ANTHONY PIERS

OKRUTNE KŁAMSTWO

1. WIDMOWA WYPRAWA
Ivy, przez bezmyślność, miała zakaz opuszczania Zaniku Roogna, więc - oczywiście 
- była bezbrzeżnie znudzona. Jej matce ostatnio urósł spory brzuch, ale Iren 
nadal objadała się, 
udając, że to cudowne i wyglądało na to, że nie ma już czasu dla córki. Co 
gorsze, ojciec, 
Król Dor, zamówił dla Ivy małego braciszka. Ivy nie potrzebowała i nie chciała 
małego 
braciszka. Jak mogli bezmyślnie zamówić coś takiego nie konsultując się 
uprzednio z 
najbardziej zainteresowaną osobą? A poza tym, na cóż komu dziecko - a 
szczególnie 
chłopiec?
Jednak już przysłali to okropieństwo i Iren najwidoczniej uczciła ten fakt, 
używając 
odchudzającego zaklęcia, ponieważ nagle wróciła do poprzedniej wagi, ale nadal 
prawie nie 
miała czasu dla Ivy. Niech licho porwie wszystkie kapusty! Ivy doszła do 
wniosku, że nawet 
Mundania nie mogła być gorsza niż to.
Przez jakiś czas bawiła się prezentami przysyłanymi przez koleżankę - Rapunzel, 
która miała bardzo długie włosy i również otrzymała zakaz opuszczania rodzinnego 
zamku. 
Ivy była jeszcze mała i nie umiała czytać ani pisać, tak więc wymieniały między 
sobą drobne 
upominki, co zazwyczaj zupełnie wystarczało. Jednak jak długo można bawić się 
zabawkami? 
Niebawem Ivy miała tego dość.
W końcu i bez końca zaczęła całymi godzinami obserwować magiczny arras w swoim 
pokoju; oglądanie tej głupiej tkaniny stało się jej jedyną rozrywką. Ruchome 
obrazy 
ukazywały wszystko, co kiedykolwiek wydarzyło się w krainie Xanth. Jednak obrazy 
były 
rozmazane, a ponadto Ivy niezbyt interesowała się historią. O ileż zabawniej 
było w puszczy, 
gdzie można bawić się z chmurami, •wikłaczami i tykwami!
Gdy gobelin odgrywał sceny z przeszłości odległej o kilkaset lat, Ivy zdała 
sobie 
sprawę z tego, że ma towarzystwo. W komnacie był jeden z zamkowych duchów. 
Prawdę 
mówiąc, on też oglądał arras.
Oczywiście, Ivy nie obawiała się duchów; prawdę powiedziawszy, było wprost 
przeciwnie. Zjawy unikały jej, ponieważ kłopoty zdawały się podążać o pół kroku 
za 
dziewczynką, a widmowi mieszkańcy Zamku Roogna, jak większość tych stworzeń, 
cenili 
sobie spokój ducha. Tak więc obecność tego widma zdziwiła Ivy, chociaż jej nie
zaniepokoiła. Zerknęła na ducha, lecz jego kształty były zupełnie niewyraźne i 
nie 
zdołała rozpoznać, który to. Zapytała:
- Kim jesteś?
- Jestem Jordan - odparł cicho zapytany. Duchy z trudem
wydawały choćby najcichsze dźwięki, ponieważ nie miały czym, ale
udawało im się to, jeśli mocno się starały.
Och, tak. Jordan był tym, który dawno temu, kiedy Ivy jeszcze nie było na 
świecie, 
pomógł Imbri ocalić Zamek Roogna przed hordami Jeźdźca.
- Co robisz?
- Oglądam moją historię.
Kiedy skupiła na nim uwagę, duch stał się wyraźniejszy, zmieniając się z 
bezkształtnej 
chmury w wydęte prześcieradło, co wyszło jego wyglądowi na dobre. Ivy 
zainteresowała się 
bardziej.
- Twoją historię? Przecież to historia Xanth, głuptasie!
- Ja żyłem w Xanth czterysta lat temu - rzekł Jordan, przybie
rając postać podobną do ludzkiej.
— Czy było wtedy równie nudno jak teraz?
— Nie, było cudownie! - rzekł duch z większym niż dotychczas
ożywieniem. - To była wspaniała wyprawa - jak sądzę.
— Sądzisz? - Ivy chciała wyjaśnić tę zagadkę, gdyż jeśli w Za
mku Roogna było coś interesującego, zamierzała to odkryć.
- No cóż, w jej trakcie umarłem.
- Hmm, ja zaraz umrę z nudów - zapewniła go Ivy.
- Och, nie - zaprotestował Jordan. - Jesteś czarodziejką.
Dorośniesz i zostaniesz Królem Xanth.
To nie było dla Ivy niczym nowym, ale jej zainteresowanie wzrosło. Teraz Jordan 
był 
już w pełni uformowanym mężczyzną, częściowo białym, a po części przezroczystym, 
dość 
dużym, młodym i przystojnym. Biały kosmyk włosów opadał mu lekko na prawe oko, 
także 
białe. Większość duchów przybierała ten kolor; Ivy nie wiedziała, dlaczego.
-Jak umarłeś?
Jordan potrząsnął głową.
-- Chyba niezbyt dobrze to pamiętam. Jestem nieżywy już od dawna.
- Przecież to tak łatwo zapamiętać! - wykrzyknęła Ivy. -
Śmierć to ważne wydarzenie, podobnie jak narodziny!
- A ty pamiętasz, jak się urodziłaś?
Oczywiście, że nie. Rodzą się zwierzęta. Ja zostałam znaleziona pod liściem 
kapusty. 
Powinnam wtedy kopnąć tę główkę kapusty, bo teraz znaleźli pod nią Dolpha i 
zrobili z niego 
mojego małego braciszka.
Wydęła wargi, rozjątrzona tym wspomnieniem.
- Gdybym była mądra, wymknęłabym się w nocy i wrzuciła
wszystkie główki kapusty do fosy, zanim pojawił się Dolph. To
pewnie jego wina, że mnie uziemili.
- Tak, z chłopcami jest sporo kłopotów - przyznał duch. -
Prawie tyle, ile z dziewczynkami.
- Co o?
Duch przezornie odsunął się dalej, pojmując, że powiedział coś prowokacyjnego i 
niewłaściwego. Każdy wie, że chłopcy są znacznie gorsi od dziewczynek. Jednak 
Ivy 
postanowiła wybaczyć mu tę pomyłkę, ponieważ nawet upiorne towarzystwo jest 
lepsze niż 
żadne.
- Opowiedz mi o przygodzie twego życia.
- Hmm, ją również niezbyt dobrze pamiętam. Wiem, że była
ekscytująca, pełna potworów, czarowników, mieczów, magii oraz
pięknych kobiet, ale szczegóły zatarły mi się w pamięci.
- Zatem skąd wiesz, że gobelin pokazuje teraz twoje życie? -
spytała czujnie Ivy.
- Poznaję sceny z mojego życia, kiedy widzę je na arrasie. Walka
ze smokiem, pocałunek kobiety - zaczynam sobie przypominać.
Wiem, że to przeżyłem.
- Walka ze smokiem? - zapytała Ivy. - Chyba nie ze Smokiem
z Rozpadliny?
- Zdaje się, że tego nie spotkałem - rzekł Jordan. - On żyje do
dziś, prawda? A zatem nie mogłem go zabić.
- To dobrze.
Smok z Rozpadliny stał się przyjacielem Ivy i nie chciała, żeby stało mu się coś 
złego, 
nawet czterysta lat temu. Rozpadliny pilnowała teraz Stacey Parowiec, smoczyca. 
W końcu 
Stanley dorośnie i wróci do Rozpadliny, ale nastąpi to w odległej przyszłości i 
dziewczynka 
wcale się tym nie martwiła.
-A kogo całowałeś?
Duch skupił się.
Kilka pięknych kobiet, jak sądzę, ale najmocniej tę ostatnią. Okrutnie mnie 
okłamano i 
umarłem. Dlatego nienawidzę jej. Jednak po śmierci znalazłem lepszą kobietę, 
więc może, 
mimo wszystko, wyszło mi to na dobre.
Ta historia stawała się po prostu fascynująca!
- Jak mogłeś znaleźć sobie kobietę po śmierci?
- Martwą kobietę, rzecz jasna. Będącą duchem, tak jak ja.
Ivy znała zjawy Zamku Roogna od zawsze, ale nigdy nie przyszło
jej do głowy, aby wypytywać je o ich życie.
- I co się z nią stało?
- Nadal tu jest, oczywiście. To Renee.
- Och, Renee! Czasem słyszę jak śpiewa. Ciche, smutne pio
senki.
-Tak, ona często jest smutna. Jednak to cudowna osoba.
Gdybym znów był żywy, ożeniłbym się z nią.
-Głuptasie, duchy nie mogą żyć ponownie! - skarciła go Ivy.
-A co z Millie?
Millie-zjawa rezydowała w Zamku Roogna przez osiemset lat, zanim została 
wskrzeszona. Poślubiła Władcę Zombich i teraz mieli dwójkę nastoletnich 
bliźniąt, Hiatusa i 
Lacunę, którzy czasami pilnowali Ivy.
— To prehistoria - ucięła Ivy. - Z czasów, gdy Dobry Mag
Humfrey praktykował jeszcze jako staruszek. Pomógł przywrócić jej
życie. Każdy o tym wie. Jednak Dobry Mag Humfrey już nie
wskrzesza duchów, a nikt inny nie wie, jak to zrobić. W jaki sposób ty
mógłbyś ożyć?
— No cóż, mój dar to umiejętność gojenia - odparł Jordan. -
A zatem, gdyby moje kości zostały znalezione i poskładane razem,
może...
— Gdzie są twoje kości?
— Nawet jeśli kiedyś wiedziałem, zapomniałem - wyznał zmie
szany duch.
Tak więc Jordan stanowił prawdziwą zagadkę. Teraz Ivy była naprawdę 
zainteresowana.
-To okrutne kłamstwo - na czym polegało?
Jordan rozłożył ręce.
-Tego też nie pamiętam. Myślałem, że jeśli ponownie zobaczę
wszystko na arrasie...
-Czemu nie - przystała Ivy. Spojrzeli na gobelin. Pokazywał
skalną ścianę stromego, niemal pionowego urwiska. Spełzał po niej
ogromny ślimak - z jakimś człowiekiem kurczowo uczepionym jego
skorupy.
-Och tak, ten ślimak - rzekł Jordan. - A tam, na nim, jadę ja.
Ivy nigdy nie przyszło do głowy, żeby jeździć na ślimaku,
z pewnością dlatego, że nigdy nie spotkała dostatecznie dużego okazu.
-Dokąd jedziesz?
-Nie pamiętam, ale musiałem gdzieś się dostać.
— A dlaczego na nim jedziesz, zamiast zejść na własnych nogach?
Ten ślimak strasznie się wlecze.
— Tego też nie pamiętani. Jednak sądzę, że nie miałem wyboru.
Może gdybym mógł dostrzec więcej szczegółów...
Spojrzeli z bliska i obraz trochę się powiększył, jak każda rzecz, którą Ivy 
obdarzyła 
baczniejszą uwagą. Dostrzegli jakiś cień, jakby monstrualnego ptaka, ale nie 
zdołali 
stwierdzić, jak wielkie i gdzie było to urwisko. Ślimak poruszał się denerwująco 
powoli; nie 
ulegało wątpliwości, że będą musieli czekać co najmniej godzinę, zanim
przesunie się dalej. Na tym polegał problem z arrasem; ukazywał obrazy ze stałą 
szybkością. Można go było zresetować, ale wtedy zazwyczaj przeskakiwał do 
zupełnie innej 
sceny i trzeba było czekać całe tygodnie, aż wróci do poprzedniej. Tak więc, 
jeżeli chciałeś 
zobaczyć zakończenie jakiejś historii, najprościej było pozwolić mu odegrać ją w 
tym 
powolnym tempie. Niemiła perspektywa dla znudzonego dziecka.
Jednak ciekawość Ivy, raz obudzona, nie dawała się zbyć byle czym.
-Musimy poznać prawdę - stwierdziła. - Chcę wiedzieć
wszystko o tym ślimaku - i o twoim życiu, a szczególnie o okrutnym
kłamstwie.
Oparła ręce na biodrach gestem podpatrzonym u matki, podkreślając siłę tego 
postanowienia.
-Jestem pewny, że przypomniałbym sobie, gdyby obrazy były
wyraźniejsze - rzekł Jordan.
Ivy przyjrzała się arrasowi.
-Troszkę zabrudził się przez te wieki - powiedziała. - I chyba
niezbyt mu posłużyło to, że używałam go do wycierania rąk przed
obiadem.
To dorośli zawsze mieli takie bezsensowne wymagania co do czystości rąk przed 
jedzeniem, więc Ivy wiedziała, że to nie jej wina, ale teraz pożałowała, że nie 
wycierała 
rączek w coś innego.
-Może gdyby udało nam się go wyczyścić, pokazywałby wyraź
niejsze obrazy.
Spróbowali. Ivy przyniosła wiadro z wodą, ale okazało się, że nie potrafi 
wyczyścić 
gobelinu. Sceny pozostawały rozmazane, nawet po namoczeniu.
-Potrzebujemy czegoś lepszego, żeby to oczyścić - orzekła,
sfrustrowana.
Wypróbowali wszystko, co tylko przyszło im do głowy, ale nic nie pomogło. Ivy 
była 
niebezpiecznie bliska wybuchu złości, co było kolejną cechą odziedziczoną po 
matce. Jednak 
postanowiła znaleźć jakiś sposób.
-Dobry Mag Humfrey wiedziałby, co robić, tyle że teraz jest
bardzo młody - rzekła. - Mimo to, musimy spróbować.
Jednak jakim sposobem miała dostać się do zamku Dobrego Maga, jeśli nie wolno 
jej 
opuścić Zamku Roogna? Rodzice z pewnością jej tam teraz nie zabiorą! Na pewno 
nie, gdyż 
są tak piekielnie zajęci tym głupim bachorem. A przecież nie mogła po prostu 
siedzieć i 
czekać, aż skończy się jej kara; zajęłoby to całą wieczność albo nawet trzy dni 
- nie wiadomo, 
co trwałoby dłużej.
— W piwnicy leży stara podkowa Klaczy z Mor - powiedział
duch. - Za jej pomocą mogłabyś wejść do tykwy i wyjść z niej.
Uradowana Ivy klasnęła w ręce. Tykwa okazała się niezwykle interesującym 
miejscem, ale jej opuszczenie wymagało ostrożności. Nie zdawała sobie sprawy z 
tego, że to 
podkowy umożliwiały Klaczom z Mor wychodzenie z tykw, lecz teraz pojęła, że to 
całkiem 
możliwe. Jedna z klaczy musiała zgubić podkowę uciekając przed budzącym się 
adresatem, 
gdyż Klacze z Mor nie mogły pokazywać się ludziom na jawie.
-Prowadź!
Jordan zaprowadził ją do podziemi, gdzie leżała podkowa. Dziewczynka podniosła 
ją. 
Zardzewiały metal był wygięty w kształcie litery U; nic dziwnego, że klacz 
porzuciła swoją 
własność.
- Och, paskudztwo! - krzyknęła Ivy, strząsając łajno z pod
kowy. - Jak to działa?
- Musisz wejść do tykwy - odparł Jordan. - Potem powędru
jesz przez tykwowy świat, aż znajdziesz się w pobliżu celu, a wtedy...
- Wiem, głupku! Chciałam zapytać, jak mam tam wejść?
- Podkowa powinna uczynić łupinę przenikliwą i...
- Gdzie tykwa?
Ivy była niespokojna i niecierpliwa; ponieważ denerwowała ją cała ta historia, 
dlatego 
spieszyła się, żeby nie popełnić błędu i nie zastanawiać się zbytnio nad swoim 
postępowaniem.
-Jedna rośnie pod zamkowym murem - rzekł Jordan. - Nie
powinna tam być, jednak jest dobrze ukryta i nikt jej jeszcze nie
znalazł.
-- Zaprowadź mnie tam - rozkazała Ivy. Musiała szybko pójść gdziekolwiek, bo 
lada 
chwila mogły zacząć się jej trząść kolana. Mimo wszystko tykwowy świat był 
siedliskiem 
złych snów i podejrzewała, że znajduje się tam więcej okropnych rzeczy niż nocne 
mary 
kiedykolwiek pokazały zwykłym śmiertelnikom.
Jordan zaprowadził ją. Tykwa znajdowała się tuż przy dużej rozpadlinie u podnóża 
muru. Dziewczynka wyciągnęła rękę, złapała pnącze i wyjęła tykwę.
-Tylko nie zaglądaj przez dziurkę! - ostrzegł ją duch.
-Wiem.
Dziewczynka dowiedziała się niedawno wiele o dziurkach; wyglądało na to, że jej 
mama nie była zadowolona, kiedy stwierdziła, iż dziadek Trent zgłębił jedną z 
nich, i 
najwidoczniej uważała, że to wina Ivy. Możliwe, że miało to coś wspólnego z 
nałożoną na 
Ivy karą.
-A teraz, jak...?
Wyciągnęła wygiętą podkowę w kierunku tykwy.
-Zaczekaj! - ostrzegł ją Jordan w sposób typowy dla doros
łych. - Sądzę, że potrzebujesz mapy, żeby...
Podkowa dotknęła łupiny tykwy - wniknęła w nią. Ivy, która spodziewała się 
napotkać 
jakiś opór, straciła równowagę i upadła. Jej
ramię wpadło do środka i cała reszta też, chociaż tykwa była znacznie mniejsza 
od 
niej. Nagle znalazła się wewnątrz i spadała.
Otworzyła usta do krzyku, lecz zanim zdążyła go wydać, wylądowała na czymś 
miękkim. To coś okazało się ogromną galaretką w cukrze. Odłożyła krzyk na 
później, wstała i 
rozejrzała się wokół. Nie było tak źle, jak się obawiała.
Znajdowała się w ogrodzie słodyczy. Wokół rosły lizaki, a wszystkie rośliny były 
lukrecjowe. Chciała zerwać jeden lizak, ale zawahała się; była w środku tykwy. 
Jeżeli zje tu 
coś, czy będzie mogła ją opuścić? Nie była pewna; w tykwie rządziły dziwne 
prawa. Tak więc 
wykazała nadzwyczajną siłę woli, znacznie wykraczającą poza obowiązki małej 
dziewczynki, 
i zostawiła słodycze w spokoju. Miała wrażenie, że będzie tego żałować do końca 
życia, ale 
nie mogła ryzykować.
Klacze z Mor poruszały się po Xanth wchodząc do jednych tykw, a wychodząc 
innymi: jakiś owoc zawsze znalazł się w pobliżu śpiącego, który potrzebował 
złego snu. Ivy 
weszła do środka w Zamku Roogna; chciała wyjść w Zaniku Dobrego Maga Humfreya. 
Tylko 
gdzie to jest?
Jordan miał rację; potrzebowała mapy - a nie miała żadnej. No cóż, będzie 
musiała 
jakoś znaleźć drogę.
Pomaszerowała ścieżką z twardej czekolady, mijając wszystkie te cudownie 
wyglądające i pachnące słodkości, od których ślinka szła jej do ust, aż dotarła 
do drewnianego 
domku. Zapukała do drzwi, ale nie usłyszała żadnej odpowiedzi - tylko ciche 
chrobotanie. 
Nacisnęła klamkę, otworzyła drzwi i weszła do środka.
Drzwi gwałtownie zamknęły się za jej plecami. Nagle chrobotanie przybrało na 
sile. 
Coś przebiegło jej po nogach. Gdy już mogła przeniknąć wzrokiem panujący 
wewnątrz 
półmrok, zobaczyła, że w pokoju roi się od owadów.
- Och, fe! •- wykrzyknęła z dziewczęcą odrazą. - Cóż za robaczywe miejsce!
Rzeczywiście. Najróżniejsze robactwo pełzało po podłodze, ścianach i suficie, a 
także 
po drzwiach za jej plecami. Owady trzepotały w powietrzu. Jeden wyłupiastooki 
potwór 
ruszył w jej kierunku, znacząco wymachując purpurowymi czułkami.
Ivy wykorzystała zaoszczędzony krzyk. Próbowała odgonić stwora podkową, ale 
chybiła i trafiła w ścianę. Podkowa i ręka przeszły na wylot, a Ivy za nimi, 
przenikając przez 
ścianę jak duch.
Zamrugała oczami, oślepiona jasnym światłem. Stała na plaży, tuż obok tykwy. 
Opodal ujrzała dużą wyspę, a w pobliżu wyspy była tratwa ze stojącym na niej 
centaurem. To 
musiała być Wyspa Centaura, leżąca na południu Xanth. Ivy przebyła długą drogę!
Jednak nie tu chciała dotrzeć. Wzięła się w garść i dotknęła tykwy
podkową. Zaczynała nabierać wprawy. Znowu znalazła się w tym zarobaczonym 
domu.
Pospiesznie otworzyła drzwi i wyskoczyła na zewnątrz. Pozostała w tykwie, 
ponieważ 
tym razem nie użyła podkowy. Jednak teraz ogród nie był już taki słodki; 
zdecydowanie 
zmienił się na gorsze. Wszędzie wokół rósł ten okropny szpinak, wraz z rzepą, 
rzodkiewkami, 
cebulą i innymi świństwami, których jedynym przeznaczeniem było dręczenie dzieci 
w 
porach posiłków. Była tu nawet - okropność! - kapusta. Ivy zacisnęła palcami 
nosek i 
pospieszyła ścieżką aż doszła do stawu pełnego stojącej, brązowej cieczy.
Cóż to takiego? Na pewno nic gorszego od tłuczonej dyni! Zanurzyła palec w 
płynie, a 
później polizała go; taka ciekawość nieuchronnie prowadziła do nieszczęścia.
Natychmiast wypluła gorzką ciecz. Coś strasznego! To był olej rycynowy - 
nadający 
się jedynie do smarowania przekładni, przekleństwo wszystkich dzieci.
Rozejrzała się wokół. Jak wydostać się z tykwy, żeby ponownie rzucić okiem na 
prawdziwe Xanth? Mogła być w pobliżu Zamku Humfreya, a nie chciała go ominąć. 
Jednak 
przy braku ścian, których można dotknąć...
Nagle wpadła na pomysł. Ostrożnie dotknęła podkową oleistej powierzchni 
śmierdzącego stawu. Metal zanurzył się, pociągając Ivy za sobą. Wstrzymała 
oddech, 
zacisnęła powieki i bezboleśnie wynurzyła się na twardym gruncie. Otworzyła oczy 
i 
stwierdziła, że stoi obok tykwy, a opodal widać Zamek Dobrego Maga. Wybrała 
najbardziej 
nieprzyjemną drogę, która, oczywiście, okazała się właściwą, i dotarła do celu!
No, prawie. Pozostał jeszcze drobiazg: musiała dostać się do środka. Od zamku 
dzieliła ją fosa; nie było mostu zwodzonego, a mury wyglądały bardzo 
zniechęcająco.
Najpierw pokona fosę. Rozejrzała się wokół. Pod rozłożystym drzewem znalazła 
kilka 
małych kamieni.
- Przejściowce! - wykrzyknęła, rozpoznając je.
Podniosła kilka, ale trudno było utrzymać je wszystkie, więc sięgnęła po duży 
liść, 
żeby je weń zawinąć. Jednak, niestety, to nie był liść, lecz skrzydło 
gigantycznej ćmy 
księżycówki. Stworzenie nie ruszało się i zwisło bezwładnie, kiedy je podniosła. 
Ivy 
zrozumiała, że ćma nie żyje. Z oczu dziewczynki spłynęły łzy; nienawidziła, gdy 
coś tak 
pięknego ginęło bezpowrotnie.
Znalazła trochę kosodrzewiny, położyła na niej kamienie, ćmę i podkowę, po czym 
starannie związała rogi koca, tworząc zawiniątko. Uznała się za pomysłowe 
dziecko, więc 
naprawdę nim była. Później podeszła do fosy i trzymając węzełek w jednej ręce, 
drugą rzuciła 
pierwszy kamyk.
Przejściowiec plusnął w wodę, zabulgotał, jakby powiększył się, i osiadł 
nieruchomo, 
ledwie wystając nad powierzchnię. Cisnęła drugi, trochę dalej, i ten również nie 
utonął. Kiedy 
utworzyła nieco nieregularny rządek - bo przejściowce nigdy nie ustawią się w 
równym 
szeregu, choćby nie wiem jak dokładnie rozmieszczane - ostrożnie stanęła na 
pierwszym 
kamieniu. Zachybotał się lekko, ale utrzymał jej ciężar; mimo wszystko, taką 
miały naturę, a 
dar Ivy jeszcze wzmocnił tę cechę. Źle ulokowany przejściowiec może stać się 
wywrotowcem, ale te zostały dobrze umieszczone.
Stanęła na drugim i trzecim, po czym cisnęła jeszcze parę. To było szarpiące 
nerwy 
zajęcie, bo znalazła się na głębokiej wodzie, ale miała dość kamieni i przeszła 
na drugą stronę 
mając jeszcze jeden w zapasie. To było wspaniałe osiągnięcie, skoro za takie je 
uznała.
Teraz znalazła się na wąskiej półce między brzegiem fosy a murem zamku. Po 
jednej 
stronie brzeg zwężał się, aż między murem a nim nie zostało ani odrobiny 
miejsca, tędy więc 
nie mogła pójść. Z drugiej strony półka niknęła za załomem muru. Ivy była pewna, 
że gdzieś 
tam są drzwi, więc ruszyła w tym kierunku.
Minęła niszę, w której panowała nieprzenikniona ciemność; światło wcale nie 
przenikało tej czerni. To było interesujące, ale nie za bardzo; dziewczynka 
poszła dalej. Nagle 
minęła zakręt i weszła w oślepiający blask. Zasłoniła oczy dłonią, ale światło i 
tak przesącza-
ło się jej między palcami i przez powieki. Było zbyt jaskrawe!
Wycofała się za zakręt i blask znów zmienił się w światło dnia, pozostawiając 
tylko 
ciemnoczerwoną plamkę na skraju pola widzenia. Jak ominąć to miejsce? Jeśli 
drzwi, których 
szukała, znajdowały się właśnie tam, nie zdoła ich dostrzec. Może nawet wpaść do 
fosy i 
zmoczyć sobie nogi; z trudem zdołałaby wytłumaczyć się matce! Iren mogła nie 
mieć czasu 
dla Ivy, gdy ta jej potrzebowała, ale z pewnością pojawi się jak za dotknięciem 
zaczarowanej 
różdżki w chwili, gdy córka zamoczy sobie stopki i buciki; takie są wszystkie 
matki. Ponadto 
Ivy nie wiedziała, jak szybko odzyska wzrok po dłuższej chwili przebywania w tym 
oślepiającym blasku; byłoby okropnie, gdyby oślepła! Gdyby ślepa wróciła do 
domu, mogliby 
ją karmić - niebywała okropność! - marchewką, ponieważ to warzywo zawierało 
czarodziejski żółty składnik, dobry na oczy. Nie ulegało wątpliwości, że trzeba 
znaleźć inną 
drogę. - No, dalej, Ivy - skarciła się. -Jesteś wystarczająco sprytna, żeby 
wymyślić sposób 
pokonania tej odrobiny światła!
I natychmiast stała się dostatecznie sprytna; pewność siebie to wspaniała rzecz, 
szczególnie kiedy jest wspomagana przez magię.
Ivy wróciła do ciemnej niszy i sięgnęła ręką. Oczywiście, w środku była ślepa 
latarnia. 
Dziewczynka wyjęła ją i wokół zapadł mrok, zmieniając dzień w noc. Na szczęście 
nadal 
widziała słaby odblask światła za rogiem; skierowała się tam.
Gdy Ivy minęła zakręt, zalała ją jasność, z którą natychmiast starła się 
ciemność 
promieniująca ze ślepej latarni. Światła zderzyły się ze sobą i wymieszały, a 
wokół znowu 
zrobiło się tylko tak jasno, jak za dnia. Wokół ślepej latarni utrzymywała się 
mała kula 
ciemności, w której niknęła ręka Ivy, zaś druga latarnia nadal świeciła zbyt 
jasno, aby na nią 
patrzeć. Przestrzeń między nimi wypełniały różne odcienie, od głębokiej czerni, 
po dzienny 
blask. Gdyby Ivy miała skłonności do filozoficznych rozważań, mogłaby dojść do 
wniosku, 
że taka jest ścieżka życia, po której zwyczajni ludzie wędrują z najrozmaitszym 
skutkiem 
pośród nieprawdopodobnych ekstremów dobra i zła czyhających na skrajach, 
napotykając 
najrozmaitsze ich odmiany. Jednak była zbyt młoda na takie myśli, więc odsunęła 
je od siebie 
i podążała przez rozmaite odcienie szarości, aż minęła następny zakręt. Wtedy 
ślepa latarnia 
stała się zbyt silna i pogrążyła wszystko w ciemnościach; Ivy zostawiła ją w 
pustej niszy i 
poszła dalej.
Wkrótce napotkała kolejną przeszkodę. Mały, skrzydlaty kot z kwikiem zatrzepotał 
jej 
nad głową. Kiedy próbowała zrobić krok, kot opuścił się niżej, nastawiając 
szpony. Był za 
mały na kotolota; to był kociokwik i nie miał zamiaru jej przepuścić.
Zajrzała do węzełka, gdzie miała jeden kamień, martwą ćmę i podkowę. Mogła 
rzucić 
kamykiem w nieznośne stworzenie, ale wątpiła, czy udałoby się jej trafić; 
pięcioletnie 
dziewczynki nie są dobrymi rozgrywającymi. Postanowiła nie ruszać kamienia. 
Musiała 
znaleźć inny sposób.
Kiedy go szukała, kociokwik opuścił się jeszcze niżej. Widocznie Ivy znajdowała 
się 
na samym skraju jego pola ataku, gdyż stwór zawahał się. Zapewne nie chciał 
znaleźć się zbyt 
blisko jaskrawego światła za rogiem, które oślepiłoby go tak samo, jak przedtem 
ją. Tak więc 
znalazła się w miejscu, gdzie mogła bezpiecznie przystanąć.
Przyjrzała się zwierzęciu, notując w myślach odmienne części jego ciała. 
Jastrzębie 
skrzydła należały do przedstawiciela ptasiego rodu, podobnie jak brązowe pióra i 
upierzony 
ogon; natomiast głowa i nogi, tak samo jak białe zębiska i szpony, 
reprezentowały bez-
sprzecznie kocią budowę. Dziewczynka zastanawiała się, które cechy przeważały. 
Czy ten 
stwór składał jaja, czy też był żyworodny? Zwierzęta reprodukują się w sposób 
znacznie 
mniej skomplikowany i łatwiej niż ludzie; może dlatego, że nie hodują kapusty. 
Ivy spłynęła 
rumieńcem, łapiąc się na takich brzydkich myślach, lecz mimo to była 
zaciekawiona. 
Wiedziała, że niektóre zwierzęta składają jaja, a inne lęgną młode, a może na 
odwrót, 
tymczasem ludzie znajdują się pod liśćmi kapusty, a jeszcze te bociany...
Ivy zmarszczyła brwi, ponieważ znów przypomniała sobie o małym braciszku 
Dolphie. Szkoda, że nie przyniósł go bocian, bo wtedy mógłby przypadkiem zrzucić 
zawiniątko do gniazda bazyliszków,
albo na źle usposobiony szpilkokaktus. Niemal widziała już lecące wokół szpilki, 
trafiające małe bazyliszki, które, oczywiście, toczyły wokół nienawistnym 
wejrzeniem, 
zamieniając wszystko w gaz. Czy też w głaz? W każdym razie te małe, ptasiomózgie 
jaszczurki oberwały twardymi jak kamień kolcami, i dobrze im tak.
Ivy spostrzegła coś na samym skraju pola widzenia. Wyglądało to na koński ogon. 
Klacz z Jaw! Imbri przyniosła jej przyjemny, gwałtowny sen na jawie, ale teraz 
musiała 
pogalopować do następnego adresata.
Ivy usłyszała miaukniecie. Spojrzała w górę. Kociokwik podleciał całkiem blisko 
i 
miał jakieś kłopoty. Rozbieżne cechy budowy jego ciała wzmocniły się, koci łeb i 
nogi stały 
się bardziej kocie, a skrzydła i ogon bardziej ptasie. Teraz walczyły o 
dominację. Łeb 
usiłował ugryźć skrzydła, a one tłukły głowę.
Ivy patrzyła uważnie, więc oczywiście różnice uległy dalszemu zwiększeniu. Walka 
stawała się coraz bardziej zacięta. Sypały się pióra i kępki futra. W końcu 
kociokwik 
zatrzepotał skrzydłami, runął do fosy i zniknął. Najwyraźniej był nieudanym 
dziełem Natury. 
Niestabilny charakter, wzmocniony bliskością Ivy i jej gwałtownego snu na jawie, 
doprowadził nieszczęsne stworzenie do samozagłady.
Ivy poszła dalej, zadowolona, że pozbyła się kociokwika, choć zasmucona 
sposobem, 
w jaki się to dokonało. Nadal szukała drzwi do zamku. Dotarła do spłachetka 
ziemi, na 
którym leżał kamień nagrobny. Miał kształt głowy grobowo poważnego starca, o 
przerzedzonych siwych włosach i bokobrodach. Wyglądał jak żywy, a w miarę jak mu 
się 
przyglądała, ożywał coraz bardziej; mierzył ją nieruchomym spojrzeniem. W końcu 
mrugnął 
do niej kamienną powieką.
- Jesteś żywy! - krzyknęła ze zdumieniem.
- Nie, mała, jestem zimny jak głaz - powiedział nagrobek. -
Pr/ybieram kształt głowy tego, kogo grób znajduje się w pobliżu.
Taką mam naturę; jestem nagrobkiem.
- Chcesz powiedzieć, że wyglądasz jak... - zaczęła, zerknąwszy
na kopczyk ziemi opodal kamienia.
- Właśnie, kruszynko. Jak ten krzykliwy staruch, którego tu
pochowano.
Prawdę mówiąc, sposobem mówienia przypominał Ivy krzykliwego golenia, ale może 
wszyscy krzykacze są do siebie podobni.
- To ciekawe - rzekła Ivy. Ten nagrobek nie wydawał się
groźny.
W zeszłym roku umieszczono mnie w pobliżu ślicznej, młodej
nieboszczki; powinnaś wtedy mnie widzieć! Miałem powierzchnię jak
polerowany marmur i piękny kształt.
- To cudownie - powiedziała Ivy, tracąc zainteresowanie. -
Muszę już iść.
- Ach, jeżeli spróbujesz mnie ominąć, oberwiesz szczotką -
ostrzegł nagrobek.
-Phi! - odparła. - Nic mi nie zrobisz, twardogiowy starcze!
Wyzywająco ruszyła dalej.
-Alarm! - wrzasnął nagrobek. - Niegrzeczne dziecko! Praw
dopodobnie nieznośny bachor! Zdzielić je szczotką!
Zza załomu muru wyleciała najstraszliwsza rzecz, jaką Ivy mogła sobie wyobrazić: 
ogromna szczotka do włosów. Dziewczynka pospiesznie umknęła z powrotem, 
zasłaniając 
rękami pupę. Ten nagrobek nie żartował!
Oparła się plecami o mur, osłaniając tylną część ciała. I co teraz robić? Nie 
mogła 
stanąć twarzą w twarz z takim przeciwnikiem, a tym bardziej obrócić się doń 
tyłem.
Szczotka przez chwilę unosiła się w powietrzu. Później, nie widząc zachęcającej 
do 
ataku wypukłości, zniknęła tam, skąd przyleciała. Ivy odetchnęła; tym razem 
udało się.
Miała jednak nieprzyjemną świadomość tego, że kiedy znów spróbuje ominąć 
nagrobek, ten znowu zacznie krzyczeć i straszliwa szczotka powróci. Utknęła. 
Była dość 
pewną siebie dziewczynką, ale ta szczotka... Musi wymyślić jakiś sposób, żeby 
pozbyć się 
jej!
Nagle wpadła na nowy pomysł, gdyż w jej główce roiło się od pomysłów, a niektóre 
były równie mądre, jak ona sama. A gdyby unieszkodliwiła nagrobek zamiast 
szczotki? Jeśli 
tylko zdoła jakoś uciszyć tego krzykacza, zamknąć mu usta...
Jeszcze raz zajrzała do węzełka. Może powinna być bardziej pomysłowa. Kamień, 
podkowa, martwa ćma. Nie ma tu nic, co...
Twórcza bańka rozbłysła nad jej głową, przez moment świecąc równie jasno, jak 
oślepiający blask zwalczony niedawno przez Ivy za pomocą ślepej latarni. Tak, to 
może się 
udać!
Pomaszerowała do nagrobka.
-Cześć, twardzielu! - powiedziała śmiało.
' Kamienne oko zmierzyło ją nieruchomym spojrzeniem.
-To znów ty, pokurczu? Jeśli spróbujesz pójść dalej, dopilnuję,
żeby nie ominęło cię lanie. Długo nie będziesz mogła usiąść!
-Mam coś dla ciebie - rzekła, wyjmując nieżywą ćmę. - Po
zwól, że wygrzebię tu mały dołek...
Wykopała małą dziurę w ziemi.
— Nieciekawie to wygląda - orzekł nagrobek. - Jeżeli ryjesz
zbyt głęboko, możesz znaleźć coś, co ci się nie spodoba, cukiereczku.
— Chcę tylko pochować ją bliżej - odparła Ivy i upuściła
martwą ćmę do dołka. Potem zasypała dziurę ziemią i mocno
przyklepała.
Stała, patrząc. Jeżeli nagrobek powiedział prawdę...
Nie kłamał. Zaczai zmieniać kształt. Ludzkie rysy poczęły znikać, a kamień 
przybrał 
zielonkawą barwę. Potem przyjął nowy kształt. Teraz wyglądał jak głowa ćmy 
księżycówki, o 
włochatych czułkach i ślicznych barwach.
-To naprawdę ładne - powiedziała Ivy i minęła nagrobek.
Ćma gwałtownie poruszała czułkami, ale milczała, bowiem ćmy
nie wydają dźwięków słyszalnych przez ludzkie ucho. Ogromna szczotka nie 
pojawiła 
się, a Ivy niezwłocznie opuściła niebezpieczne miejsce. Dzięki twórczemu 
podejściu 
pokonała ostatnią przeszkodę. Wykorzystała martwą ćmę w sposób, jakiego nikt 
dotychczas 
nie próbował.
Dotarła do drzwi zamku i otworzyła je pchnięciem. Młoda i ładna kobieta wyszła 
jej 
na spotkanie.
-Och, witaj, Ivy - co za niespodzianka. Dlaczego nie przylecia
łaś na dywanie, jak zwykle?
Ivy wolała nie wyjaśniać, że została uziemiona; Zora była bardzo miła, ale w 
takich 
sprawach nie można ufać nikomu dorosłemu.
-Jestem w interesach - powiedziała Zorze. - Muszę zobaczyć
się z Dobrym Magiem Humfreyem.
Zora wzruszyła ramionami. Była zombie, ale nie było tego po niej widać, ponieważ 
nie gubiła kawałków ciała. Od dwóch lat opiekowała się Dobrym Magiem, ponieważ 
miała 
dar przyspieszania starości. Była zamężna, ale kiedy używała swojego daru, 
ludzie stawali się 
nerwowi, obawiając się, że ich postarzy. Ivy nie rozumiała, jak ktoś może mieć 
coś przeciw 
byciu starszym; pewnie zapomnieli, jak to jest być dzieckiem. Jednak wyglądało 
na to, że 
boją się zestarzeć, tym bardziej, im bardziej już byli starzy. I tak mąż Zory, 
Xavier, 
najczęściej znikał z domu, kiedy żona używała swego daru.
Ivy pojmowała praktyczne znaczenie tego daru, chociaż nie rozumiała emocji, 
jakie 
wywoływał, i wcale się nie obawiała. Często odwiedzała Dobrego Maga, potęgując 
talent 
Zory swoimi zdolnościami, tak że Humfrey dorastał w kilkakrotnie szybszym 
tempie. I jak to 
zawsze bywa, nie miało upłynąć wiele czasu, a znów będzie dorosły; na razie 
zdawał się 
cieszyć drugim dzieciństwem.
Zora odprowadziła Ivy do bawialni. Dobry Mag był teraz wzrostu Ivy, co 
oznaczało, 
że starzał się trzykrotnie szybciej niż normalny człowiek, ponieważ był niski 
jak na swoje 
lata.
— Cześć, Ivy! - powiedział. - Przyszłaś dołożyć mi jeszcze
kilka lat?
Nie, mam interes - powtórzyła Ivy. Musiała zaufać Humf-
reyowi, nawet jeśli nie miała na to ochoty. On i tak wiedział
o wszystkim, a przynajmniej takie sprawiał wrażenie, gdyż na tym
polegał jego dar. Fizycznie był teraz dzieckiem, więc może nie będzie
- To cudownie - powiedziała Ivy, tracąc zainteresowanie. -
Muszę już iść.
- Ach, jeżeli spróbujesz mnie ominąć, oberwiesz szczotką -
ostrzegł nagrobek.
-Phi! - odparła. - Nic mi nie zrobisz, twardogłowy starcze!
Wyzywająco ruszyła dalej.
-Alarm! - wrzasnął nagrobek. - Niegrzeczne dziecko! Praw
dopodobnie nieznośny bachor! Zdzielić je szczotką!
Zza załomu muru wyleciała najstraszliwsza rzecz, jaką Ivy mogła sobie wyobrazić: 
ogromna szczotka do włosów. Dziewczynka pospiesznie umknęła z powrotem, 
zasłaniając 
rękami pupę. Ten nagrobek nie żartował!
Oparła się plecami o mur, osłaniając tylną część ciała. I co teraz robić? Nie 
mogła 
stanąć twarzą w twarz z takim przeciwnikiem, a tym bardziej obrócić się doń 
tyłem.
Szczotka przez chwilę unosiła się w powietrzu. Później, nie widząc zachęcającej 
do 
ataku wypukłości, zniknęła tam, skąd przyleciała. Ivy odetchnęła; tym razem 
udało się.
Miała jednak nieprzyjemną świadomość tego, że kiedy znów spróbuje ominąć 
nagrobek, ten znowu zacznie krzyczeć i straszliwa szczotka powróci. Utknęła. 
Była dość 
pewną siebie dziewczynką, ale ta szczotka... Musi wymyślić jakiś sposób, żeby 
pozbyć się 
jej!
Nagle wpadła na nowy pomysł, gdyż w jej główce roiło się od pomysłów, a niektóre 
były równie mądre, jak ona sama. A gdyby unieszkodliwiła nagrobek zamiast 
szczotki? Jeśli 
tylko zdoła jakoś uciszyć tego krzykacza, zamknąć mu usta...
Jeszcze raz zajrzała do węzełka. Może powinna być bardziej pomysłowa. Kamień, 
podkowa, martwa ćma. Nie ma tu nic, co...
Twórcza bańka rozbłysła nad jej głową, przez moment świecąc równie jasno, jak 
oślepiający blask zwalczony niedawno przez Ivy za pomocą ślepej latarni. Tak, to 
może się 
udać!
Pomaszerowała do nagrobka.
-Cześć, twardzielu! - powiedziała śmiało.
' Kamienne oko zmierzyło ją nieruchomym spojrzeniem.
-To znów ty, pokurczu? Jeśli spróbujesz pójść dalej, dopilnuję,
żeby nie ominęło cię lanie. Długo nie będziesz mogła usiąść!
-Mam coś dla ciebie - rzekła, wyjmując nieżywą ćmę. - Po
zwól, że wygrzebię tu mały dołek...
Wykopała małą dziurę w ziemi.
— Nieciekawie to wygląda - orzekł nagrobek. - Jeżeli ryjesz
zbyt głęboko, możesz znaleźć coś, co ci się nie spodoba, cukiereczku.
— Chcę tylko pochować ją bliżej - odparła Ivy i upuściła
martwą ćmę do dołka.  Potem zasypała dziurę ziemią i mocno
przyklepała.
Stała, patrząc. Jeżeli nagrobek powiedział prawdę...
Nie kłamał. Zaczai zmieniać kształt. Ludzkie rysy poczęły znikać, a kamień 
przybrał 
zielonkawą barwę. Potem przyjął nowy kształt. Teraz wyglądał jak głowa ćmy 
księżycówki, o 
włochatych czułkach i ślicznych barwach.
-To naprawdę ładne - powiedziała Ivy i minęła nagrobek.
Ćma gwałtownie poruszała czułkami, ale milczała, bowiem ćmy
nie wydają dźwięków słyszalnych przez ludzkie ucho. Ogromna szczotka nie 
pojawiła 
się, a Ivy niezwłocznie opuściła niebezpieczne miejsce. Dzięki twórczemu 
podejściu 
pokonała ostatnią przeszkodę. Wykorzystała martwą ćmę w sposób, jakiego nikt 
dotychczas 
nie próbował.
Dotarła do drzwi zamku i otworzyła je pchnięciem. Młoda i ładna kobieta wyszła 
jej 
na spotkanie.
-Och, witaj, Ivy - co za niespodzianka. Dlaczego nie przylecia
łaś na dywanie, jak zwykle?
Ivy wolała nie wyjaśniać, że została uziemiona; Zora była bardzo miła, ale w 
takich 
sprawach nie można ufać nikomu dorosłemu.
-Jestem w interesach - powiedziała Zorze. - Muszę zobaczyć
się z Dobrym Magiem Humfreyem.
Zora wzruszyła ramionami. Była zombie, ale nie było tego po niej widać, ponieważ 
nie gubiła kawałków ciała. Od dwóch lat opiekowała się Dobrym Magiem, ponieważ 
miała 
dar przyspieszania starości. Była zamężna, ale kiedy używała swojego daru, 
ludzie stawali się 
nerwowi, obawiając się, że ich postarzy. Ivy nie rozumiała, jak ktoś może mieć 
coś przeciw 
byciu starszym; pewnie zapomnieli, jak to jest być dzieckiem. Jednak wyglądało 
na to, że 
boją się zestarzeć, tym bardziej, im bardziej już byli starzy. I tak mąż Zory, 
Xavier, 
najczęściej znikał z domu, kiedy żona używała swego daru.
Ivy pojmowała praktyczne znaczenie tego daru, chociaż nie rozumiała emocji, 
jakie 
wywoływał, i wcale się nie obawiała. Często odwiedzała Dobrego Maga, potęgując 
talent 
Zory swoimi zdolnościami, tak że Humfrey dorastał w kilkakrotnie szybszym 
tempie. I jak to 
zawsze bywa, nie miało upłynąć wiele czasu, a znów będzie dorosły; na razie 
zdawał się 
cieszyć drugim dzieciństwem.
Zora odprowadziła Ivy do bawialni. Dobry Mag był teraz wzrostu Ivy, co 
oznaczało, 
że starzał się trzykrotnie szybciej niż normalny człowiek, ponieważ był niski 
jak na swoje 
lata.
— Cześć, Ivy! - powiedział. - Przyszłaś dołożyć mi jeszcze
kilka lat?
Nie, mam interes - powtórzyła Ivy. Musiała zaufać Humf-
reyowł, nawet jeśli nie miała na to ochoty. On i tak wiedział
o wszystkim, a przynajmniej takie sprawiał wrażenie, gdyż na tym
polegał jego dar. Fizycznie był teraz dzieckiem, więc może nie będzie
skłonny zdradzać jej sekretu dorosłym.  -  Uziemili mnie przez bezmyślność i 
musiałam wymknąć się cichaczem. Humfrey uśmiechnął się ze zrozumieniem.
- Ta bezmyślność, według ciebie, polegała na zmuszeniu dziad
ka do pogoni przez wikłacze, puszczę i tykwę, ponieważ nie chciałaś
słuchać jego przestróg i zachowywać się przyzwoicie, a ponadto na
sprawieniu, iż Nocny Ogier ział ogniem z nozdrzy, gdy zobaczył, co
zrobiłaś z jego nawiedzonym domostwem?
- Przecież mówię - przyznała niechętnie Ivy. - Przez bezmyśl
ność. Zatem pospieszmy się, zanim wpadnę w tarapaty przez jeszcze
większą bezmyślność, jeśli odkryją, że mnie nie ma.  Potrzebuję
Odpowiedzi.
- To kosztuje rok służby - poinformował ją Humfrey. -
Z góry.
- Wiesz co, dodałam ci już więcej niż rok potęgując dar Zory,
kiedy cię postarzała, więc jesteśmy kwita. A jeśli znów jej pomogę,
będziesz mi winien następną Odpowiedź.
Humfrey spojrzał na nią wojowniczo.
-A cóż to za logika, kobieto?
-Kobieca logika, oczywiście - poinformowała go. - Coś ci się
nie podoba?
Ivy wiedziała już co nieco o tym, jak trzeba postępować z mężczyznami, nawet 
tymi, 
których nie dało się oczarować.
-Hmm, nie - rzekł Humfrey. - Pewnego dnia zostaniesz
Królem Xanth, niech Demon zlituje się nad nami.
-Wiem o tym, głupku, więc uważaj, co mówisz.
Stanowczości nauczyła się od swojej matki, tak samo jak wiedzę
o piedestałach przejęła od swojego ojca. „Nigdy nie wolno dawać mężczyźnie 
wolnej 
ręki, bo nie wiadomo, gdzie nią sięgnie" - przypomniała sobie maksymę matki.
- No dobrze, dobrze, jakie masz Pytanie? - spytał opryskliwie
Humfrey.
- Potrzebuję czegoś do wyczyszczenia magicznego arrasu, żeby
Jordan-duch odzyskał pamięć.
Ktoś inny mógłby mieć kłopoty z ogarnięciem problemu, ale Humfrey, choć taki 
młody, był Magiem Informacji. Miał przeszło stuletnią praktykę, zanim 
przypadkowo 
odmłodzono go do niemowlęctwa razem ze Stanleyem Parowcem; teraz wracały mu 
siły, 
podobnie jak popędliwe usposobienie.
Zastanawiał się przez chwilę, po czym rozchmurzył się.
-To powinno być w Wielkiej Księdze! - wykrzyknął.
Ivy wiedziała, że niektórzy twierdzą, iż nie ma czegoś takiego jak Wielka Księga 
Odpowiedzi na Wszystkie Pytania, ale ci ludzie nigdy nie byli w pracowni 
Humfreya. Dobry 
Mag podszedł do stołu, na
którym leżała wielka księga, i wdrapał się na wysoki stołek, żeby do niej 
dosięgnąć. 
Przewrócił kilka pożółkłych kart.
- Dobrze, że znów nauczyłem się czytać - mamrotał, ślęcząc
nad drobnym pismem. - Gawrony... gęsi... głowacze... gnioty...
gnomy... Gobelin! Jego rola, historia, obecne położenie, niszczenie...
Jest! Czyszczenie!
- O to chodzi! - wykrzyknęła Ivy.
- Cicho, kobieto, kiedy pracuję! - warknął.
Ivy otworzyła usta zamierzając udzielić mu należytej odpowiedzi, ale postanowiła 
powstrzymać się do czasu aż Humfrey udzieli Odpowiedzi. W stosunkach z 
mężczyznami 
niezwykle istotne jest wyczucie sytuacji - jak mawiała matka. A zresztą, być 
nazwaną 
„kobietą" to żadna obraza. Była zadowolona, że Mag nie przeczytał tekstu pod 
nagłówkiem 
"Niszczenie", ponieważ mogły się tam znajdować wzmianki o wycieraniu rąk w 
gobelin, co 
byłoby jej trudno wyjaśnić.
- Użyj barwnika do przędzy - przeczytał. - - Według na
stępującej recepty: pół kubka...
- Czekaj,   nie   zapamiętam   wszystkiego!   -- zaprotestowała
Ivy. - Z trudem mogę zapamiętać przepis na gotowanie jajek na
twardo! Muszę mieć to na piśmie - i bez długich słów.
Ivy uczyła się czytać, ale wolała takie słowa jak „gra" i „rad" od takich, jak 
„winowajca" lub „ukarano".
Humfrey wydął policzki, dokładnie tak samo, jak zrobiłby będąc
0sto lub więcej lat starszy.
-A zatem przynieś mi tę kopiarkę.
Ivy spojrzała tam, gdzie wskazał ręką. W kącie siedziało stworzenie podobne do 
małej 
gąsienicy, mające tylko cztery nogi, jeden ogon
1kilka długich wąsów. Było okrągłe, puszyste i wyglądało na miękkie,
ale roztaczało wokół poczucie niezależności i chłodną rezerwę.
Dziewczynka podeszła i usiłowała podnieść zwierzę, ale ono jakby wyślizgnęło jej 
się 
z rąk i pozostało na swoim miejscu. Chciała unieść je za ogon, lecz zwęziło 
żółte ślepia w 
szparki, wysunęło pazury i zamiauczało, więc zrezygnowała. To było naprawdę 
dziwne 
stworzenie!
Ivy spróbowała innego sposobu. Zaczęła oddalać się, wołając:
-Tutaj, kopia, kopia, kopia, kopia!
Zwierzę ruszyło za dziewczynką, dokładnie naśladując jej chód. Kiedy dotarli do 
stołu, wskazała na blat.
-Skacz, kopia!
Skoczyła sama, żeby pokazać jak się to robi, i kopiarka też skoczyła. Jednak 
zrobiła to 
tak samo jak Ivy: na stół i z powrotem na podłogę.
Tak więc Ivy musiała wgramolić się na stół, co zdenerwowało Dobrego Maga.
- Do góry! - zawołała i kopiarka wdrapała się za nią.
- Nie depcz po stronach! - wrzasnął Humfrey, łapiąc kopiarkę
i z rozmachem kładąc ją na książce. - Kopiuj tę kartkę, kopiorobie!
Stworzenie usiadło na recepcie. Zamruczało. Po chwili otworzyło pysk i wysunęło 
jęzor, którym był arkusz papieru.
Humfrey oddarł wydruk i podał go Ivy, czym bardzo ją zdziwił.
-Masz swoją kopię. A teraz idź już.
Oczywiście, Ivy była gotowa do kłótni, ale uświadomiła sobie, że teraz, kiedy ma 
już 
to, po co przyszła, naprawdę chce już iść, więc zmilczała. Czasami, choć to 
okropnie 
denerwujące, trzeba słuchać poleceń mężczyzn, kiedy przypadkiem mają rację. 
Zeszła ze 
stołu i zostawiła małego Dobrego Maga pogrążonego w lekturze. W skupieniu 
chłonął tekst 
hasła, które przypadkowo dotyczyło taksydermii, podczas gdy kopiarka nadal 
wypluwała 
następne kopie recepty na barwnik do przędzy. Kolejna kopia upadła na stół, 
zasłaniając tekst, 
i Mag z namysłem popatrzył na zwierzę.
-Bardzo ciekawe techniki - mruczał Humfrey. - Zastana
wiam się, czy...
Jednak w tym momencie kopiarka pospiesznie zeskoczyła z książki, najwyraźniej 
nie 
podzielając jego zainteresowania taksydermią i bynajmniej nie pragnąc zostać 
obiektem 
jakiegoś niewczesnego eksperymentu.
Wychodzącą dziewczynkę pozdrowiła Gorgona. Małżonka Hum-freya i matka Hugo, 
a ponadto przyjaciółka Ivy była elegancką, wysoką, zawoalowaną kobietą o 
wężowych 
włosach.
- Nie zostaniesz na kawałek ciasta, moja droga? - zapytała.
Ivy chciała się wymówić, ale Gorgona pokazała największe, najśliczniejsze, 
najaromatyczniejsze ciasto, jakie można sobie wyobrazić, więc ustąpiła. Doszła 
do wniosku, 
że Gorgona zapewne bardzo potrzebuje kobiecego towarzystwa, a zatem przyzwoitość 
wymaga, żeby chwilę u niej zabawić. Postanowiła zostać na kawałek ciasta.
Po pewnym czasie Ivy wróciła na Zamek Roogna, przechodząc ponownie przez 
tykwę. Nikt nie zauważył jej nieobecności oprócz duchów - co, rzecz jasna, było 
częścią jej 
problemu. W tych dniach wszyscy zajmowali się jedynie tym nieznośnym bachorem. 
Chętnie 
wrzuciłaby go do dziurki w tykwie, bez podkowy!
Jednak teraz mogła oczyścić arras i usłyszeć całą opowieść Jordana. Musiała 
tylko 
sporządzić według recepty płyn do czyszczenia. Na szczęście duchy wiedziały, 
gdzie znaleźć 
wszystkie składniki. Ivy wzięła garnek, trochę barwnika, tłuszczu i różności, po 
czym 
ugotowała wszystko razem zgodnie z instrukcją. Barwnik był silnym środkiem i 
próbował 
poparzyć jej rączki, ale recepta wyjaśniała, jak tego umknąć. Przyjaciółka 
Jordana, Renee, 
pomogła Ivy przebrnąć przez trudniejsze części przepisu, aby dziewczynka nie 
popełniła
żadnego błędu. Musiała wypowiedzieć kilka zaklęć, aby dobrać kolor barwnika do 
gobelinu, ale w końcu otrzymała butelkę eliksiru.
Wzięła gąbkę, zwilżyła ją sporządzonym barwnikiem i przetarła powierzchnię 
arrasu. 
Rezultat był zdumiewający. Pojawił się pas jaśniejszych i wyraźniejszych 
obrazów. Środek 
działał!
Ivy starannie wyczyściła cały gobelin, aż zaczął błyszczeć jak nowy. Ruchome 
obrazy 
wyglądały tak realnie, ze niemal uwierzyła, że mogłaby w nie wejść.
-Och, tak! - zakrzyknął Jordan. - Widzę każdy szczegół!
Wraca mi pamięć!
-A teraz opowiedz mi swoją historię - rozkazała mu Ivy.
Zasiadła, spoglądając na gobelin, podczas gdy Jordan skupił się
na początku swojej opowieści. Z pomocą dziewczynki, ponieważ jako duch nie mógł 
sam nastawić gobelinu, udało mu się uzyskać właściwą sekwencję obrazów. Później, 
gdy coś 
zaczęło się dziać, Jordan opisywał bieg wydarzeń tak, jak je pamiętał. Pomijał 
nudne 
fragmenty, takie jak spanie, i poświęcał więcej uwagi ciekawszym momentom, na 
przykład 
walkom z potworami, całowaniu pięknych panien i spotkaniom z dziwnymi czarami. 
Była to 
prawdziwa opowieść o Mieczach, Magii, Dobru, Złu oraz Zdradach, i Ivy była 
oczarowana. 
Uwielbiała mocne teksty. Słuchała smętnej sagi, jakby sama była jej bohaterką. 
Czuła dreszcz 
emocji słysząc Szczęk Oręża i cierpiała poznając rewelacje Niemiłej Nieprawdy.
2. PUK
Sądzę, że wszystko zaczęło się wtedy, kiedy stałem się pełnoletni. W tych 
czasach 
obyczaj nakazywał, aby młodzieniec sprawdził się, dokonując jakichś 
fantastycznych 
czynów; potem, zdobywszy sławę, mógł ożenić się i ustatkować.
Miałem wspaniałą dziewczynę, Elsie, która umiała zmieniać wodę w wino jednym 
dotknięciem paluszka, ponadto była młoda i delikatna, i chciała natychmiast 
wyjść za mąż i 
założyć rodzinę. Ja jeszcze nie byłem do tego gotowy; wydawało mi się to takie 
nudne. 
Chciałem przygody!
Sytuacja stawała się trudna. Elsie naprawdę chciała, żebym został i nie dbała o 
bohaterskie tradycje, i rzeczywiście była atrakcyjna. Mieliśmy kilka ostrych 
starć. Obiecałem 
jej, że - kiedy przeżyję moją przygodę i zostanę bohaterem - wrócę do niej, ale 
kłamałem, 
gdyż oboje wiedzieliśmy, że nigdy nie będę miał dość przygód. Ona obiecywała mi, 
że - 
kiedy już założymy rodzinę - pozwoli mi wyruszyć w podróż po Xanth i może zabić 
jednego 
smoka lub dwa, ale oboje wiedzieliśmy, że i to jest kłamstwem, ponieważ rodzina 
nigdy nie 
pozwoli ci odejść. Ja chciałem najpierw posmakować dzikiego owsa, żeby być 
pewnym 
moich uczuć.
Elsie niezbyt podobał się ten pomysł; nie wiem, dlaczego. Tak więc w końcu 
zawarliśmy umowę: Elsie będzie miała jedną noc, aby udowodnić mi, jak miły może 
być 
domowy owies i pokazać zalety domowego ogniska, skłaniając w ten sposób do 
pozostania. 
Jeśli nie zdoła, wyruszę w podróż. Wydawało się, że to uczciwa umowa.
Gdybym tylko wiedział, jaką noc zaplanowała! Byłem wtedy naprawdę naiwny i o 
wielu sprawach wiedziałem znacznie mniej niż sądziłem. Myślałem, że Elsie dobrze 
mnie 
nakarmi, będzie dla mnie miła i przekonująco opowie mi o zaletach 
ustabilizowanego życia. 
Zamiast tego, ona... Hmm, nie jestem pewien, czy powinienem o tym mówić... Może 
lepiej 
zostawimy opis tej nocy i przejdziemy do następnych obrazków... Nie? Jednak mogę 
mieć 
kłopoty z twoimi rodzicami, jeśli powiem ci za dużo o... No dobrze, w porządku, 
opowiem 
tylko pobieżnie.
Elsie powitała mnie ubrana w koszulę, która... No cóż, wiedziałem, że ona jest 
śliczna, 
ale nie uświadamiałem sobie, jak śliczna może być, kiedy naprawdę się postara. 
Stwierdziłem, że gapię się na... sposób, w jaki oddycha. I w jaki siedzi. 
Później wprowadziła 
mnie... do sypialni, a ja ruszyłem za nią i patrzyłem na sposób, w jaki szła. 
Później... To 
naprawdę nudne, więc może pominiemy tę scenę? Nie? Hmm, no więc pokazała mi, jak 
wysłać wiadomość do bociana, a ja przyznałem, że to jedyna przygoda, jakiej mi 
potrzeba, i w 
końcu zasnęliśmy.
Jednak rano przypomniałem sobie o innych przygodach, o zwiedzaniu obcych miejsc 
i 
pokonywaniu strasznych potworów. Wiedziałem, że muszę najpierw tego spróbować. 
Elsie 
jeszcze spała, z półuśmiechem na ustach, i czułem się naprawdę okropnie, kiedy 
ubierałem się 
i przypasywałem miecz. Nawet jej nie pocałowałem; po prostu wymknąłem się z domu 
jak 
niegrzeczny dzieciak i ruszyłem na poludnie. w środek Xanth, gdzie podobno 
czekała 
prawdziwa przygoda.
Poczucie winy towarzyszyło mi jak burzowa chmura, ponieważ obietnica złożona 
przeze mnie tego wieczora okazała się kolejnym okrutnym kłamstwem. Niemal 
zdecydowałem się wrócić, jednak zew przygody popychał mnie dalej i był 
silniejszy od 
poczucia winy.
W tamtej chwili wcale nie wydawało mi się, że jestem dzielnym i nieustraszonym 
bohaterem. Czułem się raczej tchórzem, bo nie miałem odwagi obudzić Elsie i 
powiedzieć jej 
uczciwie: „Odchodzę, dziewczyno, bardzo mi przykro". Dostałaby... No, kobiety 
potrafią być 
bardzo trudne w takich chwilach. A kiedy ruszyłem w drogę, nie
miałem już odwagi wrócić i przeprosić ją. Niektórzy bohaterowie nie są zbyt 
dzielni i 
nieustraszeni.
Podjąłem już jednak decyzję i musiałem patrzeć przed siebie, a nie spoglądać 
wstecz. 
Odebrałem pierwszą życiową lekcję: że najsłodsze i najsmutniejsze jest to, co 
mogłoby być. 
Podejrzewałem, że postępuję źle i zapłacę za to straszliwą cenę, lecz nie 
rezygnowałem, 
wstydząc się przyznać, że źle czynię.
W tamtych czasach pustkowie Xanth było dziksze niż dzisiaj i zamieszkiwało tam 
wiele dziwnych stworzeń i czarów, które dziś już nie istnieją. Rośliny nie 
nauczyły się jeszcze 
respektu przed człowiekiem, a smoki podchodziły aż do naszej Wioski na 
Moczarach, aby 
pożerać ludzi. Właśnie dlatego wciąż utrzymywała się u nas tradycja mężczyzny-
wojownika; 
potrzebowaliśmy dzielnych młodzieńców, żeby przepędzali błąkające się potwory. 
Mieszkaliśmy na północ-no-wschodnim pograniczu Xanth, opodal tego, co później 
nazwano 
Moczarami Bagiennych Ogrów, lecz w tym czasie ogry były jeszcze daleko, powoli 
migrując 
na północ. Moje nogi raz po raz zapadały się w podmokły grunt nieprzebytych 
mokradeł i 
szybko zrozumiałem, że do serca Xanth, gdzie stoi legendarny Zamek Roogna, 
wiedzie 
daleka droga. Dotarcie tam pieszo zajęłoby mi całą wieczność lub dłużej, a 
właśnie 
stwierdziłem, że naprawdę nie lubię chodzić. Musiałem złapać jakąś okazję.
Był jeden problem. W naszej, odizolowanej części Xanth nie było centaurów, a 
smoki 
nie są dobrymi wierzchowcami - zazwyczaj każdy usiłuje lokować swoich pasażerów 
wewnątrz swego ciała, zamiast na zewnątrz - a obawiałem się latać na jakimś 
latającym 
stworzeniu; nigdy nie można'przewidzieć, gdzie cię zrzuci. Wiedziałem, że w 
morzu żyją 
konie morskie, ale ja wędrowałem po lądzie. W Wiosce na Moczarach mieszkał 
człowiek, 
który wyrabiał lajkoniki, jednak nie zadałem sobie trudu i nie zagadnąłem go, 
zanim wyruszy-
łem w drogę. A zresztą, jego koniki nie nadawały się do jazdy, tylko tak 
wyglądały. Co 
powinienem zrobić?
Wiedziałem, co: oszczędzać nogi, abym mógł iść przez cały dzień i nie zmęczyć 
się 
do tego stopnia, żeby stracić ochotę do przygód. Ta przygoda na razie nie była 
zbyt zabawna. 
Wiele przemawiało za zostaniem w domu i założeniem rodziny. Prawie zawróciłem - 
jednak 
ponownie stwierdziłem, że nie mogę się cofnąć. Gdybym teraz wrócił, przyznałbym 
się, iż 
popełniłem błąd - że źle zrobiłem opuszczając Elsie. To było trudniejsze niż 
walka ze 
smokiem. Gdybym nie pobłądził, sądzę, że zawróciłbym; jednak ponieważ 
rzeczywiście źle 
postąpiłem, nie mogłem tego zrobić.
Teraz, po czterystu latach filozoficznych rozważań - duchy są lepsze w sprawach 
niematerialnych niż w materialnych, ponieważ same są niematerialne - sądzę, że 
kobiety są 
bardziej praktyczne od mężczyzn, a mają więcej seksapilu po to, aby móc odwieść 
mężczyzn 
od głupstw, które ci nieuchronnie popełniliby. Niewątpliwie moja przygoda, 
oceniana po 
latach, była idealnym przykładem skrajnej głupoty, nawet gdyby nie kosztowała 
mnie życie. 
Mogłem spędzać noc za nocą z Elsie; zamiast tego szukałem nieszczęścia - i 
znalazłem je. 
Jeśli próżności na imię kobieta, to głupota jest imieniem mężczyzny!
Tak więc szedłem dalej - i przeznaczenie dopadło mnie, niegodnego. Z początku 
sprawa nie wyglądała dobrze, ale tak często bywa. Złe wydaje się dobre, niczym 
wygodna 
ścieżka prowadząca do macek i paszczęki wikłacza, zaś dobre zdaje się złe, tak 
jak pooka.
Zmierzchało, więc podkradłem trochę cukrowego piasku i utoczyłem piwa z pnia 
drzewa piwnego - prawdziwie barbarzyńska uczta! W głowie miło mi szumiało, co 
odrywało 
myśli od obolałych stóp, gdy nagle usłyszałem brzęk łańcucha. No tak, byłem 
młody i głupi, a 
ponadto tchórzliwy w sprawach osobistych, ale mało co w realnym świecie mnie 
przerażało. 
Jednak ten szczęk mnie przestraszył - i obudził moją czujność. Jeśli ten dźwięk 
wzbudził 
zimny dreszcz przebiegający mi po plecach, widocznie takie było jego 
przeznaczenie - a to 
oznaczało czary. Dlatego byłem zaintrygowany, gdyż dziwna magia była częścią 
tego, czego 
szukałem. Miałem miecz; potrzebowałem magii.
Szybko wstałem, dobyłem miecza i zacząłem skradać się w kierunku źródła dźwięku. 
Znów go usłyszałem, nieco dalej, więc przyspieszyłem kroku. Jednak brzęk nadal 
dobiegał z 
oddali, wiodąc mnie przez najdziksze i najbardziej bezludne bezdroża. Oświetlone 
mętnym 
blaskiem księżyca drzewa wyglądały jak sękate, zastygłe olbrzymy. Lecz jedno nie 
zastygło; 
gdy otarłem się o nie, złapało mnie w swoje macki. Zrozumiałem, że wpadłem w 
objęcia 
wikłacza, jednego z najgroźniejszych warzyw Xanth. Zacząłem siec mieczem, 
odrąbując 
macki, i drzewo szybko mnie puściło. Prawdę mówiąc, moje ostrze nie było 
zaczarowane, ale 
mocne i ostre, a ponadto dobrze nim władałem; wcale też nie lękałem się 
wikłacza. Dla 
barbarzyńcy zimna stal jest lekarstwem na większość problemów, bardzo skutecznym 
lekarst-
wem. Zakładam, że mógłbym mieć inne zdanie, gdybym posiadał inny magiczny dar; 
istotnie, 
byłem w stanie popełniać naprawdę wielkie głupstwa.
Po chwili zrozumiałem, że brzęk łańcucha wiedzie mnie na manowce. Tańczyłem, jak 
mi zagrano. Jednak wciąż byłem zaintrygowany; ten dźwięk stał się wyzwaniem, 
swego 
rodzaju przygodą. Postanowiłem więc przechytrzyć go i zmusić, żeby tańczył tak, 
jak ja mu 
zagram.
Wróciłem do obozowiska. Oczywiście, szczęk poszedł za mną i przybliżył się. 
Jednak 
po drodze nazrywałem w ciemnościach szeleszczyny i stonóżki, które teraz 
umieściłem pod 
pachnącą czekoladą skorupą orzecha kokosowego. Rzecz jasna, zaraz zaczęły słabo 
szeleścić 
i tupać, co brzmiało tak, jakby ktoś przewracał się tam niespokojnie, 
zaniepokojony 
szczękiem łańcucha. Później po cichu wyniknąłem się z obozu - byłem w tym dość 
dobry - i 
szerokim hikiem obszedłem źródło dźwięku.
Istotnie, udało mi się je oszukać. Barbarzyńcy są bardzo zmyślni w takich 
sytuacjach. 
Patrzyłem jak podchodzi do mego obozowiska, zastanawiając się, dlaczego już go 
nie ścigam. 
Upiory nie lubią być ignorowane! Wszedłem na pagórek i na tle księżyca ujrzałem 
sylwetkę 
Klaczy z Mor. Po chwili zrozumiałem, że to nie mogła być klacz. One nie wabią 
śpiących 
odległymi dźwiękami; przybywają, przekazują złe sny, po czym pędzą do następnego 
adresata. Nie mają czasu na głupstwa; jest zbyt wiele złych snów do 
rozniesienia. Poza tym, 
ja nie spałem. I to nie była klacz, lecz źrebak. Może ogier. Kosmate, dzikie 
stworzenie 
obwieszone łańcuchami; dlatego brzęczało. W rzeczy samej, był to puk - widmowy 
koń.
Koń. Mój barbarzyński umysł zaczai perkotać. Przydałby mi się ten koń! Tylko jak 
go 
schwytać? Byłem przekonany, że on musi być częściowo materialny, ponieważ 
łańcuchy 
brzęczały, więc były prawdziwe, a zatem i on powinien być na tyle rzeczywisty, 
żeby je 
unieść. Jednak biegał szybciej ode mnie - i właśnie dlatego potrzebowałem go. 
Mając konia 
nie tylko podróżowałbym wygodniej, ale i szybciej; mógłbym też więcej zabrać. 
Ponadto 
takie zadanie było dla mnie wyzwaniem; o ile wiedziałem, jeszcze nikt nigdy nie 
złapał wid-
mowego konia. Właśnie takich przygód szukałem. Pomyślcie, jak zdumieliby się 
mieszkańcy 
Wioski na Moczarach, gdybym wrócił na widmowym koniu!
Jednak byłem już bardzo strudzony; wbrew starannie pielęgnowanym mitom, 
barbarzyńcy czasem są zmęczeni. Lepiej byłoby wyspać się przez noc i podjąć 
pościg rano. Z 
drugiej strony, do tej pory stworzenie może już dawno odejść, więc nie odważę 
się czekać.
Westchnąłem. Trzeba to zrobić teraz. Na szczęście byłem krzepkim młodzieńcem, 
więc zmęczenie tylko utrudniało, a nie uniemożliwiało przedsięwzięcie. 
Przygotowałem się 
do pogoni.
Najpierw mieczem uciąłem kilka elastycznych, długich pnączy, które miały mi 
posłużyć za lasso, gdyż nie chciałem zabijać zwierzęcia, lecz złapać je, co było 
znacznie 
trudniejsze. Nie wiedziałem, czy można zabić widmowego konia, ale wolałem nie 
ryzykować. 
Oczywiście, przygotowując się do roli bohatera ćwiczyłem rzucanie lassem i 
całkiem nieźle 
mi szło; to jedna z podstawowych barbarzyńskich umiejętności. Ruszyłem.
Oczywiście, niemal natychmiast pojął, że go ścigam; konie-widma są bardzo czujne 
w 
takich sprawach. Grzechocząc łańcuchami, zaczai uciekać. Nie mogłem dotrzymać mu 
kroku, 
ale w blasku księżyca widziałem ślady jego kopyt, a nieustanny brzęk żelastwa 
pozwalał mi 
podążać za nim, kierować się słuchem.
Brnąłem przez chaszcze, krótko rozprawiając się ze wszystkim, co stanęło mi na 
drodze. Nie lubię podróżować w nocy, bo jedyną rzeczą gorszą od dziennych zjaw 
są nocne 
koszmary. Chyba jednak upiory nocy zrozumiały, że jestem strudzony i 
poirytowany, więc 
lepiej mnie nie zaczepiać, bo żaden mnie nie zaatakował. Może po prostu miałem 
szczęście. 
Niektórzy głupcy mają niebywałe szczęście i, oczywiście, bardzo go potrzebują.
Szedłem więc dalej, kierując się szczękiem łańcuchów, gdyż widmowy koń nie 
spodziewał się, że nie zrezygnuję z pogoni, i zatrzymywał się na popasy. To 
potwierdziło 
moje podejrzenia, że był materialny;- prawdziwe duchy nie muszą jeść. W tym 
momencie 
przestałem myśleć o zjawie jako o „tym", a zacząłem jako o „nim". ' To jest 
duchem; on jest 
żywym stworzeniem. Nie twierdzę, że dokonałem głębokich przemyśleń; po prostu 
tak 
widziałem te sprawy.
Stwierdziłem, że koń mamił mnie po prostu dlatego, iż znalazłem się w pobliżu; 
przypadkowe spotkanie. Zareagowałem zbyt gwałtownie i zbiłem go z tropu. Nie 
wiedział, że 
zamierzałem go schwytać. Od czasu do czasu stawał nieruchomo, sądząc, że zgubię 
ślad nie 
słysząc brzęku; jednak ja zawsze podążałem w kierunku ostatnio słyszanego 
szczęku 
łańcucha, wykorzystując barbarzyński zmysł orientacji. I nieuchronnie musiał 
znów 
odskoczyć. Nie mógł iść ani biec tak, żeby nie zdradzało go szczękanie 
łańcuchów; taką 
rzucono nań klątwę. Gdyby nie to, nigdy nie zdołałbym go wytropić, ani nocą, ani 
za dnia. A 
przynajmniej nie tak od razu.
Nadszedł świt, a koń wciąż wiódł mnie na południowy zachód. W chwili gdy słońce 
zamierzało dźwignąć się na niebo, znalazł kryjówkę w gąszczu i zastygł. Nie 
słyszałem go, 
ani nie widziałem, a ponieważ zarośla były bardzo gęste, wiedziałem, że jeśli 
zacznę się przez 
nie przedzierać, to narobię tyle hałasu, że ścigany może mi umknąć, gdyż nie 
usłyszę brzęku 
łańcucha. Czekałem więc; zaczęło się oblężenie. Wiedziałem, że koń-widmo 
znajduje się 
blisko, ale należało zmusić go, żeby poruszył się. A on, oczywiście, nie miał 
zamiaru się 
ruszać, zmęczony ucieczką.
Dobrze wykorzystałem czas oczekiwania. Zachrapałem. Naprawdę potrzebowałem 
snu!
Jednak zbudziłem się, gdy tylko usłyszałem brzęknięcie łańcucha. Koń próbował 
wymknąć się! Myślał, że jestem jednym z tych cywilizowanych śpiochów, którzy tak 
głęboko 
pogrążają się we śnie, że nie są w stanie obudzić się przed upływem sześciu 
godzin. Nie ja! 
Kiedy postanowiłem wyruszyć na poszukiwanie przygód, wiedziałem, że nigdy nie 
zdołam 
ujarzmić dziczy, więc nauczyłem się budzić
w chwili zagrożenia i zasypiać natychmiast, gdy niebezpieczeństwo minęło. Tak 
śpią 
dzikie zwierzęta, a ja w znacznym stopniu byłem jednym z nich. Dlatego cichy 
szczęk ogniwa 
obudził mnie; rozprostowałem nogi i na nowo podjąłem pościg.
Koń-widmo pomknął galopem. Ruszyłem za nim, czując się lepiej, chociaż nie 
zdążyłem się wyspać. Tropiłem go przez całą noc i odpoczywałem tylko tyle, co 
on. Idąc, 
zrywałem z krzaków jadalne owoce i posilałem się; i w tym miałem nad nim 
przewagę, bo 
koń musiał popasać na trawie, a nie mógł tego robić w biegu. Prawdopodobnie był 
już bardzo 
głodny. Teraz, kiedy o tym pomyślałem, doszedłem do wniosku, że stworzenie 
dźwigające 
takie ciężkie łańcuchy musiało obficie jadać.
Przechodziłem przez ostępy, gdzie na krzakach rosło dwa razy więcej jagód, bo 
każda 
była podwójna. Już miałem wrzucić pierwszą bliźniaczą jagodę do ust, lecz 
zawahałem się. 
Oczywiście, nauczyłem się rozpoznawać wiele leśnych owoców, aby móc bezpiecznie 
poży-
wiać się w głuszy, ale te były jakieś dziwne. Myśl o bliźniaczych jagodach, 
parzystych 
jagodach, podwójnych jagodach nie dawała mi spokoju.
Zamarłem. Jagody! Trujące, powodujące osłabienie, paraliż i śmierć. Jednak jad 
działał powoli, można więc zjeść ich dość dużo, zanim pokażą się pierwsze objawy 
- a wtedy 
jest już za późno. Rzecz jasna, mój magiczny dar uchroniłby mnie przed poważnym 
za-
truciem, lecz nim zacząłby działać, koń-widmo zdołałby uciec. Lepiej w ogóle nie 
pakować 
się w tarapaty!
Przyszła mi do głowy chytra, barbarzyńska myśl. Te jadgody mogą mi się kiedyś 
przydać. Nazrywałem ich trochę i schowałem w sakwie. Zauważyłem, że nad tymi 
roślinami, 
które jeszcze kwitły, nie bzyczały owady; może to mnie ostrzegło. Pszczoły 
trzymały się z 
daleka od jadgód, tak że można by wykorzystać te owoce jako środek 
przeciwpszczeli.
Ruszyłem dalej śladem widmowego konia, który najwidoczniej miał dość rozsądku, 
aby nie pożywiać się jadgodami. Czy przyprowadził mnie tutaj celowo? Nie miałem 
pewności. Zwierzęta są uważane za niezbyt sprytne, podobnie jak uzbrojeni w 
miecze 
barbarzyńcy. Takie założenia mogą okazać się błędne.
Nagle ślady kopyt urywały się jak nożem uciął. Nie było tam żadnego urwiska ani 
ściany skalnej - niczego.
Hmm, zawsze zachowywałem się nieco nerwowo przy zetknięciu ze sprawami czy 
zjawiskami, których nie rozumiałem, takimi jak rodzina i małżeństwo, a tego na 
pewno nie 
mogłem pojąć. Czyżby czarX? Słyszałem o zaczarowanych zwierciadłach, w które 
można 
wejść i znaleźć się w odwróconym świecie po drugiej stronie, miałem też tyle 
oleju w głowie, 
żeby nie zaglądać w otwór hipnotykwy. Jednak wyglądało na to, że zjawa doszła do 
tego 
miejsca i zniknęła, a ja będę musiał pójść za nią, jeśli chcę ją schwytać. I 
jeszcze te jadgody... 
Jak sprytne było to stworzenie?
Postanowiłem jeszcze raz obejrzeć ślady. Odrobina ostrożności nigdy nie zawadzi. 
Mniemanie, że barbarzyńcy rzucają się do ataku nie bacząc na niebezpieczeństwo, 
to kolejny 
mit; w rzeczywistości tylko cywilizowany ignorant, błądzący po lesie, może tak 
postąpić. 
Żaden barbarzyńca nie wejdzie bezmyślnie w objęcia wikłacza! No cóż, mnie 
przytrafiło się 
to tej nocy, ale sytuacja była szczególna i miałem miecz w pogotowiu.
Cofnąłem się nieco, idąc podejrzanie wyraźnym tropem - i znalazłem kępę krzaków, 
gdzie ślad rozgałęział się. W tym miejscu rosła gęsta trawa, na której trop był 
niewidoczny 
dla przeciętnego człowieka, ale - oczywiście - nie dla bystrych oczu tropiciela. 
Widmowy koń 
przystanął, po czym wycofał się tyłem, starannie stawiając kopyta, aby sprawić 
wrażenie, że 
zniknął.
To było dla mnie wystarczające ostrzeżenie. Nie przekroczę linii, za którą urywa 
się 
trop! Później dowiedziałem się, jak mądrą podjąłem decyzję; ta linia wytyczała 
granicę 
Otchłani, z której nikt żywy nie wrócił. Zjawa rzeczywiście wiodła mnie w 
pułapkę! Co 
jednak dowodziło, jak chytrym była stworzeniem. Teraz jeszcze bardziej 
zapragnąłem 
uczynić upiora moim rumakiem. Podążyłem nowym tropem i niebawem znów zmusiłem 
widmo, aby poruszyło się. Stanęło w innej kępie zarośli, patrząc jak nadchodzę. 
Wcielony 
demon!
Umocniony w moich zamierzeniach, ścigałem go z takim zapamiętaniem, że prawie 
nie czułem zmęczenia. Kiedy przystawał korzystając z osłony terenu, żebym nie 
mógł go 
słyszeć ani widzieć, ja też stawałem i drzemałem; kiedy znów ruszał, szedłem za 
nim. Byłem 
pewien, że stawał się coraz bardziej nerwowy - i głodny.
Teraz umykał na południowy wschód. W ten sposób znalazłem się w ładnej okolicy, 
pełnej ptactwa o najprzeróżniejszych barwach i rozmiarach. Niektóre ptaki były 
całkiem 
spore; istotnie, nad głową dostrzegłem kołującego ptaka-roka, lecz nie przejąłem 
się tym, 
gdyż wiedziałem, że jestem zbyt mały, abym mógł go zainteresować. Jednak widmowy 
koń to 
co innego; zobaczyłem, że ptak-rok opada niżej i pojąłem ze zgrozą, iż atakuje 
mojego 
upatrzonego wierzchowca.
Pospiesznie zdjąłem z ramion łuk i pognałem naprzód. Wspiąłem się na pagórek w 
samą porę, by ujrzeć, jak wielki ptak unosi konia-widmo w szponach. Jednak 
ciężar 
łańcuchów wytrącił roka z równowagi i ptak zawahał się. Szybko wypuściłem 
strzałę. Po-
mknęła w kierunku upierzonego kupra. Rzecz jasna, dla stworzenia tej wielkości 
moja strzała 
nie była niczym więcej, jak kłującym cierniem. Jednak musiała trafić we wrażliwe 
miejsce, 
gdyż ptak wydał oburzony pisk w postaci „O" i puścił konia.
Rumak pomknął przed siebie brzęcząc łańcuchami i umknął za wikłacza, gdzie rok 
nie 
mógł go ścigać. Wielki ptak. wściekle wrzasnął - i skierował się ku mnie. Czy 
widzieliście 
kiedyś rozzłoszczonego roka? Nieprzyjemny widok. Rzucił się na mnie, rozkładając 
skrzydła 
tak szeroko, że przysłoniły słońce. Uniosłem miecz, lecz wiedziałem, że to 
beznadziejne; ten 
stwór był po prostu za duży, żebym mógł z nim walczyć.
Wysunął szpony, sięgając po mnie, lecz jego łapy były zbyt duże i szeroko 
rozstawione, więc nie zdołał mnie schwytać. Zorientowawszy się, rok znów 
wyciągnął 
szpony, tym razem wbijając je w ziemię. Zagłębiły się w pył, skałę, glebę oraz w 
spore 
drzewo i uniosły wszystko do góry, razem ze mną.
Kiedy ptak wystartował, zacząłem rozpaczliwie siec wokół mieczem. Trafiłem w 
pobliski szpon, grubości mojego uda, i odrąbałem go jednym potężnym ciosem. Z 
biegnącej 
wewnątrz arterii trysnęła krew i ziemia trzymana przez szpon osypała się. Darń 
przesiąkła 
krwią, co jeszcze osłabiło podłoże. Wyrwane drzewo runęło w dół, a ja razem z 
nim. Jak 
jedna splątana masa spadliśmy na ziemię z wysokości kilku metrów.
Upadek był bardzo nieprzyjemny, a zbroczona krwią gleba jeszcze pogorszyła 
sprawę. 
Prawie straciłem przytomność, a mój stan nie poprawił się, kiedy kilka ciężkich 
głazów, 
porwanych przez roka, przygniotło mnie, miażdżąc mi nogę. Nie wiem jak inni 
bohaterowie 
unikają zranienia, znalazłszy się w okropnych opałach; ja na pewno nie 
posiadałem takiego 
talentu. Postąpiłem rozsądnie: straciłem przytomność.
Odzyskałem ją godzinę później; moja strzaskana noga zagoiła się. Och, czyżbym 
tego 
nie powiedział? Mój magiczny dar to umiejętność gojenia moich ran. Jeśli mnie 
skaleczyć, 
mała rana zasklepi się natychmiast, a duża w kilka minut. Jeśli stracę palec, 
odrośnie mi 
nowy. Jeżeli postradam stopę, zregeneruję ją w ciągu godziny. Gdy strzała trafi 
mnie w serce, 
wydobrzeję na drugi dzień, a nieco później, jeżeli nikt nie wyjmie strzały. Tak 
więc 
zmiażdżona noga po godzinie była już sprawna. Może sprawniejsza, ponieważ nie 
była tak 
zmęczona jak poprzednia.
Widocznie wielki ptak uznał mnie za martwego. Całkiem zrozumiała pomyłka. Już 
nieraz mi się to zdarzało. Prawdę mówiąc, byłem praktycznie niezniszczalny. 
Właśnie dlatego 
lubiłem przygody. Posiadałem niezły dar, odpowiedni dla bohatera.
Wznowiłem pościg. Widmowy koń nie odszedł daleko. Uznawszy mnie za 
wyłączonego z gry, pasł się opodal. O tak, był głodny!
Wrzasnąłem i rzuciłem się nań. Spojrzał, zdumiony - i zareagował tak, jakby 
ujrzał 
nieboszczyka. Przerażony, rzucił się do ucieczki, pozostawiając kęs trawy, który 
powoli opadł 
na ziemię. Można by sądzić, iż widmowy koń nie będzie bał się innych duchów, ale 
to 
nieprawda; nawet zjawy lękają się tego, czego nie rozumieją, zaś przeciętny duch 
jest dosyć 
bojaźliwym stworzeniem. Coś o tym wiem! A ponadto, przez te łańcuchy koń-widmo 
nie jest 
w pełni duchem, lecz czymś pośrednim, podobnie jak zombie jest półżywy, 
półmartwy. 
Gdyby kiedyś pozbył się łańcuchów, stałby się pełnoprawnym duchem. Jednak 
łańcuchy 
trzymają go przy życiu, tak więc musi paść się i wykonywać inne czynności, nawet 
bardzo 
krępujące, tak jak robią to wszystkie żywe stworzenia. W Xanth można znaleźć 
wiele takich 
jak on, co to ni to, ni sio, natomiast trochę tego i owego.
Znów rozpoczął się pościg. Zjawa pomknęła na południowy wschód - i poprowadziła 
mnie w okolicę zamieszkaną przez gryfy. Zauważyłem ślady pazurów na pniach drzew 
i 
sterty odchodów. Szedłem ostrożnie, bo gryfy potrafią być agresywne. Sądziłem, 
że j 
poradziłbym sobie z jednym, ale czasami podróżowały całymi stadami i napotkanie 
takiej 
gromady mogło być nieprzyjemne. Rok zostawił mnie w spokoju ponieważ byłem dla 
niego 
zbyt małym kąskiem, przy podnoszeniu którego pobrudziłby sobie dziób. Jednak 
gryfy 
pożarłyby mnie, a nie wiedziałem, czy łatwo byłoby mi wtedy ożyć. Może gdyby 
jeden zjadł 
większą część, zdołałbym się jakoś pozbierać, jednak wolałem nie ryzykować. 
Przede 
wszystkim, rany bolą mnie tak samo jak każdego człowieka, dopóki nie zagoją się; 
po co bez 
potrzeby narażać się na tyle bólu? Zachowywałem więc czujność. Może barbarzyńcy 
powinni 
śmiać się ze swych blizn, jakby nigdy nie czuli zadanych ran, ale mnie to jakoś 
nie bawiło.
Koń-widmo, głodny i zmęczony, był mniej ostrożny. Wpadł wprost do gryfiej 
kryjówki, do gniazada znajdującego się wśród gałęzi niskiego drzewa. W gnieździe 
siedziała 
samica, wysiadując jajo czy robiąc coś innego - w tej kwestii nie mam pewności, 
gdyż gryfy 
to małostkowe stworzenia o królewskim rodowodzie, które nie tolerują wtrącania 
się w ich 
sprawy --- i przeraźliwie wrzasnęła na widok intruza. Samiec chrapał na jednej z 
wyższych 
gałęzi, zwinąwszy skrzydła i wbiwszy pazury w korę. Zaskoczony, uczynił 
niewłaściwy krok 
- a może powinienem raczej powiedzieć ,,rok" i runął jak głaz, w ostatniej 
chwili zdążywszy 
rozłożyć skrzydła. Wcale nie był tym zachwycony. Podejrzewam, że na jego miejscu 
ja też 
nie byłbym, gdyby moja kobieta zbudziła mnie krzykiem, skarżąc się, że ktoś 
zakłóca spokój 
naszego gniazda. Zapewne również dlatego obawiałem się małżeństwa, które, 
podobnie jak 
przekroczenie granicy Otchłani, może okazać się drogą bez powrotu do nie wiadomo 
czego.
Stwierdzenie, że to koń-widmo jest przyczyną całego zamieszania, zajęło gryfowi 
zaledwie chwilkę. Obrócił się w powietrzu i śmignął za
Iconiem, który okazał wreszcie odrobinę rozsądku, umykając galopem, ile sił w 
nogach. Pognałem za nimi najszybciej jak mogłem.
Koń, mimo łańcuchów, poruszał się naprawdę szybko; ale gryf również - a w 
dodatku 
nie był niczym obciążony. Myślę, że zjawa mogłaby mu umknąć, gdyby była 
wypoczęta i 
biegła po twardszym torze. Jednak teren był tu lekko podmokły i rosło na nim 
wiele drzew, co 
zwalniało tempo ucieczki. Gryf z łatwością przelatywał nad przeszkodami i wciąż 
skracał 
dystans. Już zrównał się ze ściganym i nastawił szpony - a ja byłem zbyt daleko, 
żeby 
cokolwiek zrobić. Mogłem tylko biec za nimi i patrzeć. Nawet gdybym miał ich w 
zasięgu 
strzału z łuku, nie jestem pewien, czy próbowałbym strzelić, bo jeśli zabiłbym 
gryfa, jego 
samica zostałaby sama w gnieździe i nie mogłaby zdobyć sobie pożywienia nie 
porzucając 
jaja i w ogóle, a tego nie chciałem. Spotkanie z gryfem w walce to jedno, a 
zniszczenie jego 
gniazda to coś zupełnie innego. Tak, wiem, że to głupio brzmi, ale nie można 
długo 
przebywać w głuszy i nie odczuwać szacunku dla zamieszkujących ją stworzeń. Te 
gryfy nie 
szukały kłopotów; wszczął je ścigany przeze mnie koń-widmo, a zatem to ja 
ponosiłem winę. 
Mogę zabijać, kiedy mam słuszność, lecz nie wtedy, gdy się mylę. Byłem więc 
zupełnie 
bezradny.
Gryf wylądował na grzbiecie konia, uderzył dziobem - i trafił w ogniwo łańcucha. 
Uff! Oszołomiony bólem, próbował wzbić się w powietrze, lecz nie zdołał, 
ponieważ jedną 
nogą zaplątał się w łańcuch.
Koń wierzgnął, usiłując zrzucić napastnika; ten chciał uciec, lecz nie mógł. 
Nagle 
widmowy rumak przebiegł pod nisko zwisającą gałęzią, która zmiotła gryfa z jego 
grzbietu. 
Stwór zatrzepotał skrzydłami, koziołkując w powietrzu, po czym runął jak długi 
na ziemię. 
Wokół jego głowy rozbłysły liczne gwiazdki i planetoidy, co świadczyło o sile 
tego 
uderzenia. Z trudem wstał i chwiejnie wzbił się w powietrze, wydając przeciągłe 
piski trwogi 
i zniechęcenia. Zapomniał o koniu, który wcale nie zamierzał mu przypominać o 
sobie. Gryf 
pomknął z powrotem do gniazda, ciągnąc za sobą szybko znikającą smugę potu. 
Rzadko 
można ujrzeć spoconego gryfa! Pobiegłem za widmowym koniem.
Mokradło stawało się bardziej podmokłe, jak to zwykle bywa i bagnami, i moje 
buty 
coraz bardziej w nim grzęzły. Nie podobało mi się to, ale musiałem trzymać się 
blisko konia. 
Jemu również nie podobała się ta sytuacja. Zboczył na południe, kierując się ku 
wyżynom, 
lecz nie ulegało wątpliwości, że widoczne tam góry były zbyt odległe, aby zdołał 
do nich 
szybko dotrzeć. Skręcił zatem na zachód, a ja za nim, i truchtaliśmy w kierunku 
jasnego 
muru. Najwyraźniej ta okolica znajdowała się poza zasięgiem jego dotychczasowych 
wędrówek; koń-widmo nie był pewien, dokąd zmierza. Im dalej podążaliśmy na 
zachód, tym 
jaśniejszy stawał się mur -i tym gorsza ziemia. W końcu grunt zmienił się w 
bajoro, w któr 
zauważyłem trójkątne, różnobarwne płetwy, poruszające się z di szybkością. 
Jedna, zielona, 
zbliżyła się do mnie i wynurzyła z błota; zobaczyłem, że należy do wielkiej ryby 
o paszczy 
pełn zębów. Ryba rzuciła się na mnie, szczerząc kły, więc wydobyłem i wierny 
miecz i 
dziabnąłem ją w pysk.
-Och, och! -- krzyknęło stworzenie, z pluskiem opadają
w błocko. - Nie musiałeś tego robić! Chciałem tylko coś ci pożyć
Nie ufałem gadającym rybom.
-A czego oczekiwałeś w zamian?
-Myślałem, że podasz mi rękę - odparł.
-Hmm, to mnie nie interesuje. Pożycz mi wszystkiego najle
szego i znikaj, albo...
— Właśnie to chcę zrobić! Pożyczyć ci coś. Jestem rekine
czarnorynkowym.
— Nie dbam o to, czy jesteś czarnym, czy białym rekinem, po pr
nie potrzeba mi tu żadnych zielonych! Spływaj, albo utnę ci płetwę!
Na myśl o utracie płetwy ryba straciła odwagę i szybko odpłynęła!
Tymczasem koń-widmo popadł w większe tarapaty. Trzy płetwy:| czerwona, niebieska 
i żółta okrążały go miarowo, a ponadto utkną] w błocie. Poczłapał przez maź w 
kierunku 
muru na zachodzie. Ter dostrzegłem, że to była ściana ognia. Och, niedobrze!
Ruszyłem do uwięzionego, wymachując mieczem, aby odstras ryby.
— Ruszać się! - krzyczałem do nich. - Albo popsuję wa
interesy! Ryby zawahały się, nie chcąc mieć popsutych interesów
Jednak koń zobaczył jak wymachuję żelastwem i przestraszył
Pomknął w kierunku ognistego muru.
— Nie, zaczekaj! - zawołałem. - Chcę ci pomóc!
Lecz on gnał dalej, bardziej boiąc się mnie niż płetw czy ścian ognia, do której 
niebawem dotarł. Żar zatrzymał go. Koń-widmo i mógł przejść przez ogień, ale 
ryby odcięły 
mu odwrót. Czerwon i błękitne płetwy zataczały coraz ciaśniejsze kręgi; żółte, 
groźniejs 
krążyły na zewnątrz.
Widmowy rumak wyrwał nogę z błota i kopnął czerwoną płetwę,! ale ten ruch 
pogrążył głębiej w błocie pozostałe trzy kończyny.] Rzeczywiście znalazł się w 
opałach! 
Brnąłem ku niemu i już nie móg mi uciec. Jednak nie wiedziałem, jak mógłbym go 
uratować, 
mówiąc już o schwytaniu.
Błękitny rekin podpłynął do niego z boku i chciał go ugryźć;] zębiska 
zazgrzytały na 
łańcuchach. Dostrzegłem snop iskier tr kających w miejscu, gdzie kły trafiły na 
metal; to 
musiało boleć! Ryt poniechała ataku, ale nie odpłynęła.
Wreszcie dotarłem tam. Koń-widmo bał się mnie, lecz ugrzązł tak głęboko, że nie 
mógł się ruszyć.
-Słuchaj, Puk - powiedziałem. - Chcę tylko przejechać się
kawałek. Kiedy znajdę się tam, dokąd zmierzam, puszczę cię. To nie
jest los gorszy od śmierci! A tutaj z pewnością czeka cię śmierć. Jeżeli
nie utoniesz, rekiny żywcem obedrą cię ze skóry. Czy nie lepiej jechać
ze mną?
Koń spojrzał na mnie, jakbym był lekko pomylony. Nie jestem pewien, że mnie 
zrozumiał. W Xanth żyją różne zwierzęta; niektóre, choć nieliczne, są mądrzejsze 
od ludzi. 
Może uspokoił go ton mojego głosu oraz fakt, że nie usiłowałem go zabić. Może 
ugrzązł tak 
głęboko, że nie mógł podskoczyć.
Czerwona płetwa śmignęła w moim kierunku. Ciachnąłem ją mieczem, odcinając 
płetwę od ciała, dokładnie tak, jak ostrzegłem zielonego. Czerwony łobuz umknął 
zygzakiem. 
Teraz i woda była czerwona!
Jednak krew zwabiła więcej rekinów. Nadciągały ze wszystkich stron, a blask 
ognistego muru ukazywał widok, który ktoś nie znajdujący się w tak groźnej 
sytuacji mógłby 
uznać za piękny.
-Puk, mamy kłopoty! - powiedziałem. Dobrnąłem do niego.
Próbował odsunąć się, ale nie mógł. Wdrapałem się na jego grzbiet,
a mój ciężar wepchnął go głębiej w błoto. Wtedy nadciągnęła pierwsza
płetwa; chlasnąłem mieczem i odciąłem ją rybie. Natychmiast sześć
innych rekinów rzuciło się na zranionego osobnika i rozszarpało go
na strzępy. Te potwory zeżrą wszystko, czego dopadną!
Podpłynął następny, więc dogodziłem mu podobnie - i tak samo uczynili jego 
kompanii. Trzeciemu również. Zająwszy dobrą pozycję, mogłem zatoczyć moim 
mieczem 
pełny krąg. Żaden rekin nie mógł podpłynąć dostatecznie blisko, aby ugryźć zanim 
przetnę go 
na pół. Niebawem mokradło wokół nas nasiąknęło posoką.
Po pewnym czasie zjedzono tyle rekinów, że pozostałe były obżarte. Krąg płetw 
wokół nas rozluźnił się i rozpadł; już się nami nie interesowały. Jak 
powiedziałem, brutalna 
siła i ciosy miecza nie rozwiążą każdego problemu, ale czasami zupełnie 
wystarczają.
Koń zanurzył się już w błocku po łopatki. Niedługo maź sięgnie mu do pyska i 
zwierzę utonie w niezbyt czystej krwi. Musiałem coś zrobić!
-Słuchaj, Puk - powiedziałem mu. - Jestem po twojej stronie.
Chcę ci pomóc. Ocaliłem cię przed rekinami. Przedtem pomogłem ci
uciec przed rokiem i gryfem. Teraz muszę cię stąd wyciągnąć, a nie
wiem jak.  A zatem spróbuję znaleźć jakiś sposób.  Nigdzie nie
odchodź. Wrócę możliwie najszybciej. Głowa do góry.
Zsiadłem z niego i stanąłem obok.
Hmm, może mógłbym wyciągnąć mu nogi z błota, jedną po drugiej? Sięgnąłem ręką 
najgłębiej jak mogłem, złapałem tylną nogę konia i szarpnąłem. Nie wyszła; ja 
zapadłem się 
w bagno. To na nic.
Spojrzałem na ścianę ognia. Nie była tak gorąca, jak z początku myślałem i 
dostrzegłem za nią jakieś niewyraźne kształty. Czyżby była cienka? Postanowiłem 
to 
sprawdzić.
Nabrałem powietrza, zamknąłem oczy, zanurkowałem i popłynąłem w kierunku ognia. 
Kiedy nabrałem nadziei, że jestem już poza zasięgiem płomieni, wypłynąłem na 
powierzchnię 
- i znalazłem się w wypalonym lesie. Ognisty mur wznosił się nieco dalej, 
najwidoczniej 
niedawno opuściwszy to miejsce. Lecz, co niezwykle dziwne, na zwęglonych 
drzewach już 
pojawiły się zielone pędy. Rośliny były spalone, ale nie martwe.
Na zachodzie bagnisko szybko przechodziło w spękaną, wysuszoną przez ogień 
równinę. Koń mógłby tamtędy iść, gdyby przedostał się przez ognisty mur. No cóż, 
mnie się 
to udało; on mógł skorzystać z tego samego sposobu - zanurkować. Jeśli zdoła 
uwolnić się z 
błota.
Będzie potrzebował pomocy. Przyjrzałem się płonącym, puszczającym pędy pniom i 
wpadłem na pewien pomysł. Mogłem wepchnąć go pod wodę!
Ponownie zanurkowałem pod murem i wynurzyłem się w krwawej pianie. Koń był w 
tym samym miejscu, tylko pogrążył się bardziej. Trzymał głowę wysoko; musiał, 
inaczej 
krew by go zalała.
- Potrzebny mi łańcuch - powiedziałem. Chwyciłem za jeden
z oplatujących go pęt i pociągnąłem. Łańcuch był zamknięty, bez
luźnych końców. Zastanawiałem się, kto i dlaczego zakuł go w te
okowy, ale nie był to odpowiedni moment na jałowe rozważania.
A zresztą, wielu rzeczy w Xanth nie można sensownie wyjaśnić; one
po prostu są.
- Będę musiał użyć trudniejszego sposobu - stwierdziłem. - ]
Stój spokojnie.
Naciągnąłem łańcuch tak, że odstawał od boku konia, po czym oburącz uniosłem 
miecz nad głowę i uderzyłem nim ze wszystkich sił.
Puk zarżał ze strachu, ale nie mógł się ruszyć. Ostrze spadło na pętlę łańcucha 
i 
rozcięło ogniwo. Miałem dobry miecz; zanurzyłem go kiedyś w smoczej krwi, więc 
ostrze 
było magicznie twarde i ostre; mogło przeciąć prawie wszystko.
Chwyciłem za pęta i wyciągnąłem jeden luźny koniec spod pogrążonego w błocie 
kadłuba widmowego rumaka. Kilkakrotnie powtórzyłem tę czynność odwijając 
łańcuch, aż 
uzyskałem tyle, ile potrzebowałem. Wtedy sprawdziłem, czy jego drugi koniec 
ciasno owija 
tułów oraz przednie nogi zwierzęcia i nie spadnie przy pociągnięciu.
-A teraz, Puk, przeciągnę cię pod ścianą ognia --  oznaj
miłem. - Chcę wydostać cię stąd. Jednak musisz mi pomóc. Kiedy
poczujesz jak ciągnę, spróbuj iść; powinno ci się udać, z moją pomocą. Gdy 
dotrzesz 
do muru, podejdź możliwie najbliżej, zanurz głowę, żeby się nie poparzyć, a ja 
przeciągnę cię 
na drugą stronę. Pojąłeś?
Koń nie zareagował. Nie wiedziałem, czy zrozumiał. No cóż, nic na to nie 
poradzę. 
Jeśli plan powiedzie się, uratuję widmowego konia; jeżeli nie...
Powlokłem się z powrotem w kierunku ściany ognia, ciągnąc za łańcuch. 
Zanurkowałem. Przepłynąwszy na drugą stronę, wybrałem odpowiednie osmalone 
drzewo i 
przerzuciłem łańcuch przez niski, prosty konar. Potem zacząłem ciągnąć.
Oczywiście, napotkałem opór. Bagno nie chciało wypuścić ofiary. Pociągnąłem 
mocniej, uwiesiwszy się całym ciężarem ciała. Powoli opór zelżał; łańcuch 
poruszył się. 
Przeniosłem uchwyt i ściągnąłem jeszcze trochę. Teraz poszło łatwiej; koń zaczął 
współpracować. Pociągnięcie za pociągnięciem, krok po kroku, przyciągałem 
zwierzę, 
którego jeszcze nie widziałem po drugiej stronie, do ognistego muru. Jeżeli nie 
zdoła 
zanurzyć łba w odpowiedniej chwili... .
Nagle napięty łańcuch plasnął w błoto i zrozumiałem, że widmowy koń usłuchał 
moich poleceń. Podwoiłem wysiłki i po chwili jego łeb pojawił się po mojej 
stronie ognistego 
muru.
Potem poszło już łatwiej. Wydostałem rumaka spod ściany, na błonistą płyciznę, a 
w 
końcu na spękane błocko. Odczepiłem łańcuch i ponownie owinąłem nim zwierzę; nie 
wiedziałem, czy nie będzie go potrzebowało, żeby zostać przy życiu. Jednak nie 
wypuściłem 
go z rąk.
Kiedy skończyłem, dosiadłem rumaka.
- Dobrowolnie czy nie - poinformowałem go - podwieziesz mnie kawałek.
Biedne stworzenie było tak znękane i znużone, że nie zamierzało wierzgać. W 
końcu 
zdobyłem wierzchowca - a przynajmniej tak sądziłem.
3. KALLIKANCARY
Jechałem na Puku, aż znaleźliśmy się w okolicy, gdzie drzewa zdążyły już 
odrosnąć. 
Tam miałem zamiar spędzić noc.
- Zamierzam cię puścić - powiedziałem koniowi. - Jednak widzisz, że cały ten 
obszar 
jest otoczony ścianą ognia. Nie wydostaniesz się stąd bez mojej pomocy. Zatem 
nie ma sensu 
przede mną uciekać; równie dobrze możesz teraz odpocząć i podjeść sobie. 
Zsiadłem - a 
widmowy koń natychmiast uciekł galopem.
Westchnąłem. Miałem nadzieje... jednak, rzecz jasna, byłem tylko nieobytym 
prowincjuszem; choćbym nie wiem jak się starał, nie pojmę prawdziwych motywów 
kierujących ludźmi czy zwierzętami. Nazrywałem trochę owoców na kolację - to 
zdumiewające, jak te drzewa szybko odrastały po spaleniu! - a potem udałem się 
na 
spoczynek. Tutaj mogłem nie przejmować się drapieżnikami; nie zdołałyby 
przedostać się 
pod ścianą ognia.
Wokół unosił się dym. Noc jeszcze trwała, lecz horyzont już jaśniał. Na stepie 
szalał 
pożar!
Rozejrzałem się wokół, pojmując, że jestem w opałach. Zabezpieczony przed żywymi 
wrogami, zapomniałem o nieożywionych. Ogień już prawie mnie otaczał i przesuwał 
się 
szybciej niż zdołałbym biec. Zielona trawa i liście brązowiały; widocznie 
przyspieszony cykl 
rozwoju nie kończył się z osiągnięciem dojrzałości, lecz trwał nadal, przez 
kolejne pory roku. 
Teraz na tym obszarze zapanowała jesień - aż nią pożary, aby oczyścić ścierniska 
i 
przygotować ziemię do nadchodzącej rano wiosny. Może powinienem zagrzebać się w 
ziemi i 
czekać aż przejdzie, jednak grunt był tutaj twardy; wykopanie odpowiedniego 
otworu 
zajęłoby mi całe godziny, a miałem tylko kilka minut.
Usłyszałem brzęk. To był widmowy koń; uciekał, przerażony, przed płomieniami.
- Chodź tutaj! - wrzasnąłem. - Wyprowadzę cię stąd!
Naturalnie, nie zwrócił uwagi na tę propozycję, ale odciąłem mu j drogę ucieczki 
i 
przyparłszy do ognistego mum, schwytałem za j pomocą sznura. Przyciągnąłem go, 
wdrapałem si? na jego grzbiet \ i chwyciłem łańcuchy. Znów miałem wierzchowca - 
w samą 
porę.
Na łańcuchach nie siedziało się zbyt wygodnie. Kiedy koń był! zanurzony w 
błocie, 
nie przeszkadzały mi aż tak, jak teraz. Jednak nie ; miałem wyboru; ogień nie 
dawał mi czasu 
na rozczulanie się nad sobą. 1 Kierowałem koniem bodąc piętami jego bok po 
stronie 
przeciwnej od i zamierzonego kierunku jazdy. Pomknęliśmy galopem do zwężającej 
się luki 
w pierścieniu ognia; tylną częścią ciała nierytmicznie obijałem i się o twarde 
ogniwa.
Dotarliśmy do luki - i odkryliśmy, że dalej jest tylko następny i zamykający się 
krąg. 
Tędy nie uda się uciec! I co mam teraz robić? ] Obiecałem znaleźć jakieś 
wyjście.
Jednak zobaczyłem, że część tego nowego kręgu była w istocie j zewnętrzną ścianą 
ognia. Oto granica; za nią nie ma już ognia, j Możemy zanurkować pod nią i...
Tutaj nie było wody ani błota, w którym moglibyśmy zanurzyć, j się. I nie było 
czasu. 
Pożar zbliżał się szybko.
- Musimy  się przedostać! - -  zawołałem. --  Zamknij  oczy i wstrzymaj oddech!
I smagnąłem bok konia końcem liny, sprawiając, że gwałtownie skoczył naprzód.
Jednym susem przelecieliśmy przez ścianę ognia. Poczułem jak żar oblewa mi 
ciało, 
osmala bokobrody i odzienie; w następnej chwili byliśmy po drugiej stronie. Tym 
razem 
pomógł nam twardy grunt i siła rozpędu; dzięki nim ten skok udał się. Gdybym 
jednak miał 
możliwość wyboru, wcale nie spieszyłbym się znów do królestwa ognia.
Znaleźliśmy się na równinie przed południowym pasmem gór, do których uprzednio 
nie zdołaliśmy dotrzeć. Ucieszyłem się; właśnie na południe chciałem jechać i 
wolałem góry 
od oparzelisk czy oparzeń. Myślę, że Puk również.
Kiedy wzeszło słońce, podążyliśmy w kierunku gór; potem przystanęliśmy na 
śniadanie. Dałem Pukowi popasać, lecz tym razem nie zsiadałem, wiedząc, że mi 
ucieknie. Po 
prostu zerwałem z nisko zwisającej gałęzi jakiś delikatny owoc i wbiłem weń 
zęby. 
Zdziwiłem się; to nie był owoc, lecz mięso - najwidoczniej miss-stek, zasadzony 
tu przez 
pomyłkę. Czasami komuś popłaczą się zaklęcia. Wprawdzie wolałbym go ugotować, 
ale i tak 
przydał mi się obfity, pożywny posiłek.
Po pewnym czasie znowu powędrowaliśmy na południe - i napotkaliśmy ślady 
goblinów. Puk parsknął nerwowo, a ja jęknąłem; obaj wiedzieliśmy, że to oznacza 
kłopoty. 
Jednak nie mieliśmy zamiaru wracać tą samą drogą, którą przybyliśmy. Zatem nadal 
podążaliśmy na południe, zachowując czujność.
Na nic się to zdało. Dostrzegła nas zgraja goblinów. Zaczął się pościg.
Widzicie, z goblinami nie można było paktować, a przynajmniej nie w naszych 
czasach; może zmieniły się przez tyle wieków. Walczysz, uciekasz albo zostajesz 
rozdeptany: 
takie miało się możliwości. Ponieważ było ich około dziesięciu, uzbrojonych w 
dzidy i 
kamienie do łamania kości, podczas gdy po drugiej stronie byłem tylko ja, mój 
widmowy koń 
oraz mój dobry miecz... No cóż, byłem młody i głupi, ale nie aż tak głupi. Nie 
byłem 
smokiem, żeby zjeść tuzin goblinów na raz, ani ogrem, aby celnym kopniakiem 
wyekspediować je na księżyc. Wybrałem jedyne rozsądne wyjście - uciekłem.
Puk, oczywiście, pozostał przy mnie. Dokładnie mówiąc, pode mną. Z łańcuchami i 
wszystkim. Galopował. Konie-widma też nie lubią być pożerane przez gobliny.
Zgraja ruszyła w pościg. Byli pieszo i mieli pałąkowate nóżki, wielkie stopy i 
ogromne, paskudne łby, ale poruszali się naprawdę szybko. Ponadto jeden z nich 
zadął w róg, 
wzywając inne gobliny. Róg był zrobiony ze sromotnika i wydał obrzydliwy dźwięk, 
jeden z 
tych, które natychmiast przyciągają ten rodzaj stworzeń. I chociaż udało nam się 
umknąć 
przed hordą, jeszcze nie uwolniliśmy się od goblinów.
Toczyli się jak gorąca lawa po zboczu góry. Wiem, że dziś niewiele goblinów 
stąpa po 
ziemi Xanth, chociaż w wilgotnych, głębokich jaskiniach może ich być więcej, ale 
za moich 
czasów były bardzo liczne. Opadły nas cuchnącą gromadą, łapiąc mnie za nogi i 
ohydnie 
wyjąc. Gobliny są najohydniejszymi ze stworzeń, nie licząc harpii.
Oczywiście, rąbałem mieczem, odcinając łapska i cokolwiek, co znalazło się w 
zasięgu. Palce, nosy, skalpy i inne części ciała fruwały na wszystkie strony; 
och, szkoda, że 
nie słyszeliście, jak te gobliny wyry! Jednak wciąż pojawiały się nowe, pałające 
złością 
twarze, nowe łapska, kolejne dzidy i kamienie. Walka z goblinami nigdy nie jest 
przyjemna, 
ponieważ nadciągają w coraz większej sile.
Zamierzaliśmy umknąć w prawo, dalej od gobliniej góry, lecz napotkaliśmy ścianę 
ognia. Rozjarzyła się, tym razem przygotowana na nasze przyjęcie, jakby 
nakłaniając nas, 
abyśmy spróbowali przedrzeć się przez nią żywi. Musieliśmy zboczyć w lewo - i 
odkryliśmy, 
że jeszcze nie wydostaliśmy się z bagna; jego jedna odnoga sięgała prawie do 
wzgórza, a 
drugą wyciągało na północ od niej. To także nie był dobry znak; rekiny fmansjery 
czekały 
tam, gotowe obedrzeć mnie ze skóry. A zatem pognaliśmy naprzód, w kierunku góry 
- gdzie 
było najwięcej goblinów.
Przerażony Puk tratował je w pędzie, ale wiedziałem, że niebawem przygniotą nas 
do 
ziemi.
Podążaliśmy wprost przed siebie, ponieważ nie śmieliśmy zawrócić ani stanąć. 
Zmierzaliśmy prosto ku górze, która wydawała się tym wyższa, im podjeżdżaliśmy 
bliżej. 
Gobliny roiły się na niej jak paskudne liszaje. Gdy podjechaliśmy bliżej, 
zobaczyłem, że 
część zbocza przecinały tarasy i wąskie, kręte ścieżki wiodące na szczyt; to 
nasunęło mi 
pewien pomysł.
Skierowałem Puka w bok, gdzie rósł lancetnik. Zamaszystym ciosem miecza odciąłem 
jedną lancę. Potem zatoczyliśmy koło i odrobinę zwolniliśmy - widmowy koń, 
obawiając się 
hordy goblinów, z cudowną szybkością spełniał teraz każde moje polecenie, gdyż 
sprawiałem 
wrażenie, że wiem, co robię. Zdołałem nabić lancę na koniec miecza i chwycić ją 
wolną ręką. 
Bardzo zręcznie posługuję się bronią - to kolejna specjalność barbarzyńcy. 
Później znów 
nabraliśmy szybkości, a wtedy schowałem miecz do pochwy i oburącz mocno ująłem 
lancę. 
Była długa i mocna, a jej grot sterczał daleko przed łbem Puka.
Dotarliśmy do podnóża góry. Skierowałem rumaka na najbliższą dogodną ścieżkę i 
pomknęliśmy nią jak wicher; kępy darni wylatywały spod kopyt Puka na zakrętach. 
Lanca 
torowała nam drogę, strącając gobliny; nakrywały się nogami i staczały po 
zboczu. Łby
miały wielkie i twarde jak skała, tak że wybijały nimi dziury w stoku, lecz ich 
stopy 
były miękkie; gobliny wyły wściekle, gdy spadały na nogi. Stosy goblinów kłębiły 
się wokół 
góry; spadające wywracały stojących, jak kula kręgle - po osiem, dziewięć i 
dziesięć na raz.
Gnaliśmy ścieżką na wschód, torując sobie drogę grotem kopii, a napotkane 
gobliny w 
panice uskakiwały na boki. Nie mogły nas dopaść dopóki nie staniemy. Poczułem 
się 
pewniej; mój zaimprowizowany plan powiódł się i umykaliśmy z gniazda os. 
Powinniśmy 
tylko podążać tą drogą, aż wydostaniemy się z terytorium goblinów.
Okazało się to nieco bardziej skomplikowane niż przypuszczałem. Ścieżka wiła 
się, 
jakby chcąc nas zmylić; napotkaliśmy zakręt śmierci, kilka paskudnych zygów i 
żaków, a 
także rozgałęzień i skrzyżowań z innymi dróżkami, gdy tylko pozwalało na to 
nachylenie 
stoku. Co chwilę mijaliśmy małe jaskinie goblinów, a przed każdą z nich było 
zaniedbane 
podwóreczko zasłane pestkami owoców, zwierzęcymi kośćmi i innym śmieciem. Ukryte 
w 
nich gobliny wysuwały kije, usiłując nas wywrócić i rzucały kamieniami. Na 
szczęście nie 
umiały wyczuć odległości ani dobrze celować, więc uniknęliśmy zranienia. Jednak 
takie 
bombardowanie z mijanych jaskiń to denerwujące przeżycie.
Bardziej pomysłowe gobliny strącały na nas kamienie z wyżej położonych ścieżek; 
przeważnie te pociski były tak małe, że Puk z łatwością je przeskakiwał, ale 
niektóre były 
wystarczająco duże, żeby nam zagrozić. Ponadto uświadamialiśmy sobie zmasowaną 
nienawiść goblinich mas; nie było wśród nich ani jednego, który nie cieszyłby 
się z naszego 
nieszczęścia; jedynie dlatego, że byliśmy obcymi. Gobliny były największymi 
bigotami w 
Xanth, nienawidzącymi wszystkich niepodobnych do nich istot, a i siebie niezbyt 
lubiły. 
Słyszałem, że gobliny rodzaju żeńskiego były inne, ale ja widziałem tylko 
mężczyzn. Bez 
wątpienia kobiety były na tyle rozsądne, żeby nie mieszać się w takie s wary.
Wtem ścieżka zaczęła opadać w dół zbocza, jakby zmęczona, a później w rozpadlinę 
dzielącą tę górę od następnej. Za późno zorientowałem się, że to ślepy zaułek; 
dróżka nie 
wiodła na tamten stok. Zamiast tego prowadziła wprost do wielkiej jaskini, o 
wnętrzu 
mrocznym, złowieszczym i strasznym. Z napotykania takich jaskiń nigdy nie wynika 
nic 
dobrego!
Gobliny pędziły za nami zwartą gromadą; niektóre dzierżyły toporne drewniane 
tarcze, a inne wspólnymi siłami taszczyły kopię podobną do mojej. Nie mogliśmy 
zawrócić i 
przebić się przez ich szeregi. Musielibyśmy atakować pod górę przygotowanego 
nieprzyja-
ciela stojącego w szyku. Skręcić w bok też nie mogliśmy; ściany rozpadliny były 
zbyt strome, 
żeby je pokonać. Zerkając w górę, widziałem gobliny szykujące się do zrzucenia 
na nas 
głazu; już chybotał się na krawędzi. Uśmiechały się obleśnie na myśl o mokrej 
plamie, jaką z 
nas zrobi.
Nie miałem wyboru; skierowałem Puka prosto do groźnie wyglądającej jaskini. Nie 
podobało mu się to i mnie też, lecz tylko tam mogliśmy podążyć. Za plecami 
słyszałem 
złowrogi łoskot spadającego głazu; potem nastąpił potężny wstrząs, gdy kamień 
uderzył w 
wylot tunelu, osiadając z ponurym pomrukiem i blokując wejście. Trochę kamieni 
oderwało 
się od sklepienia, spadając na nas jak grad, ale strop wytrzymał. Poczułem ulgę; 
wiedziałem, 
że tunel musiał być dość trwały, skoro stał tak długo, ale w ciemnościach łatwo 
budzą się 
wątpliwości.
Stanęliśmy, wiedząc, że jesteśmy w pułapce, zanim jeszcze to sprawdziliśmy. 
Nawet 
gdybyśmy zdołali odepchnąć lub podważyć głaz, napotkalibyśmy za nim armię 
wściekłych 
goblinów, gotowych obrzucić nas włóczniami, kamieniami i obelgami. I znów nie 
mieliśmy 
innego wyjścia, jak tylko podążać naprzód. Zawsze zdecydowanie nie lubiłem 
takich 
przymusowych wyborów; zazwyczaj źle się kończą, a nawet jeśli nie, to i tak wolę 
wpadać w 
tarapaty z własnej inicjatywy, a nie z przymusu.
W jaskini było cicho i mrocznie. Zza poszarpanych krawędzi głazu sączyło się 
światło; jednak w głębszych partiach było naprawdę nieprzyjemnie. Puk, jako koń-
widmo, 
widział całkiem dobrze, gdyż duchy zwykle pracują na nocnej zmianie, ale ja 
miałem kłopoty.
-Puk - powiedziałem - zaraz pójdziemy dalej, do wnętrza
góry. Tu musi być jakieś przejście, ponieważ droga prowadziła prosto
do jaskini, więc może uda nam się wyjść po drugiej stronie wzgórza.
Jednak czułem zimny dreszcz niepokoju przesuwający mi się wzdłuż kręgosłupa i 
stający w miejscu, którego nie można dobrze podrapać, ponieważ wiedziałem, że 
nie 
wszystkie drogi wiodące do czegoś biegną dalej. Dobrym przykładem tego była 
ścieżka 
prowadząca do wikłacza. Jednak to nie była odpowiednia chwila na takie ponure 
rozważania.
-Muszę zaufać ci, że nie zgubisz drogi i nie zrzucisz nas w jakąś
głęboką szczelinę. Wiem, że nie podoba ci się, iż na tobie siedzę, ale
jedziemy na tym samym wózku i może razem zdołamy wydostać się
stąd. Kiedy już będziemy bezpieczni, zastanowimy się, kto pojedzie
na kim i dokąd.
Puk nie odpowiedział, ale miałem nadzieję, że rozumie sytuację. Skierowałem 
rumaka 
w kierunku czarnej dziury naprzeciw. Ruszył powoli; jego podkowy głośno stukały 
na skale. 
Słyszałem nawet słabe echa - i pojąłem, że uszy w pewnym stopniu mogą mi 
zastąpić oczy. 
Barbarzyńcy mają dobry słuch, chociaż nie mogą się równać pod tym względem z 
większością zwierząt. Te odgłosy powiedziały mi, że w mroku po obu stronach 
znajdują się 
ściany jaskini, lecz przed nami rozpościera się pustka.
Tunel opadał w dół. Nie podobało mi się to; chciałem szybko wyjść z wnętrza góry 
na 
powierzchnię. Jednak człowiek podąża tam, dokąd wiedzie jego droga, nawet jeśli 
jest to 
droga męczeńska.
Po chwili, która wydawała się wiecznością, zacząłem cośkolwiek dostrzegać. W 
szczelinach skał rosły małe grzyby, świecące magicznym, pastelowym blaskiem. W 
miarę jak 
szliśmy dalej, ściany zaczęły ociekać wodą, a powietrze stało się chłodniejsze i 
wilgotniejsze; 
grzyby były coraz większe i jaśniejsze, aż w końcu widziałem zupełnie dobrze. 
Niektóre 
grzyby były żółte, a inne zielone lub niebieskie; prawdę mówiąc, świeciły 
wszystkimi 
barwami tęczy, chociaż słabo. Wyglądało to bardzo ładnie.
Tunel rozszerzył się i zmienił w szereg galerii porośniętych tęczowymi grzybami. 
Świetnie, tyle że teraz napotykaliśmy rozwidlenia oraz boczne korytarze, a ja 
nie wiedziałem, 
którędy iść. Życie jest prostsze, kiedy nie masz zbyt wielu możliwości wyboru, 
nawet jeśli nie 
podoba ci się droga, którą musisz podążać. Zatem nie wybierałem; zostawiłem to 
Pukowi i 
przeważnie szliśmy wprost przed siebie.
Wtem koń przystanął i zaczął węszyć. Widziałem tylko zarys jego głowy na tle 
słabej 
poświaty grzybów, ale wiedziałem, że rozszerzył nozdrza. Wyczuł coś!
Potem i ja to poczułem - cuchnący odór, smród jakiegoś wielkiego i bardzo 
nieprzyjemnego stworzenia. Nie byliśmy sami.
- Lepiej starajmy się unikać tego czegoś - mruknąłem do Puka. - Cuchnie podobnie 
jak 
goblin, tylko gorzej.
Nadal miałem lancę, ale nie wiedziałem, czy będzie użyteczna w ciasnej jaskini. 
Mógłbym uderzyć grotem w ścianę ślepego zaułka i wysadzić się z siodła.
Cicho wycofaliśmy się z komory i spróbowaliśmy iść inną drogą, lecz smród stał 
się 
jeszcze silniejszy. Wtedy pojąłem, że to nie my zbliżaliśmy się do potwora; to 
on podchodził 
do nas. Usłyszał odgłos naszych kroków lub stukanie podków i zamierzał zbadać 
sprawę.
- Wynośmy się stąd! - powiedziałem pospiesznie, z pewną ulgą poddając się 
panice. 
Och, wiem - barbarzyńcy nie powinni doznawać takich uczuć. Jednak głębokie, 
mroczne 
jaskinie ze śmierdzącymi potworami nie są ulubionym miejscem pobytu barbarzyńcy.
Puk przyspieszył, poruszając się najszybciej jak mógł w tym ciemnym przejściu. 
Okazało się, że nie był dostatecznie szybki; smród nieustannie przybierał na 
sile. 
Znajdowaliśmy się w samym sercu terytorium potwora i nie mogliśmy znaleźć 
wyjścia. Może 
gobliny od początku pędziły nas do jaskini, wiedząc, co spotka każde stworzenie, 
które 
zakłóci spokój tych wilgotnych podziemi.
Nagle ujrzeliśmy przed sobą potwora. Był nim wielki, człekokształtny stwór o 
straszliwie zdeformowanym pysku. Najgorsze potwory zawsze przypominają ludzi; 
nigdy nie 
mogłem zrozumieć, dlaczego tak jest, ale zdecydowanie tak jest. Pysk monstrum 
był 
porośnięty futrem; z kłaków wystawał groteskowy, bulwiasty nochal i para 
wielkich, 
brzydkich ślepi spoglądała jak spod brudnej woalki; u dołu sterczało kilka 
wygiętych kłów. 
Gdzieś tam musiały być usta. Stwór wyglądał na samca - najgorsze osobniki 
każdego gatunku 
to zawsze samce, z wyjątkiem harpii. Ramiona miał jak włochate konary, które z 
czasem 
obrosły mięśniami, a jego tors ukazywał kilka kości znajdujących się w dość 
niezwykłych 
miejscach. Pod pewnymi względami przypominał niezwykle dużego i groteskowego 
goblina, 
ale pod innymi był od nich gorszy - na przykład jego oddech; te wyziewy otaczały 
go jak 
cuchnąca chmura. Puk i ja byliśmy bliscy uduszenia się.
Później dowiedziałem się, że to był jeden z kallikancarów - osobnik z rasy 
potworów, 
które przeważnie żyły pod ziemią i podgryzały korzenie ważnych drzew, takich jak 
Drzewo 
Nasion na Parnasie lub drzewo podtrzymujące niebo, bez których Xanth, jakim go 
znamy, 
przestałby istnieć. Wyobraźcie sobie ziemię bez tych miriadów cudownych gatunków 
drzew, 
które wyrastają z magicznych nasion, albo ziemię bez nieba. Jak moglibyśmy 
istnieć bez 
osłony odgradzającej nas od słońca, księżyca, gwiazd i chmur? Jednak wydawało 
się, że te 
potwory wcale się tym nie przejmowały; po prostu chciały zniszczyć drzewa. Może 
to jedyna 
różnica pomiędzy potworami i ludźmi - potwory nie dbają o to, co stanie się 
później.
Kallikancary mają system tuneli wiodących do każdej ważniejszej góry i usilnie 
próbują zwalić te drzewa, ale gdy zbliżają się do powierzchni kuszącej tak 
niezwykłą dla nich 
swobodą, wyskakują, aby biegać jak opętane, terroryzując ludzi oraz zwierzęta, 
albo tańczą 
jak szalone do białego rana, ogarnięte szaleństwem na widok gwiazd. Nawet 
gobliny nie 
znoszą kallikancarów i atakują natychmiast, gdy tylko któryś pokaże się na ich 
terytorium. To 
wyjaśnia, dlaczego kallikancary nie uciekły z podziemi tym tunelem. Kiedy dotrą 
gdzieś i 
wzejdzie słońce, w panice umykają przed jego blaskiem. Otrząśnięcie się z szoku 
zawsze 
zabiera im trochę czasu i zanim odzyskają zdrowe zmysły - o ile można tak 
powiedzieć w ich 
przypadku - drzewom odrastają korzenie i całą pracę trzeba zaczynać od nowa. Tak 
więc 
kallikancarom nigdy się nie udaje, co może i dobrze. Zazwyczaj, z powodu tych 
nieustannych 
niepowodzeń, są w paskudnym nastroju, o czym najlepiej świadczy ich oddech. Mają 
jednak 
swoją historię i nie są jakimiś tam zwyczajnymi potworami. Jednak w tamtej 
chwili 
wiedziałem tylko tyle, że Puk i ja znów mamy kłopoty.
Zwolniliśmy, aby uniknąć spotkania, lecz wtedy inny potwór wyłonił się za nami, 
a w 
sąsiednich komorach słyszeliśmy człapanie następnych. Istnieje tylko jedna rzecz 
gorsza od 
potwora: dwa
potwory - a już najgorsze ze wszystkiego to całe ich stado! Byliśmy otoczeni!
-Musimy atakować i mieć nadzieję, że zdołamy się przedrzeć -
rzekłem Pukowi. - Zanim obaj udusimy się w tym smrodzie. Ty
galopuj, a ja ich odpędzę.
Pogalopował, a ja wymierzyłem kopię w potwora przed nami. Kalii był zbyt głupi, 
żeby odskoczyć, więc grot trafił go w nos. Uderzenie roztrzaskało mu łeb i 
wytrąciło mi oręż 
z ręki. Przelecieliśmy po padającym przeciwniku, który po zranieniu zaśmierdział 
jeszcze 
gorzej.
Przed nami pojawił się następny potwór. Chwyciłem mój wierny miecz, choć 
nienawidziłem myśli o kalaniu czystego ostrza czymś takim jak to, po czym 
rąbnąłem w 
paskudny kark. Tak samo jak pierwszy, nie ruszył się, i ostrze zdjęło mu łeb z 
ramion. Uff, 
ależ jatka! Barbarzyńcy powinni nurzać się we krwi, lecz tutaj miałem paskudną, 
cuchnącą, 
lepką juchę, w której nikt dobrowolnie nie umoczyłby palca.
Tymczasem potworów było więcej! Dwa wyłoniły się z bocznych korytarzy, 
wyciągając groteskowe, szponiaste łapy. Odciąłem łapska temu po prawej, lecz ten 
po lewej 
chwycił mnie w straszliwy uścisk i ściągnął z wierzchowca. Tak, wiem, że takie 
nieszczęścia 
nie powinny przytrafiać się bohaterom, ale zdarzają się, tylko Barbarzyńskie 
Ministerstwo 
Propagandy cenzuruje takie informacje.
Widmowy koń potknął się i obróciwszy łeb, spojrzał na mnie. Nadbiegały kolejne 
potwory.
-Uciekaj! - krzyknąłem do rumaka i pchnąłem mieczem w tył,
przez ramię, prosto w pysk trzymającego mnie stwora. Gorąca
posoka obryzgała mi kark; wiedziałem, że cios sięgnął celu. - Zmy
kaj stąd, Puk, zanim ciebie też złapią!
Widmowy koń ruszył z kopyta, a ja dzielnie siekłem wokół mieczem, odrąbując 
ramiona, nogi i uszy napastnikom, gdy tylko znaleźli się w zasięgu ostrza. 
Jednak, jak 
przewidziałem, było ich zbyt wielu. Jednemu potworowi udało się trafić mnie 
wielkim 
łapskiem w głowę i ogłuszyć, a wtedy drugi złapał mnie zębami za twarz. Poczułem 
kły 
wbijające się w moje policzki. Straciłem przytomność.
Naturalnie, nie wiedziałem, co zdarzyło się później, lecz teraz widzę obrazy na 
gobelinie i zrozumienie sytuacji pomaga mi wypełnić luki w pamięci. Przekonawszy 
się, że 
nie żyję, kalii zawlokły mnie do swojej głównej kwatery, gdzie przebywały ich 
samice i 
szczenięta. Tam niezdarnie rozpłatali mnie moim własnym mieczem, żeby 
wypatroszyć 
swoimi brudnymi łapami. Wyrwali mi wszystkie wnętrzności i pożarli je jak 
największy 
przysmak, bijąc się o kawałki. Potem wepchnęli mnie do wielkiego garnka z zimną 
wodą, aby 
ugotować twardsze części, i zaczęli zbierać drewno na ognisko. To zabrało im 
trochę czasu, 
bo nie umieli niczego zaplanować, a w tych głębokich jaskiniach nie było dużo 
drewna. 
Jednak po kilku godzinach nazbierali wystarczającą ilość, głównie w postaci 
korzeni drzew, 
które próbowali zniszczyć. W końcu mogli zacząć gotować posiłek.
Tymczasem niektóre z nich sprawdzały moją porwaną odzież, patrząc, czy nie ma w 
niej czegoś interesującego. Żuły guziki i koronki, i rozdzierały odzienie, gdyż 
podobał im się 
odgłos dartego materiału. Znalazły sakiewkę nazbieranych przeze mnie jagód, po 
czym znów 
walczyły ze sobą o to, który zdoła ich pożreć najwięcej. No cóż, powiem tylko, 
że w swoim 
czasie odczuły ich działanie; gdy pomyślę o skutkach pożarcia tych trujących 
owoców przez 
potwory, niemal wydaje mi się, że warto było umrzeć.
Był jeszcze jeden problem: kallikancary bały się ognia. Wyglądało na to, że jego 
blask, przypominający im światło słońca, raził ich oczy. Gdybyście mnie 
zapytali, jaki jest 
sens w gotowaniu pożywienia, jeśli ktoś boi się ognia, nie odpowiem wam; sądzę, 
że potwory 
nie byłyby potworami, gdyby postępowały rozsądnie. Gdybym wiedział o tym 
wcześniej, 
postarałbym się zabrać do jaskiń jakąś pochodnię, żeby bały się do mnie podejść. 
Jednak 
barbarzyńscy bohaterowie niekoniecznie muszą wszystko wiedzieć.
Żaden z potworów nie chciał zapalać ani podsycać ognia. Ten problem zajął im 
kolejną godzinę. W końcu pociągnęły losy o to, kto się tym zajmie, ale wtedy 
stwierdziły, że 
nie mają zaklęcia do rozniecania ognia. Przez następną godzinę musiały szukać 
zaklęcia - a 
wtedy zapadła już noc, która przypadkiem pokrywała się z naszą nocą, chociaż nie 
wiem, 
skąd wiedziały o jej nadejściu. Może świecące grzyby odrobinę przygasały. Tak 
więc 
odłożyły biesiadę do rana i zachrapały. Ich chrapanie było naprawdę przeraźliwe, 
przypominało odgłos piłowania kamiennych pni rybą-piłą.
Tymczasem Puk galopował korytarzami, szukając wyjścia. Potwory nie ścigały go, 
ponieważ miały już mnie na przekąskę, a nie były zbytnio przedsiębiorcze. W 
końcu Puk 
natrafił na wyjście, wyskoczył, powęszył - i zawrócił. Wyczuł coś, co go 
zatrzymało; coś, 
czemu nie chciał stawić czoła w pojedynkę.
Widmowy koń, teraz znając już drogę, wrócił do środkowych jaskiń i - nad ranem - 
wywęszył miejsce, gdzie pozostawałem w garnku. Szturchnął mnie w czubek głowy i 
obudził.
Widzicie, miałem prawie dziesięć godzin na zagojenie ran, co zupełnie mi 
wystarczyło. Tak naprawdę, nie zostałem zabity; ogłuszono mnie, odgryziono mi 
twarz i 
pozbawiono wnętrzności. Teraz odrosła mi twarz i wnętrzności, a także zagoiły mi 
się rany. 
Zajęło mi to więcej czasu niż przy gojeniu zmiażdżonej nogi po incydencie z 
rokiem, 
ponieważ regenerowanie jest bardziej skomplikowane od gojenia istniejących 
części ciała. 
Byłem nieco osłabiony po utracie
ciała, gdyż gojąc nie tworzę materii z niczego; korzystam z pozostałych zasobów 
mojego ciała. Jednak mogłem działać; przedtem byłem krzepkim młodzieńcem, a 
teraz tylko 
nieco mniej krzepkim. Tkanka moich potężnych mięśni pomogła mi odtworzyć 
wnętrzności. - 
Wywrócić garnek - powiedziałem Pukowi.
Zrobił to - i po raz pierwszy miałem dowód, że rozumie każde moje słowo - a ja 
wypłynąłem z garnka wraz z wylaną wodą. Kalii spały tak mocno, że nie zbudził 
ich ani 
łoskot, ani plusk wody. Prawdę mówiąc, łomot ledwie było słychać przez to 
straszliwe 
chrapanie, a plusk utonął w chlupocie toczonej przez nie śliny.
Chwiejnie podniosłem się z ziemi i wdrapałem na grzbiet Puka, uprzednio 
zabierając 
mój wierny miecz. Łuk straciłem na rzecz kallikancarów; może przewidzieli go na 
podpałkę 
razem z drewnem zebranym na poranne ognisko. Taka zniewaga byłaby w stylu tych 
okropnych stworzeń! Nadal miałem na nogach buty; nie fatygowali się zdejmowaniem 
ich 
przed wsadzeniem mnie do garnka.
Ruszyliśmy, podążając wciąż w górę korytarzami, zostawiając za sobą chóralne 
chrapanie i smród. Wreszcie wynurzyliśmy się na cudowne światło poranka, na 
południowo-
wschodnim stoku góry. Och, cóż to była za ulga! Gdybym musiał umrzeć, wolałbym 
raczej 
zginąć w głuszy niż w wilgotnych, ciemnych jaskiniach.
4. ELFOWY WIĄZ
Znaleźliśmy orzeźwiający strumień i zagajnik pasztecikowców, zatem napiłem się, 
najadłem, a potem zacząłem szukać odpowiedniej pary obuwia na drzewie butowym - 
moje 
buty zupełnie przemokły, więc potrzebowałem jakiegoś obuwia zanim wyschną - i 
popatrywać po drzewach spodniowych oraz koszulowych, chcąc uzupełnić ubytki 
garderoby, 
podczas gdy Puk skubał trawę. Nie próbowałem go łapać ani pętać; nie miałem 
siły, a zresztą 
uważałem, że nie mam do tego prawa, skoro wrócił po mnie z własnej woli. Może 
nie był 
oswojony, ale na jakiś czas postanowił mi towarzyszyć. Zastanawiałem się, 
dlaczego. 
Zauważyłem, że stara się trzymać blisko mnie, a nie wierzyłem w nagły przypływ 
sympatii. 
Miałem nadzieję, iż nie jestem nadto cyniczny, a jednak wiedziałem, że 
przysporzyłem mu 
wielu kłopotów, zaś barbarzyńcy nie słyną z wyczuwania niuansów towarzyskich.
Niebawem odkryłem przyczynę. Puk podniósł łeb, zabrzęczał łańcuchami i podszedł 
do mnie. - Chcesz, żebym na tobie jechał? - zapytałem, zdumiony. -Nie 
pobiegniesz sam w 
ostępy tej głuszy, wiedząc, że w tej chwili brak mi sił oraz chęci, żeby cię 
znowu złapać?
Prawdę mówiąc, opchałem się pasztecikami, więc byłem raczej ospały niż słaby, 
ale 
też po raz pierwszy wykorzystałem moją nową twarz i układ pokarmowy. Rozruch 
jest 
zawsze trudny i wymaga kilku godzin na usunięcie usterek; wydzielałem zbyt dużo 
gazów i 
trochę pozieleniałem. Jednak przy każdym beknięciu ulatywała kolejna usterka, 
więc 
wiedziałem, że za parę godzin nie zostanie ani jedna. Mimo wszystko nie ulegało 
wątpliwości, że jestem niedożywiony - z mięśniami w opłakanym stanie. Za kilka 
dni będę 
jak nowy, mniej lub bardziej dosłownie, ale tymczasem potrzebowałem solidnego 
wypoczynku i pożywienia. Nie byłem czarodziejem; musiałem z umiarem używać 
mojego 
talentu.
Naprawdę doceniałem propozycję Puka, bez względu na to, z jakich uczynił ją 
pobudek. Dopóki nie odrosną mi mięśnie nóg, łatwiej będzie mi jechać niż iść. 
Zerwałem 
więc kilka poduszek z pobliskich krzaków, ułożyłem z nich siodło, żeby łańcuchy 
nie 
szczypały mnie w siedzenie, i dosiadłem konia. Niespiesznie ruszyliśmy na 
południe.
Wtedy pojawiły się elfy.
Aha! To dlatego Puk mnie potrzebował. Elfy zasadniczo zostawiają ludzi w spokoju 
i 
rzadko bywają widziane, lecz czasami zachowują się dziwnie. Potrafią być 
śmiertelnie 
niebezpiecznymi wojownikami, chociaż respektują prawa własności. Gdyby znalazły 
Puka 
samego, złapałyby go i ujarzmiły, robiąc z niego konia pociągowego. Mogły tego 
dokonać, 
ponieważ było ich wiele, posiadały małe zaczarowane lassa i znały teren; miały 
doświadczenie w polowaniach całą grupą. Jeśli jednak uznają, że koń jest moją 
własnością, 
zostawią go w spokoju - przynajmniej dopóki nie załatwią sprawy ze mną. Byłem 
buforem 
chroniącym go przed elfami.
- Sprytne posunięcie, Puk! - mruknąłem z pewnym niechętnym podziwem. Pewien 
aspekt tej sprawy trochę mnie niepokoił. Elfy zazwyczaj, jak powiedziałem, nie 
wtrącają się 
do spraw ludzi, przestrzegając istniejącej między naszymi ludami umowy. To 
rodzaj 
niepisanego paktu o nieagresji. Ponieważ interesy ludzi oraz elfów rzadko 
kolidują ze sobą, 
przestrzeganie go jest niezwykle łatwe. I na pewno pozwala unikać kłopotów. 
Jednak 
zarówno ludziom, jak i elfom przydałoby się takie stworzenie jak Puk. Gdyby elfy 
naprawdę 
chciały widmowego rumaka, mogłoby dojść do sporu. A niedobrze jest spierać się z 
elfami na 
ich terytorium. One nie zawsze są takie małe, jak wyglądają.
Przynajmniej teraz wiedziałem, że Puk miał sporo oleju w tym swoim końskim łbie. 
Nie umiał mówić - jednak dar mowy nie
zawsze świadczy o inteligencji. On sprawił, że jego problem stał się i moim. 
Niestety, 
w tej chwili nie byłem w dobrej formie do walki. Oddziałek składał się z sześciu 
elfów. Były 
uzbrojone w rozmaity oręż i nosiły zielone tuniki. Wyglądały i były ubrane jak 
ludzie - och, 
tak, ludzie czasami noszą tuniki - tyle, że sięgały mi najwyżej do kolan. 
Potraktowałem je z 
szacunkiem, ponieważ wiedziałem, że - w najlepszym wypadku - znacznie lepiej 
było mieć w 
nich przyjaciół niż wrogów, zaś ten wypadek zaliczał się do takich sobie albo 
nawet i 
kiepskich.  Wytężyłem mój  niecywilizowany umysł,  poszukując właściwej formy 
zwracania 
się do elfa. Sire? Nie, raczej sir.
- Cóż cię przywiodło na ziemie elfów, Człowieku? - zapytał ich
przywódca.
- Jestem tylko przejazdem, sir - odparłem ostrożnie.
- Jak udało ci się ominąć gobliny?
- Zapędziły nas w góry, sir, a gdy tamtejsze potwory uznały
mnie za martwego, uratował mnie mój koń-widmo.
Elf spojrzał na mnie podejrzliwie. Oswoiłeś widmowego konia?
-Hmm, przynajmniej częściowo. Trudno całkowicie oswoić
takie stworzenie.
Elf zastanowił się, spojrzał na Puka i wzruszył ramionami, przyjmując 
wyjaśnienie.
- Nie szukasz z nami zwady, Człowieku?
- Nie, sir. Jestem zwyczajnym barbarzyńcą poszukującym uczci
wej przygody.
- Uczciwej przygody, hę?
Przyjrzał mi się ponownie; nie wiedziałem, jakie myśli krążyły mu po głowie.
-Czy nie sądzisz, że są ciekawsze przygody niż walka z kallikan-
carami?
W ten sposób dowiedziałem się, jak nazywano te potwory z gór.
- Mam szczerą nadzieję, sir!
- A zatem bądź dziś wieczór naszym gościem.
Zdumiony, z trudem powstrzymałem się od rozdziawienia ust. Liczyłem przecież 
jedynie na to, że bez awantur pozwolą mi przejechać.
-To niezwykle uprzejmie z waszej strony, sir.
- Jak masz na imię, Człowieku?
- Jordan, sir.
- Jam jest Elf Oleander, z plemienia Kwietnych Elfów. To są -
rzekł wskazując po kolei swoich towarzyszy - Kaktus, Psiząb, Wiąz,
Krwawnik i Strzałkowiec.
Rzeczywiście, zauważyłem, że każdy z nich nosił broń odpowiadającą jego imieniu. 
Kaktus miał sztylet zrobiony z kolca kaktusa, Strzałkowiec posiadał mały łuk i 
kołczan ze 
strzałami, Wiąz miał długą linę, Krwawnik czerwony bukłak z płynem, który 
zapewne był 
silną trucizną, a Psiząb trzymał drewnianą włócznię o grocie zrobionym z dużego 
psiego kła. 
Tylko u Oleandra nie dostrzegłem żadnego oręża - jednak był ich przywódcą, więc 
podejrzewałem, że coś ma, może bojowe zaklęcie. Po tej stronie góry nie było 
goblinów, a to 
z pewnością dzięki elfom. Te stworzenia nie wyglądały tak groźnie i na pewno nie 
były tak 
liczne jak gobliny, które jednak trzymały się od nich z daleka. Ten fakt mówił 
za siebie. Jak 
wielu ludzi, zastanawiałem się nad tajemnicą elfów, ponieważ - o ile wiedziałem 
- gobliny nie 
respektowały niczego prócz brutalnej siły.
Oleander poprowadził Puka i mnie krętą ścieżką do ukrytej dolinki. Chętnie 
poszedłem z nimi, gdyż takie zaproszenie było zaszczytem, a elfy słynęły z 
prawości; jako ich 
gość, byłem całkowicie bezpieczny. Jednak nadal dziwiłem się, dlaczego tak 
uhonorowali 
wędrownego barbarzyńcę. Przyjemność przebywania w moim towarzystwie nie mogła 
być 
jedynym powodem; barbarzyńcy nie są aż tak dobrymi kompanami.
Podróż trwała ponad godzinę, ponieważ mali ludkowie nie wędrowali tak szybko jak 
ludzie, chociaż szli dość szparko. Nie przeszkadzało mi to, ponieważ jechałem 
konno, a 
ponadto goiłem moje ostatnie rany. Pożywienie w postaci tych wszystkich 
pasztecików, które 
wepchnąłem w moje nowe usta i trzewia, powoli rozchodziło mi się po całym ciele, 
przywracając siłę mięśniom.
Elfowy obóz znajdował się, oczywiście, wewnątrz i wokół wielkiego wiązu; każdy 
wie, że elfy nie zamieszkałyby nigdzie indziej. W razie niebezpieczeństwa 
kobiety i dzieci 
chroniły się w koronie drzewa, podczas gdy wojownicy bronili pnia. W tej chwili 
większość 
mieszkańców zeszła na dół, gdyż właśnie sposobili się do południowego posiłku. 
Doleciały 
mnie przyjemne zapachy, ale jeszcze trawiłem paszteciki i nie byłem wcale 
głodny. I dobrze, 
ponieważ ich porcje były naprawdę małe.
Usiedliśmy na ziemi, a elfowe panny podały nam liście pełne
polewki. Liście były zręcznie uformowane na kształt misek, tak że
zupa nie wyciekała. Przyjąłem poczęstunek, zastanawiając się, z czego
ugotowano polewkę; jednak wolałem nie pytać. W misce zdawały się
pływać kawałki jarzyn oraz mięsa, orzechy i owoce, lecz podej
rzewałem, iż źródłem mięsa były myszy i świerszcze. Mimo to
potrawa była smaczna, szczególnie na zakąskę po tym, co zjadłem
wcześniej.<
Potem Oleander przedstawił mi jedną z elfowych panien. - To Dzwoneczek, która 
chce cię prosić o przysługę, Człowieku - rzekł nieco szorstko i odszedł. 
Zadziwiło mnie to; 
czyżbym go czymś obraził? Naprawdę starałem się być dobrym gościem, ale w 
kontaktach z 
tymi nie ludzkimi plemionami niczego nie można być pewnym, jakkolwiek elfy były 
jeszcze 
najbardziej podobne do ludzi ze wszystkich tych stworzeń. Gdyby nie ich 
rozmiary, z trudem 
dostrzegłbym różnicę.
-Przysługę? - spytałem. - Będę szczęśliwy mogąc pomóc
w jakikolwiek sposób, jednak niewiele wiem o elfach i...
Dzwoneczek uśmiechnęła się. Była ślicznym filigranowym stworzeniem, o 
doskonałych kształtach i w zielonej sukni przypominała małą lalkę.
-Opowiem ci o elfach, Człowieku-Jordanie - powiedziała. -
Jednak najpierw winna ci jestem grzeczność, żebyśmy byli kwita.
Czego sobie życzysz?
- Jestem całkowicie usatysfakcjonowany tym, że mogę cieszyć
się gościną elfów - odparłem ostrożnie. Zerknąłem na skraj polany,
gdzie pasł się Puk. Niewiele zwierząt dotknęło trawy tak gęstej jak ta,
którą elfy pielęgnowały wokół swoich wiązów. - Mój koń również.
To wystarczająca uprzejmość.
- O nie, za to odpłacisz się nam opowiadając wieczorem swoją
historię - rzekła. - Mówię o czymś, czego chciałbyś ode mnie
osobiście.
Do czego zmierzała?
— Twoje czarujące towarzystwo zupełnie mi wystarczy - powie
działem. - Proszę, powiedz, co mam zrobić...
— Jeszcze nie - zaprotestowała. Podskoczyła i usiadła mi na
kolanie, kołysząc wspaniałymi nogami w typowo dziewczęcy spo
sób. - Najpierw ja muszę zrobić ci grzeczność.
Potrząsnąłem głową.
-Jak już powiedziałem, jestem prowincjuszem i nie znam elfich
obyczajów. Nie chcę nikogo obrazić popełniając jakiś błąd, a naj
widoczniej już rozgniewałem czymś Oleandra. Musisz więc wyjaśnić
mi dokładnie, co...
Powtórzyła mój gest, jednak z całkiem innym skutkiem; kiedy potrząsnęła głową, 
jej 
śliczne srebrne włosy rozkosznie rozsypały się na ramionach.
-Nie przejmuj się nim! Jest rozczarowany, ponieważ pragnął,
aby twoja przysługa przypadła Pierwiosnkowi, tymczasem wylosowa
łam ją ja. Pierwiosnek to jego kuzynka i jest w porządku, jeżeli
podoba ci się ten typ kobiet.
Dzwoneczek wskazała stojącą w pobliżu pannę. Spojrzałem i zobaczyłem uderzająco 
piękny okaz tego typu; rzeczywiście spodobał mi się.
-Oddam przysługę wam obu, aby uniknąć waśni - zapropono
wałem wspaniałomyślnie. - Jednak muszę wiedzieć, co...
Zaśmiała się wesoło. - Tylko mnie, Człowieku; takie mamy zasady. Zaklęcie jest 
moje 
Wygrałam je i nie będę się nim dzielić. Jeszcze nigdy nie byłem tak zakłopotany. 
Jakie 
zaklęcie?
ikosa.
•okażę ci w swoim czasie. A teraz - powiedz
Westchnąłem w duchu. Najwidoczniej zamierzała bawić się ze mną tak, jak robią to 
wszystkie panny, a ja czułem się w każdym calu
, •.._ •„m   ;.iVim miałem bvc.
- No cóż, jestem poszuniwaticm przygód, ale niezbyt dobrze wiem, dokąd zmierzam. 
Właściwie podążam do Zamku Roogna, r ludzi, lecz po drodze napotykam wiele 
przeszkód, 
takich jak . goblinów, które chętnie ominąłbym, jeślibym mógł. Gdybym
t dobrą mapę...
a! - wykrzyknęła. - Oczywiście! Dostaniesz ją!
i mi z kolan i pobiegła do drzewa; długie włosy powiewa-w pęimc. Jeśli była 
laleczką, 
to w każdym znaczeniu tego słowa! Niebawem wróciła, taszcząc zwój prawie większy 
od 
niej. Zdysza-rozwinęła go przede mną na murawie i zgrabnie przysiadła na
' ja przytrzymałem rozstawionymi
palcami drugi.
- To Xanth - wysapała wdzięcznie. - Znajdujemy się tu, na środku, między 
goblinami, 
gryfami i ptakami na północy, a smokami na południu. Na wschodzie, za rzeką, 
rozpościera 
się wielki ocean, zaś na zachodzie jest pięć straszliwych Żywiołów: Powietrze, 
Ziemia, 
Ogień, Woda i Otchłań. To nie są przyjemne miejsca - lepiej tam nie chodź. 
Prawdę mówiąc, 
nigdzie nie jest tak ładnie jak tutaj.
Z zainteresowaniem oglądałem mapę.
- Przybyłem stąd, z moczarów. Natknąłem się na...
- Och nie, na razie nie opowiadaj swojej historii - zaprotes
towała. - Zachowaj ją dla całego plemienia. A dokąd dokładnie
pójdę na południe. Nie chcę napotkać
Zywoł ak tu , a^atpię, abym chciał odwiedzić tereny Much poniżej, zatem jeśli 
ruszę 
na południe i skręcę tędy na zachód... hmm nigdzie nie widz? tu Zamku Roogna.
ne od  od  Niezbyt dobrze pamiętam od czego   ale na
Ogry! Oczywiście, słyszałem o tych olbrzymich, okropnych stworzeniach, ale nigdy 
żadnego nie widziałem.
-Oto przygoda, jakiej szukam! - zawołałem. - Gdy tylko
odzyskam siły.
Spojrzała na mnie z kobiecą troskliwością.
- Jesteś chory?
- Nie,  niezupełnie. Zostałem poważnie zraniony przez... -
urwałem, gdy zaczęła protestować. - Wiem, zachowam to dla
plemienia! W każdym razie, za kilka dni wrócę do zdrowia, więc
wszystko w porządku. Właściwie muszę tylko odtworzyć tkankę
mięśniową, którą straciłem. Kiedy napotkam ogry, będę już w dobrej
formie. Potem udam się do Zamku Roogna i zobaczę, jakie tam
czekają mnie przygody. Ta mapa pomoże mi dotrzeć tam szybciej.
Dzięki, Dzwoneczku.
- Zatem przyjmujesz moją przysługę - powiedziała, zadowolona.
- Oczywiście - przytaknąłem. - A teraz, czego oczekujesz ode
mnie?
Spojrzała na mnie dziwnie.
-Sądzę, że jeszcze nie zrozumiałbyś - powiedziała. - Powiem
ci, kiedy będziesz gotowy.
Wzruszyłem ramionami.
- Bylebyś zdążyła, zanim opuszczę wasze czarujące królestwo
pod wiązem.
- Zdążę, Człowieku-Jordanie - zapewniła.
Potem elfy uprzątnęły pozostałości posiłku i stanęły kręgiem wokół wielkiego 
drzewa. 
Ich Król stanął przy pniu i klasnął w dłonie, nakazując ciszę.
-To Korona-z-Cierni - szepnęła mi Dzwoneczek. Teraz sie
działa mi na ramieniu, trzymając nogi w prawej kieszeni mojej
koszuli. Była tak lekka, że ledwie ją czułem, a dotyk jej rąk na moim
uchu, którego trzymała się, przypominał pieszczotę.
Król Korona-z-Cierni przemówił, a umiał mówić.
-Witani podróżującego Człowieka-Barbarzyńcę, który nas dziś
odwiedził - rzekł uroczyście. - Zapraszam go do wspólnej zabawy.
Najpierw pokażemy mu, jak my się bawimy.
I z liściastej korony elfowego wiązu opuszczono na nitkach dziesięć elfowych 
panien, 
kręcących piruety w powietrzu. Zatrzymały się tuż nad ziemią, po czym zaczęły 
kołysać 
wahadłowym ruchem, powolnym z powodu długości nitek. Poruszały się zgodnie, 
rozkładając 
w locie ramiona i nogi. Potem poleciały w różne strony, tworząc układy 
zmieniające się 
zanim zdołałem pochwycić je okiem, pozostawiające ulotne wrażenie 
oszałamiającego 
piękna. Przelatywały tam i z powrotem, to razem, to znów osobno, raz splatając 
dłonie, a raz 
wirując oddzielnie. To był zbiorowy taniec, wspaniały zarówno we fragmentach, 
jak i w 
całości, więc byłem nim odpowiednio
oczarowany.
Potem panny opuściły się na ziemię i z tuzin elfów podeszło do drzewa. Byli 
młodzi i 
zdrowi, muskularni i sprawni - odpowiednik barbarzyńców. Ich taniec odbywał się 
na ziemi, a 
jego częścią były pokazy siły. Elfy ustawiły się szerokim kręgiem wokół wiązu. 
Każdy 
podniósł spory kamień, przytrzymał go chwilę, a potem puścił.
Następnie zacieśnili krąg, podchodząc do ułożonych dalej większych kamieni. Ku 
mojemu zdziwieniu, każdy elf dźwignął kamień nie wkładając w to większego 
wysiłku niż 
poprzednio. Jeszcze raz zacieśnili krąg, podchodząc do jeszcze większych 
kamieni, które i 
tym razem podnieśli. Zastanawiałem się, czy te większe głazy są z lżejszej 
substancji. Na 
przykład z pumeksu - magicznego kamienia wyrzucanego z głębi, czasami tak 
lekkiego, że 
unosi się na wodzie. To wyjaśniałoby wszystko.
Król Korona-z-Cierni dostrzegł moje zakłopotanie.
-Wątpisz, czcigodny Człowieku? - rzekł śpiewnie. - Pokaże
my ci magię naszego drzewa! Przynieś nam największy pniak, jaki
zdołasz unieść!
- Zrób to - nalegała Dzwoneczek przy moim uchu, łaskocząc je
swoim oddechem. - Chyba masz już na tyle siły, prawda?
- Na jakiś mały pniaczek - potwierdziłem. Wstałem i rozej
rzałem się wokół, a tam, starannie ułożone, leżały pniaki rozmaitej
wielkości. Podniosłem jeden, który okazał się za lekki; już odzys
kałem trochę sił. Spróbowałem dźwignąć następny, który okazał się
w sam raz; w moim obecnym stanie nie mógłbym podnieść cięższego.
Położyłem sobie pniak na ramieniu, eksmitując Dzwoneczek, która
pośpiesznie umknęła mi na głowę, czepiając się moich włosów,
i chwiejnie ruszyłem z powrotem. Mimo wysiłku czułem Dzwoneczek
uczepioną mojej głowy, stojącą mi na lewym ramieniu, przyciskającą
tors do mojego lewego ucha, a dziewiczą pierś do moich włosów.
- Tam wystarczy - rzekł Król, wskazując miejsce znajdujące się
spory kawałek od drzewa.
Ż ulgą położyłem kłodę, pozwalając, aby jeden koniec z potężnym łoskotem uderzył 
w ziemię, a resztę ostrożnie opuściłem na trawę. Żaden elf tego nie dokona!
Jednak elfy zamierzały spróbować! Kiedy cofnąłem się, 12 elfów podeszło do pnia. 
Ustawiły się wokół, chwyciły go swoimi małymi rękami i szarpnęły. Pień drgnął, 
ale nie 
oderwał się od ziemi. Nie byłem tym zdziwiony, gdyż każdy elf miał jedną czwartą 
mojego 
wzrostu, grubości oraz szerokości, co oznaczało, iż ważył jedną sześćdziesiątą 
czwartą mojej 
wagi; to dlatego Dzwoneczek na moim ramieniu była taka lekka. Mógłbym podnieść 
ją 
jednym palcem. Zatem każdy elf mógł dźwignąć jedną sześćdziesiątą czwartą tego, 
co i
ja, zaś tuzin elfów... No cóż, nie mam głowy do matematyki, jednak wydawało mi 
się, 
że cała dwunastka razem może podnieść tylko jedną piątą tego, co ja - może 
mniej. 
Oczywiście, jeszcze nie odzyskałem pełni sił, a one miały wiele rąk i musiały 
jedynie 
oderwać kłodę od ziemi. Mimo wszystko, z obliczeń wynikało, że pień jest dla 
nich trzy razy 
za ciężki.
Elfy zebrały się przy jednym końcu bala, ciągnąc i popychając. Grunt był tu 
nierówny, 
a koniec pniaka lekko uniesiony, zdołały więc obrócić kłodę bez podnoszenia z 
ziemi. 
Ustawiły ją równolegle do wiązu, a potem zaczęły popychać, powoli tocząc w 
kierunku pnia. 
No cóż, teraz wykorzystały swoje umysły i zasadę dźwigni. Tak trzeba. Kłoda 
toczyła się 
coraz szybciej.
Nagle elfy stanęły. Ustawiły się po obu stronach kłody, pociągnęły - i tym razem 
naprawdę zdołały ją podnieść! Patrzyłem zdumiony, jak taszczyły ją do miejsca, 
gdzie leżały 
najmniejsze kamienie. Tam położyły bal i sześć elfów odeszło. Pozostała szóstka 
chwyciła 
pniak - i uniosła go w powietrze.
- To jakaś sztuczka! - wykrzyknąłem. - Przedtem cały tuzin nie zdołał go 
dźwignąć, a 
teraz...
-To nie wszystko, Człowieku-Jordanie - zamruczała mi łas-
kotliwie do ucha Dzwoneczek.
Patrzyłem. Elfy zaniosły ciężar do drugiego kręgu kamieni. Tam go położyły i 
trzy z 
nich odeszły. Pozostałe trzy złapały za końce i środek pniaka.
-Teraz jestem pewny, że nie zdołają... - zacząłem.
Kłoda uniosła się w górę. Rozdziawiłem usta. Udało im się!
Dzwoneczek pociągnęła mnie za ucho.
-My, elfy, posiadamy magię, jakiej wy, ludzie, nie macie -
szepnęła.
Później - przysiągłbym, że pocałowała brzeg mojego ucha. Nie jestem pewien, co 
zdumiało mnie bardziej - podniesienie kłody czy ten mały całus. Co tu się 
dzieje?
Trzy elfy zaniósł)' kłodę do trzeciego kręgu kamieni i przystanęły. Potem te 
dwa, 
które trzymały końce, puściły je i odeszły, a ostatni z nich sam przeniósł 
ciężar przez resztę 
drogi do pnia wiązu.
Nie mogłem pogodzić się z tak nieprawdopodobnym widokiem. Wstałem i 
podszedłem do drzewa.
- Chcę sprawdzić tę kłodę! - powiedziałem. Przyszło mi do głowy, że znaleźli 
jakiś 
sposób, aby rzeczy stawały się lżejsze w pobliżu drzewa.
Elf położył kłodę. Sięgnąłem i podniosłem ją - z trudem. Była tak samo ciężka 
jak 
przedtem. Jak zdołał?
Wtem poczułem coś dziwnego. Unosiłem się!
Spojrzałem w dół - i odkryłem, że elf podniósł mnie w górę. Małymi rączkami 
złapał 
mnie za pięty i już byłem w powietrzu, nadal trzymając pniak.
Zacząłem się chwiać, zarówno ze zdziwienia, jak i z powodu utraty równowagi, 
więc 
postawił mnie na ziemi. Puściłem kłodę i stałem, oniemiały. Udało mi się popaść 
w jeszcze 
większe zdumienie. Elfy wokół wiązu śmiały się wesoło.
- To drzewo, Jordanie - powiedziała mi Dzwoneczek. - My,
elfy, stajemy się silniejsze w jego pobliżu. Dlatego zawsze obozujemy
w pobliżu elf owego wiązu.
- Chcesz powiedzieć? - jednak już wiedziałem, że to prawda.
Kamienie - w miarę jak elfom przybywało sił, podnosiły coraz
większe kamienie. To nie była wcale sztuczka, tylko pokaz. U pod
stawy drzewa siła elfów była praktycznie nieograniczona. - Kobiety
też?
-Chcesz, żebym cię wzięła na ręce? - spytała. - Mogę to
zrobić - tam, pod wiązem.
-Czy ty... czy elfy słabną, kiedy są daleko od tego drzewa?
- Tak, jednak nierównomiernie. Odczuwamy gwałtowny przypływ sił w pobliżu 
wiązu, a powoli tracimy je, gdy się od niego oddalamy. O ile nie odejdziemy zbyt 
daleko, nic 
nam nie grozi.
— A jeśli zaatakuje was potwór...?
— Cofamy się tyle, ile trzeba, w kierunku wiązu - odpowiedzia
ła. - My chronimy wiązy, a one nas. Ten czar nie działa na nikogo,
kto nie należy do elfowego plemienia. Tak więc nasze kryjówki są
niemal niezdobyte; nawet dziecko mogłoby odpędzić precz potwora.
Jednak nie wykorzystujemy tego, aby niepokoić innych.
To wyjaśniało, dlaczego elfów nie widywano na moczarach, gdzie wyrastałem. W 
pobliżu nie było żadnych wiązów.
-Teraz twoja kolej - rzekła. - Musisz opowiedzieć nam twoją
historię, gdyż my, elfy, jesteśmy bardzo ciekawe wieści o innych
gatunkach i obszarach Xanth. Mam nadzieję, że będzie to ciekawa
opowieść.
Wzruszyłem ramionami.
- Mogę ją nieco ubarwić, jeśli chcesz.
-Nie, wolimy prawdę.
Usiadłem więc pod drzewem i snułem opowieść, podobnie jak czynię to teraz, a one 
słuchały z uwagą i zadawały inteligentne pytania. Naprawdę były zainteresowane; 
dostrzegłem nawet skrybę robiącego notatki. Wydawało mi się, że moja opowieść 
była wręcz 
- wybaczcie mi określenie - mundańsko nudna, gdyż nie zabiłem żadnego smoka ani 
nie 
napotkałem żadnych szczególnych czarów, jednak elfy były naprawdę 
zainteresowane, a w 
końcu i zadowolone. Najdziwniejsze, iż najbardziej ciekawiły ich te wątki 
opowieści, które 
świetnie znały, a nie te, o których nie miały pojęcia.
Dzwoneczek mówiła, że chcieli usłyszeć prawdę, tak więc opowiedziałem im całą 
moją historię, która - chociaż nieciekawa - spodobała się elfom. Późmiej 
przekonałem się, że 
dla nich tylko częściowo była to zabawa; w ten sposób oceniały mnie, na 
podstawie mojej 
opowieści uznały minie za uczciwego człowieka, chociaż zadały kilka bardzo 
celnych pytań 
odnośnie do mojej zdolności gojenia własnych ran.
W końcu, wyczuwając ich wątpliwości, zaproponowałem, żeby obcięły mi palce i 
patrzyły, jak odrastają. Wzdrygnęły się, nie tyle chyba na myśl o rozmyślnym 
zadaniu rany, 
ile o podważaniu mojej prawdomówności. Tak więc po prostu potarłem ramieniem 
ostrze 
mojego miecza, przecinając skórę aż popłynęła krew, a potem podniosłem rękę, aby 
widzieli, 
jak szybko się goi. Elfy żarliwie zapewniały, że taka. demonstracja nie była 
potrzebna, lecz to 
jedynie utwierdziło mnie w przekonaniu, że jednak była potrzebna. Jak 
powiedziałem, nie 
jsestem ekspertem w sprawach obcych kultur, więc mogłem źle zinterpretować ich 
zachowanie.
Dzień szybko miijał. Elfy podały jakiś aromatyczny grog w dzbankach z liści; 
mój, 
oc2zywiście, był maleńki, ale wypiłem go - płyn palił gardło, wypełniał btrzuch 
żywym 
ogniem i sprawiał, że głowa zdawała się unosić wysoko mad resztą ciała. Mocny 
trunek!
Czas na przysłujgę - poinformowała mnie Dzwoneczek.
- Przysługę? - zapytałem, oszołomiony. - Ach, tak. Powiedz mi.
- Tędy - rzekła, wiodąc mnie z powrotem do drzewa.
Szedłem nieco chwiejnie, czując działanie napitku. Mówiąc po
prostu, byłem pijamy. Zatrzymałem się u podnóża wiązu, ale ona zaczęła wspinać 
się 
po pniu.
Nie dam raidy tam wejść! - - protestowałem, patrząc na idealnie pionowy piień. 
Drzewo było wielkie, gdyż - chronione od wieków przez elfy - miało czas urosnąć; 
dwóch 
mężczyzn z trudem zdołałoby objąć jegto pień. Nie miało dolnych gałęzi, tylko 
gładką 
kolumnę wznoszącą} się do liściastej korony, wysoko w górze.
Ależ dasz, Jordanie - powiedziała mi Dzwoneczek. - Grog doda ci sił.
Spróbowałem b<ez przekonania. Oparłem dłonie o pień, a one przywarły doń jak 
przyklejone.
Postawiłem stopę, a ona zachowała się tak samo. Bez trudu zdołałem unieść jedmą 
rękę i przesunąć ją wyżej. Mogłem chodzić po ścianie jak mucha! Co, oczywiście, 
wyjaśnia, 
jak to robią muchy; po prostu podpijają elf(bm grog.
I tak ruszyłem z<a Dzwoneczkiem do góry, choć wysokość mogła przyprawić o 
zawrćót głowy. Gdyby czar zawiódł, wiedziałem, że spadnę i zabiję się - jednak 
nie 
przejmowałem się tym z trzech powodów. Po pierwssze - nie sądziłem, aby elfy 
chciały mi 
wyrządzić krzywdę, zatem czar grogu powinien działać. Po drugie - gdybym spadł, 
moje 
połamane kości zrosłyby się w ciągu dnia, a śmierć byłaby tylko chwilowa. Po 
trzecie - 
przyjemne oszołomienie spowodowane przez napój sprawiało, ze wcale o to nie 
dbałem; po 
prostu było mi wszystko jedno. Wydawało mi się niemal normalne, że podążam po 
ogromnym pniu za elfową panną wielkości lalki.
W końcu dotarliśmy do pierwszych gałęzi i weszliśmy w gęste listowie. Dzwoneczek 
prowadziła mnie przez gąszcz, aż doszliśmy do plątaniny jemioły na samym czubku 
drzewa. 
Ostro zakończony, skaleczył mnie, ale zagoiłem się w kilka sekund. Dzwoneczek 
weszła w 
gąszcz, a ja za nią, odkrywając ukryte przejście i patrzcie! -pośrodku 
znajdowało się wielkie 
okrągłe gniazdo, wyścielone poduszkami. Gasnące światło dnia sączyło się smugami 
przez 
liście i pnącza, rozświetlając je wieloma ciepłymi barwami.
Oparłem się o elastyczną i cienką ścianę listowia.
-Tu jest cudownie - powiedziałem. - Teraz powiedz, jaką
mam ci oddać przysługę? Czy chcesz, żebym zniósł na dół jakiś
niezwykle ciężki przedmiot, a może wniósł tu coś z dołu?
Jednak nie wydawało się prawdopodobne, aby dysponujące nadludzką siłą elfy 
potrzebowały mojej pomocy.
Uśmiechnęła się, jakbym powiedział coś śmiesznego. Wszystkie dziewczyny czasem 
tak się zachowują.
— Nie muisz nosić żadnych zbyt ciężkich przedmiotów, Jor
danie - powiedziała.
— No cóż, jestem do usług. Powiedz, co mam zrobić.
-Przysługę, jaką tylko ty możesz oddać - oświadczyła. - To,
co masz najcenniejszego.
Pod wpływem zdziwienia zapomniałem o oszołomieniu.
-Chcesz mój miecz?
Spojrzała na mnie ze zdumieniem, po czym skręciła się ze śmiechu. Ja również 
musiałem roześmiać się, gdyż wyglądało na to, że wcale nie chodziło jej o mój 
miecz; w 
rzeczy samej, zaraz pojąłem, że istota jej rozmiarów i płci nie zdołałaby 
posłużyć się moim 
orężem.
Zastanowiłem się i znów posmutniałem, pojmując, czego elf może chcieć od kogoś 
takiego jak ja.
-Mojego konia!
Tym razem Dzwoneczek powstrzymała śmiech, ale najwidoczniej była ubawiona. 
Usiadła mi na kolanach, tak jak wcześniej, na dole.
— No nie, jak mogłabym wjechać tu na widmowym koniu? -
zapytała i ponownie wybuchnęła niepohamowanym śmiechem. Elfy
to naprawdę wesołe bractwo!
— No cóż, wiem, że elfy potrzebują środków transportu, kiedy
oddalają się od drzewa - powiedziałem. - Stworzenie takie jak Puk
nigdy nie opada z sił...
Zauważyłem, że Dzwoneczek zaraz spadnie z moich kolan ogarnięta atakiem śmiechu 
i z ulgą stwierdziłem, że nie był to spisek zmierzający do pozbawienia mnie 
Puka. Naprawdę 
mógłby uważać, że go zdradziłem, czego wcale nie miałem zamiaru robić.
-A zatem... czego ty chcesz, elfową panno? Nie mam przy sobie
niczego cennego.
Nie mam pojęcia dlaczego zanosiła się śmiechem.
- Jeszcze nie domyślasz się, Jordanie?
- Jestem tylko barbarzyńskim wojownikiem, w dodatku nie
zanadto sprytnym - przypomniałem jej z lekką urazą.
- Ale uczciwym, silnym i miłym - powiedziała.
- Jednak niezbyt dobrym w rozwiązywaniu zagadek - doda
łem, rozzłoszczony.
Rozpięła zieloną tunikę, wyślizgnęła się z niej i znów usiadła mi na kolanach. 
Była 
pod każdym względem śliczną, miniaturową kobietką.
- Czy teraz już zgadniesz, Jordanie?
- Chcesz, żebym ci sprawił nowe ubranie?
Tym razem zgięła się w pół i skręciła ze śmiechu, pokazując przy tym znacznie 
więcej 
niż powinna i w końcu rozciągając się jak długa na moich kolanach.
- Och, barbarzyńco, musisz nauczyć się jeszcze czegoś o elfach
albo o kobietach - wykrztusiła, gdy złapała oddech.
- Znam kobiety - odparłem z lekką urazą, przypominając
sobie Elsie. - Nigdy nie twierdziłem, że jestem ekspertem od elfów.
Dopóki nie spotkałem was wczoraj, znałem wasz  Mały Ludek
głównie z opowiadań. Jesteście bardzo podobni do ludzi, różnicie się
jedynie rozmiarami i magicznymi zdolnościami.
- Oto  najszczersza prawda! - wykrzyknęła.  Jednak nadal
wyglądała tak, jakby w duchu pękała ze śmiechu. - Nie znasz zasady
działania Zaklęcia Dostosowującego?
- Nie.
- Och, to zabawne! - zawołała, zerkając na mnie i machając nogami. - Ja również 
znałam barbarzyńców tylko z opowiadań. Jesteś znacznie zabawniejszy niż 
oczekiwałam.
- Dzięki - wykrztusiłem.
- Do twojej wiadomości, Człowieku, Zaklęcie Dostosowujące
zostało wymyślone przez jednego z waszych Magów. Wydaje mi się,
że nazywa się Jin-Jang. On ma wszelkie rodzaje zaklęć i opycha je
każdemu, kto ich zażąda.
- Nigdy o nim nie słyszałem.
Zdaje się, ze mieszka opodal Zaniku Roogna.
- Zamek Roogna! - wykrzyknąłem. - Tam właśnie podążam!
Tak mówiłeś. Kiedy już zrobisz mi grzeczność. -Oczywiście. Jeśli tylko powiesz 
mi, co...
Znudziła się żartami.
-Jordanie, zmuszasz mnie, abym mówiła bez ogródek. Chcę,
żebyś pomógł mi przyzwać bociana - powiedziała, a jeśli użyła
innych słów, to taki był ich sens. -- Chcę dziecka -- półelfa,
półczłowieka, mogącego żyć wśród elfów i ludzi.
Rozdziawiłem usta.
- To niemożliwe! - krzyknąłem. - Rozmiary...! To... Muszę...
muszę już iść!
- Przysługa! - zawołała. - Obiecałeś!
-Ale...
-Czekaj, zaraz rzucę zaklęcie - powiedziała. Uczyniła jakiś
gest. Błysnęło i zaznałem zabawnego uczucia wirowania.
Kiedy wróciłem do siebie, odkryłem, że chatka niezmiernie powiększyła się. Miała 
teraz dwukrotnie większą średnicę niż przedtem i była osiem razy większa. Taka 
ocena 
odległości przychodzi bez trudu komuś, kto musi taszczyć do domu cielsko 
przeszytego 
strzałą zwierzęcia; szybko przekonuje się, że dwukrotnie wyższa zdobycz oznacza 
znacznie 
większy, a nie dwukrotny wzrost ciężaru. Poduszka, na której siedziałem, 
przypominała teraz 
małe łoże.
-I jak podobam ci się teraz, Jordanie? - zapytała Dzwoneczek.
Obróciłem do niej głowę, spojrzałem - i znów rozdziawiłem usta.
Była niemal tak duża jak ja - a przynajmniej na tyle, na ile potrzeba kobiecie. 
I 
cudowna; kształty, przyjemne dla oka, gdy była maleńka, stały się teraz 
niezwykle bujne.
— Ja... Co się stało?
Znów roześmiała się.
— To zaklęcie - wyjaśniła. - Dostosowało nas. Ważysz teraz
jedną ósmą dawnego ciężaru, a ja ośmiokrotnie więcej niż zwykle,
jesteśmy więc tacy sami.
Ponownie spojrzałem na altankę i poduszkę. No tak; wszystko podwoiło rozmiary, 
co 
oznaczało, iż to ja stałem się dwa razy mniejszy. Byłem o połowę niższy, 
szczuplejszy i 
węższy, podczas gdy ona dwukrotnie zwiększyła swoje kształty. To naprawdę robiło 
wrażenie!
— Ale dziecko - protestowałem. - Jeśli...
— Kiedy - poprawiła mnie.
— Kiedy... hmm... bocian je przyniesie... Jak duże będzie?
— Takie jak ja, oczywiście, żebym mogła odpowiednio się nim
zająć - odparła. - Przynajmniej dopóki nie opuści drzewa. A po
tem... kto wie? Niektóre z tych dzieci mogą zmieniać rozmiary.
- Tego naprawdę nie spodziewałem się!
-Tak też widzę - powiedziała. - No cóż, nie traćmy czasu.
Wiem, że chcesz zająć się ciekawszymi przygodami, tam, gdzie ogry
i tym podobne stworzenia.
Nie ma sensu zagłębiać się w szczegółowe opisy tego, co nastąpiło. Powiem tylko, 
że 
elfowe panny są równie biegłe w przywoływaniu bocianów, co ludzkie, i że 
zrobiłem swoje z 
ochotą. Kiedy skończyłem, szykowałem się do opuszczenia altanki, ale Dzwoneczek 
zatrzymała mnie.
-Jeszcze nie - rzekła.
Ach tak? Zaklęcie Dostosowujące jeszcze nie straciło mocy, więc nie mogłem 
jeszcze 
opuścić altanki; byłem za mały, żeby rzucać się w wir przygód.
Posililiśmy się, gdyż w altance było pełno wielkich owoców, orzechów i bukłaków 
z 
napojami. Sądzę, że miały normalne rozmiary - to ja zmalałem. W każdym razie, 
ucztowaliśmy. W chatce znalazł się też ustronny zakątek dla innych intymnych 
czynności. 
Później zdrzemnąłem się może z godzinkę, a kiedy wstałem, czułem się znacznie 
lepiej.
Wyglądało na to, że ona znów chce przywołać bociana, więc uczyniliśmy to. 
Później 
znów uznałem, że czas iść, ale znowu mnie powstrzymała. Zjedliśmy kolejny 
posiłek i 
przespaliśmy się, i było bardzo miło, i obudziłem się jeszcze bardziej rześki. 
Okazało się, że 
ona zamierza wysłać trzecią wiadomość do bociana - a może uznała, że trzy 
bociany będą 
lepsze od jednego - a była tak ładna i stanowcza, że nie mogłem odmówić.
- Teraz stało się - orzekła. - Bocian przybędzie.
-Jesteś pewna? - spytałem. - Może lepiej wyślijmy jeszcze
kilka wiadomości.
Roześmiała się, co przychodziło jej bez trudu.
-Jesteś naprawdę cudowny, Człowieku-Jordanie - powiedzia
ła - ale i tak zatrzymałam cię zbyt długo. Czułam potwierdzenie
bociana: we właściwym czasie przyniesie dziecko.
Śmieszna sprawa z tym bocianem; upiera się przy tak długim terminie dostawy. 
Może 
daje w ten sposób przyszłej matce czas do namysłu lub na naukę zakładania 
pieluch. Jednak 
wiedziałem, że Dzwoneczek już postanowiła; chciała tego dziecka.
Odprawiła mnie i musiałem odejść. Takie jest życie poszukiwacza przygód.
-Było naprawdę wspaniale - powiedziałem jej. - Nigdy tego
nie zapomnę.
Pocałowała mnie, ostatni raz.
-Jesteś słodki.
Potem pomachała rękami, odczyniając zaklęcie i po chwili odzyskaliśmy nasze 
dawne 
rozmiary.
Popiliśmy grogu i opuściliśmy altankę, schodząc przez listowie i po potężnym 
pniu 
wiązu. Reszta plemienia czekała na nas na dole.
- -Opiekowaliśmy się twoim koniem przez trzy dni, barbarzyń
co - powiedział mi król Korona-z-Cierni. Trzy dni? - nie dowierzałem.
- Tak, Człowieku! Czyżbyś nie wiedział?
-Wydawało mi się, że to trzy godziny!
-Teraz musimy iść do wieszczki - rzekł król.
Zaprowadził nas do staruszki, która siedziała na rzeźbionym
głazie, a przed sobą miała roziskrzoną kulę. Dzwoneczek stanęła przed starą 
kobietą.
-Los mojego dziecka - powiedziała.
Kobieta podniosła kulę i cisnęła nią w Dzwoneczek. Kula powiększyła się i na 
moment pochłonęła dziewczynę, a potem skurczyła się i powróciła na swoje miejsce 
na 
głazie.
Staruszka zerknęła w skry, układające się teraz w inny wzór.
— Syn - oznajmiła. - Opuści cię, kiedy osiągnie wiek męski,
i pójdzie szukać żony wśród ludzkiego rodu. Nie znajdzie sławy, lecz
może zdobędą ją jego potomkowie.
— Dziękuję - powiedziała Dzwoneczek z lekkim rozczarowa
niem. Widocznie miała nadzieję na coś więcej.
Widząc to, kobieta spojrzała jeszcze raz, dokładnie przyglądając się jednej 
iskrze.
-Niech spojrzę... Jest, ta tu, kilka wieków później... Tak, ona
poślubi ludzkiego Króla Xanth.
-Och! - wykrzyknęła uradowana Dzwoneczek i pojaśniała.
Wtem stara kobieta elfów cisnęła we mnie kulą. Zaskoczony,
cofnąłem się, lecz skry już buchnęły płomieniem i otoczyły mnie. Przez moment 
stałem oślepiony, ale iskry zaraz zniknęły i kula powróciła na głaz.
Staruszka spojrzała w kulę i sposępniała.
-Dajmy temu spokój - powiedziała.
- Nie, chcę wiedzieć - rzekłem. - Jeśli mam być przodkiem królewskiej małżonki, 
prawda o mnie powinna być znana. Wieszczka skrzywiła się.
— Okrutne kłamstwo przyniesie ci zgubę - powiedziała mi. -
Jednak to nie koniec. Odnajdziesz prawdziwą miłość, gdy twoje ciało
rozpadnie się w proch.
— Hmm, dziękuję - rzekłem, zadowolony nie bardziej niż
z początku Dzwoneczek. Niezbyt wierzę w przepowiednie, chociaż nie
powiem, żebym zupełnie im nie wierzył.
Na tym zakończyło się spotkanie. Król życzył mi szczęśliwej drogi, jakkolwiek po 
przepowiedni wieszczki zabrzmiało to trochę ironicznie, zaś Dzwoneczek wspięła 
się i 
ucałowała mnie na pożegnanie.
Poszedłem do Puka, który z zadowoleniem pasł się od trzech dni na bujnej elf 
owej 
trawie i teraz był najedzony oraz wypoczęty. Nie próbował umknąć, gdyż 
ujawniłby, że tak 
naprawdę nie jest moim
wierzchowcem i «elfy mogłyby zacząć coś podejrzewać. Dlatego też został a kiedy 
małe elfięta domagały się, „w imieniu Jorda-na-Barbarzyncy"„ żeby je przewiózł, 
widmowy 
koń spełnił ich prośbę Wiedziałem, ze mię jest jeszcze ujeżdżony, tylko 
wystarczająco spryt-
ny, zęby odgrywać narzuconą rolę. Tak samo jak ja w altance w koronie drzewai.
Dosiadłem komia i odjechałem, przystając na skraju polanki, aby pomachać do 
zgromadzonych na niej elfów. Odpowiedziały mi machaniem. Z lekkim smutkiem 
ruszyłem 
dalej.
5. WĘZEŁEK RADOŚCI
Jechałem przejz dobrze utrzymany elfowy las, czując się coraz lepiej w miarę 
jalk 
przemijał smutek rozstania. Istotnie, spędziłem wśród elfów trzy (dni. Moje 
ciało zakończyło 
proces gojenia i znowu odzyskałem pełnię: sił. Może dlatego Dzwoneczek 
zatrzymała mnie 
tak długo - chciała wypuścić mnie w pełni, a nie częściowo gotowego do drogi. 
Jeśli tak, to 
oddała mi przysługę, której znaczenia jeszcze wtedy nie doceniałem. Z; pewnością 
inne elfy 
nie pozwoliłyby mi zostać po tym, jak dopięła swego; nie były sentymentalnym 
ludem. Jeżeli 
jednak napotkam jeszcze kiedyś inne ich plemię, na pewno potraktuję je z 
szacunkiem; 
podloba mi się ich sposób podejmowania gości.
Z mapy wynikało, że zbliżam się do obszarów opanowanych przez smoki. Jednak nie 
mogłem obejść ich, skręcając łukiem na zachód; tam były Żywioły/ Ziemi i 
Powietrza, 
czyniące te tereny nie nadającymi się do zamieszkania. Mapa dokładnie opisywała 
obszary 
północne, które już przebyłem, więc uznałem, iż wiarygodnie przedstawia również 
polhidniowe krainy. Tak więc pozostawały mi jedynie ziemie na wschod;zie i 
tamtędy 
postanowiłem podążać. Jak dobrze być ostrzeżonym przed możliwością napotkania 
smoków! 
Oczywiście, barbarzyńcy chełpią się, że zabijają smoki, jednak im bliżej 
barbarzyńca 
podchodzi do smoka, tym mniejszą odczuwa ochotę do walki. Stwierdziłem, że wcale 
mi się 
już nie spieszy. Skierowałem Puka na wschód.
Przez cały dzień podróżowaliśmy bez przygód. W krainie elfów było spokojnie; nie 
widzieliśmy tu nawet wikłaczy. Przyszło mi do głowy, że pod pewnymi względami 
społeczeństwo elfów góruje nad społeczeństwem ludzkim; wokół Wioski na Moczarach 
z 
pewnością nie było tak miło i bezpiecznie.
Gdy opuściliśmy ziemie elfów teren stał się jednak trudniejszy. Dotarliśmy do 
rzeki, 
która według mapy płynęła z południa na północ, równolegle do odległego brzegu 
morza. 
Rozważałem, czy przeprawić się przez nią, lecz w głębi dostrzegłem jakieś barwne 
błyski i 
Puk zaczął wierzgać. Pamiętał rekiny w bagnie i nie mogłem mieć mu tego za złe. 
Ruszyliśmy zatem na południe, mimo wszystko do krainy smoków.
Nagle Puk parsknął, wietrząc coś. Nie okazywał strachu, był tylko podenerwowany, 
więc pozwoliłem mu podejść do tego czegoś. Okazało się, że jest to krwawy ślad 
na ściółce, 
słaby trop i kilka piór.
Ptak chciał napić się z rzeki - domyśliłem się. - Jakiś
drapieżnik zaatakował go. Ptak zdołał uciec, ale został zraniony. W puszczy 
wciąż 
dzieją się takie rzeczy.
Lecz Puk nadal węszył, poirytowany.
- Coś jeszcze? - spytałem. - Chcesz wytropić ptaka? Ostrzegam, to nie będzie 
przyjemne.
Wiedziałem, że niewiele koni, widmowych czy zwykłych, lubi
widok krwi.
Puk wywęszył trop, a ja pozwoliłem mu za nim iść. Miał lepszy węch niż sądziłem. 
Dlaczego tak go to zainteresowało?
Nagle ujrzeliśmy ptaka. To był biały bocian ze złamanym skrzydłem - i miał 
węzełek.
Osłupiałem ze zdziwienia. Ten bocian wykonywał dostawę! Węzełek zawierał 
dziecko!
Czyżby Dzwoneczek...? Nie. Jak już mówiłem, dostawę dziecka zawsze poprzedzał 
kilkumiesięczny czas oczekiwania. Ten okres biurokratycznej zwłoki trwał dłużej 
lub krócej, 
ale najdłuższy był dla ludzi; widocznie bociany nie lubiły ludzkich istot w 
równym stopniu, 
co myszy, gremliny czy inne stworzenia. Czas oczekiwania dla elfów z pewnością 
był dłuższy 
niż jeden dzień. Ponadto zawiniątko było o wiele za duże, aby mogło zawierać 
elfiątko.
Bocian spojrzał na mnie. Oczy miał szkliste z bólu.
— Przyjaciel czy wróg? - zapytał.
— Ty mówisz? - spytałem głupio. Trudno było uwierzyć, że taki
długi, twardy dziób może formować sylaby ludzkiej mowy. Jednak
nie było też łatwo uwierzyć, że ptak może chodzić na tych zginających
się  do  tyłu kolanach.  Gdybyśmy nie wierzyli we wszystko, co
niezwykłe, nie wierzylibyśmy w ogóle w Xanth.
— Mówię - przytaknął. - Nie latam, w tej chwili. Wpadłem
w tarapaty-
Wysunął głowę na swej cudownie gibkiej szyi, aby obejrzeć rozdarte skrzydło, z 
którego jeszcze kapała krew.
— Zamierzasz pomóc czy przeszkadzać?
— Hmm, pomóc, jak sądzę - wykrztusiłem. Nie wiedziałem, że
bociany tak rozmawiają z ludźmi. Jeżeli mówiły naszym językiem, to
dlaczego musieliśmy wykonywać tak skomplikowane czynności przy
zamawianiu dzieci? Chyba łatwiej byłoby po prostu wysłać list. Nie - natychmiast 
pojąłem, że tacy analfabeci jak ja nigdy nie zdołaliby wtedy zamówić dziecka; a 
zatem 
potrzebny był jakiś sygnał nie werbalny lub nie pisany. W każdym razie, jeszcze 
nigdy nie 
spotkałem bociana; widocznie ich zajęcie wymagało czasami porozumiewania się z 
ludźmi, 
dlatego były pod tym kątem szkolone.
- Tyle, że nie wiem, co mogę zrobić. Nie umiem leczyć innych.
-Jest tu źródło z wodą życia na południe od... zapomniałem od
czego, ale jest właśnie tam - rzekł bocian. Zrozumiałem, że ptasi
móżdżek ucierpiał trochę przy napadzie. - Mógłbym szybko tam
dolecieć - wiem dokładnie, gdzie to jest - gdybym mógł latać.
Jednak ten nikczemny mały smok zaskoczył mnie. Dziobnąłem go
w pysk i pobiegł poskarżyć się mamie, lecz, niestety, moje skrzydło
ucierpiało. Dlatego będę musiał wędrować pieszo, jeśli mogę tak rzec.
Przyjrzałem się zawiniątku.
-Wygląda na dość ciężkie - napomknąłem. - Jesteś pewien,
że je uniesiesz, w twoim stanie?
-Muszę wykonać dostawę! - rzekł bocian, kładąc sprawne
skrzydło na piersi i spoglądając z szacunkiem w górę.
-Hmm, tak. Może podrzucimy cię kawałek.
Bocian spojrzał na Puka.
- Byłbym bardzo zobowiązany. Pieszo, to jednak spory kawa
łek. Ponadto dostawa jest do krainy ogrów.
- Właśnie tam zmierzamy - powiedziałem. - Daj, pomogę ci
nieść.
Sięgnąłem po węzełek. Usłyszałem warknięcie i z zawiniątka wyłoniła się 
owłosiona 
ręka, która z zadziwiającą siłą złapała mnie za nadgarstek. Zdumiony, gwałtownie 
cofnąłem 
ramię - i to coś wyłoniło się z zawiniątka, trzymając moją rękę. Było włochatym 
kłębkiem, 
warczącym i szczerzącym zęby.
- Przecież to nie jest dziecko! - zawołałem, zaszokowany.
- A jednak - rzekł bocian ze znużeniem. - Mały ogr. A właś
ciwie ogropodobny. Mówiłem wam, dokąd go niosę.
- Mówiłeś - przyznałem.
Barbarzyńcy nie są zbyt sprytni w niektórych sprawach; nie skojarzyłem faktów. 
Oczywiście, ogry miewały dzieci, tak samo jak ludzie i elfy. Nie można 
powiedzieć, że 
równie ładne jak ludzkie czy elfowe, ale zasada była ta sama.
-A jak mam teraz odczepić tego małego potwora od mojego
nadgarstka?
Sprawa robiła się nagląca, gdyż ogropodobny szykował się do odgryzienia mi 
dłoni.
— Wal go po głowie, dopóki nie puści - poradził bocian.
Przecież to dziecko!
- W ten sposób ogry okazują uczucie.
- Aha.
Człowiek wciąż się uczy. Wolną ręką rąbnąłem dzieciaka w kamienny lek, 
obtłukując 
sobie rękę, aż puścił mnie i wpadł z powrotem do węzełka.
-Lepiej dostarczmy go, zanim zgłodnieje - rzekł bocian.
Wspaniały pomysł. Wsadziłem bociana z zawiniątkiem na Puka, po
czym wsiadłem sam. Ogrzątko złapało kawałek łańcucha i zaczęło go
żuć. Troje to sporo, ale Puk jakoś sobie radził. Widocznie darzył
sympatią bociani ród. Puk był naprawdę porządnym zwierzakiem.
Widmowy koń ruszył raźniej. Wiedziałem, dlaczego; wiatr niósł smoczą woń. Ile 
czasu potrzeba małemu smokowi na sprowadzenie tu matki?
-Naprawdę niedaleko stąd do... do... - napomknął bocian,
jednak zdawał się zapominać to, co chciał powiedzieć. Było to tak,
jakby krew sączyła mu się wprost z pamięci.
Rozległ się jakiś dźwięk. Dreszcz przebiegł mi po plecach; to było smocze 
prychnięcie, dobiegające z prawej. W tej chwili nie miałem nastroju do spotkania 
ze 
smokiem! Popędziłem Puka, jednak zupełnie niepotrzebnie; po prostu frunął nad 
ziemią. 
Spojrzałem przez ramię na bociana i ogra; bocian mocno zaczepił się nogami o 
łańcuch, więc 
był bezpieczny, ale ogrzątko już prawie przegryzło ogniwo, które żuło.
-Przestań! - syknąłem doń, ale on tylko warknął i gryzł dalej.
Cały kłopot z dzisiejszą młodzieżą polega na tym, że jest taka
niezdyscyplinowana!
Smok usłyszał nas, oczywiście, i usiłował przeciąć nam drogę. Smoki mają 
fenomenalny słuch wychwytujący wszystko, co je interesuje, a przeważnie 
interesuje je 
zdobycz, którą dla smoka jest każde żywe stworzenie. Słyszałem ludowe opowieści 
o 
ludziach, którzy w pojedynkę walczyli ze smokiem i zabili go, jednak im bardziej 
prawdopodobna stawała się taka sytuacja, tym mniej w to wierzyłem. Prawdę 
mówiąc, 
najmniejszy z dorosłych smoków jest zbyt silnym przeciwnikiem dla 
najsilniejszego z ludzi, 
chyba że ten dysponuje magią. Rzecz jasna, ja też miałem magiczny dar, jednak 
nie byłem 
pewien, czy przyda mi się w smoczym brzuchu. Podejrzewałem, że z czasem moje 
kości 
odrodziłyby się ze smoczych wydalin i odzyskałbym poprzednią postać, ale wolałem 
nie 
próbować. Na pewno wiązało się to z niewygodami i przykrościami. Któż chciałby 
obudzić 
się w stercie smoczych odchodów?
Puk dysponował wspaniałą szybkością. Smok zostawał z tyłu. Jednak nagle przed 
nami wyłonił się inny smok i zrozumiałem, że mamy kłopoty. Prawdę mówiąc, 
przestałem 
wierzyć w mit, iż barbarzyńcy uwielbiają walczyć ze smokami; prawdopodobnie 
smoki
same w to uwierzyły, bo ciągle szukają okazji do zwady. Jest różnica między 
poszukiwaniem przygód a głupotą, o czym wie nawet średnio rozgarnięty 
barbarzyńca.
Odbiliśmy w lewo, do brzegu rzeki. Nurt był tu słabszy niż w jej dolnym biegu, 
ale 
kiedy chcieliśmy przejść na drugi brzeg, smok wodny uniósł z wody łeb i 
zasyczał. Tędy nie 
było ucieczki!
- Stań - muszę walczyć! - ostrzegłem. Barbarzyńcy powinni walczyć dla samej 
radości 
walki; to tylko pół prawdy. Cieszy nas bitwa, kiedy jesteśmy pewni wygranej. W 
walce ze 
smokami szansę na odniesienie zwycięstwa są marne.
Kierowałem Pukiem nogami. Reagował natychmiast, wiedząc, że jeszcze raz jego 
pół-
życie jest zagrożone tak samo jak moje. Zaczepiłem lewą nogę o łańcuch i prawą 
ręką 
chwyciłem mój wierny miecz. Smok za mną był ogniodyszny, więc trzymaliśmy się od 
niego 
z daleka; ten przed nami ział dymem. Z tym też nie było żartów, ale lepiej 
zaryzykować 
zetknięcie z dymem niż z ogniem. Mówią, że nie ma dymu bez ognia, ale w 
przypadku 
smoków zasadniczo nie jest to prawda. Mówią też, że więcej ludzi ginie w wyniku 
zaczadzenia niż od bezpośrednich oparzeń, ale ja w to nie wierzę. Stawiliśmy 
więc czoło 
smokowi ziejącemu dymem.
Otworzył pysk, wdychając powietrze. Naturalnie, nie chodził napompowany dymem 
przez cały czas, podobnie jak człowiek nie może przez cały czas wstrzymywać 
.oddechu. 
Dym jest produkowany w brzuchu w miarę potrzeby, podobnie jak gaz w ludzkich 
wnętrznoś-
ciach, więc ustawienie odpowiednich wartości ciśnienia i stężenia zajmuje 
chwilę. Nie dałem 
smokowi na to czasu; nadjechałem tak szybko, że przybyłem dokładnie w chwili, 
gdy 
wypuszczał pierwszy obłoczek dymu. Nie próbowałem finezyjnych sztuczek; po 
prostu 
wbiłem miecz w jego prawe nozdrze. Ponieważ tkwiłem na grzbiecie Puka, a ten 
szarżował 
ostro naprzód, uderzenie miało sporą siłę. Miecz wbił się aż po rękojeść w 
smoczy nochal, a 
moja pięść za nim, aż po łokieć. To był wspaniały cios; wiedziałem, że koniec 
miecza przebił 
maleńki mózg stworzenia. Oczywiście, rana nie była śmiertelna, jednak 
przysporzyła 
smokowi kłopotu. Smoki przeważnie nie lubią, jak wpycha się im miecze w nozdrza, 
a mogą 
się naprawdę zdenerwować, gdy ktoś przebija im mózg, gdyż w wyniku tego tracą 
równowagę, co jest niedogodne dla kogoś zajętego walką na śmierć i życie.
Oparłem się całym ciałem o ciepły smoczy pysk i wyrwałem miecz. Z rany trysnął 
strumień krwi, oblewając mnie posoką. Jednak główny kłąb dymu był już w drodze; 
zdmuchnął krew i otoczył nas gęstym oparem. Oczywiście, wstrzymałem oddech i 
ufałem, że 
inni zrobili to samo; to naturalny i zdrowy odruch. Popędziłem Puka, aby oddalił 
się 
spiesznie. Usłuchał z ochotą i po chwili wyłoniliśmy się z chmury dymu. Smok 
miotał się i 
krztusił, gdyż krew i dym w jego nozdrzach mieszała się, tworząc smog. Krew i 
dym osobno 
są stosunkowo nieszkodliwe, ale smog może być niebezpieczny. Ponadto, smokowi 
dokuczała 
teraz dziura w mózgu, a zatem nie mógł użyć swoich rur w pełni sprawnie. Zatem 
producent 
dymu był przez chwilę zajęty czym innym i nie musieliśmy się nim przejmować. 
Teraz 
jednak dopadł nas smok ogniodyszny.
-Za ogon! - powiedziałem Pukowi. Miałem na myśli ogon
pierwszego smoka, który mógł nas osłonić przed strumieniem ognia
ze smoczego pyska. Jednak koń mnie źle zrozumiał i pogalopował do
niewłaściwego ogona.
Oczywiście, smok obrócił łeb, ścigając nas cienkim, łukowato wygiętym 
strumieniem 
ognia. Dopadliśmy celu w tej samej chwili, w której dosięgną! nas ogień - i smok 
przypiekł 
sobie ogon. No tak, smoki mają izolowane przewody ogniowe, lecz ich ciała są 
pozbawione 
takiej osłony. Powinniście usłyszeć ryk tego potwora!
-Na południe! - krzyknąłem.
Puk odnalazł południe i pomknął naprzód jak strzała. Oba zranione smoki wpadły 
na 
siebie i zaplątały się we własne ogony. Zanim zorientowały się, że nas nie ma, 
byliśmy już za 
daleko, aby mogły nas złapać. Chciałbym móc powiedzieć, że sprawił to mój 
nadzwyczajny 
zmysł taktyczny, lecz po prostu mieliśmy szczęście i wolałbym ponownie nie 
próbować takiej 
sztuczki.
Nie byliśmy jeszcze bezpieczni. Zamieszanie zwabiło latającego smoka, który 
krążył 
nam nad głowami. Nie atakował, kiedy wydawało się, że pożrą nas wielkie smoki 
lądowe, 
lecz teraz wywinął pętlę i zanurkował. Widziałem jak szykuje ognisty podmuch i 
pojąłem, że 
• musimy szybko zejść mu z drogi. Tego nie zdołamy prześcignąć!
-Rzeka! - zawołałem. Wierząc w mój rozsądek, Puk skręcił ku
rzece i jego podkowy rozpryskały wodę w chwili, gdy pierwszy
strumień ognia popłynął w dół. Smok chybił i struga uderzyła
w wodę, wywołując potworny syk pary. Woda nigdy zanadto nie
lubiła ognia, który odwzajemniał się jej tym samym uczuciem.
Z wody wyłonił się smok wodny. Uniósł łeb i ryknął na smoka latającego, 
zdenerwowany kłusownictwem na swoim terenie. Kiedy tamten nie odleciał 
dostatecznie 
szybko, smok wodny wydął wargi i plunął strumieniem wody, trafiając go w 
skrzydło. Teraz 
smok latający zmienił kierunek lotu, wirując bezwładnie; struga wody przetrąciła 
mu 
skrzydło.
-Znam to uczucie - napomknął bocian, gdy smok runął w wodę.
Zawróciliśmy na ląd i znowu pogalopowaliśmy na południe,
uciekłszy wszystkim czterem smokom. Nie wątpię, że będę chwalił się tym czynem 
przed swoimi wnukami, jednak nie chciałbym ponownie znaleźć się w takich 
opałach!
Wtem pojawił się kolejny latający smok i ruszył wprost na nas. Rzeczywiście, 
byliśmy 
w krainie smoków!
-Drzewa! - wrzasnąłem.
Puk skierował się do pobliskiej kępy drzew. Miałem nadzieję, że ich pnie i 
listowie 
osłoni nas przed ogniem. Jednak wierzchowiec zatrzymał się gwałtownie.
-Co robisz? -- zawołałem.  Zaraz jednak wszystko zrozu
miałem.
Drzewa rosły na skraju okropnej szczeliny w ziemi. Ściana opadała stromo w dół; 
podnóże urwiska znajdowało się gdzieś poza zasięgiem wzroku - tędy nie zdołamy 
przejechać!
- A cóż to takiego? - spytałem zdumiony.
- Teraz przypomniałem sobie! - odparł bocian. - To Rozpad
lina! Nie mam pojęcia, dlaczego o niej zapomniałem. Przelatywałem
nad nią setki razy.
- Nie ma jej na mapie! - mruknąłem. Rzeczywiście, drobne
przeoczenie!
Wtedy dopadł nas latający smok. Plunął strumieniem żaru. Puk uskoczył, ale nie 
zdołał całkowicie usunąć się z linii ognia.
Usmażyło mi prawe ramię i rozżarzyło do czerwoności rękojeść miecza. Pióra 
bociana 
zajęły się płomieniem. Ogrzątko warczało, a jego węzełek płonął.
Puk ponownie uskoczył; opasujące go łańcuchy ześlizgnęły się i runęliśmy na 
ziemię. 
Rąbnąłem twarzą o skałę i przez moment cała kraina Xanth zawirowała wokół mnie. 
Zobaczyłem, że miecz, który wyleciał mi przy upadku, przelatuje za krawędź 
Rozpadliny. 
Potem straciłem przytomność. Reaguję tak, kiedy zostanę odpowiednio mocno 
uderzony. Nic 
na to nie poradzę.
Kiedy obudziłem się, po nachyleniu cieni stwierdziłem, że upłynęło niewiele 
czasu. 
Mój dar już działał; mimo wszystko zostałem tylko poparzony i upadłem. Jednak na 
razie nie 
mogłem się ruszać; może skręciłem kark, który jeszcze nie zagoił się, i dlatego 
byłem 
sparaliżowany. Leżałem więc na ziemi, zupełnie nieruchomo, i oglądałem wszystko, 
co 
zdołałem dostrzec.
W pobliżu leżał węzełek radości, z którego zwisał kawałek łańcucha. Ten mały 
potwór przegryzł ogniwo! Dalej spoczywało zmiażdżone ciało bociana. Ogień opalił 
pióra i 
usmażył resztę; bocian był martwy. Nigdzie nie widziałem Puka; w końcu odzyskał 
wolność, 
o ile zdołał ujść przed smokiem. No cóż, nie mogłem go za to winić; nie 
sprawiłem się zbyt 
dobrze, usiłując ochronić nas przed nieszczęściem.
Nagle zauważyłem jakiś cień. Smok wracał! Dobrze dla Puka, gdyż oznaczało to, że 
znalazł jakąś kryjówkę i ukrył się przed potworem. Gorzej dla mnie. Siłą woli 
próbowałem 
zmusić kark, żeby goił się szybciej, ale nerwów nie można poganiać, a kości są 
jeszcze 
wolniejsze; nadal nie mogłem poruszać żadną częścią ciała od szyi w dół. Ponadto 
straciłem 
miecz. Jak mógłbym pokonać gołymi rękami ziejącego ogniem, latającego smoka?
Potwór zatoczył krąg i wylądował. Szykował się do uczty. Człapał niezdarnie po 
ziemi, w sposób typowy dla swego pod gatunku i chwycił w paszczę nieżywego 
bociana. 
Dwa kęsy i było po ptaku. Przetoczył się krok dalej i sięgnął po węzełek 
radości. Zawiniątko 
rozchyliło się nagle, a ze środka wysunęło się włochate ramię ogrzątka z 
kawałkiem łańcucha. 
Łańcuch ten zatoczył krótki hak w powietrzu i z głuchym łomotem spadł na smoczy 
nos. 
Wokół zapaliły się małe gwiazdki i zawirowała kometa; to był solidny cios.
Smok zamrugał oczami. Potem syknął. Nadął się, szykując kolejną strugę ognia, 
która 
usmaży ten arogancki kąsek.
W chwili, gdy płomień był już gotowy, ogrzątko wystawiło swój brzydki łeb z 
węzełka. Niewiele jest rzeczy w Xanth równie brzydkich jak ogrzy pysk i nagłe 
pojawienie 
się czegoś tak groteskowego może wywołać szok. „Grrr!" - warknęło smokowi w 
pysk. Jeśli 
jest coś gorszego od widoku ogrzego pyska, jest to jego warczenie.
Smok był tak zaskoczony, że połknął swój ogień. Nastąpił typowy samozapłon. 
Rozległo się wyraźne burczenie w brzuchu i ze smoczego ogona buchnął płomień. 
Potwór 
wyprostował się, odczuwając wyraźne kłopoty żołądkowe, a potem zwinął się w 
kłębek i 
zaczął miotać się wokół, podczas gdy ogień konsumował jego własne ciało. W końcu 
potoczył się po ziemi - i runął w przepaść.
Mój kark wreszcie zagoił się. Odzyskałem władzę w kończynach i usiadłem. Prawe 
ramię pozostawało niesprawne, ale również goiło się.
-Masz pewne zalety, mały ogrze - powiedziałem. Nie ulegało
wątpliwości, że ogrzątko właśnie obroniło mnie przed upieczeniem
i skonsumowaniem.
Usłyszałem odgłos podków. Wracał Puk.
-A to co? - zapytałem wstając. - Czyżbyś był już oswojony?
Puk prychnął wzgardliwie i machnął ogonem. Obejrzał się za
siebie.
Spojrzałem. Nadciągały kolejne smoki. Otoczyły nas!
-Powinienem wiedzieć - rzekłem, rozprostowując gojące się
ramię. - Sądzisz, że zdołam cię z tego wydostać?
Puk pokiwał łbem. Miał do mnie zaufanie. Może przypisywał mi większe zasługi w 
pozbyciu się latającego smoka niż miałem je w rzeczywistości. Zastanowiłem się 
chwilę.
-Hmm, nie możemy wracać drogą, którą tu przyszliśmy. A mój
miecz jest tam w... jak to nazywał bocian? Rozpadlina?
Ogrzątko warknęło.
-Och, tak - powiedziałem. - Trzeba cię doręczyć, a bocian
nie może tego zrobić. Sądzę, że jestem ci winien przysługę.
To przypomniało mi Dzwoneczka i przysługi, jakie z nią wymieniłem. Moja mapa 
przepadła, spalona, jednak już jej nie potrzebowałem; a zresztą, i tak nie było 
na niej 
Rozpadliny. Pomyślałem: jakie to dziwne, że mapa mogła pomijać tak ogromny 
fragment 
krajobrazu, zwłaszcza że elfy zazwyczaj dbają o dokładność. A bocian nie 
potrafił jej sobie 
przypomnieć, dopóki nie zobaczył na własne oczy. Może była w tym jakaś magia.
Zerknąłem w dół urwiska. Było nieprzebyte. Spojrzałem na wschód, wzdłuż krawędzi 
-- i zobaczyłem rzekę. Wpływała na urwisko, przez krawędź i na północ, gdzie - 
jak 
wiedziałem - rozszerzała się, dając schronienie smokom wodnym. Nie wiedziałem, 
że rzeka 
może płynąć do góry, ale - rzecz jasna - w Xanth było jeszcze wiele rzeczy, o 
których nie 
miałem pojęcia. Słyszałem, jak mówiono, że podróże kształcą; z pewnością działo 
się tak w 
moim przypadku! - Może tam - mruknąłem.
Załadowałem węzełek radości na widmowego konia i owłosiona ręka ogrzątka 
uczepiła się innego łańcucha. Znałem siłę tego chwytu; małe- będzie bezpieczne.
Dosiadłem Puka i skierowałem go na wschód, ku rzece. Ponownie poruszałem 
prawym ramieniem; już odzyskiwało sprawność. Nie wiem, co począłbym bez mojego 
daru 
gojenia ran!
Dotarliśmy do rzeki przed smokami. Woda przy brzegu była zbyt płytka dla smoków 
wodnych - na szczęście. Mogliśmy przebyć ją w bród, ale smoki lądowe też. W ten 
sposób im 
nie umkniemy.
A może Rozpadliną?
-Udamy się w górę rzeki - powiedziałem Pukowi, starając się,
aby brzmiało to przekonująco. Popędziłem go do wody. Położył uszy
po sobie i zaparł się. Zsiadłem i poprowadziłem go za uzdę. Na brzegu
przystanąłem, po czym wszedłem w wodę. Moje ciało zmieniło
nachylenie o dziewięćdziesiąt stopni i stwierdziłem, że stoję na ścianie
urwiska, po kolana w wodzie. Udało się!
Po chwili, widząc nadciągające smoki, Puk ruszył w moje ślady. Wszedł przednimi 
kopytami w wodę i zawinął się na brzegu, jak na czubku piramidy, niemal 
ocierając się 
brzuchem. Później wszedł w wodę tylnymi nogami i stanął obok mnie, wyciągając 
łeb ku 
Rozpadlinie.
-Widzisz - powiedziałem. - Tu musi być równo, żeby woda
mogła płynąć i nie opadać! Rzeki odnajdują właściwy kierunek
w sposób, który możemy tylko naśladować. Jeśli będziemy brodzić
w wodzie, nie spadniemy.
Miałem szczerą nadzieję, że to prawda!
Jednak Puk nadal miał wątpliwości, więc poprowadziłem go. Brodziliśmy w wodzie, 
idąc w górę rzeki, a w dół urwiska. Jakiś smok wystawił łeb za krawędź urwiska, 
lecz 
zabrakło mu odwagi, aby pójść w nasze ślady. Zionął na nas strumieniem ognia, 
ale duży kąt 
nachylenia sprawił, że chybił celu. Po chwili znaleźliśmy się poza zasięgiem 
płomienia. Na 
szczęście nie pokazały się smoki latające; może w tym miejscu miały kłopoty z 
lataniem.
Woda była zimna. Szybko przemoczyła mi buty i ziąb wszedł mi w nogi.
-Lepiej dotrzyjmy do dna - napomknąłem, spoglądając w dół
Rozpadliny.
Jednak do dna było jeszcze daleko.
Podszedłem do krawędzi koryta rzecznego, mając nadzieję, że czar działa także za 
linią wody. Jednak zachowałem ostrożność. Zaczerpnąłem dłonią wody i chlapnąłem 
nią w 
bok, na brzeg.
W momencie, gdy woda znalazła się poza korytem rzeki, zmieniła kierunek lotu, 
skręcając w prawo i gwałtownie przyspieszając poleciała dalej, do podnóża 
urwiska. Nie 
dosłyszałem plusku, ale wiedziałem, że nie chcę pójść jej śladem.
Zaczynały mi drętwieć palce. Widziałem, że Puk również nie był zadowolony. Nikt 
nie lubi, jak plączą mu się nogi! Przy tym tempie odmrozimy sobie nogi, zanim 
wydostaniemy się z rzeki. Musiałem coś zrobić!
Pochyliłem się i spojrzałem w wodę. Dostrzegłem pływające w niej rybki. Złapałem 
jedną - i mróz ukąsił mnie w dłoń. Słusznie mówią - zimny jak ryba!
-Szkoda, że nie mam wędki - powiedziałem. - Albo podry-
wki. Zaraz nie byłoby tu ani jednej ryby.
Jednak takie życzenia w niczym nie mogły mi pomóc. Potrzebowałem czegoś 
konkretniejszego i to zaraz. Zamarzały mi nogi!
Obejrzałem się na Puka. Dygotał. Spojrzeniem natrafiłem na węzełek radości. 
Nagle 
błysnąłem pomysłem tak gwałtownie, że chyba trochę blasku wydostało mi się z 
czaszki 
uszami.
Podszedłem do Puka, wybrałem odpowiedni łańcuch i pociągnąłem w górę. 
Oczywiście, okowy na drugim boku konia przesunęły się w dół, ponieważ wszystkie 
łańcuchy 
otaczały jego kadłub. Ogrząt-ko przemieściło się- również, gdyż właśnie żuło 
jedno z ogniw i 
nie miało zamiaru puścić. Sądzę, że ząbkowanie to trudny okres u dzieci. 
Ciągnąłem dalej, aż 
mały ogr zawisł do góry nogami pod końskim brzuchem. Nie puścił, bo nikt nie 
rąbnął go w 
łeb. Kiedy jednak jego głowa zanurzyła się w zimnej wodzie, rozeźlił się, gdyż 
ogry nie lubią 
chłodnych rozważań. Zaryczał.
Jego ryk wzburzył i spienił rzeczny nurt. Rybki rozpierzchły się w panice, a 
temperatura wody wzrosła. Ciągnąłem za łańcuch, aż ogrzątko wynurzyło się z 
drugiej strony 
i ponownie wylądowało na grzbiecie Puka, nadal gryząc ogniwo. Ruszyliśmy dalej.
Po chwili zimne ryby wróciły, więc powtórzyłem spektakl i znów
je przepędziłem. Zanim zebrały się po raz trzeci, dotarliśmy do podnóża urwiska 
i 
mogliśmy wyjść na równy teren. Co za ulga!
Teraz znaleźliśmy się w Rozpadlinie. Rzeka przecinała jej dno i wpływała na 
odległą 
ścianę. A dokładnie mówiąc, spływała z niej. Z pewnością mogliśmy wejść jej 
korytem tak 
samo jak zeszliśmy, jednak pomyślałem, że lepiej poszukać innej drogi. Nie 
chciałem przez 
cały czas zanurzać ogrzątka, ani stracić władzy w nogach w połowie drogi, gdyby 
ta sztuczka 
zawiodła.
Dosiadłem więc Puka i pojechaliśmy dnem jaru na zachód. Dostrzegłem mój wierny 
miecz leżący w pobliżu rzeki, obok cielska latającego smoka, załatwionego przez 
ogrzątko. 
Podniosłem mój oręż, witając go jak starego przyjaciela, i obmyłem w wodzie, z 
rozbawieniem patrząc, jak zakrwawiona woda mija załom i wpływa na skalną ścianę. 
Fascynujące! Potem otarłem ostrze o ciepłą skórę latającego smoka i wróciłem do 
Puka.
Miejsce było niezwykle przyjemne: porośnięte krzewami i zieloną trawą 
poprzecinaną 
licznymi pólkami i smoczymi śladami...
Smoczymi śladami?
Dokładnie obejrzałem tropy. Tak, to były ślady wielkiego smoka, który 
najwidoczniej 
tu mieszkał. Zrobiłem się trochę nerwowy; miałem już dość spotkań ze smokami do 
końca 
życia - życia, które niekoniecznie musiało być długie, jeśli napotkam jeszcze 
jednego smoka.
Miałem powody do zdenerwowania. Puk nastawił uszy, a,i ja usłyszałem ten dźwięk: 
człap, człap, człap! To było człapanie przysadzistego, ciężkiego smoka! Odgłos 
dobiegał ze 
wschodu, więc pogalopowaliśmy na zachód. Niebawem odwróciłem się i ujrzałem go - 
straszliwie zębatego potwora z gatunku parowych. Człapanie nie jest najszybszym 
sposobem 
podróżowania, ale stworowi takich rozmiarów zupełnie wystarczało.
Puk przyspieszył i pozostaliśmy w zadowalająco dużej odległości od smoka. Oto 
korzyść z posiadania wierzchowca! Jednak zauważyłem, że Rozpadlina zwęża się, co 
mnie 
zaniepokoiło; a jeśli kończy się ślepym zaułkiem? Ten smok za nami był dość 
spory; nie 
sądziłem, abym mógł go zabić. Jedynie dorosły ogr mógłby walczyć z takim 
potworem!
Ogr. Spojrzałem na węzełek radości. Nie, to tylko ogrzątko, spore jak na swój 
wiek, 
ale posiadające zaledwie odrobinę brzydoty i siły dorosłego osobnika. Niektóre 
stopnie 
brzydoty wymagają wielu lat pracy. Będziemy musieli po prostu uciec temu smokowi 
- co 
byłoby proste, gdyby Rozpadlina pozostała szeroka, a niemożliwe, jeśli stanie 
się zbyt wąska. 
Nie założyłbym się o to, że Wyrwa będzie dla nas łaskawa.
Zerknąłem na urwiska po obu stronach wąwozu. Ani cienia nadziei! Potrzebowaliśmy 
tunelu albo skalnej półki, którą mógłby pokonać wierzchowiec. Problem w tym, że 
irogę, 
którą zdołałby przebyć koń, mógł również pokonać podobrych rozmiarów smok. Mimo 
to, 
gdybyśmy podążali ścieżką i trzymai się z dala od smoka, dopóki nie wydostaniemy 
się z 
Rozpadliny...
Sny na jawie. Nie było tam żadnej skalnejpółki.
Dno wąwozu stało się nierówne. Przeciiały je skalne garby, niczym fałdy 
utworzone 
przez napierające p> bokach ściany. Kamienne żebra stopniowo stawały się coraz 
większe, aż 
osiągnęły wysokość końskiego grzbietu.
To mi się nie spodobało; ograniczało narr pole manewru, a potrzebowałem 
przestrzeni, aby uciec przed smoiiem. Jeśli jeden z tych korytarzy okaże się 
ślepym zaułkiem, 
straciny czas wycofując się i potwór dopadnie nas.
Puk węszył.
- Wyczuwasz coś? - spytałem. - Jeżel wyjście z sytuacji, to jestem z tobą!
Dotarł do rozwidlenia korytarzy i skręci w lewo. Ściany tego parowu wznosiły się 
wyżej niż innych. Wem, niespodziewanie, natrafiliśmy na ścianę.
Puk wbił podkowy w ziemię, wzniecając (hmurę kurzu, lecz nie zdołał zatrzymać 
się 
w porę. Obróciło nas bokiem i rąbnęliśmy o skałę. Posypały się kamienie, a 
ogrzątko 
wjrknęło.
Nagle zobaczyłem, że parów w tym miejsct ostro skręca i biegnie dalej. Jadąc z 
przeciwnej strony nie można frło tego dostrzec, gdyż przesmyk był wąski. 
Słyszałem 
człapanie naciągającego smoka. - Tędy! - zawołałem.
Puk wcisnął się w szczelinę na moment jrzed tym, jak potwór przeczłapał obok. 
Obawiałem się, że zawróci i ruszy za nami, więc popędziłem konia w mrok. Gdy mój 
wzrok 
peywykł już do ciemności, dostrzegłem słabe smugi światła sączącego się przez 
szczeliny. 
Tunel biegł tuż pod powierzchnią. Dokąd prcwadził?
Korytarz skręcił w prawo i zaczął się wziosić. Na pewno zaraz znajdziemy się po 
drugiej stronie skalnego że>ra! Jednak nie.
Wtem dojrzałem szerszą szczelinę i przysunąłem, żeby przez nią zerknąć. 
Zobaczyłem 
Rozpadlinę - nieco pmiżej! Znajdowaliśmy się w ścianie urwiska!
Nadal szliśmy w górę. Tunel wił się na pawo i lewo, a czasem kręcił spirale, 
lecz 
nieustannie biegł w górę. Miałem nadzieję, że ku powierzchni. Czułem wilgoć, a w 
szczelinach yisiały pajęczyny, więc korytarz wyglądał na od dawna nie używany. 
Dokądkolwiek wiódł, właśnie tam zmierzaliśmy.
Zajęło nam to sporo czasu, ale nadzieja -osła w nas z każdym krokiem w górę, aż 
w 
końcu dotarliśmy do ceu. Korytarz dochodził do mniejszego wąwozu, biegnącego 
prostopacle 
do Rozpadliny, lecz 74
przecinającego ją znacznie powyżej dna. Nie dostalibyśmy się tu, gdybyśmy nie 
skorzystali z tunelu. Teraz ruszyliśmy wąwozem na południe, aż znużył się i 
wyszedł na 
powierzchnię, a my w końcu znaleźliśmy się na równinie. Wyszliśmy w samym sercu 
tego, co 
według mapy było krainą ogrów - dokładnie tam, gdzie chciałem dotrzeć.
Teraz pozostało mi tylko doręczyć węzełek radości stęsknionej rodzinie i ruszyć 
do 
Zamku Roogna. Stwierdziłem, że straciłem jakąkolwiek ochotę do wyzywania 
dorosłego ogra 
na pojedynek. Jeśli mały ogr był tak okropny, lepiej trzymać się z daleka od 
dorosłego! 
Ponadto, nie uważałem już ogrów za bezmyślne potwory; spotkanie ogrzątka 
uświadomiło 
mi, że mają one swoje zwyczaje i rodziny, tak samo jak zwykli ludzie. Trudno 
żywić niechęć 
do stworzenia, które spojrzeniem i warknięciem powstrzymało smoka zamierzającego 
skonsumować cię na śniadanie.
Ale gdzie szukać rodziny ogrzątka? Kraina ogrów to rozległy, wielki obszar, z 
pewnością mieszka tu wiele plemion, a każde plemię liczy wiele rodzin. Skąd mam 
wiedzieć, 
o którą chodzi? Jak mam doręczyć ten węzełek radości bez tej informacji?
Zapadał wieczór i byłem głodny po całym dniu przygód. Poszukałem pożywienia i 
znalazłem kilka owoców dla ogrzątka. Nie wiem, co jadają małe ogry, ale 
podejrzewałem, że 
ten zje wszystko. W końcu, jeśli gryzł łańcuchy...
Założenie okazało się prawidłowe. Podałem mu banana, a on złapał go włochatą 
łapą, 
ścisnął tak, że maź bryznęła z obu końców, a resztę wepchnął sobie do paszczy. 
Wziął jabłko, 
zdusił je tak mocno, że trysnął sok, a skórę i pestki połknął z widocznym 
apetytem. Taki 
sposób jedzenia był niechlujny, ale, oczywiście, małe dzieci jedzą niechlujnie. 
Dałem mu 
strąk mlecza, obawiając się, że mały zaraz ochłapie się mlekiem, ale połknął go 
w całości. W 
końcu podałem mu granat i ten naprawdę przypadł mu do gustu; najpierw uderzył 
się nim w 
głowę, rozbijając owoc, później wybrał czerwone, soczyste pestki, odrzucił je, 
połknął 
skorupę i czknął nasionkiem, które przegapił. Na swój okropny sposób był całkiem 
miły.
Opieka nad dzieckiem, jak się okazało, nie stanowiła żadnego problemu. 
Niepokoiła 
mnie jedynie kwestia zmieniania pieluch, ale wyglądało na to, że ogrzątko 
jeszcze nie żyło na 
tyle długo, aby w pełni przetrawić pożywienie, więc pielucha pozostała czysta. I 
dob-rze> gdyż 
nie byłem pewien, czy znalazłbym dość sił, by mu ją odebrać.
Nie martwiłem się też o Puka. Jeśli chciał, mógł teraz odejść, ponieważ 
przebyłem już 
większą część drogi do Zamku Roogna, a on Już mnie nie potrzebował do obrony 
przed 
uwięzieniem przez elfy, Pożarciem przez smoki i tak dalej. Mogliśmy obyć się bez 
siebie.
Oparłem się o dąb. - I co mam z tobą począć, mały ogrze? -spytałem retorycznie, 
podając mu pęk owoców.
Oczywiście, pękły w ręku ogra. Trysnął s,ki a mafy wepchnął resztki w szerokie 
usta. 
Splunął na mnie nasioiem które przeleciało mi koło ucha i wbiło się w pień dębu. 
Warlnąj z 
zadowoleniem. Wstrząs spowodowany uderzeniem nasiona spawjj ze gałęzie dębu 
zadygotały, 
strząsając owoc, który z łoskotem lpad} obok ogrzątka. Malec podniósł go i 
zaczął żuć.
W węzełku dostrzegłem jakiś błysk. Cóż to r,Og}o być? Sięgnąłem, ale dzieciak 
usiłował złapać mnie za rękę, vjęc zrezygnowałem! Jednak musiało to być coś, co 
miał na 
sobk c0 może nosić nie doręczone niemowlę? A cóżby, jak nie karteczie z adresem? 
Musiałem 
sprawdzić! Tyle, że ogrzątko na pewno nie idda jej dobrowolnie. Przyniosłem 
następny pęk 
owoców i wspinałem je w wielkie usta. Kiedy pękały z trzaskiem, skorzystałeij z 
chwili 
nieuwagi małego i złapałem przywieszkę. Była pusta. Oczywiście, i tak nie
umiałem czytać, a nawet gdybym umiał nie zdr;dzi}bym się z tym
barbarzyńcy chlubią się tym, że są niepiśmienni.Teraz jecjnak miałem inny 
problem. Jak 
z tego odczytać adres?
Odwróciłem tabliczkę - i ta błysnęła. Z jedlej strony była jasna, z drugiej 
matowa. 
Kiedy znów ją obróciłem, ja% cz?ść pociemniała, a ciemna pojaśniała. Gdy 
trzymałem ją 
płasko, q,je strony ciemniały. Widocznie miałem do czynienia z lustrem, któi. 
odpowiednio 
ustawione odbijało światło - tylko, że wokół nie ,y}o żadnego źródła światła 
mogącego 
wywołać błysk, jedynie dżun^a Magiczne zwierciadło korzystałoby z innego 
oświetlenia.
Uśmiechnąłem się. Teraz już wiedziałem, gc^jg szukać rodziców ogrzątka. Błysk 
wskazywał drogę.
Uciąłem długie pnącze i uwiązałem je do %wjniątka z małym w taki sposób, aby je 
widział i mógł go do;jegnąC nie wyłażąc z węzełka. Potem przerzuciłem lianę 
przez mccną 
gałąź i wywindowałem zawiniątko w górę; malec znalazł się ^ysoko nad ziemią, 
która w nocy 
nie była bezpiecznym miejscem navet dla tak nieznośnego bachora jak on, a 
ponadto nie mógł 
oddalk sje> gdy będę spał. Po namyśle uciąłem kawałek żelaznego drzewa i podałem 
mu. 
Mały włochatą łapą wyrwał mi gałąź z ręki, a potem zadowoleniem wbił zębiska w 
drewno. 
Wynalazłem namiastkę smocj^ która powinna zapewnić nam chwilę spokoju.
Wspiąłem się na drzewo, znalazłem odpowiednią njszę ; ułożyłem się do snu. Puk 
nadal pasł się na dole; będąc widrnowym koniem, nie obawiał się nocnych zjaw. 
Prawdę 
mówiąc, bnęk jego łańcuchów zapewne odstraszał inne duchy.
Noc minęła spokojnie i zbudziłem się wypoczęty. Puka nie było, jednak wrócił, 
gdy 
usłyszał, że wstaję.
- Chcesz powiedzieć, że już jesteś oswojony? - zapytałem go, tak jak poprzednio. 
I tak 
jak przedtem, parsknął wzgardliwie, ale nie uciekł.
Wyszukałem kilka kamiennych ciasteczek oraz parę strąków mlecza dla ogrzątka, 
które przeżuło je łapczywie, plując pestkami w latające owady i uzyskując 
nieprawdopodobną 
ilość trafień. Zastanawiałem się, czy przez noc zmoczyło swoją pieluchę, ale 
wyglądała na 
suchą. Może była magiczna, samoczyszcząca. Bociany zdawały się podchodzić do 
dostaw w 
sposób wręcz naukowy, jeśli to określenie ma jakieś znaczenie w Xanth. Chcę 
powiedzieć, że 
są niezwykle dobrze zorganizowane. W prawdziwym życiu, oczywiście, nauka nie ma 
żadnego zastosowania i głupotą byłoby sądzić, że może być inaczej. Jedynie w 
takich 
miejscach jak Mundania ktoś mógłby tego oczekiwać.
Znowu załadowałem węzełek radości na Puka, nie trudząc się odwiązywaniem 
pnącza, i dosiadłem konia. Oczywiście, ogrzątko znalazło sobie inny kawałek 
łańcucha do 
gryzienia. Dzieci zawsze wpychają różne rzeczy do buzi. Przynajmniej siedziało 
cicho. W 
kraju ogrów cisza jest niezwykle pożądana.
Ruszyliśmy w kierunku wskazanym przez tabliczkę; w przybliżeniu na południowy 
wschód. Galopem minęliśmy las i równinę, wzgórze i dolinę, góry i wądoły, 
potwory i rzekę. 
Widzieliśmy przeklętniki, mrówkolwy, dryfujący magiczny pył, kolonię faunów i 
nimf, 
harpie oraz organy ustne, które ostrzegawczo zahuczały basem. Podróż była 
wyjątkowo 
nudna.
Mieliśmy niezły czas, bo Puk lubił gnać, i już po południu dotarliśmy do obszaru 
zamieszkanego przez ogry. Byłem tego pewny, gdyż niektóre pnie były powiązane w 
supły, 
inne złamane u nasady, a drzewa żelazne poodgryzano przy ziemi; ogrzątka lubią 
się bawić. 
Słyszałem gdzieś, że ogry migrują na północ, lecz wydawało mi się, że jesteśmy 
dość daleko 
na południu - może te były nieruchawe. No cóż, mogły przenosić się przez trzysta 
lat, jeśli 
chciały; nikt nie będzie dyktował ogrom, co mają robić! Oby tylko nie podeszły 
zbyt blisko 
Wioski na Moczarach.
Sprawdziłem kierunek z tabliczką ogrzątka. Jarzyła się niczym małe ognisko; 
byliśmy 
bardzo blisko. Jednak teraz pojawił się pewien problem. Jak doręczyć węzełek 
radości, żeby 
przy tym nie oberwać? Nie chciałem bronić się mieczem; jaki sens dostarczać 
dziecko 
martwej matce? Jednak wcale nie chciałem zostać zmasakrowany i pożarty przez 
ogry.
Zlokalizowałem rodzinny dom malca, składający się ze sterty drzew wyrwanych z 
korzeniami i ułożonymi w toporne gniazdo. Ogry nigdy nie robią niczego 
starannie, jeśli 
wystarczy brutalna siła. Dostrzegłem ogrzycę; była prawie dwukrotnie większa ode 
mnie i tak 
brzydka, że na widok jej pyska świat zawirował mi w oczach. Jej oblicze 
przypominało 
skrzyżowanie zadka chorego sfinksa z rozgniecionym mrowkolwem. Ledwie mogłem na 
nią 
patrzeć, nie mówiąc już o podejściu do niej!
Wpadłem na pewien pomysł. Chwyciłem węzełek radości za pnącze i rozkołysałem go 
w ręku. Ogrzątko zachichotało; lubiło bujać się w powietrzu prawie tak samo, jak 
gryźć 
łańcuchy. Skierowałem Puka naprzód.
Podjechaliśmy do ogrzycy. Wyrwała z ziemi małego wikłacza i odgryzała mu wijące 
się macki. Kobiety przy nadziei miewają dziwne upodobania!
- Oto jest! - krzyknąłem i pognałem ku niej, wymachując ogrzątkiem. Przejechałem 
tuż za zasięgiem, niezwykle ryzykownie, gdyż ogry są znane z fenomenalnie 
długich rąk. 
Węzełek radości rąbnął ogrzycę w brzuch, obalając ją na plecy, aż nakryła się 
nogami. Mały 
wystawił łeb z zawiniątka i warknął tak straszliwie, że pozostałe macki wikłacza 
wyprostowały się, zesztywniałe z przerażenia.
Ogrzyca wydała równie okropny pisk radości i przytuliła małego. Matka i syn - 
jakaż 
przeraźliwie hałaśliwa para! Pogalopowałem dalej, nie niepokojony. Dostawa 
załatwiona!
Rzecz jasna, samiec zauważył mnie. Wydawał się niezbyt zadowolony z przesyłki 
albo po prostu doszedł do wniosku, że Puk i ja będziemy wyśmienitą przekąską. 
Pogonił za 
nami ze zdumiewającą szybkością, którą zawdzięczał długim nogom. Chociaż to może 
zabrzmieć nieprawdopodobnie, był brzydszy niż ogrzyca i ogrzątko razem wzięci. 
Ptaszki, 
spłoszone odgłosem pogoni, podrywały się w powietrze i na widok jego pyska 
spadały 
nieprzytomne na ziemię. Owady ginęły chmarami. Drzewa skrzypiały, a ich liście 
żółkły na 
brzegach. Jakaś chmura na niebie spojrzała w dół, ujrzała go i zmieniła się w 
parę. 
Przyspieszyliśmy; również nie mieliśmy ochoty na niego patrzeć.
Kiedy ogr stwierdził, że nie zdoła nas dogonić, przystanął, żeby wyrwać z ziemi 
wielki głaz i cisnąć nim. W porę dostrzegłem pocisk, więc zmusiłem Puka, aby 
uskoczył i 
poszukał schronienia za wielkim skamieniałym klonem. Głaz trafił w drzewo i 
ściął mu 
wierzchołek. Wypadliśmy stamtąd, gdy ze wstrząśniętego drzewa posypały się 
kamienie i 
piasek. Ależ brutal z tego ogra! Jeśli tak zareagował ze szczęścia na wieść o 
tym, że został 
ojcem, to nie chciałbym być w pobliżu, kiedy się rozzłości! Byłem pewny, że 
ogrzątko będzie 
w tym domu szczęśliwe.
Wykonawszy szereg skomplikowanych manewrów, zdołaliśmy zgubić ogra. Nie był 
zbyt sprytny, gdyż ogry są równie głupie jak silne, tworząc standart, do którego 
przyrównuje 
się zawsze siłę i głupotę. Ten poniechał pościgu i wrócił gapić się na węzełek 
radości. Miałem 
nadzieję, że gdy bocian wyruszy na poszukiwanie Dzwoneczka, zdoła doręczyć jej 
zawiniątko 
nie zadając sobie tyle trudu, co ja! Rzeczywiście, już nie uważałem, że praca 
bociana jest 
prosta. Nietrudno uwierzyć, że komuś wszystko przychodzi łatwo, jeśli nie ma się 
pojęcia o 
jego problemach.
Powoli wracaliśmy tą samą drogą, mniej więcej na północny zachód, gdyż 
przypuszczałem, że gdzieś tam musi znajdować się Zamek Roogna. W tym wolniejszym 
tempie podróż zabrała nam jeszcze kilka dni, w czasie których opędzałem się od 
mniej 
groźnych stworzeń - gryfów, drapieżnych roślin, ogromnych żmij, wrogich 
centaurów i tym 
podobnych stworów - czysta rutyna. Już zaczynałem się nudzić, gdy w końcu 
ujrzałem 
ciemne wieże Zamku Roogna.
Dotarłem.
6. WYZWANIE
Prawdę mówiąc, do Zamku Roogna wcale nie było łatwo wejść.
Otaczał go rozległy sad, w którym rosły niezwykłe drzewa. Uznałem, że to 
przypadek 
lub niedbalstwo, gdy napotkałem wielką gałąź tarasującą ścieżkę. Próbowałem ją 
ominąć i 
stwierdziłem, że splata się z niskim konarem innego drzewa. Skierowałem Puka w 
bok, 
usiłując objechać przeszkodę z drugiej strony - a tam znalazłem kolejną gałąź z 
innym 
drzewem. Były zbyt niskie, aby koń zdołał przejść pod nimi, lecz nazbyt 
rozgałęzione, by 
mógł je przeskoczyć.
Przystanąłem i podrapałem się po głowie. Oczywiście, mogliśmy przejechać. Jednak 
zdumiewało mnie, że droga na zamek mogła aż tak zarosnąć. Czy nikt tędy nie 
przejeżdżał 
przez ostatnie pięćdziesiąt lat? Przecież trakt do stolicy powinien być dobrze 
utrzymany! Czy 
to oznaczało, że zamek był opuszczony? W Wiosce na Moczarach od dawna nie 
mieliśmy 
wiadomości z Zamku Roogna, ale zakładaliśmy, że dzieje się tak, ponieważ 
znajdujemy się 
na uboczu. Teraz zastanawiałem się nad tymi w centrum; czyżby zwinęli interes?
Teraz, kiedy o tym pomyślałem, uświadomiłem sobie, że podczas całej długiej 
podróży nie spotkałem w ogóle ludzi. Gobliny, elfy, ogry - i owszem, lecz one 
były jedynie 
luźno spokrewnione z ludźmi. No cóż, może nie zanadto luźno spokrewnione w 
przypadku 
elfów; Dzwoneczek była zdecydowanie kobieca, szczególnie kiedy działało zaklęcie 
dostosowujące. Gdzie jednak podziali się zwyczajni mężczyźni i kobiety? 
Sądziłem, że w 
Xanth jest sporo ludzkich osad. Gdzie one są?
Hmm, będę musiał wejść do Zamku Roogna i dowiedzieć się. Zsiadłem z konia, 
wyjąłem miecz i poszedłem na środek ścieżki. Wybrałem odpowiednie miejsce i 
posłużyłem 
się mieczem jak toporem, rąbiąc gałąź.
Przysięgam, że całe drzewo zadygotało pod pierwszym uderzeniem. Spadł deszcz 
gałązek i liści, a pień jęknął, jakby przyginany wiatrem.
Rąbnąłem ponownie, pod kątem, wyłupując klin kory i drewna. Drzewo ponownie 
zadrżało i z cięcia popłynęła czerwonawa żywica.
Puk zarżał ostrzegawczo. Odskoczyłem i dokładnie tam, gdzie przed chwilą stałem, 
spadł z trzaskiem potężny konar, z rodzaju tych, które nazywają twórcami wdów. 
Dobrze, że 
mnie nie trafił, gdyż jako nieżonaty nie mógłbym zostawić wdowy. Widocznie tak 
mocno 
wstrząsnąłem drzewem, że strąciłem tę obumarłą gałąź. Odpowiednie określenie! 
Odrzuciłem 
ją kopniakiem i przyszykowałem się do następnego cięcia.
Dziwne, ale teraz zagradzająca drogę gałąź była niżej. Właściwie dotykała ziemi. 
Puk 
z łatwością mógł przez nią przejść. Rozważałem, czy nie przerąbać jej do końca, 
żeby 
oczyścić ścieżkę, lecz zmierzch już zbliżał się ukradkiem, a nie byłem pewny, co 
nas czeka. 
Lepiej nie tracić czasu. Zatem ponownie dosiadłem Puka, przekroczyliśmy konar i 
poszliśmy 
dalej.
Gdy przechodziliśmy pod rozłożystą koroną następnego drzewa, wielkiego 
kamiennego klonu, takiego, jak ten strzaskany przez ogra, Puk gwałtownie skoczył 
naprzód. 
Za naszymi plecami spadł kamień. Tutaj nie było żadnego ogra; to drzewo nas 
bombardowało!
Rozejrzałem się wokół. Drzewa po obu stronach ścieżki stały ciasno i groźnie; 
nie 
ufałem im. Kiedy przyjdzie im na to ochota, przedstawiciele królestwa roślin 
potrafią być 
równie paskudni jak reprezentanci królestwa zwierząt.
Postanowiłem zastosować Standardowe Barbarzyńskie Podejście Numer Jed.en: 
zapowiedzieć kęsim. Znowu dobyłem miecza.
- Słuchajcie, drzewa! - wrzasnąłem. - Jeśli które zrzuci coś na mnie, poobcinam 
mu 
gałęzie albo okoruję pień!
Odpowiedziała mi cisza. Trzymając miecz w pogotowiu i tocząc wzrokiem jak ogr, 
skierowałem Puka naprzód. Strzygł uszami, nasłuchując, czy nie szykują zdrady. 
Jednak nic 
się nie stało i wkrótce opuściliśmy ten obszar. Wyglądało na to, że ostrzeżenie 
wystarczyło; 
przestraszyłem drzewa. Nie mówcie mi, że przemoc jest przejawem niekompetencji! 
Niektórzy rozumieją tylko język siły. Oczywiście, jestem barbarzyńskim 
wojownikiem, a 
zatem to stwierdzenie nie jest w pełni obiektywne.
Wreszcie ogród został z tyłu i w blasku zachodzącego słońca ukazał się stojący 
opodal 
Zamek Roogna. Miałem zamiar przystanąć i zachwycać się jego pięknem.
Powstrzymałem okrzyk rozczarowania. Zamek Roogna nie był okazałą budowlą; 
porośnięty pleśnią, podupadający budynek otoczo-
ny zachwaszczonymi ogrodami oraz fosą pełną brązowej mazi. To miała być stolica 
Xanth? Bardziej przypominał siedzibę wiedźmy albo znaną z opowieści rezydencję 
Władcy 
Zombich, który przed czterystu laty stracił ukochaną i zmienił się w zombie. Co 
się stało?
Podjechałem do fosy. Poziom wody był niski, lecz dokładne oględziny wykazały, że 
nie było w niej wiele mazi, tylko płytka warstwa. Potwór spał.
-Hej, zbudź się, kwaśnopyski! - zawołałem doń obraźliwie. -
Śpij po godzinach pracy!
Otworzył oko, machnął ogonem i ponownie zapadł w drzemkę. Czy nikt nie troszczył 
się o bezpieczeństwo zamku?
Zdegustowany, przeszedłem przez most zwodzony - był opuszczony i nie strzeżony. 
Zamek był największą stworzoną przez człowieka budowlą, jaką widziałem w życiu, 
imponującą nawet w ruinie, więc z przykrością patrzyłem na taki upadek ludzkiego 
autorytetu. Oczekiwałem, że znajdę się w centrum kwitnącego imperium; tymczasem 
bardziej 
przypominało to moją rodzinną wioskę.
W bramie pojawiła się jakaś postać. Była to przysadzista kobieta w średnim 
wieku. 
Miała na sobie brudny fartuch.
— Witaj, bohaterze! - wykrzyknęła. - Wejdź, proszę!
— Skąd wiesz, że jestem bohaterem? - zapytałem, niezbyt zadowo
lony. Och, lubię pochwały jak każdy barbarzyńca, lecz ta była nieuzasad
niona i pewnie nieszczera. Poza tym komplementy łatwiej przyjmować
od młodych i ślicznych kobiet, niż od starych i przysadzistych.
— Przepowiednia - wyjaśniła.
— Jaka przepowiednia? - zapytałem, lekko rozzłoszczony, po
nieważ przypomniałem sobie słowa starej kobiety elfów, że zgubi
mnie okrutne kłamstwo. Naprawdę nie lubię takich proroctw, więc
wolałem, żeby mi o tym nie przypominano.
-Opowie ci o tym Król Gromden. Wchodź; czeka na nas
kolacja.
Wzruszyłem ramionami i zsiadłem z konia. To dziwne, że drzewa usiłowały nie 
dopuścić mnie do zamku, a ludzie wręcz zachęcali. Zachowałem czujność, ale 
perspektywa 
dobrego posiłku kusiła.
-A co z moim koniem?
Wiedziałem, że Puk będzie zainteresowany taką samą formą ochrony, jaką 
zapewniałem mu wśród elfów; on pomagał mi w dziczy, a ja jemu w cywilizowanym 
otoczeniu.
-Mamy dla niego ładny żłób z magicznym ziarnem - odparła
kobieta.
Puk nastawił uszy. Parsknął. Wiedział, co dobre, gdy tylko o tym usłyszał.
Kobieta zaprowadziła nas do żłobu osadzonego w ścianie. Oczywiście, był w nim 
owies, który nawet dla mnie wyglądał apetycznie. Puk podszedł i zaczai jeść. 
Zauważyłem, że 
kiedy zjada garść, w żłobie wcale nie ubywa. Ziarno było rzeczywiście magiczne i 
widocznie 
bardzo smaczne.
-W porządku? - zapytałem go. - Pamiętaj, że nie znamy
dobrze tych ludzi.
Jednak koń zignorował mnie; był szczęśliwy. Zastanawiałem się, czy nie jest już 
zbyt 
oswojony. Nie jest dobrze, kiedy zwierzę - albo barbarzyńca - nazbyt ufa obcym, 
szczególnie 
cywilizowanym obcym. Cywilizowani ludzie nie podzielają prostych zasad 
barbarzyńców i 
mogą być bardzo podstępni.
-To wysokokaloryczna mieszanka - ostrzegłem go. - Jeżeli
zjesz za dużo, może ci zaszkodzić...
Parsknął, rozdmuchując ziarna na wszystkie strony; wiedział co robi i nie życzył 
sobie, żebym się wtrącał. Sądzę, że ja też nie życzyłbym sobie jego rad odnośnie 
do kobiet, 
szermierki i tym podobnych spraw. My, ludzie, potrafimy być nieświadomie 
okropnie 
aroganccy.
Poszedłem za kobietą na zamkowe komnaty zamieszkane przez ludzi. Te były w 
lepszym stanie. Podłogi były czyste, a na ścianach wisiały atrakcyjne gobeliny. 
Doszliśmy do 
sali biesiadnej, gdzie przyszykowano wystawny posiłek.
Za stołem siedział mężczyzna. Był stary, łysy i gruby, miał nastroszone siwe 
bokobrody i głęboko zapadnięte oczy. Nosił kosztowną szatę i koronę, więc 
pojąłem, iż mam 
przed sobą Króla Xanth. Powitałem go z szacunkiem należnym jego stanowisku.
- Cześć, Królu - powiedziałem.
- Cześć, Bohaterze - odparł, przymrużywszy oko.
— Hmm, Królu, nie wiem o co chodzi z tym bohaterstwem.
— To przepowiednia - wyjaśnił. - Gdy będziemy w potrzebie,
pojawi się młody, dobrze zbudowany, prosty człowiek, jadący na
widmowym rumaku, którego oswoił. Nie ulega wątpliwości, że ty
jesteś tym człowiekiem. Teraz siadaj i jedz, zanim wystygnie.
-Hmm, jasne - przytaknąłem, zbity z tropu. Ta przepowiednia
utrafiła w sedno, tyle że Puk nie uważał się za oswojonego. Pewnie to
kwestia właściwej perspektywy. Skoro jednak to proroctwo miało się
spełnić, co z przepowiednią elfów? Nie podobała mi się ta myśl, więc
szybko odsunąłem ją od siebie.
Usiadłem, a kobieta podała nam posiłek. Jedliśmy coś, co wyglądało na stek ze 
smoka 
i sałatkę owocową, popijając pienistym sokiem drzewa piwnego. Standardowy 
zestaw, oprócz 
smoczego mięsa; ciekawe jak je zdobyli. Jednak smoki czasem ulegały 
nieszczęśliwym 
wypadkom i ludzie mogli dopaść zwłoki, zanim znalazły je inne stworzenia. Byłem 
głodny i 
w dobrym humorze, więc nie pytałem.
-Powinieneś zaczekać, aż Król Gromden zacznie jeść - szep
nęła mi do ucha kobieta.
Zamarłem, z pełnymi ustami.
-Mf mmf? - spytałem.
-Nic nie szkodzi - rzekł pospiesznie Król i ugryzł spory kęs.
Zaczęliśmy więc jeść i był to wspaniały posiłek. Król jadł niewiele,
zatem ja spałaszowałem większość, a ostatni stek schowałem do kieszeni na 
później. 
Potem rozpoczęliśmy pogawędkę.
— Może o tym nie wiesz, Królu, ale jestem tylko barbarzyńskim
wojownikiem - powiedziałem, beknąwszy energicznie i wytarłszy
usta w obrus.
— Zdumiewające - napomknął ponuro.
-Co to za historia z tym bohaterem? Chcę powiedzieć, że jest ta
przepowiednia, ale po co wam bohater?
— Zdaje się, że mamy problem - rzekł Gromden. -- Po
trzebujemy bohatera, a ty najwidoczniej jesteś nim.
— No, to prawda, że szukam przygód, Królu. Co mogę dla ciebie
zrobić?
-Możesz podjąć Wyzwanie.
-Jasne, Królu. Powiedz tylko gdzie i co mam robić.
Ziewnąłem. Miałem za sobą długi dzień.
-Jutro - zdecydował Gromden. - Widzę, że jesteś zmęczony
podróżą.
-To mi odpowiada, Królu - zgodziłem się uprzejmie.
Służąca zaprowadziła mnie do pokoju na górze, gdzie znalazłem
wielkie łoże, lustro i nocnik. Jeszcze nigdy nie byłem w pomieszczeniu 
wyposażonym 
w takie nowoczesne urządzenia sanitarne! Niebawem zwaliłem się na łoże i 
zasnąłem, 
donośnie chrapiąc. Wiem, że chrapałem, gdyż słyszałem jak ten dźwięk odbija się 
echem od 
ścian. Wolę wprawdzie spać w lesie, jednak umiem się dostosować; radzę sobie z 
wytworami 
cywilizacji, jeśli muszę.
Rankiem obudziło mnie stanowcze pukanie. Wyskoczyłem z łóżka, złapałem miecz i 
podszedłem do drzwi.
To była tylko służąca.
— Są pewne komplikacje - rzekła pospiesznie. - Nie będę
mogła podać ci śniadania, ale możesz posilić się w ogrodzie.
— Dobrze - powiedziałem. - Co się stało?
— No... - skrzywiła się. - Jego Wysokość jest niedyspono
wany.
— Och. Chcesz powiedzieć, że stary nie chce dziś gadać? To
chyba będę musiał zaczekać.
Nie odpowiedziała. Odwróciła się i odeszła. Kobiety czasami są takie dziwne.
Skorzystałem z nocnika i wylałem go przez okno, po czym zszedłem na dół, do 
ogrodu. Puk już tam był, gryzł trawę. Wyglądał na zadowolonego; owies dobrze mu 
zrobił. - 
Dlaczego nie uciekłeś? - spytałem. - Trzymałeś się mnie, chociaż nie musiałeś, a 
teraz stałeś 
się częścią przepowiedni. Jesteś pewien, że cię nie oswoiłem?
Parsknął-pogardliwie, jak zawsze, i pasł się dalej. Przyszło mi do głowy, że 
nawet 
widmowy koń może czuć się samotny albo znużony brzęczeniem łańcuchami po nocy. 
Zostając ze mną, miał towarzystwo i wstęp na terytoria elfów i ludzi, gdzie było 
dobre 
jedzenie. Może warto być oswojonym, a przynajmniej udawać, że się takim jest.
Na drzewach znalazłem mnóstwo dojrzałych owoców i wkrótce zrobiłem sobie 
kanapkę z chlebowca i serowca. Zauważyłem smoko-rośla, co wyjaśniało zagadkę 
steków ze 
smoka; to nie było prawdziwe smocze mięso. Nic nie szkodzi; smakowało tak samo, 
o ile 
mogłem to ocenić. Widziałem, że niegdyś był tu dobrze utrzymany gaj, ale teraz 
zarosły go 
chwasty. Najwidoczniej w Zamku Roogna niewiele się działo. Byłem rozczarowany, 
chociaż 
miałem nadzieję, że Król ma dla mnie jakąś porządną przygodę.
Kiedy wróciłem na zamek, postanowiłem sprawdzić, co porabia staruszek. Znalazłem 
drzwi komnaty Króla Gromdena z namalowaną na nich koroną i zapukałem. Nikt nie 
odpowiedział, więc pchnąłem je i wszedłem.
-Jesteś tu, Królu? - zawołałem grzecznie. Nie chciałem, aby
pomyślano, że pcham się nieproszony.
Z kąta, gdzie stało łoże, dobiegł zduszony dźwięk, więc podszedłem tam. Król 
Gromden leżał na plecach i wcale nie wyglądał dobrze.
- Hej! - zawołałem. - Jesteś naprawdę chory, Królu!
Powoli otworzył oczy.
- Celna uwaga - szepnął.
-Słuchaj, Grom, przepraszam - rzekłem. - Nie wiedziałem.
Dziewka powiedziała mi tylko, że nie możesz rozmawiać. Czy coś ci
zaszkodziło? Mogę w czymś pomóc?
- Jestem stary - wyznał, jakby to nie było oczywiste. - Nie przeżyję roku. A 
może 
nawet miesiąca. Żona i dziecko opuścili mnie przed wieloma laty. Możesz mi pomóc 
przyjmując Wyzwanie.
- Jasne, Królu. Już wczoraj powiedziałem ci, że je podejmę. O co
chodzi?
- O...
Urwał, z trudem łapiąc powietrze. Rok czy miesiąc? Nie wiedziałem, czy przeżyje 
następną godzinę! Poprzedniego wieczora wyglądał całkiem dobrze, ale sądzę, że 
takie 
zmiany samopoczucia zdarzają się każdemu na starość.
- Wyzwanie jest związane z sukcesją.
- Z czym?
Z sukcesją. Kiedy umrę, potrzebny będzie nowy Król. Najlep-
szy czarodziej w kraju. Jest pewien problem, którego nie mam siły rozwiązać... 
Umilkł.
-Tak, Królu? - nalegałem, trącając go palcem. - Mówisz, że
masz coś do załatwienia zanim odwalisz kitę?
-Trzeba urządzić zawody - szepnął. - Zawody magów i...
Czekałem, jednak najwidoczniej stracił przytomność. Niedobrze;
naprawdę ciekawiło mnie, co mi chciał powiedzieć. Konkurs magii wydawał się 
interesującym pomysłem, jednak nie widziałem tu miejsca dla siebie. W końcu 
byłem tylko 
barbarzyńcą; nie miałem pojęcia o czarach.
Wróciłem do mojego pokoju. Zastałem w nim służącą, mocno zaczerwienioną.
— Gdzie byłeś? - zapytała gwałtownie. - Wszędzie cię szu
kałam.
— Rozmawiałem ze starym - odparłem.
— Niepokoiłeś Króla? - spytała wstrząśnięta. Kobiety są za
szokowane byle czym. - On jest chory!
— Jasne - przyznałem. - Powinnaś była mi powiedzieć. Nie
masz dla niego jakiejś pigułki albo zaklęcia?
— Jemu już nic nie pomoże - warknęła. - Teraz zejdź na dół;
Mag Jin przyjmie cię w sali audiencyjnej.
— Kto?
— Mag Jin. Maga Janga zobaczysz jutro; oni nie chcą przy
chodzić razem. Rywalizują ze sobą.
Zgodliwie wzruszyłem ramionami.
-Jasne, pogadam z każdym. Mam nadzieję, że stary niebawem
poczuje się lepiej. Może ma zaparcie; gdybyś dała mu trochę soku ze
śliwek...
Jednak ona już umykała pospiesznie. Sądzę, że należała do tych ludzi, którzy nie 
lubią 
słuchać dobrych rad.
Tak więc zszedłem na dół i znalazłem Maga Jina. Przypomniałem sobie, że elfy 
wspominały o kimś takim, kto sporządza poręczne zaklęcia w puszkach. Okazał się 
średniego 
wzrostu, ubranym na biało mężczyzną w średnim wieku, wyglądającym dość 
niepozornie. 
Oczywiście, zaraz powiedziałem mu to; barbarzyńcy lubią mówić, co myślą.
Uśmiechnął się; nie wiadomo dlaczego przypominało to reakcję Króla na niektóre 
moje uwagi. Chyba nie rozumiem cywilizowanych ludzi; wydaje się, że mają jakiś 
dodatkowy zmysł, którego nie posiadam. Kobiety też tak się zachowują.
— Pozwól, że pokażę ci, co robię - rzekł Jin. Sięgnął do swojej
sakwy i wyjął małą kulę. Podał mi ją. - Postaw ją gdzieś i wezwij ją.
Och, chcesz powiedzieć, że to zaklęcie? 
- Tak, ja rzucam zaklęcia.
Postawiłem kulę na stole.
- Wzywam cię, zaklęcie.
Kula natychmiast rozjarzyła się. Jej blask rozświetlił całą komnatę.
O rany, to naprawdę dobre - powiedziałem, mrużąc oczy przed oślepiającym 
blaskiem. - Jak długo będzie się palić?
-Aż się je unieważni.
-Chcesz powiedzieć, że dopóki nie każę jej zgasnąć?
-Nie, nie możesz odczynić moich czarów; są wieczne. Aby je
unieważnić, trzeba rzucić kontrzaklęcie - równoważne i przeciw
stawne. Jednak niektóre z moich czarów z czasem tracą moc; to zależy
od ich rodzaju i stopnia trudności.
-No dobrze, rzućmy czar ciemności - zaproponowałem.
- Ja nie rzucam negatywnych zaklęć - odparł Jin.
- Ach tak? A kto?
- Mój brat-bliźniak, Mag Jang.
- Chcesz powiedzieć, że jest was dwóch?
Teraz pojąłem sens wzmianki o Jin-Jangu.
- Równych i przeciwstawnych.
-O rety! - wykrzyknąłem, pojmując wszystko. - Ty i on...
Konkurs? Sprawdzić, kto lepszy?
-Właśnie - przytaknął Jin. - Jeden z nas musi zostać Królem
po śmierci Gromdena. Najpotężniejszy Mag. Tymczasem nie możemy
określić, który nim jest.
A co ja mogę zrobić?
-Oczywiście, Jang i ja możemy rzucać na siebie zaklęcia; one po
prostu będą się znosiły i otrzymamy remis. Musimy sprawdzić, czyje
czary są skuteczniejsze w praktyce. Dlatego potrzebujemy kogoś
trzeciego, kto wykorzysta je w jakimś konkretnym celu. Wtedy
będziemy mogli ocenić, czyje zaklęcia są lepsze.
Kogoś trzeciego - mruknąłem. - Zapewne mnie! -- Właśnie - przytaknął Jin. - 
Udasz 
się na wyprawę, korzystając z mojej magii przy wykonywaniu misji, podczas gdy 
czary Janga 
będą ci przeszkadzać. Jeśli powiedzie ci się, ja wygram i zostanę następnym 
Królem Xanth; 
jeżeli nie...
- Hmm, a co stanie się ze mną, jeśli to ja zawiodę?
- No cóż, chodzi jedynie o sprowadzenie pewnego obiektu.
Jeżeli nie zdobędziesz go, Jang zwycięży i stanie się następnym
Królem. Jednak jestem pewny, że moje czary pozwolą ci odnieść
sukces.
-Tak myślę - przytaknąłem bez przekonania. Równi i prze
ciwstawni... Pomyślałem, że zaklęcia będą znosić się wzajemnie, nie
dając żadnemu przewagi. Jednak byłem gotów przyznać, że bar-
barzyńca nie jest w stanie pojąć niuansów działania magii. - Skąd wezmę 
zaklęcia?
— Ta sakwa jest dla ciebie - rzekł. - Ustaliliśmy, że dam ci
siedem pomocnych zaklęć. Jang rzuci siedem przeciwstawnych, żeby
utrudnić ci zadanie. Moje poniesiesz sam; jego spadną na ciebie bez
ostrzeżenia. Musisz tylko unieważnić jego złe czary moimi i wykonać
zadanie.
— To chyba będzie proste - rzekłem z rozczarowaniem. Miałem
nadzieję, że usłyszę o jakiejś czarnej wieży strzeżonej przez potwory,
dziewicy do uratowania oraz o czarach pozwalających pokonać mon
stra i wdrapać się na wieżę. No cóż; przygoda pozostaje przygodą.
-Powinno - przytaknął, w ten subtelny sposób cywilizowa
nych ludzi, o którym już wspominałem.
Zajrzałem do sakwy z zaklęciami. Znajdowały się w niej różne przedmioty: mała 
biała 
tarcza, figurka potwora, czaszka, kamień, lalka, zwinięte pnącze oraz magiczny 
kompas.
-Przecież to zabawki! - zaprotestowałem.
Jin roześmiał się.
-A gdzie tam! To zaklęte wyobrażenia. Kiedy je wezwiesz na
pomoc, staną się wielkie i potężne.
Podniosłem mały czerep.
— Nie potrzebuję wielkiej czaszki!
— Pozwól mi wyjaśnić. Ponieważ wszystkie zaklęcia Janga i moje
są równoważne i przeciwstawne, w wielu wypadkach mają podobną
postać. Król Gromden wybrał siedem czarów, jakie mają być użyte
w tym konkursie; chciał rzetelnej próby magicznych sił, bez narażania
postronnych. Dlatego nie zezwolił na żadne niebezpieczne zaklęcia
wywołujące wybuchy, bazyliszki czy przewlekłe choroby zakaźne. Te
siedem ma bardzo proste działanie i powinieneś zrozumieć je bez
trudu. Jego negatywne zaklęcia są czarne; moje, pozytywne, są białe.
Tak więc, kiedy napotkasz czarną czaszkę, musisz zawezwać moją -
białą. Czarna czaszka przynosi śmierć; biała przeciwnie - niesie
życie. Ich działanie nie jest natychmiastowe; kiedy poczujesz moc
czarnej czaszki, będziesz miał minutę czasu, aby wezwać na pomoc
białą.
-Ach tak.
Sięgnąłem do sakwy po inny czar.
-Może lepiej wyjaśnij, jak działa każdy z nich, żebym zawsze
wiedział, co mam robić w ciągu tej minuty.
Wyjąłem małą białą tarczę.
-A to co?
-Biała tarcza przeciwdziała czarnemu mieczowi. Miecz, oczywi
ście, działa negatywnie; istnieje tylko w jednym celu - aby ranić
i zabijać. Tarcza ma chronić ciało i życie; wezwana, obroni twoje.
To miało sens. Nie mogłem się doczekać, kiedy ujrzę ten zaczarowany czarny oręż; 
takie historie związane z mieczem i magią przemawiały do mojej wyobraźni. Może 
spróbuję 
obronić się moim mieczem, zanim wezwę na pomoc tarczę; po prostu, żeby go 
sprawdzić. 
Wyjąłem zwój pnącza.
-A to?
-To jest oczorośl; zauważ oplatające ją gałki oczne.
Myślałem, że to paciorki, lecz teraz dostrzegłem maleńkie punk
ciki źrenic.
- Dzika oczorośl obdarza chwilową lub iluzoryczną inteligencją;
ofiara uważa się za znacznie sprytniejszą od niej. Jednak moje pnącze
działa naprawdę; połóż je na głowie, a na kilka dni staniesz się znacznie
mądrzejszy niż jesteś. Z czasem działanie słabnie. Większość czarów źle
działa na mózg, dlatego efekt nie jest trwały. Jednak lepiej nie używaj
tego, dopóki nie napotkasz wyhodowanego przez Janga czarnego
pnącza idiotyzmu, któremu musisz przeciwstawić pełną moc oczorośla.
Użyte jednocześnie są sobie równe, ale jeśli wykorzystasz moje dwa dni
wcześniej nim napotkasz tamte, przez jakiś czas będziesz głupszy niż
jesteś teraz, ponieważ negatywne zaklęcie podziała silniej.
- Rozumiem! - przytaknąłem. - Jestem tylko barbarzyńcą
z prowincji, w dodatku niezbyt sprytnym; nie mogę sobie pozwolić na
to, żeby jeszcze zgłupieć.
-Dokładnie - przyznał uprzejmie Jin.
Wyjąłem kompas.
— Słyszałem już o tych czarodziejskich przyborach - rzekłem. -
Ich małe strzałki zawsze wskazują północ. Jednak ja już wiem, gdzie
leży północ, a gdybym nie wiedział, zawsze mogę to stwierdzić za
pomocą zwykłej kuchennej magii, sprawdzając, po której stronie pni
rośnie mecł}. Po co mi to?
— Ten kompas wcale nie musi wskazywać północy - wyjaś
nił. - Pokazuje położenie obiektu, który masz znaleźć i sprowadzić
do Zamku Roogna. To zaklęcie powinieneś rzucić najpierw, żeby
dowiedzieć się, dokąd masz iść.
- A kompas Janga wskaże mi zły kierunek? - spytałem. -
Zatem wystarczy, że go zignoruję.
- Kompas Janga sprawi, że ten będzie pokazywał w złym
kierunku - wyjaśnił.
- No cóż, a więc zapamiętam wskazania tego. Dobrze orientuję
się w terenie -jak każdy barbarzyńca.
- Niestety, obiekt może zmieniać położenie, tak więc nie zdołasz
wytropić go bez kompasu, jeśli nie wiesz, czego szukać. Ponadto, on
wskazuje kierunek nie tylko igłą; działa również na umysł, tak że
wiesz, dokąd iść. Czarny kompas sprawi, że nie będziesz miał pojęcia,
gdzie masz się udać, nawet jeśli nań nie spojrzysz.
— Och - rzekłem, nieco zmieszany. - Skoro więc oba kompasy
mają przeciwstawne działanie, jak mam znaleźć obiekt?
— Musisz spróbować unikać czarnego kompasu, aż znajdziesz
to, czego szukasz. Później nic ci już nie zrobi.
— Jak mogę to zrobić? Gdybym wiedział, gdzie są zaklęcia Janga,
uniknąłbym wszystkich!
- Niestety, nie zdołasz; zostaną umieszczone na twojej drodze, tak że napotkasz 
każde 
z nich.
— Zmienię trasę!
— Nie, została już dokładnie przepowiedziana; Jang umieści na
niej swoje czary. Jednak niczego nie można przewidzieć do końca.
Jeśli zachowasz czujność, zdołasz je dostrzec i unieważnić moimi,
zanim wyrządzą ci poważną krzywdę. Ufam, że sobie poradzisz.
Uśmiechnął się lekko.
— No cóż, na pewno dołożę starań - przytaknąłem. - Czy jego
zaklęcie będzie łatwo zauważyć?
— I tak, i nie. Rozrzuci je w taki sposób, żeby zbić cię z tropu,
abyś nie dostrzegł ich, zanim znajdziesz się w zasięgu ich działania.
Twoja obecność uaktywni je. Dlatego musisz przez cały czas za
chować czujność. Kluczem do sprawy nie jest unikanie czarów, może
oprócz czarnego kompasu, lecz gotowość do ich natychmiastowego
odczynienia. Jeśli zauważysz z daleka czarne zaklęcie, możesz ostro
żnie podejść do niego z przyszykowanym białym przeciwzaklęciem.
Tak więc decydującym czynnikiem będzie twoja czujność.
— Będę gotowy. Barbarzyńcy zawsze zwracają uwagę na oto
czenie.
W końcu zaczęło podobać mi się to Wyzwanie, mimo wszystko. Wyciągnąłem figurkę 
potwora.
— To?
— Magia Janga przywoła straszliwego potwora, który nieuch
ronnie zniszczy cię, jeśli odpowiednio go nie potraktujesz. Mój czar
przepędzi monstrum, tak że wcale nie będziesz musiał z nim walczyć.
— Och - powiedziałem z rozczarowaniem. - Lubię walczyć
z potworami.
— Zapewniam cię, że ten ci się nie spodoba - rzekł. --To
taraśnik.
— Nigdy o nim nie słyszałem - rzekłem ze wzgardą.
— Po prostu uważaj na czarne zaklęcie i trzymaj to pod ręką. Nie
używaj go na żadnego zwyczajnego potwora.
Wydobyłem następne zaklęcie, lalkę.
— To?
Ten czar należy do najbardziej zdradliwych. Zaklęcie Janga
sprawi, że zamienisz się osobowością z osobą  lub stworzeniem
znajdującym się najbliżej w momencie, gdy zostanie rzucone. Żadne z dwojga nie 
zostanie 
zranione, ale wątpię, czy byłbyś zadowolony, gdyby nie zdjęto zaklęcia. Na 
przykład, jeśli 
najbliższym stworzeniem jest muszka owocówka, znajdziesz się w jej ciele, a ona 
w ciele 
człowieka. Moja magia przywróci was oboje do właściwych ciał, ó ile będą w 
pobliżu, kiedy 
z niej skorzystasz.
— Hmm, tak. Nie chciałbym być muszką owocówką - przy
znałem. Wyłowiłem ostatni przedmiot. - A to spadnie mi na głowę?
— Nie dosłownie. Czarny kamień sprawi, że zamienisz się w głaz;
biały pomoże ci odzyskać ciało. Oba działają ze znacznym zapasem
mocy.
- Hę!?
- Jeśli go nie kontrolować, jego moc wystarczy, aby zamienić
w głaz kilku barbarzyńców z ich wierzchowcami. Ten drugi podobnie,
zamienia duże ilości kamienia w ciało.
-Na czym polega różnica między zwykłym kamieniem i kimś
zaklętym w kamień? - zapytałem. - Czy są to różne typy kamieni?
-Zaklęcie po prostu działa na najbliższy kamień. Ponieważ
użyjesz go, kiedy będziesz zmieniał się w głaz, to będziesz ty. Jedynie
ty możesz rzucić te białe zaklęcia; to konieczne zabezpieczenie.
Wyobraziłem sobie przelatującego przedrzeźniacza, wrzeszczącego: „Wywołuję! 
Wywołuję!" i budzącego do życia całą sakwę życzeń naraz. Kiwnąłem głową; takie 
zabezpieczenie było niezbędne. Dobrze obmyśleli szczegóły tego wyzwania.
Głęboko nabrałem powietrza.
— A zatem jeśli będę trzymał  tę sakwę pod ręką, zdołam
przeciwdziałać każdemu zaklęciu Janga i dokończyć misji. To nie
wydaje się trudne.
— No cóż, zawsze można trafić na  niespodziewany rozwój
wydarzeń i związane z tym komplikacje w terenie - powiedział.
— Jestem barbarzyńcą. Przywykłem radzić sobie w terenie.
— Ponadto w powrotnej drodze będziesz obciążony obiektem.
To może rozproszyć ci uwagę. Kiedy zdobędziesz obiekt, musisz
zachować szczególną ostrożność, gdyż ryzyko związane z podjęciem
Wyzwania może wtedy wzrosnąć wykładniczo.
— I o to chodzi - przyznałem, zastanawiając się, co oznacza
słowo „wykładniczo". Uznałem, że to wyszukane określenie Magów
na „mnóstwo". - A właściwie co mam tu sprowadzić?
Jin wyglądał na lekko zmieszanego.
-Obawiam się, że nie mogę ci powiedzieć. Król Gromden
postanowił, że pewne rzeczy powinny być niespodzianką, żeby kon
kurs był bardziej, hmm... sportowy. Poinformowałem cię o zasadach
działania zaklęć i przeciwzaklęć, więc masz przewagę; trzeba ją
zrównoważyć kilkoma niewiadomymi. Może Jang powie ci więcej,
jednak... - tu spochmurniał. - Nie powinieneś wierzyć we wszystko, co ci powie.- 
Ja jestem 
Dobrym Magiem; on jest Złym Magiem. Ja zawsze muszę działać pozytywnie i mówić 
prawdę. On działa negatywnie i... Zamilkł.
-Chcesz powiedzieć, że on zawsze kłamie? Zatem będę zawsze
uważał, że jest inaczej niż on twierdzi.
Jin był jeszcze bardziej zmieszany.
— To nie takie proste. Prawda nie zawsze jest przeciwieństwem
nieprawdy. Na przykład, możesz zapytać kłamcę, gdzie znajduje się
najbliższy poduszkowiec, a on powie ci, że na wschodzie, podczas gdy
ten krzew naprawdę rośnie na południu; jeśli podążysz w przeciwnym
kierunku, na zachód, i tak zostaniesz oszukany.
— Zatem przynajmniej będę wiedział, gdzie nie powinienem go
szukać - na wschodzie. Zawsze to jakaś pomoc.
— Niekoniecznie. Jang nie kłamie w dosłownym znaczeniu tego
słowa; on próbuje oszukać. Jeśli zdoła zwieść cię pośrednio, albo nawet
mówiąc prawdę w sposób budzący wątpliwości, zrobi to. Tak więc te
krzaki mogą naprawdę rosnąć na wschodzie - tam, gdzie nie pójdziesz.
Zacząłem pojmować konsekwencje. Cywilizowani ludzie rzeczywiście uczynili z 
kłamstwa prawdziwą sztukę! My, barbarzyńcy, jesteśmy prostodusznymi łgarzami, 
jeśli już w 
ogóle kłamiemy.
-Właściwie wolałbym, żebyś wcale nie rozmawiał z Jangiem -
rzekł Jin. - Jednak zasady konkursu dają nam równe prawa. Tak
więc mogę jedynie ostrzec cię, żebyś mu nie wierzył; zarówno kiedy
kłamie, jak i gdy mówi prawdę, bowiem na pewno oszuka cię, żeby
zyskać przewagę. Jest niewiarygodnie sprytny.
Wzruszyłem ramionami.
-Dziękuję za przestrogę, Magu. Będę uważał.
Uśmiechnął się.
— Staraj się. I żegnaj, Bohaterze; mam nadzieję ujrzeć cię znowu
po zakończeniu misji.
— Na pewno, Jin.
Zostawiłem go, zabierając do pokoju sakwę z zaklęciami.
Reszta dnia minęła bez większych wydarzeń. Służąca podała mi porządny obiad i 
pospieszyła zająć się chorym Królem. Ja zabijałem czas zwiedzaniem zamku, który 
był wielki 
i pusty. W jednej z komnat na górze znalazłem magiczny gobelin, ukazujący sceny 
z ostatnich 
czterystu lat dziejów Xanth. Widziałem wielu królów, niektórych naprawdę 
dobrych. 
Spodobał mi się Król Roogna, który nadzorował budowę zamku; wykorzystywał do 
tego 
centaury i Zły Mag Murphy próbował mu przeszkodzić, ale jakiś barbarzyńca 
przybył na 
pomoc Królowi. Barbarzyńcy zawsze pojawiają się w odpowiedniej chwili, kiedy 
cywilizowani ludzie nie dają sobie rady! Ja również byłem ulepiony z takiej 
gliny, o czym 
chyba już wspomniałem. Wyglądało na to, że w miarę upływu wieków ludzie mieli 
coraz 
mniejszą władzę nad Xanth i niegdyś rozległe królestwo kurczyło się, aż pozostał 
z niego 
jedynie obecny król Gromden. Ten był dobrym człowiekiem i chciał dobrze, ale 
ludzie nie 
mieli do niego zaufania. Może dlatego, że w Xanth nie zostało dość mieszkańców, 
żeby 
powstrzymać dżunglę.
Zjawiła się kobieta.
-Król pyta o ciebie - oznajmiła z dezaprobatą.
Poszedłem do komnaty Gromdena. Siedział na łóżku, wyraźnie
odzyskawszy trochę sił, chociaż wcale nie wyglądał kwitnąco.
— Czujesz się lepiej, Królu? - spytałem inteligentnie. - Może
pomógł ci sok ze śliwek?
— Moja choroba przychodzi i odchodzi - rzekł - a każdy atak
powala mnie mocniej. Przyczyna leży zarówno w duszy, jak i w ciele.
Jakże chciałbym, żeby była tu moja żona i dziecko!
Ze szczerym żalem wzruszył ramionami.
-Człowiek przez całe życie płaci za moment słabości.
- Na pewno, Królu! - przytaknąłem. - Pamiętam jak zna
lazłem nasionko wikłacza i postanowiłem zasadzić je w naszym
ogrodzie...
- Wezwałem cię, gdy tylko odzyskałem przytomność, ponieważ
ta chwila może nie potrwać długo. Mam ci do powiedzenia coś
ważnego i obawiam się, że mi nie uwierzysz.
- Jestem tylko barbarzyńcą, Królu - przypomniałem mu. -
Wierzę prawie we wszystko.
Uśmiechnął się ze znużeniem.
- Zapewne dlatego przepowiednia wyznaczyła ciebie do tej
misji; nie masz uprzedzeń. Jednak boję się, że jesteś niepotrzebnie
zwodzony, więc zwyczajna uczciwość nakazuje mi wyjaśnić kilka
spraw.
- Pewnie, Królu - kiwnąłem głową. - Kto mnie nabiera?
-Te zawody między Jinem a Jangiem nie są tylko tym, na co
wyglądają. Nie jest to jedynie próba mająca zdecydować, który Mag
obejmie po mnie tron Xanth, lecz który z nich będzie służył drugiemu.
- Czy to nie to samo? - zapytałem. - Ten, który przegra, nie
zostanie Królem, więc...
- Nie, nie to samo - zapewnił. -- A obiekt, który masz
sprowadzić, posiada pewne cechy znacznie komplikujące twoje zada
nie. To nie jest takie proste, Barbarzyńco! Jin i Jang nie mają pojęcia,
że coś o tym wiem, ale...
-A skąd o tym wiesz, Królu?
Znów uśmiechnął się.
-Widzę, że i ty, tak samo jak oni, kwestionujesz pozostałe mi
jeszcze zdolności kojarzenia. Istotnie, sam z trudem uwierzyłem, gdy
odkryłem prawdę. Może przekonam cię prędzej, jeśli zademonstruję, jak zdobyłem 
te 
informacje.
— Tak sądzę - potwierdziłem bez przekonania. Stary trochę
bredził. To zdarza się czasem chorym ludziom.
— Czy byłbyś tak uprzejmy i przyniósł mi coś z ogrodu?
— Jasne, Królu - przytaknąłem przyjaźnie. Trzeba poprawić
mu humor. Odwróciłem się, opuściłem pokój, zszedłem na dół, do
ogrodu i rozejrzałem się wokół. Co tu wziąć? Owoc? Może śliwkę?
Patyk? Nie ma sensu zadawać sobie zbyt wiele trudu, ponieważ, kiedy
wrócę, zapewne znajdę go śpiącego.
Dostrzegłem kawałek kamienia, który odpadł z zamkowego muru. Powinien 
wystarczyć. Podniosłem go i wróciłem do środka.
Król Gromden nie spał. Podałem mu kamień. Podniósł go i spojrzał nań bacznie.
— To kawałek głazu z muru otaczającego ten zamek - rzekł. -
Został obrobiony przez centaury i przywleczony tu przed czterystu
laty.
— Co ty powiesz - mruknąłem. Nie trzeba żadnego magicznego
talentu, żeby to wiedzieć; wszystkie kamienie zamku obrobiono
i zwieziono tu właśnie wtedy. Jeśli nawet nie wszyscy o tym wiedzieli,
magiczny gobelin pokazywał to każdemu, kto chciał popatrzeć, tak
jak ja.
— Centaur, który przyniósł ten kamień, miał cętkowaną skórę
i szary ogon - ciągnął Król. - Potknął się kopytem o korzeń i zaklął
brzydko, za co dostał reprymendę od swego zwierzchnika.
— Jasne - przytaknąłem niezachęcająco, przekonany, że zmyśla.
— Później, zanim skończono zamek, zaatakowały gobliny i har
pie - mówił dalej. - Samica harpii złożyła jajko, które eks
plodowało w pobliżu, nadkruszając głaz, ale zaprawa utrzymała go
w całości. Potem gobliny obiegły zamek i sterta ich trupów spiętrzyła
się pod murem; oko jednego z nich trafiło na ten odłamek, który nie
był tym zbytnio zachwycony.
Zachichotałem. Trzeba przyznać staremu: umiał nawijać! Może nie tak, jak ten od 
gobelinu, ale i tak nieźle.
-Potem trupy goblinów rozpuściły się i trochę cieczy wsiąkło
w ten głaz. Znosił to przez wieki, aż ostatnio potrącił go ptak i kamień
w końcu odłamał się, po czym spadł na ziemię. Zaklęcie powinno
naprawiać wszelkie uszkodzenia zamku, lecz wiek i zaniedbania
mogły osłabić czar. Podniosłeś kamień leżący między murem a fosą,
obok żółtego kwiatka.
- Hej,  rzeczywiście! -- wykrzyknąłem, przypominając sobie kwiat. - Skąd o tym 
wiesz, Królu?
Żadne z okien zamku nie wychodziło na tamtą stronę; nie mógł wyjrzeć i zobaczyć, 
co 
robię. Uśmiechnął się. -Na tym polega mój dar, magiczny talent, który umożliwił 
mi
objecie tronu. Mogę wziąć w rękę dowolny przedmiot, aby zobaczyć
i usłyszeć jego historie. W ten sposób odkryłem oszustwo Jina i Janga.
Ten pierwszy zgubił kiedyś guzik; podniosłem go i kiedy chciałem
sprawdzić, do kogo należy, dowiedziałem się, że...
Zerknąłem na niego. Wyglądał gorzej; nie służył mu wysiłek związany z siedzeniem 
i 
mówieniem.
— Lepiej teraz odpocznij, Królu - powiedziałem.
— Przecież muszę cię ostrzec - protestował słabo. - To ważne,
żebyś wypełnił twoją misję, gdyż Jin...
Zakaszlał i wypluł trochę flegmy, tak że nie dosłyszałem ostatnich słów. Nie 
chciałem, 
żeby umarł w trakcie rozmowy ze mną, więc wycofałem się pospiesznie. Barbarzyńcy 
nie 
znają się na chorobach.
-Prześpij się, Królu - rzuciłem od drzwi. - Porozmawiam
z tobą jutro.
W zamku naprawdę było nudno. Nie mogłem doczekać się, kiedy wyruszę w drogę; 
przynajmniej to wyglądało bardziej obiecująco.
Następnego dnia pojawił się Mag Jang. Nosił czarny płaszcz i wyglądał groźnie, 
lecz 
rysy twarzy miał takie same jak Jin.
-Widzę, że jesteście bliźniakami - stwierdziłem spostrzegawcze.
— Naturalnie - potwierdził bez uśmiechu. - Reprezentujemy
Dobre i Złe aspekty magii. Nie traćmy czasu. Gdzie są zaklęcia?
— Hę? - odparłem, zapewne nie okazując pełni mojej, jakkol
wiek skromnej, inteligencji.
— Zaklęcia Jina, chłopie. Muszę je sprawdzić, żeby wiedzieć,
których mam użyć.
— Och.
Nie wiem dlaczego, ale sądziłem, że on wie, których, skoro Król ustalił 
to'wcześniej. 
Widocznie coś źle zrozumiałem. Poszedłem do mojego pokoju i przyniosłem sakwę.
Jang złapał ją, otworzył i zajrzał do środka.
- Zwykłe śmieci - rzekł. - Jin nigdy nie grzeszył wyobraźnią.
- Myślałem, że Król Gromden wybrał...
— On też. Tępaki! Nic dziwnego, że Xanth idzie na dno.
Sięgnął i wyjął oczorośl.
— Bez trudu mogę znaleźć coś na to idiotyczne pnącze.
— Na pewno, skoro twoje zaklęcia są równoważne i przeciw
stawne.
— Albo ten pusty czerep - rzekł, podnosząc białą czaszkę
i wrzucając ją z powrotem do torby. - Czy to dziwactwo.
Teraz trzymał białą figurkę potwora.
-I jeszcze ten numer ze starą magiczną tarczą! Jin nie ma za
grosz konceptu!
-Cóż, jak już mówiłem, Król...
— A jak ja już mówiłem, on też! No, ta ma pewne możliwości -
rzekł, wyjmując lalkę. - Byłeś już kiedyś w innym ciele, tumanie?
— No, nie tak dokładnie...
— I jeszcze ten relikt z epoki kamienia tupanego - ciągnął,
trzymając biały kamień. Zerknął na mnie. - Przyjmij dobrą radę,
niedoszły bohaterze; oszczędź sobie wielu kłopotów. Spadaj!
— Co?
— Idź stąd i nie wracaj. Znikaj ze sceny.
Z trudem pojmowałem, co mówi.
— Przecież misja...
— Ma wyjaśnić, kto ma być następnym Królem - Jin czy Jang.
Jeśli nie sprowadzisz obiektu, sprawa zostanie wyjaśniona. Królem
zostanie Jang.
— Ale... nawet nie próbując...
— No, masz dwie możliwości, ignorancie. Możesz ruszyć tam
i zostać zabity, albo ruszyć tam, nie przejmować się i przeżyć. W obu
wypadkach wynik zawodów będzie taki sam - tylko twoja sytuacja
ulegnie zmianie. Musisz rozważyć, co masz do stracenia.
— Nie mogę... Obiecałem, że spróbuję i...
— Ty głupcze! - wrzasnął urażony. - Nie wiesz, że wszystko
ukartowano? Nie możesz sprowadzić obiektu! Cała umowa to okru
tne kłamstwo, wymyślone na użytek mas.
Masy? Zastanawiałem się, gdzie one są.
— Przecież Król Gromden powiedział...
— Ten stary dureń jest zdziecinniały, prostoduszny i śmiertelnie
chory! Patrz, jak Zamek Roogna podupadł w czasie jego rządów. Nie
potrzeba nam kolejnego skandalu. Najwyższy czas, żeby ktoś chwycił
sprawy w mocne ręce i przywrócił tronowi dawny blask.
Te słowa miały sens.
— Przecież Mag Jin może... ma podobny dar...
— Jin jest ograniczony swoimi głupimi poglądami na etykę. Dla
niego ważniejsze są środki od celu. Nikt do niczego nie dojdzie, jeśli
będzie bardziej niepokoił się o to, jak robi, niż o to, co robi. Dlatego
Jin jest skazany na porażkę w tym konkursie.
Nigdy nie uważałem się za spryciarza, więc od razu wiedziałem, że nie mam szans. 
Nie mogłem dyskutować z kimś tak mądrym i bezlitosnym jak Jang. Mimo to miałem 
pewne 
wątpliwości.
— Nie wiem...
— Oczywiście, że nie wiesz, wieśniaku - potwierdził Jang. -
Dlatego powiem ci. Kiedy zostanę Królem, sowicie cię wynagrodzę.
Lubisz nimfy? Dam ci beczkę zaklęć na nimfy, a każda będzie śliczna
jak poranek i ochoczo spełniająca twoje życzenia. Lubisz jeść? Co noc
wyprawię ucztę. Szukasz pociechy? Najbardziej pocieszycielskie po-
cieszycielki będą na twoje usługi.
-...czy powinienem podejmować się tej misji - ciągnąłem
uparcie-jeśli mam nawet nie próbować. Gdybym nie wiedział, że to
niemożliwe, podejrzewałbym, że chcesz mnie przekupić...
-Wreszcie pojmujesz, głupku! Podaj swoją cenę!
-Ponadto, z tego, co słyszę, zapowiada się niezła przygoda,
a właśnie tego szukałem.
Naprawdę, nie spodobał mi się ten Jang!
-A cóż to za przygoda, pozwolić, żeby potwór odgryzł ci głowę?
Martwi nie mogą cieszyć się życiem!
Prawdę mówiąc, w moim przypadku istniało życie po śmierci; on najwidoczniej o 
tym 
nie wiedział. Nadęty arogant, nie trudził się sprawdzaniem, jaki mam talent. 
Postanowiłem 
nie wspominać mu o moim darze.
-Jin mówił, że zechcesz mnie oszukać.
Jang roześmiał się.
-Skąd wiesz, że to nie on kłamie, gamoniu? Oczywiście, że nie
chciał, żebyś mnie słuchał!
Miał trochę racji. Teraz nie wiedziałem, komu wierzyć.
— Chyba lepiej będzie jeśli wyruszę wykonać zadanie, starając
się, ile sil, i zobaczę, co z tego wyjdzie.
— Głupiec!
Jang rzucił na podłogę sakwę z zaklęciami i wymaszerował z komnaty.
Przydałaby mi się dobra rada, ale w pobliżu nie było nikogo, kto miałby trochę 
oleju 
w głowie - może oprócz Króla, ale on nie słyszał tej rozmowy i mógłby mi nie 
uwierzyć. 
Nagle przypomniałem sobie o jego darze. Mógł odtworzyć dialog czy cokolwiek z 
mojego 
guzika; wtedy uwierzy!
Poszedłem do jego komnaty, ale spał, a ja nie chciałem go budzić. Mógł dostać 
kolejnego napadu kaszlu. A zresztą, co mi mógł powiedzieć poza tym, żebym 
wyruszył 
wykonać misję, jak zaplanowano. Prawdę mówiąc, mógł nawet wiedzieć o 
nieuczciwości 
Janga, gdyż próbował mi coś rzec poprzedniego dnia. Być może teraz dowiedziałem 
się, o co 
mu chodziło: że Jang nie tylko spróbuje mnie oszukać, ale i kupić. Na szczęście, 
nie byłem 
dostatecznie mądry, żeby dać się przekupić.
7. GÓRA CIAŁA
Następnego ranka wyruszyłem, gotowy na wszystko, z sakwą zaklęć przytroczoną do 
Puka. Miałem mój wierny miecz i nóż, który zabrałem z zamku. Kobieta znalazła mi 
w 
zbrojowni solidny łuk i kołczan strzał. Z drzew w sadzie zerwałem trochę 
czereśni oraz
granatów, jak również jadalnych owoców na długą drogę. Miałem na sobie lekką 
zbroję ze skórzanych pasków, magicznie zapeklowanych i utwardzonych. W Zamku 
Roogna 
było wiele dobrych rzeczy; szkoda, że tak niewiele ludzi mogło cieszyć się nimi.
W końcu zaczynałem przygodę! To dodawało mi otuchy, mimo pewnych aspektów, 
które mnie niepokoiły, i obawy, że nie okaże się tak podniecająca, jak 
oczekiwałem.
O obiekcie, który miałem sprowadzić, wiedziałem tylko, że znajdował się gdzieś 
na 
północny zachód od Zamku Roogna, jednak to wystarczyło mi na początek. W każdej 
chwili 
mogłem użyć zaklęcia wskazującego, lecz wolałem zaczekać aż minę zaklęcie 
mylące, które z 
pewnością napotkam po drodze. Wtedy całkiem zniweczę czarny czar, mając 
nadzieję, że 
tego białego zostanie dostatecznie dużo, abym mógł odnaleźć obiekt, gdy znajdę 
się w jego 
pobliżu.
Czy to możliwe, żeby wszystkie zaklęcia umieszczono w linii prostej? W takim 
razie 
lepiej byłoby iść krętą ścieżką i w ten sposób ominąć większość z nich. Potem, 
gdy podejdę 
bliżej, mógłbym użyć białego kompasu i szybko umiejscowić obiekt. Nie miałoby 
już 
znaczenia, co uczyni czarne zaklęcie; byłoby za późno. Zatem nie używając tego 
czaru 
postępowałem tak, jakbym zachowywał ostatnią strzałę do chwili, gdy cel /najdzie 
się w 
pewnym zasięgu. To miał być przejaw zdrowego rozsądku.
Jednak Jin zapewniał mnie, że nie zdołam uniknąć czarnych zaklęć; umieszczono je 
na 
moim przewidywanym szlaku. Jeśli zacznę lawirować, znajdę je na zakrętach. 
Trudno mi 
było to zaakceptować. W końcu mogłem skręcać na chybił trafił. Jednak pewne 
aspekty magii 
są niepojęte dla takiego ciury, jak ja. Zobaczymy, co będzie.
Banda agresywnych drzew próbowała mi utrudniać życie, tak jak poprzednio; 
zastanawiałem się, dlaczego mnie nie lubią, skoro przybyłem tu dla dobra Zamku 
Roogna i 
miłej przygody. Może i one, jak Jang, uważały, że moja misja nie powiedzie się. 
Jednak 
przeszkadzając mi, czyniły niepowodzenie bardziej prawdopodobnym. W końcu 
powinny 
cieszyć się, że odchodzę; mogły znów robić mi trudności w drodze powrotnej, 
jeżeli po prostu 
mnie nie lubiły. Ich zachowanie nie miało sensu. Czego jednak spodziewać się po 
takich 
kołkach? Powtórzyłem więc znaną przemowę, trzymając miecz w pogotowiu, a Puk 
skoczył 
naprzód. Gałęzie trzęsły się ze złości, ale nie zaatakowały. Czasem siła jest 
jedyną 
alternatywą, szczególnie dla tego, kto ją posiada.
Kłusowaliśmy dalej w niezłym tempie i wkrótce dotarliśmy do Pasma gór. 
Rozważałem, czy ich nie ominąć, ale nie wiedziałem jak daleko sięgają i 
obawiałem się, że 
mogę zgubić właściwy kierunek, nazbyt zboczywszy z drogi. Obrałem zatem drogę 
typową 
dla barbarzyńcy - prosto przez góry Naturalnie, najkrótsza droga nie zawsze bywa 
najłatwiejsza, co odkrył żar-ptak, próbując romansować ze swoim odbiciem w 
wodzie, która 
ugasiła jego ogień. Jednak w głębi duszy uważałem, iż nikt nie spodziewał się, 
że będę taki 
głupi, żeby iść wprost przez góry, więc może nie czekały tam na mnie złe czary. 
To był test - 
czy mogę zrobić coś nieoczekiwanego i zejść z przewidzianego szlaku. Jeżeli nie 
mogłem być 
mądry, przynajmniej będę przebiegły.
W miarę jak jechaliśmy, stok stawał się coraz bardziej stromy, aż Puk zaczął 
sapać i 
musiałem zsiąść, żeby mu ulżyć. W pewnej chwili byłem zmuszony odwinąć jeden 
łańcuch i 
przerzucić go przez pień rosnącego wyżej drzewa, a potem ciągnąć zań, aby pomóc 
koniowi 
wejść. Prawdę mówiąc, te łańcuchy najbardziej przyczyniały się do jego 
zmęczenia; 
stanowiły znaczne obciążenie. Jednak uparcie pięliśmy się w górę i przed 
zmierzchem 
dotarliśmy tak wysoko, że kraina Xanth rozpostarła się pod nami wzorzystym 
dywanem jezior 
i puszcz. Jedno z jezior stawało się coraz jaśniejsze i większe, gdy na nie 
patrzyłem. 
Usiłowało zrobić na mnie wrażenie; rzeczy nieożywione mogą być równie próżne w 
kwestii 
swojego wyglądu, jak żywe stworzenia.
Niestety, nie widziałem, co znajduje się przed nami, na północnym zachodzie, 
ponieważ wierzchołek góry zasłaniał widok. Jednak wiedziałem, że zobaczę całą 
panoramę, 
gdy wejdziemy na szczyt. To będzie równie dobre jak mapa; może nawet zauważę 
poszukiwany obiekt, czymkolwiek on jest. Tylko czy go rozpoznam?
Zbocze pięło się wyżej i wyżej. Z dołu naprawdę nie wyglądało na takie wysokie! 
Góra zdawała się rosnąć, próbując nas przetrzymać, pokonać. Następnym razem 
pojadę 
dookoła i zaryzykuję złe czary! Jednak raz obrawszy drogę, nie miałem zamiaru 
zawracać. 
Jak już pewnie wspomniałem, barbarzyńcy czasami mają zakute łby, a ja byłem 
typowym 
przedstawicielem tego plemienia.
Zrobiło się chłodniej, potem całkiem zimno; dotarliśmy do obszaru wiecznych 
śniegów. Oczywiście, na niebie pojawiło się stado śniegułek, przybywających, aby 
nas 
obejrzeć. Nie znam tych ptaków, ale nie ufałem im, tak samo jak Puk. 
Przyspieszyliśmy, 
próbując im ujść, lecz nadleciały i zaszumiały nad nami. Z ich skrzydeł osypał 
się na nas 
biały pył. Potem odleciały i zaraz zniknęły nam z oczu.
-Obyło się bez kłopotów - stwierdziłem z ulgą. - Znajdźmy
jakieś miejsce, gdzie rozbijemy obóz na noc. Rozpalę ogień, żebyśmy
nie zamarzli.
Jednak Puk położył uszy po sobie i brnął dalej po zimnym stoku.
-Hej, o co chodzi? - pytałem. - Musimy stanąć, dopóki
ziemia jeszcze nie zamarzła i jest jeszcze drewno na opał. Zobacz, czy
nie uda ci się wywęszyć jakiejś półki albo nawet niewielkiej groty.
Mimo to szedł dalej, nie zwalniając i nie usiłując niczego szukać. Zaczai mnie 
denerwować.
-Słuchaj, Puk, jestem zmęczony i chcę odpocząć, a i ty też nie
jesteś taki świeży...
Nagle zauważyłem, że pada śnieg. Jednak nie było nad nami żadnej chmury; płatki 
tworzyły się w powietrzu. Widziałem jak rosną, stają się cudownie wielkimi 
krążkami 
ozdobionymi skomplikowanymi wzorami - każdy innym. Chwyciłem jeden z nich; miał 
wielkość mojej dłoni i sześć promieni wychodzących z sześciokątnego środka, 
rozgałęziających się raz po raz na drobniejsze, aż do brzegu będącego kolejnym 
zgrabnym 
heksagonem. Podziwiałem jego piękno i symetrię. Po chwili stopił się w mojej 
dłoni i rozpadł 
na kawałki. Zasmuciła mnie utrata tak pięknego przedmiotu; aby powstrzymać 
napływające 
mi do oczu łzy, złapałem następny płatek i skupiłem nań wzrok. Ten był jak 
najpiękniejsza z 
haftowanych serwetek, absolutnie doskonały pod każdym względem. Jednak po chwili 
i on 
stopniał i zniknął.
Teraz spadały jeszcze piękniejsze płatki. Już nie były to krążki, lecz 
kryształy, 
odbijające i rozpraszające skośne promienie słońca, tak że promieniowały tęczową 
poświatą, 
tworząc większe sześciokąty barwnego światła, wypełniające powietrze przede mną. 
Te jasne 
płatki stały się tak wyraźne, że miałem wrażenie, iż mogę piąć się w górę po ich 
splecionych 
szprychach, lecz kiedy sięgnąłem, moje ręce tylko zmieniły kolor i nie znalazły 
niczego.
Przed nami była szczelina, za szeroka, aby ją przeskoczyć, zbyt głęboka i 
straszna, 
żeby w nią zajrzeć. Jednak płatki złączyły się i splotły, tworząc most, na który 
skierowałem 
Puka.
Podszedł do krawędzi i zaparł się. Ubodłem go piętami, popędzając naprzód.
-To doskonały most - powiedziałem mu.
-To halucynacja, ty głupcze! - odparł.
— Skąd wiesz?
— Wszystko to jest pewnego rodzaju złudzeniem - upierał się.
— Udowodnij, ty oślogłowy!
-To musi być złudzenie, ponieważ w rzeczywistości nie mówię
ludzkim językiem - oświadczył.
Zastanowiłem się, rozważyłem i przemyślałem sprawę.
-Możliwe - uznałem w końcu. - Tylko co jest powodem tego
zjawiska?
-Ten śnieg zrzucony na nas przez śniegułki, oczywiście. Dlatego
usiłowałem stamtąd uciec. Działa na umysł, każąc ci słyszeć i widzieć
rzeczy, które nie istnieją.
- Chcesz powiedzieć, że nie ma żadnych wielkich płatków
śniegu, a ty wcale do mnie teraz nie mówisz?
Dokładnie to mam na myśli, ty cymbale. Jedynym wielkim
kawałkiem śniegu jesteś tutaj ty. Teraz siedź spokojnie, a ja wyciągnę
nas z tego.
Ruszył na szczyt góry.
— Prawdziwy śnieg znosi działanie tych hipnotycznych płatków.
Pewnie zamarzają od zimna. Obojętnie, co zobaczysz, nie schodź
z mojego grzbietu.
— Dlaczego one nie działają i na twój umysł?
— Nie bądź głupi, barbarzyńco. Przecież ja jestem tylko zwie
rzęciem.
Uznałem, że wie lepiej ode mnie.
-Prawdę mówiąc, to nawet zabawne - stwierdziłem.
Puk tylko parsknął i brnął dalej.
Teraz płatki zmieniły się w śnieżne wróżki, tańczące na wietrze. Skakały, 
wirowały i 
wykręcały wspaniałe piruety. Jedna skinęła na mnie, co przypomniało mi 
Dzwoneczek i 
taniec elfowych panien; zacząłem zsiadać, lecz Puk mocno podskoczył, 
przywracając mi 
pamięć, więc niechętnie zrezygnowałem z tego zamiaru.
Powoli barwne postacie zniknęły i ukazało się zbocze góry w całej swej ponurej 
krasie 
- skał, krzewów i pasm prawdziwego śniegu. Spojrzałem w dół, na szczelinę, i 
zobaczyłem, 
że nie było tam żadnego mostu. Wpadłbym tam, gdzie czekała mnie zguba lub 
wielkie 
niewygody, gdyby Puk nie ostrzegł mnie przed iluzjami zrodzonymi przez śnieżne 
płatki. 
Następnego ptaszka noszącego śnieżny pył przeszyję strzałą!
Nagle przypomniałem sobie przepowiednię starej kobiety elfów: że zgubi mnie 
okrutne kłamstwo. Ten most ze śnieżnych płatków był oszustwem, jak nic! Tylko 
koński łeb 
Puka ocalił mnie od zguby. Zerknąłem na rumaka.
-Dziękuję, widmowy koniu - powiedziałem. - Uratowałeś
mnie. Okazałeś się mądrzejszy niż ja.
Puk twierdząco zastrzygł uchem i piął się w górę.
-Jednak skoro nie umiesz mówić, to jak mnie ostrzegłeś? Chcę
powiedzieć, że jeśli tylko wydawało mi się, że mówisz do mnie
ludzkim głosem...
Koń szedł dalej. Westchnąłem.
-No cóż, nie wiem, ile z tego wydarzyło się naprawdę, lecz
jestem pewny, że uratowałeś mi życie, Puk. Zatem chyba mogę cię
uznać za oswojonego.
Puk parsknął, urażony.
-Przykro mi - przeprosiłem. - Jednak jeżeli nie jesteś oswojo
ny, to dlaczego zostałeś ze mną?
Koń tylko potrząsnął grzywą, brzęcząc łańcuchami. Nagle przyszedł mi do głowy 
pewien pomysł, najlepszy, na jaki mógł wpaść barbarzyńca o tak późnej porze.
-Puk, jeśli nie mogę cię uznać za oswojonego, to może powinie
nem uważać cię za przyjaciela?
Twierdząco skinął łbem. W końcu pojąłem!
Kiedy upewnił się, że jesteśmy poza zasięgiem halucynacji, stanął. Znaleźliśmy 
zagłębienie, nie będące prawdziwą jaskinią, lecz wystarczające, aby osłonić nas 
od 
podmuchów wiatru. Zebrałem trochę na pół przysypanego chrustu i rozpaliłem małe 
ognisko. 
Puk zdołał znaleźć sobie pod śniegiem suchą trawę i mech na kolację, a ja 
konsumowałem 
zapasy. Jego posiłek wyglądał raczej skromnie, ale sądzę, że był do tego 
przyzwyczajony.
Ognisko przygasło, a my ułożyliśmy się do snu. Puk legł jak długi, a ja zwinąłem 
się 
obok niego, grzejąc się w cieple jego ciała. Nie miałem zamiaru wypatrywać 
wrogów; jaki 
człowiek czy potwór wspinałby się tutaj, przez śniegułki i śnieżne sny, żeby 
niepokoić 
człowieka i jego konia? A zresztą, spałem czujnie, tak samo jak Puk. Nic nam nie 
będzie.
Sądzę, że już wspominałem o kiepskim rozumowaniu barbarzyńców. Ten fakt znalazł 
potwierdzenie jeszcze tej nocy. Byle dźwięk obudziłby nas obu, ale nie 
usłyszeliśmy żadnego 
dźwięku - aż do ostatniej chwili.
Puk pierwszy wyczuł niebezpieczeństwo - miał lepszy węch niż ja. Nawet nie 
drgnął; 
dmuchnął mi do ucha ciepłym strumieniem powietrza. Zbudziłem się, nie wiedząc, o 
co mu 
chodzi - i poczułem chłód pełznący mi po nodze.
Natychmiast zrozumiałem, co to takiego: śnieżny wąż. Szczyt głupoty z mojej 
strony, 
że o nich zapomniałem! Były białe jak śnieg i równie zimne. Żyły w śniegu; 
trudno je było 
dostrzec czy usłyszeć. Jednak były jadowite i lubiły świeże mięso.
Wpadliśmy w opały. Leżałem, tak samo jak Puk, udając śpiącego, i usiłowałem 
ogarnąć sytuację. Jedno ukąszenie okaże się śmiertelne dla mnie, a trzy dla 
Puka. Ja odżyję po 
pewnym czasie, o ile posilające się węże pozostawią ze mnie tyle, żebym mógł się 
odtworzyć, 
ale Puk nie ożyje. Powinienem więc zapobiec pogryzieniu go przez węże.
Przede wszystkim musiałem dowiedzieć się, ile jest tych węży i gdzie dokładnie 
one 
się znajdują. Potem wyeliminować je. Najpierw trzeba załatwić te gotowe do 
ataku, później 
inne.
Nieznacznie otworzyłem oko. Nic mi to nie dało; było za ciemno, żeby coś 
widzieć. 
Tak więc słuchałem i wyczuwałem. I to nie zdało się na nic; nie wydawały żadnego 
dźwięku, 
a gdy ten jeden przesunął się po mojej nodze, nie miałem żadnego sposobu aby go 
wytropić. 
Jednak wiedziałem, że węże nie będą długo zwlekać z atakiem; są głodne. Wybiorą 
ofiary i...
Bardzo dobrze; podwoimy stawkę. - Tocz się! - krzyknąłem nagle.
Puk był gotowy. Potoczył się, a ja skoczyłem na równe nogi, chwytając za miecz. 
Usłyszałem syk; Puk rozgniótł węża swoimi ciężkimi łańcuchami. Rzuciłem się do 
resztek 
ogniska i machnąłem mieczem. Węgle i żagwie rozleciały się na wszystkie strony, 
wściekle 
gorejąc w zetknięciu z zimnym powietrzem. Jeden trafił węża; usłyszałem gniewny 
syk i 
ciąłem, kierując się głosem. W ciemności usłyszałem gwałtowny łoskot wijącego 
się ciała - 
trafiłem.
Teraz wszystkie węże miotały się jak szałone, przerażone płonącymi węglami. Może 
opadłyby nas wcześniej, gdyby nie ognisko; czekały aż przygaśnie i zachowywały 
ostrożność. 
Jednak niewystarczającą! Rąbałem kierując się odgłosem syknięć, a ponieważ rękę 
miałem 
pewną, moje ostrze raz po raz przecinało ciała gadów. Po chwili porąbałem 
wszystko, co 
wydawało dźwięk.
Wróciłem do ogniska i podłożyłem nowego chrustu. Za moment buchnął płomieniem i 
zobaczyłem swoje dzieło. Na ziemi leżały cztery martwe węże - jeden zmiażdżony, 
trzy 
pocięte na kawałki. Każdy mierzył dobre pięć łokci długości; słaby przeciwnik w 
dzień, lecz 
wystarczająco silny w nocy, szczególnie, gdy weźmiemy pod uwagę ich jad. Jeśli 
jakieś gady 
wyszły cało z potyczki, uciekły nim podłożyłem do ognia.
Wrócił Puk. Wcześniej przetoczył się w dół i skoczył na wszystkie cztery nogi. 
Najwidoczniej nie został ukąszony; najpierw uchroniły go łańcuchy, a kiedy od 
toczył się 
dalej, wszystkie węże zostały wokół mnie.
Wyszliśmy z walki bez szwanku, ale żaden z nas nie miał ochoty znów kłaść się 
spać. 
Nawet najlżejsze draśnięcie kłem takiego węża sprawiłoby nam wiele kłopotu. 
Podsyciłem 
ogień i Puk stanął obok, niemal nad ogniskiem, a ja wsiadłem na niego. W ten 
sposób 
narażone na ukąszenia były tylko jego nogi, a i one znajdowały się blisko ognia. 
Jednak na 
wszelki wypadek, trzymałem w ręce czereśnię; gdyby coś podeszło, zostałoby 
zbombardowane. W ten sposób spędziliśmy resztę nocy, śpiąc na stojąco. Śnieżne 
węże nie 
wróciły.
Zimnym rankiem ponownie posililiśmy się i podjęliśmy podróż. Kawałki śnieżnego 
węża przy ognisku stopiły się, oczywiście; nic z nich nie zostało. Właściwie to 
wcale nie była 
przygoda, tylko kłopot: wolałbym, żeby nie zakłócano mi snu. Może nie wykazałem 
od-
powiedniego nastawienia.
Znów zerwał się porywisty wiatr; widocznie lubił te wyżyny. Szczelnie owinąłem 
się 
płaszczem, a urękawiczone dłonie trzymałem w okolicy brzucha. Głównie polegałem 
na 
cieple dostarczanym przez Puka; bez niego nie pokonałbym tego szlaku.
Około południa dotarliśmy na szczyt. Nie na sam wierzchołek; nie było sensu piąć 
się 
aż tam, skoro nie chcieliśmy wspinać się jak najwyżej, ale przejechać na drugą 
stronę. 
Skierowaliśmy się ku najniższemu punktowi grani, biegnącej od szczytu do szczytu 
tego 
górskiego łańcucha. Wiatr smagał grań nie szczędząc sił, wzbijając
śnieżny pył; to przypomniało mi śnieg śniegułek, więc lekko zadrżałem, jednak 
wiedziałem, że nic nam nie grozi. Będę rad, kiedy znajdziemy się na dole, wśród 
starych 
znajomych - - wikłaczy i hipnotykw!
Kiedy przejechaliśmy przez przełęcz, zobaczyłem coś w śniegu; leżało, czarne na 
białym tle. Zsiadłem i podniosłem ten przedmiot. To był czarny kompas, taki sam 
jak ten 
biały, który miałem w sakwie z zaklęciami. Błysnął.
Nagle zakręciło mi się w głowie.
-Dokąd zmierzam? - pytałem żałośnie. - Czego szukam?
Jednak za chwilę przypomniałem sobie.
- Szukam czegoś, co ma rozstrzygnąć spór o tron Xanth. Jednak nie mam zielonego 
pojęcia, gdzie mogę to znaleźć. Zaklęcie mylące zupełnie mnie zdezorientowało. A 
potem 
powiedziałem:
-Nadszedł czas, aby rzucić zaklęcie wyszukujące, żebym odzys
kał zmysł orientacji. I wszystko. W ten sposób dowiem się, dokąd
zmierzam.
Puk nie protestował, więc uznałem, że to ma sens. Ten czarny kompas naprawdę 
zamieszał mi w głowie, pozostawiając dręczącą niepewność. Nie lubię, jak ktoś 
miesza mi w 
głowie. Pogrzebałem w sakwie i wyjąłem biały kompas.
-Zaklinam cię! - rzekłem drżącym głosem.
Stało się coś dziwnego. Śnieg, na którym stałem, zaczął topnieć. No nie, 
właściwie nie 
topniał, ale robił się miękki. Nie, właściwie nie. To grunt pod śniegiem miękł.
Jak to możliwe? Odgarnąłem trochę śniegu i ujrzałem pod spodem nagą skałę, która 
zmieniła się w bladoróżowe ciało. Czyżby ta góra była w rzeczywistości jakimś 
potworem? 
Niemożliwe; znam się na górach, a ta zdecydowanie była górą. A jednak skała pode 
mną 
przemieniła się w ciało.
Zmiana obejmowała coraz szerszą przestrzeń. Zobaczyłem jak śnieg znika w 
przesuwającej się zmarszczce znaczącej postępowanie przemiany. Cała góra 
zmieniała się w 
żywe ciało!
Puk zarżał nerwowo. Niepewnie balansował na gąbczastej powierzchni i chciał się 
stąd wydostać. Jednak przezornie cofnąłem się od skraju przemiany, chcąc pojąć 
to zjawisko 
w takim stopniu, na jaki pozwoli mi mój prymitywny, barbarzyński umysł, aby nie 
wpaść w 
jakąś magiczną pułapkę. Dlaczego ta góra zmieniła się w ciało akurat wtedy, gdy 
odwoływałem się do pomocy czarów?
Spojrzałem na magiczny amulet, który wezwałem na pomoc, lecz przekonałem się, że 
zarówno biały jak i czarny kompas zniknęły, wykorzystane. Tymczasem nadal nie 
miałem 
pojęcia, gdzie znajduje się obiekt. Potem sięgnąłem do sakwy i wyjąłem biały 
kamień. Czy to 
nie ten amulet miał zamieniać kamień w ciało? A więc dlaczego sprawił to kompas?
Nie byłem zbyt mądry, ale też i nie całkiem tępy.
-Jang! - wykrzyknąłem. - To on zamienił zaklęcia.
Puk ponownie zarżał. Miał rację; powinniśmy opuścić tę górę ciała!
-Nie wiem, dokąd zmierzamy, ale może ty wiesz! - zawoła
łem. - Ruszaj!
Wskoczyłem mu na grzbiet i mocno chwyciłem się łańcuchów.
Zaczęliśmy zjeżdżać północnym zboczem góry. Kopyta konia ślizgały się na mokrym 
od śniegu podłożu. Ujrzałem, że przemiana objęła już wierzchołek, który drżał 
jak galareta. 
W rzeczy samej, cała góra dygotała, gdy solidne podłoże stało się miękkie. Mag 
Jin nie 
żartował, mówiąc o nadwyżkach mocy tych zaklęć; to wystarczyło, by zamienić 
setkę 
jeźdźców i koni w... Chciałem powiedzieć „przemienić"... No, w każdym razie to 
był 
okropnie potężny czar. I został zmarnowany - do niczego mi się nie przydał.
Pukowi ślizgały się kopyta na coraz bardziej stromym stoku; a nieustanne dygoty 
góry 
sprawiały, że z prawdziwym trudem utrzymywał równowagę.
-Siadaj i zjeżdżaj - zaproponowałem. - Tak pewnie będzie
szybciej i bezpieczniej.
Spróbował. Zjechaliśmy na zimnych tyłkach i tak naprawdę było szybciej - ale 
może 
nie bezpieczniej. Wkrótce nabraliśmy sporej prędkości, a czekała nas jeszcze 
długa droga na 
dół.
Jeżeli zaklęcie Jina miało wystarczającą moc, aby zmienić górę w ciało, to jak 
silny 
był czar Janga, ten zmieniający ciało w głaz? Były równoważne i przeciwstawne, 
czyż nie? I 
co się stanie, kiedy trafię na zaklęcie Złego Maga - i nie będę miał nic, żeby 
je 
unieszkodliwić? Czy ono zamieni mnie w głaz - i Puka, i wszystko wokół nas? Mój 
dar był 
niezły, ale z tym nie dam sobie rady! Jeśli byliśmy skazani na napotkanie 
czarnego kamienia, 
to oznaczało, że naprawdę jesteśmy skazani - przez okrutne kłamstwo Janga!
On proponował, żebym zrezygnował z wyprawy, pozwalając mu wygrać. Z 
perspektywy czasu rada wydawała się całkiem dobra! Czy nie lepiej porzucić teraz 
tę misję i 
przynajmniej uratować życie?
Jednak, jak już mówiłem, łeb barbarzyńcy zakuty jest wprost legendarnie - i nie 
bez 
kozery. Mimo iż teraz wydawało się to bezsensowne, postanowiłem jechać dalej. 
Zgodziłem 
się podjąć tę misję, a jeśli tylko mogłem, zawsze robiłem to, co zapowiadałem - 
nawet jeśli w 
tym momencie wyglądało to na pozbawione sensu. A kto wie; może mój dar pozwoli 
mi ożyć 
po tym, jak zostanę zaklęty w kamień. Oczywiście, może mi to zająć kilka lat...
Ześlizgnęliśmy się do linii śniegu. Ciało jeszcze tu nie dotarło i góra pod nami 
pozostała stabilna. Puk stanął na nogi, śmignął
ogonem, aby strząsnąć śnieg oblepiający zad, po czym pognał w dół, nie czekając 
aż 
grunt pod jego kopytami ponownie zamieni się w papkę. Konie nie przepadają za 
papką. 
Właściwie nie byłem przekonany, że do tego dojdzie; działanie zaklęcia musiało 
mieć jakieś 
granice, inaczej całe Xanth stałoby się ciałem.
Istotnie, nad linią śniegu góra zdawała się ustalać. Jeśli przemiana jeszcze 
trwała, 
przebiegała wolniej; było tu zbyt wiele skały, żeby czar mógł wszystko strawić - 
jeśli można 
to tak określić.
Kiedy już byliśmy_bezpieczni poza obszarem ciała, przystanęliśmy na posiłek i 
popas. 
Ślizganie się kosztowało nas sporo czasu i sił, byliśmy zmęczeni i głodni. 
Odkryłem, że konie 
muszą dużo jeść! Nie wiadomo, dlaczego sądziłem, że jeździec może szybko 
pokonywać 
znaczne odległości; teraz wiedziałem, że nie. Jednak, oczywiście, Puk stał się 
dla mnie czymś 
więcej niż tylko środkiem transportu. Znacznie więcej. Może jego towarzystwo 
było 
ważniejsze niż jego przeciętna szybkość.
Zajęliśmy się zatem napełnianiem żołądków wedle własnych upodobań, szukaniem 
trawy, liści i owoców oraz wybieraniem odpowiedniego miejsca na obóz. 
Zatrzymaliśmy się 
poniżej obszaru zamieszkanego przez węże, ale co ze śniegułkami? Nie chciałem, 
żeby znów 
pomieszały mi w głowie swoimi sztuczkami.
Jednakże pojawiło się zupełnie inne niebezpieczeństwo. Zignorowaliśmy górę 
ciała, 
uznając, że znajdujemy się poza jej zasięgiem. Wykazaliśmy nadmierny optymizm.
Ziemia zadrżała. Najpierw pomyślałem, że to trzęsienie ziemi -niezwykle 
niepokojące 
magiczne wstrząsy, przypominające efekt ciężkich kroków ogra, lecz stosunkowo 
bezpieczne 
na otwartej przestrzeni. Jednak zaraz zrozumiałem, że źródłem drgań była góra 
ciała nad 
nami. Dygotała coraz gwałtowniej, jakby usiłując uwolnić się.
Pewnie, że chciała się uwolnić! Oto była tu, raptownie obudzona jako ogromna 
masa 
żywej tkanki - bez oczu, uszu czy nosa, nie mogąc odkryć, gdzie jest i dlaczego. 
Robiła więc 
to, co mogła -usiłowała wyrwać się. Gdybym miał zasłonięte oczy, zatkane uszy i 
związane 
ręce, też szamotałbym się jak szalony!
Śnieg osypał się poza granicę wiecznych śniegów, spadając ku nam. Drgające ciało 
poruszyło lawinę! Śniegu było za mało, żeby mógł wyrządzić nam krzywdę, ale 
wcale mnie 
to nie uspokoiło. I rzeczywiście, niebawem głazy na linii ciało-skała oderwały 
się od podłoża 
i potoczyły w dół. One mogły zrobić nam krzywdę!
- Chyba to nie jest najlepsze miejsce na obóz! - powiedziałem do Puka.
Przyznał mi rację. Wsiadłem na niego i pojechaliśmy dalej.
Jednak już zrobiło się ciemno i góra trzęsła się coraz silniej. Wstrząsy miały 
taką siłę, 
że poruszyły firmament i strąciły z niego wczesną gwiazdę. Spadła opodal, 
zostawiając na 
niebie pierzastą smugę, i podpaliła suche krzaki. Znów kłopoty!
Góra znów zadrżała i potrząsnęła firmamentem. Spadły inne gwiazdy, wzniecając 
nowe pożary; kiedy pojawiały się wieczorem, nie były dobrze umocowane. Wkrótce 
pożoga 
zaczęła rozprzestrzeniać się i poczuliśmy dym. Jednak nie mogliśmy przyspieszyć, 
ponieważ 
w półmroku było to ryzykowne i musieliśmy uważać na spadające głazy.
Wierzchołek góry czknął. Trysnął z niego obłok gazu, zanieczyszczając niebo. 
Kilka 
gwiazd zakaszlało, a jakaś kometa kichnęła tak mocno, że odpadł jej ogon. 
Kiepska sprawa!
Podążaliśmy możliwie najszybciej, lecz w nieustannym napięciu; z obu stron 
paliły się 
zarośla, wokół spadały głazy, a na wieczornym niebie unosiły się chmury gazów 
trawiennych 
góry. Sceneria przypominała moją własną wizję piekła, więc raczej nie miałem 
ochoty 
pozostawać tam dłużej.
Przemiana kamienia w ciało nie spowodowała topnienia śniegu; widocznie ciało 
było 
zimne. Jednak pożary szalejące na stokach ogrzewały górne partie góry i z 
granicy wiecznych 
śniegów zaczęła spływać woda.
Wpakowaliśmy się w ślepy zaułek. Przed nami zbocze opadało tak stromo, że 
przypominało urwisko, a pożary uniemożliwiały nam ucieczkę na boki. Nie 
chcieliśmy 
wracać na górę, ale nie mieliśmy również ochoty pozostać tutaj. Grunt wciąż 
dygotał, 
wstrząsany konwulsjami udręczonego ciała, grożąc strąceniem nas ze skalnej 
półki. Z tyłu 
słyszeliśmy narastający plusk płynącej wody. Wkrótce zostaniemy zmyci z krawędzi 
urwiska 
i zlecimy z niego w charakterze wodospadu!
Bezpośrednie zagrożenie ma w sobie coś, co wyostrza mój barbarzyński spryt.
- Trzeba odwrócić! - wykrzyknąłem. Puk pytająco postawił ucho, pewnie obawiając 
się, że straciłem swój niewielki przydział rozumu. - Pokażę ci!
Zsiadłem i wgramoliłem się na stok z boku, w pobliżu ognia. Butem wykopałem 
rowek w ziemi, mieczem wycinając sobie drogę przez zarośla. Szybko poprowadziłem 
rowek 
wyżej, po zboczu, podwyższając jego dolną krawędź. Wykorzystałem wszelkie 
naturalne 
zagłębienia, tak że mój kanał wił się, lecz miał odpowiednią głębokość. Puk był 
zdumiony, 
ale pomógł mi przekopać się przez małą grań, używając kopyt.
Oczywiście, natrafiliśmy na kamień, zbyt wielki, aby go ominąć czy przetoczyć. 
Teraz 
przyszedł czas, by użyć zapasowego wyposażenia! Nie było czasu na długotrwałe 
wykopywanie głazu, więc końcem miecza wygrzebałem dziurę i wrzuciłem w nią bombę 
czereśniową.
Eksplozja wyrwała znacznie większy otwór. Cisnąłem weń granat i błyskawicznie 
odskoczyłem.
Wybuch oderwał górną część głazu. Rąbnęła w drzewo stojące w strefie pożaru; 
szczęśliwie dla nas nie poleciała w przeciwną stronę! Teraz mój kanał był 
gotowy; musiałem 
tylko poprawić go w miejscu, gdzie zniszczyła go eksplozja.
W samą porę! Strumyk wody zmienił się w rzekę, która popłynęła moim kanałem. 
Stałem obok, gotów usunąć wszelkie ewentualne zatory. Wkrótce woda płynęła 
rwącym 
nurtem, pogłębiając rów i grożąc powodzią; pospiesznie podwyższyłem brzeg. 
Niezupełnie 
mi się to udało, ale większość wody płynęła wytyczonym torem. W rezultacie tylko 
niewielka 
jej ilość zawirowała wokół naszych nóg i spłynęła przez krawędź urwiska, a 
większość 
popłynęła ku nadciągającej ścianie ognia. Nie zostaliśmy zmyci ze zbocza i 
wykorzystaliśmy 
wodę do ugaszenia najbliższego pożaru.
Nieustanny syk towarzyszył napływaniu wody w królestwo ognia i chmura pary 
uniosła się w powietrze. Mój kanał kończył się przed ścianą ognia, więc tam woda 
rozlała się, 
pokrywając znacznie większy obszar. Niebawem pożar tam zgasł i ukazał się pas 
poczerniałej, lecz wolnej od ognia ziemi, wiodący w dół.
- Oto nasza droga na dół! - powiedziałem, zadowolony z sukcesu. Dosiadłem Puka, 
a 
on ruszył kanałem, krocząc ostrożnie, aby nie stracić równowagi w płynącej 
wodzie.
Tak zjechaliśmy z góry. Nie było to przyjemne ani wygodne, lecz im dalej 
odjeżdżaliśmy od góry ciała, tym podróżowało się łatwiej. W końcu, przed świtem, 
poczuliśmy się dostatecznie bezpieczni, aby odpocząć. Wątpiliśmy, by miały nas 
niepokoić 
jakieś dzikie stworzenia; wszystkie wystraszyły się dziwnymi wydarzeniami 
minionej nocy i 
większość umknęła z tej okolicy.
Układając się do snu pod miłym, solidnym głazem, zastanawiałem się nad 
znaczeniem 
tego, co zaszło. A więc Jang zamienił zaklęcia; musiał zrobić to przy mnie, 
kiedy wyjmował 
je z sakwy. Oczywiście, wiedział, co w niej jest; udawał, że nie wie, aby pod 
tym pretekstem 
dotknąć każdego amuletu. Odwrócił moją uwagę gadaniną o pewnej klęsce, żebym nie 
zorientował się w tych machlojkach. Wcale nie próbował mnie przekupić; po co 
miałby to 
robić, skoro już miał zwycięstwo w garści? Rzeczywiście zwiódł mnie, spryciarz! 
Nie na 
darmo wspominał o mojej tępocie! Wykazał Rzeczywiście powiedział prawdę mówiąc, 
iż jest 
przekonany, że nie uda mi się. Zapewnił to sobie oszustwem. Jin i Król sądzili, 
że będzie to 
uczciwy pojedynek zaklęcie przeciw zaklęciu w warunkach polowych; Jang wiedział, 
że 
ignorant-barbarzyńca nieświadomie pakuje się w nieszczęście. Czary Jina były 
teraz dla mnie 
równie niebezpieczne jak Janga! Może Król wiedział o tym i chciał ostrzec mnie, 
żebym nie 
dał Magowi Jangowi dotykać moich amuletów. Zbyt szybko zrezygnowałem z pomocy 
chorego władcy. Niewybaczalna głupota! Właśnie wyrządziłem niepowetowaną szkodę 
Towarzystwu Popierania Barbarzyńców, okazując się dokładnie takim tumanem, za 
jakiego 
mnie uważano.
Jak mogłem wypełnić moją misję, jeśli nie miałem pojęcia, czym jest i gdzie 
znajduje 
się poszukiwany obiekt? Wcześniej wdrapałem się na górę, gnany wewnętrznym 
przymusem; 
czyżby obiekt znajdował się na niej? Czy powinienem wrócić na ten cielesny 
szczyt? Nie 
wiedziałem. Ponieważ jednak nie zauważyłem tam niczego oprócz śniegu, uznałem, 
że nie 
jest to konieczne. Może obiekt był na jednym z pozostałych szczytów tego 
górskiego pasma i 
powinienem je sprawdzać jeden po drugim? Tego też nie byłem pewny. Czarny kompas 
całkiem zamieszał mi w głowie; nawet nie mogłem zdecydować, gdzie go szukać. 
Tylko 
jednego byłem całkowicie pewien: że w wyniku działania wrogich czarów, cokolwiek 
postanowię, niewątpliwie popełnię błąd.
Jeden z pozostałych mi amuletów był kompasem wyszukującym. Tylko który? Jeśli 
użyję niewłaściwego, nie tylko stracę kolejne zaklęcie, którego bez wątpienia 
będę 
potrzebował później, ale mogę wpakować się w niezłe tarapaty, podobnie jak na 
szczycie 
góry.
Myślałem, że czeka mnie nieco nudnawa przygoda. Tymczasem stała się ona zbyt 
interesująca. Elsie próbowała mnie ostrzec, że przyjdą takie chwile; oczywiście, 
nie 
słuchałem. Barbarzyńca uważający, że może mierzyć się z Magami, istotnie jest 
głupcem!
No cóż, Puk nie podszedł tak blisko czarnego kompasu jak ja, więc czar nie 
podziałał 
na niego tak mocno. Może na konia wcale nie działał? Będę musiał zawierzyć jego 
końskim 
zmysłom i mieć nadzieję, że dowiezie mnie do celu. Podejrzewałem, że Zły Mag 
Jang nie 
zdawał sobie sprawy z tego, iż będzie ze mną mądry przyjaciel.
Lekko podniesiony na duchu, zasnąłem.
8. TARAŚNIK
Około południa obudził nas skwar. Puk pasł się we śnie; zazdrościłem mu tego 
daru. 
Ja zjadłem trochę suchego chleba, zerwanego z uschniętego chlebowca; lepsze to 
niż nic. 
Potem pojechaliśmy dalej.
Teraz znaleźliśmy się w pagórkowatym terenie, pozbawionym wysokich gór, za co 
byłem niewymownie wdzięczny losowi. Wspiąłem się na tamten szczyt między innymi 
po to, 
aby uniknąć przepowie-
dzianej mi drogi oraz złych czarów; moje wysiłki okazały się nieskuteczne, a 
zatem 
nie było sensu podejmować ich ponownie. Puk podążał na północny zachód, a więc - 
według 
mnie - w złym kierunku, ale nie spierałem się. Miałem nadzieję, że ma jakieś 
pojęcie, gdzie 
znajduje się obiekt, choć nie widziałem możliwości odnalezienia go i 
sprowadzenia do Zamku 
Roogna. W jaki sposób, skoro moje własne zaklęcia działały przeciwko mnie? Mag 
Jang 
naprawdę mnie załatwił, lecz słynny zakuty łeb barbarzyńcy nie pozwalał mi 
zrezygnować. 
Jedyną rzeczą gorszą od błędu jest przyznanie się do jego popełnienia.
Gdy zaświtał zmierzch - wiecie, o co mi chodzi - wypatrzyliśmy kilka jaskiń i 
zastanawialiśmy się, czy zanocować w jednej z nich. Barbarzyńcy, oczywiście, 
niewiele 
różnią się od jaskiniowców. Jednak usłyszeliśmy w mroku miriady szczęknięć i 
dostrzegliśmy 
małe szczypce uniesione w niecierpliwym oczekiwaniu na nasze ciała. Niklonogi! 
Nie, te 
stwory były mniejsze, lecz dwukrotnie dziksze; srebronogi. Miały dziesięć nóżek 
i srebrzyste 
szczypce, którymi mogły szybko wycinać nierówne krążki ciała. Nie mogły wiele 
zrobić 
kopytom Puka, ale wystarczyłoby, gdyby weszły wyżej i zabrały się do dzieła. Tam 
z 
pewnością nie ułożymy się do snu!
Znaleźliśmy w końcu małe jeziorko z jeszcze mniejszą wysepką i przeskoczyliśmy 
na 
nią. Te srebronogi nie umiały pływać - w rzeczy samej, tonęły w wodzie jak 
kawałki metalu - 
zatem wiedzieliśmy, że nie opadną nas w nocy. A ponieważ będą grasowały wokół 
pod 
osłoną ciemności - nie tolerowały dziennego światła, gdyż ukazywało, jakie są 
brudne - nie 
zbliży się do nas żadne żywe stworzenie. Mieliśmy idealne miejsce na nocleg.
Jednak gdy zapadły ciemności, na powierzchni jeziora pojawiły się ryby - bardzo 
dziwne. Jedna miała zwiewne skrzydełka, tak że mogła latać tuż nad lustrem wody, 
a nad jej 
głową widniała mała aureola.
— Czym jesteś? - spytałem, nie oczekując odpowiedzi, gdyż
niewiele ryb mówi.
— To ryba-anioł, człowieku-gościu - rzekł głos przy brzegu.
Siedziała tam gruba ryba i wyglądało na to, że umiała mówić. -
Zatańczy z tobą, jeśli chcesz. Ryby-anioły to bardzo miłe stworzenia.
— Jasne - zgodziłem się, nie widząc w tym nic złego. Niektórzy
cywilizowani ludzie uważają, że w dziczy nie ma niczego dobrego, lecz
my, niecywilizowani, wiemy, iż pośród dzikich stworzeń człowiekowi
grozi mniej niebezpieczeństw niż wśród przedstawicieli naszego skłon
nego do gwałtu gatunku.
Ryba-anioł stanęła na ogonie tuż nad wodą, zamachała skrzydłami i wykonała 
piruet. 
Potem podskoczyła i lekko pluskając okrążyła jeziorko; światło aureoli 
wystarczyło, aby 
odbijała się w nierucho- mej wodzie, tak że wydawała się mieć bliźniaczą 
siostrę. Jedna była 
w górze, nad powierzchnią, a druga odwrócona, pod nią. Uroczy widok. Wtem 
pojawiła się 
inna ryba, wywołując na wodzie kręgi, które połamały odbicie pierwszej, psując 
cały efekt. 
Intruz wyprężył się; nie miał skrzydeł, lecz jakimś sposobem kroczył po 
powierzchni. Był 
czerwonawy i miał różki oraz długi ogon zakończony chwostem.
-A to jest ryba-diabeł - oznajmił grubas. - Zawsze pojawia
się i wszystko psuje.
Istotnie, gdyż ryba-anioł wydała bulgoczący okrzyk i zniknęła, ścigana przez 
lubieżnie 
uśmiechniętą rybę-diabła. Jednak nie mogła oddalić się od wody, a jeziorko było 
małe, tak 
więc krążyły w kółko wokół wysepki.
Nagle podskoczyłem. Coś ucięło mnie w nogę, którą postawiłem blisko wody. 
Spojrzałem i zobaczyłem rybę-piłę, której ostre ząbki dobierały się do moich 
palców. Zdjąłem 
buty, żeby wywietrzyć sobie nogi -- stopom barbarzyńcy nie służy długotrwałe 
zamknięcie, a 
kiedy smród staje się tak gęsty, że można go kroić, czas go wypuścić - tak więc 
były teraz 
narażone na atak.
-Zostaw mnie, wariatko! - warknąłem, łapiąc but i wymierza
jąc zamaszysty cios.
Ryba zanurkowała. Mój but uderzył w skraj wody - i utknął. Wiedziałem, że buty 
mogą sprawiać kłopoty, ale jeszcze nigdy nie chwytały wody! Szarpnąłem - i 
okazało się, że 
coś przyczepiło się do buta. Miało wielkie, tępe szczypce, a kiedy pociągnąłem 
mocniej, 
ukazało się i zobaczyłem, że całe składa się z tych kleszczy - szerokich i 
ząbkowanych.
— Co to? - zapytałem.
— Skorupiak, oczywiście - odparła inna ryba.
— Jak mam odzyskać but?
— No cóż, ona boi się rozgwiazdy...
Spojrzałem na ciemne niebo. Widziałem tam gwiazdę w kształcie ryby, lecz poza 
zasięgiem ręki. Niektóre rozgwiazdy jasno świecą w wodzie, a inne unoszą się na 
niebie; 
pewnie mają tam dosyć wody. Znów odwołałem się do mego barbarzyńskiego sprytu.
-Puść, skorupiaku, albo ściągnę tu tę rozgwiazdę - zagroziłem.
Skorupiak natychmiast zostawił mój but i zniknął w wodzie. Blef
udał mi się.
-Powinieneś go zjeść - rzekła tamta ryba. - I rybę-piłę też.
- To nie spodobałoby im się - powiedziałem.
- A kogo obchodzi, co im się podoba? One się nie liczą! Liczy się
tylko Numer Jeden!
Zmarszczyłem brwi.
- Co z ciebie za rybka?
- Myślałem, że nigdy nie zapytasz! Jestem samolub, oczywiście.
— Samolub? I co wynika z podsumowania?
— Natychmiastowa gratyfikacja -jak u każdego samoluba. Nie
przejmuj się innymi!
— Nie słuchaj go! - zawołała ryba-anioł, przystając na moment.
I zaraz wrzasnęła, gdyż w tejże chwili dopadł ją prześladowca. Owinął
płetwami jej drżące ciało i mimo oporu pociągnął na dno. Oboje
zniknęli w głębinie i tylko mała aureola unosiła się na wodzie.
— Zawsze chciał złapać takiego anioła jak ona - zauważył
złośliwie samolub. - Kiedy zmusi ją do kompromisu, ta aureola nie
będzie jej już potrzebna.
Zdenerwowałem się losem ślicznej rybki.
- Takie poglądy śmierdzą zepsutą rybą - powiedziałem. Spróbowałem wyłowić 
aureolę z wody, ale rozpadła mi się w ręce. Aureole nie są dla takich jak ja.
— Jesteś głupcem - rzucił z odrazą samolub i odpłynął w siną dal.
— Z pewnością - mruknąłem pod nosem.
Tacy jak ja zawsze padają ofiarą sprytnych, pozbawionych skrupułów ludzi, takich 
jak 
Mag Jang, podobnie jak ryba-anioł zniewolona przez rybę-diabła. A jednak, nie 
wiedzieć 
czemu, nie miałem ochoty znaleźć się wśród zwycięzców. Nie mogłem pojąć, 
dlaczego; po 
prostu taki byłem. Zwyczajny głupi barbarzyńca.
Zasnąłem, niezadowolony.
Następnego dnia opuściliśmy wyspę i. ruszyliśmy dalej. Dotarliśmy do czegoś w 
rodzaju bramy do lasu, utworzonej przez dwa wielkie drzewa o splecionych 
konarach. Nie 
spodobało mi się to; przypominało mi drzewa strzegące Zamku Roogna, te, które 
mnie nie 
lubiły. Jednak wokół było tyle kolczastych krzewów, że ten portal zdawał się 
jedyną dogodną 
drogą. Puk miał doń równie niechętny stosunek, ale także nie widział lepszej 
drogi; wyglądało 
na to, że według niego powinniśmy podążać właśnie w tym kierunku.
Tak też uczyniliśmy. Puk przeciskał się przez bramę, a ja trzymałem dłoń na 
rękojeści 
miecza. Nic się nie stało. Jednak Puk węszył nerwowo, wyczuwając coś 
nieprzyjemnego, a 
mnie ogarnęła nagła klaustrofobia. To zdecydowanie nie był przyjemny kraj!
A jednak słońce świeciło jasno, wyczuwało się łagodne podmuchy wiatru, grunt nie 
był grząski i nigdzie nie zauważyłem śladu dzikich zwierząt. Jechaliśmy dość 
szybko. 
Zauważyłem, że drzewa zrastały się, tworząc istne ściany listowia, ale nie był 
to ciągły mur, 
więc przejeżdżaliśmy bez trudu. Obu nas denerwowała ta ciasnota, lecz 
pozostawało nam 
tylko kłusować, dopóki nie wydostaniemy się na wolną przestrzeń. Na pewno lepsze 
to od 
wspinaczki na ośnieżoną górę.
Nagle usłyszałem bzyczenie. Nie spodobał mi się ten dźwięk, a i Puk nerwowo 
machnął ogonem. Konie z zasady nie lubią wszystkiego, co bzyczy, ale niektóre 
bzyczenia są 
gorsze od innych a to było szczególnie paskudne. Dźwięk narastał i nagle 
ujrzeliśmy jego 
źródło - rój olbrzymich much.
Wymruczałem zaklęcie odstraszające. Niektórzy twierdzą, że słowne zaklęcia nie 
działają w Xanth, lecz moim zdaniem ci faceci za słabo przykładali się do 
roboty. 
Korzystałem z zaklęć do rozniecania ognia, zasypiania, usuwania brodawek, 
przyzwyczajania 
oczu do nagłych zmian oświetlenia, łagodzenia bólu i tym podobnych; zazwyczaj 
udawały mi 
się takie czary. Oczywiście pomagało, jeśli uderzyło się magicznym kamieniem o 
kamień, 
uzyskując pierwszą iskrę i jeśli człowiek rozluźnił się, zanim użył zaklęcia 
usypiającego; czar 
potrzebował tygodni lub miesięcy, zanim podziałał na kurzajki, a oczy 
przyzwyczajały się po 
kilku sekundach; zaś magia tylko w ograniczonym stopniu znosiła ból. Jednak 
słabe czary są 
lepsze od żadnych, co zawsze mówiłem, odpukując w nie malowane drewno. Czasem, 
kiedy 
byłem bardzo zmęczony i naprawdę potrzebowałem snu, zaklęcie usypiające działało 
natychmiast, co było błogosławieństwem. Po prostu trzeba rozumieć naturalne 
ograniczenia 
magii; wtedy wszystko będzie dobrze. Czasem napotyka się kiepskie zaklęcie, 
które nie działa 
zgodnie z ogłoszeniem; wtedy należy po prostu zawiadomić o tym Barbarzyńskie 
Biuro 
Brakowania Bubli, aby nikt inny nie nabrał się na nie.
W każdym razie zastosowałem zaklęcie odstraszające muchy, jednak rój dalej 
leciał 
wprost na nas. Nagle zobaczyłem, że to nie są zwykłe muchy, lecz ważki, odporne 
na takie 
słabe zaklęcia. Zazwyczaj ważki nie zniżają się do niepokojenia ludzi, tylko 
bzykają o swoich 
sprawach, żerując na innych owadach i lekceważąc wszystko. Czasem jedna z nich 
zamieszka 
w czyimś ogrodzie, chroniąc go przed owadami. Jednak te były inne: dzikie, nie 
oswojone, a 
w dodatku miały złe zarniary.
Puk ruszył galopem, ale ważki szybko nas dopędziły. Wywijałem rękami, a Puk 
gwałtownie machał ogonem, ale bezskutecznie. Ważki atakowały nas lotem nurkowym, 
plując ogniem i podrywając się dopiero w ostatniej chwili. W ten sposób 
prowadziły ogień 
ciągły. Jeden z wystrzałów trafił mnie w nagie przedramię; zabolało!
Może to śmieszne, ale wyjąłem miecz i zadałem błyskawiczny cios. Przeciąłem 
jednego owada na pól i uszkodziłem innego; pierwszy spadł, ciągnąc za sobą smugę 
dymu z 
kadłuba, a drugi zawirował utraciwszy skrzydło, uderzył o ziemię i eksplodował. 
Z miejsca 
upadku uniósł się obłok w kształcie grzyba.
Pozostałe zawahały się tylko przez moment. Potem sformowały klin i 
przeprowadziły 
zmasowany atak. Osłoniłem się ostrzem miecza przed ich ogniem i płomień odbił 
się, spalając 
kilka. Pomyślałbyś, że ważki będą odporne na swój żar, lecz, jak wielu 
stworzeniom, niemiłe 
im jest to, co robią innym. Trzy następne wypadły z szyku i nastąpiły dwa 
kolejne wybuchy. 
Trzecia tylko zaskwierczała, tryskając skrami, nim spaliła się w powietrzu.
Teraz ważki zbiły się w kupę, naradzając. Nie podobał mi się ten widok. Gdyby 
zaatakowały nas ze wszystkich stron jednocześnie, Puk i ja zostalibyśmy mocno 
poparzeni. 
Jednak zamiast ponownie zaatakować, odleciały.
— I co o tym myślisz? - zapytałem na głos. Puk strzygł uszami,
równie zdumiony jak ja. Miał skórę poparzoną w kilku miejscach i na
pewno spodziewał się, że będzie gorzej. Te owady niewątpliwie były
uparte i nie należały do tchórzliwych; ich nagły odwrót był równie
złowieszczy, jak ich atak. Mogliśmy tylko łudzić się, że nie wrócą.
— Może zabrakło im paliwa - powiedziałem. - Ta ostatnia
tylko zaskwierczała jakby nie miała sił wybuchnąć.
Jednak wcale w to nie wierzyłem.
Nagle Puk nastąpił na coś. Błysnęło okropnie.
-Następny zły czar! - krzyknąłem ze zgrozą. - Wyzwoliliśmy
go! Ważki wiedziały, że tu go ukryto!
Tylko jaki to czar? Najwidoczniej nic się nie stało. Nachyliłem się, żeby 
obejrzeć go 
dokładniej, czymkolwiek był. Ważki nie uniknęłyby przed nieważnym zaklęciem!
Zobaczyłem plamę w kształcie czarnego potwora.
Potrzebowałem zaklęcia odstraszającego potwory i miałem je w mojej sakwie - 
tylko 
czy odważę się je użyć? Może Jang nie pozamieniał działania wszystkich amuletów, 
lecz 
wolałem nie ryzykować. Po pierwsze, nie pojawiło się żadne monstrum. Może to 
zaklęcie nie 
podziałało.
Znów usłyszeliśmy złowrogie bzyczenie, a z nim dudnienie kroków jakiegoś 
masywnego stworzenia.
-Mogę się mylić, ale to mi pachnie dużymi kłopotami - powie
działem.
Puk przyznał mi rację. Ruszył galopem, zostawiając w tyle dudnienie. Zawsze 
najlepiej w miarę możności unikać kłopotów, szczególnie jeśli są większe od 
ciebie. Wiem, 
że to nie po barbarzyńsku, lecz od dawna usiłuję rozwiać wiele mitów związanych 
z bar-
barzyńcami. Kiedy jedynym bezpiecznym wyjściem jest ucieczka, rozsądny człowiek 
ucieka.
Dotarliśmy do zakrętu ścieżki, gdzie roślinność była zbyt gęsta i uniemożliwiała 
jazdę 
na skróty; musieliśmy zatoczyć spory łuk. Ścigający szedł na przełaj i skrócił 
dystans. Po 
prostu nie mieliśmy czasu, by wyrąbać sobie drogę przez splątane drzewa i 
krzewy; 
musieliśmy gnać naprzód. Właśnie dlatego zły czar rzucono w tym miejscu - 
niedogodnym 
dla mnie. Na szczęście na początku zdobyliśmy znaczną przewagę, więc nadal 
wyprzedzaliśmy tamto stworzenie. Ruszyliśmy nową ścieżką i znów pozostawiliśmy w 
tyle to 
lup-lup-lup I ponownie natrafiliśmy na zakręt. To było niedogodne, denerwujące i 
zapewne 
niebezpieczne, gdyż pozwalało ścigającemu zbliżyć się jeszcze bardziej. Tym 
razem jego 
pysk wyłonił się zza zakrętu, zanim zasłoniły go drzewa. Stwór miał wąsiska i 
wyglądał na 
kota. Kiedy zostawiliśmy go w tyle, zastanawiałem się: co ma koci wygląd i sześć 
nóg? Tyle 
nóg miało; poznałem to po potrójnym człapaniu. Od dawna umiałem rozpoznawać 
zwierzęta 
po ich śladach i wydawanych dźwiękach. Dwunogie stworzenia biegną równym rytmem; 
czworonogi podwójnym, uderzając przednimi i tylnymi nogami. Tu słyszałem 
potrójny rytm. 
Niedawno napotkałem jakieś sześcionogie stworzenie, nie pamiętam gdzie, lecz tak 
niskie, że 
raczej człapało niż biegło. Ten stwór był inny.
Kolejny zakręt! Naprawdę przedziwne! Teraz ujrzałem go w całej okazałości i 
wreszcie rozpoznałem - taraśnik. Oczywiście - Jin ostrzegał mnie przed nim. Ze 
wszystkich 
stworzeń, które mogłem tu spotkać, najmniej życzyłem sobie napotkać właśnie to. 
Taraśnik 
zasadniczo był smokiem, lecz nie zwyczajnym, gdyż pod pewnymi względami różnił 
się od 
gada. Miał głowę mrówkolwa, sześć niedźwiedzich nóg - w Xanth nie ma zwierząt 
nazywanych w Mundanii niedźwiedziami, ale są tu ich nogi - najeżony kolcami 
pancerz oraz 
brzydki gadzi ogon. Pod każdym względem paskudne stworzenie.
Jeszcze raz zostawiliśmy je w tyle. Jednak nadal znajdowaliśmy się w tym ciasnym 
labiryncie, a taraśnik był niezmordowany. Niektóre z tych wielkich potworów 
posiadają 
magiczne zdolności, choć to może zdawać się niesprawiedliwe ich ofiarom. Gdyby 
udało nam 
się wydostać na otwartą przestrzeń, umknęlibyśmy mu na pewno, ale utknęliśmy w 
tym 
labiryncie ścieżek.
I właśnie o to chodziło. Zły czar został umieszczony tak, aby przywołać potwora 
jako 
ostatni element starannie zastawionej pułapki. Oczywiście, głupek wlazł prosto w 
potrzask.
Teraz było jasne, że złe czary nie zostały rozmieszczone przypadkowo na mojej 
drodze. Umieszczono je tam, gdzie mogły wyrządzić najwięcej szkody. Miałem 
mniejsze 
szansę niż sądziłem.
Nie miałem wyboru. Musiałem zaryzykować i użyć zaklęcia obronnego. Może jeszcze 
pogorszy sytuację, ale trzeba spróbować.
Tylko które wybrać? Biały kompas zamienił górę w ciało; czy zaklęcie odpędzające 
potwory spisze się lepiej? Nie widziałem jednak innego wyjścia. Pozostawało mi 
tylko mieć 
nadzieję, że Jang nie pomieszał wszystkich amuletów.
Złapałem więc figurkę białego potwora. - Wzywam cię! - krzyknąłem, trzymając ją 
w 
dłoni.
Błysnęło. Jednak za plecami nadal słyszałem potrójne uderzenia łap prześladowcy. 
Cokolwiek sprawiło zaklęcie, nie odpędziło potwora. Gdy biały przedmiot w mojej 
dłoni 
zniknął, zdałem sobie sprawę •z sytuacji. Wiedziałem, że znajdujemy się w 
labiryncie, który 
prawdopodobnie posiadał tylko jedno wyjście, tak że taraśnik mógł zmęczyć i 
dogonić 
nieostrożną ofiarę. Powolny chód potwora nie miał żadnego znaczenia. Taraśnik w 
końcu 
dopnie swego, tak jak ja zmęczyłem Puka, podchodząc go i zapędzając w pułapkę 
bez 
wyjścia. Ucieczka nic nam nie da, tylko pozbawi sił, jeszcze pogarszając 
sytuację. Lepiej 
stanąć i walczyć, dopóki mamy jeszcze siłę.
- Wybierz dobre miejsce na zasadzkę - powiedziałem Pu-kowi. - Będziemy walczyć.
Ze zrozumieniem pokręcił uchem.
Fakt napotkania złego czaru świadczył o tym, że nadal podążaliśmy w kierunku 
obiektu, ponieważ zaklęcia umieszczono na drodze do niego. W rzeczy samej - i tu 
nad moją 
głową rozbłysła na chwilę bańka światła, oświetlając całą okolicę i oślepiając 
taraśnika - ta 
droga została przewidziana. Jang wiedział, gdzie umieścić zaklęcia, ponieważ 
wiedział, 
którędy pojadę - zgodnie z przepowiednią. Prawo powinno zabraniać takich 
proroctw, 
rozmyślałem ponuro. Jednak to działało na moją korzyść. Ponieważ przewidziano 
moją trasę, 
nawet nie potrzebowałem zaklęcia naprowadzającego - i tak znajdę obiekt. Po 
prostu nie 
zdołam tego uniknąć, choćbym chciał.
Ten fakt wyjaśniał, dlaczego Jang usiłował mnie przekupić. Gdyby naprawdę 
wierzył, 
że nie wykonam zadania, nie musiałby próbować przekupstwa. Jednak skoro moja 
droga 
została dokładnie przewidziana, zatem znajdę ten obiekt - chyba że zrezygnuję z 
misji. Nie 
byłem skazany na klęskę, lecz na sukces - zakładając, że poradzę sobie z 
napotkanymi 
niebezpieczeństwami. Gdybym natomiast został trwale zabity, byłoby to 
równoznaczne z 
poniechaniem misji i reszta przepowiedzianej trasy zostałaby odwołana.
Tylko dlaczego wszystko to stało się teraz takie jasne, skoro przedtem było 
takie 
zawikłane? Czyżbym sprawniej myślał? Odpowiedź brzmiała „tak", myślałem znacznie 
sprawniej. Byłem znacznie inteligentniejszy niż przedtem. Co oznaczało, ze 
wykorzystałem 
amulet Jina wzmacniający inteligencję. W założeniu miał on przeciwdziałać 
zidioceniu 
wywołanemu czarem Janga, lecz teraz po prostu zwiększył mój potencjał 
intelektualny. 
Byłem barbarzyńcą-geniu-szem!
Niestety, barbarzyńca nie potrzebuje genialnego umysłu. Do machania mieczem nie 
trzeba mózgu, lecz mięśni. Żaden naprawdę mądry facet nie będzie barbarzyńcą. 
Zmarnowałem kolejne kontrzak-lęcie.
No cóż, stało się. Czy inteligencja pomoże mi uciec potworowi? Bardzo wątpiłem. 
Gdybym miał trochę czasu, mógłbym z pozrywanych liści sporządzić broń, na widok 
której 
taraśnik bezradnie schowałby się w swojej skorupie - ale nie miałem czasu. 
Najmądrzej 
postąpiłbym trzymając się z daleka od labiryntu i potwora; zrozumiałbym to, 
gdybym 
wcześniej użył zaklęcia. W tej chwili niewiele mi to dawało. Mimo to nie 
zaszkodzi być 
mądrym.
Szybko przypomniałem sobie wszystko, co wiedziałem o taraś-niku. Sądziłem, że 
nigdy o nim nie słyszałem, lecz po prostu wyleciało mi to z pamięci. Okazało 
się, że w 
szarych komórkach mojego mózgu kryje się więcej informacji niż przypuszczałem; 
strzępy i 
kawałki zebranych kiedyś wiadomości, których nie pamiętałem, dopóki nie wzrosła 
mi 
inteligencja. Taraśnik był śmiertelnie groźnym potworem i w dodatku niegłupim. 
Żywił się 
wyłącznie żywymi, zdrowymi stworzeniami, żeby nie nabawić się jakiejś choroby 
zakaźnej 
czy niestrawności. Unikał padliny i nieświeżego mięsa. Typowi drapieżcy zawsze 
tak robią; 
na przykład gryfy są niezwykle wybredne.
Oto mój sposób na przetrwanie! Spróbuję zabić taraśnika - lecz jeśli nie zdołam, 
udam 
nieświeżego. Wtedy on mnie nie zje, a mój dar po pewnym czasie pozwoli mi wrócić 
do 
zdrowia. Nie był to najłatwiejszy sposób, ale wykonalny.
Tylko co z Pukiem? On nie mógł szybko goić ran, regenerować kończyn i odżywać.
-Puk, jeżeli przegram,  natychmiast zmykaj.  Musisz uciec,
dopóki taraśnik będzie zajęty mną.
Zarżał przecząco.
-Nie, nic mi nie będzie - zapewniłem go. - Potrzebujesz
czasu, żeby wydostać się z labiryntu. Dam ci ten czas.
Prychnął niechętnie, widocznie uważając, że przeceniam moje możliwości gojenia 
ran, ale nie protestował.
Nagle skręcił w odnogę labiryntu. Była dostatecznie duża, żeby umożliwić walkę, 
a 
jednocześnie osłaniała nas z boków i z tyłu. Jeśli mieliśmy powstrzymać potwora, 
to tylko tu.
- Jednak najpierw dajmy taraśnikowi szansę ominięcia nas -powiedziałem. - Nie 
chcemy walczyć, chyba że będziemy zmuszeni.
Po chwili potwór przemknął obok naszej niszy, zahamował z piskiem, cofnął się i 
wytrzeszczył ślepia. Teraz, widząc go z bliska, pojąłem, że powinienem uderzyć 
go w tułów, 
zanim odwrócił łeb; miał szablaste kły, pomarańczowe ślepia i płową grzywę. Był 
równie 
wielki jak Puk, lecz koń był stworzony do biegania, a ten potwór do walki. 
Silnie umięśnione 
nogi były zakończone niedźwiedzimi łapami o potężnych pazurach.
Wyjąłem miecz, zsiadłem i stanąłem przed Pukiem, twarzą do taraśnika.
-Sądzę, że nie dojdziemy do porozumienia? - zapytałem potwora.
Nie oczekiwałem odpowiedzi, ale nie chciałem, aby mówiono, że biję się
bez powodu. Mimo wszystko, trzeba przestrzegać pewnych zasad.
W odpowiedzi potwór zaryczał. Otaczające nas drzewa zadrżały, a ich liście 
zwiędły. 
Co za siła! Ogr nie sprawiłby się lepiej! Oczywiście, jestem tępym barbarzyńcą, 
więc nie 
wiem, co to lęk, lecz ten dźwięk dał mi pewne pojęcie o tym uczuciu. Oddech 
potwora 
rozwiał mi włosy i przygiął gałęzie drzew. Wcale nie pachniał fiołkami, 
bynajmniej.
-Czuję się zobowiązany wyjaśnić, że jestem prymitywnym
wojownikiem, wspaniale posługującym się orężem - oznajmiłem. -
Niedobrze, że pancerz potwora był tak gruby; wytrzymałby wybuch
granatu. W przeciwnym razie poradziłbym sobie bez trudu.
- Jeśli teraz zechcesz wycofać się, potrafię to zrozumieć.
Taraśnik zrobił krok naprzód. Najpierw przestawił trzy lewe nogi. a potem trzy 
prawe. 
Otworzył paszczę, zadziwiająco szeroko, tak że mogłem podziwiać jego wspaniałe 
uzębienie. 
Te zęby przypominały las pik; jedne były ostre jak igły, inne rozszczepione na 
wiele tnących 
krawędzi, a jeszcze inne nierówne jak ostrze piły. Były tam półki, doliny i 
wzniesienia, które 
na pewno dokładnie pasowały do ich odpowiedników po przeciwnej stronie, kiedy 
szczęki 
zwierały się; zaprawdę, nieszczęsne było stworzenie, na którym zacisnęły się te 
zębiska!
Spróbowałem jeszcze raz, gdyż kurtuazja wymaga, aby trzykrotnie podjąć próby 
pokojowego rozwiąznia sporu.
-Jest jeszcze coś, co powinieneś o mnie wiedzieć...
Taraśnik wysunął pazury i rozdziawił paszczę; w okolicy migdał-
ków powstawał kolejny ryk.
No dobrze, próbowałem. Teraz mogłem walczyć bez żadnych zahamowań. Jestem w 
tym naprawdę niezły. Z legendarną zręcznością, słusznie przypisywaną 
barbarzyńcom, 
wywinąłem mieczem młyń-ca. Ostrze zatoczyło lśniący łuk i przeszło przez 
rozdziawioną 
paszczę, ucinając język, migdałek i rodzący się ryk. Potwór nie zdążył ugryźć; 
szczęki 
kłapnęły, gdy cofnąłem ostrze i tryskająca krew zalała te dobrze uformowane, 
białe kły.
-Próbowałem cię ostrzec, żółwioskóry - powiedziałem. - Nie
jestem jedną z twych przerażonych, bezbronnych ofiar; masz przed
sobą wojownika. Grozi ci trwałe kalectwo, a może nawet śmierć, jeśli
będziesz upierał się przy tym sporze.
Taraśnikowi rozbłysły ślepia. Oczywiście, o to mi chodziło: rozwścieczyć go tak, 
żeby 
przestał trzeźwo rozumować. To Standardowa Zasada Numer Trzy Kodeksu Barbarzyńcy 
- 
słowne znieważanie przeciwnika. O ile wiem, niektórzy kiepscy szermierze 
zręcznie 
obracający językiem radzą sobie całkiem nieźle w opałach.
Potwór ruszył naprzód i zamachnął się na mnie potężną przednią łapą. 
Odskoczyłem; 
cios chybił i trafił w pień drzewa po mojej prawej stronie, wydrapując cztery 
bruzdy w korze. 
Drzewo zadygotało, zaskrzypiało a z ran trysnęła żywica. Ta z kanału numer 4 
bardzo ładnie 
pachniała.
Jednak ja miałem inne zmartwienia. Dźgnąłem mieczem w lewe oko potwora. 
Taraśnik uskoczył, unikając pchnięcia. Mój pierwszy cios zaskoczył go, ale teraz 
potwór był 
czujny. Strata języka skłania do zachowania ostrożności. Tak więc ciąłem go w 
czarny nos, 
odcinając dwa wąsy.
Ależ to go rozwścieczyło! Utrata dwóch wąsów zniekształciła mu pysk, a 
najwidoczniej potwór był wrażliwy na punkcie swojego wyglądu. Uciętego języka i 
migdałka 
nie widać, ale braku wąsów nie da się ukryć! Taraśnik wydał ociekający krwią 
wrzask i 
skoczył na mnie. Rzecz jasna, uchyliłem się i nastawiłem miecz, mierząc w 
odsłonięte gardło. 
Potwór obrócił się w ostatniej chwili, stracił równowagę i rąbnął w podrapane 
drzewo.
Zdobyłem przewagę! Wychyliłem się z drugiej strony pnia i oburącz zadałem 
potężny 
cios w bok przeciwnika. Trafiłem w gruby pancerz. Ostrze odskoczyło nie czyniąc 
taraśnikowi żadnej krzywdy, lecz niemal pozbawiając mnie czucia w ramionach i 
dłoniach. 
Och! Więcej tego nie zrobię.
Teraz byłem poza niszą i pieszo; nie miałem żadnej osłony po bokach i z tyłu. Za 
chwilę będzie po mnie, jeśli czegoś nie zrobię.
Taraśnik odwracał łeb. Złapałem najbliższy kolec i wskoczyłem na pancerz smoka. 
Wątpiłem, aby potwór zdołał dosięgnąć głową środkowej części swojej skorupy.
- Hej, półwąsie! - zawołałem, siadając między kolcami i opierając się o nie 
nogami. - I 
co teraz powiesz, śmierdzipysku?
Starannie dobrane zniewagi są, oczywiście, kluczowym elementem Standardowej 
Zasady Numer Trzy.
Taraśnik odpowiedział niepowtarzalnym rykiem wściekłości. Usiłował mnie ugryźć, 
ale nie mógł dosięgnąć. Machnąłem mieczem, odcinając mu jedno włochate ucho. To 
rozzłościło go jeszcze bardziej. Taraśnik usiłował mnie zrzucić, lecz był zbyt 
masywny, aby 
stanąć dęba, a ja trzymałem się mocno. Próbował uderzyć mnie łapą, lecz jego 
nogi były 
przeznaczone do podtrzymywania masywnego cielska, a nie do ruchów w górę, więc 
cios nie 
mógł mnie sięgnąć. Chciał zmiażdżyć moją nogę o drzewo, lecz jego kolce za 
bardzo 
sterczały, więc tylko zrobiły dziurę w pniu i na chwilę utkwiły w drewnie. 
Usiłował 
przetoczyć się na grzbiet i zmiażdżyć mnie, lecz nie pozwoliły mu na to kolce. 
Tymczasem ja 
bezustannie kłułem go w te części ciała, które mogłem dosięgnąć mieczem, 
bezlitośnie 
gnębiąc potwora.
Niestety, z miejsca, gdzie siedziałem, nie mogłem mu wyrządzić poważnej krzywdy. 
Pancerz bronił go równie skutecznie jak mnie. Przez chwilę mieliśmy więc remis; 
toczyliśmy 
walkę, której nie
mogliśmy zakończyć. Może bitwa przerodzi się w swego rodzaju oblężenie i 
zwycięży 
ten, kto wytrzyma dłużej.
Nie! Długi, wstęgowaty ogon taraśnika śmignął, trafiając mnie w plecy. Tym mógł 
mnie dosięgnąć!
Spróbowałem odrąbać ten ogon, ale smagał nim tak szybko, że nie zdołałem trafić. 
Istotnie, nawet nie śmiałem obejrzeć się, w obawie, że ogon wybije mi oko. Moja 
lekka zbroja 
pękała, a na ciele pojawiły się czerwone pręgi. Musiałem umknąć poza zasięg tego 
ogona!
Jednak w tym celu powinienem zejść z pancerza - a wtedy znów byłbym narażony na 
kontakt z innymi częściami ciała potwora. Czy był jakiś inny sposób?
Tak, był. Nachyliłem się i zacząłem pełznąć do tyłu, mijając jeden kolec po 
drugim, 
przesuwając się w stronę ogona. Oczywiście, smagający koniec mocno pokaleczył mi 
plecy, 
lecz nie ustawałem, aż - obróciwszy się nieco i osłoniwszy twarz przedramieniem 
wolnej ręki 
- mogłem sięgnąć mieczem do nasady ogona, w miejsce, gdzie wyłaniał się spod 
skorupy. 
Zacząłem piłować odsłonięty organ, usiłując odciąć go od ciała. Nie miałem 
dobrego oparcia, 
ale miecz był ostry i wkrótce przeciąłem grubą skórę, docierając do nerwów.
Taraśnik wrzasnął i podskoczył pod wpływem nagłego bólu. Ten ruch był tak 
gwałtowny i energiczny, że wywinąłem kozła i potoczyłem się po ziemi. Teraz 
naprawdę 
byłem w tarapatach!
Taraśnik zamrugał i dopiero po chwili zorientował się, że mnie zrzucił. Wtedy 
doszedł 
do siebie i skoczył. Kurczowo ściskałem miecz; teraz uniosłem go i pchnąłem 
potwora w 
pysk. Ostrze wbiło się w odsłonięty policzek. Szarpnął łbem, uwalniając ostrze. 
Trysnęła 
krew.
Z trudem wstałem i zacząłem cofać się w kierunku niszy.
Rozwścieczony potwór znowu skoczył na mnie, tym razem machając przednią łapą. 
Sparowałem cios i ostrze przecięło ciało, odcinając pazur razem z palcem, ale 
siła ciosu 
wytrąciła mi miecz z ręki. Byłem bezbronny! No, niezupełnie. Miałem jeszcze nóż. 
Łuk i 
strzały oraz sakwę z zaklęciami zostawiłem na Puku; w takiej walce nie były 
przydatne. 
Jednak nóż zdawał się żałośnie niewystarczający.
Taraśnik uznał, że wreszcie mnie ma i ruszył naprzód z rozdziawionym pyskiem, 
zamierzając połknąć smaczny kęs barbarzyńcy. Dawno dowiedziono, że barbarzyńcy 
są 
smaczniejsi od cywilizowanych ludzi, ponieważ są zdrowsi i mają więcej chudego 
mięsa.
No cóż, potwory popełniają błędy, tak samo jak ludzie. Wbiłem nóż w czarny nos i 
przekręciłem.
Poskutkowało! Stwór wydał koci pisk, od którego omal nie zzieleniały mi 
paznokcie, i 
z niebywałym pośpiechem szarpnął się w tył. Mocno ścisnąwszy nóż, wyrwałem go. 
Trysnęła 
fontanna krwi. Taraśnik na moment oślepł z bólu. Naturalnie, wykorzystałem 
chwilową 
przewagę; w końcu jestem barbarzyńcą! Rzuciłem się do gardła potwora, szukając 
tętnicy. 
Jednak stwór szybko cofnął łeb. W końcu był drapieżnym potworem! Walka była 
bardziej 
zacięta niż smok przypuszczał, lecz przewaga pozostawała po jego stronie, 
zwłaszcza że 
uczył się na własnych błędach. Nie trafiłem w gardło i zatoczyłem się pod pierś 
przeciwnika.
Właściwie nie było to takie złe miejsce. Potwór przywykł do ścigania i chwytania 
uciekających ofiar, a nie do szukania ich pod nogami. Tak odżywiają się kury, a 
nie smoki! 
Usiłował walnąć mnie przednią łapą, ale nie mógł zamachnąć się i bez trudu 
uchyliłem się 
przed ciosem. Jednocześnie zdałem sobie sprawę, że kiedy machał przednią łapą, 
środkowa 
musiała pozostać na ziemi. Przysiadłem i wbiłem ostrze w tę część, która 
dotykała ziemi, tuż 
nad wielkimi pazurami.
Ojej, ależ go zdenerwowałem! Poderwał łapę, po czym - mając jednocześnie dwie 
nogi w powietrzu - stracił równowagę i runął na bok. Musiałem szybko uskoczyć, 
żeby nie 
zmiażdżyła mnie ciężka skorupa. Stwór miał dobrze opancerzony tułów, tak że nie 
mogłem 
zadać mu porządnego ciosu poniżej pasa. Szkoda; w tym momencie odsłonił się 
całkowicie.
Aha! Nogi nie były osłonięte, tylko ciało. Miejsca, gdzie kończyny wychodziły z 
pancerza, wyglądały szczególnie zachęcająco. Wokół każdej był spory otwór, aby w 
ruchu nie 
ocierała się o krawędzie. Potwór nie mógłby doścignąć ofiar, gdyby nie mógł 
poruszać się 
swobodnie. Wszystko to miało sens - lecz umożliwiło mi atak.
Wbiłem ostrze w otwór między skorupą a nogą. Nagrodą był kolejny gniewny ryk. 
Teraz naprawdę dawałem mu bobu! Zarówno Mag Jin, jak i sam taraśnik nie docenili 
możliwości barbarzyńcy w bezpośrednim starciu, a pewnie i ja również. Może 
zdołam 
załatwić tego potwora!
Jednak za wcześnie cieszyłem się. Taraśnik runął na ziemię i choć zwinnie 
wyturlałem 
się się spod niego, ręka dzierżąca nóż uwięzła mi w szczelinie pancerza. Tylko w 
takiej 
pozycji noga dotyka krawędzi - kiedy potwór leży. Nic mi się nie stało w rękę, 
ale nie 
zdołałem odtoczyć się dostatecznie daleko i potężne cielsko potwora opadło mi na 
nogę, 
łamiąc ją. Teraz ja zawyłem.
Taraśnik wstał i obrócił się pyskiem do mnie. Próbowałem odepchnąć go gołą ręką, 
lecz jeden cios potężnej łapy niemal wyrwał mi ramię ze stawu. Potwór przycisnął 
mnie nogą 
do ziemi i szykował się do odgryzienia mi twarzy.
- Puk! Wynoś się stąd! -- wrzasnąłem, zanim ten ośliniony, ociekający krwią pysk 
zamknął się na mojej głowie. Przeżyłem niezwykle nieprzyjemną chwilę, gdy te kły 
wbiły się 
w moje ciało to naprawdę żadna frajda, kiedy odgryzają ci twarz - a potem 
ogarnął mnie 
mrok.
Puk galopem wypadł z niszy, brzęcząc łańcuchami. Smok podniósł łeb. Jeszcze ze 
mną nie skończył - prawdę mówiąc, ledwie zaczął - lecz koń odwrócił jego uwagę. 
Może 
widok uciekającej ofiary uruchomił obwód ścigania. Jednak, oczywiście, jeden 
kąsek w łapie 
jest wart dwóch na kopytach, zatem taraśnik ponownie zajął się tym, co miał pod 
ręką -jeśli 
można tak rzec. Odgryzł mi twarz do końca.
Puk zawrócił, podbiegł i dwoma kopytami z całej siły kopnął potwora w tylną 
część 
ciała. Wielkie cielsko poleciało w przód, a pysk wbił się w ziemię obok mojej 
głowy.
Dopiął swego. Taraśnik wypluł moją twarz, otrząsnął piach ze ślepi i ruszył za 
widmowym koniem. Właśnie tego nie chciałem, gdyż Puk nie zdążył jeszcze uciec. 
Jednak 
nie mogłem zaprotestować, gdyż byłem nieprzytomny. Dopiero teraz widzę na 
gobelinie, co 
się stało i jak doszło do tego, że Puk ponownie mnie ocalił. Wiele zawdzięczam 
temu 
koniowi!
Smok kulał, lecz nadal mógł rozwijać niezłą prędkość. Zraniłem go w jęzor, 
policzek, 
nos, stopę i staw barkowy, lecz nie odebrałem mu ducha walki. Wyglądało na to, 
że nie udało 
mi się spowolnić go na tyle, żeby dać szansę Pukowi.
Jednakże Puk był sprytnym zwierzęciem. Zapamiętał przebytą drogę i trzymał się 
jej. 
Stracił trochę czasu na zakrętach; może kierował się zarówno zapachem i 
widokiem, jak 
pamięcią i nie śmiał zboczyć z naszego szlaku, żeby nie zabłądzić i nie zostać 
pożartym przez 
taraśnika. Ten był blisko, lecz rumak nadal biegł na przedzie. Może oprócz ran 
potwora 
pomogło mu to, że nie musiał już nieść mnie na grzbiecie; ta mała lecz 
decydująca różnica 
szybkości zapewniła mu przewagę. W odpowiednim czasie Puk dotarł do bramy. Ta 
jednak 
była zamknięta. Zwieszały się z niej pnącza, splecione i najeżone ostrymi 
kolcami. Puk 
zatrzymał się z poślizgiem, wbijając w murawę wszystkie cztery kopyta. Co teraz 
robić? Nie 
miał miecza, żeby przeciąć ten gąszcz.
Smok sapał tuż, tuż. Taraśnik był dziwacznym smokiem, nie dysponującym ogniem, 
dymem czy parą, lecz kiedy biegł, sapał. Puk rozejrzał się na boki i pojął, że 
głupio byłoby 
pozostać w labiryncie i dać się złapać, skoczył więc w zarośniętą pnączami 
bramę.
Kolce okrutnie poraniły mu skórę, ale łańcuchy trochę go osłoniły i zdołał 
wydostać 
się w ostatnim momencie, gdy już dopadał go potwór. Taraśnik kłapnął zębami, 
usiłując 
złapać Puka za tylne nogi; popełnił w ten sposób poważny błąd, gdyż obie podkowy 
śmignęły 
w tył z siłą jednego konia i trafiły go w pysk. W następnej chwili widmowy koń 
znalazł się po 
drugiej stronie bramy, poza labiryntem.
Jednak smok nie zrezygnował. Potrząsnął obolałym pyskiem i ryknął na pnącza, 
które 
zwiędły i opadły. Taraśnik udał się w pogoń za Pukiem, który pogalopował przed 
siebie. 
Teraz pościg przybrał inny obrót, gdyż teren sprzyjał rumakowi. Puk oddalił się 
od smoka, 
lecz zaraz przystanął, jakby namyślając się, a potem celowo zwolnił, pozwalając 
smokowi 
zmniejszyć dystans. Biegł tuż przed nim, przez cały czas pozostając niemal w 
zasięgu łap i 
odciągając potwora coraz dalej od labiryntu. Puk, oczywiście, był w tym bardzo 
dobry, gdyż 
w taki sposób widmowe konie zarabiają na życie - zwabiając głupców na bezdroża 
albo 
wypłaszając ich z bezpiecznych miejsc. Coś o tym wiem!
W ten sposób miałem czas wydobrzeć. Na szczęście nie byłem martwy, tylko 
nieprzytomny i bez twarzy; w godzinę lub dwie mogry mi odrosnąć gałki oczne i 
inne części 
twarzy. Nie ja stałem się przynętą dla smoka, żeby Puk mógł uciec, lecz koń 
odciągał 
potwora, abym mógł wyzdrowieć. Myślę, że to naprawdę ładnie z jego strony.
Puk prowadził taraśnika w kierunku jaskiń, które minęliśmy poprzedniego dnia - 
tych 
ze srebronogami. Co on zamierzał? Nie mógł przecież ukryć się tam, bowiem 
zostałby 
oskubany do czysta. Okazało się jednak, że koń był na to za mądry. Puk po 
mistrzowsku 
zastawiał pułapki, o czym przekonałem się, kiedy go ścigałem. Podbiegł do 
ciemnej jaskini i 
stanął w smudze światła. Srebronogi unikały słońca, więc nie wystawiały swoich 
srebrzystych 
pyszczków.
Nadbiegł taraśnik. Był masywnym stworzenieem o ciężkim pancerzu i chyba 
dokuczały mu rany; zwolnił i ciężko dyszał. Jednak teraz uznał, że zagnał konia 
w pułapkę i 
zaatakował.
Puk usunął się w bok, pozwalając potworowi wpaść do jaskini. Smok zniknął w 
ciemności. Zapadła krótka cisza, a potem straszliwy ryk wstrząsnął pagórkiem. 
Taraśnik 
odkrył srebronogi lub vice versa! Usiłował cofnąć się, lecz Puk raz po raz 
wierzgał zadnimi 
nogami, kopiąc go w tylną część pancerza i wpychając z powrotem do pieczary. .
To był doskonały pomysł, ale, niestety, nie wystarczył. Taraśnik ważył więcej od 
Puka, gruba skorupa chroniła go przed kopnięciami, a ponadto miał poważny powód, 
aby 
wydostać się z jaskini. Przywarł do ziemi i pełzł, tak że koń nie mógł go 
zatrzymać. 
Niebawem wyciągnął łeb z groty, strącił łapą uczepione srebronogi, po czym 
odwrócił się 
pyskiem do rumaka.
Puk nie był tchórzem. Doskoczył do smoka i obrócił się w miejscu. Łańcuchy 
zatoczyły łuk i smagnęły taraśnika po pysku, wybijając mu ząb czy dwa, a może 
nawet oko. 
Potwór był tak zaskoczony, że schował do skorupy głowę i przednie nogi - a 
wówczas Puk 
wkopał w ślad za głową potężną porcję piachu i ziemi.
Wygląda na to, że potwory nie lubią, jak sypie im się piaskiem w ślepia. 
Taraśnik 
ryknął tak okropnie, że piach trysnął wszystkimi otworami skorupy. Cały pancerz 
prawie 
uniósł się w powietrze, dźwignięty podmuchem. Naprawdę wspaniały ryk!
Teraz straszliwy łeb wyłonił się spod pancerza, wściekle błyskając zębiskami. 
Pukowi 
jeszcze raz udało się trafić smoka w nos. Tylna podkowa wbiła obolały czarny nos 
w łeb 
potwora, przez co pysk taraśnika stał się wklęsły tam, gdzie był wypukły, i 
wtłoczyła go z 
powrotem do skorupy.
Puk lepiej radził sobie ze smokiem niż ja!
Wtem koń rozdął chrapy ,-zwęszywszy coś. Szybko odbiegł w bok, gdzie rósł 
szmaciak gałęzisty. Chwycił szmatę w zęby, zerwał ją, wstrzymał oddech i 
truchtem wrócił 
do taraśnika, który właśnie wystawiał łeb z pancerza. Puk rzucił szmatę na nos 
potwora i 
szybko odskoczył.
Wiecie, nie używa się materiału wytwarzanego przez szmaciaka, ze względu na 
szczególną i kiepską jakość szmat. Nikt nie robi z niego chodników ani ubrań, 
chyba że dla 
żartu i nie tylko dlatego, że te szmaty są brzydkie. Jednak w tym przypadku...
Taraśnik kichnął. Tak właśnie działał szmaciak. Powodował niekontrolowane ataki 
kichania. Niektóre stworzenia po jednym wdechu kichały przez kilka dni, innym o 
mało nie 
odpadały łby. Jeśli potwór wziął porządny, głęboki wdech...
Ależ to było kichnięcie. Podmuch oberwał liście z krzaków i podniósł tumany 
kurzu, 
które skwitowały to głupimi uwagami i uciekły. Cielsko smoka przesunęło się w 
tył pod 
wpływem siły odrzutu. Następne kichnięcie przesunęło je jeszcze dalej, a po 
trzecim połowa 
smoczego ogona znalazła się w jaskini. Po pół tuzinie kichnięć cały taraśnik 
wrócił do 
pieczary.
Puk potruchtał do szmaciaka i zerwał następną szmatę. Proszek na kichanie 
praktycznie sypał się z niej, płonąc chęcią rozpoczęcia swego niecnego dzieła. 
Puk wrzucił ją 
do jaskini, a potem wspiął się na pagórek, znalazł kupkę kamieni i zrzucił ją.
Udało mu się strącić małą lawinę, która usypała stertę kamieni przed wylotem 
jaskini, 
częściowo blokując otwór. To, rzecz jasna, nie zatrzymałoby potwora, lecz 
zamykało dopływ 
powietrza i odbijało podmuch kichnięć, więc większość magicznego proszku 
pozostawała w 
środku. W ten sposób taraśnik musiał go wdychać, co oznaczało kolejny atak 
kichania.
_ Puk zastrzygł uchem, nasłuchując, gdy cały pagórek zaczai dygotać. Wiem, co 
słyszał: wiele cichych kichnięć zagłuszanych przez głośne. Srebronogi też 
dostały swoją 
porcję! Będą bardzo złe, kiedy uda im się opanować atak - a tam, w głębi ich 
pieczary, był 
taraśnik, wyglądający na sprawcę tego całego zamieszania. Srebronogi nie mogły 
przeciąć 
skorupy, lecz były dostatecznie małe, aby wcisnąć się przez otwory na nogi, 
głowę oraz ogon, 
i wystarczająco rozwścieczone, żeby wyrządzić znaczne szkody ciału. Tym razem 
taraśnik 
znajdował się zbyt głęboko, żeby uciec w porę. Rachunki wyrównane.
Zadowolony Puk potruchtał z powrotem do labiryntu. Jakby na to nie patrzeć, 
pokonał 
potwora. Teraz wracał, aby mnie ratować.
Tymczasem ja miałem inne kłopoty. Goiłem się dobrze, ale przyleciały ważki. 
Tylko 
co odzyskałem przytomność, gdy opadły mnie rojem i plunęły tuzinami ognistych 
smug. 
Pojedynczy ogień był bolesny, a salwa niszcząca. Moja nowa skóra pokryła się 
pęcherzami, 
ubranie spaliło się, a włosy stanęły w ogniu. Ponownie straciłem wzrok i węch, a 
wtedy dwie 
ważki zanurkowały, żeby pozbawić mnie również słuchu. Teraz, kiedy byłem 
bezbronny, 
wyrządziły mi większą krzywdę niż taraśnik. Nikt nie jest tak okrutny, jak 
słabeusz nagle 
obdarzony władzą!
Kiedy wrócił Puk, znalazł mnie pokrytego rojem ważek. Zaatakował, tak gwałtownie 
machając ogonem, że całe ich tuziny zostały strącone w powietrzu i spadły na 
ziemię, gdzie 
detonowały. Eksplozje były bardzo słabe, gdyż owady prawie nie miały już paliwa. 
Teraz Puk 
był silny, a one słabe; zużyły zasoby swoich zbiorników, smażąc moje ciało. 
Poderwały się w 
górę i uciekły. Na pewno nie wrócą; już zemściły się, niszcząc moje ciało.
Wygląda na to, że Puk nie całkiem rozumiał istotę mojego talentu. Może uznał 
moje 
poprzednie wyzdrowienie, w jaskiniach kallikan-carów, za przypadkowe. Nie 
wiedział, jak 
bardzo pokiereszował mnie taraśnik i w jakim stopniu zdołałem wydobrzeć, zanim 
nadleciały 
ważki. Dlatego nie pojmował, że po kilku godzinach sam wyzdrowieję. Próbował mi 
pomóc.
Przetoczył mnie nosem, wepchnął w krzaki przy ścieżce i postawił na nogi. 
Osunąłem 
się i potoczyłem po ziemi. Spróbował ponownie i znów bezwładnie upadłem. Nie 
zdajesz 
sobie sprawy z tego, jak użyteczne są ludzkie ręce, dopóki nie zobaczysz konia 
usiłującego 
podnieść coś kopytami. To prawie niewykonalne.
Moja spalona skóra była teraz oblepiona ziemią, wyglądałem więc jak zombie 
smażony w tartej bułce. Ktoś inny wyprawiłby porządny pogrzeb takim smętnym 
szczątkom, 
jednak Puk nie zrezygnował. Znalazł lepsze miejsce, gdzie niska gałąź dotykała 
ziemi. 
Podtoczył tam moje ciało, nosem wepchnął na konar, a potem wcisnął i w końcu 
zdołał 
zsunąć je na swój grzbiet.
Głowa i ramiona zwisały mi po jednej stronie, a nogi po drugiej, lecz teraz mógł 
mnie 
nieść. Opuścił labirynt i udał się w kierunku mniej więcej na pomocny zachód. 
Zapewne 
wiedział, że tutaj nie otrzymamy pomocy, więc miał nadzieję znaleźć ją tam, 
gdzie jeszcze nie 
byliśmy.
W miarę jak mijał dzień, częściowo wygoiłem rany i zacząłem poruszać się. Puk 
tego 
nie zauważył; może nawet nie rozróżniał tych ruchów od bezwładnych podrygów.
W końcu wypatrzył chatę na leśnej polanie. Parsknął z ulgą i skierował się ku 
niej. 
Może tam znajdzie kogoś, kto mi pomoże.
9. TREN
Obudziłem się na posłaniu z wonnych paproci. Ujrzałem wnętrze chaty; porządek w 
każdym kącie, a na półkach zioła i przyprawy. W jednym rogu stała dziwna, 
wielka, pusta 
tykwa z przeciągniętymi przez nią sznurami. A na wiklinowym fotelu siedziała 
bardzo ładna 
młoda kobieta w brązowej sukni.
Zauważyła, że odzyskałem przytomność i podeszła do mnie.
— A więc wracasz do zdrowia - powiedziała cicho. - Nie
byłam pewna, czy zdołasz.
— Och, do tej pory zawsze udawało mi się - odparłem. Wszyst
ko mnie bolało, ale wiedziałem, że to szybko minie, kiedy zakończy
się proces gojenia.
— Przyniósł cię tu twój koń - powiedziała. - Wyglądałeś na
paskudnie poparzonego.
Wtedy przypomniałem sobie ważki. To wspomnienie nieco przybladło, lecz teraz 
wróciło.
— Tak.
— Nieczęsto mam gości - rzekła kobieta - i trochę zapom
niałam o zasadach uprzejmości. Powiem ci, że mam na imię Tren.
Mieszkam sama i lubię to. Będziemy żyli w zgodzie, jeśli będziesz
trzymał ręce przy sobie i odjedziesz, gdy tylko będziesz mógł. Twój
koń pasie się na zewnątrz.
A zatem to była kobieta, która chciała, aby pozostawiono ją w spokoju. Niektóre 
takie 
są; nigdy nie mogłem pojąć, dlaczego. No cóż, nie należałem do tych, którzy 
narzucają się 
przemocą. Barbarzyńcy zazwyczaj spotykają dość chętnych kobiet, więc nie mają 
ochoty na 
niechętne i mało mnie obchodzi, że cywilizowani ludzie twierdzą co innego.
— Jestem Jordan Poszukiwacz Przygód, bardzo szybko goję
moje rany i mam misję do wykonania, więc niebawem ruszę w dro
gę - powiedziałem. - Dziękuję, że zajęłaś się mną, gdy byłem
nieprzytomny; musiałem być bardzo brudny.
— Rzeczywiście! Musiałam cię całego obmyć. Miałeś piasek
dosłownie wbity w skórę. Myślałam, że nie żyjesz, ale nie było z tobą
tak źle. Posmarowałam maścią twoje rany i zostawiłam cię w spokoju.
Musiałeś nieopatrznie wdepnąć w gniazdo ważek.
Zmierzyła mnie spojrzeniem.
— Muszę rzec, że masz wyjątkowo odporny organizm; jesteś
wspaniałym okazem mężczyzny.
Taak, jestem prawdziwym barbarzyńcą, z furą mięśni i ku
rzym móżdżkiem -- odparłem z uśmiechem.  Właściwie w tym
momencie byłem dość mądry, w wyniku działania oczorośla, które przypadkowo 
wezwałem 
na pomoc. - Na szczęście mam Puka, który opiekuje się mną.
-Puk - powtórzyła. - Twój koń? Czy to...
-Tak, to Puk - widmowy koń. Dlatego nosi te łańcuchy.
-Oswoiłeś konia-widmo? - zapytała ze zdziwieniem.
-Nie. Jesteśmy tylko przyjaciółmi.
Roześmiała się. Wyglądała ślicznie, kiedy to robiła.
-No cóż, on jest lojalny. Mógł porzucić cię byle gdzie i zostawić,
żebyś umarł.
Zerknęła w stronę kuchni.
- Czy czujesz się dostatecznie dobrze, żeby coś zjeść?
- Och tak, jestem głodny!
- Naprawdę szybko wracasz do zdrowia! Już wyglądasz lepiej!
-Tak, zawsze jestem głodny po śmiertelnej ranie - przytak
nąłem.
Znów zaśmiała się, biorąc to za żart. Do drewnianej miski nałożyła trochę kaszy 
z 
kociołka na palenisku i podała mi. Strawa była ciemna i błyszcząca jak jej 
włosy, ale 
smakowała wyśmienicie i chyba była pożywna; od razu nabrałem sił.
-Na podwórzu rośnie drzewo spodniowe - rzekła. - Nigdy
nie przypuszczałam, że okaże się przydatne, ponieważ ja wolę suknie.
Podała mi parę brązowych dżinsów.
— Powinny pasować.
— Dziękuję.
Wstałem z posłania i włożyłem spodnie, które okazały się dość dobrze dopasowane.
-Zdumiewające - napomknęła, patrząc. Widocznie nie należa
ła do tych pruderyjnych, cywilizowanych kobiet, chociaż pod innymi
względami' zdawała się cywilizowana. - Twoja skóra jest prawie
nietknięta! Byłeś tak mocno poparzony...
Wzruszyłem ramionami.
-Pewnie tylko tak się wydawało.
Mogłem jej wyjaśnić, na czym polega mój dar, ale nie uznałem tego za konieczne, 
tym 
bardziej że zaraz miałem odjechać. Prawdę mówiąc, nie zwracałem na nią zbyt 
wielkiej 
uwagi, gdyż mój pod-rasowany umysł zaprzątały przeróżne filozoficzne kwestie 
oraz in-
telektualne ćwiczenia, którymi nigdy przedtem nie byłem zainteresowany. Dziś 
tylko 
częściowo pojmuję ówczesne głębokie rozważania, gdyż teraz jestem zaledwie 
przeciętnie 
mądry. Dlatego nie opowiadam tej historii tak inteligentnie, jak opowiedziałbym 
ją wtedy.
Jednak z perspektywy czasu widzę, że zajęty ezoterycznymi problemami popełniłem 
błąd i przegapiłem oczywiste fakty, gdyż w domu Tren naprawdę nie postąpiłem 
zbyt mądrze. 
Niektórzy niezwykle inteligentni ludzie są zupełnie niepraktyczni.
— Nie miałam pojęcia, że tak szybko staniesz na nogi - powie
działa. - Co to za misja?
— Och, nic, co mogłoby cię zainteresować - odparłem z roztarg
nieniem. - Mam odnaleźć pewien obiekt i sprowadzić go do Zamku
Roogna.
— Zamek Roogna? - powtórzyła, okazując dziwne zaciekawie
nie. Powinienem to zauważyć, ale nie zwróciłem wtedy na to uwagi. -
Czy on jeszcze stoi?
— Och, pewnie. Jednak stary Król Gromden jest umierający i są
problemy z sukcesją. Dlatego ja...
— Król umiera? - spytała szybko.
— Tak. I ci dwaj magowie, Jin i Jang, rywalizują o tron, więc...
— Jin i Jang. Przecież oni...
— ...nie zgadzają się w żadnej sprawie - dokończyłem. -
Oprócz tego konkursu zaklęć, żeby sprawdzić, czyje są silniejsze.
Dlatego ja...
— Zaczynam rozumieć! Pracujesz dla nich!
-• Tak, w pewnym sensie. Muszę wypełnić moją misję, żeby Jin wygrał, ale 
przeszkadzają mi czary Janga. Było ciężko, ale chyba jestem już blisko.
Wzruszyłem ramionami.
— Nie będę zanudzał cię szczegółami. Pójdę już. Dzięki za kaszę,
dziewczyno.
— Czekaj - rzekła. - Ten obiekt, który masz sprowadzić... Czy
wiesz, co to jest?
— Nie. Dostałem od Jina zaklęcie wyszukujące, lecz jeszcze go
nie wykorzystałem. Jednak sądzę, że obiekt jest gdzieś blisko, ponie
waż przeznaczone mi...
— Usiądź, Jordanie - powiedziała. - Opowiem ci historię,
której zapewne nie słyszałeś. Poczęstuję cię winem.
-Och, dziękuję.
Zawsze byłem towarzyski.
Tren zmieszała jakieś płyny w pucharze, co mnie zdziwiło, gdyż zawsze myślałem, 
że 
wino otrzymuje się bezpośrednio z bukłaków rosnących na winorośli. Podała mi 
kielich, z 
którego popijałem, gdy opowiadała. Trunek był ostry, ale bardzo dobry. Zresztą 
barbarzyńcy i 
tak nie są wybredni.
— Król Gromden miał dziecko, córkę - zaczęła Tren.
— Och, tak. Mówił mi.
— Co jeszcze powiedział ci o niej?
-Niewiele. Tylko to, że jego żona i dziecko odeszły, a on
strasznie za nimi tęskni.
Czknąłem; wzdęło mnie od tego wina.
-Ta historia jest nieco dłuższa - oświadczyła Tren -No cóż, on jest teraz bardzo 
samotny.
Nagle błysnąłem inteligencją:
-Jang wspominał o skandalu, może...
Milczała przez chwilę, po czym podjęła opowieść, jakbym wcale jej nie przerwał.
-Córka Króla Gromdena była jego oczkiem w głowie i uważa
no ją za bardzo ładną. Jego żona zaczęła być o nią zazdrosna i rzuciła
zły czar: jeśli córka pozostanie w Zamku Roogna, ten upadnie. To
bardzo zasmuciło Króla, lecz musiał za wszelką cenę chronić stolicę
Xanth, więc odesłał córkę precz. A ponieważ był bardzo zły na
Królową za jej zły czar, ją również wygnał precz. Jednak zanim
Królowa odeszła, rzuciła zły urok także na niego. Oczywiście, taki
miała dar - rzucała przekleństwa. Pochodziła z rodu przeklętników,
żyjących daleko na południu Xanth; niektórzy nazywają ich demona
mi. Sprawiła, że zapomniał o pierwszym złym zaklęciu. Od tej pory
Król szukał swej wygnanej córki, nie wiedząc, że sam ją wypędził i nie
bez powodu. W końcu znalazł ją, lecz ona pamiętała zły czar
i odmówiła powrotu na Zamek Roogna. Nie rozumiał dlaczego,
ponieważ, kiedy mówiła mu o przekleństwie, natychmiast o nim
zapominał. Porządnego uroku nie można odczynić, mówiąc po
prostu o nim poszkodowanemu; działa, dopóki nie zostanie cofnięty
lub zużyty, a przekleństwa przeklętników nie zużywają się. Ponieważ
on nie mógł pojąć prawdy, a żądał odpowiedzi, musiała go okłamać
w okrutny sposób: powiedziała mu, że woli żyć w puszczy niż
w starym, ponurym zamczysku. Usiłował wpłynąć na nią, żeby
zmieniła zdanie, lecz nie udało mu się.
— To bardzo interesujące - powiedziałem. - Nic mi nie mówił
o klątwach.
— Oczywiście. Jednak pamięta córkę i przysiągł, że znajdzie
sposób, aby sprowadzić ją z powrotem do Zaniku Roogna i uczynić
szczęśliwą. W rzeczy samej, miał nadzieję, że ona poślubi jego
następcę, kolejnego Króla Xanth, i w ten sposób jego ród pozostanie
przy władzy. Tron Xanth nie jest dziedziczny, gdyż przechodzi
z Maga na Maga, jednak czasem istnieje powiązanie po kądzieli.
Oczywiście, jego córka nie była Czarodziejką, lecz dla żony nie ma to
żadnego znaczenia.
- Hmm, sądzę, że to się nie udało - rzekłem, odstawiając pusty
puchar. - Jego następcą będzie Jin lub Jang, a przypuszczam, że
żaden z nich nie jest obecnie zainteresowany małżeństwem.
- Są zainteresowani. Lud łatwiej zaakceptuje Maga, który po
ślubił córkę poprzedniego Króla, a jej magiczny dar pomoże mu
rządzić, więc ona byłaby stosunkowo cenną zdobyczą, a w dodatku
fizycznie atrakcyjną. Mężczyźni przykładają zbyt wielką wagę do tej
ostatniej zalety.
— Hmm, tak - przyznałem, podziwiając figurę Tren.
— W każdym razie, nie mają wyboru. Król zaaranżował wszyst
ko tak, że żaden z nich nie zostanie władcą, dopóki jej nie poślubi.
W głowie lekko mi szumiało. Ależ mocne wino!
- Może zaskoczy tym zwycięzcę, kiedy sprowadzę mu obiekt poszukiwań - 
powiedziałem. - Byłoby niedobrze, ponieważ jej powrót spowodowałby upadek 
zamku...
— Tak, to okrutny problem - przyznała. - Ta dziewczyna
nigdy nie wróci na Zamek Roogna, ponieważ kocha ojca i Xanth,
nikogo więcej. Ona zrobi wszystko, aby nie powrócić, obojętnie kto
będzie następnym Królem, chociaż w ten sposób łamie ojcu serce. Nie
ma wyboru.
— Hmm, to nie moja sprawa - rzekłem, wstając. - Ja tylko
muszę sprowadzić...
Zachwiałem się, zatoczyłem, straciłem równowagę i upadłem na łóżko. Coś było nie 
tak! Tren podeszła do mnie.
— Przykro mi, że musiałam cię otruć, barbarzyńco - powiedzia
ła. - Jednak gdyby twoja misja powiodła się i Jin zostałby Królem,
spełniłby wolę Króla Gromdena - poślubiłby jego córkę i trzymał ją
na Zamku Roogna. Muszę temu zapobiec, ponieważ upadek Zamku
Roogna oznaczałby kres ludzkiej dominacji w Xanth.
— Przecież... - protestowałem słabo.
— Widzisz, niewinny barbarzyńco, to ja jestem córką Króla
Gromdena - oznajmiła. - -  Uważam,  że winnam ci wyjaśnić,
dlaczego musiałam cię zabić. Lepiej poświęcić życie jednego głupiego
poszukiwacza przygód, niż gdyby miał upaść Zamek Roogna. To nic
osobistego; zdajesz się być miłym człowiekiem, jak na barbarzyńcę.
Potem zemdlałem i chyba umarłem, bo trucizna rozeszła się po całym moim 
organizmie, a była niezwykle mocna. Tren powlokła moje ciało po podłodze - 
okazała się 
bardzo silna jak na kobietę - do zapadni na tyłach chaty i zepchnęła mnie w 
otwór.
Ześlizgnąłem się ciemnym kanałem, w jasność, a potem w pustkę. Kanał prowadził 
do 
zapomnianej Rozpadliny! Spadłem z potwornej wysokości i uderzyłem głową o 
skaliste dno. 
Jeśli nie zabiła mnie trucizna, to z pewnością dobił mnie ten upadek!
Puk usłyszał głuchy łomot. Zastrzygł uszami. W tym miejscu krawędź Rozpadliny 
była lekko wygięta, a sama przepaść wąska. Puk znalazł półkę znajdującą się nad 
otchłanią i 
spojrzał w dół. Wyostrzonym wzrokiem albo węchem wykrył moje nieruchome szczątki 
i 
zarżał niespokojnie. Może czuł się odpowiedzialny, gdyż to on zaniósł mnie do 
chaty Tren.
Był naprawdę sprytnym zwierzęciem, a może i na niego podziałał amulet mądrości, 
gdyż postanowił zejść do mnie w ten sposób, żeby samemu nie doznać uszczerbku. 
Potruchtał 
na zachód wzdłuż skraju Rozpadliny, dotarł do miejsca, gdzie przecinało ją 
morze, po czym 
wskoczył w głęboką toń. Spadł z wysoka i ze straszliwym pluskiem, lecz po chwili 
wynurzył 
się na powierzchnię, pomimo ciążących mu łańcuchów, i popłynął Rozpadliną, aż 
woda stała 
się płytsza i mógł wyjść na ląd. Zapewne Smok z Rozpadliny bawił gdzieś w 
interesach, bo 
nigdzie nie było go widać. W końcu Rozpadlina ciągnie się przez całe Xanth, jak 
już wiemy, 
a żadna istota nie może być jednocześnie wszędzie. Ze strony Puka był to akt 
wyjątkowej 
odwagi, chyba że zapomniał o smoku. Z drugiej strony - okazał się nadzwyczaj 
skuteczny w 
walce ze smokiem, więc może nie obawiał się go. Albo pamiętał i bał się, ale i 
tak postanowił 
pójść po mnie. Niebawem dotarł do moich szczątków.
Nie był to miły widok. Nogi miałem połamane, a z rozbitej czaszki wyciekła część 
zawartości. Nic ważnego, trochę szarej substancji, zapewne uszczelnienie lub 
izolacja. Jednak 
wyglądało to paskudnie, a wszystko wokół było zbryzgane krwią. Byłem martwy jak 
głaz. 
Mój miecz leżał opodal, zgięty i wyszczerbiony. Robi mi się smutno, kiedy
0tym pomyślę, gdyż służył mi wiernie i nie umiał goić swych
uszkodzeń.
Puk zgarnął podkową resztki na kupkę; zepchnął je na wielki liść
1najlepiej jak umiał zawiązał w tobołek. Oczywiście, zmieszał mnie
z błotem i śmieciem, ale tego nie dało się uniknąć.
Popychał tobołek tu i tam, usiłując go podnieść, ale nie zdołał. Zaczął więc 
szukać 
dobrego miejsca na pochówek, uważając mnie za nieżywego. Nie znalazł. Postanowił 
zabrać 
mnie nad morze, ale miał spory kawałek do brzegu. Co miał robić?
Zdołał jakoś zawiązać rogi tobołka w węzeł, po czym przewlókł przezeń oraz przez 
jelec miecza jeden ze swych łańcuchów i począł ciągnąć. Tobół podskakiwał na 
wybojach, a 
jego zawartość została dokumentnie wymieszana. Kiedy Puk dotarł na małą 
piaszczystą plażę, 
gdzie Rozpadlina spotykała się z oceanem, zostawił węzełek na brzegu i zaczął 
kopytami 
kopać wielką dziurę. Najwyraźniej zamierzał pochować szczątki. W końcu był 
widmowym 
koniem; wiedział, co to śmierć i pogrzeb.
Jednak kiedy pogłębił dziurę, ta wypełniła się wodą. Zdegustowany, oddalił się 
od 
morza i zaczai kopać nową. Nie chciał, żeby moje szczątki zamokły; może myślał, 
że byłoby 
mi nieprzyjemnie gnić w wodzie. Nowa dziura także wypełniła się wodą. Odszedł 
jeszcze 
dalej, ale tam grunt był skalisty i nie mógł go rozkopać kopytami.
Puk pomyślał chwilę. Potem wpadł na nowy pomysł. A może morski pogrzeb? Mógł 
obciążyć tobół ciężkim kamieniem i zatopić go w morzu. Widocznie uważał, że nie 
będzie mi 
tak nieprzyjemnie w głębokiej wodzie. Tu jednak spotkał się z trudnościami. Po 
pierwsze - 
nie mógł przywiązać kamienia do tobołka. Nawet gdyby
znalazł mocne pnącze, nie zdołałby zawiązać węzłów. Poza tym wiedział, że wielki 
liść szybko rozłoży się w morskiej wodzie, uwalniając zawartość. Spojrzawszy 
dalej, 
zobaczył przyczajonego potwora morskiego oblizującego pysk. Wiedział, że nie 
lubiłem być 
zjadany przez potwory. Dobrze, że tego stwora nie było w miejscu, gdzie Puk 
skoczył do 
wody!
W końcu zrezygnował i powlókł tobół dalej. Zamierzał znaleźć odpowiednie miejsce 
na pochówek, nie zważając na związane z tym trudy. Wlókł mnie i wlókł, 
wyszukując na 
stromym zboczu ścieżki wiodące w górę. Dyszał i pocił się, lecz nie ustawał, aż 
zapadł zmrok 
i każdy krok groził upadkiem na plażę. Puk przywykł do nocnych wędrówek, ale 
teren był 
zdradliwy, a tobołek nieporęczny. Postawił go więc w skalnej niszy, sam oparł 
się o skałę na 
stojąco. Był zmęczony i głodny, lecz nie zamierzał zrezygnować z wyprawienia mi 
porządnego pogrzebu. Puk był równie wiernym przyjacielem zarówno za życia, jak i 
po 
śmierci.
Nocą wychodziły na żer nocne stworzenia. Niewidoczne zwierzęta przemykały po 
zboczu, a wokół było słychać szmery i drapanie. Owady brzęczały bez przerwy. Puk 
przygotował się do stratowania czegokolwiek, co podeszłoby do węzełka. Opodal 
otwarł się 
ukryty właz i wyjrzał z niego goblin. Puk trącił kamień, który spadł i 
przestraszony goblin 
pospiesznie ukrył się w swojej norze. Koń wiedział, że gobliny mogą być bardzo 
nieprzyjemne w gromadzie, lecz to miejsce znajdowało się daleko od krainy 
goblinów. Z 
pojedynczym osobnikiem mógł poradzić sobie łatwiej niż z tłumem.
Nagle w powietrzu rozszedł się jakiś zapach. Puk powęszył i parsknął niechętnie. 
Pewnie przez chwilę podejrzewał, że to zaczęła rozkładać się zawartość tobołka. 
Potem 
usłyszał łopot skrzydeł i zrozumiał, że to harpia. Ptakokształtna wiedźma o 
paskudnej gębie 
unosiła się opodal, wyczuwając ulubione danie; kogoś bezbronnego. Jednak Puk 
zarżał 
ostrzegawczo i stanął dęba, wywijając kopytami oraz brzęcząc łańcuchami.
- Nie wiedziałam, że to twoje ścierwo, puku! - skrzeknęła. - Większość koni nie 
jada 
mięsa. Następnym razem daj dziewczynie znać, ty chuda szkapo!
Wątpię czy dokładnie powtarzam jej słowa, bo nie były zbyt miłe; uszy Puka 
opadły 
na chwilę, a szmery wokół ucichły i zamarły.
W ten sposób koń przez całą noc strzegł tobołka i nikt nigdy nie spełniał 
wierniej 
takiego ponurego obowiązku. Puk sądził, ze broni szczątków, które zamierzał 
pochować; 
tymczasem dawał mi czas na zagojenie ran. Mój dar musiał przezwyciężyć skutki 
trucizny i 
śmiertelnego upadku, więc miał co robić. Wątpię czy kiedykolwiek byłem zabity 
równie 
dokładnie. Jednak w zawiniątku były wszystkie moje części ciała i spora ilość 
błota; miałem 
cały dzień i noc spokoju, mogłem więc wydobrzeć. Gdy światło poranka niepewnie 
wyjrzało 
zza krawędzi Rozpadliny i dotarło na jej dno, poruszyłem się.
Puk drzemał. Słysząc jakiś szmer w tobołku, nastawił uszy. Czyżby jakiś 
drapieżnik 
wkradł się do środka, żeby spożyć zawartość? Natychmiast zbadał sprawę, 
zaglądając do 
środka.
Spojrzałem na niego. - Cześć, Puk - powiedziałem. - Źle było ze mną tym razem?
O mało nie spadł w przepaść.
Przeciągnąłem się i wygramoliłem z liścia. Byłem słaby, ale cały. Niełatwo jest 
wrócić 
do życia po dwukrotnej śmierci! Potrzebowałem posiłku i odpoczynku, żeby 
uzupełnić 
znaczne ilości energii zużytej przy rekonstrukcji.
-Hej, czy w nocy nie słyszałem tu harpii? - spytałem. - Nie
powinieneś jej odpędzać; mogłeś wykorzystać ją do przywołania
bociana.
Urwałem, zniesmaczony, a Puk popatrzył na mnie, jakbym nagle zmienił się w 
rogatego demona. Co ja mówię? Nikt aż tak nie zbliża się do harpii! Skąd 
przychodzą mi do 
głowy takie brudne myśli?
Teraz już rozumiem, chociaż wtedy nie pojmowałem. Razem z moimi szczątkami Puk 
zgarnął do węzełka różne brudy, które wpadły mi do rozbitej głowy w trakcie 
gojenia - i teraz 
miałem brudne myśli.
Po chwili Puk otrząsnął się ze zdumienia i niesmaku. Doszedł do wniosku, że 
naprawdę widzi mnie żywego i trącił nosem moją dłoń.
-Och, naprawdę nie rozumiesz? - zapytałem, pojmując, że on
właściwie jeszcze nie widział, jak - dokładnie zabity - wracam do
życia. W tym czasie umykał przed smokami, szukał wyjścia z grot
kallikancarów albo walczył z taraśnikami i nigdy go przy tym nie
było. - Moim magicznym darem jest umiejętność szybkiego gojenia
własnych ran, choćby najcięższych. Jeśli stracę jakąś część ciała,
odrasta mi; jeżeli zostanę zabity, ożyję. Pozbierałeś wszystkie moje
szczątki, więc ozdrowiałem bardzo szybko. Dziękuję, Puk; to bardzo
miło z twojej strony.
Stał nieruchomo, zakłopotany. Poklepałem go po karku. Konie,
w przeciwieństwie do kurczaków, mają szyje stworzone do pieszczot.
- Widzę, że zabrałeś też sakwę z zaklęciami. I mój miecz.
Doskonale; zaklęcia mogą być pomieszane, ale zapewne będą mi
potrzebne. Nadal muszę wypełnić moją misję.
Rozejrzałem się wokół.
-Jak dostaliśmy się na to zbocze? Pamiętam tylko, że Tren
podała mi truciznę, jednak przezwyciężenie skutków jadu nie powin
no zająć mi aż tyle czasu.
Zerknąłem na swoje ciało.
-To nie tłumaczy też, dlaczego mam zniszczone ubranie i tyle
nowego ciała. Najwidoczniej właśnie pozbierałem się do kupy.
Puk ruchem głowy wskazał przepaść.
-Chcesz powiedzieć, że wrzuciła mnie tam? - spytałem. - Mu
siałem roztrzaskać się jak rozbite jajko!
Pokiwał głową. Teraz pojąłem, ile dla mnie zrobił i co oznaczała jego przyjaźń. 
Wiedziałem, że jestem mu bardzo zobowiązany.
Wspinaliśmy się na górę, gdyż ja byłem słaby, a on zmęczony. Idąc, przypomniałem 
sobie, co usłyszałem od Tren, zanim umarłem. Ona była córką Króla Gromdena, 
zmuszoną do 
opuszczenia Zamku Roogna, który inaczej upadłby, obawiającą się, że Mag Jin 
poślubi ją i 
zmusi do powrotu, jeśli zostanie Królem. Rozumiałem jej niepokój, lecz wydawało 
mi się, że 
nie musiała mnie zaraz mordować. Przecież nie miałem z tym nic wspólnego. No, 
niezupełnie; gdybym wypełnił misję, Jin zostałby Królem i Tren byłaby w opałach. 
Tylko 
dlaczego nie mogła po prostu odmówić poślubienia Jina i powrotu na Zamek Roogna? 
Powiedziała „nie" ojcu - Królowi, mogła powiedzieć „nie" Magowi Jinowi. Nie 
musiała 
zabijać mnie, żeby zapobiec zwycięstwu Jina; mogła poprosić, abym nie zdradził 
jej miejsca 
pobytu, albo mogła przeprowadzić się do innej kryjówki, zanim wrócę do zamku. 
Jej 
zachowanie nie miało sensu, co mnie niepokoiło, gdyż była niezwykle atrakcyjną 
kobietą. 
Byłbym szczęśliwy mogąc z nią...
Zastanowiłem się dokładniej nad moimi myślami. Miałem jednak wymówkę - brud 
zmieszany z innym śmieciem w mojej głowie. O ile wiedziałem, gęsty brązowy szlam 
był 
dobrym substytutem tej bezużytecznej, szarej substancji, która mi wyciekła; mimo 
to, nie 
miałem już takiej głowy jak przedtem. Oczywiście, jak już mówiłem, wtedy tego 
nie 
wiedziałem, gdyż nie widziałem, jak rozbryzgnąłem się w Rozpadlinie. Mimo to mój 
mózg 
był jak jajko usmażone w piasku. Straciłem większość inteligencji, którą 
zyskałem w wyniku 
zaklęcia, gdyż przestałem roztrząsać skomplikowane problemy filozoficzne. Może 
zaklęcie 
oczorośli skompensowało skutki pomieszania zawartości mojej czaszki, dając w 
przybliżeniu 
normalny intelekt. Gdybym był naprawdę mądry, znalazłbym sens w zachowaniu Tren 
i może 
oszczędziłbym sobie mnóstwa kłopotów. Jednak oczy oczorośli są skierowane we 
wszystkie 
strony, więc nie mogą skupić się na oczywistym. Nawet teraz nie mogę odtworzyć 
mojego 
ówczesnego toku rozumowania; chyba nie doceniałem rozległości moich obrażeń, 
gdyż 
byłem wówczas martwy. Naprawdę nie chciałem uwierzyć, że taka śliczna kobieta 
jak Tren 
mogła wyrządzić mi taką krzywdę. Nie byłem mądrym barbarzyńcą.
Jednakże jedno było mętnie jasne. Powinienem trzymać się z daleka od Tren, 
ponieważ była szalona lub niebezpieczna dla otoczenia, a może jedno i drugie. 
Jeżeli Jin 
chciał ją wziąć za żonę, to jego problem, nie mój. Był Magiem - może zdoła sobie 
z nią 
poradzić. Nie miałem pojęcia, dlaczego w ogóle chciał poślubić taką kobietę. 
Hmm, nie... 
miałem pojęcie. W celu uzyskania zgody Króla Gromdena na objęcie tronu i... 
Pomieszanie w 
głowie podsunęło mi myśl o tym, jak ona mogłaby wyglądać bez ubrania i co 
mężczyzna 
mógłby... no, nieważne. Zajmę się swoimi sprawami, znajdę obiekt, sprowadzę go 
do Zamku 
Roogna, a potem zniknę z tej okolicy, zanim maszt walnie w rufę, że tak powiem. 
(Myślę, że 
to powiedzenie powstało wtedy, kiedy ktoś przypadkowo wjechał statkiem w tylną 
część ciała 
drzemiącego, gigantycznego potwora morskiego. Nie był to najlepszy pomysł.)
Około południa dotarliśmy na górę - ku naszej wielkiej uldze. Znaleźliśmy tam 
miłą 
zieloną równinę porośniętą wysoką trawą oraz drzewami owocowymi i orzechowymi. 
Tam 
mogliśmy odpocząć i najeść się, czego rozpaczliwie potrzebowaliśmy.
Zrobiłem trzy kroki w kierunku najbliższego drzewa - i potknąłem się o następne 
czarne zaklęcie. To miało kształt kamienia. Rozbłysło mrocznym światłem.
Wiedziałem, co to oznacza, a gdybym nie wiedział, zaraz zgadłbym, ponieważ stopa 
zmieniała mi się w czarny kamień. Szybko kopnąłem amulet tak mocno, że 
przeleciał za 
krawędź przepaści i potoczył się zboczem do morza. Tam nie mogło wyrządzić 
większych 
szkód; większość stoku i tak była skałą. Goblin, harpia i może potwór morski 
znajdujące się 
w tej okolicy mogły przeżyć nieprzyjemne chwile, ale nic więcej. Puk nie 
ucierpi.
Potem złapałem przeciwczar, gdyż już wapniała mi druga stopa. Widocznie 
przelotny 
kontakt wystarczył zaklęciu, aby dobrać się do mnie; nie powstrzymałem jego 
działania, 
odrzucając je celnym kopnięciem. Amulet zmieniający kamień w ciało już zużyłem, 
chociaż 
może nie myślałem trzeźwo; pewnie z powodu zaśmieconego umysłu. Sądzę, że 
głównie 
dlatego, iż wydarzenia potoczyły się zbyt szybko, abym mógł podjąć jakąś 
naprawdę 
rozsądną decyzję. Kiedy masz kamień u nóg, nie ma wiele czasu do namysłu.
Wyjąłem białą lalkę. To był amulet zamieniający ciała, odwracający zły czar 
podobnego typu; nie tego teraz potrzebowałem. Wiedziałem jednak, że zaklęcia 
zostały 
dokładnie pomieszane, i że to również musi mieć inne działanie. Jakkolwiek 
teraz, kiedy 
jestem w stanie ocenić to obiektywnie, ten pomysł wydaje się zupełnie 
zwariowany, 
pomyślałem, że może inny amulet też poskutkuje. - Działaj! - zawołałem.
Lalka błysnęła - i nagle ujrzałem strzałkę wskazującą na wschód.
Strzałka? A cóż to takiego? Och, to igła kompasu zaklęcia naprowadzającego na 
obiekt, który miałem dostarczyć! Teraz mogłem go znaleźć, gdyż pozytywny czar 
był 
świeższy od negatywnego, który napotkałem na szczycie góry. Jednak w tym 
momencie 
miałem z niego niewielką korzyść, gdyż moje nogi nadal zmieniały się w kamień, a 
i uda też. 
Może pozbywając się czarnego zaklęcia osłabiłem jego efekt, lecz dostałem 
solidną dawkę i 
wyglądało na to, że zostanę posągiem. I co tu robić?
Gdy rozmyślałem, ręce mi zesztywniały, a włosy na głowie stały się również 
sztywne 
i ciężkie. Twarz mi zastygła. Z trudem oddychałem, ponieważ kamień nie jest zbyt 
elastyczny. Poczułem, że padam i usłyszałem łoskot, z jakim uderzyłem o ziemię. 
Miałem 
nadzieję, że moje skamieniałe ciało nie zrobiło jej zbyt wielkiej krzywdy. Potem 
straciłem 
przytomność, gdy mój mózg też uległ zwapnieniu. To był mój trzeci zgon w ciągu 
dwóch czy 
trzech dni - nie nazwałbym tego nadzwyczajnym wynikiem.
Puk patrzył na to, zatrwożony. Ledwie przeniósł mnie w bezpieczne miejsce, a tu 
nowy kłopot! Jednak był dostatecznie mądry, aby zrozumieć, że jeśli przeżyłem 
upadek na 
dno Rozpadliny, mogę ozdrowieć również po czymś takim. W końcu Puk nie miał 
sieczki w 
głowie. Przetoczył mnie nosem, zaczepił łańcuch o moje zesztyw-niałe ramiona i 
zawlókł w 
cień drzewa, ku któremu podążałem. Tam mnie położył, a sam wyjadał coraz szerszy 
krąg 
trawy wokół drzewa, mając mnie na oku, podczas gdy drugim pilnował, czy nie 
zbliża się 
jakiś zabłąkany potwór.
Pojawiły się różne stworzenia. Jedno przypominało kota i szukało zdobyczy, lecz 
natychmiast uciekło, gdy Puk tupnął przednią nogą, ponieważ było tchórzem. Górą 
przeleciało stado frisbee, lecz te interesowały się wyłącznie kwiatami. Miały 
kształt małych 
spodków i spadały na kwiatek lotem ślizgowym, aby zaraz odlecieć na następny. Po 
niebiesiech przemknął długi, wygięty kształt, przypominający laskę; to była 
laska niebieska 
szukająca laskarek. Nie było ich tutaj, gdyż laskarki zazwyczaj grywają na 
przystrzyżonej tra-
wie, więc poleciała dalej. Obzyczały mnie majowe chrabąszcze; nie, to były 
gnojowe 
chrząszcze, raczej mało interesujące. Na drzewie, pod którym leżałem, przysiadł 
ptak - dod, 
lecz ponieważ nie znalazł tu nic do dodania, wykupkał kupkę na mój nos, biorąc 
mnie za 
posąg, i odleciał. Teraz zrozumiałem, dlaczego rzeźby nie lubią ptaków!
Nadszedł wieczór, skradając się chyłkiem po równinie. Puk stanął przy mnie, 
pilnując, 
żeby nikt mnie nie niepokoił. Co prawda, mało co niepokoi kamienne figury, 
oprócz młotów, 
trzęsień ziemi oraz wspomnianych już ptasich kup. Jednak koń-widmo stał wiernie 
na straży, 
ufając, że po pewnym czasie wydobrzeję.
Jego wiara została nagrodzona, gdyż mój dar stopniowo zwalczył zły czar. W nocy 
moja głowa i tors z powrotem stały się ciałem i znów zacząłem oddychać. Dobrze, 
że Zły 
Mag Jang nie wiedział o moim darze. Myślał, że ten amulet wykończy mnie i 
pomylił się. 
Gdyby domyślił się prawdy, mógłby zaaranżować to tak, że mój posąg rozbiłby się 
na 
kawałki i rozsypał; nie jestem pewny czy wtedy zdołałbym wyzdrowieć. Z pewnością 
trwałoby to bardzo długo, a tymczasem Jang zostałby uznany zwycięzcą i 
koronowany na 
Króla.
Gdy zaświtało, zdołałem usiąść. Puk zarżał z zadowolenia; nie czekał daremnie! 
Jednak jeszcze nie całkiem wróciłem do zdrowia, gdyż nogi i lewe ramię pozostały 
martwe 
jak głaz, a głowa ciążyła mi jak kamień. Zazwyczaj proces zdrowienia postępował 
szybciej 
pod koniec; tym razem zwolnił.
Pojąłem, że mocno nadużyłem mojego talentu. Zostałem dwukrotnie poturbowany w 
labiryncie przez taraśnika, otruty przez Tren i zrzucony w przepaść, więc był to 
już mój piąty 
wypadek w ciągu dwóch czy trzech dni. Dotychczas nie zabijano mnie częściej niż 
raz 
dziennie, a przeważnie znacznie rzadziej. Ponadto wszystkie te zabójstwa 
wykonano 
dokładnie i niełatwo przyszło mi po nich ożyć. Zatem mój talent w końcu 
wyczerpał się i nie 
był w stanie dokończyć dzieła.
No cóż, nie mogłem go o to winić. Niewątpliwie za kilka godzin lub dni moja 
magia 
odzyska swoją moc i usunie resztę kamienia; tymczasem będę musiał zadowolić się 
tym, co 
jest. Z perspektywy czasu widzę, że mój dar, wyczerpawszy ostatnie rezerwy na 
ożywienie 
mnie, uznał, iż mam być po części głazem, gdyż nie spieszył się z dokończeniem 
roboty. Tak 
jak człowiek wchodzący do obcego domu nie zauważa, że fotel stoi nie na swoim 
miejscu, tak 
mój talent nie pojął, iż nie powinienem mieć kamieni zamiast rąk i stóp. Jednak 
to tylko 
przypuszczenia; naprawdę nie rozumiem magii.
Puk stał blisko, więc chwyciłem łańcuch i dźwignąłem się na nogi. Potem zebrałem 
dość owoców i orzechów rosnących na drzewie, żeby nabrać sił. Po chwili mogłem 
już sam 
stać i iść, chociaż stopy ciążyły mi jak kamienie. Przypominało to spacer na 
szczudłach; 
mogłem chodzić, lecz nie dotarłbym daleko bez konia.
Teraz był już jasny dzień, a ja wciąż widziałem tę strzałkę. Na wschód - w 
kierunku 
obiektu! Muszę tam iść i znaleźć go!
Ruszyliśmy na wschód, trzymając się krawędzi ogromnej Rozpadliny. Dziwne, 
pomyślałem, że nikt nie ostrzegł mnie o tym niebezpieczeństwie; przecież trudno 
je 
przegapić! Jakiż obiekt mógł tu być ukryty? No cóż, nadal wyraźnie widziałem tę 
strzałkę, 
tylko trochę rozmazaną, na pewno z powodu mojego lekko pomieszanego rozumu, więc 
wiedziałem, że niebawem znajdę odpowiedź. Mimo wszystko, w odpowiednim momencie 
użyłem zaklęcia wyszukującego; obiekt niewątpliwie znajdował się blisko i amulet 
silnie nań 
reagował.
Dotarliśmy do chaty Tren stojącej na samym brzegu przepaści. Najwyraźniej obiekt 
był za domostwem, więc skręciliśmy na południe, żeby ominąć je z daleka. Jednak 
im 
bardziej zbaczaliśmy na południe, tym bardziej odchylała się strzałka. 
Wskazywała wprost na 
chatę!
Nie chciałem w to uwierzyć, lecz gdy byliśmy na wschód od domu, amulet pokazywał 
na zachód. Nie było wątpliwości - obiekt ukryto właśnie tam.
Westchnąłem. Będę musiał po prostu wejść do środka i zabrać go. Wiedziałem, że 
Tren nie będzie zadowolona; w końcu zabiła mnie dwukrotnie, żeby temu zapobiec. 
Teraz 
będę zmuszony zagarnąć go sprzed jej nosa. Muszę zrobić to szybko i wynieść się, 
zanim 
wymyśli jakiś nowy sposób, żeby mnie zabić. Nie mogłem jej winić o to, że nie 
chciała, aby 
ktoś zabrał ją z powrotem na Zamek Roogna, lecz nie godziłem się, żeby mnie 
zabijano, 
nawet na krótko.
Podjechaliśmy do chaty. Zsiadłem i zapukałem do drzwi. W środku słyszałem 
muzykę, bardzo ładną; Tren grała na instrumencie strunowym, który wcześniej 
widziałem. 
Gdy zastukałem, muzyka ucichła i po chwili Tren otworzyła drzwi. Przeraziła się, 
kiedy mnie 
poznała; opadła jej szczęka, a piękna twarz pobladła.
-Muszę stąd coś zabrać - rzekłem szorstko. Potraktowałbym
ją mniej uprzejmie, ale była taka śliczna i nie byłem na nią taki zły, jak
powinienem. Barbarzyńcy mają skłonność do popełniania takich
właśnie głupstw; często wierzą, wbrew niepodważalnym faktom, że
kobiety są równie piękne wewnątrz, jak na zewnątrz. Wiedziałem, że
tak nie jest; mimo to, sposób, w jaki mnie potraktowała, wydawał się
teraz mniej istotny. - Po prostu wezmę to i zaraz sobie pójdę; proszę,
trzymaj się z daleka.
Odsunęła się, patrząc szeroko otwartymi oczami, a ja przecisnąłem się obok i 
sprawdziłem strzałkę. Wskazywała w tył, na Tren.
— W porządku, ty to masz - powiedziałem. - Pewnie wiedzia
łaś przez cały czas, ale nie przyznałaś się. Oddaj to.
— Jesteś martwy! - szepnęła.
— Już nie; szybko wracam do zdrowia - rzekłem szorstko. -
Teraz daj mi to.
— Ja... ja nic nie mam.
Nadal zachowywała się tak, jakby ujrzała ducha; może myślała, że jestem duchem.
— Słuchaj, kobieto! Zabiłaś mnie, więc chyba niczego ci nie
zawdzięczam. Oddaj mi tę rzecz, albo sam ją zabiorę.
— Mówię ci, że nie mam tego - odparła, dochodząc do siebie. -
Nawet nie wiem, co to jest.
Miałem dość. Są pewne granice tego, co barbarzyńca może znieść nawet u 
najładniejszej kobiety, a może moje serce jeszcze było z kamienia. Złapałem ją i 
szybko 
obszukałem, przesuwając dłonie po całym jej ciele. Tren nie stawiała oporu. 
Niczego przy 
niej nie znalazłem, lecz strzałka nadal wskazywała na nią.
-Może to jest coś, co nosisz - stwierdziłem. - Rozbieraj się! 
- Nie mam zamiaru! - wykrzyknąła, odzyskując rezon, gdy już
oswoiła się z myślą o moim zmartwychwstaniu.
- A więc zrobię to za ciebie - rzekłem i zacząłem rozpinać jej
suknię.
-Ty barbarzyńco! - krzyknęła.
-Zgadza się - przytaknąłem z zadowoleniem.
Zobaczyła, że nie żartuję.
-No dobrze, rozbiorę się - powiedziała. - W końcu ciebie też
rozbierałam.
Rozpięła do końca brązową sukienkę i zdjęła ją. Nie miała niczego pod spodem. 
Ściągnęła z nóg pantofle i stała całkiem naga. Podniosłem jej rzeczy i położyłem 
na łóżku, a 
potem stanąłem między nimi a dziewczyną. Strzałka pokazywała wprost na nią.
Dokładnie przyjrzałem się dziewczynie. Było na co patrzeć, niczego nie ukrywała.
-Może zjadłaś tę rzecz - powiedziałem. - I masz ją w żołądku.
-Nie bądź śmieszny! - warknęła. - Nie chcę, żebyś mnie
rozciął, aby przekonać się, że tego tam nie ma!
Podrapałem się po głowie.
— Nie rozumiem, chyba że...
— Chyba, że ja jestem tym, czego szukasz - dokończyła.
No tak, oczywiście. Nagle wszystko nabrało sensu. Po co sprowadzać jakąś rzecz, 
aby 
zdobyć tron, a potem ścigać kobietę, żeby poślubić ją wbrew jej woli? O ileż 
prościej 
sprowadzić od razu kobietę!
A jeśli nie zechce przyjść i spróbuje nawet zabić tego, kto będzie usiłował ją 
przyprowadzić - no cóż, niech głupi barbarzyńca załatwi to za ciebie.
Nie żywiłem zbytniego szacunku do Maga Janga. Teraz nagle i Mag Jin nie wydawał 
mi się szczególnie miły.
No tak, nie mogłem się wycofać, skoro podjąłem się tej misji. Może właśnie o tym 
chciał mi powiedzieć Król Gromden. On nie wiedział - z powodu drugiej klątwy - 
że powrót 
Tren na Zamek Roogna oznaczałby kres ludzkiej dominacji; po prostu chciał 
odzyskać swoją 
córkę i oddać ją za żonę swemu następcy, aby utrzymać ciągłość królewskiego 
rodu. Jednak 
wiedział, że ona nie chce wrócić i ze wszystkich sił będzie opierać się wszelkim 
próbom 
sprowadzenia jej na zamek.
Rozumiałem jej punkt widzenia, chociaż nie aprobowałem jej metod. Gdybym 
wiedział, że mój powrót do Wioski na Moczarach spowoduje zniszczenie osady, 
również 
stawiałbym opór. Teraz miałem poczucie winy z powodu tego, co musiałem uczynić - 
a 
jednak musiałem to zrobić. Nie moją sprawą było rozstrzygać, co dobre a co złe; 
ja po prostu 
musiałem zrobić swoje, tak jak obiecałem.
Cała ta misja okazała się jednym wielkim bagnem!
10. DEMON-SFRUWANIE
Tren nie fatygowała się wkładaniem sukni; skoczyła do drzwi. Chwyciłem ją, 
wiedząc, że trudno będzie ją złapać, jeśli teraz umknie, gdyż na pewno znała tę 
okolicę lepiej 
niż ja. Wymierzyła mi cios w twarz swoją małą piąstką, ale zasłoniłem się lewym 
ramieniem.
— Au! - krzyknęła. - Z czego jesteś zrobiony, gamoniu?
— Z kamienia - odparłem. - Przynajmniej częściowo. Na
tknąłem się na zły czar.
Rozluźniła napięte mięśnie.
— To mi wygląda na jedno z zaklęć Janga. Częściowo zamieniłeś
się w kamień?
— Mniej więcej - powiedziałem, puszczając ją.
Śmignęła do drzwi i tym razem wypadła na zewnątrz. Jednak zderzyła się z Pukiem, 
który mnie osłaniał. Odbiła się od niego i w następnej chwili znów ją złapałem.
— Po prostu muszę zaorać cię z powrotem - oznajmiłem. -
Przykro mi, ale obiecałem sprowadzić wskazany obiekt i dotrzymam
słowa.
— Nie jestem żadnym obiektem! - protestowała, szamocząc się
w moich ramionach, jednak tym razem byłem na tyle mądry, że nie
puściłem jej.
— Jasne, że jesteś - rzekłem. - Obiektem mojej misji.
— Nigdy nie weźmiesz mnie żywcem!
— Słuchaj, już raz mnie zabiłaś - powiedziałem, zakłopotany
bliskością jej ciała. Gdybym nie wiedział, że barbarzyńcy często nie radzą
sobie z kobietami, odkryłbym to teraz. - Powinnaś wiedzieć, że to na nic.
— Zabiję cię znowu! - zawołała, próbując ugryźć mnie w ramię.
Pechowo wybrała niewłaściwe i trafiła zębami na kamień.
— No cóż, lepiej ubierz się - poradziłem. Wiedziałem, że gołe
kobiety nie powinny wychodzić z domu; pogryzą je komary.
Zaciągnąłem ją do chaty, rzuciłem na łóżko i przemocą ubrałem w brązową 
sukienkę. 
Nie było to łatwe, gdyż przez cały czas biła mnie i kopała, ale w końcu 
pozapinałem guziki.
-Ty ośle! - prychnęła. - Odwrotnie!
Oczywiście, włożyłem na nią suknię guzikami do przodu, tak jak należy, ale 
kreacja 
wyglądała trochę dziwnie.
— Czy to ważne? - spytałem niewinnie.
— Zejdź ze mnie, bałwanie, a zrobię to jak trzeba.
Puściłem ją i cofnąłem się. Wstała, rozpięła guziki - teraz zobaczyłem, że 
sukienka 
była wywrócona na lewą stronę - i zdjęła suknię. Strzepnęła ją - i nagle rzuciła 
się na mnie. 
Owinęła mi materiał wokół szyi i zaczęła dusić. Jednak gardło miałem jeszcze 
trochę 
skamieniałe i nie zdołała odciąć mi dopływu powietrza. Opierałem się chwilę, a 
potem 
udałem, że tracę przytomność. Dusiła mnie jeszcze przez chwilę, dla pewności, po 
czym 
puściła.
-I co mam z tobą począć? - mruknęła retorycznie, sądząc, że
już słyszę. - Zasadniczo jesteś porządnym facetem, ale jeśli pozwolę
ci żyć...
Złapałem ją za kostki nóg i pociągnąłem na podłogę.
-Zapomniałaś sukienki - powiedziałem i wymierzyłem klapsa
w apetyczny tyłeczek.
Wydała dźwięk przypominający odgłos wody wylewanej na buzujący ogień.
— Jesteś niemożliwy!
— Jestem barbarzyńcą - poprawiłem ją. - A teraz, jeżeli nie
ubierzesz tej sukni, owinę cię prześcieradłem i zabiorę tak jak stoisz.
- Suknia jest zniszczona! - protestowała. - Jest cała skręcona! Ponieważ 
usiłowałaś 
mnie nią udusić.
— No to ją odkręć.
— Ubiorę inną - zdecydowała. - I ty też lepiej coś włóż na
siebie. Wyglądasz jak zombie.
Uświadomiłem sobie, że miała rację. Ubrania nie naprawiają się same, tak jak ja. 
Moja 
koszula była w strzępach, a spodni mogłem równie dobrze nie zakładać. Z mojej 
skórzanej 
zbroi pozostało tylko kilka zwisających rzemieni.
-Weź sobie tę suknię - powiedziała, ciskając nią we mnie.
No cóż, lepsze to niż nic. Narzucę ją na chwilę, nim dojdziemy do
drzewa spodniowego w ogrodzie. Włożyłem suknię. Nie mogłem zapiąć górnych 
guzików, ponieważ miałem zbyt szerokie bary, a skraj sięgał mi 'ledwie do kolan, 
ale zawsze 
trochę zasłaniała.
-I znowu odwrotnie - napomknęła.
Nie odpowiedziałem. Widocznie suknia zawsze była odwrotnie, obojętnie jak ją 
mężczyzna wkładał.
Tren wyjęła z szafy szarą sukienkę, ubrała ją i włożyła pantofle. Stanęła przed 
lustrem 
i przyczesała włosy. Miała lśniące, ciemne kędziory, dopasowane do czarnych jak 
noc oczu. 
Do tej pory wolałem blondynki, ale teraz pojąłem, iż brunetki mogą być równie 
pociągające.
-W porządku, jestem gotowa - poinformowała mnie.
Chwyciłem ją za lewe ramię, żeby wyprowadzić na zewnątrz -
a ona zamachnęła się prawą ręką. Znalazła nóż! Ostrze trafiło mnie w skamieniały 
bark i odskoczyło nie czyniąc żadnej szkody, wyszczerbione.
-Och, poddaję się! - zawołała zdegustowana. - Zapomniałam
o tym!
Zrozumiałem, że nie mogę jej ufać. Zauważyłem wiszący na haku sznur do wieszania 
bielizny. Zdjąłem go.
-Och nie, nie! - krzyknęła, jeszcze raz rzucając się do drzwi.
Jednak złapałem ją i związałem jej ręce na plecach. Wprawdzie
zostałem trochę podrapany i ugryziony, ale spodziewałem się tego.
Była dziką kocicą! Jednak muszę wyznać, że pod każdym względem
podobała mi się tak samo, jak słodkie kociaki.
Podniosłem ją i wsadziłem na konia, po czym przywiązałem kształtne stopki do 
łańcuchów. Puk wyglądał na zdegustowanego tym, że będzie musiał ją nieść, ale 
zrozumiał. 
Zbyt ryzykowałbym pozwalając jej iść na własnych nogach.
Szkoda, pomyślałem, że kobiety nie są bardziej podobne do koni. Konie są o wiele 
rozsądniejsze.
— Moja lutnia! - wykrzyknęła. - Potrzebna mi moja lutnia!
— Twoja co?
•   - Lutnia, tumanie! Mój instrument muzyczny. Żebym mogła grać i śpiewać.
Jednak nie uwierzyłem jej. Na pewno nie zamierzała grać i śpiewać na Zamku 
Roogna, skoro wierzyła, że ten upadnie, kiedy ona tam wróci. Nie zamierzała grać 
dla mnie, 
gdyż byłem jej wrogiem.
-Zapomnij o tym - powiedziałem.
Jej wargi zacisnęły się w wąską linię. Naprawdę była o to zła - wydawało się, że 
bardziej niż o to, że ją pojmałem i związałem. Kobiety to zabawne stworzenia.
— Gdzie jest twoje drzewo spodniowe? - zapytałem, rozglądając
się wokół.
— Zapomnij o tym! - warknęła.
No tak, powinienem wiedzieć. Chyba będę musiał pozostać w sukience.
Ruszyliśmy w kierunku Zamku Roogna. Nie chciałem wracać przez labirynt taraśnika 
i górę ciała, więc pojechaliśmy na wschód, wzdłuż krawędzi przepaści, aby 
dotrzeć na 
południe omijając górskie pasmo, które napotkałem przedtem. Poruszaliśmy się 
wolno, ponie-
waż musiałem iść pieszo i nieustannie uważać zarówno na Tren, jak i na okolicę. 
Podróż po 
Xanth to nie piknik, tym bardziej teraz. Moje kamienne stopy dudniły po ziemi, 
jak łapy ogra. 
Nauczyłem się chodzić, jednak niezdarnie.
Tren, wyraźnie znudzona jazdą, zaczęła rozmowę.
-Jak przeżyłeś otrucie i upadek? - spytała, jakby powodowana
czystą ciekawością. Może zresztą tak było.
Nie widziałem powodu, żeby tego nie wyjaśniać, gdyż nie zamierzałem ponownie dać 
jej okazji do zabicia mnie. Słuchała z uwagą.
— A zatem nie możesz umrzeć - stwierdziła. - Nie na stałe.
No cóż, na razie do tego nie doszło - powiedziałem. Czyżby zmiękła? Nie 
wierzyłem 
w to. Miałem pewne doświadczenia z delikatnymi, prostodusznymi, kochającymi 
kobietami, 
ale żadnych z taką podstępną wiedźmą jak ta. Może po prostu szukała sposobu, jak 
zabić 
mnie na dobre. Tak więc, mimo iż podświadomie pragnąłem jej uwierzyć, zachowałem 
ostrożność.
-Demony też nie umierają - rzekła.
— Dlatego, że wcale nie żyją.
— Och, nie. One żyją - tylko w inny sposób. Mają uczucia
i zainteresowania, tak samo jak ludzie.
— Tylko złe uczucia - odparłem. - Nie wiedzą co to miłość,
sumienie czy prawość.
— A barbarzyńcy wiedzą? - spytała, jakby dotknięta.
-Pewnie. Jesteśmy prymitywni, żyjemy bliżej natury niż cywili
zowani ludzie. Cenimy życie, magię i przyjaźń.
— Czy masz jakichś przyjaciół?
— Puk jest moim przyjacielem!
— Koń-widmo! - prychnęła.
Puk znów położył uszy po sobie i drgnął, jakby zamierzał ją zrzucić, ale 
powstrzymał 
się. Naprawdę nie lubił tej kobiety!
-Jak już mówiłem, my, barbarzyńcy, żyjemy w zgodzie z natu
rą. Puk jest wspaniałym zwierzęciem i jestem dumny z jego przyjaźni.
Zauważyłem, że przy tych słowach Pukowi zaczerwieniły się uszy.
-A co z miłością?
-Kocham ojca i matkę...
Podniosła oczy ku niebu.
-Imbecyl! Mówię o miłości między kobietą a mężczyzną.
Kochałeś kiedyś jakąś kobietę, czy też tylko używasz ich i ruszasz
w swoją stronę?
Zastanowiłem się. Elsie była miła i lubiłem ją - lecz gdybym ją naprawdę kochał, 
nie 
porzuciłbym jej. Co do Dzwoneczka - nigdy nie było w tym nic poza przysługą, 
jaką 
obiecałem oddać. Tak więc barbarzyńska cnota prawdomówności zmusiła mnie do 
niechętnego przyznania racji Tren.
— Tak, chyba dotychczas były to tylko przelotne historie.
— Zatem pod tym względem nie różnisz się od demona - powie
działa, chytrze wykorzystując przewagę.
— Jednak ja potrafię kochać - odparłem. - A demon nie.
— Racja. Jednak jaka to różnica między kimś, kto nie może
kochać, a tym, kto nie kocha?
— Słuchaj, nie jestem demonem! - zaprotestowałem ze złością. -
O co ci chodzi?
— Wieziesz mnie przemocą do zamku, który zostanie zniszczony
przez moją obecność - powiedziała. - Czy uważasz, iż ten czyn
świadczy o tym, że posiadasz sumienie?
-Dziękuję.
Dygnęła lekko. Nie wiem jak, skoro była przywiązana do konia i miała związane 
nogi, 
ale zrobiła to. Kobiety mają niesamowity talent do nieistotnych czynności.
- Jednak nie wszystko dobre, co dobrze wygląda.
- Taak, jak te wygodne ścieżki wiodące do wikłacza - przytak
nąłem.
Przypadkiem w oddali stał wikłacz i właśnie zboczyliśmy z nazbyt wygodnej 
ścieżki. 
W Xanth łatwo o analogie.
-Jest coś, czego nie powiedziałam ci o moim pochodzeniu.
-- Nie jesteś córką Króla?
-Jestem jego córką, ale Królowa nie była moją matką. Dlatego
tak bardzo mnie nie lubiła i w końcu wyklęła. Nienawidziła mnie za
to, co reprezentowałam i czym byłam.
- Nie była twoją matką? - powtórzyłem bezmyślnie. - Jak to
możliwe?
- Głuptasie, potomstwo nie zawsze rodzi się w małżeństwie!
Jestem bękartem.
Ubodło mnie to słowo w ustach tak ślicznego stworzenia. Oczywiście, znałem je, 
ale 
zaszokował mnie fakt, że ona je zna, nie wspominając już o tym, że skierowała je 
pod 
własnym adresem.
-Ty... Król...?
-Król został uwiedziony przez pozbawioną skrupułów kusiciel-
kę, która wcale o niego nie dbała - rzekła Tren. - Ja jestem
rezultatem tego romansu. Moja matka poczęła mnie z rozmysłem; nie
miała zamiaru mnie wychowywać, chciała jedynie wprawić w za
kłopotanie kochanka. I uczyniła to - przedstawiając mnie Królowi
Gromdenowi i wyjawiając moje pochodzenie.
-Przecież... przecież to nieludzkie! - wykrzyknąłem.
-Oczywiście - zważywszy charakter mojej matki.
-Żadna uczciwa kobieta nie...
-Jednak moja matka nie była ani uczciwą, ani kobietą.
-Ale... -- zatrzymałem się z werbalnym poślizgiem, zmie
szany. - Przecież nie jesteś mieszańcem, jak centuar, harpia czy
wilkołak. Jesteś człowiekiem!
-Półczło wiekiem.
- Nie rozumiem.
- Moja matka była demonem.
Demon rodzaju żeńskiego! Jednakże ten fakt nie wyjaśniał wszystkiego.
-Król Gromden nie... nie z demonem... To porządny człowiek!
Tren uśmiechnęła się ponuro.
-Miło byłoby w to wierzyć. Jednak ludzkie istoty są czasem
naiwne i często mają swoje słabostki. Kocham ojca i wiem, że on jest
\ dobrym człowiekiem. Dlatego przez długi czas zastanawiałam się nad moim 
pochodzeniem. Musisz zrozumieć, że Królowa, moja macocha, ^ nie była 
najatrakcyjniejszą z 
kobiet i miała już swoje lata, podczas gdy YKról był jeszcze mężczyzną w kwiecie 
wieku. 
Ożenił się z nią ze Vzględów politycznych, aby zjednoczyć odrębne podkultury 
Xanth. Ona 
pochodziła z wioski na południu, której mieszkańcy czuli się viyobcowani wśród 
tak zwanych 
przeklętników - będących ludźmi, ate żyjących z dala od innych. Są uważani za 
wielkich 
aktorów. Kiedy Król poślubił jedną z ich kobiet, ten fakt utrwalił ich lojalność 
wobec Zamku 
Roogna i wzmocnił tron. On naprawdę chciał jak najlepiej dla Xanth! Jednak ona 
była 
bezpłodna, a poza tym niezbyt interesowała się bocianami.
-Wiem coś o bocianach - mruknąłem.
-Zatem wiesz, że one nie wybierają par, którym przynoszą
węzełki; muszą zaczekać aż któraś para je wezwie. One po prostu
wykonują prawidłowo wprowadzone polecenia. Takie już są.
-Tak. I zawsze przynoszą węzełek kobiecie, obojętnie jak
mocno mężczyzna stara się mieć dziecko. Nie uważam, że to sprawie
dliwe.
Zaśmiała się.
-Wiele rzeczy w życiu i w magii nie jest sprawiedliwych,
barbarzyńco! Zatem, jeśli Król chciał dziecka, musiał posłużyć się
jakąś inną kobietą, nie Królową. Myślę, że o tym myślał, kiedy
zobaczył moją matkę. Może kierował się także innymi pobudkami -
mężczyźni w tych sprawach potrafią być tacy powierzchowni - jed
nak muszę wierzyć, że naprawdę mnie chciał.
— Oczywiście, że tak! - wykrzyknąłem. - A teraz chce, żebyś
wróciła do domu! Pewnie dlatego zgodził się na ten...
— I nie sądzę, aby znał prawdę o mojej matce. Widzisz, demon
«
może przybierać dowolną postać. Ona więc stała się najpiękniejszą kobietą, jaką 
można sobie wyobrazić, o kruczoczarnych włosach i oczach, doskonałą w każdym 
calu...
— Jesteś do niej podobna - rzekłem.
— Bądź cicho, imbecylu! - odparła ze złością. - Moja matka
I
 była okropną istotą! Była zupełnie pozbawiona sumienia. Demony nie mają dusz 
ani 
ludzkich wartości, jedynie ludzkie namiętności. Chciała skrzywdzić ludzki ród i 
wiedziała, że 
najlepszym sposobem było skompromitować i upokorzyć Króla. Przybrała zatem 
powabną 
postać i przyszła do niego z rzewną opowieścią o tym, jak wygnano ją z odległej 
wioski, że 
potrzebuje pomocy i opieki, a kiedy znalazła się z nim sam na sam... Och, nie 
wiesz, co to 
kłamstwo, dopóki nie zobaczysz, jak umie łgać demon! Ona... no cóż, namówiła go 
na 
zawezwanie bociana, zaś ten przyjął zamówienie na mnie, a kiedy niatka dopięła 
swego, 
roześmiała się i zmieniła w mundańskiego potwora zwanego krok-o-dyl, żeby ojciec 
nie miał 
żadnych wątpliwości co do tego, kim była; potem zamieniła się w obłok gazu 
rozweselającego i zniknęła. Król zamartwiał się, kiedy pojął, że zadawał się z 
demonem, ale 
było już za późno.
-Biedny Król Gromden - przyznałem.
Teraz przypomniałem sobie przelotną wzmiankę o skandalu w Zamku Roogna; ta 
uwaga dopiero teraz nabrała znaczenia.
-A kiedy bocian dostarczył mnie, ona miała doskonałą zabawę,
gdy opowiadała wszystkim w Zamku Roogna, co zrobił ich Król.
Przyniosła mnie w biały dzień, kiedy Król oraz wszyscy mieszkańcy
zamku siedzieli przy obiedzie, i postawiła mnie przed nim, mówiąc:
Oto twój bękart, rozpustny Królu! Ośmielisz się zaprzeczyć? A Król,
będący mimo swych słabostek uczciwym człowiekiem, nie zaprzeczył,
może częściowo dlatego, że domyślał się, jak nędzny czekałby mnie
los, gdyby ojciec wyparł się mnie. W ten sposób przeze mnie stracił
szacunek ludu Xanth. Potem moja matka-demon zniknęła w następ
nej chmurze dymu, pozostawiając tylko echo drwiącego śmiechu.
Oszukała Króla, zrujnowała jego reputację i na zawsze zniszczyła
wszelkie więzi, jakie mogły łączyć go z Królową.  Od tej pory
mieszkańcy zaczęli powoli opuszczać zamek, każdy miał jakieś ważne
sprawy do załatwienia, a Król, oczywiście, nie mógł im tego za
bronić. Został obezwładniony najokrutniejszym z kłamstw. Kiedy
Królowa przeklęła mnie, w Zamku pozostało mniej niż dwunastu
mieszkańców.
-Teraz jest ich tylko dwoje - powiedziałem.
- Tylko najwierniejsi - rzekła, krzywiąc się. - Pod pewnymi względami ludzie 
przypominają demony, ale reagują wolniej i szukają wymówek na usprawiedliwienie 
swoich 
postępków, podczas gdy demony działają szybko i nie przepraszają. Chciałabym 
teraz być z 
ojcem i udzielić mu pomocy. Jednak nie mogę; nie pozwala mi klątwa.
Potrząsnęła głową, jakby otrząsając się z przygnębienia.
-Teraz chyba rozumiesz, dlaczego musiałam odejść. Nie winie
mojej macochy - Królowej. Moja obecność demoralizowała całą
okolicę, ze względu na moje pochodzenie; była nieustannym przypo
minaniem królewskiego grzeszku. Król nigdy nie miał mi tego za złe,
ale inni mieli - a jednocześnie obwiniali go o ten błąd. Groteskowo
wyolbrzymiali...
Tren urwała, tłumiąc wezbrane emocje.
- Nie mam zbyt dobrego mniemania o przeciętnej ludzkiej
istocie.
- Barbarzyńcy są lepsi - wtrąciłem. - My nigdy...
Królowi   coraz   trudniej   przychodziło   skutecznie   rządzić
Xanth. Królowa nie kochała go, ale rozumiała potrzebę zjednoczenia Xanth. 
Rozumiała, iż 
jest to niemożliwe, dopóki pozostaję w Zamku Roogna, a wiedziała, że Król nigdy 
mnie nie 
wypędzi, więc postarała się, żebym wyniosła się sama. Jej klątwa uzmysłowiła mi, 
że to ja 
niszczę Xanth. Nie byłam w stanie tego pojąć, dopóki mi jasno nie powiedziała. 
Jeżeli moim 
celem było zniszczyć centrum władzy Xanth, dlaczego nie zburzyć również zamku, 
wieńcząc 
w ten sposób dzieło? Ona miała rację; uczyniła to, co należało i nie mam jej 
tego za złe. 
Byłam dzieckiem; dorosłam w kilka godzin i na zawsze opuściłam Zamek Roogna.
Jej opowieść wywarła na mnie wrażenie, ale nie wyzbyłem się podejrzeń.
— Powiedziałaś, że była o ciebie zazdrosna.
— Bo była. Nie twierdzę, iż nie była małostkowa; właśnie tym
zraziła do siebie Króla, zanim pojawiła się moja matka. Ja byłam
piękna, a ona nie i Król kochał mnie, a nie ją; oto powód urazy,
chociaż nie było w tym mojej winy. Nigdy nie próbowała zbliżyć się
do mnie, więc nie miałam ani matki, ani macochy. Ona też ponosi
część winy. W tej sprawie nikt nie ma czystych rąk. Jednak nie myliła
się co do mnie i tego, że muszę odejść.
-- A dlaczego zaklęła Króla? Żeby zapomniał dlaczego odeszłaś? Tren wzruszyła 
ramionami.
-Przesadziłam. Ojciec nigdy nie zrozumiał, dlaczego odeszłam.
Nie potrafił dostrzec negatywnych skutków mojej obecności. Byłam
jego ulubionym i jedynym dzieckiem. Chciał, żebym odziedziczyła po
nim tron. Oczywiście, z różnych względów było to niemożliwe,
0czym zawsze wiedziałam, jednak to dowodzi, jak bardzo mnie
kochał. Po prostu nie wierzył i nadal nie wierzy, że moja obecność
przynosi nieszczęście Zamkowi Roogna, zarówno dosłownie, jak
1w przenośni. Dla niego nadal jestem małą, kochaną dziewczynką.
Ładna mi dziewczynka! Jednak wiedziałem, że ojcowie wariują na punkcie swoich 
córek; sam też byłbym taki, gdybym miał okazję.
— A co, nie jesteś?
— Do licha, jestem półdemonem! - wybuchła. - Masz pojęcie,
co to oznacza?
Wzruszyłem ramionami.
-To, że jesteś mieszańcem. Masz trochę cech ludzkich, a trochę
demonicznych. W Xanth żyje wiele mieszanych form. Przypadkiem
wiem o pewnym dziecku, będącym mieszańcem elfa z człowiekiem...
-Ty głupcze, to oznacza, że nie mam duszy!
Jej głos zdradzał gniew i rozpacz.
-Niewiele wiem o duszach - powiedziałem. - Jednak sądzi
łem, że są związane z ludzkim pochodzeniem. Skoro twój ojciec jest
człowiekiem...
*"- Ludzki rodzic oznacza, że dusza jest możliwa, ale nie zapewniona. Myślę, że 
miałam równe szansę, ale ponieważ przyniesiono mnie demonowi, a nie człowiekowi, 
przegrałam. Nie otrzymałam jej - mówiła zimno i obojętnie.
-Skąd wiesz? - spytałem ze szczerym zainteresowaniem. Tro
szczyłem się o syna, którego bocian niebawem przyniesie Dzwonecz
kowi; czy mały będzie miał duszę?
-Czy ludzie mający duszę zabijają obcych? - spytała Tren.
Zastanowiłem się, zaskoczony pytaniem.
- Ja jestem człowiekiem - odparłem po chwili. - I na pewno
zabiję każdego obcego, który mnie zaatakuje. Jestem barbarzyńskim
wojownikiem; żyję z mego miecza. Wszystko zależy od okoliczności.
Na wojnie...
- To nie jest wojna! Przybyłeś do mnie ranny, a ja otrułam cię
i wrzuciłam do Rozpadliny.
-Przecież powiedziałaś, że żałujesz.
-Wielkie rzeczy! Żałuję też, że wróciłeś i złapałeś mnie.
— Ale demony nie mają sumienia - zwróciłem uwagę. - Nigdy
niczego nie żałują.
— Mylisz się, ignorancie. Żałują - kiedy ich plany nie powiodą
się. Tak jak moja próba zabicia ciebie. Nie udało się, więc cały mój
trud okazał się daremny.  Żałuję, że w ogóle wyruszyłeś na tę
nieszczęsną wyprawę.
-Przecież powiedziałaś, że ci przykro, kiedy jeszcze nie wiedzia
łaś, iż wyzdrowieję - nalegałem. - Pamiętam, słyszałem to tuż przed
śmiercią.
-Mówię różne rzeczy - odparła z irytacją, lecz jakby lekko
uspokojona. - Po demonach odziedziczyłam również zdolności do
kłamstw, im okrutniejszych, tym lepiej. Nie możesz wierzyć we
wszystko, co mówię.
To nieco zbiło mnie z tropu, jednak musiało w tym być trochę prawdy. Jeżeli ktoś 
powiada ci, że jest prawdomówny, może kłamać, ale gdy oznajmia, iż jest kłamcą, 
musi 
mówić prawdę. Prawdomówny nigdy nie nazwie się kłamcą; w ten sposób stałby się 
nim 
naprawdę. W odróżnieniu od niego kłamca nie może kłamać przez cały czas, gdyż 
szybko 
zostałby zdemaskowany; ludzie zaczęliby myśleć, że jest wprost przeciwnie niż on 
mówi, tak 
więc stałby się prawdomównym na odwrót. To bardzo skomplikowane, ale Mag Jin 
pomógł 
mi zrozumieć ten problem. Musiałem wierzyć, że Tren może kłamać, a zatem mówiła 
prawdę, 
gdy ostrzegała mnie, abym nie wierzył we wszystko, co mówiła.
-Możliwe - przytaknąłem. - Jednak mimo to możesz mieć
duszę. Niektórzy ludzie są kłamcami, jak Mag Jang, a ty jesteś
bardziej człowiekiem niż demonem.
-Nie, nie! Ja nie mogę kochać!
-Teraz na pewno kłamiesz! A co z twoim ojcem? Powiedziałaś,
że go kochasz.
— Kłamałam! - krzyknęła bez przekonania.
— Nie wierzę ci. Myślę, że teraz kłamiesz. Kochasz go. A zatem
możesz kochać i masz...
— Jesteś głupcem, jeśli mi wierzysz!
— To dlaczego  obchodzi cię,  co stanie się z Królem  albo
z Zamkiem Roogna? Czemu nie wracasz ze mną bez słowa protestu,
aby patrzeć, jak zamek rozsypuje się w proch, i śmiać się z jego
upadku? Dlaczego ktoś nie posiadający duszy miałby dbać o dobro
Xanth?
Spojrzała na mnie ze szczególną mieszaniną ulgi i frustracji, lecz nie 
odpowiedziała na 
moje pytania. Byłem zadowolony; może kłamała, ale była bardziej człowiekiem niż 
demonem. Zabawne, ale sposób, w jaki usiłowała ze mną walczyć, dowodził jej 
człowieczeństwa.
A co z moją duszą? Gdybym uwierzył Tren, nie powinienem doprowadzać jej do 
Zamku Roogna. A więc musiałem założyć, że nakłamała mi o klątwach i po prostu 
nie chciała 
wyjść za Jina. Nie mogłem winić jej za to, że chciała żyć po swojemu, zamiast 
wiązać się z 
rodziną; sam taki byłem. Jednak z tego powodu nie mogłem poniechać mojej misji.
Oczywiście, pod wieloma względami zachowałem się jak głupiec, ale wtedy o tym 
nie 
wiedziałem.
Jechaliśmy dalej i stopniowo okolica zmieniała się. Drzewa i krzewy rosły coraz 
rzadziej, a trawa ustąpiła miejsca piaskom.
— Nigdy tędy nie przejedziesz - rzekła Tren.
— Dlaczego?
— Znam te tereny. To nieruchome piaski.
— Wyglądają całkiem zwyczajnie - stwierdziłem, nie zniechęcony.
-Zobaczysz, barbarzyńco - powiedziała z przekonaniem.
Pasma piachu stawały się szersze, aż w końcu połączyły się
i musieliśmy brnąć przez nie, zamiast kroczyć po murawie czy skale. Jednak gdy 
tylko 
weszliśmy z Pukiem na piasek, natychmiast zwolniliśmy. Zaczęliśmy wolniej 
stawiać nogi, a 
potem ciągnąć je za sobą; nie byliśmy w stanie podążać z normalną szybkością.
— Co to takiego? - spytałem ze zdziwieniem.
— Mówiłam ci - odrzekła Tren. - Nieruchome piaski.
Teraz zrozumiałem.
— Chcą nas zatrzymać!
-Wkrótce będziemy się czołgać. Umrzemy z głodu, zanim przez
nie przejedziemy.
Na szczęście pas piachu był wąski, a za nim rozpościerał się twardy grunt. Po 
męczącej wędrówce Puk i ja pokonaliśmy piaski i ruszyliśmy z normalną 
szybkością. Teraz 
omijaliśmy niebezpieczne miejsca, jakkolwiek bardzo nadkładaliśmy drogi. Stawało 
się to 
jednak coraz trudniejsze, a w końcu niemożliwe. Równina między
— Kłamałam! - krzyknęła bez przekonania.
— Nie wierzę ci. Myślę, że teraz kłamiesz. Kochasz go. A zatem
możesz kochać i masz...
— Jesteś głupcem, jeśli mi wierzysz!
— To dlaczego  obchodzi cię,  co stanie się z Królem  albo
z Zamkiem Roogna? Czemu nie wracasz ze mną bez słowa protestu,
aby patrzeć, jak zamek rozsypuje się w proch, i śmiać się z jego
upadku? Dlaczego ktoś nie posiadający duszy miałby dbać o dobro
Xanth?
Spojrzała na mnie ze szczególną mieszaniną ulgi i frustracji, lecz nie 
odpowiedziała na 
moje pytania. Byłem zadowolony; może kłamała, ale była bardziej człowiekiem niż 
demonem. Zabawne, ale sposób, w jaki usiłowała ze mną walczyć, dowodził jej 
człowieczeństwa.
A co z moją duszą? Gdybym uwierzył Tren, nie powinienem doprowadzać jej do 
Zamku Roogna. A więc musiałem założyć, że nakłamała mi o klątwach i po prostu 
nie chciała 
wyjść za Jina. Nie mogłem winić jej za to, że chciała żyć po swojemu, zamiast 
wiązać się z 
rodziną; sam taki byłem. Jednak z tego powodu nie mogłem poniechać mojej misji.
Oczywiście, pod wieloma względami zachowałem się jak głupiec, ale wtedy o tym 
nie 
wiedziałem.
Jechaliśmy dalej i stopniowo okolica zmieniała się. Drzewa i krzewy rosły coraz 
rzadziej, a trawa ustąpiła miejsca piaskom.
— Nigdy tędy nie przejedziesz - rzekła Tren.
— Dlaczego?
— Znam te tereny. To nieruchome piaski.
— Wyglądają całkiem zwyczajnie - stwierdziłem, nie zniechęcony.
-Zobaczysz, barbarzyńco - powiedziała z przekonaniem.
Pasma piachu stawały się szersze, aż w końcu połączyły się
i musieliśmy brnąć przez nie, zamiast kroczyć po murawie czy skale. Jednak gdy 
tylko 
weszliśmy z Pukiem na piasek, natychmiast zwolniliśmy. Zaczęliśmy wolniej 
stawiać nogi, a 
potem ciągnąć je za sobą; nie byliśmy w stanie podążać z normalną szybkością.
— Co to takiego? - spytałem ze zdziwieniem.
— Mówiłam ci - odrzekła Tren. - Nieruchome piaski.
Teraz zrozumiałem.
— Chcą nas zatrzymać!
-Wkrótce będziemy się czołgać. Umrzemy z głodu, zanim przez
nie przejedziemy.
Na szczęście pas piachu był wąski, a za nim rozpościerał się twardy grunt. Po 
męczącej wędrówce Puk i ja pokonaliśmy piaski i ruszyliśmy z normalną 
szybkością. Teraz 
omijaliśmy niebezpieczne miejsca, jakkolwiek bardzo nadkładaliśmy drogi. Stawało 
się to 
jednak coraz trudniejsze, a w końcu niemożliwe. Równina między
górami a przepaścią okazała się pustynią nieruchomych piasków. Musieliśmy ją 
ominąć, a ponieważ nie mogliśmy przebyć Rozpadliny na północy, pozostawały nam 
tylko 
zbocza gór na południu.
Podążyliśmy tam krętym szlakiem, a okrężna droga spowolniała nas prawie tak samo 
jak sam piasek. Ostatni odcinek przed pierwszym zboczem był przecięty pasmem 
piachu; Puk 
przeskoczył go - i zwolnił w powietrzu tak, że zdawał się unosić. Jednak nie 
latał; po prostu 
trwał w półskoku. Minęło piętnaście sekund, nim dotarł na drugi brzeg. Ja 
również 
skoczyłem, z takim samym skutkiem, obaj więc płynęliśmy w powietrzu. Nieruchome 
piaski 
spowalniały zarówno stworzenia na nich, jak i nad nimi.
-To ci nic nie da - rzekła zadowolona Tren. - Tam dalej są
ruchome piaski.
Ruchome piaski. Na pewno przyspieszą nas w takim samym stopniu, w jakim 
nieruchome nas opóźniły.
-Zaryzykuję - odparłem szorstko.
-Jak chcesz, idioto.
-Jeśli coś przydarzy się Pukowi czy mnie, na pewno przytrafi się
i tobie - przypomniałem.
-Ponieważ wolę umrzeć niż zdradzać ojca wracając na zamek,
nie mam nic przeciwko temu.
Wydostaliśmy się z pułapki, wjeżdżając na łagodny stok u stóp górskiego pasma. 
Zapadał już zmrok. Stanęliśmy obok rozłożystego orzechowca; rosło na nim dużo 
jadalnych 
orzechów i chociaż nie zauważyłem owoców, wiedziałem, że nie będzie problemów z 
poży-
wieniem. Rozwiązałem Tren nogi, żeby mogła zsiąść. Nie okazała wdzięczności.
-Jak mam jeść czy zrobić cokolwiek ze związanymi rękami?
- Cokolwiek? - spytałem.
- Zrobię to za drzewem.
Och. Zmieszany, rozwiązałem jej ręce.
-Musisz dać mi słowo, że nie uciekniesz.
-Pewnie -- powiedziała ze złością,  rozcierając nadgarstki.
Potem poszła za drzewo, podczas gdy ja zacząłem zrywać owoce.
Okazało się, że rosły ich tam przeróżne odmiany: przez liczby i przypadki; 
zielone 
pistacjowe; gajowe i laskowe; bukowe buczynowe, a nawet mały orzech kokosowy; 
ponadto 
parę twardych orzechów do zgryzienia i w dodatku kilka dziadków. Te bardzo się 
przydały do 
tych najtwardszych.
Po jakimś czasie uświadomiłem sobie, że Tren nie wróciła po załatwieniu sprawy 
za 
drzewem. Nie chciałem tam iść i sprawdzać, gdyż nigdy nie mogłem pojąć, jak 
kobiety to 
robią, i wolałem tego nie dociekać, więc zawołałem, delikatnie dobierając słowa.
-Hej, wszystko wyszło jak trzeba?
Odpowiedziało mi milczenie. Zdenerwowany, podszedłem i zajrzałem.
Oczywiście, Tren zniknęła.
Znów okazałem się głupcem. No cóż, będę musiał ją wytropić. Mogłem pójść po jej 
śladach przez gąszcz i trawy na stoku, a jeżeli doszła aż na nieruchome piaski, 
zauważę ją 
mimo zapadających ciemności.
Nie znalazłem żadnych śladów. Zdumiony, zawahałem się. Czy umiała tak dobrze 
zacierać ślady, że nie zostawiła żadnych? Potem nie wykorzystywana inteligencja 
podpowiedziała mi: użyj kompasu, z którego dawno nie korzystałeś! Wyjąłem go - 
strzałka 
wskazała prosto na drzewo.
Uśmiechnąłem się. To była sprytna sztuczka ukryć się, a kiedy ja pomknę na 
bezowocne poszukiwania, zejść i spokojnie sobie odejść. Cokolwiek straciła z jej 
demonicznego dziedzictwa, z pewnością nie był to spryt.
No cóż, ja też mogę się zabawić w chowanego. Dokończyłem orzechowy posiłek, a 
potem wdrapałem się na drzewo. Ulokowałem się na niskiej gałęzi i zasnąłem.
Po godzinie lub dwóch cicho zeszła na dół. Próbowała mnie ominąć, lecz 
oczywiście 
obudziłem się i złapałem ją za nogę.
— Wybierasz się gdzieś, kobieto? - zapytałem z zainteresowa
niem.
— Do licha! - zaklęła, usiłując wyrwać nogę. Jednak trzymałem
mocno, przesuwając dłoń w górę, żeby lepiej chwycić. Znów była
moim więźniem.
— Powiedziałaś, że nie spróbujesz ucieczki - skarciłem ją.
— Mówiłam ci też, że jestem kłamczuchą - przypomniała mi. -
To moje demoniczne dziedzictwo.
— A więc znów będę musiał cię związać - rzekłem z żalem.
-Jak mam spać, jeśli mnie zwiążesz? - zapytała.
Zamyśliłem się.
-Bardzo dobrze. Nie zwiążę ci rąk i nóg przywiążę cię do siebie,
żebyś nie mogła uciec.
Sprowadziłem ją na ziemię i przymocowałem sznurem jej prawe ramię do mojego 
lewego. Węzły zawiązałem mocno, aby nie dały się łatwo rozsupłać; barbarzyńcy 
umieją 
robić takie rzeczy. Ponieważ Tren nie miała noża, nie zdoła uwolnić się nie 
budząc mnie przy 
tym.
— Skąd wiesz, że nie uduszę cię we śnie? - zapytała, gdy
leżeliśmy w mroku pod drzewem.
- Nie byłbym martwy długo, a gdybyś zaczęła szarpać się ze mną
po nocy, mógłbym zapomnieć, że wiozę cię na twój ślub z Jinem! -
odparłem. Barbarzyńca!  - prychnęła,  co wcale  nie zabrzmiało jak
komplement.
- Właśnie.
Myślałem, że to ją uciszy. Jak już mówiłem, barbarzyńcy nie narzucają się siłą 
niechętnym niewiastom przynajmniej taki kit wciska Barbarzyńskie Ministerstwo 
Propagandy. Musimy bardzo dbać o nasz wizerunek, nawet jeśli rzeczywistość jest 
nieco 
inna.
Jednak Tren nie zamilkła.
- Jeśli będę musiała - ostrzegła mnie - użyję mojego talentu.
- Ach tak? A co to za talent? - spytałem, zainteresowany.
Oczywiście, miała jakieś uzdolnienia; każdy je ma. Jednak niektóre są
lepsze od innych. Znałem ludzi dumnych z tego, że potrafią sprawić,
iż pyłek kurzu podskakuje w powietrzu. Może jej dar był lepszy.
- Sfruwanie.
- Co takiego?
Odziedziczyłam to, fujaro. Demon-sfruwanie.
-Och. - Nie miałem zamiaru przyznawać się, że nadal nie
rozumiem, więc dałem temu spokój. Tylko ci, którzy nie są ignoran
tami, chętnie przyznają się do ignorancji. - No cóż, rób co chcesz,
tylko daj mi spać.
- Dobrze - zgodziła się.
Zasnąłem i nie było szarpania za sznur ani próby duszenia mnie. Jednak kiedy po 
godzinie czy dwóch wyciągnąłem rękę, odkryłem, ze zniknęła. Sznur był 
nienaruszony, pętla, 
która otaczała jej przegub, pusta. Tren jakoś udało się wyśliznąć.
Natychmiast wstałem, uruchamiając zaklęcie wyszukujące. Pokazało, że 
uciekinierka 
jest niedaleko; widocznie uwolniła się dopiero przed kilkoma minutami.
- Wybierasz się gdzieś, córko Króla? - zapytałem z zaintereso
waniem.
- Och! - zawołała z wściekłością. -- Czemu nie pospałeś
dłużej?
Przyprowadziłem ją z powrotem do drzewa.
- Jak wyśliznęłaś się z pętli? -Ł- spytałem. - Jest za mała, żeby
przeszła przez nią ręka, nawet tak drobna i szczupła jak twoja.
- Mówiłam ci, ośle; sfruwanie.
- Demon-sfruwanie - potwierdziłem, pojmując, że nie wyjawi
mi sekretu.  Trzymałem ją za rękę, żeby znów mi  nie uciekła.
Żałowałem, że ten kontakt miał nieprzyjazny, a nie intymny charak
ter. Ta ręka była naprawdę drobna i szczupła; każda część jej ciała
była niezwykle kształtna.
- Ponieważ sznur nie wystarcza, będę musiał cię trzymać.
- Będę kopała, gryzła i drapała - ostrzegła.
- Zagoi się.
V •- Będzie bolało i nie wyśpisz się.
V - Zawrzyjmy umowę -- zaproponowałem. - - Nie będziesz kopała, gryzła i 
drapała, a 
ja nie pozwolę, aby brudne myśli powiedziały mi, co z tobą zrobić.
-Ty... ty mężczyzno! -- krzyknęła z oburzeniem. Chyba
zrozumiała, że nie żartowałem, a nawet trochę miałem nadzieję, że
ona zerwie umowę.
Kiedy położyła się obok mnie, objąłem ją ramionami i znowu ułożyłem się do snu. 
Moim skamieniałym lewym ramieniem ledwie ją czułem, lecz w prawym mrowiło mnie 
od 
kontaktu z jej miękkim ciałem. Opierała się trochę, widocznie zastanawiając się 
nad kopa-
niem, gryzieniem i drapaniem, lecz zaraz zrezygnowała. Położyła głowę tuż przy 
mojej, tak 
że jej czarne włosy łaskotały mnie w nos, i zasnęła.
Gdy niechętnie wstał świt, zbudziłem się - i stwierdziłem, że leżę sam. Tren 
znów 
zniknęła, a ja znów nic nie poczułem. Jak, na Xanth, zdołała tego dokonać?
Wykryłem ją strzałką. Dreptała przez nieruchome piaski, zmierzając do domu. 
Stojąc 
na skraju wydmy złapałem ją na lasso, żeby ściągnąć ją szybciej. Byłem bardziej 
zaciekawiony niż zły.
-Tym razem trzymałem cię w ramionach; w jaki sposób
uciekłaś?
-Nie zdołasz mnie zatrzymać - powiedziała.
Najwidoczniej! Miała w sobie coś dziwnego. Jednak na chwilę
odsunąłem od siebie tę myśl.
-No cóż, zjedz trochę orzechów i ruszajmy. Tym razem nie
wiązałem jej, tylko pilnowałem, więc nie próbowała uciekać. Pojecha
liśmy dalej, okrążając góry.
Nagle dostrzegłem nadciągającą ze wschodu chmurę. Skrzyła się tęczowo. 
Spojrzałem 
na nią.
-Nie mam zaufania do takich obłoków.
Prawdę mówiąc, barbarzyńcy nie ufają temu wszystkiemu, czego nie rozumieją; w 
dziczy taka paranoja jest konieczna. Głównie z tej przyczyny nie ufałem Tren.
— To technikolorowa burza gradowa - wyjaśniła. - Zdarzają
się na tym obszarze; sądzę, że w wyniku wzajemnego oddziaływania
nieruchomych i ruchomych piasków, powodującego gwałtowne prą
dy powietrzne. Lepiej się schować.
— Schować... przed burzą? - zapytałem drwiąco. - Zignoruje
my ją.
— Jak chcesz, kretynie.
Nie podobała mi się ta burza, ani uwagi Tren, lecz nie pozostawało mi nic 
innego, jak 
jechać dalej. Tak też zrobiliśmy, a chmura nadciągała, unosząc się jak skalna 
ściana na niebie 
i rozszerzając, aż przysłoniła większość firmamentu. Usłyszałem cichą, 
pulsującą, smutną 
melodię; spojrzałem i odkryłem, że to śpiewa Tren.
— Co robisz?
— Śpiewam nam pieśń pogrzebową - odparła. - Jestem w tym
niezła; stąd moje imię. Jednak lepiej mi idzie, kiedy mam lutnię.
Wciąż była na mnie zła o to, że nie pozwoliłem jej zabrać instrumentu. Prawdę 
mówiąc, utrudniłby jej próby ucieczki - a więc lepiej zrobiłbym, gdybym zezwolił 
jej go 
wziąć. Jednak teraz miałem inne zmartwienia.
— Pogrzeb? Z powodu zwykłej burzy? - spytałem z niedowie
rzaniem.
— No cóż, ty może wydobrzejesz po jej przejściu, ponieważ
możesz ożywać. My nie.
Nie spodobało mi się to i zobaczyłem, że Puk też nadstawił ucha. Co prawda był 
koniem-widmem, ale gdyby jego żywa część umarła, byłby tylko widmem. A gdyby 
umarła 
Tren, moja misja byłaby zakończona; byłem pewny, że nie liczyłoby się, gdybym 
dostarczył 
na Zamek Roogna zwłoki dziewczyny.
-W porządku, poszukam kryjówki.
Rozejrzałem się i dostrzegłem niewielką kępę drzew stojących wyżej, na stoku. 
Podjechaliśmy tam. Mieczem ściąłem drzewa i wykorzystałem je do postawienia 
stożkowatej 
konstrukcji, po czym mocno związałem je sznurem na górze, a podstawę solidnie 
osadziłem 
w ziemi. Zdaje się, że taki domek nazywa się ti-wam; przydaje się w nagłych 
wypadkach. 
Owinąłem go korą, przywiązując ją resztą linki. Budowla była toporna, lecz 
mocna. 
Wcisnęliśmy się do środka, wszyscy troje, gdy zaczął padać grad.
— Nieźle ci poszło - napomknęła obojętnie Tren.
— .Każdy barbarzyńca to potrafi - rzekłem, zadowolony z kom
plementu.
— Człowiek wciąż się uczy! Nie wiedziałem, że barbarzyńcy
potrafią coś jeszcze oprócz porywania bezbronnych dziewic.
-To też umieją - przyznałem.
Grad uderzył o szałas z łoskotem przypominającym huk spadającego głazu. 
Podskoczyłem. Wyjrzałem - i następny kamień o włos ominął moją głowę, waląc o 
ziemię z 
takim impetem, że uczynił spore wgłębienie. Był zielony i ospowaty. Wyciągnąłem 
rękę i 
złapałem go, zanim stoczył się po zboczu.
— Hej! To prawdziwy kamień! - zawołałem.
— A czego oczekiwałeś? - spytała. - Kolorowego lodu?
- No, tak. Małych lodowych kuleczek.
- Może gdzie indziej. Tu grad naprawdę sypie się jak deszcz
kamieni.
I tak było.  Następny trafił w szałas i potoczył się w dół.
Widziałem, jak padają wokoło, czerwone, niebieskie, pomarańczowe i brązowe. Były 
śliczne - ale każdy z nich mógł strzaskać czaszkę człowieka czy zwierzęcia. Może 
dlatego nie 
spotkaliśmy w tej okolicy żadnych dużych zwierząt; tylko małe mogły ukryć się 
przed taką 
burzą- Tren miała rację nalegając, abym poszukał schronienia.
Nie mogliśmy podróżować, dopóki trwała burza, więc czekaliśmy, przytuleni do 
siebie. Tren siedziała na Puku, a ja stałem obok, z torsem przyciśniętym do jej 
lewej nogi. 
Ponownie podjęła swoje żałobne pienia. Puk położył uszy po sobie; nie podobała 
mu się ani 
dziewczyna, ani jej pieśń. Jednak ja uważałem, że obie są piękne. Ta noga na 
pewno! W 
duchu pożałowałem, że sprawy między nami nie układają się lepiej.
Grad padał przez godzinę. Drzemałem na stojąco, oparty o nogę Tren. Kiedy burza 
w 
końcu przeszła, otworzyłem oczy i stwierdziłem, że opieram się o nogę Puka. Tren 
znów 
zniknęła.
-Hej! Gdzie dziewczyna? - spytałem.
Puk też drzemał. Zbudził się gwałtownie. Powęszył, lecz był równie zdumiony jak 
ja. 
Zdumiewające, że zdołała wymknąć się nie budząc nas.
Ponownie użyłem strzałki. W miarę upływu czasu przygasała, lecz jeszcze 
wskazywała kierunek. Pokazała na zachód. Tren znowu zmierzała do domu.
Wyszliśmy z szałasu, który teraz był mocno zniszczony przez kamienie, i 
pospieszyliśmy zboczem na zachód. Wkrótce dogoniliśmy ją. Nie uszła daleko. 
Poruszała się 
bardzo wolno, chociaż nie weszła na nieruchome piaski.
Podjechałem i złapałem ją za ramię - ale moja ręka przeszyła powietrze.
— Jesteś duchem! - zawołałem ze zdumieniem. - Wyszłaś za
wcześnie, ukamienował cię grad i teraz nie żyjesz!
— Nie, fujaro, jestem tylko rozproszona - odparła słabym
głosem.
Przesunąłem dłonią po jej ciele. Oczywiście, napotkałem lekki opór, jakbym 
dotknął 
wody lub gęstej mgły. Była jednak bardziej cielesna od ducha.
-Jesteś strasznie zielony, barbarzyńco! - poinformowała mnie,
kiedy odejmowałem dłoń od jej piersi.
Pospiesznie cofnąłem rękę.
— Co ci się stało?
— To mój dar - wyjaśniła. - Już dawno nie byłoby mnie tutaj,
gdybym nie napotkała przeciwnego wiatru. Trudno mi z nim walczyć
w takim stanie.
Stwierdziłem, że to prawda. Kolejny podmuch wiatru prawie zwalił ją z nóg. 
Ważyła 
tyle, co nic. -Możesz się tak zmieniać?
-Mówiłam ci o moim demonicznym dziedzictwie. Demony
mogą obracać się w dym, zmieniać kształty i rozmiary.
— Skoro umiesz to robić, dlaczego pozwoliłaś, żebym cię związał?
— Nie potrafię tego robić szybko - odrzekła z goryczą. - Po
trzebuję godzinę, żeby zmienić tylko jeden aspekt mojego wyglądu -
a ty nigdy nie zostawiłeś mnie samej na dłużej.
Prawie poczułem się winny.
- Sznur! - wykrzyknąłem. - Rozproszyłaś się i wydostałaś
z więzów!
- Oczywiście.
Powoli przybierała trwalszą postać.
-Rozproszyłam się tak, że grad nie mógł mnie zranić. Jednak
burza ustała zbyt szybko, więc mogliście opuścić szałas, a ten głupi
wiatr...
Zacząłem rozmyślać, jak zdołam ją zatrzymać, jeśli ma konsystencję dymu, ale 
zaraz 
pojąłem, iż za pomocą wachlarza mogę ją skierować dokąd zechcę. Jej ucieczkę 
znacznie 
spowolnił opór powietrza, o wiele silniej działający na ciało nie tak gęste jak 
moje czy Puka.
— Powiadasz,  że to  tylko jeden  aspekt? Potrafisz zmieniać
również inne cechy?
— Och, mogę powiedzieć ci wszystko -- odparła z ponura
rezygnacją. - Wygląda na to, że masz szczęście typowe dla ignoran
ta. Demony mogą błyskawicznie zmieniać postać; to dlatego moja
matka zdołała oszukać Króla Gromdena, który nigdy nie tknąłby jej,
gdyby wiedział. Jej prawdziwy wygląd był okropny, lecz naśladowała
ludzką postać tak dobrze, że nikt nie zauważał różnicy. Jednak ja
jestem tylko półdemonem, więc nie mam takich możliwości. Mogę
zmieniać tylko jedną cechę mojego wyglądu na raz. Jeśli chcę być
duża czy mała, potrzebuję na to godzinę. A wtedy jestem rozproszona
lub skoncentrowana - dymnym olbrzymem albo superstałym kar-
łem - dopóki nie dopasuję gęstości do rozmiarów, ponieważ nie
zmienia się moja masa, tylko wielkość. A to zabiera mi kolejną
godzinę. Gdybym natomiast zechciała przybrać postać małej myszki,
potrzebowałabym następną godzinę na dopasowanie odpowiedniego
kształtu. Gdybyś tylko dał mi te trzy godziny!
Zdumiałem się. Jej osobowość była bardziej złożona niż sądziłem. Mogła 
przemienić 
się w smoka i pożreć mnie - gdybym dał jej na to czas.
— Nie rozumiem, dlaczego Jin chce cię poślubić -- powie
działem.
— Oczywiście, że nie chce! - wykrzyknęła. - On robi to jedynie
dlatego, żeby udowodnić pewną ciągłość, tak aby lud Xanth bez za
strzeżeń zaakceptował go jako Króla i nie miał mu za złe, że zastąpił
Króla Gromdena. Tak samo Jang. Myślą tylko o polityce. Nie chcę wyjść za żadnego 
z 
nich.
— Przecież skoro twoje przyjście na świat wywołało skandal,
ludzie nie zechcą, żebyś poślubiła nowego Króla - zauważyłem.
— Prosty lud nic nie wie o moim pochodzeniu. To był wyłącznie
pałacowy skandal. Nikt niczego nie wyjawił ludowi.
Westchnąłem.
— Przykro mi, że muszę cię sprowadzić, Tren. Naprawdę. Bar
barzyńca jednak zawsze dotrzymuje słowa. Może zdołasz uciec, kiedy
cię doprowadzę na zamek.
— Uciec Magowi? - zapytała z goryczą. - Mogłam im ujść
w puszczy; zagroziłam, że rzucę się w Rozpadlinę, jeżeli któryś z nich
podejdzie bliżej. Dlatego umieściłam w chacie tę zapadnię. Nie mogę
jednak tego zrobić w Zamku Roogna.
Gdy to mówiła, na jej policzkach ujrzałem przelotne łzy.
-Wolałabym umrzeć niż wyjść za któregoś z nich, ale nie będę
miała wyboru - przez ciebie, nieczuły nędzniku.
Ponuro skinąłem głową. Byłem nędznikiem, ale nie nieczułym. Czułem się okropnie.
Wróciliśmy do szałasu i po godzinie Tren znowu przybrała stałą postać. Dzień się 
kończył, więc nie mogąc ryzykować dalszej podróży pozostaliśmy tam, gdzie 
byliśmy. 
Pobliskie drzewa mocno ucierpiały od gradu; pozbieraliśmy owoce strącone na 
ziemię. Tylko 
jakim sposobem miałem zatrzymać Tren przez noc? Jej zdolność de-mon-sfruwania 
sprawiała, że nie mogłem dokonać tego siłą. Nie siłą, więc może podstępem? 
Drobny wybieg 
mógłby znacznie wszystko uprościć. Z pewnością warto spróbować.
O zmroku wyszedłem, okrążając obóz, jakbym czegoś szukał. Położyłem dłoń na 
rękojeści miecza.
— Szkoda, że nie mam łuku - rzuciłem nerwowo.
— O co chodzi? - zawołała Tren. - Chcesz przeszyć mnie
strzałą, kiedy znowu ucieknę?
— Och, nie chciałem cię niepokoić - odparłem, osłaniając oczy
skamieniałą ręką i spozierając w mrok. - I tak pewnie zaatakują
w nocy.
— Kto zaatakuje?
— Ślady nie są zbyt świeże - odparłem. - Sprzed co najmniej
kilku dni, więc pewnie ich tu nie ma. Czujesz jakieś świeże tropy, Puk?
Koń powęszył i przecząco potrząsnął łbem. Był na tyle sprytny, że Podjął moją 
grę.
— Kogo nie ma? - dopytywała się Tren, rozzłoszczona moim
tajemniczym zachowaniem. Znałem to uczucie!
— Harpii, oczywiście.
W tych stronach nie ma harpii! -Przecież mówię. Zdaje się, że zamieszkują 
urwiska. To stado
pewnie tylko tędy przelatywało i już nie wróci.
Zamilkła. Ułożyliśmy się na noc.
-Wejdź do szałasu - powiedziałem. - Ja prześpię się na
zewnątrz.
-Nie będziesz mnie trzymał?
- To na nic - przypomniałem. - Możesz wymknąć się z każ
dych więzów, z każdego uścisku. Pewnie mogłaś to zrobić w czasie
jazdy, ale nie chciałaś, żebym zauważył.
- Racja, barbarzyńco. Mój talent działa skuteczniej, kiedy
pozostaje sekretem.
Zastanowiła się.
-Mimo to, możesz mnie trzymać, jeśli chcesz. Może wtedy
prędzej zauważysz moją ucieczkę.
-Nie sądzę. Lepiej pozostanę na zewnątrz - odparłem, roz
glądając się nerwowo, jakby przypominając sobie o harpiach. Potem
chwyciłem w dłoń rękojeść miecza i położyłem się.
-A jeżeli zjawią się harpie, a ty będziesz spał? - zapytała.
-W tych stronach nie ma harpii - przypomniałem.
Jednak wyjąłem miecz z pochwy.
Tren skrzywiła się i ułożyła w szałasie. Puk pasł się na stoku. Ja spałem; 
barbarzyńcy 
umieją błyskawicznie zasypiać i błyskawicznie budzić się, jak zwierzęta.
Coś zaszeleściło w nocy, jakby jakiś skrzydlaty nocny drapieżnik. Obudziłem się 
na 
wystarczająco długą chwilę, aby rozpoznać w nim prawdziwego ptaka, całkiem 
nieszkodliwego, i ponownie zapaść w sen. W następnej chwili poczułem obok siebie 
czyjeś 
ciało.
-Lepiej mnie trzymaj - zamruczała Tren. - - Mogłabym
popełnić jakieś głupstwo.
Uhm. Zdaje się, że mój podstęp udał się. Nikt dobrze nie śpi, kiedy w pobliżu 
kręcą 
się harpie.
-Jak chcesz, córko demona.
Przysunęła się bliżej.
- Naprawdę mi przykro, że cię zabiłam, Jordanie.
Teraz mówiła mi po imieniu.
- A poza tym, jesteś kłamczuchą.
Uderzyła mnie.
-Niech cię licho!
Punkt dla mnie. Jej ciało było cudowne i któryś już raz pożałowałem, że sprawy 
między nami nie stoją inaczej.
-To też kłamstwo - powiedziała po chwili. Przysunęła głowę
do mojej i pocałowała mnie w usta, mocno i długo.
Niestety, wiedziałem, że to kłamstwo. Tren nie zależało na mnie - żywym. Po 
prostu 
chciała uśpić moją czujność, żeby uciec.
Jestem bardzo naiwny, jeśli chodzi o kobiety, ale są pewne granice naiwności, a 
ja 
szybko uczę się na błędach. A jednak jakaś część mojej osobowości pragnęła 
uwierzyć, że tej 
ślicznej istocie, królewskiej córce, demonowi czy kobiecie, naprawdę na mnie 
zależało.
-Chyba wiem, jak to było z Królem Gromdenem - mruk
nąłem, gdy oderwała swoje usta od moich.
Zdrętwiała, a potem zaśmiała się smutnie.
-Przysięgłam, że nigdy nie uczynię mężczyźnie tego, co moja
matka zrobiła ojcu. Pewnie w tej sprawie również skłamałam.
Potem położyła mi głowę na ramieniu, które zaraz zrobiło się mokre.
Czy istota bez duszy mogłaby płakać? - rozmyślałem. Pewnie mogłaby - 
zdecydowałem, lecz nigdy nie zrobiłaby tego. Chyba, żeby kogoś oszukać. Mimo 
to...
— Nic ci nie jest? - spytałem.
— Och, jestem przeklęta! - załkała.
Dosłownie. Wiedziałem, że postępuję głupio, lecz nie zdołałem się powstrzymać. 
Czasem człowiek musi być głupcem, jeśli jest człowiekiem. Objąłem ją ramionami i 
przycisnąłem do siebie, nie żeby uniemożliwić jej ucieczkę, ale ponieważ 
musiałem.
Płakała przez chwilę, a potem zasnęła - i ja też.
Niepokoiło mnie jeszcze jedno. Obudziłem się, myśląc o tym, aż w końcu mruknąłem 
nocnemu niebu:
-Przecież tu naprawdę nie ma żadnych harpii.
-Wiem - odparła cicho Tren.
Myślałem, że śpi.
Jednak rano nadal była przy mnie. Tej nocy nie próbowała uciec.
11. KAMIEŃ I MIECZ
Podążyliśmy zboczem na południe, a kiedy ominęliśmy nieruchome piaski, 
wróciliśmy na równinę. Znowu widzieliśmy normalne okazy fauny; musiałem pozbyć 
się 
gryfa i rzecznego potwora, które nam zagrażały, ale to były rutynowe czynności. 
Na drugi 
dzień mieliśmy dotrzeć do Zamku Roogna.
— Wiesz, że nie chcę tam iść - przypominała mi Tren.
- Wiem.
— Wiesz, że Zamek Roogna upadnie.
— Nie wiem. Mogłaś kłamać.
- ~ Mogłabym okazać się bardzo miła, gdybyś zechciał trochę opóźnić podróż. 
Wcale 
nie uznałbyś tego za oszustwo. Wiem.
- Mogłabym nawet naprawdę cię polubić, gdybyś...
— Nie wiem. Powiesz wszystko, byle tylko dopiąć swego.
— Pozwól, a pokażę ci, jaka potrafię być miła, kiedy się postaram.
— Byłbym głupcem.
Oczywiście, byłem głupcem, gdyż bardzo mnie to kusiło. Mogła być samolubnym, 
kłamliwym i demonicznym stworzeniem, ale była śliczna, a barbarzyńcy cenią 
fizyczne 
piękno bardziej od duchowego. Zatem odrzucałem jej awanse, bo obawiałem się nie 
jej ciała, 
lecz tego. co ono mogłoby uczynić z moją duszą. Mój opór jednak słabł.
-Mogę jeszcze zmienić postać i uciec ci - powiedziała.
-Lecz bez mojego ramienia i miecza padłabyś ofiarą potworów
Xanth - przypomniałem. - Dlatego zaniechałaś prób ucieczki.
Może nie ma tu harpii, ale są inne stwory.
-Wymyśliłem to dzięki resztkom zaklęcia obdarzającego ge
niuszem.
-Kiedy zmieniasz postać, może wyglądasz jak inne stworzenie,
ale nie jesteś nim. Możesz stać się ptakiem, ale nie potrafisz latać -
chyba że rozproszysz się tak, iż będziesz lekka jak powietrze, a wtedy
porwie cię wiatr. Potrzebowałabyś całego życia, żeby dobrze nauczyć
się latać.
Wzruszyła ramionami, nie przecząc.
— Prawdę mówiąc, umiem robić niektóre rzeczy, tak jak zwierzę
ta, które udaję, ale to prawda, że latanie jest bardzo specyficzną
dyscypliną i na pewno nie byłabym w tym dobra; pewnie wpadłabym
na pierwsze drzewo i stała się łatwą zdobyczą dla jakiegoś skrzyd
latego drapieżnika.
— I na pewno niewiele ćwiczyłaś, ze względu na niebezpieczeńst
wo. Potrzebna ci nie tylko postać, ale i odpowiednie umiejętności.
W tej chwili twój talent jest więc mocno ograniczony.
-Kiedy postraszyłeś mnie harpiami, zrozumiałam, że to prawda.
W Xanth zawsze jest coś, co żeruje na nieostrożnych lub bezbronnych.
Jesteś człowiekiem prymitywnym; masz mięśnie, miecz i lubisz walczyć.
Radzisz sobie w nie znanym terenie i mimochodem zabijasz potwoiy.
Kiedy zabrałeś mnie zaledwie o dzień drogi od domu...
Bezradnie rozłożyła ręce.
-Może mam serce z kamienia, lecz potwory na to nie zważają.
Pożrą mnie w mgnieniu oka - a nie umiem odżywać tak jak ty.
-A zatem ja jestem mieczem, a ty głazem - powiedziałem,
świadom ironii sytuacji, gdyż częściowo byłem teraz z kamienia.
- Tak. Gdybym miała twoje ciało, mogłabym wrócić do domu.
- Możesz upodobnić się do mnie - rzekłem.
-Chyba tak - przyznała, przechylając w zadumie głowę. -
Jednak nie miałabym twojej zręczności w posługiwaniu się mieczem
ani potężnych muskułów czy zdolności szybkiego gojenia ran. Tak więc to na nic.
— Gdybym miał twoje ciało, byłbym cudownym stworzeniem.
— Nie mam pięknej duszy - jeśli w ogóle jakąś mam.
Nie znalazłem na to odpowiedzi. Tren była pierwszą znaną mi śliczną kobietą 
mającą 
paskudne pochodzenie i niecny charakter - dosłownie demo-niecny -- więc z trudem 
godziłem 
ze sobą te sprzeczne fakty. Nadal pragnąłem wierzyć, że była równie piękna 
wewnątrz, jak na 
zewnątrz oraz że jej niezaprzeczalna inteligencja łączyła się z dobrym 
charakterem. Czasem 
prawie mi się udawało. Na pewno nie była całkiem zła, chociaż nie można by jej 
nazwać 
dobrą. Barbarzyńca nie jest w stanie uporać się z takim problemem. Życie jest 
prostsze, gdy 
mamy do czynienia z czystym dobrem lub czystym złem, wyraźnie opisanymi. I 
poprawnie 
opisanymi!
W południe dotarliśmy do przyjemnego gaju drzew genealogicznych. Każde miało 
solidny pień, który zaraz rozdzielał się na dwie główne gałęzie, te z kolei na 
cztery, a 
następne na osiem, aż na skraju znajdowało się tak wiele drobnych gałązek, że 
trudno było 
uchwycić je okiem. Kora była popękana w sposób przypominający drukowane słowa; 
czasami żałowałem, że nie umiejąc czytać nie mogę przestudiować drzewa mojej 
rodziny.
-Ja umiem czytać - powiedziała Tren. - Królewskie dzieci
muszą umieć. Jednak nie mam zamiaru rozpamiętywać mojego
demonicznego pochodzenia.
Podążyliśmy dalej i znaleźliśmy miejsce, gdzie rosły inne liczne drzewa, a każde 
wspaniałe, z ozdobnymi, wielobarwnymi liśćmi i bogato rzeźbionymi pniami. 
Przystanęliśmy, 
podziwiając ten cudowny widok.
Jedno drzewo uschło, lecz jego szkielet robił wrażenie: każda gałąź miała 
idealne 
kontury, a całość była arcydziełem symetrii. W pniu, u podstawy, miało otwór i 
nawet ten był 
pięknie hakowaty, przypominał drzwi do jakiegoś wysublimowanego królestwa.
Ruszyliśmy w kierunku tego drzewa - i nagle pod nogami błysnął mi mały, czarny 
miecz. Szybko powiększył się do rozmiarów zwykłego miecza; błyszczące, czarne 
żelazo 
unosiło się przede mną w powietrzu. Nieopatrznie wpadłem na następny zły czar 
Janga! 
Kiedy nauczę się bardziej uważać?
W dłoni trzymałem już mój miecz, gdyż barbarzyńcy muszą mieć dobry refleks.
-Odsuńcie się! -- zawołałem do Puka i Tren. - To jest
niebezpieczne!
Istotnie! Czarny miecz ze świstem przeciął powietrze i ledwie zdążyłem sparować 
cios. Siła uderzenia odrzuciła mnie w tył i prawie pozbawiła czucia w ramieniu. 
Nikt nie 
trzymał tego miecza, ale zdawało się, że włada nim jakiś niewidzialny olbrzym 
Odbiłem 
cięcie, ale czarny oręż ze straszliwą szybkością odzyskał równowagę i uderzył z 
drugiej 
strony. Znów odbiłem cios i znowu poczułem impet uderzenia. Obie klingi spotkały 
się, 
sypiąc skrami, przy czym moja wyszczerbiła się. Oczywiście, już była potłuczona 
i lekko 
wygięta od upadku do... No, niezbyt pamiętałem, gdzie, ale gdzieś wpadła. Mimo 
to, ostrze, 
które tak łatwo zdołało wyszczerbić moje...
Zły miecz śmignął w powietrzu, zawirował wokół mojej głowy i pchnął mnie od 
tyłu. 
Rzuciłem się w bok, unikając pchnięcia. Natychmiast zmienił kierunek i znów mnie 
zaatakował. Padłem na ziemię, ledwie zdążywszy zastawić się moim mieczem. 
Jeszcze nigdy 
nie potykałem się z takim tęgim szermierzem! Uważałem się za eksperta w walce 
mieczem: 
to jedna ze specjalności barbarzyńcy. Z mieczem w dłoni nie obawiałem się 
wikłaczy ani 
gryfów - aczkolwiek miałem przed nimi respekt - ponieważ mogłem powalić je 
szybciej niż 
one mnie. Ze smokami było trudniej, z powodu ich ognia, pary, a czasem 
łuskowatego 
pancerza, lecz one, rzecz jasna, znajdowały się na samym końcu łańcucha 
pokarmowego. 
Miecz więc był moją siłą. Tymczasem teraz nie napotkałem dzioba czy macki, lecz 
inny 
miecz. Uderzył raz, a potem drugi i trzeci w ciągu kilku sekund. Potem, 
pojąwszy, że nie 
pokona mnie atakiem od frontu czy od tyłu, odleciał w bok i pchnął.
Właśnie wstawałem na nogi, lecz teraz musiałem znów przetoczyć się po ziemi, 
unikając ostrza. Czarny miecz usiłował ciąć mnie w nogi. Nie tracił żadnej 
okazji. 
Podkurczyłem je i w miejscu, gdzie przed chwilą stałem, rozpłatał ziemię z 
wielką siłą. 
Wstałem w samą porę, aby odparować następny sztych.
Zazwyczaj jestem muskularny, szybki i mam skoordynowane ruchy. Ostatnio 
umarłem trzy do pięciu razy, lecz minione trzy dni umożliwiły mi niemal 
całkowite 
ozdrowienie, oprócz skamieniałych części kończyn. (O rany! Powinienem podstawić 
mieczowi moje stopy! Ciekawe, jak zdołałby je zranić!) Walczyłem więc bardzo 
dobrze, ale 
wiedziałem, że nie mam szans. Ten magiczny miecz był groźniejszy od każdego 
przeciwnika, 
z jakim dotychczas miałem do czynienia, i nie okazywał śladu zmęczenia. Jedno 
musiałem 
przyznać Magowi Jangowi: jego zaklęcia na pewno nie były anemiczne! Musiałem jak 
najszybciej uwolnić się od napastnika!
Próbowałem, ale nacierał niestrudzenie. Chciał krwi, tylko krwi i niczego prócz 
mojej 
krwi. Śmignął w kierunku mojego lewego boku, zanim zdążyłem się zastawić; 
uniosłem lewe 
ramię i przyjąłem na nie cios.
Rozległ się głośny brzęk i czarny miecz odskoczył, wstrząśnięty. Oczywiście - 
moje 
lewe ramię również pozostało kamienne. Po raz pierwszy miałem okazję dziękować 
losowi, 
że mój talent nie naprawił
tego drobnego szczegółu; najwidoczniej to złe ostrze nie mogło przeciąć 
kamienia. 
Słyszy się opowieści o mieczach, które mogą tego dokonać, ale myślę, że to 
kolejny chwyt 
propagandowy; kamień to strasznie mocny materiał. Miałem typowo barbarzyńskie 
szczęście: 
pozostałości poprzedniego złego czaru pomagały mi walczyć z nowym.
Czarny miecz otrząsnął się, jakby zbity z tropu, po czym ponownie rzucił się do 
walki. 
Zamachnął się, mierząc w mój kark z siłą grożącą nie tylko ucięciem mi głowy, 
ale posłaniem 
jej na księżyc. To byłoby niemiłe; trudno zregenerować całą głowę. Ledwie 
odbiłem ciecie. 
Wtedy miecz znów opadł mi do stóp i tym razem nie cofnąłem ich, więc znowu 
szczęknął o 
kamień.
Sprzyjało mi szczęście, ale potrzebowałem magicznej tarczy, ponieważ czarny 
miecz 
nie rezygnował i z coraz większą inwencją wybierał miejsca ataku. Ja męczyłem 
się tym 
zaciekłym starciem, a on nie. Prędzej czy później znajdzie lukę w zasłonie i 
trafi mnie w 
czułe miejsce.
— Zaklęcie! - krzyknąłem do Tren. - Rzuć zaklęcie!
— Jakie zaklęcie? - spytała.
No tak - ona nie miała pojęcia o tej komplikacji i mogła nie zechcieć mi pomóc, 
nawet 
gdyby wiedziała. W końcu, gdybym umarł, mogłaby iść do domu i przebyć spory 
kawałek 
drogi, zanim odżyję. Z drugiej strony, sama nie podróżowałaby bezpiecznie, więc 
może 
udzieli mi pomocy. Jakie miałem wyjście? Przysiadłem, gdy czarny miecz świsnął 
mi nad 
głową.
-Jakiekolwiek! Pukjema!
Tren zawahała się. Wiedziałem, że zastanawia się, czy lepiej mi pomóc, czy też 
pozwolić mieczowi, żeby mnie załatwił. Jednak Puk parsknął na nią ostrzegawczo i 
zdecydowała się pomóc. Podeszła do niego i otworzyła sakwę z zaklęciami.
Tymczasem wrogie ostrze napierało jeszcze mocniej niż przedtem. Kreśliło 
skomplikowane figury w powietrzu i oślepiało mnie. Coraz trudniej odparowywałem 
gwałtowne ciosy. Okrążało mnie, zmuszając do nieustannych obrotów w obronie 
boków i 
pleców. Zaczynało kręcić mi się w głowie, co również mogło okazać się 
katastrofalne. 
Musiałem osłonić się czymś od tyłu, inaczej szybko będzie po mnie!
Spojrzałem na drzewo z architektonicznie ukształtowanym otworem w pniu. Tego mi 
trzeba! Parując ciosy, cofałem się pod drzewo. Niebawem zdołałem oprzeć się o 
nie plecami i 
wcisnąć w otwór. Dziura miała akurat moją wysokość, więc była bardzo dogodna. 
Czarny 
miecz nie mógł już atakować mnie od tyłu.
To doprowadziło go do furii. Rąbnął w pień, lecz suche drzewo było bardzo 
twarde, 
więc poleciało tylko kilka małych drzazg.. Osłoni mnie na dość długi czas. 
Rozważnie nie 
schowałem się cały w dziurze, gdyż miałbym znacznie ograniczone ruchy, co dałoby 
mieczowi przewagę. Wykorzystałem drzewo, aby zwiększyć moją skuteczność. Teraz 
trwałem na pozycji, odpoczywając, podczas gdy wrogi miecz tracił energię rąbiąc 
drzewo.
Wszystko to wydarzyło się w krótkim czasie, choć sekundy zdawały się minutami, 
podczas gdy Tren wyjmowała amulet. Trudno opisywać dwa wydarzenia naraz, zatem 
czynię 
to po kolei, jednak faktycznie działo się to w tym samym czasie. W końcu Tren 
wyjęła jeden 
z białych przedmiotów, które wręczył mi Mag Jin.
- Ten będzie dobry? - zawołała. - Jest podobny do pnącza z przytwierdzonym doń 
okiem. Wygląda paskudnie!
Zaklęcie oczorośli, które już zużyłem. Na pewno więc miało już inne działanie; 
może 
dawało magiczną tarczę, której potrzebowałem.
-Może być! - odkrzyknąłem. - Rzuć je tu!
Znów trysnęły skry, gdy ostrze spotkało ostrze. Dobrze, że mój miecz był bardzo 
solidny; teraz oprócz wygięć miał jeszcze szczerby.
Podeszła bliżej i rzuciła czar, w ten nieporadny, kobiecy sposób. Jednak 
wycelowała 
dobrze; amulet trafił w drzewo i upadł mi pod nogi. Czarny miecz, wyczuwając 
zagrożenie, 
uderzył zaklęcie.
-Działaj! - zawołałem.
Zobaczyłem, jak błysnęło, na moment przed tym, kiedy trafił w nie miecz. Wtem 
wydarzyła się najdziwniejsza rzecz na świecie.
Świadomość zdawała się opuszczać moje ciało i unosić jak duch w powietrzu. 
Czyżbym został nagle zabity nie zauważonym ciosem czarnego miecza? Czy moja 
dusza 
ulatywała ku jakiemuś przeznaczeniu? Przecież nic takiego nie zdarzało się 
podczas moich 
poprzednich śmierci!
Wtedy moja świadomość dotarła do Tren, stojącej między mną a Pukiem i bardzo 
przejętej. Nagle wniknęła w jej ciało i usadowiła się tam.
Usłyszałem rżenie konia. Zobaczyłem jak upuszczam miecz i chowam się w pniu 
uschniętego drzewa. Wrogi miecz natychmiast pchnął, przeszywając ostrzem moje 
odsłonięte 
serce. Krew trysnęła mi z piersi i upadłem nieżywy.
Jednak czarny miecz nie skończył. Uniósł się wysoko, po czym uderzył mnie w 
kark, 
odrąbując głowę. Ta potoczyła się kilka kroków i zatrzymała w jakimś 
zagłębieniu, 
spoglądając w niebo lekko zdumionym spojrzeniem.
Mimo to miecz nadal nie rezygnował. Rąbnął mnie w prawe ramię, odcinając je, 
potem zabrał się za lewe, przy barku, gdzie pozostało ciałem. Chciał porąbać 
mnie na 
kawałki!
Pobiegłem do niego, nie mogąc spokojnie patrzeć na niszczenie mojego ciała.
Nagle stanąłem. Jak mogę biec, skoro jestem już martwy i pozbawiony głowy?
Uświadomiłem sobie, że chociaż moje ciało umarło, nie straciłem świadomości. Ta 
znalazła się w ciele Tren. A jej świadomość musiała być w moim. Obecnie raczej 
nieświadomość. Uaktywniłem zaklęcie zamiany. No, właściwie powtórnej zamiany; to 
przeznaczone do odczynienia Jangowego czaru wymiany. Sprowadziłem na siebie 
nieszczęście, którego miałem nadzieję uniknąć!
Kiedy wymieniliśmy tożsamości, Tren znalazła się w moim ciele, walczącym z 
wrogim mieczem - a przecież nie potrafiła się bronić. To tak, jakby przybrała 
postać ptaka i 
usiłowała latać bez przygotowania. Nie umiała walczyć jak mężczyzna, znalazłszy 
się w 
męskim ciele. Krzyknęła po kobiecemu i odskoczyła. W ten sposób odsłoniła się, a 
wrogi 
miecz natychmiast wykorzystał okazję i dostał ją. Nie wiedział, że zabija nie tę 
osobę; skąd 
miał wiedzieć?
Teoretycznie miałem minutę na cofnięcie zaklęcia, zanim nabierze mocy. Tylko 
jak? 
Mogłem tego dokonać jedynie znajdując czarne zaklęcie, a wtedy po prostu 
powróciłbym do 
martwego i rozczłonkowanego ciała! Ponadto ta minuta już minęła, jakby czas miał 
teraz 
jakiekolwiek znacznie. Ależ się zapeklowałem!
Kiedy ten straszliwy miecz skończy? Wyraźnie zamierzał posiekać mnie na kawałki. 
Mogłem sobie używać teraz innego ciała, ale nie zamierzałem bezczynnie stać i 
patrzeć na to! 
Ponieważ mój dar został ostatnio poważnie nadwątlony przez nadmierne 
wykorzystywanie, 
nie byłem pewny, jak sobie z tym poradzi.
A może mój dar ożywania przeszedł na ciało Tren razem ze świadomością? Jeżeli 
tak, 
to moje własne - i świadomość Tren - było stracone, a ja na zawsze uwięziony w 
jej postaci. 
Czy Jin będzie chciał mnie poślubić?
Pomyślawszy o tym, poczułem większą sympatię dla Tren, broniącej się przed 
powrotem na Zamek Roogna i ślubem.
Musiałem założyć, że nasze talenty pozostały we własnych ciałach; miałem 
nadzieję, 
że moje zdoła odżyć i przyjąć mnie z powrotem. Musiałem powstrzymać ten miecz, 
zanim 
poczyni większe szkody!
No cóż, może uda mi się go podejść. Szybko podbiegłem, pochyliłem się i złapałem 
za 
rękojeść. Miecz znieruchomiał ze zdziwienia.
- Wspaniała robota, prześwietny mieczu! - zawołałem głosem Tren. - Postąpiłeś 
odważnie i ocaliłeś mnie od losu gorszego niż śmierć! Teraz możesz odpocząć.
Miecz zawahał się, ale postanowił przyjąć propozycję. Uśmiechnąłem się 
uwodzicielsko, znając wpływ czarującego uśmiechu na cały rodzaj męski. Tren też 
używała 
go przeciw mnie i trudno było mu się oprzeć. Nie wiedziałem jednak, jak długo 
zdołam 
zwodzić to straszliwe narzędzie. Jeżeli odkryje moją prawdziwą tożsamość, 
zaatakuje to ciało 
i również je rozczłonkuje, a wtedy naprawdę będę skończony. Musiałem 
wyeliminować wrogi 
oręż, zanim zorientuje się w sytuacji. Tylko jak? Za pomocą talentu Tren, 
oczywiście! Kiedy 
rozpraszała się, jej ubranie również ulegało tej przemianie; inaczej byłaby 
naga, kiedy ją 
schwytałem, a ten fakt na pewno zapamiętałbym. Była ubrana w szarą sukienkę, 
którą teraz 
miałem na sobie, co oznaczało, że rzeczy pozostające blisko niej również 
podlegały 
przemianie. Rozproszę się więc i to samo stanie się z mieczem, który trzymam w 
ręku, a 
kiedy... A kiedy go puszczę, odzyska poprzedni kształt i ruszy na mnie ze złym 
błyskiem na 
swej lśniącej klindze. Lepiej nie ryzykować. Odejście jak najdalej również nie 
wchodziło w 
rachubę; umiał latać, a dotychczasowe zaklęcia okazały się nadzwyczaj trwałe. W 
końcu mnie 
dopadnie.
No tak, co jeszcze mogę z nim zrobić? Cokolwiek to będzie, nie mogę długo 
zwlekać - 
ponieważ dopóki go nie unieszkodliwię, nie mogę pomóc mojemu martwemu ciału. 
Denerwował mnie widok mojej uciętej głowy. A jeśli nadejdzie jakieś drapieżne 
zwierzę i 
pożre ją?
Ha! Pozostała mi moja zwiększona inteligencja, nawet lekko wzmocniona, gdyż Tren 
nie miała w głowie śmieci, które ją osłabiały. A może używałem jej mózgu? Na 
pewno nie 
swojego! Jakkolwiek było, wymyśliłem, co następuje: rozproszyć miecz, a potem 
osadzić go 
w czymś, co uwięzi go, kiedy odzyska pierwotną postać.
Najpierw musiałem sprawdzić, czy zdołam wykorzystać dar Tren. Nigdy nie 
posiadałem takiego talentu i nie wiedziałem, jak go uaktywnić. Czy powinienem 
siłą woli 
zamienić się w dym, pył, czy w coś innego? Może należało wypowiedzieć jakieś 
magiczne 
słowa? No cóż, mój talent nie wymagał specjalnych zabiegów; działał w razie 
potrzeby. Może 
ten też. Dlatego skupię się na zamianie w dym i zobaczę, co będzie.
- Przejdźmy się trochę - rzekłem do czarnego miecza, nadal trzymając go w 
delikatnej 
rączce. Z pewnością był zbyt ciężki, aby moje wiotkie ramię mogło utrzymać go 
długo, ale 
jako samonośny zdawał się dość lekki. Może to też świadczyło o jego męskim 
charakterze. 
Musiałem przyznać, że był świetnym orężem i nie miał żadnych szczerb. 
Niewątpliwie okazał 
się lepszy od mojego miecza. Nie należał jednak do mnie i nie mogłem mu ufać, 
zwłaszcza 
wtedy, kiedy moje ciało odżyje.
Zastanawiałem się, skąd Mag Jang wziął taki oręż; z pewnością nie wykuł go sam. 
Musiał ten miecz gdzieś zdobyć, a potem zaczarować. Tak samo mogło być w 
przypadku 
innych zaklęć, również tych Jina. Zadziwiające, że bracia-bliźniacy mieli takie 
talenty; 
dotychczas słyszałem o bliźniętach mających zupełnie różne zdolności.
Odwróciłem się - i ujrzałem Puka. Miał uszy przyciśnięte do czaszki, obnażone 
zęby, 
rozszerzone chrapy i wybałuszone oczy. Stał spięty, ostrzegawczo brzęcząc 
łańcuchami. 
Wyglądał na bardzo nerwowego konia!
Zrozumiałem, w czym rzecz. Uważał, że ja byłem Tren i właśnie uzbroiłem się w 
straszliwy, zły miecz!
-Puk! - krzyknąłem. - Wszystko ci wyjaśnię!
Jednak zaraz pojąłem, że miecz też mnie słyszy. Gdybym wyjawił Pukowi, kim 
jestem 
i przekonałbym go, miecz także dowiedziałby się, co groziło katastrofą. Szczupłe 
ramiona 
Tren nie miały dość siły, żeby powstrzymać go, gdyby chciał użyć przemocy. Może 
moje 
własne też nie byłyby dostatecznie silne. To była paskudna broń!
W jaki sposób dać znać Pukowi, kim jestem, nie zdradzając się przed tym okropnym 
mieczem? Na szczęście resztki czaru oczorośli pozwoliły mi znaleźć sposób. A 
może 
umożliwił mi to mózg Tren, który był całkiem niezły.
-Odsuń się zwierzaku - powiedziałem Pukowi. - Ten dobry
miecz położy każde stworzenie, które zechce zaprowadzić mnie na
Zamek Roogna. Teraz zachowuje się spokojnie tylko dlatego, że
jestem wolna. Widziałeś, co zrobił z tym gamoniem.
W tym momencie spojrzałem na moje okropnie porąbane ciało.
Puk jeszcze bardziej stulił uszy. Za moment zaatakuje mnie, pod wpływem żalu i 
wściekłości. Był zwierzęciem, ale niezwykle lojalnym i naprawdę byłem dumny z 
tego, że 
został moim przyjacielem.
-Jak myślisz, kto przed tobą stoi, zwierzaku? - spytałem,
patrząc mu w oczy. Oręż trzymałem w prawej ręce, przy ciele;
mrugnąłem lewym okiem, którego miecz nie widział.
Koń-widmo drgnął, lecz nie zmienił groźnej postawy. Wiedział, jaką kłamczuchą 
była 
Tren.
-Pamiętaj o działaniu amuletów, jakie niesiesz - powiedzia
łem. Opisałem mu je w trakcie podróży do domku Tren, ponieważ
mogły podziałać nie tylko na mnie, ale i na niego. - Pamiętaj, które
zostały użyte, a które nie.
Dokładniej już nie śmiałem wyjaśniać, gdyż miecz również mógł znać pozostałe 
zaklęcia i przejrzeć moją grę, jeśli był dostatecznie sprytny.
Puk nadal nie reagował; aluzja okazała się niejasna. Mówiłem mu o różnych typach 
czarów, ale mógł zapomnieć o zaklęciu zamiany, któż mógłby przypuszczać, iż 
zadziała ono 
właśnie teraz?
-Pamiętaj o swoich dotychczasowych doświadczeniach - ciąg
nąłem. - Jak zostałeś wpędzony na ścianę ognia przez tego zabitego
gamonia, który chciał się przejechać. Jak okrutnie zaprowadził cię do
krainy goblinów i legowisk kallikancarów.
Znów puściłem do niego oko, a Puk zamrugał ślepiami. Tren nie była tam z nami, a 
ja 
nie opowiadałem jej o naszych przygodach; Puk nie odstępował nas nawet na krok i 
słyszałby, gdybym jej o tym mówił. Jednak na razie był zdziwiony i niepewny. -I 
elfów - 
dodałem. - Pamiętasz, jak wałkonił się trzy dni
z Dzwoneczkiem, opuściwszy cię? Czy coś mu zawdzięczasz? Pomyśl
o bocianie, smokach i ogrzątku; ten barbarzyńca włóczył cię po całym
Xanth i po co?
Znów puściłem do niego oko.
-Czy kiedykolwiek było coś między tobą a tym człowiekiem?
Cokolwiek to było, niechaj tak zostanie.
Tu urwałem, wiedząc, że zna odpowiedź - przyjaźń. Ukradkiem mrugnąłem do niego 
trzeci raz.
-Jak myślisz, kto przed tobą stoi, przyjacielu?
Puk powoli postawił uszy i białe kręgi wokół jego oczu zniknęły. W końcu 
zrozumiał. 
Przystał na mój plan, jak zawsze.
-Wzywają mnie sprawy nie cierpiące zwłoki - oznajmiłem
raźnie. Obejrzałem się na moje ciało. - Wiesz, co robić z tymi
zwłokami, którym niczego nie zawdzięczasz. Odsuń się.
Puk zszedł mi z drogi. Minąłem go, trzymając miecz w wyciągniętej ręce. 
Przeszedłem przez gaj z kilkoma sztukami drzew, podziwiając każde. Barbarzyńcy 
nie mają 
ogłady, ale pewnie dały o sobie znać królewskie gusta Tren, gdyż każde drzewo 
zdawało mi 
się cudem indywidualnej ekspresji i formy. Nie dostrzegłem dwóch
0jednakowej budowie czy wielkości; każde było arcydziełem. Xanth
przydałoby się więcej takich sztuk!
Idąc, starałem się rozproszyć. Niezbyt mi to wychodziło, lecz ponieważ nie 
miałem 
innego wyjścia, nie ustawałem w wysiłkach. Tren mówiła, że na zmianę kształtu 
lub 
wielkości potrzeba godzinę, a zatem będę próbował przez godzinę - albo więcej.
Gdy tak szedłem, koncentrowałem się i miałem nadzieję, uświadomiłem sobie 
charakter tego ciała. Różniło się od mojego. Miało zabawne proporcje: nogi 
zdawały się za 
krótkie i za grube w udach; ręce krótkie i tak słabo umięśnione, że wydawały się 
wiotkie jak 
gałązki. Środek ciężkości był niżej i z trudem utrzymywałem równowagę; ciążył mi 
tył. 
Pomacałem wolną lewą ręką, wyczuwając tam niezwykłe wypukłości i podobnie z 
przodu - 
dziwnie było mieć taki obfity tors. Podskakiwał, kiedy szedłem zbyt szybko. 
Prawdę mówiąc, 
wszędzie miałem za dużo ciała; czułem się niezręcznie.
Miałem też inne problemy. Czarne włosy sięgały mi do połowy pleców
1miały skłonność do spadania na oczy, zasłaniając świat, jeśli nie
zadzierałem brody. Chodziłem w szczególny sposób; kości miednicy miały
chyba za szeroki rozstaw, więc niezgrabnie kołysałem biodrami, jeżeli
stawiałem normalne kroki. Mogłem to opanować jedynie zmuszając się do
poruszania drobnymi kroczkami, co bardzo spowalniało marsz.
Niewątpliwie warto było dowiedzieć się z pierwszej ręki, jakie ograniczenia są 
związane z posiadaniem kobiecego ciała. Nic dziwnego, że kobiety zazdroszczą 
mężczyznom!
Po półgodzinie przekonałem się z ogromną ulgą, że talent Tren działa; byłem 
zdecydowanie lżejszy, a opór powietrza zdawał się większy. Teraz musiałem 
znaleźć 
odpowiednie miejsce do osadzenia miecza.
W drzewie? Nie, mógłby wyciąć sobie drogę. W głębokiej dziurze? Nie, ktoś może 
za 
szybko go wykopać. Muszę pozbyć się go na zawsze.
Nagle wypatrzyłem głaz leżący w pobliżu drzew. Kamień był wysoki i masywny; 
wyglądał jak kawał marmuru.
Szedłem dalej aż zakończyła się przemiana i obaj z mieczem osiągnęliśmy 
konsystencję mgły lub rzadszą. Kopnąłem mijany pień i moja stopka przeszła 
przezeń prawie 
nie napotykając oporu. Byłem gotów!
Podszedłem do skały, oburącz uniosłem miecz, obróciłem go ostrzem w dół i wbiłem 
w głaz. Zagłębił się po rękojeść. Puściłem go, cofnąłem się i z satysfakcją 
spojrzałem na 
swoje dzieło.
-Zostań tam, ty straszliwe ostrze! - powiedziałem.
Nie powinienem tego mówić. Miecz usłyszał mnie i najwidoczniej pojął, że coś 
jest 
nie tak. Zaczął wysuwać się z kamienia.
Pospiesznie chwyciłem rękojeść i wepchnąłem go z powrotem.
-Spokojnie, spokojnie! - zawołałem. - Spisałeś się tak dob
rze, szacowne ostrze; teraz musisz odpocząć. Nie możesz wywijać
przez cały czas.
Zatrzepotałem do niego rzęsami.
Miecz uspokoił się. Jednak nie śmiałem wypuścić go ponownie z ręki, bo gdyby 
wysunął się z głazu i odleciał, nigdy nie schwytałbym go. Trzymałem więc 
rękojeść, kojąc 
miecz delikatnym kobiecym dotykiem - tego też nauczyłem się poprzedniej nocy, 
kiedy Tren 
całowała mnie i obejmowała, mimo kryjącego się za tym kłamstwa - nie pozwalając 
mu 
uciec, podczas gdy obaj powoli zestalaliśmy się.
Jednak miecz podejrzewał coś i zaczął się wiercić; obawiałem się jego brutalnej 
siły, 
więc uspokoiłem go śpiewem. Mój głos był miły i smutny; nie znałem żadnej 
melodii ani 
słów, więc po prostu z głębokim uczuciem śpiewałem „la-la-la", a póki nie 
ustawałem, oręż 
był spokojny. Nic dziwnego, że kobiety zdobywają mężczyzn różnymi przewrotnymi 
sztuczkami; cóż podziałałoby skuteczniej?
Stałem i śpiewałem przez całą godzinę, w ciągu której moje ciało i miecz 
odzyskały 
dawną gęstość. Potem wreszcie puściłem miecz, który pozostał głęboko wbity w 
kamień. 
Wystarczy! To ostrze już nie sprawi mi kłopotu.
Zostawiłem miecz w głazie i ostrożnie wycofałem się, nie spuszczając go z oka w 
obawie, że ta straszliwa broń uwolni się i znów Podejmie swoje dzieło. Pozostał 
wbity w 
kamień. Zastanawiałem się, czy pewnego dnia, w jakiejś innej krainie, ten kamień 
i miecz 
pojawią się w jakimś ważnym miejscu i czy ktoś zdoła... Nie, to śmieszne! Na co 
komu miecz 
wbity w kamień? Nikt w Xanth nie igrałby z czymś takim.
Ruszyłem z powrotem w kierunku moich szczątków, gdy nagle z nieba spłynął jakiś 
cień. Och, był bardzo podobny do... Rzeczywiście, to był...
Sięgnąłem po miecz i oczywiście moja delikatna dłoń znalazła tylko miękkie 
biodro. 
Czarny miecz tkwił w kamieniu; mój własny leżał przy moich zwłokach. Byłem nie 
uzbrojony.
Stwór wylądował przede mną. To był spory gryf, samica, o czym świadczyło 
ciemnobrązowe ubarwienie. U prawie wszystkich gatunków żywych stworzeń samiec 
szczyci 
się lepszym ubarwieniem, okazalszymi mięśniami, lepszymi proporcjami. Jedynym 
wyjątkiem jest człowiek: żeńskie osobniki wydają się ładniejsze. Nigdy nie 
mogłem tego 
zrozumieć. Może dawno temu ktoś rzucił klątwę na ród ludzki i pokrewne 
człowiekowi 
stworzenia. Ponadto samice innych gatunków dobrze polują i walczą, a nasze nie. 
Znalazłszy 
się w tej bardziej dekoracyjnej niż funkcjonalnej powłoce nagle uświadomiłem 
sobie, jaki 
jestem bezbronny. Gryfica miała dziób i szpony, podczas gdy ja...
Nie zdążyłem skryć się; stwór wylądował, ponieważ dojrzał łatwy łup. Nie mogłem 
walczyć; nie miałem ani miecza, ani mięśni. Nie byłem w stanie zmienić się w 
coś; to za 
długo trwało. Teraz lepiej niż kiedykolwiek przedtem rozumiałem położenie 
naszych kobiet. 
Nic dziwnego, że Tren nie chciała sama wracać do domu; zginęłaby przed upływem 
paru 
godzin. Drapieżniki, które nigdy nie pokazywały mi swoich pysków, wiedząc, że z 
uzbrojonymi barbarzyńcami nie ma żartów, chętnie zapolowałyby na bezbronną 
niewiastę. Co 
miałem robić?
No cóż, Tren usiłowała podejść mnie podstępem, a ja postąpiłem podobnie, 
pozbywając się czarnego miecza. Teraz, gdy przybrałem jej postać, wydawało mi 
się to 
całkiem naturalne. Będę musiał jakoś zwieść tego drapieżnika. O co najbardziej 
troszczą się 
gryfy?
Aha! Te stworzenia słyną z czystości, w przeciwieństwie do harpii. Gryfy całymi 
godzinami czyszczą pióra, przygładzają futro i ostrzą szpony. Nigdy nie jedzą 
padliny, tylko 
świeżo zabitą zdobycz. Pod tym względem gryf przypomina ptaka-roka. Jeszcze 
żaden gryf 
czy ptak-rok nie umarł, zatruwszy się pożywieniem. Są na tyle dobrymi myśliwymi, 
ze mogą 
pozwolić sobie na wybrzydzanie.
Skuliłem się i wydałem słaby jęk. Nadchodząca gryfica przystanęła, 
przekrzywiając 
ptasi łeb. Podchodziła do mnie powoli, wiedząc, że nie ucieknę; gryfy są szybsze 
od smoków 
i nigdy nie spieszą się, jeśli nie muszą. Gdy smok zabija ofiarę, zazwyczaj robi 
straszny 
bałagan, rozchlapując krew i rozrzucając kawałki ciała po całej okolicy; kiedy 
gryf dopada 
ofiarę, ta ledwie zdąży wrzasnąć.
Gryfica zwlekała nie dlatego, że była zaniepokojona, ale chciała upewnić się, że 
nie 
pobrudzi sobie czymś piór.
-Ooo, to straszne! - lamentowałem. - Gdybym wiedziała, że
te jagody są skażone!
Gryfy nie mają uszu; jednak stwór przekrzywił łeb. Skażenie?
-Teraz mam w brzuchu Zielonokropiastą Zgniliznę Jelit i wzdy
ma mnie purpurowa ropa. Proszę, zabij mnie, zanim pęknę!
Zatoczyłem się w jej kierunku.
Gryfica cofnęła się, ale niezbyt daleko. Znała się na ciałach, a moje nie 
wyglądało na 
zepsute. Prawdę mówiąc, byłem naj-smakowitszym żeńskim kąskiem, jaki można by 
znaleźć 
w Xanth, o niezwykle apetycznym wyglądzie. Gdybym miał więcej czasu na 
przygotowania, 
natarłbym sobie delikatną skórę sokiem z zielonych jagód, nadając jej 
odpychający wygląd. 
Oto główna wada improwizowanych rozwiązań; cierpi przy tym wiarygodność.
Jednak grałem dalej, odkrywając geniusz rozpaczy.
-Czy uwierzysz - błagałem bełkotliwie - że w rzeczywistości
jestem mężczyzną? Moje wnętrzności tak się wymieszały, że nie wiem,
gdzie mnie teraz wezdmie! Spójrz na to!
Obiema dłońmi objąłem mój obfity biust.
-Już opadają mi mięśnie na torsie!
Gryfica cofnęła się jeszcze o krok, niepewnie pochylając łeb. Ruszyłem ku niej.
-Och, proszę - rozetnij mnie i wypuść to świństwo, zanim
mnie rozerwie!
Udałem, że ściskam pierś.
Gryfica obróciła się w miejscu, rozłożyła skrzydła i odleciała. Nie chciała 
żadnych 
świństw! Może nie była całkiem przekonana, ale wolała nie ryzykować.
• Odetchnąłem. Niewiele brakowało! Prawdziwa kobieta na pewno nie użyłaby 
takiego wybiegu - o czym zapewne gryfica wiedziała. Zastanawiałem się, jak Tren 
zdołała tak 
długo przeżyć w swojej chacie. Grożąc, że rzuci się w... w... w coś tam i 
zabije, nie 
powstrzymałaby drapieżnego zwierzęcia. Znałem odpowiedź na to pytanie: podstępem 
i 
trucizną. Postąpiła ze mną tak, jak z każdym innym wrogiem i teraz nie mogłem 
jej o to 
winić. Na jej miejscu uczyniłbym to samo, będąc w jej skórze.
Powiedziała mi, że jest kłamczuchą - i była; lecz, oczywiście, słaba istota o 
apetycznym ciele nie potrafiła walczyć jak uzbrojony barbarzyńca. Czy mogłem nie 
rozumieć 
tego, że chciała uniknąć powrotu na Zamek Roogna i małżeństwa z Magiem, którego 
interesowała Jedynie jako kolejny szczebel do tronu? Gdybym znalazł się na jej 
miejscu - co 
właśnie teraz nastąpiło - wolałbym mężczyznę zainteresowanego raczej moim... jej 
ciałem. 
Ten przynajmniej byłby uczciwy. Jednak w tej chwili miałem poważniejsze 
problemy. 
Pospieszyłem do mojego własnego ciała. Minęły przeszło dwie godziny; wszystko 
mogło się 
zdarzyć!
Na szczęście nie zdarzyło się. Puk zebrał szczątki w następny tobołek z liścia i 
tym 
razem nie nagarnął doń zbyt dużo śmieci. Jeżeli pojawiały się jakieś potwory, to 
koń-widmo 
odpędził je.
-Pozbyłem się miecza - oznajmiłem. - Teraz mamy jednak
inny problem, przyjacielu. Jestem w nie moim ciele.
Puk pokiwał głową, wpadłszy na to wcześniej.
-Naprawdę niewiele mogę zdziałać w tym ciele - rzekłem. -
Jest słabe oraz nie przystosowane do potrzeb barbarzyńcy i...
Wzruszyłem ramionami.
-Po prostu wolę moje.
Koń-widmo znów skinął łbem. Nigdy nie przepadał za Tren.
-Oczywiście, mogło być gorzej - powiedziałem. - Gdybyś stał
bliżej mnie niż ona, zamieniłbym tożsamość z tobą.
Puk parsknął z obrzydzeniem. Roześmiałem się, chociaż nie powiem, żeby bardzo 
spodobała mi się jego reakcja.
Sprawdziłem moje własne ciało. Zaczynało goić się. Puk przetoczył głowę i 
przytknął 
ją do szyi, a ramiona do barków; te już przyrosły z powrotem i odzyskałem 
większość krwi. 
Moje oczy już nie były szeroko otwarte - powieki opadły na nie, jak we śnie. Za 
kilka godzin 
ozdrowieję; ścięcie głowy nie jest takie groźne, jeśli się jej nie straci. Gdyby 
musiała mi 
odrosnąć nowa, nie jestem pewien co stałoby się ze wspomnieniami, gdyż te 
przeważnie 
tkwią w głowie. Patrząc na własne ciało i widząc, jak przebiega proces gojenia, 
naprawdę 
podziwiałem mój talent. Jeszcze nigdy nie spoglądałem nań innymi oczami.
Mijało już popołudnie i potrzebowaliśmy bezpiecznego miejsca na nocleg.
-W tej okolicy są gryfy, a po zmroku pewnie jeszcze gorsze
potwory - rzekłem. - Gdybym miał moje ciało, poradziłbym sobie;
w tej biedaczce mogę mieć kłopoty.
Popatrzyłem na moją obecną postać. Och, wyglądała wspaniale, lecz w tym momencie 
nie miałem ochoty jej oglądać - chciałem jej użyć.
Puk znów pokiwał łbem. Widocznie wywęszył w pobliżu jakieś monstra.
-Oczywiście, sam masz większą szansę przeżyć - powiedzia
łem. - Jesteśmy dla ciebie ciężarem, szczególnie w tym stanie, może
zatem powinieneś pójść w swoją stronę.
Puk przecząco tupnął przednią nogą. Nie opuści mnie w godzinie rozpaczy. Byłem 
mu 
tak wdzięczny, że prawie zapłakałem, zaskoczony reakcją nowego ciała. 
Powstrzymałem się 
w ostatniej chwili.
 a potem wyraziłem mu wdzięczność dziewczęcym uściskiem. Zniósł to ze stoickim 
spokojem.
-No cóż, muszę dbać o siebie, dopóki nie odzyskam mojej
postaci - stwierdziłem. - Może wdrapię się na drzewo i...
Spojrzałem na mojego trupa i na szczupłe kobiece ramiona. Pojąłem, że nigdy nie 
zdołam wydźwignąć nas obojga. Moje ciało barbarzyńcy było po prostu zbyt 
ciężkie, aby 
mogła je unieść kobieta. To okropnie kłopotliwe - dlaczego barbarzyńcy muszą być 
tacy 
duzi?
-Może mógłbym wziąć miecz i...
Wiedziałem jednak, że i to na nic; te wiotkie ramiona nie mogą skutecznie władać 
mieczem. Mruknąłem pod nosem słowo, jakie nie powinno gościć na ustach damy. 
Moje 
obecne wargi z trudem je sformowały. Tren mogła bez wahania zabić człowieka w 
obronie 
własnej, lecz nie używała brzydkich słów. Chwyciłem w garść pasmo moich czarnych 
włosów i szarpnąłem, dając ujście frustracji. Znalazłem się w sytuacji bez 
wyjścia!
Wtem dojrzałem znajomą dziuplę w uschniętym drzewie. - Mogę tam zawlec zwłoki - 
stwierdziłem. - I samemu też wcisnąć się w nią. Ty możesz stanąć na straży. W 
ten sposób 
powinniśmy przetrwać noc. Rano moje ciało powinno nadawać się do transportu i 
będziesz 
mógł przewieźć je w jakieś bezpieczniejsze miejsce.
Puk kiwnął głową na zgodę. Złapałem trupa za ramiona i pociągnąłem. Kosztowało 
mnie to wiele wysiłku, lecz zdołałem go podnieść. Przypomniałem sobie, że Tren 
udało się 
zawlec mnie na skraj... nie pamiętałem gdzie, ale na pewno mnie wlokła, więc i 
ja 
powinienem sobie poradzić w jej ciele. Znowu zaparłem się, szarpnąłem i 
przesunąłem go 
kawałek. Niebawem zacząłem ciężko dyszeć, a mój biust ślicznie falował, zdołałem 
jednak 
zataszczyć ciężar do drzewa.
Kiedy zajrzałem w hakowaty otwór, zobaczyłem coś, czego nie
zauważyłem przedtem: tam były schody! Stopnie wiodły w ciemność,
Pod ziemię. To nie była dziura w drzewie, lecz wejście do... Do czego?
japiłem się, rozmyślając. Schody zazwyczaj świadczyły o obecności
udzi lub pokrewnych im gatunków. Stopnie były małe, ale sklepienie
dostatecznie wysokie dla człowieka. Czy mądrze było tam schodzić?
Puk rozglądał się nerwowo, węsząc i kręcąc uszami, aby złowić
is dźwięk, którego ja nie byłem w stanie usłyszeć. Ktokolwiek
'Projektował ludzi, nie popisał się przy uszach: nie tylko spisują się
toiej niż u większości zwierząt, ale w dodatku nie są tak ładne. Na
irzykład uszy Puka były lepsze od moich pod każdym względem.
Coś niebezpiecznego? - spytałem, a on potwierdził. ~~ Coś, czemu nie damy rady? 
Znów skinienie -Jak smok?
— Tak.
— A zatem nie mamy wyboru - stwierdziłem. - Samemu uda ci
się uciec, a może nawet odciągnąć go stąd - znasz się na tym - a ja
zwlokę się z nim na dół.
Nie ulegało wątpliwości, że Puk nie zmieści się w mrocznym przejściu.
Złapałem ciężar, ale zaraz puściłem go.
-Hmm, Puk, na wypadek, gdyby ten plan zawiódł...
Jednak nie zdołałem dokończyć zdania, więc tylko obdarzyłem go
kolejnym dziewczęcym uściskiem, dałem całusa w ucho i wylałem jedną czy dwie łzy 
na jego sierść. Potem zawlokłem moje ciężkie, nieprzytomne ciało do dziury i na 
schody, 
głową naprzód.
Schodzenie było łatwiejsze, ponieważ pomagała mi siła ciążenia. Grawitacja 
czasami 
okazuje się użytecznym czarem. Przystanąłem, aby spojrzeć za siebie, i ujrzałem 
w górze 
sylwetkę Puka; potem minęliśmy zakręt i rozstaliśmy się.
12. GNICZYJE GNOMY
Bez Puka czułem się półnagi, a w tym ciele znacznie gorzej było być nagim niż w 
moim własnym. Byłem stanowczo przekonany, że Puk naprawdę był bezpieczniejszy w 
lesie, 
gdzie mógł uciec przed każdym niebezpieczeństwem. Jeśli dopisze nam szczęście, 
to pod-
ziemie okaże się puste i zdołamy tu bezpiecznie odpocząć i dojść do siebie.. 
Oczywiście, 
mogą być problemy z pożywieniem, ale rano możemy wyjść i poszukać czegoś do 
jedzenia. 
Jeżeli nie dopisze... No cóż, jaki mamy wybór? Ten zły czar miecza naprawdę 
skrócił listę 
możliwości. Dobrze, że przynajmniej zdołałem coś uratować, stosując 
nieodpowiednie białe 
zaklęcie.
Dotarłem do podnóża schodów. Teraz znaleźliśmy się w tunelu biegnącym między 
korzeniami tych kilku drzew. Korzenie były estetycznie ukształtowane i ułożone, 
tak samo 
jak konary na górze, więc w rezultacie tunel wyglądał bardzo malowniczo, choć 
wygrzebano 
go w zwykłej ziemi.
Dokąd powinniśmy pójść? Jeśli coś chodziło tymi schodami, chciałem znaleźć się 
jak 
najdalej od nich. Schodząc z moim ciałem nie zauważyłem żadnych pajęczyn, co 
sugerowało, 
że schody były ostatnio używane. Może w głębi korytarza znajdę jakieś 
pomieszczenie, w 
którym zdołam ukryć ciało. Zostawiłem je na chwilę i poszedłem naprzód. 
Znalazłem kilka 
bocznych komnat, owalnych pomieszczeń. kiedyś zapewne używanych jako magazyny. 
Wróciłem i znowu zacząłem wlec moje ciało. Jakaż to była ciężka praca!
Nagle zdałem sobie sprawę z czyjejś obecności. W podziemiach zalegał mrok, coraz 
gęściejszy w miarę jak na powierzchni kończył się dzień, zmniejszając ilość 
światła 
wpadającego przez otwór. Jednak teraz w odległym końcu tunelu dostrzegłem 
żółtawy blask. 
Ktoś nadchodził!
Próbowałem zawlec moje bezwładne ciało do komnaty, lecz byłem zmęczony i 
zdawało mi się ono cięższe niż kiedykolwiek, a ponadto zabrakło mi czasu. 
Światło lampy 
wyłoniło się zza zakrętu i stanęło.
-I co my tu mamy? - warknął chrapliwy głos.
Och nie! Poznałem ten sposób mówienia. To był gnom! Gnomy żyły pod ziemią i 
zajmowały się kopaniem; drążyły bezkresne tunele, szukając drogocennych kamieni, 
i nie 
lubiły intruzów. Czasami zjadały gości, czasem robiły gorsze rzeczy. Szczególnie 
atrakcyjnym młodym kobietom. Z jakiejś niejasnej przyczyny teraz znacznie 
wyraźniej 
rozumiałem problemy młodych kobiet. Gnomy nie były tak złe jak gobliny, jako 
odrobinę 
bardziej cywilizowane - tak, nawet ja, dumny lecz ciemny barbarzyńca, doceniałem 
niektóre 
zalety cywilizacji! - ale wystarczająco niedobre. Niektórzy idioci uważają gnomy 
za niewinne 
ludziki, takie jak elfy; ja wiedziałem lepiej. Wcale nie podobała mi się ta 
sytuacja.
— Mój... mój przyjaciel i ja... On jest ranny i potrzebuje schronie
nia - powiedziałem, mając nadzieję, że obudzę w tym gnomie
współczucie. Była to słaba nadzieja, ale w tym momencie nie mogłem
wykrzesać z siebie większej. A i ta zaraz prysnęła.
— Jesteście intruzami! - warknął gnom. Zobaczyłem, że w dru
giej ręce trzymał groźnie wyglądający kilof, służący do wyłupywania
klejnotów ze skał. - Ja, Gnasty Gnomad z Gnobody Gnomów,
prędko rozprawię się z wami!
Gnomy są narodem prędkim do wszystkiego; to główna przyczyna ich kłopotów. 
Zamachnął się swoim śmiercionośnym narzędziem.
Gdybym miał moje własne ciało i mój wierny miecz, wcale nie przejąłbym się tym. 
Gnasty miał ledwie jedną trzecią mojego wzrostu, krótkie ręce i nogi, zaś kilof 
był 
stosunkowo nieporęczną bronią w porównaniu z mieczem, jakkolwiek zabójczą dla 
bezbronnego przeciwnika. Jednak nie byłem sobą, a mój miecz pozostał na 
powierzchni. 
Chociaż wstyd mi to przyznać, lecz nie mogłem skutecznie stawić czoła gnomowi. 
Dlatego 
jeszcze raz spróbowałem podstępu.
-Czekaj, dobry gnomie, sir! - krzyknąłem. - Nie ma potrzeby
nas zabijać! Możemy przydać ci się! My...
- Och, cóż mogłem mu zaproponować - co chciałem zaoferować - będąc w tym ciele? 
Ponownie przemówił geniusz rozpaczy. Możemy śpiewać!
- Nie interesują mnie rozrywki ludzi - rzekł Gnasty, ponuro
dotykając płytkiego, czarnego hełmu. Jednak zawahał się.
- Żadne rozrywki! - odparłem. - Smutne, bardzo smutne
pieśni! Posłuchaj!
I skorzystałem z głosu Tren, zawodząc żałośnie, tak jak przedtem przy 
uspokajaniu 
czarnego miecza. Brzmiało to tak, jakby świat poniósł niepowetowaną stratę. 
Gnasty Gnomad 
zastanowił się.
-Może... - zdecydował niechętnie. - Zatem chodź za mną.
Odwrócił się i pomaszerował tunelem. Zacząłem wlec moje ciało.
-Och, zostaw go! - warknął gnom. - Posiekamy go na rosół!
-Nie! - krzyknąłem. - On też umie śpiewać; tworzymy duet!
Razem idzie nam znacznie lepiej!
Miałem nadzieję, że to prawda. Umiejętności wokalne mojego ciała były bliskie 
zeru, 
gdyż śpiew nie jest specjalnością barbarzyńców, ale ożywiająca je świadomość 
Tren mogła 
wyrównać ten brak. Gnom wzruszył ramionami.
-Lepiej, żeby to była prawda - parsknął.
Ciągnąłem i jakoś udało mi się poruszyć ciało. Na szczęście nie szliśmy daleko; 
opodal znajdowała się wykuta w skale komnata z szybem wentylacyjnym prowadzącym 
na 
powierzchnię. Prowadziły do niej zamykane na rygiel, drewniane drzwi. Kiedy 
wciągnąłem 
do środka mój ciężar, gnom zatrzasnął je za mną i zaryglował.
-Będzie nam potrzebne jedzenie i picie! - zawołałem. - Żeby
dobrze śpiewać!
-W swoim czasie, mój skarbie - odparł Gnasty i odszedł.
No cóż, na jakiś czas byliśmy bezpieczni. A nawet zbyt bezpieczni,
ponieważ byliśmy więźniami. Jednak może lepsze to niż nic.
Starannie sprawdziłem moje ciało. Gojenie przebiegało szybko; głowa i ramiona 
przyrosły już tak dobrze, że po ranach pozostały tylko ledwie widoczne blizny. 
Jaki cudowny 
był ten mój talent! Prawdę mówiąc, Tren również posiadała wspaniały dar. Czułem, 
że 
powinienem wykorzystać go, aby wydostać się z pułapki. Mogłem zmienić się w węża 
i 
prześliznąć między kratami, a potem po schodach i... Jednak moje ciało musiałoby 
tu zostać. 
A nie chciałem pozostawić go bez opieki. Załóżmy, że w czasie mojej nieobecności 
zjawiłyby 
się tu srebronogi, niklonogi lub gnomy? Musiałem więc siedzieć i czekać - 
przynajmniej aż 
zakończy się proces gojenia.
Zasiadłem przy moich zwłokach i zasnąłem.
Do rana moje ciało wygoiło się na tyle, że odzyskało przytomność. Zauważyłem, że 
nogi były znowu z ciała; tym razem mój dar uporał się z tym detalem. Bardzo 
dobrze; 
naprawdę nie chciałbym mieć kamieni u nóg, czy choćby być kolosem na glinianych 
nogach.
Teraz jednak stanąłem w obliczu konieczności wyjaśnienia wszy-
stkiego Tren, która nie była w stanie pojąć wiele z tego, co zdarzyło się 
ostatnio. 
Musiałem wyjaśnić jej sytuację, zanim powrócą gnomy.
-Nie denerwuj się - szepnąłem do mojego ucha. To było
brudne ucho; naprawdę powinienem częściej myć głowę, szczególnie
po tym, jak toczyła się po ziemi. - Nastąpiła zamiana tożsamości.
Moje oczy otwarły się szeroko. Lewe ramię gwałtownie podsunęło się pod nos. Usta 
rozchyliły się.
-Nie wrzeszcz! - ostrzegłem. - Mamy kłopoty!
Była dostatecznie mądra, aby usłuchać, lecz potrzebowała czasu, żeby ochłonąć.
— Moja ręka - szepnęła ze zgrozą. - Jest taka wielka i owłosiona!
— To jeszcze nie wszystko - mruknąłem. Szeptem wyjaśniłem jej
zwięźle resztę, zwłaszcza ostatnie wydarzenia. - Musisz spróbować
śpiewać moim głosem - stwierdziłem.
Kiedy zrozumiała, że naprawdę zamieniliśmy świadomości, szybko przystosowała się 
do sytuacji. Nie spodobało jej się to bardziej niż mnie i miała takie same 
problemy z 
wyspecjalizowanymi, męskimi częściami ciała, jak ja z żeńskimi, ale była mądrą i 
rozsądną 
kobietą. Pojąłem, że Mag Jang oczekiwał, iż w chwili uaktywniania zaklęcia 
najbliżej mnie 
będzie Puk lub jakieś inne stworzenie, na przykład żywe drzewo. Na pewno nie 
chciał, abym 
znalazł się w ciele kobiety, którą zamierzał poślubić. Tylko czy naprawdę chciał 
ją pojąć za 
żonę? Może zadowoliłby się jej śmiercią, nie zważając na opinię prostego ludu 
Xanth. W 
każdym razie Tren i mnie łączyła teraz niechęć do obecnej sytuacji.
-Gnomy to nic dobrego - powiedziała. - Nie lubią wychodzić
na powierzchnię za dnia, więc muszą polować nocą; znają zaklęcia
chroniące przed  nocnymi drapieżnikami, a może odstraszają je
jasnym światłem swoich pochodni. Jednak gnomy z apetytem pożera
ją dzienną zwierzynę, którą jednak rzadko udaje im się schwytać -
a my jesteśmy taką zwierzyną.
Spojrzała na moje ciało, które teraz okrywały tylko strzępy brązowej sukni.
— Gdybym wiedziała, że stanie się coś takiego, dałabym ci te
nowe spodnie! Czy ta bryła cielska przeżyje, jeśli ją ugotują i zjedzą?
— Nie jestem pewny - odparłem z niepokojem. - Połknięte
w całości przez smoka - tak; ale porozdzielane, w różnych żołąd
kach... Im więcej utraconych części ciała musi regenerować, tym
wolniej przebiega ten proces. Gdyby chociaż kości rzucono w jedno
miejsce - gdyż myślę, że to kości są esencją mojej osoby. Jednak
jeżeli znajdą się osobno - rzucone w różne miejsca - nie sądzę,
abym zdołał ożyć. Nie jestem robakiem, którego każdy kawałek daje
początek nowemu osobnikowi.
- Tak myślałam. A więc jeśli zostanę pożarta przez gnomy, to koniec ze mną - a 
moje 
własne ciało nie umie ożyć. Nie mamy innego wyjścia. Musimy uniknąć zjedzenia.
-I tak nigdy nie lubiłem, jak mnie zjadano - wyznałem.
-Tylko w jaki sposób możemy uciec? Twoje ciało jest o wiele silniejsze od 
mojego, 
lecz twoje jest teraz znacznie słabsze. Na jej surowej, męskiej twarzy wykwitł 
uśmiech.
-Coś o tym wiem - dodała.
— Po powrocie do zdrowia moje ciało potrzebuje wiele jedzenia
i odpoczynku - wyjaśniłem. - Upłynie kilka dni, zanim dojdzie do
siebie.
— A bez broni oraz jakiegoś narzędzia nawet w pełni sił nie
zdołałbyś nas stąd wyrwać - powiedziała. - Będziemy musieli wyko
rzystać mój talent. Moje ciało może z łatwością stąd uciec. Jednak...
- Jednak moje nie - dokończyłem za nią. - A potrzebujemy
obu ciał, aż zdołamy ponownie je zamienić.
- Zdaję sobie sprawę z tego, że to ironia losu - skrzywiła się. -
Musimy trzymać się razem i dbać o siebie nawzajem. Tylko w jaki
sposób wydostać stąd twoje ciało? Niewątpliwie jako barbarzyńca
miałeś już jakieś doświadczenia  w takich wypadkach.  Ucieczki
w ostatniej chwili i tak dalej.
Przypisywała mi zbyt wielkie zasługi. Większą część życia spędziłem spokojnie 
dorastając w Wiosce na Moczarach. Właśnie dlatego musiałem wyruszyć w świat, 
żeby 
przeżyć swój udział przygód. Raz utonąłem, skamieniałem pod spojrzeniem 
zabłąkanego 
bazyliszka i kiedyś złamała mi kark spadająca gałąź, lecz to były tylko 
chłopięce 
doświadczenia, które ma każdy facet. Przed tą podróżą po Xanth nigdy nie 
więziono mnie i 
nie grożono ugotowaniem.
Znałem jednak pewien sposób.
-Mógłbym przybrać postać zwierzęcia o mocnych zębach lub
pazurach. Wtedy rozszarpałbym cię na kawałki dostatecznie małe,
żeby przeszły przez tę kratę, i zaniósłbym je na powierzchnię, jeden po
drugim. Potem pozbierałbym je i zaczekał, aż odżyjesz.
Skrzywiła się.
-Widzę tu kwintylion problemów! Po pierwsze, czy to boli?
A jeśli najpierw mnie ogłuszysz, to czy nie utracę zbyt wiele krwi przy
rozszarpywaniu? I czy nie zajmie ci za dużo czasu - co najmniej trzy
godziny - zmiana mojego ciała i realizacja reszty planu, tak że gnomy
wrócą i odkryją, co robimy? Jeżeli przeniesiesz kawałki na powierzch
nię, co powstrzyma jakiegoś drapieżnika od spożycia ich tam; jednego
po drugim, gdy ty zejdziesz po następny? Jeśli zaś nawet rozwiążemy te
wszystkie problemy, skąd wiesz, że twoje ciało wydobrzeje po takim
paskudnym potraktowaniu, zaraz po tym, jak zostało porąbane na
kawałki przez czarny miecz? Już wcześniej nie całkiem wyzdrowiałeś po
zaklęciu w kamień i nadal czuję mały kamyk uwierający mnie w palec.
Rozłożyłem małe, śliczne rączki.
— Chyba myślisz sprawniej ode mnie. Masz rację; to się nie uda.
Nie zdołamy sami uciec. Co innego możemy zrobić?
— Sądzę, że twój pierwszy pomysł był dobry. Musimy wyśpiewać
sobie drogę.
— Tylko czy potrafisz śpiewać moim głosem? Nigdy nie byłem
dobry w takich rzeczach.
— Z harmonią można zdziałać cuda - stwierdziła. - To jedyne,
do czego jest teraz zdolne twoje osłabione ciało. Może lepiej poćwiczmy.
— Gnomy usłyszą!
— I co z tego? Przecież chcą, żebyśmy śpiewali, prawda? Nie mam
pojęcia, dlaczego, ale lepiej spełnijmy ich życzenie.
Śpiewaliśmy więc. Miała bardzo dobry głos, nawet bez akompaniamentu lutni, ale 
nie 
znałem słów ani melodii, więc tylko mruczałem, tak jak poprzednio. Mój głos był 
głęboki i 
ochrypły, ale Tren znała różne pieśni. Z początku wyglądało to kiepsko, lecz 
wiedziała, co 
robi; poprawiła nasze brzmienie.
-Nauczę cię pieśni, żebyś mógł ją śpiewać jak należy - powie
działa. - Ja będę ci akompaniować basem. Tajemnica leży w har
monii oraz w kontrapunkcie; dwa głosy uzupełniają się wzajemnie
i stają czymś więcej niż każdy z osobna. Zaraz zobaczymy.
Zastanawiała się chwilę.
-Zacznijmy bez słów; naucz się samej melodii.
Podała ton. Gdy przywykła do mojego głosu, posługiwała się nim lepiej niż 
kiedykolwiek ja to robiłem. Przestał dobiegać z piwnicznych głębi, a zaczął w 
bardziej 
zdyscyplinowany sposób trzymać się parteru. Zrozumiałem, że mój kiepski śpiew 
był kwestią 
podejścia, a nie możliwości; nawet najgorszy głos brzmi całkiem znośnie, jeśli 
go dobrze 
ustawić. Ja, głosem Tren, mogłem podjąć temat przewodni w wyższych rejestrach i 
wkrótce 
umiałem już śpiewać. To był smutny ale przyjemny utwór, który zdawał się 
odpowiedni na 
opłakiwanie śmierci bliskiego przyjaciela albo tragedii całego ludzkiego 
rodzaju.
Na korytarzu rozległy się kroki, więc zamilkliśmy. Przybył Gnasty w towarzystwie 
kilku innych gnomów.
— Widzisz, Gnitwit - rzekł. - Mówiłem ci, że umieją śpiewać.
Gnitwit kiwnął głową.
— Prawda. Tylko czy to bydło zechce słuchać?
— Czemu nie mielibyśmy sprawdzić? Jak myślisz, Gnonesuch?
-Ponieważ bydło pustoszy nasz najbogatszy teren - rzekł
Gnonesuch - warto próbować wszystkiego. Jeśli nie uda się, zawsze
możemy zrobić z nich potrawkę.
Gnitwit zerknął na mnie.
— -Ona wygląda smakowicie. Patrzcie na to udo! Zamawiam
pierwsze kawałki! Nic z tego! - warknął Gnasty, gdy pospiesznie ściągnąłem
rąbek sukni, aby zasłonić udo. - To ja ich znalazłem; ja dostanę
najlepsze kąski.
— Utuczmy ich, żebyśmy najedli się wszyscy - zaproponował
Gnonesuch...
- Dobry pomysł! - przytaknął Gnasty.
Odeszli, a Tren i ja ćwiczyliśmy dalej. Zastosowaliśmy nowy pomysł. Kiedy ja 
śpiewałem melodię, której mnie nauczyła, ona wykorzystała mój głos jako muzyczne 
tło, 
jakby ciche brzękanie, samo w sobie niezbyt interesujące, ale dające naprawdę 
ciekawe 
brzmienie razem z tym, co ja nuciłem. Tworzyliśmy duet!
W korytarzu znowu coś się działo. Tym razem w drzwiach stanęły gnomiczki, 
kobiety 
gnomów, całkiem ładne, chociaż niewielkiego wzrostu. Wspomniałem już, że w 
przypadku 
stworzeń spokrewnionych z człowiekiem los wydawał się preferować kobiety - 
przynajmniej 
jeśli chodzi o wygląd. Oczywiście, pod względem budowy to zupełnie inna sprawa; 
nogi 
świetnie wyglądające nie biegną tak szybko jak muskularne. Sądzę, iż powinien 
istnieć 
rozsądny kompromis między wyglądem i sprawnością; jednak, rzecz jasna, nie ja 
projektowałem postać humanoida.
Gnomiczki przyniosły dzbanek mętnej wody i węzełek gotowanych korzeni. Te 
korzenie smakowały okropnie i były przetykane twardymi włóknami, ale oboje 
byliśmy tak 
głodni, że zjedliśmy je nie protestując. Przynajmniej jedzenia było sporo; moje 
ciało 
otrzymało energię niezbędną do wyzdrowienia i nabrania sił.
Gnomiczki poszły i znów mieliśmy czas dla siebie. Czas to jedyna rzecz, której 
więźniowie mają pod dostatkiem. Poćwiczyliśmy jeszcze naszą piosenkę, doskonaląc 
ją, i 
odpoczęliśmy.
-- Im więcej śpisz, tym szybciej goi się moje ciało - powiedziałem Tren.
- Zastanawiam się, czy nie powinieneś przećwiczyć zmianę postaci - rzekła. - Nie 
chcemy, żeby gnomy dowiedziały się, że potrafisz tego dokonać, jednak gdy 
nadejdzie 
odpowiednia chwila, musisz umieć to zrobić.
- Zmieniłem się w dym, żeby osadzić czarny miecz w kamieniu -
powiedziałem. - Po prostu chciałem i stało się.
- Tak, właśnie tak się to robi. Jeśli bardziej skupisz się, działa
szybciej, ale nie skrócisz czasu znacznie poniżej godziny. Postąpiłeś
bardzo sprytnie, pozbywając się w ten sposób miecza.
- Byłem zdesperowany!
Zarumieniłem się jednak jak panienka, słysząc ten komplement.
-Sęk w tym, że możesz dokonać tylko jednej zmiany na raz.
i musisz zakończyć ją, zanim zaczniesz następną. Nie możesz zmienić
rozmiarów do połowy, a potem zmienić do połowy gęstość; możesz
najwyżej zmienić zamiar i ponownie zestalić się, zanim zakończysz przemianę. Mój 
talent jest więc mocno ograniczony - i właśnie z tej przyczyny nie próbowałam 
uciec przed 
nadejściem nocy. Moje ciało w trakcie procesu przemiany jest bezbronne; nie 
wolno mu prze-
szkadzać, jeśli wszystko ma się udać.
-Wiem, jak to jest - powiedziałem. - Moje ciało nie goi się
dobrze, jeśli przez cały czas wywracają je do góry nogami. Tylko skąd
twoje ciało wie, kiedy jest w połowie? Chcę powiedzieć, czy nie
możesz, kurcząc się do rozmiarów elfa, zmniejszyć się do wielkości
gnoma i uznać, że o to ci chodziło?
Moje oczy w przystojnej, choć brudnej męskiej twarzy otwarły się szeroko.
— Nigdy o tym nie pomyślałam! - wykrzyknęła. - Zawsze
myślałam o czymś, na przykład o myszy; najpierw przybierałam
wielkość myszy i byłam tak gęsta, że prawie zapadałam się w ziemię.
Potem rozpraszałam się do normalnej gęstości, a wtedy miałam
rozmiary i masę chochlika. Dopiero wtedy zmieniałam kształt i sta
wałam się myszą. Nigdy nie umiałam robić tego inaczej - jednak
sądzę, że to możliwe.
— Tak samo, kiedy okazało się, że mój głos nadaje się do
śpiewania - przytaknąłem. - A co z tą supergęstością?
— Masa ciała pozostaje ta sama, chyba że właśnie ją zmieniasz -
wyjaśniła. - Kiedy zredukuję masę nie zmieniając wielkości czy
kształtu, staję się podobna do ducha; a zatem jeśli proporcjonalnie
zmienię rozmiary, znów wrócę do normalnej konsystencji. Masa
myszy wchodząca w skład ciała kobiety jest niewielka, lecz mierzalna;
kiedy kurczy się ono do rozmiarów myszy, wszystko jest w porządku.
-Niezwykle interesujące - rzekłem, niezbyt zainteresowany. -
Teraz jednak lepiej prześpij się.
Przytaknęła. Moje ciało oparło się o ścianę i po chwili zachrapało. To mnie 
zdziwiło. 
Och, wiedziałem, że czasem chrapię, ale nie zdawałem sobie sprawy, że tak głośno 
i 
okropnie. Mieszkańcy Wioski na Moczarach od czasu do czasu narzekali, ale 
sądziłem, że 
tylko żartują.
Ja nie byłem śpiący; to ciało nie musiało ozdrowieć po pozbawieniu głowy i 
kończyn, 
więc było energiczniejsze. Postanowiłem ostrożnie poeksperymentować ze zmianą 
stanu. Już 
raz rozgęściłem się i wróciłem do normalnej gęstości, więc wiedziałem, że 
powinienem sobie 
z tym poradzić. A co z kształtem? Nie, to zbyt rzucałoby się w oczy, gdyby nagle 
wróciły 
gnomy. Wielkość? Taak, może uda mi się coś z nią zrobić. Uczynię się większym... 
nie, 
niniejszym - aby nie zauważono mnie w razie odkrycia. Zatrzymam przemianę w 
dowolnym 
miejscu, a potem zobaczę, co dalej. Chciałem poznać granice talentu Tren. Od 
niego mogło 
zależeć nasze życie. Kurczyłem się przez około kwadrans, a potem sprawdziłem 
kreskę na 
ścianie. Tak, miałem około trzech czwartych poprzedniego wzrostu. Po godzinie 
osiągnę... no 
tak, jakie rozmiary? Zerowe? Mikroskopijne? Mikroskop był magicznym przedmiotem 
używanym do oglądania rzeczy zbyt małych do zauważenia; mógłbym pojawić się pod 
takim 
instrumentem i odstawić pantomimę, zdumiewając patrzącego przezeń Maga! Mogło 
mnie 
jednak zjeść każde większe stworzenie; ta myśl szybko nakazała mi zmianę planów.
Byłem ociężały; czułem się inaczej, nie tak wygodnie. Oddychałem szybciej, jakby 
moje płuca nie nabierały dosyć powietrza. To miało sens: podtrzymywały tę samą 
masę, lecz 
były większe, więc musiały intensywniej działać. W jaki sposób Tren zdołała 
zmniejszyć się 
do myszy i nie udusić? Najpierw musiała rozproszyć się, a potem skurczyć, żeby 
móc 
oddychać. Miałem też trochę kłopotów z równowagą, znajdując się bliżej ziemi. 
Miałem 
również mniej czasu na wyrównywanie odchyleń, a także zbyt wielką masę, jak na 
ten kształt. 
Zrozumiałem, że nawet jeśli udałoby się utrzymać stałą gęstość, nie ma sensu 
zamieniać się w 
mysz, ponieważ trudno byłoby jej ustać na dwóch nogach. Oczywiście, chochliki do 
tego 
przywykły, a może czary pomagały im stać; gdybym jednak miał rozmiary myszy, 
wolałbym 
także przybrać jej postać. Zdumiewające, jak skomplikowaną rzeczą może być taka 
prosta 
zmiana wielkości; nic dziwnego, że Tren nie spieszyło się, aby ją rozpocząć. W 
końcu 
postanowiłem wrócić do normalnej gęstości, żebym nie musiał ciężko oddychać. 
Rozumiałem 
teraz ograniczenia tych przemian. Gdybym zanadto rozproszył się, wiatr porwałby 
mnie, a 
nawet rozszarpał na strzępy; gdybym stał się zbyt gęsty, mógłbym zapaść się w 
ziemię.
Chciałem jeszcze przekonać się, czy mogę zatrzymać przemianę i zrobić coś 
innego, 
lub w trakcie jednej przemiany rozpocząć inną. Tren sądziła, że nie jest to 
możliwe, lecz ja 
ponownie przypomniałem sobie moje przekonanie o tym, że nie umiem śpiewać. 
Zmniejszyłem się jeszcze trochę - lepiej spróbować rozproszenia.
Skoncentrowałem się na rozpraszaniu i po piętnastu minutach oddychałem już 
łatwiej. 
Do tej pory wszystko układało się nieźle; przeprowadziłem zmianę zaledwie w pół 
godziny. 
Co teraz? No cóż, czy to ciało może zmienić się tylko w pewnej części? Tren była 
przeświadczona o jego ograniczonych możliwościach, może nawet nigdy nie 
próbowała 
niczego nowego.
Skupiłem się na mojej lewej ręce, chcąc, aby stała się kleszczami kraba. 
Zignorowałem resztę ciała, koncentrując się tylko na tej jednej części.
Udało się! Po zaledwie kilku minutach dłoń zmieniła się w zielone kleszcze. 
Wypróbowałem je na własnej skórze, ale nie były zbyt silne; miały odpowiedni 
kształt, lecz 
brakowało im siły. Nie był to więc
łatwy sposób na przekształcenie swego ciała w naturalną broń. Potrzebowałem 
więcej 
czasu i praktyki. Mimo to eksperyment miał przełomowe znaczenie. Talent Tren 
znacznie 
większe możliwości niż przypuszczała. Zawęziwszy zakres przemiany, uzyskiwało 
się 
znaczne jej przyspieszenie; Tren potrzebowała godziny na każdą zmianę, ponieważ 
upierała 
się przy robieniu jej całym ciałem. Ograniczone rozumowanie powodowało 
ograniczenie 
talentu.
Lepiej jednak wrócić do normalnej postaci, inaczej mnie przyła-pią. Usiłowałem 
jednocześnie zmienić rozmiary swojego ciała i wielkości szczypiec, ale 
stwierdziłem, że nie 
mogę; trzeba było zdecydować się na jedno lub drugie. No dobrze - najpierw 
kleszcze, potem 
rozmiar.
Poszło łatwo. Zmieniłem szczypce do połowy w rękę, następnie zabrałem się do 
rozmiarów ciała, potem przerzuciłem się na gęstość, żeby uzupełnić brakującą 
masę i 
zakończyłem przemianę ręki. Mogłem dokonać tylko jednej zmiany na raz, lecz 
dowolnego 
typu i w jakimkolwiek zakresie. W rezultacie talent Tren okazał się znacznie 
użyteczniejszy 
niż sądziłem.
Czy tak było z każdym człowiekiem? - zastanawiałem się. Czy każdy mógł zrobić 
znacznie więcej niż przypuszczał, jeśli tylko w to uwierzył? W jakim stopniu 
jesteśmy 
wszyscy niepotrzebnie ograniczeni? Mundańczycy nie chcieli uwierzyć w magię i 
dlatego nie 
mogli jej uprawiać; oto naprawdę okropny przykład!
Barbarzyńcy jednak nie są filozofami. Może mogliby być, gdyby uważali, że mogą? 
Przybrałem zwykłą postać, usiadłem i zapadłem w głęboki sen. Tren spała jeszcze 
kilka 
godzin i obudziła się, kiedy gnomiczki znów przyniosły jedzenie. Tym razem był z 
nimi 
Gnasty.
-Przygotujcie się, skarby - rzekł szorstko. - Wkrótce za
śpiewacie bydłu.
Obrócił się na pięcie i odszedł.
-Co to za bydło? - spytałem.
Jedna z gnomiczek rozejrzała się, sprawdzając czy Gnasty może ją jeszcze 
usłyszeć.
-To uparte, bykogłowe stworzenia - odparła.
— Tak samo jak Gnasty - powiedziałem.
Uśmiechnęła się i trochę złagodniała.
— Nie, nie zrozumiałaś, ludzka kobieto. One...
Wzruszyła ramionami, nie znajdując odpowiednich słów.
— Nazywam się... - zawahałem się, ale pojąłem, że muszę
dopasować imię do obecnego ciała, inaczej wszelkie próby porozu
mienia będą niezwykle skomplikowane. - Tren.
— Tren - powtórzyła. - A ja jestem gnomiczka Gnifty.
Gmiło cię poznać, Gnifty - odparłem w typowo kobiecy
sposób, podczas gdy Tren milczała.  I naprawdę było mi miło, Kurczyłem się przez 
około 
kwadrans, a potem sprawdziłem kreskę na ścianie. Tak, miałem około trzech 
czwartych 
poprzedniego wzrostu. Po godzinie osiągnę... no tak, jakie rozmiary? Zerowe? 
Mikroskopijne? Mikroskop był magicznym przedmiotem używanym do oglądania rzeczy 
zbyt 
marych do zauważenia; mógłbym pojawić się pod takim instrumentem i odstawić 
pantomimę, 
zdumiewając patrzącego przezeń Maga! Mogło mnie jednak zjeść każde większe 
stworzenie; 
ta myśl szybko nakazała mi zmianę planów.
Byłem ociężały; czułem się inaczej, nie tak wygodnie. Oddychałem szybciej, jakby 
moje płuca nie nabierały dosyć powietrza. To miało sens: podtrzymywały tę samą 
masę, lecz 
były większe, więc musiały intensywniej działać. W jaki sposób Tren zdołała 
zmniejszyć się 
do myszy i nie udusić? Najpierw musiała rozproszyć się, a potem skurczyć, żeby 
móc 
oddychać. Miałem też trochę kłopotów z równowagą, znajdując się bliżej ziemi. 
Miałem 
również mniej czasu na wyrównywanie odchyleń, a także zbyt wielką masę, jak na 
ten kształt. 
Zrozumiałem, że nawet jeśli udałoby się utrzymać stałą gęstość, nie ma sensu 
zamieniać się w 
mysz, ponieważ trudno byłoby jej ustać na dwóch nogach. Oczywiście, chochliki do 
tego 
przywykły, a może czary pomagały im stać; gdybym jednak miał rozmiary myszy, 
wolałbym 
także przybrać jej postać. Zdumiewające, jak skomplikowaną rzeczą może być taka 
prosta 
zmiana wielkości; nic dziwnego, że Tren nie spieszyło się, aby ją rozpocząć. W 
końcu 
postanowiłem wrócić do normalnej gęstości, żebym nie musiał ciężko oddychać. 
Rozumiałem 
teraz ograniczenia tych przemian. Gdybym zanadto rozproszył się, wiatr porwałby 
mnie, a 
nawet rozszarpał na strzępy; gdybym stał się zbyt gęsty, mógłbym zapaść się w 
ziemię.
Chciałem jeszcze przekonać się, czy mogę zatrzymać przemianę i zrobić coś 
innego, 
lub w trakcie jednej przemiany rozpocząć inną. Tren sądziła, że nie jest to 
możliwe, lecz ja 
ponownie przypomniałem sobie moje przekonanie o tym, że nie umiem śpiewać. 
Zmniejszyłem się jeszcze trochę - lepiej spróbować rozproszenia.
Skoncentrowałem się na rozpraszaniu i po piętnastu minutach oddychałem już 
łatwiej. 
Do tej pory wszystko układało się nieźle; przeprowadziłem zmianę zaledwie w pół 
godziny. 
Co teraz? No cóż, czy to ciało może zmienić się tylko w pewnej części? Tren była 
przeświadczona o jego ograniczonych możliwościach, może nawet nigdy nie 
próbowała 
niczego nowego.
Skupiłem się na mojej lewej ręce, chcąc, aby stała się kleszczami kraba. 
Zignorowałem resztę ciała, koncentrując się tylko na tej jednej części.
Udało się! Po zaledwie kilku minutach dłoń zmieniła się w zielone kleszcze. 
Wypróbowałem je na własnej skórze, ale nie były zbyt silne; miały odpowiedni 
kształt, lecz 
brakowało im siły. Nie był to więc
łatwy sposób na przekształcenie swego ciała w naturalną broń. Potrzebowałem 
więcej 
czasu i praktyki. Mimo to eksperyment miał przełomowe znaczenie. Talent Tren 
znacznie 
większe możliwości niż przypuszczała. Zawęziwszy zakres przemiany, uzyskiwało 
się 
znaczne jej przyspieszenie; Tren potrzebowała godziny na każdą zmianę, ponieważ 
upierała 
się przy robieniu jej całym ciałem. Ograniczone rozumowanie powodowało 
ograniczenie 
talentu.
Lepiej jednak wrócić do normalnej postaci, inaczej mnie przyła-pią. Usiłowałem 
jednocześnie zmienić rozmiary swojego ciała i wielkości szczypiec, ale 
stwierdziłem, że nie 
mogę; trzeba było zdecydować się na jedno lub drugie. No dobrze - najpierw 
kleszcze, potem 
rozmiar.
Poszło łatwo. Zmieniłem szczypce do połowy w rękę, następnie zabrałem się do 
rozmiarów ciała, potem przerzuciłem się na gęstość, żeby uzupełnić brakującą 
masę i 
zakończyłem przemianę ręki. Mogłem dokonać tylko jednej zmiany na raz, lecz 
dowolnego 
typu i w jakimkolwiek zakresie. W rezultacie talent Tren okazał się znacznie 
użyteczniejszy 
niż sądziłem.
Czy tak było z każdym człowiekiem? - zastanawiałem się. Czy każdy mógł zrobić 
znacznie więcej niż przypuszczał, jeśli tylko w to uwierzył? W jakim stopniu 
jesteśmy 
wszyscy niepotrzebnie ograniczeni? Mundańczycy nie chcieli uwierzyć w magię i 
dlatego nie 
mogli jej uprawiać; oto naprawdę okropny przykład!
Barbarzyńcy jednak nie są filozofami. Może mogliby być, gdyby uważali, że mogą? 
Przybrałem zwykłą postać, usiadłem i zapadłem w głęboki sen. Tren spała jeszcze 
kilka 
godzin i obudziła się, kiedy gnomiczki znów przyniosły jedzenie. Tym razem był z 
nimi 
Gnasty.
-Przygotujcie się, skarby - rzekł szorstko. - Wkrótce za
śpiewacie bydłu.
Obrócił się na pięcie i odszedł.
-Co to za bydło? - spytałem.
Jedna z gnomiczek rozejrzała się, sprawdzając czy Gnasty może ją jeszcze 
usłyszeć.
-To uparte, bykogłowe stworzenia - odparła.
— Tak samo jak Gnasty - powiedziałem.
Uśmiechnęła się i trochę złagodniała.
— Nie, nie zrozumiałaś, ludzka kobieto. One...
Wzruszyła ramionami, nie znajdując odpowiednich słów.
— Nazywam się... - zawahałem się, ale pojąłem, że muszę
dopasować imię do obecnego ciała, inaczej wszelkie próby porozu
mienia będą niezwykle skomplikowane. - Tren.
— Tren - powtórzyła. - A ja jestem gnomiczka Gnifty.
Gmiło cię poznać, Gnifty - odparłem w typowo kobiecy
sposób, podczas gdy Tren milczała. I naprawdę było mi miło, ponieważ gnomiczki 
skrajnie 
różniły się od gnomów. Ten fakt przypominał mi, że nie można twierdzić, iż zna 
się jakiś 
gatunek stworzeń, dopóki nie pozna się osobników obojga płci. - O co chodzi z 
tym bydłem? 
Czy to są krowy albo coś takiego?
Krowy to mityczne, mundańskie zwierzęta.
Gnomiczki zachichotały.
-Oczywiście, że nie! - rzekła Gnifty. - To są... Mają głowy...
Szukała lepszego określenia, ale nie znalazła.
— ...byków - dokończyła.
— Chcesz powiedzieć, że ich ciała są takie jak nasze, lecz ich
głowy...?
- Tak! - wykrzyknęła, zadowolona, że zdołała mi wyjaśnić. -
One pasą się...
- Pasą?
-Na mchu porastającym skały, gdzie kopią nasi mężczyźni.
I oni... One mają rogi...
W końcu wszystko stało się jasne.
— Kiedy gnomy próbują pracować, bydło chce się paść, a jest
uparte i przeszkadza.
— Tak. A one są zbyt duże i silne, żeby je przepędzić, więc nie
możemy kopać. Jednak one zwykle nie są agresywne i lubią muzykę -
tylko że my nie jesteśmy dobrymi muzykami.
-No dobrze, zaśpiewamy za was - powiedziałem wielkodusz
nie. - A jeśli to nie pomoże?
-Och, nawet nie chcemy o tym myśleć! - odrzekła Gnifty.
Jednak starsza gnomiczka, zahartowana przez życie, zdołała
znaleźć odpowiedź.
-Do garnka.
-To Gnaughty - wyjaśniła zmieszana Gnifty. - A to Gnymph.
Wskazała najmłodszą gnomiczkę, zbyt zawstydzoną, żeby mówić.
Tak jak u naszych kobiet, ich wstydliwość była odwrotnie proporcjonalna do 
wieku.
Wiedziałem, że nie ma sensu prosić je, aby nas wypuściły. Nie miały klucza i nie 
odważyłyby się przeciwstawić swoim szorstkim mężczyznom. Nawet teraz omijały 
wzrokiem 
kąt celi, w którym leżała Tren, mimo dzielących nas drzwi, obawiając się 
wielkiego, 
męskiego ciała. Brały mnie za kobietę i traktowały przyjaźnie. Zrozumiałem, że 
wszystkie 
kobiety czują lęk przed brutalnością mężczyzn. Dziwne, że nigdy wcześniej tego 
nie 
zauważyłem, dopiero teraz gdy sam przybrałem kobiecą postać.
-No cóż, bardzo dziękuję za jedzenie - powiedziałem. - Mój
przyjaciel Jordan ma dobry apetyt. Został ranny; dlatego zeszliśmy tu
na dół. Nie mogliśmy zostać na noc na górze - nie przy tych
wszystkich kręcących się tam potworach.
Gnomiczki zadrżały. One też bały się potworów. Właśnie dlatego ich lud mieszkał 
bezpiecznie pod ziemią.
— A dlaczego małe potwory nie wchodzą przez te otwarte drzwi
w drzewie? - spytałem. - My zeszliśmy po schodach; nie wiedzieliś
my, że kogoś tu zastaniemy.
— Broni ich zaklęcie odstręczające - wyjaśniła Gnifty. - Tylko
gnomy mogą przez nie wejść, albo ktoś w takiej potrzebie, że pokona
wstręt.
-Tak jak my -- powiedziałem. - On był nieprzytomny;
ściągnąłem go na dół.
-Nasi mężczyźni noszą zaklęcia odstręczające na czapkach -
ciągnęła Gnifty. Teraz, po przełamaniu pierwszych lodów, stała się
dość rozmowna. - Dlatego żadne duże potwory nie podchodzą
blisko, tylko małe stworzenia, na które można polować w nocy.
Kiedy zbliża się smok, one krzyczą „Trzymaj się czapki!"
-Całkiem słusznie - przyznałem z dziewczęcym zrozumieniem.
Skończyliśmy posiłek i gnomiczki zabrały resztki. Potem wróciły
gnomy.
-Wychodzić! - rzekł Gnasty, otwierając drzwi.
Zaprowadzono nas głęboko pod ziemię, gdzie tunele rozchodziły
się we wszystkie strony. Te najwyraźniej nie zostały wydrążone przez gnomy. Były 
większe i starsze, a ich ściany pokrywał miękki mech. Ściany w niektórych 
miejscach 
podziurawili górnicy szukający drogocennych kamieni. W połupanych miejscach mech 
nie 
odrósł. Rozumiałem, dlaczego pasące się tu stworzenia mogły się złościć. Z ich 
punktu 
widzenia zniszczono bardzo dobrą żywność. Kiedy następuje styk dwóch kultur, 
czyż można 
wyrokować, kto ma rację, a kto nie? Po prostu mieliśmy tu dwa różne punkty 
widzenia.
Kiedy o tym pomyślę, określenie „styk" jest niezwykle interesujące. Pochodzi od 
zaklęcia, w wyniku którego twarze dwóch stworzeń były tak zetknięte ze sobą lub 
złączone, 
że następowało ich spojenie. Osoba posiadająca dar stykania mogła połączyć ze 
sobą dowolne 
dwie twarze, bez względu na to, jak uciążliwe byłoby to dla uczestników tego 
eksperymentu. 
Późniejsze znaczenie tego słowa było mniej specyficzne, aż w końcu oznaczało ono 
nakładanie się dwóch jakichkolwiek rzeczy, włącznie z kulturami -jak w tym 
przypadku. 
Fascynował mnie sposób, w jaki słowa wchodziły do języka - szkoda, że nie jestem 
cywilizowany! Słowa zawsze były dla mnie bardzo ważne, gdyż my, barbarzyńcy, 
znamy 
jedynie tradycję ustnych przekazów; bez słów ne mielibyśmy Zadnej kultury. Słowa 
mają 
swoją moc, nie tylko te magiczne. Wystarczy Posłuchać, jak przeklina harpia, 
żeby o tym 
wiedzieć!
Gnomy zwolniły, wyraźnie podenerwowane.
- Są blisko - rzekł Gnasty. - Czuję je. Gdyby działały na nie zaklęcia 
odstręczające! 
Poczułem słaby zapach obory. Potem usłyszeliśmy chrup, chrup - odgłos gryzienia 
i 
przeżuwania - oraz czknięcia, z jakim pokarm wracał z pierwszego żołądka do 
pyska. W 
końcu weszliśmy do większej jaskini, a tam stało to bydło: trzech bykowatych 
facetów 
mojego wzrostu.
Dostrzegli nas. Jeden parsknął i grzebnął bosą nogą po ziemi. Nie był ubrany, 
lecz 
cały pokryty futrem, nie wydawał się więc nagi. Opuścił rogi. Gnasty pospiesznie 
przyłożył 
rękę do czapki i cofnął się. To naprawdę była kraina bydła.
- Śpiewać! - krzyknął Gnasty.
- Słuchaj -- powiedziałem rozsądnie. - Czy oni nie mają
takiego samego prawa do tej jaskini jak wy? W końcu są głodni i tu się
pasą.
-Gnitwit, idź rozpal pod garnkiem - rzekł Gnasty do towarzy
sza.
-Zaśpiewamy! - wykrzyknąłem. Gnomy miały naprawdę prze
konujący argument! Często tak bywa, gdy rozum napotka fanatyzm.
Śpiewaliśmy więc; ja pięknie wyciągałem melodię, a Tren akompaniowała mi 
głębokim basem. Tutaj, w sporej sali, wychodziło to bardzo dobrze; dźwięk jakby 
rozszerzał 
się i stapiał, a basowe nuty rezonowały, podczas gdy wysokie wpadały w ucho. 
Efekt był 
przyjemny, jeśli wolno mi tak powiedzieć.
Bykowaci zareagowali. Agresywne byczysko zrezygnowało z agresji i wróciło do 
skubania trawy. Za nim stała krowiasta samica. Ta uważnie słuchała, nadstawiając 
uszy.
-Przegnajcie je na drugi koniec - rzekł szorstko Gnasty. -
Chcemy tu pracować.
Tren i ja powoli przeszliśmy w odległy koniec jaskini, a bydło poszło za nami, 
chcąc 
być jak najbliżej śpiewaków. W tyle natomiast gnomy wyjęły swoje kilofy i 
natarły na ścianę, 
wyłupując spore kawały, a następnie rozbijając je dłutami. Kiedy skruszyli skałę 
na żwir, 
przesiewali ją, szukając kamieni szlachetnych. Nie znajdowali wiele, ale - rzecz 
jasna - taka 
praca jest bardzo czasochłonna, jak wszystko, co wartościowe. Nie mogłem winić 
pracowitych gnomów, lecz z przykrością patrzyłem na niszczenie naturalnych ścian 
i pięt-
rzenie stert gruzu. Gnomy były bardziej cywilizowane od bykowatych, więc 
naturalnie 
powodowały większe szkody w środowisku. Kiedy skończą z jakimś odcinkiem, już 
nikomu 
na nic się nie przyda.
Znaliśmy tylko jedną piosenkę, lecz najwidoczniej tym stworzeniom to 
wystarczyło. 
Krowa stopniowo podchodziła do mnie bliżej, omijając Tren, i pojąłem, że, 
podobnie jak 
gnomiczki, lepiej czuła się w towarzystwie istot własnej płci. Jeszcze raz 
przeważyło 
koleżeństwo płci słabej.
Wyciągnąłem do niej rękę i samica odważyła się ją powąchać, a potem odsunęła 
się, 
wystraszona swoją śmiałością. Te stworzenia
były łagodne i nie szukały kłopotów; bykowaci po prostu bronili swego 
terytorium, 
kiedy musieli. Może zaklęcie odstręczające działało na nich, lecz byli tak 
zdesperowani 
broniąc swoich pastwisk, że oparli mu się. Byłem po ich stronie. Ostatnio wiele 
przedstawicielek przeciwnej płci obdarzyło mnie sympatią; może sprawiało to moje 
obecne 
ciało, jednak wątpiłem, aby w ten sposób objawiała się osobowość Tren.
Tymczasem byliśmy więźniami gnomów i nie wiedzieliśmy wiele
0bydle, a moje ciało jeszcze nie całkiem wróciło do sił. Musieliśmy
pozostać wśród gnomów, dopóki nie znajdziemy drogi ucieczki.
W końcu od śpiewu ochrypnęliśmy, co nie wpływało na uspokojenie bykowatych, 
więc musieliśmy zakończyć występ. Gnomy jednak zdążyły przekopać spory kawał 
ściany i 
były zadowolone. Gnomiczki niosły kilka małych diamentów; widocznie pilnowały 
takich 
kamieni.
Gnomy zaprowadziły nas do naszej celi i dobrze nakarmiły. Byłbym im bardziej 
wdzięczny, gdybym nie wiedział, że tuczą nas, aby wsadzić do garnka, kiedy 
przestaniemy 
być użyteczni jako śpiewacy. Kiedy przestaniemy robić wrażenie na bykowatych lub 
gdy 
gnomy zakończą swoje operacje w ich jaskiniach - będzie nam gorąco.
Tego wieczoru nie zauważyłem żadnych gnomów w pobliżu naszej celi, ale 
barbarzyńca nigdy nie ufa pozorom. Mogli umieścić jakiegoś w sąsiedniej celi, 
żeby 
podsłuchiwał, czy nie obmyślamy planu ucieczki. Dlatego nic nie powiedziałem o 
tym Tren. 
Jednak gdy w szybie wentylacyjnym zrobiło się ciemno, usiadłem przy niej, 
przysunąłem 
twarz do jej twarzy - a właściwie do mojej - i mruknąłem:
— Pewnego dnia ugotują nas.
— Tak, pójdziemy do garnka - przyznała.
— A zatem musimy ułożyć plan ucieczki. Jutro będziesz silniej
sza, ale pełnię sił odzyskasz dopiero pojutrze. Czy myślisz, że możemy
czekać tak długo?
— Tak sądzę - odparła. - Jaskinia, w której kopią, jest wielka
1pewnie nie jedyna. Mimo to, zaplanujmy wszystko teraz na
wypadek, gdybyśmy musieli uciekać już jutro. Sądzę, że bykowaci
przepuszczą nas przez swoje pastwiska, ale musimy mieć pewność, że
zdołamy stamtąd wydostać się na powierzchnię.
Leżałem podparty na łokciu, szepcząc jej do ucha. Ręka mi drętwiała, ale nie 
chciałem 
odsuwać się i mówić głośniej.
— Hmm, czy mogę oprzeć się o ciebie? - spytałem.
— Jasne - odparła ochryple. - Oprzyj mi głowę na ramieniu,
a Ja cię podtrzymam.
Umieściłem głowę we wgłębieniu między jej obojczykiem a szyją, °na zaś objęła 
mnie muskularnym ramieniem. Jedna wielka ręka spoczęła na moim biuście. -Hmm, 
twoja 
ręka... - powiedziałem.
-Co? - powiedziała gniewnie. Chwyciła mnie za oba ramiona,
przyciągnęła do siebie i pocałowała w usta.
Wyrwałem się, zamachnąłem i mocno uderzyłem ją w policzek. Potem wyszarpnąłem 
się z jej uścisku.
- Dlaczego to zrobiłeś? - zapytała ze złością. Mimo ciemności
widziałem, jak napinają się jej wielkie muskuły i z niepokojem myślałem
o dysproporcji naszych sił. Jeszcze nie całkiem doszła do siebie, lecz
mogła mnie podnieść i rzucić na drugi koniec celi - gdyby chciała.
- Zachowuj się przyzwoicie, albo zawołam gnomy! - powie
działem krótko.
- Przecież ja tylko... - zaczęła zmieszana.
- Tylko uległaś swoim silnym męskim popędom! Myślisz, że
każdą napotkaną kobietę możesz... możesz...
Nie byłem w stanie dokończyć, ogarnięty obrzydzeniem.
-Moje męskie popędy! - rzuciła wściekle. Potem zaśmiała się
smutnie. - Wiesz co, to prawda: nigdy nie byłam tak poruszona.
Jestem... jestem... Czy tak mężczyźni reagują na kobiety?
— Na ładne - odparłem ostrożnie.
— Nie wiedziałam, jak to jest z mężczyznami! W jaki sposób
udaje się wam to opanować?
— To nie zawsze jest łatwe - przyznałem niechętnie, ułagodzo
ny. - Tej nocy, gdy leżałaś przy mnie i oddychałaś...
Znów zaśmiała się.
— Wiem! Teraz rozumiem, co wtedy czułeś. Te brudne myśli,
o których wspominałeś... Chyba niektóre udzieliły mi się, ponieważ...
no cóż, nieważne. Och, Jordanie - byłeś świętym!
— Święci to mitologiczne mundańskie stworzenia - mruknąłem,
zupełnie ułagodzony. Jednak to wydarzenie wzburzyło i mnie; nigdy
dotychczas w pełni nie rozumiałem kobiet.
— Przepraszam - rzekła Tren. - Poniosło mnie.
— Przeprosiny przyjęte - odparłem wielkodusznie. W ten spo
sób pogodziliśmy się. Jednak tej nocy już nie wznowiliśmy fizycznego
kontaktu ani dyskusji o planie ucieczki.
Następny dzień był bardzo podobny do pierwszego. Posililiśmy się, 
przećwiczyliśmy 
inną piosenkę i zaśpiewaliśmy ją później bykowa-tym. Tym razem podeszły do nas 
trzy 
krowy. Jedna była młoda, w cielęcym wieku, z ładnymi różkami.
-Wyy muuły luud - zamuczała w czasie przerwy między
piosenkami. Przekonaliśmy się, że nie musimy śpiewać bez przerwy;
pozwolą nam na kilkuminutowe milczenie, jeśli będą pewne, że
niebawem znowu zaczniemy.
Z trudem pojmowałem. Czy ona mówiła? Na to wyglądało. Cielęce wargi nie były 
dobrze przystosowane do mowy, lecz kiedy pojąłem, że „u" zastępuje „i" oraz 
niektóre inne 
głoski, zacząłem ją rozumieć.
— Dzięki - mruknąłem. - Wy też.
— Muuły szpeew - orzekła z zadowoleniem.
— Miły - przytaknąłem, oglądając się, czy gnomy nie zwracają
na nas uwagi. - Czy wy wszyscy mówicie naszym językiem?
Przecząco potrząsnęła głową.
— Tyylkoo jaa. Muuj daar.
— Twój dar - powtórzyłem. Nie wiedziałem, że nieludzie rów
nież mają magiczne talenty, ale przecież bykowaci byli prawie ludźmi.
Różnili się jedynie głowami. Było więc całkiem zrozumiałe, że mogą
mieć dusze i magiczne zdolności.
Ten fakt był niezwykle interesujący. Czy może nam być w czymś pomocny? 
Naprawdę potrzebowaliśmy pomocy.
Zaśpiewaliśmy kolejną piosenkę dla zachowania pozorów. Potem znów 
porozmawiałem z cielątkiem.
— Jak masz na imię? - spytałem.
— Mmuuula - odparła przeciągle. - Aaak tyyy?
Miała kłopoty z niektórymi głoskami, ale z każdą chwilą rozumiałem ją lepiej.
-Tren - odparłem, czując lekkie ukłucie wstydu z powodu tego
koniecznego oszustwa. W żaden sposób nie mogłem wytłumaczyć
tym stworzeniom mojej sytuacji, a gdybym nawet zdołał, tylko
wystraszyłbym je. Wierzę w staromodną barbarzyńską uczciwość,
jednak czasem po prostu nie można jej stosować.
— Szreenn - powtórzyła starannie.
— Mówisz bardzo dobrze - obdarzyłem ją komplementem, od
którego z zadowoleniem rozdęła chrapy. Konfidencjonalnie nachyli
łem się do niej. - Między nami dziewczynami: mam pewien sekret.
Jej piękne cielęce oczy pojaśniały. Wszystkie dziewczyny uwielbiają sekrety! 
Nastawiła kosmate uszy.
-Szeekreees?
-Tak. Jesteśmy więźniami gniczyich gnomów. Pomożecie nam
uciec?
Muula ze zdziwieniem zmarszczyła nos.
-Muuczeecz?
— Właśnie. Uciec. Gnomy zamierzają ugotować nas w wielkim
kotle, kiedy już nie będą potrzebować naszego śpiewu.
— Muugootoowacz?
— W wielkim garnku - potwierdziłem. - Jutro musimy uciec.
Pomożecie?
Mała zmarszczyła czoło i niepewne zastrzygła uszami. ,- Muusze pyytaacz - 
odparła, 
zerkając na najbliższego byka, story najwidoczniej przewodził.
-Jutro - powtórzyłem. Potem znowu musieliśmy śpiewać,
gdyż stado stawało się niespokojne.
Tej nocy zdecydowanie musieliśmy wymyślić jakiś plan, więc przysunąłem moje 
cenne i delikatne kobiece ciało do zwalistego cielska Tren i zacząłem z nią 
rozmawiać o 
naszej ucieczce.
-Myślę, że wystarczy, jeśli wejdziemy w środek stada - powie
działem. - Gnomy nie powstrzymają nas. Jeśli tylko Muula powie,
że możemy.
— Czy możemy im wierzyć? - zapytała z typowo męską podej
rzliwością. - Co one jedzą oprócz mchu?
— Ich usta nie nadają się do jedzenia mięsa - rzekłem.
-A do mówienia?
-Tylko Muula ma taki talent.
Jednak i ja nie byłem całkiem spokojny, gdyż posiadałem teraz naprawdę apetyczne 
ciało.
-A zresztą, czy mamy inne wyjście? Nie będziemy czekać, aż
gnomy rozpalą ogień pod garnkiem.
Myśl o dymiącym ognisku i wrzącej wodzie wyraźnie niepokoiła ją tak samo jak 
mnie. Okopcony garnek trudno umyć.
-Musimy im wierzyć - przyznała. - Wyglądają na miłą trzódkę.
— W każdym razie musimy zaryzykować.
Zamierzałem cofnąć się, ale przytrzymała mnie przy sobie.
— Przykro mi, że cię zabiłam.
Już to przerabialiśmy.
-Szykujesz się do następnego ataku? - zapytałem, daremnie
usiłując oswobodzić się z jej objęć.
-Oczywiście, że nie - odparła nieszczerze. Potem zaśmiała się
krótko. - Nigdy nie przypuszczałam, jaką różnicę sprawia rodzaj
ciała. Chcę powiedzieć, że w przeszłości przybierałam różne postacie,
ale zawsze płci żeńskiej.
— Mogłabyś przyjąć postać mężczyzny, prawda? Może powinie
nem tego spróbować.
— Nie udałoby ci się. Mój dar pozwala na zmianę formy, a nie...
Moje ciało mogłoby wyglądać na męskie, lecz w środku zawsze
pozostałoby kobiece.
Wyjaśnienie brzmiało rozsądnie. Teraz jednak, w naszych zamienionych ciałach, 
ona 
nabierała cech męskich, a ja kobiecych. Forma istotnie czyniła różnicę! Pomimo 
to, ja 
zdecydowanie myślałem o sobie jako o mężczyźnie, a ona uważała się za kobietę. 
Na niektóre 
pytania trudno znaleźć odpowiedź, a podejrzewam, iż problemy związane z seksem 
są 
najtrudniejsze.
Rozdzieliliśmy się i zasnęliśmy. Chyba czuliśmy do siebie większy szacunek niż 
dotychczas.
W następnym dniu znów weszliśmy do jaskini bykowatych.
Gnomy rozkuły już pół ściany, więc mchu było znacznie mniej niż przedtem. 
Zaśpiewaliśmy pierwszą piosenkę i podeszła do nas Muula.
— Weerszuunansz muuwa ooaaj - przekazała nam z zadowole
niem.
— Ferdynand mówi „okej" - powtórzyłem Tren.
— No to wynośmy się stąd, do licha - rzuciła szorstko.
Nie wiem, dlaczego samce nie potrafią wdzięczniej przyjmować uprzejmości i 
wolałbym, żeby bardziej liczyli się ze słowami.
Wstaliśmy i poszliśmy w odległy kąt jaskini, gdzie pasła się większa część 
stada.
— Hej! - wrzasnął Gnasty, wymachując kilofem. Jednak dwóch
bykowatych zagrodziło mu drogę, opuszczając rogate łby; nie mógł
nic zrobić. - Dziś wieczór mieliśmy zapalić pod kotłem! - szalał.
— Co za strata, ty głupku - mruknęła Tren bez cienia współ
czucia. Mężczyźni są czasami tacy gruboskórni.
Muula wysunęła się przed nas, pokazując drogę. Żadne z nas, uciekinierów, nie 
spoglądało jednak z optymizmem w przyszłość.
13. KLACZ Z PODZIEMI
Czekała nas wielka jak stodoła jaskinia, gdzie krowiaste matrony piastowały małe 
cielątka, a stare byki z zadowoleniem przeżuwały pokarm. W królewskim majestacie 
stał tam 
szlachetny Ferdynand -kawał byka. Muula zaprowadziła nas prosto do niego. 
Musiała 
tłumaczyć, ponieważ nie znaliśmy krowiego języka. Król jednak zdawał się bardzo 
dobrze 
rozumieć naszą mowę. Członkowie królewskich rodzin często wysoko cenią sobie 
wykształcenie i czasem to naprawdę przydaje się.
- Witamy, Wasza Wysokość - powiedziała Tren, kłaniając się. Najwidoczniej w tym 
stadzie przewodziły samce, tak więc ona, jako wyglądająca na mężczyznę, miała 
być 
ważniejsza. Na razie opanowałem złość z powodu tego przejawu seksizmu; później 
powiem 
Tren, co o tym myślę. - Jesteśmy głęboko zobowiązani za wyratowanie nas w porę z 
rąk 
gnomów.
Król zamuczał. Muula przetłumaczyła:
— Eee mnoomyyy oo uopoo!
— Te gnomy kłopot! - powtórzyłem cicho na użytek Tren, gdyż
JeJ męskie ucho zdawało się nie wychwytywać wszystkich niuansów.
Nic dziwnego, że nie umiała śpiewać tak ładnie jak ja!
Z pewnością! - przytaknęła. - Zamierzały ugotować nas
w garnku! Bykowaty Król znów zaryczał i Muula powiedziała:
- Eeaasz aausze beczecze szpeewacz aa nasz.
Masz!
- Teraz zawsze... - zacząłem szeptem.
- Słyszałam! - warknęła Tren z nieznośnym męskim brakiem
ogłady. Odebrała mi głos. - Wasza Wysokość, jesteśmy głęboko
wdzięczni za to, co zrobiliście dla nas. Jednak ważne sprawy wzywają
nas gdzie indziej. Może moglibyśmy okazać wam naszą wdzięczność
w jakiś inny sposób.
- Muuu? - spytał rozczarowany Król.
- Nie możemy tu zostać - rzekła stanowczo Tren. - Nie jest to
z naszej strony niechęć do tej krainy czy kultury. Chodzi o to, że
mamy wcześniejsze zobowiązania. Jestem królewską c... królewskiego
rodu i obowiązki związane z moim stanowiskiem...
Król ponownie zaryczał z żalem. Nie miał zamiaru nikogo odwodzić od spełniania 
obowiązków związanych z królewskim pochodzeniem.
- Oprócz śpiewu potrzebujemy tylko więcej pastwisk - prze
tłumaczyła po swojemu Muula. W tej chwili podaję jej słowa w naszej
zwykłej mowie, chociaż wcale tak nie brzmiały. Prawdę mówiąc,
miała całkiem niezły akcent jak na taką krowę i wcale nie mam
zamiaru natrząsać się z niej; jestem pewny, że nasz sposób mówienia
wydawał im się równie dziwaczny. - Jednak najgłębiej położone
i najlepsze pastwiska kontrolują Rycerze, którym płacimy straszliwą
cenę za korzystanie z niektórych tych jaskiń.
- Ryczenie? - spytała Tren. - Straszliwe?
- Rycerze - powiedziała wyraźnie Muula, starając się przeka
zać twarde głoski. - Na górze gnębią nas gnomy, a na dole Rycerze.
Gniczyje Gnomy i Rąb-Rżnij Rycerze.
W trakcie opowieści wyszło na jaw, że te straszliwe istoty w zbrojach zwane 
Rycerzami pozwalały stadu korzystać z niektórych podziemnych pastwisk, lecz 
wymagały 
składania corocznych ofiar z najlepszych byków i jałowic. Gdyby stado nie 
wysłało daniny. 
Rycerze całkowicie odcięliby mu dostęp do pastwisk. A wtedy, skoro górne 
pastwiska zostały 
spustoszone przez szalejące gnomy, stadu nie wystarczyłoby pożywienia, aby 
przeżyć.
Ten coroczny rytuał rozpoczął się przed wieloma laty, gdy Rycerze przybyli do 
jaskiń 
i okazali się zbyt silni dla stada. Najeźdźcy pochodzili z dalekiej krainy, tak 
zwanej Kon-
Krety, gdzie wszystko było bardzo twarde. Stado próbowało walczyć, lecz ich rogi 
nie mogły 
mierzyć się z pikami Rycerzy, więc zostało bezlitośnie zepchnięte aż na skraj 
swoich 
pastwisk, w pobliże gnomów. Rycerze mogli zniszczyć całe stado, lecz nie 
uczynili tego - 
wyjaśnił Król. Wystarczyłaby im godzina, żeby wyrżnąć nas do nogi, lecz 
zachowali nas przy 
życiu
dla
dla rozrywki. Składamy daninę nie tylko za pastwiska, lecz za istnienie całego 
naszego społeczeństwa. Chodziło o pewien rodzaj sportu, gdyż Rycerze bardzo 
lubią zawody. 
Składane przez nas ofiary otrzymują miecz i zostają posłane do straszliwego 
labiryntu, na 
spotkanie z Mistrzem Turnieju Rycerskiego. Gdyby któraś zdołała podjąć rękawicę 
i 
zwyciężyć go w boju, Rycerze zapomnieliby o daninie i od tej pory stado mogłoby 
paść się za 
darmo. Ta możliwość stanowiła poważną motywację do dobrej walki - lecz do tej 
pory nie 
udało im się pokonać Mistrza, chociaż bykowi i jałówce pozwalano razem stawiać 
czoło 
samotnemu Rycerzowi. Ten Mistrz był zbyt silnym przeciwnikiem.
— A skąd wiecie, że Rycerze dotrzymają słowa, jeżeli kiedyś
uda wam się zwyciężyć? - spytała Tren z typowo męską podej
rzliwością.
— Och, Rąb-Rżnij Rycerze zawsze dotrzymują słowa - zapew
niła ją Muula. - To istoty niezwykle ceniące sobie honor. Wierzą, iż
bez honoru byliby niczym. Są groźnymi wojownikami i stworzeniami
bez serca, lecz nigdy nie złamaliby danego słowa.
Zacząłem wyczuwać w tym barbarzyńską etykę. Może uda nam się dogadać z tymi 
Rycerzami.
Jedyna droga ucieczki z podziemi prowadziła przez terytoria gnomów lub Rycerzy. 
Zatem jeśli nie chcieliśmy pozostać tu na zawsze, musimy przejść przez jedno lub 
drugie. A 
jeżeli naprawdę chcemy na odchodne oddać stadu przysługę...
Tren miała wątpliwości, ale ja ich nie miałem.
— Powinniśmy pomóc tym poczciwym stworzeniom - oświad
czyłem. - Nie tylko dlatego, że nie mamy innego wyjścia, lecz
ponieważ naprawdę potrzebują pomocy. Ponadto, to mi wygląda na
wspaniałą przygodę!
— Wspaniała przygoda! - wykrzyknęła. - Raczej koszmar!
Możemy zostać zabici!
— Wolę polec w uczciwej walce o sprawiedliwość niż zginąć
nędzną śmiercią ugotowany w garnku. Oczywiście, najłatwiej byłoby
zostać tu na zawsze i śpiewać stadu, aż powoli wymrze z głodu.
-Nadal masz te zuchwałe męskie pomysły - mruknęła. - Jed
nak chyba nie mamy innego wyjścia. Ty mógłbyś zamienić się w mysz
i wyśliznąć stąd, ale ja nie - a poza tym, chcę odzyskać moje ciało,
zanim je zrujnujesz.
Wyprostowała potężne ramiona i ponownie zwróciła się do Króla.
-Wasza Wysokość, postanowiliśmy zająć miejsce dwóch kolej
nych ofiar i zmierzyć się z Mistrzem Turnieju. Może uda nam się
Pokonać go i uwolnić was od obowiązku składania rocznej daniny;
jeżeli nie, przynajmniej oszczędzicie w tym roku dwie ofiary.
- Król Ferdynand zaryczał ze zdumieniem i uznaniem. Uoo-o a-aiwy-y uaater! - 
przełożyła Muula. - Yysz jeesz
cziely-y muunczyczna.
- Cziely-y muunczyczna - przytaknęła ironicznie Tren i rzuciła
mi na boku: - Ty i te twoje przeklęte szlachetne odruchy!
Ofiarę miano złożyć dopiero za miesiąc, ale Król był pewien, że Rycerze przyjmą 
ją i 
wcześniej. Postanowiliśmy wyruszyć nazajutrz.
Najpierw musieliśmy przygotować się do spotkania. Stado pomogło nam wyszukać 
byczy łeb dla Tren, tak że była teraz bardzo podobna do samego Króla. Dobrze 
posługując się 
swoimi ludzkimi rękami, tworzyli wizerunki swoich dawnych bohaterów, wykonane z 
materiału, gipsu i farby. Jej maska wyobrażała Minotaura, herosa z przeszłości, 
który 
wyruszył do Mundanii na poszukiwanie szczęścia. Wierzono, że spisał się bardzo 
dzielnie w 
tamtejszym labiryncie, zabijając wielu Mundańczyków. Oczywiście, im mniej 
Mundańczy-
ków, tym świat lepszy.
- Dyybyy yyuo eeczey aakich aak un - rzekła z szacunkiem
Muula. - Eeasz myy soom yyt szookoojnyy.
- Zbyt spokojni - przytaknąłem. - To ma swoje zalety.
Użyłem talentu Tren. Najpierw powiększyłem się do rozmiarów jej
obecnego ciała. A właściwie mojego. Następnie zwiększyłem gęstość,
aby znów stać się normalnym człowiekiem. Potem zmieniłem moją
głowę w rogaty łeb.
Stado, patrzące na to jednogodzinne przedstawienie, było zadziwione. Tren też.
-Zrobiłeś to trzykrotnie szybciej niż ja! - wykrzyknęła.
-Zacząłem zmieniać się w olbrzyma dwukrotnie większego od
ciebie. Przestałem, kiedy osiągnąłem twój wzrost, więc minęło tylko
dziesięć minut. Potem zacząłem ośmiokrotnie zwiększać moją masę,
ale przestałem po kwadransie, kiedy wzrosła tylko dwukrotnie.
W końcu zmieniłem głowę, pozostawiając resztę ciała w spokoju, tak
że wszystko trwało tylko pół godziny.
— Przecież musiałeś zmienić całe ciało! - protestowała.
— Nie, wcale nie. Jeśli zmieniasz się w dziewczynę-cielę, zmiany
ograniczają się tylko do głowy. W innym wypadku nie mogłabyś
przybierać postaci form częściowo ludzkich, takich jak ta, jak harpia
albo centaur.
Potrząsnęła głową.
-Nie uwierzyłabym, gdybym nie widziała na własne oczy;
w ciągu trzech dni więcej dowiedziałeś się o moim darze niż ja przez
całe życie!
-Trochę szczęścia - odparłem skromnie.
Zmrużyła oczy.
-Myślałam, że barbarzyńcy są głupi. Jesteś mądrzejszy od... -
Wzruszyła ramionami. - Naprawdę jesteś... niezwykły.
Teraz ja wzruszyłem ramionami.
 Żyję w bliskim kontakcie z naturą, to wszystko. Twój talent to
rzecz naturalna, demoniczne dziedzictwo.
-Naturalna! - mruknęła z mieszanymi uczuciami.
Na kolację zjedliśmy świeży mech, gdyż nie było niczego innego. Nie był 
specjalnie 
smaczny, ale pożywny. Spaliśmy w sali wyłożonej suchym sianem, tutaj niezwykle 
cennym; 
stado traktowało nas po królewsku.
Następnego dnia wyruszyliśmy na spotkanie z Mistrzem. Muula wyjaśniła nam, jak 
znaleźć Rycerzy, którzy dadzą nam miecze, jeśli zaakceptują nas jako ofiary. 
Wystarczyło 
zejść trochę niżej i zaryczeć. Rycerze, jak większość aroganckich zdobywców, nie 
trudzili się 
opanowywaniem języka podbitych.
-Byywaajczee! - rzekła Muula, gdy odchodziliśmy. W brązo
wych oczach miała wielkie, ładne łzy.
-Bywaj, Muula - odparłem, obdarzając ją kobiecym uścis
kiem. Byłem teraz znacznie większy od niej, ale moje uczucia
pozostały takie same. Powiększyłem się, ponieważ czułem, że to da mi
większe szansę w czekającym nas pojedynku. Mniejsze rozmiary
z reguły działają na niekorzyść kobiet, a to ciało nie musiało się z tym
godzić.
Poszliśmy wskazaną drogą. Jaskinie wyglądały dziwnie dla moich krowich oczu; 
widziałem równie dobrze to, co z przodu, jak i to, co z tyłu, ale szczegóły nie 
były tak 
wyraźnie, jakbym chciał. Bardzo szybko dotarliśmy w zakazane rewiry i zaczęliśmy 
ryczeć, 
żeby oznajmić nasze przybycie. Inaczej, ostrzeżono nas, moglibyśmy zostać zabici 
jako 
intruzi lub sztuki, które odłączyły się od stada.
Nie czekaliśmy długo na przybycie postaci w metalowej zbroi. Stwór był wielki - 
taki 
duży jak my -- i całkowicie zakryty pancerzem nie odsłaniającym nawet centymetra 
ciała. 
Istotnie, wyglądał przerażająco!
-Muu! - zamuczeliśmy zgodnie.
Zjawa obejrzała nas, trzymając urękawiczoną dłoń na rękojeści miecza wiszącego u 
metalowego biodra. Potem odwróciła się i od-maszerowała. Trochę pobrzękiwała 
zbroją, ale 
na razie niczego nie rąbała i nie rżnęła. Poszliśmy za nią, zdenerwowani, 
zakładając, że 
zostaliśmy uznani za Ofiarę i obdarzeni zaszczytem Podjęcia Rękawicy.
I rzeczywiście, zaprowadzono nas na arenę. Nie był to labirynt ani ścieżka 
zdrowia, 
lecz otwarta przestrzeń otoczona gmatwaniną płytkich kanałów. Gdy stanęliśmy na 
środku, 
nadeszło więcej metalowych t Pancerzy, zasiadając w tych niskich lożach. Teraz 
zrozumiałem, że są to rz^dy ław zaprojektowanych tak, że każdy następny stał 
wyżej od 
Poprzedniego, aby Rycerze mogli widzieć całą arenę. Puste wyglądały Jak 
labirynt; 
zapełnione zmieniały przybytek w salę audiencyjną. Na środku areny, obok nas, 
znajdowała 
się rampa. Zaczynała się na poziomie podłogi, była dość szeroka i, powoli 
wznosząc się, 
przecinała arenę. Tuż przy skraju skręcała i biegła z powrotem, wciąż w górę. Do 
tej pory 
była już całkiem wysoka, tak że człowiek nie chciałby z niej spaść.
Wysoko nad naszymi głowami, na końcu rampy znajdowała się metalowa brama, a za 
nią - światło dnia. Oto nasza droga na wolność! Oto możliwość ucieczki! Ten 
odległy krążek 
światła wyglądał cudownie. Poniżej jedynym oświetleniem były migające pochodnie.
Cóż mogło nas powstrzymać, gdybyśmy po prostu poszli tą rampą i wyszli na 
zewnątrz? No cóż, brama była zamknięta; musielibyśmy ją wyważyć, co byłoby 
trudne, a 
może nawet niemożliwe, lub zdobyć klucz do zamka. Ten klucz mógł być wszędzie i 
na 
pewno nie tam, gdzie moglibyśmy go znaleźć. Brama otworzy się, kiedy Rycerze 
zechcą ją 
otworzyć, nie wcześniej.
Tylko po co ta rampa? Czyżby Rycerze sami używali czasem tego przejścia? A więc 
po co ta arena? Przecież nie zbierali się tu za każdym razem, gdy jeden z nich 
szedł na górę!
Niedługo pozostawaliśmy w niepewności. Kiedy widownia zapełniła się, jakiś 
Rycerz 
podszedł do podnóża rampy. Spojrzał na nas i wyciągnął łańcuch z zawieszonym na 
nim 
wielkim kluczem. Potem wszedł na rampę, wymachując kluczem i pokonując kolejne 
zakręty, 
aż znalazł się wysoko nad nami. Podszedł do wrót, przekręcił klucz w zamku i 
brama otwarła 
się na oścież. Przymknął ją, zamknął na klucz i zszedł na dół. Nie było 
wątpliwości; oto nasza 
droga ucieczki. Musimy zarobić na ten klucz.
Gdy Rycerz dotarł do podnóża rampy, założył sobie łańcuch na opancerzoną szyję. 
Potem dotarł do przeciwległej ściany. Otwarły się drzwi i wszedł nimi zakuty w 
stal koń. 
Rycerz podszedł do rumaka, dosiadł go i wziął długą, ostrą lancę.
-A co z naszymi mieczami? - zapytała nerwowo Tren.
Rycerz ubódł ostrogą konia, który runął naprzód.
-Sądzę, że stado miało złe informacje! - krzyknąłem. Za
chowałem ludzki język, więc mogłem mówić bez trudu.
— Albo ci honorowi Rycerze złamali umowę - rzekła z goryczą
Tren. - Nic dziwnego, że żaden bykowaty nigdy nie zwyciężył
w pojedynku!
— Przecież bez honoru oni mieli być niczym - powiedziałem. -
Czy tego nie należy uznać...
Odskoczyliśmy na boki, a jeździec przeleciał między nami. Końskie podkowy o mało 
nas nie stratowały.
Podnieśliśmy się z ziemi, podczas gdy Rycerz ściągnął wodze rumakowi, zwolnił i 
zawrócił.
-Jesteśmy niczym baranki posłane na rzeź! - krzyknęła Tren.
•- Biegnij na górę, a ja odwrócę jego uwagę! - rzekłem, gdy
Rycerz wystartował do następnego ataku.
-To na nic bez klucza! - zawołała.
Rycerz znowu zaatakował. Oboje uskoczyliśmy za rampę. Byliśmy zwrotniejsi od 
Rycerza, ale wcześniej czy później ta straszliwa lanca przeszyje jedno z nas. 
Ponownie 
podnieśliśmy się z ziemi, gdy Rycerz zwalniał i zawracał.
— Musimy wytrącić mu tę lancę! - krzyknąłem.
— Jasne! Ale jak?
— Skoczę na niego z góry! Ty odwróć jego uwagę, a ja...
Rycerz znów pędził w naszym kierunku. Tren odbiegła na bok.
a ja pobiegłem rampą. Mając rozproszone cele, Rycerz powinien wybrać mnie, więc 
ruszył za Tren. Uciekała, robiąc uniki z siłą rozpaczy i całego mego potężnego 
ciała. Rycerz 
skręcił i pojechał za nią. Miałem wrażenie, że właśnie tego oczekiwało szacowne 
audytorium 
- polowania. Nie byliśmy przeciwnikami, lecz umykającymi ofiarami. Jedną byłoby 
zbyt 
łatwo zabić, lecz dwie stanowiły większe wyzwanie, więc tak to urządzili. W ten 
sposób 
podtrzymywali złudzenie, że ofiary mogą uciec.
Myślałem o tym biegnąc w górę i pokonując pierwszy zakręt. Rycerz nie zabije nas 
od 
razu; będzie bawił się nami, prowokując nas i zapewne zbierając oklaski za 
artystyczny 
pokaz. To może dać nam szansę. On może nawet wstrzymać śmiertelny cios, jeśli 
nie zbierze 
wystarczającej liczby punktów, czekając na lepszy wynik.
-Tren! - zawołałem. - Zdejmij suknię!
Moje ciało, którego teraz używała, nadal nosiło brązową suknię, którą założyłem 
w 
chacie Tren. Suknia była brudna i połatana, ale nadal stanowiła spory kawał 
materiału.
— Hę? - odkrzyknęła, odskakując, w wyniku czego Rycerz
ponownie chybił. Za ten atak nie otrzyma punktów! Moje dobrze
wytrenowane ciało okazywało się niezłym nabytkiem, w miarę jak
Tren uczyła się właściwie z niego korzystać.
— Zdejm to! - powtórzyłem, nadal biegnąc. Teraz byłem już na
wysokości głowy Rycerza; niedługo znajdę się nad nim. - - Na
przynętę!
— Nie rozumiem! - odkrzyknęła, jeszcze raz uskakując.
Nie było czasu na szczegółowe wyjaśnienia. Może masko-hełm noszony przez Tren 
nie pozwalał jej słyszeć tego, co mówię. Musiałem jej pokazać.
Biegnąc, zrzuciłem z siebie sukienkę; i tak była za ciasna, mimo zaszewek, jakie 
wypuściłem, żeby wcisnąć się w nią. Teoretycznie suknia powinna urosnąć ze mną i 
może tak 
było, lecz nie wiedzieć czemu moje ciało powiększyło się bardziej. Ujrzałem, że 
zakryte 
hełmami głowy patrzących na to Rycerzy obracają się w moją stronę. Och! O tym 
nie 
pomyślałem! Nie miałem nic pod spodem, a byłem teraz całkiem dużą dziewczynką. 
Gdy 
biegłem, moja anatomia rzucała się w oczy. Próbowałem zachować uprzednie 
proporcje, lecz 
teraz pojąłem, że powinienem je nieco zmniejszyć; waga czyni znaczną różnicę, 
tak że 
olbrzym powinien mieć inne proporcje niż normalny człowiek, jeśli chce wygodnie 
chodzić. 
Teraz, kiedy zdjąłem sukienkę, naprawdę przeszkadzały mi te wypukłości.
No cóż, nic na to nie można poradzić. Musiałem pokazać Tren, co ma robić.
- Rób to tak przed nim! - zawołałem trzymając suknię tak, że stała się szarą 
plamą u 
mego boku. - Niech zaatakuje materiał, a nie ciebie!
Teraz zrozumiała. Zerwała z siebie brązowy ciuch i zobaczyłem, że wizjery hełmów 
zwracają się ku niej. Wyglądało na to, że Rycerze czerpali wojerystyczną 
przyjemność 
oglądając rozbierających się ludzi; widocznie nigdy nie pozbywali się swoich 
pancerzy. A 
przynajmniej nie publicznie. Dziwacy!
Tren stała naga, trzymając z boku rozpostartą sukienkę. Rycerz, który zapewne 
nie 
widział zbyt dobrze z siodła przez zamknięty wizjer, wycelował lancą w materiał. 
Oczywiście, grot przeszył go i odrzucił na bok, ale Tren nie musiała uskakiwać 
jeźdźcowi z 
drogi. No cóż, nadal musiała ustępować koniowi, ale i tak jej sytuacja poprawiła 
się.
- Spróbuj, niech przejedzie pode mną! - zawołałem, przystając na rampie.
Tren spróbowała. Przebiegła dołem - lecz Rycerz przejechał bokiem, tak że nie 
mogłem nań skoczyć. Jednak plan wyglądał na dobry. Rycerz zawrócił i ponownie 
nadjechał, 
ale tym razem znalazł się na celowniku. Kiedy przejeżdżał pode mną, skoczyłem, 
lądując na 
końskim grzbiecie tuż przed nim. Przysiągłbym, że szczeliny jego wizjera 
rozszerzyły się, 
gdy tuż przed nosem ujrzał moje nagie wypukłości. Jednak wydatną częścią ciała 
miażdżyłem 
jego ramiona i lance, nie pozwalając mu wycelować. Nie mógł być z tego 
zadowolony.
Złapałem łańcuch wiszący mu na karku i zerwałem go. Miałem klucz! Potem pojąłem, 
że mam doskonałą pozycję i spróbowałem zrzucić go z konia. Wiłem się, usiłując 
unieruchomić mu ramiona, lecz okazał się bardzo silny, a ja miałem tylko kobiece 
mięśnie. 
Podniósł ręce, wypuszczając kopię i ścisnął mnie ze straszliwą siłą. W następnej 
chwili 
zrzucił mnie z konia.
Wylądowałem na nogi, lecz straciłem równowagę i usiadłem z rozmachem. 
Wprawdzie w tym miejscu miałem niezłą wyściółkę, ale poczułem to lądowanie! 
Miałem 
wrażenie, że oberwałem klapsa od jakiegoś olbrzyma.
Jednakże mogłem mówić, że odniosłem pewien sukces, gdyż nie tylko zdobyłem 
łańcuch z kluczem, ale również zmusiłem Rycerza do wypuszczenia kopii. Tren 
pospiesznie 
ją podniosła.
— Idź i otwórz bramę! - zawołała. - Ja go zatrzymam!
— Nie wiesz, jak należy się tym posługiwać - przypomniałem. -
Załatwi cię mieczem!
Istotnie, Rycerz już sięgnął po swój wielki miecz. Był ciemnoczar-ny i 
nieprzyjemnie 
przypominał mi zły czarny miecz, który został wysłany przeciw mnie przez Maga 
Janga.
-Przecież ty nie masz do tego mięśni! - odparła. I miała rację;
lanca była ciężkim drągiem. Teraz pojąłem, dlaczego Rycerze są tacy
mocni; muszą tacy być, aby taszczyć swoją broń.
Rycerz zaatakował nas oboje złowrogo migoczącym ostrzem. Oboje szamotaliśmy się 
z kopią, podnosząc ją, ale byliśmy na jej jednym końcu, a grot był na drugim, 
bardzo 
odległym, i zanim zdążyliśmy wycelować, Rycerz już nadjechał. Machnął mieczem i 
odciął 
koniec kopii. Ponownie musieliśmy odskoczyć na boki.
-Musimy skończyć z tym odskakiwaniem! - wysapała Tren,
gdy gramoliliśmy się po obu stronach przeciętej lancy.
- Nadal możemy jej użyć - powiedziałem, podnosząc odrąbany koniec, dłuższy od 
mojego ramienia. Mógł pełnić rolę swego rodzaju miecza. - Ty weź drugą część.
Podniosła drugą część kopii, która - teraz krótsza - okazała się znacznie 
poręczniejsza. 
Rycerz niechcący oddał nam przysługę. Uzbroił nas oboje.
Gdy znowu ruszył na nas, zaatakowaliśmy go z dwóch stron, wymachując pałkami. 
Osłonił się tarczą przed moim ciosem i ciął na prawo, po ramionach Tren. 
Uskoczyła, lecz 
miecz odciął jej lewą dłoń, która plasnęła o ziemię, spazmatycznie zaciskając 
palce.
-Niech cię szlag! - krzyknęła, gdy Rycerz zawracał do następ
nej szarży, z plamą krwi na ostrzu. Przycisnęła kikut do boku, aby nie
dopuścić do utraty krwi, lecz mój talent już dał znać o sobie i tryskający
z rany strumień szybko wysychał. Tren pochyliła się i podniosła uciętą
dłoń. Potem, kiedy Rycerz nadjechał, cisnęła mu ją w twarz.
Rycerz był twardym wojownikiem, ale to go przeraziło. Dłoń przywarła mu do 
wizjera, jednym palcem wbijając się w szczelinę. Wyglądała jak zdeformowany 
pająk 
próbujący dostać się do środka. Oczywiście, nie mogła dostać się do wnętrza. 
Rycerz 
powinien wiedzieć, że odcięta dłoń jest zupełnie nieszkodliwa, lecz zareagował z 
przesadnym 
pośpiechem. Zatrzymał rumaka i lewą dłonią usiłował Pozbyć się obcego ciała 
tkwiącego tuż 
przy oku.
Wykorzystałem ten moment, aby doskoczyć i zarzucić mu na hełm moją szarą 
sukienkę. Zamotałem ją, tworząc z szarego materiału kaptur. Zarzuciłem go na 
głowę 
Rycerza. -Odbierz mu miecz! - krzyknąłem.
Jednak on już wywijał uzbrojonym ramieniem i Tren nie mogła podejść. Sam więc 
złapałem go za tę rękę. Nie miałem dobrego punktu oparcia i kiedy puściłem 
sukienkę, 
zaczęła zsuwać się z hełmu. Rycerz podniósł urękawiczoną dłoń i gwałtownie 
odepchnął 
mnie. Ponownie upadłem na obolały tyłek. Sukienka opadła. Teraz Rycerz znów 
widział i 
uniósł broń do ciosu.
Jednakże Tren wykorzystała ten moment nieuwagi. Nie mogąc podejść do Rycerza, 
doskoczyła do konia. Przyłożyła usta do zakrytego zbroją ucha i wrzasnęła:
-Buch!
Koń, oczywiście, spłoszył się. Zarżał i stanął dęba. Rycerz wyleciał z siodła i 
ze 
szczękiem runął na posadzkę. Tren rzuciła się na rękę dzierżącą miecz, a ja 
jednym susem 
skoczyłem mu na głowę.
Ciężar mojego ciała strącił hełm z okrytego zbroją ciała. Wyskoczył mi spod nóg 
i 
potoczył się po podłodze. W tejże chwili Rycerz umarł. Tren wyrwała miecz z jego 
bezsilnej 
nagle dłoni.
Zajrzałem w otwór pancerza - i nie zobaczyłem niczego. Popatrzyłem na leżący 
opodal hełm. I on był pusty!
W tej zbroi nikogo nie było. Nikogo.
Tren spojrzała na mnie.
-Pusta zbroja? - spytała z niedowierzaniem. - Przecież z nami
walczyła!
-Walczyła niehonorowo - odparłem. - Byliśmy nieuzbrojeni.
Bez honoru, Rycerze są niczym.
-A co z innymi, którzy na to pozwolili?
Popatrzyliśmy na widzów. Teraz każdy z Rycerzy urękawiczoną dłonią podniósł 
wizjer. Wszystkie hełmy ziały pustką.
-.Wszystkie są puste! - westchnąłem. - Rycerze nie mają ciał!
-Nic dziwnego, że nigdy nie zdejmują pancerzy - rzekła
Tren. - Bez nich...
. Urwała, aby spojrzeć na mnie, uświadomiwszy sobie znaczenie mojej wzmianki o 
honorze.
-Są niczym! - dokończyła.
-Wynośmy się stąd, zanim postanowią zrobić coś niehonorowe-
go! - powiedziałem.
Rozejrzała się.
- Ten koń - powiedziała.
- Co z nim?
- Wygląda znajomo.
- Jest zakuty w zbroję, tak samo jak Rycerze - protestowa
łem. - Pewnie też jest pusty.
- Nie, widzę podkowy. To prawdziwy koń.
Podszedłem do niego. Pancerny wierzchowiec stał nieruchomo,
czekając na powrót pana. Dostrzegłem metalowe klamry spinające płyty zbroi. 
Rozpiąłem jedną przy karku, żeby odsłonić łeb.
Pod spodem znalazłem prawdziwą końską głowę, a nie widmo.
-Co żywy koń może robić w takim miejscu jak to? - zapy
tałem.
Tren jedną ręką zdjęła kawał pancerza.
-To koń-widmo! - wykrzyknęła.
Rzecz jasna, znalazłem łańcuchy owinięte wokół kadłuba.
— Widmowy koń służący zbrojnym widmom! - zawołałem.
— Zabiliśmy jego pana - przypomniała. - Mamy prawo do
wszystkiego, co było własnością tego Rycerza, cokolwiek zechcemy
wziąć. To nasz łup.
— Zatrzymamy miecz - rzekłem. - A co do konia - możemy
go uwolnić.
— Uwolnić ją - poprawiła Tren, rozpinając kolejne klamry. -
To klacz.
— Klacz z podziemi - powiedziałem, pojmując, że ta propozycja
ma sens. - Wyjedziemy na niej na górę i tam ją wypuścimy.
— Zgoda. Jesteśmy jej to winni. Zwyciężyliśmy, ponieważ spło
szyła się.
A zrobiła to dzięki Tren. Będę o tym pamiętał.
Zdjęliśmy z rumaka resztę zbroi, podczas gdy Rycerze patrzyli na to pustym 
wzrokiem, nie zdradzając żadnych uczuć. Wyglądało na to, że uhonorowali 
pozostałą część 
umowy. Zwyciężyliśmy i byliśmy wolni. Nie będzie już ofiar, a stado uzyska 
rozleglejsze 
pastwiska. Odwdzięczyliśmy się stworzeniom, które nam pomogły. To mnie cieszyło.
Dosiadłem widmowego konia. - Nie zapomnij mojej ręki - przypomniałem Tren.
Podniosła dłoń z ziemi i przytknęła ją do kikuta, który przestał krwawić i 
zaczął goić 
się. Najpierw przyłożyła ją odwrotnie, ale natychmiast naprawiła ten błąd.
— Pójdę pieszo - zdecydowała. - - Nie mogę jechać przy
trzymując ją.
— Nie potrwa długo, a zrośnie się, ale przez godzinę lub dłużej
będzie słaba - wyjaśniłem.
Ostrożnie przejechałem na klaczy po rampie, a Tren szła za nami, trzymając moją 
rękę. W miarę jak nabieraliśmy wysokości, spacer ^aczynał nam trochę grać na 
nerwach, lecz 
klacz kroczyła pewnie 1 dotarła do bramy nie potknąwszy się ani razu. I dobrze. 
Zebrani 
Rycerze wciąż patrzyli na nas pustym wzrokiem, nadal nie próbując nas zatrzymać.
-Ci puści ludzie są niesamowici - mruczała Tren.
Zsiadłem i włożyłem klucz do zamka. Otworzył go i brama
otwarła się na oścież. Przejechaliśmy przez nią, a potem wróciłem i zamknąłem ją 
ponownie. Cisnąłem klucz przez kraty i spadł na dół, na arenę; w końcu należał 
do Rycerzy, a 
my nie mieliśmy zamiaru tu wracać.
Znaleźliśmy się w lesie mieszanym - buki, sandałowce i inne nadbrzeżne drzewa 
świadczyły o tym, że w pobliżu znajduje się jakieś jezioro. Rosły tu liczne 
drzewa owocowe i 
orzechowe. Mogliśmy podróżować tędy w komfortowych warunkach.
- No cóż, widmowy koniu - rzekłem. - Teraz rób, co chcesz.
Klacz spojrzała na mnie. Badawczo brzęknęła łańcuchami.
- Jesteś wolna - powiedziałem. - Idź sobie hasać po puszczy.
A ona tylko stała tam i patrzyła na mnie spod długich, końskich
rzęs. Miała śliczne czarne oczy, wielkie nawet jak na konia, chociaż była jasnej 
maści.
-Ona nie rozumie - rzekła Tren, poruszając palcami lewej
dłoni, która już przyrosła do ręki i szybko wracała do formy. Tren
zdjęła końską maskę.
— Bzdura! - powiedziałem. - - Puk rozumie wszystko, co
mówię. Jestem pewny, że Pik też.
— Pik?
— Spójrz jej w oczy!
Istotnie, człowiekowi aż pikało w sercu, gdy na nią popatrzyła. Ten, kto 
twierdzi, że 
zwierzęta nie mają duszy, jest stuknięty.
— Rzeczywiście - przyznała Tren.  - Wydaje się,  że ona
wszystko rozumie. Może jest oswojona. Pewnie dorastała w niewoli
u Rycerzy; to klacz z podziemi.
— Wiesz co, Puk pewnie jeszcze na nas czeka wśród tych kilku
drzew - - powiedziałem,  przypomniawszy sobie coś.  - - Pik  to
koń-widmo. Czy sądzisz, że...
-Wy, kobiety, wiecznie chciałybyście swatać! - powiedziała.
-A wy, mężczyźni, wiecznie próbujecie uniknąć zobowiązań! -
odpaliłem. Potem oboje wybuchnęliśmy śmiechem, ku zdumieniu klaczy.
Postanowiliśmy zabrać Pik do kępy kilku drzew, na spotkanie z Pukiem. Później 
wszystko będzie zależało od nich. Jeśli Pik boi się podróżować samotnie, Puk 
może pokazać 
jej drogę.
Zmniejszyłem się do normalnych rozmiarów, głowę zmieniłem w ludzką i pozbyłem 
się dodatkowej masy ciała. Pik obserwowała to z głębokim zdumieniem. Potem 
znaleźliśmy 
drzewo togowe, które umożliwiło okrycie togami nieskromnie obnażonych ciał. 
Wybrałem 
niebieską, a Tren czerwoną. Pik potrząsnęła łbem, widząc, że odwróciliśmy 
kolory; nawet 
zwierzęta wiedzą, że niebieski jest dla chłopców, a czerwony dla dziewcząt. 
Poklepałem ją po 
szyi.
-To niezwykle skomplikowane - powiedziałem.
Pojechałem na Pik na północ, a Tren szła pieszo; jej wielkie
barbarzyńskie ciało znacznie lepiej wytrzymywało szybki marsz niż
moje - kobiece. Niebawem dotarliśmy do suchego drzewa - a tam czekał wierny Puk. 
Na nasz widok zarżał z zadowoleniem - a potem oniemiał, gdy zobaczył Pik. 
Przedstawiłem 
ich.
-Puk, to jest Pik. Pomogła nam uciec z podziemnego świata.
Pik, to jest Puk, mój przyjaciel.
Oba konie-widma ostrożnie obwąchały sobie nosy. Zaszczekały łańcuchami, wydając 
melodyjny dźwięk. Zdecydowały, że lubią się wzajem.
— Gdyby u ludzi było to takie łatwe - mruknęła z niejakim
żalem Tren.
— Jeśli wy dwoje chcecie potruchtać gdzie indziej, proszę bar
dzo - powiedziałem Pukowi. - Pik nie jest pewna, czy poradzi sobie
w dziczy, ale ty możesz pokazać jej drogę.
Konie popatrzyły po sobie i postanowiły zostać.
-Czy to oznacza, że oboje jedziemy? - spytałem, zadowolony.
Okazało się, że tak.
Wziąłem Puka, a Tren pojechała na Pik. Ruszyliśmy na południe. Wieczorem 
zatrzymaliśmy się na posiłek i popas, zależnie od upodobań.
-Hej, spójrz na to! - zawołała Tren.
Podszedłem. To był krzak pokryty jasnymi, szklanymi kółkami, lekko wygiętymi. 
Były za małe na lustra. Wybrałem jeden i przysunąłem sobie do prawego oka, żeby 
go lepiej 
obejrzeć. Natychmiast wyrwał mi się z ręki i przylgnął do gałki ocznej. 
Przestraszony, 
cofnąłem się o krok, ale szkło nie wyrządziło mi żadnej krzywdy - po prostu 
przykryło przód 
mojego oka, tak że musiałem przez nie patrzeć. Zdumiewające, ale teraz widziałem 
tym 
okiem lepiej niż drugim. Bardziej ostro i lepiej rozróżniałem kolory.
-To poprawiacz wzroku! - wykrzyknąłem.
-Och, słyszałam o nich - rzekła Tren. - Nazywają je szkłami
kontaktowymi, ponieważ wchodzą w bliski kontakt. Kiedy wzrok
zestarzeje ci się i zmętnieje, nakładasz parę takich soczewek i wszyst
ko staje się ostre. Musimy zapamiętać, gdzie rośnie ten krzew -jest
bardzo cenny.
Oderwałem szkło od mojego oka.
-Sądzę, że masz rację, ale nie potrzebuję tego.
Tren zajrzała za krzak.
— A co tam jest po drugiej stronie? - spytała.
Obszedłem krzew. Tren deptała mi po piętach.
— Jakaś lalka czy figurka...
Czarna lalka błysnęła. I nagle opuściłem moje ciało, uniosłem się i opadłem ku 
wielkiemu, barbarzyńskiemu cielsku obok. Wpadłem w nie, oszołomiony. - Zły czar! 
- 
krzyknąłem wielkimi, zdrętwiałymi wargami. - Umieszczono go tu, żeby nas dopadł 
- ale my 
zamieniliśmy się już wcześniej, więc teraz po prostu naprawił pomyłkę!
Tren obmacała sobie boki, upewniając się.
-Rzeczywiście - powiedziała z zadowoleniem. Potem spojrzała
na mnie. - Teraz już nie potrzebujemy się wzajemnie.
Poczułem pustkę w żołądku.
-Chcesz powiedzieć, że znów zamierzasz uciekać?
Zastanowiła się.
-Wiesz co, gdybym jechała na Pik, może udałoby ci się dotrzeć
do domu.
Podczas naszej podziemnej odysei udało mi się zapomnieć, że jesteśmy wrogami. 
Teraz zrozumiałem, jakie to mogło okazać się groźne. Natychmiast zareagowałem; 
moje 
barbarzyńskie zmysły dobrze mi służyły.
-Puk! Pik! - krzyknąłem, biegnąc ku pasącym się koniom.
Wielkie męskie mięśnie pozwalały mi biec znacznie szybciej niż Tren. -
Zamieniliśmy się z powrotem! Nie róbcie niczego, co każe wam Tren!
Puk spojrzał na mnie niepewnie, a Pik najwyraźniej nie miała pojęcia, o czym 
mówię.
-Przypomnij sobie nasze pierwsze spotkanie - powiedziałem
Pukowi. - Jak próbowałeś mnie przestraszyć w nocy, a ja obszedłem
cię i kiedy myślałeś, że jestem nadal w obozie...
Puk przerwał mi rżeniem. Zrozumiał.
-No więc, dopóki byliśmy nie w swoich ciałach, Tren i ja nie
mogliśmy się rozstać - powiedziałem. - Musieliśmy współdziałać,
żeby przeżyć. Jednak teraz jesteśmy z powrotem w swoich ciałach
i ona może mi uciec. Chce pojechać na Pik z powrotem do domu. Nie
wieź nas nigdzie, tylko na południe, w kierunku Zamku Roogna. Czy
możesz przekazać to Pik, tak, żeby zrozumiała?
Puk kiwnął głową. Zajmie się tym.
Odprężyłem się. Zareagowałem w porę. Mimo wszystko, nadal miałem moją misję do 
spełnienia. Tren stanęła za mną.
-No cóż, załatwiłeś mnie, barbarzyńco! - rzuciła ze złością. -
Naprawdę, wcale mi nie ufasz!
-Barbarzyńcy to ignoranci, nie głupcy - odparłem, ukłuty.
Zmierzchało. Towarzyszyła mi do posłania z paproci,  które
umieściliśmy w rozgałęzieniu domkowego drzewa.
- Znów będziesz chciał mnie trzymać, żeby upewnić się, że nie
umknę ci w nocy.
- Ja nie...
- Nie możesz pozwolić sobie na zaufanie mi, ale ja mogę ufać
tobie.
I zwinęła się przy mnie, gotowa do snu.
Jakoś wcale nie poczułem się lepiej, jednak najwidoczniej nie miałem w tym 
momencie nic do powiedzenia, więc przyszykowałem się do snu.
Ta noc była chłodniejsza od poprzednich.
— Przyzwyczaiłam się do twojego, większego ciężaru - mruk
nęła Tren. - Zimno mi w tym małym ciele.
— Możesz je powiększyć - przypomniałem.
— To zbyt długo trwa.
— Możesz wziąć mój płaszcz - zaproponowałem, zdejmując
czerwoną togę i rozkładając ją. Teraz naprawdę miała nie ten kolor,
gdyż rzeczywiście używał jej mężczyzna; rano zerwę sobie inną.
— Skorzystamy z nich razem - zdecydowała Tren. Zdjęła swój
płaszcz, ułożyła oba jak prześcieradła i wyciągnęła się obok mnie.
Leżałem nieruchomo przez jakiś czas, zastanawiając się nad moją głupotą. Czy 
naprawdę chcę ją teraz dostarczyć do Zamku Roogna, żeby poślubił ją inny 
mężczyzna? 
Naturalnie, nie interesowała mnie... czy rzeczywiście? Dlaczego ludzie muszą 
wszystko tak 
komplikować? Czemu nie możemy, tak jak proponowała Tren, po prostu potrzeć się 
nosami, 
brzęknąć łańcuchami i dojść do porozumienia?
A jednak gdybyśmy nie byli tym, czym jesteśmy, stworzeniami świadomymi celu i 
honoru, czym bylibyśmy? Rycerzami w pustych zbrojach, na pozór tak silnymi, a 
tak 
próżnymi w środku? Kim byłem, aby potępiać ludzki ród, ze wszystkimi jego 
problemami?
-Gdyby nie moja misja, nie byłabyś bezpieczna ani chwili! -
mruknąłem do jej miękkiego, ciepłego, kształtnego, oddychającego
miarowo, śpiącego ciała.
-Wiem - szepnęła, przytuliła się do mnie i znów zapadła w sen.
Niech ospa porwie kobiety!
14. IDIOTYZM
Rankiem założyliśmy nowe togi w odpowiednich kolorach, podjedliśmy, wsiedliśmy 
na konie i znów pojechaliśmy na południe. Wiedziałem, że znajdujemy się dość 
blisko Zamku 
Roogna. Z przykrością przyjmę zakończenie tej misji. Miałem nadzieję, że Tren 
nigdy nie 
dowie się, iż o mało nie odwiodła mnie od wykonania zadania. Jeśli ona miała 
okazję poznać 
męski punkt widzenia, ja podobnie zrozumiałem kobiece stanowisko. Dobrze znałem 
jej 
ciało; byłem w nim - dosłownie. Nie zamierzałem wykorzystywać tej przewagi.
W miarę jak jechaliśmy Pik niepokoiła się coraz bardziej, aż wreszcie stanęła. 
Ja 
jechałem na Puku. Zatrzymaliśmy się przy niej. -Co jej się stało? - zapytałem z 
niepokojem. Była takim miłym
koniem, dotychczas całkiem łagodnym.
Puk parsknął do niej i wysłuchał odpowiedzi. Czujnie nastawił uszy.
-Jakieś niebezpieczeństwo? - spytałem. - Ona zna tę okolicę?
-Potwór? - pytała Tren. - Mogę zmieniać postać, aż ona da
mi znać, że wyglądam tak, jak ten potwór. W ten sposób zdołamy go
dokładnie zidentyfikować.
— Godzina na każdą zmianę? - zapytałem. - To zajmie całą
wieczność!
— Masz lepszy sposób?
-Tak.
l zacząłem wymieniać nazwy potworów. Szybko wyeliminowaliśmy smoka, gryfa, 
sfinksa, taraśnika, goblina, kallikancara, potwora morskiego i harpię. 
Usiłowałem 
przypomnieć sobie inne nazwy, kiedy odezwała się Tren.
-Bazyliszek - powiedziała.
Pik energicznie skinęła łbem.
W toku dalszego przesłuchania okazało się, że nie był to tylko jeden bazyliszek, 
którego spojrzenie zabija, lecz cała ich kolonia. W rzeczy samej, znaleźliśmy 
się w Krainie 
Bazylii, skąd bazyliszki obojga płci wraz z małymi regularnie organizowały 
wypady, żeby 
sobie popatrzeć. W tej okolicy żadne stworzenie nie było bezpieczne.
-Przecież musimy tędy przejechać, żeby dostać się do Zamku
Roogna! - powiedziałem. - Czy możemy ominąć Krainę Bazylii?
Okazało się, że nie możemy; nieprzebyte góry i piaski uniemożliwiały wybór innej 
drogi na południe. Był jednak pewien sposób na pokonanie jej; w nocy bazyliszki 
śpią i jeśli 
konie pognają galopem, może uda nam się przejechać przed świtem. Dalsza droga do 
Zamku 
Roogna byłaby już łatwa.
-Dobrze - rzekłem z ulgą. - Odpoczniemy tutaj i wyruszymy
po zapadnięciu zmroku.
Znów zacząłem szukać pożywienia, gdyż to ciało lubiło sobie dobrze podjeść. 
Wyszukałem drzewo makaronowe, z kusząco zwieszającymi się zeń jadalnymi pasmami.
Chwyciłem wstęgę - i odkryłem wiszącą za nimi czarną oczorośl.
-Och - powiedziałem, odskakując jak oparzony.
Nie mogłem jednak przed nią uciec. Pnącze rozbłysło - i nagle tak zgłupiałem, że 
niemal nie wiedziałem, co robię.
Powlokłem się do obozu, ciągnąc za sobą wstęgę makaronu.
— O co chodzi, Jordanie? - zapytała Tren, zauważywszy, że coś
jest nie tak.
— Da - odparłem.
— Co?
— Da - powtórzyłem stanowczo.
zgłupiałem, ale ona nie.
^^ To złe czary - wspomniałeś o zaklęciu sprowadzającym ghipotę! Czy napotkałeś 
je?
Głupawo kiwnąłem głową.
Gdybym był mądrzejszy, przewidziałbym, co jej wpadnie do głowy. Jednak byłem 
tępy. Po prawdzie moja inteligencja nie przekraczała poziomu najgłupszego 
barbarzyńcy, 
czyli była bliska zera.
-Sądzę - powiedziała powoli Tren - że, zważywszy na twój
stan, byłoby teraz zbyt niebezpiecznie podążać na południe przez
Krainę Bazylii. Jakiś kogut lub kura mogłyby obudzić się i załatwić
nas wszystkich. Zgadzasz się, Jordanie?
.- Taa - rzekłem, chętnie przyznając rację komuś mądrzejszemu od siebie.
Puk położył uszy po sobie. Nie był głupi i nie zamierzał niczego nikomu 
przyznawać! 
Pik stała przy nim, czekając, co postanowi.
— Myślę, że powinniśmy raczej podążyć na północ - stwierdziła
iżnie Tren. - Znacznie bezpieczniej jest podróżować znanym
iem.
— Uh - przytaknąłem. Dobrze, że ona nadal była mądra.
— A zatem możemy pojechać na północ, unikając bazyliszków
piasków, i bezpiecznie dotrzeć do Zamku Roogna - rzekła. -
'o zajmie nam trochę więcej czasu, lecz będzie pewniejsze. Zgadzasz Jordanie?
— Uh - przytaknąłem ponownie. Jak to miło z jej strony pytać
mnie o zdanie! Coś nurtowało mój otępiały umysł, ale nie mogłem
sobie tego uświadomić, więc zignorowałem to uczucie.
— Dziś wieczór odpoczniemy tutaj. Zajmę się tobą, a rano po
prostu powiesz koniom, żeby zaniosły nas na północ, dobrze? -
perswadowała mi.
— Uh.
Puk sprawiał wrażenie, że ma ochotę kogoś kopnąć, może mnie. Nie miałem pojęcia, 
dlaczego.
— Ponieważ ta historia z jazdą na południe, obojętnie, co się
stanie, już nie ma sensu, prawda? Teraz to rozumiesz.
— Uh - odparłem, trochę niepewnie.
Uśmiechnęła się. Była okropnie ładna, kiedy się uśmiechała.
-Spadło na ciebie przekleństwo idiotyzmu, więc na pewno
trudno ci to tak od razu zrozumieć. Prześpimy się z tym, a do rana
z pewnością będziesz zadowolony.
Puk prychnął z obrzydzeniem i odszedł. Słyszałem jak parska coś do Pik. 
Próbowali 
coś wymyślić. Najwidoczniej Puk nie miał ochoty słuchać tego, co powiem mu rano. 
Dziwne 
zwierzę!
Potem Tren wzięła mnie za rękę i poprowadziła do naszego Posłania, a była taka 
śliczna, że musiała mieć rację. Usiedliśmy w tym gniazdku, a ona ułożyła nasze 
togi jak prze-
ścieradła i śpiewała cicho śliczną piosenkę, i przysunęła się do mnie bardzo 
blisko. Była cała 
gładka, miękka i ciepła, jak ucieleśnienie męskich marzeń.
- Prawdę mówiąc, mam lepszy pomysł - szepnęła mi do ucha,
a jej oddech był jak rześka, letnia bryza i łaskoczący i miły. -
Wróćmy razem do mojego domu.
- Hę? - spytałem, zdumiony.
-Przecież, tak naprawdę,  nie chcesz mnie oddać jakiemuś
magowi z Zamku Roogna, prawda? - nalegała przekonująco.
Nie nadążałem za tym tokiem rozumowania, lecz jej ciało przy moim było takie 
gładkie i przyjemne, i wiedziałem, jak miłe byłoby to, co miała na myśli. Pewne 
rzeczy nie 
wymagają szczególnej inteligencji.
-No - przytaknąłem.
Przysunęła się do mnie, a ja przytuliłem ją, zaczynając pojmować, co 
moglibyśmy...
Nad lasem załopotało i ukazało się coś białego. Leciało prosto na nas - wielki, 
długodzioby ptak. W rzeczy samej, to był bocian.
-Bocian! - wykrzyknęła wstrząśnięta Tren. Odskoczyła ode
mnie, jakbym był potworem. - Nie pomyślałam o tym!
Ponownie chciałem ją objąć, lecz z jakiegoś powodu widok bociana odebrał jej 
ochotę 
i odsunęła się ode mnie. Kobiety potrafią dąsać się o najbardziej nieistotne 
rzeczy.
Bocian wylądował przy nas i złożył skrzydła.
-Szukam Jordana Barbarzyńcy - powiedziało ptaszysko.
-Jemu? - pisnęła Tren. - Przecież wy, ptaki, nigdy nie
przynosicie tobołków mężczyznom!
I dodała po krótkim namyśle:
-Chociaż może powinnyście. W końcu byłoby sprawiedliwie. Bocian zignorował ją. 
Biurokratów rzadko obchodzi sprawiedliwość. Zwrócił się do mnie:
- Jordan?
- Uhm - odparłem.
- Prowadzę dochodzenie w sprawie niedawnego wypadku. Wy
gląda na to, że jeden z nas zaginął wykonując zadanie i nie jesteśmy
pewni, czy jego węzełek został należycie dostarczony. Byłeś zamiesza
ny w tę sprawę. Zechciałbyś złożyć zeznanie?
To ostatnie słowo jakoś nie podobało mi się.
-Co?
- Wyjaśnić, co zdarzyło się na północ od... czegoś tam.
Och. Byłem głupi, ale pamiętałem to wydarzenie.
- Ogr - powiedziałem.
Bocian wyjął ze skrzydła jedno luźne piórkp i dokładnie je obejrzał.
— Tak, chodziło o dostarczenie ogra. Co stało się z bocianem?
— Smok - rzekłem. - Gryść. Złamane skrzydło - nie latać.
Ptak końcem dzioba zaznaczył coś na piórku.
— To potwierdza znane nam faty. Co stało się z węzełkiem?
Skupiłem się i odzyskałem odrobinę sprytu.
— Dostarczony - powiedziałem.
Bocian uniósł jedną brew. Nigdy przedtem nie zauważyłem, że one mają brwi.
-Ty go dostarczyłeś?
-Mhm. Ogrzątko.
Znowu zanotował coś na piórku.
-Wbrew wszelkim regułom!
-No pewnie! - wtrąciła Tren. - Czy kto kiedy słyszał, żeby
mężczyzna miał dziecko?
— Ktoś musiał to zrobić - broniłem się.
Bocian odłożył piórko.
— Niewątpliwie. A jaki los spotkał rannego bociana?
— Zjedzony - powiedziałem.
Ptak wyprostował się i zaczął rozkładać skrzydła. - Ty...?
-Nie ja. Drugi smok.
-Och! - bocian uspokoił się i znów coś zanotował. - Niezdol
ny do lotu, padł ofiarą smoka.
Podniósł oczy.
— W końcu to niebezpieczny zawód. Płacą nam za przeloty. Jeśli
przesyłka zostanie bezpiecznie dostarczona.
— Uhm.
— Dziękuję. To wszystko.
Bocian rozpostarł skrzydła, ale znieruchomiał.
-Zawsze nagradzamy tych, którzy oddają nam przysługi. Czy
chciałbyś...
-Nie! - krzyknęła przestraszona Tren.
Bocian znowu notował.
-Propozycji darmowej usługi nie przyjęto - mruczał do siebie.
Potem rozłożył skrzydła i odleciał.
-Straciłem przez ciebie życzenie! - oskarżyłem Tren.
Zignorowała to.
-Jesteś w bliskich stosunkach z bocianami? - zapytała po
dejrzliwie.
To była zbyt skomplikowana sprawa, żeby ją szczegółowo wyjaśniać.
-Uhm - mruknąłem. - Teraz ty...
Spróbowałem ją objąć. Wyrwała się.
-Nie dotykaj mnie! - wrzasnęła.
-Hę?
-Nie teraz, kiedy w pobliżu kręcą się bociany!
Nie rozumiałem jej obiekcji, lecz pojąłem, że zmieniła zdanie. Rozczarowany, 
wyciągnąłem się na posłaniu. Czasem okropnie trudno zrozumieć kobiety!
Rano koni nie było. Puk zostawił sakwę z pozostałymi zaklęciami, więc byłem 
pewien, że nie wróci. Mimo że byłem głupi, rozumiałem dlaczego: ponieważ 
wiedział, że 
zamierzam poprosić jego i Pik, żeby zabrały nas na północ. Nie pojmowałem, co 
złego może 
być w jeździe na północ, skoro Tren wszystko tak rozsądnie wyjaśniła. Jednak Puk 
nie chciał 
tam jechać, więc odszedł. A zatem i my nie mogliśmy podążyć na północ. Mógł 
opuścić nas 
w każdej chwili, ale wybrał właśnie ten moment ze względu na zasadniczą różnicę 
w kwestii 
kierunku dalszego marszu. Naprawdę, przykro było mi go tracić, ale nie mogłem go 
obwiniać. 
Odmowa jest czasem najlepszą pomocą, jakiej możemy udzielić błądzącemu 
przyjacielowi. 
Nie, żebym ja błądził, ale... no nic, w każdym razie szkoda. Nagle wpadłem na 
pewien 
pomysł.
-Zaklęcia! - wykrzyknąłem.
-Przecież one działają nieprawidłowo - przypomniała Tren,
wyraźnie bojąc się następnej wpadki w rodzaju zamiany tożsamości.
-Jednak może pomogą - upierałem się głupio. Przetrząsnąłem
prawie pusty wór i wyciągnąłem małą białą czaszkę. - Życie! -
powiedziałem.
-Życie? Chcesz powiedzieć, że... że to wskrzesza umarłego?
Wcale tego nie potrzebujesz.
Nie byłem mądry, ale pozostała mi dobra pamięć.
- Pomieszane. To nie życie.
- Och! Chcesz powiedzieć, że to musi być jakiś inny czar -
może taki, który pomoże nam w podróży?
- Uhm -- przytaknąłem i szybko, żeby się nie rozmyślić,
powiedziałem: - Wzywam cię.
Czaszka rozbłysła - i urosła. Pojawiła się krawędź otaczająca jakieś oblicze. Po 
chwili 
przekształciła się w sporą tarczę ozdobioną wizerunkiem ludzkiej twarzy. Tylna 
część czaszki 
stała się uchwytem, za który można było trzymać tarczę lewą ręką.
- Patrzcie! - wykrzyknąłem z zadowoleniem. - Ładna tarcza!
- Gdybyśmy potrzebowali tarczy - ucięła Tren - mogliśmy
wziąć puklerz Rycerza. Czy to pomoże nam w podróży?
Nadal jednak cieszyłem się odkryciem. Jeszcze nigdy nie miałem swojej tarczy, 
gdyż 
barbarzyńcy są zbyt prymitywni, aby robić z niej właściwy użytek. Jednak 
doświadczenia z 
zionącymi ogniem smokami i uzbrojonymi w kopie Rycerzami dały mi pewne pojęcie o 
korzyściach płynących z jej posiadania. Czasem obrona to dobra rzecz,
nawet dla barbarzyńcy. A przynajmniej tak myślałem teraz, kiedy zgłupiałem.
Chwyciłem tarczę w lewą rękę i zasłoniłem się, tnąc powietrze mieczem. Mieliśmy 
teraz dwa miecze, gdyż podniosłem moje ostrze leżące przy uschniętym drzewie, a 
także 
zatrzymałem broń pokonanego Rycerza.
-A masz! - zawołałem, uderzając na fikcyjnego przeciwnika. -
I tak!
Potem uniosłem tarczę, jakbym odbijał wraży cios.
— Chi, chi! Nie możesz mnie sięgnąć!
— Też mi zabawka! - prychnęła zdegustowana Tren. Kobiety
nie rozumieją gier wojennych, które są taką świetną rozrywką dla
młodych mózgów.
Po pewnym czasie miałem dość i zajęliśmy się problemem dalszej podróży.
-Sądzę, że będziemy musieli iść pieszo - powiedziała bez
entuzjazmu Tren. - Jednak to zajmie nam kilka dni i poobcieram
sobie nogi. Do licha z tymi końmi!
-Uhm - przytaknąłem zgodliwie.
Zmierzyła mnie spojrzeniem.
— Nie zostaniesz taki głupi na zawsze - stwierdziła. - Te
zaklęcia przestają działać po kilku dniach, prawda?
— Uhm - odparłem. •- Niektóre.
— Mężczyzna może być użyteczny - powiedziała do siebie. -
Dopóki jestem sama, pod takim czy innym względem jestem za
grożona. Jedynym sposobem pozbycia się tego problemu na dobre
jest wyjście za jakiegoś miłego faceta, niezbyt mądrego...
Popatrzyła na mnie, jakby dopiero mnie zauważając.
-No dobrze, poniosę cię. Przynajmniej w ten sposób tam
dotrzemy.
-Hę?
— Zmienię się w milionogę - postanowiła. - To stwór dziesięć
tysięcy razy większy od stonogi, lecz nie tak groźny jak niklonogi czy
srebronogi, gdyż nie ma metalowych szczypiec. Milionoga nie ma
metalowego szkieletu, dlatego od dziesięcioleci traci siłę. To bezradne
stworzenie, podatne na kaprysy każdego, kto nim kieruje; będziesz
musiał bronić mnie tarczą i mieczem.
— Bezradne?
— Milionogi najwidoczniej tracą wartość przy spotkaniu z czym
kolwiek - powiedziałem. - Aż w końcu wyglądają tak samo zdrowo
jak zawsze, ale nie są prawie nic warte. Może dlatego, że są zrobione
w większości z papieru.
— Z papieru?
- Byłem głupi, ale nawet mnie wydało się to zabawne. Niektóre z nich mają 
pokrycie 
w srebrze - wyjaśniała. - Te
są silniejsze, ale bardzo rzadkie. Stanę się jednym z nich.
- Uhm - przytaknąłem, uspokojony.
Oczywiście, potrwało to chwilę. Najpierw zmieniła kształt, przestrzegłszy mnie 
uprzednio, żebym uważał na drapieżniki, gdyż w trakcie zamiany jest najbardziej 
bezbronna. 
Każdy chciałby mieć miliono-gę! Gdybym był mądrzejszy, pojąłbym, że głównie do 
tego 
mnie teraz potrzebowała. Gdyby mogła bezpiecznie zmieniać swoją postać w 
dżungli, 
zostawiłaby mnie i ruszyła prosto do domu. Jednak musiała zabrać mnie ze sobą. 
Mój umysł 
nie był teraz wiele wart, w przeciwieństwie do mojego ciała, miecza i tarczy. 
Jednak, 
oczywiście, nie wyjaśniła mi tego; powiedziała, że mnie lubi i pragnie mojego 
towarzystwa. 
To stary kawał, na jaki kobiety biorą mężczyzn. A ja. będąc głupi, uwierzyłem 
jej.
Chociaż nawet teraz zastanawiam się, co oznaczała ta wzmianka
0poślubieniu miłego, niezbyt mądrego mężczyzny. Na pewno nie
miała na myśli Maga Jina, a bieg wypadków dowiódł, że nie mnie.
Jednak, jak już mówiłem, naprawdę nie rozumiałem kobiet, nawet
kiedy byłem mądry.
Po godzinie przybrała postać milionogi, zachowując ciężar osoby. Potem 
popracowała 
nad kształtem, powiększając się do tak znacznych rozmiarów, żeby mogła mnie 
unieść - tyle 
że teraz była zbyt rozproszona abym mógł jej dosiąść, gdyż jej masa nie uległa 
zmianie. W 
trzeciej godzinie zwiększyła wagę, aż w końcu stanęła przede mną - stworzenie o 
pięćdziesięciu parach nóg, z jednej strony brązowo-liliowe, z drugiej szaro-
brązowe, pokryte 
różnymi literami
1cyferkami. Miała końską twarz i kłujące spojrzenie, zaś z tyłu
najbardziej przypominała pień drzewa. Ogólnie rzecz biorąc wy
glądała na.zwyczajny papier, ale tłoczenia i inne niewidoczne znaki
czyniły ją całkiem przydatną.
Dosiadłem jej, a sakwę z zaklęciami i zapasowy miecz umieściłem z tyłu. Nigdy 
nie 
jechałem na dziwniejszym stworzeniu - jednak, oczywiście, większość 
dotychczasowych 
doświadczeń zawdzięczałem Pukowi. Jeżeli ta milionoga zdoła mnie nieść, to 
wszystko w po-
rządku.
Stworzenie ruszyło naprzód. To było bardzo interesujące. Najpierw przesuwała się 
do 
przodu para nóg numer jeden, zaraz potem para numer dwa, a po niej para numer 
trzy - i tak 
wszystkie nogi po kolei, niczym fala. Lekko zakołysało mną, gdy ta fala przeszła 
w stronę 
ogona. Tam zawróciła i po chwili pchnęła mnie w przód. Przypominało to pływanie 
po 
spokojnym oceanie - zabawna myśl, skoro nigdy nie żeglowałem po morzu, spokojnym 
czy 
wzburzonym.
Tren-milionoga przesuwała się po nierównościach terenu, nabierając szybkości. 
Wkrótce poruszała się z szybkością galopującego
konia-widma i cierpiałem na chorobę morską od tego kołysania. Jednak mieliśmy 
doskonały czas!
Około południa z nieba spłynął jakiś cień. Spojrzałem w górę i ujrzałem 
krążącego 
tam, wielkiego ptaka. To był ptak-rok i wyglądał na głodnego, a milionoga w sam 
raz 
nadawała się na przekąskę.
- Kryj się! - krzyknąłem, gdyż nie potrzeba wielkiej inteligencji, żeby 
rozpoznać takie 
niebezpieczeństwo.
Tren pomknęła ku najbliższemu powalonemu drzewu, mając nadzieję, że zdoła ukryć 
się pod nim. Zsiadłem, wyjąłem miecz i mocno chwyciłem tarczę. Stałem przed 
obalonym 
drzewem, pod które usiłowała wpełznąć Tren.
Jednak wyglądało na to, że milionodze bardzo trudno ukryć się przed wygłodniałym 
drapieżcą. Rok szybko skorygował kurs i opadł. Ha! Te ptaki są olbrzymie! Wciąż 
zapominam jak duże, dopóki nie napotkam następnego. Gigantyczne skrzydła 
zasłaniały całe 
niebo, a monstrualne szpony wyciągnęły się ku mnie. Po prostu nie można porównać 
ich z 
niczym innym!
Walczyłem już kiedyś z rokiem i wiedziałem, że siły są nierówne. Jednak 
barbarzyński wojownik nie ocenia szans, tylko walczy. Szczególnie wtedy, kiedy 
jest głupi. 
Gdy więc ta łapa wyciągnęła się w moim kierunku, zasłoniłem się tarczą i 
machnąłem 
mieczem. Ostrze trafiło, odcinając koniec pazura. Trysnęła krew i po paru 
sekundach, gdy 
uczucie dotarło do mózgu roka, rozległ się rozdzierający pisk, który wstrząsnął 
chmurami.
Teraz ptak zwrócił na mnie uwagę - na czym wcale mi nie zależało! Podkurczył 
nogę, 
zaczepiając pazurem o krzak rącznika, wyrywając go z ziemi razem z palcami, 
kciukami i 
wszystkim. Opuścił łeb i zmierzył mnie wzrokiem. Dziobnął dziobem wielkości 
paszczy 
średniej wielkości smoka. Już po mnie!
Jednak tarcza odparowała dziobnięcie. Myślałem, że uderzenie dzioba w tarczę 
złamie 
mi rękę, wywróci, a może nawet wbije tarczę W ziemię, ale nie poczułem żadnego 
wstrząsu. 
Dziwne!
Rok ponownie zaskrzeczał, tak donośnie, że pobliskie drzewka przygięły się, 
pękając 
na drewka. a powalone drzewo przetoczyło się, odsłaniając milionogę. Rok znów na 
mnie 
spojrzał, tym razem z góry, i wiedziałem, że zaraz rozkwasi mnie jak owada i 
pewnie wypluje 
na głazy. Te małe ślepia roka jarzyły się krwawo!
Tarcza ponownie osłoniła mnie i tym razem wiedziałem, że to nie moja zasługa. 
Poruszała się sama, ciągnąc za sobą moje ramię! Teraz Zatrzymała się nad głową, 
poziomo, 
blokując upierzony dziób.
Rok uderzył ze straszliwym szczękiem - a ja nie poczułem żadnego wstrząsu. Ptak 
odbił się jak od skalnej ściany; miał wygięty dziób.
Nie byłem zbyt lotny, ale teraz w końcu dostrzegłem światło prawdy - to magiczna 
tarcza! Miała pokonać magiczny miecz, lecz nie była dostatecznie mądra, aby 
rozróżnić typy 
ataku, wiec broniła się przed wszystkim. Samoczynna, przyjmowała cały impet 
uderzenia, 
chroniąc moje ciało przed wstrząsem. Dopóki miałem tę tarczę, nie można było mi 
nic zrobić!
Wielki ptak z potłuczonym dziobem widocznie doszedł do tego samego wniosku. 
Odstąpił, rozłożył skrzydła i wzbił się w powietrze. Podmuch rozpłaszczył 
pobliskie krzaki i 
strącił gałąź z dębu; konar rąbnął o ziemię, a orzeszki posypały się na nas jak 
grad. Tarcza 
jednak osłoniła mnie i przed tym.
Tren wypełzła spod drzewa, trochę wstrząśnięta; jej lekkie jak papier ciało nie 
znosiło 
takich wstrząsów i z lękiem myślałem o tym, co z nim zrobi ulewny deszcz. W tej 
postaci nie 
umiała mówić, ale jestem przekonany, że była zadowolona, iż nie połknął jej rok. 
Ponownie 
wsiadłem na nią i pojechaliśmy dalej na północ.
Wczesnym popołudniem przystanęliśmy przy kępie kilku drzew. Może to dobrze, że 
przyniosłem tę magiczną tarczę w miejsce, gdzie zaatakował mnie magiczny miecz. 
Mimo to, 
w miarę jak atak głupoty stopniowo ustępował - może mój dar zdrowienia działał 
także na 
mózg - coraz bardziej niepokoił mnie kierunek naszej podróży. W końcu Zamek 
Roogna leżał 
zupełnie gdzie indziej.
Tren potrzebowała trzech godzin, aby zmienić się znów w ludzką postać. Najpierw 
rozproszyła się, potem skurczyła do rozmiarów człowieka, a następnie przybrała 
ludzką 
postać.
— Umieram z głodu! - zawołała.
— Dlaczego nie jadłaś w postaci milionogi? - spytałem, starając
się prawidłowo sformułować pytanie, gdyż w obecnym stanie ducha
trudno mi było mówić całymi zdaniami. - Po co zadajesz sobie tyle
kłopotu z powrotem do własnej postaci?
-No, no, poprawia ci się! - napomknęła, niezbyt zadowo
lona. - Nie jesteś nawet w połowie tak głupi, jak zeszłej nocy.
-Wiem - przyznałem z tępym zadowoleniem. W tej postaci
naprawdę była śliczna. Gdybym był mądrzejszy, może wpadłoby mi
do głowy, że skoro mogła zmieniać swoją postać, przybierała jak
najkorzystniejszą. Któraż kobieta, mogąc stać się atrakcyjniejszą, nie
skorzystałaby z tej sposobności?
-Odpowiem na twoje pytanie - rzekła. - Gdybym pozostała
w ciele i masie milionogi, musiałabym je żywić, co wymagałoby
o wiele więcej żywności niż potrzeba mojemu naturalnemu ciału.
Ponadto milionogi odżywiają się takimi rzeczami, jak kapitał, lokaty,
pasywa i budżety; ponieważ nie ma ich tu, musiałaby obejść się
owadami, omszonymi gałązkami oraz innymi paskudztwami, za
którymi nie przepadam. Dlatego zmieniłam się z powrotem w ludzką
postać, żeby jeść ludzką żywność, którą wolę.
Nie wiedziałem, co to zysk, ale rozumiałem, czemu nie chce któregoś zjeść.
— Tylko...
— Tylko jak ludzki posiłek może nasycić głód milionogi? Ponie
waż wystarczy, że nakarmię postać w jakiej pozostaję, kiedy jem.
Gdybym zmalała do rozmiarów komara, mogłabym pożywić się
komarzą porcją, a potem wrócić do ludzkiej postaci i nie być głodna.
Jednak to zabrałoby mi kolejne trzy godziny, a przez cały ten czas
byłabym bezbronna. W postaci komara mógłby mnie połknąć pierw
szy lepszy ptak, a to byłby mój koniec. Dlatego nie lubię zmieniać się
w mniejsze stworzenia i najlepszą wydaje mi się moja własna postać.
To wyjaśnienie było zbyt skomplikowane, jak na mój obecny stopień inteligencji; 
uśmiechnąłem się tylko i ze zrozumieniem pokiwałem głową. Nie ulegało 
wątpliwości, że 
Tren wiedziała, co robi. Ponadto, dlaczego miałbym przesłuchiwać taką uderzająco 
piękną 
kobietę? I co z tego, jeśli używała swoich zdolności, żeby poprawić swój obraz? 
Była piękna.
Prawie nie musiała mieszać mi w głowie; sam zgłupiałem!
Nazbieraliśmy pożywienia i zjedliśmy, a potem porzuciliśmy niebezpieczne 
sąsiedztwo uschniętego drzewa z wejściem do podziemi gnomów i rozbiliśmy obóz na 
noc. 
Tren znowu skuliła się przy mnie, rozejrzawszy się wokół, czy w pobliżu nie 
kręci się jakiś 
bocian.
-Hmm - mruknąłem, usiłując zebrać myśli. - Powinniśmy
jechać na południe...
- Jest jeszcze jeden powód, aby jechać na północ - rzekła szybko. Jakby 
oczekiwała, 
że w miarę odzyskiwania rozumu przypomnę sobie o mojej misji i postanowię 
zmienić 
kierunek podróży. - Powiedziałeś, że wrogie czary umieszczono na trasie twojej 
wędrówki. 
Zatem udając się tam, dokąd zmierzasz, wejdziesz na nie.
— Tak - przytaknąłem. Dobrze rozumiała sytuację.
— A większość tych złych czarów ściąga okropne kłopoty - cią
gnęła. - Jak czarny miecz i amulet zmieniający tożsamość... Wiem,
że załatwiło nas dobre zaklęcie, ale skutek był taki sam jak przy złym
czarze... A jeszcze ten idiotyzm.
— Tak.
— No cóż, jeśli nie udasz się, dokąd zmierzasz, nie napotkasz
zaklęć umieszczonych na twojej drodze, prawda?
-Hę?
— Jeżeli pójdziemy na południe, do Zamku Roogna, gdzieś tam
czeka następna klątwa, aż na nią nastąpisz. Może to stać się w Krainie
Bazylii. Wtedy naprawdę będziemy mieli kłopoty. Jednak jeśli tam nie
pójdziesz, nie natkniesz się na nią. Wobec tego ta droga jest lepsza,
czyż nie?
No, tak - przyznałem z zadowoleniem. Nadal byłem zbyt tępy, aby wziąć pod uwagę 
kwestię przeznaczenia. - - Tylko jak dotrzemy do Zamku Roogna jadąc na północ? 
Uśmiechnęła się w mroku.
-Okrążymy pustynię ruchomych piasków na północy, potem
skręcimy na południe i podążymy bez żadnych przeszkód.
- To miło - zauważyłem, uspokojony.
- Jednak - zauważyła jakby w zadumie - byłoby równie łatwo
skręcić na zachód i wrócić do mojego domu. Tam moglibyśmy na
zawsze pozostać razem.
Zdawało mi się, że coś podobnego mówiła poprzedniej nocy, ale przerwał nam 
bocian. 
Dziś byłem odrobinę mądrzejszy.
- A co z moją misją? - spytałem.
- Pozwól, a pokażę ci, jak mogłoby być - powiedziała. - Po
tem zdecydujesz, co z misją.
- No cóż... -- odparłem niepewnie, rozdzierany poczuciem
obowiązku i jej urodą.
Przekręciła się i przylgnęła do mnie nagim ciałem. Podsunęła mi śliczną buzię do 
pocałunku. Zapomniałem o mojej misji. Objąłem ją ramionami i...
Usłyszałem jakiś dźwięk. Tren zdrętwiała.
-Ktoś tu jest! - szepnęła z przestrachem.
Wymacałem w ciemności miecz i tarczę. Po chwili określiłem kierunek; dźwięk 
dochodził od drzewa z ukrytym wejściem.
-Gniczyje Gnomy - szepnąłem. - Na polowaniu.
-Nie chcę ich więcej widzieć na oczy! - rzekła.
- Pójdę i pozabijam je. Z tarczą i mieczem, w moim własnym
ciele to będzie łatwe.
- Nie bądź głupi. To nie...
-Przecież ja jestem głupi! - zaprotestowałem.
Zachichotała.
-Jesteś, w tej chwili. Jednak zaufaj mi, Jordanie; nie musimy
atakować tych gnomów. Wyszli nazbierać owoców do jedzenia, a nie
szukać nas, ponadto wcale nie są tacy źli. Jeśli pozabijamy mężczyzn,
ucierpią ich gnomiczki. Wystarczy, że będziemy cicho, a ominą nas.
Leżeliśmy cicho, chociaż zastanawiałem się, jak stwory wkładające obcych do 
garnka 
można uznać za „nie takie złe". Tren miała rację; gnomy przeszły obok i nie 
zauważyły nas. 
Musieliśmy jednak przeczekać przez pewien czas i w końcu zasnąłem. Cokolwiek 
zamierzała 
Tren, owej nocy nie doszło między nami do niczego. Gnomy uratowały mnie od... od 
czego?
Rano po posileniu się Tren wróciła znów do postaci milionogi i ruszyliśmy na 
północ. 
Po południu dotarliśmy do ogromnej rozpadliny, której żadne z nas nie pamiętało. 
Dziwne, 
ponieważ była o wiele za duża, aby ją ignorować. Zatrzymaliśmy się i Tren 
przybrała swoją
postać, podczas gdy ja gromadziłem żywność, jadłem i robiłem szałas z gałęzi. Na 
niebie w kierunku południowym dostrzegliśmy kilka wielkich, krążących cieni; 
wiedzieliśmy, 
że ptaki-roki były złe i szukały nas.
— Nie możemy tu zostać ani znów ruszyć na południe - rzekła
Tren. - Wczoraj dzielnie walczyłeś, żeby bronić mnie przed tym
wielkim ptakiem, za co jestem ci głęboko wdzięczna, ale jeśli napadnie
na nas całe stado, będziemy zgubieni.
— A dokąd możemy pójść? - spytałem ze zdumieniem.
— Przyjmę inną postać, taką, która może przebyć tę rozpad
linę - oświadczyła. - Zacznę wcześnie, więc o świcie będę gotowa
i zabiorę cię ze sobą. Tylko, że...
— Hę? - spytałem.
-Nie jestem pewna, w którą stronę ruszyć.
Byłem sprytniejszy niż przedtem.
-Na wschód, abyśmy potem mogli skręcić na południe, do
Zamku Roogna.
Westchnęła.
-Tak, oczywiście. Jednak ja nie chcę iść do Zamku Roogna;
chcę wrócić do domu - a więc skręcić na zachód.
-Och - rzekłem z rozczarowaniem - a zatem żegnaj.
Usiadła przy mnie w naszym szałasie.
— Jordanie, jesteś mi potrzebny - przekonał mnie o tym epizod
z ptakiem-rokiem. Jesteś silny, dzielny i dobry, nawet kiedy jesteś
głupi. I myślę, że ty też mnie potrzebujesz, gdyż nasze talenty
uzupełniają się. Musimy podróżować razem, a nie chcę żadnych
kłótni o kierunek, kiedy będziemy na skraju przepaści, otoczeni przez
ptaki-roki.
— Tak - zgodziłem się. Wiedziałem, że to byłaby niemiła
sytuacja. A Tren była taka śliczna w gasnącym blasku słońca, że nie
mogłem oderwać od niej oczu.
— Jednak ty chcesz iść do Zamku Roogna, a ja do mojego domu.
Mamy tu zasadniczy konflikt interesów.
— Muszę spełnić moją misję - powiedziałem, pojmując, że nie
powinienem mówić jej „żegnaj"; nie mogłem jej puścić.
— Czy w żaden sposób nie mogę skłonić cię, żebyś poszedł ze
mną? - spytała.
Byłem jednak wciąż dostatecznie głupi, żeby upierać się nadal.
— Muszę zabrać cię do Zamku Roogna lub zginąć - rzekłem. -
Tak jak bocian, muszę dostarczyć przesyłkę.
— Mimo że mógłbyś być ze mną na zawsze i dzielić wszystko? -
^pytała, przysuwając się bliżej. - Mimo że wracając ze mną na
Zamek Roogna oddasz mnie Jinowi i spowodujesz upadek zamku?
Czułem się jak nędznik i głupiec, którym byłem. - Tak.
- Jesteś zbyt nieprzekupny, żeby miało ci to wyjść na zdrowie,
barbarzyńco!
- Tak.
Na chwilę odwróciła twarz. Potem znów na mnie spojrzała.
-Ty jesteś tym mężczyzną, którego chcę poślubić, Jordanie,
a nie Mag Jin! Jesteś dzielny, silny, uczciwy i miły, podczas gdy on jest
bardziej podstępny niż przypuszczasz. Proszę, proszę cię - chodź ze
mną!
Teraz już otwarcie mówiła o naszym małżeństwie. Pokusa ogarnęła mnie jak podmuch 
wichru. Miała wszystko, czego oczekiwałem od kobiety - a przynajmniej tak 
myślałem wtedy 
- a jednak nie mogłem postąpić tak, jak tego oczekiwała. Nie byłem złodziejem - 
nawet w 
miłości. Nie odpowiedziałem.
-Pokażę ci! - powiedziała, prawie z gniewem. Niemal rzuciła
się na mnie, obejmując, całując i pieszcząc. Przebywałem w jej ciele
i znałem różnicę między kobietą a mężczyzną, lecz teraz była równie
agresywna jak mężczyzna.
A ja, jak idiota, którym byłem, nie zastanowiłem się nad jej niezwykłym 
zachowaniem. Kobiety rzadko rzucają się na mężczyzn, których nie zamierzają 
poślubić. 
Ponieważ jednak byłem głupi, a ona dobrze wybrała moment, licząc na moją 
głupotę, nie 
nabrałem podejrzeń. Udzielił mi się jej pośpiech. Zachowałem się tak, jak 
chciała i 
wiedziałem, że kocham ją miłością absolutną i wieczną, cokolwiek się zdarzy.
Większej głupoty świat nie widział.
Obudziła mnie wcześnie rano, przed świtem.
-Jordanie, muszę rozpocząć przemianę - powiedziała. - Ko
cham cię. A ty mnie kochasz?
Byłem już mądrzejszy niż przedtem, lecz to już nie miało żadnego znaczenia.
- Tak - powiedziałem.
- Pójdziesz ze mną?
Czułem się tak, jakby pękało mi serce.
- Nie.
- W żaden sposób nie mogę odwieść cię od twojego zamiaru?
- Nie.
Westchnęła.
-A więc muszę iść z tobą, chociaż to przyniesie nieszczęście nam
obojgu.
Wygrałem. Dlaczego byłem taki zgnębiony?
Zaczęła zmieniać się, stadium za stadium, i trzy godziny później, gdy świt 
nieśmiało 
zajrzał do mrocznej rozpadliny, była gotowa. Stała się gigantycznym ślimakiem, o 
muszli 
wielkości małego domu.
Wspiąłem się na skorupę, przywiązawszy na plecach tarczę oraz dwa miecze, i 
mocno 
chwyciłem się nierówności. Sakwa z kilkoma pozostałymi zaklęciami wisiała mi u 
pasa. Nic 
mnie nie strąci z muszli - taką miałem nadzieję.
Ślimak pełznął w kierunku przepaści. Przystanął na skraju i znalazł zaokrągloną 
krawędź, a potem prześlizgnął się przez nią i zaczął pełznąć po skalnej ścianie.
Teraz musiałem mocno trzymać się skorupy! Pod nami ziała przerażająca czeluść; 
gdybym spadł, roztrzaskałbym się o skalne dno - a tym razem nie było widmowego 
konia, 
który pozbierałby moje szczątki. Gdyby lepki spód Tren odpadł od skały, ona też 
runęłaby - 
bez nadziei na powrót do życia. Pojąłem, dlaczego nie chciała żadnych sporów w 
tym 
momencie. Sam byłem zdenerwowany.
Utrzymała się jednak i powoli ześlizgiwaliśmy się w dół po urwisku. Gdyby 
postanowiła skręcić na zachód, nie mógłbym jej powstrzymać, ale zgodziła się iść 
na wschód 
i dotrzymywała słowa. Teraz wiedziałem, że nigdy nie sprowadziłbym tej istoty do 
Zamku 
Roogna bez jej zgody. Posłużyła się miłością, żeby nakłonić mnie do przejścia na 
jej stronę; 
tymczasem to ja ją namówiłem. A przynajmniej tak uważałem, w mojej głupocie.
Usłyszałem jakiś dźwięk i spojrzałem w dół. Dużo niżej ujrzałem ogromnego, 
sześcionogiego smoka krążącego po dnie rozpadliny, najwyraźniej mającego 
nadzieję, że 
spadniemy. Tak bardzo pragnął posmakować naszych ciał, że nieustannie prychał 
obłoczkami 
pary.
Nagle dosłyszałem inny odgłos i podniósłszy głowę zobaczyłem małego ptaka-roka. 
Te wielkie ptaszyska w końcu znalazły nas!
Rok runął w dół i pojąłem, że jesteśmy zgubieni, gdyż nawet mały rok jest 
gigantycznym stworzeniem. Denerwowało mnie, że nie mogę bronić się przed nim; 
czułem 
się podobnie, kiedy przebywałem w ciele Tren i napotkałem gryfa. Otępiała 
podświadomość 
podsuwała mi jakąś myśl. Czy gryfy i roki mają coś wspólnego? Jakąś słabostkę, a 
przynajmniej przyzwyczajenie? W jaki sposób powstrzymałem gryfa?
Rozpacz jeszcze raz spowodowała przypływ geniuszu. - Pfuj! - wrzasnąłem, 
krzywiąc 
się groteskowo. Roki były wielkie, lecz miały doskonały wzrok i słuch. - - Ten 
ślimak ma 
okropny smak. Kwaśny! Śmierdzący! Ta skorupa jest pełna ropy!
Rok był mały; czy rozumiał, co mówię? Czy da się oszukać? Dorosły ptak mógłby 
być 
zbyt sprytny, ale...
Śmignął obok, a podmuch jego skrzydeł prawie oderwał nas od ściany. Przywarliśmy 
do niej, bezradnie ześlizgując się w dół, a ptak odleciał. Mój podstęp udał się! 
Niektóre 
ślimaki mają paskudny smak, więc może dlatego rok uwierzył mi. Prawdę mówiąc, te 
olbrzymie ptaki, trochę ociężałe, nie były najsprytniejszymi stworze- niami w 
Xanth. Jednak 
młody rok z pewnością na początku próbował zjadać wszystko, co się rusza, zebrał 
więc 
wiele przykrych doświadczeń i chciał uniknąć następnych. Może rzeczywiście 
połknął kiedyś 
muszlę pełną ropy.
Tren zdołała zatrzymać się z poślizgiem, a potem podjęła powolny marsz na wschód 
i 
po pewnym czasie wydostała się z rozpadliny na równinę. Ruchome piaski pozostały 
za nami; 
teraz mogliśmy bezpiecznie podążyć na południe.
Puściłem skorupę, ale ramiona zesztywniały mi od długiego trzymania; z trudem je 
oderwałem od muszli. Tren była tak zmęczona, że natychmiast zasnęła. Jednak 
dokonaliśmy 
tego.
Przed nami, o czym nie wiedziałem, było okrutne kłamstwo.
15. OKRUTNE KŁAMSTWO
Po jakimś czasie Tren znów przybrała ludzką postać; wyglądała na wyczerpaną. 
Przyniosłem jej jedzenie i picie, a ona pocałowała mnie i odpoczywaliśmy przez 
jakiś czas, 
po prostu ciesząc się swoim towarzystwem.
- Muszla pełna ropy? - skrzywiła się.
- No cóż, uwierzył - powiedziałem, lekko zmieszany.
- Nigdy nie wybaczyłabym ci, gdyby nie uwierzył - powie
działa. - No tak, ruszajmy.
- Przecież jesteś zmęczona. Pozwól, że teraz ja cię poniosę. Zmień się w coś 
małego. 
Uśmiechnąła się.
-Po prostu rozproszę się; to zajmie mniej czasu.
Tak też zrobiła. Kiedy była jak dym, rzeczywiście podobna do swojej matki-
demona, 
objęła mnie delikatnymi ramionami, a ja poszedłem na południe, niosąc ją bez 
trudu. Kiedy 
przelatujący dwunożny smok chciał nas ugryźć, Tren po prostu podleciała i 
szepnęła do niego 
„buu!" •- po czym biedaczysko zwiał, jakby zobaczył ducha. I tak nie obawiałem 
się go: 
miecz, tarcza i głupota praktycznie czyniły mnie odpornym na wszelkie ataki. 
Nasze 
zdolności uzupełniały się, czyniąc podróż bezpieczną i łatwą. Tworzyliśmy dobry 
zespół.
Tego dnia przebyliśmy długą drogę i obozowaliśmy niedaleko od Zamku Roogna. 
Tren zgęstniała, wracając do swej naturalnej i ślicznej postaci. Objęła mnie.
-To może być nasza ostatnia noc, Jordanie - powiedziała ze
smutkiem.
— Musimy powiedzieć Magowi Jinowi o naszej miłości - rzek-
Jem. - Może wtedy nie zechce cię poślubić. Niektórzy mężczyźni
wolą sami zdobywać serce damy.
— Taka myśl przyszła mi do głovy - przyznała. - Kiedy mnie
przyprowadzisz, Jin zwycięży i stani< się następnym Królem Xanth,
i na pewno będzie dobrze rządził krainą. Jednak jeśli mnie odprawi
i odeśle precz, zamek nie runie, a ja mogę być twoja. Tylko, że...
— Tak? - spytałem. Ten plan adawał się całkiem sensowny.
— Jest jeszcze Jang - odparła niechętnie. - Jang jest zły. On nie
przejmuje się zasadami, włącznie z faktem, że teraz należę do innego;
może właśnie dlatego wybierze mnie
— Przecież nie chcesz zostać z Jmgiem! - protestowałem.
-Jordanie, mogę nie mieć wyboru.
Pocałowała mnie namiętnie jesza.e raz.
-Widziałeś moc jego zaklęć. Żaden zwykły człowiek, dobry czy
zły, nie zdoła oprzeć się mocy Maja; dlatego Królem jest zawsze
Mag. Jeśli przyprowadzisz mnie p»d Zamek Roogna, ale nie do
środka, wtedy Jang wygra i obejmie władzę, a on może bardziej niż
Jin chcieć potwierdzenia swoich prtw do tronu przez małżeństwo
z córką poprzedniego Króla. Czasem najmniej godni najbardziej
pragną dowieść swej prawości. Już ne będę mogła zagrozić, że rzucę
się w... w... w coś tam; nie zdołam uciec.
Wzięła mnie za rękę i spojrzała v oczy.
— Cokolwiek się stanie - pamiętaj, że kocham cię, Jordanie.
— A ja kocham ciebie!
Potem zaczęła śpiewać swoją cichą, smutną piosenkę, a jej głos był tak 
niesamowicie 
piękny, że łzy slanęły mi w oczach. Kiedy jej słuchałem, wydało mi się, iż 
niebawem 
wydarzy się jakaś okropna tragedia. Byłem jednak zbyt tępy, żeby się tego 
domyślić albo 
zastanawiać się, skąd ona o tym wi«.
-Przykro mi, że nie pozwoliłem ci zabrać twojej lutni - powie
działem Tren.
Przykryła moją dłoń swoją delikatną, białą rączką.
-Wybaczam ci, Jordanie.
Ona też miała łzy w oczach.
Rankiem wyruszyliśmy pieszo w naszych własnych postaciach do Zamku Roogna. 
Nie był daleko i "ren nie chciała, aby jej wygląd budził jakieś wątpliwości, 
żeby unikrąć 
nieporozumień co do sukcesu mojej misji. Trzymaliśmy się za ręce, lecz było nam 
ciężko na 
sercu. Cóż jednak mogłem zrobić? Dóbr/ barbarzyńca zawsze wypełnia swoją misję.
Zobaczyliśmy kopułę najwyższej wieży, sterczącą między drzewa-tni na południu. 
Tren przystanęła, żeby mnie pocałować.
-Kocham cię, Jordanie - posiedziała jeszcze raz.
l ja, głupiec, uwierzyłem jej. Nawet teraz, oglądając to na gobelinie, nie mogę 
uwierzyć, że mogła kłamać; całe jej zachowanie świadczyło o smutku z powodu 
nadchodzącego rozstania. Czasem chciałbym... Jednak, oczywiście, teraz nie 
jestem już takim 
idiotą, jak wtedy. Doświadczenie było mi aż nadto okrutnym nauczycielem.
Doszliśmy do kręgu rosochatych, starych drzew otaczających zamek. Nadal nie 
lubiły 
mnie. Opuściły gałęzie, aby zagrodzić nam drogę. Dobyłem miecza.
-Powiedziałem wam już, drzewa, że odrąbię każdą gałąź, która
stanie mi na drodze - rzekłem. - Muszę dostarczyć ten obiekt do
zamku i uczynię to. Teraz z drogi!
Tym razem jednak nie ustąpiły od razu. Wściekły, zacząłem rąbać konary, 
spełniając 
groźbę, a zranione drzewa skrzypiały z bólu i tryskały kolorową żywicą, lecz nie 
ustępowały. 
Były równie głupio wierne straconej sprawie, jak ja.
-One wiedzą - rzekła Tren. - Pamiętają klątwę. Nie dbają
0to, kto będzie Królem Xanth; one tylko chronią Zamek Roogna.
Jordanie, wierz mi, twoja misja zakończy się tragedią.
-Obiecałem przyprowadzić cię i zrobię to - mruknąłem,
wyrąbując sobie drogę.
Zrezygnowana, opuściła głowę.
-Gdybyś tylko właściwie ulokował swoją lojalność, jakimże
byłbyś bohaterem!
Nie wiedziałem, co miała na myśli, więc zignorowałem to. Przedarcie się przez 
drzewa zabrało sporo czasu, ale z determinacją barbarzyńcy utorowałem sobie 
drogę przez 
oporne drzewa. Weszliśmy do ogrodu, gdzie rosły wspaniałe owoce i orzechy.
Zgłodniałem po niedawnym wysiłku, więc sięgnąłem po wielkie, czerwone.jabłko - a 
ono odsunęło się. Zamrugałem oczami, po czym sięgnąłem po inne - i ono również 
nie dało 
się złapać.
-Tego już za wiele! - warknąłem, nie aż tak tępy, żeby nie zro
zumieć zniewagi. - Albo dostanę kilka owoców, albo zacznę rąbać!
Obszedłem pień, ścigając umykający owoc. Z pobliskiej czereśni spadła bomba 
czereśniowa. Wybuchła przy zetknięciu z ziemią, obsypując mi nogi żwirem. 
Odskoczyłem - i 
niemal wpadłem na drzewo granatu.
-Uważaj! - zawołała Tren.
Spadł na mnie granat, ale zdołałem złapać go w powietrzu
1odrzucić, zanim eksplodował. Wybuch wstrząsnął ogrodem i ze
wsząd posypały się owoce. Eksplodowało jeszcze kilka czereśni, lecz
moja tarcza osłoniła mnie przed odłamkami.
-One wiedzą - powtórzyła Tren.
Pogroziłem czereśni mieczem, ale nie śmiałem jej ściąć, gdyż spadające owoce 
rozerwałyby mnie na strzępy. W Mundanii można
sobie ścinać drzewa czereśniowe, ale nie w Xanth. Co do granatów, to słyszałem - 
ale 
oczywiście nie uwierzyłem - że w Mundanii one nie rosną na drzewach; podobno 
mają 
wyrastać wprost z ziemi, po jednym na każdej roślinie. Śmieszne! Może mamy 
jeszcze 
uwierzyć w to, że mundańskie czereśnie i granaty nie wybuchają.
Weszliśmy na równinę otaczającą zamek. Tam ujrzeliśmy wyjątkowo nędzne 
zbiegowisko - tuziny zombich. Ziemia osypywała się z ich ramion, co dowodziło, 
że dopiero 
co wyszły z grobów. Gnijące ciało odpadało z bielejących piszczeli. Czaszki 
spoglądały 
pustymi oczodołami.
— Zombie powstają, gdy Zamkowi Roogna grozi niebezpieczeń
stwo - rzekła Tren. - Wiedzą, że gdy tylko postawię nogę w zamku,
ten upadnie. Kiedy byłam dziewczynką, przybył tu zabłąkany smok
i zombie stawiły mu czoło. Cały był pokryty śluzem i pleśnią, zanim
zrezygnował. Czy jesteś pewien, że...
— Mam misję - odparłem z uporem. Pewnie wspominałem o za
kutych łbach barbarzyńców, szczególnie tych głupich. Dobyłem mie
cza, wysoko uniosłem magiczną tarczę i ruszyłem na okropnego wroga.
Zombie nie były tchórzami, muszę im to przyznać! Rzuciły się na mnie tak, jakby 
życie było im niemiłe. Moja tarcza parowała ciosy, a miecz odcinał ramiona, nogi 
oraz głowy 
- jak popadło. Wkrótce cały teren był usłany kawałkami zombich. Tren musiała 
wykorzystać 
prawie pustą sakwę z zaklęciami, aby osłonić się przed latającym w powietrzu 
mięsem; z 
jakiegoś powodu wyraźnie nie lubiła, jak wpadało jej we włosy, na suknię czy na 
pantofelki. 
Kobiety są czasami takie drobiazgowe. W końcu ostatni zombie został pocięty na 
groteskowe 
kawałki i droga do zamku stanęła przed nami otworem.
Wziąłem Tren za rękę i powiodłem naprzód. Szła niechętnie, lecz nie opierała 
się.
Doszliśmy do fosy. Most był podniesiony, a potwory w pełnej gotowości. No cóż, 
już 
walczyłem z różnymi potworami.
Musiałem jakoś opuścić most, żeby Tren mogła przejść. Nie miałem zamiaru 
wprowadzać jej w błoto! Kiedy ona znajdzie się w Zamku Roogna, moja misja 
zostanie 
szczęśliwie zakończona, mimo wszystkich machinacji Janga. Wtedy i dopiero wtedy 
będę 
mógł odpocząć. Może odzyskam Tren, a może nie. W każdym razie wykonam zadanie.
-Zaczekaj tu - powiedziałem. Wskoczyłem do fosy. Oczywiś
cie, najbliższy potwór zaatakował mnie, szeroko otwierając zębatą
Paszczę.
Moja tarcza uniosła się, blokując uderzenie i kły wbiły się w nią. Potwór 
zastygł na 
moment z tarczą w pysku; dwa kły wystawały za Itrawędź tarczy, ociekając śliną, 
a małe 
oczka spoglądały na mnie ze zdziwieniem. Uniosłem wierny miecz i uderzyłem, 
odcinając 
koniec pyska razem z kłami. Potwór skrzeknął boleśnie, tryskając krwią i śliną. 
Podejrzewam, 
że nie był zadowolony. Walka z potworami to czasem nieprzyjemne zajęcie.
-Słuchaj, potworze - powiedziałem. - Mam tu robotę, tak
samo jak ty. Przechodzę przez fosę i opuszczam most. Jestem
barbarzyńskim wojownikiem, obecnie niezbyt sprytnym, i zabijanie
potworów to mój zawód. Albo pozwolisz mi spokojnie robić swoje,
albo zostaniesz porąbany na kawałki. Wybieraj.
I nie czekając na odpowiedź, zacząłem brodzić w gęstej mazi. Tak trzeba 
rozmawiać z 
potworami - krótko i stanowczo.
Potwór zastanowił się. Był stary, w kiepskiej formie, niezdolny wykrzesać z 
siebie 
młodzieńczą dzikość, a ja zadałem mu bolesną ranę. Zapewne już od lat nie 
skonsumował 
dziewicy. Zanim postanowił jeszcze raz zaatakować, przeszedłem przez fosę.
Wdrapałem się do wieżyczki kryjącej mechanizm zwodzonego mostu. Nikogo tam nie 
zastałem; zamku nie pilnowały już straże, co było częścią jego problemów. 
Drzewa, zombie 
oraz potwory nie mogły wiele zdziałać bez kompetentnych ludzi. Nowoczesne pole 
bitwy 
wymaga zintegrowanych działań. Gdyby w Zamku Roogna, który przez czterysta lat 
opierał 
się wszelkim atakom, byli ludzie, nie zdołałbym go zdobyć. Kiedy Mag Jin 
zostanie Królem, 
na pewno wzmocni obronę, zakładając, że zamek będzie jeszcze stał. Zluzowałem 
łańcuch i 
opuściłem most, aż opadł z głuchym łomotem. Wszedłem nań.
-Teraz możesz przejść! - zawołałem do Tren.
Ruszyła niechętnie, a ja wyszedłem jej naprzeciw. Jeszcze ten krótki odcinek 
przez 
fosę i będzie po wszystkim.
-Może wystarczyłoby, gdybym została na moście i nie dotykała
zamku - rzekła Tren. - Wtedy mój ojciec przekonałby się, że
wykonałeś zadanie.
- Może - zgodziłem się. Naprawdę nie chciałem, żeby Zamek Roogna upadł.
Tren przystanęła, podniosła coś, co leżało na skraju mostu.
-Co to? - zapytała. - Wygląda jak...
Wyciągnąłem rękę. To była mała, czarna kula. Kiedy wziąłem ją w palce, 
zobaczyłem 
drugą stronę. Ujrzałem dwa puste oczodoły i wyszczerzone zęby.
-To czarna czaszka! - krzyknąłem, usiłując odrzucić ją od
siebie.
Za późno. Zły amulet błysnął i padłem trupem.
-Jordanie! - zawołała Tren, gdy stoczyłem się z mostu na
murawę przy fosie. Chciała mnie złapać, lecz już nic nie mogła dla
mnie zrobić - byłem martwy. W sakwie znajdowały się przeciwczary,
ale nie wiedzieliśmy, którego użyć, a ponadto tylko ja mogłem go
rzucić, ale ponieważ byłem już martwy, nie byłem w stanie tego zrobić. Zły czar 
zadziałał znacznie szybciej niż powinien.
Po drugiej stronie fosy pojawiła się jakaś postać. To był Mag Jin.
-A więc przyszłaś do mnie w końcu. Księżniczko Tren - rzekł. -
Ten barbarzyńca spisał się dobrze.
Przez chwilę stała bez ruchu, patrząc na niego.
— Misja jeszcze nie została zakończona - powiedziała.
— Możesz przejść na drugą stronę i dokończyć ją.
— A wtedy Zamek Roogna upadnie - rzuciła pogardliwie.
— Twój ojciec pragnie jednak tego związku - przypomniał jej
Jin. - Możemy zbudować inny zamek.
— Nie taki jak ten!
— Chodź, piękna kobieto - poprosił Jin. -- Ten głupi bar
barzyńca oddał życie, żeby cię tu sprowadzić. Czy chcesz, aby jego
ofiara była daremna?
— Ba! - zawołała Tren. - Jestem córką demona; nie mam
sumienia. Chcę tylko ocalić zamek, w którym dorosłam, jedyne
miejsce, gdzie byłam szczęśliwa. Teraz będę żyła po swojemu. Nie
pozwoliłbyś mi na to, gdybyś doszedł do władzy, Magu.
-Ach tak - dziewica zamierza uciec z barbarzyńcą, gdy ten
ożyje.
Gdybym był wtedy żywy, zdumiałbym się; sądziłem, że Jin nic nie wie o moim 
darze. 
Jednak, oczywiście, Magowie zwykle wiedzą więcej niż się zdaje; na tym też 
opierają swoją 
moc.
— Skądże, Magu! Ten osioł chciał tylko wykonać swoją misje -
przyprowadzić mnie do ciebie, Jinie. Próbowałam go uwieść i odwieść
od tego, lecz ten głupiec nie dał się przekonać. Tylko pozbywając się
jego mogę uwolnić się od ciebie.
— Przecież nigdy nie pozbędziesz się go, Księżniczko, gdyż jego
nie można zabić. To był mój as w rękawie przeciw machinacjom
Janga. A zatem możesz przejść przez most i wyjść za mnie.
— Pozbędę się i jego, i ciebie! - krzyknęła. - Wiem, co zrobić,
żeby nie ożył!
Podniosła mój miecz i zamachnęła się. Magiczna tarcza usiłowała podnieść się i 
osłonić mnie, ale jej zaklęcie już nie było nowe, a ja nie żyłem, więc nie 
zdołała. Po chwili 
Tren odcięła mi rękę trzymającą tarczę i było po wszystkim. Potem odrąbała mi 
kończyny, 
odcięła głowę i przecięła kadłub na dwie części. Wyglądałem jak rozłożony 
zombie, z tą tylko 
różnicą, że wokół było znacznie więcej krwi.
-Ten dureń już nie będzie mnie niepokoił! - sapnęła, zatykając
moją głowę na miecz i niosąc ją do ogrodu.
Jin stał i patrzył, dokąd szła.
-A więc postanowiłaś uniemożliwić barbarzyńcy wypełnienie
misji? - zawołał za nią. -Właśnie! - odkrzyknęła, znikając wśród drzew.
Minęła chwila. Tren wróciła, żeby nadziać na miecz następny kawałek mojego 
ciała.
— I odmawiasz przejścia przez most i poślubienia mnie? - zapy
tał Jin, jakby chodziło o rutynowe czynności.
— Dobrze zrozumiałeś, Magu - przytaknęła, odnosząc drugi
fragment w innym kierunku.
Kiedy znów wróciła, Jin spytał:
-Wbrew życzeniu umierającego ojca?
-Gdyby ojciec znał prawdę, zmieniłby to życzenie.
Odmaszerowała w jeszcze innym kierunku z trzecim kawałkiem.
Kiedy pojawiła się znowu, Jin zapytał:
-Czy nie wiesz, że jeśli ja nie zostanę Królem, będzie nim mój
zły brat?
-Jasne, że wiem! - zawołała. - Co mnie to obchodzi?
Zabrała czwarty kawałek, żeby go zanieść gdzie indziej. Kiedy
znów wróciła, Jin rzekł:
— Czy nie zdajesz sobie sprawy, że jeśli nie wyjdziesz za mnie,
będziesz musiała poślubić Maga Janga?
— Może Jang mnie nie zechce. A nawet gdyby, to nie każe mi
mieszkać w Zamku Roogna - odparła, nadziewając na miecz piąty
kawałek moich zwłok i odnosząc go. Wkrótce powróciła po przedo
statni fragment.
-Dlaczego wolisz Maga Janga? - dopytywał się Jin.
Tren przystanęła na moment.
-No cóż, mówiąc szczerze, pochodzę od demona. Wolę zło od
dobra, a Jang jest zły.
Odeszła w głąb ogrodu.
- Barbarzyńcy mówiłaś co innego - rzekł Jin, gdy przyszła po
ostatni kawałek.
- Powiedziałam mu, że jestem kłamczuchą. To akurat było
prawdą.
Odeszła z siódmą częścią mojego ciała. Kiedy wróciła, Jin spróbował jeszcze raz.
— Barbarzyńca jest martwy, lecz ty możesz jeszcze przyjść do
mnie. Proszę cię, królewska córko, ostatni raz...
— Och, przestań się wygłupiać! - krzyknęła, podnosząc magicz
ną tarczę i rzucając ją do fosy. Potem cisnęła za nią mój miecz. -
Myślisz, że nie znam twojego sekretu?
- Sekretu, Księżniczko?
- Przecież Jin jest tylko białą, a Jang czarną stroną tej samej
osoby. Nie współzawodniczycie o to, który Mag zostanie Królem,
lecz o to, która część osobowości będzie dominująca. Ponieważ ta
decyzja należy do mnie, ja wybieram - i wybrałam Janga. Chodź do
mnie, wcielenie zła, gdyż ja nie przyjdę do ciebie! Ceną za mnie będzie 
opuszczenie 
na zawsze Zamku Roogna.
— Tak się stanie! - rzekł Jin. Odwrócił się, łopocząc płaszczem,
a kiedy to zrobił, szata zmieniła barwę, a on stał się odzianym na
czarno Jangiem. Przeszedł przez zwodzony most i wziął Tren za
rękę. - Dobrze się spisałaś, zła istoto! - powiedział jej. - Nawet
uwiodłaś barbarzyńcę, wiedząc, że nie mogę tknąć czystej kobiety.
— Tylko Jin mógłby to zrobić - przytaknęła, całując go. -
Doskonale umieściłeś ostatnie zaklęcie. Ten osioł nigdy nie spodzie
wał się go na moście!
— Dziękuję. Oczywiście wiesz, że sprawdzałem cię? Obawiałem
się, że możesz darzyć uczuciem tego barbarzyńcę, chociaż wiedziałem,
jaką jesteś dobrą aktorką. Dlatego postarałem się...
— Darzę go uczuciem - rzekła. - Pogardy! Był durniem, zanim
jeszcze spadł na niego twój czar idiotyzmu. A zmieszanie czarów Jina
było wprost genialnym posunięciem! Mimo to niewiele brakowało,
gdyż barbarzyńca był najbardziej upartym durniem, jakiego widzia
łam w życiu.
— Trudne zwycięstwa są cenniejsze - odparł Jang. - Wiedzia
łem, że wygram, jednak dla zachowania pozorów postarałem się, żeby
wynik zdawał się niepewny.
— No dobrze, Zły Magu, teraz będziesz Królem. Zabierz mnie
stąd i rób ze mną co chcesz.
— Już jestem Królem. Twój ojciec umarł wczoraj.
Tren zesztywniała. Jeżeli zależało jej na czymkolwiek, to tylko na ojcu.
— A więc mogłam zabić barbarzyńcę zeszłej nocy i mój ojciec nie
>wiedziałby się! Dlaczego mnie tak dręczyłeś?
— Taki mam charakter - odparł Jang. - Podobny do twojego.
zdradziliśmy wszystko, co było dobre w Xanth. Uśmiechnęła się.
— Tak.
— A teraz całkowicie zaniedbamy spraw Xanth, pozwalając
~mkowi Roogna obrócić się w ruinę. Ja zajmę się przygotowywa
łem wszelkiego typu zaklęć i kto wie, jakie szkody poczynią one
przyszłych wiekach, kiedy zostaną odkryte, natomiast ty...
-Natomiast ja będę przybierała najdziwniejsze kształty, jakich
io zapragniesz, dla twej grzesznej przyjemności - dokończyła Tren.
Odeszli razem, porzucając zamek, dopełniwszy swego okrutnego
kłamstwa.
Oczywiście, byłem martwy, więc niewiele mnie to obchodziło. Jednak mój duch 
pozostał w miejscu, gdzie zginąłem, i oburzył się widząc, jak Tren podle 
zdradziła mnie i 
Xanth. Przez cały czas spiskowała ze Złym Magiem... Przecież Zły Mag i Dobry Mag 
byli 
jedną i tą samą osobą! I Tren wiedziała o tym! A jednak wybrała Zło! Przez cały 
czas igrała 
ze mną, głupim barbarzyńcą! Kiedy udało mi się sprowadzić ją do Zamku Roogna, 
musiała 
się zdradzić. Dlaczego byłem taki ślepy?
No właśnie, dalczego? Przecież tylko dlatego mnie wybrali! Jeśli wiedzieli, 
którą 
drogą podążę w trakcie misji, przewidzieli również moje wcześniejsze czyny, 
sprowadzając 
mnie na zamek dokładnie wtedy, gdy potrzebowali takiego durnia. Jakim sposobem 
zwykły 
barbarzyńca mógłby rozwikłać zawiłą intrygę cywilizowanych ludzi? Może Król 
Gromden, 
dobry człowiek, podejrzewał coś i chciał mnie ostrzec, ale nie pozwoliła mu na 
to choroba. 
Poza tym ta choroba mogła zostać sprowadzona przez jednego z pretendentów do 
tronu, gdyż 
Jin-Jang miał swobodny wstęp na zamek. Lepiej byłoby, gdybym nigdy nie przybył 
do 
Zamku Roogna, gdyż stałem się narzędziem w ich ręku. Ja, tak samo jak Tren, 
byłem 
odpowiedzialny za upadek Zamku Roogna jako ośrodka ludzkiej władzy w Xanth i 
całe wieki 
późniejszego kryzysu. Wielka była moja wina! Jednak stało się i nie mogłem tego 
zmienić. 
Mogłem tylko patrzeć.
Kilka godzin po mojej śmierci pojawili się Puk i Pik. Puk podszedł i obwąchał 
prawie 
pustą sakwę z zaklęciami, upuszczoną i zapomnianą na brzegu fosy przez Tren. 
Wiedział, że 
byłem tu i zostałem w najokrutniejszy sposób zdradzony. Usiłował mnie ostrzec i 
odwieść od 
mojego zamiaru; odmówił mi pomocy, gdy trwałem w głupim uporze. Jednak ja i tak 
zrobiłem swoje, opętany ślepą miłością, i zginąłem, jak z góry przewidziano. 
Teraz Puk nie 
mógł już nic zrobić; nie wiedział, gdzie zła Tren pochowała moje szczątki, a 
ponadto i tak nie 
mógłby ich wykopać. Nikt prócz niej nie wiedział, gdzie je ukryła, a ona nigdy 
tego nie 
wyjawi. Doprawdy, przypieczętowała mój los!
Niepocieszony Puk wziął w zęby lekką sakwę z zaklęciami, wykręcił łeb i wetknął 
ją 
między łańcuchy jako smutną pamiątkę, a potem odszedł. Pik poszła za nim, 
melancholijnie 
spoglądając pięknymi, brązowymi oczami. Była zwierzęciem; nie oszuka i nie 
zdradzi swego 
towarzysza, tak jak kobieta.
Umarłem i pozostałem martwy. Zła Tren zadbała o to! Mój duch zamieszkał w Zamku 
Roogna, gdyż był to jedyny budynek w okolicy. a duchy wolą zamieszkiwać budowle. 
Spotkałem tam inne duchy i usłyszałem ich smutne historie. Jednym z nich była 
Panna Millie. 
która została zabita przez zazdrosnego rywala Maga, którego kochała. Inne 
również miały 
swoje historie, równie tragiczne i okropne jak moja. Och, dzieliliśmy się ze 
sobą naszymi 
smutnymi doświadczeniami, my zamkowe duchy! I tak mijały wieki, a zamek stał 
pusty.
Ponieważ Mag Jang był ucieleśnieniem ludzkiego zła, nie dbał o Zamek Roogna i 
dobro Xanth. Wrócił do swojej wioski i rzucał
paskudne czary, gdyż to było jego ulubione zajęcie. Prawdę mówiąc, większość 
jego 
czarów miała neutralne działanie, gdyż samo zaklęcie nie jest w sobie ani dobre, 
ani złe. 
Dopiero użytek, jaki z niego czynimy, może być dobry lub zły. Wszystkie czary i 
zaczarowane przedmioty w Xanth pochodzą z jego czasów, w tym magiczna broń w 
arsenale 
Zamku Roogna, którą wykonał, zanim go opuścił. Niektóre zaklęcia, jak czar 
zapomnienia 
związany z Rozpadliną, powstały wcześniej, a jednak to on je rzucił; nie wiem, 
jak tego 
dokonał. Był wielkim Magiem, ale złym człowiekiem. Magia rozkwitała, lecz Xanth 
podupadał, gdyż nie wykorzystywano jej dla dobra ludzi. Rozrzucał czary po 
królestwie, 
wedle kaprysu, aby wyrządzały szkody w niepowołanych rękach. My, duchy, tylko 
sporadycznie mieliśmy wieści z zewnątrz, gdy odwiedził nas jakiś wędrowny upiór 
lub zjawa. 
Dlatego moje wiadomości są fragmentaryczne. Przez stulecia jednak poznaliśmy 
najważniejsze wydarzenia. Mag Jang w końcu umarł, lecz następny Król Xanth nie 
wrócił na 
Zamek Roogna. Wygląda na to, że pozostawanie w rodzinnej wiosce stało się 
zwyczajem 
Królów. Już nie było scentralizowanej władzy. Przez Xanth przetoczyły się fale 
mundańskich 
najazdów. Nadeszła era ciemności, a wszystko przez okrutne kłamstwo Tren. 
Chciała 
zapobiec upadkowi Zamku Roogna, za wszelką cenę, lecz on i tak upadł - chociaż w 
przenośni - i kto wie, czy nie taki był prawdziwy sens klątwy?
A jednak może nie należy jej winić za złe czasy, jakie nadeszły dla Xanth, gdyż 
ludzie 
postępują dziwnie i rozmaicie, nie ulegając wpływom jednostek. Może Xanth i tak 
był 
zgubiony, może i tak spadłoby nań inne nieszczęście, gdyby udało się zapobiec 
temu. Tren 
nie z własnej woli została przeklęta czy przyniesiona przez bociana. Może 
wszystko zaczęło 
się od demona, który upokorzył Króla Gromdena i wyrządził większe szkody niż 
oczekiwał.
Mimo wszystko, to mnie nie usprawiedliwia. Ja, kompletny dureń, pomogłem w tym 
Tren - ufając jej, choć wiedziałem, że nie wolno jej ufać, i kochając ją, 
chociaż powinienem 
wiedzieć, że córka demona nie potrafi nikogo kochać, cokolwiek by mówiła. 
Zrobiła ze mną 
to samo, co jej matka z Królem Gromdenem, i obie zniszczyły więcej istnień niż 
ktokolwiek 
mógłby zliczyć. Mój ból był tym większy, że naprawdę ją kochałem, chociaż ślepo. 
Teraz 
miłość zmieniła się w nienawiść; uczucie do niej, pozytywne czy negatywne, 
zdominowało 
moją egzystencję jako ducha. Byłem głupcem za życia; pozostałem nim po śmierci. 
Czego 
jednak można oczekiwać po zwykłym barbarzyńcy?
Nieustannie dręczyła mnie jedna myśl - o Elsie, dziewczynie, którą zostawiłem w 
Wiosce na Moczarach. Obiecałem wrócić do niej po zakończeniu przygody, a kiedy 
przekonałem się, jaką głupotą jest kochać półdemona, chętnie ustatkowałbym się z 
porządną 
dziewczyną. Nie mogłem jednak; byłem martwy. Gdybym wiedział, jak stoją sprawy 
między 
Tren a Magiem Jangiem, zaprowadziłbym ją na most i powiedział: „A teraz 
przechodź lub 
nie, jak chcesz!" i poszedłbym do domu, do Elsie, naprawdę porządnej dziewczyny, 
która 
nigdy nie zdradziłaby mnie. Nie wiedziałem, więc umarłem i nie miałem pojęcia, 
jak sobie 
radzi Elsie. Może czekała na mnie do końca życia, aż dotrzymam obietnicy? Jak 
okrutne 
okazało się moje kłamstwo! Uważałem, że los postąpił ze mną sprawiedliwie. 
Spotkała mnie 
taka sama krzywda, jaką wyrządziłem innej osobie. Zapewne zniszczyłem życie 
dobrej 
dziewczynie, a teraz inna zniszczyła moje. Obie udręki łączyły się ze sobą; w 
miarę upływu 
czasu zacząłem zapominać
0ostatnich okropnościach i częściej myśleć o mojej winie wobec Elsie,
zapewne dlatego, że ta sprawa nie wiązała się z losem całego Xanth.
Nie wszystko jednak obróciło się na złe, zarówno dla mnie, jak
1dla Xanth. Wraz z upadkiem władzy ludzi wzmocniło się kilka
innych królestw i człowiek musiał nauczyć się traktować zwierzęta jak
równych sobie. Na przykład centaury uważano dawniej za zwierzęta
pociągowe; teraz utworzyły własne wyspiarskie królestwo i ucywilizo
wały się. Z przyjemnością myślę o tym, że plemiona elfów urosły
w siłę, a potomkowie Dzwoneczka żyją do dziś, dzięki zmniejszeniu
naporu ludzkiej cywilizacji.
Inne zamkowe duchy bardzo mi pomogły; same miały najróżniejsze przykre 
doświadczenia i dobrze rozumiały, co czuję. Uważały się za stróżów zaniku, 
chroniących go 
do czasu aż wróci doń Król, aby właściwie rządzić Xanth i rozpocząć nowy Złoty 
Wiek 
Człowieka. Sam Zamek Roogna też miał swego ducha; trzymał się krzepko, a jego 
terytorium 
rozciągnęło się poza otaczające zamek ogrody i drzewa. Ter,az pojąłem, dlaczego 
drzewa 
walczyły ze mną; wiedziały, że moja obecność oznacza zgubę dla zamku, bez 
względu na to, 
jak zakończy się moja misja.
Jako duch przemykałem po całej okolicy, przepraszając każde drzewo i każdego 
zombiego, którego zraniłem mieczem, i starego potwora z fosy też.
- Bardzo mi przykro, więcej tego nie zrobię - obiecywałem.
Była to tylko czcza gadanina - przecież nie mogłem tego zrobić. Mimo to 
przyjmowali 
moje przeprosiny, znając ignorancję i słabostki śmiertelników. Stałem się 
częścią zamku. 
Czcza obiecanka to też obietnica; robiłem, co mogłem, żeby pomóc Zamkowi Roogna 
i chyba 
udało mi się, kiedy Król Marę potrzebował wsparcia, broniąc się przed okupacją 
złego 
Jeźdźca. Oczywiście, to nie zmazuje mojej winy, to tylko początek.
Po paru latach pojawił się nowy duch. To była Renee, którą poznałaś. Dziwiła się 
swojej nagłej śmierci, chociaż popełniła samo-
bójstwo. Ludzie ginący z własnej ręki często nie całkiem zdają sobie sprawę z 
tego, co 
czynią. Przybyła do opuszczonego zamku, aby położyć kres swoim cierpieniom i nie 
spodziewała się, że obudzi się w tej postaci. Cierpiała w nieszczęśliwym 
małżeństwie, nie 
mogąc poślubić tego, kogo naprawdę kochała, aż wreszcie skończyła ze sobą. 
Dotkliwie 
przypominała mi Elsie, chociaż żywiłem szczerą nadzieję, że ja nie doprowadziłem 
Elsie do 
samobójstwa moim zniknięciem.
Pod względem czasu istnienia w postaci ducha, byłem w zamku najmłodszy; teraz 
najmłodszą była Renee. Z przyjemnością pomagałem jej i tłumaczyłem tajemnice 
życia 
duchów, które szybko chłonęła. To pomagało mi zapomnieć o moich kłopotach; 
sądzę, że 
pomogło i jej. Prawdą jest, że zarówno w śmierci, jak i w życiu największą ulgę 
w cierpieniu 
przynosi pomoc udzielona innej osobie.
Po pewnym czasie - długim czasie, gdyż uczucia duchów są równie lotne, jak ich 
postać fizyczna - ten związek przekształcił się w miłość. Teraz Tren stała się 
jedynie 
niejasnym wspomnieniem; istniałem tylko dla Renee. Po śmierci znalazłem 
towarzyszkę 
życia i wiedziałem, że ona czuje do mnie to samo - chociaż dla nas było już za 
późno zanim 
spotkaliśmy się pierwszy raz.
W końcu w Zamku Roogna zamieszkał Król Trent, który przywrócił dawny blask 
monarszemu tronowi. Xanth znów rozkwitł; minął Wiek Ciemności. Teraz upłynęło 
ponad 
trzydzieści lat tej nowej epoki i człowiek ma się dobrze, lecz my, duchy, 
pozostaliśmy w 
zamku. Nasze losy nie są jeszcze skończone i pewnie nigdy nie będą.
16. SMUTNA PRAWDA
- Oto moja opowieść, smutna okropnie - zakończył Jordan Duch. Byłem 
barbarzyńskim ignorantem i zapłaciłem za to. Dzisiaj jednak jestem w pewien 
sposób 
szczęśliwy, gdyż widziałem, jak skończył się Wiek Ciemności i kochani Renee. A 
teraz 
dzięki płynowi, którym wyczyściłaś gobelin, odzyskałem jeszcze wspomnienia z 
czasów, gdy 
żyłem. Dziękuję, mała Księżniczko, chociaż nie wszystkie te wspomnienia są 
przyjemne.
Ivy rozmyślała. Opowieść ducha okazała się bardziej żywa niż oczekiwała, ale 
niektóre jej fragmenty były zbyt trudne dla pięcioletniej dziewczynki. Spełniło 
się życzenie, 
jakie Ivy zapewniła gwiazd-nica: teraz wiedziała, skąd wzięło się zaklęcie 
zapomnienia 
rzucone na Rozpadlinę. Chociaż nadal otaczała je pewna tajemnica, gdyż czar 
rzucono na 
długo przed przyjściem na świat Maga Janga, jednak zawsze to jakaś odpowiedź. 
Teraz 
zastanawiała się, cóż takiego jest w tym wzywaniu bociana; czy tu chodziło tylko 
o 
całowanie? Rodzice zwykle ogólnikowo odpowiadali na bardziej szczegółowe pytania 
z tej 
dziedziny, a podejrzewała, że Jordan też nie okaże się zbyt wylewny. Pomimo to 
warto 
próbować.
-Niektóre rzeczy zmieniły się - powiedziała.
- Och?
- Żyjemy w nowych czasach. Dziś bociany nie przynoszą już
dzieci mamusiom.
- Nie? - zapytał jakby lekko rozbawiony Jordan. Wszyscy
dorośli mają ten denerwujący zwyczaj. - Chyba nie jestem na
bieżąco.
- Tak. Dzisiaj bociany zostawiają węzełki pod liściami kapusty.
Pewnie w ten sposób tracą mniej czasu. Gdybyś tak samo zrobił
z ogrzątkiem, nie musiałbyś się przejmować ogrem i ogrzycą.
-Pewnie dlatego bociany zmieniły zasady - przyznał Jordan.
- Właśnie tak moja mama znalazła głupiego Dolfa, mojego
nieudanego młodszego braciszka.
- Nie wolno tak mówić - napomniał ją Jordan.
- No cóż, przecież on jest nieudany - upierała się. - Przez cały
czas muszą obwiązywać go pieluchą i wciąż ją zmieniać. Jestem
pewna, że nie powinni robić koło niego tego zamieszania.
-Z pewnością - zgodził się duch.
Teraz do rzeczy.
-A zresztą, niezbyt rozumiem to wzywanie bociana - powie
działa opryskliwie Ivy. - Jak to się właściwie robi?
- Hmm, zapomniałem - odparł zmieszany Jordan.
- A zatem skupmy się na jednej z tych scen na gobelinie
i powiększmy szczegóły. To powinno odświeżyć ci pamięć.
Ivy wymyśliła praktyczny sposób zaspokojenia swojej ciekawości.
-Jestem pewien, że to nie jest konieczne - rzekł pospiesznie
Jordan. - To bardzo nudne.
- Skąd wiesz, jeśli nie pamiętasz?
- No, pamiętam, że to pewnie nie zainteresowałoby cię. Wiesz,
dzieci tego nie robią.
Po tych słowach Jordan zrobił się nieco bielszy niż poprzednio. Nie ulegało 
wątpliwości: należał do Spisku Dorosłych. Tkwił w tym jakiś sekret, który 
wszyscy dorośli 
pragnęli ukryć przed dziećmi.
- Zacznijmy od początku - powiedziała Ivy. -- Kiedy ty
i Elsie...
- Ach, Elsie - rzekł ze smutkiem duch. - Chciałbym wiedzieć,
jak to przeżyła.
- Hmm, tak - zgodziła się Ivy, ciekawa i tego. Kiedy więc
gobelin pokazał Elsie tuż po tym, jak porzucił ją Jordan, zaczęła
śledzić dalsze, a nie wcześniejsze losy kobiety. Ivy, podobnie jak
Jordan, miała swoją słabość - jej ciekawość czasami górowała nad zdrowym 
rozsądkiem. Co się stało z Elsie?
Okazało się, że Elsie nie cierpiała długo. Przystojny farmer zwrócił na nią 
uwagę 
zaraz po odjeździe Jordana; w miarę jak mijał czas, a barbarzyńca nie wracał, 
dziewczyna 
zaczęła darzyć sympatią farmera. W końcu wyszła za niego i bocian przyniósł im 
dziecko, ale 
zawsze wzywali bociana przy zgaszonym świetle, więc Ivy nie dowiedziała się 
niczego.
— Co za ulga! - wykrzyknął Jordan.
— Co? - spytała zirytowana Ivy.
-Dowiedzieć się, że jednak nie zrujnowałem życia Elsie - rzekł
duch. - Teraz już nie muszę się zadręczać. Beze mnie było jej lepiej.
Dla niej to było tylko przelotne zadurzenie, tak samo jak dla mnie.
-Och! - Ivy znów zainteresowała się Jordanem. - - Twój
magiczny dar... Czy mógłbyś teraz ożyć, gdyby ktoś pozbierał twoje
kości?
Duch zastanowił się.
-Nie wiem. Minęło tyle czasu... a poza tym, nie wiem, gdzie
pochowano moje szczątki, więc nie da się ich pozbierać.
-Ja wiem, gdzie one są - powiedział cichy głos za ich plecami.
Jordan odwrócił się.
-Och, Renee! Nie wiedziałem, że tu jesteś!
Duch kobiety przybrał wyraźniejszy kształt. Ivy zobaczyła, że Renee musiała być 
bardzo ładna za życia.
— Ja... szukałam ich ł drzewa pokazały mi...
— Dlaczego to zrobiłaś? - spytał zdziwiony Jordan.
— Ponieważ cię kocham.
Jordan zdumiał się.
-Nigdy nie wpadłem na to, żeby szukać twoich kości! Chyba nie
kocham cię tak bardzo, jak ty kochasz mnie!
-W porządku - uspokoiła go Renee. - Nie jestem tak godna
miłości jak ty, Jordanie.
Ivy przetrawiła informacje.
-Zaprowadź mnie do kości Jordana! - wykrzyknęła. - Po
składam je, żeby mógł ożyć!
-Może się nie udać - protestował Jordan.
-Bzdura! - orzekła Ivy z pewnością siebie, na jaką umie
zdobyć się tylko dziecko w jej wieku. - Uda ci się, jeżeli tylko
spróbujesz.
Zwróciła się do Renee.
-Pokaż mi je!
Renee posłusznie poprowadziła ich na dziedziniec, przez most i do sadu.
-Głowa jest tutaj, pod korzeniami tego czaszkowara. Wskazała drzewo 
obwieszone garnkami, saganami oraz innymi utensyliami kuchennymi. Istotnie, były 
one 
ozdobione symbolem trupiej czaszki. Teraz, kiedy już je wskazano, miejsce 
ukrycia wyda-
wało się oczywiste.
-Będziemy musieli ją wykopać - powiedziała Ivy, mierząc
okiem gęstą murawę pod drzewem.
Oba duchy rozłożyły zwiewne ręce.
-Nie potrafimy oddziaływać na przedmioty materialne - rzeki
Jordan. - Ja nie mogłem nawet sam wywołać obrazów na gobelinie:
tylko żywa istota może to zrobić, a i to nie każda.
Ivy spojrzała na swoje drobne rączki. Myślała o kłopotach, które będzie miała, 
jeśli 
pobrudzi sobie ręce i ubranie.
- Sprowadzę pomoc - postanowiła.
- Pomoc? - spytał Jordan. - Każdy dorosły będzie zadawał
kłopotliwe pytania.
- Wiem o tym! To jedyne, co dorośli naprawdę umieją robić. -
Zerknęła na ducha. - Może oprócz dorosłych barbarzyńców.
-Dziękuję - rzekł z przekąsem Jordan.
-Może ten mały smok... - mruknęła Renee.
Ivy rozpromieniła się. Włożyła dwa palce do ust i głośno gwizdnęła. W odległej 
części 
zamku coś poruszyło się. Po chwili pojawił się zionący parą Stanley. Z nadzieją 
w oczach 
poczłapał ku Ivy. Dziewczynka pokazała palcem trawę pod drzewem.
-Tam jest czaszka. Wąchaj!
Stanley powąchał. Szybko umiejscowił poszukiwany obiekt. Cienkim strumieniem 
pary wskazał, gdzie.
-Wykop ją, ale ostrożnie - poleciła Ivy.
Stanley z przyjemnością wykonał polecenie. Dmuchnął parą na ziemię, zmiękczając 
ją, a potem zaczął kopać przednimi łapami. Niebawem znów powęszył, zdmuchnął 
wilgotny 
piach i wyciągnął zębami nagą czaszkę.
-Och, tak dobrze to robisz! - wykrzyknęła Ivy, czule obej
mując rączkami szyję Stanleya. Doprowadziła do perfekcji sztukę
schlebiania mężczyznom,  obserwując, jak jej matka radzi sobie
z ojcem. Na Stanleya na pewno to podziałało; z zadowolenia spłonął
jasnozielonym rumieńcem.
Wkrótce czaszka została odparowana do czysta. Ivy wzięła ją i poszła dalej. 
Renee 
pokazała im drzewo butowe z męskimi oraz chłopięcymi butami w różnych stadiach 
rozwoju. 
I oczywiście, pod jego korzeniami, tkwiąc stopą w zakopanym bucie turystycznym, 
były 
piszczele jednej nogi Jordana. Stanley ostrożnie wykopał ją i odparował do 
czysta.
Ivy z trudem radziła sobie z tą rosnącą stertą kości, więc ukryli je pod 
parasolowcem, 
gdzie nie było ich widać z zamku. Ivy nie chciała.
żeby ktoś dorosły powiedział jej „nie!" Dorośli zbyt chętnie mówili „nie", 
najwyraźniej nie będąc w stanie odmówić sobie paskudnej przyjemności 
wypowiedzenia tej 
sylaby.
Druga noga była pod damskim drzewem butowym, obuta w stary pantofelek; nikomu 
nie wpadłoby do głowy szukać jej tutaj! Stanley świetnie się bawił; lubił 
znajdować różne 
przedmioty, chociaż był lekko urażony, że nie pozwalają mu schrupać tych kości. 
Jednak 
postanowił zadowolić się uściskami Ivy.
-Samce zawsze uwielbiają takie rzeczy - mruknął w zadumie
Jordan.
Ramiona znajdowały się pod dwoma różnymi kolczakami, leżąc wśród starych i 
zardzewiałych mieczów, maczug i kolczug, które opadły nie zbierane w minionych 
latach. 
Jedna ręka nadal dzierżyła odebrany Rycerzowi miecz, który zachował stalowy 
połysk.
-Dziwne, że chciało jej się wkładać mi ten miecz w dłoń -
zdziwił się Jordan. - Jakbym zginął w walce. Dlaczego to zrobiła?
Oczywiście, miecza Jordana użyła niedobra Tren do zakopania ciała; nie wiadomo, 
gdzie był teraz, jeśli nie stoczyła go rdza. To był dobry miecz, ale nie aż tak 
dobry.
Górna część tułowia była pochowana pod muszkatułowcem, przy czym żebra 
umieszczono w dużej szkatule. Tren wyraźnie zadała sobie sporo trudu, ukrywając 
każdą 
część ciała tam, gdzie nikomu nie przyszłoby do głowy szukać.
-Pewnie obawiała się, że jeśli ktoś znajdzie choć kawałek
mojego ciała, domyśli się, gdzie są pozostałe - rzekł Jordan,
wzdrygając się na myśl o złośliwości córki demona.
Pozostał im już tylko jeden fragment, znajdujący się pod olbrzymią, grubą osiką.
-Umieściła moją tylną część ciała tam, gdzie osika! - biadał duch.
-I to całkiem spora - przyznała Ivy, patrząc na gruby pień.
Usiłując zlokalizować węchem ostatni kawałek Stanley kichnął,
gdyż drażnił go ostry zapach pod drzewem. Potem zaczął roz-grzebywać warstwy 
butwiejącego listowia, aż schwycił w zęby kość ogonową z przyległościami.
W końcu pod parasolowcem znalazł się cały szkielet Jordana. Ivy poukładała 
kości, 
tak że każda leżała na swoim miejscu.
- I co teraz? - zapytała. - Czy on zaraz zacznie chodzić, jak
jeden ze szkieletów w tykwie?
- Jak już mówiłem, po czterystu latach nie jestem pewny -
odparł ostrożnie Jordan. - Jeszcze nigdy nie byłem martwy przez tak
długi czas.
- -Masz, przyniosłam trochę eliksiru życia - oznajmiła Ivy.
Wyjęła butelkę i spryskała jej zawartością pobielałe kości. Mimo to
nic się nie stało. Widzisz, skoro nie mam ciała... - zaczął Jordan.
- Bzdura! Wystarczy dobrze skupić się i...
I Ivy skupiła się.
Chociaż jeszcze mała, Ivy była pełną Czarodziejką, dorównującą mocą każdemu 
Magowi Xanth. Kiedy skupiła się, działy się nadzwyczajne rzeczy, na przykład 
smoki dawały 
się oswajać, a tymianek przyspieszał. Teraz wzmocniła Jordanowy dar zdrowienia, 
już zwięk-
szony eliksirem uzdrawiającym, który także działał silniej dzięki jej talentowi. 
Jordan nie 
miał ciała, które mógłby wygoić; pozostały z niego tylko najtrwalsze kawałki. 
Sprawa 
wyglądała na przegraną. Jednak nawet czterysta lat nie mogło oprzeć się Ivy. 
Niewielu ludzi 
miało okazję poznać pełnię magicznych mocy Maga lub Czarodziejki, gdyż zazwyczaj 
efekty 
są zbyt delikatne. Tym razem stało się inaczej.
Rezultat był zdumiewający. Kości zaczęły się zrastać. Goleń zrósł się z udem, 
przedramię z ramieniem, a ramię z obojczykiem. Wszystkie kości połączyły się i 
niebawem 
szkielet był cały.
Przy kościach wyrosły nowe ścięgna, łącząc je mocniej. Na białych powierzchniach 
tworzyło się ciało, niczym ranna rosa, otaczając kości i ścięgna, grubiejąc i 
nabierając barwy. 
Powstały mięśnie i narządy. Szkielet zamienił się w trupi zewłok. Zapewne jego 
kości były 
teraz puste, ponieważ talent Jordana nie tworzył ciała z niczego; musiał je 
pobierać z 
istniejących substancji. Jednak po pewnym czasie powstała warstwa skóry i 
głodująca postać 
była kompletna - najchudszy człowiek w Xanth.
-Musi jeść - powiedział Jordan Duch. - Jest zbyt chudy, żeby
podtrzymać życie, więc nadal pozostaje martwy.
- A więc czemu nie je? - spytała Ivy.
-Martwi nie jedzą. Nadal jest za słaby.
Ivy podeszła do najbliższego chlebowca, zerwała bochenek chleba i ukroiła 
kromkę. 
Przyłożyła ją do niemal bezwargich ust.
- Udało się! - wykrzyknął Jordan. Przeleciał w powietrzu,
jakby przyciągany przez próżnię do szkieletu. Ten otworzył usta -
i Jordan wpadł w nie.
- Żegnaj, Jordanie! - zawołała cicho Renee, zasmucona roz
staniem. I rzeczywiście było to rozstanie, gdyż on właśnie opuszczał
świat duchów.
Teraz ciało zaczęło oddychać. Wargi rozchyliły się lekko i Ivy wsunęła w nie 
kawałek 
chleba. Usta zamknęły się i szczęki zaczęły przeżuwać. Z początku wydawało się, 
że zęby nie 
zdołają przegryźć nawet miękkiego chleba, ale Jordan wnet zaczął energiczniej 
poruszać 
szczękami, nabierając siły.
Nakarmiła go kilkoma kromkami, potem owocami i stopniowo ciało ożywiało się 
coraz bardziej. Zapadnięte oczy otworzyły się. a jedna z rąk drgnęła. W końcu 
zdołał wziąć w 
nią kromkę chleba i podnieść ją do ust. Jordan sam jadł!
Czas jednak mijał i Ivy musiała wracać do zamku na kolację, inaczej dorośli 
zaczną 
się niepokoić.
-Stanley, pilnuj! - rozkazała małemu smokowi, wskazując na
nabierające sił ciało. Nazrywała przeróżnych owoców i usypała z nich
stertę, żeby miało co jeść. Potem poszła do Zamku Roogna, gdzie
musiała wykonać wiele całkowicie zbędnych czynności, które dorośli
nakazują dzieciom, a więc jeść warzywa, myć zęby, przeglądać
książeczkę z obrazkami i iść do łóżka. Nie mogła wydostać się i zająć
ważniejszymi sprawami. Ze złością kopnęła potwora spod łóżka, ale
był na tyle mądry, że cichcem wsunął się głębiej, gdzie nie mogła go
sięgnąć.
Rano zaraz wróciła do sadu. Jordana nie było, ale Stanley powęszył chwilę i 
zaprowadził ją do byłego ducha. Jordan-człowiek stał już na własnych nogach i 
sam sobie 
zrywał owoce. Nadal był bardzo chudy, lecz eliksir życia i własne zdolności, 
wzmocnione 
przez szczególny dar Ivy, znacznie mu pomogły. Był teraz cieniem dawnego 
barbarzyńcy; 
wysoki, szeroki w barach, długowłosy i wielkostopy - prawdziwie przystojny 
mężczyzna. 
Chodził od drzewa do drzewa, zrywając wszystkie owoce, jakie mógł sięgnąć, i 
wpychając je 
do wygłodniałych ust.
Ivy z dziecinną uciechą klasnęła w dłonie.
-Jordanie, ty naprawdę żyjesz! - zawołała.
Oczywiście, był już żywy wieczorem poprzedniego dnia, lecz tak chudy i słaby, że 
z 
trudem mogła go za takiego uznać.
- Mmmpf grr hrr - potwierdził ustami pełnymi owoców. -
Ble...
- Ale co?
Przełknął i zdołał wyrazić się nieco jaśniej.
-Ale Renee nie.
Ivy rozejrzała się wokół, szukając ducha rodzaju żeńskiego, który stał na 
uboczu.
-Racja. Pewnie będzie ci jej brakowało.
— Cieszę się ze szczęścia Jordana - powiedziała cicho Renee. -
Będzie mógł żyć prawdziwym życiem. Ja zniknę.
— Nie! - krzyknął Jordan, przełknąwszy resztę owoców. - Ko
cham cię, Renee. Nie chcę żyć, jeśli mam przez to cię stracić! Znów
stanę się duchem!
Obejrzał się na parasolowiec, pod którym nadal leżał miecz Rycerza. Ruszył w tym 
kierunku.
-Nie ośmielisz się! - wrzasnęła Ivy. - Ożywienie cię kosz
towało mnie wiele trudu! Będziemy musieli ożywić również Renee.
- Nie, nie trzeba - zaprotestowała Renee. - Jordan zasługuje
na to, żeby żyć; ja nie.
Tylko jak to zrobić? - zapytał z zainteresowaniem Jordan. Ivy zamyśliła się. To 
było 
kłopotliwe pytanie z rodzaju tych, które uwielbiają zadawać dorośli.
— Lepiej zapytam Hugo.
— Hugo?
— Mojego przyjaciela z zamku Maga Humfreya.  Hugo jest
bardzo mądry.
— Słyszałem co innego - rzekł Jordan.
— No cóż, kiedy z nim rozmawiam, jest mądry.
Jordan właśnie był świadkiem pokazu jej możliwości i zaczynał pojmować, w czym 
rzecz. Jeśli uważała, że Hugo jest mądry, chłopiec był mądry - dla niej.
— Zamek Humfreya... Czy to tam udała się Millie? Pamiętam, że
opuściła nas trzydzieści lat temu.
— Trzydzieści jeden - poprawiła Renee. Najwidoczniej była
dobra w rachunkach, gdyż sama miała co liczyć. Oczywiście, te duchy
znały Millie-duszycę, zanim wróciła do życia.
— Millie... Mówisz o mamie Lacuny? - spytała Ivy. - Ona
mieszka w Zamku Zombich. Zamek Humfreya jest na wschodzie.
— Tak, ale to daleko stąd. Podróż tam trwałaby bardzo długo,
nawet gdybyś znowu użyła tykwy.
— Użyjemy lustra, głuptasie! Chodź!
I dziewczynka żywym krokiem ruszyła w kierunku zamku.
-Jeżeli zauważą mnie dorośli, będą zadawać pytania - przypo
mniał Jordan.
Ivy przystanęła. To okropnie kłopotliwe, kiedy ludzie zadają pytania. Zaczynała 
rozumieć, dlaczego Humfrey zniechęca wszystkich do tego.
— W porządku. Zostań tutaj i jedz. I znajdź sobie jakieś ubranie.
— Och! .- powiedział Jordan uświadamiając sobie, że jego
odzienie nie zregenerowało się, tak jak on. Wyglądało na to, że głód
nie pozwalał mu przejmować się takimi szczegółami.
Ivy wróciła na zamek i poszła prosto do magicznego zwierciadła.
— Lustereczko powiedz przecie, kto najładniejszy jest na świecie?
— Ty, ty zachwycająca kruszynko! - odparło lustro, przesyłając
jej całusa. Zawsze tak się bawili. Doroślejąc, Mag Humfrey zajmował
się rzeczami, na które nie miał czasu, kiedy był starszy, i ponaprawiał
różne zepsute lustra, tak że teraz komunikacja wewnątrz zamku
spisywała się bez zarzutu. Talent Ivy również miał w tym swój udział;
lustro szczególnie dobrze reagowało na jej zabiegi.
Dziewczynka próbowała złapać całusa, lecz ten umknął jej tanecznym krokiem, 
wracając za szklaną taflę, gdzie nie mogła go schwytać. To lustro lubiło droczyć 
się.
-A kto jest najmądrzejszy?
- Hmm, to zależy - zaczęło zwierciadło.
-Och, daj mi Huga.
-Tak myślałem, że o to ci chodzi - mruknęło lustro. Zamigota
ło i pokazało Huga.
— Hugo, potrzebuję rady - powiedziała Ivy. - Jesteś naprawdę
mądry, prawda?
— Teraz tak - przyznał ostrożnie. Już to przerabiali.
— W jaki sposób możemy przywrócić życie duchowi?
-To proste. Użyj zaklęcia wskrzeszającego.
Ivy zastanowiła się.
-Wiem jedynie o takim, które zabrał widmowy koń czterysta lat
temu.
Hugo potrząsnął głową.
- Ivy, powiedziałaś już wiele głupstw, ale to jest chyba najwięk
sze. Jak mogłaś stracić zaklęcie przed czterystu laty? Przecież wtedy
nie było cię na świecie.
- Po prostu powiedz mi, jak sprowadzić tego widmowego
konia - rzekła spokojnie Ivy.
- Muszę zapytać ojca. Jest teraz małym szkrabem, ale lubi
popisywać się swoją wiedzą.
Hugo zniknął z lustra, które zaczęło wygrywać ciche melodyjki i pokazywać 
różnobarwne wzory. Wkrótce wrócił.
— On mówi, cytuję: „Ty idioto, wystarczy zadzwonić łańcucha
mi". Koniec cytatu.
— W porządku. Przekaż szkrabowi podziękowania.
Ivy pomknęła do arsenału, wzięła najcięższy łańcuch, jaki zdołała udźwignąć, 
wytrząsnęła z niego stare kości i wywlokła do sadu. Potwór z fosy wystraszył 
się, gdy 
taszczyła żelastwo przez zwodzony most, bo ogniwa załomotały na drewnianych 
belkach.
Sapiąc z wysiłku, zaniosła łańcuch do Jordana, który znów nabrał ciała. 
Widocznie 
obecność Ivy znowu przyspieszyła proces zdrowienia.
-Zabrzęcz tym! - poleciła mu.
Zdziwiony, usłuchał. Wziął łańcuch i potrząsnął nim. Sad wypełnił się brzękiem, 
od 
którego kurczyły się liście drzew. Po chwili odpowiedział im odległy szczęk.
-Puk! - zawołał zdumiony i uradowany Jordan. - Ten dźwięk
poznałbym wszędzie!
Istotnie, to był widmowy koń, który żył wiecznie, jeśli nosił swoje łańcuchy i 
nie dał 
się zabić. Puk przybiegł galopem, zarżał ze zdziwienia na widok Jordana i omal 
nie 
przewrócił go przy powitaniu.
-Tak, znów żyję! - rzekł Jordan. - Tęskniłeś za mną?
- Puk potrząsnął grzywą. Potem obrócił się i zarżał. Odpowiedziało mu rżenie - i 
po 
chwili przytruchtała do nich Pik, widmowa klacz. Za nią szedł mały źrebak, 
niosący ładne 
łańcuszki. Widzę, że znalazłeś sobie zajęcie - napomknął Jordan. -
Jednak czterysta lat... Kiedy bocian przyniósł tego źrebaka?
- Och, jaki śliczny! - wykrzyknęła Ivy, zafascynowana źreba
kiem. Ten najwidoczniej odwzajemniał jej uczucie.
- Oczywiście, takie rzeczy wymagają czasu - orzekł Jordan. -
Szczególnie, jeśli jesteś duchem. Wiem coś o tym. Ten źrebak ma ze
sto lat.
Puk skinął głową.
-Będę cię nazywała Pucek! - powiedziała Ivy widmowemu
źrebakowi, klepiąc go po ślicznej grzywce.
Jordan sprawdził łańcuchy Puka. Znalazł postrzępione resztki sakwy z zaklęciami. 
Zdjął ją, a wtedy wyleciały z niej dwa nie wykorzystane białe amulety: tarcza i 
kamień.
-Jeden z nich musi być zaklęciem wskrzeszającym! - zawo
łał. - A drugi... - Urwał i zamyślił się. - Drugi odstrasza potwory!
- Tylko który jest którym? - zapytała Ivy.
- Musimy spróbować obu. Najpierw jednak musimy znaleźć
kości Renee.
- Nie - rzekła nieśmiało duszyca. - Ja naprawdę nie za
sługuję...
- Albo przyłączysz się do mnie żywa, albo ja połączę się z tobą
martwy.
Zaciśnięte stanowczo szczęki Jordana świadczyły, że naprawdę tak myśli.
- Nie rozumiesz - sprzeciwiała się Renee. - Nie spodobam ci
się żywa. Nigdy nie zamierzałam znowu żyć.
- No cóż, ja nigdy nie zamierzałem umierać na czterysta lat -
odparł Jordan. - - To nieszczęście sprowadziło na mnie okrutne
kłamstwo Tren - niech będzie przeklęta na wieki! Jednak teraz
jestem rad, że tak się stało, ponieważ w ten sposób poznałem ciebie.
Kocham cię; albo będę z tobą żywy, albo martwy.
- Chodź, Renee - perswadowała jej Ivy. Uwielbiała romanse,
chociaż nie mogła jeszcze zgłębić niektórych ich aspektów. - Nie wstydź
się. Wiem, że mój ojciec znajdzie dla ciebie miejsce w Zamku Roogna...
- Nie! Nigdy! - krzyknęła duszyca.
- Przecież mieszkałaś tu przez wiele wieków!
- To co innego. Duchy nie liczą dni. Żywa nie mogłabym tu
zostać - protestowała Renee, załamując przezroczyste ręce.
- A więc możemy zamieszkać gdzie indziej - rzekł Jordan. -
Gdziekolwiek zechcesz. Bylebyśmy tylko byli razem. Chcesz tego,
prawda?
- Och, tak! Ale...
- Zatem postanowione - powiedziała zdecydowanie Ivy. - Po
każ nam twoje kości.
Renee niechętnie zaprowadziła ich w jeszcze jedno miejsce - pod mimikrzew. 
Wyglądał jak zwyczajny krzak, lecz przy bliższych oględzinach okazało się, że 
jest to sprytne 
oszustwo - zwierzę udające krzew. Stało na grubym ogonie i rozkładało kończyny, 
pokryte 
zielonym futrem imitującym gałązki oraz liście. W zamkowym ogrodzie było 
intruzem, 
chwastem, ale udawało tak dobrze, że przez kilka wieków nikt go nie odkrył -- aż 
do tej pory. 
Ivy postanowiła udać, że nie zauważyła go; skoro to stworzenie tak długo i 
usilnie starało się 
wyglądać i zachowywać jak drzewo, zasłużyło na sukces. W końcu nie robiło nic 
złego.
Stanley wywęszył kości i wykopał je. Miały śliczny kształt; Renee z pewnością 
była 
piękną kobietą, więc nie wzbraniała się przed powrotem do życia z powodu swojego 
wyglądu. 
To dobrze, gdyż w miarę jak Jordan zrywał i pojadał owoce, stawał się 
muskularnym i 
przystojnym mężczyzną. Ivy wiedziała, że będzie z nich cudowna para i cieszyło 
ją, że może 
przywrócić im życie. Lubiła duchy Zamku Roogna i z żalem utraci tych dwoje, ale 
żywi będą 
szczęśliwsi.
Jordan sięgnął do sakwy i wydobył mały biały kamień oraz tarczę.
— Jeden przywraca życie, a drugi odstrasza potwory - powie
dział. - Jednak nie da się poznać, który jest który, dopóki nie
użyjemy ich. Muszę zgadywać. Przynajmniej żaden nie wyrządzi
nikomu krzywdy.
— Ale... - zaprotestowała Renee. - Naprawdę nie sądzę, że
powinieneś...
Jordan uniósł biały kamień.
-Zaklinam cię! - rzekł.
Błysnęło i huknęło. Rozejrzeli się wokół.
-Nie ma Stanleya! - krzyknęła przerażona Ivy.
Jordan wyglądał na zmieszanego.
-Zapomniałem, że on jest potworem - przyznał. - Tyle nam
pomógł. Jednak chyba mały potwór pozostaje potworem.
- Ale gdzie on się podział? - pytała Ivy, rozglądając się po
ogrodzie.
- Nie martw się; jestem pewien, że nic mu nie jest - odparł
Jordan. - Na pewno wrócił tam, gdzie mieszkają potwory, kiedy nie
grasują po królestwach.  Chcę powiedzieć, że kiedy napotkałem
czarne zaklęcie przywołujące potwory, pojawił się zupełnie zdrowy
taraśnik, a ten amulet powoduje tylko ich znikanie. Jestem przeko
nany, że Stanley odnajdzie drogę do domu.
- Lepiej, żeby znalazł! - rzekła Ivy, wysuwając dolną wargę. -
Inaczej sprawię mu solidne lanie!
Jordan podniósł małą, białą tarczę.
-Musi być to - niczego innego tu nie ma. Zaklinani cię!
Kości Renee zagrzechotały. Potem przyciągnęły do siebie duszycę, a gdy tylko ich 
dotknęła - 
jej widmowa postać zarysowała się wyraźniej i ostrzej. Po chwili stała się nagą, 
piękną 
kobietą o długich, czarnych włosach.
Jordan wytrzeszczył oczy i cofnął się o krok.
— Tren! - krzyknął.
— Kto? - spytała zdumiona Ivy.
Kobieta wstała. Nie przeszła przez takie męczące stadia powrotu do życia jak 
Jordan; 
zaklęcie działało błyskawicznie. Popatrzyła ze smutkiem na Jordana.
- Próbowałam cię od tego odwieść, barbarzyńco. Ostrzegałam
cię, że nie spodobam ci się żywa.
- Ty... ty podmieniłaś kości Renee! - zakrzyknął Jordan. -
Podstępem skłoniłaś mnie, abym wskrzesił ciebie zamiast tej, którą
kocham!
Puk za jego plecami przytaknął parsknięciem. Nigdy nie lubił Tren.
-W jaki sposób martwa osoba mogłaby zamienić kości? - za
pytała z żalem Tren. - Zawsze byłam Renee - od T-REN. Po
prostu trochę zmieniłam swoje imię, żebyś nie wiedział.
Niewątpliwie mówiła prawdę.
— Oszukałaś mnie - nawet po śmierci! - mówił Jordan. -
Nawet jako duch!
— Nawet jako duch - przytaknęła, podchodząc do stroiczki
i gustownie wybierając sobie stroje.
Ivy nigdy nie widziała lepiej zbudowanej kobiety, nie wyłączając jej matki -- 
Iren. 
Chociaż Ivy była jeszcze małą dziewczynką, wyczuwała, jak taka figura może 
działać na 
mężczyznę. Tren znowu przemówiła:
-To było najokrutniejsze z kłamstw.
Radosne oczekiwanie Jordana zmieniło się w przerażenie i zdumienie.
-Ale... dlaczego? Dostałaś to, czego chciałaś! Dlaczego drę
czysz mnie nawet po śmierci?
Westchnęła.
-Nie sądzę abyś uwierzył, że zawsze cię kochałam?
Jordan zacisnął wielkie pięści, aż zatrzeszczały mu palce.
-Przestań opowiadać mi te kłamstwa! Choć raz w twoim
niecnym życiu powiedz prawdę! Dlaczego?
Skinęła głową, jakby spodziewała się tego.
-Nie będę cię okłamywać, Jordanie. Oddam ci przysługę i znik
nę z twojego życia. Jesteś teraz żywy; możesz ułożyć sobie nowe życie.
Jestem przekonana, że każda porządna i ładna dziewczyna z chęcią
pocieszy takiego przystojnego barbarzyńcę jak ty. Na pewno nie
potrzebujesz niczego od córki demona.
Skończyła ubierać się i ruszyła przed siebie, przez sad. Urażone zdumienie 
Jordana 
zmieniło się we wściekłość.
-O nie! Nie możesz dwa razy zniszczyć mojej miłości i po prostu
sobie odejść! Obiecałem sprowadzić cię do Zamku Roogna i zrobię to
teraz! Król Dor zdecyduje, co z tobą zrobić!
Pobiegł za nią, objął za smukłą kibić i podniósł. Jeszcze nie odzyskał pełni 
sił, lecz już 
był bardzo krzepkim mężczyzną.
- Przestań! - krzyknęła Tren. - Puść mnie! Nie mogę wrócić
do Zamku Roogna!
- Zobaczymy! - zgrzytnął zębami. - Już nie ma Złego Maga,
który zabije mnie na moście. Kiedy zakończę moją misję, zostawię cię
w spokoju, ale nie wcześniej!
Kopała i szarpała się, ale Jordan niósł ją przez sad w kierunku zamku, a Ivy 
szła za 
nimi z trzema widmowymi rumakami. Puk prychnął z aprobatą; oto odpowiednie 
zakończenie 
misji Jordana. Tren w końcu poniesie karę za swe liczne zdrady.
Gdy dochodzili do zwodzonego mostu, z cmentarzyska zombich podniósł się kurz. 
Zombi gramolili się z grobów, usiłując bronić zamku. Jednak były zbyt powolne. 
Jordan 
pierwszy dotarł do mostu i śmiało wkroczył nań, nie zważając na szamoczącą się 
dziewczynę.
Zamek Roogna zaczął dygotać. W środku rozległy się krzyki przestraszonych ludzi. 
Jordan maszerował dalej. Potwór z fosy rzucił się na niego, ale i on zareagował 
za późno. 
Wszystkie zabezpieczenia zamku nie zdołały zapobiec tak nagłemu wtargnięciu.
Wstrząsy przybrały na sile. Woda w fosie zaczęła falować. Z zamkowej baszty 
oderwał się głaz i z trzaskiem runął na ziemię.
-Zamek runie,  ty idioto!  - wrzasnąła Tren. - Zabijesz
wszystkich!
Jordan przystanął, zdumiony.
-Rzeczywiście! - wykrzyknął. - Myślałem, że to czcza groźba!
Tren zdołała wyrwać się z jego objęć.
-Nigdy nie umiałeś odróżnić kłamstwa od prawdy! - powie
działa i pobiegła z powrotem przez most. - Zawsze byłeś głupcem!
Przebiegła obok Ivy i koni. Łzy ciekły jej po policzkach. Nikt nie próbował jej 
zatrzymać.
Drżenie ustawało w miarę jak Tren oddalała się od zamku. Niebezpieczeństwo 
mijało. 
Powstające zombi znieruchomiały, tak samo jak potwór z fosy, patrząc w ślad za 
dziewczyną.
-Tym razem na pewno nie skłamała - - powiedziała Ivy,
wstrząśnięta bardziej niż zamek. - Czegoś tu jednak nie rozumiem.
Dlaczego udawała Renee?
- Żeby podstępem skłonić mnie do wskrzeszenia jej! - rzekł ze złością Jordan. - 
Nigdy 
nie zrobiłbym tego, gdybym wiedział, że ona jest złą Tren. - Przecież Renee 
prosiła cię, żebyś 
tego nie robił - przypomniała Ivy.
— Wiedziała, że i tak nie posłucham.
— Przecież, kiedy przyszła tutaj umrzeć przed czterysta laty, nie
miałeś amuletu. Myślała, że zostaniecie martwi, prawda? Dlaczego
postanowiła zostać duchem - a jeśli nie, to czemu chciała umrzeć
tutaj?
Jordan potrząsnął głową, zbity z tropu.
-Nie widzę w tym wszystkim sensu. Jeśli zmieniła zdanie, mogła
sama wykopać moje kości; wiedziała, gdzie są. To córka demona;
nigdy jej nie rozumiałem. Jej matka zniszczyła jej ojca, tak jak ona
mnie. Teraz odebrała mi Renee i nie tylko uczyniła mnie samotnym,
ale także takim samym głupcem po śmierci, jakim byłem za życia. Nie
ma końca jej okrutnym kłamstwom!
Siadł na brzegu fosy i ukrył twarz w dłoniach.
Puk podszedł do niego, nie wiedząc, jak ukoić człowieka, który zakochał się tak 
nieszczęśliwie. Nawet potwór z fosy posmutniał. Tragiczne wydarzenia pierwszego 
życia 
Jordana przekraczały wszelkie wyobrażenie, a kiedy odkupił winy swoją śmiercią, 
dramat w 
jego drugim życiu jeszcze je przyćmił.
Ivy wiedziała, co teraz czuł. W końcu właśnie straciła Stanleya Parowca. Nadal 
jednak 
nie wszystko było dla niej jasne.
-Zamierzam zapytać Hugo - oznajmiła.
Jordan nie odpowiedział. Siedział w milczeniu, patrząc w wodę wypełniającą fosę. 
Jego nowe życie legło w gruzach.
Ivy została uziemiona za to, że kilka dni wcześniej wpadła w zupełnie niegroźne 
tarapaty po drodze do Wioski Północnej. Wiedziała, że tym razem kłopoty były 
poważne. 
Przywrócono życie - i zrujnowano je. Zamek Roogna prawie runął. Czy Hugo mógł 
podsunąć 
jej jakieś usprawiedliwienie? Musiała o to zapytać.
Pozostawiła grupkę przy zwodzonym moście, wróciła do zamku i pospieszyła przez 
komnaty. Nikt nie zwrócił na nią uwagi; wszyscy byli zbyt wzburzeni tajemniczym 
trzęsieniem ziemi. Kiedy dowiedzą się, jaką odegrała w tym rolę... Ivy jęknęła, 
oczyma duszy 
widząc gigantyczną latającą szczotkę do włosów, którą spotkała przy zamku 
Dobrego Maga. 
Nie to jednak było najgorsze. Co powiedzą inne duchy na to, co uczyniła dwojgu z 
nich?
Dotarła do lustra i ponownie przywołała Hugo.
-Tylko ty jesteś dostatecznie mądry, żeby to wyjaśnić, Hugo -
powiedziała łzawo, gdy jego twarz pojawiła się w zwierciadle. - Mam
straszliwe kłopoty!
- Wcale nie jestem mądry! - - protestował, nie chcąc być zamieszany w jej 
kłopoty. 
Nie trzeba być geniuszem, żeby wiedzieć, iż to, co Ivy uważa za drobny kłopot, 
dla 
wszystkich byłoby wielkim
problemem, zaś to, co nazywa wielkim kłopotem, niewątpliwie będzie okropnie 
niebezpieczne.
-A właśnie, że jesteś! - nalegała.
Hugo nie miał innego wyjścia; zrobił się mądry. Ivy opowiedziała mu, co zaszło, 
a on 
wysłuchał jej w skupieniu.
-No cóż, sprawa jest prosta - odparł, gdy zakończyła opo
wieść; wyjaśnił dlaczego.
Ivy rozpromieniła się.
-O to chodzi! - wykrzyknęła uszczęśliwiona. - To wszystko
załatwia! Och, dziękuję ci, Hugo!
I wypadła z zamku, w którym nadal panowało zamieszanie.
Wróciła do Jordana, który wciąż siedział zgnębiony przy moście, w towarzystwie 
równie ponurych widmowych koni, potwora z fosy i zabłąkanego zombi.
- Wiem już, dlaczego! - zawołała Ivy.
- Ponieważ mnie nienawidziła i chciała upokorzyć jeszcze raz -
mruknął Jordan.
-Nie! Ponieważ naprawdę cię kochała, Jordanie!
Jordan podniósł głowę.
- Też mi miłość! - warknął.
- Słuchaj, tępy barbarzyńco! - ofuknęła go Ivy. - Nic nie
wiesz o kobietach!
-Zgadza się - przytaknął posępnie.
— Tren wiedziała o Jinie i Jangu, prawda? O tym, że to tylko dwa
wcielenia tego samego Maga?
— Musiała wiedzieć - rzekł żałobnym tonem.
— A zatem wiedziała, że całe zło Janga było także w Jinie, tylko
ukryte, ponieważ człowiek jest sumą swoich cząstek. Gdyby wyszła za
Jina, poślubiłaby w ten sposób i Janga, a Zamek Roogna runąłby,
gdyż musiała doń wrócić, żeby zwyciężył Jin. Wiedziała, że skoro obaj
byli tym samym Magiem, wszystkie te złe czary, które usiłowały cię
zabić, zostały rzucone nie tylko przez Janga, ale i przez Jina; w rzeczy
samej, może to sam Jin pomieszał białe amulety, aby mieć pewność, że
zginiesz i Król Gromden nie dowie się, dlaczego. Ten Mag bardziej
lubił swoją złą osobowość, lecz musiał wziąć udział w konkursie, aby
uzyskać aprobatę Dobrego Króla Gromdena. Tak więc zawody były
oszustwem i Jin nie mógł wygrać. Tren wiedziała o tym.
- Tak - przyznał Jordan. - A ona pomogła im pozbyć się
mnie. Czy to była miłość?
Tak! Ponieważ wiedziała, że Jin-Jang zabiłby cię naprawdę,
gdyby stwierdził, że ona cię kocha. On był potężnym Magiem
i zamierzał być Królem niezależnie od wyniku konkursu, nikt więc nie
zdołałby go powstrzymać. Spaliłby twoje ciało na popiół i rozsypał go
w morzu, albo zamknął w kamieniu, lub zrobił coś innego, żebyś nie miał żadnej 
szansy ożyć. 
A ponieważ ona kochała cię, musiała udawać, że cię nienawidzi, gdyż on już coś 
podejrzewał 
i zabiłby cię na wszelki wypadek; był naprawdę zły.
Jordan kiwnął głową, zainteresowany.
- Jin-Jang był zły; na pewno nie życzył mi dobrze. Byłem jedynie
narzędziem jego ambicji. Nawet gdyby nie było Tren, musiałby
pozbyć się mnie, żeby nikt nie wiedział o jego oszustwie. Jednak Tren
nie musiała... Nie musiała rozkochać mnie w sobie, a potem mnie
zabić!
- To nie tak - powiedziała Ivy. - Nie znała cię, kiedy po nią
przyszedłeś i wtedy próbowała cię zabić, lecz stopniowo, w miarę jak
cię poznawała, zakochała się w tobie.  Powiedziała prawdę, gdy
mówiła, że cię kocha. Nigdy nie kochała żadnego mężczyzny oprócz
ojca, ale ty udowodniłeś jej, że mimo wszystko jest człowiekiem, nie
demonem. Wtedy naprawdę musiała cię zabić!
-Hę?
Nawet widmowe konie i potwór z fosy spojrzały ze zdumieniem. Ivy zrozumiała, że 
relacjonowane przez nią wyjaśnienia Hugo stały się nieco mętne. Skupiła się i 
spróbowała 
jeszcze raz.
-Ściślej mówiąc, zabił cię zły czar rzucony przez Janga. Tren
wiedziała, że jeśli szybko czegoś nie zrobi, Mag dokończy dzieła.
Dlatego porąbała twoje ciało i starannie ukryła kawałki, żeby mieć
pewność, że je odnajdzie. Wiedziała, że może przywróci ci życie -
kiedy Mag zapomni o tobie. To dlatego powiedziała to okrutne
kłamstwo - aby ocalić cię przed prawdziwą śmiercią! Okłamała
Maga mówiąc mu, że cię nienawidzi. Powiedziała prawdę, kiedy
wyznała, że cię kocha.
— Nie wiem... - zaczął z powątpiewaniem Jordan.
— Pamiętasz, jak byłeś w ciele Tren, trzymając zły miecz, i nie
mogłeś wyjawić prawdy Pukowi? - spytała Ivy. - Kłamałeś, żeby
oszukać miecz, nie Puka! No cóż, Tren znalazła się w podobnej
sytuacji, ponieważ Jin-Jang był stokroć niebezpieczniejszy od tego
zaczarowanego miecza.
Jordan rozchmurzył się, ale zaraz przygasł.
-Ale ona nie pozbierała moich szczątków.
-Bo Jang wciąż ją podejrzewał. Źli ludzie tacy są; to dobrzy są
zbyt ufni. Jang zapewne pilnował jej cały czas. Renee mówiła ci, jaka
była niezczęśliwa w małżeństwie! To musiało być rzeczywiście strasz
ne - nienawidziła Maga, a musiała udawać, że go kocha. W końcu
nie mogła już tego znieść. Zrozumiała, że on nigdy nie pozwoli jej
wrócić do ciebie. Dopóki żyje. W każdym razie nie wcześniej aż ona
stanie się staruchą. Nie mogła mu nic zrobić, ponieważ Mag dys
ponował znacznie większą mocą niż ona, a ponadto był Królem.
Gdyby tylko spróbowała odkopać twoje kości, natychmiast dowie-
działby się i zgładził was oboje w okropny sposób. Tak więc połączyła się z tobą 
wykorzystując jedyną możliwość - po śmierci. Kochała cię tak, że umarła dla 
ciebie. Nic nie 
wiedziała o duchach Zamku Roogna.
-No tak... - rzekł Jordan, starając się uwierzyć. -- Tylko
dlaczego nic mi nie powiedziała?
- Z dwóch powodów. Jin-Jang wiedział, że ona nie żyje, ale nie
miał pojęcia, iż stała się duchem. Jedynie ludzie pozostawiający
niezwykle poważne problemy stają się duchami.  Gdyby jednak
wyjawiła,  kim jest,  Mag poznałby ją,  dowiedziałby się,  że nie
dokończył dzieła i podjąłby odpowiednie kroki --na przykład
wykopując twoje kości, aby je spalić. Nie mogła ryzykować! Dlatego,
żeby cię chronić, znów cię okłamała.
- Przecież Jin-Jang nie mógł żyć wiecznie! - protestował Jor
dan. - Kiedy umarł, mogła mi powiedzieć!
Nie. Nienawidziłeś Tren za to, co ci - jak sądziłeś - zrobiła. Uznałbyś, że 
znowu 
kłamie. Zakochałeś się w Renee; gdyby powiedziała ci prawdę, na pewno 
znienawidziłbyś ją - 
jak teraz, kiedy wyznała, kim jest. Kochała cię i chciała tylko twojej miłości; 
imię nic dla niej 
nie znaczyło. Kochała cię więc jako Renee, a ty ją - i to jej wystarczyło. Aż 
wszystko 
popsułeś, przywracając jej życie. A wtedy nie mogła ci nic powiedzieć z tego 
samego 
powodu: ponieważ nie chciałeś słuchać. Dlatego po prostu odeszła ze złamanym 
sercem i 
podejrzewam, że zamieni się w skunks-kapustę albo coś innego i zwiędnie.
— Przecież Renee pomogła pozbierać moje kości!
— Gdyż życzyła ci jak najlepiej - a najlepsze było życie. Gdyby
nie ona, nie zginąłbyś przed laty, zwróciła ci więc życie. Uważała, że
jest ci to winna, jako zadośćuczynienie za to, że przyczyniła się do
twojej zguby. Nie wiedziała, że i ją wskrzesisz; nie miała pojęcia, co
robić. Spodziewała się, że wrócisz do życia, powoli zapomnisz o niej
i znajdziesz sobie inną. W ten sposób w końcu zrobiłaby dobry
uczynek po wszystkich tych okrutnych kłamstwach.
Jordan zastanowił się.
— Wcale nie starała się mnie przekonać.
— Co by to dało? - zapytała Ivy. - Miałeś klapki na oczach.
A ona jest dumną kobietą. Nie chciała błagać. Nigdy nikogo nie
prosiła; robiła to, co musiała. Dlatego, kiedy ją odepchnąłeś...
Jordan wyglądał jak rażony gromem.
— Racja, racja! Skrzywdziłem ją!
— No cóż, nie wiedziałeś. Ty też masz swoją dumę. Jednak teraz
jest już wszystko w porządku. Możesz do niej iść!
Jordan był głęboko przejęty.
-Wszystko, co uczyniła - zrobiła z miłości do mnie! Nawet gdy
najokrutniej kłamała! Zbyt szybko uwierzyłem w jej winę! -No, ja też - rzekła 
Ivy. - 
Dopiero Hugo wszystko mi
wytłumaczył. Przecież ja mam tylko pięć lat; nic nie wiem o roman
sach.
-Tyle wieków! - lamentował Jordan. - Renee mówiła mi
prawdę: cierpiała, gdyż nie mogła poślubić ukochanego - mnie!
Muszę błagać ją o wybaczenie!
Zerwał się i pospieszył w kierunku, w jakim odeszła Tren. Puk ruszył za nim, 
lecz 
zaraz zrezygnował; niektóre sceny nie potrzebują widzów.
-Sądzę, że ona mu przebaczy - powiedziała z zadowoleniem
Ivy. - Ona umie zmieniać swoją postać, może też zmienić zdanie.
Rozejrzała się wokół.
-Och, po prostu muszę przytulić się do kogoś! Do ciebie!
Objęła Pucka, małego konia-widmo.
-I ciebie.
Uścisnęła Puka, Pik, a nawet nos potwora z fosy.
-Ciebie nie - zdecydowała, spojrzawszy na zombie.
Popatrzyła na sad. Czyżby za drzewami dostrzegła dwie obejmujące się postacie? 
Pojęła, że już nie zobaczy Jordana, gdyż żywa Tren nigdy nie wejdzie do zamku. 
To przez tę 
klątwę. Może jest córką demona, lecz ma sumienie, duszę oraz miłość kochanego 
mężczyzny. 
Nie chce, aby Zamek Roogna runął. Szczęśliwa para osiądzie gdzieś, a to oznacza, 
że Puk z 
rodziną również odejdą. Ivy wiedziała, że kiedy trochę przejdzie jej radość, 
będzie z tego 
powodu bardzo zasmucona.
-Chyba lepiej  powiem rodzicom, dlaczego straciliśmy dwa
duchy oraz smoka i dlaczego zamek zatrząsł się - powiedziała do
siebie. Niezbyt cieszyła ją perspektywa tej rozmowy, ale najlepiej
szybko mieć już to za sobą.
Weszła .do zamku. Wewnątrz było już trochę spokojniej. Matka siedziała przy 
kołysce 
baraszkującego Dolpha.
-Co się stało, mamo? - zapytała Ivy, usiłując jak najdłużej
odwlec nieuniknione.
-Jest taki niespokojny - odparła Iren. - Nie wiem, o co mu
chodzi. Myślałam, że to z powodu tego trzęsienia ziemi, ale ono już
dawno minęło. Odchodzę od zmysłów!
Ivy przyjrzała się braciszkowi. Denerwował ją jeszcze, zanim pojawił się pod 
kapustą, 
ale nigdy nie obejrzała go dokładnie. Był brzydki, łysy, tłusty, bezzębny i 
zaśliniony; nie 
miała pojęcia, dlaczego wszyscy poświęcali mu tyle uwagi. Miała jednak świeżo w 
pamięci 
historię Jordana-Ducha i Tren-Córki Demona, nakazującą wyzbyć się uprzedzeń. 
Gdyby 
Jordan chciał uwierzyć w prawdę zamiast w okrutne kłamstwo, wypowiedziane, aby 
go 
ocalić...
Nagle Dolph zaczął jej przypominać Tren. Wprawdzie nie było mowy o fizycznym 
podobieństwie, jednak wyczuwała wyraźną zbież- ność emocji. Dlaczego jej 
bezbronny, 
kluchowaty braciszek przypominał jej tę piękną kobietę? No cóż, mogła to 
sprawdzić tylko w 
jeden sposób. Ivy podeszła do kołyski i skupiła się, zwiększając talent 
niemowlęcia.
- Jaki ma dar? - spytała.
- Nie wiemy, kochanie - powiedziała Iren. - Czasem trzeba
lat, żeby odkryć magiczny talent i nie ma pewności, że będzie on coś
wart.
Ivy widziała, że Iren naprawdę się tym trapi. Nie chciała, żeby jej dziecko było 
słabo 
uzdolnione.
-On próbuje korzystać ze swego daru - stwierdziła Ivy, ufając
swojej dziewczęcej intuicji. - Jeszcze jednak tego nie umie, więc jest
sfrustrowany.
»
Ivy była kimś w rodzaju eksperta od frustracji. Iren uśmiechnęła się, nie biorąc 
jej 
poważnie. Dorośli są w takich chwilach szczególnie denerwujący.
-Jeśli tak twierdzisz, kochanie.
Ivy skupiła się jeszcze bardziej, wiedząc, że czegoś się dowie. Zawsze tak było, 
kiedy 
naprawdę chciała. Była przekonana, iż istnieje jakiś powód tego, że Dolph 
przypomina jej 
Tren. Jeśli tylko odpowiednio go wzmocni, na pewno się ujawni.
Nagle w kołysce leżało wilcze szczenię.
-Hej, patrz na to! - wykrzyknęła zadowolona Ivy.
Iren spojrzała - i wrzasnąła.
Do komnaty zaraz przybiegł tata, Król Dor, i połowa zamkowej służby. Wszyscy 
byli 
podenerwowani trzęsieniem ziemi. Może Dolph powinien taki zostać? Jednak teraz 
było już 
za późno. Przestraszony okrzykiem matki, z powrotem zmienił się w dziecko.
-Och, spóźniliście się - rzuciła opryskliwie Ivy. - Dolph to
zmieniacz.
Iren ochłonęła na tyle, aby usłyszeć, co mówi córka.
-Co takiego?
-Jak Tren. Tylko szybciej. Robi to natychmiast, a nie godzina
mi. On...
-Jak kto?
-Tren. To długa historia. - Ivy ponownie spojrzała na dziecko,
które teraz spokojnie spało, zadowolone z rezultatu. Dolph już nie
wydawał jej się taki obrzydliwy. - Może Dolph ma w sobie krew
demona?
-Na pewno nie po mnie! - warknęła Iren.
-Ciekawe, czy on może rozproszyć się? - myślała głośno Ivy.
-Natychmiastowa zmiana postaci? - zapytał Król Dor. - Je
śli tylko do wilkołaka, to ma pomniejszy talent. Jeżeli może zmieniać
się błyskawicznie w co zechce, to co innego. 
-Och, na pewno umie przybierać dowolną postać - stwierdziła
z przekonaniem lvy. - Potrzebuje tylko trochę pomocy na początku.
Wiesz, to jeszcze dziecko.
Dor wziął ją na ręce.
-Nie wiedziałem - rzekł z poważną miną, żartując z niej, jak to
robią tatusiowie. - Myślałem, że może jest już dorosły, jak ty.
- Och, zamknij się, tato - powiedziała całując go w policzek.
Iren wymieniła z nią spojrzenia.
- Dowolną postać? Zmienia się? To talent rzędu Maga!
-Co najmniej - przytaknęła Ivy. Ona go odkryła, a więc to jej
zasługa, zatem im większy dar, tym lepiej.
Rozpoczęła się ożywiona dyskusja, z której wyłączono Ivy. Wcale nie miała im 
tego 
za złe. Chętnie pozwoli zaniedbywać się jeszcze kilka dni, aż ta historia z 
duchami stanie się 
przeszłością. Posiadanie braciszka, który natychmiast umie przemienić się w 
dowolne 
stworzenie, może okazać się interesujące. Mogłaby pokazać mu, jak sięgnąć do 
dzbana z 
ciasteczkami zmieniając się w ślimaka i wpełzając po ścianie, tak że nigdy nie 
będą głodni 
między posiłkami. Albo jak zamienić się w małego smoka i ziać ogniem, żeby piec 
kartofle i 
osmalać ludziom pięty. Tyle najróżniejszych możliwości!
Taak, niebawem życie stanie się znacznie ciekawsze.