JOHN GILSTRAP

UCIECZKA NATHANA.

Tłumaczenie: Jacek S. Popławski
Dla Joy i Chrisa
Podziękowania
Jest tak wielu ludzi, którym chcę podziękować...
...Brie Combs, który wierzył w moją twórczość, gdy inni zwątpili, i który 
bezlitośnie 
wymagał, by była dobra...
...moja żona i najlepszy przyjaciel - Joy, która zajmowała się tym wszystkim, co 
ja 
zaniedbałem, i kochała mnie pomimo mej obsesji...
...mój syn Chris, który zawsze śmiał się z zabawnych fragmentów i którego 
zainteresowanie 
moimi wymyślonymi postaciami było szczere i bezinteresowne...
...mój tato, który przeczytał pierwszy szkic powieści - i podobała mu się...
...Stephen Hunter, który tolerował moje niezliczone telefony i dzięki temu 
dopomógł mi 
utrzymać głowę na karku...
...Avram Davidson, świeć Panie nad jego dusza, który pozwolił mi się wykazać...
...Chris Lawhead, Carol Grogan, Chris Woods i Perry Stone, którzy pomogli mi 
rozwiązać 
moje problemy i dali mi wolność, bym mógł realizować swe marzenia...
...Rick Hogan, którego cierpliwość i biegłość w redagowaniu miały wielki wpływ 
na 
końcowy rezultat...
...Sheri Holman, która dostrzegła coś więcej niż tytuł i dała mi szansę...
...a najbardziej - Molly Friedrich, której magiczna moc uczyniła cuda dla 
nieznanego 
debiutanta (!).
Ta książka jest fikcją.
Nazwiska, osoby i wydarzenia
przedstawione w tej historii
są wytworem wyobraźni autora.
Jakiekolwiek podobieństwo
do prawdziwych osób, żywych lub zmarłych
jest całkowicie przypadkowe.
Rozdział 1
Stłumione łuuup odległego moździerza wyznaczyło początek głównego punktu 
programu. 
Tysiące oczu śledziło rakietę, która wzniosła się spiralnym lotem na setki 
metrów i zdążyła 
zniknąć w ciemnościach nocy, nim eksplodowała kaskadą czerwonego i złotego 
blasku. Chwilę 
później dotarł wstrząs detonacji. Ludzie siedzący z przodu poczuli uderzenie 
fali dźwiękowej i 
skwitowali to pochwalnymi okrzykami.
Warren Michaels uśmiechnął się w blasku eksplodujących sztucznych ogni. Był tu 
dzisiaj, 
tak jak przez trzydzieści siedem lat w tym dniu. Tradycja jest ważnym elementem 
w życiu 
szczęśliwej rodziny, pomyślał. Wyciągnięty na dachu swojego radiowozu - z żoną 
obok i córkami 
usadowionymi na wsporniku reflektorów nad nim - po raz pierwszy do dłuższego 
czasu czuł 
prawdziwe zadowolenie.
- A więc, moje panie, czy wszystkieście się dzisiaj dobrze bawiły? - zapytał 
Warren.
- Tak!
- Oczywiście.
Monique tylko jęknęła, rozśmieszając Warrena. Jego żona nienawidziła upału, 
insektów i 
wielkiego hałasu. To, że co roku przechodziła przez ten rytuał, dowodziło, że 
kochała męża.
- Myślę, że Brian dobrze by się dziś bawił - oświadczyła ni z tego, ni z owego 
Kathleen.
Monique ścisnęła dłoń Warrena i przytaknęła:
- Też tak myślę, kochanie.
Warren przyciągnął żonę bliżej, a ona w odpowiedzi delikatnie poklepała go po 
udzie.
Rodzina Michaelów była na nogach już od dziewiątej rano, kiedy to uroczystości 
rozpoczęły się na schodach miejskiego ratusza odtworzeniem momentu podpisania 
Deklaracji 
Niepodległości, po czym odbyła się wielka parada.
Trwający trzy godziny i rozciągający się na przestrzeni niemal pięciu kilometrów 
pochód, 
finansowany przez rodzinne miasto Warrena - Brookfield w Wirginii rozrósł się 
ogromnie w 
ciągu minionych lat, odbierając widzów podobnej uroczystości odbywającej się w 
pobliskim 
Waszyngtonie. Wydawało się, że ludzie łatwo rezygnowali ze splendoru i przepychu 
na rzecz 
lokalnego patriotyzmu. W widowisku brały udział orkiestry straży pożarnej z 
trzech stanów, wraz 
z co najmniej ośmioma zespołami ze średnich szkół.
Tuż po paradzie rozpoczęły się tradycyjne obchody Dnia Strażaka. 
Współzawodnictwo 
pomiędzy strażakami było zawzięte - sprawdzali swe umiejętności w kierowaniu 
wozami 
bojowymi, posługiwaniu się wężem, testowali siłę i celność oka. Młodsi widzowie 
nie mogli się 
doczekać zawodów w strzelaniu do celu strumieniem wody. W tej konkurencji chodzi 
o trafienie 
w trzy punkty, a zadanie, jest znacznie trudniejsze, niż się wydaje. Na początku 
żadnej z drużyn 
to nie wychodziło i zawodnicy zalewali rozradowane dzieci (i ich rodziców) 
setkami litrów wody 
tłoczonej pod wysokim ciśnieniem.
Następnie rozpoczął się karnawał, któremu towarzyszyło ogólnomiejskie 
grillowisko. Gdy 
karuzele wesołego miasteczka wprawiały w ruch nie strawione posiłki, na boisku 
do baseballa 
rozpalono pod rusztami w setkach grilli. Rodziny, przyjaciele i obcy ludzie 
wymieszali się w 
patriotycznym szaleństwie barbecue. Rodzice często nie wiedzieli gdzie są ich 
dzieci - ale to nie 
miało znaczenia. Złe rzeczy nie zdarzają się w Brookfield.
Po zaledwie dwunastu racach, pager Warrena zaczął wibrować w kieszeni jego 
tenisowych 
szortów. Zirytowany podniósł do oczu pięciocentymetrowe pudełeczko - swoją 
smycz, jak je 
nazywał. Zielony ekranik pokazywał jego biurowy numer, a zaraz za nim 
wyświetlało się "9-1-1", 
informując, ze wiadomość jest pilna.
- O, cholera - mruknął, cofając rękę, którą obejmował żonę.
- Co się stało?
- Jeszcze nie wiem. Dopiero mnie wezwano.
- O, nie - Monique jęknęła współczująco. - Tylko nie dzisiaj.
Warren machnął nogami nad zderzakiem i zsunął się na ziemię; przystanął, kiwając 
głową z 
uznaniem dla najnowszego rozbłysku wśród gwiazd.
- To, że Jed dzwoni w trakcie pokazu sztucznych ogni, nie wróży nic dobrego.
Szybko wsunął się na przednie siedzenie, zdając sobie sprawę, że światło z 
kabiny rzuca 
blask na najbliżej stojących widzów i przeszkadza im. Podniósł komórkowy telefon 
z ładowarki, 
zamocowanej na środku deski rozdzielczej, otworzył go wstrząśnięciem ręki i 
wcisnął guzik z 
wbitym do pamięci numerem.
Szorstki, kobiecy głos odpowiedział po trzecim dzwonku:
- Policja okręgu Braddock. W czym mogę pomóc?
- Cześć Janice, tu Michaels. Co się dzieje?
- Och, poruczniku - rozmówczyni głośno nabrała powietrza - dzięki Bogu, że pan 
zadzwonił. W areszcie dla nieletnich popełniono morderstwo. Sierżant Hackner 
powiedział, żeby 
pana tam natychmiast ściągnąć.
Warren odwrócił się i wyciągnął szyję, by spojrzeć na eksplodującą racę.
- Słuchaj, nie jestem dziś na służbie. Czy nie ma tam kogoś innego, kto mógłby 
się tym 
zająć?
- Nie wiem, proszę pana. Sierżant Hackner wyraźnie powiedział, że chce pana.
Warren westchnął głęboko. Do diabła - pomyślał - nastrój i tak szlag trafił. 
Rozbudzona 
ciekawość nie pozwoliłaby mu cieszyć się dalszym ciągiem pokazów, nawet, gdyby 
został.
- W porządku, Janice, ale jeśli Jed znów zadzwoni, powiedz mu, ze jego porucznik 
nie jest 
zadowolony. Będziesz też musiała przysłać kogoś po mnie. Mój radiowóz jest 
całkowicie 
zablokowany w Brookfield Park na pokazie sztucznych ogni.
Używanie służbowego pojazdu - nawet takiego, którym jeździ się do domu - do 
prywatnych 
wyjazdów było jawnym pogwałceniem przepisów, które jednak nie wywoła żadnych 
reperkusji. 
Warren i tak zrzędził, że w ogóle musi jeździć radiowozem. W sąsiednich okręgach 
człowiek 
numer jeden w wydziale śledczym i numer trzy w całym departamencie policji, 
jeździłby nie 
oznakowanym samochodem, i to bez żadnych ograniczeń. Liczykrupy w okręgu 
Braddock miały 
jednak swoje własne priorytety i Warren dla świętego spokoju zdecydował się nie 
nalegać.
- Dobrze, proszę pana - potwierdziła Janice. - Skąd pana zabrać?
Warren westchnął ponownie. Zbyt wiele decyzji do podjęcia jak na noc, w którą 
chciał się 
zrelaksować.
- Weźcie mnie z rogu Braddock i Horner. Dotarcie tam zajmie mi kilka minut. Będę 
musiał 
się przedrzeć przez ten cały tłum.
- W porządku, proszę pana. Powiem im, żeby na pana poczekali.
- Czy chce pan, żebym zgłosiła pański radiowóz jako niesprawny?
Oczywiście Janice rozumiała, że Monique będzie musiała wrócić tym pojazdem do 
domu; 
jeszcze jedno rażące przekroczenie przepisów.
- Tak - mruknął Warren - zrób to.
Zamknął telefon i wysunął się z auta, by przekazać wiadomość rodzinie.
Rozdział 2
Lata minęły od czasu, kiedy Warren ostatni raz wchodził do aresztu dla 
nieletnich. To takie 
przygnębiające miejsce...
Elewacja ADN, o którym Warren ciągle myślał jako o poprawczaku, była w kolorach 
ziemi 
- architektoniczny kanon wczesnych lat osiemdziesiątych. Wypielęgnowane drzewa i 
kwiaty 
ozdabiały ogrody, nie było murów ani kolczastych drutów. To miejsce z łatwością 
mogło 
uchodzić za jakąś lecznicę lub nawet za małą szkołę. Ostatnia rzecz, z jaką 
mogło się kojarzyć, to 
przechowalnia wykolejonych dzieci.
Jednakże wnętrze wręcz krzyczało: instytucja! Jasne, był taki czas, kiedy 
żużlobetonowy 
blok stał świeżo pomalowany i nowoczesny, ale z biegiem lat białe niegdyś 
wnętrza pożółkły od 
papierosowego dymu. Wzdłuż ścian biegł śmiały, ciemnoniebieski pas, szerokości 
czterdziestu 
pięciu centymetrów, skręcając w górę i w dół pod dziwnymi kątami. Pomyślany jako 
akcent 
architektoniczny, który miał ożywić wnętrze, teraz był tłem dla wszelkiego 
rodzaju graffiti. 
Wyłożona płytkami podłoga była względnie czysta - regularnie pastowana i 
froterowana przez co 
bardziej zaufanych mieszkańców - ale po kątach, zgromadził się wieloletni brud.
Przechodząc przez hol Michaels przypiął swoją złotą odznakę do paska szortów. 
Gdyby nie 
jego ranga, czułby się zażenowany skąpym strojem. Teraz jednak sportowa koszula 
tenisowe 
spodenki i buty bez skarpet sygnalizowały podwładnym, że zawsze jest gotów 
poświęcić się 
pracy. Dwóch umundurowanych policjantów przeprowadziło go - pod czujny okiem 
ojca 
Flanagana - przez wewnętrzne opancerzone drzwi. Podpis na wiszącym na ścianie 
plakacie 
mówił: „Nie ma kogoś takiego jak źli chłopcy”.
Przy końcu krótkiego korytarzyka Warren natknął się na grupę umundurowanych 
mężczyzn 
i kobiet, którzy kręcili się gorączkowo, lecz tylko kilkoro z nich poruszało się 
w jakimś 
określonym celu. Personel, noszący uniformy aresztu dla nieletnich, wydawał się 
wyjątkowo 
bezużyteczny. Klawisze, podobnie jak strażnicy w centrach handlowych - uważali 
się siły 
pilnujący przestrzegania prawa i cenili sobie kontakty z prawdziwymi 
policjantami. Warren 
nazywał ich fanami prawa. Mimo iż nie widział dla nich żadnej roli w śledztwie, 
uznawał 
konieczność ich przebywania tutaj i doglądania pozostałych rezydentów, którzy 
byli zamknięci - 
jak przypuszczał - za rzędami zaryglowanych drewnianych drzwi, widocznych za 
grubymi 
szybami wartowni.
Uwaga wszystkich skoncentrowana była na małych drzwiach, oznaczonych napisem 
„Oddział kryzysowy”. Warren nie widział wnętrza pokoju, ale dobiegające zeń 
błyski flesza 
zdradzały, że jest to miejsce przestępstwa.
- Przepraszam - powiedział delikatnie dotykając ramienia umundurowanego 
policjanta.
Początkowa irytacja w oczach młodego funkcjonariusza natychmiast ustąpiła, gdy 
rozpoznał Michaelsa.
- Porucznik Michaels chce przejść! - zawiadomił i tłum szybko się rozstąpił się 
tłumu.
Warren uśmiechnął się uprzejmie do policjanta, spoglądając na nazwisko, na 
srebrnej 
plakietce.
- Dziękuję, panie Borsuch.
- Proszę bardzo. - Michaels był jedynym wśród wyższych urzędników, który 
traktował 
młodszych policjantów jak normalnych ludzi.
Widok był makabryczny. Biały mężczyzna około trzydziestki leżał rozciągnięty na 
podłodze małego pokoju, w kałuży krzepnącej krwi, która otaczała jego ciało jak 
karmazynowa 
aura. Dziecinne łóżko w kącie, sterczało na sztorc, z materacem ciągle 
trzymającym się ramy. 
Wszystko wokół było zachlapane zakrzepłą krwią; krople, rozmazane plamy i 
rozbryzgi sięgały 
wysoko na ściany. Dziecinne krwawe odciski stóp - właściwie tylko przedniej 
części stopy i 
palców - prowadziły w kierunku wyjścia. Wyobraźnia Michaelsa próbowała odtworzyć 
straszliwe 
zmagania, które tu miały miejsce.
Gdy Warren oglądał scenę zbrodni, wśród ogólnego zgiełku zagrzmiał wesoły, 
znajomy 
głos.
- Fajne ubranko, poruczniku - rzekł Jed Hackner, klepiąc swojego szefa po 
ramieniu.
Hackner i Michaels byli kumplami w akademii, a wcześniej w szkole średniej. To, 
że jeden 
wyprzedził stopniem drugiego, świadczyło jedynie o małym zapotrzebowaniu na 
poruczników, a 
nie o braku umiejętności Jeda. Ciągle byli najlepszymi przyjaciółmi.
- Tak. No cóż, wyobraź sobie: myślałem, że jak już mam wolny dzień, to nie muszę 
pracować. Ty jak zwykle, jesteś wytworny. - Hackner miał reputację wydziałowego 
strojnisia, 
preferującego najnowszą modę z „Gentelman’s Quarterly”, zamiast stereotypowego, 
wymiętoszonego ubrania większości detektywów.
- Odrażająca scena, no nie? - powiedział Hackner, zauważywszy wyraz twarzy 
Michaelsa.
- Cóż tu się, do diabła, stało?
Hackner wyjął notatnik z wewnętrznej kieszeni marynarki. Zawsze ten notes, 
pomyślał z 
rozbawieniem Michaels. Żadna notatka nie powstała później, niż godzinę temu, 
jednak mimo to 
Jed musiał przeczytać o swoich odkryciach.
- Z tego, co udało nam się do tej pory stwierdzić, to jest Richard W. Harris, 
lat dwadzieścia 
osiem. Przez ostatnie cztery i pół roku był tu zatrudniony jako wychowawca.
- Czy to to samo, co strażnik? - przerwał Michaels.
- Tak - Hackner potwierdził z uśmiechem - ale tylko dla politycznie niepewnych, 
starych 
ludzi.
Licząc sobie trzydzieści siedem lat, Michaels był o osiem miesięcy starszy od 
Hacknera. 
Jed kontynuował ze swych notatek:
- O siódmej pan Harris wdał się w jakąś kłótnię z jednym z mieszkańców, Nathanem 
Bailey’em i zamknął chłopaka tu, na oddziale kryzysowym.
- A czy oddział kryzysowy jest czymś w rodzaju celi odosobnienia? - przerwał 
znów 
Michaels.
Hackner uśmiechnął się szeroko:
- Tak. Rzeczywiście jest podobny. Od tego momentu mamy już tylko poszlaki. Ale 
na ich 
podstawie przypuszczamy, że Nathan Bailey zabił Ricka Harrisa, a następnie 
uciekł. Koroner 
jeszcze się tu nie pojawił, ale moje oględziny ciała ujawniły co najmniej pięć 
ran kłutych w 
okolicach brzucha i klatki piersiowej.
- Masz ochotę pospekulować na temat motywu?
Hackner wzruszył ramionami:
- Moim zdaniem cholernie chciał się stąd wyrwać. Ty byś nie chciał?
Michaels zmarszczył brwi.
- Nie wiem, czy zabiłbym z tego powodu. Czy mamy narzędzie zbrodni?
- Jasne, że tak. Ciągle tkwi w ciele - odpowiedział Jed. - Dobre oko, poruczniku 
- dodał 
ironicznie.
Brązowa, drewniana rączka noża sterczała z piersi zmarłego, tuż pod wyhaftowanym 
na 
kieszeni nazwiskiem. Warren patrzył na ciało pod takim kątem, że broń była 
częściowo 
niewidoczna.
- Pocałuj mnie gdzieś - mruknął pod nosem.
Warren wskazał na kamerę wideo, umieszczoną w górnym lewym rogu pokoju.
- Sprawdzałeś taśmę? - zapytał. - Może mamy to całe zajście na filmie.
- Sprawdziłem, ale nic nie mamy. Cały system jest uszkodzony.
- Jakże by inaczej. Skąd pochodzi nóż?
- Nie wiem.
- Jak długo nie żyje?
- Nie mogę stwierdzić z całą pewnością. Powiedziałbym, że około dwóch godzin.
Michaels ostro popatrzył na Hacknera.
- Dwie godziny?! Jezu, tak długo siedzieli z ciałem, zanim do nas zadzwonili?
- Podobno zadzwonili od razu. Zdaje się, że w nocy pracuje tylko jedna osoba. 
Harrisa 
znalazł jego zmiennik, który przyszedł o dziewiątej. Teraz jest dziewiąta 
czterdzieści.
- A skąd wzięli się tu ci wszyscy ludzie, jeśli zmiany są jednoosobowe? - 
Michaels nie 
mógł dojrzeć drugiego końca pokoju poprzez tłum.
- Wydaje mi się, że złe wieści szybko się roznoszą. Każdy chce być blisko akcji.
Michaels oparł pięści na biodrach i z niedowierzaniem potrząsnął głową.
- To znaczy, że dzieciak ma nad nami dwie godziny przewagi, tak?
Hackner wzruszył ramionami:
- Niecałkiem. Mamy ludzi, którzy szukają go już od około piętnastu minut.
Michaels ponownie spiorunował go wzrokiem.
- No dobrze, dobrze - ustąpił Hackner. - Ma dwie godziny przewagi. Ale 
zadzwoniliśmy po 
starego Petersa, by przyjechał tu z psami i jesteśmy w trakcie organizowania 
punktów kontroli 
drogowych w strategicznych miejscach. No wiesz, tak jak piszą w książce.
Michaels westchnął głęboko.
- No cóż, wydaje mi się, że na razie to musi wystarczyć. Do diabła, jeśli nie 
potrafimy 
wytropić dziecka, to znaczy, że mamy problemy. Ile on właściwie ma lat?
Rozdział 3
Dwunastoletni Nathan Bailey próbował wcisnąć swoje drobne ciało w wilgotną 
ziemię i 
krzaki i przysunąć się jeszcze bliżej ceglanego muru. Starał się z całych sił, 
nie potrafił jednak 
całkowicie zniknąć.
Pomimo dokuczliwego, nocnego gorąca i dusznej parności, nie mógł powstrzymać 
dreszczy. Tak jak dwa lata temu - wydawało się, że całe życie temu - gdy miał 
zapalenie ucha i 
wysoką gorączkę; tylko że teraz nie był chory. Tylko przestraszony.
Wysiłki, by wtopić się w otoczenie uprzytomniły mu jedynie, jak bardzo się z 
niego 
wyróżnia. Wszyscy na wolności nosili tej letniej nocy szorty i trykotowe 
koszulki, podczas gdy 
on pływał w nie dopasowanym, pomarańczowym kombinezonie, przyozdobionym na 
plecach 
czarnymi literami „ADN”. Litery powinny leżeć łukiem na łopatkach, ale w jego 
przypadku 
znajdowały się nieco powyżej pasa. Ten palant Ricky powiedział mu pierwszego 
dnia, że 
„średni” jest najmniejszym dostępnym rozmiarem.
Nathan nie miał pojęcia, gdzie się znajduje. Gdy tylko opuścił budynek ADN, po 
prostu 
zaczął biec tak szybko, jak pozwalały mu bose stopy. Z początku różne patyki i 
kamienie raniły 
go, ale gdy rozpoczęły się pokazy sztucznych ogni przestał odczuwać cokolwiek, 
prócz strachu. 
Biegł, nie wiedząc dokąd. Jedyna rzecz, którą wiedział na pewno, to to, że tam 
nie wróci już 
nigdy.
Z prawej strony rozległa się głośna eksplozja.
Ktoś do niego strzelał! Nathan drgnął gwałtownie i odruchowo zakrył dłonią usta, 
by 
powstrzymać się od krzyku. Instynkt nakazywał mu wyprysnąć z kryjówki, ale jakiś 
wewnętrzny 
głos powiedział, by pozostał bez ruchu.
Gdyby strzelali do ciebie, już byś nie żył - przekonywał sam siebie. Krew 
pulsowała mu w 
skroniach.
Wciskając lewy policzek głębiej w ziemię i zamykając prawe oko, Nathan mógł 
patrzeć pod 
gałęziami bukszpanu, który służył mu za osłonę przed światem. Nie było żadnych 
strzelców. To 
tylko pięcioro dzieci w jego wieku rzucało na ulicy petardy. Najwyższy z nich 
zapalił następną 
paczkę petard i upuścił niedbale na krawężnik, cofając się kilka kroków dla 
bezpieczeństwa. 
Nastąpiła kolejna, długa seria eksplozji, rozsiewających iskry i strzępki 
papieru, które latały 
chaotycznie w ciemnościach wzdłuż chodnika.
Pamięć Nathana odtwarzała scenę, w której razem z ojcem odpalali petardy przed 
frontem 
ich własnego domu. Widział ją wyraźnie i dokładna jak na filmie Panavision. 
Pamiętał ojca 
zapewniającego go: „Nie zamkną cię w więzieniu za rzucanie petard, synu”.
Nie, tylko za to, że dasz się pobić.
Umysł Nathana zalała fala myśli i obrazów. Życie było beznadziejne i 
niesprawiedliwe. To 
nie fair, że jego tata poszedł do nieba, zostawiając go w piekle - samego z 
wujkiem Markiem; że 
ludzie traktowali cię jak śmiecia, gdy zabrakło w pobliżu kogoś dorosłego, kto 
by ci pomógł; że 
wszystko, co powiedziałeś, traktowano jak kłamstwa tylko dlatego, że byłeś 
dzieckiem, a każde 
kłamstwo dorosłego stawało się prawdą tylko dlatego, że był dorosłym; że czasami 
musiałeś 
zabić...
Po raz pierwszy potworność tego, co zrobił, zwaliła się na niego z całą siłą. 
Miewał 
wcześniej kłopoty, ale nigdy takie jak teraz. Szukali go. Musiał uciekać, ale 
nie miał dokąd.
Znów zaczął się trząść, jego oddech stał się szybki i głośny. Zorientował się, 
że robi zbyt 
dużo hałasu, ale nie potrafił nad tym zapanować.
Nabrał w płuca bardzo dużo powietrza i powoli je wypuścił.
Uspokój się - rozkazał sobie bezgłośnie, ale jego oddech wciąż się rwał w rytm 
dreszczy, 
wstrząsających jego ciałem; hałasował jak parowóz. - Musisz się uspokoić! Znów 
spróbował 
oddychać powoli i tym razem poszło troszkę lepiej. Pomogła dopiero trzecia 
próba. Wiedział, że 
jeśli spanikuje, to zrobi coś głupiego, a jedyna szansa ratunku zależy od tego, 
czy będzie sprytny. 
Ale panika była tuż obok, zawsze o jedną myśl, o pojedynczy hałas czy o 
przypadkowe spotkanie 
dalej.
Potrzebował planu, a jeszcze bardziej snu. Nie pamiętał, by kiedykolwiek był tak 
zmęczony. Przyłapał się na odpływaniu w nicość tam, gdzie leżał; otrząsnął się, 
by odzyskać 
czujność. Nie - powiedział sobie - nie tutaj.
Potrzebował również lepszego schronienia i jakichś ciuchów. Potrzebował 
jedzenia. W 
każdym domu w zasięgu wzroku było to wszystko, ale przecież w żadnym tego nie 
dostanie tak 
jak i tej odrobiny życzliwości i normalności jakiej od dawna nie zaznał.
Zaraz, zaraz. To, że drzwi i okna zamknięto nie oznaczało, że nie można było się 
tam 
dostać. Zaczynał mu świtać pomysł.
Ociekający potem i rosą Nathan przycisnął brzuch do ziemi i podczołgał się 
wzdłuż 
wąskiego tunelu pomiędzy żywopłotem a ścianą domu, by uzyskać lepszy widok na 
ulicę. 
Gałązka uderzyła go w ucho i odłamała się, drapiąc głęboko. Ostry, gwałtowny ból 
wycisnął mu 
łzy z oczu. Otarł je brudną ręką. Zatrzymał się na chwilę, wystarczającą, by 
mruganiem strącić 
kolejne łzy z rzęs, i podpełznął jeszcze troszkę do przodu.
Obracając głowę mógł patrzeć wzdłuż ulicy. To było przyjemna dzielnica, nie taka 
jak jego. 
Eleganckie domy, wszystkie jasno oświetlone i z dobrze utrzymanymi trawnikami. W 
okolicy 
roiło się od ludzi. Rozmawiali na podwórkach. Grali w badmintona - w 
ciemnościach, na miłość 
boską! Nieco dalej na chodniku bawiły się dzieci - miały w rękach hubki z 
żarzącymi się 
końcami, udając że palą cygara. I samochody. Jezu, było mnóstwo samochodów, 
jeżdżących w 
górę i w dół ulicy. Nathan zgadywał, że są pełne ludzi wracających z pokazów 
sztucznych ogni.
Jednakże jedna z posesji odróżniała się od pozostałych. Działka po drugiej 
stronie ulicy nie 
była ani dobrze oświetlona, ani porządnie utrzymana. Trawa zbyt wybujała, a 
klomby nie zostały 
wypielęgnowane. Jedynie na werandzie paliło się światło. Około tuzina 
pozwijanych w rulony, 
nie przeczytanych gazet leżało porozrzucanych na podjeździe. Nathan doszedł do 
wniosku, że 
mieszkańcy wyjechali na wakacje.
To oznaczało, że dom jest pusty i że może w nim bezpiecznie zostać - 
przynajmniej na 
dzisiejszą noc.
Ale musiał przekroczyć otwartą przestrzeń i gdyby spróbował to zrobić teraz, na 
pewno by 
go złapali. Powiedział sobie, że potrafi być cierpliwy.
Usadowił się z powrotem w swoim tunelu by rozpocząć oczekiwanie, zmuszając się 
do 
myślenia o wszystkim z wyjątkiem spania.
Rozdział 4
Była dziesiąta czterdzieści; dziennikarze, którzy rozłożyli się przed frontem 
ADN, 
wrzaskliwie domagali się informacji. Grupa reporterów już zablokowała główne 
wejście, a nowi 
wciąż przybywali. Szczególnie agresywni byli ludzie z telewizji, wykrzykując 
pytania do 
każdego, kto nosił mundur. Jeśli chodzi o ostateczne terminy przygotowania 
programów, 
najmniej pobłażliwe okazały się wiadomości o jedenastej. Fakt, że nowiny można 
było przekazać 
natychmiast, stanowił jedyną atutową kartą telewizji, dającą jej przewagę nad 
gazetami i 
dziennikarze telewizyjni zrobiliby wszystko, by dać swym stacjom pierwszeństwo 
jakąś wielką 
historią. Michaels wiedział z doświadczenia, że oznacza to fabrykowanie 
szczegółów z plotek i 
przypuszczeń, jeśli dostępne fakty były zbyt skąpe. Czasami zdesperowane agencje 
informacyjne 
po prostu przytaczały plotki ogłaszane przez inne stacje. Był to wariacki sposób 
zarabiania na 
życie, ale Michaels respektował fakt, że reporterzy wykonywali swoją pracę. 
Zobowiązał się 
podać im potrzebne informacje, by mogli przeprowadzić transmisję na żywo - jeśli 
nie wcześniej.
Tabliczka z nazwiskiem na biurku, przy którym siedział Michaels głosiła: HAROLD 
P. 
JOHNSTONE, INSPEKTOR. Inspektor - dla Michaelsa nadzorca - serdecznie zaprosił 
policję do 
swojego biura i nalegał, by używali tego pomieszczenia jako kwatery głównej.
Jed Hackner siedział po drugiej stronie biurka, podsumowując dla swojego szefa 
ostatnie 
szczegóły. W najlepszym wypadku sprawę ciągle można było ocenić bardzo ogólnie.
Michaels po raz trzeci przejrzał dwie strony ręcznie spisanych szczegółowych 
notatek i 
nazwisk, by je zapamiętać.
- Tak więc chłopak jest złodziejem samochodów, prawda?
- Prawda.
- Oskarżenie o morderstwo najlepiej podnosi rangę sprawy - głośno myślał Warren. 
Odwrócił stronę:
- Czy Ricky Harris miał rodzinę?
- Nie w tym rejonie. Pochodzi z Missouri. Zawiadomiliśmy tamtejszy stanowy 
Departament 
Policji, by im dali znać.
- Aha. - Warren odwrócił plik kartek i zaczął od nowa:
- Nie ma wzmianki o psach - skomentował nie podnosząc wzroku. - Co się z nimi 
dzieje?
Niezręczne milczenie Jeda zaniepokoiło Michaelsa. Spojrzał na niego znad 
papierów:
- Jed?
Hackner zmienił położenie nóg i odchrząknął:
- Z psami jest problem. Upłynie jeszcze kilka godzin, zanim Peters będzie mógł 
tu z nimi 
dotrzeć. Wygląda na to, że wybrał się na święto do centrum miasta. Rozmawiałem z 
nim przez 
komórkę jakieś dwadzieścia minut temu. Utknął w beznadziejnym korku. Powiedział, 
że w 
normalny dzień mógłby tu dojechać w półtorej godziny. W tym ruchu - po prostu 
nie wie.
Szczęki Michaelsa zadrgały:
- A kiedy, do cholery, miałeś zamiar podzielić się ze mną tym smacznym kąskiem? 
Chyba 
nie chciałeś zaskoczyć mnie tą wiadomością przed kamerami?
- Nie ukrywałem jej przed tobą - powiedział z zakłopotaniem Jed. - Po prostu nie 
zdążyłem 
umieścić tego w podsumowaniu.
Michaels przetarł oczy dłonią, i opuścił ręce na biurko. Po chwili potrząsnął 
głową i 
zachichotał:
- Nienawidzę rozmawiać z tymi sępami. Czy nie wyjdziemy na bandę prostaków? Tak, 
panocku - przedrzeźniał akcent wsioków z południa. - Momy najlepszy, cholerny 
zespół psów w 
całem stanie. Gdy ich trza, to som na pieprzonych wakacjach w stolicy. - 
Podniósł głos: - Boże 
Wszechmogący, Jed, trop tego małego będzie wyczuwalny tylko przez jakiś czas! I 
zapowiadają 
na dzisiejszą noc deszcz. Jeśli będzie padać, możemy równie dobrze zastrzelić 
psy. Do diabła, 
jestem skłonny zastrzelić je tak czy owak.
Zakończywszy tyradę Michaels zagapił się na Hacknera.
- Co chcesz żebym zrobił, Warren? To nie są moje cholerne psy. Od lat naciskam 
na radę 
miejską, by ufundowała nam psią drużynę, ale nie chcą tego zrobić. Tak jest 
zawsze, gdy 
próbujesz uszczknąć parę groszy.
Michaels uśmiechnął się, złość mu przeszła.
- Wspaniała lekcja praw i obowiązków obywatelskich, sierżancie Hackner. Czy mogę 
cię 
zacytować przed kamerami?
- Jasne, czemu nie? To tylko moja kariera.
Michaels spojrzał na zegarek. Dziesiąta czterdzieści osiem. Przez opuszczone 
żaluzje noc 
przeświecała ekranami telewizorów, jakby było południe. Wstał:
- Chodź Jed - powiedział. - Czas nakarmić ptaszyny.
Rozdział 5
Dwadzieścia kilometrów od Brookfield, w najodleglejszym, południowo-zachodnim 
zakątku okręgu Braddock Mark Bailey siedział na zniszczonej kanapie, tuląc do 
siebie butelkę z 
ostatnimi trzema łykami podłej whisky. Jedyne światło padało z pieca i z 
telewizora. Miał 
wrażenie, że powinien zejść z widoku i pozostać w ciemnościach. Unikał okien. 
Nie chciał, aby 
go widziano, nie dzisiaj. Marzył o tylko o tym, żeby ta nieczysta sprawa z 
Nathanem została 
wreszcie zamknięta, tak by mógł się zająć swoim życiem.
Jeszcze czterdzieści pięć minut temu butelka w rękach Marka stanowiła pomnik i 
symbol 
jego zwycięstwa nad alkoholizmem. Kupił ją cztery lata temu na pamiątkę 
dwunastego miesiąca 
trzeźwości. Oczywiście już dawno wrócił do nałogu, ale aż do dziś nie mógł się 
zdobyć na jej 
otwarcie. Oznaczałoby to przyznanie się do porażki.
Ale tej nocy Mark Bailey popełnił straszny czyn. Może i nie był wykolejeńcem, 
ale na 
pewno nie miał dla siebie respektu. Już od trzech tygodni wiedział, że po 
dzisiejszej nocy 
szacunek do siebie samego stanie się wspomnieniem przeszłości.
I w końcu, do diabła, to była tylko flacha wódy, na rany Chrystusa. Cały ten 
durny 
symbolizm nie miał właściwie żadnego znaczenia.
Nie zważając jednak na wydarzenia nocy, Mark czuł, że nad sobą panuje - aż do 
czasu, gdy 
w telewizji pojawiła się twarz Harryego Caruthersa, zachęcającego do oglądania 
wiadomości o 
jedenastej.
- Morderstwo w areszcie dla nieletnich. Szczegóły o jedenastej.
Te osiem słów, wypowiedzianych w kilka sekund, było dla Marka potwierdzeniem, że 
to 
nareszcie koniec; że został obdarzony życiem po raz drugi, aczkolwiek za cenę 
duszy.
Dziwiło go, jak wielkie znaczenie mają ostatnio dla niego te wszystkie religijne 
bzdury. 
Słowa zakonni i księży z przeszłości żyły w jego umyśle - obrazy ognia, tortur i 
cierpienia.
Niewymowny ból na całą wieczność.
Ta właśnie myśl wysłała go na poszukiwanie swojego pomnika trzeźwości
Pierwszy toast wzniósł za kochanego zmarłego brata, Steve’a. Stary Stefek Pan 
Nieskazitelne Życie, Idealne Dziecko, Bardziej-Święty-Od-Cholernego-Boga, Wrzód-
Na-Tyłku 
Stefcio.
- Przykro, że tak się to skończyło braciszku, ale nie zostawiłeś mi pola do 
popisu.
Dla Marka zawsze najważniejsze było przetrwanie. Nawet gdy był dzieckiem, 
dorośli i 
rówieśnicy twierdzili, że jest życiowo mądry. To znaczy, umiał przetrwać. 
Rozprawiał się z 
każdą, najmniejszą przeciwnością, którą obdarzał go los, i ruszał na podbój 
kolejnego dnia. Na 
tym polegało życie: zostać powalonym, pozbierać się i znów się podnieść. Gdy 
opieka społeczna 
podrzuciła na jego próg pisklę Stevena, w pierwszej chwili potraktował to jako 
jeszcze jedną 
grudkę na kupie łajna, jakim było jego życie. Ale ostatecznie obrócił to 
zdarzenie na swoją 
korzyść. To tak, jak zamienić słomę w złoto.
Im dłużej żył, tym lepiej umiał wygrywać z losem. Tyle że coraz ciężej było za 
to płacić.
A jednak teraz, wyszła ta sprawa z Nathanem, a krew rozgrzał alkohol - Mark 
zdobył się na 
nieco filozoficzne podejście do życia. Przypuszczał, że pewnego dnia pójdzie do 
piekła - ale co z 
tego, do jasnej cholery.
Teraz nic już nie możesz w tej sprawie zrobić. Nie ma sensu rozpamiętywać 
przeszłości.
Gdy przez ekran przelatywała czołówka „Action News”, Mark wykończył resztki z 
butelki. 
Jeśli jego wyczucie czasu było dobre, padnie tuż po zakończeniu reportażu o 
Nathanie.
Jak zwykle pierwszy był Harry Caruthers z główną informacją dziennika:
- Przedstawiciele prawa są dzisiejszej nocy wstrząśnięci brutalnym zabójstwem 
pracownika 
aresztu dla nieletnich w Brookfield. Dwudziestoośmioletni wychowawca Richard W. 
Harris 
został znaleziony około dziewiątej wieczorem przez kolegę z pracy. O zbrodnię 
podejrzany jest 
dwunastoletni chłopiec, który zbiegł z ośrodka i w dalszym ciągu jest na 
wolności. John Ogilsvy 
jest teraz w Brookfield z najświeższymi wiadomościami. John, co wiemy o 
szczegółach tej 
sprawy?
Mark Bailey pomyślał w pierwszej chwili, że whisky rozmiękczyła mu mózg. To, co 
wydawało mu się, że usłyszał - było po prostu nie do pomyślenia. Potrząsnął 
głową, osunął się na 
podłogę i szybko przysunął się do telewizora, zmuszając się do skupienia na 
każdym słowie.
Ekran zmienił się, pokazując młodego Johna Ogilsvy, ubranego w gustowną koszulę 
i 
krawat. Oświetlona fasada aresztu dla nieletnich służyła mu jako tło.
- No cóż, Harry, w tej chwili informacje są ciągle jeszcze raczej 
fragmentaryczne, ale jak 
się pewnie domyślasz, policja i personel aresztu uwijają się jak w ukropie, aby 
poskładać 
elementy tej sprawy w całość. Gdzieś pomiędzy siódmą a ósmą trzydzieści jeden z 
pracowników, 
Richard Harris, został kilkakrotnie pchnięty nożem w czasie rutynowego obchodu 
placówki. 
Zwłoki pana Harrisa zostały odnalezione przez innego pracownika w celi, 
zajmowanej przez 
dwunastoletniego złodzieja samochodów Nathana Baileya z okręgu Braddock.
Urzędowa fotografia Nathana - z przodu i z profilu - pojawiła się w lewym rogu 
ekranu, 
podczas gdy reszta ukazywała uśmiechniętego Ricka Harrisa.
- Pewne jest tylko to, że Nathan Bailey uciekł, ale myślę, że można bez ryzyka 
założyć, że 
jest on głównym podejrzanym o to morderstwo. Radzimy okolicznym mieszkańcom, by 
dokładnie sprawdzili zamki dzisiejszej nocy...
To było nie-cholera-wiarygodne.
- Ty sukinsynu - wysyczał przez zaciśnięte zęby Mark. - TY CHOLERNY SUKINSYNU!
Rzucił opróżnionym pomnikiem trzeźwości w kineskop, pogrążając pokój w 
ciemnościach.
Jak to się mogło stać? Mark zatoczył się, marząc mgliście o spuszczeniu alkoholu 
z żył.
To było takie proste. Jak zastrzelenie ptaka w klatce. Jak Ricky mógł to tak 
strasznie 
spieprzyć?
Mark próbował dźwignąć się na czworaka, ale runął na bok jak powalony bawół i 
leżał tak, 
ciężko dysząc i klnąc niezrozumiale pod nosem.
- Powinieneś pozwolić mu to zrobić, Nathanie - zajęczał. - Tak jest gorzej dla 
nas obu...
Jego myśli się zmąciły.
- Następny facet, którego wyślą nie będzie taki szybki.
Ostatnią logiczną refleksją przed zapadnięciem w pijackie odrętwienie było 
zmartwienie, że 
tym razem Mark Bailey może nie wyjść z tego cało.
Rozdział 6
Nathan ocknął się przestraszony, gdy silny blask obmył mu twarz. Przez dłuższą 
chwilę 
zdezorientowany, nie potrafił poskładać w całość jasnych świateł, wilgoci, 
zapachu kurzu i tego 
strachu. Reflektory oślepiały go w miarę zbliżania się samochodu, który 
zatrzymał się na 
podjeździe naprzeciwko. Następnie dobiegł go charakterystyczny, dudniący odgłos 
otwieranych 
drzwi garażowych, po czym światła znikły we wnętrzu.
Zaledwie metr od Nathana, tuż za cienką dyktą z winylową okładziną, otwarły się 
i 
zamknęły drzwi samochodu. Nieprzerwanie toczyła się rozmowa:
- Patrz, Chris - powiedział kobiecy głos - czyż to nie słodkie? Suzie tak 
głęboko śpi. Czy 
mógłbyś ją potrzymać, gdy będę otwierać drzwi?
Męski głos odpowiedział pojedynczą sylabą. Odgłosy kroków; drugie drzwi auta 
otworzyły 
się i zamknęły. Mężczyzna podśpiewywał miękko:
- Cichutko, kochanie, śpij. Tatuś zaniesie cię prosto do łóżeczka. Cichutko...
Garażowe drzwi znów zadudniły.
W tym czasie Nathan leżał w całkowitym bezruchu, podświadomie oczekując, że ktoś 
wyrwie go za kołnierz z ukrycia.
W miarę upływu sekund, a potem minut, pozwolił sobie na odprężenie. Gdyby go 
zauważyli, na pewno już by coś zrobili. Przeklinał siebie za przyśnięcie.
Trzy minuty później światło na automacie do otwierania garażowych drzwi zgasło, 
ponownie pogrążając jego kryjówkę w ciemnościach. Ulica wyglądała teraz całkiem 
inaczej. 
Większość domów była ciemna. Nikt się nie kręcił po okolicy. Osiedle pogrążone 
było we śnie. 
Nadeszła pora na wykonanie jego planu.
Używając jedynie łokci, Nathan wyślizgnął się zza bukszpanu i wpełzł w trawę. 
Wydostawszy się z zarośniętego tunelu, podkurczył nogi, co natychmiast 
przypomniało mu o 
obrażeniach, jakie odniósł w lesie. Stopy bardzo go bolały, ale chłodna wilgoć 
trawy działała 
kojąco.
Miał teraz nieograniczony widok na ulicę. Skulony jak kot, rozglądał się w koło 
i oceniał, 
co musi zrobić. Przestrzeń dzieląca go od cienia domu po drugiej stronie ulicy, 
wyglądała jak 
dystans sprintu, który musiał przebiec w szkole. Pięćdziesiąt metrów. Ostatnio 
gdy mierzył czas, 
przebiegł tą odległość w 7,8 sekundy - najszybciej w klasie. To tyle, co nic.
Przykucnięty, odliczał w myślach. Na miejsca... gotów... START!
Frontowe podwórze pokonał pięcioma szybkimi krokami, ulicę osiągnął szóstym, a 
dobrze 
zamaskowany kamień - ósmym. Potknął się i przewrócił na twarz w trawę po drugiej 
stronie 
ulicy.
Poza bólem w prawej nodze i otartą skórą, był cały. Ale, Jezu, ile przy tym 
narobił hałasu!
W tym momencie eksplozja światła dobiegła z domu, który dopiero co opuścił, a 
unoszące 
się drzwi do garażu jeszcze raz zadudniły. W miarę jak się podnosiły, odsłaniały 
stopy, nogi i 
wreszcie całą sylwetkę mężczyzny.
Chłopiec o mało nie wpadł w panikę. Był całkowicie odsłonięty, lekko licząc - 
sześć 
metrów od najbliższego cienia. Nie mając właściwie wyboru, skulił się i zastygł 
bez ruchu. 
Zwykle najciemniej jest pod latarnią - powiedział mu kiedyś ojciec.
Nathan nie spuszczał oczu z mężczyzny, który wytoczył przed dom pojemnik ze 
śmieciami, 
a następnie postawił przy krawężnik pudło pełne gazet. Facet ani razu nawet nie 
spojrzał na drugą 
stronę ulicy. Gdy tylko znikł we wnętrzu garażu, a drzwi znów zaczęły się 
opuszczać, Nathan 
rzucił się w cień budynku, który - miał nadzieję - będzie jego domem na tę noc
Dzięki lekcjom MacGyvera, włamanie do domu zajęło Nathanowi dziesięć sekund. 
Wybrał 
oszklone drzwi na parterze z tyłu budynku. Łokciem wybił małą szybkę koło zamka 
i skrzywił się 
w oczekiwaniu na ból, który się nie pojawił. Nawet nie narobił hałasu - dzięki 
puszystemu 
dywanowi po drugiej stronie drzwi. Nathan sięgnął przez otwór, odsunął rygiel i 
nacisnął klamkę.
Otworzył drzwi do zaciemnionej bawialni, zdominowanej przez sięgający od podłogi 
do 
sufitu kamienny kominek po prawej stronie i wielki zestaw sprzętu audio-
wizualnego po lewej. 
Pośrodku czaiły się cienie rozmaitych mebli. Nathan delikatnie zamknął 
francuskie drzwi. I 
zaryglował je.
Mimo że jego oczy przywykły do ciemności, poruszał się ostrożnie, szaleńczo 
przerażony 
możliwością walnięcia gołym paluchem w jakąś niewidoczną przeszkodę.
To miejsce jest olbrzymie.
Kuchnia z z wielkim stołem, dalej salon, jadalnia i biblioteka - to wszystko na 
parterze.
Taki pałac powinien mieć instalację alarmową - ta myśl o mały włos wywołałaby w 
nim 
panikę, gdyby w porę nie zdał sobie sprawy z faktu, że przebywał w środku 
wystarczająco długo, 
by go już uruchomić. Tak czy inaczej - był wewnątrz, więc dziś nie ma się czym 
przejmować. 
Jednak warto było pamiętać o tym na przyszłość.
Pierwszym celem Nathana była lodówka. Umierał z głodu. Musiał mocno szarpnąć, by 
otworzyć drzwi, ale i tak wysiłek okazał się daremny. Półki były puste. Żadnej 
pizzy ani resztek, 
nawet kartonu z mlekiem. Z półeczki w drzwiach wyjął słoik pikli.
I wtedy zamarł bez ruchu. W przyćmionym świetle lodówki, po raz pierwszy 
przyjrzał się 
swoim rękom. Były brudne, pokryte błotem i poplamione trawą. I krwią. Dużo, dużo 
krwi. Krwi 
Ricka.
W jednej sekundzie głód znikł, zastąpiony koniecznością natychmiastowego udania 
się do 
łazienki. Nie tracąc ani chwili, znalazł jedną w głównym holu, po przeciwnej 
stronie schodów. W 
ciemnościach dopadły go gwałtowne torsje.
Skończywszy, Nathan zamknął drzwi i pstryknął wyłącznikiem w ścianie. Łazienka 
nie 
miała okien, mógł więc bezpiecznie zapalić światło. Widok w lustrze naprzeciw 
wystraszył go. 
Ten chłopiec wyglądał, jakby miał sześćdziesiąt lat. Jego oczy były ciemnymi 
dziurami, jasne 
włosy były brązowe od brudu, zmatowiałe i sterczały na we wszystkie strony. 
Wyglądał krucho w 
opadającym drelichu - ramiona ubrania zwisały do połowy łokci. No i krew. Był 
nią 
przesiąknięty. Gdy się ruszał, małe drobinki skrzepniętej krwi łuszczyły się i 
jak pył osypywały 
na podłogę.
Obydwoma rękami pociągnął za klapy kombinezonu, wyrywając suwak. Niczego w 
świecie 
tak nie pragnął, jak wydostania się z tej odzieży. Ruszał się szybko i 
niezgrabnie, jakby więzienny 
uniform oblazły pająki. Gdy już oswobodził ramiona, opuścił górną część na 
podłogę i szybko 
wysunął nogi ze spodni.
Krew była również na bieliźnie; zerwał ją z siebie i rzucił na stertę. Wpatrując 
się w 
bałagan na podłodze jakby to był jakiś potwór - wycofał się w kąt koło wanny. 
Skulony, 
przykucnął na podłodze, zastanawiając się, jak przejdzie koło stosu ubrania, nie 
dotykając go.
Ciągle jeszcze się jej nie pozbył! Krew Ricka przesiąkła przez odzież i 
poplamiła skórę. 
Jego skórę.
Zerwał się na równe nogi. Jedną ręką gwałtownie odsunął zasłonkę do prysznica, a 
drugą 
obrócił regulator temperatury do oporu. Wpadł do środka i zaciągnął zasłonę 
nawet nie czekając 
aż popłynie ciepła woda.
Z początku lodowata kaskada zaparła mu dech w piersiach, przywracając jasność 
umysłu. 
Nathan stał bez ruchu, gdy woda bębniła po twarzy, przechodząc z zimnej w 
gorącą. Do 
regulatora temperatury sięgnął dopiero, gdy poczuł, że może się poparzyć. 
Znalazł kostkę mydła i 
powoli, z rozmysłem zaczął zmywać z siebie koszmar. Z zamkniętymi oczami upajał 
się prostą 
przyjemnością stania pod strumieniem gorącej wody - przywilejem, którego tak 
długo był 
pozbawiony. Ale ciemność z powrotem sprowadziła demony.
Pod powiekami czaił się wizerunek Ricka Harrisa Nathana. Jeszcze raz, od nowa 
patrzył, 
jak ten człowiek umiera. Widział swoje ręce, zakrywające dziurę w brzuchu Ricka, 
gdy 
desperacko próbował powstrzymać fontanny jasnej krwi, ale ona przepływała mu 
między 
palcami. Pamięć Nathana odtworzyła straszliwe dźwięki, które wydawał Ricky; 
wstrętne 
bulgotanie, odgłosy dławienia, gdy bezskutecznie próbował zaczerpnąć powietrza. 
Zobaczył oczy 
Ricka, złe i przerażone. Poczuł jego krwawą dłoń na swoim gardle...
Obrazy znikły, gdy chłopiec otworzył oczy. Podczas gdy woda i wszelkie plugastwo 
spływały z jego ciała i wirując znikały w odpływie - poruszał palcami nóg w 
mydlanej pianie i 
próbował się uśmiechnąć. Uśmiech czyni najsmutniejszego człowieka troszkę 
szczęśliwszym, 
zwykł mawiać ojciec - ale czyż kiedykolwiek odczuwał aż tak wielki smutek?
- O Boże, tak bardzo za tobą tęsknię - powiedział głośno Nathan, ale jego głos 
był szeptem. 
Podniósł twarz w stronę sufitu:
- Jestem w wielkich opałach, tatusiu. Proszę, pomóż mi. Musisz mi pomóc.
Emocje, które tak długo powstrzymywał, wreszcie wyrwały się spod kontroli. 
Zaczął 
płakać, najpierw po cichu, a potem - opuszczając głowę na piersi i zakrywając 
oczy dłońmi - 
żałośnie zaszlochał.
Na zewnątrz lał rzęsisty, letni deszcz, dostarczając pożywienia ziemi, 
wypełniając po brzegi 
koryta strumyków i na zawsze zmywając ślady wystraszonego dwunastoletniego 
chłopca.
Rozdział 7
- Powiedz mi, co wiemy, Jed - zaproponował Michaels, odchylając się w 
skrzypiącym, 
plastikowym fotelu. Był znów poranek, dzień po Czwartym Lipca, i Michaels miał 
na sobie lekki 
garnitur khaki z nieskazitelnie wykrochmaloną koszulą i żółtym krawatem w drobne 
czerwone 
grochy. Głośno nigdy by tego nie przyznał, ale nie ulegało wątpliwości, że 
dbałość Hacknera o 
strój wpłynęła na sposób ubierania się całego departamentu.
Kartkując swój nieodłączny notes, Jed odfajkowywał kolejno klęski ostatnich 
dwunastu 
godzin:
- Poszukiwania i blokady dróg ostatniej nocy zupełnie nic nie dały i spowodowały 
kompletny chaos w godzinach porannego szczytu. Nocny deszcz zatarł wszelkie 
tropy, które 
mogłyby podjąć psy. Doktor Cooper jest na wakacjach, więc w biurze patologa 
powiedziano mi, 
że do autopsji Ricka zabiorą się najwcześniej jutro po popołudniu.
- A przy okazji - zawiadomił Hackner, podnosząc wzrok znad swojego notatnika - 
liczba 
ran kłutych wzrosła dziś rano do co najmniej sześciu. Najwidoczniej wczoraj 
którąś pominąłem.
Michaels powstrzymał się od ironicznych komentarzy, jako że wczoraj sam 
przegapił 
obecność narzędzia, którym popełniono zbrodnię.
Hackner kontynuował:
- Nasz szanowny prokurator okręgowy, czcigodny J. Daniel Petrelli dziś rano 
spowodował 
zwyżkę cen na rynku szminek do telewizyjnego makijażu, udzielając wywiadów we 
wszystkich 
lokalnych programach. Wieść niesie, że „Dzień Dobry, Ameryko” zaprosiło go na 
jutro rano.
- O Chryste - jęknął Michaels. Ponieważ dotarł do łóżka nieco po trzeciej w 
nocy, 
zdecydował się przespać poranne wiadomości. - I cóż to pan Hollywood miał do 
powiedzenia 
mieszkańcom naszej prześwietnej społeczności?
- Te same bzdury, co zwykle. Zamierza oskarżać małego Baileya jak dorosłego i 
wrzucić go 
do więzienia na resztę życia. Przyciśnięty przez dziennikarza powiedział, że nie 
wyklucza kary 
śmierci.
Michaels się roześmiał:
- Tak, na pewno. Znajdzie sędziego, który usmaży dwunastolatka na krześle.
- Nie powiedział, że ma taki zamiar - sumiennie poprawił Hackner, - ale, że tego 
nie 
wyklucza.
- No cóż, pewnie, że nie mógł tak powiedzieć. Nie miał jeszcze szansy stanąć do 
wyborów.
Michaels nie próbował ukryć swej pogardy dla Petrellego. Zazwyczaj, ambitni 
prokuratorzy 
udawali, że zaprzeczają, jakoby mieli jakieś polityczne ambicje; Petrelli przez 
ostatnie pięć lat 
uświadamiał wyborców, że chce zostać następnym senatorem Stanów Zjednoczonych, 
reprezentującym Federację Wirginii.
Zajmował się osobiście jedynie sprawami, które spełniały jednocześnie dwa 
kryteria: były 
bardzo nagłośnione i stuprocentowo wygrane. Tylko jeśli miał trzech naocznych 
świadków i 
taśmę wideo z zapisem przestępstwa, publiczność mogła ujrzeć J. Daniela 
Petrellego w sali 
sądowej. Chyba że, oczywiście, można było przypisać sobie zaszczyty za ciężką 
pracę w 
wygraniu jakiejś trudnej sprawy przez któregoś z zastępców. Michaels mógł sobie 
jedynie 
wyobrazić, co dziś rano Petrelli miał do powiedzenia. Głównym tematem jego 
wyborczej retoryki 
był upadek moralności wśród młodych ludzi. Wybory za jedyne cztery miesiące i 
Petrelli nie 
mógł sobie wymarzyć lepszej okazji, do wygłoszenia pompatycznych sloganów.
- Przypuszczam, że był w dobrej formie i zrobił z nas, niekompetentnych szpicli, 
kozły 
ofiarne na wypadek, gdy coś pójdzie źle?
- Oczywiście.
- Oczywiście. Przysięgam na Boga, Jed, że jeśli jedna z moich córek wyrośnie na 
idiotkę, 
zmuszę ją, by została politykiem.
Hackner uśmiechnął się:
- Zgaduję, że twój ojciec miał inną strategię.
Michaelsa spiorunował go wzrokiem:
- Bardzo ci się spieszy, posterunkowy, och!, sierżancie Hackner. Coś jeszcze?
- Nic dobrego. Wszystkie patrole szukają dzieciaka; mamy lepsze zdjęcie, 
przekopiowane z 
rocznika piątej klasy. - Podał egzemplarz Michaelsowi.
- Nie wygląda za bardzo na mordercę, no nie? - skomentował Michaels.
- Dobrzy nigdy nie wyglądają.
Chłopiec na zdjęciu wyglądał, jak z opakowania płatków śniadaniowych. Uśmiechał 
się, 
błyskając niebieskimi oczami i iskrząc bielą zębów do aparatu - jasnowłosy i 
wysportowany 
sprawiał wrażenie, jakby nie miał najmniejszego w świecie zmartwienia. Kontrast 
z oficjalnym 
zdjęciem, przyczepionym do okładki jego akt był ogromny.
Michaels westchnął.
- Nie, przypuszczam, że nie. Przy okazji, kto udostępnił mediom zdjęcie 
chłopaka?
- Zgadnij.
- Petrelli?
- Nie mogę tego udowodnić, ale któżby inny? Rozmawiałem o tym dziś rano z jednym 
z 
jego faworytów, który przeszedł do głębokiej defensywy, bełkocząc, że prawo 
zezwala na 
publikację podobizny nieletniego zbiega, jeśli spełnione są pewne kryteria. 
Szczerze mówiąc, 
straciłem zainteresowanie w połowie odpowiedzi. Jednak nie powiedział „nie”.
Warren pokiwał głową i oddał fotografię Jedowi.
- Dobra, do diabła z tym. Są w końcu prawnikami. Wojsko zebrane?
- Ano. Gotowe, czeka na przegląd.
Michaels i Hackner wstali i przeszli przez pokój detektywów do małej sali 
konferencyjnej, 
w której zebrali się szefowie pozostałych trzech wydziałów. Michaels wmaszerował 
do pokoju i 
od razu przeszedł do rzeczy:
- Dziękuję, że panowie tak szybko przyszli. Już wiecie, że ostatniej nocy w ADN 
miało 
miejsce morderstwo i że podejrzewany zabójca znajduje się na wolności. Mordercą 
jest 
dwunastoletni chłopiec.
Podczas przemowy Michaelsa Hackner rozdał kopie zdjęcia z rocznika.
- Prasa już zaczyna naśmiewać się z tej historii - kontynuował Michaels - 
utrzymując 
sprawozdania w duchu historii o Dawidzie i Goliacie: MAŁY CHŁOPIEC PRZECHYTRZYŁ 
SIŁY POLICYJNE, znacie t. Chcę wszystkim razem i każdemu z osobna powiedzieć, że 
musimy 
tą sprawę dzisiaj zakończyć, a Nathana Baileya ponownie zamknąć w więzieniu. Jak 
dotąd, nasze 
poszukiwania i blokada dróg nic nie dały. Po naszym spotkaniu sierżant Hackner 
zajmie się 
zaangażowaniem w to wszystko policji stanowej, ale osobiście wolałbym rozwiązać 
problem, 
póki jest to ciągle sprawa lokalna. Mówiąc otwarcie, nie potrzebuję tego całego 
gówna, które 
zleci na nas, jeśli damy się pokonać przez dzieciaka. Czy jasno określiłem swoje 
stanowisko?
Głowy wokół stołu konferencyjnego przytaknęły.
- Dobrze, zdopingujcie więc odpowiednio swoich ludzi na ulicy. Muszą go złapać.
Na tym spotkanie się zakończyło.
W trakcie pokonywania dwudziestu kroków, dzielących go od drzwi, Michaels 
usłyszał 
komentarz szefa jednego z wydziałów:
- Na pewno jest ładniutkim dzieckiem.
Michaels stanął jak wryty i obrócił twarz w kierunku mówiącego. Słynne 
piorunujące 
spojrzenie doskonale działało:
- Przypomnę ci, Bob, że ostatniej nocy to ładniutkie dziecko zamordowało twojego 
kolegę 
po fachu. Jeśli będziesz dobrze wykonywał swoją robotę, nie będzie miał okazji 
zrobić tego 
ponownie.
Rozdział 8
Nathan obudził się nagi pod puszystym szalem, na środku królewskiego łoża. 
Słońce, 
świecące przez rozsunięte story padało pod najodpowiedniejszym kątem, by porazić 
jego oczy i 
go zbudzić. Ostatnim razem, gdy spoglądał na cyfrowy zegar stojący obok na 
nocnym stoliku, 
pokazywał on drugą czterdzieści trzy. Teraz była dziewiąta czterdzieści osiem. 
Poirytowany tym, 
że jego odpoczynek został przerwany, stęknął i odwrócił się od atakujących 
promieni słońca, 
chowając głowę między poduszki.
Chwilę później pokój wypełnił się głosem discjockeya, ryczącego z radio-zegara. 
Potem 
jakaś paplanina, którą Nathan próbował zignorować, próbując odzyskać spokój snu. 
Treść 
konwersacji umykała i powracała do jego świadomości; coś o ochronie zdrowia i 
podatkach. 
Cokolwiek to było, wzbudzało wiele emocji, bo ludzie na siebie krzyczeli. 
Wreszcie Nathan miał 
tego dość i na oślep klepał radio, aż hałas umilkł.
W cichym pokoju znów włożył głowę między poduszki i oczekiwał na powrót drzemki. 
Ale 
było już za późno. Magia snu przeminęła. Był rozbudzony, a jego umysł zaczął się 
już wypełniać 
myślami o tym, czego potrzebował, by zaplanować ucieczkę.
Trochę trudno, gdy się nawet nie wie, gdzie pójść.
Jakąkolwiek decyzję podejmie, będzie musiał bardzo dokładnie ją przemyśleć. 
Nerwowe 
rozdygotanie znów pojawiło się w okolicach żołądka. Obrazy Ricka czaiły się tuż 
za 
zamkniętymi drzwiami umysłu. Jeśli nie będzie ostrożny, będzie musiał znów na 
nie patrzeć.
Odepchnął myśli od siebie. Było dużo czasu na planowanie, powiedział sobie - i 
Bóg wie 
jak wiele czasu, by się martwić. Zabierze się za to wszystko później. Zegar 
wskazywał dziesiątą; 
w kablówce musiały być teraz jakieś dobre kreskówki. Ostatniej nocy, a właściwie 
dzisiejszego 
ranka, pierwszą rzeczą, którą zauważył w ciemnościach głównej sypialni, był 
ogromny telewizor 
stojący w kącie, naprzeciw olbrzymiego łoża.
Nathan znalazł pilota na nocnym stoliku i nacisnął przycisk WŁĄCZ. Wielki ekran 
ożył z 
zaskakującą szybkością.
Kanał nastrojony był na stację informacyjną, a dźwięk całkiem ściszony. Nathan 
popatrzył 
na trzymane w ręku urządzenie, chcąc nauczyć się nim posługiwać, a kiedy 
podniósł wzrok - 
powitało go jego własne zdjęcie wielkości stołu, ponuro patrzące z ekranu. To 
zdjęcie, zrobiono 
mu, gdy pierwszy raz był aresztowany. Wdusił przycisk GŁOŚNIEJ i przytrzymał go 
tylko tyle, 
by głos stał się ledwo słyszalny:
- ... na wolności. Policja nie chce spekulować na temat motywu morderstwa, ale 
źródła 
zbliżone do Biura Prokuratora Okręgu Braddock ujawniły, że wiek zbiega będzie 
miał niewielki 
wpływ na sposób, w jaki sprawa będzie prowadzona.
Na ekranie ukazał się starszy mężczyzna w garniturze, stojący przed frontem 
budynku 
ADN. Nathanowi nie podobały się oczy mężczyzny. Miały taki sam nieczuły wyraz, 
jak u całej 
tej hołoty, z którą miał do czynienia w wymiarze sprawiedliwości dla nieletnich. 
Elektronicznie 
wyświetlony napis identyfikował go jako J. Daniela Petrellego, pełnomocnika 
stanu.
- Nie przesadzamy, mówiąc o powadze przestępstwa - powiedział Petrelli, patrząc 
wprost w 
kamerę. - Sądzimy, że Nathan Bailey zabił pana Harrisa i będziemy go ścigać i 
sądzić z całą 
energią, stosowną do przestępstwa, o które jest oskarżony.
- Co się z nim stanie, jeśli zostanie złapany? - zadał pytanie ktoś spoza 
kamery. - Czy 
zamknie go pan z powrotem w areszcie dla nieletnich?
Petrelli nie zrobił nawet pauzy, by zastanowić się przed udzieleniem odpowiedzi:
- Gdy go złapiemy, a mam wszelkie dane, by sądzić, że nastąpi to jeszcze dziś, 
zamierzam 
sądzić tego młodego człowieka jak dorosłego. Jeśli potrafił popełnić dorosłą 
zbrodnię, może za 
nią zapłacić dorosłą cenę.
- Ale chyba nie sugeruje pan kary śmierci? - zapytał głos zza kamery.
Petrelli zimno zachichotał i rozłożył ręce przy twarzy.
- Nie uprzedzajmy wypadków. Najpierw wsadźmy pana Baileya z powrotem za kratki. 
Jego 
ostatecznym losem zajmiemy się w trakcie przygotowań do procesu.
- Kara śmierci - Nathan głośno wciągnął powietrze. - O rany, to oznacza krzesło 
elektryczne.
Był przerażony tym, co oglądał. Nigdy przedtem nie słyszał swego nazwiska w 
telewizji i 
oczywiście nigdy nie widział tam swojej fotografii. (Chciałby, żeby znaleźli 
takie, na którym 
wyglądałby mniej fatalnie). Jeszcze jeden debiut - nigdy przedtem nie nazwano go 
mordercą.
- No, tym razem naprawdę nasrałeś do wazy na poncz, chłopie. - Zbeształ samego 
siebie, 
podkradając zwrot często używany przez ojca.
Na ekran powrócił prezenter za biurkiem.
- John Ogilsvy podąża dla nas tropem policyjnego śledztwa od chwili, gdy ta 
sprawa wyszła 
na jaw. John, czy policja jest już bliska odnalezienia Nathana Baileya?
- No cóż, Peter - powiedział John Ogilsvy - przez cały ranek policja hrabstwa 
Braddock 
dużo mówi o wysiłkach wkładanych w odnalezienie chłopca, ale nie wspomina o 
rezultatach tych 
wysiłków.
Obraz znów się zmienił, by ukazać zmęczonego mężczyznę w czerwono-niebieskiej 
koszuli, stojącego za baterią mikrofonów. Elektroniczny napis zidentyfikował go 
jako porucznika 
Warrena Michaelsa z Departamentu Policji Hrabstwa Braddock.
Jedyny głos, towarzyszący obrazowi, pochodził w dalszym ciągu od Johna Ogilsvy.
- Detektyw porucznik Warren Michaels przemówił do dziennikarzy wczoraj późno w 
nocy i 
dziś wcześnie rano, przekazując wiadomości, które muszą być bardzo kłopotliwe 
dla policji. 
Zgodnie z tym, co mówił Michaels, poszukiwania zbiega mogły być opóźnione o dwie 
godziny, a 
kiedy wreszcie się rozpoczęły, przeciwko policji sprzysięgło się kilka 
czynników: od opóźnień 
związanych z korkami na ulicach, do gwałtownej ulewy ostatniej nocy, która 
sprawiła, że psy, 
używane normalnie do tropienia zbiegów, okazały się bezużyteczne.
- Nim ta sprawa zostanie ostatecznie zamknięta, może okazać się, że ktoś będzie 
musiał 
odpowiedzieć na kilka bardzo trudnych pytań, dotyczących jej prowadzenia. Wybory 
są tuż-tuż i 
wydaje się, że tym kimś może być J. Daniel Petrelli, a ludzie zadający pytania 
mogą być 
wyborcami. Na żywo z aresztu dla nieletnich w Brookfield mówił John Ogilsvy z 
„Action News”.
Prezenter przeszedł do informacji o kubańskich uchodźcach, przybywających na 
Florydę, 
więc Nathan wcisnął guzik ŚCISZ, odbierając dziennikarzowi głos. Zdawał sobie 
sprawę, że te 
wiadomości powinny go przerazić - i trochę przeraziły - ale odczuwał głównie 
dumę. Przebywał 
na wolności już ponad dwanaście godzin, a oni ciągle nie wiedzieli, gdzie jest.
To oznaczało, że ma trochę czasu, by pomyśleć.
Kreskówki stały się teraz zupełnie nieważne. Nathan musiał znaleźć ubranie, 
żywność i 
jakiś sposób, by utrzymać przewagę nad policjantami. Po raz pierwszy zaczął 
wierzyć, że może 
ich przechytrzyć. Problem z dorosłymi polegał na tym, że zawsze myśleli jak 
dorośli. To 
naprawdę było zabawne. Dzieci nigdy nie były dorosłe, a dokładnie wiedziały, co 
starsi myślą, 
podczas gdy dorośli całe lata byli dziećmi, ale nigdy nie doszli do tego, co 
zrobić, by myśleć tak, 
jak dzieci. Nathan słyszał bardzo wielu dorosłych narzekających, że nie 
rozumieją, co dzieje się 
w głowach ich własnych dzieci. A to takie proste. Starały się wkurzyć swoich 
rodziców.
Nathan zastanawiał się, czy w tym domu mieszkało jakieś dziecko, a zwłaszcza 
dziecko 
jego wzrostu. Myśli o pościgu i karze śmierci łatwo dawały się zepchnąć na bok. 
Ale 
perspektywa, że złapią nago była zbyt straszna, by nawet o niej myśleć.
Hol na piętrze zbudowany był w kształcie wielkiego półkola. Drzwi sypialni, 
zrobione z 
ciężkiego drewna i barwione na mahoń, były pozamykane. Środkowa część holu była 
wystarczająco duża, by pomieścić spore przyjęcie. Po prawej stronie znajdowały 
się zakręcające 
łukiem schody, zdominowane przez czteropoziomowe, złote żyrandole z milionami 
szklanych 
dyndających ozdóbek. Widział raz podobne w holu hotelu, ale nigdy w domu.
Dywan w holu był tak samo puszysty jak w głównej sypialni i nie wykazywał śladów 
zużycia. Ci ludzie nigdy nie chodzą w butach - pomyślał Nathan. Poczuł nagle 
zakłopotanie i 
zakrył swoje intymne szczegóły dłonią. Czyż nie byłby to interesujący film dla 
telewizji?
Pierwsze drzwi na lewo od głównej sypialni prowadziły do pokoju małej 
dziewczynki; cały 
w różowych barwach, półka za półką zasłany był przyborami lalki Barbie.
No dobra, przyznał po cichu Nathan, była co najmniej jedna rzecz gorsza od 
złapania nago, 
dać się złapać w dziewczyńskim ubraniu. Poszedł dalej.
To, czego szukał znalazł za trzecimi drzwiami. Wnętrze było mniejsze niż dwa 
poprzednie, 
wskazując na pozycję mieszkańca w rodzinie. Ściany pokryte były plakatami: 
Michaela Jordana 
w stroju Byków Navy Blue Angels, lecących w ciasnej formacji i wypluwających 
czerwony, biały 
i niebieski dym; oraz dwóch wersji żółwi Ninja: rysunkowej i prawdziwej. Nim 
zaczął mieszkać 
z wujkiem Markiem, Nathan miał rysunkowy plakat na ścianie swojej własnej 
sypialni. Gdy tak 
stał, smutne wspomnienia znów próbowały wślizgnąć się do jego umysłu, ale 
zepchnął je. Głośno 
roześmiał się na widok wypchanego Garfielda, powieszonego na doskonałej pętli ze 
sznura od 
żaluzji.
Uspokojony tym, że mieszkańcem pokoju na pewno był chłopiec mniej więcej w jego 
wieku, Nathan zaczął przetrząsać ciężką, sosnową komodę, wybierając bieliznę, 
skarpetki, 
koszulkę z emblematem Chicago Bulls i parę dżinsowych szortów. Wszystko było ze 
dwa 
rozmiary za duże, ale i tak leżało lepiej niż ten małpi garnitur z A.D.N. i 
doskonale okrywało to 
wszystko, co powinno być okryte. Jedynym problemem były szorty, rozmiaru 
„Nathan-i-pół”.
- Ten dzieciak powinien przejść na dietę - wymamrotał. - Zobaczmy, czy Grubcio 
ma 
pasek.
Pierwszy pas był ciągle za luźny, nawet na najdalszej dziurce. Mały Nathan 
Bezpupowiec. 
Mój syn o pośladkach jak żyletki. Wreszcie, na samym końcu górnej szuflady 
znalazł zielony pas 
skautów, który można było regulować. Gdy mocno zacisnął go w talii, spodenki 
prawie pasowały, 
choć materiał zmarszczył się w kilku miejscach. Wypuści koszulkę na wierzch i 
nikt nie 
zauważy.
Po buty Nathan wszedł do garderoby - dużego pomieszczenia, z jedną ścianą całą 
zabudowaną szafeczkami. Były wypchane koszulami, spodniami, swetrami, pościelą. 
No i 
butami; wszelkimi rodzajami i rozmiarami butów. Pantofle domowe, buty 
piłkarskie, buty do 
baseballa i tenisa. Nathan skoncentrował się na kolekcji tenisówek. Sądząc z ich 
numeracji i 
kondycji, ten dzieciak musiał przechowywać każdą parę, jaką kiedykolwiek 
posiadał. Oczywiście 
te nowsze były dla Nathana za duże.
Grubcio ma też duże stopy.
Nie minęło dużo czasu i Nathan miał w rękach parę starych reeboków, w 
odpowiednim 
rozmiarze, które wyglądały, jakby przeszły Stany od wybrzeża do wybrzeża. 
Sznurówka w 
jednym bucie była zerwana i ponownie związana, szwy prawie zginęły, a skóra 
mocno 
poobcierana. Ale, na Boga, wyglądały na wygodne, a to było dla Nathana 
najważniejsze.
Gdy się ubrał, wrócił do głównej sypialni i zaryzykował spojrzenie w wielkie 
lustro w 
łazience. Trochę chudy i blady, zgoda, ale to był on. Tym razem bez krwi. Włosy 
znowu jasne, 
świeżo umyte, potrzebowały teraz pomocy grzebienia. Siniak na oku znacznie 
wyblakł i już 
zaczynał przechodzić w pomarańczowy odcień. Ogólnie Nathan był zadowolony z 
tego, co 
zobaczył.
Czuł, jak rośnie jego pewność siebie, zrodzona z nadziei na lepszą przyszłość, 
jakiej nie 
odczuwał od czasu, gdy wujek Mark kazał wsadzić go do więzienia.
No i znów zaczął myśleć o tych sprawach! Musiał przestać. Czarne myśli i bolesne 
wspomnienia sprawiały, że czuł się przestraszony i zdezorientowany, nie mógł 
sobie na to 
pozwolić.
Sprężystym krokiem wrócił do sypialni. Radio-zegar znów się włączył, grzmiąc 
nową 
gadaniną. Nathan zdał sobie sprawę, że w radiu mówią o nim - początkowo było to 
nawet fajne. 
A potem usłyszał, co mówią.
Rozdział 9
Denise Carpenter, samotna matka bliźniaczek, była „Kurwą” w radiowej stacji 
„News Talk 
990” przez prawie pięć lat, a przemiana okazała się tak przypadkowa, iż wydawało 
się, że to sama 
opatrzność chciała, by jej radiowa audycja odniosła sukces.
W październiku cztery lata i trzy kwartały wcześniej pracowała jako reporterką 
zajmująca 
się ruchem na ulicach miasta. Przydzielano jejtrzydzieści sekund czasu 
antenowego co pół 
godziny. Stały przedpołudniowy prezenter Boss Johnny zadzwonił, że jest w 
miejskim więzieniu, 
gdzie ofiarowano mu gościnny pokój, z powodu siedmiu wiszących nad nim spraw 
sądowych - 
od niepłacenia alimentów do pobicia ze skutkiem prawie śmiertelnym (to drugie 
było rezultatem 
zbyt dużej ilości whisky i zbyt małej - opanowania). Dając jej tylko dwadzieścia 
minut na 
przygotowania, powiedziano Denise, że oto stoi przed wielką szansą w programie 
adresowanym 
do wielkiej rzeszy odbiorców. Ta informacja powinna nią wstrząsnąć, ale w tamtym 
czasie nie 
szukała pracy jako prezenterka pierwszej linii. Była całkowicie zadowolona, 
mogąc monitorować 
policyjne częstotliwości, poszukując informacji o wypadkach i wytyczając 
zastępcze trasy dla 
sfrustrowanych podróżnych.
Ale była na tyle bystra, by nie przegapić okazji. Jej córeczki Laura i Erin 
miały zaledwie 
pięć latek i po opłaceniu opieki nad dziećmi i czynszu, ledwo zostawało jej na 
jedzenie. 
Przyjaciółka, która pracowała w opiece społecznej powiedziała jej, że 
kwalifikuje się, by dostać 
bony na zupę, ale Denise odmówiła. Nie zamierzała dać Berniemu satysfakcji, by 
zobaczył ją 
biorącą jałmużnę. To ona chciała rozwodu i żądała wyłącznych praw 
rodzicielskich; to ona 
wreszcie odpuściła mu, zgadzając się na minimalne alimenty, pomimo gwałtownego 
sprzeciwu 
sędziego. Ostatnie słowa, które wypowiedział do niej Barnie Sukinsyn, gdy 
opuścili salę sądową, 
brzmiały: „Zdechniecie beze mnie z głodu.” W ciągu późniejszych sześciu lat 
zaczęła traktować 
te słowa jak talizman na szczęście.
W obliczu jedynej szansy, Denise wkroczyła do studia bez uprzedzenia i pewna 
siebie. Po 
latach, Enrique Zamora wtedy inżynier, a teraz producent - przyznał się, że 
stracił tamtego dnia 
dwadzieścia dolarów. Założył się, że Denise wyjdzie z płaczem przed końcem 
pierwszego bloku 
reklam.
Daleka od łez Denise na luzie weszła na antenę po zakończeniu tematu 
przewodniego.
- Nie jestem tym głosem, który spodziewaliście się usłyszeć dzisiejszego ranka - 
wypowiedziała swoje pierwsze słowa jako prezenterka, - tamten głos uczy się 
śpiewać pieśń 
szubienicznika. Wygląda na to, że Boss Johnny ma więcej na języku niż w sercu. 
Właśnie teraz 
jest w więzieniu miejskim, aresztowany za szereg wykroczeń, z których jednym 
jest uchylanie się 
od obowiązku alimentacyjnego. Jeśli jest niewinny, nie mogę się doczekać, by 
zobaczyć jego 
uśmiechniętą twarz z powrotem tu, w kabinie. Jeśli jest winien, mam nadzieję, że 
zgnije w celi z 
Bubą, Plastikową Miłością, która nauczy go rzeczy o seksie, o jakich nie miał 
pojęcia.
Przez następne cztery godziny Denise pomstowała na to, co było złe w socjalnej 
strukturze 
amerykańskiego społeczeństwa, nie wzdragając się przed wkraczaniem na obszary, 
normalnie 
uznawane za zakazane. Opowiedziała się po stronie prawa kobiet do aborcji, gdy 
wymagały tego 
warunki, ale namawiała, by o morderstwa oskarżano wszystkich - w tym ojców i 
lekarzy, którzy 
dopuścili się aborcji jako metody zapobiegania ciąży. Zapytana, jak może 
usprawiedliwić tak 
sprzeczne stanowisko, odpowiedziała:
- Z niczego nie muszę się przed wami usprawiedliwiać. Po prostu mówię to, co 
czuję. Jeśli 
to was denerwuje, poszukajcie małego pokrętła w odbiorniku i obracajcie nim, aż 
ucichnę.
Przez całą audycję wszystkie linie telefoniczne były zablokowane przez 
słuchaczy, którzy 
próbowali atakować jej poglądy. Punktem kulminacyjnym stał się telefon od 
Barbary z Arlington 
w Wirginii, która zadzwoniła by powiedzieć:
- Bez obrazy Denise, ale przez radio naprawdę mówisz jak kurwa.
- Dziękuję ci bardzo, Barbaro - odpowiedziała Denise - masz rację. Ale nie 
jestem taką 
sobie zwykłą kurwą; jestem „Kurwą Waszyngtonu D.C.”.
W przemyśle, w którym najważniejsza jest dająca się dobrze sprzedawać osobowość, 
Denise przypadkiem stała się przebojem.
Zanim Bossowi Johnny’emu udało się wyskrobać forsę na kaucję - dwa dni po 
aresztowaniu - jego stanowisko oddano parweniuszowskiej jędzy z zespołu 
dziennika.
W ciągu tygodnia jej nowej kariery, pensja Denise zwiększyła się poczwórnie, w 
zamian za 
podpis na niespotykanej dotąd, trzyletniej umowie na wyłączność. „Kurwa” 
reprezentowała 
wszystko to, co powinno znaleźć się w radiu: czarną kobietę, która mówiła 
otwarcie i bez 
ogródek o wszystkim, od rasizmu do wychowywania dzieci. Jej poglądy polityczne 
były raczej 
konserwatywne niż liberalne, ale nie wahała się przed storpedowaniem każdego, 
kto się wychylił.
Trzy tygodnie po pierwszej audycji ocena „News Talk 990” podskoczyła o pełne 
sześć 
procent. Denise „Kurwa” została opisana w obu waszyngtońskich gazetach i 
zupełnie 
zdominowała prasę zawodową. Jej fani twierdzili, że „Kurwa” oferowała poglądy na 
życie 
normalnej osoby. Jak większość Amerykanów, Denise nie miała żadnej politycznej 
pieczeni do 
upieczenia i z pewnością nie miała politycznych ambicji. Mówiła, co myśli, i 
miało to wydźwięk 
prawdy, z którą mogli się identyfikować słuchacze.
Miesiąc po pierwszej rocznicy prowadzenia talk-show, Enrique Zamora posadził ją 
w 
swoim biurze. Wyglądał jak małe dziecko, które wybuchnie, jeśli nie podzieli się 
z kimś swoim 
sekretem.
- Podsłuchałem, jak kierownik stacji rozmawiał dziś przez telefon z jakimś 
facetem. 
Zamierzają nas włączyć do syndykatu!
Denise nie rozumiała jego entuzjazmu:
- No i? 
- No i?! Nie rozumiesz? Syndykat oznacza, że będziemy w radiu w każdym większym 
skupisku. Publiczność ogólnokrajowa!
Przez długą chwilę Denise gapiła się z niedowierzaniem, z ręką zastygłą przed 
otwartymi 
ustami.
- O mój Boże, Rick. Mówisz poważnie?
- Tak, poważnie! Pomyśl o tym. Miliony ludzi słuchających cię od wybrzeża do 
wybrzeża. 
Miliony dolarów w twojej kieszeni.
Ostatnie zdanie Ricka pozbawiło Denise oddechu; myślała, że majaczy.
- Nie - rozkazała, głównie sobie. - Nie będziemy się podniecać czymś, co wydaje 
ci się, że 
słyszałeś. Mnie się nie zdarzają tego rodzaju cuda.
- Nie wydaje mi się - zaprotestował Enrique. - Wiem, co słyszałem, i wiem, że 
mówili o 
tobie.
- I mówili, że zamierzamy się włączyć do syndykatu ?
- Tak.
- Jesteś kłamczuchem.
- Nie jestem - roześmiał się Enrique. - Jestem plotkarzem i podsłuchuję cudze 
rozmowy, ale 
nie jestem kłamcą.
Rzeczywiście, jeszcze tego samego dnia kierownik stacji przekazał Denise 
oficjalną 
wiadomość. Ich początkowe konsorcjum miało obejmować dwanaście sieci w dwunastu 
stanach, 
od Tampy po Bloomington w Illinois. Jej i tak przyzwoita pensja miała się znów 
podwoić. W 
ciągu roku sieć objęła już trzydzieści cztery stacje, powodując kolejne 
podwojenie pensji 
zainteresowanych. Do czasu, gdy Nathan usłyszał ją po raz pierwszy w sypialni 
obcego domu, 
program Denise był transmitowany przez trzysta dwadzieścia siedem rozgłośni w 
całym kraju, a 
jej zarobki zamykały się w słusznej, siedmiocyfrowej kwocie.
W monologu wygłoszonym na początku programu, „Kurwa” pomstowała na poziom 
młodzieży w Ameryce, przytaczając jako przykład moralnego rozkładu społeczeństwa 
miejscową, 
waszyngtońską historię dwunastoletniego chłopca, który uciekł z więzienia po 
zabiciu strażnika.
- Prokurator mówi, że w tej sprawie będzie oskarżał chłopaka jak dorosłego i 
myślę, że to 
wspaniałe. Ileż razy słyszycie wiadomości o zbiorowych morderstwach, zabójstwach 
popełnianych z pędzących pędem samochodów i napadach rabunkowych i dowiadujecie 
się, że 
zostały dokonane przez małe potwory, dwunasto-, trzynasto- i czternastolatki, 
które do tego 
stopnia nie mają po co żyć, że zabierają innym to, co najcenniejsze - życie.
- Ja mam już dość słuchania tego. Jestem gotowa wstać i powiedzieć mężczyznie 
czy 
kobiecie, małoletniemu czy nie: jeśli celowo odbierasz życie innej istocie 
ludzkiej, nie chcę cię w 
społeczeństwie. Chcę cię widzieć w więzieniu do końca twojego życia, a 
przynajmniej do czasu, 
gdy będziesz miał dość lat, by cię przypiąć do jednego z tych miłych, 
elektrycznych krzeseł, które 
pokrywają się kurzem w całym kraju, a na którym możesz być ekspresem 
wyekspediowany do 
piekła, by spędzić resztę wieczności na rozpatrywaniu, jak fajne i odważne jest 
morderstwo.
Telefony zwariowały; zanim skończyła swą tyradę, wszystkie lampki mrugały 
gorączkowo. 
Obiecując porozmawiać z tymi słuchaczami, którzy dodzwonili się i czekali na 
swoją kolejkę, 
gdy wróci na antenę, „Kurwa” oddała głos reklamom.
- Połowa rozmówców chce powiesić dzieciaka, druga połowa ciebie - usłyszała w 
słuchawkach głos Enrique.
Uśmiechnęła się olśniewająco. Dla Enrique wszystko, co robiła, było 
olśniewające. Zawsze 
dobrze ubrana i umalowana, Denise była przeciwieństwem reszty radiowych 
discjockeyów, 
których elegancja sprowadzała się do używaniu w czasie lunchu serwetek zamiast 
rękawa 
koszuli. Fani, którzy znali tylko głos Denise, poznawszy ją, niezmiennie 
twierdzili, że jest piękna, 
i prywatnie przyznawali, jak byli zaskoczeni.
Denise podniosła swoje onyksowe oczy znad notatek, by przez szybę popatrzeć na 
Enrique.
- Słuchaj Ricky - powiedziała. - Odstrzel rozmówców, którzy są przekonani, że 
dzieciak 
jest niewinny, dobrze?
Enrique kiwnął głową i podniósł kciuki.
- Nie chcę też mówić z tymi, co uważają, że jestem złą matką. Chcę jedynie 
przedyskutować postulaty za i przeciw, sądzeniu dzieci jak dorosłych i 
propozycje rozwiązania 
problemu przestępczości wśród nieletnich.
- Załatwione, Denise - odpowiedział Enrique. - Za dwadzieścia sekund kończymy 
reklamy. 
Twoim pierwszym rozmówcą jest Robert na linii czwartej. Myślę, że chce się z 
tobą zgodzić.
Denise przytaknęła z udawanym entuzjazmem:
- To brzmi wspaniale na początek.
Enrique na palcach odliczył od pięciu i dał Denise sygnał do rozpoczęcia.
- I znów jesteście razem z „Kurwą”. Dzisiejszego ranka nie narzekamy na brak 
telefonów. - 
Dziabnęła palcem mrugającą linię czwartą. - Halo, Robercie, tu „Kurwa”. Co masz 
na sercu?
- Halo „Kurwo”. - Głos Roberta miał to chropowate brzmienie, zdradzające palacza 
w 
wieku może czterdziestu pięciu lat. - Uwierzysz, czy nie, ale dzwonię, by się z 
tobą zgodzić.
- Dlaczego miałabym w to nie wierzyć? Jako że zawsze mam rację, oczekuję, że 
ludzie się 
ze mną zgodzą.
Robert roześmiał się, i rozkasłał.
- Ale to jest w ogóle pierwszy przypadek, że się z tobą zgodziłem.
Denise również się roześmiała:
- No dobrze, powiedz mi Robercie, co takiego powiedziałam, że zasłużyłam sobie 
na taki 
honor?
- Twierdzę, że amerykańska młodzież pogrąża się w kloace. Mam już dość słuchania 
o tym, 
że to rodziny maltretujące dzieci i konflikt rasowy są odpowiedzialne za czyny 
nieletnich. Nie. To 
oni sami. Oni nie szanują niczego ani nikogo; oni tylko patrzą na każdego jak na 
potencjalną 
ofiarę.
- Ciągle powtarzasz „oni”, Robercie. Kim właściwie są „oni”?
- Młodociani przestępcy na ulicach. Sądy boją się cokolwiek z nimi zrobić. Jeśli 
wsadzą ich 
do więzienia, TPD krzyczy, że nie są sprawiedliwie traktowani, a media malują 
obraz 
niewiniątek, będących ofiarami otoczenia. Z drugiej strony, jeśli sędziowie nie 
wsadzą ich do 
więzienia, to, oni po prostu wrócą na ulice.
Denise próbowała mu przerwać, ale Robert był na fali:
- Kilka miesięcy temu czytałem w gazecie historię o jednym chłopcu z Chicago, 
jedenastolatku, który zabił dziewczynę z pędzącego samochodu. Byłem w tamtym 
czasie w 
Chicago i jedyne, co słyszeliśmy na ten temat, to sprawozdania z poszukiwań 
chłopaka, który 
miał na swoim koncie listę aresztowań dłuższą niż moja ręka. Dwa dni później 
małego 
znaleziono w jakimś rowie martwego, z przestrzeloną głową. Wtedy lokalne media 
zapłakiwały 
się, pokazując uśmiechniętą twarz chłopca w wiadomościach i przeprowadzając 
wywiady z jego 
krewnymi o tym, jak cudownym był dzieckiem!
- A ty nie wierzysz, że był wspaniałym dzieckiem?
- Nie, do diabła. Był mętem społecznym. Nazwijmy to po imieniu. Mógł być 
młodocianym 
mętem, ale pozostawał mętem. Nie ma miejsca dla takich ludzi na naszych ulicach.
Denise pokazała Enriqe’uowi przez okno znak „w porządku”. Robert szedł na żywo.
- A co sądzisz o sprawie tego chłopca, Nathana Baileya? Co powinniśmy z nim 
zrobić?
- Szczerze?
- Oczywiście. Nic oprócz prawdy w moich programach. To pierwsza zasada.
- Uczciwie mówiąc, nie wahałbym się z jego straceniem. Zabił więziennego 
strażnika, do 
jasnej cholery! Jeśli będzie sądzony jako nieletni, wyjdzie za dziewięć lat - 
jeśli nie wcześniej, a 
ten strażnik ciągle będzie martwy. Nie wydaje mi się to sprawiedliwe.
W słuchawkach Denise usłyszała Ricka, który powiedział, że pora przejść na linię 
szóstą, 
do Barb.
- Dziękuję ci, Robercie, muszę przyznać, że się z tobą zgadzam. A teraz Barb, na 
żywo, na 
antenie z „Kurwą”. O czym chcesz mówić, Barb?
Głos był nieśmiały; dziewczyna miała może ze dwadzieścia dwa lata:
- Halo?
- Halo Barb, jesteś na antenie.
- Och, cześć. Tu Barb. Dziękuję, że zechciałaś ze mną rozmawiać, „Ku... - jej 
wahanie w 
wypowiedzeniu tego słowa nie było rzadkością wśród młodych kobiet.
- Tu „Kurwa”, złotko. No dalej, możesz to powiedzieć. Jeśli ja mogę nią być, ty 
możesz to 
wypowiedzieć.
Barb zachichotała:
- Tak czy inaczej, dziękuję, że przyjęłaś mój telefon...
Denise znów przerwała:
- Nie, musisz to powiedzieć, inaczej odłożę słuchawkę. Powiedz: Halo, „Kurwo”.
Barb chichotała nerwowo:
- Ja... ja nie chcę.
- Oczywiście, że chcesz. To powinno być całkiem łatwe biorąc pod uwagę sposób, w 
jaki 
cię w tej chwili traktuję przed milionami słuchaczy. Tylko powiedz „kurwa”.
- Nie potrafię.
- Pewnie, że potrafisz. Ułatwię ci początek. Ty tylko dokończ zdanie: O rany, ty 
jesteś...
- Kurwa. - Barb powiedziała to miękko, ledwo słyszalnie.
- W porządku, Barb. To był bobry początek. Teraz spróbuj jeszcze raz, ale z 
uczuciem. O 
k...
- Kurwa.
- Dobrze! To było znacznie lepsze. Teraz sięgnijmy po złoto. Powiedz: Halo, 
„Kurwo”.
- Halo, „Kurwo” - śmiała się Barb.
- Jak się masz, „Kurwo”.
- Jak się masz, „Kurwo”.
- O, kurwa!. Jesteś prawdziwą kurwą, „Kurwo”.
Teraz już Barb śmiała się głośno:
- O, kurwa. Jesteś prawdziwą kurwą, „Kurwo”.
Denise z tryumfem walnęła w stół.
- O rany! Zrobiłyśmy to! Czyż nie czujesz się teraz lepiej?
- Jasne!
- I czyż nie cieszysz się, że moja stacja nie nazywa się „Pochwa”?
Ostry śmiech na drugim końcu linii.
- Albo lepiej może zmienię swoje imię na: „Moszna”. Pomyśl o tym: „Halo, 
Ameryko, nie 
zapomnij słuchać swojej „Moszny” każdego ranka.” - Denise sama zaczęła się 
śmiać. - Jakby 
faceci potrzebowali więcej zachęty, by to robić. Tak czy owak, byłaś bardzo 
zabawna, Barb. Co 
chcesz nam powiedzieć?
Barb opanowała się znacznie szybciej, niż Denise mogłaby oczekiwać.
- No cóż, „Kurwo”, po prostu nie czuję się dobrze, gdy traktuje się dzieci w ten 
sam 
sposób, jak dorosłych. Dziecko, które jest kryminalistą ciągle może być 
odmienione. To nie jest 
tak, jak z dorosłymi, którzy i tak wiedzą lepiej i decydują się popełniać 
przestępstwa pomimo 
wszystko.
- A więc nie sądzisz, że Nathan Bailey w wieku lat dwunastu wiedział, że to źle 
zabijać?
- Myślę, że wiedział, że to złe, oczywiście. Ja tylko nie sądzę, że dzieci mogą 
widzieć taki 
czyn w perspektywie.
- Przestań, Barb, a co ma tu perspektywa do rzeczy? Funkcjonariusz państwowy nie 
żyje. 
To jest jedyna perspektywa, jaką on i jego rodzina będą kiedykolwiek mieli.
- Nie wydaje mi się, żeby to było takie proste. By osądzić dziecko jako 
kryminalistę 
potrzeba więcej niż prostego ustalenia, co dziecko zrobiło. Musisz stwierdzić, 
co ono myślało, że 
robi.
- Dlaczego wydaje ci się, że mały Nathan myślał, że robi coś innego, niż zabija?
- A dlaczego tobie wydaje się, że nie myślał? - Ton głosu Barb miał w sobie to 
charakterystyczne zabarwienie: a mam cię!
- I to jest to, Barb. Nie obchodzi mnie to. To naprawdę nie jest ważne i to 
właśnie chcę 
powiedzieć. Jeśli o mnie chodzi - akt zabójstwa mówi sam za siebie.
Przed przerwą odebrała jeszcze dwa telefony od słuchaczy. Żaden nie twierdził, 
że Nathan 
powinien być traktowany inaczej, niż jakikolwiek inny zbrodniarz. Nadszedł czas 
- zgadzali się 
rozmówcy, - żeby ludzie zaczęli ponosić odpowiedzialność za swoje czyny, dobre 
czy też złe. 
Sądy posunęły się za daleko w ochranianiu praw złych ludzi, kosztem ludzi 
dobrych.
Denise nie mogła się z tym bardziej zgodzić.
Przez dwadzieścia minut Nathan siedział na brzegu łóżka, słuchając obcych 
dorosłych, 
wydających na niego wyrok.
Jak oni mogą mówić takie rzeczy? Nie byli tam. Nie słyszeli pogróżek Ricka ani 
nie czuli 
jego rąk wokół szyi. Oni nie wiedzieli - prawdopodobnie nawet ich to nie 
obchodziło - że jeśli on 
nie zabiłby Ricka, Rick zabiłby jego. Oni nie widzieli szalonego spojrzenia jego 
oczu, a ich 
mózgi nie grzechotały w czaszkach od ciosu w oko. Oni nie widzieli krwi.
Och, Boże. Krew.
Im dłużej słuchał, tym bardziej uświadamiał sobie, że prawda była coraz dalej od 
faktów. 
Ludzie znowu mówili o nim kłamstwa, a wiedział z doświadczenia, jak szybko 
kłamstwa mogą 
stać się w ludzkich umysłach prawdą i że - gdy tylko to nastąpi - mogą z tobą 
zrobić wszystko, co 
zechcą. Nikt nigdy nie wysłuchał jego wersji wypadków. Jedyne informacje, jakie 
o nim mieli, 
pochodziły od policji i tych gnojków z ADN. Wszystko, co słyszeli, to kłamstwa.
Ale mógł to zmienić, prawda? Wystarczyło podnieść słuchawkę i zadzwonić. Numer 
znał 
już na pomięć; Bóg wie, ile razy powtarzali go na antenie. Mógł po prostu 
podnieść słuchawkę i 
przedstawić swoją wersję zdarzenia, by prawdzie stało się zadość. Tylko że to 
nie takie proste. 
Nie uwierzyli by mu. Ona by się z niego wyśmiewała i mówiłaby do niego straszne 
rzeczy, i on 
by się zdenerwował, i te myśli by do niego wróciły, i dałby się złapać, robiąc 
coś głupiego. Nie 
mógł sobie na to pozwolić, nie mógł dać się złapać.
Ale też nie mógł pozwolić by ludzie myśleli o nim w ten sposób. Nie było nic 
złego w 
telefonicznej rozmowie, prawda? Jeśli coś byłoby nie tak, zawsze przecież mógł 
odłożyć 
słuchawkę.
Bezprzewodowy telefon stał na nocnym stoliku obok radia. Nathan podniósł go, i 
po prostu 
siedział w ciszy przez dłuższą chwilę, wpatrując się w słuchawkę. Dźwięk wolnej 
linii zamienił 
się wreszcie w nieznośny, skrzeczący wrzask i to zmusiło go do szybkiego 
odłożenia słuchawki. 
Biorąc głęboki oddech jeszcze raz wybrał numer „Kurwy”, zaczynający się od 800. 
Przyciski 
wydawały dziwny dźwięk - wszystkie tony były jednakowe. W domu przyzwyczaił się 
do 
możliwości wygrywania tonami melodyjek. Gdy skończył wybierać numer, podniósł 
słuchawkę 
do ucha tylko po to, by natychmiast usłyszeć sygnał zajętej linii.
Nathan poczuł ulgę; napięcie opadło. Spróbował. Mimo że mu nie wyszło, to 
przecież 
wystarczy, że próbował prawda?
Słuchał radia jeszcze przez dwie minuty i zdecydował, że jednak nie, w ogóle nie 
wystarczy.
Znowu wybrał numer. I znowu. I znowu. Za każdym razem miał zajęty sygnał. Przy 
dziewiątej próbie usłyszał w słuchawce jakieś dziwne odgłosy i musiał się 
powstrzymać od 
mechanicznego powtarzania numeru. Złapał już rytm. Wreszcie telefon po drugiej 
stronie zaczął 
dzwonić. Po setnym - jak mu się wydawało - dzwonku ktoś podniósł słuchawkę:
- Dodzwoniłeś się do programu „Kurwy” - powiedział głos. - O czym chcesz mówić?
- Chcę porozmawiać o sprawie Nathana Baileya.
- Jesteś dzieckiem? „Kurwa” nie rozmawia z dziećmi.
- Myślę, że ze mną będzie chciała rozmawiać. Jestem Nathan Bailey.
Denise była gotowa, zmienić temat programu. Rozmawiali o Nathanie od 
czterdziestu 
pięciu minut i przestali już otrzymywać ciekawe telefony. Gdy porozmawia z 
czekającymi 
jeszcze na liniach pierwszej i czwartej, nastąpi przerwa na reklamy, a potem 
przejdą do 
następnego punktu, czyli sposobu w jaki prezydent manipulował polityką 
zagraniczną.
Na linii był Gordon, psychiatra ze Stockdale w Arizonie, paplający 
psychologicznym, 
bełkotem, że dzieci poniżej piętnastu lat nie mają wystarczająco wykształconego 
systemu 
wartości, by podejmować decyzje dotyczące dobra i zła na poziomie dorosłych. 
Denise 
uśmiechała się z zadowoleniem. Gdy dobry doktorek przypauzuje by nabrać 
powietrza, 
zamierzała pożreć go żywcem.
Właśnie otworzyła usta, gdy w słuchawkach zabrzmiał podekscytowany głos Enrique:
- Musisz wziąć rozmówcę z szóstej linii - powiedział.
Spojrzenie, którym obdarzyła producenta powinno roztopić dzielące ich szkło. 
Podstawowa, kardynalna zasada talk-show brzmiała: nigdy nie przerywaj 
prowadzącemu, gdy 
mówi albo zamierza mówić.
Ryzykując karierę - Enrique wyjaśnił:
- To dzieciak, który twierdzi, że jest Nathanem Baileyem. Myślę, że mówi prawdę.
Na moment Denise całkowicie zgubiła wątek. Jeśli to prawda, byli o krok od 
znakomitego 
radia. Po pauzie, wystarczająco długiej, by część słuchaczy zaczęła się 
zastanawiać, czy nie 
popsuły im się odbiorniki, Denise odzyskała zimną krew i spuściła doktorka z 
linii:
- Dziękuję doktorze, ale tylko tyle mogłam znieść. Moje dzieci mają dużo mniej, 
niż 
piętnaście lat, ale doskonale potrafią wyczuć co dobre, a co złe. Proszę, 
proszę. Okazuje się, że 
mamy na linii gwiazdę, o ile mój producent się nie myli.
Zrobiła całe przedstawienie z przyciśnięcia guzika numer sześć:
- Nathanie Bailey, jesteś tam?
- Tak, proszę pani - odpowiedział chłopięcy, ale mocny głos. Był zachrypnięty i 
przebijała z 
niego determinacja.
Przez lata Denise była dumna ze swej umiejętności rozpoznawania cech charakteru 
jedynie 
na podstawie głosów ludzi. Tak mówił skaut i gracz małej ligi baseballa; ktoś, 
uczciwy i szczery. 
Denise natychmiast zaczęła rewidować swą opinię, na temat Nathana.
Michaels zaczynał już odczuwać skutki braku snu. Kawa, którą chciał zniwelować 
te 
objawy, utworzyła w jego żołądku kwasową kąpiel, zdolną wytrawić szkło. Nie 
zdając sobie 
nawet sprawy, że telefon spowodował jakiś hałas, poniósł słuchawkę po pierwszym 
dzwonku:
- Porucznik Michaels.
- Michaels, tu Petrelli - usłyszał.
O cholera. Tego mi właśnie brakowało.
- Dzień dobry, J. Danielu. Słyszałem, że dziś o bladym świcie występowałeś przed 
kamerami .
Wyraźnie podniecony, Petrelli zignorował haczyk, co było dla niego niezwykłe:
- Włącz „Kurwę” - szczeknął Petrelli.
- Przepraszam?
- Radio, do cholery. Włącz „Kurwę”. Właśnie rozmawia z nią mały Bailey!
- Nie chrzanisz? - Michaelsowi się nie spieszyło, bo wiedział, że nadrobi to 
słuchając 
jednego z wielu nagrań programu. Policjanci wkrótce przyniosą je zwierzchnikom 
by pokazać, 
jak są sumienni.
- Nie, nie chrzanię, - warknął Petrelli. - Włącz i słuchaj. Zadzwonię do ciebie, 
gdy skończą.
Rozdział 10
Nerwowość Nathana znikła, gdy tylko zaczął mówić. Rozmawiając przez telefon, 
spacerował wkoło po sypialni i łazience. Sprawiało to wrażenie, że jedynie gdy 
poruszają się jego 
nogi, pracuje też umysł.
- Co się stało z „niewinny, dopóki nie udowodni się winy”? - zapytał.
- A co się stało ze świętością ludzkiego życia? - Mimo że jej głos był miękki i 
uspokajający, gwałtowny sposób mówienia bardzo denerwował Nathana.
- Co to znaczy?
- To znaczy, że zabijanie jest złe. Nie sądzisz, że zabijanie jest złe?
- Oczywiście, że tak. Ale nie jest bardziej złe, niż dać się zabić. Nie 
pamiętam, żebyś tam 
wczoraj była. Nie masz pojęcia, co tam się wydarzyło.
- Zabiłeś strażnika?
Głos Nathana stał się głośniejszy i wyższy, Chłopiec był zawiedziony:
- Tak, ale...
Denise przerwała mu:
- Żadnego „ale”, Nathanie. Stop. Zabiłeś strażnika. Cóż tu jest do dodania? 
Uciekasz, 
chłopcze. Jesteś zbiegiem, zagrożeniem dla naszego społeczeństwa. Nie chcę cię 
na naszych 
ulicach. Chcę cię widzieć poskromionego, za kratami.
- Tam nie ma żadnych krat - sprostował Nathan.
- Co?
- Nie ma żadnych krat. Tylko mocne drzwi. U nieletnich.
- Nie zmieniaj tematu, Nathanie - skarciła go Denise. - Dlaczego nie odłożysz 
zaraz 
słuchawki i nie zadzwonisz na policję? Poddaj się, zanim ty lub ktoś inny 
zostanie zraniony.
Nathan przysiadł na rogu łoża.
- Nie mogę tam wrócić - powiedział rzeczowo. - Jeśli tam wrócę, oni mnie znów 
skrzywdzą. Albo zabiją. To właśnie próbował zrobić Ricky! Nie mogę wrócić i 
pozwolić im 
dokończyć roboty.
Na dłuższą chwilę zaległa cisza, dopóki Denise nie poskładała tego do kupy.
- Wyjaśnijmy to sobie - powiedziała. - Twierdzisz, że to strażnik próbował 
ciebie zabić?
- Tak, proszę pani.
- A dlaczegóż to?
- A skąd, do diabła, mam wiedzieć?
- Dzieci nie powinny przeklinać w radiu.
- Och, pewnie, i kto to mówi? Nie możesz nawet wymówić swojego imienia bez 
przeklinania.
Denise roześmiała się. Miała do czynienia z bardzo bystrym dzieckiem.
- Może to wyjaśnia, dlaczego dzwoni do nas tak mało dzieci.
Albo może dlatego, że ten jak-mu-tam powiedział, że nie rozmawiasz z dziećmi - 
pomyślał 
Nathan.
- No dobrze, Nathanie - powiedziała Denise. - Zacznijmy jeszcze raz od początku. 
Mówisz, 
że zabiłeś strażnika w samoobronie.
- Tak. To prawda. Z wyjątkiem tego, że to nie był strażnik. Oni są wychowawcami. 
Można 
mieć kłopoty, jeśli nazwie się ich strażnikami.
- No cóż, ostatnia rzecz, której pragnę, to kłopoty ze strażnikami. - Denise 
była zaskoczona 
swoją reakcją. Jej własny głos staje się cieplejszy. Było w tym dzieciaku coś, 
co naprawdę 
rozbrajało. - Dlaczego ja się po prostu nie zamknę i nie posłucham, a ty nam 
opowiedz, co się 
właściwie stało wczoraj w nocy.
Nathan podparł się trzema poduszkami o zagłówek wielkiego łoża i wyciągnął przed 
siebie 
nogi.
- Trochę trudno zdecydować, od czego zacząć. Na własnej skórze poczułem się, że 
nigdy 
nie będę w dobrych stosunkach z innymi mieszkańcami. Ich pomysł na dobrą zabawę 
to stłuc 
mnie na kwaśne jabłko i ukraść moje manatk,i i... no, robić mi naprawdę złe 
rzeczy. Kradli moje 
jedzenie i takie tam... Próbowałem ich ignorować, wiesz? Tak jak uczył mnie 
tatuś? Ale przecież 
musisz czasem coś zjeść. Doszło do tego, że musiałem pochłonąć wszystko z 
talerza, jeszcze 
stojąc w kolejce przy ladzie. Przez pierwszy miesiąc gdy tam byłem, nie dawali 
mi spokoju. 
Próbowałem się odgryzać, ale zawsze dostawałem wycisk.
- Czemu komuś o tym nie powiedziałeś? - przerwała Denise.
Nathan parsknął gorzko:
- Tak. Jasne. Spróbowałem raz, pierwszego dnia. Duży błąd. Prawdę mówiąc, 
powiedziałem Rickowi. To ten gość, który, no wiesz... co ja... - zebrał siły i 
powiedział to. - Ja 
przepraszam, proszę pani. Wiem, że nie powinienem robić tego, co zrobiłem, ale 
Ricky naprawdę 
był kutasem. Och, przepraszam. Jest w ADN takie miejsce, gdzie wszyscy się 
zbierają na lekcje, 
na koszykówkę albo pogadać czy cokolwiek. Byłem tam, próbując czytać, gdy 
przyszedł Ricky i 
kazał mi z nim iść. Wiedziałem, że jestem w kłopotach, ale nie wiedziałem 
dlaczego...
Przez następne osiemnaście minut Nathan opowiadał swoją historię milionom 
radiosłuchaczy od wybrzeża do wybrzeża. Mówił wyraźnie i z ożywieniem, właściwym 
jedynie 
dziecku. Denise przerwała mu tylko trzy razy, chcąc uściślić to, co mówił; 
siedziała, wpatrzona w 
tablicę kontrolną, oglądając w wyobraźni sceny, opisywane przez Nathana. Gdy 
chłopiec 
skończył, „Kurwa” była o dwanaście reklam do tyłu, ale nawet sponsorzy by się 
nie skarżyli. To 
było wielkie radio.
Nathan już dawno przeczytał wszystkie książki z biblioteki ADN warte 
przeczytania, 
przedkładając powieści nad komiksy, preferowane przez innych wychowanków. Jako 
że był 
Czwarty Lipca, postanowił jeszcze raz przeczytać „Kwietniowy Poranek” Howarda 
Fasta, 
historię o młodym chłopcu, którego życie odmieniła Bitwa pod Lexington.
Sala rekreacyjna w areszcie dla nieletnich była dosłownie i w przenośni centrum 
aktywności. Sześciokątne pomieszczenie pomalowane na żółtopomarańczowy kolor, 
służyło 
wszelkiej działalności poza spaniem. Trzy oddzielone szkłem pokoje stanowiły w 
ciągu dnia 
zaimprowizowane klasy, a największy z nich pełnił też funkcję jadalni. Cele 
usytuowane były 
wzdłuż dwóch korytarzy - jednego dla chłopców i jednego dla dziewcząt, 
wychodzących z 
przeciwległych ścian sześcioboku. Od siódmej rano do ósmej wieczorem drzwi do 
tych korytarzy 
pozostawały zamknięte. O ósmej trzydzieści wieczorem również je zamykano, tym 
razem za ich 
mieszkańcami.
Szóstą ścianę zajmowała wartownia, z pancernego szkła i betonu. Gdy 
wychowankowie 
przebywali w sali rekreacyjnej, wartownia była obsadzona strażnikami. Wzmocnione 
drzwi po 
obu stronach prowadziły do części administracyjnej i do oddziału kryzysowego.
Około siódmej tego wieczora Ricky wszedł do sali z sekcji administracyjnej, 
podszedł 
prosto do Nathana i uniósł go z krzesła za ucho.
- Choć ze mną, ty mały śmieciu - powiedział.
- Au! Co ja takiego zrobiłem? - zaskomlał Nathan.
- Dobrze wiesz, co zrobiłeś - zasyczał Ricky; jego oddech cuchnął alkoholem i 
papierosami. 
Szarpiąc, pociągnął Nathana przez salę w kierunku drzwi po drugiej stronie 
wartowni.
- Może noc w zespole oduczy cię rysowania po ścianie.
Nathan obiema rękami trzymał się przedramienia Ricka i tańczył na czubkach 
palców, by 
uniknąć naderwania ucha.
- Przestań, Ricky, proszę - błagał. - Nic nie zrobiłem. Przysięgam na Boga, 
Ricky, nic nie 
zrobiłem!
Ricky nie odpowiedział, tylko mocniej pociągnął za ucho. Wszelka działalność w 
sali 
zamarła. Tuziny oczu obserwowały, jak najmniejszy mieszkaniec ADN wleczony był 
przez 
człowieka, którego wszyscy najbardziej się bali. Odwracali oczy, gdy Nathan 
próbował 
nawiązywać z nimi kontakt wzrokowy, bezgłośnie błagając o pomoc choć wiedział, 
że i tak nie 
mogliby mu jej udzielić, nawet gdyby zechcieli.
Ricky zatrzymał się przy drzwiach oddziału kryzysowego, by odczepić klucz od 
paska. Gdy 
zamek się obracał, Nathan wpadł w panikę. Oddział kryzysowy był niewiele większy 
od 
pojedynczej celi, odseparowany od reszty pomieszczeń. Tu wychowanek przeżywający 
załamanie 
mógł odzyskać spokój i rozum. Tak naprawdę, było to miejsce kary, gdzie 
delikwent mógł być 
pozbawiony jedzenia, ubrania, a nawet światła do czasu, aż dojrzeje do zmiany 
postępowania. 
Mimo iż rzadko używany, oddział kryzysowy miał wśród pensjonariuszy złą 
reputację. Nathan był 
przerażony.
Zamek ustąpił i drzwi się otworzyły. Nathan krzyczał jeszcze głośniej, płacząc 
jak dziecko i 
obiecując, że nie będzie już więcej złym chłopcem. Próbował złapać za framugę 
drzwi, ale jego 
ręka natychmiast musiała wróciła na przegub Ricka.
- Ricky, to boli!
- Chyba żartujesz, gówniarzu. Jeśli jeszcze raz wrzaśniesz, zobaczysz co 
naprawdę znaczy 
„ból”.
Przeszli przez drzwi i znaleźli się na terenie którego Nathan nie znał. Korytarz 
był wąski - 
ledwie na szerokość drzwi. Ricky złapał chłopca za ramię i pchnął na 
przeciwległą ścianę, 
jednocześnie zamykając na klucz drzwi za sobą. Jakieś dwa i pół metra dalej, po 
lewej stronie 
korytarz lekko się rozszerzał. Za rogiem znajdowały się drzwi opatrzone groźnym 
napisem: 
ODDZIAŁ KRYZYSOWY.
Nathan ponowił próbę uwolnienia się z uchwytu Ricka, za co natychmiast został 
powalony 
na podłogę szarpnięciem za włosy. Ricky pochylił się nad nim i przybliżył usta 
do ucha chłopca.
- Posłuchaj sukinsynu - ryknął, a kropelki śliny zbryzgały policzek Nathana. - 
Pójdziesz tam 
nawet jeśli będę musiał połamać ci kości. Rozumiesz?
Nathan przytaknął z twarzą przyciśniętą do podłogi. Próbował spojrzeć na Ricka, 
ale obraz 
był rozmazany przez łzy.
- I przestań ryczeć, cholero.
Wstał, mocno trzymając Nathana za włosy i wlokąc go przez krótki korytarz. Znów 
jedną 
ręką odemknął zamek w drzwiach i na wpół wepchnął, na wpół wrzucił chłopca do 
maleńkiej celi.
Oddział kryzysowy okazał się zadziwiająco podobny do celi Nathana, tylko o 
połowę 
mniejszy, z metalowym łóżkiem i cienkim materacem z jednej strony i połączeniem 
toalety z 
umywalką z drugiej. Nie dochodziło tu światło dzienne, jedyne oświetlenie 
stanowiły baterie 
oślepiających jarzeniówek pod sufitem, zabezpieczone wzmocnionym szkłem. Podłogę 
stanowił 
goły beton. Było zimno, znacznie zimniej niż w zawsze chłodnym skrzydle 
mieszkalnym.
- Zdejmij buty i daj mi je - rozkazał Ricky.
- Dlaczego?
- Bo ci każę, chłoptasiu.
Nathan wiedział, że lepiej nie protestować. Zrzucił z nóg standartowe, czarne 
tenisówki bez 
rozwiązywania. Jedną ręką podał pantofle Rickiemu, podczas gdy drugą rozcierał 
obolałe ucho.
- I skarpetki.
- Ale tu jest zimno.
Ricky tylko spiorunował go wzrokiem i wyczekująco wyciągnął rękę. Nathan opadł 
na brzeg 
posłania i znowu zaczął płakać. Nienawidził siebie za to, że ulegał łzom. Bez 
względu na to, jak 
bardzo się starał, zawsze kończyło się płaczem na oczach tych ludzi. Fakt, że 
oni wszyscy 
znajdowali w tym tak wielką przyjemność naprawdę go wkurzał.
Ściągnął skarpetki i oddał je Rickowi, który nagle wyszedł, ryglując za sobą 
drzwi. Nathan 
nasłuchiwał kroków oddalających się w korytarzu.
- Co ja złego zrobiłem?! - krzyknął wystarczająco głośno, by w uszach zadzwoniło 
mu echo 
odbite od betonowych ścian.
Zmarznięty, zdezorientowany i nieszczęśliwy podciągnął nogi i oparł czoło o 
kolana, 
zmuszając się do opanowania. Jednym ruchem rękawa wytarł oczy i nos. Jeszcze 
tylko dziesięć 
miesięcy, powiedział sobie. Jeszcze tylko dziesięć miesięcy i mnie tu nie 
będzie. Minęło już osiem. 
Za połowę tego będzie rok i po jego połowie wyjdę. Wytrzymam. Bułka z masłem.
Trik polegał na tym, żeby czas biegł jak najszybciej, a nigdy nie upływał on 
szybciej, niż we 
śnie. Obejmując ciasno kolana, chłopiec położył się na boku i próbował ogrzać 
stopy w 
nogawkach kombinezonu.
- Ci ludzie to takie dupki - powiedział głośno.
Na odgłos klucza obracającego sięw zamku Nathan obudził się ze wzdrygnięciem. 
Mimo że 
światło w celi było włączone, dzięki wizjerowi w drzwiach mógł stwierdzić, że 
korytarz za nimi 
był ciemny. Przez dłuższą chwilę nic się nie działo. Nathan usiadł i znowu 
przyciągnął kolana do 
piersi. Widział kiedyś w kinie taką scenę - drzwi otworzyły się ze skrzypieniem 
i początkowo nic 
za nimi nie było. Nagle pojawił się w nich wampir, i wszyscy w sali krzyknęli.
Głupio teraz o tym myśleć, skarcił siebie. Nie ma takich rzeczy jak wampiry, a 
to wszystko 
w filmach i tak jest zmyślone. Nazywali to „efekty specjalne”, coś co jacyś 
mózgowcy 
inżynierowie wymyślili tylko po to, by straszyć ludzi.
Tata zawsze go beształ za zbyt wybujałą wyobraźnię, która ciągle przywoływała 
jakieś 
stwory, albo włamywaczy w ciemnościach. I choć siedząc na pryczy i czekając na 
otwarcie drzwi 
mówił sobie, że nie ma się czego bać, strach, który odczuwał był całkiem 
prawdziwy. Jego serce 
waliło w piersi jak młot, oddech stawał się coraz głośniejszy. Czy powinien 
wstać i podejść do 
drzwi? Czy ktoś chciał wejść do środka? Może jednak miał w ADN jakiegoś 
przyjaciela, który w 
ten sposób zawał mu znak, że wszystko jest w porządku i że może wyjść?
Znowu podskoczył, gdy drzwi do celi otworzyły się, ukazując Ricka, stojącego w 
wejściu. 
Był pijany. Albo odurzony. Nathan poznał to po pustym wyrazie jego oczu. Taki 
sam wyraz oczu 
zawsze poprzedzał bicie, które dostawał od wujka Marka. Ricky ukrywał coś w 
prawej ręce, za 
plecami. Jego wzrok stał się jeszcze bardziej pusty.
Nathan wiedział, że coś się stanie. Po raz pierwszy poczuł, że jego życie jest 
zagrożone. Bez 
namysłu i nie zmieniając położenia, przeniósł ciężar ciała na stopy. Miał 
mgliste przeczucie, że 
zaraz zacznie się walka, i chociaż był marnym wojownikiem, coś w twarzy Ricka 
powiedziało mu, 
że to będzie walka jego życia - o życie.
Ricky pomału wszedł do pokoju i dziwnie się uśmiechnął:
- Ty biedny bękarcie - wybełkotał. - Tak naprawdę, to się tu nie nadajesz, 
wiesz? Prędzej 
czy później inni i tak by cię zabili.
I tak? Myśli Nathana zaczęły pędzić. Czy on powiedział: i tak? To oznaczało...
Ricky jednym krokiem zmniejszył dzielący ich dystans o połowę.
Nathan zareagował przyciskając się do ściany. Był przyparty do muru.
- Spróbuję to zrobić tak, żeby za bardzo nie bolało, mały - powiedział, a jego 
niesamowity 
uśmiech stał się szerszy. - Patroszyłeś kiedykolwiek rybę?
Nathan nie odrywał wzroku od ukrytej dłoni Ricka. Pewnie, że wypatroszył dużo 
ryb. 
Zaczyna się ostrym nożem nisko od brzucha, a potem rozcina się aż do głowy. 
Pozwala się, by 
wnętrzności wypłynęły na stół. Potem...
Rozpaczliwie rozglądał się za możliwością przemknięcia obok Ricka. Pijanego 
łatwo było 
wymanewrować; udowodnił to setki razy wujkowi Markowi, choć potem zawsze obrywał 
jak 
diabli. Ale cela była tak mała, a Ricky tak wielki, że nie było dość miejsca, by 
zrobić unik i 
przebiec obok niego.
Zobaczył nóż. Gdyby Ricky zaatakował szybko i po prostu uderzył w Nathana, 
sprawa na 
tym by się zakończyła. Z pewnością był wystarczająco blisko. Ale on wolał efekty 
od 
efektywności, wymachując nożem przed twarzą chłopca.
- Jak myślisz, co będziesz czuł...
Nathan się nie wahał. Przyciskając plecy do ściany, wystrzelił nogą prosto przed 
siebie i 
wbił piętę w same jądra Ricka. Ricky zatoczył się pół kroku, po czym padł na 
kolana. Nathan 
próbował przeskoczyć ponad ramionami napastnika, ale łóżko przesunęło się 
podczas odbicia i 
doleciał tylko do połowy dystansu. Kolanami trafił w głowę Ricka i obaj padli na 
podłogę. Zanim 
Nathan zdążył się poderwać, poczuł na przegubie silną dłoń, ciągnącą go z 
powrotem w dół.
- Puść mnie! - krzyknął Nathan, wyprowadzając następne kopnięcie. Tym razem 
trafił Ricka 
w nos; rozległo się głośne chrupnięcie.
Uchwyt Ricka nieco osłabł. Nathan spróbował kolejnego kopnięcia, ale tym razem 
całkowicie spudłowałi stracił równowagę. Ricky krwawił obficie z nosa i gdy 
ciężko próbował 
złapać oddech, wydmuchiwał w powietrze krwawą mgiełkę.
- Obetnę ci ten cholerny łeb - zasyczał Ricky.
Nóż spadł z góry szerokim, mocnym łukiem. Zasłaniając się wolną ręką chłopiec 
przyjął 
uderzenie na łokieć. Ręka z nożem natychmiast odskoczyła, by zadać kolejny cios. 
Nathan zdołał 
jednak uwolnić przegubu. Używając teraz obu rąk usiłował spowolnić ruchy 
napastnika i 
ograniczyć możliwość zadania skutecznego pchnięcia.
Gdy nóż ponownie znalazł się w górze, Nathan podciągnął się do pozycji klęczącej 
i rzucił z 
zębami na rękę trzymającą go. Tak mocno, jak tylko potrafił, ugryzł zaciśniętą 
dłoń Ricka; czuł, 
jak pęka skóra, a drobne kości nie stawiają oporu jego siekaczom. Smak krwi 
wypełnił mu usta, 
ale zignorował to.
Gdy Ricky poczuł ból, zawył jak pies.
- Ty cholerny gnoju! Walczysz jak cipa!
Gwałtownie szarpał ramieniem, próbując uwolnić je z uchwytu Nathana, ale zęby 
wbijały 
się coraz głębiej. Nóż wypadł mu z ręki.
- Cholera!
Jednym ruchem przyciągnął chłopca, po czym z siłą młota kowalskiego wymierzył 
cios w 
prawe oko ofiary.
Nathan poczuł eksplozję w mózgu. Siła ciosu odrzuciła go na łóżko które 
przewróciło się na 
bok. Przez pełne pięć sekund Nathan i Ricky patrzyli na siebie, pozwalając, by 
ich ból trochę 
osłabł. Potem spojrzeli na nóż, leżący na podłodze i obaj rzucili się na niego.
Nathan powtarzał sobie milion razy, że trzeźwe dziecko jest w stanie wyprowadzić 
w pole 
pijanego dorosłego. Porwał nóż z podłogi i z półobrotu zadał uderzenie z 
backhandu, obliczone 
na zmuszenie Ricka do cofnięcia.
Ale nie tylko ofensywne działania bywają spowolnione przez alkohol, to samo 
dzieje się z 
defensywą. Niezdolny do wystarczająco szybkiej reakcji, by się obronić, Ricky 
patrzył tępo, jak 
nóż zbliża się łukiem i po rękojeść pogrąża w jego brzuchu.
Nathan był równie zaszokowany jak Ricky, patrząc na wbijające się ostrze. Ricky 
padł 
sztywno jak kłoda nogi podwinęły się mu pod pośladki, a głowa z hukiem uderzyła 
o beton.
- Przepraszam! - wykrzyknął Nathan. - Och Boże, Ricky, przepraszam! 
Ricky nie reagował, patrzył tylko w sufit. Delikatnie gładził rękojeść noża, 
jakby nie miał 
odwagi wyjąć go.
Nathan nie wiedział, co robić. Ale wiedział, że jeśli szybko czegoś nie wymyśli, 
Ricky 
umrze; może powinien mu pomóc, wyjąć go... Zerknął przez ramię w kierunku drzwi, 
jakby mając 
nadzieję, że jakimś cudem ktoś się pojawi z pomocą. Nie, będzie musiał zrobić to 
sam. Zamknął 
oczy i wyciągnął go z rany.
Gdy tylko ostrze całkowicie wysunęło się z ciała, krew tryskająca z otwartej 
rany jak 
karmazynowa woda z fontanny wampira, zbryzgała chłopca. Dźwięk wydobywający się 
z gardła 
Ricka był nieludzki, w połowie jęk, w połowie wycie. Powietrze bulgotało mu w 
płucach wydając 
odgłos przypominający dmuchanie przez słomkę do szklanki z wodą..
Nathan od razu zorientował się, że usunięcie noża było błędem. Odruchowo 
przykrył ranę 
dłońmi i próbował powstrzymać sikającą krew, ale było to bezcelowe; posoka 
wypływała 
niestrudzenie z brzucha, a teraz również i z ust Ricka.
- Och Boże, przepraszam, Ricky - Nathan powtarzał w kółko, jak mantrę. Głęboko w 
sercu 
wiedział, że go zabił.
Nagle dłoń Ricka wystrzeliła w górę i zacisnęła się na gardle chłopca, 
pozbawiając go 
powietrza. Po raz, wydawało się, setny tej nocy Nathan złapał Ricka za przegub, 
próbując zmusić 
go do rozluźnienia uchwytu. Ale był w pułapce jak mysz w szponach orła. Czuł że 
jego głowa 
zaraz eksploduje od ciśnienia krwi. W oczach Ricka czaiło się morderstwo. 
Umierając zamierzał 
zabrać ze sobą Nathana.
Nóż! Był ciągle na podłodze! Chłopiec zaryzykował, jedną ręką puścił przegub 
Ricka i 
namacał ostrze. Tym razem to nie będzie wypadek. Resztką sił wbił nóż w pierś 
Ricka. Uderzał 
raz za razem, każdym ciosem powodując groteskowy, mlaskający dźwięk. Po drugim 
uderzeniu 
uchwyt Ricka zelżał trochę, ponownie umożliwiając dopływ krwi i tlenu do mózgu 
Nathana. Po 
piątym, Ricky całkowicie go puścił i wydając ostatni, świszczący oddech - umarł.
Nathan wpadł w panikę. Oddział kryzysowy wyglądał jak scenografia kiepskiego 
horroru. 
Wychowawca nie żył i oni na pewno jego za to obwinią. To było pewne jak w banku 
że nie 
uwierzą mu, że to Ricky zaczął.
Pożegnaj się z wyjściem za dziesięć miesięcy, mój panie. Zabicie wychowawcy było 
chyba 
najgorszą zbrodnią, jaką mógł popełnić. Wsadzą go za dupę do więzienia; posiedzi 
dopóki nie 
ukończy dwudziestu lat, jeśli w ogóle będzie mógł wtedy wyjść.
Nie, zostanie na miejscu i poniesienie konsekwencji nie było najlepszym 
rozwiązaniem. 
Nathan musiał szybko wydostać się z aresztu dla nieletnich. Musiał biec szybko, 
biec wytrwale i 
to już. Ale by się wydostać, potrzebował kluczy. Przeszedł na palcach przez 
rzekę krwi, wyciągnął 
kółko z kluczami z pasa Ricka i wybiegł z pokoju, zamykając za sobą drzwi.
Od tej chwili było już łatwo. Miał wszystkie potrzebne klucze. Drzwi na końcu 
korytarza 
doprowadziły go do izby przyjęć, którą rozpoznał ze swego pierwszego dnia tutaj. 
Przyszło mu do 
głowy by przeszukać magazyn odzieży i odnaleźć ubranie, które mu ukradziono 
osiem miesięcy 
temu, ale uznał, że każda sekunda spędzona tutaj była sekundą straconą. 
Poruszając się szybko i 
cicho, prześliznął się obok krzesła z jednym podłokietnikiem i wbudowanymi 
kajdankami, stojące 
obok biurka, gdzie ten gruby wypierdek Gonzales zadawał nowo przybyłym 
niekończące się 
pytania, na które i tak znał już odpowiedzi.
Ostatnie drzwi były najłatwiejsze - Nathan za pierwszym razem dobrał właściwy 
klucz. 
Najpierw troszkę je uchylił, modląc się, by po drugiej stronie nie było 
policjanta, ani 
wychowawcy. Znowu miał szczęście. Wymknął się ostrożnie, zamknął drzwi na klucz 
i wyrzucił 
cały pęk w krzaki. Przed nim było piętnaście metrów odsłoniętego trawnika 
prowadzącego na 
wysokie wzgórze, za którym otwierała się wolność! Pokonał dystans w mgnieniu 
oka.
Przystając na chwilę na wierzchołku spojrzał za siebie na budynek ADN. Mimo że 
wzniesienie zmieniało trochę perspektywę, widok był dokładnie taki sam, jak gdy 
tu przybył 
dawno temu. Miejsce wyglądało tak przyjaźnie; budynek z klinkierowej cegły i 
kamienia, 
ozdobiony pięknymi kwiatami i krzewami. A jednak areszt dla nieletnich Okręgu 
Brookfield był 
ogrodem nienawiści. Ziarna posiane w tych murach rosły dobrze, karmione i 
hodowane przez 
podobnych do Ricka i Gonzalesa.
Na szczycie tego wzgórza, górującego nad całym terenem, Nathan przysiągł sobie, 
że nigdy 
nie dopuści, by go znów zamknięto w tym piekle.
- ... i tak zacząłem uciekać - dokończył Nathan. Leżał teraz na brzuchu, 
opierając się na 
łokciach, i wodził palcem po słojach drewnianego łoża.
- Dobrze się czujesz? - zapytała Denise z autentycznym zaniepokojeniem w głosie.
- Chyba tak. Mam spuchnięte oko i ucho boli jak diabli, ale poza tym myślę, że 
wszystko w 
porządku.
- Czy masz choć cień podejrzenia, dlaczego wychowawca chciał cię zabić? - mimo 
że 
historia chłopca brzmiała nieprawdopodobnie, Denise uwierzyła mu.
- Myślę, że był szalony. Pijany. I odurzony. Dorośli zawsze się tacy robią, jak 
piją.
- Którzy dorośli? - badała Denise, wyczuwając nowy wątek w tej nadzwyczajnej 
opowieści. 
- Twój ojciec?
- Nie - odpowiedź Nathana była uderzająco dobitna. - Mój tatuś był dobrym 
człowiekiem. 
Nigdy nie pił i nie uderzył nikogo. Był wspaniały.
- A twoja mama?
Jego głos zmiękł:
- Nigdy nie spotkałem mamusi. Umarła, gdy byłem jeszcze mały.
Jezu, kolejny obszar do zbadania. Denise pośpiesznie zanotowała to w bloku.
- No więc, czy ktokolwiek w życiu bił cię?
- Nie chcę o tym rozmawiać - odpowiedział sucho Nathan.
- Dlaczego nie? Mogło by ci to pomóc, gdyby ludzie zrozumieli choć trochę, przez 
co 
przeszedłeś.
- Gówno. Ludzie chcą myśleć, że każdy żyje jak te doskonałe rodziny w telewizji. 
Jeśli 
powiem im coś innego, będą po prostu myśleli, że kłamię. Oni mogą krzyczeć, 
wrzeszczeć i bić 
swoje dzieci i to jest w porządku tak długo, jak dziecko to ukrywa. Ale jeśli 
spróbujesz oddać 
albo odejść, nazywają cię niepoprawnym i wrzucają twój tyłek do więzienia.
- Czy tak właśnie trafiłeś do więzienia? Próbowałeś oddać?
Nathan wrócił pamięcią do wszystkich bijatyk w domu wujka Marka. Przypomniał 
sobie 
komiczny, ociężały krok Marka, książek i różne przedmioty, które latały przez 
pokój jedynie po 
to, by spudłować nie o centymetry, ale o metry. O mało się nie roześmiał na 
wspomnienie 
rozdziawionej gęby pijaka. Ale wtedy przypomniał sobie skórzany kowbojski pas i 
odgłos, który 
powstawał, gdy wchodził w kontakt z tylną częścią jego ciała. Wszelkie ślady 
wesołości znikły, 
wymazane z jego duszy, podobnie jak wszelkie ślady wesołości wymazane przez 
wujka Marka z 
jego życia. Przechodząc przez to wszystko, Nathan zdawał sobie sprawę, że nie 
może oddać. To 
byłaby ostatnia czynność w jego życiu, jaką próbowałby wykonać.
Może powinienem opowiedzieć jej wszystko - pomyślał Nathan. Może powinien 
opowiedzieć jej, jak kiedyś żył normalnym życiem; jak jego tatuś wychowywał go w 
ładnym 
domu, w ładnym sąsiedztwie. Może powinien opowiedzieć milionom ludzi, że 
zaledwie trzy dni 
po pogrzebie tatusia wujek Mark dla śmiechu zamknął go w tej pustej przestrzeni 
pod podłogą 
salonu, gdzie mógł tylko pełzać, i jak wydostał się, robiąc tyle wrzawy, że ten 
gnojek zauważył 
sąsiadów wyglądających z okien.
Na pewno publiczność chciałaby usłyszeć, że dzięki swoim krzykom o pomoc zarobił 
swoje pierwsze lanie pasem. Może powinien opowiedzieć tym wszystkim ludziom, 
słuchającym 
radia w wygodnych domach, biurach i samochodach, jak to wujek Mark urządzał 
balangi ze 
swoimi przyjaciółmi narkomanami i jak niektórzy z nich - zarówno mężczyźni jak i 
kobiety - 
przychodzili do jego sypialni i dotykali go w miejsca, w które dzieci nie 
powinny być dotykane.
Było tyle rzeczy, o których mógłby opowiedzieć, ale tego nie zrobi. Nie było 
nic, czego już 
wcześniej nie powiedział sędziom, prokuratorom i policjantom. I całe to 
spowiadanie się dużo 
mu dało, no nie?
- Nie - odpowiedział w końcu Nathan, - nikomu nie oddałem. Ja ukradłem samochód.
Denise była oszołomiona:
- Masz dwanaście lat i ukradłeś samochód?
- Właściwie, gdy ukradłem samochód, miałem jedenaście. - W jego głosie był ślad 
dumy.
- A dlaczego to zrobiłeś?
- O tym też nie chcę rozmawiać.
- Dlaczego nie?
- Bo to moja sprawa.
- Ale to z tego powodu zostałeś wysłany do aresztu?
- Tak, tylko nazywaj to po imieniu - więzienie.
Czy to możliwe, że podziwia tego chłopca? - zadała sobie pytanie Denise. Tego 
mordercę? 
W bezpośredniości, z jaką udzielał odpowiedzi było coś, co poruszyło jej 
uczucia. Mógł kłamać 
na temat rzeczy, o których nie chciał mówić, ale zamiast tego wolał nie 
odpowiadać na pytania. 
Był inteligentny i to jak.
- Więc jak się kończy ta historia? - zapytała Denise. - Dokąd uciekłeś? Gdzie 
teraz jesteś?
Nathan westchnął:
- Nie sądzę, żeby powiedzenie ci tego było rzeczą naprawdę mądrą, nie uważasz? - 
Ci 
dorośli po prostu nie mogą się powstrzymać, by nie spróbować cię nabrać.
Aż sapnął, gdy poraziła go straszna myśl:
- O mój Boże, czy oni mogą namierzyć tą rozmowę? - jego głos zadrżał z 
przerażenia.
- Nie, nie - zapewniła Denise. - To jest rozgłośnia radiowa. Tak długo, jak 
działa pierwsza 
poprawka do konstytucji, nikt nie może namierzać naszych rozmów.
- Jesteś pewna?
Denise spojrzała na Enrique, ale nie znalazła pomocy.
- Pewnie, że jestem pewna - zgadywała ze wzruszeniem ramion. Przynajmniej 
brzmiało to 
jak rozsądna odpowiedź. Wróciła do sprawy:
- A więc co zamierzasz zrobić dalej? Nie możesz ciągle uciekać.
- Dlaczego nie?
Denise była zaskoczona pytaniem. Tak naprawdę, to nie wiedziała, dlaczego nie.
- Bo zostaniesz złapany.
- Cóż, jedyną alternatywą jest oddanie się w ręce policji dobrowolnie. Czym to 
się różni od 
zostania złapanym?
- Nathanie, po prostu boję się, że coś ci się stanie.
- Ja też. Właśnie dlatego zamierzam nadal uciekać.
Jezu, ten dzieciak był dobry.
- Robisz teraz ze mnie głupka, Nathanie - powiedziała pojednawczo.
- Gdzie tam, świetnie ci idzie - pocieszył ją Nathan. - Ale znasz już teraz mój 
udział w tej 
sprawie, prawda? Gdy byłem w poprawczaku, robiłem wszystko, co powinienem, i 
zbierałem 
tęgie baty. Nadstawiłem drugi policzek, tak jak tego oczekiwano, a oni po prostu 
sprali mnie 
jeszcze bardziej. Mówię wychowawcy, a on próbuje mnie zabić. Bronię się, a 
ludzie, którzy 
słuchają twojego programu, nazywają mnie mordercą i chcą mnie posadzić na 
krześle 
elektrycznym. Tak naprawdę, to nikomu na mnie... - głos uwiązł mu w gardle. 
Zamilkł. Cisza 
trwała długą chwilę.
- Nie zależy? - dopomogła Denise.
Dolna warga Nathana trzęsła się. Nienawidził siebie za utratę opanowania w 
czasie 
ogólnokrajowej audycji. Na początku rozmowy czuł się pewnie, ale nagle spłynął 
na niego 
straszny smutek, jak wiadro zimnej wody.
- Tak - wyszeptał.
Oczy Denise nieoczekiwanie zwilgotniały na dźwięk tego cichutkiego głosu.
- Boisz się, prawda, skarbie?
- Muszę już iść - powiedział chrapliwie. Odłożył słuchawkę.
W martwej ciszy, która nastąpiła, Denise spojrzała na Enrique, szukając pomocy, 
ale on 
tylko wpatrywał się w nią bez ruchu.
- Cóż - powiedziała przeciągle Denise. - To było coś. Nathanie, jeśli jeszcze 
słuchasz, 
życzymy ci całego szczęścia świata, jakkolwiek to się skończy. Myślę, że należy 
ci się go trochę. 
Wydaje mi się, że wszyscy potrzebujemy minuty, lub dwóch, by odzyskać 
opanowanie. 
Usłyszymy się zaraz po reklamach.
Rozdział 11
Petrelli był na linii w pięć sekund po zakończeniu rozmowy. Musiał mieć numer 
zaprogramowany w pamięci szybkiego wybierania połączeń.
- Ten kłamliwy sukinsyn rajfurzy ludzkim współczuciem - pomstował do Michaelsa. 
- 
Kwestia, czy był, czy też nie był dobrze traktowany w poprawczaku nie ma 
najmniejszego 
związku z tą sprawą. Ważne jest to, że uciekł z zakładu odbywania kary i że 
zabił strażnika, by to 
zrobić!
Ten atak wściekłości - jak wiele innych, które Petrelli przypuścił na Michaelsa 
w ciągu lat - 
był jedną wielką bzdurą. Warren wiedział, że Petrelli absolutnie nie dbał o 
zbiega, ani o śmierć 
nawet stu strażników. Szło o to, że J. Daniel wyskoczył na antenie z niepełnymi 
informacjami, 
skazując nieletniego za najcięższą zbrodnię jeszcze, zanim zebrano dowody. W tym 
ach-tak-
ważnym roku wyborów prokurator okręgowy przestraszył się, że będzie wyglądał 
bardziej na 
gnębiciela dzieci niż na twardego obrońcę prawa. Warren wiedział, że te 
deklamacje przez 
telefon były jedynie pierwszym aktem w długiej sztuce pozorowania i kręcenia, że 
on właściwie 
nigdy nie powiedział tego, co wszyscy słyszeli, że mówił zaledwie przed kilkoma 
godzinami.
Z powodów, których Michaels nigdy nie rozumiał, dla Petrellego było ważne, by 
wszystkich złych facetów przedstawiano jako socjopatów, a ich czyny jako 
irracjonalne. Nie 
uznawał okoliczności łagodzących, które mogły sprawiać, że zbrodniarze 
zachowywali się w taki, 
a nie inny sposób. Jego obsesja odczłowieczonych przestępców pchała go przed 
mikrofony z 
twardymi oskarżeniami. Jego podejście do sprawy dobrze mu służyło w karierze, za 
to Michaels z 
całym swoim cynizmem, który zawdzięczał swojej pracy, od czasu do czasu nie mógł 
się 
powstrzymać od współczucia dla jakiegoś biednego przestępcy.
W przypadku Nathana Baileya Michaels nie wiedział, w co wierzyć. Wszystkie 
więzienia, 
czy to dla dorosłych, czy dla dzieci, były zawsze miejscami przemocy, 
zamieszkanymi przez 
brutalnych przestępców i obsługiwanymi przez personel, którego głównym celem 
było zdusić ten 
gwałt. Nie musiał wcale wysilać wyobraźni, by uwierzyć, że strażnik może stać 
się zabójcą. 
Mimo że historia Nathana wydawała się wręcz nieprawdopodobna, sposób 
przedstawienia przez 
chłopca faktów był zbyt szczegółowy, zbyt wyraźny, aby traktować ją jako 
kompletne kłamstwo. 
Właściwie gdyby nie to, że Ricky Harris nie żył, Michaels byłby skłonny wszcząć 
drugie 
śledztwo przeciwko niemu.
Ale nawet gdyby przyjął twierdzenie Nathana, że ten zabił w samoobronie - 
pozostawało 
faktem, że chłopiec złamał prawo, uciekając z aresztu dla nieletnich, i jest 
zbiegiem. Jako stróż 
prawa miał obowiązek aresztować uciekiniera. Zgadzając się z „Kurwą”, że 
dzieciakowi bez 
wątpienia należy się trochę szczęścia od życia, Michaels kontynuowałby 
przewracanie całej 
okolicy do góry nogami. Nie przestawałby również przypominać swoim detektywom i 
patrolom, 
że więzień zdolny do zabicia raz, może zabić po raz drugi.
Dla Michaelsa najbardziej przekonująca i wiele mówiąca była obietnica chłopca, 
że nigdy 
nie powróci do ADN. Były to słowa rozpaczy, a wiadomo, że ludzie zrozpaczeni 
robią głupie 
rzeczy, nawet wbrew wszelkim przeciwieństwom. Nathan ciągle jeszcze był bardzo 
niebezpiecznym, młodym człowiekiem.
Na drugim końcu telefonicznej linii J. Daniel Petrelli zbudował sobie znacznie 
bardziej 
skomplikowany świat niż ten, w którym żył Warren Michaels. Oprócz rozważań o 
zwykłej winie 
lub niewinności, Petrelli musiał brać pod uwagę to, jak każda sprawa sądowa 
wyglądać będzie w 
prasie, bezustannie rozpatrując polityczny aspekt każdego zwycięstwa, czy 
porażki. 
Tego ranka sprawa Baileya wydawała się taka jasna. Ludzie mieli całkowicie dosyć 
strachu 
przed nie dającymi się kontrolować dziećmi i rażące morderstwo na pracowniku 
zakładu karnego, 
popełnione przez uciekającego skazańca, to było więcej, niż mogli znieść. Rzadko 
trafiała się 
możliwość tak korzystnego ustawienia się w biurze Prokuratora Okręgowego.
To prawda, że wstępny etap śledztwa zaczął odkrywać jakieś brudy o Ricku 
Harrisie, ale 
Petrelli i jego pracownicy założyli, że jakiekolwiek przecieki o przemocy w 
zakładzie karnym 
będą traktowane jako sprawy drugoplanowe. Główna teza oskarżenia brzmiała: żadne 
dziecko nie 
ma prawa odebrać życia pracownikowi poprawczaka tylko dlatego, że - jak twierdzi 
- było 
przestraszone. 
Któż na świecie przypuściłby, że dzieciak pójdzie ze swoją sprawą bezpośrednio 
do ludzi, 
w programie ogólnokrajowym - ten mały śmieć dał doskonałe przedstawienie. Ciągle 
było za 
wcześnie, na jakieś solidne wyniki badań opinii publicznej, ale nie ulega 
wątpliwości, co te 
wyniki by pokazały. Amerykanie kochają przegranych - nawet przegranych, którzy 
zabili. W 
ciągu krótkich dwudziestu minut Nathan Bailey zepchnął policję i prokuraturę do 
pozycji 
obronnych.
Petrelli jasno widział całą sprawę. Mały Bailey został uwięziony za kradzież 
samochodu 
wujka, oraz dlatego, że sędzia uznał go za niepoprawnego. Miał pozostać w 
areszcie przez 
osiemnaście miesięcy. Zdecydował się nielegalnie opuścić areszt dla nieletnich i 
do tego zabił 
opiekuna. Był złodziejem, uciekinierem z więzienia i mordercą - zasługiwał na 
ukaranie z całą 
surowości prawa.
Zanim zadano pierwsze pytania w badaniu opinii, Petrelli wiedział, że 
publiczność 
widziała, tylko małego, bitego chłopca, ściganego przez tłum wielkich, złych 
gliniarzy. 
Przypomniał sobie stary, telewizyjny serial „Ścigany”. Każdy wiedział od 
początku, że to Richard 
Kimble uciekał przed prawem, a porucznik Gerard wykonywał jedynie swoją pracę, 
ale kogo 
wszyscy uważali za łotra?
Przed oczyma przyszłego senatora pojawiła się wizja koszmaru, który mogła na 
niego 
ściągnąć prasa. Obwiniał za to Michaelsa. Gdyby policja nie spartaczyła akcji, 
dzieciak byłby w 
więzieniu jeszcze przed świtem, a tak - miał na ucieczkę całą noc. Spowodował 
tym 
nieobliczalne szkody w politycznej karierze Petrellego, która była jeszcze w 
powijakach.
- Tak więc słuchaj uważnie poruczniku Michaels, bo powiem to tylko raz. 
Oczekuję, że 
aresztujesz Nathana Baileya najpóźniej dziś po południu. I nie chcę słyszeć 
żadnych wymówek.
No nie! Michaels był w stanie znosić tyrady Petrellego aż do tej chwili, tylko 
dlatego, że 
zajmował się w tym samym czasie innymi biurowymi sprawami. Ale prokurator 
przekroczył 
granicę.
- W porządku, J. Daniel. Słuchałem uważnie - powiedział Warren wyważonym tonem. 
Oto 
jak ja to widzę: ty po prostu nie mogłeś się doczekać, by dziś rano otworzyć tę 
swoją wielką gębę 
i wygłosić całkowicie nieuzasadnione komentarze dla prasy. Ja jestem gliną, J... 
a ty gadaczem. 
Gdybyś poczekał z oskarżeniem, aż zbierzemy dowody, nie wyglądałbyś teraz jak 
dupek. Serce 
pęka mi z żalu. - Osobiście nie dałbym złamanego grosza za to, kto zostanie 
wybrany na senatora 
w tym roku. Przypuszczalnie nie będę nawet głosował. Dbam tylko o moją robotę. 
Zaoszczędź te 
swoje przemówienia dla prasy, J. I odczep się od mojego telefonu!
Rąbną słuchawką o widełki. Do diabła, co za przyjemne uczucie.
- Czujesz się lepiej?
Znajomy głos przestraszył go. Michaels podniósł wzrok i zobaczył Jeda Hacknera, 
stojącego w drzwiach.
- Jezu, Jed, nie chcę dziś zejść na atak serca.
Hackner uśmiechnął się, siadając na jednym z krzeseł, stojących przed biurkiem 
Michaelsa.
- Rozchmurz się, szefie. Rozmawiałeś ze swoim kolesiem Petrellim?
- Zgadłeś. Gnojek zaczyna panikować po radiowym debiucie Nathana Bailey. 
Słyszałeś 
małego?
- Tak. No, przynajmniej większość. Przegapiłem pierwsze parę minut. Wydawał mi 
się 
bardzo przekonujący. Ogólnie rzecz biorąc myślę, że Petrelli ma powód do paniki. 
Zrobił z 
chłopaka młodego Johna Dillingera, podczas gdy Oliver Twist byłby chyba lepszym 
wyborem.
Michaels uśmiechnął się krzywo:
- Cóż, nie przypominam sobie, żeby mały Oliver zabił jakiegokolwiek stróża 
prawa. - Nagle 
zmienił temat: - Nie przypuszczam, żebyś miał dla mnie jakieś dobre wiadomości.
- No, nie wiem, czy dobre, czy złe, ale na pewno interesujące.
Grube brwi Michaelsa uniosły się w oczekiwaniu.
- Po pierwsze nie byliśmy w stanie skontaktować się z wujkiem i byłym opiekunem 
chłopca, Markiem Baileyem. Próbowaliśmy telefonicznie, wysłaliśmy nawet wóz 
patrolowy na 
miejsce, ale jeśli był w domu, to nie otwierał drzwi.
- Myślisz, że mu pomógł w ucieczce?
- Mało prawdopodobne. Między nimi Nie ma miłości.
- Dawaj te sekrety.
Hackner wyjął notes z kieszeni i zaczął czytać:
- To wszystko pochodzi z dokumentów poprawczaka. Sędzia Potter odtajnił je dla 
nas dziś 
rano. To naprawdę smutna historia. Przez pierwsze dziesięć lat życia Nathan 
wychowywany był 
przez ojca. Matka zmarła, gdy był jeszcze niemowlęciem. Tatuś prawnik z kupą 
forsy, marnie 
zarządzał mieniem. Dwa lata temu auto tatusia zastało trzaśnięte przez pociąg, a 
on zginął. Z 
braku ustaleń kto ma się w razie czego zająć Nathanem, opieka przyznana została 
wujowi 
Markowi, mieszkającemu gdzieś daleko na terenie Jackson’s Corner. Podobno Mark 
myślał, że 
dziecko będzie wspierane jakimś funduszem powierniczym, ale tatuś właśnie utopił 
dwa miliony 
z hakiem w swojej kancelarii, zabezpieczając to każdą wartościową rzeczą, jaką 
miał. Do czasu, 
gdy wyjaśniono sprawę testamentu, nic nie pozostało.
- Nie trzeba chyba mówić, że Wuj Mark nie był szczęśliwy. Nie tylko miał 
sprawować 
opiekę nad Nathanem, ale nie posiadał żadnych środków na jego utrzymanie. Więc 
go nie 
utrzymywał. Przez ponad rok kiedy chłopiec tam przebywał opieka społeczna była w 
tym domu z 
pół tuzina razy, głównie reagując na skargi sąsiadów, ale to nic nie dało. 
Wreszcie, mniej więcej 
rok temu, Nathan ukradł samochód wujka, twierdząc, że to jedyny sposób, by uciec 
wystarczająco 
daleko od tego sukinsyna. Oczywiście wuj Mark oskarżył chłopca. Dokumenty mówią, 
że sędzia 
Potter proponował przyjemniaczkowi zawieszenie kary Nathana, ale wuj Mark nawet 
nie chciał o 
tym słyszeć. Powiedział sądowi, cytuję: „ trochę czasu w więzieniu nigdy nikomu 
nie 
zaszkodziło”.
- Miły facet - prychnął Michaels.
- Nic właśnie - poprawił go poważnie Jed. - Mark Bailey wie, o czym mówi, bo 
spędził 
siedem lat w Leavenworth za spalenie klubu oficerskiego w Teksasie. W ciągu 
ośmiu lat trzy razy 
był zatrzymany za jazdę po pijanemu, dwa - za chuligańskie wybryki i raz za 
napad z pobiciem - 
tu skarga została oddalona, gdyż ofiara zmieniła zdanie w trakcie składania 
zeznań. Zaliczył 
również około miliona barowych bójek, większość z nich jako przegrany stronie.
Michaels nie dowierzał:
- Czy opieka społeczna wiedziała o tym wszystkim, gdy przyznawała mu prawa do 
opieki 
nad Nathanem?
Hackner wzruszył ramionami.
- Tak mi się wydaje. Prawdę mówiąc, nie było wielkiego wyboru. Albo wujek Mark, 
albo 
dom dziecka.
Michaels pokręcił głową, rezygnując na chwilę ze swojego cynicznego spojrzenia 
gliniarza 
i patrząc z perspektywy ojca.
- Bolesne przeżycia dla małego chłopca.
Jed przewrócił stronę swojego notesu.
- No cóż, robi się jeszcze gorzej. Dwóch różnych psychiatrów, opłaconych przez 
tatusiowych przyjaciół prawników, przedłożyło w sądzie wnioski, by dzieciaka 
trzymać z dala od 
zakładów poprawczych, stwierdzając, że emocjonalny stres będzie dla niego zbyt 
duży.
Hackner podniósł żółty arkusz papieru.
- To raport dwóch lekarzy którzy stwierdzili, iż dziecko jest fizycznie i 
emocjonalnie 
opóźnione w stosunku do rówieśników. Ale znasz sędziego Pottera. Współczuje 
dzieciakom, 
których sprawy rozsądza, ale jeśli złamałeś prawo - płacisz za to. Tak więc 
wysłał Nathana, który 
właśnie skończył dwanaście lat, do Brookfield i wsadził go na ogólny oddział. 
Nathan przybył tu 
w środę po południu. W środową noc został zbiorowo zgwałcony kijem od szczotki i 
spędził 
tydzień w izbie chorych.
Michaels skrzywił się i uniósł w górę rękę.
- Wystarczy. Nie chcę tego więcej słuchać. Czy reszta to tylko plotki, czy też 
ma 
jakiekolwiek znaczenie dla sprawy?
Jed urażony wzruszył ramionami. Był gliną, a nie dziennikarzem prowadzącym 
kolumnę 
towarzyską. Nie zajmował się plotkami, a każdy szczegół miał wpływ na sprawę. 
Ale znał 
Michaelsa wystarczająco długo, by wiedzieć, co ma na myśli. Zamknął notatnik.
- Nie, to chyba wszystko. Ale jeszcze jest niespodzianka.
- I cóż to takiego?
- Okazuje się, że jednak mamy taśmę wideo.
- Myślałem, że kamera była popsuta.
- Kamera w oddziale kryzysowym była. Ale udało się uchwycić panicza Baileya w 
trakcie 
przechodzenia przez izbę przyjęć.
- Czy inne kamery pracowały?
- Nie wszystkie. Kamera w sali rekreacyjnej była również nieczynna. Wszystkie 
pozostałe 
chyba w dobrym stanie. Ale mały Bailey przechodził tylko przez ten obszar. Mamy 
jeszcze kilka 
sekund, jak wymyka się tylnymi drzwiami. Chcesz zobaczyć? Wszystko jest 
przygotowane w sali 
konferencyjnej.
Mężczyźni wstali i wyszli. Pokój detektywów za szklanymi ściankami biura Warrena 
zatłoczony był podwójną - w stosunku do planowanej - ilością biurek, zapewniając 
miejsca nie 
tylko dla ośmiu podlegającym Warrenowi detektywom i urzędnikom, ale również 
trzem 
inspektorom budowlanym, kuratorowi sądowemu i przeniesionej tu pracownicy opieki 
społecznej, która jakoś nie mogła awansować na liście uprawnionych do własnego 
biura. Pokój w 
kącie trzeciego piętra czterdziestoletniego budynku obrony cywilnej, miał widok 
z jednej strony 
na areszt dla dorosłych i rozłożyste drzewo magnolii z drugiej.
- A jak to się stało, że jedyne kamery, które by się nam przydały, były 
nieczynne? - zapytał 
Michaels, lawirując między biurkami.
Hackner wzruszył ramionami:
- Bardzo dogodne, prawda?
- Chcę, żebyś to zbadał, dobrze Jed? Chcę także wiedzieć, czy ktoś mu pomagał. 
Zacznij od 
wujka.
Hackner przytaknął.
- Kazałem już Thompkinsowi łowić w tej sadzawce.
Weszli do sali konferencyjnej, na przeciw biura Warrena i zamknęli drzwi. 
Telewizor był 
włączony, taśma przygotowana. Po naciśnięciu guzika obraz na ekranie wił się i 
tańczył póki 
głowica magnetowidu nie złapała właściwej ścieżki. Wśród zamazanych szarych 
cieni, typowych 
dla kamer systemów bezpieczeństwa, Michaels zobaczył izbę przyjęć, którą 
rozpoznał z 
poprzedniej nocy. W prawym górnym rogu ekranu pojawił się chłopiec, śmiesznie 
wyglądający w 
o wiele za dużym drelichu. Sprawiał wrażenie przerażonego; jego ruchy były 
jednocześnie 
szybkie i niepewnie. Był bosy. Jego ubranie wysmarowane było czymś, co na 
czarno-białym 
obrazie przypominało atrament, albo nawet syrop czekoladowy, ale jak wszyscy 
wiedzieli - było 
krwią ofiary.
- Zatrzymaj - polecił Michaels. Chwilę później chłopiec na ekranie zatrzymał 
się, jego nogi 
wydawały się ustawione jakby ukośnie w stosunku do tułowia; niewyraźna linia 
przecinała obraz.
- Bailey powiedział w radiu, że strażnik zabrał mu buty. Czemu miałby to zrobić? 
Czy to 
jest normalna praktyka?
Hackner potrząsnął głową.
- Nie wiem na pewno, ale nie sądzę. Jeśli wierzyć historii Baileya, może Harris 
po prostu 
chciał być złośliwy. Po południu mam spotkanie z Johnstonem, dowiem się, co będę 
mógł.
Michaels skinął głową.
- Dalej. Puść taśmę.
Sylwetka chłopca znów stała się jednością. Pomknął prosto w kierunku kamery, 
oglądając 
się przy każdym kroku to przez jedno, to przez drugie ramię. Poruszał się jak 
pies, który natknął 
się na cień w nocy i nie jest pewny czy stanąć i walczyć, czy uciec. Chłopiec 
był wyraźnie 
wstrząśnięty, gdy zauważył kamerę. Obrócił się, przypuszczalnie sprawdzając czy 
ktoś za nim 
podąża.
Gdy z powrotem odwrócił się do kamery, serce Michaelsa zatrzymało się na ułamek 
sekundy. Widział już wcześniej taki wyraz oczu.
- Zatrzymaj taśmę!
Polecenie było teraz głośniejsze. Postać znów została przecięta na pół, ale 
twarz była 
wyraźna. Oczy Nathana mówiły o strachu i niepewności, zmarszczone czoło 
sugerowało starszy 
wiek. Pod maską krwi i strachu kryła się twarz młodego chłopca, błagającego o 
pomoc.
Michaels wiele razy oglądał taki sam wyraz oczu u innego nie czującego się 
bezpiecznie, 
zamkniętego w sobie dwunastolatka, który kiedyś tak bardzo był od niego zależny, 
a rok temu 
zamilkł na zawsze. Przez umysł przeleciał mu widok twarzy - teraz pozbawionej 
jakiegokolwiek 
wyrazu - tego innego chłopca spoczywającego na satynowym posłaniu, wyglądającego 
tak źle w 
niedopasowanym garniturze, z komiczną szparą za dużego kołnierzyka wokół szyi. 
Wydawał się 
taki ściśnięty w wąskiej skrzyni.
Nagle poczuł zawroty głowy i niezgrabnie opadł na krzesło przy stole 
konferencyjnym. 
Twarz Michaels była szara.
Hackner wyciągnął rękę, by pomóc przyjacielowi usiąść.
- Mój Boże, Warren, dobrze się czujesz?
Michaels myślał, że potrząsnął głową, ale wcale się nie poruszył.
- Nie wiem, Jed. - Ani na chwilę nie oderywał wzroku od ekranu. Jego głos był 
ochrypły. - 
Spójrz na jego twarz, Jed. On ma oczy Briana.
Jed również to zobaczył. Podobieństwo było uderzające. Cholera, że też nie 
wychwycił tego 
podczas przeglądania taśmy. Mógłby uprzedzić Warrena, albo nawet ominąć tę część 
nagrania. 
Jed szczerze mu współczuł.
- Tak mi przykro, Warren. Wyłączę to.
- Nie, zostaw - powiedział Michaels stanowczo, odzyskawszy opanowanie, nim je 
naprawdę stracił. - Jezu, Jed, myślałem, że już mi to przeszło. Nie mogę ciągle 
tak reagować. Już 
w porządku. Obejrzyjmy resztę.
Jed uważnie obserwował szefa, gdy ponownie puścił taśmę. Jeszcze raz 
elektroniczny obraz 
stopił się w jedność na wystarczająco długo, by chłopiec wyśliznął się poza 
kadr. Na ekranie 
pojawiło się szybkie mrugnięcie, efekt montażu i po chwili patrzyli na 
dziedziniec. Na pierwszym 
planie była część podjazdu i krótki chodnik. W tle znajdowały się drzwi. 
Otworzyły się powoli, 
bohater tego małego telewizyjnego dramatu wyślizgnął się zamknął drzwi na klucz 
i sprintem 
wybiegł z ekranu. Jeszcze jedno mrugnięcie obrazu i ekran był pusty.
Żaden z mężczyzn nie mówił nic przez długą chwilę; Hackner wcisnął wyłącznik i 
telewizor zgasł.
- No i, szefie, co myślisz?
Michaels westchnął głośno, pocierając twarz dłońmi.
- Myślę, że wolałbym tego nie oglądać. Teraz robota będzie o wiele cięższą. Czy 
prasa już 
ma taśmę?
- Co ty, dziecko jesteś? Ogary Petrellego obskoczyły ją, jak muchy psie gówno. 
Na filmie 
jest umazany krwią morderca. Myślę, że dali ją stacjom telewizyjnym, zanim my 
zdążyliśmy 
zrobić kopię.
Michaels zachichotał cicho:
- Nie wiem jak dla ciebie Jed, ale dla mnie ta postać, wyglądała bardziej jak 
wystraszony 
szczeniak niż jak morderca.
Mógł sobie wyobrazić wyraz twarzy Petrellego, gdy ten pierwszy raz zobaczył 
taśmę i zdał 
sobie sprawę, że jego pachołkowie już ją udostępnili mediom. To nie mógł być 
piękny widok, ale 
Warren zapłaciłby sto dolarów, żeby tam być.
Powrócił do bieżącej sprawy: złapania zbitego psiaka, który narażał Petrellego 
na tak 
wielkie kłopoty. Gwałtownie wstał z krzesła i poprowadził dwuosobowy pochód z 
powrotem w 
kierunku swojego biura.
- Jed, sprawdź rejestry telefonów tego programu radiowego. Musi to być zapisane 
gdzieś w 
komputerze. Podłącz się do tego komputera i odnadź numer, z którego ta rozmowa 
się odbyła. 
Odszukamy go i sprowadzimy dzieciaka do domu.
Hackner jęknął. Prowadził już podobne poszukiwania - ostatnio w sprawie oszustwa 
- i w 
rezultacie zasypany był setkami numerów telefonicznych, z których każdy musiał 
być 
sprawdzony. Wtedy sprawa dotyczyła małej firmy konsultingowej i poszukiwania 
trwały tydzień. 
„Kurwa” miała ogólnokrajową publiczność, przypuszczalnie tysiąc rozmów na 
godzinę. Nie było 
na świecie dość policjantów, by wykonać to zadanie w czasie choć zbliżonym do 
rozsądnego.
- Będzie potrzebny nakaz sądowy - powiedział wymijająco Jed. - Nie mamy szans ze 
stacją 
radiową.
- Spraw, żeby dobrowolnie udzielili informacji - poradził Warren, nie zwalniając 
kroku. - 
Bądź przekonywający. No wiesz, bezcenna przysługa dla społeczeństwa i w ten 
deseń.
- Nigdy na to nie pójdą, Warren.
Michaels zatrzymał się nagle. Jed uniknął zderzenia zaledwie o centymetry.
- Słuchaj Jed, mamy do wykonania robotę i na razie nie wykonujemy jej. Nie 
wiemy, gdzie 
poszedł dzieciak, więc nie mów mi, czego nie możemy, dopóki przynajmniej nie 
spróbujemy, 
dobra? Byłeś na spotkaniu dziś rano; myślę, że wyrażałem się jasno. Chcę mieć 
Nathana Baileya 
w areszcie jeszcze dzisiaj. Zrozumiałeś?
Jed wyczuł, że inni ludzie w pokoju desperacko próbują nie słyszeć. Odwrócił się 
i wyszedł 
bez słowa.
Pięć minut później Michaels również wyszedł. Powiedział sekretarce, że można go 
łapać 
pod numerem telefonu komórkowego.
Rozdział 12
W ciągu ostatnich pięciu lat Denise Carpenter przeprowadziła wywiady z setkami 
gości, 
bardziej lub mniej sławnych, ale nigdy nie było takiego odzewu, jak ten wywołany 
rozmową z 
Nathanem. Jej plany, by dyskutować o polityce zagranicznej prezydenta, musiały 
poczekać na 
inny dzień. Infolinie o podobnych numerach były tak zapchane, że nie było mowy o 
połączeniach 
- absolutny koszmar dla firmy telefonicznej.
Po drugiej stronie szyby Enrique męczył się, z zalewem telefonów, dopingując 
tych, którzy 
czekali na rozmowę już od ponad godziny. Dla Enrique wszechświat rozmówców 
ograniczał się 
zgrabnie do dwóch kategorii: szczerych i szalonych. Jego zadanie polegało na 
tym, żeby dopuścić 
do rozmowy na antenie jedynie tych, którzy wygłaszają swoje prawdziwe poglądy i 
potrafią 
trzymać się tematu. To nie był najlepszy czas na dyskusje o moralnych aspektach 
najwyższego 
wymiaru kary, czego chciała Maureen z Seattle, ani o słabościach systemu rodzin 
zastępczych w 
Des Moines, czego domagał się Charlie. W praktyce niemożliwe było utrzymanie 
tematu, gdy już 
zaczęli mówić, ale dobrze, jeśli przynajmniej zaczynali na właściwą nutę.
No i trafiali się wariaci. Jak William z Bakersfield, który chciał wyłuszczyć 
najbardziej 
efektywne sposoby zabijania nożem, albo Paula z Bangor z Maine, która chciała 
widzieć 
Nathana podnoszonego wolno na stryczku, by mógł cierpieć tak, jak cierpiał przez 
niego Ricky.
Zadaniem Enrique było znalezienie śladów normalności wśród grupy słuchaczy, 
którzy 
wykazywali tą cechę raczej rzadko. Następnie, musiał ich przekonać, by czekali 
na linii, podczas 
gdy Denise rozmawiała z innymi. Większość dzwoniących nie zdawała sobie sprawy, 
że w talk-
show nie obowiązywała zasada „kto pierwszy, ten lepszy”. Gdy już przeszli przez 
jego sito, 
Enrique wpisywał do komputera ich imiona i nazwiska, nazwę miasta, z którego 
dzwonili, i 
krótki opis tego, o czym chcieli mówić. Te same informacje ukazywały się na 
ekranie Denise. To 
ona podejmowała decyzje, czasami arbitralnie, z kim będzie rozmawiała najpierw; 
Enrique mógł 
jedynie sugerować nazwiska. Nie było niczym nadzwyczajnym, że słuchacz czekał 
przy telefonie 
przez całe cztery godziny programu, po to tylko, by usłyszeć „dziękuję, ale 
nie”. Oczywiście, to 
również spadało na Enrique.
Enrique poznał „Kurwę”, gdy była jeszcze asystentką programu, i nawet myślał 
przez 
krótką chwilę, że jest w niej zakochany. Właśnie rozstała się z mężem, a Enrique 
miał 
wyjątkowo mocne ramię, na którym mogła się wypłakać. Gdy kariera Denise 
rozkwitła, a ona 
sama zaleczyła już emocjonalne rany, dziesiątki razy próbował zebrać dość 
odwagi, by zaprosić 
ją gdzieś wieczorem, ale słowa nigdy nie przeszły mu przez gardło. Byli tylko 
przyjaciółmi - 
kochanymi przyjaciółmi. Jak brat i siostra. Gdy Denise stała się gwiazdą, 
Enrique był tuż za nią. 
Każdego dnia stwarzał szefowej nowe możliwości by jej słowa wspaniale brzmiały 
na falach 
eteru. „Kurwa” stała się przebojem sieci z dwóch powodów: Denise była największą 
osobowością wśród prezenterów, a on - był najlepszym producentem w branży. To 
nie było 
samochwalstwo, tylko prawda.
Ale nawet najlepszy w branży nie mógł uporać się z takim nawałem telefonów. Po 
jego 
stronie szyby był istny dom wariatów, zaś po stronie Denise - całkowita cisza, 
przerywana jedynie 
jej głosem. Ludzie często pytali Enrique, czy nie jest zazdrosny, wykonując całą 
robotę, gdy 
Denise zbierała wszelkie zasługi. Odpowiadał zawsze tak samo i całkowicie 
szczerze: w zespole 
nie ma miejsca na zazdrość. A w dziedzinie mierzonej indywidualnymi 
osiągnięciami, jedynym 
liczącym się zespołem był ich.
Klepnięcie w ramię wystraszyło Enrique. Odwrócił się, i zobaczył jednego z 
zatrudnianych 
na lato studentów, który trzymał różowy formularz wiadomości telefonicznej. 
Zirytowany tym, że 
ktoś mu przeszkadza Enrique odchylił jedną słuchawkę.
- Co jest, Tim? Jesteśmy w połowie programu.
- Tom, proszę pana.
Odpowiedzią Enrique było wymowne spojrzenie, które określało, jak mało go 
obchodzi, 
jakie, u diabła, było imię Toma. Stacja News Talk 990 wykorzystywała swoich 
letnich 
praktykantów jak niewolników, pozwalając im kręcić się po stacji bez żadnej 
zapłaty - w zamian 
za przywilej pracowania dwanaście do osiemnastu godzin dziennie. Dla radiostacji 
była to 
darmowa siła robocza. Dla studentów szansa - ze sto osób czekało w kolejce na 
zajęcie miejsc 
ludzi na tyle głupich, że przedkładali odpoczynek, albo życie osobiste ponad 
swoje sny o 
radiowym gwiazdorstwie.
- T-to policja, proszę pana - wyjąkał Tom. - Chcą z panem rozmawiać na „gorącej 
linii”. 
Powiedzieli, że to bardzo ważne.
- Przestań nazywać mnie „panem”, ty kretynie. To nie jest folwark, a ty nie 
jesteś moim 
poddanym. Powiedz im, że jesteśmy w środku audycji. Oddzwonię, gdy skończymy. - 
zaczął 
znów zasłaniać ucho słuchawką, ale zachowanie Toma mówiło, że jest coś jeszcze.
- Co się stało?
Tom z zakłopotaniem przestępował z nogi na nogę.
- Ale ja już tego próbowałem i oni powiedzieli coś o oskarżeniu o obstrukcję 
wymiaru 
sprawiedliwości.
Enrique wyglądał, jakby został spoliczkowany.
- Obstrukcja wymiaru... - cholera! To jest dokładnie to, czego mi właśnie teraz 
potrzeba - 
powiedział z zaciśniętymi szczękami. - Dobra, w porządku. Odbiorę tutaj.
Odprawił Toma odwracając się do niego plecami i ze złością porwał słuchawkę z 
widełek.
- Tu Enrique Zamora, w czym mogę pomóc? - Ton jego głosu można było określić 
każdym 
przymiotnikiem, z wyjątkiem „pomocny”.
Patrolowy Harold Thompkins z wydziału policji okręgu Braddock był zdecydowany 
zrobić 
wszystko, by go zauważono. Po pięciu latach służby na zmianach, kierowania 
ruchem i każdej 
możliwej podłej roboty, był już gotów, by spróbować trochę prawdziwej, 
policyjnej pracy. Już 
jako małe dziecko, oglądając „Columbo” albo „Policjantów z Miami”, Harry 
wiedział. że 
pewnego dnia zostanie detektywem. Był skłonny zapłacić frycowe i przejść całą 
drogę od 
podstaw. Jak dotąd dokonywał trafnych wyborów, zdobywając stopień w 
kryminologii, nim 
wstąpił do akademii i wypruwając sobie żyły, by ją ukończyć na pierwszym 
miejscu. Egzamin na 
detektywa zdał przy pierwszej sposobności, zaledwie dwa tygodnie po piątej 
rocznicy pracy w 
wydziale i nie da się ukryć, że zdał znakomicie. Jego problem polegał na tym, że 
był zdrowym, 
białym chrześcijaninem, mającym europejskich przodków i zbyt młodym, by walczyć 
w 
Wietnamie - a to, w tym szczególnym momencie w historii jego departamentu 
stawiało go w 
bardzo niekorzystnej sytuacji.
Musiał zabłysnąć w pracy. Potrzebował wielkiego sukcesu. Musiał odnaleźć ten 
właściwy 
dowód, albo właściwy ślad by dokonać przełomu w ważnej sprawie. Przestudiował 
kariery 
innych oficerów i było jasne jak słońce, że najpewniejszą drogą do złotej 
odznaki było 
znalezienie stałego członka klubu, który cię do niego wprowadził. W ciągu 
ostatnich sześciu 
miesięcy Harry zgłaszał się dobrowolnie do wszystkich odpowiednich spraw i brał 
udział we 
wszystkich właściwych zebraniach, by dać się poznać. I ciągle nie natrafiał na 
swą wielką szansę.
Gdy sierżant Hackner zwrócił się do niego dzisiejszego ranka z zadaniem 
wyśledzenia 
kryjówki Nathana Baileya za pomocą rejestrów telefonicznych - wiedział, że to 
jest właśnie ta 
sposobność, na którą czekał. Hackner był dobrym facetem i świetnym przełożonym. 
Fakt, że stał 
się najlepszym kumplem porucznika Michaelsa, polepszał jeszcze sytuację. Dla 
Harryego sprawa 
była jasna. Musi wykonać zadanie szybko i bezbłędnie i jednocześnie odegrać 
decydującą rolę w 
głośnej sprawie.
Wykorzystując to, czego się nauczył w akademii, rozpoczął poszukiwania od czegoś 
oczywistego - zadzwonienia do firmy telefonicznej. Z pół tuzina razy odsyłany 
był od jednego 
urzędasa do drugiego, ale wreszcie połączono go z wicedyrektorem biura obsługi 
klientów, który 
stwierdził, że przy braku nakazu sądowego nie może udzielić zgody na 
rozpowszechnianie 
rejestrów telefonicznych bez pozwolenia klienta. Naruszenie prywatności i takie 
tam rzeczy, 
jasne ? Harry zapytał go, czy rozumie, że może odegrać kluczową rolę w 
zgarnięciu mordercy, w 
odpowiedzi na co wicedyrektor powiedział coś o rozmowie czekającej na drugiej 
linii.
Zdobycie nakazów sądowych trwało wieczność i było poza zasięgiem Harry’ego. 
Musiał 
być złożony wniosek, musiała się odbyć rozprawa. Nawet w przyśpieszonym trybie 
uzyskanie 
nakazu sądowego mogło to pochłonąć więcej czasu, niż Nathanowi zajęłoby zaszycie 
się w 
jakiejś dziurze. Jeśli będą czekać, mogą stracić swojego zbiega. A jeśli nawet 
by go złapali, cała 
zasługa przypadła by prokuraturze okręgowej, a nie jemu.
Nie, Harry musiał sięgnąć do źródła. Musiał namówić właścicieli owych rejestrów 
- 
„Kurwę” i jej personel - do ich wydania pod jego opiekę. Po prostu musiał być 
przekonujący. 
Przelotnie rozpatrzył metodę delikatnego nacisku, ale odrzucił ją jako zbyt 
słabą. Zamiast tego 
zdecydował się na zagranie z pozycji siły. Ci ludzie z radia nie mieli pojęcia o 
prawdziwym 
świecie. Jeśli przyciśnie ich wystarczająco mocno i prawidłowo rozegra kartę 
utrudniania 
wymiaru sprawiedliwości - pękną. Poza tym, cóż takiego miała „Kurwa” do 
stracenia? Pomoc w 
wyjaśnieniu sprawy morderstwa była reklamą, która każdego by ucieszyła.
Gdy skończył już z Enrique Zamorą, producent ledwie mógł mówić, tak był 
zamroczony. 
Teraz, gdy czekał na linii, Harry zaczął żałować pewnych rzeczy, które 
powiedział. W ferworze 
przekonywał Enrique, że wisi nad nim groźba więzienia w razie odmowy współpracy. 
Oczywiście, Harry nie posiadał aż takiej władzy, ale przypuszczał, że tak 
naprawdę nie miało to 
znaczenia. Zadziwiające jak mało Amerykanie nie wiedzą o swoich prawach. A 
jeszcze bardziej 
zadziwiające było, jak chętnie ludzie rezygnowali z się tych praw, jeśli tylko 
odpowiednio się ich 
zachęci.
Gdy tak czekał przy telefonie, słuchając jakichś idiotycznych reklam handlarzy 
samochodami, Harry zdecydował, że jeśli ktoś zakwestionuje jego sposób 
przedstawienia prawa, 
po prostu powie, że producent musiał się pomylić.
Za szybą „Kurwa” łyknęła dietetycznej coli i odebrała następną rozmowę. 
Informacja na 
ekranie mówiła, że Joanne z Nowego Jorku nie uważała, by Nathan zrobił coś 
złego.
- Tu „Kurwa”, co chciałaś mi powiedzieć?
Akcent z Brooklynu, dochodzący z drugiego końca linii był gęsty jak syrop.
- Ja nie wierzę, żeby ten słodki głos mógł zrobić jakąkolwiek z tych rzeczy, 
które, jak 
twierdzi policja, zrobił. Brzmi tak jak mój synem, gdy był w tym wieku.
- W co tu nie wierzyć, Joanne? Chłopak mówi, że ukradł auto, by iść do więzienia 
i że zabił 
strażnika, by się wydostać. Zgoda, twierdzi, że to był wypadek działanie w 
samoobronie, ale 
musisz wierzyć podstawowym faktom.
Joanne wyjaśniała swoje stanowisko, ale uwagę Denise odwrócił głos Enrique w 
słuchawkach, mówiący jej, żeby puściła reklamy. Pokręciła głową i rzuciła groźne 
spojrzenie, 
wskazując na zegarek. Mieli jeszcze sześć minut do następnych reklam. Enrique 
zignorował 
groźne spojrzenie i powiedział coś niezrozumiałego. Potem podniósł telefon.
Gdy Joanne z Nowego Jorku umilkła, by zaczerpnąć powietrza, Denise przerwała 
jej.
- No cóż, każdy ma prawo do swoich poglądów - powiedziała. - Tylko że niektórzy 
chcą 
umieścić je wysoko na transparencie. Musimy puścić jeszcze kilka reklam, a potem 
wrócimy na 
antenę.
Gdy tylko zaczęły się ogłoszenia, obróciła się z krzesłem do Enrique.
- Co się z tobą, do diabła, dzieje? Nie przyjmuję rozmów na gorącej linii w 
czasie 
programu. Przecież wiesz o tym.
- Wyluzuj się, Denise - odgryzł się Enrique. - Mam na linii gliniarza, który 
chce użyć 
naszych rejestrów telefonicznych, by namierzyć rozmowę Nathana.
Denise w mgnieniu oka oceniła możliwości. Gdyby rozniosła się wieść, że policja 
może 
śledzić rozmowy przez radiową audycję - jej audycję - to oznaczałoby koniec 
kontrowersyjnych 
dyskusji. Rządowi i wojskowi dygnitarze przestaliby dzwonić ze skargami na 
swoich szefów ze 
strachu przed wylaniem. Obywatele przestaliby narzekać na prezydenta ze strachu 
przed urzędem 
podatkowym. Dobrze rozmieszczone źródło informacji, które organizowała przez 
lata, 
natychmiast by wyparowały. Bez kontrowersyjnych opinii i bez rozmówców „Kurwa” 
byłaby 
jedynie jeszcze jedną zmieniaczką płyt.
- Nie, do diabła - szybko zareagowała. - Powiedz mu, że nasze rejestry są 
nieosiągalne. 
Mamy do czynienia z poważnym naruszeniem pierwszej poprawki.
- Już mu to powiedziałem - przynajmniej tę część „do diabła” - i on twierdzi, że 
oskarży nas 
o obstrukcję sprawiedliwości, jeśli nie będziemy współpracować.
Denise aż podskoczyła, gdy to usłyszała.
- Och, naprawdę? No dobrze, przełącz go do mnie. Damy go na antenę, gdy skończą 
się 
reklamy. Jak się nazywa?
- Thompkins.
Ostatnia reklamówka skończyła się piętnaście sekund później głosem, wrzeszczącym 
o 
tysiącach dolarów oszczędności u lokalnego handlarza samochodami. Na znak 
Enrique, Denise 
włączyła mikrofon.
- Witam z powrotem, Ameryko, w tym nadzwyczajnym programie dzisiejszego ranka. 
Zainteresowanie, zrodzone z mojej rozmowy z Nathanem Baileyem, ciągle rośnie. Na 
linii jest 
teraz z nami oficer policji z okręgu Braddock w Wirginii, który straszy 
wysłaniem mojej ekipy i 
mnie do więzienia z powodu tego wszystkiego. Oficerze Thompkins, tu „Kurwa”, 
witamy na 
antenie. - Wskazującym palcem dźgnęła mrugające światełko.
Przez dłuższą chwilę na drugim końcu panowała cisza. Wreszcie niepewny głos 
powiedział:
- Halo?
- Oficer Thompkins?
- Tak, madame.
Denise zachichotała do mikrofonu.
- Madame? Czy właśnie nazwałeś mnie madame? Chyba nie słuchasz zbyt często tego 
programu, bo wiedziałbyś, że nie należy nazywać mnie madame. To słowo brzmi 
podobnie jak, 
mama, a ja, złotko, nie jestem twoją mamą. Dobra, rozumiem, że chcesz mnie 
wtrącić do 
więzienia. Co jest grane?
Głos po drugiej stronie mocno się jąkał. Denise to kochała.
- Czy... czy jestem w radiu?
- Zadzwoniłeś do radiostacji, mój panie. To, ogólnie biorąc, umiejscawia cię w 
radiu. No 
więc, dlaczego chcesz mnie wrzucić do pierdla?
- Przepraszam, ale myślę, że powinniśmy przedyskutować to poza anteną.
Głos Denise raptownie pozbawiony został całej wesołości.
- Jestem pewna, że nie. Zgodnie z tym, co mówi mój producent, chce pan użyć 
rejestrów 
telefonicznych tego programu, żeby dowiedzieć się, skąd Nathan Bailey dzwonił 
dziś rano. Czy 
to prawda?
- Proszę pani, ja nie chcę...
- Tak, czy nie, oficerze Thompkins? Czy dlatego pan zadzwonił?
- No cóż... uch... w zasadzie tak. - Policjant mówił cudownie wymijającym tonem.
- W zasadzie?. Zinterpretuję to jako: tak. A teraz udzielę panu odpowiedzi, 
która nie będzie 
wymagała interpretacji. Może pan mieć te rejestry, gdy zamarznie piekło. Albo 
gdy będzie pan 
miał wyrok sądu. Gdybym zezwoliła panu na dostęp do naszych dokumentów, 
oznaczałoby to 
naruszenie wolności słowa. A wolność słowa jest chroniona przez naszą 
konstytucję. Słyszał pan 
o konstytucji, prawda?
Z głosu Thompkinsa zaczęła przebijać irytacja.
- Naprawdę nie ma potrzeby, żeby była pani taka ...
- Zła? - przerwała znowu Denise. Nie miała zamiaru pozwolić Thompkinsowi na 
zebranie 
myśli. - Czy wyobraża pan sobie również, że może mówić mojemu producentowi, że 
jak nie 
pozwolimy panu grzebać w naszych zapisach, to oskarży nas pan o utrudnianie 
pracy wymiarowi 
sprawiedliwości?
Thompkins wyglądał na zdeprymowanego, jakby złapano go na robieniu czegoś złego.
- Wydaje mi się, że mogłem wspomnieć...
- O, przepraszam, że znów przerwę, ale to zabrzmiało jak jeszcze jedno: tak. 
Postawmy 
sprawę jasno, oficerze Thompkins. Zamierza pan oskarżyć mnie o przestępstwo za 
to, że 
egzekwuję swoje prawa, wynikające z pierwszej poprawki. Czy to wydaje się panu 
rozsądne? A 
może pan tylko blefował używając taktyki zastraszenia, by uzyskać to, co pan 
chciał, unikając 
drogi oficjalnej, nakazanej przez prawo?
O rany, nie bez powodu nazywali ją „Kurwa”. Nie skończywszy nawet jednego 
zdania, 
Thompkins zrobił durnia nie tylko z siebie, ale również z całego wydziału. Przed 
milionami 
ludzi. Minutę temu wydawało się, że to był dobry plan. Teraz marzył o tym, by 
się po prostu 
rozpłynąć. Myślał o dwóch czy trzech sposobach, by się wywikłać z opresji, ale 
żaden by tu nie 
zapracował. Na jego oczach własna kariera rozsypywała się w proch. Nie widząc 
innego wyjścia, 
gwałtownie odłożył słuchawkę.
Denise usłyszała dźwięk odkładanej słuchawki i uśmiechnęła się chytrze do 
Enrique.
- Odłożył słuchawkę. - Zaśmiała się do mikrofonu. - No cóż, myślę, że odkładanie 
słuchawki nie jest tak naprawdę żadną odpowiedzią. Ale jestem pewna, że jest w 
tym jakieś 
przesłanie, a wy?
Rozdział 13
Lyle Pointer uważał się za zawodowca. Mając metr siedemdziesiąt pięć wzrostu i 
dziewięćdziesiąt kilo wagi, nie mógł straszyć wyglądem, nie był też brutalnym 
gburem, jakich 
przedstawiało Hollywood jako stereotyp łamacza palców. Dobrze wyglądający, 
elegancki i 
posiadający poczucie humoru niespotykane przy jego zajęciu, musiał walczyć o 
szacunek, na 
który zasługiwała jego praca.
Nikt nie był bardziej lojalny w stosunku do pana Slatera, ani bardziej efektywny 
w 
wykonywaniu jego rozkazów, a mimo to ludzie wciąż próbowali pomiatać nim z 
powodu jego 
postury. Niektórzy kilkakrotnie. Zuchwale stanowczy i pozornie nieustraszony, 
Pointer powoli, 
ale pewnie zdobywał uznanie jedynej osoby, która się liczyła. I robił to z całą 
brutalnością.
Pierwszą pracą dla pana Slatera było dostarczenie wiadomości jednemu śmieciowi - 
handlarzowi narkotyków, który otworzył interes na niewłaściwym obszarze. Takiej 
wiadomości, 
którego nie można było zapisać na papierze. Pointer miał upewnić się, że młody 
człowiek opuści 
Waszyngton na zawsze. Należało również dać do zrozumienia gangom, że mogą 
wyciągać z 
miasta tyle, ile chcą, pod warunkiem, że nigdy, przenigdy nie postawią stopy na 
terenie pana 
Slatera. 
Akcja Pointera wywołała szok w podziemnym światku Waszyngtonu. Porwawszy młodego 
człowieka pod lufą pistoletu, przykuł go kajdankami do kontenera na śmieci, 
pobił do 
nieprzytomności i brzytwą obciął mu górną wargę. Gdy handlarz odzyskał 
świadomość, Pointer 
polał benzyną genitalia nastolatka i podpalił zapałką. Pozwolił szaleć 
płomieniom przez pół 
minuty, po czym ugasił je garścią piasku.
Rozgłos, który towarzyszył tej robocie, dobrze przysłużył się Pointerowi i dał 
przedsmak 
tego, czego można było po nim oczekiwać w przyszłości. Wyrabiał sobie taką 
reputację, jakiej 
potrzebował. Dumny ze swych umiejętności szerzenia terroru wśród najtwardszych 
ludzi na 
ziemi, zdawał sobie sprawę, że razem ze strachem przychodzi zazdrość. Każdy 
dzień był nową 
szansą, a każde zadanie - nowym sprawdzianem. Pojedynczy błąd mógł go kosztować 
to 
wszystko, co tak długo walcząc budował. Łącznie z życiem.
Pan Slater potrafił docenić dobrze wykonaną robotę, ale nie tolerował 
potknięcia. Pointer 
często słyszał, jak jego szef mawiał, że każdy człowiek zasługuje na drugą 
szansę, ale nikt nie 
zasługiwał na trzecią.
Tego dnia Pointer wdzięczny był za drugą szansę. Potrzebował jej.
Pędząc przez krajobrazy Wirginii na spotkanie, Pointer ledwo mógł poskromić 
wściekłość, 
co wyrażało się wciśniętym do podłogi pedałem gazu porscha. Opuściwszy 
cywilizację 
trzydzieści kilometrów temu, był pewien, że w pobliżu nie będzie policji. A 
nawet gdyby była, te 
ich ciężkie chevrolety i fordy nie miały szans z jego kawałkiem niemieckiej 
inżynierii. Pomimo 
upału warzącego liście i lepkiej wilgoci, jechał z opuszczonym dachem, ubrany w 
kurtkę z 
cielęcej skóry i rękawiczki. Chodziło o wygląd. A na to spotkanie, był to 
dokładnie właściwy 
wygląd.
Ta cała sprawa z Markiem Baileyem i jego bratankiem tak dalece wymknęła się spod 
kontroli, że Pointer gotów był kogoś zabić. Przede wszystkim nigdy nie powinien 
nawet 
wysłuchać planu Baileya, a co dopiero zgadzać się na niego. Ale to było takie 
proste! Wszystkie 
elementy znajdowały się na swoim miejscu. Robota od wewnątrz, wielki facet, mały 
chłopiec, 
niewielki pokój. Jak, do cholery, mogli to spieprzyć? No cóż, będzie to wiedział 
za kwadrans. 
Według zegara na desce rozdzielczej, Bailey czekał już pół godziny. Z zakutymi 
łbami, takimi jak 
Bailey, o wiele łatwiej było się porozumieć, gdy pozwoliło się im trochę 
poczekać. Frajer pewnie 
się już zlał w portki. Jeśli nie, zrobi to pod koniec spotkania.
Zaledwie trzy godziny wcześniej Pointer był niebezpiecznie blisko do zmoczenia 
własnych 
spodni. Nigdy takiego Slatera nie widział - z buraczkową twarzą i trzęsącego się 
z wściekłości. 
„Poniżenie” było słowem, którego często używał. Pointer poniżył całą 
organizację. Slater 
przeżyłby wiadomość, że nie udał się zamach na polityka czy handlarza. Ale 
Pointer spieprzył 
zabicie dziecka w klatce! Gdy to się rozniesie, trzeba będzie lat, by uliczne 
śmiecie przestały się 
śmiać. Śmiech oznaczał brak szacunku, a brak szacunku oznaczał zamachy na 
terytorium Slatera. 
Zamachy z kolei oznaczały przemoc, a przemoc była niedobra dla interesów.
Od kiedyż to, zastanawiał się Pointer, stary nienawidzi przemocy? Wtedy zdał 
sobie 
sprawę, że Slater słuchał gdakania tej starej kwoki Sammy Bella, który bez 
wątpienia gadaniem 
zmienił starego w kiciusia. Co prawda nie dawało się tego stwierdzić ze sposobu, 
w jaki trzymał 
w ryzach swoich pracowników.
Tylko ze względu lojalność Pointera i szereg dobrze załatwionych spraw, pan 
Slater 
przyznał mu drugą szansę.
- Gdy to się skończy - powiedział pan Slater ze śmiertelną powagą, - jeden z was 
będzie 
martwy, Lyle.
Pan Slater nie był człowiekiem skłonnym do przesady.
Tak więc Pointer od dzisiejszego rana osobiście przejął nad tym kontrolę. Jechał 
na 
spotkanie z Markiem Baileyem po to, by wyrwać z niego kawał mięsa i wytoczyć 
wiadro krwi. 
Ten sukinsyn musi się nauczyć, że nie wolno składać obietnic, których nie można 
dotrzymać. 
Dobrą nowiną dla Baileya było to, że dożyje do jutrzejszego ranka. Wymagała tego 
konstrukcja 
planu. Może jednak nie był aż takim idiotą.
Trzydzieści minut wcześniej Mark Bailey ostrożnie zatrzymał swojego bronco w 
odległym 
kącie parkingu przy Hillbilly Tavern. Jego auto było jedyne w okolicy, chociaż 
trzy ostro 
zajeżdżone harleye stały wzdłuż frontowej ściany budynku tak, jak niegdyś konie 
przy drążku. 
Było tuż po południu i ciągle miał zbyt wielkiego kaca, by się ruszać, a co 
dopiero prowadzić 
auto. To, czego najbardziej potrzebował Mark, to taczka do wożenia ze sobą 
głowy. Pewnego 
dnia zamierzał zostać abstynentem.
Przyczaił się na dłuższą chwilę, przekonany, że lada chwila jego szyba i głowa 
zostaną 
strzaskane karabinową kulą. Starannie przeczesał wzrokiem okolicę. Jeśli był tam 
snajper, to 
dobrze ukryty.
Dalej, Mark - powiedział sobie - nie mogą cię zabić. Przynajmniej jeszcze nie 
teraz. Bez 
ciebie nic nie mają.
Od czasu, gdy Pointer zadzwonił tego ranka, powtarzał sobie w kółko to zdanie, 
czasami 
głośno, czasami w myślach. W trakcie podróży do tej zapomnianej przez Boga 
zapadłej dziury 
udało mu się nawet w to uwierzyć. Ale teraz, na końcu drogi, logika ta wydawała 
się tragicznie 
błędna.
Przez moment rozważał możliwość wrzucenia wstecznego biegu i zwiania z Wirginii 
- 
nawet z kraju, gdyby było trzeba. Ale wiedział, że to nie jest rozwiązanie. 
Pointer nie był typem 
faceta, któremu mówi się „nie”. Z jego koneksjami, ucieczka stawała się na 
dłuższą metę po 
prostu niemożliwa. W głębi serca Mark wiedział, że przypuszczalnie nie uda mu 
się przeżyć tego 
rozdziału jego życia, ale pocieszał się nadzieją, że gdy pieniądze zostaną 
dostarczone i dotrzyma 
swojej strony umowy, Slater i jego wynajęte zbóje szybko z nim skończą. Dotarły 
do niego 
historie o potwornych torturach, jakie zadawali ludzie Slatera. Słyszał nawet, 
że podobno upalili 
facetowi jaja. On sam nigdy nie miał jaj, by spytać, kto w organizacji mógłby 
zrobić coś takiego. 
Był całkiem pewien, że wiedział, ale w odrobinie wątpliwości można było znaleźć 
pociechę.
Hillbilly Tavern było miejscem, które mogło egzystować jedynie na wiejskich 
obszarach 
Wirginii. Dom tysięcy sekretów i machlojek, w którym człowiek dość odważny by 
tam wejść, 
mógł porozmawiać z każdym o wszystkim wiedząc, że nic z tego, co tu powiedziano, 
nigdy nie 
zostanie powtórzone. W przeciwieństwie do innych, modnych pułapek na szczury ten 
lokal nigdy 
nie był nawiedzany przez przejeżdżających pomagierów szeryfa albo zagubionego 
turystę, 
szukającego toalety. Zdrowy na umyśle turysta polałby się na swoją skórzaną 
tapicerkę, zanim z 
własnej woli przekroczyłby próg Hillbilly Tavern.
Tu nawet nie było telefonu. Po tym, jak ekipa z firmy telefonicznej która miała 
naprawić 
uszkodzenia, została uwolniona od portfeli i sprzętu - nikt nigdy nie próbował 
znów go naprawić. 
Właściwie jeden z techników chciał stanąć do walki, co dało początek najdłuższej 
i 
najdziwniejszej sprawie o odszkodowanie w historii firmy.
Podchodząc do drzwi baru, Mark zauważył brak okien. Szyby zostały zabite deskami 
i 
pokryte plątaniną neonów, ciągle świecących w jaskrawym słońcu. Drewno bocznych 
ścian 
dźwigało niezliczone warstwy ciemnobrązowej farby, która, wydawało się, służyła 
jako jedyna 
podpora starożytnej budowli. Był zaintrygowany fragmentem kolorowego malowidła 
na ganku, 
ale odwrócił wzrok, gdy zobaczył, że to bryzg rzygów, zostawiony tam Bóg wie 
kiedy.
Mark odczekał długą chwilę, nim wszedł, ponownie wypatrując przez ramię ukrytego 
snajpera. Ciągle jeszcze nie było za późno, by się oddalić - powiedział sobie, 
wiedząc jeszcze 
nim słowa sformowały się w myśl, że to kłamstwo. Za późno stało się w momencie, 
w którym 
zwrócił się o pomoc do Pointera. Ale co tam, spróbował gry w wielkiej lidze i 
przegrał. W 
każdym innym interesie byłby dumny, że miał dość jaj, by spróbować. Z drugiej 
strony w innym 
interesie finansowe porozumienie nie byłoby związane z taką ilością krwi.
Biorąc głęboki oddech, Mark nacisnął klamkę u drzwi i z jaskrawego słońca 
wkroczył do 
niemal ciemności Hillbilly Tavern. Ciągle stał w wejściu, czekając by jego oczy 
się 
przystosowały.
- Kto ty, do diabła, jesteś? - szczeknął szorstki głos pośród cieni.
- Nazywam się Bailey - odpowiedział Mark, przybierając ton głosu, którego nie 
używał od 
czasu pobytu w więzieniu. - A kto, do diabła, pyta?
- Myślę, że trafiłeś w złe miejsce - powiedział inny głos, tym razem z prawej.
- Jestem tu, by się spotkać z człowiekiem o nazwisku Pointer. Słyszeliście o 
nim?
Cisza odpowiedziała mu, że słyszeli.
- Cholera - warknął ponownie pierwszy głos - albo właź do środka, albo się, 
wynoś. Nie 
lubię, jak ludzie stoją w progu.
Mark zatrzasnął za sobą drzwi i prześlizgnął się chyłkiem do stołu w rogu. 
Zamówił piwo, 
mając nadzieję, że klinem stępi ostrość kaca. Tawerna śmierdziała papierosami, 
potem i 
niezliczonymi rozlanymi drinkami. To, że gryzonie i insekty włóczyły się stadami 
było oczywiste.
Siedząc plecami do ściany, Mark pozwolił wzrokowi przyzwyczaić się do mroku i 
rozejrzał 
się po pokoju. „Szorstki Głos” poruszał się ociężale i niezgrabnie za barem, 
realizując jego 
zamówienie na piwo, z trudem manewrował ponadstupięćdziesięciokilowym cielskiem 
w 
ograniczonej przestrzeni, zawalonej butelkami z bezmarkowym alkoholem. Ogromna, 
splątana 
broda spoczywała jak kudłaty śliniaczek na koszulce Harley-Dawidsona. Jego włosy 
ostatnio były 
przycinane w tej samej dekadzie, co broda sprawdzana na obecność myszy i 
wiewiórek. 
Przynajmniej okazywał uprzejmość, nosząc kudły zebrane w ciasny koński ogon, 
który zwisał mu 
poniżej łopatek. Dzięki temu włosy nie właziły do drinków. Mark przyjął, że 
„Szorstki Głos” jest 
właścicielem, ale z tego, co wiedział, ten biedny człowiek mógł równie dobrze 
być martwy w 
jakiejś chłodni gdzieś na zapleczu.
Piwo podane zostało w butelce. Według obliczeń Marka, oprócz niego i barmana w 
tawernie było jeszcze trzech innych ludzi, którzy wyglądali, jakby tkwili tam od 
dawna. Ich 
rozmowa zmieniała się od szeptu do krzyku, ale zawsze była akcentowana 
niewyraźnym 
przeciąganiem zgłosek ludzi z gór. Mark musiał teraz po prostu czekać i nie dać 
się złapać na 
gapieniu się na tę kolekcję typków, prosto z poczekalni Darwina.
Gdy Lyle Pointer wszedł wreszcie do Hillbilly Tavern, oczy stałych bywalców 
uniosły się, 
tylko po to, by się natychmiast odwrócić. Nikt nic nie powiedział. Słup światła 
szybko znikł, gdy 
Pointer zamknął za sobą drzwi. Mark wyraźnie zobaczył skórzaną kurtkę, rozpiętą 
koszulę i złote 
błyskotki owinięte wokół szyi i przegubów. Jestem w łóżku z cholernym gangsterem 
- pomyślał.
Albo Pointer z góry wiedział, gdzie siedział Mark, albo jego oczy strasznie 
szybko 
przystosowywały się do zmian w natężeniu światła. Jedno z dwojga, bowiem bez 
zastanowienia 
podszedł prosto do stołu w kącie. Usiadł tuż koło swojego gospodarza, a nie na 
przeciwko, jak 
oczekiwał Mark. Taki układ typowy był dla randki, a nie dla spotkania w 
interesach. Ale też 
Mark nie miał pojęcia, jak intymny mógł być akt zastraszania. W obecności 
Pointera gruby 
barman poruszał się nieomal z wdziękiem, przynosząc swojemu nowemu gościowi coś 
do picia - 
czyżby to była woda? - nawet bez zamawiania.
Przez długą chwilę Pointer patrzył na Marka, dwukrotnie zmuszając go do 
odwrócenia 
wzroku. W końcu powiedział:
- Złamałeś obietnicę. - Miał jakiś dziwny głos: jednocześnie cichy i zły. Efekt 
był 
całkowicie przerażający. - Obiecałeś mi, że poradzisz sobie z tą sprawą, a potem 
ją spieprzyłeś.
Na czoło Marka wystąpiły kropelki wilgoci. Czuł, jak pot moczy mu koszulę pod 
pachami i 
na plecach. Przybył na spotkanie uzbrojony w wykręty i wyjaśnienie porażki 
Ricka, ale nagle 
stracił wolę, by cokolwiek powiedzieć. Zamiast tego, po prostu zagapił się w 
swoją drugą, pustą 
butelkę po piwie, obracając ją powoli palcami w kałuży wilgoci.
- Patrz na mnie, Bailey - polecił miękko Pointer.
Mark uniósł głowę.
- Rozmawiałem dziś rano z panem Slaterem, nie był zadowolony. A wiesz, z kogo 
nie był 
zadowolony?
Mark potrząsnął głową w milczeniu.
Pointer rąbną pięścią w stół aż puste butelki podskoczyły prawie tak samo wysoko 
jak 
Mark.
- Odpowiedz mi, do cholery!
Na sekundę Mark zapomniał, jakie było pytanie, ale wkrótce jego umysł przejaśnił 
się i 
udało mu się wyjąkać:
- N-nie, n-nie w-wiem. M-myślę, że z-ze mnie. W-wydaje mi się, że nie jest 
zadowolony ze 
mnie.
Pointer pochylił się tak, że Mark czuł zapach jego gumy do żucia. Owocowa.
- Nie, Bailey. Znowu się mylisz - powiedział miarowym, ponownie groźnym głosem. 
- Nie 
był wściekły na ciebie. Był wściekły na mnie. Ponieważ byłem na tyle głupi żeby 
uwierzyć, że 
potrafisz wykonać niezawodny plan zabicia dziecka wewnątrz betonowego, 
pierdolonego pokoju!
Pod koniec jego głos grzmiał, zmuszając Marka do nerwowego spojrzenia na 
pozostałych 
ludzi. Nikt się nie poruszył, choć z pewnością wszyscy słuchali. Było jasne, że 
dla Pointera nie 
miało to znaczenia.
- Słuchaj, Pointer, mogę to wyjaśnić - spróbował powiedzieć Mark.
Pointer przerwał mu:
- Nie chcę twoich wyjaśnień. Oczywiście tam nie byłeś. Niech zgadnę. Ostatniej 
nocy 
wlałeś się do środka butelki, czy tak?
Mark odwrócił wzrok.
- Czy tak!?
Przytaknął.
Pointer głęboko nabrał powietrza, a potem głośno je wypuścił.
- A więc takie otrzymuję podziękowanie, tak? To ja zagrywam pod ciebie, pilnuję, 
żeby ci 
nie poderżnęli gardła, a najlepsze, co możesz zrobić, to zlecić swoją robotę 
jakiemuś 
nieudolnemu klawiszowi, żeby samemu móc utopić się w wódzie. Czy to ci się 
wydaje w 
porządku, Mark?
- Nie - powiedział Mark.
To, czego nie powiedział, obaj dobrze wiedzieli. Jedynym powodem, dla którego 
Pointer 
zagrywał pod niego, było uchronienie dwustu tysięcy dolarów, które miał z tego 
interesu mieć na 
lewo, bez wiedzy pana Slatera.
- Dobrze, Mark. Wreszcie się w czymś zgadzamy. Mnie się to też nie wydaje w 
porządku. 
Ale wiesz co? Znowu to dla ciebie zrobiłem. Pierwszym pomysłem pana Slatera 
było, żebym ci 
wyciął wątrobę i wtłoczył ją do gardła.
Mark czuł, jak serce wali mu z podwójną prędkością, choć wiedział, że Pointer 
relacjonuje 
fakty. Teraz pocił się już jak uczestnik biegu maratońskiego. Ręce mu latały.
- Ale udało mi się wyperswadować mu to na jakiś czas. Powiedziałem, że gra idzie 
o zbyt 
duże pieniądze, by nie spróbować jeszcze raz. I wiesz, co odpowiedział?
Mark patrzył w bok. Pointer złapał jego twarz lewą ręką i obrócił mu głowę tak, 
że siedzieli 
twarzą w twarz, a dzieliły ich zaledwie centymetry.
- Odpowiedział, że nie zależy mu na pieniądzach. Wyobraź to sobie. Wyobraź sobie 
dojście 
do takiego momentu w życiu, że pięćset tysięcy dolarów nic już nie znaczy. 
Powiedział mi, że 
chodzi teraz o honor i godność jego nazwiska i że jedyne, co się teraz liczy, to 
zabicie ciebie.
Mark znów poczuł efekty kaca. W żołądku mu się przewracało. Całkiem możliwe, że 
zaraz 
puści pawia na błyszczącą, skórzaną kurtkę Pointera.
Pointer puścił twarz Marka i znów opadł na oparcie krzesła.
- Ale udało mi się go przekonać, żeby tego nie robił. Namówiłem go na jeszcze 
jedną 
próbę. Tak więc sprawa wygląda tak, dupku. Jeśli twój bratanek umrze i 
dostaniemy nasze 
pieniądze, ty żyjesz. Inaczej jesteś martwy.
Mark ujrzał światełko w tunelu; najmniejszy, migoczący promyczek nadziei.
- To dobrze, Pointer. Daj mi jeszcze jedną szansę i...
Pointer ponownie mu przerwał:
- Co, czy ja wyglądam na szaleńca? Nie dostaniesz żadnej drugiej szansy na nic, 
z 
wyjątkiem życia. Ja się zajmę trzaśnięciem dzieciaka. Twoim zadaniem jest 
czekanie, aż przyjdą 
papiery od prawnika.
Mark domyślił się, że to jeszcze nie koniec, ale wolał raczej poczekać, niż 
zapytać.
- Jest jeszcze coś, co musimy przedyskutować. Po pierwsze masz teraz mniejszy 
udział w 
swoim spadku. Działka pana Slatera podskoczyła do dwóch milionów dolarów. Taka 
jest w 
dzisiejszych czasach cena za spieprzenie sprawy. Ja zamierzam dorzucić sobie 
trzysta tysięcy za 
to, że pozwolę ci żyć. Dodaj do tego dwieście patoli, które jesteś mi osobiście 
winien i to 
wszystko razem obciąża twój rachunek na dwa miliony pięćset. Co zostanie, jest 
twoje.
Już chciał wyrazić sprzeciw, ale szybko go przełknął, zanim zdążył narobić 
szkód. Cena, 
jaką miał zapłacić za życie nagle stała się strasznie wysoka.
- Mogę z tym żyć - powiedział i skrzywił się. Przypadkowo zabrzmiało to 
dwuznacznie.
- Jestem pewien, że tak - zaśmiał się Pointer. - Dobra, pozostaje nam druga 
sprawa.
Sądząc, że najgorsze już za nim, Mark odetchnął głośno i pochylił się do przodu, 
by 
uważniej słuchać.
- Widzisz, Mark - wyjaśnił Pointer - muszę dbać o reputację. I nie stać mnie na 
to, by cię 
stąd wypuścić bez uszczerbku na zdrowiu.
Powoli wyciągnął pistolet z kabury ukrytej gdzieś pod gładką, skórzaną kurtką, 
kciukiem 
odciągnął kurek i umieścił wylot lufy o dwa centymetry od prawego oka Marka. 
Wstał i 
odepchnął nogą krzesło, robiąc sobie więcej miejsca. Przełożył broń do lewej 
ręki, nie zmieniając 
przy tym położenia lufy, wymierzonej idealnie w mózg Marka.
- Jesteś prawo- czy leworęczny? - zapytał.
- L-lewo - wyjąkał Mark płaczliwym głosem, który przyprawił Pointera o mdłości.
Pointer wyciągnął pióro i kawałek papieru z wewnętrznej kieszeni i podał je 
Markowi.
- Proszę - powiedział. - Chciałbym tu zobaczyć twój podpis.
Ramiona Marka opadły, gdy zdał sobie sprawę, że kłamstwo zostało wykryte. Teraz 
w jego 
oczach błyszczały prawdziwe łzy, które towarzyszyły najprawdziwszemu 
przerażeniu.
- Przepraszam, Pointer - błagał. - Pomyliłem się. Tak naprawdę, to j-jestem 
praworęczny.
- Połóż prawą rękę na stole - rozkazał Pointer.
Gdy to mówił, coś zmieniło się w jego oczach. Mark zauważył to pomimo mroku 
panującego w tawernie. Było to lodowate, wyrachowane i przerażające spojrzenie. 
Oczy diabła.
Mark jedynie mgliście zdał sobie sprawę, że właśnie zlał się pod siebie, dodając 
jeszcze 
jeden smród do ohydnego bukietu, który powitał go, gdy tu wszedł. Potrząsnął 
żałośnie głową, 
nie w odruchu sprzeciwu, ale w błaganiu o wyrozumiałość.
- Nie zmuszaj mnie, bym prosił więcej niż raz - doradził Pointer. - Musisz 
zapamiętać, że 
ani pan Slater, ani ja nie potrzebujemy twoich pieniędzy. Pieniądze są ważne 
jedynie o tyle, o ile 
ranią ciebie. A jesteśmy ci winni dużo bólu. Teraz wybieraj. Mogę do razu 
wsadzić ci kulę w oko, 
albo możesz położyć swoją rękę na stole, jak prosiłem.
Ręka, nad którą Mark stracił kontrolę, gwałtownie się trzęsła, gdy wypełnił 
rozkaz i położył 
ją na stole. Jego cały świat składał się jedynie z olbrzymiej, okrągłej dziury, 
którą była lufą 
armaty, wycelowana w jego twarz. Zastanawiał się, czy będzie w stanie dostrzec, 
jak czubek kuli 
opuszcza lufę w drodze do jego oka.
- Oto zasady - wyjaśnił Pointer. - Jeśli wydasz jakikolwiek dźwięk, pociągnę za 
spust. Bez 
względu na to, jak bardzo będzie cię bolało, po prostu siedź cicho i choć raz w 
życiu bądź 
mężczyzną. Zrozumiałeś?
Mark miał minę zbitego psa, a łzy spływały mu po policzkach. Ale bezgłośnie.
Na twarzy Pointera pojawił się wyraz rozbawienia, gdy zacisnął pięść wokół 
wskazującego 
palca prawej dłoni Marka i mocno wparł kciuk w staw pomiędzy jego drugim i 
trzecim członem. 
Rozbawienie zmieniło się w szeroki uśmiech radości, gdy stopniowo zwiększał 
nacisk kciuka, 
unosząc jednocześnie palec do góry. Druga ręka spoczywała na rękojeści 
pistoletu.
Po pięciu sekundach palec Marka wyskoczył ze stawu z cichym pop. Świetlne 
punkciki 
zatańczyły mu przed oczami i poczuł wznoszącą się z żołądka falę mdłości, ale 
połknął ją z 
powrotem. I nie wydał żadnego dźwięku. Dziesięć sekund później palec złamał się 
w połowie. 
Gdy ostry ból przeszył go aż do ramienia, Mark podskoczył tak gwałtownie, że 
przegryzł sobie 
dolną wargę.
Gdy Pointer go puścił, palec Marka w miejscu złamania sterczał prosto w górę, 
jak maszt. 
Dumny, że nie wydał głosu i dzięki temu ciągle żył, podniósł zranioną rękę i 
kołysał ją jak 
niemowlę w zagięciu lewego ramienia. Wtedy zauważył, że broń się nie poruszyła.
- Przykro mi, Mark - powiedział Pointer, ciągle się uśmiechając - ale jeszcze 
nie 
skończyliśmy. Pierwszy palec był za spieprzenie sprawy. Teraz musimy złamać 
drugi za to, że 
powiedziałeś mi, że jesteś leworęczny. Musimy ustalić podstawy zaufania w 
naszych stosunkach. 
Połóż rękę z powrotem na stole. 
Ręka Marka zdążyła już tak spuchnąć, że stała się dwa razy większa; krew 
wypływała do 
wewnątrz przez poprzerywane naczynia. Każdy najdrobniejszy ruch powodował 
rozdzierający 
ból, ale męka spowodowana świadomością, że jeszcze raz będzie musiał przez to 
przejść, była 
prawie nie do zniesienia. Bez delikatnego podparcia drugiej ręki, uszkodzony 
palec huśtał się w 
miejscu złamania, końce przełamanej kości ocierały się o siebie. Miał nadzieją, 
że zemdleje, i 
Pointer dokończy, gdy będzie nieprzytomny. Ale oczywiście nic takiego się nie 
zdarzyło.
Tym razem Pointer zrobił to prościej. Złapał najmniejszy palec Marka w momencie, 
gdy ten 
kładł rękę na stole, i gwałtownie wykręcił go w górę i w bok, niemal wyrywając 
ze stawu. Teraz 
już Mark zawył z bólu, nie kontrolując głosu, i osunął się na brudną podłogę. 
Pointer rozważał 
możliwość zastrzelenia go dla zasady, ale zdecydował się tego nie robić. Ten 
sukinsyn i tak 
wytrzymał więcej, niż można by przypuszczać. Opuścił kurek i wsadził magnum do 
kabury.
- Miło było robić z tobą interesy, Bailey. Napisz, gdy znajdziesz chwilę. 
Zadzwonię, jak 
będziemy cię potrzebowali.
Skierował się do wyjścia, równie niespiesznie, jak gdy wchodził. Przechodząc 
obok 
barmana, powiedział:
- Mój przyjaciel zapłaci rachunek. Ale miej dla niego dużo cierpliwości. Wyjęcie 
pieniędzy 
z kieszeni może mu zająć kilka minut.
Barman w odpowiedzi grzecznie kiwnął głową, pilnie unikając jakiegokolwiek 
kontaktu 
wzrokowego. Nikt w Hillbilly Tawern nic nie widział.
Rozdział 14
Nathan zlizał z palców resztki sosu z pizzy i całkowicie usatysfakcjonowany 
zapadł się w 
miękkie skórzane poduszki sofy. Tam, gdzie na kartonowej tacce niedawno 
spoczywała ogromna, 
mrożona pizza dla całej rodziny, teraz pozostały jedynie okruchy i osierocony 
plasterek 
pepperoni, który załatwił jednym kęsem. Wydał gigantyczne beknięcie i głośno się 
roześmiał, gdy 
echo odbiło się od ścian salonu.
Gdy rozłączył się z „Kurwą”, jeszcze przez jakieś pół godziny słuchał w sypialni 
jej 
rozmówców, którzy mówili, że jest niewinny i ładniutki - o rany! - albo winny i 
zdeprawowany. 
Wydawało się, że pośrodku nic nie istniało. Pomyślał, że to w dechę, że „Kurwa” 
dodawała mu 
otuchy. Im dłużej słuchał, tym bardziej był przekonany, że jest po jego stronie.
Ale człowiek może ignorować swój żołądek tylko do pewnego czasu. I tak radio 
zaczęło 
mu się już nudzić, więc je wyłączył na godzinę przed końcem programu „Kurwy” i 
zszedł na dół, 
gdzie rozpoczął akcję „odszukaj i zniszcz”. Spiżarnia okazała się równie pusta 
jak lodówka, ale 
szybki rzut oka do pralni ujawnił zamrażarkę pełną jego ulubionego żarcia. Gdy 
uświadomił 
sobie, że pizza jest zbyt duża, by się zmieścić w kuchence mikrofalowej, odgrzał 
ją w piekarniku, 
posługując się przepisem umieszczonym na spodzie pudełka. Podczas gdy czekał 
nakazane 
dwanaście do szesnastu minut, przygotował z zamrożonego koncentratu kadź 
pomarańczowego 
soku. Nie mógł znaleźć dzbanka, więc użył rondla do gulaszu.
Gdy posiłek był przygotowany, Nathan zasiadł w salonie na podłodze, przed 
okrągłym 
stolikiem do kawy. Pilot zestawu sprzętu audio-wizualnego wyglądał jakby 
stworzony przez 
NASA, z niebieskimi, zielonymi, czerwonymi i żółtymi guzikami. Naciskał je na 
chybił trafił, aż 
wielki ekran ożył. Nie nadawali żadnej jego ulubionej kreskówki, więc zdecydował 
się na 
powtórkę filmu „Star Trek”. Ci faceci byli tacy nieprzekonujący. Nadchodził 
dwudziesty trzeci 
wiek, można by się spodziewać, że ludzie będą nosić coś bardziej odlotowego niż 
wysokie buty i 
obcisły poliester. Kapitana Kirka właśnie bito - był oczywiście bez koszuli, gdy 
wszyscy inni 
pozostawali całkowicie ubrani. Nathan zastanawiał się ze średnim rozbawieniem, 
czemu 
ktokolwiek zgadza się być gwiazdą na gościnnych występach. Było jasne jak 
cholera, że gdy cię 
przeteleportują pomiędzy stałą obsadę, przepadłeś.
W przerwie na cogodzinne wiadomości znów zobaczył swoją twarz na ekranie - na 
nieostrej taśmie wideo, której nigdy przedtem nie widział - z komentarzem 
jakiegoś kpiarza z 
„News at Noon”. Sława była całkiem fajna. Teraz już się nie bał, a przynajmniej 
nie tak jak 
przedtem. Nie wiedział, skąd się wziął ten wybuch emocji, gdy rozmawiał przez 
telefon, ale 
ciągle jeszcze nienawidził siebie za to, że prawie się załamał. Mimo wszystko, 
ciągle jeszcze miał 
gdzieś przyjaciół. Był Jacob Protsky, jego najlepszy przyjaciel i partner z 
drużyny piłkarskiej, i 
David Harrellson, kumpel z klasy, począwszy od zerówki. Niewątpliwie śledzili 
wydarzenia, a 
człowiek musi uważać na swoją reputację.
Nathan pomyślał o Hucku Finnie - nie tym z książki, która była dla niego zbyt 
nudna, by ją 
dokończyć, ale tym z filmu. Gdy Huck był w jego wieku, wszystkich przechytrzył i 
uciekł przed 
prawem. Nawet pomagał innym ludziom w trakcie ucieczki. To właśnie Nathan 
zamierzał zrobić. 
Zamierzał żyć przygodą, przemieszczając się z domu do domu, czasem może 
biwakując w lasach. 
Problem w tym, że Huck miał Jima, z którym mógł porozmawiać i który pomagał mu 
rozwiązywać problemy. Mimo że Nathan nie chciał tego przyznać, ale jednak 
dorośli wiedzieli 
trochę więcej o pewnych sprawach, w których naprawdę potrzebował pomocy. Jak na 
przykład 
wymyślenie planu. Huck i Jim mieli plan. Pod osłoną nocy przeprawili się tratwą 
w górę rzeki, 
gdzie Jim mógł odnaleźć swoją rodzinę, a Huck rozpocząć nowe życie.
Co ja mam zrobić ?
Wiedział, że przede wszystkim powinien zwiększyć dystans pomiędzy nim a ADN, i 
choć 
nie miał za bardzo pojęcia, gdzie się znajdował, oceniał, że nie mógł oddalić 
się więcej niż o dwa 
lub trzy kilometry. To umiejscawiało go w obszarze najintensywniejszych 
poszukiwań.
Poranne programy informacyjne pokazały zdjęcia grup poszukiwaczy i blokad na 
drogach. 
Wszyscy go szukali. Reporter posunął się bardzo daleko, mówiąc, że nie ma 
żadnych wskazówek, 
co do miejsca jego pobytu. Wyciągnął z tego wniosek, że udała mu się „całkowita 
ucieczka”, jak 
mawiają na filmach. Teraz musiał tylko wymyślić następny krok.
W tym Huck był niewielką pomocą. Nathan nie miał tratwy; do diabła - w pobliżu 
nawet 
nie było rzeki. No i Huck nie musiał się martwić tym, że każdy w kraju widział 
jego twarz w 
telewizji. Nie musiał się też martwić o policyjne samochody, radia, faksy, 
radary i całą tę resztę, 
którą mieli do dyspozycji gliniarze by go unieszczęśliwić.
Ale z drugiej strony, Huck nie miał również dostępu do tych wszystkich rzeczy, 
no nie? W 
ciągu jednego ranka Nathan słyszał, jak ludzie zmieniają o nim zdanie tylko 
dlatego, że mówił w 
radiu. Jeśli potrafił odmienić umysły za pomocą jednej tylko telefonicznej 
rozmowy, co mógłby 
zrobić większą ich ilością? Był już główną wiadomością we wszystkich stacjach, 
ale telewizja 
ciągle prezentowała go jako złą postać. Musiał wymyślić jakiś sposób, by to 
zmienić. Był 
porządnym chłopcem, który wpadł w kłopoty. Zabił tylko dlatego, żeby się 
obronić. Gdyby miał 
możliwości powtarzać prawdę wystarczająco często, wtedy może ludzie zaczęli by 
mu wierzyć. 
Telewizyjne reklamy ciągle to robiły, no nie? Jeśli ludzie mogli zaakceptować 
to, co mówił jakiś 
wymyślony psychiczny, musieli uwierzyć w jego historię, czyż nie? Przecież to 
była prawda. 
Musiał tylko zadzwonić do każdej stacji w stanie i opowiedzieć im swoją 
historię.
Cholera! Gliniarze mogą namierzać rozmowy telefoniczne!
Jasne, „Kurwa” powiedziała, że nie mogą namierzać rozmów w jej programie, ale co 
z 
innymi?
A może „Kurwa” się myliła i gliny właśnie teraz czaiły się na zewnątrz. Może są 
jakieś 
przepisy zabraniające wyłamywania drzwi w tak ładnych domach? Ostrożne 
spojrzenie przez 
małą szparkę w zasłonach ukazało jedynie normalną, pustą w lecie uliczkę. Nie 
było nawet 
żadnych bawiących się dzieci. Doszedł do wniosku, że w okolicy takiej jak ta, 
latem wszyscy 
udają się na całodzienne pikniki. On zwykle tak robił.
A więc „Kurwa” miała jednak rację - przynajmniej dotąd. A jeśli się myliła i 
gliniarze byli 
już w drodze - no cóż, nie będzie się teraz tym martwić. Ale zrezygnował z 
telefonicznego 
podboju świata. Nie było sensu niepotrzebnie ryzykować.
Następna sprawa, to dystans. Na piechotę daleko nie zajdzie. W dzienniku mówili 
też coś o 
próbujących go wytropić psach. Musiało być jakieś inne rozwiązanie.
Ach, gdybym tylko potrafił prowadzić auto.
Chwileczkę! Dlaczego nie miałby poprowadzić samochodu? To właśnie prowadzenie 
furgonetki wuja Marka wpędziło go w kłopoty. I nie tak dawno temu Nathan 
kierował 
staroświecką półciężarówką dziadka na jego rekreacyjnej farmie w Gainesville. 
Kupione za psie 
pieniądze w 1979 roku osiemnaście akrów z nędznym, małym domkiem i walącą się 
stodołą 
służyło dziadkowi jako miejsce zabawy w farmera, gdy już był na emeryturze. 
Nathan uwielbiał 
tam jeździć, głównie ze względu na dobrze zarybione stawy, ale również dla 
starego, klasycznego 
forda model 1968, którym wolno mu było jeździć po terenie tak długo, jak długo 
trzymał się z 
dala od wody i budynków. Dziadek nawet skonstruował specjalne drewniane klocki, 
przymocowywane do pedałów, by chłopiec mógł do nich dosięgnąć.
Po śmierci dziadka Nathan dowiedział się, że pewnego dnia farma będzie jego. 
Teraz nie 
mógł tam jednak jeździć, bo jakiś prawnik z Nowego Jorku wynajął ją komuś, kto 
przerobił 
budynek na kręgielnię. Nathan wcale nie lubił kręgli.
Rok temu przejechał furgonetką wuja Marka prawie czterdzieści kilometrów, zanim 
gliniarz go zatrzymał. Działo się to w biały dzień, gdy każdy mógł zauważyć 
dziecko prowadzące 
samochód. Uśmiechnął się na wspomnienie, jak to przz piętnaście metrów tarł 
bokiem 
drogocennego pojazdu wuja Marka o barierkę ochronną i wjechał w klon, zanim się 
dał złapać 
policji. Zdawał sobie sprawę, że właśnie w rezultacie tego ostatniego aktu oporu 
wylądował w 
poprawczaku, ale mimo wszystko wydawało mu się to zabawne.
Gdyby udało mu się jechać nocami, omijać główne drogi z blokadami, utrzymać 
samochód 
na drodze, może zdołałby nawet wywieźć siebie za granicę!
Jak wszystko inne w tym pałacu - garaż też był ogromny. Najbliżej kuchennych 
drzwi 
znajdowało się puste miejsce, będące domem dla auta używanego aktualnie przez 
rodzinę. 
Ciemne plamy na betonie świadczyły o cieknącej kiedyś skrzyni biegów. Na środku 
stał 
zamontowany na przyczepie, błyszczący ślizgacz z włókna szklanego, wyposażony w 
bliźniacze 
silniki Evinrude.
Książka o Hucku Finnie byłaby znacznie krótsza, gdyby mieli jedną z tych 
ślicznotek - 
pomyślał, z tęsknotą przesuwając palcami po gładkiej, skrzącej się powierzchni 
kadłuba. W 
czasach, gdy obietnice były jeszcze spełniane, ojciec obiecał, że nauczy go 
jeździć na nartach 
wodnych.
To, czego szukał, znalazł na trzecim, ostatnim miejscu. Spod jasnooliwkowego 
pokrowca 
wystawały jedynie małe fragmenty kół. Bez wahania złapał za przedni róg pokrowca 
i ściągnął go 
z auta.
- Ojej! - wykrzyknął głośno, okazując najwyższy podziw.
Stał przed nim nowiutki, wiśniowo czerwonykabriolet BMW, najbardziej szpanerskie 
auto 
na drodze. Kluczyki z ręcznie wypisaną etykietką „BMW” wisiały na haczyku na 
ścianie przy 
drzwiach. Inne kluczyki miały etykietki ŁÓDŹ i RANGE ROVER. Domyślił się, że 
rovera wzięli 
na wakacje.
Drzwiczki nie były zamknięte, więc wślizgnął się na przednie siedzenie. Skórzana 
tapicerka 
była bardziej miękka niż stary fotel klubowy taty i o niebo wygodniejsza od 
podartego winylu w 
starej furgonetce wujka Marka. Szczęka mu opadła z podziwu, gdy pogłaskał 
siedzenia i ujął 
kierownicę, w wyobraźni kierując autem przez meandry autostrady, którą wkrótce 
będzie 
podróżował. Prawie z nabożeństwem włożył kluczyk do stacyjki i obrócił go tylko 
o tyle, by 
włączyć systemy elektryczne auta. Drogą eliminacji znalazł przyciski 
kontrolujące ustawienie 
fotela i przesunął go do przodu ile się tylko dało, aż jego stopy dotknęły 
pedałów. To będzie 
wysiłek, ale przynajmniej do nich sięgał.
Uśmiech przemknął przez twarz Nathana. Mogło się udać. Musiało się udać. Gdy 
odtwarzał 
w umyśle scenariusz, czuł jak w geometrycznym postępie rosła jego pewność 
siebie. Żadne 
„jeżeli” ani „może”. Udało mu się pokonać przeciwności do tej pory i będzie je 
zwalczał aż do 
samego końca. Nie liczyło się, czy to wyjdzie, czy nie. Ważne było, że miał 
plan.
Denise chciało się tańczyć. W ciągu parugodzin, które upłynęły od zakończenia 
programu, 
otrzymała niezliczone telefony i faksy od ludzi okazujących w taki czy inny 
sposób 
zainteresowanie dzisiejszą audycją. Każdy z trzech porannych programów głównych 
sieci 
telewizyjnych prosił o wywiady na żywo następnego dnia, ale jedynie „Dzień 
Dobry, Ameryko” 
zaoferowało jej przewiezienie limuzyną do ich studia w Waszyngtonie, więc ich 
propozycję 
zaakceptowała. Reszta chciała przeprowadzić wywiad u niej w domu, ale ona - jako 
osoba z 
obsesją sprzątania nawet przed wizytą krewnych - nie była przygotowana na 
goszczenie 
czterdziestu milionów Amerykanów przed świtem.
Denise wyglądała na wniebowziętą, Enrique zaś wyglądał jak zbity pies. Program 
skończył 
się cztery godziny temu, ale telefony ciągle dzwoniły. Denise rozmawiała jedynie 
z tymi, którzy 
przeszli przez sito Enrique, a on musiał osobiście odebrać telefony od ponad 
trzystu osób. Nawet 
jego włosy były w nieładzie, a jego włosy nigdy nie bywały mniej, niż doskonałe. 
Zgodnie z 
sekretnym paktem, który zawarł sam ze sobą po zakończeniu programu - dokładnie o 
czwartej 
odłożył słuchawkę na widełki, przerywając rozmówczyni w pół słowa. Wyłączył 
telefon, kierując 
dalsze rozmowy do „Telefonu Kurwy”, wychwalanej automatycznej sekretarki, która 
była 
reklamowana jako miejsce, gdzie ludzie mogli sobie ulżyć w godzinach, w których 
normalne linie 
były permanentnie zajęte.
Z ulgą, że nareszcie jest w cichym pokoju, Enrique leniwie opadł na skórzany 
fotel i 
skrzyżował nogi na narożniku biurka. Wiedział, że Denise zgodziła się wystąpić 
jutro rano w 
telewizji, co oznaczało, że przez całą noc nie będzie spała. Zamiast tego, 
spędzi ją na 
przygotowaniach do dwóch i pół minuty w blasku reflektorów. Jako jej producent, 
rzecznik i 
przyjaciel wiedział, że tak czy inaczej - również jemu sen nie był dziś pisany.
Jeśli w najbliższej przyszłości miał w ogóle odpocząć, mógł to zrobić jedynie w 
ciągu 
najbliższych paru godzin - w czasie gdy Denise pławiła się w chwale. Około 
drugiej nad ranem 
zmaterializuje się jej poważne zwątpienie w siebie i dopiero wtedy rozpocznie 
się jego 
prawdziwa praca. Nigdy nie zrozumie, dlaczego ciągle sobie to robiła. Przed 
zapadnięciem w 
regenerującą drzemkę spojrzał na zegarek. Była siedemnasta trzy.
O mało nie spadł z fotela, gdy jego sen został przerwany przez dzwonek telefonu. 
Zegarek 
pokazywał teraz siedemnastą osiem - Enrique miał nadzieję, że się zepsuł.
- Myślałem, że cię wyłączyłem - warknął na telefon, ale przy drugim dzwonku 
zorientował 
się, że to nie linia 800. To była prywatna linia Denise. Po trzecim dzwonku było 
jasne, że ona nie 
zamierza odebrać telefonu, więc chwycił słuchawkę i przyłożył ją do ucha.
- „Kurwa” - powiedział. Było to zwyczajowe, lakoniczne przywitanie rozmówców, 
ale tym 
razem wydawało się, że aż kipiało uczuciami.
Kobiecy głos na drugim końcu linii od razu zabrzmiał kordialnie i kompetentnie.
- Pan Dorfman chce rozmawiać z panią Carpenter.
Enrique gwałtownie opóścił stopy na podłogę i za moment był już całkowicie 
rozbudzony.
- Proszę chwileczkę poczekać - powiedział.
Ronald Dorfman był prezesem Omega Broadcasting. Omega firma z Nowego Jorku 
przejęła audycję Denise i wypisywała ich czeki z wypłatą. Przez pięć lat 
emitowania programu 
Denise, pan Dorfman nigdy osobiście nie zadzwonił. Enrique nie wiedział, czy 
jego obecność na 
linii jest rzeczą dobrą, czy złą. Ale jedno było pewne: musiał natychmiast 
odnaleźć szefową.
Zgodnie z oczekiwaniami, znalazł Denise przy maszynce do kawy, przyjmującą 
gratulacje 
od grupy, która rzadko okazywała zainteresowanie jej pracą - personelu 
wiadomości.
Jako patentowana pesymistka, Denise z góry przyjęła, że jest w kłopotach. W 
przeciwieństwie do Enrique, dwukrotnie rozmawiała z panem Dorfmanem: raz w dniu, 
w którym 
podpisała kontrakt i drugi - gdy pewnego dnia słuchacz trochę za mocno na nią 
najeżdżał, a ona 
znacznie wykroczyła poza ramy językowe Federalnej Komisji Telekomunikacyjnej. Ta 
druga 
okazja zdarzyła się trzy lata temu i aż do tej pory była bardzo zadowolona z 
ograniczenia 
kontaktów z Ważniakiem do suchych życzeń świątecznych, które rozsyłał wszystkim 
prezenterom na Boże Narodzenie.
W trzy minuty od naciśnięcia przez Enrique guzika CZEKAJ, Denise była na linii.
- Słucham, tu Denise Carpenter - powiedziała urzędowym, całkowicie pozbawionym 
radiowego brzmienia głosem. - Przepraszam, że tak długo to trwało.
- Nic nie szkodzi, pani Carpenter - odrzekła sekretarka. - Proszę poczekać na 
pana 
Dorfmana.
A więc teraz Denise musiała trzymać słuchawkę. Enrique siedział z niepokojem na 
wyświechtanej kanapie, stojącej w jej maleńkim biurze. Wiele było ubocznych 
korzyści z pracy w 
radiu, oraz niezliczone sposoby, by połechtać próżność uzdolnionych prezenterów, 
ale wygodna 
przestrzeń biurowa nie należała do nich. Miała do swojej dyspozycji niewiele 
więcej niż kabinkę 
trzy na trzy metry (jeśli trochę się oszukało przy mierzeniu). Ściany były 
przyozdobione głównie 
podobiznami jej dzieci lub ich autorstwa. Nie miała dyplomu do powieszenia ani 
ściany 
chełpliwości - jak to bywało u prawników i lekarzy. Jej sukcesem było 
samodzielne przebicie się 
przez wszystkie szczeble, aż do prowadzenia wysoko ocenianego programu. Czekając 
na 
pojawienie się po drugiej stronie pana Dorfmana, wysłała do nieba cichą 
modlitwę, by nie 
okazało się, że niechcący zrobiła coś, co mogłoby temu zagrozić.
- Dzień dobry, Denise. Tu Ron Dorfman - ton był całkiem przyjacielski. Ramiona 
Denise 
nieco opadły. Ten objaw ulgi pozwolił troszkę się odprężyć również Enrique. - 
Bardzo dużo 
czasu upłynęło od naszej ostatniej rozmowy. Jak się masz?
- Naprawdę znakomicie, dzięki, że pytasz. Program jest chyba odbierany całkiem 
dobrze.
Głos szefa był nadal przyjazny:
- Rzeczywiście - zgodził się Dorfman. - Właśnie dziś miałem okazję cię 
posłuchać. Nie 
obraź się, ale przy mojej pracy naprawdę nie mam na to zbyt wiele czasu.
Denise była przekonana, że krąży wokół tematu.
- Och, oczywiście rozumiem. - Znów uniosła ramiona w napięciu. Enrique przesunął 
się 
na brzeżek kanapy. To wszystko do czegoś prowadziło.
- Ta sprawa chłopca, który zabił strażnika. Powiedz mi, co o tym myślisz.
- Myślę, że to było wspaniałe radio - powiedziała bez wahania. Sądziła, że taką 
odpowiedź 
chce usłyszeć.
- Nie, nie to miałem na myśli. Co myślisz o całej tej sytuacji?
Instynkt podpowiedział Denise, by przejść do taktyki obronnej i wytłumaczyć się 
z decyzji, 
by rozmawiać z Nathanem na antenie. Ale postanowiła poczekać i spróbować wyczuć 
przyczynę 
telefonu Dorfmana.
- Jeśli pytasz, czy myślę, że mówi prawdę, to odpowiedź brzmi: tak, myślę, że 
tak.
- A dlaczego tak myślisz ? Bardzo dużo ludzi nie zgadza się z tobą.
- Z całym szacunkiem, Ron, ale ci ludzie do nas nie dzwonili.
- Zaufaj mi w tym względzie, Denise. Są różni ludzie. Ci, którzy noszą odznaki, 
nie 
zgadzają się z tobą, a oni mają mocną pozycję tu, w Nowym Jorku. - W jego głosie 
nie było 
żadnej pretensji. - A teraz proszę, powiedz mi, dlaczego wierzysz w historię 
tego młodego 
człowieka.
Denise szukała pomocy u Enrique, który oczywiście nie miał pojęcia, o czym 
mówili. Jak 
odpowiedzieć na takie pytanie? Jak podsumować przeczucie, intuicję w sposób 
zrozumiały dla 
szefa korporacji wartej siedemset milionów dolarów? Dziecko postawione w takiej 
sytuacji 
odpowiedziałoby w sposób najbardziej uczciwy ze wszystkich możliwych: „Bo tak.” 
Ale nie 
takiej odpowiedzi oczekiwał Ron, prawda? Wzruszyła ramionami i trochę się 
zacinając, 
próbowała znaleźć słowa.
- Trudno na to pytanie odpowiedzieć, Ron - zaczęła, licząc na wytchnienie.
- Rozumiem. Poczekam.
Nie zamierzał jej odpuścić.
- Proszę mi wybaczyć, że jestem taką ignorantką - powiedziała wreszcie - ale 
uwierzyłam 
mu głównie z tego powodu, że mam dzieci mniej więcej w tym wieku i po prostu 
wiem, kiedy 
kłamią. Jego opowiadanie było po prostu za bardzo... prawdziwe.
Dorfman przez chwilę, rozważał odpowiedź.
- A jeśli przyjmiemy, że on rzeczywiście mówi prawdę, to co z tego wynika?
Denise była na to przygotowana.
- To oznacza, że cała masa policjantów włóczy się po północnej Wirginii, 
przetrząsając 
okolicę w poszukiwaniu „uciekiniera”, który nigdy nie miał innego wyboru oprócz 
ucieczki. Nie 
jestem pewna, co z tego wynika, ale wiem, po której stronie leży moja sympatia. 
Nikt, łącznie z 
Nathanem, nie neguje podstawowych faktów: zabił wychowawcę i uciekł. Chodzi o 
ustalenie, kto 
tu naprawdę jest mordercą, a kto ofiarą. Czasami nie można tego stwierdzić przez 
zwykłą 
obserwację kto leży, a kto stoi.
Po drugiej stronie dało się słyszeć długie westchnienie, a może pociągnięcie 
cygara.
- Bardzo elokwentnie powiedziane - rzekł po dłuższej chwili Ron Dorfman. - I 
zgadzam się 
z tobą. Czułem to samo, ale tak dawno nie przebywałem w towarzystwie 
dwunastolatków, że 
potrzebowałem potwierdzenia z drugiego źródła. To był sensacyjny wywiad.
Denise podziękowałaby mu, ale wyczuła, że coś jeszcze wisi w powietrzu. Nie 
musiała 
długo czekać.
- Pół godziny temu był tu u mnie oficer policji stanu Nowy Jork, by doręczyć mi 
wezwanie 
do stawienia się w gmachu sądu okręgu Braddock, gdziekolwiek on się znajduje, 
jutro o drugiej 
po południu, by bronić się przeciw nadzwyczajnemu wnioskowi złożonemu przez 
niejakiego J. 
Daniela Petrellego, prokuratora okręgowego z Północnej Wirginii. Wygląda na to, 
że żądają 
dostępu do naszych rejestrów telefonicznych. Co o tym myślisz?
Denise ponownie nie umiała nic wymyślić, więc jeszcze raz zdecydowała się na 
szczerość. 
Do tej pory dawało to całkiem dobre efekty.
- Myślę, że to śmierdzi, Ron.
Enrique o mało nie spadł z kanapy, słysząc słowa wyrwane z kontekstu. Był 
przekonany, że 
Denise wreszcie straciła rozum.
- Mówiłeś, że słuchałeś dzisiejszego programu. Słyszałeś moją rozmowę z 
policjantem?
Dorfman zachichotał:
- Tak, słyszałem. Na twoim miejscu, przez najbliższych parę lat bardzo bym 
uważał, żeby 
mnie nie złapano na przekroczeniu dozwolonej szybkości.
- No cóż, myślę, że jasno przedstawiłam mój punkt widzenia.
- Nie da się ukryć. Ale chciałbym, Denise, żebyś zrozumiała, jaka jest stawka. 
Po pierwsze, 
nasi prawnicy mówią mi, ze twój argument o pierwszej poprawce byłby do 
utrzymania jedynie 
wtedy, gdyby to rząd zmuszał nas do oddania rejestrów. Jeśli po prostu zgodzimy 
się to zrobić, 
wtedy cała sprawa jest sporna i ląduje w sądzie. Podążasz za mną?
- Wydaje mi się, że tak. Ale, Ron...
- Wysłuchaj mnie. - Przyjął ton dowódcy, wydającego bezpośredni rozkaz. - 
Adwokaci 
mówią mi również, że jeśli odmówimy zgody na dostęp do dokumentów i wygramy 
sprawę w 
sądzie, narażamy się na olbrzymią odpowiedzialność cywilną, jeśli dzieciak 
naprawdę okaże się 
mordercą i zrobi to jeszcze raz. A to wszystko, zanim nawet spróbujemy oszacować 
rozmiary 
katastrofy w dziedzinie popularności, która byłaby rezultatem takiego obrotu 
sprawy. - Przerwał 
na dłuższą chwilę, by pozwolić słowom dotrzeć do świadomości Denise.
- A więc sprawa wygląda tak - podsumował Dorfman. - Z jednej strony mamy 
zobowiązania ze względu na dobro wyższego rzędu, aby pomóc policji w ich 
wysiłkach w 
ochranianiu społeczeństwa i w postawieniu zabójcy przed sprawiedliwością. Z 
drugiej strony 
mamy etyczne zobowiązania wobec samych siebie i naszej profesji, aby chronić to, 
co jest nasze, 
choćby nawet dla zasady. Przypuszczalnie potrafisz odgadnąć, co nasz departament 
prawny chce, 
żebym zrobił, ale to ty rozmawiałaś z chłopcem. Ty nas w to wrobiłaś. Chcę 
usłyszeć, co według 
ciebie powinniśmy zrobić.
To nie było w porządku! Denise nie zajmowała kierowniczego stanowiska, nigdy nie 
chciała. Była prowadzącą audycję radiową, niczym więcej, ani niczym mniej. Nie 
płacono jej, by 
niosła taki ciężar. Skąd urwał się Dorfman, zrzucając to na jej barki?
Tuż za pytaniami, które przemknęły przez jej mózg, podążały odpowiedzi. To ona 
zapędziła go w zaułek. To ona znalazła taką przyjemność w bronieniu wyższego 
dobra przed 
atakami tego gliniarza Thompkinsa, że nie zostawiła Dorfmanowi miejsca na żaden 
ruch - ani 
drogi wyjścia z zachowaniem twarzy, ani możliwości kompromisu. I zrobiła to w 
obliczu 
milionów słuchaczy. Raptem poczuła podziw dla swojego wielkiego szefa. Nawet nie 
był na nią 
zły za wepchnięcie do publicznego narożnika. Teraz jednak czekał na odpowiedź.
- Ron, wydaje mi się, że mogłeś tu przeoczyć jedną ważną sprawę - powiedziała 
ostrożnie. - 
Wiem, co doradza departament prawny, i wszystko, co powiedziałeś, ma sens, ale 
to jest 
poważniejsze niż tylko nasze prawa przeciw prawom społeczności. W samym środku 
tkwi mały, 
wystraszony chłopiec. Może moje emocje zostały wciągnięte w to głębiej, niż 
powinny, ale 
naprawdę serce mi krwawi na myśl o nim. Chciałabym trzymać go za rękę i pomóc mu 
z tego 
wyjść. Ale nie mogę. Chyba nie mogę w ogóle nic zrobić, żeby mu pomóc... 
Cholera, Ron, 
przeciwności zbytnio mu się spiętrzyły. On jest tylko małym chłopcem, który 
próbuje walczyć w 
przegranej bitwie. To wydaje się nie w porządku, żeby dać im jeszcze dostęp do 
naszego 
komputera, gdy i tak trzymają w ręku wszystkie karty.
No proszę, powiedziała to! Jak irracjonalna, nadpobudliwa kobieta.
Ron zachichotał:
- Wybaczysz mi, jeśli nie zaprezentujemy tego argumentu w sądzie - powiedział. 
Ton był 
protekcjonalny, ale słowa nie. Jeszcze jedno głębokie zaciągnięcie się cygarem, 
po którym 
nastąpiło długie, miarowe wypuszczenie dymu.
- Dobrze, Denise, oto, co zrobimy jutro. Zmierzam postawić swoją posadę, twoją 
posadę i 
poważną część majątku firmy na założenie, że ten chłopiec mówi prawdę i że nie 
rozpocznie 
międzystanowego maratonu zbrodni. Będziemy się przed sądem bronić, że nasze 
telefoniczne 
rejestry są czymś prywatnym i że nikomu ich nie udostępniamy.
Denise była zaskoczona. Tego się nie spodziewała. Niezdolna do wymyślenia czegoś 
bardziej efektownego, powiedziała po prostu:
- Dziękuję.
- Jeszcze mi nie dziękuj. To może być najgłupsza decyzja, jaką kiedykolwiek 
podjąłem.
- Z pewnością jedna z najodważniejszych. - Słowa popłynęły jej prosto z serca.
Tym razem to Dorfman został zaskoczony:
- Ach, dziękuję ci, Denise - powiedział. - My na najwyższych stanowiskach, nie 
słyszymy 
zbyt często takich rzeczy.
Odchrząknął:
- Słuchaj, wykonałaś dzisiaj dobrą robotę. Doceniam to. Mam nadzieję, że 
będziesz dziś 
lepiej spała, niż ja.
Odłożył słuchawkę, zostawiając Denise wpatrzoną w telefon.
Enrique nie mógł tego dłużej wytrzymać.
- No i co? - zapytał z naciskiem.
Szeroki uśmiech zakwitł na twarzy Denise:
- Powiedział, że zrobiliśmy dobrą robotę.
Rozdział 15
Harold Johnstone, dyrektor ADN, dostał szału na samo wyobrażenie, że sierżant 
Hackner 
mógłby uwierzyć w takie oszczerstwa o jednym z jego najbardziej lojalnych i 
wzorowych 
pracowników.
- Słyszałem, co ten mały bękart mówił dziś rano w radiu i każde słowo z tego 
jest 
kłamstwem. Ricky Harris pracował w tym zakładzie przez pięć lat i miał 
nienaganną opinię. Nie 
pozwolę panu szkalować...
Hackner przerwał mu szybkim ruchem ręki.
- Nikogo nie szkalujemy, panie Johnstone. Po prostu zadajemy pytania. - 
Zwyczajem 
większości oficerów policji, załatwiających służbowe sprawy, Hackner mówił o 
sobie w liczbie 
mnogiej.
- Więc powinien pan wiedzieć, że pana pytania są obraźliwe - odciął się 
Johnstone.
Był wielkim facetem, miał co najmniej trzydzieści kilo nadwagi i najwyraźniej 
kupował 
ubrania z nadzieją, że pewnego dnia wreszcie się do nich dopasuje. Kołnierzyk 
koszuli miał 
wiecznie rozpięty, a krawat zaciśnięty tak mocno, jak pozwalał na to obwód szyi. 
Guziki koszuli 
były tak bardzo napięte, że stanowiły zagrożenie dla osoby siedzącej przed nim. 
Sumiaste wąsy 
całkowicie skrywały górną wargę. Duże, obwisłe policzki uzupełniały obraz 
biurokraty, który 
siedział na posadzie o kilka lat dłużej, niż powinien.
Mimo że wielokrotnie przekonał się, jak niewłaściwe jest ocenianie książki 
wyłącznie na 
podstawie okładki, Hackner jakoś nie potrafił wzbudzić w sobie respektu dla tego 
człowieka.
- Panie Johnstone - powiedział miarowo Jed, wyraźnie zirytowany brakiem związku 
tego 
wszystkiego z tematem - może się pan obrażać jeśli pan chce, albo może pan 
odpowiedzieć na 
pytania w takim duchu, w jakim zostały zadane. Naprawdę nie dbam o to. Tak czy 
inaczej są 
sprawy, które pozostają nie rozwiązane, a moje zadanie polega właśnie na ich 
rozwiązaniu. Pana 
zadaniem jest współpraca i pomoc. Chyba że ma pan coś do ukrycia.
Hackner nie mógł się powstrzymać przed tą ostatnią szpilką. Johnstone był po 
prostu 
jednym z tych facetów, których zabawnie jest wkurzać.
Dyrektor wstał z fotela, używając rąk do podźwignięcia co najmniej połowy swego 
ciężaru.
- Jak pan śmie insynuować, że jestem w jakiś sposób winien...
Hackner ponownie uciszył go machnięciem ręki, żałując, że znów sprowokował 
oddalenie 
się od tematu.
- Niech pan siada, niech pan siada. Przepraszam za ostatnią uwagę. Jestem 
zmęczony 
długim dniem.
Johnstone przez dłuższą chwilę studiował twarz Hacknera, oceniając jego 
szczerość. 
Hackner miał dużą wprawę w ukrywaniu prawdziwych myśli, więc Johnstone został 
ugłaskany.
- Istotnie, to był bardzo długi dzień - powiedział Johnstone, powracając na 
miejsce. - Ten 
cały epizod był bardzo denerwujący. Nathan Bailey zabił świetnego wychowawcę, 
którego bardzo 
mi będzie brakowało.
Oczy Hacknera wyraźnie się zwęziły.
- Wie pan, ta opinia jest istotnym odstępstwem od tego, co udało nam się 
ustalić.
Johnstone zmarszczył brwi:
- Po tych kłamstwach, które Nathan opowiedział przez radio, nie dziwię się, że 
takie są 
wasze wrażenia.
Hackner poruszył się na krześle. Wyczuł, że prowadzona jest jakaś gra, której 
reguły 
jedynie mgliście pojmował. Johnstone był wystarczająco sprytny by wiedzieć, że 
zarzuty Nathana 
wywołają wielki odzew w prasie i że jego kariera będzie uzależniona od opinii 
ludzi o tym, jak 
prowadzi swoją małą posiadłość. Miał wszelkie powody, by się wykręcać.
- Dlaczego Nathan został wczorajszej nocy umieszczony na oddziale kryzysowym?
Johnstone wyglądał na zakłopotanego.
- Obawiam się, że możemy się tylko domyślać. Ricky nie zdążył sporządzić żadnych 
notatek, zanim został zamordowany. - Dobór słów świadczył, że on również 
wiedział, jak 
sprowokować swojego potencjalnego przeciwnika. - Moim zdaniem, były jakieś 
problemy z 
zachowaniem.
- A czy inne dzieci zauważyły te jakieś problemy z zachowaniem?
Johnstone cmoknął językiem i pokręcił głową.
A teraz gruby sukinsyn traktuje mnie protekcjonalnie - pomyślał Hackner.
- Sierżancie Hackner - wyjaśnił Johnstone - używamy wielu eufemizmów aby 
przedstawić 
naszą misję jako coś mniej... cóż, niepokojącego, niż jest w rzeczywistości. Tak 
naprawdę to 
jesteśmy więzieniem. Nasi mieszkańcy są prawdziwymi więźniami, nasze zespoły 
mieszkalne są 
prawdziwymi blokami cel, a nasi opiekunowie naprawdę są strażnikami. Wiemy o 
tym, pan i ja, 
ponieważ jesteśmy częścią systemu. Ale jakoś lepiej się czujemy myśląc o tym 
miejscu jako o 
wypoczynkowym obozie dla upośledzonych dzieci. To nie tak. Nawet dzieci nie są 
tu dziećmi w 
tym znaczeniu, w jakim myślą o nich ludzie na zewnątrz. Są ludzkimi odpadkami, 
przysłanymi tu 
przez sądy, ponieważ społeczeństwo już ich nie chce. W tym miejscu określenie 
„problemy z 
zachowaniem” staje się bardzo względne. W pańskim świecie bójka dzieci na 
szkolnym 
korytarzu jest „problemem z zachowaniem”. Tu jest codziennym zdarzeniem. Nie 
zadaję tym 
dzieciom pytań na temat zachowania innych dzieci. Nie tylko nie uwierzyłbym w 
ich odpowiedzi, 
ale i nie stawiałbym ich w sytuacji, w której muszą mi udzielać informacji. 
Takie działanie może 
je równie dobrze wpędzić w jeszcze większe problemy z zachowaniem.
- Do czego pan zmierza?
- Zmierzam do tego, że nie może pan uwierzyć w to, co mówią panu wychowankowie i 
że 
zabieganie o ich pomoc jest próżnym zajęciem.
Hackner nie mógł uwierzyć w to, co słyszał.
- A więc słusznie, czy nie, pana personel ma zawsze rację.
Johnstone przez długą chwilę rozważał to stwierdzenie, zanim je kupił:
- W skrócie, tak.
- Jezu Chryste, Johnstone, pan zachęca do demoralizacji! - zaprotestował 
Hackner. - Pan 
twierdzi, że pana podwładni mogą robić wszystko, co tylko sprawia im 
przyjemność, i tak długo, 
jak to ukrywają, jest to dla pana w porządku.
Johnstone rąbnął pięścią w biurko, wprawiając w falowanie swój obfity tors.
- Nie pouczaj mnie, sierżancie. Otwórz oczy. Ten cały system jest już 
zdemoralizowany! 
Udajemy, że jest dla tych dzieciaków jakaś nadzieja, ale nic takiego nie 
istnieje. Używamy 
różnych słów i zwrotów, by złagodzić rzeczywistość, przed którą nikt nie chce 
stanąć. Te dzieci 
to zwierzęta, Hackner. Zwierzęta! A my jesteśmy cholernymi dozorcami w zoologu. 
Tak więc, 
czy myślę, że nasi wychowankowie kłamią? Tak, ponieważ to robią. I czy przyjmuję 
to, co mówi 
mój personel, za prawdę? Tak, bo muszę. W takim miejscu jest to jedyna 
możliwość.
Przez bardzo długi czas Hackner tylko się w niego wpatrywał, z mieszaniną 
niewiary i 
obrzydzenia. Spędził dość lat w służbie, by wiedzieć, do czego były zdolne te 
dzieciaki, ale z jego 
punktu widzenia - Johnstone mając taką pozycję, jaką miał, powinien przynajmniej 
wygłaszać 
frazesy na temat resocjalzacji. Zamiast tego, najwyraźniej się poddał. Co dwa 
tygodnie dostawał 
czek na podstawie fałszywych roszczeń. Przy innej sprawie może by tej hipokryzji 
nie zauważył, 
ale przy tej Jed naprawdę był wkurzony.
- Czy to jest standartowe postępowanie, by pozbawiać pensjonariusza butów, 
umieszczając 
go na oddziale kryzysowym? - zapytał Jed, przyspieszając tempo.
Johnstone powitał z ulgą, powrót do spraw realnych, a nie teoretycznych.
- Nie powiedziałbym, że to nagminne, ale to na pewno nie jest nietypowe.
- Jaki jest tego cel?
Johnstone odpowiedział, jakby był na to pytanie przygotowany:
- Wychowankowie przybywają tu bez żadnych bagaży. Biorą prysznic w łaźni 
przylegającej 
bezpośrednio do izby przyjęć, przy czym muszą zdać wszelkie rzeczy osobiste. Od 
tej chwili we 
wszystkim są uzależnieni od systemu. Dajemy im bieliznę, odzież, przybory 
toaletowe, wszystko. 
Takie uzależnienie od innych - a zwłaszcza od tych, których się nie lubi - ma 
dotkliwy wpływ na 
poczucie własnej godności. Począwszy od pierwszego dnia uczą się, że godność 
jest wynikiem 
respektowania systemu. Jeśli dobrze się zachowują, mogą na przykład zdobyć 
punkty, które 
pozwolą im na zakup własnej kostki mydła albo butelki ulubionego szamponu. Te 
przedmioty 
stają się symbolem statusu. Ale gdy się zachowują źle, najbardziej podstawowe 
elementy ich 
godności osobistej stają się słabym punktem, w który możemy uderzyć. W związku z 
tym nie jest 
rzadkością, że wychowankowie pozbawiani są czegoś dla nich ważnego, gdy są 
umieszczani w 
oddziale. W wyjątkowo drastycznych wypadkach muszą się całkowicie rozebrać na 
czas pobytu 
w nim. To wszystko jest częścią programu zmiany zachowań, dzięki któremu 
odnosimy wielkie 
sukcesy.
Hackner wypuścił następne pytanie jak strzałę:
- Wasze dokumenty wykazują, że Nathan Bailey został zgwałcony kijem od szczotki 
w 
trakcie pierwszej nocy w ADN. Czy to też było częścią pańskiego programu 
pozbawiania 
godności osobistej?
Wściekłość zapaliła się w oczach Johnstone’a, a jej ogrom przewyższał nienawiść:
- Możesz sobie myśleć, co chcesz, o mnie i o moich tu działaniach, sierżancie - 
wysyczał 
przez zaciśnięte zęby - ale nigdy, ani razu nie darowałem nikomu za akt przemocy 
w tym 
obiekcie.
- Och, jestem wzruszony - odpowiedział Hackner. - Ale wydaje mi się, że niewiele 
pan 
robi, by im zapobiegać.
- Ja jedynie żyję w realnym świecie, sierżancie. „Boże, daj mi siłę ducha, bym 
mógł 
zaakceptować rzeczy, których nie mogę zmienić”. To nie jest zła modlitwa.
- Jasne, ale ja wolę: „Czyń innym tak, jakbyś chciał, by i tobie czyniono”.
Rozdział 16
Nathan siedział bez ruchu na kanapie w salonie i przy pomocy pilota o nuklearnym 
napędzie, bez końca skakał po kanałach - wszystkich stu pięćdziesięciu trzech. O 
rety, jak ci 
ludzie mogą się zdecydować, co oglądać? Połowę tego, co znalazł, stanowiły 
starocie, które 
widział dziesiątki razy, a reszta była mieszaniną reklam, rozmaitych 
obcojęzycznych audycji, 
wiadomości i programów typu „życie jest beznadziejne”, prowadzonych przez Phila, 
Oprah, 
Geraldo, Jenny, Sally i tych innych, którym udało się przekonać bandę dziwaków, 
by wystąpili w 
telewizji. Nawet wiadomości o nim stały się już nudne, gdy prezenterzy o 
smutnych twarzach 
powtarzali w kółko te same rzeczy. Z ulgą zauważył, że przynajmniej jedna stacja 
znalazła lepsze 
jego zdjęcie - to z księgi pamiątkowej piątej klasy.
Częściowo dlatego, że był dobrze wychowany, jak mawiał tata, a częściowo z 
czystej nudy 
- uprał pościel z głównej sypialni. To nie byłoby w porządku, gdyby opuścił to 
miejsce bez 
uporządkowania łóżka. Zwłaszcza jeśli wybiłeś okno, by wejść do środka w czasie, 
gdy twój 
gospodarz był na wakacjach. Również dokładnie posprzątał po swojej kulinarnej 
rozpuście. Było 
mu niemal przykro, że znalazł kruche ciasteczka i waniliowe lody w zamrażarce. Z 
braku 
kogokolwiek, kto zabroniłby mu dokładki, całkowicie skasował zawartość obu 
pojemników.
Pomimo wysiłków, by być dobrym gościem (włamywaczem?), nie mógł się zmusić, by 
coś 
zrobić z drelichem z ADN, który ciągle leżał tam, gdzie go z siebie zrzucił - na 
podłodze łazienki. 
Pozostanie za zamkniętymi drzwiami, przynajmniej dopóki Nathan nie opuści domu. 
Ale czuł 
współczucie dla tego, kto będzie sprzątał ten bałagan.
Powstrzymanie się od wcześniejszej realizacji planu wymagało ogromnego 
samozaparcia. 
Choć zdawał sobie sprawę z tego, jak ważne były ciemności dla powodzenia jego 
planu, ale - na 
litość boską! - to był lipiec i ściemniało się dopiero koło dziewiątej. Jednak 
będzie czekać, 
bowiem niecierpliwość oznaczała powrót do ADN’u, albo nawet coś gorszego. Jeśli 
zapobieżenie 
temu wymagało jedynie odrobiny cierpliwości, mógł znieść nudę.
Gdy machinalnie zmieniał kanały, myśli same znów powróciły do kłopotów. Zyskiwał 
nowe spojrzenie na to wszystko. Zaczynał przyjmować swoją sytuację jako fakt, 
którego nie mógł 
zmienić i z którym musiał się uporać, a nie jako serię wydarzeń, których trzeba 
żałować. Zgoda, 
zabił człowieka i to było złe, ale to naprawdę był wypadek i naprawdę w 
samoobronie. Głęboko 
w sercu Nathan był przekonany, że zamierzał jedynie zmusić Ricka do cofnięcia 
się. To może mu 
zająć trochę czasu, zanim zapomni o koszmarre, krwi i strasznych głosach, ale w 
jego sercu nie 
było nawet cienia wyrzutów sumienia - przecież się bronił.
Przyznał jednak, że ucieczka z ADN była głupią rzeczą. Teraz wyglądał na 
winnego. 
Rozpatrując sprawę na zimno - gdy Ricky był już martwy, nie musiał się obawiać, 
że jeszcze ktoś 
chciałby go zabić. Więc dlaczego uciekł? Najlepszą odpowiedzią, jaką mógł 
wymyślić, była 
prawda: ponieważ był przerażony i - co najważniejsze - bo otworzyła się taka 
możliwość. Kto by 
nie uciekł w takich okolicznościach? A teraz, gdy już był na wolności, 
pozostanie na niej 
wydawało się ważniejsze od… cóż, od wszystkiego.
Tym, co go naprawdę zaskoczyło, było stwierdzenie, jak szybko rośnie lista jego 
przestępstw. Zdążył już do niej dodać włamanie - przypuszczał, że tak to się 
nazywało, a w ciągu 
najbliższych godzin planował ukraść samochód. Wyszło mu, że nim dostanie się do 
Kanady, 
będzie musiał się włamać jeszcze przynajmniej dwa razy i ukraść co najmniej dwa 
auta. Nie było 
wątpliwości, że jeśli go złapią, nie wywinie się łatwo.
Jedynym rozwiązaniem było nie dać się złapać.
Przerwał wycieczkę po kanałach, by pooglądać przez kilka minut „Butcha Cassidy i 
Sundance Kida”, ale przypomniał sobie, jak to się skończyło, i znów zaczął 
skakać po 
programach.
Michaels od dawna nie widział Hacknera aż tak wzburzonego.
- Uspokój się, Jed. On tylko wyrażał swoją opinię. Wolałbyś, żeby facet kłamał?
Rozmowa z Johnstonem wbiła zadry na piętnaście centymetrów w głąb duszy Jeda, 
który 
teraz wyciągał je dla swojego porucznika przez telefon.
- Mam go gdzieś razem z jego opinią, Warren! Ten gość jest zagrożeniem dla 
dzieciaków, 
które powinien chronić. Nie mógłby dbać mniej o kogokolwiek!
Gdyby ktokolwiek inny zabierał mu czas takimi nieistotnymi bzdurami, Michaels 
już 
dawno straciłby cierpliwość. Ale to był Jed, a Jed nie okazywał emocji zbyt 
często. Musiało go 
trafić w odsłonięty nerw, powiedział sobie Michaels. Może coś w przeszłości 
Jeda, gdy był 
jeszcze dzieckiem. Może stary, który najpierw walił, a potem zadawał pytania. 
Albo może koleś, 
który został zaszczuty. Któż znał bagaż, jaki ludzie dźwigali? Michaels 
zdecydował się dać 
swojemu sierżantowi trochę czasu.
- W porządku, Jed. Przyjmując, że jest on zagrożeniem, to co chciałbyś, żebym w 
tej 
sprawie zrobił?
- Spowoduj, żeby wywalili ten jego gruby tyłek!
- Nie mogę tego zrobić. On dla mnie nie pracuje.
- Jezu Chryste, Warren, czy ty nie widzisz…
- Jed… Jed… - Michaels próbował przerwać. - Do cholery, Jed, zamknij się! - To 
poskutkowało. - Słuchaj, rozumiem, że Johnstone jest znienawidzonym skurwysynem 
i zgoda na 
to, że jest zagrożeniem dla ludzi przebywających pod jego kontrolą. Ale faktem 
jest, że tkwimy 
już po dupę wśród aligatorów przez ucieczkę małego. Odkryliśmy dokładnie zero 
istotnych 
poszlak i ja po prostu nie mam czasu, martwić się o obsadę aresztu dla 
młodocianych właśnie 
teraz. I, niech mi wolno będzie dodać, ty też go nie masz.
Gdy Hackner nie odpowiadał, Michaels wiedział, że wiadomość dotarła do celu.
- A więc - ciągnął - czy mamy jakiekolwiek dowody, które potwierdzają wersję 
małego 
Baileya o samoobronie?
Jed westchnął:
- Właśnie skończyłem ci mówić…
- Tak, wiem, że Johnstone jest złym facetem - dokończył Michaels za niego. - A 
co z 
Rickim Harrisem, co Johnstone powiedział o nim?
Hackner najwyraźniej nie mógł wyksztusić odpowiedzi:
- Powiedział, że był wzorowym pracownikiem. 
Słowa Jeda były niewiele wyraźniejsze od mamrotania.
- A jego teczka personalna?
- To samo.
- Spójrz prawdzie w oczy, Jed - podsumował Michaels. - Wciąż poszukujemy 
mordercy. 
Tak samo jak ty, chcę przechylić szalę wątpliwości na korzyść małego, ale obu 
nas uczono w 
szkole dla gliniarzy, że to dowody mają kierować naszymi wnioskami, a nie na 
odwrót. I szczerze 
mówiąc, dowody przeciwko Nathanowi Baileyowi są bardzo obciążające.
Jed nie chciał się z tym pogodzić.
- Mówię ci, Warren, w tym jest coś jeszcze, coś, co nam się wymyka. Nie wiemy 
zupełnie 
nic na temat motywu. Wszystko co mamy, to martwe ciało i bardzo wiarygodna 
historia chłopca. 
Wierzysz mu tak bardzo jak ja. Sam to mówiłeś dziś rano.
To naprawdę do niczego nie zmierzało.
- Coś ci powiem, Jed. Podzielmy tę sprawę na dwa etapy. Etap pierwszy: musimy 
chłopaka 
aresztować. Jego motywy dotyczące zabicia Harrisa nie grają tutaj żadnej roli. 
Gdy już go 
będziemy mieli, mamy tyle czasu, ile nam się spodoba, by przygotować przeciwko 
niemu zarzuty. 
Wtedy będzie czas na wystawienie Johnstonea na mróz, by skruszał, Harrisa 
również, jeśli to 
będzie konieczne. Wystarczająco sprawiedliwie?
Hackner był znowu cicho, jakby nie był pewien czy wygrał, czy przegrał.
- Chyba będzie musiało wystarczyć. Ale zajmę się dokładniej tym gościem Rickiem.
Warren się uśmiechnął. Jed był zbyt uparty, by powiedzieć po prostu: zgoda.
- No to pozbyliśmy się jednego problemu. Ufam, że mieliśmy dom wujka pod 
obserwacją?
Jed znów był rzeczowy:
- Tak. Ani śladu żadnego z nich.
- Myślisz, że razem zwiali z miasta?
- Wydaje się, że jest to możliwe, choć biorąc pod uwagę ich historię, nie sądzę, 
żeby to było 
prawdopodobne. To właśnie z powodu wujka, uciekł, pamiętasz?
Michaels również myślał, że to zbyt daleko idące przypuszczenie, ale musiał 
przyjąć to, 
jako jedną z możliwości. Podstawową zasadą w policyjnej pracy śledczej było 
wyeliminowanie 
oczywistego, zanim zacznie się podążać za niezrozumiałym. I choć 
nieprawdopodobny był 
powrót Nathana do wujka, którego podobno nienawidził, to było to miejsce, które 
znał i gdzie 
były jego korzenie. Warren byłby nieodpowiedzialny, gdyby nie obserwował domu.
- A więc gdzie jeszcze mógł się udać?
Odpowiedź Jeda była zwięzła:
- Nie potrafię wymienić ani jednego miejsca, do którego nie mógł się udać.
Michaels przyznał, że pytanie było absurdalne. Gdy wujka wykreślało się z tego 
równania, 
w życiu Nathana nie pozostawał nikt inny. I choć było to bardzo smutne, dawało 
mu 
nieograniczone możliwości. Nie musiał być nikomu posłuszny, bez najmniejszych 
zobowiązań - 
chociaż by do kogoś zadzwonić i powiedzieć, że jest w porządku - cały świat 
należał do tego 
uciekiniera przed sprawiedliwością, a jego możliwości wyboru ograniczone były 
jedynie 
rozmiarem jego wyobraźni i przebiegłości. Gdyby był dorosły, byłby 
najtrudniejszym do 
odszukania zbiegiem. Ale był tylko dzieckiem - do diabła! - i Michaels nie 
wiedział, czego się 
spodziewać. To jasne, że dorośli mieli możliwości, które były niedostępne dla 
dzieci, ale z 
drugiej strony dzieci potrafiły idealnie wtopić się w tłum i w dużym stopniu 
wszystkie wyglądały 
tak samo. Nie kropla w kroplę, oczywiście, ale ludzka natura taka już była, że 
ludzie nie 
zauważali wyglądu dzieci. Policjanci mieli szczęście, jeśli ludzie w ogóle 
zapamiętywali 
obecność dzieci w tłumie, a co dopiero mówić o szczegółach. W rezultacie, 
uciekające dziecko 
ma możliwości, które nigdy nie będą osiągalne dla dorosłych.
Ostatecznie sprawa wyglądała tak, że nie mieli żadnych szans na szybkie 
zogniskowanie 
poszukiwań.
Dzień doktora Bakera rozpoczął się osiem godzin temu, gdy przywieziono 
ambulansem - 
jak się okazało, niepotrzebnie - niemowlę z syndromem nagłej śmierci. Dziecko 
najprawdopodobniej nie żyło już od kilku godzin, na co wskazywały siność i 
objawy stężenia 
pośmiertnego, gdy przekładano je z noszy karetki na wózek w sali zabiegowej. 
Nawet stażyści 
wiedzieli, że nie ma żadnej nadziei, ale nie płacono im, by przekazywali tego 
rodzaju wiadomość 
przerażonym, zdesperowanym młodym rodzicom. To było zadanie Bakera, jako 
ordynatora.
Jego zajęciem były życie i śmierć i nie był to ani pierwszy, ani ostatni raz, 
gdy trzymał ręce 
szlochających dorosłych, gdy ukrywał swoje własne emocje pod cienką warstwą 
zawodowej 
powściągliwości. Był to jednak gówniany sposób na rozpoczęcie dnia.
Ale dwadzieścia minut temu świat powrócił do równowagi, gdyż przyjął bardzo 
udanego 
młodego człowieka - za pomocą nagłego cesarskiego cięcia. Nigdy nie okazujący 
wzruszeń w 
pracy, był świadom łez w oczach, gdy przekazał kwilące niemowlę w ręce 
wdzięcznej matki. 
Jakoś łatwiej było okazywać uczucia przy okazji dobrych wiadomości, niż złych. 
To sprawiało, 
że Tad Baker przez ostatnie osiem lat codziennie przychodził do pracy.
Pomiędzy tymi dwoma monumentalnymi wydarzeniami dzień wypełniony był 
niekończącym się strumieniem złamanych kości i pociętych ciał, z którymi musiał 
się uporać we 
właściwej kolejności, a priorytetem był stopień zagrożenia zdrowia i życia 
pacjenta. Gdy włożył 
komplet zdjęć rentgenowskich do uchwytów na przeglądarce, zmarszczył brwi, 
niezadowolony z 
decyzji siostry przełożonej o umieszczeniu tego przypadku na końcu kolejki. 
Normalnie, 
złamanie palców plasowało się dość nisko na liście ran w pogotowiu ratunkowym, 
ale ten facet 
był wyjątkiem. Biała jak u ducha ręka na ekranie była wręcz zgruchotana. Ból 
musiał być 
rozdzierający, pomyślał Tad. Jakie to dziwne, że siedział tak cierpliwie w 
poczekalni przez - 
spojrzał na kartę przyjęcia - cztery godziny! Kuląc się na myśl o potencjalnym 
niebezpieczeństwie, jakie taki przypadek stanowi dla szpitala, zanotował w 
pamięci, by zająć się 
tym później. To była nota, której nie chciało się mieć na piśmie, na wypadek, 
gdyby pan - znowu 
spojrzał na kartę - Bailey okazał się typem lubiącym się procesować.
Przybierając najlepszą zawodową minę, doktor Tad (jak był nazywany przez swoich 
podwładnych) odsunął zasłonę i po raz pierwszy zwrócił się do osobnika, 
zajmującego łóżko 
numer cztery.
- Dzień dobry, panie Bailey - pozdrowił swojego pacjenta. - Jestem doktor Baker. 
Widzę z 
pańskiej karty, że miał pan wypadek. Rana ręki, tak?
Pan Bailey wyglądał strasznie. Miał bladą i wykrzywioną twarz jak ktoś, kto się 
szybko 
zbliża do granicy wytrzymałości na ból.
Mark podskoczył gdy doktor wszedł nagle, zmuszając się jedynie do bladego 
uśmiechu w 
odpowiedzi na zawodowo pogodne powitanie Bakera. Intensywne rwanie w dłoni 
rozszerzyło się 
aż do łopatek i niefrasobliwa konwersacja nie wchodziła już w grę.
Tad ostrożnie sięgnął w kierunku ręki pacjenta.
- Mogę ją zobaczyć?
Spojrzenie, powiedziało mu, że Mark Bailey nie miał zamiaru dopuszczać nikogo do 
rannej 
ręki bliżej niż na dwa metry. Tad zniżył głos prawie do szeptu.
- Obiecuję, że niczego nie będę poruszał, dobrze? Będę bardzo, bardzo delikatny.
Mark studiował przez kilka sekund twarz doktora, a potem ostrożnie wyciągnął w 
jego 
stronę prawą dłoń, delikatnie podtrzymując lewą.
- To naprawdę boli, doktorze - powiedział.
- Wierzę, że tak - zgodził się Tad. - Widziałem prześwietlenie. Odniósł pan 
całkiem 
poważne obrażenia. Jak to się stało?
Za pierwszym razem, gdy to pytanie zadała pielęgniarka w rejestracji, zaskoczony 
Mark 
niezgrabnie wydukał jakieś źle sformułowane kłamstwo. W trakcie kolejnych godzin 
opracował 
większość szczegółów, raz nawet wypróbowując swoją odpowiedź na głos, aczkolwiek 
tylko 
szeptem.
- Zmieniałem klocki hamulcowe w samochodzie, gdy obsunął się podnośnik - 
wyjaśnił. 
Gładkie, jak jedwab, pochwalił siebie.
Tad skrzywił się na samą myśl o tym.
- Nie podłożył pan podpór, co?
- Nie, byłem na to za głupi - powiedział Mark. - Wie pan. Spieszyłem się, 
poszedłem na 
łatwiznę. Taka sama głupia historia, jakie pewnie, codziennie tu słyszycie.
Tad uśmiechnął się wymijająco. Dobrze wiedział, że ta historia była kłamstwem. 
Po 
pierwsze, wszystkie palce wciąż były na swoich miejscach. Po drugie, kąty złamań 
były całkiem 
niewłaściwe jak dla tego scenariusza. Uderzenie pojedynczego, ciężkiego 
przedmiotu powinno 
oddziaływać z jednakową siłą mniej więcej prostopadle do płaszczyzny tej części 
ciała, która 
została uszkodzona. W wypadku Marka Baileya, przemieszczenie końców połamanych 
kości było 
podłużne w przypadku pierwszego palca, a boczne w przypadku czwartego.
Fakt, że pacjent kłamał - a wielu to robiło - zwykle nie był źródłem wielkiego 
niepokoju 
Tada. Na miejscu pacjenta prawdopodobnie również próbowałby puścić bujdę w 
nadziei na 
zmniejszenie zakłopotania. W dziewięciu wypadkach na dziesięć odgrywał rolę Pana 
Naiwniaka. 
Ludzie mieli w końcu prawo, by przeżywać swoje życie w dowolny sposób i 
wtrącanie się w ich 
fantazje tak długo nie było jego zadaniem, jak nie zagrażały one innym.
Ale słowo „zagrożenie” było kluczowe. W świecie medycznym, podobnie jak w 
prawniczym, dobro ogółu przeważało nad prawami jednostki. Gdy stykał się z raną 
postrzałową 
albo podejrzewał okrucieństwo wobec dziecka, jego obowiązkiem było zawiadomienie 
o tym 
policji, nawet wobec sprzeciwu pacjenta. To samo odnosiło się do ran kłutych i 
innych aktów 
rozmyślnej brutalności, ale tylko wtedy, gdy miał jednoznaczne, niepodważalne 
dowody, że akty 
te były przyczyną obrażeń. Kilku lekarzy spierało się z istotą tego prawa, 
bowiem przez sposób, 
w jaki je sformułowano, ciężar dowodowy spadał ostatecznie na lekarzy. 
Zgłaszanie sprawy 
jedynie z powodu podejrzenia o przestępstwo często było łamaniem przysięgi 
Hipokratesa - jeżeli 
lekarz się mylił. Z drugiej zaś strony, zignorowanie prawdziwego aktu przemocy 
powodowało 
naruszenie przez lekarza kodeksu karnego stanu Wirginia. W obu przypadkach 
zagrożona była 
licencja na wykonywanie zawodu lekarza.
Nie było wątpliwości, że obrażenia Marka Baileya były rezultatem jakiejś innej 
przyczyny, 
niż podana przez pacjenta. W ocenie Tada, te palce połamano celowo, a zrobił to 
ktoś, kto miał 
talent do robienia takich rzeczy. Tej opinii nie mógł jednakże udowodnić; nie 
mógł też 
zignorować swoich podejrzeń. Musiał dokopać się trochę głębiej do szczegółów - 
nie dlatego, że 
wymagało tego prawo, ale że był zaintrygowany. Łamanie palców to nie była 
umiejętność, którą 
chciałby widzieć wśród swoich sąsiadów.
- Więc pańska dłoń dostała się pod podnośnik? - zapytał Tad, delikatnie 
obracając rękę i 
próbując dla potrzeb dyskusji dopasować mechanizm zranienia do obrażeń ręki 
Baileya.
- Pewnie, że tak - powiedział Mark cały spięty i gotowy do wyrwania swojej ręki, 
gdyby 
doktor złamał obietnicę, że go nie urazi.
Tad zauważył niepokój pacjenta i miło się uśmiechnął, delikatnie kładąc zranioną 
rękę z 
powrotem na piersi Marka.
- Niech się pan odpręży - zalecił. - Ostatnia rzecz, jakiej chcę, to zwiększyć 
pańskie 
cierpienia.
Teraz, gdy znów tylko on kontrolował swój ból, Mark rzeczywiście się odprężył.
- Miał pan rację, doktorze. Nie zranił mnie pan ani trochę. Miła odmiana.
Interesujące sformułowanie, pomyślał Tad.
- Och, naprawdę? Jak pan to rozumie?
- Jak rozumiem co?
- Powiedział pan, że to miła odmiana, że nie próbowałem pana zranić. Jestem po 
prostu 
ciekaw, co pan przez to rozumie.
Mark był wyczerpany psychicznie i fizycznie. Nawet nie pamiętał, że to 
powiedział, ale 
teraz musiał coś wymyślić, by zatrzeć złe wrażenie.
- Tak powiedziałem? - zagrał na zwłokę.
Tad udawał, że zajęty jest kartą Marka.
- Mm-hmm. Ktoś ci zrobił krzywdę, czy tak?
Mark roześmiał się na samą myśl o tym.
- Nikt prócz mnie, doktorku. Chyba miałem na myśli lekarzy. No wie pan, nawet 
jak 
próbują ci pomóc, to często sprawiają ból.
Tad pokiwał głową i uśmiechnął się.
- No tak, nie ma czegoś takiego, jak bezbolesny zastrzyk, no nie?
Skończył zapisywać uwagi w karcie i zamknął ją jednym ruchem.
- Oto, co zrobimy z ręką - wyjaśnił. - Damy panu lekkie, ogólne znieczulenie i 
będziemy 
musieli poskładać kości. Wygląda, jakby ktoś już próbował to zrobić, ale trochę 
spaskudził 
robotę.
Patrzył w twarz Marka, ale żadna reakcja nie nastąpiła.
Nawet o tym nie wspominaj, pomyślał Mark. Jego żołądek znowu się wywrócił na 
wspomnienie samego siebie, siedzącego na brudnej podłodze w Hillbilly Tavern, i 
szlifującego 
końce własnych połamanych kości przy układaniu palców we właściwym położeniu. To 
był 
jedyny sposób, by chociaż spróbować stamtąd wyjść. Jego wysiłki zredukował 
ostry, porażający 
ból. Teraz w całym ciele pulsowało tępe rwanie..
- Gdy się już z tym uporamy - ciągnął Tad - unieruchomimy pana na kilka dni 
bandażami, 
by upewnić się, że wszystko jest w porządku, a potem założymy gips na dziesięć 
do dwunastu 
tygodni. Jak to brzmi?
- Po prostu wspaniale.
- Istnieje ryzyko, że będzie konieczna operacja - dokończył Tad. - 
Prześwietlenie wskazuje 
na możliwość przemieszczenia śródręcza, tych małych kostek na wierzchu dłoni, 
które idą od 
przegubu do palców, a to może oznaczać uszkodzenia ścięgien i wiązadeł, które 
nie zrastają się 
tak łatwo jak kości. Tego jednak nie będziemy pewni przez kilka następnych dni. 
Nastąpił duży 
wewnętrzny krwotok, co utrudnia ocenę obrażeń na zdjęciu rentgenowskim.
- A więc będziecie musieli mnie położyć? - zapytał Mark. W jego głosie był cień 
nadziei.
Tad przytaknął:
- Byłoby bardzo trudno poskładać kości w jakikolwiek inny sposób. - Nadszedł 
czas, by 
nacisnąć. - Jak pan myśli, dlaczego połamały się panu tylko dwa palce, a nie 
cała dłoń?
Nawet poprzez oszołomienie wywołane bólem, Mark natychmiast spostrzegł lukę w 
swojej 
historii. Cholera! On coś podejrzewa. Ale podejrzenia to nie to samo co pewność, 
a on i tak za 
głęboko już zabrnął, by zmieniać teraz swoją wersję.
- Nie mam pojęcia - powiedział. - Myślę, że chyba miałem szczęście.
- Mógłby się pan obejść bez takiego szczęścia - zażartował Tad, lustrując twarz 
Marka w 
poszukiwaniu prawdy i otrzymując odpowiedź mówiącą „pocałuj mnie w dupę”. - 
Interesujące 
jest też dlaczego pęknięcia rozchodzą się pod różnym kątem. Gdyby mi pan nie 
powiedział, co się 
stało, przysiągłbym, że pana ręka była celowo złamana.
To było gładkie, jak tarka - zbeształ siebie.
- No cóż, pan jest doktorem. Może opisze pan mój przypadek w jakimś medycznym 
czasopiśmie.
- Jest pan pewien, że ręka dlatego właśnie została połamana, że spadł na nią 
podnośnik?
Zostań przy medycynie, doktorku - pomyślał Mark. - Ta policyjna robota po prostu 
nie jest 
dla ciebie.
- Podnośnik? Na Boga, nie. Całe to cholerne auto na nią spadło. Chyba nie myśli 
pan, że 
kłamię, no nie?
Tad patrzył tylko tak długo, by przekazać swoje prawdziwe myśli.
- Oczywiście, że nie. Żaden człowiek o zdrowych zmysłach nie okłamywałby swojego 
lekarza. To by tylko opóźniło wyzdrowienie.
Mam to gdzieś, - pomyślał Tad. - To twoja ręka i twoje życie. Ja swoją część 
odwaliłem. 
Kliknął długopisem i wetknął go do kieszeni na piersi kitla.
- Niech pan jeszcze trochę odpocznie, panie Bailey. Ortopeda będzie tu za 
minutkę, by nad 
panem popracować. Ja obejrzę pana później.
Było tuż po wpół do ósmej i Monique Michaels była zaskoczona, słysząc z garażu 
hałas 
auta Warrena. Zwykle nie wracał do domu przed siódmą, a przypuszczała, że 
śledztwo w sprawie 
Baileya zatrzyma go jeszcze znacznie dłużej. Po przeszło czternastu latach 
małżeństwa potrafiła 
już na podstawie zatrzaśnięcia drzwiczek samochodu stwierdzić, że miał mniej niż 
dobry dzień. 
Wysłuchała dłuższego fragmentu „Kurwy” dziś rano i w połączeniu z nieustającymi 
doniesieniami nie tylko na temat ucieczki małego Baileya, ale i jego wystąpienia 
w radiu, nie 
mogła winić Warrena, jeśli będzie trochę zgryźliwy. A poza tym minęło już dużo 
czasu od chwili, 
gdy musiał naprawdę odgrywać policjanta i prawdopodobnie był wykończony.
Głównym daniem było spaghetti i dzieci pożarły prawiewszystko, z tego, co 
przygotowała. 
Gdy klamka przy drzwiach jeszcze opadała, ona już wyciągała z zamrażalnika, 
meksykański 
obiad.
Spojrzenie Warrena, gdy wkroczył do kuchni, powiedziało jej wszystko. Z natury 
sztywno 
wyprostowany i normalnie pełen energii nawet wieczorem, teraz wyglądał, jakby w 
ubraniu spał 
na bardzo silnym wietrze. Monique niemal się roześmiała na jego widok.
- Chłopięce zabawy cię męczą, kochanie? - drażniła się z nim.
Krzywy uśmiech rozjaśnił mu twarz.
- Przynajmniej ty ze mną nie zaczynaj. Robię się za stary.
- Czy moja dziecinka jest zmęczona? - zakpiła Monique głosem małej dziewczynki, 
gdy się 
przytulili i pocałowali. - Zbyt mało snu ostatniej nocy?
Zgodnie z dobrze wyćwiczonym rytuałem, Warren podszedł prosto do szafki nad 
piekarnikiem i wyciągnął szarą, zamykaną kasetkę, w jakiej sekretarki trzymają 
zwykle służbowe 
pieniądze i wprowadził kombinację zamka. Gdy się otworzyła, zsunął z pasa kaburę 
z policyjnym 
rewolwerem kaliber .38 special i złożył ją w pudełku. Ciągle wolał krótkolufowe 
pięciostrzałowce od pękatych armat, wybieranych przez większość jego 
podwładnych. Następnie 
do pudełka trafił zapasowy magazynek, który nosił w kieszeni marynarki. 
Zatrzasnął kasetkę i 
odstawił ją na stałe miejsce nad piekarnikiem. Wiele lat temu, będąc młodym, 
świeżo żonatym 
policjantem, nie dopuszczał nawet myśli o rozstaniu z bronią. Oczywiście w końcu 
to Monique 
zwyciężyła
Nie było sensu temu zaprzeczać. Stał się starym pierdołą, czego się zawsze 
obawiał.
- To było zoo, skarbie - wyjaśnił chowając broń. - Po prostu absolutne zoo. 
Można by 
pomyśleć, że to Al Capone uciekł, a nie jakiś dzieciak.
- Myślisz, że go złapiesz?
- Och, na pewno go złapiemy - powiedział Warren. - Gdy tylko ustalimy, gdzie 
zacząć go 
szukać.
Monique zaprowadziła męża do salonu i posadziła go na krześle, po czym stanęła 
za nim i 
zaczęła masować jego ramiona.
- Wnioskuję z tego, że macie niewiele śladów.
- Śladów? - parsknął Warren. - To nie to, że mamy niewiele śladów. My nie mamy 
żadnego 
śladu.
- A co z twoim człowiekiem Thompkinsem? - dokuczała mu Monique. - Wydaje się, że 
wystarczająco twardo prze do przodu, by odkryć jakieś poszlaki.
Warren z udanym dramatyzmem opuścił podbródek na piersi i potarł czoło.
- Słyszałaś to, prawda? Czy możesz w to uwierzyć? Miał poprosić ich o 
pozwolenie, a nie 
bić ich, aż będą posłuszni. Co za zakuty łeb.
- Ależ Warren, jestem pewna, że próbował tylko wykonać zadanie i wywołać dobre 
wrażenie.
Warren znowu prychnął:
- Jasne. I mogę cię zapewnić, że patrolowy Thompkins wywołał niezatarte wrażenie 
na 
bardzo wielu ludziach. Dzwonił dziś do mnie nawet naczelnik okręgu i prosił, bym 
przekazał mu 
pozdrowienia. Jutro po południu mam spotkanie wyznaczone jedynie z tego powodu.
Monique objęła go od tyłu i pocałowała w ucho, krzyżując ramiona pod jego brodą.
- Masz być dla niego wyrozumiały. Nie tak dawno temu sam byłeś głupim rekrutem.
- Nigdy nie byłem aż tak głupi - warknął Warren.
- Doprawdy? A co powiesz o tym jak strzelałeś sam do siebie w domu tej kobiety?
Głowa Warrena opadła jeszcze niżej. Roześmiał się. Sięgnął za siebie i pogłaskał 
ją po 
włosach a ona oparła czoło o jego ramię.
- Niczego nigdy nie zapominasz, prawda?
Ten incydent zdarzył się piętnaście lat temu, gdy tropił złodzieja w domu 
starszej pani. Gdy 
wpadł w przysiadzie do sypialni, po drugiej stronie drzwi zobaczył 
przykucniętego mężczyznę 
mierzącego prosto w niego z pistoletu. Dopiero po oddaniu trzech strzałów 
zorientował się, że 
patrzy na swoje własne odbicie w dużym, sięgającym podłogi lustrze. Kobieta omal 
nie dostała 
ataku serca, a on był przez tydzień zawieszony, podczas gdy wydział wewnętrzny 
prowadził 
dochodzenie. Najgorsze ze wszystkiego były bezlitosne drwiny, których ofiarą 
padł na całe lata 
po tym incydencie. Nie wiedział o tym, że żarty trwały do chwili obecnej, tylko 
że teraz padały 
zawsze poza jego plecami.
- Jutro będzie ciekawie - powiedział Warren, zmieniając temat. - Rozumiem, że 
Petrelli 
pozywa przed sąd radiostację, by pilnym pozwem wymóc na nich wydanie rejestrów 
telefonów.
- Myślisz, że mu się to uda?
- Nie, do diabła, nie ma szans. Ale zapłaciłbym tysiąc dolarów, by zobaczyć jak 
Petrelli 
zostaje sponiewierany przed kamerami. Jedyną dobrą rzeczą dzisiejszego dnia była 
myśl o tym, 
jak naprawdę gówniany musiał być jego dzień.
Monique żartobliwie klepnęła go w ramię i ponownie się wyprostowała.
- Jesteś okropny - skarciła go. - Co się stanie, gdy sędzia powie „nie”?
- Wtedy pozostaje nam zwykła, rutynowa policyjna robota. Myślę, że mały gdzieś 
się 
przyczaił. Może przeczekać dzień lub dwa, ale prędzej czy później będzie się 
musiał ruszyć, a 
gdy to się już stanie, zacznie zostawiać za sobą ślady. Wtedy nadejdzie dla nas 
dogodna okazja, 
by go ustrzelić.
Monique obeszła krzesło i przyklękła przed mężem, opierając łokcie o jego 
kolana.
- Czy myślisz, że on zabił tego strażnika, dozorcę czy jak go zwać, w obronie 
własnej ?
Warren wzruszył ramionami i zamknął oczy.
- To naprawdę nie ma teraz znaczenia. On i tak musi wrócić do więzienia.
- Ale jak myślisz?
- Szczerze? W głębi serca?
- Tak.
- Naprawdę wszystko mi jedno. Myślę, że to rozprasza, że to coś o czym nie mam 
potrzeby 
myśleć. Przynajmniej do czasu, gdy będziemy go mieli z powrotem w areszcie i 
zacznie się 
proces o zabicie wychowawcy. Ucieczka i morderstwo są oddzielnymi sprawami.
Raptem ich rozmowa została przerwana tupotem na schodach.
- Taatuuś!
Siedmioletnia, Shannon wzięła ostry zakręt w pełnym przechyle i wskoczyła mu na 
kolana, 
a tuż za nią podążała o dwa lata starsza Kathleen. Nastąpiła kolejka uścisków i 
łaskotek.
- Jesteś w domu wcześnie! - obwieściła Kathleen, a prawdziwy zachwyt iskrzył się 
w jej 
oczach. - Mamusia mówiła, że wrócisz do domu późno.
- Cóż, jeśli to spowoduje, że poczujesz się lepiej, przypuszczalnie powinienem 
wrócić do 
domu późno, ale po prostu nie mogłem znieść myśli, że już drugą noc z rzędu nie 
otulę was obu 
kołdrą w łóżkach. - Pocałował ją w policzek.
- Czy mogę ci zadać pytanie, tatusiu?
- Kiedy tylko zechcesz.
- Czy próbujesz posadzić Nathana na krześle elektrycznym?
Warren rzucił spojrzenie w kierunku Monique i otrzymał w odpowiedzi wzruszenie 
ramion. 
Niedowierzając, że jego córka mówi po imieniu o oskarżonym o morderstwo, 
Michaels odchylił 
się na krześle i delikatnie obrócił starszą córkę na kolanach tak, by siedzieli 
twarzą w twarz.
- A cóż to za pytanie?
- Bawiłam się dziś z Bennym Parkerem i on powiedział, że zamierzasz zabić tego 
chłopca z 
telewizji, sadzając go na krześle elektrycznym.
- A co ty powiedziałaś?
- Powiedziałam, że jest kłamcą, a potem walnęłam go w nos.
Warren roześmiał wbrew sobie.
- Kathleen! - zbeształ ją, zakłopotany dumą z tego, że jego drobna, mała 
dziewczynka 
uderzyła dzieciaka wzrostu Benny Parkera. - Nie możesz bić ludzi tylko za to, że 
mówią coś, co 
ci się nie podoba.
- To jest kłamstwo, prawda? - dzięki wyrazowi oczu Kathleen, Warren nagle 
przestał być 
pewien kto kogo beszta.
- Skarbie, nie dzieci sadzają na krzesła elektryczne.
- To co się stanie z Nathanem?
Warren zwalczył pokusę, by skłamać. Łatwo byłoby dać jej odpowiedź z bajki, ale 
od 
dawna wierzył, że dopuki będzie mówił prawdę, dzieci będą mu wierzyć.
- Nie ja będę o tym decydował, Kathleen. Po to mamy sądy. Moim zadaniem jest 
aresztować Nathana i sprowadzić go z powrotem do aresztu dla nieletnich, aby 
sędzia mógł 
zadecydować, co się z nim ostatecznie stanie.
- Ale Nathan mówi, że ludzie próbowali go zabić w are… czymkolwiek to miejsce 
jest. 
Zamierzasz wysłać go tam z powrotem?
Warren spojrzał na żonę, szukając pomocy. Monique spróbowała:
- Kathleen, skarbie, ten chłopiec Nathan nie jest taki sam, jak chłopcy z twojej 
szkoły. On 
był w więzieniu za kradzież i zabił człowieka, żeby stamtąd uciec. To czyni z 
niego złego 
chłopca. A źli chłopcy idą do więzienia.
- Dzieci nie myślą, że on zrobił coś złego - zaprotestowała Kathleen.
Cierpliwość Warrena nagle wyparowała.
- Ależ zrobił coś złego! - wybuchnął dużo głośniej, niż zamierzał. - Zabił 
człowieka i 
niewiele jest rzeczy gorszych, niż to! Moja praca, Kathleen, czy ci się to 
podoba, czy nie, to 
zamykanie morderców w miejscu, w którym nie mogą zrobić krzywdy innym ludziom. 
To, że jest 
dzieckiem wcale nie czyni go mniej groźnym!
Obie dziewczynki zamilkły i zsunęły się z jego kolan, idąc z powrotem na górze. 
Kathleen 
wyglądała, jakby się miała rozpłakać - za siebie, czy za Nathana - tego nie mógł 
stwierdzić. Gdy 
dzieci znikły, Monique wróciła do masowania ramion Warrena.
- Czy przesadziłem z reakcją? - zapytał Michaels.
- Mm-hmm - odpowiedziała, pochylając się, by delikatnie ugryźć go w ucho. - 
Zawsze 
przesadzasz, gdy tracisz poczucie humoru. Przypomnij mi za parę godzin, a założę 
się, że 
pomogę ci je odnaleźć.
Była już prawie dziesiąta i było ciemno - w domu i na zewnątrz. Nathan wykończył 
swoją 
notatkę do Nicholsonów - odkrył nazwisko gospodarzy na czasopiśmie - i przeszedł 
z kuchni do 
garażu. Jego żołądek znów zawiązany był w supeł, ale wiedział, że teraz już nie 
ma odwrotu. 
Jedyną rzeczą, której potrzebował bardziej niż czegokolwiek, to duża, bardzo 
duża odległość od 
ADN. Narzędzie, służące do spełnienia tej potrzeby, stało po drugiej stronie 
garażu. Fotel i 
kierownica były już wyregulowane. Po południu poświęcił godzinę, na nauczenie 
się położenia 
wszystkich ważnych dźwigni, włączników i przycisków, tak że mógł zmusić BMW do 
robienia 
tego, co rozkazał - nawet w ciemności.
Na wszelki wypadek, by nie zrobić nic głupiego, jak na przykład zatrzasnąć 
kluczyki w 
samochodzie, całe popołudnie trzymał je w kieszeni. Teraz, w ciemnościach, 
poruszał się 
ostrożnie, jakby ktoś był w domu, mimo że kilkakrotnie w ciągu dnia wchodził i 
wychodził z 
garażu. Drgnął na hałas, spowodowany otwarciem drzwi i przestraszył się, gdy 
włączyło się 
wewnętrzne światło. Ruszał się szybko - lepiej otworzyć i zamknąć drzwi tak, 
żeby nikt go nie 
zauważył. Gdy już wygodnie siedział na miejscu, zapiął pasy, wstrzymał oddech i 
włączył silnik. 
Ledwo ruszył kluczykiem, gdy silnik ożył z rykiem. Sięgnął do guzika na osłonie 
przeciwsłonecznej, który podnosił garażowe drzwi. Działał szybko, ponieważ 
widział raz na 
filmie, że można umrzeć, jeśli zapali się silnik w zamkniętym pomieszczeniu.
Wraz z ruchem drzwi nastąpiła eksplozja dźwięku i światła, ostry kontrast do 
cichego 
wieczoru. Nathan był pewien, że każdy sąsiad w promieniu dwóch przecznic wisiał 
na telefonie, 
by zgłosić kradzież auta Nicholsonów. Gdy drzwi osiągnęły szczyt swej 
wspinaczki, wrzucił 
wsteczny bieg i obrócił się w fotelu, by pokierować jazdą po długim, stromym 
podjeździe. Jednak 
jedyne, co widział, to skórzany zagłówek. Wdepnął hamulec i zatrzymał się z 
szarpnięciem. To 
głupie auto nie było zrobione dla dwunastolatka. Jak miał widzieć, gdzie jechać?
Za moment wytłumaczył sobie, że jak już się włamał do czyjegoś domu i ukradł mu 
auto, to 
naprawdę nie ma żadnego znaczenia, czy przejedzie jeszcze przez jego trawnik. 
Znów puścił 
hamulec i zjechał kawałek, zatrzymując się w połowie podjazdu, by opuścić drzwi 
garażu. 
Nerwowe spojrzenia na obie strony ujawniły pustą ulicę - spokojny przejazd przez 
osiedle, 
którym rozpocznie swoją wielką podróż na wschód. Gdy tylne koła osiągnęły koniec 
podjazdu, 
ostro skręcił kierownicę, Przełączył napęd na „do przodu” i delikatnie 
przydepnął gaz. Beemwica 
chwiejnie dojechała do końca ulicy, potem gwałtownie zatrzymała się przy znaku 
STOP, rzucając 
Nathanem o pasy. Ze swoich poprzednich przygód z prowadzeniem auta pamiętał, że 
kierowanie 
wcale nie było trudną rzeczą. Trudne było sprawienie, by samochód poruszał się 
gładko. Ale 
udało mu się to opanować przedtem i był pewien, że może to zrobić jeszcze raz.
Gdy uważnie wyznaczał swoją trasę na mapie, którą znalazł w schowku na 
rękawiczki, 
ciągle nie wiedział, gdzie dokładnie się znajduje, i teraz stanęła przed nim 
konieczność 
pierwszego decydującego wyboru. Mógł jechać w lewo lub w prawo. Wychodząc z 
założenia, że 
„lewo” i „los szczęścia” zaczynają się na tą samą literę, skręcił w lewo z 
nadzieją, że znajdzie 
drogę, która wyprowadzi go z tej okolicy.
Po około dziesięciu minutach i tylko jednej poważnej pomyłce w nawigacji, 
znalazł się na 
Cannonball Parkway, którą to nazwę rozpoznawał z czasów spędzonych z wujkiem 
Markiem. 
Wiedział na pewno, że Cannonball Parkway krzyżuje się z Prince William Road, 
niezbyt daleko 
od miejsca, gdzie mieszkał Mark Bailey. Stąd był już prosty skok do autostrady 
66, która z kolei 
doprowadzi go do autostrady 81, a stamtąd na północ, w kierunku Kanady. Cyfrowy 
kompas 
beemwicy pokazywał PdW, a on znów był zmuszony do podjęcia decyzji prawo-lewo. 
Wiedząc, 
że zanim będzie mógł jechać na północ, musi w ostateczności kierować się na 
zachód - skręcił w 
prawo. Szczęśliwie PdW zostało zastąpione przez Z. Promieniował z dumy.
Beemka prowadziła się płynnie i czuł, że panuje nad pojazdem, z wyjątkiem kilku 
razy, gdy 
droga ostro skręcała i w tym samym czasie oślepiały go reflektory 
nadjeżdżających aut. Po 
kolejnych piętnastu minutach sceneria wzdłuż Cannonball Parkway zaczęła wyglądać 
znajomo. 
Po lewej była Szkoła Podstawowa imienia Olivera Wendella Holmesa, ostatnia, do 
której 
uczęszczał zanim dostał się pod kuratelę stanową. Wiedział, że około półtora 
kilometra dalej 
znajduje się skrzyżowanie ulicy 7 z 12 i McDonald’s, skąd było już blisko do 
wujka Marka. 
Samo oddychanie powietrzem tego miejsca przyniosło wspomnienia, których miał 
nadzieję 
więcej nie przeżywać.
Pijany sukinsyn, pomyślał Nathan. - Mam nadzieję, że któregoś dnia utopisz się 
we 
własnych rzygach.
Zbliżając się do skrzyżowania, cały ruch stopniowo zwalniał i wreszcie zamarł. 
Daleko w 
przodzie noc żyła stroboskopowym pulsowaniem urzędowych pojazdów. Pierwszym 
odruchem 
Nathana było zawrócenie i udanie się w przeciwnym kierunku, ale nie było sposobu 
na 
przekroczenie środkowego pasa zieleni bez zwracania na siebie uwagi. To 
przypuszczalnie był 
tylko wypadek drogowy. Nikt go nie zauważy.
Potwierdzenie jego najgorszych obaw przyszło po następnych pięciuset metrach 
posuwania 
się zderzak w zderzak. To nie był wypadek. To była blokada drogi, taka jaką 
opisywali w 
wiadomościach. Gliniarze w brązowych mundurach zatrzymywali co czwarty, czy co 
piąty 
samochód, by poświecić dookoła latarkami i porozmawiać z kierowcą.
- O Boże - modlił się głośno. - Proszę, spraw, żeby mnie nie zatrzymali.
Mając nadzieję stać się tak niewidzialnym, jak tylko możliwe, Nathan wybrał lewy 
pas. Nie 
poruszając głową popatrzył na kierowcę po prawej stronie. Nawet w ciemnościach 
nocy tamten 
kierowca był w pełni rozpoznawalny. Blond włosy i wąsy, może 
dwudziestotrzyletni, z 
pieprzykiem na lewej skroni.
Jeśli mogą widzieć jego, mogą widzieć i mnie - pomyślał Nathan. Czuł jak serce 
zaczyna 
walić coraz szybciej i ścisnął kierownicę tak mocno, by zdrętwiały mu palce.
- Opanuj się - znów powiedział sobie głośno, chyba po raz setny tego dnia. - 
Czasem 
najciemniej jest pod latarnią.
Czuł się tak, jakby przeżywał swój jedyny powracający koszmar, w którym był nagi 
w 
szkole i wszyscy się z niego śmiali, a on nie mógł nic zrobić, by się okryć. 
Dookoła byli ludzie, z 
których każdy mógł jednym słowem zakończyć jego ucieczkę, ale nikt jeszcze na 
niego nie 
patrzył. W przodzie ci, których bał się najbardziej, zamierzali zaświecić mu 
latarką w twarz i 
wpakować go z powrotem do więzienia. Przez cały dzień dokładnie planował tę noc, 
ale nie 
dopuszczał scenariusza, który właśnie się przed nim rozgrywał. Podobnie jak w 
przypadku 
systemu alarmowego w domu i namierzania telefonicznych rozmów, doszedł do 
wniosku, że 
bezużyteczne było zamartwianie się rzeczami, których nie był w stanie zmienić. 
Gdyby tylko 
wiedział.
Dwadzieścia trzy auta i dwa motocykle stały na pasie Nathana, pomiędzy nim, a 
blokadą na 
szosie. Sześć samochodów zostało przepuszczonych bez sprawdzania, zostawiając 
przed nim 
siedemnaście. Ręce miał teraz mokre od potu, a jego nogi trzęsły się tak bardzo, 
że miał 
wątpliwości, czy będzie w stanie kontrolować auto.
Proszę, och proszę, Boże - modlił się, tym razem bezgłośnie, by nie zwracać na 
siebie 
uwagi. - Proszę, spraw bym przez to przejechał. Proszę, nie zatrzymuj mnie 
teraz. Będę już 
dobry, przysięgam, że będę. Żałuję za każdą złą rzecz, jaką kiedykolwiek 
zrobiłem. Proszę, 
spraw, żebym się przedostał.
Łzy próbowały napłynąć mu do oczu, ale siłą woli przepędził je. Cokolwiek by się 
miało 
zdarzyć, zdarzy się szybko i nie było czasu na takie emocje. Za następnym razem 
gliniarz 
przepuścił tylko trzy samochody, nim sprawdził czwarty. Potem przepuścił pięć. 
Wyglądało na to, 
że nie ma żadnego schematu. Po prostu zatrzymywał samochody na chybił-trafił. 
Nathan bał się, 
że jeśli to się szybko nie skończy, serce eksploduje mu w piersi. Czy to nie 
przestraszyłoby 
policjanta aż do utraty przytomności?
Przed nim było już tylko osiem aut i glina przepuścił trzy bez sprawdzania. 
Następnym 
razem tylko dwa.
O rany, jestem teraz trzeci, pomyślał, zbliżając się do krawędzi paniki. On 
zatrzymywał 
numery trzecie. Och, Boże, proszę!
Ku przerażeniu Nathana, policjant od razu zatrzymał następny samochód. Tym razem 
nikt 
nie przejechał. Rozpaczliwie próbował wymyślić drogę ucieczki, na wypadek gdyby 
go odkryli. 
Żaden nie siedział w samochodzie, pomyślał. Gdyby go wypatrzyli, po prostu z 
całych sił 
nadepnie na pedał gazu i zaryzykuje. To była jedyna szansa.
Gdy gliniarz skończył sprawdzać auto, z uśmiechem pokazał kierowcy, że ma 
jechać. I od 
razu zatrzymał następny samochód!
- O kurcze! - Tym razem powiedział to szeptem.
W zielonkawym świetle, padającym z tablicy przyrządów, mógł nawet dostrzec, jak 
dygoce 
jego prawa noga, którą próbował utrzymać równomierny nacisk na pedał hamulca. 
Spróbował 
przełknąć ślinę, ale czuł się tak, jakby jadł kredę.
Policjant wydawał się szczególnie zainteresowany pojazdem znajdującym się 
bezpośrednio 
przed Nathanem. Oświetlił latarką całe wnętrze, a następnie dobrych trzydzieści 
sekund 
rozmawiał z kierowcą. Nathan nie słyszał słów - nie słyszał niczego poza łomotem 
krwi w uszach 
- ale rozmowa wydawała się zaostrzać. Gliniarz otworzył drzwi kierowcy i gestem 
kazał mu 
wysiąść, machając jednocześnie na kolegę na innym pasie, by ten podszedł mu 
pomóc. Kierowca 
samochodu posłusznie wysiadł i oparł ręce na dachu auta.
Sięgając jedną ręką po kajdanki, policjant machnął drugą na Nathana, pokazując 
mu, że ma 
ich objechać. Spojrzał przelotnie an Nathana i chłopiec pomyślał przez moment, 
że wpadł. Ale 
jakikolwiek przebłysk rozpoznania na twarzy gliny znikł, gdy jego więzień zaczął 
się szarpać i 
obaj upadli na ziemię. Nathan przez chwilę obserwował walkę w bocznym lusterku. 
O mało nie 
wjechał na samochód przed nim.
Dopiero po kilku przejechanych kilometrach dotarło do niego, że mu się udało. Za 
punktem 
kontrolnym ruch się przerzedził, gdy auta ruszyły z dozwoloną - albo i większą 
szybkością,. 
Nathan zjechał na prawy pas. Zielono-biała tablica oznajmiła, że autostrada 66. 
zaczynała się już 
za pięć kilometrów. Aż poczuł zawrót głowy z poczucia dumy i osiągnięć. Znów ich 
pokonał. Z 
każdym mijanym znakiem Nathan zbliżał się do swojej wolności i oddalał się od 
koszmaru, 
którym stało się jego życie w Brookfield. Przed nim leżała jego przyszłość, w 
której jego 
przeszłość nie musiała się liczyć. Mógł zacząć wszystko od nowa i jakoś udawać, 
że wuj Mark 
Ricky, sędziowie, i sama śmierć nigdy się wtargnęli w jego życie, by tak 
gwałtownie przerwać 
jego dzieciństwo.
Okna były podniesione, radio grzmiało, a klimatyzacja szła pełną parą. Był wolny 
i miał 
zamiar takim pozostać. A gdy ogarnęło go poczucie absolutnego tryumfu, uderzył 
pięścią w 
materiał dachu i z całych sił krzyknął: TAK!
Gdy Monique Michaels obróciła się, by się przytulić do męża, zorientowała się, 
że nie ma 
go w łóżku i to od razu ją rozbudziło. Cyfrowy zegar na nocnym stoliku wskazywał 
3:21, ten po 
jego stronie - 3:28, a magnetowid pod przeciwległą ścianą mrugał nieustającą 
12:00. 
Nasłuchiwała wsparta na łokciu, ale dom był cichy. Martwiła się o Warrena. Nie 
był sobą 
dzisiejszej nocy. Nawet seks okazał się trochę nieudany. Warren wykonywał swoją 
robotę 
całkiem nieźle, ale połowa jego umysłu była gdzieś indziej.
Wiedziała, że znów się to dzieje. Odgradzał się od nich. Coś zżerało go od 
środka i zamiast 
się tym z nią dzielić albo szukać wsparcia, przybierał pozę agresywnego samca i 
zuchwalca 
cierpiąc w milczeniu.
Zanim zdążyła nad tym zapanować, zakipiała w niej stara złość. Minęło dziewięć 
miesięcy 
od chwili, gdy ich syn Brian został zabity w trakcie rozwożenia gazet, ale tylko 
dwa, odkąd 
Warren zaczął dawać sobie z tym radę. W tym czasie Monique i dziewczynki 
pozostawione 
zostały same sobie, zmuszone do przeżywania swojego niewypowiedzianego żalu w 
całkowitej 
ciszy.
Monique myślała - i modliła się - że już przez to przeszli. Dzięki terapii, 
której Warren się 
opierał na każdym kroku, Monika uzyskała wreszcie prawo, by otwarcie okazywać 
żałobę. 
Uczucia uwolnione od kajdan udawanej siły, którą demonstrowała dziewczynkom - 
wreszcie z 
niej wypływały wielką falą, bolesne i gorzkie w swej intensywności. Tydzień po 
tygodniu złość, 
żal i gorycz wylewały się na terapeutę.
Warren zaś całe tygodnie siedział ze stoickim spokojem, wyraźnie panując nad 
sytuacją i 
wyraźnie zatroskany o swoją żonę. Trzymał ją za rękę, mówił jej słowa 
pocieszenia, a jednak 
nigdy nie widziała, żeby uronił choć jedną łzę. Boże, jak go za to nienawidziła!
Gdy wizyty u terapeuty ograniczyły się z trzech na tydzień do dwóch w miesiącu, 
jej złość 
przygasła na tyle, by pozwolić na powrót miłości. I Warren ciągle był przy niej. 
Ciągle spokojny. 
Ciągle silny. Ciągle dobry.
Ale ból pozostał jak otwarta rana.
Włożywszy letni szlafrok w duże kwiaty - ten, którego Warren tak nienawidził, że 
aż 
zabawnie było go nosić - zsunęła się z łóżka i poszła go szukać. Po drodze z 
przyzwyczajenia 
zajrzała do dziewczynek - spały twardo.
Zwykle gdy Warren nie mógł zasnąć schodził po prostu na dół, by pooglądać 
telewizję, aż 
przysypiał, ale dziś w nocy tu go też nie było.
- Warren? - zapytała cicho dom. - Gdzie jesteś?
Brak odpowiedzi. Zaczęła się naprawdę denerwować.
Teraz dopiero dostrzegła ruch na frontowym ganku i zauważyła, że drzwi są 
uchylone.
- Co się stało, kochanie? - zapytała, wysuwając się bez szmeru na werandę, by 
się do niego 
przyłączyć.
Warren powitał żonę uśmiechem. Siedział w drewnianym, bujanym fotelu, ze 
szklanką 
wypełnioną na trzy palce whisky, na sobie miał trykotową koszulkę i spodnie od 
dresu, a bose 
stopy skrzyżował na poręczy ganku.
- Cześć, dziecinko - powiedział. - Małe w porządku?
Monique usiadła w fotelu obok niego.
- W całkowitym - odpowiedziała. - Śpią jak aniołki. To o ciebie się martwię.
- Też jestem w porządku - zapewnił ją. - Mam tylko dużo na głowie.
Był daleki od „bycia w porządku” i Monique wyczuwała to.
- Na przykład? - badała.
- Sprawy służbowe.
- Jakie służbowe?
- Służbowo służbowe - powiedział z naciskiem, próbując ją zbyć. - Naprawdę. Nic, 
czym 
miałabyś się martwić. Czemu nie pójdziesz z powrotem do łóżka? Ja tylko muszę 
przemyśleć 
kilka rzeczy.
- Warren, spójrz na siebie. - To był ten sam ton, którego używała, by strofować 
dzieci. - 
Nigdy nie przesiadujesz na frontowej werandzie i nie pamiętam kiedy ostatnio sam 
piłeś.
- Jeśli piłem sam, ty nie mogłabyś pamiętać. Z definicji.
- Nie zmieniaj tematu. Powiedz mi, co się tam dzieje - popukała go w skroń 
palcem. - 
Obiecałeś, że już nigdy więcej się ode mnie nie odgrodzisz.
Głęboko i hałaśliwie nabrał przez nos powietrza i wypuścił je w bezgłośnym 
gwizdnięciu. 
Zaczął już odpowiadać, ale utknął i odwrócił wzrok.
- Ja… no… wydaje mi się, że mam problemy z odpowiednim podejściem do sprawy 
Nathana Baileya. - Jego słaby głos drżał. Opowiedział jej o taśmie 
magnetowidowej i o 
przelotnym podobieństwie Nathana i Briana.
A więc to o to chodziło. Monique objęła go z sąsiedniego krzesła.
- Och, skarbie, tak mi przykro - uspokajała go. - Wiem, jak bardzo ci go 
brakuje. Ale 
wszystkie dzieci w tym wieku wyglądają czasami podobnie.
Zaśmiał się z przymusem:
- Na to wygląda. Ale przez to trudno mi go wsadzić do więzienia.
- Ale to twoja praca. Sam mówiłeś…
- Wiem, co mówiłem, Monique - warknął bardziej szorstko, niż by chciał. - Nie 
znasz całej 
historii. Nie wiesz, jakie było jego życie. W ciągu ostatnich dwóch lat stracił 
wszystko. 
Tak jak ja - pomyślał.
Monique pozwoliła ciszy przeciągać się w parną noc. Pomijając obietnice, w ten 
sposób 
Warren rozwiązywał swoje problemy. Ochraniał swój ból tak, jak hazardzista 
ukrywa 
przegrywającą rękę w pokerze. Dopóki nikt nie mógł zajrzeć w jego karty, mógł 
blefować 
wiecznie.
Od momentu, w którym Jed Hackner wszedł do domu z wiadomością o Brianie, Monique 
obserwowała, jak jej mąż umierał w środku. Warren miał wiele talentów i 
zainteresowań, ale 
Brian był jego życiem. Oddychali tym samym powietrzem i mieli te same myśli. 
Identyczni z 
wyglądu i z charakteru, obaj zaśmiewali się na tych samych filmach i razem 
obmyślali najbardziej 
zwariowane psikusy, które tylko im wydawały się śmieszne. Dzielili ten sam, 
bardzo wyjątkowy i 
specyficzny świat, do którego dziewczyny nie miały wstępu.
Brian był powodem, dla którego Warren chciał pozostać młody. Powtarzał każdemu, 
kto 
chciał słuchać, że dziewczynki są dla niego ważne - i bez wątpienia były - ale 
że to właśnie syn 
oznaczał spełnienie zamówienia, które złożył w sklepie z dziećmi.
Tego październikowego dnia, gdy Brian został wykradziony z ich życia przez 
pijanego 
nastolatka w łoskocie pogiętej stali i aluminium, osobowość Warrena uległa 
zmianie. Wypełniał 
życiowe funkcje, ale czegoś brakowało, może tak jak w stołowej lampie z żarówką 
o mocy 
dwudziestu pięciu watów tam, gdzie przedtem było sześćdziesiątka. Na początku 
całkowicie 
zamknął się w sobie, bolejąc w ciszy i jednocześnie dając innym wspaniały 
przykład jak sobie z 
tym radzić.
Potem przyszedł gniew. Uczestniczył w obu dniach procesu nastolatka, przybywając 
wcześnie, by mieć miejsce z przodu, skąd mógł wpatrywać się w podsądnego i być 
wyraźnie 
widocznym dla przysięgłych.
Gdy kierowca potraktowany jako dorosły, został uznany za winnego rozmyślnego 
zabójstwa i wysłany do więzienia stanowego w Richmond, cała złość uleciała z 
serca Warrena. 
Powróciła sprężystość kroku i znów zaczął wykazywać zainteresowanie rodziną. 
Pewnej nocy 
powiedział Monique, że sprawiedliwości stało się zadość i że może już zostawić 
to wszystko za 
sobą.
Ale już nigdy nie będzie taki sam i oboje o tym wiedzieli.
Wyraz oczu Warrena i jego pozycja w fotelu tak bardzo przypominały Monique złe 
dni, 
które nastąpiły po śmierci Briana. Nie wiedziała, jak długo mógł jeszcze panować 
nad uczuciami, 
zanim się po prostu rozklei. Pewnego dnia to się zdarzy, była tego pewna - tak 
jak jej się to 
zdarzało raz za razem w gabinecie terapeuty. Nie będzie tego przyspieszać. Ale 
modliła się, żeby 
mogła przy nim być w dniu, w którym to się zdarzy.
- To nie jest sprawiedliwe - powiedział po bardzo długiej chwili.
Razem, ale każde ze swoimi myślami, siedzieli w milczeniu na frontowym ganku 
przez 
ponad godzinę, słuchając przenikliwego ćwierkania milionów nocnych stworzeń, 
które w 
ciemnościach wywrzaskiwały bitewne okrzyki i śpiewały swoje miłosne pieśni. 
Wiele razem 
przeszli, większość z tego - wspaniała, choć były i chwile przerażające. Ale 
dzięki temu zbliżyli 
się do siebie. W rozproszonym świetle gwiazd i ulicznych lamp, Monique trzymała 
dłoń 
Warrena, obserwując jak łzy chwiały się na krawędzi powiek i spływały mu po 
szczeciniastych 
policzkach. Nic nie powiedział i nie uczynił żadnego ruchu, by je otrzeć.
Podczas gdy kula płaczu rosła jej w gardle, Monique zdała sobie sprawę z tego, 
że kochała 
swojego niezdarnego, nietolerancyjnego, nadpobudliwego męża w tej chwili 
bardziej niż w dniu, 
w którym się jej oświadczył.
Rozdział 17
O czwartej piętnaście Nathan znajdował się gdzieś pomiędzy Harrisburgiem a 
Wilkesbarre 
w Pensylwanii i z utęsknieniem oczekiwał na swój następny postój dla odpoczynku. 
W ciągu 
sześciu godzin jazdy nie dotarł nawet w przybliżeniu tam, gdzie miał nadzieję 
się znaleźć. 
Odległości na mapie po prostu wydawały się krótsze. Wskaźnik paliwa w beemce 
kłuł go w oczy 
mrugającą lampką „pusty”, gdy zjechał z autostrady i skierował się w stronę 
czegoś, co wyglądało 
jak ekskluzywne osiedle.
Ta cała jazda okazała się mniej ekscytująca, niż się spodziewał. Gdy przejechał 
przez punkt 
kontroli drogowej, pognał przez Wirginię i Maryland bez żadnych przeszkód. 
Największym 
problemem okazały się skurcze prawej nogi, spowodowane koniecznością 
bezustannego 
wyciągania palców, by mógł dosięgnąć do pedału gazu. Długotrwałe siedzenie w 
jednej pozycji 
bez możliwości przesunięcia pośladków o więcej niż centymetr również zaczęło go 
męczyć. Był 
głodny. I spragniony. I bardzo chciało mu się sikać - myślał, że pęknie mu 
pęcherz.
Zjazd z autostrady 81wyrzucił go na inną czteropasmówkę, tym razem upstrzoną 
światłami 
sygnalizacyjnymi, mrugającymi w idealnej zgodzie. Było to tanie centrum biurowe, 
otoczone 
zaciemnionymi teraz, spożywczymi i przemysłowymi sklepami, punktami z jedzeniem 
na wynos 
i kinem za dolara, pokazującym filmy sprzed roku za jedną trzecią tego, co 
kosztowałoby 
wynajęcie ich w wypożyczalni wideo. Dokładnie po drugiej stronie ulicy znajdował 
się 
konkurencyjny, namiot kino trzeciej kategorii, wyświetlające filmy dwadzieścia 
cztery godziny na 
dobę. Nic dziwnego, że na parkingu stało kilka samochodów.
Chociaż obydwie potrzeby: beemki - dolania paliwa i Nathana - wysikania się, 
nastąpiły 
niemal w tym samym czasie, zdecydował się jechać dalej. Może poprzednia noc go 
rozpuściła, 
ale to nie była dzielnica, do której chciałby się wprowadzić - nawet jako 
włamywacz. Znak na 
słupie telefonicznym powiedział mu, że w Little Rocky Creek sprzedawano 
jednorodzinne domki 
już od stu osiemdziesięciu tysięcy dolarów - zaledwie trzynaście kilometrów 
dalej.
- Niech będzie Little Rocky Creek - oznajmił samochodowi.
To było nowo powstające osiedle, przeważnie jeszcze w budowie. Domy wyglądały 
podobnie jak w okolicy, w której wyrósł, ale były dużo mniejsze i stały tak 
blisko siebie, że z 
pewnej odległości wydawało się, że właściwie stykają się ze sobą. Główny ciąg 
osiedla nazywał 
się, co łatwo było zgadnąć, Little Rocky Trail, odchodziło od niego dziesięć 
ślepych uliczek, 
wokół których usytuowana była większość domków. Nathan rozpoczął wycieczkę po 
okolicy od 
objechania tych uliczek.
Każdy w tym całym, cholernym sąsiedztwie otrzymał już poranną gazetę, wielu 
nawet 
dwie. I jak miał znaleźć dom, którego właściciele byli na wakacjach, jeżeli na 
każdym podjeździe 
leżałygazety? To właśnie była jedna z tych spraw, których nie wziął pod uwagę. 
Bał się nawet 
pomyśleć, ile jeszcze innych rzeczy, których nie przewidział, może się nie udać. 
I kto w ogóle 
słyszał o chłopcu rozwożącym gazety, który kończył trasę przed piątą? Gdy on 
rozwoził gazety 
sto lat temu, szczęśliwy był, gdy udawało mu się dostarczyć „Washington Post” 
pod drzwi 
klientów przed szóstą, a i to tylko dzięki temu, że ojciec siłą ściągał go z 
łóżka.
- Spokojnie - powiedział sobie. - Coś wymyślisz.
Ukończył swoją pierwszą, rundkę nie znalazłszy nawet jednego domu, bez gazet. 
Ale to 
ciągle jeszcze były święta Czwartego Lipca i był pewien, że co najmniej połowa 
mieszkańców 
musiała gdzieś wyjechać. Wszystko, co musiał zrobić, to stwierdzić, która to 
połowa i upewnić 
się, że nie popełnił przy tym błędu.
Twoją największą pomyłką było dać się w to wszystko wrobić - pomyślał. Nie, żeby 
to było 
ważne.
Na końcu dziesiątej uliczki udało mu się zawrócić i zatrzymać na krawężniku. 
Kontrolka 
poziomu paliwa świeciła już teraz ciągłym, jasnopomarańczowym światłem. Musiał 
przemyśleć 
kilka rzeczy. Ciekawe, jak MacGyver by sobie z tym poradził.
Najpierw by się wysikał.
Wyłączył światła beemki i poruszając się tak cicho, jak tylko potrafił, wymknął 
się 
zostawiając włączony silnik. Pędem rzucił się poprzez trawnik w kierunku cienia, 
rzucanego 
przez młodą sadzonkę derenia koło frontowego narożnika domu. Odwrócił się 
plecami do ulicy i 
ulżył sobie na coś, co wyglądało jak jakiś rodzaj zielistki. W ciszy nocy równie 
dobrze mógłby 
odkręcić węża strażackiego, ale gdy już raz zaczął - nic nie mogło go 
powstrzymać, zanim 
skończył. Plotka z podstawówki głosiła, że jeśli przerwałeś siusianie, zanim się 
całkiem 
wypróżniłeś - urwie ci jaja. Jeszcze jedna rzecz gorsza od złapania.
Gdy już skończył, jego uwagę przyciągnęła kolekcja trzech zwiniętych ulotek, 
które 
zatknięte zostały za uchwyt siatkowych drzwi.
Ciekawe.
Cofnął się o cztery kroki na podwórze, by zobaczyć frontowe drzwi sąsiednich 
domów - i 
żaden z nich nie miał w drzwiach żadnych ulotek.
Nathan, jesteś geniuszem - pogratulował sobie. By potwierdzić swoje 
przypuszczenia, na 
palcach podkradł się pod drzwi garażu. Stając na metalowych uchwytach mógł 
zajrzeć w 
ciemność garażu przez małe szybki okno. Zgodnie z jego nadziejami, jedno miejsce 
było puste. 
Nawet lepiej - było tam jeszcze drugie auto, podobne do hondy. Wyrzucił pięść w 
powietrze. 
TAK! - wzniósł bezgłośny okrzyk radości..
Zapamiętawszy numer domu - 4120 - pobiegł z powrotem do BMW i odjechał. 
Pierwszym 
zadaniem było porzucenie samochodu. Pamiętał, że tuż przed skrętem na drogę do 
osiedla minął 
kościół, który znakomicie nadawał się do jego celów. Wyjeżdżając z Little Rock 
Creek zwracał 
wielką uwagę na nazwy ulic, by odnaleźć drogę, gdy wróci tu na piechotę.
I znowu jego wyczucie odległości zawiodło. „Tuż przed skręcie” to było kilometr 
dalej. 
Gdy Nathan wjechał na kościelną parcelę i zaparkował w najodleglejszym kącie, 
niebo na 
wschodzie zaczynało się już czerwienić. Nie miał pojęcia, że świt przychodzi tak 
wcześnie. To 
nie była pora, którą często osobiście oglądał. Do rosnącej listy przeszkód 
musiał teraz dodać czas. 
Gdy po raz ostatni wysiadł z beemwicy, ukrył kluczyki pod dywanikiem po stronie 
kierowcy, 
wcisnął przycisk blokady drzwi i zatrzasnął je najszybciej, jak potrafił. Miał 
nadzieję, że może 
jeśli się oddaje kluczyki, nie będzie to prawdziwa kradzież.
Przed nim stał kościół katolicki pod wezwaniem Świętego Sebastiana, wyglądający 
bardziej 
jak uziemiony latający talerz niż jak dom modlitwy. Przez chwilkę Nathan 
rozważał wejście do 
środka na krótką pogawędkę z Bogiem - i ze Świętym Sebastianem również, jeśli 
byłby on w 
nastroju do słuchania - ale przemyślał to. Zaczynało mu brakować czasu, a poza 
tym - Bóg 
sprawiał wrażenie, jakby do tej pory słuchał.
Mniej więcej w tym czasie, gdy Nathan podlewał roślinki, Denise Carpenter 
przemierzała 
kuchnię, czekając na przyjazd limuzyny. Enrique siedział razem z nią, wsparty o 
twarde oparcie 
krzesła, i z całych sił życzył sobie, by mógł zamienić swoją szefową na kogoś 
bardziej 
normalnego. Przez ostatnie półtorej godziny pozytywnie zaopiniował nie mniej, 
niż sześć różnych 
strojów, a działo się to po godzinnym ocenianiu stylów uczesania. Gdyby 
powiedział raz, ale 
mówił jej tysiąc razy, że jest piękną kobietą, że nie było ważne co nosiła, bo 
we wszystkim 
wyglądała dobrze. Było to wystarczająco zbliżone do prawdy, by nikt nie mógł 
nazwać go 
kłamcą.
Bardziej z powodu braku alternatywy, wymuszonego tykającym zegarem, niż 
racjonalnej 
decyzji, Denise zdecydowała się na bardzo profesjonalny, skromny komplet w 
spokojnym 
zielonym kolorze, z naszyjnikiem ze złotych paciorków i kolczykami. Postanowiła 
zebrać 
wyprostowane przez fryzjera włosy w ciasny koński ogon, za czym Enrique zbytnio 
nie 
przepadał, ale prędzej obciąłby sobie nożyczkami język, niż to powiedział. A 
poza tym i tak nie 
słuchała żadnych jego opinii na temat mody; czasem rozważał możliwość 
zastrzelenia jej i 
rozejrzenia się za lepszą pracą.
- Może nie powinnam zbierać włosów do tyłu - jęczała Denise.
Enrique opuścił głowę na kuchenny stół i zamknął oczy.
- Jezu Chryste, Denise, dlaczego cię po prostu nie ogolimy na łyso i już nie 
będziesz się 
musiała więcej tym martwić?
Jej oczy wypuściły strzały, które jednak nie przedarły się przez pole siłowe, 
wytworzone 
wyczerpaniem jej producenta.
- Dalej, Rick - błagała. - Nie zasypiaj mi tu. Masz, napij się jeszcze kawy. - 
Napełniła jego 
kubek, opróżniając już drugi dzbanek od północy.
Enrique znowu się wyprostował i delikatnie chwycił ją za łokieć.
- Den, posłuchaj mnie - powiedział lekko. - Wyglądasz wspaniale. Dasz sobie radę 
równie 
wspaniale. Jedyna rzecz, o którą musisz się martwić, to jak pozostać przytomną w 
czasie audycji. 
Ameryka nie może się doczekać, by powiedzieć ci „dzień dobry”.
Denise uśmiechnęła się i przeciągnęła ręką po włosach Enrique.
- Dziękuję, Rick - powiedziała. - Jesteś takim dobrym przyjacielem, że ze mną 
wytrzymujesz.
Odpowiedział ciepłym, choć zmęczony uśmiech.
- Ale czerwony kostium wyglądał lepiej, prawda?
Głowa Enrique z głośnym stuknięciem opadła na stół.
Gdy ciemność się rozjaśniła, a cienie zszarzały - ruch się zwiększył i Nathan 
musiał 
odsunąć się od drogi i wejść głębiej w las. Następny błąd w planowaniu. Nie 
powinien przebywać 
w świetle dnia na otwartej przestrzeni, gdzie ludzie mogli go zobaczyć i 
rozpoznać. Pocieszał się, 
że przynajmniej nie prowadził już samochodu. Droga do Little Rock Creek zajęła 
mu pełne 
czterdzieści pięć minut Przewrócone drzewa, pnącza i krzaki dzikiej róży 
sprzysięgły się, by mu 
ją utrudnić.
Nie było jeszcze szóstej, a powietrze było aż lepkie od wilgoci i temperatura 
dochodziła już 
do dwudziestu stopni. Jego ubranie przesiąknięte było potem, a włosy przyklejone 
do czoła i 
karku. Wędrówka trwała już tak długo, że gdyby nie przejeżdżał przed chwilą tą 
trasą, 
przysiągłby, że skręcił w złą drogę.
Wreszcie poprzez zarośla mógł dojrzeć wjazd na Little Rock Trail. Ruszył 
równolegle do 
drogi i posuwał się wzdłż ogrodzeń od strony ogrodów. Była pora, gdy ludzie 
wypuszczali na 
dwór psy. Jeden z nich, owczarek niemiecki, wyśledził go przez płot i wściekle 
ujadał, obnażając 
kły i rzucając się na sztachety, oraz inicjując chór szczekający na całą 
okolicę. Nathan 
odszczeknął się psu i dał mu prztyczka. Nic tak nie pomaga na odwagę jak 
dwumetrowa, dębowa 
bariera.
Gdy tak wlókł się wśród drzew, podwórza wydawały się ciągnąć w nieskończoność. 
Choć 
pożyczone reeboki były wygodne, skaleczenia i stłuczenia na podeszwach stóp na 
nowo się 
odzywały. Doszedł do końca istniejących zabudowań dalej budowane były nowe domy. 
Tu las się 
skończył, ustępując miejsca wielkiemu, wyrównanemu buldożerem, otwartemu 
placowi, pełnemu 
piachu, wykopanych piwnic i materiałów budowlanych.
Numer czterdzieści jeden dwadzieścia znajdował się na końcu ślepej uliczki po 
drugiej 
stronie Little Rock Trail. Planował wejść tam od tyłu idąc wielkim kołem przez 
las. Teraz 
zorientował się, że było to niemożliwe.
Stanął przed nowym wyborem. Jeśli przejdzie przez teren robót, prawdopodobnie 
zostanie 
zauważony przez jakichś strażników i gra będzie skończona. Mógł też obejść 
dookoła cały plac 
budowy, tylko nie wiadomo jak długo będzie szedł i dokąd go to zaprowadzi. Z 
miejsca, w 
którym stał, nie mógł dojrzeć przeciwległego końca budowy.
Zdecydował, że nadszedł czas na odwagę. Wyprostował ramiona, przyczesał palcami 
włosy 
i wyszedł z lasu, za wszelką cenę starając się wyglądać tak, jakby tu 
przynależał.
Todd Briscow wrzucił zwitek papierowych ręczników do kuchennego kubła na 
odpadki, 
poczym zapatrzył się na swoją rękę, jakby zastanawiając się gdzie teraz ją 
wyrzucić. Jego żona, 
Patty, zajęta była poszukiwaniem wywabiacza plam do dywanów, podczas gdy ich 
sześcioletni 
syn i roczny labrador kulili się razem po drugiej stronie pokoju.
- Psia krew, Peter - przeklinał Todd, myjąc ręce nad kuchennym zlewem - ile razy 
muszę ci 
powtarzać, żebyś chował jedzenie, gdy już skończysz jeść?
Pies dopiero co pożarł cały słoik truskawkowych konfitur, które młody Peter 
nieopatrznie 
zostawił na kuchennym blacie gdy przygotował sobie parę tostów. I oczywiście, 
ponieważ 
wreszcie było ich stać na zakup perskiego dywanu, na który tak długo oszczędzali 
- to właśnie 
miejsce wybrał pies jako swoje rzygowisko.
Peter zdecydował się nic nie mówić, pozostając pod dobrą ochroną swego jedynego 
w tej 
chwili przyjaciela w całej rodzinie.
Gdy Patty wróciła z piwnicy z wywabiaczem plam, miała szczękościsk ze złości. 
Todd po 
raz setny tego ranka zerknął na zegarek i powiedział najgorszą rzecz, jaką mógł 
- nie dlatego, że 
chciał, ale dlatego, że musiał.
- Patty, naprawdę muszę już jechać. Reischman składa ofertę o ósmej, a ja muszę 
jeszcze 
wydrukować wykresy.
- Tak, to jasne, że musisz jechać - odpowiedziała lodowato. - W domu jest robota 
do 
zrobienia, prawda?
Najwyraźniej próbowała wszcząć kłótnię - używała niekończących się argumentów 
skupionych wokół tematu: ty-nigdy-nic-nie-robisz-to-ja-zawsze-muszę-wykonywać-
paskudne-
prace. Te zarzuty były zarówno prawdziwe, jak i fałszywe. Praca na kierowniczym 
stanowisku w 
księgowości firmy telefonicznej dawała mu zajęcie na większość wieczorów i 
weekendów, ale 
starał się najlepiej, jak tylko potrafił uczestniczyć w życiu rodzinnym. Główną 
przyczyną jego 
frustracji było to, że nie panował już nad swoim czasem. Czas, który pozostawał 
po skończeniu 
pracy należał do Patty i wyznaczonych przez nią obowiązków. Żeby być dokładnym - 
pod koniec 
każdego dnia zostawały jeszcze jakieś godziny, ale jego organizm domagał się, by 
przeznaczył je 
na sen.
Odrzucił przynętę, decydując się na zignorowanie jej uwagi. Była tak samo 
zdenerwowana 
jak on, a ten dywan bardzo dużo dla niej znaczył. Gdy pochylił się, by pocałować 
ją na do 
widzenia, odwróciła twarz. Pocałował ją więc w szyję.
- Naprawdę mi przykro, Patty, ale muszę iść - powiedział. Wziął teczkę i ruszył 
w kierunku 
garażu, przystając na chwilę w drzwiach.
- Mam nadzieję, że czegoś się przez to nauczyłeś, Peter - powiedział do syna, 
który siedział 
cicho w drugim końcu pokoju. - A ty, Patty ?
Spojrzała w górę, odrywając się na chwilę od pracy. Jej oczy wciąż były twarde.
- Proszę, nie zabijaj psa.
Pod maską złości dostrzegł w jej oczach cień uśmiechu. Zdmuchnął w jej kierunku 
pocałunek z ręki i wyszedł.
Garaż był jak sauna, stojące powietrze natychmiast wywołało na czole Todda 
kropelki potu. 
Podniesione drzwi, też nie przyniosły ulgi - nawet najlżejszego powiewu. To 
właśnie w takie dni 
Todd zastanawiał się, jakim cudem udało mu się wyrosnąć bez klimatyzacji. 
Cofając auto po 
podjeździe, podziwiał efekty swoich zeszłoweekendowych wysiłków w dziedzinie 
upiększania 
krajobrazu. Po trzech miesiącach dom który wyrastał na piaszczystym skrawku 
gruntu (i po 
zaledwie czterech tygodniach od ustanowienia hipoteki), zaczynał wyglądać jak 
prawdziwy dom. 
Todd miał nikłą nadzieję, że Patty i Peter pojawią się w oknie by pomachać mu na 
do widzenia, 
ale zasłony w oknach nie rozchyliły się.
Little Rock Creek stawało się wspaniałym miejscem do życia. Wszyscy sąsiedzi się 
znali i 
wszyscy byli na tym samym etapie życia: młodzi profesjonaliści, próbujący 
wyrobić sobie 
pozycję, i co miesiąc ledwo wyskrobujący gotówkę na spłatę pożyczek na te - ich 
pierwsze - 
domy. W sąsiedztwie było dużo dzieci i mało przestępstw. Wszystkich łączyła 
silna więź 
społeczna.
A to kto?
Jakiś chłopiec, dwunasto- lub trzynastoletni, przechodził przez ulicę w jego 
stronę. Twarz 
wyglądała trochę znajomo, ale nie mógł dopasować jej do żadnej rodziny w 
sąsiedztwie. Ale 
Todd nie znał wielu ludzi mieszkujących w najwczęściej wybudowanej części, 
osiedla. Chłopiec 
wyglądał dobrze, był wysoki i szczupły, z rozczochranymi blond włosami, ale coś 
w sposobie, w 
jaki się zachowywał zaniepokoiło Todda - czyżby miał złe zamiary.
Gdy Nathan zauważył zbliżający się samochód, nic już nie mógł zrobić. W 
pierwszym 
odruchu chciał było uciec i zniknąć z widoku, ale jedyna szansa na to minęła w 
ciągu dwóch 
sekund, które zajęło mu rozważenie tej możliwości. Jedyne, co mógł zrobić, to 
spróbować wtopić 
się w okolicę. Przechodząc przez ulicę, nie zmienił nawet kroku, choć zmienił 
kierunek, 
zmierzając teraz w stronę frontowej części osiedla. Nie było sensu pokazywać 
temu facetowi, 
gdzie się udawał.
Chevrolett nadjechał z tyłu, z lewej strony, lekko zwalniając, gdy go mijał. 
Nathan 
grzecznie się uśmiechnął i pomachał.
Todd pomachał w odpowiedzi. Mały wyglądał dość normalnie i z pewnością nie 
próbował 
uciekać. Po prostu zmęczony dzieciak wracający do domu stąd, skąd dzieci w jego 
wieku mogą 
wracać o tej porze. Jedno było pewne, pomyślał Todd: gdy Peter osiągnie ten 
wiek, będzie 
trzymany na krótkiej smyczy.
Jego myśli wkrótce wróciły do oferty Reichmanna i do szczegółów związanych z 
prezentacją. Todd nawet nie spojrzał we wsteczne lusterko.
Gdy tylko chevrolett znikł z pola widzenia, Nathan skierował się z powrotem do 
lasu, 
powstrzymując chęć do biegu. Znalazłszy się ponownie pod osłoną cienia i mroku, 
oparł się 
plecami o drzewo i osunął na ziemię; minutę lub dwie zajęło mu wzięcie się w 
garść.
- To było głupie! - stwierdził szeptem, bijąc tyłem głowy o korę drzewa. - Nigdy 
nie 
powinienem wychodzić na otwartą przestrzeń! Co bym zrobił, gdyby ten facet mnie 
rozpoznał?
Jeszcze jeden powód do zmartwienia, na który nie miał wpływu. Nienawidził siebie 
za 
popełnianie tylu błędów. W ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin jedynie 
wyjątkowe 
szczęście pozwoliło mu pokonać wszystkie przeszkody. Za którymś razem szczęście 
popatrzy w 
inną stronę i sam będzie musiał dbać o siebie. Rozum mówił mu, że nie było sensu 
martwić się o 
rzeczy, których nie mógł zmienić, ale właśnie te rzeczy mogły zaprowadzić go z 
powrotem do 
więzienia, albo nawet uśmiercić. Oto do czego, wymyślił, potrzebni byli dorośli 
- by pomóc 
zachować wszystko we właściwej perspektywie. Oto dlaczego był taki samotny bez 
nikogo 
takiego w pobliżu.
Czuł się, jakby ugrzązł w bagnie. Wszystko, co robił, by wydobyć się, jednie go 
pogrążało 
głębiej i głębiej. Zabijanie było złe, kradzież była zła, włamanie było złe, a 
jednak wszystko to 
popełnił. Za takie rzeczy szło się do piekła, a mimo to większość z nich 
planował zrobić 
ponownie.
Jak miał przestać? Tak czy inaczej, jego przyszłość była już przesądzona. Albo 
uda mu się 
z powodzeniem uciec z kraju, albo będzie musiał spędzić bardzo długi czas w 
więzieniu za to, co 
zrobił, mimo że naprawdę nie miał wyboru. O ile pogorszy się jego sytuacja, gdy 
przyłapią go na 
dalszym robieniu tego samego?
Podczas gdy te myśli kołatały się po jego głowie, opuściła go energia. 
Potrzebował snu i 
tego optymizmu, który dawał odpoczynek. Z ogromnym wysiłkiem wstał i rozpoczął 
ostatnie 
dwieście metrów nocnej podróży.
Rozdział 18
Największą niespodzianką dla Enrique było jego nieustające zaskoczenie, z jakim 
przyjmował umiejętność Denise wciągania go w swój kryzys. Przez całą noc jedynym 
napędem, 
dzięki któremu mógł przetrwać niekończące się godziny prób i trzymania jej za 
rękę, stanowiła 
myśl o śnie, gdy limuzyna wreszcie zabierze Denise do studia.
A potem jakimś cudem znalazł się w limuzynie razem z nią, teraz zaś był na 
planie, tuż za 
kamerą, czekając na rozpoczęcie wywiadu.
Musiał jej jednak oddać sprawiedliwość. W obecności innych postępowała jak 
profesjonalistka. Spokojna i wygadana, zachowywała się, jakby się urodziła w 
studiu 
telewizyjnym. Różnica między nią prawdziwą a nią sceniczną była olbrzymia. Była 
urodzona do 
tego typu pracy, tak jak on był urodzony po to, by pomóc jej dotrzeć do gwiazdy 
telewizji
Pracownicy ABC w Waszyngtonie przeszli samych siebie w staraniach, by Denise 
było 
wygodnie, gdy przygotowywano ją do wywiadu. Jej zadaniem, jak się okazało, było 
siedzieć 
cicho, gdy ją obsługiwano. Makijaż nakładał zawodowy wizażysta w wygodnej, choć 
spartańsko 
urządzonej garderobie, zaopatrzonej we wszelkiego rodzaju przekąski. Przyszło 
jej do głowy, że 
lekarz miałby sporo pracy, obniżając pozom cukru i kofeiny we krwi ludzi z 
telewizji. Sprawa 
włosów rozwiązana została przez fryzjera - powiedział, że czarnye kobiety 
wyglądają mało 
atrakcyjnie w końskim ogonie. W innej sytuacji Denise poczytałaby to za obrazę, 
ale perspektywa 
znalezienia się przed milionami telewidzów uczyniła ją nadzwyczajnie podatną na 
sugestie. Jej 
fryzura błyskawicznie została zamieniona w bardziej stylowego, klasycznego 
pazia. Enrique 
odczuł ulgę.
Na siedem minut przed rozpoczęciem jej rozmowy z Joan, czy może z Charlim - 
ciągle 
jeszcze były jakieś problemy ze scenariuszem w Nowym Jorku - Denise posadzono w 
wytartym, 
ale zaskakująco wygodnym fotelu na tle szykownych bloków z fałszywego szkła, 
przez które 
widownia miała podobno widzieć budynek Kapitolu. Z bliska scenografia nikogo nie 
mogła 
oszukać, ale na monitorach rzeczywiście wyglądała przekonująco. Technik właśnie 
zakładał do 
jej ucha słuchawkę, której skręcony kabel biegł pod włosami i przypięty był do 
kołnierza z tyłu, a 
następnie łączył się z plątaniną kabli i sznurów, pokrywającą całą podłogę. 
Miniaturowy 
mikrofon wpięty został w klapę. Technik odszedł, pozwalając by po raz pierwszy 
zobaczyła, jak 
będzie wyglądać w sieci telewizyjnej. I wcale nie była rozczarowana tym, co 
zobaczyła.
- Pani Carpenter?
Głos dobiegający z bardzo bliska przestraszył ją, zanim zorientowała się, że 
dochodzi ze 
słuchawek.
- Tak? - powiedziała tak, jakby mówiła przez cały pokój.
- Dzień dobry, pani Carpenter, jestem Allen, reżyser tej części programu. Czy ma 
pani coś 
przeciw temu, żebym mówił do pani: Denise ?
- Nie, oczywiście, że nie.
- Dobrze - powiedział Allen, jeszcze nim Denise udzieliła pozwolenia. Przez 
moment 
zastanawiała się, co by się stało, gdyby powiedziała: Tak, mam.
- Wyglądasz wspaniale - kontynuował Allen. - Jest parę rzeczy, o których musimy 
pomówić, zanim wejdziemy na antenę. Po pierwsze, nie musisz krzyczeć. Nawet 
jeśli 
mamroczesz, twój mikrofon wszystko odbierze. Krzyk wywołuje jedynie ból głowy u 
nas, w 
pokoju kontrolnym.
- W porządku - powiedziała Denise. - Przepraszam.
To był błąd często popełniany przez nowicjuszy radiowych.
- Nie ma sprawy - zaśmiał się Allen. - Teraz już możemy z powrotem założyć 
słuchawki i 
nie musimy się więcej martwić o krwotoki z nosów. To naprawdę powinna być prosta 
sprawa. 
Był jakiś problem z harmonogramem w Nowym Jorku, więc przedłużyli twój czas o 
dziewięćdziesiąt sekund, do czterech minut. To może się wydawać niewiele, ale 
zaufaj mi, to 
mnóstwo czasu na opowiedzenie całej historii, prawda?
- Prawda - przytaknęła Denise.
- Czy kiedykolwiek przedtem robiłaś wywiad w telewizji?
- Nie - powiedziała, nagle zakłopotana. - Ale robię dużo w radiu.
- Wiem - potwierdził. - Codziennie cię słucham. Jesteś wspaniała. Jednak 
pamiętaj, że w 
radiu nikt nie widzi, co robisz. W telewizji musisz sobie zdawać sprawę z tego, 
gdzie patrzysz, 
dobrze? Wypowiedzi kieruj zawsze wprost do kamery.
- W porządku. - To brzmiało jak abecadło.
- Zacznij już teraz, dobrze, Denise? Odpowiadaj do kamery. Mów do niej tak, 
jakbyś 
mówiła do przyjaciółki. I odwrócimy monitory, żeby cię nie rozpraszały.
- Mogę to zrobić - powiedziała Denise do kamery. Czuła się trochę zażenowana.
- Świetnie. A oto podstawowe zasady, dobrze? Będziesz występowała razem z jakimś 
facetem, który jest na planie w Nowym Jorku. Uważaj, by nie odpowiadać 
bezpośrednio jemu, i 
staraj się, żeby twoje odpowiedzi były krótkie, ale pełne. Do tej pory w 
porządku?
- Nie ma problemu - powiedziała Denise z pozorną pewnością. Do kamery.
- A teraz ostatnia rada - mówił dalej, jakby odfajkowywał pozycje z listy. - I 
to dla ciebie, a 
nie dla mnie. Pamiętaj, że to tylko cztery minuty, dobrze? W cztery minuty 
wszystko można 
zrobić. Na kursie pierwszej pomocy powiedzieli mi kiedyś, że mózg może wytrzymać 
bez 
dopływu krwi do mózgu przez cztery minuty i ciągle być w porządku. To oznacza, 
że przez 
cztery minuty możesz powstrzymać się od drapania, poprawiania włosów czy 
kichania. Gdy 
lampka na kamerze zgaśnie i usłyszysz, że zaczęły się reklamy, to jeśli chodzi o 
mnie, możesz 
nawet dłubać w nosie. Ale proszę, dla twojego własnego dobra, nie rób nic 
szokującego, nawet, 
jeśli w tym czasie nie jesteś na wizji.
Denise natychmiast poczuła swędzenie w dziesięciu miejscach na całym ciele.
- Niezbyt wierzysz w moc sugestii, prawda Allen?
Reżyser roześmiał się w słuchawce.
- Oczywiście, że wierzę. Tylko lubię patrzeć, jak ludzie się skręcają. Jeszcze 
jedna rzecz. 
Nie przejmuj się, jeśli coś szepnę ci do ucha, gdy będziesz mówiła.
- A co zamierzasz mówić? - Było jasne, że Denise już się przejmowała choć 
jeszcze nic się 
nie działo.
- Nie będzie przemówień, obiecuję - powiedział Allen. - Może najwyżej polecenie, 
jak 
„głośniej” albo „wolniej”, albo „z nosa zwisa ci glut”. No wiesz, tego typu 
rzeczy.
Ręka Denise skoczyła do nosa, wywołując serdeczny śmiech u reżysera.
- Żartuję, Denise. Świetnie wyglądasz i wspaniale dasz sobie radę. Wchodzimy na 
antenę za 
trzy minuty i dwadzieścia sekund. Złam nogę.
Na tym słuchawka zamilkła, zostawiając ją samą z myślami i z tłumem motyli, 
które lęgły 
się w jej brzuchu z tremy. Gdy spojrzała w kamerę, Enrique pokazał jej uśmiech i 
uniesione 
kciuki. Musiała się roześmiać. Boże, wyglądał tak żałośnie. I jakim był 
porządnym facetem, że 
pomagał jej przez to wszystko przejść.
Denise nagle zdała sobie sprawę, że oprócz głosu ma ręce. Wydawały się 
sztucznymi 
dodatkami. Czy powinny być złożone na podołku, położone na oparciu fotela, a 
może po prostu 
spoczywać na kolanach, gdzie niewątpliwie zostawiłyby nieusuwalne plamy potu na 
spódnicy?
- Wchodzimy na antenę za trzydzieści sekund, Denise. - Znajomy głos Allena miał 
teraz w 
sobie słodki uśmiech, starannie ćwiczony, była tego pewna, by powstrzymywać 
zdenerwowanych 
gości przed ucieczką w ostatniej chwili. - I ja głosuję za trzymaniem rąk 
skrzyżowanych na łonie. 
W ten sposób wyglądają najbardziej naturalnie, mimo że nigdy nie będą w kadrze.
Gdy Allen skończył, w słuchawce zabrzmiał znajomy temat muzyczny programu „Dzień 
dobry, Ameryko”. Jakość dźwięku nie była zła, ale nie wytrzymywała porównania ze 
stereofonicznymi słuchawkami, do jakich przyzwykła. Denise głęboko nabrała 
powietrza, powoli 
je wypuściła i wtedy spłynęło na nią uczucie spokoju. Znów odzyskała opanowanie.
- Dobra, Denise - pouczył ją Allen do ucha. - Nic nie mów, dopóki nie zadadzą ci 
pytania. 
Włączam twój mikrofon… teraz.
Denise potwierdziła lekkim skinieniem głowy. I czekała na światełko na kamerze.
- Witamy z powrotem - głos Joany powiedział do Ameryki. - Wiele ostatnio 
powiedziano i 
napisano na temat wzrostu przestępczości wśród dzieci. Przedstawiciele prawa są 
zaniepokojeni 
liczbą aktów przemocy, których dzieci nie tylko padały ofiarą, ale które również 
same popełniały. 
- W czasie święta Czwartego Lipca, w spokojnej dzielnicy Waszyngtonu, w areszcie 
dla 
małoletnich przestępców zamordowany został strażnik - prawdopodobnie przez 
jednego z 
pensjonariuszy, dwunastoletniego chłopca, nazwiskiem Nathan Bailey, który po 
dokonaniu tego 
czynu uciekł i ciągle się ukrywa. W naszym studiu w Nowym Jorku gościmy dziś 
pana J. Daniela 
Petrelli, prokuratora, w którego jurysdykcji zdarzyła się ta sprawa, a w studiu 
w Waszyngtonie 
jest pani Denise Carpenter, znakomitość z sieci radiowej, która rozmawiała z 
Nathanem Baileyem 
w swoim programie wczoraj rano. Witam państwa i dziękuję za przybycie.
Gdy padło jej nazwisko, na spodzie kamery wycelowanej w Denise zapaliły się dwie 
lampki, a ona uśmiechnęła się uprzejmie do swojego zniekształconego odbicia. 
Cholera, nikt nie 
powiedział ani słowa, że Petrelli ma być w programie.
- Dzięki, Joan - rzekła. - Cieszę się, że tu jestem.
- Panie Petrelli - powiedziała Joan, - zacznijmy od pana. Co się stało tamtej 
nocy?
Petrellego przywieziono samolotem do Nowego Jorku poprzedniego wieczoru - 
pierwszą 
klasą, rzecz jasna - gdzie spędził noc w luksusowym hotelu i skąd przybył do 
studia ABC 
limuzyną. Siedział naprzeciw Joan na kanapie pokrytej brązową skórą, ubrany w 
grafitowoszary 
garnitur, niebieską koszulę i pasiasty krawat, wybrany przez jego doradcę 
prasowego. 
Wymuskany, jeśli nie odrobinę zniewieściały, z łysą głową, którą zmatowiono 
pudrem, by 
zapobiec odbijaniu się jaskrawego światła od zwykle błyszczącego czubka czaszki. 
Jego głos 
mistrzowsko łączył zawodową bezstronność ze współczuciem, a akcent z Richmond 
brzmiał 
bardzo elegancko.
- Czwartego lipca pomiędzy siódmą a dziewiątą wieczorem Nathan Bailey, bardzo 
konfliktowy młody człowiek, mający na swoim koncie kradzież samochodu i akty 
przemocy, 
zaatakował i zabił jednego z opiekunów w areszcie dla nieletnich w Brookfield i 
w rezultacie 
tego uciekł. Pozostaje on na wolności, a nasze poszukiwania trwają do tej 
chwili.
- Jak zabił tego strażnika, przepraszam, opiekuna dzieci? - zapytała Joan.
Petrelli zaprezentował zawodowo, zmieszaną minę w stylu no-wiesz-chciałbym-ci-
powiedzieć-ale-nie-bardzo-mogę.
- Naprawdę nie wolno mi zagłębiać się w szczegóły, ponieważ stanowią one część 
toczącego się śledztwa…
Ale wszyscy wiemy, że i tak powiesz - pomyślała Denise.
- …ale mogę pani powiedzieć, że został brutalnie zadźgany nożem.
Joan zdawała się nie dowierzać:
- Skąd więzień mógłby wziąć nóż?
Petrelli oparł się pokusie, by parsknąć śmiechem. Jakby nie było powszechnie 
wiadomo, że 
więźniowie wyrabiają noże ze wszystkiego, co wpada im w ręce.
- Naprawdę nie mogę wyjawiać szczegółów. Ale jesteśmy bardzo zaniepokojeni 
czymś, co 
może okazać się poważnym naruszeniem bezpieczeństwa w areszcie dla nieletnich.
- Na pewno - powiedziała Joan głosem pełnym współczucia.
- Teraz Denise - kontynuowała, zwracając się w stronę monitora w studiu. - 
Rozumiem, że 
Nathan dzwonił wczoraj do twojego programu.
- To prawda, Joan - potwierdziła Denise, spokojnie, jak tylko się dało. Do 
kamery. - Ale 
historia, którą usłyszeliśmy, różni się znacznie od wersji przedstawionej przez 
pana Petrellego. 
Nathana twierdził że, zabił wychowawcę w samoobronie. - W niespełna 
sześćdziesiąt sekund 
Denise przedstawiła skróconą wersję opowiadania Nathana. Na zakończenie 
powiedziała:
- Zabójstwo jest zawsze straszną rzeczą i z pewnością nie wybaczamy ucieczek z 
więzienia, 
ale prawdę mówiąc, po telefonicznej rozmowie z Nathanem nie jestem pewna, czy 
tak naprawdę 
miał inny wybór.
- Zaraz pani powiem, jaki miał wybór - wycedził Petrelli, nie czekając na znak 
Joan. - Mógł 
zawiadomić właściwe władze o tych rzekomych wydarzeniach i pozwolić nam działać 
stosownie 
do tego.
- Rozumuje pan jak dorosły, panie Petrelli - zarzuciła mu Denise. - Mamy tu do 
czynienia z 
dzieckiem, którego wyobraźnia przerasta rzeczywistość. Rozmawiając z nim, 
odniosłam 
wrażenie, że gdyby nie obiecywał pan sądzić go jak dorosłego, łącznie z 
zawoalowanymi 
pogróżkami o egzekucji, on mógłby się już do tej pory oddać w wasze ręce.
Twarz Petrellego poczerwieniała pod makijażem.
- A więc pan już zdecydował, że będzie pan sądził Nathana jak dorosłego? - 
badała Joan.
Z przesadną cierpliwością nauczyciela, powtarzającego lekcję tępemu uczniowi, 
Petrelli 
powtórzył swoją opinię, którą przedstawiał tak wiele razy.
- Ustaliliśmy, że Nathan Bailey jest głównym podejrzanym w sprawie o morderstwo 
przedstawiciela prawa, i będziemy dążyć do jego ujęcia, a w rezultacie 
oskarżenia, z całym 
poświęceniem i zaangażowaniem, jakiego można oczekiwać w takich okolicznościach. 
Tak jak 
powiedziałem wczoraj: jeśli był dość dorosły, by popełnić taką zbrodnię, możemy 
oczekiwać, że 
zapłaci taką cenę, jak dorosły.
- A więc przypuszcza pan, że historia opowiedziana przez Nathana w programie 
Denise 
była kłamstwem? - prowokowała Joan.
Petrelli wyczuł, do czego to zmierza, i przeszedł do obrony.
- Powtórzę jeszcze raz, że naprawdę nie możemy jeszcze teraz omawiać szczegółów 
tej 
sprawy, ale mam powody by wierzyć, że historia Nathana Baileya jest 
sfabrykowana.
- Czy słyszał go pan wczoraj w moim programie, panie Petrelli? - zapytała 
Denise, 
podnosząc głos.
- Obawiam się, że nie - skłamał Petrelli. Jego głos ociekał protekcjonalnością. 
- Mój 
rozkład zajęć rzadko pozwala mi na słuchanie radia.
- Więc jak to się stało, że pana biuro tak szybko złożyło pozew, w sprawie 
wglądu do 
naszych prywatnych rejestrów telefonicznych? - Mimo że wcale nie miała zamiaru 
być stroną 
atakującą, było to częścią jej natury, a w świętoszkowatej postawie Petrellego 
było coś, co ją 
naprawdę wnerwiało.
Najwyraźniej szperacze Joany przegapili ten aspekt sprawy. Zwróciła się teraz do 
Petrellego 
o komentarz:
- Z jakim pozwem pan wystąpił? - zapytała Joanna.
Szczęki Petrellego zacisnęły się tak, że jego baczki poruszyły się w górę i w 
dół. To było 
oburzające. „Kurwa” obróciła ten wywiad w osobistą batalię i na dodatek mogła 
sobie pozwolić 
na mówienie tego, co chciała, podczas gdy on związany był wymogami etyki 
zawodowej.
- Nie chciałbym zabrzmieć jak pęknięta płyta, ale to jest jeszcze jedna sprawa, 
której na 
prawdę nie mogę komentować - odpowiedział.
- Ja natomiast mogę komentować wszystko, co zechcę - zaatakowała Denise. - 
Policja i 
prokuratura okręgu Braddock nie ma pojęcia, gdzie znajduje się Nathan, więc 
ucieka się do 
metod gestapo, aby przejąć prywatne dokumenty naszej radiostacji. Czy możesz 
sobie wyobrazić, 
Joan, co mogłoby się stać, gdyby policja albo FBI mogła uzyskać dostęp do 
rejestrów 
telefonicznych ABC? Jak myślisz, jaki miałoby to wpływ na możliwości zdobywania 
informacji 
przez waszą sieć?
- Ależ pani Carpenter - jęknął Petrelli w momencie, gdy w tle pojawił się 
muzyczny motyw. 
- Naprawdę nie rozumiem pani charakterystyki tej sytuacji…
Joan przerwała:
- Przykro mi panie Petrelli, pani Carpenter. Nie sądzę, żeby ktokolwiek z nas 
przewidział 
temperaturę tej polemiki, ale naprawdę musimy przerwać, skończył nam się czas. 
Dziękuję wam 
obojgu za przybycie.
Do kamery dodała:
- „Dzień dobry, Ameryko” zaraz wraca.
Światełka na kamerze Denise zgasły, ale ona nadal tkwiła nieruchomo, aż Allen 
powiedział:
- Zeszliśmy z anteny. Świetnie, mistrzyni. Naprawdę przyparłaś go do muru.
Enrique przyłączył się do techników, którzy wylegli zewsząd, by zdemontować jej 
elektryczne podłączenia.
- No i? - zapytała.
- Wyglądałaś wspaniale - powiedział, autentycznie zadowolony.
- Jak wypadłam?
- Jak „Kurwa”.
- Dziękuję.
Enrique roześmiał się:
- Proszę bardzo.
Rozdział 19
Gdy Hackner zajechał na parking ADN, Michaels już na niego czekał. Po ich 
wczorajszej 
rozmowie, Jed był zaszokowany telefonem Warrena o świcie. Michaels chciał, by 
Jed spotkał się 
tu z nim o dziewiątej rano. Powiedział tylko, że chciał porozmawiać z kilku 
wychowankami. Jed 
nie pytał, skąd odmiana. Przy Warrenie lepiej było przyjmować małe zwycięstwa w 
milczeniu.
- Dzień dobry, szefie - zawołał Hackner, gdy spotkali się na parkingu. Dwie 
minuty poza 
klimatyzowanym wnętrzem samochodu i Jed już czuł, jak koszula przykleja mu się 
do pleców. - 
Czy udało ci się wyspać, jak planowałeś?
Podkrążone oczy Warrena mówiły same za siebie.
- Był u mnie Johnstone i chwilę pogadaliśmy. Teraz przygotowuje spotkanie dla 
nas.
- Czy wie, że ja też będę?
- Wspomniałem mu o tym, ale nie powiedział ani słowa na temat waszej wczorajszej 
rozmowy.
- Coś takiego!
Warren pokiwał palcem w geście wymówki:
- Tylko zachowuj się przyzwoicie, pamiętaj. Żadnej walki.
- Dobrze, tatusiu - obiecał Jed z przesadną niewinnością.
Gdy podeszli do głównego wejścia, wyjęli broń z kabur i umieścili w specjalnie 
do tego 
celu skonstruowanych szafkach, tuż koło drzwi
- Mój jest większy niż twój - skomentował Jed, wkładając swojego dopiero co 
wyfasowanego, siedmiostrzałowego dziewięciomilimetrowego glocka do szafki.
- Jesteś jak dziecko - skarcił go Michaels, dokładając krótkonosego Smith & 
Wessona i 
zamykając drzwi. - Jeśli nie mogę trafić tego, do czego strzelam żadnym z pięciu 
strzałów, 
byłbym durny, gdybym próbował następnych dwanaście.
Na żądanie Michaelsa Johnstone zorganizował prywatne spotkanie z Tyronem 
Jeffersonem 
- znanym na ulicach jako Aces - piętnastoletnim, trzykrotnym przestępcą, który 
miał na swoim 
koncie strzelaninę z jadącego auta. Na szczęście dla wszystkich 
zainteresowanych, jego 
umiejętności strzeleckie dorównywały uzdolnieniom w unikaniu policji, i nikt nie 
został ranny. 
Gdyby odsiedział wyrok w całości, nie ujrzałby wolności aż do dwudziestego 
pierwszego roku 
życia. Aces zajmował celę obok Nathana i Michaels miał nadzieję, że może uda mu 
się uzyskać 
jakieś wskazówki co do miejsca, do którego Nathan mógł uciec i osoby, która 
mogła mu w tym 
pomóc. Wielu detektywów prowadzących śledztwo próbowało uzyskać podobne 
informacje 
wczoraj, ale bez skutku, więc Warren chciał spróbować osobiście. Z wielu 
powodów.
Johnstone czekał na nich w swoim biurze. Po wymianie obowiązkowych grzeczności, 
razem przeszli przez zabezpieczenia.
Aces siedział już przy stole, gdy obaj oficerowie weszli do pustej klasy, w 
której miała się 
odbyć rozmowa. Aby osłonić chłopca przed wścibskimi oczami innych 
pensjonariuszy, żaluzje 
zostały zamknięte.
Johnstone przemówił pierwszy:
- Aces, to jest porucznik Michaels, a to sierżant Hackner, obaj z departamentu 
policji 
okręgu Braddock. Chcą zadać ci kilka pytań.
Warren i Jed wyciągnęli na przywitanie ręce, ale Aces się nie poruszył. 
Johnstone usiadł na 
krześle w rogu sali.
- Przepraszam, czy mógłby nas pan zostawić samych, panie Johnstone? - zapytał 
Michaels. 
Jego głos był przyjacielski, ale tak naprawdę to nie była prośba.
Johnstone zamarł na chwilę, próbując wymyślić jakieś honorowe wyjście z 
sytuacji. Gdy 
mu się to nie udało - wstał i wyszedł z pokoju. Spojrzenie, które skierował na 
Jeda, mówiło, że to 
właśnie jego obarczał odpowiedzialnością za swoje upokorzenie. Aces sprawiał 
wrażenie, jakby 
czerpał zadowolenie z zażenowania dyrektora. Jed również.
Michaels odwrócił krzesło tyłem i usiadł okrakiem naprzeciwko chłopca, ubranego 
w 
pomarańczowy drelich, jaki nosili wszyscy wychowankowie. Jego ponura twarz 
przypominała 
maskę wystudiowanej obojętności, jakby chciał powiedzieć im, że tracą swój czas. 
W wieku lat 
piętnastu był twardszy, niż którykolwiek z nich kiedykolwiek będzie.
- Nie będę się bawił w ceregiele… Aces, prawda? - Lekki ruch głowy mógł być 
wzięty za 
przytaknięcie. - Nie lubisz mnie, bo jestem gliną, i nie chcę, żebyś umawiał się 
na randki z moimi 
córkami, zgoda? Ale obaj mamy problem. Nathan Bailey uciekł stąd poprzedniej 
nocy po zabiciu 
jednego ze strażników. Twoje życie tutaj nie będzie takie, jak przedtem, dopóki 
go nie 
znajdziemy i nie sprowadzimy z powrotem. Dowody wskazują, że mógł mieć 
wspólnika, i dopóki 
go nie znajdziemy albo nie wykluczymy tej możliwości, będziesz spędzał o wiele 
więcej czasu 
zamknięty w celi. Tak więc chciałbym, żebyś mi odpowiedział na kilka pytań, 
dobrze?
Wzrok chłopca przeniósł się na Hacknera, po czym wrócił do Michaelsa.
- Który z was, lalusiów, jest dobrym gliniarzem, a który złym gliniarzem? Chcę 
poznać 
obsadę, nim zacznie się przedstawienie.
Warren uśmiechnął się, ale zignorował tę odzywkę.
- Nathan mieszkał obok ciebie, tak?
Aces pozostał niewzruszony i oglądał paznokcie.
- Czy wiesz, kto mógł mu pomóc w ucieczce?
Cisza.
- Czy masz jakiekolwiek pojęcie, gdzie mógł się udać?
Brak odpowiedzi.
- Słuchaj, Aces, wiem, że nie chcesz w to uwierzyć, ale ja chcę jak najlepiej 
dla Nathana. 
Jeśli go nie sprowadzimy z powrotem, może zostać zabity.
- Czemu? Ty go zabijesz?
- Nie - odpowiedział Michaels, na moment zbity z pantałyku. - To robota 
sierżanta 
Hacknera. To on jest tym złym gliną.
Aces skwitował odpowiedź ledwo dostrzegalnym ruchem brwi.
- Faktem jest, Aces, że tego dzieciaka szuka cała kupa ludzi ze spluwami. Oni 
myślą, że 
zamordował Ricka Harrisa z zimną krwią. Sierżant Hackner i ja jesteśmy gotowi 
uwierzyć, że 
kryje się za tym coś więcej. Jeśli uda nam się odnaleźć go przed innymi, jest 
trochę mniej szans 
na to, że zostanie skrzywdzony.
- Ale jeśli będę siedział cicho - argumentował Aces - jest znacznie mniej szans 
na to, że w 
ogóle go złapiecie. Wygląda na to, że wydostanie się stąd było dla niego 
cholernie ważne. Mam 
nadzieję, że mu się uda. Jeśli zostanie zabity, przynajmniej zginie próbując.
Michaels przez długi czas studiował oczy chłopca, ale nic nie zobaczył. System 
wygrał z 
nim, choć Aces myślał, że to on pokonał system. Warren widział ten sam, wyraz 
oczu u 
niezliczonych dorosłych w niezliczonych pokojach przesłuchań. Aces przez całe 
życie trenował, 
by zostać królem więziennego systemu. Zaszedł na szczyt piramidy nieletnich 
przestępców, gdzie 
pozostanie przez następne sześć lat. Jeśli ta reguła była prawdziwa, wytrzyma na 
ulicy może rok, 
nim zaciągnie się jako nowicjusz do wielkiej ligi w zakładzie karnym w Richmond. 
Michaels 
miał już wstać i wyjść, gdy przemówił Hackner:
- A co powiesz o Ricku? - zapytał Jed. - Czy naprawdę był aż takim gnojkiem, jak 
słyszałem?
Coś błysnęło w oczach chłopca. Tam, gdzie przedtem była wystudiowana obojętność, 
może 
nawet rozbawienie, teraz pojawiła się czysta nienawiść. Gdyby okoliczności 
spotkania były inne, 
przemiana mogła być przerażająca. Po paru sekundach uczucie znikło, zastąpione 
poprzednią 
maską.
- Powiedzmy, że mam nadzieję, że umierał powoli - powiedział Aces, a szatański 
uśmieszek zaledwie wygiął kąciki jego ust.
- A to dlaczego? - zarzucił przynętę Jed.
Aces nawet nie powąchał haczyka:
- Jeśli słyszałeś, że był gnojkiem, nie musisz pytać.
- Uczciwa odpowiedź.
Siedzieli w milczeniu przez długą, niezręczną chwilę, zanim Michaels przerwał 
napięcie.
- Dziękujemy za twój czas, Aces - powiedział, wstając z krzesła. - Byłeś 
niezwykle… 
tolerancyjny. Mam nadzieję, że czas ci tu gładko upłynie.
Jed również się podniósł i obaj ruszyli do drzwi.
- Hej, gliny - powiedział Aces w chwili, gdy dłoń Warrena dotknęła klamki. Obaj 
się 
odwrócili. - Bailey to kiciuś. Ten dupek Harris miał z nim na pieńku, ale nie 
wiem, dlaczego. 
Dobrze, że Bailey się stąd wyrwał. To miejsce by go zabiło.
Warren z uszanowaniem kiwnął głową w stronę więźnia:
- No cóż, dziękuję, Aces.
- Ja nic nie powiedziałem.
Rozdział 20
Kendra i Steve Nicholsonowie nie zamienili ze sobą słowa przez ostatnie sto 
kilometrów. 
To był pomysł Steva, by wracając z Disney Worldu przejechać całą trasę za jednym 
zamachem. 
Myślał, że lepiej będzie uporać się z jazdą - i z towarzyszącym jej jęczeniom 
dzieci - w jednym, 
niekończącym się maratonie, niż przedłużać mękę na kilka dni, a tak zwykle 
traktowali dłuższe 
wojaże. Nawet po trzynastu latach ojcostwa był zaskoczony, jak łatwo dzieci 
stawały się 
nieszczęśliwe w trakcie osiemnastogodzinnej podróży.
Gdzieś w Południowej Karolinie Kendra osiągnęła granicę cierpliwości i próbowała 
przeforsować pomysł zatrzymania się gdzieś na noc. Steve namówił ją do 
przejechania 
następnych stu kilometrów, a gdy tego dokonali - następne sto nie wyglądało 
nierozsądnie. Ale 
gdy Norfolk znikł we wstecznym lusterku, a Richmond ciągle pozostawał odległym 
celem, 
Kendra załamała się i zamilkła.
Steve był teraz zdeterminowany. I chociaż wiedział, że jazda do domu będzie 
najprawdopodobniej jedyną częścią podróży, którą Kendra będzie pamiętać za pięć 
lat, on 
postanowił, że przejedzie całą trasę naraz i - na Boga! - zamierzał to zrobić, 
nawet jeśli to ich 
wszystkich zabije. Gdy poranek zmienił się w południe, a cierpienia nocnych 
godzin zblakły w 
pamięci, Steve wyczuł, że napięcie jakby nieco zmalało. I teraz, gdy od domu 
dzielił ich jakiś 
kilometr, Kendra znów się rozkręci. Był tego pewien. Miał taką nadzieję.
- A oto i on! - oznajmił rodzinie, gdy dom pojawił się w polu widzenia. - Może 
być nawet 
skromny, ale nie ma to jak dom.
Dzieci - Jamie i Amy - podskoczyły na swoich siedzeniach i krzyknęły z radości, 
gdy go 
zobaczyły.
Steve figlarnie ścisnął kolano Kendry.
- No i proszę. I czy nie jesteś zadowolona, że nie jesteśmy teraz gdzieś w 
Południowej 
Karolinie z perspektywą ośmiuset kilometrów do przejechania?
Kendra odpowiedziała ostrym spojrzeniem. W porządku. Może i troszkę przesadził. 
Przejdzie jej.
Steve wprowadził range rovera na podjazd i uruchomił zdalne otwieranie 
garażowych 
drzwi. Już w chwili, gdy gumowa uszczelka dolnej krawędzi, oderwała się od 
betonowej podłogi, 
zauważył, że coś jest nie w porządku. Ciekawe, że pierwszą rzeczą na jaką 
zwrócił uwagę, był 
ochronny pokrowiec na podłodze. Nie zostawiłem go tutaj - pomyślał. I wszystko 
skrystalizowało 
mu się sekundę później, ale to Kendra wypowiedziała na głos jego myśli.
- Gdzie samochód? - zaparło jej dech.
Harry Thompkins obserwował, jak cyfry zegarka odliczały ostatnie sześćdziesiąt 
sekund, 
brakujące do godziny dziesiątej. Jeszcze tylko cztery godziny męczarni do 
spotkania z 
porucznikiem Michaelsem, w czasie którego - był pewien - jego kariera, na którą 
pracował tak 
ciężko zakończy się sromotnie. Mając przed sobą ostatnie 240 minuty 
zawodowegożycia, zdał się 
na opatrzność, która mogła jeszcze jakoś uratować jego pracę, a przynajmniej 
strzępek jego 
godności.
Jego zadanie, aż do odwołania, polegało na siedzeniu w nie oznakowanym aucie 
przed 
domem Marka Baileya i czekaniu na czyjeś pojawienie się. Harry modlił się, by 
tym kimś okazał 
się Nathan Bailey, ale takie rzeczy zdarzają się tylko w kinie. Byłby 
szczęściarzem, gdyby udało 
mu się przelotnie ujrzeć nieuchwytnego wuja Marka, którego nikt nie widział od 
momentu 
zniknięcia jego bratanka. To było z pewnością bardzo zastanawiające, że obaj 
Baileyowie 
zniknęli w tym samym czasie, pomyślał Harry. I gdy tak siedział samotny i 
znudzony, zaczął się 
zastanawiać, czy przypadkiem nie zniknęli razem. Jeśli będzie miał okazję przed 
wywaleniem z 
pracy - wspomni o tym porucznikowi Michaelsowi.
Harry zamknął oczy i powtórzył opis Marka z jego karty, nawet na nią nie 
patrząc. Biały 
mężczyzna, około siedemdziesięciu dziewięciu kilo wagi, włosy blond, wąsy i 
niebieskie oczy. 
Jeździ czerwonym, nowym modelem bronco, o numerze rejestracyjnym WILDMAN. 
Poszukiwany dla złożenia wyjaśnień. Nie jako podejrzany. Otworzył oczy, by 
sprawdzić swoją 
pamięć, i uśmiechnął się. Pominął kilka słów, ale wszystkie istotne szczegóły 
były na miejscu.
Mark również. A przynajmniej czerwony bronco. Harry obserwował, jak pojazd 
wtoczył się 
na podjazd. Z auta wysiadł biały mężczyzna, około osiemdziesięciu kilo wagi, z 
blond włosami i 
wielką kulą bandaża na ręce. Poruszał się, jakby odczuwał dotkliwy ból, każdy 
jego ruch był 
powolny i ostrożny.
Harry wysunął się z samochodu i przebiegł na drugą stronę ulicy.
- Przepraszam! - zawołał. - Panie Bailey!
Na dźwięk swojego nazwiska Mark odwrócił się, po czym przyspieszył w stronę 
frontowych drzwi. Zanim zdążył zrobić trzy kroki, Harry był już obok niego.
- Przepraszam, proszę pana - powiedział Harry. Jego głos był uprzejmy, ale oczy 
nie. - Pan 
Mark Bailey, prawda?
Mark próbował przybrać znudzoną minę, podczas gdy jego umysł pracował 
gorączkowo, 
starając się ocenić zasób wiedzy tego gliniarza.
- Tak. Czego pan chce?
- Chcę zadać panu kilka pytań. Czemu próbuje pan przede mną uciec?
Mark zerknął na swoją rękę, po czym uniósł ją, jakby wznosił dziwny toast.
- Czy ja wyglądam na człowieka, który mógłby uciekać?
Harry od razu się zorientował, że Mark coś ukrywa. Może chłopca?
- Może się myliłem - ustąpił, woląc przedyskutować naprawdę ważne sprawy. - 
Wyglądało 
to, jakby próbował mnie pan unikać. Gdzie pan był przez całą noc?
- Czyżbym zrobił coś złego, panie oficerze?
- Czy mógłby pan odpowiedzieć na moje pytanie?
- A czy to prośba, czy żądanie?
Harry rozważył kolejny blef, ale rozmyślił się, pamiętając o laniu, jakie 
otrzymał w radiu.
- To tylko prośba, proszę pana - odpowiedział, dodając najsłodszy z nieszczerych 
uśmiechów.
Mark również się uśmiechnął
- W takim razie, panie oficerze, przez całą noc byłem w szpitalu.
Ponownie wykonał słaby gest zranioną ręką:
- Miałem mały wypadek. Spadło na mnie auto, gdy pracowałem nad hamulcami.
Harrego absolutnie nie obchodziło, jak Mark się zranił, co okazał wyćwiczonym, 
troskliwym skinieniem głowy.
- Czy wie pan o tym, że pański bratanek uciekł z aresztu dla nieletnich 
przedwczoraj w 
nocy?
- Powiedziałem, że byłem w szpitalu, a nie w jaskini. Tak, wiem o tym. - Mark 
nagle 
uświadomił sobie, o co podejrzewał go Harry, i podziałało to na niego jak kojący 
powiew wiatru 
w ten upalny dzień. Uśmiechnął się szeroko: - Czy myśli pan, że mógłbym tu mieć 
Nathana?
Harry uniósł brew.
- A czy powinienem tak myśleć? - zapytał.
Mark odrzucił głowę do tyłu i zaniósł się głośnym śmiechem, autentycznie 
rozbawiony.
- Nie, jeśli wie pan cokolwiek o Nathanie i o mnie. Niech pan posłucha, panie…
- Thompkins - podpowiedział Harry.
- Thompkins. Tak, oczywiście. Nie popatrzyłem nawet na pańską plakietkę. Panie 
Thompkins, mój bratanek i ja nienawidzimy się nawzajem. Pozbyłem się go - 
poprosiłem, by go 
zamknięto w więzieniu - jedynie po to, by się go pozbyć. Ten dom to ostatnie 
miejsce, do którego 
Nathan by się udał. - To pokrzepiające, móc dla odmiany powiedzieć całą prawdę, 
pomyślał 
Mark. - I niech pan będzie spokojny - dodał - jeśli Nathan się tu pokaże, 
pożałuje, że to zrobił.
W trakcie rozmowy Harry stopniowo przysunął się do drzwi
- W takim razie nie ma pan nic przeciwko temu, że wejdę do środka, żeby się 
rozejrzeć, 
prawda?
- Właściwie to mam - powiedział chłodno Mark, któremu przeleciał przed oczami 
obraz 
rozbitego telewizora i całego tego bajzlu, który zostawił w domu: - Mam bardzo 
dużo przeciwko 
temu.
Harry wyglądał, jakby nikt przedtem mu tego nie powiedział.
- Ale dlaczego? - zapytał. - Powiedział pan, że nic pan nie ukrywa.
Mark studiował przez dłuższą chwilę twarz policjanta.
- Nieprawda, wszyscy mamy coś do ukrycia. Nawet pan, założę się. Powiedziałem, 
że 
nikogo nie ukrywam. I przysięgam przed Bogiem, że to jest najszczersza prawda.
- Więc dlaczego nie chce mnie pan wpuścić?
- Dlatego, że pan nie ma nakazu rewizji i ja nie muszę pana wpuszczać. - Ton 
Marka stał 
się nagle kategoryczny: - Spędziłem trochę czasu w więzieniu. Gdy siedziałem w 
pierdlu, w dzień 
i w nocy musiałem znosić to, że wy, gnojki grzebaliście w moim tyłku i wszędzie 
tam, gdzie wam 
się podobało. Teraz wróciłem do świata i musicie postępować zgodnie z 
przepisami.
Harry uśmiechnął się jak pokerzysta przyłapany na blefowaniu.
- Uczciwa odpowiedź, panie Bailey - powiedział, odwracając się w stronę ulicy. - 
Widzę, że 
jest pan człowiekiem, który zna swoje prawa obywatelskie. Dziękuję, że poświęcił 
mi pan swój 
czas.
Gdy wyszedł na ulicę, usłyszał jak otworzyły się frontowe drzwi domu.
- Panie Bailey! - zawołał, obracając się znowu.
Mark odwrócił się w otwartych drzwiach, opierając się o framugę.
- Tak?
- Powiedział pan, że auto spadło panu na rękę. Gdzie to się stało?
- Dokładnie na końcu ramienia. - Mark zniknął we wnętrzu domu i drzwi się za nim 
zamknęły.
Siedząc znowu samotnie w samochodzie, Harry rozpatrywał ostatnią, nonszalancką 
uwagę 
Marka w kontekście całej rozmowy. Wyglądał na diabelnie zdenerwowanego, dopóki 
nie zaczęli 
mówić o Nathanie. Dopiero wtedy stał się pewny siebie i gadatliwy. A gdy zeszli 
na temat jego 
zranienia, znów się zdenerwował.
Harry patrzył na dom i na bronco stojące na podjeździe. Musi boleć jak diabli, 
gdy pojazd 
tego rozmiaru spada ci na rękę.
Chwileczkę! Tu jest tylko jedno auto! Jeśli spadło z podnośnika, to kto 
poskładał je do 
kupy, żeby mógł nim pojechać do szpitala?
Nie było wątpliwości, Mark Bailey kręcił. I miało to coś wspólnego z jego 
zranieniem.
Harry ponownie sprawdził czas i poczuł ulgę, że ciągle pozostało mu jeszcze trzy 
i pół 
godziny zawodowej kariery. Pomyślał, że część tego czasu spędzi w szpitalu. Może 
któryś z 
lekarzy będzie wiedział coś użytecznego.
Michaels był pierwszym śledczym, który przybył do domu Nicholsonów, tuż za 
furgonetką 
z anteną satelitarną, należącą do lokalnej stacji telewizyjnej.
Nie do wiary, jak szybko rozprzestrzeniają się wieści - pomyślał. Sąsiedzi i 
przypadkowi 
gapie - głównie dzieci i ich matki - zaczęli się zbierać na ulicy w ciasne 
grupki, zwabieni na 
miejsce albo przez plotkę, albo przez obecność policyjnego ogrodzenia z taśmy, 
którego jedynym 
celem było - o ironio! - trzymać ludzi z daleka.
Zgodnie z tym, co mówił dyspozytor, początkowo policjanci wysłani zostali do 
tego domu 
po zgłoszeniu włamania, ale po przyjeździe na miejsce poprosili przez radio o 
przybycie jakiegoś 
starszego stopniem detektywa.
Gdy Warren zbliżał się do frontowych drzwi, rozpoznał człowieka, którego spotkał 
pierwszej nocy w ADN.
- Dzień dobry, oficerze Borsuch - powiedział. - Teraz pracuje pan w dzień?
Policjant pilnujący drzwi był dumny, że został rozpoznany.
- E, tam - odpowiedział z uśmiechem. - Robię na dwie zmiany. Potrzebuję forsy. 
Chciałbym kupić sobie łódź.
Warren poklepał go po ramieniu:
- Ach, łódź? Nie słyszał pan, że w życiu posiadacza łodzi są tylko dwa 
szczęśliwe dni?
- Jakież to?
- Dzień, w którym ją kupił, i dzień, w którym ją sprzedał.
Oficer Borsuch słyszał to powiedzonko setki razy, ale i tak się roześmiał, 
poczym odsunął 
się na bok, by przepuścić Michaelsa przez frontowe drzwi do ogromnego holu.
- Ale chata, co?
- Nie da się ukryć - zgodził się Warren. - A co sprawiło, że pomyślał pan, że 
mały Bailey tu 
był?
- No cóż, chciałbym móc panu powiedzieć, że to mój błyskotliwy talent 
detektywistyczny, 
poruczniku - powiedział dobrodusznie Borsuch, prowadząc Michaelsa wzdłuż 
głównego 
korytarza. - Ale tak naprawdę, to było to bardzo łatwe.
Otworzył drzwi do łazienki, by pokazać kupkę pokrwawionej odzieży, leżącej tam, 
gdzie 
rzucił ją Nathan.
Warren się roześmiał:
- Wygląda na to, że istnieją różne poziomy dedukcyjnego rozumowania, prawda? Czy 
coś 
stąd zabrał?
- Tak, proszę pana. Wziął trochę ubrań należących do jednego z dzieci 
Nicholsonów, 
wyjadł dużo żarcia i odjechał ich BMW.
Brwi Warrena uniosły się wysoko:
- BMW? Mały ma dobry gust. Nawet nie pomyślałem, że mógłby wyjechać z miasta. A 
jak 
pan myśli, w jaki sposób przedostał się przez blokady na drogach? - zastanawiał 
się głośno.
- Jest jeszcze to - powiedział Borsuch, podając mu kawałek liniowanej kartki z 
notesu. 
zapisanej dziecinnym pismem.
- Zostawił notatkę?! - zapytał z niedowierzaniem Warren. Przeczytanie jej zajęło 
mu 
najwyżej piętnaście sekund.
- Niech skonam! - powiedział, gdy skończył. - Jesteśmy pewni, że to nie jest 
fałszywy trop? 
Sprawdziliśmy fakty?
Borsuch przytaknął:
- Z tego, co wiemy, mówi prawdę. Najgrzeczniejszy włamywacz w historii.
Warren ponownie przeczytał kartkę i potrząsnął głową.
- Gdzie jest ta rodzina? - zapytał, podnosząc wzrok.
Borsuch wskazał przez otwarte drzwi na frontowy trawnik.
- Wygląda na to, że mają swoje piętnaście minut sławy.
Oczy Warrena podążyły za ręką Borsucha. Bezcelowe krążenie tłumu po chodniku 
zmieniło 
się w konferencję prasową. Od przybycia Warrena przyjechały jeszcze dwie 
furgonetki 
telewizyjne, a ich nadajniki wzniosły się wysoko w powietrze, gotowe do pracy. 
Czworo ludzi - 
dwoje dorosłych i dwoje dzieci - stało na trawie plecami do domu. Przed nimi 
stali dziennikarze, 
soczewki kamer błyskały w słońcu, a wysięgniki mikrofonów dyndały w powietrzu 
jak gałęzie 
wierzby.
- Z kształtu, jaki nabiera ta sprawa w mediach - powiedział Warren - wnioskuję, 
że 
Nicholsonowie powinni przywyknąć do pokazywania się w telewizji.
Wjechawszy radiowozem na stanowisko zarezerwowane dla policji, Harry Thompkins 
zauważył, że przyszpitalny parking był względnie pusty. Oznaczało to, że przy 
odrobinie 
szczęścia będzie mógł od razu z kimś porozmawiać.
Przeszedł na skróty przez ambulatorium, uśmiechając się grzecznie do siostry 
dyżurnej i 
wszedł na oddział nagłych przypadków. Miał rację. Tylko połowa łóżek była 
zajęta, głównie 
przez starszych ludzi, którzy na niewprawne oko Harrego potrzebowali bardziej 
geriatry niż 
natychmiastowej pomocy.
Zatrzymał się przy stoliku lekarza, przy którym bardzo młody stażysta wypełniał 
jakieś 
formularze.
- Przepraszam - przerwał mu Harry.
Młokos uniósł palec i dokończył zdanie, które pisał. Wreszcie podniósł wzrok.
- Czy mogę w czymś pomóc?
- Tak, może pan. Chciałbym porozmawiać z lekarzem, który wczoraj zajmował się 
pacjentem o nazwisku Mark Bailey.
- Czy ma jakieś kłopoty? - Zapał stażysty sprawił, że wyglądał jeszcze młodziej.
- Jeszcze nie wiem. Dlatego chciałem porozmawiać z doktorem.
Stażysta spojrzał w sufit przetrząsając pamięć. Można było wręcz zobaczyć, jak 
nad jego 
głową zapala się znana z kreskówek żarówka.
- Uraz ręki, tak?
Harry nie mógł powstrzymać uśmiechu na widok entuzjazmu młodzieńca.
- Tak, racja. Uraz ręki.
- To będzie doktor Baker.
- Tad Baker?
- Zna go pan?
Harry wzruszył ramionami:
- Każdy zna doktora Tada. My, gliniarze, zapewniamy wam kupę pracy. A poza tym 
kilka 
miesięcy temu był moim przeciwnikiem na turnieju tenisowym.
- I kto wygrał?
- Niech pan nawet nie pyta - odpowiedział Harry i odwrócił się od stolika.
Tad urzędował w odległym kącie. Zakładał szwy na głowie pacjenta.
- Dzień dobry, doktorze - powiedział Harry, podchodząc.
Tad uniósł wzrok znad roboty i uśmiechnął się.
- Proszę, proszę, czy to przypadkiem nie śmietanka okręgu Braddock? - Pacjent, 
kilkunastoletni chłopiec odziany w kąpielówki, próbował podnieść głowę, by coś 
zobaczyć, ale 
został delikatnie powstrzymany dłonią w chirurgicznej rękawiczce. - O rany, 
Harry, przykro mi, 
ale pączki już wyszły.
Harry machnął ręką.
- Cóż cię sprowadza do tego sanktuarium plastra? - zainteresował się Tad, 
wracając do 
pracy.
- Chcę ci zadać kilka pytań.
- Sprawa zawodowa?
- Tak.
- Dobrze, w takim razie pozwól mi skończyć tę koronkową robotę na naszym Tylerze 
i 
zaraz po tym będę do twojej dyspozycji.
- Nie masz nic przeciwko temu, że popatrzę? - zapytał Harry. W przeciwieństwie 
do wielu 
kolegów, którzy nie potrafili znieść szpitalnych scen, Harry był zafascynowany 
medycyną 
stosowaną. Może mnie tu zatrudnią, gdy Michaels wywali mnie z roboty dziś po 
południu - 
pomyślał.
- Nie mam tu nic do gadania - powiedział Tad. - To zależy wyłącznie od tego tu 
pacjenta. 
Tyler, masz coś przeciwko temu, żeby mój przyjaciel Harry popatrzył, jak składam 
cię z 
powrotem do kupy?
- Kto to jest? - spytał Tyler, już nie próbując podnosić wzroku.
- To policjant z wielkim pistoletem.
- Jeśli pozwolę mu patrzeć, to czy obieca dać mi ostrzeżenie zamiast mandatu?
- Harry? - roześmiał się Tad.
Harry też się śmiał.
- Gdzie mieszkasz, Tyler?
- W Fairfield.
- Jasne, nie ma sprawy - obiecał Harry. Fairfield znajdowało się w dużej 
odległości od 
obszaru, który patrolował.
- Dobra - powiedział Tyler. - Zaczynajmy zabawę.
Harry przysunął się na tyle blisko, by coś widzieć. Na samym środku potylicy 
chłopca 
wygolono dokładnie miejsce wielkości męskiej dłoni, odsłaniając skaleczenie o 
kształcie 
półksiężyca i długości około dziesięciu centymetrów. Na oko Harrego, rana była 
do połowy 
zszyta.
- Co się stało? - zapytał policjant.
Tad odpowiedział, zanim chłopiec zdążył otworzyć usta:
- Tyler wykonuje skoki do tyłu z trampoliny zaledwie odrobinkę lepiej, niż ty 
grasz w 
tenisa.
Dziesięć minut i tyleż szwów później Tad skończył robotę. Zalecił pacjentowi, by 
w razie 
bólu brał tylenol, zażył wszystkie przepisane mu antybiotyki i trzymał się z 
dala od wody przez 
co najmniej dwa tygodnie, aby rana się zagoiła. Zrobiwszy to, przeszedł wraz z 
Harrym do 
pustego pokoju zabiegowego, gdzie mogli być sami.
- No i o co chodzi?
- Zajmowałeś się wczoraj pacjentem o nazwisku Mark Bailey? - zapytał Harry. - 
Miał 
złamaną rękę.
- Tak, z całą pewnością miał - potwierdził Tad, z wyraźnym zakłopotaniem. - 
Harry, wiesz 
przecież, że nie mogę rozmawiać o szczegółach choroby moich pacjentów.
- Potrzebuję tylko pomocy, to wszystko - odrzekł Harry pośpiesznie. - Czy 
powiedział ci, że 
został zraniony gdy auto ześlizgnęło się z podnośnika?
Takiego dylematu, Tad starał się zawszeuniknąć. Bailey był szumowiną i wszyscy o 
tym 
wiedzieli. Powinien zostać w szpitalu na jeszcze jedną noc, ale zdecydował się 
wypisać na własne 
żądanie, wbrew zaleceniom lekarza. Postępował jak ktoś, kto ma coś do ukrycia. 
No i posiadał 
obrażenia kogoś, kto ma kumpli z piekła rodem.
Ale smutną prawdą był też fakt, że to Harry, a nie Tad, miał wyłapać złych 
facetów i 
wrzucić ich do więzienia. Sumienie sumieniem, ale doktor nie zamierzał ryzykować 
wszystkiego 
tylko po to, by pomóc przyjacielowi.
- Przykro mi Harry, ale nie mogę ci pomóc. Wszystkie rozmowy z pacjentami są 
tajemnicą.
- Wiem, wiem - powiedział Harry. W jego głosie słychać było nutę desperacji. - 
Ale pomóż 
mi w tej sprawie. Od tego może zależeć moja dalsza kariera. Chcę ci tylko 
przedstawić kilka 
swoich opinii. Jeśli się z nimi zgodzisz, nic nie mów. A jeśli się nie zgodzisz, 
możesz zakasłać. 
Gdy skończymy, obaj będziemy mogli zeznać pod przysięgą, że nigdy nie udzieliłeś 
mi żadnej 
informacji. Zgoda?
Tad znał Harrego od dawna czasu, tysiąc razy widział do wchodzącego i 
wychodzącego z 
oddziału nagłych wypadków, eskortującego zarówno ofiary, jak i złoczyńców. 
Wydawał się 
uczciwym, ciężko pracującym, postępującym etycznie facetem. Jednakże to, co 
proponował - 
poza tym, że było trochę dziecinne - przeciągało strunę uczciwości niemal do 
pęknięcia.
Z drugiej zaś strony plan Harry’ego usuwał z tego równania element ryzyka, no 
nie? Jeśli 
będzie mógł uczciwie zaprzeczyć, że kiedykolwiek ujawnił informacje, to sprawa o 
naruszenie 
etyki lekarskiej nigdy nie może mu być wytoczona. A poza tym - czy bardziej 
etyczne było 
pozwolić takiej szumowinie chodzić po ulicach tylko dlatego, że chronił swój 
własny tyłek? 
Bardzo ostrożnie udzielił Harremu odpowiedzi:
- Nigdy nie mógłbym się na to zgodzić - rzekł, ale jego oczy mówiły coś 
całkowicie 
przeciwnego.
W ciągu pięciu sekund twarz Harrego wyrażała kolejno zniechęcenie, niepewność i 
wreszcie zrozumienie.
- Pewnie, że nie - powiedział. Przerwał na chwilę, by pozbierać myśli. - Myślę, 
że Mark 
Bailey kłamie na temat przyczyny wypadku.
Tad nic nie powiedział.
- Myślę, że boi się, że odkryjemy, co mu się naprawdę stało w rękę.
Brak odpowiedzi.
- Myślę, że złamał sobie rękę, gdy popełniał przestępstwo, i boi się, że gdy 
odkryjemy 
prawdę, dowiemy się również o przestępstwie.
Nagle Tad dostał nagłego ataku kaszlu.
Harry był oszołomiony. Cała jego teoria opierała się na założeniu, że Mark w 
jakiś sposób 
złamał sobie palce, pomagając uciec Nathanowi. Może Harry źle to sformułował. 
Spróbował 
jeszcze raz.
- Myślę, że Mark Bailey został zraniony, gdy pomagał uciec komuś z więzienia.
Bailey. A więc to o to chodziło Harry’emu - pomyślał Tad. Słyszał o małym 
Nathanie 
Baileyu w wiadomościach poprzedniego wieczoru, no i współpracownicy rozmawiali o 
tym przez 
cały ranek, ale Tad jakoś nigdy nie połączył tych nazwisk razem. Tak czy 
inaczej, nie mógł 
połączyć ran starszego Baileya z jakąkolwiek nielegalną akcją prowadzoną przez 
niego; łączyły 
się raczej z akcją przeprowadzoną przeciw niemu. Ponownie zakaszlał.
Harry wyglądał teraz na całkowicie skołowanego, ale Tad zamierzał pozwolić mu 
rozgryźć 
to samotnie:
- Mam kolejkę pacjentów w poczekalni, Harry - powiedział przepraszająco, 
otwierając 
drzwi pokoju zabiegowego. - Twoje teorie są interesujące. Czuj się w każdej 
chwili 
upoważniony, by się nimi ze mną dzielić.
Mówiąc to, powrócił do swych zajęć, pozostawiając Harry’ego sam na sam z 
wątpliwościami.
Rozdział 21
Dom przy Little Rocky Trail 4120 nie był nawet w połowie tak duży jak pałac 
Nicholsonów, ale mimo to dostarczył Nathanowi jego pierwszych wrażeń na wodnym 
łóżku, a 
spiżarka w pełni zrekompensowała mu brak gigantycznego telewizora i 
supermiękkich wykładzin 
na podłogach. Obudziwszy się około wpół do jedenastej i pozwoliwszy sobie na 
kolejny długi, 
gorący prysznic, spędził resztę poranka w salonie na dole, wyciągnięty boso na 
kanapie, oglądając 
kreskówki i dogadzając sobie chipsami i imbirowym piwem.
Dobre kreskówki skończyły się o dwunastej i do wyboru pozostały jedynie programy 
dyskusyjne, nudne seriale i przyprawiające go o ból żołądka bzdety w stylu 
smurfów. Wyłączył 
telewizor. Po kilku minutach był już znudzony. Doszedł do wniosku, że ktokolwiek 
mieszkał w 
tym domu, nie miał dzieci, ponieważ nigdzie nie widział nic, co choć 
przypominałoby zabawkę. 
Zdecydował się na wyprawę poszukiwawczą.
Pomyślał, że co lepsze rzeczy ludzie trzymają w szafach i od nich zaczął, 
wracając na górę 
do głównej sypialni. Pierwszą czynnością było zdjęcie z łóżka i upranie 
pościeli. Bardzo mu to 
pomagało w uspokojeniu wyrzutów sumienia w sprawie tych włamań. Jedna rzecz, 
którą 4120 
górowało nad domem Nicholsonów, była pralnia na pierwszym piętrze. Zebrał całą 
pościel, 
wyniósł ją na korytarz i rzucił na podłogę przed drzwiami pralni. Upierze ją za 
chwilę, najpierw 
trochę się rozejrzy.
Największa sypialnia była urządzona w nie pasującej do siebie mieszaninie 
lekkiej sosny i 
ciężkiego dębu. Wszystko było nieskazitelnie czyste; najwyraźniej właściciele 
dbali o rzeczy. 
Poza łóżkiem znajdowały się tam jeszcze dwa większe meble. Podwójna serwantka 
wypełniona 
była po brzegi damskimi rzeczami, bielizna po lewej, a swetry i bluzki po prawej 
stronie. Nathan 
zdał sobie sprawę z dziwnego mrowienia w lędźwiach, gdy wziął do ręki 
biustonosz, więc szybko 
wepchnął tę część garderoby z powrotem do szuflady i zamknął ją dokładnie.
Po przeciwnej stronie pokoju, naprzeciwko dębowego kompletu stała wysoka komoda. 
W 
niższych szufladach mieściła się męska odzież: skarpetki i bielizna w dwóch 
najniższych i 
trykotowe koszulki w wyższej. Na metce przy jednej z koszulek napisane było 
ROZMIAR 44. W 
tym domu nie będzie żadnego uzupełniania garderoby.
By zajrzeć do górnych szuflad - przysunął sobie do komody krzesło. Przedostatnia 
szuflada 
kryła wyjściowe koszule, krawaty i odpowiednio dobraną biżuterię - spinki do 
mankietów, szpilki 
do krawatów i tego typu rzeczy. W ostatnim rzędzie były dwie małe szuflady, obok 
siebie. 
Znalazł w nich najgustowniejsze zabawki. Lewa zawierała pudełko amunicji. Prawa 
- sam 
rewolwer. Był duży, czarny z granatowym odcieniem i ciężki jak cegła. Nathan 
widywał te rzeczy 
w telewizji i w kinie setki razy, ale nigdy przedtem nie miał nic takiego w 
ręku. To była jeszcze 
jedna z tych rzeczy, które miał poznać razem z ojcem, gdy będzie starszy.
Zobaczył czubki czterech pocisków wyglądających z gniazd bębenka. Istniał jakiś 
sposób, 
by spowodować, żeby bębenek z amunicją wypadł z boku rewolweru, i Nathan był 
zdecydowany 
dojść, jak to się robi. Może trzeba odciągnąć do tyłu kurek? Odciągnął go do 
pierwszego 
kliknięcia i nic się nie stało. Odciągnięcie do następnego kliknięcia wymagało 
znacznego 
wysiłku, ale za to zaczął się obracać bębenek. Piąta i szósta kula pokazały 
swoje nosy. Trochę go 
to zdenerwowało i powoli opuścił kurek z powrotem.
Do diabła z tym - pomyślał. W takim stanie również nadawał się do zabawy, byle 
nie 
naciskać na spust. Przez następne dwadzieścia minut przeszukiwał pokoje w 
sposób, jaki 
podpatrzył w „Policjantach z Miami” - z bronią trzymaną oburącz w wyciągniętych 
do przodu 
rękach. Gdy odgrywał chowanie rewolweru do kabury, wepchnął go po osłonę spustu 
za pasek z 
tyłu spodenek - tak, jak robił to Mel Gibson w „ Śmiercionośnej broni”.
Gdy piętro było już oczyszczone z czarnych charakterów, których musiał 
wystrzelać co 
najmniej pół tuzina, samemu dostając przy tym dwie kule - po jednej w każde 
ramię - zatrzymał 
się na chwilę wystarczająco długą, by włożyć pościel do pralki, po czym 
przeniósł swoją bitwę na 
parter.
Telefon zauważył gdy znowu zaczynał się nudzić. ciekawe o czym dzisiaj rozmawia 
„Kurwa”. Tylko przez chwilę się wahał, po czym podniósł słuchawkę i wybrał 
numer. Tym 
razem musiał skrócić swoje spacery do minimum, ponieważ ograniczał go prawdziwy 
kabel 
telefoniczny. Tak jak wczoraj, musiał wiele razy próbować zanim się dodzwonił, 
ale gdy mu się 
to wreszcie udało - dostał się od razu na czoło stawki.
Denise rozmawiała z Quinn z Milwaukee o obawach słuchaczki dotyczących 
bezpieczeństwa Nathana, gdy dostała wiadomość, że prawdziwa gwiazda dzisiejszego 
programu 
jest na linii czternastej.
- Hej, Quinn - przerwała.
- Co?
- Mam dla ciebie niespodziankę na innej linii. - Dźgnęła palcem w przycisk. - 
Nathanie 
Bailey, jesteś tam?
- Tak, madame - odpowiedział. Tym razem jego głos wolny był od brzemienia, które 
dźwigał poprzedniego dnia.
- Postaraj się nie mówić do mnie „madame”, dobrze Nathanie? - powiedziała 
Denise. - No 
wiesz, muszę dbać o reputację.
Zachichotał:
- Tak, ma… Dobrze.
- Powiedz „cześć” do Quinn, Nathanie. Ona jest z Milwaukee i myśli, że jesteś 
całkiem w 
porządku.
- Cześć - powiedział.
- Cześć, Nathan - Quinn niemal krzyczała. - Chciałam ci tylko powiedzieć, że ci 
wierzę, i 
mam nadzieję, że to wszystko dobrze się dla ciebie skończy. Jeśli kiedykolwiek 
będę miała 
małego chłopca, mam nadzieję, że będzie taki grzeczny, jak ty.
- Dzięki - powiedział trochę nieśmiało. Nie był pewny, czy wie, o czym ona mówi, 
był za to 
pewny, że nie podoba mu się to gadanie o „małym chłopcu”, ale to, co 
powiedziała, było miłe.
- Słuchaj, Quinn - rzekła Denise - co powiesz, jeśli teraz się z tobą rozłączę i 
pogadam 
przez chwilę z Nathanem?
- Oczywiście - zgodziła się Quinn. - Prowadzisz wspaniały program, „Kurwo”. Tak 
trzymać. A ty, Nathanie, bądź ostrożny.
- Tak, proszę pani - odpowiedział. - Będę się starał.
- Czy słuchałeś dzisiaj audycji? - zapytała Denise. - Jesteś dziś bardzo sławny.
- Nie, przykro mi, ale nie słuchałem - odpowiedział przepraszającym tonem. - 
Spałem.
- No cóż, nie dziwię się - roześmiała się Denise. - Myślę, że robienie prania 
jest męczące 
dla chłopców, no nie?
Wnętrzności Nathana zamieniły się w lód.
- Co? - stracił oddech. Jego głos był twardy jak kamień. Skąd ona wiedziała? Jak 
mogła…
- To konferencji prasowej też nie widziałeś?
Konferencji prasowej? O czym ona, do diabła, mówi? Jego umysł starał się w 
pośpiechu 
poskładać wszystkie kawałki, ale ich brakowało. Nic nie odpowiedział.
- A więc nie wiesz! - stwierdziła Denise, wyraźnie ucieszona, że pierwsza 
przekaże mu 
nowiny i to na antenie. Cóż to za wspaniałe radio!
- Twoi gospodarze z wczorajszej nocy, Nicholsonowie, wrócili dziś rano do domu i 
stwierdzili brak kilku rzeczy. Na przykład samochodu. Znaleźli również twój 
list.
Serce Nathana zaczęło walić jak oszalałe. Ręce mu się trzęsły. To nie zmierzało 
w dobrym 
kierunku. Absolutnie nie tak to zaplanował. Nie przypuszczał, że tak szybko 
wrócą do domu. I 
jeśli mają list, to czemu wszyscy o tym wiedzą? Przecież specjalnie ich prosił…
- CNN przykleiło ci dziś rano etykietkę ulubionego włamywacza na świecie - 
wyjaśniła 
Denise. - Trudno mieć złe zdanie o dziecku, które robi pranie.
Nathan ciągle nie wiedział, co w tym takiego śmiesznego. Wspaniale, że ludzie 
mówili o 
nim miłe rzeczy, ale jakie to miało znaczenie? Tak naprawdę, oznaczało to, że 
policja ciągle była 
zaledwie o kilka godzin za nim. Ile czasu mogło upłynąć, nim znajdą beemkę, 
zwłaszcza jeśli jej 
szukają? Pocieszał się tym, że ludzie nie chodzą do kościołów w środku tygodnia, 
a auto nie było 
widoczne z szosy.
Wszystko będzie w porządku - pomyślał uspokajając się. Potrzebuję tylko jeszcze 
kilku 
godzin.
Tysiąc pytań naraz wykluło się w jego umyśle. Musiał szybko nadrobić straty i 
dowiedzieć 
się tego, co wszyscy dawno już wiedzieli. Zaczął więc zadawać pytania.
Lyle Pointer oglądał konferencję prasową na żywo w swoim salonie, pomału i 
metodycznie 
składając dopiero co wyczyszczone .357 Magnum. Nicholsonowie wyglądali, jakby 
wyszli z 
„Małego Domku na Cholernej Prerii”. Steve sprawiał wrażenie gwiazdy piłkarskiej 
ze średniej 
szkoły, przypuszczalnie napastnik albo wymiatacz. Kendra była bez wątpienia 
głupiutką 
wodzirejką, choć Pointer mógł się założyć, że od czasu, ślubu przytyła o dobre 
piętnaście 
kilogramów.
Dzieci były - jak wszystkie inne dzieci - nijakie. Oboje mieli ciemne włosy i 
ciemne oczy. 
Jamie, starszy, miał może trzynaście lat i był wyraźnie przejęty występem w 
telewizji. Podobnie 
jak matka mógł sobie pozwolić na zrzucenie paru kilo. Jego siostra, Amy, miała 
według oceny 
Pointera około dziewięciu lat i była zbyt wstydliwa, by powiedzieć cokolwiek do 
reporterów.
Biorąc pod uwagę robotę, która musiał wykonana, Pointer wcale nie był zadowolony 
z 
uwagi, jaką media poświęcały małemu Bailey’owi i jego perypetiom. Im bardziej 
ludzie się tym 
interesowali, tym trudniej było sprzątnąć chłopaka i zwiać. Ale wykonywał już 
przedtem trudne 
zamachy i w ciągu dnia lub dwóch ta sprawa będzie załatwiona, a pan Slater się 
od niego 
odczepi. A reporterzy - niech Bóg ma ich w swojej opiece - będą mieli mnóstwo do 
przekazania.
Już sam fakt, że CNN zdecydowała się na żywo transmitować wywiady z 
Nicholsonami, 
wyraźnie świadczył, że to całe szaleństwo wymykało się z pod kontroli. Pytania 
wywrzaskiwane 
były wszystkie naraz i każdy członek rodziny próbował dawać mętne, chaotyczne 
odpowiedzi, 
składające się głównie z niekompletnych zdań. Zwłaszcza Jamie był zdecydowany 
wtrącić swoje 
trzy grosze przy każdej nadarzającej się sposobności i niemal promieniował dumą, 
że 
najpopularniejszy przestępca dnia w Ameryce zdecydował się ubrać w jego odzież.
Tak, powiedzieli, Nathan włamał się do nich przez oszklone drzwi z tyłu domu. Z 
wyjątkiem ubrania i samochodu nic więcej chyba nie zginęło, choć skonsumował 
również trzy 
mrożone pizze. Z tego, co zauważyli, Nathan spał w głównej sypialni i brał 
prysznic w głównej 
łazience i - wierzcie, lub nie - uprał całą pościel i ręczniki, oraz posłał 
łóżko, nim odjechał.
Gdy Jamie opisał kupkę zakrwawionej odzieży, znalezionej w łazience na parterze, 
nastąpiła nawałnica podnieconych pytań, które tylko potwierdziły, że właściwie 
rodzina nie miała 
do przekazania żadnych istotnych szczegółów.
Wtedy Kendra przeczytała notatkę:
Kochani Panie i Pani Nicholson oraz Dzieci.
Mam nadzieję, że dobrze odczytałem wasze nazwisko. Było napisane na tygodniku 
„Time”. 
Przepraszam, że włamałem się do waszego domu. Próbowałem być ostrożny, ale 
stłukłem szybę w 
tylnych drzwiach. Posprzątałem rozbite szkło i jeśli tylko będę miał możliwość, 
chętnie za nią 
zapłacę.
Macie naprawdę fajny dom. Macie najlepsze telewizory, jakie kiedykolwiek 
widziałem. 
Proszę, powiedzcie swojemu chłopcu, że musiałem wziąć trochę jego ubrań. Proszę, 
powiedzcie 
mu: dziękuję i przepraszam. Znalazłem trochę brudnej bielizny i uprałem ją razem 
z pościelą, w 
której spałem ostatniej nocy. Nie użyłem żadnego wybielacza, bo nie jestem w tym 
zbyt dobry a 
niektórzy ludzie tego nie lubią.
Musiałem też zabrać wasze drugie auto. Prowadziłem już przedtem i obiecuję, że 
będę 
bardzo, bardzo ostrożny. Więc nie martwcie się. Znajdę jakiś sposób, by 
powiadomić was, gdzie 
ono jest, gdy skończę.
Przypuszczalnie wiecie już, że mam bardzo duże problemy z policją. Zrobiłem 
trochę złych 
rzeczy, ale to nie jest tak, jak oni myślą, naprawdę. Jeśli możecie, proszę, nie 
wzywajcie ich przez 
dzień czy dwa, albo może nawet przez tydzień po tym, jak to znajdziecie. 
Naprawdę będę uważał 
na wasze rzeczy.
Wasz przyjaciel,
Nathan Bailey
P.S., przepraszam za okropny bałagan w łazience.
Gdy tylko Kendra uniosła głowę znad notatki, dając sygnał, że skończyła czytać, 
tłum 
dziennikarzy eksplodował nowymi pytaniami. Odpowiedziała na nie najlepiej, jak 
tylko potrafiła 
przy nieustannej pomocy Jamiego. Notatkę zostawiono na kuchennym stole. Napisana 
została 
długopisem na czystej kartce z notatnika. Nie, papier, który trzymała w ręce, 
nie był oryginałem i 
nie wiedziała, czy prasa mogła dostać kopię - musieliby porozmawiać z policją. 
Trwało to i 
trwało - proste odpowiedzi na głupie pytania - dopóki nie uciszyło jej 
pojedyncze pytanie, zadane 
przez przedstawicielkę lokalnej gazety:
- W tej notatce Nathan prosił was, żebyście przez kilka dni nie dzwonili na 
policję, a jednak 
wy wezwaliście ich od razu. Jak się pani z tym czuje czuje?
Kendra zaczerwieniła się i popatrzyła na Steva, szukając pomocy, ale był on 
bardzo zajęty 
szczegółowym studiowaniem swoich paznokci. Nawet Jamie ucichł.
Pointer roześmiał się głośno:
- Ha! Zatkało cię, dziwko, co?
Ciągle jeszcze się uśmiechając przeniósł wzrok na swoją robotę i załadowawszy do 
bębenka sześć kul typu Hydra-shock Magnum, wcisnął go na miejsce.
Wiedział, że już niedługo nadarzy się okazja. Teraz był już na nią przygotowany.
Michaels pośpiesznie opuścił dom Nicholsonów, chcąc zdążyć do komendy, by 
przekazać 
patrolowemu Thompkinsowi najlepsze życzenia od naczelnika okręgu. To, czy 
Thompkins miał 
jakąś przyszłość w policji, zależało w dużej mierze od tego, jak przyjmie 
kopaniaka w tyłek. 
Jeżeli się rozpłacze, będzie skończony.
Gdy Warren wyjeżdżał z posesji, reporterzy otoczyli auto, wykrzykując pytania. 
Udawał, że 
ich nie słyszy. Próbowali go powstrzymać napierając na samochód - taktyka, 
której często 
używali, zakładając, że ofiara zatrzyma się, nie ryzykując potrącenia kogoś. 
Najwyraźniej nie 
znali Warrena. Przy tych wynikach śledztwa cieszyłby się z możliwości 
rozjechania reportera, ale 
nie było tokonieczne. Po prostu toczył się w ślimaczym tempie, aż wreszcie 
zdecydowali się 
ustąpć z drogi.
Wyjechawszy na szosę, Warren dostroił radio do „News Talk 990”, żeby posłuchać 
„Kurwy”. Zastanawiał się, czy Nathan będzie na tyle bezczelny, żeby zadzwonić 
drugi raz. Gdy 
tylko cyfrowy wskaźnik zatrzymał się na 990 - usłyszał głos chłopca. Zauważył z 
dziwną 
przyjemnością, że dzień wolności doskonale wpłynął na nastrój Nathana. Chłopiec 
wesoło 
opowiadał historię o tym, jak poprzedniej nocy ominął punkt kontrolny na drodze, 
ale uważał, 
żeby nie zdradzić jego lokalizacji. Sprytne dziecko - pomyślał Warren - ale 
jeśli dalej będziesz 
mówił, w końcu powiesz mi coś, co będę mógł wykorzystać.
A kiedy ten moment wreszcie nadejdzie, przyznał Warren, będzie się bardzo 
zmuszać, by 
wykorzystać tę informację. Pośród targających nim uczuć, które wyodrębnił i 
zanalizował 
wczorajszej nocy na werandzie, było jedno, którego jeszcze nie mógł w rozsądny 
sposób 
wyjaśnić. Otóż głęboko w sercu miał nadzieję, że Nathanowi uda się uciec. 
Wszelkie 
wątpliwości, zostały rozwiane przez konwersacją z Acesem. Ta rozmowa w pustej 
klasie ADN 
wyryła w umyśle Warrena dwie niezaprzeczalne prawdy: pierwsza - system 
resocjalizacji 
nieletnich nie reformował przestępców, on ich kreował. I druga - Nathan nie 
stanowił zagrożenia 
dla społeczeństwa.
Niewątpliwie zabił człowieka - sam to powiedział. Ale nie był mordercą.
- Jeśli uda ci się uciec, co zamierzasz zrobić? - zapytała Nadine z 
Pleasantville w New 
Jersey.
Rozważając pytanie Nathan kciukiem, wydłubał brud spod paznokcia wielkiego palca 
u 
nogi.
- Nie wiem - odpowiedział po dłuższej chwili, tak szczerze, jak tylko potrafił. 
- Myślę, że 
zacznę wszystko do nowa.
- Ale jak to zrobisz? - naciskała Nadine. - Jesteś teraz sławny. Każdy wie, jak 
wyglądasz. 
Każdy będzie cię szukał.
To był bardzo dobry punkt, pomyślał Nathan, ale jeszcze jeden z tych, nad 
którymi nie 
może się zbyt długo zastanawiać.
- Jeśli jestem taki sławny i jeśli ludzie zechcą mi pomóc, może po prostu 
popatrzą przez 
chwilę w drugą stronę.
I nie będą kłapać dziobami, jak Nicholsonowie - pomyślał.
- Dziękuję ci, Nadine - powiedziała „Kurwa”. - Halo California, Frank z 
Coronado, jesteś 
na antenie z „Kurwą” i „Brzdącem Nathanem”.
- Cześć, „Kurwo”, cześć, Nathanie - powiedział Frank. - Świetny program.
- Dziękuję - odrzekła Denise.
- Nathanie, wczoraj powiedziałeś nam, że twoja mama umarła, gdy byłeś jeszcze 
malutki, i 
wychowywał cię tata, ale o nim nie chciałeś mówić. Co się z nim stało?
Nathan głęboko nabrał powietrza, nim odpowiedział. Wczoraj było znacznie 
trudniej 
myśleć o tych rzeczach. Dziś był spokojny i opanowany i mógł o tym mówić nie 
płacząc.
- Zginął w katastrofie samochodowej, gdy miałem dziesięć lat - odpowiedział 
wyraźnie.
- Co się stało?
- Ma pan na myśli katastrofę?
- Jasne. Walnął w drzewo, w inne auto czy co?
- Frank, wstyd mi za ciebie - zganiła go Denise. - Nie sądzisz, że to dziecko ma 
dość na 
głowie bez wywlekania złych wspomnień? - Powiedziała to, bo uważała, że należało 
to 
powiedzieć, ale w głębi duszy miała nadzieję, że chłopiec odpowie.
- W porządku - powiedział Nathan, spełniając życzenie Denise. - Nie mam nic 
przeciw 
temu. Przynajmniej dzisiaj. Przejeżdżał przez przejazd kolejowy. Nie taki ze 
szlabanami, 
światłami i innymi urządzeniami, ale taki nie oznakowany. I uderzył w niego 
pociąg. Lekarz 
powiedział mi, że zginął od razu.
- A jak się o tym dowiedziałeś? - upierał się Frank. - Policja zapukała do 
twoich drzwi czy 
jak?
Te pytania wzbudziły nerwowość Denise. Jej dłoń wisiała nad przyciskiem 
rozłączającym 
linię, na wypadek, gdyby musiała pospiesznie pozbyć się Franka.
- Nie - wyjaśnił Nathan, - nocowałem wtedy w domu mojego najlepszego 
przyjaciela, 
Jacoba Protsky’ego. Byli naszymi sąsiadami. Myślę, że policja powiedziała im, a 
wtedy tata 
Jacoba powiedział mnie. To było bardzo smutne.
Jak wiele innych obrazów, które pojawiały się na ekranie jego pamięci, ten 
również był 
bardzo żywy. Czekali tego ranka, aż się obudzi, by przekazać mu wiadomość, i 
pamiętał, jak pan 
Protsky płakał bardziej niż on. Pamiętał, że został u Protskich na czas 
pogrzebu, aż wujek Mark 
wytrzeźwiał na tyle, by przyjechać i zabrać go do swojej meliny.
Masz zadzwonić, jeśli będziesz czegoś potrzebował - Nathan pamiętał, jak pani 
Protsky to 
mówiła, ściskając go, a wielkie łzy chwiały się na jej rzęsach.
Potem wspomnienia stały się gorzkie. Gdy zadzwonił do niej po pierwszym laniu 
pasem, 
błagając, by go wzięła z powrotem - a krew ściekała mu po nogach pod dżinsami - 
jej głos stał się 
zimny i bezbarwny i kazała mu przestać do nich dzwonić. Masz teraz nowe życie, 
Nathanie - 
powiedziała. My już dłużej nie możemy być jego częścią.
- Wczoraj dawałeś do zrozumienia, że byłeś maltretowany…
- Nie chcę już więcej o tym mówić - powiedział rzeczowo Nathan.
- Dobrze - rzekła Denise, wciskając guzik kasujący rozmowę. - Ja też nie chcę. 
Niektórzy 
ludzie po prostu nie wiedzą, kiedy przestać. Myślę, że Frank był jednym z tych 
ludzi.
- Mój tatuś był najlepszym człowiekiem na świecie - ogłosił Nathan.
- Jestem pewna, że tak było, skarbie - powiedziała uspokajająco Denise. - A 
jestem pewna 
dlatego, bo myślę, że wychował bardzo miłego syna.
- Dzięki - odpowiedział Nathan ciepło - ale jest dużo ludzi, którzy wcale nie 
myślą o mnie 
dobrze.
- A co oni wiedzą?
Nathan uśmiechnął się i przeciągnął.
- Um, madame? Chciałem powiedzieć: „K-kurwo”? - wydukał.
Denise głośno się roześmiała, słysząc jego zmieszanie przy wymawianiu jej 
przezwiska.
- Coś ci powiem, Nathanie - rzekła. - Ponieważ bardzo się ostatnio 
zaprzyjaźniliśmy i chcę 
zrobić wszystko, żebyś się dobrze czuł, zamierzam pozwolić ci mówić do mnie 
Denise, dobrze?
Nathan głośno odetchnął z ulgą:
- Dobrze. Dziękuję.
- Nie ma za co. Ale ostrzegam innych moich słuchaczy. Jeśli nie jesteście 
uciekinierami z 
takim słodkim głosem jak Nathan, nawet nie próbujcie nazywać mnie moim 
prawdziwym 
imieniem. A teraz, skarbie, co mogę dla ciebie zrobić?
- Jeśli zadam ci pytanie, to czy obiecasz dać mi szczerą odpowiedź?
Denise szybko zerknęła na Enrique, ale on tylko wzruszył ramionami, jak zwykle.
- Oczywiście - odpowiedziała.
- Nawet, jeśli będziesz myślała, że twoja szczera odpowiedź może sprawić mi 
przykrość?
- Dobrze.
Nathan wziął kolejny głęboki oddech. Odpowiedź na pytanie, które zamierzał 
zadać, była 
dla niego ważna, choć nie wiedział dlaczego. Nie miał nawet pewności, że chce ją 
usłyszeć. 
Odsuwając na bok wątpliwości, zapytał:
- Wiem, że gdybym był jakimś zwykłym dzieckiem, nigdy byś mnie nie dała na 
antenę. Ale 
gdyby udało mi się jakoś do ciebie dodzwonić, to czy ciągle byś mnie lubiła, 
mimo że nie 
wpłynąłbym dodatnio na notowania twojego programu?
Denise myślała przez chwilę nad odpowiedzią, a następnie przeszła do reklam, by 
móc 
pomyśleć jeszcze trochę. Gdy wrócili na antenę, wciąż jeszcze nie była gotowa, 
ale winna mu 
była odpowiedź.
- Nathanie, nie mogę zaprzeczyć, że twoje telefony dobrze wpływają na mój 
program. Na 
przykład wiem, że gdyby nie twój telefon, nigdy nie zostałabym zaproszona do 
„Dzień dobry, 
Ameryko”. Sam pamiętasz, że na początku naszej wczorajszej rozmowy nie wierzyłam 
w ani 
jedno twoje słowo. Ale muszę ci powiedzieć, że jest w twoim głosie i w 
osobowości coś, 
zachwycającego, a twoja sytuacja prawdziwie chwyta za serce. Chcę ci pomóc, jako 
matka, 
podobnie jak większość naszych słuchaczy przyszłaby ci z pomocą w każdy możliwy 
sposób. A 
więc: tak, Nathanie, myślę, że mogę uczciwie powiedzieć, że polubiłabym cię, 
nawet gdybyś 
spowodował spadek naszej popularności. I gdybyś znał mnie lepiej, wiedziałbyś, 
że to jest już 
bardzo duże lubienie.
Jej odpowiedź wywołała na twarzy Nathana uśmiech; zalała go fala ciepła, którego 
nie czuł 
od bardzo dawna. Dwa lata minęły od czasu, gdy ktoś był dla niego miły, poklepał 
go po plecach 
czy przytulił. Przez pierwsze dziesięć latżycia nie musiał się martwić o to, czy 
jest twardy lub 
odważny, a myśl o walce o rzeczy niezbędne do życia - o żywność i odpoczynek, a 
nawet o 
miejsce, w którym mógłby posiedzieć nie napastowany przez nikogo - nawet przez 
ułamek 
sekundy nigdy nie zagościła w jego umyśle. Od chwili, kiedy pociąg pozbawił go 
wszystkiego, co 
dobre i serdeczne, życie Nathana stało się bezustanną walką, najpierw z wujem 
Markiem, potem 
z tymi z ADN, a teraz z setkami glin. Nagroda była zawsze taka sama - jego 
życie. Tęsknił za 
czasami, w których jego największym zmartwieniem było, czy zostanie wybrany do 
drużyny 
piłkarskiej albo czy dostanie szóstkę z klasówki.
Nie chciał uwierzyć, że te czasy odeszły na zawsze. Jeśli będzie ciężko 
pracował, mówił 
prawdę i miał szczęście, to będzie mu dana jeszcze jedna szansa. Fakt, że ktoś 
tak twardy jak 
Denise mówi mu coś podbudował jego wiarę w siebie, ale - co ważniejsze - 
przywrócił mu wiarę 
w innych ludzi. Nie wszyscy byli policjantami, prawnikami, sędziami czy 
strażnikami. Ciągle 
jeszcze byli gdzieś ludzie, którzy chcieli go wysłuchać. Nie każdy zarabiał na 
życie, nazywając 
cię kłamcą, albo waleniem młotkiem przywołując cię do porządku, gdy próbowałeś 
powiedzieć 
prawdę. I jeśli „Kurwa” mogła uwierzyć mu i myśleć o nim dobrze, to może inni 
ludzie również 
mogli to zrobić. Nawet jeśli go złapią, to może przynajmniej teraz posłuchają 
tego, co miał do 
powiedzenia.
- Jesteś tam jeszcze? - spytała Denise.
- Co? Och tak, przepraszam. - Nathan znów przerwał, zbierając siły do 
wprowadzenia w 
życie planu, który wyklarował się w jego głowie zaledwie przed momentem. - 
Właśnie o czymś 
pomyślałem. Czy sądzisz, że to będzie w porządku, jeśli poproszę ludzi, którzy 
nas słuchają, żeby 
powiedzieli swoim przyjaciołom, że ja naprawdę nie jestem takim całkiem złym 
dzieckiem? I że 
mogę potrzebować pomocy? Może ludzie od wiadomości mogliby przestać ciągle 
pokazywać 
moje zdjęcie, żebym mógł zacząć jeszcze raz, nie będąc przez wszystkich 
rozpoznanym?
Gdy Denise odpowiedziała, jej głos był samym macierzyństwem:
- Szczerze mówiąc, Nathanie, myślę, że na to jest już za późno. Ty już jesteś 
główną 
wiadomością i wydaje mi się, że jest ci to pisane, dopóki twoje sprawy nie 
zostaną rozwiązane. 
Jeśli chodzi o ludzi, to oni już sobie wyrobili o tobie zdanie, dobre lub złe, 
ale to, co oni myślą, 
naprawdę, nie ma żadnego znaczenia. Ważne dla nich jest twoje bezpieczeństwo. 
Bez względu na 
to, czy myślą że jesteś dobry, czy zły, nie sądzę żeby ktokolwiek chciał, żeby 
ci się stało coś 
złego.
- Co mnie jednak martwi - kontynuowała Denise, z naciskiem - to myśl, że 
jeździsz 
samochodami, przemykasz się przez blokady drogowe i w ogóle jesteś sam w nocy. 
Jesteś w 
bardzo poważnym niebezpieczeństwie. Czasami myślę, że najbezpieczniej dla ciebie 
byłoby, 
gdybyś się oddał w ręce policji i pozwolił działać wymiarowi sprawiedliwości.
- Wymiar sprawiedliwości wpędził mnie w to wszystko - prychnął Nathan.
- Posłuchaj Nathanie…
- Nie mogę tam wrócić, Denise - powiedział Nathan z determinacją w głosie. - Nie 
wrócę, 
jeśli mnie nie złapią. Ty nie wiesz, jak się żyje w betonowej klatce. Nie wiesz, 
co to jest być 
przegiętym przez krzesło, gdy trzyma cię pięciu większych od ciebie, a jakiś 
gnojek ściąga ci 
spodnie przy wszystkich i wpycha ci kij od szczotki w tyłek…
- O, mój Boże - jęknęła Denise.
- …albo jak się czujesz, gdy meldujesz o tym wychowawcy, a on się z tego śmieje; 
albo jak 
inni wychowankowie tłuką cię na kwaśne jabłko za to, że na nich donosisz - teraz 
już Nathan 
krzyczał. - Zabiłem Ricky Harrisa, bo on próbował zabić mnie! Jeśli tam wrócę, 
ktoś inny znowu 
spróbuje, a jeśli będę walczył i wygram, to mnie nazwą mordercą. W taki sposób 
dzieła ten 
system, Denise. Dorośli zawsze mają rację, a dzieci zawsze kłamią, i bez względu 
na to, co 
powiesz, zawsze przegrywasz. I nie mów mi, że muszę tam wrócić, bo tego nie 
zrobię!
Nathan cisnął słuchawkę na widełki, potem podniósł ją i znowu cisnął. I jeszcze 
raz, 
strącając przy tym na podłogę lampę z końca stołu. Stał tak na środku obcego 
salonu, ciężko 
oddychał, a ręce mu się trzęsły. Nagle był sam. I było cicho, tak strasznie 
cicho, że słyszał bicie 
własnego serca. I w tej ciszy czuł smak gniewu, wstydu i żalu. Chciał, by kto 
inny rozdawał 
wreszcie karty, bo ktokolwiek teraz kierował tą grą - dawał mu same blotki. Ale 
przede 
wszystkim czuł się strasznie, strasznie samotny.
Rozpaczliwie potrzebował wyładować się. Musiał coś uderzyć, rzucić, kopnąć, ale 
miał 
puste ręce, był bosy w domu obcych ludzi, których nie miał powodu narażać na 
straty. Jak 
zwierzę w klatce, dwukrotnie obszedł salon, zatrzymując się w końcu na samym 
środku. Zacisnął 
pięści, uniósł twarz do sufitu i krzyknął tak głośno, że mógł popękać tynk:
- GÓWNO!!!
Oficer Greg Preminger podziękował siostrze Elżbiecie za pomoc i wrócił po 
schodach do 
świątyni. Jego córka zacznie jesienią pierwszą klasę i chciał się upewnić, że 
została zapisana na 
właściwe przedmioty w katolickiej szkółce niedzielnej. Greg przez całe swoje 
życie chodził do 
Świętego Sebastiana. Trudno uwierzyć, że minęło już dziesięć lat, odkąd siostra 
Elżbieta uczyła 
go angielskiego na ostatnim roku w Paul VI High School.
Ponieważ to ta była prywatna sprawa, a on ciągle jeszcze był na służbie, 
spieszył się do 
radiowozu, by nie przegapić jakiegoś wezwania. Dyżurny miał go zaznaczonego jako 
10-7, co 
zwykle sugeruje przystanek w toalecie, ale był poza samochodem już prawie 
piętnaście minut. 
Niedługo zaczną go wywoływać. Przeskakiwał po dwa stopnie.
Gdy dotarł do auta, zauważył jaskrawoczerwony kabriolet BMW, zaparkowany w 
najodleglejszym zakątku parkingu. Ciekawe że nie zauważył go idąc do kościoła. 
Siedząc w 
fotelu podniósł mikrofon, zgłosił 10-8 - znów na służbie - i przejechał przez 
parking, by 
sprawdzić tamto auto. Nikt nie mówił o skradzionym BMW na porannej odprawie, 
choć zwykle 
pojazdy takiej wartości były specjalnie wymieniane przez sierżanta. Na jego 
czarnej liście też nic 
nie było.
Już chciał sprawę odpuścić, ale gdy wyjechał na drodgę, zmienił zdanie. To było 
jednak 
cholernie podejrzane miejsce na zaparkowanie tak dobrego samochodu. Wrócił więc 
do beemki i 
przekazał do centrali numer rejestracyjny, tak na wszelki wypadek.
Patrolowy Thompkins czekał w biurze. Gdy przybył Warren Michaels, skoczył na 
równe 
nogi.
- Siadaj - rozkazał Warren takim tonem, jakim rozkazywał psu.
Harry usiadł sztywno wyprostowany, ledwie dotykając pośladkami krzesła. Wyglądał 
na 
śmiertelnie przerażonego i Warren musiał przygryźć wargi, by powstrzymać się od 
śmiechu. Nie 
okazał jednak rozbawienia, jedynie zaprezentował to spojrzenie, którego 
doświadczyło wielu 
policjantów; spojrzenie pełne odrazy i dezaprobaty. Nikt, kto pierwszy raz 
został nim 
obdarowany nie wiedział, czy jest w nim gniew. Niewielu kiedykolwiek widziało 
gniew 
porucznika Michaelsa. Był jednym z naprawdę dobrych ludzi. I jeśli w stosunku do 
ciebie był 
rozczarowany, wtedy, na Boga, cały departament też był rozczarowany.
Według Warrena - przypiekanie tyłka, z którego tak słynął, wcale nie było 
przypiekaniem 
tyłka. Nigdy nie podnosił głosu - no dobrze, rzadko - i zawsze starał się 
zakończyć takie 
spotkania pozytywnym akcentem. Gdy je zapisywał w kalendarzu, zawsze używał 
określenia 
„sesja poprawiania postawy”.
Warren odchylił się w skrzypiącym fotelu i założył ręce na piersiach. Gdy 
popatrzył na 
Thompkinsa, młody oficer podjął odważną próbę wytrzymania tego spojrzenia, ale 
po pięciu 
sekundach opuścił wzrok na biurko porucznika. Warren pozwolił mu się 
podenerwować w ciszy 
przez pełną minutę.
- A więc jesteś naszym radiowym gwiazdorem, co, Thompkins? - powiedział 
spokojnie.
Harry gwałtownie podniósł głowę i spojrzał Warrenowi prosto w oczy. Był gotów 
przyjąć 
to, co mu się należało jak mężczyzna:
- Tak jest - odpowiedział zdecydowanie.
- Kariera jest dla ciebie ważna, prawda Thompkins? - Warren pochylił się i 
zrobił małe 
przedstawienie z otwieraniem teczki personalnej Harry’ego.
- Tak, proszę pana, jest.
- Wyczytałem z twoich akt, że zawsze jesteś najlepszy w tym, co robisz. To duże 
osiągnięcie. Powinieneś być dumny.
Harry poruszył się na krześle. Przebieg rozmowy niepokoił go. Spodziewał się 
krzyku, a nie 
komplementów.
- Próbuję, proszę pana - odpowiedział.
- Sierżant Hackner powiedział mi przed kilku tygodniami, że chcesz zdobyć złotą 
odznakę - 
mówił dalej Warren. - Czy to również jest dla ciebie ważne?
Oho, zaczyna się - pomyślał Harry.
- Tak, proszę pana, to jest dla mnie bardzo ważne. Można powiedzieć, że to moja 
zawodowa ambicja.
Michaels rozważał tę odpowiedź przez dłuższą chwilę, oceniając jej szczerość.
- Czy ściągałeś na wstępnym egzaminie na akademię?
- Nie, proszę pana! - odpowiedź Harrego była natychmiastowa i niedwuznaczna.
- A wszystkie inne testy i sprawdziany, które wykonywałeś, od kiedy dostałeś 
odznakę 
policyjną? Na ilu z nich oszukiwałeś?
Gniew Harry’ego wymykał mu się spod kontroli.
- Absolutnie na żadnym, poruczniku Michaels. I, szczerze mówiąc proszę pana, 
czuję się 
dotknięty…
- Zamknij się, patrolowy Thompkins, zanim powiesz coś, czego będziesz żałował. 
Czuj się 
dotknięty w czasie wolnym od służby. Teraz będę ci wdzięczny, jeśli będziesz 
odpowiadał na 
moje pytania. Rozumiemy się?
Szczęki Harrego zacisnęły się mocno.
- Tak jest - wysyczał.
- A więc chcesz, żebym uwierzył, że dotychczasowe wyniki osiągnąłeś wyłącznie 
dzięki 
ciężkiej pracy i postępując zgodnie z przepisami? - kontynuował Michaels. - Bez 
oszustw, bez 
skrótów?
Wzrok Harry’ego przewiercał się teraz przez środek czoła porucznika.
- Nie mogę panu dyktować, w co ma pan wierzyć, ale rzeczywiście robiłem wszystko 
zgodnie z regulaminem.
Warren znowu umilkł, po czym głęboko wciągnął nosem powietrze.
- Wnioskuję więc z twoich odpowiedzi, że uważasz oszukiwanie za coś złego?
- Tak, proszę pana, tak uważam.
- Nawet wtedy, gdy korzyści są wielkie? Nawet wtedy, gdy decyduje to o przyjęciu 
do 
akademii?
- Jestem dobrze wychowany, poruczniku Michaels. Zawsze uczono mnie, że jeżeli 
nie 
możesz zdobyć tego, co chcesz mieć, ciężko na to pracując, to nie powinieneś w 
ogóle tego mieć. 
- Wydawało się, że urósł z dumy, udzielając tej odpowiedzi.
- Więc dlaczego masz inne podejście, jeśli chodzi o zbieranie dowodów? - Gdy 
Warren to 
mówił, jego oczy zwęziły się, a on sam pochylił się jeszcze bardziej tak, że 
piersi oparł się o 
biurko.
Harry przez chwilę wyglądał na zdziwionego, po czym zrozumiał. Ramiona wyraźnie 
muopadły, jakby spuszczono z nich powietrze.
Warren nie musiał słuchać odpowiedzi; język ciała powiedział mu to, co chciał 
usłyszeć.
- Prawdopodobnie myślałeś, że będę się dziś na ciebie wydzierał za to, że 
zrobiłeś z siebie 
durnia wczoraj w radiu, prawda?
Harry przytaknął ruchem głowy. Nagle zaczął się zachowywać jak uczeń w gabinecie 
dyrektora szkoły.
- No cóż, nabierz otuchy, Thompkins - ciągnął Warren. - To jest Ameryka i masz 
absolutne 
i niezaprzeczalne prawo robić z siebie głupca, kiedy tylko zechcesz, choć 
następnym razem będę 
ci wdzięczny, jeśli zrobisz to na własny rachunek i nie włączysz w to naszego 
wydziału. 
Powodem, dla którego odbywamy tą małą pogawędkę, jest fakt, że wczoraj 
oszukiwałeś i zostałeś 
na tym przyłapany. Istnieją dobre sposoby i złe sposoby na uzyskanie dowodów. 
Ale doskonale 
wiesz o tym, że użycie dobrego sposobu prawie zawsze trwa dużo dłużej. Widzisz 
to? - Podniósł 
do góry skoroszyt z dokumentami.
- Tak, proszę pana - wymamrotał Harry. - To jest moja teczka personalna.
- Racja. I to jest też twoja kariera zawodowa. To jest powód, dla którego nie 
znalazłeś się 
dziś na ulicy, szukając nowej pracy. Miałeś długie pasmo sukcesów, Harry, i 
jedno duże 
potknięcie.
Harry był zaskoczony, słysząc, że porucznik zwraca się do niego po imieniu.
- Przejdę do sedna sprawy. Ten departament ma dziwną pamięć. Faktem jest, że 
jedno „o 
cholera!” kasuje niezliczoną ilość „a to zuch!”. Ty już miałeś swoje „o 
cholera!”, Harry. Jeszcze 
raz i nie będę mógł interweniować w twojej sprawie, rozumiesz?
Zadzwonił telefon.
- Tak, proszę pana - odpowiedział Harry, myśląc że nawet nie wrzeszcząc można 
było 
sprawić, że czuł się tak łyso.
Gdy telefon zadzwonił drugi raz, Warren położył rękę na słuchawce.
- Gdy następnym razem zobaczę twoje nazwisko w druku, chcę, żeby to było na 
pochwale, 
albo na rekomendacji do awansu, słyszysz?
- Tak, proszę pana. - Harry odważył się na uśmiech, który Warren odwzajemnił.
Telefon zadzwonił po raz czwarty.
- A teraz zjeżdżaj i bierz się do roboty. I przez jakiś czas nie proś Petrellego 
ani naczelnika 
okręgu o żadną przysługę.
Harry wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Inni mieli rację - doszedł do wniosku. 
Michaels 
rzeczywiście był jednym z tych dobrych facetów. Ale mimo to nie mógł się 
powstrzymać od 
zastanawiania, jaką reprymendę otrzymał kiedyś ten dobry człowiek za 
zastrzelenie swojego 
odbicia w lustrze.
Michaels zbiegał na parking po dwa stopnie, przytrzymując telefon komórkowy 
ramieniem, 
podczas gdy umieszczał broń w kaburze. Słyszał, jak wali mu serce. Minęło kilka 
sekund, 
wreszcie po trzecim dzwonku Jed podniósł słuchawkę.
- Rezydencja Nicholsonów. Detektyw sierżant Hackner przy telefonie.
- Jed, tu Warren. Odnaleziono samochód w Pennsylwanii, tuż na północ od 
Harrisburga. 
Właśnie tam wyruszam.
- Świetnie - odpowiedział Jed, rozbawiony wysiłkiem, przebijającym z głosu 
szefa. - Ja 
dopilnuję spraw tutaj.
Rozdział 22
Stephanie Buckman zaczynała odczuwać brak naprawdę ważnych zadań. Duży zegar w 
korytarzu sądu pokazywał pietnastą czterdzieści, prawie dwie godziny po 
ustalonym czasie 
przesłuchania. Petrelli się nawet nie pokazał i Stephanie wiedziała z 
wcześniejszych 
doświadczeń, że jego nieobecność oznaczała, że została z przegraną sprawą. 
Wściekając się 
chodziła po korytarzu i robiła w myślach inwentarz swojego opasłego terminarza 
spraw. Przy 
trzydziestu trzech przestępstwach i Bóg tylko wie ilu różnych innych nie 
rozstrzygniętych 
sprawach, jej wyrozumiałość dla walki Petrellego z wiatrakami była zerowa. A co 
gorsza sprawę 
- jej przeciwnicy z Omega Broadcasting siedzieli zadowoleni z siebie po drugiej 
stronie 
korytarza, pogrążeni w cichej rozmowie, i nie okazywali najmniejszych oznak 
zdenerwowania. 
Choć ona też byłaby spokojna, gdyby kasowała dwieście pięćdziesiąt dolarów na 
godzinę za 
samo czekanie. Wreszcie za dziesięć czwarta przyszła wiadomość, że sędzia Verone 
był gotów 
zaczynać.
Sędzia Clarence O. Verone, po raz pierwszy dopuszczony do izby sędziowskiej w 
tysiąc 
dziewięćset pięćdziesiątym piątym, wyglądał na wystarczająco starego, by 
osobiście brać udział 
w podpisaniu pierwszej Konstytucji. Znany był z wielogodzinnych spóźnień i z 
wiecznego 
odmawiania podania powodów tych opóźnień. Teorii była obfitość, ale prawda była 
prosta: 
ponieważ zajmował swoje stanowisko dożywotnio, mógł być tak punktualny, jak mu 
się 
podobało. To, że jego kaprysy niszczyły precyzyjne harmonogramy niezliczonych 
adwokatów, 
było nieistotne. Gdy już będziecie mieli swoją własną salę rozpraw - mówił swoim 
krytykom - 
macie moje pozwolenie na to, by zaczynać o czasie.
Zbliżając się do osiemdziesiątki sędzia Verone wyglądał trupio, ciemne oczy i 
zapadnięte 
policzki tworzyły oblicze szatana, co na przestrzeni lat bardzo mu się 
przysłużyło, onieśmielając 
wielu gości sali sądowej. Gdy już się wspiął na podium, musiał się na chwilę 
zatrzymać, by dać 
odpocząć zniszczonym artretyzmem kolanom. Na sali rozpraw zaległa cisza, 
zainteresowane 
strony na stojąco zastanawiały się w sekrecie, jak długo jeszcze stary dziwak 
mógł to ciągnąć.
Mimo fizycznych słabości, jego znajomość prawa była ogromna. Zażarcie obroniąc 
ofiar, 
wysłał więcej, zbrodniarzy do szeregu oczekujących na krzesło elektryczne w 
Greensville niż 
wynosił jego przydział. Zagorzały rzecznik odpowiedzialności indywidualnej, 
obserwował 
niezliczoną liczbę pozwanych i ich adwokatów kuśtykających do wyjścia z sali z 
pustymi 
portfelami i z podkulonymi ogonami. Fakt, że to właśnie sędzia Verone dostał do 
rozpatrzenia 
wniosek prokuratury o udostępnienie rejestrów telefonicznych Omega Broadcasting, 
był bez 
wątpienia przyczyną podejrzanej nieobecności Petrellego.
Gdy wstępnym formalnościom stało się zadość, sędzia Verone zwrócił się do 
Stephanie 
Buckman.
- Panno Buckman, widzę, że jest tu pani sama - powiedział zgrzytliwym głosem. - 
Spodziewałem się ujrzeć też pana Petrellego.
Stephanie uśmiechnęła się z przymusem:
- Prawdę mówiąc, Wysoki Sądzie, ja również. Ale jestem gotowa kontynuować bez 
niego.
Verone przelotnie odwzajemnił uśmiech, po czym pozwolił mu zgasnąć.
- Nie jestem taki pewny, czy tak jest w istocie, panno Buckman - powiedział. - 
Przeczytałem wasz wniosek i jestem gotów go oddalić chyba, że potrafi pani 
wydukać nieodparty 
powód, by pogwałcić prawo do prywatności setek niewinnych osób, żebyście mogli 
wyłowić 
jednego rozmówcę.
Stephanie stała, podczas gdy prawnicy z drugiej strony przejścia zajęli swoje 
krzesła. Czuła 
ich kpiące uśmiechy, gdy zbierała myśli. Otworzyła aktówkę, zerknęła w swoje 
notatki i zaczęła:
- Wysoki Sądzie, przestępca po wyroku, który przyznał się do zabójstwa, jest 
dziś na 
wolności w następstwie śmiałej i krwawej ucieczki z aresztu dla nieletnich w 
Brookfield. Mamy 
w zasięgu ręki sposób, dzięki któremu możemy sprowadzić go z powrotem. 
Zezwolenie na 
dostęp od rejestrów telefonicznych pozwoliłoby nam wytropić tego młodego 
człowieka i 
umieścić go tam, gdzie należy. Prokuratura nie chce naruszać niczyjego prawa do 
prywatności, 
Wysoki Sądzie, ale czasami dobro ogółu musi zwyciężyć.
- Czy to wszystko? - spytał Verone.
- Cóż, nie, Wysoki Sądzie - powiedziała Stephanie, wyciągając długaśne pismo z 
walizeczki. - W naszym wniosku przytaczamy szereg precedensów, które z 
przyjemnością teraz 
omówię.
Verone uniósł kościstą dłoń, by jej przerwać.
- Nie, panno Buckman, to nie będzie konieczne. Pomimo mojego wieku jestem 
jeszcze w 
stanie sam przeczytać to, co jest przedkładane w tym sądzie. - Obrócił głowę do 
stołu obrońców.
- Panie Morin - odezwał się do rozpromienionego adwokata, ubranego w garnitur od 
Pierra 
Cardina. - Przypuszczam, że ma pan troszkę odmienne spojrzenie na tą sprawę?
Morin zapiął guzik marynarki wstając.
- Tak, Wysoki Sądzie, rzeczywiście - powiedział. W kwiecistym stylu wyliczył 
niewyobrażalne straty, jakie poniosłaby pierwsza poprawka i prawa obywateli, 
gdyby żądanie 
powoda zostało zaspokojone. Wytrzymawszy trzyminutową orację, Verone ziewnął 
szeroko i 
hałaśliwie, zmuszając Morina do przerwania wpół zdania.
- Czy posiada pan jeszcze jakieś informacje, które chciałby pan mi przedstawić, 
a które nie 
zostały już umieszczone w waszej pisemnej odpowiedzi na wniosek? - spytał 
Verone, 
wykorzystując chwilową ciszę.
Morin uśmiechnął się skromnie, jak gdyby czekał na taką okazję:
- Tak jest, Wysoki Sądzie. W uzupełnieniu wszystkich, dotychczas 
zaprezentowanych 
argumentów, obrona twierdzi, że cała ta sprawa jest bezprzedmiotowa na skutek 
wydarzeń 
dzisiejszego ranka, gdyż informacje poszukiwane przez prokuraturę zostały 
dostarczone w inny 
sposób.
Stephanie opadła szczęka. Nie była w biurze od dziewiątej rano i nikt nie 
powiedział jej nic 
o innym sposobie. W co, do diabła, pogrywał Petrelli?
- Nie mam pojęcia, o czym mówi mecenas - rzekła w odpowiedzi na pytające 
spojrzenie 
sędziego.
Wzrok Verona powrócił do Morina.
- Proszę nas wszystkich oświecić, panie Morin - powiedział.
Morin opowiedział o odkryciach Nicholsonów po powrocie z wakacji.
- Wysoki Sądzie - zakończył - po pierwsze dowodzi to, że dobra praca policji nie 
musi 
opierać się na łamaniu prawa, i po drugie, że biuro Prokuratora Okręgowego 
trwoni wiele 
cennego czasu ludzi - i pieniędzy mojego klienta - tylko po to, by zdobyć kilka 
głosów.
- Ta ostatnia uwaga jest niczym nie usprawiedliwiona, Wysoki Sądzie - 
zaprotestowała 
Stephanie.
- Przeciwnie, panno Buckman, wydaje mi się, że jest mocno spóźniona - odciął się 
Verone. 
- Myślę, że wszyscy wiemy, o co tutaj chodzi. Pani szef przechodzi w tej sprawie 
gorącą łaźnię i 
zrobi wszystko, by wygrać, łącznie z pozostawieniem pani na pastwę losu z tym 
nadętym 
pozwem. Panno Buckman, chcę, żeby wróciła pani do biura i powiedziała panu 
Petrelli, że 
Konstytucja nie przewidzuje możliwości jej zawieszenia, celem zaspokojania 
politycznych 
aspiracji prokuratorów. Proszę mu powiedzieć, że jeśli jeszcze raz spróbuje 
takiego numeru, 
wrzucę jego tyłek do więzienia za obrazę sądu. Czy to jest jasne?
- Tak jest, proszę pana - odpowiedziała z uśmiechem Stephanie. Już widziała 
siebie 
mówiącą te rzeczy Pretrellemu. Boże, co ona by dała za to, by to zrobić i ciągle 
mieć pracę.
- Pozew oddalony. - Uderzenie młotka zabrzmiało jak strzał z pistoletu.
Rewolwer sprawił, że Nathan czuł się pewniej. Jego ciężar w dłoni, nacisk na 
plecy dały mu 
poczucie, że szansę trochę się wyrównały. Tak jak mówiła „Kurwa”, dla dziecka w 
jego wieku 
samotne szwendanie się po nocy było niebezpieczne. Jeśli jakiś zły człowiek 
wybrałby go sobie 
na ofiarę, Nathan był przygotowany.
Oglądał raz western, w którym jeden kowboj wyrobił sobie opinię zabójcy i nawet 
gdy 
próbował zawiesić rewolwery na kołku i prowadzić normalne życie, czarne 
charaktery mu na to 
nie pozwalały. Ludzie czuli jakiś przymus, by się z nim zmierzyć. No cóż, Nathan 
stał się teraz 
sławnym zabójcą. Wszystkim mówił, że to był wypadek, ale może mu nie uwierzyli. 
Może ktoś 
chciał się z nim zmierzyć.
Dobra, będzie gotowy. Zdecydował, że zabierze broń ze sobą. Podobnie jak odzież, 
którą 
pożyczył od Nicholsonów - zwróci w jakiś sposób ten rewolwer, gdy już przekroczy 
granicę 
Kanady.
Honda w garażu stanowiła mały problem. Miała ręczną skrzynię biegów. Pamiętał z 
farmy 
dziadka, jakie to może być podstępne. Prawdę mówiąc, dziadek nigdy tak się nie 
śmiał, jak 
pierwszego dnia, gdy Nathan zmuszał do jeżdżenia starego Forda, szarpiąc nim i 
skacząc po 
całym polu. Modlił się, żeby jeszcze pamiętał jak to się robiło.
Pranie było już skończone, zdążył też posprzątać dom. Miał do napisania następną 
notatkę, 
ale to dużo czasu nie zajmie. Do zmroku były jeszcze trzy godziny, a jemu nie 
pozostało nic, 
oprócz czekania. Czekanie doprowadzało go do szału. Już od dwóch dni był skazany 
na 
przebywanie w obcych domach, bez możliwości robienia czegokolwiek prócz czekania 
i 
martwienia się.
Po jakimś czasie nuda zaczyna męczyć, a umysł płata figle. Słyszy się odgłosy, 
których nie 
ma, i myśli o głupich rzeczach. Spanie było jedyną naprawdę sensowną czynnością, 
ale był 
stanowczo zbyt podniecony. Poza tym, spał jak kłoda całe rano.
Gdy nacisnął włącznik na małym, kiepskim, sześcioprzyciskowym pilocie, zegar 
magnetowidu wskazywał osiemnastą. Rzucił się na wznak na kanapę, ale szybko 
poderwał się, 
gdy rewolwer za paskiem na plecach zaprotestował. Wyjął go i znów się położył, 
układając broń 
na piersi.
Ponownie był najważniejszą wiadomością w programach informacyjnych. Znowu 
pokazywali zdjęcie, przedstawiające go w zakrwawionym kombinezonie. Zanim Nathan 
mógł 
usłyszeć, co mówił prezenter, pokazano fotografię BMW.
- …twierdzą, że zlokalizowali pojazd, użyty przez Nathana Baileya w drugim dniu 
brawurowej ucieczki z aresztu dla nieletnich w Brookfield w Wirginii. Według 
źródeł 
policyjnych, sportowy model BMW, odpowiadający opisowi pojazdu zabranego z 
rezydencji, w 
której młody człowiek spędził wczorajszą noc, został odnaleziony na parkingu 
kościelnym w 
parafii Jenkins w Pensylwanii, około pięćdziesięciu kilometrów na północ od 
Harrisburga. By 
poznać najnowsze szczegóły, przenosimy się teraz do…
Wyłączył telewizor. To nie możliwe. W ciągu kilku godzin policja odrobiła jego 
dwudniową przewagę, a on ciągle jeszcze miał przed sobą setki kilometrów. Jego 
umysł 
gorączkowo szukał sposobu, by się znów wysforować.
Myśl mówił sobie. Jest jakiś sposób. Musi być jakiś sposób.
Usiadł i postawił bose stopy na podłodze. Musiał się zorientować, jaka jest 
sytuacja. Co 
mogli wiedzieć? Wiedzieli, że był gdzieś w okolicy miasta, ale nie wiedzieli, 
gdzie. Będą go 
szukać w lasach i rozmawiać z ludźmi, pokazując jego fotografię. Czy to mu mogło 
zaszkodzić?
O, kurczę! Człowiek w samochodzie! Cholera! Choleracholeracholeracholera! Gdy 
facet 
usłyszy wiadomości, przypomni sobie. Nathan nagle znienawidził się za 
podejmowanie głupiego 
ryzyka. Przehandlował wszystko za kilka dodatkowych minut odpoczynku. Ale był 
idiotą! 
Głupcem! Myślał jak jakiś cholerny szczeniak i teraz go dogonili! Złapią go i 
osądzą za 
morderstwo, i skażą go, i zamkną na resztę życia, i to wszystko była jego własna 
robota! Jasna 
cholera!
Fala rozpaczy ogarnęła Nathana z taką siłą, że aż mu zaparło dech. Pomimo 
myślenia i 
planowania, pomimo modlitw i pracy, którą włożył w opracowanie swojej trasy - 
wszystko 
sprowadzało się do głupoty i szczęścia. Zdał sobie teraz sprawę, że był głupi 
nawet myśląc o 
ucieczce.
No i szczęście. Do diabła, od lat polegał na szczęściu. Po raz pierwszy jasno 
zdał sobie 
sprawę z tego, że nadzieja, której trzymał się od dnia, w którym został zabity 
jego ojciec, 
karmiona była wyłącznie marzeniami. Prawdziwe życie nie miało z tym nic 
wspólnego. Wszystko 
i wszyscy go opuścili. Bóg pozwolił mu przeżyć kilka dobrych lat tylko po to, by 
wiedział, jak 
straszna będzie przyszłość. To był taki mały żarcik Boga. Ha, ha, pośmiejmy się 
trochę z 
Nathana! Popatrzcie na tego biednego sukinsyna! On naprawdę myśli, że istnieje 
coś takiego, jak 
szczęśliwy traf! On naprawdę wierzy, że dobrym ludziom nie może się przytrafić 
nic złego! Ha, 
ha, ha! Świetny kawał!
Bez względu na to, jak ponure były dni, w jego duszy zawsze znalazło się kilka 
rozproszonych promyków słońca. Teraz, nawet i ta osłoda znikła. Miał poczucie, 
że znalazł się w 
ciemnym pokoju bez żadnych drzwi. Był taki samotny…
Wszystkie potwory, dzieciństwa nagle ożyły i szalały w jego głowie. Gdy był 
berbeciem, 
miały przynajmniej na tyle przyzwoitości, by chować się w szafie lub pod 
łóżkiem, ale teraz, gdy 
przyszłość zamknęła przed nim drzwi, powyłaziły, by torturować jego umysł. 
Wkrótce gliniarze 
będą go mieli i odeślą z powrotem do tego miejsca - nagle słowa były zbyt 
straszne do 
pomyślenia - i już nie będzie miał się gdzie schować. Potwory przyjdą i go 
zjedzą. Stanie się 
jednym z tych zwierząt, które terroryzowały go przez dziewięć miesięcy pobytu w 
ADN; 
pozornie żywy, ale z martwym sercem.
Pod wpływem czarnych myśli skierował wzrok na rewolwer. Gdy zdał sobie sprawę, 
że 
właściwie ma absolutną kontrolę nad swoim życiem, złapał go za serce strach, 
jakiego nigdy 
dotąd nie zaznał. Uniósł broń do oczu i popatrzył w głąb lufy. W zbliżeniu 
wyglądało to jak właz 
do studzienki kanalizacyjnej. Kule były olbrzymie.
Śmierć jest rodzajem wolności, no nie? Po co marnować życie w jakimś więzieniu, 
gdy 
mógł to zrobić tu, na miejscu, w czasie krótszym od mrugnięcia okiem? Nie będzie 
więcej 
żadnego pościgu, nie będzie samotności, nie będzie bicia…
Mógł być znowu ze swoim tatą i żyć wśród aniołów. Mógł poznać swoją mamę. 
Uśmiechnął się na myśl o tym, że wreszcie zobaczy twarz, którą nauczył się 
kochać ze zdjęcia. 
Prawie czuł ciepło jej uścisku, zapach niebiańskich perfum. Tatuś znów się do 
niego uśmiechnie, 
a potem wszyscy razem odejdą pośród chmur, by znów stać się rodziną.
Wargi Nathana zaczęły się trząść i pojedyncza łza spłynęła po policzku, gdy 
odciągnął spust 
do oporu i podniósł lufę do głowy, tuż nad prawym uchem. Wystarczy lekko 
nacisnąć i wszystko 
się skończy. Będzie szczęśliwy. Raz… dwa…
Greg Preminger o mało nie pękł z dumy. Odnalezienie BMW było wspaniałym 
osiągnięciem, które zapewniło mu miejsce w wieczornych wiadomościach - nawet 
wielkie sieci 
wymieniały go z nazwiska. To mogło prowadzić do uznania i awansów. Chodząc od 
drzwi do 
drzwi pozwalał sobie marzyć, że znajduje również chłopca. 	
Niestety, było wcześnie i wielu ludzi nie wróciło jeszcze z pracy do domów. 
Objeżdżał całe 
Little Rock Trail, ale na dwadzieścia dwa domy, które ostatnio odwiedził, 
jedynie w trzech zastał 
kogokolwiek, a i tak nikt nic nie widział, chociaż każdy słyszał o sprawie 
Baileya. Jedna kobieta 
zaszokowała go stwierdzeniem, że powinien się wstydzić za utrudnianie życia 
„temu biednemu, 
małemu chłopcu”. 	
Przy tak głośnej sprawie emocje zawsze były duże, ale Greg czuł się osobiście 
urażony 
faktem, że śmierć funkcjonariusza wymiaru sprawiedliwości tak łatwo była usuwana 
w cień w 
umysłach społeczeństwa. Ludzie mieli wyidealizowany obraz tego, jak powinno 
wyglądać 
dzieciństwo, i trudno im zaakceptować rzeczywistość. Przez lata policyjnej 
pracy, Greg widział 
niezliczonych chuliganów-dzieci i jeśli o niego chodzi, wiek sprawcy nie wpływał 
na ciężar 
zbrodni. Miał nadzieję, że gdy wreszcie złapią tego małego Baileya, to zamkną go 
w więzieniu na 
zawsze.
I jeśli Greg miałby coś do powiedzenia w tej sprawie, to chciał brać udział w 
tym procesie. 
Większość jego kolegów policjantów uważała, że Nathan uciekł jak najdalej od 
Beemki, ale Greg 
miał przeczucie, że chłopiec był gdzieś w pobliżu. Zgodnie z raportami, które 
czytał, pierwszą 
noc Bailey spędził niespełna osiemset metrów od więzienia. Gdyby Greg był na 
miejscu 
dzieciaka, to chciałby ukryć się najszybciej, a to oznaczało Little Rocky Creek.
Greg nie dawał za wygraną. Te sprawy często wymagały dużo czasu. W domach, gdzie 
nikogo nie zastał, zostawiał swoją wizytówkę i pośpiesznie zredagowaną 
informację o chłopcu. 
Był przekonany, że jeśli ktokolwiek coś wiedział, to się zgłosi.
Podchodząc do domu numer 4120, zawczasu wkładał swoją wizytówkę do następnej 
ulotki. 
Tylko dla formalności zapukał do drzwi. Nauczył się już rozpoznawać.puste domy.
Na odgłos pukania do drzwi Nathan podskoczył na pół metra i gwałtownie spadł na 
podłogę. Najpierw pomyślał, że wypalił rewolwer. Po chwili zorientował się, co 
to naprawdę 
było. Przez półprzejrzyste zasłony we frontowym oknie widział wyraźny zarys 
policjanta, 
stojącego przed frontowymi drzwiami. Znieruchomiał, nie ośmielając się nawet 
odetchnąć.
Gliniarz miał w ręku plik papierów, a wyglądały kropka w kropkę jak fotografia 
Nathana.
- Jezu Chryste - wyszeptał. - Znaleźli mnie.
Ale policjant nie zachowywał się tak, jakby cokolwiek znalazł. Zachowywał się, 
jakby 
czegoś szukał. Zastukał po raz drugi i osłaniając oczy zwiniętą dłonią, zajrzał 
do zaciemnionego 
salonu, rozejrzawszy się uprzednio, czy nikt go nie obserwuje. Nathan mógłby 
przysiąc, że 
patrzyli prosto na siebie. Ale ciągle nie było żadnej reakcji. Po raz drugi w 
ciągu dwóch dni stanął 
oko w oko z wrogiem i nic się nie stało. Po około piętnastu sekundach policjant 
wsunął jeden z 
arkuszy pod siatkowe drzwi, odwrócił się i odszedł.
Przez długi czas Nathan stał jak przyrośnięty do podłogi. Nie mógłby się 
poruszyć, nawet 
gdyby chciał. Gdy poziom adrenaliny w krwi opadł, poczuł zawroty głowy i ból 
brzucha. 
Podciągnął się z powrotem na kanapę i pozwolił sobie na cień uśmiechu. Byli pięć 
metrów od 
niego i jeszcze go nie znaleźli. Miał nadzieję, że kiedyś będzie miał okazję 
opowiedzieć im o 
tym.
Kiedyś.
W ciemność wtargnął nikły promyczek światła. Tam, gdzie zaledwie przed chwilą 
było 
tylko przerażenie, a przyszłość wydawała się nie do zniesienia, teraz znalazł 
powód do nadziei. 
Tatuś powiedział kiedyś, że nadzieja jest najbardziej wartościową rzeczą, jaką 
może mieć 
człowiek. Gdy pierwszy raz to powiedział, Nathan nie bardzo wiedział, co to 
znaczy. Teraz to 
było jasne. Nadzieja tkwiła tam, gdzie było jutro.
Jego wzrok jeszcze raz spoczął na rewolwerze. Z odwiedzionym kurkiem, gotów do 
strzału 
wyglądał szatańsko, jak jednozębny wąż, oferujący tak proste, acz ostateczne 
rozwiązanie 
trudnych życiowych problemów. W zanikającym świetle wieczoru zdał sobie sprawę z 
wagi 
czynu, którego o mało nie popełnił. Dreszcz wstrząsnął jego ciałem na 
wspomnienie palca 
naciskającego spust, którego ledwo mógł dosięgnąć.
Gdyby nie policjant u drzwi, byłby już martwy; choć to właśnie widmo spotkania z 
policją 
było powodem, dla którego w ogóle zajrzał w ogromny wylot lufy. Odwiedził w 
duszy miejsce, 
do którego miał nadzieję nigdy więcej nie powrócić. A najbardziej wystraszył go 
fakt, że ta 
podróż była taka łatwa i nie wymagająca wysiłku.
Nathan pozwolił, by rewolwer wyślizgnął mu się z rąk i upadł na dywan. Zakrył 
oczy 
dłońmi zaczął płakać.
Ponad sto pięćdziesiąt kilometrów dalej, Lyle Pointer skierował swojego 
porsche’a na 
obwodnicę prowadzącą na północ. W uniformie wyglądał dokładnie tak, jak oficer 
policji.
Rozdział 23
Jed założył, że Ricky mieszkał sam. Nie było żadnych wzmianek o żonie i nikt z 
pracowników ADN nie wspominał nic o żadnej kochance. Był pewien, że stosowne 
pytania 
zostały zadane, była to rutynowa czynność. Jednak gdy poprosił o klucz, by 
rozejrzeć się po 
mieszkaniu, administrator budynku powiedział mu, że ciągle jeszcze przebywa tam 
dziewczyna 
Ricka, która go wpuści do środka. Na imię miała Misty.
Bloki Brookfield Gardens Apartments wybudowano we wczesnych latach 
sześćdziesiątych, 
aby zaspokoić rosnące zapotrzebowanie na tanie mieszkania, głównie dla rodzin 
młodych 
wojskowych. Jednak w pewnym momencie właściciele kompleksu zdobyli subsydiowane 
kontrakty na budowę domów, zarówno rządowe, jak i federalne, i teraz na liście 
policyjnego 
dyspozytora przy nazwie osiedla widniała uwaga: w przypadku wezwania do 
interwencji, wysyłać 
minimum dwóch funkcjonariuszy.
Pod względem technicznym, nie było prawie żadnej różnicy między tymi 
apartamentami, w 
ogrodowym stylu i apartamentami w Fairfield, które jednak ciągle przyciągały 
tłum młodych 
profesjonalistów. Oczywiście z wyjątkiem tego, że tu teren był zaśmiecony, 
łańcuchy huśtawek 
zardzewiałe, a basen kąpielowy nie widział wody od dziesięciu lat.
Misty. A więc mamy już imię - pomyślał Jed, wchodząc na drugie piętro. Oczami 
wyobraźni widział dziewczynę Ricka jako panienkę z dużym biustem, włosami 
przyprószonymi 
sztuczną siwizną i z teksaskim akcentem. Prawdopodobnie egzotyczną tancerką. 
Pukając do 
drzwi, podniósł odznakę na wysokość brody, by mogła być widziana przez judasza. 
Prawą rękę 
miał wolną, tak, na wszelki wypadek - łokieć przyciskał do boku, by lepiej 
kontrolować glocka. 
W tym kompleksie nadmierna ostrożność nie zawadzi.
Właśnie zamierzał zapukać drugi raz, gdy usłyszał, że porusza się klamka i drzwi 
się 
otworzyły, wypuszczając powiew schłodzonego powietrza w gęsty upał dnia.
Przypuszczenia Jeda nie mogły być bardziej nietrafne. Kobieta, przed którą stał, 
była młoda 
- może dwadzieścia pięć lat, ubrana w czyste, tanie szorty. Brązowe włosy 
sięgające ramion 
zebrała w ciasny ogon. Z pewnej odległości mogła się wydawać atrakcyjna, ale z 
bliska dostrzegł 
ciemnoczerwone cięcie, która przechodziło przez nasadę nosa i dalej, pod lewym 
okiem 
dochodziło prawie do ucha. Skomplikowany kształt rany wskazywał celowe 
okaleczenie. Jed 
zwalczył chęć odwrócenia wzroku i skoncentrował się na jej oczach. Zauważył, że 
płakała.
- Czy pani jest Misty? - zapytał Jed.
- Mitsy - poprawiła kobieta, przenosząc wzrok z twarzy Jeda na jego odznakę. - 
Najwyższa 
pora, żebyście się tu zjawili.
- Słucham?
- Powiedziałam, że najwyższa pora, żebyście się tu zjawili. Musiałam się 
dowiedzieć o 
Rickim z telewizji. Mogliście wykazać przynajmniej tyle uprzejmości, żeby 
powiedzieć mi o tym 
osobiście. - Jej głos zdradzał napięcie. Cofnęła się, zapraszając Jeda do 
środka.
Przekraczając próg, Jed spuścił wzrok i wygrzebał notes.
- No cóż, prawdę mówiąc, proszę pani, nie wiedzieliśmy, że pan Harris miał … no, 
liczącą 
się przygodę.
Mitsy prychnęła i potrząsnęła głową, cofając się w głąb mieszkania:
- Jezu. Wy, chłopcy, naprawdę jesteście oryginalni. Licząca się przygoda! 
Sprawiacie, że 
brzmi to tak romantycznie! - Znikła za narożnikiem kuchni.
- Proszę, żeby pani tu ze mną pozostała - zawołał Jed. Stłumił pokusę 
wyciągnięcia 
rewolweru.
Mitsy ukazała się ponownie z opróżnioną do połowy butelką Budweisera.
- Spokojnie, panie oficerze, nie posiadam broni. - Ciężko opadła na sofę, 
wzbijając kłąb 
kurzu z poduszek i wskazawszy na zapadnięty fotel, rzekła:
- Niech pan zaparkuje.
- Dziękuję, postoję - odrzekł Jed. Mieszkanie udekorowano dzięki okolicznym 
wyprzedażom, ale było dość czyste i Jed nigdzie nie zauważył nawarstwiającego 
się brudu ani 
resztek jedzenia, które zwykł był kojarzyć z Brookfield Gardens. - Jest tu pani 
sama?
Mitsy kiwnęła głową z melancholią.
- Teraz już tak - powiedziała, kończąc piwo jednym, długim haustem. Porozrzucane 
puste 
butelki walały się wokół paki, służącej niegdyś do przewożenia towarów, a teraz 
robiącej za stół. 
- No i co, zamierzacie złapać tego małego sukinsyna, czy nie?
- A o kogo pani chodzi?
Mitsy popatrzyła na Jeda, po czym potrząsnęła głową z oburzeniem.
- A o kogo pani chodzi? - przedrzeźniała - A jak pan, do diabła, myśli? Ilu 
małych 
sukinsynów szukacie?
- Niech pani posłucha, pani …uch…
- Cahill, Mitsy Cahill.
- Pani Cahill, niech pani posłucha. Ja wiem, że to nie jest przyjemne, ale czy 
pani myśli…
- Siadaj, do cholery! - wrzasnęła Mitsy z oczami pełnymi łez. - Po prostu usiądź 
i 
porozmawiaj ze mną, dobrze?
Gdy mrugnęła, łzy spłynęły po jej policzkach. Wytarła je opuszkami palców w 
daremnej 
próbie uratowania swojego makijażu. Wzięła głęboki oddech i uspokoiła się, po 
czym 
złagodziwszy wyraz twarzy, znowu wskazała na fotel:
- Proszę - powiedziała o wiele ciszej. - To był bardzo samotny, bardzo trudny 
dzień. Jestem 
podekscytowana tym, że mam towarzystwo. Proszę.
Jed niepewnie przestąpił z nogi na nogę, zerknął na zegarek, wreszcie usiadł w 
wyświechtanym leniwcu. Dało się to porównać z siedzeniem na cembrowinie studni.
- Więc - oświadczyła Mitsy, używając tego słowa jako łamacza lodu. Wymusiła też 
uśmiech. - Nikt nie wie o mnie i o Rickim, co? To chyba oznacza, że niezbyt 
wiele mówił o mnie 
swoim przyjaciołom. - Ta myśl jakby ją zasmuciła.
Jed potrząsnął głową:
- Nie, proszę pani, chyba nie. Przynajmniej nie tym, z którymi rozmawialiśmy.
Westchnęła i znów dotknęła oczu.
- Myślał, że jestem zbyt brzydka, by mnie pokazywać znajomym. Nigdy nie wyraził 
tego 
słowami, ale zawsze wiedziałam, że tak myśli.
Nagle Jed poczuł się zmuszony zaprzeczyć, powiedzieć, że wcale nie jest brzydka, 
ale 
uznał, że Mitsy wie lepiej. Pozwolił więc, by słowa zawisły w powietrzu na jakiś 
czas, podczas 
gdy ona wydawała się podróżować w myślach do jakiegoś odległego miejsca. Po 
jakichś 
dziesięciu sekundach nie mógł już wytrzymać.
- Czy pani i pan Harris byliście małżeństwem? - przerwał ciszę.
Pytanie sprowadziło ją z powrotem na ziemię. Pokręciła głową i wbiła wzrok w 
podłogę.
- Nie - powiedziała cicho. - Rozmawialiśmy o tym kilka razy, ale nigdy nie było 
dogodnego 
momentu. Najpierw czekaliśmy, aż on znajdzie lepszą robotę; potem, gdy mnie 
zwolniono, 
czekaliśmy, aż ja w ogóle znajdę pracę. Gdy ją wreszcie dostałam, musieliśmy 
zaoszczędzić 
trochę forsy. Ostatnio chodziło o picie Ricka. Czekałam, aż przestanie. Razem 
wziąwszy, 
mówiliśmy o tym już od blisko trzech lat. Wygląda na to, że nie było nam pisane.
Przerwała na moment; wyglądała, jakby się miała rozsypać. A potem znów się 
uśmiechnęła 
- zmęczonym, pozbawionym humoru uśmiechem, który wydawał się być przedłużeniem 
łez.
- Jak powiedziała moja siostra, Ricky był mężczyzną i chciał mnie przyjąć do 
swego domu. 
Z moją twarzą… - Jej głos ucichł. - Biorąc wszystko pod uwagę, to dobry 
człowiek.
Jed nie wiedział, które z nich dwojga było mniej przekonane tą konkluzją.
- Czy Ricky miał coś wspólnego z… - zaniechał pytania. Nie widział sposobu na 
sformułowanie go tak, by nie brzmiało okrutnie.
Mitsy ułatwiła mu zadanie:
- Z moją twarzą? Wielkie nieba, nie! To prezent od chłopaka, którego rzuciłam w 
średniej 
szkole. Powiedział, że tak mnie oszpeci, że nikt inny nie będzie mnie chciał. - 
Wzruszyła 
ramionami, jakby opowiadając tę historię, uwalniała się od niej. - To nawet 
pracowało. Aż do 
Ricka. A teraz dowiaduję się, że on myślał… No cóż, to naprawdę był bardzo, 
bardzo długi 
dzień.
Jed odchrząknął:
- Pani Cahill…
- Proszę - przerwała. - Mów do mnie Mitsy.
- Dobrze, Mitsy - uśmiechnął się Jed. - Nie chciałbym być natrętny w tak trudnym 
dla 
ciebie momencie, ale muszę zadać ci kilka pytań.
- O Ricku?
- Tak.
- On nie jest tylko niewinną ofiarą, prawda?
Bezpośredniość tego pytania zaskoczyła Jeda. Oderwał wzrok od notesu.
- Tego właśnie chcemy się dowiedzieć.
W pokoju zapadła cisza, podczas gdy Mitsy biła się z myślami.
- On nienawidził tego miejsca - powiedziała wreszcie. - Nienawidził wszystkiego, 
co było z 
nim związane.
- Chodzi o ADN?
- Ricky nazywał go dżunglą. Ciągle mówił o rzuceniu tej pracy, ale nigdy tego 
nie zrobił. 
Gdy tylko dochodził do momentu podjęcia takiej decyzji, wyskakiwała jakaś 
podwyżka kosztów 
utrzymania i decydował się pozostać. To było straszne. - Przestała mówić, jakby 
zabrakło jej 
pary.
- Czy Ricky kiedykolwiek wspominał o Nathanie Baileyu? - zapytał Jed.
Gdy Mitsy pochyliła się do przodu, do jej oczu znów napłynęły łzy:
- Wiesz, zadawałam sobie dzisiaj to pytanie z tysiąc razy. Słyszałam, o czym ten 
chłopiec 
mówił w radiu i myślałam, że oszaleję, starając się przypomnieć sobie to imię, 
ale nic z tego nie 
wyszło. Przykro mi.
- Wiesz zatem, że Nathan powiedział o panu Harrisie trochę niepochlebnych 
rzeczy. Co na 
ten temat myślisz?
Mitsy przez dłuższą chwilę siedziała jak na szpilkach. Najwyraźniej miała coś do 
powiedzenia, ale wydawało się, że nie chce tego mówić głośno. Jed siedział 
cierpliwie, dając jej 
tyle czasu, ile potrzebowała.
Gdy wreszcie przemówiła, zwracała się do butów Jeda:
- Bardzo bym chciała móc ci powiedzieć, że Rich nie potrafiłby zabić jednego z 
tych 
małych bękartów, ale nie mogę. Tak bardzo ich nienawidził! Nigdy nie okazywali 
mu szacunku, 
na jaki zasługiwał. Gdyby ktoś go mocno sprowokował, no cóż, wszystko mogłoby 
się zdarzyć. - 
Znów umilkła, po czym gwałtownie wstała, zaskakując Jeda. - Muszę wypić jeszcze 
jedno piwo. 
Chcesz też?
- Nie, dziękuję - skłamał. W rzeczywistości sprzedałby rękę za cokolwiek zimnego 
do 
picia.
Mitsy nie było przez trzydzieści sekund. Wróciła na miejsce na sofie, jednym 
ruchem zdjęła 
kapsel z butelki i rzuciła na stosik koło swoich stóp. Przez chwilę wpatrywała 
się w butelkę, 
jakby odczytywała etykietę, ale nie wypiła ani jednego łyka. Jej myśli znów 
gdzieś uleciały. Gdy 
Jed obserwował ją w milczeniu, jej usta wykrzywiły się ze złości, a ręce 
ścisnęły butelkę tak, że 
aż zadygotała.
Gdy znów spojrzała na Hacknera, była zła.
- Myślę, że od dłuższego czasu coś planował - powiedziała, jakby coś nagle 
odkryła, ale 
słowa były ostrożnie wyważone. - Nigdy dotąd nie zdawałam sobie z tego sprawy, 
dopiero teraz 
mi się to ułożyło.
- Nie rozumiem.
- Oczywiście, że nie. Nie mógłbyś. Parę tygodni temu zauważyłam, że z domu 
zaczęły 
znikać rzeczy Ricka. Gdy robiłam pranie, do składania było o kilka sztuk 
bielizny mniej. Wynosił 
rzeczy z domu, mówiąc, że zabiera je do pralni, ale nigdy nie przynosił ich z 
powrotem. Gdy 
zaofiarowałam się, że odbiorę je z pralni, powiedział: nie. To było tak, jakby 
się po kawałeczku 
wyprowadzał z mieszkania. Najpierw pomyślałam, że jest jakaś inna kobieta, ale 
zawsze wracał 
na noc do domu i zawsze był w ADN, gdy do niego dzwoniłam. Wreszcie przestałam 
się tym 
martwić.
- I nigdy nic nie powiedziałaś?
Mitsy się uśmiechnęła:
- Przez lata nauczyłam się, że czasami tajemnica jest mniej bolesna niż 
wyjaśnienie. Nie, 
nigdy nic nie powiedziałam. I on też nie, ale znów zaczął pić. W ciągu ostatnich 
kilku tygodni 
bardzo się to nasiliło. Wracał pijany do domu. Chciałam wierzyć, że popijał po 
pracy ze swoimi 
koleżkami wychowawcami, ale nie jestem pewna. Myślę, że upijał się w pracy. To 
mnie 
najbardziej martwiło. Po prostu nie chciałam jeszcze raz przez to wszystko 
przechodzić.
Jed miał mętlik w głowie. Zmarszczył brwi tak, że prawie się stykały.
- A więc myślisz, że jego picie miało coś wspólnego z planem, by zabić Nathana 
Baileya?
Mitsy w odpowiedzi również zmarszczyła brwi:
- Nie. No, może. Nie wiem. Problem polegał na tym, że on przestał mi cokolwiek 
mówić. 
Żadnych rozmów. Kompletnie nic. Patrząc wstecz i składając to wszystko do kupy, 
z ginącą 
odzieżą i biletem lotniczym, myślę, że on próbował się z czymś uporać…
- Hola, hola - przerwał jej Jed, machając ręką. - Jaki bilet lotniczy?
- No cóż, to jest właśnie największa tajemnica. Jakiś tydzień temu znalazłam w 
szafie bilet 
na samolot, ukryty w bucie. W jedną stronę, do Argentyny, zapłacony gotówką. 
Dziewięćset 
dolarów! Nie mogę sobie nawet wyobrazić, skąd on wziął tyle pieniędzy. Musiał na 
niego 
oszczędzać, sukinsyn. My tu żyjemy od pierwszego do pierwszego, ledwo nas stać 
na opłacenie 
rachunków za światło, a ten oszczędza na podróż! O tym też nigdy nic nie 
powiedziałam, bo 
wmawiałam sobie, że może on planuje jakąś niespodziankę, jakiś wyjazd dla nas 
obojga.
- Czy był tam również drugi bilet, dla ciebie?
Mitsy odpowiedziała odwróceniem wzroku.
- Gdzie jest teraz ten bilet? - naciskał Jed.
- Nie mam pojęcia. Buty i bilet dołączyły do listy zaginionych rzeczy.
Jed odchylił się w zapadniętym fotelu i skrzyżował nogi. Jego kolana znalazły 
się prawie na 
poziomie ramion.
- Argentyna - myślał głośno. - Kiedy zamierzał wyjechać?
Mitsy wzruszyła ramionami. Jej dzień wydłużał się z każdą minutą.
- Z tego, co wiem, to był bilet otwarty, bez żadnej daty. Nawet nie wiedziałam, 
że miał 
paszport.
- Czy pamiętasz linie lotnicze?
Potrząsnęła głową.
- Nie za bardzo - powiedziała grubym głosem. Wreszcie pociągnęła z butelki. - To 
były 
linie, o których nigdy nie słyszałam, coś hiszpańskiego, o ile dobrze pamiętam.
Wpisanie tych informacji do notesu zajęło Jedowi pełną minutę. Przez ten czas 
Mitsy coraz 
bardziej się oddalała. Gdy wreszcie na nią spojrzał, wydawała się nieobecna. 
Wpatrywała się 
przez rozsuwane drzwi w oślepiające, popołudniowe niebo. Jej wzrok był tak 
wytężony, że Jed 
przyłapał się na spoglądaniu w tym samym kierunku, by zobaczyć, co też tak ją 
interesuje.
W żołądku zagnieździło mu się uczucie głębokiej frustracji. Oto miał wszystkie 
nowe 
informacje, ale nie wiedział, co z nimi zrobić. Stało się jasne, że Ricky Harris 
wcale nie był takim 
wzorowym pracownikiem, za jakiego uważał go Johnstone, ale co z tego? Co mały 
Bailey miał z 
tym wszystkim wspólnego?
- Mitsy? - Jed przemówił miękko, przerywając jej zamyślenie.
Jej spojrzenie powróciło do niego razem z ponurym uśmiechem.
- Przepraszam, mówiłeś coś?
- Musimy jeszcze tylko wyjaśnić jedną sprawę i już mnie nie ma. Powiedziałaś, że 
teraz 
zdajesz sobie sprawę z tego, że Ricky coś planował od dłuższego czasu. Jak 
myślisz, co 
konkretnie planował?
Potrząsnęła głową i przeniosła wzrok z powrotem na niebo.
- Naprawdę nie wiem. Może zabicie tego chłopca. Może zrobienie czegoś innego. 
Cokolwiek to miało być, było wystarczająco złe, by musiał opuścić kraj. I mnie. 
- Przy końcu jej 
głos był zaledwie szeptem.
Propozycja Reischmana była bez zarzutu. Todd Briscow na dziewięćdziesiąt 
dziewięć 
procent był pewien, że w ciągu miesiąca dostaną ten kontrakt. On i jego szef 
sprzedaży spędzili 
popołudnie na polu golfowym, świętując zbliżające się zwycięstwo. Jednak po 
ósmym dołku upał 
stał się zbyt wielki i przenieśli świętowanie do wnętrza klubu, gdzie ich boss 
stawiał. Sterując 
krętą drogą do domu, Todd zastanawiał się, czy przypadkiem nie wypił o kilka 
kieliszków za 
dużo. Nie to, żeby się czuł pijany, tylko musiał ciężej niż zwykle pracować nad 
utrzymaniem 
chevroletta pomiędzy chodnikami.
Todd nawet nie pomyślał o chłopcu, którego widział rano, dopóki nie wysłuchał - 
wracając 
do domu z przyjęcia - wiadomości w radiu. Czy to możliwe, że dzieciak, którego 
szukają, był 
tym, którego on widział? Wiek się mniej więcej zgadzał i wyjaśniałoby to, czemu 
tak wcześnie 
rano wałęsał się po okolicy, ale Todd nie mógł uwierzyć, że chłopiec, na którego 
się natknął, był 
mordercą. Gdy podzielił się z żoną swoimi wątpliwościami przez telefon w aucie, 
usłyszał, że 
policja zostawiła w domu zdjęcie chłopca. Gdy zobaczy to zdjęcie, będzie pewien.
Wjechawszy do garażu, Todd przed wejściem do domu spędził kilka minut na 
ustawieniu 
automatycznego zraszacza na frontowym trawniku. Ściemniało się, a on był 
przekonany, że sekret 
ich pięknej, zielonej murawy tkwił w conocnym podlewaniu. Patty wręczyła mu 
ulotkę z 
fotografią Nathana, zanim zdążył odstawić swoją walizeczkę.
- Czy to on? - zapytała niecierpliwie. - Nie mogę uwierzyć, że nie widziałeś 
jego zdjęć w 
wiadomościach. Przecież tylko o nim mówią.
Tak jakbym miał czas na oglądanie wiadomości - pomyślał Todd. Ulotka zawierała 
dwie 
fotografie Nathana Baileya. Jedna wyglądała na szkolne zdjęcie - uśmiech i 
uczesane włosy. 
Druga sprawiała wrażenie skopiowanej z wideokasety. Porównując rysy twarzy, Todd 
nie 
dopatrzył się podobieństwa pomiędzy dwoma chłopcami na zdjęciach i żadne z nich 
nie 
przypominało mu dziecka, widzianego tego ranka. Dopóki nie zwrócił uwagi na oczy 
z drugiego 
zdjęcia. Miały ten sam wyraz sarny, złapanej w reflektory pędzącego auta, co 
oczy chłopca, 
którego widział. I włosy były te same.
- To jest on - powiedział Todd. - Musimy zadzwonić na policję.
- Jesteś pewien? - naciskała Patty. Z jej tonu Todd nie potrafił wywnioskować, 
jakiej 
odpowiedzi oczekiwała.
- Nie na sto procent - odrzekł uczciwie. - Ale myślę, że powinniśmy zadzwonić.
Rozdział 24
Nareszcie zrobiło się ciemno i nadszedł czas, by kontynuować ucieczkę. 
Odnalezienie 
kluczyków było tym razem znacznie trudniejszym zadaniem. Nathanowi zajęło to 
prawie godzinę 
szalonych poszukiwań, zanim wreszcie natknął się na pojedynczy klucz z napisem 
„Honda” 
pomiędzy garścią drobnych w popielniczce, wetkniętej na sam tył szuflady w 
komodzie.
W przebłysku natchnienia, Nathan spędził ostatnie trzydzieści minut w parnym 
garażu, 
używając taśmy izolacyjnej, by jedynki na tablicach rejestracyjnych hondy 
zmienić w czwórki.
Silnik zaskoczył za pierwszym razem. Upewnił się, że samochód jest na luzie, ale 
mimo to 
na wszelki wypadek wcisnął sprzęgło. Jeśli się czegoś przez te ostatnie dwa dni 
nauczył, to tego, 
że nie ma pojęcia „zbyt ostrożny”. Zaczął szukać przycisku otwierającego drzwi 
garażu, ale go 
nie znalazł.
- Człowieku - zrzędził, gasząc silnik. - Coś w końcu musi pójść dobrze 
dzisiejszej nocy.
Po omacku obszukał podłogę pod siedzeniami i przekopał schowek na rękawiczki, 
szukając 
pilota do otwierania drzwi, ale nic nie znalazł. Będzie musiał użyć guzika w 
ścianie; bał się, bo 
wystawiało go to na widok w pełnym świetle i zupełnie nie osłoniętego. Podjąwszy 
decyzję, 
podszedł do drzwi łączących garaż z kuchnią, ale w dalszym ciągu nie znalazł 
żadnego przycisku.
Czy to możliwe?
Po raz pierwszy w ciągu swojego dwunastoletniego życia Nathan Bailey musiał 
ręcznie 
unieść garażowe drzwi. Był zaskoczony, jak mało wysiłku to wymagało.
Wyjechał z garażu, zaciągnął ręczny hamulec, wrzucił luz i znowu ręcznie opuścił 
drzwi. 
Gdy wrócił na fotel kierowcy - zapiął pas bezpieczeństwa, stoczył się lekko z 
pochylonego 
podjazdu, wrzucił pierwszy bieg i delikatnie puścił sprzęgło. Początek jazdy nie 
był idealniy, ale 
też nie było tak źle, jak się obawiał. Serce mu podskoczyło, gdy zbliżył się do 
wylotu Little 
Rocky Trail. Trzy policyjne radiowozy z migającymi niebieskimi światłami, z 
poślizgiem weszły 
z zakręt jeden za drugim, pędząc w górę ulicy, którą właśnie opuszczał.
Nathan domyślił się, że gość, którego spotkał rano, wreszcie wykonał telefon.
- Jest pan pewien, że to on? - dopytywał się Greg. Jego głos był niecierpliwy i 
ostry. Todd 
zastanawiał się, czy zrobił coś złego.
- A jak bardzo mam być pewien, według pana? - odgryzł się Todd z irytacją. - 
Zostawił pan 
pod naszymi drzwiami zdjęcie dzieciaka i mówię panu, że mały, którego widziałem 
przez około 
pięciu sekund piętnaście godzin temu, wyglądał jak ten na zdjęciu.
Patty, Peter i pies przyłączyli się do niego przy kuchennym stole, by być 
świadkami 
inkwizycji.
Greg głęboko nabrał powietrza, po czym je wypuścił. Najwyraźniej jego niepokój 
był 
widoczny i udzielał się jego świadkowi. Jako oficer prowadzący śledztwo w tej 
części sprawy 
Baileya, stał przed trudnym dylematem. Jeśli zgłosi policji stanowej, że małego 
Baileya widziano 
w Jenkins Township, cała masa obrońców prawa zwalił się na ich mały świat - no, 
może z 
wyjątkiem miejsca aktualnego pobytu chłopca. Jego odkrycie mogło zapewnić mu 
karierę, ale też 
pomyłka mogła skazać go na dożywotnie życie szeregowego policjanta, 
patrolującego okolicę.
W ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin widziano Nathana setki razy, nawet 
w 
Kalifornii. Oczywiście, nic się z tego nie wykluło. Greg potrzebował dodatkowego 
dowodu, 
zanim rozpocznie alarm. Musiał być jakiś sposób, by potwierdzić historię pana 
Briscow.
- Proszę mi jeszcze raz powiedzieć, co miał na sobie, gdy go pan zauważył - 
spytał 
wkładając dużo wysiłku, by jego głos brzmiał cierpliwie.
Cierpliwość, jednakże - prawdziwa czy udawana - nie była najmocniejszą stroną 
Todda:
- Już panu mówiłem, panie oficerze, że nie pamiętam. Miał szorty, to wiem, i 
koszulkę z 
jakimś sportowym emblematem. Nie pamiętam, jakiej drużyny.
Zgodnie z meldunkami z Wirginii, Nathan Bailey zabrał z domu Nicholsonów 
koszulkę 
Chicago Bulls.
- A w którą stronę zmierzał, gdy widział go pan po raz ostatni?
- Gdy go pierwszy raz zauważyłem, szedł w stronę naszego domu, przekraczając 
ulicę.
- Skąd?
- Jakby szedł od domu Perlmansów.
Bez wiedzy kim są ani gdzie mieszkają Perlmansowie, informacja była 
bezużyteczna.
- Czy mógł wracać z kościoła Świętego Sebastiana? - zapytał Greg.
Todd przez moment zastanawiał się nad pytaniem, rozpatrując w pamięci mapę 
okolicy. Po 
chwili kiwnął głową:
- Tak. Jeśli poszedł na skrót przez las, z tego właśnie kierunku, ogólnie 
biorąc, by nadszedł.
Greg klasnął w dłonie.
- Myślę, że to wystarczy, by oficjalnie uznać, że widział pan Nathana Baileya - 
powiedział z 
uśmiechem. Odwracając się do pozostałych policjantów, którzy zebrali się w 
przedpokoju, 
powiedział: - To ma sens, chłopaki. Przejdźmy się od domu do domu i znajdźmy go.
W policyjnej pracy zawsze tak było: to, czego szukasz, zawsze odnajdywało się w 
miejscu 
już przeszukanym. Greg podziękował Briscowsom za pomoc i wstał od kuchennego 
stołu, by 
wspomóc pozostałych w poszukiwaniach. Dochodząc do drzwi zorientował się, że nie 
zadał 
najważniejszego pytania.
- Panie Briscow? - odwrócił się tak, by znów widzieć całą rodzinę.
- Tak?
- Czy orientuje się pan, którzy z pańskich sąsiadów są w tym tygodniu na 
wakacjach?
Todd skrzywił się, jakby nagle rozbolał go ząb.
- Jezu, panie oficerze, nie wiem - powiedział. - Ja naprawdę nie znam jeszcze 
zbyt wielu 
ludzi z sąsiedztwa. Nie mieszkamy tutaj wystarczająco długo.
Greg pokiwał głową z rozczarowaniem. Wyglądało na to, że w tej sprawie nie 
będzie 
żadnych ułatwień.
- W porządku, proszę pana. Pomyślałem tylko, że powinienem o to zapytać. 
Dziękuję za 
pańską pomoc.
- Przykro mi.
- Nie ma sprawy. - Znów skierował się do drzwi.
- Jedną chwilkę! - wykrzyknął Todd, zanim Greg zdołał zrobić jeden krok.
Todd wyglądał jak człowiek, który właśnie dokonał jakiegoś ważnego odkrycia.
- Grimesowie w górze ulicy są na wakacjach - powiedział . - Właśnie 
przypomniałem sobie, 
że dzieciak z sąsiedniego domu przez cały tydzień zabierał ich gazety.
Na prośbę Grega, Todd odprowadził policjanta na koniec ulicy, gdzie na Little 
Rocky Trail 
4120 Grimesowie mieli skromną rezydencję. Budynek nie różnił się od pozostałych 
w 
sąsiedztwie, ale Grega przypomniał sobie, że właśnie tu coś go zmusiło do 
zajrzenia przez 
frontowe okno, widząc - nie, raczej wyczuwając - ruch za przejrzystymi 
zasłonami.
W dziennym świetle dom wyglądał tak, jak wszystkie pozostałe puste domy przy tej 
ulicy, 
ale teraz, w nocy, jego zaciemnione okna rzucały się w oczy jak plamy tuszu na 
białym obrusie. 
Wyciągając broń z kabury, Greg kazał Toddowi zaczekać przy krawężniku. Todd 
zrobił nawet 
więcej, bo na ochotnika wrócił do swojego domu.
Procedura policyjna zobowiązywała Grega do wezwania wsparcia. Samotne 
przeszukiwanie budynku, w którym ukrywał się poszukiwany zabójca, było 
szaleństwem i nawet 
sama myśl o tym pogwałcała wszystkie przepisy, które pamiętał. Ale jeszcze 
większym 
szaleństwem była perspektywa ściągnięcia tutaj wszystkich gliniarzy z wolnego 
świata, by rzucili 
się na pusty dom. Dla policjanta znacznie lepiej było zostać martwym niż 
ośmieszonym. 
Zdecydował, że wykona przeszukanie samodzielnie. Nawet w chwilach największego 
zwątpienia 
w siebie nie miał żadnych wątpliwości, że będzie w stanie strzelać lepiej niż 
dziecko. Teraz 
zaskoczony był psychicznym komfortem, jaki dawała mu ta myśl.
Zaczął tam, gdzie skończył, mianowicie świecąc latarką przez frontowe okno. W 
przyćmionym, rozproszonym świetle wszystko wydawało się w porządku. To tylko 
ciemny salon. 
Z frontowej werandy zszedł na boczne podwórko. Nie mając właściwie pewności, 
czego szuka, 
zauważył, że na trawie nie było śladów stóp ani rozbitego szkła. Kompresor od 
klimatyzacji 
pracował, ale to niekoniecznie cokolwiek oznaczało.
Na podwórzu za domem było tak samo. W raporcie z domu Nicholsonów wyczytał, że 
Nathan włamał się przez tylne drzwi, ale ten dom nie miał tylnych drzwi na 
poziomie gruntu. 
Znajdowały się raczej na półpiętrze, gdzie mógłby być wybudowany taras, ale nie 
był. Drewniana 
poręcz przed drzwiami blokowała bezpośredni do nich dostęp.
Jedynym wejściem, które można było brać pod uwagę, były okna od kuchni, które 
sprawiały wrażenie nietkniętych, albo jedno z malutkich okienek piwnicznych, 
znajdujących się 
na poziomie ziemi. Greg przelotnie pomyślał z podziwem o gospodarzu domu. W jego 
własnym, 
piwniczne szyby były wiecznie zachlapane błotem, a tutaj - okna Grimesów były 
bez jednej 
plamki. Zwłaszcza jedno było tak czyste, że wydawało się, że wcale go nie ma.
Na tę myśl Greg dostał gęsiej skórki. Bez względu na to, jak czyste było szkło, 
powinno się 
w nim odbijać światło latarki.
- A niech to diabli - wymruczał na głos. Przybrał pozycję strzelecką i omiótł 
światłem 
wnętrze piwnicy, wspierany służbowym rewolwerem. Gdy upewnił się, że w 
pomieszczeniu nie 
ma żywej duszy - opuścił się przez okienko do wnętrza.
W głowie zagrzmiał mu głos oficera, szkolącego go przed laty, przypominając mu o 
wezwaniu wsparcia, ale zignorował to. Wyczuwał bliskość zdobyczy i zamierzał 
dokończyć 
sprawę własnoręcznie. To byłby wspaniały dzień: odnalezienie samochodu i 
złapanie chłopaka. 
Modlił się tylko do Boga, żeby nie było żadnej strzelaniny. Procedura przy 
zastrzeleniu dorosłego 
była absurdalna. Greg nie chciał nawet myśleć o tym, co by się działo, gdyby 
strzelił do dziecka.
Ruchy Grega wewnątrz domu przypominały ruchy pająka. Broń stanowiła przedłużenie 
jego prawej ręki, sztywno wyprostowanej pod kątem dziewięćdziesięciu stopni w 
stosunku do 
reszty ciała, z podstawą kolby spoczywającą w zagłębieniu lewej dłoni, która 
dzierżyła również 
latarkę. Mocny promień światła biegł równolegle do lufy i jasno oświetlał pole 
widzenia. Plecy 
Grega były sztywno wyprostowane, a kolana ugięte - przemierzał piwnicę i schody 
jak szermierz, 
którego stopy nigdy się nie krzyżują. Był świetnie przygotowany do walki.
Drzwi na szczycie schodów były zamknięte, ale nie na klucz, powodując jedynie 
sekundowe opóźnienie w poszukiwaniach. Jeśli dzieciak tu był i jeśli był 
sprytny, to czekałby po 
drugiej stronie drzwi i oddałby strzał przy pierwszym poruszeniu. Zdając sobie z 
tego sprawę i 
będąc mądrzejszym od przeciętnego złoczyńcy, Greg przystanął i zaczął poruszać 
promieniem 
światła, by wskazać chłopcu, którego tam nie było, fałszywy cel. Po chwili 
rzucił się naprzód i 
wtargnął do kuchni. Zataczając lufą i światłem poziomy łuk, jednym ruchem 
sprawdził całe 
pomieszczenie. Nie zobaczył żadnego celu.
Dobrze, że odnalazł właściwy dom, źle, że nie zastał tam chłopca. Dopiero po 
dokładnym 
przeszukaniu piętra, Greg znalazł na kuchennym stole list, napisany przez 
Nathana Baileya. W 
liście przepraszał za to, że się włamał, i informował właścicieli domu, że 
zrobił za nich pranie. 
Dalej mówił, jak bardzo źle się czuje, zabierając ich samochód i - tak przy 
okazji - rewolwer.
Greg uniósł przenośne radio i uruchomił mikrofon.
Rozdział 25
W ciemnościach Nowy Jork wyglądał całkiem jak Pensylwania. Na ostatnich 
dziesięciu 
kilometrach jakiś samochód przykleił się do tylnego zderzaka auta Nathana i nie 
chciał się 
odczepić. Próbował zwalniać, by zmusić gościa do wyprzedzenia go, i 
przyspieszał, by go zgubić, 
ale nic z tego nie wychodziło; facet po prostu trwał na swoim miejscu, metr za 
zderzakiem, a jego 
oślepiające reflektory, odbijając się we wstecznym i w bocznych lusterkach, 
wypalały kręgi na 
siatkówkach Nathana. Obcy kierowca wygłupiał się, podjeżdżając blisko na pełnej 
szybkości, po 
czym zostawał daleko w tyle. Ta zabawa przerażała Nathana.
Gdy zobaczył paradę policyjnych wozów, wjeżdżających do Little Rocky Creek, 
podjął 
decyzję, by omijać główne drogi i trzymać się bocznych. Na mapie wyglądało, 
jakby wszystkie 
prowadziły w tym samym kierunku. A gdy oswoił się już ze zmianami biegów, małą 
hondę 
prowadziło mu się przez kręte drogi równie dobrze jak beemkę.
Jak wiele innych decyzji, które podjął w ciągu ostatnich dwóch dni, ta również 
początkowo 
wydawała się dobra, by później się popsuć. Dotąd nie zdawał sobie sprawy, ile 
poczucia 
bezpieczeństwa dawały mijane regularnie stacje benzynowe i zamieszkane miejsca. 
O pierwszej 
trzydzieści w nocy w zasięgu wzroku nie było żadnych świateł ani innych aut, co 
dla Nathana 
oznaczało brak jakiejkolwiek pomocy, gdyby ten dupek w lusterku wreszcie zrobił 
to, co 
planował. Jedno za to było pewne. Był wystarczająco przewidujący, by zabrać ze 
sobą rewolwer.
Rozkazy zastępcy szeryfa, Chada Steadmana, były jasne. Miał nikogo nie 
zatrzymywać, 
dopóki nie pojawią się jednostki ubezpieczające. Zgodnie z ostatnim raportem 
chłopców z 
Pensylwanii, Nathan Bailey był uzbrojony i niebezpieczny, a jechał hondą, za 
którą Chad podążał 
przez ostatnie dwadzieścia kilometrów. W świetle jego długich świateł, kierowca 
z pewnością 
wyglądał na wystarczająco małego, by być dzieckiem. A to, co zrobił z tablicami 
rejestracyjnymi, 
nie zwiodłoby nikogo.
Aby skrócić czas oczekiwania na to, by dwóch pozostałych członków patrolu Okręgu 
Pitcarin dołączyło do niego, zdecydował się na małą zabawę w kotka i myszkę, 
odpadając o kilka 
długości samochodu, po czym dojeżdżał z rykiem silnika tak blisko, że niemal 
uderzał w tylny 
zderzak hondy. Gdyby chłopak zaczął uciekać, to Chad miałby powód, by podjąć 
pościg na 
własną rękę. Zabawa zdawała się trochę małego denerwować, ale poza kilku 
dziwacznymi 
odchyleniami od obranego kierunku, trzymał się twardo. Steadman nie był pewien, 
co myśleć o 
dziecku, które nie traci nerwów pod presją. Czy będzie trudniejszy do 
okiełznania po ujęciu?
Steadman zauważył światła samochodu wyłaniające się spoza wzgórza z tyłu w tej 
samej 
chwili, w której jego radio ożyło.
- Charlie siedem zgłasza się do Baker piętnaście - szczeknął głośnik.
- Charlie siedem - potwierdził dyspozytor.
Steadman wyjął mikrofon z uchwytu na desce rozdzielczej i kciukiem wcisnął guzik 
nadawania:
- Charlie siedem, tu Baker piętnaście - powiedział, pozdrawiając Jerrego 
Schmitta, świeżo 
przybyłego jako wsparcie.
- Charlie siedem, cześć.
- Jestem prawie pewien, że to ten mały - wyjaśnił Steadman monotonnym głosem 
człowieka, który spędził wiele godzin przy radiu. - Jedzie nierówno. Mógł 
rozpoznać we mnie 
policjanta.
- Chcesz go teraz zatrzymać?
- Zaprzeczam. Command sześć jest gdzieś na trasie, nie jestem pewny jego 10-20 - 
powiedział roztropnie Steadman, zaznaczając dla potrzeb taśmy, na którą 
nagrywano wszystkie 
rozmowy radiowe, że jest gotów wykonywać obowiązki nawet wtedy, gdy nie można 
znaleźć 
szefa.
- Baker piętnaście, tu Command sześć. - głośnik zatrzeszczał od skrzypiącego 
głosu 
sierżanta Wattsa, dowódcy patrolu.
Steadman się uśmiechnął. Mam cię, pomyślał.
- Baker piętnaście.
- Jestem na skrzyżowaniu Hasley Road i Trasy Sto Sześćdziesiąt Osiem - wyjaśnił 
szef. - 
Jakie jest twoje 10-20 w stosunku od tej lokalizacji?
Uśmiech Steadmana zamienił się w niezadowoloną, rozczarowaną minę. Stary piernik 
był 
znacznie bliżej, niż myślał.
- To będzie około dwóch i pół kilometra, Command sześć.
- W porządku - zadecydował Watts - zatrzymamy go tutaj. Zorganizuję blokadę 
drogi. 
Potraktuj to jako zatrzymanie zbrodniarza.
- Baker piętnaście potwierdza - odpowiedział Steadman.
- Charlie siedem potwierdza.
Steadman żył po to, by zatrzymywać zbrodniarzy. W okręgu Pitcarin odpowiadało to 
jego 
wyobrażeniu o zachowaniu policjantów ze „Śmiertelnej broni”. Gdy zbliżą się do 
blokady drogi, 
Steadman i Schmidtt włączą migające światła i syreny i wezmą hondę między 
siebie, tworząc 
trójkąt pojazdów, z którego nie będzie ucieczki. Zza osłony drzwi uzbrojeni w 
wielostrzałowe 
strzelby trzej policjanci zażądają, żeby więzień wysiadł z auta i położył się na 
ziemi. Wtedy 
zostanie aresztowany. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, nikomu nic się nie stanie. 
Ale jeśli ten mały 
bękart wykona jakiś nieoczekiwany ruch - zwłaszcza rękami - będzie bez dwóch 
zdań martwy na 
zawsze.
Serce Nathana podskoczyło mu do gardła, gdy ujrzał w lusterku drugą parę 
świateł. To nie 
amator dzieci jechał w aucie za nim. To był gliniarz. Gdy drugi samochód zbliżył 
się od tyłu, 
reflektory podświetliły czerwono niebieską baterię świateł na dachu.
Spokojnie, chłopcze - podpowiadał sobie w myślach Nathan. Jeszcze cię nie 
zatrzymali. 
Może nie wiedzą. Może są po prostu w drodze do jakiegoś innego miejsca. 
Wiedział, że ta myśl 
była niedorzeczna, ale otarcie się o samobójstwo zrobiło z niego optymistę na 
siłę. Jak długo była 
nadzieja…
Jego umysł gorączkowo szukał wyjścia z tej sytuacji. Tak długo, jak tylko razem 
jechali i 
on był z przodu, wszystko pozostało w porządku. Ale wkrótce wykonają jakiś ruch 
i chciał być 
przygotowany. Musieli go najpierw złapać, zanim wsadzą z powrotem do klatki. Po 
prostu bądź 
gotów na wszystko.
Ale nie był.
Lasy obu stronach drogi zaczęły ustępować miejsca ciemnym domostwom. Żółty, 
odblaskowy znak ostrzegł go przed zbliżającym się skrzyżowaniem z przejściem dla 
szkolnych 
dzieci i poinstruował, by zwolnić do czterdziestu kilometrów na godzinę. W tych 
okolicznościach 
Nathanowi nie wydawało się to bardzo dobrym pomysłem. Jego stopa na pedale gazu 
stała się 
cięższa. Czuł, że cokolwiek chcieli zrobić, zrobią to wkrótce.
I nagle zobaczył. Blokada drogi! Około stu metrów przed nim policyjne auto 
tarasowało 
skrzyżowanie; niebieskie i czerwone światła omiatały stojące wokół budynki. We 
wstecznym 
lusterku ożyły jeszcze dwa komplety takich świateł i poraziło go elektroniczne 
wycie syren.
- O, cholera! - krzyknął, nie słysząc nawet słów, które mu się wyrwały. Na 
sekundę zdjął 
nogę z gazu, ale zaraz zdał sobie sprawę, że aby utrzymać przy życiu swoje 
nadzieje, musiał 
jechać dalej.
- Tylko Ty i ja, Boże - powiedział.
Wbił pedał gazu w podłogę tak mocno, że guma na pedale stała się jedynie cienkim 
klinem 
pomiędzy podeszwą a dywanową wykładziną.
Steadman nie mógł uwierzyć w to, co widział. Wdepnął hamulce, kiedy mały zwolnił 
- a tu 
nagle dystans pomiędzy nimi dramatycznie wzrósł. Poprzez zawodzenie syreny mógł 
słyszeć 
jękliwy ryk silnika hondy, która pędem się od niego oddalała.
- Ten sukinsyn ucieka - wrzasnął do mikrofonu.
Ale miejsca na ucieczkę nie było. Radiowóz Wattsa całkowicie zablokował drogę, 
pozostawiając jedynie pół metra pomiędzy tylnym zderzakiem, a 
dziesięciocentymetrowym 
krawężnikiem. Nic nie mogło się tędy przedrzeć.
Steadman ponownie włączył mikrofon:
- Chryste, sierżancie, on zamierza cię staranować!
Dojeżdżając do policyjnego auta, blokującego przejazd, Nathan ciągle nie 
wiedział, którędy 
jechać. Odległość zmniejszała się w przerażającym tempie, a szybkościomierz 
hondy minął 
osiemdziesiątkę.
Na mniej niż dwanaście metrów przed radiowozem, chłopiec skierował instynktownie 
hondę na krawężnik, wydobywając z podwozia straszny, zgrzytliwy odgłos, kiedy 
auto szorowało 
o beton. Samochód wzbił się na moment w powietrze, po czym opadł wszystkimi 
czterema 
kołami na trawę. Nathan walczył o odzyskanie kontroli nad pojazdem, który wpadł 
w poślizg na 
zwilżonej rosą darni.
Nawet nie zauważył strzelby, dopóki nie wypaliła.
- Jezu Chryste! - głośno zawołał Steadman na widok strzelającego Wattsa. W 
ciemności 
błysk z lufy był długi na trzy czwarte metra.
- Sukinsyn jest już martwy - stwierdził, zaskoczony satysfakcją w swoim głosie.
Eksplodujący z lewej strony ładunek ogłuszył Nathana w jednej chwili. Chłopiec 
wrzasnął 
głośno, gdy dziewięć śrucin kalibru osiem milimetrów rozszarpało tylne okno i 
słupek, posiekało 
siedzenie i zagłówek pasażera, zniszczyło przednią szybę, pozostawiając mu przed 
oczami prawie 
nieprzezroczystą pajęczynę spękanego szkła. Wiedział, że to musiał być shotgun. 
Ci idioci ciągle 
próbowali go zabić!
Nie miał czasu, by zorientować się w swoim położeniu, zanim znalazł się z 
powrotem na 
gładkiej jezdni. Blokada drogi pozostała za plecami. Patrząc w lusterko zobaczył 
lufę, 
wypluwającą błysk jak żółta lampa błyskowa, i moment później lusterko wraz z 
pozostałościami 
przedniej szyby znikło w białym kurzu eksplodującego szkła. Znów krzyknął i 
jeszcze mocniej 
przycisnął pedał gazu.
Auto nie zareagowało.
- Och, Boże, nie! Nie teraz! Proszę, Boże, nie teraz! - Po raz pierwszy, od 
kiedy ujrzał 
pościg w lusterku, ogarnął go paniczny strach. Honda zwalniała! Spróbował 
zredukować bieg, ale 
urządzenie odpowiedziało jedynie powodującym ból zębów zgrzytem. Skrzynia biegów 
została 
zniszczona uderzeniem o krawężnik.
Podczas gdy Nathan błagał Wszechmocnego o pomoc, strzałka szybkościomierza 
spadła do 
czterdziestki i szybko zmierzała do zera.
- KURWA!!! - krzyknął. To było najgorsze słowo, jakie znał.
Z całych sił wcisnął hamulec i honda z szarpnięciem zatrzymała się na środku 
drogi. Zrobię 
to na piechotę, jeśli będę musiał - postanowił w milczeniu.
Ale Steadman dopadł go, zanim zdążył sięgnąć klamki.
- Chcę widzieć twoje ręce! - wkurzony głos ryknął na niego od tyłu. - Pokaż 
ręce, albo 
odstrzelę ci ten cholerny łeb!
Nathan przez chwilę siedział bez ruchu, zanim dotarło do niego, że to już koniec 
podróży. 
Gdzieś w tym całym bajzlu musiała być nadzieja, ale znakomicie zakamuflowana. 
Powoli 
podniósł ręce do góry, poddając się nie tylko policji, ale i przeznaczeniu.
W uszach ciągle jeszcze dzwoniło mu od wystrzału, ale mimo to gdzieś z tyłu 
słyszał 
odgłos kroków. Znikąd wyskoczyła lufa rewolweru i mijając to, co pozostało z 
bocznej szyby, 
wwierciła mu się boleśnie w ucho.
- Wyłaź z auta! - ktoś wrzasnął. - Wyłaź z tego cholernego auta!
- Nie mogę! - zaprotestował Nathan. Lufa rewolweru pchała go w przeciwnym 
kierunku, 
uniemożliwiając wykonanie rozkazu.
- Powiedziałem, żebyś wyłaził!
- Broń! - zawołał drugi głos. - Na siedzeniu leży broń! Pilnuj jego dłoni!
Dwie pary rąk spadły na niego, łapiąc za koszulkę i włosy. Używając ich jako 
uchwytów, 
wywlekli go z samochodu przez rozbite boczne okienko.
- Aua! - krzyknął Nathan. - To boli! Zrobię wszystko, co chcecie! - Czuł, jak 
ostre okruchy 
szkła wbijają się w jego ręce, nogi i brzuch.
Gdy przeciągnęli go przez okno, rzucili nim o bruk tak, że powietrze uciekło mu 
z płuc, a 
przed oczyma eksplodowały purpurowe kręgi. Ciągle wykrzykiwali sprzeczne 
rozkazy, ale już nie 
słyszał, co mówią. Noga w bucie przycisnęła mu twarz do bruku, podczas gdy 
czyjeś kolano 
boleśnie wbiło się w krzyż. Nathan błagał o litość, podczas gdy policjanci 
wykręcili mu mocno 
ręce do tyłu, by go zakuć w kajdanki. Jeszcze centymetr i mógł przysiąc, że 
wyłamią mu ramiona 
ze stawów.
- Kim ty, cholera, myślisz, że jesteś, żeby przede mną uciekać, gówniarzu? - 
wysyczał mu 
do ucha jeden z gliniarzy, tuż przed tym, jak bransoletki kajdanek zacisnęły się 
na jego rękach aż 
do rozdzierającego bólu.
- Proszę, nie róbcie mi więcej krzywdy - błagał Nathan. - Obiecuję, że będę 
robił to, co 
każecie.
- Tą szansę już zmarnowałeś, gnojku - odpowiedział glina.
Używając łańcuszka, łączącego bransoletki, jako uchwytu, policjanci podnieśli 
Nathana 
najpierw na kolana, po czym chwytając go za bolące ramiona, postawili na nogi. Z 
obu nozdrzy 
leciała mu krew, jak z równomiernie kapiącego kranu. Oba strumyki zbierały się 
tuż pod górną 
wargą i krew ciężkimi kroplami skapywała mu na koszulkę i na reeboki.
Nathan gwałtownym mruganiem oczyścił oczy z łez i mógł dokładnie obejrzeć swoich 
prześladowców. Wyglądali tak, jak wszyscy policjanci świata, zgrabni i pełni 
złości jak diabli. 
Trzeci oficer podszedł, gdy Nathan został przyparty do jednego z radiowozów. Ten 
nowy 
policjant był jeszcze bardziej wściekły. Nad kieszenią na piersi nosił złotą 
odznakę, inną niż 
srebrne odznaki pozostałych dwóch. Nad drugą kieszenią złoty gliniarz miał złotą 
plakietkę z 
nazwiskiem WATTS.
Zbliżył się do chłopca na niecały metr.
- Ty jesteś Nathan Bailey? - zapytał.
Nathan przytaknął ruchem głowy.
- Tak, proszę pana - potwierdził.
Watts był starszy od pozostałych i mimo pokaźnego brzucha, wyglądał na niezwykle 
silnego. Jego muskuły napinały rękawy koszuli i nie było kołnierzyka, który 
mógłby objąć jego 
szyję. Miał oczy wilka, świdrujące i przerażające. Takie samo spojrzenie widział 
u Ricky Harrisa.
- Czy to prawda, że zabiłeś strażnika więziennego? - zapytał Watts.
Nathan znów przytaknął:
- Tak, proszę pana, ale…
Nim zdążył odpowiedzieć, Watts wbił dotąd niewidoczną, długą pałkę w genitalia 
chłopca. 
Nathan krzyknął z bólu i padł na ziemię jak zepsuta kukiełka. Podciągnął kolana 
do piersi w 
obronnym geście i walczył o oddech.
- Jakiś sędzia pewnie cię wypuści - powiedział Watts, a jego twarz wykrzywiła 
się w 
grymasie satysfakcji - ale chciałem, żebyś wiedział, że za zabicie stróża prawa 
jest cena. - 
Zwracając się do podwładnych, dodał: - Zabierzcie stąd to psie gówno.
Steadman sparodiował salut i poderwał Nathana za ramiona, wrzucając go na tylne 
siedzenie radiowozu, jak torbę chrupek dla psa.
W trakcie dwudziestokilometrowej podróży na posterunek policji Nathan nawet się 
nie 
poruszył. Leżał na boku z podciągniętymi kolanami, czekając na powrót nadziei.
Rozdział 26
Pani Szczęście była tajemniczą, starą dziwką. Pointer planował wmieszać się 
pomiędzy 
gliniarzy kręcących się po Jenkins Township, udając policjanta z okręgu 
Braddock, 
przydzielonego do obserwowania rozwoju sprawy w Pensylwanii. Prędzej czy później 
coś usłyszy 
i odpowiednio dostosuje plany. To powinno zadziałać. Mundur i legitymację miał 
autentyczne, 
uzyskane jako częściowa spłata długów od jednego z urzędników średniego 
szczebla, pracujących 
w departamencie policji okręgu Braddock. Nawet numer odznaki był legalny - 
przydzielony 
fikcyjnemu policjantowi o nazwisku Terry Robertson, rzekomo pracującemu na 
posterunku w 
Bankston. Gdyby komuś przyszło do głowy sprawdzić, dowiedziałby się, że Terry 
został czasowo 
przydzielony do centrum walki z narkotykami w Houston. Mistyfikacja zostałaby 
prawdopodobnie wykryta w trakcie październikowych prac nad budżetem, ale wybryk 
bez 
wątpienia zostałby przypisany dowcipom komputerowych hackerów.
W każdym razie taki był plan. Jednak rzeczywistość okazała się dużo prostsza. 
Gdy 
meldował się w hotelu o nazwie „Zajazd dla Zmotoryzowanych Pod Oszczepem i 
Muszkietem” - 
jedynym w Jenkins Township, w którym można było wynająć pokój na całą noc, uwagę 
Pointera 
przyciągnął napis „Doniesienie Specjalne”, ukazujący się na ekranie 
dwudziestopięciocentymetrowego telewizora, stojącego na biurku recepcjonistki. 
Zaciekawiło go, 
co też może być na tyle ważne, żeby przerywać program całonocnego kanału 
filmowego o 
trzeciej nad ranem. Bardzo grube palce niezwykle grubej urzędniczki zatrzymały 
się w pół słowa; 
ona również skoncentrowała się na ekranie.
Kobieta - plakietka zdradzała jej imię ABIGAIL - obróciła się w krześle i 
podkręciła siłę 
głosu w odbiorniku. Pointer stłumił śmiech; urzędniczka skojarzyła mu się z 
ożywionym 
śniegowym bałwanem albo z galaretowatymi dętkami, ułożonymi jedna na drugiej.
Jednak wszelkie oznaki rozbawienia znikły, gdy ekran wypełniło zdjęcie Nathana 
Baileya z 
nałożonym na nie napisem ARESZTOWANY. Rozradowany prezenter ogłosił, że ci 
mieszkańcy 
Pensylwanii, którzy jeszcze czuwają, mogą (obaj) spokojnie iść spać na resztę 
nocy, ukojeni 
wiadomością, że najsławniejszy w kraju uciekinier został zatrzymany przez 
policję z okręgu 
Pitcarin.
- O, cholera - powiedział miękko Pointer bardziej do siebie, ale Abigail 
usłyszała i 
litościwie pokręciła głową. Jej drugi i trzeci podbródek poruszył się gwałtownie 
w przeciwnym 
kierunku niż głowa.
- Taki biedny, mały chłopczyk - cmoknęła. - Myślę, że powinni po prostu zostawić 
go w 
spokoju.
W normalnych warunkach Pointer nic by nie powiedział, ale ze względu na swoje 
przebranie zaprotestował:
- Ten biedny chłopczyk zabił policjanta - powiedział.
Najwyraźniej odznaka i mundur nic dla Abigail nie znaczyły:
- Po tym, jak policjant próbował go zabić. Cóż innego mógł zrobić? Niech pan 
tylko na 
niego popatrzy. Ten chłopiec nie jest mordercą.
Pointer już myślał o czymś innym. Przypomniał sobie z Atlasu Drogowego Randy 
MacNallego, że okręg Pitcarin znajdował się w najbardziej na południe wysuniętej 
części stanu 
Nowy Jork, z dala od przelotowych tras międzystanowych, które wczoraj wydawały 
się małemu 
takie atrakcyjne. Jeśliby się pospieszył, mógłby tam być za parę godzin.
Obrócił się na pięcie bez słowa i wyszedł w chwili, gdy Abigail obracała kartę 
meldunkową 
w jego stronę do podpisu.
- Nie chciałam pana obrazić! - zawołała za nim, gdy zamykały się szklane drzwi.
Nim dotarli na posterunek, ogień w pachwinach Nathana zmniejszył się do 
pulsowania, a 
nos przestał krwawić, choć w ustach pozostał metaliczny posmak. Rozmaite 
zadrapania i siniaki 
zlały się w jeden ból. Kajdanki już dawno spowodowały drętwotę palców.
W trakcie nie kończącej się jazdy policyjnym krążownikiem szos, Nathan 
podsłuchiwał 
radiową rozmowę pomiędzy gliniarzami, zaangażowanymi w jego aresztowanie. Ze 
sposobu, w 
jaki rozmawiali, można by sądzić, że jest co najmniej Butchem Cassidy. Omal nie 
przypomniał 
kierowcy - Steadmanowi - że ma zaledwie dwanaście lat i że we trzech go pobili. 
Chciał 
opowiedzieć policjantowi, że jego tata mówił mu, że duzi, którzy biją 
mniejszych, nazywani są 
chuliganami. Chciał powiedzieć wiele rzeczy, ale zdecydował, że milczenie może 
przynieść 
większe korzyści.
Steadman wysiadł z auta. Sekundę później Nathan poczuł wilgotne, nocne 
powietrze. Ręce 
policjanta złapały go za kołnierz koszuli i za pasek szortów, po czym 
szarpnięciem postawiły na 
nogi. Celowo traktowali go brutalnie - dodatkowa nauczka za zabicie faceta. 
Chcieli, żeby błagał, 
ale Nathan skończył już z błaganiem. Wrócił do systemu i wiedział, że milczenie 
jest jedyną 
rzeczą, która naprawdę coś daje. Pozwalało tym idiotom uwierzyć, że wygrali, a 
ty zachowywałeś 
szacunek dla siebie samego.
Mogli się nad nim znęcać, ile tylko chcieli, ale nie będzie błagał i płakał. 
Zdecydował, że 
będzie z nimi walczył milcząc. Jego silna wola przeciw ich woli. W czasie jazdy 
radiowozem, 
rozciągnięty na tylnym siedzeniu, które zachowało zapach niezliczonych pijaków i 
prawdziwych 
kryminalistów, Nathan zdecydował, że już nigdy więcej nie będzie cierpiał takich 
upokorzeń, jak 
za pierwszym razem. Wracał do więzienia za morderstwo, najgorsze z możliwych 
przestępstw. 
Jaką różnicę sprawi fakt, że w ostateczności popełni zbrodnię, za którą i tak 
będzie płacił do 
końca życia? Gdy następnym razem ktoś spróbuje ściągnąć mu spodnie albo ukraść 
rzeczy - 
rozpocznie się walka i nie skończy się, aż Nathan wygra. Jeśli to miało oznaczać 
czyjąś śmierć - 
co za różnica?
Wśród gliniarzy i klawiszy trzeba się było liczyć ze świństwami i poniżeniem, to 
było 
wbudowane w system. Ale istniała granica, na której kończyło się instytucjonalne 
świństwo, a 
zaczynało okrucieństwo. Dupki, które go zgarnęły, przekroczyły tę linię, ale 
Nathan nic nie mógł 
zrobić, mając skute ręce. Nawet wielkie bicie można znieść z godnością. Nathan 
błagał o litość i 
teraz siebie za to nienawidził. To był błąd, którego już nigdy więcej nie 
popełni.
- Chodź ze mną, twardzielu - rozkazał Steadman, najwyraźniej wyczuwając zmianę w 
postawie więźnia.
Steadman musiał otworzyć kluczem frontowe drzwi posterunku, żeby mogli wejść do 
środka. Udział Wattsa w pościgu całkowicie pozbawił komisariat personelu, nie 
pozostawiając 
nikogo do pilnowania interesu. posterunek policji w okręgu Pitcarin był maleńki. 
Składał się z 
holu, gdzie stało biurko dyżurnego, dwóch korytarzy. Na końcu jednego z nich 
znajdowała się 
mała przebieralnia dla policjantów na służbie i pokój, który pełnił podwójną 
rolę - kantyny i sali 
odpraw. Na końcu drugiego korytarza był areszt, składający się z dwóch cel, 
które zwykle 
pozostawały puste w ciągu tygodnia, natomiast w czasie weekendu zapełniały się 
pijakami. 
Oficerowie konnej policji federalnej stanu Nowy Jork regularnie odwiedzający 
posterunek - 
głównie ze względu na łazienkę i kawę - nazywali go Mayberry.
Oryginalne fundamenty i ściany cel wybudowano w 1827 roku, w czasach, kiedy 
społeczeństwo nie troszczyło się tak o dobro więźniów jak dziś. Oszklone okna i 
drewniane 
podłogi uważano za zbędne wymysły i w połączeniu ze spłukiwaną toaletą i 
umywalką z zimną 
wodą luksusy te wyznaczały granicę ostatniej przebudowy budynku, którą ukończono 
w 1938 
roku.
W przeciwieństwie do pierwszego aresztowania, kiedy Nathan spędził trzy godziny 
przykuty do drewnianego krzesła - w tym czasie odbywało się przyjęcie do 
więzienia - tym razem 
Steadman poprowadził go prosto do celi. Podłoga korytarza wyraźnie obniżała się 
w kierunku 
pary ciężkich, drewnianych drzwi. W ich pobliżu temperatura była niższa o dobre 
dziesięć stopni, 
a wilgotność powietrza wydawała się osiągnąć szczyt skali.
- Nie jestem pewien, do jakich wygód przywykłeś, chłopcze, ale niewielu gości, 
korzystających z naszego noclegu, chce do nas wrócić - wyjaśnił z uśmiechem 
Steadman. - 
Mieliśmy tu raz pijaczka, który był tak napity, że szczury wyjadły mu gałki 
oczne, zanim zdołał 
obudzić.
Nathan próbował udawać obojętność, ale coś w jego wyrazie twarzy rozbawiło 
Steadmana. 
Policjant włożył staromodny, żelazny klucz do dziurki i otworzył zamek z głośnym 
klunk. 
Ośmiocentymetrowe dębowe drzwi otworzyły się bezgłośnie i Steadman wkroczył do 
środka.
Cela była trzy razy większa niż pokój w ADN, oświetlona tylko jedną żarówką, 
wiszącą 
pod sufitem na wysokości trzech i pół metra. Surowe ściany z czerwonego 
piaskowca i betonowa 
podłoga; jedyne sprzęty to przedpotopowe, wojskowe łóżko polowe, z brezentu na 
drewnianej 
ramie, i toaleta, jakiej Nathan nigdy przedtem nie widział. Miska sedesowa 
wyglądała tak jak w 
innych kiblach, ale nad nią umieszczona była jakaś skrzynka.
- Oto pański apartament na dzisiejszą noc, panie Bailey - powiedział Steadman z 
uśmiechem.
Nathan próbował wyprostować ramiona i wejść do celi z godnością, ale nie całkiem 
mu to 
wychodziło. Pod maską odwagi czaiło się przerażenie.
- Oprzyj się o ścianę - polecił Steadman.
Wciąż bez słowa, Nathan usłuchał, przyciskając policzek do zimnych, czerwonych 
bloków. 
Steadman kopnięciami odsunął stopy chłopca od ściany i na boki. W tej pozycji 
uwolnił Nathana 
z kajdanków.
- Miłych snów - powiedział zamykając za sobą drzwi. - Nie daj się zjeść 
pluskwom!
Roześmiał się głośno się ze swojego dowcipu. Śmiał się jeszcze, gdy ciężka 
zasuwa przy 
drzwiach wsunęła się na miejsce, a głośne klank odbiło się echem po wilgotnej 
celi.
A więc to jest to - pomyślał Nathan. Kończy się tak, jak się zaczęło, w klatce 
za próbę 
obrony. Fala łez napłynęła mu do oczu, ale powstrzymał je siłą woli. Będziesz 
miał pięćdziesiąt, 
albo sześćdziesiąt lat na płakanie. Nie ma sensu marnować teraz czasu.
Jezu, ale tu było zimno. Ostrożnie wziął do ręki róg wojskowego, wełnianego koca 
z 
polówki i otworzył go szarpnięciem, by sprawdzić, czy jest tam jakieś robactwo. 
Nic nie znalazł. 
Owijając ramiona kocem usiadł na brzegu łóżka, które natychmiast zapadło się pod 
ciężarem jego 
trzydziestu siedmiu kilogramów. Jedna z nóg łóżka okazała się pułapką, choć 
wyglądała na całą. 
Siła uderzenia o podłogę odnowiła wszystkie jego obrażenia.
Tym razem nie mógł powstrzymać łez. Idioci.
Rozdział 27
Sierżant Watts skończył raport o zatrzymaniu Nathana o czwartej trzydzieści i 
wsunął 
papiery do koperty użytku wewnętrznego, zaadresowanej do szeryfa Murphy’ego, 
który 
umiejętnie użył swoich politycznych koneksji, by załatwić sobie ekstrawaganckie, 
narożne biuro 
z kominkiem w budynku administracji okręgu.
Im więcej Watts myślał o swoim parszywym szczęściu, tym bardziej zgrzytał zębami 
z 
powodu nadchodzącego dnia. On i jego koledzy odwalili robotę, której nie 
potrafili wykonać 
chłopcy z wielkiego miasta, ale gdy przybędzie prasa, on będzie już po służbie i 
to szeryf zgarnie 
całą chwałę. Już za dziewięćdziesiąt minut koniec jego zmiany. Zastanawiał się, 
czy jest jakiś 
sposób, by odwalić dziś podwójną szychtę, dając sobie tym samym możliwość 
obejrzenia tego 
domu wariatów, w który już niedługo zmieni się na ich małą społeczność.
Zaskoczył go dźwięk otwierających się drzwi. O tej porze goście byli tu 
rzadkością. 
Odwiedzającym okazał się policjant w mundurze, którego Watts nie rozpoznał.
- Dzień dobry - powiedział pogodnie Pointer. - Rozumiem, że mieliście tu trochę 
emocji 
dzisiejszej nocy.
Watts uśmiechnął się z dumą, nie zważając na nie dające się wytłumaczyć 
przeczucie, że 
coś złego emanuje z tego faceta.
- Tak, proszę pana, dorwaliśmy sukinsyna. W czym mogę panu pomóc?
- Nazywam się Robertson - skłamał Pointer. - Jestem z wydziału policji okręgu 
Braddock. 
Mały Bailey jest z mojego rewiru. Przyjechałem, by pomóc; mogę zabrać go z 
powrotem do 
Wirginii, po załatwieniu ekstradycji. - Rozejrzał się po holu. - Wygląda na 
bardzo spokojną noc.
Coś w sposobie, w jaki Robertson rzucił tę uwagę, spowodowało, że Watts poczuł 
potrzebę 
bronienia się:
- No, nie wiem - powiedział. - To zawsze jest ekscytujące, gdy się poprawia 
robotę, przy 
której ktoś inny dał plamę.
Czemu, u diabła, nosi rękawiczki w taką noc? - pomyślał.
Pointer się roześmiał:
- No cóż, przyłapałeś mnie, kolego. Naprawdę nie chciałem nikogo urazić. Po 
prostu to 
miejsce wydaje mi się puste.
Watts wzruszył ramionami i opuścił wzrok na papiery.
- Bo poza mną i małym - jest puste.
Jeszcze w trakcie wypowiadania tych słów zorientował się, że postąpił bardzo 
źle. Problem 
polegał na tym, że Watts zbyt długo pracował za biurkiem, by wystarczająco 
szybko zareagować 
zgodnie z instynktem.
Zanim zauważył, że ręka obcego unosi się do poziomu jego ramienia, kula była już 
w 
drodze.
Co to było?
Z niby-drzemki Nathana wyrwał dziwny hałas - pyk - jakby daleki strzał z 
wiatrówki, po 
którym nastąpiły donośne odgłosy przewracanych mebli i wreszcie cisza. Nikt nie 
podnosił tego, 
co się przewróciło. Czy to nie dziwne?
Nie potrafił poskładać kawałków łamigłówki do kupy, ale wiedział, że każda 
niezwykła 
rzecz w więzieniu zwiastowała kłopoty. Odrzucając koc, podszedł do małego 
okienka 
umieszczonego wysoko w drzwiach, by zobaczyć, co się dzieje. Nawet wspinając się 
na czubki 
palców, widział jedynie pustą celę po drugiej stronie korytarza.
Coś się niewątpliwie działo. Słyszał w holu dziwne ruchy, czyjś jęk.
Pyk.
Znowu! Tylko tym razem nie brzmiało to jak wiatrówka, odgłos był bardziej 
donośny. 
Nathan mógłby przysiąc, że słyszał ten dźwięk w kinie lub w telewizji.
Gdy uświadomił sobie, co to było, jego krew zamieniła się w lód. Musiał oddychać 
głęboko 
i szybko, by nie zemdleć. To nie mogło się dziać naprawdę. Ten koszmar po prostu 
nie chciał się 
zakończyć.
Pointer oddał pierwszy strzał odrobinę zbyt szybko. Posłał kulę o trzy 
centymetry za 
wysoko i o dwa za bardzo w lewo i trafił policjanta prosto w mostek. Strzał i 
tak był śmiertelny, 
ale bardzo nieczysty. Gdyby nacisnął spust ułamek sekundy później, pocisk typu 
Hydra-shock 
rozerwałby serce tego człowieka na sto kawałków, powodując natychmiastową śmierć 
i nie 
robiąc bałaganu. A tak, kula spłaszczyła się od uderzenia o kość do kształtu 
dwudziestopięciocentówki, po czym odbita - przekoziołkowała na chybił trafił 
przez klatkę 
piersiową mężczyzny, zamieniając organy wewnętrzne w krwawą miazgę. Policjant 
leżał na 
podłodze z nogami zaplątanymi w podstawę obrotowego fotela, krew tryskała z rany 
w piersi jak 
z węża ogrodowego, a różowa plwocina pieniła się z nosa i ust.
Pointer uważał się za artystę w swoim fachu i nie znosił spartolonej roboty. 
Przeklinając się 
pod nosem, podszedł do krztuszącego się człowieka. Jak długo serce pracowało, 
tak długo krew 
rozlewała się dookoła. Zadaniem Pointera było wyłączyć pompę.
Spojrzenie umierającego mężczyzny wyrażało raczej rezygnację niż strach, gdy 
drugi strzał 
Pointera, tym razem dokładnie wymierzony i oddany z bezpośredniej odległości, 
zamienił 
przednie zęby Wattsa w pył i przebił się przez miękkie podniebienie do podstawy 
mózgu.
Olbrzymie klucze do cel leżały na widoku, rzucone na biurko przed ekranami 
trzech 
monitorów systemu bezpieczeństwa. Pointer uśmiechnął się i potrząsnął głową.
Te prostaki nie mają pojęcia, co oznacza słowo „bezpieczeństwo” - pomyślał. 
Rozejrzał się, 
czy nikogo nie ma w pobliżu i obserwował na ekranie monitora, jak sięga ponad 
ciałem Wattsa i 
podnosi na palcu klucze, uważając jednocześnie, by nie pozostawić we krwi śladów 
swoich stóp.
Jeszcze dwie minuty i skończy.
Odgłos zbliżających się kroków potwierdził najgorsze obawy Nathana. Oddychał 
szybko 
jak dyszący pies i czuł zawroty głowy. Czemu oni mi to robią? Jego umysł 
pracował gorączkowo, 
ale nie znalazł odpowiedzi.
To nie Ricky, wujek Mark, ani jakiś pijak. To był morderca z bronią wyposażoną w 
tłumik, 
który pragnął śmierci Nathana wystarczająco mocno, by z tego powodu zabić 
gliniarza.
Co ja takiego zrobiłem?
Nie było czasu na myśli, tylko na działanie. Musiał się przygotować do walki, 
bez względu 
na to, jak małe szanse miał na zwycięstwo. Potrzebował jakiejś broni. Gdyby 
tylko jeden z 
bloków dał się wyjąć ze ściany…
- Naaathaaanie - zaśpiewał głos w korytarzu.
To był najbardziej przerażający dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszał. Broń. Musiała 
tu być 
jakaś broń…
- Nathanie Baileeey! Idę po ciebie! - zaśmiał się Pointer.
Cholera! CHOLERA!!! Może uda mi się unieść łóżko… Łóżko! Wspaniałe, połamane, 
przeklęte łóżko! Nathan dwoma susami dopadł łóżka i złapał odłamaną nogę. Była 
krótka, ale 
ciężka. To od biedy mogło…
Klucz został wsunięty w zamek ciężkich drzwi. Klunk.
O, Boże!
Nathan skoczył w stronę zawiasów, chcąc wykorzystać masywne skrzydło drzwi jako 
tarczę. Najpierw ujrzał pistolet, który od razu obrócił się w jego kierunku, 
jakby napastnik 
dokładnie wiedział, gdzie chłopiec się schował. Nathan potężnym łukiem spuścił 
trzymaną 
oburącz nogę łóżka na pistolet. Zamachnął się najmocniej jak potrafił, i odczuł 
własny cios jak 
uderzenie o beton; fala uderzeniowa dotarła poprzez jego ręce aż do ramion.
Pistolet brzęknął o beton, lecz nie wystrzelił. Po pierwszym perfekcyjnym 
ciosie, Nathan 
zamierzył się do drugiego, ale spojrzał w kierunku celu i aż zachłysnął się 
powietrzem gdy 
zobaczył, że napastnik jest policjantem!
Co…
Pointer wyczuł wahanie i ujrzał w tym swoją szansę. Rzucił się na chłopca.
Nathan zadał wreszcie drugi cios, ale stracił rozmach i tylko musnął ramię 
mężczyzny. 
Pointer zachwiał się lekko. Nathan wykorzystał swój impet do kolejnego 
uderzenia, tym razem 
celując w kolano atakującego. Pointer padł na podłogę ze stęknięciem, ale ani na 
chwilę nie 
przestał patrzeć w oczy ofiary.
- Kim jesteś?! - krzyknął Nathan.
Pointer nie odpowiedział, tylko sięgnął po pistolet, leżący na ziemi.
- Nie ruszaj! - zawołał Nathan.
Pointer nie zawahał się ani przez chwilę. Z szybkością atakującego grzechotnika 
złapał 
pistolet i skierował go w stronę chłopca, szykując się do strzału spod pachy.
Nathan zobaczył, co się święci, i przemienił się z gracza w baseball w drwala; 
walnął 
oburącz zaimprowizowaną pałką w tył głowy Pointera z taką siłą, że aż stracił 
równowagę. 
„Policjant” padł szybko i bezwładnie; Nathan był pewny, że go zabił.
Wpadł w panikę.
- Och, Boże, przepraszam! - zawołał. - Czemuś to zrobił? Zmusiłeś mnie do tego! 
Och, 
Jezu, przepraszam!
Znów powtarzała się sytuacja z ADN.
- Niech cię diabli! - krzyknął, a jego piskliwy głos odbił się echem w pustym 
korytarzu. - 
Dlaczego to zrobiłeś?!
Gdy Pointer się poruszył, Nathan o mało nie rozpłakał się ze szczęścia. Mimo 
wszystko nie 
zabił kolejnego gliniarza! Ale wciąż pozostawało ważniejsze pytanie: dlaczego 
tak wielu stróży 
prawa próbowało go zabić? I dlaczego zabijali siebie nawzajem?
Musiał się stąd wydostać. Musiał uciekać. Znowu.
Co się, do diabła, dzieje?
Korytarz był pusty, a wszystkie drzwi otwarte. Zastanawiał się, czy to nie jest 
pułapka, ale 
uznał, że to nieistotne. Nie mógł tu zostać, więc musiał uciec. Jeśli to była 
pułapka, mieli go. 
Trudno; koniec historii.
Jego reeboki zapiszczały na pokrytej linoleum podłodze. Z prawej strony zauważył 
krwawy 
kopczyk i pomyślał z nadzieją, że to był ten gnojek, który załatwił mu jaja. 
Nawet nie zwolnił 
kroku, gdy wpadł na frontowe drzwi posterunku, otworzył je jednym pchnięciem i 
wyprysnął w 
noc.
Uciekał z ADN przepełniony strachem i niepewnością. Dziś czuł tylko potrzebę 
biegu, 
szybkiego i ostrego.
Gdzieś w ciemnościach czaiła się jego przyszłość.
Rozdział 28
- Jezu Chryste!
Okrzyk przywołał Pointera do przytomności. Wydawało mu się, że za oczami ktoś 
rozpalił 
mu ognisko. Ten cholerny szczeniak…
- Sierżancie! Och, mój Boże! - Schmidtt nieomal szlochał. Wyjął broń i 
zarepetował.
- Steadman! - zawołał. - Steadman, jesteś tu?
Pointer szybko się pozbierał i nakreślił nowy plan. Nie mógł uwierzyć, że 
wszystko tak się 
skomplikowało.
- Steadman!
Ta nowa postać w obsadzie dzisiejszego horroru była niemiłym utrudnieniem, ale 
Pointer 
mógł sobie z tym poradzić. Po prostu dodatkowa kula, nic więcej. Musiał tylko 
jakoś zwabić 
drugiego policjanta do celi. To było łatwe. Pointer głośno jęknął. Nie musiał 
się wysilać, żeby 
jego głos zabrzmiał przekonująco.
To mały smarkacz mógłby zrobić karierę wśród najlepszych zawodników - zauważył, 
próbując mruganiem poprawić ostrość wzroku.
Schmidtt w ciągu kilku sekund pokonał dystans, dzielący go od celi. Zatrzymał 
się tuż koło 
otwartych drzwi. Po - zdaniem Pointera - absurdalnie długim wahaniu, pojawił się 
w drzwiach, 
przykucnięty, z ramionami wyprostowanymi w charakterystycznej pozycji 
strzeleckiej.
Wyraz jego twarzy mówił wyraźnie: Kim, do diabła, jesteś?
Pointer siedział na podłodze oparty o ścianę, a głowa opadła mu na piersi. 
Ponownie jęknął 
dla większego efektu, zauważając jednocześnie wybrzuszenie pod koszulą 
policjanta; kamizelka 
kuloochronna. Trzeba strzelić w głowę - pomyślał Pointer.
Schmidtt nerwowo obiegł wzrokiem pokój w poszukiwaniu sprawcy, który to zrobił 
jego 
koledze po fachu. Nawet, jeśli miał jakieś podejrzenia w stosunku do siedzącego 
obcego na 
podłodze, jego oczy tego nie wyrażały. Prawdę mówiąc, odczuwał ulgę, że 
niebezpieczeństwo - 
jakiekolwiek było - ominęło go. Napięcie opuściło go w widoczny sposób, gdy 
wyprostowawszy 
ramiona, podniósł się i podszedł do kolegi.
Gdy tylko Schmidtt schował broń do kabury, Pointer wymierzył w niego swój 
pistolet.
- Mnie szukasz? - powiedział, wypuszczając pojedynczą kulę.
Pocisk trafił Schmidtta dokładnie w kącik ust i odrzucił go w tył, rozciągając 
na wznak w 
korytarzu.
- Doskonała policyjna robota - powiedział Pointer ironicznie. Jeszcze przez parę 
sekund 
celował w leżącego, chcąc upewnić się, że się nie porusza, zanim schował broń do 
kabury.
Takie proste zadanie, a wszyscy będą widzieć, że nie jest wcale lepszy od 
partacza, którego 
Bailey wynajął do zabicia małego. Ten cholerny szczeniak był śliski. I szybki. 
Pointer poczuł się 
zaskoczony wysiłkiem, który musiał włożyć w tak prostą czynność, jak wstanie. 
Nawet nie 
zauważył, czego dzieciak użył jako pałki, ale podziwiał jego wprawę, odwagę i 
skuteczność.
Pan Slater nie będzie tym wszystkim zachwycony. Przez martwych gliniarzy 
śledztwo 
zawsze stawało się dokładniejsze, niż byli tego warci, a teraz dołożył jeszcze 
dwóch sztywnych. 
Padną pytania. Będą różne naciski, a Pointer wystarczająco dużo wiedział o 
interesach szefa, by 
zdawać sobie sprawę, że czasami trzeba poświęcić człowieka, aby odsunąć 
podejrzenia od 
„góry”. Im bardziej lojalny i wartościowy okazał się kozioł ofiarny, tym 
ważniejsi ludzie byli 
usatysfakcjonowani. A to wskazywało na Pointera - oddanego i cennego pracownika, 
chyba że 
uda mu się jakoś zmienić bieg sprawy.
Każdy powinien mieć drugą szansę, ale nikt nie zasługuje na trzecią.
Gdy patrzył na zwłoki umundurowanych w korytarzu, zaczął rysować mu się pewien 
plan. 
Większość ludzi i tak już myślała, że Nathan jest zabójcą gliniarza. Patrząc na 
dowody rzeczowe 
znajdujące się w tym areszcie, ludzie mogliby dojść do takich samych wniosków, 
zwłaszcza 
gdyby Pointer trochę im w tym pomógł.
Przechodząc nad nogami Schmidtta, by sięgnąć do jego kabury, Pointer zauważył z 
satysfakcją niemal całkowity brak krwi. To był doskonały strzał. Wyjął broń 
policjanta i wetknął 
ją za pasek swoich spodni.
- Znów byłeś niedobrym chłopcem, Nathanie - zakpił, kierując się w stronę biurka 
dyżurnego. - Czy mama nigdy ci nie mówiła, że nie wolno strzelać do miłych panów 
policjantów? - Własny żart bardzo go rozbawił.
Gdy znalazł się przy biurku, niezgrabnie przechylił się nad ciałem Wattsa, by 
sięgnąć do 
trzech magnetowidów, podłączonych do kamer systemu bezpieczeństwa. Wyjął z 
maszyn trzy 
kasety wideo i wetknął je pod pachę. Gdy spojrzał na zegar, zaskoczyło go, że 
była już prawie 
piąta rano. Przyspieszając kroku, wyszedł frontowymi drzwiami.
Rozdział 29
Minęła pełna godzina, zanim Nathan usłyszał wycie pierwszych syren, ale gdy się 
już 
rozległy, były ich dziesiątki. Mimo że nie śmiał wyjrzeć ze swego ukrycia, 
oczami wyobraźni 
widział stada policyjnych samochodów pędzących po ulicy i hałaśliwie piszczących 
oponami na 
ostrych zakrętach, w które wchodziły poślizgiem. Czasami widział ze swego punktu 
obserwacyjnego, mieszczącego się na samym dole klatki schodowej bloku 
mieszkalnego, 
czerwone i niebieskie światła, malujące ściany wirującymi promieniami.
Rozpamiętując niedawną przeszłość, zdał sobie sprawę, że popełnił wielki błąd w 
strategii 
ostatniej ucieczki i teraz się za to przeklinał. Opuszczając komisariat policji 
nigdy nie 
przypuszczał, że będzie miał tak dużo czasu na wydostanie się z okolicy. 
Uświadomił sobie, że 
mógł odbiec dużo dalej, zanim się ukrył. A tak znajdował się, jak oceniał, 
najwyżej półtora 
kilometra od aresztu. Z tego, czego nauczył się o policyjnych metodach z 
telewizyjnych 
wiadomości w ciągu ostatnich paru dni, wiedział, że tkwił dokładnie w obszarze 
wstępnych 
poszukiwań.
W przeciwieństwie do stojącego na odludziu ADN, miejski areszt przylegał do 
gmachu 
sądu. Razem stanowiły najbardziej wyróżniające się budynki centrum miasta, 
pełnego wystaw 
sklepowych i pasaży handlowych. Uciekając, Nathan minął zarys wysokiego, 
przypominającego 
ołówek pomnika, stojącego chyba na rynku. Jednak otaczające statuę drzewa i 
krzewy były zbyt 
rzadkie, by się w nich ukryć. Gdy przebiegał przez miasto, w żadnym oknie nie 
paliło się światło. 
Nie widział też ani jednej osoby czy auta. Tym bardziej wydawało mu się, że się 
wyróżnia i rzuca 
w oczy - jedyna postać, zakłócająca ciężką ciszę parnej nocy.
Strach przed odkryciem zmusił go do szukania schronienia w pokrytej graffiti 
klatce 
schodowej. Poniżej poziomu chodnika, ukryty za pięcioma pojemnikami na śmiecie z 
galwanizowanej blachy, Nathan był niewidoczny z ulicy, ale dzień, który wkrótce 
nadejdzie 
odsłoni jego kryjówkę.
Nie wiedział, co robić. Słońce zaczęło już malować horyzont 
jaskrawopomarańczowymi 
pociągnięciami promieni, więc szanse na pieszą ucieczkę, a nawet na porwanie 
samochodu, 
zmalały do zera. Z pewnością tutaj też nie mógł zostać. Cholerni gliniarze - 
pomyślał. Gdyby 
zajmowali się własnymi sprawami, on byłby teraz na granicy, martwiąc się, jak 
ominąć 
Kanadyjską Konną.
Zaczęło powracać znane poczucie beznadziejności, ale zwalczył je. Nie ulegało 
wątpliwości, że jego poprzedni plan diabli wzięli, ale miał teraz ważniejsze 
sprawy na głowie.
To śmieszne, jak często najbardziej oczywiste rozwiązania zauważane są na samym 
końcu. 
Gdy jego umysł pracował gorączkowo, przyszło mu do głowy pytanie: a dokąd 
właściwie 
prowadzą te schody?
W ciemnościach nocy dalszy ciąg klatki schodowej stanowił jedynie czarną dziurę 
w 
jasnym betonie, ale gdy czerń zaczęła zmieniać się w różne odcienie szarości, 
Nathan zauważył, 
że z lewej strony znajdują się drzwi - niewątpliwie prowadzące do piwnicy.
Zrozumiał, że właśnie odkrył swoją jedyną szansę, ale mimo to zawahał się. W 
piwnicach 
żyły szczury i karaluchy, było zawsze ciemno i mokro - gorąco w lecie i lodowato 
w zimie. 
Nawet w ładnych domach jego dzieciństwa piwnice zawsze go przerażały. Myśl o 
tym, jak wiele 
strasznych potworów - żywych i wyimaginowanych - mogło mieszkać w podziemiach, 
przyprawiała go o dreszcze.
Wolałbym raczej być w więzieniu niż w tej piwnicy - pomyślał z niechęcią.
Idiotyczne, prawda? Pomiędzy piwnicą a więzieniem istniała duża różnica - 
ogromna 
różnica. Z piwnicy mógł wyjść, kiedy tylko chciał.
Gdy kolejna syrena zbliżyła się w szarówce poprzedzającej wschód słońca, Nathan 
zebrał 
całą odwagę i wszedł do czarnej piwnicy. Drzwi szczęśliwie nie były zamknięte na 
klucz.
Telefon zadzwonił po raz szósty, zanim Warren usłyszał go przez sen. Miał 
wrażenie, że 
wygrzebuje się z głębokiej dziury; na początku hałas był częścią snu i Michaels 
dziwił się, 
dlaczego piękna nieznajoma, która go pieściła, wydawała takie przenikliwe 
dźwięki. Przy trzecim 
dzwonku zorientował się, że to odgłos realnego świata, ale nim uświadomił sobie, 
że ten 
prawdziwy świat znajduje się w Zajeździe dla zmotoryzowanych Pod Oszczepem i 
Muszkietem - 
zabrzmiały jeszcze dwa.
Zbliżając słuchawkę do twarzy, mruknął:
- Michaels.
- Cześć, Warren, tu Jed - pozdrowił go znajomy i całkowicie rozbudzony głos.
- Jezu, Jed, która godzina?
- Prawie dwadzieścia po piątej. Słuchaj, ostatniej nocy dużo się zdarzyło. 
Jesteś 
wystarczająco przytomny, żeby posłuchać?
Naleganie w głosie Jeda pomogło Warrenowi odzyskać resztę świadomości. Usiadł na 
łóżku i zapalił nocną lampkę.
- Już w porządku - powiedział. - Strzelaj.
- Nathan Bailey został ujęty wczoraj w nocy w hrabstwie Pitcarin przez kilku 
miejscowych 
chłopców szeryfa.
- Co ty powiesz? Jak go złapali?
Jed przekazał wszystko, co sam wiedział o pościgu i aresztowaniu, i zakończył 
informacją 
o strzelaninie:
- Miejscowi mówią, że mały Bailey wyrwał broń jednemu z gliniarzy i wyrąbał 
sobie drogę 
na wolność.
- O, mój Boże - jęknął Warren. - Czy obaj policjanci nie żyją?
- Nie mieli żadnych szans.
Warren milczał przez dłuższą chwilę, pozwalając zmęczonemu mózgowi ogarnąć 
znaczenie tych rewelacji.
- Jesteś tam jeszcze? - Jed przypomniał o swoim istnieniu.
- Co? Ach tak, oczywiście. Tylko naprawdę chciałem, żeby to się skończyło 
inaczej. - 
Warren westchnął. - Naprawdę uwierzyłem w historię tego dzieciaka.
Jed rozumiał. To był trudny rok.
- Nie byłeś osamotniony, Warren. Myślę, że wszyscy trzymaliśmy jego stronę. 
Chłopcy w 
jego wieku powinni być niewinni.
Warren obrócił się na łóżku i spuścił stopy na podłogę, patrząc na zegarek.
- Skoro już tu jestem, pojadę do hrabstwa Pitcarin, gdziekolwiek, do diabła, to 
jest, i 
sprawdzę, czy możemy jakoś pomóc w aresztowaniu Nathana. Przekaż wiadomość 
wszystkim 
zainteresowanym.
- Załatwione, szefie. Przykro mi, że cię obudziłem.
- Wcale ci nie jest przykro - odrzekł Warren, dbając o to, żeby w jego głosie 
słychać było 
uśmiech.
Po odłożeniu słuchawki przez chwilę siedział nieruchomo, starając się 
uporządkować 
plątaninę dziwnych uczuć. Wiedział, że stracił obiektywizm w tej sprawie. W 
jakiś sposób 
powiązał problemy tego dziecka ze śmiercią Briana. Pozwolił sobie na wiarę w 
niewinność 
chłopca, którego nawet nigdy nie spotkał - i na wczucie się w jego strach i 
rozpacz. Teraz musiał 
włożyć wiele wysiłku, by zaakceptować fakt, że dzieciak znów zabił. Brian nigdy 
by nie mógł 
zabić człowieka.
Jak więc mógł to zrobić Nathan Bailey?
Wiedział, że odpowiedź jest całkiem prosta: byli różnymi osobami. Każde dziecko 
wyrastało z własnym systemem wartości i Warren nie wiedział, które z nich były 
ważne dla 
Nathana i jemu podobnych. Tak cholernie trudno było uwierzyć w to, że dzieciak z 
radia - ten 
sam dzieciak, który robił pranie i zostawiał listę wypożyczonych przedmiotów - 
potrafił zabić z 
zimną krwią trzech funkcjonariuszy wymiaru sprawiedliwości. Możliwe, że Ricky 
stanowił jakieś 
zagrożenie dla chłopca, jak twierdził Nathan, ale jak usprawiedliwić 
zastrzelenie jeszcze dwóch 
ludzi w zupełnie innym okręgu?
I znowu znalazł prostą odpowiedź: Nathan Bailey był mordercą i groźnym zbiegiem. 
A 
Warren musiał go zamknąć, zanim jeszcze komuś zrobi krzywdę. Później sąd 
zadecyduje o jego 
losie i jakkolwiek się to zakończy - Warren będzie mógł żyć ze spokojnym 
sumieniem.
W końcu nie był ojcem Nathana. A Nathan nie był jego synem…
Bertrand Murphy wychodził z siebie ze złości i z żalu. Nigdy w trakcie jego 
czterech 
kadencji szeryfa - a nawet nigdy w historii departamentu - nie było tak 
tragicznego dnia. We 
wczesnych godzinach rannych odebrał telefon od rozhisteryzowanego zastępcy, 
który odkrył 
zwłoki gdy przyszedł na swoją zmianę. Nie upłynęło nawet dziesięć minut od 
rozmowy, gdy 
szeryf pojawił się na miejscu zbrodni, by osobiście nadzorować śledztwo i 
upewnić się, że ciała 
podwładnych traktowane są z właściwym szacunkiem.
Nie był przygotowany na to, co zastał. Zastępca Watts był jego osobistym 
przyjacielem, oni 
i ich żony grywali w brydża w co drugi czwartek od 1985 roku. Ich dzieci wyrosły 
razem, 
chodziły do tych samych szkół i bawiły się na tych samych placach zabaw. W 
przyszłym roku 
Adam, najstarszy Wattsa, pójdzie na studia, marząc o dniu, w którym będzie 
prowadził sklep z 
artykułami sportowymi.
Schmidtt ukończył szkołę dla rekrutów ubiegłej wiosny i był nowy na posterunku, 
więc 
Murphy nie znał go za dobrze. Podobno jego żona miała urodzić w grudniu pierwsze 
dziecko.
- Co za zwierzę potrafiło zastrzelić dwóch świetnych zastępców? - zapytał Murphy 
bladego 
Steadmana; rozpacz pobruździła twarz zastępcy głębokimi zmarszczkami. - Strzelić 
im w usta, na 
rany Chrystusa!
Pod czujnym okiem szeryfa zespół młodych podwładnych szybko obramował białą 
taśmą 
leżące na podłodze ciała; ostatnia czynność przed włożeniem ich do worków i 
odwiezieniem do 
miejskiej kostnicy, gdzie czekało je ostateczne poniżenie - autopsja. Murphy’emu 
robiło się słabo 
na myśl o wielkim cięciu w kształcie litery Y, w ciele jego przyjaciela, i o 
grupie patologów z 
aparatami fotograficznymi i magnetofonami, którzy ułożą wnętrzności Wattsa na 
tacy.
Sprawdził czas. Zbliżała się szósta. Wieść o zabójstwach rozchodziła się szybko, 
a oni 
musieli jeszcze ogłosić nazwiska zmarłych - po uprzednim zawiadomieniu 
najbliższych. To było 
jego zadaniem i właśnie zbliżał się czas, by je wykonać. Zwrócił się do 
zastępcy, stojącego obok 
z zaciętą twarzą:
- Znałeś tych ludzi, prawda synu?
Steadman przytaknął; miał mokre oczy.
- Tak jest. Codziennie z nimi pracowałem.
- I chcesz wyrównać porachunki z sukinsynem, który im to zrobił, prawda?
Steadman obrócił się twarzą do Murphy’ego. Jego oczy pałały żądzą zemsty.
- Tak, proszę pana, chcę.
Murphy pokiwał głową.
- Dobrze. Myślę, że będziesz miał szansę. Ale najpierw chciałbym, żebyś coś dla 
mnie 
zrobił.
- Proszę mi powiedzieć co, a zaraz to zrobię.
- Ja muszę jechać i zawiadomić żony tych dzielnych ludzi. Wrócę za jakąś 
godzinę. Chcę, 
żebyś do tego czasu dopilnował spraw tutaj. Uważaj, żeby z ciałami twoich 
kolegów obchodzono 
się delikatnie i z szacunkiem. I zwróć uwagę na to, żeby oprócz zwłok nic - 
dosłownie nic - nie 
zostało usunięte z miejsca zbrodni przed moim powrotem.
- Dobrze, proszę pana, dopilnuję tego - potwierdził Steadman. - Czy chce pan, 
żebym 
zarządził również blokadę dróg?
- Nie, synu, mamy w terenie ludzi, którzy już to organizują.
Murphy spędził jeszcze chwilę nad poszarpanymi zwłokami przyjaciela, zmówił 
cichą 
modlitwę za jego duszę i wyszedł, by zawiadomić Judith Watts o tragedii.
Denise poderwała się z łóżka, gdy tylko słowa spikera czytającego wiadomości 
dotarły do 
jej otępiałego od snu mózgu. Głośno wciągnęła powietrze:
- Nie!
Ale głęboki baryton dobiegający z jej radio-zegara mówił wyraźnie:
- Źródła policyjne nie podały jeszcze nazwisk zamordowanych oficerów, ale 
oficjalnie 
potwierdziły doniesienia, że tak zwany „ulubiony przestępca Ameryki” ponownie 
uciekł z aresztu 
w cichym miasteczku stanu Nowy Jork po tym, jak brutalnie, jakby dokonując 
egzekucji, 
zastrzelił dwóch funkcjonariuszy, którzy go ujęli. Ciągle nie wiadomo, czy są 
jacyś 
świadkowie…
Denise czuła się jak ogłuszona. Jak on mógł zrobić coś takiego? Wiedziała, że 
był 
zdesperowany, ale kto by pomyślał, że aż tak? W uszach zabrzmiały jej słowa, 
wypowiedziane 
przez Nathana w trakcie ich pierwszej rozmowy: Nie wrócę tam nigdy…
Czy gotów był zabić, aby pozostać na wolności? Czy to możliwe, że ostrzegał ich 
wszystkich, ale przeoczono, chcąc uwierzyć w niewinność dziecka?
Pamiętała, jak szczegółowo opowiadał o śmierci Ricka Harrisa. Czy to wszystko 
mogło być 
kłamstwem? Może był jednym z tych dzieci, o których czyta się w książkach 
Stephena Kinga; 
psychopatą, który nie wie, co robi jego druga połowa?
Denise potrząsnęła głową. To nie miało sensu. Nazywajcie to kobiecą intuicją, 
przeczuciem, czy jeszcze inaczej, ale coś się w tym wszystkim nie zgadza. Nathan 
nie był 
pozbawionym wszelkiej moralności dzieckiem ulicy. Fakt, życie go nie pieściło - 
nawet nie chciał 
o tym mówić na antenie, ale czy to wystarczało, by pchnąć chłopca do morderstwa? 
Trzy razy?
Jakby dokonując egzekucji?
Tak powiedział spiker. Co to właściwie znaczyło? Takich słów nie użyłby dobry 
dziennikarz. Tego typu sformułowania musiały pochodzić ze źródeł policyjnych, 
które czasami 
udzielały informacji, zanim zostały zaaprobowane przez wyższą instancję.
Denise próbowała wyobrazić sobie Nathana - myślała o nim jak o chłopcu mniejszym 
od 
przeciętnego dwunastolatka - każącego dwóm zwalistym policjantom ustawić się pod 
ścianą z 
podniesionymi rękami, po czym strzelającego do nich z zimną krwią.
Nawet jeśli udałoby mu się zastrzelić jednego, to jak mógłby w tym samym czasie 
kontrolować drugiego? Kajdanki? Dobrze, w takim razie jak dziecko może zmusić 
dwóch 
dorosłych mężczyzn, by nie ruszali się, dopóki nie założy im kajdanków? Idąc 
dalej, jak w ogóle 
udało mu się zabrać gliniarzowi rewolwer?
Coś tu się bardzo nie zgadzało. Denise podniosła słuchawkę i przycisnęła guzik, 
automatycznie wybierający numer Enrique. Podniósł słuchawkę po pierwszym 
dzwonku:
- Właśnie usłyszałem - powiedział.
J. Daniel Petrelli usłyszał wiadomość bardzo wcześnie. Przyniósł mu ją 
dziennikarz z 
„Washington Post”, który liczył na jakiś soczysty cytat od ciągle otumanionego 
snem 
prokuratora. Teraz, lecąc na północ helikopterem policji stanowej, nie pamiętał 
już dokładnie 
swojej okraszonej właściwą ilością stosownych słów i gestów odpowiedzi, ale z 
twarzy reportera 
wyczytał, że przedstawiciel prasy był zawiedziony. Jako polityk, Petrelli 
wspaniale potrafił 
szermować takimi słowami jak „tragiczny” i „przedwczesny”.
Gdy helikopter wystartował, Petrelli nie musiał dłużej ukrywać radości z rozwoju 
sytuacji. 
Przez ostatnie dwa dni media robiły z niego idiotę, a teraz okazało się, kto tu 
był mądry. Jednym 
szybkim aktem zdumiewającego okrucieństwa chłopiec, który dotychczas w pojedynkę 
przeszkadzał w jego kampanii wyborczej na senatora, sprawił, że prokurator 
jednak wyszedł na 
mądrego strażnika moralności; zresztą przecież nim był.
Ten prostak Murphy zachował się prawidłowo, entuzjastycznie przyjmując ofertę 
pomocy 
w śledztwie od Petrellego.
- Będę wdzięczny za każdy rodzaj wsparcia, by umieścić tego potwora z powrotem w 
klatce 
- powiedział Murphy.
Policjanci z prowincji, ze swym barwnym słownictwem zawsze rozśmieszali 
Petrellego. 
Mówili to, co myśleli, najprostszym językiem, nie zważając na to, czyje uczucia 
ranią. Właśnie 
takiego otoczenia potrzebował, by odbudować swój image kandydata na senatora.
Rozdział 30
Sammy Bell ostrożnie nacisnął klamkę, by nie narobić hałasu przy zamykaniu drzwi 
biura 
pana Slatera. Stał w milczeniu, czekając, by go zauważono. Po pewnym czasie 
stary człowiek 
oderwał wzrok od papierów, ale Sammy wiedział, że wcale ich nie czytał, tylko 
zbierał myśli. 
Obaj rozumieli, co trzeba powiedzieć. Dla pana Slatera będzie to trudna rozmowa, 
ale Sammy 
czekał na ten moment długi czas.
Od prawie czterdziestu lat stary polegał na Sammym prawie we wszystkim, a 
zwłaszcza w 
kontrolowaniu biznesu. Gdy ktoś się wychylił, Sammy pomagał mu przyjąć właściwą 
postawę. 
Będąc lojalnym pomocnikiem, Bell pozostawił nawet na swej drodze kilka trupów.
Pan Slater prowadził interesy w branży narkotyków, bankowości i prostytucji w 
kontrolowanej przez siebie części Waszyngtonu od ponad czterech dekad. W latach 
pięćdziesiątych próbowała go wygryźć rodzina Schillacich, ale panu Slaterowi 
udało się 
wynegocjować polubowny układ z Sycylijczykami, dzięki przejęciu tymczasowej 
opieki nad 
córką Schillaciego. Ugoda została zawarta na dwadzieścia minut przed tym, jak 
Sammy miał 
obciąć dziewczynie ucho i wysłać je do siedziby ojca chrzestnego.
Sammy nie lubił Włochów. Cholerni makaroniarze byli płaszczącymi się, nic nie 
wartymi 
łobuzami. Ale przynajmniej mieli honor i za to ich podziwiał. Tak jak i pan 
Slater. W ciągu lat, 
jakie upłynęły od ich pierwszej konfrontacji, Schillaci i pan Slater spotkali 
się wiele razy - na 
uroczystościach inauguracyjnych, balach dobroczynnych i temu podobnych imprezach 
- i stali się 
wobec siebie tak uprzejmi, że postronni obserwatorzy mogli brać ich za 
przyjaciół.
Mimo że dzieliło ich mniej niż dziesięć lat, Sammy okazywał synowski szacunek 
panu 
Slaterowi, który ze swej strony skąpo obdzielał go pochwałami i naganami, jak 
troskliwy ojciec. 
W czasie, gdy biznes się rozwijał, a konkurenci pojawiali się i znikali, tylko 
Sammy zdecydował 
się pracować wyłącznie dla starego i nigdy nawet nie pomyślał o zdradzie. Coś 
takiego jak 
lojalność już nie istniało. Nawet jeśli karą była śmierć.
Obaj mieli nadzieję, że Pointer okaże się skuteczny. Zdecydowanie wykazywał 
właściwą 
postawę, trzymając się ich i wykonując robotę, mimo niewielkiego wzrostu i 
dziewczęcego 
wyglądu - cech, przez które Sammy nie chciał na początku korzystać z usług 
młodzieńca. Ale 
Pointer błagał i obiecywał; wyglądał, jakby miał się rozpłakać, gdyby Sammy nie 
dał mu szansy. 
Sammy w końcu ustąpił i od tego momentu wszystko się popsuło.
Pointerowi nie wystarczało dostarczanie towaru i przewożenie pieniędzy. Chciał 
być 
zabójcą. Takiego użył określenia - zabójca. Gdy Sammy powiedział mu, żeby 
przestał oglądać 
kryminały w telewizji i zajął się robotą, Pointer poszedł do pana Slatera i 
zaserwował mu ten sam 
- błagam-niech-mi-pan-tylko-da-szansę - tekst. I podobnie jak przedtem Sammy, 
pan Slater to 
kupił.
Od dnia, w którym Pointer rozpoczął karierę człowieka do ściągania długów - stał 
się 
Zabójcą, jak się sam nazywał, a panu Slaterowi bardzo się to podobało.
Ale Sammy od razu go przejrzał. Nie mógł znieść sukinsyna. Pointer ubierał się 
jak alfons - 
same skóry i złoto. A jego buty! Sammy często mógłby przysiąc, że punk nosi 
damskie obuwie 
cienkie jak papier i zawsze wykonane ze skóry jakiegoś egzotycznego gada.
Jednak na dobrą sprawę Sammy był bardziej wierny niż pies i jeśli pan Slater 
życzył sobie, 
żeby taki punk jak Lyle - Lyle! - kto, do cholery, daje swojemu dziecku na imię 
Lyle - no cóż, 
jego życzenie było rozkazem.
Sammy najbardziej nienawidził podłości. Zamiłowanie Pointera do wysublimowanego 
okrucieństwa i przyjemność, którą z niego czerpał, w ciągu ostatnich kilku lat 
całkowicie 
wymknęły się spod kontroli, poczynając od sprawy Donny Jacksona. Czarnuch był 
tylko 
kolejnym punkiem, który nie zdążył poznać zasad gry. Nie kroi się twarzy 
gówniarza i nie 
podpala jego jaj za cholerny błąd. Facet był po prostu chory. Przerażająco 
chory.
Ale pan Slater to lubił. Mawiał, że czuje się tak za dawnych lat, gdy miasto się 
go bało. 
Zawsze traktowano go z respektem, ale dobrze się poczuł, gdy znów zaczął 
wzbudzać strach. To 
go odmładzało.
Sammy’emu wystarczał sam respekt. W końcu to on zapracował na pozycję szefa. Ale 
Sammy był już za stary, żeby ciągle żyć w napięciu. Poza tym miał już wnuki i 
przyszedł czas by 
zacząć cieszyć się tym, co zostało mu z życia.
Za stary - otóż to. Jego działalność zawsze ocierała się o przemoc, ale dawniej 
istniały 
jakieś zasady. Zabijanie było częścią biznesu, ale kiedyś robiono to tylko w 
ostateczności - by 
przekazać określoną wiadomość określonej osobie. Teraz zabija się dla sportu. 
Czarnuchy na 
ulicy - do diabła, nawet dzieci w szkołach średnich - zabijają się dla zabawy. 
Nigdy tak nie było.
I ta sprawa zabijania dzieci dla pieniędzy, to było po prostu świństwo. 
Wyglądali przez to 
jak bestie. Prędzej czy później musi się wydać, że pan Slater był zamieszany w 
sprawę Nathana 
Baileya. Gdy to się stanie, nawet szacunek zniknie. Musieli to powstrzymać. 
Musieli 
powstrzymać Pointera.
Pan Slater właśnie spojrzał w górę znad papierów i wskazał Sammy’emu wyściełane 
krzesła dla gości przed biurkiem. Przyjmując zaproszenie Sammy zastanawiał się, 
ile godzin - 
nie, ile lat -życia spędził na jednym z nich.
Przez chwilę siedzieli w milczeniu:
- No i? - powiedział chrapliwie Slater.
- No i co? - Mimo że miał do tego prawo, Sammy czuł opory przed rozpoczynaniem 
rozmowy od „a nie mówiłem”.
- To ty prosiłeś o spotkanie, Sammy. Przypuszczam, że znowu chcesz rozmawiać o 
Lyle’u.
Sammy odchrząknął. Znali się już tyle lat, ale ciągle trudno było powiedzieć 
staremu 
człowiekowi, że coś spieprzył.
- Tak, prawdę mówiąc, chcę. Musimy go powstrzymać, panie Slater.
Pan Slater pokiwał głową.
- Masz na myśli: ściągnąć mu cugle?
Czy to możliwe, że nie zauważał jedynego rozwiązania?
- Nie, proszę pana. Mam na myśli… coś więcej. Zabił dwóch policjantów. Już 
zabicie 
strażnika więziennego było błędem, a co dopiero gliniarze. Jezus. Gdy to się 
wyda, wszystko, co 
zbudowaliśmy, zawali nam się na głowy. Nic nie jest tego warte, proszę pana. 
Musimy poświęcić 
Pointera.
Stary człowiek złożył dłonie i zbliżył je do swoich warg.
- A jeśli to się nie wyda? Mamy wiele sekretów. Nie wszystkie się wydały.
- Nigdy nie mieliśmy takiego sekretu. Przez te wszystkie lata musieliśmy 
trzasnąć tylko 
jednego policjanta i to tylko dlatego, że grał na dwa fronty. Wyświadczyliśmy 
gliniarzom 
przysługę i nawet oni zdawali sobie z tego sprawę. Ale ten gnój wyrwał się spod 
wszelkiej 
kontroli. Ten sukinsyn wszystkich pozabija. To szaleństwo.
Pan Slater rozważał słowa Sammy’ego.
- A co z pieniędzmi? Czy mamy po prostu o nich zapomnieć?
Sammy przez chwilę szukał właściwych słów, ale wreszcie się poddał i wzruszył 
ramionami:
- Tak - odparł. - Zapomnijmy o pieniądzach, jak powiedział pan wczoraj 
Pointerowi. 
Spławimy tego gnojka Marka Baileya i odpiszemy te pięćset patoli na straty.
Pan Slater głośno nabrał powietrza i wypuścił je z widocznym wysiłkiem. Burczący 
dźwięk 
wydobył się z jego zaatakowanych rozedmą płuc.
- Pięćset tysięcy dolarów to bardzo dużo pieniędzy, Sammy.
- To prawda. Ale przede wszystkim nie zapominajmy, kto nam podsunął ten szalony 
plan.
- Ach tak. Znowu Lyle.
- I ta sprawa zabicia dziecka dla pieniędzy…
Pan Slater uciszył go gestem dłoni.
- Przedstawiłeś już swoje zdanie.
- Tak jest, proszę pana. - Sammy spuścił głowę i utkwił wzrok w stopach. Jedynym 
dźwiękiem zakłócającym ciszę, gdy pan Slater rozważał sprawę, był charkot jego 
oddechu.
Wreszcie przemówił:
- Zrobimy to, co musimy. Ale chcę, by Lyle skończył z godnością. W końcu dobrze 
nam 
służył.
- Tak jest, proszę pana - zgodził się Sammy.
- Będzie dzwonił dziś rano. Chcę z nim wtedy porozmawiać.
- Dobrze.
Sammy prawidłowo odczytał gesty szefa i wstał, by wyjść - po raz ostatni 
spoglądając na 
starca, by sprawdzić w jakim jest nastroju. Jakże sędziwie wyglądał Slater, na 
którego żółtoszarej 
skórze każdy przeżyty rok i każda podjęta decyzja wyżłobiły zmarszczki. Boss 
wkrótce odejdzie i 
nie było nikogo, kto mógłby zająć jego miejsce. Punki przejmą kontrolę nad 
ulicami. To będzie 
tragiczny dzień, pomyślał Sammy.
Rozdział 31
Billy Alexander był jedynym dzieckiem w czwartej klasie pani Lippincott, które 
nienawidziło letnich wakacji. Z tego, co wiedział - jedynym dzieckiem na 
świecie, które wolało 
szkołę od wolnego czasu. Kiedyś opowiedział o tym starszemu koledze - białemu 
lalusiowi, 
mieszkającemu na tym samym piętrze, ale reakcja chłopca przekonała go, że takie 
myśli lepiej 
zachować dla siebie.
W szkole zawsze było coś dobrego do zjedzenia, przyjaciele i klimatyzacja. 
Mieszkanie 
Billa było sauną, przylepioną do ściany budynku, gdzie rzadko wiał wiatr. Gdy 
mama była w 
domu - a pracowała cały czas - robiła jakieś zakupy, albo nawet gotowała 
prawdziwy obiad. Ale 
przeważnie skazany był na wyjadanie resztek, znalezionych na dnie kuchennych 
szafek. Tego 
ranka ugotował sobie na śniadanie trochę makaronu. Smakowałby lepiej z sosem 
pomidorowym 
albo z masłem, ale czasami trzeba się zadowolić tym, co się ma.
Jednak najbardziej dokuczała samotność. Mając dziesięć lat Billy był najmłodszym 
dzieckiem w całym bloku, jedynym, które nie ćpało czy chuliganiło. Ludzie 
mieszkający w 
sąsiedztwie przerażali go. Bijatyki i strzelaniny były tu na porządku dziennym. 
Billy nie pamiętał 
weekendu bez radiowozów i karetek pogotowia przed wejściem.
Przez dwa lata, w czasie których mieszkali w Vista Plains Apartments, dwa razy o 
mało go 
nie postrzelono, pięć razy pobito, obrabowano z każdego centa, którego włożył do 
kieszeni, a raz 
nawet zrzucono ze schodów przeciwpożarowych. Ten ostatni przypadek zakończył się 
podróżą 
ambulansem do szpitala i założeniem sześciu szwów na czole. Mama zauważyła 
szramę dopiero 
po ośmiu miesiącach.
Billy zdawał sobie sprawę z tego, że jego życie jest beznadziejne, i wiedział, 
że prędzej czy 
później marnie skończy - tak jak inni, ale lubił udawać, że może czeka go lepsza 
przyszłość. Jeśli 
udałoby mu się naprawdę nauczyć tego wszystkiego, co próbowano przekazać im w 
szkole, i 
gdyby trzymał się z daleka od innych dzieci z sąsiedztwa, to może mógłby stać 
się inny. Czarni 
ludzie czasami tego dokonywali. Dokonał tego Colin Powell, a Colin Powell był 
jego ideałem.
Tak więc musiał ścierpieć czas wakacji. Miał swoje książki i swoją telewizję i 
wcale nie 
przymierał głodem. A co najważniejsze - miał swojego najlepszego przyjaciela 
Barneya, psa 
myśliwskiego rasy wyżeł-i-bóg-wie-co-jeszcze, którego znalazł na ulicy przy 
przewróconym 
kuble na odpadki, kiedy zwierzę próbowało zorganizować sobie coś na obiad. I dla 
chłopca, i dla 
psa była to miłość od pierwszego wejrzenia. Już od prawie trzech miesięcy byli 
nierozłączni. 
Billy zauważył z zaciekawieniem, że nawet ludzie, którzy nie liczyli się z 
dziećmi - czują respekt 
przed dzieckiem z dużym psem.
W tej chwili Billy odwalał obowiązek, którego nienawidził najbardziej ze 
wszystkich: 
wynosił śmieci. Piwnica w jego bloku była ciemnym, wilgotnym i śmierdzącym 
miejscem, w 
którym ludzie bezdomni czasem koczowali albo dawali sobie w żyłę, albo umierali. 
On sam 
nigdy nie widział tam nic szczególnie przerażającego, ale słyszał różne 
opowieści.
Jak zwykle puścił naprzód Barneya, aby odstraszył każdego, kto mógł się tam 
czaić. 
Sumienny pies zbiegł na dół, po czym czekał na pana, patrząc w górę. Głupawy, 
wyczekujący 
wyraz psiej mordy zawsze rozśmieszał chłopca.
- Jeszcze na to nie wpadłeś, że jesteś przynętą, prawda piesku? - powiedział 
Billy, 
pokonując schody. Pies tak mocno merdał ogonem, że musiał wykonywać dziwny 
taniec tylnymi 
łapami, by się nie przewrócić.
Billy nie tracił czasu, wykonując obowiązki. Unosząc pokrywę blaszanego 
pojemnika, 
wrzucił trzy plastikowe torby ze śmieciami (w latach swej świetności były 
torbami na zakupy) do 
otworu.
Właśnie się odwrócił, by wrócić na górę, gdy to usłyszał. Jakieś pudła w kącie 
się 
poruszyły. Barney też to słyszał. Pies spuścił łeb i sprężył się do skoku, a 
sierść wzdłuż 
kręgosłupa zjeżyła się jak igły jeżozwierza. Billy jeszcze nigdy nie słyszał tak 
wściekłego 
warczenia, jakie wydobywało się teraz z gardła jego przyjaciela.
- K-kto tam jest? - zawołał chłopiec do cieni wokół pieca centralnego 
ogrzewania. Barney 
sprawiał wrażenie niezdecydowanego; atakować czy zostać i bronić swojego pana.
- K-kimkolwiek jesteś, lepiej wyjdź, zanim mój pies cię zagryzie. - Pomimo 
strachu 
kulącego się koło żołądka, głos chłopca brzmiał stanowczo; słowa kogoś, kto jest 
pewny swoich 
racji.
Najpierw pojedynczo, potem po dwa naraz i wreszcie po kilka - pudła i torby 
śmieci 
staczały się ze sterty w kącie i lądowały na podłodze. Jak przy obieraniu banana 
- spadające pudła 
odsłaniały przerażonego białego chłopca, który powoli wstał, wyciągając przed 
siebie obie ręce, 
by osłonić się przed ewentualnym atakiem Barneya.
Billy oglądał wiadomości dziś rano i poskładanie wszystkiego w całość zajęło mu 
pięć 
sekund.
- Ty jesteś Nathan, prawda? - zapytał.
Nathan przytaknął i z trudem przełknął ślinę. Nie spuszczał oczu z groźnej 
bestii:
- J-ja n-nikomu nie zrobię krzywdy - obiecał.
- Co ty tu…
- Pies…
- Zabiłeś tych facetów.
Nathan gwałtownie potrząsnął głową, nie odrywając wzroku od warczącego kundla.
- Nie. Nie zabiłem, naprawdę. Nie wiem, co się dzieje, ale to nie ja.
- Więc co tu robisz?
Nathan znów przełknął ślinę i drgnął, gdy Barney poruszył łbem.
- Policja. Sz-szukają mnie.
Billy przez dłuższy czas przyglądał się chłopcu.
- Słyszałem - powiedział.
- Czy mógłbyś… Tego psa…
Billy zastanawiał się przez kilka sekund, po czym schylił się, by podrapać 
Barneya za 
uszami.
- Spokojnie, piesku. Posłuchajmy, co ten laluś ma do powiedzenia na swoją 
obronę.
- Skąd wiesz, kim ja jestem? - zapytał Nathan.
Billy zachichotał:
- Jesteś po uszy w gównie, człowieku, wszyscy wiedzą, kto ty jesteś. Pokazywali 
cię 
wczoraj w „Nightline”.
Brwi Nathana uniosły się ze zdziwienia i dumy. Musisz być kimś, by się dostać do 
tego 
programu. Do licha, sam prezydent był w „Nightline”! I Charles Manson.
- A co o mnie mówili?
Billy wzruszył ramionami.
- Połowa świata myśli, że jesteś mordercą, a druga połowa ma cię za jakiegoś 
bohatera.
- Nie jestem bohaterem - powiedział Nathan, kręcąc głową - ale nie jestem też 
mordercą.
Po raz pierwszy Billy popatrzył Nathanowi w oczy i Nathan zauważył, że były to 
oczy 
dorosłego; kogoś, kto widział już przeznaczoną mu porcję nieszczęść: spojrzenie 
jednocześnie 
twarde i ciepłe.
- Aż do dziś mógłbym się z tobą zgodzić, brachu, ale ci dwaj gliniarze, co to 
ich znaleźli 
dziś nad ranem, nie przekręcili się na atak serca. Jak to wyjaśnisz?
- Ja nikogo nie zabiłem! - oświadczył Nathan, nie zwracając uwagi na użytą przez 
chłopca 
liczbę mnogą. - To policjant zabił tego drugiego policjanta. A potem próbował 
zabić mnie.
Opowiedzenie całej historii zajęło kilka minut. Billy chyba w nią uwierzył.
- Kto więc zabił drugiego gliniarza? - zapytał na koniec.
Nathan zamarł:
- Jakiego drugiego gliniarza?
Billy wyjaśnił.
Nathan głośno nabrał powietrza i powoli osunął się na podłogę. Przeciągnął 
dłonią po 
przetłuszczonych włosach.
- O kurde! Oni myślą, że ja to wszystko zrobiłem?
Billy przytaknął:
- Aha. I całkiem poważnie gadają, że nie pozwolą, aby ci to uszło na sucho. Tak 
jakby 
zamierzali odpuścić ci zabicie tego gościa w Wirginii - roześmiał się. - Tego to 
chyba zabiłeś, no 
nie?
- Tak… ale dopiero gdy on próbował zabić mnie.
Czarny chłopiec nagle stał się sceptyczny:
- A właściwie to dlaczego wszyscy chcą cię zabić?
Nathan wzniósł ręce do nieba:
- Niech skonam, jeśli wiem. To wygląda jeszcze gorzej: to nie „wszyscy” chcą 
mnie zabić, 
tylko policjanci.
- Kogo wkurzyłeś?
- Nie wiem! Ale odwaliłem przy tym naprawdę dobrą robotę.
Znów nastała długa cisza.
- Co zamierzasz teraz zrobić? - zapytał w końcu Billy.
Nathan przyjrzał mu się, zanim odpowiedział:
- Nie wiem. A co ty zamierzasz zrobić?
- No, nie zamierzam wzywać glin, jeśli o to pytasz. I tak zbyt wielu tych 
sukinsynów się tu 
kręci.
Nathan wahał się przez długą chwilę:
- Czy mogę schować się u ciebie przez dzisiejszy dzień?
Billy chyba spodziewał się tego pytania:
- Jasne, czemu nie? - odrzekł. - Jedzenia jest mało, ale mamy telewizor, a ja 
mam kilka gier 
i inne rzeczy.
- Ostatnio oglądanie telewizji stało się dla mnie zbyt przygnębiające - skrzywił 
się Nathan.
Billy znów się roześmiał:
- No, ja myślę!
- Która godzina? - spytał Nathan.
- Nie wiem dokładnie - wzruszył ramionami Billy. - Było piętnaście po ósmej gdy 
schodziłem na dół. A co? Masz jakieś umówione spotkanie?
Tym razem to Nathan się roześmiał i potrząsając głową powiedział:
- Nie, ale jak przyjdzie dziesiąta, będę musiał wykonać telefon.
Rozdział 32
Gdy Warren dotarł do okręgowego biura szeryfa w Pitcarin, zastał tam dom 
wariatów 
stworzony przez dziennikarzy. Wozy transmisyjne przystosowane do łączności 
satelitarnej 
zaparkowane były zderzak w zderzak, tworząc półkilometrową linię wzdłuż Main 
Street. 
Zbliżając się do głównego wejścia, zauważył dwóch sprawozdawców wielkiej sieci 
telewizyjnej, 
których rozpoznał dzięki wieczornym wiadomościom. Jezu - pomyślał. Sprowadzają 
ludzi aż z 
Nowego Jorku.
Jego złota odznaka zagwarantowała mu wstęp do budynku, choć musiał się przedrzeć 
przez 
tłum reporterów i mieszkańców. Gdy otwierał oszklone drzwi, jeden z dziennikarzy 
rozpoznał go 
i zawołał po nazwisku. Warren nawet nie zwolnił kroku.
Pierwsza twarz, którą ujrzał, należała do Petrellego. Już urzędował w korytarzu, 
wydając 
polecenia ludziom, którzy mu nie podlegali, ale mimo to wydawali się go słuchać. 
Z jego gestów 
Warren mógł odgadnąć, że prokurator był w trakcie jednej ze swoich pełnych 
animuszu gadek w 
stylu „chodźmy-i-złapmy-go”.
Niewyspany, za to napompowany kofeiną, Warren nie czuł się na siłach, by właśnie 
teraz 
stawić czoło Petrellemu. Próbował stać się niewidzialny podczas przeciskania się 
przez tłum. Nic 
to nie dało.
- Poruczniku Michaels! - zawołał Petrelli najbardziej oficjalnym tonem. - Czy 
może pan 
przyjść tu na minutę?
Warren zatrzymał się, westchnął i zaczął przeciskać się przez pierścień 
policjantów, by 
znaleźć się obok prokuratora.
- To jest detektyw porucznik Warren Michaels - oznajmił Petrelli otaczającej go 
grupie. - 
Pomijając trudności z prowadzeniem tej konkretnej sprawy, porucznik jest jednym 
z najlepszych 
oficerów policji okręgu Braddock. Poprosiłem go, by przyjechał tu, do stanu Nowy 
Jork, aby nam 
pomóc w ujęciu Nathana Baileya.
Warren posłał Petrellemu miażdżące spojrzenie. Nikt go o nic nie prosił. 
Przebywał w 
okręgu Pitcarin z własnej i nieprzymuszonej woli i wcale nie był pewny, jak 
zareaguje jego 
komendant, gdy się o tym dowie.
- Przepraszam za spartaczoną piłkę, J. - powiedział wystarczająco głośno, by 
Petrelli go 
usłyszał. - Nie wszystkim udaje się odnosić takie sukcesy jak tobie przez te 
ostatnie kilka dni.
To był cały Petrelli: główna scena, głośna sprawa, złakniona informacji gawiedź 
i - 
dowolne fabrykowanie faktów.
Petrelli zignorował uwagę.
- Wszyscy wiemy, jak ważna jest ta sprawa - zakończył. - A teraz dołóżmy 
wspólnych 
starań, by powstrzymać to zwierzę, zanim znów kogoś zabije.
- Czy mamy zielone światło, by go zastrzelić w razie konieczności? - zapytał 
jeden z 
policjantów. Wyglądał na jakieś dwadzieścia lat. - Chodzi mi o to, że to tylko 
dziecko. Nie 
chciałbym spędzić reszty służby w sądzie, gdyby doszło do konfrontacji pomiędzy 
nim a mną i ja 
bym wygrał.
Pomruk wśród tłumu świadczył, że większość podziela tę obawę.
Petrelli był przygotowany:
- Od początku twierdziłem, że powinniśmy traktować tego potwora jak dorosłego. 
Nie 
ulega wątpliwości, że jest zdolny do najbardziej ohydnej przemocy. Ale to nie ja 
podejmuję tu 
decyzje. Musi o tym zadecydować szeryf Murphy.
Oczy wszystkich zwróciły się na łysego, potężnego mężczyznę. Wyglądał na 
roztargnionego - jakby przebywał myślami gdzie indziej, przypominając dowódcę 
plutonu, który 
stracił ludzi w bitwie. Gdy uwaga wszystkich skupiła się na nim, Murphy zacisnął 
szczęki i 
zwrócił się do swoich ludzi:
- Dziś rano dwie wspaniałe rodziny straciły dobrych mężów i ojców - powiedział 
cicho. 
Mimo że jego głos był ledwo słyszalny, tkwiła w nim jakaś moc. Cały korytarz 
ucichł, gdy zaczął 
mówić. - Ci ludzie byli moimi przyjaciółmi, a waszymi kolegami. Morderca zabrał 
nam tych 
stróży prawa z zimną krwią i nie zamierzam dopuścić, by zabrał z naszego grona 
jeszcze kogoś. 
Odpowiadając na wasze pytanie, oficerze: tak, macie zielone światło. Jeśli 
poczujecie się 
zagrożeni, zastrzelcie go.
To właśnie chcieli usłyszeć.
- Ten sukinsyn jest już historią - odezwał się oficer Steadman z tłumu.
- A więc słyszeliście, ludzie - powiedział Petrelli, zręcznie odbierając 
Murphiemu ostatnie 
słowo. - Macie swoje rozkazy. Idźcie i sprowadźcie tutaj tego bękarta.
Warren był przerażony. Gdy grupa policjantów rozeszła się w pośpiechu, by 
wykonać 
zadanie, odwrócił się do Murphiego i Petrellego z wytrzeszczonymi oczami:
- Jezu Chryste, Petrelli, właśnie wydałeś wyrok śmierci na to dziecko.
- Och, rany boskie, Warren, nie bądź babą! - Odwrócił się do Michaelsa plecami.
Warren złapał go za ramię i obrócił z powrotem:
- Kto, do cholery, dał ci prawo podburzać tłum do linczu? Na Boga, Petrelli, 
jesteś 
urzędnikiem sądowym! Nie możesz autoryzować egzekucji!
Wzrok Petrellego zapłonął gniewem:
- Zabieraj łapy, poruczniku, albo każę cię aresztować za napaść. Zachowaj to 
przedstawienie dla swoich nieudolnych podwładnych. Próbujemy dokończyć sprawę, 
którą ty 
spieprzyłeś. Jeśli dzieciak zastanie zabity, to tylko dlatego, że na to 
zasłużył. Jak dojdzie do jego 
aresztowania, będzie po prostu musiał być bardzo ostrożny, to wszystko.
Warren wiedział, że Petrelli to gnojek. Nie było sensu z nim dyskutować, zwrócił 
się więc 
do Murphiego:
- Szeryfie? - powiedział. - Musi pan wyrażać się oględniej. Ci ludzie myślą, że 
pan właśnie 
zezwolił na zabicie dwunastoletniego chłopca.
Warren nie był pewien, jak zinterpretować spojrzenie, jakim obrzucił go Murphy. 
To nie 
była złość ani smutek. Może zmęczenie? Tak wyglądał na zmęczonego.
- Niech pan posłucha, poruczniku - zaczął cierpliwie. - Moi chłopcy znają się na 
swojej 
robocie. Jeśli chłopak da się ująć żywcem, tak się stanie. Jeśli stworzy 
zagrożenie, będzie 
skończony. Proste.
- To wcale nie jest takie proste!
- To jest dokładnie takie proste! - Teraz w jego głosie pojawiła się złość. 
Nagle Murphy 
zakipiał z wściekłości.
- Tylko mi nie mów, jak mam kierować swoim departamentem, Michaels. Ta bestia 
zabiła 
dwóch moich ludzi. Tu są zdjęcia. - Wcisnął Warrenowi garść fotografii 
zrobionych polaroidem. 
- Moim zdaniem, gdybyś nie spieprzył tej sprawy u siebie, ja nie musiałbym 
utulać dziś rano 
dwóch wdów. To jest teraz moja sprawa i będę ją prowadził po swojemu, aż do 
ujęcia przestępcy 
i wyeliminowania zagrożenia, jakie stwarza dla naszej społeczności. Zostałem 
wybrany na urząd 
szeryfa, żeby to robić. Jeśli ma to znaczyć, że młodociany zabójca nie dorośnie 
i nie stanie się 
starym zabójcą - mnie to nie przeszkadza.
Przez dłuższą chwilę obaj mężczyźni wpatrywali się w siebie ze złością. Wreszcie 
złość 
znikła z twarzy Murphiego, który znów wyglądał na zmęczonego. Bez jednego słowa 
odwrócił 
się i poszedł w stronę swojego biura, a za nim podążył Petrelli.
Przeklęci politycy - pomyślał Warren.
Pointer wcale nie miał ochoty dzwonić do pana Slatera. Jednak musiał 
przeprowadzić tę 
rozmowę. Pointer uważał się za profesjonalistę, a jedną z cech prawdziwego 
profesjonalisty była 
odpowiedzialność za popełnione błędy. Telefon odebrał Sammy Bell i natychmiast 
połączył go z 
panem Slaterem. Powiedział, że szef czeka na tę rozmowę.
- Czy to prawda, co mówią w wiadomościach, Lyle? - zapytał starzec swym 
schrypniętym 
głosem - rezultat pięćdziesięciu lat palenia chesterfieldów bez filtra. - Czy to 
prawda, że znów 
pozwoliłeś uciec temu chłopcu?
- Przepraszam, panie Slater - zaczął usprawiedliwiać się Pointer, zaskoczony 
drżeniem 
własnego głosu - ale to było tak…
- Bądź cicho, Lyle - polecił pan Slater. - Nie chcę już więcej słuchać twoich 
wymówek. Czy 
zdajesz sobie sprawę, na jakie pośmiewisko naraziłeś nas swoimi nieudolnymi 
poczynaniami? 
Czy wiesz, co inni będą o nas mówić? Nawet czarnuchy będą się z nas nabijać! 
Punki i gówniarze 
będą się z nas wyśmiewać, Lyle.
- To nie jest tak, jak pan myśli, panie Slater - próbował bronić się Pointer.
- Zamknij się - po raz drugi rozkazał stary. - Nie wiesz, co ja myślę, Lyle, a 
mnie nie 
obchodzi, co ty myślisz. Natomiast obchodzi mnie wykonywanie poleceń, Lyle, i tu 
strasznie się 
na tobie zawiodłem. A teraz słuchaj, co masz zrobić. Zostaw chłopca w spokoju. 
Wygląda na to, 
że policja ma zamiar trzymać go poza naszym zasięgiem. Chcę, żebyś wrócił do 
domu. Mamy 
parę spraw do przedyskutowania.
Pointer oddychał coraz szybciej, ale nie potrafił się opanować.
- A co z tym kutasem Markiem Baileyem? Czy nie chce pan, żebym…
- My się nim zajmiemy.
- Proszę, panie Slater, niech mi pan przynajmniej pozwoli…
- Powiedziałem, że się nim zajmiemy, Lyle. Ty masz wrócić do domu. Chcę cię 
widzieć w 
moim gabinecie dziś o piątej.
Pointer zamknął oczy i skoncentrował się na oddechu. Przez chwilę myślał, że się 
rozpłacze.
- Zrozumiałeś mnie, Lyle?
- Tak jest, proszę pana - głos Pointera był głuchy, jakby on sam był już martwy.
- Lyle?
- Słucham, panie Slater?
- Zrób sobie przysługę, synu - powiedział jeszcze stary człowiek, a w jego 
głosie 
nieoczekiwanie pojawiła się życzliwość. - Nie zmuszaj nas, żebyśmy cię musieli 
szukać.
Niezdolny do wydobycia głosu, Pointer delikatnie odłożył słuchawkę na widełki i 
z dziwnie 
przekrzywioną głową zaczął się przypatrywać swoim rękom. Nigdy przedtem nie 
widział, jak się 
trzęsą.
Warren siedział w pustym biurze i po raz szósty przeglądał zdjęcia. Nie znał 
osobiście 
żadnego z zastrzelonych oficerów, nie były one więc ani mniej, ani bardziej 
szokujące niż 
dziesiątki podobnych, które widział. Jednak czyste okrucieństwo, jakie z nich 
emanowało, 
przerażało. Umiejętności strzelca zdumiewały. Oddano trzy strzały, każdy z nich 
- śmiertelny. 
Gdzie dziecko mogłoby się nauczyć tak dobrze strzelać? Zanotował tę myśl na 
żółtej kartce, 
leżącej na biurku. Jeden taki strzał można przypisać szczęściu. Trzy oznaczały 
wprawę.
Pośrednie dowody rzeczowe nie pozostawiały wątpliwości, ale Warren ciągle nie 
potrafił 
poskładać tego wszystkiego w logiczną całość. Jak dziecko, które dorastało w 
zamożnym i 
spokojnym otoczeniu, mogło nauczyć się zabijać z taką doskonałością? Jak 
dwunastolatek, który 
uważany był przez rówieśników za słabeusza - może zebrać odwagę i niezbędną siłę 
fizyczną, by 
pokonać i zabić trzech dorosłych? W porządku, pierwszy z nich był pijany i miał 
pecha - tak 
przynajmniej twierdzi Nathan, ale ci dwaj? Jak mały chłopiec może odebrać 
mężczyźnie broń i 
ciągle jeszcze mieć dość opanowania, by oddać perfekcyjne strzały?
A przy okazji dlaczego policjanci mieli przy sobie broń, wchodząc do korytarza z 
celami? 
To oznaczało pogwałcenie podstawowych zasad bezpieczeństwa, stosowanych w każdym 
więzieniu w Ameryce.
Warren starał się uchwycić chronologię zdarzeń. Zakładając, że Nathan przebywał 
w swojej 
celi, a zgodnie z oświadczeniem, Steadman tam właśnie po raz ostatni widział 
chłopca - Schmidtt 
musiał zginąć pierwszy. W przeciwnym razie skąd Nathan miałby broń? Michaels 
zapisał na 
kartce: Przeszmuglowana broń?
Nie, rewolwer, który zabrał z domu Grimesów, odnaleziono w hondzie. Nie został 
użyty. 
Pewnie że Nathan mógł mieć inną broń, ale gdzie by ją ukrył? Steadman twierdzi, 
że chłopca 
dokładnie zrewidowano przed zamknięciem w celi.
A więc w taki czy inny sposób Nathan trzasnął Schmidtta. Drzwi były otwarte, 
mógł więc 
swobodnie wyjść na korytarz. Dlaczego Watts nie zareagował? Postrzelono go na 
krześle, raz z 
bliska, a raz z pewnej odległości. Zdjęcia z polaroida wyraźnie ukazywały ślady 
prochu w 
okolicach ust, nie było ich natomiast na piersi zabitego. Gdy słyszy się strzały 
w celi, nie siedzi 
się spokojnie na krześle. Jakoś się reaguje. W najgorszym wypadku musiałoby 
dojść do 
strzelaniny w korytarzu, tymczasem nic takiego nie miało miejsca. Watts został 
zabity tam, gdzie 
siedział. Dwoma strzałami.
Warren przeszedł się w stronę biurka dyżurnego i w pamięci dokonał kilku 
szybkich 
kalkulacji. Młody zastępca szeryfa pilnujący porządku ustąpił mu z drogi. Stojąc 
z boku biurka i 
przy drzwiach do aresztu, Michaels udał, że strzela. Wyprostowana ręka 
zatrzymała się niecały 
metr od zaznaczonego taśmą obrysu ciała. Z tego miejsca musiał być oddany strzał 
w głowę. 
Otoczona taśmą dziura w linoleum wskazywała miejsce, gdzie kula przeszła przez 
mózg Wattsa i 
utkwiła w podłodze.
To by oznaczało, że Watts leżał już na podłodze, gdy Nathan z bliska strzelił mu 
w usta. W 
ciągu tych wszystkich lat służby Warren zetknął się z bardzo nieliczną garstką 
psychopatów, 
którzy zdolni byliby strzelić człowiekowi z bliska w twarz.
Czemu miałby to robić? - zadał sobie pytanie.
Uważając, by nie wdepnąć w rozmazaną krew, Warren stanął za biurkiem, próbując 
odtworzyć bieg wypadków.
- Dobrze - powiedział głośno do siebie. - Siedzę tutaj, pisząc raport, i nagle 
słyszę strzał na 
końcu korytarza. Co robię?
- Poszedłby pan sprawdzić, co się dzieje - odpowiedział młody policjant, 
najwyraźniej 
myśląc, że pytanie skierowane było do niego.
- Co? - Warrena na chwilę stracił wątek. - Racja. Tak. Dokładnie tak bym zrobił.
Ponownie przekroczył kałużę krwi, by wyjść na korytarz.
- Więc reagując na strzał biegniesz przez ten korytarz z wyciągniętą bronią, 
tak? Byłbyś 
przygotowany do walki, prawda?
- O kurczę, jasne! - oświadczył policjant.
Warren pokiwał głową. To się zaczynało układać.
- Tak. O kurczę, jasne, jak to określiłeś. - Znowu przejrzał zdjęcia. - Ale 
rewolwer Wattsa 
pozostał w kaburze. Dlaczego nie wyciągnął broni?
- Nie mam pojęcia - wzruszył ramionami zastępca szeryfa.
- I ja również.
- Może włożył broń z powrotem do kabury, gdy został postrzelony?
Warren zastanowił się nad tym.
- A więc słyszysz strzał. Wbiegasz na korytarz i zostajesz znienacka trafiony 
niewiarygodnie celnym strzałem. Dostajesz w pierś. Z pewnością zdajesz sobie 
sprawę z tego, że 
umierasz, a przynajmniej skręca cię z bólu. Zadawałbyś sobie trud chowania broni 
do kabury?
Policjant znów wzruszył ramionami.
- Nie wiem. Nigdy nie byłem postrzelony.
Warren zachichotał. Rozśmieszyła go logika tego młodzieńca.
- Na szczęście ja też nie. Ale jakoś nie potrafię sobie tego wyobrazić. To 
byłaby jedna z 
ostatnich czynności w moim życiu i na pewno nie odbierałbym sobie jedynej szansy 
na oddanie 
temu, co mi to zrobił.
- No więc co innego mogło się wydarzyć? - spytał zastępca szeryfa.
- Załóżmy, że on wcale nie wyciągnął broni.
- Cholera - skrzywił się policjant. - To też nie ma sensu.
Michaels pokręcił głową w zamyśleniu:
- Nie, nie ma. Gdy policjant usłyszy strzał, zawsze wyciągnie broń. To instynkt. 
Chyba, 
że…
A jeśli to Watts zginął pierwszy? Najpierw postrzał w pierś, a gdy już leżał na 
podłodze - 
strzał w głowę. Tak by mogło być. A Schmidtt? W takim układzie musiał zostać 
zastrzelony jako 
drugi. No, może nie musiał, ale to z pewnością ma więcej sensu.
Wspólnik!
Ktoś wchodzi frontowymi drzwiami, załatwia Wattsa i idzie do aresztu uwolnić 
swojego 
kumpla Nathana.
W porządku, więc gdzie jest teraz ten wspólnik? Pomaga małemu uciec z ADN i 
znika, aby 
pojawić się znowu, tym razem w stanie Nowy Jork - by zabić dwóch gliniarzy. Co 
za wspólnik!
I wtedy zrozumiał.
Umysł dziwnie działa. Programujesz go pewnymi założeniami, a on sumiennie 
wyciąga 
szereg wniosków, z których wszystkie są zupełnie oczywiste i nawet logiczne, tak 
długo, dopóki 
nie zakwestionujesz wstępnych założeń. Detektywi najczęściej zapominają o tym, 
że ich praca 
polega nie tylko na szukaniu dowodów rzeczowych, ale też na ciągłym rewidowaniu 
założeń, na 
których opiera się cała sprawa.
W trwającym sekundę przypływie natchnienia Warren uświadomił sobie, że wszelkie 
okoliczności związane z ucieczką Nathana były przez nich badane pod złym kątem. 
Nie zauważył 
tego nawet wtedy, gdy pozwolił sobie uwierzyć w przedstawioną przez chłopca 
wersję wypadków 
w ADN. Ci dwaj policjanci nigdy nie byli celem mordercy. Oni po prostu znaleźli 
się 
przypadkowo na jego drodze.
Warren aż podskoczył z wrażenia, gdy sobie to wszystko uświadomił.
- Sprowadź tu natychmiast szeryfa Murphy’ego - ostro rozkazał młodemu zastępcy.
Policjant był zaskoczony gwałtowną zmianą głosu Michaelsa.
- Przykro mi, proszę pana, ale nie wiem gdzie on jest…
- Nie pytałem cię, czy wiesz gdzie jest. Kazałem ci go sprowadzić. I pokaż mi, 
gdzie tu jest 
telefon.
Jed Hackner nieomal wypuścił z ręki słuchawkę, gdy usłyszał teorię Warrena.
- Zamach? Jezus, Warren, jesteś tego pewny?
- Tylko pomyśl, Jed - powiedział z naciskiem Michaels. - Jeśli założymy, że ktoś 
dał 
kontrakt na zabicie Nathana, wszystkie pozostałe elementy tej łamigłówki 
wskakują na swoje 
miejsca. Ten chłopak nie jest zabójcą. On się tylko próbuje bronić.
Jed przyznał, że ta teoria ma pewne zalety, ale ciągle nie widział w niej sensu. 
Może jednak 
śmierć Briana zeszłej jesieni sprawiła, że szef stracił umiejętność prawidłowego 
wyciągania 
wniosków.
- Z całym szacunkiem, Warren, ale czy nie posuwasz zasady tłumaczenia 
wątpliwości na 
korzyść podejrzanego troszkę za daleko?
- Wiem, co myślisz - powiedział Warren niespokojnym głosem. - Zdaję sobie 
sprawę, że to 
wszystko brzmi, jakbym stracił rozum, ale pomyśl. To coś więcej, niż same 
morderstwa. Jak 
inaczej wytłumaczysz awarię systemu kamer w ADN. Nie całego systemu, zwróć 
uwagę, ale 
tylko tych elementów, które pokazałyby Ricka wchodzącego i wychodzącego?
- To wyjaśniałoby też bilet lotniczy - teraz i Jed to widział.
- Jaki bilet?
Jed opowiedział mu o wizycie w mieszkaniu Ricka i pogawędce z Mitsy.
Podniecenie Warrena ujawniało się w jego głosie:
- Myślę, że to przesądza sprawę - powiedział. - Z jakiego innego powodu Harris 
zadawałby 
sobie tyle trudu, by zabić dzieciaka? Nie przekreślasz całego swojego życia 
tylko dlatego, że nie 
lubisz wychowanka ADN. Do diabła, on nie lubił żadnego wychowanka ADN. Ktoś 
musiał mu 
zapłacić.
- Ale kto mógłby dać kontrakt na zabicie dziecka ? - zapytał Jed.
- Nie mam najmniejszego pojęcia - przyznał Warren. - I chciałbym, żebyś się tego 
dowiedział. Ja muszę powstrzymać tutejsze psy gończe. Mówiłeś, że chcesz trochę 
dokładniej 
prześwietlić Ricky Harrisa. Spróbuj zacząć od jego konta w banku i stanu 
finansów. Spróbuj, 
może uda ci się odkryć, kto go finansuje.
Jed zmarszczył brwi.
- Już zaczęliśmy, ale nie znaleźliśmy nic istotnego. Zaczekaj. - Duża koperta 
zmaterializowała się na biurku Jeda w czasie, który upłynął od jego ostatniej 
wizyty w biurze. 
Widniało na niej logo „Braddock Bank & Trust”. - Właśnie przyszły wyciągi z jego 
konta.
- Dobrze. Zacznij od tego. Znajdź mi solidne dowody na to, że Nathan jest dobrym 
chłopcem, a Ricky złym.
- W porządku, szefie.
- Jed?
- Tak?
- Daj jakąś robotę przy śledztwie Thompkinsowi. Po jego ostatnich perypetiach, 
przydałoby 
mu się teraz trochę sukcesów.
- Nikt nigdy nie był dla nas taki dobry, wiesz? - uśmiechnął się Jed.
Warren się roześmiał:
- Tak, wiem. Cóż, jeśli się mylę, to wszystkich was czekają wkrótce awanse.
Rozdział 33
Nathan wykręcał numer ponad godzinę bez przerwy, zanim się dodzwonił. Billy 
wyłowił 
zmianę w jednostajnym (wykręcić-odłożyć-wykręcić-odłożyć) rytmie pracy nowego 
kolegi i 
natychmiast przeniósł na niego całą uwagę, skupioną dotąd na telewizorze.
Po trzydziestu sygnałach odezwał się znajomy głos:
- Dodzwoniłeś się do „Kurwy” - powiedział Enrique. - O czym chciałbyś z nią 
rozmawiać?
- Cześć, to ja - odpowiedział Nathan. - Muszę pogadać z Denise.
Enrique od razu rozpoznał głos.
- Poczekaj Nathanie. Jestem pewien, że Denise zaraz z tobą porozmawia. Nasi 
słuchacze są 
dziś na ciebie bardzo źli.
- Nie dziwię się im - odpowiedział przygnębiony Nathan. - To w ogóle był zły 
dzień.
- Czy zrobiłeś coś z tego, o co cię teraz oskarżają? - ostrożnie badał Enrique. 
Nie jego rolą 
było zadawanie takich pytań, ale po prostu nie mógł się powstrzymać. Musiał 
wiedzieć.
- Nie zabiłem tych policjantów, jeśli to miałeś na myśli.
- Miło mi to słyszeć - powiedział Enrique, kładąc nacisk na każde z tych słów. 
Nie było 
wątpliwości, że uwierzył. - Dobra, teraz cię połączę.
Czekając na wejście na antenę, chłopiec słuchał końcówki ostatniej rozmowy. 
Jakaś kobieta 
nazwała go „złym nasieniem”. Denise szybko się z nią rozłączyła i jego linia 
ożyła.
- Nathanie Bailey, jesteś tam?
- Ja tego nie zrobiłem! - zawołał.
Denise usłyszała panikę w jego głosie i z trudem powstrzymała łzy napływające 
jej do oczu.
- W porządku, dziecko, wierzę ci - uspokajała go. - Opowiedz nam, co się stało.
Opowiedział. Gdy skończył, „Kurwa” znów była do tyłu z reklamami, tym razem o 
piętnaście, i liczba ta miała się znacznie zwiększyć, zanim zaczęła się 
zmniejszać.
Harry Thompkins nie mógł uwierzyć własnym uszom:
- Naprawdę wymienił mnie z nazwiska? Myślałem, że jest wkurzony.
Jed się zaśmiał.
- Znam porucznika Michaelsa od lat, synu i uwierz mi: jeśli jesteś w stanie 
opuścić 
spotkanie o własnych siłach, to nie jest wkurzony
Thompkins pomyślał o poruczniku z szacunkiem i serdecznością. Nigdy dotąd nie 
zaznał 
takich uczuć w pracy. Michaels mógł go wyrzucić na zbitą twarz i nikt nie miałby 
o to do niego 
pretensji. Zamiast tego kazał go włączyć do najbardziej nagłośnionej sprawy roku 
- do licha, 
dekady!
Jed znów się roześmiał.
- Chryste, Harry, nie bądź taki zaskoczony. On też był kiedyś rekrutem. I to 
całkiem 
głupim, mogę dodać.
- Lustro? - uśmiechnął się Harry
- Tak, lustro.
- Więc to się naprawdę wydarzyło?
- No pewnie, że tak. Całe lata zajęło mu odzyskanie twarzy, którą stracił 
tamtego dnia.
Harry nie mógł się otrząsnąć z zaskoczenia.
- Chyba jestem jego dłużnikiem.
Jed poklepał młodszego kolegę po ramieniu.
- Masz rację - powiedział jowialnie. Nagle spoważniał. - Wracajmy do pilnych 
spraw. - 
Porucznik chce, żebyśmy popłynęli pod prąd. Chce, żebyśmy udowodnili, że ktoś 
dał kontrakt na 
głowę małego Baileya i że właśnie dlatego Harris próbował go zabić. Mamy wyciągi 
z konta 
bankowego Ricka, które wykazują wpłatę dwudziestu tysięcy dolarów, trzy tygodnie 
temu, i 
wypłatę całości w dniu, w którym zginął. Gdy z tym skończymy, mamy wykazać, że 
policjanci z 
Nowego Jorku zostali zamordowani przez wynajętego zabójcę, a nie przez Nathana. 
Obaj 
jesteśmy przekonani, że to Nathan miał być celem zamachu.
- Zamachowiec?!
Jed przytaknął.
- To naprawdę ma sens, jeśli tylko…
- Jasna cholera, to jest to! - Harry przerwał Jedowi w pół słowa.
- Co jest co?
Harry nie odpowiedział. Podniósł słuchawkę telefonu Jeda i wybrał numer 
informacji.
- Poproszę o numer szpitala w Braddock - powiedział po krótkiej pauzie. - 
Oddział nagłych 
wypadków.
Tad Baker nie poświęcił sprawie Baileya zbyt wiele czasu od spotkania z Harrym 
Thompinsem. Gdy dowiedział się, że policjant czeka przy telefonie, szybko 
próbował odtworzyć 
w myślach ich ostatnią rozmowę.
- Cześć, Harry - powiedział pogodnie, gdy podniósł słuchawkę.
Ton Harry’ego był bardzo oficjalny:
- Tad, czy pamiętasz jeszcze naszą wczorajszą pogawędkę?
Tad wzruszył ramionami.
- Aha.
- Pamiętasz, jakie przyjęliśmy zasady? Nie mówisz nic, jeśli się zgadzasz, a 
gdy…
- Tak, pamiętam - przerwał Harry’emu, niezbyt zachwycony omawianiem przez 
publiczny 
telefon wykroczeń przeciw etyce zawodowej.
- W porządku. Mam dla ciebie jeszcze jedną teorię. Jesteś gotów?
Tad rozejrzał się. W zasięgu wzroku nikogo nie było.
- Powiedzmy.
Harry oetchnął głęboko:
- Uwaga, zaczynam: myślę, że palce Marka Baileya połamane zostały celowo przez 
kogoś, 
kto zamierzał zrobić mu krzywdę.
Pauza. Tad milczał.
- I myślę, że sprawcą czegoś takiego mógł być tylko wyjątkowo chory na głowę 
sukinsyn.
Jeszcze jedna pauza.
- Jak na przykład zawodowy zabójca?
Tad nie odezwał się.
- Jesteś tam jeszcze, doktorku? - zapytał wreszcie Harry.
- Tak, jestem, ale teraz naprawdę muszę już iść - rzucił pośpiesznie Tad.
- Wielkie dzięki, Tad - powiedział Harry z prawdziwą wdzięcznością w głosie.
- Dobra, dobra. Już nigdy więcej nie chcę tego robić.
Linia zamarła i Harry odłożył słuchawkę na widełki.
Jed miał dość wrażenia, że wszedł na tę sztukę w połowie trzeciego aktu i 
kompletnie nie 
orientuje się w jej treści.
- O co w tym wszystkim, do diabła, chodziło?
- Chodź - odpowiedział Harry, kierując się w stronę drzwi. - Wyjaśnię ci to w 
samochodzie.
Jed podążył za nim bez zastanowienia.
- Myślisz, że to wujek dzieciaka stoi za tym wszystkim?
- Nie. Ale założę się o sto dolców, że dobrze wie, kto.
Rozdział 34
Lyle Pointer nie mógł już dłużej znieść Nathana Baileya. Jego twarz była 
wszędzie: na 
pierwszych stronach gazet, w porannych wiadomościach, w wieczornych 
wiadomościach, w 
każdym cholernym miejscu. Teraz ten szczeniak był znów w radiu.
Gdy powtarzał w myślach wszystkie potknięcia wczorajszego wieczora, Pointer 
odruchowo 
kręcił dłonią, próbując rozruszać przegub i gimnastyką trochę zmniejszyć rwanie. 
Kilka aspiryn 
uśmierzyłoby ból głowy i ręki, ale nie ulegał pokusie. Tępe pulsowanie w 
skroniach pomagało 
mu się skupić na rzeczach, które musiał zrobić.
Wiedział, że tak czy inaczej sam jest już trupem. Nawet jeśli pan Slater nie 
rozwali go z 
miejsca za sfuszerowanie tak prostej roboty, bez milczącego poparcia starego 
niezliczeni 
wrogowie Pointera będą stać całą noc w długich kolejkach, aby tylko mieć szansę 
na sprzątnięcie 
go. To było przekleństwo ciążące nad najlepszymi w jego fachu.
Wobec własnej śmiertelności Pointer był zaskakująco obojętny. Pan Slater 
prowadził 
biznes, a grzechy Pointera bardzo mu to utrudniały. Ale jeśli stary człowiek 
myślał, że Lyle tak 
po prostu spokojnie wejdzie w pułapkę - jeśli myślał, że tak zwyczajnie odpuści 
szczeniaka i 
odbędzie samobójczą podróż, by wylądować w szponach zbirów Slatera - no cóż, 
czekała go 
niespodzianka. Lyle miał robotę do wykonania - tu, w okręgu Pitcarin.
Bardzo dużo myślał o śmierci w ciągu ostatnich lat. To było jego zajęcie. Jego 
przyszłość. 
Do diabła, przyszłość wszystkich.
Często miewał przeczucia, jak będzie wyglądał jego własny koniec. W swoich 
fantazjach 
zawsze ginął waleczną śmiercią - może przyjmując na siebie kulę przeznaczoną dla 
szefa. Taki 
czyn wyniosłby go do specjalnego panteonu bohaterów wśród łotrów.
Teraz nie będzie już bohaterstwa, tylko wstyd. Niemal słyszał złośliwy śmiech 
rywali, 
odlewających się na jego grób. Lyle Pointer - Zamachowiec - pokonany przez 
małego chłopca!
Nathan Colerny Bailey obrabował go z honoru. Ten zasrany punk zrobił z niego 
pośmiewisko. Kto by pomyślał, że to jest w ogóle możliwe?
Jedno było pewne. Ten mały bękart nie będzie miał okazji, by uczestniczyć w 
ogólnym 
śmiechu.
Do tej pory zabijanie było wyłącznie interesem. Nagle stało się osobistą 
wendettą. I Pointer 
zamierzał obrócić je w wielką przyjemność.
Gdzie może się udać dzieciak, zmuszony przez gliny do ukrywania się? - pomyślał. 
W 
pierwsze dwie noce szczeniak miał czas, by wybrać sobie miejsca na schronienie. 
Ale dzisiejszy 
poranek był nieco inny, prawda? Musiał się zmyć szybko. Jak najprędzej starałby 
się opuścić 
biznesowe centrum miasta i skierować do dzielnicy mieszkaniowej. Czy wziął 
samochód? Być 
może, ale do tej pory miał do dyspozycji kluczyki. Włamanie i uruchamianie na 
zwarcie było 
znacznie trudniejsze, niż sugerowała to telewizja. Pointer mógł się założyć, że 
gówniarz nie 
wiedział, jak to zrobić.
To oznaczało, że uciekał pieszo. Jak daleko mógł zajść? Zależy od tego, jak 
długo by 
uciekał, no nie? Taki młody gnojek mógł przypuszczalnie biec w nieskończoność. 
Ale on chyba 
nie biegł w nieskończoność, prawda? Do diabła, pewnie, że nie, przecież dzwoni 
teraz do radia!
Pointer chełpił się swoim wyczuciem w podobnych sytuacjach i wiedział, że bachor 
był 
gdzieś blisko. Gdyby tylko udało mu się zgadnąć gdzie.
Telefon. Radio. To się musiało jakoś łączyć. O czym to czytał w gazecie? Nie te 
głupoty o 
prokuratorze, któremu nie szło; coś innego. Coś o tym świadku z Pensylwanii. 
Pracował dla firmy 
telefonicznej, no nie? Tak, na Boga, zgadza się. Sukinsyn powiedział, że czuje 
się „strasznie”, że 
już wcześniej sobie tego wszystkiego nie poskładał do kupy. Biedny dureń chyba 
naprawdę czuł 
się winny, że nie zidentyfikował szczeniaka, gdy go zobaczył.
W umyśle Pointera zaczął się krystalizować plan. Ten świadek - Todd Briscow, 
proszę, stoi 
jak byk w gazecie - najprawdopodobniej zrobi wszystko, by złagodzić swoje 
wyrzuty sumienia. 
Gdyby dać mu możliwość uwolnienia się od poczucia winy - na przykład pomoc 
prokuratorowi w 
jego śledztwie - Pointer był całkowicie pewien, że Todd rzuci się na tą szansę. 
Jeśli nie, no cóż, 
Lyle całkiem dobrze zarabiał dzięki temu, że potrafił być przekonywający.
Todd z wielką ulgą stwierdził, że przyjaciele i współpracownicy traktowali jego 
błąd 
znacznie łagodniej, niż on sam. Zamiast ukarać za brak reakcji we właściwym 
czasie, 
wychwalano go za spostrzegawczość. „Szybko myślący” i „strażnik społeczności” to 
określenia 
użyte przez przełożonych do opisania jego czynu.
Prawdę mówiąc, mimo że początkowo był przygnębiony, teraz odczuwał nawet pewną 
dumę. Człowiek mniejszego kalibru nie zrobiłby nic, powtarzał sobie. Potrzeba 
było dużo 
cywilnej odwagi, żeby w ogóle zareagować. I jeśli nie zrobiłby nawet tego, co 
zrobił - to kto wie, 
dokąd uciekłby ten mały morderca.
Około południa Todd Briscow wreszcie prawidłowo ocenił swoją rolę w aferze: był 
tym 
niezbędnym elementem, dzięki któremu rozwiązano sprawę Nathana Baileya. I kto by 
przypuścił, 
że ten mały tak szybko dotarł tak daleko?
Gdy sekretarka powiedziała mu, że ma na linii rozmowę z biura prokuratora okręgu 
Braddock w Wirginii, przybrał najbardziej oficjalny wyraz twarzy i wkroczył do 
swego biura 
dumny jak paw. Zamknął drzwi i podniósł słuchawkę.
- Tu Todd Briscow, w czym mogę pomóc? - powiedział gładko.
Na Pointerze mężczyzna sprawiał wrażenie łaszącego się psa.
- Panie Briscow, tu Larry Vincent z biura prokuratora Petrellego w okręgu 
Braddock - 
skłamał Pointer. - Jak się pan dzisiaj ma?
- Bardzo dobrze, dziękuję.
- Chciałbym w imieniu pana Petrellego powiedzieć, jak bardzo jesteśmy wdzięczni 
za 
pańską pomoc w rozwiązaniu problemu Nathana Bailey.
- Ach, to nie było nic wielkiego - krygował się Todd, chichocząc jak panienka.
- Jak to: nic wielkiego - żachnął się Pointer. - Gdyby nie wysiłki takich ludzi 
jak pan, nie 
udałoby się nam skutecznie zwalczać przestępczości. - Przez pełne dwie minuty 
Pointer 
wychwalał pod niebiosa zasługi Briscowa dla społeczności i jego troskę o dobro 
sąsiadów. Im 
bardziej mu kadził, tym chętniej Todd słuchał, ale po pewnym czasie poczuł się 
nieco 
zażenowany.
- No cóż, jestem wdzięczny za pański telefon - powiedział wreszcie, próbując 
zakończyć 
rozmowę. - I proszę podziękować panu Petrellemu za pamięć.
- Z całą pewnością to zrobię - potwierdził Pointer. - Ale wie pan, zanim się pan 
rozłączy, 
zastanawiam się czy mógłbym poprosić pana o małą przysługę.
- Oczywiście - odpowiedział Todd. - Bardzo lubię pomagać.
- Już pan to udowodnił. Potrzebujemy pańskiej pomocy jeszcze ten jeden raz.
- Niech pan powie, o co chodzi, i ma pan to załatwione.
Pointer powiedział.
Todd nie wiedział jak się zachować.
- Panie Vincent, przykro mi, ale to nie jest możliwe. Sam pan wie…
- Chwileczkę, panie Briscow, wydaje mi się, że nie widzi pan całokształtu sprawy 
- gładko 
przerwał mu Pointer. Nadal w jego głosie wyczuwało się uśmiech - teraz nieco 
krzywy. - Musimy 
jak najszybciej aresztować Nathana Baileya, a pan trzyma w ręku klucz do jego 
odnalezienia.
Todd szczerze chciał pomóc, ale to, o co prosił prokurator, nie wchodziło w 
rachubę.
- Panie Vincent, może spróbuje pan spojrzeć na sprawę z mojego punktu widzenia. 
Mógłbym przez to stracić pracę. Poza tym, sąd już zadecydował…
- Będę z panem szczery, panie Briscow - ponownie przerwał Pointer. - Pański 
punkt 
widzenia nie jest dla mnie w tej chwili ważny. Chodzi o cel nadrzędny; dobro 
społeczeństwa.
- Ale pan chce, żebym złamał prawo!
Pointer zdobył się na najbardziej protekcjonalny ton i głęboko westchnął.
- Niech pan pomyśli, ile różnych praw łamie pan codziennie, panie Briscow. 
Przekroczenie 
prędkości, może o jeden kieliszek za dużo przed jazdą. Założę się, że w pańskich 
rozliczeniach 
podatkowych też by się coś znalazło.
Todd rozzłościł się. Zarzuty były absurdalne.
- Może i ma pan rację, panie Vincent, ale to, co pan sugeruje, jest nio wiele 
poważniejsze…
Pointer znów mu przerwał:
- Panie Briscow, niech pan pomyśli, w co zamieni się pańskie życie, jeśli za 
każdym razem, 
gdy będzie pan prowadził samochód, ktoś będzie czekał, by wlepić panu mandat za 
przekroczenie 
szybkości o kilometr. I co się stanie, jeśli każde pańskie rozliczenie podatkowe 
z ostatnich 
siedmiu lat zostanie dokładnie zbadane. Wie pan, nawet po kilka dolarów rocznie, 
z karami i 
odsetkami…
Nagle Todd zorientował się, że właściwie nie ma wyboru. Ogarnęła go furia.
- Jak pan śmie mnie szantażować?
Pointer skrzywił się.
- Panie Briscow, nie musi się pan niczego obawiać. No, chyba że złamał pan 
prawo. A jeśli 
i tak złamał pan już prawo, to co panu szkodzi zrobić to jeszcze raz?
W duszy Todda kłębiły się różne uczucia: złość, strach, niechęć. Ten nadęty 
dureń - 
niewątpliwie prawnik - zmuszał go do pogwałcenia prawa, strasząc właśnie 
odpowiedzialnością 
za wcześniejsze pogwałcenia prawa! To było absurdalne, ale nie miał wyboru - 
musiał się 
podporządkować.
Pointer prawidłowo zinterpretował ciszę na drugim końcu linii.
- Bardzo dobrze - powiedział. - Daję ci trzydzieści minut na zdobycie 
informacji, których 
potrzebuję, a potem zadzwonię jeszcze raz. W porządku?
- Nie, to nie jest w porządku!
- Nieważne, zrób to. - Głos Pointera był stanowczy, nie pozostawiał miejsca na 
negocjacje. 
- Zadzwonię dokładnie za pół godziny. I Briscow?
- Co?
- Najważniejszy w tej sprawie jest czas. Nie podpadnij mi.
Todd spędził dłuższą chwilę, wpatrując się w telefon. Miał dziwne wrażenie, że 
groziło mu 
coś więcej niż konsekwencje prawne.
Mark Bailey marzył tylko o tym, żeby skończyły się jego cierpienia - moralne i 
fizyczne. 
Głos Nathana w radiu doprowadzał go do szaleństwa. Musiał małemu przyznać - miał 
całe 
szczęście swoich irlandzkich przodków.
Gdy Mark obejrzał wiadomości, od razu wiedział, co się stało. Pozwolił sobie 
nawet na 
przelotne uczucie satysfakcji z powodu porażki zawodowego zabójcy. Nie udało mu 
się 
dokończyć roboty, za której wykonanie zapłacił Rickowi tak dawno temu - czy 
naprawdę minęły 
dopiero trzy tygodnie? Pointer nie był typem, który brał na siebie winę. Nie, na 
pewno będzie 
chciał dzielić chwałę z kumplem. Mimo oszołomienia wywołanego niedawną śmiercią 
kolejnej 
butelki taniego burbona, spuchnięta bania na końcu ręki przypominała mu, jak 
Pointer potrafił się 
dzielić, gdy był w odpowiednim nastroju.
Kończąc butelkę, Mark zawarł ze sobą pakt o wytrzeźwieniu. Musiał wymyślić jakiś 
plan. 
Jeśli można się opierać na doświadczeniach przeszłości wiedział, że 
oprzytomnieje za kilka 
godzin. Tymczasem mógłby się poświęcić jakimś wspomnieniom.
Mój Boże - pomyślał - czym ja się stałem?
Będąc mistrzem przetrwania na ulicy, nieczęsto zadawał sobie to pytanie. Przez 
trzydzieści 
trzy lata musiał żyć w cieniu swojego wspaniałego brata Steve’a. Rok temu, gdy 
wsadzał do 
więzienia potomka Steve’a, uśmiechał się na samą myśl o tym, co też czułby Pan 
Doskonały 
Prawnik/Biznesmen/Ojciec, gdyby mógł zobaczyć owoc swych lędźwi traktowany z 
takim 
samym respektem, do jakiego przywykł Mark.
Wyraz twarzy pętaka, odprowadzanego z sali sądowej do więzienia, mówił wszystko. 
Dlaczego ja?- pytały oczy Nathana. Bo tak mi się podoba - odpowiedział uśmiech 
Marka. Mina 
sędziego to zupełnie inna sprawa. Jego grymas pogardy w jakiś dziwny sposób 
usatysfakcjonował 
i ucieszył Marka. Braciszek Steve był gwiazdą wśród świętoszkowatej zgrai 
frajerów, którzy sąd 
nazywali swoim biurem. I oto stali przed nim bezsilni gdy Mark Zwycięzca posyłał 
do pierdla 
bachora Doskonałego Steve’a. Zemsta była słodka i doskonała.
Wtedy wszystko wydawało się takie proste. Kto by przypuścił, że się tak 
skomplikuje.
Oczywiście to nie była jego wina. Gdyby kochany tatuś darzył go takimi samymi 
uczuciami 
jak Steve’a, Mark nie musiałby szukać szybkiej gotówki. Kiedy ojciec powiedział, 
że jego udział 
w spadku jest uzależniony od ukończenia studiów, Mark potraktował to jako żart. 
Stary piernik 
był kłótliwy i zrzędliwy, ale Mark nie dopuszczał do siebie myśli, że 
wydziedziczyłby własną 
krew za coś tak banalnego, jak kawałek papieru z jakiejś zasmarkanej, 
porośniętej bluszczem 
budy. Ale on był poważny. A jeszcze poważniejszy okazał się atak serca.
Gdy stary umarł, jego wola się wypełniła. Steve miał wszystko, a Mark nic. Nawet 
Nathan 
dostał sporą działkę, a Mark - nie. Przecież był tylko szmatą, a kto słyszał o 
zostawianiu 
pieniędzy szmacie?
Ale przecież Steve zawsze miał talent. Nikt nie potrafił podlizywać się staremu 
tak jak 
kochany Steve. Kolesie do samego końca.
Tak jest, tatusiu. Jestem szczęśliwy, że mogę skopać Markowi tyłek, Tatusiu.
Co tatuś mówi? Mark dostał trójkę? Ależ to okropne. A widział już tatuś moje 
same 
szóstki?
Tak więc Steve i jego pomiot dostali wszystkie pieniądze, a Mark został 
wykolegowany. 
Nic nowego.
Raz, gdy przycisnęła go bieda, próbował podlizać się samemu mistrzowi, ale 
jedyne, co 
dostał od swego kochanego bogatego braciszka to wykład na temat: „powinieneś 
znaleźć sobie 
jakiś cel w życiu”. Cholerny mądrala.
Zamiast się podzielić, Steve zainwestował wszystko w nieruchomości i w swoją 
praktykę. 
A potem, w dwa miesiące po załamaniu się rynku nieruchomości, został 
rozsmarowany na 
przejeździe kolejowym.
Gdy jest się specjalistą od przetrwania, potrafi się wypatrzyć okazję, nawet gdy 
przebrana 
jest za trudność. Teraz, gdy na świecie pojawiła się nowa sierotka, Mark doszedł 
do wniosku, że 
muszą też być jakieś pieniążki na jej utrzymanie. I to pieniążki kochanego 
tatusia. Piękna ironia 
losu.
Tylko że nie było żadnych pieniędzy. Fortuna Steve’a wyparowała gdy poległ rynek 
nieruchomości, a majątek Nathana zablokowano w funduszu powierniczym, 
zarządzanym przez 
jakiegoś przemądrzałego prawnika z Nowego Jorku. Nawet Nathan nie mógł dotknąć 
tych 
pieniędzy dopóki nie skończy osiemnastu lat. Tymczasem bachor rósł jak chwast i 
bez przerwy 
jadł. A to kosztowało. Bardzo dużo kosztowało. Stary Stevek lepiej by zrobił, 
gdyby bardziej 
zajął się teraźniejszością niż przyszłością. Na przykład przydałaby się porządna 
polisa na życie. 
Zgoda, zostało jedno ubezpieczenie na ćwierć miliona, ale szmal bardzo szybko 
się skończył. W 
tamtych czasach Mark był alfonsem. Plugawy mały biznes - zarządzanie dziwkami. 
Złe 
towarzystwo. Prawdę mówiąc, Mark nie miał pojęcia gdzie się podziała cała 
gotówka.
Jednak największe pieniądze robiło się na imporcie. Dzięki kumplom spotkał 
ludzi, którzy 
znali ludzi. Gdyby wyłożył pięćset tysięcy dolców i wybrał się do Kolumbii, 
byłby ustawiony do 
końca życia. Te pięćset tysięcy zamieniłoby się w pięć milionów, a z pięcioma 
milionami w 
banku Mark mógłby zostać kimkolwiek by zechciał. Ubodzy alkoholicy byli 
włóczęgami; bogaci 
alkoholicy - ekscentrykami. A on pragnął tylko wzbudzać respekt.
Właśnie wtedy pojawili się Pointer i pan Slater. Mark słyszał o ich „banku” ze 
swoich 
ulicznych źródeł. Musiał użyć całej swojej sztuki przekonywania, aby wydrzeć 
gotówkę - 
trzydziestodniowa pożyczka na dwadzieścia procent. Ale co to jest sto patyków, 
gdy ma się 
zdobyć pięć baniek?
Dwudziestego siódmego maja wynajęty pilot odleciał wynajętym samolotem na 
zakupy, 
które miały uczynić Marka bogatym człowiekiem. Gdy sukinsyn nie wrócił - zaczęły 
się poważne 
kłopoty. Niektórzy twierdzili, że pilot zginął w gwałtownym sztormie nad zatoką, 
ale Mark 
wiedział swoje. Był przekonany, że gdzieś ktoś wydaje jego pięć milionów dolców, 
nie 
zainwestowawszy nawet grosza własnych pieniędzy.
Trzydzieści dni - co do godziny - po pożyczeniu pieniędzy, u jego drzwi pojawił 
się 
Pointer, domagając się spłaty długu. Patrząc z perspektywy czasu, Mark wiedział, 
że powinien 
wtedy od początku mówić prawdę, ale to po prostu nie leżało w jego naturze. 
Zagrał na zwłokę. 
Był gładki jak jedwab, gdy wyjaśniał, że ma niewielki problem ze sprzedażą 
towaru i Pointer dał 
mu dodatkowy dzień. Nawet Mark uwierzył, że to prawda.
Ale czas upływał błyskawicznie. Mark chciał podjąć z konta resztkę pieniędzy z 
ubezpieczenia - dwadzieścia tysięcy dolarów - i dać je następnego dnia jako 
zaliczkę.
Jednak trzydziestego pierwszego dnia Pointer odkrył kłamstwo i gdy Mark oferował 
mu 
dwadzieścia patoli, gangster śmiał się, jakby to był najlepszy żart, jaki 
kiedykolwiek usłyszał. 
Nie, powiedział, to nie wystarczy. Nagle jego zainteresowanie niemożnością 
spłacenia długu, 
zastąpione zostało wyrafinowanym planem wprowadzenia Marka w świat bólu. Nerki 
były chyba 
ulubionym celem Pointera, choć miał taki sam talent do ciosów w brzuch. A kiedy 
wbijał kościste 
kolano w jądra delikwenta, było to wyjątkowe przeżycie.
Bicie trwało z przerwami już pół godziny, zanim gangster się odezwał.
- Wiesz, Mark - powiedział, rozwalając się na kanapie i rozpakowując płatek gumy 
do 
żucia. - Prześwietliłem cię trochę. Wyrosłeś wśród pieniędzy. Wkurza mnie, że 
mając w rodzinie 
miliony, oczekujesz, że pan Slater uwierzy, że nie jesteś w stanie spłacić 
marnych sześciuset 
patoli. Zaraz, zaraz, dziś mamy czwartek, prawda. To będzie sześćset dwadzieścia 
pięć. Czy 
zechcesz mi powiedzieć, dlaczego próbujesz nas wykantować, zanim wyrwę ci 
tchawicę?
Chociaż minął już miesiąc, Mark ciągle czuł ból tamtego popołudnia, rodzący się 
w 
poobijanych członkach już nawet bez pomocy Pointera. Ciągle pamiętał przesadną 
cierpliwość 
gangstera, podczas gdy sam opowiadał historię swojego wydziedziczenia. Gdy Mark 
skończył, 
Pointer sprawiał wrażenie szczerze zasmuconego faktem, że nie ma innego wyboru 
jak poderżnąć 
mu gardło.
Widok brzytwy sprawił, że Mark pomyślał o czymś, co było nie do pomyślenia.
Jest jeden sposób - wydyszał w pośpiechu, podczas gdy Pointer przygotowywał się 
do 
operacji. Mark pamiętał klauzulę testamentu ojca - paragraf, który przyciągnął 
jego wzrok przed 
kilku laty, w czasie pierwszego czytania. Drogi tatuś ustanowił fundusz 
powierniczy dla swoich 
wnucząt - a Nathan był jedyny.
Wart nieco ponad trzy miliony dolarów, fundusz miał umożliwić edukację wnuków i 
pomóc im przy starcie w dorosłe życie. Ale była jedna furtka. I gdy tak leżał na 
podłodze 
wdychając kurz dywanu, przypomniał sobie klauzulę z całkowitą dokładnością:
„W przypadku gdy któreś z wnuków umrze przed ukończeniem trzydziestego roku 
życia, 
lub przed ukończeniem ogólnie uznanego kierunku studiów - zdefiniowanego w 
paragrafie 8-A-
c-ii powyżej - zapisana w testamencie suma zostanie przekazana ojcu dziecka, a 
jeśli takowe 
przekazanie nie jest możliwe z jakichkolwiek względów, rzeczona suma będzie 
równo 
podzielona pomiędzy moich pozostałych przy życiu potomków.”
Gdy caś, co było nie do pomyślenia, po raz pierwszy zaświtało mu w głowie w 
biurze 
prawnika, Mark ujrzał jakąś szansę, ale Chryste, musiałby wybić całą rodzinę. 
Nikt nie 
potrzebował pieniędzy aż tak rozpaczliwie.
A w każdym razie nikt, kto nie spędził miłego popołudnia ze ekspertem od 
zadawania bólu. 
Jezus, ta brzytwa wyglądała na ostrą.
Okazało się, że Lyle też był specjalistą od przetrwania, a do tego - czułym na 
stan własnego 
portfela. W minutę po usłyszeniu o klauzuli testamentu, Pointer miał już gotowy 
plan. Mark 
mógłby pożyć jeszcze trochę, jedynie po to, by zabić bratanka i odebrać 
pieniądze ze spadku. W 
międzyczasie Pointer osłaniałby Marka przed gniewem pana Slatera w zamian za 
skromną opłatę 
w wysokości dwustu tysięcy dolarów.
Opracowanie szczegółów Pointer pozostawił Markowi, ale jasno mu powiedział, że 
oczekuje czystej i szybkiej roboty. Przyznając, że szczegóły mogą być kosztowne 
- zwrócił nawet 
dwadzieścia tysięcy zaliczki.
Cała reszta była śmiesznie prosta. Mark znalazł Ricka, podążając za strażnikami, 
którzy 
opuścili ADN po pracy i udali się do Woodbine Inn na piwko. Nie byli zbyt 
szczęśliwym 
towarzystwem; bez przerwy narzekali na swoją pracę. Jeden z nich, chudzielec o 
imieniu Ricky 
okazał się najbardziej gadatliwy.
- Zrobiłbym wszystko, żeby tylko wydostać się z tego miejsca - powiedział.
Mark postawił mu drinka. W trakcie wieczoru postawił mu jeszcze wiele drinków. 
Około 
północy wyłuszczył swoją propozycję. Ricky musiał tylko - przekonywał go - zabić 
dzieciaka i 
zwiać z kraju. Dwadzieścia tysięcy dolarów mogło wystarczyć na całkiem długo w 
niektórych 
częściach świata. Na szczęście było to więcej forsy, niż Ricky Harris 
kiedykolwiek w życiu 
widział i to płatne z góry, więc nie wydawał się specjalnie przejęty perspektywą 
zabicia jednego z 
tych bezwartościowych wyrzutków, których pilnował. Gdy dowiedział się, że jego 
celem będzie 
ta łajza Bailey - był wręcz zachwycony.
No i tak się zaczęło.
A teraz, siedząc samotnie w piekielnym zaduchu domu, który wkrótce bank odbierze 
mu za 
długi, Mark zastanawiał się dlaczego tak źle się to wszystko potoczyło. Plik 
dokumentów 
doręczonych mu z sądu i rozrzuconych teraz na stole stanowił jeszcze jeden 
pomnik jego 
zasranego żywota. Bailey był pewien, że zbliża się śmierć i coraz bardziej 
przerażała go wizyta w 
piekle. W ramach żegnania się z życiem poczuł nawet rosnące wyrzuty sumienia z 
powodu 
wszystkiego, co zrobił Nathanowi.
Pukanie do drzwi wyrwało go z zamyślenia. Z początku przestraszył się, ale zaraz 
sobie 
uświadomił, że Pointer w żaden sposób nie mógłby wrócić tak szybko. Przez chwilę 
zastanawiał 
się, czy to przypadkiem nie tamten gliniarz. W swoim pijackim otępieniu Mark nie 
umiał nawet 
zdecydować, czy byłoby to dobre, czy też złe.
Zanim dotoczył się do drzwi, gość stał się niecierpliwy i zaczął walić w nie 
pięścią. Mark 
otworzył i ujrzał na tle jaskrawobiałego tła sylwetkę wielkiego mężczyzny.
- Czego chcesz? - zapytał, krzywiąc się z powodu oślepiającego słońca.
Mężczyzna wszedł do środka, nie czekając na zaproszenie.
- Przyszedłem z tobą pogadać - powiedział. - Pan Slater przesyła ci 
pozdrowienia.
Rozdział 35
Jadąc autem, Jed i Harry słuchali w radiu rozmowy „Kurwy” z Nathanem. Jed 
uświadomił 
sobie, że Warren miał rację. Gdy słuchało się Nathana i wierzyło w jego wersję 
wypadków - 
teoria Warrena o wynajętym zamachowcu wyjaśniała wszystko.
Jed poczuł nagle wyrzuty sumienia. Skoncentrował się na ucieczce chłopca i na 
okolicznościach jej towarzyszących i nawet nie zwrócił uwagi na rzeczy 
oczywiste. W głębi serca 
wierzył, że Ricky Harris najprawdopodobniej zasłużył na śmierć; że został 
przyłapany w trakcie 
robienia czegoś podłego, może nawet na tle seksualnym. Ale aż do rozmowy z Mitsy 
nie brał pod 
uwagę możliwości, że jedynym celem Harrisa było zabicie chłopca. A nawet i wtedy 
nie miało to 
dla niego żadnego sensu.
Pokonując uczucie zawodu wywołane nieudaną próbą złapania uciekiniera, Jed 
zignorował 
te szczegóły, nieistotne na tym etapie śledztwa. Podobnie jak cały wydział. 
Liczyło się jedynie 
ujęcie chłopca. Wszyscy wmówili sobie, że motywy jakie kierowały Nathanem, gdy 
zabił 
wychowawcę, obchodziły wyłącznie jego, prokuratora i sąd.
Jed w myślach sklął siebie i kolegów, gdy uświadomił sobie, że zbiorowa 
krótkowzroczność nieomal kosztowała życie małego chłopca. Policja, która powinna 
go chronić, 
prawie że wyręczyła zabójcę. Ta refleksja - i wspomnienie biednych gliniarzy z 
Nowego Jorku - 
przyprawiły Jeda o mdłości. Ale już wkrótce, pomyślał, wszystko naprawią.
Pierwszą rzeczą, którą zauważył przyglądając się małemu, nieporządnemu domkowi 
Marka 
Baileya były zaciągnięte zasłony. Nadawały budynkowi wygląd opuszczonego 
miejsca, w którym 
straszy.
- Zastanawiam się, czy w ogóle ktoś jest w domu - pomyślał głośno.
Nie wyglądało to dobrze. Ford bronco stał na podjeździe, a jego obraz falował w 
upale 
buchającym z rozgrzanego betonu. Nic się dziś nie poruszało, oprócz rtęci w 
termometrach. Było 
ledwie południe, a temperatura już przekroczyła trzydzieści trzy stopnie. Facet 
od pogody 
powiedział w radiu, że można się spodziewać nowego rekordu upału - trzydziestu 
siedmiu. Jed 
zatęsknił za jesienią.
- To jego auto - powiedział Harry. - Stoi w tym samym miejscu co wczoraj.
- Czy to miejsce nie wygląda dziwnie? - zapytał Jed.
Harry przez chwilę studiował rozciągający się przed nim widok.
- Nie - odpowiedział. - Wygląda jak normalny dom. A co ty myślisz?
- Nie wiem - Jed zadumał się na chwilę. - Wydaje mi się jakiś dziwny. Jakby 
opuszczony. 
Wszystkie zasłony są zaciągnięte.
- Ale samochód ciągle stoi przed domem - przypomniał Harry. - Mnie się wydaje, 
że on 
próbuje utrzymać w środku trochę chłodu.
Jed nic nie odpowiedział. Wysiadł z auta i idąc bez słowa przez lekko wznoszący 
się 
frontowy trawnik, skierował się w stronę ganku. Harry szedł trzy kroki za nim. 
Młodszy policjant 
był zaskoczony, gdy kolega wyciągnął z kabury ukrytej na biodrze pod sportową 
kurtką 
wielkiego, dziewięciomilimetrowego Glocka.
- Co się dzieje? - zapytał Harry dobywając własną broń.
- Jeszcze nie wiem - odrzekł szeptem Jed. - Ale coś mi tu nie gra.
Stając przy drzwiach od strony zawiasów i schodząc w ten sposób z linii strzału, 
na 
wypadek gdyby ktoś chciał przez nie wygarnąć, Jed zapukał wystarczająco głośno, 
by 
zainteresowała się tym sąsiadka z naprzeciwka. Nie było odpowiedzi. Harry stanął 
po drugiej 
stronie drzwi. Widząc broń, sąsiadka złapała na ręce pięcioletnią córeczkę i 
szybko schroniła się 
wewnątrz swojego domu.
Jed zastukał mocniej.
- Mark Bailey! - zawołał. - Tu policja. Proszę otworzyć drzwi!
W parnym i nieruchomym powietrzu głos odbił się echem od okolicznych budynków. W 
domu Marka Baileya nic się nie poruszyło.
Jed zerknął na klamkę, po czym kiwnął głową do Harrego, który sięgnął w dół i ją 
nacisnął. 
Gdy nic się nie wydarzyło, skierował wzrok na Jeda i zaprzeczył gestem.
Hackner odsunął się nieco i przyjął pozycję strzelecką, oburącz celując w drzwi, 
a 
Thompkins z całych sił rąbnął nogą tuż obok zamka. Jak wysadzone dynamitem, 
metalowe drzwi 
poleciały do środka, odbiły się od ściany i znów chciały się zamknąć, ale Harry 
zablokował je 
ramieniem. Ze swej pozycji mógł kontrolować hol po prawej stronie. Trzema 
szybkimi krokami 
Jed wpadł do środka i krył z lewej.
- Mark Bailey! - zawołał ponownie. - Policja!
Harry podniósł się z przykucniętej pozycji, gotów do ataku. Żadnej reakcji.
- Sprawdź parter - polecił Jed. - Ja zajrzę na piętro.
Rozdzielili się i już w tym momencie, Jed wiedział co znajdą. W powietrzu unosił 
się gęsty 
słodkawy odór - zapach śmierci. W ciągu lat pracy Jed nauczył się wychwytywać 
nawet 
najlżejsze jego ślady. W domu Marka Baileya było od niego aż gęsto. Jed ledwo 
zdążył wejść na 
pięterko, gdy usłyszał głos Harry’ego dobiegający z salonu:
- A niech to szlag! - krzyknął Harry najwyraźniej zdenerwowany. - O Chryste, 
sierżancie! 
Znalazłem go! Jest w salonie! Nie żyje!
Wiedziałem - pomyślał Jed, zbiegając po schodach.
Harry pospiesznie kończył wstępne przeszukanie parteru, podczas gdy Hackner 
wkroczył 
do centralnego pokoju chowając pistolet do kabury.
- Czarny charakter wypadł z gry? - spytał Jed, trochę się w duchu dziwiąc 
przerażeniu w 
głosie młodszego kolegi.
- Tak wygląda - przytaknął Harry. - Reszta parteru jest czysta. Ale popatrz na 
niego. 
Odrażający widok.
- Nie da się ukryć - zgodził się Jed, odruchowo sięgając po swój mały notes. - 
Wygląda na 
to, że bardzo kogoś wkurzył.
Ciało Marka Baileya przywiązane było do krzesła, głowa zwisała do tyłu poza 
oparcie. Usta 
miał szeroko rozwarte - zionąca dziura obramowana czerwonymi smugami. Siwiejące 
blond 
włosy zwisały skołtunione i zakrwawione. Z poszarpanej dziury na czubku czaszki 
zwisał długi 
strzęp tkanki mózgowej, przypominający kucyk. Obie ręce zwieszały się 
bezwładnie. Harry 
pierwszy zauważył, że z prawej dłoni Marka usunięto gips, a purpurowe, 
spuchnięte palce 
powykręcane były w najdziwniejszych kierunkach.
Trzymając słuchawkę przez chusteczkę i naciskając guziki ołówkiem, Jed zadzwonił 
po 
ekipę śledczą i po koronera. Czekając przy telefonie, by przekazać odpowiedniej 
osobie istotne 
informacje, rozglądał się po wnętrzu malutkiego domku. Zainteresował go 
zwłaszcza rozbity 
telewizor. Tam, gdzie zwykle znajduje się ekran - tkwiła pusta butelka po 
whisky. Przy kanapie 
piętrzyły się gazety z co najmniej trzech dni, wszystkie otwarte na stronach z 
informacjami o 
Nathanie. Jed pomyślał o okolicznościach zamknięcia Nathana w poprawczaku, i 
ciekaw był, co 
też wuj Mark sądził o wydarzeniach ostatnich dni. Czy czuł wyrzuty sumienia? 
Euforię? Radość?
- No prędzej, prędzej - ponaglał niecierpliwie Jed, czekając, aż ktoś w biurze 
koronera 
wreszcie odbierze. Ułożył słuchawkę we wgłębieniu nad obojczykiem i przycisnął 
ją do ucha 
ramieniem. Powędrował wzrok w kierunku pliku papierów. Przesadne i numerowane 
akapity 
wskazywały na dokumenty prawnicze. Tytuł na pierwszej stronie to potwierdził: 
„Ostatnia wola i 
testament Williama Stevena Baileya”. Nie mając nic lepszego do roboty Jed 
obojętnie przerzucał 
kartki.
Na czternastej stronie jego wzrok przyciągnęło jakieś podkreślenie i odruchowo 
zaczął 
czytać. W połowie drugiego paragrafu wyprostował się i powoli usiadł na brzeżku 
sofy.
- Jasna cholera - powiedział głośno.
- Co tam znalazłeś? - spytał Harry, korzystając z okazji, by oderwać 
zdegustowany wzrok 
od ciała.
- Nasz motyw - wyraźnie odrzekł Jed.
- Biuro koronera, Julia przy telefonie - powiedział głos w słuchawce.
Jed kazał jej chwilę poczekać.
Rozdział 36
- Podsumujmy - powiedział szeryf Murphy po wysłuchaniu Warrena. - Chcesz, żebym 
stanął przed swoimi wyborcami i oświadczył, że idąc za radą detektywa z Wirginii 
powinienem 
zignorować wszystkie zebrane dotąd dowody rzeczowe - również przyznanie się 
dzieciaka do 
winy - i skierować całe nasze wysiłki na odnalezienie widmowego płatnego 
zabójcy. Czy dobrze 
zrozumiałem, poruczniku Michaels?
Warren obrzucił spojrzeniem twarze szeryfa i Petrellego, który siedział obok 
swego kumpla 
polityka jak papuga na drążku. Głęboki, trwały szacunek dla prawa był jedyną 
rzeczą, która 
powstrzymywała Warrena przed rozwaleniem ich obu. Zdał sobie sprawę, że traci 
tylko czas. Dla 
tych dwóch policyjna robota była wyłącznie głosami wyborców. Niczym więcej.
Gdy Michaels nie odpowiadał, ciszę wypełnił głos Petrellego.
- Warren, martwię się o ciebie - powiedział protekcjonalnym tonem i pokręcił 
głową. - 
Wszyscy wiemy, jak przeżyłeś śmierć syna w zeszłym roku. Myślę, że straciłeś 
obiektywizm w 
tej sprawie. Może powinieneś dobrowolnie się wycofać. Nie będę wtedy musiał 
prosić 
komendanta Sherwooda, żeby cię odsunął.
Słowa Petrellego rąbnęły go jak obuchem. Bang! Przychodząc na spotkanie Warren 
wiedział, że nie sformułował jeszcze w pełni argumentów, które stały w 
sprzeczności z 
większością dotychczasowych ustaleń. Zdawał sobie sprawę, że będzie musiał 
całkowicie 
zmienić punkt widzenia przełożonych na sprawę - i prawdę mówiąc, próbował, 
dokonując 
najlepszej prezentacji w swoim życiu.
Dla kogoś innego jego argumenty, byłyby przekonujące. Nie docenił jednak 
rozmiaru 
politycznych ambicji skoncentrowanych się w maleńkim biurze. Nie dali się 
przekonać, a 
sprawili, że Warren wyszedł na głupca. Petrelli od lat czekał na taką sposobność 
i oto nadeszła! 
Znajdź najsłabszy punkt przeciwnika i skup na nim wszystkie swoje siły i środki. 
Ta reguła 
sprawdzała się równie dobrze w polityce, jak na polu bitwy.
A co najgorsze - Petrelli miał rację. Warren nie powinien zajmować się tą 
sprawą. Wiedział 
to od chwili, w której ujrzał zatrzymaną klatkę filmu z ADN. Jego serce było 
zaangażowane co 
najmniej tak samo jak umysł, ale wierzył, że potrafi odseparować uczucia; 
wierzył, że gdy zajdzie 
potrzeba - potrafi być obiektywnym profesjonalistą.
Ale tym razem nie chodziło o obiektywizm. Miał rację! I te dwie jełopy to 
wiedziały! 
Jednak dla Petrellego możliwość zadania śmiertelnego ciosu odwiecznemu 
przeciwnikowi była 
dużo ważniejsza niż sprawiedliwość. Dyskredytując Michaelsa - nieudolnego 
szpicla kierującego 
śledztwem - Petrelli mógłby odrobić część politycznych strat, jakie poniósł z 
powodu 
popularności Nathana.
- Co na to powiesz, Warren? - naciskał Petrelli. - Czemu nie zrezygnujesz?
Warren grzecznie się uśmiechnął.
- Czemu nie pocałujesz mnie w dupę, J.?
Wiedział, kiedy przegrywał. Wiedział również, że komendant Sherwood jest jedyną 
ludzką 
istotą na kuli ziemskiej, która nienawidziła Petrellego jeszcze bardziej niż 
Warren. Groźby 
prokuratora były równie wątłe jak jego zasady moralne.
- Chyba już wystarczy - interweniował Murphy. - Poruczniku Michaels, myślę, że 
spotkanie 
jest skończone.
Warren odwrócił się od Petrellego i spojrzał na Murphiego.
- Niech pan posłucha szeryfie, proszę, tylko żeby przekazał pan swoim ludziom, 
że mają się 
opanować. W tej chwili szukają mordercy o imieniu Nathan, a powinni szukać 
ofiary o imieniu 
Nathan. Będzie to miało wpływ na sposób, w jaki go zneutralizują. Na Boga, pan 
zezwolił na 
zastrzelenie go!
- Czy mam wyprowadzić pan pod strażą, poruczniku Michaels? - zapytał Murphy. 
Zadzwonił telefon. - Mogę to załatwić, jeśli pan chce.
Warren stał bez ruchu. Nie miał tu już nic do zrobienia. Odwracając się 
usłyszał, jak 
Murphy odbiera telefon i przekazuje słuchawkę Petrellemu.
- O czym ty, do diabła, mówisz?! - wybuchnął prokurator. - Nic takiego nie 
zrobiłem!
Warren zatrzymał się przy drzwiach, by usłyszeć dalszy ciąg rozmowy. Widok 
Petrellego 
tracącego opanowanie zawsze osładzał mu dzień. Teraz J. Daniel był nie tylko 
zły, ale i 
zmieszany.
- Słuchaj, Stephanie - powiedział po dłuższej chwili słuchania. - Mówię ci, że 
nie 
dzwoniłem. Myślisz, że chcę popełnić samobójstwo? Sędzia Verone wrzuciłby mój 
tyłek do 
pierdla przed zachodem słońca!
Warren zaczynał rozumieć. „Stephanie” to na pewno Stephanie Buckman, która 
wczoraj 
reprezentowała Petrellego w tej idiotycznej rozprawie przed sędzią Verone. 
Wszystko ułożyło się 
w głowie Warrena, a serce zaczęło mu gwałtownie walić. Ktoś próbował namierzyć 
rozmowę 
Nathana!
Zawsze podejrzewał Petrellego o nieczystą grę, ale wiedział też, że ten gnojek 
prędzej 
dopuściłby do zlinczowania swojej matki, niż do pogwałcenia nakazu sądowego. 
Poza tym taki 
lincz zdobyłby mu tonę współczucia u wyborców, zaś zła prasa, będąca wynikiem 
tegoż 
pogwałcenia, zniszczyłaby go. Michaels od razu się zorientował, że niedoszły i 
przyszły zabójca 
Nathana wykonał kolejny ruch.
Szybko podszedł do biurka i wyrwał słuchawkę Petrellemu, odpychając go 
jednocześnie 
ramieniem. Prokurator wyglądał na zaszokowanego siłą porucznika.
- Stephanie, tu porucznik Michaels - rzucił pośpiesznie do telefonu. - Rozumiem, 
że ktoś 
próbował namierzyć rozmowę Nathana?
W głosie Stephanie słychać było zaskoczenie nagłą zmianą rozmówców:
- N-no cóż, t-tak - wyjąkała.
- Czy to mu się udało?
- T-tak. Ale czemu…
- Jak dawno temu? - przerwał jej Warren. ostrym ponalegającym tonem.
- Niech pan słucha, poruczniku…
- Do cholery, jak dawno temu, Stephanie? - teraz już Warren krzyczał.
- N-nie jestem pewna. Może ze dwadzieścia minut. - Stephanie niechętnie podawała 
szczegóły.
Warren spojrzał na zegarek, ale nie zwrócił uwagi na godzinę.
- Szlag by to trafił! Jaki to numer? - zapytał.
- Poruczniku, co się stało z panem Petrellim? - Stephanie grała na zwłokę.
- Nikt nie wie na pewno - momentalnie zaripostował Michaels. - Sądzimy, że 
urodził się 
dupkiem.
Mówiąc to, patrzył wprost na Petrellego, żeby nie było żadnych wątpliwości.
- Słuchaj, Stephanie, daj mi ten numer. Człowiek, który o niego pytał, to nasz 
morderca. 
Proszę. Podaj mi numer.
Petrelli zrobił ruch, jakby chciał siłą odzyskać słuchawkę, ale zrejterował 
przed groźnym 
spojrzeniem Warrena.
- Zdaje pan sobie sprawę, że jeżeli skorzysta pan z tej informacji, wszelkie 
zdobyte w ten 
sposób dowody zostaną odrzucone przez sąd? - ostrzegła Stephanie. W jej głosie 
słychać było 
rozbawienie komentarzem, dotyczącym szefa.
- Nie dbam o to - powiedział Michaels. - Tylko daj mi ten numer.
Po dłuższym wahaniu podała mu go. Gdy tylko usłyszał siódmą cyfrę, Warren rzucił 
słuchawkę na widełki.
Bez słowa opuścił biuro szeryfa, wybierając po drodze numer na komórce.
Denise była zdumiona, ilu jej popołudniowych rozmówców trzymało stronę Nathana. 
Po 
bardzo nerwowym początku, chłopiec zdecydowanie uspokoił się, choć nadal w 
niewielkim 
stopniu przypominał osobowość którą wczoraj zaprezentował na antenie. Przez 
większość czasu 
wstrzemięźliwie opowiadał o szczegółach związanych z jego ujęciem i ponowną 
ucieczką. 
Wszystko, czego była pewna po dwugodzinnej rozmowie z chłopcem, sprowadzało się 
do 
stwierdzenia, że był przekonany o istnieniu policyjnego spisku na jego życie i 
że nie miał nic 
wspólnego ze śmiercią dwóch policjantów.
Gdy Denise wytknęła mu, że stróże prawa z jakiegoś tajemniczego powodu nagminnie 
giną 
w jego obecności, nie miał na to gotowej odpowiedzi. Powtórzył tylko 
kilkakrotnie, że jest 
jedynie ofiarą jak inni - a w każdym razie potencjalną ofiarą. A jeśli chcą cię 
zabić gliniarze, 
gdzie zrobią to lepiej niż w więzieniu?
Ciężko jej było się przyznać, że dzisiejsza rozmowa z Nathanem stawała się 
nieciekawa i 
nudna. Zamierzała ją szybko przerwać i zająć się wreszcie innymi tematami. 
Jednak decyzja nie 
była łatwa. Wyglądało na to, że chłopiec potrzebuje dzisiaj tej rozmowy.
Carter z Tuscaloosy na drugiej linii, pytał właśnie Nathana o szczegóły jego 
życia z 
wujkiem Markiem, gdy do rozmowy włączył się obcy głos:
- Przepraszam - powiedział - tu miejska centrala telefoniczna. Mam pilną rozmowę 
od 
porucznika Michaelsa z wydziału policji. Niech pan mówi, proszę pana.
Coś kliknęło i Warrena włączył się do rozmowy:
- Nathan, mówi porucznik Michaels z departamentu policji okręgu Braddock.
- Chwileczkę, poruczniku - zaprotestowała Denise. - Jak pan się dostał na tą 
linię? Na 
wypadek, gdyby pan nie wiedział, wygraliśmy wczoraj sprawę…
- Tak, madame, wygraliście - potwierdził Warren. - Z przyjemnością wyjaśnię pani 
wszystko, ale trochę później, bo teraz Nathan jest w śmiertelnym 
niebezpieczeństwie. Synu, 
musisz uciekać z miejsca, w którym się teraz znajdujesz. Natychmiast. Człowiek, 
który próbował 
cię wczoraj zabić, jest już w drodze do ciebie.
Nathan zbladł, a widząc to Billy przysunął się do słuchawki, by lepiej słyszeć. 
Barney też. 
Czarnemu chłopcu nawet nie przyszło do głowy, żeby włączyć radio.
Policja namierzyła rozmowę! Nie mogli tego zrobić! Słyszał dziś rano w 
wiadomościach, 
jak sędzia powiedział, że nie wolno im tego robić. Teraz policjant mówił mu, 
żeby uciekał, ale to 
przecież policjanci próbowali go zabić.
- S-skąd mam wiedzieć, że nie próbujesz mnie nabrać? - zapytał Nathan, a z jego 
głosu 
przebijało oszołomienie.
- Tego nie wiesz - odpowiedział z prostotą Warren. - Po prostu będziesz musiał 
mi zaufać.
- Zaufanie! - wtrąciła się Denise. - Wtargnął pan na naszą prywatną linię, wbrew 
sądowemu 
zakazowi, nie omieszkam dodać, i pan mówi o zaufaniu? Wydaje mi się…
Warren jej przerwał:
- Zamknij się, „Kurwo”! - Cholera, to nie zabrzmiało zbyt dobrze. - Nathan nie 
ma żadnego 
wyboru, musi mi zaufać. Jeśli tego nie zrobi, zginie, a ja nie będę mógł temu 
zapobiec. Możesz w 
to nie wierzyć, ale jestem jednym z tych dobrych facetów. A teraz uciekaj!
- Dokąd? - spytał chłopiec czując, jak narasta w nim rozpacz.
O cholera! - pomyślał Warren. Takiego rozwoju konwersacji nie planował. Znał 
tylko jeden 
punkt orientacyjny. Był on w środku miasta: obelisk na rynku.
- Czy mogłabyś zdjąć nas na chwilę z anteny, „Kurwo”? - poprosił Warren.
Denise usłyszała szczerość w głosie policjanta. I obawę. Nie musiała robić tego, 
o co ją 
prosił, ale zdecydowała się mu pomóc.
- Dobrze - zgodziła się - ale ja i tak będę słyszała.
- A musisz? - zapytał Michaels.
- No, chyba że chcesz usłyszeć zajęty sygnał naszej linii? - odpowiedziała 
Denise.
- A jakbyś zdjęła na moment słuchawki?
Denise głośno westchnęła do mikrofonu.
- W porządku - ustąpiła. - Macie trzydzieści sekund poza anteną.
Enrique popatrzył na nią, jakby kompletnie straciła rozum, ale poszedłł za jej 
przykładem i 
również zdjął słuchawki. Pracował w radio od lat; to będzie jego pierwsze pół 
minuty z 
odkrytymi uszami. Było mu w nie dziwnie zimno.
- Możecie zaczynać, chłopcy - poleciła Denise. - Wasz czas się zaczął, a my 
przejdźmy do 
reklam, Rick.
Nathan słuchał i czuł, jak jego świat staje się coraz mniejszy i mniejszy, aż 
wreszcie składał 
się wyłącznie z niego i gliniarza o nazwisku Michaels. Dwukrotnie próbował 
zaprotestować, ale 
Warren do tego nie dopuścił. Z pierwszych dziesięciu sekund monologu Nathan 
dowiedział się, 
że istnieje spisek na jego życie, ale policja nie jest w to zaangażowana. Przez 
następnych dziesięć 
słuchał o tym, że większość z poszukujących go policjantów przekonana jest, iż 
to on zabił ich 
kolegów ostatniej nocy; mają zielone światło, by go zastrzelić, gdyby stawiał 
jakikolwiek opór. 
Na koniec dowiedział się, że porucznik Michaels jest jedyną osobą na całym 
świecie, której może 
całkowicie zaufać, i że najlepiej byłoby pozwolić się złapać Michaelsowi.
- Ucieczka się skończyła, Nathanie - stwierdził Warren. - Musisz wreszcie komuś 
zaufać, a 
ja jestem twoim jedynym wyborem. Wiesz, gdzie jest pomnik Lewisa i Clarka na 
rynku?
- Masz na myśli tą wysoką, szpiczastą wieżę? - zapytał Nathan. - Tak.
- Biegnij tam i spotkamy się na miejscu. Mam na sobie brązowy garnitur, 
niebieską koszulę 
i krawat w paski. Poznasz mnie. Wyglądam jak glina.
Mimo niebezpieczeństwa chłopiec się uśmiechnął.
- Domyślam się, że wiesz jak ja wyglądam - powiedział.
- Cały świat wie, jak wyglądasz, koleś. A teraz ruszaj! Nie zostało ci już wiele 
czasu.
Nathan odłożył słuchawkę i spojrzał na Billa.
- No i co, ufasz mu? - zapytał Billy.
Nathan zastanowił się przez chwilę nim odpowiedział:
- Tak.
Zaskoczył ich obu.
Reklamy szły przez pełne pięć minut, dając im jeszcze dwieście siedemdziesiąt 
sekund 
sekund prywatności. Jeśli nawet Denise dała się namówić policjantowi, naprawdę 
bała się o 
bezpieczeństwo Nathana. Gdy zaległości w reklamach zostały już odrobione, razem 
z Enrique 
powrócili do krainy elektronicznych hałasów, by usłyszeć szybki sygnał telefonu, 
który ktoś 
pozostawił ze zdjętą z widełek słuchawką.
- No cóż, proszę państwa - powiedziała słuchaczom. - Wygląda na to, że 
zostaliśmy sami…
Wskazówki Billa, jak dotrzeć do obelisku, były zwięzłe i precyzyjne. Zgadzały 
się z tym, co 
Nathan mgliście pamiętał z poprzedniej nocy. Mały zbieg był pod wrażeniem 
dystansu, jaki 
pokonał - według Billa ponad trzy kilometry.
Pośpiesznie zawiązał buty i podszedł do drzwi, gdzie Billy czekał z Barneyem, 
żeby się 
pożegnać.
Nathan uśmiechnął się ze smutkiem i kiwnął głową.
- Dzięki, Billy - powiedział. - Nie musiałeś mi pomagać. Doceniam to.
Billy wbił wzrok w podłogę.
- Jasne, że musiałem - zażartował bez przekonania. - Jesteś przecież mordercą. 
Mogłeś 
mnie zabić.
Sięgnął do kieszeni spodni i podał starszemu chłopcu dziesięciocentymetrową 
figurkę 
Cyklopa.
- Masz - powiedział. - On przynosi mi szczęście.
Nathan poczuł wzruszenie. Z wdzięcznością wziął zabawkę i wcisnął ją do kieszeni 
dżinsowych szortów.
- Dziękuję - rzekł.
W tym momencie obaj usłyszeli dźwięk syren narastający z oddali.
- Muszę lecieć! - rzucił Nathan i zniknął za drzwiami.
Chciał użyć tylnej klatki schodowej, by wydostać się tak jak przyszedł - przez 
piwnicę. 
Wydawało mu się to sensowniejsze niż wyjście frontowymi drzwiami. Gdy zrobił 
trzy kroki, 
usłyszał za sobą odgłos biegnących stóp.
- Hej, Nathan! - zawołał męski głos.
Ciało Nathana zareagowało szybciej, niż jego mózg zdążył zidentyfikować źródło 
dźwięku. 
Rzucając się na poplamiony dywan w korytarzu niczym baseballista atakujący 
trzecią bazę, 
usłyszał znajome pyk i malutka fontanna tynku trysnęła ze ściany. Przetoczył się 
w lewo, a druga 
kula rąbnęła w miejsce, gdzie przed chwilą leżał.
Przeszedł na czworakach do ostrego zakrętu korytarza w prawo i ukrył się za 
rogiem. Pył z 
tynku zakłuł go w oczy, gdy strzał wymierzony w jego głowę trafił w przeciwległą 
ścianę. Tuż 
przed ostatnim wystrzałem Nathan uchwycił w polu widzenia fragment ciała 
napastnika. 
Mężczyzna był ubrany w mundur policjanta.
Nathan ani na moment się nie zatrzymał. Znów zrobił przewrót i pobiegł drugim 
korytarzem, ignorując soczyste przekleństwa gliniarza. Jeszcze piętnaście metrów 
i będzie przy 
drzwiach na klatkę schodową, nad którymi tylko goła żarówka pozostała ze znaku 
wskazującego 
niegdyś wyjście. Jeszcze tylko pięć metrów. Ale do odgłosu jego kroków dołączył 
cięższy łomot 
butów policjanta, wybijając basowy, miarowy rytm na tle szybkiego staccato 
pożyczonych 
tenisówek Nathana. Nawet nie próbował spojrzeć za siebie.
Gdy usłyszał, że kroki goniącego go człowieka nagle ucichły, wiedział, że jest w 
kłopotach. 
Odruchowo zaczął biec zygzakiem. Przytłumiony odgłos strzału doszedł go w tej 
samej chwili, co 
uderzenie niewidzialnej pięści w prawy bok. W metalowych drzwiach tuż przed nim 
pojawiła się 
zgrabna okrągła dziurka. Siła uderzenia wycisnęła z płuc chłopca powietrze. Aż 
się zatoczył 
wpadając w drzwi przeciwpożarowe.
Nawet nie próbował zbiegać po schodach, tylko frunął w dół, używając stalowych 
poręczy, 
by przeskakiwać z podestu na podest, ledwie dotykając stopni.
Kiedy dotarł na dół, zaryzykował szybkie spojrzenie za siebie. Prześladowca był 
o dwa 
półpiętra za nim, ale szybko się zbliżał.
Nathan wyprysnął z klatki schodowej i popędził przez piwnicę w stronę wyjścia. 
Rozrzucone w nieładzie pudła i sprzęty wyglądały teraz niegroźnie. Jakiś 
pijaczek podniósł się z 
kąta przy drzwiach, przypuszczalnie chcąc uwolnić intruza od kilku dolarów, ale 
rozpłynął się w 
mroku ujrzawszy płonący wzrok chłopca.
Popędzany strachem, Nathan wypadł przez drzwi jakby ich nie było, trzaskając 
nimi o 
ścianę z siłą wystarczającą do rozwalenia klamki. Trzynaście stopni później był 
już na ulicy i gnał 
w kierunku szkolnego boiska. Dźwięk syren rozbrzmiewał teraz wyjątkowo blisko.
Pijaczek zaskoczył Pointera, goniącego swą ofiarę przez piwnicę, i dlatego 
zarobił kulę w 
serce.
Gdy zabójca pokonał schody i znalazł się na chodniku, pierwszy z nadjeżdżających 
radiowozów był już widoczny przy końcu ulicy, a Nathan właśnie wtapiał się w tło 
boiska po 
drugiej stronie. Nim zniknął za rogiem szkoły, przystanął i pokazał prześladowcy 
środkowy palec 
w popularnym geście.
To rozbawiło Pointera. Płynnym, dobrze wyćwiczonym ruchem odkręcił tłumik od 
broni i 
ukradkiem wsunął Magnum do kabury. Uprzejmie kiwnął głową zbliżającym się 
policjantom i 
spokojnym krokiem ruszył w stronę szkoły.
Rozdział 37
Petrelli oddzwonił do Stephanie i w kilka minut ustalili adres, należący do 
numeru telefonu. 
Ponieważ numer uzyskali do osoby trzeciej, Petrelli był czysty - nie naruszał 
zakazu sędziego 
Verona. Aresztowanie będzie ważne.
No i bujaj się sam, Michaels - pomyślał Petrelli z uśmiechem.
Szeryf Murphy wysłał wszystkie swoje jednostki - trzynaście radiowozów - do 
Vista Plains 
Apartments, by aresztować Nathana Baileya. Jak ćmy przyciąga płomień, tak ekipy 
telewizyjne 
przyciąga dźwięk syren. Ci, którzy słuchali policyjnych rozmów, wiedzieli, że 
gliniarze pędzą, by 
złapać małego Baileya. Ci, którzy słuchali „Kurwy”, wiedzieli, że Nathana już 
tam nie będzie, 
gdy przyjadą. Ale nikt zaś nie wiedział, dokąd zamierzał uciec.
Pierwsze załogi przybyłe na miejsce akcji zabezpieczyły wszystkie wyjścia z 
budynku, 
rozstawiając się w złowieszczych pozach z bronią wspartą o maski i dachy 
samochodów, 
chroniąc się za stalowymi zderzakami i za osłonami silników. Gdy było już po 
wszystkim 
mieszkańcy bloku śmiali się ze strachu, widocznego w oczach policjantów, 
czekających na 
małego chłopca, który i tak już opuścił budynek.
Gdy wejścia mieli już zabezpieczone, mogli spokojnie czekać na przybycie 
lokalnej 
jednostki antyterrorystycznej. Jej członkowie przyjeżdżali na miejsce 
pojedynczo, każdy własnym 
autem. Zastępca szeryfa Steadman przybył jako jeden z ostatnich Musiał 
przejechać przez całe 
miasto. Jego auto jeszcze się kołysało od gwałtownego hamowania, gdy drzwiczki 
się otworzyły, 
a policjant wyskoczył i pognał do bagażnika. Wyszkolony na głównego snajpera 
zespołu, 
błyskawicznie ocenił sytuację i pomyślał, że karabinek M-16 bardziej nadawał się 
do jego potrzeb 
niż snajperski Remington. Jedną ręką złapał broń, a drugą kamizelkę pełną 
strzeleckich 
utensyliów, zatrzasnął klapę bagażnika i podbiegł do punktu dowodzenia.
Dowódca grupy antyterrorystycznej zdecydował się na szybką akcję pełnymi siłami, 
wyważenie drzwi i wzięcie chłopaka bez żadnych negocjacji. Przypomniał 
podkomendnym, że 
mają nie podlegające dyskusji dowody, iż ich cel jest zabójcą policjantów i 
doskonałym 
strzelcem, uzbrojonym w rewolwer. Zabronił ludziom niepotrzebnie ryzykować. 
Jeśli mały 
zachowywałby się agresywnie, mieli go zneutralizować.
Siedmioosobowy zespół posuwał się do góry schodami - jeden człowiek osłaniał 
tych, 
którzy długimi susami przeskakiwali z podestu na podest. Gdy osiągnęli szóste 
piętro, szybko i 
cicho podeszli do mieszkania 612. Tommy Coyle kopnięciem wyważył drzwi i 
zanurkował w 
lewo, a Gale Purvis skoczył za nim i pokrył prawą stronę - we dwóch mieli 
załatwić wszelkie 
pułapki, jakie mogły na nich czekać. Po trzech sekundach reszta grupy runęła do 
mieszkania z 
krótką bronią gotową do strzału.
- Policja! Nie ruszać się!
Na wprost znajdował się pokój dzienny, a w nim mały czarny, może dziesięcioletni 
chłopiec, leżał wyciągnięty na kanapie. Gdy gliniarze wpadli przez drzwi, 
chłopiec usiadł i 
uśmiechnął się, wcale nie zakłopotany czy wystraszony ilością luf.
- Czołem, panowie - radośnie powiedział Billy. - Jesteście w telewizji.
Gdy w pobliżu nie było nikogo, Nathan pędził pełną parą - tak szybko, jak tylko 
mógł 
przebierać nogami; ale gdy wydawało mu się, że ktoś może go zobaczyć - zwalniał 
do szybkiego 
marszu, mając nadzieję, że nie rzuca się w oczy. Przynajmniej dwa razy został 
rozpoznany. 
Widział to w ich oczach.
Starsza kobieta wyglądała na zmieszaną, gdy ich wzrok się zetknął, jakby 
próbowała 
dopasować go do jednej z rodzin, które znała. Za to za drugim razem na pewno go 
rozpoznano. 
Młoda matka dwójki małych dzieci najpierw zrobiła zdziwioną minę, a później 
strach wykrzywił 
jej twarz i z pośpiechem weszła do pierwszego z brzegu sklepu. Nathan zdecydował 
się biec dalej 
nie zważając na tłumy - byle dalej.
Gdy oglądał się przez ramię, ani razu nie zauważył prześladowcy. Próbował 
wmawiać 
sobie, że go zgubił, ale nie bardzo mu się to udawało.
Wszystko się zmieniło. Już nie unikał złapania. Już go nie obchodziło, dlaczego 
Ricky 
zrobił to, co zrobił. To wszystko było teraz nieistotne. Liczyło się tylko to, 
że policjanci chcieli 
go zabić. Wiedzieli, że zabił Ricka, myśleli, że zabił dwóch gliniarzy, i teraz 
chcieli go zastrzelić.
Zmienił się nawet cel, dla którego Nathan uciekał. Pozostanie na wolności zeszło 
na plan 
dalszy, ustępując miejsca chęci pozostania przy życiu. I oto szukał gliniarza, 
który powiedział, że 
można mu zaufać a który odstawi go tam, gdzie się wszystko zaczęło. Gdy już 
będzie z powrotem 
w ADN - jeśli tam właśnie go odeślą - ten gnojek Petrelli i jemu podobni do razu 
zabiorą się do 
roboty, aby państwo wykonało to, czego do tej pory nie udało się zrobić 
szalonemu policjantowi z 
pistoletem. Jaki śmieszny świat zbudowali ludzie! Aby dodać sobie otuchy, Nathan 
starał się 
uwierzyć, że pewnego dnia uda mu się jakoś to zmienić.
Gdy tak biegł omijając ludzi, wpadając w uliczki i wypadając zza rogów, zalewał 
go pot i 
wsiąkał w podartą koszulkę, potęgując ból w boku. Kiedy wydało mu się, że może 
się 
bezpiecznie zatrzymać, schował się za kontenerem na śmieci i przysiadł na starej 
skrzynce po 
butelkach.
Ciężko dysząc po raz pierwszy ośmielił się zerknąć na swój bok. Krew zaczynała 
się już 
przesączać przez koszulkę przestrzeloną w dwóch miejscach. Śmiertelny strzał, 
gdyby T-shirt był 
dopasowany. Nathan ostrożnie zsunął koszulkę przez głowę i położył na kolanach. 
Podnosząc 
prawą rękę nad głowę, mógł spojrzeć na ranę.
Wyglądała okropnie - purpurowa opuchlizna około dziesięciu centymetrów poniżej 
pachy 
otaczała cięcie wielkości męskiego palca.
- O mój Boże, zostałem trafiony - powiedział głośno, opierając się o ściankę. 
Gorąca blacha 
parzyła mu gołe plecy.
Wypływ krwi zmniejszył się do małego strumyczka, ale pogmatwana, szkarłatna mapa 
utworzona z zaschniętej krwi biegnąca do paska szortów była świadectwem budzącej 
respekt 
rany. Rozcięcie bolało nie więcej niż porządne zadrapanie, ale wciąż nie mógł 
się zmusić by go 
dotknąć. Prawdziwy ból pulsował w opuchniętym ciele wokół rany. Nathan miał 
wrażenie, że w 
bok kopnął go koń.
Przelotnie pomyślał, że powinien czuć się jeszcze gorzej, że postrzelenie 
powinno być 
znacznie bardziej przerażającym doświadczeniem. Ale nie dzisiaj i nie teraz. 
Dziś oznaczało 
tylko jeszcze jedno źródło bólu spowodowane jeszcze jednym atakiem jeszcze 
jednego dorosłego, 
który nic nie rozumiał.
Uświadomił sobie, że pora ruszać; wstał i wałożył koszulkę Byków. Była brudna, 
umazana 
krwią, zasmarkana i podarta w wielu miejscach - nie licząc przestrzelin.
Przykro mi, Grubciu - pomyślał, przypominając sobie wielkie szafy i puszyste 
dywany w 
domu Nicholsonów - pewnie nie będziesz jej już chciał nosić. Ta myśl sprawiła, 
że się 
uśmiechnął.
- Hej, ty - krzyknął mężczyzna z tylnych drzwi restauracji.
Nathan zareagował natychmiast, wypadając z uliczki i nawet nie oglądając się, 
kto krzyczał.
- Hej! To ty jesteś ten dzieciak! Ty jesteś Nathan Bailey! Wracaj tu, chłopcze! 
- facet, miał 
około pięćdziesiątki i skonsumował w życiu zdecydowanie za dużo pizzy i piwa, 
aby na serio 
myśleć o złapaniu zbiega; mimo to gonił go aż do chodnika.
- Zatrzymać go! - zawołał w przestrzeń. - Zatrzymajcie tego chłopca! To Nathan 
Bailey, 
dzieciak który zabił tych gliniarzy!
Pół przecznicy dalej Pointer usłyszał wrzaski, które przyciągnęły go jak padlina 
muchę. Był 
już blisko, wiedział o tym, ale dopiero gdy ujrzał starego kucharza z 
wściekłością wskazującego 
coś na ulicy zrozumiał, jak blisko.
W czasie, gdy szeryf Murphy otrzymał od dowódcy oddziału antyterrorystycznego 
informację, że chłopak opuścił Vista Plains Apartments, doniesienia o 
spostrzeżeniu Nathana 
napływały do centrum operacyjnego okręgu Pitcarin szybciej, niż przyjmujący 
telefony mogli je 
zanotować. Każda nową lokalizację rozsyłano przez policyjne radio dostarczając 
szczegółów 
trasy ucieczki chłopca. Zadaniem szeryfa było nanoszenie kolejnych pozycji na 
mapę w punkcie 
dowodzenia i przewidywanie następnych posunięć zbiega. Początkowo myślał, że 
otrzymuje 
meldunki w złej kolejności, bo przecież ostatnim miejscem dokąd mały by poszedł, 
było centrum 
miasta, gdzie popełnił swe zbrodnie. A jednak najwyraźniej tam zmierzał.
- Co on chce zrobić? - głośno zastanawiał się Murphy i w końcu zrozumiał. - 
Michaels, ty 
sukinsynu!
Wszystkie agencje informacyjne podsłuchiwały policyjne częstotliwości i 
dziennikarze w 
całym mieście też nanosili dane na swoje mapy. Furgonetki reporterów dołączyły 
do armii 
radiowozów, które próbowały zbliżyć się do uciekającego chłopca. Ponad nimi 
helikoptery stacji 
telewizyjnych z Buffalo i Syracuse śledziły akcję z góry; sprawozdawcy i 
kamerzyści 
koncentrowali się na wydarzeniach na ziemi, podczas gdy piloci pilnowali by się 
nie zderzyć w 
powietrzu.
Sieci telewizyjne postawiono w stan gotowości, by rozpocząć specjalne transmisje 
w 
chwili, gdy akcja stanie się interesująca. CNN już prowadziła przekaz na żywo, 
chociaż do 
pokazania były tylko kłębiące się wszędzie radiowozy.
Do studia „Kurwy”, w Waszyngtonie, został wstawiony mały telewizorek, aby Denise 
mogła śledzić przebieg akcji. Była gotowa, przekazać swoim słuchaczom 
wyczerpujące 
sprawozdanie z wypadków, rozgrywających się w okręgu Pitcarin. W czasie przerwy 
na reklamy 
kazała Enrique dopuszczać na antenę tylko tych rozmówców, którzy trzymali stronę 
chłopca.
- Nie chcę dolewać oliwy do ognia - powiedziała.
Enrique zapewnił ją, że rozmowy i tak napływają w stosunku 3:1 na korzyść 
Nathana.
Gdy Pointer ponownie wpadł na trop swojej ofiary zaczął przemykać się przez tłum 
jak 
torpeda dążąca do celu. Idąc szybkim krokiem, systematycznie zmniejszał dystans 
do Nathana. 
Teraz dzieliło ich tylko czterdzieści pięć metrów i dość ludzi, by uniemożliwić 
czysty strzał.
Dzieciak poruszał się zwinnie, wyraźnie chcąc uniknąć rozpoznania i nie zdając 
sobie 
sprawy, że Pointer jest tak blisko. Egzekutor zdecydował się rozegrać sprawę 
pozorując 
aresztowanie, a nie po prostu strzelając do Nathana na ulicy. Zakuje go w 
kajdanki i zabierze pod 
swoją „opieką”. Kiedy będą sami, załatwi go bez świadków.
Jednak mały był szybki. Pointer będzie musiał poczekać, aż znajdzie się bardzo 
blisko. 
Wyliczył, że potrzeba mu jeszcze około trzech minut.
Ale wtedy wydarzenia znowu przybrały nieoczekiwany obrót.
Rozdział 38
Nathan zbliżał się do celu. W oddali widział już obelisk, wznoszący się nad 
głowami 
przechodniów. Przesuwał się między ludźmi jak gdyby nigdy nic, unikając jednak 
ich wzroku.
Facet z restauracji trochę go zdenerwował drąc się tak głośno. Jeśli morderca w 
mundurze 
policjanta znajdował się w promieniu stu metrów, na pewno usłyszał, jak ten 
frajer wykrzykiwał 
jego imię. Dlaczego ludzie nie mogliby zająć się po prostu swoimi sprawami?
Ktoś złapał Nathana od tyłu w miażdżący uścisk, przyciskając mu ramiona do boków 
i 
podrywając go w powietrze.
- To już koniec, mały! Mam cię! - Nathan widział tylko parę muskularnych ramion 
krzyżujących się na jego piersi. Siła uchwytu mężczyzny wbiła łokieć chłopca 
prosto w ranę. 
Ucisk na płuca i ból nie pozwalały mu nabrać powietrza.
- Puść mnie! - krzyknął Nathan. - Na pomoc! Zabierzcie ode mnie tego faceta!
Wierzgał wściekle i miotał się we wszystkie strony. Gdy uchwyt mężczyzny osłabł, 
Nathan 
zaczął wyślizgiwać się z jego objęć. Facet jęknął i zatoczył się do tyłu, gdy 
kopiąca na oślep pięta 
trafiła go w kolano. Kiedy Nathan z całej siły walnął tyłem głowy w nos 
napastnika, ten puścił go 
i przewrócił się. Chłopiec opadł na ziemię i momentalnie skulił się w 
półprzysiadzie, 
przygotowując się do odparcia kolejnego ataku.
Przez dłuższą chwilę nikt w tłumie się nie poruszył. Nathan słyszał, jak 
wymawiane 
szeptem jego imię rozchodzi się w koło niczym meksykańska fala na stadionie 
piłkarskim.
- Nie ja zabiłem tych ludzi - oświadczył głosem tak cichym, że tylko stojący 
najbliżej mogli 
go usłyszeć. - To ludzie mnie próbują zabić. Proszę, puśćcie mnie.
Leżący na ziemi potężny mężczyzna jęczał głośno i przeklinał.
- Niech ktoś go złapie - zawołał.
- Nie! - krzyknął Nathan. - Proszę, nie. Ja tego nie zacząłem. On…
- Nie ruszaj się, Bailey - powiedział ktoś z tyłu.
Na dźwięk głosu Pointera, Nathan podskoczył jak rażony prądem. Obrócił się i 
zobaczył 
zabójcę, wciąż w policyjnym mundurze z rewolwerem wycelowanym prosto w jego 
pierś. Obaj 
wiedzieli, że z tej odległości nie może spudłować.
Operator z helikoptera Action News jako pierwszy zauważył akcję na ziemi, około 
półtorej 
przecznicy od rynku. Wyglądało to na toczącą się walkę. Gdy użył pełnej mocy 
zoomu potężnego 
teleobiektywu, by dostrzec jakieś szczegóły, zobaczył chwilę aresztowania.
- Mają go, Paul! - wykrzyknął do interkomu. - Mają dzieciaka! Nagrywam 
aresztowanie na 
taśmę!
Paul Petersen, „skrzydlaty reporter”, rzucił się do monitora, by szukać 
potwierdzenia słów 
kamerzysty, po czym wywołał przez radio swoją stację.
- To się odbywa właśnie teraz! - zawołał, gdy połączył się z dyżurnym. - 
Zawiadom szefa, 
że mamy aresztowanie na żywo!
Załoga wozu patrolowego wypatrzyła Michaelsa u podstawy pomnika.
Plan szeryfa Murphy’ego był wystarczająco prosty. Znaleźć Warrena Michaelsa i 
pilnować 
go, a prędzej czy później złapią Nathana Baileya. Ze sposobu, w jaki zachowywał 
się porucznik 
jasno wynikało, że zaaranżował spotkanie. Gdy Petrelli wyjaśnił sprawę śmierci 
syna Michaelsa, 
jego intensywne starania, by ochronić Nathana nabrały sensu. Było jasne, że 
facet stracił 
obiektywizm w tej sprawie.
A przynajmniej taki sens miała informacja przekazana Steadmanowi, który teraz 
był 
określany jako „Snajper Jeden”. Zastępca szeryfa został wysłany, by zająć 
narożne biuro 
księgowego, na trzecim piętrze budynku stojącego naprzeciw pomnika Lewisa i 
Clarka. Z tego 
miejsca będzie miał dobry widok na teren wokół obelisku. Przez ostatnie dziesięć 
minut - odkąd 
Steadman znajdował się na stanowisku - Michaels nie robił nic, tylko spacerował 
i spoglądał na 
zegarek. Snajper Jeden widział przez dziesięciokrotnie przybliżającą lunetkę, że 
detektyw 
zdenerwowany. Steadman odczytywał to jako dowód, że towarzystwo się spóźnia.
Steadman setki razy rozgrywał w myślach scenę taką jak ta. W ciągu trzech lat 
snajperskiej 
służby w drużynie antyterrorystycznej, tylko raz musiał przygotować się do 
strzału, a i tak 
złoczyńca poddał się bez oporu. Mimo to wiedział, że fizycznie, psychicznie i 
technicznie jest 
gotowy do akcji. Przeczytał wszystko, co mógł, na ten temat, rozmawiał z wielu 
skutecznymi 
strzelcami wyborowymi i oddał tysiące strzałów do wszelkiego typu celów - 
ruchomych, 
stacjonarnych i częściowo ukrytych. Wiedział, że da sobie radę ze wszystkim.
Myśl o pomszczeniu śmierci przyjaciół jedynie ułatwiała sprawę. Steadman 
wiedział z 
pierwszej ręki, jak mały reagował, gdy zapędziło się go do kąta. Widział 
rewolwer na siedzeniu 
auta i widział dziury w głowach swoich kumpli.
Nie dał się zwieść wiekiem Nathana. Wiedział, do czego jest zdolny taki 
zbrodniczy umysł. 
Moment aresztowania się zbliżał i jeśli nawet bękart zabijający policjantów 
myślał o stawieniu 
czynnego oporu, Steadman odstrzeli mu tyłek, a może nawet głowę.
Pozycja strzelca wyborowego znajdowała się jakieś dwa metry od otwartego okna. 
Dwie 
książki telefoniczne i podręcznik księgowości ułożone na blacie drogiego, 
drewnianego biurka 
służyły za podstawę dla torebki z grochem - najlepszej podpórki dla karabinu. 
Steadman siedział 
na brzegu wygodnego, skórzanego fotela z wysokim oparciem, który przepchnął 
przed biurko. 
Dokładnie się upewnił, czy broń jest zabezpieczona i trzymał palec wskazujący z 
dala od osłony 
spustu, zanim naprowadził linie celownika na głowę Michaelsa.
Odległość wynosiła około siedemdziesięciu metrów - wystarczająco blisko, żeby 
potrafił 
przestrzelić środek drobnej monety. Mimo że głowa Michaelsa wypełniła cały 
wizjer lunety, 
Snajper Jeden skoncentrował się na punkcie powyżej brwi, gdzie przecięły się 
linie celownika. 
Wziął głębok oddech, poczym wypuścił połowę powietrza. Zacisnął palec na osłonie 
spustu.
- Bang! - wyszeptał, imitując odrzut karabinu. Bułka z masłem.
- To on, a nie ja! - płakał Nathan, cofając się ku kręgowi gapiów. - To on zabił 
tamtych 
policjantów!
Pointer czuł, że się czerwieni. Nie był przyzwyczajony do wykonywania swojego 
fachu 
przed tłumem widzów. Oparł się pokusie by zerknąć, jaka była reakcja gawiedzi.
- Kładź się na ziemi, chłopcze - rozkazał, pomagając sobie ruchem lufy 
rewolweru.
Nathan gwałtownie pokręcił głową i próbował tyłem przecisnąć się przez krąg 
ludzi. Nie 
przepuścili go.
- Ja nic nie zrobiłem! - zawołał, błagając wzrokiem kogoś o pomoc. - Nie 
pozwólcie, żeby 
mnie zabrał! To jest właśnie ten facet, o którym mówiłem w radiu! To jest ten 
facet, który zabił 
policjantów! - Znów nikt się nie poruszył, żeby mu pomóc. - Musicie mi uwierzyć!
Wysoki mężczyzna w garniturze wyszedł wreszcie przed tłum i stanął na 
wyciągnięcie ręki 
od funkcjonariusza i chłopca, uważając, by nie znaleźć się na linii ewentualnego 
strzału. Bujna 
strzecha siwiejących włosów zaczesana była do tyłu, a twarz okalała starannie 
przystrzyżona biała 
broda. Nathan dostrzegł dobroć w oczach mężczyzny.
- Nazywam się Albert Kassabian - powiedział obcy. - Jestem adwokatem. Myślę, że 
mam 
rozwiązanie tego problemu.
- Ja też - wysyczał Pointer. - Moje mówi, żebyś się odwalił i pozwolił mi 
wykonywać moją 
robotę. Ani na chwilę nie spuszczał wzroku z Nathana.
- Nie rozpoznaję pańskiego munduru, oficerze - gładko powiedział Kassabian. - 
Skąd pan 
jest?
Pointer czuł, że traci kontrolę nad sytuacją. Te dupki znów mu wszystko 
schrzanią. Co 
prawda mógł teraz zastrzelić gnojka i szybko zwiewać, ale byłoby to głupotą. 
Gdyby tłum się na 
niego rzucił, nie byłby w stanie wygrać ze wszystkimi naraz. Zdecydował się grać 
swoją rolę 
jeszcze trochę.
- Jestem z okręgu braddock w Wirginii - wyjaśnił Pointer - gdzie ten młody 
człowiek 
poszukiwany jest za morderstwo.
Kassabian pokiwał głową w zamyśleniu, jakby rozważał odpowiedź.
- Coś panu powiem - odezwał się po chwili przyjaźnie. - Wstrzymajmy się ze 
wszystkim do 
czasu, gdy któryś z naszych zastępców szeryfa będzie mógł tu przybyć i dokonać 
aresztowania. 
W ten sposób unikniemy błędów proceduralnych, związanych z jurysdykcją.
Nathan wiedział, że koniec końców Pointer i tak postawi na swoim, i zdawał sobie 
sprawę, 
że właśnie teraz pojawia się najlepsza szansa na próbę ucieczki. Zgiął się w 
pasie, raptownie 
zwrócił w lewo i zanurkował w tłum.
Pointer zobaczył, że chłopiec znika, i oddał szybki strzał z biodra, rozwalając 
kolano 
kobiecie stojącej tam, gdzie jeszcze przed chwilą był Nathan. Klnąc obrócił się 
w stronę 
Kassabiana i strzelił mu w brzuch. Nie zamierzał od razu zabijać, chciał 
najpierw zadać jak 
najwięcej bólu. Stary prawnik zgiął się wpół i runął na chodnik, bryzgając krwią 
i wymiotując na 
biały beton.
Pointer zatoczył łuk pistoletem i tłum się rozsypał, padając na ziemię, jakby 
wszyscy 
również zostali trafieni. Nie minęło dziesięć sekund, a Nathan już zyskał dobre 
pięćdziesiąt 
metrów. Pointer ruszył za nim.
Wyścig trwał.
- Och, mój Boże - jęknęła Denise do mikrofonu. - Oficer policji właśnie 
postrzelił dwoje 
ludzi! Nathan próbuje uciec, biegnąc wzdłuż ulicy! Ten biedaczek mówił prawdę! - 
płakała, 
czego nigdy przedtem nie robiła w radio.
- Uciekaj, skarbie! - błagała. - Gdzie, do cholery, jest prawdziwa policja!?
Linia 911 w centrum operacyjnym eksplodowała gorączkowymi doniesieniami o 
ludziach 
postrzelonych przed sklepem Fishera. Ponad połowa rozmówców wyjaśniała, że 
Nathan Bailey 
też tam był, ale to nie on strzelał.
W punkcie dowodzenia Petrelli wisiał nad głową Murphy’ego, gdy razem oglądali 
rozwój 
dramatu, transmitowanego na żywo przez telewizję. Początkowo szeryf był 
zadowolony z 
wiadomości o aresztowaniu. Potem zobaczył dziwny mundur i widział, jak dwoje 
jego wyborców 
pada na ziemię. W jednej chwili zrozumiał, że Michaels przez cały czas miał 
rację. Wiedział 
również, że wszyscy jego zastępcy czaili się wokół pomnika Levisa i Clarka, 
gdzie na małego 
Baileya zastawiono pułapkę.
Wydał dyspozytorowi rozkazy, by przesunął wszystkie jednostki w kierunku miejsca 
strzelaniny, po czym minutę później odwołał te polecenia, widząc, że Nathan 
zmierza właśnie w 
stronę rynku.
Po pierwszym strzale Michaels pomyślał, że to hałas z gaźnika jakiegoś 
samochodu, ale po 
drugim wyjął swojego S&W z krótką lufą i pobiegł w tamtym kierunku.
Równocześnie z poruszeniem na ulicy zauważył dwa helikoptery wiszące nisko nad 
następną przecznicą. Poświęcił kilka sekund na wywieszenie swojej złotej odznaki 
na górnej 
kieszeni marynarki, po czym popędził w kierunku miejsca akcji.
Boże, ależ było gorąco!
Steadman był wkurzony. Nikt nie wiedział, co się właściwie dzieje. Najpierw 
kazano mu 
przygotować stanowisko strzeleckie, potem musiał je zdemontować, i znów kazano 
mu je 
ustawić. Strzelano, a mimo to nikomu nie wolno było opuścić stanowiska. Murphy 
nalegał na 
osobiste dowodzenie akcją, a teraz nie potrafił podjąć sensownej decyzji.
Ze swej pozycji Steadman nie mógł się zorientować, gdzie padły strzały, więc 
śledził 
Michaelsa przez lunetę. Musiał przenieść się z frontowego do bocznego okna. 
Zmieniający się 
dystans utrudniał utrzymanie ostrości w wizjerze, więc podniósł wzrok, by 
zorientować się w 
sytuacji.
Serce Steadmana stanęło na chwilę, gdy zobaczył brudnego, obdartego chłopca, 
odpowiadającego opisowi Nathana Baileya, wpadającego w jego pole widzenia. 
Umundurowany 
policjant, którego nie mógł rozpoznać, pojawił się kilka kroków za chłopcem.
Zastępca szeryfa podniósł karabin do oka i pospiesznie nastawił lunetkę na nowy 
cel.
Nathan próbował przyspieszyć, ale w jego nogach nie było już pary. Chciał, żeby 
szybciej 
odpychały się od ziemi, i przez kilka kroków to się udawało, ale po chwili znów 
stawały się 
ciężkie. Trzy razy się potknął; odzyskał równowagę, ale wiedział, że stracił 
bezcenne metry, 
dzielące go od prześladowcy. Nieubłaganie zbliżał się, ten sam ciężki tupot, 
który słyszał na 
korytarzu bloku - i nic nie mógł na to poradzić.
Teraz już wszyscy go rozpoznawali, uskakując mu z drogi, by uniknąć zderzenia. 
Nie mógł 
wydobyć głosu, by poprosić kogokolwiek o pomoc - choć i tak nikt by mu jej nie 
udzielił.
- Ten chłopiec jest zbiegiem! - ryknął z tyłu Pointer. - Zatrzymać go!
Potężny uczeń średniej szkoły w piłkarskim swetrze ozdobionym dużą cyfrą „78” 
posłuchał 
i znienacka pojawił się przed biegnącym chłopcem, przyjmując cały impet na lewe 
ramię. To było 
znacznie łatwiejsze, niż zatrzymanie napastnika przeciwników.
Nathan nie miał już siły walczyć z zawodnikiem drużyny futbolowej. Gdy poczuł, 
jak 
Pointer ciągnie go w tył za koszulkę zrozumiał, że jest martwy. Wymachiwał na 
oślep pięściami, 
ale powstrzymał go silny cios pięścią prosto w twarz. Usłyszał chrzęst, 
złamanego nosa i przestał 
cokolwiek widzieć, zalany łzami i krwią.
Kamerzyście „Action News” udało się to wszystko uchwycić w dużym zbliżeniu. 
Billy 
Alexander , który siedział sam w domu przed telewizorem, zakrył dłońmi oczy i 
zapłakał.
Denise Carpenter żałowała, że musi być w radiu.
- Och, Jezu, nie - błagała. - To się nie może tak skończyć. Ktoś musi wreszcie 
pomóc temu 
biednemu dziecku.
Warren zwolnił, gdy ujrzał Nathana przedzierającego się przez tłum w jego 
kierunku. 
Poczuł ulgę, że chłopiec ciągle żyje, ale przerażenie w oczach dziecka mówiło, 
że 
niebezpieczeństwo było tuż za nim. Pamiętał, jak Nathan twierdził, że morderca 
nosi mundur 
policjanta i tak też było. Na dodatek mundur z okręgu Braddock!
Jakiś dzieciak w futbolowym stroju wyłonił się znikąd i dokładnie wszystko 
spaprał. Zanim 
Warren mógł zareagować, Pointer owinął przedramieniem szyję Nathana i zaczął go 
wlec za 
sobą.
Warren przemknął jeszcze dziesięć metrów, aby poprawić swoją pozycję, po czym 
krzyknął 
w stronę gangstera przebranego za policjanta:
- Policja! Nie ruszaj się! - głos łamał mu się z wysiłku.
Reakcja Pointera była natychmiastowa. Poderwał Nathana w górę trzymając do za 
szyję i 
użył wijącego się ciała jako tarczy. Chłopiec obu rękami złapał za ramię 
napastnika, podnosząc 
jednocześnie brodę w górę, by uchronić się przed uduszeniem.
- Cofnij się, świnio, albo rozwalę go od razu - wrzasnął Pointer, podnosząc 
magnum do 
skroni małego. Groźba była ledwie słyszalna w łoskocie wiszących nad nimi 
helikopterów.
- Nigdzie się stąd nie ruszę - oświadczył Michaels. - Wypuść chłopca, a będziesz 
żył. To 
jedyna propozycja. Zrobisz cokolwiek innego i jesteś trupem! - Warren próbował 
wyglądać 
groźnie, przyjmując pozycję strzelecką, ale w głębi serca wiedział, że nie uda 
mu się strzelić, nie 
trafiając Nathana.
Sytuacja była patowa. Nikt nie mógł strzelić, dopóki Pointer używał chłopca jako 
tarczy, a 
Nathan stanowił jedyną monetę przetargową, jaka pozostała Pointerowi. Zajęty 
swoim blefem, 
Warren ledwo zauważył przybycie całego tłumu policjantów.
Na stanowisku dowodzenia Murphy rąbnął pięścią w konsoletę.
- Nie mogę w to, cholera, uwierzyć - oświadczył. - Mam tu mordercę, będącego 
zakładnikiem porywacza, udającego policjanta! Gdzie, do diabła, podziali się 
wszyscy pozytywni 
bohaterowie?
Wyrwał mikrofon dyżurnemu.
- Dowódca do szefa grupy antyterrorystycznej. Jaka sytuacja?
- Nie jest dobrze, szeryfie - odpowiedziało radio metalicznym głosem. - 
Utknęliśmy i 
musimy czekać, aż coś się zmieni. Myślę, że podejmowanie teraz jakiejś akcji to 
zły pomysł.
Cholera.
- Dowódca do Snajpera Jeden. Jakie masz możliwości strzału?
Odległość zwiększyła się do stu metrów, a w celowniku Steadmana półgliniarz i 
pół-
chłopiec miotał się jak szalony.
- Gówniane - odparł. - A tak na marginesie, to kto jest moim celem? Policjant, 
czy 
dzieciak?
Właściwie to było jasne, ale nie rozwala się drugiego gliniarza bez cholernie 
dokładnego 
upewnienia się.
Po dłuższej przerwie Murphy odpowiedział:
- Wygląda na to, że twoim głównym celem jest osobnik w mundurze policjanta, 
chyba że 
chłopiec będzie stanowił zagrożenie dla kogokolwiek. Pamiętaj, on ciągle jest 
zabójcą.
Nathan nie mógł oddychać. Stopy dyndały mu w powietrzu, a ręce nie miały dość 
siły, by 
utrzymać ciężar ciała. Gdy ostatecznie straciły moc, ramię Pointera zmiażdżyło 
mu tchawicę. 
Zdawało mu się, że głowa zaraz eksploduje, a zwiększone ciśnienie spowodowało 
nowy krwotok 
z nosa. Gdy lufa magnum boleśnie wwierciła się w jego ucho, Nathan zmoczył 
spodnie.
Poprzez mgłę i ból ledwo widział sylwetkę mężczyzny z rewolwerem, ubranego w 
brązowy 
garnitur, niebieską koszulę i pasiasty krawat. Krzyczał coś, czego chłopiec nie 
usłyszał. Miał 
smutne oczy. Wyglądał na dobrego człowieka.
- Snajper Jeden do dowódcy, czy mam zielone światło, gdy trafi się sposobność 
strzału?
Typowe dla polityka, pomyślał Steadman. Murphy nie podejmie samodzielnie 
decyzji. 
Zamiast tego, zepchnął ją na rzeczywistego dowódcę na miejscu akcji.
- Dowódca grupy antyterrorystycznej?
- Sytuacja jest krytyczna, szeryfie. Zróbmy, co możemy.
- Potwierdzam, Snajper Jeden, masz zielone światło, jeśli nadarzy się 
sposobność.
Steadman uśmiechnął się. Wreszcie nadeszła jego chwila, ale czekał go niezwykle 
trudny 
strzał. Przy tej odległości - najlżejszy powiew wiatru, gwałtowne poruszenie się 
celu i pewny 
strzał mógł skończyć się tragedią. Wprowadził do komory nabój o kalibrze siedem 
i pół 
milimetra i oparł łożysko karabinu o parapet. Dużo by dał za swoje pierwsze 
stanowisko przed 
frontowym oknem, ale musiał się zadowolić tym, co miał.
Kciukiem odbezpieczył broń i czekał na okazję.
I wreszcie stało się. Pointer spojrzał prosto na niego.
Nathan miał wrażenie, że nie oddychał od tygodnia. Czuł, że zbliża się śmierć, 
ale nie 
wiedział, że wiąże się to z tak wielkim strachem i bólem. Wokół niego kłębił się 
hałas i ruch, ale 
nie miały żadnego kształtu, ani znaczenia, dopóki Pointer nie podciągnął go 
jeszcze wyżej i nie 
ryknął mu w ucho z tak bliska, że poczuł na policzku gorący oddech zabójcy:
- Powiedz „do widzenia”, ty mały śmieciu.
Nathan zamknął oczy.
Gdy tylko nawiązali kontakt wzrokowy, Steadman wiedział, że to już koniec. Jego 
cel 
podniósł zakładnika wyżej, jeszcze bardziej redukując pole trafienia, i 
powiedział mu coś do 
ucha. Złośliwy, lubieżny uśmiech pojawił się na wargach celu i Steadman 
dostrzegł drgnięcie 
mięśni jego ramion. Bębenek magnum zaczął się obracać…
Snajper Jeden nie miał ani sekundy, żeby zaplanować strzał. Po prostu 
naprowadził krzyż 
celownika na punkt tuż ponad prawą brwią celu i nacisnął spust.
Strzał był doskonały. Na oczach milionów ludzi, oglądających w telewizji 
bezpośrednie 
transmisje nadawane na cały świat głowa Lyle Pointera wybuchła, zamieniając się 
w 
makabryczną, różową chmurę. Fałszywy policjant natychmiast runął na ziemię, 
jakby wszystkie 
jego kości nagle znikły.
Tuż po tym, jak usłyszał ciężkie, mokre uderzenie, po którym nastąpiła ostra 
eksplozja 
ciałem Nathana szarpnął gwałtowny wstrząs. Krzyknął i upadł na ziemię, pewien, 
że został 
trafiony. Krew była wszędzie, ale ból jakoś go jeszcze nie znalazł.
Nagle, jakby ktoś przycisnął włącznik w jego mózgu, zdał sobie sprawę z 
obecności armii 
uzbrojonych ludzi w policyjnych uniformach, pędzących w jego kierunku.
Nie, tylko nie to - pomyślał. Nie zamierzam jeszcze raz przez to wszystko 
przechodzić.
Porwał magnum Pointera z chodnika i zaczął nim oburącz wymachiwać:
- Trzymajcie się ode mnie z daleka! - krzyknął. - Zostawcie mnie w spokoju, albo 
będę 
strzelać!
Niebieska linia zatrzymała się natychmiast. Rozległ się brzęk i chrzęst broni, 
przygotowywanej do strzału przez piętnastu policjantów.
Po drugiej stronie ulicy Steadman zarepetował karabin i wymierzył w Nathana.
- Snajper Jeden do dowódcy, mam drugi obiekt na celowniku. Oczekuję instrukcji - 
powiedział do radiotelefonu.
- Czekaj w pogotowiu - zatrzeszczało w odpowiedzi.
Warren rzucił się przed szereg, ostentacyjnie chowając broń do kabury i 
wyciągając ręce 
przed siebie, żeby Nathan mógł je widzieć.
- To ja, Nathanie - powiedział miękko. - To ja jestem porucznik Michaels. 
Rozmawialiśmy 
przez telefon. Jesteśmy przyjaciółmi, Nathanie.
Nathan patrzył dzikim wzrokiem. Lekko przechylił głowę na dźwięk głosu Warrena, 
jak 
mały szczeniak, próbujący zidentyfikować coś nieznanego.
- Nathanie, to się już skończyło, synu. Wiem co się stało. Wiem, że nie chciałeś 
zrobić 
nikomu krzywdy. Już nie musisz się bać, synku, więc odłóż rewolwer i wyjaśnijmy 
sobie 
wszystko.
Nathan już raz przez to przeszedł. Słuchał ich obietnic i gwarancji. Wierzył w 
dobrych 
facetów i w zaufanie i w nadzieję, ale za każdym razem okazywało się, że to 
tylko jeszcze jedno 
kłamstwo. Wszystko, czego chcieli ludzie, to skrzywdzić go - wszystko, o czym 
marzył Nathan, 
to żeby go zostawili w spokoju.
- Nie, to jest pułapka - oświadczył. - Chcesz mnie zabić. Wszyscy chcą mnie 
zabić.
Odciągnął kurek magnum.
- Snajper Jeden do dowódcy, oceniam sytuację jako krytyczną. Mam cel na muszce. 
Mam 
czysty strzał. Czy dostaję zielone światło?
Jeszcze w trakcie zadawania tego pytania, Steadman oceniał w myślach 
zniszczenia, jakich 
dokona duży pocisk w ciele tak małego chłopca. Rezultat byłby przerażający.
- Nathanie, posłuchaj mnie - powiedział ostrożnie Michaels, patrząc ponad 
czarnym 
wylotem lufy w oczy chłopca, trzymającego broń. - Popatrz na mnie. Za nic w 
świecie bym cię 
nie skrzywdził, synku.
Postąpił krok do przodu.
- To już przeszłość, Nathanie. Widziałeś zbyt wiele śmierci. Niech to się 
skończy tu i teraz 
- następne trzy kroki i znalazł się dwa metry od chłopca.
- Musisz wreszcie komuś zaufać, Nathanie. Zacznij ode mnie.
Zaufaj mi. Ileż już razy to słyszał? Zaufaj wujkowi Markowi. Zaufaj pracownicy 
opieki 
społecznej. Zaufaj sędziemu. Zaufaj wychowawcy. Teraz znów zaufaj gliniarzowi.
Ale ten gliniarz miał przyjazne oczy. I uśmiech. Nathan pamiętał jego twarz z 
telewizji - to 
ten w koszulce do tenisa.
Spoglądając ponad ciężkim rewolwerem, Nathan rozpaczliwie chciał strzelić - 
zostać 
zastrzelonym - skończyć z tym wszystkim. Ale choć jego palec zacisnął się na 
języczku 
spustowym wiedział, że tego nie zrobi. Może gdyby Michaels był jednym z tych 
gnojków z 
poprzedniej nocy, to by go zastrzelił. Ale nie jego. Nie gliniarza z przyjaznymi 
oczami.
- Zostańmy przyjaciółmi - powiedział Warren przysuwając się o kolejny krok.
I to przesądziło sprawę. Usta Nathana zaczęły się trząść, gdy opuścił broń i 
pozwolił jej 
upaść na chodnik.
- Ja nie mam żadnych przyjaciół - powiedział żałośnie i osunął się na kolana. 
Jego ramiona 
się przygarbiły, a oczy napełniły łzami. - J-ja już dłużej n-nie mogę - wyjąkał 
i jego twarz 
przemieniła się w buzię małego, smutnego chłopczyka, który bardzo potrzebował by 
ktoś go 
przytulł i trzymał w troskliwych ramionach.
Szlochał skulony na chodniku, próbując ukryć swoje cierpienie za rękami, 
przyciśniętymi 
do oczu, a jego ciało aż trzęsło się z wysiłku. Szereg policjantów poruszył się, 
ale nikt nie 
wiedział, co robić.
Warren przez krótką chwilę patrzył zażenowany; potem wolnym, spokojnym krokiem - 
jak 
ktoś, kto robił to wiele razy - podszedł do chłopca i usiadł koło niego na 
chodniku. Początkowo 
nieśmiało, a po chwili z serdecznością i delikatnością pogrążonego w smutku 
ojca, przygarnął 
Nathana do siebie, a jego dłoń znikła w zmierzwionych, brudnych włosach chłopca.
Poprzez krew i brud Nathan poczuł nikły zapach potu i wody po goleniu, zapach 
siły. 
Zamknął oczy i pozwolił przenieść się z powrotem w bardziej słoneczne czasy.
- Skończyło się, synku - powiedział Warren załamującym się głosem. - Już nikt 
nie może 
cię skrzywdzić.
Przyciągając chłopca jeszcze bliżej, kołysał go delikatnie w ramionach.
- Już dobrze - wyszeptał.
Jeszcze długo, długo siedzieli tak razem na środku chodnika i płakali jak dzieci 
na oczach 
międzynarodowej widowni.
Rozdział 39
Samotna w cichym studiu, Denise patrzyła w milczeniu, mocno przyciskając palce 
do warg. 
Jej makijaż była zrujnowany. Enrique powiedział przez słuchawki coś o głuchej 
ciszy na antenie, 
ale po prostu nie mogła wydobyć z siebie głosu. Gdy telewizja pokazała zbliżenie 
Nathana i 
policjanta w cywilnym ubraniu, na jej twarzy nieśmiało zakwitł uśmiech pełen 
łez. Nareszcie 
koniec.
- Brawo, Nathan - powiedziała do mikrofonu, wznosząc do telewizora toast 
dietetyczną 
colą. - Za powrót do dzieciństwa.