Lucyna Legut 

Marzę o ślubie 
(Trzecia i ostatnia część "Miłości trzynastolatki")

Moja miłość frunie ze mną Nie pytajcie mnie, jak się czuję, bo sama nie wiem. 
Jestem i szczęśliwa, i nieszczęśliwa. Obracam na palcu kółeczko od firanki, 
:zyli mój zaręczynowy pierścionek... Zaręczyliśmy się z Grześkiem w Dworku 
Sierakowskich, pijąc waniliową herbatę. To jest to samo ółeczko, które wówczas 
wpadło do mojej filiżanki z herbatą i któ-"e Grzesiek włożył mi na palec jako 
zaręczynowy pierścionek. Grzesiek ma cudowne pomysły! Wracam więc do mojej 
szkoły M Anglii jako narzeczona! Dziewczyny poszaleją z zazdrości! Nie-;zęsto 
się spotyka aż tak szczęśliwe narzeczone. Z drugiej jednak itrony jestem 
nieszczęśliwa, no bo bez Grześka. Boże! Jak ja wy-:rzymam bez niego przez te pół 
roku? Moje serce szaleje! Gdybym -nogła przypiąć sercu skrzydła i wysłać je do 
Grześka, tak jak się wysyła gołębie pocztowe z ważną wiadomością... Grzesiu! 
Moje >erce krwawi! Moja dusza jęczy! A ja z rozpaczy ogryzam paznok-:ie, aż do 
samego ciała! Kocham cię, Grzesiu! Kocham! Kocham, jak wariatka! Może 
rzeczywiście zwariowałam? Może, gdy wysiądę s samolotu, od razu wpakują mnie w 
kaftan bezpieczeństwa? Chy-?a coś się naprawdę ze mną dzieje, bo chłopak, który 
właśnie przeszedł obok mnie, bardzo uważnie mi się przyglądał. Pewnie zauważył 
oznaki szaleństwa. Machinalnie odwróciłam za nim głowę i on także się odwrócił, 
a potem nagle podszedł do mnie usiadł obok. - Wydaje mi się, że pękasz. Coś cię 
gnębi? A może nie znosisz podniebnych podróży? - zagadnął. Przechylił się do 
przodu, wpatrując iię w moją twarz.

- Nic mi nie jest - powiedziałam i odwróciłam głowę do na. Nie miałam ochoty 
zwierzać się z mojej rozpaczy całki obcemu człowiekowi. Jeżeli on zauważył, że 
cierpię, to pew wszyscy pasażerowie samolotu to zauważą. Niemal wpadł-w panikę. 
- Ja też nie lubię samolotu - ciągnął niezrażony moim ZUTUT tonem. - Codziennie 
słyszy się o katastrofach. To nic przyjemne fajtnąć w dół i zostać mokrą plamą. 
Ale ja mam metodę. Procł Kapujesz? Łykasz i masz w nosie karambole i wszystko. 
Prawdzh odlot. Czyli lot samolotem z rozkosznym odlotem - roześmiał : 
łobuzersko. Zwróciłam twarz w jego kierunku. - Przypuszczam, że masz na myśli 
narkotyki. Otóż mnie to r interesuje. I nigdy nie będzie mnie to interesowało. - 
A to już twoja broszka. Są tacy, którzy kochają cierpień! Słyszałaś o 
biczownikach? Lubisz cierpieć, to cierp. Chciałem ofiarow; koleżeńską pomoc. Za 
frajer. Nie wziąłbym od ciebie grosza. Ni chyba żebyś chciała nabyć coś na 
zapas. Kiedyś się do tego przekonas Bo nie da się żyć w tym drańskim świecie. 
Trzeba o nim zapomnie' Proch ratuje życie. - A ja słyszałam, że odbiera życie! - 
Jakiś kretyn ci to powiedział. Spójrz na siebie w lusterko Wyglądasz jak siedem 
boleści. A mogłabyś zacząć skakać ze szczęście - Słuchaj! Zostaw mnie w spokoju, 
bo zawołam stewardesę - zdenerwowałam się. - Nie znam cię i nie chcę znać. 
Dlaczego właśnie do mnie się przyczepiłeś? Handluj sobie z kimś innyn twoimi 
prochami. - Nie bądź taką ważniaczką! Nie jest powiedziane, że się jeszcze 
kiedyś nie spotkamy. Może wtedy nie będę taki miły. Myślisz, że nie wiem, kim 
jesteś? Znam twoją szkółkę w Oliwie i nawet poznałem kilku kolesiów. Może się 
zdarzyć, że ci ktoś kiedyś nabije guza. Ze mną lepiej nie zaczynać. No to cześć, 
ślicznotko! Wyniósł się na swoje miejsce, ale za każdym razem, gdy stewardesa 
przechodziła, oglądał się na mnie, sprawdzając, czy przypadkiem nie donoszę na 
niego. "Poznałam prawdziwego handlarza narkotyków!" - pomyślałam ze zgrozą. 
Wyglądał jak miły chłopak z porządnego

domu. Zawsze mi się wydawało, że taki handlarz musi mieć twarz mordercy, a on 
był zwyczajny. Dziwne, że odważył się proponować mi jakieś prochy. Pewnie ma je 
ukryte w toalecie, bo kierował się w tamtą stronę. Gdybym na niego naskarżyła, 
nie znaleźliby niczego przy nim. Bardzo sprytnie. Zdenerwował mnie ten incydent. 
l świadomość, że on się kręci w pobliżu mojej szkoły. Nie wydaje mi się, aby u 
nas ktokolwiek zażywał narkotyki. Może on tylko czyha, aby kogoś namówić do tej 
strasznej rzeczy? Nie wszyscy mają takie mocne charaktery jak ja. Poza tym 
młodsze dzieciaki są jeszcze naiwne i nie znając niebezpieczeństwa, mogłyby 
chcieć czegoś spróbować. Zwłaszcza przy takiej zachęcie. On ma dar 
przekonywania, oczywiście jeżeli idzie o naiwnych. Będę musiała porozmawiać o 
tym z naszą panią wychowawczynią, gdy tylko wrócę na stałe do szkoły. Stworzymy 
zespół opieki nad młodszymi dzieciakami. Nie pozwolę, aby mu się udało kogoś z 
naszych wciągnąć w to bagno. Gdyby nie było kusicieli, nie byłoby także 
narkomanii. Sprawdziłam, czy moja podręczna torba leży na siatce, tam gdzie ją 
położyłam; słyszałam, że zdarzało się, iż ktoś podrzucił komuś innemu prochy, a 
sam bezpiecznie szedł sobie obok, i gdy nakryto tego kogoś, to winny był 
bezpieczny. Nie wiem, jak potem odbierają ,,towar", ale z pewnością mają na to 
swoje sposoby. Nigdy nie zastanawiałam się nad sprawą narkotyków. Nie było 
takiej potrzeby. Teraz już nie pozbędę się tej myśli. Powinno się coś z tym 
zrobić. Tylko nie wiem co. Nie można pozwolić, aby naiwne dzieciaki skracały 
sobie życie. No i przecież tyle złego dzieje się przez narkotyki! Nawet 
inteligentni młodzi ludzie decydują się na spróbowanie "zakazanego owocu", a 
potem nie mogą się już wyzwolić z nałogu i bywa, że popełniają przestępstwa, aby 
tylko zdobyć pieniądze na narkotyki. Nie rozumiem, jak można być tak głupim, aby 
nie wiedzieć, co narkotyki mogą zrobić z człowieka. Nikt by tego nie tknął, 
gdyby się najpierw zastanowił. To tak, jakby spróbować pocałunku z diabłem. Kto 
ma rozum, wie, jak się skończy taka chwila rozkoszy. W piekle. Do końca lotu nie 
przestałam o tym myśleć.

Ratunku! Jestem w potrzasku Nie lubię oklepanych zwrotów, ale to był naprawdę 
,,gn z jasnego nieba"! Pierwsza osoba, na którą się natknęłam na lotnis w 
Gotwick, to był Colin! Pomyślałam, że chyba zaraz zemdleję a] że mi się to śni. 
Zacisnęłam mocno powieki, łudząc się, że g znowu otworzę oczy, Colina tam nie 
będzie. Oczywiście miafc zganić się za ten sen. Ale nie tylko z oczyma coś mi 
się stało, słuchem także, bo tuż obok usłyszałam głos Colina: - Wiem, o której 
przylatują samoloty z Polski. Niejeden r przychodziłem tu z mamą po babcię. 
Pomyślałem, że będziesz mia tysiąc walizek. Mógłbym się przydać jako tragarz. W 
żadnym wypadku nie należało dopuścić do ponownego bliskie^ kontaktu z Colinem, 
przecież przyrzekłam to sobie w Gdańsk Muszę być bezwzględnie oziębła, ze 
względu na Grzesia. Kocha) tylko Grzesia! Niech to będzie wiadome raz na zawsze! 
Właśn: zamierzałam, tak jak sobie postanowiłam, ozięble podziękować z fatygę i 
poprosić, aby był łaskaw zostawić mnie, gdyż sama sobi poradzę, ale nagle 
zauważyłam kątem oka, że ten piękniś z samoloti ten okropny handlarz narkotyków, 
stoi z boku i drwiąco przygląd się nam. No więc na złość jemu i ze względu na 
własne bezpieczeństwi rzuciłam się w ramiona Colina. Colin był chyba zaskoczony, 
ali zanim zdążył się zastanowić, już mnie tulił i całował moje włos1 i oczy. 
Handlarz narkotyków zaśmiał się głośno i odszedł. Wyrwałan się z ramion Colina i 
krzyknęłam: - Zostaw mnie! Jakim prawem mnie całujesz? Nie jestem twoją 
dziewczyną! Jestem dziewczyną Grzesia i będę nią do końca życia! Nie wolno ci 
tak się zachowywać! Nie chcę cię znać! Rozumiesz? - Absolutnie nic nie rozumiem 
- powiedział bezradnie Colin. - To ty pierwsza wpadłaś w moje ramiona! Nie 
dotknąłbym cię bez pozwolenia, a pomóc ci nieść bagaże to chyba nie zbrodnia? - 
Och! Przepraszam! - powiedziałam i rozpłakałam się. - Nie chcę być dla ciebie 
okrutna. Nie zrobiłeś nic złego. To wszystko moja wina, a raczej pewnego 
handlarza narkotyków...

- Zlituj się! Wyjaśnij mi, o co chodzi! Jaki handlarz narkotyków? Może ty jesteś 
chora? Bo nie przypuszczam, abyś brała narkotyki? Każda, tylko nie ty! - Może 
uda mi się jakoś ci wszystko wyjaśnić. Otóż w samolocie pewien młody człowiek 
próbował mnie zainteresować narkotykami. Zwymyślałam go. Tu, na lotnisku 
przyglądał się nam i idiotycznie się uśmiechał. Tak się zezłościłam, że nie 
wiedziałam, co robię! A raczej wiedziałam! Chciałam, żeby zauważył, że mam 
opiekę mężczyzny! Kto wie? Może by mnie w dalszym ciągu nękał i próbował 
nakłaniać do prochów? Z takimi nic nie wiadomo. W każdym razie ja nigdy nie 
miałam do czynienia z kimś takim i nie wiem, czego się można spodziewać... 
Przepraszam, że się uwiesiłam na twojej szyi. - Wspaniale, że istnieją handlarze 
narkotyków! To znaczy, ten handlarz! Życzę mu wszystkiego dobrego. Dzięki niemu 
mogłem cię mieć blisko siebie. Nie mogę przestać myśleć o tobie. Stałaś się moją 
obsesją. Widzę cię wszędzie. Nawet w talerzu z zupą pomidorową. Cały świat jest 
tobą! Drzewa, domy, ulice. Dziwię się, że jeszcze nie wpadłem pod jakiś pojazd. 
Wszędzie jesteś ty, a ja idę za twoim cieniem. Jesteś moją pierwszą i ostatnią 
miłością. - Boże! Jakie to tragiczne! - krzyknęłam przerażona. - Przecież nie 
mogę zadawać ci cierpień, ale także nie mogę odwzajemnić miłości. Ja już kocham 
innego. Wiesz o tym. Uwierz mi! Twoja miłość minie! To jest pierwsze 
zauroczenie. Ja także podkochiwałam się w wielu chłopakach, zanim spotkałam 
Grześka. - Podkochiwać się w kimś, a kochać to wielka różnica. Ja ciebie kocham. 
Absolutnie wiem, że nikogo innego nie będzie w moim życiu! Ty albo żadna! - 
Stawiasz mnie w strasznej sytuacji! Co mam robić? - Masz mnie kochać! - Colin! 
Zlituj się! Ja już kocham! I to nie ciebie! - Powiedz, że mnie nie znosisz! - 
Tego nie mogę powiedzieć. Lubię cię. Bardzo. Ogromnie! Z pewnością mogłabym cię 
kochać, gdybym już nie kochała innego. Zrozum! Nie może tak być, że się zaczyna 
budować jeden dom, potem nagle się go zostawia i próbuje się budować drugi.

- My nie musimy budować żadnego domu. A właściwie to ci chodzi z tymi domami? Bo 
nie bardzo rozumiem. Może ź powiedziałaś po angielsku? - Och! Rozmawialiśmy 
kiedyś z Grześkiem właśnie o mi Zapytałam go, skąd można wiedzieć, że miłość 
jest jedyna i ost i że już nie zakochamy się w przyszłości w kimś innym. I Grz 
mi odpowiedział. Właśnie to o budowaniu domów. Zdecydow się kochać Grześka i nie 
mogę kochać ciebie! Zrobiłabym r z domu miłości Grześka. Chyba nie myślisz, że 
jestem zdoln takiej podłości? A gdybym to tobie zrobiła? Co byś powiedzia - 
Muszę to przemyśleć. Colin usiadł na mojej walizie. Jego mina wyraźnie świadc o 
tym, że zabrał się do myślenia. Obawiałam się, że to może pot nawet tydzień, a 
przecież nie możemy tu zostać. Już i tak lu potykali się o nas, nieraz nawet 
niezadowoleni mruczeli coś pod no - Colin, chodźmy! - dotknęłam delikatnie jego 
ramienia. -przemyślisz tak poważnej kwestii na poczekaniu. Bez słowa wstał i 
wziął moją walizę. Nie patrzył na mnie. powinnam była rzucać mu się w ramiona! - 
pomyślałam. - St przed jakimś idiotą, który mnie zaczepiał w samolocie, nie 
uspraw liwia mnie. Zwłaszcza że tak cudownie było w ramionach Co Teraz dopiero 
uświadamiam to sobie. Trzeba spojrzeć prawe w oczy: skorzystałam z okazji!" 
Oczywiście nie wyznałam Colin swoich myśli. Ja także będę się musiała nad 
wszystkim zastano Jedno jest pewne, nie zdradzę Grześka, żeby tam nie wiem co W 
pociągu właściwie nie rozmawialiśmy. Taka cisza była stras krępująca. Colin cały 
czas był zamknięty w sobie. Może to już na zawsze zostanie? Nie chciałabym. 
Wszyscy go uwielbiali za pogodne usposobienie. Z mojego powodu gotów stać się 
odludk Nie wiedziałam, jak to zmienić, więc także milczałam. W bra szkoły Colin 
oddał mi walizkę i nie patrząc na mnie, powiedz - Teraz już dasz sobie radę 
sama. Muszę pędzić, aby się ta rozpakować. Cześć! Colin pobiegł przez trawnik do 
swojej części domu, a ja sta w bramie, ze ściśniętym z żalu sercem. Tyle bólu 
zadałam Colin Dlaczego właśnie mnie pokochał? Taki wspaniały chłopak! Móg

mieć najpiękniejszą i najmądrzejszą dziewczynę! Dlaczego wybrał mnie? Nie mogę 
odwzajemnić jego uczucia, choćbym bardzo chciała! Nie jestem taka jak inne. 
Czułam się jak mucha w pajęczej sieci. Czy mi się uda z tej matni wyplątać? 
Boże! Jak skomplikowane jest Lady Paulina Podchodząc do drzwi naszego pokoju, 
przystanęłam, zdziwiłam się panującą wewnątrz ciszą, zwłaszcza że wydawało mi 
się, iż widziałam zarys jakiejś postaci w naszym oknie. Zrobiło mi się smutno, 
bo szykowałam się na gorące uściski i okrzyki radości. Wtaszczyłam się z walizką 
i plecakiem. Na środku pokoju stały moje trzy przyjaciółki, w białych dresach, z 
czarnymi muszkami na szyi, każda z przezroczystym krążkiem w oku, który miał 
udawać monokl. Na mój widok przytknęły do ust grzebienie z bibułką i odegrały 
melodię ,,Góralu, czy ci nie żal". Kiedyś pytały, jaką piosenkę najczęściej się 
w moim kraju śpiewa, i zaśpiewałam im tę właśnie. O Boże! Co się potem działo!!! 
Piszczałyśmy, całowałyśmy się, Hilda z radości zrobiła "gwiazdę", a Jane mostek. 
Greta przyklękła przede mną, z Kermitem, którego łapkę uniosła w geście 
salutowania. Zaczęłyśmy mówić wszystkie równocześnie. Padały pytania i 
odpowiedzi. Opowiadałyśmy o wszystkim, co się wydarzyło, gdy nie byłyśmy razem. 
Dziewczęta najbardziej były ciekawe mojego spotkania z Grześkiem. Pokazałam im 
dłoń z kółeczkiem z firanki na palcu. - Zaręczyłam się - powiedziałam. - To było 
przeznaczenie. W herbaciarni to kółeczko z firanki w oknie wpadło wprost do 
mojej filiżanki. Sam los zdecydował o naszych zaręczynach. Czy to nie wspaniałe? 
Dziewczęta z uwagą oglądały moją obrączkę. - Jakie to romantyczne! - westchnęła 
Greta. - I cenniejsze nawet od platynowej obrączki.

- Skoro jesteś zaręczona, to chyba powinnyśmy się do cię w jakiś szczególny 
sposób zwracać. Może panno Paulino? - To b słowa Hildy. - Myślę, że lady Paulina 
będzie właściwszym zwrotem - pov działa Jane. - Zaręczyny to nobilitacja. 
Zostałam więc lady Paulina. Miłosne tortury I znowu była nauka i nauka. 
Wszystkie chciałyśmy być jednako\ doskonałe, więc uczyłyśmy się, z małymi tylko 
przerwami na wygłup Hilda nad swoim biurkiem ponaklejała na ścianę niezliczoną 
ilo zdjęć i reklam waltorni. Kochała się przecież w Michaelu - waltorniśc: Co 
pewien czas przerywała naukę, wykonywała jakieś tajemnic: skłony przed tymi 
naklejkami i wypowiadała szeptem zaklęcia: Na waltorni smętną duszę Kocham cię! 
Bo kochać muszę! Wypij ust mych wrzący kielich Albo niech nas grób rozdzieli! - 
Jeżeli już bierzesz się za czary - powiedziała Jane - zró z wosku dwie figurki: 
twoją i Michaela i połącz ich dłonie w miło; nym uścisku. Gdy wosk się roztopi, 
zostaniecie złączeni ze sobą n zawsze! - Czy już komuś się to sprawdziło? - 
zapytała Hilda. Wida było, że jest gotowa do natychmiastowego czynu. - Tylko 
skąc wziąć wosk? - Z kaplicy. Tyle tam świec... Nikt nie zauważy braku jednej. - 
Jestem katoliczką. Tego mi nie wolno zrobić. - W takim razie umieraj z miłości - 
powiedziała obojętnie Jan i zabrała się z powrotem do nauki.

- Ja jestem protestantką - odezwała się cichutko Greta. - Może mnie bardziej 
wypada? Pójdę do kaplicy po świecę. Kermit jest zdania, że należy pomagać 
wielkiej miłości. - Nie mieszaj do tego żaby - skarciła ją Jane. - Pokaż, że 
masz mocny charakter i stać cię na kradzież świecy. - Co za okropne słowo! 
Kradzież! - oburzyła się Hilda. - Przyjaciółka próbuje uratować mi życie! To 
jest właśnie prawdziwa przyjaźń! Chyba każdy widzi, że umieram z miłości! 
Chcecie, aby moje serce do końca się wykrwawiło? - Poddałam tylko myśl, ale nie 
mam ochoty brać udziału w awanturze z kradzieżą świecy. Na to jestem zbyt wielką 
damą! - powiedziała Jane. - Jak sama nazwa wskazuje, prawdziwą damą jest tu 
tylko lady Paulina - wycedziła Hilda. - Lady Paulina z pewnością zrobiłaby 
wszystko dla mnie! - Oprócz tej jednej rzeczy - odezwałam się. - Ja także jestem 
katoliczką. Taki czyn to świętokradztwo. - Przez was zostanę starą panną. - 
Hilda obraziła się. - Niech nikt się dla mnie nie poświęca! Skoro nie jestem 
godna poświęceń, biorę się do nauki. Jeszcze kiedyś znajdę sposób na uwiedzenie 
Michaela, i to bez waszej łaski, Znowu zabrałyśmy się do nauki. To nie była 
poważna awantura, tylko jeden z naszych wygłupów. Byłyśmy przecież zwariowanymi 
czternastolatkami. Już niedługo będziemy miały po piętnaście lat, a wtedy 
wszystko nabierze innego znaczenia. Ja, chociaż byłam prawdziwie zakochana, 
przez co czułam się bardziej dorosła, jednak także lubiłam nasze szaleństwa. 
Czas na wielkie kochanie zostawiłam sobie na powrót do kraju. U boku Grześka 
będę poważniejsza, bo tego oczekuje się od osoby zaręczonej. Uczyłyśmy się w 
ciszy, przerywanej od czasu do czasu westchnieniami Hildy. Nikt nie zwracał na 
nią uwagi. Niezbyt poważnie traktowałyśmy jej zakochanie. Prawdziwie zakochana 
byłam wyłącznie ja. Zauważyłam, że dziewczęta odnoszą się do mnie niemal z 
szacunkiem. Miałam obrączkę. I co z tego, że odpadła z firanki? Liczyły się 
uczucia i poważne zamiary Grześka. Miło było zostać lady 
13

Paulina pośród tej rozbrykanej dzieciarni. Moimi zaręczynam: bardziej przejęła 
się Greta. Zawsze gdy przechodziła obok : z Kermitem w objęciach, szeptała do 
niego: - Patrz, Kermi! To lady Paulina. Prawdziwa narzeczona. narzeczoną to 
poważna sprawa. To jest miłość na całe życie! życie, pojmujesz?!? To brzmi 
niemal tragicznie! Lady Paulin, nigdy nie będzie się mogła w kimś innym 
zakochać. Greta i jej żaba, Kermit, niewiele jednak wiedzieli o życiu. Kochałam 
Grześka, ale nie przestawałam myśleć o Colinie, to niezależne ode mnie. Nawet 
przestałam mieć wyrzuty sum Ja nie chciałam się kochać w Colinie. Coś samo we 
mnie ko się w nim. Coś, co nie było mną. Ja, prawdziwa Paulina, koch wyłącznie 
Grześka. Jakieś moje drugie ja kochało Colina. Zastanaw: się, czy nie pójść z tą 
sprawą do psychologa szkolnego? Tyli mi z tego przyjdzie? Psycholog najwyżej 
znajdzie jakąś uc nazwę na stan mej duszy, ale przecież nie będzie za mnie 
decyd( Ja muszę sama zdecydować, albo Colin, albo Grzesiek. Z pewnością 
Grzesiek. Może po prostu potrzebuję trochę czasu, się z tym uporać. To musi 
minąć. Postanowiłam poważnie pi mawiać z Colinem. Poproszę, aby mi pomógł 
wyplątać się z uczuć. To on zawinił! Po co wyznawał mi miłość, wiedząc kocham 
innego? Czemu był taki miły i tak przepięknie na patrzył? Przecież najwyraźniej 
mnie uwodził! Tego się nie i wyprzeć! A ja jestem słabą dziewczyną. Jeśli mnie 
naprawdę ki tak jak mówi, powinien mi pomóc zapomnieć o nim. Nie mogt przerwy 
cierpieć. Przechodząc obok Colina na przerwie, szepnęłam mu, tak nikt nie 
słyszał: - Muszę z tobą pomówić. Bądź w niedzielę na ławeczce. Cała drżałam na 
myśl, że spotkam się z nim sam na sam, to było nerwowe drżenie, wiem z całą 
pewnością. Nie miłosn

Zapomnij o mnie raz na zawsze To był chyba najgorszy dzień w moim życiu! Deszcz 
siąpił bezustannie, było szaro, ponuro, okropnie! Włożyłam płaszcz 
przeciwdeszczowy, w którym wyglądałam jak bezbarwna kuropatwa, ale nie dbałam o 
to, i poszłam na spotkanie z Colinem. Wiedziałam, że przyjdzie o tej samej 
godzinie, o której po raz pierwszy spotkaliśmy się przy ławeczce. Czekał. 
Siedział ze spuszczoną głową, z rękami zwisającymi bez życia. Nawet się nie 
poruszył, gdy podeszłam. Czułam się beznadziejnie. Nie wiedziałam, jak zacząć 
rozmowę. Nie umiałam znaleźć słów na to, co kłębiło mi się w głowie. W milczeniu 
usiadłam na ławce, w pewnym oddaleniu, i nieświadomie w ten sam sposób apuściłam 
głowę i ręce. Potem bezwiednie zaczęłam zgniatać rąbek przeciwdeszczowego 
płaszcza. - Strasznie szeleści ten płaszcz, gdy go tak zgniatasz - odezwał się 
Colin. - Mam głowę pełną szelestu. Nie mogę myśleć. - Wiesz, o czym chcę mówić? 
- zdecydowałam się rozpocząć rozmowę. - Wiem. Chcesz mi powtórzyć, że kochasz 
innego i że nie mam na co liczyć. Ale to, co ja czuję, jest wyłącznie moją 
sprawą. Dałem :i przecież spokój. Nie nagabuję cię. Nawet staram się nie patrzeć 
na ciebie. Nie możesz powiedzieć, że cię prześladuję. - Jestem ci wdzięczna za 
twoje zachowanie. Chodzi jednak o coś innego. Zburzyłeś mój spokój. Przez ciebie 
czuję się jak zbrodniarka. Zabiłam w sobie jakąś część miłości do Grześka. Czuję 
się winna, 30 ja naprawdę nie chciałam... Kochałam tylko jednego chłopaka! Czemu 
stanąłeś na mojej drodze? Czemu mówiłeś do mnie te wszystkie piękne słowa? Każda 
z dziewcząt dałaby sobie dla ciebie odciąć głowę. No, może nie głowę, ale palec 
u ręki, a ty musiałeś właśnie mnie wybrać! Skrzywdziłeś mnie! Przez ciebie mam 
wyrzuty sumienia. Cierpię nadludzkie męki, bo nie mogę przestać myśleć o tobie! 
- ostatnie słowa niemal krzyknęłam. Colin całym ciałem odwrócił się w moim 
kierunku i wpatrzył się we mnie.

- Cierpisz? Z mojego powodu? Więc chyba mnie kochasz? - Wcale cię nie kocham! 
Kocham Grześka! Tylko dlaczego mogę uwolnić się od myśli o tobie? Coś strasznego 
się ze i dzieje! Musisz mi pomóc wymazać siebie z mojej pamięci! Je mnie 
kochasz, tak jak mówisz, zrobisz coś, co mi pozwoli znienawi cię! - Natychmiast 
to zrobię! Colin gwałtownie przyciągnął mnie do siebie i zaczął n" całować. 
Tłukłam go pięściami, najpierw gwałtownie, potem cc słabiej, aż w końcu objęłam 
go i już mi było wszystko jec Całowałam go tak samo gorąco, jak on mnie. Nie 
wiem, jak to dl trwało. Może tylko chwilę, a może całą wieczność. Gdy przestaliś 
się całować, aby zaczerpnąć oddechu, powiedziałam: - Nienawidzę cię za to, że 
ciebie także kocham! Nie mogę żyć! Popełniam występek wobec Grześka, gdy ciebie 
całuję, i wo ciebie, gdy całuję jego. Powinieneś mną gardzić! Przecież widz że 
mam nikczemny charakter. - To samo można by powiedzieć o mnie - zamyślił się Co 
- Nie powinienem odbijać dziewczyny innemu chłopakowi. W działem, że kochasz 
innego. Wszystko stało się wbrew mojej w Przysięgam, że nie miałem zamiaru 
interesować się tobą. To są przyszło. Nawet nie wiem kiedy. Po prostu pewnego 
dnia zor towałem się, że wariuję z miłości. - I co my teraz zrobimy? - spytałam 
załamana. Dla mnie była to naprawdę trudna sytuacja. Przecież by uczciwą 
dziewczyną. I nie przestałam kochać Grześka. Czy jesz komukolwiek zdarzył się 
taki przypadek? Coś pozaziemskiego plątało nasze losy. No bo jeżeli wszystko 
zależy od nas samych jak to mogło się stać poza naszą wolą? Prawdziwe czary. Ani 
ani Colin nie znaleźliśmy wyjścia z tej trudnej sytuacji. Sprawa wyglądała 
dobrze. Colin mnie rozumiał i naprawdę chciał mi pom ale nie mógł przestać mnie 
kochać. Staliśmy się ofiarami włas miłości. Przyrzekliśmy sobie, że będziemy 
unikali sytuacji, w któr znowu znaleźlibyśmy się w swoich ramionach. I będziemy 
stare się o sobie zapomnieć. Powiedziałam Colinowi, że powinien spróbow; 
zainteresować się inną dziewczyną. Podsunęłam mu myśl o Alic

'ej, którą w szkole ironicznie nazywano "panną torcik", bo była łódka dla 
wszystkich chłopców. Colin oburzył się na moją propozycję. - No wiesz? Nie 
mogłaś już nic obrzydliwszego wymyślić? "Panna orcik", która obściskuje się ze 
wszystkimi chłopcami! Zbyt nisko mnie 'enisz. Tego się po tobie nie 
spodziewałem. Nie myśl sobie, że ja koniecznie chcę mieć jakąś dziewczynę. 
Znakomicie obywałem się bez uch i w dalszym ciągu może tak być. Ty byłaś dla 
mnie kimś tvyjątkowym. Powiedzieliśmy przecież sobie, że to było od nas 
niezależne. To się po prostu stało. Nawet nie chcę słyszeć o "pannie torcik"! - 
Przepraszam. Nie chciałam cię urazić. Jednak co do "panny orcik", a raczej 
Alice, to wszyscy się mylicie. Poznałam ją trochę. 'o bardzo inteligentna 
dziewczyna i bardzo mądra. Ale nieszczęśliwa. 'rzynajmniej tak mi się wydaje. - 
Nie mogłam nic więcej powiedzieć, "o przyrzekłam Alice, że nikomu nie zdradzę, 
jaka jest naprawdę. Uice z jakichś powodów wolała, aby ją uznawano za głupią i 
rozwiązłą Iziewczynę. Myślę, że była zbyt dumna, aby pozyskiwać sobie 
>rzyjaciół, pokazując się z dobrej strony. Chciała, aby ktoś sam >dkrył, jaka 
naprawdę jest. Najbardziej zależało jej, aby to był Colin. Ale ja nie mogłam mu 
tego wszystkiego powiedzieć. - Nie chcę mieć nic wspólnego z żadną dziewczyną - 
powiedział ;olin. - I przestań mi matkować. Jeżeli zechcę mieć dziewczynę, sam 
obie ją znajdę. Żegnaj na zawsze! Nie chcę ochłapów w postaci )rzyjaźni! Zajmę 
się poważniej sportem i może zapomnę o tobie! Nie nartw się o mnie. Jestem 
mężczyzną i muszę być przygotowany na yszystkie przeciwności losu. Życzę ci 
szczęścia. Cześć! Colin odszedł, a ja zostałam sama na ławce. Wiatr zawiał, 
'vzmógł się deszcz i chłostał mnie po twarzy. Siedziałam jak spa-aliżowana. A 
potem wypłakałam wszystkie nagromadzone we mnie ;zy. Byłam taka nieszczęśliwa! I 
nie rozumiałam dlaczego. Przecież "hciałam, aby Colin zostawił mnie w spokoju. 
Po to się z nim tutaj imówiłam. Powinnam być zadowolona, że zrozumiał. Nie będę 
już larażona na jego czułe spojrzenia. A jednak żal mi się zrobiło, że de ujrzę 
tych spojrzeń. Doprawdy, albo mam nikczemny charakter, ilbo zwyczajnie 
zwariowałam? Muszę się wziąć w garść! Zabiorę ię ostro do nauki. To najlepsze 
lekarstwo na wszystkie męki luchowe. Niejeden raz się o tym przekonałam.

Anielskie pióra Wróciłam do naszego pokoju. Dziewczęta siedziały z i w 
książkach. Podniosły głowy, gdy wchodziłam. Miały jedn zdumione spojrzenia. - Co 
się stało? - spytały równocześnie, a Hilda dodała: - Albo wpadłaś do studni, 
albo zaprzyjaźniłaś się ze zmi kurami. - Zafundowałam sobie darmową maseczkę z 
deszczu -wiedziałam. - Zobaczycie, jaką jutro będę miała piękną cerę! - Lady 
Paulina musi dbać o siebie - podchwyciła Greta. to, co my. My możemy byle jak 
wyglądać, bo i tak nikt nie ; na nas uwagi. - Mów za siebie! - oburzyła się 
Hilda. - Za mną wczoraj o się jeden chłopak, ale nie wiem, kto to, bo mi akurat 
okulary z się z nosa. - I nie zauważyłaś, że to nie był chłopak, tylko dziev - 
zaśmiała się Jane. - Kiedyś pomylisz anioła z diabłem. Ra dopasować sobie lepiej 
okulary. - Ważne, abym ciebie mogła odróżnić od diabła, co jest trudne - 
odparowała Hilda. - Czyżbyś siebie miała za anioła? - spytała, śmiejąc się, - A 
gdzie anielskie piórka? - Chcesz piórek, to będziesz je miała! - krzyknęła Hilda 
chwyciła poduszkę, którą rzuciła w Jane. Jane bez namysłu ud Hildę swoją 
poduszką. Greta i ja włączyłyśmy się do za Poduszki fruwały po całym pokoju. 
Przerwałyśmy walkę, gdy ze ściany, trafiony poduszką, obrazek waltorni. Hilda 
osę namalowała waltornię i kazała oprawić obrazek w szkło i póz ramkę. - Teraz 
to symbol mojego zdruzgotanego życia! - powie Hilda, zbierając z podłogi okruchy 
szkła. Wszystkie rzuciłyśmy się do pomocy. - Proszę tego nie dotykać! - 
krzyknęła. - Sama zbiorę ok szczęścia! - Pozbierała nawet najmniejsze kawałeczki 
szkła,

wsypała do wielkiej koperty. - Gdy będę się zbliżała do stu lat i będę mniej 
zajęta niż teraz, posklejam to szkło. Przypomnę sobie czas, w którym byłam 
beznadziejnie zakochana, a jednak szczęśliwa. No i przypomnę sobie dzisiejszy 
dzień, gdy moje przyjaciółki próbowały mnie zamordować poduszkami! Czy wy 
zdajecie sobie sprawę, że kiedyś będziemy stuletnimi staruszkami? To nas nie 
powinno spotkać! - Mnie z całą pewnością nie spotka! - powiedziała Jane. - Ja 
zawsze będę piękną Jane. Zostanę przecież artystką, a artystki się nie starzeją. 
- Sara Bernhardt się zestarzała - zauważyła Greta. - Ba! Ale kiedy to było?!? 
Wówczas ludzie się starzeli, bo nie 3yło dobrych kremów - odpowiedziała Jane. Ja 
także wtrąciłam się do rozmowy. Powiedziałam: - Taka Kleopatra, chociaż nie 
używała kremu, ale kąpała się w oślim mleku, zawsze była przepiękna. Spróbuj 
oślego mleka, Jane! - Kleopatra była śliczna do końca, bo młodo umarła! Kupiła 
sobie w sklepie ze zwierzętami żmiję, czy innego trującego gada, i kazała, żeby 
ją ukąsiła - powiedziała Hilda. Greta się rozpłakała. - Ja nie chcę być stara! - 
Kto właściwie rozpoczął tę okropną rozmowę o starości? - spojrzała na nas 
groźnie Hilda. - Co nas obchodzi starość? Mamy po czternaście lat! - Przecież to 
ty zaczęłaś mówić o starości - zauważyła Jane. - Z powodu waltorni, a raczej 
szkła z obrazka z waltornią. Przez waltornię wplączemy się w nieszczęście. - 
Doprawdy, o byle co robicie szum! - obraziła się Hilda. - No i zazdrościcie mi 
mojej miłości. - Nie wszystkie. Lady Paulina jest zakochana, i to szczęśliwie - 
powiedziała Greta. Poczułam się nieswojo i zmieniłam temat: - Przestańmy ciągle 
mówić o miłości. Wygląda na to, że nic innego nie robimy, tylko się kochamy albo 
próbujemy się zakochać. Nauka czeka, kochane panienki! Aż do pełnoletności to ma 
być nasza największa miłość! Żegnam, drogie damy! Tylko pozbędę się

mokrego ubrania i natychmiast rozpalam nad swoją głową kagai wiedzy! Poszłam do 
łazienki przebrać się. Nasze żarty pozwoliły mi odprężenie. Już nie czułam się 
nieszczęśliwa. Nawet mnie to zdziw Powinnam trochę dłużej pocierpieć. Ale 
obecnie tyle spraw dzi się poza moją wolą. Widocznie tak musi być. Życie jest 
pełne niespodzianek Przez pewien czas nic szczególnego się nie działo. Nades 
wiosna, egzaminy końcowe zbliżały się coraz bardziej. Wygląd na to, że wszystkim 
wywietrzały z głowy romanse. Uczyliśmy jak szaleni. Zawsze przed nadejściem lata 
każdy chciał wyp, możliwie najlepiej. To nie znaczy, abyśmy się w ciągu roku 
obij Może to właśnie wiosna sprawiała, że chciało się mocniej żyć i le^ uczyć. 
Babcia, na przykład, zawsze na wiosnę dostawała twórcze napędu. Mówiła, że gdy 
widzi słońce, wydaje się jej, że może zac; przenosić góry. Mama także piękniała 
z wiosną i była nawet goto wziąć w teatrze każde nagłe zastępstwo, chociaż kiedy 
indziej : dawała się na to namówić. Nasz pokój aż kipiał od wiedzy, którą w 
siebie wchłaniałyśn Kermit na łóżku Grety tracił żabią urodę, porzucony przez 
Grę zajętą wyłącznie nauką. Smętnie zwisały ze ścian rysunki waltor Hilda nie 
miała głowy, aby je przykleić. Bez przerwy siedzi, z nosem w książkach, tylko co 
jakiś czas chuchała na okuli i przecierała je zamszową szmatką. Jane starała się 
nie pochy zbytnio nad książką, musiała dbać o siebie - przyszła aktorka i może 
być przygarbiona. Często brała długi drążek, który kładła plecy, na końcach 
drążka opierała rozciągnięte ręce i w tej póz} powtarzała wiadomości, które 
przed chwilą wbijała sobie w parni My nie musiałyśmy się tak torturować, bo nie 
zamierzałyśmy t aktorkami. Chociaż jeśli o mnie chodzi, to kto wie? Ciągle jeszc

nie zdecydowałam, kim chcę być. Wszystko będzie zależało od Srześka. Może obiorę 
sobie taki zawód jak on? Nie wiem, co zamierzał, bo przestał do mnie pisać. Na 
pewno nie miał wolnej :hwili, przecież szykował się do matury. Grzesiek nigdy 
nie pisał istów, tylko krótkie karteczki. Wybaczałam mu to, bo wielu jest udzi, 
którzy nie znoszą pisania listów. Zresztą ja także ostatnio nie "ozpieszczałam 
go korespondencją. Naprawdę nie miałam na to ani 3;łowy, ani czasu. Cała szkoła 
zamknęła się w kokonie nauki, z którego pod koniec "oku szkolnego wyfruną barwne 
motyle wiedzy. Ja już szykowałam ;ię do rozpostarcia motylich skrzydeł. Sama 
siebie muszę pochwalić, e nie zmarnowałam czasu i byłam wśród niewielu prymusów. 
labcia będzie się puszyć z dumy. Mama i tata oczywiście także, le oni robią to 
dyskretniej. Babcia natomiast próbuje cały świat Joinformować, jaką to ona ma 
uzdolnioną wnuczkę. Często w tych 3ochwałach przesadza, a potem zaczyna sama w 
to wierzyć. Wydawało się, że spokojnie dobrniemy do końca roku szkolnego, ^dy 
tymczasem wydarzył się bardzo przykry wypadek. Podczas neczu w Colina tak mocno 
trafiła piłka, że upadł na boisku i na :hwilę stracił przytomność. Tego dnia nie 
kibicowałyśmy. Cały czas poświęcałyśmy na naukę. Dowiedziałyśmy się jednak o 
wypadku -latychmiast, gdy tylko przyjechała karetka pogotowia. Widziałam, ak 
przez trawnik biegnie w szaleńczym pośpiechu "panna torcik". dostawiłyśmy 
książki i także pobiegłyśmy na boisko. Alice klęczała 3ochylona nad Colinem i 
krzyczała: - Na miłość boską! Ratujcie go! Ratujcie! - Proszę się uspokoić! 
Właśnie to robimy - powiedział lekarz próbował odsunąć Alice, która szarpała 
się, jakby chciała sama aodźwignąć Colina i zanieść go do karetki. Bardzo szybko 
umieszczono Colina na noszach. Alice wyrwała iię chłopcom, którzy ją 
przytrzymywali, i uczepiła się noszy. - Jeżeli to twój krewny albo twój chłopak, 
to możesz z nim echać - powiedział lekarz. - Tylko proszę zachować spokój. 
Prawdopodobnie nic mu nie będzie. Widziałem wiele takich urazów oośród 
sportowców. Zwykły szok. Zrobimy prześwietlenie czaszki, ia wszelki wypadek, i 
będziecie mogli razem wrócić.

Opiekun naszej klasy stał przy karetce, w samej tylko p i trząsł się z zimna. - 
Proszę chwilę poczekać! Ubiorę się i natychmiast bęc wrotom. Chłopiec nie może 
zostać bez opieki. - Nie mamy czasu czekać - odpowiedział doktor. -pewnością 
chłopcu nic nie grozi. Widzi pan, że jest całkiem prz Zbadamy go i będzie mógł 
wrócić z tą dziewczynką. Colin wstał z noszy i chciał wyjść z karetki. - Nic mi 
nie jest - powiedział. - Po co to całe zamieszanie? - Co to, to nie - 
odpowiedział lekarz. - Najpierw sprawdzić, czy z całą pewnością nic ci nie jest, 
a potem bardzo, wracaj. Ruszamy! - powiedział do kierowcy i poje  Jeszcze jakiś 
czas trwało na boisku zamieszanie. Ci, ktc byli świadkami wydarzenia, pytali, 
jak to się stało. Ktoś c] nie opowiadał, ale właściwie nie było wiele do powi i 
wszyscy rozeszli się do swoich pokoi. Wydarzenie było towane, szczególnie 
niezwykłą sprawą wydała nam się c "panny torcik". Dlaczego właśnie ona pojechała 
z Colinem? byli parą, o czym nikt do tej pory nie wiedział? Było to pomyślenia: 
Colin i "panna torcik"? Świat się przewraca nogami! Nic nie grozi Colinowi Całą 
drogę w karetce Colin milczał. Lekarz przyglądał zaniepokojony i co chwilę 
mierzył jego puls. - Czy z całą pewnością nie odczuwasz żadnych doleg - zapytał. 
- Mówiłem już, że nic mi nie jest. - Zawsze jesteś taki ponury? Jak na młodego 
chłopca, t dziwne. Skoro nic ci nie jest, mógłbyś nas zaszczycić ro A może 
chodzi o to, że chciałbyś być sam na sam z twoją dzie^

Niestety, jesteście skazani na moje towarzystwo, ale niedługo będziecie rolni. - 
O czym pan mówi? - zapytał ze złością Colin. - Nie mam ,adnej dziewczyny! Ani 
tutaj, ani w ogóle! I nie wiem, dlaczego właśnie ona jedzie ze mną? - 
Zaopiekowała się tobą. Mógłbyś jej podziękować. Nie rozumiem zupełnie 
współczesnej młodzieży. Brak wam subtelności i elegancji. ^. ty - zwrócił się do 
Alice - niepotrzebnie wylewałaś łzy z jego -owodu. Nie jest ciebie wart. Znajdź 
sobie innego chłopaka. - Nie jest moim chłopakiem. Jest tylko kolegą z mojej 
klasy - wyjaśniła spokojnie Alice. Wydawało się, że niezadowolenie Colina vcale 
jej nie dotyczy. Zachowywała się obojętnie, a nawet wzgardliwie. - Akurat byłam 
w pobliżu, gdy zdarzył się ten wypadek. Ktoś ausiał się nim zająć. Ale to nic 
nie znaczy. Koleżeńska przysługa i tyle. Lekarz spojrzał zdumiony na Alice. 
Przed chwilą jeszcze szlochała [ błagała o pomoc dla Colina... "Może to była 
inna dziewczyna?" - pomyślał. "Ale nie. To z całą pewnością ona". Była 
prześliczna z miejsca ją zauważył. "Co za zwariowane dzieciaki?" - snuł swoją 
myśl pan doktor. "Pewnie się posprzeczali i teraz sobie dokuczają". Podczas gdy 
Colina badało kilku lekarzy, robiono mu prześwietlenia czaszki i kręgosłupa, 
Alice zatelefonowała do swojej matki: - Mamo! Czy możesz mi pożyczyć samochód na 
kilka godzin? - Jak to "pożyczyć samochód"? Nie rozumiem. Ale gdzie ty właściwie 
jesteś? Powinnaś być w szkole! - wykrzykiwała w słuchawkę mama Alice. - Mamo! 
Teraz nie będę ci tłumaczyć. Nie mam czasu. Potrzebny mi samochód na jeden 
dzień. Jutro twój kierowca może go odebrać z college'u. - Słuchaj! W tej chwili 
jest u mnie fryzjer i nie mogę się ruszyć z miejsca. Wolałabym wiedzieć, o co 
chodzi. Nie znoszę twoich szalonych pomysłów. Przyjechałabym do ciebie, ale... - 
Już powiedziałaś. Jest u ciebie fryzjer. Nic się nie stało. Są sytuacje, w 
których... Zresztą nieważne. I tak nie zrozumiesz. Ja jestem cała i zdrowa i 
potrzebny mi samochód na jeden dzień. Kierowca niech zaraz podjedzie! - i Alice 
podała adres ulicy za rogiem szpitala. Postanowiła tam poczekać na dostarczenie 
samochodu.

Gdyby powiedziała o szpitalu, jej mama znowu zadawałaby tyś pytań, na które 
Alice nie miała zamiaru odpowiadać. - Czekam samochód! Każ kierowcy natychmiast 
przyjechać! - Alice szy odłożyła słuchawkę, nie chcąc przeciągać rozmowy. 
Natychm pobiegła we wskazane miejsce. Za kilka minut był już kiero\ - Dziękuję - 
powiedziała. - Jutro proszę odebrać samochód z n-szkoły. Kiedy kierowca zniknął 
za zakrętem, wsiadła w samochód i p jechała pod szpital. Czekała, aż Colin 
wyjdzie. Była raczej pev że nic groźnego się nie stało i nie zatrzymają go w 
szpitalu. Wo nie spotkać się z nim wewnątrz. Mógłby powiedzieć jej coś niemił i 
to przy ludziach. Bez świadków mógł sobie stroić fochy i nw co chciał. Gdy Colin 
wreszcie wyszedł, stanęła przy otwartych drzwiczk samochodu. - Wsiadaj - 
powiedziała i przeszła na stronę kierowcy. Colin miał zdziwioną minę. - Skąd 
wzięłaś samochód? - zapytał, nie zbliżając się, jakby zamierzał skorzystać z 
zaproszenia. - A co to ma za znaczenie? - odpowiedziała, wzruszając ran nami. - 
Chyba chcesz dostać się do szkoły? Jeżeli wolisz jakiś ii środek lokomocji, to 
proszę bardzo! Możesz nawet pójść piech Proponuję ci samochód, a ty decyduj. - 
Jesteś, jak zawsze, niesympatyczna i złośliwa. Tylko nie wi czemu właśnie mnie 
się czepiasz? - Nie czepiam się! Proponuję ci, że cię podwiozę, i to wszys 
Normalny, ludzki odruch. Nie słyszałeś o czymś takim? - A usiadła za kierownicą. 
Przez uchyloną szybę krzyknęła: - Decyduj się! Jedziesz ze mną, czy też tak mnie 
nienawidź że nawet przez pół godziny nie zniesiesz mojego towarzystwa? Colin 
speszył się. - Dlaczego miałbym cię nienawidzić? Nie interesuję się t po prostu. 
- A czy ja każę ci interesować się mną? Słyszałeś ode nr chociaż słowo na ten 
temat? Nie marudź, tylko wsiadaj! Colin usiadł obok Alice.

- Masz prawo jazdy? - zapytał. - Żebyśmy po drodze nie mieli jakichś kłopotów... 
- Nie ty będziesz miał kłopoty. A na pytanie, czy mam prawo jazdy, nie odpowiem, 
jeżeli siadam za kierownicą, to znaczy, że potrafię prowadzić. Ruszyli z 
miejsca. Za chwilę byli już poza miastem. Colin w myślach musiał przyznać, że 
Alice doskonale prowadzi. Nie próbowała się popisywać, po prostu prowadziła 
samochód jak zawodowy kierowca, szybko, ale bezpiecznie. Przyłapał się na tym, 
że po raz pierwszy przyjaźnie o niej myśli, i w dodatku z podziwem. - Kto cię 
nauczył prowadzić samochód? - zapytał, aby jakoś nawiązać rozmowę. - 
Obserwowałam naszego kierowcę, gdy siedziałam za nim. Potem zapytałam go o to i 
owo... Czasem, za miastem, gdy jechaliśmy bez mamy, pozwalał mi prowadzić. 
Stwierdziłam, że to nic trudnego. Jakoś tak samo przyszło. Nasz kierowca 
twierdzi, że chyba urodziłam się wraz z kierownicą. Może rzeczywiście mam do 
tego talent. - Masz talent do wielu rzeczy. Chyba o tym wiesz? - Co ty powiesz? 
- zaśmiała się Alice. - Zauważyłeś, że mam jakieś talenty? Myślałam, że w ogóle 
nie dostrzegasz, że istnieję. A jeżeli już, to spostrzegałeś mnie jako coś 
odrażającego. - Musisz przyznać, że nie dajesz powodu do przyjaznych uczuć. - A 
niby dlaczego cały świat miałabym obdarzać miłością? Co w ludziach takiego jest, 
aby ich kochać? Nie uważasz, że to głupie? - Ale także nie jest mądre odnosić 
się niechętnie do wszystkich ludzi. - Po prostu nie podlizuję się ludziom i nie 
mam zamiaru walczyć o ich sympatię. Mam swój świat, w którym jest miejsce dla 
kilku wybranych osób. - Czy łatwiej ci się żyje z takim stosunkiem do świata? - 
Łatwiej? Nie wiem. Taka jestem i już. Jeśli komuś zacznie na mnie zależeć, nie 
będzie mnie oceniał powierzchownie. Postara się zorientować, jaka naprawdę 
jestem. I zrozumie, dlaczego jestem taka, a nie inna. 
25

- Zdaje się, że to się nazywa "wiek buntu"... Sięgnę po f literaturę, aby to 
lepiej zrozumieć. - Zaskakujesz mnie. Chcesz mnie zrozumieć? - Alice sr: na 
Colina z uwagą. - Nie ciebie, tylko zjawisko jako takie - odpowiedział C - Ach 
tak? A już myślałam, że jestem dla ciebie kimś, tylko przypadkiem naukowym - 
wróciła do dawnej ironii A - Znowu zaczynasz? Nie potrafisz normalnie się zachov 
- zapytał Colin, a potem dodał: - Wiem, że potrafisz być c sympatyczną 
dziewczyną, jeżeli zechcesz. - Skąd ci to przyszło do głowy? - Paulina cię lubi. 
Ona się zna na ludziach. - Rozmawiała z tobą o mnie? A to zdrajczyni! - Co w tym 
zdradzieckiego? Powiedziała, że jesteś si i wrażliwą dziewczyną, chociaż na to 
nie wyglądasz. My wyczuła to w jakiś tylko sobie znany sposób. Ona jest niez-  - 
Szalejesz za nią, prawda? - To nie twoja sprawa. I w ogóle nie chcę o tym mówić. 
C jestem, czy skończyli mecz beze mnie? - Colin zmienił tema - Wątpię. Oni bez 
ciebie nie potrafią nawet trafić palce nosa. W każdej większej grupie ludzi 
potrzebny jest przyv Łatwiej jest dublować cudze zalety, niż starać się o 
własne. - Myślisz, że jestem jakimś ideałem do naśladowania? - Ideałem może nie, 
ale masz w sobie jakąś charyzmę, to p - Nigdy o tym nie pomyślałem. - Samemu się 
takich rzeczy nie wie. Inni cię oceniają. - No, nie wiem. Na przykład ciebie źle 
oceniają. Zu niesprawiedliwie, jak się dzisiaj przekonałem. Nie można pi na 
ocenie ogółu. - Można. Przecież ja się staram, aby mnie źle oceniali. - Dlaczego 
to robisz? - Na to pytanie nie znajdę odpowiedzi. Lubię być nielu To pewnie 
jakieś zboczenie. - Wygłupiasz się! Jakie znowu zboczenie? Jesteś zwyc 
nieznośna. Przypuszczam, że jako dziecko byłaś rdemożliwit pieszczana. Pozwalano 
ci na różne wygłupy i mimo wszystko

kochana. Teraz także tego chcesz. Ale my nie jesteśmy rodziną i nie chce nam się 
tolerować czyichś wariactw. Najgorsze są te twoje erotomańskie zapędy. Całowałaś 
się niemal ze wszystkimi chłopakami w szkole. To przecież nie ma żadnego sensu! 
Nie wyobrażam sobie, aby ci się wszyscy podobali. - Może w ten sposób 
próbowałam, który mi się spodoba? Ale żaden nie przypadł mi do gustu. Zwyczajne 
ofermy. A zresztą, co ciebie to wszystko obchodzi? Dla ciebie jestem nikim. Nikt 
to jest nikt. Szkoda czasu na poświęcanie "nikomu" choćby chwili uwagi. - Po 
dzisiejszej rozmowie będę musiał o tobie myśleć. Czy nie uważasz, że to mogło 
być przeznaczenie? Gdybym nie dostał piłką w głowę, może nigdy nie doszłoby do 
tej rozmowy. Alice nagle zatrzymała samochód na skraju drogi. Z prawej strony 
rozciągała się ogromna łąka, cała ukwiecona żółtymi kwiatami. - Dawno nie miałam 
kontaktu z czymś tak pięknym, jak ta łąka - powiedziała Alice. Wydawało się, że 
zapomniała o usłyszanych przed chwilą słowach. Ale ona nie tylko doskonale je 
słyszała. Słowa Colina oszołomiły ją. Musiała zmienić temat, aby nie rzucić mu 
się w ramiona. Od tak dawna go kochała, chociaż on nigdy nie zwracał na nią 
uwagi. Nie chciała tego zepsuć. Gdy przyjdzie odpowiednia pora, wyzna mu swoją 
miłość. Teraz wziąłby to za jeszcze jeden z jej erotomanskich kaprysów, a ona go 
naprawdę kochała. Nie wymagała niczego od niego. Wystarczyło jej, że przestał o 
niej źle myśleć i że nareszcie zwrócił na nią uwagę. Jeżeli Paulina nie będzie 
zgłaszała praw do Colina, ona zostanie z nadzieją na odwzajemnienie uczuć. Co 
prawda, Paulina przysięgała, że kocha tylko swojego Grześka, ale czy będzie 
stała w uczuciach? Colin od dawna osaczał Paulinę swoją miłością, czego nikt się 
nie domyślał, oprócz niej - Alice. I Alice domyślała się walki uczuć w Paulinie, 
która kochała Grześka, ale Colina także. Jeżeli nawet jeszcze nie kochała do 
szaleństwa, to mogło to z czasem nastąpić. Alice nie zamierzała podstępem 
zdobywać Colina. Postanowiła szczerze porozmawiać z Paulina. Colin i Alice 
usiedli na brzegu skarpy i bez słów wpatrywali się w piękny widok. Siedzieli tak 
dłuższą chwilę. W pewnym 
27

momencie Colin zbiegł w dół, zerwał kilka żółtych kwiatków i we je w splecione 
na kolanach dłonie Alice. - Na pamiątkę dzisiejszego dnia - powiedział. - Było 
naprą miło. Ale chyba trzeba już wracać? Alice nie była w stanie wydobyć z 
siebie słowa. Czuła szczęśliwa aż do zawrotu głowy. Wrócili do samochodu. Kw 
ułożyła starannie na tylnym siedzeniu. - Nie chcę, żeby się rozleciały - 
wyjaśniła. - Potem włożę j wody. Aha! Zapomniałam powiedzieć dziękuję. - A ja ci 
dziękuję za dzisiejszy dzień. Chwilę milczeli. Przez otwartą szybę samochodu 
wpadł n podmuch wiatru. Długie włosy Alice podfrunęły i sięgnęły tw Colina. 
Zatrzymał w dłoni miękki kosmyk. - A wiesz, że twoje włosy pachną tak, jak 
ukwiecona ł - powiedział. Alice oszalała ze szczęścia. Nacisnęła pedał gazu i 
pędzili t z zawrotną szybkością. Gdy dojechali do celu, zostawiła Co w gronie 
kolegów. Wszyscy go otoczyli i wypytywali o wyniki ba i jego samopoczucie. Nikt 
nie zwracał uwagi na Alice, która samo kroczyła przez podjazd i zniknęła w 
bramie swojego budynku. T Paulina podbiegła do niej. Chwyciła ją za ramię. - 
Alice, czy wszystko w porządku? - zapytała zaniepokojon - Z Colinem tak - 
odpowiedziała Alice. - Ze mną nie. Koc go jeszcze mocniej. Już nie będę cię 
namawiała, abyś ty go koc] Zostań przy swoim Grześku. Zrobię wszystko, aby 
zdobyć mi Colina. On jest wspanialszy, niż mogłam sobie wyobrazić! Zos mi go. Ty 
i tak musisz wrócić do swojej Polski. A teraz idę siebie, aby w samotności 
poumierać ze szczęścia. Paulina wróciła do zgromadzonych przy Colinie. 
Przyłapała na myśli, że wolałaby, aby Colin nie interesował się za bardzo A "Coś 
musiało między nimi zajść" - pomyślała. "Skoro Alice taka szczęśliwa... Przecież 
tego chciałam. Chciałam, aby Colin pokoc Alice. Sama podsunęłam mu tę myśl, a 
teraz jakoś nie sprawia to radości. Czyżbym była zazdrosna? Przecież kocham 
Grześ Muszę przestać myśleć o Celinie! Niech Alice cieszy się nim i sw 
szczęściem".

Zazdrość Nie uwierzycie, co mi się przydarzyło. Jestem zazdrosna o Alice. 
Zaczynam cierpieć, że dla Colina stałam się mniej ważna niż kiedyś. Doszło do 
tego, że ukradkiem go śledzę. Jego i Alice. Żadne spojrzenie nie uchodzi mojej 
uwagi. Po pamiętnym wydarzeniu z piłką, Alice wcisnęła mi w rękę artkę z 
wiadomością, iż chce się ze mną zobaczyć. Wyznaczyła mi spotkanie na następny 
dzień, w bibliotece. Usiadłyśmy przy jednym stoliku i Alice zaczęła mi szeptem 
opowiadać o wszystkim, zwłaszcza 3 cudownych chwilach spędzonych nad żółtą od 
kwiatów łąką. Wyjęła z kieszeni oprawiony w skórę notes, w którym na każdej 
kartce był przyklejony kwiatek z tej łąki. Pod każdym kwiatkiem wykaligrafowała: 
KOCHAM COLINA. - Przyrzekłyśmy sobie kiedyś przyjaźń, dlatego tak szczegółowo 
wszystko ci opowiadam - powiedziała Alice. - Nikomu na świecie nie zwierzyłabym 
się ze swoich uczuć. Chcę, żebyś wiedziała, że będę o niego walczyła. I to z 
tobą! Z moją jedyną przyjaciółką! Trudno. Tak się ułożyło życie. Nie uważasz, że 
to wszystko jest jak antyczna tragedia? - Ja z całą pewnością nie stanę na 
drodze twojego szczęścia - powiedziałam. - Chociaż muszę ci coś wyznać... 
Jesteśmy przyjaciółkami, więc nie powinnyśmy niczego przed sobą zatajać. 
Przyznaję, że chociaż kocham Grześka, w stosunku do Colina także coś odczuwałam. 
Nawet zaczęłam się lękać tego uczucia. Właściwie to dobrze się stało, że Colin 
zainteresował się tobą... - To może za dużo powiedziane. Zaledwie mnie zauważył, 
ale może kiedyś? Kto wie? - Jak to? A te kwiatki? A słowa, że twoje włosy pachną 
łąką? Najwyraźniej potraktował cię bardzo serio. Życzę wam szczęścia. Teraz 
muszę wracać do siebie. Okropnie dużo mam nauki! Wiesz, jak to jest. Koniec roku 
się zbliża, i w ogóle. - Wybiegłam z biblioteki. Nie chciałam już dłużej 
rozmawiać o Colinie. Nigdy nie pomyślałabym, że będzie to dla mnie tak bolesne.

Dziewczęta ślęczały nad książkami. Nawet nie spojrzały na r gdy weszłam. Coraz 
mniej traciłyśmy czasu na rozmowy. Wiedzi my, kiedy można trochę poszaleć, a 
kiedy trzeba ostro się wzic naukę. Usiadłam przy swoim biurku, ale nie mogłam 
się skupić. Ci myślałam o Celinie i o Alice. Czułam się trochę dotknięta, że 
szybko o mnie zapomniał. Wiem, że to głupie, że chodzi o uras dumę, ale nic na 
to nie mogłam poradzić. Mogę tylko każdemu słowo, że nigdy nie będę starała się 
zdobyć Colina. Zresztą dc pory też tego nie robiłam. To on mnie próbował zdobyć. 
Powim być szczęśliwa, że mu się to nie udało. A jednak... Och! Czlo\ jest 
strasznie skomplikowaną istotą. Chyba sama siebie nie rozum: Znów pod jaśminem 
Mimo że czas galopował, a nauki było coraz więcej, przynajir tak nam się 
wydawało, kilka godzin w niedzielę przeznaczały^ na odpoczynek, czyli coś, co 
nazywałyśmy "każdy robi, co chce : komu w duszy gra". Jane układała się z 
maseczką z surow ogórków na twarzy, Hilda komponowała pieśń miłosną na waltoi - 
na szczęście bez użycia instrumentu, tylko zapisywała ni a Greta spała z 
Kermitem w objęciach. Tej niedzieli postanowiłam iść na ławeczkę pod jaśminem, 
gc odbywałam duchowe rozmowy z Grześkiem. Dawno temu umów: my się z Grześkiem, 
że będziemy się w każdą niedzielę, o umówić godzinie, spotykali pod jaśminem. On 
w parku oliwskim, a ja ti Ostatnio zaniechałam tych spotkań. Naprawdę nie miałam 
cz I nie miałam wiadomości od Grześka, czy on chodzi jeszcze ] nasz jaśmin. 
Usiadłam na ławeczce, przymknęłam oczy i uniosłam twarz słońca. Dzień był 
wyjątkowo piękny. ,,Ciekawe, czy u nas Wybrzeżu także jest dzisiaj tak pięknie? 
Może wieje wiatr? Mc

lawet deszcz pada, a tutaj jest jak w raju. Co robi Grzesiek? Siedzi la naszej 
ławce? Tęskni za mną?" - zastanawiałam się. "Grzesiu, Srzesiu! Niedługo się 
zobaczymy. Możesz już zacząć liczyć dni. Ays[ę o tobie, Grzesiu, ale twoja twarz 
rozmywa się w myślach. kolor twoich oczu dziwnie blednie. Grzesiu! Nie odchodź!" 
Nagle poczułam dłoń na swoim ramieniu. Uchwyciłam tę rękę i przytrzymałam. 
Ciągle byłam jeszcze w półśnie. Zdawało mi się, ze to ręka Grzesia. - Więc 
jednak nie próbowałeś mnie zostawić i zniknąć - powiedziałam. - Tak się cieszę! 
Ktoś, kto stał za moimi plecami, pochylił się nade mną i pocałował nnie w czoło, 
przechylając moją głowę do tyłu. - Nigdy nie zniknę z twojego życia - to był 
głos Colina. - Jeżeli tylko pozwolisz. - O Boże! To ty? - zerwałam się z ławki. 
- Myślałem, że wiesz? - Przepraszam. Zasnęłam. Coś mi się śniło. Skąd się tutaj 
wziąłeś? - Przyrzekłem sobie, że dam ci spokój, ale się załamałem, widząc, jak 
tu idziesz. Możemy chyba chwilę pobyć ze sobą? Nawet nie musimy rozmawiać. Tyle 
możesz dla mnie zrobić. - Sądziłam, że przestałeś się mną interesować. Nie 
powinieneś sprawiać przykrości Alice. - O czym ty mówisz? Ja nie zmieniam co 
chwilę swoich uczuć. Mice okazała się sympatyczną dziewczyną, ale to nic nie 
znaczy. sTie kocham Alice. - Nie wypłaczemy się z tej sytuacji - powiedziałam 
załamana. - Powinieneś zdać sobie sprawę, że ja... że ty... że my nie możemy. 
'Jie znajduję słów... To miało być skończone! Zgodziłeś się i znowu aczynasz. 
Już myślałam, że mi się uda o tobie zapomnieć. - Ale się nie udało, prawda? - 
Colin obszedł ławkę i stanął laprzeciw mnie, patrząc mi z uwagą w oczy. - Możesz 
mi powiedzieć, ;e nic do mnie nie czujesz? - Nie mogę. Zbyt często myślę o 
tobie, chociaż tego nie chcę. - Ja także nie chcę o tobie myśleć, a jednak to 
robię. Może dedyś przestaniemy o sobie myśleć? Czas za nas rozstrzygnie, skoro 
;ami nie potrafimy.

- Tak nie można! W naszym wypadku czas nie jest dóbr lekarstwem. Im dłużej 
jesteśmy ze sobą, tym bardziej nam na sc zależy. - Nie ma w tym naszej winy. Nie 
robimy przecież nic, żeby zbliżyć do siebie. - Ale też nie robimy nic, żeby się 
oddalić. Ktoś z nas musi l silniejszy, aby to skończyć, i to chyba będę ja - 
powiedział zdecydowanie i uciekłam spod jaśminu, nie chcąc przedłużać rozmo' 
która nie wiadomo dokąd by nas zaprowadziła. Tego dnia zde dowalam, że po 
letnich egzaminach wracam z całą pewnością stałe do Polski. Było to z mojej 
strony prawdziwe poświęcei ponieważ kilka dni wcześniej zaproponowano mi 
przedłużę stypendium na dalsze lata. Gdybym została, prawdopodobnie r ciłabym 
Grześka. Tego nie wolno mi było zrobić. Gdy wyją z łatwością zapomnę o dolinie, 
bo go nie będę widywała. C nieszczęście stało się dlatego, że wyjechałam z 
Polski. Takie rozsta nie są dobre dla zakochanych. Poczułam się jak bohaterka; 
poświęć studia dla Grześka! To będzie nagrodą i zadośćuczynieniem chwilowe 
zakochanie w Colinie. Rozstanie w potokach łez Aż do końcowych egzaminów 
uczyłyśmy się w szaleńcz tempie. Często zarywałyśmy noce. Ja, aby nie zasnąć, 
siadał w łazience na brzegu wanny i moczyłam nogi w zimnej wód; Znałam ten 
sposób od mojej babci. Opowiadała mi, że przed mat uczyła się nawet w nocy z 
kilkoma dziewczętami i wszyst wkładały nogi do miednicy z zimną wodą. Czasem 
Hilda dołącz do mnie. Jane wolała uczyć się w pozycji leżącej, z masec: z 
truskawek na twarzy, a Greta oświadczyła, że ona i Kermit nr za słabe zdrowie na 
zimne kąpiele.

- No wiesz? Przecież Kermit jest żabą! - zadrwiła Hilda. - Odmawiasz żabie wody? 
- Kermit jest żabą z czarodziejskiego świata - wyjaśniła Greta. - W światach 
czarów wszystko jest inaczej. Kermit dla mnie porzucił mokre obszary, ponieważ 
mnie kocha i dba o moje zdrowie. - Dobrze, dobrze. Szkoda czasu na rozmowy o 
żabie. Wracajmy do nauki! - zajęczała Hilda i włożyła z powrotem nogi w wodę. 
Wreszcie nadeszła pora egzaminów. Tym razem już nie Kermit, ale my wszystkie 
byłyśmy jak zaczarowane. Między poszczególnymi egzaminami cały czas siedziałyśmy 
z nosami w książkach. Nawet nie rozmawiałyśmy ze sobą, aby nie wytrącać się z 
transu. Nie istniało nic oprócz nauki. Wszystkie zdałyśmy egzaminy z najlepszymi 
ocenami! Naszej radości nie da się opisać. Na przemian całowałyśmy się i 
płakałyśmy z radości, a wieczorem padłyśmy na nasze tapczany, aby się wreszcie 
wyspać. Greta była tak zmęczona, jak pierwszego dnia pobytu w szkole. 
Zasypiając, strąciła niechcący Kermita z łóżka. Ja, jak pierwszego dnia, wzięłam 
Kermita z podłogi i ostrożnie ułożyłam go w zagięciu ramienia Grety. Wszystkie 
dziewczęta mocno spały, oprócz mnie. Postanowiłam, że zaraz rano wyjadę, aby 
przypadkiem nie spotkać się Colinem. Nie wiedziałam, jak wytłumaczę dziewczynom, 
że już nie wrócę. Z pewnością próbowałyby mnie namówić, abym nie przerywała 
nauki w Anglii. Bardzo się bałam tych wszystkich wyjaśnień i kłamstw, których 
musiałabym użyć, bo przecież nie uwierzyłyby, że przerywam naukę z powodu 
rozdwojenia miłości. Zresztą nie chciałam z nikim o tym mówić. Nawet z 
najbliższymi koleżankami. To była zbyt poważna i zbyt osobista sprawa. Ponieważ 
dziewczęta mocno spały, po cichu spakowałam wszystkie swoje rzeczy, a łzy lały 
mi się ciurkiem na każdy przedmiot, każdą suknię i pończochę. Potem, już całkiem 
ubrana, położyłam się na godzinę na łóżku, ale nie spałam. Dziewczęta nie 
nastawiły zegarków na budzenie, bo tego rana nie trzeba było wcześnie wstawać, 
spały więc mocno. Napisałam do nich list, który położyłam na swoim łóżku. Oto 
jego treść: 
33

Hilda, Greta i Jane! Najdroższe Przyjaciółki! Wybaczcie mi, że w tej formie 
żegnam się z Wami. Nie mogłoi powiedzieć, ze już wyjeżdżam i że nie wrócę do 
naszej szkoły. Nie m siły wyznać Warn tego w oczy. Przez ten rok pokochałam Was 
jak Nigdy o was nie zapomnę! Nigdy! Przeżyłam tu wspaniałe chu czas wracać. 
Niedługo będziemy dorosłe, nie zapomnijmy jedm cudownego roku spędzonego 
wspólnie. Nie potrafię Warn wytłw dlaczego tak nagle wyjeżdżam i dlaczego już 
nie wrócę. Wierzcie robię to z ciężkim sercem, ale tak trzeba. Wybaczcie mi. 
Kochan Dzisiaj i zawsze! Paulina Na palcach podeszłam do drzwi. Zatrzymałam się 
i jesz raz ostatni spojrzałam na śpiące przyjaciółki. Płakałam bezg Z całej siły 
trzymałam się za usta, aby nie wydobył się z nich dźwięk. Otworzyłam cicho 
drzwi, postawiłam za nimi w i znów ostrożnie drzwi zamknęłam. Dźwigając walizkę, 
szłar rytarzem i ryczałam. Dopiero przed drzwiami sekretariatu postaw walizkę na 
podłodze i dokładnie wytarłam twarz. W sekreta wyjaśniłam, że muszę natychmiast 
wyjechać z powodów rodzin Cała szkoła była jeszcze pogrążona w głębokim śnie, 
gdy ją o czałam. Nie odwróciłam głowy, by ostatecznie pożegnać sz miasteczko. 
Bałam się, że znowu się rozryczę. W głowie mi dźwięczało jedno zdanie: "Żegnaj, 
ukochana szkoło!". Byłam gł nieszczęśliwa. Starałam się jednak pocieszyć myślą, 
że niedługo zo moją rodzinę, no i Grzesia. Przecież wracam do niego. Nie było i 
ale zachowałam się godnie. Myślę, że chyba go nie zdradziłam może trochę. Te 
pocałunki z Colinem... Ale za to wracam ju zawsze! Myślę, że zdałam egzamin z 
wierności. Starałam się uwierzyć, chociaż wolałabym w tej chwili nie spojrzeć w 
lustro zobaczyłabym naprawdę wierną dziewczynę? Chyba nie. Nap wszystko po 
powrocie. Grześ nic nie wie, że dzisiaj wracam. Nikt nie wie. Nawet ja nie 
wiedziałam, że tak nagle się zdecyduję. Ro nie będą zaskoczeni, bo przywykli do 
moich szalonych pomy Koniec -z rozpaczą! Niech żyje nowa, wspaniała przyszłość! 
Wszy co teraz się zdarzy, będzie niespodzianką. I znowu byłam szczęśliwa!

Tajemnicza sprawa z Grześkiem Mój samolot wylądował na lotnisku w Rębiechowie 
wczesnym )opołudniem. Nareszcie byłam w mojej ukochanej Polsce! W miejscu, 
Aórego nie oddałabym za żadne inne. I na Wybrzeżu! Tu wszystko iest piękne! I 
powietrze pachnące morzem, łąkami i lasami! Miałam >chotę skakać ze szczęścia! 
Nikt mnie nie oczekiwał na lotnisku, bo likt nie wiedział, że tego dnia 
przylecę. Nagle zobaczyłam parę ulących się do siebie młodych ludzi. Chłopiec 
stał tyłem, ale jego ylwetka wydawała mi się podobna do sylwetki Grześka. 
Dziewczyna >yła piękną blondynką, z włosami obciętymi na chłopaka, w błękitnej, 
zwiewnej sukience. Właśnie zawiał wiatr i jej sukienka owinęła się vokół nóg 
chłopca. Stali chwilę, trzymając się w objęciach. Pewnie ;egnali się. Ktoś z 
nich chyba odlatywał podstawionym właśnie .amolotem. Nie wiem, czemu 
przyglądałam się właśnie im. Widziałam aż wiele par, które się żegnały ze sobą. 
Stałam i wgapiałam się M nich. Chłopiec wypuścił dziewczynę z objęć, pogłaskał 
ją po "vłosach, ona szybko pobiegła przed siebie i on wówczas odwrócił ;ię, tak 
że mogłam zobaczyć jego twarz. To był Grzesiek!!! Pomyślałam, ;e zaraz upadnę! 
Ale nie. Stałam jak wrośnięta. Myśli w mojej głowie Jzalały. Skąd się tu wziął? 
Czy zdążył się zakochać w kimś innym? Czy zdradza mnie? Czy to pierwszy raz, czy 
też robił to od dawna? Czy jest kłamcą? A może to ja oszalałam? Stałam w pewnym 
oddaleniu. Grzesiek nie zauważył mnie i ruszył przed siebie. Ja ciągle 
przedstawiałam sobą słup soli. Nie mam pojęcia, jak długo to trwało. Gdy 
wreszcie ruszyłam i wyszłam poza obręb lotniska, Grześka już tam nie było. 
Pewnie pojechał jedną z taksówek. Ja nie pozwoliłam sobie na taką rozrzutność. 
Wsiadłam do autobusu, którym dojechałam do śródmieścia Gdańska, a stamtąd 
tramwajem do domu. Całą drogę myślałam o Grześku. Oczywiście ja także nie byłam 
bez winy, przecież zakochałam się w Celinie, ale rzuciłam Colina dla Grześka. 
Zrezygnowałam z dalszej nauki w Anglii.

Dla tego zdrajcy! Wracałam taka szczęśliwa i nagle cały mój się zawalił. A może 
to jakaś jego krewna? Zaczęłam się poci Wszyscy mamy kuzynów i kuzynki. Tylko że 
z kuzynką chyb się tak długo i czule nie żegna. To było najwyraźniej poże^ 
zakochanych. A może to tylko ja tak czarno wszystko widzę? fakt, że i ja byłam 
niewierna. Nie powinnam obwiniać Gr; zanim się wszystkiego nie dowiem. Ta myśl 
trochę mnie pocie Zaczęłam wierzyć, że to nie były miłosne uściski. Postanowiła! 
nie mówić o tym Grześkowi. Poczekam, aż on sam mi wsz wyjaśni. Gdy usłyszy, o 
której godzinie przyleciałam, z całą pewr powie, że o tej samej porze on także 
tam był, bo żegnał kuzynkę. Będzie żałował, że nie spotkaliśmy się na lotnisku i 
ż wcześniej nie miał okazji ucałować mnie. Myśląc o tym, obrać na palcu obrączkę 
firankowo-zaręczynową. Nagle tramwaj podsk na skrzyżowaniu, obrączka wypadła mi 
z ręki, potoczyła się w do niedokładnie domkniętych drzwi i zniknęła. 
Pomyślałam, zły omen. Starałam się nie być zabobonną, chociaż u mamy w te 
spotykałam co rusz jakieś zabobony, dotyczące spraw teatral Mnie nawet one 
śmieszyły, ale mimo wszystko poczułam się nies^ gdy mi z palca spadła obrączka i 
zginęła gdzieś w kurzu i bru ulicy. Być może to samo stanie się z moją miłością. 
Zost sponiewierana. Powitanie Z ponurych myśli otrząsnęłam się dopiero, gdy 
tramwaj zatrzy się na moim przystanku. Na szczęście nie miałam daleko do do Za 
kilka minut dotaszczyłam się tam z moją walizką i plecaki Zadzwoniłam do drzwi. 
Mama aż krzyknęła na mój widok: - Niemożliwe! To ty, mój skarbie?! Skąd? Jak? 
Czemu nie d znać, że przyjedziesz? Pojechałabym po ciebie! Wzięłaś cho' 
taksówkę?

- Daj się ucałować, mamo! Nie mówmy teraz o taksówkach. Mama tuliła mnie i 
całowała. Ja ją także. Równocześnie karciła mnie czule. - Jak mogłaś? Sama? Po 
długim rozstaniu! Bez powitania na lotnisku! Powinnam przyjść z powitalnym 
transparentem! Moja piękna i utalentowana córka wróciła! Och! Jaka ja jestem 
szczęśliwa! Odsunęła mnie od siebie, aby mi się przyjrzeć. - Jesteś naprawdę 
piękną dziewczyną! I już niemal dorosłą! Tylko oczy masz smutne... A może mi się 
wydaje? Może to ze zmęczenia? - Oczywiście! Strasznie jestem zmęczona! Taka 
długa podróż! - kłamałam, bo w istocie mama miała rację, mówiąc o moich smutnych 
oczach. Przecież byłam niewypowiedzianie smutna. Postanowiłam jednak nic nie 
mówić aż do wyjaśnienia sprawy. Zaczęłam się rozpakowywać, a mama chodziła za 
mną i zadawała pytania: - Jak ci poszły egzaminy? - Och! Nawet nie pytaj! - Co? 
Tak źle? - Zęby to! Nadzwyczaj dobrze! Sama byłam zdziwiona. Reprezentowałam 
Polskę naprawdę dobrze. Nawet ktoś powiedział, że Polacy są wyjątkowo 
utalentowani. Nie sprzeciwiałam się. Niech wszyscy myślą dobrze o Polakach i 
Polsce. - A jak tam twoje sprawy sercowe? - zapytała mama. - Może chcesz 
zadzwonić do swojego chłopaka? Dyskretnie usunę się z pokoju. - Jest na to czas. 
Nie muszę natychmiast do niego lecieć. Skoro już o ty mówimy, nie pisałaś nic o 
twoich planach. - Rozmyśliłam się. Jestem tak zajęta teatrem, że nie mam czasu 
zajmować się jakimkolwiek mężczyzną, choćby nawet był bardzo miły. No i te 
obowiązki domowe. Wiesz, musiałabym się przeobrazić w panią domu, czyli całe to 
gotowanie, podtykanie pod nos. Nie. To już nie dla mnie. Gdy wyszłam za twojego 
ojca, byłam na tyle młoda, że mi to nie sprawiało trudności i mogłam się 
dostosować. Teraz nie umiałabym. Niech zostanie tak, jak jest. Chyba wolisz, że 
nie ma obcego mężczyzny w domu?

- Pytanie! Oczywiście, że wolę być tylko z tobą, ale gd'1 mogła być szczęśliwa z 
kimś, to rzecz jasna, że nie miałab przeciwko temu. - Dajmy spokój tej rozmowie. 
Zaczyna być zbyt poważn śmiała się mama. - Jesteśmy znowu razem i to jest WSJ A 
teraz... - Wiem. Teraz musisz się przebrać i pędzić do teatru. Zg - Jak zwykle. 
Ty wszystko wiesz. Całuję cię, córeczko, i i się w lustro. Muszę zlikwidować 
cienie pod oczami. W gotowi pomyśleć, że się starzeję! - Tylko mi wskaż tego 
gbura, to go uduszę! - Pocałc mamę w policzek i pozwoliłam jej zająć się sobą. 
Przesz! swojego pokoju. Poukładałam książki, które przywiozłam, zw w oryginale 
Dickensa i Londona. Ułożyłam na krześle letnią którą dostałam w prezencie od 
Jane, białą w jasnoróżowe ró i poszłam do łazienki wziąć kąpiel. Mama zastukała 
do mn - Skarbie! Już lecę! W lodówce jest wszystko, co potrzebni sobie, co 
chcesz. Spotkamy się wieczorem. Trzasnęły drzwi i mamy już nie było. Kąpiel 
świetnie na mnie podziałała. Wydawało mi się, że zmartwienia spłynęły ze mnie 
wraz z mydłem i wodą. Postano tego dnia nie spotykać się jeszcze z Grześkiem. 
Jeżeli miał sumieniu, to czułby się bardzo niezręcznie, wiedząc, że mógł widzieć 
na lotnisku. Jeśli nie ma w nim żadnej winy, są o wszystkim opowie. Mamy na to 
czas jutro. Tego dnia postanc pojechać do taty i Basi. Pilno mi było poznać moją 
nową n. siostrzyczkę. Basia została matką miesiąc temu. Tata natyc] mnie 
zawiadomił. Telefonicznie składałam im gratulacje. Nap cieszyłam się z 
pojawienia mojej młodszej siostry i nie miało mnie znaczenia, że jest córką 
drugiej żony mojego taty. Był; siostrą. Właściwie powinnam się cieszyć, że tata 
odszedł o i ożenił się z Basią. Mama nie zamierzała mieć drugiego d; Nie miała 
na to czasu. Dzięki Basi będę miała rodzeństwo. ją namówię na jeszcze jedno 
dziecko? W końcu Basia, jako m; ma czas na zajmowanie się dzieckiem, bo maluje w 
domu. Co i mama. Nie mogłaby nosić niemowląt ze sobą do teatru.

Wskoczyłam w suknię i pobiegłam do kolejki. W tunelu żabian-kowskiego dworca 
kupiłam kwiaty dla Basi i mojej siostrzyczki. Nie mogłam się doczekać, kiedy 
będę w Sopocie, chociaż to tylko drugi przystanek od Źabianki. Jak szalona 
pędziłam ulicą Monte Cassino, przeciskając się przez tłumy ludzi. W tym okresie 
Sopot był już zapchany przyjezdnymi. Wreszcie dotarłam do domu przy ulicy 
Asnyka. Stanęłam na moment, aby odsapnąć. Za chwilę padłam w ramiona Basi, która 
właśnie pochylała się nad łóżeczkiem Kasieńki, najpiękniejszej malutkiej 
dziewczynki, jaką kiedykolwiek widziałam. Basia i tata krzyknęli na mój widok i 
ściskali mnie równocześnie. Byłam w samym środku szczęścia, jak w oku cyklonu. 
Zaczęły się rozmowy. Starałam się streścić ostatni czas pobytu w Anglii. 
Chwaliłam się wynikami w nauce. Powiedziałam, że mogłam zostać tam na dalsze 
lata nauki, jednak zdecydowałam się wrócić, bo stęskniłam się za wszystkimi 
moimi bliskimi, poza tym chcę widzieć, jak moja malutka siostrzyczka rośnie, a 
szkołę z angielskim mogę skończyć w Gdyni. Gdybym została w Anglii, tęsknota 
mogłaby mnie zabić. Tata zgodził się ze mną we wszystkim. Przytulił mnie i 
powiedział, że jego także zabijała tęsknota za mną, ale nie mógł się do tego 
przyznać, aby mi nie skomplikować życia. Teraz już byłam pewna, że dobrze 
zrobiłam, wyjeżdżając z Anglii. Za żadne skarby świata nie chciałabym, aby tata 
przeze mnie cierpiał. Widziałam w jego oczach cały ocean miłości. Dopiero teraz 
uświadomiłam sobie, ile bólu zadałam moim rodzicom, chociaż tak dzielnie 
udawali, że cieszą się, iż będę zdobywała wykształcenie za granicą. Ludzie, 
którzy się kochają, powinni być zawsze razem. Już nigdy nie oddalę się od nich 
dalej niż na Kaszuby. Bez Kaszub nie potrafię tak samo żyć, jak bez moich 
najbliższych. Nie mogłam się napatrzeć na moją malutką siostrzyczkę. Jestem 
pewna, że jest najpiękniejszym dzieckiem na całym wielkim świecie. Nie wiem, jak 
wytrzymam do chwili, gdy ona dorośnie i będę mogła ze wszystkiego jej się 
zwierzać. Mam jej tyle do powiedzenia! O oczarowaniu Colinem, o miłości do 
Grześka i o podejrzeniu o zdradę. W tej chwili byłam zbyt szczęśliwa, aby nawet 
zdradą Grześka się przejmować. Postanowiłam zostawić to na później. Teraz 
całowałam malutkie paluszki mojej siostry i w kółko powtarzałam jedno zdanie: - 
Kasiu! Jaka ty jesteś śliczna!

Gdy pożegnałam się ze wszystkimi, pobiegłam do kolejki. chciał mnie odwieźć 
samochodem, ale powiedziałam, że chciał; nacieszyć się dawno nie widzianymi 
ulicami, nawet naszą zabaz; kolejką elektryczną. Dzieciaki wszystko malowały 
sprayami, nie ściany domów, ale nawet wagony kolejki. Mnie to nie przeszkad 
chociaż myślę, że byłoby ładniej bez tych popisów malars talentów. Wysiadłam na 
Żabiance i szłam, cała szczęśliwa deptak W pobliżu domu zwolniłam kroku, w 
nadziei, że może uda m spotkać Grześka. Grzesiek cos ukrywa Nie było Grześka 
przed domem. Jego samochód, który bez prze reperował, stał brudny i zaniedbany. 
Nie wydaje mi się, aby cokoły w nim ulepszył od czasu mojego wyjazdu. Co prawda 
Grzesiek te uczył się, bo przecież miał zdawać maturę. Pewnie nie starczyło 
czasu na zajmowanie się samochodem. Zatrzymałam się przy samoc dzie i bezwiednie 
zaczęłam zdrapywać jakąś plamkę. Zastanawia się, czy może napisać karteczkę, że 
już jestem, i wsunąć ją za wycier kę? To dopiero by była niespodzianka! Ale ktoś 
mógłby wyciąg karteczkę i Grzesiek by jej nie znalazł... Chyba będę musiała po 
prc do niego zadzwonić. Trudno, nie będzie to oryginalne, ale inn wyjścia nie 
ma. Weszłam do domu i nie rozbierając się, zadzwoni] Grzesiek odebrał telefon. 
Powiedziałam w słuchawkę: - Cześć, Grzesiu! Zgadnij, kto mówi? - Słucham? - 
Grzesiek najwyraźniej nie poznał mojego głc - Kto mówi? - Jeżeli powiem, że 
Paulina, to co ty na to? - Paulina? Niemożliwe! Przepraszam, nie poznałem cię po 
gło: - Nic nie szkodzi. Grunt, że ja twój głos poznałam. - Skąd dzwonisz? - Jak 
to skąd? Z domu!

- Jesteś już w Polsce? - No chyba! Przecież mój dom jest w Polsce. - Czemu nie 
dałaś mi znać? - Nie chciałam, żebyś po mnie przyjeżdżał na lotnisko. W 
słuchawce na chwilę zaległa cisza. Myślałam, że nas coś rozłączyło. 
Powiedziałam: - Halo! Jesteś tam, Grzesiu? - Jestem. Jestem. Przepraszam. Tak 
mnie zaskoczyłaś. Nie wiem, co powiedzieć... - Powiedz, że się cieszysz i że 
zaraz się spotkamy. - Oczywiście, że się cieszę. Tylko widzisz, jest taka 
sprawa... Wszyscy wyszli i nikt nie zabrał ze sobą kluczy. W domu tylko ja 
jestem. Muszę czekać, aż ktoś z rodziny wróci do domu. Nie wiedziałem, że będę 
musiał wyjść... - Niczego nie musisz. Myślałam, że chcesz się ze mną zobaczyć. - 
Oczywiście, że chcę. Ale tłumaczę ci... - Wiem, wiem. Nie zabrali kluczy. No 
cóż? Daj mi znać, kiedy będziesz mógł spotkać się ze mną, A tak przy okazji... 
Nie wiem, czy to nie jest zły omen... Dzisiaj zgubiłam zaręczynową obrączkę. - 
Jaką zaręczynową obrączkę? Zaręczyłaś się z kimś w Anglii? - Zaręczyłam się z 
tobą. Nie pamiętasz? Obrączką, która w herbaciarni odpadła z firanki i wleciała 
do mojej filiżanki. Cały czas nie rozstawałam się z nią. Dzisiaj spadla mi z 
palca i zginęła. - Oczywiście, pamiętam nasze dziecinne żarty. Myślałem, że 
wyrzuciłaś to blaszane kółeczko. - Nie wyrzuciłam, bo ciągle jestem dziecinna i 
poważnie traktuję takie sprawy. Czy cię nie zanudzam? - Nie. Skądże! Chętnie 
słucham. Nie pisałaś do mnie ostatnio. - Byłam dosyć zajęta. Ty także nie 
pisałeś. - Miałem maturę na głowie. - Tak, wiem. Nie mam pretensji. Czy chcesz 
mi jeszcze coś powiedzieć? - Oczywiście. Musimy porozmawiać. Spotkajmy się 
jutro. - Pod naszym jaśminem? - Nie... Może nie tam. Spotkajmy się przed 
biblioteką. O czternastej. Pasuje ci? 
41

- Czemu nie? Będę tam punktualnie. No to cześć! - Do zobaczenia. Byłam 
oszołomiona. Z niedowierzaniem patrzyłam w apc telefoniczny. Czy w słuchawce 
słyszałam głos tego samego Grze którego kochałam i który obiecywał mnie kochać 
przez całe żyć Głos miał tak dziwny i speszony, jakby się chciał wykręcić z każd 
wspomnienia związanego ze mną. Zapomniał o obrączce! O ZE czynach! Nazwał to 
dziecinadą! Przecież ta obrączka była symbo naszej wiecznej miłości! I ani słowa 
nie powiedział, że za n tęsknił, że szaleje ze szczęścia, bo przyjechałam. 
Podobno był s w domu, więc mógł nie tylko mówić, ale nawet krzyczeć o sw 
miłości. Nie wierzę, że wszyscy wyszli i nie zabrali ze sobą kłuć a on jest 
uwięziony i nie może wyjść i spotkać się ze mną. Kr jak najęty! Próbuje zebrać 
myśli, bo nie wie, co mi ma powiedz Potrzebuje czasu, aby się przygotować do 
kłamstw. A ja dla nie rzuciłam najwspanialszego chłopca! Mimo wielkich pokus 
zostaj wierna! I wróciłam! Wróciłam do niego! Żałuję, że tak kochaj kogoś, kto 
przez kilka miesięcy zapomniał, że jest moim narzeczony "O bogowie! Niech piorun 
z jasnego nieba uderzy w zdrajcę!", by powiedział Szekspir. Nie wiem, w której 
sztuce to powiedz i czy w ogóle powiedział, ale byłyby to słowa Szekspira, gdy 
pisał o podobnie nikczemnej zdradzie! Grzesiek mnie zdrad Jestem tego pewna! 
Domyślałam się tego już tam, na lotnisku. Ty nie chciałam w to uwierzyć. Och! 
Mężczyźni! Niech nikt z was liczy już na moją miłość! Nie będę płakać po tym 
nikczemniku Było już rano. Chodziłam po mieszkaniu tam i z powroter rozżalona i 
zła. Pół nocy przepłakałam w poduszkę. Mama prze wyjściem do teatru na próbę 
ucałowała mnie delikatnie w czoło, n chcąc mnie zbudzić. Udawałam, że śpię, aby 
nie musieć spojrzę

mamie w oczy. Mogłaby się domyślić, że cierpię. Cierpiałam, ale nie chciałam 
zasmucać mamy. Sama będę musiała sobie poradzić. Zresztą jeszcze nic do końca 
nie zostało powiedziane. Może Grześkowi źle poszedł egzamin i dlatego nie był 
zbyt radosny? I może ta dziewczyna z lotniska nie była jego nową ukochaną... 
Wszystkiego dowiemy się w swoim czasie. Tymczasem należy się wystroić i iść na 
spotkanie, jak gdyby nigdy nic. Nie pokażę mu, że szaleję z zazdrości. Będę 
oziębła i wyniosła! I będę piękna! Niech żałuje, że mnie stracił! W zamyśleniu 
mocno ogryzałam paznokcie, aż do ciała. Oprzytomniałam, gdy poczułam krew w 
ustach. Boże! Jak ja będę wyglądała z pogryzionymi palcami? Włożę rękawiczki, l 
podam mu rękę w rękawiczce. Niech pomyśli, że go lekceważę. Przede wszystkim 
należy wpaść do ciuchami i nabyć jakiś cudny łaszek u pani Marianny. Oszołomię 
go swoim wyglądem! Wybiegłam z domu. W ciuchami padłam w objęcia pani Marianny. 
Wbrew własnej woli rozbeczałam się i powiedziałam: - Muszę dzisiaj szałowo 
wyglądać! Mój chłopak mnie rzucił! Spotkam się z nim po raz ostatni! Będę dla 
niego strasznym wyrzutem sumienia, ale chcę być pięknym wyrzutem! O Boże! Nie ma 
pani pojęcia, jaka jestem nieszczęśliwa! Pani Marianna objęła mnie mocno i 
przytuliła. - Nie martw się, moja ty śliczna! Niejeden chłopak na świecie! Ja 
też swoje przeszłam w życiu, ale każda tragedia miłosna mija. Zapisz się do 
"Morsów"! Nie masz pojęcia, jak dobrze na wszystkie troski i dolegliwości robi 
kąpiel w zimnej wodzie! Ja dzięki temu pozbyłam się wrzodów żołądka. Pokażę ci 
zdjęcia! Dwa razy umieścili mnie w żabiankowskiej gazecie! - Ale przecież teraz 
jest lato - przerwałam pani Mariannie. - Do zimy może mi ta miłość przejdzie i 
nie będę musiała wskakiwać do morza w charakterze morsa. Zwłaszcza że jestem 
bardzo wrażliwa na przeziębienie. - Ja też byłam wrażliwa, dopóki nie zostałam 
morsem. Mówię ci, wszystkie dolegliwości jak ręką odjął. Ale masz rację, teraz 
morze nie ma tych leczniczych właściwości. Przecież jest lato. Znajdę ci tak 
piękny ciuszek, że twój chłopak padnie trupem z zachwytu! 
43

Rzuciłyśmy się z panią Marianną do ciuchów, przewalając s sukien, bluzek i 
spodni. Jakaś klientka wołała od kasy, że płacić. Pani Marianna krzyknęła z 
daleka: - Musi pani chwilę poczekać! Ja tu załatwiam sprawę ; i śmierci! Proszę 
położyć towar na wadze. Zaraz tam będę! Pani Mariannie udało się trafić na 
przepiękną suknię z bia lnu, ozdobioną beżowo-błękitnym haftem. - Bierz to! - 
krzyknęła. - Będziesz w tym piękna jak s Wenus. Idź do przymierzalni, a ja 
załatwię klientkę. Codziei godzinami tu sterczy, a dzisiaj nagle się jej 
śpieszy. Ale muszę uprzejma. Rozumiesz, klient nasz pan. Za kotarą włożyłam 
suknię i przejrzałam się w lustrze. Mu mimo całego smutku, przyznać, że 
wyglądałam szałowo. Gdył była Grześkiem, to zbzikowałabym z zachwytu na mój wic 
Przebrałam się w powrotem w swoje ciuchy i poszłam zw; suknię. Tego dnia cena za 
kilogram wynosiła dwadzieścia złot Suknia ważyła trochę ponad pól kilograma. 
Pobiegłam do dc i wystroiłam się w nową zdobycz. Włożyłam czarne sandały i 
wiązałam czarną aksamitkę nad przegubem ręki. Naprawdę giądałam jak zjawisko. I 
to prawie dorosłe! Nie mogłam się docze kiedy nareszcie będzie godzina druga. O 
tej godzinie Grze padnie do mych stóp, błagając mnie o wybaczenie. Zapomniał, 
jestem ładną dziewczyną. Jeśli zdecyduję się przebaczyć mu, bęi musiał przez 
dłuższy czas pokutować. Zadam mu wiele po A jedną z nich będzie zakaz widywania 
mnie co najmniej pi tydzień! No, może przez pięć dni. Zobaczymy... Grzesiek nie 
błaga mnie o przebaczenie. Tego się nie spodziewałam Była już druga, a ja ciągle 
nie wychodziłam z domu. Chciał aby trochę czekał i niepokoił się, że może nie 
przyjdę. Dwie mir po drugiej nie wytrzymałam i pobiegłam na spotkanie. Stał pr

biblioteką, oparty ,o mur. Nie wyglądał wcale na zdenerwowanego. Nie patrzył co 
chwilę na zegarek, co ja bym z pewnością robiła, gdybym była na jego miejscu. I 
nie patrzył w kierunku, skąd powinnam nadejść. Wyglądał tak, jakby się nudził i 
tylko dlatego tu stał, że nie miał nić lepszego do zrobienia. Wobec tego ja 
także przybrałam obojętną pozę. Zwolniłam kroku, a nawet na moment przystanęłam 
przed sklepem z gospodarstwem domowym i z uwagą oglądałam przedmioty na 
wystawie. Potem, nie spiesząc się, podeszłam do Grześka i podałam mu rękę w 
rękawiczce. - Cześć! - powiedziałam normalnie, ale serce waliło mi jak szalone. 
Grzesiek uścisnął moją rękę, wcale się nie zdziwił, że jestem w rękawiczkach, i 
także powiedział: - Cześć! Nie wykrztusił o moim wyglądzie ani słowa. Nie 
patrzył mi w oczy, tylko gdzieś ponad głowę. Zupełnie jakbym była kimś obcym i 
bardzo obojętnym, a nie jego ukochaną Paulina. Teraz wiedziałam, że to koniec 
naszej miłości. Ale jeśli myślał, że mu wszystko tak ujdzie na sucho, to się 
mylił. Poczułam, jak budzi się we mnie jakiś demon! On nie tylko próbuje mnie 
rzucić, ale najwyraźniej chce mnie poniżyć swoją obojętnością! Nie miał prawa! 
Po tym wszystkim, co między nami było? Po przyrzeczeniach, że zawsze będziemy 
razem? Po najprawdziwszych zaręczynach?!? O nie! Ja, lady Paulina, nie pozwolę, 
aby ktoś mnie odtrącił jak zdeptany but! Należą mi się przynajmniej wyjaśnienia. 
Grzesiek milczał. Wiedziałam, że muszę pierwsza zacząć rozmowę. - Przejdźmy się 
w kierunku morza - powiedziałam. - Chcę z tobą porozmawiać. Chyba że wolisz 
tutaj stać i bezmyślnie opierać się o mur. - Wiedziałam, że jestem złośliwa, ale 
nie mogłam opanować chęci zadania bólu. Grzesiek nie odpowiedział na złośliwość. 
Ruszył z miejsca. Chwilę szliśmy, milcząc, i znowu ja podjęłam temat: - Domyślam 
się, że między nami wszystko skończone. Chciałabym tylko, żebyś mi to wyraźnie 
powiedział. I żebyś wyjaśnił dlaczego? - To bardzo trudno powiedzieć. Długo nie 
widzieliśmy się. Niczego nie planowałem, ale spotkałem kogoś... To się jakoś 
samo

stało. Chyba sam siebie nie znałem. Musimy to przeczekać. wszystko jakoś się 
rozwiąże? Samo... - Nic się samo nie rozwiąże. Czy to, co było między nai się 
samo stało? Bez naszego udziału? I to, co mówiłeś, że z będziemy razem, też samo 
się powiedziało? - Jest mi ogromnie przykro. - Każdy potrafi powiedzieć, że mu 
jest przykro. Co zami zrobić? Jestem w stanie zrozumieć, jeżeli to jest chwilowe 
zauroc ale nie myśl, że tak łatwo ci przebaczę. Mam swoją dumę! C lotnisku, 
ściskając ją, żegnałeś się z nią na zawsze? - Widziałaś mnie? - Bardzo 
dokładnie. I chcę konkretnej odpowiedzi! - Jakiej odpowiedzi? - Że ją rzuciłeś 
na zawsze! Że ją obejmowałeś, aby ją szyć, bo do niej nie wrócisz! Że kochasz 
mnie! Bo chyba kochasz? - Wiem, że to jest nie fair wobec ciebie, ale tak się 
stało na to nie poradzę. Ogarnęła mnie złość. - Szkoda, że mi o tym nie 
napisałeś - powiedziałam. -musiałabym wracać. Jeżeli chcesz wiedzieć, to ja 
także zakoc się, i to z wzajemnością. Ale uciekłam od tamtej miłości, ab ranić 
ciebie, i wróciłam! Tobie chyba łatwo przychodzi ra drugiego człowieka. Uważam, 
że to jest ostatni akt melodramaty sztuki, którą nazywaliśmy naszą miłością. 
Żegnam! Na za - odwróciłam się na pięcie i pobiegłam w przeciwnym kier Nie wiem, 
co zrobił Grzesiek. W każdym razie nie próbował zatrzymać. Tego dnia po raz 
pierwszy doznałam goryczy odrzucenia. N że najbardziej cierpiała moja duma. Bo 
jeśli chodzi o miłość? C jednak nie była aż tak wielka, skoro potrafiłam się 
zakochać w Co Ale ja zostawiłam Colina, bo chciałam dochować Grześkowi wier Nie 
warto było. Myślę, że bardzo wydoroślałam przez to wydarzenie. A w ka razie na 
tyle, aby wiedzieć, że żadna miłość nie jest ostatnią.

Poznaję prawdziwego artystę malarza Rano mama, jak zwykle galopem, ubrała się i 
popędziła na próbę. Mogłam z nią pojechać, ale nie byłam w nastroju do spotkań i 
rozmów z ludźmi. Wszyscy pytaliby mnie o pobyt w Anglii i oczywiście o chłopaków 
i czy się w jakimś Angliku zakochałam. Dorośli zawsze pytają dorastające 
dziewczyny o chłopaków, nie traktując tego tematu poważnie. Widocznie zapomnieli 
o swojej młodości i o tym, jak bardzo głęboko wszystko się przeżywa w tym 
okresie. Zdecydowałam się pojechać do Basi. Basia nigdy mnie o nic nie pytała, 
ale uważnie słuchała, jeśli chciałam o czymś mówić. Wyszłam z domu i zobaczyłam, 
że Grzesiek stoi obok swego samochodu. Nic przy nim nie robił. Po prostu stał. 
Pomyślałam, że pewnie czeka, aż ja się pojawię. Z pewnością jest mu głupio z 
powodu wczorajszego dnia. Może chce wszystko naprawić. Ale ja jestem zbyt dumna 
na to, aby do niego wrócić. Gdyby pierwszy o wszystkim mi powiedział i pokajał 
się, być może przebaczyłabym mu. Teraz już wszystko skończone! Odwróciłam się i 
poszłam w drugą stronę, bo nie chciałam przechodzić obok niego. Nie powiem, aby 
mnie on już nic nie obchodził. Naprawdę miałam ranę w sercu. Postanowiłam jednak 
znieść to z godnością. Wydawało mi się, że z daleka słyszę głos Grześka: 
"Paulina!". Nie odwróciłam głowy. Klamka zapadła! Grzesiek przestał dla mnie 
istnieć! W kolejce niemożliwie tłoczno i gorąco. Nic dziwnego. Był środek lata. 
Przez Monte Cassino ledwo się można było przecisnąć. W pewnym miejscu tłum po 
prostu zatorował drogę. Wszyscy pchali się w jednym kierunku. Pomyślałam, że 
może ktoś stracił przytomność i tłoczą się żądni sensacji gapie. Stanęłam na 
palcach, ale nic nie mogłam dojrzeć. Dwie dziewuszki obok mnie na siłę wcisnęły 
się w tłum i rozchichotane piszczały: - Cezary Pazura! Cezary Pazura! 
Przepuśćcie nas! My też chcemy dotknąć jego ręki!

"Co za głuptasy!" - pomyślałam. "Czy ja także byłarr egzaltowana, gdy miałam 
dziesięć lat?" Obecnie czułam się ni dorosłą osobą. Zwłaszcza po tak ciężkich 
przeżyciach. Skręciłam w boczną ulicę, aby ominąć tłum, który w. o uścisk dłoni 
Cezarego Pazury. Otworzyłam ogrodową furtkę przed domem Basi i zadzwoi do drzwi. 
Usłyszałam kroki, ktoś schodził z pracowni po drewnie schodach. Drzwi otworzył 
mi młody człowiek. Miał czarne, zn wionę włosy i krótką, krzywo przystrzyżoną 
brodę. - Wejdź! - powiedział. - Ty jesteś Paulina, prawda? Ja je Michał. Pani 
Basia wyszła z Kasią na przechadzkę. Prosiła, ; zaczekała. Spodziewała się, że 
przyjdziesz. - Jest pan uczniem Basi? - spytałam. - Nie mów do mnie pan. Jestem 
tylko trochę starszy od c: Nie jestem uczniem pani Basi, tylko twojego taty. 
Pani Basia pozv mi przez kilka miesięcy korzystać z pracowni. Teraz chce być 
przerwy przy Kasi. Dziecko nie może przebywać w zapachu Dzielimy się pracownią. 
Pani Basia maluje po południu, gdy tata jest już w domu. Wówczas on zajmuje się 
Kasią. - Na którym jesteś roku? - spytałam, aby podtrzymać rozm - Skończyłem 
pierwszy. Twój tata twierdzi, że mam już styl, i zachęca mnie do 
intensywniejszej pracy. Nie mam je; swojej pracowni. Nie mam mieszkania nawet. W 
akademiku ir karny po kilku w jednym pokoju. Trudno tam malować, zwła; duże 
płótna. A ja lubię właśnie duże. Chcesz zobaczyć? - Chętnie. Dzięki tacie i Basi 
interesuję się malarstwem. - Próbujesz malować? - Jakoś nie przyszło mi to do 
głowy. Jeżeli już brałam pod w jakiś artystyczny zawód, to aktorstwo. Tak jak 
moja mama. - Znam ze sceny twoją mamę. Widziałem ją w wielu sztul Teatr mnie 
interesuje. W przyszłości chciałbym także projekfa dekoracje teatralne, ale 
właściwie najbardziej pociąga mnie po Masz piękną twarz. Czy chciałabyś mi 
pozować do portretu? - Mogę. Nie mam nic specjalnego do roboty. Poszliśmy na 
górę do pracowni. Michał zdjął ze sztalugi zai obraz, postawił go pod ścianą, 
odwrócony tyłem, i przygot

iowe płótno. Na małym podium zawsze stało krzesło przydatne do pozowania. 
Usiadłam. Siedziałam tam już kiedyś, gdy Basia mnie nalewała. Miło było tu 
siedzieć, kiedy słońce skapywało z okna [ cichutko szeleściły liście wysokiej 
topoli. - Jeżeli chcesz, możesz rozmawiać - powiedział Michał, zabierając się do 
rysowania. Najpierw szkicował węglem na płótnie, tak jak Basia. Potem delikatnie 
strzepywał węgiel miękką ścierką i dopiero wówczas nakładał farby. - Wolę tak 
sobie siedzieć i nic nie mówić - odpowiedziałam. W ciszy było słychać tylko 
szelest pędzla na płótnie i brzęczenie muchy, która wleciała oknem. Kilka razy 
przefrunęła przez pracownię. Potem przysiadła na parapecie i w słońcu czyściła 
swoje cienkie nóżki. Miałam twarz zwróconą w kierunku Michała, więc mimo woli 
abserwowałam go. Nie był piękny, ale miał bardzo interesującą twarz. Piękne miał 
tylko oczy, ogromne, z ciężkimi powiekami. Brwi szerokie, zacięte usta i wydatny 
podbródek. Był bardzo męski, o ile tak można powiedzieć o dziewiętnastoletnim 
chłopcu. Trudno byłoby mi go nazwać mężczyzną, zwłaszcza gdy się uśmiechał. Miał 
uśmiech bezbronnego dziecka. Nie miałam o czym myśleć, więc myślałam o nim. 
Właściwie nie powinien mnie w ogóle interesować. Raz na zawsze skończyłam z 
mężczyznami! Ale trochę mi się nudziło. Zresztą Michał był artystą. Pewnie 
zostanie w przyszłości sławny. Skoro Basia i tata zaprosili go do korzystania z 
pracowni, to musiał sobie na to zasłużyć. Nie podobała mi się jego broda. Sama 
nie wiem, jak mi się nagle wyrwało: - Dlaczego nosisz brodę? Wszyscy mężczyźni z 
brodami wydają mi się niechlujni. - Z lenistwa nie golę brody, tylko ją trochę 
przystrzygam - odpowiedział. - W dodatku nierówno! - zaśmiałam się. - Na jutro 
zgolę brodę. - Ach nie! Dla mnie nie musisz tego robić. Naprawdę jest mi 
wszystko jedno, czy masz brodę, czy nie. - Rozumiem. Nigdy nie mógłbym stanowić 
obiektu twoich zainteresowań. Może przez to, że jestem typem semickim? Aż się 
zatrzęsłam z oburzenia.

- Co ty sobie wyobrażasz? Że ja jestem antysemitką i idiotką? Nie obchodzi mnie, 
jakiej kto jest rasy, religii czy skóry. Obchodzi mnie człowiek! - Przepraszam. 
Przez dłuższą chwilę panowało milczenie. Nie można było przestać o tym myśleć, 
chociaż już nie chcieliśmy o tym r Sytuacja była niezręczna. Na szczęście 
usłyszeliśmy dzwon drzwi. Wróciła Basia. Zbiegłam po schodach przywitać się z 
Basią i moją małą rzyczką. Basia ujęła moją twarz w dłonie i delikatnie od 
kosmyk włosów, który zasłonił oczy. - Coś cię gnębi, kwiatuszku - zauważyła 
zaniepokojona. -takie smutne oczy. - Więc to widać? - niemal krzyknęłam. Nawet 
byłam dumna, że noszę na twarzy piętno cierpienia. Powinnam się TOŻ] ale, 
chociaż to dziwne,^ łzy nie chciały płynąć. Moje wy powinno być dramatyczne, a 
było całkiem zwyczajne. - Gr mnie rzucił - powiedziałam. - Zakochał się w innej 
dziewc Czuję się głęboko dotknięta! Wydawało się, że świata nie widz mną, a 
jednak musiał się nieźle rozglądać, skoro zauważy: dziewczynę. Chyba znienawidzę 
wszystkich mężczyzn! I c słowo, że już nigdy w nikim się nie zakocham! Koniec z 
mi - Paulinko! Skarbie ty mój! - Basia objęła mnie mocniej. kochasz się! I to 
niejeden raz! Wiem, że teraz cierpisz, ale za lat będziesz z rozbawieniem 
wspominała obecne udręki miłosn to już jest. Gdy się ma kilkanaście lat, miłość 
nas ataki wszystkich stron. Kochamy do szaleństwa, cierpimy, potem za namy, znów 
kochamy, aż wreszcie nadchodzi dzień, gdy spot} miłość tę ostateczną. - 
Myślałam, że taka właśnie była moja miłość. Ostateczna - I taka była. Przez 
czas, gdy trwała. Zdarza się, że przetrwa aż do wieku dojrzałego, ale to ogromna 
rzadkość, t że nie załamie cię zerwanie z twoim chłopcem. Wiem, że mocny 
charakter. - I to jak! Ja mu pokażę! Jeszcze będzie żałował, że mnie zo dla 
jakiejś tam przeciętnej ślicznotki, która kiedyś i tak zbrz

i zestarzeje się. A ja będę... Jeszcze nie wiem kim, ale z pewnością nie byle 
kim! - To mi się podoba! - ucieszyła się Basia i ucałowała mnie. - A teraz 
napijemy się dobrej herbaty. Michał! Schodź na herbatę! - krzyknęła w kierunku 
pracowni. Przełożyła Kasię z wózka do prawdziwej, zabytkowej kołyski, którą 
gdzieś zdobyła na wsi kaszubskiej, i poprosiła, abym pokolebała małą. Kasia 
lubiła tak zasypiać. Kołyska się kolebała, Kasia przymykała oczka, aż zasnęła. 
Basia parzyła herbatę, Michał ostrożnie schodził po skrzypiących schodach, 
zajrzał do kołyski, uśmiechnął się do śpiącej Kasi, usiadł przy stole i 
paznokciem zaczął zeskrobywać plamkę farby z dłoni. - Nie lepiej to umyć? - 
zapytałam szeptem. Uwaga nie była złośliwa, na dowód czego uśmiechałam się do 
Michała. Chciałam nawiązać rozmowę, wszystko jedno na jaki temat. - Szanuję 
wszelką wodę, odkąd moi prarodzice przeszli suchą stopą przez rzekę Jordan - 
odpowiedział również szeptem Michał. - Woda jest święta, a ja jestem 
grzesznikiem. - Czy to znaczy, że się w ogóle nie kąpiesz? - zapytałam, wiedząc, 
że żartował, ale byłam ciekawa jego odpowiedzi. - Przed każdym zanurzeniem się w 
wodę odmawiam długie modlitwy, a tutaj Kasia śpi, nie chcę jej budzić głośnym 
modlitewnym zawodzeniem, zwłaszcza że przy tym trzeba bić głową w ścianę. - Czy 
to aby bezpieczne? Możesz sobie wybić z głowy cały geniusz. - Nie podejrzewam 
się o genialność. - A ja ciebie o to podejrzewam. - Na jakiej podstawie? - 
Widziałam, jak malujesz. - Jesteś nieprzyzwoicie uprzejma. - Wcale nie. To nie 
jest uprzejmość. Takie jest moje zdanie. Basia podeszła z tacą, na której stały 
filiżanki i piękny chiński czajnik z naparzoną herbatą. - Nie musicie mówić 
szeptem - powiedziała. - Kasia nie budzi się, gdy już zaśnie. A o czym tu była 
mowa? Z czego śmialiście się? - Śmialiśmy się ze mnie - odpowiedział Michał. - 
Nic podobnego - zaprzeczyłam. - Śmialiśmy się, nie wiadomo z czego. Chyba po 
prostu mieliśmy ochotę się pośmiać.

- Nie wiem, o co chodzi, więc nie będę się śmiała, za to ch z wami wypiję 
herbatę. Proszę nie mówić, że napój jest wspai bo ja wiem o tym. Jestem 
najznakomitszą herbaciarką na Wybr; - Podziwiam w pani ten brak skromności, gdy 
idzie o hę: - skłonił się przed Basią Michał. - Ja bym się nie zdobył na odwagę, 
chociaż przyznaję, że potrafię doskonale ugotować mak; - No proszę! - Basia 
włączyła się do ogólnej zabawy. - ] tu mówi o braku skromności? Człowiek, który 
każe się podzi za umiejętność gotowania makaronu! - Proszę o wybaczenie! 
Zagalopowałem się. To się już nie wtórzy. Za karę przyznam się, że nie potrafię 
ugotować pieczarkowej. - Dlaczego właśnie zupy pieczarkowej? - zaciekawiłam się 
- Ponieważ żadnej zupy nie potrafię ugotować. - Och! Co za wariat! - wyrwało mi 
się. Zaskoczyło mnie, ż szybko spoufaliłam się z dopiero co poznanym 
człowiekiem. - ^ praszam - dodałam za moment. - Ależ to dla mnie największy 
komplement! - ucieszy Michał. - Być wariatem to zaszczyt! Gdybyś powiedziała: 
"Och to za przeciętniak", byłoby mi przykro. - Nigdy bym czegoś takiego o tobie 
nie powiedziała! - Z tego wniosek, że już zaprzyjaźniliście się - wtrąciła i - 
Dwoje młodych, szalonych ludzi. Bo trzeba ci wiedzieć - zwr się do Michała - że 
Paulina jest szaloną dziewczyną. Macie i wspólnego. Wypiliśmy herbatę i Michał 
wrócił do malowania. Powiec że tego dnia już nie muszę mu pozować. Beze mnie 
zrobi tło, a jutro będę miała ochotę pozować, to będzie czekał. Właściwie 
chętnie zostałabym, aby mu jeszcze pozować, al chciałam się narzucać. Przyznaję, 
że mnie zafascynował. W k niecodziennie spotyka się niezwykłych ludzi. 
Pożegnałam się z Basią i pogalopowałam do kolejki. B' dziwnie szczęśliwa. 
Naprawdę nie mam pojęcia, z jakiego pow Nagle zdecydowałam się nie jechać 
kolejką. Zawróciłam i boczi uliczkami doszłam do polnej drogi, która przez jakiś 
kilo ciągnęła się aż do mojej ulicy na Zabiance. Dzień był piękny, w

raz na spacer, a nie na podróż zatłoczoną kolejką. Nie wiem, jakie licho we mnie 
weszło. Zaczęłam podskakiwać na wybojach, jakbym była małą dziewczynką. W 
dodatku podśpiewywałam sobie piosenkę z Kabaretu Starszych Panów: "O Romeo! Czy 
jesteś na dole...". Chyba zupełnie zwariowałam? Czyżby Michał to był mój 
przyszły Romeo!? Niemożliwe! Jeszcze rano tak strasznie cierpiałam z powodu 
Grześka! l przecież przyrzekłam sobie, że już nigdy się nie zakocham! Sama sobie 
wypowiem walkę na wypadek, gdyby mnie znowu miała trafić strzała Amora. 
Niemożliwe, abym się znowu zakochała! Nie mogłam się doczekać następnego dnia, 
tak bardzo chciałam znowu znaleźć się u Basi. Nie pojechałam kolejką, tylko 
pobiegłam na przełaj, przez rozkopane wertepy. Szybciej byłam w Sopocie, niż 
gdybym się wybrała kolejką. Było mi cudownie i wesoło, zupełnie jakbym w ogóle 
nie przeżywała strasznej tragedii. Jeżeli jeszcze myślałam o Grześku, to tylko z 
pogardą. Dzień wcześniej postanowiłam, że zniszczę wszystkie suknie, w których z 
nim chodziłam na randki, aby raz na zawsze wymazać go z pamięci. Teraz 
zdecydowałam się nic nie niszczyć, ponieważ przestał mnie obchodzić. Nie było 
sensu, abym przez tego zdrajcę pozbywała się najładniejszych rzeczy. Ubrałam się 
tak jak poprzedniego dnia. Michał zaczął mnie malować w tej sukni, więc nie 
mogłam jej zmienić, chociaż miałam ochotę pokazać się w czymś nowym i jeszcze 
ładniejszym. Pomyślałam, że mam na to czas. Gdy skończy portret, zacznę 
przychodzić codziennie w innej sukni. "O Boże!" - uprzytomniłam sobie nagle. 
"Więc najwyraźniej chcę mu się podobać! To okropne! Mimo wszystko powinnam 
trochę jeszcze pocierpieć. Cierpienie uszlachetnia". Może właśnie dlatego 
zaproponował mi pozowanie do portretu, że go zainteresowała głębia cierpienia w 
moich oczach? Zobaczymy, czy mu się spodoba moje nowe wcielenie.

Michał stał przy furtce. Wydawało się, że kogoś pilnie ocze "Pewnie czeka na 
Basie, bo musi wyjść z domu i śpieszy mu - zmartwiłam się nie na żarty. 
Nastawiłam się na pozowanie, a r na przebywanie razem z nim. Na mój widok Michał 
krzyknął: - Nie mogłem się już doczekać! Nie chciałem zaczynać małe bez ciebie. 
Talent mi ucieka. Pięknie wyglądasz! - No wiesz? Wyglądam tak samo jak wczoraj. 
- Nic podobnego! W oczach masz tysiąc uśmiechów słońca - A wiesz, że się 
zastanawiałam, czy ci nie przeszkodzi zmieniony wyraz twarzy... Wiem, że się 
zmieniłam. Wczoraj jes cierpiałam. Ale nie chcę o tym mówić. Jeżeli możesz mnie 
mak wesołą, to w porządku. - W portrecie postaram się zawrzeć wszystkie twoje 
nas i przeżycia. - Nie! Proszę cię! Już nie chcę, abyś namalował na mojej tw 
cokolwiek z ostatnich przeżyć! Wymazałam je raz na zawsze z pam Michał 
dyskretnie nie pytał, jakie to były przeżycia. Podziwia jego subtelność. Nie 
wiem, czy Grzesiek zdobyłby się na to są Grzesiek coraz bardziej tracił w 
porównaniu z Michałem. Nied może dojdę do wniosku, że zmarnowałam czas, kochając 
się w Gr ku. Może sobie być nie wiem jak piękny! Niech czaruje urodą, ] chce. 
Dla mnie jest martwy! Pobiegliśmy z Michałem do pracowni. Nawet zapomnia 
zapytać, gdzie jest Basia z córeczką. Oczywiście, że były na p chadzce, bo w tak 
piękny dzień nie mogły przecież siedzieć w do Trochę mi było głupio przed samą 
sobą, że tym razem biegłam do Basi, tylko do Michała. Jeszcze wczoraj Basia mi 
powiedziała tata z samego rana pojedzie do Kartuz. Miał tam szukać miejsc 
postawienie letniego domu. Ja postanowiłam nigdy nie zdrac Karpna. Polubiłam ten 
mały domek w lesie, koty, wiewiórki skac po dachu i nocne wizyty saren i zajęcy. 
No i marzyły mi smażone, cudowne małe ryby, które w każdy piątek szykowała 
Gienia Brezowa. Nigdzie na świecie nie ma tak dobrych ryb! I nie potrafi tak ich 
przyrządzić, jak pani Gienia. Co tam r Wszystko uwielbiam w Karpnie! I pompę z 
wodą na środku ł,

i budkę z serduszkiem, do której trzeba biegać, zamiast do łazienki, i ogródek 
pani Gieni, w którym wieczorem macierzanka pachnie aż do zawrotu głowy. Nie 
zdradzę Karpna na korzyść innego miejsca. Jestem wierna. Nie tak jak Grzesiek. 
Naprawdę, ja chyba straciłam rozum, że się w nim zakochałam. No, ale miałam 
wówczas trzynaście lat. To mnie usprawiedliwia. Teraz mam piętnaście i spore 
doświadczenie. Żaden chłopak nie byłby w stanie mnie omamić. Michał to co 
innego. On jest taki subtelny. I jest prawdziwym artystą. Czułam się dziwnie 
błogo, rozmyślając o nim. Malując, uważnie wpatrywał się we mnie. Nasze 
spojrzenia często się spotykały. Wyraźnie czułam jakąś więź między nami. W 
oczach artysty jestem Nieziemska! Już od dwóch godzin siedziałam, pozując 
Michałowi. Słyszałam, jak wróciła Basia. Michał zapytał, czy chcę odpocząć i 
zejść do niej. Powiedziałam, że mogę jeszcze długo pozować, ale na moment 
zbiegnę ucałować moją małą siostrzyczkę i Basie. Tak też zrobiłam. Dopadłam 
Basi, uściskałam ją i szepnęłam tajemniczo: - Basiu! Jestem szczęśliwa! Nie wiem 
dlaczego! Pędzę z powrotem na górę! Nie chcę Michała wytrącać z twórczego 
natchnienia! Herbatę wypijemy później! Po dwa schody biegłam w górę do pracowni. 
Usiadłam na swoim miejscu. Wpatrywałam się w Michała. On czasem tylko rzucał na 
mnie okiem i kładł farby na płótno, a niekiedy długo na mnie patrzył, jakby 
chciał na całe życie zapamiętać moją twarz. Był szalenie skupiony. Nie odzywałam 
się, aby go nie rozpraszać. W pewnym momencie podszedł do mnie i uniósł moją 
brodę. - Chciałbym dokładnie sprawdzić zarys twoich ust - powiedział. Ja 
natomiast pomyślałam: "Boże! Niech on mnie pocałuje!". Doprawdy, przedziwne 
rzeczy dzieją się z człowiekiem. Ja chyba jestem nienormalna! Jak można o czymś 
takim myśleć? Pocałunek

z człowiekiem, którego dopiero dzień wcześniej poznałam... O Paulino! Tak nie 
postępuje dobrze wychowana dziewczyna! wyraźniej jestem stuknięta. A gdybym tak 
ciągle jeszcze kochał w Grześku, to co? Też chciałabym, aby mnie Michał teraz 
pocało Na szczęście nie kocham się już w Grześku! Wolno mi żako się w kimś 
innym. Ha! Sama to sobie powiedziałam: jestem zakocł Nikt mi tego nie próbował 
podpowiedzieć. Ale jak do tego doi Czyżbym była dziewczyną niestałą? Michał już 
dawno odszedł i stał przy sztaludze, zawzięcie mai Bardzo pragnęłam, aby znów do 
mnie podszedł obejrzeć z b jakiś fragment mojej twarzy. Jednak nie powtórzyło 
się to. W tego sama zapytałam: - Czy z daleka na pewno widzisz dokładnie wykrój 
moich o Może powinieneś podejść i całkiem z bliska je obejrzeć? - To jest zbyt 
niebezpieczne - odpowiedział. - W takiej kości mógłbym zrobić coś 
nieobliczalnego, czego byś mi nie w czyła. Wiedziałam, o czym myślał, więc nie 
podjęłam tematu. Zac wieniłam się ze wstydu. Oboje milczeliśmy. W ciszy minęły 
jeszcze dwie godziny. Potem Michał odezwai - Skończone. Możesz obejrzeć obraz. 
Podeszłam do sztalugi i patrzyłam na siebie na obrazie, ba podobną, ale 
przedziwną. Zwłaszcza oczy były nienaturalnie v kie, chociaż to z całą pewnością 
były moje oczy, tylko jakieś t pełne tajemnic. Oczy, których nie da się 
przeniknąć. Czyż naprawdę była tak piękną i interesującą postacią? To raczej 
piękno duszy Michała było w moich oczach. Były to więc n wspólne oczy... Gdy ja 
przyglądałam się obrazowi, Michał wycierał w ga pędzle, potem mył je w wodzie z 
mydłem, wytarł do czysta i wsa w gliniany dzbanek, razem z innymi pędzlami. - 
Nie potrafię wyrazić mojego oczarowania tym obrazem, i wolę nic nie mówić. Słowa 
byłyby zbyt banalne. Portret jest ni mowity i piękny - powiedziałam. - Dziękuję 
ci. Lepszej oceny nie mogłem usłyszeć. Zejdźmy Basi i pokażmy jej ten portret.

Michał delikatnie wziął obraz, tak aby palcami nie wypchnąć płótna. Zeszliśmy na 
dół. Bez słowa postawił obraz pod ścianą. Basia spojrzała i uśmiechnęła się. - 
No, no... Będziesz wielkim artystą. To było z góry wiadome. Jest lepszy od 
portretu, który ja Paulince zrobiłam. A ty przecież dopiero zaczynasz. Jesteśmy 
z ciebie dumni. - Oczywiście, że mnie pani, jak zwykle, przecenia - odpowiedział 
Michał. - Ale dziękuję. To mnie zachęca do pracy nad sobą - i pocałował Basie w 
rękę. - Jest pani wielka! Nigdy nie zapomnę pani aprobaty i wiary we mnie. 
Jeżeli Paulina ma ochotę, to podaruję jej ten obraz. Chcesz go? - Co za pytanie! 
Oczywiście, że chcę! Kiedy będę mogła go zabrać? - Nawet dzisiaj. - Jak to? 
Mokry? - Jeżeli pozwolisz, odprowadzę cię i sam zaniosę obraz. Wiem, jak trzeba 
go nieść i jak się z nim obchodzić. - Wspaniale! Chodźmy już! Chciałabym jak 
najszybciej zobaczyć portret na ścianie u mnie w pokoju! - Ale obiad jeszcze nie 
jest gotowy! - zaprotestowała Basia. - Nic nie szkodzi. W naszej lodówce zawsze 
znajdzie się coś do zjedzenia. Chodźmy już, bo umrę z emocji! - krzyknęłam i 
uściskałam Basie tak mocno, że aż krzyknęła. Mała siostrzyczka spała w kolebce, 
więc tylko symbolicznie posłałam jej pocałunek i wybiegłam. Michał szedł za mną 
z obrazem. - Dobrze, że dzisiaj mamy bezwietrzny dzień - powiedział. - Gdyby 
wiało, fruwałbym z obrazem jak ze skrzydłem samolotu. Pójdziemy pieszo, dobrze? 
W kolejce może być ścisk. Poszliśmy więc skrótowymi wertepami. Co chwilę 
podbiegałam do przodu, odwracałam się i patrzyłam na portret. Abym mogła lepiej 
widzieć, Michał unosił go na chwilę nad głowę. I tak dobrnęliśmy na moją ulicę. 
Spostrzegłam z daleka, że Grzesiek stoi przy samochodzie. Już nie byłam na niego 
tak bardzo zła, ale sprawiało mi przyjemność, że mnie zobaczy z Michałem i w 
dodatku zauważy mój piękny portret. Z pewnością będzie cierpiał. Trudno. Nie ja 
zaczęłam ten dramat. Gdy zbliżaliśmy się, Grzesiek nagle się odwrócił i wszedł 
do swojego domu. Rozpoznał mnie. I widział obcego

mężczyznę przy mnie. Uciekł, bo nie mógł tego ścierpieć. 2 łam tylko, że nie 
widział portretu. I nigdy go już nie uj: przecież nigdy więcej nie spotkam się z 
nim. Moje życie zac; od nowa. Dzieci kwiaty Weszliśmy z Michałem do domu. Nie 
mogłam się dc zachwyconej miny mamy na widok portretu. Bo że będzie zachv byłam 
pewna. Tymczasem mama wyszła. Na stole w kuchni karteczka od niej: 
Niespodziewanie wypadło mi nagranie w radiu. z radia pędzę do teatru. Spotkamy 
się dopiero wieczorem po śpi W lodówce jest wszystko! Całuje. Mama. - Szkoda - 
powiedziałam. - Chciałam natychmiast p portret mamie. Jest taki piękny! Ale 
przecież do wieczora nie się. Chcesz coś zjeść? - zapytałam Michała. - Nasza 
lodówka ; jest pełna. Powiedz tylko, co przygotować. - Sama zdecyduj. Nie jestem 
głodny, ale zjem, cokolw. podasz. - Najłatwiej zrobić na poczekaniu francuski 
omlet. Co ty - Na wszystko mówię "wspaniale"! - Więc ja będę robiła omlety, a ty 
wybierzesz miejsce w pokoju, gdzie obraz powinien wisieć. Gwoździe, młotek i c 
potrzebujesz, znajdziesz w szafce w przedpokoju. To jest majsterkowicza. 
Nauczyłyśmy się z mamą różnych prostych czy bo przecież żyjemy bez mężczyzny. - 
Od dzisiaj możecie mieć mężczyznę do wszystkich i Tylko gwizdnij, a przybiegnę 
na rozkaz. - Ani myślę cię wykorzystywać. Może tylko tym razem. nie umiałabym 
się zdecydować, gdzie powiesić portret. No i w gwoździ też nie przychodzi mi 
łatwo. Mój pokój jest obok ła Idź już tam, bo nigdy nie zrobię omletu.

Michał wyszedł, a ja zabrałam się do pracy. Czułam się bardzo dziwnie, tak 
jakbym od dawna znała Michała, jakby był częścią naszego domu i naszego życia. I 
to, że robię teraz dla niego omlet, było zupełnie naturalne. A przecież znam go 
dopiero drugi dzień. Michał skończył przybijać portret, a ja przygotowałam drugi 
omlet. Polałam omlety sokiem malinowo-lipowym i już mogliśmy zasiąść do 
jedzenia. Podczas gdy jedliśmy, zaparzała się herbata. Michał zaczął się 
wygłupiać - zrobił strasznie poważną minę, powiedział, że jego omlet jest 
niebiańsko dobry i nie wierzy, aby mój był taki sam, bo dwóch równie wspaniałych 
omletów niepodobna zrobić. - Proszę bardzo! Możesz skosztować mojego! - 
powiedziałam, odłamując widelcem kawałek mojego omletu, i wsadziłam mu ten kęs w 
usta. - No? Mój jest gorszy? - zapytałam, patrząc niby to szalenie uważnie w 
oczy Michała. Długo się zastanawiał, nawet przymknął oczy, aby lepiej się wczuć 
w smak, potem powiedział: - Wydaje mi się, że jednak mój omlet jest lepszy. 
Spróbuj! - I wepchnął kawałek swojego omletu w moje usta. Zrobiłam to samo, co 
on, przymknęłam oczy i powoli zjadłam ten kęsek. - No nie wiem... Trzeba by to 
dokładnie zbadać. I w ten oto sposób on co chwilę podawał mi na widelcu swój 
omlet, a ja jemu mój, aż zjedliśmy obydwa. Na końcu Michał orzekł: - Były 
jednakowe. Potrzeba tylko trochę czasu, aby to można z całą pewnością 
stwierdzić. - Kłamiesz! Po prostu chciałeś, żebym cię karmiła! - A ty chciałaś, 
żebym ja ciebie karmił. Czyli remis. Śmialiśmy się jak wariaci. Potem zmyłam 
talerze, Michał uparł się, aby je wytrzeć. Uważał, że trzeba równo dzielić 
pracę. Było nam razem naprawdę wspaniale. Poszliśmy zobaczyć, jak prezentuje się 
mój portret na ścianie. Michał powiesił go naprzeciw mojego tapczanu. Usiedliśmy 
i w milczeniu patrzyliśmy na obraz. Nabrał jeszcze innego wyrazu. Pod nim stała 
komódka, a na niej szeroki wazon z mlecznoróżowego szkła, pełen zasuszonych róż. 
Zawsze suszyłam róże, które mama

dostawała na premiery, i wsadzałam je w ten wazon. Róże i po stanowiły 
przepiękną całość. Odchyliłam się w tył, aby lepie przyjrzeć. Michał spojrzał na 
mnie. - Jaka ty jesteś piękna - powiedział ściszonym głosem. - Wie się nie chce, 
że jesteś rzeczywista. Zrobię ci jeszcze jeden poi Zrobię ci wiele portretów. 
Mógłbym cię malować całe życie. - Mogę ci całe życie pozować, aż do znudzenia. 
Bo pe' kiedyś się mną znudzisz. Słyszałam już takie słowa: "na całe ży i to całe 
życie nie przetrwało nawet całych dwóch lat. - Odpowiadam tylko za siebie - 
powiedział Michał. - I w co mówię. Będziesz moją muzą przez całe życie. Będę cię 
mal( nawet wówczas, gdy ty już o mnie zapomnisz. Zwłaszcza że prz nie ma czego 
pamiętać. Bo kimże ja jestem dla ciebie? Ni Poznaliśmy się wczoraj. Tylko że dla 
mnie stało się to cz niezwykle ważnym. Mam już dziewiętnaście lat, ale nigdy 
doznałem podobnych uczuć. Wydaje mi się, że znam cię od zav ^ To dziwne. Ja 
odniosłam takie samo wrażenie. Co to n znaczyć? - Jesteśmy jak dzieci kwiaty ze 
sztuki "Hair" - powie Michał i zapytał: - Znasz tę sztukę? Grają ją właśnie w te 
muzycznym w Gdyni. - Nie było mnie tutaj przez rok. Nie wiedziałam nawet o 
mierze. Chyba nigdzie w Polsce tego jeszcze nie grali? - Grają po raz pierwszy w 
Gdyni. Byłem już dwa razy chętnie jeszcze raz pójdę z tobą. Dzisiaj także grają. 
Pójdziemy - Świetnie! Zostawię mamie kartkę, że późno wrócę. Propo żebyśmy 
poszli brzegiem morza aż do samej Gdyni. Jest tak pię - Zgoda. Ja też lubię 
piesze wycieczki. Szliśmy plażą w upalne popołudnie. Zdjęłam sandały i s boso. 
On zrobił to samo. Spacerowaliśmy samym brzegiem, ta co chwilę fale obmywały 
nasze stopy. Czasem morze wyrzi wodorosty. Wówczas należało uskoczyć, aby nie 
zaplątać się w Zresztą nie tylko wodorosty, czasem jakiś oszlifowany przez m 
korzeń drzewa, but, puszkę po piwie, stary sweter, nawet zamsz dżokejską 
czapeczkę. Idąc, zastanawialiśmy się, do kogo wcze należały te przedmioty.

- Jeżeli chodzi o czapeczkę - powiedział Michał - to z pewnością jakiś dżokej 
przyjechał tu, żeby ochłodzić w wodzie konia. Ponieważ dżokej był mały, trudno 
mu było z siodła dosięgnąć wody i ochlapać nią konia. Tak się schylał i schylał, 
aż zobaczyła jego odbicie wiedźma morska. Spodobała jej się ta czapeczka i 
ściągnęła ją do wody razem z dżokejem. Dżokej na widok wiedźmy wskoczył na konia 
i uciekł z życiem, ale bez czapeczki. Wiedźma paradowała z czapeczką na włosach 
z wodorostów, ale gdy zasnęła, nagle wyłysiała i wodorostowe włosy wraz z 
czapeczką morze wyrzuciło na brzeg. A tu już szpony morskiej wiedźmy nie 
sięgały. Siedzi teraz w głębinach i ze złości pluje morską pianą przez 
bursztynowe zęby. Łysiuteńka i bez czapeczki! - Żal mi jej - powiedziałam. - 
Przyniosę jej jutro mój słomkowy kapelusz. Może będzie go wolała od czapeczki. 
Każdej damie w kapeluszu jest ładnie, choćby to była nawet morska wiedźma. 
Wymyślaliśmy różne głupstwa na temat wyrzuconych przez morze przedmiotów. Nawet 
nie wiem, kiedy znaleźliśmy się na plaży w pobliżu teatru w Gdyni. Osuszyliśmy 
mokre stopy, otrzepaliśmy z piasku i założyliśmy sandały. Michał kupił bilety. 
Nie pozwolił, żebym zwróciła pieniądze za mój bilet. Jeszcze mieliśmy godzinę do 
rozpoczęcia spektaklu. Usiedliśmy w kawiarni. Odpoczywaliśmy po naszej dalekiej 
wyprawie. Siedziałam bez ruchu, z przymkniętymi oczami. Nie wiem, jak to się 
dzieje, ale poczułam wyraźnie wzrok Michała. Nie chciałam go płoszyć. Nie 
otworzyłam oczu. Spektakl był po prostu boski! Nie tylko taniec i śpiew, ale i 
myśl, którą przekazywał. Ja także pragnęłam, aby ludzie się wzajemnie kochali, 
by nie było wojen, głodu i nędzy, by wszyscy byli dla siebie przyjaciółmi. Ten 
spektakl w latach sześćdziesiątych stał się wydarzeniem kulturalnym w Ameryce, 
ale przesłanie jest do dzisiaj aktualne. Ciągle są wojny, głód i nienawiść wśród 
ludzi. Zastanawiałam się, czy kiedykolwiek ludzie nauczą się żyć w miłości i 
zgodzie. Strach mnie ogarniał, że nigdy tak się nie stanie. Michał powiedział 
mi, że Murzyn, który gra w tym spektaklu, bez przerwy doznaje upokorzeń i 
dowodów nienawiści. Powiedziałam, że to chyba niemożliwe.

- W naszym kraju? - zdziwiłam się. - Mało, że w naszym kraju - odpowiedział 
Michał. - To s dzieje w waszym osiedlu. Tak! Tak! Nie rób zdziwionej miny! I'' i 
Żabiance! On ma białą żonę i dwójkę dzieci. Wszyscy są prześladował Żona za to, 
że wzięła czarnego męża, on za swój kolor skóry, dzie l za rodziców. Jego 
samochód ciągle ktoś demoluje i dodatkom ! wypisuje obelżywe słowa. Jacyś młodzi 
ludzie z Żabianki mar; j o tym, aby ukrzyżować Murzyna. | Bardzo się tym 
przejęłam. Żabianka zawsze wydawała mi s j oazą spokoju. Widocznie przez rok 
mojej nieobecności wszystko s 1 zmieniło. Trudno mi było przyjąć do wiadomości 
fakt, że jed: | ludzie tak bardzo nienawidzą drugich, i to tylko z powodu koloi 
j skóry. ; - Teraz mnie rozumiesz? - znowu odezwał się Michał. - Żydó j także 
się nie kocha. Nie chcę ukrywać, że jestem Żydem. Wolała j od razu ci o tym 
powiedzieć. Nawet nie o to chodzi, że jesłei ' jakoś tam odważny. Nie jestem. 
Chciałem tylko wiedzieć, czy mn zaakceptujesz. Na tobie bardzo mi zależało. - 
Powiedziałam ci pierwszego dnia, że w naszym domu ant semityzm byłby niemożliwy. 
Znając mego ojca, powinieneś był i ; wiedzieć. - Twój ojciec jest wspaniałym 
człowiekiem. Wiem o tym. 1 jednak miałaś prawo mieć własny punkt widzenia. 
Rozmowa stawała się zbyt poważna, a ja chciałam, żeby by miło i serdecznie. Już 
wolę wspólne wymyślanie baśni o morski wiedźmie niż takie rozmowy. Nie jestem aż 
tak dorosła, jak Michę Będę musiała dorosnąć do jego poziomu. Tymczasem 
poprosiłan aby mi jeszcze coś opowiedział o dzieciach kwiatach. Mało o tyi 
wiedziałam. Michał wiedział wszystko o wszystkim. Był cudown'

Jedziemy z Michałem do Karpna Mamę zachwycił portret namalowany przez Michała. 
Byłam bardzo szczęśliwa. Chaotycznie opowiadałam mamie o Michale, o tym, jaki 
jest zdolny i rycerski, że sam zaproponował pomoc w różnych pracach domowych, że 
z miejsca polubiliśmy się i zaprzyjaźniliśmy i że w ogóle jest to 
najsympatyczniejszy chłopiec, jakiego kiedykolwiek znałam. Mama jest bardzo 
dyskretna i subtelna, toteż słowem nie wspomniała o Grześku. Widocznie domyśliła 
się, że mi już na nim nie zależy. Zmieniła temat. - Co zamierzasz robić z 
wakacjami? - zapytała. - W tym roku nie mogę jechać z tobą do Karpna. Całe lato 
gramy. Ty powinnaś się wybrać. Zawsze mówiłaś, że nie możesz żyć bez Karpna. 
Babcia do ciebie dojedzie. Dzwoniła, że ma dwa tygodnie urlopu. Nie może się 
doczekać, kiedy ciebie zobaczy. Chce się z tobą nagadać, i to koniecznie w 
Karpnie. Powinnaś jak najszybciej tam się wybrać. Moje myśli zaczęły wariować: 
"Mam wyjechać natychmiast? Zanim jeszcze Michał przyzwyczaił się do mnie? Może o 
mnie zapomnieć, nie widząc mnie przez dłuższy czas. Wprawdzie powiedział, że do 
końca życia mnie nie zapomni, ale to się tylko tak mówi. Gotów pomyśleć, że mi 
na nim nie zależy. Co ja mam zrobić? Może on także mógłby pojechać ze mną, ale 
czy zechce i czy to wypada? I jak o tym powiedzieć mamie?". Nagle zdecydowałam 
się. - Mamo, czy miałabyś coś przeciw temu, żebym pojechała z Michałem? Wiesz, 
przynajmniej nie bałabym się w nocy sama, zanim dojedzie babcia. - Domyślam się, 
że to jest przyzwoity chłopiec, skoro twój ojciec zaprosił go do swojego domu. 
Może więc bywać także w naszym wiejskim domku - powiedziała mama. - Naprawdę? 
Mamo! Jaka ty jesteś kochana! I nowoczesna! Inne mamy nie są aż tak 
tolerancyjne. - Po prostu mam do ciebie zaufanie. Wiem, że nie zrobisz niczego, 
co twoi rodzice uważaliby za niestosowne. Na wszelki wypadek skorzystaj jeszcze 
z rady ojca. Ja się zgadzam.

Niemal zbzikowałam z radości. Będę w moim ukochanym Kaq i będę tam z Michałem! 
Co prawda, Michał jeszcze o niczym wie, ale miałam nadzieję, że się zgodzi. Nie 
mogłam się docz' następnego dnia. Rano zrobiłam mamie śniadanie i wyprawiłam ją 
do teatru. S jej dobrałam suknię na ten dzień, lekką jak mgiełka, wiśni w 
cytrynowe motyle. Wyglądała szałowo! Ja także postarałam szałowo wyglądać. 
Włożyłam białe, żorżetowe spodnie i krę bluzkę, która nie sięga pasa, była 
przecież moda na nagie brzu Do tego granatowe sandały na wściekle wysokiej 
podeszwie. W spięłam kolorowymi klamerkami, które sobie przywiozłam z L dynu. 
Wydaje mi się, że wyglądałam jak prawdziwa modelka. mogłam się doczekać 
spotkania z Michałem. Pobiegłam przez p na skróty. Po piętnastu minutach byłam u 
Basi. Michał czekał pr bramką. - Strasznie się guzdrałaś! - powiedział. - 
Myślałem, że już ni^ nie przyjdziesz. - Przecież jestem jeszcze wcześniej niż 
wczoraj. - Dla mnie to jeszcze za późno. To była najdłuższa noc w mc życiu! 
Wydawało mi się, że nigdy nie nadejdzie rano, a co dopi czas, gdy ty 
przyjdziesz. Przerwałam, chociaż chętnie słuchałam jego słów. - Nie wiem, czy ci 
się mój pomysł spodoba, ale chciałab) żebyś ze mną pojechał chociaż na kilka dni 
na wieś, do Karp Mama się zgodziła. Tata z pewnością także się zgodzi. Tam 
domek, w samym lesie. Co ty na to? Mógłbyś wziąć płótna i malov tam... Michał 
patrzył na mnie oniemiały. - Naprawdę? Chciałabyś ze mną pojechać? Nie 
żartujesz? - Myślę, że byłoby nam razem bardzo fajnie. Gotowałabym obiadki, 
zanim przyjedzie babcia. Babcia jest specem od kuchni. T pożyczy ci namiot i 
śpiwór. Twój namiotowy salon będzie tuż p moim domku. Możemy się spotykać u mnie 
albo u ciebie. Pakuj i wyjeżdżamy! Szkoda tych pięknych, słonecznych dni. 
Przecież zawsze jest pogoda.

U Basi na ganeczku leżał zwinięty namiot i śpiwory. Pomogłam Michałowi spakować 
wszystko. Osobno przyszykował sztalugę plenerową, kilka płócien oraz kasetę z 
farbami i pędzlami. Potem pojechał do akademika, aby zabrać trochę osobistych 
rzeczy. Czekając na Michała, rozmyślałam o niezwykłości wydarzeń. Kiedyś 
marzyłam o tym, aby jechać do Karpna z Grzesiem. Jadę z kimś innym. Widzę w tym 
wyraźny PALEC LOSU. Tak musiało się stać. Basia wróciła ze spaceru z moją małą 
siostrzyczką. Witając się, szybko wyjaśniłam, co się wydarzyło, że zdecydowałam 
się tego samego dnia wyjechać z Michałem do Karpna. Basia była zachwycona. 
Czekałyśmy tylko na tatę, aby uzyskać od niego pozwolenie na mój wyjazd. 
Wiedziałam, że tata się zgodzi, i tak było. Gdy tylko wrócił Michał, zjedliśmy 
szybko wspólnie obiad i poszliśmy skrótami do mojego domu. Spakowałam wszystkie 
potrzebne rzeczy i zostawiłam kartkę dla mamy: Wyjeżdżamy natychmiast! Tata się 
zgodził i dał mi pieniądze na życie, wiec od ciebie nic nie biorę. Zadzwoń do 
babci i uprzedź ją, ze będziemy miały wspbłlokatora. Nie-krepującego, bo ma 
własny namiot. Gdyby było cos ważnego, to dzwoń do pani Gieni, najlepiej 
wieczorem, w porze dojenia krów. Zawsze będę tam po 'mleko o 19.30. Całuje! Pal 
Twoja szalona córka Paulina! Obładowani plecakami, płótnami, farbami, wyszliśmy 
z domu. Grzesiek stał przy swoim samochodzie-wraku i patrzył zdumiony. Dobrze mu 
tak! Gdyby mnie nie rzucił, teraz on jechałby ze mną do Karpna. Niech się smaży 
tutaj, w upale miasta! Pojechaliśmy kolejką do Gdańska, a stamtąd autobusem 
wprost do Lipusza. Z Lipusza do Karpna są jeszcze dwa kilometry. Na szczęście 
upał już minął, zbliżał się wieczór i było rozkosznie, gdyż powiał lekki 
wietrzyk. Na dawnych mokradłach człapał jeden, jedyny wychudzony bocian. Nie 
wiem, czy to był pan bocian, czy pani bocianowa. W każdym razie był samotnikiem. 
Ząb jeszcze miał pod dostatkiem i może dlatego każdego roku tu wracał. Wstąpiłam 
do pani Gieni po klucze od chatki. Przywitałyśmy się serdecznie i przedstawiłam 
Michała. Z miejsca zaznaczyłam, że Michał będzie mieszkał w namiocie. Tutejsi 
ludzie dbali o przyzwoitość. Powiedziałam też, że niedługo dojedzie babcia.

Zanim Michał rozpiął swój namiot, najpierw poodkręcał że zabezpieczenia okien. 
Otwarliśmy je szeroko i natychmiast zat chatka pełna była leśnych zapachów. Za 
tym wszystkim tęski w dalekiej Anglii. W chatce mieliśmy butlę z gazem i 
maszynkę gazową. Zabr się do szykowania kolacji, a Michał do rozbicia namiotu. 
Na k( były jajka z pomidorami, z pysznym lipuskim chlebem oraz wspa zsiadłe 
mleko, które dostałam od pani Gieni. Namiot był rozłożony, sypialnia w namiocie 
przyszykov nawet wieszak na ubranie sklecony z patyków. Michał poszec łąkę, 
gdzie znajdował się łąkowy wodociąg, czyli wysoka meta rurka z kranikiem i 
kurkiem. Stała tam też lawa, na której m było położyć mydło i przyrządy do 
golenia, i pieniek służąc siedzenia, gdyby ktoś sobie tego życzył. Michał 
rozebrał się do i mył się pod bieżącą wodą. Potem, prychając i otrzepując z 
wody, wrócił do namiotu. Przebrał się w lnianą, błękitną ko i płócienne białe 
spodnie. Wyglądał naprawdę pięknie. Usiedliśmy do kolacji, jak zżyte małżeństwo. 
Rozmawia] o tym, co jeszcze trzeba zrobić i co jutro kupić w Lipuszu. Po k( 
poszłam na łąkę zmyć naczynia, a Michał zabrał się do sprzą chatki. Kiedy 
wróciłam, właśnie mył podłogę. Zaimponował mi lenił się i wykonywał pracę za 
mnie. Potem wystawiliśmy kr na werandę i usiedliśmy, aby posłuchać ciszy. Ptaki 
już spały. T z rzadka słyszeliśmy jakiś krzyk ptaka. Może zbudził go zły Mrok 
gęstniał. Od bagien szedł odurzający zapach. Siedziel w całkowitym milczeniu. 
Słowa mogłyby tylko zepsuć czar wieczoru. Po prostu wchłanialiśmy w siebie urok 
leśnej ciszy. P łąkę przebiegł zając i wpadł do lasu. Na ścieżce stanęły trzy s 
i wpatrywały się w nas. Wiatr strącił szyszkę. Spłoszone s pobiegły w stronę 
bagien. Dotknęłam ręki Michała. - Czy ty także widziałeś sarny? - spytałam. - 
Tak - odszepnął i mocno ścisnął moją rękę. - Dziękuję c wszystko - powiedział. - 
Idź już spać. Jesteś zmęczona, a jutro t jest dzień. Ja przejdę się nad bagna. 
Spotkamy się rano. Michał poszedł. Domyśliłam się, że był bardzo wzruszony i cł 
zostać sam ze swoimi myślami. Potrafiłam to uszanować.

Szybko umyłam się w miednicy i poszłam spać. Nie wiem, kiedy do namiotu wrócił 
Michał, bo natychmiast zasnęłam. Zdążyłam tylko pomyśleć: "nasz pierwszy wspólny 
dzień w Karpnie właśnie minął..." i już spałam. Jestem całkowicie pewna, że to 
miłość! Rano zbudził mnie hałas na dachu - wiewiórki rzucały w siebie szyszkami 
i stukały nóżkami, jakby biegały w żelaznych butach. Spałam tak mocno, że przez 
chwilę nie wiedziałam, gdzie jestem. Wyszłam przed domek, zobaczyłam namiot i 
wracającego znad jeziora Michała. Szedł w spodenkach kąpielowych, z ręcznikiem 
przerzuconym przez ramię. Mokre włosy błyszczały mu w porannym słońcu. Wyglądał 
jak leśny bożek. Był piękny. Już wiedziałam, gdzie jestem. Wiedziałam więcej - 
jestem zakochana! Nikt nie mógł lepiej pasować do Karpna niż Michał. Krzyknęłam 
w jego kierunku: - Witaj, poranny skowronku! Wcześnie wstałeś. Co sobie życzysz 
na śniadanie? - Wszystko. Byle dużo! - odkrzyknął Michał. - Wobec tego lecę do 
pani Gieni po mleko! - Chwyciłam dzbanek i pobiegłam przez łąkę. Po drodze 
ochlapałam twarz pod naszym łąkowym wodociągiem. Po śniadaniu zamierzałam 
wykąpać się w jeziorze. Jezioru daliśmy nazwę "Diamentowe", bo będziemy się w 
nim wspólnie kąpać, a nasza miłość jest niezniszczalna jak diament. Gdy wróciłam 
z mlekiem, Michał już przygotowywał stół do śniadania. Były tam różnego rodzaju 
serki, dżem wiśniowy, miód, był pokrojony chleb i tylko kubki czekały, aby je 
napełnić mlekiem. Postawiłam na ogniu garnek i wlałam trochę mleka. Trzymałam 
przy nim wartę, bo znam zasadzki mleka; jeżeli człowiek tylko odwróci głowę, 
natychmiast wykipi. - Co dzisiaj będziemy robić? - zapytałam z wnęki, która 
stanowiła kuchnię. 
67

- A co ty zwykle robisz, kiedy jesteś tutaj? - zapytał Michę - Ja? - 
zastanowiłam się. - Ja robię różne rzeczy. Chodzę jagody albo na grzyby, jeżeli 
grzyby są. Kiedyś Karpno było prostu zagrzybione. Teraz trzeba się dobrze 
nachodzić, żeby znaleźć. - Ja się dostosuję. Możemy pójść na jagodo-grzyby. - 
Ale najpierw skoczę do jeziora wykąpać się. Zgoda? - Oczywiście! Z brudasem nie 
będę zbierał grzybów. Ty pójdziesz wykąpać, a ja przez chwilę pomaluję. Podoba 
mi się dom pani Brezowej, z kapliczką obok i ogródkiem z tyloma róźn" kwiatami. 
No i ta skarpa za domem, cała obrośnięta lasem. - Najpiękniej to miejsce wygląda 
o zachodzie słońca. Ale m czas. Na zachód trzeba poczekać. - Teraz zrobię tylko 
szkic i jeżeli zdążę, to ciapnę farbą, a zad zrobię o zachodzie. - Masz tobie! 
Patrzyłam na mleko, a jednak wykipiało! My że mlekiem rządzą jakieś złośliwe 
chochliki. - Nie przejmuj się. Ja potem wymyję maszynkę. Śpieszyliśmy się, żeby 
jak najszybciej zjeść śniadanie. Nie wii czemu wszystko chcieliśmy robić tak 
szybko, jakby nie było cze jakby życie miało nam uciec. Może przeczuwaliśmy, że 
musimy śpieszyć do czegoś najważniejszego, co miało nadejść. W czasie kiedy ja 
kąpałam się w jeziorze, Michał robił sz domu pani Gieni. Spoglądał przez okno, 
trzymając na kolan, płótno, i rysował. Wpadłam do domu i za plecami Michała 
przebrał się z mokrego kostiumu w spodnie i bluzkę. Włosy związał w warkocz. 
Michał zapytał, czy może się odwrócić. Byłam całkiem ubrana, więc mógł to 
zrobić. Rzucił na mnie okiem i wiedział: - W warkoczu jesteś jeszcze 
piękniejsza. W ogóle każdego d jesteś piękniejsza. - Nie wygłupiaj się! Wcale 
nie jestem piękna. Mam nieregula rysy i w ogóle... - próbowałam się nie zgodzić 
z Michałem, byłam szczęśliwa, że widzi mnie piękną. - Proszę nie zabierać głosu 
w takich kwestiach. Od tego jest ja! Mój zawód wymaga, abym znał się na pięknie, 
więc jeżeli móv

że jesteś piękna, to nie oczekuję dyskusji na ten temat. Stwierdzam to, co widzę 
- zakończył Michał, z miną naukowca i wybitnego znawcy. Zabraliśmy koszyki, 
nożyki do czyszczenia grzybów i słoiki na jagody. Przeszliśmy obok leśniczówki, 
potem między kilkoma wiejskimi domami i już przed oczyma mieliśmy wielki las, do 
którego zmierzaliśmy. Jeszcze tylko parę kroków drogą straszliwie zapiaszczoną. 
Nogi po prostu grzęzły w tym piachu. Za domem państwa Napiątków była gliniana 
skarpa podziurawiona jamkami, w których mieszkały jaskółki. Inne niż te, które 
uwijały sobie gniazda pod dachem naszej leśnej wygódki. Bardzo się dziwiłam tym 
jaskółkom z glinianych domków. Nie było tu pięknie, nie to co w lesie. Gdy 
minęliśmy zapiaszczoną drogę, zaraz był las, dający miły cień. W otwartych 
przestrzeniach słońce zaczynało już niemiłosiernie przygrzewać. Las pachniał 
żywicą, grzybami i trawami. Poprowadziłam Michała w znane mi miejsca, gdzie było 
najwięcej jagód. Zbieraliśmy je, aż zapełniliśmy słoiki. Przy okazji Michał 
znalazł dwa prawdziwki. Okrzyknęłam go więc "królem lasu"! Byłam już trochę 
zmęczona, zwłaszcza że w lesie zrobiło się duszno i gorąco. Usiadłam na mchu, 
aby trochę odsapnąć. Michał przysiadł obok mnie. Biedronka sfrunęła na moją 
bluzkę i zaczęła się wspinać, na ramię i twarz. Odpoczęła na moim czole. Michał 
podstawił źdźbło trawy, aby ją przenieść z czoła. Bardzo delikatnie przesuwał 
trawę do biedronki, a ona nagle odfrunęła. Ręka i twarz Michała były blisko 
mojej twarzy. Spojrzałam mu w oczy. Patrzyliśmy na siebie długo. Nie wiem, o 
czym myśleliśmy. Pewnie o tym samym. I nie wiem, jak to się stało i kiedy usta 
Michała znalazły się na moich ustach. Zarzuciłam mu ręce na szyję i on mnie 
objął. Niechcący szturchnęłam nogą koszyk. Mój słoik z jagodami przewrócił się i 
jagody rozsypały się w trawę. - Czy zostaniesz moją żoną, kiedy skończę studia i 
zacznę pracować? - zapytał Michał, wypuszczając mnie z ramion. Był bardzo 
zdenerwowany, aż głos mu drżał. Mnie także głos uwiązł w gardle, gdy 
odpowiedziałam: - Tak. Chcę zostać twoją żoną. Akurat będę pełnoletnia, kiedy ty 
skończysz studia. Miałam szczęście, że cię spotkałam. Myślę, że 
69

nie mogłabym sobie wymarzyć lepszego męża. Jesteś podobr mojego taty, a ja 
przepadam za tatą. Jest ideałem mężczyzny. - Będę się starał mu dorównać. 
Chciałbym zasłużyć na c Czy powiesz rodzicom o nas? - Oczywiście! Traktuję 
poważnie twoje oświadczyny. I j taka szczęśliwa! Taka szczęśliwa! Po prostu 
jestem najszczęślh Michał znowu pochylił się nade mną. Całował moje oczy, w 
czoło, a potem bardzo, bardzo mocno mnie pocałował, tak żi się aż zakręciło w 
głowie. Nagle wstał i powiedział, że mu wracać. W każdym razie musimy przestać 
się całować. Nie w nam zrobić czegoś, co mogłoby zmartwić moich rodziców. Powlec 
że nie mógłby spojrzeć w oczy mojemu tacie. - Na wszystko przyjdzie czas - 
zakończył. - Masz do^ piętnaście lat. Jestem za ciebie odpowiedzialny. Dzięki 
Michałowi i ja zdołałam się opamiętać, chociaż szJk mi było tego całowania. Nie 
wróciliśmy jednak do domu, tylko zapuściliśmy się gł( w las. W alejce brzozowej 
znaleźliśmy kilkanaście czerwonogłov\ koźlaków. Skakaliśmy z radości na myśl o 
obiedzie z grzybam Po powrocie do domu Michał pomógł mi oczyścić grz; 
Ugotowaliśmy zupę grzybową z kluskami, a na drugie danie kl z grzybami na gęsto. 
To był obiad pyszności! Potem postanowili; odpocząć. Michał poszedł do swojego 
namiotu, a ja położyłam w domku. Drzwi miałam otwarte. Zasnęłam. Gdy się zbudził 
cztery koty siedziały na progu chatki, trzy małe na wycieraczce drzwiami, a 
jakaś kocia mama prowadziła z podwórka pani G] jeszcze dwa maleństwa. Mieliśmy 
zatem nasze gospodarstwo z kota Znowu trzeba będzie chodzić na palcach, żeby nie 
płoszyć t półdzikich kotów. Zawsze tak było. Potem się przyzwyczajały i na-^ 
łasiły się, najpierw jednak trzeba było bardzo na nie uważać. Mic uznał, że te 
koty to prezent zaręczynowy dla niego. Zostaliś kocimi rodzicami.

Uratowała nas babcia Michał malował ten najpiękniejszy w Karpnie zachód słońca. 
Na abrazie dom pani Gieni był już w cieniu, natomiast skarpa tak 3świetlona, 
jakby ją ktoś oblał złotem. Skarpa z lasem brzozowym. Migdy, kiedy tu byłam, nie 
opuściłam żadnego zachodu słońca. I za ażdym razem czułam jego piękno, jakbym po 
raz pierwszy zoba-zyła ten cud natury. Powoli słońce umierało. Michał przestał 
nalować. Powiedział, że skończy następnego dnia. Mógł to robić i każdej porze, 
bo miał cały czas w wyobraźni ten zachód słońca. teraz chciałam pokazać 
Michałowi las za domem, z prześwitami ;rwistej czerwieni między wielkimi 
drzewami. Agonia dnia. Jakby ioc sztyletowała dzień i rozlewała krwistą 
poświatę. Znów wybuchł jdurzający zapach bagiennych kwiatów. Ptaki w popłochu 
nawoływały się do snu. Siedzieliśmy na werandzie przed domkiem, trzymając się za 
ręce. T^ak strasznie chciałabym teraz znaleźć się w ramionach Michała! Tak 
)ardzo! Tak... Chyba po raz pierwszy w życiu doznałam czegoś takiego. Marzyłam, 
aby wziął mnie za rękę, poszedł ze mną do chaty albo do namiotu i... Niech to 
wreszcie się stanie! Wszystko mi jedno! Pragnę Michała! Nie będę czekała do 
osiemnastu lat! To całe wieki! Może gdyby tu nie było tak pięknie, gdyby nie ten 
wieczór, może mogłabym poczekać... - Michał! - powiedziałam, nie patrząc na 
niego, ale mocniej ściskając jego rękę. - Michał, ze mną coś dziwnego się 
dzieje. - Ze mną także - odwzajemnił mój uścisk ręki. - Ale musimy czekać. - Nie 
chcę czekać! Michał! - Chcesz, żebym oszalał? Błagam cię! Nic nie mów! Ja też 
hamuję się już resztką sił! Kocham cię! Kocham! Kocham! - Michał! Nie czekajmy! 
Proszę cię! Zróbmy to! I wtedy nagle usłyszałam warkot samochodu, za lasem na 
ścieżce. Przyjechała babcia. Uratowała nas, bo naprawdę nie wiem, co by się za 
chwilę stało. Oprzytomniałam. Byłam wdzięczna babci, że jest. Teraz, nawet 
jeżeli pójdziemy z Michałem sami do lasu,

postaram się panować nad sobą, aby po powrocie móc spojrzeć jej w oczy. Babcia 
wjechała na swoje stałe miejsce między dwa drzewa. Wysiadła, jęcząc, że ją bolą 
wszystkie kości. Niby nieu rzuciła okiem na Michała, ale widziałam w jej oczach 
aprol - Jak się macie, dzieciaki - powiedziała, wyciągając di ręce. Zeskoczyłam 
z werandy i padłam w ramiona babci. Tak ją ścisnęłam, że aż jęknęła. - Co ty? 
Udusić mnie chcesz? I się przywitać z twoim chłopakiem. Wszystko wiem od 
Podobasz mi się - powiedziała do Michała. - I cieszę się, opiekujesz Paulina. To 
szalona dziewczyna i potrzebuje mocr Wyglądasz na mądrego człowieka. A teraz 
dajcie mi cos W samochodzie jest prowiant na kilka dni. Wnieście wszy skoczę 
przywitać się z panią Gienią. Potem się nagadamy. Babcia poszła, a my zajęliśmy 
się rozpakowaniem ży Byliśmy zakłopotani po tym, co niedawno przeżyliśmy WE 
Unikaliśmy spojrzeń. W ciasnym pomieszczeniu kuchni wpc na siebie, wówczas 
Michał ujął moje dłonie i całując je, pow - Patrzmy na siebie! Przecież nic się 
nie stało. Nie zacho się jak przestępcy. Nagle zrobiłam się odważna. - A wiesz, 
że ja właściwie chciałam być przestępcą. W tyle dziewcząt to robi. A my się 
kochamy. - Babcia ma rację, mówiąc, że potrzebujesz mocnej ręki. j o wszystkim 
decydował. Nic się nie może stać. To nie je ważniejsze. Ważne, że się kochamy. 
Mnie wystarczy, że jesteś Że mogę patrzeć na ciebie. Rozmawiać z tobą. Kochać 
cię. - Miałeś już jakąś dziewczynę? - Muszę odpowiedzieć? - Chciałabym znać 
prawdę. - No więc tak. Miałem. Mam przecież dziewiętnaście l, chyba nie żądasz, 
abym opowiadał szczegóły? - Nie! Nie! W żadnym wypadku! Tylko zastanawiało 
dlaczego w takim razie nie chciałeś ze mną? - Już o tym mówiłem. Szanuję ciebie 
i twoich rodziców, mi zaufali. Powiedzieliśmy już sobie wszystko, więc znowu m

rozmawiać bez skrępowania. Ty pilnuj mnie, a ja ciebie, żebyśmy nie przekroczyli 
granicy. Zgadzasz się, moja smarkata narzeczone? - Dla ciebie mogę się zgodzić 
na najgorszą nawet udrękę. Znowu było nam lekko, swobodnie i miło. Uszykowaliśmy 
wspaniałą kolację. Były przecież grzyby! Pośród ogromnej ilości prowiantu babcia 
przywiozła nawet kubek śmietany. Akurat przydała się do grzybów. Babcia, 
wracając od pani Gieni, spotkała się ze swoją przyjaciółką, panią doktorową. 
Pani doktorowa wykonywała jakieś dziwne ruchy. Pewnie demonstrowała swoje 
biodro, które kiedyś było operowane. Babcia zachwycona klaskała w ręce, potem 
wycałowała panią doktorową i przygalopowała do nas. - Kochani! Zlitujcie się! 
Umieram z głodu! Co to? Grzyby? - Krzyknęła radośnie na widok pełnego talerza. - 
Spisaliście się na medal! No to w imię Boże! Zasiadajmy do kolacji! Powrót na 
Wybrzeże W Karpnie byliśmy przez tydzień. Michał namalował dwa pejzaże: wschód 
słońca i późny zachód. Namalował także portret babci. Babcia uznała, że lepszy 
jest od portretów Gauguina, Toulouse-Lautreca, a i Modiglianiego, malarzy, 
których najbardziej ceniła. Była dumna, że Michał - zdolniejszy od 
najzdolniejszych malarzy - jest mój. Jeżeli nawet babcia mocno przesadziła, to 
ważne było, że ceni malarstwo Michała. Po tygodniu spakowaliśmy się i wróciliśmy 
do Gdańska razem z babcią. Babcię tym razem niosło do Paryża. Zanim wyjechała, 
zdążyła mamie powiedzieć, że jest całkowicie oczarowana Michałem i uważa, że "z 
tego coś będzie". Niechcący słyszałam, jak mówiła do mamy: - Co chcesz? To już 
niemal dorosła dziewczyna! Moja mama w jej wieku wyszła za mąż. Widocznie jest 
to wiek, w którym

dziewczyna jest gotowa do małżeństwa. No, z rok może jesz poczekać, ale potem 
ochajtnijcie ją, bo mogą być kłopoty. Wiem mówię. W niej się kochanie żarzy jak 
w żelaznym piecyku. Mc po mnie. Trudno. I nie ma co rozpaczać, bo to nie 
choroba. A chło jest jak szczere złoto. Trochę znam się na ludziach. A zresztą 
rób co chcecie. Ja powiedziałam swoje. Babcia powiedziała swoje i wyjechała. Do 
Paryża pojecl-z przyjaciółką, piękną panią Marią Witt, która kiedyś była sły 
piosenkarką. Dostałyśmy z Paryża list od babci. Pisała, że czuje się w Par jak u 
siebie w domu, zwiedza wszystko, co możliwe, nawet se zeszła z wieży Eiffla, 
gdzie z lotu ptaka podziwiała Paryż. W li przysłała pióro gołębia. Napisała, że 
to z tych gołębi, o których p Wharton w powieści "Spóźnieni kochankowie". 
Natychmiast pobieg do biblioteki pożyczyć tę książkę. Niestety była w czytaniu. 
Te kochanków był dla mnie teraz najbardziej bliski. Żeby tam nie w co, muszę 
przeczytać o tej wielkiej miłości. Przypuszczam, że h wielka, skoro na babci 
zrobiła tak duże wrażenie, że aż zbie pióra po tamtych gołębiach. Michał znowu 
malował u Basi. Nie chciałam mu przeszkac w pracy, więc spotykaliśmy się późnym 
popołudniem. Kiedyś szliśmy na przechadzkę do górnego Sopotu, tam gdzie do 
których domów podchodzi las. Szliśmy, jak zwykle trzymając się ręce, nagle 
patrzę i oczom nie wierzę - dzika świnia z mały Autentyczna rodzina 
najprawdziwszych dzików! Przyznaję, że łam przestraszona. Stanęłam w miejscu. 
Michał przytrzymał mo moją rękę. - Nie bój się. One uważają ludzi za swoich 
przyjaciół. Zres nie bez powodu, bo tutejsi mieszkańcy ciągle je dokarmiają. 
Rzeczywiście, jakiś stary pan niósł miednicę marchwi, posta ją i patrzył 
zachwycony, jak cała rodzina zajada się. Mama dzik pochrząkiwała radośnie. 
Podeszła do starego pana i otarła się o j nogę. Pewnie wyrażała swoją 
wdzięczność. Warchlaki podkrac sobie marchew, chociaż było jej tak dużo, że 
starczyło dla wszystki - Nie powinno się dokarmiać dzikich zwierząt - powied; 
Michał. - One z lenistwa przestaną zachowywać się, jak powin

czyli zdobywać pożywienie w leśnym środowisku. Dziki są bardzo pożyteczne, bo 
wyjadają pędraki i w ten sposób chronią las przed szkodnikami. Jeżeli najedzą 
się marchwi, przestaną przejmować się pędrakami. Każdy powinien przebywać tam, 
gdzie jest jego miejsce. Ulice Sopotu nie są miejscem dla dzików, ale ludziom 
nie można tego wytłumaczyć. Babcia też podkarmiała w lesie dzikie ptactwo i 
zwierzęta. Dzięciołowi zawsze podtykała szynkę. Na szczęście dzięcioł nie 
przestał wydziobywać korników. Może miał wilczy apetyt. Sarnom i zającom 
zanosiła w głąb lasu obierki z ziemniaków i zieloną nać marchwi. No i całe pajdy 
chleba kruszyła dla wszystkich ptaków. A kiedyś sroka złodziejka byłaby jej 
rąbnęła bransoletkę. Babcia siedziała przed domkiem i obierała ziemniaki. Zdjęła 
z ręki bransoletkę i położyła ją na stoliku. Sroka skakała wysoko na gałęzi, ale 
kusiła ją błyszcząca bransoletka. Sfrunęła i próbowała złapać ją w dziób. Babcia 
była szybsza. Jak tylko posłyszała łopot skrzydeł nad głową, domyśliła się, o co 
chodzi. Po prostu sprzed dzioba sprzątnęła sroce upatrzoną zdobycz. - Przy mnie 
nie licz na fart, ty złodziejko! - powiedziała do sroki. Od dawna miała z nią na 
pieńku. Dziki najadły się i poszły w las. My wróciliśmy do miasta. Usiedliśmy na 
gzymsie, tam gdzie kiedyś była kawiarnia "Złoty Ul". Monte Cassino i 
Westerplatte w Sopocie to jak w Paryżu Montmartre. Przynajmniej tak mi się 
wydaje, bo nigdy w Paryżu nie byłam. Sopot jest miastem artystów. Siedzieliśmy z 
Michałem i obserwowaliśmy ludzi. Naprzeciw nas malarze rozkładali swoje płótna, 
aby je sprzedać. Jak w Paryżu. Mam nadzieję, że Michał nie będzie musiał tego 
robić. On będzie sławny. - Nad czym tak dumasz, myszko? - zapytał Michał i 
poskrobał mnie po nosie. - Tak sobie myślę, że za sto lat któraś z ulic w 
Sopocie może będzie nosiła twoje imię. - Tylko imię? A nazwiska nie? - zaśmiał 
się Michał. - Nie przeceniaj mnie, bo mnie zepsujesz. - To mi sprawia 
przyjemność, kochany. 
75

- Nie prowokuj mnie, bo cię pocałuję! Tutaj! Zaraz! W publicz miejscu! - 
Zaryzykuję! Całuj! Michał pochylił się i pocałował mnie w rękę. O Boże! Colin w 
Polsce! Mama występowała w "Ryszardzie III". Nie widziałam jes tego spektaklu, 
bo byłam w Anglii, kiedy miał premierę. Słysz; już od Basi i taty, że mama gra 
oszałamiająco. Nigdy nie mi; wątpliwości co do talentu mamy, ale tym razem 
wszystko prze moje oczekiwania. Poszliśmy na przedstawienie razem z Micha 
Michała szczególnie ciekawiła scenografia. Była rzeczywiście n mowita: wszystko 
w czarno-bialo-szarych kolorach, tylko stół, 1 pełnił bardzo ważną rolę w akcji, 
miał kolor rozbielonego błę Niezwykłym elementem była także krwista pelargonia w 
oknie. Baka grał Ryszarda III. Był wspaniały! Wcale się nie dziwię dziewczęta 
kochały się w nim. Wszyscy aktorzy w tym spekt byli świetni. W teatrze jest tak, 
że jeśli tylko jedna postać gra to natychmiast się to zauważa i całą uwagę 
skupia się na tyrr grającym aktorze, nawet gdyby to była całkiem mała rola. Dla 
nawet w najmniejszym epizodzie aktor musi starać się grać dół jakby to była 
najwspanialsza rola w sztuce. Na szczęście, wszyscy grali doskonale. Byłam 
przybita treścią sztuki, złem tkwiącym we wszyst postaciach dążących do władzy. 
Ci, którzy na pozór wydawał: uładzeni, w głębi byli źli i nikczemni. Ryszard III 
korzystał z ma: swego otoczenia. Dążąc do tronu, bezlitośnie miażdżył sw 
przeciwników, tak samo nikczemnych jak on. Przeraziła mnie ta sztuka. Ponieważ 
kostiumy nie miały znar jakiejś określonej epoki, mogło się wydawać, że wszystko 
dziej obecnie. I może o to chodziło reżyserowi. W każdej epoce w

o władzę jest wstrętna i ludzie w tej walce bywają nikczemni. Dobrze, że Michał 
jest artystą i nie będzie musiał brać udziału w walce o władzę. Nie mogłabym go 
wówczas kochać. Po spektaklu zaczekaliśmy na mamę przed teatrem. Nie chciałam 
wprowadzać Michała do bufetu teatralnego. Ja tam wszystkich znałam, ale Michał 
mógłby się czuć skrępowany. Chwilę trwało, zanim mama się rozcharakteryzowała i 
przebrała w prywatną suknię. Przechadzaliśmy się ulicą obok parkingu, gdzie mama 
zostawiała swój samochód. Nagle stanęłam jak rażona piorunem - przede mną 
wyrósł, niczym jakaś zjawa, Colin! Skąd on tutaj?!? Nie wiedziałam, co ze sobą 
zrobić. Nie mogłam udać, że go nie widzę, bo szedł wprost na nas. - O! Jesteś! - 
powiedział bez skrępowania. - Na afiszu zobaczyłem nazwisko twojej mamy, więc 
wiedziałem, że mogę ją tutaj spotkać. Łatwo bym ją rozpoznał, bo widziałem ją na 
zdjęciach, które mi kiedyś pokazywałaś. Chciałem zapytać o ciebie. Tak nagle 
wyjechałaś z Anglii... - Ale skąd ty tutaj się wziąłeś? - nie mogłam przyjść do 
siebie ze zdziwienia. Nagle się opamiętałam. - Pozwól, Michał, to jest Colin. 
Znamy się oczywiście z angielskiej szkoły. A to Michał - zwróciłam się do 
Colina. Michał nie wiedział nic o Celinie, a Colin o Michale. Sądzę jednak, że 
każdy z nich domyślił się, o co chodzi. Stali naprzeciw siebie z minami, których 
nie można by nazwać przyjaznymi. Musiałam za wszelką cenę jakoś rozładować 
sytuację. Zaczęłam od wyjaśnień. - Wyjechałam, bo musiałam. Tak bywa. Nie miałam 
czasu na pożegnania. W końcu to był tylko rok. Myślę, że nie byłam zbyt ważnym 
epizodem w waszym życiu. Michał, czy ty znasz angielski? - zwróciłam się nagle 
do Michała. - Na tyle, aby zrozumieć, o czym mówisz - odpowiedział spokojnie, 
nie spuszczając wzroku z Colina. - To świetnie! - udawałam, że się cieszę. - 
Przyjaźniliśmy się z Colinem, bo jego babcia jest Polką. Sądzę, że przyjechał do 
babci i po drodze odwiedził mnie. Czyż nie tak, Colin? 
77

- Niezupełnie. Przyjechałem, żeby zobaczyć się z tobą. Oczywii z babcią także. 
Przywiozłem list od twoich przyjaciółek - wyciąg z wewnętrznej kieszeni 
marynarki nieco zmiętą kopertę. - Przepraszam, nie dosłyszałem, jak masz na 
imię? - zwrócił nagle do Michała. Odpowiedziałam za Michała. - Nie słyszałeś? 
Mówiłam wyraźnie: Michał. - Aha. Dziękuję. Teraz już wiem. Michał... To całkiem 
łatwo wymawia. Nic w tym imieniu nie zgrzyta i nie trzeszczy, | w niektórych 
polskich imionach - Colin spojrzał na mnie wymówi Nie dałam się sprowokować. 
Wiedziałam, jakie imię i kogo n na myśli. ; - No cóż? W tej sytuacji pożegnam 
się i pójdę na dwór; l : Sądzę, że będę miał jakiś pociąg do Warszawy. W każdym 
ra | j cieszę się, że widzę cię w dobrym zdrowiu. Gdybyś chciała prze' | i 
odpowiedź na list dziewcząt, to będę u babci. Zostawiam ci bile |i j z jej 
adresem i telefonem. - Wyjął bilecik i podał mi go. - Miło | j było poznać cię - 
zwrócił się do Michała. Odwrócił się i szyi | ! odszedł. Nie wiedziałam, co mam 
powiedzieć. Michał mnie wyręc; | - Nic nie mów. To nie moja sprawa, kim dla 
ciebie był l chłopak i ty dla niego. Wszystko jest już przeszłością. Nie musi: | 
tego roztrząsać. ; j Byłam wdzięczna Michałowi i znowu podziwiałam jego mądre ' 
Mama wyszła z teatru. Wsiedliśmy do jej samochodu. Ma 1 zapytała, dokąd ma 
podwieźć Michała. - Do akademika - odpowiedział. Właściwie wolałam, że w tej 
chwili nie muszę być dłużej z l chałem. Do jutra będę miała czas ochłonąć. Nie 
chodzi o to, żeb chciała coś kręcić, jednak byłam wytrącona z równowagi niespod; 
wanym spotkaniem z Colinem. Nie umiałabym teraz swobód rozmawiać z Michałem. 
Colin chyba nie będzie miał najlepsz( zdania o mnie. Dopiero co kochałam 
Grześka, przez co nie mógł jego kochać, a nagle mam innego chłopaka. Przecież 
nie będę i wyjaśniać, jak nikczemnie obszedł się ze mną Grzesiek i w j sposób 
nagle znalazł się w moim życiu Michał. A zresztą nie m obowiązku tłumaczyć się 
przed Colinem. Jednak było mi go barć

żal. Wybrać się w taką podróż? I nawet kilku godzin nie spędzić ze mną? 
Doprawdy, życie czasem bywa tak zagmatwane, że trudno znaleźć dobre wyjście. 
Odstawiłyśmy Michała pod akademik. Powiedziałam, że jutro się z nim skontaktuję. 
- Doskonale. Wiesz, gdzie zawsze jestem - odpowiedział, ale minę miał grobową. W 
domu przeczytałam list od dziewcząt. Groziły, że wszystkie trzy zjawią się u 
mnie, bo nie pozwolą, abym zniknęła z ich życia. Pokochały mnie i beze mnie 
czują się jak bez rąk i bez nóg. Donoszą, że Tom oświadczył się Grecie, a ona 
przyjęła oświadczyny, bo groził, że jeśli go odrzuci, to on wstąpi do klasztoru, 
i to o ostrym rygorze. Grecie żal się zrobiło, że świat może stracić wybitnego 
matematyka, i zgodziła się, na próbę, zostać jego narzeczoną. Podobno z tego 
powodu jego babcia, która od dwudziestu lat nie rozmawiała z dziadkiem, 
przemówiła. - Drogi Christianie - zwróciła się do dziadka, wkraczając do jego 
pokoju. - Drogi Christianie, skoro nasz jedyny, ukochany wnuk będzie się w 
przyszłości żenił, trzeba, abyśmy się zajęli przygotowaniami do ślubu. Ślub Toma 
z Gretą mógłby nastąpić dopiero za kilka lat, ale babcia była zdania, że i tak 
mogą nie zdążyć, jako że ślub ich jedynego wnuka będzie wydarzeniem na miarę 
całego kraju, a w każdym razie całej arystokracji. Dalej donosiły, że Hilda z 
Michaelem na wieczorku pożegnalnym zagrali wspólnie na wiolonczeli sonatę 
księżycową Beethovena, a właściwie tylko zaczęli ją grać, bo ktoś Michaelowi dla 
żartu naciął smyczek tak, że smyczek trząsł. Hilda się rozpłakała i zamiast 
sonaty księżycowej Michael przy księżycu ocierał łzy Hildzie, ale jej nie 
pocałował, czego mu nie mogła wybaczyć. Jean i Francise zaprojektowali dekoracje 
do pożegnalnego wieczorku, a Colin poprosił do jednego tańca "pannę torcik", co 
wszystkim obecnym postawiło włosy na głowie, z wyjątkiem opiekuna klasy, który 
był łysy. Colin jedzie do Polski - pisały - więc obiecał zabrać list. Z oczu 
"panny torcik" aż kapie miłość do Colina, mimo to, wiedząc, że Colin zobaczy się 
z Paulina, łaskawie przesyła pozdrowienia. W ogóle wszystkie dziewczęta 
pozdrawiają i ściskają Paulinę aż do połamania kości i składają uroczystą 
przysięgę, że kiedyś przyjadą. Na koniec 
79

Greta dodaje, że Kermit jeszcze bardziej zzieleniał z żalu, ż zobaczy swojej 
ślicznej Pauliny. Popłakałam się, czytając list. Dziewczyny były takie kochane 
przypuszczałam, aby kiedykolwiek wybrały się odwiedzić w Polsce, chociaż po nich 
można się było wszystkiego spodzif Napiszę do nich list, kiedy już wrócą z 
wakacji. Nie było pov aby odpowiedź wysyłać przez Colina. Musiałabym się z nim 
spc a tego nie chciałam. Natomiast Colin chyba właśnie liczył n Z pewnością jest 
pełen żalu do mnie. Nawet kilku godzin mi poświęciłam. Trudno. Już się stało. 
Gdybym nie była z Mich. może wszystko wyglądałoby inaczej. Wiem, że Colin 
obdarzał gorącym uczuciem, ale przecież się nie rozdwoję. Zresztą 01 miał 
zamiaru zostać w Polsce, a ja za skarby świata nie został; w Anglii. Colin 
powinien wybić sobie mnie z głowy. Myśli kiedyś poważnie zainteresuje się "panną 
torcik". Ona jest tego v Chciałabym, aby cały świat był szczęśliwy, tak jak ja 
jestem stanowiłam, że następnego dnia zadzwonię do Colina. Postaran aby mnie 
zrozumiał. Nie zadzwoniłam. Zgubiłam bilecik z adresem i telefonem babci. 
Trudno. Takie widać było przeznaczenie. Znowu zazdrość Michał miał zamiar 
malować pejzaż z plażą i morzem. Wyszl razem, aby znaleźć miejsce, które 
chciałby utrwalić. Nie zamii malować bezpośrednio na plaży, gdzie byłby narażony 
na tł gapiów. Do malowania potrzebował ciszy i odosobnienia. Weszliśmy na plażę 
w Sopocie, obok mola. Molo było zatłoc i kolorowe, jak lunapark. Szliśmy 
piaszczystym brzegiem, ochłap stopy w wodzie. Czasem przystawaliśmy. Starałam 
się wówcza; nie mówić, aby Michał mógł w spokoju chłonąć widok. I również była 
zatłoczona. Blisko brzegu, w morzu taplały się tł

dzieciaków. Tu także wszystko mieniło się kolorami. Czasem można było spotkać 
panią w zwiewnej sukni, z parasolką chroniącą od słońca. Sporo grubasów leżało 
na kocach, cały czas cos jedząc i popijając oranżadą. Najwięcej jednak było 
pięknych, wysmukłych dziewcząt i muskularnych chłopaków. Gdy dochodziliśmy do 
plaży w Jelitkowie, naprzeciw nas pojawił się Murzyn o wspaniałej figurze. Na 
mój widok uśmiechnął się całą bielą zębów i powiedział; - Dzień dobry. Miło 
znowu cię widzieć! - Mnie także - odpowiedziałam, ale nie zatrzymałam się. 
Natychmiast wyjaśniłam Michałowi: - To jest student mojej mamy. Uczy się w 
wyższej szkole muzycznej. Przypadkowo spotkaliśmy się w samolocie, gdy leciał do 
Londynu. Właściwie to go prawie nie znam. - Odnoszę wrażenie, że się 
usprawiedliwiasz - powiedział Michał i dodał: - Masz prawo znać, kogo chcesz. 
Byle nie za blisko, bo wtedy byłbym autentycznie zazdrosny. Trzeba przyznać, że 
to piękny mężczyzna. Nie chcę, abyś zapewniała, że ci się nie podoba. - 
Oczywiście, że mi się podoba. Antyczne rzeźby także mi się podobają. - W takim 
razie rozmowa na ten temat skończona - powiedział Michał. Szliśmy znowu w 
milczeniu. Było mi głupio, że nie zatrzymałam się, aby porozmawiać z Charlesem. 
Gotów pomyśleć, że jestem rasistką i że wstydziłam się z nim rozmawiać przy moim 
chłopaku. Rzeczywiście wypadło to nie najlepiej. Ale przecież nie pobiegnę teraz 
za nim, aby mu wyjaśnić, że lękałam się zazdrości mojego chłopaka. - Coś cię 
smuci, świerszczyku? - zapytał Michał, zaglądając mi w oczy. - Robisz sobie 
wymówki, że nie porozmawiałaś z tym pięknym chłopcem i on gotów pomyśleć, że się 
go wstydziłaś, bo czarny? Nie martw się, głuptasie. Na pewno się domyślił, że 
jestem twoim chłopakiem, w dodatku kipiącym zazdrością. My mężczyźni rozumiemy 
takie sytuacje. - To niesamowite! - krzyknęłam zaskoczona. - Skąd mogłeś 
wiedzieć? Czy potrafisz czytać cudze myśli? - Jesteś mi bardzo droga i staram 
się dobrze cię rozumieć. ; W twoich oczach jest wszystko. Można czytać jak w 
książce.

Michał ujął moją rękę i pocałował ją. Bardzo mi się podobało, gdy całował mnie w 
dłoń. Czułam się wówczas na] dorosła. To było coś więcej niż dziecinne ściskanie 
ręki. - Dobrze, że o tym rozmawiamy - powiedziałam. - Nigi chcę mieć żadnych 
tajemnic. Chcę, żebyś znał moje życie : myśli. Należę cała do ciebie. Niestety z 
wadami także - zaśmiał; - Wspaniale! Będę mógł również ofiarować ci moje wad; - 
Ty nie masz żadnych wad! - Mam. Jestem wściekle zazdrosny o ciebie, ale będę się 
nie okazywać ci tego, choćbym pękał z zazdrości. Po kilku dniach Michał skończył 
malować obraz. Była to z niewyraźnymi plamami ludzi, wyodrębniała się tylko 
jedna ] młody, piękny, czarny mężczyzna, na tle białej piany morza. Na planie 
filmowym Na Wybrzeżu kręcono film. Michał przyjaźnił się ze scenoj filmowym, 
który zaprosił go, aby obejrzał plan filmowy, sk( skończeniu studiów zamierza 
także zająć się scenografią. Pos tam razem, zanim jeszcze ktokolwiek z ekipy 
filmowej się Był tylko ten kolega Michała. Plan filmowy znajdował się we 
Wrzeszczu, w starej karr na parterze. Wynajęto na ten cel ogromne mieszkanie i 
urzą je tak, aby wyobrażało miejsce akcji filmu. Na planie film wszystko wygląda 
inaczej niż w teatrze. Panuje jakiś ogólny rządek. Nic nie przypomina 
prawdziwego mieszkania, są tylko fragmenty pośród całego bałaganu. W teatrze, 
jeśli patrzy ; strony widowni, mieszkanie jest mieszkaniem, a pałac pa 
Przyjaciel Michała wyjaśnił mi, że kamera obejmuje tylko te fragi które w danej 
chwili są potrzebne, potem się to montuje i po obraz nawet najwspanialszego 
mieszkania. Do tego potrzebi wyobraźnia reżysera, kamerzysty i właśnie 
scenografa. Jaki

mogłam wysilić własnej wyobraźni, aby to zobaczyć inaczej, niż widziałam. Michał 
widział obraz taki, jaki miał być. Ach! Jakaż byłam z niego dumna! I wcale nie 
było mi przykro z powodu braku własnej wyobraźni. Cóż? Daleko mi do Michała. Gdy 
mieliśmy już wychodzić, zjawił się pan reżyser. Zamierzaliśmy wymknąć się cicho, 
aby nie przeszkadzać. Pan reżyser zatrzymał mnie. - Może chciałabyś zagrać małą 
rólkę, bez słów? Jutro kręcimy w plenerze i potrzebna mi postać strip girl. 
Jeżeli nie masz nic do roboty, to przyjedź do Brzeźna na plan - i nie czekając 
na moją zgodę, powiedział do nadchodzącego asystenta: - Wpisz na listę tę 
panienkę. Zagra jutro strip girl. - Zgadzam się! - krzyknęłam zachwycona. I w 
ten oto sposób zostałam najprawdziwszą aktorką. Rano pojechałam do Brzeźna, tam 
gdzie miała być kręcona dalsza część filmu. Michał zostawił mnie i powiedział, 
że nie ma sensu, aby on plątał się po planie. Umówiliśmy się, że po filmie 
zjawię się u Basi. To był zupełnie zwariowany dzień. Plan filmowy wyglądał 
inaczej niż poprzedni, bo rzecz miała się dziać w jakiejś wiosce. Filmowcy 
wynaleźli drewniany domek, cały obrośnięty dzikim winem, postawiono drewniany 
płot, za płotem utknięto mnóstwo sztucznych kwiatów, takich, jakie się widzi w 
wiejskich ogródkach, i już była filmowa wioska. Dzień był ponury, ale pan 
reżyser mówił, że taki właśnie dzień mu odpowiada. Część ulicy ogrodzono 
taśmami, aby nikt obcy nie znalazł się na planie. Wyglądało to tak, jak w 
kryminalnych filmach, gdzie oddziela się taśmą miejsce zbrodni, aby nie zatrzeć 
śladów. Za taśmą tłoczyły się dzieciaki i wykrzykiwały radośnie: - O jejku! U 
nas w Brzeźnie kręci się prawdziwy film!!! Przez środek planu przechodziły 
szyny, po których jeździła kamera wraz z kamerzystą. Z boku stali panowie z 
ogromnymi płachtami folii. Jak się domyśliłam, miało to wzmacniać światło 
reflektorów. Pan reżyser powiedział, co kto ma robić. Mnie wyjaśnił, że mam się 
przemykać z otwartym egzemplarzem, udając, że nie chcę być zauważona. Bo tak się 
dzieje na planie filmowym, a scena

właśnie przedstawiała sztuczny plan filmowy. Czyli był to w filmie. Już nie 
pamiętam, ile razy przebiegałam zgięta, z egzemplarzem. Reżyser bez przerwy 
powtarzał tę samą scenę. N nie wiem, co grali inni aktorzy, tak byłam zajęta 
własną rolą. Pi zrobiono przerwę i wszyscy rzucili się do wielkiego samoch w 
którym znajdowały się butle z wodą mineralną i pojemniki z l i herbatą. Po 
przerwie znowu miała być powtórka. W przerwie zjawiła się telewizyjna 
redaktorka, prześliczna Bożenka Olechnowicz, aby zrobić wywiad z reżyserem, 
kompozytc i aktorami. Dzieciaki za linią szalały ze szczęścia. Któreś przyru 
kartkę papieru, podarły ją na małe kawałki i każde błagało p Olechnowicz o 
autograf. Broniła się, mówiąc, że nie ona w filmie jest ważna, ale dla 
dzieciaków właśnie była najważniejsza tylko ją codziennie widywały w okienku 
telewizji. Dla nich najprawdziwszą gwiazdą. Byłam oszołomiona tym wszystkim. 
Najbardziej podobał m stolik ustawiony pod jednym z drzew, przy którym 
charakteryzow i czesano aktorów. Za stolikiem stał bardzo długi wieszak z 
tiumami. Wszystko tu było jak w baśni o Alicji w krainie cza Tu mogło się 
zdarzyć niejedno, co się nikomu na jawie nie przytra chyba żeby we śnie. W 
snach, tak jak w filmie, różne zdarz mieszają się ze sobą. Dopiero wieczorem 
skończyły się zdjęcia zgrozą pomyślałam, że jutro i przez wiele następnych dni w 
dals ciągu będą się tak męczyć ci wszyscy, dzięki którym powstanie film. Teraz 
już wiedziałam, że nie chcę zostać aktorką. Ludzie m że to łatwy i przyjemny 
zawód, a to jest bardzo ciężka praca. Byłam tragicznie zmęczona, kiedy 
schodziłam z planu. Pojecha wprost do domu i tylko zatelefonowałam do Michała, 
że już przyjdę zobaczyć się z nim, bo padam z nóg. I rzeczywiście pad Nawet nie 
wiem, kiedy wróciła mama. Spałam jak zabita.

Nieprawdopodobne, a jednak możliwe Spałam tak mocno, że nawet nie słyszałam, 
kiedy mama wstała i wyszła do pracy. Zbudził mnie telefon. Byłam rozespana i nie 
bardzo mogłam pojąć, o co chodzi. Dzwonił kolega Michała, scenograf, ten, 
którego wcześniej poznaliśmy na planie filmowym. - A skąd pan wiedział, jak mnie 
znaleźć? - spytałam. - Przecież wczoraj grałaś w filmie - wyjaśnił. - Podałaś 
adres i telefon, tak jak wszyscy statystujący. Nigdy nie wiadomo, czy nie trzeba 
będzie powtórzyć ujęcia. - Och! Ja już mam dosyć filmu! - krzyknęłam. - Nawet 
nie mogę się zbudzić po tych przeżyciach. - Nie o to chodzi - powiedział. - Chcę 
oddać teczkę z rysunkami Michała, a nie wiem, gdzie go dopaść. Nareszcie 
zdołałam się przebudzić i zrozumiałam, o co chodzi. - Oczywiście. W porządku. 
Zaraz tam będę. Kręcicie w Brzeźnie? - Nie. Kręcimy znowu dom. Byłaś tam z 
Michałem. Podać ci jeszcze raz adres? - Ależ nie. Wiem, gdzie to jest, i trafię. 
Jak tylko się ogarnę, zaraz tam będę! On odłożył słuchawkę, a ja usiadłam na 
brzegu tapczanu i czochrałam włosy. Nie chciało mi się ruszyć z miejsca, ale 
przemogłam się i poszłam do łazienki. Po kąpieli byłam już całkiem przytomna. 
Zjadłam na stojąco śniadanie. Musiałam się spieszyć, aby zabrać teczkę Michała i 
nareszcie spotkać się z nim. W tym całym zamieszaniu nawet nie zdążyłam 
zatęsknić za Michałem, co uznałam za duże przestępstwo, chociaż popełnione nie z 
własnej winy. Tu tramwaj, tłumy ludzi, na ulicy trzeba uważać, żeby nie wpaść 
pod jakiś pojazd. Gdzie myśleć o tęsknocie i miłości? Dobiegłam do uliczki, 
którą dochodziło się do planu filmowego. Trzeba było tylko przejść przez 
zagracone podwórko z trzepakiem | i sznurami, na których suszyła się bielizna. 
Właśnie na tym podwórku | kręcono teraz jakąś scenę. Osoba z rudym wiechciem na 
głowie j klęczała przed oknem, które zasłaniała biała płachta z czarnym krzyżem. 
Poczekałam chwilę, aż przerwano ujęcie, i pomachałam

ręką w kierunku scenografa. Dał mi znak, że zaraz podejc Tymczasem reżyser 
zbliżył się do niego i coś mu tłumaczył. Ko Michała kiwał głową i zaraz podbiegł 
do sznurów, aby na jedr z nich rozwiesić ogromne damskie majtasy. Reżyser 
pokiwał gł( z aprobatą, potem podszedł do rudej aktorki i długo jej coś wyjaśl 
Kolega Michała miał więc czas, aby zająć się mną. Wręczył mi tec Michała. - 
Przepraszam, że ci zawracam głowę - powiedział nieuważ cały czas śledząc twarz 
reżysera. Widocznie znowu oczekiwał uw z jego strony. - Oddaj Michałowi. A teraz 
cześć! Reżyser m zechce, żebym coś zmienił w scenografii. Muszę czuwać. Oddalił 
się, a ja nie miałam tu już nic do roboty. Chę popatrzyłabym chwilę, jak będą 
kręcili, ale musiałam się śpies Michał będzie niespokojny, że mnie tak długo nie 
ma. Postanowił że wrócę tramwajem, do którego było bliżej niż do kolejki 
elektrycz Tramwajem dojadę do domu, a stamtąd piechotą, przez werte dotrę aż do 
domu Basi. W tramwaju jak zwykle ścisk. Starałam się przepchnąć do przo gdzie 
chyba było trochę luźniej. Stałam przyciśnięta do piec jakiegoś mężczyzny. 
Spojrzałam w górę i zobaczyłam kędzierza czarną czuprynę. Mężczyzna odwrócił 
głowę. To był Charles. sam, którego spotkaliśmy z Michałem na plaży. Pomyślałam, 
że mi się naprawić tamten nietakt i porozmawiać z nim po przyjaciels Charles z 
trudem przekręcił się w tłumie i odwrócił się do mi całym ciałem. - Witaj! - 
powiedział. - Nie uściskam cię na powitanie, bo jestem w stanie rąk uwolnić. 
Zresztą ukamienowaliby Murzy który ośmiela się ściskać białą lady. - Przestań! - 
krzyknęłam. - To nie jest dobry żart. A w og to cieszę się, że cię spotkałam. 
Tam na plaży zachowałam się głu Ale wiesz... Mój chłopak... Och! On jest 
wspaniały, ale mógłby zazdrosny. Jesteś tak pięknym mężczyzną. - Dziękuję za 
komplement. A co do spotkania, to przeci wiedziałem, o co chodzi. My, mężczyźni, 
wszyscy jesteśmy 2 zdrośni. O taką dziewczynę jak ty można być zazdrosnym aż i 
zbrodni.

- Nie przesadzaj - powiedziałam, chociaż jego słowa sprawiły mi przyjemność. 
Każda dziewczyna lubi, gdy się ją podziwia. - Ani trochę nie przesadzam. Jesteś 
piękna i jesteś mądra. - No wiesz? Niemal mnie nie znasz. Zresztą sama nie wiem, 
czy jestem mądra. A co do urody... Są piękniejsze ode mnie. - Może. Ale takie 
jest moje zdanie i nie cofnę go, choćby mnie wzięto na tortury! - Charles 
zaśmiał się i chwycił mnie wpół, bo akurat tramwajem miotnęło na zakręcie. - 
Och! Gdyby mnie teraz twój chłopak zobaczył! Połamałby mi ręce! - zaśmiał się. - 
Nie mogłem jednak pozwolić, aby tłum runął na ciebie. To się nazywa "obronić 
kogoś własnym ciałem". Chyba do tego nawet dojdzie - szepnął mi w ucho. - Spójrz 
na tych drabów, którzy się tutaj przepychają... Czterech chłopaków, ogolonych do 
skóry, przeciskało się bezczelnie przez tłum, brutalnie odpychając ludzi rękami. 
Szli jak do ataku. Mieli coś strasznego w oczach. Jeszcze takich oczu nie 
widziałam, chyba że w filmach grozy. - Będzie gorąco - powiedział Charles. - 
Postaraj się przejść do tyłu. Może uda mi się ich tutaj zatrzymać. Pierwszy z 
chłopaków był już przy Charlesie i chwycił go za sweter pod szyją. Wydawało mi 
się, że zaraz zemdleję. Zamknęłam oczy. Gdy je znowu otworzyłam, zobaczyłam, że 
między Charlesem a chłopakami stoi wysoki mężczyzna. - Ani kroku dalej! - 
powiedział. - Policja. Obserwuję was i wiem, o co wam chodzi. - O co biega? - 
krzyknął ten pierwszy chłopak. - Prorok się znalazł! Wie, co będzie! Upadł mi 
okruch ciastka na sweter tego czarnucha i chciałem strzepnąć okruch, żeby mu nie 
zabrudził sweterka! - Zaśmiał się, a raczej zaryczał śmiechem, a za nim wszyscy 
jego kumple. - Spieprzamy, wiara! - krzyknął do tamtych. - Tutaj kochają 
brudasów! Jeszcze byśmy się zarazili czymś paskudnym! Akurat tramwaj się 
zatrzymał na przystanku, więc rozpychając ludzi, przepchnęli się do wyjścia i 
wyskoczyli na bruk. Skakali tam jak małpy w klatce, wykrzywiali się i robili 
kretyńskie miny w kierunku odjeżdżającego tramwaju.

Nie było żadnych komentarzy, W tramwaju panowała c Chyba jeszcze nikt nie 
ochłonął po zajściu. W prasie niemal codzit czyta się o podobnych chuligańskich 
wyczynach. Było mi przykr Charles, cudzoziemiec, poznaje mój kraj z tej okropnej 
strony. - Wysiądę na twoim przystanku i odprowadzę cię do d - powiedział. - 
Chcę, żebyś była bezpieczna. Nie sprzeciwiałam się. Ciągle jeszcze byłam 
przerażona. Ps ten piękny świat wydał mi się dżunglą pełną niebezpieczeń 
Szliśmy, milcząc. Z daleka, w pobliżu mego domu zauważyłam grupkę siedzących 
wprost na chodniku. Przeraziłam się, że to znów _ chuligani. Kiedy podeszliśmy 
bliżej, grupka zerwała się z mi stanęła na baczność i złą polszczyzną odśpiewała 
"Góralu, cz nie żal...". Zdębiałam. To były moje przyjaciółki z angielskiej 
szkoły: Hi Jane i Greta! Nie brakło nawet Kermita. Greta kiwała do mnie zieloną 
łapką. - Rany boskie! - krzyknęłam. - Spadłyście z nieba czy jak? S się tutaj 
wzięłyście? Och! Jak ja was kocham! Dajcie się uścis - Niepotrzebnie to mówiłam, 
bo właśnie wszystkie trzy mnie ścisk Oczywiście z miejsca pobeczałyśmy się. 
Charles stał z boku i uśmie się. Nareszcie się opamiętałam i przedstawiłam go, 
wyjaśniając, s go znam. Zauważyłam, że Jane wpatruje się w niego jak za 
notyzowana. Charles także właściwie tylko na nią patrzył. S naprzeciw siebie, 
potem Charles podniósł swoją piękną dłoń i delikal odgarnął kosmyk włosów z 
twarzy Jane. Jane przytrzymała jego r na swojej twarzy. I znowu stali i patrzyli 
na siebie. Wszyst zorientowałyśmy się, że dzieje się coś dziwnego. - No to jak? 
Zapraszasz nas do siebie? - przerwała ciszę Hi. - Jeżeli nas nie wyrzucisz, to 
prowadź na salony! Masz pojęcie, j podróż odbyłyśmy? I to tylko po to, aby się 
spotkać z niewiei przyjaciółką, która uciekła od nas bez pożegnania. Ale źle 
trać My tak łatwo nie dajemy się przegonić! Przysięgłyśmy sobie przyja na śmierć 
i życie i oto jesteśmy. Otrzymałyśmy błogosławieństw rodziców, więc nic nie 
stało na przeszkodzie, aby cię dopa Spróbujemy cię namówić, żebyś wróciła do 
naszej budy.

- Jesteście wariatki, ale zaimponowałyście mi! Że też udało się wam znaleźć 
nawet moją ulicę i mój dom - powiedziałam z zachwytem. - Kupiłyśmy mapę 
Trójmiasta i nie ma już dla nas żadnych tajemnic. Trafimy nawet tam, gdzie jest 
twoje morze, twoja plaża i twój Grześ! Umieramy z ciekawości, chcemy wreszcie go 
poznać! Pominęłam milczeniem temat Grześka. Ze wzruszenia z trudem otwierałam 
kluczem bramę domu. - Wchodźcie wszyscy! - krzyknęłam radośnie. - Charles, chyba 
znajdziesz dla nas chwilę? - nie czekałam na odpowiedź, tylko wepchnęłam całą 
gromadę na schody i do windy. Powiedziałam dziewczętom, żeby zostawiły plecaki w 
moim pokoju i ustawiły się w kolejce do łazienki. - Zanim brudasy strząsną z 
siebie pył pielgrzymów, ja przygotuję coś do jedzenia - powiedziałam. Dziewczęta 
ściągnęły plecaki, ale nie ruszyły się z miejsca, wpatrując się w mój portret. - 
O rany! Jakie to piękne! - zachwyciła się Hilda. - Tu jest cała głębia duszy 
Pauliny - zauważyła Greta. - W tym obrazie w oczach Fauliny jest miłość 
wszechogarniająca. Miłość od pierwszego spojrzenia - powiedziała drżącym ze 
wzruszenia głosem Jane. Przy tych słowach znowu odwróciła się do Charlesa i 
wpatrzyła się w jego oczy. - Słuchajcie! - zarządziłam. - Teraz naprawdę trzeba 
przejść do rzeczywistości i wykąpać się. Potem porozmawiamy o wszystkim. - Ja 
się kąpię pierwsza! - podniosła palce w górę Hilda. - A ja druga! - zgłosiła się 
Greta. - Jane będzie trzecia - powiedziałam za Jane. - Tymczasem niech Jane 
zabawia rozmową Charlesa, ja się zajmę kuchnią, a Greta przez chwilę będzie moją 
podkuchenną. Jak znam życie, Hilda będzie się moczyć aż do zdarcia skóry. Hilda 
pobiegła do łazienki, ja delikatnie ujęłam za łokieć Gretę i poszłyśmy do 
kuchni. Jane została z Charlesem w moim pokoju. Zwykły dzień stał się nagle 
czymś nadzwyczajnym. "O Boże!" - pomyślałam. "Tam Michał umiera z niepokoju o 
mnie, a ja tu sobie rozrabiam z przyjaciółkami! Natychmiast muszę do niego 
89

zadzwonić!" Nakręciłam numer telefonu. Długo nikt nie podno słuchawki. Wreszcie 
odezwał się Michał. - Co się dzieje? - krzyczał. - Wariowałem z niepokoju! Cc 
czas sterczę przed domem, a ciebie jak nie ma, tak nie ma! - Dopuść mnie do 
słowa, to wszystko opowiem. Otóż ra: zadzwonił twój kolega, bo zostawiłeś na 
planie teczkę z rysunkar Musiałam po nie pojechać. Tak się śpieszyłam, że nie 
zadzwoniła] Potem.... - tu na chwilę przerwałam, bo nie wiedziałam, jak powiedzi 
o Charlesie - potem - ciągnęłam dalej - przyjechały moje przyjaciói z Anglii! 
Zastałam je przed domem. Siedziały na trawniku i czekai Wyobrażasz sobie, co za 
niespodzianka? Tęskniły za mną i nie mog mi wybaczyć, że wyjechałam bez 
pożegnania. Teraz po kolei moc się w łazience, a ja szykuję dla nich jedzenie. 
Jeżeli masz chwi to przyjedź do nas! - Ach! Nie będę wkraczał między skrzeczące 
sroki - odpowiedz: Michał. - Najpierw się nagadajcie do syta. Ja tu mam swoją 
robo nie będę wam przeszkadzał. Postaram się jakoś przeżyć ten dzii bez ciebie. 
Kiedyś przecież wyjadą. Zresztą potem będziemy mii całe życie dla siebie. 
Tymczasem myśl o mnie. - Co ci powiedział twój Grzesiek? - zapytała Greta, 
wyjmuj pomidora z mojej zaciśniętej dłoni. - Ach! To cała historia! O wszystkim 
opowiem wam wieczorei przed snem. Dużo tego... - Wiedziałam, że mnie czekają nie 
lai zwierzenia. Noc pełna wyznań Mój pokój zamienił się w sypialnię szkolną. 
Dziewczęta leża jedna obok drugiej, w przywiezionych śpiworach, ja, jak 
księżniczk na tapczanie. Nikt nie spał. Pęczniałyśmy od chęci zwierzeń. Ócz 
wiście miałam zacząć ja. Opowiedziałam wszystko, wydarzenie { wydarzeniu.

Dziewczęta oniemiałe wpatrywały się we mnie. - Nie warto żyć, jeśli z tak 
wielkiej miłości nic nie zostaje - westchnęła Greta i rozpłakała się. Wycierała 
łzy łapkami Kermita. - Czy słyszysz, Kermi? - zwróciła się do pluszowej żaby. - 
Czy esteś w stanie uwierzyć, że ktoś ośmielił się porzucić piękną lady ^aulinę? 
- Ja bym temu draniowi podgryzła gardło! - krzyknęła Hilda. - Powinno się go 
zakuć w dyby i publicznie wychłostać! - Przestańcie! - uspokajała je Jane. - 
Mógł zaistnieć ważny 3owód. Jak on to wyjaśnił? - zwróciła się do mnie. - Otóż 
nic nie wyjaśnił. Myślę, że to było dla niego bardzo rudne. Naprawdę musiało się 
coś ważnego wydarzyć. Nie chcę iociekać co. Może jednak nie byłam tą jedyną, 
prawdziwą miłością? ^oże nam się tak tylko wydawało? Jestem w stanie go 
zrozumieć. Najpierw byłam na niego wściekła, ale już mi przeszło. - Więc 
wybaczyłaś mu? - zdziwiła się Greta. - Po prostu przyjęłam fakt. Bo... Bo... Nie 
wiem, jak wam to Dowiedzieć. Ja także spotkałam kogoś i zakochałam się. Wszystko 
itało się tak niespodziewanie. Byłam zrozpaczona i nagle objawił "ni się nowy 
świat! Fascynujący! On jest artystą malarzem i ma na mię Michał. Zamilkły 
wpatrzone we mnie. Ciszę przerwała Jane: - Nareszcie imię, które można wymówić. 
Nic w nim nie zgrzyta. - Jesteś pewna, że tym razem to prawdziwa miłość? - 
zapytała 3reta. - Jestem tak pewna, jak tego, że ty masz na imię Greta i że 
siedzisz tutaj z Kermitem w dłoniach. - Ja chwilowo nie zabieram głosu, bo 
jestem porażona piorunem - odezwała się Hilda. - W tym pokoju powinien być 
piorunochron! Fo by mnie uchroniło od porażenia. Zaczęłyśmy się śmiać. Hilda 
zawsze potrafiła rozładować sytuację. Musiałam wszystko opowiedzieć o Michale. 
Przy końcu opowieści iziewczęta stwierdziły, że to najwspanialszy chłopak i 
żebym się itrzegła, bo wszystkie nagle zakochały się w nim, i to aż po cebulki 
włosów!

- Właściwie to proszę mnie wyłączyć - wtrąciła po clr zastanowienia Jane. - Po 
raz pierwszy w życiu ja się zakochał Stało się to kilka godzin temu, ale będzie 
trwało całe, długie ży Kocham Chariesa. Wiedziałam o tym od chwili, kiedy na ni 
spojrzałam. On mnie także kocha. Powiedział mi to. - To już koniec świata! - 
krzyknęła Hilda. - Podczas gdy sobie zdzierałam w łazience pięty pumeksem, ktoś 
inny nawiązy^ romans! , - Nie romans, ale miłość na całe życie - poprawiła ją 
Greta j: - Przecież to się musi rozlecieć! - wykrzykiwała Hilda. - ' l jest 
tutaj, a ty w Anglii. Nic z tego nie będzie. i - Charles kończy studia wokalne i 
przenosi się do Londynu. J i sobie tam zakontraktował pracę w operze. Wszystko 
mamy obmyśloi | - Obmyśliliście wszystko podczas mojej jednej kąpieli? - i l 
przestała się dziwić Hilda. - Jak ludzie to robią? Ja pracuję n i swoim 
chłopakiem już drugi rok i jeszcze słowa nie pisnął o miłoś a ci dopiero co się 
poznali i już sobie ułożyli życie? Nie! To r j jest sprawiedliwe! j - Kermit się 
bardzo cieszy z takiego obrotu sprawy - zauważ) i Greta i czule przytuliła 
policzek do mordki Kermita. - Wszyst j jest tak piękne! I lady Paulina nie traci 
tytułu, bo tylko imię l ukochanego się zmieniło. Domyślam się, że jesteście już 
zaręczen - Formalności nastąpią w najbliższym czasie - powiedziała j!: - Nawet 
poproszę rodziców o zgodę na wcześniejsze zawarć i;: małżeństwa. Nie chcę czekać 
do pełnoletności. ' - Cudownie! Załatw to jak najszybciej! - podskoczyła w 
śpiwór Hiłda. - I pamiętaj! Wszystkie trzy musimy być druhnami! Żar po powrocie 
zamówimy sobie w Londynie jednakowe suknie! Is zrób nam kawału i nie rozmyśl 
się, bo wydamy majątek na stro j l - Możecie być spokojne. Ten ślub, obojętne 
kiedy nastąpi, je 1 sprawą pewną. Doznałam już uniesień przy Grześku i goryc l 
rozstania. Można powiedzieć, że zdobyłam doświadczenie, wi j najwyższy czas na 
poważny krok. Kocham Michała prawdziw ; dojrzałą miłością. Wiem, że będzie 
wspaniałym mężem, a ja postara się być dla niego najlepszą żoną.

- Amen! - jak by powiedziała moja babcia - zakończyła Hilda. - Wobec tego rzućmy 
się w objęcia snu! Tyle wrażeń na jeden dzień to nie na moją głowę! Panienki! 
Zasypiam! - Dobranoc - powiedziałyśmy wszystkie równocześnie i chyba także 
natychmiast zasnęłyśmy. Trzydniowe szaleństwo Mama zdecydowała się na trzy dni 
przenieść do przyjaciółki i zostawiła nam całe mieszkanie do dyspozycji. Tak 
naprawdę to nysie, że nie była w stanie znieść naszego ustawicznego jazgotu, 
śmiechów z byle powodu i wybuchów radości. Dziewczęta zdecydowały, że skoro już 
wybrały się tak daleko, to muszą zwiedzić nie ylko Trójmiasto, ale całą Polskę. 
Doszłyśmy do wniosku, że trzy dni spędzone wspólnie muszą nam wystarczyć. 
Oczywiście przedstawiłam im Michała, boby mi nie darowały. Michał bardzo im się 
lodobał. Został wtajemniczony w sprawę miłości Charlesa i Jane. !ył tak 
delikatny, że nie zapytał mnie, skąd nagle Charles znalazł .ię między nami. 
Powiedział tylko, że skoro mamy opiekuna, to on "irosi o zwolnienie z 
obowiązków, ponieważ otrzymał właśnie ważne amówienie na cykl obrazów do nowo 
powstałego kościółka na Kaszubach. Chyba z taką samą ulgą, jak mama, opuścił 
nasze owarzystwo. Jane umówiła się z Charlesem i oczekiwała jego przyjścia. Bez 
arzerwy niecierpliwie wyglądała oknem. Przyłączyłam się i wraz s nią patrzyłam w 
stronę, skąd miał nadejść. Nagle zobaczyłam Grześka. Właśnie podszedł do swojego 
samochodu i podnosił maskę. 2os w środku dokręcił, potem wyprostował się i otarł 
czoło rękawem coszuli. - Dziewczęta! - krzyknęłam. - Jeśli chcecie obejrzeć 
mojego dawnego ukochanego, to chodźcie! Aż dziwne, z jaką obojętnością nogę 
teraz na niego patrzeć.

Dziewczęta stłoczyły się w oknie. - Och! Piękny jak sam Zeus na Olimpie! - 
westchnęła H: - Nie dziwię się, że za nim szalałaś. - Tak, bardzo przystojny - 
spokojnie stwierdziła Jane -daleko mu do urody mojego Charlesa. - Czy Charles 
jest już tak naprawdę twój? - zapytała G; - Czy to nie za szybko? Możesz 
skończyć jak Paulina. Porzuć narzeczona. - Jeżeli o mnie chodzi, to wyszło mi to 
tylko na zdro' - powiedziałam z dumą. - Teraz mam najwspanialszego narzeczon i 
to właśnie dzięki Grześkowi. Michał to jest ktoś! Będzie bai sławnym artystą 
malarzem. Chociaż kocham go dla zupełnie inr zalet - dodałam. Nagle Grzesiek 
spojrzał w moje okno. Dziewczęta odskoczyły spłoszone wróble. Tylko Jane nie 
opuściła swojego stanowi Właśnie z daleka ujrzała nadchodzącego Charlesa. 
Wychyliła z okna i pomachała mu trzymaną w ręku białą serwetką. Grze z daleka 
chyba nas pomylił, bo na ten znak podbiegł kilka kroi i także uniósł rękę, jakby 
chciał pomachać. Potem spostrzegł s\ pomyłkę, odwrócił się i z powrotem podszedł 
do samochodu. Dziewczęta śledziły tę scenę zza firanki. - Och! Jak mi go żal! - 
jęknęła Greta. - On ciebie jednak ko Może za szybko rozstaliście się? - Już 
wszystko skończone - powiedziałam zdecydowanie. -go nie kocham. Kocham Michała. 
Charles zadzwonił do drzwi. Otworzyła mu Jane. To już by chłopak i sama chciała 
go witać. Znowu stali naprzeciw sii i patrzyli sobie w oczy. I znowu byli jak 
zahipnotyzowani. - Charles! Ocknij się! - krzyknęła Hilda. - Idziemy zwiec 
Trójmiasto. Zastanów się, co należy nam pokazać. Chcemy wid wszystko, co 
możliwe! Zwiedzanie zaczęliśmy od Starówki w Gdańsku. Właśnie trv pokazy teatrów 
ulicznych, co oczywiście najbardziej zafascynov Jane. Zwiedzaliśmy wszystkie 
kościoły, muzeum, przepłynęli' statkiem po Motławie, potem wróciliśmy, aby 
obejrzeć słynne org oliwskie i wystawę obrazów w Pałacu Opatów. Przed Pałac

zastaliśmy orszak weselny i czarną limuzynę całą oklejoną żywymi, białymi 
margerytkami. Panna młoda we włosach miała także mar-gerytki. Jane spojrzała 
czule na Charlesa. - Chciałabym brać ślub w takim samym samochodzie. I żeby 
tonął w margerytkach... Po zwiedzeniu Pałacu Opatów wsiedliśmy w tramwaj i 
pojechaliśmy na plażę do Jelitkowa, ale najpierw wstąpiliśmy na pyszne, smażone 
flądry. Strasznie się najedliśmy i dla zdrowia poszliśmy plażą aż do samego 
Orłowa. W Orłowie Teatr Miejski z Gdyni dawał spektakl "Burzy" Szekspira. Utarł 
się już zwyczaj, że latem ten teatr wystawia sztuki na plaży. Byłam szczęśliwa, 
że mogę tyle wspaniałych rzeczy pokazać moim przyjaciółkom. Lubiłam chwalić się 
Polską. Zwiedziliśmy także Dar Pomorza oraz przepiękne Oceanarium w Gdyni. W 
ciągu trzech dni byliśmy dosłownie wszędzie, gdzie tylko było coś do zobaczenia. 
Ja już nie czułam nóg. Dziewczęta także były półżywe, ale za nic nie 
zrezygnowałyby z żadnej ciekawej imprezy. Chyba tylko jedna Jane nie odczuwała 
zmęczenia. Ona nawet nie wiedziała, że chodzi. Miłość unosiła ją w powietrzu. 
Przestałyśmy zwracać uwagę na nią i na Charlesa, bo nam się znudził widok tych 
wpatrzonych w siebie osób. Obawiam się, że Jane oprócz oczu Charlesa niczego nie 
zapamiętała z pobytu w Polsce. Dziewczęta będą musiały wszystko jej opowiedzieć 
po powrocie do Anglii. Wszystko wraca do normy Po trzech dniach pobytu dziewcząt 
u mnie Charles zgłosił się po nie i wyruszyli w dalszą podróż. Najpierw mieli 
zwiedzić Kraków i Zakopane, a potem wrócić do Warszawy. W Warszawie były 
umówione z Colinem. Zdziwiłam się, że Colin, przywożąc list, nawet nie wspomniał 
o ich zamierzonym przyjeździe. 
95

- Bo to miała być niespodzianka - powiedziała Hilda. - Żresz Colin planował coś 
załatwić na Wybrzeżu, dla swojej babci, wi uważał to za normalne, że przy okazji 
wpadnie z listem do cieb Znowu zrobiło mi się przykro z powodu Colina. Ale czy 
cią^ mam rozdzierać uczucia między dwóch mężczyzn? Zraniłam ^ Trudno. I tak 
wiedział, że nie może na mnie liczyć. Stało się te bo wszystko jest zapisane w 
Wielkiej Księdze Żywota, przynajmn ja w to wierzę. Chciałabym mieć dostęp do 
takiej księgi, a wiedzieć, jak będzie wyglądało moje dalsze życie z Michałei 
Zagmatwane są losy ludzkie i wszystkie poplątane pajęczą nic }\ miłości. W 
każdym razie dziękuję Ci, Boże, za wszystko, za każ i dzień życia, za moje 
szczęście, a nawet za łzy. Łzy są jak desze j po którym rozbłyśnie słońce i 
powietrze zapachnie skoszoną trawa | Muszę jak najszybciej powiedzieć rodzicom o 
moim zamiar |; poślubienia Michała. Zresztą może poczekam na babcię. Łatw l^ 
wyznać mi wszystko babci, a babcia porozmawia z rodzicami. |i Na razie 
pofrunęłam do domu Basi. Do Michała. Byłam łżejs j od piórka. Niosła mnie 
miłość. I niczym piórko padłam w ramiol T Michała. Oczywiście stał przy furtce 
ogrodu i czekał na mnie. Wydarzenie, które zadecyduje o prawdziwych zaręczynach 
Minęły dwa dni. Właśnie wróciłam ze spotkania z Michałer kiedy rozszalał się 
telefon. Jeszcze byłam za drzwiami, a on alarmów i alarmował. Klucze wypadły mi 
z rąk, bo już zaczęłam się dene wować z powodu tego rozdzierającego dźwięku. 
Zawsze mi s wydaje, że każdy telefon to coś niesłychanie ważnego. Wreszc 
otworzyłam drzwi, wpadłam do mieszkania i rzuciłam się do słi chawki. Na 
szczęście nic złego się nie stało. To dzwoniły dziewczęt Były już w Warszawie u 
Colina. Babcia Colina zostawiła im c dyspozycji całe mieszkanie i przeniosła się 
do przyjaciółki, domyśliła;

się, że tak jak mama nie była w stanie znieść tego całego zamieszania. Charles z 
Colinem już się zdążyli zaprzyjaźnić. Nic dziwnego, nie byli dla siebie 
konkurentami. Colin zaaprobował miłość Jane i Charlesa. Dziewczęta piszczały i 
mówiły w słuchawkę, jedna przez drugą, zdołałam mimo wszystko zrozumieć, o co 
chodzi. Mieli zamiar zwiedzić Warszawę, a potem wrócić do własnych domów: Greta 
do Szwecji, Hilda do Austrii, a Jane i Colin do Londynu. Charles obiecał, że w 
najkrótszym czasie dojedzie do Londynu. Colin zaofiarował mu gościnę w domu 
swojej mamy. Kończąc rozmowę, dziewczęta powiedziały, że jeszcze Colin pragnie 
zamienić ze mną kilka słów, a one lecą obejrzeć program w telewizji. Zrobiło się 
cicho. Usłyszałam oddech Colina. Przywitałam go i powiedziałam, że bardzo się 
cieszę na rozmowę z nim. W słuchawce ciągle panowała cisza. W końcu usłyszałam 
słowa powiedziane wyraźnie po polsku: - Paulina. Żegnam cię. Na zawsze. Teraz 
już zapadła całkowita cisza. Colin odłożył słuchawkę. "Boże! Jak mi przykro!" - 
pomyślałam. "Pocieszam się, że mu to przejdzie, tak jak mnie miłość do Grześka". 
Stałam zadumana przy telefonie, gdy nagle posłyszałam z ulicy klakson samochodu 
i wołanie: - Hej! Hej! Jesteś tam, Paulinko? Zejdź na dół, bo mi brak rąk do 
dźwigania bagaży! Wyjrzałam oknem. Oczywiście zobaczyłam babcię. Stała obok 
swego wysłużonego samochodu. A przy niej pełno pakunków, które tarasowały 
przejście na chodniku. - O Boże! Babciu! Już lecę! - krzyknęłam i zbiegłam na 
dół, nie czekając na windę. - Babciu! Jak to cudownie, że jesteś! - krzyczałam, 
całując i ściskając ją, aż jęknęła: - Oszalałaś? Chcesz mi połamać żebra? Może 
mi się nawet jeszcze nie zrosły od czasu, kiedy spadłam z krzesła do wanny. - 
Babciu! Przecież to było, zanim ja przyszłam na świat! - Czyli wcale nie tak 
dawno. Pokaż no mi się! Czy ty aby nie wydoroślałaś? - Babcia zaczęła mnie 
oglądać ze wszystkich stron. Wspólnie z babcią pozbierałyśmy bagaże i 
próbowałyśmy przenieść je do bramy domu. Trzymając głowę ponad wielkim pudłem, 
krzyknęłam: 
97

- Bardzo wydoroślałam, babciu! Za rok wychodzę za mąż! Babcia, zamiast patrzeć 
pod nogi, spojrzała zdumiona na m potknęła się o krawężnik i jak długa rymnęła 
na ziemię. Paki się rozsypały. Moje także. Pochyliłam się nad babcią. - 
Najwyraźniej złamałam rękę - zajęczała. - Chyba nawet szałam, jak coś trzasnęło. 
Oczywiście musiała to być moja kość. Boga żywego nie jestem w stanie ruszyć lewą 
ręką. Tylko tego brakowało do szczęścia! Lato, a ja jestem bez ręki! Grzyby w l 
poumierają z rozpaczy! Kto się będzie nimi zachwycał? Kto je bęc zbierał? Udało 
mi się podnieść babcię. - Strasznie mi przykro - powiedziałam. - To przeze mnie. 
co mówiłam o tym małżeństwie? - A dajże spokój! Oczywiście, że mnie ta wiadomość 
zatkała, przecież nie twoja wina, że chodniki na ulicy są krzywe. Powinr uważać 
i patrzeć pod nogi. Tak mnie ta ręka teraz boli, że nie jesi w stanie wydobyć z 
ciebie całej prawdy o tym rychłym małżeństw Bierz taksówkę i jedziemy do 
szpitala. Zobaczymy, co się złam Pojechałyśmy. Strasznie martwiłam się o babcię. 
Okazało się, rzeczywiście kość szyjki przedramienia jest złamana. Nie wsad 
jednak ręki babci w gips. Opuściła szpital z ręką na temblaku. wolno jej było 
ruszyć ręką przez dziesięć dni, a potem m: rozpocząć intensywną rehabilitację. 
Babcia jedną ręką nie potrafiła niczego zrobić, ani użyć gąbki kąpieli, ani się 
wytrzeć ręcznikiem, a zwłaszcza uczesać się. Do t koniecznie potrzebna jej była 
druga ręka. Babcia jednak w kaź sytuacji potrafiła znaleźć wyjście. Natychmiast 
zaangażowała pomocy przyjaciółki. Nie miałam pojęcia, że babcia, która od lat 
mieszkała na Wybrzeżu, ma tu przyjaciół. Gdy mama wróciła z teatru do domu, 
babcia z miejsca uprzedziła, aby nie wpadła w panikę. - Nie takie tragedie się 
zdarzają! - oświadczyła. - Ludzie g w samolotach, i to masowo. Zostają także 
trwałymi kalekami, c tylko do końca życia nie będę mogła zapiąć z tyłu biustonoi 
Z tym można żyć. A co do opieki nade mną, to się nie bójcie, i sprawię wam 
kłopotu. Moja przyjaciółka Bogusia będzie mnie ką^

ubierać i czesać. Ona ma skłonności samarytańskie. Wiem, że mi nie odmówi. Nie 
chcę, aby któraś z was mnie kąpała i oglądała nago. To krępujące. Ja też swojej 
mamy nie oglądałam nigdy rozebranej do rosołu. Stanęło więc na Bogusi. Babcia 
powiadomiła ją o wszystkim telefonicznie. Pani Bogusia mieszkała w pobliżu. Była 
uroczą czarnulą. Chodziła w spodniach rybaczkach i ekstrawaganckich bluzkach, 
ciągle się śmiała, co na babcię działało kojąco. Często zabierała ze sobą psa o 
imieniu Ajra. Ajra najpierw oblizywała dokładnie twarz babci, zwłaszcza uszy, 
babcię niesłychanie to zastanawiało. Potem pani Bogusia wchodziła z babcią do 
łazienki, gdzie najpierw stawiała w wannie krzesełko, na krzesełku kładła 
ręcznik, bo babcia wrzeszczała, że sobie przeziębi "tyły", a potem brała w rękę 
natrysk, polewała babcię wodą, mydliła, szorowała i znowu polewała. Potem 
krzyczała, żeby babcia nie rwała się sama do wstawania, bo się znowu wywali do 
wanny. Gdy już babcię wytarła i ubrała, zaczynało się czesanie. To było 
najśmieszniejsze. Codziennie babcia się awanturowała, że przedziałek ma nie na 
samym środku głowy. Babcia była maniakalnie dokładna. Pani Bogusia przynosiła 
lustro i mówiła: - Patrzi Przedziałek jest dokładnie pośrodku tych dwóch 
pionowych zmarszczek na czole! Możemy zmierzyć centymetrem! - Jakie zmarszczki? 
Jakie zmarszczki? - gderała niezadowolona babcia. - To są oznaki myślenia wyryte 
na czole. Gdyby były w poprzek czoła, to wtedy by były zmarszczki. Codziennie 
powtarzał się ten sam rytuał. Któregoś dnia Bogusia musiała wyjechać, zastąpiła 
ją więc inna przyjaciółka, pani Grażyna. Pani Grażyna zawsze się śpieszyła i nie 
przejmowała się zrzędzeniem babci. Przedziałek robiła taki, jaki akurat sam się 
zrobił. Babcia musiała to przeżyć. Nie mogła tylko przeżyć ciągłego podtykania 
pod nos pyszności, które jej przynosiła pani Grażyna. - Ludzie! Ja tu jestem po 
to, żeby chorować, a nie tuczyć się! - jęczała. - Kiedyś miałam piękną figurę, a 
jak teraz wyglądam? - Moja droga, kiedyś miałaś także piękne zęby - 
odpowiedziała bez złośliwości pani Grażyna. - Siedź cicho, bo mi jeszcze 
bardziej krzywo wyjdzie przedział! 
99

Trzecią opiekunką babci była księżna Nina. Nie miała, co praw. książęcego 
rodowodu, ale od niepamiętnych czasów babcia nazyw ją księżną, nie wiadomo 
dlaczego. Księżna była rozwiedziona i każdym razem powtarzała babci, jaka jest 
zadowolona z tego powoc Nareszcie była wolna i mogła robić, co chciała. Mąż 
wymaga zł dużo zachodu i trzeba znosić jego kaprysy. Babcia zgadzała się z i pod 
tym względem, natomiast nie mogła się zgodzić co do met kąpieli. Księżna 
szorowała ją tak dokładnie i tak mocno, jakby bab właśnie wróciła z okopywania 
ziemniaków w polu. Babcia próbow jej zwrócić na ten temat uwagę, ale księżna 
powiedziała, że to j poznański sposób mycia, który pobudza krążenie krwi. Jeżeli 
choć o czesanie i ten nieszczęsny przedziałek na środku głowy, to księżr także 
się nie udawał. Pewnego razu, gdy babcia nudziła się, bo akurat nie było żadn 
przyjaciółki, przemówiła poważnie do mnie i mamy: - Moje drogie... Jak widzicie, 
człowiek nie jest pewny ani dn ani godziny. Najwyższy czas zadbać o każdy 
szczegół w żyć Oczywiście wszystko, co posiadam, będzie należało do Pauliny. rok 
wychodzi za mąż, a ja nie wiem, jak długo jeszcze pożyję. Mama zdębiała. - Jak 
to wychodzi za mąż? I to za rok? Nic o tym nie wiem - Ach, więc jeszcze nie 
zdążyłaś poinformować rodziców? Is nie szkodzi. W takim razie ja to właśnie 
mówię. - Mamo! Mów wyraźniej. Ja naprawdę... No nie! - zaczęła s jąkać moja 
mama. - Co tu dużo mówić? Paulina za rok będzie miała szesnaśc lat. Jeżeli 
uzyska zgodę rodziców, może wyjść za mąż. Moi zdaniem, to całkiem dobry wiek do 
zamążpójścia. Wszystkie nas babki tak robiły i żadnej matki nie zatykało z 
wrażenia. Kiedy sobie chorowałam, a ty miotałaś się w teatrze po scenie, Pauli 
opowiedziała mi co nieco o tym młodym człowieku. Zresztą poznałam. Uważam, że 
dobrze wybrała. Nie powinniście mieć n przeciw temu. Zresztą mamy rok na 
zastanowienie się i ostatecz decyzję. Chwilowo warto, aby się oficjalnie 
zaręczyli. Niech się so nacieszą. I na tym stanęło.

ź! Stało się! Za rok chyba wyjdę za mqź! Mama zadzwoniła do ojca, dzieląc się z 
nim dziwną wiadomością o moim ewentualnym zamążpójściu. Zapytała, czy ojciec 
zdawał sobie sprawę z tego, że "coś się dzieje"? - Działo się to, co zwykle 
dzieje się z młodymi ludźmi - odpowiedział mój tata. - Nie wnikałem w szczegóły. 
Jasne było, że są w sobie zakochani. - Ale małżeństwo? - nie dała się przekonać 
mama. - Każdy, kto jest zakochany, dąży do małżeństwa. To naturalne. Może dajmy 
im spokój i poczekajmy na rozwój wypadków. Paulina jest mądrą dziewczyną. - Ale 
oni chcą się już zaręczyć. Czy to nie jest zbyt poważne? - Poważne. Jak miłość. 
Mnie to nie dziwi. A w końcu zaręczyny to nie ślub. Całe szczęście, że 
zamierzają jeszcze rok na siebie poczekać. O ile się orientuję, dzisiejsza 
młodzież nie ma z tym problemu. Nikt nie pyta o zgodę rodziców i nikt na siebie 
nie czeka. Wszystko dzieje się od razu. - Czyli pochwalasz ten pomysł? - W 
każdym razie, jako ojciec, nie mówię "zabraniam". - No cóż? Chyba ja, jako 
matka, też powinnam się zgodzić. Ty go lepiej znasz. - Mam do niego pełne 
zaufanie. Do Pauliny także. - Nie mówię, że ja nie mam zaufania, tylko jakoś to 
tak nagle na mnie spadło. No cóż? Dziękuję za rozmowę - powiedziała mama i 
odłożyła słuchawkę. Jednak nie ruszyła się od telefonu. Stała tam bardzo, bardzo 
głęboko zamyślona. Babcia, na którą zawsze mogłam liczyć, przeszła do ataku. - 
Strasznie źle się czuję - jęknęła. - Nie wiem, co to znaczy? Być może to tylko 
pogoda, ale mam złe przeczucia... Gdybym nagle odeszła, proszę, aby po mnie nie 
obchodzono żałoby. Nie znoszę tych tkliwych spotkań przy drogim zmarłym. Życzę 
sobie widzieć same uśmiechnięte twarze. Mama spojrzała na babcię. 
101

- Tylko nie to! Wystarczy mi jeden kłopot! W żadnym wypc nie pozwalam nikomu 
umierać! Cóż to za pomysł? Jeszcze nil złamana ręka nie doprowadziła do grobu! - 
Zawsze byłam wyjątkowa - odpowiedziała z dumą bal - Zanim jednak odejdę z tego 
świata, chciałabym być obecne zaręczynach Pauliny. Taka jest moja ostatnia wola. 
- Jestem gotowa się zgodzić, abyś była na zaręczynach, na śh przy chrzcinach 
wnuków, a nawet prawnuków, jeśli to cię powstrz od wybierania się w zaświaty - 
powiedziała mama, a potem doc - Ty komediantko! Myślisz, że nie wiem, o co ci 
chodzi? Ni zagrałaś tę scenę umierania. - W końcu zawsze byłam dobrą aktorką - 
odparowała bal - Ale chodzi mi o szczęście mojego brzydkiego kaczątka, n 
Paulinki. Gdyby nawet to szczęście nie miało trwać całą wieczr to mech go ona 
skosztuje. Nie kiedyś tam. Teraz. Skarbie, w ton jest dla ciebie pierścionek 
zaręczynowy, po mojej mamie jeszc Weź go! - zwróciła się do mnie. - Ale skąd 
wiedziałaś, babciu, że ja się zaręczę? - zdziwi się szczerze. - Wiedziałam, że 
kiedyś to nastąpi, więc na wszelki wypc zawsze miałam ten pierścionek w torebce. 
- Babciu! Ty jesteś niesamowita! - krzyknęłam, całując ją mo - Uważaj! Moja 
ręka! - broniła się. - A skoro zamierz; urządzać zaręczyny, to skocz, Paulinko, 
do pani Bogusi i pop aby mi kupiła farbę do włosów. Musi mi sama włosy ufarbo-^ 
bo nie będę chodziła do fryzjera z tą złamaną ręką. Tylko pow: jej, że przedział 
ma być idealnie prosty! Datę zaręczyn wyznać: za trzy dni. Nie ma co zwlekać. I 
w ten oto sposób za trzy dni miałam zostać autentyc narzeczoną. Michał oszaleje 
ze szczęścia!!!

Wydawnictwo Akapit Press poleca książki Lucyny Legut 
3 Lektury dla dorastających dziewcząt: "Miłość trzynastolatki" "Ta miłość 
przetrwa" (dalszy ciąg "Miłości trzynastolatki") S Przezabawny tryptyk dla 
śmieszków: "Piotrek zgubił dziadka oko, a Jasiek chce dożyć spokojnej starości" 
"Jasiek pisze kronikę rodzinną, a Piotrek ciągle się w kimś kocha" "O tym, jak 
Jasiek został bezimiennym bohaterem albo awantura o sławę"