***************** ***Mahabharata*** ***Opowieść V:*** ***Płonący pałac Pandawów*** *************************** opowiada Barbara Mikołajewska ************************************* na podstawie fragmentów Mahâbharâta, 1. The Book of the Beginning, 1 (8) The Fire in the Lacquer House, 129.1-138.30; 1 (9) The Slaying of Hidimba, 139.1-143.35 w angielskim tłumaczeniu z sanskrytu J.A.B. van Buitenen, The University of Chicago Press. Wydanie I internetowe The Lintons' Video Press New Haven 2004 Copyright (c) 2004 by B. Mikołajewska Wszelkie prawa zastrzeżone Porada techniczna i edytorska: F.E.J. Linton Wydane w USA, 2004, przez The Lintons' Video Press New Haven, CT 06511-2208 USA e-mail inquiries: tlvpress@yahoo.com KONIEC ROZDZIAŁU 3 Spis treści 1. Spisek 2. Pałac-pułapka 3. Obronna strategia Pandawów 4. Ucieczka z płonącego pałacu 5. Małżeństwo Bhimy z demonką Hidimbą i jego walka z demonem Hidimbem 6. Słowniczek: Kto jest kim w Płonącym pałacu Pandawów KONIEC ROZDZIAŁU 4 ************************************* "Gniewny Durjodhana jest wielkim drzewem, Karna jest jego podporą, Śakuni jest jego gałęziami, Duhśasana jest jego owocem, a niewidomy Dritarasztra jest jego korzeniam"i. (Mahabharata, 1, 1 (1) The Lists of Contents; 65) ************************************** KONIEC ROZDZIAŁU 5 ************* ***1. Spisek*** ************* Durjodhana, widząc siłę Bhimy i perfekcję Ardżuny w łucznictwie, cierpiał męki zazdrości, i motywowany ambicją bycia królem, której ziarno zasiał w jego sercu jego ojciec niewidomy król Dritarasztra, na różne sposoby próbował zabić swych kuzynów Pandawów. Pomagali mu w tym Karna, jego dozgonny przyjaciel i śmiertelny rywal Ardżuny, oraz pokrętny Śakuni, brat jego matki, królowej Gandhari, każdy z nich motywowany swą własną namiętnością. Pandawom udawało się jednak szczęśliwie unikać tych zasadzek, i za radą Widury powstrzymywali się od rewanżu, wierząc, że przemoc zrodzi tylko dalszą przemoc i zniszczenie. Tymczasem obywatele Hastinapura, widząc prawość Pandawów, zaczęli poddawać w wątpliwość prawo Dritarasztry do tronu, i wyrażać swe życzenie, aby najstarszy syn króla Pandu, Judisztira, został królem. Pytali: „Dlaczego Dritarasztra jest ciągle królem, skoro królestwo nie należy do niego, gdyż z powodu swej ślepoty został go pozbawiony. Królestwo od początku było dziedzictwem jego młodszego, zmarłego przedwcześnie brata Pandu, i teraz, gdy najstarszy syn Pandu, Judisztira, osiągnął dojrzałość, Dritarasztra powinien zrzec się królestwa i oddać je Judisztirze, któremu się ono słusznie należy. Powinien wziąć przykład z Biszmy, który wyrzekł się królestwa z miłości do swego ojca. Prawość Judisztiry gwarantuje, że Dritarasztra i jego synowie po zrzeczeniu się królestwa będą odpowiednio uhonorowani, i otrzymają należne im przywileje". Durjodhana dowiedział się poprzez swych szpiegów o tych szemraniach obywateli, i ich miłość dla Pandawów zaogniła jego zazdrość. Udał się do swego ojca, króla Dritarasztry, i znalazłszy go w samotności, po oddaniu mu należnych wyrazów szacunku rzekł: „O ojcze, przyszedłem do ciebie, gdyż dowiedziałem się, że obywatele złowieszczo szemrają, że królestwo nie należy się ani tobie, ani Biszmie, lecz synowi twego brata Pandu, Judisztirze. Biszma nie chce być królem, lecz jeśli chodzi o nas, to mieszkańcy naszego kraju chcą zmusić nas do wyrzeczenia się czegoś, co nam się słusznie należy. To ty byłeś najstarszym synem, i zgodnie z Prawem do ciebie i twoich synów należy królewskie dziedzictwo. Ty sam nie zostałeś królem z powodu twego fizycznego defektu, lecz ja, twój najstarszy syn, jestem w doskonałym zdrowiu, i jako syn starszego brata mam większe prawo do ojcowizny niż Judisztira, syn młodszego brata. O ojcze, jeżeli dopuścisz do tego, że syn twego młodszego brata zostanie królem, królestwo całkowicie wymknie się z rąk twoich potomków, i dostanie się na zawsze w ręce potomków twego młodszego brata. Twoi potomkowie zostaną zredukowani do roli żebraków, żyjących na cudzej łasce! O ojcze, musisz umocnić swą pozycję w królestwie, aby zapewnić powrót królewskiego dziedzictwa w ręce twego potomstwa!" Dritarasztra rzekł: „O synu, mój młodszy brat Pandu szanował Prawo, i był bardzo serdeczny dla całej swej rodziny, a szczególnie dla mnie. Był bardzo szczodry, i nigdy niczego nie chciał wyłącznie dla siebie. Gdy udał się do lasu wierny swej przysiędze, oddał mi pod opiekę swe królestwo z tak wielką łatwością jak ulubione jedzenie, które ze mną w dzieciństwie bez wahania dzielił. Jego synowie są tacy sami jak on: wierni Prawu, pełni rycerskich cnót, mający uznanie i szacunek obywateli. Jak więc możemy pozbawić ich dziedzictwa ich ojca i dziada? Pandu miał też wielu sprzymierzeńców wśród królów i zwykłych żołnierzy, gdyż dobrze wszystkich traktował, i oni z cała pewnością staną w obronie Pandawów, jego synów, jeżeli pozbawimy ich praw, i zmusimy do opuszczenia królestwa". Durjodhana rzekł: „O ojcze, wiem doskonale, jakie mogą być konsekwencje wygnania Pandawów, wynikłe z faktu, że zarówno Pandu jak i jego synowie mają poparcie u królów i obywateli. Obywateli można jednak przekupić prezentami i honorami, i w ten sposób uczynić ich naszymi zwolennikami. Sam mogę się tym z łatwością zająć, gdyż mam kontrolę nad królewskim skarbem i jego ministrami. Poza tym nie musimy otwarcie wyrzucać Pandawów z królestwa. Wystarczy, że pod jakimś pretekstem wyślemy ich podstępnie do Waranawata, które jest poza naszymi granicami, i skłonimy ich do przebywania tam wystarczająco długo, abyśmy mogli się umocnić. Pandawowie razem ze swą matką będą mogli oczywiście wrócić, gdy nasza linia zostanie mocno osadzona na tronie". Dritarasztra rzekł: „O synu, muszę przyznać, że podobny plan zrodził się w mojej głowie. Wydał mi się jednak zbyt podły, aby mógł zyskać poparcie Biszmy, Wirury, Drony i Krypy, dla których zarówno synowie Pandu jak i moi synowie reprezentują tę samą linię, i podlegają temu samemu Prawu. Nie zgodzą się na faworyzowanie żadnej ze stron". Durjodhana rzekł: „O ojcze, nie masz racji, gdyż z łatwością uda nam się uzyskać ich poparcie. Bramin Drona będzie po tej stronie, po której jest jego syn Aśwatthaman, a on jest po naszej stronie. Bramin Krypa będzie po tej stronie, po której jest Drona i jego syn, gdyż Aśwatthaman jest również synem jego siostry Krypi, która jest żoną Drony. Z kolei losy Widury, jako twego ministra, są nierozerwalnie związane z twoimi, i nie może on działać w niezgodzie z twoim interesem, choćby i jego serce rwało się do Pandawów. O ojcze, możesz spokojnie zesłać Pandawów do Waranawaty, gdyż z całą pewnością nie przyniesie to żadnych złych skutków, lecz zniszczy bolesny cierń, który noszę w sercu, i który odbiera mi sen, oraz ugasi ogień mojej boleści"! Jak postanowili, tak uczynili. Durjodhana i jego bracia obdarowywali swych poddanych prezentami i honorami, chcąc kupić ich życzliwość. Dritarasztra z kolei, chcąc skusić Pandawów, aby udali się na wygnanie z własnej woli, namówił różnych gorliwców, aby snuli opowieści o pięknie miasta Waranawaty i namawiali wszystkich do uczestnictwa w mającym się tam odbyć wielkim festiwalu ku czci boga Śiwy. Opowieści te dotarły do Pandawów, którzy pod ich wpływem nabrali ochoty, aby tam pojechać. Król Dritaraszta, który tylko na to czekał, natychmiast zachęcił ich gorąco do wyjazdu, mówiąc: „O synowie, od dawna już słyszę od różnych ludzi, że Waranawata jest najpiękniejszym w świecie miastem. Jeżeli macie ochotę uczestniczyć w mającym się tam odbyć festiwalu, nie wahajcie się ani chwili. Weźcie swoje wojsko i swoją świtę, i czujcie się równi nieśmiertelnym. Weźcie ze sobą drogie kamienie, aby obdarować bogato braminów i śpiewaków, i czujcie się jak bogowie. Spędźcie tam dłuższy okres czasu, aby w pełni się miastem nacieszyć". Słysząc te entuzjastyczne słowa Dritarasztry, Judisztira zrozumiał, że wpadł w pułapkę, i że wyrażając chęć wyjazdu, uczynił jedynie to, czego życzył sobie Dritarasztra. Widząc całą królewską starszyznę jak i wszystkich synów Dritarasztry zgromadzonych wokół króla, zrozumiał, że sprawy zaszły za daleko, i że nie ma nikogo, kto by się pomysłowi ich wyjazdu sprzeciwił. Wyraził więc na wyjazd zgodę, mówiąc ze smutkiem: „O przyjaciele, na rozkaz króla Dritarasztry udaję się wraz z moimi braćmi i naszymi ludźmi do pięknego miasta Waranawaty, które będzie wypełnione świętującym tłumem. Proszę więc o wasze błogosławieństwo, aby nas chroniło przed wszelkim złem". Otrzymawszy błogosławieństwo, i wykonawszy wszelkie wymagane ryty, Pandawowie wyruszyli w kierunku Waranawaty odprowadzani do bram miasta przez posmutniałego Widurę i ciągnący za nimi w milczeniu tłum mieszkańców. Pozbawieni lęku bramini zaczęli buntować się przeciw losowi Pandawów, mówiąc: „O bramini, umysł podłego króla Dritarasztry musiał całkowicie pogrążyć się w ciemnościach. Wydaje mu się, że widzi niebezpieczeństwo, a tymczasem nie potrafi dostrzec Prawa, i skazuje na banicję tych, którzy są bez grzechu. Nie może on znieść tego, że Pandawowie odziedziczyli królestwo po swoim ojcu. Oburzające jest również milczenie Biszmy, który dopuścił do tego jawnego bezprawia. Skoro Dritarasztra nie może znieść samego widoku szlachetnych synów króla Pandu, który był dla nas jak ojciec, odpowiedzmy mu tym samym, i żeby nie patrzeć już dłużej na takiego podłego króla, porzućmy nasze domy i udajmy się na wygnanie razem z Judisztirą". Jednakże Judisztira, syn boga Prawa, Dharmy, słysząc to, rzekł przepełniony głębokim smutkiem: „O bramini, króla należy czcić jak własnego ojca, i traktować go z honorem należnym największemu nauczycielowi. Musimy mu być posłuszni, bo przysięgaliśmy, że bez wahania uczynimy to, co nam rozkaże. Jesteście naszymi wielkimi przyjaciółmi, dlatego proszę was, abyście okrążyli nas zgodnie ze świętym zwyczajem, udzielając nam swego błogosławieństwa, i udali się z powrotem do domów". I posłuszni bramini rzekli: "O Judisztira, niech tak się stanie". KONIEC ROZDZIAŁU 10 ******************* ***2. Pałac-pułapka*** ******************* Tymczasem Durjodhana, widząc skuteczność strategii swojego ojca, i łatwość, z którą pozbył się on Pandawów, pogrążył się w ekstatycznej radości, i zaczął w cichości i poza plecami swego ojca knuć plan pozbycia się swych rywali raz na zawsze. Pewnego dnia, odwoławszy na stronę swego ministra Purokanę, rzekł, ściskając namiętnie w swych dłoniach jego prawą rękę: „O Purokana, cała ziemia ze swym wielkim bogactwem należy teraz do mnie. A skoro jest moja, może również należeć do ciebie, gdyż nie ma na świecie nikogo, komu ufałbym bardziej niż tobie! O przyjacielu, zawrzyj ze mną tajemny pakt, i aby ochraniać ziemię, zniszcz moich rywali!" Durjodhana kontynuował: „O przyjacielu, użyj proszę całego swego sprytu. Zaprzęgnij do wozu szybkiego osła, abyś jeszcze dzisiaj mógł dotrzeć do Waranawaty. Zbuduj tam wspaniały godny królów pałac z łatwopalnego, ale trudnego do wykrycia materiału, aby nie wzbudzać niczyich podejrzeń. Gdy budowa zostanie zakończona, zaproś tam Pandawów, i witając ich z wszystkimi honorami, zaoferuj im, żeby tam razem ze swą matką i całą służbą zamieszkali. Umebluj ten pałac z pełnym przepychem, aby zadowolić mojego ojca. Uprzyjemniaj Pandawom ich pobyt w Waranawata, spełniając wszystkie ich życzenia, i usypiając w ten sposób ich czujność, i czekaj na właściwy moment. Gdy będziesz pewien, że nie nabrali żadnych podejrzeń, i śpią spokojnie w swych łóżkach, nie czując z nikąd żadnego zagrożenia, podpal ich pałac. W tej sposób nikt nie będzie niczego podejrzewał, i wszyscy będą przekonani, że był to nieszczęśliwy wypadek, i że Pandawowie zginęli podczas snu z powodu przypadkowego zaprószenia ognia". Purokana rzekł: „O przyjacielu, niech tak się stanie", i zgodnie z poleceniem Durjodhana udał się natychmiast do Waranawaty. Z kolei Widura, który odprowadził Pandawów aż do bram miasta, domyślał się knowań Durjodhany, i chciał w jakiś sposób ostrzec Judisztirę przed grożącym mu niebezpieczeństwem, lecz nie chcąc złamać swej lojalności wobec Dritarasztry zbyt otwartą mową, rzekł ogólnikowo: „O synu boga Prawa Dhramy, nie zapomnij o tym, że istnieje zabójcza broń, która, choć nie jest wykuta z żelaza, może być równie śmiertelna. Kto pamięta o jej istnieniu, potrafi uniknąć skutków jej użycia, i skieruje jej ostrze przeciw swojemu podstępnemu wrogowi. Choć broń ta jest zdolna wypalić cały las, nie zdoła zabić kreta, który schował się pod ziemią.". Słysząc te słowa, Judisztira zrozumiał, że powinien obawiać się ognia, i chronić się przed nim, budując w ziemi ochronny tunel, który w razie niebezpieczeństwa mógłby zostać użyty jako droga ucieczki. KONIEC ROZDZIAŁU 12 ******************************* ***3. Obronna strategia Pandawów*** ******************************* Tłum mieszkańców Waranawaty wyszedł przed bramy miasta, aby zgodnie z nakazami świętych ksiąg powitać Pandawów dobrze wróżącymi podarkami, otoczyć ich kołem, i życzyć im zwycięstwa. Pandawowie z kolei po wkroczeniu do miasta, aby odwzajemnić czynione im honory, udali się kolejno do domów braminów, władców miasta, właścicieli rydwanów, a także do domów artystów i służących. Po czym udali się na spotkanie z Purokaną, którego król Dritarasztra uczynił odpowiedzialnym za przygotowanie dla Pandawów godnego ich pałacu. Purokana uhonorował Pandawów powitalną ucztą w pięknie umeblowanej sali, i pozwolił im odpocząć w bogato ozdobionej sypialni, po czym po kilku dniach zaprosił ich do zamieszkania w pałacu-pułapce, którego budowę zgodnie z zaleceniami Durjodhany sam dozorował, i który jak na ironię nazwano „Świętym Dworem". Pandawowie witani jak bogowie wkroczyli do „Świętego Dworu" przypominającego swym przepychem pałac bogów, lecz Judisztira nie dał się temu zwieść, i podążając za radą Widury, aby mieć oczy i uszy szeroko otwarte, zorientował się, że pałac ten jest łatwopalną pułapką. Judisztira rzekł do swych braci: „O bracia, nie ma wątpliwości, że pałac ten zbudowano z myślą, aby go podpalić. Zbudowano go ze znawstwem z konopi i słomy, które polano tłuszczem. Ten podły Purokana chce mnie spalić żywcem, jak tylko poczuję się bezpiecznie". Słysząc to, Bhima rzekł: „O bracia, wróćmy lepiej tam, gdzie spędziliśmy już kilka dni, i gdzie wydało się bezpiecznie". Judisztira jednakże nie zgodził się z radą Bhimy, mówiąc: „O bracia, ucieczka ze strachu przed ogniem jest ze wszech miar niedobrą obronną strategią. Powinniśmy zostać tutaj, i udając, że nie domyślamy się niczego, zbudować podziemne przejście, aby w odpowiedniej chwili móc chronić się ucieczką. Za taką strategią przemawia szereg argumentów. Mamy tutaj do czynienia z podstępnym i podłym przeciwnikiem. Jeżeli Purokana zorientuje się, że odkryliśmy jego podstęp, popadnie w panikę, zacznie działać natychmiast, i podpali pałac, zanim zdążymy przygotować jakieś środki obrony. Purokana jest zdolny do największej podłości, gdyż działa z rozkazu Durjodhany, który chce królestwa. Ponadto, jeżeli Durjodhana zorientuje się, że odkryliśmy jego podstęp, z całą pewnością nie zaniecha dalszych prób zabicia nas, i powybija nas podstępnie przez swych szpiegów, których może z łatwością przekupić. To on a nie my ma dostęp do skarbu i władzy. Poza tym Biszma i inni członkowie naszej rodziny szanujący Prawo z całą pewnością nie chcą naszej śmierci, i prawdopodobnie nie wiedzą nic o przestępczych poczynaniach Durjodhany, i możemy je udowodnić tylko wówczas, gdy pałac spłonie, lecz my nie damy się spalić. O bracia, nie mamy wyjścia, i musimy działać podstępnie tak jak nasi podstępni wrogowie, i starać się ich przechytrzyć, dokładając wszelkich starań, aby nie domyślili się, że odkryliśmy ich przestępcze zamiary". Tymczasem Widura, który od samego początku domyślał się złych intencji Durjodhany, wysłał do Pandawów zręcznego budowniczego, aby pomóc im zbudować w ziemi odpowiedni schron, gdzie mogliby się schronić przed pożarem, i ponieważ wiedział, że w ich stosunki wkradła się podejrzliwość i fałsz, chcąc upewnić Judisztirę, że pojawienie się budowniczego nie jest nowym podstępem Durjodhany, dał mu hasło, o którym wiedział, że Judisztira rozpozna je jako pochodzące od niego. Słysząc hasło, Judisztira rzekł: „O dobry człowieku, i bez tego hasła rozpoznaję cię jako uczciwego, godnego zaufania i lojalnego przyjaciela Widury. Mędrzec o intencjach tak czystych jak ty żyjący według Prawa i podążający za Prawdą nie potrzebuje pośrednictwa hasła. Należysz do nas, tak jak i my należymy do ciebie. Niebezpieczeństwo, którego Widura się domyślał, stało się rzeczywistością. Pomóż nam więc go uniknąć". Budowniczy rzekł: „Niech tak się stanie" i w samym centrum pałacu w ykopał głęboki kanał, maskując go podłogą, gdzie Pandawowie spali, nie wypuszczając z rąk swej broni. I choć żyli w dużym napięciu, i czuli się bardzo nieszczęśliwi, w ciągu dnia, aby zwieść Purokanę i swoich wrogów, oddawali się polowaniu i innym królewskim rozrywkom, udając spokój i zaufanie. KONIEC ROZDZIAŁU 15 ****************************** ***4. Ucieczka z płonącego pałacu*** ****************************** W końcu po upływie roku Pandawowie, widząc Purokanę w coraz lepszym nastroju, nabrali przekonania, że udało im się go zwieść, i że uwierzył w to, iż nie domyślają się pułapki, i mają do niego pełne zaufanie. Doszli więc do wniosku, że zbliża się moment, w którym zechce on wprowadzić w czyn swój przestępczy zamiar. Judisztira rzekł do swych braci: „O bracia, ten pokrętny Purokana uwierzył, że rozwiał wszelkie nasze podejrzenia. Nadszedł więc czas, aby uprzedzić jego działanie, i przygotować naszą ucieczkę. Musimy sami podpalić nasz pałac, i spalić w nim Purokanę. Co więcej, aby oszukać Durjodhanę, i móc ukryć się przed nim razem z naszą matką w dżungli, musimy poświęcić sześciu niewinnych ludzi, których spalone ciała zostaną uznane za dowód naszej śmierci". Wkrótce pod pretekstem rytualnego obdarowywania braminów Kunti urządziła wielką ucztę, na którą przybyli nie tylko bramini, ale również ludzie z innych kast. Uczta przyciągnęła również do pałacu pewną kobietę Niszadów i jej pięciu synów, którzy pozostali w pałacu, gdyż wypiwszy zbyt dużo wina, usnęli kamiennym snem, nie bacząc na to, że wszyscy goście udali się dawno do domów. Kamiennym snem usnął również Purokana. Widząc to, Bhima podpalił pałac, grzebiąc w nim Purokanę i kobietę Niszadów z jej pięcioma synami. Obywatele miasta obudzeni przez ogień szybko pochłaniający pałac, natychmiast zaczęli szemrać, i obwiniać Purokanę działającego z rozkazu Durjodhany. Rzucali też przekleństwa na umysłowość króla Dritarasztry, który do tego dopuścił, i wyrażali radość na myśl, że ogień pochłonął również podłego Purokanę. Obwiniali też Biszmę, Krypę i Dronę o to, że nie potrafili powstrzymać tego straszliwego biegu zdarzeń. Rankiem, gdy po pałacu pozostały już jedynie zgliszcza zręczny budowniczy przysłany przez Widurę zakrył starannie wejście do kanału, którym uciekli Pandawowie, a mieszkańcy miasta rozpoczęli poszukiwania spalonych ciał Pandawów. Badając zgliszcza, nabrali pewności, że pałac był specjalnie zbudowany z łatwopalnego materiału, i znalazłszy zwęglone c iała niewinnej kobiety Niszdów i jej pięciu synów, wzięli to za dowód śmierci Pandawów. Postanowili wysłać gońca do Dritarasztry z następującą wiadomością „O królu, twój wielki plan się udał, ogień pochłonął życie Pandawów razem z podłym Purokaną". Gdy król Dritarasztra otrzymał wiadomość o pożarze i o śmierci Pandawów, lamentując, rzekł: „Teraz mój drogi brat, król Pandu, naprawdę umarł, gdyż umarli wszyscy jego potomkowie jak i jego żona". Dritarasztra wysłał szybko wysłanników do Waranawata, aby zebrali kości Pandawów i ich matki do pięknych urn, i polecił nie szczędzić pieniędzy na ich pogrzebowe ryty. Gdy wszyscy królewscy potomkowie pogrążyli się w smutku i żałobie, Widura nie rozpaczał, gdyż on znał całą prawdę. Tak jak Widura podejrzewał, Pandawowie uniknęli bezpośrednich skutków pożaru, ratując się ucieczką niesieni wraz ze swą matką przez najsilniejszego z nich Bihmę, syna boga wiatru, który pędząc z siłą burzy w kierunku południowym, przewracał po drodze drzewa i rwał ziemię pod swymi stopami. Gdy wreszcie dotarli do gęstej dżungli byli zupełnie wyczerpani z pragnienia i oślepli z braku snu. Pozbawieni sił rzekli do Bhimy: „O bracie, czy można sobie wyobrazić katastrofę większą od konieczności mieszkania w tej gęstej dżungli? Ani nie potrafimy znaleźć kierunku, ani nie mamy d ość siły, żeby biec. Nie mamy też pewności, co do tego, czy ten podły Purokana naprawdę spłonął, i czy nie będzie nas ścigał. O bracie, o synu boga wiatru, nieś nas dalej jak wiatr, krocz wielkimi krokami, bo ty jesteś z nas najsilniejszy". I Bhima pędził dalej z szybkością wiatru podczas burzy, tratując po drodze potężne drzewa ciężkie owocami, i ścierając w proch pnie i krzaki stające mu na drodze. O potędze bez granic chwiał gałęziami, oszałamiając swych braci swą szybkością. Przekroczyli w ten sposób wiele rzek, ukrywając swą tożsamość w obawie przed Durjodhanem. KONIEC ROZDZIAŁU 18 ************************************** ***5. Małżeństwo Bhimy z demonką Hidimbą*** ***i jego walka z demonem Hidimbem*** ************************************** Wraz ze zmierzchem Pandawowie dotarli do dzikiego miejsca w głębi dżungli, gdzie niewiele było jadalnych korzonków i wody, i które rozbrzmiewało głosami drapieżnych ptaków i zwierząt. Wyczerpani ucieczką, brakiem snu i pragnieniem nie czuli się na siłach, aby iść dalej. Bhima, zobaczywszy wielkie drzewo figowe, zaniósł tam swą matkę i swych braci, i rzekł do najstarszego Judisztiry: „O bracie, pozwól mi pójść poszukać wody pitnej, gdyż słyszę wyraźnie głosy wodnych ptaków, a one sugerują obecność wody". Gdy Judisztira się zgodził, Bhima, podążając za głosami ptaków, dotarł do jeziorka, gdzie wziął oczyszczającą kąpiel, i skąd nabrał wody do swego szala, aby zanieść ją swej spragnionej matce i braciom. Zastał ich śpiących z wyczerpania na gołej ziemi, i widok ten tak nim poruszył, że zalał się łzami. Szlochając, rzekł: „O nieszczęsny losie, dlaczego każesz im teraz spać na gołej ziemi, podczas gdy w Waranawacie, choć spali w łóżkach bogato zdobionych złotem, nie potrafili zmrużyć oka. Dlaczego tak ciężko doświadczasz moją matkę, która jest siostrą samego Wasudewy, który z łatwością obraca w proch swych wrogów, córką potężnego króla, i żoną króla Pandu. Dlaczego ją obdarzaną tyloma zaletami, rozświetlającą wszystko jak kwiat lotosu, wychowaną w najwspanialszych pałacach, najdelikatniejszą z wszystkich dam, przyzwyczajoną do najwytworniejszego łoża zmuszasz do tego, by spała na gołej ziemi? I czy może być dla mnie coś bardziej bolesnego od patrzenia na mych braci leżących obok niej na ziemi? Dlaczego mój najstarszy brat, syn boga Prawa, który powinien rządzić wszystkimi trzema światami, i pozostali bracia, leżą na ziemi jak ludzie z pospólstwa? O szczęśliwi są ci, którzy żyją wśród swoich życzliwych krewnych! O nieszczęsny losie, który pozostawiłeś nas w samotności, wygnanych do dżungli przez podłego króla Dritarasztrę i jego syna Durjodhana. Uciekliśmy szczęśliwie przed pożarem, który był dla nas przeznaczony, ale cóż nam pozostało poza spędzeniem nocy pod tym drzewem figowym? Dokąd mamy pójść? Gdzie się schronić?" Zrozpaczony sytuacją Bhima pomyślał, że nie powinien budzić swej matki i braci, aby napoić ich przyniesioną wodą, i postanowił czuwać całą noc, i chronić śpiących przed ewentualnym niebezpieczeństwem. Bhima nie wiedział, że jego matka i bracia ułożyli się do snu niedaleko drzewa śala zamieszkałego przez okrutnego i silnego żółtookiego demona-rakszasę o ciele wstrętnie zdeformowanym i wielkich kłach, o imieniu Hidimba, który żywił się ludzkim ciałem. Będąc bardzo wygłodzony, poczuł nagle zapach ludzki. Wciągając go z przyjemnością w swe wielkie nozdrza, rzekł do swej siostry o tym samym, co on imieniu: „O Hidimba, czuję zapach mojego ulubionego mięsa, którego nie miałem w ustach już od wieków, i już się oblizuję, i nie mogę się doczekać momentu, aby zatopić w nim moich osiem kłów. Nie mogę się przecież nasycić samym zapachem. Idź więc pod drzewo figowe, gdzie ułożyli się do snu, dowiedz się kim są, zabij ich, i przynieś mi ich smakowite ciała do pożarcia. Nie grozi ci z ich strony żadne niebezpieczeństwo, bo śpią na terenie, który należy do nas. Ugotujemy nasz ulubiony obiad i najemy się do syta!" Hidimba, posłuszna rozkazowi swego brata, udała się pod drzewo, gdzie spali Pandawowie, i jak tylko zobaczyła czuwającego Bhimę, pięknego i wysokiego jak pień drzewa śala, natychmiast się w nim bez pamięci zakochała. Zamruczała: „O piękny człowieku o śniadej skórze, silnych ramionach i lotosowych oczach będziesz dla mnie wspaniałym mężem! Mój brat chce cię zjeść, lecz ja nie zabiję cię, gdyż moje pragnienie, aby mieć cię za męża jest silniejsze niż moja braterska lojalność. Zabity i zjedzony zaspokoisz mój i mego brata apetyt na godzinę lub dwie, natomiast żywy jako mój mąż będziesz dostarczać mi nieskończonej przyjemności!" Hidimba przybrała postać pięknej kobiety i ozdobiwszy swe ciało najpiękniejszymi klejnotami, zbliżyła się zalotnie do Bhimy, i rzekła: „O niewinny człowieku, powiedz mi, kim jesteś, i skąd przybywasz, i kim są ci podobni bogom mężczyźni pogrążeni w głębokim śnie? Kim jest ta wysoka, ciemnoskóra, delikatna kobieta śpiąca w tym dzikim lesie, jakby był jej domem? Czyżby nie wiedziała, że w lesie tym, zamieszkałym przez okrutnych rakszasów, mieszka również mój niegodziwy brat Hidimba? Jestem jego siostrą, i to on wysłał mnie tutaj, aby na was zapolować, gdyż w swej niegodziwości chce was zjeść. Jednakże, gdy spojrzałam na ciebie, opanowała mnie żądza, i myślę tylko o tym, żebyś został moim mężem. O boski człowieku, powiedziałam ci prawdę, i teraz ty, który znasz Prawo, spełnij moje życzenie. Moje serce i ciało jest w szponach pożądania, kochaj więc mnie, tak jak ja kocham ciebie. Będąc twą żoną, obronię cię przed moim niegodziwym bratem. Potrafię unosić się w powietrzu i wędrować po niebotycznych górach. Ze mną znajdziesz głębię nieporównywalnej przyjemności". Bhima odpowiedział: „O piękna demonko rakszini, chyba nie znasz mojej natury. Nie wyobrażaj sobie, że mężczyzna taki jak ja może porzucić swą matkę i swych braci królewskiej krwi na pożarcie twemu bratu z powodu pożądania?" Hidimba rzekła: „O człowieku o boskim wyglądzie, zrobię wszystko, czego sobie życzysz, i obronię was wszystkich przed apetytem mego brata". Bhima rzekł: „O słodko-oka demonko rakszini, moja matka i bracia śpią tak spokojnie w tym dzikim lesie, i mają mnie, aby pilnować spokoju ich snu. Nie ma na świecie takiego demona, który byłby w stanie mnie pokonać. Przyślij więc do mnie twego niegodziwego brata, aby mógł go zabić!" Tymczasem demon-rakszasa zniecierpliwiony oczekiwaniem na powrót swej siostry, sam zszedł z drzewa i. rozwścieczony do ostateczności, z oczami i twarzą nabiegłą krwią, z włosami nastroszonymi i kłami wyostrzonymi ruszył w kierunku śpiących Pandawów. Jak tylko demonka-rakszini zobaczyła zdeformowaną postać swego niegodziwego brata, drżąc cała ze strachu, rzekła do Bhimy: „O bohaterze, widzę, że mój brat ludożerca zszedł ze swego drzewa, i zbliża się do nas. Jest wściekły! Proszę cię, obudź śpiących jak najszybciej. Wdrap się na moje biodra i ja uniosę was wszystkich w powietrze!" Bhima rzekł: „O kobieto o szerokich biodrach, nie bój się, gdyż nikt nie potrafi nas skrzywdzić, dopóki ja jestem tutaj, aby nas bronić. Z łatwością pokonam tego znikczemniałego demona. Zaraz zobaczysz całą moją potęgę, równą potędze króla bogów Indrze. Nie lekceważ mnie, widząc, że jestem jedynie człowiekiem". Rakszini rzekła: „O człowieku o sile tygrysa, ja nie lekceważę ciebie, który wyglądasz jak bóg. Ja po prostu widzę spustoszenie wśród ludzi, które ten rakszasa, mój brat, potrafi uczynić". Rakszasa, który zbliżył się na tyle, aby usłyszeć słowa swej siostry, spojrzał na jej ludzką formę, którą przybrała, na jej włosy przyozdobione kwiatami, na twarz rozjaśnioną jak księżyc w pełni, na jej piękne oczy, na włosy i skórę ozdobione klejnotami, i zrozumiał, ze płonie ona pożądaniem do tego stojącego przed nią człowieka, którego on chciał zjeść, i zrobił się jeszcze bardziej wściekły. Rzekł do swej siostry: „O Hidimba, jak śmiesz stawać mi na drodze, gdy jestem głodny! Czyżbyś straciła swoje zmysły, i nie bała się mojej wściekłości? Bądź przeklęta za to, że uganiasz się za człowiekiem, i przynosisz wstyd całemu rodowi rakszasów! Zaraz zabiję tych wszystkich ludzi łącznie z tobą!" Rzekłszy to, rozwścieczony rakszasa, zgrzytając groźnie zębami, rzucił się na swą siostrę. Bhima, widząc to, wybuchnął gromkim śmiechem, i rzekł: „O przybyszu, witaj, to ty musisz być tym niegodziwym demonem ludożercą Hidimbem. Nie krzycz tak głośno, bo obudzisz moją matkę i mych braci, którym należy się odpoczynek. Nie atakuj też kobiety, twej siostry, która nie uczyniła nic złego, gdyż nie z własnej woli zakochała się we mnie, lecz z woli boga miłości Kamy, którego strzała dosięgła jej w momencie, gdy mnie zobaczyła. Stań do walki ze mną! Jeden przeciw jednemu! Zaraz strzaskam twą głowę i wyślę cię na spotkanie z bogiem śmierci Jamą! Jeszcze dziś sępy rozszarpią twoje martwe ciało, i twoja siostra zobaczy je ciągnięte po ziemi, podobne do ciała słonia zabitego przez lwa. W ten sposób uwolnię ten dziki las od twej niegodziwej obecności, i ludzie będą mogli spokojnie spacerować po dżungli! Rakszasa rzekł: „O marny człowieku, po co ta fanforada i przechwałki? Weź się do czynu! Skoro jesteś tak zarozumiały, zaatakuj mnie, i wówczas przekonasz się, że jestem silniejszy. Pozwolę twej rodzinie spać spokojnie, dopóki nie pokonam ciebie. Lecz jak już opiję się twą krwią, zabiję ich, i zjem. Zjem też tę zakochaną w tobie nieposłuszną kobietę, która jest moją siostrą!" Wypowiedziawszy te groźne słowa, rozzłoszczony rakszasa ruszył do ataku, na który Bhima odpowiedział natychmiast kontratakiem, przewracając go na ziemię, i ciągnąc go po ziemi tak jak lew ciągnie swą ofiarę. Wijący się demon spróbował uchwycić, i obalić Bhimę, wydając przeraźliwy ryk. I tak atakując się nawzajem ze swą pełną siłą i mocą, obalali drzewa, i wyrywali pnącza, jak dwa oszalałe młode słonie walczące ze sobą podczas rui. Choć Bhima odciągnął rakszasę od drzewa, pod którym spała jego matka i bracia, odgłos walki w końcu ich obudził. Kunti otworzyła oczy i wzrok jej padł na demonkę rakszinię i jej piękną ludzką postać. Kunti zapytała: „O doskonała piękności, czy jesteś córka boga lub piękną nimfą apsarą? Powiedz mi, proszę, kim jesteś, i skąd się tu wzięłaś?" Hidimba rzekła: „O królowo, jestem demonką, siostrą nikczemnego ludożercy demona rakszasy o groźnym wyglądzie, który wysłał mnie tutaj z rozkazem zabicia was, bo chciał was zjeść. Lecz mnie dosięgła strzała boga miłości Kamy, i pokochałam twego syna Bhimę, który właśnie z nim walczy". Słowa te usłyszeli obudzeni ze snu Pandawowie, i widząc swego brata w bojowym uścisku z groźnie wyglądającym demonem, wybuchli śmiechem, i zaczęli rozgrzewać go do walki. Ardżuna rzekł: „O bracie, nie baw się za długo, i nie zwlekaj z zabiciem tego podłego rakszasy, gdyż zbliża się świt, a o świcie demony są najsilniejsze! Zabij tego ludożercę-olbrzyma, zanim użyje swych czarów. Zgnieć go w swych silnych ramionach!" Słysząc te dopingujące słowa Ardżuny, Bhima podrzucił wysoko ciało straszliwego rakszasy sto razy, i rzekł:" O bezużyteczny demonie, bezużytecznie wzrastałeś, żywiąc się bezużytecznie ludzkim mięsem, i dlatego twoje bezużyteczne istnienie zasługuje na śmierć!" Ardżuna rzekł: "O Bhima, dlaczego marnujesz czas na próżne gadanie, pozostawiając rakszasę przy życiu. Jeśli jesteś zbyt zmęczony walką, i nie potrafisz go zabić, chętnie cię wyręczę". Słowa Ardżuny bardzo Bhimę uraziły, i aby dowieść swej siły uderzył rakszasą o ziemię, i udusił go w ten sam sposób, jak dusi się zwierzęta składane w ofierze bogom. Rakszasa, wydając ostatnie tchnienie, zawył potężnie, wydając dźwięk podobny do głosu bębna, i wówczas Bhima położywszy jego ciało na swych kolanach, złamał z hukiem jego kręgosłup, radując tym Pandawów, którzy rozpływali się w pochwałach dla siły swego brata Bhimy. Gdy nadszedł świt, Ardzuna rzekł: „O matko i bracia, opuśćmy dżunglę, i udajmy się do najbliższego miasta". Pandawowie rzekli: „Niech tak się stanie" i ruszyli w drogę, a za nimi jak cień podążała demonka-rakszini. Bhima rzekł: „O bracia, siostra rakszasy chce zemsty, gdyż idzie za nami krok w krok. Muszę ją zabić, tak jak zabiłem jej brata". Słysząc gniewną wypowiedź Bhimy, Judisztira, syn boga Prawa, rzekł: „O bracie, Prawo zakazuje zabijania kobiety. A Prawo należy cenić bardziej niż życie. Słusznie zabiłeś jej brata, gdyż on chciał nas zabić i zjeść. Jednakże jego siostra jest bez niego bezsilna, i nie może nam zagrozić, choćby i nawet zapłonęła gniewem". Tymczasem demonka Hidimba podeszła do Kunti i rzekła: „O dobra kobieto, wiesz doskonale, jak kobiety muszą cierpieć z powodu miłości. Ulżyj memu cierpieniu! Potrafię poruszać się w powietrzu, i mogę w jednej chwili zanieść twego syna, gdzie tylko chce. Gdy tyko o mnie pomyślisz, przybędę, i zaniosę was, dokąd tylko chcecie. Dla twego syna człowieka poświęciłam mych przyjaciół, krewnych i moje Prawo. Wybrałam twojego syna za męża, a więc zgodnie z twoim Prawem daj mi go za męża. Pozwól mu podążać za jego własnym Prawem szczególnie w obecnej katastroficznej sytuacji, w której się znaleźliście. Zasługi w przestrzeganiu Prawa utrzymują życie. Kto przestrzega Prawa nie będzie potępiony". Judisztira, słysząc słowa Hidimby, rzekł: „O Hidimbo, masz rację, człowiek nigdy nie powinien zbaczać ze ścieżki Prawa. Dlatego zgadzam się na to, aby Bhima po rytualnej kąpieli i odpowiednich rytach poddał się rytom małżeńskim. Jednakże poświęci się on miłości tylko w ciągu dnia, a o zmierzchu będzie wracał do nas". Hidimba rzekła: „O Judisztira, niech tak się stanie", i zabrała swego męża do najpiękniejszych zakątków na ziemi, jak wysoko na szczyty gór, gdzie znajdują się miejsca poświęcone bogom wypełnione dźwiękiem ptaków i jeleni, i przybrawszy na siebie piękne ludzkie ciało ozdobione drogimi kamieniami, oddała się całkowicie miłości. Z ich miłości narodził się syn Ghatotkaka, o wyglądzie demonicznym, który nie był człowiekiem, lecz swą siłą i zręcznością przewyższał zarówno ludzi jak i demony. Przyszedł na świat tego samego dnia, w którym został poczęty, i choć był noworodkiem wyglądał jak dorosły, i demonstrował od razu wszystkie swe umiejętności. Syn ten był głęboko przywiązany zarówno do swej matki jak i do swego ojca i jego braci. Jak wieść niesie został on stworzony za podszeptem króla bogów Indry, ojca Ardżuny, z myślą o pomocy w pokonaniu niepokonanego Karny, gdy stanie on do równej walki z Ardżunem. Wraz z jego narodzinami cel miłości Bhimy z demonką Hidimbą się wyczerpał, i podczas gdy on wraz ze swą matką udali się w kierunku północnym, Bhima wrócił na stałe do swej matki i swych braci. KONIEC ROZDZIAŁU 26 **************************************************** ***6. Słowniczek: Kto jest kim w "Płonącym pałacu Pandawów"*** **************************************************** _Aśwatthaman (rżenie konia): bramin, syn bramina Drony i bliźniaczej siostry bramina Krypy, Krypi. _Ardżuna: trzeci z Pandawów; syn króla bogów Indry. _Biszma: syn króla Śamtanu i bogini Gangi, zwany dziadkiem Hastinapura, inkarnacja najmłodszego z ośmiu bogów Wasu. _Bharata: król z dynastii księżycowej, syn króla Duhsanta i Śakuntali, potomek króla Puru (Paurawa) w dalszych pokoleniach. Od jego imienia wywodzi się tradycja nazywania potomków jego linii Bharatami i od jego imienia wywodzi się tytuł epiki Mahabharata, której główny wątek dotyczy dziejów konfliktu między kuzynami wywodzącymi się z jego linii. __Bhima: drugi z Pandawów, syn boga wiatru. _Dharma: bóg Prawa. _Dritarasztra: niewidomy król Hastinapura, z dynastii księżycowej, linii Bharata, najstarszy syn mędrca Wjasy z Ambiką, wdową po królu Wikitrawirji, młodszym synu króla Śamtanu i Satjawati; jego młodszymi braćmi byli Pandu i Widura. _Drona: bramin, nauczyciel walki Pandawów i Kaurawów, syn bramina Bharadwadży, częściowa inkarnacja duchownego bogów, Brihaspatiego. _Durjodhana: najstarszy ze stu synów króla Dritarasztry i królowej Gandhari, częściowa inkarnacjia bogini Kali. _Duhśasana: jeden ze stu synów króla Dritarasztry i królowej Gandhari. _Gandhari: królowa, żona króla Dritarasztry. _Ghatotkaka: syn Bhimy i demonki rakszini Hidimby. _Hastinapur: nazwa stolicy i kraju rządzonego przez potomków dynastii księżycowej wywodzących się od króla Bharata. _Hidimba: demonka rakszini, siostra demona ludożercy Hidimby. _Hidimba: demon rakszasa żywiący się ludzkim mięsem. _Jama: bóg śmierci. _Judisztira: jeden z pięciu braci Pandawów, syn Kunti i Pandu otrzymany od boga Prawa Dharmy. _Kama: bóg miłości. _Karna: nieślubny syn Kunti otrzymany od boga słońca. _Kaurawowie: stu synów króla Dritarasztry, z których najstarszy był Durjodhana. kobieta Niszadów: anonimowa kobieta, która wraz z jej pięcioma synami spłonęła w pałacu-pułapce zamiast pięciu braci Pandawów i ich matki Kunti. _Krypa: bramin, częściowa inkarnacja jednego z rudrów, jeden z nauczycieli Pandawów i Kaurawów. _Krypi: bliźniacza siostra bramina Krypy, żona bramina Drony, matka Aśwatthamana. _Kunti: królowa, pierwsza żona króla Pandu, matka trzech Pandawów (Judisztiry, Bhimy, Ardżuny) i Karny, nieślubnego syna otrzymanego od boga słońca, córka Sury, szefa rodu Jadawów, i siostra Wasudewy, ojca boga Kriszny. _Pandawowie: pięciu synów króla Pandu: Judisztira, Bhima, Ardżuna, Nakula i Sahadewa. _Pandu: król Hastinapura, z dynastii księżycowej, linii Bharata, młodszy syn mędrca Wjasy z Ambaliką, wdową po królu Wikitrawirji, młodszym synu króla Śamtanu i Satjawati; brat Dritarasztry i Widury. _Prawo: religia, dhrama. _Purokana: minister, który na prośbę Durjodhany zbudował dla Pandawów pałac-pułapkę, którą zamierzał podpalić. _rakszasa: demon. _rakszini: demon rodzaju żeńskiego. _Śakuni: pokrętny brat żony króla Dritarasztry, Gandhari, zły duch Dujodhana. _Śiwa: Najwyższy Bóg. _Wasudewa: brat Kunti i ojciec boga Kriszny. _Waranawata: miasto, do którego zostali podstępnie zesłani Pandawowie _Widura: królewski doradca Dritarasztry, częściowa inkarnacja boga Prawa, Dharmy, syn bramina Wjasy i służącej królowej Ambiki. _Wjasa: bramin, mityczny mędrzec, ojciec Dritarasztry, Pandu i Widury, mityczny autor Mahabharaty. KONIEC KSIĄŻKI