Arkadiusz Szynaka

Opowieść Przedwigilijna

"Beek!" - odbiło się Oskarowi prosto w szklankę piwa z sokiem malinowym. 
Skrzywił się w półuśmiechu czując łaskoczące w nosie bąbelki gazu. Odstawił 
naczynie na okrągły, restauracyjny stolik w stylu wiejskiej poczekalni 
dworcowej, z drewnianym blatem i wygiętymi, ażurowo - żeliwnymi nogami. Odnalazł 
wzrokiem młodego kelnera przebranego za konduktora i sprawdził gestem dłoni, czy 
chłopak zna International Language of Communication. Znał, więc po minucie 
zamiast nad pustym, poobiednim talerzem z resztkami frytek, buraczków i 
devolaj'a w kokosowej panierce, siedział zapatrzony w mroźny, zimowy widok za 
oknem, z filiżanką expresso w dłoni. Poprawił się wygodniej na ciężkiej, 
drewnianej, jednoosobowej ławie, wyciągnął pod stołem nogi wzdłuż starych, 
podłogowych klepek i przebijał wzrokiem firankę wydzierganą w kształty tłustych, 
podskakujących krówek. 
Na ulicach padał śnieg. Zresztą od kilkunastu dni. Odczucia na temat tej 
sytuacji były podzielone. Dzieciaki szalały z radości. Nic dziwnego, za dwa dni 
wigilia i święta, a póki co, wszystko wskazywało na to, że tym razem, pogodowo, 
będzie tradycyjnie - ze śnieżkami, ślizgawkami, soplami i bałwanami, a nie z 
kwitnącą trawą, jak ostatnio. Sprzedawcy szufli do śniegu, mini pługów, zimowych 
ubrań i wszelkiego sezonowego sprzętu sportowego byli w niebo wzięci. Służby 
komunalne tradycyjnie udawały, że w zasadzie, to nic takiego się nie dzieje. 
Szpitale przyjmowały ochotników do dodatkowej pracy na ortopedii. Agencje 
ubezpieczeniowe goniły ostatkiem zapasów gotówki, tak jak złomowiska ostatkiem 
wolnych miejsc na swoich placach. Iv była nieszczęśliwa, bo nie lubiła jeździć w 
takich warunkach autem, a ekshibicjonistów w ogóle nie zachwycał mróz. Ciekawe 
dlaczego? Jakaś lokalna aberracja? 
Kiedy w filiżance widać już było dno, Oskar przywołał kelnera ze skanerem 
kart bankowych. Młody chłopak podał mu usłużnie rodzaj płaskiej książeczki w 
stylowej okładce z drewnianych deseczek wypalanych w rozkład jazdy wymyślonych 
pociągów. Wewnątrz ukryta był szczelina czytnika, klawiatura i wyświetlacz 
pokazujący wartość płaconego rachunku z wyszczególnieniem pozycji. Oskar wsunął 
kartę do szczeliny, wybrał na klawiaturze swój pin - kod, a kiedy skaner 
połączył się z bankiem, potwierdził polecenie przelewu zapłaty na rachunek 
restauracji. Z kieszeni ciepłej, skórzanej kamizelki wyłowił napiwek dla kelnera 
- kilka z ostatnich monet będących ciągle w obiegu - i zabierając długi, 
wełniany płaszcz ze wspólnego wieszaka w rogu sali, wyszedł na ulicę. 
Minęła czternasta, więc jak to o tej porze roku, niebo zaczynało już powoli 
szarzeć. Ale świeży śnieg na chodnikach nadal błyszczał od snopów światła. 
Wystawy sklepów i knajp uczciwie dawały zarobić miejskiej elektrowni. Spadające 
płatki rozbłyskały prześwietlane ulicznymi lampami. I jeszcze auta, pracowicie 
rozgniatające kołami uliczne pryzmy, iluminowały się nawzajem, perwersyjnie 
celując między czerwone reflektory na tyłach swoich poprzedników. Oskar poprawił 
czapkę na głowie, wcisnął ręce w kieszenie płaszcza i ruszył w kierunku 
handlowego deptaka w centrum, niedaleko parku, trzy przecznice w głąb miasta. 
Minął grupę studentów wracających z zajęć na pobliskim uniwersytecie, kilku 
urzędników przebijało się przez drobinki śniegu śpiesząc się ze spóźnionego 
lunchu z powrotem do biurowców city, wyprzedził jakieś dzieciaki, które niosąc 
na plecach buty z łyżwami szły na lodowisko w parku i właśnie przechodził koło 
dużego Murzyna w przebraniu Mikołaja, kiedy poczuł drżenie komórki w kieszeni na 
piersi. 
Stanął przy ogromnej wystawie sklepu ze sprzętem gospodarstwa domowego, na 
której dekorator poustawiał lodówki, pralki, kuchenki i grzejniki olejowe w 
kształt uliczek miasta z żelazkami, kuchennymi mikserami, wywietrznikami i 
innymi mniejszymi urządzeniami w roli samochodów. Wyciągnął z pod poły płaszcza 
coś o wyglądzie płaskiej, srebrnej papierośnicy, wyćwiczonym gestem palców 
jednej dłoni rozchylił jej klapki i przyłożył telefon do ucha, wsuwając go pod 
czapkę.
-     Tak? - spytał podejrzliwie.
-     Pan Oskar? - odpowiedziało pytaniem w słuchawce. 
Nagle w powietrzu zaczęło coś dzwonić. Jakby szkolno - kościelno.
-     Zgadza się, słucham.
-     Witam pana, biuro burmistrza, Julia Larmont, czy możemy porozmawiać?
Dzwonienie stało się tak głośne i wibrujące, że prawie zagłuszyło ostatnie 
słowa.
-     Oczywiście, proszę tylko chwilkę zaczekać.
Zdezorientowany hałasem, marszcząc się i mrużąc oczy zaczął rozpaczliwie 
patrzeć dookoła, szukając źródła co raz przeraźliwszych brzdęków i kiedy zerknął 
za siebie Murzyn Mikołaj szczerząc się w uśmiechu zamachał wielkim, złocistym 
dzwonkiem tuż przed jego twarzą, rycząc radośnie: "Wesołych Świąt z grzejnikami 
ElectroSun! Kupujcie je w promocji!". W dzwonku nie było serca, tylko cyfrowy 
megafon dużej mocy, odtwarzający w systemie virtual sourrand nagrany wcześniej 
dźwięk. Murzyn błysnął zębami bielszymi od spranej, szarawej brody Mikołaja i 
odwrócił się dzwoniąc w drugą stronę. Z lekka głuszony Oskar, przełamując 
zniewalające uczucie mistycznego widzenia przeszedł dwie wystawy dalej nim znów 
przyłożył telefon do ucha.
-     Już słucham, o co chodzi? - spytał uprzejmie.
-     Panie Oskarze, rozumiem, że jest pan właścicielem firmy "Last Consultant"? 
- upewnił się głos w słuchawce. Brzmiał uroczo. Miał w sobie coś ciepłego.
-     Dokładnie.
-     Burmistrzowi ogromnie zależy na możliwie jak najszybszym, bardzo 
dyskretnym, spotkaniu z panem - oprócz ciepła w głosie było też coś, hm, 
miękkiego.
-     Rozumiem. A w jakim celu?
-     Chcielibyśmy omówić pewną możliwość współpracy.
-     My?
-     No, burmistrz, paru wybranych doradców. Wie pan, takie wąskie grono 
zaufanych współpracowników.
-     Aha, to interesujące. I kiedy można by państwa odwiedzić w tej sprawie? 
-     Nawet natychmiast, albo proszę podać swój najbliższy wolny termin.
-     Tak szybko? Robi się co raz ciekawiej. Dobrze, mogę być w Ratuszu 
powiedzmy za jakiś kwadrans. W którym pokoju panią znajdę?
-     714, siódme piętro, winda z głównego holu. Ale może pan wjechać 
bezpośrednio do gabinetu burmistrza służbową windą z głównego sekretariatu w 
sali mieszkańców, z parteru budynku.
-     Nie, jeśli ma to być dyskretne. Pracowałem kiedyś w Ratuszu i wiem, jak 
operatywnym źródłem informacji są sekretarki. Wolę przyjść do pani, a z 
burmistrzem spotkać się w jednej z jego małych sal konferencyjnych.
"Poza tym chciałbym cię zobaczyć, Julio z miłym głosem." - pomyślał.
-     Jak pan woli. W takim razie czekam.
-     Świetnie, do zobaczenia.
Usłyszał w słuchawce buczenie sygnału rozłączonej rozmowy.
Schował telefon do płaszcza i ruszył dalej w kierunku centrum, rozglądając 
się po ulicy za wolną taksówką. Wypatrzył skręcający powoli zza rogu przecznicy 
stary typ wielkiego, ciężkiego Mercedesa w żółtych barwach taryfy z oznakowaniem 
opancerzenia. W kabinie nie było pasażerów. Stanął przy krawężniku, wyciągnął 
rękę i gwizdnął aż zabrzęczało mu w uszach. Kierowca - drobny, śniady Hindus w 
ogromnym turbanie i fioletowej bluzce ze złotymi obszywkami - też znał 
International Language of Communication, bo zatrzymał się przy nim i odblokował 
tylne drzwi. Oskar wsiadł do środka, drzwi zamknęły się za nim z cichym sykiem, 
kontrolka przy klamce zmieniła barwę z zieleni na czerwień i samochód ruszył 
ostrożnie na przód. Hindus niedbale odwracając głowę za prawe ramię spojrzał na 
pasażera przez hermetyczną przegrodę z kuloodporną szybą dzielącą wóz na dwie 
części.
-     Dokąd pan sobie życzy? - spytał nienaturalnie wysokim głosem przez 
wewnętrzny głośnik.
-     Proszę do Ratusza. W miarę szybko.
-     Się robi. Ale za szybko nie da rady. Pan widzi jakie zaspy na ulicach.
-     O.K., bez szarży.
Taksówka przejechała cała trasę w kilkanaście minut. Sunęła między innymi 
wozami - autami buksującymi w koleinach śniegu, ociężałymi autobusami i 
przeładowanymi tramwajami - spokojnie, jednostajnie niczym miejski czołg, którym 
w rzeczywistości była. Stanęli koło Ratusza, Oskar wsunął kartę bankową w 
szczelinę czytnika ukrytą w oparciu przednich foteli i zapłacił za kurs. Drzwi 
auta odblokowały się, wysiadł i po chwili przechodził przez bramki wykrywaczy 
metalu w holu Ratusza.
Tradycyjnie zaliczył wykrywacz dwa razy, bo głupie czujniki nie akceptowały 
jego komórki i archaicznych, żelaznych kluczy od domu. Zniósł to spokojnie. I 
tak dobrze, że nikt nie czepiał się klamry przy pasku, okuć w butach, czy 
metalowych końcówek sznurowadeł jak to mają w zwyczaju na lotniskach. Minął 
szerokie, łukowate wejście do sali mieszkańców i tkwiącą na środku holu ogromną 
choinkę, ubraną w girlandy różowych kokardek - na znak solidarności z 
mniejszościami seksualnymi hrabstwa. Pod drzewkiem zamiast symbolicznych 
podarków, poustawiano fluorescencyjne tablice z prowyborczo modnymi hasłami 
typu: "Wyzwól się - Bzykaj inaczej - Bądź pszczółką". To ostatnie było 
szczególnie lotne. Do wiosennej elekcji brakowało już tylko trzech miesięcy, a 
zimą ruchy społeczne jakoś tak popadały w naturalny marazm. Ponieważ jednak 
część kandydatów na nowe stanowiska administracyjne właśnie w święta zaczynało 
swoje kampanie, więc tym bardziej chwytano się wszelkich, nawet desperackich 
sposobów walki o głosy poparcia wszystkich grup przyszłych wyborców, również 
takich dziwaków jak ekofilów. Ale Oskara nic to nie wzruszało, a bo to jedyna 
aberracja w Ratuszu? 
Zignorował rampy ruchomych schodów, podszedł do wind i wsiadł do jednej z 
tradycyjnych, nie panoramicznych kabin jadących z podziemi budynku. W środku 
dwie praktykantki Studium Administracji Państwowej opierały się o ściany 
objuczonymi kilkoma segregatorami. "Pewnie przerabiają archiwistykę" - pomyślał 
patrząc na zakurzone tomy kwitów. Mimo klimatyzacji czuł w powietrzu zapach 
piwnic ze zleżałymi papierami. Winda była stara, nie ekspresowa, więc podróż na 
siódme piętro trochę trwała. Miał czas przyjrzeć się dziewczynom milczącym od 
wysiłku dźwigania urzędowej makulatury. Kurz był na ich butach, na nogach, na 
sztywnych służbowych żakietach, na elektronicznych identyfikatorach uczelni, 
wszędzie. Ale tak naprawdę coś dziwnego było z ich włosami. Nie chodziło o 
krystaliczny lakier zmieniający swój kolor w zależności od temperatury 
otoczenia. Obie fryzury wyglądały, jakby ślepy fryzjer z chorobą Parkinsona 
dobrał się do nich z brzytwą w czasie trzęsienia ziemi, a potem próbował 
zaczesać na boki to kłakowate coś, co zostało na czubku czaszek. Dopiero kiedy 
popatrzył dokładniej, zrozumiał o co chodzi. Zauważył po kilka przekłuć na 
kolczyki w uszach każdej z nich - pewnie w godzinach praktyk trzymały je po 
kieszeniach - i końcówki tatuażów wspinające się na szyje z rozchylonych 
dekoltów urzędniczych żakietów. Obie nosiły na palcach biżuterię z czarnego 
plastyku powyginaną w ostre, agresywne kształty, a zapach ich kosmetyków był 
metaliczny. Na pewno po wyjściu z Ratusza zaczesywały włosy do góry w sztywne 
grzebienie, a zamiast białych bluzek ubierały jaskrawą bieliznę, ćwiekowane, 
skórzane kurtki i buty z ostrymi czubami. Cóż, w dobie retro, neocyber punk miał 
wielu zwolenników.
Winda dotarła wreszcie na siódmą kondygnację. Oskar wysiadł, rozejrzał się 
za tabliczką informującą o rozkładzie pokoi i ruszył prosto do numeru 714. 
Korytarz był pusty. Na tym piętrze bardzo rzadko pojawiali się petenci - w 
przeważającej większości spraw byli obsługiwani w wielkiej sali mieszkańców na 
parterze budynku - więc burmistrz, z dala od wścibstwa podatników, nie żałował 
publicznych pieniędzy na grube wykładziny, dyskretne, eleganckie oświetlenie i 
orzechową boazerie z grawerowanymi, mosiężnymi wykończeniami w stylu morskim z 
przed przełomu wieku. Ze ściennych, płaskich mikro głośników rozchodziły się 
ściszone dźwięki starych rapsodii Gershwina, a z kratek klimatyzatorów powiewało 
zjonizowanym, nasyconym sosnowymi olejkami powietrzem. Pokój 714 był ostatnim 
przed wmontowaną w poprzek korytarza ścianą z pancernych szyb, odcinającą dostęp 
do pomieszczeń w których urzędował sam burmistrz. W szklanej tafli wmontowano 
rozsuwane, kuloodporne drzwi z daktyloskopijnym zamkiem i kamerą rejestratora 
Straży Miejskiej.
Oskar stanął przed gładką, matową szybą trzymaną przez mosiężne zawiasy, na 
której czarnymi literami wyklejono skromny napis: 714 - Julia Lermont - 
asystent. Przez mleczną matówkę drzwi widział w pomieszczeniu ruch jakiejś 
postaci. Zapukał dwa razy w szkło, diody kontrolek przy wypolerowanej gałce 
zamka łypnęły zielenią. Usłyszał cyknięcie magnetycznych rygli, pchnął drzwi i 
wszedł do pokoju. W środku, przy wielkim, białym biurku stała dziewczyna w 
prostym, błękitnym kostiumie wyższej kadry urzędniczej. Spojrzał na nią, na jej 
twarz, w jej ciemno miodowe oczy, dziewczyna uśmiechnęła się, coś jakby szumiało 
mu w uszach, podeszła do niego, miała takie długie rzęsy, szum zmienił się w 
lekkie dudnienie, jej czarne, delikatnie skręcone włosy dotykały drobnych 
ramion, czuł jak rozchodzi się po nim jakaś fala ciepła, w dół od bulgoczącego 
brzucha, rozmiękczając kolana i w górę ściskając żebra, dziewczyna wyciągnęła do 
niego smukłą rękę, zapachniało Kenzo Forest, chyba oświetlenie zaczęło 
szwankować, bo pomieszczenie wokół niej zaczęło ciemnieć, jakby z niepokojem 
zmarszczyła oczy, poruszała ustami, chyba coś mówiła. Mówiła coś? Zamrugał 
raptownie.
-     Tak? - spróbował zadać pytanie ale średnio mu to wyszło, bo starał się 
jednocześnie na raz i odetchnąć i wciągnąć powietrze.
-     Dobrze się pan czuje? - powtórzyła przyglądając mu się badawczo. 
Zaskakujące, w jej głosie była prawdziwa troska. I jeszcze ciepło, i 
mruczenie kota, i miękkość, i dziewczęcość. "Słodki Jezu na patyku" - pomyślał 
przerywając wściekłą gonitwę swoich skojarzeń - "Skup się!".
-     Ja nie, tak, to znaczy oczywiście, wszystko O.K., przepraszam ... - pętlił 
coś bez najmniejszego składu, rozpaczliwie poszukując w mózgu - który nie 
wiadomo czemu przybrał konsystencję ciepłego budyniu - jakiegokolwiek sensownego 
wątku - ... pani Lermont? - mokry jak w łaźni, lecz z błyskiem tryumfu w 
rozszerzonych oczach zdołał wreszcie wydłubać z rozciapanej pulpy swoich 
centralnych komórek nerwowych początek spójnej myśli.
-     Zgadza się, a pan jest Oskarem? - uśmiechnęła się, a on musiał nabrać 
powietrza gwałtownym haustem - Czy coś nie tak, duszno panu?
-     Nie, nie, skąd - zaprzeczył gwałtownie - jechałem windą z praktykantkami 
archiwum, za dużo kurzu było wokoło.
-     A, rozumiem.
Jakby uspokojona jego odpowiedzią cofnęła się w głąb pokoju z zapraszającym 
gestem ręki.
-     Proszę wejść, zaraz zawiadomię burmistrza, że już pan jest i jak 
najszybciej zaczniecie panowie spotkanie.
Rozpinając płaszcz minął biurko, na którym sterczał tylko płaski, plazmowy 
monitor końcówki miejskiego terminala z leżącą obok wygiętą, bezprzewodową 
klawiaturą. Ciągle czuł jeszcze w uszach tętent podwyższonego ciśnienia. Pokój 
był kwadratem w bieli i zieleni z okwieconym parapetem panoramicznego okna na 
przeciw szklanych drzwi. Po jednej stronie biurka stały dwa białe, obrotowe 
fotele i trzeci taki sam za biurkiem. Ścianę podpierał jasnozielony, biurowy 
segment.
-     Niech pan zdejmie płaszcz, przechowam go w szafie. I proszę usiąść.
Oskar siadł w plastikowej bieli fotela, a jego okrycie zniknęło w płytkiej 
wnęce segmentu, gdzie wisiał już długi za kolana, brązowy kożuszek i ciemno 
zielony szal. Julia weszła za biurko, kliknęła w klawiaturę i kiedy rozległ się 
cichy sygnał dźwiękowy, odezwała się do monitora.
-     Proszę powiadomić burmistrza, że przyszedł już pan Oskar.
Na monitorze musiał pojawić się jakiś komunikat, bo dziewczyna kiwnęła 
mimowolnie głową i potwierdziła odbiór przez klawiaturę.
-     Trzeba chwilę poczekać. Napije się pan kawy albo herbaty? Mam Gewalię i 
wiśniowego Liptona.
-     To proszę o Liptona.
Jedna z półek segmentu kryła za odchylanymi w dół drzwiczkami śniadaniowy 
zestaw serwisowy i bezprzewodowy czajnik. Woda zabulgotała w minutę. Julia 
zalała wrzątkiem dwie torebki herbaty w małym, śmiesznym imbryku stylizowanym na 
kubizm.     Ustawiła naczynie na tacy, dodała filiżanki, łyżeczki i cukiernicę.
-     Słodzi pan? - spytała docierając z tacą do blatu biurka.
-     Z reguły miodem, ale cukier też może być, dziękuje.
Dziewczyna sięgnęła jeszcze ręką do klawiatury, skąd klawiszem funkcyjnym 
odblokowała głośniki w pokoju, pozwalając wsączyć im do pomieszczenia 
Gershwinowskie takty z korytarza, potem usiadła koło Oskara i nalała burgundową 
w barwie herbatę do obu filiżanek, wyglądających równie dziwnie jak imbryczek. 
Przypominały coś na kształt pogiętych w harmonijkę, białych, tekturowych pudełek 
w żółtych i niebieskich kolorach kwiato podobnych ciapek. Przy braku 
wcześniejszego treningu forma przestrzenna naczynia skutecznie uniemożliwiała 
zamieszanie łyżeczką cukru bez wywołania przy tym serii wysokich, kakofonicznych 
dźwięków, z jakby wyszczerbionych, liturgicznych dzwoneczków. W każdym razie 
Oskar zrezygnował z mieszania po trzech ruchach.
-     Zdaje się, że używacie teraz w Ratuszu dość sensowny system operacyjny - 
powiedział z trudem odrywając od niej oczy i wskazując ruchem głowy na monitor - 
podoba mi się jego komunikatywność.
-     To Doors 7, ten wcześniejszy, amerykański system, nadawał się tylko do 
wyrzucenia przez okno.
-     Wiem coś o tym, - upił łyka herbaty - męczyłem się z nim przez trzy lata.
-     No właśnie, pan pracował kiedyś w Ratuszu - spojrzała na niego z 
ciekawością.
-     Aha, zaraz po studiach. Zrezygnowałem jakieś pięć lat temu.
-     To rok przed moim zatrudnieniem tutaj. Co pan robił?
-     Nie było tego w moich aktach? - odparł zadziornie.
Pytanie trochę ją speszyło. Uciekła w bok oczami, potem na chwilę spuściła 
wzrok ale zaraz śmiało podniosła go z nad filiżanki i spojrzała prosto w jego 
twarz.
-     Nie. Właściwie prócz przedstawienia okresu zatrudnienia, są tam tylko 
kopie imiennych pochwał od poprzedniego burmistrza, konsulów i takich tam - 
robią wrażenie. Nawet nie bardzo było kogo spytać o pana, bo pracownicy, wśród 
których prawdopodobnie się pan obracał, też już zmienili zatrudnienie.
-     Zajmowałem pani stanowisko. Tylko w innym pokoju. W tedy pracowaliśmy na 
pierwszym piętrze. Zgodnie z hasłem: "Administracja bliżej ludzi". Ot, taka 
aberracja władzy.
-     I odszedł pan nie czekając nawet do końca kadencji? - naprawdę się 
zdziwiła.
-     Dlaczego nie? Akurat mogłem sobie na to pozwolić. Z drugiej strony nie 
chcieli mi dać nic, co by mnie tu zatrzymało.
-     No jak to? A poczucie jakiegoś obowiązku? 
W jej głosie było tyle sumiennego zdumienie i uczciwej naiwności, że aż 
ciepło się uśmiechnął.
-     Jakiego obowiązku? Wobec burmistrza, miasta, czy własnego życia?
Najwyraźniej nie spodziewała się takiej odpowiedzi, bo wydymając usta, 
wykonała w powietrzu nic nie znaczący gest ręką, jakby dając sobie czas na 
znalezienie właściwych słów. Ale niczego nie zdążyła powiedzieć, bo od strony 
monitora rozległ się zsyntetyzowany, kobiecy głos komunikatu: "Burmistrz 
oczekuje pana Oskara".
-     O, chodźmy. Zaprowadzę pana.
Pierwsza ruszyła do drzwi pokoju i przytrzymała je otwarte, czekając aż i on 
wyjdzie. Zamek zatrzasnął się za nimi automatycznie, gdy tylko jego czujniki 
zinterpretowały ruch przypisanego mu elektronicznego identyfikatora urzędniczki, 
jako oddalanie się od strzeżonego pomieszczenia. Zatrzymali się przy szklanej 
przegrodzie korytarza. Julia przyłożyła kciuk do czytnika daktyloskopijnego i 
wyraźnie się przedstawiła.
-     Teraz pan, inaczej drzwi się nie otworzą. 
-     Ktoś nas obserwuje przez ten śmieszny obiektyw za szybą?
-     Nie, nie. To automatyczny rejestrator Straży Miejskiej połączony z 
archiwum policji. My musimy przejść przez czujniki zamka, który ma sygnał, że 
stoją tu dwie osoby. Więc dopóki oboje się nie zidentyfikujemy, nie wejdziemy.
-     Aha.
Powtórzył jej czynność. I jeszcze uśmiechnął się do kamery. Po chwili 
pancerna tafla wejścia rozjechała się przed nimi na boki z cichym sykiem 
sprężonego powietrza. Po drugiej stronie była inna temperatura i pachniało 
pomarańczami.
-     Oddzielny obieg wentylacji? - spytał Oskar wskazując palcem na kratki 
klimatyzatora pod sufitem.
-     No. Jakieś dwa lata temu próbowano przeprowadzić zamach gazowy na 
burmistrza. Od tego czasu ta część budynku jest hermetycznie izolowana od 
reszty.
Skręcili w drugie pomieszczenie po lewej. Był to rodzaj jakby sekretariatu w 
przechodnim pokoju, gdzie za ogromnym, okrągłym stołem zastawionym rzędami 
korytek z dokumentami siedział mały Chińczyk o wygolonej czaszce, na której tyle 
dyndał cienki, długi warkoczyk czarnych, tłustych włosów. Na widok wchodzących 
wstał z barowego stołka, na którym siedział z dodatkowa poduszką pod tyłkiem i 
sięgając głową niewiele ponad blat stołu podszedł do nich z wyciągnięta ręką.
-     Witam panie Oskarze. Nazywam się Liet i jestem osobistym sekretarzem 
burmistrza. Wszyscy już na państwa czekają.
Krótko uścisnęli sobie dłonie. Skóra na ręce Chińczyka była sucha jak 
pergamin i blada niczym pierożki z mąki ryżowej. Oskar miał wrażenie, że zobaczy 
przez nią wnętrze jego dłoni. "Za dużo palisz opium, kurduplu" - pomyślał 
skłaniając grzecznie tułów w starym ukłonie. Liet nie przerywając dreptania 
puścił rękę Oskara, podszedł do ciężkich, dwuskrzydłowych drzwi w ścianie 
pokoju, puknął w nie od niechcenia dwa razy, sięgnął na wysokość twarzy do 
klamek i pociągnął je do siebie otwierając przed sobą szczelinę akurat na 
szerokość jednego człowieka.
-     Pan Oskar i pani Lermont - zaanonsował pomiędzy skrzydła drzwi, a potem 
cofnął się wpuszczając oboje do drugiego pomieszczenia.
Gdy tylko przeszli przez drzwi, zatrzasnął je za nimi. W środku na fotelach 
rozstawionych swobodnie po całym pokoju siedziały cztery osoby, aktualnie 
wpatrujące się w przybyłych, jak w co najmniej objawienie św. Marcina po trzech 
dniach bagiennej gorączki. Przed każdym z nich, na niskim, owalnym stoliku stał 
styropianowy kubek z zimnym Dead Bull'em - energetyzującym napojem firmy 
sponsorującej nową kampanię wyborczą burmistrza. Każdy miał też otwartą, 
tekturową teczkę z kilkoma zadrukowanymi kartkami. Jedna teczka leżała na stole 
zamknięta. Oskar rozpoznał burmistrza w wyraźnie przepoconej, białej koszuli z 
grubym, pomarańczowym, rozluźnionym krawatem. Facet siedział po środku innych, 
tyłem do pastelowego, okiennego witrażu z wyobrażeniem średniowiecznej zabudowy 
miasta. Obok palił cienkie cygaro jakiś wysoki, zimny blondyn w mundurze 
policji, z tyloma baretkami na klapie, że autentycznie brakowało już miejsca na 
nowe odznaki. Rozpoznał też Murzynkę w biało - szarym kostiumie, od którego 
kontrastem odcinały się jej rudo tlenione włosy zebrane w długie, sznurkowate 
dredy. To prokurator generalny hrabstwa, prywatnie mecenas młodych, plastycznie 
utalentowanych lesbijek. Był jeszcze łysy, chudy facet o zjeżdżających z nosa 
okularach w złotych oprawkach i o ogólnym wyglądzie indyka, który właśnie 
uświadomił sobie, że świąteczną kolację robi się już dziś.
-     Proszę państwa? - rzucił Oskar przed siebie z wahaniem.
Burmistrz ocknął się, energicznie wstał z fotela i podał mu silną, spoconą 
rękę o grubych, serdelkowatych palcach.
-     Witam. Dziękuję, że tak szybko odpowiedział pan na naszą prośbę o 
spotkanie. Proszę wybrać sobie wolny fotel.
Oskar siadł przy policjancie, a Julia obok Murzynki. Burmistrz zajął swoje 
poprzednie miejsce, z trudem wciskając opasłe biodra między masywne poręcze 
fotela.
-     Za nim przedstawię panu powód spotkania, muszę prosić o całkowitą 
dyskrecję i zachowanie poruszanych tu spraw tylko dla siebie.
-     Rozumiem - odparł cicho Oskar kładąc ręce na nie skrzyżowanych kolanach 
-Chciałbym jednak zastrzec, że jeśli pragniecie państwo skorzystać z moich 
usług, to częścią przekazanych tu danych i tak będę musiał podzielić się z moimi 
zaufanymi współpracownikami.
-     Może pan za nich świadczyć?
-     W granicach rozsądku - absolutnie.
-     Dobrze - głos burmistrza stał się zimny i oficjalny - informuję pana, że 
nasze spotkanie jest nagrywane na DVD i może być w tej formie wykorzystanie jako 
obciążający materiał dowodowy w sądzie, w przypadku nie wywiązania się ze 
złożonej przez pana ustnej deklaracji zachowania tajności. Czy jest to dla pana 
zrozumiałe?
-     Jak najbardziej. Kto będzie miał dostęp do tej płyty?
-     Tylko ja i pułkownik O'Really, komendant policji hrabstwa.
Oskar spojrzał na mundurowego i obaj milcząco skinęli sobie głową.
-     Mówiąc o obecnych, to proszę też poznać prokuratora generalnego Lisę 
Mohabet - burmistrz wskazał dłonią na Murzynkę, która na chwilę rozciągnęła usta 
w obojętnym grymasie - i doradcę mojej kampanii wyborczej ze strony sponsora, 
Michele Sportani - łysy nerwowo poprawił się w fotelu i pchnął swoje wiecznie 
spadające okulary z czubka nosa w górę, bliżej ciemnych oczu.
-     Miło mi - Oskar spróbował wymusić na swej twarzy przyjazny układ mięśni 
ale był zbyt spięty i wyszło mu tak sobie, jakby uśmiechał się z kawałkiem szkła 
na języku.
"Nie jest dobrze - myślał - to sprawa polityczna, coś tu będzie bardzo 
śmierdziało."
-     Napije się pan? - burmistrz wskazał ruchem głowy styropianowe kubki na 
stole. 
-     Dziękuję, już mnie ugoszczono.
-     O.K., wobec tego przejdźmy do meritum. Ponoć niechętnie ogląda pan 
telewizję, ale mimo to, mam nadzieję, że jest pan na bieżąco z lokalnymi 
wydarzeniami.
-     Czytuję "Life News" i pasjonuje mnie nocne radio.
-     To wystarczy. Wie pan o porwaniach dzieciaków z najbogatszych rodzin 
hrabstwa.
-     Jasne, głośno o tym nawet w "Kronikach" przed kinowymi seansami.
-     Nic dziwnego - wtrąciła się prokurator - od czasu seryjnych zabójstw 
wykładowców gimnazjalnych z przed półtora roku, w żadne kryminalne śledztwo nie 
zaangażowano tak gigantycznych sił i środków.
Jej głos był jakoś tak lepki.
-     Taa - podjął burmistrz - śledztwo oficjalne oraz zlecone prywatnie przez 
rodziny ofiar i jeszcze wojskowe - prowadzone z rozkazu generała, ojca jednego z 
porwanych dzieciaków - toczą się, zależnie od sprawy, prawie od siedmiu dni. Z 
dość miernym skutkiem zresztą. I to mimo stosowania praktycznie wszelkich metod, 
czy sposobów. Nawet z pogranicza prawa. Dziennikarze też niewiele wywąchali.
Przerwał na chwilę, kryjąc swój chirurgicznie zmniejszony nos w kubku Dead 
Bull'a, a potem mówił dalej. 
-     W efekcie mamy tylko skromne materiały dowodowe i kupę absurdalnych, 
zupełnie ze sobą sprzecznych hipotez. Zaangażowani specjaliści są zgodni tylko w 
jednym, szanse na znalezienie dzieciaków żywych są praktycznie zerowe. Działania 
operacyjne zaczynają się bezsensownie dublować i nie wnosić niczego nowego. 
Powoli dochodzi do sytuacji, gdy - nazwijmy to - czynniki najwyższe, uświadomią 
sobie konieczność zamknięcia śledztwa z powodu braku jego postępów. No, 
przynajmniej śledztwa oficjalnego i tego wojskowego.
Burmistrz zamilkł, zapadła cisza. Zebrani patrzyli to na stół, to na ścianę 
przed sobą, gdzieś w przestrzeń. Ktoś sięgał po kartki papieru, ktoś bez sensu 
bawił się piórem. Oskar zrozumiał, dla nich śledztwo już było zamknięte. Pewnie 
istniał nawet gotowy szkic przemówienia na symboliczny pogrzeb ofiar. Jakieś 
gładkie zdania o cierpieniu, solidarności, rozpaczy, męstwie i poświęceniu. 
Oskar sam pisywał kiedyś takie łojotoki słowne dla poprzedniego wiceburmistrza. 
Mieszkańcy hrabstwa przegrali, teraz chodziło tylko o stołki władzy. 
-     Cóż, lokalni decydenci muszą być przygotowani na taką sytuację - 
powiedział Oskar bezbarwnym głosem.
Chciał żeby wydusili wreszcie, o co im chodzi.
-     No właśnie - ożywił się burmistrz - dlatego nalegaliśmy na nasze 
spotkanie. Doszliśmy do wniosku, że wskazanym i korzystnym będzie tu 
skorzystanie z pańskich usług.
-     Mam poprowadzić kolejne, równoległe dochodzenie? Obawiam się, że 
przeceniacie państwo moje możliwości. Co nieco.
-     Nie, nie - odezwał się O'Really - jeszcze jedno powielanie już 
prowadzonych działań, na pewno nie wniosłoby niczego nowego do tej sprawy. 
Chodzi nam o coś trochę innego, o inny kierunek pańskich działań. Chcemy, żeby 
odpowiedział pan na pozornie proste pytanie: "Co się stało?".
-     A czy nie po to są te wszystkie obecne śledztwa?
-     Hm, proszę uważnie posłuchać - burmistrz znów miał zimny, oficjalny głos - 
tamci ludzie starają się odkryć gdzie są dzieciaki, czy żyją, jak je odzyskać, 
kto je porwał lub zabił, jaki miał motyw, jak to zrobił i tak dalej. My chcemy 
wiedzieć jedno - co się stało? Rozumie pan?
Burmistrz patrzył z natężeniem prosto w oczy Oskara, a ten poczuł, jak lewa 
brew w zdziwieniu wspina mu się w górę zmarszczonego czoła.
-     To znaczy, że nie interesuje państwa ...
-     Panie Oskarze - przerwała mu prokurator - proszę w pośpiechu nie mówić 
czegoś, czego nie będziemy mogli zapomnieć. Interesuje nas - co się stało? I mam 
wrażenie, że wie pan dokładnie o co nam chodzi. Czy mam rację?
Oskar powoli oblizał nagle wyschnięte usta. Murzynka sięgnęła do kieszonki 
na piersi żakietu i wyjęła stamtąd cienki, plastikowy listek z wtopionymi 
miętowo - nikotynowymi drażetkami do ssania. Długim paznokciem w srebrno - 
metalicznym lakierze wydłubała jedną z przejrzystych niczym galaretka pastylek i 
wsunęła ją sobie pod język.
-     Tak - mruknął Oskar - myślę, że rozumiemy się dokładnie.
-     Świetnie - burmistrz wciskając sobie brzuch w uda, z pewnym trudem 
pochylił się w fotelu do przodu i sięgnął ze stołu zamkniętą teczkę - czy 
przyjmie pan zlecenie dostarczenia odpowiedzi na nurtujące nas pytanie?
-     Chwileczkę, a jeśli moja odpowiedź zrodzi nowe pytania? Albo będzie 
niezgodna z państwa, powiedzmy, poglądem na świat? Jeżeli ta odpowiedź tak 
naprawdę niczego nie rozwiążę, będzie tylko i wyłącznie odpowiedzią na pytanie? 
Co w tedy zrobicie z moją, hm, usługą?
-     Tak, czy siak uznamy ją za wykonaną. Panie Oskarze, znamy sprawę Muzeum 
Historii Naturalnej z przed trzech i pół roku, które zleciło panu wyjaśnienie 
przyczyny zniszczeń w zbiorach Afrykańskiej biżuterii obrzędowej i zapobieżeniu 
dalszym stratom, a dopiero po wyroku sądowym uiściło pańskie honorarium, nie 
zgadzając się na to wcześniej z powodu - jak to mówili - nie akceptowania 
materiałów dowodowych śledztwa, jako odbiegających od możliwości materialnych 
metod weryfikacji ich autentyczności. Nie zamierzamy zbłaźnić się tak jak oni.
"Pieprzone hieny cmentarne. Napsuli mi tyle krwi" - Oskar przypomniał sobie z 
niesmakiem sprawę muzeum. Strasznie go wtedy wkurwili, żeby to sobie odreagować 
skradł im trzy najstarsze, zuluskie grzechotki pogrzebowe. Za to teraz miał w 
głowie niezłą gonitwę myśli. W swoim podtekście zlecenie miało coś obrzydliwego. 
Nie chciało mu się w to bawić. I to przed Świętami. Wolałby się jakoś wykręcić. 
Spróbował jeszcze jednego argumentu przeciw.
-     Nie jestem tani.
-     Wiemy, ale to dla nas zrozumiałe i akceptowalne - pierwszy raz odezwał się 
łysy.
Miał taki śpiewno - miękki akcent z południa Europy. W zasadzie można by 
dyskutować, czy rzeczywiście był łysy, czy po prostu ogolony. 
"No to mają mnie." - skonstatował Oskar.
-     Jaka będzie forma naszej umowy?
-     Oczywiście pisemna, na pańskim standardowym druku - łysy poprawił okulary 
na nosie i spokojnie zetknął ze sobą czubki palców dłoni. 
Widać było, że czuje się pewnie w tematach prawno - finansowych. Nie 
interesowała go polityka, tylko kasa. To było źródłem jego władzy. On płacił.
-     Z naszej strony zlecenie powinno być wystawione w imieniu burmistrza. 
Proponujemy, żeby pan sam wypełnił odpowiedni dokument i przekazał asystentce do 
podpisu jeszcze dziś.
"Sprytnie." - pomyślał Oskar - "Z jednej strony głaszczą swobodą, z drugiej 
umywają ręce."
-     Do której godziny?
Łysy spojrzał pytająco na Julię.
-     Pracujemy do szesnastej, ale może pan przyjść nawet o siedemnastej. Jeśli 
burmistrz się zgodzi, dam mu to do podpisania od ręki, zaraz po dostarczeniu.
"Mmm, to znaczy, że znów cię dziś zobaczę" - przemknęło przez głowę Oskara, 
gdy też spojrzał na dziewczynę. Uśmiechnął się nieznacznie.
-     Zgadzam się - burmistrz kiwnął głową - Aha, przy okazji, będzie pan mógł 
korzystać, oczywiście bardzo nieoficjalnie, z pomocy środków policji za 
pośrednictwem komendanta i z błogosławieństwa prokuratury.
-     Wątpię, żebym skorzystał, ale dziękuję. Czy będę miał dostęp do 
przygotowanych przez państwa materiałów jeszcze przed dostarczeniem umowy? - 
wskazał ręką na teczkę ciągle trzymaną przez burmistrza - Zależy mi na czasie.
-     A przyjmuje pan nasze zlecenie?
Oskar wciągnął haust powietrza, splótł ręce na piersi i z poważną miną 
pochylił głowę udając zamyślenie. Tak na prawdę miał pustkę w głowie. Wyjaśniono 
już wszystko co trzeba, bądź odpowiednio to niedopowiedziano. Przedstawiono mu 
propozycję roboty i właściwie nie krępowano w działaniu. Była w tym i polityka, 
i pieniądze. Syf. W ogóle nie chciało mu się teraz rozważać za i przeciw 
przyjęcia zlecenia pod jakimkolwiek kątem. Szczerze mówiąc miał to gdzieś. Za to 
coraz bardziej interesowała go Julia. Patrzył na nią kątem oka, niby od 
niechcenia i znów czuł, jak mózg coraz bardziej mu maślanieje. Z ociąganiem 
zebrał się w sobie, wydymając usta puścił wstrzymywany oddech i skinął głową.
-     Tak, przyjmę to zlecenie.
-     Świetnie, oto teczka. W środku znajdzie pan oficjalne materiały mediów na 
temat sprawy i wyniki wszystkich dochodzeń. Jest tam też spis punktów, które 
chcielibyśmy, żeby uwzględnił pan w treści zlecenia oraz kontakt na pułkownika i 
prokurator - gdyby okazało się to konieczne. Aha, całość tych materiałów ma 
również klauzulę tajności. Tak na wszelki wypadek.
Gdy tylko Oskar wziął do ręki teczkę, burmistrz wydobył się fotela. Na ten 
widok wstała również Julia. Reszta nie ruszyła się z siedzeń.
-     Cóż, dziękuję panu, - burmistrz wyciągnął do Oskara dłoń w prawie 
papieskim geście, jakby do pocałowania pierścienia, którego nie nosił - przed 
piątą będę oczekiwał umowy gotowej do podpisu. I życzę szczęścia.
Oskar uścisnął nadęte palce burmistrza, milcząco skłonił się pozostałym i 
ruszył za Julią do drzwi pokoju. Przeszli w ciszy przez sekretariat Chińczyka, 
który tylko na chwilę oderwał wzrok od czytanych dokumentów i bez 
zainteresowania pokiwał im głową. Wyraz jego twarzy przypominał w swoim 
skupieniu garnek zleżałej, cytrynowej leguminy. "Ciekawe ile ma lat?" - pomyślał 
od niechcenia Oskar. Doszli z Julią do szklanej przegrody, zamykającej korytarz 
z pomieszczeniami burmistrza. Z tej strony nie było zamka daktyloskopijnego, 
tylko zwykły dotykowy sensor. Pancerne szyby z syknięciem siłowników sprężarek 
rozsunęły się przed nimi i gdy przez nie przeszli, natychmiast uszczelniły 
chroniony obszar budynku. Kiedy byli pod gabinetem Julii, automat w drzwiach 
wychwycił sygnał z jej identyfikatora i odblokował wejście. 
W środku Oskar położył teczkę na biurku i sięgnął po filiżankę.
-     Pozwoli pani, że dopiję herbaty. To lepsze niż Dead Bull.
-     Jest już zimna.
-     Ale zrobiona przez panią.
Skrył uśmiech pijąc słodko - cierpki, wiśniowy napój, a znad krawędzi 
naczynia widział chwilę burzy uczuć na jej twarzy. Coś między kobiecym 
zadowoleniem, speszeniem i zaniepokojeniem. Stojąc, oparła się tyłem o biurko i 
utopiła wzrok w swojej filiżance, udając przy tym wielkie skupienie na jej 
zawartości.
-     Przed siedemnastą będzie pani tutaj? - spytał stukając palcem w blat 
biurka.
-     Tak.
-     Postaram się nie przychodzić zbyt późno, nie ma przecież sensu zatrzymywać 
panią w nadgodzinach. Zresztą o ile wiem w Ratuszu nadal niechętnie za to płacą.
-     Mm - wymruczała do trzymanego naczynia, jakby z potwierdzeniem i trochę z 
wdzięcznością.
"No dobra, nie będę sztucznie przedłużać, bo jeszcze trochę i stwierdzi, że 
jestem tylko sztywnym nudziarzem" - pomyślał czując, jak rośnie w nim napięcie z 
samej tylko chęci, żeby dobrze przed nią wypaść. Bał się, że zaraz zacznie się 
zachowywać drewniano i sztucznie. Jak kretyn. Wiedział, że lepiej już iść.
-     O.K. - dopił ostatni łyk herbaty i odstawił filiżankę na spodek - to 
poproszę o swój płaszcz i czas zaczynać robotę.
-     Aha - dziewczyna kiwnęła głową, brzęknęła swoim spodkiem i podała mu z 
szafy ubranie. - Wie pan co, chyba lepiej dam panu jakąś plastikową okładkę, bo 
ta tekturowa teczka niewiele ochroni papiery przed padającym śniegiem.
Sięgnęła do szuflady biurka po rodzaj nieprzezroczystej, plastikowej koperty 
dużego formatu, zamykanej na wtopione w zakładkę cienkie, magnetyczne paski. 
-     Dzięki, przyda się.
Oskar skończył zapinać płaszcz, schował dokumenty w plastik i odwrócił się 
do dziewczyny.
-     To do zobaczenia - wyciągnął do niej rękę.
-     Do widzenia.
Podała mu dłoń. Poczuł delikatny i elektryzujący dotyk palców Julii, a kiedy 
kończąc uścisk, powoli wysuwała je wzdłuż wnętrza jego dłoni, mięśnie twarzy 
zaczęły mu tak jakby układać się w poprzek. "O Boże" - pomyślał przełykając 
ślinę. Nie miał pojęcia jak ten moment odebrała dziewczyna, czy w ogóle 
cokolwiek zauważyła, ale zachwycił go miękki, taki kobiecy ruch ręki, którym za 
chwilę poprawiała czerń włosów. Widział ten gest w niewyraźnym odbiciu na szkle 
drzwi gdy wychodził z pokoju. A może tylko mu się zdawało? Taka influencja 
życzeniowego myślenia. Nie był tego pewien.
Zjechał na parter budynku tą samą, starą kabiną windy. Kiedy ją przywoływał 
nie słyszał melodii Gershwina z korytarza, jadąc w dół prawie nie zwrócił uwagi, 
czy jeszcze ktoś wchodził do windy, czy też nie. Rozszerzone oczy błyszczały mu 
jak po atropinie, głupawy uśmiech błąkał się na ustach, a przez głowę 
przelatywały nawet nie myśli, tylko jakieś pojedyncze skojarzenia odczuć. 
Dopiero kiedy przemierzał hol Ratusza, ocknęły go co raz bardziej natarczywe 
sygnały organiczne z własnych wnętrzności. Rozejrzał się za drzwiami z 
holopiktogramem stojącego tyłem mężczyzny i energicznie wszedł do ukrytych za 
nimi pomieszczeń toalety. Nie było tu żadnych mikro głośników, więc słyszał 
tylko mlaskanie gumowych podeszw swoich butów na śliskiej podłodze.      Szybko 
minął pierwsze pomieszczenie w stylu skromnej, tureckiej łaźni z roślinnymi w 
kształcie kaflami wyklejonymi wokół misowatych, beżowo - piaskowych umywalek, 
zawieszonych na ścianie między pionowymi pasami luster, sięgającymi od podłogi 
aż po sufit. Zatrzymał się na progu drugiej sali, zaskoczony widokiem baterii 
pisuarów. Nie chodzi o to, że wykonano je z tłoczonej, polerowanej na mat 
nierdzewnej stali, co przy użytkowaniu powodowało wytwarzanie ćwierkającego 
dźwięku wody siurkającej po dziurawej rynnie. Rzecz, która go wstrzymała, miała 
formę niklowanych, prostokątnych skrzynek o zaokrąglonych rogach, przymocowanych 
z boku każdego pisuaru. Na przodzie skrzynek, za ciemnym, plastikowym okienkiem 
pełgał błękitnym światłem dyskretny napis "Sony Sanitary Arrangements Division". 
To małe pudełeczko - napakowane elektroniką jak konserwa jajkami jesiotra - w 
trakcie korzystania z naczynia, do którego było przymocowane, automatycznie 
analizowało wszechstronną zawartość ofiarowanego mu płynu. A potem z 
przenikliwym, radosnym popiskiwaniem wyświetlało dane na temat zawartości w 
organizmie dawcy cholesterolu, cukru, krętków bladych, możliwej ciąży, itp. 
Prywatny użytkownik mógł sobie zamontować model lux z internetowym podłączeniem 
do samoaktualizującej się bazy danych swojej karty zdrowia w komputerze 
osobistego lekarza. Cóż, japońska ekspansja ekonomiczna przybierała rozmiar 
wręcz obrzydliwy, eksportowali nawet swoje aberracje. 
Oskar nie cierpiał tych maszynek. Na pewno ich tu nie było, kiedy ostatnio 
odwiedzał urzędowe toalety. Mógł się założyć, że ich montaż opłacono z jakichś 
grantów Światowej Organizacji Zdrowia. Z ociąganiem przeciwnym naturze 
niecierpliwej, wewnętrznej potrzebie, zbliżył się do pisuaru, rozpiął poły 
płaszcza, chwycił w zęby plastikową kopertę i nie widząc przez nią strategicznej 
części swego ciała, oddał się słuchowej kontemplacji przyrodzonych mu zdolności 
celowniczych. Póki wokół rozlegał się bulgotliwy plusk zmieszany z brzękiem 
metalu, wiedział, że ma suche buty. Nagle tknięty fatalistycznym przeczuciem, z 
zrozpaczonym wyrazem twarzy zamknął oczy. "Zaraz zadzwoni Iv" - pomyślał w 
panice - "jak to zawsze, gdy majstruję przy spodniach". Z rosnącym natężeniem 
starał się podzielić uwagę między bodźce czucia z kieszeni na piersi, gdzie lada 
moment mogła rozedrgać się wywoływana komórka, a bodźce słuchowe, które - 
utrudniając całe zadanie - jakoś tak naturalnie zanikały w trakcie postępującego 
procesu użycia pisuaru. Jedynym, co wyciszało w tej chwili jego napięcie, było 
rosnące, wewnętrzne poczucie lekkości i ulgi. Wreszcie szczęśliwie dobrnął do 
momentu, gdy mógł z powrotem zapiąć płaszcz i umieścić kopertę dokumentów pod 
ramieniem. Gdy tylko odszedł od pisuaru, ciszę toalety przeszyło piszczenie 
analizatora Sony i nerwowe migotanie błękitu napisów na jego wyświetlaczu. Oskar 
mnąc pod nosem rynsztokowe epitety wyniośle zignorował próby wciśnięcia mu 
komunikatów o składzie swego wnętrza. W pierwszym pomieszczeniu wybrał sobie 
jedną z umywalek i wsunął ręce w jej misowate zagłębienie.     Kiedy umieszczona 
tam fotokomórka wykryła ruch w swoim zasięgu, spryskała mu dłonie dezynfekującym 
mydłem w płynie, opłukała strumieniem ciepłej wody i jeszcze osuszyła nawiewem 
gorącego powietrza. Oskar przelotnie spojrzał na swoje lustrzane odbicie, 
poprawił szalik i ostatecznie ruszył do wyjścia z Ratusza.
Zatrzymał się na szczycie ośnieżonych schodów do budynku. Spokojne niebo nad 
jego głową byłoby już całkiem czarno - granatowe, gdyby nie biel puchowych 
płatków pracowicie, w ciszy, sfruwających na każdy zakątek miasta. Po wyjściu z 
wnętrz Ratusza, taki widok był jak z innej bajki. Odrywał myśli od realiów 
rzeczywistości, od codziennej gonitwy. Przypominał o marzeniach. Może dlatego 
Oskar sięgnął po telefon, uruchomił funkcję "memory - find" i wywołał połączenie 
z Gregiem.
-     Kancelaria prawnicza "Cyber Rights" - usłyszał w słuchawce znajomy głos.
-     Cześć Greg, tu Oskar. Możesz mówić?
-     Króciutko.
-     Dobra, streszczam się. Czy któryś z twoich wdzięcznych klientów mógłby 
przypadkiem sprawdzić zastrzeżony plik w urzędowym komputerze?
-     Myślę, że przypadkiem tak.
-     Nazywa pliku to "Julia Lermont" i trzymany jest gdzieś w sieci Ratusza. 
Wiesz, to taka mała, prywatna sprawa. Chodzi głównie o dane osobiste.
-     Ho, ho, ho, nie poznaję kolegi. - Oskar wyczuł ciepły uśmiech z drugiej 
strony słuchawki - Takie dane? Ale w porządku, zapisałem nazwę. Jak tylko będę 
coś miał, prześlę ci to do domu. Słuchaj, muszę kończyć. Zdzwonimy się później?
-     Koniecznie, bo mam nowe zlecenie. Na razie, dzięki i cześć.
-     Cześć stary.
Oskar schował komórkę i z jakby większą życzliwością spojrzał na miasto. 
Poniżej niego, chodnik wokół Ratusza - nawet po wydaniu szufli wszystkim wolnym 
Strażnikom Miejskim - nadal pozostawał niezmiennie pokryty śniegiem, z 
wydeptywanymi przez tłumek przechodniów i petentów ścieżkami, porozjeżdżanymi 
przez płozy dziecięcych sanek. Przy zasypanym krawężniku widać było nawet ślady 
nart biegowych. Niedaleko od budynku, obwieszony długim łańcuchem drobnych, 
kolorowych lampek choinkowych, błyszczał neon nad zejściem w podziemia metra. 
Oskar pamiętając podróż do Ratusza taksówką pomyślał, że przy takiej 
przejezdności ulic i przy początku godzin szczytu, tylko kolejką może dostać się 
do domu najszybciej. Poszedł w kierunku stacji. Zjechał w dół zatłoczoną, 
szklana windą w kształcie wielkiego, podłużnego kontenera. Po drodze wyłowił z 
kieszeni płaszcza monetę na opłacenia bramki kasownika chroniącej dostęp do 
dwóch poziomów peronu. Mijając ją, wszedł pod skanery czujników mających wykryć 
próbę wniesienia do metra materiałów wybuchowych i toksycznych chemikalii. 
Burmistrz z poprzedniej kadencji przejął się wyczynami japońskich, lewicowych 
terrorystów, więc umieszczono takie czujniki przy wejściu na każdą podziemną 
stację w mieście. Metaliczne zakończenia skanera, wyprofilowane na kształt 
końcówek fryzjerskich suszarek podejrzliwie obwąchały Oskara, a potem obojętnie 
podświetliły zieloną strzałkę zezwolenia na przejście dalej, wprost do strefy 
wygłuszenia cywilnych telefonów i nadajników radiowych, generowanej wzdłuż całej 
sieci torów. Oskar skręcił w korytarz biegnący na wykaflowany peron 
pomarańczowej linii, łączącej centrum metropolii z otaczającymi go starymi, 
mieszkalnymi dzielnicami niskich kamienic, małych parków z placami zabaw dla 
dzieci, skromnych biur, przytulnych kawiarenek, narodowych restauracji, 
parterowych kin i tradycyjnych sklepów, nie zrzeszonych w żadne ponad narodowe 
sieci produkcyjno - handlowe. Unoszone polem magnetycznym, prawie bezgłośnie 
wjechały na stację walcowate wagoniki w kolorze kurzych piskląt. Z 
odblokowanych, barwionych pomarańczowo, pleksiglasowych wejść do przedziałów, 
wyszło na peron kilkanaście osób, a ich miejsce zajęli nowi pasażerowie wraz z 
Oskarem. Gdy tylko drzwi zasunęły się za ostatnimi wsiadającymi, kolejka miękko 
ruszyła przed siebie. Natychmiast też uruchomiło się wewnętrzne nagłośnienie, 
mieszając gwar rozmów pasażerów z neutralną muzyką podobnej do ogłupiającej 
papki dla uszu puszczanej klientom hipermarketów. I tak nikt nie zwracał na nią 
uwagi ale uparcie katowano pasażerów dźwiękami typu country - disco. Ot, taka 
aberracja kolejarzy.
Po kwadransie jazdy między siedmioma kolejnymi stacjami, wagoniki zatrzymały 
się na przystanku Oskara. Kilku ludzi wysiadło razem z nim na nieduży, wysłużony 
peron z końca zeszłego wieku o wysokich, łukowatych sklepieniach wyłożonych 
oświetlanymi od dołu, polerowanymi płytami aluminium. Z podziemi dworca, mijając 
wiecznie zamknięte toalety, ciasne pomieszczenia policji kolejowej i obsługi 
stacji, wyjeżdżało się na poziom ulicy ruchomymi schodami wzdłuż tunelu 
obwieszonego wygiętymi, reklamowymi tablicami. Na niektórych wyklejono już 
wyborcze hasła nowych kandydatów do koryta w Ratuszu. Oskar wyszedł na 
zaśnieżony chodnik przy starym platanie z podwieszonymi na najniższych, 
rozłożystych gałęziach wielkimi, fluorescencyjnymi bombkami z plastiku. 
Naprzeciw drzewa, jasnymi witrynami z świątecznymi ozdobami kusiła księgarnia 
połączona z arabską kafejką. Ale mimo przeciskającego się przez jej drzwi 
wabiącego aromatu świeżo parzonej kawy i zachęcającego widoku ciepłego wnętrza z 
wolnymi, miękkimi fotelami przy małych stolikach, Oskar ruszył do najbliższego 
rogu kwartału ulic, gdzie mieszkał na najwyższej kondygnacji swojej 
pięciopiętrowej kamienicy.
Jego uliczka była stara i krótka z dwukierunkową jezdnią biegnącą lekko w 
dół, wzdłuż szpaleru lip, od lat wyrastających z chodników wyłożonych drobną 
kostką. Dzięki tym drzewom, latem tuż za oknem była zieleń, a śnieżną zimą 
wspaniały widok na biel puchowych czap gałęzi. Marudzili tylko właściciele aut 
stawianych pod kamienicami, bo na drzewach bardzo lubiły siadać objedzone ptaki. 
W górnej części uliczki, jako pierwsza i narożna, stała w rzędzie innych 
kamienic ta, której był właścicielem. Z jednej strony przylegała do małego 
hoteliku, a od strony metra sąsiadowała z malarskimi pracowniami, częściowo 
wynajmowanymi przez władze uniwersytetu dla studentów wydziałów artystycznych. 
Oskar zawsze cieszył się, że nie są to początkujący muzycy.      Obecność 
malarzy miała tą dobrą stronę, że na parterze Oskarowej kamienicy mógł spokojnie 
funkcjonować sklep dla artystów. A z hotelowych turystów żył butiq'e na drugim 
narożniku domu. Kondygnację nad sklepami dzierżawiły cztery biura, a na piętrach 
drugim, trzecim i czwartym funkcjonowały mieszkania prywatne pół na pół ze 
służbowymi. Wszystko na podstawie długoletnich umów podpisanych z Oskarem. Sam 
Oskar zajmował wielkie poddasze przerobione na piętro mieszkalne. Miało to tą 
zaletę, że żaden sąsiad nie zaglądał mu do okien, i że na płaskiej części dachu 
mógł sobie urządzić rodzaj tarasu z pergolą i takim donicowym żywopłotem 
dookoła, że nikt nie komentował bladości jego pośladków, kiedy po raz pierwszy 
wystawiał się na letnie słońce. Albo gdy urządzał tam pikniki dla dwojga. Ot, 
taka prywatna aberracja Oskara.
Wydobył z kieszeni płaszcza stare, stalowe klucze z których jeden pasował do 
archaicznego zamka od dwuskrzydłowych drzwi do kamienicy. Lubił w swoim 
otoczeniu takie starodawne detale, dlatego gdy montowano przy wejściu videofon, 
nie zgodził się na wstawienie elektronicznych rygli. W efekcie wyszedł na tym 
bardzo dobrze, bo niewielu włamywaczy potrafiło dziś posługiwać się metalowym 
wytrychem, prościej było łamać kody wejściowych kart magnetycznych. W niewielkim 
holu zatrzymał się przy skrzynkach na listy. Niebieskie światełko pełgające przy 
skrytce z jego numerem pocztowym sygnalizowało, że coś jest w środku. Na 
cyfrowym zamku wystukał swój kod, uchylił w bok klapkę skrzynki i wyciągnął z 
jej wnętrza parę kopert. Przeglądając korespondencję ruszył dalej, do małej, 
dwuosobowej windy. Wszedł do ażurowej kabinki - bardziej podobnej do barokowej, 
papuziej klatki niż do pomieszczenia osobowego dźwigu - i wcisnął przycisk "4". 
Na swoje poddasze musiał wejść piechotą, bo winda nie wjeżdżała już na poziom, 
gdzie w dźwiękoszczelnej klitce umieszczono jej napęd.
Wśród bożonarodzeniowych życzeń od byłych klientów i przesyłek z reklamami 
świątecznej oferty wielkich domów towarowych, była informacja z banku. Właśnie 
odciągnęli z jego konta kolejną ratę na poczet spłaty kredytu hipotecznego za 
zakup kamienicy. Na te raty szło dwie trzecie czynszu, jaki dostawał od 
wszystkich najemców. I tak będzie jeszcze przez najbliższe dwadzieścia lat.     
Gdyby nie fakt, że wszedł w posiadanie budynku praktycznie po jego generalnym 
remoncie, nigdy nie byłoby go stać na zabawę w właściciela nieruchomości. A 
gdyby nie wcześniejsza praca w Ratuszu, nie wiedziałby nawet, że może coś 
takiego zrobić. Kiedyś, całkiem przypadkiem, od zaprzyjaźnionego szefa Wydziału 
Budynków dowiedział się o projekcie uchwały władz miasta, umożliwiającej wykup 
część starych, skomunalizowanych kamienic. Pogrzebał trochę w przepisach 
prawnych i w ofertach bankowych kredytów, potem wydobył po cichu listę kamienic 
przeznaczonych do zbycia, obejrzał wszystkie i wybrał właśnie tą. W miarę blisko 
centrum, niedaleko metra, z dobrym sąsiedztwem i w dobrym stanie. Zameldował się 
na strychu, złożył wniosek o wykup i znalazł dwie spółki - właśnie boutiq i tych 
od sklepu dla artystów - z którymi spisał list intencyjny wieloletniego najmu 
lokali przy warunku, że zdoła od miasta wykupić kamienicę. Potem stanął do 
pisemnego przetargu ryzykując wpłatę na wadium wszystkich swoich oszczędności z 
pożyczkami od rodziny i przyjaciół. Nikt prócz niego nie zawarł w swojej ofercie 
cenowej określenia: "5% więcej niż najwyższa cena konkurenta". Komisja 
przetargowa po otwarciu wszystkich ofert była tak zdumiona jego zapisem, że 
poprosiła go o konkretne określenie sumy. Zrobił to, bo znał już wszystkie inne 
propozycje. I wygrał. Potem z odpowiednim biznes planem zwrócił się do 
komunalnego banku o kredyt hipoteczny ze spłatą rozłożoną na 25 lat. Bank 
potraktował go preferencyjnie, bo przecież był wyższym pracownikiem 
administracji. A po niecałym miesiącu z urzędnika stał się kamienicznikiem. W 
zasadzie, korzystając rozsądnie z czynszów wynajmu swojego domu, mógłby nic nie 
robić do końca życia.       Ale problem z Oskarem polegał na tym, że on lubił 
coś robić. 
Przez pierwsze cztery miesiące zagospodarowywał swoją nową własność. 
Sfinalizował umowy ze sklepami, wynajął pierwsze piętro na biura, później 
znalazł mieszkańców na wyższe kondygnacje. Przystosował część piwnic na archiwa 
dla biur i magazyny dla obu sklepów. Wreszcie sprzedał swoją dotychczasową 
kawalerkę i wyremontował dla siebie poddasze. Potem w zasadzie byczył się przez 
dwa kolejne miesiące, ograniczając swoją aktywność do tworzenia pergoli i 
żywopłotu na dachu. Totalne nieróbstwo znudziło mu się gdy skończył się 
wrzesień. Zaczął prowadzić bardzo intensywne życie poszukiwacza 
najdziwniejszych, szalonych rozrywek i półlegalnych podniet oferowanych przez 
miasto i okolicę. Funkcjonował jakby w transie i gorączce. Obracał się w bardzo 
dziwnych kręgach i poznawał niesamowitych ludzi. Rzadko udawało mu się przespać 
więcej niż sześć godzin na dobę. 
Mniej więcej pół roku później założył własną firmę, "Last Consultant". Coś 
niby skrzyżowanie consaltingowego, prywatnego biura detektywistycznego z 
usługami w stylu New Age. Sam się zdziwił, jak wysoką renomę miał wyrobioną na 
rynku już po pierwszym roku pracy. 
Na początku sam wynajdywał sobie sprawy - najczęściej wybierał je z doniesień 
bulwarowej prasy. Tak było w przypadku tego cholernego Muzeum Historii 
Naturalnej. Oferował swoje usługi z zastrzeżeniem zapłaty tylko w wypadku 
pomyślnego rozwiązania problemu, więc prywatnie zgadzano się na jego obecność. 
Jako współpracowników najpierw zatrudniał przyjaciół. Dopiero z czasem mógł 
sobie pozwolić na różnych, wysokopłatnych specjalistów wąskich branż z poza 
kręgu swoich znajomych. Jeśli potrzebował ekstra sprzętu, to wynajmował go z 
uniwersytetu lub od wojska i policji. Za to płacił zawsze z góry i zwracał 
wszystko nienaruszone, więc nie miał problemu przy następnych sprawach. Po 
jakimś roku stwierdził ze zdziwieniem, że ludzie chętnie płacą mu z góry 
zaliczki i pokrywają wszelkie stałe koszty, łącznie z ubezpieczeniami. No ale w 
tedy był już po głośnym na całe hrabstwo, wygranym procesie z Muzeum. 
Zatrudniono go, żeby wyjaśnił powtarzające się akty wandalizmu w dziale 
Afrykańskim.     Ktoś niszczył zbiory tak zwanej obrzędowej biżuterii, związanej 
z pierwotnymi religiami animistyczno - totemicznymi. Rozwiązał tą sprawę. 
Szczęśliwie - trochę z nawyku urzędnika - dla własnych potrzeb i ze względów 
bezpieczeństwa, zawsze rejestrował kamerą wszystkie swoje czynności. Więc już po 
wszystkim, zdołał w sądzie udowodnić istnienie bezpośredniego związku 
przyczynowo - skutkowego między podjętym działaniem, a zakończeniem zniszczeń 
zbiorów. I to bez względu na to, czy Zarząd Muzeum wierzył w istnienie 
afrykańskich demonów cmentarnych, czy też nie.
Wysiadł z windy i wdreptał schodami w górę na półpiętro, gdzie drugim z 
metalowych kluczy otworzył fantazyjnie wyginaną, stalową kratę, dodatkowo 
strzegącą wejścia na poddasze. Krata była niesamowita, pełna wyobrażeń 
sztyletowych języków piekielnego ognia u dołu i ostrych szpiców ramion gwiazd na 
górze. Kupił ją kiedyś na wyprzedaży w starym kościele przerabianym na klub 
nocny z dyskoteką drum - house. Za kratą pokonał następne półpiętro i ostatnim z 
kluczy odryglował grube, okute stalowymi taśmami, dębowe drzwi od mieszkania. 
Cenił sobie prywatność. Czujnik ruchu we framudze odkrył jego obecność i 
rozświetlił jarzeniowe panele na suficie. Po drugiej stronie wejścia nie było 
czegoś takiego, jak przedpokój. Jego rolę spełniał długi korytarz wydzielony od 
reszty pomieszczenia sięgającymi sufitu, głębokimi szafami o lustrzanych, 
rozsuwanych drzwiach. W jednej z nich schował płaszcz z czapką i szalikiem. Na 
dnie szafy zostawił też buty, a w zamian założył wysokie do kostek kapcie w 
kształcie barwnych, puchatych ryb. Z korytarza wychodziło się w bok do 
wielkiego, jasnego pokoju - salonu, łączonego z kuchnią. 
Oba okna pokoju były ogromnymi, szprychowanymi półkolami zamontowanych w 
tunelowe wykusze. Przypominało to przełamane koła potężnej lokomotywy. Reszta 
pomieszczeń miała proste, skośne okna i przynajmniej jedną ze ścianą pochyłą. W 
salonie, naprzeciw wykuszy, umieszczono drzwi do łazienki, gabinetu, sypialni i 
pokoiku gościnnego. A kręconymi jak świderkowy makaron schodami można się było 
dostać na taras na dachu. Oskar zawsze twierdził, że do pełnego urządzenia tego 
mieszkania brakuje mu tylko kominka. Ale gdyby kazał go zamontować, to po 
pierwsze rura komina wyłaziłby z posadzki tarasu na samym środku pergoli, po 
drugie straciłby dobry pretekst do odwiedzin Iv i Grega.
Przeczłapał przez salon do gabinetu. Po drodze małym pilotem uruchomił 
muzyczną kolumnę z pirackim compactem w odtwarzarce i mieszkanie wypełniło się 
radosnymi pobekiwaniem Szkockich kobz. W gabinecie pacnął listy i kopertę z 
Ratusza na biurko, prosto pod matowo - czarny, plazmowy monitor wyłączonego 
komputera, a na telefonicznej sekretarce, uparcie mrugającej do niego sygnałem 
nowych wiadomości, uruchomił odtwarzanie zapisanych rozmów. "Cześć wnuczku, mówi 
babcia - usłyszał w pierwszym nagraniu - przyleciałam do miasta rano, więc daj 
mi spokojnie odespać różnicę klimatu między tą miejscową Grenlandią, a moimi 
tropikami. Zatrzymałam się jak zwykle w Continentalu. Wiesz, mają tu nowych 
boy'ów hotelowych. Takie fajne, długowłose chłopaki. Myślę, że pewnie dziś się u 
mnie nie zobaczymy, ale po południu wpadam do rodziców, więc jakbyś miał ochotę 
i czas - zajrzyj tam. Jak nie dasz rady, to zjedzmy razem śniadanie, jutro o 
dziesiątej w hotelu. Pogadamy. Tak, czy siak jesteśmy razem na wigilii u 
rodziców. Ściskam cię i czekam jutro. Piiip." Oskar uśmiechnął się. Uwielbiał 
swoją babcię, która lata kombatanckiej emerytury spędzała włócząc się po 
najdziwniejszych zakątkach świata. A do tego kierując się słusznym mottem, że 
"życie zaczyna się grubo po osiemdziesiątce", co rusz pakowała się w jakieś 
podejrzane przygody. Szczerze mówiąc - lubiła to. Czasem bawiła się nawet w 
przemytniczkę. Jako wnuk poszedłby za nią absolutnie w ogień, a ona kradłaby z 
nim konie. Gdyby tylko był z tego jakiś sensowny zysk.
Sekretarka piknęła jak zakrztuszona kura i zaczęła odtwarzać drugą wiadomość. 
"Oskar, tu Iv. Słuchaj, dorwałam coś niesamowitego, zadzwoń do mnie, jak tylko 
będziesz mógł. Siedzę cały czas w domu i walczę z makowcem w proszku. Nie wiesz 
przypadkiem jaki palant wymyślił, że niby da się to zrobić z proszku? To musiał 
być jakiś tłusty Amerykanin. Oddzwoń jak najszybciej. Pa. Piiip." Automat 
sekretarki chrząknął i przestawił się w stan oczekiwania na nowe telefony. Oskar 
zamyślił się chwilę nad drugą wiadomością. Po głosie trudno było wyczuć stan Iv, 
więc może wszystko było z nią w porządku? Może zwyczajnie znalazła coś dziwnego? 
Z wahaniem podniósł słuchawkę telefonu ale ostatecznie nie wystukał numeru 
dziewczyny. Zdecydował, że najpierw załatwi możliwie zwyczajniejszą rozmowę. 
Sięgnął drugą ręką do szuflady biurka i wyjął z niej staromodny notes w 
poobcieranej skórzanej okładce. Położył go na biurku i operując palcami jednej 
ręki poprzewracał parę jego stron, aż znalazł nabazgrany piórem telefon. Wybrał 
go na klawiaturze trzymanej słuchawki i odczekał aż po dwóch wolnych sygnałach 
ktoś odpowiedział na jego dzwonienie potokiem słów. "Pierr, to ty?" - przerwał 
rozmówcy mając nadzieję, że dobrze rozpoznaje jego głos. Nie pomylił się. "Tu 
Oskar. No, miło cię słyszeć, wesołych Świąt. Dzięki. Słuchaj Pierr, zatrzymała 
się u was moja babcia. Aha. Musiała się zameldować przed twoją zmianą w 
recepcji. Słuchaj, poślesz do jej pokoju pięć herbacianych róż z kartką: 
Ucałowania od wnuka, do zobaczenia na śniadaniu. Będę w hotelu jutro o 
dziesiątej, to ureguluję rachunek. O.K? Dobra, to trzymaj się, cześć".
Kiedy recepcjonista z Continentala rozłączył się, Oskar wywołał domowy numer 
Iv i Grega z pamięci telefonu.
-     Tak? - usłyszał w słuchawce.
-     Cześć Iv. Jak tam makowiec?
-     O, jak miło, że to ty. Perdzielić takie ciasto z torebki. To co mi wyszło 
nadaje się na uszczelnianie basenów w Akwalandzie, a nie na świąteczny stół.
Jej głos był normalny, trudno było wyczuć, czy spaliła dziś synt - jointa. 
Może nie?
-     To co zrobisz?
-     Ech, to nie takie ważne, ostatecznie można zamówić ciasto z internetu. 
Słuchaj, mam świnkę! Musisz koniecznie do nas przyjść.
-     Zaraz, o rany, jak to przyjść? Świnkę? - Wyrzucił z siebie 
zdezorientowany. - Czekaj chwilę, ja nigdy tego nie chwyciłem, a co będzie jak 
kiedyś jednak zechcę mieć dzieci? Nie mam zamiaru teraz tego przechodzić. 
Lepiej, jeśli chcesz, poślę ci mojego lekarza domowego, tego Murzyna.
-     Oj cicho, nie rozumiesz. Przecież nie chcę cię zarazić - chociaż Murzyn 
O.K. Ja mówię o takim małym, różowym zwierzątku.
-     Prosiaczek?
W zdziwieniu powiedział to o całą oktawę wyżej.
-     Aha. Jest cudny, niesamowity, różowy, piszczący, musisz to zobaczyć. I weź 
aparat.
-     Moment, moment, nie wiem, czy dziś dam radę. Przyjąłem nową sprawę. Tak na 
oko duży smród. Będę się musiał nad tym trochę pogłowić. Mów o zwierzaczku. Skąd 
go masz u licha?
-     Dostałam rano w prezencie od tych powalonych ekologów, co to z Gregiem 
wybroniliśmy ich jesienią od zarzutu włamania do sieci komputerów Północnej 
Kompanii Naftowej.
-     A, pamiętam. Nieźle ściemnialiście.
-     Pewnie, że nieźle. Przecież się tam włamali. Nieważne. Straszni z nich 
popaprańcy, ale prezent dali nam genialny.
-     Czy Greg już wie, co go czeka w domu? - spytał ostrożnie.
-     Jasne, dzwoniłam do niego. Nawet chyba się ucieszył, bo twierdzi, że to 
rozwiązuje problem znalezienia nowego kota. Chrum.
-     Co?
-     "Chrum" mówię, porozumiewam się z nią.
-     A to dziewczynka? - zainteresował się rzeczowo.
-     Chyba nie. Ma pod brzuszkiem taka śmieszną kępkę sztywnych włosów. No 
chodź do mamusi.
"Iiiiik" - usłyszał raptem w słuchawce.
-     Rany boskie, Iv, co ty z nią robisz?!
-     Tylko sprawdzałam. Tak, to zdecydowanie chłopczyk.
-     O rany, ostrożnie bo jeszcze będzie miał jakieś traumatyczne opory przy 
innych świnkach.
-     Spoko, w takich sprawach jestem bardzo uważna. To jak, przyjdziesz 
wieczorem?
-     Coś czuję, że tak. Koło pół do siódmej?
-     O.K.
-     No, to do zobaczenia.
-     Aha, cześć. 
Odłożył słuchawkę na biurkową ładowarkę i wrócił do korytarza z szaf. Po 
drodze rozpiął zatrzaski kamizelki, zdjął gładką, wełnianą koszulę i wyjściowe 
spodnie. Odwiesił rzeczy na wolny wieszak i zostając wyłącznie w granatowych, 
dwuczęściowych, kowbojskich śpioszkach zaczął grzebać w starej, marynarskiej 
skrzyni w salonie. Miał tam barek. Spośród wyciągających się do niego 
butelkowatych szyjek wybrał trójniak. Od wewnętrznej strony wieka skrzyni odpiął 
spod skórzanego paska kieliszek i napełnił go miodem. Potem zabrał z gabinetu 
papiery z Ratusza, ściszył kobziarskie beczenia compactu i nie zdejmując kapci 
usadowił się z wyciągniętymi nogami w rogu kanapy. Za sobą miał wykusz z coraz 
bardziej ciemniejącym oknem. Niektórzy lubili takie nastrojowe szarzyzny lecz 
Oskara przygnębiał brak światła. Broniąc się przed ponurością, zapalił 
halogenowe reflektorki uczepione wyrastającego przy kanapie, wbitego w sufit, 
skręconego, stalowego pręta, obwieszonego doniczkami pełnymi wijących się pnączy 
i dyndających liści. Upił łyk miodu. Brakowało w nim kostki lodu i odrobiny soku 
z cytryny, ale już nie chciało mu się specjalnie zwlekać z kanapy do lodówki. 
Postawił kieliszek na drewnianej podłodze i zajrzał wreszcie do teczki od 
burmistrza. 
W środku były dwie luźne strony papieru z odręcznym pismem i kilkanaście 
kartek wydrukowanych z komputera, pospinanych w trzy komplety dokumentów. Kaźdy 
komplet to akta sprawy jednego z dzieciaków. Oskar westchnął i zaczął czytać je 
po kolei. 
"Roberto Boccini", płeć: męska, wiek: 6 lat, rodzice: Antonio Solenta i 
Maria z domu Tucca." 
"O Jezu - jęknął w duchu Oskar poznając nazwiska ojca - przecież to mafia." 
Poniżej był adres domowy, zdjęcia dziecięcej twarzy i raport policyjny. Dzieciak 
zniknął tydzień temu. Zwyczajnie rankiem nie było go swoim pokoju. Dom miał 
ochronę na zewnątrz i w środku plus elektroniczny monitoring. Pokój chłopca jest 
na drugim piętrze. Zatrzaśnięte, kuloodporne okna, nienaruszone alarmy, żadnych 
śladów włamania, w ogóle żadnych obcych śladów w domu. Psy tropiące były dziwnie 
zdezorientowane ale spektroskopia nic nie wykryła. Konkurencja z mafijnej branży 
Bocciniego przysięgała, że nie ma nic wspólnego ze zniknięciem chłopaka. Co 
pewnie było prawdą, bo nikt nie wysuwał żadnych żądań do ojca. Zresztą takie 
wewnątrz mafijne porwania kończyły się zawsze rzeziami i nikt z tego nie miał 
żadnego interesu. Gorzej, że w ogóle nie było żadnych żądań, czy innych 
wiadomości przesyłanych do któregokolwiek z rodziców porwanych dzieciaków. Być 
może robił to jakiś psychopata? 
Ale oni rzadko są aż tak sprawni. Solenta był oficjalnie bogatym bankierem, 
wynajął armię prywatnych detektywów, obiecał publicznie nagrodę pieniężną za 
oddanie dziecka i nie wnoszenie oskarżenia do sądu. Nic to nie dało. Na pewno 
też uruchomił swoich cyngli, a ci nie przebierali w metodach poszukiwań. Też 
bezskutecznie. 
Drugi z zaginionych dzieciaków to Jason Bratsky, siedmio - letni syn 
generała Jacobiego. Zniknął pięć dni temu z bazy wojskowej pod miastem. Rodzice 
od czterech lat żyli w separacji, chłopak spędzał parę dni u ojca, przed 
świątecznym tygodniem u matki. Choć wejście cywila do bazy było prawie 
niemożliwe, nawet ją podejrzewali o wykradzenie syna. Była aktywistką Ruchu 
Samodzielnych Matek. Przyciśnięta przez Prokuraturę wybroniła się alibi w 
postaci datowanego na noc porwania, amatorskiego nagrania video z hotelu na 
Karaibach. Nie mogła jednocześnie porywać syna i w tym samym czasie pieprzyć się 
z dwoma kochankami na raz. Fajna aberracja. Znaleziono tych facetów na nartach w 
Alpach Szwajcarskich, sprawdzono wpisy w rejestrze hotelowym na Karaibach i 
przepytano jego pracowników. Wszystko się zgadzało. Oczywiście można zapłacić 
żigolakom, przekupić służbę hotelową, sfałszować wpisy w komputerze recepcji i 
przedatować zegar w kamerze video, ale trudno było sfałszować rozpacz tej 
kobiety i jej wspólne z mężem wysiłki na rzecz odzyskania syna. Facet nakazał 
śledztwo wojskowe z takim nakładem sił i środków, że ryzykował swoja dalszą 
karierę w armii. I znów żadnych efektów. Brak jakichkolwiek śladów, śnieg pod 
oknami kwater oficerskich był nietknięty. 
Nie licząc wydumanych hipotez o zemście lewicowych ekstremistów na ojcu jako 
dowódcy oddziałów antyterrorystycznych, nie odkryto żadnych sensownych 
przesłanek ewentualnego porwania. Pomysł z ucieczką dzieciaka odrzucono 
najszybciej. 
Ostatnia sprawa zaczęła się trzy dni temu. Znowu nocą, z luksusowej 
przyczepy mieszkalnej planu filmowego w górach za miastem, zniknął David 
McCleysk, sześcio i pół letnia gwiazda serialu dla dzieciaków. Jego owdowiały 
ojciec, światowej klasy producent filmowy, obsadzał go we wszystkich dziecięcych 
rolach swoich filmów. Do tego dochodziły reklamówki i role w takich familijnych 
obrazach, jak ten, kręcony w górach. Słowem David stawał się sławnym, bogatym 
gówniarzem. Natychmiast po zauważeniu zniknięcia syna, McCleysk wezwał policję, 
zamknął teren filmowego obozu zmuszając całą jego ekipę do      przetrząśnięcia 
każdej dekoracji, wozu i skrzyni, a zaalarmowane Górskie Pogotowie Ratunkowe 
zaczęło przeszukiwać okoliczny teren.
Reagował dość histerycznie, ale to już wpływ narastającej powoli psychozy 
porwań. Policjanci byli wściekli, bo zanim zjawili się na miejscu prawdopodobnie 
zadeptano wszelkie możliwe ślady. I znów niczego nie znaleziono. Przy okazji 
sprawy zakotłowało się trochę w środowisku aktorskim, bo okazało się, że chłopak 
nie był tu zbyt lubiany. Ani dziecięcy. Znaleziono zdjęcia nocnych imprez z 
alkoholem i narkotykami. Matka jednej z dziecięcych aktorek mówiła nawet o 
seksualnych wtrętach do jej córki. McCleysk ukręcił plotki w zarodku wykupując 
zdjęcia i zatrudniając dziewczynkę do nowego filmu. Kiedyś kazałby połamać 
fotografowi palce, a przed gówniarą zamknąłby wszystkie drzwi filmowego światka. 
Ale teraz bał się, że te sprawy mogą mieć związek ze zniknięciem syna, że może 
się to odbić na jego dziecku, bał się zemsty. Jednak nikt nie docenił jego 
postępowania. 
Nikt - z wyjątkiem pary naiwnie podstawiających się świrów - nie zgłosił się 
z propozycją okupu, czy innej wymiany za Davida. I nikt tak naprawdę nie 
wiedział, co się stało. 
Oskar z westchnieniem położył sobie papiery na brzuch i wychylił się za 
krawędź kanapy w poszukiwaniu kieliszka. Z ponurymi myślami zwinął język w 
rurkę, wsunął go w miodowy płyn i spróbował w ten sposób wciągnąć coś do gardła. 
Nic z tego nie wychodziło, pociekło mu tylko po brodzie, więc zniecierpliwiony, 
szybkim, knajpianym gestem wlał w siebie cały alkohol z kieliszka, niczym setkę 
wódki. Poczuł lepką, lekko palącą słodycz wolno spływającą przez gardło. 
Stanowczo brakowało w tym kostki lodu i paru kropel cytryny. A tak w ogóle to 
poczuł rozdrażnienie. Był zły sam na siebie, że po cichu nie nagrał całej 
rozmowy u burmistrza na cyfrowy dyktafon, który beztrosko zostawił sobie w domu. 
Z drugiej strony skąd mógł wiedzieć, że będzie miał dziś taką rozmowę z 
klientem. Ale trzeba było to przewidzieć, zachować jakąś elementarną czujność, a 
nie wychodzić przed południem na miasto, jak rozleniwiony świętami, naiwny co do 
świata, urzędnik amator. I tak zamiast zdobyć własny dupochronny materiał 
dowodowy, samemu został nagrany na DVD, a cholera wie co policyjni technicy 
ostatecznie wyrzeźbią z takiego zapisu.     Jeszcze się okaże, że próbował 
przekupić wysokich urzędników albo, że właśnie przyznał się do zniknięć 
dzieciaków. 
Cóż, przynamniej w jednym burmistrz był szczery - wyniki śledztw były 
gówniane. Pod warunkiem, że rzeczywiście dostarczono mu komplet materiałów na 
ten temat. A jeśli i burmistrz nie wiedział wszystkiego? Jeśli policja albo 
wojsko coś zataili? Czuł, że zaczyna popadać w paranoję pętli podejrzeń. 
Niezadowolony, prychnął potrząsając głową jak rozdrażniony kocur. Próbując 
zmienić tok myślenia, odłożył pusty kieliszek z powrotem na podłogę, poprawił 
się w rogu kanapy, potem - czując jak ciepło z miodu spływa mu do stóp - zsunął 
palcami nóg rybie papucie i sięgnął po kartki odręcznego pisma. Linijki tekstu 
były rzadkie, pełne jasnej przestrzeni, a pochyłe literki niebieskiego atramentu 
starannie krągłe, jakby autor przeszedł kiedyś kurs kaligrafii w szkole dla 
dziewcząt z dobrych domów. "Ach" - domyślił się - "to chyba jej pismo". 
Odruchowo pogłaskał palcami powierzchnię kartki. Chciałby, żeby to była jej 
skóra, jej dłoń, policzek, cokolwiek. "Boże" - przemknęło mu przez głowę - 
"zachowuję się jak nawiedzony fetyszysta".
Przełknął ślinę i spróbował skupić się na treści notatek. Rzeczywiście miał 
tam prywatne telefony komórek prokurator i pułkownika, a do tego kilka uwag o 
warunkach wykonania zadania, jakie burmistrz życzył sobie mieć w umowie. Była 
tam kupa słów typu: "własne ryzyko", "tajemnica", "bieżące przekazywanie danych" 
i "nie branie odpowiedzialności". Słowem piękne pod względem prawnym umywanie 
rąk i sprawne mazanie łajnem, gdyby coś mu nie wyszło. Nie wysilono się tu na 
żadną oryginalność.      Zresztą Oskar nie spodziewał się niczego innego. 
Jeszcze raz z uwagą przeczytał warunki i uznał, że może je ująć w swoim tekście 
umowy. Teraz to już tylko kwestia ceny, za jaką zgodzi się tak pracować. 
Powiedzmy, że ograniczenie bezpieczeństwa osobistego plus zachowanie absolutnej 
tajemnicy, krótki termin na wykonanie zlecenia i jeszcze przedświąteczny czas 
pracy, to razem daje jakąś trzykrotność dziennej stawki. Do tego podwójna premia 
za ewentualne uszkodzenia ciała i ekstra dodatek za przedterminowość wykonania 
zlecenia. Nieźle. 
Spojrzał na sprezentowany od Iv i Grega wiszący, ścienny zegar w kształcie 
machającego ogonem Kłapouchego. Na brzuszku osiołka dochodziła czwarta. Trzeba 
się było ruszyć, jeśli chciał zdążyć obrócić do Ratusza na siedemnastą, tak jak 
obiecał to Julii. Opuścił nogi z kanapy na podłogę, pozbierał papiery, wziął 
kieliszek i w samych skarpetach poszedł z tym wszystkim do gabinetu. Przy 
wejściu pacnął knykciami kontakt od gruszkowato wygiętych kinkietów, 
przytwierdzonych w połowie wysokości ścian pokoju.      Siadł za biurkiem i 
wcisnął klawisz zasilania komputera stojącego pod blatem. Przed jego oczami 
łagodnie rozświetlił się plazmowy ekran monitora. System spytał o kod dostępu, a 
kiedy usłyszał właściwe zdanie, porównał je ze swoim wzorcem zapisu głosu i 
łaskawie zdecydował, że jednak się uaktywni. Oskar uruchomił aplikację edytora 
tekstu żeby wyciągnąć z jego archiwum jeden z wzorów umowy. Zerkając co chwila 
na pismo Julii, starannie naniósł warunki Ratusza w dokument, a potem wydrukował 
go w dwóch kopiach na papierze z własnym znakiem wodnym. Taki papier czerpany na 
prywatne zlecenie był dość drogą ekstrawagancją ale raz, że robił wrażenie na 
klientach, a dwa, że skutecznie likwidował u nich pomysł sfałszowania już 
podpisanych dokumentów. Na wypadek gdyby Oskara oskarżano o fałszerstwo, swoją 
kopię umowy zawsze trzymał w prawniczym depozycie u Iv i Grega. 
Złożył swój podpis u dołu obu kopii dokumentu i schował je razem z kartkami 
od Julii, z powrotem do plastikowej koperty. Brudny kieliszek zostawił na 
biurku. Pomyślał, że zmyje go z naczyniami ze śniadania, jak wróci do domu. A 
gdyby nie miał weny, to zmyje go z naczyniami z jeszcze kolejnego śniadania. W 
końcu szczęśliwie od lat nikt nie przyczepiał się do tego, co i kiedy zmywa. I 
czy w ogóle. Na chwilę wszedł do łazienki. Spojrzał na swoje odbicie w lustrze 
siląc się na zimny dystans. Z uwagi na kowbojskie, bawełniane śpioszki, nie było 
to takie proste. Ostatecznie zmarszczył się w grymasie typu "może być", sięgnął 
do wyplecionej z niklowanego drutu, wysmukłej szafki po wodę kolońską w sprayu i 
prysnął go sobie za uszami. Poczuł chłód na skórze, a w powietrzu uniósł się 
zapach ogórków, cytryny i piżma. Spodobało mu się, więc prysnął go jeszcze pod 
brodą. Potem szybko ubrał się w resztę ciuchów odwieszonych wcześniej do szafy. 
Wrócił do gabinetu i wysunął jedną z szuflad biurka. Wyjął ze środka 
podłużny, cyfrowy dyktafon wielkości małego, czarno - matowego pilota do wieży 
muzycznej. Warzył go chwilę w ręku, wreszcie schował do kieszeni płaszcza razem 
z rękawiczkami. W szufladzie leżały też okulary o masywnych oprawkach z 
podwieszonymi fotochromatycznymi szkłami bez dioptrii. Nie służyły korekcie 
wzroku. W oprawce zamontowano mikro obiektyw cyfrowej kamery. Zapisywany obraz 
był czarno - biały ale bardzo wyraźny. Włożył na nos okulary i wsunął do 
wewnętrznej kieszeni płaszcza prostokątne, płaskie pudełko z mini dyskiem w 
środku.     Sygnał z kamery w formie kodowanego impulsu radiowego przesyłany był 
do zapisu właśnie na dysku. Nie było to może zbyt zdrowe, ale Oskar rzadko 
uruchamiał nagrywanie trzymając okulary na głowie. Za to zaletą tego sprzętu 
była możliwość natychmiastowego odtwarzania zapisu na powierzchni 
fotochromatycznych szkieł. Zabrał z biurka kopertę, zgasił światło w pokoju, a 
przechodząc przez salon zlitował się nad wciąż beczącymi kobzami i wyłączył 
odtwarzarkę compatów. W słabiutkim półmroku zaokiennego światła z ulicy, rybie 
papucie zostawione na łóżku wyglądały jak wyrzucone przez przypływ na brzeg 
plaży, rozdęte od słońca skrzydlice ze sklejonymi piaskiem płetwami. "Dziwne 
skojarzenie" - zdziwił się - "czyżbym już tak delirycznie tęsknił za latem?". 
Potrząsnął głową i wyszedł z mieszkania. 
Zbliżał się do stacji metra, kiedy poczuł drżenie komórki w kieszonce na 
piersi. Stanął z głową między bombkami, pod gałęziami starego platana i wydobył 
telefon spomiędzy połów płaszcza.
-     Tak? - spytał wtykając słuchawkę pod czapkę.
-     Cześć, tu Niki, możesz mówić? - usłyszał znajomy głos z echem jakby 
wielkiej sali.
-     O, wróciłaś z wakacji - ucieszył się - gdzie jesteś, na terminalu?
-     Nie wariacie, przypłynęłam wczoraj w południe, dzwonię z targów.
-     Jesteś w pracy?
-     I to urobiona po łokcie. Moja zmienniczka złamała obie nogi, za dwa dni 
święta, a przecież zaraz potem otwieramy targi sprzętu zimowego.
-     Racja, pamiętam. Czy ta połamana nic nie zrobiła?
-     E, nie jest aż tak źle. Muszę przypilnować budowy stoisk. Taka robota 
nadzorcy. Właśnie dopiero co weszłam na halę, a tu burdel, jak po wybuchu w domu 
towarowym. Słuchaj, mam prośbę.
-     No?
-     Czy ci twoi znajomi od "Art Guarding" mogliby mi okablować jedną z sal? 
Tylko na czas wystawy.
-     Jasne, że tak. No chyba, że będą mieli inne plany przedświąteczne. Co tam 
będziesz trzymać?
-     Wypożyczone futra.
-     Boisz się kradzieży?
-     Raczej fanatyków z Ruchu Zielonej Alternatywy. Nie chcę żeby jacyś 
pokręceni wydymańcy, kryjąc się hasłem ochrony przyrody, zniszczyli mi 
eksponaty.
-     No tak. Dobra, to zadzwoń do "Art Guarding", ale na telefon fundacji, nie 
do biura. Powiedz, że rozmawiałaś ze mną i myślę, że wszystko będzie O.K.
-     Dzięki. Aaa ... masz dziś może jakieś wybitne plany?
-     No czy ja wiem? Akurat idę do klienta, na wieczór jestem umówiony z wizytą 
u przyjaciół, a nockę pewnie prześpię.
-     Hm, nie odebrałbyś mnie z targów? Co prawda nie miałam jeszcze czasu 
wywołać zdjęć, ale mogłabym ci poopowiadać o wyspach Pacyfiku. No i spróbujemy 
likier bananowy ze sfermentowanego miąższu deptanego przez młode, zgrzane 
Jawajki. Mm? 
Wyczuł jak jej głos leciutko zawibrował.
-     Nooo, to bardzo ciekawa propozycja. Wiesz, że lubię taką egzotyczną 
kuchnię. O której miałbym być?
-     Tak koło dwudziestej drugiej.
-     O.K. Gdyby jednak wypadło mi coś nieprzewidzianego, to chwycę cię na 
komórkę. Zgoda?
-     Pasuje mi. To na razie.
-     Cześć. 
Wyszedł z peronu metra w samym centrum coraz bardziej zaśnieżonego miasta. 
Na tle nocnego nieba, sąsiadujący ze stacją kolejki, fantazyjnie oświetlony 
budynek Ratusza, wyglądał jak jakaś wielokątna, gotująca się do startu kosmiczna 
rakieta. Szaleni konstruktorzy zwieńczyli ją gotyckimi szpicami, wyrastającymi 
wprost z typowo romańskich umocnień ostatnich kondygnacji, jakby z zakończenia 
wieży, strzegącej bramy do średniowiecznego miasta. Architektoniczna aberracja 
do kwadratu. Przynajmniej tak mówiono, gdy parę lat temu po raz pierwszy 
pokazano publicznie zwycięski plan budowy nowego Ratusza. Opinia publiczna 
miasta trochę nad tym poszalała. Wszelcy domorośli i zawodowi krytycy sztuki 
oraz architekci - a zwłaszcza ci, co przegrali konkurs - pastwili się nad 
projektem okrutnie. Pozawiązywano nawet formalne grupy nacisków za i przeciw 
budowie. Ale ponieważ władze miasta regularnie płaciły wykonawcy, ten miał to 
wszystko w nosie i nowy Ratusz w rekordowym tempie wyrósł w środku miasta. A 
potem ludzie zajęli się innym bulwersującym tematem codzienności. Bodajże była 
to sprawa nieletnich ekshibicjonistów - gangu starszych gimnazjalistów z pewnej 
renomowanej prywatnej szkoły, którzy próbowali terroryzować żeńskie akademiki 
uniwersytetu, dopóki nie zdruzgotał ich konkurencyjny popis studentów z Afryki. 
O tej porze tylko jedno wejście do Ratusza było jeszcze otwarte. Oskar 
szybko minął znudzonych Strażników Miejskich, z rezygnacją poodbijał się ze trzy 
razy od bramki wykrywacza metali i wreszcie dotarł do wind w holu. Tym razem 
zafundował sobie przejażdżkę ekspresową gondolą podczepioną na zewnętrznej 
elewacji patio budynku. Zresztą tylko ta winda była jeszcze nie zablokowana 
przez Strażników. Siódme piętro było opustoszałe i ciche. Wyłączono już mikro 
głośniki z Gershwinem, a korytarz tonął w półmroku, bo zgaszono część 
oświetlenia. Drzwi do pokoju 714 był jasną plamą na tle ciemnej ściany. Oskar 
zatrzymał się na chwilę. W rozterce podrapał się po szczęce, ale potem uruchomił 
dyktafon schowany w kieszeni płaszcza. Poczuł w sobie dziwne napięcie, skręcanie 
w żołądku. Nerwowym odruchem przygryzł dolną wargę i zapukał w szklane wejście.
-     Pani Lermont, to ja, Oskar.
Po drugiej stronie mleczno - matowej szyby, niby w Indyjskim teatrze cieni, 
zobaczył ruch postaci idącej w jego kierunku.     Dziewczyna otworzyła mu drzwi 
i przysiągłby, że przez sekundę widział jak rozszerzyły się jej oczy. A może to 
tylko jej odruch rozpoznania postaci? Albo zdziwienie jego okularami?
-     O, cieszę się, że jest pan tak punktualnie. Proszę wejść. 
Wpuściła go do pokoju. Widział, że jest trochę zmęczona. Jakby bardziej 
bezbronna, jak senny, mały kot. Zrobiło mu się dziwnie ciepło. Dziewczyna była 
już wyraźnie gotowa do wyjścia z pracy, chyba czekała tylko na niego. Jej 
kożuszek wisiał przewieszony przez oparcie jednego z foteli przed biurkiem, a 
spod niego wystawał fragment skórzanego, brązowego plecaka.
-     Proszę, oto umowa - podał jej plastikową kopertę.
Julia wyjęła ze środka dokumenty i przebiegła wzrokiem ich treść.
-     Zgodził się pan na wszystkie nasze warunki?
-     Nie za darmo.
Odnalazła paragraf umowy z wpisanymi kosztami zlecenia. Przeczytała i brwi 
powędrowały jej w górę czoła z wrażenia.
-     No fakt. Ciekawe co na to burmistrz?
-     Podpisze bez mrugnięcia. To jak, kończymy tą biurokrację?
Ruchem głowy wskazał w kierunku pomieszczeń burmistrza.
-     Aha, proszę chwilę zaczekać, wyszarpnę tylko podpis od szefa i możemy stąd 
iść. Niech pan siądzie.
Machnięciem ręki z dokumentami wskazał mu wolny fotel i wyszła z pokoju. 
Został sam. Rozglądnął się niezdecydowanie, nie bardzo wiedząc, co z sobą 
zrobić. Podszedł do okna i spojrzał w dół na miasto. Zatłoczone ruchem ulice 
błyszczały od bieli śniegu, świateł aut i kolorowych reklam. Wrócił do biurka. 
Nie chciało mu się siadać, więc tylko oparł się o krawędź blatu. Spojrzał 
bezmyślnie na kożuszek Julii. Nagle z dziwnym uśmiechem obejrzał się na szklane 
drzwi. Nie widział za nimi ruchu i nie słyszał żadnych dźwięków z korytarza. 
Nachylił się szybko do jej ubrania i wsunął dłoń w kieszeń kożuszka. Wyczuł 
cienkie, skórkowe rękawiczki, a głębiej chyba chusteczkę. Chwycił ją i 
wyciągnął. Tak, to była złożona w kostkę, czysta, bawełniana chusteczka. Taka do 
wytarcia załzawionego oka, czy rozmazanego makijażu. Przytknął ją do nosa, 
najpierw ostrożnie, z ciekawością powąchał, a potem głęboko wciągnął powietrze 
przez materiał. Uderzył go aromat Kenzo Forest, tak aż po czubek głowy, ale 
potem wyczuł coś wielokroć delikatniejszego. Leciutką smużkę zagubionych 
feromonów. Zapach jej dłoni. Mięśnie na twarzy zaczęły mu tężeć i dziwnie 
zapiekło go pod oczami. Odsunął chusteczkę od nosa.      Przepełniony gonitwą 
myśli ważył ją przez chwilę w ręku. "Co jest?" - zdziwił się sam sobą - "czy ja 
naprawdę popadam w fetyszyzm?". Raptem, jakby tknięty jakimś przeczucie 
błyskawicznie schował bawełniany rąbek na jego miejsce w kieszeni kożuszka. 
Zdążył się jeszcze wyprostować, gdy za matówką drzwi zamajaczyła ciemna postać i 
do pokoju wróciła Julia. 
-     Załatwione - machnęła w powietrzu kartkami umowy - to pańska kopia.
Podała mu dokumenty. Oskar zerknął, czy nic do nich ręcznie nie dopisano i 
sprawdził podpis burmistrza na końcu ostatniej strony.
-     W porządku - schował papiery do plastikowej koperty, a zwiniętą w rulon 
kopertę wsunął do wewnętrznej kieszeni płaszcza - jeśli chodzi o mnie, to możemy 
już wyjść z tego budynku.
Dziewczyna kiwnęła głową i sięgnęła po kożuszek. Oskar niby odruchowo, 
delikatnie wyjął go z jej rąk, poczekał aż owinie sobie szyję zielonym szalikiem 
i wtedy pomógł jej wcelować w obszyte futerkiem rękawy.
-     Dziękuję.
-     Nie ma za co. Chodźmy.
Wyszli oboje na korytarz, przeszli za jego róg i wsiedli do gondoli windy. 
Oskar wcisnął klawisz parteru, a kiedy kabina ruszył w dół oprał się o jej 
przezroczystą ścianę na przeciw Julii. Milczeli oboje. Nie uciekała przed jego 
wzrokiem.
-     Teraz do metra, czy na parking? - spytał.
-     Do metra, nie ma sensu ślizgać się wozem po ulicach w taki śnieg.
-     Racja. Pozwoli się pani odprowadzić na peron?
Spytał tak odruchowo, że dopiero po sekundzie dotarło do niego, co 
powiedział. "Boże niech się zgodzi, a nie przestraszy." - zakołatało mu w 
głowie.
-     Noo, miło mi będzie.
W jej głosie było ostrożne wahanie, ale jednak nie odmówiła. Uśmiechnął się 
z wdzięczności do losu i skinął głową, że niby to taka normalna rzecz, ot 
zwyczajne odprowadzenie. 
Wysiedli na parterze. Julia schowała swoje czarne włosy pod wyjętą z plecaka 
wełnianą, aztecką czapką z zielonym pomponem i wywiniętymi nausznikami, 
podpisała dyżurnemu Strażnikowi listę wyjścia i za chwilę szli już ośnieżoną 
ulicą do zejścia na stację metra. Oskar nie chciał, żeby ta krótka, wspólna 
droga minęła im w milczeniu. Poza tym, kiedy razem zjeżdżali windą Ratusza, 
stwierdził nagle, że tak jakoś lubi słyszeć jej głos.
-     Ten pułkownik, O'Really, czy nie jest dziwny, jak na Irlandczyka? - spytał 
o cokolwiek, byleby zacząć rozmowę i móc spojrzeć na jej profil.
-     Dlaczego?
-     Duży blondyn. Wyglądał na faceta biegającego raczej w rogatym hełmie niż z 
kuflem piwa i policyjną pałką.
-     Ach, o to chodzi. Zdaje się, że jego matka była Szwedką. Cha, cha, nieźle 
by mógł wyglądać w takim garnku na głowie. - Śmiejąc się odsłoniła jasne zęby.
Jej usta przykuły całą jego uwagę. Ciemny karmin delikatnych, pełnych warg 
na tle bieli. "Jak smakują?" - pomyślał. Nawet nie bardzo zauważył, że przeszli 
już przez wszystkie bramki metra i ocknął się dopiero, kiedy z innymi ludźmi 
stanęli w grupce przed wejściem na błękitny peron.
-     Co jest? - rozglądnął się dookoła.
-     Straszny tłok. Chyba nie tylko ja rezygnuję ostatnio z auta.
Peron był szczelnie wypełniony rozgadanym tłumem pasażerów, oczekujących na 
przyjazd najbliższych wagoników. Holograficzny zegar drżąco malowany zielonym 
laserem w powietrzu nad magnetycznym torem wskazywał, że nowa kolejka nadjedzie 
dopiero za siedem minut.
-     Hm, raczej nie ma sensu wpychać się tym ludziom na głowy - Oskar obejrzał 
się za siebie, na wciąż nadchodzących, nowych podróżnych - cofnijmy się póki 
jeszcze możemy.
-     Aha, lepiej spróbuję dostać się do następnej kolejki.
Wycofali się korytarzem do przestronnego podziemnego holu, skąd rozbiegały 
się zejścia na dwa różne perony.
-     Czyli mamy teraz - spojrzał na zegarek - siedem plus dziesięć, to jest 
siedemnaście minut do odjazdu. Nieźle. Zapraszam na kawę.
Wskazał na szafę automatu z napojami, ustawioną w niszy okaflowanej ściany.
-     A jest tam cappuccino? 
-     Na pewno. 
Oskar zaczął gmerać w kieszeniach płaszcza w poszukiwaniu monet do automatu. 
Sprawdzając między rękawiczkami odruchowo wyłączył dyktafon. Obmacując się co 
raz bardziej nerwowo dotarł do kieszonek kamizelki, skąd wreszcie wyłowił dwa 
ostatnie krążki metalu tłoczonego w symbole koron i ryb. Wrzucił monety w otwór 
automatu i z listy oferowanych, gorących napojów wybrał dwa razy kawę 
cappucciono. Automat zabulgotał, zasyczał, a za przejrzystą klapką na jego górze 
pojawił się styropianowy kubek, do którego ściekał tłoczony skądś najpierw 
ciemny, parujący płyn, a potem biała pianka. Oskar podał dziewczynie pełen kubek 
i poczekał aż napełni się drugi dla niego. Uniósł go w geście toastu.
-     Smacznego.
Julia delikatnie, żeby nie rozlać gorącego płynu stuknęła w jego kubek 
swoim, a potem upiła łyk kawy.
-     Dobra, dobrze słodzona.
-     Ale kofeiny w niej tyle, co w bananach.
Nad górną wargą miała teraz ślad po białej piance. Tak bardzo chciałby 
zebrać go ustami. "Boże, co się ze mną dzieje? - pomyślał - "Przecież nie jestem 
jakimś napalonym nastolatkiem". Znów poczuł, jak tężeją mu mięśnie twarzy. 
Głupio mu było na myśl, że dziewczyna może coś zauważyć, ale nie bardzo mógł nad 
tym zapanować. Zresztą nawet nie chciał. 
Stali oparci plecami o ścianę przy automacie i popijając cappuccino co 
chwila zerkali na przechodzących przed nimi ludzi. 
-     Podobał mi się pani charakter pisma - spróbował ją znów zagadnąć - na tych 
kartkach w teczce od burmistrza.
-     Skąd pan wie, że to mój?
-     Był ładny, taki kobiecy, a nie przypuszczam, żeby to prokurator robiła dla 
mnie notatki.
-     No tak. Dziękuję. Choć siostry nie były z niego szczególnie dumne.
-     Siostry? Kończyła pani szkołę zakonną? Taką z pingwinami?
-     I to strasznie snobistyczną, bo tą w stolicy.
-     Rodzice pewnie się nieźle wykosztowali. Ale chyba warto było? 
"Ciekawe, czy to prawda, co mówią o wychowanicach z zakonnych pensji?" - 
śliska myśl przepełzał mu przez głowę.
-     Nie narzekam, studia Public Relations przeszłam bez problemu.
Sięgnęła języczkiem nad górną wargę i zebrała z niej piankę z kawy. Widok 
tego gestu prawie go obezwładnił, przeszył falą gorąca. Całym sobą zapragnął ją 
objąć, przytulić, poczuć jak najbliżej. Chyba zauważyła coś dziwnego w wyrazie 
jego twarzy, bo spytała:
-     Zdziwiony studiami?
-     Nie, nie - zareagował najszybciej jak mógł - tak sobie tylko myślę, czy, 
jeśli nie byłaby to bezczelność, czy moglibyśmy mówić sobie po imieniu, to 
znaczy przejść na "ty"? Takie smutno - oficjalne "pan, pani" strasznie postarza 
i tak głupio dystansuje. Poza tym podoba mi się imię Julia.
Wystrzelił na końcu jak gówniarz. Dziewczyna na chwilę zerknęła w głąb 
swojej kawy, jakby szukając tam odpowiedzi, potem spojrzał na niego.
-     Myślę, że moglibyśmy.
-     Cieszę się. 
Nie mógł powstrzymać uśmiechu. Odsłonił w nim wszystkie zęby.
-     Oskar - teraz on stuknął w jej kubek swoim.
-     Julia.
Błyskawicznie nachylił się do niej i delikatnie musnął ustami lewy policzek. 
Wchłonął jej zapach, aurę, dotyk jej skóry, ciepło, które od niej biło. Zanim 
zdążyła jakkolwiek zareagować stał już grzecznie wyprostowany z oficjalnym 
uśmiechem na twarzy. Widać, że była trochę zaskoczona, ale na pewno ani zła, ani 
obrażona. 
Spojrzał na zegarek.
-     Chodź, chyba czas już iść. Zaraz będziesz miała kolejkę.
-     No tak, spróbujmy tam wejść - zgodziła się.
Zabrał od niej prawie pusty kubek i razem ze swoim wrzucił w dolny otwór 
automatu z napojami. Przedtem zmiażdżył styropian, jakoś nigdy nie był pewien, 
czy kubki z tego wewnętrznego śmietnika nie są ponownie używane przez następnych 
amatorów kawy.     Podeszli do zejścia na peron i tym razem udało im się wejść z 
innymi na niebieskie płytki chodnika, którym go wyłożono. Trzymając się blisko 
ściany zdołali przejść między tłoczącymi się ludźmi prawie do połowy długości 
peronu. Zatrzymali się między reklamowymi gablotami. W jednej zachwalano 
ocieplane, elastyczne rajstopy, w drugiej różowe krople do nosa.
-     Jedziesz tą samą linią? - spytała.
Podobało mu się jak mówiła do niego tak bezpośrednio, bez "pan". Wydawała 
się bliższa.
-     Nie tym razem. Czekają na mnie przy pomarańczowej trasie.
-     Szkoda.
-     Szkoda, ale taka praca. W końcu mam już nowe zlecenie do zrobienia.
Wagoniki metra w kolorze rozwodnionego, szkolnego atramentu wjechały 
bezgłośnie na stację i zachęcająco rozsunęły przed ludźmi swoje błękitne, 
pleksiglasowe drzwi. O tej porze niewielu pasażerów tu wysiadało, więc 
zgromadzeni na peronie zaczęli szybko wtłaczać się do wnętrza kolejki. Julia 
odwróciła się do niego z wyciągniętą ręką.
-     To dobranoc. I dzięki za odprowadzenie.
Miał ochotę znów musnąć ustami jej policzek lecz zwyczajnie bał się, że ją 
tym wkurzy. Więc tylko zamknął jej smukłą dłoń w uścisku. Była taka przyjemna w 
dotyku. Zastanawiał się jakby ją czuł na sobie. Chciałby ją tak czuć. Ale nie 
zdążył nawet pomyśleć o pocałowaniu jej palców, bo dziewczyna leciutko uwolniła 
się z objęcia jego ręki. Więc mógł się już tylko pożegnać.
-     Dobranoc Julio. Do szybkiego zobaczenia.
Dziewczyna uśmiechnęła się i weszła do wagonika. Oskar patrząc za nią z 
przechyloną głową poczekał aż kolejka zniknie w mrokach swojego tunelu. Potem 
wrócił do holu metra, zszedł na pomarańczowy peron i wsiadł do pierwszej kolejki 
jadącej na przedmieścia. 
Iv i Greg mieszkali jeszcze dalej od centrum miasta niż Oskar. Przywilej 
prawników. Zdołali zadomowić się na stromym, pełnym drzew wzgórzu, objętym 
kwartałem ulic podobnych sobie domków z ogródkami. Zajmowali pół bliźniaka z 
niewielkim, zakrzaczonym trawnikiem na tyłach. Architektura domu była dość 
szczególna. Z dwiema spiczastymi wieżyczkami po obu stronach i z przyklejonymi 
po bokach garażami, z daleka wyglądał trochę jak pucułowaty, rogaty diabełek. 
Żeby było śmieszniej, ich sąsiadem przez ścianę był emerytowany kaznodzieja 
baptystów, specjalizujący się kiedyś w nawracaniu ulicznych gangów. 
Przynajmniej tak twierdził. Greg uważał, że facet równie dobrze mógł się 
zajmować handlem bronią albo pornografią. Był małym grubaskiem ze złamanym nosem 
i siwym kitkiem rzadkich włosów. Iv lubiła jego słabość do głośno słuchanych 
piosenek retro w stylu Abby, Bony M i Africa Simon. Najważniejsze, że staruszek 
nijak nie wtrącał się do ich życia. Był idealnym sąsiadem. Z jednej strony 
zwracał uwagę na to, kto kręci się po ich ulicy, z drugiej strony nie czepiał 
się dość ekscentrycznych imprez, które co jakiś czas wyprawiali Greg z żoną. Nie 
drażniło go nawet, kiedy latem Iv opalała się w ogródku w toplessie. Bo niby 
czemu miałoby go to drażnić? 
Oskar wdrapywał się samotnie ze stacji metra na wzgórze domków, pogrążone w 
milczeniu padającego śniegu i zimnych świateł ulicznych latarni. Lepkie płatki 
okleiły mu okulary, więc schował je do płaszcza. I tak nie poprawiały widzenia. 
Udało mu się po drodze zaliczyć tylko jednego "orła" na chodniku wyślizganym 
wcześniej do szklanego połysku przez jeżdżące na sankach i tyłkach dzieciaki. 
Wokół niego była tylko czerń nieba i biel śniegu. Nawet choinki rosnące w 
przeddomowych ogródkach udekorowano wyłącznie srebrnymi bombkami i mlecznymi 
żaróweczkami. Na dłuższą metę taka kolorystyka stawała się monotonna i męcząca. 
Czuł, jak usypiają wszystkie jego myśli, jakby zapadały się w watę. Ulica 
biegnąca ze wzgórza w dół do centrum była mało przejezdna. Przypominała raczej 
głęboko zaorane, śniegowe pole. Coś dobrego na wysoko zawieszone wozy 
półterenowe, ale nie na srebrne BMW Iv. Nic dziwnego, że - jak sama mówiła - 
przez zimę hoduje autko w garażu. Wreszcie lekko zasapany stanął przed znajomym 
domem i szczerząc się kretyńsko do obiektywu małej kamery, gapiącej się na niego 
pod dziwnym kątem znad bramy garażu, wcisnął przycisk od video - domofonu na 
obłażącej z zielonej farby, metalowej bramie. 
Szczerze mówiąc był już tak zgaszony wszechobecną ciszą, mrokiem i ciągłym 
skrzeniem się płatków śnieżnych, że gdyby miał iść jeszcze parę minut, to pewnie 
skończyłby siedząc bezmyślnie niczym mrożony kalafior w najbliższej zaspie i 
kiwając się w takt niesłyszanej mantry. 
-     A, jesteś wreszcie - usłyszał głos Grega dobiegający niczym ze studni z 
małego głośniczka pod przyciskiem na bramie - wchodź, wchodź, bo zaraz całkiem 
się zbałwanisz.
Zamek w bramie zabrzęczał jak opity miodem trzmiel, Oskar pchnął przed 
siebie powyginaną, żelazną gałkę i wszedł za porośnięte ośnieżonym żywopłotem 
ogrodzenie. Potem jeszcze trzy kroki na nierównym chodniczku, kilka stopni 
schodów wzwyż i w uchylonych drzwiach przywitał go pan domu. Barczysty facet o 
wiecznie spłowiałej, krótkiej fryzurze, ubrany w luźny dres i autentyczny, 
bordowy tużurek.
-     No dalej stary, bo wieje zimnem.
Greg podał mu rękę i energicznie wciągnął za próg. 
-     A dlaczego "zbałwanisz"?
-     A spójrz na siebie.
Oskar popatrzył na płaszcz. Był cały oblepiony śniegiem. Jak bałwanek. 
Roześmiał się, otrząsnął i zatupał w miejscu nogami prawie jak tańczący 
Irlandczyk. Albo rażony prądem paralityk. W każdym razie większość śniegu spadło 
na podłogę. Greg zabrał mu płaszcz z czapką i odwiesił je na jednym z 
wypolerowanych, gontowych gwoździ wbitych rzędem w ścianę na wysokości głowy. 
Potem pchnął Oskara dalej, z przedsionka w głąb domu.
-     Chodź, zarezerwowałem ci miejsce przy kominku. 
Ich salon był takim miejscem, gdzie zawsze znikało jego napięcie, stres i 
czarne myśli. Jasne ściany malowane przez Iv w ślimaki, biedronki, ptaki, kwiaty 
i wszelkie inne dziwne zwierzaki, ogromne, poduchowate fotele, stary, wiszący 
zegar z wahadłem, trzy różnej wysokości, podłużne, "babcine" kredensy, rogowa 
kanapa, w której uwielbiał zapadać się jak rodzynek w drożdżowe ciasto, 
jajowaty, kawowy stolik, akurat tak duży, żeby oprócz filiżanek zmieścić na nim 
kieliszki, paterę z ciastem i planszę "Scrable", a przede wszystkim ogromny 
kominek o szklanych ścianach. Był jeszcze puchaty dywanik przed kominkiem, który 
świetnie łagodził kontakt z rzeczywistością rankiem po imprezach. 
Właśnie na dywaniku siedziała Iv - smukła, ciemna blondynka z kitkiem włosów 
spiętych do góry na tyle głowy. Poważnie przejęta tarmosiła coś w fałdach 
wielkiego, pasiastego ręcznika. Oskar stanął na chwilę w progu pokoju, rzucając 
za siebie z trudem ściągnięte buty. Coś spod ręcznika najwyraźniej chciało 
wyplątać się na zewnątrz. Iv chyba też próbowała to coś wyplatać ale ponad 
wszelką wątpliwość robiła to inaczej niż rzecz w ręczniku, bo mimo ich wspólnych 
wysiłków, jakoś nic nie wydostawało się na zewnątrz. Oskar zafascynowany 
widokiem walki z materią usiadł na dywanie opierając się plecami o jeden z 
foteli.
-     Cześć - spróbował zwrócić na siebie uwagę dziewczyny.
-     Cześć, cześć. Czekaj zaraz kończę.
-     A co robisz?
-     Wycieram świnkę.
-     Iiiiiik! - rozległo się raptem spod ręcznika, a na świat wyjrzał 
tryumfalnie mały, różowy ryjek.
Zaraz nad ryjkiem zaczynały się zwisające końcówki jeszcze różowszych uszek, 
przyczepionych po bokach głowy nie większej od męskiej pięści, potem za krótką 
szyjką wierciło się tłuściutkie ciałko, a na końcu sterczał dumnie w górę 
cieniutki, precelkowato zapętlony ogonek ze szczecinką. Świnka wspięła się 
raciczkami na uda klęczącej Iv próbując sięgnąć ryjkiem do jej twarzy.
-     Chrum - powiedziało zwierzątko do dziewczyny, ześlizgnęło się ze spodni, a 
potem szybko wydreptało z pokoju.
-     No i właśnie poznałeś Eryka - powiedziała Iv do Oskara obejmując go za 
szyję w przytuleniu na dzień dobry.
Zajrzał w jej oczy. Nie miała zwężonych źrenic ani błyszczących tęczówek. 
Raczej nic dziś nie paliła. Zawsze pocieszał się tym, że nie musiała już 
zaczynać każdego dnia machem synt - jointa.
-     Boskie imię jak dla prosiaczka. Bardzo bojowe. I w ogóle to uroczy z niego 
chłopczyk. Cały jest taki różowy?
-     Aha - potwierdziła z dumą. - Napijesz się czegoś? - spytała wstając z 
przed kominka i odruchowo strzepując brązowe jenasy.
-     Koniecznie. Jeśli można, to kawy z duszą.
-     Może być whisky? - ochoczo konkretyzował Greg brzęcząc już butelkami we 
wnętrzu jednego z kredensów.
-     Jak najbardziej.
-     To ja zobaczę, czy może mamy jeszcze jakąś starą kawę w kuchni - 
powiedział Iv i znikła za drzwiami salonu. 
Oskar też podniósł się z dywanu i siadł z podwiniętymi nogami w rogu kanapy. 
Rozejrzał się po pokoju.
-     Gdzie macie choinkę?
-     Jeszcze kupa czasu żeby ją kupić. O jest - z jedną z butelek wyłowionych w 
kredensie, Greg rozsiadł się obok Oskara. - Stary, znasz się może na prosiakach? 
- spytał cicho, zerkając ukradkiem na wejście do pokoju.
-     Nie za bardzo. O ile wiem, to potrafią być mądre jak psy. Widziałem na 
Discovery fragment takiego programu o nich. Ale to wszystko. A co jest? 
-     Wiesz, mam taką przerażającą wizję Eryka, jako półtonowego, włochatego 
knura. Wielka, włochata kiełbaska.
-     E, coś ty. Eryk, to raczej domowa miniaturka. W ogóle nie wyglądał na 
małego tucznika, raczej na jakąś hodowlaną aberrację Azjatów. Założę się, że to 
obok pudli, ulubione domowe zwierzątko amerykańskich pedałów. 
-     Pffff, no trochę mnie uspokoiłeś.
-     Poza tym, jak mi się zdaje, Chińczycy twierdzą, że trzymanie w domu 
prosiaczków przynosi szczęście.
-     Ale Chińczycy mieszkają do góry nogami.
-     Ale głupi nie są.
-     Fakt.
-     Kawa! - gdzieś z głębi domu doleciał ich okrzyk Iv.
Obaj wzdrygnęli się, jakby ktoś przyłapał ich na planowaniu zbrodni.
-     Idziemy! - odwrzasnął Oskar i razem z Gregiem ruszyli do kuchni. 
Na parterze bliźniaka ni to hol, ni to korytarz łączył salon, pokój do 
przyjęć tych najprywatniejszych klientów kancelarii "Cyber Rights", małą 
łazienkę dla gości, kuchnię i zakręcone schody na górne piętra domu. Kuchnia 
była niklowano - dębowo - kaflowym królestwem Grega, zapalonego kucharza. Iv 
jako wysmakowana dekoratorka wnętrz rządziła niepodzielnie wielką sypialnią i 
ogromną łazienką na piętrze. Oskara zawsze zastanawiało, kto u licha zajmował 
się resztą ich domu? Ale, czy to ważne? W każdym razie w tej chwili Iv 
ograniczyła się do rządzenia kubkiem kawy i półmiskiem cebulowych prażynek, 
wyniesionych z kuchennych zapasów. Widząc jak lawiruje między porzuconymi butami 
Oskara z plączącym się pod nogami prosiaczkiem, obaj faceci zgodnie przykleili 
się do ścian holu. Dopiero kiedy ich minęła zabrali z kuchni po swoim kubku i 
wrócili na kanapę w salonie. Eryk też próbował wejść na kanapę, ale 
jednoznacznie dano mu do zrozumienia, że to nie miejsce dla małych świnek. 
Siedząca na środku Iv najpierw podciągnęła sobie za długie rękawy wysłużonego 
swetra, a potem ostrożnie dolała do każdej kawy po porcji whisky i zamieszała je 
wspólną łyżeczką.
-     No to - zagaiła podnosząc w górę kubek - żeby nam ciepło było.
Zamilkli na chwilę zezując z bliska na płyn w kubkach.
-     Uch, dobra ta dusza - Oskar mlasnął z zadowoleniem.
-     Ba, przyjrzyj się butelce. To jeszcze z przemytu od twojej babci.
Greg pstryknął paznokciem w ciemne szkło z nalepką "100 Piepers. Limited 
Platinum Edition" i wyłowił z półmiska całą garść prażynek.
-     Rzeczywiście. Widzę, że macie niewąski szacuneczek do tego bimbru.
-     To dlatego, że w mieście raczej trudno kupić pięćdziesięcioletnią whisky. 
No masz Eryku - Iv podsunęła na dłoni kilka prażynek pod ryjek prosiaczka, a ten 
natychmiast je pochłonął radośnie pociamkując.
-     Urocze. Jak tam sprawy przed świątecznymi feriami?
-     Nieźle - Greg próbował mówić z pełnymi ustami i nawet mu to wychodziło - 
sędziowie też chcą mieć święta, więc od jutra mamy wolne aż do Nowego Roku.
-     A skończyliście z tymi biedakami od podróbki "Look As Art"?
-     I to tanim kosztem, biorąc pod uwagę kogo podrabiali. Żonka miała genialną 
mowę końcową.
-     To na czym stanęło?
-     Wiesz - Iv znów podsunęła prażynki Erykowi - sądowy nakaz zmiany loga i 
nazwy firmy plus przepadek gotowych płyt DVD. Ale nie zapłacili ani franka 
odszkodowania, tylko koszty sądowe. No i nasze wynagrodzenia. Co, jeśli 
podliczyć ile sprzedali tych swoich podróbek, nawet po piracko niskich cenach, i 
tak ustawia chłopaków na parę lat.
-     A nam znów urósł kapitał zakładowy - wtrącił się Greg. - Pilnujesz tych 
lokali?
-     Spokojnie. Jak tylko pojawi się jakiś sensowny pustostan na knajpę do 
wykupu od miasta, będziemy o tym wiedzieć pierwsi, zanim jeszcze burmistrz 
podpisze zgodę na przetarg. Ale to i tak nie szybciej niż na wiosnę.
-     A wtedy - Iv wytarła w spodnie dłoń z resztek prażynek i podniosła do góry 
butelkę whisky w geście olimpijczyka z pochodnią - witajcie w "Casparis".
-     Amen - skwitował Oskar. - To dobre marzenie, więc na pewno się spełni. 
Kiedyś. 
-     Tak a'props marzeń, to coś mi Greg wspominał, że dzwoniłeś dziś do niego w 
jakimś dziwnym rozmarzeniu.
-     Nazywa się Julia Lermont. 
-     Kto?
-     Rozmarzenie.
-     Ale kim jest?
-     No właśnie, Greg, zdążyłeś już pogadać z jakimś niegłupim hackerem?
-     Aha, chwyciłem Saszę na IRC'u. Nota bene, wnioskując z jego pytań, 
niedługo znów będzie naszym klientem.
-     Czego chciał? - zaciekawiła się Iv.
- Interesowało go prawo własności danych publikowanych na stronach sieciowych 
urzędów statystycznych. To sprawa na po Świętach. Natomiast jeśli chodzi o twoje 
potrzeby, Sasza twierdził, że wejście w system Ratusza nie stanowi żadnego 
problemu. Trzeba tylko poczekać do pierwszej w nocy. Wtedy programy 
administracyjne robią tam porządki w bazach danych i nawet przeciętny lamer, 
udając aplikację autoaktualizacji, zdoła pogrzebać na dyskach w archiwum. Rano 
będziesz miał całe jej dossier.
-     Jak rano?
-     No, tak jak wstaje Sasza. Raczej po jedenastej. Oskar, kim ona jest?
-     To asystentka burmistrza. Kontakt w nowej sprawie... - przerwał łykając 
kawę.
-     No i?
-     No i ja..., to znaczy ona...
Zawahał się. Właściwie co mógł powiedzieć? Pochylił głowę, a przed oczami 
przebiegały mu obrazy Julii - jak się rusza, jakie ma gesty, jak rozchyla usta 
gdy mówi, jak czuł dotyk jej dłoni, jej zapach.
-     Jakbym ..., jakbym spotkał kogoś ze snu - powiedział cicho.
-     Znaczy niewyspaną? - Greg chciał coś jeszcze dodać ale napotkał 
jednoznaczny wzrok żony. - Przepraszam.
-     Mów dalej - Iv pociągnęła go za rękaw koszuli.
-     Wiecie, czasem tak bardzo o kimś marzę. Nie znam jej, nie wiem kto to. 
Chciałbym po prostu, żeby wreszcie była ze mną, żebym już nie był sam. Nie do 
końca wiem jak wygląda, co robi, jak żyje. To takie cichutkie marzenie, któremu 
aż boję się przyglądać. Najbardziej nieśmiały sen. I nagle ją spotykam. To 
wszystko.
-     No... i... ale..., jak to wszystko? - Iv aż podskoczyła na poduszkach 
kanapy.
-     No bo co więcej? Na razie wiem tylko, że ona istnieje. Chyba. Ma imię i 
nazwisko, pracuje w Ratuszu i uczyła się u zakonnic.
-     O, myślisz, że może być dobra w te rzeczy?
-     Nie wiem Iv, ale miałbym parę pomysłów jak to sprawdzić. Właściwie to całe 
mnóstwo pomysłów. Póki co jestem z nią na "ty".
-     Szybko, jak na znajomość od popołudnia.
-     Zależy mi. Chciałbym o niej tyle wiedzieć. 
Oskar objął się samemu za ramiona.
-     Jaka jest?
-     Twojego wzrostu. Szczupła. Ma czarne włosy do ramion, trochę skręcone. 
Używa Kenzo Forest. Umie robić makijaż, bo praktycznie go nie widać. Ma takie 
miodowe oczka i smukłe dłonie bez biżuterii. Tatuaży nie zauważyłem. Na razie. 
Ojej, no mógłbym o niej mówić w kółko.
-     Nieźle cię wzięło stary - Greg klepnął go w ramię. - Nie martw się, jutro 
będziesz o niej wiedział więcej i jak zechcesz, to nawet specjalnie zrobimy 
jakąś imprezkę, na którą będziesz mógł ją sobie zaprosić.
-     Dzięki. 
-     No dobra, a tak z innej beczki, co to za nowa sprawa, o której mówiłeś 
przez telefon? Uch, Eryk, nie bądź świnką! - Iv skarciła nagle prosiaczka.
Biedne zwierzątko, znudzone brakiem dokarmiania, leżało sobie cicho na 
różowym boczku pod stołem, aż tu raptem, całkiem spontanicznie, wypuściło w 
przestrzeń siarkowodorowy kondensat gazowy przy wtórze donośnego dźwięku 
"prrryyyk".
-     Rany, ale moc - Oskar zamachał przed twarzą rękoma. - Dobrze, że to tylko 
miniaturka.
-     Pfu, aż dziw, że mu się od tego ogonek nie prostuje - zmarszczył się Greg. 
- Cebulowe chrupki to chyba nie najlepsza dieta dla świnek. Lepiej poszukam 
jutro w sklepie zoologicznym jakieś książki o ich hodowli.
-     Nie dostarczyli wam tego zwierzaka z instrukcją obsługi? Spore 
niedopatrzenie.
-     Najważniejsza instrukcja to kochać zwierzątko - stwierdziła kategorycznie 
Iv drapiąc prosiaczka po brzuszku. 
Eryk z bezczelną lubością wypiął się do niej swoim różowym spodem i rozkosznie 
przy tym pochrumkiwał, prawie jak kocur.
-     Ech, dostać się w twoje ręce - westchnął Oskar. - A właśnie, jeśli można, 
to zostawię wam do przechowania w prawniczym depozycie zlecenie z Ratusza. 
Przypomnijcie mi tylko, żebym wyjął je z płaszcza przed wyjściem.
-     Mamy je sprawdzić?
-     Nie warto. To rozszerzony standard sklecony według waszego wzoru. Mieli 
kilka ekstra wymagań, za które po prostu ekstra zapłacą. To wszystko.
-     Zlecenie jest od samego burmistrza? - zaciekawił się Greg.
-     Tak i nie. Na spotkaniu był szef policji, ta lesbijka Mohabet i jakiś 
smagły europejski południowiec z kasą, koleś od sponsorów kampanii wyborczej 
burmistrza.
-     Gliniarz, prokurator i sponsor? Trochę dziwne towarzystwo. 
-     No. I dlatego zły jestem, że nie nagrałem rozmów na dyktafon. Za to oni 
skręcili wszystko kamerą na DVD.
-     O, znaczy się, coś śmierdzi?
-     Chyba tak. Chodzi o te dzieciaki, które zniknęły, porwano, zabito, czy 
cokolwiek. No wiecie.
-     Aha. I co, też masz je odzyskać?
-     Właśnie nie. Mam "tylko" powiedzieć co się stało.
-     Jak to? - zdziwiła się Iv. - Nie chcą, żebyś je znalazł?
-     Ano nie. Mam im wyłącznie wyjaśnić, o co chodzi.
-     To bez sensu - Greg zabulgotał w kubek. - Coś tu nie gra. Na co im taka 
wiedza?
-     Nie wiem. Może na rękę im te zniknięcia? Może chcą tylko odzyskać kontrolę 
nad sytuacją w mieście, nad tłumem wyborców? Do tego nie trzeba mieć dzieciaków, 
wystarczy wiedzieć, co się z nimi stało.
-     Obrzydliwe - wzdrygnęła się Iv. - Mówisz jak polityk.
-     Próbuję zrozumieć ich myślenie.
-     Masz już jakiś pomysł? Coś do zaczepienia się?
-     Nie. Na razie zdążyłem tylko przejrzeć materiały, jakie mi dali. Nawet nie 
jestem pewien, czy to aby wszystkie informacje o śledztwach. Muszę się z tym 
przespać.
-     A może rzucisz kamienie? - zaoferował Greg.
Oskar uśmiechnął się nad swoim kubkiem kawy.
-     Wiesz, w tej sytuacji, to pomysł równie dobry, jak każdy inny. Na pewno 
lepszy od wróżenia z fusów.
-     No to ja idę po te kamyki.
-     No to idź. 
Za chwilę Greg wrócił do salonu niosąc czarny, skórzany woreczek, ponoć z 
byczej moszny, tak na oko pamiętający jeszcze czasy jego pradziadka, zresztą 
całkiem znanego podróżnika i trochę zwariowanego poszukiwacza przygód. Pradziad 
lubował się w wynajdowaniu przeróżnych starożytności, był pasjonatem dziwactw. 
Jednym z jego łupów była zawartość woreczka. Prawdziwe, druidzkie kamienie 
runiczne. Pradziadek wydał nawet bardzo szczegółowy opis ich użycia, czego 
reprinty pod koniec zeszłego wieku, w okresie szalonego schyłku tysiąclecia i 
mody na wszelkie akcesoria New Age, dały rodzinie całkiem niezły dochód. Greg 
usiadł teraz z drugiej strony kanapy, Oskar przesunął się na jej środek i 
zbliżył do woreczka złożone dłonie, jakby chciał w nie złapać wysypywane z 
torebki cukierki. I prawie tak było. Greg rozluźnił rzemień opasujący woreczek, 
a potem wytrząsł ze środka kilka małych niczym landrynki, płaskich, elipsowatych 
kamyków na ręce przyjaciela. Kamyki były podobnej wielkości, każdy w innym 
odcieniu i z innymi runami wyrytymi po swoich obu stronach. Kiedyś runy były 
jeszcze dodatkowo wyklejone skórką łosia, ale z biegiem stuleci naturalne 
kleidło straciło swoje właściwości i skórki poodpadały. Zresztą nie wpływało to 
w żaden sposób na przebieg i dokładność wróżby. Najważniejsze były tu zdolności 
interpretacyjne wróżbity, a Greg poświęcił wiele czasu na dokładne wgryzenie się 
w zawiłości opisów pradziadka. I był w tym naprawdę niezły. 
Oskar na chwilę zamknął kamienie w dłoniach. Spróbował skupić się na 
zleconej sprawie. Myślał o dzieciakach, o opisach z miejsc zniknięć, o domysłach 
śledczych i układanych listach podejrzeń. Julia. Czując, że traci koncentrację, 
w ostatniej chwili rzucił kamienie na stół.
-     Hm, dziwny układ - powiedział ostrożnie Greg przyglądając się ułożeniu 
kamieni i runom.
-     Co myślisz?
Sam Oskar żeby nie wiadomo co, zawsze widział przed sobą wyłącznie 
rozrzucone kamyki.
-     Smutek. Ale to może od rodzin dzieciaków. I to chyba wielu dzieciaków. To 
tu - Greg wskazał na trzy kamyki obok siebie - oznacza "dużą grupę małych 
ludzi".
-     Więc będzie kolejny raz. Może chociaż zostanie więcej śladów.
-     Żeby przewidywać taki kolejny raz, wcale nie trzeba być wróżbitą - zżymał 
się Greg. - Cholera, nic więcej się nie składa. Przykro mi.
-     Nie szkodzi. Może sam nie doceniasz tego co powiedziałeś? Nie myślałeś 
chyba, że oświadczysz mi "sprawca to Trumniarz"?
-     O Jezu, nawet tak nie żartuj - wzdrygnęła się Iv.
-     Spokojnie. Trumniarz jest na pewno socjopatycznym ale i zawodowym 
kontraktowcem. Nie będzie sobie ot tak, biegać jak zwykły psychopata z nożem po 
ochronkach dla dzieciaków. Hm, a może o to chodzi?
-     O co?
-     "Duża grupa małych ludzi", grupa dzieciaków. Może najpierw warto spojrzeć 
na całą sprawę statystycznie, a nie jednostkowo?
-     A jeżeli to jednak Trumniarz? - nie dawała za wygraną Iv.
-     Iv, obiecuję ci, gdy tylko zacznę podejrzewać, że to on, natychmiast 
rezygnuję ze sprawy. Jemu nie podskoczę. Sam wolałbym mu coś zlecić, niż być 
jego zleceniem. I to prywatnym.
-     No dobrze. 
Oskar z uspokajającym uśmiechem kiwnął w jej kierunku głową i odruchowo 
spojrzał na zegarek.
-     Oj, oj, słuchajcie, dzięki za gościnę ale będę się już zbierał.
-     Nie zostaniesz na noc?
-     Nie tym razem. Mam jeszcze spotkanie.
-     A zdjęcie Eryka? - przypomniała sobie Iv.
-     O cholera, nie wziąłem aparatu. Pierdoła bosa. Przepraszam.
-     Eee. No trudno. To następnym razem.
-     Obiecuję.
-     Wypuszczę cię - Grag zebrał kamyki do worka, wstał z kanapy, zebrał kubki 
po kawie i wyszedł z salonu.
-     Chcesz taksówkę? - spytała Iv.
-     Żadna tu nie podjedzie w taki śnieg. Poobijam się metrem. Trzymaj się - 
uścisnął dziewczynę. - Cześć prosiaku - wydobywając z świnki radosne kwiki 
pogmerał jej chwilkę za uszkami.
Potem zdecydowanie wstał i ruszył w ślad za Gregiem. Zaraz za drzwiami 
salonu zebrał z podłogi swoje rozrzucone buty. Nałożył je podskakując to na 
jednej, to na drugiej nodze w stronę wyjścia z domu. Greg czekał przy gwoździach 
w przedsionku. Podał mu płaszcz.
-     Miałem ci przypomnieć o zleceniu.
-     A tak, trzymaj - wręczył mu wyjętą z wewnętrznej kieszeni okrycia 
plastikową kopertę.
-     Ładna okładka.
-     To od niej.
-     Hm?
-     Od Julii. No, dobrej nocy, stary.
-     Uważaj na siebie.
Uścisnęli sobie dłonie i Oskar wyszedł w noc. 
Idąc w dół wzgórza, do stacji metra, żałował że jest w płaszczu, a nie w 
krótkiej, puchowej kurtce i dżinsach. Siadłby zwyczajnie na tyłku i natychmiast 
znalazł się na dole. Nikt by tego nie widział, ulica była pusta. No chyba, że 
zza żaluzji obserwował go sąsiad baptysta. Nie chciało mu się odwracać, żeby to 
sprawdzać. Skupiał się na drobieniu małymi kroczkami po marznącym śniegu, 
zupełnie jakby niósł ze sobą pełny pęcherz i to nie rybi. Śnieg ciągle padał, 
ale nie były to już ciężkie, lepkie płatki, tylko wsypujące się za kołnierz 
lodowe drobinki. Pewnie niedługo zmieni się w grad. Zanim Oskar dotarł do 
zejścia na podziemny peron odkrył, że woli być jednak oblepiany niż zamrażany. 
Pomarańczowe wagoniki, którymi jechał w stronę przesiadkowej stacji były prawie 
puste. Trzeba było mieć niezłą aberrację, żeby o tej porze, w taką beznadziejną 
pogodę, na niecałe dwa dni przed Świętami pętać się samemu po mieście. 
Początkowo razem z nim jechała tylko objuczona bagażem grupka kolędników, 
najwyraźniej z jakiejś ostatniej próby jasełkowego chóru. Z wielkich, 
niedomkniętych toreb wystawały im fragmenty kostiumów i scenografii jasełek. 
Widać było skręcane części pasterskich kijów, długie zdobne szaty, sztuczne 
brody pełne loków, zakurzone anielskie skrzydła i chyba nawet dmuchane owce. 
Dopiero bliżej centrum przyłączyło się do nich kilku nowych pasażerów. Ale Oskar 
akurat wysiadał, więc nie zdążył zabawić się w zgadywanie ich hobby, czy 
profesji. Zmienił peron na zieloną linię i kolejką w kolorze rozciętego owocu 
kiwi, równie pustawą jak poprzednia, dojechał do samych terenów targowych. 
Obszar targów otoczony był wysokim płotem, zza którym wznosiły się w ciemne 
niebo masywne, białe budynki hal wystawowych z wykwitami zaśnieżonych, szklanych 
kopuł na dachach. Oskar podszedł do głównego wejścia, jedynego czynnego o tej 
porze. Strażnicy obszukali go podejrzliwie skanerami, sprawdzili w swoich 
komputerowych rejestrach czy osoba, o której mówi rzeczywiście jest w tej chwili 
na terenie targów i niechętnie wpuścili go za bramę. Ruszył dalej w kierunku 
najbliższej hali, przy której kręcili się jacyś ludzie. Jakoś "inteligentnie" 
nie spytał Niki w której części targów ma jej wyglądać. A mógł sobie jej szukać 
nawet z godzinę. Oprócz obiektów wystawowych funkcjonowały tu biura, poczta, 
bank, magazyny, wewnętrzne studio telewizyjno - radiowe, mały szpital, własna 
elektrownia, i jeszcze restauracje z hotelami - na szczęście nieczynne poza 
dniami targów. Zbliżał się do tej hali trochę niepewnie, nad jej wejściem nie 
było jeszcze żadnego transparentu. Dopiero widok przemysłowych sztaplarek, 
wwożących do środka wypucowane ratraki, uspokoił go. Targi sprzętu zimowego będą 
na pewno tu. A więc i Niki. 
Znalazł ją na galerii hali. Właściwie, to ona go znalazła. W niesamowitym 
rozgardiaszu, hałasie maszyn i okrzyków zmieszanym z puszczaną przez głośniki, 
nie wiadomo po co, skoczną muzyką, rozglądał się między stoiskami. Pracownicy 
różnych firm powoli wypełniali je wyrobami swoich pracodawców. Były tam 
przezroczyste deski narciarskie, sportowe skutery śnieżne, puchowe buty, gogle z 
masy anty UV, chemicznie ogrzewane kombinezony, tradycyjne sanie z uprzężą dla 
psów, pneumatyczne, antylawinowe kamizelki z GPS'em i wszystko inne, cokolwiek 
tylko może się kojarzyć ze śnieżną zimą. Ktoś nagle zawołał go po imieniu, 
spojrzał w górę i zobaczył jej ciemno rudą grzywkę krótkich włosów w otoczeniu 
trzech barczystych facetów, tak zgrzanych, że mimo szeroko otwartego wejścia na 
halę, mieli na sobie tylko robocze ogrodniczki z szerokimi, monterskimi pasami, 
obwieszonymi narzędziami niczym choinki świątecznymi bombkami. Niki stała między 
nimi w rozpiętej, sięgającej kostek szarej baranicy po ojcu, spod której 
wystawał czarny kostium i wściekle wyglansowane, spiczaste, czarne kozaczki na 
obcasie. Pamiętał, że były do nich przyczepione oksydowane ostrogi. W jednej 
ręce trzymała otwarty, żółty segregator, w który co chwila zerkając, wymachiwała 
drugą ręką w powietrzu, pokazując jakieś miejsca na galerii. Faceci bez koszulek 
patrzyli na nią jak urzeczeni i potulnie kiwali głowami, sprawdzając coś na 
przybrudzonych, zmiętych kartkach, ginących w ich wielkich dłoniach. Wyglądało 
to dość delirycznie, biorąc pod uwagę, że Niki mogła spokojnie przejść na 
palcach najniższemu z nich pod pachą i nawet nie załaskotałaby go upiętym w górę 
kokiem, gdyby taki miała. 
Zamachała do niego, a potem gestem dłoni ozdobionej orientalnymi, srebrnymi 
obrączkami i cienkimi, drucianymi bransoletami wskazała mu jakiś kierunek w 
hali. Spojrzał tam i zobaczył schody na galerię. Chciał dać jej znać, że 
zrozumiał o co chodzi, ale dostrzegł tylko oddalające się plecy robotników, 
którzy otaczali między sobą kogoś niewielkiego. "Zupełnie, jak ochroniarze" - 
pomyślał. Westchnął i poszedł dołem w tą samą stronę. Niki stała już na szczycie 
schodów i po kiwających głowach jej świty wyglądało, jakby brała od nich 
ostatnie potwierdzenia swoich poleceń. Oskar oparty o poręcz przyglądał się temu 
z fascynacją. To było niesamowite, obserwować, jak taka mała istotka trzyma z 
wdziękiem, na krótkim postronku stado dyszących samców. W końcu dziewczyna 
zdecydowanie zamknęła segregator i zgrabnie zbiegła w dół. 
-     Witam, witam - pocałowała go w policzek.
Uśmiechnął się.
-     Cześć Włóczykiju - objął jej drobną postać w pasie i pochylając głowę 
musnął ustami szyję koło ucha.
Zapachniało konwaliami. Lubił jej zapach.
-     Jak tam twoje futerka? Dogadałaś się z "Art Guarding"?
-     Mhm, dzięki za kontakt i możliwość powołania się na ciebie, bo bez tego 
nic by nie wyszło. A tak, ktoś od nich zjawi się tu rańcem. Fajno, że mogłeś 
przyjechać.
W jej szaro - niebieskich oczach błyskały chochlikowe iskierki. Jakoś nie 
miał ochoty zabierać z niej rąk, a ona się nie wyrywała. 
-     Przekonująco zapraszałaś. Gdzie mogę poczekać aż skończysz?
-     Już skończyłam. Poczekaj tu chwilkę, nie zgub mi się, zabiorę tylko swoją 
torbę i mykamy do mnie.
-     Aha, tylko paluszki mnie swędzą.
-     Co?
-     Nos bym przypudrował.
-     Oskar?!
-     No rzesz, siusiu mi się chce!
-     A, tak i mów. To chodź ze mną. 
-     Nie można by osobno? - spytał z niewinną miną.
-     Nie bój nic, będzie osobno.
Poprowadziła go za sobą na środek hali, gdzie w sięgającym sufitu, ogromnym, 
betonowym walcu, umieszczono towarowe windy na galerię, podręczne składziki, 
małe pokoje biurowe i toalety. Z prawdziwą ulgą wparował do ich męskiej części. 
Urzekła go użyteczna prostota tego miejsca - chirurgiczno zimne jarzeniówki, 
białe kafle, porcelanowe pisuary, muszle i zlewy, papierowe ręczniki. Żadnej 
mrugającej elektroniki. Niki zabrała swoje rzeczy z jednego z zamkniętych biur i 
też znikła za drzwiami sanitariatu.     Nie wychodziła na tyle długo, że zaczął 
się zastanawiać, czy tam nie zasnęła. Wreszcie pojawiła się w drzwiach z 
wypchaną torbą a'la listonosz na ramieniu i baranicą trzymaną za kołnierz pod 
samą szyją, gdzie brakowało guzika. Wzięła Oskara za rękę i szybkim krokiem 
pociągnęła do wyjścia z targów. 
Na bramie dziewczyna potwierdziła swoje wyjście z terenów wystawowych 
pakując identyfikator komisarza targów w czytnik komputera strażników, a Oskar 
znów musiał dać im się przeszukać. Zupełnie, jakby mógł stąd wynieść schowany 
pod płaszczem, składany tobogan. Zaraz po przejściu za płot, skręcili w boczną, 
senną uliczkę, a Niki mocno chwyciła go pod ramię.
-     Co jest? Aż tak padasz ze zmęczenia?
Oskar drugą ręką podniósł sobie kołnierz, bo nocny wiatr zaczął 
nieprzyjemnie zacinać gradowym pyłem. Założył nawet okulary, żeby ciągle nie 
mrużyć oczu przed lodowymi igiełkami.
-     E tam. To nie zmęczenie, a obcasy. Świetnie się rozjeżdżają na takim 
zamarzniętym, chodnikowym śniegu. Dobrze, że mieszkam tylko cztery przecznice 
stąd, bo inaczej pewnie doczołgiwałabym się do targów na kolanach. Zresztą 
niewiele dziś brakowało.
-     Ba, to dlaczego tak się ubrałaś do prawie fizycznej roboty? Albo nie 
wzięłaś butów na zmianę?
-     Żeby zrobić wrażenie na tych wielkich facetach. Widziałeś, jak mnie 
słuchali? Żaden nawet nie śmiał pomyśleć o mnie "córuś". To nieskomplikowane 
typy o mentalności kierowców Tira, jeśli chcę mieć u nich szacuneczek, nie mogą 
na mnie patrzeć, jak na kelnerkę z przydrożnego baru. Poza tym akurat rozkleiły 
mi się drugie buty i zostałam tylko z włochatymi, różowymi kapciami na "po 
nartach". Wyobrażasz sobie, jakbym w nich wyglądała przy moim kostiumie?
-     Pysznie.
Weszli między stare, kilku klatkowe dziesięciopiętrowce - bloki zbudowane 
przed końcem wieku z wielkich, betonowych płyt. Przeciskając się wśród ciasno 
przy sobie poustawianych samochodów, przechodzili na skróty ścieżkami 
wydeptanymi przez mieszkańców w poprzek pełnych zasp parkingów. Te bezdrzewne, 
podłużne place z rzadkimi, smętnymi latarniami były jednocześnie i podwórkami i 
jedyną przestrzenią między tkwiącymi naprzeciw siebie oknami domów. Wspaniała 
architektura dla rozwoju aberracji podglądactwa. Idąc prawie jak na azymut, 
kierowali się do trzy klatkowego domu w granatowo - szarym sidingu, gdzie 
mieszkała Niki. Już na miejscu, schowani przed coraz silniejszym gradem w 
aluminiowo - szklanym wiatrołapie, przez blisko minutę, chichocząc do łez z 
bezsensu sytuacji, szukali razem na dnie torby klucza od bramy z video - 
domofonem. Kiedy wreszcie znaleźli jajkowaty breloczek z przyczepionym krótkim, 
magnetycznym prętem mieli ze śmiechu kłopot z trafieniem w dziurkę zamka. 
Uspokoili się dopiero w windzie.
-     Powinnaś w końcu zmienić okolicę zamieszkania - powiedział Oskar trąc 
palcami oczy.
-     Nie stać mnie. To co zarobię, wolę wydać na podróże. Zresztą na moim ósmym 
piętrze nie jest jeszcze tak źle.
-     No fakt, hałas ulic prawie tam nie dochodzi, a nawet bez odblaskowych 
szyb, niewielu mogło ci zaglądnąć do kuchni. Wysiadaj.
Nogą przytrzymał dla niej rozsuwane, plastikowe drzwi kabiny, bo pamiętał, 
że ze starości lubiły się czasem wcześniej zamknąć. Niki podeszła do jednego z 
czworga mieszkań na piętrze i wystukała kod cyfrowego zamka, ukrytego w 
topornej, stalowej skrzynce, wystającej wprost ze ściany przy drewnopodobnych 
drzwiach. Kiedy zamek zabuczał potwierdzając odblokowanie swoich rygli, 
pociągnęła za nieruchomą klamkę i kiwnięciem głowy zaprosiła Oskara do środka. 
Mieszkanie Niki nie było duże, miało może z 48 metrów. Dwa pokoje wypełnione 
pamiątkami z podróży po krajach Azji, wyłożona lustrami łazienka z bezcennym, 
okrągłym oknem i urządzona w matowym metalu, maksymalnie skomputeryzowana 
kuchnia. Oskar zostawił płaszcz na wieszaku obok baranicy dziewczyny. Z ulgą 
zdjął buty i rozsiadł się w fotelu dużego pokoju, spokojnie czekając aż Niki 
przebierze się w sypialni.
-     Pstryknij pilotem w wieżę - doleciało go z korytarza - mam tam compact ze 
składakiem muzyki filmowej. Spodoba ci się.
Odruchowo przesunął okulary na głowę i rozejrzał się po wnętrzu w stylu 
chatki Japończyka z meblami wykończonymi bambusem i arkuszami białego plastiku, 
udającymi ryżowy papier, ale nigdzie na wierzchu nie mógł dostrzec znajomego 
kształtu srebrnego prostokąta z gumowymi przyciskami. Ruszył się nawet z fotela, 
żeby zajrzeć pod poduszki kanapy, lecz odkrył tam tylko dwie zrolowane skarpetki 
nie od pary. Jedną w koniczynki, drugą szarą.
-     A gdzie masz tego pilota?! - wrzasnął w kierunku ściśniętych, 
harmonijkowych drzwi.
-     Sorry, - Niki pojawiła się w pokoju potrząsając w ręku zgubą - leżał w 
kuchni.
Zmieniła czarny kostium na czarne dżinsy i koszulę z grubej, włochatej wełny 
w szaro - niebieską kratkę. Wyglądała w niej jak córka Kanadyjskiego drwala.
-     Eee - wyjęczał z dezaprobatą Oskar na jej widok.
-     Co jest, nie pasuje? - spytała zadziornie i uruchomiła pilotem odtwarzanie 
płyty. 
Przestrzeń pomieszczenia wypełniła się ekstatycznymi jękami młodej kobiety. 
W tle coraz szybciej zawodził kwartet smyczkowy, a na werblach rozpędzał się 
jakiś perkusista. Znał tą płytę, "Passion moments" z wyborem podkładów 
dźwiękowych scen erotycznych, najlepszych kinowych filmów ostatnich pięciu lat. 
-     Pasuje, jednak wolałem kostium.
-     Niewygodny do kanapy.
-     Za to nie pomyślałbym o tobie "córuś".
-     A myślisz tak teraz?
-     Nie - uśmiechnął się. - Do licha, wyłącz dolby sourrand, lubię tą płytę 
ale zaczynam się rozpraszać. 
Niki piknęła pilotem i dźwięk z podwieszonych pod sufitem kolumn stał się płaski 
jak tło na rysunku przedszkolaka.
-     No, teraz łatwiej się skupić. A wracając do "córuś", to zwyczajnie byłem 
pod takim samym wrażeniem ciebie w kostiumie, jak kolesie z targów. I podobało 
mi się to.
-     Ty też?
-     A co? Jestem facetem i gdzieś w głębi mnie na pewno drzemie tirowiec. 
Różnica polega na tym, że taka kobieta jak ty ich onieśmiela, a u mnie wytwarza 
bardzo ciekawe pomysły.
Skrzywił się w półuśmiechu unosząc do góry jedną z brwi.
-     Dziękuję - pogłaskała go po policzku.
Delikatnie chwycił ją za palce i pocałował wnętrze dłoni. Poczuła ciepły 
oddech. Nie spieszyła się z cofnięciem ręki sprzed jego ust. 
-     Mm, to jak, spróbujemy tego likieru? - spytała.
-     Ze sfermentowanych bananów deptanych przez młode Jawajki? Jasne. Trzeba 
opić twój powrót i spotkanie.
-     A może jesteś głodny? Mogłabym wykonać jakieś tosty. Mam jeszcze czarne 
oliwki.
-     Dzięki, nie o tej porze. Potem będę mieć dziwne sny. Poza tym dbam o 
linię.
Poklepał się w płaski brzuch.
- Dobra, to wyciągnę tylko szkło.
Z ażurowego kredensu wyjęła na niski, okrągły stół malutkie, kroplowate w 
kształcie kieliszki i prostą butelkę z gęstawą, mętno - żółtą zawartością. Oskar 
przeniósł się na twardą japońską kanapę z wklęsłymi wałkami zamiast poduszek, a 
potem ostrożnie rozlał płyn do kieliszków i przyjrzał mu się pod światło.
-     Wygląda jak tani bimber. Czy te Jawajki myły czasem nogi?
-     Jasne, ale chyba szybko się pociły.
-     Skąd wiesz?
-     Wszyscy się tam pociliśmy. Niektórym facetom było z tym nawet, hm, do 
twarzy.
-     Żartujesz?
Przystawił sobie do nosa szyjkę butelki i powąchał unoszący się aromat 
alkoholu. Na pewno był tam miąższ bananów.
-     No wiesz, warunkiem było, że poniżej twarzy mieli odpowiedni gabaryt 
opalonych ramion. Jak na przykład taki Huan, przewodnik wycieczki z promu. Mam 
go na zdjęciu, wywołam kliszę, to ci go pokażę.
Spojrzał na nią przekrzywiając głowę jak ciekawski ptak.
-     Tylko na zdjęciu?
-     Hm?
Przechylił głowę na drugą stronę i z figlarnym skrzywienie ust, pytająco 
popatrzył prosto jej w oczy.
-     Noo, tak też go miałam - powiedziała ciszej próbując powstrzymać lekki 
uśmiech. - Albo na odwrót. Nieważne.
-     Fakt, nieważne. To za opaleniznę i pot.
Brzdęknął szklaną stopką w jej kieliszek i posmakował likieru. Był słodki 
jak lody, tyle że ciepły. Nie lepił się do gardła, przypominał raczej 
rozcieńczony syrop. Oskar mlasnął i szybko połknął resztę płynu, niczym setkę 
wódki.
-     Dobre.
-     No myślę. Kosztowało kupę kasy. Rozlej jeszcze.
-     Jak ci tam w ogóle było?
-     Super. Słońce, lenistwo, egzotyczne widoki i nieuperdliwa współlokatorka z 
kabiny, to mój sprawdzony przepis na wakacje.
-     Z kim mieszkałaś?
-     Z taką jedną holenderską nimfomanką. Niesamowity agregat, ale w sumie 
fajna dziewczyna. Może nawet zobaczę się z nią latem gdzieś nad Bałtykiem. 
Amsterdam leży nad Bałtykiem?
-     Prawie. Nie wolałabyś lata z Huanem?
-     E, w tedy moje wspomnienia mogłyby stracić swój urok.
-     Fakt. No to siup. Uch, to jednak ma moc. Lepiej zwolnię, bo przy tym 
tempie szybko zjadę ci na podłogę.
-     Nie lubisz mojej podłogi? - teraz Niki spojrzała na niego uśmiechając się 
z przekrzywioną głową.
-     Wiesz, że lubię - sięgnął ręką po jej dłoń i uniósł ją do ust - czasem 
nawet bardzo. 
Zmrowiło ją, gdy znów poczuła jego wargi. Całą sobą dobrze wiedziała dokąd 
może prowadzić ta pieszczota. Właściwie to bez sensu, bo ani nie byli ze sobą, 
ani nie byli kochankami. A jednak nie broniła, kiedy jego palce przesuwały się 
ciepłem po grzebiecie ręki, a usta błądziły po skórze, od nadgarstka aż po 
delikatne zgięcie łokcia. Pamiętała, jak kiedyś się spotkali, jak ostrożnie 
spojrzeli na siebie, zaciekawieni, złaknieni bycia z kimś, zmęczeni samotnością 
ale i ożywieni nagłą nadzieją płynącą z tego nieuchwytnego, nienazwanego czegoś, 
czym do siebie emanowali. Nic z tego nie wyszło, zupełnie jakby pochodzili z 
innych planet. Każde szukało cech, rzeczy, których nie mogli dać sobie nawzajem. 
Ten brak rodził jakąś pustkę, smutek, tłumił i pasję i radość bycia ze sobą. Tym 
bardziej cenili każde wspólne starania dla drugiego, ale też dobrze wiedzieli, 
że to już nie są oni, że tak naprawdę są inni. Objęła ręką jego głowę, majdrując 
palcami wyplątała mu z włosów okulary i odłożyła je na stół. Potem w milczeniu, 
powolutku podała mu rozchylone usta do pocałunku. Wtedy, przed paru laty, w 
końcu nawet seks przestał zapewniać im tą bliskość, jedność, której tak u siebie 
szukali. Rozeszli się. Teraz nie chciała o tym myśleć. Liczył się tylko ten 
moment, kiedy czuła swoje rosnące pragnienie i jego podniecenie. Siadła mu na 
udach, całując mocno, głęboko, aż do bólu nienasyconego języka.     Po rozstaniu 
widywali się parę razy w miesiącu, każde na swój sposób lecząc smutek i 
tęsknotę. Miotali się rozdarci między gorącymi falami pragnień - aż do gotowości 
rezygnacji z samych siebie w nadziei, że to coś da - a chłodnym dotykiem 
zdrowego rozsądku i świadomością, że to tylko złudzenie, że nic z tego nie 
będzie. Jego dłonie przesunęły się w dół po jej twarzy, szyi, palce rozpięły 
guziki koszuli, objął odsłonięte ramiona. Na lewym błysnął nasyconą żółcią 
tatuaż małej, nadgryzionej gruszki. Takiej z brązowym ogonkiem, strzępiastym, 
zielonym listkiem i biedronką w miejscu ugryzienia. W końcu, pewnego dnia siedli 
nad winem i zaczęli mówić sobie o sobie. Próbując nie ranić się wzajemnie, 
podzielili się uczuciami, które ciągle nimi targały. Gadali aż do braku słów, aż 
wyjęli sobie wszystko z duszy. Czy coś im to dało? Mieli przynajmniej wrażenie, 
że już nie ma nic do wyjaśniania, że mogą spać spokojnie. Sama wyciągnęła sobie 
koszulę ze spodni, upuściła ją na podłogę i szybko ściągnęła mu przez głowę jego 
górę, razem z ciepłym podkoszulkiem. Przytuliła się mocno, całą sobą, chciała 
skórą brzucha czuć jego skórę, jego ciepło. 
Łagodziła językiem jego rozpalone wargi. Raptem pomyślał o Julii, przed 
oczami stanął mu jej obraz, uśmiech, usta, dotyk dłoni. "Nie - przemknęło mu 
przez głowę - nie teraz!" - zacisnął oczy, z udręką, z całych sił zdusił w sobie 
jej widok, zamknął w głębi duszy najmniejszą nawet myśl o niej. Choć poczuł 
ciepło innej, oddał pocałunek tej, z którą był w tej chwili. Objął ją za plecy, 
goniąc mrowiące dreszcze przesunął palcami aż do karku, wsunął palce we włosy. 
Wiedzieli wtedy, że jest jak jest, że mają swoje racje i uznali je u drugiego. A 
potem widując się co jakiś czas sami odkryli to, czego pragnęli w pustce 
uporczywego szukaniu swojej drugiej połówki. Kiedy spotykali nową osobę, 
autentycznie życzyli sobie szczęścia. Gdy nic im nie wychodziło, zawsze mogli 
liczyć na wspólne przegadanie choćby i całej nocy. A kiedy rozpaczliwie pragnęli 
już tylko jednego, choćby i najmniejszego gestu akceptacji drugiego człowieka, 
czyjejś bliskości, poczucia bycia chcianym, kochali się aż do zapomnienia. 
Sięgnęła w tył ręką, rozpięła stanik, a on wolniutko odsłonił jej drobne, 
pełne piersi. Zachłannie zamknął je w dłoniach i schylił się do nich ustami. Ich 
twardniejąca delikatność, gorejąca czerwień sutek, gładki smak na języku, dotyk 
na twarzy, rozpaliły go do półprzytomności. Wtedy poczuła go pod obejmującymi 
udami, pod napiętymi pośladkami, to jak gwałtownie potężnieje, rozpiera się, 
niepowstrzymanie i twardo unosi ją nad sobą. Spojrzała mu w rozognioną twarz o 
nagle sztywnych, ściętych mięśniach, drapieżnie odsłoniętych zębach i płonących 
oczach. Chciał ją do bólu. Zdążyła jeszcze rozchylonymi ustami wciągnąć haust 
powietrze jak przed skokiem z sauny w lodowate jezioro, gdy objął ją w talii i 
szybko, silnie podniósł do góry. Sekundę stała przed nim w ufnej, bezbronnej 
pozie, chwiejąc się na stopach grzęznących w miękkich poduszkach kanapy. 
Trzymając ją w pasie lewą ręką, drugą rozpiął dżinsy, a potem jednym ruchem 
zsunął je do kolan, osłaniając biel bawełnianych majtek. Oparł dłonie o jej 
brzuch, powoli, miękko przesunął nimi w dół po nagich udach i zaraz objął je od 
tyłu, powtarzając ten ruch do góry. Wsunął palce za bieliznę na pośladkach i tak 
ją podtrzymując pomógł dziewczynie delikatnie opaść na kolana. Poczuła, jak jego 
dłonie znów zaczynają głaskać jej plecy, jak całuje skórę jej brzucha, jego 
gorący oddech, język wędrujący po jej ciele, coraz niżej, przez pępek, do 
ostatniej, bawełnianej granicy. Zatrzymał się na chwilę i podniósł twarz 
szukając jej wzroku. Powoli przymknęła powieki i wplotła palce w jego włosy. 
Pochylił głowę do jej ciała, wolno przesunął ręką w górę, między jej udami, aż 
zamknął ją w dłoni. Dopiero teraz poczuła jak bardzo płonie, jak silnie pragnie 
czuć jego dotyk. Chciała nogami zacisnąć jego rękę ale nie mogła złączyć coraz 
bardziej miękkich kolan. Przecież obejmowała jeszcze jego uda. Usiadła na nich. 
Otoczył ją ramieniem za plecami i nagle, prawie władczym ruchem, przechylił na 
bok kładąc na kanapę. Dłoń, która dotąd pieszczotliwie obejmowała ją od dołu, 
zacisnęła palce na delikatnych majteczkach i powoli ściągnęła je z ud. 
Półprzytomnym gestem oddania wygięła się do niego odsłoniętą płcią. Zbliżył 
wargi do jej króciutkich włosów pod delikatnie odciśniętym śladem od bielizny, a 
na oślep uwalniał jej nogi z zsuniętego w dół ubrania, zrzucając je na podłogę. 
Łapczywie łapiąc powietrze, pchnęła rękami jego głowę niżej i za chwilę kocio 
wyprężona, czuła jak pieści ją ustami, jak bierze ją językiem, bezbronną i 
rozchyloną. Jej wilgotny smak był gorący pożądaniem.     Chciała więcej, musiała 
mieć więcej! Sięgnęła w dół dłońmi i sama, jeszcze bardziej, otworzyła się przed 
nim palcami, aż poczuła, jak zanurza w niej język, niczym w ustach spragnionej 
kochanki. Ogień przeszył jej ciało. Zagiętymi jak szpony rękami przesunął po jej 
nogach, potem po brzuchu, aż do piersi, jakby orał ją dreszczem. Chwyciła jego 
ramiona i usiadła. Zebrała wargami swój własny smak z jego ust. Całowała jego 
szyję, pierś pod którą serce łomotało mu jak w drapieżnym biegu, napięty brzuch 
z pnącą się pionowo, delikatną ścieżką ciemnych włosów. Oparta dłońmi o jego 
uda, czuła rozpierającą się między nimi męskość, naprężoną jak zwinięte w 
ciasnocie ubrania, gotowe do skoku wściekłe zwierze. Szybko rozpięła mu 
metaliczną klamrę paska, zamek rozporka i powoli oplotła palcami samotny guzik. 
Wyłuskała go z jego dziurki powolutku. Obiema rękami chwyciła za krawędź spodni 
i bielizny pod spodem, a potem odchyliła je od ciała przez które przeszła fala 
ulgi uwolnienia od bólu, takiego z granicy pieszczoty i przyjemności. Uniósł na 
dłoniach pośladki, żeby mogła łatwiej ściągnąć z niego resztę rzeczy, które 
natychmiast rzuciła gdzieś w kąt pokoju. Teraz siedział przed nią nagi, 
wezbrany, wyniesiony w górę sztywnym podnieceniem. Jedną ręką oparła mu się o 
pierś, pod opuszkami miała jego coraz szybsze, wrzące tętno, drugą rękę powoli 
prowadziła mu po napiętym udzie od kolana w górę, do wyprężonego, stężałego 
pożądaniem członka. Leciutko wsunęła palce między jego nogi i od dołu zamknęła 
go w dłoni. Choć był już na nią tak gotowy, wydawało się jej, że drgnął, że 
jeszcze bardziej obrzmiał w swoim kształcie. Bezwiednie przygryzła wargi. Objęła 
go palcami. Był tak niesamowicie gorący, pulsował, prawie dygotał. Zsunęła rękę 
w dół odsłaniając go do końca, uwalniając wysklepiony do swych granic, purpurowo 
- jedwabisty szczyt męskości. Pochyliła się nad nim jak kotka i w ostrożnym 
pocałunku dotknęła wargami, tuż nad palcami pieszczotliwie musnęła dookoła 
językiem i wreszcie wzięła głęboko w usta. Poczuła, jak stracił na chwilę 
panowanie nad sobą, jak szarpnął nim skurcz, przeszyła fala odurzenia. 
Poruszyła głową kosztując to jaki jest twardy i jak delikatnie, falą ciepła 
przesuwa się po jej języku. Powtórzyła ten ruch wzdłuż niego, i jeszcze raz, i 
znowu. Odruchowo wygięła plecy, gdy jego ręka zaczęła zsuwać się po nich w dół. 
Głaskał jej pośladki, zacisnął na nich dłoń i za chwilę leciutko wślizgnął się 
między nie palcami. Czuła go pod sobą, to jak silnym dotykiem przesuwa się po 
jej rozpalonym ciele, wprost do rozchylonej pragnieniem, wezbranej, złaknionej 
pieszczot szparki. Nie zwalniając nawet na sekundę wsunął się w nią palcami, tak 
daleko jak tylko mógł. Zacisnęła się na nim. I w środku i ręką. Lubiła gdy brał 
ją w ten sposób, gdy mogła czuć w sobie, jak powolutku ociera się w niej, jak 
wyzwala kolejne fale gorąca, uderzające w nią na przemian omdleniem i napięciem. 
Wyprostowana jęknęła przez zaciskane zęby. Łapiąc powietrze dusiła w sobie 
spazmatyczny szept. Już nie mogła, nie chciała czekać. Podniosła się z niego, 
zarzuciła mu obie ręce na szyję, odchyliła całym ciałem w tył i opadając na 
plecy pociągnęła za sobą. Oparty na wyprostowanych ramionach unosił się chwilę 
na nią, niczym czekający drapieżnik. Był rozgrzany, zwierzęco stężały, oddychał 
szybko i płonącym wzrokiem łakomie spijał obraz jej nagości. Pragnęła, żeby 
właśnie tak na nią patrzył. Oplotła udami jego nogi, sięgnęła w dół dłonią, 
chwyciła palcami twardego, naprężonego, wilgotnego od podniecenia i od jej ust. 
Uniosła biodra na jego spotkanie. Zbliżył się do niej bez pośpiechu, a gdy 
dotknął sobą jej szkarłatnego, odkrytego żądzą płomienia, przez sekundę jakby 
wrząca błyskawica przeszyła szarpnięciem jej ciało. Boże, jak go chciała! 
Wchodził w nią, otwierał sobą, czuła, że obejmuje go co raz głębiej, że jest 
równie rozgorzały jak ona. Kiedy już pochłonęła go całego, kiedy oparł się o nią 
lędźwiami, splotła nad nim nogi. Pierwszy ruch był wolny, jakby wielkie zwierzę 
budziło się ze snu. W tył i do przodu. Nie na wprost, trochę w jeden bok jej 
ciała, potem w drugi. I znowu, wyrwanie, lecz nie do końca, i powrót w jej 
objęcie, i jeszcze raz, szybciej, mocniej. Rękami wczepiła się w jego barki. 
Drżała w szarpnięciach coraz bardziej szaleńczego rytmu spęczniałych mięśni. 
Naprężona w sobie pulsowała z każdym poruszeniem, z każdym co raz twardszym, 
gwałtowniejszym ruchem. Oparty na łokciach obejmował jej ramiona i jak we 
wściekłym pościgu łapczywie łykał kęsy jej oddechu. Dalej, głębiej. Chryste, 
wzbierała w sobie, coś w niej rosło, potężniało, wirowało, ogarniało całe ciało 
niczym niepohamowany, wrzący, burzowy potop, jak ściśnięta eksplozja ognia 
wyrywająca się na wolność. Jeszcze tylko chwilkę, jeszcze moment. W obłędnym 
zapamiętaniu, na granicy ludzkich możliwości, przeszywał ją staccatem pchnięć 
szybkich jak świetlisty trzepot delikatnych skrzydeł kolibra, wbijał się w nią 
prędko, migotliwie, już bez żadnej szansy kontroli swoich ruchów. Raptem 
poczuła, że wszystko w niej tężeje, zastyga jak przed pęknięciem, cały świat 
zamiera na ułamek sekundy, a potem w jednym gigantycznym wybuchu przetacza się 
przez jej ciało grom, uderza kipiąca krew, unosi ją w górę, wygina spazmatycznie 
jak rażoną prądem, dławi okrzyk, brak tchu, szarpią napinane do bólu mięśnie, 
łomocze jej w uszach. Wstrząsana dreszczami osuwa się z powrotem, opada 
bezwładnie, a on ciągle niknie w niej obłędnymi błyskawicami sztychów, miażdżąc 
swoim ciężarem, zaciskając mimowolnie palce na jej nadgarstkach. I już, nagłym 
zrywem ciała przykrywa ją całą, gubi swój rytm, wyrywa się w górę jakby z 
wilgoci gęstej głębi, wypełnia ją uderzeniem swego płonącego strumienia, drży 
jak w konwulsji i w skurczu, coś skowycze, sztywnieje nieruchomo i znów dygoce 
pulsując w niej ostatkiem ruchów bioder, ciągle i ciągle. Wciąż dając jej z 
siebie. Wreszcie zwalnia, opada, opiera głowę na jej ramieniu, tchnie 
zmęczeniem, zamyka oczy, przez chwilę niczego nie czuje. Jej ręce delikatnie 
uwolniły się z jego zastygłego uścisku. Bolą ją zgniecione nadgarstki, ale w 
dziwny sposób sprawia jej to przyjemność. Obejmuje go, głaszcze po mokrych od 
potu plecach, wplata palce we włosy. Czuje, jak wraca mu przytomność, jak 
drżący, powoli unosi się nad nią na niepewnych od wysiłku rękach, uśmiecha się 
do niej, patrzy tak ciepło, w ten jedyny na świecie sposób. Pochyla głowę, 
całuje i ostrożnie, prawie z pieszczotą opuszcza ją. Za chwile leżą obok siebie 
na boku, rozgrzani, jeszcze z szybkim oddechem, spleceni nogami, objęci 
ramionami z wciąż półprzytomnym spojrzeniem. 
-     Hrrr - wydobyło się cichutko z jego gardła.
-     No, mnie też się podobało - wyszeptała.
-     To ty tak mruczałaś, czy ten compact, bo się zgubiłem.
-     Aaa, nie powiem. Ale daj pilota, wyłączę te sztuczne jęki. 
-     Będziesz miała siniaki na rękach, przepraszam. Łaaa - ziewnął.
-     Nie szkodzi, nikt ich nie zobaczy pod długim rękawem. Zasypiasz, czy 
jesteś jeszcze trochę przytomny?
-     Tak pół na pół. Jak powiesz coś ciekawego, to chyba się ocknę.
-     O jawajskich dziewczynach?
-     Może być.
-     Dobra, to poczekaj, weź nogę, auć, ..., o właśnie, ręka ci nie ścierpnie?
-     E tam.
-     A może przejdziemy na łóżko?
-     Nie chce mi się ruszać.
-     A jak zmarzniemy?
-     Sięgnę stąd do koca na fotelu.
-     Czym?!
-     Nogą. Widzisz? Przykryj się.
-     Ty też.
-     Hej, nie łaskocz.
-     A głaskać mogę?
-     Jasne. Mmmm, i po brzuszku.
-     Nie masz brzuszka.
-     To po pępku.
-     Marudzisz.
-     To przepraszam. Ale mogę cię w zamian podrapać.
-     Oooooj, to rozprasza.
-     Już nie będę, tylko mów.
-     Troszkę możesz.
-     Tak?
-     Aha. O widzisz, bardzo dobrze.
-     No ale mów.
-     Więc tak, z daleka wyspa jest palmiasta i taka jakaś w chmurkach ...
-     Różowych?
-     Śmietankowych, głuptasie, nie przerywaj ,... 
Oskar nurkował w rurze kanału. Czuł się jak zawieszony w mrocznej, ciepłej 
próżni. Powoli mieszał rękami rudawą, gęstą od gnijących paprochów wodę. W 
słabnącym, żółtym snopie światła latarki, widział jak ciemne ściany kanału 
zaczynają niepokojąco zbliżać się do siebie, robiło się coraz ciaśniej. Nie 
bardzo wiedział gdzie wracać, a już jakiś czas temu całkowicie stracił poczucie 
przestrzeni i kierunku. Nawet górę od dołu odróżniał tylko dzięki unoszeniu się 
wydychanych bąbelków powietrza. Dziwne, ale nie czuł strachu, raczej 
zaciekawienie, jakby obserwatora. Miał nadzieję, że wkrótce dopłynie do jakiegoś 
technicznego włazu albo przelewowej komory z wyjściem na powierzchnię. Nie miał 
pojęcia, na ile starczy mu jeszcze butli z tlenem. Woda robiła się gęsta jak 
krochmal. Dobrze chociaż, że nie była zimna. Zaczął odpychać się palcami rąk od 
zbiegających się ścian rury. Zdawało mu się, że poczuł jej drgania, czyżby był 
blisko ulicy albo linii metra? Nagle w ciasnocie kanału zaklinowało mu się 
ramię. Cholera, nie mógł się obrócić. Za to chyba usłyszał jakieś dźwięki, tak, 
coś słyszy..., i jakieś światło z góry?
-     ... dziesie. No dalej śpiochu, obudźże się na chwilkę.
Niki, ubrana już w swoją baranicę, klęczała jedną nogą na kanapie i ciągnąc 
Oskara za ramię z wysiłkiem wydobywała go spod poduszki.
-     Mhm bul - wyartykułował mętnie z gardła, zupełnie jakby rzeczywiście 
gdzieś nurkował. - O Jezu, co jest?
Spojrzał na nią półprzytomnie, oczami wielkimi niczym talerze.
-     Ranek.
Uśmiechnęła się czochrając go po głowie. Oskar rozejrzał się dookoła, 
mlaskając przy tym jak obudzony z drzemki szczeniak.
-     Przecież za oknem ciemno - zaprotestował płaczliwie i spróbował nałożyć 
sobie na twarz poduszkę, spod której dopiero co go wyciągnęła.
-     Bo to zima i pada śnieg. Hej, zostaw poduszkę, to nie czapka.
Siadła obok niego, przytrzymując go za ramiona w pozycji siedzącej.
-     Mam to gdzieś - stwierdził filozoficznie. - Ślicznie wyglądasz. Która 
godzina?
-     Dzięki. Za dwadzieścia ósma, słuchaj muszę już wyjść do pracy. Słuchaj 
mnie, jak się już wybełtasz w kołderce, weźmiesz sobie prysznic, masz tam 
niebieski ręcznik, zrób sobie śniadanie, pozmywasz i spokojnie zatrzaśniesz za 
sobą drzwi. OK.?
-     Jasne, że rozumiem. A jakiś dziś dzień?
-     Chyba czwartek, w każdym razie pojutrze wigilia. Dobrze spałeś?
-     Pysznie. Zdzwonimy się?
-     Koniecznie. Najpewniej w drugi dzień Świąt. Trzymaj się.
Pochyliła się do niego w szybkim pocałunku. Smakowała taką dziecięcą, 
truskawkową pastą do zębów.
-     Pa, pa - pomachał za nią ręką. 
Opadł na poduszki kiedy tylko zamknęła za sobą drzwi. Ale już nie chciało mu się 
spać. Rozbudził go smak jej pocałunku. Przez chwilę bezmyślnie wpatrzony w sufit 
drapał się pod mechatym kocem po gołych piersiach. Przypomniał sobie swój sen. 
Kanał, to nie za dobra wróżba, jak na początek dnia. Zwłaszcza, kiedy się w nim 
utkwiło. Uniósł głowę i poszukał wzrokiem pilota od wieży.      Rozglądanie się 
nic nie dało, więc zaczął obmacywać poduszki kanapy wokół siebie i nawet podłogę 
po nią. Wreszcie znalazł go pod stołem, uruchomił radiowy tuner, a młoda 
spikerka wypełniła pokój dźwiękiem swego głosu, tłumacząc coś z przekonaniem o 
śniegowych frontach nad miastem. Dochodziła ósma, o dziesiątej był umówiony w 
hotelu z babcią, wcześniej chciał sobie załatwić wizytę na komendzie głównej 
policji, a przed tym wszystkim trzeba by jeszcze wykonać jakiś prysznic i może 
nawet coś zjeść? 
Jakoś nie lubił zimą wychodzić z domu o pustym żołądku. Zdecydował, że pora 
już wstawać. Najpierw usiadł podpierając się z tyłu rękami. Było mu dziwnie 
niewygodnie, zupełnie jakby zaplątał się czymś w fałdy koca. Odkrył skrzyżowane 
po turecku nogi i spojrzał w dół na siebie. Sterczał sprężyście wyprostowany w 
górę, jakby w ogóle nie było minionej nocy. "No, czego ty jeszcze chcesz? I to o 
tej porze?" - pomyślał krzywiąc się. "A właściwe, kogo?". Głupie pytanie, bo od 
wczoraj dobrze znał odpowiedź. Tylko co z tego? Westchnął, opuścił nogi na 
podłogę, wstał i nagi ruszył do łazienki. 
Zanim był w stanie skorzystać z toalety musiał przez chwile pokontemplować 
widok za okrągłym oknem. Właściwie jedyne co widział, to zajęte własnym, 
obłąkańczym tańcem, srebrzysto - niebieskie płatki śniegu, w niezrozumiałym 
pośpiechu wirujące na wietrze. Ale to wystarczało żeby uspokoić jego myśli i 
rozmarzone ciśnienie. Już lżejszy wszedł do kabiny prysznicowej i spłukał z 
siebie delikatny, zaspany aromat wczorajszej nocy. Nie żeby nie lubił czuć na 
sobie zapachu dziewczyny - bo wiele razy po kochaniu tylko się ubierał i 
przesiąknięty tym najcudowniejszym perfumem świata, mgiełką namiętności, 
funkcjonował przez cały dzień, czy noc - ale żeby się obudzić. I żeby móc 
cichutko myśleć sobie o innej, ulotnej wonności, której przecież, tak naprawdę 
jeszcze nie znał. 
Ociekający wodą wyszedł boso na zimną posadzkę i sklął sam siebie za 
gapowatość, że nie włączył podgrzewania podłogi. Znalazł niebieski ręcznik, 
wytarł się od głowy do nóg, a na końcu stanął na nim przed umywalką. Sięgnął po 
tubkę truskawkowej pasty do zębów i zatrzymał się w pół ruchu po szczoteczkę. 
Przecież nie był u siebie, a Niki nie miała w zwyczaju przechowywać w łazience 
cudzych grzebieni, dezodorantów, szczoteczek do zębów, ani cążków do skórek. Z 
błyskiem sprytu w oczach otworzył wiszącą przy lustrze szafkę. Ale nie licząc 
żyletek do depilacji nóg i kosmetycznych wacików nie znalazł tam nic 
jednorazowego, a już tym bardziej turystycznych, jednorazowych szczoteczek. W 
przypływie desperacji zużył kilka metrów anyżkowej nitki dentystycznej, a na 
koniec wmasował sobie pastę palcami w zęby. Kiedy pochylony płukał usta, zimny 
dotyk umywalkowej porcelany pod pępkiem ostatecznie zmobilizował go do wyjścia z 
łazienki. 
Wrócił do pokoju, ubrał się i zajrzał do kuchni. Plazmowy wyświetlacz w 
drzwiach lodówki sugerował kilka możliwych kombinacji na wykorzystanie jej 
zawartości. W ostateczności, przy braku jakichś produktów, zawsze można było 
zamówić je przez internetowe łącze, spinające kuchnię z najbliższym sklepem on - 
line, oferującym spożywcze dostawy do domu w ciągu kwadransa. Ale dla Oskara 
było za wcześnie na wymyślne, czy obfite jedzenie. Czubkiem palca pomacał przez 
chwilę dotykowy ekran na lodówce i nie siląc się na żadną oryginalność sprawdził 
czy zdoła sobie przyrządzić ulubione przez Niki owocowo - kukurydziane płatki na 
mleku, a do tego mrożone kakao. To trochę aberracyjne śniadanie jak na zimowy 
ranek, lecz jakoś nie było komu zwrócić mu na to uwagę. Radosnym "ping" komputer 
oznajmił, że część poszukiwanych składników jest na jednej z dolnych półek 
chłodziarki. Oskar wyłożył na okrągły, kuchenny stół plastikową butelkę 
brązowego płynu i karton mleka. Błyszczącą, metalową puszkę z grzechoczącymi w 
środku płatkami znalazł już w trzeciej z przeglądanych szafek. Potem jeszcze 
chwila na przypomnienie sobie w której szufladzie Niki chowała sztućce, a w 
której kubki i talerze, i mógł wreszcie usiąść za stołem na niewygodnym, ale 
bardzo nowoczesnym w kształcie krześle z metalowych drutów. 
W miseczkowatym, ceramicznym talerzu zalał płatki mlekiem, a kakao wlał do 
czegoś o wyglądzie dwudziestowiecznej musztardówki, co na co dzień służyło 
zapewne jako szklanka do whisky. Z pokoju dochodziła go muzyka porannych 
przebojów "radia dla tych, co odważnie wyruszyli na śnieżne trasy miasta" - jak 
z kretyńską egzaltacją twierdziła co chwila prowadząca audycję, a spod zębów 
dochodził go chrzęst miażdżonej kukurydzy. Powoli żując płatki z rozmiękłym w 
mleku, owocowym nadzieniem, odpłynął myślami do czytanych wczoraj akt 
zaginionych dzieciaków. Najpierw jakby przyglądał się im z wysoka, z dystansu, 
niby obojętnie. Mieszał w zapamiętanych cząstkach informacji, przesiewał je, 
przesypywał przed oczami wyobraźni, przebierał w nich, niczym palcami w zbiorze 
szklanych kulek z zatopionymi fragmencikami czegoś, co miał nadzieję odkryć. 
Dlaczego dzieciaki tylko bogatych rodziców? No bo na co komu biedacy? 
Dlaczego tylko znane rodziny? Żeby było o tym głośniej? A dlaczego tylko 
chłopcy? Ocknęło go przenikliwe skrobnięcie łyżką po pustym dnie talerza. 
Kilkoma łykami gęstego od zimna kakao spłukał z zębów resztki płatków. Potem, 
czując wyraźną ulgę w uwieranych metalową siatką pośladkach, wstał z krzesła, 
umył naczynia i zostawił je do obcieknięcia w zlewie. 
Rozpędzony w odruchu porządkowania znów zawrócił do pokoju. Zabrał ze stołu 
swoje okulary i zaczepił je sobie zausznikiem pod szyją. Starannie ułożył koc na 
kanapie, a nawet poprawił poduszki. Kiedy wyłączył pilotem radio, zamyślony 
zagapił się na ręcznie klejoną, drewnianą słuchawkę bezprzewodowego telefonu, 
leżącą niczym drogi bibelot na japońskim kredensie, tuż obok umytych wcześniej 
przez Niki kroplowatych kieliszków i zamkniętej butelki z jawajskim, bananowym 
bimbrem. Twarz mu spochmurniała, zmarszczył brwi. Żeby - tak jak to sobie 
planował - uzyskać podłączenie do końcówki komputera z policyjnej bazy danych, 
musiał wcześniej zadzwonić w tej sprawie na prywatny numer pułkownika O'Really. 
A żeby zadzwonić do pułkownika, powinien jeszcze wcześniej wstukać sobie jego 
telefon do pamięci własnej komórki. Bezsilnie zaklął. Co się z nim dzieje? 
Zachowuje się jak amator! Zero przewidywania. Objął się palcami za skronie 
próbując wymyślić jakieś rozwiązanie tej sytuacji. Chwila, pomału, co właściwie 
zrobił z tą kartką, gdzie był zapisany numer pułkownika i prokurator? Zostawił w 
prawniczym depozycie. No właśnie. Podniósł drewnianą słuchawkę i nie patrząc na 
klawiaturę, automatycznie wybrał na niej kilka cyfr. Miał nadzieję, że ktoś 
będzie w domu. 
-     Halo? - spytał Greg po drugiej stronie telefonu.
-     Cześć, to ja. Wybacz, że tak wcześnie.
-     Nie ma sprawy, ale Sasza jeszcze nie dzwonił, za rano dla niego. Wytrzymaj 
trochę.
Słysząc o hackerze, natychmiast pomyślał o Julii. I poczuł ciepło, gdzieś w 
sobie. Takie z nerwowym napięciem oczekiwania na coś bardzo radosnego.
-     Wytrzymam. Tylko, że ja nie w tej sprawie.
-     A co jest?
-     Słuchaj, jak zostawiałem ci wczoraj papiery, to była tam między nimi taka 
odręcznie pisana kartka z telefonami do O'Really'ego i do tej Mohabet. Mógłbyś 
mi je przedyktować?
-     Jasne, poczekaj chwilę, pogrzebię tylko w sejfie.
-     Aha.
Na kilkadziesiąt sekund w słuchawce zapadła cisza.
-     Jesteś tam Oskar? 
- Cały czas. Masz to?
-     No. Piszesz?
-     Hm? Zapamiętuję.
-     Dwa numery?
-     To daj mi tylko ten do pułkownika.
-     No to masz ...
-     Dzięki. A jak tam Eryk o poranku?
-     Nie wiem, Iv wyszła sobie z nim do siebie.
-     Do siebie? A, do tego dziwnego klubu. Wyjechała autem w taki śnieg?
-     Taksówką.
-     Z prosiaczkiem na szelkach kociej smyczy?
-     No coś ty, żeby zamarzł? Przeniosła go w kociej torbie. O cholera!
-     Co jest?
-     Słuchaj, będę kończył, właśnie wykipiało mi mleko. A niech to cholera, 
będzie śmierdzieć, nie cierpię tego.
-     Uj, przepraszam, zagadałem cię.
-     Daj spokój. Zadzwonię, jak odezwie się Sasza. Trzymaj się.
-     Cześć. 
Oskar nie odłożył słuchawki, tylko natychmiast wycisnął na klawiaturze, 
nerwowo powtarzany w myślach niczym mantra, numer do pułkownika. Miał dziwne 
wrażenie, że chwycił go podczas golenia. Z pianą na twarzy i staroświecką 
brzytwą przy gardle. Bardzo obrazowo wyobraził sobie, jak blady O'Really pręży 
się przed lustrem służbowej łazienki, tylko w regulaminowo białych kalesonach z 
czarnymi skarpetkami na łydkowych podwiązkach i w siatkowym podkoszulku. A na 
klapie od sedesu leży hełm z rogami. 
Uśmiech, taki aż do łez od powstrzymywanego chichotu, rozpełzł się 
zdradziecko po twarzy Oskara. Pułkownik musiał chyba z intonacji głosu wyczuć 
wyraz jego miny, bo jakoś szybko i bezproblemowo zgodził się na przedstawioną 
prośbę. Byleby tylko skończyć połączenie. Ciekawe jaką aberracją tłumaczył sobie 
wysyłany do siebie debilny uśmiech współrozmówcy? W każdym razie obiecał, że na 
komendzie będzie czekać zarezerwowana dla Oskara wolna końcówka policyjnego 
terminala. I oto tylko chodziło. 
Słuchawka telefonu wróciła na swoje miejsce, a Oskar pospiesznie ubrał się 
do końca w przedpokoju. Błogosławił sprezentowaną przez mamę, wełnianą czapkę, 
pod którą mógł teraz schować nerwowo rozczesywane palcami, wilgotne włosy o 
wyglądzie starej, rozplątanej słomianki. Po raz nie wiadomo który obiecał sobie, 
że wreszcie kupi grzebienie do wszystkich swoich zewnętrznych okryć. I 
turystyczne szczoteczki do zębów, tak na wszelki wypadek. Jeszcze tylko 
odruchowo zerknął do łazienki, sprawdzając czy nie zostawił tam za wielu śladów 
swojej porannej toalety, zobaczył jak wygląda kuchnia i po raz ostatni rzucił 
okiem na pokój. Stanął przy kanapie i zawahał się. Nie chciał stąd wychodzić tak 
po prostu, anonimowo, jak z hotelu. Zwłaszcza nie po takiej nocy. Zawrócił do 
kuchni, znalazł papierowe serwetki i przygryzając w skupieniu koniuszek języka, 
ostrożnie zwinął jedną z nich w delikatny kształt główki białej, papierowej 
róży. Takiej do wygrania na strzelnicy w objazdowym, wesołym miasteczku, 
podarowywanej dziewczętom przez ich pierwszych chłopców. Jedną z poduszek kanapy 
położył jak romb na środku stołu, a na niej ułożył serwetkowy kwiat. Nigdy, za 
nic w świecie nie chciał, żeby Niki kiedykolwiek poczuła się traktowana 
przedmiotowo. Zresztą zupełnie tak do niej nie podchodził. Dla niego zawsze była 
dziewczyną, kobietą, której obecność w swoim życiu zbyt sobie cenił, żeby 
ryzykować choćby cień jej zranienia. Choć wiedział, że pewnie czasem w ogóle mu 
się to nie udawało. 
Wyszedł na klatkę i zatrzasnął za sobą drzwi. Podejrzliwie zerknął na 
cyfrowy zamek od mieszkania, czekając aż jego stary mechanizm zabuczy 
potwierdzając ryglowanie wejścia. Dopiero potem przywołał windę i już w jej 
plastikowej kabinie zaczął zapinać guziki płaszcza. Coś uwierało go w piersi pod 
szyją. Jego okulary. Nie bardzo mając co z nimi zrobić, założył je sobie na nos. 
Kontrolna mikro dioda, schowana po wewnętrznej stronie oprawki, leniwie mrugała 
mu żółcią nad lewym okiem. Zdziwił się. 
Coś takiego oznaczało, że mini dysk w nagrywarce jest całkowicie zapełniony. 
Ale czym i niby jakim cudem? Wyciągnął z kieszeni matowo - czarne, płaskie 
pudełko, przesunął paznokciem blokadę jego przycisków, wybrał na chwilę funkcję 
przewijania zapisu, a potem włączył odtwarzanie. Aż zatrzymał się w pół oddechu, 
widząc na szkłach okularów jak Niki bierze go głęboko w usta. Obraz był 
wyświetlany do góry nogami, bo tak musiały leżeć na stole oprawki, kiedy 
uruchomiony był zapis dysku. Mięśnie twarzy zaczęły mu sztywnieć. Zatrzymał 
odtwarzanie. Najwyraźniej Niki przypadkiem włączyła nagrywanie, gdy nocą 
zdejmowała mu z głowy okulary. Winda z drżeniem kabiny zatrzymała się na 
parterze. Wysiadł z niej w roztargnieniu. Wahał się. Co zrobić z zawartością 
dysku? Skasować? To niby najprostsze, ale co komu da? Zachować i nic nie mówić? 
Hm? A w końcu kto to wie, kiedy i jak będzie musiał zwalczać najbliższą chandrę 
samotności? Stał przez chwilę w milczeniu, potem zablokował funkcje nagrywarki, 
schował ją do kieszeni płaszcza i wyszedł na padający śnieg. 
Do hotelu Continental dostał się pospieszną, szkarłatną linią metra. Zawsze 
kiedy nią jechał miał ochotę na zimny sok z rozciapanych jeżyn. Zaletą dobrych 
hoteli w centrum miasta było właśnie ich sąsiedztwo z ekspresowymi stacjami 
podziemnej kolejki. Wadą były ceny pokoi. Sprawdził to kiedyś wynajmując 
sporadycznie dwójkę z łazienką na jedną noc, gdy nie miał jeszcze własnego 
lokum, ani możliwości wynegocjowania z rodziną niekrępująco wolnego mieszkania 
na wieczór. Z trzeciej strony taki hotelowy pokój potrafił wnieść we wspólny 
wieczór - oprócz dobrego śniadania - niezaprzeczalny posmak romantyzmu.
Przynajmniej dla niektórych. Oskar wszedł w ciszę i dostojeństwo rozległego, 
secesyjnego holu z ciemnego marmuru i szkła przez wielkie, obrotowe drzwi o 
własnym napędzie. Nie można było iść szybciej, niż obracały się drzwi, bo to 
natychmiast uruchamiało blokady i piski alarmu, a drzwi obracały się na tyle 
wolno, że upakowane w nich czujniki zdołały dokładnie prześwietlić każdego 
wchodzącego gościa i jego bagaż. Były znacznie lepsze od tych na dworcach metra, 
czy w Ratuszu. Do tego przy wychodzeniu wyłapywały osoby, które w swej naiwności 
próbowały wynieść cokolwiek z hotelu. Oskar mijając rząd ozłoconych dekoracjami, 
rozłożystych, świątecznych choinek, podszedł do długiego, hebanowego kontuaru 
recepcji i spytał o Pierr'a ale młody consierge skończył już swoją nocną zmianę. 
Inny recepcjonista sprawdził, czy rankiem dostarczono zamawiane kwiaty i 
wiadomość do wskazanego pokoju, a gdy to potwierdzono, Oskar uregulował 
należność swoją kartą. Potem zerknął na wiszący nad recepcją wielki, stary zegar 
oplecionym kutymi, mosiężnymi liśćmi, kiwnął sam do siebie głową i ruszył do 
hotelowej restauracji. 
Przy wejściu na ciemno - kryształową salę przywitała go ściszona muzyka 
miniatur Mozarta, odtwarzana w wersji na pasterskie dzwonki, ukłonił mu się 
długowłosy, młodszy kelner, wyfrakowany niczym arktyczny pingwin, zaproponował 
nawet wolny stolik, lecz Oskar zbył go grzecznie, bo już z daleka zobaczył 
wściekle farbowany, kasztanowy kok babcinych włosów. Więc zatrzymał się tylko na 
chwilę w dyskretnej wnęce restauracyjnej szatni, zostawił tam płaszcz i udał, że 
nie widzi spojrzeń obsługi rzucanych w jego stronę, gdy zdjął czapkę. Potem 
szybko, z uśmiechem podszedł do marmurowego, okrągłego stolika, przy którym nad 
szklanką pomarańczowego soku i rozłożoną, poranną gazetą siedziała nieco 
korpulentna, elegancka starsza pani. Przyglądał się jej z ciekawością. Ostatnio 
widzieli się ze cztery miesiące temu. Niewiele się od tego czasu zmieniła. A to 
ważne gdy ma się osiemdziesiąt sześć lat i wciąż prowadzi cygański tryb życia. 
Była pełną energii, niewysoką kobietą, krępą o bystrych, jasnych oczach i 
zmarszczkach ukrytych w lekkiej nadwadze i w wiecznym uśmiechu. Zawsze 
nienagannie ubrana, z nieodzowną torebką, w starannym, staromodnym makijażu i w 
złotej biżuterii. Miała prawdziwie ekstrawaganckie pomysły i często balansowała 
na granicy prawa. W większości po jego drugiej stronie, bo jak twierdziła: "to 
piractwo przedłuża młodość". Z okazji osiemdziesiątych urodzin kazała sobie 
wytatuować na łopatce sylwetkę wyprężonego kulturysty na desce windserfingowej. 
I za to był najdumniejszym wnukiem na świecie. Nie licząc tego numeru sprzed 
roku, kiedy w trakcie noworocznej imprezy w miejskim parku złamała szczękę 
pijanemu rockersowi. Tym zadziwiła nawet lekarza, który zakładał jej potem 
opatrunek na stłuczone palce dłoni. 
Spojrzała na niego znad gazety, gdy był już o krok od stolika.
-     Babciu.
-     A jesteś nareszcie - udała gderliwość.
Tak naprawdę jej twarz zajaśniała jak słońce. Uściskał ją, przytulił, 
ucałował w policzki i w rękę. Miała taki dobry dotyk.
-     Nowa fryzura? Ech, ta dzisiejsza młodzież. Zapuściłbyś sobie coś 
porządnego wnuczku, jak ci boy'e hotelowi, zamiast hodować takie siano. Dziękuję 
za urocze kwiaty. I siadaj, siadaj, bo jestem już porządnie głodna, a do tego 
umówiłam się na mieście. Masz tu menu, wybierz coś sobie.
Oskar zasypany potokiem jej słów posłusznie usiadł za stołem na złocistej, 
welurowej poduszce wolnego krzesła i otworzył śniadaniowe karty menu. Prawie już 
nie czuł swoich porannych płatków na mleku. Wybrał sobie jajecznicę na boczku, 
grzanki z masłem, wiśniowe konfitury, białą kawę i mrożonego melona na deser. 
Rozejrzał się za kelnerami i gdy wyłapał wzrok jednego z nich uniósł do góry 
wskazujący palec, sprawdzając w ten sposób znajomość International Language of 
Communication wśród hotelowej obsługi. Rozumieli tu ten język, bo natychmiast 
podbiegł do nich młody chłopak, a w chwilę potem pojawiły się na stoliku 
zamawiane dania. Oskar z prawdziwą lubością wciągał w nos zapach skwierczącego 
boczku. Babcia nie bawiąc się w takie celebracje natychmiast zajęła się 
własnymi, chrupiącymi grzankami z gorącym, wędzonym łososiem. Szwajcarzy mogli 
być dumni ze swoich zębowych protez.
-     Widziałam się wczoraj z rodzicami - zaczęła swoim zwyczajem mówić między 
kęsami - skarżyli się, że mało masz ostatnio czasu na odwiedziny u nich. Mam 
nadzieję, że na wigilijną kolację zejdziemy się wszyscy.
-     O to nie ma obaw babciu. A ostatnio zwyczajnie za dużo pracuję. Też już to 
czuję.
-     Robisz dla przyjemności?
-     Dla kredytu.
-     Nie przesadzaj wnuczku, nie ty jeden utrzymujesz hipoteczne banki, 
odpocznij trochę. Dobrze chociaż, że jadasz owoce - wskazała palcem na mrożonego 
melona.
-     Staram się codziennie. Długo zostaniesz w mieście babciu?
-     Dwa tygodnie, potem lecę na festiwal filmowy do Sydney.
-     Do Australii, nie na narty?
-     Jakoś ostatnio wolę ciepło niż śnieg. Chyba się starzeję.
-     Nie żartuj, babciu. No powiedz, co tam masz za biznes?
-     Oj, zaraz biznes. Wgrałam taką miesięczną licencję na eksploatację starej 
kopalni srebra. Może być ciekawa przygoda..
-     Przygoda na pewno. Jak to wygrałaś? Na państwowej loterii?
-     No coś ty? W pokera wnuczku. Dolej mi soku. I mów co u ciebie? Jak tam 
dziewczyny?
-     Spokojnie, nadal jestem samotnym hetero. Choć kto wie, może właśnie kogoś 
spotkałem.
-     O, to dobra wiadomość. No, gratuluję. Kto to? Jaka jest?
-     Moment, moment, babciu, powoli. Zobaczyłem ją dopiero wczoraj. I naprawdę 
nie mam pojęcia co będzie dalej. A ona raczej jeszcze nie wie, jak na nią 
patrzę.
-     Niedoceniasz dziewczyn. Ale czekaj, zaraz sobie pokombinujemy co z tego 
może być dalej. 
Babcia sięgnęła za siebie, do wysokiego oparcia krzesła, na którym obok 
wyraźnie czymś obciążonej, plastikowej reklamówki hotelowego sklepu, wisiała jej 
elegancka, biała torebka z imitacji krokodylej skóry. Wyjęła z niej jasny, 
płócienny woreczek, opinający jakąś podłużną, płaską rzecz. Nie czekając na 
kelnera złożyła w jednym miejscu talerze i sztućce, a na wolny blat stołu przed 
sobą wysunęła z woreczka starą talię kart. Podzieliła ją na pół, potasowała i 
podała wnukowi.
-     Pomieszaj karty i chuchnij.
Pamiętał te karty jeszcze z dzieciństwa. Babcia dostała je od swojej mamy 
dawno temu. A dla prababci podobno specjalnie wydrukowali je cyganie z 
wdzięczności za jakąś przysługę. A może tylko skradli je z mijanego przez tabory 
wiejskiego dworu? Ich kartonowe, kiedyś lakierowane koszulki były już pożółkłe, 
o zamglonych rysunkach i miękkich brzegach. Oskar posłusznie poprzekładał karty, 
a na koniec chuchnął w nie.
-     No i ?
-     Połóż na stole, figurami w dół i lewą ręką podziel na trzy kupki w swoją 
stronę.
Wykonał polecenie, a babcia zaraz odwróciła karty rysunkami do góry, tak 
żeby mogli je widzieć.
-     O proszę, to twoje myśli i marzenia, a to dama sercowa. No, no. To nie 
miłość wnuczku. To pasja. 
-     Czy to źle?
-     Żartujesz? To przecież coś absolutnie cudownego. Nawet jeśli się nie uda 
spełnić tego uczucia do końca.
-     A trzecia karta?
-     Sprawdźmy. Hm? Mężczyzna, nie walet, tylko młody król, więc nie władca, a 
ktoś mądry, uczony. I pikowy, nieprzychylny tobie. Jakby z urzędu. Ciekawe. Dla 
twojego dobra mam nadzieję, że to nie Skarbówka. No dobrze, a teraz rozłóż karty 
wokół swojej postaci.
Babcia zebrała z powrotem talię, wyjęła z niej waleta kier, położyła go 
osobno na stole, potasowała resztę kart i jeszcze pomieszała je przed Oskarem 
trzymając figurami w dół.
-     Układaj po trzy dookoła siebie.
Wybierając w ciemno z rozpostartych niczym wachlarz kartoników, ułożył po 
trzy karty wokół postaci waleta. Staruszka znów odwróciła je rysunkami w górę. 
Spojrzała na rozkład kart i zamyślona powoli wypuściła powietrze ustami.
-     To jakiś pokręcony porządek. Może masz dziś zły dzień na karty?
-     Co się ułożyło?
-     To twoje myśli - same serca, tu obok masz ją, dziewczynę, ale nie jest w 
centrum wydarzeń. Główne karty - te od przeszłości i przyszłości - oznaczają 
dzieci. Chyba nie twoje? A to karty, które wszystko łączą, znowu jakby urzędowe, 
bardzo mocne, ze starym królem. Nie ma wyraźnego spełnienia marzeń. O, tego masz 
się wystrzegać - zranienia, albo smutku. Poplątanie. Mętny rozkład. Trudno 
wnuczku, coś mało mi wyszło tego konkretu. Jedno, co pewne, to że mocno myślisz 
o niej. Ot wszystko. No, nie dziękuj za wróżbę, tylko uściskaj babcię na 
szczęście.
Uściskał ją. 
Bezgłośnie zjawił się przy nich kelner z pytaniem, czy coś jeszcze podać. 
Namyślali się chwilkę ale ostatecznie nic więcej nie zamówili. Babcia zerknęła 
na zegarek i stwierdziła, że powoli czas już jej iść do miasta, więc Oskar 
poprosił tylko o smutne danie.     Kelner wiedział o co chodzi. Zabrał odłożone 
na bok naczynia, a za moment wrócił z komórkowym czytnikiem kart bankowych. 
Dobry wnuk postanowił zafundować to śniadanie i znów konto Oskara pomniejszyło 
się o parę franków. Potem, wznosząc się na szczyt angielskich konwersacji o 
pogodzie, pospiesznie dopili swoją kawę z herbatą i wreszcie wstali od stolika. 
Oskar sięgnął do oparcia babcinego krzesła po reklamówkę.
-     Pomogę ci to ponieść. Rany, co ty tam masz babciu?
-     Nieś, nieś, to prezent dla ciebie.
-     Już? Tak przedświątecznie?
-     Pod choinką rodzice mogliby nie docenić. Obejrzyj sobie.
Zajrzał ciekawie do środka. W plastikowej torbie półleżała ciężka, 
kamionkowa butelka zakręcona prostym, metalowym korkiem.      Całość wyglądała 
trochę topornie.
-     Co to jest? 
-     Sfermentowane mleko wielbłądzicy.
-     Co takiego?!
-     Wielbłądzi kumys.
-     Sprzedają takie rzeczy w hotelowym sklepie?
-     Oj, no coś ty. Przywiozłam ci to z Sajnszandu. To takie miasto w Mongolii. 
Ech wnuczku, gdybym mogła tam grać swoimi kartami, a nie kasynowymi, skończyłoby 
się na własnej wierzy wiertniczej, a nie na tym bimbrze.
-     Wierzę. Jak toto smakuje?
-     Trochę jak lekko słodzony, stary kefir. Najlepiej pić zmrożone, na wdechu. 
Najpierw myślisz, że to zimna śmietanka, a potem czujesz w gardle. Dobry poranny 
klin na kaca. 
Zatrzymali się przy szatni, skąd Oskar zabrał swój płaszcz. Milczący, 
starszy szatniarz z hipnotyczną fascynacją wpatrywał się w jego włosy. Oskar na 
wszelki wypadek nie spojrzał w lustro.
-     Babciu, jak ci się udało przewieźć tą flaszkę przez granicę?
-     Powiedziałam, że to naturalna nalewka z wielbłądziego mleka do wcierania 
na świąd i podagrę. Kiedy butelka jest nagrzana, zawartość tak śmierdzi, że nie 
chciał tego sprawdzać żaden celnik. Odprowadź mnie do windy, muszę się jeszcze 
przebrać przed wyjściem.
Przeszli przez pustawy o tej porze, niemalże katedralnie rozległy, hotelowy 
hol, do stanowisk wind naprzeciwko recepcji. Oskar przywołał jedną z wielkich, 
ekspresowych kabin. Można nią było wjechać na sześćdziesiąte piętro hotelu w 
kilkanaście sekund. Dla gości o czułych wnętrznościach, kursowały też 
tradycyjne, spacerowe windy. Babcia nigdy ich nie używała, a nawet odnosiła się 
do nich z pogardą.
-     Uważaj wnuczku przy piciu tego kumysu. Widziałam kontraktowych nafciarzy z 
Norwegii, chłopów wielkich jak niedźwiedzie, którzy po czterech setkach leżeli 
nieprzytomni pod stołem.
-     Spokojnie, wiesz że nie bawi mnie przesada. No wsiadaj babciu.
-     Dziękuję za śniadanie - uszczypnęła go w policzek jak małe dziecko.
Tylko jej na to pozwalał.
-     To ja dziękuję - ucałował ją w rękę. - I za prezent też. Zobaczymy się u 
rodziców na wigilię.
-     Przyjdź wcześniej pomóc mamie przy stole.
-     Obiecuję. Pa babciu. 
Kiedy tylko zamknęły się przed nim ciężkie, obite mosiądzem wrota widny, 
Oskar natychmiast ruszył do wyjścia z hotelu. Chciał jak najszybciej załatwić 
wizytę na policji. Podchodził już do monotonnie obracających się skrzydeł drzwi, 
kiedy gdzieś z boku, z hotelowego pasażu handlowego doleciał go zapach. Coś 
znajomego. Poczuł jak tężeje na twarzy i ściska go w brzuchu. Zwolnił, zatrzymał 
się. Z zamkniętymi oczami odwrócił głowę ostrożnie wciągając w nos delikatną 
smugę. Kenzo Forest. Zupełnie jakby stała blisko, obok niego. Zdawało mu się, że 
nawet czuje jej ciepło. Raptem ktoś przeszedł obok i powietrze nasyciło się 
duszącym zapachem orientalnych perfum. Ocknął się ale nie ruszył. Dalej stał 
patrząc bezmyślnie w kierunku sklepików. "A może by kupić sobie malutki flakonik 
Kenzo, ot tak żeby nosić go przy sobie" - przemknęło mu nagle przez głowę. Ale 
zaraz się zreflektował. "No nie, naprawdę zaczyna mi odbijać". Westchnął. "Muszę 
ją zobaczyć." Ta ostatnia myśl najbardziej mu się podobała. 
Chciał już iść dalej, kiedy obok perfumerii zobaczył szyld małego, 
komputerowego sklepiku. Wahał się chwilkę ale w końcu wszedł tam i kupił nowy 
mini dysk. Od razu też na miejscu wymienił dyski w nagrywarce. Wyjął ten 
zapisany nocą, zabezpieczył go przed skasowaniem, włożył do pudełka po nowym, 
sprawdził czy wszystko poprawnie działa, jaki jest poziom naładowania baterii i 
dopiero potem wyszedł z hotelu. Na dworze zerwał się zimny wiatr. Wiało 
przenikliwie. Granulkowaty śnieg padał ukośnie, a nawet poziomo. Ot, taka 
pogodowa aberracja. Oskar założył czapkę i odwrócił się plecami do podmuchów. 
Jakby nie wiadomo skąd zjawił się przed nim hotelowy portier, zakutany w długi, 
czerwony puchowy surdut z operetkowo błyszczącymi pagonami. 
Mechaty cylinder sterczał mu na głowie, przytrzymywany paskiem 
przeciągniętym pod brodą. Padła propozycja taksówki. Oskar wiedział, że 
przepłaci za taką usługę ale w obliczu śnieżycy zgodził się. Portier wyjął z 
kieszeni małą krótkofalówkę, zaszeptał kilka słów do jej głośnika i za chwilę, z 
bocznej uliczki, tuż pod krawężnik chodnika przy którym obaj stali, wtoczyło się 
na karbowanych oponach ciężkie, żółte volvo. Oskar odruchowo sięgnął do płaszcza 
po drobne, ale wyjął tylko kartę bankową. Portiera to nie speszyło. Ze stoickim 
spokojem wyciągnął zza poły surduta komórkowy czytnik kart, podobny do tych 
używanych w hotelowej restauracji. Oskar przejechał kartą przez szczelinę 
czytnika i w milczeniu zacisnął zęby widząc na wyświetlaczu jaką kwotę mu 
pobrano. "Trudno, ekstrawagancje kosztują" - pomyślał i szybko wsiadł do 
czekającej taksówki. 
Przebicie się samochodem przez centrum miasta do budynku komendy głównej 
policji zajęło mu ponad dwadzieścia minut. Volvo w żółwim tempie toczyło się pod 
wiatr. Pancerne pleksi, oddzielające pasażera i kierowcę, drżało od heavy metalu 
puszczanego przez taryfiarza na cały regulator z przenośnego odtwarzacza CD 
zamontowanego w przedniej części kabiny. 
Wycieraczki auta beznadziejnie próbowały zdejmować z przedniej szyby warstwę 
śniegu, wciąż odrastającą niczym pleśń na starym dżemie. Wszystkie wozy na ulicy 
posuwały się do przodu z namaszczeniem godnym kościelnych procesji. Przed jednym 
ze skrzyżowań jakiś tramwaj ślizgał się rozpaczliwie w miejscu na zmrożonych 
szynach. Z tyłu próbowała go pchać grupka pasażerów. Kierowca taksówki, gibiący 
się do taktu muzyki, nerwowy rudzielec w czarnym, skórzanym kombinezonie 
motocyklisty, niemiłosiernie piłował silnik na drugim biegu, cudem wydostając 
się z korka rosnącego za wagonikiem tramwaju. 
Zatrzymali się na rogu komendy, dalej i tak nie warto było jechać, bo 
wszystkie miejsca parkingowe zajmowały policyjne patrolowce. W kasie miejskiej 
zabrakło funduszy na łańcuchy do kół i dlatego część wozów nie wyjeżdżała na 
ulice. Policjanci chodzili piechotą, czy raczej brodzili po kostki w śniegu na 
chodnikach. 
Budynek policji był idealnie kwadratową, popielatą bryłą, o przestrzeni 
użytkowej zaprojektowanej zgodnie z obrzydzającym życie racjonalizmem roboczo - 
biurowym okresu neorealizmu architektury z początku poprzedniego wieku. 
Emanowało to takim depresogennym zniechęceniem do czegokolwiek, przygnębieniem i 
nudą, że poprzedni burmistrz w akcie desperacji kazał odmalować absolutnie 
wszystkie ściany wewnątrz budynku w przyrodnicze scenki rodzajowe i uproszczone 
kopie słynnych dzieł malarskich świata. A do tego dodał punktowe oświetlenia. 
Teraz korytarze i pokoje przypominały aberracyjne wizje ze snu wariata 
daltonisty. Ale przynajmniej nie dołowały. Oskar mląc w myślach przekleństwa pół 
na pół na siebie za jazdę hotelową taksówką i na taksiarza za rachunek, który 
musiał zapłacić, wspiął się po schodach do komendy. I zaraz z wyrazem rezygnacji 
na twarzy, spokojnie dał się objechać ręcznymi skanerami wykrywaczy metalu dwóm 
rosłym funkcjonariuszom, którzy podskoczyli do niego nerwowo, gdy tylko 
wejściowa bramka bezpieczeństwa przy drzwiach zareagowała elektronicznym kwikiem 
na obecność w kieszeniach jego płaszcza starych kluczy, komórki i nagrywarki 
mini dysków. Specjalnym, chemicznym próbnikiem obwąchali nawet zawartość jego 
butelki z hotelowej reklamówki. Zresztą z pewnym obrzydzeniem. Kiedy sprawę już 
wyjaśniono i daktyloskopijnie sprawdzono jego tożsamość, okazało się, że O'Rally 
nie kłamał przy porannej rozmowie. Czekali na jego wizytę. 
Przyszła po niego jakaś młoda funkcjonariuszka. Martica. Niska, czarnowłosa, 
złocistoskóra mieszanka Azjaty i Portorykanki.      Poskręcane loki niesfornie 
wystawały jej spod otoka policyjnej czapki. Ciemne, gęste brwi nie ustępowały 
barwą migdałowym oczom. Uśmiechnęła się, podała mu drobną, silną dłoń i kazała 
iść za sobą. Nie widział przeciwwskazań. Po drodze mało zwracał uwagę na to, co 
mijał. Fascynował go widok ruchów jej drobnego tyłeczka, opiętego służbowymi, 
granatowymi spodniami z dyndającymi u paska srebrnymi kajdankami. Jedną z 
szerokich klatek schodowych zeszli na drugi poziom piwnic. Szli wzdłuż korytarza 
wymalowanego w świetliste odcienie lazurowego obrazu podwodnego świata, 
widzianego z dna sfalowanego, płytkiego, tropikalnego morza. Na posadzce leżały 
gresowe płytki w kształcie białych i różowych rybek. Martcia otworzyła swoją 
elektroniczną kartą stalową kratę, dwie kolejne pary drzwi i znaleźli się w 
podłużnej sali z biurkami jak na uniwersyteckiej czytelni. Przy niektórych z 
nich siedzieli funkcjonariusze otoczeni płaskimi teczkami dokumentów i 
woreczkami dowodów rzeczowych. Zatopieni wzrokiem w plazmowych ekranach z danymi 
centralnych banków danych, nie zwracali uwagi na wchodzących. Tak, jak na 
uczelni wisiała tam wielka tablica z zakazem rozmów i był tam nawet ktoś jak 
bibliotekarz, w rzeczywistości otyły oficer archiwum. Martica przedstawiła mu 
cicho Oskara, zasalutowała, po czym wyszła bez słowa, odprowadzana rozgrzanym 
spojrzeniem obu facetów. 
Policjant doskonale wiedział po co Oskar się tu zjawił. Najpierw wskazał mu 
zwykły wieszak na płaszcz obok drzwi. Jakoś przy tym omijał wzrokiem jego 
fryzurę. Potem podeszli do jednego z wolnych biurek w odległej części sali. 
Oficer uruchomił końcówkę komputerowego terminala i wsunął w małą szczelinę z 
boku klawiatury swoją osobistą kodową kartę dostępu do różnych poziomów tajności 
danych archiwów. Poinformował go szeptem, że żadne z przeglądanych informacji 
nie mogą być przesyłane pod jakikolwiek elektroniczny adres, co i tak jest 
niemożliwe, bo linie wychodzące stąd na zewnątrz mają założone specjalne 
blokady, więc wszelkie interesujące go dane można zabrać ze sobą do domu 
wyłącznie w formie wydruków, których zawartość wraz z jego nazwiskiem zostanie 
dla bezpieczeństwa zaznaczona w serwerach strażniczych archiwum. Przypomniał mu 
jeszcze o obowiązku zachowania ciszy, a potem zostawił samego. 
Oskar najpierw wczytał się w dostępne opcje z menu systemu. Na szczęście dla 
niego, na policji też używali Doors 7 z jego aplikacjami baz danych, a nie 
archaicznych programów wyprodukowanych przed końcem wieku w Stanach. Wpisał w 
wyszukiwarkę danych nazwiska zaginionych dzieciaków i ustawił filtr wyświetlania 
wszelkich zbieżnych faktów z dokładnością do 85 %. Po sekundzie zobaczył przed 
sobą kompilację tego, co już wiedział. Znika trójka chłopców ze znanych, 
bogatych domów. 
Sami jedynacy. Żadnych śladów włamań, porwania czy przemocy. Brak wyraźnych 
motywów, brak żądań okupów. Wiek dzieciaków to 6 - 7 lat, do tego wysoka 
inteligencja i spora samodzielność. Możliwość ucieczek, jakichś nieszczęśliwych 
wypadków i samozaginięć bardzo mało prawdopodobna. "Hm, a może jest coś więcej w 
wywiadach środowiskowych?" - pomyślał.      Kliknął kursorem na odpowiednią 
pozycję menu i z zaskoczeniem zobaczył rozwinięte listy uwag przy nazwiskach 
dzieciaków. "Roberto Boccini, w wieku pięciu lat prawdopodobnie podpalił 
skrzydło domu rodziców. Sprawę umorzono z braku wyraźnych dowodów." Czyli 
zwyczajnie zatuszowano - tu Oskar nie miał żadnych złudzeń. "Pół roku później 
chłopak był jedynym świadkiem wybuchu auta w garażu ojca. Przyczyną miało być 
zwarcie w instalacji elektrycznej wozu." Informacje o innych dzieciakach też 
były ciekawe. I zbieżne. "Jason Bratsky, w wieku sześciu i pół roku, bawiąc się 
pistoletem służbowym ojca - wyjętym z podobno niezamkniętej szuflady biurka - 
zastrzelił dwa psy sąsiadki i ciężko ranił w nogi listonosza." 
A do plotek o podrywach Davida McCleysk doszła jeszcze notatka o wypadku na 
planie, jaki kilkanaście tygodni temu zdarzył się jednemu z członków ekipy 
filmowej. Facet wyzwał publicznie szczeniaka od leniwych, rozwydrzonych 
gówniarzy i siłą zamknął go w garderobianej przyczepie. Dożył do końca dnia 
tylko dlatego, że był dobrym kaskaderem. Ktoś przeciął przewody hamulcowe w 
samochodzie, w którym odgrywał scenę szaleńczego pościgu slalomem pod prąd na 
górzystej autostradzie. Uznano to za wypadek. Tak, żaden z tych chłopców nie był 
niewinnym aniołkiem. 
Oskar zamyślił się, wciąż od nowa porównując wyświetlane dane. Zauważył coś 
jeszcze. Każde z zaginięć zdarzało się co dwa dni od poprzedniego. Z ciekawością 
zawężył zbieżność wyświetlanych danych do 95 % i polecił pokazać podobne 
przypadki z okresu od dziś, wstecz przez ostatni kwartał. Pojawiło się jedno 
nazwisko, dzieciaka zaginionego nocą, dwie doby temu. "Sahel Ettofe, lat 6, 
jedynak." Zgodnie z wyświetlaną datą aktualizacji archiwum, jego dokumentację 
wprowadzono do komputera wczoraj wieczorem. Dlaczego jeszcze nie nagłośniono tej 
sprawy w mediach? Dlaczego nie miał informacji o nim w teczce od burmistrza?     
Kim on jest? "Ojciec: nieznany, matka Amanda Hetelshtam." O, to dużo wyjaśniało. 
Przywódczyni i założycielka Sciento Kościoła Gai. Najpierw, z piętnaście lat 
temu, był to zwyczajny ruch studencki na rzecz powrotu do naturalnego trybu i 
sposobu życia - eko żywności z własnych poletek, pracy fizycznej, sprzętów i 
ubrań osobistego wyrobu, ludowej medycyny i roślinnych lekarstw. Początkowo 
wyglądało to na jedną z typowych w tamtym okresie akcji nieformalnych, 
kontestujących rzeczywistość, pseudofilozoficznych grup studenckich, tęskniących 
do hipisowskich komun. Z czasem ekstremiści ruchu zaczęli odrzucać wszelkie 
technologiczne zdobycze cywilizacji. Stworzono fundację, mającą szerzyć ideę 
takiego życia pośród wykształconych, bogatych i zblazowanych warstw 
społeczeństwa. Ponieważ trzon ruchu tworzyli w przeważającej większości studenci 
pochodzący z tych właśnie środowisk, znali oni doskonale potrzeby swojej klasy 
społecznej. A, że studiowali głównie takie nauki, jak Politologia, Socjologia, 
czy Psychologia, świetnie operowali technikami przekonywania innych ludzi do 
swoich pomysłów. 
Nowi członkowie zasilali szybko rosnącą organizację przeogromnymi datkami, z 
których natychmiast kupowano potężne, rolno - hodowlane latyfundia. Prowadzono 
tam proste życie, zgodnie z głoszoną ideologią naturalnej i ekonomicznej 
samowystarczalności.     Ostatnim elementem, niezbędnym do utrzymania i scalenia 
wspólnoty - która w parę lat osiągnęła liczbę kilkunastu milionów członków, 
wywodzących się z osób pragnących w swym życiu czegoś nowego, innego od 
pokoleniowo dziedziczonej rzeczywistości z nudnymi, ich zdaniem, światopoglądami 
- była religia. 
Więc Amanda, od samego początku główna animatorka całego ruchu, wymyśliła tą 
religię. W myśl zasady: "daj ludziom czego chcą, a będą ci szczęśliwie 
posłuszni". Stworzyła Sciento Kościół Gai. Wyszła jej bardzo zgrabna mieszanka 
prymitywnego, europejskiego szamanizmu, racjonalizmu naukowego, bramińskiej 
filozofii i elementów oświeconego protestantyzmu. Można w tym było znaleźć 
odpowiedź na każde pytanie i radę na każde zwątpienie. Co z tego, że 
nieodkrywcze, mętne i płytkie, skoro proste i jakby nie patrzeć, bliskie 
uniwersalnych prawd życia. Cała fundacja zmieniła swój status formalno - prawny 
w organizację o charakterze religijnym i jako taka była silnie chroniona przez 
państwowe ustawodawstwo o wolności wyznań. Do tego była niezmiernie bogatą i 
szczodrą organizacją. Wszystkie swoje wolne kapitały lokowała w programach 
naukowych i wyższych uczelniach, a nadwyżki produkcyjne oddawała nieodpłatnie na 
rzecz wszelkich potrzebujących, którzy z wdzięczności chętnie, i to bez względu 
na swoje wykształcenie, zasilali jej szeregi, chociażby jako najemni pracownicy 
na ogromnych polach, czy w manufakturach. 
Ze względu na te darowizny ruch Amandy miał wielu protektorów, przyjaciół i 
sympatyków wśród wysoko postawionych polityków, osób życia publicznego, czy 
mediów. Każdy chciał się z nią fotografować gdy dawała głodnym, biednym i 
bezdomnym żywność, leki, ubranie i nadzieje na lepsze życie. Na takim zdjęciu 
wystąpił i poprzedni, i obecny burmistrz. Krzywo na to wszystko patrzyły inne 
związki religijno - wyznaniowe, z trudem utrzymujące liczebność swoich 
wyznawców, lecz nijak nie potrafiły wysunąć pod adresem Sciento Kościoła Gai 
rzetelnego zarzutu działalności sekciarskiej. A taka działalność była 
kwalifikowana jako ciężkie przestępstwo przeciwko ludzkości i bezwzględnie 
ścigana z mocy prawa od czasu gdy parę lat temu doszło do zbiorowego samobójstwa 
stu czterdziestu czterech tysięcy wyznawców pewnej przeszło dwu wiekowej, 
religijnej idei, którzy swoim poświętliwym, irracjonalnie męczeńskim czynem 
chcieli sprytnie przyspieszyć koniec świata i umożliwić chwalebny powrót z 
zaświatów wszystkich drogich zmarłych po nagrodę wiecznego, szczęśliwego życia 
na nowej ziemi. Taka aberracja. Ale, że wyszło im tylko do połowy. 
Oskar sprawdził resztę informacji o małym Sahelu. To co znalazł, pasowało do 
profilu poprzednich dzieciaków. Wiek, inteligencja, samodzielność. Zniknięcie ze 
strzeżonych zabudowań przykościelnej szkoły w samym środku wielkiej, hodowlanej 
fermy, o dzień drogi od miasta. I poza tym on też miał coś na sumieniu. 
Najwyraźniej zafascynowały go zasoby naturalnej apteki swoich współwyznawców. 
Raz skończyło się to atakiem masowego rozwolnienia w jednym z rolniczych obozów 
w którym przebywał pół roku temu. Ktoś "nieopatrznie" zamienił w kuchni 
pojemniki z przyprawami, na szybko działający środek przeczyszczający. Było przy 
tym kilka przypadków poważnego odwodnienia organizmu. 
Miesiąc później w posiłku znalazł się silny afrodyzjak. Problem w zasadzie 
nie polegał na orgii, która potem wybuchła (choć odbiło się to głośnym echem w 
całym kraju i ostrymi reperkusjami w środowisku ich Kościoła), tylko na szoku 
anafilaktycznym jednego z rolnych robotników, który jak raz miał akurat alergię 
na stężony wyciąg z korzenia selera więc do tej pory nie ocknął się ze stanu 
katatonicznej śpiączki. Oczywiście nic nikomu nie udowodniono, a o ewentualnym 
udziale chłopca w całej tej sprawie oficjalnie w ogóle milczano. Tak jak i teraz 
o jego zniknięciu. Posłusznie oddane media, to potężny sprzymierzeniec. 
Przeglądnął te wszystkie dane i poczuł znużenie. Dość miał już kojarzenia 
faktów. W zasadzie to chciał jeszcze tylko zrobić sobie wydruki z pootwieranych 
plików i ostatecznie wyjść z archiwum. Ale wpadł na nowy pomysł, postanowił 
przefiltrować przez wyszukiwarkę podobne fakty, tak daleko wstecz historii, jak 
pozwalały na to zasoby policyjnych kartotek. Zawęził jedynie margines zgodności 
danych do 97 %, wydał odpowiednie polecenie systemowi i kilkanaście sekund 
czekał na rezultat. Naprawdę zdziwił się, kiedy zobaczył to, co się wyświetliło 
na monitorze jego komputera. Bo podobne przypadki rzeczywiście miały już 
miejsce. Więc dlaczego nie było o tym nawet wzmianki w materiałach z Ratusza? 
Czyżby nikt z obecnych śledczych nie dokopał się do tego? 
Czy rzeczywiście tylko on podszedł do sprawy statystycznie, a nie przez 
pryzmat indywidualnych, poszczególnych zdarzeń? 
Trochę to dziwne i zastanawiające. Pierwsza piątka dzieciaków, o cechach 
odpowiadających obecnie zaginionej czwórce chłopców, zniknęła w bardzo zbieżnych 
okolicznościach sześćdziesiąt lat temu. Następna piątka, równo trzydzieści lat 
temu. Nigdy ich nie odnaleziono, nikogo za to nie skazano. Być może takich 
zaginięć było więcej, ale w archiwum gromadzono dane dopiero od siedemdziesięciu 
ośmiu lat. Wszystkie wcześniejsze dokumenty spłonęły w wielkim pożarze, czy 
raczej w wybuchu wywołanym przez rozszczelnienie instalacji gazowej przy okazji 
remontu budynku komendy. Któraś ze skorumpowanych, poprzednich administracji 
zatrudniała tanią ekipę remontową. 
Podstawowy wniosek, który nasunął się Oskarowi po przeczytaniu tych starych 
danych, dziwnie uspokajał. W sprawę dzieciaków nie mógł być zamieszany 
Trumniarz. Sześćdziesiąt lat temu nie było go jeszcze na świecie. Więc 
przynajmniej Iv nie będzie się teraz o niego denerwować. Drugi wniosek był już 
raczej niepokojący. Licząc statystycznie, do obecnego kompletu zaginięć, 
brakowało jeszcze jednego chłopca. 
A właśnie dziś wypadała ta co druga noc, od zniknięcia poprzedniego, 
czwartego dzieciaka. Oskar spochmurniał. Przez chwilę błądząc wzrokiem po 
suficie sali z odmalowanym, odpowiednio pomniejszonym freskiem Kaplicy 
Sykstyńskiej w wersji nudystyczno - negroidalnej, głaskał opuszkami palców 
klawiaturę terminala i układał w głowie nowe polecenie dla wyszukiwarki systemu. 
W końcu zaklikał szybko klawiszami, każąc sobie wyświetlić zestawienie 
informacji o zameldowanych w mieście chłopcach w wieku 6 - 7 lat, jedynakach z 
dobrych domów, klasyfikowanych przez psychologów jako bystrych i zaradnych, z 
dopiskami w ich kartotekach o wszelkich wypadkach zdarzających się przy ich 
obecności. Zgodność danych zawęził do 99 %. 
W efekcie zobaczył dwa nazwiska. "Robert Jakovlev, lat 7, jedynak, syn 
Dymitra, właściciela rafinerii Północnej Kompanii Naftowej. Obecny przy zatkaniu 
się szybów eksperymentalnego odwiertu złóż metanowych bagien. 8 rannych 
techników, 1 sparaliżowany ze złamanym kręgosłupem. Obecne miejsce pobytu - 
świąteczne ferie w Australii." Odpada, dzieciak musi być w mieście teraz. A ten 
drugi? "Jakub Kenneth, lat 6, jedynak, syn Thomasa, burmistrza. Obecny przy 
zwarciu elektrycznym przewodów nagłośnienia na wielkiej wiosennej gali w parku 
miejskim. 9 osób rażonych prądem, 3 ciężkie poparzenia, jedna amputacja ręki. 
Obecne miejsce pobytu - dom rodziców." 
Tak, to będzie ten. Syn zleceniodawcy. Oskar gapił się na monitor i sam z 
trudem wierzył w to, co właśnie przyszło mu do głowy. Ale był pewien, że ma 
rację. Wszystko pasowało idealnie. Więc dobrze, tej nocy odwiedzi dom 
burmistrza. Tylko czy mu o tym mówić? A czy to coś pomoże? "Nie - pomyślał - 
lepiej zrobić to po cichu. Wystarczy jak porozmawiam z Julią." W ogóle chciałby 
z nią porozmawiać. O czymkolwiek. Byleby widzieć jej twarz, ciemno miodowe oczy, 
usta. Czuć jej zapach, delikatne ciepło, być znów blisko. Wiedział, że zaraz się 
rozmarzy, zmięknie jak tani wosk, odpłynie myślami zupełnie gdzieś indziej, więc 
gwałtownie poprawił się na obrotowym krześle przy biurku, prychnął nerwowo, zły 
sam na siebie za swoje rozproszenie i z całych sił spróbował skupić się na 
drukowaniu wygrzebanych plików. Czas marzeń rezerwował sobie na wieczór, teraz 
chciał już tylko stąd wyjść i na razie nic więcej nie czytać. Szczerze mówiąc 
zaczynał też być głodny. 
Kiedy wreszcie zobaczył na monitorze potwierdzenie zakończenia druku, wstał 
ze swojego stanowiska i podszedł do archiwisty. Oficer sprawdził w komputerze 
zawartość plików, które Oskar kazał sobie wydobyć z policyjnych danych, minę 
miał trochę zdziwioną, lecz nic nie komentował. Zadzwonił gdzieś z wewnętrznego 
telefonu anonsując, że "on chce już wyjść". 
Później zszywaczem spiął wszystkie kartki Oskara, pracowicie ostemplował 
każdą z nich fluorescencyjnym tuszem i zabrał ze szczeliny klawiatury terminala 
swoją kodową kartę dostępu do danych. Oskar w tym czasie cierpliwie sterczał 
przy jego biurku, ale nie zdążył się znudzić, bo drzwi do sali otworzyły się i 
stanęła w nich Martica. Policjant wskazał na nią ręką, kiwnął mu głową na 
pożegnanie i z pewnym trudem odrywając wzrok od dziewczyny, utkwił spojrzenie w 
swoim monitorze. Oskar też kiwnął mu głową.     Zabrał z wieszaka swoją 
plastikową torbę, płaszcz do którego schował papiery, a potem milcząco wyszedł z 
sali za dziewczyną. Martica szybko doprowadziła go do głównego wejścia komendy. 
Nie spuszczając oczu z jego włosów, jakoś dłużej przytrzymała mu dłoń w swoim 
uścisku. Trochę go to nawet zaniepokoiło. Złapał się na poważnym zastanawianiu 
nad wizytą u najbliższego fryzjera. Kiedy puściła wreszcie jego rękę, 
natychmiast wyszedł na ulicę. 
Zamieć już się skończyła. Ale śnieg nadal nasycał sobą powietrze. 
Przypominał teraz biało - puchate kuleczki skrobanego styropianu, unoszone w 
górę najlżejszym powiewem wiatru, choćby od przejeżdżającej taksówki. Zupełnie 
jakby ktoś zamknął miasto w tandetnej, pamiątkowej, szklanej kuli. Takiej 
zabawki z dzieciństwa, wypełnionej wodą i sztucznym śniegiem, który przy każdym 
potrząśnięciu wirował dookoła plastikowych budynków wklejonych na granatowe tło 
gwiazdkowego nieba. Oskar poprawił sobie kołnierz płaszcza i poczuł burczenie w 
brzuchu. Zjadłby coś ciepłego. Rozejrzał się szukając wzrokiem jakiejś małej, 
przytulnej knajpki, ale to co widział dookoła przytłoczyło go wizją lepkich od 
oliwy dań włoskich, pełnych wzdymającej kapusty ruskich zakąsek i przeżartych 
ostrymi przyprawami potraw z meksykańskich puebli. Same tanie knajpy, akurat dla 
gliniarzy. 
Dopiero przeszło dwie przecznice dalej dostrzegł wznoszący się dostojnie 
ponad okoliczne kamienice wysoki, ośnieżony jak postrzępiona, strzelista 
choinka, koronkowy zespół parasolowatych dachów pagody. Świątynia i przyległy 
klasztor buddystów utrzymywał się głównie z datków, wyrobu naturalnych lekarstw, 
nauki filozofii i sztuk walki, produkcji przedmiotów artystycznych, kultowych, 
prostych sprzętów domowych oraz z własnej, wyśmienitej kuchni. Ich chińska 
restauracyjka była może niewyszukana, ale przynajmniej jeszcze nigdy nikomu nie 
zaszkodziła. 
Spojrzał na zegarek. O ile dobrze pamiętał i jeśli ciągle nic się nie 
zmieniło, to akurat powolutku dochodziła pora lunchu w pewnym dużym, austriackim 
banku, urzędującym dokładnie naprzeciw świątyni. Przy odrobinie szczęścia, to 
nie dość, że zje coś porządnego, a jeszcze zrobi to w bardzo miłym towarzystwie. 
Ruszył w kierunku pagody. Ocenił że szybkim krokiem dojdzie tam za nie całe pięć 
minut, dokładnie na początek przerwy obiadowej jednej z bankowych specjalistek 
od rachunków bogatych klientów indywidualnych. Pomylił się w swoim wyliczeniu 
czasu marszu o parę minut, bo przecież musiał po drodze rozdeptywać świeży 
śnieg. Wciąż nie nadążano z usuwaniem go z ulic, a co dopiero z chodników. 
Restauracja oddzielała podwórze przed świątynią od ulicy. Latem widać było z jej 
okiem ćwiczących wu-szu mnichów i świeckich uczniów. Teraz, od kilkunastu dni 
stały tam tylko nieforemne od śniegowych czap, lodowe rzeźby. Kiedy zgrzany 
wszedł na salę jadalną, Kate - zgrabna brunetka z kasztanowymi pasemkami, 
obcięta na retro Simonkę - siedziała już samotnie przy jednym ze stolików nad 
parującym talerzem pełnym małych, zawijanych jak naleśniki pierożków z kruchego, 
żółtego ciasta. Obok stała pusta filiżanka i imbryczek z zaparzającą się 
herbatą.     Oskar wskazał palcem jej stolik starszemu mnichowi przy wejściu, 
witającemu nowych gości głębokimi ukłonami. Tu nie znali International Lenaguage 
of Communication i Oskar nie czuł się za pewnie w kontaktach z obsługą. Kiedyś 
musiał przez to zjeść bardzo stare jajka. I do tego strasznie drogie. A wszystko 
przez to, że kucharz nie bardzo zrozumiał o co mu chodzi, a on sam nie wiedział, 
jak grzecznie odmówić przyjęcia przyniesionego dania, którego w ogóle nie 
zamawiał. Mnich uśmiechnął się, znów ukłonił i powtórzył gest Oskara w kierunku 
stolika. "Mam nadzieję, że to znaczy, że mogę tam usiąść, a nie, że stolik jest 
zajęty i mam się wynosić, bo jak nie, to zaraz wyfruną mnie stąd przez zamknięte 
okno" - pomyślał z nadzieją Oskar zdejmując po drodze przez salę płaszcz i 
czapkę. Nie słyszał za sobą protestów, więc chyba wszystko było w porządku.
Stanął przed dziewczyną, która w skupieniu, dwoma pałeczkami dokonywała 
sprawnej wiwisekcji zawartości pierożków. Rozcięte stygły szybciej. Podziwiał 
jej kunszt w operowaniu tymi dwoma wąskimi kawałkami drewna. Wiedział, że 
potrafiłaby złamać chwycony pomiędzy nie palec.
-     Cześć Kate. Smacznego.
Podniosła wzrok i uśmiechnęła się na jego widok. Wyprostowała się na krześle 
nadstawiając mu policzek, więc natychmiast pochylił się do niej i pocałował go. 
Owiało go coś bardzo wykwintnie drogiego. 
-     Oskar, ... jak się domyślam - zaczęła radośnie, lecz dokończyła to zdanie 
powoli, z wahaniem.
-     A po czym się tak domyślasz?
-     A po grzywce. Czy czymś takim włochatym z przodu twojej czaszki. To jakaś 
nowa aberracja?
Jęknął w duszy.
-     Może pomińmy dziś ten temat. Mogę się przysiąść?
-     Jasne. Siadaj. Co słychać?
Nie było tu szatni, więc tak jak wcześniej zrobiła to dziewczyna, przewiesił 
swój płaszcz przez oparcie wolnego krzesła - chowając pod nim wcześniej torbę - 
i usadowił się na przeciw niej.
-     Chyba pazernieję z wiekiem, bo wziąłem jedną robotę na teraz, tuż przed 
Świętami.
-     Nie martw się, Urząd Skarbowy szybko cię wyleczy z takiego szarpania się o 
pieniądze. Czekaj, zawołam ci obsługę.
Podniosła w górę rękę z pałeczkami, przenikliwie zaklekotała nimi o siebie w 
powietrzu i powiedziała coś ostrym tonem, jakby poganiała starego, zaspanego 
muła. Efekt był natychmiastowy. Do stolika przydreptał jeden z kłaniających się 
mnichów. Wręczył Oskarowi elegancką, bambusową okładkę menu, lecz ten nawet jej 
nie otworzył. Zapachniało mu warzywno - mięsnym nadzieniem, parującym z talerza 
dziewczyny.
-     Powiedz mu proszę, że zamawiam to, co ty, tylko z sosem słodko - kwaśnym i 
ryżowymi bułeczkami na zagrychę. I jeszcze zimne piwo, najlepiej małego "Białego 
Smoka".
Kate zajazgotała do mnicha wydobywając z siebie dźwięki niczym z szybciej 
odtwarzanego mini dysku z garażową muzyką ludową dolnej Mandżurii. Mnich 
zrozumiał to bez problemu. Za chwilę talerz z identyczną zawartością jak u Kate, 
pojawił się przed Oskarem. I jeszcze koszyk z bułkami, tygielek z sosem i 
sperlona zimnem, wysoka szklanka piwa. Na błagalne spojrzenie Oskara, doniesiono 
mu też zwykłe, barbarzyńskie sztućce. Takie najtańsze stołówkowe, z aluminium. 
Kiedyś, próbując obsłużyć się pałeczkami, o mało nie zrobił sobie krzywdy. A 
potem kelnerowi. Od tego czasu unikał tych patyków. 
-     Jesz dziś sama? Co się stało z twoją stałą ekipą?
-     Tak wyszło. Jeden koleś z mojego oddziału leży w domu schorowany grypą, 
drugi wpakował się swoim fordem w autobus przed sobą i aktualnie jeździ do 
toalety na wózku elektrycznym. Ale wyjdzie z tego.
-     A Mathiew?
-     Małżonek odrabia zaległości w firmie. Firmowe, nie swoje.
-     Jesteś pewna, że nie zostaje tam po godzinach przez swoje wrodzone 
roztargnienie?
-     Jestem. Poza tym, to w końcu ja chodzę trzy razy w tygodniu na terapię 
grupową pracocholików, a jego zwyczajnie wyciągam telefonicznie z roboty do 
domu, prosto znad rozgrzebanych projektów. Ostatnio nawet po dwudziestej 
pierwszej.
-     Biedny facet. Dostanie chociaż za to coś ekstra przy noworocznej wypłacie?
-     No mam nadzieję, bo jak mówił chiński mędrzec "tylko osioł pracuje za 
osty, a nie za miskę ryżu".
-     Cóż, znam kobiety, które ... lubią osiołki.
-     To nie ja.
-     Oczywiście. A ... tak w ogóle, to ciągle jeszcze pilnujesz mojego konta?
-     Regularnie. Nie bój nic, moja firma cię nie oskubie. To już raczej ty 
powoli zarobisz na różnicach rozliczeń między jenem a frakiem.
-     Wielkie dzięki. I niech żyje Tokijska giełda.
-     Nie zapeszaj.
-     Tfu, tfu. Słuchaj, tak sobie właśnie pomyślałem - skoro już tu jesteśmy - 
czy jak zjemy, znajdziesz chwilkę na odczytanie dla mnie I-Ching? Nie lubię, 
kiedy robią mi to mnisi, a sobie nie ufam. Azjatycka logika i ich metafory są 
dla mnie bardziej pokręcone niż moje własne myśli o czwartej nad ranem.
-     OK. No to wsuwaj te pierożki, a nie gadaj. 
Skończyli szybko to co mieli na talerzach. Oskar dopił piwa, a Kate swojej 
jaśminowej herbaty. Mały Chińczyk przyjął zapłatę ich kartami bankowymi, 
dziewczyna dorzuciła mu jeszcze napiwek paroma monetami. Wszystkie zyski i tak 
szły nie do indywidualnych kieszeni, a do wspólnych, klasztornych rozliczeń. 
Potem zabrali swoje rzeczy z krzeseł i przeszli wzdłuż zaśnieżonego podwórza 
pustą galerią, łączącą restauracyjkę z pomieszczeniami przed świątynią i z nią 
samą. Można było tędy dojść nawet do stojącego dalej klasztoru, ale tam 
wchodzili już tylko mężczyźni i mnisi. Główne drzwi świątyni, stare, wręcz 
monumentalne, wysokie na trzech mężczyzn, drewniane wrota, nabijane mosiężnymi 
gwoździami i rzeźbione w sceny z życia Buddy były zamknięte. Do środka dostawało 
się małym, bocznym wejściem, tak niskim, że trzeba było się schylać przechodząc 
przez jego próg. Kate szła pierwsza. Znała te pomieszczenia na pamięć, więc bez 
wahania, trzymając Oskara za rękę, ciągnęła go za sobą nie czekając aż ich oczy 
przyzwyczają się do półmroku wnętrza świątyni, rozświetlanego tylko płomykami 
świec i małych, kolorowych lampionów. Wszędzie unosił się trochę duszny, pełen 
tajemnicy, zapach rozgrzanego wosku i dymu palonych kadzideł.     Nadal używano 
tu prawdziwych, tradycyjnie odlewanych świeć, a nie bezwonnych, oliwkowych lamp 
- podróbek, jak w Rzymskich kościołach. Ich kroki odbijały się spokojnych echem 
między kamienną posadzką i ginącym w ciemności sklepieniem. Nie szli w głąb 
świątyni, przed ogromny, złocisty posąg siedzącego w samozadowoleniu, 
brzuchatego Buddy, z którego szyi zwisały girlandy plastikowych kwiatów o dawno 
wyblakłych barwach. Skręcili w bok, do małego zaułka kształtu podłużnej 
półkopuły z wielkich, czerwonych cegieł. Na centralnym miejscu powieszono tam 
ośmiokątną, jedwabną tkaninę z ręcznym, misternym malunkiem mandali, obrazującej 
wieczny krąg istnienia bytu i wszechświata oraz człowieka uwikłanego w to 
wszystko kołem swojego życiowego losu, z którego ostatecznie można się wydobyć, 
wznosząc się nad obecny poziomu istnienia. Przed obrazem, na wysokiej ławie z 
surowego drewna płonęło kilka lampionów, a w specjalnych, piaskowych donicach 
dymiły kadzidełka. Po środku stał pękaty, krótki wazon z wystającymi w górę 
niczym suchy bukiet, sześćdziesięcioma czteroma patyczkami oznaczonymi 
heksagramami I-ching. 
Stanęli przy ławie. Kate wskazała na umocowany pod nią automat do wydawania 
trocików. Działał jak podajnik słomek w McDonald'zie, wystarczyło tylko wrzucić 
monetę.
-     Zapal kadzidełko na dobrą wróżbę.
-     Nie mam drobnych.
-     Jak rany. Trzymaj - podała mu pieniążek - to ty musisz to zrobić.
Posłusznie wrzucił monetę w szczelinę automatu podajnika i zabrał z małej 
podstawki wyturlany trocik. Zapalił go od płomienia najbliższego lampionu, 
rozdmuchał żar na końcówce i wbił nóżką w piasek doniczki, obok innych 
kadzidełek.
-     Dobra, znasz zasady. Pokręć w dłoniach patyczki I-ching, pomieszaj je 
między sobą tak jak bierki, myśl o sprawie, wobec której oczekujesz wróżby, a 
potem wyciągnij jeden z patyczków. Nie zastanawiaj się, niech ten wybór stanie 
się sam z siebie. 
-     Jezu, gadasz jak stary Chińczyk z kozią bródką.
-     Nie marudź, skup się. Czego ma dotyczyć interpretacja?
-     Aktualnego zlecenia.
-     Tak teraz rozwiązujesz te sprawy? A gdzie tu śledztwo i dedukcja?
-     To już dawno próbowali ci przede mną i zawiedli. No, zaczynam.
Oskar obiął obiema dłońmi pęk cieniutkich, bambusowych patyczków. Z cichym 
chrzęstem pokręcił je, potarł o siebie, mieszając ich losowy układ w wazonie. 
Tak bardzo starał się wybrać przypadkowy z nich, że nawet nie zwrócił uwagi na 
to, o czym myślał. W końcu, nie zastanawiając się nad swoim ruchem, podał Kate 
jedną z pałeczek. 
Dziewczyna uważnie obejrzała wypalony na niej znak.
-     To WEI CHI. Heksagram "Przed Spełnieniem".
-     Co to znaczy?
-     "Przed spełnieniem zawarte jest szczęście. Mały lis zmoczył ogon nim 
przekroczył rzekę."
-     A możesz to teraz powiedzieć bez trudnych wyrazów?
-     To oznacza, że dobro i zło, szczęście i nieszczęście, Niebiosa i Ziemia 
jeszcze się nie dopełniły. Jedno wyklucza drugie. To czekanie na właściwy czas z 
ograniczeniem aktywności. To także czas, który poprzedza wielkie spełnienie.
-     Iskierka nadziei?
-     Coś tak jakby. Ale słuchaj dalej. Brak spełnienia nie może trwać za długo, 
bo można wtedy zatracić prawdę, szczęście i dobro. Jesteś jak mały lis, który 
zmoczył ogon przed przejściem rzeki, bo jest pełen wątpliwości i podejrzeń, a 
jeśli nie odrzuci swoich słabości, nigdy nie osiągnie szczęścia, nie przejdzie 
przez rzekę.
-     Hm?
-     No, też mi to mało pasuje to jakiegokolwiek z twoich zleceń. Na pewno 
myślałeś o swojej robocie?
-     No, ktoś ..., coś mogło mi jeszcze zaprzątać głowę. Tak całkiem 
nieświadomie. 
-     Ktoś? - spytała z takim kobiecym błyskiem intuicji w oczach. - Mhm, może 
pasować. Wtedy to by było, jak czekanie na kochankę. Tylko, że po drodze będzie 
jakaś trudność. Oskar, kto to?
-     Ciii - ukrył uśmiech pochylając głowę - nie mówmy o tym jeszcze, nie 
zapeszajmy tego. Na razie jest zwyczajnie za wcześnie na jakiekolwiek sądy i 
opinie. Ty, a gdybym pociągnął patyczka jeszcze raz? Tym razem bardziej się 
skupię.
-     Wtedy obie interpretacje będą się nawzajem przenikać, rozmywać. Może nawet 
wykluczać? Nie wiadomo, czy łatwo znajdziesz ich odbicie w faktach wokół ciebie. 
Wszystko może się tylko niezrozumiale zagmatwać. I co ci z takiej wróżby? 
-     Poczucie, że przynajmniej robię, co się tylko da. Spróbuję jeszcze raz. 
Wsunął wyjęty wcześniej bambusik z powrotem między pozostałe i znów 
zamieszał w dłoniach wszystkie patyczki. Sumiennie, z uporem myślał o 
zaginionych dzieciakach. O tych sprzed paru dni i o tych sprzed wielu lat. 
Pałeczki zagrzechotały na dnie wazonu gdy puścił ich pęk, a potem szybko podał 
dziewczynie jedną z nich.
-     KUAI "Przełom".
-     To dobrze?
-     Zależnie od sytuacji. "Sławią Przełom na królewskim dworze. Wołanie o 
prawdę pociąga za sobą niebezpieczeństwo. Gdy podejmuje się wyprawę wojenną we 
własnym imieniu nie niesie to szczęścia. Dobrze jest działać." Ten heksagram 
oznacza człowieka uwikłanego w świat fałszywych wartości, obcych jego naturze. 
Jeśli go opanują, wywołają niepokój i słabość. Trzeba podjąć działania, które to 
odwrócą, starcie, wojnę. Lecz jeśli wcześniej nie dojdzie do uwolnienia od 
przesądów i uprzedzeń, spowoduje to tylko niebezpieczeństwo. Nie można też 
zaczynać działań, które posłużą jedynie własnym interesom. Czyli uważaj.
-     No, to już bardziej mi pasuje do roboty.
-     Też tak myślę. Więc lepiej bądź ostrożny. "Królewski dwór" oznacza 
wszystko, co dziś rozumiemy jako wysokie sfery. Dla kogo przy tym robisz?
-     Dla burmistrza.
-     Pasuje. Teraz dalej, "Nie możesz służyć jedynie własnym interesom", więc 
nawet wbrew temu, co będziesz myślał, albo chciał, czy co ci się będzie wydawać 
słusznym, ogranicz się wyłącznie do wykonania tego, co ci zlecili. Inaczej 
możesz mieć duże kłopoty. A co do tej pierwszej wróżby ...
-     Tak?
-     Wiesz, nie znam "twoich" szczegółów, ale wskazanie na cierpliwość jest 
zawsze oznaką jakiejś nadziei. Nawet wbrew przeszkodom, cokolwiek to może 
oznaczać.
Oskar uśmiechnął się, kiwnął głową i pocałował ją w policzek. Otworzyła 
usta, chciała mu coś odpowiedzieć, gdy nagle z jej torebki rozległo się 
stłumione terkotanie. Jakby starego, jeszcze nakręcanego budzika. Sięgnęła tam 
ręką.
-     Komórka? - spytał zdziwiony, bo wiedział, że Kate nie cierpi takich 
urządzeń.
-     Bankowy beeper. 
Wyciągnęła z torebki małe, złote pudełeczko wielkości zapalniczki Zippo z 
pełgającym zielono, ciekłokrystalicznym wyświetlaczem. 
-     No, klient czeka - przeczytała wiadomość - muszę już lecieć z powrotem do 
roboty.
-     Ha, trudno. Mus, to mus. Wychodzimy, prowadź. 
Pożegnali się przed świątynną restauracją. Przytulił ją na krótko.
-     Wesołych Świąt Kate. 
-     Tobie też.
-     Zobaczymy się w te dni? Dawno u was nie byłem.
-     Zarezerwuj sobie czas zaraz po Nowym Roku. Oboje z Mathiew będziemy mieli 
wtedy urlopy. Ściągniemy cię do nas zanim wyskoczymy w góry na narty.
-     Dobra, będę czekał na telefon. I pozdrów swojego faceta. Pa.
-     Dzięki. Trzymaj się.
Przez chwilę patrzył, jak dziewczyna znika w rozsuwanych drzwiach banku po 
drugiej stronie ulicy. Za jej plecami, prószące płatki śniegu wirowały w 
powietrzu jak kwiatowy pyłek unoszony nad drogą od samochodów, przejeżdżających 
między brzegami chodników, niczym białą, spienioną rzeką. Samemu też ruszył 
naprzód, jeszcze dalej od budynku komendy policji, za to w kierunku najbliższej 
stacji metra z pomarańczową linią biegnącą wprost do jego dzielnicy. 
Wysiadł na swoim przystanku metra i znowu z trudem oparł się pokusie aromatu 
kawy, przenikającej nad wyjście z kolejowych podziemi przez szpary w drzwiach 
pobliskiej, arabskiej kafejki z jej przytulnymi fotelami i księgarnią na 
zapleczu. Mógłby tam sobie usiąść przy jednym ze stolików nad filiżanką mokate 
po irlandzku, z talerzykiem świeżutkiego sernika w wiśniowej polewie i 
spokojnie, niczym za starych, klubowych czasów Dickensa, poczytać akta 
zaginionych dzieci. A najpewniej zaraz usnąć z głową opartą o wysoki zagłówek 
mięciutkiego fotela. Ale tu nigdy nie doczekałby się zamówionej przesyłki od 
Saszy. Oczywiście o ile nocny hacker rzeczywiście dostał się na serwery archiwów 
Ratusza i wygrzebał z nich dane Julii. Oskar westchną, potrząsnął głową 
odganiając od siebie pokusę kafejki, a potem zdecydowanie ruszył do własnej 
kamienicy, do domu. Tak się przy tym spieszył, że nawet nie sprawdził skrzynki 
pocztowej na klatce przed windą. Zresztą były tam pewnie wyłącznie reklamy 
przedświątecznych wyprzedaży w wielkich hipermarketach. 
Gdy tylko wszedł do swojego mieszkania, położył przy drzwiach torbę od babci 
i zostawiając na wieszakach płaszcz z czapką, przedostał się przez korytarz 
lustrzanych szaf i salon do gabinetu. Na telefonicznej sekretarce cierpliwie 
migotał sygnał nagranej wiadomości. Wcisnął klawisz odtwarzania. "Cześć stary, 
tu Greg. Sasza wygrzebał się właśnie ze swojego barłogu i przesłał mi pliki, 
które tak cię interesowały. Nie przeglądałem ich, tylko natychmiast, tak 
sprytnie, wysłałem je dalej, na twój e-mail, więc pomajdruj w swojej cyber 
skrytce. Wierzę, że sobie z tym poradzisz. I powiedz, kiedy chciałbyś, żebyśmy 
zrobili tą imprezę, na której mógłbyś się z nią zjawić. W końcu nadchodzi 
karnawał. No, trzymaj się, do zdzwonienia. Piiip." Automat tradycyjnie zakończył 
odtwarzanie wiadomości dodając na jej końcu serię dźwięków niczym znaczące 
chrząknięcia zakatarzonej kury, a potem zamilkł oczekując na nowe telefony. 
"No wreszcie" - pomyślał Oskar odpalając komputer pod biurkiem. Obok 
rozświetlającego się plazmowego monitora leżały rzucone tam wczoraj, pootwierane 
koperty, a na nich stał brudny kieliszek. Odgarnął to wszystko na bok, przykrył 
skręconym szalikiem i niecierpliwie czekał, kiedy system zapyta go o kod 
dostępu. Gdy tylko mógł wypowiedzieć to zdanie, natychmiast uruchomił program do 
ściągania swojej poczty elektronicznej. Radosnym "bing" aplikacja od obsługi 
e-mail'u poinformowała go, że w swoim cashu zapisała dla niego jeden nowy plik. 
Z emocji zrobiło mu się aż ciepło. Usiadł na obrotowym fotelu za biurkiem i nie 
bez pewnego trudu zzuł pod blatem buty. Wskaźnikiem bezprzewodowej myszki 
wygrzebał z pocztowego folderu nadesłany plik.     Nazywał się 
"Bojowa-Świnka.zip" i żeby go rozpakować, trzeba było znać hasło kodera. A tego 
nikt już nie raczył mu przysłać. Oskar, odsądzając przez chwilę Grega od 
wszelkiej, nawet pogańskiej czci i wiary, gapił się na wyświetlane żądanie 
podania hasła z takim zdumieniem, jakby zobaczył wzór teorii Einsteina w 
hebrajskim alfabecie. W końcu krzywiąc się chytrze na twarzy, wstukał z 
klawiatury pojedyncze słowo - "Eryk". I o to właśnie chodziło. Jeden plik 
rozwinął się automatycznie w kilka dokumentów. Większości z nich stanowiły 
skanowane strony różnych certyfikatów, potwierdzeń i urzędowych odpisów. Kazał 
sobie to wszystko wydrukować. Z reguły nie przepadał za czytaniem tekstów 
wyświetlanych na monitorze komputera. Lubił czuć papier w ręce. Taki nawyk 
urzędnika i mała aberracja. Dlatego też rzadko kupował książkowe CD-Romy. Gdy 
tylko laserowa drukarka z sykiem wypuściła z siebie kilka stron jeszcze ciepłego 
papieru, zaraz zebrał wszystkie kartki i splatając po turecku nogi, usadowił się 
z nimi obok rybich kapci na kanapie w salonie. Szybko poprzekładał na kolanach 
wydruki, szukając tego z nagłówkiem Curriculum Vitae. 
Kiedy go znalazł, natychmiast przebiegł wzrokiem treść dokumentu. Coś nagle 
ścisnęło go w brzuchu. Gdzieś w środku zassało boleśnie, zgięło w pół, aż do 
braku tchu. Pochylił się nad trzymaną kartką, jak w szarpnięciu odruchu 
nudności. "O Jezu, o Jezu, o Jezu, ...!" - zaczęło mu wciąż, i wciąż huczeć w 
głowie, niczym z jakiegoś psychodelicznego, zapętlonego nagrania na mini - 
dysku, a wzrok miał utkwiony tylko w jednej, czarnej linijce pisma: "Stan 
cywilny: mężatka". 
Odetchnął głęboko, wyprostował się, zamknął oczy. "To niemożliwie, 
niemożliwe - myślał w panice - przecież na pewno nie widziałem u niej obrączki. 
Ona w ogóle nie nosiła nic na palcach." No tak. Po sekundzie dotarło do niego, 
jak szybko i głupio wysunął swój wniosek na tak kruchej podstawie, jak brak 
biżuterii. "Może to już nieaktualne?" - przemknęło mu z nadzieją przez głowę. 
Otworzył oczy i jeszcze raz, powoli, z uwagą przejrzał wszystkie wydrukowane 
dokumenty. Ale nie było między nimi rozwodowego kwitu ani sądowego poświadczenia 
o rozpoczęciu takiego postępowania. A pamiętał, że przez wymóg tak zwanej 
"poprawności politycznej" kadry Ratusza rygorystycznie żądały od urzędników 
wyższego szczebla informowania o tych sprawach na bieżąco. Więc nie miał już 
wątpliwości. Julia była nieosiągalna. Niczym najcudowniejsza, drobniutka róża, 
zamknięta zazdrośnie gdzieś w cudzej szklarni na tyłach ogrodu za ogromnym 
murem, niedostępna ani dla porannej rosy, ani dla słońca. Jak gwiazdka, drżąca 
swym delikatnym światłem w takiej odległości na granacie nieba, że nawet 
najsilniejszy teleskop pozwalał tylko nieśmiało patrzeć na jej mały, migotliwy 
obraz. Nie dotknie jej, nie obejmie, nie pocałuje. Coś w nim zgasło. Zzimniało. 
Zapadło się w sobie. Jakby wymazano kawałek jego duszy. Nigdy jej nie poczuje, 
nie odkryje jej kobiecości, smaku, pasji. Nie dowie się jak pachnie o poranku. 
Zaszkliło mu oczy. "Ty głupcze - pomyślał o sobie z gorzko piekącą goryczą - a 
dlaczegóż niby miałoby być inaczej. 
Zawsze tak ci się układa na poprzek. Bo przecież byłoby za dobrze, gdyby 
było dobrze. Tylko, o Boże, jaki jest sens spotykać w swym życiu tych 
wymarzonych ludzi, skoro i tak nie można z nimi być? Po co to wszystko?" Pustka 
w nim nie znała odpowiedzi. 
Powoli jak automat przeczytał każdy papier z jej dossier. Tu się urodziła, 
ojciec to lekarz, a matka architekt. Nie ma rodzeństwa, jest młodsza o dwa lata. 
No nieźle, po wyglądzie myślał nawet, że jest jeszcze młodsza. Świadectwo szkoły 
podstawowej, wyróżnienie z zakonnego gimnazjum, dyplom sekcji gimnastyki 
artystycznej. Uśmiechnął się widząc jej zdjęcie na formularzu matury. Miała taką 
radośnie ufną, dziewczęcą twarz. Tyle w niej świeżości i entuzjazmu życia. 
Nagroda rektorska za wyniki w studiach nad Public Relations, przyznanie 
indywidualnego toku studiów. Szybko się usamodzielniła. Podziękowanie od 
koleżanek i kolegów za trzyletnie przewodnictwo akademickiego klubu filmowców 
amatorów. Pewnie dobrze znała skandynawską filmografię.     Potwierdzenie 
odbycia praktyki studenckiej w Ośrodku Resocjalizacji dla Trudnej Młodzieży 
stołecznego hrabstwa. Przeszło roczny staż w jednym z wydawnictw ogólnokrajowych 
dzienników na stanowisku asystentki rzecznika zarządu. Potem powrót ze stolicy i 
zatrudnienie w biurze burmistrza. Na zdjęciu z kwestionariusza osobowego kadr 
Ratusza wciąż wyglądała jak młoda dziewczyna, której kobiecość i urok dopiero 
wychodzą z ukrycia. Z jej radością i uśmiechem będzie śliczną jeszcze przez 
długi czas. Data ślubu? Prawie cztery lata temu. Nie ma dzieci. A kim jest jej 
facet? Jakiś Natan. Geograf. Pewnie to ktoś ze studiów, może z tego klubu 
filmowców. Zresztą, co go to obchodzi? Słona, wilgotna kropla spadła mu wzdłuż 
nosa jak bezbarwny, bezsilny kleks na trzymane dokumenty. Tylko jeden, bo potem 
zamknął oczy. Zebrał w dłoniach wszystkie wydruki razem i nie patrząc na nie, 
wsunął ich plik pod kanapę. 
Nic mu się nie chciało. Nawet oddychać. Więc po co to robił? Nie wiedział. 
Jakiś czas siedział bez ruchu, w milczeniu, w budzącej się szarzyźnie niknącego 
światła dnia. Wreszcie ocknął się. Zapalił halogenowe reflektorki nad kanapą i 
ze zwieszoną głową zwlekł się z niej do kuchni. Jedną dłonią oparty o swoją 
wąską, wysoką lodówkę, wymalowaną na zamówienie aerografem w pełne ekspresji 
sceny kopulujących na sawannie żyraf, drugą ręką otworzył dolną część z 
zamrażarką, skąd wydobył oszronioną, w pół pełną, litrową butelkę czarnego 
Smirnoffa. Wrócił do salonu i siadł skulony, z podwiniętymi nogami w rogu 
kanapy. Nie miał ochoty sięgać do skrzyni po kieliszek. Pić też mu się nie 
chciało, ale po prostu wiedział, że musi coś zrobić ze swoją pustką, zanim 
zacznie wyć. Zanim pęknie. Szkło flaszki lepiło mu się zimnem do dłoni. Zdjął 
nakrętkę z szyjki butelki i pociągnął dużego łyka prosto z matowego gwintu. 
Lodowaty płyn wypełnił mu usta, gardło, przełyk. Spływał w dół powoli od swojej 
zmrożonej gęstości. 
Odetchnął i wziął następny, potężny łyk wódki. Czuł, jak pomału zaczyna go 
już znieczulać. Choć lubił dobry alkohol, nawet mocny, to nie był przyzwyczajony 
do picia szybko, czy w sporych ilościach. Odkleił zziębnięte palce od butelki i 
postawił ją na podłodze. Zagapił się na wejście do gabinetu. Jakaś myśl 
próbowała mu chodzić po głowie ale właściwie to już się tylko tam ślizgała. 
Prychnął i wstał z kanapy. Wszedł szybko do gabinetu. Na jednej z półek 
niskiego, biało - matowego, pleksiglasowego regału, ustawionego pod oknem w 
pochylonej ścianie, odnalazł zielone, przewiązane konopnym sznurkiem, nieduże, 
tekturowe pudełko. Jeszcze będąc na studiach kupił je z zawartością za bezcen 
jako zbieracką ciekawostkę na licytacji komorniczej po likwidacji pewnego 
zadłużonego, objazdowego cyrku. Zabrał pudełko ze sobą z powrotem do salonu, po 
drodze zdmuchując z niego warstewkę kurzu. Dawno go nie dotykał. 
Siadł na podłodze, przy kanapie, odplątał węzeł sznurka i otworzył pudełko. 
W środku była używana talia kart tarota i stara książka z opisami interpretacji 
rozkładów wróżby. Jednak zanim zaczął cokolwiek z tym robić, najpierw 
zaaplikował sobie następny, lodowaty łyk z butelki. Na posadzce pod jej denkiem 
zrobiła się mała, kolista kałuża od topniejącego szronu. Miał to gdzieś. Już 
nawet nie czuł tak bardzo zimna zmrożonej wódki, przynajmniej w palce i gardło. 
Tylko w środku, w sobie, ciągle ciążył mu twardy chłód. Potem wyjął z pudełka 
talię, starannie oddzielił dwadzieścia dwie figury dużych arkan od małych i 
zaczął je tasować. Zajęło mu to trochę czasu, bo pojedyncze karty z dziwną 
łatwością wypadały mu z pomiędzy sztywnych palców na podłogę. 
W końcu wszystkie je położył przed sobą, koszulkami w górę i kilka razy 
zamieszał koliście. Zrobił z nich wielki, zakręcony, zawirowany wachlarz. 
Zamknął oczy, wyciągnął lewą rękę do kart i wybrał jedną z nich. 
"Moc" - odczytał jej rysunek. Ale karta była odwrócona do góry nogami. To 
brutalność, wściekłość i atak. Walka z kimś silniejszym i potężniejszym. To 
pasja i nienawiść. Czy to jego myśli? Czy to jego walka z losem? Nie wiedział. 
Usiłując się skupić, wyjął następną kartę. "Świat". Co jest? To przecież wiedza, 
nadzieja i radość. To też zwycięstwo ducha nad materią, wyzwolenie, osiągnięcie 
celu. Jak to pasuje do poprzedniej figury? Nie miał pojęcia o co w tym chodzi. 
Zrezygnowany wyjął ostatnią kartę. "Głupiec". No, z nią przynajmniej mógł się 
identyfikować. Ale które z jej cech wybrać w tym układzie? Początek przygody? 
Obsesję? Głupotę, czy brak bezpieczeństwa? A może zwykłą niedojrzałość? Nie 
potrafił tego zrozumieć. "Pieprzone wróżby - zdenerwował się - nigdy nic z nich 
wprost nie wychodzi! A już najmniej, gdy rzeczywiście tego trzeba." W tarocie 
najbardziej wkurzało go to, że pierwsza rzecz, o jakiej karty mówiły, to 
ostrzeżenia. Te miłe możliwości przyszłości, jeśli w ogóle pojawiały się w 
rozkładzie figur, to z reguły bardzo mgliście i na obrzeżach przepowiedni. 
Dlatego rzadko wróżył sobie w ten sposób. Wolał tradycyjne karty, ale w tym 
najlepsza była jego babcia. Naburmuszony schował talię do pudełka, przewiązał go 
sznurkiem i odniósł na miejsce w gabinecie. Wracając na kanapę w salonie, zabrał 
ze sobą z ładowarki słuchawkę telefonu. 
Było takie jedno miejsce, gdzie wiedział, że może zadzwonić. Zwłaszcza 
teraz. Bezbłędne wybranie numeru telefonu - nawet z pamięci aparatu - wymagało 
chwili skupienia, ale w końcu udało mu się. Grzecznie odsłuchał pięć sygnałów w 
słuchawce, a potem usłyszał kobiecy głos po drugiej stronie.
-     Klub "Artemida", słucham?
-     Dzień dobry pani. Mam kod dostępu 1408, czy mogę uzyskać połączenie do 
apartamentu?
-     Chwileczkę - w słuchawce słychać było przez chwilę klikanie komputerowej 
klawiatury - jak brzmi pańskie imię?
-     Oskar.
-     Zgadza się. Miło znów pana słyszeć. Już łączę.
Ze słuchawki dobiegł go emitowany przez elektroniczną centralkę ściszony 
dźwięk najnowszych przebojów neo - soulu. Teraz musiał już tylko odczekać aż Iv 
zdecyduje się zrealizować łączoną do niej rozmowę. A wcale nie było takim 
pewnym, czy to zrobi. "Artemida" był najstarszym, najszacowniejszym i 
jednocześnie najbardziej futurystyczno - ekstarwaganckim, kobiecym klubem w 
całym hrabstwie. Podobne mu miejsca dla dżentelmenów z dziewiętnastowiecznego 
Londynu, w ogóle się do niego nie umywały.     Wyjątkowość i elitarność 
"Artemidy" - oprócz kosztów przynależności - polegały między innymi na tym, że 
zapewniał on swoim członkiniom absolutną, całkowitą prywatność. Bez zgody osoby 
zapisanej do klubu, nie mogła się do niej dostać matka, ojciec, brat, mąż, 
kochanek, przyjaciółka, córka, pracodawca, klient czy ktokolwiek tego rodzaju. 
Następowało dokładne odcięcie od stresu, pośpiechu, nudnej rutyny i szarej 
codzienności życia. Jeśli było takie pragnienie, gwarantowano idealny brak 
kontaktu ze światem zewnętrznym. Podobno pewne szczególnie zamożne kobiety nie 
wychodziły stamtąd latami. Klub zapewniał im wszystko, czego sobie zażyczyły do 
pełni szczęścia. Bez przyznanego specjalnego hasła, nawet telefonicznie nie 
można było nikomu zawracać tam głowy - komórki blokowały się, niczym na stacjach 
metra. On sam był w środku tylko raz, kiedy pomagał Iv w dobraniu obrazów do jej 
apartamentu. Zresztą dość swobodnych artystycznie. Stylizowano je na starożytną 
Grecję, tyle że nimfy, fauny i inni atleci, malowani byli w sposób współczesny. 
Co widać było zwłaszcza w realizmie szczegółów mięśniowych. Pamiętał, że 
apartament Iv był cudem architektonicznym. Trzy różnopoziomowe, rozległe, 
przeszklone pokoje, bez żadnych, zbędnych meblo - gratów, z własnym basenikiem w 
salonie łazienkowym i prywatnym, osłoniętym od innych, kawałkiem słonecznego 
ogrodu. Już samo przebywanie w tym miejscu potrafiło odprężać. 
Oskar nigdy więcej nie przekroczył progu klubu. Bo i po co? Szanował 
prywatność Iv, jej potrzebę spędzania czasu tylko we własnym towarzystwie, na 
swój sposób i przeżywania pewnych rzeczy, jak sobie tego chce. W końcu, tak 
naprawdę, to każdy w życiu trochę tego potrzebował. Mimo swej naturalnej 
ciekawości, niezbyt się nawet orientował co tam robiła, czym sobie wypełniała 
czas. I nigdy jej o to nie pytał. Gdy chciała z nim o tym mówić, sama to robiła. 
Wystarczyło mu wiedzieć, że w potrzebie zawsze mógł do niej zadzwonić. 
-     Oskar? - usłyszał głos dziewczyny w słuchawce.
-     Hej Iv, witaj. Wybacz, że zawracam ci tam głowę - miał już mały kłopot z 
gładkim ruszaniem językiem.
-     Ooo, nic nie szkodzi, to takie miłe, że dzwonisz. Auć. - jej głos był 
nienaturalnie spowolniony.
"Jezu - pomyślał z rezygnacją, dokładnie wiedząc dlaczego tak mówiła - czy 
naprawdę musiała wypalić tego synt - jointa właśnie teraz? No co za złośliwość 
losu! Jak nie sraczka, to przemarsz wojska." - przypomniał sobie stare 
powiedzenie babci.
-     Co robisz? - spytał ostrożnie.
Chciał się zorientować, na ile dziewczyna ma jeszcze kontakt z 
rzeczywistością. Do takiej rozmowy wystarczającym było już, że jedno z nich jest 
lekko odjechane.
-     Oddaję się ... aaach.
-     Co, co?
-     Masażowi. Raul, teraz drugą nogę. I trochę pociągnij. O tak, właśnie. A co 
u ciebie?
-     Mam pliki od Saszy.
-     No - ożywiła się, więc nie mogła być tak całkiem zamroczona - i jak z nią?
-     To mężatka.
W słuchawce po drugiej stronie zapadła na chwilę głucha cisza.
-     Cholera, tak mi przykro.
-     Dzięki.
-     Cholera, cholera, - powtórzyła - nic na to nie wskazywało?
-     A skąd. Wydawało mi się nawet, że jest zainteresowana. 
Zapiekło go pod powiekami, więc sięgnął po następny, zimny łyk, żeby tylko 
jak najszybciej zmyć z siebie to uczucie czymś lodowatym. Iv musiał przez 
słuchawkę wychwycić chlupot w przechylanej do ust butelce, bo spytała:
-     Co pijesz, bo trochę dziwnie cię słychać?
-     Czarnego Smirnoffa.
-     Czekaj, zaraz, nie robi się takich rzeczy samemu. Daj mi pół godziny, 
zjawię się u ciebie i skujemy się razem. A nawet w trójkę, bo z Erykiem.
-     Jemu mogłoby zaszkodzić. A masz go tam w ogóle ze sobą?
-     Jasne, właśnie usiłuje ryć swoim mokrym ryjkiem między poduszkami w 
pościeli na łóżku. Jakiż to kochany żywotek - w jej głosie był szczery zachwyt 
małej dziewczynki.
Zupełnie, jakby patrzyła na małego kotka turlającego się z wielkim kłębkiem 
wełny. Prosiaczek, jako zwierzę inteligentne, najwyraźniej chyba zrozumiał, że 
mowa jest o nim, bo raptem, po drugiej stronie słuchawki rozległo się radosne 
"Iiik, iiik!".
-     To co, mam przyjechać?
-     Nie dziś, dzięki. I obiecuję, że już kończę z flaszką. Muszę być ostry na 
tą noc. Spróbuję zamknąć sprawę.
-     Jezu, w takim stanie psycho - alkoholowym? - w jej głosie mimo 
narkotycznego stępienia, naprawdę wyczuł niepokój - Ty, a jeżeli to ....
-     Nie Iv, spokojnie. Obiecałem ci, że to sprawdzę i jestem całkiem pewien, 
że to nie Trumniarz. Słowo daję.
-     Musisz iść?
-     Widzisz, z moich domysłów wynika, że tej nocy może być kolejne zniknięcie. 
I nawet chyba wiem gdzie. Tylko nadal brak mi pomysłów: kto? i po co?
-     Zostań w domu - poprosiła - odwiedzę cię z Erykiem. Albo pakuj się do 
taryfy i jedź do nas. Olej tą sprawę. Jurto ściemnisz coś burmistrzowi. Uda ci 
się.
-     Może. Tylko, że tej nocy chodzi właśnie o burmistrza. Poza tym muszę czymś 
zająć myśli, choćby strachem. Bo inaczej zeświruję. Ciągle o niej myślę, mam ją 
przed oczami. Ja, ... - nawet zamknięte powieki nie powstrzymały łzy - kurwa, 
dlaczego mi się tak dzieje?!
-     Ciii, hej, jestem z tobą. Rozumiem cię. Poczekaj. Przecież była miła dla 
ciebie, tak? Kto wie, co naprawdę będzie? Wytrzymaj. Takie rzeczy potrafią się 
różnie układać.
-     Ale jak ja mam z nią teraz utrzymywać kontakt, współpracować? Na 
wygładzenie takich myśli, uczuć, trzeba czasu. A ja go nie mam, a jak ją 
zobaczę, usłyszę, jak poda mi rękę... Iv, odbije mi.
-     Hej, no ale przecież nic nie przeszkadza, żebyś ją sobie lubił, jakoś 
widywał. Ona na pewno polubi ciebie.
-     Na pewno. Tylko co z tego? I czy naprawdę nie byłoby lepiej, żeby właśnie 
jej teraz nie widzieć? W ogóle. Nic, a nic, przez najbliższe miesiące? Jezu, Iv, 
jak ja mam z tym żyć? Tak obok niej i tak daleko? Co robić? Jak oddychać tym 
samym powietrzem, co ona i nie oszaleć!?
-     Cichutko, wytrzymasz, jestem z tobą. Słuchaj, możemy razem przegadać 
wszystkie, najbliższe noce, byleby tylko zająć ci myśli, aż będziesz zasypiał z 
nudów i ze zmęczenia. Wiem, że jej pragniesz, więc może odwiedzisz pod opieką 
Grega wszystkie sex - knajpy w mieście, aż nabierzesz wstrętu do jakiejkolwiek 
formy ciupciania. Albo kupimy ci majtki z lodowych woreczków. Jeśli chcesz, o 
Jezu, pójdziemy nawet z tobą na ten przegląd fińskich filmów. Nie bój się, nie 
jesteś sam. Tylko proszę, dziś już nie pij. Zrobimy to sobie później. OK?
-     OK. Ale ty już nie pal. Dobra?
-     Dobra.
-     Iv.
-     No?
-     ... dzięki.
-     Po to jestem. I uważaj na siebie w nocy. Zadzwoń zaraz rano.
-     Obiecuję. Pa. 
Odłożył słuchawkę. Jak się czuł? Trochę lżej. Przynajmniej wyrzucił z siebie 
pierwsze bagno żalu i gruz łez. Ale tylko trochę. Wiedział, że jeszcze mu to 
wróci. I to silniej - zwłaszcza teraz, przed świętami. Bał się, że sam nie da 
rady. Za tą rozmowę, za to "przyjadę", "jestem z tobą", zrobiłby dla niej 
wszystko. Zakręcił butelkę i odniósł ją do lodówki. Idąc przez kuchnię, prawie 
potknął się na jej równej posadzce. Czuł, jak cały flaczeje, jak schodzi z niego 
napięcie, a wódka coraz mocniej spowalnia mu myśli i ruchy. Zapragnął snu. Znał 
swój organizm, wiedział, że to nie tyle upojenie, co samoobrona psychiki przed 
stresem. I że jak zaraz się nie położy, choćby na chwilę, to do jutra nie będzie 
już zdolny absolutnie do niczego. Nie miał ochoty kłaść się w sypialni, czy w 
ogóle do niej zaglądać, nie pamiętał kiedy ostatnio tam sprzątał. Wybrał salon. 
Przy kanapie wdepnął w zimną kałużę od stopniałego szronu z flaszki. 
Na tyle go to jeszcze ocknęło, że zanim zaległ przy rybich papuciach, wybrał 
z pamięci telefonicznej słuchawki numer automatycznego budzenia i kazał 
zadzwonić do siebie za godzinę. Potem zamknął oczy i prawie natychmiast odjechał 
w niebyt.     Ostatnią przytomną myślą żałował, że będzie musiał z niego wrócić. 
Po piachach pustyni szedł do niego wielki, stary Arab. Może Beduin? Nie miał 
pojęcia. Jak to rozpoznać? Po brodzie? Bo właśnie ten, miał taką długą, siwą 
brodę, wystającą spod zwojów turbanu, aż na tłusty, wydatny brzuch, ukryty w 
szarej szacie z jasnymi plamami. Jak, u licha, można się utuczyć w tym pustynnym 
upale? Grubas ciągnął na postronku za sobą dwugarbną wielbłądzicę. Widział, jak 
w rytm powolnych kroków długich, włochatych nóg, kołyszą się pod jej brzuchem 
pełne wymiona. I Arab, i wielbłądzica nosili na szyi jakieś wisiorki, coś 
błyszczącego od słońca, i dzwoniącego na wietrze. Musieli podejść bliżej zanim 
rozpoznał amulety Ankht. Jak oni tym dzwonili? I po co im tu te egipskie 
bimbajki? A tak w ogóle "tu", to znaczy "gdzie"? Rozejrzał się wokoło. 
Tak jak sięgał wzrokiem, widział tylko pustynne wydmy. Co on tu robił? Skąd 
się tu wziął? Kurcze, o co tu chodzi? Ci dwoje byli coraz bliżej. I coraz 
głośniej dzwonili. Chcieli czegoś, czy jak? Arab potrząsał ręką swoim amuletem, 
a wielbłądzica swoim, trzymając go za sznurek w pysku. Jasne nieba, czego oni 
tak hałasują? No rzesz, jak nie przestaną, to szlag by ich tu zaraz na miejscu 
... otworzył oczy. Leżał wciśnięty twarzą w poduszki kanapy, a telefoniczna 
słuchawka dzwoniła niemiłosiernie gdzieś z okolic podłogi. Wyciągnął rękę 
szukając jej po omacku i gdy tylko trafił na nią palcami, ostrożnie przystawił 
ją sobie do ucha. 
-     Taaak? - spytał jakimś takim wymiętym szeptem.
-     Zamawiane budzenie, zamawiane budzenie, zamawiane ... - przenikliwie dla 
słuchu odezwał się automat po drugiej stronie.
"Aha" - pomyślał bezmyślnie, o ile jest to w ogóle możliwe, i odłożył 
słuchawkę na podłogę. Czuł trochę dziwne przymulenie, lecz mimo wszystko, 
heroiczne postanowił podjąć czynności wstawania. Najpierw podciągnął kolana pod 
brzuch. Nieźle, zachciało mu się siusiu. To był dobry motywator do dalszych 
działań. Wypiął w górę pośladki. Utrzymał je w tej pozycji przez chwilę, po czym 
opuścił z powrotem na pięty, gdy tylko wydobył się z pomiędzy nich niski, 
głęboki dźwięk "pryyyk"! Nie o to mu chodziło. 
Zmienił taktykę. Przewrócił się na bok, spojrzał na swoje zgięte nogi, 
starannie wybrał tą prawą i ją jako pierwszą zwisł za krawędź kanapy. Do licha, 
nie mógł sięgnąć posadzki. Zaczął wyciągać nogę przed siebie i w dół, tak 
daleko, jak tylko mógł, aż wreszcie piętą wymacał grunt. No, był to już jakiś 
strategiczny punkt podparcia. Teraz skoncentrował się na obu rękach. Ciekawe, a 
gdyby tak wyprostować łokcie? Z jednym nic nie wyszło, ale z dwoma, owszem. 
Kiedy mu się to udało, zrozumiał, że właśnie usiadł. I co dalej? Popatrzył w 
drugi koniec kanapy na swoje papucie.
-     Cześć rybcie, tęskniłyście? - spytał kapci.
"Boże - pomyślał po sekundzie - gadam do własnych papuci!" To go ocknęło. 
Odetchnął głęboko i zdecydowanie wstał. Troszkę zakręciło mu się w głowie ale 
spokojnie utrzymał pion. "Siusiu i kawy" - przemknęło mu przez głowę i napędzany 
tą ideą, ruszył do łazienki. 
Na widok swojej fryzury w łazienkowym lustrze, aż go zatrzymało. Zrozumiał 
teraz reakcje ludzi patrzących w jego włosy. Nie co dzień spotyka się na 
ludzkiej głowie resztki rozplątanej, spranej wycieraczki, wyjętej z pralki po za 
szybkim odwirowaniu, a na końcu jakby rozczesanej grabiami. Musiał coś z tym z 
robić, ale najpierw zajął się celowaniem w sam środek głębi sedesu. 
Szło mu nieźle, lecz źródlany dźwięk pluskającego strumyczka, zamiast go 
otrzeźwić, zaczął usypiać. Gdy tylko zamknął rozporek, toaletowy automat sam 
spuścił po nim cytrynowo perfumowaną wodę i zasunął sedesową klapę. Oskar w tym 
czasie trzymał już głowę w umywalce, pod silną, chłodną strugą bieżącej 
kranówki. Przypomniał sobie swój sen. Ciekawe, co on mógł oznaczać?
Zakręcił wodę i wyprostował się przed lustrem. Teraz miał na czaszce 
skłębione, mokre blond wodorosty. Wyjął ze swojej wyplatanej, drucianej szafki 
pszeniczną odżywkę fryzjerską i wcierając ją we włosy, powrócił myślami do snu. 
Arab to niezwykła przygoda, wielbłądzica oznacza trudy. A jeszcze pustynia i 
postronek, czyli złe czasy i niemiły obowiązek. To pasowałoby do jego nocnych 
planów. Zaczął teraz rozczesywać włosy gęstą, plastikową szczotką. Były też 
wymiona, co oznacza błogosławieństwo, amulet, jako symbol odparcia napaści, no i 
samo dzwonienie, zatem powodzenie w interesach. W sumie niezły sen. Wyraźnie 
lepszy niż ten z minionej nocy. O ile wierzyć staroegipskiemu sennikowi, w 
którym można było znaleźć hasło "tramwaj" - a nawet Freud nie dałby rady 
wyjaśnić, skąd u starożytnych Egipcjan wziął się taki erotyczny symbol senny. 
Nie chciał suszyć włosów suszarką, wolał żeby po ułożeniu, spokojnie wyschły 
sobie same. "Dobra, teraz kawa" - zdecydował. 
W kuchni uruchomił ciśnieniowy automat do cappuccino i ekspresso, lecz nagle 
zatrzymał się, nie użył go. Cappuccino pił wczoraj z Julią w podziemiach metra. 
Pamiętał biel pianki nad jej wargą. Boże, tak bardzo zapragnął całować teraz jej 
usta, poznać ich smak, czuć ciepły dotyk jej dłoni. Zamknął oczy. "Czy już tak 
będzie cały czas? - pomyślał - Czy wszystko co mi ją przypomni, sprawi tylko ból 
niespełnionej tęsknoty?" Gdzieś w sobie miał nadzieję, że z czasem nie. Ale na 
to, trzeba właśnie tego czasu. 
Sięgnął po kwadratową puszkę kawy i nasypał jej sobie zwyczajnie, łyżeczką w 
kamionkowy kubek. Potem nalał wody do bezprzewodowego czajnika, z trudem 
mieszcząc go pod kranem, w zlewie wypełnionym brudnymi naczyniami. Może jutro 
wreszcie to pozmywa. Może pojutrze. Czajnik wyłączył się po minucie i za chwilę 
w kubku parowała farfoclówa - najlepsza domowa kawa na świecie. Zwłaszcza, jak 
ma się chandrę i moralnego kaca. Minimum wysiłku, maksimum kofeiny. Dosypał 
sobie do tego cukru i dolał zimnego, skondensowanego mleka. Pierwszy łyk był 
prawdziwym błogosławieństwem. Po trzecim zaczął logicznie myśleć o 
przygotowaniach przed nocą. Chciał jeszcze raz wczytać się w dokumenty o 
wszystkich zaginionych dzieciakach i trzeba było wykombinować jakiś sposób 
dostania się na dach burmistrzowej rezydencji. 
Wyszedł z kuchni do gabinetu. Postawił kubek kawy przed przygasłym monitorem 
wciąż pracującego komputera. Zapalił kinkiety na ścianach i małą, sufitową 
lampkę, tkwiącą na długim, aluminiowym drucie dokładnie nad blatem biurka. 
Dobrze się przy niej czytało. Przewiesił sobie przez ramię szalik niczym kelner, 
porzucone koperty ułożył w zgrabny stosik i zabrał do kuchni brudny kieliszek. 
Nie zmywał go, tylko dołożył do innych naczyń w zlewie. Potem powędrował dalej z 
szalikiem. Dołączył go w jednej z korytarzowych szaf do płaszcza, w zamian 
wyciągając z niego policyjne wydruki. Podniósł spod drzwi wejściowych plastikową 
torbę, opatulającą butelkę od babci i razem wpakował je do lodówki. W salonie 
zabrał jeszcze słuchawkę telefonu z podłogi, żeby odłożyć ją na jej miejsce w 
uchwycie ładowarki. Pod kanapę bał się zaglądać. Wszystkie te czynności 
napełniły go prawie bojowym odczuciem wielkiego porządkowania. Zupełnie jakby 
się wewnętrznie przygotowywał do jakiegoś szczególnego wyjścia, albo na 
przyjęcie ważnych gości. Wreszcie siadł za biurkiem, żeby nic go nie rozpraszało 
wyłączył komputer, rozłożył przed sobą papiery sprawy i zaplątał się stopami w 
porzucone pod blatem buty. Warknął, ale nie odniósł ich do korytarza, tylko 
wykopał na środek salonu. Do swoich dzisiejszych dokumentów dodał kwity z teczki 
otrzymanej wczoraj od burmistrza, a z szuflady biurka wyjął czyste kartki z 
małym, drewnianym ołówkiem do zapisywania pomysłów. Wiedział, że połowę stron 
zapełni imieniem Julii i delikatnym zarysem kształtu jej ust. Zamkniętych, lub 
rozchylonych. Nie chciał z tym walczyć. Po co? Zabrał się do pracy. 
Kiedy wyszedł z gabinetu, zegar w salonie, na brzuszku Kłapouchego, 
wskazywał, że minęła dwudziesta. Owszem, zajęło mu to parę godzin, ale - jak 
miał nadzieję - doszedł w końcu do wniosków, które jako tako pasowały do 
sytuacji dla jakiej go wynajęto. I choć nie wszystko jeszcze rozumiał, to miał 
przynajmniej jakiś zarys planu działań na wieczór. Martwiło go, że tylko jeden. 
Zdrętwiały od siedzenia za biurkiem podparł się rękami z tyłu na plecach i 
wykręcił cały tułów najpierw w lewo, potem w prawo, aż mu chrupnęło w kręgach. 
Poruszył jeszcze głową od barku do barku. Łeb miał napchany przemyśleniami 
zupełnie jak przed egzaminem z prawa cywilnego. Cały problem polegał teraz na 
doniesieniu tych przemyśleń do momentu, kiedy będzie mógł je praktycznie 
wykorzystać. Ssało go w żołądku, ale wiedział, że mało rozsądnym jest jedzenie z 
perspektywą nocnego biegania po dachach. 
Lepiej napić się kakao. To wypełni brzuch czymś ciepłym i uspokoi nerwy 
magnezem. W kuchennej szafce znalazł ostatni, czysty kubek - naprawdę była już 
pora by tu pozmywać. Nasypał do niego zwykłego, gorzkiego kakao z holenderskiej, 
rurowatej puszki, dodał cukru i utarł to wszystko łyżeczką na gęsty krem w 
niewielkiej ilości zimnego mleka z lodówki. Potem ciągle mieszając dopełnił 
resztą mleka, a na końcu wstawił kubek na kilkanaście sekund do mikrofalówki. 
Tak oto gorące danie z pianką stało się gotowe. Popijając je małymi łykami i 
kręcąc się po całym mieszkaniu, zaczął powoli przygotowania do wyjścia. 
Najpierw schował buty rzucone wcześniej na środek salonu i rozebrał się do 
swoich granatowych, kowbojskich "śpioszków". Wyjął z szafy twardą, ceramiczną 
kamizelkę kuloodporną. Identycznym materiałem obklejano promy kosmiczne. 
Zrobiono ją z takich beczkowatych obręczy, trochę jak płytowy pancerz w starych 
zbrojach, więc nawet nie specjalnie krępowała mu ruchy. 
Kiedyś, po jednym ze zleceń, w przypływie paranoicznego lęku przed 
utwardzanymi, teflonowymi pociskami, kazał ją jeszcze dodatkowo obszyć kewlarem. 
Przynajmniej psychicznie czuł się z tym lepiej. Do pasa przypiął sobie hokejowy 
ochraniacz na krocze. Potrafił on dawać przewagę w najmniej spodziewanych 
momentach. Co prawda, kiedy założył na to obcisłe, narciarskie spodnie, wyglądał 
jak pacjent cierpiący na chroniczną erekcję. Ale co tam, teraz wszyscy mogli mu 
dosłownie naskoczyć. Zgodnie z techno modą, na czarne spodnie nasunął 
metaliczne, motocyklowe nakolanniki. Nikt nie musiał wiedzieć, że to nie dla 
ozdoby.      Nałokietniki od kompletu nie będą rzucać się w oczy pod krótką, 
puchową kurtką brązowego koloru. W płaski, skorupowy plecak z szarego plastiku, 
wpakował skradziony z wojskowych magazynów obszerny, biały kombinezon oddziałów 
specjalnych (miał też czarny model, ale przecież nie użyje go zimą), 
pneumatyczną, pistoletową wyrzutnię haków z mrozoodporną, syntetyczną liną, 
podciągarkę - w końcu po co męczyć się samemu - myśliwskie gogle noktowizora, 
jarzeniowe pałeczki, hak tragarza i pudełko apteczki. Tak na wszelki wypadek. 
Do jednej z wewnętrznych kieszeni kurtki schował wyjętą z płaszcza 
nagrywarkę mini - dysków sprzężoną z okularami, do drugiej dał swój czuły, 
cyfrowy dyktafon, a w specjalnie zaprojektowanej kieszeni na brzuchu, umieścił 
ceramicznego Glocka z na stałe wbudowanym tłumikiem i punktowym celownikiem 
laserowym. Bał się broni, ale wychodzić bez niej na taką nocną robotę, bał się 
jeszcze bardziej. 
Na co dzień go nie nosił, tylko trzymał ukrytego w sejfowej, podłogowej 
skrytce w łazience. Tym bardziej, że ten pistolet też ukradł kiedyś z wojskowych 
magazynów, bo takich zabawek i tak nie sprzedawano legalnie cywilom. Wbrew 
pozorom najcenniejsza nie była w nim siła rażenia, czy odporność na skanowanie 
przez wykrywacze metali, lecz magazynek z czternastoma szczerosrebrnymi kulami. 
A w końcu ludzi też można było tym trwale uszkodzić. Założył usztywniane, 
sznurowane wysoko za kostki, zielonkawe buty używane przez spadochroniarzy. 
Miały mocne podeszwy z czubkami świetnymi do kopnięć i do wspinania się po 
murach. W lewej cholewie była pochwa na nóż z włókien węglowych, którego ostrze 
można było wyrzucić sprężynowym mechanizmem w przeciwnika. Dołożył sobie jeszcze 
ochraniacz na szyję, który prócz roli szalika, oszczędzał skręcenia karku przy 
upadku ze schodów i praktycznie uniemożliwiał uduszenie, nawet garotą. Wreszcie 
stanął przed lustrzanymi szafami, żeby patrząc na siebie, sprawdzić całość 
ekwipunku. Jeszcze tylko czapeczka, cienkie rękawiczki z ochraniaczami na 
kłykciach i w zasadzie to mógł już wyjść. Nie cierpiał przesiadywać w domu przed 
pracą w terenie. Ogromnie się wtedy denerwował. Bał się głupich myśli. Teraz bał 
się ich podwójnie. 
Postanowił przejść piechotą ten kawałek miasta między swoją kamienicą, a 
rezydencją burmistrza. Miał dużo czasu do momentu, kiedy - jak przypuszczał - 
zacznie się coś dziać. Na dworze wciąż padał śnieg. Jego lepiące się do 
wszystkiego płatki znów były puchowe i nabrzmiałe powietrzem, jak krople 
słodkiej, waniliowej pianki. Z malarskich pracowni dochodziła na ulicę stłumiona 
śnieżną kurtyną, łomotliwa muzyka. Widocznie jacyś studenci urządzali sobie 
jeszcze ostatnią, wspólną imprezę przed rozjechaniem się do domów na świąteczne 
ferie. Minął wejście do metra, nad którym tajemniczo fluoryzowały wielkie bombki 
podwieszone do gałęzi wybielonego od opadów platana. Pamiętał, żeby idąc przez 
miasto, wybrać taką trasę, gdzie było jak najmniejsze prawdopodobieństwo 
natknięcia się na pojedynczą zakonnicę. W tej kwestii był ogromnie przesądny. 
Absolutnie wierzył, że spotkanie nieparzystej liczby zakonnic natychmiast 
uniemożliwi realizację pierwszych z zaplanowanych na ten czas działań. 
Zawsze mu się to sprawdzało. Kiedyś, w przypływie desperacji, gdy był 
jeszcze asystentem poprzedniego burmistrza, próbował wymusić na nim wprowadzenie 
w życie przepisu prawnego, nakazującego zakonnicom poruszanie się po mieście 
tylko w parach.     Ale nic z tego nie wyszło. Nawet pretekst bezpieczeństwa 
sióstr okazał się marny, bo w świetle policyjnej statystki, była to, w 
niezrozumiały dla nikogo sposób, najrzadziej napadana, kobieca grupa społeczna w 
mieście. Przebijały je tylko księgowe, których w ogóle nikt, nigdy absolutnie 
nie chciał ruszyć, zresztą pod jakimkolwiek - rabunkowym, seksualnym, czy 
zwyczajnie bandyckim - pozorem. Zupełnie jakby były zapowietrzone, a przestępcy 
wyczuwali ich profesję na odległość jakimś szóstym zmysłem. Ot, taka ciekawa, 
kryminalna aberracja. Ale przynajmniej dla wszystkich zrozumiała. 
Za to koty przynosiły mu szczęście. Widziane w każdej ilości. I to nie ważne 
jakiego koloru, i na którą stronę jego drogi przeszły. Wystarczyło, że zauważył 
kota, a wiedział, że mu się powiedzie. Im mniejszy był kot, tym większe miał 
szczęście, im było ich więcej, tym też lepiej. Lecz zimą trudno je spotkać na 
ulicy. Mając to na uwadze, wymyślił sobie trasę biegnącą koło wielkiego centrum 
zoologicznego. O tej porze, będzie już na pewno zamknięte, ale przez okno 
wystawy powinno dać się zobaczyć śpiące w swoich kojcach, małe kociaki, 
czekające na sprzedaż. Zresztą stamtąd będzie już blisko do domu burmistrza. 
Szedł niespiesznie kolejnymi dzielnicami, przez wolno pustoszejące, boczne, 
zaśnieżone ulice, z coraz mniejszą ilością jadących po nich samochodów, a 
myślami krążył wokół Julii. Nie mógł się przed tym obronić. Niby ciągle rozważał 
w głowie swój plan działania, próbował jako advocat diaboli wynaleźć w nim 
wszystkie słabe punkty, przygotować się na nie, ale gdzieś głębiej pod tym swoim 
zamyśleniem widział jej oczy, słyszał jej głos, czuł jej perfumy. Tylko 
adrenalina we krwi sprawiała, że nie rozklejał się po drodze.     Czasem stres 
był najlepszym lekarstwem na smutek i chandrę. Oprócz spaceru w za ciasnych 
butach. Dziś akurat założył najwygodniejsze. 
Zbliżał się do starej, oczapionej śniegiem, miejskiej synagogi, gdy wydało 
mu się, że widzi w jej pobliżu dwie, znajome postacie.      Wnioskował z ich 
wysokiego wzrostu i szczupłego kształtu. Ale może to złudzenie. Padający nocą 
śnieg, lubi robić takie figle. Obie osoby, tak na oko kobieta z mężczyzną, były 
dokładnie zakapturzone. Nosiły takie same, sportowe, żarówiasto - odblaskowe, 
żółtawo - błękitne, śliskie kombinezony narciarskie i ogromne, utytłane w 
śniegu, brązowe, włochate buty po kolana. Z wyraźnym zainteresowaniem obchodziły 
świątynię dookoła, jakby nie mogły obejrzeć jej sobie w świetle dnia. Turyści o 
tej porze? Teraz synagoga była już zamknięta. Chcieli się tam włamać? W takich 
strojach? Naiwni amatorzy. Coś sobie nawet pokazywali na jej wielkim, kamiennym 
murze. Zaintrygowany nie wiedział, czy lepiej - dla własnego bezpieczeństwa - 
przejść na drugą stronę ulicy, czy przyspieszyć kroku i niby obojętnie, minąć 
ich. W sumie, w zasięgu wzroku, nie było nikogo więcej na chodniku, a tych dwoje 
wysokich zachowywało się raczej dziwnie. Zanim się ostatecznie zdecydował, co 
zrobić, to oni pierwsi odwrócili się do niego i go rozpoznali. 
-     Oskar! - zawołała do niego kobiecym głosem niższa postać.
"Chyba pora mi iść do okulisty" - pomyślał kwaśno - "Żeby nie rozpoznawać 
własnych przyjaciół!"
-     Xenia, Peter, to miłe wleźć na was nocą.
-     No, a w dzień to już nie łaska? - z uśmiechem odpowiedziała pytaniem 
Xenia, schylając się lekko, żeby mógł ucałować ją w policzek.
- Kiedy próbuję w dzień, to zwykle jesteście albo na pokazie, biennale, lub 
innym triennale, albo zamknięci w pracowni ratujecie dla ludzkości kolejne, 
rozkładające się dzieło sztuki niedocenianego, zazwyczaj rozłożonego już twórcy, 
albo właśnie kablujecie następną wystawę, żeby uchronić ją przed włamywaczami, 
czy wandalami.
Stanął na palce i wykonał z Peterem, jeszcze wyższym od dziewczyny, 
tradycyjny uścisk niedźwiadka. 
-     Ostatnio, to nawet twoja wina - odparował mu przekornie Peter.
-     Moja? Jakimże cudem?
-     A ta poświąteczna wystawa na targach, ta z salą futer?
-     A fakt. Dzięki, że to wzięliście tak na chybcika. 
-     Nie ma sprawy, zawsze to dla nas jakaś kasa. Zresztą za parę tygodni też 
wpakujemy ci jedną rzecz.
-     O, a co takiego? I dlaczego dopiero za parę tygodni?
-     Bo wtedy jego lordowska mość wyjedzie z zamku na wiosenny wypoczynek, a my 
wejdziemy tam z ekipą od instalacji alarmowych i przy okazji zabezpieczymy też 
jego prywatną, malarską galeryjkę przed upływem czasu, tudzież wilgocią z 
lochów.
-     A niby do czego ja wam w tym wszystkim? No może rzeczywiście ciut się 
orientuję w zabezpieczeniach, choć daleko mi do ciebie - dźgnął Petera palcem w 
twardy brzuch - ale o konserwacji sztalug nie mam już bladego pojęcia. No chyba, 
że będę Xeni podawać pędzelki i waciki.
-     E, dzięki, z tym sobie sama poradzę. Tam po prostu straszy.
-     Stra ..., co? Aha, straszy? - wysokim tonem przeciągnął ostanie słowo.
-     No, może to za dużo powiedziane - zaczął go uspokajać Peter - Zwyczajnie, 
łazi tam sobie po pomieszczeniach taka mglistawa postać, cosik pomrukując pod 
nosem.
-     Poważnie - kiwnęła głową Xenia - jakiś zamurowany przodek lorda, czy ktoś 
taki. W każdym razie rodzina.
-     I niby co, mam go egzorcyzmować?
-     W życiu, przecież to, hm, że tak powiem, żywa spuścizna rodu. Tak twierdzi 
lord. A nam chodzi o pomoc w takim ustawieniu skanerów antywłamaniowych, żeby 
nie reagowały jak głupie alarmem na tego zamurowańca. Dałoby się to zrobić?
-     Nie ma sprawy. Dajcie mi tylko znać wcześniej, pakuję walizę i jadę z 
wami. Kto płaci? "Art Guarding"?
-     Lord - odpowiedzieli zgodnie.
-     To może być. 
-     No i ładnie - ucieszył się Peter - A co tu porabiasz o tej porze, 
spacerek?
-     O to samo was chciałem spytać. Szczerze mówiąc, z daleka wyglądaliście, 
jak niedzielni amatorzy włamań.
-     Dlaczego niedzielni? - oburzyła się Xenia.
-     Bo świecicie w tych kombinezonach, prawie jak choinkowe żarówki. Widać by 
was było nawet w ciemnej piwnicy pełnej umorusanych kotów i pijanych węglarzy.
-     Jeździliśmy po południu, pod miastem, na nartach i tak właściwie, nie 
chciało nam się już zmieniać ciuchów na to nocne wyjście - wyjaśnił Peter.
-     Ale w drugiej części prawie masz rację - dodała Xenia - tyle, że całkiem 
na odwrót. Rabin Joskowitz nas wynajął do okablowania synagogi. W zeszłym 
tygodniu jakieś gnojki przeszły nocą przez mur i porozbijały kamieniami okna. Do 
środka nie weszli, bo na szczęście, po drodze były jeszcze stare kraty. Ale kto 
wie, czy jutro nie przyjdą z łomami albo przecinarką, stąd nasze zlecenie. Więc 
wymyśliliśmy, że trzeba tu przyjść nocką na spacer i w odpowiednich ku 
przestępstwu godzinach, obejrzeć sobie obiekt z jego sąsiedztwem, żeby potem 
dobrze zorientować się gdzie i jak rozmieścić nasze alarmy.
-     Rety, wynajął was sam Joskowitz? Ten rabin Joskowitz?
-     Niby jaki "ten"? - spytał Piotr
-     Ten kabalista.
-     Aha. A co?
-     No nic. Niezła reklama dla waszej firmy. Taki klient. Poza tym, oj, jak 
przydałaby mi się dobra kabała na tą noc.
-     No niestety, teraz rabin już śpi. A dlaczego na tą noc? - zaciekawiła się 
podejrzliwie Xenia, przeciągając głoski, jak starozakonna - To ty tu nie na 
spacer?
-     Oj, nie bardzo.
Peter, znający zawodowe zwyczaje Oskara, wyciągnął rękę i dotknął jego 
kieszeni na brzuchu kurtki. Spoważniał na twarzy, kiedy wyczuł w niej kształt 
Glocka.
-     Niebezpieczna rzecz? - spytał.
-     Ba. Powiem ci jutro.
-     Stary, uważaj na siebie. A może potrzebujesz wsparcia? Albo kogoś do 
pilnowania tyłów?
-     No jeszcze mi nie odbiło, żebym ryzykował cudzą skórę w moich podchodach. 
Ale dzięki, że można na was liczyć.
-     Zawsze, kiedy chcesz - powiedziała z powagą Xenia.
Oskar kiwnął głową.
Zapadła chwila ciszy, którą przerwał nagły świergot telefonu komórkowego. 
Oskar wiedział, że to nie jego aparat, bo brzęczał zamiast drgać. Zresztą Xenia 
już przy pierwszym dźwięku wykonała serię klepnięć po licznych, zamykanych na 
rzepy kieszeniach swojego narciarskiego kombinezonu - zupełnie jakby goniła 
jakąś zagubioną w nim, zimową muchę - co skończyło się wydobyciem z kieszonki na 
ramieniu czegoś fioletowego, o kształcie zgniecionej w palcach, kiedyś okrągłej, 
plastikowej puderniczki ze srebrną antenką i srebrną wytłoczką "Motorola". 
Dziewczyna z przepraszającym wyrazem twarzy przyłożyła telefon do ucha i przez 
chwilę przysłuchiwała się swojemu rozmówcy, przytakując mu co chwila 
monosylabami. Wreszcie stwierdziła: "Chwileczkę, mam dokładny kosztorys w aucie, 
zaraz panu podam dane" i zakrywając mikrofon komórki zwróciła się do Oskara.
-     Nie gniewaj się, mam Japonię na linii. Wreszcie zaczęły im się sypać ich 
wykupione z Europejskich aukcji Renoir'y i teraz szukają do tego dobrych 
konserwatorów. Muszę im podać dane naszego kosztorysu. Jest szansa na dużą 
fuchę. Lecę do auta. Buźka, i proszę, uważaj na siebie. - Znów się pochyliła, 
żeby mógł ucałować jej zimny policzek - Zadzwonimy jutro, trzeba umówić się na 
Święta. Pa.
Z gracją, jak Cukrowa Wróżka z "Dziadka do orzechów", zrobiła piruet na 
pięcie i pobiegła za róg synagogi.
-     Tam parkujecie? - spytał Oskar.
-     Aha, może cię podrzucić?
-     Ee, lepiej żebyście nie widzieli, gdzie idę.
-     To aż tak?
-     No. Ty, - Oskar ściszył głos - a co z jej dziewczynami? Nadal je miewa? 
Radzisz sobie z tym? 
-     A co mi zostaje? - Peter fatalistycznie wzruszył ramionami - Przecież ją 
kocham. Staram się jak mogę trzymać dystans do całej sprawy, choć to wcale nie 
łatwe. W końcu i tak chirurgicznie nie wyleczę jej z biseksualizmu, a sobie 
cycków nie dorobię. 
Więc co jakiś czas spotyka się z jakąś młodą laską. Tą swoją ostatnią, 
azjatycką "pacykarkę" wyrwała podobno samej prokurator Mohabet.
-     Czy mi się wydaje, czy mówisz o tym z dumą?
-     Wiesz, nie ukrywam, trochę jestem pod wrażeniem zdolności uwodzenia mojej 
kobiety.
-     Nie boicie się jakiegoś smrodu ze strony porzuconej prokurator? Urażona, 
kobieca duma zostawionej kochanki, to niebezpieczny stan ducha. Zwłaszcza u 
kogoś z taką władzą.
-     E tam. W tej dziedzinie seksu panują bezwzględne prawa wolnego rynku, jak 
nigdzie indziej. Prokurator nieźle by się zbłaźniła, robiąc nam z tego powodu 
prywatne wstręty. Prasa miałaby używanie, a my darmową reklamę. Zresztą zdaje 
się, że pani Mohabet już się pociesza w silnych ramionach pewnej młodej, choć 
niedoszłej adeptki sztuki rzeźbiarskiej. Takie życie.
-     Nigdy nie miałeś ochoty przyłączyć się do Xeni na trzeciego?
-     Kiedyś o tym rozmawialiśmy, nawet raz spróbowaliśmy. Ale szczerze mówiąc, 
zbyt byłem rozproszony, żeby mi się to podobało. Ja chcę tylko jej. A ona w 
końcu i tak jest ze mną. Tamtych, nawet nie specjalnie jestem ciekaw. Czasem 
lepiej za dużo nie wiedzieć.
-     Czyli, w sumie jesteś szczęśliwy.
-     Hm. Skłamałbym mówiąc "nie".
Oskar westchnął. Z zamyśloną twarzą poklepał Petera pięścią po barku.
-     Wybacz mi, że tak cię pytam o nie swoje sprawy. Ale przynajmniej, gdybyś 
chciał kiedyś odreagować - zresztą absolutnie cokolwiek - wal do mnie jak w dym.
-     OK. Dzięki.
-     Dobra, ja też będę już leciał. Trzymaj się stary, zdzwonimy się w Święta.
-     I spotkamy.
-     Koniecznie, cześć.
Ciepło uścisnęli sobie dłonie i rozeszli się za przeciwne rogi synagogi. 
Oskar po drodze do domu burmistrza pozwolił sobie jeszcze tylko na jeden 
przystanek. Przed zasypanymi śniegiem oknami wystawy wielkiego centrum 
zoologicznego. Sklep był już dawno zamknięty, ale przez jego przyciemniane szyby 
dobrze widać było w dyskretnie oświetlonym wnętrzu szeroką, przeszkloną półkę z 
kocimi kojcami. W środku jednego z nich wylegiwały się trzy maluchy. Rudawy 
kociak zasnął z łebkiem na brzuszku takiego w czarno - białe łatki, a obok 
rozpychał się szary pręgusek. Widok był delirycznie aberracyjny.
Z trudem oderwał od tego oczy. Teraz, pokrzepiony przesądnym przekonaniem o 
czuwającym nad nim kocim szczęściu, skupił się na ostatnim odcinku drogi przed 
swoim celem. Niedaleko stąd był już róg tego kwartału ulic, sąsiadujący z małym, 
botanicznym parkiem. Za nim zaczynała się nieduża dzielnica starych domów w 
ogrodach. Kilka z nich to ambasady i konsulaty pomniejszych państw, część to 
rodowe siedziby bankierów, handlowców, czy przemysłowców, a w paru mieszkali po 
prostu bogaci ludzie. Jeden z domów zajmował burmistrz. Mieszkał tam służbowo, 
bo cała nieruchomość należała do miasta. Każdy kolejny burmistrz musiał tam 
mieszkać. Oskar świetnie znał to miejsce z czasów, gdy jako urzędnik Ratusza 
bywał służbowo w salonach pryncypała. Miał teraz nadzieję, że w ciągu tych kilku 
lat od czasu, gdy zmienił zajęcie, nikt tam nie zmienił systemu ochrony. 
Ogromnie mu na tym zależało. 
Park był o tej porze już dawno pusty i zamknięty. Oskarowi bardzo to 
odpowiadało. Idąc wzdłuż jego wysokiego, trzymetrowego ogrodzenia, zdjął z 
ramion plecak i niósł go niby od niechcenia przy nodze. Raz poślizgnął się, raz 
o coś potknął, w każdym razie sprawdził dzięki temu, że nie miał za sobą żadnego 
spóźnionego spacerowicza. Był tutaj absolutnie sam, a padający śnieg, usłużnie 
zasypywał swymi lepkimi płatkami wszelkie ślady jego wędrówki. Uruchomił zapis 
obrazu w nagrywarce nimi - dysku. 
Chciał mieć przebieg całej akcji w swoim archiwum. Potem zrobi z tego wyciąg 
dla burmistrza. Oczywiście w życiu nie pokaże mu wszystkiego, a już na pewno nie 
sposobu dotarcia do jego domu. Kierował się na wielki, reklamowy bilbord, 
ustawiony między chodnikiem i parkiem, akurat na tyle blisko prętów ogrodzenia, 
że mógł się wślizgnąć w powstałą za nim przestrzeń bez wciągania brzucha. 
Schowany za ogromną tablicą z krzykliwym plakatem, zachęcającym do używania 
nowych depilatorów o czteroostrzowych żyletkach, przerzucił przez płot plecak, a 
potem sam wspiął się na jego drugą stronę. Chwilę rozglądał się dookoła nie 
wstając z przykucu w jakim wylądował. Widział tylko pustkę parku i padający 
śnieg. To dobrze. Wyjął z plecaka gogle noktowizora, założył je na okulary ale 
nie dostrzegł dzięki temu nic więcej. To jeszcze lepiej. Rozwinął kombinezon 
oddziałów specjalnych, rozpiął wtopiony wzdłuż jego brzucha plastikowy zamek i 
wciągnął ten strój na ubranie, łącznie z butami. 
Głowę ukrył w kapturze. Teraz dzięki bieli kombinezonu niewiele różnił się 
od pobliskiej zaspy śnieżnej. Materiał z którego go uszyto, pochłaniał sygnały 
wykrywaczy ruchu i nie emitował ciepła swojego nosiciela, więc termiczne skanery 
systemów alarmowych też przy nim głupiały. 
Choć wiedział, że park powinien być pusty, i że prędzej sam kogoś zobaczy, 
niż ktoś zauważy jego, zapuścił się między jego drzewa irracjonalnie pochylony. 
Biegł wydeptaną ścieżką od krzaka do krzaka skulony w sobie jak pod obstrzałem. 
Na oddalonym od głównych tras spacerowych wzgórku, ukrytym między 
śródziemnomorskimi sosnami, spoczywała w ziemi betonowa płyta włazu do 
studzienki telekomunikacyjnej. Odgarnął z niej śnieg, wyjął z plecaka hak 
tragarza i zaczepiając go w stalowym uchwycie na płycie, uniósł ją niczym właz. 
Przesunął płytę w bok i wślizgnął się do środka rurowatej dziury. Tam 
najpierw wyłączył zasilanie noktowizora - żeby nie oślepnąć - potem załamał dwie 
jarzeniowe pałeczki wyjęte po ciemku z plecaka i w ich błękitnej, chemicznej 
poświacie zamknął wejście nad sobą. Żeby mieć wolne ręce, przyczepił pałeczki do 
taśm rzepy na mankietach kombinezonu. Czuł się tu bezpiecznie. Lubił te 
studzienki, nie tak, jak ściekowe, bo nie było w nich wilgoci, smrodu, ani 
szczurów, a wzdłuż kabli światłowodów łatwo dawało się przeciskać, nawet przez 
wąskie rury kanałów. Najlepiej rozgarniając izolowane plastikiem węże, pchanym 
przed sobą plecakiem. 
Przypominało to trochę ruch robaczkowy w jelicie, ale co tam. Chyba lepsze 
takie skojarzenie, niż z ponowną wędrówką przez macicę. To w końcu była niezła 
aberracja, jeszcze całkiem spokojna. Tak przynajmniej uspokajająco twierdził 
prywatny psychoanalityk Oskara. 
Cierpliwie czołgał się przed siebie, aż między grubymi kablami dotarł do 
nowej studzienki. I była ku temu najwyższa pora, bo z całym tym elektro - 
wizualnym odrutowaniem na ścianach dookoła siebie, powoli zaczynał się już czuć 
jak jakiś łączniak. Stąd powinien wyjść na zewnątrz. Oczywiście jeśli nie 
zabłądził. Jarzeniowe pałeczki jeszcze nie zgasły, więc żeby nie zdradziło go 
ich światło, schował je w kieszeń kurtki, pod kombinezon. Znów uruchomił gogle 
noktowizora i spróbował powoli podnieść na barkach płytę włazu. 
Szczęśliwie, tak jak na to liczył, wciąż jej nie zaspawali, ani niczym nie 
zastawili, więc udało mu się. Przez niewielką szczelinę ostrożnie wysunął głowę 
na zewnątrz i rozejrzał się. Był zły sam na siebie, bo dla własnego 
bezpieczeństwa powinien zrobić to małym, myśliwskim peryskopem, ale już od dwóch 
tygodni odbierał go z naprawy u optyka. W czasie ostatniej akcji rozbił jego 
soczewki. I nos pewnego ochroniarza. Najważniejsze, że nie zabłądził. Trafił 
dokładnie, gdzie chciał. W okolice zamarzniętego kompostownika, na tyłach ogrodu 
burmistrza. Ta studzienka telekomunikacyjna była tak stara i tak dawno nie 
używana, że mało kto o niej pamiętał, a jeszcze mniej osób zwracało na nią 
uwagę. To miejsce było najmniej strzeżone w całym ogrodzie, bo przez obrośnięty 
żywopłotem parkan sąsiadowało z konsulatem Peru. Niby kto mógłby zagrozić 
burmistrzowi z tej strony - Świetlisty Szlak? 
Od czasu rozbicia tej organizacji i złapania założyciela ich ruchu, 
pozostali przy życiu partyzanci porzucili ideę lewicowej rewolucji na rzecz 
upraw heroinowych pól maku. Mieli z tego lepszy biznes. W każdym razie Oskar 
nikogo przed domem nie zobaczył. Cofnął się pod właz, założył plecak na brzuch, 
starannie zamknął na sobie kombinezon, a potem powoli wyślizgnął się w śnieg 
ogrodu. Denerwował się nie zasuniętą klapą studzienki, lecz wołał mieć za sobą 
otwartą drogę do szybkiego zniknięcia i ucieczki. 
Posuwał się naprzód krok po kroku, unosząc nad śniegiem wydęty od plecaka 
brzuch, żeby zostawiać po sobie jak najmniej śladów. W białym stroju, na 
czworakach, wyglądał niczym wielki, arktyczny żółw. Gdyby takie istniały. Dotarł 
do narożnika domu nie uruchamiając żadnych alarmów. Więc nie zmieniono 
instalacji ochronnych. Kamery termowizyjne go nie zauważyły, czujniki ruchu nie 
wykryły, a zwykłych noktowizorów nikt z tej strony nigdy nie montował. O ile 
dobrze pamiętał, w tym skrzydle rezydencji była spiżarnia, kuchnia, magazynek 
służby i pokój kamerdynera. Nic godnego specjalnego strzeżenia. Wstał przy 
ścianie domu.      Wiedział, że w tym miejscu był martwy punkt sensorów ruchu. 
Nie było tu żadnych okien, więc stwierdzono kiedyś, że nikomu to nie zaszkodzi. 
Teoretycznie mieli rację. Ale tylko trochę. Rozpiął suwak kombinezonu, rozchylił 
plecak, wyjął z niego pistolet z liną, hakiem i wciągarką. 
Załadował lufę hakiem i w prychnięciu sprężonego powietrza wysłał go niskim 
łukiem między puchowe płatki na skośny dach domu, prosto w dymiący, kwadratowy 
komin. Trafił za pierwszym razem. Hak był okręcony kewlarową koszulką, więc nie 
dzwonił metalem przy upadku. Gdy tylko linka pod pistoletem sflaczała, zaczął ją 
powoli, jednostajnie ściągać w dół, czekając, aż hak chwyci o coś swoimi zębami. 
I tak się stało. Podejrzliwie uwiesił się na linie, ale ta ani drgnęła. Miał 
szczęście. Schował pistolet z powrotem do plecaka, doczepił do liny wciągarkę i 
kolejno przesuwając w górę jej uchwyty, zaczął powoli, gładko wspinać się na 
dach. 
To proste przy sześćdziesięciu pięciu kilo wagi na golasa. Już pod rynną 
spojrzał za siebie w dół. Padający śnieg prawie całkiem zakrył trasę jego 
wędrówki przez ogród. Z przejściem samej rynny miał trochę kłopotu, ale w końcu 
znalazł się ponad nią, na białym, pochyłym dachu. Nie puszczając liny podciągnął 
się na kolanach do samego, opasłego komina i odczepił z jego wnętrza rozgrzany 
od dymu hak. 
Zaburczało mu w brzuchu, gdy poczuł zapach palonego drewna i gotowanej 
kapusty. Był już uczciwie głodny, a tu jeszcze nie minęło nawet pół nocy. 
Szczytem dachu przeczołgał się do drugiego, bliźniaczego komina. Tego nigdy nie 
używano. Jego palenisko dość niefortunnie umieszczono w wysokim holu, 
naprzeciwko głównego wejścia do rezydencji, a pokręcony od przeciągów cug, 
raczej wdmuchiwał dym do pomieszczeń, niż go wysysał. Przez ten komin nawet nie 
można było wejść do środka domu, bo prócz zamknięcia klapy nad paleniskiem, pod 
dachem zamontowano w jego poprzek grubą, stalową kratę, niby wielki ruszt grila. 
Dzięki temu, miejsce to świetnie nadawało się do nocnego czekania na 
nieproszonych gości. Oskar rozpiął kombinezon, dla wygody położył na kraty w 
kominie plecak, a sam usiadł na nim w środku ceglanej konstrukcji. Z zewnątrz w 
ogóle nie było go widać. Wyłączył nagrywanie mini - dysku, wsunął dłoń do 
kieszeni na brzuchu kurtki wymacując kolbę Glocka, i oparty o ścianę, spokojnie 
dał się przysypywać płatkom śniegu, mając tylko nadzieję, że coś się zdarzy, 
zanim tu zamarznie. Lub zacznie myśleć o niej. 
Na pewno nie zasnął, bo było mu na to za zimno, ale przecież ocknął się. Coś 
przykuło jego uwagę. Właściwie to brak czegoś. Dźwięków. Przestał słyszeć 
podmuchy wiatru i nocnego mruczenia miasta. A przecież normalnie, nawet w samym 
środku nocy i nawet w takiej cichej, spokojnej dzielnicy, słychać było, że 
miasto nigdy nie śpi. Uszy mu zamarzły, czy jak? Nie ruszając się uniósł wzrok 
do góry. Śnieg już dawno przykrył go bezkształtną warstwą lepkiego puchu, a 
teraz jeszcze posypywał zmrożonym pyłem szronu, niczym wcieranym przez sitko, 
lodowatym cukrem pudrem. Rozchylił wargi żeby zastukać zębami o zęby. Słyszał 
ten dźwięk, więc nie ogłuchł. Powolutku wsunął rękę pod kombinezon, uruchomił 
nagrywanie wizji z okularów pod goglami noktowizora, potem wyciągnął z kieszeni 
Glocka, odbezpieczył broń i ostrożnie zaczął unosić głowę nad krawędź komina. 
Kiedy mógł już spojrzeć na dach, zamarł w niedowierzaniu. 
OK. Duchy, demony, życie pozagrobowe, reinkarnacja, kosmici, 
parapsychologia, szamanizm i magia to jedno, ale to, co teraz widział, 
wychodziło poza te kategorie. Gdyby nie bał się, że ktoś, jakimś cudem go 
usłyszy, jęknąłby w duchu ze zdumienia. 
Owszem, spodziewał się, że tu i teraz stanie się coś dziwnego, ale nie żeby 
aż tak. Przed sobą, trochę z boku, jakby zaparkowany przy skosie dachu, widział 
zawieszony w powietrzu tył wielkich sań. Takich z zaprzęgiem. Dwunastu 
reniferów. 
Zwierzaki spięte parami w długiej uprzęży spokojnie lewitowały sobie w 
powietrzu. Ich krótkie ogonki wesoło majtały się co chwila w prawo i w lewo. 
Wiedział, że Iv byłaby zachwycona takim widokiem. Same sanie były długie niczym 
ciemna limuzyna, szerokie jak drzwi stodoły, całe drewniane, rzeźbione w figurki 
zwierząt, małe postaci i liczne, splątane esy floresy, do tego inkrustowane 
srebrem, wykładane jakimiś błyszczącymi kamieniami i jeszcze z puchatymi skórami 
białych niedźwiedzi, zwisającymi na zewnątrz. Jednym słowem Święty Mikołaj 
zaczął w tym roku pracować ciut wcześniej. No chyba, że ktoś podpieprzył mu 
brykę. 
Oskar nerwowo zerknął za siebie, lecz ta strona dachu była pusta. Ostrożnie 
wyprostował się w swoim kominie, stanął na palcach obok plecaka i zobaczył, że 
tyłem do niego, daleko w przodzie sań, na koźle woźnicy, siedzi jakaś nieduża, 
obielona śniegiem, chyba skulona postać w śmiesznej, stożkowej czapeczce. Przez 
głowę przebiegła mu burza nie tyle myśli, co skojarzeń. Najważniejsze, że stał 
pod wiatr do zwierząt. Co prawda, jego kombinezon miał też chronić przed 
wyczuciem ludzkiego zapachu, ale raz, że nie był zapięty, dwa że latający 
renifer, to nie policyjny pies, kto wie, jak czuły ma węch. Cicho wyszedł z 
komina na dach i nisko pochylony, w ślimaczym tempie, zaczął zbliżać się do 
zaprzęgu. Może było to irracjonalne ale celował przed siebie z Glocka. 
Stojąc w połowie długości sań, wyprostował się na sekundę, żeby zajrzeć do 
środka. Pusto, żadnych podarków. To bardzo rozczarowujące. Znów pochylony, 
prawie kucając, bezgłośnie podszedł wreszcie do początku sań i spojrzał w górę. 
Widział fragment stóp woźnicy. Takie jakieś małe i wcale nie w czerwonych 
butach, tylko zielonkawych i do tego bez obszycia futerkiem. "Kto to?" - w 
zdziwieniu nie mógł powstrzymać tej myśli. Zastygł przerażony celując w górę z 
broni, lecz nic się nie stało. Woźnica nie słyszał jego myśli. No chyba, że miał 
stalowe nerwy i tylko udawał, że nic o nim nie wie. Oskar nie miał aż takich 
nerwów, wolał mieć pewność, czy ten ktoś wie o jego obecności, czy nie. Pojęcia 
też nie miał, czy to, co chce zaraz zrobić w ogóle zadziała, ale odwrócił w 
palcach Glocka, błyskawicznie wyprostował się i zdzielił woźnicę ceramiczną 
kolbą w tył głowy. Podziałało idealnie. 
Mały człowieczek - bo on wcale nie był skulony, tylko niewysoki - bez 
jednego jęku zwalił się na bok siedzenia. Oskar zamarł z bronią gotową do 
natychmiastowego strzału, ale znikąd nie wyskoczył na niego inny przeciwnik. 
Nawet renifery nie reagowały na jego obecność, choć kilka ostatnich zwierząt 
zaprzęgu obejrzało się w tył, spoglądając na niego wielkimi, błyszczącymi 
oczami. 
Obojętnie jak krowy na pociąg. Problem polegał na tym, że Oskar sam nie 
bardzo wiedział, co dalej. Więc zdał się na swój instynkt. Wszedł do sań. 
Dziwnie się czuł w takiej wyraźnie nienaturalnie, zawieszonej w powietrzu 
rzeczy. Kołysało tym prawie jak ogromną szalupą. Usadowiony za leżącym woźnicą 
obejrzał go sobie. Zrobiło mu się trochę nieswojo, bo kurdupel w zielonym 
kubraku wyglądał jak regularny elf Świętego Mikołaja. No może raczej jak gnom, 
biorąc pod uwagę łysawą głowę, zmarszczki późnej starości na jego bladej, 
brodatej twarzy i siwe kępki włosów, obrzydliwie wyrastające mu z samego środka 
spiczastych uszu. "Cholera, ale się porobiło - pomyślał na ten widok - chyba 
nici z tegorocznych prezentów." 
Bojąc się, że przesadził w uderzeniu, dotknął jego tętnicy szyjnej. Wyczuł 
słaby puls i ciepło suchego ciała. Guz na głowie też miał normalny wygląd. Chyba 
nie rozwalił mu czaszki. Ciekawiło go od czego robiły się takie wydłużone w górę 
uszy? Kwestia mody? A może to od pędu wiatru przy lecących saniach? Jakby rodzaj 
choroby zawodowej roznosicieli gwiazdkowych prezentów?      Spróbował z powrotem 
posadzić nieprzytomnego karła, tak żeby zdawało się, że wszystko z nim w 
porządku, że nadal tkwi skulony na koźle. Sanie najwyraźniej czekały tu na coś, 
albo na kogoś. Miał tylko nadzieję, że na nic wielkiego, ani licznego. 
Jedynym miejscem, z którego mogło się to coś pojawić, był drugi komin. Już 
nie dymił, bo cały dom dawno spał, więc spokojnie można było dostać się przez 
niego do środka pomieszczeń. Wycelował czerwoną kropkę lasera w ceglaną krawędź 
komina i przycupnięty za woźnicą, czekał co będzie dalej. 
Zaczynał już się zastanawiać, czy nie zrobił jakiejś pomyłki w swych 
domysłach, gdy z obserwowanego miejsca wysunęły się czyjeś drobne, ale silne 
dłonie o długich, zagiętych paznokciach. Schowany za swoim jeńcem, Oskar 
widział, jak przez ceglaną cembrowinę, wydobywa się na dach drugi, trochę 
brzuchaty karzeł, z uwieszonym na plecach, niewiele mniejszym od siebie 
dzieckiem w prążkowanej piżamie. Syn burmistrza musiał być nieprzytomny albo 
uśpiony, bo w ogóle nie reagował na odbywaną podróż. 
Gnom zmęczony targanym ciężarem położył chłopca na śniegu i całkiem ludzkim 
gestem, ze spuszczoną głową, oparł się rękami o kolana ciężko oddychając. To był 
najlepszy moment, żeby zacząć coś robić. Tylko jak negocjować z kimś takim? Czy 
on w ogóle zrozumie, co się do niego powie? Jedyną nadzieją był International 
Language of Communication. Oskar wciąż ukryty za plecami woźnicy starannie 
wycelował Glocka i nacisnął spust. Z cichym "puch" broń drgnęła mu w dłoni, a 
pocisk zmiótł z głowy gnoma stożkowatą czapkę. Ten poderwał się w zdumieniu do 
góry i nagle zamarł, widząc swojego partnera, trzymanego ramieniem w silnym 
uścisku pod szyją przez kogoś obcego, a w siebie wycelowaną lufę pistoletu. 
"No - pomyślał Oskar - widać, że facet zna przynajmniej podstawy języka 
znaków. Teraz spróbujemy oralnie. Najpierw czegoś prostego." 
-     Dzieciak - wskazał lufą na leżącego chłopca - do łóżka - pokazał bronią na 
dach domu - teraz - skończył wolno wymawiać zadanie, ponownie celując w głowę 
karła.
Miał dziwne wrażenia, że skądś zna jego twarz. Gnom jakby przykulił się w 
sobie gotów do jakiegoś szalonego skoku. Wyraźnie mierzył wzrokiem odległość od 
swojego przeciwnika.
-     Myślisz, że zdołasz mnie tym zabić? - zapytał chrapliwie, z nienagannym 
akcentem, krzywiąc się do tego w ironicznie - złośliwym uśmiechu.
Oskara zatkało. Ale tylko na chwilę. Jeśli facet rozumie, co się do niego 
mówi, to mogą już sobie pogadać o całkiem różnych rzeczach. Powoli przesunął 
rubinową kropkę laserowego celownika w dół po ciele karła.
-     Myślę, że to przykre sikać na siedząco - odpowiedział zimnym, bezbarwnym 
głosem, mierząc mu w krocze.
Nieruchoma twarz gnoma nie wyrażała żadnych uczuć, ale cała postać wyraźnie 
stężała w sobie. "Tu cię mam konusie" - tryumfalnie przemknęło przez głowę 
Oskara. Po sekundzie wlekącej się niczym wieczność, gnom rozluźnił się, jakby 
zobojętniał.     Skinął głową, wolno pochylił się do chłopca i lekko uniósł go w 
górę, zasłaniając siebie, identycznie jak Oskar zasłaniał się woźnicą. Niewiele 
było go widać zza dziecka.
-     A jak podejdę, to co zrobisz.? - spytał chytrze.
"Myśl! - wrzasnął wewnątrz siebie spanikowany Oskar - to zaraz wymknie ci 
się spod kontroli. Myśl. Negocjować woźnicą? Nie, on go oleje. A więc ..." 
-     A wrócisz do domu piechotą? - odpowiedział pytaniem, celując w renifery.
Oczy gnoma zwęziły się w pełne nienawiści szparki. Ledwo było je widać spod 
jego siwiejących, gęstych brwi. Wyszczerzył ostre, chyba spiłowane zęby, mrucząc 
coś pod wąsami. Jednak po chwili znów skinął głową i wycofał się w tył do 
komina. Jedną ręką wciąż trzymał w górze, przed sobą nieprzytomnego chłopca, 
drugą wymacał za plecami ceglaną obmórówkę. Potem nie oglądając się przełożył za 
nią nogę i za moment znikł tam cały. Razem z dzieckiem. 
Oskar odetchnął. No, połowa już za nim. Teraz trzeba będzie się jeszcze 
bezpiecznie rozstać. Sprawdził stan swojego woźnicy. Staruszek zaczął chyba 
dochodzić do siebie. Niemrawo próbował się poruszyć, zatrzepotał powiekami. To 
źle. Oskar zamachnął się i znów uderzył go w łeb kolbą broni. Karzeł natychmiast 
sflaczał na koźle, przechylił się na bok i tak zastygł. 
"Wybacz stary - pomyślał Oskar - to twoje ryzyko zawodowe." Wysiadł z sań, 
schował broń w kieszeń na brzuchu i nie wyciągając z niej ręki czekał na powrót 
tego drugiego. Nurtowało go poczucie, że gdzieś widział już jego twarz. Czy to 
wspomnienia z radosnego dzieciństwa przy świątecznej choince? Czyżby obudził się 
którejś nocy, gdy prezenty pojawiały się w tajemniczy sposób pod drzewkiem i 
zobaczył właśnie tego gnoma? Potrząsnął głową. Niemożliwe. Od tego byli rodzice. 
Poza tym, za jego czasów elfy Świętego Mikołaja pomagały dawać dzieciom, a nie 
zabierać je, nie wiadomo gdzie i po co. No właśnie, gdzie i po co?      Warto by 
spytać. Już prawie podejrzewał, że gnom zamiast odstawić chłopca do łóżka, 
próbuje wykombinować jakiś wredny podstęp, gdy szponiaste ręce znów pojawiły się 
na krawędzi komina. Oskar cofnął się, a karzeł wyszedł na dach. Tym razem sam.   
Otrzepał spodenki na kolanach, podniósł swoją przestrzeloną czapkę i założył 
ją na głowę.
-     Załatwione, - warknął - co dalej?
-     Dlaczego?
-     Nie twój interes.
-     Chcesz nie mieć swojego? - Oskar poruszył bronią w kieszeni na brzuchu, 
tak żeby wyraźnie widać było zarys jej kształtu.
Gnom spojrzał na niego mrocznie i wzruszył ramionami.
-     Musimy się skądś brać.
-     Po co?
-     Do roboty.
-     Nie możecie się płodzić?
-     Żartujesz? - karzeł żachnął się z obrzydzeniem - To męski klub.
-     No więc ... ? - Oskar jednoznacznie zawiesił głos w pytaniu.
-     Tak co parę lat dobieramy sobie nowych kumpli - wyszczerzył się karzeł.
-     Równo co trzydzieści. Dlaczego tych, a nie innych? Bo są samodzielni, 
inteligentni, praktycznie nieprzeciętni jak na swój wiek i mają coś na sumieniu?
-     Szybko kojarzysz. Robota za kręgiem polarnym, to jakby pokuta. Albo 
zaoszczędzenie innym naszego towarzystwa. Całego dorastania i późniejszego 
życia.
-     Nie tęsknicie, nie chcecie wrócić?
-     Gdzie?
-     Do rodzin.
-     Po co?
-     A ta wasza ... robota, długa?
-     Do końca.
-     Czego?
-     Każdego z nas.
-     Ciężka?
-     Dość, ale ujdzie. Bez panienek, za to z piwem - karzeł poklepał się po 
brzuchu. - To jeszcze nie czyściec.
-     Ciekawe czy ten gruby właściciel sań wie o tym?
-     Niby o czym?
-     O dzieciakach.
-     Jasne, nie bądź naiwny, to nie bajka. Zawsze tak było, od początku, od 
wieków. Tylko przedtem robota była inna, zanim grubas - chcąc nie chcą - zaczął 
robić dla Niego.
-     Kogo?
Gnom w milczeniu wskazał paluchem w górę. Brew Oskara drgnęła ze zdziwienia. 
"Uuu, wysokie progi - pomyślał - nawet za wysokie."
-     A wasz wygląd?
-     Te zmiany? Żyjemy dłużej niż przeciętni, jesteśmy odporniejsi, silniejsi, 
znosimy mróz i ciemność, ale coś za coś. Na przykład nie rośniemy. To wszystko 
ma jakiś związek z przystosowaniem, czy genetyką. Widziałeś moje uszy? 
Gnom podszedł nagle do przodu, zdejmując po drodze czapkę. Zanim zaskoczony 
Oskar zareagował, karzeł wyprowadził potężne kopnięcie prosto w jego krocze. 
Cios był niesamowity, aż uniosło Oskara na palcach stóp i o mało nie stracił 
równowagi.     Szczęśliwie cały impet uderzenia odbił się bezboleśnie od 
hokejowego ochraniacza. Za to gnom poczuł tego kopa w swojej nodze. Jęknął i 
odruchowo chwycił się za stopę. Gdy ją puścił, kolba Glocka posłała go łukiem, 
plecami na dach. A obok parę jego zębów. Zanim karzeł wstał i bezwiednie roztarł 
sobie krew na wąsach, rubinowy celownik pistoletu świecił dokładnie po środku 
jego czoła. Widać było, że mimo to karzeł gotów jest rzucić się na Oskara ze 
szponiasto wykrzywionymi palcami. Wręcz kipiał wściekłością.
-     Ty ... - wybełkotał plując krwią
-     Dosyć, - uciął Oskar odciągając kurek broni - nybaj stąd.
-     Że co? - zdezorientowany gnom zatrzymał się w pół ruchu
-     Wypierdalaj!
To zrozumiał. Jeszcze tylko przez moment stał purpurowy od gniewu, 
zaciskając pięści i patrząc to na Oskara, to na sanie, ale wreszcie wsiadł na 
kozła. Nie patyczkował się z woźnicą, po prostu zwalił go do tyłu, na 
niedźwiedzie futra. Odwiązał lejce ze specjalnego haka, zaciął nimi renifery, a 
te natychmiast wystartowały pod padający śnieg, w górę i do przodu. Bez 
najmniejszego nawet dźwięku kopytka, czy dzwoneczka. "To bardzo nie mikołajowe" 
- pomyślał zawiedziony Oskar, trzymając na celowniku oddalający się w ciemne 
niebo pojazd, tak długo, póki mógł go widzieć. Zaprzęg znikał mu z oczu 
błyskawicznie, jak myśliwiec. 
Oskar obawiał się, żeby karzeł nie zawrócił w powietrzu i nie urządził sobie 
na niego nalotu z zaskoczenia, od tyłu. Wtedy raczej nie miałby szans. Nawet 
gdyby przełamał się i jakimś cudem zdołał zastrzelić wszystkie biedne renifery, 
to i tak rozpędzone sanie roztarły by go po dachu, niczym truskawkowy dżem na 
kanapce. 
Ciągle jeszcze kucając z wyciągniętą bronią rozglądał się nerwowo dookoła, 
gdy raptem zdał sobie sprawę, że znów słyszy wiatr i nocne odgłosy miasta. 
Zastanowił się. No tak, gdyby karzeł chciał wrócić, najpierw nastanie cisza. Nie 
wiedział dlaczego, ważne, że to tak działało. Więc już po wszystkim. Czas się 
stąd wynosić do domu. Zabrał z nieużywanego komina plecak, założył go sobie z 
przodu pod kombinezon i wyjął z niego hak tragarza z liną. On lepiej nadawał się 
do schodzenia z dachu, niż ten wystrzeliwany. 
Pazur haka zahaczył o krawędź wygasłego komina, przez jego uchwyt przełożył 
linę, cofnął się na kolanach do krawędzi dachu, szybko przeturlał pod rynnę, a 
potem po prostu opuścił się w dół, wzdłuż muru. Na koniec szarpnął liną, 
posyłając w górę sinusoidalną falę, która odczepiła hak z komina, tak że gdy 
spadł na śnieg, mógł go zabrać, nie zostawiając po sobie żadnych zbędnych 
śladów. 
Znów udając arktycznego żółwia doczołgał się wolno, na czworakach, do 
uchylonego włazu od studzienki telekomunikacyjnej i szczerze mówiąc odetchnął z 
ulgą, kiedy zasunął nad sobą jej betonową płytę. Udało mu się. Zlecenie 
wykonane, dzieciak uratowany - choć zgodnie ze słowami gnoma, nie musi być to 
wcale takie dobre dla otoczenia - materiał dla burmistrza nagrany - zrobi się z 
tego ładny wyciąg dla archiwów policji. Pełną wersję zostawi tylko sobie i w 
prawniczym archiwum u Iv i Grega. Nikt go nie przyłapał, ani nie uszkodził. 
Można było z powrotem zająć się swoim życiem. Do domu dostał się w identyczny 
sposób, jak do ogrodu burmistrza, tyle, że robił wszystko w odwrotnej 
kolejności. Przełażąc przez płot botanicznego parku, przypomniał sobie wreszcie 
skąd znał twarz gnoma. To postarzałe oblicze dzieciaka porwanego sześćdziesiąt 
lat temu. Widział jego zdjęcie w dokumentach z komendy. 
Chłopak był synem przedsiębiorcy budowlanego, w wieku siedmiu lat, ot tak, 
dla kawału, pozamieniał szczegóły na rysunku planów budowy miejskiego banku. 
Nikt tego nie sprawdził, więc w miesiąc po oddaniu budynku do użytku, zawaliły 
się całe jego podziemia. Trzy kondygnacje. Zginęło czternaście osób obsługi, a 
firma ojca splajtowała po odszkodowawczych procesach. Dziwne, wydawało mu się, 
że powrotna droga zajęła mu mniej czasu. Może dlatego, że nie oglądał kotów, a 
może dlatego, że znów myślał o niej. Nie wiedział. Zbyt był zmęczony schodzącym 
z niego napięciem i stresem, żeby to teraz roztrząsać. W każdym razie po wejściu 
do mieszkania, zrobił tylko jedną rzecz - frów na kanapę w salonie. Już leżąc 
zrzucił z siebie plecak, kombinezon, buty i część ubrania. Chciał, żeby mu się 
przyśniła. Bardzo tego pragnął. 
Obudził się tuż po ósmej i mimo, że minęło tylko parę godzin jego snu, nie 
czuł już znużenia. Nie chciało mu się nawet leżeć. Za oknami było jeszcze szaro 
- ponuro, a jego rozpierała energia i dobry nastrój. Cieszyło go, że wykonał 
robotę przed świętami, że ma to już z głowy, że nic mu się nie stało, a na 
bankowe konto wpłynie śliczna sumka. Moralność zlecenia przestała go obchodzić, 
w końcu nie zbawiał świata. Żałował tylko, że nie pamiętał, co mu się śniło. 
Może nic? Siadł na kanapie między rybimi papuciami z silnym postanowieniem, a 
wręcz pragnieniem przedświątecznych porządków. Trochę się tym nawet zaniepokoił, 
lecz widok stanu sypialni i zlewu w kuchni uświadomił mu, że to już najwyższa 
pora na takie czynności. Poza tym jutro wypadała wigilia i głupio mu było 
wstawiać choinkę do domu, w którym nie zrobił przedtem żadnych tradycyjno - 
mieszczańskich przygotowań. Taka aberracja zaszczepiona mu w dzieciństwie. 
Ale powoli z niej wychodził. Do dziewiątej przebrał się, pozbierane rzeczy 
poodwieszał do szaf, w gabinecie ułożył na biurku swój elektroniczny sprzęt z 
nocnej akcji - potem to przejrzy, żeby stworzyć raport z kopiami nagrań dla 
Ratusza i dla siebie - zjadł jakieś lekkie śniadanie i pogwizdując pewną 
norweską melodię, wylądował w długiej, podgrzewanej wannie. 
Między pierwszym, a drugim myciem włosów przyszła mu do głowy myśl o niej. 
Zanurkował pod opienioną wodą, zmył błękitny, przeciwłupieżowy szampon z 
zamkniętych oczu i gdy wynurzył się z powrotem, sięgnął do uwieszonej na 
ścianie, psychodelicznie pomarańczowej, wodoodpornej słuchawki telefonicznej na 
długim, staromodnie poskręcanym kablu. Lubił rozmawiać siedząc w ciepłej, 
olejkowej kąpieli, a kiedy w ten sposób przepalił zwarciami trzy kolejne 
telefony, kupił z demobilu, od wojskowych płetwonurków ten aparat, który miał 
ponoć działać nawet na głębokości trzydziestu metrów. Oskar nigdy nie zanurzał 
się tak głęboko w swojej wannie, wierzył sprzedawcom na słowo. 
Wybrał numer, który pamiętał jeszcze z dawnej pracy. Wewnętrznej centrali 
Ratusza przedstawił się nazwą firmy i podał im nazwisko Julii. Przełączyli go 
bez żadnych pytań. Skoro znał ten numer, znaczyło to, że ma prawo łączyć się z 
wyższymi stopniem urzędnikami, właśnie przez tą, niepubliczną linię. Miał 
nadzieję, że tak pomyślą. Słysząc sygnał w słuchawce, zaczął się nagle bać. 
Cały skulił się w sobie, spiął. Tak naprawdę, to co jej powie? Co poczuje, 
gdy usłyszy jej głos? Raptem miał pustkę w głowie, a w sercu burzę uczuć. Zaczął 
się beznadziejnie miotać między chęcią przerwania połączenia, a koniecznością, 
pragnieniem - takim najgłębszym, z samego środka duszy - na usłyszenie jej. 
Jezu, tęsknił do tego. No więc co powiedzieć? Że skończył zlecenie? Nie. Lepiej 
złoży jej życzenia świąteczne. A potem? 
Potem spyta, kiedy może ją widzieć, żeby przekazać raport z pracy. Może 
jednak zobaczy ją przed świętami? Tylko po co? Żeby pomyśleć o niej, jak o 
choinkowej, niedostępnej gwiazdce? Żeby parząc na nią, na jej gesty, ruchy, 
katować się pragnieniem jej dotyku, pocałunku? Żeby wyć w sobie, że nie może jej 
przytulić, nawet pod pretekstem składania życzeń - bo zwyczajnie sam nie 
widział, jak mógłby to znieść? Nie miał pojęcia, nie miał już siły o tym myśleć, 
po prostu potrzebował ją usłyszeć. Bez względu na ból. 
-     Halo? - odezwał się w słuchawce uprzejmy, męski głos.
"Co jest? Gdzie oni mnie połączyli" - zdziwił się
-     Mm, przepraszam, to chyba pomyłka, prosiłem centralę o kontakt na panią 
Julię Lermont, musieli coś pokręcić ...
-     Nie, nie - przerwał mu szybko mężczyzna po drugiej stronie - wszystko 
dobrze, tylko żona wyszła na chwilę do burmistrza, czy może coś przekazać?
"O Boże!" - pomyślał cały zmartwiały. 
Na sekundę zupełnie stracił czucie. A potem miał w sobie już tylko lodowato 
zimne igły. W każdym kawałeczku ciała.
-     Ja, ... tak, proszę powiedzieć, że dzwoniła firma "Last Consultatnt" z 
informacją o wykonaniu zlecenia. I, że ... po południu zostanie do kancelarii 
dostarczony pełny raport ze wszystkimi szczegółami. To wszystko, dziękuję. 
Dowidzenia.
-     Do widzenia i wesołych Świąt.
-     Wzajemnie - odpowiedział automatycznie, odwieszając słuchawkę na ścianę. 
Siedział otępiały, po turecku, na środku wanny, gapiąc się bezmyślnie w 
pękające bąbelki piany. Ściskało go w skroniach i w żołądku. Ledwo oddychał, 
zupełnie jakby zapadł w letarg. Tego się nie spodziewał. Usłyszeć go, faceta, 
który jest jej, który ją ma, który ... Coś w nim prawie skomlało, jak w 
ostatniej skardze psa. Tak cichutko, że nawet sam nie był tego pewien. Dopiero 
po dłuższej chwili, niczym przez grubą watę w uszach, zaczęło dochodzić do niego 
warczenie dzwonka telefonu. Spojrzał tępo na nurkowy aparat. "Telefon? Teraz? 
Iv!" - ostatnia myśl ocknęła go. Podniósł słuchawkę.
-     Tak?
-     Hej, hej nie obudziłam cię? - spytała Iv - Bo coś tak długo nie 
odbierałeś.
-     Nie, nie - uśmiechnął się, że to ona - już się wybełtałem na kanapce. A co 
ty robisz?
-     "Siedzę sobie w wannie.doc" - odrzekła tytułem pewnej znanej powieści - A 
ty? 
-     Hm, identycznie. Ciekawa zbieżność. Muszę o tym pogadać z 
psychoanalitykiem.
-     Koniecznie. Zerkałeś już za okno?
-     Nie zdążyłem, czemu pytasz?
-     Śnieg przestał padać.
-     Nareszcie. Nie lubię monotonnej pogody, a ta zaczynała już trącić 
aberracją. 
-     No dobra, to tyle, jeśli chodzi o uprzejme, angielskie konwersacje, teraz 
proszę konkretnie. Mów, czy jesteś cały. Bo byłeś nocą na robocie, prawda?
-     Zgadza się. I nie mam nawet zadrapania. A sprawa jest zamknięta. Opowiem, 
jak się spotkamy. Tylko nie wiem kiedy.
-     Bo?
-     Nie wiem, czy jestem w dość społecznym nastroju. W ogóle nic nie wiem.
-     Co jest, co się dzieje?
-     Iv, ja zadzwoniłem do niej, do Ratusza, chciałem z życzeniami i odebrał 
jej mąż, i ... - głos uwiązł mu w gardle lepką, dławiącą kluchą.
Zapiekło mu oczy pod powiekami. Tak cholernie bolało go gdzieś w środku.
-     Wiesz - powiedziała po chwili ciszy - myślę, że tym bardziej powinieneś 
przyjść. Pobawisz się z Erykiem w orzeszki. To pomaga na wszystko.
-     A jak się w to gra? - spytał odruchowo.
-     Ty mu dajesz orzeszki, a on je wchrumkuje. Tak słoneczko - usłyszał ją 
słabiej, zupełnie jakby mówiła do kogoś drugiego w pomieszczeniu - rozmawiamy z 
wujem Oskarem o tobie. Baw się grzecznie kaczuszką.
-     Rety, jesteś z nim w wannie? W klubie?
-     U siebie w łazience. A do wanny, to on jest za mały. Przyjdź po południu.
-     Dzięki, ale nie chcę wam zważyć przedświątecznego humoru. Muszę też trochę 
sprzątnąć swoją chatkę. Iv, dlaczego tak mi się dzieje? Tak pod wiatr, pod 
górkę? Dlaczego zawsze muszę tak sobie namieszać, nabałaganić w duszy i w sercu? 
Nie mógłbym po prostu spotkać wolnej, ślicznej dziewczyny, której spodobałbym 
się, tak, jak ona mi, z którą pasowalibyśmy sobie. Zupełnie, jak robi to 
codziennie, tysiące, szczęśliwych ludzi na świecie. Czy jestem aż tak inny? Czy 
ja za dużo wymagam od swojego życia?
-     Wiesz, życie jest pełne niespodzianek. Wbrew pozorom większość z nich jest 
dla nas dobra, nawet jeśli na początku myślimy inaczej - powiedział cicho Iv. - 
Przyjdź do nas, będziemy bardzo czekać. Pomożesz mi w kuchni, a wieczorem 
wszyscy skoczymy posprzątać do ciebie. OK? W końcu będzie dobrze, musi być. I 
pamiętaj, nie jesteś sam.
K O N I E C