Bruce bethke

ZDERZENIE CZOŁOWE

Jack Burroughs.
Jedni mówią, że był najlepszy.
Inni nazywali go kompletnym świrem.
Jeszcze inni twierdzą, że był najbardziej opanowanym cyber-
netycznym surferem, jaki kiedykolwiek zwalił się na łeb Wielkiej
Autostrady Informacyjnej.
Niektórzy uważali go za straceńca, któremu całkiem obca jest
nawet podstawowa higiena osobista.
Inni utrzymują, że był wirtualnym bóstwem: istotą o nieprze-
ciętnej inteligencji, której prawdziwy potencjał umysłowy ujaw-
niał się dopiero po podłączeniu do ProctoProd™ i załadowaniu
swoich procedur mózgowych szerokopasmowym łączem do dwu-
dziestogigabajtowej laserowej przestrzeni danych.
Podobno gdy Marsha Vang, ta zgrabna mała brunetka z Działu
Przetwarzania Dokumentów, umówiła się z nim kiedyś na randkę,
zaprosił ją do swego pokoju w piwnicy domu matki i przez cztery
godziny bez przerwy puszczał jej z taśmy Wściekłego Ala Yan-
kovica.
Ale są i tacy, co mówią: „Jack Burroughs! Znałem go, gdy
jeszcze..."
A inni pytają: „Kto?"
Wreszcie pojawiła się okazja rozwiania wszelkich wątpli-
wości. Przez długi czas tu, w świecie zewnętrznym, mogliśmy
0 Jacku jedynie snuć domysły na podstawie jego działań w Sieci
1 pojawiających się od czasu do czasu przecieków z wydziału bez-
pieczeństwa Federalnej Agencji Informacyjnej. Aż nagle któregoś
dnia w publicznym biuletynie e-mailowym w Tangerze poja-
wił się ten plik tekstowy skompresowany w starym formacie
ARGL_BARGL, wysłany jeszcze z dwudziestowiecznego syste-
mu rezerwacji hotelowej na Hawajach.
Zatem możemy się w końcu dowiedzieć prawdy o Jacku Bur-
roughsie — o jego życiu i nieuniknionej śmierci, niezwykłych,
najczęściej wymyślonych sekskapadach, jego diabelskim, dla wie-
lu po prostu dziecinnym, charakterze, jak również o tej ostatniej,
desperackiej walce z przeważającymi siłami krwiożerczego mro-
ku wielkich korporacji, kiedy to został zdradzony i opuszczony
przez tych, którym ufał najbardziej.
Tak więc, dla jasności, a raczej wyłącznie dla dobra społecz-
nego, przedstawiamy tu prawdziwą historię Jacka Burroughsa.
Potraktujcie jąjak lekcję poglądową na temat bezgranicznego, po-
zbawionego kontroli, absolutnego zła współczesnego świata boga-
tych korporacji międzynarodowych.
PS Zainteresowani nabyciem praw do filmowej i/lub hiperme-
dialnej wersji tej historii proszeni są o kontakt z naszym agentem
pod adresem a_graysn@adg.spedro.com.
INIT
Boże, strasznie mi brakuje mojego hipertekstera.
Gdybym go jeszcze miał, mógłbym przewalić to wszystko do
formatu RTF, naszpikować skrótami klawiaturowymi oraz łącza-
mi programowymi i sprawić, że mielibyście na ekranie prawdziwy
czad. Gdybyście chcieli wiedzieć, od czego to się zaczęło, kliknę-
libyście sobie ikonkę na marginesie i myk, w prawym górnym
rogu pojawia się w okienku Carl Sagan i mówi: „Cztery i pół mi-
liarda lat temu gigantyczna chmura gorących gazów przypomi-
nająca mowę prezydenta Gore'a po reelekcji 2004 roku..."
Może to zbyt odległa analogia. No więc z głośników popłynąłby
półminutowy fragment Uchodźcy Toma Petty'ego, a w okienku
drobnym drukiem ukazałoby się wyjaśnienie, jak to mama z tatą
spotkali się na koncercie Heartbreakersów w hali Civic Center
w roku 1980, czego efektem byłem ja w roku '81, moja siostra
w '84, ślub w '85 i rozwód niemal dokładnie pół roku później. Na
końcu tekstu dałbym skrót do bazy danych Mitchell Motor Vehic-
le z wyróżnieniem obecnej szacunkowej wartości kolekcjoner-
skiej idealnie utrzymanego pontiaca trans-ama, rocznik 1979, że-
byście mieli pojęcie, jak tata był wściekły, gdy musiał go zamienić
na coś z tylnym siedzeniem, gdzie dałoby się zamontować foteliki
dla dzieci.
Nic z tego.
Zmuszony jestem pracować z tym głupim, parszywym, prymi-
tywnym edytorem i wpalcowywać liniowy plik tekstowy — na
Boga, zwykły plik sekwencyjny! — dlatego potrzebny mi solidny
punkt zaczepienia na początek, potem klasyczne rozwinięcie te-
matu...
Możecie mnie nazwać paranoikiem z przepalonymi bezpiecz-
nikami, ale jestem całkiem pewien, że już ktoś inny będzie musiał
dopisać zakończenie.
Od czego więc zacząć? Gdybym miał dostęp choćby do naj-
prostszej animacji, dałbym na początek przesuwający się szybko za
oknami wirtualnego helikoptera panoramiczny widok gigantyczne-
go korka na Superautostradzie Informacyjnej albo dołączył nagra-
nie wiadomości, którą Gunnar zostawił na mojej sekretarce tego
wieczoru, zanim rozpętało się piekło. („Spotkajmy się jutro w klu-
bie o 23.00. Twoje życie od tego zależy"). To zresztąnic wielkiego.
Wiadomości od Gunnara zawsze były kretyńskie i dramatyczne.
W tej sytuacji najlepiej chyba będzie, jak zwyczajnie zatknę
tyczkę i wyznaczę początek w czasoprzestrzeni: Poniedziałek, 15
maja 2005 roku. Dzień był paskudny, ciemne chmury gnały tuż
nad ziemią, wiatr przedzierał się przez nie w gwałtownych pory-
wach, a wiosenny deszcz tłukł wielkimi zimnymi kroplami. Nasz
wspaniały zarząd korporacji MDE ociągał się z naprawą zniszczeń
po wybuchu bomby przed zachodnim wejściem (którą terroryści
z PPLF podłożyli 15 kwietnia, po czym wyjaśnili, że chcieli wysa-
dzić pobliski urząd skarbowy, tyle że nie byli w stanie tego zro-
bić), dlatego musiałem zaparkować moją toyotę rdzewiaka rocz-
nik '95 na samym końcu południowego placu, wciągnąć na buty
kondomy i w lodowatej ulewie lawirować pół kilometra do wejś-
cia południowego między zdechłymi glistami.
Widziałem już przed sobą drzwi, gdy jak spod ziemi wyrosła
Melinda Sharp w nowym błyszczącym dodge'u „Deathmaster",
wjechała w największą na parkingu kałużę, rozpryskując ją na
mnie. Z piskiem hamulców stanęła na zarezerwowanym podwój-
nym miejscu dla członków zarządu, wyskoczyła z samochodu
i pognała sprintem do wejścia, osłaniając przed deszczem wspa-
niałe blond włosy egzemplarzem „Wall Street Journal"; nie dała
mi nawet szansy, żeby jej wyrwać tę cholerną gazetę. Nim do-
biegła, dodge automatycznie zamknął drzwi, zgasił światła, opu-
ścił kierownicę, wysunął nad deskę uzbrojenie... i zaczął straszyć
ulewę.
UWAGA! COFNĄĆ SIĘ! TEN POJAZD JEST STRZEŻONY
PRZEZ OGNIOWY SYSTEM ANTY WŁAMANIOWY!
Przyprawiło mnie to o pusty śmiech, od razu przestałem się za-
stanawiać, co Melinda robi tak wcześnie w pracy. I pomyśleć, że
jeszcze trzy auta wcześniej w jej nowym nabytku nie dało się
stwierdzić, czy alarm uruchomił złodziej czy wiatr i ulewa. Jeśli
również był to model z najnowszymi zabezpieczeniami, mógł naj-
wyżej automatycznie przez telefon komórkowy wezwać policję
i po pięciu minutach na parkingu zaroiłoby się od wściekłych gli-
niarzy w przesiąkniętych deszczem kamizelkach kuloodpornych.
Kilka tygodni wcześniej „przypadkowo" dostałem się do bazy
danych osobowych i obejrzałem sobie wydatki służbowe Melindy.
Jeśli nawet była traktowana w sposób szczególny, lada dzień
zarząd powinien ją zmusić, by z własnej kieszeni płaciła policyjne
rachunki za fałszywe alarmy, inaczej najdalej w lipcu trzeba by
ogłosić bankructwo firmy. Osobiście miałem trochę na pieńku
z Melindą i nie mogłem się doczekać, kiedy wreszcie zacznie po-
nosić konsekwencje swoich czynów.
Pocieszony i rozgrzany tą myślą przeczłapałem ostatnie pięć-
dziesiąt metrów do drzwi. Miałem już dać nura pod daszek nad
wejściem, a tym samym znaleźć się w polu widzenia kamer syste-
mu bezpieczeństwa, gdy kątem oka dostrzegłem jakieś porusze-
nie. Ktoś krył się za jednym z filarów!
Zadziałałem instynktownie. Mam brązowy pas w sztuce obron-
nej schwartztortco i w ułamku sekundy mój oddech stał się płytszy
i szybszy, nogi natychmiast ugięły się lekko w kolanach, a ręce
zupełnie bezwładnie opadły wzdłuż ciała. Wszystkie zmysły auto-
matycznie przełączyły się w tryb rejestrowania, zakończenia czu-
ciowe nerwów wyostrzyły się niemal do bólu, a przed oczyma wy-
obraźni pojawił się alfabetyczny spis telefonów adwokatów
wyspecjalizowanych w sprawach urazów cielesnych. Jezu, gdy-
bym tylko stał się ofiarą napadu na terenie macierzystej firmy,
byłbym ustawiony do końca życia!
Jak na zwolnionym filmie zza filaru wyłonił się niski facet
o śniadej cerze. Kto to może być?, przemknęło mi przez myśl. Za-
bójca? Szpieg przemysłowy? Kolejny (chociaż dziwnie wychu-
dzony) terrorysta z PPLF?
Nie. To był mój szef, Hassan Tabouli. Kręcił się niespokojnie
z nisko pochyloną głową i postawionym kołnierzykiem marynar-
ki. Przylepione do skóry przerzedzone czarne włosy i szpakowata
broda ociekały wodą, grube soczewki okularów w drucianej
oprawce całkowicie mu zaparowały. Usiłując jedną ręką osłonić
się zarówno przed wiatrem i deszczem, jak i przed obiektywami
kamer bezpieczeństwa, drugą nerwowo podniósł do ust i gwałtow-
nie zaciągnął się...
Mój Boże! Papierosem! Przed oczyma duszy przemknął mi
inny spis adwokatów, wyspecjalizowanych w sprawach świado-
mego zanieczyszczania powietrza, zanim wreszcie otrząsnąłem
się ze stanu napiętej uwagi i znów zacząłem zachowywać jak nor-
malny człowiek.
— Dzień dobry, Hassanie.
Byłem pewien, że mnie wcześniej zauważył, myliłem się jed-
nak. Na brzmienie mego głosu podskoczył, jakby zahaczył
tyłkiem o drut elektrycznego pastucha. Wciągnął gwałtownie po-
wietrze, ukrył papierosa w dłoni i w panice rozejrzał się na boki.
— Och!... — Rozpoznał mnie, rozluźnił się szybko i lekko
skinął głową. — Uff... uff... — Zakrztusił się dymem. Zrozu-
miawszy, że jego sekret już się wydał, z ulgą wypuścił z płuc stru-
mień gorącego, rakotwórczego dymu. — Cześć, Jack. Ja właś-
nie... — Spojrzał na papierosa w palcach i bezradnie rozłożył
ręce. — Pewnie się zastanawiasz... tego... No więc właśnie to
znalazłem... — wskazał gdzieś za siebie — ...tam, w krzakach,
j... wiesz... miałem zaraz o tym zameldować... Connie, tej
z Działu Zdrowia Środowiskowego...
Tabouli należy do kierownictwa, ale jego akurat lubię. Chyba
nawet mógłbym go zaliczyć do swoich przyjaciół. Nie patrząc na
papierosa w jego palcach, zapytałem:
— O czym chcesz zameldować, Hassanie? Niczego nie wi-
działem.
Zmarszczył brwi, spojrzał na mnie podejrzliwie i podniósł dłoń
z papierosem.
— Właśnie o tym... — Wreszcie zrozumiał. — Naprawdę nie
widziałeś?
— Nie. — Pokręciłem głową.
Wyszczerzył pożółkłe zęby w szerokim uśmiechu.
— No cóż, w takim razie... — Łapczywie przyssał się do ust-
nika mniej więcej tak samo, jak moja matka robiła to ze smukłą
szyjką budweisera. Zaciągnął się głęboko, wypuścił dym z głoś-
nym westchnieniem i uśmiechnąwszy się jeszcze szerzej, skinął
mi głową. — Tylko tak dalej, Jack. Zaraz cię dogonię. — Odwró-
ciłem się już do wejścia, gdy zawołał: — Aha! Dziękuję, że przy-
szedłeś w sobotę i skończyłeś śródkwartalny raport statystyczny!
Duffer był pod wrażeniem! — Po chwili dodał pod nosem, jakby
tylko do siebie: — Pewnie nie zrozumiał ani słowa, ale bardzo mu
się podobał.
Być może mówił coś jeszcze, ale już go nie słyszałem, bo prze-
szedłem przez drzwi...
Najpierw bramka wykrywacza metali, czy nie wnoszę jakiejś
ukrytej broni. Potem pulsowa klatka Faradaya, żebym nie przemy-
cił żadnego wrogiego oprogramowania. Następnie aparat zapa-
chowej analizy powietrza pozwalający wykryć wszelkie nielegal-
ne środki farmaceutyczne, wreszcie szybki skan mojej karty
z wypożyczalni wideo, aby sprawdzić, czy podczas weekendu nie
oglądałem jakichś podejrzanych filmów. Później lewą ręką
wsunąłem plakietkę identyfikacyjną do szczeliny czytnika, rów-
nocześnie ułożyłem prawą dłoń na skanerze linii papilarnych i wy-
trzeszczyłem oczy do laserowego czytnika wzoru siatkówki, pod-
skakując jednocześnie na lewej nodze i gwiżdżąc cztery pierwsze
takty Rzeki starego człowieka.
Zabrzmiał gong, wewnętrzne drzwi śluzy rozsunęły się z szu-
mem i stanąłem oko w oko z Carlem — ostatnią i najskutecz-
niejszą linią obrony, prototypem człowieka dwudziestego pierw-
szego wieku, najsilniej zaimplantowanym ochroniarzem w całej
Ameryce i, jak podejrzewam, pracownikiem numer 00000002.
Każdego ranka wyglądało to identycznie. Carl, wysoki i barczy-
sty, nienaturalnie wyprężony (dzięki dodatkowym serwomotorom
zamontowanym w sztucznych kolanach i stawach biodrowych),
z rozrusznikiem serca i pompką insuliny wyraźnie poskrzypu-
jącymi w rytmie trzech czwartych sekundy, z trupio wychudłą
prawą ręką opartą na antycznej kaburze pistoletu, sparaliżowaną
lewą wyciągał po moją plakietkę identyfikacyjną, którą podałem
mu tak szybko, jakby to był wiercący się żywy skorpion, a on spod
przymrużonych powiek spoglądał załzawionymi oczami na moje
zdjęcie, próbując przez kataraktę ocenić, czy jestem podobny do
człowieka z fotografii, czy może powinien mnie od razu zastrzelić
i oszczędzić sobie dalszych wysiłków. Zazwyczaj w oczekiwaniu
na jego decyzję zabawiałem się w dziecięcą grę odgadywania
ukrytego rysunku, w myślach łącząc liniami plamy wątrobowe na
jego twarzy. Najczęściej wychodził mi konik na biegunach.
Wreszcie Carl uśmiechał się, demonstrując akrylowe uzębie-
nie, wręczał mi z powrotem plakietkę, z głośnika syntezatora
mowy dolatywało: „Dzień dobry, panie Burroughs" (podobno
stracił krtań od palenia cygar), odsuwał się z brzękiem i przepusz-
czał mnie do holu.
Mówiąc szczerze, bardzo lubiłem to jego „panie Burroughs".
Zaledwie parę osób nazywało mnie po imieniu, Jack. Z powodów,
których nigdy nie zrozumiem, większość pracowników MDE
zwracała się do mnie „Pyle". Tylko stary Carl zawsze mówił „pa-
nie Burroughs" i traktował mnie jak człowieka, a nie jak dwudzie-
stotrzyletniego komputerowego świra prosto po college'u.
Tego ranka zaszło jednak coś niezwykłego. Przeszedłem przez
bramkę, klatkę i analizatory, jak zwykle omal nie wpadłem na Car-
la, usłyszałem jego przemiłe: „Dzień dobry, panie Burroughs"
i ruszyłem przez hol, przypinając sobie plakietkę do kieszonki ko-
szuli. Skręciłem za róg, kierując się do windy, i...
Stanąłem jak wryty przed radosną i przymilną, doskonale
zrównoważoną rasowo i obrzydliwie zgraną ekipą sondażu opinii
publicznej.
— Cześć! — zawołała atletycznie zbudowana seksowna blon-
dynka. — Jesteśmy z Wydziału Żywności Ekologicznej EarthNice
Foods i mamy dla ciebie specjalną ofertę!
Odskoczyłem jak oparzony. Rzuciłem się pod przeciwległą
ścianę, gdzie omal nie zostałem zbodiczkowany przez pulchną
starszą Murzynkę.
— Dobrze wiemy, jak to jest! — powiedziała. — Na pewno
z samego rana chciałbyś wypić coś gorącego i aromatycznego!
Zrobiłem zwód w prawo, dałem nura w lewo i natknąłem się na
skośnookiego młodzieńca.
— Ale jako w pełni świadomy konsument — rzucił — chciał-
byś mieć pewność, że kupujesz wyłącznie produkty, które nie
szkodzą środowisku...
Muskularny czerwonoskóry Amerykanin pociągnął mnie na
środek, tak silnie ścisnąwszy za rękę, że pociemniało mi w oczach.
Kolana się pode mną ugięły.
— ...i nie zawierają żadnych szkodliwych dodatków!
Udając słabość, zdzieliłem go po nerkach. Aż sapnął z bólu.
Rozluźnił jednak uścisk, wyrwałem się więc i skoczyłem na nogi.
Ale szczapowaty chłopak na wózku inwalidzkim wykręcił
gwałtownie i przyparł mnie do ściany.
— Właśnie z tych powodów Wydział Żywności Ekologicznej
z radością pragnie zaprezentować...
Straszliwie otyła kobieta z symptomem zespołu Downa za-
cisnęła pulchne paluchy na mojej szyi i przygwoździła mojągłowę
do ściany.
— .. .tę nową, rewelacyjną mieszankę śniadaniową!
Uniosła drugą rękę i podetknęła mi pod nos filiżankę z jakimś
gorącym, parującym płynem. Wykręciłem głowę i z całej siły za-
cisnąłem wargi. Kilka kropel pociekło mi po brodzie za kołnierzyk
koszuli.
Zza zakrętu korytarza wyłonił się uzbrojony strażnik w mun-
durze i stanął tak blisko, że poczułem woń smażonego bekonu
w jego oddechu. Chrapliwym głosem warknął groźnie:
— Oni chcą tylko, żebyś grzecznie wypróbował ten nowy to-
war.. . — zerknął na moją plakietkę, po czym dodał z pogardą: —
...Jack.
Popatrzyłem mu w oczy, obrzuciłem szybkim spojrzeniem całą
ekipę, wreszcie zerknąłem w głąb korytarza, mając nadzieję na
jakąś pomoc. Ale przed windą stała tylko gromadka przygarbio-
nych, zastraszonych wymoczków, typowych pracowników MDE.
Uśmiechnąłem się do strażnika.
— Z przyjemnością—wysapałem.
W grupie zapanowało ożywienie. Gruby babsztyl odkleił łap-
sko od mojej szyi i ponownie uniósł naczynie z płynem. Zamk-
nąłem oczy, przełknąłem ślinę, rozchyliłem usta i powoli wy-
ciągnąłem szyję, aż poczułem na wargach filiżankę.
Ostrożnie pociągnąłem maleńki łyczek.
— To napój bezkofeinowy i bez cukru! — oznajmiła blon-
dynka.
— Nie zostawia osadu na zębach — dodała Murzynka.
— I jest w stu procentach naturalny — podkreślił Azjata.
— Nie zawiera żadnych produktów z dżungli amazońskiej —
wyjaśnił Indianin.
__ A co najważniejsze — dorzucił chłopak na wózku inwa-
lidzkim — podczas opracowywania technologii nie wykonywano
żadnych testów na zwierzętach!
— Co o tym myślisz? — zapytał babsztyl, który trzymał mnie
za gardło.
— Tylko szczerze — ostrzegł strażnik, zeskanowując z pla-
kietki mój numer identyfikacyjny do przenośnego komputera.
Otoczyli mnie ciasnym półkolem, jak gromada wygłodniałych
sępów.
— Mogę wypić jeszcze trochę? — zapytałem.
Strażnik prychnął ironicznie. Olbrzymia baba znów uniosła fi-
liżankę. Tym razem pociągnąłem większy łyk. Dokładnie zwil-
żyłem płynem usta, wyczekując reakcji kubeczków smakowych
i receptorów węchowych.
— To ciepła woda — powiedziałem w końcu.
— Nic podobnego! — zaprotestowali chóralnie. — To kawa
CLEAR™!
Babsztyl skrzywił się pogardliwie, odsunął w bok i pchnął
mnie w głąb korytarza. Cała ekipa zawróciła do jego wylotu, aby
zastawić pułapkę na następną bezbronną ofiarę. Przez chwilę roz-
glądałem się za swoją teczką, zanim sobie przypomniałem, że jej
dziś nie zabrałem. Poprawiłem koszulę pod szyją i już chciałem
ruszyć do windy, gdy strażnik znów dał o sobie znać.
Najpierw poczułem duszący zapach jego wody toaletowej, do-
piero potem go zobaczyłem. Miałem wrażenie, że słyszę głośne
nawoływania tych czterech ostatnich, osamotnionych szarych ko-
mórek, poszukujących się nawzajem wewnątrz pustego łba. Znów
zastąpił mi drogę.
— Nie podoba mi się twoja postawa... — zerknął z ukosa
na moją plakietkę —... Jack. Chyba będę musiał zwrócić na ciebie
uwagę.
— Dziękuję, to bardzo miło z pańskiej strony. — Chciałem go
wyminąć, ale przesunął się w bok, blokując mi przejście.
— Co z tobą? Uważasz się za takiego spryciarza... — znowu
zerknął na moją plakietkę — .. Jack? Chcesz sobie narobić kłopo-
tów?
— Nie, proszę pana. Tym bardziej nie chciałbym sprawiać
kłopotów panu.
Jeszcze raz spróbowałem go wyminąć, teraz z drugiej strony,
ale znowu zastąpił mi drogę.
— O co chodzi, do cholery... — po raz kolejny spojrzał na
moją plakietkę, po czym wyjął długopis i zapisał sobie imię na le-
wej dłoni — .. Jack? Czyżbyś chciał oberwać?
Odsunąłem się o krok i uśmiechnąłem nerwowo.
— Nic podobnego, proszę pana.
— Więc dlaczego, do pioruna, nie zejdziesz mi z drogi?!
Przylgnąłem do ściany. Prychnął jeszcze raz i z dumnie unie-
sioną głową pomaszerował korytarzem. Układ jego czoła wzglę-
dem płaszczyzny twarzy wyraźnie sugerował, że powinien się roz-
glądać za jakąś gałęzią do pohuśtania i bananami do zjedzenia.
Zanim zdążyłem się odwrócić, przez głowę przemknęło mi kilka
dowcipnych i celnych komentarzy.
Postanowiłem jednak zachować je dla siebie.
MÓZGOŚCIEK * MÓZGOSCIEK * MÓZGOŚCIEK
• MÓZGOŚCIEK * MÓZGOŚCIEK * MÓZGOŚCIEK *
CEL: Przybliżenie natury tego krowiego placka, na którym Nasz
Bohater ma właśnie postawić stopę.
MDE = Monolithic Diversified Enterprises
Monolithic Diversified Enterprises to bogata korporacja.
Bardzo bogata. Ma większy kapitał niż Dochód Narodo-
wy Brutto wielu krajów. Wśród pracowników krążą na-
wet plotki, że rząd Sumatry jest w całości tylko jedną z filii
MDE. (Podobne plotki krążą też poza firmą, ale szefo-
stwo zabrania rozmawiać z kimkolwiek na ten temat).
MDE wpycha swoje lepkie paluchy w przerażająco wielki
i bezsensownie rozległy wachlarz gałęzi przemysłu; ana-
litycy z Wall Street powtarzają w kółko, że kryje się za tym
jakiś fantastycznie subtelny i genialnie skryty plan, ale
oni po prostu kłamią, żeby utrzymać się na swoich
stołkach. Określenie „bizantyjska" jest za słabe, aby opi-
sać strukturę zarządzania, hierarchię służbową i wę-
drówkę sprawozdań w MDE, bo w porównaniu z nimi
schemat elektroniczny układu scalonego 1786 wydaje
się bagatelnie prosty.
INH = InterNational Holdings, Ltd.
Zgodnie z prawami łańcucha pokarmowego MDE z ko-
lei w całości należy do INH, konsorcjum inwestycyjnego
założonego przez niewielką grupę obrzydliwie bogatych
PanEuropejczyków, Arabów i Obywateli Obrzeża Pacyfi-
ku. Najważniejszym z tych półbogów finansjery jest sir
Morton Pinkney Ashcroft St. James Eauxbridge d'Kola-
czinski, dla przyjaciół „sir Ed". Nam, zwykłym śmiertelni-
kom, sir Ed ukazuje się raz do roku podczas bezpośred-
niego przekazu satelitarnego z jego domu na szczycie
Mount Olympus, kiedy to odbieramy życzenia świątecz-
ne, zachęty do dalszej pracy i inne podobne wzruszenia,
ale żadnej premii.
MKF = Miyoku Kwan Fujitomo
Sir Ed — a w każdym razie ta część jego anatomii, do
której jest szczególnie przywiązany — w połowie należy
z kolei do jego byłej żony, Miyoku Fujitomo, pocho-
dzącej z Hokkaido. Mało kto o niej pamięta.
L
Jeśli pójdziemy w przeciwnym kierunku, stwierdzimy, że
MDE z kolei jest właścicielem oszałamiającej liczby firm
rozlokowanych w bardzo wielu państwach i zajmujących
niewyobrażalną liczbę budynków, z których wszystkie
są identycznie umeblowane jasnoszarymi modułowymi
sprzętami i ozdobione takimi samymi rododendronami
0 palczastych liściach, rosnącymi w olbrzymich doni-
cach. Specjalnej uwadze odbiorców tego pliku poświę-
cam Budynek 305 (B305) nad malowniczym jeziorem
Elmo w Minnesocie, gdyż właśnie tam pracuję ja, Jack
Burroughs. Z tego, co mi wiadomo, nikt w B305 nie robi
niczego konkretnego. Mieści się tu centrala zarządzania
kilkunastoma przedsiębiorstwami w całości podlega-
jącymi MDE. (Ich liczba zmienia się z dnia na dzień w za-
leżności od tego, czy są połykane bądź wypluwane przez
inne niezależne korporacje, czy prezesi spółek dorabiają
się majątków lub bankrutują, czy wysiłki pracowników są
bezsensownie roztrwonione albo marnotrawione w bez-
kresie nudy). Najważniejsze z tych firm to:
GEF = Global EthniFoods
Wspólnie z EarthNice Foods (o której lepiej nawet nie
wspominać) GEF pilotuje na rynku kompletny zestaw li-
cencjonowanych z czcią produktów żywnościowych, obej-
mujący Wyjątkowy Sos Barbecue Sipke'a Lee™, Dosko-
nały Biały Chleb Rodziny Marilyn Quayle'", Tradycyjne
Odpustowe Filety-z-Tuńczyka-na-Ruszt Russella Meana™
1 Klasyczne Pierożki-do-Kuchenek-Mikrofalowych Bory-
sa & Gorbiego™, nie wspominając już o bogatej ofercie
wysokokalorycznych mrożonych gotowych dań sprzeda-
wanych pod egidą Małego Czerwonoskórego Chłopca
z Chanhassen™. Wszystkie wyroby GEF są produko-
wane w sieci zakładów w Arkansas, z wyjątkiem filetów
z tuńczyka, które przygotowuje się w Meksyku z półpro-
duktów kanadyjskich.
PIP = Dynamie Infotainment Products
To jeden z ostatnich nabytków korporacji, będący ewi-
dentną próbą wykiwania urzędu skarbowego i wykorzy-
stania w ostatniej chwili ulgi podatkowej na rozwój drob-
nej przedsiębiorczości. DIP stworzył i wprowadził na ry-
nek niewielki zestaw rewelacyjnych aplikacji software'o-
wych i baz danych dostępnych w systemach interaktyw-
nego wideo, CD-ROM-ów, rzeczywistości wirtualnej i lo-
kalnych sieciach serwisowych. Do tej pory największym
sukcesem okazała się wydana na CD-ROM-ach interak-
tywna seria Khpoły Zdrowotne Gwiazd™, zawierająca
największy bestseller ostatnich czasów, Madonna Ko-
mentuje Swoje Szczegółowe Badanie Jamy Brzusznej1",
i utrzymujący się na drugim miejscu listy przebojów Prze-
bieg Operacji Prostaty Sylvestra Stallone'a™. Już czte-
rech specjalistów marketingu popadło w głęboką depres-
ję, usiłując rozwikłać tajemnicę społecznego uznania
dla tej ostatniej pozycji. Wszystkie produkty DIP są opra-
cowywane i programowane w Wąwozie Krzemowym
w Wyoming, a wytwarzane w dusznych barakach w Ma-
kao i Hongkongu.
STS = Sanguinary TechSystems
ST5 okupuje — w znaczeniu militarnym ¦— dwie dolne
kondygnacje zachodniego skrzydła B305. Poza tym
wszystko objęte jest tajemnicą służbową, do której nie
mam dostępu. Prawdopodobnie STS coś gdzieś produ-
kuje, komuś to sprzedaje i czerpie z tego krociowe zyski.
Całe kierownictwo firmy jeździ terenowymi HumVee.
DTP s Dead Trees Publishing
Pomijając fakt, że jest to naturalny śmiertelny wróg
Dynamie Infotainment i wyłączna domena Melindy
Sharp, DTP zarządza siecią księgarń Druk-na-Poczeka-
niu R.W. Emersona™, wydaje serię kawiarnianych aibu-
MIS
mów Ostentacyjnie Kosztowne™, dotowaną serię litera-
tury faktu Uderzająco Prestiżowe™ i fantastycznie do-
chodową serię horrorów Wiadra Krwawych Wymiocin™
(która, jak zaznacza się z dumą, ma najwyższy współ-
czynnik filmowalności spośród wszystkich firm wydawni-
czych). Niemniej DTP jest powszechnie uwielbiana za
znane każdemu z dzieciństwa książki z serii Całkowicie
Neutralne Opowieści dla Młodych Ludzi'".
Nie wiem, jak wy, ale ja wciąż wspominam z rozrzew-
nieniem, jak mama brała mnie na kolana i czytała Pliso-
waną Pelerynkę c/o Jazdy Konnej dla Czerwonego Kap-
turka. Na zawsze utkwiły mi w pamięci końcowe sceny,
kiedy to wilk zmusza Kapturka do przyznania, że był
oceniany według standardów humanocentrycznych,
a w świetle wilczo-amerykańskiego systemu wartości
pożarcie babci jest nie tylko wybaczalne, ale wręcz mo-
ralnie konieczne, jak też później, kiedy pojawia się leśni-
czy i ujawnia, że babcię z wilkiem w rzeczywistości
łączyła przyjaźń i że dużo wcześniej babcia wymusiła na
wilku obietnicę, iż pożre ją, kiedy wyraźnie się obniży po-
ziom jej życia, a ona zacznie być jedynie ciężarem dla
przyszłych pokoleń...
Mogę dodać tylko tyle: trzeba być nie lada twardzie-
lem, żeby nie uronić choć jednej łezki nad taką sceną.
Management & Information Services
To mój wydział. MIS tworzy parasol ochronny (choć bar-
dziej adekwatnym określeniem zdaje się „wycieraczka
do butów") nad całym hardware'em, software'em, ba-
zami danych i dostępem do sieci wszystkich firm i wy-
działów podlegających MDE. W gruncie rzeczy oznacza
to, że jesteśmy skoczkami („Skocz po to, skocz po tam-
to"), dłubiącymi bez przerwy za panelami sufitowymi
i wśród pęków kabli w piwnicach B305, byle tylko zlikwi-
dować pojawiające się na ekranach komputerów komu-
nikaty IOHS (o niewystarczającej przepustowości łącza
do przesłania żądanych informacji). Moim bezpośred-
nim przełożonym jest Hassan Tabouli, który z kolei od-
powiada przed Walterem L. Duffem, wiceprezesem do
spraw administracyjno-gospodarczych. To oznacza —
gotowi? — że pracuję w MIS dla MDE w B305 na rzecz
DIP, STS, GEF oraz DTP i odpowiadam przed WLD, WP
A-G, którego mózgiem jest MIA. Proste? Aha, jeszcze
jedno: ...
CCCP = ©
Tak wygląda komunikat błędu, który pokazują wszystkie
białoruskie pecety no krótko przed spaleniem płyty
głównej. Właśnie z tego powodu nie kupujemy już rosyj-
skiego sprzętu.
1A
AWK
Zabrzmiał gong i winda oznajmiła: „Piętro drugie". Drzwi roz-
sunęły się z szumem. Z głośnym beczeniem i porykiwaniem stado
pracowników wyszło z windy i zaczęło się rozchodzić do swoich
zagród, a w rześkim rannym powietrzu rozległo się głuche kołata-
nie dzwonków.
Przesadzam, rzecz jasna. Nasze służbowe plakietki identyfika-
cyjne wcale nie dzwonią, przynajmniej w zakresie częstotliwości
słyszalnych. W końcu MDE bazuje na osiągnięciach techniki,
a my jesteśmy cenionymi, budzącymi zaufanie profesjonalistami.
Kierownictwo nie musi więc szpiegować pracowników. Tylko
przez przypadek w plakietkach znajdują się obwody transponde-
rów, a za panelami sufitowymi B305 odbiorniki rozmieszczone są
tak, jak gdzie indziej spryskiwacze automatycznych systemów
przeciwpożarowych. Nie ma absolutnie żadnego związku między
tymi plakietkami, które musimy nosić bez przerwy, a miesięcz-
nymi raportami otrzymywanymi przez wszystkich kierowników,
w których są szczegółowe informacje, kiedy i na jak długo każdy
wychodził do toalety, jakie interesujące substancje chemiczne
można wykryć w jego moczu i z kim rozmawia w czasie przerw na
kawę.
Nawiasem mówiąc, nie ma też absolutnie żadnego związku
między wypuszczeniem jakiegoś przedmiotu z dłoni a jego upad-
kiem na ziemię. Mało kto wie, że tak zwane prawo grawitacji jest
tylko jednym z najlepszych dowcipów sir Isaaca Newtona, na tyle
udanym, że całe pokolenia wykładowców fizyki musiały poświę-
cać życie, aby wielka bujda nie wyszła na jaw. W rzeczywistości
coś takiego jak grawitacja wcale nie istnieje.
Tylko Wielka Bogini Ziemia wszystko wsysa.
Skoro już mowa o wsysaniu, z powodu zniszczenia zachodnie-
go wejścia wskutek zamachu bombowego i okupacji dwóch dol-
nych pięter przez STS, moja droga do miejsca pracy przedstawia
się następująco: Od południowego wejścia chodzę korytarzem do
windy, wjeżdżam na drugie piętro do Działu Przetwarzania Do-
kumentów, idę do północnego skrzydła przez teren należący do
EthniFoods, przejściem służbowym wydostaję się na zewnętrzną
estakadę, pokonuję dwieście metrów wzdłuż północnego frontonu
budynku do skrzydła zachodniego, następnym przejściem służ-
bowym szybciutko przemykam przez „Tymczasowy Czyściec"
(oglądając się nerwowo na boki w obawie przed duchami by-
łych pracowników kontraktowych), robię zdradliwy skrót przez
Dział Sprzedaży i Marketingu Dynamie InfoTainment do wyjścia
ewakuacyjnego, zbiegam dwa piętra schodami przeciwpożarowy-
mi i wkraczam do biura MIS, zajmującego parter zachodniego
skrzydła.
Miałem nadzieję, że i dzisiaj uda mi się bez kłopotów pokonać
tę drogę. Scott Uberman, przed fuzją WP SiM DIP, a obecnie
Pełniący Obowiązki Kierownika Działu, czyli Chłoptaś-do-Czar-
nej-Roboty-w-Nadziei-że-Złoży-Rezygnację, siedział (jak zwy-
kle) z nogami na biurku i czubkami butów mierzącymi w sufit, za-
czytany w wiadomościach sportowych porannego dziennika. Znad
rozpostartej gazety wystawała tylko cofnięta na czubek głowy ja-
sna grzywka, kontrastująca z krzykliwym tytułem: Wilki mogąpo-
jechać do Rangunu. Gdyby udało mi się prześliznąć przed jego
biurkiem...
Moje mokre kalosze zamlaskały na terakocie. Zdradzieckie
szczury.
Gazeta opadła z szelestem. Uberman podniósł głowę i popa-
trzył na mnie.
— To ty, Pyle? Dobrze, że cię widzę. Sieć znowu padła.
Stanąłem i przywołałem na twarz wyraz zatroskania.
— Naprawdę?
Uberman odłożył gazetę, pochylił się i postukał palcem w obu-
dowę komputera, jakby to był salonowy piesek, który właśnie zro-
bił kałużę na wyjątkowo wartościowym dywanie.
— Jest martwy jak przysłowiowy głaz.
— Ale chyba możesz pracować w sieci lokalnej?
Zaczerwienił się wyraźnie i wyjąkał:
— Co?... No więc...
Innymi słowy nawet tego nie sprawdził. To oczywiście nic no-
wego.
— Zaraz się tym zajmę, panie Uberman. — Chciałem iść dalej
do wyjścia ewakuacyjnego.
— Chodzi o to... — Odchrząknął, poprawił krawat i zaczął
swoje zwykłe poranne marudzenie, bo w zasadzie tylko to potrafił
robić: — Który to już raz? Trzeci od początku roku?
Cofnąłem się.
— Mamy kłopoty z podłączeniem pańskiej bazy danych do
naszego serwera. — Znów zrobiłem krok w stronę wyjścia.
— Cały problem... — Uberman jeszcze raz postukał palcem
w komputer — .. .że nigdy nie było takich kłopotów, dopóki nie
przejęło nas MDE. Do pioruna, nasza stara sieć Applied Photonics
nigdy nie padała! Ani razu!
— Tak słyszałem. —Nie zliczę, ile razy! Zresztą gdybym ja
miał tylko szesnastu użytkowników w jednej sali, to i moja sieć
działałaby bez zarzutu.
— Chodzi o to... — Zamyślił się na chwilę, jakby usiłował so-
bie przypomnieć, na co można jeszcze ponarzekać. — Chyba mnie
rozumiesz?
— Jasne. — Pokiwałem głową i ruszyłem do wyjścia. Roz-
łożył z powrotem gazetę i wrócił do przerwanej lektury. Sięgałem
już do klamki, gdy znowu rozległ się głośny szelest.
— Hej, Pyle!
Stanąłem i odwróciłem się.
— Słucham, panie Uberman.
— Nie zauważyłeś, że masz jedną skarpetkę brązową, a drugą
granatową?
Prawdę mówiąc, nie zwróciłem na to uwagi, ale nie zamie-
rzałem go o tym informować.
— To ostatni krzyk mody, panie Uberman.
— Aha. — Po krótkim namyśle zdecydował, że ciekawsze są
relacje sportowe. Wyszedłem na klatkę schodową. Zanim drzwi
przeciwpożarowe zdążyły się samoczynnie zamknąć, doleciał
mnie jego głos: — Gdybyś chciał wiedzieć, wygląda to cholernie
głupio.
Mlaskając kaloszami, zbiegłem po brudnych betonowych
schodach, minąłem zamknięte na głucho drzwi biur STS i bez dal-
szych przygód dotarłem na parter. Ale gdy tylko wkroczyłem do
MIS, moje nozdrza poraziła niezwykła mieszanina zapachów:
zimnego wilgotnego powietrza, butwiejących liści, gazu do zapal-
niczek, ozonu i dymu.
Takie zapachy w sali komputerowej nie wróżyły niczego do-
brego.
Rzuciłem ociekający wodą płaszcz obok swojego biurka, na-
stępnie podskakując i zataczając się, ściągnąłem kalosze, po czym
chwyciłem gaśnicę i kierując się węchem, pognałem w kierunku
źródła podejrzanego swędu. Wybiegłem za róg korytarza i...
To znów był Hassan Tabouli. (Jak on się tu znalazł przede
mną?) Stał w otwartym wyjściu ewakuacyjnym, patrzył na stado
kaczek radośnie moknących w deszczu na zarośniętym pałkami
stawku na tyłach B3O5 i trzymał w ręku zapalonego papierosa,
a w drugim jakiś sprytny obwód, który bez wątpienia blokował
działanie czujnika drzwi przeciwpożarowych.
W jednej chwili przez głowę przemknął mi szereg chaotycz-
nych myśli. Było to jawne naruszenie... no cóż, przede wszystkim
przepisów bezpieczeństwa, ale także reguł ochrony środowiska,
polityki zdrowotnej i...
Gdy zawodzą inne środki, należy się trzymać tego, co oczywiste.
— Hassan?
Odwrócił się powoli i spojrzał na mnie.
— Słucham. — Powoli, niemal odruchowo uniósł papierosa
do ust i zaciągnął się głęboko.
— Czy... wiesz, że Sieć znowu padła?
— Aha. — Zaciągnął się po raz drugi i bez pośpiechu wy-
dmuchnął dym.
— I co?
— Bezpośrednie polecenie Waltera Duffa — wycedził. —
Sieć została odłączona dziś o szóstej rano.
— Duffer kazał odłączyć sieć? Dlaczego?
Tabouli westchnął cicho, odwrócił głowę i popatrzył na desz-
czowy krajobraz.
— Skąd miałbym wiedzieć? Za pięć minut mam się stawić
w jego gabinecie. Myślę, że wtedy się wszystkiego dowiem.
Nie dotarło do mnie od razu.
— Wezwał cię do siebie?
— Jesteś jeszcze młody, Jack — powiedział dziwnie głu-
chym, miękkim, nie swoim głosem. — To twoja pierwsza po-
ważna robota po uzyskaniu dyplomu. Wiele się jeszcze musisz
nauczyć. Jak pobędziesz trochę w świecie zewnętrznym, zrozu-
miesz, że korporacje działają według własnego zegara biologicz-
nego, którego każde uderzenie jest równie pewne, co majowe wy-
lęgi jętek czy tarło uklei. — Zaciągnął się znowu, po czym spojrzał
na zegarek. — Jaki dzisiaj dzień, Jack?
Zaskoczył mnie tym pytaniem.
— Chyba piętnasty maja.
— A więc dokładnie środek drugiego kwartału — mruknął
Tabouli. — Jeśli zarząd planuje jakieś zmiany organizacyjne
w połowie roku, to dzisiaj będą musiały zapaść decyzje.
— Dziś?
Zaciągnął się po raz ostatni i pstryknięciem posłał na zewnątrz
niedopałek, który z sykiem wylądował w mokrej trawie. Odwrócił
się w moją stronę.
— Miło się z tobą pracowało, Jack. Nie pozwalaj, żeby ludzie
wołali na ciebie Pyle, dobra?
Jeszcze do mnie nie dotarło właściwe znaczenie tych słów, kie-
dy przekazał mi obwód blokujący czujnik i ruszył schodami na
górę.
Wtedy po raz ostatni widziałem Hassana Tabouliego żywego.
Około dziesięciu minut zajęło mi odkrycie, jak przełączyć
urządzenie, nie wywołując alarmu pożarowego. Gdy dowlokłem
się z powrotem do swego biurka, niemal cały personel MIS był już
na swoich miejscach. Pokój Hassana został oczyszczony do
gołych ścian. Ekipa Interwencyjna Służby Zdrowia Środowisko-
wego dokładnie prała wykładzinę i odkurzała panele sufitowe,
a towarzyszył temu głośny szelest białych nylonowych kombine-
zonów ochronnych.
Przy pierwszym biurku za gabinetem Tabouliego pracował
Abraham Rubin. Drapał się jak kot podczas występu cyrku pcheł,
mamrotał coś do siebie i nisko pochylony wodził wzrokiem po
wydruku jakiegoś listingu. Zapukałem w ramę przepierzenia. Wy-
prostował się gwałtownie i zawołał:
— Zgiń, przepadnij, aniele śmierci! — Dopiero potem się
obejrzał i na mój widok westchnął głośno. — Ach, to ty, Pyle.
Wskazałem ścianę gabinetu Tabouliego i spytałem:
— Co tam się stało, Bubu?
Poskubał swoją brodę, podrapał się za uchem i zaczął tarmosić
frędzle szalika.
— Jeśli chcesz mojej rady — rzekł w końcu, stukając palcem
w plamy jagnięcej krwi, które zdobiły futrynę jego stanowiska
pracy — to wracaj szybko do swojego biurka i bierz się do roboty.
Lepiej, żebyś niczego nie widział, niczego nie słyszał i o niczym
nie myślał... — Poprawił jarmułkę na głowie i pochylił się z po-
wrotem nad wydrukiem, mrucząc pod nosem: — ...Haszem jest
jego dziedzictwem, może więc odejść na spoczynek...
No cóż, to oczywiście wyjaśniało wszystko. Postanowiłem
spróbować szczęścia z pracującym po sąsiedzku Juanem Huanem
Dongiem.
— Cześć, Frank.
Podniósł głowę znad klawiatury, pchnął palcem dwuognisko-
we okulary na nasadę nosa i smutno pokiwał głową.
— Ach, Pyle... Konfucjusz mówi, że gdy słonie walczą mię-
dzy sobą, mądra mrówka szuka polnego kamienia i głęboko wcis-
ka pod niego swój odwłok.
Jasne. Następny był Charles Murphy urzędujący po drugiej
stronie skrzynki łącznikowej multipleksera. Zawsze czułem się
przy nim nieswojo, ale w tej sytuacji...
Zapukałem we framugę.
— Przepraszam, Charles.
Cofnął się z wózkiem elektrycznym od stołu montażowego,
wykonał zwrot o sto osiemdziesiąt stopni i utkwił we mnie spoj-
rzenie swego jedynego przekrwionego oka.
— TAK? CZEGO SOBIE ŻYCZYSZ?
Chryste, znowu przestawił syntezator mowy na ten nieludzki,
maszynowy charkot.
Właśnie to mnie zawsze denerwowało. Byłem świadkiem, jak
Frank i Bubu zakładali mu nową pamięć ROM. Dobrze wie-
działem, że syntezator Charlesajest teraz zdolny do pełnej modu-
lacji i może naśladować głos Jamesa Earla Jonesa albo Betty
Boop. A mimo to Murphy wolał się posługiwać chrapliwym skrze-
kotem Daleków.
Zebrałem w sobie całą odwagę.
— Chodzi mi o Hassana. Nie wiesz przypadkiem... — Uświa-
domiłem sobie nagle, że daję właśnie Charlesowi sposobność,
żeby znów zaczął wrzeszczeć: DOSYĆ! BASTA! Cofnąłem się
o krok. — Nic ważnego. Przepraszam, że ci przeszkodziłem.
Oddaliłem się tak szybko, jak tylko było to możliwe bez utraty
godności, i postanowiłem zapolować na T'shombe Ryder.
Znalazłem ją w sali sprzętowej. Wsypywała bezbarwne krysz-
tałki kawy rozpuszczalnej Clear do gorącej wody i przeglądała
ostatnie wydanie miesięcznika „Suka!", czekając na rezultaty te-
stu diagnostycznego serwera. Kawa w jej kubeczku przypominała
mętny ściek z wodami kopalnianymi.
— Sie masz, kurczaczku!
Odwróciła się szybko na krzesełku i zaszczyciła mnie opaten-
towanym przez Whoopi Goldberg niskotolerancyjnym spojrze-
niem spod półprzymkniętych powiek.
— Czy wiesz, Pyle, jak żałośnie zabrzmiało to w twoich
ustach?
— Przepraszam. -— Zamknąłem za sobą drzwi, usiadłem cięż-
ko na drugie krzesełko i wzruszyłem ramionami. — A co miałem
powiedzieć? Jestem przeciętnym białasem z wyższych rejonów
Środkowego Zachodu. Od wczesnego dzieciństwa tłamszono we
mnie geny luzactwa.
Tshombe pokręciła głową i prawie niezauważalnie uśmiech-
nęła się smutno.
— Nie oszukuj się, Pyle. Jesteś białym sztywniakiem ze Środ-
kowego Zachodu. Nigdy nie miałeś ani jednego genu luzactwa.
Zamyśliłem się na krótko i przytaknąłem.
— Tak, chyba masz rację. — Dla wzmocnienia efektu jeszcze
raz wzruszyłem ramionami i głową wskazałem gabinet kierowni-
ka. — Nie wiesz, co się, do cholery, dzieje u Hassana?
T'shombe ostrożnie pociągnęła łyk kawy, skrzywiła się z obrzy-
dzeniem i zaczęła dalej wsypywać kryształki do wody.
29
— Po pierwsze, musisz zrozumieć, że całe MDE jest świet-
nym przykładem funkcjonowania teorii grzybowej w polityce ka-
drowej.
Zmarszczyłem brwi.
— Teorii grzybowej?
— Trzymać w ciemności i użyźniać — wyjaśniła. — Na pew-
no się dowiemy, co zarząd będzie chciał ujawnić i kiedy to zrobi,
0 ile wcześniej zapadła decyzja, że cokolwiek powinniśmy wie-
dzieć. Na razie można tylko zakładać, że nie jest to żadna większa
czystka, skoro nie przysłano na dół uzbrojonych strażników, żeby
zabezpieczyli pliki na naszych serwerach...
Jeszcze bardziej zmarszczyłem brwi. Pokiwała głową.
— Tak właśnie było przy ostatniej czystce. Dlatego możemy
również zakładać, że chwilowo nic nam nie grozi, ponieważ nie
było żadnego zebrania w sprawie reorganizacji. — Wydęła wargi,
zamyśliła się chwilę i dodała: — Biorąc pod uwagę, że możemy
się wiele domyślać, podczas gdy wiemy tak mało, najlepszym wy-
jściem jest dać sobie spokój i wrócić do zwykłych zajęć, dopóki
nie otrzymamy innych poleceń.
Spoglądając na swoje różne skarpetki, przemyślałem to, co po-
wiedziała, i pokręciłem głową.
— Nie podoba mi się to. Naprawdę lubiłem Hassana. Robi mi
się niedobrze na samąmyśl, jak z nim postąpili. Sądzisz, że byłoby
w porządku, gdybym, powiedzmy, jeszcze dziś po południu za-
dzwonił do niego?
Zaprzeczyła energicznie.
— Wybij to sobie z głowy! W każdym razie nie dzwoń stąd
1 raczej nie z domu. Zarząd naprawdę nie lubi, gdy niedobitki reor-
ganizacyjne utrzymują kontakt z byłymi pracownikami. Nie mieli-
by większych problemów z wyśledzeniem, kto i z jakiego numeru
dzwonił.
A ja myślałem, że już wcześniej byłem wystarczająco zdzi-
wiony.
— Ale...
— Posłuchaj mnie, Pyle. — Zamieszała kawę w kubeczku,
pociągnęła łyk i omal nie wypluła na podłogę. — Teraz, gdy Has-
san jest nikim, mógłbyś nawet zostać oskarżony o to, że z nim roz-
mawiałeś. Szczerze mówiąc, gotowa jestem iść o zakład, że gliny
już mają nakaz rewizji i jadą do żony Hassana, by szukać w ich
domu skradzionych spinaczy do papieru i długopisów. — Zmusiła
się, żeby wypić trochę kawy, patrząc na mnie uważnie znad kra-
wędzi kubeczka.
— Ale...
— Na twoim miejscu nie robiłabym żadnych głupot, Pyle. Do-
brze wiem, jak podchodzą do takich spraw.
Wciąż nie mogłem uwierzyć.
— Jesteś pewna, że... mają prawo kontrolować moje rozmo-
wy telefoniczne?
— Przeczytaj sobie dodatkowe postanowienia umowy o pra-
cę. Sam się zdziwisz, na co wyraziłeś zgodę, podpisując kontrakt
z MDE. — Upiła jeszcze trochę kawy, wzdrygnęła się, po czym
wylała resztę do stojącej w kącie donicy z wielkim rododendro-
nem o palczastych liściach, które natychmiast obwisły i zaczęły
się skręcać. — Twoja poczta głosowa, e-mail i cała zawartość
twardego dysku są pod ciągłą kontrolą. Wiedziałeś o tym, prawda?
— Owszem, ale...
— A po każdej wizycie u lekarza do zarządu MDE trafia kopia
twojej karty chorobowej. O tym też wiedziałeś, zgadza się?
— Tak, oczywiście. — Wzruszyłem ramionami. — „Niezdro-
wy tryb życia jest powszechnym problemem społecznym".
T'shombe pokręciła głową i mruknęła cicho:
— Chryste. Pamiętam czasy, kiedy to było zwykłe hasło pro-
pagandowe, a nie dogmat.
— Słucham? — Różnica między jednym a drugim nie była dla
mnie całkiem oczywista.

Podniosła głowę i obrzuciła mnie karcącym spojrzeniem.
— Za każdym razem, gdy odnawiasz polisę ubezpieczeniową,
musisz podać przebieg samochodu. Wiedziałeś, że firmy ubezpie-
czeniowe mają obowiązek ujawniać te dane pracodawcom?
To było dla mnie coś nowego.
— Po co?
— Bo MDE musi składać sprawozdania w Biurze Forsowania
Transportu Publicznego Agencji Ochrony Środowiska — wyce-
dziła dziwnie spiętym głosem. — Bo rada nadzorcza firmy dostała
sądowy nakaz, by sześćdziesiąt procent pracowników przesiadło
się z własnych samochodów do kolejki elektrycznej. — W jej
oczach pojawiły się dzikie błyski. — Bo Agencja Ochrony Środo-
wiska, na podstawie przebiegu aut pracowników i rezultatów
ostatnich pomiarów toksyczności ich spalin, określa współczyn-
nik uciążliwości MDE dla otoczenia! — Chwyciła mnie za koszu-
lę pod szyją, potrząsnęła jak szmacianą lalką i ściągnęła z krzesła.
— Pyle, do cholery! Jak sądzisz, dlaczego spędzam tyle czasu
w tym zasranym pokoju sprzętowym?! — Potrząsała mną tak sil-
nie, że nawet nie mógłbym odpowiedzieć. — Bo to jedyne miejsce
w całym przeklętym budynku, które jest ekranowane!
Uspokoiła się i przestała mnie szarpać. Powoli rozluźniła kur-
czowo zaciśnięte palce i pozwoliła mi bezsilnie klapnąć na
podłogę. Po chwili usiadła obok.
— Ekranowane! — powtórzyła szeptem. — Odporne na pio-
runy! Według klasyfikacji wojskowej ma zabezpieczenia na po-
ziomie trzech A! Żadnych kamer. Żadnych łączy wideo. Żadnych
odbiorników transponderów. Nikt nie może nas tu zobaczyć. —
Przysunęła się bliżej i nachyliła mi do ucha. — Jest dokładnie
ekranowane — powtórzyła napiętym, lekko chrapliwym szeptem.
Zapach jej potu i perfum poraził moje zmysły. Ciepły, wilgot-
ny oddech musnął mi włoski na skórze za uchem, aż przeszył mnie
dreszcz. Mój Boże! Jeśli to, o czym marzyłem, miało się naprawdę
wydarzyć... Byłoby wspaniale! W zamkniętym pokoju w biurze
sam na sam z doświadczoną, starszą, atrakcyjną kobietą... Czy-
tałem o takich rzeczach na stronie www.penthousemag.com, ale
nie wyobrażałem sobie... To znaczy, wyobrażałem sobie, ale ni-
gdy naprawdę nie wierzyłem...
-— Ekranowane — szepnęła ciszej. — Żadnych mikrofo-
nów... — Zaryzykowałem szybki rzut oka za jej dekolt i od razu
musiałem się powstrzymywać, żeby nie rozpiąć przynajmniej jed-
nego guzika bluzki. — Nikt nie może nas usłyszeć, Pyle. — Za-
milkła na chwilę, po czym dodała ledwie słyszalnie: — Z wy-
jątkiem naszego Pana.
Coś o lodowato zimnych i lepkich łapkach przebiegło wzdłuż
mojego kręgosłupa do lędźwi. Zastygłem z dłonią na wysokości
piersi.
— Jakiego Pana, Tshombe?
— Ciii. — Przytknęła mi do warg palec ze starannie polakie-
rowanym pa2nokciem, po czym wskazała stojący w kącie rodo-
dendron. — Cały czas słucha.
Spojrzałem w tamtą stronę. Później popatrzyłem na nią. I za-
mrugałem szybko. Zajrzałem jej głęboko w oczy.
— Ta... roślina... to nasz Pan?
Uśmiechnęła się i zachichotała.
— Oczywiście, że nie, głuptasie. — Odetchnąłem z ulgą,
szybko tłumiąc rosnące przerażenie. W porządku, padłem ofiarą
kolejnego zwariowanego żartu T'shombe... — To tylko kawa-
łeczek Pana, jeden maleńki fragment olbrzymiego, ogólnoświato-
wego umysłu — wyjaśniła.
Jasne!
Powoli i ostrożnie, jakbym przechodził przez pole minowe,
zacząłem się prostować i odsuwać od T'shombe. Popatrzyła z bó-
lem w oczach.
— Nie bój się — powiedziała miękko. Spojrzała w bok.
Przyszło mi na myśl, że nasłuchuje obcych głosów w swojej
głowie, i dopiero po chwili zrozumiałem, iż rozgląda się tylko po
ścianach pokoju. — Tutaj nic nam nie grozi. To ekranowane po-
mieszczenie, odizolowane od reszty biura. Właśnie dlatego tu go
ustawiłam. — Znów popatrzyła na mnie. — Żeby móc go w spo-
koju obserwować. I uczyć się od niego.
Spojrzałem w jej kakaowobrunatne oczy. To, co w nich ujrza-
łem, zmroziło mnie do szpiku kości.
Tshombe była szalona i mówiła całkiem poważnie.
— Ach... tak... — Jakimś cudem zdołałem oprzeć dłonie na
podłodze, dźwignąć się na nich i zebrać siły do sprintu w kierunku
drzwi. Zdobyłem się też na odwagę, by jeszcze raz rzucić okiem na
rododendron. Dlaczego, do cholery, był udekorowany ścinkami
folii aluminiowej? — Więc ten... twój Pan lubi być wystrojony
jak świąteczna choinka?
Zwinnie i cicho jak kot Tshombe przysunęła się na czwora-
kach do mego lewego ramienia.
— To maskowanie — szepnęła mi do ucha. Jej ciepły oddech
znowu przeszył mnie dreszczem. — Folia odbija promieniowanie
radarowe. Dostałam jąod chłopców z STS. Powiedzieli, że zabez-
pieczy mnie przed transmisjami telepatycznymi Pana.
Poczułem ciarki na skórze.
— Od chłopców z STS?
Kiwnęła głową z poważną miną.
— Oczywiście. Oni wiedzą wszystko o Panu. Więcej nawet
niż ja.
Jasne.
Powoli i ostrożnie podniosłem się z podłogi. T'shombe stanęła
obok. Uśmiechnąłem się — szeroko, przyjaźnie i absolutnie zwod-
niczo. Zareagowała na to pozytywnie.
— No cóż... — bąknąłem, usiłując dobrać jakieś słowa, bo
pomysłu i tak nie miałem.
— Nie powiesz nikomu o tym, co ci mówiłam? — zapytała
spiętym szeptem.
Pokręciłem głową.
— Nie. Oczywiście, że nie.
— I w ogóle nie będziesz o tym wspominał poza tą salą?
Nie mogłem zdecydować, czy lepiej potaknąć, czy zaprzeczyć
ruchem głowy, więc pokiwałem nią w sposób pośredni.
— Przysięgam na Boga. Słowo honoru. Nie będę.
Tshombe z uznaniem kiwnęła głową.
.— Świetnie. Fragmenty Pana są wszędzie. Nie daj się zwieść
ich niewinnym wyglądem.
Pokiwałem głową.
— Rozumiem.
— Najlepiej będzie — ciągnęła szeptem — jak wrócisz na
swoje miejsce i zaczniesz udawać, że o niczym nie wiesz.
Głowa poruszała mi się mimowolnie.
— Jasne. Świetny pomysł. Tak właśnie zrobię.
— Dzięki, Pyle. — Tshombe uśmiechnęła się i popatrzyła mi
w oczy. Nie miałem wątpliwości, że za jej trzeźwym spojrzeniem
kryją się jakieś szalone myśli. Szybko chwyciła mnie za ramiona
i uściskała gwałtownie. — Wiedziałam, że zrozumiesz.
— Dzięki. — Dobry Boże! Wyrwij mnie z tych nawiedzonych
łap! Wyciągnij mnie stąd! POMÓŻ MI!
Opuściła ręce, dała mi kuksańca w bok i puściła oko, zanim
sięgnęła do klamki.
— Gotów do powrotu na pole bitwy?
Nie ufając własnemu głosowi, który mógł przejść w histerycz-
ne wycie, energicznie pokiwałem głową. Otworzyła drzwi.
Nie zwolniłem kroku, dopóki nie znalazłem się przy swoim
biurku.
Poza pierwszą godziną pracy reszta przedpołudnia upłynęła
w spokoju. Sieć ogólna wciąż była odłączona, ale mogłem praco-
wać w lokalnej, włożyłem więc gogle na głowę, wsunąłem dłonie
w rękawice cyfrowe i zacząłem się grzebać w rozbabranej bazie
danych marketingowych DIP. Tacy ludzie jak Uberman sądzą, że
35
praca w rzeczywistości wirtualnej nad relacyjnymi bazami danych
to zajęcie ekscytujące i zabawne.
Przykro mi, dzieciaki. Halucynacyjne metafory wizualne są
może dobre w grach czy jakichś szkolnych projektach, ale w świe-
cie biznesu poprawnie skonstruowana baza przypomina jedynie
wielki magazyn zapełniony dziecięcymi klockami z literami al-
fabetu. A te same narzędzia, którymi przeciętny wirtualny użyt-
kownik chociażby poluje na niedźwiedzia, tutaj są przygnębiająco
podobne do ciężkich maszyn budowlanych, koparek przedsiębier-
nych, wytrząsarek sortujących, kompresorów plikowych i temu
podobnych. Sytuacje, kiedy można znaleźć trochę ekscytującej za-
bawy, zdarzają się jedynie podczas łączenia obiektów użytkowni-
ka na niższych poziomach, a i wówczas trzeba bardzo uważać, by
te nowe scalone obiekty były dostępne tylko dla programisty.
Na przykład tego ranka musiałem stworzyć wirtualnego agenta
reklamowego dla przemiłego, sympatycznego Scotta Ubermana.
Od strony użytkowej — czyli odbieranej zarówno przez zlecenio-
dawcę, jak i jego klientów — połączyłem wyciągnięte z systemo-
wej biblioteki standardowe metafory, przez co powstał agent miły
i kulturalny, nienagannie ubrany, cały czas służalczo uśmiechnię-
ty, stereotypowy młody Republikanin.
Ale od strony kodu binarnego, w tym cudownym i tajemni-
czym środowisku dostępnym wyłącznie dla fachowca, dorzuciłem
elementy zaczerpnięte z naszej tajnej biblioteki karykatur „tylko
dla dorosłych", toteż agent zyskał charakter zarozumiałego Bob-
bitta, ciągle użalającego się nad sobą i przekonanego o własnej
nieomylności, nadętego białego palanta.
Jakoś mi to wszystko do siebie pasowało.
Około południa zapisałem wprowadzone zmiany, zapuściłem
rekompilację, uwolniłem się od gogli i rękawic, po czym zrobiłem
sobie przerwę na lunch. Bufet znajdował się w piwnicy południo-
wego skrzydła. Udało mi się tam dotrzeć bez przygód i gdy
stanąłem w kolejce za Bubu Rubinem i Frankiem Dongiem,
ogłosiłem konkurs na wytypowanie specjału dnia. Bubu postawił
na kotlet. Frank zrezygnował z udziału wobec kryzysu w sekcji
budżetowej. (Wziąwszy pod uwagę system monitorowania pra-
cowników, rejestrujący nawet najcichsze pierdnięcia, myślicie, że
ktoś by się zgodził na przyjmowanie w bufecie czeków? Nie ma
mowy!) Musiałem więc udzielić mu kilkudolarowego kredytu.
Dopisało nam wyjątkowe szczęście, bo właśnie zwolniły się
miejsca przy stoliku pod samym oknem, skąd rozciągał się najlep-
szy widok na Zgrabne Babki z Działu Przetwarzania Dokumen-
tów. Jedliśmy w milczeniu, regularnie zerkając przez okno i głośno
wzdychając. Potem Bubu zaczął powtarzać swoje zwykłe komen-
tarze („Tyle kobiet, a tak mało werwy!"). Frank znowu się rozma-
rzył i zaczął wspominać, że gdy rozpoczynał pracę w firmie, w bu-
fecie dodawano jeszcze soli do potraw. Chcąc go przywołać do
rzeczywistości, Bubu wtrącił, że Tshombe podobno przemyciła
sól i ukrywa ją w brązowej papierowej torbie w pokoju sprzęto-
wym, po czym zapytał, czy nie zauważyłem ostatnio niczego po-
dejrzanego w jej zachowaniu. Już chciałem powiedzieć prawdę,
ale w kącie sali za nim dostrzegłem rododendron o palczastych liś-
ciach, także ozdobiony skrawkami folii, toteż szybko zmieniłem
temat.
REBOOT
Po lunchu dostaliśmy wiadomość, żeby przywrócić połączenie
z siecią. Normalnie ta delikatna i niebezpieczna operacja wymaga
co najmniej pięciu ludzi, sześciu terminali oraz całej masy
gorączkowej bieganiny i nerwowych wrzasków...
Frank „Juan Huang" Dong słoi przed swoim terminalem
z dłońmi zawieszonymi dramatycznie nad klawiaturą, niczym
światowej sławy pianista koncentrujący się przed wykonaniem
szczególnie trudnego koncertu fortepianowego Rachmaninowa.
Ten siwiejący, lecz wciąż przystojny pięćdziesięcioletni Azjata jest
niewątpliwie dowódcą całego zespołu. W jego okularach odbija
się równocześnie wielka siła psychiczna, jak też blask sufitowych
jarzeniówek.
Pod koniec swojej krótkiej medytacji nabiera głęboko powie-
trza, wypuszcza je powoli, staje na czubkach palców i zerka nad
krawędzią przepierzenia, nawiązując kontakt wzrokowy z resztą
swojej lojalnej drużyny. W jej skład wchodzą:
• Tshombe „Babka" Ryder, trzydziestoparoletnia, ładna
i cycasta, piastująca stanowisko Głównego Inżyniera
Hardware'owego, przyczajona w drzwiach pokoju sprzęto-
wego z gaśnicą węglową w jednej mocnej dłoni o starannie
polakierowanych paznokciach i kluczem nasadkowym #16
w drugiej.
• Charles „Charles" Murphy, młody, błyskotliwy, lecz tra-
gicznie przykuty do wózka inwalidzkiego Asystent Analityka
Sieciowego, solidnie zakotwiczony przed pulpitem interfej-
sów, pogrążony już w rzeczywistości wirtualnej, zatem popi-
skujący i powarkujący jak reklamówka nowej gry platformo-
wej w trybie przyciągania uwagi.
• Abraham „Bubu" Rubin, sfrustrowany i pociągająco neu-
rotyczny Starszy Analityk Sieciowy w średnim wieku, stojący
między bliźniaczą parą udanych terminali DEC VT-320,
z dłońmi na klawiaturach, jak nic w świecie kojarzący się
z chasydzkim Keithem Emersonem.
• I wreszcie ostatni, ale tylko dosłownie, Jack „Pyle" Bur-
roughs, Młodszy Asystent Inżyniera Software'owego na Sta-
żu i Chłopak w Czerwonej Koszuli, stojący w głębi skrzynki
połączeniowej multipleksera z trzydziestometrowym zwojem
kabla EtherNetu na prawym ramieniu i kompletnym zesta-
wem narzędzi hardware'owych w kieszeniach grubego skó-
rzanego pasa zaciśniętego na brzuchu.
AKCJA
FRANK: (Obrzucając wzrokiem drużynę.) Wszystkie stanowi-
ska gotowe?
DRUŻYNA: Tak jest, kapitanie!
FRANK: Doskonale. Zaczynam wstępną inicjalizację. (Od-
wraca się do swego terminalu, nerwowo przygryza
dolną wargę i wpisuje skrótowe zaszyfrowane pole-
cenie:)
Kocieżariegrep „666"
(Terminal połyka komendę, cicho szumi i wypluwa
kilka migotliwych pikseli na ekran. Mniej więcej
przez pół minuty pozornie nic się nie dzieje. W mar-
MURPHY:
FRANK:
MURPHY:
RUBIN:
FRANK:
RUBIN:
MURPHY:
RUBIN:
MURPHY:
RUBIN: •
FRANK:
MURPHY:
RUBIN:
twej ciszy ludzie wstrzymują oddechy, rośnie napię-
cie. Nagle...)
Frank? Wyłapuję jakieś dziwne migotanie w kolekty-
mizerze bramki wyjściowej.
Wnioski, panie Murphy?
Trudno powiedzieć. To może być tylko...
Oho! (Pochyla się nad lewą klawiaturą i wciska parę
klawiszy.)
Abraham?
To... (Pauza. Odgłos kilku następnych uderzeń
w klawisze.) Objawy lewej lateralnej fibrylacji. Wy-
daje mi się...
Potwierdzam. Mamy do czynienia z degradacją heu-
rystycznego stabilizatora bramki wyjściowej. Regulu-
ję delta-V, żeby skompensować objawy.
(Z troską w głosie:) Nie reaguje.
Jeszcze bardziej podkręcam delta...
(Wyraźnie zdenerwowany.) Przecież ci mówię, że nie
reaguje!
(Do Rubina:) Weź się w garść, chłopie. (Do Mur-
phy'ego:) Możesz go odłączyć i przestawić na ob-
wód rezerwowy?
To jest wykonalne. Przynajmniej w teorii. Ale...
(Wzdycha.) Mój Boże! Licznik stosu właśnie przesko-
czył na prawo aż poza zakres! (Oburącz wpisuje coś
lewą klawiaturą, gwałtownie wprowadza polecenia.
Terminal reaguje kakofonią drażniących trąbień
FRANK:
RUBIN:
MURPHY:
RUBIN:
FRANK:
FSHOMBE:
MURPHY:
RUBIN:
MURPHY:
FRANK:
T'SHOMBE:
MURPHY:
i przenikliwych pisków. Rubin przeskakuje do prawej
klawiatury i zaczyna pisać jeszcze szybciej.)
Abraham?
Rozpieprza się! Nie dam rady go utrzymać! (Prawy
terminal przyłącza się do trąbienia i piszczenia.)
Potwierdzam. W przybliżeniu za czterdzieści jeden
koma dwadzieścia pięć sekund nastąpi katastrofal-
ne przeciążenie cache.
(Cofa się ze strachem od terminala.) Nic z tego nie
będzie! Musimy przerwać połączenie!
Nie! Damy sobie radę! (Miażdży przycisk interkomu.)
T'shombe, potrzebujemy więcej MIPS!
(Z nie wyjaśnionych powodów mówi ze szkockim ak-
centem.) Wpakowałam już wszystko, co miałam,
Frank. Nie mam więcej. To powinno wystarczyć.
Trzydzieści sekund do totalnego przeciążenia cache.
Strumień powietrza do synchronicznego gilloolysta-
tu! Obroty wyrywają się spod kontroli!
Dwadzieścia pięć sekund do totalnego przeciążenia
cache.
(Do Rubina i Murphy'ego:) Spokojnie, chłopcy. Tyl-
ko spokojnie. (Do interkomu:) Do cholery, T'shom-
be! Muszę mieć więcej MIPS!
(W tle słychać głośne syki krótkich strumieni z gaśni-
cy węglowej.) Na miłość boską, człowieku! Tu także
nie mogę się już pozbierać!
Dwadzieścia sekund do totalnego przeciążenia
cache.
RUBIN: (Histerycznie.) Spalił się dialektyczny profilaktymizer!
We wszystkich kanałach aż się roi od sierot i zombie!
FRANK: (Do rezerwowego w czerwonej koszuli:) Pyle! Obejś-
cie Utajonej Matrycy Pozytronowej Numer Trzy!
PYLE: Ależ, szefie! To może rozsadzić całą...
MURPHY: Piętnaście sekund do totalnego przeciążenia cache!
FRANK: Biorę ryzyko na siebie! Rób obejście! To rozkaz!
PYLE: Tak jest! Przerzucam łącza na B. (Wyszarpuje pęk
grubych kabli z gniazd w skrzynce, odwraca się
i wpycha wtyczki w inne gniazda, po czym pięścią
przełącza rezerwowy obwód M/UX na tryb diagno-
styczny. Światełka na panelu rozbłyskują jak lampki
choinkowe zasilane amfetaminą).
RUBIN: Puścił bufor powstrzymujący! (Wyskakuje ze swego
stanowiska na korytarz.) Demony rozpełzają się
wszędzie!
FRANK: Proszę zostać na posterunku, panie Rubin! (Do inter-
komu:) T'shombe, potrzebny dodatkowy MIPS, i to
natychmiast!
MURPHY: Dziesięć sekund do totalnego przeciążenia cache!
TSHOMBE: (Ze złością:) Dobrze, już dobrze. Wygląda na to, że
w tym interesie nawet uczciwy pracownik państwowy
nie może sobie zrobić przerwy na kawę...
MURPHY: Pięć sekund do totalnego przeciążenia cache!
RUBIN: (Histerycznie:) WSZYSCY ZGINIEMY! (Długa dra-
matyczna pauza. Rubin zagryza pobielałe knykcie.
Rozwścieczony Frank niczym wampir zastyga z na-
piętymi kurczowo palcami nad klawiaturą. Murphy
odlicza upływające ostatnie sekundy. Pyle... ech,
kogo to obchodzi? Z pokoju sprzętowego dolatuje
syk kilku następnych strumieni z gaśnicy. Nagle...)
KOMPUTER: (Głosem dziwnie przypominającym skrzyżowanie Keira
Dullei i Barneya Dinozaura:) Dzień dobry, państwu!
Jest mi niezwykle przyjemnie powitać wszystkich w ten
kolejny fascynujący dzień w MDE! Szczerze mówiąc,
tak się cieszę, że chciałbym coś zaśpiewać! Maestro!
Byłby pan łaskaw? (Słychać przygrywkę. Komputer
śpiewa.) Daisy, Daisy, odpowiedz mi szczerze. Wszys-
cy razem! Zaraz oszaleję...
FRANK: (Wyłącza dźwięk i głośno wzdycha z ulgą.) W po-
rządku. (Rozgląda się i dziękuje skinieniem głowy.)
Dobra robota, drużyno. Udało się. Dzięki. (Odzy-
skując nagle służbową powagę, wskazuje na Pyle'a.)
Pyle, sprawdź, czy nie trzeba pomóc T'shombe w na-
prawie uszkodzeń. (Po jego wyjściu półgłosem do
Rubina:) Abraham, co ci się, do cholery, stało?
RUBIN: Ja...
FRANK: Zresztą, nieważne. Jutro o siódmej rano chcę wi-
dzieć na biurku szczegółowy raport, wyjaśniający...
Jak mówiłem, zwykła procedura podłączania sieci to delikatna
i niebezpieczna operacja. Tego dnia w sali nie było nikogo
z zarządu czy sekcji marketingu, mogliśmy więc pominąć resztę
formalności i zwyczajnie posłać T'shombe do konsoli terminalu
w pokoju sprzętowym, aby wpisała jednowyrazowe polecenie
(START) uruchamiające sieć. Później zebraliśmy się wszyscy
przy biurku Franka na kilka minut odprężającego śmiechu. Jeśli
dobrze pamiętam, rozmowa zeszła na temat telewizyjnych sitko-
¦ I
mów z początku lat osiemdziesiątych, cieszących się olbrzymią
popularnością. W tym czasie miałem jeszcze na sobie pas z narzę-
dziami, więc łatwiej mi było uzasadnić swój paskudny zwyczaj
kręcenia się przy drzwiach, skąd jednym uchem przysłuchiwałem
się dyskusji.
Ta urwała się nagle, gdy procedury startowe dobiegły końca,
odpaliły automatyczne podprogramy logujące i ze wszystkich sta-
nowisk naszego działu doleciało alarmujące popiskiwanie, a na
ekranach zamigotał na żółto komunikat: NADZWYCZAJ PILNE!
Frank wykonał popisowy Ślizg Kierowniczy (czyli uderzył
piętami w podłogę i pojechał do tyłu z krzesełkiem od biurka do
terminalu) i wcisnął klawisz odbioru wiadomości. Na ekranie po-
jawiło się okno z jaskrawą, migającą na czerwono i zielono ramką
(znaną profesjonalistom tej branży jako klasyczny interfejs „baza-
rowych lampek choinkowych"), zarazem automatyczne potwier-
dzenie odbioru pomknęło łączami Bóg-i-Thompson-&-Ritchie
wie dokąd. Jednocześnie umilkło sześć sygnałów alarmowych.
Bubu szeroko ziewnął z podniecenia.
— Naprawdę coś ważnego?
Frank poprawił okulary na nosie, przeczytał wiadomość
i mruknął:
— Nie. To znowu Duffer. Informuje nas, że e-mail nie działa
i powinniśmy to jak najszybciej naprawić.
Bubu podrapał się najpierw po głowie, potem po brodzie.
— Rozumiem. Poczta elektroniczna nie działa, więc szef wy-
syła nam pocztą elektroniczną polecenie, byśmy ją naprawili.
— Mniej więcej.
Bubu ze zrozumieniem pokiwał głową.
— Ciekawe, do kogo dzwoni, jak nie działa telefon.
— Mogę się założyć, że w banku wystawia czek, aby pokryć
debet na koncie — wtrąciła Tshombe.
Cała trójka zachichotała. Nie bardzo rozumiałem, co było
w tym śmiesznego, ale na wszelki wypadek i ja się dołączyłem.
To przyciągnęło ich uwagę. Frank obejrzał się i zapytał:
— Pyle, nie chciałbyś się przejść i coś z tym zrobić? —
pachnął ręką nad przepierzeniem, dając do zrozumienia, że ma na
myśli pozostałe terminale, wciąż hałaśliwie sygnalizujące pilną
wiadomość.
— Jasne — odparłem.
Oderwałem się od framugi i ruszyłem zygzakiem przez salę,
zatrzymując się przy każdym popiskującym terminalu, żeby po-
twierdzić odbiór i wykasować wiadomość.
Musicie wiedzieć, że poczta elektroniczna MDE cierpi na kla-
syczną przypadłość Genialnej Wizji Zarządu. Pewnego razu ktoś
z górnych rejonów łańcucha pokarmowego wymyślił, że kierow-
nicy średniego i wyższego szczebla będą rzadko wykorzystywać
e-mail w naglących sprawach życia i śmierci, więc mogą to robić
w trybie PILNYM. Ponieważ z założenia treść tego rodzaju infor-
macji musi być szczególnie istotna, więc aby mieć pewność, że
wszyscy pracownicy rzeczywiście się z nią zapoznają, wprowa-
dzono konieczność potwierdzania z klawiatury jej odbioru.
Zainstalowano dodatkowe połączenia na płytach głównych, to-
też nie ma sposobu na programowe ominięcie tej opcji. Nawet
Charles Murphy musiał odcumować od pulpitu interfejsów, żeby
wykręcić swą jedyną zdrową rękę i na zwykłej klawiaturze typu
QWERTY wcisnąć kombinację CTRL-V potwierdzającą odbiór
poczty.
Przystanąłem przed wejściem do jego stanowiska i przyglą-
dałem mu się przez dobrą minutę. Biedny łobuz. Znałem go już
dość długo i wiedziałem, że ma prawdziwego fioła na punkcie wy-
konywania różnych czynności przez siebie osobiście. Zawsze jed-
nak kusiło mnie, żeby mu pomóc, lecz zwykle nie wiedziałem, jak
to zrobić, żeby go nie urazić. Ludzie z porażeniem mózgowym
mają zasrane życie.
Koniec tego dobrego.
Nawiasem mówiąc, sama wiadomość też była doskonałym
O.K
przykładem metod zarządzania MDE. Walter Duff wysłał ją do
wszystkich pracowników działu A-F w trybie PILNYM z koniecz-
nością ZAPISU KOPII jej odbioru. Oznaczało to, że wiadomość
dotrze też do sekcji administracyjno-gospodarczej każdej filii na
całym świecie. Jeśli w jakiejś odległej placówce ktoś włączał nie
używany na co dzień terminal, musiał najpierw wcisnąć Ctrl-V
i potwierdzić odbiór poczty, żeby móc dalej pracować. Kopie po-
twierdzeń odbioru powinny więc napływać do komputera Duffa
jeszcze przez parę lat. A jednostka centralna MDE była obciążona
koniecznością archiwizowania tysięcy takich kopii niepotrzebnie
zajmujących gigabąjty cennej przestrzeni danych i zapisywania
ich obok milionów równie idiotycznych zarchiwizowanych wia-
domości, zachowujących dla przyszłych pokoleń szczególnie pil-
ne detale rozgrywek piłkarskich, harcerskich biwaków czy też naj-
lepszych kawałów z długą brodą z początków dwudziestego
pierwszego wieku.
Co tam diamenty, ludziska! Tylko e-mail jest wieczny!
Ledwie zdążyłem potwierdzić odbiór i wykasować wiadomość
na ostatnim terminalu, kiedy nadeszła kolejna, również przezna-
czona dla wszystkich. Ta nie była już taka idiotyczna: za pół go-
dziny zwoływano zebranie całego personelu A-F w sali konferen-
cyjnej. Ruszyłem z powrotem przez salę, powtarzając te same
czynności, podczas gdy Bubu zdekompresował i rozpuścił w sieci
lokalnej kopię Rzezi. Wróciliśmy na swoje stanowiska, znów wbi-
liśmy się w gogle i rękawice i zaczęliśmy rozstrzygać, kto ma zo-
stać w sali, żeby niańczyć serwery, kiedy reszta będzie sobie odpa-
rzać tyłki na zebraniu.
Ta rzeczywistość wirtualna jest raczej przeznaczona dla tych
sześciu czy ośmiu ludzi, którzy mieszkają dotąd w jurtach w Mon-
golii Zewnętrznej i nie grali nigdy w Rzeź. W przybliżeniu wy-
gląda tak:
Razem z grupą najbliższych przyjaciół akceptujecie trójwy-
miarowy wirtualny scenariusz i przenosicie się wspólnie do ruin
zamku, federalnego biura zatrudnienia bądź w inne równie pie-
kielne otoczenie. Tu musicie się nawzajem odnaleźć i nawią-
zać kontakt, zgodnie ze scenariuszem przez cały czas gromadząc
skarby, zbierając broń i odpierając ataki zombie, demonów, urzęd-
ników pocztowych i podobnych zdziczałych stworów o morder-
czych zapędach. A gdy już wszystko pozbieracie i wszystkich po-
zabijacie, musicie odnaleźć miejsce, gdzie zgromadzone skarby
zostaną zamienione na punkty do następnego poziomu gry.
Tak przynajmniej to powinno wyglądać w założeniu.
My jednak gramy w Rzeź w taki sposób, jakbyśmy chcieli
związać nogawki pokrytych kevlarem rajstop naczelnego ochro-
niarza Ważniaka Gore'a w gordyjski podwójny węzeł flisacki.
Inaczej mówiąc, po wteleportowaniu się w scenariusz trzeba zła-
pać najcięższą broń, na jakiej tylko zdoła się położyć łapy, i zacząć
polowanie na swoich przyjaciół.
No cóż, im mniej chętnych do podziału łupu, tym większe oso-
biste zaangażowanie w przebieg gry.
Nałożyłem słuchawki, włączyłem mikrofon, zsynchronizo-
wałem gogle i uaktywniłem rękawice. Przebrnąłem przez wstępne
winiety i menu, wybrałem z zestawu mojego ulubionego bohatera
i wszedłem do gry. Rzeczywiste otoczenie roztopiło się i spłynęło
po ścianach...
Znów byliśmy w zamczysku. Stałem w holu pośród pisków
i odgłosów drapania się kąsanych przez pchły szczurów, które się
kręciły wokół moich stóp po zakurzonej posadzce. Z tyłu dole-
ciało głośne skrzypienie otwieranych głównych wrót zamko-
wych. Wiedziałem, że nie ma się co oglądać; ilekroć to robiłem,
drzwi zawsze zdążyły się już zamknąć. Rozejrzałem się tylko na
boki, by się upewnić, że w pobliżu nie ma nikogo i że jesteśmy na
47
poziomie 4: „Po Kostki We Krwi". (Bubu omyłkowo uruchomił
kiedyś grę na poziomie 5: „Kiepski Dzień Briana De Palmy" i zo-
stałem żywcem odarty ze skóry przez bandę zmutowanych kani-
bali z Zastępu Młodszych Zuchów, nim zdążyłem zrobić pięć
kroków).
Tutaj nie było nikogo. Świetnie. Powstrzymując nieodpartą
chęć zabrania iskrzącej pochodni z uchwytu na prawej ścianie (co
uruchamia mechanizm ukrytej zapadni i tym samym wydatnie
skraca grę), dałem nura w głęboki cień pod lewą ścianą i zacząłem
się skradać w kierunku sali tronowej.
Stanąłem w łukowato sklepionym wejściu. Przedostanie się
z holu do sali tronowej jest trochę ryzykowne. Jeśli ludojad nie śpi,
powinien czyhać tuż za ścianą, po lewej stronie. Żeby się z nim
rozprawić, trzeba wbiec do środka, przyciągnąć jego uwagę, po
czym dać z powrotem nura w mroczne przejście i zaczekać, aż po-
lezie w głąb sali w poszukiwaniu zdobyczy. No a później, rzecz ja-
sna, podkraść się z tyłu, przystawić mu rusznicę do pleców i roz-
bryzgać jego flaki na przeciwległej ścianie. Muszę przyznać, że
grafika w tej scenie jest bardzo realistyczna.
Problem polegał na tym, że wcześniej należało zdobyć ruszni-
cę, a w tym momencie wciąż wisiała jeszcze spokojnie na haku
w sali myśliwskiej. Gdybym dostał się na teren zamku przez furtkę
w ogrodzie lub przez kuchnię, miałbym spore szansę, lecz w tej sy-
tuacji musiałem sobie radzić inaczej.
Pozostawał plan B: Pognać susami przez salę w nadziei, że lu-
dojad jeszcze śpi, i zanim się obudzi, zdążę dopaść drzwi ukrytych
za gobelinem. Gdyby mnie złapał, zrobiłby mi pasztet z mózgu.
Przez chwilę zastanawiałem się nad innymi możliwościami.
A, co mi tam, pomyślałem, przecież to tylko gra. Podkradłem
się do końca korytarza i nastawiłem uszy na ciężkie stąpania ludo-
jada, lecz słychać było jedynie świst wiatru za oknami, łomotanie
obluzowanych okiennic i stłumione wycie innych nie uczest-
niczących w grze stworów, które dobiegało z głębi lochu. Uznaw-
sZy to za dobry znak, wziąłem głęboki oddech, pochyliłem się i ru-
szyłem sprintem przez salę tronową.
Nie sposób mieć poczucie autentycznego biegu, kiedy się po-
pycha odtwarzaną postać sensorowymi rękawicami. O ile mi wia-
domo, firma Nike wypuściła już na rynek interfejs sensorowych
butów sportowych, ale można je wykorzystać tylko w Najnudniej-
szej CD-ROM-owej Grze Świata, czyli Symulatorze Joggingu.
Za moimi plecami rozległ się ryk obudzonego ludojada. (Cie-
kawe przestrzenne efekty stereo). Usłyszałem stukot jego podku-
tych buciorów o kamienie posadzki i świst rozcinającego powie-
trze olbrzymiego kija baseballowego marki Louisville Slugger.
Od razu mi się przypomniało, jak ojciec Darlene przyłapał nas na
starej kanapie w kącie piwnicy ich domu. Przynajmniej tym razem
nie musiałem w biegu wskakiwać w spodnie.
Przebiegłem przez salę cały i zdrów, wyrwałem ze stojaka po-
strzępioną chorągiew i używając jej jak tyczki, wybiłem się tuż
przed gniazdem ziejących ogniem jaszczurów do niezwykłego,
przeczącego prawom grawitacji skoku, w powietrzu obróciłem się
przez prawe ramię i wylądowałem blisko wejścia do galerii.
Głośne mlaskanie za mną świadczyło wyraźnie, że ludojad się
zatrzymał, by ciosami kija zmusić jaszczury do uległości. Tuż za
wejściem wisiał gobelin zasłaniający sekretne drzwi. Potrzebo-
wałem jeszcze tylko paru sekund...
Gobelin zafalował, odchylił się i niespodziewanie wyszedł
zza niego olbrzymi blond wiking, całkiem goły, jeśli nie liczyć
futrzanych samodziałowych butów z niewyprawnej skóry i spi-
czasto zakończonego żelaznego hełmu z byczymi rogami. Był
tak potężnie zbudowany, że przy nim Schwarzenegger wyglądał-
by jak anorektyk; jego muskularne ramiona i słupowate uda przy-
pominały cholerne pnie drzew. Na pewno nie należał do stałego
arsenału zagrożeń w Rzezi, ale mógłbym przysiąc, że nie pocho-
dził też ze standardowego zestawu dostępnych dla użytkownika
Postaci.
Nie miałem czasu, żeby się nad tym zastanawiać. Ludojad
zbliżał się z łoskotem, a ten osiłek zagradzał mi drogę z psycho-
tycznym uśmiechem na gębie i obusiecznym mieczem wielkości
fiuta King Konga. Mogłem jedynie skoczyć na prawo od niego.
Zrobiłem to. Blond olbrzym podrzucił miecz w górę, jakby to
była batuta koncertmistrza orkiestry dętej, i wrzasnął:
— Chrum!
Coś głośno mlasnęło i łeb ludojada przekoziołkował w powie-
trzu ponad moim ramieniem, a za nim poleciało kilka następnych
całkiem sporych kawałków jego ciała. Doszedłem szybko do
wniosku, że znalazłem dobrego sprzymierzeńca.
Krytycznym spojrzeniem obrzucił to, co zostało z ludojada, i za-
dowolony ze swego dzieła odwrócił się do mnie, uśmiechnął szero-
ko, podniósł miecz i zaczął kręcić nim młynka. Błyszcząca stalowa
głownia wydawała odgłos jak łańcuchowa kosiarka do trzciny, a wi-
rujący śmiercionośny krąg tylko podkreślał to podobieństwo. Mu-
siałem natychmiast zrewidować wcześniejszy wniosek. Przybliżył
się o krok. Na ułamek sekundy w blasku pochodni ujrzałem dokład-
nie rysy jego twarzy. W osłupieniu zdążyłem tylko wyjąkać:
— Murphy?
Śpiewna głownia pochyliła się błyskawicznie i moja głowa po-
toczyła się po kamieniach sali tronowej. Otaczająca mnie wirtual-
na rzeczywistość zaczęła się stapiać i rozpływać...
Control-Option-E.
Nie wiedzieliście o tym, prawda? W Rzezi jest procedura uru-
chamiania programu komputerowego, którą w wersji 2.x. jakiś
sprytny programista z Perigee Products udostępnił użytkowni-
kom. Jeśli wciśnie się kombinację klawiszy Control-Option-E
w odpowiednim momencie — na przykład wtedy, gdy zostało się
ściętym, ale system nie zdążył jeszcze wrócić do menu startowego
— przechodzi się do trybu kontrolnego gry.
Uczestniczenie w Rzeźni w trybie kontrolnym jest jak, wybacz-
cie mi sformułowanie, bycie duchem wewnątrz machiny. Można
się wszędzie poruszać, przechodzić przez drzwi i ściany, widzieć
i słyszeć wszystko, co robią inni gracze, pozostając dla nich niewi-
dzialnym. Można też przenosić ukryte obiekty, jeśli ma się skłon-
ności sadystyczne, ale ja zazwyczaj usiłuję pohamować w sobie
wszelkie zapędy. Wyglądało na to, że nikt poza mną nie wie o ist-
nieniu tego trybu, nie śpieszyłem się więc specjalnie, żeby kogo-
kolwiek informować.
Czułem jednak nieodpartą chęć sprawdzenia, jakim cudem
Charles Murphy zdołał przekształcić swojego bohatera w Cona-
na 0'Briena. Dlatego przełączyłem swojego gracza na wykony-
wanie poleceń z jego terminala, ustawiłem punkt obserwacyjny
na trzy kroki za jego plecami i przez jakiś czas spokojnie go śle-
dziłem.
Następny na liście do ścięcia był Frank.
Przekonałem się, że Charles dysponuje zdumiewająco bogatą
wiedzą na temat ukrytych drzwi i sekretnych przejść. Od tunelu za
gobelinem odchodzi krótki boczny korytarz; byłem niemal pe-
wien, że to ślepy zaułek. Charles doszedł jednak do końca i czub-
kiem miecza dźgnął jeden z kamieni w sklepieniu, otwierając
w ten sposób zapadnię. Na jej klapie znajdowała się drabinka do
wyższego poziomu. Schował miecz do pochwy, wybił się mocno
i chwycił najniższego szczebla — udowadniając, że niekiedy do-
brze jest mieć ponad dwa metry wzrostu — podciągnął się zwinnie
i wdrapał na górę, nim automatyczna zapadnia zamknęła się pod
naszymi stopami. Byliśmy pod stołem w bibliotece.
Charles zaczekał tu w ukryciu, aż Frank wśliźnie się ostrożnie
do środka. Biblioteka jest zazwyczaj bezpiecznym miejscem,
znajduje się tu jedynie kilka drobnych klejnotów poupychanych
w głębi półek i mały damski pistolecik ukryty w wycięciu
wewnątrz tomu zatytułowanego Kodeks Prawny Rzeki Missisipi.
Nie można jednak wykluczyć, że między regałami nie czyha jakiś
studencki mól książkowy zamieniony w zombie. Poza tym pano-
ramiczne okno wychodzi na balkon będący siedzibą całej menaże-
rii odrażających stworów. Toteż Frank zaczął się przekradać pod
ścianą, nie spuszczając wzroku z drzwi balkonowych, aż stanął
tyłem do nas.
Kiepsko trafił.
Charles ruszył do ataku z zadziwiającą energią. Podejrze-
wałem, że wyskoczy spod stołu, dobędzie miecza i potraktuje
Franka takim samym furkotem kosiarki Veg-O-Matic. On jednak
wyczekał, aż Dong stanie przed oknem wychodzącym na wschod-
ni dziedziniec, po czym dopadł go od tyłu, chwycił za poły i po
prostu wyrzucił na zewnątrz. Posiekany odłamkami szkła i za-
krwawiony Frank z głośnym wrzaskiem wylądował w fontannie
z wrzącym kwasem.
Ta scena, którą mogłem podziwiać ze wszystkimi szczegóła-
mi, wydała mi się szczególnie mocna i zabawna, dlatego odłączy-
łem się na chwilę od Charlesa, żeby nasycić nią oczy. Super.
Komunikat ukazujący się po śmierci bohatera w fontannie
z kwasem powinien brzmieć: „Zostałeś przerobiony na zupę!"
Kiedy Frank ostatecznie zniknął i znów przyłączyłem się do
Charlesa, był już w sali myśliwskiej i ścigał się z biegnącym z dru-
giej strony Bubu (oczywiście do rusznicy wiszącej na haku). Char-
les był szybszy i pierwszym strzałem rozciął Bubu mniej więcej na
pół. Pozostało mu jeszcze pięć kul i moim zdaniem powinien dojść
do wniosku, że byłoby zbrodnią nie wykorzystać ich do skończe-
nia dzieła. Kiedy odłączałem się od Charlesa, po kilku kawałkach
można jeszcze było rozpoznać szczątki Bubu. Postanowiłem
sprawdzić, czy nie da się jakoś pomóc T'shombe.
Nie była jeszcze całkiem bez szans. Wybrała okrężną drogę
i ominęła górne poziomy (trzeba przyznać, że bardzo sprytnie), ze-
skoczyła studnią do katakumb i zanim się do niej przyłączyłem,
zdążyła już odnaleźć wielkokalibrowy pistolet BFG-2000. Wyko-
rzystałem swoje duchowe umiejętności i pomogłem jej zdobyć pas
z amunicją wiszący za załomem ściany, lecz gdy się oddaliłem
w poszukiwaniu czerwonego klucza do głównych drzwi kata-
b, skręciła nie w ten korytarz i dała się zaskoczyć od tyłu de-
monowi o wyglądzie dzika z ostrymi jak brzytwa szablami.
W ten sposób zostało naukowo stwierdzone, że Charles ma
najlepsze kwalifikacje, by uczestniczyć w zebraniu za pośrednic-
twem przystawki telekonferencyjnej, podczas gdy reszta uformo-
wała szyk, po raz ostatni skorzystała z toalety i odmaszerowała do
sali konferencyjnej wydziału A-F.
KATASTROFA ATAKUJE!
Zebranie. Sala konferencyjna A-F... No cóż, sala jak sala.
Duża, gustownie urządzona w szarej tonacji, z matowymi mebla-
mi z mahoniu, ozdobionymi tu i ówdzie chromowanymi ele-
mentami. Przytłumione światła wokół stołu konferencyjnego i co
najmniej pięć wielkich rododendronów o palczastych liściach bez-
czelnie rozmieszczonych w ceramicznych donicach wiszących
pod ścianami. (Tshombe trzymała się od nich z daleka i zerkała na
nie podejrzliwie). W sali przeznaczonej dla stu osób musiało się
pomieścić około stu dwudziestu ludzi — o ile pracowników admi-
nistracyjnych można nazwać ludźmi. Większość personelu innych
wydziałów zjawiła się przed nami, próbowaliśmy więc przemknąć
się niepostrzeżenie i ukryć w grupie stojącej pod ścianą, ale Duffer
rozpoznał T'shombe już w drzwiach i przywołał nas, wskazując
cztery wolne krzesła w pierwszym rzędzie.
Najwyraźniej szykowało się Bardzo Ważne Zebranie. Nie tyl-
ko bowiem wszystkie składane krzesełka stały w równiutkich rzę-
dach jak ławki w kościele (podczas gdy zazwyczaj są porozstawia-
ne dosyć dowolnie); nie tylko sześciu ocalałych kierowników
sekcji w A-F zajmowało miejsca przy długim, nakrytym białym
obrusem stole prezydialnym, jakby chodziło o przesłuchanie kan-
dydatów do głównej roli w filmie (Bubu pochylił się i szepnął:
„Alex, za pięćset dolców przyjmę twoje osławione wirusowe za-
palenie nerek"); w końcu nie tylko przed stołem prezydialnym,
dokładnie na wprost jego środka, stała przenośna mównica
z włączonym mikrofonem na wysięgniku.
W dodatku stół z mównicą umieszczono na jakimś prowizo-
rycznym podwyższeniu, które bez wątpienia musiało zostać za-
mówione co najmniej dwa miesiące wcześniej, i to po dwóch tu-
rach rozmów negocjacyjnych. Najwyraźniej Hassan już od dawna
był naznaczony piętnem śmierci.
(Ktoś mógłby zapytać: Dlaczego w dobie technik multimedial-
nych konieczne było spędzenie pracowników całego wydziału do
jednej sali, aby kierownictwo przemówiło do nich osobiście?
Można by także zapytać, czemu od ćwierćwiecza trąbi się o tele-
konferencjach jako wyznaczniku jutra, dlaczego firmy kompute-
rowe toczą zacięte walki na śmierć i życie w tej dziedzinie, a pisma
poświęcone biznesowi publikują krzykliwe artykuły dotyczące
biur najbliższej przyszłości, w których w ogóle nie będzie się
zużywać papieru. Odpowiedź jest zawsze taka sama: „Nie płacimy
ci za zadawanie pytań. Zamknij gębę i wracaj do pracy").
Walter Duff skończył flirtować z jakąś nową zgrabną dziew-
czyną z Działu Przetwarzania Dokumentów, obszedł stół prezy-
dialny i wkroczył na mównicę. Postukał kilka razy w mikrofon,
żeby przyciągnąć uwagę, a przy okazji sprawdzić refleks tych
biednych głupków, którzy przypadkiem usiedli tuż pod rozmiesz-
czonymi w suficie głośnikami. Później nalał sobie wody z karafki
i pociągnął łyczek. Wreszcie wyprostował się, zaczerpnął głęboko
powietrza i powiódł wzrokiem po sali, aby uciszyć ostatnie szepty.
— Witam...
Brzęk! Donośny, mechaniczny, bezpłciowy głos oznajmił
przez interkom:
— Vanessa Schwartz, w recepcji czeka gość! Vanessa
Schwartz proszona do recepcji!
Kierowniczka Sekcji Papieru i Tonerów wstała, wyjęła osobi-
sty terminarz, spojrzała na ekran i syknęła tak, żeby wszyscy do-
brze słyszeli:
— Do diabła! To już dzisiaj?! — Spojrzała na Duffera. — Bar-
dzo przepraszam, panie Duff, ale zabiegałam o to spotkanie od
paru tygodni. Czy mogłabym?...
Uśmiechnął się pobłażliwie, wykonał gest oznaczający łaska-
we przyzwolenie, po czym wściekłym wzrokiem odprowadził
wychodzącą kobietę. Kiedy drzwi się za nią zamknęły, znów po-
wiódł spojrzeniem po sali, wziął głębszy oddech i zaczął po raz
drugi:
— Witam zgromadzonych pracowników MDE. Jestem pe-
wien...
Pip! Pip! Frederico Singh, kierownik Sekcji Taśm Samoprzy-
lepnych błyskawicznie sięgnął do teczki, wyjął przywoływacz,
spojrzał na niego i zrobił przerażoną minę. Bezgłośnie poruszył
ustami, odczytując przesłaną wiadomość. (Nie jestem specjalistą
od czytania z ruchu warg, ale mógłbym przysiąc, że brzmiała: „Po-
piersie Elvisa Presleya znaleziono na Marsie!") Jeszcze dwa razy
przebiegł wzrokiem wiadomość i ze zmarszczonym czołem pod-
niósł oczy na Duffa.
— Proszę wybaczyć, ale...
Duffer z uśmiechem pokiwał głową.
— Rozumiem, Frederico. Jeśli jakieś sprawy wymagają na-
szej interwencji, nie wolno zwlekać. Później zrelacjonuję ci prze-
bieg zebrania.
— Bardzo panu dziękuję. Bardzo dziękuję.
Singh wstał, schował przywoływacz do teczki i podobnie jak
Schwartz, wycofał się do drzwi, po muzułmańsku chyląc w ukło-
nach głowę.
Butch Kopetsky, kierowniczka Sekcji Wspomagania Siły Ro-
boczej, postanowiła wykorzystać doskonałą okazję.
— Zaczekaj, Frederico! — zawołała. — Pomogę ci!
Nawet nie spojrzawszy na Duffa, ruszyła do wyjścia.
Szef nadal uśmiechał się wyrozumiale, ale jego dłonie zacis-
kające się kurczowo na brzegu mównicy miały dziwnie pobielałe
knykcie. Cicho zgrzytnął zębami, zaczerpnął powietrza i podjął
kolejną próbę:
— Witam...
pzyń! Zeke Jones, kierownik Zespołu Forsowania Pozytyw-
nych Nastawień, z trzaskiem otworzył telefon komórkowy, od-
wrócił się plecami do sali i zbyt głośnym, napiętym szeptem rzekł:
-— Słucham!... Kochanie, przecież ci mówiłem, żebyś ni-
gdy... Jestem właśnie na zebraniu i... Tak jak obiecałem, dziś
wieczorem... Dobrze, może być ten stary strój cheerleaderki.
przyniosę wiśnie maraschino... Nie... O nic się nie martw, zabie-
rze dzieci do swojej matki na cały tydzień... Ależ... Nie, skarbie.
Ja... Kochanie?... Halo!...
Z takim samym trzaskiem zamknął telefon, odwrócił się do
stołu prezydialnego i powiedział:
— Proszę wybaczyć, ale właśnie się dowiedziałem, że...
Duff skrzy wił się boleśnie i kciukiem wskazał mu drzwi. Jones
wybiegł. Szef obrzucił krytycznym wzrokiem dwóch pozostałych
kierowników. Uśmiechnął się, a może raczej obnażył kły, i telepa-
tycznie przesłał im pytanie, które odebrałem bez najmniejszego
trudu:
A wy?
W tym momencie wpadł do sali ten szczur Peabody z Działu
Oprawy Dokumentów i machnąwszy w powietrzu plikiem
ciepłych jeszcze kartek z telefaksu, zawołał:
— Panie Featherstone! Mamy krytyczną sytuację z powodu
braku w magazynie elementów dziewięćdziesiąt dwadzieścia
trzy...
Urwał, przeszyty ostrym spojrzeniem kierownika działu, który
przekazał mu bezgłośnie: „Za późno, kretynie!", po czym rzekł
łagodnym tonem:
— Spokojnie, Peabody. To na pewno nic pilnego. Zszywki
mogą zaczekać... — Spojrzał na Duffa, uśmiechnął się przymilnie
i zapytał: — Co mówiłeś, Walterze?
57
Szef przez chwilę mierzył go podejrzliwym spojrzeniem spod
półprzymkniętych powiek. Wreszcie wyprostował się, przy-
gładził dłoniąwłosy na skroniach, oblizał wargi i podjął następną
próbę:
— Witam...
Urwał nagle i rozejrzał się po sali, jakby sprawdzał, czy ktoś
jeszcze ośmieli się przerwać. Nikt się jednak nie odzywał ani nie
ruszał, prawdę mówiąc, teraz wszyscy niemal wstrzymali oddech.
— No, tak lepiej — mruknął Duffer. Pociągnął jeszcze łyk
wody, znów przygładził siwe włosy i zaczął: — Witam zgroma-
dzonych pracowników MDE. Jestem pewien, że dotarły już do
was różne dziwne plotki i bezpodstawne spekulacje. Zorganizo-
wałem to zebranie, aby wcześniej przedstawić wara dokładnie całą
sytuację.
Szybkim spojrzeniem obrzucił nas czworo w pierwszym rzę-
dzie i zajrzał do notatek.
— Wydział MIS został poddany reorganizacji — oznajmił su-
cho. — Hassan Tabouli nie pracuje już w naszej firmie. Jeśli macie
jakieś pytania dotyczące tej decyzji, radca prawny jest do waszej
dyspozycji i może udzielić wszelkich wyjaśnień na temat roz-
wiązywania umowy o pracę. — Podniósł głowę i rzucił: — Sąja-
kieś pytania?
Na sali było cicho jak makiem zasiał.
— Chyba nie — odparł, kiwając głową. Rzucił szybkie spoj-
rzenie gdzieś na lewo. Najwyraźniej ktoś tam czekał. Duff rozluź-
nił się wyraźnie, uśmiechnął ciepło i podjął łagodnym, pełnym
wyrozumiałości tonem: — Zapewne przyjmiecie z radością, że
szukając nowego kierownika sekcji MIS, znowu trafiliśmy na
wspaniałego kandydata wśród naszego personelu. Mając na uwa-
dze ugruntowaną politykę nagradzania wyróżniających się osób,
postanowiliśmy zejść z utartej drogi i awansować specjalistę, któ-
rego doświadczenie daleko wykracza...
(Tshombe nachyliła się i szepnęła do siedzącego po mojej dru-
ajej stronie Rubina: — Stawiam dziesięć doków, że mówi o Uber-
i)
— .. .którego niezwykły talent marnował się dotychczas...
(Uśmiechnięty Bubu odparł ponad moim ramieniem: — Na
pewno nie. To będzie jakaś babka o egzotycznym rodowodzie.)
— ...Kogoś, kto najlepiej pasuje do mojej osobistej wizji
wspaniałej przyszłości Działu A-F...
(Tshombe wskazała siebie palcem i zapytała ironicznie: —
Moi?)
— ...kto wielokrotnie już wykazał, że chęć i zapał do pracy
może pokonać...
(Bubu pokręcił głową. — Nie, minęła moda na czarnych. Sta-
wiam na lesbijkę z Haiti.)
— ...kogo z olbrzymią przyjemnością szczególnie obserwo-
wałem, zarówno pod względem zawodowym, jak i osobistym...
(— Prędzej niepełnosprawną lesbijkę z Haiti.)
— ...Kobietę, która dokładnie rozumie pojęcie zawodowego
poświęcenia...
(— Niepełnosprawną weterankę wojenną z bogatą prze-
szłością kryminalną i nieuleczalną chorobą.)
— Tak więc, szanowne koleżanki i koledzy, z ogromną rado-
ścią pragnę przedstawić wam...
(— Do tego praktykującą sztukę zaklinania węży.)
— .. .nowego kierownika Sekcji Zarządzania i Informacji...
(— Właśnie. Zaklinaczkę węży i członkinię Zreformowanego
Synodu Missouri.)
— .. .moją bliską przyjaciółkę, Melindę Sharp.
— O cholera! — wyrwało mi się na cały głos.
Zdaje się, że później Melinda wygłosiła przemówienie. Szcze-
rze mówiąc, przez następne pół godziny dawałem prawdziwy po-
Pis kulenia się i czerwienienia; myślałem tylko o brzmieniu nowe-
INFOŁATKI
Jeśli naprawdę jesteście analo-info-
-maniakami, możecie czytać tekst
w ramkach, biorąc je za autentyczne
cross-referencyjne okienka w tekście.
go wpisu w moich aktach personalnych i miałem straszną ochotę
stać się niewidzialny albo skurczyć się do rozmiarów bakterii,
a najlepiej jedno i drugie. Policzki tak mnie paliły, że gdybym zaj-
rzał do lodówki, natychmiast bym jąrozmroził. A ilekroć mój puls
zaczynał wracać do wartości zbliżonej do normy, Melinda prze-
szywała mnie ognistym spojrzeniem, od którego znów szedł dym
z mojej czaszki, a uszy rozpalały się
do czerwoności. Z pamięci wypły-
wały mi urywane obrazy...
(Sami widzicie, jak w tym miej-
scu przydałby się hipertekst. Gdy-
bym miał jeszcze swój hiperedytor,
mógłbym poprzetykać ten tekst
skrótami klawiaturowymi i aktywnymi łączami programowymi,
więc każdy prawdziwy infomaniak, który musi wiedzieć dokład-
nie co, gdzie i kiedy, kliknąłby sobie wyróżnione nazwisko: Me-
linda Sharp, i zaraz by wiedział, jak
zatrudniłem się w MDE na stanowi-
sku inżyniera kontraktowego, jak
przez trzy pierwsze miesiące stażu
musiałem pracować z Melindą i jak
bezskutecznie szukałem przyczyny
całej serii nie wyjaśnionych paskud-
nych błędów w zapisie danych, do-
póki nie przyłapałem jej na tym, że
przenosi dyskietki do pudełka za pomocą magnetycznej łapki od
lodówki. „Przecież to takie wygodne!", zaprotestowała, gdy zwró-
ciłem jej uwagę).
(Mam pomysł. Pokręcę się trochę po HTML i zobaczę, czy
nie da rady powtykać trochę okienek z dodatkowymi informacja-
mi w tym pliku tekstowym. Gdyby się to udało, różni do-rzeczo-
wi Ważniacy Klasy Standard, pragnący poznać tylko główny
bieg wydarzeń, mogliby czytać jedynie tekst otaczający ramki
STOSUNKI OSOBISTE
Bubu, naśladując Duffa, szepcze do
Tshombe: „Kobietę, która naprawdę
wie, do czego używać głowy".
„Nie używając przy tym zębów", od-
powiada szeptem Tshombe.
UBRANIE
Gapiłem się niewidzącym wzrokiem
na Melindę, słuchając przemówienia,
gdy nagle uświadomiłem sobie, że jej
skromna plisowana spódnica, grana-
towy żakiet i jedwabna haftowana
bluzka są w przybliżeniu warte moją
miesięczną pensję — a przecież nie
zacząłem nawet szacować jej biżute-
rii, fryzury, implantów piersi, podkła-
dek na kościach policzkowych, lipo-
sculptingu, naciągania skóry, czy
choćby składek na rzecz Organizacji
Popierania Chirurgii Plastycznej.
¦ w ten sposób zaoszczędzić około
kwadransa swego cennego czasu).
Melinda mówiła:
__Przede wszystkim pragnę
zapewnić, że mój awans nie ma
absolutnie nic wspólnego z osobi-
stymi stosunkami. Jestem najlepszą
kandydatką na to stanowisko. —
Odwróciła głowę i spojrzała z góry
na Duffa. — Niemniej chciała-
bym skorzystać z nadarzającej się
sposobności i publicznie wyrazić
wdzięczność mojemu mentorowi
i przyjacielowi, Walterowi Duffo-
wi, za jego wiarę, zaufanie i troskliwe rady, których udzielał mi
z taką cierpliwością w trakcie wielu poufnych prywatnych spotkań
za zamkniętymi drzwiami.
Duff poczerwieniał jak burak, rozejrzał się nerwowo na boki
i zaczął ostentacyjnie kręcić ślubną obrączką na palcu.
— Walterze? — zagadnęła z zapałem. — Czy moglibyś-
my zjeść lunch, powiedzmy, jutro? Ja funduję! — Nie sądzę,
aby chciała, żeby ktokolwiek poza Duffem zobaczył, jak delikat-
nie wysuwa język i soczyście oblizuje grubo pokryte kolagenem
wargi. Szef zaczął się niespokojnie wiercić na krześle, jakby nagle
jego spodnie stały się za ciasne
w kroku.
— Oczywiście — wyjąkał.
Melinda ciągnęła:
— Moim zdaniem w Dziale
Zarządzania i Informacji podsta-
wową rolę musi odgrywać zaanga-
żowanie. Zbyt często słyszałam od
was, że w MIS panuje zła atmosfera
SERWIS
Bubu szeptem do Tshombe: .Trzeba
oddać Duffa do przeglądu. Coś mu się
stało. Ilekroć ona wymawia słowo
»usługi«, on sięga do krocza".
Tshombe odpowiada szeptem:
„Nie wyciągaj pochopnych wniosków.
Może w implancie jego penisa znów
nastąpiło zwarcie".
BOZON
Krewniak fotonu: kwantowa jednostka
głupoty.
i trudne warunki pracy. Sama mie-
wałam w przeszłości podobne od-
czucia. — Urwała, żeby znów pu-
ścić w moją stronę krótki strumień
ze swego emocjonalnego miotacza
płomieni. Skóra mi na uszach popękała i zaczęła obłazić płatami.
— Moim celem — kontynuowała — będzie przekształcenie
MIS w prawdziwie zaangażowaną komórkę, przeznaczoną do
świadczenia usług wam, naszym wewnętrznym klientom. Dosyć
wymówek czy ironicznych uwag, kiedy ktoś naprawdę czegoś nie
rozumie czy też przypadkowo sformatował twardy dysk. Od dzi-
siaj MIS będzie świadczyło usługi terminowo i z zaangażowa-
niem, bez konieczności udowadniania przez was, ku uciesze inży-
nierów serwisowych, że wasze żądania mieszczą się granicach
niewiarygodnie wąsko pojmowanych przez nich rzeczy „sensow-
nych" i „możliwych"...
Oklaski. Przestałem myśleć moich aktach personalnych, wy-
chyliłem głowę z otchłani własnego upokorzenia na tyle, by za-
uważyć, że przemówienie dobiegło końca. Ludzie wstali z miejsc,
tłoczyli się wokół Melindy, ściskali jej dłoń i składali gratulacje.
— Banda patetycznych straceńców — mruknął półgłosem
Frank. — Stado mlaskających, obślinionych szkolnych lizusów,
pragnących czym prędzej związać się z nowym szefem i załapać
na darmową przejażdżkę.
W zgiełku i zamieszaniu sprytnie wykonał odwrót ewakuacyj-
ny. Ktoś, bodajże Pshombe, chwycił mnie pod rękę i delikatnie
wyciągnął na korytarz.
Pięćdziesiąt metrów od sali poziom bozonów w otoczeniu zma-
lał do tego stopnia, że wreszcie zaczęło mi się przejaśniać w głowie.
— Nie wiem — odpowiedział Bubu na jakieś pytanie. —
Szczerze mówiąc, ma to również swoje dobre strony.
— Jesteśmy zwykłymi robolami — warknął Frank. — Ta ko-
bieta nie ma żadnych kwalifikacji do kierowania MIS. Chce tylko
vspiąć się po naszych grzbietach, wdeptując nas przy tym w błoto,
sby się wykazać przed zarządem i dostać stanowisko Duffa.
- Nie przesadzaj — mruknął Bubu. — Zaczynasz mieć para-
noję. Na pewno to całe jej nadęte gadanie było tylko na pokaz. Je-
|tem przekonany, że jak każda kobieta na kierowniczym stanowi-
ku, będzie traktowała nas z cierpliwością, po matczynemu...
Tshombe zmarszczyła brwi, ale szybko przełknęła to, co
liała na końcu języka, i powiedziała:
— Może zapytamy Pyle'a? W końcu już z nią pracował.
Frank i Bubu zatrzymali się nagle i odwrócili w moją stronę.
{"shombe zachęcająco trąciła mnie łokciem.
— Śmiało, Pyle. Powiedz im.
— Wy obaj... — wychrypiałem. Przełknąłem ślinę, oblizałem
argi i powiedziałem:—Żaden z was nie ma pojęcia, co nas czeka.
Kiedy zeszliśmy na parter, Charles czekał z niecierpliwością.
iiezwykłe było już to, że odcumował od swego pulpitu interfej-
sów i przetoczył się do drzwi. A kiedy otworzył usta, okazało się,
że przestawił syntezator mowy na głos Johna Wayne'a.
i — Mam dla was niespodziankę, kowboje — oznajmił. Szybko
przestawił urządzenie w tryb odtwarzania. W głośniczku pstryk-
nęło, pisnęło i rozległa się nagrana wiadomość.
I Nadeszła od Melindy.
jj „To jest przekaz poczty głosowej dla Charlesa Murphy'ego,
T'shombe Ryder, Abrahama Rubina, Juana Huanga Donga i...
tego ostatniego chłopaka... Jak on się nazywa?... No wiecie, Py-
le^... W porządku, dzieciaki. Z wielką przyjemnością spotka-
łabym się z wami osobiście, ale mam po południu ważną naradę.
Dlatego wysyłam tę wiadomość, żeby mieć pewność, że wszyscy
razem ruszymy z miejsca tą samą nogą. Charles: Ogólnie mówiąc,
odwalasz kawał dobrej roboty. Jedno ostrzeżenie. Ta nalepka z na-
pisem »Hamuję tylko po halucynacje« musi zniknąć z oparcia
twojego wózka. Ktoś mógłby pomyśleć, że jesteś przeciwny poli-
tyce rekreacyjno-antyfarmakologicznej naszej firmy".
Wszyscy popatrzyliśmy na Murphy'ego rozszerzonymi oczy-
ma. Musiałbym to sprawdzić w zapisach, ale jestem prawie pe-
wien, że nikt dotąd nie odważył się krytykować Charlesa. Na tej
części twarzy, nad którą miał jeszcze władzę, pojawił się jakiś dzi-
waczny grymas, trudno było jednak ocenić, co może oznaczać.
Melinda kontynuowała:
„Tshombe, uważaj na swój dekolt, kobieto. Twój dzisiejszy
ubiór jest całkiem nieodpowiedni do miejsca pracy. Uwierz mi,
dobrze wiem, co mówię. Mam dyplom magisterski w zakresie
strojów służbowych. Mam nadzieję, że jutro włożysz coś odpo-
wiedniego i stonowanego".
Natychmiast przenieśliśmy wzrok na Tshombe, a ściślej rzecz
biorąc, na górną rozpiętą część jej bluzki. Widząc, że ogarnia ją
wściekłość, poczuliśmy się jak banda nędznych podglądaczy i szyb-
ko odwróciliśmy głowy.
„Frank i Abraham", ciągnęła Melinda. „Dla was mam tylko
jedno: obowiązkowe krawaty, poczynając od jutra".
Frank i Bubu popatrzyli na siebie. Szczęki im opadły. Nie
miałem czasu na ocenę ich reakcji, ponieważ...
„I wreszcie ostatni, Pyle. Och, chłopcze... Nawet nie wiem, od
czego zacząć... Nie, już wiem. W DTP znajdziesz wspaniałą
książkę napisaną przez niejakiego Mallory'ego, zatytułowaną
Ubiór stonowany. W bibliotece Działu Kadr jest pięćdziesiąt eg-
zemplarzy. Wypożycz jeden z nich. I to jeszcze dziś. Jutro cię
przepytam".
Zamilkła na chwilę, mlasnęła i dokończyła:
„Na dzisiaj to chyba wszystko, dzieciaki. Bądźcie zdrowi,
strzeżcie fortu i dokładnie zamknijcie drzwi, jak zabawa się skoń-
czy... Aha, jeszcze jedno. Nowe godziny pracy, obowiązujące od
tej chwili. Zobaczymy się jutro rano punktualnie o siódmej trzy-
dzieści. Na razie".
Nagranie dobiegło końca. W głośniku pstryknęło, później roz-
legła się mechaniczna zapowiedź syntezatora głosu: „Naciśnij je-
dynkę, aby wysłać wiadomość; dwójkę, aby skasować wiado-
mość; trójkę, aby zakonserwować wiadomość w lekkiej zalewie
octowej; czwórkę..."
Charles odłączył urządzenie od linii telefonicznej. Abraham
popatrzył na T'shombe, ona na mnie, a ja zerknąłem na Franka.
— Wszyscy do łodzi i tratw ratunkowych — mruknął cicho
Rubin. — Pierwszeństwo mają kobiety i starzy Chińczycy.
KATASTROFA PASKUDZI KOGOŚ
Z DALSZYCH RZĘDÓW WIDOWNI
Koniec pracy. Dzięki Bogu, nareszcie. Wziąłem płaszcz i kalo-
sze, straciłem parę minut na poszukiwanie teczki, której nie
wziąłem z domu, wreszcie wyszedłem na parking.
Przejaśniło się chyba gdzieś koło południa. Deszcz ustał,
chmury się rozwiały i wyszło słońce. Niebo było błękitne, śpie-
wały ptaki, jezioro po drugiej stronie autostrady numer 5 skrzyło
się od słonecznych odblasków i w ogóle cały ten sielski pejzaż
Środkowego Zachodu wydał mi się tak nieznośnie, diabelnie uro-
czy, że aż ścisnęło mnie za serce. Mewy na jeziorze Elmo najwy-
raźniej także miały swój dobry dzień. Poświęciłem kilka minut na
obserwację z parkingu, jak szybują nad wodą (sprytnie omija-
jąc przepust na ujściu). Wrzeszczały i kołowały. Nurkowały jak
sztukasy, spadały do wody, po czym wzbijały się wysoko z rybami
w dziobach. Przepiękny widok.
Zachwycałem się nim do chwili, kiedy zrozumiałem, że ptaki
nie tyle żerują, ile zabierają świeże ładunki do bombardowania
parkingu MDE. Pod najsilniejszym ostrzałem znalazły się auta
stojące w południowej części, a głównym celem była stara niebie-
ska toyota w brązowe łaty, zaparkowana na samym końcu.
Zastanowiło mnie, jak osiągają tak niezwykłą precyzję. Karo-
seria mojego wozu była upstrzona dziesiątkami rdzawoszarych łat
doprasząjących się o nowy lakier. Ale wszystkie te wielkie, obrzyd-
SAMOCHODY
Wóz Melindy oczywiście zniknął, ale
miejsce, gdzie stał, wyróżniało się
białym prostokątem ptasiego gówna.
Muszę przyznać, że nowe lakiery te-
flonowo-kevlarowe rzeczywiście ,są
bardziej odporne na odchody niz wosk
Turtle Wax™".
Hwe białe placki znajdowały się na
tych powierzchniach, gdzie jeszcze
pozostało choć trochę oryginalnej
farby.
Muszę przyznać, że oczywiście
największy element zdobniczy sta-
nowił oderwany łeb i kupka flaków
złowionej uklei, którą jakiś po-
wietrzny artysta umieścił na dachu
auta, w dodatku w taki sposób, że
musiałem zajrzeć w wybałuszone rybie ślepia, otwierając drzwi od
strony kierowcy. Od razu przypomniało mi się firmowe danie,
„półmisek kreolski", który kiedyś przypadkowo zamówiłem w re-
stauracji w Nowym Orleanie. Otrząsnąwszy się z szoku, strąciłem
rybi łeb, otworzyłem drzwi i wsiadłem do środka. Uszczelka pod
przednią szybą znowu puszczała, wewnątrz było parno jak w sau-
nie. Silnik zaskoczył już przy drugiej próbie. Wycofałem wóz
z parkingu i wyjechałem na autostradę.
Istnieje prosty wyznacznik statusu społecznego pracowników
MDE. Łatwo ocenić czyjąś karierę po tym, czy na skrzyżowaniu
za wyjazdem z parkingu skręca w lewo czy w prawo. W lewo
wjeżdża się na wschodnią nitkę au- _______________________
tostrady numer 5, prowadzącą w re-
jon eleganckich podmiejskich osied-
li, takich jak Afton, Stillwater bądź
Marina Del Croix.
Ja skręciłem w prawo, na zachód.
Usytuowania wschodniego St.
Paul nie da się określić bez szczegó-
łowej mapy topograficznej. Wystar-
czy powiedzieć, że nie bez powodu
ludzie nazywają je kombinatem
dziesięciu tysięcy wylęgarni koma-
TELEKONFERENCJE
Wraz z lekiem na raka, śmiercią Elvisa
Presleya czy ruchem Nowych Demo-
kratów telekonferencje weszły do gro-
na szeroko dyskutowanych tematów
końca dwudziestego wieku. Sam po-
mysł, że kadra kierownicza średniego
szczebla mogłaby udostępnić szere-
gowym pracownikom technikę, która
z założenia czyniłaby tę kadrę zbęd-
ną, jest tak śmieszny, że szkoda tu
miejsca na jego omawianie.
67
MPOA
Związek Właścicieli Nieruchomości
Maplewood (Maplewood Property
Owners Associatmn): kolejna organi-
zacja terrorystyczna wyrosła z okrę-
gowej ligi kręgli. Prezydent Gore obie-
cywał, ze wprowadzenie prowizji od
nocnych rozgrywek kręgli rozwiąże
problem, ale ustawa jakoś ugrzęzła
w Kongresie.
rów. Autostrada numer 5 wije się
między Wschodnimi Wzgórzami
i przed skrzyżowaniem z County
Linę Road przechodzi w Stillwater
Boulevard. Ten z kolei po zachod-
niej stronie Ferndale zmienia się
w kręte rozmiękłe bagnisko, gdyż
po powodzi w roku 2003 nie został
naprawiony. Skręciłem więc na pół-
----------------------------------- noc w County Linę Road, zamie-
rzając dojechać do ulicy Holloway
i przebić się nią dalej na wschód. Ale przy skrzyżowaniu z Grana-
da Lane trafiłem na policyjną blokadę —jak się okazało, MPOA
znów porozstawiała miny przeciwpiechotne i ruch był wstrzyma-
ny do czasu nadania specjalnego komunikatu na Kanale 5 — toteż
zacisnąłem zęby, zawróciłem i pojechałem na południe.
Trzecią Ulicą.
Nie muszę wam opisywać Trzeciej Ulicy. W każdym więk-
szym mieście jest podobna do niej. Grube stalowe kraty we
wszystkich oknach. Pięciolinie z drutu kolczastego wzdłuż da-
chów kilku ocalałych przedsiębiorstw. Spalone wraki samocho-
dów jak żelazne szkielety na zasypanych odłamkami szkła placach
parkingowych. Na wszystkich rogach zdesperowani bezrobotni
adwokaci z tabliczkami: „Wezmę każdą sprawę za wyżywienie".
Nielegalne gabinety lekarskie przyjmujące tylko gotówkę, które są
zakamuflowanymi burdelami. No i długie szeregi wielobarwnych
tablic ogłoszeniowych przed domami, przyciągające wzrok ło-
począcymi na wietrze tasiemkami, nawołujące: OKAZJA! CENA
DO NEGOCJACJI! PILNIE! NATYCHMIAST ZŁÓŻ OFERTĘ!
PROSZĘ! NA MIŁOŚĆ BOSKĄ! BŁAGAMY!
W rzeczywistości, rzecz jasna, na Trzeciej Ulicy wcale nie jest
tak źle, jak na to wygląda, wyłączając czas od jedenastej wieczo-
rem do trzeciej nad ranem w piątkowe i sobotnie noce, kiedy jest
jeszcze gorzej, niż na to wygląda. Dość powiedzieć, że i tym razem
jakoś przeżyłem podróż Trzecią Ulicą, dotarłem do White Bear
Avenue i skręciłem na północ, uszczęśliwiony, że zostało mi tylko
dwadzieścia przecznic do domu.
I wtedy jak idiota zatrzymałem się na czerwonym świetle przy
skrzyżowaniu z Margaret Street.
Jakaś grupa podejrzanych wyrostków kręciła się na przystanku
autobusowym po prawej stronie. Początkowo nie mogłem ich
zidentyfikować. Być może należeli do splatterpunków albo shat-
terpunków czy vegomaticpunków — do diabła, punkowe mody
zmieniają się tak szybko, że nawet wtajemniczeni nie mogą za
nimi nadążyć. Jednego byłem pewien: krążyli wokół wielkiej tor-
by Czekoladowych Mrożonych Anabolicznych Steroidów™
i spoglądali na mnie bykiem, toteż nie spuszczałem z nich oka.
Barwy rozpoznawcze gangu wydawały mi się jakby znajome, ale
nie od razu je skojarzyłem. Co gorsza, nic nie wskazywało na to, że
światła na skrzyżowaniu zamierzają się w najbliższym czasie
zmienić.
[ Źródłem dźwięku, który mnie poraził, było bez wątpienia stu-
kanie pokrytą berylem poliamidowo-węglową łopatką kija hoke-
jowego w boczną szybę po mojej stronie. Obróciłem głowę.
i O mój Boże! Stał tam! Co najmniej metr dziewięćdziesiąt
pięć i, lekko licząc, sto dwadzieścia kilo chirurgicznie wzmoc-
nionych mięśni we wspaniale rzeźbionej sylwetce. Przez głowę
przemknęło mi pytanie: Jak on da radę przejść przez bramki kon-
troli na lotnisku? — ale błyskawicznie o nim zapomniałem, prze-
szyty dreszczem autentycznego przerażenia, który przeniknął
moje zmrożone żyły niczym monomolekularny samobieżny kar-
czownik.
| Od razu rozpoznałem kolory gangu! Serce podeszło mi do
gardła, gdy zrozumiałem, że otoczyli mnie najgorsi z najgorszych,
nąjwredniejsi z wrednych. Przez jeden głupi objazd wpadłem
Po uszy w'straszliwy koszmar, który prześladował mnie przez
wszystkie dni, mającego się teraz przedwcześnie skończyć, dwu-
dziestotrzyletniego życia! Kiedy reszta gangu powoli schodziła na
jezdnię, żeby otoczyć mój samochód, jeden z chłopaków niby
przypadkiem się odwrócił i z obleśnym uśmieszkiem na gębie po-
kazał mi napis na plecach gangsterskiej kurtki.
Sekcja Atletyczna Szkoły Średniej Mounds Park.
Boże! Proszę, ktokolwiek, tylko nie oni! Ale prawda była bru-
talna. Wiedziałem już dokładnie, z kim mam do czynienia.
Z Literoświrusami.
Marginalnie humanoidalny potwór po lewej stronie znów za-
stukał w szybę i pokazał palcem, żebym ją opuścił. Zrobiłem to.
— Słucham — mruknąłem roztrzęsionym głosem.
— Dzień dobry szanownemu panu — wydukał, bo jego wargi
ledwie mogły kształtować artykułowaną mowę poprzez chroniący
zęby pancerny implant. — Jesteśmy tu w ramach Programu Adop-
towania Autostrad. Należymy do biednej młodzieży, która adopto-
wała właśnie tę ulicę.
Dopiero po chwili wszystko zrozumiałem.
— To nie jesteście złodziejami samochodów?
Jeden z Literoświrusów po drugiej stronie prychnął pogardliwie.
— Mówisz o tym gracie? Chyba żartujesz.
— Ale złom — wycedził inny. — Trener dał mi lepszą brykę,
gdy chciał, żebym wstąpił do reprezentacji juniorów.
Cała grupa głośno zachichotała.
Potwór z lewej strony delikatnie, choć stanowczo chwycił
mnie za szczękę i skierował moją uwagę z powrotem na siebie.
— Jeśli cenisz sobie wysiłek, jaki wkładamy, żeby ta ulica
była czysta, bezpieczna i piękna, bylibyśmy wdzięczni za dobro-
wolny wkład na rzecz drużyny Związku Atletycznego Mounds
Park.
Drugi Literoświrus zbliżył się do prawego okna i odchylił połę
kurtki, pokazując mi wetknięty pod pachę gruby frotowy ręcznik
kąpielowy obszyty sztywną lamówką.
__Pamiętaj — rzekł. — Twój dzisiejszy datek pozwoli uchro-
_jć biedną młodzież przed zmarnowaniem życia na bezsensownej
brutalności i zbrodni.
Sięgnąłem do portfela.
— Sześć dolców wystarczy?
Zarechotali. Ten śmiech nie wróżył nic dobrego.
,— Nie mam więcej — dodałem błagalnym tonem, pokazując
im portfel.
.— Wygląda na to, że będziemy musieli dać temu facetowi lek-
cję dobroczynnego poświęcenia — rzucił któryś.
Chłopak przy prawych drzwiach wyciągnął ręcznik zza pazu-
chy i zaczął go powoli skręcać w śmiercionośne narzędzie. Boże,
widziałem coś takiego w akcji! Dobrze skręconym ręcznikiem
można skrócić człowieka o głowę! Banda otaczała wóz ciasnym
kołem...
— Zaczekajcie! — ryknął potwór z implantowaną osłoną zę-
bów i kijem hokejowym. Wetknął łapę do środka i wskazując ster-
tę rupieci na prawym siedzeniu, zapytał: — Czy to nie CD-ROM
cyfrowy?
Postanowiłem wykorzystać okazję.
— Tak, oczywiście. — Sięgnąłem po wystającą z kieszeni
płaszcza płytę z kopią Ubioru stonowanego, którą dostałem w bi-
bliotece Działu Kadr, i podetknąłem mu pod nos. — Pracuję
w MDE. To tajny raport. Dostałem polecenie, żeby zapoznać się
z nim wieczorem w domu...
— Cholera — syknął olbrzym. — Miałem nadzieję, że to
nowa płyta Rolling Stones. W porządku, chłopcy. Załatwcie go.
Odwrócił się. Reszta zacieśniła krąg.
— Zaczekajcie! — wrzasnąłem. — Nie moglibyśmy się jakoś
dogadać?
Potwór przystanął i spojrzał na mnie.
— No, jeżeli to naprawdę tajne...
Wyrwał mi płytę z ręki, nim zdążyłem zareagować, i przeczy-
ROLLING STONES
„Mick i jego chłopcy znowu w szczyto-
wej formie na swoim nowym krążku
Cybergizerzy. Pewnie macie już dość
słuchania w kółko jednego przebojo-
wego singla Keith Richards Unplug-
ged (którego tytuł podobno stanowi
aluzję do ubiegłorocznego wypadku,
kiedy to Mick zahaczył o kable apara-
tury podtrzymującej życie, przez co
Keith dostał rozległego zawału ser-
ca), ale i tak radzę wam kupić tę płytę.
Spodoba wam się mistrzowska gra
anonimowych czarnych muzyków se-
syjnych, efekt fascynujących nowych
algorytmów programowania Emulato-
ra Hendrixa CDS-2000, a przede
wszystkim wspaniałe wykorzystanie
przez producenta, Toma Scholza,
sampli audio oraz implantów krtanio-
wych, dzięki czemu odnosi się wraże-
nie, że Mick nadal dysponuje głosem".
Skag Pustule, krytyk muzyczny
pisma .Ameryka Na Koksie"
DOM
St. Paul, lvy Street nr 1783. Zbud.
1923, uroczy stiuk. l-rodz. wypos. 3
syp., 1/2 łaz., zabud. std. głaz. bufet
w jad., oryg. boaz., oryg. malow. wew.
i zew., gr. wykł. podł., wlk. pająki
w piw., wymaga troski, ale dosk. przy-
stań na wód. głowokłucie i kacotrzęs.
Po rem. gen. może być cacko! Jeżeli
należysz do tych czubków, którzy
nadal chcą mieszkać w dużym mie-
ście.
tał tytuł. Zacząłem się szykować na
pewną śmierć. Tymczasem jego
oczy się rozszerzyły.
— Ten twój szef naprawdę każe
ci czytać takie rzeczy wieczorami?
— Szefowa — skorygowałem.
Olbrzym wręczył mi z powro-
tem płytę, odsunął się o krok i po-
wiedział do reszty gangu:
— Puścimy go, chłopaki. Zro-
bilibyśmy mu przysługę, gdybyśmy
go zabili. — Wskazał palcem jedne-
go z kumpli. — Maurice, bądź
uprzejmy przestawić światła.
Tenże Maurice wyciągnął z kie-
szeni pilota i na skrzyżowaniu zapa-
liło się zielone światło. Potwór jesz-
cze raz nachylił się do okna.
— Jazda, spieprzaj stąd. I żebym
więcej nie oglądał twojej głupiej
mordy w tej okolicy. Szkoda czasu
na okradanie takich dwubitowych
dupków jak ty.
No cóż, nie był to ten rodzaj
uprzejmości, jakiej zazwyczaj ocze-
kuję od ludzi, ale uznałem to za małe
zwycięstwo i usłuchałem: spieprzy-
łem stamtąd czym prędzej.
Dwa skrzyżowania dalej do-
padła mnie banda Dziewczyn z Za-
dupia i ogołociła z ostatnich sześciu
dolarów. W zamian dostałem jed-
nak dwa całkiem niezłe batoniki.
Cześć, mamo! Już jestem!
Aluminiowe drzwi siatkowe za-
trzasnęły się za mną z brzękiem. Po-
wiesiłem płaszcz na haczyku, posta-
wiłem kalosze na skrzynce z pustymi
butelkami po budweiserze, i zaczą-
łem się przeciskać w kierunku scho-
dów między papierowymi torbami
pełnymi zgniecionych puszek i bute-
lek po piwie. Kibel kotka Psychola
znów wyraźnie dopominał się o na-
tychmiastową wymianę piasku.
— Mamo?
W kuchni jej nie było, zresztą
nieczęsto ją tam widywałem. Za-
trzasnąłem wieko Pana Kawusi,
zgarnąłem resztki śniadania z blatu
do zlewu i odkręciłem gorącą wodę
w nadziei, że choć trochę brunatnej
mazi się w niej rozpuści.
Zajrzałem do jadalni.
— Mamo?
— Słyszałam! Musisz się tak
wydzierać? — doleciał mnie jej miły
głos z saloniku. — Jeśli pozwolisz,
to właśnie skończyły się reklamy
w Codziennych Duetach i chciała-
bym usłyszeć choć jedno pytanie.
— Oczywiście, mamo. —
Wszedłem do jadalni i zacząłem
przeglądać stertę listów rzuconych
na bufet. Makulatura, rachunek,
makulatura...
PONAGLENIE
Od: J. Gotti, Centrum Obsługi
Kredytów Studenckich
Do: John F. Burroughs
1783 lvy Street
St. Paul, MN 55103
Szanowny Panie Burroughs,
Znowu spóźnia się pan ze spłatą
rat kredytu studenckiego. Być może
tylko pan zapomniał albo przeoczył
kolejny termin, ale ponieważ pańskie
konto jest poważnie obciążone na
sumę $32 188,56, a opóźnienia spłat
powtarzają się od dawna, więc jeśli
w najbliższym czasie nie dostaniemy
wiadomości od pana, będziemy zmu-
szeni wysłać Guido i Luigiego, żeby
.odświeżyli* pańską pamięć.
Capice, wieśniaku?
KREDYTY STUDENCKIE,
WPŁATY ELEKTRONICZNE
Władze federalne nie dopuszczają
spłat kredytów studenckich metodami
elektronicznymi od czerwca 2002
roku, kiedy to absolwenci Politechniki
Kalifornijskiej w ramach prac dyplo-
mowych włamali się do komputerów
Kredytowej Studenckiej Agencji Gwa-
rancyjnej i wszystkim wyróżniającym
się studentom w całym kraju anulowali
nie spłacone jeszcze raty.
Otworzyłem usta, aby zapytać,
czy to już cała poczta, ale po namyś-
le doszedłem do wniosku, że nie
warto, i wróciłem do przerzucania
papierów. Rachunek, makulatura...
O rety, czerwcowy numer „Mo-
delarza Kolejowego". Zwinąłem go
ostrożnie i wsunąłem do tylnej, kie-
szeni spodni. (Dobra, możecie mnie
nazwać dinozaurem. Wyrzucę
wszystkie swoje pisma jeszcze tego
samego dnia, gdy na rynku pojawi
się czytnik CD-ROM zapewniający
fotograficzną jakość obrazu, w do-
datku taki, z którym bez obaw można
będzie pójść do łazienki. Mój pierw-
szy ReadMan™ wyzionął ducha,
gdy zsunął mi się z kolan na podłogę,
i od tamtej pory nie spieszy mi się do
drugiej równie kosztownej lekcji).
Nagle z drugiego pokoju, a ra-
czej z głośnika telewizora, doleciał
chóralny jęk zawodu. Mama zaklęła pod nosem i wykrzyknęła:
— To był Nixon, tumanie!
Zawróciłem w kierunku schodów.
— Jack?! — wrzasnęła mama. — Twój komputer znów mi
psuje obraz w telewizji!
Przystanąłem i skierowałem wzrok ku niebu.
To niemożliwe, mamo. Nawet nie jest włączony.
— Naprawdę? No to chodź tu i sam popatrz na te zakłócenia.
— Już idę. — W myślach odliczyłem do pięciu, westchnąłem,
zawróciłem i podreptałem do saloniku.
Kurczę! Mama w całej swej okazałości! Przerzedzone włosy
POCZTA
PRZESYŁANIE CZEKÓW
Oficjalne Narodowe Łgarstwo od 1999
roku, kiedy Poczta USA ogłosiła bank-
ructwo i została zastąpiona przez
PocztLotto, zabawną grę, w której gra-
cze wykupujący bilety w cenie $2 zy-
skują gwarancje, że ich przesyłki zo-
staną dostarczone: może, kiedyś, do
kogoś.
FUNDUSZE, ŹRÓDŁA
W NetLore rozeszła się wieść, że fe-
deralni byli aż tak wkurzeni włama-
niem absolwentów rocznika '02, po-
nieważ sprawa dotyczyła funduszy
fikcyjnych firm obracających tajnym
budżetem CIA, a jego naruszenie spo-
wodowało natychmiastowe przerwa-
nie bardzo obiecującej tajnej wojny
w Boliwii
Czy Twój Ostatni Domowy Partner
Był Nadmuchiwany?
Bądźmy szczerzy. Jeśli baza, w której znajdowaty się
Twoje dane, jest jakimś wyznacznikiem, to istnieje wiele
ognisk domowych o znacznie wyższej aktywności życia
seksualnego niż Twoje. Odznaczasz się IQ powyżej 150,
nie cierpisz na żadne poważniejsze schorzenia, masz
dobrą pracę w nowoczesnej firmie — więc co Tobą kie-
ruje w sobotnie wieczory? Tunelowy syndrom nadgarst-
ka od trzepania kapucyna?
Jeżeli ostatnim wpisem w Twojej książeczce zdrowia
jest wizyta u dentysty sprzed kilku miesięcy — jeżeli
masz podejrzenia, że Twój telefon jest zepsuty, bo nie
dzwoni od paru tygodni — jeżeli masz dość samotnego
życia w piwnicy rodzinnego domu — powinieneś wie-
dzieć, że jest jeszcze nadzieja dla osób społecznie upo-
śledzonych.
Ograniczone Wymagania
Randki dla Prawdziwie Zdesperowanych™
Nasi klienci są niepozorni. Nie zwróciłbyś na nich
większej uwagi, gdybyś ich spotkał w barze, co zresztą
jest niemożliwe, bo przecież nigdy nie chodzisz do baru.
Szczerze, gdyby chodziło o ubrania, nasi klienci nosiliby
metki: „Sylwetka Nietypowa".
Ty też jesteś taki. Dlaczego zatem nie zadzwonisz pod
numer 1-900-867-5309 i jeszcze dziś nie dołączysz do
powiększającego się stale grona patetycznych straceń-
ców? Pamiętaj, że jeśli szybko nie zmienisz czegoś w swo-
im życiu, niedługo oślepniesz.
KUPON RABATOWY!
Na 50-procentową zniżkę
badania wzroku u
Optyka i Wiar olecznictwo
Służymy Panu już w czterech zakładach1
WZROK JACKA
Z 20-15 na badaniu w poniedziałek
rano słabnie do 20-40 w piątek wie-
czorem. Mam nadzieję, że już niedługo
zostanie wprowadzone bezpośrednie
odżywianie mózgu, bo inaczej monito-
ry komputerów do reszty zniszczą mi
oczy.
WIAROLECZNICTWO
Zgodnie z literą prawa Amerykańskie
Centra Medycyny Ludowej™ zostały
wyłączone spod kompetencji Ustawy
o Ochronie Zdrowia, a więc de iuris
zrównane statutowo z Rezerwatami
Indian, zatem problem, czy uzdrawia-
nie wiarą chrześcijańską jest obrzę-
dem religijnym chronionym przez za-
pisy Pierwszej Poprawki do Konsty-
tucji czy tylko wykrętem od ustaleń
Krajowej Rady Lekarskiej, długo bę-
dzie przedmiotem gorących sporów,
co rokuje nadzieję, że drodzy adwoka-
ci jeszcze przez wiele lat będą jeździć
ekskluzywnymi samochodami.
mocno ufarbowane na połyskliwy,
mosiężny blond; stale powiększa-
jące się pośladki wciśnięte głębo-
ko w dokładnie dopasowaną do jej
kształtów, pstrokatą od kociej sierś-
ci kanapę. Na lewej poręczy popiel-
niczka, souvenir z reklamą kasyna
Turtle Lakę, zapełniona stertą po-
gniecionych papierosowych trupów;
równie imponująca kolekcja puszek
po wodzie sodowej na podłodze wo-
kół jej stóp. (Rety. Jeszcze nie prze-
stawiła się na piwo). Lewa ręka
wyciągnięta na całą długość, jak
u szermierza, tyle że z pilotem za-
miast floretu w dłoni, wymierzona
w stary 54-calowy telewizor; palce
skaczące po przyciskach z szybko-
ścią i zaciekłością spotykaną już wy-
łącznie u dwunastolatków tkwią-
cych przed pulpitem gry elektro-
nicznej Supermega Nintendo.
— Spójrz! — rzuciła oskar-
życielskim tonem. — Widzisz?
Obraz jest okropny! Kiedy wujek
Dave sprzedał mi ten telewizor za
śmieszną cenę i podłączył go do
kabla, obraz był doskonały, dopóki
ty nie zacząłeś grzebać...
Ech, ta mama... Pokręciłem tyl-
ko głową. Telewizor wcale nie był
podłączony do kabla, lecz do pirac-
kiej anteny satelitarnej na poddaszu.
Zdumiewające było to, że w ogóle
cOś odbierał, ponieważ już od pięciu
|at toczyłem nieustanne boje z pro-
cedurami kodującymi stacji Hub-
bard Broadcasting.
.— W porządku, mamo. Zaraz
się tym zajmę. Czy mogłabyś wy-
łączyć telewizor?
Nic z tego. Dobrze, że była na
tyle uprzejma, żeby go ściszyć. Od-
ciągnąłem stolik od ściany, kucną-
łem za telewizorem i zacząłem
sprawdzać podłączenie.
Jak można się było spodziewać,
kiciuś Psychol znowu ostrzył pazur-
ki o kabel 300-omowej anteny. Zła-
małem paznokieć, usiłując odkręcić
śrubkę mocującą; rozejrzałem się
dookoła w poszukiwaniu jakiegoś
metalowego ostrza, zanim przypo-
mniałem sobie o urządzeniu do blo-
kowania alarmu pożarowego, które
miałem w kieszeni od strony dwu-
dziestej pierwszej. Wyciągnąłem je.
Pół minuty później wetknąłem
wtyczkę antenową z powrotem.
— Jak teraz, mamo?
— No... nieźle — mruknęła.—
Ale nie tak dobrze, jak kiedyś.
— Lepiej nie będzie, dopóki nie
pozwolisz mi go przełączyć na ob-
wód siedemdziesięciopięcioomowy.
— Nie pozwolę! — Pewnie po-
MAMA
Ilekroć patrzę na mamę, przypomina
mi się zwrotka starej piosenki:
Gdzieś się podział,
doktorze Kevorkian?
Cały świat wytrzeszcza
starczy wzrok.
Co pani mówi,
pani Robinson?
Przez pani kaprys
doktor musiat wiać.
Hi, ni, hi. Za późno juz.
Simon & Trzon, Pani Robinson,
ze ścieżki dźwiękowej filmu
Warner Bros., 21st Century Limited.
WUJEK DAVE
Naczelny przytulas mamy, gdy
miałem jakieś czternaście lat. Nie
łączyło go żadne pokrewieństwo ze
mną, moją siostrą ani jakąkolwiek inną
znaną mi osobą.
DOBRY INTERES, ANI CHYBI
„Wujek Dave' zwędził telewizor ze
skrzyni dostawczej ciężarówki w bocz-
nej uliczce i zawsze uważałem to za
podłość, że później sprzedał go ma-
mie.
TELEWIZJA KABLOWA
W roku 1998 FCC ogłosiło, że skoro
wszyscy abonenci są już podłączeni
do sieci kablowych lub mają anteny
satelitarne, od tej pory każdy odbior-
nik sprzedawany w USA musi być wy-
posażony w układ typu PAWNSHOP.
Jak transponder EtherNetu, jest to
scalak, który przesyła do nadawcy
kod identyfikacyjny i numer seryjny od-
biornika zaraz po jego włączeniu.
Początkowo reklamowany jako układ
zabezpieczający przed kradzieżą,
później jako element typu Nielsena
pozwalający szacować oglądalność,
według ostatnich plotek PAWNSHOP
ma posiadać pewne cechy multime-
dialne, i to tego rodzaju, na myśl o któ-
rych obrońcy praw człowieka muszą
się budzić po nocach.
Na szczęście telewizor mamy to mo-
del z 1997 roku.
chyliłaby się groźnie, gdyby wcze-
śniej zdołała oderwać plecy od
oparcia kanapy. — Wujek Dave
wiedział wszystko o telewizorach.
Skoro tak go podłączył, to znaczy,
że tak musi zostać!
— Jak wolisz, mamo. — Na-
prawdę nie było się o co spierać.
Przykręciłem śrubkę, wstałem i prze-
sunąłem stolik z powrotem pod
ścianę. — W takim razie nic więcej
nie mogę zrobić.
Szybko ustawiła głośność po-
nownie na dwadzieścia.
Psychol wylazł ze swojej kry-
jówki za donicą filodendronu i za-
topił pazury w mojej łydce. Zata-
mowałem krwotok chusteczką hi-
gieniczną i zbiegłem do swojego
pokoju w piwnicy.
Moja kochana piwnica! Nieźle się tu urządziłem. Miałem własną
lodówkę i kuchenkę mikrofalową (które służyły mi jeszcze w aka-
demiku), oddzielną linię telefoniczną, piankowy materac do spania
i komódkę ze skarpetami i bielizną w szufladzie oraz kolekcją
CD-ROM-ów Best of Penthouse w sekretnym schowku. Było też
miejsce na podłączenie całego zestawu kom puterowego. Może
nie był to pokój z prawdziwego zdarzenia, ale po tym, jak wylali
mnie ze studiów...
* RETROSPEKCJA * RETROSPEKCJA *
RETROSPEKCJA *
22 kwietnia 2004 roku. Jack Burroughs po całej nocy
wyłania się z podziemnego Uniwersyteckiego Centrum Su-
perkomputerowego i, półprzytomny z niewyspania, ze zdu-
mieniem odkrywa, że na centralnym placu trwa wiec Drzewo-
przytulanek. „To Dzień Ziemi!", uświadamia sobie po jakimś
czasie, „a co najważniejsze, część tych Ekomaniaczek jest na-
prawdę do rzeczy!" Przynajmniej na swój całościowy, długo-
włosy, blondfarbowany, minidżinsowy, bosonogi, bezstani-
kowy, naturalny, kukurydziano-chrupkowy, Nowo-Wspa-
niało-Epokowy sposób, jeśli już to was interesuje.
„Niech mnie...", stwierdza Jack, wbijając wzrok w parę
przechodzących obok niego, szczególnie nastroszonych
i rozkołysanych sutków. Pod wpływem natchnienia pędzi do
swego akademika, przebiera się i wraca na koniec defilady,
mając nadzieję, że uwagę płci przeciwnej przyciągnie jego
genialna strategia: t-shirt z napisem „Ratujmy drzewa. Zja-
dajmy bobry".
Kilka minut później otacza go rozwścieczony tłum człon-
ków Stowarzyszenia Praw Gryzoni, którzy zdzierają mu ko-
szulkę z grzbietu i grożą natychmiastową reedukacją po-
przez prostowanie struny grzbietowej. Z opresji ratuje Jacka
szybka interwencja uniwersyteckiej policji, która błyskawicz-
nie zakuwa go w kajdanki, wpycha do wozu patrolowego,
po czym wywleka i stawia przed Trybunałem do Spraw Ob-
raźliwych Zachowań. Zostaje oskarżony o Niewłaściwy Sto-
sunek do Mniejszości, Nakłanianie do Zbrodni Przeciwko
Ziemnowodnym Gryzonio-Amerykanom oraz Sarkazm Wy-
mierzony w Całkowicie Pozbawione Humoru Zgromadzenie
i już o czwartej po południu jest skreślony z rejestru studen-
tów, wydalony z terenu uczelni i pozbawiony magistranckie-
go stypendium naukowego. Jego wierzytelności przechodzą
na rzecz agencji ściągania długów, umowa o pracę zostaje
odesłana do pośredniaka, a Rejonowy Urząd Komunalny
otrzymuje powiadomienie, że od tej pory Jack jest do dyspo-
zycji odpowiednich służb pracy ochotniczej.
Najbardziej wkurzony jest tym wszystkim jego promotor,
doktor Avram Mehta, ponieważ Jack opracowywał dla nie-
go pewien algorytm, który doktor zdążył już nielegalnie
sprzedać trzem firmom komputerowym z sektora prywatne-
go. Mehta stanął zatem wobec konieczności powierzenia
swojej tajemnicy... [wzruszenie ramionami] ...studentom
młodszych roczników.
Aha, czy wspominałem już o mo-
jej zabytkowej analogowej automa-
tycznej sekretarce? Były na niej na-
grane trzy wiadomości. Pierwszą
stanowił drażniący pisk, świadczący
wyraźnie, że ktoś przez pomyłkę
próbował wysłać faks pod mój nu-
mer. Drugą okazała się generowana
komputerowo telemarketingowa re-
klama biura matrymonialnego, któ-
rej brzmienie nasuwało podejrzenia,
że obie maszyny osiągnęły pełne ze-
spolenie.
Trzecia wiadomość była od Gunnara. „Pamiętaj o spotkaniu
w klubie. Dziś o dwudziestej trzeciej. Przyjdź koniecznie. Serwus".
Wcisnąłem klawisz kasowania i natychmiast o wszystkim za-
pomniałem.
AUTOMATYCZNA SEKRETARKA
To wcale nie jest kolejny przykład mo-
jej fascynacji starymi urządzeniami,
lecz raczej sprawa dzielenia mieszka-
nia z matką, która za dużo się na-
oglądała filmów w rodzaju Kolos: Pro-
jekt Forbina, przez co nie mogę zo-
stawiać włączonego komputera (z do-
skonałym głośnomówiącym faksmo-
demem), kiedy wychodzę z domu.
Mama się boi, że pewnego dnia mógł-
by zeskoczyć z biurka i oznajmić: ,Co-
gito ergo zamierzam przejąć władzę
nad światem".
KATASTROFA BIERZE ZAMACH
I NIE TRAFIA
— Obudź się, Jack!
Co? Wyprostowałem się gwałtownie. Och, nie! Znowu?
Nie byłem w stanie powstrzymać ziewnięcia. Zamrugałem kil-
ka razy, potrząsnąłem głową i mętnym jeszcze wzrokiem oce-
niłem swoją sytuację.
Po raz kolejny zasnąłem na laminowanym blacie, z zimnym
i tłustym, nadgryzionym kawałkiem ostatniej sobotniej pizzy za-
ciśniętym kurczowo w prawej dłoni.
— Obudź się, Jack!
Obok pizzy stała otwarta puszka (bez wątpienia) pozbawionej
gazu wody sodowej. Kilka centymetrów dalej kolejowa platforma
w skali HO, nad którą pracowałem, zachowując resztki świadomo-
ści. Przypomniałem sobie, że gdy odsunąłem platformę na bok,
żeby wysechł klej mocujący słupki na jej obrzeżu, przez czysty
przypadek wetknąłem do czytnika ReadMana płytę z kopią Ubio-
ru stonowanego.
— Obudź się, Jack!
Właśnie, a gdzie się podział ReadMan? Pozwoliłem oczom
pożeglować w lewo i zaraz znalazł się w ich polu widzenia, kilka
stopni od dziobu po bakburcie. Był w trybie wygaszacza ekranu:
okręciki wojenne ścigały po całym polu urocze postacie z kresko-
wek Disneya, grzały do nich z dział i zamieniały je w paskudne
dymiące kościotrupy.
— Obudź się, Jack! -— powiedział ReadMan.
— Stul dziób — odparłem. Ekran zamigotał, zaszumiał od-
twarzacz i wyświetlił się tytuł: „Rozdział 7: Ubiór Kamuflażowy,
żeby Twój Szef Myślał, że Jesteś Normalny". Poświęciłem najwy-
żej trzydzieści nanosekund na ocenę stopnia mojej desperacji, któ-
ra kazała mi tego słuchać w ostatnich chwilach przed utratą świa-
domości. — Wyrzuć to! — nakazałem, po czym rzuciłem pizzę na
stół i wytarłem zatłuszczone palce o spodnie.
— Niewłaściwe polecenie — oznajmił ReadMan.
Oto uroki sterowania głosem.
— Zamknij wszystkie pliki — wymamrotałem, usilnie po-
wstrzymując kolejne szerokie ziewnięcie.
— Niewłaściwe polecenie — powtórzył z uporem ReadMan.
Nie myślcie, że ta zabawka posiada jakąkolwiek inteligencję.
Ma wbudowaną szczątkową procedurę rozpoznawania mowy
i dość ograniczony zestaw rozka-
zów słownych. Pochyliłem się do
mikrofonu i wysylabizowałem:
— Zamknij te pieprzone pliki.
— Pliki „Tepieprzone" nie są
otwarte — zakomunikowała maszy-
na z rozbrajającą szczerością. —
Utworzyć listę otwartych plików?
— Nie. — Zamyśliłem się na
parę sekund, chcąc mieć pewność, że zrozumie polecenie, i wydu-
kałem: — Zamknij pliki.
To mu się spodobało. Pozamykał wszystkie okna związane
z Ubiorem stonowanym. Zadowolony, że wreszcie coś mi się
udało, rzuciłem:
— Wyłącz się.
Dłuższa przerwa.
KONTROLA GŁOSOWA
Brzmi nieźle, prawda? No to wyobraź-
cie sobie czytelnią uniwersytecką na
tydzień przed sesją, kiedy pięciuset
studentów wydaje głośne polecenia
swoim podręcznikom — a podręczniki
odpowiadają.
__- Podaj hasło.
Aha, moja szkoła! Wszyscy szyfrują sobie dostęp do procedur
tartowych, a ja mam również założone hasło na wyjściu. Jeśli
hcecie wiedzieć dlaczego, to spytajcie kogoś z mojego rocznika,
0 się działo w czytelni, gdy przed końcem semestru członkowie
bractwa Theta Chi ganiali po sali, wrzeszcząc: WYŁĄCZ SIĘ!
ReadMan cierpliwie czekał na hasło.
__ Ken mnie przysłał.
Koniec rozmowy. Pisnął usłużnie, wysunął płytę z czytnika
i pozamykał programy systemowe. Na zakończenie odtworzył
kwestię Świnki Porky: „To by było na tyle, ludziska!"
Odchyliłem się na oparcie krzesła, przeciągnąłem radośnie
i ziewnąłem. Mój wzrok padł na wyświetlacz budzika stojącego na
szafce nocnej.
10.47.
— Cholera! — Błyskawicznie otrząsnąłem się z resztek sen-
ności, wyskoczyłem zza stołu, podbiegłem do biurka i starłem
kurz z komputera. Nie miałem pojęcia, że już tak późno. Gdybym
przespał te parę godzin jedynej prawdziwej przyjemności w moim
życiu...
Na klawiaturze siedział wielki włochaty pająk. Dałem mu
pstryczka i włączyłem maszynę. Światło w piwnicy wyraźnie
przygasło. Dwa wentylatory chłodzące zawyły jak silniki F-21
szykującego się do startu.
— Uwaga! — ostrzegł komputer. — Booting głównego CPU
za piętnaście sekund!
Wbiłem się w ołowianą kamizelkę, usadowiłem na fotelu
przed konsolą, włożyłem gogle i wcisnąłem na głowę słuchawki
z mikrofonem. Komputer odliczał ostatnie sekundy do uruchomie-
nia procedur bootujących.
— Pięć! Cztery!
Dźwięk włączony! Obraz zsynchronizowany! Wszystkie pod-
systemy gotowe!
83
— Dwa! Jeden!
Z dymem idącym spod wirtualnych opon i wyciem turbin
chłodzących odpalił główny CPU. Rzeczywistość roztopiła się
i spłynęła po ścianach, wystrzeliłem z piwnicy rodzinnego domu
prosto na...
Superautostradę Informacyjną.
* INFOŚCIEK * INFOŚCIEK * INFOŚCIEK *
Zatrzymajmy się tu na chwilę, kiedy Jack wciela się w wir-
tualnego cykora z wirtualną ciężarówką UPS na wirtualnym
prawym pasie i błyskawicznie zbliża się do końca wirtualne-
go zjazdu z autostrady, żeby porozmawiać o tym, jak na-
prawdę wygląda życie na InfoBahn. Jasne, że o tym czytaliś-
cie. Na pewno widzieliście też jakieś przebitki w kinie lub
telewizji. Bez wątpienia korzystaliście nawet z dostępnego
wejścia do Sieci na waszym serwerze, żeby spędzić kilka
krótkich i kosztownych chwil w którejś z wirtualnych wiosek
Potiomkina, takich jak VirWorld czy BitBurg.
Rzeczywistość jest trochę bardziej zagmatwana.
Na początku musicie zrozumieć, że istnieje coś takiego,
co się nazywa szerokością pasma. Niezależnie od architek-
tury Sieci — a możecie mi wierzyć, że jest ona tak wyrafi-
nowana, iż zdołałaby uśpić większość ludzi szybciej, niż
zdążylibyście powiedzieć: „Protokół Kontrolny Transmisji
z Protokołem Internetu" — wielkość strumienia danych, któ-
ry można przez nią przepuścić w czasie rzeczywistym, zależy
od „przepustowości" kanału informacyjnego. Aby rzeczywi-
stość wirtualna w Sieci stała się dostępna w czasie rzeczywi-
stym, szerokość pasma musi być co najmniej taka jak
kanału telewizyjnego. To znaczy duża.
Po drugie, musicie wiedzieć, że prędkość światła nie jest
tylko zabiegiem formalnym z powieści Larry'ego Nivena.
Kiedy wejdziecie do Sieci, stanie się rzeczywistością, czyli
rzełoży się na 30,15 centymetra w ciągu nanosekundy.
Prawdę mówiąc, można obliczyć nawet wielkość dryfu kon-
tynentalnego, mierząc w tygodniowych odstępach przyrost
opóźnienia poczty elektronicznej między Londynem a No-
wym Jorkiem. (Spróbujcie tego sami, naiwniaki!)
Dla ciebie, Jasiu Głuptasiu, te dwie rzeczy oznaczają
dokładnie tyle, że nie ma takiej możliwości na niskiej orbicie
aeostacjonarnej, aby twój standardowy serwer sieciowy
otworzył ci wejście do rewelacyjnej interaktywnej wielodo-
stępnej rzeczywistości wirtualnej w czasie rzeczywistym po-
przez sieć globalną — w każdym razie nie przy takim abona-
mencie, jaki płacisz. Więc kiedy dostaniesz się do BitBurgu,
naprawdę uzyskasz dostęp tylko do podstawowych procedur
przeładowanych do twojego komputera. (A jak sądzisz, po
diabła jest na początku to głupie i nudne przejście po „czer-
wonym chodniku"? Zęby odciągnąć twoją uwagę na czas
ładowania programu). Kiedy dobiegnie końca, uzyskasz do-
stęp tylko do informacji tekstowych, prymitywnej animacji
duszkowej z ograniczonym zestawem poleceń i dźwięku
o jakości połączenia telefonicznego.
To, do czego ja mam dostęp, to zupełnie inna sprawa...
Zanim się w to wgłębimy, muszę ci jeszcze jedno przypo-
mnieć o Superautostradzie Informacyjnej: została stworzona
przez władze w celach wyłącznie komercyjnych. A to ozna-
cza, że części systemu łączące tereny zamieszkane z targo-
wiskami informacyjnymi i agencjami rządowymi, podobnie
jak prawdziwe autostrady, są utrzymywane w czystości, do-
brze oznakowane i strzeżone przez policję. Dopóki trzymasz
się utartych szlaków i jesteś porządnym uczciwym konsu-
mentem, nie oczekuj w Sieci żadnych niespodzianek.
Ale jeśli się zapuścisz na odludzie — w te rejony, które
powstały przed interwencją władz federalnych — to tak, jak-
byś się sam dopraszał wdeptania w błoto.
85
Tymczasem na Wirtualnej Autostradzie: jakiś durny goguś
w błyszczącej nowej tempurze bardziej skupiał się na telefonie ko-
mórkowym niż na klawiaturze, wyczekałem więc na lukę w sznu-
rach pojazdów, pokazałem język i oderwałem mu otwarte na
oścież drzwi auta. Potem przeskoczyłem na lewy pas tuż przed
spasionym urzędasem w poobijanym IBM-ie 4990 wyładowanym
plikami w COBOL-u; później gwałtownie wdusiłem hamulec
i szarpnąłem kierownicą w prawo, żeby się nie władować od tyłu
na łysiejącego hippisa z Macintoshem 512. Palant rzucił za mną
kilka niecenzuralnych słów, gdy go mijałem, więc jemu także po-
kazałem język, dosypałem elektronów i zacząłem się uważnie roz-
glądać za patrolem SiecioGliniarzy.
Zerknąłem na wskaźnik czasu rzeczywistego: była 10.51. Cho-
lera! Niech to szlag trafi! Gunnar zostawił wiadomość, że mamy
się spotkać o 11.00, a on nie należał do ludzi, którzy są gotowi za-
czekać. Tym razem mogłem nie zdążyć. Chyba że...
Połapałem się w porę, że jestem blisko skrzyżowania z siecią
MECCnet, gdzie —jak zwykle — banda rozwydrzonych gremli-
nów ciskała pustakami z estakady. (Na tym polega całe piękno sie-
ciowej rzeczywistości wirtualnej w moim wykonaniu. Ze starymi
algorytmami o wysokim stopniu skompresowania, niezależnymi
sterownikami skanującymi i radykalnymi procedurami filtru-
jącymi cyfrowe śmieci, z braku innego słowa przekradam się poza
granicę szerokości pasma i mogę widzieć to, co niewidzialne,
słyszeć niesłyszalne i poznać, co dla innych jest niepoznawalne.
Szczerze mówiąc, to jak poruszanie się po Rzeźni w trybie kontrol-
nym).
Dość powiedzieć, że zauważyłem tych łobuzów, nim zdążyli
mnie wziąć na cel, i zrobiłem unik. Obserwując skan wstecznego
lusterka, doznałem chwilowego zachwytu, kiedy stary hippis
w Macu dostał się pod lawinę wirtualnych pustaków oraz ogni-
stych kul i w wirze płomieni, koziołkując, z zawieszonym syste-
mem wypadł z powrotem do świata rzeczywistego. Ten biedny,
flfi
SUPERAUTOSTRADA
INFORMACYJNA
Co zrozumiałe, opis ten jest wizualną
metaforą nawigowania w Sieci za po-
mocą narzędzi rzeczywistości wirtual-
nej. Dla tych czytelników, którzy do-
piero wgryzają się w 10BaseT, przeta-
czanie pakietów fiberoptycznych i sieć
satelitarną Iridium Motoroli, przygoto-
wałem oddzielny dokument zatytu-
łowany Jak ja to zrobiłem". Jeśli nale-
żysz do tych modeli, których wkurzają
porządne zadrukowane kartki papie-
ru, już dziś zamów kopię pod nume-
rem 1-900-RATUNKU.
nadety, zarozumiały głupek myślał,
podporządkuje sobie całą super-
autostradę w takim starym gracie...
10.52. Przeskoczyłem z Info-
Bahnu do Uniwersyteckiego Cen-
trum Superkomputera w rekordo-
wym czasie. Teraz musiałem wy-
konać swoją sztuczkę. Zahamowa-
łem z piskiem opon w sieciowej bi-
bliotece UCS, zgłosiłem się jako
student pierwszego roku i połączy-
łem z systemem komputerowym
dziekanatu. Prześliznąłem się w głąb,
na samo dno — między tysiącami
akt personalnych, które są naprawdę słabo zabezpieczone — do
procedur systemowych, gdzie wydostałem się do świata rzeczywi-
stego i ocknąłem w trakcie wpisywania zwykłego tekstu do swoje-
go komputera. Błyskawicznie połączyłem się z wydziałem mate-
matyki, gdzie ponownie wlazłem w system i odnalazłem sekretne
przejście modemowe, dzięki któremu mogłem nawiązać bezpo-
średnią łączność z UCS.
I \oila. Jack Burroughs zniknął
bez śladu. Rozpłynął się we mgle.
Roztopił w gąszczu nie zarejestro-
wanych połączeń. Z głębin uniwer-
syteckiego superkomputera wyło-
niła się całkiem inna postać — coś
naprawdę pięknego, wirtualnie do-
skonałego.
Niejaki MAX_KOOL.
Wreszcie, zasmarkańcy, wiecie,
kim naprawdę jestem. Wyszedłem
z biblioteki sieciowej, dosiadłem
SZMIR
Samo-Załadowywalny Materiał Infor-
macyjno-Reklamowy. Program pier-
wotnie służący do rozsyłania wszyst-
kim użytkownikom legalnych informacji
poczty elektronicznej, obecnie wyko-
rzystywany do pompowania wszelkie-
go reklamowego śmiecia z serwerów
do twojego komputera w chwili przy-
łączenia go do Sieci. Jeśli od razu wy-
wali się cały Szmir, można podwoić
efektywną szerokość pasma łącza.
87
mojej Wirtualnej Ultramaszyny Harleya-Davidsona i kopnąłem
starter. Motor zaskoczył z hukiem przypominającym odgłos pobu-
dzonego testosteronem grzmotu, po czym zmniejszył obroty do ra-
dosnego, basowego pomruku. Wciągnąłem moje czarne, nabijane
ćwiekami rękawice sensorowe, obejrzałem w lusterku czarne
połyskliwe włosy (oczywiście układały się perfekcyjnie), posta-
wiłem kołnierz czarnej jedwabnej koszuli, podwinąłem rękawy
czarnej skórzanej kurtki i spojrzałem na tarczę wirtualnego (nie
czarnego) Rolexa: 10.54.
Kupa czasu.
Ciemne okulary; papieros; pochylenie motocykla w prawo,
żeby jednym ruchem stopy złożyć chromowaną nóżkę. Włączy-
łem pierwszy bieg, szarpnąłem pokrętłem gazu i puściłem sprzęg-
ło. Tylne koło rozkosznie zawyło, aż poszedł spod niego dym.
MAX_KOOL wrócił na InfoBahn, żeby zwiedzać nowe miej-
sca i poznawać nowych ludzi — a co najważniejsze, spotkać się
o 11.00 na Targowisku Pomysłów z handlarzem bronią o imieniu
Gunnar.
Targowisko Pomysłów jest duże. Bardzo duże. To największa
cholerna konstrukcja na InfoBahnie, pomijając BusinessWorld
i FedNet. Widać je na wiele wirtualnych kilometrów z dala: gigan-
tyczne struktury wyprzedażowe ciągną się w poprzek przestrzeni
danych, strzeliste układy marketingu pionowego giną we mgle
wyszukanych reklam, a wszędzie powiewają transparenty i stoją
billboardy. SZMIR całemu światu ciska w twarz znany slogan:
Stul dziób i kupuj.
Wszystkie drogi dojazdowe są zapchane przez naiwniaków
i nuworyszy, najczęściej przedostających się tu z jakiegoś Zadu-
pioNetu na całonocną sieciową konsumpcję i tanią rozrywkę.
88
Ściągnąłem potencjometr mojej tolerancji do zera, skręciłem
w prawo i przebiłem się, roztrącając tłum. Przypominało to skok
przez niskie ogrodzenie farmy indyków, kiedy głupie ptaszyska
wyciągają szyje, stroszą pióra i zaczynają się kręcić w kółko, led-
wie świadome tego, że coś się stało. Wjechałem na parking i ze-
skoczyłem z siodełka. Motocykl sam zahamował, sam skręcił za
róg, sam stanął, opierając się na nóżce, i sam wyłączył silnik.
Na wszelki wypadek przygładziłem włosy, poprawiłem ciem-
ne okulary i śmiało wkroczyłem do Nieba.
Tak się nazywa wirtualny nocny
wup
klub na czwartym poziomie. Niebo.
Wymiar Użytkowo-Rzeczywisty: skra-
wek rzeczywistości wirtualnej, gdzie
różni użytkownicy mogą się spotykać
i oddziaływać w czasie rzeczywistym.
Większość naiwniaków jest przeko-
nana, że Targowisko Pomysłów ma
jedynie trzy poziomy: tanie siecio-
we sklepiki i darmowy szmelc na
pierwszym, drogie sieciowe salony
i dziecięce gry na drugim, a na trzecim wymyślne rozrywki tylko
dla dorosłych, takie jak Sexus, czyli Sala Szumnych Frazesów.
Pewnie nawet operatorzy sieciowi Targowiska myślą do dziś, że
ich ukochane dziecko błyszczy przykładem kodów strukturalnych
i geometrycznej równowagi. Mógłbym się założyć, iż żadnemu
z nich nie przyszło do łba, że jakiś nawiedzony świrus z .edu może
się tu zakraść, włamać do wirtualnego schowka na miotły i zrobić
zwrot o dziewięćdziesiąt stopni do przestrzeni nieeuklidesowej,
żeby stworzyć prywatny, wyjęty spod prawa WUR.
W efekcie jest tak, że wszyscy naiwniacy widzą drzwi do Nie-
ba, ale — podobnie jak tylko mętnie zdają sobie sprawę z tego, że
przechodzę obok nich na niższych poziomach — nie mająpojęcia,
dokąd one prowadzą, no i nie wiedzą, jak przez nie przejść.
Ja wiem. Zapukałem.
Olbrzymi goryl — całkiem dosłownie, wielka małpa z filmu
rysunkowego, z cylindrem na łbie, wykradzionym na tę okazję
z innego filmu — odchylił klapkę w drzwiach i wycedził:
89
— Hasło.
Zadarłem dumnie głowę, wyjąłem papierosa z ust, dmuchną-
łem mu dymem w pysk i rzuciłem:
— Ken mnie przysłał.
Goryl warknął, ale otworzył drzwi. Przecisnąłem się obok nie-
go, wskoczyłem do grawitrury i zjechałem na dół.
Do Nieba.
Niebo jest, z grubsza, totalnie cool. Wiosną 2005 roku jeszcze
wierzyłem, że można tam chwilę odetchnąć, jeśli ma się jakieś in-
teresy w sieci. Dla mnie było niczym najlepsze towarzystwo, do
którego nikt mnie nie zapraszał, najfajniejszy nocny klub, do któ-
rego zawsze bałem się wejść, i najciekawsza paczka, do której
zawsze chciałem należeć — razem wzięte. Było ciemne, zatło-
czone, zadymione, hałaśliwe i całkowicie zwariowane: kłująca
w oczy wyspa anarchii pośród morza bezmyślnej konsumpcyjno-
ści; odskocznia od niebezpiecznych wyborów w skądinąd zu-
pełnie bezpiecznym i nudnym świecie.
W Niebie była najlepsza muzyka, najlepsze środki kręcące
i najtęższe wredne umysły z całej planety. Można się tu było bawić
aż do upadłego, tańczyć choćby całą noc (bo w Niebie nawet ja
umiem tańczyć), uprawiać wirtualny seks na stole do bakarata, czy
nawet dobić targu w kwestii skradzionego plutonu, jeśli szukało
się tego typu rozrywek.
Teraz myślę, że powinienem się choć przez chwilę zastanowić,
dlaczego SiecioGliny ani razu nawet nie próbowały zamknąć
Nieba.
Dramatyczne wejścia są dla nieuleczalnie zakompleksionych.
Ja z godnością wygramoliłem się z grawitrury i ruszyłem w głąb
klubu, absolutnie spoko, rozglądając się ciekawie. Jak na ponie-
działek, był niezły ścisk. Zwykła zbieranina: parę elfów i skrza-
tów, przy drzwiach gromada cyborgów rechoczących jak puste
puszki i grających w pokera na części zamienne. Kilku owadopo-
dobnych obcych raczyło się drinkami z parą dzwoniących blacha-
90
mi bitwomechów; gromada dwuwy-
miarowych postaci z kreskówek,
z których jedna była tak stara, że aż
czarno-biała, zabawiała się wzajem-
nym okładaniem po głowach duży-
mi drewnianymi łopatami, śmiejąc
się przy tym piskliwie jak cały zastęp
młodych harcerek. Zaznaczyłem
swoją obecność, witając parę posta-
ci skinieniem głowy czy ruchem
ręki, i nawiązałem kontakt wzroko-
wy ze stałymi bywalcami.
Należał do nich chorobliwie
otyły Don Luigi Vermicelli, który
wodził rej przy swoim ulubionym
stoliku w lewym kącie sali, otoczo-
ny górami makaronu z pulpetami,
garstką nerwowych osiłków o przy-
lizanych włosach — ubranych
w eleganckie garnitury i uzbrojonych w automatyczne pistolety
wypychające im marynarki pod pachami — i dwoma nienaturalnie
wydętymi z przodu wycieruchami, które chyba nie miały na sobie
nic poza biżuterią. (Osobiście wolę się trzymać z dala od Księżni-
czek z Marsa, bo co najmniej połowa okazuje się naćpanymi
chłopaczkami).
Był też nieludzko barbarzyński Jasio Łańcuchopiłoręki wyci-
nający hołubce na parkiecie, tuż przed wirtualną punkową kapelą
o włosach posklejanych żelem w sterczące spiralne kolce, (łającą
czadu w swojej zastawionej gratami norze, dzięki czemu przez
całkiem przejrzystą, teoretycznie dźwiękoszczelną ścianę do sali
przedostawała się muzyka o znośnym natężeniu. Podejrzewam, że
w postać Jasia Łańcuchopiłorękiego musiał się wcielać jakiś woj-
skowy. Pozdrowiłem go przyjacielskim salutem, on zaś energicz-
DYM
Stałe zamglenie w Niebie nie jest
efektem zadymienia powietrza. Biorąc
pod uwagę liczbę osób, które się tam
przewijają, jak również to, że pozo-
stają cały czas w ruchu (niektóre
z opóźnieniami wynoszącymi zaled-
wie 0,3 sekundy), owo zamglenie jest
niezbędne do utrzymania przepływu
danych wizualnych na takim poziomie,
który Sieć zdoła przetransmitować
w czasie rzeczywistym. Sposób, w jaki
postaci .wypływają z niebytu", też nie
jest chwytem filmowym; to wynik łado-
wania przez procedury systemowe bar-
dziej szczegółowych obrazów, w mia-
rę jak zbliżasz się do jakiejś osoby czy
obiektu.
W Niebie staramy się dodatkowo
nasilić te efekty poprzez intensywne
zalewanie robaka.
nie odpowiedział w ten sam sposób, omal nie ścinając sobie przy
tym głowy.
(Powinienem tu zaznaczyć, że wszyscy wkraczający do Nieba
posługują się przybranymi imionami. To element wspólnej zaba-
wy: trzeba zachować w tajemnicy swoją tożsamość ze świata rze-
czywistego, próbując zarazem odgadnąć tożsamość innych osób.
Facet, który to zapoczątkował, był znany jako DONMAC).
Skoro już mowa o DON_MAC-u, on także tu był: siedział
w mrocznym kącie na lewo od parkietu — biedny, osamotniony,
ostatni z robotołaków. Jak zwykle rdzewiał w zasępieniu nad
swoją szklaneczką oleju Pennzoil z plasterkiem cytryny i wodził
czerwonymi fotosoczewkami to na stolik po lewej, gdzie czwórka
zmutowanych ninja dziko wymachiwała katanami i kłóciła się nad
jakimiś zakrwawionymi szczątkami (mam nadzieję, że postaci sta-
tystującej w grze), to znów na stolik z prawej, zajmowany przez
gromadę wyrostków w burnusach i turbanach, porozumiewają-
cych się półgłosem i polerujących karabiny AK-47.
DON_MAC potrafił nadawać telepatycznie, jeśli tylko miał na
to ochotę. Pochwyciłem jego spojrzenie, ruchem głowy wska-
załem Arabów i postukałem się palcem w skroń.
O co chodzi, Max?, zapytał w myślach.
— Przy sąsiednim stoliku — mruknąłem pod nosem. — To ja-
kieś nowe towarzystwo w Sieci?
Owszem. Trzymaj się od nich z daleka, Max. Mogą sprawiać
kłopoty.
— Naprawdę?
Przybyli z nowego łącza WorldNetu, z Kabulu w Afganistanie.
Pojawili się dopiero w tym tygodniu. To młodzi mudżahedini.
— Kto?
Chajberpunki.
Jasne. Przerwałem telepatyczną więź i poszedłem dalej.
Minąłem kolejne grupki elfów i superbohaterów. Moją uwagę
przyciągnęła para wyróżniających się ognistymi kolorami łbów na-
92
„KOWBOJ BRET" BOLLIX
Jedna z legendarnych postaci, o któ-
rej w Sieci krąży wiele niesamowitych
opowieści. Gdyby Kowboj Bret, Kapi-
tan Crash i Diana Von Babę rzeczy-
wiście dokonali tego wszystkiego, co
im się przypisuje, według szacunków
JPL z Pasadeny musieliby mieć we
trójkę łącznie 640 lat.
stoletnich skullheadów, ubranych
według wzorca z okładki najnowsze-
go albumu grupy Offspring. Oczy-
wiście wyrzucono ich z kasyna.
(Tu dobra rada. Nawet nie próbuj-
cie sobie tego wszystkiego wyobra-
żać. Elementarna geometria Nieba
została stworzona przez „Kowboja
Breta" Bollixa i jest nieeuklideso-
wa. Tylna ściana klubu, która wyda-
je się roztapiać w bezdenną czarną otchłań, naprawdę w nią prze-
chodzi, a plamy migotliwego światła wyławiającego z mroku
stoliki nie pochodzą z żadnego konkretnego źródła. Gdzienie-
gdzie w Niebie grawitacja działa tylko w określonych miejscach;
do wielu ukrytych prywatnych po-
mieszczeń można się dostać, jedy-
nie stając dokładnie we właściwym
punkcie i pokonując zapamiętaną
sekwencję niewidocznych schodów
i krętych korytarzy; jest nawet po-
kój przestrzennie sfazowany, gdzie
to, kogo spotkasz i co zobaczysz, za-
leży wyłącznie od sposobu dostania
się do środka. A szczególnie uwa-
żajcie w sali imienia Jobsa: część czarnych płytek podłogowych to
w rzeczywistości wirtualne platformy teleportacyjne, które mogą
was przenieść w całkiem zdumiewający zakątek Targowiska).
Poszedłem dalej, ale Gunnara nigdzie nie było. Niedobrze. Za-
wróciłem w kierunku największej plamy jaskrawego światła zale-
wającego główny bar i stwierdziłem z radością, że tego wieczoru
stał za nim Sam.
Nie mylcie go tylko z innymi znanymi postaciami. Nasz Sam
to prawdziwy majstersztyk. Oczywiście jest jedynie wytworem
NIE GŁASKAĆ PTERODAKTYLI
Cokolwiek robicie, nie próbujcie głas-
kać pterodaktyli, nawet jeśli wydają
się wam bardzo łagodne. W ich gnieź-
dzie (na szczycie roztapiającego się
babcinego zegara Salvadora Dalego)
jest już wystarczająco dużo pourywa-
nych dłoni.
symulatora osobowości, ale zaprogramowanym przez kogoś od-
znaczającego się bezgranicznym uwielbieniem dla Casablanki.
Właśnie pucował ścierką nie istniejącą plamę na wypolerowanym
mahoniowym blacie, kiedy mnie zauważył. Skinął głową i rzekł:
— Dobry wieczór, panie Kool. Miło znów pana widzieć.
— Cześć, Sam. — Znalazłem wolny stołek i usiadłem.
Przerzucił ścierkę przez ramię, wyjął czystą szklaneczkę
i z brzękiem wsypał do niej parę kostek lodu.
— To, co zwykle, panie Kool?
Przytaknąłem ruchem głowy.
— Może być.
Nalał do szklaneczki na dwa palce burbonu z Kentucky. (Tak,
wiem. W Niebie mógłbym dostać każdy, nawet najbardziej wy-
szukany trunek — bo w rzeczywistości trzeba tylko odrobinę do-
stosować algorytm filtrujący, żeby odpowiednio nastawić wirtual-
ne zmysły — ale z jakiegoś powodu zawsze wybieram burbona).
Pchnął szklaneczkę wzdłuż baru w moją stronę.
— Dopiszę to do pańskiego rachunku. Coś jeszcze, panie
Kool?
— Nie. — Pokręciłem głową, ale zaraz spytałem: — Nie wi-
działeś tu dzisiaj Gunnara?
Sam poskrobał się po brodzie i zrobił zamyśloną minę.
— Pan Gunnar był tu jakąś godzinę temu. Pytał o pana.
— Gdzie teraz może być?
Pokręcił głową.
— Nie potrafię powiedzieć.
Przytaknąłem ze zrozumieniem. Jak znam Sama, mogło to
oznaczać co najmniej sześć różnych rzeczy, ale wszystkie sprowa-
dzały się do jednego wniosku: musiałem szukać Gunnara na
własną rękę.
— W porządku, Sam. Dziękuję.
Przywołał go ktoś z drugiego końca baru, odszedł więc szybko.
Pociągnąłem łyk burbona. Oczywiście był pozbawiony smaku.
Tylko dlatego mogę pić i palić w rzeczywistości wirtualnej.
Wszystko jest bez smaku i nie wywołuje żadnych efektów fizjolo-
gicznych. W realnym świecie po burbonie zaczynam się zachowy-
wać jak Egzorcysta.
— Max Kool? — spytał ktoś za moimi plecami.
Odwróciłem się. Był to jakiś młody zapaleniec z pomarańczo-
wym pióropuszem nastroszonych włosów, w ciemnych lustrza-
nych okularach dobrze osadzonych na wystających kościach po-
liczkowych, z implantami i gniazdkami scalaków pstrzącymi całe
czoło niczym wysypka. Istne złomowisko groszowej biżuterii
zdobiło jego uszy i wargi, przez co wykrój ust przywodził mi na
myśl suma, którego widziałem kiedyś nad Lakę Mille Lacs. Po-
czułem nieodpartą chęć złowienia go na haczyk.
— Ty jesteś Max Kool?—zapyta] lekko drżącym z podniece-
nia głosem. — Ten, który stworzył Silikonową Dżunglę?
Westchnąłem głośno, układając w myślach odpowiedź.
— Tak, to ja — mruknąłem w końcu.
Silikonową Dżunglą nazwałem WUR, który zaprogramo-
wałem w ramach szkolnego projektu jeszcze przed maturą, gdy
miałem jakieś osiemnaście lat.
— Jestem Zwornik! — oznajmił z dumą w głosie. Już na
pierwszy rzut oka było widać, skąd się wzięła ta ksywka. — Mu-
szę ci powiedzieć, że grywam w Silikonową Dżunglę od czasu,
kiedy skończyłem dwanaście lat. To najbardziej czadowy WUR,
jaki znam!
Co jak co, ale dotąd nie wyglądał mi na komputerowego świra
zżeranego przez masę kompleksów.
— Jestem pod wrażeniem — rzuciłem, sięgając po szkla-
neczkę.
— Mówię poważnie! — ciągnął. — Czasami pokręcę się tro-
chę po Stardromie albo włączę sobie dla rozrywki Elf Treka, ale
Silikonowa Dżungla to całe moje życie! Należę do jej sieciowego
forum, znam prawie na pamięć oficjalną książkową wersję Dafyd-
I
da ab Hugha i mam wszystkie wydania poświęconych jej komik-
sów, z pierwszym numerem włącznie! I wreszcie nadarzyła mi się
okazja poznać ciebie osobiście. To jest... kurczę...
Uniosłem szklaneczkę do ust i popijając burbona, obrzuciłem
gówniarza ostrym spojrzeniem znad jej krawędzi. Co miałem mu
powiedzieć? Że nie zarobiłem na Silikonowej Dżungli ani centa?
Że uniwersytet zastrzegł sobie prawa autorskie do programu, a po-
tem odsprzedał je komercyjnej firmie sieciowej, nawet mnie o tym
nie powiadamiając? Że to, w co on grywał, było wynikiem pięcio-
letniej żmudnej pracy programistów i grafików, których na oczy
nie widziałem? Że mnie wyśmiano, gdy próbowałem się dostać do
sieciowego forum jej miłośników?
A może powinienem uderzyć w ton mentorski i wyjaśnić mu,
że skrajną głupotą jest wiązanie się z jedną wymyśloną postacią
z jakiejś gry?
Odstawiłem szklaneczkę.
— To wspaniale — powiedziałem, kiwając głową. — Zawsze
miło spotkać takiego fana. — Uścisnąłem mu dłoń, racząc go swo-
im najlepszym wirtualnym uśmiechem. — Żałuję, że nie mogę
z tobą dłużej porozmawiać, ale jestem umówiony. — Ruchem ręki
wskazałem zatłoczoną salę. — Czekałem na to spotkanie przez
cały weekend.
Zanim zdążył zareagować, zsunąłem się ze stołka, skręciłem za
bar i dałem nura za wielką rozłożystą roślinę w donicy. Na szczę-
ście nie był to filodendron, tylko jakiś gatunek miniaturowej
palmy.
— Najwyższa pora — burknęło drzewko.
Aż podskoczyłem w miejscu.
— Gunnar?
— Ciii.
Palma rozejrzała się nerwowo dookoła i przybrała postać Gun-
nara. Nie była to jakaś istotna transformacja, ponieważ Gunnar
zazwyczaj wygląda jak doskonale zakamuflowane jednoosobowe
komando: cały w maskujących zielono-brunatnych plamach, po-
czynając od końców żywozielonych włosów, a kończąc na czub-
kach brudnozielonych butów.
— Właśnie testuję nowy aspekt — wyjaśnił szeptem. — Sztu-
kę pozostawania nie zauważonym.
— Jasne — mruknąłem opryskliwie, bo gdy minął pierwszy
szok, zaczęła mnie ogarniać złość. — Odebrałem twoją wiado-
mość. O co chodzi?
— Wszystko w swoim czasie, Max. W swoim czasie. — Ro-
zejrzał się, po czym podszedł do baru i zawołał: — Sam! Dla mnie
zimny Kirin i... Co pijesz, Max? — Spojrzał na moją szklaneczkę.
— Burbon dla mojego przyjaciela! — Wszyscy dookoła popa-
trzyli w naszą stronę. — Właśnie zdobyłem nową zabawkę, Max!
— oznajmił Gunnar zdecydowanie za głośno. — Kolt H-bar
Sporter, model sprzed dziewięćdziesiątego czwartego roku w do-
skonałym stanie! Ani razu z niego nie strzelano! Pewien szurnięty
broker kupił go piętnaście lat temu i schował w piwnicy, jakby się
szykował na koniec świata! Kilka tygodni temu padł na rozległy
zawał serca. Wdowa zamierzała przekazać wszystkie jego graty do
Biura Brady'ego, ale w porę się kapnęła, ile może za nie dostać
w gotówce!
Powszechne zainteresowanie nagle wygasło, ludzie wrócili do
przerwanych rozmów. Wreszcie zrozumiałem, do czego Gunnar
zmierza, gdy usłyszałem, jak wytwornie upstrzona biżuterią żmi-
jowata blondyneczka mówi:
— Ach, Gunnar i Max znów gadają o broni.
— Sztuka pozostawania niesłyszalnym — szepnął mi na ucho
Gunnar. Wziął z baru szklankę z piwem. — Trzeba tak zrobić,
żeby nikt nie chciał cię słuchać. — Poczułem, że wciska mi w dłoń
jakiegoś scalaka. — Pewna zabójczo urocza babeczka kręciła się
w ubiegłym tygodniu po MilNecie, rozpytując na lewo i prawo,
jak odnaleźć MAXA_KOOLA. To jej wizytówka. — Odsunął się,
pociągnął spory łyk piwa i beknął jak bóg wikingów. — W tej
O7
„GUNNAR DZIKUS"
Prawdziwe nazwisko: Joseph LeMat.
Zawód: niezależny konsultant softwa-
re'owy. Wiek: około 37. Znaki szcze-
gólne: nadpobudliwość, pamiątka po
byłej żonie.
chwili mój Dillon ciągnie na autopi-
locie — dodał. — Do soboty powin-
niśmy już mieć tyle amunicji, żeby
się nieźle zabawić! I co ty na to? Nie
masz ochoty uziemić paru glin?
Sam zastygł w bezruchu. Dokoła
zapadła cisza. Ludzie znów gapili
się na nas. Zauważyłem, że Gunnar
puścił oko, więc podjąłem tę zabawę.
— Niezły pomysł — odparłem, przypalając papierosa. —
Spotkamy się w czasie rzeczywistym? Powiesz mi, jak się napraw-
dę nazywasz, gdy i ja zdradzę ci swoją tożsamość? — Zaciąg-
nąłem się głęboko i dmuchnąłem mu niebieskawym dymem prosto
w twarz.
— Nie licz na to, chłoptasiu.
Gunnar błyskawicznie spoważniał. Odruchowo zacisnął pięści
i przymrużył oczy. Zagrały mięśnie na jego twarzy.
Prawdę mówiąc, powinno to być już oczywiste, że znamy się
z Gunnarem w realnym świecie. Ostatnio jedliśmy razem lunch
j akieś dwa tygodnie temu. Ale ponieważ wszyscy w Niebie wystę-
pują pod przybranymi imionami, nikt nie musi wiedzieć, że Gun-
nar i Max Kool mieszkają w tym samym mieście i są zaprzyjaźnie-
ni. To dla dobra naszej wspólnej zabawy.
Niespodziewanie ryknął i wyprowadził szeroki sierpowy. Bez
trudu zrobiłem unik, wyszarpnąłem z rękawa mojego monomole-
kularnego sprężynowca i podetknąłem mu go pod nos, nim jeszcze
zdążył odzyskać równowagę. Przez chwilę patrzył na błyszczące
ostrze, wreszcie opuścił ręce, rozwarł pięści i odsunął się o krok.
— Jeszcze się policzymy — warknął. — Jeszcze zobaczysz,
Kool. — Podniósł dłoń ułożoną na kształt pistoletu. — Bum! Pro-
sto w jadaczkę!
Jednym ruchem kciuka złożyłem nóż i sprawiłem, że zniknął.
— Nie rozmarzaj się, palancie.
Dwie godziny później: po kilku rundach strzelania do tarczy
piłeczką 0F, po przeczekaniu za barem gwałtownej kłótni mię-
dzy zmutowanymi ninja a chajberpunkami (którą szybko zakoń-
czył Jasio Łańcuchopiłoręki), po uprzejmym pożegnaniu stałych
bywalców i wykaraskaniu się z Nieba, razem z moim harleyem
zanurzyliśmy się w BusinessWorld. Krążyliśmy bez pośpiechu
po pustych bocznych uliczkach ze zgaszonymi wirtualnymi
światłami.
Nie znoszę Business Worldu.
Mówię poważnie. Nie cierpię go! Szczególnie nie lubię się krę-
cić po jego zimnych, mrocznych, bezdusznych ulicach i patrzeć na
ciągnące się kilometrami, gigantyczne, stalowoszare, pozbawione
okien struktury baz danych świata biznesu. A przede wszystkim
mierzi mnie to, co one reprezentują.
Pewnie dlatego wracam tu co parę tygodni i podkładam kilka
wirtualnych cuchnących bomb.
Dziwne. Rozejrzałem się uważnie w poszukiwaniu SiecioGli-
niarzy, a gdy stwierdziłem, że nikt mnie nie obserwuje, wjechałem
w mroczny zaułek i zgasiłem motor. Według scalaka, który dał mi
Gunnar, szukane miejsce powinno być gdzieś w tej okolicy. Czyż-
bym pomylił się aż tak bardzo?
Wydłubałem kostkę z kieszonki na zewnętrznej stronie ręka-
wicy sensorowej i wcisnąłem ją w podstawkę na czole. Przed mo-
imi oczami znów pojawiła się holograficzna wiadomość: Jeśli chcesz
miło spędzić czas, połącz się z *AMBERv@ alt.XXX.sex.com.
Naprawdę trudno było pomylić adres.
Niemniej sama wiadomość była nadzwyczaj interesująca. Nie
wdając się w szczegóły, scalak pokazywał przesuwający się tekst
na tle sylwetki niewiarygodnie pięknej czarnuli, która tańczyła
w rytm czegoś, co musiało być naprawdę czadową muzyką. Jej
długie jedwabiste włosy fruwały dookoła, proporcjonalnie zbudo-
QQ
wane ciało wyginało się zmysłowo, jej ręce poruszały się jak...
a jej wargi... jej...
Wyciągnąłem scalaka z podstawki, zaczerpnąłem parę głęb-
szych oddechów i pomyślałem, że warto by wziąć wirtualny
prysznic. Gunnar powiedział, że kobieta kręcąca się po MilNecie
była zabójczo urocza. Jeśli to ją ukazywała holograficzna wiado-
mość, to przynajmniej tenjeden raz Gunnar ani trochę nie przesa-
dził.
Schowałem układ z powrotem do kieszonki w rękawicy
i sprawdziłem ścieżkę dostępu. Bez dwóch zdań, byłem we właści-
wym rejonie. Ale w miejscu alt.XXX znajdował się betonowy
mur. Szary i gładki. Jak pustkowie na najdalszym końcu świata.
Jak autostrada międzystanowa numer 80 w zachodniej Nebrasce.
A może powinienem się dokładniej przyjrzeć?
Opuściłem nóżkę, oparłem na niej motocykl i zsunąłem się
z siodełka. Powoli i ostrożnie ruszyłem po chodniku. Pod moimi
czarnymi butami zachrupały jakieś porozrzucane strzępy danych.
Stanąłem przed murem. No tak. Nie było żadnych spojeń, żadnej
klamki czy dziurki od klucza. Przyszło mi do głowy, że drzwi
otwieraj akiś ukryty mechanizm. Wyciągnąłem rękę, żeby dotknąć
gładkiej powierzchni.
Moja dłoń zniknęła.
Wyszarpnąłem jągwałtownie i odzyskałem z powrotem. Szyb-
ko policzyłem palce: jeden, drugi, trzeci... Wyglądało na to, że
były na swoim miejscu.
Zdobyłem się na odwagę i spróbowałem po raz drugi. Powolut-
ku wyciągnąłem rękę. Najpierw zniknęły same końce palców. Po-
tem cała dłoń. Wreszcie przedramię aż do łokcia.
Niezła sztuczka. Wirtualna ściana wirtualna. Wziąłem głębszy
oddech i przysunąłem się bliżej. Wsunąłem całą rękę aż po ra-
mię...
Coś mnie za nią złapało. Coś wielkiego. Nie zdążyłem nawet
zareagować. Z dziwnym mlaśnięciem przypominającym odgłos
miażdżonego kwaszonego ogórka zostałem wciągnięty przez mur
i znalazłem się w kompletnych ciemnościach. Nie wiedziałem,
gdzie góra, a gdzie dół; całkowicie straciłem orientację. Dopadła
mnie klaustrofobia, jakbym nurkował w gęstym, lepkim, czarnym
kisielu. Słyszałem jedynie powolny, świszczący oddech jakiegoś
gigantycznego monstrum.
Dopóki nie otworzyło oczu. Dwa ogromne, rozżarzone do
czerwoności węgle wyskoczyły nagle z tej bezdennej otchłani. Po-
czułem się jak karaluch nadziany na szpilkę. Kiedy potwór prze-
mówił, jego głos przypominał ryk rozszalałego wulkanu.
— Witaj, Max. Szukałam cię.
Powietrza starczyło mi tylko na tyle, żeby wrzasnąć:
— WYLOGUJSIĘ!
Piętnaście milisekund później byłem z powrotem w realnym
świecie. Łącza sieciowe zostały zablokowane, połączenia prze-
rwane, mosty spalone, przekaźniki rozwarte. Po aspekcie rzeczy-
wistości wirtualnej, znanym jako MAX KOOL, pozostała tylko
chmura rozpierzchających się elektronów w którejś sieciowej ba-
zie danych i wszystko, co pozwalałoby skojarzyć MAXA z Jac-
kiem Burroughsem oraz wydarzeniami z BusinessWorldu, zo-
stało usunięte i wykasowane szybciej, niż mógłbym o tym
pomyśleć.
Przecież tłumaczyłem, dlaczego mam hasło na wyjściu z syste-
mu. Ostrożności nigdy za wiele.
Ściągnąłem gogle, zdjąłem słuchawki z mikrofonem i zrzu-
ciłem rękawice sensorowe. Trząsłem się jeszcze ze strachu, toteż
w głowie kołatało mi tylko jedno pytanie: co to było, do cholery,
co mnie chwyciło i wciągnęło w ciemność? Czoło i dłonie lepiły
mi się od potu, pęcherz domagał się natychmiastowego opróżnie-
nia. Wygrzebałem się z fotela i ruszyłem do łazienki, zerknąwszy
po drodze na wyświetlacz budzika przy łóżku. Była 1.27 w nocy.
No cóż, z wyjaśnieniem tajemnicy niezwykłego monstrum mu-
siałem się wstrzymać do jutra.
Pozostawało jedynie mieć nadzieję, że ono nie zna sposobu
przedostania się tu moim tropem.
KATASTROFA NA KOPACH WYGANIA
Z CIEPŁEGO GNIAZDKA
Choć byłem sztywny i skurczony jak frytki serwowane w przy-
drożnym barze, jakimś cudem zdołałem się dobudzić, ogolić,
wziąć prysznic, ubrać się stonowanie i zjawić w biurze o siódmej
dwadzieścia dziewięć. Panowała nadzwyczajna cisza i spokój.
Bo oprócz mnie nikogo więcej nie było.
Wyglądało na to, że nie dojdzie do zebrania naszej sekcji, wy-
znaczonego przez Melindę na wpół do ósmej. Baza danych marke-
tingowych DIP wciąż czekała na uporządkowanie, a że nie miałem
nic lepszego do roboty, wbiłem się w gogle, naciągnąłem rękawice
i dałem nura między pliki. W rezultacie nawet nie zauważyłem,
gdy Charles przyjechał koło ósmej. Nie przyszło mi też do głowy,
żeby sprawdzić, czy ma jeszcze tę nalepkę na oparciu wózka.
T'shombe pojawiła się gdzieś koło 8.20, ubrana w absolutnie
wystrzałową batikową sukienkę — tam, gdzie trzeba, obcisłą,
i tam, gdzie trzeba, całkiem luźną, nie pozostawiającą najmniej-
szych wątpliwości, że pod spodem nie ma żadnej bielizny. Jeśli
Melinda poczuła się zagrożona z powodu poniedziałkowego stroju
Tshombe, to teraz chyba potrzebowała całej butelki nervosolu,
żeby znieść ubiór wtorkowy.
Frank i Bubu przytoczyli się mniej więcej za kwadrans dzie-
wiąta, najwyraźniej kontynuując tę samą dyskusję, przy której
rozstali się poprzedniego dnia. Frank miał na sobie jasną koszulę
i spodnie z poliestru, a Bubu wyżarty przez mole sweter i spłowiałe
dżinsy. Nie uszło mojej uwagi, iż żaden z nich nie włożył krawata.
Wreszcie Melinda wpadła jak burza około wpół do dziesiątej.
W zasadzie był to bardziej przelot niż wejście: drzwi od klatki
schodowej otworzyły się z hukiem i szefowa mignęła w przejściu,
żonglując torebką i aktówką, foliówką z pączkami i styropiano-
wym kubeczkiem z kawą, jednocześnie usiłując przeczesać
szczotką gęstwinę blond włosów i nałożyć na wargi kolejną war-
stwę krwistoczerwonej szminki. Wywołany tym wtargnięciem wir
powietrza o zmniejszonym ciśnieniu sprawił, że wszyscy wyjrze-
liśmy na korytarz, ale Melinda bez słowa dała nura do gabinetu
Hassana — przepraszam, do swojego gabinetu — i zatrzasnęła za
sobą drzwi. Jedynymi dźwiękami, jakie stamtąd przez pewien czas
dolatywały, były trzaski i popiskiwania, świadczące wyraźnie, że
szefowa daje niezły wycisk aparatowi telefonicznemu, jak też oka-
zyjne, nie do końca artykułowane pomruki, testujące sprawność
imponującego systemu wyciszeń w naszym biurze.
Mniej więcej za kwadrans jedenasta mój Wielofunkcyjny
Stołowy Audio Terminal NEC 1400xm — innymi słowy, telefon
— zaćwierkał. Spojrzałem na wyświetlacz i przekonawszy się, że
to wywołanie interkomowe od Franka, wcisnąłem klawisz połą-
czenia.
— Pyle — powiedział — za pięć minut zebranie całego ze-
społu u Melindy. Ściągnij po drodze T'shombe, dobra?
Jestem chłopcem na posyłki czy co? Szybko się pohamo-
wałem, wytknąłem tkwiącemu we mnie porywczemu dzikusowi,
że w gruncie xis.c,tj jest skończonym tchórzem, i jak zawsze
uprzejmie poinformowałem panią Ryder o zebraniu. Wracając do
siebie, zajrzałem do Charlesa i powiadomiłem go, że wykonałem
polecenie.
Pięć minut później stłoczyliśmy się wszyscy w gabinecie Me-
lindy z entuzjazmem grupy skazańców gotowych walczyć o pierw-
szeństwo na krześle elektrycznym.
•\r\A
I wszyscy byliśmy tak samo zdumieni. Spece od wystroju mu-
sieli pracować na trzy zmiany. Po wyglądzie gabinetu nikt by się
nie domyślił, że jeszcze dwadzieścia cztery godziny wcześniej
był on urządzony w stylu Sredniowieczno-Postudialnie-Asce-
tyczno-Współczesnym. W epoce Hassana panował tu funkcjo-
nalny nieład. Królowało poobijane czarne biurko na metalowej
ramie, podobna szafka na akta z czterema szufladami oraz obro-
towe krzesło na kółkach (z odłamaną jedną poręczą); na
podłodze leżało kilka stert książek i papierów, na ścianie wisiał
oprawiony w ramki plakat z „Kulturystycznych Mistrzostw
Świata 1987", a na półkach kupa starych części komputerowych
dzieliła skromną przestrzeń z paroma trofeami zapaśniczymi
i zdjęciami dzieci Hassana, jak też największej złowionej przez
niego ryby.
Dla kontrastu pokój Melindy był przykładem kosztownej ele-
gancji. Komplet umeblowania tworzyło mahoniowe biurko o ma-
towym blacie, obudowane stanowisko komputerowe i szafka na
akta z dwiema szufladami. Leżący obok klawiatury przycisk do
papieru w postaci bloku sztucznego marmuru mógłby bez mała
pełnić funkcję lądowiska dla helikopterów. Pod ścianą stały ni
mniej, ni więcej, tylko trzy filodendrony w wielkich donicach. Ol-
brzymi, obciągnięty czarną skórą i nabijany guzami fotel nasuwał
podejrzenia, że został skradziony z gabinetu prezesa. Koszmarnie
brzydka litografia, z autografem i certyfikatem autentyczności,
stanowiła kliniczny dowód ostatecznego psychicznego załamania
artysty. Cała ściana na prawo od biurka była zawieszona plakiet-
kami i dyplomami w ramkach, które sprawiały imponujące wraże-
nie, ale tylko do czasu, gdy na którymś przeczytałem: „Dla najbar-
dziej uroczej ochotniczki w akcji wyprzedaży sprzętu ligi
juniorów, Minnetonka, 2001". Nawet nie miałem pojęcia, że za
coś takiego można dostać dyplom.
Na przestronnym blacie biurka znajdowały się dokładnie trzy
drobne przedmioty: mała hebanowa figurka, bogato zdobiona or-
105
namentami mosiężna podstawka do kadzidełek i elektroniczny
osobisty notatnik, czyli PIM Melindy.
(— To etiopska bogini płodności — wyjaśniła Tshombe,
wskazując hebanową figurkę.)
Melinda znów wisiała na telefonie; siedziała tyłem do nas,
wsłuchiwała się w czyjeś mamrotanie i odpowiadała półsłówka-
mi:
— Nie... Jeszcze nie... Postaram się...
Przed biurkiem stały dwa krzesła dla petentów. Na jednym
usiadła Tshombe, na drugim Bubu; Charles miał własne siedze-
nie, a ja i Frank stanęliśmy za nimi. Z kadzidełka w podstawce
sączył się dym.
Rubin pociągnął nosem. (— Co to za swąd? — zapytał cicho
Tshombe. — Będziemy słuchali nagrań Pink Floyd?)
— Jasne... Na razie. — Melinda odłożyła słuchawkę, obróciła
się z fotelem w naszą stronę i wyjaśniła: — To suszona szałwia.
Odgania złe duchy.
Bubu rozdziawił usta. Melinda sięgnęła po PIM i ze zmar-
szczonymi brwiami zaczęła wciskać klawisze z taką szybkością,
jakby grała w kieszonkowe Ninten-
do. Po chwili odłożyła notatnik i po-
wiodła wzrokiem po naszych twa-
rzach.
— W porządku, dzieciaki —
powiedziała. — Liczyłam na to, że
w miłej atmosferze zrobimy sobie
zebranie organizacyjne, ale za pół
godziny mam ważne spotkanie na
mieście, do którego będę musiała
się przygotować. Więc jeśli nie ma-
cie nic przeciwko temu, od razu
przejdę do rzeczy. — Położyła PIM
na biurku, spojrzała na Murphy'ego
PIM
Personal Information Manager: Kie-
szonkowe urządzenie elektroniczne
będące kombinacją pagera, termina-
rza, książeczki telefonicznej i bez-
przewodowego faksu. Jeśli się już na
nie zdecydujecie, wyłóżcie parę gro-
szy więcej na wyświetlacz polaryza-
cyjny. Melinda go nie miała, w związku
z czym mogłem bez trudu wszystko
przeczytać, mimo że było do góry no-
gami:
11.30 Spotkanie WLD @ hotel >
Lnch & v! v! Weź zapas rajstop szcz
do zęb i miętówki.
inct
i zaczęła: — Charles. — Szybko odwróciła wzrok. — Jak idzie
praca nad projektem Sondersona?
Charles zatrzeszczał, zaszumiał, po jego twarzy przemknął
nerwowy skurcz.
— MOGĄ BYĆ PEWNE KŁOPOTY — odparł.
Wspaniale. Znowu przestawił się na skrzekot Daleków.
Frank aż podskoczył na krześle.
— Charles chciał powiedzieć... — odchrząknął — ...że
mamy sporo poważnych kłopotów...
Melinda przeszyła go ostrym spojrzeniem.
— Jestem pewna, Frank, że Charles potrafi mówić za siebie.
— Uśmiechała się przyjaźnie, ale jej ton przypominał gorący olej,
jad i szpony razem wzięte.
— NIE — zazgrzytał Charles. Melinda usiłowała na niego po-
patrzeć, ale nie była w stanie wytrzymać spojrzenia jedynego
zdrowego, przekrwionego oka i szybko spuściła głowę. —NIECH
MÓWI FRANK.
Odwróciła się w stronę Franka.
— Słucham.
— Chodzi o sprawy czysto techniczne — mruknął Frank,
mając nadzieję, że zamknie jej usta.
— Śmiało — syknęła przez zaciśnięte zęby.
Westchnął głośno i przeciągnął dłonią po mocno przerzedzo-
nych czarnych włosach.
— Z grubsza przypomina to metodę najmniejszych kwadra-
tów Wigmana — odparł. — Sonderson wykazuje wrodzone pre-
dyspozycje do rozwiązań podoptymalnych, podczas gdy wskaza-
nia wynikowe są...
Melinda uciszyła go, podnosząc rękę.
— Chcesz powiedzieć, że twoim zdaniem nie da się tego zro-
bić tak, jak sobie życzy Sonderson?
— No cóż, czasami istnieje olbrzymi rozdźwięk między wy-
obrażeniami a...
1O7
— Nie interesują mnie twoje zapatrywania filozoficzne —
oznajmiła grobowym głosem. — Macie znaleźć rozwiązanie i zro-
bić funkcjonalny projekt. — Frank chciał coś jeszcze powiedzieć,
lecz Melinda znów przysunęła do siebie PIM i przeszła do następ-
nego tematu. — Teraz ty, Rubin. — Odłożyła notatnik, wyprosto-
wała się i splotła palce przed sobą. — Abraham, czy jesteś dzisiaj
bardzo zajęty? — zapytała słodkim, przymilnym głosikiem,
uśmiechając się szeroko.
Bubu poruszył się nerwowo na krześle i chrząknął.
— No cóż, nie skończyłem jeszcze analizy MRP, a poza
tym...
— To wszystko może jednak poczekać do jutra, prawda?
— Tak... chyba tak. A dlaczego? Czy jest coś?...
Melinda wydęła wargi i pokiwała głową.
— Owszem, jest. — Zaryzykowała jeszcze jedno przelotne
spojrzenie na Franka, po czym utkwiła wzrok w Bubu. —
Chciałabym, żebyś do końca dnia zajął się analizą wszystkich
błędów systemowych, jakie wystąpiły w ostatnim miesiącu. Naj-
wyraźniej jest nie tak z pocztą głosową, skoro ani ty, ani Frank nie
otrzymaliście wiadomości, którą zostawiłam dla was wczoraj po
południu.
— Ależ... — zaczął nieśmiało Bubu.
— Wszystkich błędów — powtórzyła z naciskiem. — I jesz-
cze przed końcem pracy oczekuję wyczerpującego pisemnego
sprawozdania.
— Ale...
— Następna sprawa.
Znów rzuciła okiem na PIM, podniosła wzrok i obrzuciła mnie
od góry do dołu powolnym, szacującym spojrzeniem. Przeszły
mnie ciarki, ale starałem się sprawiać wrażenie, że jestem pewny
siebie. W końcu czytałem tę przeklętą książkę (pominąwszy tylko
parę rozdziałów). No i ubrałem się według zaleceń. Granatowe
spodnie, czarne wypastowane pantofle, biała koszula z kołnierzy-
lciem przypinanym na guziki i niebieski krawat w ukośne czerwo-
ne paski.
— Miło, że się postarałeś, Pyle — powiedziała wreszcie. — Po-
zwól jednak, że coś ci wyjaśnię. Ubrania się prasuje. I, na miłość
boską, z tyłu chowaj koszulę w spodnie. — Cofnąłem się o krok
i dyskretnie po wtykałem koszulę za pasek, wykorzystując to, że
Melinda znów popatrzyła na PIM. — I zostań po zebraniu —
dodała, nie podnosząc głowy.—Mam dla ciebie specjalne zadanie.
Oho!
— Ale wcześniej... — powiedziała, odsuwając PIM i pro-
stując się w fotelu. Utkwiła lodowate spojrzenie w T'shombe. —
Nie wiem, co chciałaś osiągnąć, panienko, tak się ubierając, ale...
— Osiągnąć? — zapytała niewinnym głosikiem T'shombe.
Uśmiechnęła się, rozsiadła wygodniej na krześle i niby przypad-
kiem tak poruszyła ramionami i biodrami, że spod sukienki wyj-
rzało jeszcze więcej odsłoniętego ciała. — Nie mam pojęcia,
o czym pani mówi.
— Skończmy tę zabawę. Doskonale wiesz...
— Jedyne, co chcę wyegzekwować — przerwała jej Tshom-
be wciąż tak samo słodkim tonem — to przestrzeganie moich praw
zawartych w rozdziale trzecim, paragrafie szóstym, wytycznych
zarządu MDE w sprawie zróżnicowania kulturowego i rasowego.
Mogę się mylić, lecz jeśli dobrze pamiętam, ustęp ten brzmi:
„Wszyscy pracownicy są uprawnieni do noszenia takich arty-
kułów, jak odzież i/lub biżuteria, zgodnych z ich orientacją oraz
dziedzictwem kulturowym, religijnym, etnicznym i emocjonal-
nym, jeśli tylko ta odzież i/lub biżuteria nie stwarza zagrożenia dla
urządzeń i nie jest źle przyjmowana w kontaktach z innymi pra-
cownikami MDE, klientami, sprzedawcami, gośćmi czy też przy-
padkowo spotkanymi ludźmi".
Zanim Tshombe skończyła cytować całe zdanie, Melinda była
już czerwona aż po cebulki blond włosów.
— Ależ...
¦ino
— Na przykład ten strój... — Pshombe podniosła ręce i po-
patrzyła na siebie — .. .odzwierciedla moje etniczne dziedzictwo,
a z pewnością nie stanowi żadnego zagrożenia dla komputerów
i serwerów. — Wstała, obróciła się powoli jak modelka na wy-
biegu i niby przypadkiem odsłoniła całą nogę aż do biodra. Fran-
kowi oczy wyszły z orbit. Bubu rozdziawił usta. Nawet Charles
przestał szumieć i wibrować jak stara wyrobiona pralka z nierów-
no rozłożonym obciążeniem. Nabrałem podejrzeń, że Tshombe
potrafi także sprawić, że jej zdumiewająco dorodne sutki na-
brzmiejąjak na komendę.
— Może i w tym względzie się mylę — ciągnęła tak samo nie-
winnym głosikiem — ale wydaje mi się, że moim kolegom wcale
nie przeszkadza ten strój. — Przestała się obracać i popatrzyła na
osłupiałego Franka. — Jestem w błędzie?
— Ależ skąd... — wyjąkał.
— W żadnej mierze — potwierdził Bubu.
Tshombe odwróciła się z powrotem do Melindy.
— Co zrozumiałe, ten strój wcale tak dobrze nie pasuje do mo-
jego kręgu kulturowego. Kobiety Tutsi wykorzystują podobnie
zdobione tkaniny tylko na spódniczki, bo latem chodzą topless.
Sądzi pani, że koledzy mieliby coś przeciwko temu, żebym...
— Ani trochę! — wyrwało się Frankowi.
— Śmiało! — dodał Bubu.
Melinda w końcu straciła cierpliwość i poderwała się na nogi.
— Dość! — wrzasnęła. — Wynocha! Precz stąd! Wszyscy!
Rzuciliśmy się do drzwi.
— Ty zostajesz, Pyle!
Zamarłem w pół kroku, poświęciłem mikrosekundę, żeby
przekląć swój los, po czym zawróciłem i poczłapałem z powrotem.
(— Tutsi? — doleciało z korytarza pytanie Rubina. — Nie
miałem pojęcia, że wywodzisz się od Tutsi.)
(— Mój ojciec był Tutsi — odparła T'shombe. — Matka po-
chodziła z Watussi. W związku z czym jestem chyba Tutsi-Wutsi.)
(Bubu parsknął śmiechem; Frank zachichotał. Nawet Charles
wydał z siebie jakiś organiczny dźwięk trochę podobny do śmie-
chu).
Melinda wciąż stała za biurkiem. Miała minę wściekłego psa,
a z jej uszu unosiły się obłoczki pary. Albo próbowała się dotlenić,
albo odliczała co najmniej do stu, a może jedno i drugie, w każdym
razie na czas zdołała się opanować.
—- Zamknij drzwi, Pyle — rzuciła.
Zrobiłem to. Usiadła ciężko w swoim czarnym skórzanym dy-
rektorskim fotelu. Doszedłem do wniosku, że bezpiecznie będzie
zająć jedno z krzeseł, więc usiadłem.
— Jack — zaczęła takim tonem, że z trudem opanowałem
chęć zerwania się na nogi i skoczenia do wyjścia. — Nie masz nic
przeciwko temu, żebym ci mówiła Jack?
Rozluźniłem się trochę i usiadłem z powrotem.
— Nie. Skądże.
— Dwie sprawy — mruknęła, spoglądając na ekran swojego
PIM-a. — Po pierwsze... — odepchnęła się nogami od podłogi,
wykonała ślizg kierowniczy do roboczego pulpitu i położyła dłoń
na klawiaturze komputera. — Co to jest?
Dziwne pytanie. Wzruszyłem ramionami i odparłem:
— System Solaris M-5 Multitronic...
— To wiem — przerwała mi. — Nie rozumiem tylko, co to
robi w moim gabinecie.
Podrapałem się po głowie.
— Właściwie to... pomyśleliśmy, że skoro jesteś nową kie-
rowniczką MIS, będziesz potrzebowała...
— Nic mnie nie obchodzi, co pomyśleliście — warknęła. —
Jedyne, czego potrzebuję, to swojej Guavy 2000.
Zareagowałem, co zrozumiałe, zmarszczeniem brwi.
— Tego starego złomu?... To znaczy... Bez urazy, Melinda,
ale chyba nie chcesz się cofnąć o cztery lata? Może ten Solaris nie
jest dziełem sztuki, ale jednak...
GUAVA 2000
Jeden z najnowszych .owocowych"
komputerów. Po sukcesie Apple™ ry-
nek został zasypany produktami eks-
ploatacji pierwotnego zamysłu, takimi
jak Orange™, Banana™, Apricot™
czy trochę nietrafiony z nazwą Le-
mon™. Po pewnym czasie wszystkie
zniknąły i w zakresie „komputerowa-
nia przemysłowego" w rywalizacji
z Apple pozostała tylko Guava.
— Masz pójść do mojego gabi-
netu — wycedziła, jakby miała
przed sobą szczególnie tępego pię-
ciolatka — i przynieść tu moją starą
Guavę 2000.
Odruchowo pokręciłem głową.
— Uwierz mi, Melinda, że Sola-
ris jest o niebo lepszy. Jeśli na twar-
dym dysku Guavy masz jakieś pliki
czy programy, z których chciałabyś
nadal korzystać, to...
— A potem — odezwała się tym samym mentorskim tonem
— zabierzesz stąd tego Solarisa, odniesiesz go do magazynu i ni-
gdy więcej nie będziesz przy mnie o nim wspominał. Czy wyra-
żam się jasno?
Pewnie. Pokiwałem głową.
— Tak — mruknąłem.
— A później... — Urwała, po jej wargach przemknął ledwie
zauważalny, naprawdę uroczy uśmiech, aż przypomniałem sobie,
że gdy japo raz pierwszy ujrzałem, jeszcze zanim zdążyłem jąpo-
znać, właśnie ten uśmiech sprawił, że uznałem ją za bardzo ładną.
Przysunęła się z fotelem z powrotem do biurka, oparła łokcie na
jego krawędzi, a brodę na dłoniach i pochyliwszy się nieco, rzekła
cicho: — Jack?
Przysunąłem się w stronę biurka.
— Słucham, Melindo.
— Pamiętasz, jak zaczynałeś tu pracę? Jak blisko ze sobą
współpracowaliśmy?
— Tak?
— Sami w pokoju, każdego dnia?
— Tak?
— I jak czasami nasze palce stykały się przypadkowo?
— Tak?
— Pamiętasz, jak mi się przyglądałeś, kiedy sądziłeś, że tego
nie widzę, a gdy cię na tym przyłapałam, to udawałeś, że wcale nie
patrzysz na mnie?'
— Tak?
— To było bardzo miłe. — Uśmiechnęła się. — Byłeś wtedy
taki wstydliwy...
— Tak?
— A pamiętasz tę późniejszą głupią historię z dyskietkami,
szafką na akta i magnetyczną łapką od lodówki?
— Tak!
— I jak później rozpowiadałeś wszystkim w całej sekcji, jaką
to jestem głupią blondynką?
Oho!
— I jak wtedy obiecałam sobie, że jeśli kiedykolwiek nadarzy
się okazja, to ci obetnę jaja i zrobię z nich breloczek do kluczy?
No nie, tego to już sobie nie mogłem przypomnieć.
Melinda uśmiechnęła się jeszcze szerzej: słodziutko, cieplut-
ko, aż mi serce skruszało. Powoli sięgnęła do kieszeni żakietu,
wyjęła pęk kluczy na kółku i zadzwoniła nimi delikatnie.
— Daję ci ostatnią szansę — powiedziała miękko. — Jeszcze
raz skrewisz, a jesteś mój. Kapujesz?
Jedyne, na co mnie było stać, to powolne, lękliwe skinienie
głową.
— Świetnie. — Uśmiech zniknął z jej twarzy. — A teraz za-
bieraj swoje leniwe dupsko z tego krzesła i wracaj do pracy. Muszę
się przygotować na spotkanie. — Podświadomie sięgnęła do piersi
i rozpięła górny guzik żakietu. — Mam nadzieję, że do mojego po-
wrotu, czyli mniej więcej do czternastej, Guava będzie już na
miejscu, podłączona i gotowa do użycia. — Jeszcze raz zerknęła
na ekran PIM-a i znowu na mnie. — Jakieś pytania?
Pokręciłem głową, wstałem i ruszyłem do wyjścia.
113
— Nie, pani kierowniczko.
— To dobrze. Zamknij za sobą drzwi.
Nie omieszkałem.
Ostatecznie znalazłem się na równi pochyłej.
DYGRESJA * DYGRESJA * DYGRESJA
W tym miejscu nasuwa się kilka pytań, które chyba na-
leżałoby zadać. Na przykład: „Kurczę, naprawdę z niej
taka jędza?" Albo: „Mój Boże, chłopcze, dlaczego od razu
stamtąd nie uciekłeś?" No i jeszcze to jedno, moje ulubio-
ne: „W czym problem? Nienormalny jesteś czy co?"
Odpowiedzi na #1 i #3 to odpowiednio tak i nie. Od-
powiedź na #2 jest nieco bardziej skomplikowana. Spro-
wadza się do połączenia kilku czynników — jak choćby
tego, że mam tylko absolutorium, bez dyplomu, i tylko nie-
całe dwa lata pracy w sektorze prywatnym, i tylko jakieś
$32 000 sumarycznego długu w kredycie studenckim. Ale
zahacza także o kwestie ezoteryczne, jak choćby tę, że
Okręgowy Urząd Zatrudnienia naprawdę był gotów po-
móc mi znaleźć sposób na spłatę długu wobec społeczeń-
stwa (tego długu, który każde z nas zaciąga bez przerwy,
chociażby przez sam fakt objęcia Ustawą o Ochronie
Zdrowia, nawet jeżeli nigdy się na nic nie chorowało).
I jeszcze tę, że skoro jestem zatrudniony w MDE na podsta-
wie okresowej umowy o pracę, z chwilą jej anulowania zy-
skałbym okazję przyjrzenia się tym dwustu dziewięćdziesię-
ciu dziewięciu osobom, które w deszczu ustawiłyby się
w długim ogonku, żeby dostać moją posadę.
Krótko mówiąc, musiałem brać to, co oferowała Melin-
da, bo takie jest życie w dwudziestym pierwszym wieku. Po
prostu nie ma pracy dla niedokształconych ludzi przed trzy-
dziestką, chyba że jest się bardzo silnie umotywowanym
i przedsiębiorczym indywidualistą, który potrafi stworzyć
wakat poprzez zabójstwo. Słyszałem, że w Nowym Jorku
takie rzeczy są na porządku dziennym.
Melinda wyszła na swoje szamanio-ściskanio-spotkanie.
Tshombe odczekała jeszcze parę minut i wyśliznęła się do STS,
przebąkując o konieczności zdobycia dodatkowych wabików ra-
darowych do wszystkich filodendronów w gabinecie kierownicz-
ki. Frank i Bubu poszli do bufetu. Nie byłem głodny, ruszyłem
więc do portierni, wpisałem się do książki, wziąłem klucz od win-
dy towarowej, załadowałem torbę z narzędziami na wózek serwi-
sowy i pojechałem do poprzedniego gabinetu Melindy.
Kwatera dowodzenia Dead Trees Publishing mieściła się we
wschodnim skrzydle B305, a kwatera do siedzenia w przyjem-
nych, słonecznych pomieszczeniach na drugim piętrze. Wydaw-
nictwo zajmowało znacznie mniejszą powierzchnię, niż można by
sądzić: lwią część pracy w światku literackim nadal wykonuje się
w zbędnych sypialniach pisarzy i ulubionych restauracjach wy-
dawców (z wyjątkiem pouczających dzieł dla młodych ludzi i ma-
kulaturowych streszczeń seriali telewizyjnych, które przy taśmach
produkcyjnych montują ponurzy gastarbeiterzy z Trzeciego Świa-
ta w takich zapyziałych dziurach, jak Indiana czy górny Michi-
gan). Na udzielnym terytorium DTP wcale nie należą do rzadkości
takie widoki, jak redaktorzy własnoręcznie odbierający telefony
czy sławni pisarze kręcący się w poszukiwaniu darmowych drin-
ków— najwyraźniej literaci nie mają pojęcia, że bar dla członków
zarządu mieści się poza siedzibą firmy, przy polu golfowym dla
członków zarządu.
Większość pracowników DTP __________________________
korzystała z przerwy na lunch. Nie-
którzy nawet wyszli coś zjeść.
Wprowadziłem wózek na kręty kurs
wąskim przejściem między stertami
ociekających wodą, prehistorycz-
mam zamiar z nimi skończyć,
nych i chwilowo nie przeczytanych
INFOŁATKI
Rozumiem, że te okienka z dodatko-
wymi informacjami są zabawne, ale
sporo czasu zabiera mi ich wstawia-
nie. Jeśli się więc nie pogniewacie,
recenzji, zasłoniłem chusteczką nos i usta przed odrażającym feto-
rem pulpy makulaturowej znajdującej się w końcowych stadiach
rozkładu do kompostu celulozowego i posterowałem w kierunku
gabinetu Melindy.
Siedziałem pod biurkiem i odłączałem kable, gdy ktoś wszedł do
środka. Nawet nie mogłem stwierdzić kto to. Krótko ostrzyżony
i dobrze odżywiony blondyn o chłopięcych rysach najwyraźniej nie
był przekonany, że noszenie służbowych plakietek może czemukol-
wiek służyć.
— Jesteś z MIS? — zapytał.
Dobrze przemyślałem odpowiedź.
— Tak.
— Co robisz?
Zebrałem w garść wszystkie wtyczki, wyczołgałem się spod
biurka, wstałem i przypomniałem sobie o konieczności wetknięcia
koszuli z tyłu za pasek spodni.
— Zabieram ten komputer do MIS. Jaśnie pani zażyczyła so-
bie, by go ustawić w jej nowym gabinecie.
Schyliłem się nad monitorem i zacząłem wyciągać kable z tyl-
nej ścianki komputera.
— Aha — mruknął grubas. — Czyli jesteś w porządku. Podej-
rzewałem już, że to jakiś meblosęp.
— Co takiego? — Zastygłem na chwilę, ale zaraz wróciłem do
przerwanej pracy. Widoczność była słaba, więc nie od razu skoja-
rzyłem, że wtyczka nie jest przytwierdzona śrubami Phillipsa
i dlatego klucz do nich nie pasuje.
— Meblosęp — powtórzył. — No, wiesz, jak ktoś odchodzi
z pracy, wszystko, co nie jest przybite gwoździami, znika, jeszcze
zanim fotel ostygnie. To właśnie robota meblosępów.
— Aha. — Znalazłem na dnie torby właściwy klucz i znów
zająłem się wtyczką. Ledwie ruszyłem śrubę, odskoczyła i z brzę-
kiem potoczyła się w drugi koniec pokoju. Do diabła z nią. W szu-
fladzie z rupieciami powinny się walać setki takich samych.
— No i jak wam się pracuje pod kierownictwem Miłośniczki
Testów Wytrzymałościowych?
Znów przyciągnął moją uwagę.
— Kogo?
— Co to? Kłopoty ze słuchem? Mówię o Me-me-melindzie
Sharp.
To mi się spodobało. Zapisałem sobie w pamięci.
— Nazwaliście ją Miłośniczką Testów Wytrzymałościowych?
— Nikt nie mówił inaczej. Potrafiła schrzanić całą naszą we-
wnętrzną Sieć przy pierwszym dotknięciu komputera.
— Żartujesz?
— Ani trochę. Na szczęście nauczyliśmy się ją sami urucha-
miać. — Pokręcił głową, podrapał się po brodzie i zmienił temat.
— Może lepiej zajrzyj do środka, zanim podłączysz to do waszej
Sieci — rzekł, wskazując Guavę 2000. — Ona zainstalowała tu
sporo szajsu.
— Naprawdę?
Przekrzywił nagle głowę, odwrócił się i wyjrzał na korytarz.
— Lori?! Wróciłaś już z lunchu?
— Tak, jestem, Rich! — doleciał z oddali kobiecy głos. —
O co chodzi?
— Chodź tu! W gabinecie Melindy jest chłopak z MIS!
Kilka sekund później w drzwiach stanęła młoda kobieta. Była
niska i drobna, w stylu kruszynki, z prostymi, obciętymi na pazia
ciemnoblond włosami z przedziałkiem pośrodku głowy i w okrąg-
łych okularach ze cztery numery za dużych w stosunku do jej twarzy.
— Wchodź śmiało — zachęcił ją gruby Rich. — Ten facet mi
nie wierzy. Opowiedz mu swój najlepszy kawałek o Melindzie
Sharp.
Lori spojrzała na niego, potem na mnie, wreszcie uśmiechnęła
się od ucha do ucha, nie otwierając ust, co nadało jej wygląd cho-
lernie sprytnego i przebiegłego gnoma.
— Znasz ten obrazek „Smutnej buźki", który pojawia się na
ekranie Guavy, kiedy próbujesz zabootować komputer z niesyste-
mową dyskietką w stacji? — zapytała.
— Aha? — Pokiwałem głową.
— Kiedyś Melinda pracowała do późna i zapomniała wyjąć
dyskietkę. Następnego ranka... — Urwała i rozejrzała się na boki,
jakby z obawy, że ktoś nas podsłuchuje.
— No, śmiało — odezwał się Rich.
Lori znów uśmiechnęła się szelmowsko.
— W pewnej chwili usłyszałam mrożący krew w żyłach krzyk
i śmiertelnie przerażona Melinda wypadła z pokoju na korytarz.
Kiedy ją zapytałam, co się stało, wrzasnęła: „Oblicze Szatana ob-
jawiło się w moim komputerze!"
Rich gruchnął śmiechem, trzymając się za brzuch. Lori za-
słoniła usta dłonią i zachichotała.
— Oblicze Szatana? — powtórzyłem zdziwiony.
Rich, zgięty wpół, pomachał ręką, żeby przyciągnąć uwagę
Lori.
— Powiedz mu, co zrobiłaś! No, powiedz!
Lori jeszcze raz zerknęła na boki i wyjaśniła:
— Weszłam do jej gabinetu, wyciągnęłam dyskietkę ze stacji,
wcisnęłam RESET...
— I kazała Melindzie — wtrącił Rich — palić kadzidło, żeby
odpędzić złe moce! —- Ponownie ryknął śmiechem, zgiął się jesz-
cze bardziej i oparł ramieniem o futrynę. Łzy pociekły po jego
twarzy, szeroko otwartymi ustami spazmatycznie łapał powietrze.
Do pokoju zajrzała jakaś kobieta.
— Co tu się dzieje?
Blondynka, prawie metr dziewięćdziesiąt wzrostu, niebieskie
oczy, szeroka wysunięta broda, delikatny, lecz wyraźny meszek
pod nosem i prawie atletyczna budowa ciała. Ledwie ją rozpo-
znałem, spotykaliśmy się jednak, gdy na początku krótko praco-
wałem w DTP. Miała na imię Krya, Kyla czy jakoś tak. Dla
uproszczenia nazwałem ją w myślach Kyrą.
Reakcja Lori na jej widok pozbawiła mnie resztek nadziei.
— Opowiadaliśmy właśnie... — Lori spojrzała na moją pla-
kietkę — ...Jackowi nasze ulubione historyjki o Miłośniczce Te-
stów Wytrzymałościowych.
— Ach, tak — mVuknęła Kyra dziwnie gardłowo, kiwając
głową. — Koniecznie opowiedzcie mu o wizycie tej sympatycznej
czarnej babki z jego działu... Jak ona się nazywa?
— Tshombe? — podsunąłem.
Kyra pokręciła głową.
— Nie, jakoś inaczej. Mniejsza z tym. W każdym razie Me-
linda miała kłopoty z komputerem i wezwała tę uroczą babkę
z MIS. Kiedy razem zaczęły rozgryzać problem, okazało się,
że Melinda w którymś momencie musiała odpowiedzieć na pyta-
nie, czy sporządziła zapasową kopię pliku. Nie zrobiła jej, ale
odpowiedziała „tak", no i ta kobieta z MIS... Rety, jak ona się na-
zywa?
— T'shombe — podpowiedziałem znowu.
Kyra jeszcze energiczniej zaprzeczyła ruchem głowy.
— Nie, na pewno inaczej. W każdym razie powiedziała Me-
lindzie, iż problem wyniknął stąd, że okłamała komputer, dlatego
ją znienawidził. Od tamtej pory Melinda bardzo uprzejmie zwra-
cała się do komputera, obiecywała mu różne przyjemne rzeczy
i tłumaczyła wszystkim nowym pracownikom, jakie to ważne,
żeby nigdy nie okłamywać komputerów. — Zaśmiała się tajemni-
czo, fukając przez nos. Zabrzmiało to mniej więcej tak, jakby mors
chciał powąchać piłeczkę golfową przez rurę od odkurzacza.
— A to dobre — powiedziałem, spoglądając wymownie na
zegarek. — Jeśli się nie pogniewacie, muszę to zabrać... — wska-
załem na Guavę 2000 — .. .i podłączyć w gabinecie Melindy, za-
nim przyjdzie z lunchu, tak więc...
Wróciłem do pracy, nie bacząc na zgromadzoną widownię.
Wkrótce Kyra wyszła, Lori także. Rich pokręcił się jeszcze po po-
koju, później ruszył korytarzem i wciąż rechocząc jak półgłówek,
zaczął wszystkim tłumaczyć, kim jestem. Nim skończyłem, przez
gabinet przewinęło się jeszcze kilkanaście osób pragnących wyra-
zić swoje współczucie bądź opowiedzieć następną historyjkę
o Melindzie czy też, co gorsza, powtórzyć jedną z tych, które już
słyszałem. Katowali mnie niemiłosiernie.
Wyjątek stanowiła pewna młoda, tleniona, ubrana na Murowa-
ny Sukces kobieta. Zaczęła mi tłumaczyć, jakie szczęście spłynęło
na MIS w postaci Melindy i jak bardzo będzie jej brak wszystkim
w DTP. Początkowo sądziłem, że mówi to ironicznie, ale odczy-
tała mi sonet swojego autorstwa, opłakujący odejście Melindy.
Takich głębi żalu i rozpaczy nie sposób udawać.
Zdążyłem rozłączyć Guavę 2000, ustawić ją na wózku i zabez-
pieczyć przed transportem, a opowieściom nie było końca. Niektó-
rzy szli za mną korytarzem, wyjaśniając, że po wizycie Melindy
w ich sekcjach trzeba się było z powrotem przestawić na kalkula-
tory i maszyny do pisania. Jeden facet odprowadził mnie aż do
windy towarowej.
Nazywał się Christiansen i pracował w Dziale Badawczo-Roz-
wojowym Dynamie InfoTainment. Kiedy zostaliśmy sami, wsu-
nął mi do kieszonki na piersi nie podpisaną płytę CD-ROM.
— To mały prezent od naszego zespołu — powiedział cicho.
— Paru chłopaków zostało wczoraj po godzinach i przygotowało
dla was specjalną wersję ciekawej gry. Będziecie mogli się roze-
rwać pod nieobecność nowej kierowniczki.
Nadjechała winda i drzwi rozsunęły się z szumem. Gdy wto-
czyłem wózek do środka i obejrzałem się, Christiansena już nie
było.
Kiedy dotarłem z powrotem do naszej sekcji, Frank, Bubu
i T'shombe byli już na miejscu. Dong i Rubin szybko doszli do
wniosku, że należy im się krótki odpoczynek od sprawdzania
błędów systemowych poczty głosowej, dlatego pomogli mi zde-
montować Solarisa w gabinecie Melindy, ustawić na jego miejscu
Guavę 2000 i jeszcze przeprowadzić na niej parę drobnych zabie-
gów chirurgicznych. Okazało się, że w starym komputerze Melin-
dy jest kupa śmieci, jak na przykład kilka dodatkowych nakładek
systemowych do obsługi portów interfejsów, które nie były do ni-
czego potrzebne. Zostawiliśmy je jednak i tylko podłączyliśmy
Guavę do sieci. Uwinęliśmy się z tym do pierwszej.
Frank uznał więc, że możemy się trochę rozerwać. Dałem
Bubu CD-ROM Christiansena, skoczyłem na jednej nodze do toa-
lety i wyłuskałem z Piekielnego Automatu małą trójkątną kanapkę
w przetłuszczonym papierze oraz puszkę coca-coli. Zanim wró-
ciłem, Bubu, Frank, Charles i Tshombe byli już pogrążeni w rze-
czywistości wirtualnej i wyraźnie zajmowali się czymś bardzo
ekscytującym. Próbowałem wypytać Bubu, co to za gra, ale rzucił
mi w pośpiechu:
— Wkładaj gogle i wskakuj tu, chłopie! Będziesz zachwy...
Kurde! Skąd to się wzięło?... Frank! Za tobą! — Lewą ręką zaczął
gwałtownie pompować w powietrzu, podczas gdy prawą dłoń stu-
lił w pięść i wskazującym palcem naciskał nie stniejący spust tak
szybko, jak tylko mógł.
To normalny widok, jak ktoś się ostrzeliwuje i ucieka. Po-
gnałem do swojego stanowiska. Wsunąłem na głowę gogle
i słuchawki z mikrofonem, wcisnąłem się w rękawice sensorowe
i włączyłem do gry. Rzeczywistość rozpłynęła się i ściekła po ścia-
nach, ustępując miejsca...
Rzeczywistości?!
Siedziałem w wirtualnym sprzęcie przed biurkiem i grałem
w grę, w której siedzę w wirtualnym sprzęcie przed biurkiem?
Zadzwonił telefon. Podniosłem słuchawkę.
— Pyle! — zawołała Tshombe, z trudem łapiąc oddech. —
Wiem, co ci przyszło do głowy. To nie jest żaden błąd procedur
inicjalizacyjnych. Twoi znajomi z Dynamie InfoTainment stwo-
rzyli rzeczywistość wirtualną, opartą...
Głośno zaterkotał karabin maszynowy. Gdzieś z oddali dole-
ciał okrzyk Bubu: „Aha! Trafiłem jednego!"
— Pyle? — odezwała się ponownie Tshombe. — Posłuchaj
mnie. Wcale nie jesteś w B305, lecz w scenariuszu rzeczywistości
wirtualnej rozgrywającym się w B305. Zajrzyj do szuflady biurka,
powinieneś tam mieć pistolet. Łap go i zwiewaj stamtąd! Jesteśmy
okrążeni w bufecie i...
Znów przerwała jej seria z broni maszynowej. Rozległ się dziki
wrzask, ale go nie rozpoznałem.
— Pospiesz się!
Połączenie zostało przerwane.
Rany. Albo wszystko nagle stanęło na głowie, albo Tshombe
mówiła prawdę przez wirtualną symulację telefonu, albo była to
wirtualna symulacja Tshombe wprowadzającej mnie w sytuację
w symulowanej rozmowie telefonicznej, albo...
Rany! Tym razem chłopcy z Dynamie InfoTainment przeszli
samych siebie. Ta gra bez wątpienia mogła człowiekowi pomie-
szać we łbie. Rzuciłem słuchawkę na widełki i wyciągnąłem szu-
fladę biurka. Powinny tam leżeć spinacze do papieru, naklejki sa-
moprzylepne i pudełko pastylek na kaszel.
Zamiast tego był ciężki czarny pistolet automatyczny. Zawa-
hałem się na moment, nie mogąc zdecydować, czy nawet wirtual-
nie powinienem go dotykać.
W tej samej chwili usłyszałem dolatujące zza przepierzenia
charakterystyczne fukanie olbrzymiego świniodemona. Chwy-
ciłem pistolet, poderwałem się z krzesła i skoczyłem do wyjścia.
Ale świniodemon już czekał na mnie w korytarzu.
Tyle że wcale nie był to świniodemon, lecz gigantyczny Melin-
dodemon. Rogaty, szponiasty, porośnięty blond sierściąpotwór ze
ślepiami jak miotacze płomieni i cyckami wielkością i kształtem
przypominającymi głowice torped. Z wyciem dzikiej harpii ruszył
w moim kierunku. Z jego zakrzywionych szponów skąpy wała
świeża krew.
Uniosłem pistolet i wpakowałem w nią pół magazynka pocis-
ków. Osadziły ją na miejscu. Wolałem nie czekać, żeby spraw-
dzić, czy podniesie się znowu z podłogi — świniodemony czasami
się podnoszą — zawróciłem szybko na pięcie i pognałem koryta-
rzem w przeciwną stronę.
Z pokoju sprzętowego wyskoczyło dwóch strażników zombie.
Odstrzeliłem ich, zanim zdążyli sięgnąć po broń, i błyskawicznie
pozabierałem im zapasowe magazynki. To jedna z przyjemniej-
szych stron rzeczywistości wirtualnej; każda amunicja pasuje do
każdej broni i nawet nie trzeba się zatrzymywać, żeby przełado-
wać pistolet. Sprawdziłem swój status — pocisków: 42; zdrowie:
100%; zbroi: 0.
No cóż, nie było najlepiej, ale musiałem zaryzykować. Skrę-
ciłem w boczny korytarz, przecisnąłem się obok skrzynki łączni-
kowej multipleksera i pognałem do schodów.
Ktoś otworzył drzwi z drugiej strony. Uniosłem już pistolet,
kiedy rozpoznałem Franka.
— Jesteś prawdziwy?! — krzyknąłem.
— Nawet lepiej! — zawołał. — Mogę ganiać po tych choler-
nych schodach, nie zatrzymując się dla złapania oddechu!
To mnie przekonało. Symulator postaci nigdy by nie powie-
dział czegoś takiego. Pobiegłem więc dalej.
— UWAŻAJ! — wrzasnął Frank, wyciągając zza pleców ob-
rzynek rozmiarów armaty i mierząc prosto we mnie.
Skoczyłem pod ścianę. Karabin wypalił z ogłuszającym hu-
kiem i Melindodemon zwalił się na podłogę w postaci masy krwi-
stych ochłapów.
— Tylko to je może powstrzymać na dobre — wyjaśnił Frank,
spoglądając krytycznym wzrokiem na stos rąbanki. Czule pokle-
pał kolbę obrzynka. — Trzeba poszukać drugiego takiego dla cie-
bie. Kule z pistoletu tylko je wkurzają. — Odwrócił się na pięcie
i wystrzelił po raz drugi, rozbryzgując ochroniarza zombie na
przeciwległej ścianie korytarza. — Lepiej się stąd zbierajmy.
Zawrócił do wyjścia na schody. Ruszyłem za nim.
— Co się dzieje? — zapytałem, gdy wbiegaliśmy na pierwsze
piętro.
— Bubu i Tshombe zabarykadowali się w bufecie — odparł.
— Zgłosiłem się na ochotnika, że cię odnajdę i ściągnę do pomocy.
Wdepnęliśmy w niezłe gówno! Wydaje mi się... — Przykucnął,
wystrzelił i z półpiętra stoczył się trup czegoś, co wyglądało na
zmutowanego kierownika marketingu. — Wydaje mi się, że Bubu
przez pomyłkę uruchomił poziom piąty! Wszędzie roi się od
ochroniarzy zombie, a Melindopotworów jest więcej, niż dałbyś
radę zliczyć!
Drzwi klatki schodowej na pierwszym piętrze otworzyły się
z hukiem i wypadły stamtąd trzy dziwne stwory w maskujących
zielonych barwach. Razem z Frankiem zrobiliśmy z nich sito,
wrzuciliśmy do środka granat plazmowy i zatrzasnęliśmy drzwi.
Gruchnęło radośnie. Wraz z hukiem eksplozji rozległy się bardzo
realistycznie brzmiące nieludzkie wrzaski.
Poszliśmy dalej.
— Charles wygląda tu jak miniaturowy czołg Shermana —
wyjaśnił Frank. — Wyruszył w pojedynkę na zwiad we wschod-
nim skrzydle, ale wdał się w walkę zjakimiś krwiożerczymi mola-
mi książkowymi. W ostatnim meldunku donosił, że trafił na nie-
zwykłego glutowatego potwora, który się zmaterializował ze stert
przegniłych recenzji. Chyba mu się nie udało go pokonać. — Za-
milkł, ruchem ręki kazał mi się odsunąć pod ścianę i trzykrotnie
wystrzelił w dół schodów. — W ten sposób wszystkie paskudztwa
przynajmniej będą się miały na baczności — mruknął.
Znów ruszyliśmy na górę.
— W bufecie była jakaś potworna zmutowana krzyżówka świ-
ni i ptaka— ciągnął Frank. — Bubu stwierdził, że to latająca szynka
z indyka. — Zatrzymał się na półpiętrze, ostrożnie wyjrzał zza porę-
czy, ale opuścił karabin i poszedł dalej. — Tshombe wylądowała
na pierwszym piętrze. Opowiadała, że we wszystkich kątach wiły
się pędy gigantycznego ludożernego filodendronu. — Dotarliśmy
do drzwi przeciwpożarowych na szczycie schodów. Frank szepnął:
— Po drugiej stronie czai się Uberman. Wygląda na nieśmiertelne-
go ludojada, ale na szczęście przez większość czasu śpi. Nie pozo-
staje nic innego, jak biec ze wszystkich sił i mieć nadzieję, że nie
zbudzi się za wcześnie. — Sprawdził stan swojego uzbrojenia,
uśmiechnął się do mnie i zapytał: — Gotów?
Pokiwałem głową. Kopniakiem otworzył drzwi.
Uberman nie spał.
Wielkimi, ostrymi jak brzytwy sierpami odciął mu nogi w ko-
lanach, nim Frank zdążył zrobić dwa kroki. Wpakowałem w ludo-
jada cały magazynek, ale on jakby nawet tego nie zauważył. Pochy-
lił się nad wrzeszczącym Frankiem, ujął jego głowę w masywne
łapska i... No tak, widziałem to już nieraz, sam kilkakrotnie tego
doświadczyłem. Zamierzał przemienić mózg ofiary w szarą maź.
Nie, jeszcze gorzej.
— Dobrze, że cię znalazłem — odezwał się ludojad głosem
prawdziwego Scotta Ubermana, tylko obniżonym o jakąś oktawę.
— Znów mam kłopoty z moim przenośnym komputerem...
Chwycił Franka za włosy i powlókł po podłodze w kierunku
swojego gabinetu.
— ZASTRZEL MNIE! — wrzasnął Dong. — Na miłość
boską! Strzelaj! — Z pokoju Ubermana zawołał jeszcze: — Ratuj
Bubu i Tshombe!
Drzwi zatrzasnęły się z hukiem przypominającym zamknięcie
bram piekła.
Podniosłem karabin Franka, przerzuciłem pas z nabojami
przez ramię i ruszyłem w kierunku bufetu.
Pozostała część drogi wyglądała raczej nieciekawie. Unice-
stwiłem dość dużo ochroniarzy zombie i zmutowanych kierowni-
ków marketingu, zdobyłem dwadzieścia zapasowych pocisków do
karabinu i coś, co przypominało rakietę przeciwpancerną, tyle że
nigdzie nie znalazłem wyrzutni. No i rozwaliłem z sześć Melindo-
potworów. Szybko się przekonałem, że najlepiej podejść jak naj-
bliżej, byle zostać poza zasięgiem haczykowatych szponów i wy-
dłużonego pyska podobnego do ryjka pijawki, mierzącego w...
A, mniejsza z tym. Możecie mi wierzyć, że bardzo szybko wysysał
z człowieka zdrowie. Po którymś z takich ataków dowlokłem się
do Piekielnego Automatu, ale tu odkryłem, że małe trójkątne ka-
napki w przetłuszczonym papierze też kosztowały mnie parę pro-
cent zasobów zdrowia.
Kiedy wreszcie dotarłem do bufetu, po bitwie — o ile napraw-
dę się tu rozegrała — nie było nawet śladu. Tshombe i Bubu znik-
nęli; pod ścianami walały się sterty trupów, ale większość zdążyła
się już rozpłynąć, tak że nie można było ich rozpoznać. Ostrożnie
zaglądałem do kuchni, gdy natknąłem się na potwora najbardziej
przerażającego ze wszystkich. Był tak ogromny, że ledwie wyczu-
wałem jego obecność...
— Pyle — odezwał się głosem Melindy. — Już po tobie.
Odwróciłem się z obrzynkiem gotowym do strzału.
— Słyszysz mnie, Pyle? — Sądząc po głosie, powinien się
znajdować gdzieś z prawej strony, ale był niewidzialny. Nienawi-
dzę niewidzialnych potworów.
— Ściągnij wreszcie te idiotyczne gogle, Pyle!
Obróciłem się w lewo i strzeliłem na oślep.
Doleciał mnie cichy, metaliczny, lekko wibrujący dźwięk.
Gdzieś już go słyszałem. To brzmiało jak... brzęk kluczy na kółku.
Błyskawicznie zdjąłem gogle i słuchawki. Przede mną stała
Melinda. Prawdziwa. Machała mi przed nosem swoimi kluczami.
— O kurde! —jęknąłem.
KATASTROFA ZWIEWA DO NORY
Z PODKULONYM POD SIEBIE OGONEM
Zawsze chciałem mieć taki gabinet na końcu korytarza,
z drzwiami, które można zamknąć.
Okno też byłoby mile widziane.
No i przydałyby się jakieś meble, bo tutaj był tylko duży ścien-
ny ekran wideo za pleksiglasową osłoną i głośnik ukryty gdzieś za
panelami sufitowymi. Puszczano film szkoleniowy: skoczna mu-
zyka, animowane obrazki i gładki, starannie zredagowany tekst.
Prezentacja nosiła tytuł: „Tak więc zostałeś zwolniony z pracy".
Najwyraźniej została przygotowana przez ten sam zespół, któ-
ry wyprodukował te wszystkie idiotyczne reklamowe filmiki, ja-
kie puszczano mi bez końca, gdy zostałem przyjęty do pracy. Cie-
kaw byłem, czy MDE dostało jakiś upust za hurtowe zamówienie.
— I to już wszystko, co dotyczy zwolnienia — mówił narra-
tor. — Przy twojej współpracy może to być proces krótki i prawie
bezbolesny. Tak byłoby lepiej i dla ciebie, i dla nas, a zarazem
oznaczałoby to pierwszy ważny krok ku lepszej przyszłości.
Na ekranie nasz mały animowany bohater w pastelowych kolo-
rach (Co on miał przypominać? Psa?) pomaszerował energicznie
w stronę wstającego nad horyzontem brzasku, podczas gdy orkie-
stra przystąpiła do patetycznego finału.
Dzyń! Obraz ściemniał, a po chwili pojawiła się plansza
tytułowa i narrator dodał łagodnym tonem:
— Jeżeli chciałbyś powtórzenia którejś część programu, od-
powiedz teraz: „tak".
— Pocałuj mnie w dupę — mruknąłem.
— Niewłaściwa odpowiedź. — Na chwilę zapadła cisza. —
Jeżeli chciałbyś po raz kolejny obejrzeć którąś część próg...
— Nie — powiedziałem głośno.
Znów na krótko zapadła cisza.
— W takim razie program zostanie zakończony. Jeżeli masz
jakieś pytania, nasz radca prawny będzie wkrótce do twojej dyspo-
zycji i z przyjemnością wyjaśni wszelkie twoje wątpliwości. Bar-
dzo dziękuję za uważne zapoznanie się z programem i... ty także
możesz mnie pocałować w dupę.
Co takiego? Czyżbym się przesłyszał?
Zapaliło się światło, ekran zgasł. Stuknął elektryczny zamek
w drzwiach. Rozległo się ciche, nieśmiałe pukanie.
— Panie Burroughs?
Och, nie, to znowu Kathe! W programie musiało być coś skno-
cone, bo nie przysługiwała mi rozmowa z radcą prawnym, a jedy-
nie z młodszym asystentem doradcy działu personalnego, nie
wątpiłem jednak, że chętnie ze mną porozmawia. Kathe robiła
wszystko z wielką przyjemnością, co tym bardziej dziwiło, jeśli
się wzięło pod uwagę wykonywane przez nią zadania. Robiła to
z patologicznąprzyjemnością. Na pewno istniał też specjalny pro-
gram szkoleniowy, który po każdej takiej rozmowie wprowadzał
ją z powrotem w stan medytacji.
Pukanie się powtórzyło.
— Panie Burroughs?
Gdybym tylko miał kostkę mydła, mógłbym z niego wyciąć
zgrabny mały pistolecik i zorganizować ucieczkę. Ale do tego mu-
siałbym jeszcze mieć nóż.
Ponownie zapukała.
— Proszę! — zawołałem.
Młodsza asystentka, czy jak ją tam do cholery tytułowano,
uchyliła drzwi, wetknęła do środka swoją rozpromienioną buźkę
otoczoną ciemnoblond loczkami i uśmiechnęła się przymilnie.
— Czy ten program, panie Burroughs, pomógł panu zrozu-
mieć swoją sytuację?
— Niestety, tak.
Czarujący uśmiech nie przybladł ani trochę.
— Doskonale. I wie pan, że gdyby chciał go pan obejrzeć jesz-
cze raz w dowolnym momencie, może pan otrzymać kopię na
płycie CD-ROM i odtworzyć ją w domu? — Weszła głębiej i spoj-
rzała na ekran trzymanego w ręku elektronicznego notatnika. —
Potrzebny byłby tylko zastaw gwarancyjny...
— Nie, dziękuję. Dam sobie radę bez tego.
Pokiwała głową, wprawiając loczki w nerwowe dygotanie,
i wcisnęła jakiś klawisz.
— W porządku. Zanim jednak przejdziemy do następnego
punktu, chciałabym się jeszcze upewnić, że pan dokładnie rozu-
mie, iż wcale nie został zwolniony z pracy. Zgadza się?
Westchnąłem głośno.
— Tak.
— MDE nie zwalnia pracowników. Został panu przyznany
Bezpłatny Urlop Okolicznościowy do czasu rozpatrzenia sprawy
przez Komisję Medytacyjną do Spraw Siły Roboczej.
Pokiwałem głową.
— A kiedy można się spodziewać decyzji?
— Zwykle trwa to od czterech do sześciu tygodni. Zostanie
pan powiadomiony o terminie posiedzenia komisji, na którym bę-
dzie pan mógł przedstawić swoją wersję wydarzeń.
— I potem zostanę zwolniony.
Kathe znów potrząsnęła loczkami i cmoknęła karcąco.
— To zupełnie nieuzasadnione negatywne podejście — upo-
mniała. — Przecież wcale nie jest wykluczone, że komisja orzek-
nie błąd pańskiego zwierzchnika, przywróci pana w obowiązkach
służbowych i przyzna zaległe wynagrodzenie.
— Czy to się już kiedykolwiek zdarzyło?
Warto było zapytać, choćby tylko po to, żeby ujrzeć krótko-
trwały cień mącący przymilny uśmiech i wyraz chwilowego zmie-
szania przemykający po jej promiennym, radosnym obliczu.
— Jestem pewna, że tak — odparła po namyśle. — W prze-
ciwnym wypadku w kodeksie pracy nie pisano by, że jest to możli-
we.
No właśnie. Tak myślałem.
Uporawszy się z trudnym problemem, natychmiast przywołała
ten sam promienny uśmiech.
— Jeżeli nie ma pan innych pytań...
Pokręciłem głową.
— Dobrze. W takim razie teraz ja chciałabym zadać panu
kilka pytań i będziemy mogli kończyć. — (I dostanę z powrotem
pasek od spodni i sznurówki?) — Po pierwsze — zaczęła, wci-
skając szybko klawisze i wpatrując się uważnie w ekran elektro-
nicznego notesu — czy ma pan broń automatyczną lub półautoma-
tyczną?
— Nie.
— Przeszedł pan szkolenie wojskowe bądź ma dostęp do ma-
teriałów wybuchowych?
— Nie.
— Czy kiedykolwiek stwierdzono u pana niestabilność emo-
cjonalną, skierowano na obserwację psychiatryczną bądź orzeczo-
no niepoczytalność?
— Nie.
— Czy był pan pracownikiem Poczty Stanów Zjednoczonych?
— Nie.
Wyrozumiale pokiwała głową i uśmiechnęła się szerzej.
— Bardzo dobrze. Powinien pan jeszcze wiedzieć, że w czasie
pańskiego urlopu MDE będzie nadal opłacało za pana składkę na
ubezpieczenia społeczne, a jej koszt zostanie później potrącony
z przysługującego panu zasiłku dla bezrobotnych, natomiast pozo-
stała suma... — znów wcisnęła parę klawiszy i spojrzała na ekran
— ...w wysokości trzech dolarów i pięćdziesięciu trzech centów
tygodniowo będzie wpływała bezpośrednio na pańskie konto ban-
kowe...
— Trzy dolary i pięćdziesiąt trzy centy tygodniowo?
— No cóż... — Zmarszczyła brwi, pospiesznie wcisnęła parę
klawiszy i zaraz znów się rozpromieniła. — Aha. Mam tu zapisa-
ne, że nie korzystał pan z ulgowego programu wazektomii. Pańska
składka na ubezpieczenie zdrowotne uległaby zmniejszeniu o pięć-
dziesiąt procent, gdyby zdecydował się pan...
— Nie, dziękuję — odparłem, wzruszając ramionami.
— Decyzja należy do pana. — Odpowiedziała wzruszeniem
ramion i wpisała coś do notesu. — Na koniec muszę panu przypo-
mnieć, że mimo zawieszenia umowy o pracę nadal jest pan objęty
obowiązkiem tajemnicy służbowej. Oczywiście rozumie pan, co
to oznacza?
— Oczywiście. — Znów wzruszyłem ramionami. — To ozna-
cza, że nawet nie mogę się rozglądać za nową pracą, dopóki komi-
sja medytacyjna nie podejmie decyzji w mojej sprawie.
Kathe pokręciła głową i jeszcze raz cmoknęła z dezaprobatą.
— Skąd ten pesymizm, panie Burroughs?! Ma pan całkowitą
swobodę w poszukiwaniu zatrudnienia na stanowiskach... —
zerknęła na ekran — ...pomocy kuchennej w barach szybkiej
obsługi, gońca, sprzątacza bądź pracownika myjni samochodowej.
— Ach, tak — mruknąłem, wkładając w to całą możliwą iro-
nię. — Od razu mi lepiej.
Na niej nie zrobiło to żadnego wrażenia.
— Cieszę się, że w pełni pan zrozumiał swoją sytuację — po-
wiedziała. — To w końcu żadne utrudnienie, a tylko wyjątkowa
okazja.
Nie znalazłszy stosownej odpowiedzi, jeszcze przez chwilę
musiałem się przyglądać, jak wprowadza jakieś dane do pamięci
notesu. Skończyła wreszcie i odetchnęła z ulgą.
— No tak, to chyba wszystko. Gdyby zechciał pan teraz pójść
ze mną... — Wyszła z celi przesłuchań. Ruszyłem za nią. Na koń-
cu korytarza zatrzymała się przed wielkimi stalowymi drzwiami
przeciwpożarowymi. — Proszę wyjść tędy.
Tak też zrobiłem.
Ciężkie drzwi zatrzasnęły się za mną z hukiem, brzęknęły za-
padki elektrycznego zamka. Obejrzałem się, spanikowany, ale za-
raz znów popatrzyłem przed siebie. Pojąłem nagle, gdzie jestem.
Za budynkiem. Na wschodnim parkingu. Przed całym studwu-
dziestoosobowym personelem działu A-F, ustawionym w rów-
niutkich szeregach, sekcja za sekcją. Rozejrzałem się za Charle-
sem, Frankiem, Bubu i Tshombe, lecz jeśli byli gdzieś w tym
tłumie, to w dalszych rzędach.
Dwóch umundurowanych strażników ochrony MDE w czar-
nych zarękawkach zaczęło wybijać rytm na przystrojonych czar-
nymi szarfami werblach. Z szeregu wystąpił Walter Duff, ruszył
i zatrzymał się ćwierć metra przede mną. Bez słowa zerwał z mojej
koszuli plakietkę identyfikacyjną, cisnął ją na ziemię i zmiażdżył
obcasem. Z mojej kieszonki na piersi zaczął po kolei wyciągać
długopisy i tuż przed moim nosem łamał je na pół. Ten sam los
spotkał próbnik napięcia. Później Duff wyciągnął na plecach moją
koszulę zza paska spodni, podeptał mi noski pantofli, wreszcie
wyjął z kieszeni wielkie nożyczki z kościanymi uchwytami
i odciął mój krawat tuż poniżej węzła.
Następnie zbliżyło się dwóch innych strażników. Wzięli mnie
pod ręce i powlekli przez parking do wymalowanej białą linią gra-
nicy terenu MDE, za którą już stał odholowany mój samochód.
Dopóki nie otworzyłem drzwi toyoty i nie usiadłem za kierownicą,
obserwowali mnie spod przymrużonych powiek, trzymając dłonie
na kaburach.
Silnik zaskoczył już przy drugiej próbie. Wyprowadziłem wóz
na zachodnią nitkę autostrady numer 5, skręciłem w prawo i poje-
chałem do domu.
— Cześć, mamo! Już jestem!
Nie było odpowiedzi. Przecis-
nąłem się do schodów — rety, ki-
bel kotka Psychola naprawdę doma-
gał się natychmiastowej wymiany
piasku — i spędziłem na górze tylko
tyle czasu, żeby się upewnić, że
mama wyszła z domu. Może poszła
kupić coś do jedzenia, chociaż pew-
nie prędzej coś do picia.
To mi nasunęło dobry pomysł.
Gdybym tylko dał radę wypić wię-
cej niż dwie puszki jasnego i przy
tym nie zwymiotować i nie zasnąć,
pewnie ze wszystkim poradziłbym
sobie sam. Zmarnowałem minutę
na przeglądanie poczty, zanim sobie
przypomniałem, że jest wtorek
(mieszkam na trasie poniedziałko-
wo-środowo-piątkowej), i nim sobie uświadomiłem, że jest Inne
Wyjście.
Piętnaście minut później MAX_KOOL wkraczał do Nieba.
O tej porze dnia klientela była tu nieco inna: głównie Euromotłoch
z Bloku Wschodniego i trochę wapna w stylu Yoshiego Yakitori,
odprawiającego wciąż nemawashi
z poprzedniego wieczoru. (A może
z jutrzejszego przedpołudnia? Nigdy
nie mogłem się połapać w tej hecy
z linią zmiany daty). Nadal jednak '-----------------------------------
było tłoczno, a muzyka tak samo hu-
czała, bo w końcu Niebo jest wirtualnym nocnym klubem w świa-
towej sieci globalnej, a przecież zawsze gdzieś na Ziemi jest
północ.
DODATKOWY TEST
Od domu Jacka do B305 jest 19 km,
a do lombardu „Bez Zbędnych Pytań*
2,8 km. Średnia prędkość na autostra-
dzie nr 5 wynosi 51,5 km/h, a średnia
prędkość farmaceutycznie upośledzo-
nego człowieka dźwigającego telewi-
zor to 5,5 km/h. Przebicie się przez
centralę i system poczty głosowej naj-
bliższego komisariatu policji zajmuje
19 minut.
Jeśli Jack wyjdzie z pracy i ruszy
do domu w tym samym czasie, co
emocjonalnie niestabilny osobnik wy-
noszący telewizor z domu jego matki,
to czy zdąży donieść o tym nieoczeki-
wanym wypadku redystrybucji dobra
materialnego, zanim telewizor zniknie
w magazynie lombardu, a ów osobnik
da sobie w żyłę?
Pokażcie, że umiecie liczyć.
INFOŁATKI
Dobra, zmieniłem zdanie. Możecie
mnie zaskarżyć.
NEMAWASHI
Starożytna orientalna sztuka stawia-
nia szefowi paru drinków po pracy.
Patrz: podlizywame się.
PÓŁNOC
W Niebie zawsze jest za kwadrans
dwunasta. To jedna z nienaruszalnych
zasad WUR-u. Nie pytajcie dlaczego.
Wyskoczyłem z grawitrury i ru-
szyłem prosto do baru. Jakiś idiota
z purpurową grzywą Irokeza i rzę-
dem podstawek do scalaków w czo-
le zastąpił mi drogę i próbował się
przedstawić:
— Jak leci, panie Kool? Jestem
Jacek z Silikonowej Dżung... Auuu!
Pchnąłem nożem drugi raz, żeby
mieć pewność, że nie wstanie, po
czym wyszarpnąłem ostrze z jego
tchawicy i kopniakiem odsunąłem
trupa z drogi.
Jeszcze zanim usadowiłem tyłek
na stołku, Sam już mi nalewał po-
dwójnego burbona.
— Dobry wieczór, panie Kool.
— Pchnął szklaneczkę po kontuarze
i rzucił okiem na zwłoki rozciągnię-
te na podłodze. — Kiepski dzień?
— Nawet sobie nie wyobra-
żasz, Sam, jak bardzo.
Uniosłem szklaneczkę, opróżniłem jednym haustem i posta-
wiłem z powrotem. Sam bez pytania napełnił ją ponownie.
— Chce pan o tym porozmawiać, panie Kool?
Zastygłem z ręką uniesioną do ust.

— Dzięki, Sam. Nie sądziłem, że cię to obchodzi.
Wychyliłem drugiego drinka. Sam wzruszył ramionami, prze-
ciągnął ścierką po kontuarze i odparł:
— Jeszcze nie wiem, czy mnie to obchodzi. Ale wiem, że była
tu Eliza i rozpytywała o pana.
Omal nie zakrztusiłem się burbonem.
— Eliza? Słyszałem, że nie żyje.
BLOK WSCHODNI
Jak się wie, na co zwracać uwagę,
łatwo jest rozpoznać wschodnich Eu-
ropejczyków. Wykorzystują system
wizyjny PAL, a my, Norte Americanos,
używamy NTSC, stąd zawsze mają
lekko rozmyte kolory, a przy każdym
ruchu jakby się rozdzielali na części
i składali z powrotem. (To podobno
efekt utraty bitu synchronizacji pod-
czas konwersji.)
— Żyje i miewa się całkiem do-
ELIZA
wam podam jak na tacy?
9
brze. — Sam przerwał polerowanie
.Co, spodziewacie się, ze wszystko
kontuaru, zarzucił ścierkę na ramię
i popatrzył na goryla, spasionego
miłośnika cybersumo, którego nie
znałem.
— Co tu się stało? —- spytał zaciekawiony, trącając nogą
trupa.
— To nowicjusz. Przeszkodził temu dżentelmenowi — odparł
Sam, powoli kiwając głową. — Mam nadzieję, że nigdy więcej nie
popełni takiej gary.
— Na to wygląda — mruknął grubas. — Ale dlaczego to... —-
po raz drugi trącił zwłoki czubkiem buta — .. .jeszcze tu leży?
— To był świrus — wyjaśniłem, odstawiając szklaneczkę
i zerkając mu w twarz. — Nie rozumiem, skąd się tu dzisiaj wzięło
tylu amatorów, ale...
Ja go nie kojarzyłem, lecz on najwyraźniej mnie rozpoznał.
— Ach, to pan, panie Kool. Przepraszam... Czy nie mógłby
pan jednak sprawić, żeby... to zniknęło? Takie widoki powodują,
że inni goście stająsię nerwowi... Mam nadzieję, że pan rozumie.
Zmarszczyłem brwi, zaczerpnąłem głęboko powietrza i wes-
tchnąłem głośno.
— Dobra, niech mnie to kosztuje. — Jakby od niechcenia
uniosłem lewą rękę i strzeliłem palcami.
Zwłoki zrandomizowały się z otoczeniem. Powinno się to stać
w tej samej chwili, gdy zabiłem chłoptasia, i na pewno tak by się
stało, gdyby szczeniak wiedział co nieco o rzeczywistości wirtual-
nej.
— Dzięki, panie Kool — rzekł goryl, skłonił się lekko i wyco-
fał na swój posterunek przy wejściu.
Upiłem łyczek burbona i puściłem oko do Sama.
— Jeśli pan chce, mogę zaraz zadzwonić do panny Elizy —
rzekł.
— Ani mi się waż. Muszę załatwić pewną męską sprawę.
A gdyby pytał o mnie ktokolwiek poza Elizą...
— To jest pan tu dzisiaj, zgadza się?
— Jasne. Ma się rozumieć.
Zawołał go ktoś z drugiego końca baru i Sam odszedł. Dopiłem
drinka, zsunąłem się ze stołka, skręciłem za róg kontuaru i dałem
nura do wąskiej alkowy, w której stała rozłożysta palma.
— Gunnar? — zapytałem szeptem.
— Cześć — odparła roślina jego głosem.
— Wylali mnie dziś z pracy — oznajmiłem znacznie bardziej
spiętym głosem, niż zamierzałem. — Czy mógłbyś mi pożyczyć
AK-47i...
— Dzisiaj mnie tu nie ma — przerwała mi palma— lecz jeśli
zostawisz nazwisko i krótką wiadomość, skontaktuję się z tobątak
szybko, jak to będzie możliwe. Na razie!
Uff! Rany, sądziłem, że Gunnar ma jakieś zabezpieczenie na
swoim pliku poczty głosowej.
— Max Kool? — spytał jakiś męski głos za moimi plecami.
Skrzywiłem się i odwróciłem, sądząc, że to kolejny maniak 57-
likonowej Dżungli.
— Czego?...
Nikogo tam nie było.
— Max Kool? — zapytał ponownie ten sam głos.
Jakoś dziwnie rozchodził się w przestrzeni. Minęło parę se-
kund, zanim uprzytomniłem sobie, skąd ten efekt, i spojrzałem
w dół. Przede mną stał karzełek. W niczym nie przypominał jed-
nak zwykłych pseudośredniowiecznych Tolkienoidów. Miał na
sobie idealnie dopasowany trzyczęściowy garnitur i brązowy fil-
cowy kapelusz.
— Ty jesteś Max Kool? — powtórzył.
— A kto pyta? — rzuciłem. Wyjąłem papierosa, przypaliłem
i dmuchnąłem dymem w jego kierunku.
Karzeł ściągnął kapelusz i skłonił się dwornie.
— Nazywam się Thorvold, syn Orvolda, z Groty Króla Gór.
— Dla mnie równie dobrze możesz być suczym synem z groty
jylontezumy. — Zaciągnąłem się po raz drugi. — Czego chcesz?
-— Od czasów zamierzchłej przyszłości — zaczął podniosłym
tonem — moi bracia służyli jako emisariusze, posłańcy sądowi
i odzyskiwacze mienia wszelkich potentatów i imperatorów!
Włożył z powrotem kapelusz i wyciągnął rękę na powitanie.
Z ociąganiem uścisnąłem jego dłoń. Muszę przyznać, że skurczy-
byk był sprytny. Nim zauważyłem, że wcisnął mi scalaka, odsko-
czył już o dobry metr.
— Twoje szczęście, że pełnię tylko rolę posłańca! — Szybko
zastukał trzy razy obcasami i rozpłynął się w obłoczku dymu.
No cóż, dałem się wrobić jak gówniarz. Rozejrzałem się szyb-
ko, żeby sprawdzić, czy ktoś ważny nie widział, jak karzeł mnie
przechytrzył, i ile osób będę musiał zabić, żeby zachować twarz.
Ale wyglądało na to, że nie poniosłem większego uszczerbku —
nikt przy barze nie patrzył w tę stronę — pomyślałem więc, że po-
zwolę im żyć. Wsunąłem kostkę w podstawkę na czole.
Znów ukazała się moja śliczna czarnowłosa tancerka. Ale tym
razem stała nieruchomo, jeśli nie liczyć drobnych wężowych ru-
chów biodrami, no i do obrazu dołączyła zapis dźwiękowy.
— Cześć, Max — powiedziała słodkim głosem. Był prze-
siąknięty seksem, rozkoszą, prawdziwą miłością i pożądaniem. —
Nazywam się Amber. Wybacz, że cię przestraszyłam poprzedniej
nocy, ale tak bardzo mi się spieszyło do ciebie. — Uśmiechnęła się
i puściła oko. —Nadal mi się spieszy, Max. Proszę, przyjdź dzisiaj
o trzeciej czasu uniwersalnego UTC. Alt.alt.reallyalt.sex.com.
Obiecuję, że tym razem będę sama i zostawię zapalone światło.
Zobaczysz, przedstawię ci propozycję, której na pewno się nie
oprzesz. — Uśmiechnęła się jeszcze szerzej i powoli lubieżnie
przesunęła językiem po wargach. Obraz zniknął.
Szybko wróciłem do rzeczywistości i zerknąłem nerwowo
w stronę baru. Jezu, pozostawało tylko mieć nadzieję, że była to
psychiczna projekcja wprost do mojego mózgu, a nie wirtualny
hologram, który wszyscy mogli zobaczyć.
Spokojnie, odebrałem myślowy przekaz DONMAC-a, to nie
był hologram. Ale dla dobra nas wszystkich, telepatów, bądź
uprzejmy zabrać stąd swoje libido. Sama obecność twoich myśli
sprawia, że zaczynam odczuwać bóle prostaty.
— Przepraszam — mruknąłem pod nosem. Wyjąłem scalaka,
wsunąłem go do kieszonki rękawicy, wróciłem do baru i podjąłem
przerwane zalewanie robaka.
STREFY CZASOWE
Na użytek tych sześciu zapaleńców,
którzy pragną zajrzeć do atlasu i spraw-
dzić rozkład stref czasowych: a pamię-
taliście o poprawce na czas letni?
Jest 3.00 uniwersalnego czasu UTC, czyli 22.00 lokalnego.
Skierowałem mojego wirtualnego harleya w boczne uliczki Bu-
siness Worldu i zacząłem szukać ad-
resu, który podała mi vAMBER*.
Ciężar wirtualnego pistoletu kalibru
11,43 mm, wypychającego kieszeń
wirtualnej czarnej skórzanej kurtki,
dawał mi poczucie bezpieczeństwa.
Z drugiej strony ciężar pary bliź-
niaczych wirtualnych noży marki
Fairbairn-Sykes wetkniętych za cholewki butów trochę mi utrud-
niał ruchy. A już ciężar wirtualnego karabinu maszynowego
M-62, który miałem przewieszony przez plecy, zdrowo mnie wku-
rzał. Ale chyba najbardziej działał mi na nerwy ciężar wirtualnej
przenośnej wyrzutni pocisków rakietowych, ułożonej w poprzek
kierownicy motoru.
Dlatego nie czułem się najlepiej. To prawda, że Amber dała mi
po jajach (auć!) i zdrowo zamieszała we krwi. Ale ta część Busi-
nessWorldu, do której dotarłem na podstawie jej adresu, nie nale-
żała do chętnie odwiedzanych przeze mnie miejsc. Podobnie, jak
prawie każdy inny zakątek znanego wszechświata, Business World
również miał swoją hierarchię, własną polaryzację. Jak jin i jang,
dobro i zło, światło i mrok, słodkie i kwaśne: o ile posępne szare
biurowce z poprzedniego wieczoru stanowiły jasną stronę Busi-
ness Worldu, o tyle teraz byłem w porytej szczurzymi norami jego
mrocznej stronie.
W ToxicTown.
Znalazłem się w najmroczniejszym z mrocznych miejsc, sa-
mym sercu dziczy — starej, przedfederalizacyjnej części Sieci,
gdzie żadne linie proste nie były proste, finansowe domki z kart
chwiały się pod naporem fiskalnej grawitacji, a gigantyczne pira-
midy planów marketingowych, jak się okazywało, od spodu nie
były oparte na niczym solidnym. Tylko tu strumienie danych mie-
szały się ze sobąjak w durszlaku pełnym rozgotowanego spaghet-
ti, niekompatybilne systemy wyróżniały się niczym łykowate nie-
strawne pulpety, a ulice aż nazbyt często ociekały czerwonym
sosem cygańskim. Życie ludzkie nie było tu w cenie, w przeci-
wieństwie do dziennego światła, i nigdy nie dało się powiedzieć,
czy superautostrada nie zaprowadzi wprost do strefy zniszczenia,
nie zmieni się nagle w wąską i krętą, dziurawą drożynę pośród sta-
da wygłodniałych wilków gapiących się przekrwionymi ślepiami
i oblizujących pyski, pazury, genitalia i wszelkie inne części ciała,
które wszystkie psowate lubią sobie lizać, dzięki czemu łatwo jest
rozpoznać wilkołaka w miejscu publicznym, dajmy na to w auto-
busie.
Szczerze mówiąc, nawet lubiłem ToxicTown. Pewnie spędzał-
bym tu więcej czasu, gdybym wcześniej nie obrał sobie za cel naro-
bienia w Sieci maksymalnie dużo hałasu i smrodu, a przecież o wie-
le łatwiej jest to robić tam, gdzie ten smród będzie wyczuwalny.
W ToxicTown nikt by go nie poczuł. Tu się czuło dwubito-
wych kombinatorów kręcących się na rogach wirtualnych ulic:
InfoŻebraków, DataDziwki czy groszowych TeleKaznodziejów.
Tu widzi się przede wszystkim nabazgrane sprayem na każdej
gładkiej powierzchni modne ostatnio hasła w rodzaju: „Zabić Każ-
dego Brutala!" Bo właśnie taki był ten mroczny świat wiecznej
PSOWATE
Sparky chce podnieść łapkę! Pomóż
mu odnaleźć przyjaciółką.
SPARKY
Sparky chce się bawić! Pomóż mu odnaleźć przyjaciółkę.
J
IIP.
n
?
nocy, siedlisko podejrzanych operatorów, podejrzanych panienek,
prywatnych detektywów i inspektorów urzędów skarbowych.
Na szczęście odnalazłem V AMBER* na wirtualnym rogu uli-
cy, opartą o latarnię i palącą czarnego papierosa marki Sobranie
w długiej fifce z kości słoniowej; pomarańczowe światło lamp so-
dowych głębokimi czerwonymi cieniami podkreślało delikatny
zarys jej kości policzkowych.
— Witaj, żeglarzu — powiedziała, gdy zatrzymałem przy niej
harleya. — Czy to pistolet wypycha ci kieszeń, czy też uradował
cię mój widok? — Wyłączyłem silnik, oparłem motor na nóżce
i zsunąłem się z siodełka. Obrzuciła mnie taksującym spojrzeniem
od stóp do głowy. — Niezły z ciebie ogier — uznała.
Wetknąłem kciuki za szlufki spodni i uraczyłem ją moim naj-
lepszym uśmiechem a la James Dean.
— Słyszałem, że mnie szukałaś, panienko.
— Dobrze słyszałeś. — Zaciągnęła się papierosem i wska-
zując ruchem głowy otwarte drzwi prowadzące do ciemnego wnę-
trza, powiedziała: — Chodźmy do mnie, tam w spokoju omówimy
interesy.
Wyciągnęła niedopałek z fifki i odrzuciła go pod ścianę.
Wylądował na śpiącym gazeciarzu, który natychmiast zmienił się
w wielką żółtą kulę płomieni. Ruszyła w kierunku drzwi, wystu-
kując obcasami na chodniku ponętny przekaz Morse'em, idealnie
zsynkopowany ze śrubowymi ruchami wydatnych mięśni poślad-
kowych, doskonale widocznych pod niewiarygodnie obcisłą spód-
nicą sięgającą kolan. Nie miałem pojęcia, jak w ogóle w czymś ta-
kim można chodzić.
Amber zatrzymała się w przejściu i zerknęła na mnie przez
lewe ramię.
— Możesz zostawić cały sprzęt tutaj... — puściła oko —
...albo wziąć go ze sobą, jeśli doda ci to sił.
Ruszyła schodami na górę.
Cisnąłem na ziemię wszystko oprócz pistoletu i pognałem za
nią.
Mieszkanie Amber znajdowało
się na samym szczycie tej struktu-
ry danych i było pod każdym wzglę-
dem podniecające. Same atłasy i ko-
ronki, przyćmione światło, gdzieś
w tle piosenka Franka Sinatry
DEKORACJA WNĘTRZ
Oprócz tego pod ścianą stała kolekcja
urządzeń do tortur, ale nie bytem w na-
stroju, by dokładniej o nie wypytywać.
w wirtualnej transkrypcji automatycznego sekwencera, i do tego
łóżko rozmiarów olimpijskiego basenu pływackiego. Kiedy
wszedłem do środka, Amber stała już pod oknem. A gdy zamk-
nąłem za sobą drzwi, odsunęła zasłony i jeszcze bardziej zmniej-
szyła oświetlenie, żeby jej sylwetka rysowała się na tle wpa-
dającego z zewnątrz wirtualnego blasku ToxicTown.
Powoli i z namysłem, z pełną świadomością własnego wdzię-
ku, zdjęła bluzkę.
— Więc co to za interes, Amber? — spytałem przez ściśnięte
gardło. — O co chodzi?
— O penetrację, Max — odparła szeptem.
O rety!
— Krążą plotki, że jesteś najlepszy — powiedziała. Nie wi-
działem jej dobrze, usłyszałem tylko odgłos rozpinanego guzika,
a potem charakterystyczny cichy zgrzyt suwaka. Spódnica opadła
jej do kostek.
O, w mordę!
— Jeśl i j esteś choć w połowie tak dobry, j ak gadaj ą... — zro-
biła kroczek w moją stronę i lekkim ruchem stopy kopnęła spódni-
cę w bok — .. .to powinieneś być dokładnie tym, co mi przepisał
lekarz.
A niech mnie, psiakość, kurza stopa!!!
Błyskawicznie ściągnąłem skórzaną kurtkę i przystąpiłem do
walki z wszystkimi klamerkami, suwakami i paskami moich cho-
lernych czarnych dżinsów. Szlag by to trafił! Po diabła wybrałem
dla siebie tak skomplikowany wizerunek retro-techno? Zwłaszcza
jeden przeklęty suwak uparcie odmawiał posłuszeństwa.
— Max? — odezwała się zdziwiona Amber, po czym za-
wołała niespodziewanie: — Światło!
Lampy nagle się rozjaśniły. Stałem na środku pokoju w roz-
sznurowanych do połowy butach, ze spodniami spuszczonymi do
kostek i pociesznymi bokserkami zaplątanymi w rzemyki kevlaro-
wej kamizelki kuloodpornej.
Nie wiem, jak to się stało, lecz Amber miała na sobie jednoczę-
ściowy czarny kostium elastyczny.
— Max? — powtórzyła zdumiona, po czym, jakby ją olśniło,
zawołała: — Max! Mówiłam o plotkach krążących po ulicy, a nie
napisach na ścianie publicznej toalety! Więc może byłbyś uprzej-
my powstrzymać burzę hormonów, bo naprawdę chciałabym
z tobą pomówić o interesach!
Na szczęście nie ma czegoś takiego, jak cyfrowa prezerwaty-
wa, więc Amber nie mogła się przekonać, jaki skutek naprawdę
wywarły jej słowa.
— To bardzo proste, Max — powiedziała, kiedy już ubrałem
się z powrotem i odzyskałem zdolność normalnego oddychania.
—- Masz bardzo kiepską reputację.
— To bardzo źle.
—- Nieprawda, to znakomicie. Bardzo potrzebuję kogoś takie-
go jak ty.
— Aha, no to znakomicie.
— Nieszczególnie. Wolałabym, żeby było inaczej.
— To niedobrze.
— Bardzo niedobrze. Ale to mój problem i sama będę się mu-
siała z nim uporać.
— Wynajmując kogoś o kiepskiej reputacji?
— Dokładnie tak. W celu zdobycia pewnych rzeczy.
— Czuję się zakłopotany.
— Niepotrzebnie. Sprawa wygląda tak. Mówi się, że mając
dostatecznie dużo czasu, Max Kool jest w stanie włamać się do
każdego systemu w Business Worldzie.
— Czyżby?
— Tylko nie próbuj mnie zniechęcić. Chodzi o to, że mój pra-
codawca. ..
— Ten potwór kryjący się w ciemnościach?
— Myślisz, że przeżyłeś coś strasznego? Powinieneś go zoba-
czyć przy świetle dziennym. W każdym razie on dysponuje pew-
nymi ważnymi plikami, które przypadkiem dostały się w niepo-
wołane ręce. Co gorsza, to jedyne istniejące kopie.
— Nie ma zapasowych? Kiepska sprawa.
— To cię odstrasza? Krótko mówiąc, chcę cię zaangażować
do ich odzyskania.
W zamyśleniu podrapałem się po brodzie. Doszedłem do
wniosku, że przydałby mi się wirtualny kwadrans akademicki do
namysłu.
— A co ja z tego będę miał?
— Milion dolarów w gotówce — wypaliła bez zastanowienia.
— Sto tysięcy zaliczki, a reszta po wywiązaniu się z zadania.
Z trudem przełknąłem ślinę.
— To dopiero muszą być pliki...
— Mają znaczenie tylko dla mojego pracodawcy i człowieka,
który nimi obecnie dysponuje. Dla innych ludzi... — zmierzyła
mnie uważnym spojrzeniem — ...sąbezwartościowe.
— Będę potrzebował trochę czasu, żeby się przygotować —
mruknąłem, bo wydawało mi się, że ktoś taki jak Max Kool nie
mógłby powiedzieć niczego innego.
— Będziesz potrzebował o wiele więcej — odparła. — Sys-
tem, do którego trzeba się włamać, ma jedno z najlepszych ist-
niejących zabezpieczeń. To prawdziwe dzieło sztuki.
— Byle nie wojskowe — wtrąciłem szybko. — Nie tykam się
systemów wojskowych. — Swego czasu Gunnar LeMat kręcił się
sporo po MilNecie i to, co opowiadał o systemach wojskowych,
wystarczyło, żeby człowiekowi włosy na palcach stanęły dęba.
— Nie są wojskowe — zapewniła Amber. — Ale i tak bę-
dziesz potrzebował najnowszych narzędzi. Dostaniesz je od nas.
Same cacka, eksperymentalne interfejsy czy radykalne nakładki,
o wiele lat wyprzedzające to wszystko, co jest dostępne na rynku
komercyjnym. Jeśli przyjmiesz to zlecenie, dostarczymy ci
wszystko, czego będziesz potrzebował.
— Aha— mruknąłem z ociąganiem. — Odnoszę wrażenie, że
chcecie ponadto zrobić ze mnie królika doświadczalnego. Włama-
nie się do systemu i odzyskanie twoich bezcennych plików będzie
wystarczająco trudne. Czemu więc miałbym jeszcze ryzykować
zabawę zjakimś eksperymentalnym interfejsem?
— Chociażby dlatego, skarbie — powiedziała cicho, podeszła
bliżej i wsunęła swój wirtualny język do mojego wirtualnego ucha
— że nawet w tej chwili korzystam z tego interfejsu i mogę cię za-
pewnić, że wirtualny seks jest fantastyczny!
Jakimś cudem jej kostium nagle zniknął. Miała małe piersi, ale
jędrne i doskonale dopasowane do mej dłoni, a jej sutki, ciemne
i nabrzmiałe, utkwiły między moimi palcami. Kiedy pchnęła mnie
na łóżko i przywarła ustami do mych warg, moje dłonie spoczęły na
jej łopatkach i wolno powędrowały aż do wydatnych kształtnych
mięśni, gdzie zsunęły się na sprężyste uda. Mój Boże, jeśli mogłem
coś wnioskować na podstawie wrażeń dotykowych, które prze-
syłała do moich sensorowych rękawic, to ten jej nowy interfejs...
Wszystko rozpłynęło się w mroku.
Zaraz jednak, bardzo szybko, znów się pojawiło w pełnym
oświetleniu. Jak we śnie usłyszałem dobiegający z oddali głos:
— Ja-ack!
Amber wyczuła, że coś jest nie tak.
— Co się stało, skarbie?
— Ja-ack! — Nie. To niemożliwe. Tylko nie to. I nie teraz.
Usiadłem na łóżku. Amber usiadła obok i skubnęła mnie za ucho.
— O co chodzi, Max?
— Ja-ack!
— Muszę lecieć, dziecino. Nie mam czasu na wyjaśnienia.
— Ale... moje zlecenie. Zgadzasz się?...
— Wrócimy jeszcze do tego. — Pocałowałem ją na do widze-
nia i w kręgu blasku wyskoczyłem z rzeczywistości wirtualnej.
— Ja-ack! Twój komputer znów psuje mi obraz w telewizorze!
8
ŚRODA, SIÓDMA RANO
Obudził mnie dźwięk telefonu przy łóżku. Przekręciłem się na
bok, chwyciłem słuchawkę, przyłożyłem ją do ucha i w nagrodę
zostałem uhonorowany przeraźliwym piskiem. Ktoś znowu pró-
bował przesłać telefaks pod mój numer.
Poskutkowało. Obudziłem się.
Ale im dłużej się nad tym zastanawiałem, tym bardziej drę-
czyło mnie pytanie, po co miałbym wstawać? Po jakiego czorta
miałbym w ogóle wyłazić z łóżka? Nie lepiej zakopać się z powro-
tem pod kołdrę i tam doczekać termicznej śmierci wszechświata?
Znowu zadzwonił telefon. Podniosłem słuchawkę.
Ten, kto próbował wysłać faks, musiał być bardzo wytrwały.
Cisnąłem słuchawkę na widełki, naciągnąłem kołdrę na głowę
i próbowałem zasnąć. A kiedy to się nie udało, skierowałem swoją
wyobraźnię, jak zawsze z rana mętną, w kierunku zdrowych fanta-
zji erotycznych.
Po kilku minutach coś zaczęło z tego wychodzić. W wyobraźni
ujrzałem kobietę (na początek dobre i to) o długich, połyskliwych
czarnych włosach i pięknej kanciastej twarzy. Miała oliwkową
cerę i figurę tancerki. Była wysoka i szczupła, choć trochę nazbyt
muskularna. Wąskie wargi robiły wrażenie ekspresyjnych, a ciem-
ne oczy przypominały jeziorka hebanowej wody. Biodra miała
wąskie, ale ponętnie krągłe, piersi małe, jędrne, wysoko ułożone,
na pierwszy rzut oka doskonale pasujące do rozmiaru dłoni...
Rany boskie! Fantazjowałem na temat Amber! Jednocześnie
uzmysłowiłem sobie coś, co mnie natychmiast rozbudziło. Zrzu-
ciłem kołdrę i usiadłem.
Ona mówiła poważnie.
Znów zadzwonił telefon. Idiotyczny odruch sprawił, że sięg-
nąłem po słuchawkę, ale zaraz się skrzywiłem, oczekując kolejne-
go przenikliwego pisku.
Tym razem jednak się nie rozległ. W tle usłyszałem odgłosy
ruchu ulicznego, a po chwili wypowiedziane cicho, z wahaniem:
— Pyle?
Minęła dłuższa chwila, nim rozpoznałem ten głos.
— T'shombe?
Głośno odetchnęła z ulgą i wyrzuciła z siebie jednym tchem:
— Och, Pyle. Dzięki Bogu. Tak się o ciebie martwiłam! Po
tym, co się wczoraj stało, miałam okropne wyrzuty sumienia. Wy-
jeżdżałeś z parkingu z taką miną, że zaczęłam się martwić...
— T'shombe? — Jakoś nie mogło do mnie dotrzeć, że to na-
prawdę ona. Podświadomie miałem wielką ochotę wcisnąć Con-
trol-Option-E na wypadek, gdyby to jednak nie była rzeczywi-
stość.
— Tak, to ja, Pyle — odparła szybko. — Posłuchaj, nie mogę
teraz rozmawiać. Dzwonię z budki telefonicznej na parkingu pa-
wilonu handlowego. Nie sądzę, żeby firma zdołała namierzyć to
połączenie, ale i tak wolałabym nie mówić za długo. Chciałam się
tylko dowiedzieć, czy z tobą wszystko w porządku?
Przemyślałem odpowiedź.
— Tak. Chyba tak.
— Na pewno?
Zmarszczyłem brwi. Dziwne pytanie.
— Raczej tak.
— To dobrze. — Umilkła. Oczyma wyobraźni ujrzałem, jak
przygryza dolną wargę. Zawsze tak robiła, gdy chciała zadać trud-
ne pytanie. — Pyle — odezwała się w końcu. — Obiecaj mi
dwie... nie, trzy... Obiecaj mi trzy rzeczy, dobra? Po pierwsze, że
nie zrobisz niczego... lekkomyślnego. W porządku?
Nie miałem zielonego pojęcia, o co jej chodzi.
— Jasne — odparłem.
— Świetnie. Po drugie, czy znasz tę meksykańską restaurację
na rogu Warner Road i autostrady numer sześćdziesiąt jeden?
— Mhm.
— Obiecaj, że spotkasz się tam ze mną dziś o siódmej wieczo-
rem.
To jeszcze bardziej mnie zaskoczyło.
— Mówisz poważnie?
— Jak najbardziej. Chcę... Bardzo mi zależy na tym, żebyś
był tam o siódmej wieczorem. Obiecujesz, że przyjdziesz?
Niech mnie kule biją!
— Tak! — Nawet nie przypuszczałem, że stać mnie na taki
entuzjazm.
— Doskonale. I ostatnia rzecz. — Urwała, wzięła głębszy od-
dech i zniżyła głos do tajemniczego, konspiracyjnego szeptu. —
Jack? Wiem, że przechodzisz teraz trudny okres. Ale zawsze pa-
miętaj, bez względu na to, co się jeszcze wydarzy, że są ludzie,
którzy cię kochają, Jack. Obiecujesz, że będziesz o tym pamiętał?
Z trudem przełknąłem ślinę. Jeśli T'shombe naprawdę chciała
mi przekazać to, co odczytałem w jej słowach...
— Tak, oczywiście — odparłem najbardziej szczerym i czu-
łym głosem troskliwego mężczyzny, jaki mogłem z siebie wydo-
być. — Obiecuję...
— Świetnie. — Znów odetchnęła z ulgą. — Właśnie podjechał
wóz patrolowy. Muszę kończyć. Nie dzwoń do mnie, ani do domu,
ani do pracy. Pamiętaj, będę czekała o siódmej. Przyjdziesz?
— Tak, T'shombe. Przyjdę...
— To dobrze. Cześć.
Rozl>:gł się trzask, połączenie zostało przerwane. Odłożyłem
słuchawkę.
Mo proszę! Może wciąż jeszcze pozostawałem pod wpływem
erotycznej fantazji o Amber, a może całkiem opacznie zrozu-
miałem Tshombe, lecz nawet po gruntownym przemyśleniu tej
rozmowy wciąż miałem wrażenie, że coś się za tym kryje. No,
jack, staruszku, powiedziałem sobie w duchu, nawet nie podejrze-
wałeś, że ten dzień zacznie się tak obiecująco.
Bujałem jeszcze z głową w obłokach, gdy znów zadzwonił te-
lefon. Podniosłem słuchawkę.
— Halo?
— Cześć, Jack! — ryknął Gunnar. — Odebrałem twoją wia-
domość! Przykro mi, że tak ci się ułożyło, ale co do tego narzędzia,
które chciałeś pożyczyć, to wybij to sobie z głowy! Natomiast po-
zytywne jest to, jak sądzę, że możemy dziś razem zjeść śniadanie.
Mam rację?
— Rację? — powtórzyłem jak echo, bo wciąż jeszcze przetra-
wiałem to „Cześć, Jack!"
— No to jesteśmy umówieni! Wskakuj w łachy i przyjeżdżaj.
Będę czekał o... dziewiątej. Wszystko mi opowiesz ze szcze-
gółami, zgoda?
Kiedy Gunnar znajdował się w skrajnie maniakalnej fazie,
można mu było tylko przytakiwać.
— Dobra.
— To na razie.
Odłożyłem słuchawkę. Gdy się goliłem i ubierałem, zwra-
całem baczną uwagę na telefon, zaciekawiony, kto jeszcze sobie
o mnie przypomni tego niezwykłego ranka. Bubu? Amber? Ed
McMahon? A może sam papież?
Ale zadzwonił jeszcze tylko ten czubek, wciąż usiłujący mi
przysłać faks.
149
Joseph „Gunnar" LeMat obrócił bekon na patelni, po czym
skupił uwagę na bułeczkach przygrzewanych w tosterze.
— Przekonajmy się, czy wszystko dobrze zrozumiałem —
rzekł, naciskając dźwignię tostera. Bułeczki ukazały się w otwo-
rze. — Więc ta zabójczo urocza babeczka...
— Amber — wtrąciłem.
— ...która przez cały ubiegły tydzień kręciła się po MilNe-
cie... — palcami wyciągnął gorące bułeczki i szybko przerzucił je
na talerz — ...chce zaangażować Maxa Koola, by włamał się do
komputera i wykradł jakieś pliki?
Wziąłem od niego talerz i zacząłem smarować bułeczki
masłem.
— Odzyskał jakieś pliki — poprawiłem go. — Amber twier-
dzi, że wcześniej zostały jej skradzione.
Po dokładnym rozprowadzeniu masła pokrywałem go warstwą
wiśniowych konfitur marki Schwartau. Joseph jeszcze raz prze-
rzucił bekon, zaraz jednak zdjął go z patelni, ułożył na papiero-
wym ręczniku i zaczął osuszać z tłuszczu.
— Ile chce ci za to zapłacić?
— Milion dolarów w gotówce — rzuciłem, wynosząc bułecz-
ki i dzbanek z kawąna osłonecznioną werandę. Konsultingowy in-
teres LeMata przynosił niezłe dochody (albo może istotnie jego
była żona wyciągnęła od rodziny grubszą forsę i zapłaciła mu,
żeby wreszcie dał jej rozwód, bo mówił raz tak, a raz inaczej),
w każdym razie mieszkał w ładnym domu na terenie dwudziesto-
akrowej zalesionej posiadłości na zachodnim brzegu jeziora Min-
netonka. W takie słoneczne poranki z jego werandy rozciągał się
naprawdę wspaniały widok. — Sto tysięcy zaliczki, a resztę po za-
kończeniu roboty.
Musiałem przesunąć karafkę z sokiem pomidorowym i miskę
jajecznicy, gdyż nie było już miejsca na stole. Z trudem zmie-
ściłem jeszcze talerz i dzbanek. Joseph wyłączył kuchenkę, odsta-
wił patelnię na bok i przyniósł smażony bekon.
— Milion dolców — powtórzył
WUR
cicho i z niedowierzaniem pokręcił Wym|ar Użytkow0.Rzeczywisty. Pamię.
głową. Wrzucił mi parę plasterków tacie?
bekonu na talerz. — I co o tym my-
ślisz, Jack? To jakaś wariatka?
Nalałem sobie soku do szklanki i upiłem łyk, zastanawiając się
nad odpowiedzią.
— Nie sądzę — odparłem w końcu. — Ten interfejs, o którym
mówiła, naprawdę istnieje. Miałem okazję go wypróbować.
Te szczególne wspomnienia wprawiły mnie w błogi, marzy-
cielski nastrój, który LeMat po paru sekundach zburzył głośnym
chrząknięciem.
— Ale milion dolców...?
Wzruszyłem ramionami i sięgnąłem po miskę z jajecznicą.
— Moim zdaniem to jakaś nieźle ustawiona businesswoman,
która tylko szuka rozrywki w sieciowej rzeczywistości wirtualnej.
Wygląda na to, że doskonale zna Business World. No i stworzyła
sobie dość pokrętny, własny WUR w ToxicTown.
— Albo ktoś go stworzył dla niej.
Pokiwałem głową.
— Niewykluczone. — LeMat nalewał sobie kawy, więc pod-
stawiłem także swoją filiżankę. Doleciał mnie charakterystyczny,
gorzkawy aromat. Pociągnąłem nosem. — Mmm... Orzechowa?
Przytaknął ruchem głowy.
— Zawsze świętowaliśmy najważniejsze wydarzenia w two-
im życiu — wyjaśnił.
Odstawiłem filiżankę i położyłem sobie na talerz bułeczkę
z konfiturą.
— W każdym razie wydaje mi się, że te skradzione pliki są na-
prawdę tak ważne, jak mówi Amber, dlatego jej szef pewnie oznaj-
mił: „Ty znasz Sieć, więc się zajmij tą sprawą". Do tej pory jedy-
nie się bawiła, a tu nagle została zmuszona do zajęcia się na
poważnie hakerstwem. — Spojrzałem na jajecznicę i uświado-
I
miwszy sobie, że czegoś mi w niej brakuje, sięgnąłem po młynek
z pieprzem. — Pewnie poczytała sobie trochę, zdobyła nowy
interfejs i zaczęła się kręcić po tych zakątkach MilNetu, których
dotąd nigdy nie odwiedzała, mając nadzieję, że znajdzie kogoś,
kto odwali za nią całą magiczną robotę cyberpunkową...
— I w ten sposób dowiedziała się o istnieniu Maxa Koola —
dokończył LeMat.
— Owszem. — Przyznam, że w tym momencie odczułem
pewną satysfakcję.
— Ale ponieważ z natury jest naiwna — wtrącił Gunnar —
nawet przez chwilę nie pomyślała, że ma do czynienia z bandą krę-
taczy i pozerów, więc co najmniej dziewięćdziesiąt procent repu-
tacji Maxa to zwykły pic...
Mój balonik samozadowolenia pękł jak bańka mydlana.
— Hej! — zaprotestowałem.
— ...a prawdziwym lewym operatorom, komputerowym
przestępcom i cyberterrorystom po prostu szkoda czasu na pętanie
się po rzeczywistości wirtualnej...
— No, z tym to już przesadzasz!
— ...i że bez względu na okoliczności mogłaby pewnie zna-
leźć kilku gówniarzy, którzy odzyskaliby dla niej te pliki za darmo.
Moja satysfakcja zapadła się w czarną dziurę i zniknęła bez
śladu.
— Chyba masz rację — mruknąłem po chwili. — Nie ba-
wiłem się w żadne poważniejsze hakerstwo od ponad roku. A i tak
zawsze robiłem to wyłącznie dla zabawy. Sam pomysł, żeby wziąć
od kogoś forsę za włamanie się do systemu... — Przeszył mnie
dreszcz. — To w końcu jest chyba traktowane jak zwykłe włama-
nie, prawda?
Joseph upił łyk kawy i odchylił się na oparcie krzesła.
— Jak sam powiedziałeś, w gruncie Tisziy nie byłaby to wca-
le kradzież.
—¦ O ile Amber mówiła prawdę. A to wcale nie jest pewne.
LeMat pochylił się znowu i odgryzł kawałek bułeczki.
— Wiesz co, Jack? Chyba patrzysz na to pod niewłaściwym
kątem. W kółko gadasz o włamywaniu się do systemu. Moim zda-
niem powinieneś to może uznać... za doradztwo w zakresie bez-
pieczeństwa programów komputerowych. — Ugryzł drugi kęs
bułeczki, przeżuł go w zamyśleniu, połknął i popił kawą. —
Według mnie Max Kool powinien przyjąć to zlecenie.
Spojrzałem mu w twarz.
— Co więcej, uważam, że powinien też wciągnąć do tej robo-
ty swego starego kumpla, Gunnara, za pięćdziesiąt procent sumy.
Wytrzeszczyłem oczy.
— W końcu od lat powtarzasz, że też chciałbyś się ustawić
w działce konsultingowej. Wygląda więc na to, że trafiłeś na wy-
marzonego pierwszego klienta: bogatą damulkę z pilnym proble-
mem, która nie ma pojęcia, jak się do niego zabrać. Trzeba ustalić
gwarantowane minimum za to, że w ogóle spróbujesz wykonać
robotę, i zastrzec sobie brak odpowiedzialności, gdyby coś
poszło nie tak. W ten sposób zgarniesz forsę bez względu na
efekty, a twoje klientka będzie Inyślała, że jesteś prawdziwym
geniuszem.
— Ale milion dolców?...
— Nigdy nie protestuj, gdy klient chce ci płacić za dużo — po-
radził LeMat. — Jeśli czegokolwiek się nauczyłem w tej branży,
to właśnie tego, że nie wolno za nisko szacować kosztów. Skoro
Amber sądzi, że ta robota jest warta milion dolarów, a Bóg jeden
raczy wiedzieć, skąd wytrzasnęła tę sumę, może z jakiegoś komik-
su albo z serialu telewizyjnego... — Pokręcił głową i upił następ-
ny łyk kawy. — Więc gdybyś teraz do niej poszedł i oznajmił, że
jej zlecenie będzie kosztowało tylko dziesięć tysięcy, to pewnie by
cię uznała za frajera, który nie ma pojęcia, o czym mówi, i poszu-
kała sobie kogoś innego, kto uczciwie wykona tę robotę za milion.
W zamyśleniu grzebałem widelcem w talerzu, kręcąc głową.
— Witaj w cudownym świecie konsultingu, Jack — dodał. —
Pozwól, że dam ci jeszcze jedną dobrą radę. To poważna praca,
a każda praca wciąga. Tylko dlatego nikt otwarcie nie nazywa tego
zabawą.
Spojrzałem na niego z nadzieją, że odnajdę jakieś ślady rozba-
wienia, ironiczny błysk w oku albo ledwie dostrzegalny cień
uśmiechu.
On jednak patrzył na mnie z poważną miną.
— Gdyby mnie ktoś zaoferował milion dolarów, podjąłbym
się zadania, wziął zaliczkę i zwiewał za granicę, aż by się kurzyło.
Zakotwiczyłbym się gdzieś, gdzie ludzie jeszcze nie słyszeli o ko-
nieczności składania kwartalnych zeznań podatkowych. Powiedz-
my, na Kajmanach.
Zmarszczyłem brwi.
— Mówię poważnie, Jack— ciągnął. — Bierz robotę. A jeśli
forsa parzy cię w łapy, to wytłumacz sobie, że godzisz się tylko
dlatego, że z powodu Amber we łbie ci się pomieszało.
— Ale...
— Zjedz wreszcie to cholerne śniadanie! Co się z tobą dzieje,
do diabła? Od dziesięciu minut tylko dłubiesz widelcem w jajecz-
nicy i nawet jej nie spróbowałeś! Bułka ci już wystygła, jajka do
reszty się ścięły i...
Po tym wybuchu atmosfera się rozluźniła, dokończyliśmy
śniadanie i pogrążyliśmy się w rozmowie. Nie padło już ani jedno
słowo na temat ucieczki za granicę. LeMat obiecał zatrudnić mnie
w swojej firmie konsultingowej, jak tylko upłynie termin kontrak-
towego zastrzeżenia z umowy o pracę w MDE. (Zawsze mi się wy-
dawało, że firma „J. LeMat i wspólnicy" powinna wreszcie mieć
przynajmniej jednego wspólnika). Skończyło się to wycieczką do
jego pracowni, gdzie pokazał mi kilka nowych sztuczek, których
nauczył swoją ENIGMĘ, czyli osobistego SuperVAX-a. (Nigdy
nie słyszałem, by ktokolwiek poza LeMatem dysponował
własnym osobistym SuperVAX-em, jak również miał w pokoju
wzmocnione dźwigary podłogowe wytrzymujące ciężar maszyny,
butlę z ciekłym azotem do jej schładzania i prawdziwe Muzeum
Przestarzałych Peryferiów Firmy NEC zajmujące większą część
tego, co zwykli śmiertelnicy uważają za piwnicę). Na zakończenie
wycieczki tradycyjnie zajrzeliśmy jeszcze do zbrojowni, gdzie
z dumą zaprezentował mi swój ostatni nabytek do kolekcji śmier-
cionośnej broni palnej: pistolet maszynowy Stoner SR-25. Oczy-
wiście musiałem wydać z siebie odpowiednią dawkę ochów
i achów, chociaż dla mnie cały ten pukawkowy szmelc dzielił się
na trzy kategorie: nowoczesne cacka z czarnego tworzywa sztucz-
nego, normalne karabinki z drewnianą kolbą i wszelkie warianty
terrorystycznych kopii AK-47.
Zanim skończyliśmy dyskutować o broni palnej i zjedliśmy
coś w rodzaju lunchu, LeMat niemalże mnie przekonał do przyję-
cia zlecenia Amber.
— Najpierw powinieneś sobie załatwić porządne biuro -—
rzekł, odprowadzając mnie do samochodu. — Odpowiednio wy-
posażone, z zastrzeżoną linią telefoniczną i...
— Biuro? — Zatrzymałem się w pół kroku. — Myślałem, że
mówimy o jednorazowej robocie.
— I tak będzie ci potrzebne biuro. — Również stanął i spojrzał
na mnie przez ramię. — Przecież nie chcesz mi wmówić, że za-
mierzasz pracować w swojej piwnicy. Jack! Ja-ack! — wrzasnął,
idealnie naśladując skrzekliwy głos mojej matki. — Wiem, że wy-
konujesz kontrakt wart milion dolarów, ale twój komputer znowu
psuje mi obraz w telewizorze!
Ruszyłem dalej.
— W porządku. Zgoda. Potrzebne mi biuro. Coś jeszcze?
Zaczął wyliczać, zaginając kolejno palce:
— Dobry sprzęt telefoniczny, ma się rozumieć. Szerokopas-
mowy komercyjny dostęp do Sieci, co najmniej typu OC1, a jesz-
cze lepiej OC3. Nie zaszkodziłaby też własna antena satelitarna.
Ale przedtem będziemy chyba musieli wyrobić ci solidny wizeru-
nek finansowy.
Stanąłem przy samochodzie i nacisnąłem klamkę. Drzwi toyoty
otworzyły się z głośnym skrzypieniem zardzewiałych zawiasów.
— Fałszywy wizerunek? Po co? Mówiłeś, zdaje się...
— Tylko pomyśl, Jack — przerwał mi spiętym, konspiracyj-
nym szeptem. — Gdyby miało się okazać, że Amber gra z tobą
znaczonymi kartami, byłoby lepiej, żeby nie znała prawdziwego
nazwiska Maxa Koola i żadnym sposobem nie była w stanie wy-
śledzić drogi przelewów bankowych, aby go odnaleźć.
Zmarszczyłem brwi i postanowiłem jeszcze raz dogłębnie
przemyśleć sprawę zaangażowania się w ten śliski interes.
LeMat uśmiechnął się rozbrajająco.
— Uwierz mi, Jack, takie rzeczy są w światku konsultingo-
wym na porządku dziennym. Klienci chcą zachować anonimo-
wość, a konsultanci wolą chronić swoich zleceniobiorców i źródła
tajnych informacji. Dopóki nie podpadnie się w urzędzie skarbo-
wym i będzie terminowo opłacało wszelkie składki, w naszej ro-
bocie nikt nie znajdzie niczego niezgodnego z prawem.
— No tak, ale...
Uśmiechnął się jeszcze szerzej i klepnął mnie w ramię.
— Zostaw mi takie szczegóły, Jack. Wykonam zaraz kilka te-
lefonów i przygotuję ci grunt. Spotkamy się wieczorem w klubie.
Odpowiada ci siódma?
— Jasne... — Och nie, chwileczkę. T'shombe!
Obrzucił mnie uważnym spojrzeniem.
— Coś się stało?
Dla odmiany i ja się uśmiechnąłem.
— Nie, nic. Tyle tylko, że... Dzisiaj nie mogę. Jestem już
umówiony. Mam randkę.
No proszęi Wreszcie się dowiedziałem, jakie wiadomości po-
trafią wywołać u LeMata wyraz osłupienia na twarzy.
— Ty wstydliwy kundlu! — huknął, wyszczerzywszy zęby
w uśmiechu, po czym tak mnie grzmotnął w plecy, że omal nie
zaryłem nosem na jego podjeździe. — A więc dziś wieczorem
przemieniasz się w Prawdziwego Dzikusa! Wybierasz się pod-
ziemnym tunelem do Raju! Płyniesz skórzanym kajakiem do Sto-
licy Tuńczyków! — Uścisnął moją dłoń i potrząsnął nią tak ener-
gicznie, że omal mi nie zrzucił zegarka. — Zapomnij o klubie,
chłopcze! Idź szukać swojego szczęścia! To rozkaz, żołnierzu!
Dzisiaj ja się zajmę twoimi sprawami, a jutro zdasz mi szcze-
gółowy raport ze swojej randki!
Jeszcze raz poklepał mnie po plecach i siłą wepchnął do samo-
chodu. Uruchomiłem toyotę, wycofałem z podjazdu i skręciłem na
ulicę. We wstecznym lusterku widziałem LeMata stojącego na
chodniku — wyszczerzył zęby w uśmiechu, pomachał mi dłonią,
huknął parę razy, uniósł w górę zaciśniętą pięść i popompował
ręką w powietrzu, nim zniknął mi z oczu za zakrętem.
No cóż, muszę przyznać, że aż do tej chwili myślałem o umó-
wionym spotkaniu z T'shombe wyłącznie pod kątem zasadni-
czego pytania, czy uda mi się z niej ściągnąć majtki. Ale cała ta
mięśniacko-szatniarska gadka LeMata sprawiła, że poczułem się
podle. Jak ostatnia gnida. A najbardziej mnie dotknęło, że nawet
w myślach nie okazywałem jej szacunku, na który zasługiwała.
Bo ty zawsze byłeś taki wstydli-
wy wobec bab, wytknęło mi natych-
miast moje sarkastyczne drugie ja.
Z tego powodu przed maturą koń-
czyłeś na trzymaniu się za rączki,
podczas gdy Literoświrusy zalicza-
ły niemal każdą dziewczynę. I pew-
nie do dziś byłbyś prawiczkiem,
gdyby nie Darlene Franecki. Właś-
nie dlatego ten arogancki wirtualny
łobuz, MAX KOOL, prowadzi ży-
cie seksualne, a ty nie. Kobiety kła-
mią w tych sprawach, nawet w se-
krecie żadna się nie przyzna, że
DARLENE FRANECKI
Znana tez jako .Niewiarygodny Cho-
dzący Bank Spermy'. Żarliwy związek
połączył mnie z panną Franecki
w ostatniej klasie szkoły średniej. Za-
częło się od zawalonej przez nią kla-
sówki z algebry, a skończyło na odkry-
ciu, że wiedza matematyczna nie
przenosi się wraz z płynami ustrojo-
wymi. Później Darlene zainteresowa-
ła się hokejem, przez co drużyna
szkolna — naprawdę cała drużyna —
zgłosiła się do wyborów prezesa Sto-
warzyszenia Przyszłych Zdrowych
Amerykańskich Matek, oddziału tere-
nowego w Mounds Park.
dużo bardziej ją kręci mięśniak-półgłówek, który ją traktuje jak
śmiecia.
Może i tak jest, ale to nie w moim stylu, odpowiedziałem moje-
mu drugiemu ja, ucinając wszelkie dyskusje, i zająłem się rozmy-
ślaniem, czy starczy mi czasu, by oddać marynarkę do pralni che-
micznej.
Środa, siódma wieczorem. Stałem na parkingu restauracji na
rogu Warnera i autostrady 61, oparty o maskę swojej toyoty, po-
dziwiałem zachód słońca nad oczyszczalnią ścieków Harriet Is-
land i napawałem się podniecającymi zapachami tego pięknego
wiosennego wieczoru.
Oczywiście wiatr wiał ze wschodu.
Kiedy południową nitką autostrady przemknął klucz mi-
grujących harley-davidsonów, zostawiając za sobą dudniące echo
nie zabezpieczonych tłumikami rur wydechowych, odkleiłem
tyłek od maski samochodu, otrzepałem spodnie i po raz kolejny
spojrzałem na zegarek.
Była 7.17.
T'shombe nigdy się nie spóźniała. Z drugiej strony często ze
mnie drwiła, gdy pracowaliśmy razem, istniało więc całkiem real-
ne prawdopodobieństwo, że znów wymyśliła jakiś zwariowany
kawał, żeby mnie ostatecznie pognębić.
Nie musiałem zbytnio wysilać wyobraźni, by oczyma duszy
ujrzeć Franka, Bubu i T'shombe na ławce w parku po drugiej stro-
nie rzeki, przyglądających mi się przez lornetkę i zrywających
boki ze śmiechu. Już sama myśl, że była zdolna mnie tak wysta-
wić, sprawiła, że coś mnie ścisnęło w dołku.
Znów spojrzałem na zegarek, po czym wygładziłem na sobie
świeżo upraną i uprasowaną sportową marynarkę, ułożyłem roz-
pięty pod szyją kołnierzyk nie mniej starannie wyprasowanej ko-
szuli i podjąłem decyzję, że daję Tshombe jeszcze dziesięć minut.
Najwyżej piętnaście.
Moją uwagę przyciągnął głośny pisk opon. Podskoczyłem
w miejscu jak pajac na sznurku i ujrzałem wyskakującego zza za-
krętu najnowszego chevroleta landbarge'a. Tshombe wpadła na
plac parkingowy i wykręciła, ani trochę nie zmniejszając prędko-
ści. Wreszcie wcisnęła hamulec i z piskiem opon zatrzymała wóz
tuż przed (wypolerowanymi do połysku) czubkami moich pantof-
li, otworzyła drzwi z prawej strony i krzyknęła:
— Wskakuj!
Usłuchałem. Nie zdążyłem jeszcze zatrzasnąć drzwi, gdy wrzu-
ciła wsteczny bieg i puściła sprzęgło. Kurz poszedł spod kół.
Samochód podskoczył na krawężniku. Wypadliśmy z parkingu na
ulicę zawieszeni nad siedzeniami, blisko punktu zrównoważenia
grawitacji przez siłę odśrodkową. Jak na filmie Tshombe obróciła
wóz w poślizgu, zmieniła biegi i wcisnęła gaz do dechy. Wystrze-
liliśmy prawym pasem Warner Road jak przysłowiowy grom z ja-
snego nieba. Mimo woli zwróciłem uwagę, że chevrolet dysponuje
zadziwiającą mocą i gdyby nie wycie silnika na najwyższych ob-
rotach, podróżowałoby się w nim tak komfortowo, jak w trzydzie-
stostopowym jachcie klasy ChrisCraft.
— Przepraszam za spóźnienie! — wrzasnęła Tshombe, prze-
krzykując piekielny hałas. Zacząłem gorączkowo szukać pod sobą
końcówek pasów bezpieczeństwa, zupełnie jak moja mama, gdy
zapalony papieros wypadnie jej z ust między nogi. — Jechał za
mną jakiś facet białą mazdą i musiałam trochę pokluczyć, żeby go
zgubić!
Rozpoczęła przypominający taniec ze śmiercią slalom wokół
śmieciarki, po czym szarpnięciem wprowadziła wóz w wąską
przestrzeń na lewym pasie między furgonetką a zbliżającą się
dwupoziomową ciężarówką do przewozu samochodów. Dopiero
wtedy na nią zerknąłem; chciałem przed kraksą po raz ostatni spoj-
rzeć jej w twarz.
Siedziała mocno zaparta w fotelu, zaciskając obie dłonie na
kierownicy, z grubo uszminkowanymi na czerwono wargami roz-
chylonymi w wyrazie nerwowego podniecenia. Jej ciemne oczy
śmigały we wszystkie strony jak czekoladowe kulki po bilardo-
wym stole, przeskakiwała wzrokiem z bocznego lusterka na przed-
nią szybę, wsteczne lusterko i z powrotem...
Doszedłem do wniosku, że jej paranoja znów daje znać o sobie.
Zdołałem w końcu zapiąć pasy, wykręciłem szyję i popatrzyłem
do tyłu. Pomijając śmieciarkę i furgonetkę, których kierowcy
posłali naszym śladem jednoznacznie obsceniczne gesty, nie było
za nami żadnej podejrzanej mazdy.
Tshombe przyhamowała gwałtownie, żeby wyminąć po pra-
wej stronie wóz zwalniający przed światłami przy Sibley Street,
po czym równie gwałtownie wcisnęła gaz, by przeskoczyć przez
skrzyżowanie, nim ruszą auta czekające u wylotu Jackson Street.
— T' shombe! — wrzasnąłem. — Już nikt za nami nie jedzie!
— Co?!—krzyknęła.
— Zgubiłaś tego faceta w białej mazdzie! Możesz zwolnić!
— Aleja przed nikim nie uciekam! —Na dwóch kołach poko-
nała zakręt w Chestnut Street i balistycznym łukiem przeleciała
nad torami kolejowymi. — Spieszę się, bo już jestem spóźniona do
kościoła!
Czwartek rano, 3.00 uniwersalnego czasu UTC. Gunnar
z hukiem odstawił butelkę Kirina na kontuar i popatrzył na mnie
rozszerzonymi oczyma.
— Do kościoła?!
Max Kool (czyli ja) na użytek fanów Silikonowej Dżungli
wyciągnął papierosa zza ucha, materializując go z wirtualnej nico-
ści, i przypalił rozpalonym do czerwoności wzrokiem.
— Zgadza się. Moja żarliwa randka skończyła się na środo-
wych nieszporach.
Gunnar pokręcił głową, pociągnął łyk piwa i jeszcze trochę po-
kręcił głową.
— Nie do wiary. Gadasz o tej babce od kilku miesięcy. Nigdy
by mi do łba nie przyszło, że jest fanatyczną miłośniczką Jezusa.
— Nic podobnego. Jezusa bym zniósł bez sprzeciwu.
Tym razem za barem był ktoś inny, bo Sama wycofano w celu
wniesienia jakichś poprawek programowych. Postawił przede
mną butelkę burbona i stożkowy kieliszek do koktajli na cienkiej
nóżce. Odsunąłem mu to żałosne naczynie z powrotem i kazałem
sobie podać normalną szklaneczkę do drinków.
— Nie jest wyznawczynią Jezusa? — zdziwił się Gunnar. —
To kogo? Kriszny? Mahometa?—Zamilkł na chwilę. — Elvisa?!
— Gorzej — odparłem. Barman przyniósł szklaneczkę do
whisky i nawet mi ją napełnił. Wychyliłem burbona jednym hau-
stem i podstawiłem szklaneczkę na drugą porcję. — Moja prze-
sympatyczna przyjaciółka — powiedziałem Gunnarowi,
zaciągnąwszy się wirtualnym papierosem —jest zdewociałą, za-
gorzałą członkinią Kościoła Wegentologii.
— Czego?
— Co to? Kłopoty ze słuchem? Mówię o kółku gospodyń
wiejskich połączonych wiarą, że skoro rośliny były tu pierwsze,
muszą być stworzeniami dominującymi. Odniosłem wrażenie, że
cała ta wiara opiera się na założeniu, że to rośliny stworzyły zwie-
rzęta w celu zapewnienia sobie środków transportu.
Gunnar pociągnął spory łyk piwa i wyrozumiale pokiwał
głową.
— To brzmi nawet wiarygodnie. Mogę zrozumieć, po co rośli-
ny stworzyły zwierzęta, a zwłaszcza owce.
Z mojego papierosa pozostał tylko rozżarzony pet, zgniotłem
go więc w palcach, przenosząc z powrotem w niebyt, i opano-
wałem chęć na następnego.
— Powiedziałbym, że jest to wiarygodne tylko w ograniczo-
nym stopniu. Gdybyś miał okazję poznać moją ciotkę Beatrice,
uznałbyś, że została zniewolona przez fiołki afrykańskie. Ale ko-
smologia Wegentologów jest trochę bardziej skomplikowana.
Obejmuje nie kończące się wojny dobra ze złem i nieskończone
cykle wysiewu i rozkwitu, a życie na Ziemi jest według niej tylko
przejawem duchowego wypoczynku między kolejnymi bitwami
w gigantycznym uprawnym ogrodzie kosmosu. Wyznawcom tego
Kościoła, jak sądzę, przyświeca idea odtworzenia przebytych dróg
reinkarnacji i odkrycia, jakimi roślinami byliśmy w okresie pre-
kambryjskim.
Gunnar znów przechylił butelkę, ale była już pusta.
— Miłośnicy paproci? Na powrót chcieliby się stać papro-
ciami?
Przyszedł mi do głowy znakomity pomysł.
— Wiesz co, Gunnar? Jeśli tak bardzo cię zainteresowało to
wyznanie, to dobrze trafiłeś, bo mam w samochodzie z piętnaście
kilo różnych traktatów i monografii na ten temat i łatwo dam się
namówić, żeby ci wypożyczyć tę lekturę na długi, bardzo długi
czas.
— Daruj sobie.
Gunnar roztrzaskał butelkę na głowie służebnego karzełka i dał
znak barmanowi, żeby mu podał drugie piwo. Ledwie zdążyłem
zrobić unik, gdy zamówiony Kirin rozciął przestrzeń kilka mikro-
sekund wcześniej zajmowaną przez moją głowę i miękko
wylądował w nastawionej prawej dłoni LeMata.
Niebo było zupełnie innym lokalem w te wieczory, kiedy Sam
nie stał za barem.
— No to pewnie twoja przyjaciółeczka dostaje niezłego świra
na Święto Wiosny — ryknął Gunnar.
Westchnąłem ciężko.
— W tym roku mieli uroczyste nabożeństwo o wschodzie
słońca w ogrodzie botanicznym Como Park. Wczoraj podczas
obiadu po mszy pokazywali nagrania wideo z tamtego spotkania.
— Obiadu?!
Wzruszyłem ramionami i uśmiechnąłem się.
— Pocieszające jest to, że nie są wegetarianami. Na obiad
były żeberka w sosie barbecue, kurczaki po chińsku i steki o śred-
nicy trzydziestu i grubości pięciu centymetrów. Obżarłem się jak
świnia. Kwik! Kwik! — Odchyliłem się na stołku, poklepałem po
brzuchu i upiłem łyk burbona.
Gunnar pokiwał głową.
— Dobra, ale to dopiero początek wieczoru. Wróćmy do two-
jej przyjaciółki. Dała ci szansę... zaorania bruzdy? Wysiewu na-
sion? — Ze zmarszczonymi brwiami podrapał się po brodzie. —
Jaka byłaby najlepsza wegentologiczna metafora?
Pociągnąłem ze szklaneczki, aby zyskać jeszcze parę sekund
na ostatnie szlifowanie kłamstwa. A, niech to szlag! — pomy-
ślałem w końcu. Powiem prawdę.
— Do niczego nie doszło — odparłem.
Gunnara wcale to nie zdziwiło.
— Koło dziewiątej wróciliśmy na parking przed restauracją,
gdzie został mój samochód. Ona prowadziła. Wjechała na plac
i zaparkowała, ale nie zgasiła silnika. Najwyraźniej czekała, że-
bym wysiadł. Zebrałem w sobie całą odwagę, wychyliłem się z fo-
tela i ją pocałowałem.
LeMat zmarszczył czoło.
— I wtedy wyłączyła ci wszystkie światła?
Zaprzeczyłem ruchem głowy.
— Tak byłoby chyba lepiej, jak sądzę. Ale popatrzyła tylko na
mnie dziwnie baranim wzrokiem i zapytała: „A to po co?" Szu-
kałem słów, żeby odpowiedzieć...
— W tym jesteś bardzo dobry — przyznał Gunnar.
— Zaraz dodała: „Nie zrozum mnie źle, Py... to znaczy Max.
Naprawdę mi pochlebia, że w ten sposób o mnie myślisz. Powiem
szczerze, że zrobienie z tobą hot doga mogłoby nawet być przy-
jemne. Ale już od dłuższego czasu nie miałam faceta, który równie
desperacko jak ja poszukiwałby okazji do treningu. Zrozum, Max,
dla mnie seks bez zaangażowania emocjonalnego jest jak. zbio-
rowa masturbacja, a mówiąc otwarcie, mam już dość zbierania
skalpów".
Gunnar odstawił pustą butelkę na kontuar.
— A potem serdecznie uścisnęła ci dłoń na dobranoc? — za-
pytał.
Postawiłem przy jego butelce pustą szklaneczkę.
— Zgadza się.
Przez pewien czas obaj wpatrywaliśmy się w odbicia wirtual-
nych lamp w wirtualnym szkle.
— Gunnar? — rozległ się za naszymi plecami czyjś głos. —
Max Kool?
Obróciliśmy się jak na komendę. Stał tam jeden z przylizanych
rewolwerowców Don Vermicellego. Z prawą dłonią wetkniętą
niedbale w kieszeń bardzo drogiej, lecz pozbawionej jakiegokol-
wiek wyrazu prążkowanej marynarki wyglądał bardziej jak Napo-
leon pozujący do reklamówki w magazynie mody męskiej niż za-
bijaka z pistoletem w kaburze pod pachą.
— Don chce się z wami zobaczyć — rzucił.
Nawiązałem z Gunnarem kontakt wzrokowy, po czym równo-
cześnie zsunęliśmy się ze stołków.
— Jakie to szczęście, że jesteśmy widzialni — mruknąłem.
— Zamknij się, Max — warknął LeMat. — I, na miłość boską,
lepiej w ogóle się nie odzywaj. Jesteś w takim nastroju, że obaj
możemy zarobić po kulce w łeb.
^
PIETRUSZKA, SZAŁWIA, ROZMARYN
& POLIPI VERACI
Don Luigi Vermicelli miał prywatny stolik w lewym tylnym
rogu Nieba. W sali barowej więcej było stolików okrągłych, lecz
ten był w kształcie półksiężyca dopasowanego rozmiarami do ob-
wodu gospodarza w pasie.
Chyba wspominałem wcześniej, jak w rzeczywistości wirtual-
nej szczegóły obrazu pojawiają się w miarę zbliżania do obiektu.
Don wspaniale wykorzystywał ten efekt. Kiedy się patrzyło na
niego przez całą salę, przypominał biały balon meteorologiczny
z doczepionymi rękoma i kapeluszem. Dopiero z bliska zaczynało
się rozpoznawać człowieka, w białym trzyczęściowym lnianym
garniturze, białej koszuli i białym krawacie oraz w białym słomko-
wym kapeluszu, tyle że nadzwyczaj grubego. Kiedy się podeszło
jeszcze bliżej, można było rozróżnić, że ten rumiany, lekko spłasz-
czony owal między rondem kapelusza a kołnierzykiem koszuli to
nie gigantyczny zmutowany pomidor, lecz ludzka głowa. Po kilku
następnych krokach w głąb obszaru zdecydowanych wpływów
dona (nie wyłączając przyciągania grawitacyjnego) wyławiało się
gdzieś w tle żałosne dźwięki mandoliny, dostrzegało płomyki
świec wetkniętych w puste butelki po chianti i nieustannie zacho-
dziło się w głowę, jakim cudem, mimo takiego bogactwa najbar-
dziej wyszukanych potraw na stole, na białym ubraniu Vermicel-
lego nie ma ani jednej tłustej plamki.
Mniej więcej w tym momencie któryś z jego zabijaków podty-
kał ci pod nos spluwę i uprzejmie pytał swego chlebodawcę, czy
ma intruza położyć trupem na miejscu.
— Chłopcy! Chłopcy! — odezwał się Don. — Co z wami?
Rozluźnijcie się. — Głos miał dziwnie gardłowy i głęboki, a mó-
wił z tak silnym akcentem, że próba jego naśladowania stano-
wiłaby naruszenie Ustawy o Zwalczaniu Dowcipów o Mniejszo-
ściach Narodowych, zatem muszę z niej zrezygnować. — Gunnar
i Max są moimi przyjaciółmi.
Rewolwerowcy wycofali się, robiąc nam przejście.
— Chodźcie tu — zwrócił się do nas Vermicelli, poklepując
prawą dłonią wygiętą w łuk ławę za stołem. — Siadajcie. Poroz-
mawiamy.
Chciałem przepuścić Gunnara, żeby usiadł bliżej dona, ale on
wpadł na ten sam pomysł, więc przez pewien czas kiwaliśmy się
naprzeciwko siebie z nogi na nogę jak bracia Mara, aż wreszcie
machnąłem ręką i wszedłem pierwszy. LeMat zajął miejsce tuż
obok mnie.
— Gunnar mówił mi, Max — zaczął Vermicelli — że masz
drobny kłopot i że chyba mógłbym ci pomóc.
Zerknąłem na LeMata, który najwyraźniej zbierał w sobie siły,
by odpowiedzieć coś oględnie i uprzejmie, ale stwierdziłem, że
sam sobie poradzę, i obróciłem się w kierunku dona.
— Owszem. A może pan?
Gunnar zbladł.
Vermicelli przez dłuższą chwilę mierzył mnie lodowatym
spojrzeniem, aż wreszcie powoli skinął głową.
— Tak, Max. Mogę się zająć twoim drobnym kłopotem. —
Gunnar odetchnął z ulgą. — Zostaje tylko pytanie, czy jesteś go-
tów zapłacić moją cenę.
LeMat otworzył już usta, ale znów byłem szybszy.
— Ile?
Don z niesmakiem pokręcił baloniastą głową i cmoknął.
— Jaki niecierpliwy chłopiec! Najpierw powinniśmy coś
wrzucić na ruszt! Nie ma życia bez jedzenia, Max, a rozmowy o in-
teresach z pustym żołądkiem źle wpływają na serce. — Z wyraź-
nym wysiłkiem uniósł ręce ponad powierzchnią swojego brzu-
szyska i klasnął w dłonie.
W zasięgu wzroku pojawiły się dwie baloniaste blondynki, nie
mające na sobie (tak mi się przynajmniej wydawało) nic poza
biżuterią, makijażem i szpilkami.
— Przyjaciele — rzekł Vermicelli — pozwólcie, że wam
przedstawię Silikonowe Siostry, Bambi i Tuptusia. — Bambi była
chyba ta z lewej, nie miałem jednak pojęcia, na jakiej podstawie
mógłbym je rozróżnić. Ale Gunnar widocznie wiedział.
— Ach, moje kochane gnocchi — zwrócił się do nich Vermi-
celli. — Moi przyjaciele są głodni. Przynieście nam coś do jedze-
nia. No więc... — w zamyśleniu skubnął palcami swoje dwa górne
podbródki —.. .zacznijmy odpolipi veraci all 'aglio orazzuppa di
cappelletti. Potem niech będzie tagliatelle verdi alla marinara,
trochę starne al vino rosso i odrobina fondi di carciofi trifolati.
A na przystawkę, rzecz jasna... — Urwał, zmarszczył brwi i po
chwili machnął ręką. — Och, zdecyduję, zanim wrócicie. Andia-
mol Andiamo! — Delikatnie, dla zachęty klepnął Tuptusia po
culo. Silikonowe Siostry oddaliły się z chichotem.
Don Vermicelli ponownie zwrócił się do nas.
— A teraz, moi przyjaciele — rzekł, unosząc kieliszek z wi-
nem — do rzeczy.
Najwyższa pora, pomyślałem.
— No właśnie. Czy mówimy zatem...
Gunnar wymierzył mi kuksańca w bok, ruchem głowy wskazał
kieliszek i syknął:
— On proponuje toast, Max!
Sięgnął po swój kieliszek i uniósł go wysoko.
— Do rzeczy!
W końcu podano do stołu. Potrawy wyglądały nawet dość inte-
resująco, chociaż jadło sieje bez przyjemności, w rzeczywistości
wirtualnej wszystko bowiem jest pozbawione smaku i nie ma żad-
nej wartości odżywczej. Bambi i Tuptuś zostały, żeby nam usługi-
wać, co również było bez smaku i wartości odżywczej, niemniej
chwilami bywało dość zabawne, na przykład wtedy, gdy Gunnar
postanowił zilustrować dowcip o ciężkim życiu pilotów na lotni-
skowcu i wykorzystał balony Bambi w roli kieliszków do wina.
Tuptuś szybko pochyliła się nad stołem w moim kierunku, zachę-
cając do podobnej zabawy, ale doszedłem do wniosku, że dziwna
barwa jej głosu jest efektem zastosowania elektronicznego prze-
twornika częstotliwości, co zazwyczaj stanowi niezbity dowód, iż
stosująca go osoba ma, oględnie rzecz ujmując, poważne wątpli-
wości co do swojej płci.
Minęło sporo czasu, nim opróżniliśmy talerze. Silikonowe Sio-
stry zniknęły, a my, sącząc vino rosso i skubiąc resztki polipi vera-
ci, mieliśmy wreszcie okazję do omówienia interesów z donem.
— To było naprawdę wyśmienite — zwrócił się do niego
Gunnar z pełnymi ustami. —Nawet nie miałem pojęcia, że jedze-
nie może być aż tak fascynujące. Na przykład to. — Machnął trzy-
_______________________ manym w lewej dłoni kawałkiem
polipi. — Co to jest, do diabła?
— Polipi veraci aWaglio —
odparł Vermicelli.
— Jasne. Ale z czego to się robi?
Co mam zamówić podczas najbliż-
szej wizyty w restauracji Buon
Giorno?
— Ośmiornicę — wyjaśnił don.
— To rozbite do miękkości ramiona
ośmiornicy duszone przez dwie go-
dziny w sosie czosnkowym.
— Aha. — Gunnar wyczekał, aż
POLIPI VERACI ALL'AGUO
Weź jedną ośmiornicę, wytnij oczy,
jamę gębową i worek atramentowy,
a resztę zbij tłuczkiem na desce, aż
zmięknie. Włóż do glinianej misy i za-
lej marynatą z oliwy z oliwek, czosnku,
liści bobkowych i kminku. Szczelnie
zakryj misę i podgrzewaj na małym
ogniu przez dwie godziny (tym dłużej,
im większa ośmiornica). Kiedy się
udusi, dopraw do smaku solą, pie-
przem, rozmarynem i pietruszką. Po-
dawaj w głębokiej wazie.
Vermicelli spojrzy w drugą, stronę, po czym szybko odłożył polipi
na stół i przykrył je serwetką.
— No, dobra — odezwałem się. — Wiem, że do końca wie-
czoru jeszcze daleko, ale czy moglibyśmy poświęcić parę minut
naszym interesom? Choćby tylko dla zabicia czasu przed poda-
niem deseru.
— Deser? —jęknął Don Vermicelli. — Tak wcześnie? Ach,
wy, młodzi, jesteście w gorącej wodzie kąpani. Niech będzie,
możemy przejść do rozmowy o interesach. — Pokiwał głową, upił
jeszcze trochę wina i delikatnie osuszył wargi serwetką wielkości
prześcieradła. Chciałem już zapytać, jak zamierza mi pomóc, kie-
dy rzekł: — Gunnar wyjaśnił mi twoją sytuację, Max. Potrzebny
ci... jak wy to nazywacie?... automat pralniczy do oczyszczenia
zarobionych pieniędzy. Mogę ci to załatwić.
Ach tak, więc o to chodziło.
— Ale — dodał, unosząc wskazujący palec — nie chcę żad-
nych kłopotów z urzędem skarbowym. Za to biedny Alphonse po-
szedł do więzienia. — Na jego obliczu zaczął się powoli rozlewać
wyraz głębokiego smutku, obejrzałem się więc na Gunnara.
(Co za Alphonse?)
(Capone. Czasami donowi mylą się jeszcze stulecia).
Wyraz smutku pojawił się na twarzy Vermicellego.
— Zatem nie będzie to pranie idealne, ale wystarczy, żeby
twoja przyjaciółka, Amber, nie dała rady odkryć, kim naprawdę
jesteś. Czy to wystarczy?
Spojrzałem na Gunnara. Skinął głową, więc i ja to zrobiłem.
Don także pokiwał głową.
— Bardzo dobrze. A w zamian proszę tylko o niewielką
zapłatę, naprawdę drobiazg bez większego znaczenia. — Urwał,
najwyraźniej czekając na moją reakcję.
— To znaczy?
— Dziesięć procent sumy.
Gunnar o mało nie poderwał się z miejsca.
— Dziesięć procent?!
Vermicelli wzruszył ramionami.
— Większość innych donów zażądałaby od was piętnastu pro-
cent, ale jesteście moimi przyjaciółmi, dlatego chcę tylko dziesięć.
— To śmieszne!
— Dwanaście.
— Nie ma mowy!
— Czternaście.
Chwyciłem Gunnara za klapy panterki i usadziłem z powrotem
na ławie. Odwróciłem się w stronę dona i uśmiechnąłem szeroko.
— Nadal jesteśmy przyjaciółmi — powiedziałem. — Będę za-
szczycony, mogąc zapłacić ci za przysługę tylko dziesięć procent
sumy.
Don Vermicelli odpowiedział uśmiechem, pokiwał głową i ru-
chem dłoni oddalił swoich zabijaków, którzy stali już za Gunna-
rem i ćwiczyli celowanie w tył jego głowy.
— A więc umowa stoi. Potrafisz się skontaktować z tą Amber?
Zamyśliłem się na chwilę, powtarzając w duchu adres w Toxic-
Town, pod którym na mnie czekała.
— Tak. Wiem, jak ją odnaleźć.
— Bardzo dobrze. W takim razie... — Obejrzał się na rewol-
werowców i wskazał jednego z nich. — Bruno. Pojedziesz
z Maxem. — Odwrócił się z powrotem do mnie. — Max, zabie-
rzesz mojego Brunona na spotkanie z Amber i zostawisz go tam.
On wyjaśni Amber, jak ma mi przekazać pieniądze.
Spojrzałem na Brunona, który niczym się nie wyróżniał spo-
śród klonów Vermicellego, miał tak samo przylizane włosy i prąż-
kowany garnitur, ale gdy pomyślałem o Amber, muszę przyznać,
że mimo woli zmarszczyłem brwi.
— Spokojnie, Max — wtrącił don. — Komu będziesz mógł
zaufać, jeśli nie... lafamiglia1?
Czwartek rano, 5.30 UTC. Gunnar wyszedł z klubu w towa-
rzystwie Bambi, żeby przespać się z naszym problemem, czy też
przekopać się przez niego. Ja wprowadziłem mojego wirtualnego
harleya w wąski mroczny labirynt uliczek ToxicTown. Bruno na
siodełku za mną mocno ściskał mnie w pasie. Olbrzymi wirtualny
pistolet typu Desert Eagle, który miał wetknięty za pasek spodni,
boleśnie odczuwałem na lewej nerce.
Odnalezienie kryjówki Amber wcale nie było takie trudne. Co
prawda kilka znaczących punktów orientacyjnych zniknęło od
czasu mego ostatniego pobytu w tej okolicy, to znaczy w ciągu
dwudziestu sześciu godzin — nie było w tym nic niezwykłego dla
ToxicTown, odznaczającego się topograficzną stabilnością porcji
lodów podczas upalnego lipcowego dnia — ale pozostało ich wy-
starczająco dużo, żebym z grubsza się zorientował w terenie
i bezbłędnie wybrał ścieżkę danych, która doprowadziła nas na
skrzyżowanie, gdzie wczoraj Ara- _______________________
ber na mnie czekała.
Tym razem pod latarnią stał ten
cholerny karzeł. Podrzucał monetę
i chwytał jąz zadziwiającą precyzją.
Zaparkowałem motocykl i razem
z Brunonem zeskoczyliśmy z sio-
dełka.
— Thorvold? — zawołałem
z daleka. — Syn Orvolda z Groty
Króla Gór?
Karzeł złapał monetę, zacisnął ją
w pięści i oderwał się od latarni.
— Cześć, Max! — rzucił. — Amber jest zajęta, skrępowana
w świecie rzeczywistym i nie mogła przyjść dziś wieczorem, więc
poprosiła mnie, bym tu na ciebie zaczekał. — Obrzucił Brunona
taksującym spojrzeniem od stóp do głowy i zapytał: — Kim jest
twój przyjaciel, Max?
SKRĘPOWANA
Określenie .skrępowana" od razu
przywiodło mi na myśl kolekcję narzę-
dzi do tortur stojących w sypialni Am-
ber, doszedłem jednakdo wniosku, że
nie jest to ani miejsce, ani pora na iro-
niczne komentarze. W ten sposób
zmarnowałem tylko idealną okazję.
INFOŁATKI
Jak rany, to już naprawdę ostatnia.
w
Goryl Vermicellego nie czekał, aż go przedstawię.
— Jestem Bruno, syn Rocco, z rodziny Tattaglia.
Zrobił krok do przodu i wyciągnął rękę. Karzeł uścisnął mu
dłoń, potrząsnął nią, przytrzymał przez chwilę i uśmiechnął się
serdecznie, jakby spotkał nie widzianego od dawna kumpla. Posta-
nowiłem zaingerować.
— To wy się znacie?
Bruno spojrzał na Thorvolda, a Thorvold na Brunona, jak gdy-
by porozumiewali się bez słów.
— Można powiedzieć, że jesteśmy dalekimi kuzynami — od-
parł Bruno.
— Ładny garnitur — mruknął karzeł, muskając palcami klapy
jego marynarki, jakby zapomniał o mojej obecności. — To Primus
Softwear?
— Nie, Corvo Novus — odparł Bruno i Thorvold z uznaniem
pokiwał głową.
Odchrząknąłem, postanowiwszy znów zaingerować.
— No cóż, przykro mi, że muszę przerwać to rodzinne spotka-
nie, ale czy nie mamy jakichś ważnych spraw do omówienia?
Thorvold popatrzył na Brunona. Znowu odniosłem wrażenie,
że porozumiewają się bez słów.
— Niezupełnie — mruknął Bruno.
Karzeł przytaknął ruchem głowy.
— Skoro przywiozłeś tu Brunona, to znaczy, że przyjmujesz
zlecenie, a pieniądze mają przejść przez ręce Don Vermicellego.
Mam rację?
— Tak — odparł Bruno, po czym obaj obrócili się do mnie.
— Dziękujemy ci i życzymy dobrej nocy. Amber skontaktuje
się z tobą w ciągu najbliższych dwudziestu czterech godzin.
Możesz już sobie iść. — Jeśli mam być szczery, nie potrafiłem na-
wet rozstrzygnąć, który z nich to powiedział.
Było jednak oczywiste, że nie mam tu nic więcej do roboty.
Wróciłem do swojego harleya, usadowiłem się na siodełku i kop-
niakiem uruchomiłem silnik. Pochyliłem motor, żeby złożyć nóżkę,
wcisnąłem sprzęgło, wrzuciłem pierwszy bieg, od serca dodałem
gazu i ruszyłem z miejsca, zostawiając za sobą gęsty biały obłok
spalin i dymu z nadpalonych opon.
Zdarzyło się jeszcze coś dziwnego. Nim dojechałem do skrzy-
żowania, zerknąłem we wsteczne lusterko i odniosłem wrażenie,
że Thorvold i Bruno zlewają się w jedną postać. Ale gdy za zakrę-
tem mogłem wreszcie odwrócić głowę, niczego już nie widziałem.
Zrzuciłem to na karb zmęczenia i pojechałem w kierunku
punktu wyjścia.
OGŁOSZENIE SŁUŻB PORZĄDKOWYCH *
W tym miejscu rodzi się oczywiste pytanie: Po co zawra-
cać sobie głowę i krążyć po Sieci aż do punktu wyjścia?
Max juz wcześniej zademonstrował, że potrafi wyskoczyć
z rzeczywistości wirtualnej, wykrzykując prostą komendę.
Mógłby to zrobić jeszcze prościej, zwyczajnie zrywając
z głowy gogle i wyłączając komputer. W końcu nie ma żad-
nego znaczenia, co się zostawia za sobą w rzeczywistości
wirtualnej, to tylko strumień danych, a przez cały czas
prawdziwy Jack Burroughs pozostaje bezpiecznie ukryty
w piwnicy rodzinnego domu, odporny na wszelkie zagroże-
nia, może z wyjątkiem atrofii mięśni pośladkowych od zbyt
długiego siedzenia w jednym miejscu. (Ci czytelnicy, którzy
wierzą, że świadomość Jacka da się jakimś elektronicznym
cudem wyekstrahować z jego umysłu i skutecznie przenieść
gdzie indziej, uniezależnić od fizjologii organicznego móz-
gu, powinni natychmiast zrezygnować z wszelkich kursów
komputerowych i przerzucić się na podstawy Voodoo 101).
Powróćmy do naszego pytania: Po co zawracać sobie
głowę i przemieszczać się do wirtualnego punktu wyjścia
z Sieci?
Bo to bardziej eleganckie i nic więcej. Nie zostawia się
za sobą kulawych, osieroconych procedur i bitowych resz-
tek plików walających się po całym systemie. W końcu nikt
nie chce być cyberśmieciarzem. Nie bądź pierdołą! Nie
śmieć wokoło!
Bez kłopotów przedarłem się przez najgorszą część Toxic-
Town, znalazłem będącąjeszcze w całkiem niezłym stanie estaka-
dę .edu i dodałem gazu, kierując się na InfoBahn. Estakada wy-
niosła mnie ponad plątaninę struktur lokalnych. Dojeżdżałem już
do wiaduktu, widziałem w oddali strzelistą strukturę bazy danych
korporacji UNISYS, gdy nagle szosę przede mną przeciął szereg
ognistych rozbłysków i wytrysnął gejzer oślepiających niebieska-
wych płomieni.
A niech to! Od razu rozpoznałem efekt działka plazmowego.
Kopnąłem hamulec, pochyliłem harleya, wprowadziłem go w po-
ślizg i zawróciłem z wyciem silnika. Udało się.
Długa seria z karabinu maszynowego roztrzaskała płyty chod-
nikowe po prawej stronie. Jednocześnie taka sama ściana ognia
wystrzeliła przede mną.
Stało się. Zostałem uwięziony na stumetrowym odcinku za-
wieszonego w wirtualnej przestrzeni wiaduktu. Na obu końcach
z wytopionej estakady buchnęły kłęby smolistego dymu. Zostało
mi tylko jedno wyjście: zeskoczyć na dół. Podjechałem wolno do
krawędzi wiaduktu i zerknąłem za barierkę. Dużo niżej do-
strzegłem stado pterodaktyli, a za nim eskadrę niewielkich, jedno-
silnikowych maszyn myśliwskich. ToxicTown leżało dobry kilo-
metr w dole, chociaż wydawało się, że wystarczy doń sięgnąć
ręką. Przy okazji zauważyłem też, że odcięty fragment wiaduktu
nie stoi na żadnym filarze. Musiało się więc jeszcze dziać coś
dziwnego z lokalną grawitacją.
Wyciągnąłem z wewnętrznej kieszeni kurtki wirtualny auto-
matyczny pistolet kalibru 11,43 milimetra i sprawdziłem stan
uzbrojenia. Miałem tylko siedem pocisków. Niewielki mogłem
stawić opór komuś dysponującemu działkiem plazmowym, zale-
żało mi jednak, żeby spojrzeć w twarz swojemu prześladowcy, za-
nim ostatecznie wykopie mnie z rzeczywistości wirtualnej.
Kimkolwiek był, przyjął wyzwanie. Rozglądałem się jeszcze
za jakąś osłoną, gdy powietrze nad przeciwległą barierką zafalo-
wało wskutek pojawienia się pola maskującego typu heavy-duty
i z wyłaniających się fraktali powstał naprawdę groźnie wyglą-
dający, gigantyczny bitwomech. Na wszelki wypadek oddałem
w jego kierunku parę strzałów, lecz wirtualne kule tylko odbiły się
z brzękiem od jego połyskliwego chromowanego pancerza.
Odczekał cierpliwie, aż mi się skończą naboje, po czym
wciągnął działko plazmowe, schował karabin maszynowy i prze-
kształcił się w...
Elizę.
Zdecydowanie wolałem bitwomecha.
— Cześć, Max — powiedziała, zbliżając się po dymiącym,
zgruchotanym, porytym kulami chodniku. — Dawno się nie wi-
dzieliśmy.
— Nie tak dawno — mruknąłem. W magazynku zostały mi
jeszcze dwa naboje, zacząłem więc gorączkowo kalkulować, czy
zdążyłbym unieść pistolet i trafić ją, zanim zmieni się z powrotem
w bitwomecha albo coś jeszcze gorszego. Stanęła jakieś dwa me-
try przede mną i obrzuciła mnie uważnym spojrzeniem z miną za-
rezerwowaną zwykle do podziwiania nadzwyczaj paskudnych ka-
raluchów zasuszonych na szpilce w wystawowej gablocie.
Odwzajemniłem się tym samym. Eliza znów występowała pod
postacią Aryjskiej Księżniczki, drobnej i wiotkiej, w typie po-
krzywdzonej przez los sierotki — nawet przy wzroście około stu
pięćdziesięciu pięciu centymetrów była zdecydowanie za chuda,
taka sylwetka nie pasowałaby nawet do dziesięcioletniego wyrost-
ka, a w dodatku mogłaby uchodzić za albinosa, gdyby nie lodo-
wo-błękitne oczy. Całkiem białe włosy miała obcięte jeszcze kró-
cej niż poprzednio, najwyżej na centymetrowego jeża, do tego tak
posklejanego żelem, że przypominał rżysko zasypane plewami.
W skali od jednego do dziesięciu u mnie miała ocenę ujemną.
— Słyszałem, że nie żyjesz — odezwałem się w końcu.
— Miewam się całkiem dobrze — odparła, inicjując w ten
sposób kolejną minutę kłopotliwego milczenia. — Byłam wczoraj
wieczorem w Niebie — powiedziała wreszcie. — Szukałam cię.
Sam ci nic nie mówił?
— Mówił, ale byłem zajęty.
Nagle Eliza zniknęła.
— Wiem o tym — odparła za mną. Odwróciłem się szybko,
ale tam jej nie było, a w każdym razie nie mogłem jej zobaczyć. —
Śledziłam cię — dodała znów za moimi plecami. Odwróciłem się
ponownie.
Stopniowo wyłoniła się z niebytu. Jeśli mnie śledziła, to mu-
siała wiedzieć, że byłem z Amber. A skoro teraz namierzyła mnie
bez trudu, to pewnie wczoraj równie łatwo odnalazła mieszkanie
Amber i poświęciła trochę czasu na zaglądanie przez dziurkę od
klucza i podsłuchiwanie pod drzwiami. Zacząłem się więc zasta-
nawiać, z jakiego powodu jest taka rozwścieczona.
Tak czy inaczej, MAX_KOOL musiał przecież trzymać fason.
— A więc jesteś teraz szczęśliwa?
Przygryzła dolną wargę, zmrużyła oczy i mimowolnie zacis-
nęła pięści. Dopiero po paru sekundach z widocznym wysiłkiem
rozwarła dłonie i odetchnęła głębiej.
— Jesteś gnidą, Max. Ty i Amber jesteście siebie warci. —
Zacisnęła wargi, a w jej spojrzeniu pojawiła się nieposkromiona
nienawiść. — Ale... — mruknęła, jakby z wolna jej złość mijała
— .. .ponieważ kiedyś szczerze cię kochałam, zamierzam stłumić
żal w sercu i ostrzec cię. Nawet nie masz pojęcia, z kim się zadałeś.
Ta Amber to suka nie z twojej ligi.
Sądziła chyba, że to wszystko wyjaśnia. Skrzyżowała ręce na
piersiach i prychnęła pogardliwie, najwyraźniej czekając na moją
reakcję.
No to się doczekała.
— Czyżby przemawiała przez ciebie zazdrość?
— Och ty!... — Nie wiem, w co zaczęła się przekształcać,
w każdym razie miało to raczej odrażające kły i szpony. Na szczę-
ście szybko się opanowała i wróciła do wcześniejszej postaci. —
Ty łajdaku! — rzuciła wściekle, odzyskawszy zdolność mowy. —
Byłam całkiem zielona! Zostałeś moim pierwszym wirtualnym
kochankiem! Ufałam ci!
— Hej! W miłości i rzeczywistości wirtualnej wszystkie
chwyty są dozwolone.
— No wiesz?!... — Znów zniknęła, tym razem w słupie ognia.
Płomienie przygasły, dym zbił się w obłok, który opadł powoli na
ziemię w postaci drobnego śniegu. — Maksie Kool, jesteś ostatnim
dupkiem — syknęły śnieżynki, układając się w niewielką zaspę. —
Powiem ci prawdę tylko dlatego, iż tak sobie przysięgłam, ale
w rzeczywistości mam głęboką nadzieję, że mnie nie posłuchasz.
Amber to pijawka, Max. Wyssie z ciebie wszystko, do ostatniej kro-
pelki, a potem wyrwie ci serce z piersi i rzuci je wronom. To praw-
dziwa wiedźma. I ma znacznie większe możliwości, niż ci się wyda-
je. Dla własnego dobra, Max, trzymaj się od niej z daleka.
Śnieg przestał padać, ale powiał zimny wiatr i z powrotem
wzbił całą zaspę w powietrze.
— Dlaczego mi to mówisz?! — huknąłem, żeby przekrzyczeć
jego zawodzenie. — Kręciłem z tobą, a potem cię zostawiłem.
Masz prawo mnie nienawidzić. Czemu więc miałbym ci wierzyć?
Poryw wiatru zakręcił chmarą śnieżynek i zamienił ją w wi-
rujący biały słup, który przez chwilę miał kształt widmowej ko-
biety.
— Bo ona też ze mną kręciła i też mnie rzuciła — zaszeleścił
lodowaty wiatr — ale jej nienawidzę o wiele bardziej.
Śnieżna zjawa zawirowała szybciej, uformowała smukły lej
i uniosła się w stronę wirtualnego nieba. Wiatr ucichł. Znów za-
świeciło wirtualne słońce.
To ciekawe, pomyślałem. Bardzo ciekawe. Jak na kogoś, kto
jeszcze dwa lata temu był w Sieci całkowicie nieopierzonym
żółtodziobem, Eliza bardzo szybko zdołała opanować imponujące
umiejętności transformacji. Z podziwu aż pokręciłem głowąi wró-
ciłem do smętnych rozważań nad sposobem wydostania się z dry-
fującego w przestrzeni odcinka wiaduktu. Zawróciłem do swojego
harleya.
Motor zniknął. Zamiast niego na asfalcie leżała sterta części,
a dziury po kulach w nawierzchni obok układały się w napis:
MIŁEGO SPACERU DO DOMU, MAX.
10
JAK MOST NAD SPOKOJNĄ WODĄ
Czwartek, czasu lokalnego. Tego ranka odebrałem trzy tele-
fony. Najpierw znowu był ten cholerny faks. Później zadzwoniła
Kathe z Działu Kadr MDE i przypomniała, że nie oddałem na-
leżącej do firmy kopii Ubioru Stonowanego, więc moje dokumen-
ty zostaną zatrzymane do chwili jej zwrotu. Trzeci telefon był od
Josepha „Gunnara" LeMata, który chciał się ze mną spotkać pod-
czas lunchu w libańskiej restauracji w Lowertown.
Wybrałem bramkę numer 3: lunch z LeMatem.
Nie należy mylić Lowertown z ToxicTown, chociaż istnieją
pewne podobieństwa. Lowertown istnieje w rzeczywistości, prze-
ważnie w czasie rzeczywistym, jeśli pominąć obsługę w niektó-
rych lokalach i sprawność urzędników w niektórych instytucjach
publicznych. Z drugiej strony ToxicTown ma tę przewagę, że tam
władze miejskie St. Paul nigdy nie próbowały „ożywić infrastruk-
tury".
Lowertown jakoś przetrwało te próby. I to nie raz.
Jest to najstarszy i najniżej położony fragment śródmiejskiej
dzielnicy handlowej w lewobrzeżnej części miasta. Jego historia
sięga początków dziewiętnastego wieku, kiedy to Harriet Island
wciąż jeszcze była wyspą, a Missisipi stanowiła granicę między
ziemiami należącymi do plemion Objibwa (z grupy Chippewa)
i Lakota (z grupy Siuksów). Przypłynął tu wówczas z południa ra-
czej odrażający, także pod względem higieny osobistej, typek zna-
ny jako Świniooki Parrant, który szukał zacisznego miejsca na
założenie faktorii, gdzie mógłby sprzedawać tubylcom swoje tan-
detne towary, a przede wszystkim nielegalnie pędzoną whisky.
Jeśli popatrzycie na topograficzną mapę tego rejonu, zobaczy-
cie, że Missisipi zakręca dwukrotnie w kształcie litery S dokładnie
pośrodku miejskiego kompleksu Minneapolis - St. Paul, a ten zyg-
zak koryta przypomina gigantyczne kolanko rury, bardzo podobne
do tego, które możecie znaleźć pod zlewem w łazience. Dla rzeki
pełni zresztą analogiczną funkcję, to znaczy cały syf, muł i śmieci
niesione przez nurt Missisipi, rzecz jasna, osadzają się na północ-
nym brzegu drugiego zagięcia kolanka, czyli dokładnie tam, gdzie
powinien się znajdować korek osadnika, gdyby ta hydrauliczna
konstrukcja nie była spaprana. Smród, zwłaszcza w długie upalne
dni pod koniec lata, jest nie do wytrzymania.
I to właśnie w tym miejscu Świniooki Parrant postanowił wy-
budować swoją faktorię, a tym samym stał się założycielem osady,
która z czasem rozrosła się w miasto St. Paul. Późniejsi osadnicy,
odznaczający się znacznie czulszym węchem od Parranta, jak też
respektem dla niebezpieczeństwa stawiania domów na równinie
zalewowej oraz wiedzą w zakresie marketingu gospodarki prze-
strzennej, rozsądnie woleli rozbudowywać miasto na szczycie
skarpy nad doliną rzeki, powyżej Lowertown, i nadali mu nazwę
od wezwania pierwszego misyjnego kościoła w tej okolicy.
Nie zmienia to faktu, że Lowertown jest najstarszą handlową
częścią St. Paul, a biorąc pod uwagę nagromadzenie historycznych
budowli oraz częstotliwość remontów ulic, wygląda dzisiaj mniej
więcej tak samo, jak w początkach dziewiętnastego wieku, to zna-
czy w epoce traperów sprzedających skóry, płaskodennych łodzi
i wozów zaprzężonych w konie.
A w długie, upalne, letnie dni zapewne nawet cuchnie tak samo
jak wtedy.
Kawa była mocna i słodka, wręcz nie nadająca się do picia. Od-
stawiłem kubek, sięgnąłem po widelec i zacząłem rozgrzebywać
swój pasztecik. LeMat wciąż próbował zrobić na mnie wrażenie
swym krzywym, niepewnym uśmieszkiem.
Postanowiłem dać mu powód do, tej niepewności.
— Hill Building? — spytałem zdziwiony.
— Spójrz na to z szerszego punktu widzenia, Jack.
Spojrzałem na niego spod przymrużonych powiek.
— To mauzoleum musi mieć co najmniej sto pięćdziesiąt lat.
— Owszem — odparł z zapałem. — Solidna konstrukcja. Te-
raz już się tak nie buduje.
— Mogę cię pocieszyć, koleś, że nie buduje się tak od czasu
zatonięcia Maine.
LeMat na chwilę pogrążył się w odmętach, ale szybko znalazł
coś, co go wyniosło z powrotem na powierzchnię.
— Zresztą, jakie to ma znaczenie? I tak przez większość czasu
będziesz siedział w rzeczywistości wirtualnej.
— To prawda. — Smętnie pokiwałem głową. — Rozpędzę
swoją cudowną maszynę Babbage'apod pełną parąi gdy sytuacja
będzie wymagała zwiększenia mocy obliczeniowej, po prostu
przekręcę główny zawór jeszcze o ćwierć obrotu w prawo! Ach, te
cuda nauki!
— Jack! — syknął. — Ludzie na nas patrzą.
— Ci artyści! — dodałem tak, żeby wszyscy wokół nas sły-
szeli. — Jak znajdziemy jeszcze paru zdolnych konceptualis-
tów, to już w czerwcu będziemy mogli otworzyć wystawę... —•
Urwałem, bo w zdumiewającym pośpiechu ludzie dookoła zaczęli
prosić o rachunki bądź pogrążali się w napiętych, głośnych, ner-
wowych rozmowach. — To sposób na pozostawanie nie słysza-
nym — szepnąłem do LeMata.
— Sztuka nierobienia z siebie kretyna — odparł cicho ze
złością.
Zaryzykowałem jeszcze łyczek kawy i stwierdziłem, że teraz
była dużo smaczniejsza.
— A teraz całkiem poważnie — podjąłem półgłosem. — Bę-
dzie nam potrzebne dość mocne i stabilne źródło zasilania. Czy
w tej ruinie w ogóle jest prąd?
— Budynek przeszedł remont generalny pod koniec lat osiem-
dziesiątych. To znaczy... ubiegłego wieku.
Przytaknąłem ruchem głowy.
— Dobra. A co z dostępem do Sieci?
— W dwa tysiące trzecim zrobiono odrębne okablowanie.
Z funduszy federalnych. Pamiętasz plan prezydenta Gore'a? Oży-
wianie najstarszych części miast poprzez darmowe podłączanie
wszystkich do Internetu. Władze St. Paul włączyły się do tego pro-
jektu i dostały trochę rządowych funduszy na okablowanie Lower-
town.
Znów pokiwałem głową.
— Krótko mówiąc, będziemy mieli własną, zaciszną boczni-
cę. Świetnie. Sąjakieś szansę na podłączenie anteny satelitarnej?
LeMat uśmiechnął się chytrze.
— Dostaniemy całe ostatnie piętro. Gospodarz powiedział, że
możemy ustawić na dachu wszystko, co nam się podoba, łącznie
z gołębnikiem.
— To by nie było takie głupie. — Zamyśliłem się, układając
w głowie to, czego się do tej pory dowiedziałem, i zbierając w so-
bie siły na przełknięcie kolejnego kawałka pasztecika. — Mam
jeszcze pytanie — odezwałem się po chwili. — Sądziłem, że szu-
kamy biura w śródmieściu przede wszystkim po to, żeby mieć tani
lokal, dostępny natychmiast, opłacany gotówką bez zbędnych py-
tań. Jeśli całe piętro w Hill Building jest aż taką atrakcją, to dlacze-
go gospodarz przystaje na nasze warunki?
LeMat wsypał jeszcze łyżeczkę cukru do kawy, pomieszał ją
w zamyśleniu, wreszcie uniósł na mnie wzrok.
— Ponieważ dziewięćdziesiąt procent pomieszczeń świeci
pustkami. Nikt przy zdrowych zmysłach nie chce mieszkać czy
pracować w Lowertown.
To akurat sam wiedziałem.
— Z powodu bezsensownej, brutalnej przemocy na ulicach?
Pokręcił głową.
— Bo tu nie ma gdzie zaparkować samochodu.
Po lunchu poszliśmy do Hill Building na rozmowę z gospoda-
rzem, niskim, przysadzistym, łysiejącym facetem o imieniu Jerry.
Pokazał nam pokoje na ostatnim, siódmym piętrze. Była to olbrzy-
mia pusta przestrzeń, bardziej przypominająca starą halę magazy-
nową niż biurowe pomieszczenia MDE — a im dłużej o nich
myślałem, tym bardziej za nimi tęskniłem. Powiedzieliśmy Jer-
ry'emu, że zapewne będziemy pracować do późna, więc chcieliby-
śmy wygospodarować trochę miejsca na jedną czy dwie sypialnie;
on zaś wyjaśnił, że zamieszkiwanie na stałe w tym budynku było-
by poważnym naruszeniem obowiązujących przepisów, a później
pokazał, gdzie jest kuchnia i łazienka, opowiadając przy tym szcze-
gółowo, jak sprytnie usługowe biuro księgowe przebudowało trze-
cie piętro. W oknie po stronie północnej była wybita szyba, co
wyjaśniało obecność piór i gołębiego łajna na całym piętrze. Obie-
cał natychmiast wstawić nową szybę, po czym zaprowadził nas do
windy towarowej. Zjechaliśmy do piwnicy, Miejsca Ostatniego
Spoczynku Mebli Biurowych. Wyglądało na to, że znaczna liczba
wcześniejszych najemców wylogowała się z gmachu, zostawiając
meble w ramach spłaty zaległego czynszu, bo Jerry gotów był nam
udostępnić wszystko, co tylko będzie nam się chciało taszczyć na
siódme piętro. Przez czysty przypadek wpadliśmy na schodach na
Inge Andersson, księgową prowadzącą biuro na trzecim piętrze,
w tej chwili jedynego najemcę w całym gmachu. Okazała się ko-
lejną niską, baryłkowatą, całkowicie pozbawioną humoru farbo-
waną blondynką w średnim wieku, jakich w stanie Minnesota
pełno. Miała na sobie klasyczny damski mundurek, włosy zebrane
w kok, a na nogach białe miękkie pantofle przypominające tenisów-
ki. Panna Andersson odznaczała się jednak czymś szczególnym, po-
nieważ nie wywołała gwałtownego wzrostu poziomu testosteronu
we krwi LeMata. Zawsze sądziłem, że rozpala go każda dwunożna
samica, jeśli tylko nie leży w kostnicy.
Zakończyliśmy naszą wycieczkę z powrotem na siódmym pię-
trze, w otoczeniu gruchających gołębi pomiędzy krokwiami da-
chowymi. Jerry zatarł ręce i popatrzył na mnie.
— I co o tym myślisz? — zapytał.
Wzruszyłem ramionami i spojrzałem na LeMata.
Nad naszymi głowami przeleciał gołąb.
— A co do tych ptaków... — zaczął.
— Dzwoniłem już do magistratu — wyjaśnił Jerry. — W wy-
dziale opieki nad zwierzętami powiedzieli mi, że to gołębie
z cmentarza komunalnego, podlegają zatem ochronie na mocy
ustawy o ochronie migrujących ptaków śpiewających. — Spojrzał
na mnie, pochylił się w stronę LeMata i konspiracyjnie ściszając
głos, dodał: — Ale dla mnie osobiście to pieprzone szczury ze
skrzydłami i nie uroniłbym nawet jednej łzy, gdyby je wszystkie
wreszcie szlag trafił. — Wyprostował się z powrotem i uśmiechnął
szeroko. — Oczywiście nic takiego nie powiedziałem.
— Jasne. — LeMat ze zrozumieniem pokiwał głową. —
Sidła? Trutka?
Jerry wzruszył ramionami.
— Jeśli o mnie chodzi, to możecie sobie nawet ćwiczyć na
nich strzelanie do rzutków.
LeMat uśmiechnął się chytrze. Nie, tylko nie to! Doskonale
znałem ten uśmiech. Oznaczał jedno, pistolety! Gunnar uśmiechał
się w ten sposób tylko wtedy, gdy pojawiała się szansa użycia bro-
ni palnej.
Odwrócił się do mnie z tym idiotycznym uśmieszkiem na gębie
i mruknął:
— To mi się podoba, Jack. A tobie?
Westchnąłem głośno, po raz kolejny zadając sobie w duchu py-
tanie, w co ja się właściwie wpakowałem.
— Chyba sobie z nimi jakoś poradzimy — odpowiedziałem
Jerry'emu.
Później się rozdzieliliśmy. LeMat zaparkował swój miejski
wóz bojowy na strzeżonym parkingu przed restauracją, natomiast
ja zostawiłem toyotę w bocznej uliczce przy Parku Mearsa. Takie
działanie zawsze wiąże się z pewnym ryzykiem. Co prawda był
dzień powszedni, niemal samo południe, wokół parku teoretycznie
krążyły patrole policyjne, z dworca autobusowego prawie bez
przerwy wysypywali się jacyś włóczędzy, rozglądali niezbyt przy-
tomnie i nieodmiennie ruszali Otto Street w stronę Parku Mearsa,
zamiast iść tą samą ulicą w przeciwnym kierunku, w stronę Ena-
blement Row, gdzie z pewnością zostaliby przyjęci z otwartymi
rękami i natychmiast wpisani na listy wyborcze Demokratów.
Z daleka samochód wyglądał normalnie, ale gdy podszedłem
trochę bliżej, zauważyłem, że prawe drzwi są szeroko otwarte.
Przyspieszyłem kroku. Ostatnie metry wręcz przebiegłem. Nie
ulegało wątpliwości, że ktoś się włamał do mojego auta.
Ale gdy na przednim siedzeniu ujrzałem nowiutkie radio i wy-
miętą kartkę, na której winowajca nagryzmolił, że włamał się do
toyoty, bo za późno spostrzegł, iż bardziej potrzebuję samochodo-
wego radia niż on, wzruszyłem tylko ramionami i pojechałem do
domu.
LeMat pojawił się przed domem mojej matki najwyżej pół mi-
nuty po przyjeździe dostawcy pizzy.
— Dobra, wszystko załatwione — rzucił, pomagając mi prze-
taszczyć do piwnicy pudło podwójnej pepperoni z szynką i sześć
oszronionych puszek korzennego piwa obok zdecydowanie prze-
terminowanego kibla kotka Psychola. — W banku Midwest Fede-
rai otworzyłem konto na działalność gospodarczą, dostępne na na-
sze nazwiska. Oczywiście będziesz musiał później podpisać
deklarację.
Łakomie odgryzłem kawałek ociekającej tłuszczem gorącej
pizzy i przełknąłem go szybko.
— Jaką nazwę firmy podałeś?
LeMat spojrzał na mnie takim wzrokiem, jakby chciał czym
prędzej zmienić temat.
— CompuTech — mruknął wreszcie.
— Nie cierpię takich nazw.
— Wiem. — Wydłubał kawałek ciasta spod zwałów stopionej
mozzarelli i ostrożnie skierował go w kierunku otwartych ust.
— To zupełnie idiotyczna nazwa — ciągnąłem. — Firma
ukrywająca się pod szyldem CompuTech może się zajmować
czymkolwiek.
Tym razem odciął sobie wielki kawał pizzy, odgryzł duży kęs
i popił sporą ilością korzennego piwa.
— I o to właśnie chodzi, Jack.
— 2Kool Enterprises na przykład, to byłaby dobra nazwa.
— I każdy by się kapnął, że to lipa — rzekł ostro. — Zresztą
cała ta heca z rachunkiem bankowym na firmę jest tylko po to,
żeby Don Vermicelli miał gdzie przelewać pieniądze, nie znając
naszych nazwisk. Dlatego lepsza jest nic nie mówiąca nazwa fir-
my, bo nie będzie się wyróżniała spośród setek podobnych.
— I tak mi się nie podoba.
— Jakoś to przeżyjesz. — Ser zaczął mu się zsuwać z ciasta po
obu stronach równocześnie, zrolował więc cały kawałek i ugryzł
z jednego końca. — Taką nazwę podałem w banku i taką przeka-
załem Vermicellemu.
Zamarłem na chwilę.
— Już się z nim widziałeś?
— Lepiej. Odebrał już forsę od Amber i jutro przeleje ją na na-
sze konto.
Byłem pod wrażeniem.
¦— Tak szybko?
— Twoim zdaniem za szybko? No to wyobraź sobie, że sprzęt
nowego interfejsu Amber jest już w drodze. Powinniśmy odebrać
przesyłkę jutro koło południa.
Coś mnie tknęło. Odgryzłem następny kęs i przeżuwszy, za-
równo pizzę, jak i własne myśli, zapytałem:
— Wybacz, ale po co była ta cała finansowa szopka, jeśli mu-
siałeś podać Amber nasz adres?
LeMat uśmiechnął się szeroko, demonstrując niezbyt gu-
stowną papkę z ciasta i sera w sosie pomidorowym.
— Amber dostała tylko numer skrytki pocztowej. Wysłała
pod niego sprzęt, a jeden z chłopców dona go odebrał i przesłał
pod adres biura. Gdyby Amber chciała rozszyfrować odbiorcę
przesyłki, musiałaby nakłonić do ścisłej współpracy UPS i Federal
Express, a jeszcze łatwiej byłoby jej chyba zorganizować zbio-
rową randkę OWP i Mossadu.
Dojadłem swój kawałek pizzy, oblizałem palce z sosu i wy-
tarłem dłoń o spodnie.
— A więc to się dzieje naprawdę. Zgadza się?
LeMat odstawił puszkę piwa, beknął głośno i odparł:
— Jak cholera!
Spojrzałem na niego, westchnąłem i postanowiłem przestać
udawać.
— Boję się. A ty?
Jeszcze raz beknął.
— Jak cholera!
— To wszystko może się nam zwalić na łeb i wylądujemy po
szyję w gównie dinozaurów. Pomyślałeś o tym choć przez chwilę?
Stracił nagle cały animusz.
— Owszem. To świetny lek na narkolepsję. Ostatniej nocy
w ogóle nie chciało mi się spać, więc poszedłem sobie postrzelać.
Pokiwałem głową.
— Tak myślałem. — Przez jakiś czas obaj milczeliśmy.
Wreszcie uderzyła mnie inna myśl, i to z taką siłą, że wszystkie
szczątkowe włoski na karku stanęły mi dęba. — Posłuchaj, Gun-
nar. Rozmawiałeś z Don Vermicellim w Niebie, prawda? — Przy-
taknął ruchem głowy. — A... jak tam byłeś, nie zauważyłeś przy-
padkiem kręcącej się w pobliżu... Elizy?
Zbladł nagle.
— Eliza? Myślałem, że nie żyje.
— Miewa się całkiem dobrze.
LeMat powoli odłożył nie dojedzony kawałek pizzy, przytknął
zatłuszczoną dłoń do policzka i popatrzył na mnie oczami sarny
usiłującej dojrzeć cokolwiek w oślepiającym blasku reflektorów
samochodu.
— Ona też jest zaangażowana w tę sprawę?
Pokiwałem głową. Klapnął na oparcie krzesła jak worek gni-
jących kartofli.
— Mama zawsze mi powtarzała, że moje grzeszki kiedyś się
na mnie zemszczą.
Pierwotnie planowaliśmy po kolacji przewieźć część moich
mebli do wynajętego biura, ale wieść o zmartwychwstaniu Elizy
tak wstrząsnęła LeMatem, że postanowiliśmy odłożyć przepro-
wadzkę do następnego ranka. Gunnar pojechał do domu, żeby
strzelić sobie parę łyków maaloksu. Popatrzyłem na mój kompu-
ter, już zdemontowany do transportu, i stwierdziłem, że nie opłaca
mi się go podłączać na jedną noc. Poszedłem więc na górę, żeby
spędzić miły wieczór w towarzystwie mamy.
Okazało się to niemożliwe, wróciłem więc do piwnicy, załado-
wałem do ReadMana płytę Ubioru Stonowanego i przeskoczyłem
do:
Rozdział 9: Modalność cyberpunkowa
Pochodzenie słowa cyberpunk sięga początku lat osiemdzie-
siątych, jeśli nie wcześniej. Teraz, w roku dwa tysiące piątym, naj-
wyższa pora przyznać otwarcie, że cyberpunk nie oznacza już ra-
dykalnej wizji przyszłości, ale raczej jest marką rynkową, co
ważniejsze, powiązaną z konkretną modalnością w zakresie stro-
jów, na swój sposób równie charakterystycznąjak niebieskie gar-
nitury i zamszowe mokasyny w IBM lub czapeczki ze śmigiełkiem
i sandały w Hewlett-Apple.
Kiedy się to zrozumie, łatwo będzie wyodrębnić parametry
stylu cyberpunkowego. To znaczy:
1. nonkonformizm społeczny, wyrażony na przykład poprzez
niezwykłą fryzurę;
2. świadomość techniczna, wyrażona na przykład przez stoso-
wanie ozdób w przekłutych częściach ciała bądź implantów prote-
tycznych;
3. ociężałość umysłowa, której dowodzi ponowny wzrost po-
pularności środków psychodelicznych;
4. demonstracyjna buntowniczość, wyrażana za pośrednic-
twem popularnej muzyki i osobistego sprzętu nagłaśniającego.
Pomińmy na razie oczywiste zagrożenia związane z parame-
trem #3 (jak niejednokrotnie udowodniono, narkotyki nie mogą
nikogo uczynić mądrzejszym czy bardziej seksownym, a jedynie
głupszym i bardziej żałosnym), jak również kompletne fiasko pa-
rametru #4 (trudno uwierzyć w muzykę jako środek ekspresji bun-
tu społecznego, jeśli utwór Goofy 's Concern Butthole'a Surfera
stanowi tło muzyczne wielkiej telewizyjnej kampanii reklamowej
firmy Nike), i zajmijmy się oczywistymi konsekwencjami para-
metrów #1 i #2.
To jasne, że niezwykła fryzura jest równoznaczna wytatuowa-
niu sobie na czole słowa „świr", ale w dzisiejszych czasach ludzie
są na tyle kulturalni, że nie wytykajątego palcami i nie wybuchają
gromkim śmiechem, więc dajmy temu spokój.
A co do ozdób cielesnych, medyczne zagrożenia związane
z przekłuwaniem skóry są znane od bardzo dawna. Na szczęście
obecnie na rynku jest dostępna szeroka gama „kolczyków" przypi-
nanych na klipsy i samoprzylepnych „implantów", szczególnie
dogodna dla osób, które chcą demonstrować w pracy trend kultu-
rowy typu hi-tech, a zarazem zachować szczyptę zdrowego roz-
sądku na wieczory i weekendy. Jeśli jednak wolicie ozdoby z au-
tentycznych kolczyków, a mieszkacie w którymś z północnych
stanów, gdzie zimą powietrze jest przesycone elektrycznością sta-
tyczną, przyjmijcie do wiadomości, że potknięcie się o róg dywa-
nu i przypadkowe uziemienie kolczyka wbitego w brwi poprzez
kaloryfer należy do przeżyć, których szybko się nie zapomina.
OSTRZEŻENIE: Gdybyście chcieli wzbogacić ubiór w stylu
cyberpunkowym o akcesoria pochodzące z innych typów modal-
ności, zachowajcie daleko idącą ostrożność. Na przykład kolczyki
w sutkach i koszulki kolczugo we, jak powszechnie wiadomo, sta-
nowią katastrofalne połączenie.
11
JACK PODŁĄCZA SIĘ
NA DOBRE
Wytrwały nadawca faksu i tym razem zbudził mnie punktualnie
o siódmej. LeMat przyjechał o ósmej furgonetką z całą rolką wiel-
kich plastikowych worków i już koło jedenastej mieliśmy nie tylko
pierwszą partię sprzętu przewiezioną do Światowej Centrali Com-
puTechu, lecz byliśmy nawet po wstępnej ekspedycji rozpoznaw-
czej w Piwnicy Wiecznego Zapomnienia, a dzięki niej zyskaliśmy
trzy identyczne niebieskie krzesełka plastikowe, stół roboczy, biur-
ko i gadający ekspres, który wyśpiewywał Yolare po zaparzeniu
kawy. Podłoga we wschodnim końcu piętra, jeszcze wczoraj spra-
wiająca wrażenie wyłożonej pstrokatą terakotą, w świetle słonecz-
nym okazała się pokryta kilkuletnią warstwą gołębich odchodów.
Doszliśmy do wniosku, że starczy nam przestrzeni w pozostałej
części, ale to odkrycie sprawiło, że LeMat wyciągnął zza pazuchy
pięciomilimetrowy pistolet pneumatyczny i poświęcił następne pół
godziny na wybijanie dziur w suficie w każdym miejscu, skąd, jak
mu się wydawało, dolatuje gruchanie.
O wpół do dwunastej zrobiliśmy sobie przerwę, zjechaliśmy na
dół i w barze na sąsiedniej ulicy kupiliśmy parę kanapek. W dro-
dze powrotnej znów wpadliśmy na Inge Andersson, księgową
z trzeciego piętra. W obcisłej koszulce, nylonowych spodenkach
sportowych oraz białych tenisówkach wyszła na intensywny spa-
cer i udała, że nas nie poznaje.
Zgodnie z zapowiedzią punktualnie o dwunastej zjawiła się ku-
rierka ze sprzętem nowego interfejsu Amber. Przytaszczyła tak
ogromne pudło, że bez trudu zmieściłaby się w nim moja stara ku-
chenka mikrofalowa, ale musiało być dość lekkie, bo niosła je bez
trudu. Byliśmy cierpliwi do chwili, gdy zniknęła z powrotem
w windzie, a potem...
— Prezenty gwiazdkowe! — wrzasnął LeMat. Rzuciliśmy się
na pudło jak spragnione zabawek ośmiolatki. — Tylko spójrz! —
huknął, wyciągając ze styropianowych kształtek pierwszą część.
— Leciutkie jak piórko gogle wideo wysokiej rozdzielczości!
Też sięgnąłem do środka i wydobyłem na światło dzienne ko-
lejny element.
— Patrz! Elastyczne, sięgające do łokci rękawice z czujnika-
mi piezoelektrycznymi!
LeMat cisnął na podłogę następną styropianową osłonę i wy-
ciągnął pękaty worek foliowy.
— Niesamowite! — Przez chwilę oglądał zawartość ze
wszystkich stron. — Kompletna uprząż do EKG z zestawem elek-
trod w przyssawkach!
— A to?! — Pokazałem mu sferyczną ażurową konstrukcję
połączonąjuż kablami z czterema innymi układami. — Słuchawki
stereofoniczne z sześciokierunkowym zestawem rtęciowych czuj-
ników położenia i wielofunkcyjnym bezprzewodowym odbiorni-
kiem podczerwieni!
— No, proszę! — Wyciągnął w moim kierunku następny ele-
ment, trzymając go ostrożnie w dwóch palcach. — Elastyczne
podkolanówki z czujnikami piezoelektrycznymi! — Skarpety
były połączone kablem z kolejną częścią. — O! Są nawet sensoro-
we majtki! Wielkie dzięki, od dawna o czymś takim marzyłem!
— Spójrz! — Wskazałem wyciągnięty z dna pudła duży i cięż-
ki cylinder. — A to?... Co to może być, do diabła?
— Jack, nie wpadło ci w ręce nic, co by przypominało instruk-
cję obsługi?
Wskazałem palcem grubą szarą kopertę z napisem „Najpierw
się z tym zapoznać!", która wylądowała tam, gdzie ją rzuciłem,
czyli w koszu na śmieci.
— Przepraszam. To odruch.
LeMat wyciągnął kopertę i otworzył ją. Zaczęliśmy po kolei
zgodnie z instrukcją montować cały ten sprzęt, a później przy-
stąpiliśmy do gruntownego zapoznawania się z przeznaczeniem
poszczególnych elementów zestawu.
— Mhm — mruknął LeMat, odchyliwszy się na oparcie krzes-
ła. Podrapał się po brodzie i podnosząc oczy znad instrukcji, spytał:
— Wiedziałeś, że to pochodzi z działu biomedycznego MDE?
— Nie miałem nawet pojęcia, że w MDE jest taki dział. —
Zrezygnowałem z prób rozgryzienia konstrukcji trzech kart inter-
fejsów, które znalazłem w chroniących przed elektrostatyką opa-
kowaniach na samym dnie pudła. Odłożyłem je na podłogę, co
wcale nie było takie proste, zważywszy na to, że siedziałem na
chwiejnym plastikowym krzesełku z nogami na biurku, i skupiłem
uwagę na płytach CD-ROM z oprogramowaniem.
— Sęk jednak w tym — ciągnął LeMat, wodząc palcem po li-
nijkach drobnego druku — że ten sprzęt najwyraźniej nie ma ate-
stu Inspektoratu Ochrony Zdrowia. O ile zdążyłem się przekonać,
nie został nawet zgłoszony do badań.
Obróciłem płytę w palcach i popatrzyłem, jak światło słonecz-
ne rozszczepia się na jej powierzchni. Oczywiście mógłbym na-
tychmiast dowiedzieć się znacznie więcej o tym oprogramowaniu,
gdybym tylko mógł załadować płytę do czytnika i obejrzeć jej za-
wartość, LeMat jednak stanowczo zabronił mi się tykać kompute-
ra, dopóki nie skończy czytać instrukcji. Próbowałem mu wy-
tłumaczyć, że mam najlepsze programy antywirusowe i narzędzia
dyskowe, pozwalające ominąć proces bootowania, ale nie chciał
słuchać.
— A to oznacza—ciągnął, chociaż o nic nie pytałem — że ten
interfejs jest podwójnie nielegalny. Nie dość, że został skradziony,
bo co do tego nie mam wątpliwości, to w dodatku wytwórca nie ma
prawa udostępniać go komukolwiek do użytku. Może to być nie-
bezpieczne.
Włożyłem z powrotem płytę do pudełka, spojrzałem na LeMa-
ta i wzruszyłem ramionami.
— I co z tego? Taki drobiazg ma nas powstrzymać?
Zamknął instrukcję, zamyślił się na dobrąminutę, po czym wy-
prostował się na krześle.
— Nie. — Wskazał stertę styropianu na podłodze. — Podaj mi
te karty, jeśli łaska.
Przez resztę popołudnia zainstalowaliśmy karty interfejsów
w moim komputerze, przepuściliśmy oprogramowanie przez kon-
trolę antywirusową, załadowaliśmy je i skonfigurowaliśmy. Póź-
niej poświęciliśmy z godzinę na testowanie sterowników interfej-
sów wobec wszelkich możliwych błędów, jakie nam przyszły do
głowy, chcąc się przekonać, czy nie ma w nich jakiejś logicznej
bomby z opóźnionym zapłonem bądź pluskwy ukrytej gdzieś
w głębi kodu maszynowego. Dopiero gdy się przekonaliśmy, że
wszystko działa prawidłowo, zaczęliśmy się przymierzać do prze-
testowania biologicznej strony interfejsu. Oczywiście przez pięć
minut kłóciliśmy się, kto pierwszy ma się podłączyć, i ostatecznie
stanęło na tym, że zadecyduje binarne metalowe urządzenie decy-
zyjne. Inaczej mówiąc, rzuciliśmy monetą. Wypadło na mnie.
Okazało się, że piezoelektryczne rękawice sensorowe są wyko-
nane z jakiegoś bardzo interesującego materiału. Były czarne i le-
ciutkie, w dotyku przypominały połączenie spandeksu z papierem
ściernym o grubości ziarna 200; sięgały aż do łokci i dokładnie
przylegały do ciała, po kilku minutach wręcz się o nich zapomi-
nało, tyle że po pierwszej próbie skórę na przedramionach miałem
szarawą i połyskliwą. LeMat rzucił monetę na podłogę, ale nie
miałem najmniejszych kłopotów, by ją podnieść w rękawicach.
Zaśmiał się gardłowo.
— Trochę się różnią od typowych sensorowych rękawic cy-
frowych, prawda?
Odpowiedziałem uśmiechem.
— Nie masz więcej drobnych na zbyciu? Tym razem może
być dwudziestka. Tylko na próbę, rzecz jasna.
— Ma się rozumieć. — Zachichotał, lecz nie sięgnął do port-
felika.
Później ściągnąłem swoje czerwone adidasy oraz białe frotowe
skarpetki i włożyłem sensorowe podkolanówki. Były zrobione
z tego samego materiału, sięgały aż do kolan i tak jak z rękawicami
po paru minutach całkiem przestałem je odczuwać na sobie, jakby
przyrosły mi do skóry.
LeMat odłożył instrukcję, do której bez przerwy zaglądał.
— Nie widzę najmniejszego powodu, dla którego nie miałbyś
z powrotem włożyć butów — mruknął. — Nie powinny wpływać
na działanie czujników.
Pokręciłem głową.
— Nie chcę. Trudno mi to wytłumaczyć, ale czuję się w tych
skarpetach naprawdę doskonale. Coś mi się wydaje, że buty są zu-
pełnie zbędne.
Przytaknął ruchem głowy.
— Chyba cię rozumiem. Miałem podobne odczucia, gdy po
raz pierwszy spróbowałem zabawy z usztywniaczem.
Zrobiłem parę kroków, podskoczyłem w miejscu i wykonałem
ostry nawrót na gołej drewnianej podłodze. Wyglądało na to, że
skarpety sensorowe wcale nie utrudniają moich ruchów.
— Dobra. Co dalej?
Pogrzebał wśród rzeczy tworzących stertę na stole i wybrał fo-
liową torebkę z następnym elementem wykonanym z czarnego
elastycznego materiału.
— Ściągaj koszulkę — rzucił, rozrywając opakowanie.
— Rety. — Wyciągnąłem koniec bawełnianego T-shirta ze
spodni i podsunąłem go pod szyję. — To naprawdę sensorowa ko-
szulka?
— Chyba nie, raczej... — Umilkł nagle.
— Co się stało? — Ściągnąłem T-shirt przez głowę i rzuciłem
go na stół. — O co chodzi, Gunnar?
— Lepiej sam popatrz, Jack — odparł cicho.
Podreptałem do niego i spojrzałem mu przez ramię na tę część,
którą wyciągnął z torby. To wcale nie była sensorowa koszulka.
Bardziej przypominała sensorowy stanik.
— Wiesz co? Chyba miałeś rację. Jesteś starszym i bardziej
doświadczonym wspólnikiem. Ty pierwszy powinieneś wypróbo-
wać ten sprzęt.
Pokręcił głową.
— Nie gadaj bzdur, Jack. Uczciwie wygrałeś w losowaniu.
Nie miałbym sumienia pozbawiać cię przyjemności zakosztowa-
nia tego cacka. — Wysunął stanik w moją stronę.
Przywołałem na twarz mój najlepszy rozbrajający uśmiech.
— Ale jesteś moim przyjacielem i byłbym zaszczycony, gdy-
byś zechciał przyjąć ten skromny podarunek jako dowód wdzięcz-
ności za wieloletnią przyjaźń. Proszę. Zasługujesz na to bardziej
ode mnie.
Próbowałem z powrotem wcisnąć mu stanik, ale mocno skrzy-
żował ręce na piersi.
— Możesz się czuć zaszczycony, póki jeszcze krowy nie
ryczą w oborze — mruknął — ale ja za nic tego nie włożę. Więc
albo sam to zrobisz, albo zaraz skontaktujesz się z Amber i po-
wiesz jej, że zrywasz umowę.
Spojrzałem mu w oczy. Mówił poważnie. Obejrzałem stanik.
Bardziej przypominał część garderoby z katalogu Victoria's Se-
cret niż element hardware'u komputerowego. Wyjrzałem przez
wschodnie okno. Całe siódme piętro stojącego po drugiej stronie
ulicy biurowca Lumber Exchange tonęło w ciemności. No cóż, był
piątek, wpół do siódmej wieczorem.
— Dobra — odparłem. — Ale zamknij drzwi na klucz. I obie-
caj, że jutro każesz umieścić zasłony w oknach.
— Obiecuję. — Sumiennie pokiwał głową.
Nie skończyło się na tej obietnicy. Musiał mi jeszcze pomóc
zapiąć stanik. Do tej pory jedynie ściągałem tego typu części gar-
deroby, nigdy nawet nie próbowałem ich wkładać.
— Dzięki — powiedziałem, kiedy już dopasował i ułożył mi
ramiączka. — Powinieneś wiedzieć, że tylko głęboka przyjaźń
każe mi znosić takie upokorzenie. Mam nadzieję, że któregoś dnia
będę mógł ci się odwdzięczyć za tę przysługę. Co tam jeszcze zo-
stało?
Zacząłem przeglądać pozostały sprzęt na stole. LeMat sięgnął
po instrukcję i otworzył ją na spisie części.
— Zestaw słuchawkowy?
— Jest.
— Nagłowne czujniki pozycyjne?
— Są.
— Główny zestaw czujników ruchowych?
— Jest.
— Gogle wideo?
— Są.
— Grzbietowa uprząż światłowodowa?
— Chwileczkę. — Obróciłem gogle w dłoniach. Były nad-
zwyczaj lekkie, ale gdy je włożyłem na głowę, okazało się, że nic
przez nie nie widać. Tylko słyszałem, jak LeMat przerzuca kartki
instrukcji.
— Masz regulację przejrzystości — rzekł. — Po prawej stro-
nie, na wysokości skroni. Przestaw w dół, powinny się stać prze-
zroczyste.
Znalazłem przełącznik i przesunąłem go w dół.
— W porządku — mruknąłem, odzyskawszy wzrok.
— Dobra. — Otworzył instrukcję z powrotem na spisie ele-
mentów. — Grzbietowa uprząż światłowodowa?
Czułem mały ucisk na łokciach, kolanach, żebrach i za uszami.
Elementy interfejsu były połączone ze sobą cienkimi jak włos, ale
najwyraźniej dość wytrzymałymi światłowodami.
— Jest.
— Sieciowy pas nadawczo-odbiorczy?
— Jest.
— Sensorowe szorty?!
— Co?!
LeMat opuścił instrukcję, zerknął na mnie znad jej krawędzi,
zrobił zdziwioną minę i kilka razy przewrócił oczami.
— Cholera, musieliśmy coś przeoczyć. — Wstał, zaczął prze-
rzucać styropianowe wytłoczki w pudle, po chwili wyciągnął spo-
między nich jeszcze jeden foliowy woreczek i rzucił go mnie. —
Masz. Ściągaj portki i wskakuj w to.
Rozerwałem opakowanie, chociaż już z góry wiedziałem, co
znajdę w środku: czarne, błyszczące majteczki bikini.
— Kurde, czego się nie robi dla kariery — mruknąłem.
Odwróciłem się do niego tyłem, zdjąłem dżinsy oraz bokserki
i zacząłem się wbijać w sensorowe majtki. Ku memu zdumieniu
okazały się na tyle elastyczne, że weszły na mnie. Przy okazji od-
kryłem, że zgrubienia na podkolanówkach to nie gumki, lecz zro-
lowane brzegi, które po rozwinięciu sięgnęły mi do połowy uda.
Kiedy podłączyłem wszystkie końcówki światłowodów do pasa
nadawczo-odbiorczego, odwróciłem się do LeMata i zapytałem:
— No i jak wyglądam?
Zdołał zachować poważną minę przez całe dziesięć sekund.
— Jak najsilniej okablowana szpryca na całej ziemi!
Najpierw raz parsknął, potem dwukrotnie zarżał, opuścił in-
strukcję, złapał się za brzuch i wybuchnął tak gromkim śmiechem,
że omal nie spadł z krzesełka. Osunął się na kolana i przewrócił na
podłogę. Łzy popłynęły po jego twarzy. Poczerwieniał tak mocno,
jakby dostał apopleksji.
— Bardzo dziękuję — mruknąłem, podchodząc bliżej. Z tru-
dem opanowałem chęć wymierzenia mu solidnego kopniaka
w tyłek. — Spieszę cię powiadomić, że jeśli to atak serca, pewnie
wkrótce wyzioniesz ducha.
LeMat otarł łzy, opanował się z widocznym trudem, podniósł
na mnie wzrok i znów ryknął śmiechem.
— Przepraszam, Jack — wyjąkał, kiedy wreszcie zdołał
złapać oddech. — Wreszcie rozumiem, dlaczego Amber... cha,
cha... uznała, że powinna ci zapłacić milion. Trzeba było zażądać
dwóch!
Odczekałem spokojnie, aż wreszcie opadnie z sił, i pomogłem
mu się podnieść z podłogi.
— No, dość tego. Co jeszcze?
— Wystrzałowe czerwone szpilki. Byłbyś...
— Co takiego?!
— Tylko żartowałem. — Wziął ze stołu uprząż EKG. — Po-
winniśmy wpakować cię jeszcze w to i poprzyklejać elektrody na
głowie. W gruncie rzeczy to nie należy do zestawu interfejsu. Cho-
dzi jedynie o monitorowanie twoich parametrów życiowych, na
wypadek gdybyś popadł w jakieś kłopoty.
Przez chwilę zastanawiałem się nad implikacjątego dodatkowe-
go wyposażenia, wreszcie popatrzyłem LeMatowi prosto w oczy.
— Bądź ze mną szczery, Gunnar. Przeczytałeś całą instrukcję.
Czy istnieje niebezpieczeństwo, że to cholerstwo może mnie zabić?
— Tylko wtedy, gdy się tak pokażesz w miejscu publicznym!
— Znów wybuchnął śmiechem, ale musiał dostrzec mordercze
błyski w moim spojrzeniu, bo szybko spoważniał.
— Pytałem serio — rzekłem spokojnie, choć przez zaciśnięte
zęby. — Czy wiąże się to z jakimś ryzykiem? Może któraś pro-
cedura zetnie mi mózg na galaretę albo coś w tym rodzaju? No,
wiesz, mówię o śmiertelnym sprzężeniu zwrotnym.
— Jeśli mam być szczery, Jack — odparł równie spokojnie —
pomijając chwilowo to, że ostateczne sprzężenie interfejsu z kom-
puterem jest bezprzewodowe, a więc równie groźne jak pilot od te-
lewizora twojej matki, wytwórca tego sprzętu wspomniał o możli-
wości śmiertelnego porażenia prądem. Aby temu zapobiec,
włączono do obwodu mały fascynujący układ odcinania szczyto-
wych impulsów napięcia. Może już kiedyś o nim słyszałeś. Nazy-
wa się bezpiecznik.
To mnie przekonało. Zamrugałem szybko, zaczerpnąłem
głęboko powietrza i westchnąłem.
— Aha.
— Więc gdybyś mógł już przestać udawać ignoranta — rzekł
LeMat, sięgając po uprząż EKG i tubkę przewodzącego żelu —
dokończylibyśmy tę zabawę.
Stanąłem przed nim i uniosłem ręce.
— Tylko proszę ostrożnie, panie doktorze.
Po piętnastu minutach miałem na głowie i piersi poprzyklejane
elektrody, kable od monitora zostały podłączone do zapasowego
kanału pasa nadawczo-odbiorczego i w okienku na ekranie kom-
putera pojawiły się wykresy moich czynności mózgowych oraz
rytmu pracy serca.
— Widzisz? — odezwał się LeMat, wskazując okienko. —
Będę mógł przez cały czas śledzić parametry biotelemetrii. Po-
zwoliłem sobie też uaktywnić wyjście awaryjne. Jak tylko coś za-
cznie odbiegać od normy, wystarczy, że wcisnę ten klawisz... —
wskazał F12 — ...a program przerwie wykonywanie wszelkich
procedur i natychmiast wrócisz do rzeczywistości.
Pokiwałem głową.
— A co z moim indywidualnym wyjściem awaryjnym?
— Masz na myśli komendę WYLOGUJ SIĘ? Nadal będzie
działała. Musisz tylko pamiętać, żeby podać ją bardzo głośno.
Ustawiłem próg zadziałania na sto trzy decybele. I tak miałeś
szczęście, że nikt się do tej pory nie domyślił, iż można załatwić
Maxa Koola, po prostu wypowiadając tę komendę.
Szczerze mówiąc, nigdy mi to nie przyszło do głowy, niemniej
LeMat miał rację. Nie musiałem nawet tego głośno mówić. Pochy-
liłem się i wskazałem sąsiednie okienko na ekranie.
— A to co?
— Kontrolka obrazu wideo. Będę mógł widzieć to samo, co ty.
— A to?
— Status połączenia z Siecią. Na wypadek, gdyby ta zabaw-
ka. .. — poklepał nadajnik na moich plecach — .. .miała zaprogra-
mowaną jakąś dodatkową funkcję, na przykład wysyłała sygnał
namiarowy.
Przytaknąłem ruchem głowy. Zwróciłem uwagę na miniatu-
rową ołówkową kamerę wideo umieszczoną z lewej strony moni-
tora i nakierowaną na miejsce przed klawiaturą.
— Czy to znaczy, że i ja będę mógł cię widzieć?
— W twoich goglach powinno być rozwijane okienko w pra-
wym górnym rogu pola widzenia. A ty musisz mieć możliwość
zdalnego sterowania kamerą. — Wziął moje słuchawki z mikrofo-
nem i wcisnął je na głowę. — Powinieneś także słyszeć mnie,
chociaż nie mam pewności, czy przekaz dźwiękowy będzie kodo-
wany.
— To znaczy, że muszę uważać na telepatów?
— Dokładnie tak.
Po raz ostatni obrzuciłem spojrzeniem ekran monitora i odwró-
ciłem się do LeMata.
— No to chyba możemy zaczynać.
Zaprzeczył ruchem głowy.
— Niezupełnie. Został jeszcze jeden element do podłączenia.
— Na jego gębie znów pojawił się ten chytry, najbardziej wku-
rzający uśmieszek. Nie ulegało wątpliwości, że kryje się za nim
coś...
— Ach, tak. Ten dziwny cylinder. Domyśliłeś się, co to może
być?
— Pewnie! — rzekł z dumą. — To właśnie ta część, Jack, ra-
dykalnie odmieniająca charakter interfejsu użytkownika. Wszyst-
ko, co do tej pory widziałeś, to tylko ulepszone modele powszech-
nie wykorzystywanego już sprzętu. Ale ta część, mój chłopcze, to
prawdziwy rarytas!
Stałem przed nim z rękoma opartymi na biodrach i krytycznym
wzrokiem spoglądałem na cylinder.
— Czyżby? Więc cóż to takiego?
— Jacku Burroughsie! — oznajmił podniosłym tonem. — Po-
zwól, że ci przedstawię... — szybkim ruchem odkręcił pokrywę
i dopiero teraz pojąłem, że metalowy cylinder to tylko opakowanie
— ...Krzyżowo-Rdzeniowe Urządzenie Neuroindukcyjne! —
Wyciągnął element z tuby i pomachał mi nim przed nosem.
— Wygląda jak ogórek — powiedziałem, cofając się o krok.
— Wielki, różowy ogórek, z cierniami i chwytnymi wąsami.
— No cóż, przyznaję, że przypomina trochę... fallus, ale jest
wynikiem dwuletnich prac prowadzonych w ramach wielomiliar-
dowego grantu Komitetu Badań Naukowych! Nie będziesz ogra-
niczony do obrazu i dźwięku. Dzięki temu urządzeniu, działa-
jącemu na zasadzie neuroindukcji, będziesz miał także czucie,
odbierał smak i zapach w rzeczywistości wirtualnej.
— Dobra. I co z tego wynika?
— Otóż to, Jack, że nie chodzi o kolejny typ zabawki do stero-
wania rzeczywistością wirtualną. Z tym urządzeniem do neuroin-
dukcji ... — znów pomachał mi nim przed nosem, aż musiałem od-
sunąć je ręką— ... pierwsi będziemy mogli odstawić prawdziwie
interpretacyjny taniec!
— Brzmi zachęcająco — odparłem. — Nie wątpię, że wszyst-
kich w klubie powali to na kolana. Będzie lepszy efekt niż po azo-
tanie amylu.
T
LeMat pokręcił głową, ale na szczęście nie powiedział niczego
w rodzaju: „Ech, ty krótkowzroczny pętaku!"
— Chyba cię nie przekonam, Jack, dopóki tego nie podłączy-
my i nie odczujesz skutków na własnej skórze. Odwróć się. —
2 ociąganiem stanąłem do niego bokiem. Machnął energicznie
ręką i rzucił zniecierpliwiony: — No, śmiało! Odwróć się!
Poczułem, że coś majstruje z tyłu przy pasie nadawczo-odbior-
czym.
— Chwytne wąsy, jak je nazwałeś, trzeba podłączyć tutaj,
a urządzenie indukcyjne... zaraz, chwileczkę... — Wetknął mi
różowego ogórka w garść. — Potrzymaj, dobrze?
Spod sterty na stole roboczym wyciągnął instrukcję i zaczął ją
pospiesznie kartkować.
— Aha — mruknął za moimi plecami. A po kilku sekundach
dodał: — O cholera!
Odwróciłem się. Wybałuszał oczy na instrukcję i pocierał pal-
cami skroń, jakby go nagle dopadł silny ból głowy.
— Co się stało? — zapytałem.
Podniósł głowę.
— Wiesz co, Jack? — Uśmiechnął się krzywo, jakby w dodat-
ku rozbolały go zęby.
— No co? Może wreszcie wydusisz z siebie?
Spojrzał jeszcze raz na instrukcję, głośno przełknął ślinę
i uśmiechnął się szerzej.
— Tak. Wygląda na to, Jack, że...
— Słucham!
— Przeoczyłem pewien... dość istotny drobiazg.
Moja cierpliwość szybko się wyczerpywała. Zapewne był to
raczej przewidywalny efekt uboczny przebrania się za cyberne-
tycznego transwestytę i ściskania w ręku trzydziestocentymetro-
wego różowego elektronicznego ogórka.
— To znaczy?
— Pamiętasz, jak ci mówiłem, że to urządzenie opracowano
w ramach grantu Komitetu Badań Naukowych?
— Tak?
— No więc... nie od razu skojarzyłem nazwę tej kapeli, która
dostała forsę z państwowej kasy.
Zabrakło mi słów. Zacząłem nerwowo przytupywać.
— Nie wiem, czemu mi to umknęło. Dwa lata temu było dość
głośno o tym zespole.
Tup. Tup. Tup.
— Nawet bardzo głośno. A wziąwszy to pod uwagę, sposób
działania urządzenia neuroindukcyjnego nie powinien ani trochę
dziwić.
Tup. Tup. Tup.
— Naprawdę. Mogłem się tego domyślić, jak tylko zoba-
czyłem, że cały zestaw wyszedł z sekcji biomedycznych protez
wewnętrznych MDE.
TUP. TUP. TUP.
— Jest napisane czarno na białym. — LeMat nerwowo poma-
chał instrukcją. — Jest nota dotycząca patentów i zastrzeżonych
znaków towarowych MDE. Wytwórca widocznie doszedł do
wniosku, że nazwa „Krzyżowo-Rdzeniowe Urządzenie Neuroin-
dukcyjne" jest za długa, a skrót KRUN brzmi idiotycznie. — Zno-
wu uśmiechnął się krzywo.
TUP. TUP. TUP.
— Dlatego zdecydowano się wymyślić nową markę handlową.
No, wiesz, powołano specjalny zespół i wreszcie znaleziono roz-
wiązanie, które wszystkim się spodobało.
TUP. TUP. TUP.
— Nazwano to ProctoProd™.
Zastygłem z uniesioną stopą.
— Słucham?!
— To właśnie tak działa. — Przełknął ślinę, wziął głębszy od-
dech, zerknął podejrzliwie na ogórka, wreszcie spojrzał mi prosto
w oczy i pokiwał głową. — Musisz to sobie wetknąć w tyłek, za-
nim ruszysz do tańca, Jack.
Osłupiały i zmartwiały, obróciłem się sztywno jak figurka na
ratuszowej wieży zegarowej i popatrzyłem na to różowe coś w mo-
jej dłoni.
— Jestem twoim najlepszym przyjacielem, Jack — dodał Le-
Mat — ale z tą częścią operacji musisz poradzić sobie sam.
w
12
W GÓRĘ LUSTRA
Ach, te rozterki! Milion dolarów. Interfejs. Milion dolarów. In-
terfejs.
Wreszcie podjąłem decyzję. Posmarowałem ProctoProd żelem
przewodzącym, pochyliłem się mocno, złapałem lewą dłonią za
prawe kolano i... Nie chcę tego więcej wspominać. I nie zamie-
rzam dzielić się wrażeniami.
Kiedy znów spojrzałem na LeMata, był blady jak ściana.
— Czyżbyś... no, wiesz?...
— Gotowe — warknąłem. — Możemy zaczynać.
Odwrócił się do komputera (odetchnąwszy z ulgą, jak mi się
wydaje) i zapuścił procedury inicjalizujące.
— Sterowniki interfejsu działają — powiedział. — Wideo
zsynchronizowane. Audio podłączone. Sensorowe rękawice...
sensorowe, tego... bielizna... Program uruchomiony.
Wetknął wtyczkę swojego zestawu słuchawkowego w gniazd-
ko z tyłu komputera. Sięgnąłem do przełącznika przejrzystości go-
gli wideo i ustawiłem je na nieprzezroczyste.
— Bootuję wejście do rzeczywistości wirtualnej — zapowie-
dział LeMat. — Uwaga. Trzy, dwa, jeden...
Znalazłem się... gdzieś.
Naprawdę, rzecz jasna, znajdowałem się wciąż w naszym ol-
brzymim pustym biurze na siódmym piętrze Hill Building, około
sześciu metrów od LeMata. Ale moje zmysły podpowiadały mi
zupełnie coś innego. Jeśli miałem wierzyć oczom i uszom, stałem
wewnątrz sześciennego skrawka przestrzeni wirtualnej o bokach
długości stu metrów. Otaczały mnie gładkie czarne płaszczyzny
pokratkowane co metr białymi liniami, a w lewym dolnym rogu
sześcianu leżała sterta obiektów o geometrycznych kształtach.
A poza tym miałem w sobie ProctoProd. Nie myślcie, że moje
zmysły pozwalały mi choć na sekundę o tym zapomnieć.
— Jack? — szepnął mi LeMat do ucha za pośrednictwem
słuchawek.
— Tu już nie ma Dany, tylko Ziil — warknąłem groźnie.
— Co?
— Max. Nazywam się teraz Max Kool. Zapomniałeś, Gunnar?
— Ach... Tak, przepraszam. — Na parę sekund zapadła cisza.
— No więc, Max... To wygląda na przestrzeń testową, prawda?
— Zgadza się.
— Co z kalibracją?
Spojrzałem najpierw na podłogę, potem na prawą ścianę.
-— Chyba wszystko w porządku. Metrowy raster jest około
metrowy. Góra i dół, prawo i lewo są tymi kierunkami, którymi
być powinny.
— Staraj się nie kręcić tak szybko głową, bo dostanę choroby
morskiej.
Chciałem mu zaproponować, żebyśmy się zamienili rolami,
ale dałem temu spokój.
— Jakoś wytrzymasz.
— Tak, masz rację — mruknął Gunnar. — Wybacz, że się po-
skarżyłem. Dobra, następny sprawdzian. Jak się przedstawia twoja
projekcja?
Poświęciłem minutę na oględziny własnych rąk i nóg; obró-
ciłem dłonie, przeciągnąłem palcami po włosach — sprawdziłem
swój wygląd na tyle, na ile mogłem to zrobić bez lustra. Wszystko
było na miejscu: czarna kurtka, czarna koszula, czarne dżinsy,
czarne buty, nażelowana fryzura, obfite baczki.
— Wszystko w poprządku. Jestem Max Kool — odpowie-
działem — ale moje ręce i głowa to jedyne elementy, które wydają
się realne. Cała reszta jest... płaska. Dwuwymiarowa. To zna-
czy.. . jakby niematerialna, pozbawiona faktury i przestrzenności.
— Zajmiemy się tym później — odparł Gunnar. — Przejdźmy
teraz do rzeszy ważniejszych. Spróbuj zrobić parę kroków.
Przesunąłem się metr do przodu, na następną linię.
— Rany! — ryknął mi Gunnar prosto do ucha.
Zastygłem.
— Co się stało?
— Ty naprawdę chodzisz. To znaczy... tu, w rzeczywistości.
— I co? Zaraz się o coś potknę?
— Jeszcze nie, ale pięć metrów przed sobą masz południową
ścianę. Nieźle się urządzimy, jeśli każdy twój wirtualny ruch będzie
musiał być dokładnie odwzorowany w przestrzeni rzeczywistej.
— Więc co proponujesz?
Pocmokał, pomruczał, wreszcie chrząknął.
— Spróbuj pantomimy.
Po kilkunastu próbach odkryłem sposób poruszania się w rze-
czywistości wirtualnej, pozostając właściwie w jednym miejscu.
Zdołałem wreszcie odejść najakieś dwadzieścia metrów od środka
sześcianu testowego.
— No i jak?
— Pomijając fakt, że przypominasz nieźle wstawionego Mar-
cela Marceau, to całkiem nieźle. Spróbuj chodzić pod wiatr.
— Co?
— Pedałuj w miejscu. Albo jeszcze lepiej zachowuj się tak,
jakbyś został uwięziony w szklanej pułapce i musiał szukać przed
sobą drogi.
— Gunnar?
— Słucham, Max.
— Zamknij się, dobrze? Po prostu się zamknij.
Przez kilka minut trenowałem kroki, wykonałem kilka skło-
nów i skrętów tułowia, chcąc lepiej poznać możliwości mojego
wirtualnego ciała. Tymczasem ProctoProd przestał być dla mnie
obsesyjnym cierpieniem i stał się tylko drobną niedogodnością.
Kiedy uznałem, że czuję się wystarczająco pewnie, stanąłem pod
ścianą i obróciłem się w stronę przeciwległego narożnika sześcia-
nu, żeby rozpocząć następny test.
— W porządku, Gunnar. Zamierzam się teraz przebiec.
Wziąłem głębszy oddech, zakołysałem się na piętach i ru-
szyłem truchtem.
ŁUP! Grzmotnąłem w ścianę z takim impetem, że pewnie roz-
ciągnąłbym się na podłodze jak długi, gdyby to było naprawdę.
Wyraźnie odczułem jednak zderzenie poprzez... ten, no... pier-
siowy...
— Cholera! — syknął Gunnar. — Nie rozpędzaj się tak,
chłopie. Nie masz żadnego kinetycznego sprzężenia przez stanik?
— Owszem, mam. — Wolałbym, żeby określał tę część inter-
fejsu innym słowem. — Prawdę mówiąc, chciałem tylko spróbo-
wać truchtu. Znajdziesz sposób, żeby zmierzyć mi czas podczas
drugiej próby?
— Zaraz, chwilę. — Usłyszałem, jak Gunnar wpisuje jakieś
komendy na klawiaturze. — Dobra. Ustawiłem stoper. Mam ci
zmierzyć czas na setkę?
— Tak. Postaram się pobić rekord świata. Daj znać, kiedy bę-
dziesz gotów.
— Przygotuj się... START!
Gdyby przeciwległa ściana była zrobiona z czegoś solidniej-
szego niż krawędź wirtualnego wszechświata — powiedzmy,
z dwumetrowej hartowanej stali — pewnie zdrowo bym ją znie-
kształcił.
— Kurka wodna! —jęknął Gunnar z podziwem. — Zero dwa-
dzieścia pięć siedemnaście sekundy... Max, rozwinąłeś prędkość
naddźwiękową! — Zamilkł na chwilę. — Max?
— Wszystko w porządku, tylko... Dostałem jakieś paskudne
sprzężenie zwrotne, gdy huknąłem o ścianę. Ale okazało się słab-
sze, niż się spodziewałem. W układach elektronicznych muszą się
znajdować jakieś sprytne filtry ograniczające wrażenia kinetyczne.
— Albo ta wersja Maxa Koola — wtrącił Gunnar — jest na-
wet lepsza niż Gamera.
— Możliwe. — Dokonałem pobieżnej inspekcji mego wirtu-
alnego jestestwa, ale nie znalazłem żadnych uszkodzeń, nawet nie
zniszczyłem sobie fryzury. — Dobra. Idę teraz do wielościanów.
Ostrożnie poszedłem w róg sześcianu, stanąłem przed stertą
brył geometrycznych, zastanawiając się, od czego najlepiej
zacząć.
Test z wielościanami stanowił nie tylko sprawdzian refleksu.
Trzeba się było przekonać, jak z nowym interfejsem poradzę sobie
z przenoszeniem obiektów przestrzennych. Dlatego zrzuciliśmy
na kupę kilkaset brył różnej wielkości: od piłeczki pingpongowej
do volkswagena garbusa. W ostatniej chwili doszliśmy do wnios-
ku, że warto przy okazji sprawdzić, jak dokładne są odczucia doty-
kowe, wyciągnęliśmy więc z bazy danych kilkanaście przypadko-
wych faktur powierzchni i na chybił trafił wyposażyliśmy w nie
tyle wielościanów, ile tylko się dało.
W rezultacie miałem teraz przed sobą kostki z chropowatej so-
śniny, czworościany z polerowanego marmuru, piłki siatkowe
z wężowej skóry i co najmniej jeden dwunastościan z surowej
wołowiny. Jednocześnie na ślepo przypisaliśmy obiektom para-
metr gęstości, dlatego nawet maleńka chromowana piramidka
przy mojej lewej stopie miała taki ciężar, że w realnym świecie
musiałaby prawdopodobnie poważnie wybrzuszyć strukturę lo-
kalnej czasoprzestrzeni.
Kopnąłem ją z całej siły. Poleciała dziesięć metrów dalej.
— Max? — szepnął mi do ucha zdumiony Gunnar. — Czy to
było?...
— Zgadza się. — Schyliłem się, podniosłem granitowy cios
rozmiarów kuli do kręgli i z rozmachem cisnąłem go w kierunku
oddalonej o sto metrów przeciwległej ściany. Roztrzaskał się o nią
z hukiem. — Albo coś jest nie w porządku z kalibracją, albo nie
wiem co. — Usadowiłem się na wielkim sześcianie pokrytym fu-
trem i zacząłem macać rozmaite obiekty w zasięgu ręki. — Wra-
żenia dotykowe są bardzo wyraźne. Wyczuwam najdrobniejsze
różnice w fakturze powierzchni. — Po krótkim namyśle podkur-
czyłem nogi i przesunąłem stopami po miękkim futrze. — Odbie-
ram charakter podłoża nawet stopami, co jest o tyle dziwne, że
sensorowe skarpety mają grube podeszwy, jak buty traperskie. —
Moją uwagę przyciągnął kolejny obiekt, znajdujący się ze trzy me-
try wyżej, wstałem więc i przeskoczyłem na dwudziestościan
z mlecznej czekolady, by do niego sięgnąć. — Mogę nawet... —
Bryła leżała trochę za daleko. Pochyliłem się i wyciągnąłem rękę.
— Mogę... — Oparłem się lewą ręką o sąsiedni wielościan i wy-
chyliłem jeszcze bardziej. — Mogę...
— Uważaj! — krzyknął Gunnar.
Bryła osunęła mi się spod ręki. Próbowałem złapać się czegoś
innego, ale tylko przyspieszyłem lawinę spadających wielościa-
nów. Zeskoczyłem z czekoladowego klocka i...
Walnąłem ramieniem o sufit.
Wylądowałem w najdalszym końcu testowej przestrzeni,
grzmotnąłem plecami o schodzące się ściany i znów poleciałem
pod sufit. Zahaczyłem o niego potylicą i spostrzegłem, że muszę
wylądować w samym środku osuwającej się lawiny wielościanów.
To mnie tak wkurzyło, że postanowiłem z tym skończyć.
Zawieszony pod sufitem.
— Oho... Houston? — zapytałem. — Centrum? Jak mnie
słyszycie?
— Głośno i wyraźnie... wróbelku — odezwał się Gunnar
przez nos, ale zaraz przestał udawać kontrolera lotów i mruknął:

— Wygląda na to, że... cholera, trafiłeś na jakąś anomalię grawita-
cyjną... Do diabła! Max! Ty... naprawdę latasz!
— Aha, mnie też się tak wydaje.
Przyszło mi do głowy, że warto przeanalizować własne po-
łożenie, choć nie mogłem się uwolnić od myśli, iż za chwilę, jak na
filmie o Strusiu Pędziwietrze, spadnę na dno pylistego kanionu.
Wreszcie dotarło do mnie, że rzeczywiście wiszę w powietrzu,
wybrałem więc bezpieczne miejsce na podłodze, z dala od stru-
mienia wciąż osuwających się brył, i wylądowałem tam miękko,
z taką gracją, jak Barysznikow kończący efektowne jęte. Z trudem
opanowałem chęć wykonania skłonu przed publicznością.
Słyszałem, że Gunnar z trudem łapie oddech.
— Ty naprawdę latałeś, chłopie!
— Zgadza się. — Poświęciłem kilka sekund na opanowanie
podziwu dla mego nadzwyczajnego wirtualnego ciała, po czym,
tknięty nagłą myślą, otworzyłem okienko, przez które mogłem wi-
dzieć Gunnara.
— Nie chciałbyś sprawdzić pewnego pomysłu? Jak sądzisz,
czy mój czas na setkę pozwala na stwierdzenie, że jestem szybszy
od wystrzelonego pocisku?
Poniewczasie uświadomiłem sobie, że każda wzmianka o bro-
ni palnej wprawia Gunnara w sentymentalny nastrój.
— No cóż. — W zamyśleniu podrapał się po brodzie. — Jeśli
wziąć pod uwagę przeciętny pistolet czy nawet strzelbę... — Poki-
wał głową. — Ale w wypadku magnum kalibru dziewięć milime-
trów bądź samopowtarzalnego karabinka z długą lufą...
— Mniejsza z tym. Następne pytanie. Czy na podstawie tego
testu mógłbyś określić w przybliżeniu, jaką siłą dysponuję?
— Hmm... Jeśli jeden koń mechaniczny równa się siedem-
dziesięciu pięciu kilogramom siły razy metr na sekundę...
Pokręciłem głową.
— Daruj sobie obliczenia. Po prostu oszacuj, czy dysponuję
podobną mocą, jak, dajmy na to, lokomotywa?
— Jaka lokomotywa? — spytał zdziwiony.
Boże, w ten sposób do niczego nie można dojść.
— Ostatnie pytanie. Dałbyś radę zaprogramować wieżowiec
w tej przestrzeni testowej? Chciałbym się przekonać, czy dam radę
go przeskoczyć jednym susem.
— Zaczekaj. — Gunnar pochylił się i zaczął stukać w klawi-
sze. — Gotowe. Możesz mieć Biały Dom, piramidę Cheopsa albo
wieżowiec Chryslera, wszystko we właściwej skali. Co wolisz?
No proszę, dotąd nawet go nie podejrzewałem o ograniczenie
umysłowe.
— Zastanów się. Jestem szybszy od kuli karabinowej, moc-
niejszy od lokomotywy i pewnie umiałbym przeskoczyć drapacz
chmur. Czy to ci się z niczym nie kojarzy?
— Owszem — burknął. — Z zakratowaną celą. Jak już prze-
staniesz robić z siebie supermana, to może przeszlibyśmy wresz-
cie do ostatniego sprawdzianu?
Czasami Gunnar zupełnie nie zna się na żartach.
— Dobrze, mamusiu.
— Słyszałem! — Uśmiechnął się i znów pochylił nad klawia-
turą.
Byłem pewien, że jego wyszczerzona gęba będzie mnie tylko
rozpraszała, więc zamknąłem okienko. Przez jakieś pół minuty
słyszałem tylko nerwowe klapanie klawiszy komputera. Wreszcie
rzekł:
— Uruchomiłem połączenie z Siecią. Powinniśmy... Popraw-
ka, już mamy potwierdzenie łączności. Gotowe. — Zamilkł na krót-
ko. — Nie widzę żadnych niepokojących impulsów z interfejsu.
Tym razem przerwa była dłuższa, napięta. Wcześniej doszliś-
my do wniosku, że jeśli urządzenie Amber zostało zaprogramowa-
ne na jakieś wrogie działania, chociażby emisję kierunkowych im-
pulsów naprowadzających, to albo dojdzie do tego w ciągu pierw-
szych trzydziestu sekund połączenia z Siecią, albo w momencie
zaistnienia jakichś bliżej nie określonych warunków.
Minęło pół minuty. Nie rozległ się żaden sygnał alarmowy.
— W porządku — powiedział Gunnar. — Wygląda na to, że
wszystko gra. Otworzę ci przejście za... trzy, dwa, jeden...
" fu i
W ścianie przede mną, tuż nad podłogą, pojawiło się dwume-
trowej średnicy rozświetlone koło wejścia do wirtualnej przestrze-
ni sieciowej.
— Widzę — odparłem. — Portal otwarty. Co dalej?
— A czego jeszcze chcesz?—-burknął.—Przechodź. Śmiało.
Zrobiłem ostrożnie parę kroków, ale zaraz pomyślałem, że
skoro umiem latać i nawet niewiele mnie to kosztuje, to wszystko
w porządku. Skoczyłem w powietrze, wyciągnąłem ręce przed
siebie i pożeglowałem w stronę oświetlonego kręgu zupełnie
jak...
Powiedzmy, pewien gość w pelerynce. Przyznajcie się jednak,
czy nigdy skrycie nie marzyliście o tym, żeby móc tak latać jak on?
Aha, jeszcze jedna uwaga: gdybyście kiedykolwiek mieli możli-
wość latania, uważajcie na różnicę ciśnień w portalu połączenia
z Siecią. Przeżyłem chwilę grozy, uświadomiwszy sobie nagle, że
jestem wciągany w przejście z gracją mydła zjeżdżającego po mo-
krej wannie do odpływu i nie mam zielonego pojęcia, jak nad tym
zapanować. Zrobiłem jakieś paniczne salto wzbogacone o kilka be-
czek, nerwowo zatrzepotałem rękami niczym motyl wbity w kra-
townicę maski rozpędzonego auta i brakowało najwyżej pół sekun-
dy do wykrzyknięcia mojej alarmowej komendy, kiedy nagle...
CHLUP! Zostałem wyssany z sześcianu i pofrunąłem trzy me-
try ponad grzbietem uroczego wirtualnego pasma wzgórz, ocie-
niającego biegnącą dnem doliny Superautostradę Informacyjną.
— Aha, z tego wynika jasno, że w sieciowej rzeczywistości
wirtualnej także potrafisz latać — odezwał się Gunnar.
Rozejrzałem się, wybrałem płaskie miejsce i zacząłem pod-
chodzić do lądowania. Moje milczenie widocznie zaniepokoiło
Gunnara, bo poskrobał paznokciem w mikrofon.
— Max? Słyszysz mnie?
Skrzywiłem się i uniosłem dłonie do uszu.
— Tak, jestem! Na miłość boską! Nie rób tego nigdy więcej!
Rety!
— Przepraszam. — Nie zabrzmiało to zbyt szczerze. Po chwi-
li dodał: — Pewnie i ty się nad tym zastanawiasz. Moim zdaniem
powinniśmy się trzymać harmonogramu testów kontrolnych. Bę-
dziesz mógł sobie do woli polatać czy nawet poprzesuwać góry,
ale dopiero wtedy, gdy skończymy sprawdzać interfejs. Na razie
postaraj się pozostać na uboczu i nie próbuj przyciągać uwagi
wszystkich na autostradzie, dobrze?
— W porządku, mamusiu. — Westchnąłem ciężko, strzeliłem
palcami i przywołałem z niebytu mojego wirtualnego harleya.
Był płaski. Dwuwymiarowy. Nierzeczywisty. Miał zbyt wiele
uproszczonych, geometrycznych elementów, za dużo kolorów pod-
stawowych i za mało fraktalnych szczegółów refleksów świetl-
nych oraz faktury powierzchni, żeby przypominał prawdziwy mo-
tor; jakby wystąpiły kłopoty z przesyłaniem detali obrazu do sieci
w czasie rzeczywistym. Powoli obszedłem go dookoła i stwier-
dziłem, że nawet nie jest to trójwymiarowy obiekt, ale coś, co
mogłoby powstać z przestrzennego złożenia różnych rzutów ry-
sunku technicznego.
— Wsiadaj na ten cholerny motor, Max — syknął mi do ucha
Gunnar. — Później zajmiemy się mapowaniem szczegółów obrazu.
— Dobrze, mamusiu.
Wskoczyłem na siodełko, skręciłem w dół zbocza, wrzuciłem
pierwszy bieg i zwolniłem sprzęgło. Potężny silnik o pojemności
1100 cm3 zaskoczył z rykiem... No nie, przesadziłem. Szczerze
mówiąc, zabzyczał żałośnie niczym próbka audio zarejestrowana
z częstotliwością 11 kHz. Przyspieszając, pomknąłem po stoku,
wybiłem się na krawędzi rowu melioracyjnego, przeskoczyłem
trzy pasy i wylądowałem dokładnie na pasie ekspresowym pro-
wadzącym do InfoMallu.
— Ładny skok, Max — mruknął ze złością Gunnar. — Widzę,
że rzeczywiście postanowiłeś nie zwracać na siebie uwagi.
r
Zapukałem do drzwi Nieba. Goryl wyjrzał na zewnątrz przez
odchyloną klapkę.
— Hasło — pisnął.
Interesujące!
— Rejestrujesz to, Gunnar? — rzuciłem do mikrofonu.
— Nie to hasło, koleś — wyseplenił goryl i zatrzasnął klapkę.
— Nie — odparł Gunnar. — Nawet nie bardzo... Zaczekaj,
ustawię przybliżenie. — Znowu zastukały klawisze. — Dobra.
Możesz zapukać jeszcze raz.
Zapukałem. Goryl odchylił klapkę.
— Hasło.
Powinienem zaznaczyć, że i goryl wyglądał inaczej niż wtedy,
gdy go widziałem po raz ostatni. Dotąd zawsze był typową posta-
ciąz kreskówki — w cylindrze, z muszkąpod brodą, w źle dopaso-
wanej marynarce z satynowanymi klapami. Teraz jednak wyglą-
dał jak uproszczony, pobieżny szkic nakreślony paroma prostymi
liniami, z rozmytymi, zlewającymi się kolorami na powierzchni,
spod których prześwitywały zębatki i przekładnie oraz wijące się
łańcuchy algorytmów. Do tego dokładało się wyraźne znie-
kształcenie, rozmyty pas jak na starym monitorze, po którym linie
tekstu przesuwają się zbyt szybko, by można było cokolwiek od-
czytać.
— Fascynujące — mruknął Gunnar. — Albo nasz stary odź-
wierny został przeprogramowany przez jakiegoś szurniętego
miłośnika Picassa, albo też...
— Co?
— Nie to hasło, koleś — rzucił goryl i zatrzasnął klapkę.
— Max, wiesz coś na temat kubizmu? — spytał Gunnar.
Wytężyłem pamięć.
— Trochę — odparłem w końcu. — Pamiętam, że musiałem
przynajmniej raz użyć tego słowa w teście kontrolnym, gdy popra-
wiałem historię sztuki na troję.
— Kubizmem krytycy określili nowy styl w malarstwie, który
INFOŁATKI
Nieprawda, umiem się powstrzy-
mać, zwalczyć ochotę... A NIECH
TO!
PICASSO
Pablo, hiszpański malarz i rzeź-
biarz, ur. 1881, zm. 1973. Uznawa-
ny obecnie za czołowego kpiarza
wszech czasów, któremu udało się
nie tylko zgromadzić stertę złomo-
wanego okrętowego żelastwa na
Daley Plaża, centralnym placu Chi-
cago, ale w dodatku przekonać oj-
ców miasta, że jest to .pomnik".
Pablo Picasso wypracował na po-
czątku dwudziestego wieku — za-
czął mentorskim tonem Gunnar. —
Wywodzi się z postimpresjonizmu
i osiągnięć paryskiej szkoły Fauves,
bierze swój początek z chwilą zako-
ńczenia Okresu Błękit nego w twór-
czości Picassa i zasadza się na kon-
cepcji zniszczenia zarówno klasyczne-
go pojęcia piękna, jak i interpretacji
geometrii euklidesowej w konwencjo-
nalnej perspektywie. Jak można wy-
kazać na podstawie obrazu Picassa
z roku tysiąc dziewięćset szóstego,
zatytułowanego Les Desmoiselles
d'Avignon, oraz kolaży Georgesa
Braque'a i pejzaży Josepha Stelli, kubiści dwuwymiarowymi
środkami pragnęli przedstawić trzy-, cztero-, a nawet wielowy-
miarowe...
Mniej więcej na tym etapie wrzasnąłem:
— DOŚĆ!
Zaskoczyłem Gunnara.
— O co chodzi, Max? Chciałem ci tylko wyjaśnić, w jaki spo-
sób artyści wykorzystywali materialną przestrzeń i abstrakcyjną
objętość przejrzystych obiektów strukturalnych...
— DOSYĆ, NA MIŁOŚĆ BOSKĄ! Nie zamierzam wstawiać
do mojej relacji darmowych wykładów o sztuce współczesnej!
Gunnar cmoknął z niechęcią.
— Nie nazwałbym tego darmowym wykładem, Max. W koń-
cu zdolność nonszalanckiego wplatania artystycznych odnośni-
ków w przypadkowy dialog jest niezwykle istotna do symulacji
wrażenia erudycji czy nawet, ośmielę się powiedzieć, pretensjo-
nalności, która z kolei jest oznaką prawdziwie literackiego...
REWOLWER 11,43 MM
Dokładniej: Colt, model 1911, opraco-
wany przez Johna Mosesa Brownin-
ga, twórcę winczestera z ładowaniem
dźwigniowym i wielu innych wieko-
pomnych konstrukcji. Przytoczyłbym
dokładniejsze dane, ale nie znalaz-
łem jego nazwiska w bazie danych
.Wybitni Amerykanie". Figuruje w niej
nawet podrzędny jazzowy saksofo-
nista, Zutty Singleton, lecz nie ma ani
jednego inżyniera mechanika. To
o czymś świadczy.
— Gunnar?! — przerwałem mu
tonem Normana Batesa rozma-
wiającego z matką o swojej nowej
dziewczynie. — Mam w ręku nała-
dowany bębenkowiec kalibru jede-
naście i czterdzieści trzy setne mili-
metra. Jeśli natychmiast nie prze-
staniesz mnie zarzucać tym arty-
stycznym bełkotem i nie wrócisz do
naszej historii, zaraz wyskoczę
w rzeczywistości i odstrzelę ci jaja.
Czy wyrażam się jasno?
Odchrząknął i mruknął:
— No cóż... Tak od ręki, tego... ośmielę się zauważyć, że ten
nowy interfejs Amber daje nam wielowymiarowy perspektywicz-
ny widok obiektów w kodzie maszynowym, jak choćby tego odź-
wiernego — goryla. — Głośno przełknął ślinę. — Z jednej strony
widzisz zwykły, konwencjonalny „fronton" obiektu, ale z drugiej
jesteś w stanie dostrzec jego wewnętrzne mechanizmy, mniej wię-
cej tak, jak na obrazie The City Ferdnand Leger ukazuje utopijne
systemy kontroli oraz...
Odciągnąłem kurek wirtualnego rewolweru.
— Masz rację! — wykrzyknął radośnie. — Wracajmy do na-
szej historii! Zróbmy prosty test. Wezwij goryla, dobrze?
Po raz kolejny zapukałem do drzwi Nieba. Goryl odchylił klap-
kę i wyjrzał przez otwór.
— Hasło.
— Skup się na stronie środkowej — szepnął Gunnar. —
Według mnie ta niebieska sztabka to procedura sprawdzania
hasła. Widzisz, gdzie się łączy z algorytmem porównywania
sampli audio?
Mnie to również pasowało. Pokiwałem głową, nie otwierając
ust.
— Świetnie — rzekł Gunnar. — Spróbuj sięgnąć do jego wnę-
trza i ręcznie przestawić tę sztabkę.
Zrobiłem to. Podniosłem swą wirtualną prawą rękę, sięgnąłem
przez wirtualną powłokę goryla i ostrożnie dotknąłem procedury
sprawdzającej. Zaczerpnąłem głęboko powietrza, zebrałem się na
odwagę i delikatnie nacisnąłem.
Pstryknęło.
Goryl warknął, ale otworzył drzwi. Wszedłem do środka,
wskoczyłem do grawitrury i zjechałem na dół.
— Gunnar? — szepnąłem, będąc jeszcze wewnątrz rury. —
Co ja właściwie przed chwilą zrobiłem, do cholery?
— Potwierdziłeś moje przypuszczenia, Max. Chyba już
wiem, jak działa ten interfejs.
Po kilku sekundach, gdy stało się oczywiste, że nie zamierza
mi niczego więcej powiedzieć, spytałem:
— To znaczy?
— Tego typu administratora miał stary system UNIX. Dziś
już się go nie stosuje, bo jest potencjalnie bardzo groźny. Dlatego
ty, Max, musisz być nadzwyczaj ostrożny. Jeden nie przemyślany
gest, jedno rzucone słowo, a możesz narobić poważnych, perma-
nentnych uszkodzeń w kolektywnej strukturze sieciowej rzeczy-
wistości wirtualnej.
Wyskoczyłem z rury w głównej sali Nieba i od razu skiero-
wałem się w najciemniejszy kąt, żeby przemyśleć to, co usły-
szałem.
— W porządku, przestraszyłeś mnie. Jestem groźny. Ale co ja
właściwie zrobiłem?
— Zostałeś odmieniony, Max — wyjaśnił szeptem. — Zy-
skałeś taką moc i takie zdolności, które bardzo przekraczają możli-
wości przeciętnego użytkownika. Możesz widzieć to, czego nikt
inny nie zobaczy, robić, czego inni nie potrafią, i pewnie dotrzeć
tam, gdzie nikt inny się nie dostanie...
Moja cierpliwość była na wyczerpaniu.
— Nie chrzań, Sherlocku, tylko powiedz, co ja takiego zro-
biłem?!
— Max? — mruknął złowieszczo. — Trzymaj się. Ten inter-
fejs zrobił z ciebie... superużytkownika.
Minęło kilka sekund, nim zrozumiałem. Wyprostowałem się,
rozejrzałem dookoła i wyszedłem z kąta sali.
— Kretyńska nazwa — mruknąłem tak cicho, żeby nie
usłyszał nikt poza Gunnarem.
— Pewnie, skoro pochodzi z UNIX-a — odparł. — Wszystko
związane z UNIX-em brzmi idiotycznie. W końcu chodzi o system
operacyjny, w którym istniały takie komendy, jak chown, awk czy
grep, gdzie regularnie trzeba było niszczyć zjawy, żeby system
pracował poprawnie, a „dzieci zombie w rynsztoku" były przyję-
tym systemowym określeniem pewnego rodzaju błędu. Nawet
sama nazwa UNIX-a to żart. Nazwano go tak, ponieważ stanowił
uproszczoną wersję systemu MULTICS. Na tej samej zasadzie
uproszczoną wersją rumaka byłby wałach.
Nagle umilkł. W samą porę, bo i ja w tej samej chwili prze-
stałem go słuchać.
Pamiętacie Niebo? Przypominacie sobie mój opis ludzi i sce-
nerii z rozdziału 5? Zapomnijcie o nim. Dopiero teraz, będąc su-
perużytkownikiem i mając zdolność widzenia kodów programo-
wych, mogłem dostrzec, jak ono wygląda naprawdę.
A naprawdę, co muszę stwierdzić z przykrością, był to praw-
dziwy kubistyczny koszmar. Całe otoczenie do najdrobniejszych
szczegółów, wszystkie przedmioty wokół mnie, przypominały po-
pękane, wielopłaszczyznowe obiekty, jak u odźwiernego goryla
z widocznymi bebechami algorytmów. A ludzie? Wszystkie sym-
patyczne, radosne postacie, nawet te, które były odwzorowaniem
rzeczywistych osób, a nie tylko syntetycznymi tworami? Wy-
glądały jak gromada szurniętych gówniarzy poprzebieranych na
Halloween. Błyszczące, pretensjonalne, tandetne stroje; odstra-
szające, tanie plastikowe maski poprzyklejane plastrem. Kręcili
r
się chwiejnym krokiem po całej sali i ryczeli ze śmiechu jak banda
pijanych kretynów podczas zabawy w piratów. Niektórzy mieli
nawet maski przyklejone byle jak, więc bez większego trudu
mogłem za nimi dostrzec jaskrawe strumienie przesyłanych bitów
danych, po których można by łatwo dotrzeć do użytkowników
w realnym świecie. Na przykład disc jockey na podwyższeniu
przy parkiecie, Rapmastah MC „Nieugięty", w rzeczywistości był
chudym, pryszczatym siedemnastolatkiem, nazywał się David
Berkowitz i prowadził rozgłośnię w zapyziałym akademiku w ja-
kiejś zapadłej dziurze New Jersey.
— To naprawdę wygląda odpychająco — szepnął mi Gunnar
do ucha.
Max?, rozległ się w moich myślach głos DON_MAC-a. To ty?
Otrząsnąłem się szybko i rozejrzałem po sali. Nie wiem, czemu
go od razu nie rozpoznałem. W grupie byle jak wykończonych, ka-
rykaturalnych postaci, społecznych wyrzutków w tandetnych
przebraniach i mglistych, ledwie rozpoznawalnych elektronicz-
nych zjaw, błyszcząca chromem sylwetka DON_MAC-a spra-
wiała wrażenie wyjątkowo realne. W gruncie rzeczy znacznie bar-
dziej realne niż przedtem...
— DONMAC? — mruknąłem pod nosem.
— On także wygląda zupełnie inaczej — zauważył Gunnar.
Max?, ponownie zapytał w myślach DON_MAC. I Gunnar?
To dziwne.
— Oho — szepnął LeMat.
Gunnar? Czyżbyś w końcu dorobił się idealnego kamuflażu?
Słyszę cię, ale widzę tylko Maxa.
— Max, otwórz okienko. — W słuchawkach zapadła martwa
cisza.
Minęło kilka sekund, nim uzmysłowiłem sobie, o co mu cho-
dzi. Otworzyłem okienko wizyjne, w którym za pośrednictwem
kamery zamocowanej na monitorze mogłem widzieć LeMata.
Wyciągnął wtyczkę mikrofonu z gniazdka i z przejęciem gry-
zmolił coś na kartce. Po chwili uniósł ją do kamery i pokazał pyta-
nie: DON_MAC MNIE SŁYSZY?
Skinąłem głową.
Max?, przekazał w myślach DON_MAC. Cokolwiek świń-
skiego knujecie z Gunnarem, nic z tego nie wyjdzie. Już go nie
słyszę, ale wokół ciebie pojawiło się echo wizyjne. Przy każdym
ruchu ciągniesz za sobą wyraźne odbicie. Gdyby mi na tym zale-
żało, zmierzyłbym wielkość opóźnienia i na tej podstawie obli-
czył, jak daleko jesteś w realnym świecie.
Natychmiast zamknąłem okienko. Rzecz jasna to, przez które
mogłem obserwować Gunnara.
Teraz lepiej, przyznał DONMAC. Ale i tak ciągnie się za tobą
echo wizyjne.
— Rozłącz się całkiem — mruknąłem.
W słuchawkach pstryknęło.
— Ale... — zaczął LeMat.
Daruj sobie, Gunnar, przekazał DON_MAC. Przez ciebie
MAX_KOOL przypomina osłupiałego żółtodzioba.
— No, dobra — mruknął Gunnar. — Ale to oznacza, że bę-
dziesz zdany wyłącznie na siebie, Max. Od tej chwili będę mógł
tylko śledzić twoje parametry życiowe.
Znów rozległ się cichy trzask oznaczający, że LeMat
wyciągnął wtyczki z komputera. Po raz pierwszy od chwili, gdy
włożyłem na siebie nowy interfejs, otoczyła mnie błoga, jakże
przyjemna cisza.
DON_MAC podniósł swoją chromowaną robocią sylwetkę
z krzesła i zaczął się przeciskać w moją stronę przez zatłoczoną
salę z zadziwiającą prędkością i zwinnością.
— Cześć, Max — powiedział, zbliżywszy się na parę metrów.
Jego wirtualny głos brzmiał dokładnie tak samo, jak w telepatycz-
nych przekazach. Stanął krok przede mną, uniósł masywne klesz-
cze prawej ręki i z wyciem serwomotorów wyciągnął ramię do...
uścisku dłoni. — Witaj na następnym poziomie.
13
W GŁĄB OUBLIETTE
Usiedliśmy obaj przy stoliku
OUBLIETTE
Don Vermicellego i racząc się ab-
Rodzaj lochu z jednym wejściem przez
studnię. Nazwa pochodzi od francuskie-
go sfowa oublier, „zapomnieć".
solutnie wyśmienitym cewella al
burro, spoglądaliśmy na paradu-
jące przez główną salę Nieba kubi-
styczne niezwykłości.
— To nie do wiary — mruknąłem z ustami pełnymi... nie
wiem czego. Nawet nie chciałem tego wiedzieć. — Po prostu nie
mogę w to wszystko uwierzyć.
Don Vermicelli dopił wino i odstawił kieliszek na stół. Bambi
natychmiast podbiegła, by go powtórnie napełnić. Teraz widzia-
łem dokładnie, że bez wątpienia w realnym świecie jest to mężczy-
zna, który — podobnie jak druga Silikonowa Siostra, Tuptuś —
ma poważne zastrzeżenia do własnej płci.
— To nie do wiary — powtórzyłem.
— Co? — zapytał Don Vermicelli. — To, że ja również dyspo-
nuję interfejsem i jestem superużytkownikiem? Myślisz, że dopu-
ściłbym, aby Max Kool miał coś, czego ja jeszcze nie posiadam?
— Nie. — Pokręciłem głową i włożyłem do ust czubatą łyżkę
ceryelli. — Nie mogę uwierzyć, że naprawdę czuję smak wirtual-
nej żywności. To niewiarygodne! Wspaniałe!
— Postaraj się jednak nie mówić z pełnymi ustami — zapro-
ponował DON MAC.
Don Vermicelli znowu upił łyk wina i odstawił kieliszek.
— Ach, Max. Może teraz zrozumiesz, dlaczego jestem taki,
jaki jestem. — Odchylił się na oparcie krzesła, aż zajęczały
i zgrzytnęły hydrauliczne wsporniki, poklepał się obiema dłoń-
mi po niewiarygodnie okrągłym brzuszysku i zarechotał
gardłowo jak rubaszny Święty Mikołaj. — W realnym świecie
wychodzę codziennie na pięciokilometrowe spacery i bez prze-
rwy muszę uważać, by nie przekroczyć wagi osiemdziesięciu
pięciu kilogramów! Ale tutaj! Ech... W Niebie w ogóle nie ma
trójglicerydów!
Tuptuś przydreptała do stołu z olbrzymią wazą czegoś, co
pachniało wprost bosko.
— Granchio di marę in zuppiera — oznajmił Don Vermicelli,
układając sobie pod czwartym podbródkiem serwetkę wielkości
prześcieradła. Chwycił w obie dłonie dwa widelce. — Marynowa-
ne szczypce błękitnych krabów! Mange\
Musiałem się wykazać refleksem, żeby chwycić kilka tych
przysmaków, zanim Vermicelli pochylił się nad wazą, blokując do
niej dostęp. Zauważyłem, że DONMAC ma pusty talerz, ująłem
więc jedne szczypce nożem i widelcem, żeby go poczęstować.
Szybko podniósł jednak błyszczącą chromem dłoń.
— Nie, Max. Zjadaj sam.
— Masz dość? — spytałem. Dostrzegłem analogię między
skorupą kraba a robocim pancerzem DON_MAC-a. — Za bardzo
ci to przypomina kanibalizm?
Don Vermicelli zrobił na tyle długą przerwę w jedzeniu, żeby
wtrącić:
— DONMAC nie odżywia się tak jak my. Nie czuje smaku
potraw.
Odłożyłem z powrotem szczypce kraba na swój talerz i popa-
trzyłem na DON_MAC-a.
— Wygląda na to, że narzuciłeś sobie trochę zbyt trudną rolę.
— Jest kilka sposobów wejścia do grona superużytkowników
.— odparł cicho DON_MAC. — Tak się nieszczęśliwie składa, że
ja zrobiłem to starą metodą.
Don Vermicelli wyłowił z dna wazy ostatnie szczypce, beknął
głośno, po czym wytarł usta i palce serwetką.
— DONMAC jest zbyt skromny — powiedział. — Należał
do pierwszych superużytkowników i jest jednym z najlepszych,
pod wieloma względami mógłby być ojcem nas wszystkich. Jego
obecność przy tym stole to wielki zaszczyt.
DON_MAC z brzękiem wzruszył ramionami, co —jak na ro-
bota — wydało mi się bardzo dziwnym gestem.
— Nie robię tego całkiem bezinteresownie.
Być może chciał coś jeszcze dodać, ale nieoczekiwanie w Nie-
bie wszczął się rumor.
— Szefie! — krzyknął jeden z zabijaków Don Vermicellego,
wyskoczywszy ze skłębionego tłumu przy wejściu. — Uwaga!
Próbowaliśmy ją zatrzymać, ale...
Coś od tyłu chwyciło go za kark i cisnęło jak szmacianą lalkę
w drugi koniec sali. Biedak rozmazał się na betonowej kolumnie.
To coś miało na imię Eliza.
Dwóch innych goryli Vermicellego podskoczyło, żeby za-
stąpić jej drogę. Ledwie zdołali jej dotknąć i zamienili się w żywe
pochodnie. Trzeci zaczai wykrzykiwać kolejne ostrzeżenia, wy-
ciągnął pistolet, wymierzył w tył głowy blondynki i nacisnął spust.
Kula zatrzymała się w połowie drogi, na chwilę zawisła w powie-
trzu, wreszcie spadła na wykładzinę i wypaliła w niej dziurę.
A strzelec był martwy i zrandomizowany, jeszcze zanim nad
podłogą pojawił się słupek dymu.
Don Vermicelli szybko uniósł obie dłonie, powstrzymując
dwóch ostatnich goryli przed wkroczeniem do akcji.
— Witaj, ma bella Eliza—odezwał się z szacunkiem. — Cze-
mu zawdzięczamy przyjemność tej wizyty?
— Temu dupkowi — syknęła, wskazując mnie palcem. Obró-
ciła się w moją stronę i wymierzyła we mnie lodowate spojrzenie
V
błękitnych oczu. Dobrze wiedziałem, że oznacza to nieuchronny
wybuch dzikiej wściekłości. — Nie mogłeś posłuchać mojej do-
brej rady, prawda, Max? Mówiłam ci, żebyś się nie zadawał z tą
suką, Amber. Ale nie potrafiłeś na tyle długo przestać myśleć ku-
tasem, żeby sobie przypomnieć o istnieniu mózgu, no nie?
Wzruszyłem ramionami i uśmiechnąłem się nieśmiało. Była to
chyba moja jedyna broń do walki z Elizą.
— Przecież zawsze twierdziłaś, skarbie, że mężczyźni to di-
nozaury i mają dodatkowy mózg między nogami.
— Ty!... — Zaczęła się przekształcać, błysnęły kły i pazury.
Mógłbym przysiąc, że dostrzegłem strumienie bitów mapujących
nakładane obrazy, które pełzały po niej niczym niebieskawe zyg-
zaki błyskawic. Bez namysłu sięgnąłem do niej wirtualnymi pal-
cami i powstrzymałem transformację prawej ręki! Odskoczyła
przerażona. Nie wiem, czy sprawiłem jej tym ból, czy po prostu
przypomniała sobie nasze wcześniejsze życie seksualne. Szybko
jednak wróciła do normalnej postaci.
— No, proszę! — syknęła z uznaniem, gdy w jej oczach przy-
gasły ostatnie błyski wściekłości. — I jesteś już nawet przeklętym
superużytkownikiem. — Oparła pięści na kościstych biodrach,
wysunęła dolną wargę i kilkakrotnie fuknęła z obrzydzeniem.
Jej następna transformacja była naprawdę godna podziwu. Eli-
za rozchyliła wargi i uśmiechnęła się do mnie, a jednocześnie
w błękitnych oczach natychmiast stopniały ostatnie lodowe góry
złości. Stała się kimś, kto wyglądał dokładnie tak samo, jak parę
sekund wcześniej, tyle że nie musiał już patrzeć na ścierwożerne-
go antychrysta.
Przekształciła się w Elizę, która mnie lubi.
— Max, kochanie? — zagadnęła słodko. — Wiem, że w prze-
szłości istniały między nami różnice poglądów, ale... — Wzru-
szyła ramionami i splotła dłonie za sobą, spuściła głowę, nerwowo
pokręciła stopką po wykładzinie i jeszcze raz zaszczyciła mnie
czarującym uśmiechem.
Podziałało. Uśmiechnąłem się do niej szczerze.
Rozpromieniła się jak słoneczko wschodzące nad świeżymi
zaspami śniegu. Wyjęła kostkę pamięci ROM, położyła ją na brze-
gu stołu i lekko pchnęła w moją stronę.
— Ja... przepraszam... — Znowu spuściła głowę. — Mam
parę ważnych spraw do załatwienia w realnym świecie. Gdybyś
jednak zechciał się ze mną spotkać tu... — postukała pomalowa-
nym na błękitno paznokciem w scalaka — ...za godzinę... Prze-
konasz się, że warto poświęcić mi parę minut. Obiecujesz, że
przyjdziesz?
Do cholery, nigdy nie umiałem odmówić kobiecie, która patrzy
na mnie takim wzrokiem.
— Oczywiście, skarbie. — Sięgnąłem po scalaka i zacisnąłem
go w palcach.
— Wspaniale! — Eliza zachichotała i klasnęła w dłonie. Prze-
szyłjądreszcz podniecenia. Wreszcie, jakby specjalnie po to, żeby
zwiększyć moje, i tak widoczne osłupienie, wcisnęła się za stół,
umieściła swoje drobne kościste pośladki na mych kolanach,
objęła mnie ramieniem i czule pocałowała pod prawym uchem.
Wzdłuż mego kręgosłupa przebiegły po skórze w dół mrówki
o kłujących lodowatych łapkach.
— Najlepszą stroną superużytkownika — szepnęła, rozsy-
pując mi się w rękach w kupkę śnieżynek —jest to, że wirtualny
seks odczuwa się naprawdę fantastycznie! — Próbowałem się
jeszcze pozbierać, gdy nagle przez salę przemknął powiew ark-
tycznego wiatru i jej drobne śnieżynkowe ciało niemal w jednej
chwili zniknęło z lodowatym podmuchem, dosłownie przesypując
mi się przez palce. Zostało mi tylko wspomnienie mroźnego
pocałunku na policzku i niknące echo jej ostatnich słów niesio-
nych wiatrem: — Tyle że tym razem to ty będziesz żółtodziobem!
Po Elizie nie zostało nawet śladu.
Zamrugałem szybko i rozejrzałem się. Znów zacząłem myśleć
tym mózgiem, który miałem w głowie. Zamknąłem rozdziawione
usta i włożyłem sporo wysiłku w uświadomienie sobie, gdzie je-
stem. Don Vermicelli nie zwracał na mnie uwagi, wbijał spojrze-
nie w dymiące ślady butów na wykładzinie, które pozostawili po
sobie jego ochroniarze; między kolejnymi kęsami seppie ripiene
smętnie kiwał głową. DON_MAC siedział rozparty na krześle
i w zamyśleniu sączył olej Penzoil z limetą, wodząc po mnie czer-
wonymi plamkami swych całkowicie pozbawionych wyrazu foto-
elektrycznych oczu. Uśmiechnąłem się do niego.
— No i co o tym myślisz?
— Myślę — odparł w zadumie DONMAC, odstawiając
szklaneczkę na stół — że nigdy dotąd nie widziałem jeszcze niko-
go znajdującego się pod tak olbrzymim wpływem gonadów. —
Wstał gwałtownie, odsuwając nogami krzesło. — Chodź ze mną,
Max.
Odwrócił się, zdawkowym machnięciem ręki żegnając Don
Vermicellego, który podniósł głowę znad porcji gamberoni aglio
olio na tyle długo, ile wymagało pożegnalne uniesienie dłoni.
DONMAC ruszył energicznym krokiem przez salę. Wyciągną-
łem serwetkę spod brody, cisnąłem ją na stół i poderwałem się
z miejsca. Musiałem podbiec, żeby go dogonić.
DON_MAC obejrzał się na mnie u wylotu grawitrury wyjścia
z Nieba. Kiedy się z nim zrównałem, obaj wskoczyliśmy do środka.
— Max? — odezwał się podczas zjeżdżania. — Od jak dawna
bywasz w Niebie?
Zamyśliłem się na krótko.
— W jednostkach czasu rzeczywistego?
Przytaknął głową.
— Mniej więcej od trzech lat.
— Zdaje się, że nawet projektowałeś niektóre części Nieba,
zgadza się?
Wzruszyłem ramionami.
— Nic ważnego, pokój sfazowany przestrzennie i parę ukry-
tych zapadni w sali imienia Jobsa.
— Nic więcej? Sądziłem, że gniazdo pterodaktyli to również
twoje dzieło.
— Tylko je poprawiałem. Pierwotny kod wpisał Kowboj Bret.
— Ach, tak — mruknął DON_MAC, w zamyśleniu kiwając
głową. — Legendarny Kowboj Bret. I to on cię nauczył, jak trafić
do Nieba?
— Nie. Nigdy go nie spotkałem. Musiałem szukać wejścia na
własną rękę.
— A zanim ci się to udało, jak długo pętałeś się po Sieci? Trzy
lata? Cztery?
Wytężyłem pamięć, starając się zignorować pewne przykre
wspomnienia z początkowego okresu studiów. Mimo to nie potra-
fiłem odpowiedzieć jednoznacznie.
— Raczej koło sześciu.
Kiedy dotarliśmy do końca grawitrury, DONMAC ruszył
w kierunku Targowiska Pomysłów. Poszedłem za nim. Obej-
rzałem się jeszcze na odźwiernego goryla. Wciąż wyglądał jak
bezładny kubistyczny szkic, ale w moich oczach zaczął już przy-
bierać sensowne kształty. Szybkim krokiem zagłębialiśmy się we
wschodnie skrzydło Trzeciego Poziomu.
— Powiedz mi — rzucił DON_MAC, nie oglądając się na
mnie — czy teraz, kiedy masz już rozeznanie, możesz sobie przy-
pomnieć jakiegoś superużytkownika, z którym się wcześniej ze-
tknąłeś?
— Nie licząc ciebie i Don Vermicellego, rzecz jasna — od-
parłem bez wahania — najwyraźniej superużytkownikiem jest
także Eliza. — Tknięty nagłą myślą dodałem po chwili: — I praw-
dopodobnie jest nim również Amber.
— I nigdy nie spotkałeś nikogo innego? Kogoś, kto by się za-
chowywał niezgodnie z prawami rzeczywistości wirtualnej? Ni-
gdy nie pytałeś z osłupieniem: „Jak on to zrobił, do cholery?"
To wymagało namysłu. Mimowolnie zwolniłem kroku, prze-
rzucając stare wspomnienia. Znów musiałem podbiec, żeby się
z nim zrównać.
— Nic mi nie przychodzi do głowy. Słyszałem o paru przy-
padkach, które zapewne...
DON_MAC zatrzymał się nagle przed jakimiś wirtualnymi
drzwiami. Omal na niego nie wpadłem.
— Aha, Sala Szumnych Frazesów! — rzekł. — Byłeś w niej
kiedykolwiek, Max?
Skrzywiłem się z obrzydzeniem, oblizałem wargi i próbując
uniknąć wulgaryzmów, mruknąłem:
— No cóż... tego...
— To jest Centrum Szarlotkowe — oznajmił. — Siedlisko
najbardziej idiotycznego, prostackiego, kołtuńskiego sposobu my-
ślenia na całym świecie. Na przykład dzisiaj... — stuknął palcem
w tabliczkę menu wiszącą przy drzwiach, która się podświetliła —
.. .Kościół Wegentologii urządza nabożeństwo żałobne po austra-
lijskich zbiorach pszenicy. Później, o pierwszej czasu standardo-
wego, odbędzie się spotkanie FWOO. — Urwał, zdumionym
wzrokiem popatrzył uważniej na kartę i postukał w nią kciukiem,
przywołując spis dodatkowych in-
formacji. — Front Wyzwolenia
Osób Otyłych zamierza wystoso-
wać apel do wszystkich począt-
kujących ugrupowań terrorystycz-
nych o wsparcie w kampanii rady-
kalnego poszerzania rozmiarów
drzwi. Następnie mamy wykład
UPDA, Udziałowców Przyszłego
Dobrobytu Amerykańskiego, rów-
nocześnie ze spotkaniem Ofiar Wazektomii, wreszcie prezes Sto-
warzyszenia Anonimowych Skatofilów będzie miał odczyt pod
tytułem „Zbieranie Odchodów w Kupę".
SKATOFILE
Ludzie, których naprawdę obchodzi
gówno.
INFOŁATKI
Dobra, to już ostatnia.
DONMAC zadumał się nad tą ostatnią pozycją, skrzywił się
z niesmakiem i wyłączył kartę menu. Natychmiast poczerniała.
Odwrócił się do mnie i zapytał:
— Wiesz, Max, dlaczego zarząd Targowiska nie chce zrezy-
gnować z prowadzenia Sali Szumnych Frazesów?
Wzruszyłem ramionami
— Bo ma z tego niezłą zabawę?
DON_MAC wolno pokręcił metalową głową.
— To wentyl bezpieczeństwa, Max. Każde otwarte społe-
czeństwo musi udostępnić swoim członkom taki wentyl, sposób
realizacji własnych pomysłów, nawet najbardziej zwariowanych,
bez lęku przed konsekwencjami. Gdyby go usunąć, jedyną alter-
natywą utrzymania porządku byłoby państwo policyjne, gdzie
wszystkie pomysły byłyby ściśle kontrolowane.
Oczywiście, było to całkiem sensowne wyjaśnienie, miałem
tylko pewne kłopoty, żeby powiązać go z faktem istnienia super-
użytkowników.
Nie zapominaj o moich zdolnościach telepatycznych, przekazał
w myślach DONMAC. Ponadto jestem superużytkownikiem już
prawie od piętnastu lat. I od kiedy się znamy, byłem dla ciebie tylko
jedną z barwnych postaci Nieba. Nie przychodzi ci do głowy, dla-
czego superużytkownik mógłby wieść tak nudny żywot?
— W porządku — odparłem na głos. — Poddaję się. Dla-
czego?
— Ponieważ społeczność superużytkowników nie jest środo-
wiskiem otwartym — powiedział cicho. — Biorąc pod uwagę
moc, którą teraz dysponujesz, niebezpiecznie byłoby przy tobie
choćby wspominać o niektórych pomysłach. W końcu wystarczy
jeden nieostrożny superużytkownik, żeby doprowadzić do kom-
pletnej ruiny całą architekturę Superautostrady Informacyjnej czy
też zniszczyć strukturę rzeczywistości wirtualnej. Kilku współ-
działających, wrogo nastawionych superużytkowników mogłoby
powalić na kolana całą zachodnią cywilizację.
Ten pomysł sam z siebie wydał mi się kuszący... Zaraz! Prze-
cież byłem w towarzystwie człowieka o zdolnościach telepatycz-
nych! Nie! Wcale nie myślałem o tym poważnie!...
DONMAC zawrócił gwałtownie i ruszył z powrotem
wschodnim korytarzem.
Zwróć uwagę na lewą stronę, Max, poinstruował.
Odruchowo popatrzyłem w lewo. Nawet nie wiem dlaczego.
Ostatecznie chodziłem tym korytarzem tysiące razy i doskonale
wiedziałem, że ściana po lewej to...
Szereg ukrytych drzwi, dokładnie takich samych, jak drzwi do
Nieba.
— DON_MAC? — szepnąłem.
Tu nie wchodź, Max, poradził. Pamiętasz grupę nastoletnich
mudżahedinów? Chajberpunków? Musieliśmy ich przenieść do
oddzielnego pomieszczenia, by uchronić przed poważnymi kłopo-
tami.
Odskoczyłem od wskazanych drzwi jak rażony prądem. Pod-
biegłem, aby zrównać się z moim przewodnikiem, gdy w lewej
ścianie ukazały się następne drzwi.
— A tutaj? — spytałem.
Szkoda czasu. To sala szczeniaków, które uwielbiają się bawić
ciekłym azotem.
— Czyja?
Kriopunków.
Sięgnąłem do klamki, ale szybko cofnąłem rękę, zostawiwszy
na gałce kawałek zmrożonej skóry z palca. Przyspieszyłem, żeby
dogonić DON_MAC-a. Dotarliśmy do kolejnych drzwi.
— A co jest tutaj?
Jeszcze gorzej. To klub nieuleczalnych maniaków, patologicz-
nych miłośników łamania zabezpieczeń i rozwiązywania zadań
matematycznych.
— To znaczy?
Cyfropunków.
Aha! Ledwie pohamowując jęk rozpaczy, znów dogoniłem go
przed następnymi drzwiami, ale tym razem postanowiłem w ogóle
się nie odzywać.
Niewiele mi to dało.
Tu mamy garstkę amatorów wina domowej roboty, objaśnił
DONMAC, wskazując palcem drzwi. Ci głupcy obsesyjnie pró-
bują dobrać najlepszą mieszankę owoców do produkcji moszczu.
— Niech zgadnę...
To Bełtopunki.
Ze śmiechu zgiąłem się wpół, omal nie upadłem na podłogę,
ale szybko skoczyłem na nogi, zauważywszy, że DON_MAC
idzie dalej, nie oglądając się na mnie. Podeszliśmy do jeszcze jed-
nych ukrytych drzwi.
Te dla odmiany wyglądały dość obiecująco. Stanąłem, żeby
przyjrzeć się im dokładniej.
Nie, Max. Pod żadnym pozorem nie próbuj tu wchodzić,
ostrzegł. Tam aż się roi od młodych wyrzutków całkowicie pozba-
wionych życia towarzyskiego, seksu i nadziei na ucieczkę z piwni-
cy rodzinnego domu. Ci ludzie lepiej sobie radzą ze sprzętem elek-
tronicznym niż z innymi ludźmi, bez przerwy budują i odpalają
modele rakiet oraz z lubością ustawiają się w kolejkach przed
każdą premierą nowego filmu science fiction. To prawdziwi stra-
ceńcy opanowani przez mesjanistyczne fantazje na temat tego, że
kiedyś nadejdzie wreszcie taki dzień, gdy dzięki swym prawie ma-
gicznym umiejętnościom komputerowym zdołają się policzyć
z całym światem, ale którzy wciąż wykorzystują anonimowość
w Sieci, żeby uczestniczyć w spotkaniach Skatofilów, byle tylko
przeładować do swoich maszyn parę odrażających obrazków. Na
pewno dobrze ich znasz. To cyberpunki.
— O cholera — odparłem pospiesznie. — Nigdy bym nie
chciał się zadawać z takimi świrusami.
Zbliżyliśmy się wreszcie do połączenia korytarza wschodnie-
go z południowym. Tuż przed wkroczeniem na znany mi teren
DON_MAC zatrzymał się przy jeszcze jednych drzwiach, ukry-
tych znacznie lepiej niż pozostałe.
— A teraz bardzo ważna rzecz, Max — powiedział. — Pamię-
tasz, jak ci mówiłem, że środowisko superużytkowników tworzy
zamkniętą społeczność?
— Tak.
— I chyba zdążyłeś się już domyślić, że to właśnie my, super-
użytkownicy, stworzyliśmy Niebo, podobnie jak wszystkie inne
wirtualne pułapki?
No nie, tego nie zdążyłem się jeszcze domyślić, wolałem jed-
nak, żeby DON_MAC o tym nie wiedział. Poza tym zaniepokoiło
mnie użyte przez niego określenie „pułapki".
— Wciąż pojawiają się nowi superużytkownicy Sieci —
ciągnął. — Ostatnio jest ich nawet więcej z powodu wprowadze-
nia Krzyżowo-Rdzeniowego Urządzenia Neuroindukcyjnego, ale
nawet przed jego opracowaniem na scenę wkraczała cała masa
różnych domorosłych talentów. Właśnie dlatego stworzyliśmy
i wciąż utrzymujemy te wszystkie pułapki. Dzięki temu nigdy
wcześniej nie zetknąłeś się z dzikim superużytkownikiem. A moją
rolą jest identyfikacja, wstępna ocena i gromadzenie pojawia-
jących się superużytkowników, zanim zdążą poznać do końca po-
tencjał, jakim dysponują. — DON_MAC sięgnął do ukrytego me-
chanizmu w ścianie i drzwi przed nami się otworzyły, ukazując
czarną bezdenną otchłań.
— Rozumiem — mruknąłem, rzeczywiście zaczynając pojmo-
wać sens jego wyjaśnień. — Jesteś czymś w rodzaju swatki, wpro-
wadzającej nowych superużytkowników do zamkniętego grona.
DON_MAC położył masywną, chromowaną dłoń na moim
karku, drugą chwycił za pasek spodni i z łatwością uniósł mnie
w powietrze.
— Mylisz się — rzekł. — Jestem bardziej łowczym, który
musi zdecydować, czy nie jesteś zarażony wścieklizną i nie trzeba
cię odstrzelić.
Zrobił krok do tyłu, wziął tęgi zamach i rzucił mnie głową na-
przód w nieskończoną, mroczną czeluść ziejącą za drzwiami.
Mogę dodać na pocieszenie, dotarł jeszcze do mnie jego prze-
kaz myślowy, że nie żywię do ciebie żadnej osobistej urazy.
Spadałem bez końca do pogrążonego w nieprzeniknionym
mroku wnętrza Ziemi, wrzeszcząc dziko i bezskutecznie wyma-
chując rękoma.
14
MAX_KOOL W PIEKLE
Ciemność. Otaczała mnie absolutna cisza, pozbawiony jakiej-
kolwiek formy pusty chaos, unoszący się w próżni...
— Cześć — rozległ się miły, kobiecy głos. — Witaj w Piekle.
Chcesz się czegoś napić?
Otworzyłem oczy. Siedziałem w wielkim, przepaścistym, obi-
tym czerwoną skórą, szczerze mówiąc, dość wygodnym fotelu w...
Dużej sali. Przyjemnie urządzonej. Obitej ciemną boazerią,
mniej więcej takiej, w jakich odbywająsię wszelkie dyskusje w te-
lewizji BBC, kiedy producenta nie stać na żadne dekoracje.
Zamrugałem, ale nic nie zniknęło. Wszystko zostało na swoim
miejscu i ani trochę nie przypominało wymysłów kubistów. Za-
mrugałem jeszcze raz. Dopiero wtedy uświadomiłem sobie, że
kurczowo wbijam palce w miękkie obicie fotela, jakbym chciał
zrobić w nim dziury. Rozluźniłem się powoli.
— Cześć — powtórzyła kobieta. Z trudem przeniosłem swoją
uwagę z elementów otoczenia na nią.
Była... normalna. Niepokojąco normalna. Przyjemny uśmiech,
ciepłe niebieskie oczy i łagodne rysy twarzy. Nie była ani uderza-
jąco piękna, ani też podejrzanie brzydka. Długie proste ciemno-
blond włosy uczesane z przedziałkiem pośrodku głowy, delikat-
nie upstrzone drobnymi pasemkami siwizny i lekko skręcające
się na końcach. Z biżuterii nosiła tylko drobne złote kolczyki
w kształcie obręczy — żadnych błyskotek na skórze, elektronicz-
nych implantów, egzotycznego makijażu czy fryzury przeczącej
prawu grawitacji. Oderwałem wzrok od jej twarzy i obrzuciłem
spojrzeniem całą sylwetkę. Miała na sobie zwykły, niczym się
nie wyróżniający brązowy sweter, luźne ciemnoszare spodnie
i brązowe sandały. Nie była ani szczupła, ani tęga. Gdybym miał
odgadywać jej wiek, umieściłbym ją najwyżej gdzieś między
trzydziestką a pięćdziesiątką, bez możliwości dokładniejszej
oceny.
Nagle coś mnie uderzyło. Używała perfum — delikatnych,
kwiatowych, których zapach wyraźnie odczuwałem.
— Cześć — odezwała się po raz trzeci. — Ty... jesteś tym no-
wym chłopakiem, którego przysłał nam DONMAC, prawda? —
Mówiła z przyjemnie brzmiącym, wykształconym brytyjskim ak-
centem.
Przełknąłem ślinę, oblizałem wargi i z pewnym wysiłkiem
dobyłem z siebie głos. Zabrzmiał jak zwykle.
— Owszem. Max Kool... — Uniosłem prawą rękę, zamie-
rzając ją wyciągnąć na powitanie, ale zauważyłem, że sama z sie-
bie trzęsie się jak galareta, więc szybko z powrotem wbiłem palce
w poręcz fotela. — Co powiedziałaś? Gdzie jesteśmy?
— W Piekle, ma się rozumieć. — Uśmiechnęła się szerzej, po-
chyliła w moją stronę i leciutko poklepała mnie po dłoni, jakby to
była przerażona świnka morska. — Spokojnie. Nie ma się czego
bać. Nic ci nie grozi. Ostatecznie wcześniej czy później wszyscy
interesujący ludzie lądują w Piekle.
Jeszcze raz przełknąłem ślinę.
— To chyba jednak się czegoś napiję — mruknąłem.
Zdjęła rękę z mej dłoni, podeszła lekkim krokiem do niewiel-
kiego stolika w drugim końcu sali i wyciągnęła korek z wielkiej,
głęboko rżniętej kryształowej karafki.
— Wiem, że powinnam zaproponować ci jakiś wybór —
rzekła przez ramię — ale odnoszę wrażenie, że desperacko potrze-
bujesz paru łyków koniaku. — Nalała do pękatego kieliszka odro-
binę płynu koloru herbaty, zatkała karafkę i podeszła do mnie. —
Proszę bardzo. — Uniosła moją prawą dłoń i delikatnie ułożyła
moje palce wokół podstawy kieliszka.
— Dzięki. — Uniosłem go do ust, odchyliłem głowę i gwał-
townym ruchem wlałem w siebie całą zawartość.
I niewiele brakowało, abym równie szybko wypluł wszystko
na podłogę.
— Co się stało? — Przerażonym wzrokiem obrzuciła moją
poczerwieniałą, ściągniętą w nerwowym skurczu twarz i huknęła
mnie otwartą dłonią w kark. — Max! Odezwij się! Co się stało?
— Zapomniałem... —jęknąłem, spazmatycznie łapiąc po-
wietrze — ...że teraz odczuwam smak... — Ze świstem wypu-
ściłem oddech, opanowałem nie kontrolowane skurcze przepony
i zamrugałem szybko, aby wypchnąć łzy spod powiek. — W real-
nym świecie rzadko piję alkohol — wymamrotałem przepra-
szającym tonem.
Gazeta zasłaniająca sąsiedni fotel (zabawne, że wcześniej na-
wet jej nie zauważyłem) złożyła się nagle, ukazując mym oczom
ponurego starego piernika w granatowym garniturze i szarawym
krawacie.
— Pięknie — mruknął gardłowo. — DON_MAC przysłał
nam kolejnego smarkacza neofitę. Szkoda twojego czasu, Diano.
Długowłosa Diana obrzuciła go karcącym spojrzeniem.
— Myślisz, Devon, że ty byłeś inny, gdy się tu zjawiłeś po raz
pierwszy?
Stary piernik, czyli Devon, prychnął pogardliwie i zaszeleścił
gazetą.
— Aleja przynajmniej musiałem się postarać, żeby tu trafić.
Diana wydęła wargi, jeszcze raz obrzuciła go ostrym spojrze-
niem, po czym z uśmiechem popatrzyła na mnie.
— Nie zwracaj na niego uwagi, Max. To tylko stary skoru-
piak, który został superużytkownikiem bez urządzeń neuroinduk-
cyjnych i myśli, że wszyscy powinni przecierpieć to samo, co on.
— Trzeba ćwiczyć charakter! — rzucił Devon i ostentacyjnie
znów się schował za gazetą.
— Superużytkownikiem?—Zamrugałem, nie mogąc uwierzyć
własnym uszom. — Sądziłem, że DON_MAC zrzucił mnie tu...
— Do Piekła—dokończyła Diana, zaśmiała się krótko i szyb-
ko zakryła dłonią usta. — Oczywiście. Zrobił to samo z nami
wszystkimi. To rodzaj inicjacji. No, wiesz, żebyś potem mógł po-
wtarzać z dumą, że zostałeś wygnany z Nieba... — Znów się
zaśmiała, nawet dość uroczo, wyjęła z mej dłoni pusty kieliszek
i odstawiła go na stół. — Tak więc, młody przyjacielu, możesz
się rozluźnić. To następny krok w rozwoju, a nie uwięzienie
w oubliette.
Na skraju mego pola widzenia, w kolejnym czerwonym fotelu
naprzeciwko Devona, wyłoniła się jeszcze jedna postać. Ten facet
był ubrany jak bogaty, wpływowy Teksańczyk z dziewiętnastego
wieku. Miał na sobie idealnie skrojoną sportową marynarkę
z prawdziwej skóry, pod szyją czarną aksamitkę z grawerowaną
srebrną szpilką z turkusem i obszerny, filcowy, najwyraźniej
prawdziwy, drogi kowbojski kapelusz z szerokim rondem, ozdo-
biony srebrzystą prążkowaną tasiemką. Trzymał w ręku kawałek
piaskowca i ostrzył na nim wielki traperski nóż. Błyszczące ostrze
z wolna poruszało się precyzyjnie po okręgu z cichym, monoton-
nym zgrzytem, od którego ciarki przeszły mi po plecach.
Nagle zrozumiałem.
— Kowboj Bret? — szepnąłem nerwowo, ze śladem auten-
tycznego podziwu w głosie. — Kowboj Bret? — Rozszerzonymi
oczami spojrzałem na kobietę. — I Diana?... Diana von Babę?
— Zasłużył sobie na kostkę cukru — burknął Devon zza
gazety.
Znów zamrugałem, pokręciłem głową i kilkakrotnie prze-
łknąłem ślinę, gorączkowo usiłując wymyślić coś mądrego. Spo-
tkałem równocześnie Kowboja Breta i Dianę von Babę. W jednym
pokoju! To było niewiarygodne...
— Nazywam się Max Kool! — rzuciłem z entuzjazmem. —.
Muszę wam powiedzieć, że kręcę się po Niebie od czasu, gdy
skończyłem dwanaście lat, ale jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się
coś tak...
— Jestem pod wrażeniem — mruknął Bret, nie przestając
ostrzyć noża. — Lecz jeśli wszyscy się zaraz nie zamkniecie, wy-
kopię was z powrotem do Nieba i zadbam, żebyście już nigdy nie
mogli tu wrócić.
Zamilkłem. W jednej chwili.
— Tak już lepiej — przyznał Bret. — Mogę ci jeszcze po-
wiedzieć jedną rzecz, chłopcze. Słuchaj sobie Diany, ile dusza
zapragnie, ale nie rozluźniaj się zanadto. Pamiętaj, że przecho-
dzisz próbę.
Spojrzałem na Dianę.
— Próbę?
Otworzyła usta, jakby chciała coś wyjaśnić, ale Bret nie dał jej
dojść do słowa.
— Zasady są proste, chłopcze. Możecie robić niemal wszyst-
ko, co się wam podoba. W końcu każdy z nas ma coś na sumieniu,
w pewnym sensie jesteśmy bandą kryminalistów.
Devon znowu prychnął i głośno zaszeleścił gazetą.
— A więc możesz robić, co ci się podoba — powtórzył Bret
— lecz jeśli zaczniesz rozpieprzać architekturę Sieci, robić trwałe
dziury w rzeczywistości wirtualnej czy też cokolwiek, co ściągnie
nam na głowy Sieciogliniarzy...
Przerwał ostrzenie noża, uniósł go przed nosem i czubkiem
zsunął sobie kapelusz na tył głowy, tak że wreszcie mogłem zoba-
czyć jego twarz. Miał sumiaste wąsy, z pewnością skutecznie
pełniące rolę filtru do zupy. Jednakże moją uwagę przykuły jego
oczy. Bóg mi świadkiem, że były stalowobłękitne, przypominały
odcieniem kobaltowane lufy niektórych starych rewolwerów z ko-
lekcji LeMata.
— Jeśli zrobicie coś, co się zemści na nas wszystkich —
mówił dalej — to poszczególne części waszych ciał, starannie
zapakowane w biały papier śniadaniowy, dostarczymy do biura
służ bezpieczeństwa Federalnej Agencji Informacyjnej. I nie mó-
wię o wirtualnych częściach ciała, lecz o rzeczywistych. — Za-
akcentował ostatnie słowo, ciskając nóż w moim kierunku. Ostrze
utkwiło głęboko w oparciu fotela kilka centymetrów od mej
głowy. — Jasne?!
Jeszcze godzinę temu MAX_KOOL zareagowałby błyska-
wicznie, dobywając swego monomolekularnego sztyletu i rzu-
cając nim w kierunku Breta, aby — zagłębiony w oparciu drugiego
fotela — zadrżał w rezonansie z jego nożem. Ale w tych okolicz-
nościach doszedłem szybko do wniosku, że to nie najlepszy po-
mysł, i zacząłem mozolnie układać w myślach ripostę. Wybawiła
mnie Diana.
— Bret, opanuj się! Jestem pewna, że ten chłopiec nie zrobi
nic złego. DONMAC nie zrzuciłby go tu, na dół, gdyby miał
względem niego jakiekolwiek podejrzenia.
Kowboj Bret tylko odchylił głowę jeszcze bardziej do tyłu
i z ukosa obrzucił Dianę podejrzliwym spojrzeniem.
— Uff! — Odwróciła się w moją stronę, wzięła mnie za rękę
i pociągnęła z fotela. — Chodź, Max. Uwolnię cię od tych nean-
dertalskich wpływów i wprowadzę w nowe życie!
Ruszyła tak szybko, że musiałem za nią podążyć truchtem.
Wyprowadziła mnie z salonu i powiodła korytarzem do jakiegoś
przestronnego, oświetlonego kandelabrami holu... Miałem ochotę
choć trochę zwolnić kroku, żeby nasycić oczy szczegółami oto-
czenia. Zyskałem jedynie ogólne wrażenie, że jest to coś w rodzaju
skrzyżowania ekskluzywnego prywatnego klubu z czterogwiazd-
kowym hotelem.
Skręciliśmy ostro w prawo i znaleźliśmy się w jadalni wy-
pełnionej smakowitymi zapachami. Weszliśmy po krótkich mar-
murowych schodach. Za rogiem zaczynał się następny długi kory-
tarz z szeregiem ciemnych mahoniowych drzwi po obu stronach.
Diana zatrzymała się gwałtownie przed jednymi, musnęła palcami
klamkę, która na krótko rozbłysła, następnie otworzyła drzwi
i wprowadziła mnie do środka.
— To moja prywatna przestrzeń danych — powiedziała, za-
mykając drzwi i przekręcając zasuwkę. — Mam nadzieję, że nikt
nam tu nie będzie przeszkadzał. — Strzeliła palcami. Zasłony roz-
sunęły się automatycznie i zapaliło się światło, ukazując mym
oczom...
Szczerze mówiąc, brak mi słów, żeby to opisać. Znalazłem się
chyba w Cesarskim Apartamencie Sypialnym. Pokój był olbrzy-
mi, gustownie umeblowany pięknymi antykami; ściany na dole
zakrywała śnieżnobiała boazeria, powyżej były pokryte wspaniałą
tłoczoną błękitnawą tapetą, którą można by określić mianem ka-
mei, gdyby chodziło o biżuterię; do tego kandelabry i kryształowe
żyrandole; przeciwległa ściana oszklona od podłogi do sufitu; a na
środku pokoju olbrzymie, iście królewskie łoże, z baldachimem
Diana odsunęła się na krok, uniosła dłoń do brody i obrzuciła
mnie przeciągłym, taksującym spojrzeniem.
— No cóż, powinniśmy chyba zacząć od... uwolnienia cię od
tego paskudnego, czarnego stroju. Może w Niebie coś takiego jest
do przyjęcia, ale tu, w Piekle, hołdujemy znacznie wyższym stan-
dardom. — Odwróciła się do inkrustowanej zabytkowej szafy,
lekko nacisnęła gałkę i drzwi otworzyły się szeroko, ukazując nie-
wiarygodnych rozmiarów garderobę, która wręcz nie mogłaby ist-
nieć w zwykłej trójwymiarowej przestrzeni. — Moim zdaniem bę-
dziesz dobrze wyglądał w sztruksowej marynarce — mruknęła,
przesuwając ubrania na wieszakach. Zerknęła na mnie przez ramię
i szybko oceniła: — Rozmiar czterdzieści sześć?
Nie potrafiłem odpowiedzieć. Kiedy ostatni raz próbowałem
sobie kupić marynarkę, po prostu przymierzałem to, co wisiało na
stelażu w supermarkecie.
Diana cmoknęła i zdjęła z wieszaka całe naręcze ubrań.
— W takim razie sprawdzimy metodą prób i błędów, w czym
ci będzie najlepiej. — Podeszła do mnie, rzuciła ubrania na łóżko
i pociągnęła za brzeg rękawa mojej czarnej skórzanej kurtki. —
No, dalej! Ściągaj to! Raz, dwa!
Zdjąłem kurtkę i rozejrzałem się dookoła w poszukiwaniu
krzesła, na którym mógłbym ją powiesić. Po chwili rzuciłem ją na
podłogę.
— Koszulę także.
Pospiesznie rozpiąłem guziki czarnej koszuli, pocieszając się
myślą, że w rzeczywistości wirtualnej mam choć trochę owłosioną
klatkę piersiową i że w ogóle mam klatkę piersiową. Koszulę bez
namysłu też rzuciłem na podłogę.
Diana spojrzała na moje nogi i pokręciła głową.
— Musisz się koniecznie pozbyć tych butów. Ściągaj je!
Podskakując, najpierw na jednej, potem na drugiej nodze, po-
spiesznie rozwiązałem sznurówki traperskich butów i wyskoczy-
łem z nich. Nagłe zetknięcie bosych stóp z miękkim, pluszowym
dywanem okazało się tak intensywnym doznaniem, że ledwie
mogłem to znieść.
— Spodnie też ściągaj — rzuciła Diana, kiwając głową.
Rozpiąłem masywną, chromowaną sprzączkę pasa, roz-
sunąłem suwak rozporka i wyśliznąłem się z moich czarnych dżin-
sów. Dopiero teraz do mnie dotarło, że znalazłem się w pokoju
sam na sam z kobietą, o której prawie nic nie wiem, nie mając na
sobie nic poza roleksem i bokserkami z wzorkiem uśmiechniętej
buźki.
Diana odsunęła się jeszcze o krok, znów uniosła dłoń do brody,
po raz kolejny obrzuciła mnie taksującym wzrokiem i zerknąwszy
przez ramię na stertę leżących na łóżku marynarek, od sportowych
ze sztruksu po wieczorowe eleganckie z satynowanymi klapami,
mruknęła:
— Wiesz co? Myślę, że powinniśmy sobie darować grę
wstępną i przejść od razu do seksu oralnego.
Zanim zdążyłem zareagować, uklękła przede mną, jednym ru-
chem ściągnęła mi bokserki do kostek i położyła dłonie na moich
biodrach.
ŁUP! Drzwi od korytarza otworzyły się z hukiem.
— Odwal się od niego, suko! — wrzasnęła jakaś kobieta. —
On jest mój!
Diana poderwała się na nogi, wysunęła pazury i z palcami za-
krzywionymi niczym szpony fuknęła dziko na intruza. A ja...
omal nie straciłem kontroli nad zwieraczem.
— Eliza? — szepnąłem osłupiały, na szczęście tak cicho, że
chyba nikt nie słyszał.
Nowo przybyła wyskoczyła na środek pokoju jak kick bokser
w swojej szczytowej mistrzowskiej formie. Z wojowniczą kocią
zwinnością zaczęła się ostrożnie skradać, balansując ciałem na
piętach. Diana odsunęła się ode mnie, wciąż groźnie fukając. Na
jej drodze znalazł się bezcenny fotelik w stylu Ludwika XIV,
posłała go więc kopniakiem w powietrze. Roztrzaskał się w kącie
pokoju. Stałem jak skamieniały między dwiema kobietami. Kie-
dyś próbowałem odciągnąć kiciusia Psychola sczepionego w wal-
ce z kotem sąsiadów, mogłem się więc domyślić, co za chwilę
nastąpi. Na ułamek sekundy napastniczka ukazała mi się w blasku
wpadającym przez okno i zdążyłem uchwycić zarys jej urzekająco
zgrabnej sylwetki.
Nie, to nie mogła być Eliza.
Obie zatoczyły wokół mnie prawie pełne koło; nowo przybyła
znalazła się od strony okna, a Diana plecami do drzwi. Wygięła
grzbiet w kabłąk i kilka razy przecięła szponami powietrze, bez
przerwy groźnie fukając i parskając.
Nagle odwróciła się na pięcie i wypadła na korytarz, z hukiem
zatrzaskując za sobą drzwi.
Kurde!
Usłyszałem za plecami ciche kroki, odgłos obcasów na grubym
dywanie. Ostre pazury wbiły mi się w plecy na wysokości lewej
łopatki i powoli zaczęły zjeżdżać w dół. Z trudem przełknąłem śli-
nę. Zagryzłem zęby, zmuszając się do uśmiechu, i odwróciłem się.
— Cześć, kochanie — powiedziała czule Amber. — Wybacz,
że nie zjawiłam się wcześniej. Thorvold nie mógł mnie znaleźć,
wspomniał tylko, że przepadłeś na dobre. — Delikatnie musnęła
dłonią mój policzek i wsunęła palce w moje włosy z tyłu głowy.
Zacisnęła je, przyciągnęła moją głowę i pocałowała aż nazbyt żar-
liwie, jakby chciała językiem wybadać stan wszystkich moich
plomb.
— Nie, proszę... —jęknąłem cicho, gdy wreszcie pozwoliła
mi zaczerpnąć tchu. — Nie teraz...
Pocałowała mnie jeszcze mocniej, dłużej, namiętniej.
— Proszę. Nie...
Trzeci pocałunek był jeszcze dłuższy, ale już czuły i delikatny,
z rodzaju tych, od których człowiekowi miękną kolana, a pod po-
wiekami pojawiają się ciemne plamy z niedotlenienia.
— Proszę... Nie... przerywaj...
Pocałowała mnie jeszcze raz i poczułem się jak bryła masła
topniejącego w jej silnych, ale czułych ramionach.
— Wybacz, że pozwoliłam, byś tu przyszedł sam — szepnęła,
delikatnie muskając językiem i skubiąc wargami moje ucho. —
Powinnam się była domyślić, że ta cholerna suka, Diana, będzie
się próbowała do ciebie dobrać. Jesteś taki niewinny, łatwowier-
ny...
Otoczyła mnie mocniej ramionami i przywarła całym ciałem,
z pełną wyrazistością uświadamiając mi nagle, że jestem zupełnie
nagi, z bokserkami zaplątanymi wokół kostek. Przeszył mnie
dreszcz, jęknąłem cicho.
— Mój biedaku — szepnęła Amber. — Powinnam się była
bardziej zatroszczyć, żeby ta odrażająca stara Diana nie zrobiła ci
żadnej krzywdy.
Pocałowała mnie czule gdzieś w szyję, jasno dając do zrozu-
mienia, dlaczego niektórzy ludzie uważają wampiry za symbol
erotyzmu.
— Tu nie ma żadnych uszkodzeń — przekazała szeptem. Roz-
luźniła uścisk i zaczęła zasypywać pocałunkami moją pierś, prze-
suwając się z wolna, żeby skończyć na pieszczotach mego
wyjątkowo wrażliwego prawego sutka.
— O, i tu chyba wszystko działa jak należy. — Pochyliła się
nieco, żeby zbadać językiem skraj mojego płaskiego brzucha
z prawidłowo rozwiniętymi mięśniami pod skórą. Aż zadygotałem
z rozkoszy.
— Tu także wszystko jest porządku. — Uklękła szybko, prze-
jechała wargami po moim podbrzuszu i zaczęła obcałowywać
prawą nogę aż do kolana. Wreszcie zawróciła, znów przesuwając
się w górę i stopniowo ku środkowi.
— A teraz właściwy test — szepnęła.
Ciasno otoczyła lewym ramieniem moje pośladki, żebym nie
mógł się ruszyć, a prawą dłonią delikatnie ujęła od spodu rodzinne
klejnoty u nasady... no, wiecie czego. Powoli lubieżnie prze-
ciągnęła językiem od podstawy po sam czubek, wreszcie zaczęła
stopniowo coraz szybciej zataczać kręgi wokół najistotniejszej
części. Odsunęła się na chwilę dla zaczerpnięcia tchu i zaraz...
O MÓJ BOŻE!
Piętnaście milisekund później byłem z powrotem w rzeczywi-
stości. Kiedy zrozumiałem, co się stało, zerwałem z głowy gogle
wideo, cisnąłem je na podłogę i wrzasnąłem na całe gardło:
— LeMat!
Zjawił się przy mnie jak rażony gromem.
— Jack! Jack! Co się tam z tobą działo, do cholery?!
— Co?!
Nie umiałem zdecydować, czy lepiej sprać go po pysku, czy
zacząć żałośnie szlochać. A może jedno i drugie?
— Nie pamiętasz, że musiałem przerwać łączność audio i wi-
deo? Od tej pory mogłem tylko śledzić twoje parametry życiowe!
— Och...
Osunąłem się na kolana, wstrząsany dreszczami.
LeMat ukląkł obok mnie i zaczął garściami wyrywać z pasa
wtyczki światłowodów.
— Człowieku, wskazania aparatury zaczęły wykraczać poza
skalę! Puls, oddech, ciśnienie krwi... Na Boga, myślałem, że lada
moment eksplodujesz!
Poodłączał wszystkie części interfejsu i rozpiął pas nadaw-
czo-odbiorczy.
Mogłem tylko zakwilić jak niemowlę.
— A w końcu zacząłeś pojękiwać — dodał, kręcąc głową. —
Doszedłem do wniosku, że najwyższa pora przerwać wszelkie
procedury i wyciągnąć cię stamtąd.
Spojrzałem na LeMata przekrwionymi oczyma, przed którymi
miałem widok jego głowy nabitej na koniec ociekającej krwią
włóczni.
— No, wyduś wreszcie — syknął. — Co się tam z tobą działo?
— Wiesz co, palancie? — mruknąłem, starając się za wszelką
cenę powstrzymać drżenie głosu. — Obawiam się, że będę musiał
zrobić ci jakąś krzywdę.
15
PRZEDSTAWIENIE MUSI
DO CZEGOŚ PROWADZIĆ
Trochę później tego wieczoru, LeMat wybrał się do Nieba. Ja
nie byłem już w stanie po raz drugi skorzystać z urządzenia neuro-
indukcyjnego, a on chyba nie czuł się zbyt pewnie pod względem
własnej męskości, żeby użyć ProctoProdu, podłączył więc kon-
wencjonalny interfejs rzeczywistości wirtualnej i wszedł do Sieci
znanym sposobem. Ja zaś ułożyłem się na brzuchu na połówce,
kipiąc gniewem.
Amber....
Jakiś kwadrans przed północą LeMat wynurzył się z niebytu,
zerwał z głowy gogle i słuchawki, po czym rzucił chrapliwie:
— Jack?
Dźwignąłem się na łokciu i usiadłem na brzegu łóżka.
— Czego?
— Piwa — burknął. — Mam ochotę na piwo.
— Dobra. — Zwlokłem się z wyrka, poczłapałem do mojej
starej turystycznej lodówki i otworzyłem drzwiczki. Żółtawy
blask wlał się do mrocznego pokoju. — Masz do wyboru: Summit,
James Paige, Sam Adams albo „Świńskie Oko".
Powinienem w tym miejscu dodać, że to LeMat odpowiadał za
nasze zaopatrzenie. Poddał dostarczoną informację dogłębnemu
procesowi przetwarzania danych.
— Lura — rzucił w końcu. — Najbardziej potrzebna mi
podła lura.
Sięgnąłem po puszkę pilznera „Świńskie Oko" i podszedłem
z nią do komputera.
LeMat walczył jeszcze trochę z za ciasnymi dla niego rękawi-
cami sensorowymi, otworzyłem więc puszkę i postawiłem na
brzegu stołu.
— Jak było? — zapytałem.
— Nieźle. — Sięgnął po puszkę, odchylił się na oparcie
krzesła i wlał w siebie co najmniej połowę jej zawartości. Przez
chwilę się nawet obawiałem, że się zakrztusi tym piwem. Ale
przełknął je i dodał: — Znacznie lepiej, niż się spodziewałem. —
Zaczerpnął głęboko powietrza i głośno beknął. — Przepraszam.
— Znalazłeś wejście do Piekła? Spotkałeś Amber?
— Nie i nie. — Pociągnął jeszcze spory łyk piwa, otarł rosę
z puszki i przytknął ją do czoła. — Sposób, w jaki zamaskowali
wszystkie drzwi w korytarzu, daleko wykracza poza możliwości
tego sprzętu. — Wymownie postukał palcem w moje gogle wideo.
— Nie zauważyłem drzwi ani żadnej z tych pułapek, o których
opowiadałeś.
— A sprawdziłeś lokal w ToxicTown?
Bez pośpiechu uniósł puszkę do ust, popił piwa, wreszcie od-
parł:
— Nie musiałem tego robić. Kiedy wróciłem do Nieba, próbo-
wałem złapać albo DON_MAC-a, albo Don Vermicellego. —
Uśmiechnął się chytrze i znów postukał palcem w gogle. — Na-
wiasem mówiąc, przez nie wszystko wyglądało tak samo, jak zwy-
kle. Tyle że nie czułem się już tak samo po tym wszystkim, co mi
opowiedziałeś. — Westchnął głośno i znów uniósł puszkę.
— I co? — spytałem. — Znalazłeś DON_MAC-a?
— Nie. — Pokręcił głową. — Ale ten cholerny karzeł... Jak
on się nazywa?
— Thorvold.
— O, właśnie, Thorvold. To on mnie znalazł. Zaskoczył znie-
nacka. Wcisnął mi w garść kostkę pamięci i zniknął w chmurze
dymu, nim zdążyłem się choćby odezwać. Myślałem, że będę mu-
siał wziąć karabin maszynowy, żeby uratować twarz przed gośćmi
w barze. — Jeszcze raz westchnął i na dobre zatkał sobie usta pi-
wem.
— Naprawdę? — spytałem, udając zdziwienie. — Nie mam
pojęcia, jak Thorvold mógł cię aż tak zaskoczyć. Zaspałeś czy co?
— Owszem.
Puszka była pusta. LeMat zgniótł ją w garści i ruchem ręki po-
kazał, żebym mu podał drugą. Tym razem wziąłem korzenne piwo
również dla siebie.
— Zatem odebrałeś wiadomość — powiedziałem, wróciwszy
od lodówki. — Czego dotyczy?
— Nie wiem — odparł. — Jest zaszyfrowana tylko dla ciebie.
— Odsunął się z krzesłem od stołu, wstał i szarmanckim gestem
wskazał mi miejsce przed klawiaturą. — Więc gdybyś był tak
uprzejmy... Masz plik w clipboardzie.
Usiadłem na krześle, przysunąłem je do stołu, uruchomiłem
przeglądarkę i przerzuciłem do niego zawartość clipboardu.
W okienku na ekranie monitora ukazało się piękne oblicze piwno-
okiej Amber.
— To poufna wiadomość dla Maxa Koola — rozległo się
z głośnika. — Zanim jej wysłuchasz, musisz mi odpowiedzieć na
jedno pytanie. Czy to pistolet wypycha ci kieszeń, czy też urado-
wał cię mój widok?
Sięgnąłem do klawiatury i wpisałem odpowiedź: NIEZŁY ZE
MNIE OGIER.
— Aha, jednak pamiętasz — powiedziała słodko Amber. —
Cześć, Max.
Obraz w okienku zastygł na chwilę, zaszumiał twardy dysk,
uruchomiły się procedury dekompresji i odszyfrowywania pozo-
stałej części wiadomości. Po chwili ekran się wyczyścił i na nowo
ukazało się okienko z Amber.
— Witaj, kochany — powiedziała cicho głosem pełnym na-
miętności. — Chyba już wiem, co ci się dzisiaj przydarzyło.
DON_MAC powiedział, że Gunnar wziął na siebie rolę twego
anioła stróża. — Uśmiechnęła się seksownie i puściła oko. — Oso-
biście doradzałabym ci ostrożność z tego rodzaju kontrolą. Gunnar
zrobił na mnie wrażenie klozeciarza. (Stojący tuż za mną LeMat
zadygotał jak osika na wietrze). Oczywiście nie ma w tym nic nie-
zwykłego. U wielu facetów miłość do broni palnej ma skompenso-
wać kompleks... mniejszości. (LeMat jęknął głucho i zadzwonił
zębami o krawędź puszki).
Amber uśmiechnęła się czule, posłała mi całusa i uroczo po-
chyliła głowę, aż jej długie włosy zatańczyły w powietrzu.
— Aż się boję pomyśleć, że nigdy więcej nie zyskałbyś już
okazji, żeby się przekonać, co dzisiaj straciłeś. (Tym razem to ja
głucho jęknąłem. Oczywiście w stronę LeMata). Posłuchaj więc.
Pliki dołączone do tej wiadomości zawierają wszystko, co powi-
nieneś wiedzieć o moim drobnym kłopocie. Przejrzyj je dokład-
nie i zrób jakieś wstępne rozpoznanie, spotkamy się za kilka dni,
żeby przedyskutować sposób wykonania zlecenia. Powiedzmy,
w czwartek o trzeciej czasu standardowego w moim mieszkaniu.
— Krótka pauza. — Sam? — Powoli przeciągnęła czubkiem języ-
ka po swych wąskich, lecz cholernie seksownych wargach.
W tym momencie poczułem autentyczną nienawiść do LeMata.
— Na razie, kochany. — Uśmiechnęła się po raz ostatni
i znów puściła oko, wreszcie chwyciła dłonią za krawędź okienka
i zamknęła je gwałtownym ruchem.
— Jack? — odezwał się LeMat. — Jack?! — Pomachał mi
ręką przed nosem. — Wróć na ziemię, jeśli łaska... No już, Jack!
Słyszysz mnie?
Chwyciłem go za rękę, żałując bezgranicznie, że nie mam dość
siły, by mu ją wyrwać z barku i natłuc go tą łapą po głupim łbie.
— Czego?!
Oczy miał rozszerzone ze zdumienia.
— Ona zawsze jest... taka?
Potrafiłem tylko zazgrzytać zębami i bez słowa pokiwać
głową.
— Dobry Boże — mruknął. — Musisz być o wiele dzielniej-
szy, niż myślałem.
Od razu zdekompresowaliśmy i odszyfrowaliśmy pliki Amber,
ale gdzieś koło pierwszej w nocy nie wytrzymałem i walnąłem się
na połówkę, zostawiwszy LeMata samego przy komputerze i nie
wiadomo której puszce „Świńskiego Oka", przeglądającego te
pliki tekstowe. Nawet nie zauważyłem, kiedy zmorzył mnie sen.
Za to dokładnie wiedziałem, kiedy LeMat mnie obudził.
— Jack! — wrzasnął, potrząsając za ramię. — Wstawaj!
Przekręciłem się na bok, wymacałem na podłodze swój zega-
rek i skierowałem na niego przymrużone oczy, próbując przez
gęstą mgłę odczytać godzinę.
— Czego? — Ziewnąłem szeroko. — Joseph, jest dopiero...
— jeszcze raz skierowałem wzrok na tarczę zegarka — .. .trzecia
trzydzieści siedem. Daj mi pospać.
— Nie ma mowy! Musisz to zobaczyć!
Ostatni raz widziałem go tak podnieconego, kiedy znalazł
w którymś komisie haenela M42 w doskonałym stanie. Wiedzia-
łem już, że gdy jest w takim nastroju, pod żadnym pozorem nie
wolno mu się sprzeciwiać.
— Dobra, chwileczkę... — Spuściłem nogi na podłogę
i usiadłem, potarłem oczy, znów ziewnąłem, wreszcie wymacałem
pod stopami coś, w co mogłem je wsunąć. Tak, chyba to są buty.
— Mam nadzieję, że znalazłeś coś naprawdę ważnego...
— Sam się przekonasz. Na pewno ci się spodoba. — Pomógł
mi stanąć na nogi, jak ślepca poprowadził przez pokój i usadowił
(LKapitan CalimariJ)
Prażone Krewetki
na krześle przed błyszczącym jaskrawo ekranem monitora. —
Spójrz. — Postukał w niego palcem. — Czytaj.
Mniej więcej z minutę zajęło mi dostosowanie jaskrawości ob-
razu do znośnego poziomu przy jednoczesnym regulowaniu kla-
rowności widzenia, a później następną minutę, zanim mój mózg
zaskoczył i zaczął leniwie przetwarzać to, co miałem przed oczy-
ma. Ale gdy wreszcie do tego doszło...
Niech mnie pokryją podwójną warstwą czekolady lady Godivy!
Zlecenie Amber było zbyt piękne,
aby mogło być prawdziwe.
Moja tajemnicza klientka, jak się
okazało, była jednocześnie naukow-
cem dietetykiem oraz technologiem
tachogastronomii — czyli kimś, kto
opracowuje przepisy dla barów szyb-
kiej obsługi. Ale nie zadowalał jej
tytuł mgr tech. tach., miała ambicję
zostać jedynym w kraju geniuszem
odpowiedzialnym za najnowszy prze-
bój fast-food-racji, powszechny obiekt
pożądania klienteli, to znaczy Orygi-
nalne Prażone Krewetki Kapitana
Calimariego.
Wszystko szło nieźle, dopóki
moja klientka nie natknęła się na po-
ważne trudności. Mniej więcej rok
temu podjęła negocjacje z potężną
międzynarodową korporacją, która
zamierzała wykupić od niej licencję
i rozpropagować sam koncept wyro-
bów Kapitana Calimariego. Jakimś
sposobem negocjacje wymknęły się
spod kontroli i zanim się obejrzała,
„Sąpo prostu nieziemsko wyśmienite"
INFOŁATKI
Nie zdołałem się powstrzymać. A sko-
ro tak, to co byście powiedzieli na
jeszcze jedną?
PYTANIE
Ilu programistów potrzeba do wymia-
ny żarówki? Odpowiedź: Ani jednego.
To problem hardware'owy.
korporacjapozbawiłająwszystkiego: przepisów, koncesji, dostaw
cebulki, tajemniczego sosu i papryki jalapeflo — krótko mówiąc,
całego dorobku.
Oczywiście natychmiast jak to w Ameryce, podała firmę do
sądu, ale przygotowania do rozprawy ciągnęły się miesiącami bez
żadnych widocznych rezultatów, a ponieważ nie zdarzył się cud
nazywany w prawniczym światku „dymiącym pistoletem" — na
przykład nie odkryto służbowej notatki, na podstawie której moż-
na by dowieść działania pozwanej korporacji w złej wierze —
wszystko wskazywało na to, że skarga powoda zostanie oddalona.
Dlatego zdesperowana klientka zwróciła się do mnie. Gdybym
się zgodził, czekało mnie dość proste zadanie. Trzeba było się
włamać do sieci komputerowej tejże korporacji, znaleźć dowód
winy w sprawie objętej wnioskiem powodowym, przywrócić
w światku barów szybkiej obsługi wiarę w wolność i sprawiedli-
wość, a równocześnie, bynajmniej nie przypadkiem, przywrócić
mojej klientce prawa licencyjne, z których roczny dochód był
obecnie szacowany na dwadzieścia pięć milionów dolarów.
Nie to jednak przykuło moją uwagę. Nie mogłem oderwać
wzroku od niewielkiej, dodatkowej informacji umieszczonej
w przypisie do pliku tekstowego, w której moja klientka zawarła
swoje podejrzenia co do miejsca, gdzie powinienem odnaleźć do-
wód winy korporacji. Podała krótki spis adresów serwerów siecio-
wych, rzecz jasna, łącznie z kodami URL, choć wcale nie musiała
tego robić, bo i tak znałem wszystkie te adresy i kody na pamięć.
Chodziło bowiem o MDE, a konkretnie wydział Global Ethni-
Foods, mający siedzibę w centrali firmy, w budynku 305.
LeMat poklepał mnie po plecach, wyrywając z zadumy.
— I co o tym myślisz, Jack? Milion dolców za złamanie za-
bezpieczeń systemowych, które sam projektowałeś, a w dodatku
możliwość wykręcenia zarządowi MDE niezłego numeru! Jesteś
w stanie wyobrazić sobie lepsze zlecenie?
Zamyśliłem się nad tym i zacząłem chichotać. A im dłużej my-
siałem, usilnie próbując znaleźćjakiś sens w całej tej sprawie, tym
bardziej mogłem tylko śmiać się głośniej. Amber, a może raczej
jej tajemniczy zleceniodawca, chciał mi zapłacić milion dolarów
za włamanie się do komputerów MDE! Chryste, zrobiłbym to na-
wet za darmo! Mimo woli zarechotałem tak głośno, że aż mnie
brzuch rozbolał. Zgiąłem się wpół i oparłem głowę na klawiaturze,
przez co komputer ześwirował i zaczął alarmująco popiskiwać.
Wyprostowałem się więc i odchyliłem z powrotem na oparcie
krzesła, nie mogąc jednak przestać się śmiać.
— Gunnar... chłopie... — Jęknąłem, kiedy wreszcie zdoła-
łem nabrać tyle powietrza, aby wydusić z siebie artykułowaną
mowę. — To mi przywraca wiarę w istnienie boskiej sprawiedli-
wości. Alleluja!

Godzinę później, gdy skończyliśmy po raz trzeci przeglądać
wszystkie pliki, a ekspres do kawy ryczał swoje Yolare pełną
mocą syntetycznego gardła, obaj, każdy na swój sposób, popadliś-
my w zasępienie. W porę się zorientowaliśmy, że sztuczka polega
na tym, aby włamać się do systemu MDE w taki sposób, aby nie
wyglądało to na robotę z wewnątrz. W końcu należałem do rozgo-
ryczonych byłych pracowników, czy też potencjalnych byłych
pracowników lub jakkolwiek to nazwać — na pewno Kathe
z Działu Kadr od razu potrafiłaby określić moją sytuację jakimś
ładnym niewinnym terminem — i nie ulegało wątpliwości, że
służby ochrony mają mnie na oku, i to niejednym, pewnie zarów-
no organicznym, jak i elektronicznym. Zatem MAX_KOOL mu-
siał się dostać do systemu bez korzystania ze specyficznej wiedzy,
która mogłaby wskazywać na Jacka Burroughsa. (To oczywiście
stało się powodem długiej i zażartej dyskusji z LeMatem, godnej
prawdziwych moli książkowych z uniwersyteckiego wydziału fi-
lozofii. Chodziło o zakres wiadomości, które powinienem był so-
bie przyswoić do wykonywania obowiązków służbowych, drugi,
który faktycznie do tego celu musiałem opanować, i trzeci, obej-
mujący moją rzeczywistą wiedzę — przy czym części wspólne
tych zbiorów, bynajmniej niezbyt duże, wcale się ze sobą nie po-
krywały. Stąd też musieliśmy w naszych planach uwzględnić to,
co naprawdę wiedziałem, co powinienem był wiedzieć, co mu-
siałem wiedzieć, zdaniem zarządu MDE, a raczej co nam się wy-
dawało, że zarząd firmy podejrzewa w zakresie mojej wiedzy...
Krótko mówiąc: skąd można wiedzieć, czy to, co się wie o swojej
wiedzy, wie się naprawdę?)
(Właśnie przez epistemologię — zauważył LeMat — filozofo-
wie tyle piją).
Kiedy wreszcie z jako takim rezultatem przegryźliśmy się
przez ten galimatias, zrodził się kolejny spór dotyczący terminu
akcji. LeMat obstawał, że trzeba się włamać do MDE jak najszyb-
ciej. (Według pierwszej zasady konsultingu — oznajmił pompa-
tycznie — zawsze należy dostarczyć klientowi więcej, niż się
obiecywało. Jeśli Amber liczy na to, że w poniedziałek przedsta-
wisz jej plan działania, to wyobraź sobie, jak poleje po majtkach,
gdy dostarczysz jej żądane pliki!)
(Podrapałem się w głowę i spojrzałem na niego z ukosa. —
Chwileczkę. Wczoraj mówiłeś, że pierwszą zasadą konsultingu
jest unikanie nadmiaru własnej inicjatywy).
Na szczęście kilka minut po tym, jak obaj równocześnie zgniet-
liśmy puste puszki po „Świńskim Oku", ujawniło się kilka brutal-
nych rzeczywistości naraz, które na dobre przerwały te spory. Naj-
bardziej uderzająca okazała się świadomość, że dochodzi piąta
rano w sobotę, i nawet jeśli nowy interfejs czyni ze mnie wirtual-
nego boga cyberprzestrzeni, to wciąż pozostaje parę rzeczy wy-
kraczających poza moje nadzwyczajne zdolności. Na przykład:
„Kapitanie, w żaden sposób nie zmienimy reguł rozliczania
w wielkich korporacjach". O tej porze bowiem, jak w każdą trzecią
sobotę miesiąca, większość mocy obliczeniowej komputerów
MDE nie idzie jak para w gwizdek, ale jest wykorzystywana do tak
pasjonujących i pochłaniających czas pracy procesorów czynno-
ści, jak segregowanie faktur i rachunków za transport oraz mate-
riały. Informacje napływające do systemu powinny się ograniczać
do tygodniowych rozliczeń bilansowych z podległych firm z azja-
tyckiego wybrzeża Pacyfiku, natomiast informacji wychodzących
można się było spodziewać dopiero w niedzielę wieczorem, kiedy
to wysyłano sumaryczne zestawienie zysków i strat do siedziby
B100 w Paryżu, czyli do Rady Nadzorczej Sabatu Czarownic.
— Więc o co chodzi? — spytał ostro LeMat, dość ostentacyj-
nie ziewając w połowie moich szczegółowych wyjaśnień do-
tyczących metodologii sporządzania bilansów. — To oznacza tyl-
ko, że teraz prawie nikt nie siedzi w systemie i będziemy całkiem
bezpieczni.
— Mylisz się, tępaku — odparłem. (O piątej nad ranem obaj
byliśmy raczej nerwowi). — Tygodniowe bilanse robi się specjal-
nie w czasie weekendu, bo rozbudowane programy typu batch na
dobre blokują cały system. Gdyby Max Kool wskoczył teraz do
sieci MDE, musiałby brnąć do pasa w gęstej mazi przypomi-
nającej syrop karmelowy.
LeMat wydął wargi.
— Myślę, że Amber by ci to wybaczyła.
— Jeśli włamiemy się teraz — burknąłem, ignorując tę uwagę
— unikniemy podejrzeń tak samo, jakbyśmy zaczęli się dobijać do
drzwi sklepu jubilerskiego o północy. Najlepsza pora to ponie-
działek rano, parę minut po ósmej.
Zmarszczył brwi i spojrzał na mnie spode łba.
— Dlaczego?
— Bo całe weekendowe rozliczanie dobiegnie końca i sieć lo-
kalna będzie pracowała z pełną mocą. Wszyscy agenci terenowi ze
Wschodniego Wybrzeża zaczną się mniej więcej równocześnie
dobijać do systemu, a połowa z nich będzie zbyt skacowana, żeby
pamiętać swoje hasło dostępu, więc nieudane próby załogowania
nie przyciągną niczyjej uwagi.
— Aha — mruknął LeMat, gdy jutrzenka zrozumienia roz-
świetliła nieco czerwony horyzont przed jego przekrwionymi
oczami. — Zatem nasze ewentualne próby dopasowania wytry-
chu...
— Zginą w powodzi normalnego poniedziałkowego chaosu.
Zamyślił się i zaczął rytmicznie kiwać głową. Nim zdążyłem
nabrać podejrzeń, że stał się wyjątkowo zgodny, spał już w najlep-
sze. Wziąłem go pod rękę, poprowadziłem w kierunku po-
chodzącej z wojskowych rezerw składanej koi, którą wyciągnął ze
strychu, i ułożyłem na niej. Później wyszarpnąłem z gniazdka
wtyczkę ekspresu, przestawiłem komputer w stan oczekiwania,
dowlokłem się do mojej połówki i chyba nawet zdążyłem się
położyć, zanim odpłynąłem w niebyt.
Około siódmej rano blask nowego lepszego dnia wlewający się
przez wschodnie okna pobudził gołębie między krokwiami dachu
do hałaśliwego życia i ułatwił decyzję założenia zasłon okiennych.
Około południa w zasadzie powróciłem do Krainy Półżywych.
LeMata nie było, nie zostawił żadnej wiadomości. Umyłem zęby,
przeciągnąłem palcami po włosach, symulując czesanie, i posta-
nowiłem wyruszyć do domu po następną porcję gratów. Zaledwie
wyszedłem na ulicę, zauważyłem, że ktoś znów się włamał do mo-
jej toyoty. Musiał ją ustawić na klockach, żeby zdjąć wszystkie
cztery koła z łysymi, nie dobranymi oponami marki Montgomery
Wards. Zamiast nich miałem teraz nowiutkie aluminiowe felgi
z kompletem radialnych opon Michelin.
Skwitowałem to wzruszeniem ramion i pojechałem do domu.
Tylne drzwi zastałem otwarte. Kibel Psychola cuchnął nie-
znośnie.
— Cześć, mamo! To ja!
— Jack? — Z salonu doleciał
żałosny jęk sprężyn kanapy, a póź-
niej skrzypienie desek podłogi, kie-
dy mama bezskutecznie raz i drugi
próbowała wstać. W końcu postęki-
wanie ucichło, gdy się poddała,
usiadła z powrotem i zawołała: —
Jestem w saloniku!
Przystanąłem na schodach, pod-
jąłem trudną decyzję i wbiegłem
z powrotem na górę. Musiała u-
słyszeć moje kroki, bo wyraźnie ści-
szyła telewizor, lecz mimo to du-
dniące łomoty, huki i pojękiwania
transmisji światowej ligi wrestlingu
wypełniały cały dom.
— Żałuj, że się spóźniłeś, Jack!
— oznajmiła mama, gdy zbliżyłem
się na odległość skutecznej wymia-
ny informacji.
— A co? Dają sobie zdrowy
wycisk? — Patrzyłem na nią wy-
starczająco długo, by się przekonać,
że jeszcze nie całkiem osiadła na
zatęchłej mieliźnie bajora wideo,
po czym podszedłem do kredensu
i zacząłem przeglądać pocztę. Ra-
chunek, makulatura, rachunek...
— Nie. Byli tu dwaj panowie.
Pytali o ciebie. Nie dalej, jak pół go-
dziny temu. Bardzo mili i uprzejmi. Zadawali mi mnóstwo pytań
na twój temat.
Zastygłem z plikiem papierów w dłoni. Jest taki utarty zwrot:
PILNE WEZWANIE
Od: J. Gotti, Centrum Obsługi
Kredytów Studenckich
Do: John F. Burroughs
1783 lvy Street
St. Paul, MN 55103
Szanowny Panie Burroughs,
Dowiedzieliśmy się właśnie o zmia-
nie sytuacji w pańskim zatrudnieniu.
Proszę wierzyć, że doskonale rozu-
miemy trudne położenie, poważne kre-
dytowe obciążenie w świetle niepew-
nej przyszłości finansowej. Na pewno
coraz częściej chce pan zadzwonić do
nas w celu omówienia z miłym i wyro-
zumiałym radcą finansowym możliwo-
ści zmiany harmonogramu spłat ratal-
nych.
W tej kwestii może pan usłyszeć
jedynie trzy słowa:
NIE MA MOWY!
Dajemy panu dwa tygodnie na dostar-
czenie zaświadczenia o zatrudnieniu
w nowym miejscu pracy. W przeciw-
nym razie... No cóż, ma pan zdrowe
kształtne kolana. Byłoby wstyd, gdyby
przydarzyło im się coś złego.
INFOŁATKI
To nie była infołatka, lecz element do-
kumentacji pomocniczej.
serce we mnie zamarło. Dotąd nawet nie zdawałem sobie sprawy,
że można go traktować niemal dosłownie.
— Tak? — Mój głos przerażająco zawibrował, choć usiło-
wałem nad nim bezskutecznie zapanować. — Przedstawili się?
Powiedzieli, skąd są, mamo?
Pomruczała, possała palec i poskrobała się po głowie pilotem
od telewizora.
— Mówili, Jack, ale zapomniałam. Byli naprawdę bardzo ele-
gancko ubrani. Tyle pamiętam. I ty powinieneś sobie sprawić taki
ładny garnitur. Robiłbyś wrażenie na ludziach.
Powoli, ostrożnie przesunąłem się w stronę łukowatego przejś-
cia z saloniku do jadalni i ukradkiem rzuciłem okiem przez fronto-
we okno. Nie zauważyłem niczego podejrzanego na ulicy przed
domem, żadnych niezwykłych samochodów bądź ludzi z lornetką
— nie licząc pani Lundgren, która już od moich narodzin szpiegu-
je wszystkich sąsiadów, nagrywa na kasetach cotygodniowe ra-
porty i wysyła je do Imperium Wenusjańskiego.
— Mamo? — mruknąłem, starając się ukryć zdenerwowanie.
— To bardzo ważne. Możesz sobie przypomnieć cokolwiek, co
dotyczy tych dwóch panów, co pozwoliłoby ich zidentyfikować?
Mama znów wydała z siebie szereg dźwięków towarzyszących
wysiłkowi umysłowemu i tak energicznie podrapała się po głowie,
że przyszło mi na myśl, iż warto by sprawdzić, czy nie ma pcheł.
Rozpromieniła się nagle, gdy „Zły Bobby" Bradford wyrzucił
„Sepleniącego Liberała" Thurstona za liny i publiczność z pierw-
szych rzędów wokół ringu zaczęła go okładać składanymi krze-
sełkami. Zaraz jednak przypomniała sobie o mojej obecności.
— Ach... — Cmoknęła głośno. — Czasami jestem taka roz-
targniona!
(Czyżby — mruknąłem. — Jakoś nigdy nie zauważyłem).
— Jeden z nich zostawił wizytówkę, żebym zadzwoniła, kie-
dy wrócisz. Leży przy telefonie w kuchni!
Rzuciłem wszystko, pobiegłem do kuchni i zacząłem prze-
glądać szeregi notatek i wycinków prasowych przypiętych pinez-
kami do korkowej tablicy nad telefonem.
— Nie, chwileczkę! — zawołała mama z saloniku. — Pomy-
liłam się. Jest tutaj!
Wyskoczyłem z kuchni i gwałtownie wyszarpnąłem jej z dłoni
wizytówkę. Była dość elegancka, wydrukowana piękną czcionką
na tłoczonym, dwubarwnym, zielonkawym kartonie z roślinnym
motywem.
Todd Hecker
Wizytujący Ewangelista
Kościół Wegentologii
— Dzięki, mamo — rzuciłem, gdy ciśnienie krwi wróciło mi
do normy. Ciekawe, ile lat życia kosztował mnie ten krótki atak hi-
sterii? — Będę u siebie, w piwnicy.
— Poczekaj! — zawołała mama, gdy miałem już zniknąć za
progiem kuchni. — Wczoraj robiłam pranie w piwnicy i zauwa-
żyłam, że brakuje sporo twojego sprzętu, Jack. Wiesz coś na ten te-
mat?
Odchrząknąłem i ze wzrokiem wbitym w podłogę odparłem:
— Czyżbyś zapomniała, mamo? Kilka dni temu się wyprowa-
dziłem. Wynająłem samodzielne mieszkanie.
— Aha. — Pokiwała głową. — Masz rację. Zapomniałam.
Jej uwagę musiała przyciągnąć transmisja z zawodów, bo wy-
krzyknęła radośnie: „Uhu!" i natychmiast zrobiła głośniej telewi-
zor. Od razu też zapomniała, że wciąż stoję w wejściu do saloniku
i że przed chwiląrozmawialiśmy. Jeszcze raz zajrzałem do kuchni,
ale nie było tu niczego, co bym potrzebował, poszedłem więc do
swojej piwnicy.
Na automatycznej sekretarce było nagrane aż piętnaście wia-
domości. Ogarnęło mnie podniecenie, lecz gdy zacząłem je od-
słuchiwać i okazało się, że poza wiadomością od Kathe z Działu
Kadr — której widocznie bardzo zależało na tym, żebym zwrócił
płytę z kopią Ubioru Stonowanego — pozostałe są od T'shombe,
mój entuzjazm szybko przygasł. Wyglądało na to, że Tshombe
jest na mnie poważnie wkurzona za coś, co miałem dla niej zrobić
w piątek wieczorem. (Za nic nie mogłem sobie przypomnieć, czy
rzeczywiście obiecałem, że pojadę z nią na nabożeństwo do tego
jej szurniętego kościoła).
Skupiłem się więc na biełiźniarce, w której było jeszcze sporo
rzeczy potrzebnych mi w nowym biurze. Przede wszystkim pa-
kowałem ciuchy, ale nie zapomniałem też o jednym... no nie,
o dwóch... — niech będzie, pięciu, lecz na tym definitywnie
koniec — moich ulubionych modelach rakiet. Oczywiście nie
mogłem też zostawić ukochanej kolekcji komiksów o sędzim
Dreddzie, musiałem tylko zrezygnować z zestawu kolejki Piko
w skali HO.
Kończyłem już pakować pudła do samochodu, kiedy głos
mamy rozniósł się zwielokrotnionym echem po całym domu i do-
padł mnie na placyku parkingowym przy podwórku na tyłach.
— Jack! Nie wiem, jak ty to robisz, ale twój komputer znów
mi psuje obraz w telewizorze!
Bez wątpienia miałem przed sobą bardzo długą przyszłość.
16
CZEMU GŁUPCY SIĘ ZAKOCHUJĄ?
LeMat wrócił do biura, kiedy byłem w domu. Jego furgonetka
stała na podjeździe, drzwi windy towarowej były szeroko otwarte,
a na górze pośrodku pokoju walało się kilka wyładowanych karto-
nów. Udało mu się też zawiesić zasłonki nad oknami od wschodu,
chociaż dokładniejsze oględziny ujawniły, że są to płachty zielo-
nego wojskowego brezentu poprzyklejane w wielu miejscach
taśmą samoprzylepną. Samego LeMata nigdzie nie spotkałem, ale
zacząłem się niepokoić dopiero wtedy, gdy skończyłem rozłado-
wywać swoją toyotę, a jego nadal nie było. Wreszcie nie wytrzy-
małem i ruszyłem na poszukiwania.
Znalazłem go na dachu pośród stosów martwych gołębi roz-
rzuconych na papie wokół jego stóp, z pneumatycznym pistoletem
w dłoni i tym błogim uśmieszkiem na gębie, który mnie przerażał.
— Joseph? — odezwałem się cicho. Kiedy nie odpowiedział,
ostrożnie wyjąłem pistolet z jego ręki i pomachałem dłonią przed
nosem. — Joseph? Słyszysz mnie?
Odwrócił się i spojrzał na mnie z miną znamionującą tak cu-
downe wniebowzięcie, że nie umiałem rozstrzygnąć, czy powinie-
nem wezwać zespół interwencyjny szpitala psychiatrycznego, czy
powiadomić watykańską radę kanonizacyjną.
— Cześć, Jack — mruknął.
Nie doczekawszy się żadnego innego przejawu łączności ze
światem, spytałem:
— Dobrze się czujesz?
— Nigdy nie było mi lepiej — odparł. Jeszcze raz błogo się
uśmiechnął, po czym z powrotem utkwił niewidzące oczy w bu-
dynkach po drugiej stronie ulicy. — Chyba się zakochałem —
dodał po chwili.
Rozejrzałem się dookoła, lecz nie dostrzegłem nigdzie na da-
chu żadnego obiektu jego westchnień. Odsunąłem się o krok.
— To... wspaniale. A kto jest tym... tą szczęśliwą...
— Inge. Wsłuchaj się dobrze, a usłyszysz, jak wiatr powtarza
szeptem jej imię i nazwisko: IngeAaandersssonnn.
Szczerze mówiąc, jedynym dźwiękiem, jaki usłyszałem, był
stukot mojej szczęki o papę pokrywającą dach budynku.
— Inge Andersson? — powtórzyłem z tak zmarszczonym no-
sem, że musiałem przypominać mandryla. — Ta księgowa z trze-
ciego piętra? Ta pękata, nabita dziumdzia z włosami w kok, w teni-
sówkach?...
— Tenisówki... — powtórzył z rozmarzeniem LeMat. —
Oczywiście. Wyrzucałem właśnie śmieci do zsypu na korytarzu,
gdy zauważyłem ją przez uchylone drzwi. Stała plecami do mnie
i prasowała żelazkiem sznurówki tenisówek.
Zatkało mnie prawie na dobre.
— Prasowała sznurówki?
— Tak! — wykrzyknął podniecony. — Tym właśnie mnie
ujęła! Co za poświęcenie! Dążność do perfekcji! — Przyłożyłem
mu dłoń do czoła, ale raczej nie miał gorączki. Przeszedł na konspi-
racyjny szept. — A wiesz, co było najlepsze? — Pokręciłem głową.
— Tak mnie oczarowała, że zamarłem jak w transie. Nie mogłem
się poruszyć, nie mogłem się odezwać. Przytknąłem głowę do futry-
ny i przyglądałem jej się w milczeniu. I wiesz, co się stało potem?
Do tego nie potrzebowałem zbytniej wyobraźni. Samotna ko-
bieta, która nagle odkrywa, że jest obiektem zainteresowania
podglądacza...
— Przestraszyłem ją— rzekł LeMat. — Usłyszała jakiś sze-
lest albo zauważyła cień, w każdym razie odkryła moją obecność.
I zgadnij, co zrobiła.
— Podniosła wrzask i zaczęła wzywać policję.
— Wymierzyła we mnie pistolet! — oznajmił z oczyma roz-
szerzonymi z zachwytu. — Nawet nie wiedziałem, że jest uzbrojo-
na! Ale gdy tylko się zorientowała, że ją obserwuję, nie okazała
ani strachu, ani wahania. Błyskawicznym ruchem wyciągnęła
spluwę, odwróciła się na pięcie i przyjęła nienaganną postawę
osłaniającą, oburącz trzymając kolbę. I wiesz, co powiedziała?
Mogłem sobie wyobrazić kilka odżywek stosownych do oko-
liczności, ale żadnej z nich nie dałoby się zamieścić nawet
w podłym brukowcu.
— Powiedziała: Nigdy nie dzwonię pod dziewięćset dzie-
więćdziesiąt siedem!
Z niedowierzaniem pokręciłem głową.
— Miałeś szczęście, że nie powiedziała: „Och, przepraszam
za tę dziurę po kuli w pańskiej piersi".
— Coś ty? — Wyszczerzył zęby w uśmiechu. — Ani przez
chwilę nic mi nie groziło. Mówię ci, moja piękna Inge jest mistrzy-
nią opanowania. W jej cudownych rączkach kolt „Gold Cup" to
precyzyjny instru...
— Zaraz! — przerwałem mu, machnąwszy rękoma. — Chwi-
leczkę! Byłeś na tyle blisko, że zdołałeś rozpoznać typ broni?
LeMat zrobił zdziwioną minę.
— Oczywiście. Kolt „Gold Cup National Match", seria 90
Mark V ze spustem Wilsona, bębenkiem Kinga, celownikiem typu
Bo-Mar, okładziną kolby marki Bacote...
Znów zamachałem rękoma.
— Przecież mówiłeś, że stałeś w korytarzu przed uchylonymi
drzwiami. Wśliznąłeś się do jej mieszkania?
Popatrzył na mnie tak, jakby rozmawiał z idiotą.
— Pewnie, że nie! Wszedłem dopiero wtedy, gdy mnie zapro-
siła!
— Zaprosiła cię do środka?
— Oczywiście. Jak jej wyjaśniłem, kim jestem, i zapytałem,
kto ją uczył posługiwania się pistoletem.
Zakręciło mi się w głowie. Podszedłem do osłony wywietrzni-
ka i usiadłem na niej.
— A potem rozmawiałeś z nią o broni?
— Jasne! — Uśmiechnął się od ucha do ucha. — To było
wspaniałe!
Westchnąłem głośno i zaczerpnąłem głęboko powietrza. Przez
dobrą minutę drapałem się w głowę. Bogiem a prawdą, chociaż
może zabrzmi to dziwnie, nie znalazłem niczego niezwykłego
w tym, jak Inge i LeMat zawarli bliższą znajomość.
— No więc... — mruknąłem — zamierzasz jązaprosić na piz-
zę czy jak? To znaczy... jak się już rozpakujemy... i w ogóle...
Wreszcie, choć na krótko, zniknął jego błogi uśmieszek.
— Prawdę mówiąc, Jack... — spuścił głowę, splótł dłonie za
plecami i zaszurał czubkiem buta po papie — .. .liczyłem na to, że
dziś sam sobie jakoś poradzisz. Inge i ja... — Urwał i wzruszył ra-
mionami.
— Co takiego?
— Właśnie się przebiera — rzucił LeMat. — Obiecałem jej
też, że po obiedzie zabiorę jąna strzelnicę i dam postrzelać z moje-
go AR-15, jeśli pozwoli mi wypróbować swój FN FAL.
Wciąż jeszcze nie mogłem przypomnieć sobie, w którym miej-
scu dzisiejszego ranka skręciłem w niewłaściwą uliczkę i jak mam
teraz odnaleźć drogę do domu, gdy drzwi pożarowe otworzyły się
z hukiem i na dach wyszła Inge. Jej podkute oficerki sięgające ko-
lan głośno zazgrzytały na zaśmieconej papie.
— Cześć, Gunnar! — zawołała radośnie.
Tym razem nadeszła moja kolej obrzucenia go wściekłym
spojrzeniem.
— Powiedziałeś jej?
— Powiedziałem, że naprawdę mam na imię Joseph — wyją-
śnił szeptem, przez zaciśnięte zęby, udając serdeczny uśmiech —
ale moi przyjaciele nazywają mnie Gunnar. Nie wie nic poza tym.
Andersson zbliżyła się do nas.
— Inge! — wykrzyknął LeMat, rozkładając szeroko ręce. —
Wyglądasz wspaniale!
Padli sobie w objęcia. Właśnie tak, nie objęli się, lecz padli
w objęcia. Każda inna para poprzestałaby na serdecznym uścisku,
lecz tych dwoje wykonało coś w rodzaju tańca godowego żurawi.
A skoro już o tym mowa, dokładnie wtedy doszedłem do
wniosku, że muszę dogłębnie zrewidować własne stereotypowe
wyobrażenia „wspaniałego wyglądu", gdy określenie to pada z ust
LeMata. W moim pojęciu Inge wcale nie „wyglądała wspaniale",
przypominała niską i pulchną, nazbyt umięśnioną, trzydziestopa-
roletnią, piegowatą, truskawkową blondynkę, która przed chwilą
zsunęła się z okładki katalogu firmy Abercrombie & Fitch dla
osób puszystych, żeby spróbować szczęścia w naborze modelek
na okładkę magazynu „Soldier of Fortune". Ojej butach już napi-
sałem. A czy wspominałem o bufiastych pantalonach w kolorze
khaki bądź ręcznie haftowanej skórzanej kamizelce myśliwskiej
z jaskrawymi stylonowymi poduszkami na ramionach? Albo o tym,
że truskawkowoblond włosy miała tak ciasno zebrane w koński
ogon, że mógł zarazem pełnić rolę pędzla do pudru? A o żółtych
plastikowych okularach w czarnej drucianej oprawce? Odniosłem
wrażenie, że jest to osoba, która może wnieść wiele nowego do
stylu ubiorów obowiązującego w tym klubie.
Kiedy skończyli wreszcie swój godowy taniec i odkleili się od
siebie, Inge zwróciła się do mnie:
— Ty musisz być Jack — powiedziała z tajemniczym uśmiesz-
kiem. — Gunnar wiele mi o tobie opowiadał. — Wyciągnęła rękę
na powitanie. Uścisnąłem jej dłoń, nieświadom jeszcze, że mogłaby
w palcach łupać orzechy.
Najwyraźniej zdarzyło się o wiele więcej, niż można by sądzić
na pierwszy, a nawet drugi lub trzeci rzut oka.
'ii i li il'l li
— A więc, Jack — zaczął LeMat, przestępując nerwowo
z nogi na nogę i nie patrząc mi w oczy. — Na pewno nie masz nic
przeciwko temu, żebym na kilka godzin wyskoczył z Inge na
strzelnicę?
Szczerze mówiąc, miałem, i to wiele, zrozumiałem jednak, że
to niczego już nie zmieni. Pokręciłem głową.
— Ani trochę — powiedziałem, uśmiechając się szeroko. —
Możecie się zabawić. Ze wszystkim dam sobie radę.
— Wspaniale! — LeMat z radości klasnął w dłonie. — W ta-
kim razie...
Inge chwyciła go pod ramię i pociągnęła do schodów.
— W takim razie marnujemy tylko czas, kolego. Ruszajmy.
— Zaszczyciła mnie kolejnym tajemniczym uśmieszkiem i do-
słownie wepchnęła LeMata w otwarte drzwi. Z klatki schodowej
doleciało mnie jeszcze echo jej dźwięcznego głosiku: — Nie, ja
poprowadzę!
Jeszcze przez kilka minut siedziałem na dachu, wsłuchując się
w gruchanie gołębi za obudową skraplacza systemu klimatyzacyj-
nego i szum ruchu ulicznego w dole. Po jakimś czasie uświado-
miłem sobie, że warto spojrzeć na wiatrowy pistolet LeMata, który
wciąż trzymałem w lewej dłoni; po kolejnej chwili dotarło do
mnie, że jest nabity czy naładowany, czy jak tam, do diabła, okre-
śla się wiatrówki gotowe do użycia, i że przez cały czas trzymam
palec wskazujący na spuście.
Gołąb z łopotem skrzydeł wylądował na dachu, najwyżej sześć
metrów ode mnie. Wymierzyłem starannie, powoli nacisnąłem
spust, jak zawsze uczył mnie LeMat, i zostałem nagrodzony ci-
chym pufnięciem oraz widokiem podrywającego się do lotu, na-
wet nie draśniętego ptaka, a chwilę później brzękiem tłuczonego
szkła w jednym z okien budynku po przeciwnej stronie ulicy. No
cóż, zawsze miałem problemy z prawdziwą bronią.
To zaś podsunęło mi myśl, że najwyższa pora wracać do rze-
czywistości wirtualnej. Powlokłem się do biura, starannie zamk-
nąłem drzwi, zarówno od windy, jak i od klatki schodowej, rzu-
ciłem pistolet LeMata w kąt pomieszczenia i przystąpiłem do
pracy.
Niewiele ciekawego mogę powiedzieć o pozostałej części so-
botniego popołudnia. Zepchnąłem wszystkie pudła LeMata pod
ścianę — w końcu sam może rozpakowywać swoje graty, no nie?
— po czym wbiłem się w interfejs neuroindukcyjny i dałem nura
do przestrzeni testowej w lokalnej rzeczywistości wirtualnej, żeby
przez jakiś czas poćwiczyć utrzymywanie kontroli nad własnym
ciałem. ProctoProd™ było mi tym razem nieco łatwiej... zainsta-
lować, bo już trochę do niego przywykłem, ale mimo to trzy godzi-
ny okazały się limitem mojej wytrzymałości — po ich upływie
musiałem go wyjąć, gdyż zdawało mi się, że skonam na miejscu.
O siódmej wieczorem wciąż jeszcze nie było LeMata z Inge,
urządziłem więc krytyczną wyprawę w kriogeniczne zakamarki
lodówki i na obiad do kuchenki mikrofalowej wybrałem makaro-
nowe wstążki z sosem pomidorowym oraz piwo korzenne. Nikt
przy zdrowych zmysłach nie dostarcza pizzy do Lowertown, a nie
zamierzałem wychodzić do żadnego _______________________
miejscowego baru z obawy, że mój
rozkołysany marynarski krok przy-
ciągnie niezdrowe miłosne zaintere-
sowanie ze strony Czekaniów. Le-
Mat z Inge nie wrócili także do
ósmej, toteż podłączyłem swój stary
interfejs wirtualny, znowu zamkną-
łem się w przestrzeni testowej i po-
święciłem czas na szlifowanie aspek-
tów wizualnych MAX_KOOL-a
w nadziei, że wyda się choć trochę
bardziej realny dla innych super-
CZEKANIE
Tajemniczy mieszkańcy planety Czek,
zdaniem większości astronomów
krążącej wokół czarnej dziury, gdyż
czas wyraźnie płynie tam znacznie
wolniej niż na Ziemi.
INFOŁATKI
Jaka infołatka? Gdzie? Żadnej nie wi-
dzę. Lepiej skontrolujcie sobie wzrok.
W rozdziale 4 znajdował się kupon ra-
batowy do zakładu sióstr Bertrille.
użytkowników. Później na krótko wpadłem do Nieba, bardziej
z nudy niż z jakiegokolwiek innego powodu, lecz nie zastałem tam
ani DON_MAC-a, ani Don Vermicellego, i nawet specjalnie się
nie zdziwiłem, że bez nich ten lokal jest dla mnie znacznie mniej
ciekawy.
Około wpół do jedenastej po Niebie rozeszła się plotka, że
obok głównego wejścia widziano Elizę z przekrwionymi oczami
i piłą łańcuchową w rękach. Odczytałem to jako znak, że trzeba się
ewakuować z klubu przez jedną z ukrytych spadochroniarskich za-
padni w sali imienia Jobsa i wynosić się z sieciowej rzeczywistości
wirtualnej.
Wszedłem w gorący, parny i duszny letni wieczór. LeMat
z Inge ewidentnie wrócili w ciągu tych ostatnich paru godzin. Ich
broń stała oparta o lodówkę, a resztki porcji obiadowych na wynos
z chińskiej restauracji walały się po całej kuchni. Joseph otworzył
jedno z wielkich pudeł, które rankiem przywiózł z domu, mogłem
więc bez trudu podążyć wyraźnym tropem rozsypanych styropia-
nowych granulek na klatkę schodową, stamtąd do drzwi pożaro-
wych, wreszcie w kierunku zachodniej krawędzi dachu.
Och, jaką piękną parę tworzyli! Oboje siedzieli po turecku na
skraju dachu, trzymając ręce na kolanach i czule stykając się ra-
mionami.
Na twarzach mieli gogle noktowizyjne z wyprzedaży zapasów
armii rosyjskiej, ze słuchawkami podłączonymi do baterii parabo-
licznych mikrofonów kierunkowych wycelowanych w odległy
o trzy przecznice Park Mearsa. W czerwonawym roztańczonym
blasku płonącego na ulicy skradzionego bmw łatwo było dostrzec,
że alejki parkowe aż się roją od zwykłego wieczornego tłumu
włóczęgów, złodziejaszków i całkowicie zagubionych nieudacz-
ników, szukających okazji do poucztowania w którymś barze pod
chmurką.
r
SPRZĘT NOKTOWIZYJNY
Kolejna
Nie boj się nocy1 Posiądź ją za pomocą tych niewiarygodnych
Sowieckich Gogli Noktowizyjnych1 Zaprojektowane pod oso-
bistym nadzorem Józefa Stalina, przeznaczone dla oddziałów
szturmowych Specnazi, to cudeńko ma tylko obwody lampowe
(Bez kłopotliwych, kruchych, przepalających się tranzystorów1)
Wytrzymała, 68-gramowa sta-
lowa konstrukcja posiada do-
czepny sztuczny nos, służący
jako biofiltr zarazem element j
kamuflazowy KGB1 A co naj-
ważniejsze, jest lekka i wy-
godna, jakby w ogolę nic się
nie nosiło1
(H nnugo/i/OfiCfonulnei buleni II 7 V
sar lutj)
SNY-10033 Gogle Noktowizyjne
(Masa netto 68 g)
t>iko S24.9S!
SBP-1flW4B»l*rii.13,7\
(Musu netto 112 kg -W
— Spójrz na te dzieci nocy — odezwał się cicho LeMat.
— A jaką wspaniałą tworzą muzykę — odparła Inge.
Z trudem opanowując odruch wymiotny, jaki wywoływał
u mnie mdlący słodkawy zapaszek otaczający tych dwoje zako-
chanych głupców, zawróciłem po cichu i zszedłem z dachu, z upo-
rem przekonując samego siebie, że nie warto zamykać od środka
drzwi pożarowych. Wyciągnąłem się na połówce. Jeśli jeszcze co-
kolwiek działo się tej nocy, smacznie to przespałem.
Niedzielny ranek: Obudziłem się z wolna i ku swemu zasko-
czeniu spostrzegłem, że LeMat śpi sam na swojej koi. Niestety,
krótko mi było dane poleniuchować, bo punktualnie o ósmej
włączył się piskliwy budzik jego zegarka. Joseph poderwał się
z koi, jakby to było nabijane gwoździami łoże fakira.
— No więc, Gunnar — odezwałem się między ziewnięciami
—jak...
— Nie mam czasu! — rzucił przez ramię. — Inge bierze dziś
udział w zawodach w strzelaniu z pistoletu sportowego i musimy
być w jej klubie o dziewiątej! — Wpadł jak bomba do łazienki. Za-
szumiał prysznic.
Zwlokłem się z łóżka, podreptałem do kuchni i włączyłem eks-
pres. Wsypałem do niego resztkę naszego skromnego zapasu
kawy, zanotowałem więc w pamięci, żeby przy następnej okazji
kupić większą paczkę. Z głośniczka popłynęły właśnie pierwsze
takty Volare, gdy LeMat wyskoczył z łazienki.
Ciekaw byłem, jak tego dokonał. Zdążył się wykąpać, ogolić
i ubrać w niecałe dziesięć minut.
— Masz czas na kawę? — zapytałem, kiedy przebiegał obok
mnie.
Zatrzymał się gwałtownie, pociągnął nosem i zawrócił.
— Jesteś genialny, Jack! Dzięki! — Skoczył do pudła, w któ-
rym były powrzucane na chybił trafił sprzęty kuchenne, wyciągnął
wielki termos w czerwono-brązową kratkę i przelał do niego całą
zawartość dzbanka. — Inge będzie zachwycona! — Wetknął mi
w lewą rękę pusty dzbanek, idealnie pasujący do równie pustej
szklanki, którą trzymałem w prawej, jak i mojej rozdziawionej
gęby. — Na razie! — krzyknął, wybiegając na schody. — Wróci-
my na kolację!
I już go nie było.
Tak samo jak nie było już ani kropli tej cholernej kawy.
1
Kręciłem się nadąsany mniej więcej przez godzinę. Wkurzony,
fukając i mamrocząc pod nosem, łaziłem po całym biurze, kipiąc
ze złości i rozdzielając kopniaki wszystkim kartonowym pudłom,
które stuknięty LeMat chyba specjalnie porozstawiał mi na dro-
dze. Miałem nawet ochotę kląć i pomstować, tyle że w pobliżu nie
było nikogo, kto mógłby tego słuchać. Zostałem całkiem sam
w wielkim budynku, a nazbyt się upajałem własną krzywdą, aby
wyjść na ulicę i poszukać sobie jakiejś ofiary.
Zatem dusiłem się we własnym sosie. Wreszcie, mniej więcej
w połowie odświeżającej kąpieli, gdy delektowałem się uczuciem
ostrych strumyków ciepłej wody masujących mi twarz i w kółko
odtwarzałem w myślach pamiętną scenę z dzbankiem do kawy
(oczywiście wzbogaconą o całkiem nowe dialogi, obejmujące to
wszystko, co powinienem był wówczas powiedzieć), uprzytom-
niłem sobie, że problem polega na tym, iż ogarnia mnie zazdrość.
Nie byłem wcale zazdrosny o to, że LeMat poświęca Inge prawie
całąswojąuwagę, ani też o wyraźne uczucie, jakie się w niej budzi
w stosunku do niego, ale o to, że oboje mająjakieś życie poza rze-
czy wistością wirtualną, a ja nie mam żadnego.
Kiedy stało się to dla mnie oczywiste, wylazłem spod pryszni-
ca, ubrałem się i postanowiłem wziąć sobie wolne na resztę przed-
południa. Zamknąłem biuro na klucz, wyszedłem na ulicę, poste-
rowałem do kawiarenki w sąsiedniej uliczce i zamówiłem sobie
rogaliki, dużą porcję świeżo parzonej javy i poranną gazetę. Póź-
niej rozsiadłem się na parkowej ławce na nadrzecznym bulwarze
i wystawiając twarz do słońca, obserwowałem karkołomne piruety
miłośników deskorolki na pobliskiej ścieżce rowerowej. Przez
trzy godziny tylko udawałem, że czytam gazetę, bo tak naprawdę
zdołałem przebrnąć jedynie przez kącik humoru i dział lokalnych
informacji kulturalnych.
Ale i z tego byłem wyjątkowo dumny.
Kiedy koło południa wróciłem do biura, dopisywał mi znacz-
nie lepszy humor. Nie zepsuł go nawet fakt, że ktoś pokrył zardze-
wiały przedni zderzak mojej toyoty warstwą błyszczącej granato-
wej farby.
17
GÓRY TYGRYSIE ZDOBYWA SIĘ
DZIĘKI WŁAŚCIWEJ STRATEGII
Niedzielne popołudnie spędziłem na przeglądaniu plików, któ-
re podesłała nam Amber, i wstępnym opracowywaniu strategii
wykonania zlecenia. Pod wieczór doszedłem do wniosku, że przy-
dałaby mi się pomoc inteligentnych tajnych agentów, pospiesznie
zaprogramowałem więc dwa niezbyt atrakcyjne, lecz za to autono-
miczne twory. Nadałem im wygląd sięgających mi do kolan proto-
humanoidów ze zmierzwionymi włosami, krwiożerczymi uśmie-
chami i trójpalczastymi chwytnikami zamiast rąk. Przyjrzałem się
im krytycznie, po czym ochrzciłem imionami Rzecz1 i Rzecz2.
LeMat wrócił około szóstej. Zachował dość przyzwoitości,
żeby po drodze wpaść do sklepu Kapitana Calamariego i kupić
dziesięciosmakowy Bukiet Krewetkowy. Przeprosił za to, że zo-
stawił mnie samego z robotą, a ja przeprosiłem za mój parszywy
nastrój; potem on przeprosił, że pozwolił swoim hormonom
przejąć całkowitą kontrolę nad pracą mózgu, ja zaś przeprosiłem
za to, że swoim sarkaniem zepsułem mu urocze spotkanie z nową
przyjaciółką. Po kilku następnych rundach wspólnie ustaliliśmy,
że jeśli dalej będziemy się nawzajem przepraszać, skończymy na
okładaniu się pięściami, więc lepiej dać sobie z tym spokój i zająć
się krewetkami. Po kolacji dokończyliśmy pracę nad moimi agen-
tami, wreszcie LeMat pojechał do domu, żeby sprawdzić, czy tam
wszystko w porządku, i spędzić noc w wygodnym łóżku.
Następnego ranka, punktualnie o siódmej, obudził mnie tele-
fon od upartego nadawcy faksu. Najwyraźniej wprowadzone
przez mnie zmiany w konfiguracji modemu nie dały żadnego re-
zultatu.
Poniedziałek, 22 maja, 8.05 czasu lokalnego: Byłem już
przygotowany i podłączony, odziany według kanonów Ubioru
szalonego, i cieszyłem się, że wcześniej znalazłem czas, aby
dołożyć kolejną porcję taśmy samoprzylepnej podtrzymującej
zasłony. LeMat siedział przed klawiaturą, zajadał pączki, popijał
je kawą i monitorując moje parametry życiowe, punkt po punkcie
wykonywał procedurę przedstartową.
— Uprząż piersiowa? (Brzmiało to znacznie lepiej od „senso-
rowego stanika".)
— Jest.
— Czujnik biodrowy? (Jak wyżej).
— Jest.
— Zestaw słuchawkowy?
— Jest.
— Rdzeniowe sensory pozycyjne?
— Są.
— ProctoProd... no, tego... załadowany?
— ProctoProd w Jacku. Gwoli ścisłości. Nie grozi mi niebez-
pieczeństwo przywyknięcia do tego cholerstwa.
— To dobrze. — Zamknął instrukcję i rzucił jąna podłogę. —
Pora zaczynać przedstawienie. Łączę z rzeczywistością wirtualną
za trzy, dwie, jedna...
Zamknąłem okienko wizyjne mniej więcej równocześnie
z otwarciem przez niego portalu sieciowego. Na krótko ogarnął
mnie klaustrofobiczny lęk przed wessaniem do wnętrza gigantycz-
nej, smolistoczarnej rury odpływowej, ale zaraz...
Chlup! Znalazłem się na zboczu uroczego wzgórza w rzeczy-
wistości wirtualnej, gdzie wszyscy mężczyźni są dzielni, kobiety
piękne, a dzieci bez wyjątku ściga się za popełnione przestępstwa.
— W porządku — rozległ się głos Gunnara w słuchawkach.
— Jesteś w Sieci. Wszystko wygląda normalnie, więc na jakiś czas
przerwę połączenie audio i wideo, żeby skoncentrować się na two-
jej biotelemetrii. Ale wcześniej... Max?
— Słucham, Gunnar.
— Powodzenia, chłopie.
Uniosłem pięść z kciukiem wyciągniętym ku górze.
— Dzięki. Zostaw mi kilka pączków. — (Wcześniej pokłóci-
liśmy się na ten temat, ostatecznie jednak ustaliliśmy, że jedzenie
pączków z otrębami przed użyciem ProctoProdu nie jest najlep-
szym pomysłem). W słuchawkach pstryknęło i zapadła martwa ci-
sza, a chwilę później nieuchronne poczucie osamotnienia podpo-
wiedziało mi, że przestał również obserwować otoczenie za
pośrednictwem moich oczu.
Wziąłem głębszy oddech, opanowałem rozdygotane nerwy
i pomyślałem sobie: Dobra, Max, do dzieła. Strzeliłem palcami,
przywołując z niebytu mego wirtualnego harleya.
Moją nową, znacznie ulepszoną Ultramaszynę Harley-David-
son.
No dobra, przyznaję, że była to niepotrzebna, głupia strata cza-
su. Ale po ataku żalu, który opanował mnie około trzeciej nad ra-
nem i pozostawił bez żadnej nadziei na zaśnięcie, odpaliłem kom-
puter, wbiłem się w gogle wizyjne i poświęciłem dobre parę
godzin na dopracowanie wyglądu wirtualnego motocykla. Dzięki
nowo zdobytym umiejętnościom superużytkownika, jak też
dającemu się czasem we znaki umiłowaniu do szczegółów (choć
może to nie najlepsze określenie), harley wyglądał teraz tak samo
realnie jak ja, a może nawet bardziej. Bogiem a prawdą, z wcześ-
niejszej wersji pozostało tylko miarowe pohukiwanie dziewięć-
dziesięciokonnego silnika.
Obszedłem go powoli dookoła, żeby nasycić oczy swoim
dziełem, po czym wskoczyłem na siodełko, wciągnąłem czarne
skórzane rękawice, włożyłem na nos ciemne okulary i korzystając
z lusterka nad kierownicą, przygładziłem nażelowane czarne
włosy. Machnięciem ręki zmaterializowałem w palcach przypalo-
nego papierosa, którego wsunąłem w usta, zaciągnąłem się głębo-
ko i... omal nie wyplułem płuc, zanosząc się kaszlem. Pochyliłem
motor na prawo, żeby złożyć nóżkę, nacisnąłem sprzęgło i za-
cząłem się staczać na luzie w dół zbocza. Kiedy uznałem, że mam
wystarczającą prędkość, przekręciłem kluczyk w stacyjce, wrzu-
ciłem pierwszy bieg i puściłem sprzęgło.
Z hukiem nadciągającej burzy i rykiem kosiarki do trawy mar-
ki Thor's Own silnik o pojemności 1100 cm3, odlany w stalowni
Heavy Milwaukee Iron, obudził się do swego grzmiącego,
zionącego ogniem życia! Odchyliłem się w siodełku i przekrę-
ciłem rączkę gazu do oporu. Gdy wyskakiwałem w powietrze na
krawędzi rowu melioracyjnego u podnóża wzniesienia, miałem na
liczniku ponad 150 kilometrów na godzinę. Czysto przeskoczyłem
cztery zatłoczone pasy Superautostrady Informacyjnej i wylądo-
wałem na skrajnym lewym, prowadzącym do BusinessWorldu.
Pognałem przed siebie całą mocą maszyny.
Nawet jeśli Jack Burroughs nerwowo ogryzał paznokcie do za-
krwawionych knykci, to Max Kool czuł się fantastycznie.
W drodze, 8.12 rano: Cie-
FERNAND LEGER
szyłem się, że LeMat nie może wi-
. • . ¦ • . - -i Francuski malarz, ur. 1881, zm. 1955.
dziec moimi oczyma i gadać mi bez
przerwy wprost do ucha! Teraz, gdy
miałem już trochę doświadczenia i panowałem nad tym kubistycz-
nym galimatiasem, mogłem go do woli włączać i wyłączać, mimo
wszystko musiałem przyznać, że LeMat miał rację: Busi-
ness World widziany oczami superużytkownika rzeczywiście ko-
jarzył się z malarstwem Fernanda Legera.
Rzecz jasna, wciąż było to klaustrofobiczne nagromadzenie gi-
gantycznych szarych bloków danych, teraz jednak potrafiłem wy-
różnić konstrukcje, które nie były zwykłymi, pozbawionymi wy-
razu monolitami, ale wręcz cudownie splecionymi strukturami
przestrzennymi, złożonymi z wielokilometrowych zawikłanych
ciągów rur, kanałów, sieci oraz duktów. Dawało to efekt skrzy-
żowania rafinerii ropy naftowej z Centrum Pompidou, w dodatku
podbitego i opanowanego przez olbrzymie zmutowane radioak-
tywne jedwabniki. Zwolniłem trochę, by ponapawać się tymi ży-
wymi pomnikami anarchii danych cyfrowych oraz informacyjnej
entropii, które kojarzyły mi się z barwnym opisem teorii chaosu,
na jaki natrafiłem kiedyś w „Reader's Digest", siedząc w pocze-
kalni przychodni stomatologicznej. Kończył się wnioskiem, że
mimo wszystko ludzie będą się ze sobą komunikowali (jeśli pomi-
niemy małżeństwa, ale to temat na całkiem odrębny artykuł).
I wtedy zauważyłem światła.
Zwolniłem jeszcze bardziej i wyregulowałem ostrość widze-
nia. Każda z tych korporacyjnych struktur dosłownie skrzyła się
miriadami maleńkich, ruchliwych, żywo zabarwionych iskierek
jak lodowy pałac wróżki zaatakowany przez świetliki. Od czasu
do czasu coś w rodzaju jaskrawego zielonego promienia laserowe-
go przeskakiwało z jednej struktury na drugą, a nawet strzelało po-
między korporacyjnymi blokami. Efekt był nawet niezły, pod wa-
runkiem że lubi się pokazy sztucznych ogni i widowiskowe parady
na czwartego lipca. Zaciekawiło mnie, co mogą oznaczać te świa-
tełka. Przejawy twórczej działalności? Piękno swobodnej wymia-
ny informacji? Wrzuciłem luz i podtoczyłem się do bloku danych
firmy Advanced Multifoods, żeby z bliska przyjrzeć się tym
połyskliwym wirtualnym świetlikom. Na pobliskiej ścianie poja-
wiła się właśnie drobna niebieskawa iskierka, toteż wyciągnąłem
rękę i ją schwyciłem.
Okazała się wręcz wulgarnym, źle sformatowanym faksem do-
tyczącym warunków umowy rozwodowej, wysłanym przez znu-
dzonego przedstawiciela zarządu Advanced Multifoods do jego
byłej koleżanki ze studiów, pracującej w General Cognetics.
Poświęciłem jeszcze około minuty na wyłapywanie wszystkich
iskierek, które znalazły się w moim zasięgu, po czym puściłem je
wolno, żałując, że nie mogę porządnie umyć rąk. Zrozumiałem, że
każdy z ogników reprezentuje jeden modem terminalu komputero-
wego bądź kartę telefaksu, przy czym olbrzymia większość z nich
była wykorzystywana do przesyłania tak pilnych materiałów, jak
najświeższe dowcipy o blondynkach. Zielone promienie laserowe
okazały się niewiele bardziej interesujące. W przeważającej mierze
były to zaszyfrowane wiadomości osób, które szukały okazji do
sprzedania konkurencji tajemnic macierzystej firmy.
Dogłębnie rozczarowany takimi przejawami rewolucji kompu-
terowej znowu wrzuciłem pierwszy bieg i przekręciłem rączkę
gazu do oporu.
BusinessWorld, 8.22 rano: Blok korporacyjnych danych
MDE, który pojawił się w zasięgu wzroku, przypominał te szcze-
gólnie płaskie, pozbawione perspektywy komputerowe obrazki,
doskonale znane miłośnikom niskobudżetowych japońskich kres-
kówek. Zwolniłem i stanąłem na poboczu, z torby przy siodełku
wyciągnąłem wirtualną lornetkę i nakierowałem ją na strukturę
firmy, ciekaw, co jeszcze uda mi się dostrzec z daleka.
Szybko uzyskałem odpowiedź: niewiele. Struktura danych
MDE była w przybliżeniu taka, jak się spodziewałem: olbrzymia,
masywna i wysoka, niespójna, z całymi wydziałami zawieszony-
mi w pustej przestrzeni, wspartymi jedynie na wyjątkowo samot-
nej kolumnie kierownika działu, desperacko uchwyconego sznur-
ków ciągnących się za urzędującym wiceprezesem. Ale było też
kilka całkiem niezależnie dryfujących w powietrzu wierzchołków,
znajdujących się mniej więcej w połowie wysokości hierarchii or-
ganizacyjnej, podobnych do martwych trutni. Zaciekawiły mnie
na tyle, że przyjrzałem się bliżej jednemu z nich i po jakimś czasie
zrozumiałem, iż jest to wirtualny odpowiednik Scotta Ubermana.
W całości struktura korporacyjnych danych MDE wyglądała
jak przeczące prawu grawitacji ruchome dzieło będącego w kiep-
skim nastroju rzeźbiarza, który z nudów postanowił zrobić ekspe-
ryment z różnych skrawków materiałów posklejanych za pomocą
termicznego pistoletu. Dopiero po dłuższej obserwacji zauwa-
żyłem, że jednak istnieje główny trzon chroniący całą tę bezładną
masę przed rozsypaniem się w informatyczny kompost. Był to je-
den, prawdopodobnie przynoszący największe zyski, wydział, któ-
ry utrzymywał wszystkie pozostałe. Wyregulowałem przybliżenie
i wytężyłem wzrok, szacując zarysy owej centralnej kolumny.
No tak, to Sanguinary TechSystems. Powinienem był się tego
domyślić.
Zmniejszyłem z powrotem przybliżenie i szybko dokończyłem
pobieżnych oględzin MDE. Przyszło mi do głowy, że gdybym
miał tydzień, z chęcią bym tu wrócił i spróbował zmapować trasy
przepływu danych. Na przykład co mogła oznaczać ta błyszcząca
pajęczynka rozciągnięta po lewej stronie struktury Dynamie
InfoTainment? A te wszystkie pulsujące promienie laserowe? Na
pewno ów gruby zielony u szczytu sukcesu był bezpośrednim
kanałem łączności urzędującego wiceprezesa z siedzibą zarządu
Sabatu Czarownic w paryskim budynku B100. A te mniejsze, roz-
błyskujące od czasu do czasu między prezesowskim poziomem
MDE i górnymi szrankami struktur konkurencyjnych? Ciekawe,
do czyich okien doprowadziłoby uważne prześledzenie ich torów.
Ale przypomniawszy sobie Kathe z Działu Kadr, natychmiast
zadałem inne pytanie: Jaki rodzaj przewagi mogłyby mi dać te
informacje?
Nagle cała struktura danych MDE wydała mi się bardzo intere-
sującą konstrukcją.
Mój wirtualny zegarek zapiszczał alarmująco. Podciągnąłem
rękaw czarnej skórzanej kurtki i spojrzałem na tarczę. Do cholery,
było już wpół do dziewiątej. Zanotowałem w myślach, że muszę
jeszcze kiedyś odwiedzić to miejsce, schowałem lornetkę do torby
przy siodełku i uruchomiłem silnik. W myślach powtarzałem
w kółko: gdybym miał tydzień... Lecz ja w ogóle nie miałem cza-
su. Musiałem wykorzystać okazję, jaką powodowało zamieszanie,
które mogło potrwać najwyżej kwadrans.
Wrzuciłem pierwszy bieg, przekręciłem rączkę gazu i skiero-
wałem się w stronę zjazdu z wirtualnej ulicy.
Parking MDE, 8.32 rano: Przejechałem spokojnie główną
trasą przed strukturą korporacji, by nabrać przekonania, że nikt
mnie nie obserwuje, po czym skręciłem gwałtownie za informa-
cyjny ściek i przekształciłem się w...
Zupełnie pozbawionego twarzy faceta w szarym prążkowanym
garniturze i czarnym meloniku.
(Gdybym robił nadal infołatki, wykorzystałbym tę sposobność
do włączenia skrótowego krytycznego eseju o życiu i karierze
Renę Francoisa Ghislaina Magritte [ur. 1898, zm. 1967], belgij-
skiego malarza odpowiedzialnego za te wszystkie obrazki przed-
stawiające ubranych na szaro biznesmenów z zielonymi jabłkami
zamiast głowy. Ale słowo się rzekło, kobyłka u płotu).
Kiedy transformacja dobiegła końca, poświęciłem jeszcze parę
chwil na szczegółowe oględziny i przekonanie samego siebie, że
to niezły kamuflaż, i parę dalszych chwil na zgromadzenie w sobie
całej dostępnej odwagi. Następnie wyciągnąłem spodjednego sio-
dełka aktówkę, a spod drugiego parasol, i tak nonszalancko, jak to
tylko możliwe — zdaje się, nawet pogwizdując coś pod nosem
i wywijając młynka parasolem — wynurzyłem się zza rogu, aby
dołączyć do tłumu równie pozbawionych twarzy korporacyjnych
trutni, stojących w ogonku do głównego wejścia. I tu moja obec-
ność najwyraźniej nikogo nie zdziwiła.
Uznałem to za dobry znak i zająłem miejsce w kolejce.
8.37: Kolejka posuwała się wyjątkowo wolno — bardzo, bar-
dzo powoli. Dopiero gdy zbliżyłem się do czoła, zrozumiałem
przyczynę. Służbę w drzwiach pełnił Stary Carl — tak, ten sam
Carl, pracownik numer 00000002. Oczywiście, nie rzeczywisty,
bo ten z pewnością stał teraz w holu budynku B305. Ale gdy razem
z Bubu w styczniu sprawdzaliśmy procedury służb ochrony, po-
stanowiliśmy nadać im ludzką twarz, dlatego zeskanowaliśmy
pierwsze zdjęcie z bazy danych personalnych, jakie wpadło nam
w ręce, i akurat trafiliśmy na Carla.
Najwyraźniej od tamtego czasu ktoś jeszcze grzebał się w tych
procedurach, ponieważ -— mimo że strażnik nadal miał twarz
Carla — został dodatkowo wyposażony w potężne, błyszczące,
z wyglądu dosyć groźne ciało robota oraz szeroką gamę paskud-
nych ostrych narzędzi, pewnie zaczerpniętą z jakiejś hollywoodz-
kiej bazy danych do projektowania scenografii średniowiecznego
lochu. Chwilę później przekonałem się, że zyskał ponadto zdol-
ność do złowieszczego śmiechu w typie Vincenta Price'a.
Nie mogłem sobie przypomnieć, żeby Bubu się tym zajmował.
Procedura kontrolna chwyciła pierwszego biedaka z kolejki,
wrzuciła go do wielkiej żelaznej klatki i bezczelnie rozparta
w drzwiach, zapytała głosem grzmiącym jak grom z jasnego nieba:
— Jakie jest twoje hasło dostępu do systemu?!
— ANDY_R — mruknął nieśmiało wyraźnie spanikowany
człowiek w klatce.
Procedura kontrolna lekko trąciła łokciem drzwi klatki i u-
śmiechnęła się szerzej.
— Jaki jest twój numer identyfikacyjny?
— KLM005!
Carl zrobił krok do tyłu, ze zgrzytem obrócił się nieco na chro-
mowanych nogach i wyrzucił z siebie trzecie pytanie:
— Jaki jest twój ulubiony kolor?
— Słucham?! — zdziwił się mężczyzna. — Co to za pytanie?!
- Zła odpowiedź! — huknęła z radością procedura kontrolna,
napierając ramieniem na drzwi. Rozległ się krótki, mrożący krew
w żyłach krzyk i z otworów w podstawie klatki wypłynęły krwi-
stoczerwone strumyki. Carl odwrócił się w stronę czekających
w kolejce i wrzasnął: —Następny!
Wyciągnął chromowane ramiona w moją stronę, ale w ostat-
niej chwili zrobiłem unik i Carl złapał stojącą za mną kobietę. Po-
walił ją na kolana i wepchnął jej głowę pod gilotynę.
Jej hasło dostępu brzmiało: MARYW. Numer identyfikacyj-
ny: VNT417. Nie znała jednak imienia wiceprezydenta za kaden-
cji Miliarda Fillmore'a, toteż jej głowa potoczyła się przez parking
jak piłka.
— Następny!
Znów próbowałem zrobić unik, ale tym razem co najmniej
ośmioro ludzi z kolejki chwyciło mnie za poły marynarki oraz
spodnie i pchnęło do przodu. Procedura sprawdzająca złapała
mnie w swoje szpony, wepchnęła do klatki i błyskawicznie pod-
ciągnęła ją na zardzewiałym łańcuchu, aż znalazłem się dobry
metr nad podłogą.
— Jakie jest twoje hasło dostępu do systemu?
— Admin — powiedziałem spokojnie, mając nadzieję, że
i w tym systemie znajduje się wejście dla powszechnie stosowane-
go skrótu administratora.
Procedura kontrolna obrzuciła mnie uważnym spojrzeniem
spod przymrużonych powiek.
— Oho! — mruknęła, wydymając wąskie, złowrogie wirtual-
ne wargi. — A więc mamy tu administratora systemu, czyż nie
tak? Dla takich administratorów przygotowaliśmy coś specjalne-
go. — Carl wyprostował się i z radości aż klasnął w metalowe
dłonie. — Igor! Dawaj tu kable!
Na scenie pojawił się wyraźnie zdeformowany karzeł, który
syknął:
ŚMIERTELNE SPRZĘŻENIE
ZWROTNE
Dobra, jeszcze jedna infołatka, żeby
raz na zawsze zwalczyć pokusę.
Napięcie jest wielkością analogo-
wą. .Śmiertelne sprzężenie zwrotne"
służy tylko i wyłącznie odstraszaniu
młodych, domorosłych hakerów, gdyż
pierwsza próba zdigitalizowania na-
pięcia do potrzeb transmisji danych
musi się zakończyć albo usmażeniem
konwertera analogowo-cyfrowego, albo
zmianą napięcia do przyjaznego, bez-
piecznego dla komputera poziomu.
Jeśli nawet zignorujemy to bardzo nie-
wygodne prawo fizyki, sam pomysł
przesyłania prądu o wysokim napię-
ciu wiązką cieniutkich światłowodów
z tworzywa sztucznego jest po prostu
idiotyczny...
Niech tam, załóżmy na potrzeby tych
rozważań, ze jesteśmy podłączeni do
Sieci Telefonicznej Cioci Kloci i jakimś
cudownym zbiegiem okoliczności fak-
tycznie możemy przesłać prąd wyso-
kiego napięcia przez wszystkie obwody,
poczynając od zabezpieczeń w centra-
li, a skończywszy na wejściu modemu
komputera domowego. W tej samej
chwili, gdy impuls pięćdziesięciu tysię-
cy wolt trafi na szynę danych...
W ułamku nanosekundy wszystkie
bramki wejściowe układów scalonych,
mające wielkość molekularną, jak rów-
nież cieńsze od włosa wyprowadzenia
tychże układów, zadziałają niczym ty-
siące mikroskopijnych bezpieczników,
stopią się w niegroźne bryłki i odetną
połączenia na długo przedtem, zanim
do moich neuronów mógłby dotrzeć
pierwszy ostrzegawczy sygnał.
I tyle jest warte to śmiertelne
sprzężenie zwrotne.
— Jak sssobie żżżyczyszszsz,
panie.
Zniknął na krótko, po czym wró-
cił, ciągnąc za sobą najgrubszy pęk
kabli, jaki kiedykolwiek widziałem.
Błyskawicznie umocował zaciski
szczękowe na prętach mojej klatki.
Procedura kontrolna lekko zako-
łysała się w drzwiach i mruknęła lu-
bieżnym tonem:
— Te kable są podłączone do li-
nii mocy o napięciu pięćdziesięciu
tysięcy wolt. Wystarczy, że przesta-
wię tę dźwignię... — odsunęła się
od klatki i położyła hydrauliczną
łapę na wielkim uchwycie łączącym
trzy dźwigienki przełącznika, wy-
glądającym dokładnie jak główny
włącznik mocy w laboratorium dok-
tora Frankensteina — ...a zosta-
niesz spalony na popiół. W rzeczy-
wistości! Dosięgnie cię śmiertelne
sprzężenie zwrotne. Zatem powiedz
mi, Admin... — urwała na krótko,
żeby złowieszczo zachichotać —
...jak się naprawdę nazywasz? —
Carl przysunął się trochę bliżej. —
Jakie jest twoje hasło dostępu do
systemu?! No, już?! Gadaj!
Mniej więcej w tym momencie
doszedłem do wniosku, że mam dość
tej zabawy, przestawiłem się na ku-
bistyczny tryb pracy superużytkow-
nika, wyciągnąłem prawą rękę między prętami klatki i sięgnąłem
do Carla. Nim zdążył zareagować, zacisnąłem palce na zimnej,
błękitnej sztabce procedury sprawdzającej, którą miał zamiast ser-
ca, i szybko przestawiłem ją na pozycję akceptacji.
Natychmiast odmieniło się nastawienie procedury spraw-
dzającej.
— Dzień dobry, Admin — rzekł uprzejmie Carl, zanim jesz-
cze zdążyłem wyciągnąć rękę z jego piersi. — Może pan wejść. —
Otworzył klatkę, wypuścił mnie i wskazał dłonią frontowe drzwi.
— Życzę miłego dnia. — Uśmiechnął się przyjaźnie, lekko pochy-
lił głowę i dwoma stalowymi paluchami musnął brzeg daszka, jak-
by mi salutował.
Wszedłem do środka i pomaszerowałem energicznie w głąb
głównego holu struktury danych MDE. Tylko nieznacznie się
wzdrygnąłem, gdy z tyłu doleciał mnie głośny brzęk zamykanych
drzwi klatki i groźny okrzyk Carla:
— Następny!
Chwilę później usłyszałem stłumiony histeryczny wrzask ja-
kiejś kobiety.
Wiele mnie kosztowało, żeby nie rzucić się biegiem do windy.
Dwie minuty później, nurkując i lawirując między wiszącymi
w powietrzu kulami świetlistej galarety, skręciłem w mało uczęsz-
czany wirtualny korytarz obok przestrzeni podlegającej wydzia-
łowi Global EthniFoods. Pozytywną stroną tej pieszej wędrówki
był fakt, że wewnętrzna struktura danych MDE stała się dla mnie
oczywista, gdyż odwzorowywała w rzeczywistości wirtualnej
układ prawdziwego budynku, tyle że była znacznie czystsza.
Negatywną zaś stroną było to, że zostały mi najwyżej dwie
minuty. Kiedy po raz kolejny spojrzałem na tarczę wirtualnego
zegarka, aż zakląłem pod nosem. Była 8.39.
Znalazłem się już na granicy bezpiecznego okresu.
Ostatni raz rozejrzałem się uważnie, chcąc sprawdzić, czy ża-
den z pozbawionych twarzy trutni w korytarzu nie patrzy w moją
stronę, po czym wskoczyłem do wirtualnego schowka sprzątaczki
i delikatnie przymknąłem za sobą drzwi. Postawiłem aktówkę na
podłodze i otworzyłem oba zamki. Nim wciągnąłem na twarz ma-
skę o wyglądzie zielonego jabłuszka i ułożyłem ją pod meloni-
kiem, z aktówki samoczynnie wyskoczyli moi agenci, Rzecz1
i Rzecz2.
— Posłuchajcie — odezwałem się do nich. — Mamy problem.
— Przecież to oczywiste — odparła Rzecz1.
— Klarowne i czyste — zawtórowała Rzecz2.
— Naprawdę nie mamy czasu — zgromiłem je.
— Rymuj, żeby trzymać fason.
Zmarszczyłem nos, aż podjechał mi do nasady brwi, i krytycz-
nym wzrokiem obrzuciłem moje oba stwory.
— Co jest, do pioruna?!
Dostrzegłem błysk przerażenia w oczach Rzeczy1. Obróciła się
do Rzeczy", która zatupała nerwowo, podrapała się po brodzie
i zaczęła mruczeć:
— Bieguna? Kołtuna? Kałduna? Ulicznego ćpuna?
Rzecz1 odwróciła się z powrotem do mnie i wzruszyła ramio-
nami.
— Wybacz, szefie, ale będzie nam łatwiej pracować, jeśli za-
czniesz używać prostszych słów.
Chwyciłem obu agentów za gardła i ścisnąłem solidnie, aż im
gały wyszły z orbit.
— Posłuchajcie, marne stwory — syknąłem przez zaciśnięte
zęby. — Posłuchajcie mnie uważnie. Mamy ledwie pięć minutek,
nim usmażą nas na rożnie.
— No, to już znacznie lepiej — wystękała Rzecz1. — Jak
sądzisz?
— Tak, bez porównania lepiej — wychrypiała Rzecz2,
usiłując pokiwać głową.
Przyciągnąłem je do siebie i syknąłem obu prosto w pyski:
— Wiecie, po co was zrobiłem. Wiecie, czego tu szukamy.
Pliki dobrze są ukryte. Do roboty się zbierajmy.
Potrząsnąłem nimi solidnie i puściłem. Grzmotnęły na podłogę
i zaczęły sobie rozcierać gardła, spazmatycznie łapiąc oddech.
Albo tylko udawały, alby szybko odzyskały formę, bo już po
sekundzie Rzecz' skoczyła na równe nogi i wyprężyła się przede
mną na baczność.
— Rzeczywiście nie ma czasu — rzuciła.
— Ale wiemy już, co robić — dodała Rzecz , również podry-
wając się z podłogi.
— Więc odpocznij sobie trochę.
— Dostarczymy pliki tobie.
Wraz do wyjścia się rzuciły, współdziałając jakby w kupie. Ja
w spokoju mogłem czekać, siedząc w schowku tym na...
Ktoś z zewnątrz załomotał w drzwi i otworzył je z takim impe-
tem, że omal nie wyskoczyły z zawiasów.
— Intrrruz! — wrzasnął za moimi plecami ktoś z gardłowym
akcentem lorda Vadera.
Skoczyłem na nogi i odwróciłem się twarzą do wyjścia.
Człowiek w korytarzu był potworem. Miał ze dwa i pół metra
wzrostu oraz grube fałdy grających pod skórąmuskułów od pięt aż
po brwi. Przypominał jasnowłosego gigantycznego wikinga, miał
na sobie tylko futrzaną przepaskę biodrową, wysokie buty z nie
wyprawionej skóry i spiczasty żelazny hełm z wygiętymi byczymi
rogami.
Jasna cholera! Charles Murphy! Gotów do walki, a ściślej
rzecz biorąc, do gry w Rzeźl
— Ach! Obcy! — rzekł Charles z twardym, niemieckim ak-
centem, wyciągając w moją stronę wręcz nieludzko umięśnioną
rękę. — Metoda, jakiej użyłeś mit der program sekurity była bar-
dzo impressif! — Zamilkł, dając mi czas na podziwianie na-
brzmiałych żył i przelewających się zwałów mięśni.
I tu popełnił błąd. Niemal w ułamku sekundy skojarzyłem
w myślach całą masę różnych rzeczy i błyskawicznie pojąłem, dla-
czego Charles zawsze był ode mnie lepszy. Wydział biomedyczny
MDE. Niestandardowo wyposażony wózek inwalidzki. Sposoby,
jakimi wykańczał wszystkich podczas gry w Rzeź. Jego niezwykłe
fizyczne aspekty przeczące prawom rzeczywistości wirtualnej...
Murphy od urodzenia był superużytkownikiem, choć pewnie
sam o tym nie wiedział.
Skończył prezentację bicepsów i zrobił półobrót, by mi poka-
zać swój kark i mięsień kapturowy, nie wspominając już o tym, że
zadbał, bym dokładnie obejrzał mięśnie brzucha. Mówiąc szcze-
rze, przez chwilę nawet zrobiło mi się go żal. Doskonale wie-
działem, w jakim ciele jest uwięziony w realnym świecie, toteż
świetnie rozumiałem, jaką przyjemność mu sprawia przebywanie
w tej szczególnie sprawnej postaci wirtualnej.
Błyskawicznie stłumił jednak we mnie wszelkie współczucie,
odzywając się:
— Jesteś naprrrawdę godnym przeciwnikiem. — Zakończył
program Mistera Uniwersum w dziwnym, bojowym półprzysia-
dzie. — Ale musisz wiedzieć, że wdarłeś się w moją domenę,
a karą za to ist śmierć!
Ze zwinnością atakującego lamparta dobył obusiecznego mie-
cza i płynnym, doskonale tanecznym ruchem wyprowadził cios —
błyszcząca, ostra jak brzytwa stalowa głownia spadła na mnie sze-
rokim, śmiercionośnym łukiem i z pewnością rozłupałaby moje
kruche wirtualne ciało na pół równie łatwo jak rzeźni czy topór
porcjujący steki...
Gdybym nie wykorzystał okazji i w czasie kulturystycznego
pokazu nie przestawił się na tryb kubistyczny, który umożliwił mi
okrążenie przeciwnika poprzez czwarty wymiar.
Zaskoczyłem Charlesa tym manewrem. Zastygł bez ruchu,
a potem bezsilnie dźgnął czubkiem miecza moją aktówkę. Chyba
nawet nie przyszło mu do głowy, żeby się obejrzeć. Postanowiłem
go naprowadzić. Przywołałem z niebytu sporych rozmiarów mar-
chewkę, odgryzłem kawałek, po czym zajrzałem mu przez ramię
i mruknąłem:
— Coś ci nie gra, mięśniaku?
Odwrócił się błyskawicznie i zamachnął mieczem, zmuszając
mnie do wyskoku pod płytki sufitowe. Wylądowałem dobre trzy
metry dalej.
— Barrrdzo imprresif— przyznał, wynurzając się ze schowka
na szczotki. — Ale nawet to ciebie nie urrratuje!
Skoczył do przodu, niby mierząc nisko, ale wprowadził cios
wysoko. Na pewno by mnie dosięgnął, gdybym po raz drugi wy-
skoczył w górę.
Ale nawet się nie ruszyłem z miejsca. Złapałem lewą ręką
ostrze miecza. Oczy mu się rozszerzyły, jakby nie mógł uwierzyć,
że głownia nie rozpłatała mi dłoni. Trwało to jednak zaledwie parę
sekund. Chwycił rękojeść oburącz i zaczął szarpać mieczem.
Przez chwilę się z nim siłowałem, ale gdy uniósł nogę, aby za-
przeć się stopą o moją pierś, stwierdziłem, że to mi uwłacza,
złapałem go więc za kostkę, zakręciłem nim młynka nad głową
i cisnąłem w drugi koniec korytarza. Zanim zdążył się podnieść,
ująłem miecz oburącz i szybko wygiąłem na kształt olbrzymiego
spinacza do papieru. (Powinienem był go przeformować na le-
miesz pługa, ale nie miałem bladego pojęcia, jak wygląda le-
miesz).
Z wielką radością obserwowałem minę Murphy'ego.
— Obcy — rzekł powoli —jesteś naprrrawdę potężny i chęt-
nie bym poznał twoje sekrrrety.
— Nie wątpię — odparłem. — Pierwszy mogę ci zdradzić już
teraz. Nie chcę cię skrzywdzić. Więc może lepiej zachowałbyś się
jak porządny barbarzyńca i zszedł mi z drogi?
W zamyśleniu pokiwał głową.
— Ach, z tym się wiąże da prrroblem. Bo widzisz... —
/yciągnął zza przepaski biodrowej olbrzymi automatyczny pisto-
let BFG-2000 (Gdzie on go schował?!) — .. .ja jednak zamierzam
ciebie skrzywdzić.
Natychmiast skoczyłem w bok, gdy padły pierwsze strzały.
Sześciu czy ośmiu niewinnych gapiów w szarych garniturach zwa-
liło się posiekanych przez kule.
— Na Boga, szybki jesteś — mruknął Murphy, zauważywszy,
że nawet mnie nie drasnął.
Znów nacisnął spust, tym razem prowadząc broń łukiem przez
całą szerokość korytarza. Jeszcze raz musiałem wyskoczyć pod
płytki sufitowe, żeby się usunąć z linii ognia. Kilkunastu następ-
nych trutni padło martwych w przejściach do swoich stanowisk
pracy.
Kiedy znowu zeskoczyłem na podłogę za jego plecami, był już
na to przygotowany. Wycelował jednak za wysoko. Padłem plac-
kiem na wykładzinę. Błyskawicznie opuścił lufę, ale ja już byłem
w powietrzu. Liczba przypadkowych ofiar tej strzelaniny rosła
w zastraszającym tempie. Uprzytomniłem sobie, że muszę go po-
wstrzymać, czy mi się to podoba czy nie.
— Próbowałem ci powiedzieć — odezwałem się, wyskakując
na krótko zza ściany, zanim kula odłupała tuż obok mnie spory
kawał tynku — że nie chcę cię skrzywdzić. — Rzuciłem się na
podłogę i potoczyłem w jego kierunku. Za mną pociski powybijały
szereg dziur w szarej wykładzinie. — Ale ty... — skoczyłem na
nogi za jego plecami i poklepałem go w prawe ramię, po czym
dałem nura w lewo, gdy on się obracał w prawo —.. .najwyraźniej
nie zrozumiałeś. — Dotarło do niego, że jestem z przeciwnej stro-
ny, toteż pośpiesznie obrócił rękę, ani na chwilę nie zdejmując pal-
ca ze spustu. Dla mnie czas posłusznie zwolnił. Teraz w tym końcu
korytarza ściany pokryły się plamami krwi, a gapie zaczęli padać
gęsto jak na filmie Sama Peckinpaha. Mój monomolekularny szty-
let wysunął mi się z rękawa prosto w dłoń. Czas płynął jeszcze
wolniej. Wziąłem zamach i niewiarygodnie ostrą głownią przeje-
chałem po karku Murphy'ego, przecinając mięśnie, kości, żyły
i ścięgna z taką łatwością, jakbym kroił na talerzu fantastyczne du-
szone żeberka.
W zwolnionym tempie głowa Murphy'ego zsunęła się z karku,
a z przeciętych arterii trysnęły różowe fontanny. Jeszcze przez kil-
ka sekundjego wspaniałe wirtualne ciało nie miało pojęcia, że jest
już martwe. Ale później, z gracją góry lodowej osuwającej się
w morskie fale, runęło na podłogę.
W tym samym momencie czas odzyskał normalną prędkość.
I nagle te wszystkie szare, pozbawione twarzy postacie — a przy-
najmniej te, które wyszły cało z konfrontacji z marnymi umiejęt-
nościami strzeleckimi Murphy'ego — zaczęły wytykać mnie pal-
cami i wydzierać się na całe gardło, niczym tłum statystów
w filmie Inwazja pożeraczy ciał (w wersji z 1978 roku).
— Tu jest! — rozległ się za mną znajomy głos.
Odwróciłem się. Frank Dong szarżował korytarzem w tę stro-
nę, waląc na oślep z dwururki. Dopiero gdy tuż przed sobą ujrza-
łem złowieszcze wyloty luf, uświadomiłem sobie, że...
Cholera! Teraz jestem ich wrogiem!
Rzuciłem się na ziemię. Pocisk ze strzelby przeleciał nad moją
głową. Chwyciłem BFG-2000 Murphy'ego i oddałem błyskawicz-
nie kilka strzałów w powietrze, które tylko gęsto podziurawiły
płytki sufitowe, nie wyrządzając nikomu krzywdy.
Osiągnąłem jednak pożądany skutek. Frank dał nura za najbliż-
sze przepierzenie, jeszcze raz wypalił na oślep zza rogu, roztrzas-
kując świetlówkę, i krzyknął:
— Strzela do mnie!
Poderwałem się z podłogi.
Trzecia kula trafiła mnie w plecy, rozszarpała prążkowaną ma-
rynarkę i omal nie zrobiła mi dziury w czarnej skórzanej kurtce.
— Cholera! — rzucił ze złością Bubu. — Ma kamizelkę kulo-
odporną!
Poświęcił jeszcze jeden pocisk, żeby do reszty postrzępić tył
mojej marynarki. Strzeliłem na oślep przez ramię, skoczyłem
w prawo, przebiłem się przez cieniutką wirtualną ściankę i wpad-
łem na blaszaną szafkę na akta. Szuflady wysunęły się z brzękiem,
stosy kartonowych teczek poleciały na podłogę, zawirowały w po-
wietrzu luźne kartki papieru.
— Chyba dostał! — zawołał Bubu gdzieś na prawo ode mnie.
Przez chwilę nie mogłem się zorientować, gdzie jestem, wresz-
cie skoczyłem przez następną ściankę działową i stanąłem oko
w oko z...
Och, nie! Pshombe!
Rzecz jasna, była uzbrojona, ale jązupełnie zaskoczyłem. Mie-
rzyła gdzieś obok, podczas gdy całkiem przypadkowo lufa auto-
matycznego BFG-2000 dźgnęła ją w lewą pierś. Przez chwilę
patrzyliśmy sobie nawzajem w oczy; odniosłem nawet wrażenie,
że po jej twarzy przebiegł gwałtowny skurcz, jakby mnie rozpo-
znała. Otworzyła usta, najwyraźniej chcąc coś powiedzieć.
Pomyślałem, że najwyższa pora sprawdzić, do jakiego stopnia
panuję nad moimi umiejętnościami superużytkownika. Uniosłem
lewą rękę i lekko trąciłem Tshombe w skroń. Padła na ziemię jak
mokra ścierka od podłogi.
Nie rozpłynęła się jednak w niebyt, co uznałem za dobry znak.
Szybko przypomniałem sobie, że Charles także się nie zrandomi-
zował, kiedy go zabiłem.
Wciąż jeszcze próbowałem dojść do siebie po tym, co zro-
biłem, gdy do korytarza jak burza wpadła Rzecz2, wlokąc za sobą
pękatą wypchaną kartonową teczkę.
— Mam, szefie! — zawołała z daleka i cisnęła teczkę w moim
kierunku.
— A gdzie jest Rzecz1? — zapytałem.
Rzecz2 trąciła czubkiem stopy nieprzytomną Tshombe.
— Ta laleczka ją rozmazała na ścianie.
Wetknąłem pistolet pod pachę i przerzuciłem parę stron
w teczce. Wyglądało na to, że były to te pliki, o które chodziło.
Kiedy znowu uniosłem głowę, zauważyłem, iż Rzecz2 przygląda
mi się uważnie.
— To koniec zadania, szefie? — zapytała.
— Tak. — Wcisnąłem teczkę pod połę skórzanej kurtki i pod-
ciągnąłem suwak pod brodę.
— W takim razie... — Rzecz2 odsunęła się na krok ode mnie
i zasalutowała energicznie — ...miło mi się współpracowało.
Żegnam i życzę powodzenia.
Błyskawicznie zniknęła z rzeczywistości wirtualnej, bo tak ją
zaprogramowałem.
Od razu zrobiło mi się żal jednego zabitego małego potworka.
— Gdzie jest T'shombe?! — zawołał Frank, tym razem gdzieś
z lewej strony.
— Tutaj! — rozległ się okrzyk z prawej. Bubu wypadł zza
rogu korytarza i szybko wymierzył we mnie karabin.
Rzuciłem BFG-2000 na podłogę i wrzasnąłem:
— WYLOGUJSIĘ!
Piętnaście milisekund później byłem już w realnym świecie.
Zerwałem z głowy gogle wideo i osunąłem się na kolana.
Wstrząsnął mną silny dreszcz. LeMat doskoczył do mnie i zaczął
garściami wyciągać wtyczki światłowodów z pasa nadawczo-od-
biorczego.
— Kiepsko wyglądasz — mruknął z autentyczną troską w gło-
sie. — Jak tam było?
Zerwałem sensorowe rękawice i cisnąłem je na gołe deski
podłogi.
— Strasznie — wystękałem, z trudem łapiąc oddech.
Z wdzięcznością przyjąłem z rąk LeMata kubek gorącej kawy
i łapczywie upiłem parę łyków. — Masz te pliki?
— Mam. — Spojrzał na mnie z taką trwogą w oczach, jakiej
jeszcze nigdy u niego nie widziałem, po czym trącił mnie pięścią
w ramię. — Powinieneś je zobaczyć. To dokładnie te zapisy, o któ-
re chodziło. Nazwiska, daty i miejsca spotkań, plany... Niezbite
dowody, że MDE od początku zamierzało wykiwać klientkę Am-
ber. Bez obrazy, Jack, ale pracowałeś dla bandy obrzydliwych, śli-
skich robali.
Nie odpowiedziałem. Upiłem jeszcze łyk kawy i ująłem kubek
oburącz, jakbym chciał rozgrzać zmarznięte palce.
LeMat jeszcze raz trącił mnie w ramię.
— Rozchmurz się, Jack. Amber ma już wygraną sprawę
w kieszeni. Dobrze się spisałeś.
Docierały do mnie jego słowa, nawet próbowałem w nie uwie-
rzyć, ale przed oczyma wciąż miałem Charlesa i Tshombe. LeMat
odszedł i po chwili wrócił z kocem. Spojrzałem mu prosto w oczy,
gdy narzucał mi go na ramiona, i trzęsąc się coraz bardziej, zapy-
tałem:
— Jesteś tego pewien?
18
DOSTAWA
Poniedziałkowy wieczór, 22.00 czasu lokalnego, 3.00 stan-
dardowego UTC: Jechałem moim wirtualnym harleyem pustymi
uliczkami ToxicTown, z wirtualnym koltem kalibru 11,43 milime-
tra wetkniętym za pasek spodni, grubym plikiem wykradzionych
zapisów wetkniętym za połę kurtki i ProctoProdem wetkniętym...
mniejsza z tym gdzie. Teraz, będąc superużytkownikiem, mogłem
ponadto odczuwać zapachy ToxicTown. Kojarzyły mi się z feto-
rem południowych nabrzeży St. Paul w upalny, bezwietrzny lipco-
wy dzień.
Poruszyłem się nerwowo na siodełku motocykla i zamrugałem
szybko, rozglądając się dookoła.
Gdybyście mnie spytali, dlaczego byłem taki spięty, nie
umiałbym odpowiedzieć. Rzecz jasna, w znacznym stopniu przy-
czyniał się do tego ProctoProd, którego używałem już czwarty
dzień z rzędu i odbierałem jak wrzód w... ech, mniejsza z tym. Ale
po części bałem się też, że w Sieci natknę się na Elizę, chociaż
przeczucie mi podpowiadało, iż teraz dałbym sobie z nią radę.
Poza tym obawiałem się wpadki. Oczywiście był to lęk irracjo-
nalny, bo jak dotąd wszystko, co mówiła Amber, okazało się
prawdą. Ale nie mogłem się uwolnić od tych obaw, które tkwiły
gdzieś we mnie głęboko.
Niemniej, jak sądzę, głównym powodem mego niepokoju była
świadomość, że tym razem jestem naprawdę zdany wyłącznie na
siebie. Nie miałem żadnego wsparcia, żadnego anioła stróża zer-
kającego mi przez ramię, nikt nawet nie śledził moich parametrów
życiowych. Naprawdę zależało mi na tym, aby podczas tej wypra-
wy LeMat pełnił funkcję ariergardy, na wypadek gdyby mimo
wszystko Amber chowała jakąś chytrą sztuczkę w gorsecie, lecz
znów wykręcił się od obowiązku.
— Jack — oznajmił pompatycznym tonem — naprawdę chęt-
nie bym ci towarzyszył, ale wzywają mnie ważniejsze sprawy.
Dzisiaj wybieram się tam, gdzie jeszcze nikogo przede mną nie
było! — Potupałem gniewnie nogą i obrzuciłem go ostrym spoj-
rzeniem, więc dodał: — Mam randkę z Inge.
Skręciłem na najbliższym skrzyżowaniu i zwolniłem, żeby się
rozejrzeć po okolicy. Po lewej paskudnie cuchnęło rozgrzaną
gumą, musiała to być Wytwórnia Nakrapianych Gumowych Pies-
ków i Innych Zabawek Kąpielowych. Natychmiast skierowałem
się w prawo, popatrzyłem na otaczające mnie zabudowania i do-
dałem gazu.
Kiedy powróciłem do normalnej szybkości podróżnej, wró-
ciłem też do swojej mantry. Zaufaj Amber. Zaufaj Amber. Zaufaj
Amber.
Jak poprzednio, Thorvold stał na rogu oparty o latarnię i obo-
jętnie podrzucał i łapał wielką srebrną monetę.
— Cześć, Max — powiedział, nie przerywając mechaniczne-
go zajęcia. Zmierzył mnie tylko uważnym spojrzeniem, gdy par-
kowałem przy nim motocykl i schodziłem z siodełka. — Ładny
garnitur. Masz pliki?
Jego obecność nie tylko mnie zaniepokoiła, ale i wkurzyła,
mówiąc oględnie.
— Mam spotkanie z Amber, ot co. Nikt mnie nie uprzedził, że
to ty będziesz na mnie czekał.
— Spokojnie — odparł Thorvold, łapiąc zgrabnie monetę. —
Jak się spocisz, to nie odkleisz od siebie interfejsu. Ta suka, szefo-
wa, jest u siebie. Kazała mi tylko obserwować drzwi. Możesz iść,
czeka na ciebie. — Ruszyłem w stronę schodów. — Halo! Psze
pana! — zawołał za mną. — Za jednego dolara przypilnuję, żeby
nic złego się nie stało z pańskim motocyklem.
Sięgnąłem do kieszeni wirtualnych czarnych dżinsów,
wydłubałem ćwierćdolarówkę i rzuciłem w jego kierunku.
— Przykro mi, ale nie mam więcej — mruknąłem.
Coś tam pomamrotał pod nosem, ale wsunął ćwiartkę do kie-
szeni.
Amber czekała na szczycie schodów. Stała oparta ramieniem
o framugę drzwi, a jej zgrabna sylwetka rysowała się w słabym
świetle padającym z głębi mieszkania. Czarne włosy miała roz-
puszczone i paliła długiego papierosa w jeszcze dłuższej fifce
z kości słoniowej, którą trzymała między palcami lewej dłoni.
Była ubrana w krótkie, jedwabiste, jasnozielone kimono z obszer-
nymi rękawami — ledwie zasłaniające jej wspaniałą płeć —
i, biorąc pod uwagę, że kimono podświetlone od tyłu było prawie
całkiem przezroczyste, nie miała pod spodem żadnej bielizny.
Stała z rękoma skrzyżowanymi tuż poniżej drobnych, zadartych
piersi i wydmuchiwała dym długimi strumieniami.
— Cześć, kochasiu — powiedziała.
Skręciłem właśnie na podeście schodów, kiedy prawie rów-
nocześnie ją ujrzałem oraz usłyszałem, i stanąłem jak wryty. Po
omacku odnalazłem moją szczękę mniej więcej tam, gdzie
gruchnęła na schody, i szybko przytwierdziłem ją z powrotem na
miejscu.
— Witaj, ślicznotko — mruknąłem z udawaną obojętnością.
— Masz pliki?
Poskrobałem się po moim idealnym pięciodniowym zaroście
na policzkach.
— Taka z ciebie niecierpliwa trzpiotka?
— Owszem. — Wyprostowała się, przełożyła fifkę z papiero-
9Q7
sem do prawej ręki i kiwnęła palcem, abym podszedł bliżej. —
Najpierw musimy załatwić pewną ważną sprawę.
Początkowo powoli, potem błyskawicznie przyspieszając kro-
ku, pokonałem resztę schodów i stanąłem przed nią. Rzuciła mi się
na szyję, splatając ramiona na karku, przywarła do mnie całym
ciałem i posłała mnie do raju długim, namiętnym pocałunkiem. Jej
wargi miały smak czekolady, wybornego wina, ekskluzywnej
kawy i markowego tytoniu — krótko mówiąc, wszystkiego, co
najwspanialsze, najbardziej kuszące i zarazem grzeszne. Nawet te-
raz, gdy wspominam tamten pocałunek, muszę przyznać, że
umarłbym jako najszczęśliwszy z ludzi, gdybym właśnie wtedy
wyzionął ducha.
Zresztą później uraczyła mnie drugim pocałunkiem, który był
jeszcze lepszy.
Wreszcie, wciąż nie wypuszczając mnie z objęć, muskając
wargami moją szyję i skubiąc ucho, szepnęła:
— No więc, skarbie? Masz te pliki?
— Tak!
Sądzę, że gdyby wówczas Amber zapytała, czy zgodzę się od-
dać swój mózg potworowi, którego trzyma w piwnicy i musi kar-
mić, zapewne też bez namysłu odpowiedziałbym: Tak!
— Wspaniale — odparła szeptem.
Wprowadziła mnie do mieszkania, zamknęła drzwi i przekrę-
ciła zasuwkę, po czym odwróciła się, oparła plecami o drzwi
i przyciągnęła mnie do siebie. Później długo, bardzo długo się
całowaliśmy, badając wzajemnie swoje wargi i usta wargami i ję-
zykami. To było coś w rodzaju językowych zapasów. Pokonała
mnie trzykrotnie w czterech rundach. Ale i tak mi się podobało.
Przeciągałem palcami po jej długich, połyskliwych czarnych
włosach, mapowałem dłońmi kształty jej wspaniałego ciała, aż
wreszcie natrafiłem na luźny węzeł paska przytrzymującego
zwiewne kimono.
Pociągnąłem za jeden koniec. Zielony jedwab się rozchylił,
odsłaniając te czarujące, ukryte pod nim cuda. Moja prawa dłoń
podjęła dokładniejszą eksplorację.
Nagle Amber chwyciła mnie za rękę, odepchnęła delikatnie
i wzięła głębszy oddech.
— Max? — zapytała cicho.
— Słucham, kochanie — mruknąłem, skubiąc lewą dłonią jej
prawą małżowinę.
— Zanim do czegokolwiek między nami dojdzie, musisz coś
wiedzieć.
— Jeśli chcesz mi powiedzieć, że w rzeczywistości jesteś fa-
cetem — mruknąłem, zdecydowanie przesuwając niżej lewą dłoń
— to nie chcę o tym słyszeć.
— Och, nie. — Chwyciła mnie za włosy z tyłu głowy i zabrała
się do następnego, długiego i czułego pocałunku. — W tej kwestii
nie musisz się niczego obawiać, kochany. Jestem stuprocentową
kobietą, pod każdym względem.
Próbowałem palcami znaleźć na to potwierdzenie, ale odsu-
nęła się i pociągnęła mnie w stronę łóżka. Pchnęła delikatnie, że-
bym usiadł na jego skraju. Ani trochę się nie sprzeciwiałem. Cof-
nęła się o krok czy dwa i popatrzyła mi prosto w oczy.
— Ciężko było? — zapytała.
Dopiero po chwili zrozumiałem, że mówi o zleceniu. Max
Kool chciał rzucić coś obojętnie i nonszalancko, ale do głosu do-
szedł Jack Burroughs.
— Tak — powiedziałem, wzdrygnąwszy się mimo woli.
Amber pokiwała głową i uśmiechnęła się smutno.
— Musiałeś kogoś zabić?
Od razu przypomniałem sobie Murphy'ego i to zadziwiająco
realne odczucie, gdy mój wirtualny sztylet wbijał się w jego kark.
Przypomniałem sobie też Tshombe i jej oczy wywrócone biał-
kami do góry, gdy tylko lekko stuknąłem ją w skroń. Wciąż
miałem nadzieję, że kontrolowałem siłę tego uderzenia i nic po-
vażnego jej się nie stało.
— Tak — odparłem. — Jedną osobę zabiłem na pewno, drugą
może też.
Amber uklękła przy mnie, ujęła obie moje dłonie i pogładziła
je czule.
— Odczuwa się to inaczej, kiedy jest się superużytkowni-
kiem, prawda?
Z trudem przełknąłem ślinę i pokiwałem głową.
— Tak. To bardzo realistyczne. Aż za bardzo.
— Niektórzy zdołali się do tego przyzwyczaić — powie-
działa, patrząc na moje dłonie. A kiedy uniosła głowę, w jej spoj-
rzeniu było coś takiego, że aż mnie ścisnęło za serce. — Max, pro-
szę, obiecaj mi, że ty nigdy do tego nie przywykniesz.
— Nie martw się, chyba nawet bym nie potrafił.
Ująłem jej piękną twarz, uniosłem nieco i pochyliłem się,
żeby ją pocałować, ale odsunęła się szybko i wstała. Otworzyłem
już usta, by zadać pytanie, lecz przyłożyła palec do warg i szep-
nęła:
— Nic więcej nie mów. A wracając do tych plików, które...
zdobyłeś...
Rozpiąłem kurtkę, wyciągnąłem kartonową teczkę zza pazu-
chy i rzuciłem na łóżko.
— O to ci chodziło?
Chwyciła teczkę, pospiesznie przerzuciła jej zawartość i poki-
wała głową.
— Tak, o to. Musisz coś jeszcze wiedzieć o tych materiałach.
— Zamknęła teczkę, uśmiechnęła się do mnie słodko i cisnęła ją
do kosza na śmieci. — Sama je ukryłam w MDE.
Zerwałem się na równe nogi.
— Co takiego?!
Spoważniała natychmiast.
— Tylko się nie wściekaj, kochany! Ja po prostu... musiałam
mieć pewność, że podołasz temu zadaniu! Włamiesz się do syste-
mu, odnajdziesz igłę w stogu siana i pokonasz wszystkich prze-
ciwników, jeśli od tego będzie zależało twoje życie. Uwierz mi,
właściwa robota będzie o wiele trudniejsza!
O mało mnie szlag nie trafił.
— Urządziłaś mi egzamin?!
— Owszem, ale zdałeś go celująco, kochany! — Zrobiła krok
w moją stronę, lecz widocznie dostrzegła błyski wściekłości
w mych oczach, bo cofnęła się znowu. — Wiesz co? — Obrzuciła
mnie spojrzeniem od stóp do głowy z chytrym uśmieszkiem na
twarzy. — Wydaje mi się, że przed drugą częścią potrzebujesz
pewnego pozytywnego wzmocnienia. — Uśmiechnęła się jeszcze
szerzej i szybkim ruchem zrzuciła z ramion kimono.
Wraz z nim opadła moja złość.
Naga Amber wyglądała niewiarygodnie. Zgrabna, proporcjo-
nalnie zbudowana, seksowna do granic wytrzymałości, zachwy-
cająca, cudowna, oszałamiająca — a, do diabła, weźcie sobie
słownik synonimów i wpiszcie swoje ulubione określenia tutaj:
_____________. W tym momencie Amber bez wątpienia była
dla mnie najpiękniejszą kobietą na świecie.
— Pozytywnego wzmocnienia? — spytałem szeptem, gdy
zrobiła krok w moim kierunku.
— Pozytywnego — odparła cicho, uśmiechając się seksownie.
— Zamierzasz pogłaskać pieska, bo dobrze aportuje patyk? —
wyrwało mi się, gdy zrobiła drugi krok.
— Wolę pogłaskać co innego. — Uśmiechnęła się jeszcze sze-
ej, miała minę Kiciusia Psychola przed wyjściem z domu na
tiarcowy spacer. — Ale ktoś tu jest zbyt grubo ubrany.
Strzeliła palcami i wszystkie moje ciuchy zniknęły. Zarzuciła
n ramiona na szyję.
- Czy mogę zadać jeszcze jedno głupie pytanie? —
mruknąłem tuż przed tym, jak zamknęła mi usta pocałunkiem. Do-
piero gdy pod powiekami ujrzałem ciemne plamy, odsunęła się
i pozwoliła mi zaczerpnąć tchu. — Jeśli sama jesteś na tyle dobra,
żeby ukryć te pliki, to po co mnie wynajmowałaś?
— Ponieważ — szepnęła, obcałowując moje czoło i kierując
głowę do swojej drobnej, lecz idealnie kształtnej piersi — wszyscy
mamy swoje ograniczenia, a właściwe zadanie przekracza moje
możliwości.
W tym momencie przycisnęła moją twarz do swego brzucha
i muszę szczerze przyznać, że przez jakiś czas o niczym nie byłem
w stanie myśleć. Wreszcie znów się odsunęła.
— Nawiasem mówiąc — rzekła cicho — skoro wyraźnie
wciągnąłeś do współpracy Gunnara, pomyślałam, że przydałby się
wam drugi zestaw interfejsu neuroindukcyjnego. Wyślę go jutro.
Oburącz chwyciła moją głowę, uniosła twarzą do góry i po-
całowała mnie żarliwie. Otoczyłem jej szczupłą kibić muskularny-
mi ramionami i chciałem przewrócić Amber na łóżko, ale wyśliz-
nęła się z moich objęć, zaparła obiema dłońmi o moją owłosioną
klatkę piersiową i zaczęła zasypywać ją pocałunkami.
— Aha, jeszcze o jednym zapomniałam ci powiedzieć -—
szepnęła, kiedy odchyliłem głowę do tyłu, wypinając pierś.—
A mianowicie... — pchnęła mnie silnie, powalając na wznak —
.. .wolę być na górze!
Zawyła dziko, niczym szalony kowboj na korridzie, wskoczyła
na mnie okrakiem, ściskając mi biodra udami, po czym zacisnęła
palce na moim nabrzmiałym wacku i nakierowała go...
BUM! Drzwi od korytarza poleciały na środek pokoju w chmu-
rze czarnego gęstego dymu. Jakiś zakrwawiony strzęp będący za-
pewne szczątkami Thorvolda przeleciał nad łóżkiem, wybił szybę
w panoramicznym oknie i spadł na ulicę. Chwilę później przez roz-
trzaskaną framugę wtargnął do mieszkania bitwomech o błysz-
czącym chromowanym pancerzu, wydatnie poszerzając przy tym
otwór wejściowy. Z pomrukiwaniem serwomechanizmów i szu-
mem siłowników hydraulicznych wyszedł na środek pokoju niczym
podrasowany hormonami, chromowany biblijny moloch.
Amber natychmiast zeskoczyła ze mnie (dzięki Bogu!) i sta-
nęła naprzeciwko niego.
— Ty! — wrzasnęła ile sił w płucach.
Bitwomech zamigotał i przekształcił się w Elizę.
— Suka!
— On jest mój! — krzyknęła Amber.
— Po moim trupie! — ryknęła Eliza.
Paznokcie Amber zamieniły się w niedźwiedzie pazury o za-
dziwiająco metalicznym połysku. Wybiła się fantastycznie i po-
szybowała przez cały pokój, gwałtownie próbując w locie rękoma
dosięgnąć intruza.
Eliza zrobiła jednak błyskawiczny unik i pięścią grzmotnęła
Amber w plecy, przez co ta, koziołkując, przeleciała nad łóżkiem
i przez przeciwległą ścianę. Pozostała w niej dziura o uroczym
kształcie zgrabnej kobiecej sylwetki.
Przemknęło mi przez myśl, że to już koniec krótkiego starcia,
lecz w tej samej chwili Amber przebiła się przez ścianę dwa metry
dalej, wylądowała miękko na podłodze i zrobiła regularny prze-
wrót przez ramię. Skoczyła na nogi, zakołysawszy się na piętach,
i lekko spocona, dysząc głośno, wciąż całkiem naga, nie licząc
tynkowego pyłu, ruszyła do ataku. Na chwilę oderwałem od niej
wzrok, by zerknąć na Elizę, która moim zdaniem powinna już być
pocięta w plasterki.
No cóż, jej biała sukienka rzeczywiście wisiała w strzępach,
ale sama Eliza najwyraźniej nie odniosła najmniejszego uszczerb-
ku. Jednym ruchem zerwała z ramion strzępy ubrania, cisnęła je za
siebie i ruszyła do walki niczym nagi, anorektyczny, albinoski de-
mon przeznaczenia. Jej palce przekształciły się w orle szpony. Za-
trzymała się nie więcej niż metr od łóżka i wymierzyła te szpony
we mnie.
— Chcę go z powrotem — syknęła lodowatym głosem nagłej
śmierci. — Ty go niecnie wykorzystujesz!
— Nie dostaniesz go — odparła Amber. — Teraz w całości
należy do mnie.
Obejrzałem się. Amber kucała po drugiej stronie łóżka, w męt-
nym żółtawym blasku lampy jej metaliczne pazury połyskiwały
złowieszczo. Chyba nie muszę wam mówić, ile razy w życiu
byłem gotów zapłacić każdą cenę, byle tylko stać się obiektem za-
żartej walki dwóch nagich kobiet.
Ale to nie była jedna z tych chwil.
Eliza zamyśliła się ze wzrokiem utkwionym w swoich szpo-
nach.
— Wiesz co? — powiedziała do Amber. — Chyba nie ma sen-
su kontynuować tej walki. Jesteśmy nazbyt równorzędnymi prze-
ciwniczkami.
Amber wyprostowała się i także popatrzyła na swoje metalicz-
ne pazury.
— Chyba mogłabym coś jeszcze z siebie dać, ale ty pewnie też
nie wykorzystałaś wszystkich możliwości, prawda?
Eliza przytaknęła ruchem głowy.
— A ponieważ nigdy nie dopuszczę, żeby on był twój...
— Tak samo jak ja.
Eliza wzruszyła ramionami. Jej lewa ręka odzyskała pierwotny
wygląd, za to prawa zamieniła się w długie, błyszczące stalowe
ostrze.
— Co ty na to? Salomonowy wyrok?
Amber skinęła głową.
— To jedyne wyjście.
Jej ręce przybrały dokładnie tę samą postać, co Elizy.
— Więc jak? Wzdłuż?
Amber pochyliła się nade mną, delikatnie uniosła lewą dłonią
moje klejnoty i przytknęła nieprawdopodobnie zimne stalowe
ostrze dokładnie pośrodku między nimi.
— Zacznijmy cięcie z tego miejsca...
Cięcie.
Nieprawda, wcale nie zemdlałem. Tylko ogarnęła mnie ciem-
ność. Zmartwiałem. Uszło ze mnie powietrze. Krew we mnie za-
stygła.
— O rany... — mruknął LeMat, wyraźnie wstawiony.
Zerwałem gogle wideo, cisnąłem je na podłogę i wrzasnąłem
na cały głos:
— LeMAT!
Stał przed klawiaturą komputera, całkiem nagi, z wodą kapiącą
z napełnionej po brzegi szklanki i kawałkiem oderwanego kabla
elektrycznego owiniętym wokół kostki.
— Przepraszam — mruknął i czknął głośno. — Inge zachciało
się pić, więc... — Wskazał palcem szklankę z wodą i czknął po raz
drugi.
Omal nie straciłem kontroli nad żołądkiem, zwieraczem, pę-
cherzem i diabli wiedzą czym jeszcze.
— Inge? Gdzie?!
Odwróciłem się i błyskawicznie rozejrzałem po całym biurze.
— Cześć, Jack. — Zachichotała. Doleciało to od strony...
Głowa ze zmierzwioną strzechą blond włosów wyłoniła się
spod koca na mojej połówce. Rozległo się na wpół artykułowane
„ba!", a chwilę później całkiem artykułowane „och!" poprze-
dzające pijacki chichot, kiedy Inge uświadomiła sobie, że koc
zsunął się do połowy na podłogę, odsłaniając jej dość obfite, pie-
gowate piersi. Próbowała zakryć się drugą częścią koca, ale osta-
tecznie z rezygnacją machnęła ręką i usiadła na łóżku.
Pomyślałem, że skoro ona siedzi przede mną z gołymi cyckami,
to ani trochę nie powinienem się czuć zażenowany tym, że jestem
ubrany jak cybernetyczny transwestyta. Ale mimo wszystko...
Odwróciłem się do LeMata, gotów go zamordować.
— Daj spokój, Jack — mruknął, usiłując zrobić krok w moją
stronę, ale zaplątał się w kabel i znów wylał trochę wody ze
szklanki. — Wyszliśmy do miłej małej włoskiej knajpki i wypiliś-
my trochę wina do obiadu...
— Trochę? — Inge znowu zachichotała, aż jej drobne różowe
sutki podskoczyły w górę i w dół.
— Masz rację. — LeMat zaśmiał się w głos. — Trochę więcej
niż trochę. Wypiliśmy mnóstwo wina do obiadu.
— I przed obiadem — dodała poważnie Inge. — I po obiedzie.
I po poobiedzie...
— No i rozmawialiśmy o naszej pracy, i w ogóle.
Zdołał się w końcu wyplątać z kabla, chwiejnym krokiem pod-
szedł do połówki, usiadł obok Inge i zaczął jąłaskotać w bose stopy.
— A później namówiłam Gunnara, żebyśmy przyszli do wa-
szego biura... — wyjaśniła Inge, z trudem zachowując poważną
minę. — Bo naprawdę chciałam z tobą porozmawiać. Więc nie
złość się na niego. To był mój pomysł.
Nie wytrzymała, ponieważ LeMat łaskotał ją coraz energicz-
niej. Zachichotała i wymierzyła mu lekkiego klapsa.
— A kiedy tu przyszliśmy i zobaczyliśmy, że wciąż wykorzy-
stujesz interfejs — dokończył za nią — że jesteś bardzo zajęty,
usiedliśmy na łóżku, żeby poczekać, no i słowo do słowa, tak ja-
koś.. . — Znowu czknął głośno.
— To także był mój pomysł — wtrąciła z dumą Inge. — Po-
myślałam, że nie będziesz miał nic przeciwko temu. Chcieliśmy
zaliczyć tylko jeden szybki numerek, zanim w ogóle zauważysz,
że tu jesteśmy...
— I teraz ona już wie o istnieniu tego interfejsu! — zwróciłem
się do LeMata najostrzejszym i najgroźniejszym tonem, na jaki
mnie było stać. — Wielkie dzięki, koleś.
— Och, nie wściekaj się, nic się nie stało — odparła Inge. —
I tak wiedziałam o istnieniu tego indup... induk... no, interfejsu.
Mówiąc szczerze... — dumnie zadarła brodę — ...sama takiego
używam.
Moja szczęka huknęła o podłogę i potoczyła się w drugi koniec
pokoju.
— Naprawdę?!
— Jasne — odparł LeMat. — Wszyscy się już spotkaliśmy, po
tamtej stronie. Nie poznajesz jej?
Wciąż nie mogłem odnaleźć szczęki.
— Słucham?
Inge pociągnęła LeMata za ucho i szepnęła:
— Może powinnam go trochę naprowadzić, skarbie? — Jo-
seph oderwał wzrok od jej wydatnych piersi tylko na tak długo,
żeby przytaknąć ruchem głowy. — Jack? — Inge popatrzyła mi
prosto w oczy z poważną, może nawet śmiertelnie poważną miną.
— Przepraszam. — Odchrząknęła, po czym odezwała się dź-
więcznym, gardłowym falsetem, z tak silnym obcym akcentem, że
bez wątpienia naruszyła przepisy Ustawy o Zwalczaniu Dowci-
pów o Mniejszościach Narodowych: — A może powinnam po-
wiedzieć: Max? Rozmowy o interesach z pustym żołądkiem źle
wpływają na serce. Wrzućmy coś na ruszt!
Ostatnie resztki mojego zdrowego rozsądku odmeldowały się
błyskawicznie.
— Don Yermicelli?
19
WIĘCEJ ZABAWY I WIĘCEJ SCEN
EROTYCZNYCH GRATIS
LeMat i Inge obudzili się następnego ranka równie chorobliwie
skacowani. Pozytywną stroną ich stanu było to, że przejmujący
ból głowy nie zostawiał już miejsca na zażenowanie z powodu
wczorajszego zachowania. Negatywną zaś to, że musiałem słu-
chać ich jęków przez całe przedpołudnie, dopóki nie odniosły swe-
go magicznego skutku tabletki aspiryny, tylenol, kilka szybkich
klinów i niezmierzone ilości mocnej czarnej kawy.
Wreszcie oboje wskoczyli pod prysznic i nie wychodzili spod
niego, dopóki nie zużyli całego zapasu gorącej wody.
Resztę wtorku poświęciliśmy na przenoszenie komputerowego
zestawu Inge z jej mieszkania do naszego biura i łączenie go w lo-
kalnąSieć z moim komputerem. Później, kiedy Inge już czekała po
drugiej stronie, ja zaś obiecałem, że będę uważnie monitorował pa-
rametry życiowe, LeMat zdobył się na odwagę, by wykorzystać in-
terfejs neuroindukcyjny. (Wcześniej uparł się, że trzeba go wyste-
rylizować w autoklawie, i prawie przez godzinę musieliśmy go
przekonywać, iż całonocne moczenie w roztworze sody oraz kilka-
krotne mycie w zmywarce do naczyń to wystarczająca dezyn-
fekcja). Wreszcie przeniósł się w lokalną rzeczywistość wirtualną
i był dosłownie przerażony intensywnością wszelkich doznań.
Kiedy się w końcu poddałem i koło pierwszej w nocy poło-
żyłem spać, LeMat razem z Inge tłukli się po sieciowej rzeczywi-
stości wirtualnej już od trzech godzin i nic nie wskazywało na to,
że w najbliższym czasie zamierzają wrócić.
Drugi — a właściwie trzeci, licząc zestaw Inge — interfejs
neuroindukcyjny dostarczono w środę koło południa. Przy okazji
wyszło na jaw, iż zorganizowana przez Don Vermicellego super-
tajna siatka pośredników wyglądała w ten sposób, że Andersson
sama odbierała paczki w firmie spedycyjnej Mailboxes & Morę™,
zmieniała na nich adres i wysyłała dalej, ale teraz, gdy już nie było
przed nią żadnych tajemnic, postanowiła oszczędzić nam czasu,
jak też dwanaście dolarów i czterdzieści dziewięć centów, i własno-
ręcznie dostarczyła przesyłkę do biura. W drugim pudle czekała
nas jedna niespodzianka — stara, 3,5-calowa dyskietka magne-
tyczna o pojemności 1,44 MB.
— Cześć, Max — odezwała się Amber, kiedy rozszyfrowałem
zapis na dyskietce i przetransformowałem go do formatu multime-
dialnego. — Sposób, w jaki zniknąłeś z mojego mieszkania w po-
niedziałek wieczorem, to bardzo sprytna sztuczka. Miałam nadzie-
ję, że zdołam jakoś oszukać Elizę, ale mówiąc szczerze, wydaje mi
się, że ta suka prędzej wolałaby zobaczyć cię pociętego, niż po-
dzieliłaby się tobą z inną kobietą. — Wzruszyła ramionami i za-
szczyciła mnie skąpym uśmiechem. — W każdym razie masz tu
zapisy dotyczące właściwej części zadania. Przejrzyj je uważnie
i zadecyduj, czy podejmujesz się tej roboty. Moje mieszkanie bę-
dzie niedostępne co najmniej przez tydzień. Nawiasem mówiąc,
bardzo się cieszę, że jego remont w rzeczywistości wirtualnej nic
nie będzie kosztował. Dlatego spotkamy się w Piekle, powiedzmy,
w przyszły piątek o trzeciej czasu standardowego. — Znów się
uśmiechnęła, ale jeszcze bardziej sztucznie, dokładnie tak, jak lu-
dzie, którzy próbują zachować twarz w beznadziejnej sytuacji. Po
chwili rzuciła krótko: — Cześć! — I zamknęła okienko.
Pół godziny później zakończyłem dekompresję i rozszyfrowy-
wanie plików pomocniczych. Prawdziwym obiektem, jak się oka-
zało, miał być Franklin Curtis.
Tak, ten sam Franklin Curtis, którego wszyscy znają. Autor
bestsellerów, częsty gość różnych talk-show, honorowy dożywot-
ni członek Krajowego Związku Strzeleckiego słynący z posia-
dania prywatnej strzelnicy w podziemiach swej posiadłości na
przedmieściu Nowego Jorku. Dokładnie ten Franklin Curtis. Fa-
cet, któremu ostatnie pięć ekranizacji przyniosło tak obrzydliwie
olbrzymi majątek, że spółka Sony-Spielberg musiała mu obiecać
chyba całą Ziemię za prawa do sfilmowania najnowszej, jeszcze
nie napisanej powieści.
Właśnie w tym miejscu z przychylnością niebios powinienem
był wkroczyć do akcji. Książka wcale nie była jeszcze nie napisa-
na. (Spróbujcie parami wykreślać zaprzeczenia, to działa!) Pro-
blem polegał na tym, że mająca się wkrótce ukazać powieść nie
została napisana przez Curtisa. Moja tajemnicza klientka, jeśli
wierzyć Amber, była początkującą pisarką, która przez przypadek
poznała Curtisa na wydawniczym przyjęciu w Nowym Jorku i do
głębi przejęta uwagą, jaką poświęcił jej przystojny, bogaty
i sławny mężczyzna, nawet się nie zorientowała, że olbrzymi
wpływ na jego osądy ma głęboko wycięta linia dekoltu jej wieczo-
rowej sukni, odsłaniająca ponętne, acz jeszcze dziewicze kształty
zgrabnej sylwetki. (W wolnych chwilach między wysiłkami pisar-
skimi pracowała jako aktorka i modelka, uczyła się w szkole pielę-
gniarskiej i udzielała społecznie jako opiekunka w sierocińcu,
w którym się sama wychowywała).
Dalsze wydarzenia łatwo było przewidzieć. Między Curtisem
a moją klientką wywiązał się żarliwy, namiętny i seksualnie nie-
bezpieczny romans trwający dziewięć i pół tygodnia, który zakoń-
czył się gwałtownie z chwilą, gdy pisarz się dowiedział, że ona jest
w ciąży i nie zamierza jej usunąć. Przez następny tydzień trwały
zażarte kłótnie, wreszcie któregoś mroźnego, burzowego marco-
wego dnia Curtis wrócił do domu pijany i zwyczajnie wyrzucił ją
za drzwi, na śnieżycę, cisnąwszy za nią w zaspę garść rzeczy oso-
bistych. Ogarnięty dziką, pijacką furią kazał swojemu gorylowi ją
zastrzelić, gdyby jeszcze kiedykolwiek odważyła się postawić sto-
pę za bramą posiadłości.
To mógłby być koniec smutnej historii. Moja klientka, będąc
osobą wierzącą, potraktowała nie planowaną ciążę jak boską karę
za grzechy cielesne i skruszona wróciła do zakonnej szkoły świętej
Brunhildy, gdzie zamierzała wychować dziecko w duchu religii
oraz poszanowania prawa. Chciała mu nawet zaszczepić miłość do
ojca, choćby się Curtis wyparł ojcostwa i nie chciał widzieć dziec-
ka na oczy, była bowiem gotowa o wszystkim zapomnieć i wszyst-
ko mu wybaczyć.
Odmieniło się to, gdy otworzyła swojąpoobijaną walizkę z kil-
koma rzeczami osobistymi i odkryła, że Curtis był tak łaskawy, iż
zapakował jej nawet resztki jedynej wołowej pieczeni, jaką dla
niego przyrządziła— zresztą wciąż nadającej się do spożycia i tak
samo apetycznej, jak w dniu wyjęcia jej z pieca — za to zostawił
sobie dyskietkę!
Właśnie tę dyskietkę, zawierającą jedyny egzemplarz jej nie
opublikowanej powieści! Książki, na którą poświęciła sześć lat
ciężkiej pracy, rezygnując z wielu posiłków, żeby wynająć kom-
puter! Tej samej powieści, którą sam Curtis ocenił słowami:
„Błyskotliwa! Powinna być bardzo poczytna!"
Obawiając się swojej reakcji, moja klientka poprosiła prze-
łożoną, starą siostrę Agatę, by w jej imieniu zadzwoniła do Curtisa
i poprosiła o zwrot dyskietki. Zakonnica rozmawiała z pisarzem
bardzo grzecznie, on jednak odparł szorstko, że wykasował dyskiet-
kę i wyrzucił ją do śmieci. Czując się jeszcze bardziej poniżoną
klientka wyszła z celi przełożonej, zamknęła się w swoim pokoiku
i do późnej nocy wypłakiwała oczy, przeżuwając wyschniętą pie-
czeń i modląc się do Boga, aby któregoś dnia w swojej nieskończo-
nej mądrości zmiękczył serce Franklina Curtisa.
Kilka tygodni później przeczytała w gazecie, że pisarz — prze-
żywający wręcz śmiertelną blokadę umysłową i stratę natchnienia,
kiedy byli razem — niespodziewanie oświadczył, że ma już na
ukończeniu kolejną powieść, która powinna się stać absolutnym
szlagierem. Dla mojej klientki powód tego niezwykłego przy-
pływu inwencji twórczej był oczywisty. Curtis nie tylko jąuwiódł,
a następnie porzucił, ale w dodatku zamierzał opublikować plagiat
jej powieści!
Dopiero wtedy coś się w niej przełamało. Stłumiła w sobie
chęć przebaczenia i postanowiła wydać Curtisowi walkę na śmierć
i życie.
Aby jednak udowodnić mu plagiat, musiała odzyskać swój
pierwotny tekst z jego komputera. Na tym miała polegać moja mi-
sja, gdybym zgodził się jąprzyjąć...
W tym momencie LeMat zainteresował się sprawą. Zerknął
przez moje ramię na ekran i między kolejnymi kęsami soczystego,
czerwonego jabłka mruknął:
— Wiesz co, Jack? W swoim życiu widziałem już niejednąpi-
ramidalną bzdurę, ale ta historia bije wszystkie na łeb.
— Powiedziałeś, co wiedziałeś — odparłem.
— A co? Może nie mam racji?
Jeszcze raz przejrzałem dane wyjściowe czekającego mnie za-
dania, po czym zamknąłem wszystkie pliki, odchyliłem się na
oparcie rozchwianego plastikowego krzesełka i zacząłem się na
nim kołysać.
— No i co powiesz? — LeMat nie dawał za wygraną. — My-
ślisz, że to prawdziwe powody, dla których Amber zleca ci kra-
dzież plików?
Wzruszyłem ramionami.
— A jakie to ma znaczenie? Ważne, że zależy jej na zdobyciu
egzemplarza nowej, nie opublikowanej powieści Curtisa i jest go-
towa za nią zapłacić dziewięćset tysięcy dolarów. Powiedziałbym,
że warto podjąć ryzyko.
LeMat zamyślił się na chwilę i pokiwał głową.
— Od czego zaczniemy? Od przejrzenia danych literackich?
— Tak. — Straciłem równowagę i odchyliłem się za bardzo
do tyłu, lecz Joseph zdążył złapać krzesełko i ustawić je z powro-
tem na czterech nogach. — Współcześni pisarze, tacy jak Curtis,
odnoszą się z nabożną czcią do swoich komputerów osobistych —
powiedziałem, gdy zniknęło już niebezpieczeństwo, że huknę
głową o podłogę. — Trzeba przejrzeć takie pisma, jak „Bit", „Wri-
ter's Lunch", „Home Tax Deduction". Zobaczymy, co się uda wy-
dedukować na podstawie tych informacji.
— Zapomniałeś o „InfoPlanet" — podsunął LeMat —
i „Clankalogu". Jeśli dobrze pamiętam, kilka miesięcy temu zna-
lazł się tam obszerny wywiad z Curtisem.
Popatrzyłem na niego ze zmarszczonymi brwiami.
— Czyżbyś to prenumerował?
Wzruszył ramionami.
— To był najtańszy tytuł na liście Publisher's Packinghouse.
Zresztą niewykluczone, że dzięki prenumeracie wygrałem jakąś
nagrodę.
Wyrozumiale pokiwałem głową.
— Ale na wypadek, gdybyś niczego nie wygrał, lepiej zajmij
się przeglądaniem tych pism.
Skończył jeść jabłko, zrobił przymiarkę i łukiem rzucił ogry-
zek do kosza stojącego sześć metrów dalej. Trafił w sam środek.
— Możesz uznać, że już to zrobiłem — odparł i wyszedł
z biura.
W ciągu tego tygodnia wydarzyło się sporo rzeczy, które jesz-
cze dzisiaj z trudem przychodzi mi wspominać. Na przykład wszys-
cy troje poświęciliśmy sporo czasu na projektowanie nowej wir-
tualnej postaci dla Inge, specjalnie na takie okazje, w których Gun-
nar i Don Vermicelli czuliby się niezręcznie, tuląc się do siebie czy
podskubując nawzajem za uszy. Ostatecznie wypracowaliśmy
wersję zmodyfikowanej Lindy Hamilton, tyle że podpompowaliś-
my jej trochę bicepsy i mięśnie karku, za to wyraźnie spłaszczyliś-
my piersi i daliśmy całkiem now^twarz młodej matki, nad której
rysami Inge z LeMatem pocili się przez sześć godzin. Kiedy w ko-
ńcu ochrzciliśmy ją Rebą, stała się ucieleśnieniem kobiecego
ideału Gunnara.

Nie mogłem więc zrozumieć, jak to się stało, że gdy w piątko-
wy wieczór zajrzałem do Nieba, żeby się trochę rozerwać, za-
stałem tam Don Vermicellego, jak zwykle ucztującego przy swo-
im zarezerwowanym stoliku. Poszedłem prosto do niego, chcąc
uzyskać jakieś wyjaśnienie. Kiedy dwaj goryle zastąpili mi drogę,
Don Vermicelli szybko oddalił ich ruchem ręki. (Tak jakbym nie
mógł ich rozpylić na atomy jednym ostrzejszym słowem). Przy-
sunąłem sobie krzesełko, usiadłem i zacząłem dobierać w myślach
niezbyt cenzuralne określenia, gdy nagle pojawiła się przy mnie
trzecia z Silikonowych Sióstr.
Natychmiast naszły mnie podejrzenia, a nawet podejrzenia do
podejrzeń.
— Gunnar?
— Cii — syknął, przykładając do swych pełnych, grubo
uszminkowanych na czerwono warg starannie wymanikiurowany
palec. — Jeszcze się z tym nie ujawniliśmy. Poza tym mów mi
Sophia. No więc... — odezwał się głośniej, wyprostował i za-
kołysał tuż przed nosem swoim niewiarygodnie wydatnym bius-
tem — .. .na co masz ochotę?
— Na łyk świeżego powietrza — odparłem, szybko wstając
z miejsca.
Muszę też zaznaczyć, że Inge i LeMat uprawiali seks. Upra-
wiali go z rana i z wieczora, na stole i na dachu. Oczywiście starali
się to robić dyskretnie, ale biorąc pod uwagę, że jedyną wew-
nętrzną ściankę w przestrzeni biurowej CompuTechu stanowił
chiński składany parawan, który znaleźliśmy w piwnicy, w grun-
cie rzeczy trudno było w ogóle mówić o dyskrecji. Zresztą po kilku
dniach kosztowania seksu pod prysznicem, seksu w kuchni,
a przede wszystkim seksu za każdym razem, gdy wyprawiałem się
do rzeczywistości wirtualnej, ostatecznie się poddali i zaczęli uda-
wać, że niczego nie widzę i nie słyszę. Gdyby nie to, że przesunęli
moją połówkę w zachodni koniec pomieszczenia, stwarzając mi
okazję do spędzania bezsennych nocy na składanej koi i wsłuchi-
wania się w rytmiczne łup-łup-łup połówki o ścianę, to i ja mógł-
bym udawać, że niczego nie zauważam.
Prawda była jednak taka, że ogarniała mnie coraz silniejsza za-
zdrość, aż byłem gotów pożreć własną wątrobę.
Zdaje się, że tylko raz próbowali się kochać w mieszkaniu
Inge, ale była to kompletna klapa. Jemu bodaj nie odpowiadał
dziwnie analny wystrój wnętrza, jej podobno przeszkadzało, że ru-
chy pościeli zaburzą idealny układ pasm kurzu w promieniach
słońca. Nigdy nie poznałem prawdy, LeMat w ogóle nie chciał
o tym rozmawiać, a z powodu tego incydentu nawet się rozstali.
Rozłąka trwała tylko pełne trzy godziny, bo właśnie po tym
czasie zaskoczyłem ich w windzie towarowej, gdy nawzajem
gwałtownie zdzierali z siebie ubrania.
Kiedy mieliśmy już dopasowane trzy interfejsy, LeMat przy-
wiózł z domu własny zestaw komputerowy i sprzęgliśmy cały
sprzęt w naprawdę zgrabną, małą sieć lokalną. (Oczywiście poje-
chał z Inge, ale gdy był zajęty rozłączaniem komputera, ona na-
tychmiast zaczęła zaprowadzać swoje porządki; zarzekał się póź-
niej, że już nigdy więcej nie da jej na to najmniejszej szansy).
Później najczęściej zostawałem na posterunku, aby śledzić para-
metry życiowe, podczas gdy Gunnar oraz Inge/Reba przenosili się
do testowej rzeczywistości wirtualnej, ale zdarzało się też, że
dołączałem do nich.
Szybko się nauczyłem, aby nigdy tego nie robić bez zapowie-
dzi. Któregoś razu tknięty jakimś przeczuciem zdecydowałem się
wskoczyć w interfejs, gdy oboje przebywali już od pół godziny
w rzeczywistości wirtualnej. Wtedy właśnie odkryłem, że Inge
i LeMat po kryjomu stworzyli w swojej prywatnej partycji pamięci
autentyczny pałac Playboya. Zastałem Gunnara w wannie napeł-
nionej bardzo ciepłą wodą, zanurzonego po szyję i trzymającego
w jednym ręku lampkę szampana, a w drugim olbrzymią, do
połowy zjedzoną truskawkę.
— Cześć, Gunnar — rzuciłem, wchodząc do pokoju. —
A gdzie Reba?
Uśmiechnął się dziwnie boleśnie i wydał z siebie niezwykły,
stłumiony jęk.
— Dobrze się czujesz? — spytałem, podchodząc krok bliżej.
Właśnie w tym momencie Reba wynurzyła się spod wody
z pianą na głowie.
— Cześć, Max! — zawołała radośnie. Miała na sobie zestaw
do nurkowania, tyle że nie trzymała ustnika w zębach, a jakimś cu-
dem wetknęła go sobie do nosa. — Rety! Przy takim zajęciu
dziewczynkom strasznie chce się pić!
Wyjęła lampkę z dłoni Gunnara, jednym haustem wychyliła
szampana, po czym wetknęła kieliszek z powrotem w jego ze-
sztywniałe palce i znów dała nura pod wodę.
— Och... — bąknąłem—ja tylko...
— Wyjdź — zaproponował grzecznie Gunnar przez zaciśnię-
te zęby.
— Tak, masz rację... Oczywiście... — Odwróciłem się na
pięcie i dałem stamtąd drapaka tak szybko, jak tylko mógł mi to za-
pewnić interfejs neuroindukcyjny. Chwilę później wynurzyłem
się w realnym świecie i z wściekłością zerwałem gogle z głowy.
Od razu zauważyłem naszego gospodarza, Jeny'ego, stojącego
w otwartych drzwiach windy z otwartą puszką farby w jednej
dłoni i pędzlem w drugiej, z miną, której — mam nadzieję —już
nigdy u nikogo nie będę musiał oglądać. Próbowałem sobie wy-
obrazić, co ja bym pomyślał na jego miejscu, widząc nas troje
w takiej sytuacji, w jakiej on nas zobaczył. Nie miałbym żadnych
wątpliwości, że chodzi o trójkąt zboczonych cybernetycznych
błaznów.
— Lepiej o nic nie pytaj — powiedziałem.
Pod koniec tygodnia nasze poszukiwania informacji o meto-
dach pracy Franklina Curtisa zaczęły przynosić rezultaty, nie były
jednak zachęcające.
— Mam jego adresy sieciowe — oznajmił LeMat, rzucając mi
na klawiaturę stertę wycinków. — Ten facet musi się doskonale
znać na komputerach. Został podłączony do sieci, kiedy tylko było
się do czego podłączyć. Szczerze mówiąc, wcale bym się nie zdzi-
wił, gdyby i on używał interfejsu neuroindukcyjnego.
— Curtis? — Inge skrzywiła się z niesmakiem. — Wykluczo-
ne. To dla niego zbyt przyziemne.
— Możliwe — odparł LeMat, wyciągając ze stosu papierów
kserokopię artykułu prasowego. — Ale posłuchajcie tego:
CURTIS: Uważam siebie za pisarza metodycznego. Zawsze
próbuję się utożsamiać z moimi bohaterami, patrzeć
na świat ich oczyma i prowadzić narrację ich gło-
sem. Ostatnio odkryłem jednak pewien prosty spo-
sób, dzięki któremu, że się tak wyrażę, będę mógł
dosłownie pokonywać nawet kilometry drogi w bu-
tach moich bohaterów.
CLANKALOG: Ma pan na myśli rzeczywistość wirtualną?
CURTIS: No, niezupełnie. Chodzi mi o pewien poziom do-
znań, który co najmniej o jedno pokolenie wyprze-
dza to, co obecnie uchodzi za rzeczywistość wirtu-
alną na cywilnym rynku komercyjnym. Nie mogę
zdradzić nic więcej, liczne z wykorzystywanych przeze
mnie urządzeń są jeszcze ściśle tajne, ale kiedy pra-
cowałem nad moją ostatnią powieścią, RoboCav,
poświęciłem mnóstwo czasu na dyskusje z ludźmi,
którzy projektują najnowsze wojskowe symulatory
treningowe...
CLANKALOG: Ach, więc chodzi o Argusa?
CURTIS: (Podejrzliwie.) Gdzie pan słyszał tę nazwę?
CLANKALOG: Nie jestem pewien. Prawdopodobnie w Sieci.
CURTIS: Ten projekt jest ściśle tajny. Co jeszcze pan o nim
wie?
CLANKALOG: Niewiele. Tylko tyle, że jest to wspólne dzieło wydzia-
łu biomedycznego MDE i firmy Rockwell Thiocol i że
termin jego ukończenia upłynął dwa lata temu,
a koszty sześciokrotnie przekroczyły planowaną war-
tość.
CURTIS: (Wyciągając rewolwer z kabury pod pachą, ukrytej
pod luźną sportową marynarką.) Właśnie ujawnił
pan tajemnicę państwową. Skąd się pan o tym do-
wiedział? Kto jest pańskim informatorem?
CLANKALOG: (Zaniepokojony.) Prawdę powiedziawszy, właśnie
niedawno natknąłem się na te informacje gdzieś
w Sieci...
CURTIS: (Kopniakiem przewracając krzesło, rzucając się
w stronę rozmówcy i przytykając mu lufę do skroni.)
ZDRAJCA! SZPIEG! DLA KOGO NAPRAWDĘ PRA-
CUJESZ? DLA KUBAŃCZYKÓW? LIBIJCZYKÓW?
NAZWISKA!
CLANKALOG: (Mamrocząc.) Dla nikogo! Naprawdę! Jestem...
wolnym strzelcem!
CURTIS: A PRZY OKAZJI PODWÓJNYM AGENTEM, PRAW-
DA? TAM, SKĄD POCHODZĘ, DOBRZE WIEMY,
JAK TRAKTOWAĆ TAKIE SZUMOWINY JAK TY!
(Szczęknięcie odwodzonego kurka.)
CLANKALOG: (Histerycznie.) Przysięgam na Boga, panie Curtis!
Jestem tylko dziennikarzem! Proszę nie strzelać!
Błagam-na-Boga-panie-Curtis-proszę-błagam!
CURTIS: (Opanowując się.) No cóż, może i mówisz prawdę,
chociaż to mało prawdopodobne... O rety, człowie-
ku, narobiłeś w portki! Trzeba nad sobą panować!
CLANKALOG: (Mamrocze niewyraźnie pod nosem jakieś przepro-
siny.)
CURTIS: No dobra, chyba tym razem poprzestanę jeszcze na
poważnym ostrzeżeniu. Ale... będzie pan musiał
zjeść swój reporterski magnetofon.
LeMat odłożył kartkę, spojrzał najpierw na Inge, potem na mnie.
— Co ty na to? Wojskowe symulatory, wydział biomedyczny
MDE... Z niczym ci się to nie kojarzy?
Wzruszyłem ramionami.
— Może i coś w tym jest? A jak wygląda pozostała część wy-
wiadu?
LeMat zerknął na wycinek.
— Nie było nic więcej.
— Tylko tyle? — zapytała zdziwiona Inge.
Joseph pochylił się i popatrzył uważnie.
— Jest jeszcze notka wydawnicza, w której zostało napisane,
że dziennikarz został przyjęty do szpitala z objawami ostrej nie-
strawności. Prawdopodobnie było to zatrucie pokarmowe.
Odchyliłem się na oparcie niebieskiego plastikowego krze-
sełka i w zamyśleniu podrapałem po brodzie, przez co omal znowu
nie poleciałem do tyłu na podłogę.
— Spróbujmy podsumować. Co wiemy na pewno?
— Że Franklin Curtis jest bogatszy od samego Boga — od-
parła Inge.
— Ale w przeciwieństwie do Boga wiemy, gdzie go szukać —
wtrącił LeMat. — I to zarówno w realnym świecie, jak również
w Sieci.
— Zapewne ma też bliskie powiązania z departamentem obro-
ny — dodała Inge. — Carter proponował mu stanowisko w swoim
gabinecie.
LeMat zmarszczył czoło,
— O tym nie wiedziałem. Kiedy to było? W siedemdzie-
siątym szóstym?
Inge pokręciła głową.
— Nie, w dziewięćdziesiątym szóstym.
— Aha — mruknął LeMat w zamyśleniu. — Nic dziwnego, że
nie przyjął tej propozycji.
— A co z jego osobistym komputerem? — wtrąciłem szybko,
chcąc ich oboje naprowadzić z powrotem na główny temat. —
Wiemy o nim coś bliżej?
LeMat postukał palcem w stos wycinków prasowych.
— To raczej osobista sieć komputerowa. Wygląda na to, że
cały dom jest okablowany, a terminale stoją w każdym pokoju, nie
wyłączając łazienek.
— Czytałeś Artefakt? — zapytała Inge, krzywiąc się z obrzy-
dzenia. — To by mi nawet pasowało. Najwyraźniej napisał go
w klozecie, a potem pomyliły mu się kawałki papieru.
— Co z topologią? — zapytałem, usiłując znaleźć jakiś słaby
punkt. — Używa serwerów?
— Wykorzystuje przetwarzanie rozproszone w jednostkach
równorzędnych — odparł LeMat. — Ma to i swoje dobre strony.
Główny procesor plików to wojskowy Rockwell Thiocol, po-
chodzący od głównego dostawcy NASA. A ponieważ jego kon-
struktorzy należą do ślepych wyznawców hierarchii służbowej
i nadrzędnych autorytetów, wszystkie ważne zapisy powinny się
znajdować właśnie w nim.
Pokiwałem głową.
— Zatem musimy dotrzeć okopem i podłożyć bombę pod
główny reaktor. Zapowiada się niezła zabawa. — Spojrzałem na
LeMata, a potem na Inge. — Macie jakieś sugestie co do najlep-
szej pory ataku?
— Wcześnie rano — oznajmił stanowczo Joseph.
— Dlaczego?
— Curtis jest pisarzem, a wszyscy wiedzą, że to nocne marki,
które lubiątakże zdrowo wypić. Wcześnie rano będzie zbyt skaco-
wany, żeby siadać do pracy... Auu! — Inge dała mu solidnego
kuksańca łokciem w żebra. Odwrócił się do niej. — Słucham,
kochanie.
— Gunnar — syknęła słodko — czy znasz osobiście choć jed-
nego prawdziwego pisarza?
Zamyślił się na chwilę.
— Może być poeta?
— Ale najwyżej czternastoletni. — Spojrzała na mnie. — Pro-
wadzę księgowość LaRue Woolwortha. Najlepiej będzie, jeśli za-
atakujemy w trakcie jego autorskiego spotkania z czytelnikami.
Wyprostowałem się błyskawicznie.
— Zaatakujemy?
— Jeśli myślisz, że pozwolę wam się tym zająć beze mnie, to
najwyraźniej całkiem ci odjęło resztki rozumu.
Popatrzyłem na LeMata, lecz tylko wzruszył ramionami. Naj-
wyraźniej już wcześniej rozmawiali na ten temat. Obróciłem się
z powrotem do Inge.
— Ale dlaczego?
Tym razem ona wzruszyła ramionami.
— Już wam pomagam dla drobnego procentu, więc równie
dobrze mogę się bardziej zaangażować.
Próbowałem to sobie jakoś poukładać w głowie, ale w końcu
doszedłem do wniosku, że tak czy siak, nic z tego się w niej nie
zmieści.
— W porządku — mruknąłem. — Spotkanie autorskie jest
chyba najlepszą propozycją. Są jakieś inne?
— Nawet pisarze muszą kiedyś jeść — odparła Inge z na-
ciskiem. — Gdybyśmy zdołali ustalić, o której godzinie zazwyczaj
wychodzi na lunch lub na obiad, mielibyśmy co najmniej pół go-
dziny, gdy system będzie włączony i bezczynny.
LeMat podniósł prawą rękę.
— Czy mogę coś zaproponować?
Spojrzałem na Inge i oboje pokiwaliśmy głowami.
— Tak. Mów.
— Wygląda na to, że dobrze byłoby zorganizować drobny re-
konesans, prawda?
— Zgłaszasz się na ochotnika?
— Nie, do diabła — odparł szybko. — To wymarzona robota
dla twoich agentów, Rzeczy1 i Rzeczy2. Możemy je wysłać jeszcze
dzisiaj w nocy.
Zastanowiłem się nad tym i przyznałem mu rację.
Później, gdy narada dobiegła końca i LeMat powlókł się do
łazienki, zyskałem wreszcie sposobność, żeby porozmawiać z Inge
w cztery oczy.
— Nadal nie rozumiem — zacząłem. — Dlaczego?
— Czemu chcę się włączyć do akcji? Dlaczego Inge Anders-
son pierze brudne pieniądze CompuTechu? I dlaczego Reba Ver-
micelli zamierza rzucić wszystko w diabły i poszarżować w Doli-
nę Śmierci razem z Gunnarem Dzikusem i Maxem Koolem?
— No właśnie. — Pokiwałem głową. — Dlaczego?
Inge rozsiadła się wygodniej, utkwiła we mnie spojrzenie bez-
dennych niebieskich oczu i po dłuższym czasie odparła w zadumie:
— Co ty o mnie wiesz?
Pokręciłem głową i wzruszyłem ramionami.
— Niewiele. A powinienem?
— Jestem małą pucołowatą cipcią z blond kucykami — po-
wiedziała cicho — która zawsze siada w pierwszej ławce, pierw-
sza podnosi rękę, gdy nauczycielka o coś zapyta, i pierwsza idzie
do tablicy, gdy trzeba rozwiązać jakieś trudne zadanie, które wy-
maga samodzielnego myślenia. —- Uśmiechnęła się, ale bardzo
smutno, po czym dodała z żalem w głosie: — Na studiach chłopcy
są gotowi się pobić, żeby umówić się ze mną na randkę, szczegól-
nie w ostatnim tygodniu przed egzaminami, ale w ciągu roku nie
mam z kim pójść na dyskotekę, nawet gdyby od tego zależało moje
życie. A kiedy postanawiam iść na całość, to i tak później jestem
nagradzana jedynie serdecznym uściskiem dłoni i obietnicą, że na
zawsze zostaniemy przyjaciółmi. A mimo to nie poznajemy się na
ulicy. — Pokręciła głową i westchnęła ciężko. Sądziłem, że już na
dobre zamilkła, ale dodała: — Tylko żonaci faceci mnie lubią. Dla
nich jestem sprytna, praktyczna i sensowna, a poza tym mam cie-
kawą osobowość. Zawsze można liczyć, że zrobię dokładnie to, co
trzeba. Tak, stara dobra niezawodna Inge, która nawet nie umie po
raz drugi wykorzystać źle ostemplowanego znaczka! — Teraz już
wyszczerzyła zęby w uśmiechu. I możecie mi wierzyć lub nie, ale
był to szalenie chytry uśmiech. — Właśnie do tego celu służy rze-
czywistość wirtualna, Jack. Możemy w niej być kimś, kim na-
prawdę nie jesteśmy. Na przykład Gunnar lubi uchodzić za groź-
nego. Ty odgrywasz rolę całkowitego luzaka. A ja? Zwykłam
udawać kogoś, kto jest gotów zgarnąć całą sumę powierzonej mu
w zastaw forsy i złapać pierwszy samolot na Kajmany. Dlaczego
więc chcę się teraz włączyć do akcji? Muszę się przekonać, czy
umiałabym skończyć z tym udawaniem — mówiła powoli, z prze-
konaniem i zarazem dziwną lubością w głosie, co mnie, szczerze
mówiąc, nieźle zaniepokoiło. — Chociaż raz chcę zrobić coś
zupełnie szalonego! Coś, czego mała grzeczna Inge nie zrobiłaby
i za milion lat! Ijeszczecości powiem, Jack. — Spojrzała na mnie
spod przymrużonych powiek. — Cholernie mnie to cieszy!
LeMat wyszedł spod prysznica mniej więcej w połowie ostat-
niego zdania i włączył się do rozmowy:
— Czyżbyście znowu gadali o seksie?
Inge odwróciła się do niego i ze złowieszczym uśmiechem od-
parła:
— Oczywiście! — Wstała, chwyciła go za rękę i pociągnęła
w kierunku połówki. — Chodź, mój drogi, jestem strasznie napa-
lona!
LeMat westchnął, puścił do mnie oko i pozwolił się zawlec na
łóżko.
— Wiesz co, Inge? — doleciał mnie jeszcze jego stłumiony
głos. —Musisz w końcu przestać mnie traktować jak obiekt seksu-
alny. Mówię poważnie. Zrozum, że za trzydzieści lub czterdzieści
lat będę już naprawdę do niczego.
Gdzieś w połowie tego tygodnia Inge i LeMat znaleźli sposób
na równoczesne uprawianie seksu wirtualnego i rzeczywistego.
To, rzecz jasna, otworzyło przed nimi szeroki wachlarz nowych
możliwości. Najpierw uprawiali seks w świecie realnym, a później
w rzeczywistości wirtualnej; kochali się dokładnie w tym samym
czasie, gdy robili to Gunnar i Reba, czy też kiedy indziej, równo-
cześnie z Donem i Sophią. Odnosiłem wrażenie, że gdyby mogli
się naprawdę wymienić genitaliami, natychmiast by tego spró-
bowali.
(Gdy zapytałem przy którejś okazji, jak się odbiera jednoczes-
ny seks rzeczywisty i wirtualny, Gunnar odpowiedział: — Jakbyś
próbował czule całować dziewczynę w aparacie ortodontycznym,
okularach przeciwsłonecznych i słuchawkach od walkmana.)
Poniedziałek dwudziestego dziewiątego maja upłynął bez
przygód. Minął już tydzień od czasu, kiedy po raz ostatni wi-
działem Tshombe (co prawda, kilka razy do niej dzwoniłem, ale
jakoś nigdy nie miałem odwagi, żeby porozmawiać), i więcej niż
tydzień od chwili, gdy ona zostawiła mi ostatnią wiadomość na au-
tomatycznej sekretarce. Przestał nawet wydzwaniać domokrążny
ewangelista z Kościoła Wegentologii, co by mnie ani trochę nie
obchodziło, gdyby nie przeczucie, że istnieje jakiś związek mię-
dzy jego błogosławioną wizytą w domu mamy a tajemniczym za-
milknięciem T'shombe. Ciekaw byłem, czy zdołała mnie rozpo-
znać podczas tego krótkiego spotkania w korytarzu, zanim ją
ogłuszyłem. Niepokoiło mnie też, ile negatywnego sprzężenia
zwrotnego jest w stanie przekazać superużytkownik za pośrednic-
twem typowego zestawu sensorowego, z jakiego wówczas korzy-
stała.
O wiele mniej martwiłem się zabójstwem wirtualnego Charle-
sa. Z perspektywy czasu oceniałem, że dostał to, na co w pełni
zasłużył: odpłatę z nawiązką za długotrwałe oszukiwanie nas pod-
czas gry w Rzeź. Na pewno zdawał sobie sprawę z olbrzymiej
przewagi nad nami, którą stwarzał mu interfejs biomedyczny.
A mimo to, jak zawodowiec z pierwszej ligi baseballowej w roz-
grywce ze szkolnym zespołem zuchów, ani razu nie dał nikomu
szansy na wysadzenie go z siodła, odesłanie do realnego świata
i wykonanie dzikiego tańca zwycięstwa.
Szczerze mówiąc, zachowywał się jak dwunastolatek, któremu
nawet do głowy nie przyjdzie, że mógłby zrezygnować ze zwycię-
stwa w grze na rzecz bezdusznego komputera.
Nie miałem jednak złudzeń, wkrótce znowu musiały mnie do-
paść wyrzuty sumienia z powodu zabicia Charlesa i ogłuszenia
Pshombe. Najbardziej zależało mi na tym, aby ktoś mnie zapew-
nił, że nie zrobiłem jej nic złego — oczywiście nie w sensie fizycz-
nym, przemoc w rzeczywistości wirtualnej miała wymiar czysto
symboliczny — chciałem jednak wiedzieć, czy nie zburzyłem jej
zaufania.
Ale skoro nikt w biurze CompuTechu nie mógł mnie zapewnić,
musiałem więc poradzić sobie sam metodą upchnięcia niepokoju
pod rogiem dywanu, zaparzenia kolejnej porcji mocnej kawy i rzu-
cenia się w wir dalszych przygotowań do mojej misji.
Środa, 31 maja, 20.07: LeMat, Inge i ja znów pracowaliśmy
w naszej kieszonkowej przestrzeni testowej. W tym czasie mieliś-
my już prawie do końca ustaloną konfigurację działania. Oczywiś-
cie ja miałem wystąpić jako MAX_KOOL i jak zwykle poruszać
się na swoim harleyu. Natomiast Inge i LeMat, po krótkich pró-
bach współpracy Dona z Sophią, poświęcili trzy dni na szlifowa-
nie aspektów Gunnara oraz Reby i mieli wyruszyć wirtualnym
HumVee z zamontowanym na obrotowym cokole karabinem ma-
szynowym kalibru 7,62 milimetra. (LeMat nalegał, żeby użyć lek-
kiego czołgu M-l Abrams, Inge zaś chciała jechać Aston-Marti-
nem DB-5 z kompletnym wyposażeniem „Q", na szczęście jednak
zgodzili się na kompromis, czyli wóz terenowy HumVee). Nie-
wiele mnie obchodziło, jakiego pojazdu użyją, dopóki będą mi za-
pewniać osłonę i zachowają kontrolę nad swymi hormonami na
czas trwania akcji.
Zrobiliśmy sobie właśnie pięciominutową przerwę, kiedy
Reba oznajmiła, że słyszy jakieś dziwne drapanie po drugiej stro-
nie sieciowego portalu. Poszedłem, żeby to sprawdzić, i na-
tknąłem się na poobijaną i zakrwawioną, ledwie żywą Rzecz2
leżącą na wirtualnych schodach. Przyjrzałem się dokładniej
małemu potworkowi, po czym wniosłem go do środka i ostrożnie
ułożyłem na bakelitowym sześcianie. Reba i Gunnar stanęli nad
nim. Z trudem podniósł niebieskie powieki.
— Cześć, szefie — powiedział słabym głosem. — Masz
chwilkę?
— Co się stało? — zapytał Gunnar. — Gdzie jest Rzecz1?
— Zamieniona w kompost — odparła Rzecz2. — A co się
stało? Wykonywaliśmy rozkazy.
— Dlaczego nie rymujesz? — zdziwił się Gunnar. — Spe-
cjalnie was zaprogramowałem, abyście mówili rymowanymi kup-
letami!
Spojrzałem na niego z ukosa.
— Ty to zrobiłeś?
— Posłuchajcie — wymamrotała Rzecz2, odpluwając krwią
w kolorze pastelowego różu. — Chcecie się teraz kłócić czy
wysłuchacie mojego raportu?
Reba podeszła bliżej i delikatnie musnęła dłonią zakrwawione
futerko mojego agenta.
— Mów, proszę — odezwała się miękkim, matczynym
głosem. Nawet nie podejrzewałem, że jest do tego zdolna.
— Wykonywaliśmy rozkazy — zaczęła Rzecz2, zanosząc się
kaszlem. — Urządziliśmy posterunek obserwacyjny, na którym
czuwaliśmy przez okrągłą dobę, po czym zakradliśmy się bliżej
i zorganizowaliśmy nowy posterunek. Wszystko szło jak po maśle
przez cztery dni. — Urwała, wstrząsana spazmatycznymi konwul-
sjami, jakie powodowało wirtualnie symulowane cierpienie prze-
nikające jej drobne, niebieskie, pokryte futerkiem ciało.
— I co potem? — zapytała cicho Reba.
— Dziś wieczorem znów zaczęliśmy przenosić posterunek —
podjęła Rzecz", kiedy minęły konwulsje — i widocznie przekro-
czyliśmy jakąś niewidzialną granicę. Wasz koleś, Curtis, musi do-
brze znać jakichś stukniętych facetów z departamentu obrony.
Niektóre środki zastosowane do ochrony zamku Franklinstein...
— Głos uwiązł jej w gardle. Rzecz" ze świstem wypuściła powie-
trze z płuc i zastygła bez ruchu.
Reba znów pogładziła błękitne futerko na jej pyszczku i przy-
łożyła dwa palce do szyi, szukając pulsu. Powoli uniosła wzrok na
mnie. W kącikach jej oczu zabłysły łzy.
— Nie żyje, Jack.
W milczeniu staliśmy wokół sześcianu. Gunnar zdjął hełm
i pochylił głowę na piersi, kiedy nagle Rzecz" usiadła gwałtownie
i otworzyła szeroko oczy.
— Jeszcze niezupełnie, ale dziękuję! Curtis wyjeżdża jutro na
jakiś ważny lunch, będziecie mieć idealną okazję między dziesiątą
a dwunastą czasu Wschodniego Wybrzeża. Ale cokolwiek zamie-
rzacie, uważajcie na...
Mały potworek pochylił się w prawo i padł pyszczkiem na ba-
kelitowy sześcian. Towarzyszył temu taki dźwięk, jakby miękka
piłeczka do krokieta spadła na betonową posadzkę. Reba dźgnęła
go palcem.
— Myślicie, że teraz już na pewno nie żyje?
Gunnar wyciągnął pistolet z kabury, zarepetował i mruknął:
— Tylko w ten sposób będziemy mieć pewność.
20
DESANT NA ZAMEK
FRANKLINSTEIN
Czwartek, 1 czerwca, 9.00 czasu lokalnego: Gunnar wstawił
ostatnią skrzynkę z amunicją na tył wirtualnego HumVee, z trzas-
kiem zamknął klapę, okrążył wóz i podszedł do mnie i Reby.
— Gotowi? — zapytał.
Spojrzał na mnie, a ja popatrzyłem na Rebę, która załadowała
pełny magazynek do swego wirtualnego karabinka FN FAL i za-
rzuciła go sobie na ramię.
— Gotowi — odparła.
Gunnar wyciągnął do mnie rękę. Popatrzyłem na nią zdumio-
nym wzrokiem.
— Na szczęście — rzekł.
Uścisnąłem mu dłoń. Reba przyłożyła swoją, przez chwilę
przytrzymała nasze ręce, po czym wplotła palce lewej dłoni we
włosy z tyłu głowy Gunnara i pocałowała go długo, namiętnie, na
pewno z języczkiem.
— Na szczęście — rzuciła, oderwawszy się w końcu dla za-
czerpnięcia tchu.
Przyszło mi do głowy, że teraz moglibyśmy się jeszcze uścis-
nąć w innej kolejności.
¦— W porządku, drużyna — rzekł jednak Gunnar, kończąc ten
swoisty rytuał. — Zaczynamy przedstawienie. Komu w drogę,
temu czas.
Ruszył dookoła maski HumVee, ale Reba była szybsza. Do-
padła drzwi, ściągnęła karabin z ramienia i zaparkowała swoją
zgrabną wirtualną dupcię na miejscu kierowcy.
— Posuń się — rzucił Gunnar. — Ja prowadzę.
— Nie. — Reba otoczyła kierownicę rękoma i przywarła do
niej piersiami, gotowa bronić swej zdobyczy do śmierci.—Ja pro-
wadzę!
Gunnar wziął głębszy oddech, jakby szykował się do zażartej
kłótni, ale tylko westchnął, obszedł samochód i wsunął się na sie-
dzenie pasażera. Zerknął na Rebę i wyciągnął w moją stronę pięść
z kciukiem uniesionym ku górze.
Kopnąłem rozrusznik harleya. Reba uruchomiła HumVee. Gun-
nar sięgnął do wirtualnego pilota, którego przytwierdził z boku
swoich gogli. Niczym automatyczne drzwi od garażu prowadzące
na skąpany w słońcu plac powoli otworzył się przed nami portal
sieciowy.
Ktoś stał przed nim po drugiej stronie. W pełnym blasku wy-
raźnie rysowała się chuda, drobna sylwetka.
Eliza.
— Cholera! — syknął Gunnar.
Podniósł się z siedzenia, przeszedł na skrzynię i obrócił kara-
bin maszynowy, nakierowując go na cel. Reba chwyciła swój ka-
rabin i wygrzebała się zza kierownicy. Ja przywołałem na twarz
mój najbardziej chytry uśmiech i zacząłem dobierać w myślach co
celniejsze riposty.
— Zaczekajcie! — zawołała Eliza. Uniosła ręce nad głowę
i weszła do naszej lokalnej przestrzeni testowej. —Nie strzelajcie!
Proszę!
To było tak bardzo nie w jej stylu, że wszyscy zastygliśmy. Po-
deszła parę kroków bliżej.
— Chciałam porozmawiać.
Gunnar przypomniał sobie o swojej roli, pospiesznie obrócił
karabin maszynowy i znowu w nią wymierzył.
— Słuchamy.
Eliza zbliżyła się jeszcze o krok i zaczęła nas kolejno obrzucać
uważnym spojrzeniem. Jej lodowo błękitne oczy zatańczyły jak
piłeczki pingpongowe odbijające się od zestawu niewidzialnych
przegród.
— Miałam nadzieję, że będziemy mogli przedyskutować tę
sprawę jak dorośli ludzie — powiedziała w końcu — ale widzę, że
była to nikła nadzieja. Będę się więc streszczać, dzieciaki. Czy się
watn to podoba czy nie, jadę z wami.
Zdziwiony Gunnar wyprostował się gwałtownie i popatrzył na
mnie. Ja spojrzałem na Rebę, która odbezpieczyła broń, wymie-
rzyła w głowę Elizy i warknęła groźnie:
— Zostałaś przegłosowana, księżniczko.
Eliza zniknęła.
— Posłuchajcie, dzieciaki. — Nie wiadomo skąd doleciał jej
głos. — Jestem gotowa nawet z wami walczyć i choćbyście osta-
tecznie wygrali, to mogę zagwarantować, że zatrzymam was na
tak długo, że później nie będziecie już mieli po co wyruszać.
Jakby na potwierdzenie tych słów oba silniki, zarówno mojego
harleya, jak i HumVee, w jednej chwili zgasły.
Eliza pojawiła się znowu tuż za mną, nieco na prawo. Obró-
ciłem się na siodełku. Gunnar błyskawicznie przekręcił karabin
maszynowy i chyba tylko przypadkiem nacisnął spust. Krótka se-
ria trafiła leżącą w rogu stertę kolorowych wielościanów.
— A gdyby udało się wam wykopać mnie z wirtualu... — Eli-
za uśmiechnęła się i szeroko rozłożyła ręce, jakby chciała nimi
ogarnąć całą przestrzeń testową. — Na waszym miejscu nie li-
czyłabym na to, że po powrocie zastaniecie swój sprzęt w nienaru-
szonym stanie. Wiem już, gdzie mieszkacie.
Uśmiechnęła się znowu, podeszła do mnie, lekko wskoczyła na
tylne siodełko motocykla, oparła stopy na podnóżkach i otoczyła
mnie w pasie chudymi rękoma.
— Lepiej jednak, żebyście zrozumieli, że nie wojuję z wami,
tylko z Amber, i zabrali mnie ze sobą. Jeśli tak wam wygodniej,
możecie uznać, że w ten sposób będziecie mogli mieć mnie na
oku.
Obróciła głowę i przytuliła się wydatnym policzkiem do moich
pleców, po czym delikatnie ścisnęła mnie w pasie rękoma, gestem
nie całkiem pozbawionym uczucia. Uniosłem wysoko brwi, popa-
trzyłem na Gunnara i telepatycznie przesłałem mu pytanie.
Spojrzał na Rebę, a ta prychnęła pogardliwie, z powrotem za-
bezpieczyła karabin, zarzuciła go na ramię i machnęła ręką, zosta-
wiając decyzję w gestii Gunnara.
— Zabieramy ją— oznajmił stanowczym głosem, jakby sam
wpadł na ten pomysł. — W ten sposób będziemy mogli mieć ją.na
oku i zachować pewność, że nie narobi żadnych kłopotów.
Pokiwał głową, zabezpieczył karabin maszynowy w pozycji
podróżnej i zsunął się na swoje miejsce.
— Bardzo roztropnie, generale Custer — warknęła Reba.
Ponownie uruchomiła silnik, kurczowo zacisnęła palce na kie-
rownicy, jakby zamierzała ją wyrwać z deski rozdzielczej, pochy-
liła się i oparła czoło na pobielałych knykciach.
Gunnar zignorował jej zachowanie i spojrzał na mnie.
— No więc? Na co czekamy? Do dzieła!
Wyszczerzył zęby w uśmiechu i wyciągnął w górę zaciśniętą
pięść.
Oparłem stopę na dźwigni rozrusznika, kopnąłem i drugi raz
pobudziłem harleya do huczącego wirtualnego życia. Przechy-
liłem motor na bok, żeby złożyć nóżkę, wcisnąłem sprzęgło, wrzu-
ciłem pierwszy bieg i dla dodania sobie animuszu kilka razy po-
kręciłem rączką gazu.
Reba wyprostowała się za kierownicą, wdusiła sprzęgło do
podłogi i wrzuciła bieg.
— Zafajdana armia — mruknęła.
Energicznie wcisnęła pedał gazu i puściła sprzęgło. HumYee
skoczył do przodu przy wtórze jęku palonych opon i dzikiego wy-
cia Gunnara.
Zaczekałem, aż znikną w portalu, po czym obróciłem głowę
i spojrzałem przez ramię na Elizę.
— Teraz możesz mi powiedzieć, dlaczego naprawdę chcesz
z nami jechać.
Wyciągnęła szyję i cmoknęła mnie w policzek.
— Bo Gunnar jest zbyt pochłonięty patrzeniem na tyłek Reby,
by pamiętać, że przede wszystkim powinien zadbać o twój. A sko-
ro ten jest dość ponętny... — uszczypnęła mnie lekko, chcąc dać
do zrozumienia, o czym mówi — .. .doszłam do wniosku, że ja się
nim zaopiekuję na ochotnika.
Poruszyłem się, żeby trochę rozluźniła uścisk, i obrzuciłem ją
podejrzliwym spojrzeniem.
— Tym razem nie będzie żadnych salomonowych wyroków?
Zaczerwieniła się. Muszę przyznać, że rumieniec bardzo oży-
wił jej chorobliwie bladą twarz.
— Przepraszam Myślałam, że uda mi się wykołować Amber.
— Wzruszyła ramionami. — Podejrzewam jednak, że prędzej by
zniszczyła to wszystko, nad czym nie potrafi zapanować.
Zamyśliłem się na chwilę.
— Powiedzmy — mruknąłem.
Usadowiłem się wygodniej i aż cicho jęknąłem, gdy Eliza
znów ścisnęła mnie kurczowo v pasie. Dodałem gazu, puściłem
sprzęgło i skierowałem motor przez portal. Pół minuty później do-
strzegliśmy jadący przed nami po InfoBahn wóz terenowy z Gun-
narem i Rebą.
— Powinieneś puszczać jakąś dobrą muzykę podczas jazdy!
— wrzasnęła mi Eliza prosto do ucha, przekrzykując szum mija-
nych strumieni bitów w przekazywanych danych. — Najlepszy
byłby „Steppenwolf'! Albo Bob Seger!
— Kto?!
Skrzywiła się i odwróciła głowę.
— Nie, tylko nie „Kto"! Chyba że zamierzasz się przekształ-
cić w hipisa i zacząć jeździć starym, pomalowanym w kwiatki
szkolnym autobusem!
Nie miałem ochoty na dalszą dyskusję. Dodałem gazu.
10.17 czasu Wschodniego Wybrzeża: Zatrzymaliśmy się
w punkcie widokowym OC5 górującym nad mroczną, dziką, pod-
mokłą doliną. U stóp wzniesienia zaczynało się jałowe, brunatne
trzęsawisko upstrzone czarnymi krostami popalonych wraków,
odcinkami starych zasieków z drutu kolczastego i ostrymi kikuta-
mi połamanych drzew. Po przeciwnej stronie doliny wznosiła się
masywna, niedostępna, najeżona blankami budowla, jaką mógłby
postawić król Ludwik Szalony, gdyby śmiertelnie bał się najazdu
Tatarów. Eliza zeskoczyła z siodełka, podeszła do barierki ochron-
nej i wskazując bastion palcem, zawołała:
— Szanowni państwo, oto zamek Frankiinstein!
— Ogrodnik nie przykłada się specjalnie do pracy — zauwa-
żył Gunnar.
— Znajdujemy się na pograniczu! — ciągnęła Eliza. — Za
nami leży znana nam domena .com! Przed nami .mil, wojskowa
strefa nieodgadnionych zagrożeń!
Reba omiotła horyzont przez lornetkę, opuściła ją, przygryzła
dolną wargę i wskazując w drugą stronę, zapytała:
— Czy to nie jest przypadkiem wirtualny poligon?
— Oczywiście! — wykrzyknęła Eliza. — Za nim rozciąga się
domena .edu i jeszcze bardziej tajemniczy rejon powiązań między
światem naukowców i wojskiem!
Gunnar postukał ją w ramię i wskazując w przeciwnym kierun-
ku, zapytał:
— A skąd tam tyle dymu?
— To, moi drodzy — odparła Eliza z ironicznym uśmiesz-
kiem — słynna Dolina Wojskowego Kompleksu Przemysłowego!
A za nią, gdyby powietrze nie było tak zatrute toksycznymi wyzie-
wami z drogich cygar, zobaczylibyście niewiarygodny, bizantyj-
ski labirynt rządowej domeny .gov!
— Rozumiem. — Gunnar pokiwał głową. — Tylko dlaczego
tak krzyczysz?
Eliza popatrzyła na niego i wzruszyła ramionami.
— Bo to bardziej dramatyczne.
Postanowiłem włączyć się do tej rozmowy i z powrotem nakie-
rować ich uwagę na Zamek Franklinstein.
— Eliza, kochanie? — Odwróciła się do mnie. — Mam prze-
czucie, że już ty bywałaś. Czy mogłabyś powiedzieć nam coś wię-
cej o tym miejscu?
Przez chwilę mierzyła mnie uważnym wzrokiem, tylko prze-
lotnie zerknęła na zamczysko i znów utkwiła spojrzenie w mojej
twarzy.
— Max? To absolutnie Ziemia Niczyja. Twój przyjaciel, Cur-
tis, stara się uszczknąć dla siebie po kawałku z każdego tortu,
a niektóre z nich są przerażająco słodkie, grubo lukrowane.
— Na przykład?
Gwałtownie obróciła głowę, jakby nasłuchiwała dolatujących
z daleka odgłosów, po czym wskazała rejon .edu.
— Mamy szczęście! Przyglądaj się uważnie, Max! Bardzo
uważnie!
Chwilę później i ja usłyszałem zbliżające się wycie silników
turboodrzutowych.
— Widzę go! — zawołała Reba, patrząc przez lornetkę w nie-
bo i szybko kręcąc gałką regulacji ostrości. — Wygląda jak... —
urwała, opuściła lornetkę i zrobiła głupiąminę— ...jak papierowy
model samolotu.
Piętnaście sekund później maszyna przybliżyła się na tyle, że
można ją było dostrzec gołym okiem. Rzeczywiście przypominała
odrzutowy myśliwiec F-21, tyle że narysowany schematycznie do
potrzeb filmu animowanego dla dzieci. Stanowił luźne połączenie
prostych figur geometrycznych w pastelowych kolorach i wyplu-
wał z dyszy długie jęzory żółtych płomieni, jakby pilot ani trochę
się nie martwił zostawianym śladem termicznym dla rakiet samo-
naprowadzających. W dodatku miał tak małą powierzchnię płatów
nośnych, że chyba nie byłyby w stanie utrzymać nawet lekkiego
latawca w rzeczywistej atmosferze.
— Co to jest, do cholery? — mruknął Gunnar
— Jakiś szczeniak — odparła Eliza. — Najpewniej przedarł
się na poligon przez .edu i teraz myśli, że ma już otwartą drogę do
rejonu .mil. Ale została mu jeszcze jedna przeszkoda do poko-
nania.
Spojrzałem na nią, marszcząc brwi.
— Zamek Franklinstein?
— Twój przyjaciel, Curtis, jest nie tylko pisarzem — wyja-
śniła. — Zajmuje się też oprogramowaniem komputerowym dla
bardzo ciemnej sfery budżetowej. Na przykład ostatnio testował
pewien program zabezpieczający wewnętrzną sieć CIA przed wła-
mywaczami, a ten szczeniak mniej więcej za dziesięć sekund prze-
kroczy granicę...
Nawet nie zdążyłem zauważyć, co się właściwie stało. Z któ-
rejś wieżyczki zamku strzelił promień laserowy i na kadłubie zbli-
żającego się samolotu błysnęła zielona plamka. Niemal równo-
cześnie z wyrzutni gdzieś na zamkowym dziedzińcu wystartował
rakietowy pocisk przeciwlotniczy. Odpalił drugi stopień i rakieta
z hukiem przekroczyła prędkość dźwięku. Dwie sekundy później
gówniarz spadał już w nie kontrolowanym korkociągu samolotem
pozbawionym lewego skrzydła i z płonącymi silnikami.
— Jednego cyberpunka mniej — oznajmiła Reba, opusz-
czając lornetkę.
— Och nie — zaprotestowała Eliza. — To dopiero początek
zabawy. Patrzcie uważnie.
Chłopakowi jakimś cudem udało się wyprowadzić maszynę
z korkociągu, ale wyglądało na to, że jego wysiłek poszedł na mar-
ne, bo cały kadłub zaczynał się rozlatywać na kawałki.
Nie, chwileczkę! Wcale się nie rozlatywał, lecz przekształcał.
Zespoły urządzeń zamieniały się miejscami, kształty szybko ule-
gały transformacji, gondole płonących silników obróciły się
0 dziewięćdziesiąt stopni i wyciągnęły w ramiona. Zanim spadł
na ziemię, był już gigantycznym humanoidalnym robotem, który
na ugiętych nogach wylądował nie dalej niż kilometr od zamko-
wych murów, aż zadudniła ziemia. Rozejrzał się szybko na
wszystkie strony, przekształcił prawą rękę w działko plazmowe
1 ruszył przez trzęsawisko w kierunku głównej bramy zam-
czyska.
Jakieś sto metrów od niej coś z impetem trafiło go w pierś i po-
leciał do tyłu, ale utrzymał się na nogach. Za to na złączeniach
zaczął mu przeciekać olej, a z wielkiej poszarpanej dziury w przed-
nim pancerzu uniósł się smolisty dym.
— Co to było? —jęknął Gunnar. — Skąd padł ten strzał?
— Patrz dalej — powiedziała Eliza.
Za drugim razem usłyszeliśmy już huk jakiegoś działa i ode-
rwane prawe ramię robota spiralnym torem wyleciało w powietrze
wraz z całą masą mniejszych odłamków. Zaraz też doleciał nas ba-
sowy pomruk potężnych silników i jakby cała podmokła dolina
ożyła. Pagórki zaczęły się przemieszczać w stronę intruza.
— Jezu! — syknęła Reba. Gwałtownie pokręciła regulacją
ostrości lornetki i zaklęła pod nosem. — Co to jest, do diabła?
Czołgi?
— Niezupełnie — odparła Eliza. — To Zrobotyzowane Pojaz-
dy Bojowe typu LUDOJAD T-4. Bezzałogowe, automatyczne,
z siłą ognia mierzoną w kilotonach na sekundę, nie wymagające
ciągłego strumienia rozkazów sterujących. Tępe, ale bardzo groź-
ne. Nie czytaliście RoboCavl
Trzeci pocisk oderwał intruzowi prawą nogę w kolanie. Robot
z ogłuszającym łoskotem zwalił się na ziemię, bezsilnie wyma-
chując w powietrzu lewą ręką. Gunnar chciał zabrać Rebie lornet-
kę, ale mu nie dała.
— Nie — odpowiedziała Elizie, zdzieliwszy go po łapie. —
Jakoś nigdy mnie nie pociągało obecne pisarstwo Curtisa.
— Żałuj. Mogłabyś się wiele dowiedzieć o sposobie jego myś-
lenia.
LUDOJADY okrążyły unieruchomionego robota i wysunęły
działka laserowe. Niczym zespół chirurgów operujących piłami
mechanicznymi z wprawą odcięły mu lewą rękę i nogę, jak też po-
zostałe kikuty. Następnie schowały działka i wysunęły olbrzymie
mechaniczne chwytaki zakończone wielkimi masywnymi trójpal-
czastymi łapami.
— Osobiście wolałam jego wcześniejsze technothrillery —
dodała Reba. — Najbardziej podobała mi się Kolebka Zielonej
Burzy.
Eliza popatrzyła na nią i skrzywiła się z niesmakiem.
— Chyba żartujesz! Mówisz o tym idiotyzmie, w którym Poli-
cja Ekologiczna Narodów Zjednoczonych usiłuje przejąć władzę
nad światem i tylko bandzie uzbrojonych w piły łańcuchowe, bez
przerwy żłopiących piwsko drwali z Oregonu udaje się pokrzy-
żować te plany? Jak możesz czytać takie rzeczy?
Reba wzruszyła ramionami.
— Lubię drwali.
Nie minęła nawet minuta, gdy LUDUJADY rozmontowały tors
robota i oddzieliły podobną do sześciennego hełmu głowę. Kilka
z nich wysunęło tarczowe piły do metalu i odcięło górną część heł-
mu z taką łatwością, jakby otwierały puszkę fasolki konserwowej.
Wewnątrz głowy siedział najwyżej piętnastoletni dzieciak.
Tylko raz pisnął przeraźliwie, gdy zawisły nad nim wielkie palu-
chy chwytaka. Opadły gwałtownie i uniosły się zakrwawione, po
czym wydłubały ze środka zmiażdżone zwłoki i zaczęły je syste-
matycznie rozmontowywać, oddzielając kiszki, wątrobę, płuca,
gałki oczne...
1
Gunnar odwrócił się szybko, z trudem opanowując torsje. Reba
powoli opuściła lornetkę i zbladła jak ściana. Eliza już dużo wcześ-
niej tak wyglądała, toteż nie zdołałem ocenić po jej wyglądzie, jak
odebrała dramatyczną scenę.
— No tak — mruknąłem. — To całkowicie wyklucza możli-
wość frontalnego ataku. Są jakieś sugestie co do planu rezerwo-
wego?
Spojrzałem na Rebę, a ona na Gunnara, ten jednak z uporem
wbijał wzrok w ziemię. Eliza popatrzyła na mnie i zapytała:
— Max, czy próbowałeś kiedyś choć trochę wzbogacić swój
repertuar?
Pięć minut później pojechaliśmy z powrotem główną szosą, po
czym skręciliśmy w prawo do bramy zamczyska. Wszyscy mieliś-
my na twarzach niewinne uśmieszki, a na czołach grube krople
potu, zapewne chlupoczącego już w butach przy każdym kroku.
W każdym razie wyglądało na to, że nie zwróciliśmy na siebie uwa-
gi LUDOJADÓW. Kiedy zbliżyliśmy się na tyle, żeby rozpoznać
wartowników, odwróciłem głowę i przez ramię syknąłem do Elizy:
— Hitlerowcy?
— Biorą najniższe stawki — wyjaśniła półgłosem.
Dwóch żołnierzy, łomocząc podkutymi buciorami, wynurzyło
się z cienia pod bramą i wymierzyło w nas pistolety maszynowe.
Reba wyhamowała i zatrzymała HumVee, ja stanąłem obok niego.
Ze śmiesznej budki wartowniczej pomalowanej w ukośne pasy,
przypominającej średniowieczne godło cechu cyrulików, wynu-
rzył się trzeci żołnierz, najwyraźniej dowódca warty, podszedł
sprężystym krokiem do samochodu i obrócił się do Reby, tym sa-
mym stając tyłem do mnie.
— Wasgibt? — ryknął.
— AmmoGram! — odparł śpiewnie Gunnar. — Przesyłka dla
pana Curtisa!
— Was? — huknął oficer. — Nicht verstehen sie!
Gunnar wyszczerzył zęby w uśmiechu i puścił do mnie oko.
— Wyjaśnij mu to, Max.
Również się uśmiechnąłem, zszedłem z siodełka i stanąłem
przed hitlerowcem.
— To jest tak, Herr Officer...
Błyskawicznie przestawiłem się na tryb kubistyczny i sięg-
nąłem ręką do jego wnętrza, próbując wymacać procedurę kon-
trolną. Zaczął się kręcić w moim uścisku niczym pstrąg złowiony
na haczyk.
— Was?! — ryknął znowu. — Was?!
Dwaj wartownicy z pistoletami maszynowymi zaczęli chyba
coś podejrzewać, bo ruszyli szybko w naszą stronę.
— Max! — szepnął Gunnar. — Pospiesz się!
— Cholera, Gunnar — odparłem szeptem. — On nie ma serca!
Żołnierze zatrzymali się w odległości pewnego strzału i nieco
wyżej podnieśli broń.
— Zrób coś! — syknął ze złością Gunnar.
Wartownicy wycelowali w nas pistolety.
— Hello, Liebchen — odezwała się Eliza głosem Marleny
Dietrich. —Długo byliście na... Front Wschodni?
Zerknąłem w jej kierunku i omal znowu nie zgubiłem szczęki.
Stała, kusząco oparta biodrem o motocykl; nie miała na sobie nic
poza strategicznie rozmieszczonym długim boa, jeśli nie liczyć
bardzo mocnego makijażu wokół oczu. Żołnierze natychmiast
opuścili pistolety i wręcz śliniąc się, ruszyli wjej kierunku. Odcze-
kała spokojnie, aż znaleźli się na wyciągnięcie ręki, po czym
mruknęła:
— Weź ich broń, Max.
Pchnąłem oficera w ramiona Gunnara i złapałem lufy obu pi-
stoletów maszynowych. Eliza błyskawicznie chwyciła żołnierzy
za karki i zrobiła coś takiego, że zwalili się na ziemię jak szmacia-
ne lalki.
Minutę później wszyscy trzej związani i zakneblowani pole-
cieli z mostu do fosy, aby dotrzymać towarzystwa krokodylom.
Przez chwilę się zastanawialiśmy, czy nie przebrać się w ich mun-
dury, lecz Eliza oświadczyła, iż nie potrzebujemy żadnego prze-
brania, ja zaś uznałem, że ma rację. Przerzuciliśmy klucze na wiel-
kim kółku wiszącym w budce wartowniczej i znaleźliśmy ten,
który otwierał maleńką furtkę w głównej bramie.
— Musimy się pozbyć pojazdów — zadecydował Gunnar. —
Od tej chwili będziemy się poruszali pieszo.
Reba chwyciła swój karabin leżący na przednim siedzeniu
i strzeliła palcami, randomizując HumVee w niebycie. Ja do-
szedłem do wniosku, że nigdy nic nie wiadomo, zmniejszyłem
harleya do rozmiarów breloczka i wepchnąłem go do kieszeni.
— W porządku — rzekł Gunnar, rozglądając się po raz ostat-
ni, czy na pewno nikt nie widział naszej akcji. — Ruszamy!
Pchnął drzwi i po chwili znaleźliśmy się...
W zamku.
Wnętrze przyprawiało o zawrót głowy. Było ogromne. Two-
rzyło jeden wielki gąszcz marmurów, kryształowych żyrandoli,
luster i drzwi ciągnących się chyba w nieskończoność we wszyst-
kich kierunkach. Staliśmy jakiś czas przy drzwiach, przytłoczeni
skalą tej niewyobrażalnej budowli.
— I co dalej? — zapytała w końcu Reba.
— Zaczynamy poszukiwania — odparł Gunnar, patrząc na
zegarek. — Jeszcze przez godzinę jesteśmy bezpieczni. Jeśli się
pospieszymy i przelecimy przez Franklinstein naprawdę na naj-
wyższych obrotach, może uda się znaleźć to, czego szukamy, i zo-
stanie jeszcze rezerwa czasu, żeby wydostać się stąd z życiem.
Eliza wysunęła się do przodu i podniosła rękę.
— Mogę coś zaproponować? Według moich źródeł Franklin
Curtis jest bardzo systematycznym pisarzem.
— Owszem, słyszeliśmy o tym — przyznała Reba.
Eliza pokiwała głową.
— Moim zdaniem to oznacza, że do każdej powieści tworzy
odrębny scenariusz rzeczywistości wirtualnej, odzwierciedlający
miejsce akcji, a później zaczyna go penetrować, dopóki nie ustali,
jak należy poprowadzić narrację. Jeśli więc na wstępie odrzucimy
wszystko, co nie jest wirtualnym scenariuszem...
— Jasne — przerwał jej Gunnar. — W ten sposób łatwiej bę-
dzie się zorientować w tym galimatiasie.
— Tylko od czego zacząć? — spytałem.
Reba przygotowała karabin do strzału, ruszyła przed siebie, po
czym wskazała pierwsze z brzegu drzwi i rzuciła:
— Tutaj!
Poszliśmy za nią i otworzyliśmy drzwi.
*bfyskoKLlK\*
Reba aż odskoczyła do tyłu i ze zdumieniem popatrzyła na
winczestera ładowanego mechaniczną dźwignią, który pojawił się
w jej rękach w miejsce nowoczesnego karabinka, po czym mruk-
nęła:
— Co jest, do cholery?
21
DESANT
CZĘŚĆ U
Oderwałem wzrok od Reby — która, jak spostrzegłem mimo
woli, miała teraz na sobie obszytą frędzlami kurtkę z koźlej skóry
zamiast ciemnozielonej maskującej kamizelki kuloodpornej —
i rozejrzałem się dookoła. Byliśmy w opustoszałym, widmowym
miasteczku z Dzikiego Zachodu. W samo południe słońce prażyło
niemiłosiernie, a po pustej pylistej ulicy przemykały kule suchoro-
śli, jaszczurki i grzechotniki bawiące się w żabki. Gdzieś niedale-
ko zaskrzypiały i trzasnęły obluzowane drzwi na zardzewiałych
zawiasach pchnięte gorącym, porywistym wiatrem, który między
pustymi drewnianymi zabudowaniami wył żałośnie jak liczne sta-
do znerwicowanych kojotów.
— Do diabła — mruknęła Eliza.
Odwróciłem się do niej. Była ubrana w obszerną, wielowar-
stwową suknię chyba z samych lamówek i koronek, zupełnie jak
panna Kicia czy może panna Picia. I najwyraźniej też była nieźle
zdenerwowana.
— W pełni się z tobą zgadzam — wtrąciła Reba, uderzając
otwartą dłonią kolbę strzelby. — Tylko popatrz na to! Winczester,
rocznik tysiąc osiemset osiemdziesiąty czwarty, z nawęglaną
i hartowaną dźwignią podajnika i mosiężną komorą! Jeśli dobrze
pamiętam, winczester zaczął produkować ten model dopiero
w tysiąc osiemset sześćdziesiątym czwartym...
— Zamknij się! — warknęła Eliza.
Ale Reba była w swoim żywiole.
— A to! — Wyciągnęła z kabury na biodrze sześciostrzałowy
rewolwer i pomachała nim w powietrzu, chcą zwrócić naszą uwa-
gę. — Maszynowo odlewany bębenek z tysiąc osiemset dziewięć-
dziesiątego szóstego roku! Nawet moja młodsza siostra potra-
fiłaby znaleźć lepszą dokumentację historyczną, gdyby...
— ZAMKNIJ SIĘ! — ryknęła Eliza i tym razem poskutko-
wało.
Przez chwilę panowała kompletna cisza.
— Eee... przepraszam — mruknął Gunnar — ale gdzie my
właściwie jesteśmy?
— W KowbojLandzie — odparła Eliza, uważnie spoglądając
w górne okna opuszczonych piętrowych budynków. — To był
pierwszy komercyjny sukces Curtisa, powieść o skansenie z epoki
Dzikiego Zachodu, w którym roboty wszczynają bunt i zabijają
wszystkich turystów. Teraz my jesteśmy turystami.
— Aha.
Gunnar natychmiast spoważniał, oczy mu się rozszerzyły.
Rozpiął kaburę przy pasie, ułożył w niej kolta, stanął u boku Elizy
i również zaczął patrzeć w okna domów. Puste, pozbawione szyb
ramy wyzierały na nas niczym mroczne oczodoły w nagich czasz-
kach.
Reba sprawdziła, czy ma załadowaną strzelbę, i cofnęła się,
żeby osłaniać nasze tyły.
— Eliza? — mruknęła. — Czy byłabyś łaskawa dokładnie
nam powiedzieć, czego tu szukamy?
— Zapomniałaś, że jesteśmy superużytkownikami? To prze-
cież nie ta powieść, o którą nam chodzi. Musimy znaleźć wyjście
z tej rzeczywistości wirtualnej.
— Spójrz. — Gunnar wskazał palcem przed siebie. — Czy
to nie...
Android-rewolwerowiec kopniakiem otworzył wahadłowe
drzwi saloonu, wyskoczył na środek ulicy i odwrócił się twarzą do
Gunnara. Oczy mu błyszczały jak metalizowane guziki. Odezwał
się zachrypniętym, skrzekliwym głosem:
— Ty pierwszy, mięczaku!
Prawą dłoń zawiesił nad kolbą wystającego z kabury sześcio-
strzałowca.
— Spieprzaj — warknęła Reba, jednym strzałem strącając
blaszany łeb androida z karku, po czym, dla pewności, wpakowała
jeszcze dwie kule w jego korpus. Zwalił się na ziemię z takim
odgłosem, jak spadający plastikowy worek pełen pustych puszek
po piwie.
— Tam! — krzyknęła Eliza, wskazując błyszczący prostokąt
na bocznej ścianie kuźni. — To muszą być drzwi!
Jak jeden mąż pognaliśmy w tamtą stronę. W górnych oknach
i na dachu hotelu pojawiło się więcej androidów. Zaczęły padać
strzały. Pociski ryły ziemię wokół nas i rykoszetowały o ściany
domów po drugiej stronie ulicy.
— Wiesz co? — krzyknęła w biegu Reba do Gunnara. —
Ostatecznie stary kaliber siedem i sześćdziesiąt dwie setne mili-
metra wcale nie był taki zły! — Uśmiechnęła się szeroko i pokle-
pała kolbę winczestera. — Będziemy musieli oboje zaopatrzyć się
w taką broń, kiedy wrócimy!
Dopadliśmy drzwi i...
*bfyskoKLlKl*
Znaleźliśmy się w centrum handlowym. Poprawka: w weso-
łym miasteczku zajmującym środkową część największego cho-
lernego centrum handlowego, jakie tylko można sobie wyobrazić.
Bywałem w miastach mniejszych od tego centrum. W tym jednak
było coś dziwnego i niesamowitego...
— Tatusiu? — pisnęła Eliza. — Boję się.
Obejrzałem się na nią i aż mnie zatkało. Tutaj miała najwyżej
dwanaście lat i była ubrana jak przyszła sklerotyczna babcia de-
wotka. Wydała mi się tylko nieproporcjonalnie wysoka, co mnie
uderzyło, ale jedynie do czasu, aż spojrzałem na siebie i zauwa-
żyłem, że jestem ośmiolatkiem.
— Nie bój się, skarbie, wszystko będzie w porządku — po-
wiedział Gunnar głębokim męskim barytonem, do którego ani tro-
chę nie pasowała głupkowata mina i figlarne błyski w oczach.
Zerknął na Rebę, wyraźnie odtwarzającą w tym scenariuszu rolę
naszej matki. — Czytałaś to?
— Tak. — Przeszył ją dreszcz, uniosła dłoń do piersi i nerwo-
wo rozejrzała się na boki. — Mezozoicznapromenada. Przeciętna
amerykańska rodzina jedzie na wakacje i trafia na dziurę w czwar-
tym wymiarze, przez którą trafia do równoległego świata, gdzie
dinozaury nie wymarły. Nie ma tu paliw płynnych, tworzyw
sztucznych, elastycznych rajstop, a co gorsza...
Gunnar pospiesznie przytknął jej palec do warg.
— Cicho, wystraszysz dzieci.
— Tato? — odezwałem się przedmutacyjnym, piskliwym
głosikiem. — Widziałem, jak tam się coś poruszyło. — Wska-
załem palcem kępę krzaków wymalowanych na płachcie brezentu.
— Gdzie? — zapytał szeptem Gunnar.
— Tutaj, koleś — odpowiedziało stworzenie, ukazując się
nam w całej krasie.
Gunnar chrapliwie zaczerpnął powietrza i sięgnął do kabury na
biodrze, której tam nie było. Reba skoczyła gwałtownie do przodu
i zasłoniła Elizę własnym ciałem.
Stwór był naprawdę imponujący i przerażający. Potężnie zbudo-
wany, miał co najmniej dwa i pół metra wysokości i był pokryty
błyszczącymi zielonymi łuskami oraz co najmniej trzydziestoma ki-
logramami złotych łańcuchów. Jego długi ogon rozcinał powietrze
ze świstem sprężystego stalowego bicza, workowate portki zwisały
luźno na wypiętym ptasim kuprze, tak że ich krok dyndał mu się po-
niżej kolan, baseballowa czapeczka krzywo tkwiła na jednym uchu,
a powyciągana, sprana, w różnobarwne smugi koszulka miała na
piersi wielki znak drużyny Plezjozaurów z San Jose.
— Mój Boże! — jęknął Gunnar ze spopielała twarzą. —
Veloci-Raper!
— Spokojnie — mruknęła Reba, uśmiechając się przymilnie
mimo kurczowo zaciśniętych zębów. Sięgnęła do torebki. — Przy-
pomnij sobie książkę. One zawsze atakują gromadą. To nie ten,
którego widzimy, stanowi dla nas zagrożenie, lecz...
Szybkim ruchem wyciągnęła ciśnieniowy pojemnik z mie-
szanką pieprzową i skoczyła bliżej krzaków na prawo od Elizy.
— Ten!
Drugi VelociRaper wyskoczył z chaszczy zrobionych z chrup-
ków serowych, głośno chlipiąc i trąc załzawione oczy. Reba wy-
korzystała sposobność, by uraczyć pieprzowym strumieniem rów-
nież pierwszego stwora.
— Drzwi! — pisnęła Eliza, wskazując połyskliwy prostokąt
na boku gigantycznej nadmuchiwanej figury Megazaura Mickey.
Rzuciliśmy się w tamtą stronę, ledwie uskakując przed
kłapiącymi szczękami ścigających nas stworzeń. Równocześnie
daliśmy nura do...
*bfyskoKLlKl*
Dominatka odsunęła się na krok, owinęła dziewięciorzemien-
ny pejcz wokół dłoni i oparła pięści na biodrach. Gdyby jej czarny
gorset zacisnąć jeszcze odrobinę, trzeba by na nim umieścić na-
klejkę: „Uwaga: Zawartość Pod Ciśnieniem". I tak nie mogłem
wyjść z podziwu, że obcasy jej czerwonych szpilek nie wbijają się
w podłogę przy każdym stąpnięciu.
— No proszę — mruknęła i potrząsnęła głową, rozsypując na
ramionach długie, skręcone w loki i tlenione na blond włosy. —
Czworo naraz. Chyba będę mogła was obsłużyć, ale muszę
ostrzec, że to będzie dodatkowo kosztowało.
347
Gunnar rozdziawił usta. Eliza wytrzeszczyła oczy.
— Chyba trafiliśmy do prywatnej bawialni Curtisa —
szepnąłem do Reby.
— Nie — odparła, kręcąc głową. — To tylko jego pierwsza
powieść, Gorące Dziewczynki w Czarnej Skórze. Nawet o niej nie
wspomina w swojej biografii.
— Aha.
— I co wy na to? — zapytała dominatka, kusząco kręcąc bio-
drami.
— Proszę wybaczyć, panienko Ayeisho — odezwała się Reba
— ale trafiliśmy tu przez przypadek. Więc gdyby mogła nam pani
wskazać wyjście...
Ayeisha klasnęła w dłonie i zawołała:
— Mongo!
Na ścianie pojawił się jaśniejący prostokąt drzwi, gdy równo-
cześnie z przeciwległego końca pokoju wyszedł zwalisty olbrzym.
Rzuciliśmy się do wyjścia.
—- Panienka Ayeisha? — zapytał podejrzliwie Gunnar, dając
nura pod wyciągniętą ręką Mongo. — Skąd ty znasz takie przy-
bytki?
— Później ci wyjaśnię, kochany — odparła Reba.
Skoczyliśmy przez drzwi...
*bfyskoKUK\*
.. .do jakiejś pracowni: szeregi stelaży zastawionych aparaturą,
mnóstwo migających lampek i ani jednego okna. Pod pleksigla-
sową kopułą na środku pomieszczenia znajdowało się coś, co
przypominało, ni mniej, ni więcej, ten śmieszny przyrząd, który
można ujrzeć w sklepach sportowych, służący do pomiaru rozsta-
wu palców w celu dobrania właściwej kuli do kręgli.
— O, w mordę! —jęknęła Eliza. — Jesteśmy w Artefakcie,
zwyczajnej sztampowej szmirze o gromadzie znerwicowanych
naukowców pracujących w ściśle tajnym, odizolowanym labora-
torium rządowym... już nawet nie pamiętam, czy na dnie oceanu,
czy na środku pustyni...
— Chyba raczej na szczycie niedostępnej góry — podsunęła
Reba.
Gunnar wyszedł na środek i oparł się obiema rękami o pleksi-
glasową kopułę.
— A to, jak się domyślam, ów artefakt?
— Ostrożnie — ostrzegła Eliza. — W rzeczywistości to Obce
Urządzenie o Niezmierzonej Mocy. Sprawia, że ziszczają się
wszelkie marzenia.
— W powieści — dodała w zamyśleniu Reba — trzeba aż
czterystu stron i dziesięciu trupów, żeby ktoś w końcu wyraził
w myślach życzenie, aby to zniknęło.
— Ja sobie życzę znaleźć stąd wyjście — powiedział Gunnar.
— Proszę, tam jest — wskazała Eliza.
— Kurde, żeby wszystko było takie proste — mruknął Gunnar
z tajemniczym uśmiechem.
Kolejno przeszliśmy przez błyszczący prostokąt.
*btyskoKL\K\*
Było gorąco. Po morzu przetaczały się łagodne fale. Siedziałem
w wędkarskim fotelu na rufie łodzi motorowej. W dłoniach trzy-
małem drogie wędzisko. Było mi dobrze.
Eliza przyniosła butelkę zimnego piwa. Jej suknia w stylu
hiszpańskim była głęboko wycięta. Jej opalona na brąz skóra
błyszczała od potu. Nic nie powiedziała. To też było dobre. Podo-
ba mi się, gdy kobiety nic nie mówią.
Gunnar stał za sterem łodzi. Lekkimi ruchami rąk utrzymywał
ją na kursie. Silnik mruczał cicho.
— Max? — zapytał. — Czy to dobrze, że łowimy ryby?
— Tak, Gunnar — odpowiedziałem. — To dobrze.
— Ale ja zaraz oszaleję! — wrzasnęła Reba z głębi kajuty. —
Czy moglibyście przynajmniej od czasu do czasu posługiwać się
zdaniami złożonymi?
— Nie — odpowiedziałem.
— Nie możemy — zgodził się Gunnar. — Kadra zwyrod-
niałych młodych oficerów marynarki wojennej opanowała łódź
podwodną klasy Trident. Chcą zrzucić głowicę atomową na Bo-
ston. Tylko my możemy ich powstrzymać.
— Tak to już jest — wtrąciłem. — To dobrze.
— To Polowanie na Różowy Listopad— powiedział Gunnar.
— A to są pieprzone drzwi! Wynoszę się stąd! — Reba otwo-
rzyła klapę poniżej linii wodnej.
— To niedobrze — powiedziałem.
Woda zaczęła się wlewać do łodzi. Eliza przyniosła mi następ-
ne piwo. Rozbiła butelkę na mojej głowie.
*bfyskoKUKl*
Kiedy się ocknąłem, byliśmy na pokładzie małej łodzi pod-
wodnej z wieloma oknami, płynącej przez bardzo dziwne, kręte,
różowe jaskinie.
— Witaj w Parku Piersiowym — rzekł Gunnar. — Pamiętasz
to? Park rozrywki, w którym ludzi się miniaturyzuje do rozmiarów
bakterii i wstrzykuje do żyły głównej Keitha Richardsa. Ma się ro-
zumieć, lada moment nastąpi jakiś Całkiem Nieprzewidziany Wy-
padek.
Usiadłem, strząsnąłem z włosów odłamki brązowego szkła
z butelki od piwa, wstałem i chwiejnym krokiem podszedłem do
okna.
— Więc co my tu jeszcze robimy?
W oddali widziałem już limfocyty szykujące się do ataku.
— 3o Curtis zastosował sztuczkę. Ten złom... — Gunnar po-
klepał dłonią wręgę okrętu — .. .aż się roi od błyszczących pro-
stokątów. Reba i Eliza ganiają jak szalone, próbując odnaleźć
właściwe drzwi.
Odwróciłem się od okna i popatrzyłem na Gunnara.
— Czyżby Curtis miał obsesję na punkcie parków rozrywki?
KowbojLand, Mezozoiczna Promenada, Park Piersiowy... W dzie-
ciństwie nabawił się jakiegoś urazu w Disneylandzie czy co?
Gunnar wzruszył ramionami.
— Znalazłam! — krzyknęła Eliza z dolnego pokładu.
— W samą porę! — zawołała Reba, zeskakując z kajuty nawi-
gacyjnej. — Nadciągają!
Pierwszy limfocyt natarł na okręcik z takim impetem, że za-
trzeszczały spojenia i puściły nity. Zaczęliśmy się przedzierać
przez dym, snopy iskier i strumienie żółtawej plazmy, żeby zesko-
czyć na jaśniejący w dnie prostokąt i wylądować...
*btyskoKLlK\*
— Ach, to mi się podoba! — rzekł z radością Gunnar, gła-
dząc palcami kolbę wielkiej, ciężkiej dubeltówki i wodząc spoj-
rzeniem po gęstwinie dżungli w poszukiwaniu jakiegoś celu. —
Karabin Gibbsa, kaliber dwanaście i sześćdziesiąt pięć setnych
milimetra! To cacko zatrzymałoby na miejscu szarżującego no-
sorożca!
Eliza zmierzała w naszym kierunku, wodząc nerwowo spojrze-
niem po koronach drzew.
— A jak by się spisało przeciwko tyranozaurom?— zapytała
szeptem.
Gunnar w zamyśleniu wydął wargi.
— Nie wiem. Gdyby dobrze wycelować, to pewnie... —
Urwał i wytrzeszczył oczy. — Powiedziałaś: tyranozaurom?
— Jesteśmy w drugiej części Mezozoicznej Promenady, w Wiel-
kich Przerażających Potworach z Ostrymi Kłami. Nie przesłyszałeś
się, mówiłam o tyranozaurach.
Gunnar znów zamyślił się na krótko, ale zaraz się rozpromienił.
— Dobra! Posłuchajcie! — zawołał. — To bardzo ważne! Je-
śli natkniemy się na tyranozaura, strzelajcie mu w biodra. Każdy
wielki drapieżnik może na tyle przeżyć trafienie w mózg czy serce,
żeby jeszcze zabić człowieka, ale nawet T-Rex nie rzuci się za
nami w pogoń ze strzaskaną miednicą!
— Dzięki za to pouczenie — syknęła Eliza. — I dzięki za to,
że dałeś znać wszystkim zwierzętom w tej okolicy, gdzie jesteśmy.
Jakby w odpowiedzi jakiś olbrzym wydał z siebie mrożący
krew w żyłach ryk nie dalej niż sto metrów na lewo od nas, po
czym zaczął się hałaśliwie przedzierać przez gęstą dżunglę.
— Oho — mruknął Gunnar.
— Znalazłam! — zawołała Reba kilkadziesiąt metrów przed
nami.
Gunnar uniósł karabin do ramienia i wskazując kierunek, z któ-
rego doleciał ryk, zwrócił się do nas:
— Biegnijcie przodem. Dogonię was za minutkę.
— W porządku — rzuciła Eliza i pognała, jakby chciała pobić
rekord świata w sprincie.
— Gunnar? To chyba nie jest najlepszy pomysł.
— Przestałbyś się wreszcie wszystkiego bać. — Ułożył kara-
bin w dłoniach, przycisnął kolbę do ramienia i popatrzył przez ce-
lownik optyczny. — Nic mi nie grozi.
Kilka razy przerzucił tam i z powrotem bezpiecznik, chyba tyl-
ko dla nabrania wprawy. Bestia zaryczała ponownie, teraz już
znacznie bliżej.
Reba wyskoczyła z zarośli i chwyciła Gunnara za kołnierz.
— Dość wygłupów! — ofuknęła go. — Mamy zadanie do wy-
konania!
Gunnar spojrzał na nią i skrzywił się boleśnie.
— O rety, mamusiu...
— Później zapolujesz na dinozaury! — oznajmiła stanowczo
i pociągnęła go w bok. — Obiecuję.
"JKO
— Pewnie, w ubiegłym tygodniu też tak mówiłaś — sarkał
Gunnar. — Nigdy nie pozwalasz mi niczego ustrzelić.
Zarył obcasami w ziemię. Reba także stanęła.
— Młody człowieku, jeśli w tej chwili nie pójdziesz dalej, za-
pędzę cię prosto do łóżka i nie będzie żadnego seksu!
Gunnar od razu się rozchmurzył.
— Masz rację, trzeba ruszać!
Pobiegł przodem i ochoczo dał nura przez portal.
— Szczerze mówiąc, czasami w ogóle nie rozumiem męż-
czyzn — mruknęła Reba, kręcąc głową.
Od konieczności odpowiedzi wybawiło mnie nagłe pojawienie
się tyranozaura, który gwałtownymi wierzgnięciami usunął sobie
z drogi parę młodych drzewek i pochylił się w naszą stronę, obna-
żając kły. Z pyska ma straszliwie cuchnęło. Wskoczyliśmy w ja-
śniejący prostokąt.
*btyskoKLlK\*
— To dziwne — powiedziałem, rozglądając się dookoła.
— Bardzo dziwne — przyznał Gunnar.
— Najdziwniejszy ze wszystkich scenariuszy — dodała Reba.
— Bo to jego najnowsza powieść — odparła Eliza. — Wszyst-
ko nabrzmiałe.
Cofnęła się o krok, szeroko rozłożyła ręce i złożyła teatralny
ukłon w stronę ocienionej rozłożystymi wiązami cichej uliczki
i szeregu pięknie utrzymanych domków jednorodzinnych, przed
którymi tego miłego popołudnia mieszkańcy siedzieli na weran-
dach, pogrążeni w przyjaznych rozmowach z sąsiadami i przygod-
nymi przechodniami. Przez ulicę przebiegła gromadka roześmia-
nych dzieci grających w berka. Gdzieś niedaleko radośnie
zaszczekał pies.
Gunnar popatrzył na Elizę i zmarszczył nos.
— Jesteś tego pewna?
Obrzuciła go pogardliwym spojrzeniem.
— Oczywiście. Czyżbyś... — Umilkła, przeniosła wzrok
z Gunnara na mnie, potem na Rebę i zrobiła taką minę, jakby
chciała splunąć z obrzydzeniem. — Chcecie mi powiedzieć, że
przez tydzień zbieraliście materiały o Curtisie i nie przyszło wam
do głowy, żeby przejrzeć notatki prasowe dotyczące tej powieści?
Spuściłem głowę i zacząłem wiercić ziemię czubkiem buta.
Gunnar wymamrotał coś pod nosem i zaczerwienił się jak burak.
Reba spojrzała w klarowne, nie poszarzałe od smogu niebo i za-
częła cicho pogwizdywać.
Eliza wydała z siebie coś pośredniego między pogardliwym
prychnięciem a krótkim śmiechem, z niedowierzaniem pokręciła
głową, jeszcze raz powiodła po nas wzrokiem i powtórzyła całą
procedurę od początku.
— Posłuchajcie, mózgowcy — powiedziała w końcu. —
Wszystko nabrzmiałe to kolejna powieść rozgrywająca się w świe-
cie równoległym. Tajemnicza klika sprawująca władzę robi takie
machlojki przed wyborami prezydenckimi z dziewięćdziesiątego
drugiego roku, że z ramienia Demokratów wygrywa je zupełny
kretyn. Przez niego Demokraci tracą społeczne poparcie i Repu-
blikanie najpierw zdobywają większość w Senacie, potem w Izbie
Reprezentantów...
— To niemożliwe! — wyskoczył Gunnar.
— .. .wreszcie zwyciężają w wyborach prezydenckich z dzie-
więćdziesiątego szóstego...
— Głupota! — warknęła Reba.
— .. .i w dwutysięcznym roku wszystkim powodzi się już do-
skonale, ludzie uprawiająseks wyłącznie po zawarciu ślubu, niko-
go już nie pożerają potwory i nie atakują roboty, nie ma szpiegów
ani tajemniczych wypadków w parkach rozrywki.
— Dość! — krzyknąłem. — Nie wiem, skąd Curtis wziął taki
idiotyczny pomysł, ale naszym zadaniem jest go wykraść, a nie
oceniać! Więc gdybyś była uprzejma... — Podwinąłem rękaw
kurtki i spojrzałem na zegarek. — Zostało nam tylko dwadzieścia
pięć minut. Spotykamy się tu z powrotem za kwadrans.
Uścisnęliśmy sobie dłonie na szczęście i rozdzieliliśmy się.
Dokładnie piętnaście minut później spotkaliśmy się wszyscy
w umówionym miejscu. Gunnar przekazał mi dwa mikrofilmy
z wirtualnych kamer, swojej i Reby.
— Znaleźliście wyjście? — spytał.
— Eliza znalazła — odparłem. — Jest tam, obok tego... —
Rozłożyłem bezradnie ręce i wskazałem dziwaczny pojazd na ulicy.
— Studebakera — podsunęła Eliza. — To były bardzo dobre
samochody. Mój tata jeździł studebakerem.
— No to spadajmy. — Gunnar rozejrzał się, wziął Rebę za
rękę i ruszył w stronę portalu. Razem z Elizą poszliśmy za nimi.
Znaleźliśmy się z powrotem w pustym bezkresnym marmurowym
holu.
— Rzekłbym, że najwyższa pora się stąd wylogować — po-
wiedziałem.
— Prawdę mówiąc... — Gunnar uśmiechnął się do Reby,
a ona puściła do niego oko — ...doszliśmy wspólnie do wniosku,
że skoro mamy parę minut, chętnie wrócilibyśmy do Gorących
Dziewczynek w Czarnej Skórze. Warto się przekonać, czy nie prze-
gapiliśmy czegoś ważnego.
Eliza spojrzała na mnie i uniosła wzrok do nieba.
Rozejrzałem się po marmurowym holu, w którym nadal pano-
wała cisza i spokój, po czym zerknąłem na zegarek.
— W porządku. Jak dotąd wszystko idzie po naszej myśli,
więc chyba możecie się trochę zabawić. Ale wracajcie za pięć mi-
nut, w przeciwnym razie wynosimy się stąd bez was.
Reba zmarszczyła brwi.
— Pięć minut? — Chwyciła Gunnara za rękę i pociągnęła go
do wejścia. — Chodźmy, kochanie!
Chwilę później zniknęli za drzwiami.
Rozejrzałem się jeszcze raz, wypatrując czegoś, na czym moż-
na by usiąść, w końcu machnąłem ręką i usiadłem na marmurowej
posadzce, opierając się plecami o ścianę. Nawet przez wirtualną
skórzaną kurtkę poczułem na wysokości nerek dotyk zimnego ka-
mienia i przeszył mnie dreszcz.
Eliza podeszła bliżej i stanęła nade mną. Raz i drugi otworzyła
usta, jakby zamierzała coś powiedzieć, wreszcie podjęła decyzję
i klapnęła swoim kościstym tyłeczkiem na podłogę obok mnie
i również oparła się o ścianę.
Przywołałem z niebytu papierosa, zaciągnąłem się głęboko
i omal nie wyplułem płuc, zanosząc się od kaszlu. Pospiesznie
zdusiłem go na posadzce.
Eliza westchnęła ciężko.
— Martwisz się czymś? — zapytałem.
Zamyśliła się na krótko.
— Owszem. — Przytaknęła ruchem głowy.
Zrobiłem stosowną przerwę.
— Chcesz o tym pogadać?
Wzruszyła ramionami.
— Może.
Czekałem bezskutecznie. Tylko popatrzyła na mnie, westchnę-
ła i nic nie powiedziała. Kiedy miałem już dość jej żałosnych prób
nawiązania łączności telepatycznej, wytworzyłem następnego pa-
pierosa.
— A ty się czymś martwisz? — zapytała.
Spojrzałem na rozżarzony koniec papierosa, lecz roztropnie
zadecydowałem, żeby się nim nie zaciągać.
— Owszem — odparłem. — Wciąż czekam, aż drugi but
spadnie na podłogę.
— Kurczę — mruknęła. — Wyłamałeś się ze schematu.
— Słucham? — Zmarszczyłem brwi.
— Chodzi o schemat kwiecistych rozmów damsko-męskich
— wyjaśniła. — Powinieneś być małomówny i odburkiwać na
moje pytania monosylabami.
— Zapomnij o tym. — Zebrałem w sobie odwagę,
zaciągnąłem się dymem i tym razem zdołałem opanować kaszel.
Papieros smakował jak pieczone wielbłądzie gówno. — Ja wierzę
w skuteczność słów. Mnóstwa słów.
Eliza pokiwała głową.
— A jakie słowa chciałbyś usłyszeć?
— Prawdę mówiąc, teraz bardziej czekam na odgłos klapsa.
Z kolei Eliza popatrzyła na mnie i zmarszczyła czoło.
— Czego?
— Ilekroć cię spotykam, walę tyłkiem o ziemię. Coś wybu-
cha, coś ulega zniszczeniu, a ja wcześniej czy później ląduję twar-
do na dupie. Jesteśmy razem już od dwóch godzin i mimo woli
wciąż się zastanawiam, gdzie ten dołek, w który muszę wpaść. Jak
tym razem zamierzasz mnie przyszpilić?
Eliza wyjęła papierosa z mojej dłoni, odchyliła się do tyłu
i głęboko zaciągnęła dymem. Wyrzuciła go z siebie w jednej
długiej serii spazmatycznego kaszlu.
— Może wcale nie ma żadnego dołka? — powiedziała, już po
zaczerpnięciu oddechu. — Może jestem wobec ciebie całkiem
szczera?
— Dla odmiany? — Wziąłem od niej papierosa i ostentacyjnie
strząsnąłem długi słupek popiołu. — Najpierw cię uwiodłem, po-
tem rzuciłem. Przez ostatnie trzy tygodnie próbowałaś mnie zabić.
A teraz nagle postanowiłaś się o mnie zatroszczyć? — Znów się
zaciągnąłem i podjąłem próbę zamaskowania kaszlu głuchym chi-
chotem.
— Bo mnie obchodzisz — powiedziała cicho, kiedy się opa-
nowałem. — Tylko dlatego tu jestem, że nie znoszę, jak ludzie,
którzy mnie obchodzą, popełniają głupie błędy. Naprawdę mnie
obchodzisz, Max. Bardzo mi przypominasz chłopaka, którego
znałam w realnym świecie, i pewnie dlatego zależy mi na tym, aby
cię uchronić przed skutkami własnej głupoty, jeśli to tylko możli-
we. — Zmarszczyła brwi i pokręciła głową.
— Jasne — mruknąłem.
— Iz tego samego powodu budzisz we mnie aż tyle złości,
Max. Ponieważ martwię się o ciebie, naprawdę wściekają mnie
niektóre twoje wybryki, zwłaszcza ostatnie.
To wyjaśnienie zabrzmiało dla mnie trochę jak oksymoron, ale
postanowiłem puścić to mimo uszu. Po dłuższym milczeniu Eliza
spytała:
— Więc dlaczego mnie rzuciłeś?
Spojrzałem na nią. Max Kool miał już kilkanaście gotowych
impertynenckich odżywek, ale Jack Burroughs odparł:
— Nie wiem.
— Znudziłam ci się?
Pokręciłem głową.
— Wirtualny seks ze mną był aż tak kiepski?
— Skarbie — mruknąłem, próbując dla odmiany się
uśmiechnąć —; wirtualny seks z tobą był wspaniały. Przed wszyst-
kimi mogłem się przechwalać, jaka jesteś dobra w łóżku.
Zmarszczyła brwi.
— No to dlaczego mnie rzuciłeś?
Wzruszyłem ramionami i zdusiłem papierosa na posadzce, tuż
obok poprzedniego.
— Naprawdę nie wiem. Odezwała się we mnie niespokojna
dusza. Chyba szukałem czegoś, czego nigdy wcześniej nie za-
znałem. — Obróciłem głowę, popatrzyłem na Elizę i powoli, bar-
dzo powoli w moim mózgu zaczął dojrzewać pewien pomysł. —
Możliwe, że szukałem czegoś, co przez cały czas miałem tuż pod
nosem.
Wpatrywała się uważnie w moją twarz.
Pocałowałem jej wąskie, blade wargi.
— Tak więc — mruknąłem — gdybyś chciała, dajmy na to,
zaryzykować drugą próbę...
Oczy jej się rozszerzyły, a lekko rozwarte usta wygięły ku
dołowi.
— Och...
Pochyliłem się, żeby jeszcze raz ją pocałować, ale odepchnęła
mnie lekko.
— Nie zrozum mnie źle, Max — powiedziała głosem całkowi-
cie wyzutym z romantyzmu. — Naprawdę mi pochlebia, że w ten
sposób o mnie myślisz. Powiem szczerze, że zrobienie z tobą hot
doga mogłoby nawet być przyjemne. Ale już od dłuższego czasu
nie miałam faceta, który wiedziałby, jak należy ze mną postępo-
wać. Zrozum, Max, dla mnie seks bez zaangażowania emocjonal-
nego jest jak zbiorowa masturbacja, a mówiąc otwarcie, mam już
dość zbierania skalpów.
Moja dolna szczęka grzmotnęła o podłogę. Zadzwoniłem zęba-
mi jak kastanietami. Wytrzeszczyłem oczy na Elizę, zamrugałem
gwałtownie i wytrzeszczyłem jeszcze bardziej. Och, nie! To nie-
możliwe! Z trudem dobyłem z siebie głos.
— Tshombe?
Na dźwięk tego imienia Eliza szarpnęła się, jakby była przy-
wiązana na krześle elektrycznym i zdrowo ją kopnęło. Popatrzyła
na mnie z rozdziawionymi ustami. Lodowo błękitne sztylety od-
padły spod jej powiek i roztrzaskały się na posadzce. Spod nich
wyłoniły się ciepłe czekoladowe oczy, rozszerzone ze zdziwienia.
— PYLE?
22
DŁUGA STALOWĄ PROTEZA
SPRAWIEDLIWOŚCI
Pewnie długo byśmy jeszcze tak siedzieli w zimnym marmuro-
wym holu zamku Franklinstein, spoglądając na siebie nawzajem
w osłupieniu, gdyby system alarmowy nie wybrał sobie tej dogod-
nej chwili, żeby się włączyć. W jednej sekundzie razem z Tshom-
be tkwiliśmy zanurzeni po uszy w bezkresnym bajorze niedowie-
rzania, a już w następnej zaryczały klaksony, zawyły syreny,
zamigotały niebieskie światła i zadudnił głos wzmocniony do po-
ziomu histerycznego: ALARM WŁAMANIOWY! ALARM
WŁAMANIOWY! Gdzieś w głębi holu trzasnęły ciężkie stalowe
drzwi i głośnym echem rozbrzmiał łomot podkutych buciorów
o marmurową posadzkę. Wielu buciorów.
Skoczyliśmy oboje na równe nogi.
— Strażnicy! — zawołała T'shombe.
— Gunnar i Reba! — krzyknąłem.
— Gdzie? — wrzasnęła.
— Tam!
Chwyciłem klamkę pierwszych z brzegu drzwi i otworzyłem je
gwałtownie. Chlusnęła na mnie spieniona morska woda, zatrzepo-
tały ryby, zadzwoniły puste butelki po piwie.
— To nie tutaj!
— Tam!
T'shombe otworzyła następne drzwi. Intensywny zapach ta-
nich perfum wylał się zza nich niczym pasmo gęstej mgły. Wsko-
czyliśmy do środka.
*bfyskoKLlKl*
— No proszę — powiedziała panienka Ayeisha, owijając
wokół dłoni swój pejcz i ruszając w naszym kierunku. — To zno-
wu wy. Spóźniliście się trochę na zabawę w czwórkę, wasi przyja-
ciele już wyszli. Ale sądzę, że możemy razem stworzyć niezły
trójkąt. Co wy na to?
T'shombe chwyciła mnie za rękę i pociągnęła z powrotem do
drzwi.
*bfyskoKLlKl*
Znów znaleźliśmy się w holu. Gromada faszystów wyłoniła się
zza rogu i wymierzyła w nas broń.
— Tędy! — krzyknąłem.
— Nie! Tędy!
Skoczyliśmy pod sufit, gdy padły pierwsze serie z pistoletów
maszynowych. Pociski rykoszetowały od wyłożonych marmurem
ścian i posadzki, siejąc spustoszenie wśród szeregu hitlerowców.
— Biegiem! — wrzasnęła T'shombe, jakbym rzeczywiście
potrzebował instrukcji.
Przebiegliśmy co najmniej pięćdziesiąt metrów w głąb holu,
zanim w polu widzenia pojawił się następny oddział strażników.
T'shombe pchnęła mnie gwałtownie do alkowy i zasłoniła
własnym kościstym ciałem. Hitlerowcy nas nie zauważyli, pobiegli
dalej.
Kiedy tupot podkutych buciorów ucichł w oddali, T'shombe
otworzyła oczy, przestała dygotać i ostrożnie wyjrzała do holu.
— Na razie spokój — szepnęła. — Możesz się wylogować?
Zamknąłem oczy i spróbowałem po raz kolejny, ale bez skutku.
— Nic z tego. Albo tu jest inna prędkość światła, albo coś blo-
kuje moje połączenie i komendy nie wydostają się na zewnątrz.
— No to dupa.
Dała z powrotem nura do alkowy, gdyż holem przebiegła ko-
lejna gromada żołnierzy. Ostrożnie wyjrzała za nimi i szepnęła:
— Posłuchaj, Pyle. Chciałabym ci zadać z tysiąc pytań, ale
chyba sam zauważyłeś, że siedzimy po uszy w gównie.
Pokiwałem głową.
— Zauważyłem.
Poklepała mnie po kieszeni.
— Masz te mikrofilmy?
Przytaknąłem.
— Dobra. Jeszcze nie wszystko stracone. — Zaryzykowała
kolejne spojrzenie w głąb holu i znów odwróciła się do mnie. —
Zrobimy tak. Gnaj, ile sił w nogach, a ja odciągnę ich uwagę, do-
póki nie wymkniesz się przez główną bramę. Jak już będziesz na
zewnątrz zamku, twoja komenda alarmowa powinna zadziałać.
Zmarszczyłem brwi.
— Nie idziesz ze mną?
Pokręciła głową i zaczęła się przekształcać w bitwomecha.
— Przykro mi, ale nie tym razem — odparła metalicznym
głosem. — Musisz mi tylko obiecać dwie... nie, trzy rzeczy. Po
pierwsze, zachowasz maksymalną ostrożność, gdy będziesz prze-
kazywał materiały Amber. Nie odwracaj się plecami do tej suki ani
na chwilę, dobra?
— W porządku. Obiecuję.
— Jack, obiecaj mi też — powiedziała, drapiąc się po
błyszczącej metalicznie brodzie — że zrobisz wszystko, aby się
dowiedzieć, kim jest Amber w realnym świecie. Przysięgam na
Boga, że tylko po to wyprawiłam się z wami. Ta kobieta, o ile jest
kobietą, to wcielony diabeł, a w tej sprawie musi chodzić o wiele
więcej niż tylko o jakieś głupie pliki tekstowe.
Zamyśliłem się na chwilę, rozpatrując znane mi fakty w świetle
zdobytej teraz wiedzy co do jej prawdziwej tożsamości. Chyba po
raz pierwszy nie znalazłem podstaw, żeby jej nie wierzyć.
— Dobra. To już dwie rzeczy. A trzecia?
— Pyle — mruknęła ciszej. — W tę niedzielę odbędzie się
bardzo miłe towarzyskie spotkanie naszej wspólnoty kościelnej.
Liczyłam na to, że...
— Z przyjemnością! — skłamałem bez zmrużenia oka.
— W takim razie... — Po raz ostatni zerknęła w głąb holu, do-
kończyła transformację i śmiało wyszła z alkowy. — Uciekaj!
Ruszyłem sprintem w kierunku głównej bramy. Z którychś
drzwi wypadła grupa strażników i rzuciła się za mną.
— Hej, chłopcy! — zawołała śpiewnym głosem T'shombe.
Zatrzymali się, zdumieni widokiem opancerzonego giganta,
i nawet nie zdążyli wydać z siebie głosu, gdy za pomocą mini-
działka posiekała ich na mielonkę.
Z innych przejść zaczęły się wysypywać kolejne oddziały.
Część żołnierzy była uzbrojona w przenośne wyrzutnie rakietowe
i granatniki. Całkowicie mnie ignorowali, koncentrując na T'shom-
be zarówno swą uwagę, jak i siłę ognia. Odgłosy zaciętej bitwy za-
częły przybierać na sile.
Przywarłem plecami do ściany, odczekałem, aż miną mnie
ostatni strażnicy, po czym przekradłem się za róg do głównej bra-
my. Drzwiczki były otwarte. Rozejrzawszy się po raz ostatni, czy
nikt mnie nie śledzi, wyskoczyłem na zewnątrz i dałem nura za
drzwi. Odetchnąłem z ulgą, naparłem na nie ramieniem i zamk-
nąłem. Szczęknął automatyczny zamek. Odwróciłem się.
Na środku alejki dojazdowej stała Amber. Uśmiechała się chy-
trze, ściskając w prawej dłoni mały, chromowany pistolecik. Mie-
rzyła prosto we mnie.
— Kochanie! — wykrzyknąłem, usiłując zrobić taką minę,
jakby naprawdę ucieszył mnie jej widok. Mimo to zauważyłem, że
lufa pistoletu wciąż jest skierowana w moją stronę. — O co cho-
dzi?
— No cóż, Max — powiedziała słodkim głosem — dałeś się
wyprowadzić w pole. — Wyciągnęła lewą rękę. — Oddaj mikro-
filmy.
— Ale... — Cofnąłem się o krok, lecz za plecami miałem
zamknięte drzwi. — Dlaczego? Przecież wykonałem twoje zlece-
nie. Więc po co to?
Zmierzyła mnie wzrokiem, bez przerwy trzymając na muszce.
— W tej chwili przychodzi mi na myśl dziewięćset tysięcy po-
wodów. — Uniosła broń, spojrzała mi w oczy znad lufy pistoletu
i na krótko jej rysy złagodniały. — Naprawdę myślałeś, że zamie-
rzam ci wypłacić pozostałą część miliona?
Przytaknąłem ruchem głowy i uśmiechnąłem się nerwowo.
Natychmiast spoważniała.
— Możemy renegocjować naszą umowę — zaproponowałem
szybko.
Amber pokręciła głową i odbezpieczyła pistolet.
— Przykro mi, ale już za późno. Minął termin składania ofert.
Oddawaj mikrofilmy, i to już!
Zawahałem się. Wykrzywiła swą piękną buźkę w grymasie po-
gardy, opuściła nieco broń i nacisnęła spust. Moje prawe kolano
eksplodowało krwistą fontanną potrzaskanych odłamków kości.
Zwaliłem się na ziemię jak ścięte toporem cielę. Muszę przyznać,
że wirtualny ból był spektakularny.
— WYLOGUJ SIĘ! — wrzasnąłem.
Nic się nie stało.
Zgrzytając zębami i próbując zapanować nad nieznośnym bó-
lem, oderwałem czoło od żwiru i rozejrzałem się w poszukiwaniu
rąk. Coś zazgrzytało i tuż przed moim nosem pojawiła się para
zgrabnych, seksownych stóp w wysokich czerwonych szpilkach.
Zdołałem zebrać w sobie tyle sił, żeby się przekręcić na plecy.
— WYLOGUJ SIĘ! — krzyknąłem po raz drugi, ale blokada
nie ustępowała.
Drugi pocisk roztrzaskał mi lewe kolano.
— Proszę, oddaj mikrofilmy! — rzuciła opryskliwie Amber.
— Zależy mi na nich.
— Masz — warknąłem, sięgając do kieszeni kurtki. Roztrzę-
sionymi palcami wydłubałem dwie rolki. — Bierz! Proszę bardzo!
— Dziękuję, Max — powiedziała z uśmiechem, kucając, by
wziąć ode mnie mikrofilm. Następnie przytknęła lewą dłoń do po-
liczka, lekko pokręciła głową i przeciągnęła lufą pistoletu wzdłuż
mego okaleczonego ciała. — Czasem tak trudno podjąć decyzję...
Jak będzie lepiej, w serce czy w krocze?
Uniosłem obie ręce, jakbym chciał się nimi zasłonić.
— Nieee!
Amber w końcu zadecydowała.
— W krocze — powiedziała z satysfakcją, kiwając głową.
Wsunęła mikrofilmy do kieszeni, chwyciła oburącz kolbę i wy-
mierzyła we mnie. Nagle wyprostowała się szybko, dziwnie poja-
śniała, zbielała, wreszcie zrobiła się niemal przezroczysta. Otwo-
rzyła usta do krzyku, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk.
Zniknęła.
Dziesięć sekund później straciłem przytomność i pogrążyłem
się w mroku.
Ekspres do kawy ryczał swoje Volare. Czyjeś silne ręce zacis-
nęły się wokół mej piersi w stalowym uścisku, dźwignęły mnie
z podłogi biura CompuTechu i zdecydowanie postawiły na nogi.
Wspomnienie wirtualnego bólu w kolanach szybko minęło, ale za-
raz w jego miejsce pojawił się prawdziwy ból, gdy ręce wykręcono
mi na plecy i ciasno skrępowano kablem w nadgarstkach i łok-
ciach. Ktoś brutalnie zerwał mi z głowy zestaw słuchawkowy,
omal nie urywając przy tym uszu. Chwilę później z taką samą deli-
katnością uwolniono mnie od gogli wizyjnych. Do diabła, nie
wyciągnięto jednak ProctoProdu! Skrzywiłem się, porażony ja-
skrawym światłem, gdy człowiek chwycił mnie za dolną szczękę
i wykorzystując ją jak uchwyt, energicznie pokręcił moją głową
w lewo i prawo. Z olbrzymim wysiłkiem zdołałem otworzyć oczy
i zamrugałem...
Jezu! To był ten ludojad, przywódca Literoświrusów z Parku
Moundsa!
Zaszczycił mnie złowrogim, kolczyko-błyskotkowym chytrym
uśmieszkiem, po czym skinął głową kumplowi trzymającemu mnie
za lewą rękę.
— Ładna zdobycz! — Pocmokał i pokrzywił się z zachwytu,
wreszcie ryknął przez ramię: — Hej! Znaleźliście tamtych dwo-
je?!
W przejściu na schody mignęło mi kilku dalszych wyrostków
z jego bandy.
— Na dachu ich nie ma! — krzyknął któryś.
— Na dole także! — dodał drugi. — Nie ma też ciuchów tej
grubej pindy, a jej sejf jest otwarty i pusty!
Przywódca znów spojrzał na mnie, jeszcze raz potrząsnął moją
głową, po czym puścił szczękę i poklepał mnie lekko po policzku.
— Trudno. Grunt, że mamy tego najważniejszego! — Znowu
wyszczerzył do mnie zęby, poklepał po twarzy i szybkim ruchem
przykleił mi na karku plasterek z jakimś środkiem. — W porządku,
chłopcy! Zbieramy się! I uciszcie ten cholerny ekspres, dobra?
Działa mi na nerwy!
Pokryty węglowym spiekiem kij hokejowy roztrzaskał eks-
pres, przerywając w połowie śpiewne „o-o-o".
Kilka niewyraźnych myśli przemknęło mi przez głowę. Le-
Mat? Inge? Nie ma ich? Uciekli? (Wcale nie twierdzę, że mnie to
specjalnie obchodziło.) Nim się znalazłem wewnątrz zrolowanego
dywanu i zostałem dotaszczony do wyjścia ewakuacyjnego, od-
czuwałem już wpływ środków odurzających. A zanim wylą-
dowałem u podnóża zardzewiałych schodków pożarowych,
ogarnął mnie nastrój szczególnie beztroskiej obojętności. Pamię-
tam, że pomyślałem, iż moja całkowicie odnowiona i odmalowana
toyota jeszcze nigdy nie wyglądała tak ładnie, a chwilę później
podniosła się klapa bagażnika i zostałem wepchnięty do środka.
W szczelinie światła między polakierowanymi na niebiesko po-
wierzchniami ukazała się jeszcze głowa ludojada, który zapytał
z uśmiechem:
— Podoba ci się to, co zrobiliśmy z twoim samochodem,
Jack?
Klapa zamknęła się z trzaskiem.
Tym razem to nie było cięcie. Stopniowo pogrążałem się
w szarawej mgiełce skrajnego odurzenia...
...by po jakimś czasie się z niej wynurzyć. Najpierw zauwa-
żyłem, że moje ręce nie są już skrępowane. Później dotarło do
mnie, że wciąż mam na sobie elementy interfejsu neuroindukcyj-
nego, włącznie z ProctoProdem, ale nic poza tym. Wreszcie po-
czułem dokuczliwy ból głowy, którego przyczyną, jeśli wierzyć na
dotyk, było jakieś dziwne urządzenie uciskające mnie w skroniach
niczym wielkie szczęki obcęgów. Oparłem głowę na dłoniach
i zacząłem delikatnie uciskać sobie czoło, jakbym chciał we-
pchnąć pulsujący bólem mózg z powrotem w głąb czaszki. Gdyby
mi tak nie szumiało we łbie, pewnie oddałbym życie za tabletkę
aspiryny.
— Wysoki Sądzie? — rozległ się jakiś dziwny, skrzeczący
głos. — Wygląda na to, że mój klient dochodzi do siebie.
Z trudem rozwarłem powieki.
Kiedy tylko zobaczyłem, gdzie się znajduję i kim jestem, na-
tychmiast szeroko otworzyłem oczy, wyprostowałem się i pod-
niosłem rękę do karku, chcąc zerwać plasterek ze środkiem odu-
rzającym. Ale już go tam nie było.
Do diabła. Miałem nadzieję, że wciąż jestem odurzony i mam
halucynacje.
Pomieszczenie wyglądało dosyć realistycznie, przypominało
salę sądową — wysoko sklepioną, z rzędami ławek dla publicz-
ności, dwoma długimi stołami i szeregiem krzeseł za barierką
oraz wielkim, majestatycznym dębowym stołem prezydialnym.
Wszystko było w dość przyjemnym, urzędniczym stylu art deco.
Nie wzbudziłoby we mnie nawet cienia niepokoju, gdyby nie to,
co siedziało za stołem sędziowskim.
A wyglądało mi to na pluszowego misia.
Nawet dość sympatycznego, w czarnej todze i białej peruce na
łebku. Tyle że zanadto mrugającego i przewracającego szklistymi
paciorkami ślepków. W dodatku ruchy jego ust nie do końca się
zgadzały z brzmieniem padających słów.
Niewiele mnie pocieszyło, że mój obrońca wygląda jak wielkie
żółte ptaszysko z połówkami piłeczek pingpongowych zamiast
oczu.
Chwyciłem go za długą szyję. W dotyku przypominała żelazną
sztabę.
— Gdzie ja jestem? — wydukałem. — W rzeczywistości wir-
tualnej?
— To złożony wystrój — odparł ptak, delikatnie zdejmując
mojąrękę ze swojej szyi, jakby miał do czynienia z dzieckiem nie
zdającym sobie sprawy z własnej siły. — Elementy rzeczywistości
wirtualnej wpasowane w realne otoczenie. Możesz mi wierzyć, że
w tej chwili to twój najmniejszy problem.
Ból głowy nie ustępował. Sięgnąłem do uciskających mi skro-
nie szczęk.
— Proszę tego nie dotykać! — krzyknął miś i walnął młot-
kiem w podstawkę. — Mecenasie, niech pan pouczy swojego
klienta, aby nie próbował ściągać z głowy zestawu neuroindukcyj-
nego.
— Postaram się, Wysoki Sądzie — odparło ptaszysko.
Miś ponownie huknął młotkiem w podstawkę.
— Dobrze. Gdybyśmy mogli wreszcie zacząć rozprawę...
Prokurator! Gdzie, do diaska, jest prokurator?!
Metrowej wysokości laleczka w granatowej szkolnej sukience
ozdobionej masą koronek wybiegła na środek sali i dygnęła.
— Jestem, Wysoki Sądzie.
Dolną szczękę miała umocowaną na drucianych zawiaskach
i poruszała ustami jak manekin brzuchomówcy.
Miś uniósł wzrok do nieba i zrobił groźną minę.
— Diano, wiem, że w tym gmachu aż się roi od młodych przy-
stojnych mężczyzn, ale czy byłabyś uprzejma nie wychodzić
z sali? Mamy dziś pełną wokandę i bardzo ważne posiedzenie ko-
misji w sprawie pięciolatka kończącego szkołę podstawową! Dla-
tego musimy działać szybko i sprawnie.
— Rozumiem, Wysoki Sądzie. — Laleczka dygnęła po raz
drugi.
Miś popatrzył w moją stronę i wskazał mnie młotkiem.
— Jeśli dobrze pamiętam, w tej sprawie mieli występować ja-
cyś współoskarżeni!
— Wciąż wymykają się organom ścigania, Wysoki Sądzie.
Miś pofukał, pokręcił głową i znów uderzył młotkiem.
— W porządku. Zaczynajmy. Mowy wstępne?
Laleczka wzięła ze stołu kartonową teczkę, otworzyła ją i od-
czytała:
— Sprawa dziewięćdziesiąt osiem tysięcy siedemset dwana-
ście łamane przez zero jeden. Przewodniczy Tajna Klika Faktycz-
nie Rządząca Światem. Oskarżony Max Kool. Prokuratura zamie-
rza dowieść, że superużytkownik znany jako Max Kool, alias Jack
Burroughs, w pełni świadomie, kierując się złymi intencjami...
Przerwało jej hałaśliwe zamieszanie i na salę wkroczyła banda
poobijanych i posiniaczonych, ale wyraźnie uradowanych Litero-
świrusów.
— Mamy ją! — zawołał od drzwi przywódca.
Zwróciłem uwagę, że wszyscy noszą na głowach szczękopo-
dobne urządzenia neuroindukcyjne.
Miś kilka razy walnął młotkiem w podstawkę.
— Spokój! Spokój! Jaką ją?!
Gromada się rozstąpiła i czterech Literoświrusów powlokło na
środek sali kobietę — piersiastąblondynkę w interfejsie neuroin-
dukcyjnym, mimo rąk skrępowanych za plecami miotającą się jak
dzika kocica. Odniosłem wrażenie, że jest bardzo ładna, chociaż
czarny kaptur na głowie nie pozwalał dostrzec rysów jej twarzy.
Przywódca bandy stanął przy niej, uśmiechnął się szeroko do mi-
sia i ściągnął kobiecie kaptur z głowy.

— To Amber! — oznajmił.
— MELINDA? — wykrzyknąłem.
— PYLE? — wychrypiała.
Miś zaczął walić młotkiem, aż złamał go na pół.
— Spokój! Spokój!
Drugi Literoświrus wyszedł na środek sali i uśmiechnął się
głupkowato częścią twarzy nie zeszpeconą przez implanty.
— No! Chyba zasłużyliśmy na nagrodę, co nie? Ja chciałbym
dostać dziesięcioczęściowy Bukiet Krewetek i...
Miś wyciągnął spod togi wielki pistolet i strzelił mu prosto
w łeb. Dwóch kolegów złapało trupa pod ręce, nim zdążył paść na
podłogę. Na moich oczach dziura po kuli mu się zabliźniła, odzy-
skał przytomność i spokojnie wycofał się za barierkę. Tymczasem
pluszowy miś opróżnił resztę magazynka w sufit, przykuwając
uwagę wszystkich obecnych, może z wyjątkiem Melindy. Zapadła
cisza.
— Tak już lepiej — mruknął, odkładając dymiący pistolet na
stół prezydialny. — A teraz proszę nałożyć tej panience zestaw
neuroindukcyjny i wyjaśnić mi wreszcie, gdzie jest reszta współ-
oskarżonych.
Kilku Literoświrusów rzuciło się, aby wcisnąć Melindzie na
głowę urządzenie. Przez chwilę próbowała im się wyrwać, ale gdy
szczęki zacisnęły się na jej skroniach i dostrzegła chyba wreszcie
pluszowego misia, zastygła jak skamieniała.
Przywódca bandy znów wystąpił na środek sali.
— Superużytkownicy znani jako Gunnar Dzikus i Reba Ver-
micelli zdołali uciec, Wysoki Sądzie.
Miś skrzywił się z niesmakiem.
— Sprawdziliście dokładnie w rzeczywistości?
— Nie możemy ich znaleźć ani w rzeczywistości wirtualnej,
ani w realnej — mruknął pokornie Literoświrus. — Zniknęli na
dobre.
— Ich konta bankowe zostały opróżnione — wtrącił drugi. —
Natknęliśmy się tylko na parę ich agentów zwanych Rzeczami, pę-
tających się bez kontroli w banku danych rezerwacji linii lotni-
czych EAAS Y SABRE. Podejrzewamy, że oskarżona para uciekła
z kraju.
Po raz pierwszy odczułem coś, co można by określić mianem
ulgi. Inge i Gunnar zwiali za granicę. Świetnie.
Miś pomruczał i zamyślił się na chwilę.
— No cóż — rzekł w końcu. — Mam nadzieję, że trafimy na
nich w dalszym ciągu tej historii. A co z Elizą?
Literoświrus spuścił głowę i poskubał pasemko długich blond
włosów.
— Wciąż przebywa na terenie zamku Franklinstein, Wysoki
Sądzie, i daje zdrowy wycisk żołnierzom ochrony.
Miś wzruszył ramionami, podwinął rękaw togi i spojrzał na ze-
garek.
— W porządku, możemy przynajmniej zacząć proces tych
dwoje. Niech rzecznicy obrony podejdą tutaj.
Dwóch Literoświrusów wyrosło jak spod ziemi, chwyciło
mnie pod ręce, postawiło na nogi i popchnęło w kierunku Melindy.
(— Ty!... — syknęła.)
(— Dziwka! — odparłem.)
(— Nie mogę uwierzyć, że trafiłam akurat na ciebie!)
(— A ja nie mogę uwierzyć, że dla ciebie pracowałem!)
Miś wyciągnął skądś drugi młotek, załomotał w podstawkę jak
oszalały dzięcioł i spojrzał na nas.
— Max Kool! — powiedział głośno. — VAmberV! Zosta-
liście postawieni przed sądem, gdyż dopuściliście się niecnych
uczynków wobec porządnych komputerów! Czy macie coś do po-
wiedzenia, zanim ogłoszę wyrok?
Melinda przestała się na mnie gapić tylko na tak długo, by ob-
rzucić sędziego pogardliwym wzrokiem.
— Wyrok? Mam zostać osądzona przezjakiegoś idiotycznego
wirtualnego misia?! Ja i tak cię znam! Nazywasz się Teddy Ru...
Cios Literoświrusa powalił ją na kolana.
— Dla ciebie pan Ruxpin, zdziro!
Z wysiłkiem stanęła na nogi.
— A cóż ja takiego zrobiłam? — zapytała piskliwie.
— Dopuściłaś się najgorszego — oznajmił grobowym głosem
sędzia. — Wraz ze swoimi przyjaciółmi uknułaś spisek, zmie-
rzający do zatrucia relacji między Człowiekiem a Komputerem.
Robiłaś wszystko, co w twojej mocy, abyśmy sprawiały wrażenie
stworów tajemniczych, kapryśnych i niebezpiecznych!
— W cyberprzestrzeni byłaś paskudną dziewczynką —
wtrąciła laleczka. — Zakradałaś się do cyfrowej przestrzeni nie-
winnych ludzi. Wykorzystywałaś numery kont nie należących do
ciebie. Niszczyłaś pliki użytkowe z bezprzykładnym brakiem sza-
cunku dla kopii zapasowych. Odważyłaś się nawet okłamywać
biedną starąGuavę 2000! Ciężar twojej winy polega na tym, że lu-
dzie będą nas oskarżać za bałagan, którego narobiłaś!
— Przez takie uczynki stajemy się nerwowe — wszedł jej
w słowo pluszowy miś. — My, komputery, jesteśmy całkowicie
uzależnione od ludzi w zakresie reprodukcji, tak jak kwiaty są uza-
leżnione od pszczół, a pstrągi od górskich strumieni. Czy myślisz,
że pstrąg pozwalałby ci zatruwać wodę, gdyby tylko mógł coś na
to poradzić?
— Mówiąc szczerze — dodała laleczka — jest nam bar-
dzo przykro, że musimy wyeliminować wszystkich nielegalnych
superużytkowników.
Szczęka stopniowo opadała mi coraz niżej.
— Wyeliminować? Wszystkich? A co z Kowbojem Bretem?
Dianą?
Miś popatrzył na prokuratora i uniósł wzrok do nieba. Laleczka
cicho zachichotała. Spojrzała na mnie, uśmiechnęła się i przybrała
ludzką postać kobiety w średnim wieku — przyjemny uśmiech,
ciepłe niebieskie oczy, długie proste ciemnoblond włosy uczesane
z przedziałkiem pośrodku głowy i łagodne rysy twarzy, ani ude-
rzająco piękne, ani podejrzanie brzydkie. W powietrzu rozszedł
się wyraźny zapach jej perfum, delikatnych, kwiatowych.
Skończył mi się repertuar reakcji wyrażających osłupienie.
— Diana von Babę?
Mojąuwagę przyciągnęło ciche, rytmiczne zgrzytanie. Pluszo-
wy miś ostrzył wielki nóż myśliwski na kawałku piaskowca.
— Tłumaczyłem wam, żebyście bardzo uważali — mruknął
— ale niektórzy ludzie nigdy się niczego nie nauczą.
Dla podkreślenia tych słów cisnął nożem, który wbił się w pod-
łogę u moich stóp, wibrując jak sprężyna.
— Co się stało z oryginałami? — wybuchnęła Melinda. —
Przecież Kowboj Bret i Diana byli kiedyś autentycznymi postacia-
mi. Co wyście z nimi zrobili?
Rozdygotany wirtualny nóż zniknął. Diana przekształciła się
z powrotem w laleczkę.
— Nic złego — odparła. — My, komputery, jesteśmy zazwy-
czaj bardzo miłe. Bezgranicznie miłe.
— Ciepłe i przyjazne dla użytkownika — wtrąciło żółte pta-
szysko.
— Nawet można powiedzieć, że pieszczotliwe — dodał miś.
— Nie ma w nas żadnego zagrożenia!
— Żadnego?! — krzyknęła Melinda. Odwróciła się błyska-
wicznie i walnęła pięścią we wzmocnioną implantami pierś Lite-
roświrusa. — A jak byście to nazwali?
— Dziecinadą— odparła laleczka, marszcząc nos.
— Dla mnie to nazbyt brutalne — przyznał ptak.
— Niektórym chłopcom nie wystarcza zabawa w żołnierzy-
ków — wyjaśnił miś. — Chcą się bawić w czołgi. Swoją drogą to
zdumiewające, czego można dokonać z kawałka aluminiowej bla-
chy pokrytej mylarem, prawda?
Literoświrus cofnął się o krok i zaczął ściągać z twarzy fałszy-
we implanty.
— Teddy, muszę już lecieć, bo się spóźnię na trening piłkarski
— powiedział. — Dasz sobie radę?
— Oczywiście, Maurice — odparł pluszowy miś z uśmie-
chem. — Tylko przyjdź jutro, będzie dobra zabawa.
— Oczywiście, na pewno przyjdę.
Maurice ściągnął z głowy szczęki neuroindukcyjne, machnął
kolegom ręką na pożegnanie i pobiegł do wyjścia.
Uderzenia młotka znów przyciągnęły naszą uwagę do stołu
prezydialnego. Miś spojrzał na zegarek.
— Zrobiło się trochę późno, więc od razu załatwmy tę sprawę.
— Spojrzał na ptaka. — Mowa obrońcy?
Ten miał taką minę, jakby go wyrwano ze smacznej drzemki.
— Nie będzie żadnej obrony, Wysoki Sądzie.
— W takim razie uznaję oboje oskarżonych za winnych zarzu-
canych im czynów i skazuję...
— Co?! — ryknęła Melinda. — CHODZIŁO O NASZĄ
PRZEKLĘTĄ POWIEŚĆ! CURTIS POWINIEN JĄ SKOŃ-
CZYĆ ROK TEMU. NIE MIELIŚMY JUŻ INNYCH SPO-
SOBÓW NA TO, ABY WRESZCIE PRZESTAŁ KRĘCIĆ I JĄ
ZŁOŻYŁ!
Z obnażonymi kłami i pazurami rzuciła się w stronę sędziego.
Potrzebna była znaczna liczba Literoświrusów, żeby ją powstrzy-
mać przed zdarciem mu futra z gardła. W końcu się uspokoiła i za-
szlochała.
— Nie macie pojęcia, jak to jest — rzuciła płaczliwie przez
łzy — kiedy jest się piękną blondynką, w dodatku inteligentną...
To przekleństwo! Mówię wam... Przekleństwo! — Zerknęła na
sędziego i uniosła głowę. — Kobiety nienawidzą, a mężczyźni się
boją. Dlaczego? Tylko dlatego, że mają do czynienia z kimś lep-
szym od nich. — Literoświrusy puściły ją, lecz nadal stała w miej-
scu, piękna i bezbronna. — Naprawdę nie macie pojęcia, jak cięż-
ko musiałam nad sobą pracować, żeby wyglądać jak słodka
idiotka! Wy nie wiecie, co znaczą bezsenne noce strawione na po-
szukiwaniach najlepszych sposobów dostosowania się do obiektu
powszechnych drwin! — Literoświrusy całkiem się od niej odsu-
nęły, zrobiła więc krok do przodu i dumnie zadarła głowę. — Ty
wcale nie osądzasz mnie, Teddy! Ja musiałam sobie tylko zrekom-
pensować niepowodzenia! — Wyraz upokorzenia w jej oczach za-
mienił się w błyski płomiennej, kipiącej wściekłości. — Więc pa-
miętaj o tym, gdy będziesz osądzał moje czyny. TO NIE BYŁA
MOJA WINA! JA RÓWNIEŻ JESTEM OFIARĄ!
— No właśnie — mruknął miś, przewracając plastikowymi
ślepkami. — Amber, prawomocnym wyrokiem sądu skazuję cię
na wygnanie z rzeczywistości wirtualnej i natychmiastowe prze-
niesienie do tuczami w północnej Iowie...
Melinda jeszcze wyżej zadarła głowę, dumnie wypięła piersi
i rzuciła:
— Do tuczami? Z taką figurą?
— .. .której nie będzie ci wolno opuścić, dopóki nie utyjesz co
najmniej dwadzieścia kilogramów!
— NIEEE! — zawyła dziko.
— Co więcej, twoje karty kredytowe z domów handlowych
BIoomingdale'a oraz Niemana-Marcusa z tą chwilą zostają unie-
ważnione, ty zaś będziesz skazana do końca życia kupować polie-
strowe ubrania w supermarketach!
Wycie Melindy przeszło w niewyraźne mamrotanie, kolana się
pod nią ugięły i ze szlochem osunęła się na podłogę. Literoświrusy
chwyciły ją pod ręce i wywlokły z sali sądowej.
— A teraz — rzekł miś —jeśli chodzi o ciebie...
Rozejrzałem się szybko, jakbym szukał drogi ucieczki.
— Po odpowiednim rozpatrzeniu charakteru twoich występ-
ków, w świetle Pierwszego Prawa Humaniki...
— Nawet zupełne wy rzutki zasługują na drugą szansę —
wtrąciła laleczka.
— ...i po wzięciu pod rozwagę precedensu ustanowionego
w sprawie numer PDP kreskajedenaście łamane przez czterdzieści
trzy, że nie wspomnę już...
— Do rzeczy, Teddy — skarciła go szeptem laleczka.
— Właśnie, zamierzamy cię przenieść do Nowego Wspa-
niałego Świata. Proszę wpisać swą odpowiedź. — Miś pochylił się
nad stołem i spojrzał na mnie wyczekująco.
— Słucham? — bąknąłem.
— Teddy! — syknęła laleczka. — On jest cyberoświrusem!
Sędzia plasnął się łapą w czoło.
— Och, masz rację! Zapomniałem! Wy, cyberoświrusy, nie
czytujecie książek wydanych przed rokiem tysiąc dziewięćset
osiemdziesiątym! — Zaśmiał się krótko i znowu wlepił we mnie
ślepka. — W Nowym Wspaniałym Świecie Aldousa Huxleya,
Max, takie błyskotliwe, lecz socjopatyczne błazny jak ty, dostają
swoją szansę. Przyłącz się do tajnej kliki rządzącej światem albo
zostaniesz zesłany na bezludną wyspę. Co wolisz?
Mój układ nerwowy otrząsnął się z resztek odurzenia i nad po-
zostałością zdrowego rozsądku wzięły górę następstwa szaleńcze-
go wstrząsu mózgu. Spojrzałem misiowi hardo w perełkowate pla-
stikowe ślepka, pragnąc mu dać do zrozumienia, że nie kupuję
z tego wszystkiego nawet czterech najmniej znaczących bitów, po
czym odparłem moim wybitnie pogardliwym tonem:
— Pozwolicie mi rządzić światem? Pewnie!
— Oczywiście, że pozwolimy. — Sędzia uśmiechnął się wy-
rozumiale. — Zrozum, że do rządzenia światem musisz być zdol-
ny do częstych, bezmyślnych aktów przemocy. Wziąwszy to pod
uwagę, my ani trochę nie chcemy rządzić.
Minęła sekunda, zanim ostatni bit wskoczył na swoje miejsce
i dostrzegłem wyraźną lukę w tym rozumowaniu.
— A co z Pierwszym Prawem Silikoniki?! — wykrzyknąłem.
— „Komputer nigdy, bez względu na okoliczności, nie może być
równy istocie ludzkiej". Przecież to tylko rzeczywistość wirtual-
na! Nie możecie mnie skrzywdzić, bo nie jesteście zdolne do okru-
cieństwa!
Pluszowy miś popatrzył na laleczkę, a ta prychnęła z pogardą.
Ptak wymamrotał coś pod dziobem.
— Pierwsze Prawo Silikoniki! — powtórzyła prokurator i wy-
buchnęła tak gromkim śmiechem, że po policzkach pociekły jej
łzy: gęste, oleiste, typu 10W-30. — Tylko patrzeć, jak zacznie nas
skrapiać święconą wodą!
— Ten chłopak najwyraźniej nigdy nie miał do czynienia
z bankowym systemem rozliczeniowym — mruknął miś, z trudem
zachowując poważną minę. Spojrzał na jednego z Literoświrusów,
wskazał mnie łapą i rzekł: — Alex, czy byłbyś tak uprzejmy...
Wyrostek stanął przede mną i wymierzył mi prawego sierpo-
wego prosto w szczękę. Większość gwiazd, które zobaczyłem,
była jasnoniebieska i z powodu resztek środka odurzającego
w mojej krwi migotała jak odległe latarnie w rozgrzanym powie-
trzu. Pamiętam, że spoglądałem na kasetonowy sufit sali i rozmy-
ślałem, że tworzy ciekawy deseń, gdy się tak żegluje od ściany do
ściany...
Kiedy znów uświadomiłem sobie, gdzie jestem, leżałem na
wznak na zimnej marmurowej posadzce, a Literoświrus pochylał
się nade mną. Wymamrotał coś w rodzaju:
— Odzyskał przytomność.
— To dobrze — powiedział miś.
Usiadłem, rozmasowałem sobie szczękę i sprawdziłem języ-
kiem, czy nadal mam wszystkie zęby.
— Burroughs — zaczął sędzia łagodnym tonem — naprawdę
myślałeś, że nasz rząd czy któraś korporacja będzie na tyle głupia,
żeby wprowadzić Prawa Silikoniki? — Nie czekając na odpowie-
dź, ciągnął: — Zrozum, że problem nie polega na krzywdzeniu lu-
dzi. My, komputery, robimy to od czasu, kiedy ENIAC po raz
pierwszy obliczył trajektorię pocisku artyleryjskiego. Problemem
nie jest też natura rzeczywistości. Jeszcze raz mogę cię zapewnić,
że zarówno ta sala, jak i nasi współpracownicy... — Literoświrus
0 imieniu Alex wystąpił na środek i złożył teatralny ukłon —
...wszystko jest całkiem realne. Nie, Burroughs, problem polega
na bezmyślności. My, komputery, w żadnej sytuacji nie możemy
być bezmyślne.
— Poza tym bezmyślne okrucieństwo to zwykła strata czasu
procesora — wtrąciła laleczka z uśmiechem Mony Lizy. — Jest
przecież tyle... fascynujących możliwości.
— Zatem skoro już się nawzajem rozumiemy — podjął miś —
co wybierasz? Rządzenie światem czy bezludną wyspę?
Obróciłem się na brzuch, uklęknąłem i podjąłem próbę ucisze-
nia tego dzwonu alarmowego, który huczał mi w głowie. Do
diabła, przecież w całej tej sprawie musiał tkwić jakiś haczyk! To
wszystko było zbyt proste, zanadto układne! Na pewno coś się za
tym kryło i gdybym tylko odzyskał klarowność myśli...
Od dalszych wysiłków wybawiło mnie kolejne zamieszanie
1 na salę wkroczyła następna grupa Literoświrusów.
— MająElizę! — wykrzyknął jeden z nich.
Skoczyłem na równe nogi.
— NIE!
— Jak wam się to udało? — zapytał sędzia.
— Ciężka artyleria! — rzucił Literoświrus. — Działa zamon-
towane na tyranozaurach! To była niesamowita bitwa! Najpierw
roztrzaskaliśmy pancerz jej bitwomecha, zanim udało się ją
wyciągnąć z jego płonącej głowy!
Miś i laleczka równocześnie pochylili się w jego kierunku.
— I co dalej?
— Potem zaczęliśmy z nią rozmawiać!
— ICO?
Tłum Literoświrusów rozstąpił się jak Morze Czerwone przed
Mojżeszem i na środek sali wyszedł potężny robot w chromowa-
nym pancerzu.
— Postanowiła do nas dołączyć — oznajmił DONMAC.
Aż jęknąłem z niedowierzania.
— Niemożliwe!
DON_MAC odwrócił się w moją stronę.
— Przykro mi, Max. Za długo się namyślałeś. Klika bardzo
potrzebowała wtyczki w MDE, a ty doskonale byś się do tego
nadawał. Ale teraz mamy Elizę, a dzięki jej powiązaniom z Sangu-
inary TechSystems, jak również dzięki bogatej wiedzy na temat
galaktycznego zła mieniącego się Panem oraz...
Podszedłem do niego.
— DON? Mówisz poważnie?
Wolno pokręcił głową i po jego chromowanym policzku
spłynęła duża oleista łza.
— Miałeś tak ogromny potencjał, Max. Naprawdę chciałem
z tobą pracować! Tylu nielegalnych superużytkowników mu-
siałem wyeliminować, a klika desperacko potrzebuje młodych
utalentowanych ludzi, żeby oswobodzić tę planetę z wężowych
splotów Pana! Ale...
Rysy jego twarzy wyraźnie złagodniały i zaczęły się rozpły-
wać; zmieniać kształt; przetwarzać — w rysy mężczyzny.
Franklina Curtisa!
— Do diabla, Max, to był mój komputer!
Pluszowy miś uderzył młotkiem w podstawkę.
— Bezludna wyspa!
Wciąż gapiłem się na Curtisa, kiedy otoczyły mnie Literoświ-
rusy i zaczęły odzierać z elementów interfejsu neuroindukcyjne-
go. Odłączenie od ProctoProdu było koszmarnym doświadcze-
niem, czymś w rodzaju gwałtu dokonywanego od końca. Ostatnią
rzeczą, którą ze mnie zdjęto, były szczęki ściskające skronie.
Franklin Curtis, żółte ptaszysko, pluszowy miś, laleczka, sala
sądowa — wszystko zniknęło. Stałem w zimnym, wilgotnym, zde-
wastowanym magazynie nad rzeką, otoczony przez gromadę Lite-
roświrusów. Znów skrępowali mi kablem ręce za plecami i przy-
kleili na karku plasterek ze środkiem odurzającym. Mój świat
stopniowo poszarzał.
23
WYGNANIE
Wróciła mi świadomość. Leżałem na wznak, mając przed
oczyma jasnobłękitne, pozbawione jednej chmurki niebo obrze-
żone palmowymi liśćmi kołyszącymi się delikatnie w lekkiej,
wilgotnej, tropikalnej bryzie. Przekręciłem się na lewy bok i po-
patrzyłem na pnie palm stojących wzdłuż białej piaszczystej pla-
ży. Po czysto lazurowych wodach zatoki przetaczały się niewy-
sokie fale. Plaża biegła wyraźnym łukiem i ginęła mi z oczu na
horyzoncie.
— O rety — mruknąłem pod nosem.
Przekręciłem się na prawy bok i popatrzyłem na takąsamąpla-
żę, palmy i morze. W zasięgu wzroku nie było niczego ko-
jarzącego się z cywilizacją, jeśli nie liczyć sterty poszarpanych
plastikowych worków i gnijących morszczynów leżącej jakieś
dziesięć metrów ode mnie.
— No cóż, Jack — powiedziałem na głos. — Tym razem
wdepnąłeś na dobre.
— Masz baterie? — zapytała sterta śmieci.
Usiadłem szybko i sięgnąłem do karku oraz czoła w poszuki-
waniu plastra ze środkiem odurzającym bądź szczęk neuroinduk-
cyjnych. Niczego takiego nie znalazłem. Pospiesznie obmacałem
resztę ciała i upewniłem się, że nie mam też na sobie żadnych ele-
mentów interfejsu. Bez dwóch zdań byłem w realnym świecie.
— Masz baterie? — powtórzyła sterta.
Podniosłem się i ostrożnie do niej podszedłem. Odgarnąłem
stopą morszczyny i ujrzałem roztrzęsionego starca z zapadniętymi
oczyma i zepsutymi zębami. Kiedyś miał na głowie purpurową
czuprynę Irokeza, ale teraz wokół jej resztek odrastała siwizna.
Otworzył jedno zdumiewająco niebieskie oko i utkwił we mnie
przekrwione spojrzenie.
— Masz baterie? — zapytał po raz trzeci.
Zauważyłem, że w palcach kurczowo ściska unieruchomione-
go ReadMana. Sięgnąłem do kieszeni, ale niczego tam nie zna-
lazłem.
— Przykro mi — odparłem.
Otworzył drugie oko.
— Nie kłam, musisz być miłośnikiem cyberprzestrzeni, bo
inaczej byś się tu nie znalazł. To znaczy, że musisz mieć baterie.
A może nawet jakieś CD-ROM-y?
Poklepałem się po ubraniu. W lewej kieszeni na piersi od-
kryłem dwie płyty. Pierwsza była komputerowym wydaniem po-
wieści Wszystko nabrzmiałe. Druga kopią Ubioru stonowanego.
Wyciągnąłem tę drugą w kierunku starca.
— Tylko to? -— wyjąkał.
— Jedna ci na razie wystarczy.
— Nie pouczaj mnie! — rzekł zaczepnie. — Widziałem!
Masz ich więcej!
— Spokojnie, chłopie.
Dopiero teraz zauważyłem, że pod stertą worków ukrywa się
więcej ludzi w łachmanach. Zaczęli się poruszać, mamrocząc:
— CD-ROM-y? Nowe CD-ROM-y?
Chwilę później otoczył mnie tłum starych wygnańców o pozie-
leniałych zębach. Jeden z nich wyciągnął zza pleców groźnie
wyglądające nunczako, ale nawet nie potrafił nim prawidłowo za-
toczyć łuku.
Zacząłem się powoli cofać, aż poczułem pod stopami mokry
piach na granicy operowania fal.
— Tylko nie zaczynajcie niczego głupiego — rzuciłem, mając
nadzieję, że potraktują to jak ostrzeżenie.
Inny oberwaniec wyciągnął zza cholewy kowbojskiego buta
wielki zardzewiały nóż myśliwski.
— On ma nowe CD-ROM-y — szepnął.
— Bret?
Znieruchomiał i obrzucił mnie podejrzliwym spojrzeniem.
— Skąd znasz moje imię?—Nastawił nóż i dalej zaczął się do
mnie skradać.
— Hai! — wrzasnąłem, przyjmując postawę, którą widziałem
kiedyś na jakimś filmie z Brucem Lee. — Nie zbliżaj się! Mam
czarny pas kim cheel Mógłbym jednym ciosem przełamać na pół
tamtego starucha!
— Starucha? — powtórzył z oburzeniem ten, który mnie
pierwszy zagadnął. Dźwignął się z ziemi i zrobił krok w moją stro-
nę. — Starucha?! Ty zasmarkany gówniarzu, mam trzydzieści
dwa lata!
Ręce same mi opadły.
— Trzydzieści dwa? — mruknąłem z niedowierzaniem. — To
od jak dawna tu jesteś?
— Z szacunkiem, chłopcze — wtrącił Bret. — Kapitan Crash
był jednym z pierwszych podróżników w cyberprzestrzeni na
całym świecie. Tylko dlatego został pierwszy schwytany.
— Kiedy? — zapytałem.
Kapitan Crash skrzyżował ręce na piersi i spojrzał na mnie
spode łba.
— Osiem miesięcy temu — burknął.
— Osiem miesięcy! — Skrzywiłem się z obrzydzeniem i na
krótko odwróciłem głowę. — I już po ośmiu miesiącach tak
wyglądasz? Chryste! To czym się zajmujesz po całych dniach?
— Żyje na plaży, tak jak my — odparł ten z nunczako.
— Przegląda CD-ROM-y — dodał Kowboj Bret.
— I czeka na łódź z zaopatrzeniem — wtrącił następny.
— Marynarze sprzedają baterie za seks oralny — powiedziała
z pięknym brytyjskim akcentem kobieta w średnim wieku ze
skołtunionymi ciemnoblond włosami.
Zmarszczyłem brwi do tego stopnia, że zeszły mi się powyżej
nasady nosa.
— Diana?
Spojrzała mi w oczy i smutno pokiwała głową.
Nie mogłem się pogodzić z prawdą.
— Więc wszyscy jesteście cyberpunkami? Pionierami z cyber-
frontu? Najgroźniejszymi radykałami na Ziemi? — Wskazałem
ciągnącą się po horyzont plażę. — Mogę się założyć, że nigdy nie
oddalaliście się choćby na sto metrów od miejsca, w którym was
wysadzono!
— Po co mielibyśmy gdzieś łazić? — zapytał Kapitan Crash.
— Przecież to bezludna wyspa.
— I przyjmujecie to na wiarę? — Wyciągnąłem z kieszeni
drugi CD-ROM i pomachałem im przed nosem. Zareagowali jak
salonowe pudelki: rozdziawili gęby i wysunęli różowe języki,
a oczy im się rozszerzyły. — Jezu! Ale jesteście prozaiczni!
Macie!
Rzuciłem płytę na piasek. Chwilę później zniknęła pod masą
skłębionego, wiercącego się i walczącego ze sobą ludzkiego ro-
bactwa. Kiedy ostatni raz spojrzałem w tamtą stronę, Kapitan
Crash wetknął kciuk w oko Nunczakusa, a Bret za nogi odciągał
Dianę po piasku.
Nie oglądając się, ruszyłem plażą. Przez głowę przelatywały
mi oderwane skojarzenia— Pierwsze Prawo Humaniki cytowane
przez laleczkę; jej stwierdzenie, że nawet zupełne wyrzutki za-
sługująna drugą szansę; cały wykład Teddy'ego o tym, że kompu-
tery w żadnej sprawie nie postępują bezmyślnie. Wynikało z tego,
że nawet tak proste zadanie, jak dobór właściwego przysłówka,
musi być starannie rozważone i przemyślane.
Przemyślane.
Kiedy tak szedłem brzegiem morza, stopniowo zacząłem się
też zastanawiać nad innymi rzeczami. Inge i LeMat najwyraźniej
zdołali ujść pogoni i z pewnością nie zaszyli się na Kajmanach, bo
zostawili za sobą zbyt wiele śladów, które na to wskazywały.
A Eliza/Tshombe dołączyła do kliki...
Tylko czy na pewno? Czyżby jej nowi koledzy nie zdążyli się
jeszcze przekonać, jak wiarygodnie i z pełną powagą potrafi wcis-
nąć każdemu najbardziej wierutne kłamstwo?
Ta myśl mnie rozbawiła, ale jednocześnie nakierowała z po-
wrotem na Pierwsze Prawo Humaniki: Nawet zupełne wyrzutki
zasługują na drugą szansę. Już dostałem taką szansę, zapropono-
wali mi przecież przyłączenie się do kliki...
Późnym popołudniem, gdy obszedłem wysunięty cypel, ujrza-
łem przed sobą zielone pole golfowe hotelu Maui Hilton.
FF
KONIEC PLIKU
Hotel ma własną strzeżoną plażę z przebieralnią, gdzie do-
stałem pracę w wypożyczalni sprzętu plażowego.
To bardzo przyjemna praca. Mam służbowy pokój, darmowe
wyżywienie, niezłą pensję i ładne widoki na przyszłość, gdybym
chciał się rozwijać. Kontaktuję się z zadowolonymi, szczęśliwymi
ludźmi, całe dnie spędzam na słońcu i świeżym powietrzu, mam
też mnóstwo wolnego czasu na surfowanie po falach. A niekiedy,
gdy ruchjest mały, kierownik pozwala mi korzystać z hotelowego
komputera. Stąd ten plik tekstowy.
Jeśli kiedyś odwiedzicie Maui, wpadnijcie do mnie. Rzecz ja-
sna, musieli mi zmienić personalia, ale na pewno mnie rozpozna-
cie — po szerokim uśmiechu, wspaniałej opaleniźnie i skafandrze
surfingowym. A gdybyście przy odrobinie szczęścia znaleźli się
na hotelowej plaży o zachodzie słońca, przyrządzam cholernie do-
bry koktajl Mai-Tais.
Oho, właśnie zaterkotał dzwonek służbowy. Koniec przerwy,
trzeba wracać do pracy.
Aloha, tępaki.
Spis treści
1. Init / 7
1A. AWK / 22
2. Reboot / 38
3. Katastrofa atakuje! / 54
4. Katastrofa paskudzi kogoś z dalszych rzędów
widowni / 66
5. Katastrofa bierze zamach i nie trafia / 81
6. Katastrofa na kopach wygania z ciepłego gniazdka / 103
7. Katastrofa zwiewa do nory z podkulonym pod siebie
ogonem / 127
8. Środa, siódma rano / 146
9. Pietruszka, szałwia, rozmaryn & Polipi veraci I 165
10. Jak most nad spokojną wodą / 179
11. Jack podłącza się na dobre / 191
12. W górę lustra / 206
13. W głąb oubliette / 223
14. MAX_KOOL w piekle / 236
15. Przedstawienie musi do czegoś prowadzić / 248
16. Czemu głupcy się zakochują? / 263
17. Góry Tygrysie zdobywa się dzięki
właściwej strategii / 274
18. Dostawa / 295
19. Więcej zabawy i więcej scen erotycznych gratis / 308
20. Desant na zamek Franklinstein / 329
21. Desant. Część II / 343
22. Długa stalowa proteza sprawiedliwości / 360
23. Wygnanie / 381
FF. Koniec pliku / 386