Michael Scot Rohan

ZAMKI W CHMURACH

III część
Przekład Rafał Chodasz
Spirala...
Powiem ci coś, Steve - zaczął Jyp. Było to tego wieczoru, gdy
Wilcy wypłynęli z portu, a on zabrał mnie do Le Stryge'a. -
Świat jest znacznie większy, niż ludzie sobie wyobrażają. Trzy-
mają się kurczowo tego, co znają: niezmiennego centrum, gdzie
wszystko jest nudne, śmiertelne i przewidywalne. Gdzie od koły-
ski aż po grób godziny upływają z szybkością jedynie sześć-
dziesięciu sekund na minutę, to jest właśnie Jądro. Poza nim,
tutaj na Spirali i dalej w stronę Krawędzi, jest już inaczej.
Wszystko dryfuje, Steve, w Czasie, a także w Przestrzeni. I ist-
nieje więcej prądów niż ten, który postrzegamy jako przypływ
i odpływ obmywający brzegi Jądra. Być może kiedyś wszyscy
dostrzegą jeden z nich chłupoczący u ich stóp, a wtedy otworzy
się przed nimi nieskończony horyzont! Niektórzy załamują się,
wynoszą się chyłkiem, zapominają; lecz inni robią krok naprzód,
przemierzają lodowate, niezmierzone wody - często z Portów
takich jak ten, gdzie trwająca od tysięcy lat krzątanina zadzierzg-
nęła węzły w Czasie, docierając do wszystkich zakątków rozleg-
łego świata. Boże, Boże, jakże rozległego! I wiesz co, Steve?
Każdy z tych zakątków jest takim miejscem. Miejsca, które były,
będą, które nigdy nie zaistniały, chyba że w umysłach ludzi,
którzy tchnęli w nie życie. Kryjące się niczym cienie rzucone
przez prawdziwe miejsca w twojej rzeczywistości, cienie ich
przeszłości, ich legend i wiedzy, tego, czym mogły i czym mogą
jeszcze się stać; stykające i mieszające się z każdym miejscem
w wielu punktach. Możesz strawić całe życie na poszukiwaniach
i nigdy nie znaleźć ich śladu, a wystarczy, że się nauczysz,
a będziesz mógł przechodzić przez nie w jednej chwili. Tam, na
zachód od chylącego się ku zachodowi słońca, na wschód od
wschodzącego księżyca, tam leży Morze Sargassowe i Fiddler's
Green, tam leży Elephants Graveyard, El Dorado i imperium
Johna Prestera, tam jest wszystko. Bogactwa, piękno, niebez-
pieczeństwa, każda cholerna rzecz obecna w umysłach i pamięci
ludzi. Całkiem możliwe, że znacznie więcej. Lecz są to cienie,
Steve. Czy ich rzeczywistość jest także twoją?
Nie umiałem udzielić mu odpowiedzi. Wciąż nie umiem.
Rozdział pierwszy
Kierowca nadepnął na hamulec. Samochód skręcił gwał-
townie, a butelka przepłynęła tuż obok nas, niemalże leniwie,
i rozpadła się w kawałki na chodniku. Żadnych płomieni, jedynie
bryzg zwietrzałego piwa. Mieliśmy więcej szczęścia niż wielu
innych tego dnia.
Lutz, wychylony przez okno, krzyczał coś, lecz opancerzony
oddział policji stacjonujący za hotelem ruszył już falą w stronę
małej grupy demonstrantów, którzy rozpierzchli się, wyjąc ni-
czym zwierzęta i rzucając wszystkim, co wpadło im w ręce.
Wymachiwali strzępami transparentu, którego drzewca najwyra-
źniej użyto w innym celu. Udało mi się odczytać fragment
sloganu - coś... RAUS!
Prawdopodobnie Kapitalisten albo Juden; znowu zaczynali
stawiać między nimi znak równości - otwarcie. Mijając samo-
chód, kopali w boki, grzmocili po dachu, walili po szybach
i pluli. Dostrzegłem tępe, ordynarne twarze, krótko jak u więź-
niów ostrzyżone głowy, wpatrzone w nas okrągłe oczy, usta
rozciągnięte w niemych wrzaskach nienawiści - tylu jakże do
siebie podobnych osobników, jak gdyby to co się dzieje w ich
mózgach, upodabniało ich niczym braci.
I
Lutz parsknął i usiadł ciężko z powrotem, przygładzając
rękami gęste białe włosy.
- S tut mir leid, Stephen - zagrzmiał. - Te pawiany nie mają
pojęcia, kogo atakują!
Nie chciałem mu mówić, że mogliby rzucać celniej, gdyby
wiedzieli. Baron Lutz von Amerningen był trochę za bardzo
przekonany o swojej ważności, by zdać sobie z tego sprawę;
a poza tym sukces naszego przedsięwzięcia wprawił go w dobry
nastrój. Równie dobrze mógłbym przekłuć balon małego dziec-
ka. Hotelowy szwajcar otworzył drzwiczki i Lutz wypadł za mną
na zewnątrz. Otoczył masywnym ramieniem moje plecy i zionął
mi w twarz kwaśnym Dom Perignon; wzdrygnąłem się. Ceremo-
nia otwarcia była bardzo wystawna.
- I co, jesteś pewien, że nie chcesz jechać od razu ze mną?
Zagralibyśmy seta lub dwa w tenisa, potem sauna, kilka drin-
ków...
- Lutz, dzięki, lecz naprawdę... Muszę jeszcze coś zrobić...
- A zatem dziś wieczorem? Nie zamierzasz chyba siedzieć
i wegetować? Taki miody czlowik w świetnej formi?! Jesteś pewni
zmęczony, ale to tylko napięcie. Musisz się rosluśnić, chłopcze!
Lutz dobrze znał angielski, mógł też poprawić swój akcent,
lecz wiedziałem, że lubi - czasami - efekt Ericha von Stroheima.
- Spójrz tylko na mni, jestem lata starszy i w rófnie dobrej
formi. Nie zagłębiam się w fotelu, jestem za to ciągle w ruchu!
Bawię się! Oto jak można zachować młodość! Zatem dziś wieczór
wydaję u siebie małe affairesl - zachichotał i podał mi sztywną
białą kopertę. - Nigdy nie uczestniczyłeś w czymś takim, co?
Pouczające doświadczenie, wiesz?
- Lutz, to... niesłychanie miło z twojej strony -powiedziałem
nieco oszołomiony. No dobrze, wiedziałem, czego mogę się
spodziewać. „Małe affaires" czternastego barona von Amernin-
gen były słynne, stanowiły znakomity materiał dla prasy bru-
kowej całego świata, choć reporterzy i paparazzi nigdy nie
przekroczyli głównej bramy jego posiadłości. Nie mówiąc o zwy-
kłych współpracownikach. No cóż, pomyślałem, stałem się teraz
pewnie jednym z gnuśnych bogaczy. - Czeka mnie dużo pracy -
powtórzyłem - i czuję, że jestem wyczerpany. - Przynajmniej
to było prawdą, w pewnym sensie. Nie chciałem go jednak
otwarcie obrazić. - Może mógłbym wpaść nieco później, jeśli
nie będzie to...
- Oczywiście, oczywiście! - machnął potężną łapą. - Znasz
drogę? W porządku! Tylko nie zamknij się w pokoju z butelką! Ani
żadnych podobnych występków, dobrze? A zatem, ciao, bambinol
Odpowiedziałem na ten pożegnalny ozdobnik, gdy jego długa
limuzyna wyjechała z powrotem na pokrytą śmieciami drogę.
Ulica była pusta, lecz w powietrzu unosił się smród odpadków
z powywracanych pojemników i inne zapachy dochodzące z cent-
rum miasta, gdzie demonstranci wciąż byli silni. Czułem na
języku swąd spalenizny, gaz pieprzowy, którego zaczęli używać
zamiast gazu łzawiącego, oraz smak benzyny z koktajli Mołoto-
wa i miałem ochotę splunąć.
- Motłoch, prawda? - zauważył gość hotelowy, śpiesząc na
postój taksówek. Do skórzanej teczki wpychał materiały z tar-
gów. - Wie pan, przewrócili moją taksówkę! Do góry nogami!
Przeklęte faszystowskie dranie! Pan także na targi, hej, czy pan
nie jest przypadkiem Stephenem Fisherem? Ależ tak, tak! -
chwycił mnie za rękę i potrząsnął nią entuzjastycznie choć
z odrobiną przerażenia. - Jerzy Markowski, wiceprezes, Ros-
com-Warszawa, montaż podzespołów elektronicznych, te rzeczy!
Hej, ale dał pan nam pokaz! Jedna piekielna niespodzianka! Wie
pan, co jest w tych wszystkich papierach? Nowa branża, która
nagle stała się dochodowa, ot co! Nie widziałem jeszcze ze-
stawień, lecz z pewnością będziemy chcieli wykorzystać d o
maksimum możliwości C-Tran! - Zrzedła mu mina. - Założę
się, że nasza konkurencja także! Nie zapomni pan o nas, prawda?
Byłem zdziwiony, że rozpoznał mnie po tym krótkim przemó-
wieniu podczas ceremonii otwarcia, gdzie otaczały mnie hologra-
my, tancerze i cały ten krzykliwy pokaz. Lecz gdy wszedłem do
holu, zrozumiałem, dlaczego: kiosk z gazetami. Nie był to jeszcze
„Time" lub „Newsweek", lecz Europa nie marnowała czasu.
Patrzyłem na siebie z okładek „Elseviera" i „Spiegla" (wraz
z Lutzem, oczywiście), a „The Economist" zamieścił zdjęcie kraty
cementu z małymi, paciorkowatymi oczkami zatytułowane: Inte-
ligentne pakunki? C-Tran - transport dla Nowej Europy.
Wziąłem jeden egzemplarz, a mężczyzna za ladą uśmiechnął
się głupkowato i powiedział głośno:
- Gratulieren, Herr Fisher!
Głowy w foyer odwróciły się moją stronę; oczywiście w hote-
lu roiło się od biznesmenów, którzy przyjechali na targi, i nagle
wszyscy chcieli uścisnąć moją dłoń, nawet jakieś grube ryby
z międzynarodowych korporacji. Uciekłem do windy z obolałymi
palcami, zasypany zaproszeniami, bym wpadł wszędzie od Gre-
noble po Groton w stanie Connecticut. Dziś rano, w czasie
pokazu, czułem się idiotycznie; jakbym udawał, że jestem jakąś
znakomitą osobistością, lecz teraz zacząłem sobie uświadamiać,
że naprawdę nią byłem.
Jednakże w tej chwili zapragnąłem zostać zupełnie sam.
Jak się tak nad tym zastanowić, śmiesznie musiałem wyglądać,
udając wielką gwiazdę. Przez lata uczyłem się, jak tego uniknąć
i jak uniknąć wycieczki na kozetkę psychoanalityka. Robiłem to na
roztańczonych pokładach i w mrocznych dżunglach pośród wysp
chmurnych archipelagów, w światach, które rozpościerały się poza
naszym własnym niczym nieskończenie długie cienie o zachodzie
słońca. Podczas wypraw tak niezwykłych i rozpaczliwych, że ich
wspomnienia były krótkotrwałe i jakże łatwo się zacierały. Na
Spirali stawiałem czoło zadaniom i niebezpieczeństwom, które
nauczyły mnie prawdziwego znaczenia sukcesu - w końcu i ja
zostałem zmuszony, by spojrzeć w oczy samemu sobie.
Szybko otworzyłem „The Economist" i zatrzymałem wzrok
na końcu artykułu wstępnego.
...najbardziej dramatyczna inowacja w transporcie towarów od
czasów wprowadzenia kontenerów w latach sześćdziesiątych. Ste-
phen Fisher, dyrektor naczelny i udziałowiec C-Tran, bez wątpienia
stanie się multimilionerem, na co w pełni zasługuje. Lecz C-Tran,
jak i jego enigmatyczny twórca, wydają się wybiegać o wiele dalej
w przyszłość. Z całą pewnością projekt ten sprawi, że męczące
problemy związane z transportem międzynarodowym staną się
równie nieistotne co wczorajsze granice i że przyczyni się on do
ściślejszej integracji Europy Wschodniej, wciąż rozdartej i słabej po
postkomunistycznym szoku, z Zachodem, trapionym przez niesta-
bilność i narastający ekstremizm. Jako taki C-Tran może znaleźć
poczesne miejsce nie tylko w suchych traktatach ekonomicznych
przyszłości, lecz również...
Rozległ się cichy dźwięk, wskazujący, że to moje piętro.
Zwinąłem pospiesznie magazyn, nie chcąc, by mnie ktoś przyłapał
na czytaniu, i parsknąłem. Boże, Boże -jak mawiał Jyp, mój dobry
przyjaciel - a wszystko to z powodu odrobiny nudy! Lecz teraz jest
już po wszystkim. Dokonało się. Wepchnąłem plastykową kartę
w szczelinę przy drzwiach tak silnie, że omal jej nie zgiąłem.
Odrzuciłem magazyn i sprawdziłem podręczny komputer. Faks
i automatyczna sekretarka zapchane były wiadomościami - same
gratulacje. Naciskając kilka klawiszy przesłałem je wszystkie do
mojego biura dla działu public relations, by wysłali odpowiedzi.
Lecz po zakończeniu transmisji na środku ekranu pojawiło się
niespodziewanie okno zarezerwowane dla ważnych ostrzeżeń sys-
temowych. Przyjrzałem się z bliska świecącym czerwono pikselom.
•*PILNE**
W RAZIE NIEBEZPIECZEŃSTWA ZNISZCZENIA SYSTEMU
POŁĄCZ PORT W Z PORTEM K
"PILNE**
Połączyć co z czym? Nigdy czegoś takiego nie widziałem.
Byłem pewien, że mój komputer nie ma takich portów, nie
wspominając już o możliwościach połączenia ich ze sobą. Żart?
Może wirus? Przeczuwałem jakieś ukryte znaczenie, a nawet
double entendre. Choć, co było bardziej prawdopodobne, urucho-
miłem zbędną procedurę, która przez przypadek nie została
usunięta przez programistów z ostatecznej wersji systemu. Do-
tknąłem ikony OK i ramka zniknęła; lecz ze względu na dużą
bezwładność wyświetlaczy ciekłokrystalicznych litery pozostały
na ekranie jeszcze przez kilka sekund niczym dogasające ognie.
Zatrzasnąłem pokrywę i poszedłem wziąć prysznic.
Prawdę mówiąc, powinienem zapomnieć o tym wszystkim,
lecz godzinę później, należycie odświeżony, przebrany i uzbrojony
w duży gin z tonikiem, wciąż o tym rozmyślałem - choćby
dlatego, że miałem znacznie gorsze rzeczy do przemyślenia,
gdybym tylko chciał się nimi zająć. Taras baru hotelowego był
pusty - nic dziwnego. Kierownictwo zrobiło, co mogło, dekorując
taras marmurem, roślinnością i udrapowanymi markizami, lecz
nic nie było w stanie upiększyć położonego tuż obok parkingu
i poszarpanego rzędu drzewek iglastych, który stanowił granicę
z drugim hotelem. Widok lepszy niż wielopasmowa droga od
frontu, lecz nie za bardzo. Pomimo wszystko było tu spokojnie.
Przestrzeń parkingu otwierała wielki pas niczym nie przysłonięte-
go nieba. Po dniach spędzonych w centrum wystawowym widok
ten cudownie uśmierzył moją klaustrofobic. Zamówiłem kolejny
gin z tonikiem i rozsiadłem się wygodnie, by go podziwiać.
Ponad karłowatymi drzewkami nadciągały strome ściany
chmur płonące bielą, przetykane ciemną szarością - wolne od
dymów ludzkiej głupoty. W rześkim powietrzu wczesnej jesieni,
wciąż jeszcze ogrzewanym promieniami zachodzącego słońca, na
tle jednego z tych ciemniejszych lazurów, które przyciągają oko
do nieskończoności, chmury te zdawały się wyraźne i solidne.
Często zdarza się znaleźć na niebie różne wzory, ten jednakże był
wyraźny niczym obraz. Chmury po obu stronach przemieniły się
w strome, skaliste ściany - wyższe po prawej - połączone prąż-
kowanym zboczem wznoszącym się do szczytu. Można by ulec
złudzeniu, że ma się przed oczami szeroką drogę wijącą się
między wysokimi urwiskami, aż do grani wielkiej górskiej przełę-
czy. Ponad nią, niczym wartownik, wznosił się szczyt białej
wieży. Gasnące słońce zalało wieżę i ścieżkę ognistym różem.
Dramatyczna dekoracja pasująca jak ulał do wielkiego dramatu,
filmu albo opery, przyszło mi do głowy; choć to Natura i Przypa-
dek stworzyły ją w przeciągu minut i równie szybko nie pozo-
stanie po niej nawet ślad.
Przypomniałem sobie, że teraz będę mógł wymknąć się na
przynajmniej kilkudniową wspinaczkę, choć trudno będzie zna-
leźć coś równie dziewiczego, nieskażonego przez cywilizację.
Kilka dni? Mógłbym spędzić w ten sposób resztę życia. Przecież
odniosłem sukces.
Rozwinąłem naszą firmę transportową na tyle skutecznie, że
gdy Barry odszedł wcześniej na emeryturę, krok od zastępcy do
dyrektora naczelnego był niemalże automatyczny, byłem wciąż
młody. Teraz jednakże Dave, mój przyjaciel i zastępca, zarządza
wszystkim lepiej niż ja kiedykolwiek to robiłem. I kimże jestem?
Figurantem. A przecież nie chce mnie wygryźć. Mimo lekceważą-
cych kpin, zawsze ulegał mi we wszystkim, czym zechciałem się
zainteresować, aż czasami stawało się to przyczyną mego zakłopo-
tania. Lecz gdziekolwiek spojrzałem, odkrywałem jego dłoń
pewnie trzymającą ster, kierującą całym przedsiębiorstwem z rado-
sną autokracją, którą odziedziczył po swoich przodkach, zachod-
nioafrykańskich wodzach, i włączaj ąc w ten interes całą swoją dużą
rodzinę. Był wszystkim, czym ja próbowałem być, i więcej: moje
rozwiązania były dobre, jego były lepsze i zaczynałem rozumieć,
dlaczego Barry zrezygnował. Przecież ja ledwo co przekroczyłem
czterdziestkę, byłem w dobrej formie i lubiłem moją pracę -
ostatecznie cóż więcej miałem kochać? Przez lata rodziły się
w mojej głowie idee, jak nasza firma powinna działać naprawdę,
szalone idee w większości, lecz zacząłem się nimi bawić i...
I niespodziewanie C-Tran stało się rzeczywistością w siedem-
nastu krajach, gotowe do uruchomienia w dziesięciu innych,
z programem gwałtownej ekspansji, według którego sieć rozciąg-
nie się daleko poza Europę i oplecie cały świat. Ale nie za moim
udziałem. C-Tran przerosło mnie i moją wizję, przerosło władzę
jakiegokolwiek człowieka. Musiałem jedynie udzielać wywiadów,
przewodniczyć osobliwym zebraniom konsorcjum i zagarniać
pieniądze obiema rękami. Oto mój sukces, jeden potężny skok, ze
stanowiska sternika ponownie na figuranta. Żadne miliony nie
dadzą mi takiej satysfakcji, jaką dał mi worek pełen wytartych
gwinei, moidores, reales i miękkich hiszpańskich uncji, zdobyty
ciężką pracą zysk z mojej pierwszej podróży handlowej po tych
niezwykłych, niezmierzonych oceanach, które przepływają mię-
dzy światami Spirali. Było to dwa lata temu. Piętrzące się wokce
trudności związane z nowym systemem transportowym przygnio-
tły mnie i uciekłem zdesperowany, przekroczyłem granicę, i zna-
lazłem starych przyjaciół, kapitana, załogę i wreszcie towary,
którymi handlowałem między jednym niezwykłym portem a dru-
gim. Potem, prawie rok później, zrobiłem to samo. Tym razem,
jako kapitan, wyruszyłem w dłuższą drogę. Dłuższą, bardziej
niebezpieczną i, jak to często się zdarza, mniej dochodową, lecz
to był dopiero początek.
W przeszłości dwukrotnie zdecydowałem się szukać Spirali, raz
przez przypadek i ciekawość, raz w potrzebie. Teraz byłem
wleczony z siłą, która rozdzierała mnie na dwoje. Po cóż miałbym
żyć, tkwiąc w Jądrze niczym robak w jabłku, gdy tam otwiera się
przede mną wszechświat nieskończonych możliwości? Przy dzikich,
wyrazistych kolorach Spirali Jądro wydawało się blade i bez życia.
Jednakże znałem ten świat i potrafiłem go kontrolować -na tyle, na
ile ludzie są w stanie to robić - lepiej niż większość z nich. A Spirala
w przedziwny sposób potęgowała zarówno zalety jak wady.
Postanowiłem, że lepiej zrobię, rozwiązując moje problemy tu,
w Jądrze, gdyż na Spirali mogą podnieść głowy i zniszczyć mnie.
I tak wiedziałem, co jest najgorsze. Tu czy tam, w Jądrze czy
na Spirali, byłem samotny. Uwolniłem się od głupoty, poczucia
winy i pustki minionego życia. Postanowiłem zacząć wszystko od
nowa, poznać prawdziwych przyjaciół, związać się z kimś, nawet
ożenić, lecz przekroczyłem już czterdziestkę. Kłamali mówiąc, że
nie wyglądam na tyle; wyglądałem - od środka. Poza tym przy-
zwyczaiłem się żyć moją pracą, a nawet z nią jeść i spać. Nie był
to zbyt dobry początek, w dodatku Spirala weszła mi w drogę.
Jakże mógłbym wytłumaczyć się z takiego podwójnego życia?
Lub wplątać w to jakąkolwiek kobietę, którą znałem? Claire
i Jacąuie tego doświadczyły. Obie odsunęły się od tego i ode
mnie. Dzisiaj, bez wątpienia, nie pamiętały już niczego, tak było
z większością ludzi. Tam, na Spirali, były kobiety, mnóstwo, lecz
trwałe związki należały do rzadkości ze względu na nieustanną
walkę przestrzeni i czasu; zbyt długi postój oznaczał utratę
pamięci i ponowne ugrzęźnięcie w nieciekawej śmiertelności.
Opróżniłem szklankę ze złością, resztki były gorzkie. Zapat-
rzyłem się w chmury, w tę wielką, nierealną barierę i zaprag-
nąłem uciec tam, zapragnąłem mocno jak nigdy dotąd, móc
pobiec w górę i dalej, przez przełęcz, w dziką błękitną dal i zgubić
w nieskończoności moją niespokojną jaźń.
Kelner postawił kolejną szklankę, choć nie mogłem sobie
przypomnieć, bym ją zamawiał. Nie dotknąłem jej jednak, bo-
wiem gdy się odwróciłem, żeby przeczytać rachunek z baru,
uchwyciłem kątem oka jakiś ruch, plamę bieli, jak gdyby te
niewyrośnięte drzewa oddarły fragment chmury. Gdy skupiłem
wzrok, mój umysł zamglił się. To był koń, do tego wyglądał na
bardzo dużego. Szary... to znaczy czysto, oślepiająco biały - stał
po prostu, bez jeźdźca lub stajennego, lub kogokolwiek w zasięgu
wzroku. Osiodłany, nie spętany, nie przywiązany, stał z opuszczo-
ną głową i skubał spokojnie mizerną kępę trawy pod drzewami.
Ponownie rozejrzałem się wokoło; naprawdę nikogo nie było
w pobliżu. Zwierzę musiało się zabłąkać, najprawdopodobniej
z targów. Dzięki Bogu nasza agencja zdecydowała się na znaną
grupę taneczną i naprawdę imponujące efekty audio-wizualne.
Przez ostatnich kilka tygodni widziałem, jak inni ściągają wszyst-
ko, co mogą: od striptizerek po hipopotamy. Tak czy inaczej,
pomyślałem zaniepokojony, ktoś powinien coś z nim zrobić, nim
biedak wejdzie na Autobahn albo napotka na swej drodze jed-
nego z parkingowych demonów prędkości. Lubię konie. Chwyci-
łem kilka kostek cukru ze stojącej na stole miseczki, przeskoczy-
łem przez balustradę i ruszyłem z udawanym spokojem po
asfalcie, starając się nie zaniepokoić go.
Niepotrzebnie się starałem. Koń spojrzał w górę, dostrzegł
mnie, potrząsnął delikatnie łbem i po prostu stał tam, jakby
czekał.
- Jesteś dużym koniem, prawda? - powiedziałem spokojnie.
Im bliżej podchodziłem, tym stawał się większy, nie gruby jak
koń pociągowy czy perszeron, lecz wysoki i masywny niczym koń
do polowań z gończymi. Nie potrafiłem określić jakiej jest rasy;
w jego długiej głowie nie było nic z araba lub lipicanera. Rząd
również był niezwykły: mocny, bogato zdobiony, siodło z wyso-
kimi łękami, lecz nie w kowbojskim stylu, bardziej orientalne,
jeśli w ogóle można to było do czegoś przyrównać. Odwinąłem
z papierków kostki cukru i podałem mu je na dłoni. Koń
powąchał je, wziął delikatnie do pyska, po czym pozwolił po-
klepać się po rozluźnionej szyi i barku. Widać było, że jest dobrze
żywiony i starannie czyszczony. Zwierzę nagle rozejrzało się
wokoło i parsknęło, jakby mówiąc: A zatem - na co czekasz? Nie
był zbłąkanym zwierzęciem lub nowym chwytem reklamowym.
Roztaczał wokół siebie aurę Spirali - aurę magii i tajemniczości.
Zdawałem sobie sprawę, że Spirala może być niezwykle niebez-
piecznym miejscem, lecz było mi wszystko jedno. Sprawdziłem
popręg - był mocno dociągnięty. Chwyciłem za kulę, postawiłem
nogę na betonowym krawężniku, drugą włożyłem w strzemię,
podciągnąłem się w górę i znalazłem się w siodle. Niemalże od
razu trafiłem stopą w drugie strzemię; przyszło mi do głowy, że
koń był przeznaczony właśnie dla mnie. Gdy tylko poczuł mój
ciężar, wielki koń zarżał cicho, zawrócił i ruszył galopem w stro-
nę szpaleru drzew.
Schyliłem się, gdy listowie rzuciło się w moją stronę i sięgną-
łem gorączkowo po wodze; były owinięte wokół kuli. Jednakże
nim zdążyłem je ściągnąć, przelecieliśmy wśród drzew i delikatny
odgłos kopyt na suchej trawie zmienił się. Nie przeszedł w przytę-
pione uderzenia o asfalt - zamiast tego, gdy wielka bestia przeszła
z galopu w cwał, ziemia rozbębniła się, a kamienie zagrzechotały.
Spojrzałem w dół - i omal nie spadłem. Ziemia pod nie znającymi
znużenia kopytami zniknęła, zagubiona w płynnej, szarej mgle,
która otuliła nas niespodziewanie. Mogło by się zdawać, że się
prawie nie poruszamy, że pędzimy w miejscu i tylko mgła
przepływa wokół nas. Jakby uderzenia kopyt sprawiały, że nabie-
ra na chwilę twardości, tylko po to, by roztopić się po naszym
przejściu. Lecz gdy stanąłem w strzemionach i rozejrzałem się
wokoło, mogłem wyczuć coś jeszcze; teren wznosił się, a my
wspinaliśmy się szybko coraz wyżej i wyżej. Wtem, niespodziewa-
nie, rozbłysła wokół nas jasność i otworzyła się wolna przestrzeń.
Oślepiony, nie przestając mrugać oczami, patrzyłem na majaczące
powyżej cienie. Czy to wciąż chmury? Jednakże zmuszony byłem
odwrócić głowę i spojrzeć ponownie w dół. Nogi wysunęły mi się
ze strzemion i z całych sił chwyciłem za kulę siodła.
Podłoże było już wystarczająco solidne. Moim oczom ukaza-
ła się nierówna ścieżka jasnoszarych kamieni i zakurzona ziemia
z rozrzuconym gdzieniegdzie białym kwarcem. Tuż obok opada-
jących z łoskotem kopyt teren obniżał się gwałtownie, a po-
trącone kamyki odbijając się spadały w dół turni w przyprawiają-
cą o zawrót głowy pustkę, otchłań, której nie mogłem ogarnąć.
Gładka mgła otulała ścianę urwiska niczym jezioro mleka. Tyle
że nie była to mgła, bowiem biel rozciągała się od turni aż po
nieskończenie odległy lazur nieba; była to chmura, a my znaj-
dowaliśmy się ponad nią, wspinając się po stoku. Otchłań wycią-
gała po mnie pazury, ręce pokrywał mi pot, lecz trzymałem się
kurczowo siodła i litanii wspinaczy: że wysokość nie ma znacze-
nia, że można przeżyć upadek z tysiąca stóp, a zostać zabitym
przez dziesięć. Oddychając z trudem, zmusiłem się, by usiąść
prosto i podnieść głowę. Wzrok przystosował się, lecz wiedziałem
już, co zobaczę: ten sam krajobraz, te same kamienne ściany
i drogę, która prowadziła na przełęcz położoną nie więcej niż
kilkaset stóp wyżej drogę, którą tak bardzo chciałem pójść.
zagłębiły się we mnie lodowate ostrza podniecenia wzmocnione
„
przelotnym uczuciem lęku. Przenikliwy wiatr tchnął świeżością,
wymiótł zanieczyszczony miejski oddech z moich płuc i napełnił
je na powrót życiem. Powietrze było stokroć bardziej odświeżają-
ce niż najzimniejszy, najtęższy gin. Odrzuciłem strach przed
otchłanią, wsunąłem mocniej stopy w zdobione, metalowe strze-
miona i przycisnąłem lekko kolana do boków konia, łapiąc ich
rytm, sadowiąc się wygodnie w siodle, ciesząc się siłą zwierzęcia,
czyniąc ją swoją własną. Ująłem zakończone małymi, srebrnymi
stożkami wodze i poczułem natychmiastową reakcję ogiera, któ-
ry uznał moją władzę. Tego właśnie chciałem, prawda? Nie
przejmowałem się tym, co czeka mnie na przełęczy, tak bardzo
chciałem zobaczyć drugą stronę.
Droga była nierówna, lecz piękne zwierzę nigdy nie zmyliło
kroku, nie wspominając już o potknięciu. Stawiane pewnie kopy-
ta krzesały iskry na kwarcu, uprząż dzwoniła i brzęczała, a grzy-
wa powiewała na wietrze niczym chorągiew. Uświadomiłem
sobie, że śmieję się na głos z szaleńczą przyjemnością. Na
ostatnim wzniesieniu przed grzbietem ścieżka oddalała się od
urwiska; ścisnąłem konia piętami i delikatnie ściągnąłem wodze,
chcąc skłonić go do biegu. Niepotrzebnie; koń cwałował w górę
zbocza jakby było to ostatnie dwieście metrów gonitwy. Po
prostu wzlecieiismy w górę i przez grzbiet, na ścieżkę, która biegła
po drugiej stronie. Mijając przełęcz, usłyszałem gdzieś z wysoka
natarczywe dzwonienie pojedynczego dzwonu. Wysoka, smukła
wieża pasowała do tego krajobrazu, stała na turni oddalonej
ściany, wysoko ponad nami; stamtąd dochodził dźwięk; a skądś
poniżej nas nadeszła basowa odpowiedź innego dzwonu.
To, co zobaczyłem w dali, sparaliżowało mnie. Stok góry
ponownie opadał, już nie tak stromo, lecz ścieżka nie zmierzała
w tamtym kierunku. Biegła równo wzdłuż turni, okrążając krzy-
wiznę zbocza, a w oddali lśniło morze. Koń posuwał się naprzód
równie pewnie, co przedtem, jakby śpieszył się na jakieś pilne
spotkanie; reagował na dotyk, lecz wyglądało, że nie potrzebuje
go prawie wcale. Jadąc niemalże automatycznie, starałem się
przebić wzrokiem przez chmury, szukając wskazówek dokąd
zmierzamy. Nowe kształty rozdarły ich powłokę, kolejne szczyty
wznoszące się w postrzępionym rzędzie smoczych zębów. Znaj-
dowaliśmy się pośrodku górskiego łańcucha; lecz bliżej, znacznie
bliżej i niżej coś jeszcze wypiętrzało się w górę. Tajemniczy szpic,
który ledwie dotykał dachu chmur, zbyt cienki i delikatny, by być
kolejnym szczytem, do tego zbyt regularny. Kiedy podążaliśmy
ścieżką wzdłuż urwiska, obraz rozdwoił się; to były dwie wieże,
blisko siebie, równoległe, tej samej wysokości - identyczne. W ja-
kiś sposób niematerialne, mimo iż rzucały wyraźne cienie na
oślepiającą biel.
Wtedy coś poruszyło się na granicy mojego widzenia, kolejny
cień. Tyle że ten znajdował się poniżej chmur, płynął przez nie
niczym ryba, poruszając się równolegle do ścieżki. Całe szczęście,
że go spostrzegłem, gdyż mogłem nie mieć tego ostrzeżenia.
Wynurzył się z niepokojącą gwałtownością, niczym wieloryb,
i zaczął się szybko wznosić. Wybałuszyłem oczy. Był to statek
powietrzny, sterowiec, lecz niepodobny do niczego, co widziałem
na zdjęciach, bardziej smukły i opływowy niż „Hindenburg" lub
inny zeppelin. Jego biały kadłub składał się jedynie z dziewięciu
lub dziesięciu segmentów zakończonych żebrowanym ogonem
zbudowanym z kwadratowych sekcji niczym olbrzymi skrzynko-
wy latawiec. Silniki napędowe buchały wyraźnymi, małymi kłęba-
mi dymu, a mimo to osiągał imponującą prędkość, wyprzedzał nas
z łatwością. Zawieszone poniżej gondole również miały opływowe
kształty i wyglądały na przestronne. Prymitywne? Chyba nie.
Zacząłem patrzeć na ten statek jak na przykład alternatywnej
technologii - wyrafinowany projekt o prostych zasadach działa-
nia. Z pewnością była to piękna maszyna, równie funkcjonalna co
statek wikingów. Zbliżyła się szybko i usłyszałem ciche, przerywa-
ne sapanie - z pewnością jakiś rodzaj maszyny parowej, pomyśla-
łem. Uniosłem się w strzemionach, by pomachać...
Coś przemknęło mi ze świstem obok głowy. Nie był to owad,
z całą pewnością. Pochyliłem się, drżąc cały. Zbocze powyżej
eksplodowało deszczem kurzu i kamieni. Gapiłem się jak idiota;
tego, że będą do mnie strzelali, spodziewałem się najmniej.
Spróbowałem pomachać raz jeszcze, by pokazać, że nie jestem
uzbrojony; rozległ się kolejny głośny trzask i tym razem ścieżka
podskoczyła i bryznęła kamieniami. Przylgnąłem do szyi konia,
wbiłem pięty w jego boki i zatęskniłem, co ciekawe, za ostrogami.
Nie były potrzebne. Mój wierzchowiec runął cwałem, po prostu
pofrunęliśmy. Następna eksplozja była nierówna, a powietrze
zabrzęczało niczym rój pszczół. Więcej niż jeden strzał; aż tyle
czasu zajęło mi zarejestrowanie tego faktu. Salwa. Oznacza to
wyszkolonych ludzi. Jacyś żołnierze strzelali do mnie, nie spraw-
dziwszy, kim jestem, bez ostrzeżenia. Nawet nie czekali; mogli
przecież podlecieć znacznie bliżej i upewnić się. Lecz oddali
salwę, gdy tylko znalazłem się w ich zasięgu. Bali się, czy co?
Jednego mężczyzny, który nie mógł mieć przy sobie niczego
większego niż pistolet? To wszystko nie miało żadnego sensu.
Jednakże nie dawali za wygraną. Podobny do rekina cień
prześlizgnął się nad ścieżką przede mną, bardzo blisko góry.
Uniosłem wzrok, spróbowałem dawać sygnały i zorientowałem
się, że patrzę prosto na posępny błysk luf wystających z obu
gondoli. Zaskowyczałem i rozpłaszczyłem się w siodle; zniknęli
w smudze pomarańczowego ognia; ziemia i skały rozprysnęły się
wokół nas - za nami! Mknęliśmy zbyt szybko. Statek omal nie
roztrzaskał się o górę, puls silników przeszedł niespodziewanie
w ryk i nagle w powietrzu znalazło się pełno pyłu wodnego, gdy
wyrzucili balast. Nos statku wzniósł się do góry, w bok, obrócili
się gwałtownie; silniki ponownie zaryczały i zakrztusiły się.
Wyobraziłem sobie ludzi w gondolach, potykających się, prze-
wracających i zsuwających z impetem w jeden róg. Skrzywiłem
się mściwie; nie zobaczyłem ani jednej twarzy, lecz znienawidzi-
łem ich, a to dlatego, że strzelali do mnie.
Statek wyrównywał już lot i z sapaniem oddalał się wielkim
łukiem od zbocza, gotów uderzyć we mnie od przodu. Poklepa-
łem końską szyję i poczułem przypływ gniewu, który przyprawił
mnie o mdłości. Zdałem sobie sprawę, że szybkość nie zdoła nas
ocalić; potrzebowaliśmy osłony. Nie mogłem sobie przypomnieć
niczego, co mogło by się przydać na tej biegnącej w górę ścieżce,
nie byłem też pewien, czy zdołam zawrócić tę wielką bestię. Przy
tej prędkości już samo ściągnięcie cugli mogłoby strącić nas w dół
zbocza lub wywołać takie zamieszanie, że dopadliby nas jak
siedzące kaczki. Wtem, w oddali, tuż za zakrętem, wyłoniły się
dwa olbrzymie kamienie górujące nad ścieżką niczym towar
drugiego gatunku z fabryki Stonehenge. Najlepsze, co może być -
mógłbym się założyć, że jedyne. Trzasnąłem wodzami i syknąłem:
- Dalej, chłopcze! Uciekaj, jeśli miłe ci to twoje cholerne życie!
I pomknął. Omal nie wypuściłem wodzy, przywarłem do
spienionej szyi i zacząłem mamrotać pod nosem. Mógłbym
przysiąc, że zareagował chwilę wcześniej, jak gdyby zobaczył to
co ja i zrozumiał; może tak było. Znaleźliśmy się na zakręcie,
kopyta opadały w kurzu, niemal w cieniu kamieni - lecz niebo
z przodu przesłonił statek napastników i zaczął obniżać lot
niczym błyszcząca chmura naładowana śmiertelnym piorunem.
Wciąż jest jakaś szansa...
Spomiędzy kamieni wysunęła się przypominająca mnicha,
zakapturzona postać. Nie spojrzała nawet na nas, lecz uniosła
ręce w obcesowym, odprawiającym geście, który przypominał
klaps. Całkiem lekki, lecz uczucie zawartej w nim mocy było tak
silne, że ogier zarżał przenikliwie i stanął dęba, przednie nogi
uderzały powietrze, a ja za wszelką cenę starałem się nie spaść.
Nie było w tym nic dziwnego, biorąc pod uwagę to, co nastąpiło.
Ścieżka skręciła się, powietrze wykrzywiło i zadrżało niczym
obraz w zniekształcającym lustrze, a ze środka tej anomalii uniósł
się kurz, ziemia i luźne skały, i wszystko to trysnęło wielkim,
wykrzywiającym się strumieniem - prosto na nadciągający sta-
tek. Odłamki skał uderzały o listwy uszczelniające luk, bębniły
w materiał kabiny, uderzały w śmigła i odskakiwały z gwizdem.
Pod gradem pocisków maszyna przechyliła się i zadrżała - po-
włoki z gazem znalazły się w niebezpieczeństwie. Usłyszałem
odległy dźwięk tłuczonego szkła. I znowu rozległ się ryk silników,
wyrzucono balast i sterowiec odpłynął od ścieżki w pustkę.
Pojedyncza kula, przypadkowa albo wysłana przez zdolnego
strzelca, uderzyła tuż przy skrytej pod kapturem głowie, zosta-
wiając jasną smugę ołowiu na kamieniu. Odniosłem wrażenie, że
mężczyzna nawet tego nie zauważył, stał dalej, podążając wzro-
kiem za opadającą zygzakiem maszyną; jej pilot walczył z nią, jak
ja walczyłem z moim wierzchowcem.
Zdołałem uspokoić konia, pilotowi najwidoczniej też się uda-
ło, gdyż zobaczyłem, jak wyrównuje lot, wznosi się nieco i rusza
ponownie do przodu. Spodziewałem się, że wrócą, by odpowie-
dzieć salwą, lecz zamiast tego obniżyli szybko lot i po chwili
pochłonął ich dach chmur. Usiadłem w siodle, czułem, jak żebra
zwierzęcia rozszerzają się w potężnym, przerywanym oddechu;
szyją wstrząsało drżenie. Koń zarżał spłoszony, gdy go poklepa-
łem - wciąż był zdenerwowany i wcale mu się nie dziwiłem.
Przeniosłem pełen oczekiwania wzrok w dół, na mojego wybawcę.
Spojrzał do góry. Tym razem to ja zadrżałem. Musiałem
przełknąć, nim zdołałem wydusić jego imię:
- Stryge! Chciałem powiedzieć... Le Stryge. Co do diabła...
- Robię tutaj? - ostry, nosowy akcent, nieprzerwany zgrzyt
gniewu przebijający z głosu nie zmienił się, lecz krzywy uśmiech
zadawał mu kłam. Stało przede mną wykrzywione coś o cienkich
wargach, cierpkie niczym zielone śliwki daktylowe, lecz uśmie-
chało się. - Ratuję twoją nędzną głowę. To moje normalne
zajęcie w twoim towarzystwie, czyż nie?
Zamrugałem. Coś się w nim zmieniło, mimo iż wciąż odczuwało
się przyprawiające niemalże o mdłości uderzenie zimnego, szarego
spojrzenia. Twarz, która mogłaby należeć do jednego z klasycznych
popiersi uczonego, filozofa, kapłana lub ascety przedstawionego
w białym marmurze była niby ta sama, lecz życie, które płonęło pod
powierzchnią, czyniło z niej śmiertelną broń, tępy instrument,
kanciasty i twardy niczym kamień. Głęboko pobrużdżona, o bladej
skórze, nos — cienkie, rozszerzone ostrze, i usta — bezwargie,
pozbawione krwi cięcie ponad arogancko wysuniętą szczęką. Jaką
etykietą można by opatrzyć takie popiersie - fanatyk, szaleniec,
psychopata? Właśnie to przyszło mi do głowy, gdy zobaczyłem
go po raz pierwszy; teraz znałem lepsze określenie.
Nekromanta. Niebezpieczny, morderczy, jeśli wszystko, co
o nim słyszałem, było prawdą. A mimo to, co było dla mnie
zaskoczeniem, zmienił się. Zamiast postrzępionego czarnego pła-
szcza i pasa miał na sobie riemną szatę z materiału, który
wyglądał na aksamit, a białe włosy, niegdyś zmierzwione i rzad-
kie, związane były z tyłu elegancką kokardą z czarnego aksamitu
i... posypane pudrem? Stara świnia wyglądała jak jakiś osiemnas-
towieczny ksiądz, być może jeden z bardziej błyskotliwych i we-
sołych francuskich abbe. Lecz co jeszcze uległo zmianie? Brud
ascety wdąż wżerał się w jego twarz, kładąc deń na i tak głębokie
bruzdy. Na wysokim czole widać było grudki szarego pudru,
odrobina żółtej wydzieliny zakrzepła w kądkach oczu; wdąż
czuło się od niego ociekający wilgocią smród włóczęgi. I to nie
tylko ja: koń wydymał chrapy. Nawet szata z aksamitu pokryta
była tu i ówdzie starożytnym brudem. Lampart może zrzudć
cętki i... stać się czarną panterą. Lepiej zachować uprzejmość.
- Dobrze wyglądasz - powiedziałem, a on ukłonił się nie-
znacznie. - Zgaduję, że zawdzięczam wszystko... to - wskazałem
na konia - tobie?
Ponownie ukłonił się. Czy nie próbował przypadkiem wy-
wrzeć na mnie czegoś w rodzaju dobrego wrażenia?
- Pomyślałem, że mogę przynajmniej zapewnić d odpowiedni
transport. Rzecz w tym, młody człowieku, że tak jak ty niegdyś
czułeś, iż potrzebujesz moich usług, teraz ja potrzebuję twoich.
- Co... to znaczy... słucham?
Żwir zazgrzytał mu w gardle... chichotał.
- Ach, nie obawiaj się niczego, raczej nie wzywałbym dę,
gdyby miało to związek z... z moimi poważniejszymi sprawami.
Przyjmijmy raczej, że potrzebuję dokładnie tych cech, którymi
już nie rozporządzam. Jestem starym człowiekiem, szybko się
męczę. I nie chdałem, by twój dług wdzięcznośd wobec mnie był
dla ciebie ciężarem, zastarzałą troską. Lepiej, pomyślałem, po...
- Hm... przepraszam, mój... dług wdzięcznośd?
Uśmiechnął się z dezaprobatą, choć oczy mu rozbłysły.
- Ależ tak. Przypomnij sobie nasze pierwsze spotkanie. Nie
zaprzeczysz chyba, że byłem ci wtedy użyteczny? Na każdym
etapie istotna pomoc? Beze mnie, czy odnalazłbyś piękną Claire?
Czy zatrzymałbyś udekający statek Wilków albo wyśledził pono-
wnie, gdy ci uciekli? A moi drogocenni, młodzi pomocnicy,
których poświęciłem dla twej sprawy? Nawet wśród chmur
Wielkiego Koła, z pewnośdą nie mogłeś zapomnieć?
- O, nie - powiedziałem wzburzony. Nawiedził mnie osob-
liwy koszmar senny o tych „młodych pomocnikach", gdy dowie-
działem się, czym byli. - Oczywiście, że nie! Podziękowałem ci,
nieprawdaż? Dałem małą fortunę w złocie!
- Niezwykle łaskawie - przytaknął stary mężczyzna z tym
samym pogardliwym zgrzytem w głosie. - Jednakże czy mogłaby
kupić tę pomoc gdzie indziej? Moje ty młode stworzenie handlu,
nie wszystkie długi można spłacić w złocie. A to, czego od ciebie
oczekuję, wymaga jedynie krótkiego, jednorazowego wysiłku.
Lepiej, myślałem, dać ci szansę uwolnić się od zobowiązań w ten
sposób już teraz i oczyścić konto. Cóż to? Nie spodziewałem się
nawet tak nieznacznej niechęci! - Wykrzywił usta. - Nie będę
udawał, że coś takiego może mnie zranić, lecz muszę cię uprze-
dzić, że nie wyobrażam sobie żadnego łatwiejszego sposobu
spłacenia tego długu.
Koń zaczynał się niepokoić, przestępował z nogi na nogę
i potrząsał głową, jakby był coraz bardziej, a nie mniej, nie-
spokojny. Wcale mu się nie dziwiłem. Zacząłem go klepać
i uspokajać, by zyskać nieco czasu do namysłu. Le Stryge! To
prawda, że pomógł mi wtedy, choć na koniec to ja go ocaliłem.
Znacznie później miałem zamiar zwrócić się do niego ponownie,
lecz pomysł ten bardzo przeraził moich przyjaciół ze Spirali.
A Pilota Jypa najbardziej, Jypa, który sam mnie do niego zabrał.
Czy nie podkreślał wtedy, jak niebezpieczny jest Stryge, jak
bardzo niegodny zaufania? Że skorzystałby z każdej nadarzającej
się okazji, którą bym mu podsunął, by domagać się później
moich usług. Czyż nie dostarczyłem mu już jednej? A jaką
zyskałby moc, gdybym i teraz to zrobił?
Wielki koń reagował na mój głos i dotyk; to Stryge go
niepokoił, było to całkiem oczywiste - i jakże interesujące. Stara
świnia mogła go posłać, lecz koń nie był jego stworzeniem.
Wyprostowałem się w siodle i spojrzałem na niego z góry.
- Spłacam tylko te długi, Stryge, które są uczciwe. Lecz wiem,
dlaczego mi wtedy pomogłeś. Nie była to bezinteresowna pomoc.
Spłaciłeś w ten sposób jeden ze s w o i c h długów wobec Jypa. Jeśli
komukolwiek, właśnie jemu powinienem być wdzięczny. Obojęt-
nie, czego ode mnie chcesz, przechyliłoby to szale w drugą stronę,
i to znacznie, na tyle, że mógłbym mieć kłopoty z upomnieniem się
0 swoje. Zwykłeś nazywać mnie głupcem, Stryge. No cóż, jeśli
chcesz, by dokonano jakiejś bezecności, znajdź innego!
Ściągnąłem wodze jednym szarpnięciem i uderzyłem piętami.
Wielki koń, i tak już niespokojny, obrócił się z głośnym rżeniem
i stanął dęba. Kopyta skrzesały iskry na kamieniu nad głową
starego mężczyzny i Stryge, uwięziony poniżej, zatoczył się i prze-
wrócił do tyłu. Tak jak to zaplanowałem. Gdy koń opadł na
ziemię, uderzyłem go końcem wodzy po łopatce, lecz nie trzeba
było żadnych ponagleń; skoczył z dzikim, radosnym rżeniem
i ruszył z powrotem ścieżką, którą tu przybyliśmy. Schyliłem się
nisko, a po plecach przeszedł mi dreszcz na myśl o tym, co może
zostać za nami wystrzelone w każdej chwili. Jeszcze jedna burza
kamieni, gwałtowny podmuch wiatru, klątwa lub kula ognia -
a może jakaś okropna pułapka, która sprowadzi mnie z po-
wrotem niczym rybę miotającą się na połkniętym haczyku.
Prędzej będzie to coś, czego dosłownie nie byłem w stanie sobie
wyobrazić. Bałem się tego bardziej niż kul; miałem wielką ochotę
odskoczyć, skręcić w bok, lecz tutaj w górze byłoby to niebez-
pieczne. Nie, pozostawało jedynie ufać chyżości tych silnych nóg.
Zakręt, nareszcie! Pokonując go, zniknęliśmy z widoku. Zbli-
żaliśmy się ponownie do miejsca, w którym strzelano do nas, lecz
przez porównanie było tu całkiem bezpiecznie. Koń pamiętał; nie
miałem co do tego żadnych wątpliwości. Szlachetna bestia prze-
mknęła niczym wiatr, a za nami kurz wzniósł się niczym tarcza.
Zaniepokojony, obrzuciłem szybkim spojrzeniem dach chmur,
lecz nic się nie poruszyło. Przed nami majaczyła grań przełęczy.
Musieliśmy zwolnić i zaryzykowałem długie spojrzenie w tył.
Daleko za nami dostrzegłem małą, ciemną figurę. Le Stryge stał
na pokrytej bliznami drodze, jakby przyglądając się nam; wzno-
sząca się za nim chmura kłębiła się i wiła w smoczym wieńcu, lecz
nawet nie drgnął. Znów wstrząsnął mną dreszcz, a koń zarżał,
jakby chciał mnie uspokoić. Z gracją, nie potykając się ani razu,
szedł stępa krawędzią ścieżki i kamienistym zboczem w dół,
skacząc i ześlizgując się po stromiźnie na szerszą górską ścieżkę.
Obejrzałem się do tyłu, zastanawiając się, czy ujrzę niską postać
na tle nieba, gotową zrzucić lawinę na nasze głowy. Nic się
jednak nie poruszyło.
Słońce chyliło się ku zachodowi, niebo stawało się coraz
ciemniejsze i w zabarwionym na czerwono świetle góry były
coraz mniej i mniej wyraźne. Gęstniejące zasłony mroku zaczęły
okrywać szczyt. Basen chmur poniżej poszarzał i przygasł i gdy
zbliżyliśmy się do niego, otulił nas szczelnie. Wszystko niknęło
w mroku; ledwo dostrzegłem ścianę-cień przed nami. Nim zdoła-
łem ściągnąć wodze, wpadliśmy na nią, a gałęzie drzew uderzyły
mnie po twarzy. Trwało to chwilę i nagle rozległ się twardy, ostry
odgłos kopyt i wjechaliśmy w cień. Gryzące powietrze chwyciło
mnie za gardło i zapiekło w oczy. Koń zarżał cicho na dźwięk
wysokich obrotów silnika samochodu sportowego tuż obok, ja
także się przestraszyłem. Wstrząśnięty, ześliznąłem się z siodła
i asfalt zakołysał się pod moimi stopami. Chwyciłem się kuli
i zacząłem przetrząsać kieszenie w poszukiwaniu kostek cukru.
- Szkoda, że nie wiem, jak ci na imię - powiedziałem mu. -
Powinnieneś się nazywać... jak? Bucefał, Aster, Grane, a mo-
że... - Zrobiłem, co tylko mogłem. Rozluźniłem popręg i wędzid-
ło, żałując, że nie mogę go wyczyścić i zaprowadzić do odpowied-
niej stajni. Lecz, mimo iż poddawał się tym zabiegom całkiem
chętnie, zaczął spoglądać w tył, poza drzewa, i domyśliłem się, że
nie czuje się tu dobrze. Może ktoś go w jakiś sposób wzywa.
Dałem mu ostatni kawałek cukru, a potem patrzyłem, jak
otwiera szeroko chrapy, jakby chciał wyczuć coś w powietrzu,
obraca się i rusza kłusem w stronę drzew. Ja także się odwróciłem
i poszedłem przez parking w stronę hotelu - czy też próbowałem.
Dużo czasu upłynęło od chwili, kiedy po raz ostatni jeździłem
konno; moje nogi i siedzenie były więc jednym piekącym wrzas-
kiem bólu. Gdy utykając wchodziłem po schodach, modliłem się
żarliwie, żeby taras wciąż był pusty, by nikt mnie nie widział.
Pokuśtykałem do mojego stolika i opadłem na fotel - ostrożnie,
pamiętając o bąblach. Słońce niemalże nie przesunęło się na
niebie, a mimo to różnica była ogromna. Nastąpiła wyraźna
zmiana oświetlenia, niebo zaczerwieniło się nieznacznie, a chmu-
ry były na powrót tylko chmurami i niczym więcej, równie
olbrzymimi i niematerialnymi, co wyobrażenia ludzi. Wydarzenia
pozostały jedynie w moim umyśle, obecne w bólu i nie dającym
spokoju strapieniu. To się wydarzyło; nie można sprzeczać się
z bólem. Jechałem tą ścieżką, jak tego chciałem, i co znalazłem?
Głęboki kocioł z chmurami i może jeszcze głębszą zagadkę. A na
dodatek? Niebezpieczeństwo, być może śmiertelne niebezpieczeń-
stwo. I pomyśleć, że jakieś dwie godziny temu byłem znudzony -
ale czy były to godziny?
Nieświadomie, w odpowiedzi na pragnienie, sięgnąłem po nie
tkniętą szklankę z ginem; wciąż była chłodna pod palcami.
Uniosłem ją -i zamarłem z wytrzeszczonymi oczami. Była to bez
wątpienia ta sama szklanka, lecz mimo ciepłego powietrza kostki
lodu nie zdążyły się nawet roztopić.
Rozdział drugi
z
latem chciałem być sam, czyż nie?
Nie w tej chwili. Zbyt wiele przeszedłem i co gorsza, nie
chodziło jedynie o obolałe siedzenie. Niesamowita jazda stawała
się coraz bardziej odległa i nierzeczywista, jak to zazwyczaj bywa
ze wspomnieniami ze Spirali, a mimo to nie mogłem przestać
0 tym rozmyślać. Zwlekałem z odejściem z baru, choć wypełniał
się typkami z targów, którzy robili świetne interesy - dosłownie -
z lokalnymi dziewczynkami. Gdy gin stępił nieco ból fizyczny,
pokuśtykałem do zatłoczonego pomieszczenia z grillem, by zjeść
nijaki obiad, i usiadłem pogrążony w myślach nad tekturowym
kubkiem z kawą. Potrzebowałem rady, to oczywiste, lecz mogłem
ją znaleźć jedynie na Spirali.
Miałem duże szansę na sukces. Porty morskie, skrzyżowania
szlaków rzecznych i wielkie ośrodki handlowe przeszłości, właś-
nie w miejscach o poplątanej sieci cieni mgliste pogranicze
między Jądrem a Spiralą było najszersze i najłatwiejsze do
przeniknięcia. Miejsca te nie musiały być starożytne; przeżyłem
bardzo dziwne spotkanie w słabo oświetlonym przejściu pod-
ziemnym na O'Hare w Chicago. Z pewnością i tu istnieją drogi
1 skróty, lecz nie znałem ich, a to zawsze wiązało się z niebez-
pieczeństwem. Stryge mógł ich już pilnować, a ja, za wszelką
cenę, wolałem uniknąć ponownego z nim spotkania. Poznałem
go jako mściwego, a w dodatku nieustępliwego starego drania.
Jeśli naprawdę mnie potrzebował, było mało prawdopodobne, że
o tym zapomni. A mógł mnie zatrzymać. Na samą myśl o tym,
w jaki sposób miałby tego dokonać, oblałem się zimnym potem:
widziałem kiedyś, jak aktem czystego, zimnego okrucieństwa
odebrał wiatr żaglom wielkiego statku. Zatem, dlaczego pozwolił
mi po prostu odejść?
Zakląłem po nosem. Zbyt często znajdowałem się na tym
jałowym obszarze i zaczynałem powoli dostawać bzika. Potrzebuję
jakiejś rozrywki, pomyślałem, towarzystwa lepszego niż ten prze-
pocony tłum w barze. Jasne! Lutz organizuje przyjęcie. Zamierza-
łem taktownie nie zjawić się, lecz teraz stwierdziłem, że odrobina
zupełnie doczesnego blichtru i blasku może dobrze mi zrobić.
Najlepiej będzie, postanowiłem, jeśli odpocznę przez jakąś godzinę
lub dwie. Zostawiłem kawę, podniosłem się ciężko i poszedłem
sztywno w kierunku wind. Czułem się tak, jakbym działał na
automatycznym pilocie. Potrzebowałem kilku chwil, by dotarło do
mnie, że z mojej kieszeni dochodzi delikatne, natarczywe piszcze-
nie, lecz gdy wyciągnąłem małe pudełko z pulsującym czerwonym
światłem, przebudziłem się natychmiast. Wyglądało jak miniatu-
rowy kalkulator, czym też było, lecz był to również niesłychanie
drogi pager podłączony do telefonu... i reagujących na każdy ruch
czujników podczerwieni, które były wbudowane w przednią
ściankę teczki. Skoczyłem w stronę schodów, zawahałem się przez
chwilę na pierwszych stopniach, oprzytomniałem i ruszyłem
ponownie do wind. Może i dotarłbym po schodach na dwudzieste
piąte piętro szybciej, lecz do czego bym się wtedy nadawał?
Walnąłem w główny przycisk i skoczyłem do pierwszych
drzwi, które się otworzyły, na przemian przeklinając i błogo-
sławiąc Dave'a. Błogosławiąc, gdyż to właśnie on zwrócił się do
ekspertów od szpiegostwa przemysłowego i kupił od nich naj-
droższe wyposażenie; przeklinając, ponieważ czujniki prawdopo-
dobnie zwariowały, reagując na ogrzewanie, pokojówkę lub coś
takiego. Jadąc niespiesznie do góry, stukałem stopą i rozmyś-
lałem, krytykując swoje upodobanie do wysoko położonych
pomieszczeń. Gdy dotarłem na właściwe piętro, wypadłem na
korytarz, przekonany, że znajdę jakąś wąsatą, turecką
Sttibenmaderl ścielącą właśnie moje łóżko. Jednakże z przeszklo-
nego półpiętra, skąd widać było moje okna, zobaczyłem, że są
ciemne. Małe urządzenie nie przestawało sygnalizować, że alarm
jest bez przerwy uaktywniany. Rzuciłem się korytarzem, teraz już
ostrożnie, i przesunąłem się bokiem w stronę moich drzwi,
nasłuchując. Nic - a może? Przyszło mi do głowy, że jeśli to
pokojówka, to porusza się cholernie cicho.
Przełknąłem ślinę zastanawiając się, czy nie zadzwonić do
recepcji lub nie schować się za jedną z roślin doniczkowych
i poczekać, aż ten ktoś się pojawi. W obu przypadkach mogłem
zrobić z siebie kompletnego dupka, gdyby się okazało, że to tylko
przywidzenia. Lecz nie miałem zamiaru pozwalać komuś na
grzebanie w moich rzeczach. Ostrożnie włożyłem plastykową
kartę w szczelinę obok drzwi i z nieskończoną, niewyobrażalną
powolnością przekręciłem gałkę. Wiedziałem, że mechanizm za-
mka był upiornie cichy, lecz co z zawiasami? Naparłem na drzwi,
delikatnie, powoli: ciemno. Spięty, pchnąłem nieco dalej. Między
drzwiami a futryną pojawiła się linia kompletnej ciemności. Już
miałem otworzyć drzwi, gdy przyszły mi do głowy dwie nie-
słychanie niepokojące myśli. Po pierwsze, jeśli ktoś jest w środku,
a światło jest wyłączone, to może czaić się za drzwiami; a po
drugie, najście to może mieć coś wspólnego z Le Stryge.
Powinienem był wcześniej wziąć to pod uwagę, pomyślałbym
o tym, gdyby świat alarmów, wind i szyfrowanych zamków nie
wydawał się tak odległy od świata nekromanty. Lecz, jak już
wcześniej zdążyłem się o tym na własnej skórze przekonać, wcale
nie musiało tak być. On sam lub jeden z jego pomocników albo
stworzeń - było to bez różnicy - byli ostatnią rzeczą, na którą
chciałbym wpaść w ciemności. Wstrzymałem oddech i... usłysza-
łem coś całkiem wyraźnie. Było to delikatne skrzypnięcie, trzask,
cichy syk...
Krew zaczęła pulsować mi w uszach i gdybym spróbował
zamknąć teraz drzwi, mógłbym nie podołać. Palce pokryły się
potem i zaczęły łaknąć ciężaru wielkiego miecza, który wisiał nad
kominkiem u mnie w domu. Gdyby Spirala rzeczywiście była tu
dostępna, byłbym w stanie go wezwać; a to bez wątpienia
pociągnęłoby za sobą bardzo ciekawe tłumaczenia, gdybym się
mylił. Lepiej z tym poczekać, postanowiłem. Uchyliłem drzwi nieco
szerzej i dostrzegłem wąski snop światła pod drzwiami sypialni.
Nie było to zwykłe światło, nie przypominało ciepłego blasku
lampki przy łóżku ani szczerej jasności jarzeniówek w łazience;
było przyćmione i szarawe, zbyt nikłe, by można je było nazwać
opalizującym. A mimo to było w jakiś sposób znajome. Dzięki
niemu mogłem zajrzeć przez szparę przy zawiasie. Nic tam nie
czyha. W salonie też nikogo nie było. A zatem cokolwiek to jest,
jest w sypialni. Zacząłem się gorączkowo zastanawiać, co jeszcze
znajduje się w sypialni? I wtedy ponownie usłyszałem trzask
i cichy syk zniecierpliwienia i zdałem sobie sprawę, co może
oznaczać to przytłumione światło. Nim drzwi zdążyły się za mną
zatrzasnąć, trzema krokami przemierzyłem pokój i gwałtownym
ruchem otworzyłem na oścież drzwi do sypialni.
W tej samej chwili dostrzegłem ciemną figurę zrywającą się
z łóżka w blasku przyćmionego ekranu. Komputer przewrócił
się. W mojej głowie pojawił się obraz czegoś smukłego i szyb-
kiego niczym lampart, po czym zostałem ciśnięty na framugę,
gdy to coś przemknęło obok. Lecz nie dość szybko. Mogłem być
zesztywniary i obolały, lecz ja także nauczyłem się, jak być
szybkim. Chwyciłem za ramię. Przywodziło na myśl wiązkę
stalowych lin owiniętych jedwabiem. Jego właściciel, rozpędzony,
zatoczył łuk i, nie tracąc prędkości, ruszył na mnie. Pięść ześlizg-
nęła się po mojej kości policzkowej, druga wystrzeliła do gardła.
Opuściłem brodę na piersi, co przez przypadek sprawiło, że
głowa ustawiła się pod odpowiednim kątem. Uczciwa walka nie
była teraz na porządku dziennym. Mocno uderzyłem głową,
i napastnik, zataczając się, runął przez łóżko. Skoczyłem, upad-
łem, gdy przeturlał się w bok, lecz wylądowałem na jego wyciąg-
niętym ramieniu. Ręka sięgnęła w stronę pachwiny, co omal nie
zakończyło się sukcesem, po czym zaciśnięta w pięść druga ręka
zadała oszałamiający cios w kark. Bulgocząc osunąłem się,
a niewyraźna postać zerwała się na równe nogi i pobiegła.
Kimże byłem, by się sprzeciwiać? Kopnąłem - moje długie
nogi stanowiły dobrą dźwignię. Podeszwa zetknęła się z poślad-
kami nieproszonego gościa i wystrzeliła go dokładnie tam, gdzie
chciał się udać, tyle że odrobinę szybciej. Tajemnicza postać
odbiła się od framugi i upadła jak kłoda. Wciąż kręciło mi się
w głowie, gdy przeturlałem się po łóżku na nieznajomego, ude-
rzyłem w nos i chwyciłem za coś jedwabistego, co się rozdarło.
I wtedy zadane z rozmachu uderzenie dosięgło mojego podbród-
ka, druga pięść grzmotnęła głucho w brzuch i gdybym był
przeciętnym biznesmenem, stałbym się jedynie ofiarą.
Upadłem w tył - intruz zerwał się na równe nogi - chwyciłem
go od tyłu i rzuciłem na drzwi od łazienki. Dało mi to trochę
czasu, by, walcząc z nudnościami, stanąć na kolanach. Intruz
podniósł się. Zobaczyłem, jak dłoń w rękawiczce napina się
i zrobiłem unik. Klasyczny cios w szyję musnął mi włosy i wylą-
dował niegroźnie na łóżku - po czym druga ręka uderzyła
łukiem w moje lewe ramię i niemalże pozbawiła je czucia.
Zdesperowany zablokowałem prawą ręką, rzuciłem napastnika
na podłogę i wbiłem łokieć w jego nerki. Kopnął mnie w rzep-
kę, wystarczająco mocno, by ją złamać, gdybym nie cofnął się
w porę. Tak czy owak, zaskowyczałem z bólu i uderzyłem
pięścią. Przemieniliśmy się w niemożliwą do opisania burzę
poplątanych kończyn, opadających ciosów, część z nich zabój-
czych... gdybyśmy mieli wystarczająco dużo miejsca, by zama-
chnąć się odpowiednio. Zostałem dobrze przeszkolony przez
kilku przyjaciół i jeszcze więcej wrogów w sztuce walki pospóls-
twa, lecz ta osoba była poważnym przeciwnikiem. I bardzo
paskudnym. Palce prześlizgiwały się w stronę oczu lub krocza
przy każdej nadarzającej się sposobności, z odbierającym od-
wagę uporem starając się rozedrzeć usta, nos, uszy lub jakąś
inną miękką część ciała. Nie mogłem w ten sposób walczyć,
nawet gdybym miał więcej miejsca. I tak rzucaliśmy sobą we
wszystkie strony na przestrzeni między łóżkiem a ścianą, za
każdym razem próbując podciąć jeden drugiego lub coś w tym
stylu.
Była sobota, pora obiadowa, i wszystkie numery wokoło
z pewnością były puste, w przeciwnym razie ktoś by zareagował.
Nie mogło to trwać długo, choć zdawało się, że upłynęły wieki,
gdy coś zaczęło mi świtać. Ramię napastnika oddawało razy,
wydawało się silne, było całkiem silne - lecz nie tak silne, jak
moje. Im mniej zadawałem ciosów, próbując obezwładnić, skrę-
pować jego ruchy, tym bardziej zdesperowany stawał się intruz,
tym mocniej drapał. Wreszcie, gdy palce dosięgły mojego nosa,
puściłem, zaskoczony... i z jękiem złożyłem się wpół, gdy kolano
uderzyło w krocze. Natręt zerwał się na równe nogi, rzucił się do
drzwi - i wpadł na łóżko, gdy zatarasowałem mu drogę. Było to
coś, czego się nie spodziewał, ponieważ sam nie był w stanie tego
zrobić. Zachwiał się - a ja stałem już na nogach tuż za nim.
Uderzyłem potężnie w podstawę czaszki. Upadł do przodu -
rzuciłem się na niego całym ciężarem, wbijając mu twarz w du-
szące objęcia ciężkiej hotelowej narzuty.
Moja gra opłaciła się; warto było udać przed chwilą, że to już
koniec, by zyskać sposobność zadania ciosu, który zakończył
walkę. Teraz nigdzie się już nie wybierał. Jednym kolanem
uciskałem bolesne miejsce na jego plecach, drugie spoczęło na
szyi. Ramiona miał zaplątane w narzutę, a nogi młóciły bez-
skutecznie; czułem, jak się unosi, walcząc desperacko, by złapać
oddech, wydając przy tym głośne, chrapliwe dźwięki. Jeśli szybko
go nie puszczę, udusi się. Nie do wiary, och, nie do wiary!
Usiadłem. Zacząłem powoli odzyskiwać dech, rozmasowałem
siniaki, pozwoliłem, by opadł mi poziom adrenaliny i oddałem
się po prostu luksusowi swobodnego oddychania. W swoim życiu
miałem chyba tylko jedną poważniejszą bójkę, tyle że nie z istotą
ludzką. Po chwili to bezczynne siedzenie stało się trochę nudne,
postanowiłem przeszukać leżące pode mną ciało. Szamotanina
nasiliła sie, lecz zignorowałem to. Ubrany był w coś w rodzaju
ściśle dopasowanego kombinezonu, z którego wydzielał się za-
pach potu i prawdopodobnie jakiegoś płynu po goleniu. Gdzie są
kieszenie? Znalazłem jedną, wysypałem pęk metalowych narzędzi
na jednym kółku i plik perforowanych płytek z plastyku. To do
otwierania drzwi, pomyślałem, i to całkiem wyrafinowane, jeśli
poradził sobie z tymi drzwiami. Coś jeszcze? Wsunąłem rękę do
wewnętrznej kieszeni w spodniach - nagle, wstrząśnięty, zacis-
nąłem dłoń. Ciało pode mną skręciło się spazmatycznie; choć
o połowę słabiej, niż ja bym zareagował.
Odrzucony na bok, bardziej z zaskoczenia niż jakiegoś innego
powodu, odturlałem się po łóżku. Wskazywało by to, że byłem
bardziej uczciwym przeciwnikiem, niż mi się wydawało. Gdybym
posłał kilka ciosów więcej poniżej pasa, z pewnością wcześniej
bym się zorientował, że marnuję tylko czas.
Zerwałem się z łóżka, chwytając po drodze komputer, i zapa-
liłem górne światło. Patrzyłem w osłupieniu na dyndające, po-
strzępione pozostałości maski narciarskiej i szkarłatną twarz,
która uniosła się znad narzuty. Z nosa ciekła jej krew.
- Nawet o tym nie myśl! - szczeknąłem, gdy dostrzegłem
morderczy błysk w jednym otwartym oku. - Telefon ma alarm -
jeden ruch i go włączę. Poza tym nie sądzę, żebyś była w od-
powiednim stanie, by sobie ze mną poradzić, czyż nie?
Kobieta zwiesiła głowę i wydała z siebie potężny, zdławiony
szloch. Był o wiele bardziej wymowny niż jakiekolwiek przekleń-
stwo. Spuściłem wzrok, wstydziłem się swojego zachowania, co
było przecież absurdalne. I wtedy zobaczyłem przewody biegnące
od mojego komputera do dodatkowego gniazdka telefonicznego,
które przeznaczone było dla linii faksu i modemu. Spojrzałem na
ekran i poczułem, jak rozjaśnia mi się w głowie: w głównym
oknie uruchomiono oprogramowanie komunikacyjne. Wcis-
nąłem Pauzę.
- A więc, dokąd kopiowałaś moje pliki? - zapytałem. Kobie-
ta nic nie powiedziała. - Ich fragte, wohin Sie meine Feiłen
copieren wollte? Je viens de vous demander ou exactement vous avez
voulu copier mes fichiers? Hein? Me archivi - dovei?Losficheros...
Wymruczała coś, co zabrzmiało dość sprośnie.
- W porządku, w takim razie pozostaniemy przy angielskim.
Takie słowa, jak „szpiegostwo przemysłowe"... czy ci to coś mówi?
Cisza. Popatrzyłem na nią przez chwilę, nie dlatego, że było
na co patrzeć. Wysoka, wystarczająco dobrze zbudowana -
w rzeczywistości gibka jak pantera, i niezupełnie płaska na klatce
piersiowej, lecz jej twarz psuła ogólne wrażenie. W obecnej chwili
wyglądała strasznie, jedno oko miała spuchnięte i podbite, roz-
ciętą, wybrzuszoną wargę, a z nosa wciąż ściekał śluz i krew, lecz
nawet będąc w najlepszej formie nie wygrałaby żadnego konkur-
su piękności. Była to gorzka, twarda twarz, twarda jak jej pięści,
od głębokiego V między brwiami, w dół, do głębokich, roz-
goryczonych zmarszczek po obu stronach drugiego nosa i ponu-
rych, ciężkich ust. Otwarte oko wyglądało na głęboko osadzone
i bardzo ponure, nieco skośne, zwężone napięciem i złością.
Włosy miała krótkie i czarne, zlepione potem - i to mniej więcej
wszystko, co można było o niej powiedzieć. Tak, jak wyglądała,
mogła być w każdym wieku, może po czterdziestce; lecz spo-
jrzawszy na jej szyję, odjąłem dziesięć lat albo więcej. Widziałem
takie twarze u pokonanych kobiet-sportsmenek. Nie była to
twarz ustępliwej kobiety, ani trochę; była to twarz kobiety
nienawidzącej, tego rodzaju, który nie przestaje nienawidzić,
obojętnie, czy ma rację, czy nie.
Mimo wszystko, spróbowałem ponownie:
- Nie zechciałabyś mi czegoś powiedzieć? Na przykład, kim
jesteś i co tu robisz? Chciałaś zdobyć jakąś sprawność? Nie?
- Są ludzie, którzy wiedzą, gdzie jestem. - Jej głos był niski
i bezbarwny. - Jeśli mi coś zrobisz, dopadną cię.
Wzruszyłem ramionami. Utrudniała i wcale nie miała zamia-
ru przestać. Sprawdziłem numer telefonu - 010 33. Z pewnością
Francja, pomyślałem, tam nie ma numerów kierunkowych, lecz
ten wyglądał zdecydowanie, jak numer ze Strasbourga. Wpisałem
polecenie, by go zachować, przesłałem całkiem dosadny komuni-
kat i przerwałem połączenie. Następnie zerwałem się w ostatniej
chwili i uniknąłem jej gwałtownego skoku w poprzek łóżka.
Błyskawicznym ruchem zabrałem komputer spoza jej zasięgu
i wyrwałem przewody z gniazdka.
- Niegrzeczna!
Przez chwilę myślałem, że rzuci mi się z wrzaskiem do gardła;
lecz zamiast tego, znużona, spuściła stopy na podłogę i ukryła
twarz w dłoniach. Ostrożnie, ani na chwilę nie spuszczając z niej
wzroku, odłożyłem komputer.
- Nigdy się nie nauczysz, co? Myślę, że lepiej będzie, jeśli
zadzwonię na dół po dwóch miłych, muskularnych szwajcarów
by oddali cię w ręce policji.
Parsknęła, po czym wydała z siebie odrażający grzechot
i przełknęła z trudem.
- A dalej! Tylko spróbuj! Nie zrobisz tego, prawda? Bo co by
się wtedy stało z twoimi cennymi sekretami? - Miała zgrzytliwy
głos. Uświadomiłem sobie, że gdzieś już coś takiego słyszałem -
tylko gdzie? Ten sam ostry, jednostajny dźwięk, obłudny i prze-
pełniony sarkazmem kogoś, kto świadom jest swojej racji i nie
czerpie z tego przyjemności. - Mogliby zdecydować, że chcą
zadać ci parę pytań, gdyby zobaczyli, co masz w tym swoim
komputerku!
Zamrugałem oczami. No dobrze, były tam sekrety handlowe,
lecz nic szczególnie ważnego.
- Co za rzeczy?
Omal nie plunęła.
- O tobie! O tobie i twoich koleżkach, tak zwanych współ-
pracownikach z tego europejskiego projektu transportowego.
Och, nie myśl sobie, że nikt nie wie, co tak naprawdę zamierza-
cie! Te nazwiska, one wyjawiają wszystko każdemu, kto wie!
- A dokładnie, co wyjawiają?
- Och, dajże spokój! Te sukinsyny? Oni nie mogą być związa-
ni z niczym uczciwym! Połowa z nich to pozostałość nomen-
k 1 a t u r y ze starych reżimów komunistycznych, niektórzy o wy-
górowanych ambicjach, a pozostali to skorumpowane grube
ryby, z którymi ci pierwsi załatwiali interesy. Oraz ekstremiści,
tacy, jak twój serdeczny przyjaciel, Herr Baron!
- Lutz von Amerningen? Co o nim wiesz?
Wzruszyła teatralnie ramionami.
- Och, niewiele. Tylko wszystkie te nowe ruchy wyrastające
ostatnio jak grzyby po deszczu, nie tylko w Niemczech, lecz
w całej Europie. Ich obozy szkoleniowe, tajne składy broni
i polityka prowadzona na ulicach, jak na przykład dzisiaj. Mają
rozmaite nazwy, a wszystkie oznaczają dokładnie to samo: „neo-
nazistowska", każda z nich. Ale przecież o tym także nie wiedzia-
łeś, mam rację?
Oparłem się o ścianę.
- Wiesz, tak się akurat składa, że nie.
- Och, nie, zgiń myśli! - nie kryła złośliwości. -1 oczywiście
nie wierzysz w ani jedno słowo, prawda?
Wzruszyłem ramionami.
¦¦
- Czy to ma jakiekolwiek znaczenie? Nie zdziwiłbym się
zbytnio, przynajmniej w przypadku kilku z nich. To smutna
prawda na temat interesów w Europie Wschodniej, nie można
uniknąć zadawania się z takimi ludźmi. Gdy nastąpiła kata-
strofa, byli jedynymi w pobliżu, którzy posiadali odpowiednie
umiejętności organizacyjne i rzecz jasna ustawili się naprawdę
dobrze. Są całkiem niegroźni, na swój sposób. A Lutz... przypu-
szczam, że mógłbym w to uwierzyć. Akta dotyczące kariery
wojennej jego ojca były trefne, prawda? Sam nigdy nie lubiłem za
bardzo tego człowieka.
- Jego ojciec? - Z jakiegoś powodu wykrzywiła usta. Roze-
jrzała się wkoło i nagle złapała coś z toalety. Spiąłem się, bo była
niepokojąco szybka. Lecz sięgnęła tylko po długą białą kartę.
Rzuciła mi ją pod stopy. Zaproszenie Lutza. - A to?
- Moje pierwsze - powiedziałem spokojnie. - Nie byłem pe-
wien, czy pójdę, czy też nie.
Przesłała mi kpiący, krzywy uśmiech.
Ponownie wzruszyłem ramionami.
- Myśl sobie, co chcesz, gwiżdżę na to. To nie ja próbuję tu
coś udowodnić. Wiem o nich jedynie, że są powszechnie szano-
wanymi biznesmenami, zarówno w swych krajach, jak w całej
Europie, właśnie dlatego moja firma nawiązała z nimi kontakty.
A nawet zakładając, że w twoich słowach kryje się ziarno
prawdy, i w ich przeszłości jest coś podejrzanego, dotąd nic na to
nie wskazywało. Ani w interesach, ani na stopie towarzyskiej,
w pracy lub przyjemności. Poza tym nie zadawaliśmy się z nimi
za bardzo. A mojej firmie nigdy nic nie zarzucono. Mamy
nieskazitelne konto rasowe, żadnych powiązań z ugrupowaniami
politycznymi, nie mieszamy się do polityki. Nic! Podejrzenia pod
naszym adresem zaprowadzą cię donikąd. Kimkolwiek jesteś.
Przeszyła mnie wzrokiem pełnym nienawiści; moje słowa nie
zrobiły na niej żadnego wrażenia. Wiedziałem już, kogo przypo-
minał mi jej głos: jedną z moich nauczycielek z przedszkola.
Wyobraźcie sobie zrzędliwą, starą, wiecznie skrzywioną kobietę,
która, święcie przekonana, że dzieci w jakiś sposób spiskują
przeciwko niej, czerpała mściwą rozkosz, łapiąc je na gorącym
uczynku. Pomyślałem, że ta tutaj może mieć podobny problem.
Myślałem, nie spiesząc się. Nie sądziłem, że jest gliną - mówiła
o nich „oni". Poza tym wyglądała na zbyt rozchwianą. Nagle
doszedłem do przekonania, że mam przed sobą jakąś maniakalną
reporterkę. Mógłbym wystąpić na drogę sądową lub wnieść
skargę, przedstawiając dowolną liczbę wykroczeń - naruszenie
prywatności i nietykalności osobistej, kradzież danych, i tak
dalej- Jednakże ta obłudna awanturnica mogłaby, już na ławie
oskarżonych, zacząć rzucać błotem i coś mogłoby przylgnąć.
- I co? - spytała. - Piekielnie się spieszysz, by wezwać poli-
cję, co?
- Tak - powiedziałem. - Mam już tego dosyć. Precz!
- Chcesz, bym wykręciła za ciebie numer? - spytała słodko. -
jsjje? Zabawne...
Chwyciłem ją za kark i postawiłem na nogi.
- Nie potrzeba nam teraz twoich brudnych rewelacji w pra-
sie - powiedziałem i zacząłem przetrząsać jej pozostałe kieszenie,
wyrzucając z nich szereg małych, złowrogich narzędzi i klucz do
pokoju. Żadnych dokumentów, zupełnie nic. Na ubraniu znalaz-
łem ślad po obciętej metce. - Tylko dlatego ujdzie ci to na sucho,
lecz posłuchaj mnie uważnie: jeśli jutro z samego rana nie
wyprowadzisz się z... - zerknąłem na klucz, po czym odrzuciłem
jej go - pokoju 1726, postaram się, by cię wyrzucili. Rozumiesz?
Wiesz, że mogę to zrobić.
- Wierzę ci! - wysyczała.
- No to już! - pokazałem palcem na drzwi. Kobieta minęła
mnie utykając, lecz w salonie zaczęła iść z rozmyślną bezczelnoś-
cią; zatrzymała się nawet, by podnieść plik papierów, toteż
chwyciłem ją pod ramię i wypchnąłem na korytarz. Zaczepiła nogą
o gruby dywan, lecz nie upadła; wyprostowała się, rzuciła mi przez
ramię gniewne spojrzenie, warknęła jeszcze coś pod nosem i ruszy-
ła przed siebie z przesadną dystynkcją, choć z pewnością starała się
nie utykać. Popatrzyłem za nią przez chwilę, po czym pchnąłem
drzwi, chcąc je zatrzasnąć, lecz amortyzator sprawił, że pozostała
wąska szpara i wtedy usłyszałem dojmujący płacz, który został
pośpiesznie zduszony. W jednej chwili poczułem się znacznie mniej
prawy; co już zupełnie wyprowadziło mnie z równowagi.
Wszedłem do łazienki i zacząłem się myć, starając się nie
patrzeć w lustro. Nic na to nie mogłem poradzić, prawda? Nie
szczędziła mi razów. Gdybym się nie bronił, rozkwasiłaby mnie
na miazgę, a potem uciekła, być może z moim komputerem.
Przynajmniej nie próbowała zagrać kobiecą kartą w żaden
z dwóch najczęściej występujących sposobów, choć decydując się
na ten bardziej oczywisty, miałaby przeciwko sobie swój własny
wygląd. Ta twarz, pomyślałem, lecz czy zawsze miała taki wyraz?
Spróbowałem sobie wyobrazić ją bez niego i nie mogłem. Dobre
przebranie, jeśli tylko umie sprawować nad nim kontrolę. Kim
była? Zacząłem żałować, że wypuściłem ją tak łatwo. Jednak nic
bym nie wskórał. Tak. Skrzywiłem się z bólu, gdy gorąca woda
sprawiła, że rozbolały mnie rozliczne siniaki i zadrapania. Chole-
rnie niewiele jej brakowało. Gdzie się nauczyła walczyć w ten
sposób? Jak utrzymuje tak dobrą formę? Wspinając się jak ja?
Wspinaczka.
Pokój 1726 był na siedemnastym piętrze - cztery piętra niżej.
Gdzie może być numer 26? W tym końcu budynku, lecz po
drugiej stronie, to jeden z tańszych pokoi. To by się zgadzało.
Podniosłem jeden z małych przedmiotów, które przy niej znalaz-
łem - pluskwa, nie miałem żadnych wątpliwości. Znajdowała się
wystarczająco blisko, by mieć czysty odbiór. Ogarnął mnie
gniew. Wystarczająco blisko także i do innych rzeczy! Zabrałem
ze sobą sprzęt niezbędny do tych krótkich wakacji, które sobie
obiecałem. Poruszyłem się niespokojnie. To był szalony pomysł -
lecz w formie ponurego żartu zaczął mi się coraz bardziej
podobać. Rozgniotłem w palcach małe, złowrogie urządzenie.
Wtykamy nos w cudze sprawy, co? Na Boga, pokażę tej suce, jak
się to robi! Podbiegłem do szafki, do której włożyli moje walizki,
i zacząłem w niej grzebać.
Wiedziałem, że żaden z moich normalnych kombinezonów
z lycry nie będzie się nadawał; wszystkie były zbyt jaskrawe.
Założyłem szarą bluzę z kapturem, ciemne dżinsy, na tym zapią-
łem ciężką uprząż i zacząłem wpinać w uchwyty kości, ekspresy
i przyzwoitą kolekcją kości mechanicznych, które od dawna
chciałem wypróbować. Założyłem buty na miękkich podeszwach
i już po chwili stałem z rozwiniętą lekką niczym piórko linką.
Zacząłem szykować zakręcany karabinek i przyrząd do zjazdu.
Było to jedno z tych okien z ciężką futryną, które otwierało się
do wewnątrz i na zewnątrz; mogłem mieć pewność, że utrzyma
mój ciężar, nawet jeśli będę się kołysał. Myśl ta przypomniała mi
o moim kasku, spojrzałem na niego z czułością, lecz zdałem sobie
sprawę, że nie mogę go zabrać, gdyż oświetlenie na zewnątrz
sprawiłoby, że błyszczałbym niczym morska latarnia. Otworzy-
łem szybko okno, zawiązałem linę wokół głównego filaru, prze-
ciągnąłem przez klamry uprzęży i przerzuciłem nogę na zewnątrz.
Spojrzałem w dół, na gzyms, potem dalej -i serce podeszło mi do
gardła. Parking przemienił się w delikatnie pobłyskującą masę
samochodowych dachów i aż za łatwo mogłem sobie wyobrazić
siebie samego pędzącego w ich stronę, a być może nawet przelot-
ne spojrzenie na własne odbicie w drogiej, lustrzanej powierzchni
lakieru, zbliżające się, by spotkać się ze mną w jednej unicest-
wiającej chwili; cząsteczka i antycząsteczka...
Otrząsnąłem się. Zdążyłem już przywyknąć do strachu; każdy
amator górskiej wspinaczki, który mówi, że nie patrzy w dół, jest
kłamcą. Czasami można było zesztywnieć na kilka minut - nawet
jeśli, co wolałem, zaczynało się z dołu, dzięki czemu można było
stopniowo przyzwyczaić się do wysokości. Zjazd na linie nie był
w moim guście, lecz nie miałem innego wyjścia; musiałem się
śpieszyć. Kiedyś wspinałem się po ścianie hotelu w Bangkoku,
czyż nie? Był znacznie wyższy. Prawdę mówiąc, nie wiedziałem,
źe to robię, lecz czy ma to jakiekolwiek znaczenie? Ostrożnie
przerzuciłem drugą nogę, skrzywiłem się z bólu, gdy uderzyłem
się w siniak, znalazłem występ pod nogami i odchyliłem się do
tyłu, stopniowo luzując linę, aż zacząłem schodzić w dół gładkiej,
betonowej fasady hotelu. Gdybym był kilka pięter niżej, nie
mógłbym tego zrobić. Znalazłbym się wtedy na obszarze oświet-
lonym przez zewnętrzne światła, lecz w górze było ciemniej - a to
dlatego, żeby znak na dachu był dobrze widoczny; w jego cieniu
wszyscy złodzieje wspinający się po rynnach i dachach byli
jednakowi, jak koty.
Droga w dół była prosta. Gdy, jak mi się wydawało, osiąg-
nąłem właściwe piętro, zablokowałem na chwilę hamulec i za-
cząłem szukać miejsca, gdzie mógłbym założyć punkt asekuracyj-
ny. Nic. W eleganckiej fasadzie pełno była szczelin i otworów,
lecz wszystkie były za duże, nawet dla heksa. Zacząłem się pocić
ze zdenerwowania, lecz nic na to nie mogłem poradzić; miałem
do wyboru albo się wycofać, albo pokonać to cholerne załamanie
na jeden raz. Zaryzykowałem spojrzenie w dół; nikt nie krzyczał
ani nie pokazywał palcem - jeszcze nie. Nie miałem czasu na
zastanawianie się. Zacząłem odpychać się od ściany, coraz dalej
i dalej za każdym razem. Gdy osiągnąłem największą amplitudę,
nagle zobaczyłem siebie samego, jak wpadam przez okno do
jakiegoś pomieszczenia pocięty do kości przez ostre szpony
potrzaskanej szyby...
Do diabła z tym! Rozbujałem się na boki i zwolniłem hamu-
lec. Z hałasem przypominającym do złudzenia dźwięk dartego
płótna odleciałem od ściany, potem w bok; zacząłem spadać,
a po chwili lina oparła się na bocznym filarze i zarzuciło mnie.
Zacisnąłem hamulec; beton wpadł na mnie, kłując w ręce, kola-
na, wszystko, czym mogłem do niego przywrzeć. Odbiłem się,
przytrzymałem, ześlizgnąłem, szorując o ścianę; jeden palec zna-
lazł szczelinę, następny, stopa - posiniaczone ciało zaklęło bez-
głośnie, lecz nie traciłem czasu. Wziąłem głęboki wdech, spo-
jrzałem w górę i policzyłem piętra. Jedno niżej - dobrze. Od tej
strony z dołu prawie nie było mnie widać. Zacząłem wspinać się,
zbierając luźną linę, nie chcąc, żeby zobaczył ją ktoś przez okno.
W górze, po prawej - tam powinno być okno numeru 26. Było
nieznacznie uchylone... W chwili, gdy moje palce chwyciły się
występu poniżej, zapaliło się światło.
W szalonym pośpiechu wspiąłem się na gzyms i zastygłem
w półprzysiadzie, ze zdrętwiałymi palcami i trzeszczącymi pleca-
mi. Wiedziałem, że muszę zachować ostrożność: niemal na pew-
no będą tam i inni, zwykły zespół do tego typu operacji. Zasłony
były rozsunięte; nasunąłem ciemny kaptur głębiej na twarz i wy-
jrzałem ponad parapetem. O, proszę, idzie wolno, ledwie za-
mknąwszy drzwi. Przyszło mi do głowy, że pewnie szła po
schodach, chcąc uniknąć przygodnego spotkania w windzie -
długie, powolne kuśtykanie. Dotarła do fotela, zwinęła się w nim,
a jej ciałem wstrząsnęło coś, co wyglądało na pełen wyczerpania
szloch. Nikt inny nie przemówił, nikt się nie poruszył. Była sama.
Moje głupie, irracjonalne sumienie zakłuło mnie ponownie;
schowałem się z powrotem. Palce i mięśnie łydek zaprotestowały;
zacząłem gorączkowe poszukiwania i znalazłem szczeliny, w któ-
rych mogłem umieścić kilka kości mechanicznych. Ich dziwnie
ukształtowane podwójne łby rozwarły się i chwyciły brudny
beton; wpiąłem w kość karabinek i przypiąłem się do uprzęży.
Kątem oka uchwyciłem jakiś ruch; wstała i zaczęła rozpinać
kombinezon. Przeszła tam i z powrotem i zobaczyłem, jak
zwinięty kombinezon leci przez pokój, pewnie go kopnęła. Na-
stępnie przeleciała koszulka i zobaczyłem, jak nagie ramię unosi
się, a palce dotykają ostrożnie czerwonych plam wokół żeber.
Chciała się upewnić, czy nie ma złamań. Moje sumienie zawyło;
z drugiej jednak strony, ja też byłem mocno obolały. A poza tym,
mówiąc prosto z mostu, dobrze się bawiłem; okazało się, że ma
ładne plecy - na tyle, na ile mogłem zobaczyć - choć widziałem
zdecydowanie zbyt mało. Przesunąła się w bok i straciłem ją
z oczu. Ostrożnie podciągnąłem się za rozsunięte zasłony i bar-
dzo powoli zajrzałem do środka.
Pierwszą rzeczą, którą zobaczyłem, była bielizna leżąca obok
kombinezonu. Och, Boże. Stała tam, wciąż plecami do mnie -
naprawdę ładne plecy, całkiem niezłe - z jedynej butelki w barku
nalała sobie alkoholu do pokaźnej szklanki, wypiła duży łyk,
dolała do pełna, pełnym zniecierpliwienia gestem przetarła oczy
i ponownie upiła duży łyk, trzymając szklankę kurczowo obiema
rękami. Odwróciła się, a ja skurczyłem się w cieniu zasłon;
zobaczyłem, jak kuśtyka do fotela przy telefonie. Nachyliła się
nad nim - miała naprawdę ładne plecy - dotknęła go niepewnie,
jakby ją przerażał, zaklęła siarczyście, usiadła i zaczęła wystuki-
wać numer.
- Halo? Proszę Centre cTOrdinateur... Pokój Komputerowy?
Georges, tak... no, Georges? Dostałeś te pliki... tak, wspaniale,
wspaniale! - Widać było, jak opuszcza ją wielkie napięcie; zgar-
biła się i łyknęła ponownie ze szklanki. - No i co? Czy to
wystarczy? - Długa cisza. - O czym ty mówisz? Georges, nie
zdajesz sobie sprawy przez co przeszłam, by je zdobyć. Jeśli
zmarnowałeś je przez własną nieudolność...
Jeszcze dłuższa cisza; po czym pełen udręki okrzyk:
- Nie uwierzę w to! Georges, musi coś być! Przecież zgodzi-
liśmy się, czyż nie? Właśnie, że tak, sam to powiedziałeś! Pan
Pierdolenie Czysty w środku tego stada hien! A te wszystkie
drobne zniknięcia, których nie może w żaden sposób wytłuma-
czyć!? Sprawdziłeś jego dane z adresami, i co? - Cisza. - Jesteś
pewien, że to wszystko jego kochanki? A co z tą chińską suką?
W porządku, w porządku! A więc to zimnokrwisty drań,
który traktuje je jak śmiecie, czego się spodziewasz? W porząd-
ku. - Zamyśliła się na chwilę, lecz widać było, że wrze wewnętrz-
nie. Nie ona jedna.
- W porządku - powiedziała ponownie głosem, który ozna-
czał dokładnie co innego. - Powinieneś był go widzieć, co za
drań! Dzisiaj w czasie demonstracji Piękny Chłopiec przejeżdża
z von Amerningenem, rozglądając się wkoło z największym
spokojem, co za para! Jak w Weimarze w latach trzydziestych,
testują system do czegoś naprawdę dużego. Maksymalne znisz-
czenie. Mogą nawet planować wykorzystanie jego sieci. Może
chcą, żeby wszyscy się od niej uzależnili, a potem zablokują ją
i w najbardziej odpowiednim momencie zadadzą cios światowej
ekonomii! A co z transportem prowiantu dla oddziałów, a nawet
uzbrojenia, bez jakiejkolwiek kontroli, zanim dotrze do miejsca
przeznaczenia? Wszystko w błyskawicznym tempie; mamy tu do
czynienia z blitzkriegl Słuchaj, Georges, to zbyt duża sprawa dla
tylko jednego wydziału w departamencie, to musi iść do komisa-
rza... mówię poważnie, oprócz tego, co ma już teraz, wszystko
o tym Fisherze! Uciszmy go, może jeszcze Barona, a wtedy
rozwalimy resztę. - Cisza. - No cóż... nie... tak się akurat składa,
że zdobyłam nowe dowody, miluś został przeszkolony, nie ma
żadnej wątpliwości. Skąd j a mam wiedzieć? Całkiem możliwe, że
z IRA w Libii. Obojętnie gdzie, jest dobry. Za dobry. Tak. No
cóż, nie dałam mu się, musiał mnie wypuścić, wiesz przecież, że
w departamencie nie ma mężczyzny, który - och, daj spokój,
Georges, jesteś taki sam jak cała reszta! Dosyć tego! To musi być
on! A teraz wchodzimy, rozszarpujemy go i zostawiamy, by
zgnił... Georges! Po której jesteś stronie? Nie rób mi tego. Tym
razem nic nie osiągnęliśmy i co z tego? Tak. Tak, jestem spalona.
Skąd mogę wiedzieć, czy ma numer? Całkiem możliwe, lecz nie
sądzę. Zapomnij o tym, pewnie wiedział o tym znacznie wcześ-
niej, on za tym stoi. Och, daj spokój! Jeśli zaczniesz wygadywać
głupoty Bernheimerowi, z marszu odsuną mnie od tej sprawy,
wiesz o tym? Zrozum, może... Nie, Georges! Nie!
Zawahała się, słuchawka zadrżała w jej ręce, i omal jej nie
upuściła, pomyślałem, że chce cisnąć nią o ziemię. Spojrzała na
nią i wykrzywiła twarz.
- A pierdol się - powiedziała i delikatnie odłożyła słuchaw-
kę. Wstała i spostrzegłem, widoczne wyraźniej niż jej nagość,
zaczerwienione i siniejące plamy na skórze. Wyglądała, jakby
przeszła przez maszynkę do mięsa. Zaraz jednak pomyślałem
0 pogwałconej prywatności, skradzionych plikach, o zaintereso-
waniu moimi przyjaciółkami i zaskakującym jadzie w głosie,
który przekręcał i torturował prawdę, by dopasować ją do
swoich podejrzeń. Moje sumienie zamknęło usta, skrzyżowało
ramiona na piersi i w milczeniu napawało się widokiem.
Kobieta spojrzała na szklankę, odstawiła ją do łazienki,
niczym robot-balerina. Po chwili usłyszałem szum wody w kabi-
nie natryskowej. Nie taki zły pomysł, pomyślałem; sam mógłbym
to zrobić. Wyjąłem kości mechaniczne ze szczelin, zebrałem siły
1 odepchnąłem się od ściany. Wyleciałem w powietrze, zatoczy-
łem łuk i znalazłem się z powrotem na frontowej ścianie hotelu.
Tym razem nie musiałem trzymać się kurczowo; uderzyłem
o mur, odbiłem się, przymocowałem rolkę z hamulcem i za-
cząłem energicznie wciągać się do góry, aż trzeszczało mi w ra-
mionach; przeciągałem linę pod zmaltretowanymi pośladkami,
by nie było jej widać z okien. Wiedziałem już, o co w tym
wszystkim chodzi, a uczucie ulgi dodawało mi sił.
Strasburski numer i Goran Bernheimer, zastępca komisarza
do spraw handlu w Unii Europejskiej. Zatem teraz Joanna d'Arc
była wywiadowcą handlowym Unii; dobra robota dla paranoika.
Lecz sądząc po jej tonie, już wkrótce przestanie mnie prześlado-
wać: Bernheimer bez wątpienia nie jest głupcem. Ulga wystar-
czyła na całą drogę powrotną do pokoju... prawie.
Znalazłem się na parapecie, gdy ogarnął mnie chłód. No
dobrze, pomyślałem, jest jedynie nadgorliwą gliną z manią prze-
śladowczą. Była to osoba tego typu, która kończy sprawę włas-
noręcznie, podrzucając dowody obciążające. Niech tylko spróbu-
je! Tak czy inaczej to glina, a nie łowczyni skandali, a to
oznaczało, że słowa jej nabierały znacznie większej wagi, o wiele
większej. W porządku, wiem, że myli się co do mnie- lecz
główną podstawą jej podejrzeń wydawało się być towarzystwo,
w którym się obracałem. Założyłem pośpiesznie, że myli się
również i w tej kwestii - lecz, czy było tak naprawdę? Wyrażała
się o nich z absolutną pewnością. Z rozmowy telefonicznej
można było wywnioskować, że nie znany mi Georges także.
A ona co do Lutza nie miała najmniejszych wątpliwości.
Krzywiąc się z bólu, wszedłem do środka i skierowałem się do
przybytku filozofów, do łazienki. Musiałem ponownie się wykąpać.
Nad szeroką wanną pochylał się telewizor, lecz nie dał mi ukojenia,
gdy leżąc w gorącej kąpieli próbowałem odpędzić bóle i troski.
W wiadomościach pełno było informacji o zamieszkach, tutaj
i w Warszawie, gdzie polscy skinheadzi ścierali się z neokomunisty-
cznymi zbirami. Jedni lepsi od drugich, zauważyłem w duchu;
prowodyrzy byli praktycznie tacy sami, tak samo jak tutaj'. Europa
powoli zaczynała mieć jedno oblicze i nie było to oblicze, które mi
się podobało. Z niechęcią wygramoliłem się z wanny, po czym
zadzwoniłem na dół do recepcji po frak i do garażu, po samochód.
Ostatecznie zdecydowałem przyjrzeć się przyjęciu u Lutza.
Wypożyczyłem najnowszy sportowy model BMW. O tej po-
rze na drogach samochodów było niewiele, toteż szybko wydo-
stałem się z miasta i ruszyłem pośród pól. Dojechałem krętymi
drogami do małej wioski, która przykucnęła uparcie w cieniu
barokowej bramy - była to jedyna materialna pozostałość po
olbrzymich niegdyś dobrach rodu Amerningenów. Ludzie przy
bramie także mieli na sobie smokingi, lecz nie można ich było
pomylić z gośćmi lub kelnerami; nienagannie uprzejmi, jednako-
wego wzrostu, o wielkich kwadratowych głowach wyglądali na
pruskich grenadierów. Patrząc na nich, można by pomyśleć, że są
ociężali, lecz poruszali się z kocią gracją. Jeden z nich gawędził ze
mną uprzejmie w dobrej angielszczyźnie, podczas gdy pozostali
dyskretnie obejrzeli mnie i moje zaproszenie, sprawdzając na-
zwisko na jakiejś niewidzialnej liście. Po chwili otworzyli z pom-
pą bramę, pewnie żeby osłodzić mi to drobne opóźnienie. Gdy
jechałem, po obu stronach budziły się łagodne światła, po czym
przygasały zostawiając długi podjazd pogrążony w mroku.
Mogłoby się wydawać, że dom rodzinny bawarskiego barona
okaże się gotycką fantazją wieżyczek i murów obronnych lub
olbrzymim wiejskim Schloss pełnym jelenich głów i olbrzymich
palenisk. Zamiast tego zatrzymałem się przed okazałym, choć
ugrzecznionym w stylu domem z przeszkloną kopułą - moda na
takie domy panowała pewnie ostatnio w towarzystwie nie pracu-
jących dżentelmenów z osiemnastego wieku. Najwidoczniej przo-
dkowie Lutza także byli ugrzecznieni. Jeśli istniał w pobliżu jakiś
stary zamek, to były to prawdopodobnie artystyczne ruiny gdzieś
w ogrodzie. Miejsce to bardziej przywodziło na myśl sączone
wolno Cointreau niż pite garncami piwo, choć sądząc po zgiełku,
który dotarł do mnie, gdy otworzyły się wysokie drzwi frontowe,
odbywało się właśnie niezwykle aktywne „sączenie". Ze środka
wysypało się grono lokajów, na których czele szła Juno w wieku
około pięćdziesiędu pięciu lat. W młodośd musiała być cał-
kiem-całkiem, gdyż pomimo surowego klasycznego kostiumu
wdąż zwracała uwagę. Przywitała mnie jak ulubionego siostrzeń-
ca, przedstawiła się z konspiracyjnym uśmieszkiem jako In-
ga-Lise, majordom Herr Barona, i zapewniając, że Herr Baron
oczekuje Herr Ratsprasident (znaczy się mnie), z wdziękiem
porwała mnie w czeluśd domu.
Podwójne drzwi z sieni otworzyły się na imponującą salę
balową. Te arkady mogły niegdyś rozbrzmiewać echem subtel-
nych walców i kadryli; teraz stanowiły wirującą plamę dekoracji
i kolorowych świateł, zarzuconą łóżkami, poduszkami i rozwalo-
nymi, chichoczącymi dalami. Powietrze było gęste i zadymione.
Aromatyczny tytoń z posmakiem marihuany łączył się z niepraw-
dopodobną mieszanką drogich perfum i potu błyszczącego
w przypadkowym świetle lasera z dyskoteki na zewnątrz. Biel
skrzyła się i migotała na kolczykach i opalizujących sukniach,
wodząc gorącym, niematerialnym palcem po obnażonych łopat-
kach i głębiej. Gdy przesuwaliśmy się ostrożnie bokiem, prze-
chodząc ponad leżącymi lub spledonymi dałami, boczne drzwi
otworzyły się z hukiem pośród pisków i krzyków. Rozległ się
tupot bosych stóp na marmurowej posadzce i na chwilę znaleźliś-
my się w depłym śdsku na wpół ubranych dał. Kobiety sprawia-
ły wrażenie, jakby nie zdążyły dokończyć toalety, przynajmniej
większość z nich, choć jedna lub dwie miały na sobie tylko
bieliznę; mężczyźni byli w koszulach, szortach i skarpetach,
rozczochrani i rozpaleni, o szklistych spojrzeniach. Ktoś pod-
sunął rękę pod mój nos i złamał niewielką fiolkę; poczułem
słodkawy zapach «amyl nitrate» i cofnąłem się gwałtownie po-
śród okrzyków rozbawienia. Inga-Lise uśmiechnęła się do mnie
z aprobatą. A po chwili już ich nie było - tłoczyli się na paru
stopniach, które, sądząc po pluskach i piskach, prowadziły do
niewidocznego basenu. Jedna może dwie pary zmieniły zdanie.
Zniknęły, chichocząc, za kolejnymi drzwiami. Z miną konspira-
tora Inga-Lise pozwoliła mi uchylić je nieco, by rzucić nieco
światła na to, co działo się w środku. Następnie wymieniliśmy
znaczące spojrzenia i roześmialiśmy się cicho.
- Niezłe widowisko. Mam nadzieję, że nie przesadzą z drąga-
mi, gdyż w przeciwnym razie rano może będziecie musieli usunąć
zimne ciała.
Obrzuciła mnie na wpół złośliwym, na wpół aprobującym
spojrzeniem:
- Herr Ratsprasident nie folguje sobie w ten sposób?
- Och, czasami nawet bardzo, lecz gonię za innymi unie-
sieniami, tymi rzeczywistymi. Sądzę, że w ostatecznym rozra-
chunku sprawi to, że będę młodszy.
Uśmiechnęła się i podała mi z tacy niesionej przez prze-
chodzącego służącego kieliszek szampana.
- Jak na kogoś, kto osiągnął tak wiele, Herr Ratsprasident
wygląda młodziej, niż myślałam. To dobra rzecz u mężczyzny.
- Baron także. Musisz dbać o niego naprawdę dobrze.
Uśmiech sprawił, że na jej policzkach pojawiły się dołeczki,
lecz była poważna.
- Niestety! Sam dba o siebie aż za dobrze.
- Nie wątpię - uśmiechnąłem się szeroko. Zastanowiło mnie
jednak, czy wyrażenie, którego użyła, było wynikiem jej nie-
wprawnego angielskiego, czy też przesłała mi delikatne ostrzeże-
nie, bym na siebie uważał. To miłe, pomyślałem, lecz niepotrzeb-
ne. Już od pierwszych kontaktów z baronem von Amerningen
zdecydowałem, że jest to człowiek o niezwykle silnym instynkcie
przetrwania i pomimo wszystkich paneuropejskich głupstw, któ-
re wygadywał, najbardziej oddany był swoim własnym intere-
som. Mój dobry przyjaciel Dave znalazł na to dobre określenie:
trafił swój na swego. Miałem nadzieję, że się nie mylił.
Zacząłem rozglądać się za Lutzem, lecz nigdzie go nie było
widać i wyglądało na to, że Inge-Lisa prowadzi mnie do z góry
ustalonego miejsca spotkania. Szliśmy przez wielki dom, tu i tam
natykając się na mniejsze orgie, zmierzając w stronę tylnych
schodów. Zaprowadziły nas w górę, dwa piętra, gdzie nawet
ogłuszająca muzyka disco docierała ściszona, wytłumiona. Przed
nami znajdowały się kolejne drzwi, nie tak duże jak do sali
balowej, lecz masywne i solidne. Gdy się zbliżyliśmy, siedzący
w niedbałych pozach służący skoczyli na równe nogi - nie,
dokładnie rzecz biorąc, nie byli to służący. Przypominali raczej
tych spod bramy, jednakże tamci byli całkiem przystojni, ci
natomiast wyglądali na zwykłych rzezimieszków. Przyglądając
się im, stwierdziłem, że są całkiem wyjątkowi i niezwykle podo-
bni, obaj o nosach jak kartofle i złym błysku w małych świńskich
oczach. Inge-Lisa zatrzymała się z przepraszającym uśmiechem:
- Dalej nie idę - powiedziała, po czym uśmiechnęła się figlar-
nie, nieco sztucznie tym razem, i odeszła.
Usłyszałem jej pośpieszne kroki i, co mnie zastanowiło,
można było pomyśleć, że chciała znaleźć się z powrotem na
schodach, nim otworzą się te drzwi.
Jednak gdy to nastąpiło, poczułem niemalże rozczarowanie.
Po blichtrze na dole i wędrówce po omacku pośród beau monde
to sanktuarium wydawało się absurdalnie spokojne; w sali, nad
statecznym zgromadzeniem unosił się jedynie szmer cichej kon-
wersacji. Po chwili wydało mi się to nieco dziwne, gdyż spokojne
były rozmowy, a nie rozmówcy. Gdy drzwi zamknęły się za mną,
a jeden ze służących wymienił mój kieliszek, stanąłem twarzą
w twarz z dwojgiem ludzi o błędnym wzroku, którzy wyglądali
na muzyków rockowych. Byli to Goci w średnim wieku, mieli
dwukolorowe włosy i ubrani byli w czarne, gumowe ubrania ze
sznurówkami napiętymi na wybrzuszeniu, które znajdowało się
na wysokości przepony. Coś, co prawdopodobnie było kobietą
zwróciło się w moją stronę i przemówiło piskliwym, charakterys-
tycznym dla średniej klasy cockneyem, przewracając przy tym
oczami obwiedzionymi czarną kredką:
- Wszyscy na pokładzie do Brock, co nie?
Odpowiedziałem nic nie mówiącym uśmiechem i odszedłem
na bok. Moją uwagę zwrócił wysoki, podobny trochę do wiel-
błąda mężczyzna, który rozglądał się nieprzytomnym wzrokiem,
pocierając kciukiem i palcem wskazującym zwisający koniec
swego małego wąsika. To musi być Lino Morterera, Włoch,
pomyślałem; ze wszystkich członków zarządu za nim przepada-
łem chyba najmniej. Dostrzegłem także małego, grubego Pontoi-
se, dla którego znajdowałem zazwyczaj więcej czasu; gestykulując
gwałtownie mówił coś do dwóch muskularnych czarownic, przed
którymi stała otworem obiecująca kariera szyprów na rosyjskich
trawlerach lub strażniczek w Belsen. Nie miałem ochoty na
spotkanie z żadnym z nich, toteż ruszyłem w drugi koniec
pokoju. Natknąłem się tam na innych ludzi biznesu, których
przypominałem sobie mgliście z targów; zauważyłem kilka twar-
dych, spiętych kobiet otoczonych nimbem producentów telewi-
zyjnych lub kierowników, były też inne, świecące nieco mniej-
szym blaskiem, które mogłyby być ich akademickimi odpowied-
jukami. Nieco z boku dostrzegłem wysoką, długonogą kobietę
wyglądającą na niemiecką kierowniczkę, która odniosła sukces.
§tała sama, więc zagadnąłem posługując się zapożyczonym gam-
bitem:
- I co, wszystko gotowe do Brock, czyż nie?
Obrzuciła mnie bardzo dziwnym spojrzeniem.
- Verzeih'n... ah. Dem Brocken. Ja, dauert's nicht lang.-
Sprawiała wrażenie przygnębionej i ponurej; jednakże, gdy to
mówiła, jej oczy zwęziły się, a język przesunął nieznacznie po
wargach. Przez chwilę wydawało mi się, że wstrząsnął nią
dreszcz. - Brocken. Tak, już niedługo.
Brocken! To o tym mówią! Wiem, co to takiego, w porządku,
byłem tam. Jest to szczyt w paśmie Harzu, najwyższy, jeśli
dobrze pamiętam, przebiegała tamtędy stara granica Wschodnich
Niemiec; to daleko stąd. Jednakże miałem niejasne przeczucie, że
gdzieś się już spotkałem z tą nazwą; cienie zaczęły się zbierać
w moim umyśle.
- Posłuchaj - powiedziałem natarczywie - ten Br...
Kobieta odwróciła się gwałtownie, przycisnęła czoło do ścia-
ny; odsunęła mnie, kiedy próbowałem ująć ją za ramię. Obawia-
jąc się, że zwróci na nas uwagę innych, odszedłem dyskretnie.
Mijając parę długowłosych Niemców, usłyszałem, jak spierają się
na temat sztuki performance, formy plastycznej i Guerniki.
Schroniłem się w grupce w miarę normalnych osobników. W wię-
kszości byli to przedstawiciele śmietanki towarzyskiej znudzonej
podróżami po świecie oraz wypaleni absolwenci wyższych ucze-
lni, jak tamci z dołu. Pocili się obficie w garniturach, dyskutując
o wadach swoich pośredników i własnych, idiotycznych poglą-
dach dotyczących tego, co się dzieje na rynkach światowych.
Zacząłem mówić o podstawach ekonomii, gdy zbliżyły się do
mnie dwie kobiety, szczupłe, po czterdziestce, o jasnych, nie-
spokojnych oczach. Ubrane były w wyglądające na nieprawdo-
podobnie kosztowne kombinezony z poliesteru i popalały jed-
nego jointa. Jedna nachyliła się i powiedziała po angielsku:
- Znam cię. Jesteś kapitalistą, nicht wahrl Wiesz, Putzerl? To
człowiek z tego artykułu, ten, który sprawił, że paczki myślą.
Obrzuciły mnie sardonicznym spojrzeniem i zachichotały.
- Co masz do sprzedania, Hen Kapitalisf! - spytała druga.
- Swój tyłek? - zasugerowała pierwsza i obie zapiszczały.
- Nie - odparowałem zimno. - Wasze tyłki.
Przysłuchujący się mężczyźni roześmieli się z aprobatą.
- S'ist's nicht z'verkaufn! Nie jest na sprzedaż! - zaprotes-
towała druga. - Wykupiłam cały już dawno temu!
- Pokaż jej swój - krzyknęła pierwsza. - Ona zawsze kupuje,
plugawa flądra!
- O co chodzi? Tak czy owak, zobaczę go później! Mam
nadzieję, że się jeszcze spotkamy, Herr Domokrążco! Podobasz
mi się!
- Pod warunkiem, że nie jesteś żydowskim chłopcem! - wtrą-
ciła druga. - Putzerl nie lubi tych wstrętnych, obrzezanych Ży-
dów, czyż nie?
- No nie lubię! - zapiszczała Putzerl i obie zgięły się wpół,
wypuszczając olbrzymie chmury maryśki. Sądząc po zapachu,
towar był drogi, lecz na języku poczułem gorzki smak, piekielnie
gorzki.
Jeden z mężczyzn otoczył mnie mięsistym ramieniem.
- Uważaj na te dwie, one stłuc twoje jaja dla ciebie! Stłuc je -
nie dawał za wygraną - trz-astk\ - dodał, chcąc się upewnić, że
zrozumiałem. - Jak moja żona mi. Jak moje przeklęte dzieci.
Poczekaj trochę. O n je okiełzna! Tcherno, on potrafi okiełznać te
dwie. Widziałem, jak pełzają, po prostu pełzają. Wiesz, co ja
widziałem? - Pokręcił mokrą od potu głową. Spojrzałem mu
prosto w oczy, przekrwione i posępne, bardzo posępne. Czułem
się, jakbym patrzył w sadzawki wypełnione czystym przeraże-
niem. - Wiesz, co ja widziałem? - powtórzył. - Liebe Gott,
wiesz...
Jego ramię opadło, zgarbił się i potrząsając głową, odwrócił
się do mnie tyłem, po czym ruszył niepewnym krokiem w stronę
bocznych drzwi, a otaczający go mężczyźni zaczęli głośniej mó-
wić. Oni również się pocili, a nie było tu przecież zbyt gorąco
i nie wyglądali, jakby pili za dużo. Po sali krążyło kilku kelnerów
w starszym wieku i rzadko kto sięgał po stojące na tacach
kieliszki. Za to w powietrzu było gęsto od maryśki i nawet mi
zaczęło nieco szumieć w głowie. Zaintrygowało mnie napięcie,
które wyczułem w ostatniej wymianie zdań - a może to tylko
maryśka, zwykłe zło, które, przeskakując z jednej głowy do
drugiej niczym wyładowanie elektryczne, może popsuć atmosferę
i skazić każde przyjęcie? Czy właśnie coś takiego zdarzyło się
tutaj? Lecz dał się wyczuć również inny rodzaj poruszenia, coś
niepokojącego i niezdrowego, graniczącego z podnieceniem -
uczucie ogarniające grupę łudzi, która ma zrobić coś na równi
zakazanego i porywającego. Przypomniałem sobie spotkania
szkolnego klubu górskiego, na których przygotowywaliśmy się
(jo wykonania surowo zakazanego skoku na linie z miejscowego
mostu. Wszyscy zgrywaliśmy wielkich zuchów, a tak naprawdę
pot spływał nam po plecach do szortów. Panował tu podobny
stan ducha. Jedyną różnicą było to, że ludzie ci niemalże nie
próbowali ukrywać niczego przed resztą, jakby już wszyscy mieli
to za sobą i niewiele pozostało im do ukrycia, chyba że przed
własnym ja. Zacząłem się zastanawiać, czy nie znalazłem się
przypadkiem w samym środku jakiegoś szczególnego rodzaju
perwersji - lecz pojawiło się już oskarżenie o neonazim, wspo-
mniano też o Brocken. Było to dobrze znane miejsce, tak samo
jak przez Bramę Brandenburską biegła tamtędy linia demar-
kacyjna. Czy to możliwe, że zapożyczyła tę nazwę jakaś neonazi-
stowska BuncP. Całkiem prawdopodobne; a może to tylko przy-
padek. Jednakże słyszałem już gdzieś tę nazwę, tak, nie miałem
co do tego żadnych wątpliwości, a głosu, który ją wypowiedział,
wolałem sobie nie przypominać.
Zabierz mnie z powrotem do sosen na Brocken, gdzie zbierają
się ciemne moce... Powiedział tak Le Stryge, bardzo niezadowolo-
ny, a słysząc to Jyp pobladł na twarzy.
Nagły stukot wyrwał mnie z tych mrocznych wspomnień. Tuż
obok otworzyły się drzwi do wewnętrznego pomieszczenia i za-
częto wynosić stamtąd jakieś nieporęczne meble. TsĄri&leai do
środka i stwierdziłem, że następny pokój jest o wiele większy niż
ten, a jego sufit stanowi olbrzymia szklana kopuła. Mężczyźni
bez marynarek krzątali się, najwidoczniej szykując do czegoś to
pomieszczenie; usuwali wszystkie sprzęty, zaczęli nawet zwijać
dywan. Z pewnością można to było zrobić wcześniej, nim zjawili
się goście; dlaczego zatem tego nie zrobiono? Chyba że to jakaś
tajemnica, tak wielka, że przygotowania można było rozpocząć
jedynie pod płaszczykiem przyjęcia. Posadzka pod spodem wy-
glądała na marmurową, wskazywały na to dźwięki wydawane
przez rozstawiane przez mężczyzn kubki i misy - nie - dzbany
i naczynia o dziwacznych zdobieniach, złocone lub złote, naj-
widoczniej bardzo stare. Na posadzce także było złoto; dostrzeg-
łem marmur inkrustowany mozaikowymi wzorami; a wielki
kształt w centrum wydał mi się nawet znajomy. Tyle że „znajo-
my" nie oznaczał wcale „przyjazny", jeśli wziąć pod uwagę
pewne rzeczy, na które natknąłem się w przeszłości. Gdzie ja t o
widziałem? Zaraz, zaraz, czy naziści mieli jakieś inne symbole
oprócz swastyki? Przesunąłem się nieco bliżej, wytężając umysł,
by sobie przypomnieć, i omal nie wyskoczyłem ze skóry - duża
ręka wylądowała na moim ramieniu i odwróciła mnie gwałtow-
nie. Niebieskie, nieco wyłupiaste oczy spojrzały na mnie z góry;
dostrzegłem w nich nagły, oślepiający błysk wściekłości.
- Stephen? Teufelschwanz, was machst du Verfluchter in diese
Stelle?
- Ależ zaraz, poczekaj chwilę, Lutz, to ty mnie zaprosiłeś,
czyż nie?
Oczy zawahały się przez chwilę i nagle ton jego głosu złagod-
niał. Wiedziałem jednak, że mężczyznom pokroju Lutza łagod-
ność nie przychodzi naturalnie.
- Tak. Tak, oczywiście, przepraszam! Na przyjęcie, gewiss
nattirlichl Choć straciłem już nadzieję, że przyjedziesz! Lecz na
to? Przykro mi, Stephen, lecz to spotkanie szczególnego... jakie
to słowo?... Loży. Prywatne spotkanie, które dogodnie było
przeprowadzić w połączeniu z assemblage na dole. Jak, u licha,
udało ci się tu wejść?
- Fraiilein Inga-Lise przyprowadziła mnie do ciebie, oto jak!
- Ach... - Zmienił się na twarzy. - Nie było takiej potrzeby.
Głupia dziewczyna! Musiała się pomylić, założyła, że skoro
przyjechałeś tak późno, zjawiłeś się tylko po to. Hm! - Gniewał
się jeszcze przez chwilę, po czym zatarł ręce i spojrzał na mnie
nieco z ukosa. - Rozmówię się z nią. Nie ukrywam, że jestem
trochę zirytowany. Zepsuliście mi niespodziankę, którą miałem
nadzieję ci sprawić. Specjalnie dla ciebie.
- Dla mnie?
- A tak, dla ciebie. Miałem nadzieję, że będę cię mógł prosić,
tylko nie śmiej się, byś wstąpił do tej właśnie Loży! Może tej
właśnie nocy! A ty mnie uprzedziłeś!
Wciągnąłem głęboko powietrze. Czas, by poruszać się bardzo
ostrożnie.
- Lutz... to prawdziwy zaszczyt. I niezmiernie miło z twojej
strony. Tylko... no cóż, być może tak będzie lepiej. Wiesz, jak
często zapraszano mnie, bym wstąpił do loży masońskiej? I za
każdym razem musiałem odmówić. Taka jest tradycja mojej
firmy, żadnego strachu, żadnych korzyści. - Pomyślałem o moim
starym szefie, Barrym, który nigdy nie przystąpił do żadnego ze
swoich ukochanych towarzystw żydowskich, lecz jakoś nie mia-
łem ochoty wspominać o tym Lutzowi. - Zatrzymaliśmy się na
rotarianach, mniej więcej. Zatem...
Lutz parsknął dobrodusznie, choć jego oczy ciskały ognie.
- Ty i ta twoja firma! No i masz, widzisz, wiedziałem, że będę
potrzebował trochę czasu, by opowiedzieć ci o nas więcej. Może
sje to okazać dla ciebie bardzo ważne, Stephen. Masoneria to
mało ważna rzecz, lokalna. Stephen, nas określa się również
mianem wolnomularstwa, lecz w kontekście o wiele starszej
tradycji na tym kontynencie. Znacznie starszej i o wiele potężniej-
szej; wywodzi się ona z Lóż, które miały wśród swoich członków
j^ozarta i cesarza Józefa II. Od dawna zdążyliśmy się przy-
zwyczaić do wielu potężnych ludzi między nami, najbardziej
oświeconych umysłów danej epoki. W naszych salonach for-
mowano i obalano rządy, detronizowano królów, tworzono
i niszczono fortuny. Podczas wojny lub w czasie niepokojów
ofiarujemy schronienie, zrozumienie, niesiemy pomoc, która
przekracza granice państw. - Zniżył głos. - A ludziom obdarzo-
nym wyobraźnią, którzy są w stanie to pojąć, ofiarujemy wiedzę
0 siłach rządzących tym światem. Na razie nie powiem ani słowa
więcej, lecz t o jest tam.
Wiedziałem, że muszę być bardzo ostrożny.
- Brzmi fascynująco, lecz reguła...
- Ty? - przerwał basem. - Jesteś już wystarczająco dorosły,
by wiedzieć, że reguły to nie wszystko, prawda? - zachichotał
1 podał mi kieliszek z szampanem. - Veuve Cliąuot, nie do
żłopania dla moich hałaśliwych młodych przyjaciół z dołu. Cho-
ciaż sam wiesz, Stephen - zachichotał i pomyślałem, że da mi
sójkę w bok - moglibyśmy pokazać im jeszcze nie jeden numer.
My, którzy ciężko pracujemy, również bawimy się ciężko, wiem
już, że w twoim przypadku również jest to prawdą! Te dziew-
czyny, które widziałem w twoim towarzystwie, co nie? No cóż,
po godzinach spędzonych tutaj...
Uniósł brwi do góry, przez co jego oczy wyglądały na okrągłe
i szelmowskie.
- Rozumiesz, co przez to chcę powiedzieć?
Rozejrzałem się wokoło, na co on zarechotał.
- Och, nie z nimi, nie, nie z tymi starymi Katze\ One są tylko
na przejażdżkę, verstehri! Zatem gut. Lecz mogę ci obiecać
doświadczenie, które wywróci cię na lewą stronę, Herr Ratsp-
rasident - na lewą stronę. Są dziewczęta, piękne dziewczęta,
które... brak mi słów. Tego trzeba doświadczyć.
Skrzywiłem się wewnętrznie, lecz nie chciałem go otwarcie
urazić. Szukałem właściwej odpowiedzi, uprzejmej odmowy, któ-
ra nie dałaby mu powodów do obrażenia się.
- Lutz, jestem... wywarło to na mnie potężne wrażenie.
Lecz wiesz, jak to jest. Jak mówią: wolę skręcać swoje własne
papierosy.
Patrzył na mnie przez chwilę, po czym parsknął grzmiącym,
rubasznym śmiechem.
- Jo, g'wiss, und wer soli derm den papier lecken, co? A czy
uważasz na filtry? He-he-he. No dobrze, potrafię to uszanować.
Jednakże musisz być ostrożny, Stephen, nie możesz odrzucać
wiedzy, gdyż tej nigdy za wiele.
- Wierz mi, zdaję sobie sprawę, jak trudno mi się do czego-
kolwiek przekonać...
- Aber natiirlich. Lecz robi się późno i... - Rozejrzał się
wokoło. Mężczyźni patrzyli na nas niepewnie; goście także. -
Rozumiesz? Jeśli nie przystąpisz dzisiaj...
- Oczywiście, że rozumiem, nie chcę wchodzić nikomu
w drogę.
- Zatem doskonale. Doskonale. Oczywiście możesz dołączyć
do gości na dole, nie? A więc sam cię odprowadzę.
Odwrócił się i wyrzucił z siebie strumień poleceń, nie po
niemiecku, brzmiało to raczej jak polski albo rosyjski. Mężczyźni
pośpieszyli do następnego pokoju i zobaczyłem, że kilku gości
czy członków Loży, kimkolwiek byli, ruszyli jakby z narastającą
świadomością, że muszą się śpieszyć. Rzuciłem ostatnie spo-
jrzenie na skomplikowany wzór na podłodze, lecz Lutz od razu
chwycił mnie za ramię i wyprowadził na zewnątrz. Tym razem
droga była krótsza, zeszliśmy pogrążonymi w mroku schodami,
mijając zamknięte drzwi, okrążając w ten sposób imprezę na dole.
I gdy już myślałem, że zostanę wypuszczony bocznymi drzwiami,
Lutz niespodziewanie skierował się w stronę głównej sieni, gdzie
zatrzymał się, by przedstawić mnie jednemu lub dwu gościom -
odniosłem wrażenie, że nie był to nikt ważny - po czym wypro-
wadził mnie na zewnątrz. Mój samochód już czekał z włączonymi
światłami, a silnik pracował na wolnych obrotach. Gdy wgramo-
liłem się do środka, Lutz stanął nade mną i zaczął wyrzucać
z siebie zupełnie niepotrzebne wskazówki, jak dostać się z powro-
tem do miasta. Wyglądało na to, że za wszelką cenę chce, by
widziano nas razem przy wyjściu, a gdy skręciłem z wysypanego
żwirem dziedzińca w aleję, spostrzegłem, że stoi przez cały czas
przed wejściem i macha. Jak poprzednio światła poruszały się
wraz ze mną - jakiś rodzaj czujnika, pomyślałem, dzięki czemu
oślepiające światło nie rujnuje uroku nocy. Czułem się jednak
odsłonięty. Wiedziałem, że to niedorzeczne, lecz włosy zjeżyły mi
się na karku. Jakbym był obserwowany... jakby coś za mną
podążało, przemykając pośród cieni. Nie potrafiłem się uwolnić
od tego uczucia. Nacisnąłem na hamulec; rozejrzałem się wokół.
Tuż za samochodem. Zwisająca gałązka rododendrona
szarpnęła się gwałtownie, poleciała w górę, po czym wylądowała
na masce w ulewie liści. Zahamowałem gwałtownie i coś
zaśpiewało w powietrzu; fontanna żwiru wytrysnęła przy drzwi-
czkach kierowcy. Nadepnąłem z całych sił na pedał gazu; nie
iniałem wątpliwości, co to było. W chwili gdy samochód skoczył
do przodu, na przedniej szybie zamigotał intensywny zielony
punkt; nagle, tuż przy moim uchu rozległ się kolejny jęk i tylna
szyba popękała na drobne kawałki. Schyliłem się, wrzuciłem
wyższy bieg i dostrzegłem, jak koło samochodu wytrysnęły dwie
kolejne fontanny żwiru. Znalazłem się na zakręcie; coraz bliżej
bramy. Portierzy zerwali się na równe nogi, byłem przekonany,
że wyskoczą mi na spotkanie z pistoletami maszynowymi, lecz
zamiast tego rozwarli wierzeje tak ceremonialnie jak poprzednio;
prawie nie musiałem zwalniać. Przepłynąłem obok nich z non-
szalanckim skinieniem, w każdej chwili spodziewając się kuli
w plecy, i zobaczyłem, jak ich twarze tężeją na widok popękanej
tylnej szyby. Za późno; zdążyłem przejechać i oddalałem się
coraz bardziej, w dół, do wioski. Jednakże dopiero gdy opony
zadudniły na kocich łbach głównej ulicy, zwolniłem, a po chwili
stanąłem, trzęsąc się cały, zastanawiając się, któż, do diabła,
dybał ma moje życie z karabinkiem wyposażonym w celownik
laserowy?
Nie mogłem obrazić Lutza aż tak: a nawet gdyby było
inaczej, istniała setka znacznie łatwiejszych sposobów na sprząt-
nięcie mnie, co ważniejsze, poza granicami własnej posiadłości.
Gdyby postanowił inaczej, nie zdołałbym się prześliznąć przez
bramę. Jednakże bez względu na to, kim był zamachowiec,
spudłował. Czy mogło to być jedynie ostrzeżenie? Dotknąłem
strzaskanej szyby; centymetr w bok, a byłaby to moja głowa.
Nie, to nie było ostrzeżenie. Co oznaczało, że nasz strzelec był
zabójcą, no dobrze, tyle że kiepskim zabójcą - może brakowało
mu praktyki? Przynajmniej w sytuacjach realnego świata.
Wciągnąłem głęboko powietrze, ponownie uruchomiłem sil-
nik i skierowałem się w stronę Autobahn; te wąskie, kręte dróżki
odbierały mi odwagę. Na każdym zakręcie spodziewałem się
ponownie zielonego błysku, a tu - nic. Na Autobahn mogłem
jechać szybciej i trudniej będzie mnie trafić; w ruchu ulicznym
stanie się to niemożliwe. Znak Einfahrt, którego widok zazwyczaj
wywoływał we mnie chichot, tym razem wyglądał, jak brama do
raju, a wyboista powierzchnia z betnowych płyt, spuścizna po
Trzeciej Rzeszy, dudniła bezpieczeństwem i zaufaniem. Strzelano
do mnie częściej niż do większości ludzi i, jeśli w ogóle, podobało
mi się to teraz nawet mniej; każdy niecelny strzał przybliżał
0 jeden statystyczny punkt to niechybne trafienie. Przycisnąłem
gaz i pozwoliłem, by moc samochodu wzięła górę, by mnie
porwała i uniosła jak najdalej. Wolałbym, by droga nie była tak
pusta, ze względu na osłonę, lecz przynajmniej mogłem jechać
szybciej.
Dobiegający z tyłu ryk zwrócił moją uwagę, rozpoznałem
w nim dźwięk samochodu, który znalazł się zbyt blisko. Roze-
jrzałem się i dostrzegłem ciemną limuzynę; boczna szyba opuściła
się w dół. Widok procy sprawił, że omal się nie roześmiałem, lecz
natychmiast zdałem sobie sprawę, do czego miała służyć. Kula
znaleziona w głowie kierowcy rozbitego samochodu wywołuje
komentarze, obecność kawałka ostrego metalu lub kamień moż-
na wytłumaczyć na mnóstwo sposobów. Oszalały z przerażenia
schyliłem się, szarpnąłem za kierownice, chcąc odbić w bok -
1 krzyknąłem głośno.
Duża czarna ciężarówka, która spokojnie jechała z przodu,
przemieniła się w ryczące, rozhuśtane monstrum, które zaczęło
mnie spychać w stronę zewnętrznego pasa, betonowej krawędzi
i czerni poza nią. Skręciłem gwałtownie w bok, nacisnąłem
hamulec, a ciężarówka uderzyła o beton przede mną i odbiła się
w deszczu odłamków. Znowu pojawił się ten cholerny merc!
Skręciłem w prawo i zobaczyłem majaczące nade mną koła
ciężarówki: wirowały niczym noże maszynki do mielenia, zbyt
blisko, by ich uniknąć - rozległ się głuchy huk i tylna szyba
eksplodowała, a pędzący w moim kierunku merc odbił się od
nich jak kulka od koła ruletki. Próbując odzyskać kontrolę nad
kierownicą, dostrzegłem kątem oka, jak limuzyna wypada za
barierkę i wywraca się na dach z dźwiękiem miażdżonej puszki.
Gdy ciężarówka ruszyła w moją stronę, wykręciłem, wcisnąłem
gaz do oporu i poczułem, jak dwieście pięćdziesiąt koni mechani-
cznych szarpnęło i wystrzeliło do przodu. Przyjaciel czy wróg,
ciężarówka nie miała co marzyć o doścignięciu mnie. Szybko
została z tyłu, i chwała Bogu, gdyż nie widziałem w tym zajściu
niczego przypadkowego. Wiatr gwizdał dziko w otworze z tyłu;
gdyby nie ta ciężarówka, byłoby to prawdopodobnie boczne
okno i ja sam. Wcześniej trząsłem się, teraz byłem po prostu
wściekły.
Dochodziła druga, gdy dotarłem do hotelu. Drzemiący nocny
portier wybałuszył oczy na widok mojego samochodu. Zatrzyma-
łem się, by zgłosić rzecz na policji. Nie sądziłem, by to cokolwiek
pomogło, lecz wiedziałem, że uwolnię się w ten sposób od firmy
wypożyczającej samochody. Okazali uprzejmą sceptyczność: spy-
tali, czy prawostronny ruch nie przyczynił się przez przypadek do
niewłaściwej zmiany pasów, i mieli zamiar sprawdzić zawartość
alkoholu we krwi - tyle że dowiedzieli się, gdzie byłem. Wystar-
czyło wspomnieć o Lutzu i C-Tran i: tak, proszę pana, nie,
proszę pana, trzy pełne worki, proszę pana, co raczej nie powin-
no mieć miejsca, lecz się zdarza. Wprawiło mnie to w jeszcze
gorszy nastrój i, chcąc uniknąć kolejnych wyjaśnień, powiedzia-
łem, że sam zaparkuję. Potoczyłem się na drugą stronę hotelu
w odpowiednio ciemny kąt, co przypomniało mi o 1726. Spo-
jrzałem na jej okno; było ciemne. Zwalczyłem jednak w sobie
pokusę, by wpaść tam i wydusić z niej więcej informacji; będzie
dla mnie lepiej, jeśli wydostanę się stąd jak najszybciej, z po-
wrotem do domu. Musiałem się kogoś poradzić. Byłem poważnie
zaniepokojony, gdyż w jakiś niewytłumaczalny sposób przez cały
czas trwania tego obłąkańczego pościgu moja podświadomość
podsuwała mi niezwykły symbol, który zobaczyłem na pięknej
posadzce u Lutza. Pragnąłem, by był to jakiś rodzaj swastyki;
coś, co mógłbym od biedy zrozumieć, co wzbudziłoby mój
wstręt, lecz mógłbym odnieść to do historii i wyłącznie ludzkich
okropności. Jednakże z całą pewnością ja już widziałem taki
kształt pośród ohydnych splotów plugawych rzeźb na rufie
„Chorazina". Na rufie statku Wilków widniała pięcioramienna
gwiazda wpisana w podwójne koło inskrypcji - symbol złych
intencji. Pentagram.
Choć ten wypełniony był czymś, co wyglądało na dziwaczną
mozaikę...
Stanąłem nagle i odwróciłem sie. Coś poruszyło się za moimi
plecami; uchwyciłem krótki błysk światła i szelest ruchu. Gdy
obróciłem się ponownie, dźwięk umilkł, po czym rozległ się
znowu, tym razem głośniej. Coś płynęło ponad maskami zapar-
kowanych samochodów, ledwo dostrzegalne, chyba że jako od-
bicie w ich lustrzanej powierzchni; była to delikatna mgiełka
poruszająca ramionami na kształt ameby. Teraz, dopiero gdy
światła rozbłysły na powierzchni, dostrzegłem to coś w powiet-
rzu. Ponownie rozległ się dźwięk - nie szelest, a raczej ledwo
słyszalny, chrapliwy wydech. Nie przypominał niczego, co zna-
lem, a jednak ogarnęło mnie uczucie, że pozwolić otulić się tej
wilgotnej chmurze byłoby bardzo złym pomysłem. Cofnąłem się
i zobaczyłem, jak to coś staje dęba i zwraca w moją stronę.
Niewidzialność, nie więcej niż migotanie na tle karłowatych
drzew i oświetlającej je pojedynczej, niskiej latarni - zupełnie
nieoczekiwanie, nieprawdopodobnie - jaśniejszej, grubszej, gdy
zewsząd zaczęła napływać mgła. Coś zbierało się tam w gęstą,
mglistą chmurę; a ja zawróciłem i rzuciłem się do ucieczki.
Kątem oka dostrzegłem, że rzecz także poruszyła się i zaczęła
sunąć moim śladem, migocząc pośród zaparkowanych samocho-
dów, przepływając nad zimnym metalem ich masek niczym
pieszczota. Była szybka, lecz ja byłem szybszy. Rzuciłem się do
wejścia i niemalże wpadłem przez szklane drzwi, gdy się roz-
sunęły. Portier przyglądał mi się z fascynacją.
- Mgła - wyjaśniłem. Tak się akurat złożyło, że po niemiec-
ku oznaczało to „gnój", lecz było to jedyne wyjaśnienie, jakiego
byłem wtedy w stanie udzielić. Pokuśtykałem do windy i prosto
do mojego pokoju; jednakże, mimo iż byłem wykończony, nala-
łem sobie drinka i wyszedłem z nim na balkon. Nie mogłem
uwierzyć, że wszystko, co przeżyłem przez kilka ostatnich godzin,
wydarzyło się naprawdę. Próby zabójstwa, no dobrze, lecz wciąż
nie mogłem sobie wyobrazić, kto mógłby zyskać na tym cokol-
wiek. Powoli zaczynały stawać się coraz bardziej nieprawdopo-
dobne, nieco absurdalne, jakbym przerysował je nieco w oparciu
o częściowo zatarte wspomnienia. I ta mgła - wiem, już wcześniej
przytrafiały mi się dziwne rzeczy; ale t o uznałem za twór mojego
spanikowanego umysłu, a może nawet wywołanej stresem his-
terii.
Jednakże gdy spojrzałem w dół, przekonałem się, że parking
wciąż okrywa całun ledwo widocznej mgły, która otulała parter
hotelu i nadawała światłom błyszczące aureole. Gdy się wychyli-
łem, poruszyła się, i wydawało się, że wyciąga w moją stronę
długie ramię, niczym fala wspinająca się po ścianie urwiska. Nie
dała rady i jak fala opadła z powrotem, tam skąd nadeszła,
wywołując ledwo widoczne, drobne fale upiornego wiru.
Tej nocy zagrzebałem się głęboko w pościeli, zmęczony i za-
niepokojony, rozmyślając, w co się wpakowałem, co stworzyłem,
a potem zacząłem śnić. Kilkakrotnie budziłem się zlany potem,
lecz z nieuchwytnie przerażającego galimatiasu tylko jeden obraz
pozostał w mej pamięci. Była to mapa Europy, dziecięca mapa
o wyblakłych kolorach, jak ze starego szkolnego atlasu - roz-
przestrzeniała się po niej sieć, szara, skomplikowana, ohydna
sieć, pełna pomarszczonej śmierci. W jej sercu napięty, wrogi,
gotów do skoku, przykucnął mały, czarny pająk.
Rozdział trzeci
lastępnego dnia rano, co zastanawiające, miałem już mniej
wątpliwości. A to dlatego, że byłem siedliskiem paru całkiem
interesujących zranień i siniaków, które wykorzystały noc, by
rozpełznąć się bólem po całym ciele, a także ze względu na to, że
musiałem spędzić dużo czasu wykłócając się z firmą wypożycza-
jącą samochody, przekonując ich, żeby przysłali mi inny samo-
chód, bym mógł się dostać na lotnisko. Wszystko to rozwścieczy-
ło mnie do tego stopnia, że niemal zapomniałem o pokoju 1726,
lecz gdy zadzwoniłem do recepcji, mój stary znajomy, który tam
pracował, zapewnił mnie, że tak, Fraiilein Perceval uregulowała
rachunek o szóstej trzydzieści i zabrała swój samochód z garażu,
a skoro o tym mowa, to właśnie przyjechał mój. Okazało się, że
z szoferem; był to jeden ze sposobów dania mi do zrozumienia,
co o mnie myślą. Przez całą nudną, deszczową drogę siedziałem
w kamiennym milczeniu, rozmyślając. Perceval, pospolite, jak
wszystkie fałszywe nazwiska tajnych agentów.
Zamierzałem zostać przynajmniej kilka dni dłużej, lecz wszys-
cy ci ludzie dybiący na moje życie i kłopoty, które przechodziły
ze Spirali, mówiły mi, że mam coś ważnego do załatwienia
w domu. Do tego nici ze wspinaczki. Czułem się podle; chcieli
mojej głowy, czy na pewno? A zatem lepiej, jeśli zaczną uważać
na siebie. Z walizkami ustawionymi na chwiejącym się wózku
przeszedłem przez kontrolę, która stała się znacznie bardziej
denerwująca niż służba celna i biuro paszportowe, po czym
ruszyłem do urządzonego za hangarami lądowiska dla helikop-
terów. Widok mojej małej maszyny gotowej do lotu poprawił mi
nieco nastrój; rzuciłem walizki na miniaturowe tylne siedzenie,
wysłałem wózek do diabła i sprawdziłem wszystko dokładniej niż
zazwyczaj, tak na wszelki wypadek, gdyby ktoś przekupił mecha-
nika, żeby poluzował nakrętkę lub zablokował dopływ oleju.
Paranoja rządzi, w porządku.
Niemniej poczułem ulgę, gdy wyeliminowałem te najbardziej
oczywiste możliwości - wszystkich jest w helikopterze zbyt dużo.
Wreszcie, wycierając smar z palców, usadowiłem się w fotelu
pilota i nałożyłem kask. Zostało mi akurat tyle czasu, by dopeł-
nić procedury startowej z kontrolą lotów, nim pojawiło się
okienko, które wykupiłem i zniecierpliwiona obsługa naziemna
dała sygnał do startu. Rozrusznik zakaszlał, obrócił się i zazgrzy-
tał naj obrzydli wiej na świecie. Wzdrygnąłem się nieco, pamięta-
jąc minioną noc, lecz nie miałem już czasu. Prawa ręka spoczęła
na drążku cyklicznym, lewa na sterach, otworzyłem przepustnicę
i wsłuchałem się w narastający syk rotorów nad głową. Zwiększy-
łem obroty i delikatnie poruszyłem pedałami steru, sprawdzając
działanie tylnego rotora; latałem sam dopiero od dwóch lat i nie
chciałem stracić panowania nad maszyną w środku jednego
z większych międzynarodowych portów lotniczych. Lewą ręką
zwiększyłem obroty i pchnąłem drążek w przód, zmieniając kąt
nachylenia łopatek, żeby wytworzyć siłę wznoszącą i pole starto-
we uciekło w dół, gdy mała bestia uniosła się i zaczęła obracać.
Nacisnąłem na pedały regulujące nachylenie tylnego rotora,
likwidując ruch obrotowy i przesunąłem drążek cykliczny, by
przechylić układ rotora. Idący ku dołowi prąd powietrza odchylił
się w tył; przesunąłem nieznacznie stery, wysyłając powoli maszy-
nę w przód i w górę, przez cały czas słuchając jednostajnego,
cierpliwego głosu kontrolera, nie spuszczając wzroku z tego, co
się działo na lotnisku wokoło i rzucając nerwowe spojrzenia na
zatłoczoną tablicę kontrolną. Latanie helikopterem to przeżycie
obejmujące całe ciało niczym uprawianie seksu.
Wyjście z zatłoczonej przestrzeni wokół sprawiło mi sporo
trudności, lecz głos cierpliwości nie stracił, więc chyba nie poszło
mi aż tak źle. W końcu znalazłem się w górze, z dala od portu,
i mogłem zrobić to, do czego tak tęskniłem, oprzeć się na sterach
i pozwolić maszynie lecieć jak najwyżej. Zdawałem sobie sprawę,
że to tylko model Bella w średnim wieku i o nieco zbyt małej
mocy - kupiłem go w komisie, oficjalnie na pięć osób, przy
płożeniu, że dwóch pasażerów musi być ogrodowymi karłami.
Firmę stać było na coś lepszego, może jeden z tych modeli
w technologii NOTAR - bez rotora z tyłu i ze wskaźnikami
kontrolnymi na przedniej szybie oraz wszystkimi bajerami, lecz
wiedziałem, że nie sprawiłoby mi to takiej frajdy. Poza tym
mógłbym się wtedy czuć, jak ktoś prowadzący brudne interesy.
Gdy przebiłem się przez pokrywę chmur, mój nastrój musiał
się poprawić. Z szarego, wilgotnego mroku przeniosłem się
ponad połyskującą w promieniach słońca powierzchnię obłoków.
Widok ten przypomniał mi o najbardziej wyzwalających momen-
tach mojego życia, gdy wyruszyłem w drogę na Spirali. Niewiele
innych doświadczeń było tak bliskich czystego, pełnego zdziwie-
nia zachwytu wywołanego widokiem dziobu statku unoszącego
się nad ziemskimi morzami, kierującego się w stronę archipela-
gów chmur i oceanów mgieł oświetlonych światłem księżyca,
przez które wielkie statki docierają do wszystkich mórz świata,
do każdej minionej i, co więcej, przyszłej epoki. Te pełne grozy
oceany miały swoje odpowiedniki na lądzie i w powietrzu -
regiony, gdzie horyzont i niebiosa łączyły się ze sobą, gdzie czas
i przestrzeń przeradzały się w zmienne, zamglone pogranicze,
gdzie perspektywa kurczyła się, a linie równoległe schodziły ze
sobą - nieskończenie wiele zanikających punktów, przez które
można było się prześlizgnąć do królestwa cienia i archetypów.
Kilka takich punktów znalazłem na lądzie, w obrębie cieni
wielkich miast i starożytnych miejsc kultu, lecz nigdy w powiet-
rzu. Słyszałem, że jest ich mniej, że trudniej je rozpoznać i przeni-
knąć. Często się zastanawiałem, jak wyglądają, a teraz odgadłem,
że mogą wyglądać mniej więcej w ten sposób - połyskliwy
krajobraz, gdzie przykryty śniegiem szczyt górski i napływająca
chmura łączyły się, tworząc niebotyczne, nieskończone pasma
górskie. Może w ten sposób Le Stryge wezwał mnie...
Myśl ta uderzyła mnie, tak samo jak zaskoczenie, które mnie
ogarnęło. Zesztywniałem, a tylny rotor zakołysał się gwałtownie
w jedną i drugą stronę. Stojące nisko słońce wysunęło się ponad
jedną z chmurowych grani, a jego ciepłe promienie zarysowały
dwie sylwetki na tle płomienistej bieli. Bliźniacze wieże, wysokie
i wąskie, jak je widziałem z górskiej ścieżki.
Mogło zabraknąć paliwa, takie małe maszyny nigdy nie mają
go zbyt wiele, lecz nie zawahałem się ani przez chwilę. Prze-
chyliłem ostro maszynę i ruszyłem w ich stronę, przelatując
między falangami piętrzących się chmurowych urwisk, turni
z mgieł i niematerialnych przepaści. Wieże stawały się coraz
większe, lub tak mi się tylko wydawało. Wysokie, smukłe gotyc-
kie konstrukcje sprawiały wrażenie jakby kamień, z których je
zbudowano, był tak samo lekki jak mgły pod nimi. Patrzyłem
zauroczony, zapominając o prowadzeniu maszyny. Z mgieł wyło-
niła się szorstka, szara ściana urwiska i instynktownie skręciłem
w bok, zapominając, że jest ona równie niematerialna jak sen -
lecz... czy naprawdę? Dostrzegłem poszarpane brzegi, nagą szcze-
linę i zwietrzały komin; wspinałem się już wystarczająco długo,
by zarejestrować to wszystko, zanim zdążyło zniknąć sprzed
przedniej szyby. Ściana była tak samo niebezpiecznie materialna,
jak każdy kamień, który obtarł mi golenie lub sprawił, że spod
drapiących paznokci pociekła krew. Z całych sił przyciągnąłem
stery do siebie, zmieniłem nachylenie rotorów i skręciłem ostro,
przelatując tuż przed olbrzymim górskim stokiem. Pot wyciekał
mi strużką spod kasku. Postępuję niemądrze, pomyślałem, lecę
za szybko. Czy popełniłem błąd? A może właśnie w ten sposób
otwierają się na Spirali drogi wiodące ku lądowi, gdzie zamiast
wysp w lazurze oceanu, bezdrożne chmury przemieniają się
w realne góry z warownymi szczytami, a zamki z chmur w potęż-
ne kamienne grzbiety - czy tak właśnie było? Mgły zawirowały
przede mną, gdy maszyna odskoczyła w bok; wydawało się, że
starają się ściągnąć mnie w dół.
Zagubiony w szarości, bez góry i dołu, walczyłem o zachowa-
nie kontroli nad helikopterem, przez długie chwile przechylając
się to w tą, to w drugą stronę, aż wreszcie wskaźnik na przyrzą-
dzie zrównał się z linią sztucznego horyzontu, a wysokościomierz
zaczął wskazywać rozsądną wartość. Sprawdziłem radar, lecz
w górze nie było nikogo prócz mnie i górskich stoków. Następnie
spróbowałem skontaktować się z wieżą kontrolną we Frankfur-
cie. Nic. Z Monachium także nic; tylko szum. Pomyślałem przez
chwilę, po czym zmniejszyłem nachylenie rotorów i opadłem
w dół, i... znalazłem się nad szeroką, skąpaną w słońcu doliną.
Zachwycała soczystą zielenią, zalewana rokrocznie wodami
rzeki, która biegła niczym srebrna wstęga przecinająca szachow-
nicę pól i pofałdowanych łąk. Gdy odsunąłem helikopter od tego
aż za bardzo realnego stoku, zobaczyłem, dokąd płynie i zro-
zumiałem, dlaczego wcześniej widziałem wieże. W dolinie znaj-
dowało się miasto; przysiadło okrakiem na rzece i wysokiej
wysepce po środku, a nad nim górowało coś jeszcze... mias-
to-forteca o ogromnych murach, podobna może do tego, co
widziałem w Carcassonne, tyle że większe i jeszcze piękniejsze,
o krętych rzędach domów krytych czerwoną dachówką i złocis-
tych ścianach z kamienia promieniujących w miękkim świetle
noranka. Lecz ponad tym wszystkim, na wyspie, dostrzegłem
ciemniejsze, wyższe mury; i właśnie z ich serca wznosiły się te
orzebijające chmury wieże. Były to iglice ciężkiego budynku, który
Wyglądał na gotycką katedrę o strzelających w górę ścianach,
łukach i przyporach, dachach pokrytych łuską i wieżach, które
wyglądały niewiarygodnie delikatnie. Dopiero teraz zdałem sobie
sprawę, jak muszą być olbrzymie. Budowla przypominała wyglą-
dem jeden z mniejszych szczytów, świeciła ciemnobursztynowym
światłem w promieniach słońca wlewających się przez rozdartą
chmurę. Podleciałem bliżej, szukając wskazówek, gdzie miejsce to
może się znajdować. Zauważyłem płynące rzeką łodzie, głównie
statki żaglowe i barki, jednakże na zakurzonych wstęgach żółtych
dróg nie mogłem znaleźć ani jednego samochodu czy ciężarówki.
Chciałem obniżyć lot i przyjrzeć się wszystkiemu z bliska, lecz
zdecydowałem, że lepiej będzie nie ściągać na siebie uwagi;
mogłem przecież wywołać panikę. Jeśli nie myliłem się w moich
przeczuciach, to nie byli tu przyzwyczajeni do helikopterów.
Bez wątpienia miejsce to miało w sobie posmak Spirali,
nieuchwytne, nie dające spokoju wrażenie wieczności obecne
w długich cieniach i późnym popołudniu. A jednak, jeśli rzeczy-
wiście tak było, dostrzegałem tu coś jeszcze, co nie pasowało do
Spirali - pewny, stabilny wygląd sugerował porządek i cel, które
rzadko, jeśli w ogóle, można było znaleźć na przypadkowych
brzegach czasu zasłanych szczątkami rozbitych statków historii
i śmieciami ludzkich umysłów. Muszę dowiedzieć się czegoś
więcej. Zawróciłem w stronę podnóża stoku, oddalając się od pól
uprawnych. Gdybym tylko znalazł jakieś nie rzucające się w oczy
miejsce, gdzie mógłbym wylądować...
Przede mną, tuż za niską górską ostrogą, ukazała się pozioma
półka pokryta soczystą trawą. Łąka bez wątpienia nadawała się
dla krów, lecz zielona trawa rosła bez przeszkód; zafalowała
niczym woda w silnym podmuchu rotorów. Wylądowałem z led-
wo słyszalnym uderzeniem i wyłączyłem silniki. Słychać było
jedynie świst kręcących się coraz wolniej rotorów, po chwili i one
ucichły, i moich uszu dobiegł szum przygiętej podczas lądowania
trawy, która podnosiła się w powiewach wiatru.
Rozpiąłem pas i ściągnąłem kask, po czym odsunąłem drzwi
kabiny i zeskoczyłem. Trawa sięgała mi prawie do pasa, inten-
sywnie zielona, lekko wilgotna; łodygi, które zmiażdżyłem wy-
dzielały delikatny zapach. Po zaduchu miasta tutejsze powietrze
było zaskakująco świeże; chciało się rozszerzyć płuca, po to
tylko, by nie przestać go wdychać. Łąkę przecinał górski stru-
mień, szemrzący i rozbryzgujący się na głazach i kamiennych
progach. Nagle poczułem się niezmiernie spragniony i ruszyłem
biegiem w jego stronę. Cynizm podsunął mi myśl, że nawet
w najświeższym górskim strumieniu, nieco wyżej, tuż za pierwszym
zakrętem, może leżeć martwa owca, lecz skądś wiedziałem, że nie
w tym, nie w tym. Niemalże mogłem dostrzec jego źródło, w górze,
między skalnymi ścianami. Cóż by to była za wspinaczka! Lecz nie
0 własnych siłach. Kucnąłem, zanurzyłem rękę w strumieniu
1 krzyknąłem: woda była przeraźliwie zimna, pochodziła pewnie
z położonego wysoko w górze lodowca, a skały pod którymi
płynęła, nie pozwoliły jej się ocieplić. Zacząłem pić, powoli, by nie
schłodzić żołądka, i stwierdziłem, że ma wspaniały smak. W porów-
naniu z nią woda w butelkach nie nadawała się do niczego. Wstałem
odświeżony i rozejrzałem się wokoło. Niżej, jakieś sto jardów stąd,
strumień przepływał pod kamiennym mostem, za którym dostrzeg-
łem niewyraźną, na wpół ukrytą w falujących trawach ścieżkę, która
biegła w dół stoku. Upewniwszy się, że kluczyki do helikoptera są
mocno przyczepione do paska, ruszyłem naprzód, nie zdając sobie
sprawy z tego, że coś mnie trapi. Most był stary i rozsypujący się,
lecz wciąż pewny pod stopami, a z krzywizny jego grzbietu rozciągał
się doskonały widok w dół stoku, na serce doliny.
W delikatnej mgiełce miasto nie przestawało świecić zza
potężnych murów, lecz wiatr nie przyniósł mi nic prócz smaku
słodkiego dymu palonego drewna. Oczom moim ukazały się
budynki. Ich stłoczone dachy przywiodły mi na myśl stare dzielnice
takich miast jak Nicea i Norymberga albo miasteczka w Austrii
i Czechosłowacji. Domy stały w nierównych rzędach, w radosnym
nieładzie, na łagodnym brzegu rzecznym, a czerwone, wysokie
szczyty dachów ustawione były pod wszelkimi możliwymi kątami.
Lecz tu i tam pojawiały się ściany zupełnie obce temu stylowi:
można było tu znaleźć poprzecinaną czarnymi żyłami biel prawdzi-
wego stylu ryglowego, przysadzistą sztukaterię tradycji śródziem-
nomorskiej i ciepłą elegancję prostokątnych bloków kamiennych
Szkocji. Można pomyśleć, że nie pasują tutaj, a jednak, w sposób
niewytłumaczalnie bezgranicznie właściwy przyczyniały się do
ogólnego efektu - nie do opisania, za to niezmiernie silnego. Tak
właśnie powinno wyglądać miasto. Wysoko ponad nim, niczym
zwieńczenie wspaniałego dzieła, wznosiły się wieże katedry; znaj-
dowały się niemalże na tym samym poziomie, co ja teraz; a ponad
nimi, jeszcze wyżej, strzelały iglice, tak wysoko, że znajdujący się
tam człowiek mógłby spojrzeć z góry na stok, na którym stałem.
Im więcej widziałem, tym bardziej mnie to intrygowało. Było to
jedno z najpiękniejszych miejsc, na jakie kiedykolwiek trafiłem na
r
Spirali albo poza nią, jedno z najbardziej wiecznych. Mimo to ulice
wypełnione były krzątaniną, widoczną nawet stąd; a po drogach
do miasta przesuwały się wozy wyglądające na chłopskie furmanki;
mozolnie, wytrwale, coraz bliżej murów. Przeszedłem przez stru-
mień, odnalazłem ścieżkę i ruszyłem żwawo w dół zbocza, do
najbliższej drogi. Po chwili, nie wiedząc dlaczego, zacząłem biec.
Dotarłem do drogi i stwierdziłem ze zdumieniem, że się prawie
nie zasapałem. Brałem pod uwagę to, że przez cały czas było
z górki, lecz i tak mnie to zdziwiło. Czułem się świetnie, a energi-
czny marsz dobrze mi zrobił. Droga była pusta, lecz prowadziła
na rozdroża i tam, gdy zaintrygowany zatrzymałem się przy
drogowskazie z wyblakłą inskrypcją w staromodnym gotyckim
fraktur, usłyszałem wesołe pozdrowienie „Griis Gott!". Było to
zwyczajowe bawarskie powitanie, toteż wiedziałem już przynaj-
mniej, gdzie się znalazłem. Pozdrowienie nadeszło od strony
zbliżającej się grupy wozów, od starego mężczyny kierującego
zaprzęgiem czarnych, podpalanych wołów. Kobiety i mężczyźni
jadący na wozach z tyłu i idący po bokach odpowiedzieli echem.
Odwzajemniłem powitanie, dodając od siebie o ładnej pogo-
dzie, po czym spytałem, czy zmierzają do miasta. Zrozumieli mój
niemiecki i choć bez wątpienia wiedzieli, że jestem obcokrajow-
cem - świadczył o tym trud, który sobie zadawali, by mówić
wyraźnie - wydawali się akceptować mnie całkiem naturalnie.
Starałem się nie zadawać zbyt wielu pytań, a oni nie zadali ani
jednego. Przy kolejnych rozstajach spotykaliśmy inne wozy,
niektóre wyładowane skrzynkami i beczkami jak nasze, inne
pełne czegoś, co wyglądało na worki z ziarnem, a na jednym
dostrzegłem tusze wołowe. Zdumiałem się bardzo, gdy jeden
z woźniców przywitał nas obfitą paplaniną po włosku, a jeszcze
bardziej, gdy kilku młodych mężczyzn pędzących owce w stronę
gór powitało nas silnym, gardłowym, chłopskim dialektem... po
angielsku. Woźnice najwyraźniej zrozumieli, lecz ich odpowiedzi
zabrzmiały, jakby mówili wszystkimi językami pod słońcem.
Wydawało mi się nawet, że usłyszałem język Romów.
Pogrążyłem się w rozmyślaniach, a tymczasem droga przeszła
obok małego zagajnika i nagle, tuż przed nami, mury miejskie
przegrodziły zbocze. Znaleźliśmy się przed nieregularnymi, bieg-
nącymi pod różnymi dziwnymi kątami - było to wymuszone
ukształtowaniem terenu - bastionami z kamienia w kolorze mio-
du, z których wyrastały różnego rodzaju wieże strzelnicze, wieży-
czki i iglice. Razem dawało to przyjemny, nieco komiczny efekt
podobny do fantazyjnej architektury wiktoriańskiej; dopiero za
drugim spojrzeniem pojawiała się refleksja, jak twardym orze-
61
chem do zgryzienia byłby ten mur; nawet dla artylerii. A katedra,
czy też coś, co znajdowało się w centrum, wcale nie była
zabawna - była przygniatająca. Droga prowadziła nas prosto do
wysokiej bramy zwieńczonej strzelistym, gotyckim łukiem. Wie-
rzeje były szeroko otwarte, lecz po obu stronach przejścia stali
mężczyźni, uzbrojeni mężczyźni. Jeszcze inni spoglądali z murów
powyżej.
Trudno było brać ich poważnie, a to dlatego, że ubrani byli
w zbyt jaskrawe uniformy. Mieli na sobie ciemnoniebieskie lub
szkarłatne kurtki z lamówką, ciasne, białe bryczesy, błękitne
szarfy i wysokie buty, a na głowie czaka, spod których wystawały
długawe włosy. Ich jedynym uzbrojeniem były długie miecze przy
pasach i wysokie halabardy, berdysze - w dzisiejszych czasach
tego typu widowisko można było zobaczyć jedynie podczas
uroczystych ceremonii. Do tego nie mogli chyba sprawiać wraże-
nia bardziej rozluźnionych; stali oparci o filary bramy, paląc
grube cygara i żartując z przejeżdżającymi woźnicami. Jednakże
gdy znalazłem się bliżej, spostrzegłem, że ich czyste, jasne oczy
omiatają każdego, kto przechodził. I przypomniałem sobie, że
tego typu mundury nie odeszły w zapomnienie, gdyż noszono je
w najdłuższych i najsroższych wojnach ludzkości. Wojny te
przewalały się wzdłuż i wszerz Europy przez całe dziecięciolecia
a nawet stulecia; wojny, które ukształtowały Europę i jej kul-
turę - na dobre i złe: jasność i bestialstwo, Goethe i Hitler,
Szekspir i Vlad Palownik. Mężczyźni byli jak te mury; nie
żartowali, nie miałem co do tego żadnych wątpliwości.
Ciekaw byłem, co sobie pomyślą o kimś ubranym w koszulę,
dżinsy i zamszową kurtkę. Chciałem wyglądać jak najnaturalniej,
toteż gdy wjeżdżaliśmy w cień łuku, zeskoczyłem między dwa
wozy i zacząłem rozmawiać żywo z woźnicami. Drewno zadud-
niło nagle pod kołami, a wysokie mury przesłoniły światło.
Znaleźliśmy się przed wewnętrzną bramą ze zwodzonym mostem;
wszystko znajdowało się w jak najlepszym stanie. Most można
było podnieść, a wtedy nieproszony gość znalazłby się w pułapce,
wystawiony na ogień z góry. Przygryzłem wargę, gdyż nagle
zacząłem się zastanawiać, dlaczego z taką determinacją próbowa-
łem dostać się do środka; nie było nic zachęcającego w tych
złowrogich umocnieniach. Pomimo tego nawet wrota były kunsz-
townie zdobione, most zwodzony pokrywały płaskorzeźby. For-
tyfikacje emanowały wyniosłą potęgą i dumą wypływającą z te-
go, co reprezentowały. Stukot kół zmienił się ponownie; przeje-
chaliśmy już przez wewnętrzną bramę i znaleźliśmy się na bruko-
wanej miejskiej ulicy.
Rozejrzałem się wokoło zdumiony i zachwycony. Raz jeszcze
widziałem to samo, co z łąki, a nawet więcej. Pełno było tu
ogrodów i drzew. Wędrowałem wzrokiem po szerokich ulicach
i krętych alejach, które drażniły oko - przestronne place przyno-
siły mu wytchnienie. Był to ten rodzaj planu, który architekci
oSiągają jedynie na papierze, lecz nic nie wyglądało tu na
zaplanowane. Moja ciekawość sięgnęła zenitu. Stanąłem zachwy-
cony i pozwoliłem, by mnie minęli. Nie było to zbyt mądre.
Mimo iż przejechaliśmy przez bramy, wciąż znajdowaliśmy się
w zasięgu wzroku strażników i gdy usłyszałem szorstkie zawoła-
nie wartownika, wiedziałem dokładnie, do kogo było skierowa-
ne. Wcale ich nie zwiodłem. Rysie oczy dostrzegły mnie, zdumia-
ły się, po czym zadecydowały sprawdzić, jak będę się zachowy-
wał, a przy pierwszym podejrzanym ruchu...
- Halt! Wer da?
Rozejrzałem się niezdecydowany na boki, a dwójka wartow-
ników z opuszczonymi halabardami ruszyła truchtem w moją
stronę. Znajdujący się za nimi tęgi mężczyzna w czarnym mun-
durze ze złotymi epoletami zerwał się na równe nogi, wytrzesz-
czył oczy, omal nie zadławił się cygarem i krzyknął:
- Er! Ans dem Bergenpfad! Der Reiter, der Zauberer's Kerl!
Ergreifen Sie mir Dieser!
To mi wystarczyło. Zniknęły wszelkie wątpliwości. Jeździec,
człowiek czarownika z górskiej ścieżki. Oficer z całą pewnością
był na pokładzie tego statku powietrznego i, oczywiście, statek
ten musiał przylecieć właśnie stąd - szaleństwem było przekradać
się do tego miasta. Gdybym tylko mógł wszystko wyjaśnić - lecz
nie miałem najmniejszej ochoty tłumaczyć się uzbrojonym żoł-
nierzom. W takich okolicznościach wszystko brzmi nieprzekony-
wająco, a przecież wtedy na ścieżce otworzyli ogień gdy tylko
mnie spostrzegli. Czy zatrzymają się w ogóle, by mnie wysłuchać?
Obróciłem się na śliskim bruku i rzuciłem naprzód, prosto przez
grupę moich nowych przyjaciół i ich wozy i dalej, w dół szerokiej
ulicy, która, jak przypuszczałem, powinna prowadzić w stronę
rzeki i do serca miasta. Gdzie indziej mogłem się zwrócić? Bramę
pewnie zatrzaśnięto, alejki były niczym koszmar senny, który
znali z pewnością znacznie lepiej ode mnie. Nie miałem innego
wyjścia, mogłem jedynie zagłębić się w miasto, do centrum.
- Du da. Halt, oder ich schiesse!
Blefują. Wolałem, żeby tak było, chyba że nie przejmowali się
zupełnie tym, iż mogą trafić kogoś innego na zatłoczonej ulica.
Jakoś nie pasowało mi to do wyglądu tego miejsca, a gdy nie
padły żadne strzały, poczułem ulgę i zadowolonie. Jeden lub
dwóch mężczyzn poruszyło się, jakby chcieli mnie zatrzymać, lecz
byłem wystarczająco szybki, by ich wyminąć. Moje tenisówki
trzymały się tego bruku lepiej niż ich buty. Biegłem i biegłem,
lecz jednocześnie rozmyślałem gorączkowo; w moim szaleństwie
była teraz metoda. Ten kolosalny budynek przede mną, tam
właśnie zmierzałem. Gdyby okazało się, że to jakiś kościół lub
katedra, mógłbym znaleźć tam schronienie albo zyskać przynaj-
mniej szansę przekazania mojej opowieści kapłanowi, gdy dane
mi będzie kilka minut, by pozbierać myśli. Teraz nie miałem ani
chwili do stracenia.
Byłem w dobrej formie, lecz uciekanie, bacząc na każdy krok,
to nie żarty, nawet, jeśli droga wiedzie przez cały czas w dół.
Zaryzykowałem i obejrzałem się do tyłu; szumiało mi w uszach,
a skronie pulsowały. Ci cholerni wartownicy wciąż tam byli, nie
zaprzestali pościgu, choć poruszaliśmy się teraz tak wolno, że
równie dobrze moglibyśmy iść. Gdybym miał choć chwilę, mógł-
bym spróbować wezwać mój miecz, była to jedyna odrobinę
magiczna sztuka, której nauczyłem się na Spirali, a i to przez
przypadek. Lecz nie miałem chwili, w dodatku miecz oznaczał
zabijanie, nieuniknione, a to wpędziłoby mnie w jeszcze większe
kłopoty. Pomyślałem, że mógłbym zaczaić się za węgłem i pod-
ciąć prześladowców, gdy się zbliżą, lecz mogli być na to przygo-
towani. A wtedy, co by się ze mną stało? Lepiej, gdybym znalazł
jakąś ławkę lub kosz na śmieci i przewrócił im go pod nogi,
jednakże w pobliżu nie było żadnych ławek, niczego większego
od skrzynek z kwiatami. Mimo całego swego dziewiętnastowiecz-
nego wyglądu było to chyba najczystsze miasto na świecie, jakie
kiedykolwiek widziałem. Dostrzegłem końskie łajno na głównej
ulicy, lecz niezbyt wiele; boczne uliczki były nieskazitelne. Może
to dlatego wszystkie tutejsze ogródki są takie piękne. Nie pozo-
stało mi nic innego, jak biec dalej, choć, tak czy owak, zbocze się
już kończyło. Gdzie, do diabła, podziała się ta katedra? Zmusi-
łem się, by spojrzeć w górę... i stanąłem jak wryty.
W porządku, jest. Tak naprawdę - była wszędzie lub tak się
przynajmniej wydawało. Nawet najbliższe górskie zbocze było
mniej przytłaczające. Gdyby zbudowano ją z pełnego kamienia,
przygniotłaby wszystko, a jej cień spocząłby pozbawionym słoń-
ca ciężarem na okolicznych budynkach, lecz kamienna konstruk-
cja była tak przewiewna, że rzucała tylko dziwne, nakrapiane
wzory na dachy i ściany. Mieniąca się kratownica światła i cienia.
Znajdowałem się prawie na tym samym poziomie, co fundamen-
ty budowli. Nieco niżej ulica rozszerzała się, tworząc szeroki plac
nad rzeką, gdzie szeroki i równy niczym Autobahn most łączył tę
część miast z wyspą, na której stała katedra. Widok ten dodał mi
sLj_i w samą porę. Stojąc i gapiąc się bezmyślnie, utraciłem
przewagę; tuż za mną rozległo się ciężkie stąpanie butów. Z dru-
2Jej jednak strony odsapnąłem trochę, dzięki czemu szybko
ponownie oddaliłem się od moich prześladowców. Miejmy na-
dzieję, że nikt inny nie będzie próbował mnie zatrzymać. Wy-
glądało na to, że ten koniec mostu nie jest strzeżony, a drugi... po
prostu musiałem zaryzykować. Zbiegłem na plac - spojrzałem
przelotnie na stojące tu budowle, wyższe i okazalsze od tych,
które mijałem po drodze, budowle godne pałaców, parlamentów
i siedziby uczelni - po czym zacząłem przemykać między wy-
glądającymi na zaskoczonych przechodniami, kierując się w stro-
nę mostu. Na moście, tak jak na drodze, nie było chodnika, lecz
tu także bruk wydawał się pewny pod stopami. Gdy rzuciłem
kolejne spojrzenie przez ramię i zobaczyłem urwisty cypel, na
którym wsparty był most i urwiska opadające do rzeki, zorien-
towałem się, że jestem jakieś dwieście stóp nad ziemią.
Przede mną, na tej samej wysokości, znajdowała się wyspa
i fundamenty katedry - lecz czy rzeczywiście jest to katedra? Im
bardziej się do niej zbliżałem, tym dziwniejsze sprawiała wraże-
nie; a przecież ma wieże, iglice, tak, i witraże. Cóż innego
miałoby to być? Nawet położenie wyspy przywodziło na myśl
gigantyczną wersję Notre Damę, tyle że budowla ta miała w so-
bie coś z fortecy, coś, co wzbudzało we mnie niepokój. Od strony
miasta urwisko było nierówne i postrzępione; od strony wyspy
pokrywała je gładka, kamienna powierzchnia poprzecinana ob-
sadzonymi drzewami tarasami, które połączono szerokimi scho-
dami. Dostrzegłem tam ludzi, spacerowali lub siedzieli, jakby
znajdowali się w zwykłych parkach lub ogrodach, lecz ja widzia-
łem w nich przede wszystkim wspaniałe fortyfikacje. Pochyliłem
się i ruszyłem między przechodzącymi po moście ludźmi, a oni
patrzyli na mnie, lecz, jak niemal wszyscy dotychczas nie zrobili
nic, żeby mnie zatrzymać. Czy ma to oznaczać, że strażnicy nie
cieszą się tutaj zbyt dużą popularnością? Nic na to nie wskazywa-
ło. Spojrzenia, które chwytałem przelotnie, wyrażały zdziwienie,
nie znalazłem w nich ani współczucia, ani wrogości. Nie kryła się
w nich żadna ocena, jedynie zainteresowanie, a nawet, pośród
starszych ludzi, odrobina życzliwości.
Zbliżyłem się do przeciwległego końca mostu. Żadnych straż-
ników, ani jednego, tylko szeroka ścieżka wyłożona nie kostką,
lecz szarymi, kamiennymi płytami, a dalej stopnie prowadzące do
katedry. Drzwi miała ogromne, wysokie niczym bramy miasta
i równie ozdobne; pokrywał je pojedynczy złożony wzór. Wierze-
je były nieznacznie uchylone, toteż widziałem jedynie połowę
wzoru - stylizowana gołębica trzymająca coś w dziobie; może
przysłowiową gałązkę oliwną. Odpowiadało mi to. Rzuciłem się po
stopniach, jakby za chwilę był koniec świata, i posłyszałem
niezmiernie satysfakcjonuj ący łoskot, gdy strażnik z tyłu wyłożył się
jak długi. Stopnie były dłuższe, niż sądziłem, lecz dotarłem do drzwi
i potykając się oszołomiony o pokryte żelazem drewno progu, omal
nie wpadłem głową do środka. Powinienem skrzeczeć Sanctuary lub
Haro, a Vaide, mon prince! lub coś w tym stylu; prawdę mówiąc,
zabrakło mi tchu. Znajdowałem się w wyłożonym kamieniem
korytarzu, który był chyba długości normalnej katedry. Bez
zastanowienia pokuśtykałem w stronę niebieskawego światła, które
wylewało się przez łuk znajdujący się na jego drugim końcu. Moja
wiedza na temat zwyczajów panujących w tego typu instytucjach nie
była zbyt obszerna, lecz wiedziałem, że gdzieś tutaj musi być jakiś
ołtarz lub coś w tym rodzaju, na który będę mógł upaść. Musiałem
na coś upaść i lepiej by było, gdyby nie była to chrzcielnica.
Idąc zwróciłem uwagę na odgrodzone wnęki, które mogły być
bocznymi kaplicami. Ściany pokrywały zdobienia, dostrzegłem
też wmurowane płyty; wszystko to wyglądało staro, lecz nie
miałem zamiaru zatrzymywać się, by odczytać znajdujące się tam
napisy. Chyba że... Żadnych kroków. Ani jednego dźwięku.
Gdzie są moi strażnicy? Ponownie rozejrzałem się wokoło, spo-
dziewając się, że w tej samej chwili wbiegną przez wielkie, ciemne
drzwi. Nic się nie wydarzyło. Nie mogłem uwierzyć, że upadek
jednego wyeliminował obu, a może? Nagle jeden z nich zajrzał
przez szparę w drzwiach i gwałtownie cofnął głowę niczym
przyłapany na psocie uczniak. Wygląda na to, że nie wolno im
tutaj wchodzić, pomyślałem. Tym lepiej dla mnie, może uda mi
się znaleźć jakieś wygodne tylne wyjście.
Dotarłem do łuku i zatrzymałem się jak wryty. Na chwilę
zupełnie zapomniałem o moich prześladowcach, wyczerpaniu;
o wszystkim. Taki efekt wywarło na mnie wnętrze znajdujące się
po jego drugiej stronie. Wyglądało na kościół, lecz nim nie było.
Ogromne. W przeszłości odwiedziłem Hagia Sophia, lecz to było
znacznie większe, bardziej puste; olbrzymi, mroczny owal koryta-
rza otoczony wąską kolumnadą, pod której dachem stałem.
Niemalże cały parter poniżej okrywał niebieskawy mrok, gdzie-
niegdzie tylko rozjaśniany słabymi refleksami na szkliwie ścien-
nych kafli. Wysoko na ścianach osadzone były ogromne okna;
niektóre przejrzyste, niektóre ozdobione witrażami o wspania-
łych kolorach. Przez nie wlewało się światło, załamujące się
promienie rozświetlały wirujące w powietrzu drobiny kurzu.
Wystarczy wyobrazić sobie, że jest się myszą kościelną, myszką
wyglądającą ze swej dziury. Czułem się mniej więcej tych roz-
miarów.
Przyczyną były nie tylko rozmiary tego miejsca. Przecież
Rosjanie wznosili monumentalne budowle, na przykład Kreml,
a ludzie wyglądali w nich jedynie na bardzo małych. Tutaj miało
się odczucie, że miejsce to zostało zbudowane dla czegoś więk-
szego niż ludzie; i że to coś wciąż tutaj było. Roztaczało wokół
siebie aurę grozy i boskości, której doznałem w wielu innych
miejscach, zarówno w Jądrze, jak i na Spirali: celtycki kurhan,
pałac w Mykenach, Borobodur, Wielka Piramida. Jednakże to -
to było silniejsze. Osłaniał je zakurzony welon spokoju, lecz był
to bezruch spoczynku, nie pustki i nawet ten spoczynek cechowa-
ła czujność. Bez przerwy rzucałem nerwowe spojrzenia od jed-
nego cienia do drugiego, zaalarmowany iluzją szybkiego ruchu,
lecz za każdym razem niczego tam nie było.
Nie potrafiłem zgadnąć, do czego mogło służyć to miejsce.
Z całą pewnością nie było tu żadnego ołtarza. Żadnego śladu miejsc
do siedzenia, żadnych oznak dostojeństwa, ani jednej inskrypcji,
które można odnaleźć nawet w najbardziej ascetycznych mecze-
tach, niemalże brak jakichkolwiek ludzkich śladów. Gdy moje oczy
przywykły do mroku, dostrzegłem następne drzwi, pod kolumna-
dą, na jednej z przeciwległych ścian; wyglądały obiecująco. Do-
strzegłem również jakieś wzory wysoko na ścianach; prawdopodo-
bnie freski, blade obszary posępnych kolorów nasycone cieniem.
Podłoga również nie była naga; pokrywała ją mozaika. Z niepoko-
jem pomyślałem o pokoju Lutza, lecz wyglądało, że ta spełnia rolę
czysto dekoracyjną. Była to stylizacja słońca lub róży wiatrów,
która przyciągała oko w stronę serca sali. A tam, tuż poza jednym
z wielkich snopów światła, tam coś było -niskie, bezkształtne, lecz
była to jedyna rzecz wyłaniająca się z całej przeogromnej pustki.
Zrobiłem pierwszy, niepewny krok naprzód, a odgłos postawionej
stopy rozbrzmiał dudniącym echem wysoko pod kopułą...
Serce podeszło mi do gardła. Upłynęła chwila, nim się uspo-
koiłem, po czym ruszyłem przed siebie, tym razem starając się iść
o wiele ciszej. W powietrzu powinny unosić się tumany kurzu;
lecz nic takiego się nie stało. Moje biuro nigdy nie było tak
czyste. Kurz unosił się niczym niewielkie, wirujące cząstki czasu,
którym nigdy nie jest dane spocząć. Powinienem ruszyć w stronę
oddalonych drzwi; lecz nie zrobiłem tego. Byłem zaintrygowany,
a może klucz do tajemnicy tego miejsca leżał w jego sercu.
Grób, pomyślałem; pochowano tu kogoś wystarczająco potę-
żnego, by miał za mauzoleum to olbrzymie zbiorowisko kamieni.
Ktoś, w kogo wierzył cały naród, może wciąż jeszcze wierzył
i czekał, aż się przebudzi. Artur, Fryderyk Barbarossa; nawet
Attyla, który był na równi bohaterem na ziemiach położonych na
wschód od Renu, jak zbrodniarzem na zachodzie. Gardło za-
schło mi od kurzu. Gdy zbliżyłem się do skulonego kształtu
i przyjrzałem się mu dokładnie, pomyślałem, że miałem rację.
Było to niskie podwyższenie, z czarnego marmuru lub jakiegoś
innego wypolerowanego kamienia, gładkie, nie posiadające żad-
nych znaków. W poprzek, niemal niedbale, udrapowano dużą
sztukę materii, która wyglądała na gruby jedwab z inkrustowa-
nymi haftami. Na tyle, na ile można było ocenić w tym mroku
był to długi płaszcz, szata czy opończa w jakimś ciemnym
kolorze; matowozłote zdobienia przypominały bizantyjskie po-
staci świętych lub kogoś w tym rodzaju, było jednak zbyt ciemno,
by stwierdzić coś jednoznacznie. Wyglądało na to, że pod płasz-
czem na kamieniu, który mógł być czymś w rodzaju płyty
pamiątkowej, leży coś drugiego. Bardzo ostrożnie podniosłem
róg materiału i stwierdziłem, że mam przed sobą na pewno nie
konwencjonalną płytę nagrobną; ozdobiona była bardzo prymi-
tywnie i wyglądała na coś o wiele starszego. Miała rozmiary
małego kamienia brukowego, grubego na stopę do osiemnastu
cali. Nie znalazłem na niej żadnych inskrypcji, jedynie proste,
nieregularne znaki. Jedynym istotnym szczegółem był znak
w kształcie głębokiej czary lub kielicha umieszczony nieco powy-
żej środka kamienia, otoczony niezwykłym wzorem składającym
się z wyżłobionych okręgów. Niektóre z nich były bardzo wyraź-
ne, inne ledwo wyglądały na zadrapania, lecz wszystkie były
koncentryczne i bardzo starannie wykonane. Co dziwniejsze,
w poprzek kamienia, przytrzymywane przez długi płaszcz, leżało
krótkie, mocne drzewce drewniane z opaskami z jaśniejszego
metalu, zakończone groźnie wyglądającym ostrzem - z czego
mogło ono być? Czarne szkło, zgadłem, szkliwo wulkaniczne,
poprawiłem się, obsydian. Tyle że, by osiągnąć obecny kształt,
nie odłupywano go; tę idealną powierzchnię uzyskano dzięki
wygładzaniu i szlifowaniu.
Tajemnice prowadziły do kolejnych tajemnic. Marnowałem
tu jedynie czas. Do tej pory mogli już otoczyć całą budowlę.
Opuściłem bardzo delikatnie tkaninę z powrotem i ruszyłem
spokojnie w stronę kolumnady. Ledwo do niej dotarłem, rozległ
się grzmot otwieranych zewnętrznych drzwi i łoskot biegnących
stóp. Rozległ się ostry krzyk, nie były to słowa, lecz wyczułem
w nim groźbę i dwóch mężczyzn ruszyło w stronę łuku. Mężczy-
źni nosili strój huzarów, przypominali strażników, tyle że ich
stroje były całe szare z lamówkami i epoletami; kolczugi skrzyły
się srebrzyście nawet w tych podmorskich mrokach, a wyciąg-
nięte miecze połyskiwały groźnym światłem - były to olbrzymie,
proste szable z gardą; bez mała pałasze. Spodziewałem się, że
ruszą prosto na mnie, ale oni rzucili się pod kolumnadę i zaczęli
okrążać hol, zmierzając w moją stronę. Poczekałem, aż znajdą się
bliżej - na tyle blisko, bym mógł rzucić się przez środek prosto
do drzwi - jednakże ponownie rozległ się łoskot i wbiegli inni.
Nawet z miejsca, w którym stałem, dostrzegłem miecze i unifor-
my: więcej szarych huzarów. Pomyślałem o moim własnym
mieczu zawieszonym w mieszkaniu nad kominkiem, jak zawsze
nie na miejscu; w myślach sięgnąłem po niego, poruszyłem
palcami, jakby chwytając za jego rękojeść. Przez chwilę dotyka-
łem zimnej, napełniającej otuchą skóry rekina, ważąc w dłoni
masywną stal. I nagle ciemność spowijająca to miejsce zamknęła
się wokół mnie i poczułem, jak broń wyślizguje mi się z ręki
i upada z delikatnym, niknącym w oddali szczękiem.
Przekląłem okropnie, zaciskając pięści. I co teraz? Pięciu,
sześciu na jednego? Bezbronnego? Mogłem się poddać, zaryzyko-
wać, wierząc w ich litość; lecz jakoś mi się to nie spodobało.
Wtedy zaczęli strzelać, ledwo mnie zobaczyli, być może dlatego,
że utożsamili mnie ze Stryge. Miecze mieli opuszczone, ani
drgnęły, nieubłagane; każdy z nich mógł zabić. Poczucie nie-
sprawiedliwości wezbrało w mym gardle niczym żółć. Musiałem
się jakoś bronić, musiałem nakłonić ich, by mnie wysłuchali i do
diabła z kosztami, chwycę się każdej szansy. Stanąłem w bez-
ruchu, poczekałem, aż wszyscy znajdą się pod kolumnadą, okrą-
żając mnie niczym szakale ogień i wtedy rzuciłem się pędem tam,
gdzie by nie poszli - prosto przez środek do centrum mandali
z mozaiki. Odsunąłem płaszcz, chwyciłem włócznię leżącą w po-
przek kamienia i zakreśliłem łuk jej ostrzem, obracając się w ich
kierunku.
Rezultat był nieoczekiwany, mówiąc oględnie - elektryzujący.
Zabrzmiało to jak jedno potężne wciągnięcie powietrza zwielok-
rotnione echem rozbrzmiewającym gdzieś wysoko pod cienistym
sklepieniem. Dźwięk ten wydali przerażeni szermierze; posępne,
wysokie kształty cofnęły się, ich groźne postacie skurczyły się,
przyjmując postawę obronną. Przywarli do ścian jak bestie
szczute batem tresera. Widząc to, nabrałem otuchy i dźgnąłem
w ich stronę. Miecze zakołysały się gwałtownie w ich rękach;
jeden mężczyzna puścił broń, inny wydał pełen przerażenia
okrzyk. Odgradzali mnie teraz od drugich drzwi. Niedobrze.
Ruszyłem odważnie w stronę haku, zastanawiając się, czy krzykną
i uciekną; nie zrobili tego. Po prostu patrzyli na mnie, sześć par
oczu błyszczących w mroku. Przechodząc spojrzałem na najbliż-
szego z nich i w odpowiedzi rzucił mi pełne wściekłości spojrzenie,
jakby parował cios. Miał jasne włosy, z krzaczastymi bokobroda-
mi i podkręconymi do góry wąsami, które ledwie co przysłaniały
dwie długie szramy przecinające jego czerwone policzki.
Mimo blizn nie była to twarz niemiła; w innych okolicznoś-
ciach wokół oczu mogły się pojawiać zmarszczki od śmiechu.
Jednakże w tej chwili była wykrzywiona bezradną nienawiścią,
a miecz drgał niespokojnie w jego ręce. Za pół centa skoczyłby na
mnie i pokrajał na kawałki, bez względu na to, ile miałoby go to
kosztować. A więc cokolwiek go przed tym powstrzymywało,
musi być o wiele silniejsze. Strach? Jakoś nie trafiało mi to do
przekonania. Mężczyzna stojący z drugiej strony był ciemno-
skóry. Miał twarz o miękkich rysach, nie zdołało to jednak
osłabić efektu, jaki wywierał jego sokoli nos i trzy białe paski na
czole. Nie wiem, skąd sobie przypomniałem, że miał prawo je
nosić wojownik lub nauczyciel wojowników. Gniew zabarwił
jego policzki na purpurowo, lecz cofał się skulony, wciągając
głośno powietrze i ani na chwilę nie spuszczał mnie z oczu.
Przeszedłem pod łukiem i ruszyłem długim korytarzem, za-
stanawiając się, co działo się na zewnątrz. Może zapanował już
spokój, dobrzy obywatele zajęli się swoimi codziennymi sprawa-
mi, a może nie. Obejrzałem się przez ramię; szarzy szermierze
przechodzili pod łukiem. Zatrzymali się, gdy tylko na nich
spojrzałem, lecz było w nich coś z ogarów trzymanych na
napiętych smyczach; jeden pochylił miecz, jakby chciał nim
rzucić. Inny powstrzymał go gestem. Jakoś nie miałem ochoty
zawracać, nie widziałem nigdzie żadnych bocznych drzwi - mog-
łem zrobić tylko jedną rzecz: przekonać się, co się dzieje na
zewnątrz. Naparłem na olbrzymie drzwi i uchyliłem je nieznacz-
nie; do środka wlało się światło słoneczne, nikt do mnie nie
strzelał. Pchnąłem więc jeszcze trochę, wyszedłem na zewnątrz
i zamarłem w bezruchu, jak wcześniej szermierze, gdy tłum
okupujący schody ryknął i rzucił się do przodu. Zwykli obywate-
le, żadnych strażników. Chwyciłem włócznię w obie ręce, unios-
łem do góry i zacząłem nią wymachiwać na wszystkie strony -
i jak poprzednio efekt był piorunujący. Równie dobrze mógłbym
ciskać gromy, gdyż w tej samej chwili tłum zawył. Wszyscy
zaczęli uciekać, wpadali na siebie, przewracali się, spadali ze
schodów w rosnące po bokach zarośla. W scenie tej brakowało
jedynie podziurawionego kulami wózka dziecięcego zjeżdżające-
go w dół po schodach - ze mną w roli głównej, jako cała
Gwardia Imperialna. Przełknąłem ślinę, zszedłem parę stopni
w dół i zobaczyłem, jak panika, niczym fale, rozprzestrzenia się
i serca tłumu i ogarnia zwykłych gapiów i spacerujących. Po
chwili droga była czysta, lecz mój plan zwrócenia się do ludzi na
ulicy spalił na panewce.
Słaniając się na nogach przeszedłem z powrotem po moście,
obecnie zupełnie pustym, jeśli nie brać pod uwagę porzuconego
dziwacznego kapelusza lub futrzanej mufki; i najwyraźniej wieści
rozprzestrzeniały się szybko. Gdy dotarłem do ulicy po drugiej
stronie mostu i zacząłem wchodzić pod górę, drzwi zatrzaskiwały
się z łoskotem, dzieci zaczynały płakać, a ludzie znikali pośpiesz-
nie w bocznych uliczkach. Obejrzałem się do tyłu, raz, i ujrzałem
szarych huzarów idących energicznym krokiem przez most; mie-
cze mieli ponownie opuszczone; lecz gdy dostrzegli, że patrzę,
zatrzymali się. Zacząłem biec.
Teraz miałem pod górkę, poruszanie się po nierównym bruku
było prawdziwą męką, lecz nie zatrzymywałem się popychany na
równi zdziwieniem i zamętem, które mnie ogarnęły, jak i stra-
chem. Gdy wreszcie osiągnąłem najwyższy punkt głównej ulicy,
byle dziecko mogłoby mnie zatrzymać miotełką do zbierania
kurzu, lecz nikt nie próbował. Słyszałem głównie okrzyki pełne
rozpaczy i trzask zamykanych okiennic. Gdy znalazłem się w zasię-
gu wzroku od bramy, tęgi oficer straży krzyknął jak uprzednio
i złapał za swój miecz, a strażnicy zerwali się na równe nogi. Wtedy
uniosłem włócznię. Strażnicy jakby opadli z sił, patrzyli tylko
w przerażeniu. Oficer, klnąc siarczyście, zaczął się cofać, aż
przylgnął do ściany łuku. Dyszał głośno, jego twarz pokryła się
potem. Chyba nie mogliby zareagować lepiej, nawet gdybym niósł
bombę atomową. Poruszyłem włócznią, a oficer jęknął i z całych sił
odrzucił swój miecz na bok. Zanurkowałem obok niego i ruszyłem
przez wąską wewnętrzną bramę. Woźnice i rolnicy rzucili tylko
jedno spojrzenie, po czym rozległ się krzyk i wszyscy rzucili się pod
ściany, próbując do nich przylgnąć i zakrywając sobie oczy.
Kobiety wy buchnęły płaczem. Nikt nie próbował mnie zatrzymać.
Nikt nawet nie próbował we mnie niczym rzucić. Zataczając się
wyszedłem na otwartą drogę za murem. Uwolniłem się od miasta,
lecz czułem się oszołomiony... i, co dziwne, było mi wstyd.
Stałem przez chwilę ze ściśniętym gardłem, nie wiedząc, co
dalej. Przecież mógłbym wyrzucić tę cholerną włócznię, cisnąć
w żywopłot - lub raczej położyć delikatnie, gdyż bez wątpienia była
świętością lub czymś niesłychanie cennym. Lecz wtedy ruszyliby za
mną jeźdźcy, osaczyli... a poza tym - nie wiem skąd wzięło się we
mnie to przekonanie -byłem pewien, że tak by postąpili. Ten facet
z kościoła zapolowałby na mnie z ogarami. Postanowiłem, że
zostawię ją przy helikopterze, to powinno wystarczyć. Postaram
się, by znaleźli ją bez trudu - może udepczę krąg trawy.
Gdy wreszcie dotarłem na łąkę, byłem bez sił. Pomyślałem
o kartonie napojów owocowych, który stał za moim fotelem,
tęskniłem za nimi, jakby były źródłem młodości. Myślałem, że
padnę płasko na twarz tu, gdzie stoję; język miałem wyschnięty
na wiór, jednakże nagle poczułem się, jakbym miał w ustach
kawał lodu, gdy zobaczyłem niską postać, która wstała i kiwnęła
głową z łagodną pogardą.
- No, no! Głupiec, jak należało, wdarł się tam, gdzie anioło-
wie obawiają się kroczyć. Mój dobry panie, nie mogłeś lepiej
wywiązać się z zadania, które przed tobą postawiłem. Pozostaje
ci jedynie oddać to barbarzyńskie narzędzie i możesz odejść
swoją drogą wolny od jakichkolwiek zobowiązań.
- Stryge, ty sukinsynu! - wyskrzeczałem głosem prawie tak
chrapliwym jak jego. - Chcesz mi wmówić, że to t y mnie do tego
nakłoniłeś?
- Oczywiście, że ja. Zostało to na ciebie nałożone już w chwi-
li naszej rozmowy tam w górze. Czy nie zastanowiło cię, że twoje
zachowanie, to, iż nie zamieniłeś z tymi z miasta nawet jednego
słowa, nie było do końca zgodne ze zdrowym rozsądkiem? Ze nie
próbowałeś się wytłumaczyć, sam nie szukając wyjaśnień? Oczy-
wiście duże znaczenie miało to, że sprowokowałem ich, by zaczęli
do ciebie strzelać. Ale czy nie zastanowiłeś się choć raz, co jest
źródłem tej ciekawości, która poprowadziła cię prosto do Sali?
Bez wątpienia znalazłeś jakieś racjonalne wytłumaczenie, gdyż
taka jest natura tego typu... zobowiązań. Tak czy inaczej wypeł-
niłeś moje instrukcje z godnym pochwały pośpiechem. Jesteś
narzędziem, które dobrze leży w ręku, młody panie.
Z trudem odkleiłem język.
- Chcesz wiedzieć, czym jesteś? - Podniosłem włócznię. -
Wydaje mi się, że mógłbym...
Stryge pstryknął swymi kościstymi palcami, rozległ cię
dźwięk podobny do trzasku iskry przeskakującej na suchą
hubkę.
- Wydaje ci się? Obawiam się, że i to zbyt wiele.
Zza helikoptera wyszły dwie ogromne postacie, jedna z nich
trzymała długą, wąską, metalową skrzynkę. Ruszyły na mnie
ciężkim krokiem, z którego wyzierała groźba i chełpliwość. Przez
chwilę myślałem, że to Wilcy, ci przerażający półludzie, lecz
zdałem sobie sprawę, że ich skóra nie jest matowoszara. Byli po
prostu różowi, ale i tak wyglądali dziwnie. Ponad dwa metry
"
wzrostu, zbudowani jak oryginalne spichlerze z cegły, o mięsis-
tych, ciężkich kończynach, niemalże bezwłosych głowach i twa-
rzach jak z koszmaru, kwadratowych i wykrzywionych, i w jakiś
sposób przerażająco znajomych. Mieli na sobie grube kombine-
zony i wysokie buty, jak karykatury robotników, i śmierdzieli jak
zwierzęta. Stary mężczyzna prychnął pogardliwie i podrapał się
palcem po szczecinie na brodzie.
- Powtarzam, młody głupcze, oddaj to i możesz wracać do
swoich mało ważnych zajęć. Albo... Nie. Nie ma żadnego albo.
Byłem oszołomiony, wyczerpany, podwójnie upokorzony;
w dodatku zostałem zmuszony przez wewnętrzną siłę, która, jak
dopiero teraz mi to uświadomiono, nie była moją własną. Wciąż
jeszcze czułem się, jakby była częścią mnie, tak jak pragnienie lub
gniew i równie trudno było się od niej uwolnić. Naprawdę
chciałem oddać tę cholerną rzecz i mieć to z głowy, bez względu
na to, jak silnie racjonalna część umysłu by się temu sprzeciwiła.
Wydawało mi się, że jest to jedyna naturalna rzecz, którą
mogłem zrobić. Dwa olbrzymy spojrzały na mnie zezując ukrad-
kiem swoimi świńskimi oczami, osadzonymi głęboko między
fałdami bladego ciała; jeden z nich celowo, z pogardą, głośno
puścił wiatr. Drugi zadudnił coś, aż ślina pociekła mu po podgar-
dlu i otworzył skrzynkę. Askamitne podbicie było wyraźnie
uformowane tak, by dokładnie pasowało; i w jakiś sposób te
dowody planowania i przezorności zupełnie pozbawiły mnie
energii. Ocaliło mnie wyczerpanie i szok, w którym się znaj-
dowałem. Zadrżałem niezdecydowany, Le Stryge zasyczał znie-
cierpliwiony - i bezmyślnie, niemalże automatycznie, wyciągną-
łem włócznię w jego stronę. Na to on po prostu odskoczył,
żwawo niczym młodzieniec i pstryknął na olbrzyma, który trzy-
mał skrzynkę. Stworzenie zbliżyło się ciężko stąpając i wskazało
wielkim, zakończonym rogiem paluchem. Ja sam miałem włożyć
włócznię do skrzynki.
Coś zaskoczyło. Obłudnie ofiarowałem mu ją. Warknął coś
niezrozumiałego i zamachnął się wielką łapą, jakby miał zamiar
mnie szturchnąć. Lecz on także nie kiwnął nawet palcem. Chcieli
jej tak bardzo, lecz z jakichś powodów żaden nie miał zamiaru jej
dotknąć.
Udałem, że mam zamiar włożyć ją do futerału - po czym
machnąłem nią prosto w ich twarze. Ten drugi rzucił się do tyłu,
przewracając Le Stryge'a, lecz olbrzym trzymający skrzynkę,
mniej zwinny, instynktownie uderzył. Jego ręka dotknęła jej...
Nie było żadnego przejścia. Przed chwilą był tu jeszcze, po
chwili był tylko cieniem w słupie ognia, który omal nie spalił mi
brwi, miotając się z głośnym rykiem agonii, która nagle umilkła
niczym nożem uciął. Zatoczyłem się do tyłu, mocno ściskając
włócznię. Ogień nie wyszedł z niej; pojawił się wokół olbrzyma
niczym strumień wody. Poczerniała postać chwiała się, składała,
zapadając w sobie - kurczący się kontur. Ogień przemienił się
w kolumnę tłustego dymu i zwęglona bryła upadła, skwiercząc na
parującą trawę - mała przysadzista parodia potężnego jeszcze
przed chwilą kształtu. Żadne ludzkie dało by się tak nie paliło, to
wyglądało bardziej na spalone warzywo. Drugie stworzenie wy-
dało z siebie wysoki, skamlący pisk i rzudło się z krzykiem
w poprzek łąki niczym oszalały słoń. Zostałem sam na sam ze
Stryge'em, leżącym na trawie; a ze wszystkich rzeczy, których
nienawidziłem i bałem się, inwazja do mojego umysłu była
najgorsza. Uniósł się na łokdu; załopotał długi, demny rękaw;
rzudłem się na niego. Ujrzałem jeszcze przez chwilę jego wrogą
twarz; po czym przesłonił ją trzepoczący rękaw, a włócznia
uderzyła niegroźnie w ziemię. Rękaw sam z siebie odledał
z trzepotem w poprzek pola, zostawiając mnie wpatrującego się
w osłupieniu - nietoperz polujący na insekty.
Uniosłem włócznię, próbując jej dężaru, zastanawiając się, co
by się stało, gdybym dotknął ostrza - ale przecież zrobiłem to już
raz, czyż nie, tam w sali? Dałem za wygraną. Byłem wyczerpany
i wiedziałem, że zrobię najlepiej, udając się prosto do miasta
i zacznę rozmawiać, jak powinienem był to zrobić na samym
początku. Teraz będzie to jeszcze bardziej ryzykowne, lecz próba
zatrzymania czegoś takiego byłaby jeszcze gorsza. Spoglądałem
do tyłu, zastanawiając się, czy pójść pieszo, czy też ryzykować lot
helikopterem, gdy dostrzegłem wynurzający się zza tajemniczej
budowli błysk skrzącej się bieli na tle szarzejącego nieba. Ponad
polami dotarł do mnie warkot silników i spoza strzelistych wież
wzniósł się blady kształt statku powietrznego, takiego samego,
jak ten, który mnie śrigał. Za nim, skierowany nosem w górę,
niczym oddychający wieloryb, pojawił się zaokrąglony dziób
następnego.
Dzięki staraniom Le Stryge'a trochę za późno zdecydowałem
się na rozmowę. Zmęczony, sięgnąłem po kluczyki; na szczęście
wdąż były przyczepione do pasa. Popatrzyłem tępo na włócznię.
Kusiło mnie, by rzudć ją po prostu w trawę, by ją później
znaleźli; lecz Le Stryge i drugie stworzenie wdąż pewnie gdzieś tu
byli, a statki powietrzne bardziej będą zainteresowane pochwyce-
niem mnie. Może z łatwością wpaść w niepowołane ręce, nim
ktokolwiek zdąży do niej dotrzeć. Zniederpliwiony, chwyciłem
futerał starego nekromanty i wdusiłem włócznię w aksamit.
pasowała idealnie, a futerał zamknął się bez żadnych kłopotów.
Statki powietrzne były niczym zbliżające się strzały; w dodatku
były szybkie, o wiele szybsze niż myślałem. Jednym szarpnięciem
otworzyłem drzwi do kabiny, cisnąłem futerał za siedzenie pilota
i wskoczyłem do środka. Przekręciłem kluczyk w stacyjce
i w ostatniej chwili wcisnąłem kask na głowę, by ochronić uszy.
Żadnych przygotowań; gdy tylko silniki osiągnęły pełne obroty
pchnąłem stery do przodu, otworzyłem przepustnicę i maszyna
bez mała wystrzeliła w powietrze. Przesunąłem drążek cykliczny,
nacisnąłem pedał sterów i helikopter poleciał wielkim łukiem
w górę, w stronę doliny. Statki powietrzne dostrzegły mnie
i ruszyły za mną. Przeleciałem nad nimi, po czym wykonałem
ostry zakręt wokół wysokich wież znajdujących się na moim
kursie. Próbowali podążać za mną, omal nie doprowadzili do
kolizji, po czym zostali z tyłu, podczas gdy ja wzbijałem się coraz
wyżej. Szary całun zamknął się wokół mnie, ton silników zmienił
się nieznacznie i ponownie leciałem na oślep.
Radar pokazał zbocze góry i wzbiłem się jeszcze wyżej. Po
chwili, zupełnie nieoczekiwanie, świat na powrót pełen był świat-
ła i dźwięków. Oświetliły mnie długie promienie zachodzącego
słońca, a w moim uchu zapiszczał głos kontroli lotów z Frankfur-
tu, żądając aktualnej pozycji i kursu, dziwiąc się, w jaki sposób
udało mi się tak niespodziewanie zniknąć z ich ekranów?
Niewiele myśląc, nacisnąłem parę klawiszy małego kompute-
ra nawigacyjnego. Na ekranie kontrolnym pojawiła się zwięzła
informacja.
[bJMiejsce lądowania: brak informacji: Heilenthal.
[bJPort: 0001 - jedynie port lotniczy.
[bjCzęstotliwość: brak w wykazie.
[bJKierownik portu: Adalbert v. Waldestein, Ritter.
[bjZastępca: Arcite v. Lemnos, Ritter.
[bJTJpoważnienie: brak.
[b]Pozwolenie na start: brak.
[bjPobyt: 4 godz.
[b]Paliwo: nie dotyczy.
[bjlnne usługi: nie dotyczy.
[bjPonowne tankowanie: za 4,5 godz.
Przez chwilę zapanowało coś, co mógłbym jedynie nazwać
zduszoną ciszą, po czym kontrolerzy gruchnęli przeraźliwym
śmiechem.
Rozdział czwarty
R
rzeź całą drogę do domu metalowy pojemnik leżał na pod-
łodze za moim fotelem, stukając delikatnie o wspornik, niczym
pies proszący łapą o chwilę uwagi. Gdy musiałem wylądować
w Rouen, by uzupełnić zapasy paliwa, spróbowałem wcisnąć go
między moje walizki, lecz upadł znowu, gdy startowałem. Nawet
bez tego stukania nie byłbym w stanie przestać o nim myśleć.
Najwidoczniej było to coś ważnego, coś przerażająco potężnego;
coś, czego ja mogłem bezkarnie dotykać - jak dotąd - lecz kto
jeszcze? Musiałbym się nieźle tłumaczyć, gdyby jakiś ochroniarz
z lotniska zniknął w płomieniach.
Ale nie było żadnych problemów. Lądowałem w moim ro-
dzinnym mieście i pracownicy znali mnie; przepuścili mój wózek
pełen sprzętu do wspinaczki, niczego nie sprawdzając. Mimo
wszystko westchnąłem z ulgą, gdy wcisnąłem futerał na tył
samochodu; nie chciał się zmieścić w bagażniku. Bałem się, że
czarny szklisty grot może się uszkodzić mimo aksamitu, lecz nie
było na nim nawet rysy. Jak dotąd wszystko dobrze - lecz co
mam teraz z nim zrobić?
Wiedziałem, co powinienem zrobić, oczywiście: zwrócić go
miastu. Jakoś. Jednakże zbyt chętnie pociągali za spust, jak
na mój gust, a poza tym z łatwością może to ściągnąć na
mnie Le Stryge'a. Jak to zwykle bywa w takich sytuacjach,
nawet podczas drogi z lądowiska dla helikopterów, zacząłem
odczuwać, że ktoś mnie obserwuje lub śledzi, chociaż w lusterku
nie widziałem żadnych jadących za mną samochodów. Chciałem
wiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi, co to za groźny przed-
miot, nim cokolwiek postanowię. Znałem ludzi, którzy mogli
mieć na ten temat większe pojęcie niż ja - o to nie trudno;
znajdę ich i spytam. Jednakże tak czy inaczej, lepiej będzie
jeśli to schowam. Nie była to doprawdy rzecz, którą wiesza
się na ścianie, nie zmieści się również w żadnym z biurowych
sejfów - poza tym nie chciałem przyciągać tego rodzaju mocy
ani do mojego domu, ani do firmy. W przeszłości miałem
z tym dosyć kłopotów. Chyba że...
Omal nie wybuchnąłem śmiechem. Rozwiązanie było tak proste;
a mimo to wiedziałem, że zbije z tropu każdego, kto zechce znaleźć
włócznię. I tak planowałem wpaść na chwilę do nowych pomiesz-
czeń biurowych w regionalnej kwaterze C-Tran. Dotarłem tam
późnym popołudniem; niemal wszyscy poszli już do domów i gdy
wszedłem do działu serwisowego, co zdarzało mi się dosyć często,
było prawie pusto. Następnie, gdy już starannie zapakowałem
włócznię, pozostało mi tylko usiąść na kilka minut przy moim
terminalu i ustawić wszystko poprzez centralny komputer. W ten
oto prosty sposób pozbyłem się włóczni. Następne parę minut
poświeciłem starannej zmianie danych, usuwając ws«elkie ślady
tego, co zrobiłem. Nacisnąłem przycisk, by zakończyć pracę. Jed-
nakże zamiast zwyczajowego panelu z kursorem pojawiła się infor-
macja o błędzie. Zakląłem. I wtedy zobaczyłem, co to było.
"PILNE**
W RAZIE NIEBEZPIECZEŃSTWA ZNISZCZENIA SYSTEMU
POŁĄCZ PORT W Z PORTEM K
"PILNE**
- Och, mój Boże! - wyjęczałem z okropnym przeczuciem, że
ja, Prezes Rady, sam Herr Ratsprasident, właśnie zniszczyłem
całą sieć i wywołałem totalny chaos w przedsiębiorstwie.
Nagle przypomniałem sobie o paru rzeczach i zakląłem pono-
wnie, siarczyście. Po pierwsze, oprogramowanie posiadało zabez-
pieczenia zabezpieczeń, z oczywistych powodów; powinienem
pamiętać, sam przecież ich zażądałem. Po drugie, korzystałem
z inteligentnego terminalu, który nie miał nic tak plebejskiego,
jak jakieś porty wejścia/wyjścia, W, K, lub Z; a po trzecie, było
to zupełnie inne oprogramowanie od tego, które miałem za-
instalowane w moim przenośnym komputerze; co więcej, był to
zupełnie inny system operacyjny, a mimo to wiadomość pojawiła
się ponownie, w tym samym formacie. Zatem może to wirus.
Prawdopodobnie ktoś z firmy, z pewnością ktoś się zabawia.
Mogli zrobić coś zabawniejszego; i dopiero będą mieli powody
do śmiechu w kolejce po wypłatę, gdy ich złapię. Lecz to może
poczekać.
Ponownie wyszedłem z programu - tym razem bez żadnych
kłopotów i z głębokim westchnieniem zapadłem w fotel zapat-
rzony we wspaniałe chmury na przeciwnej ścianie. Była to
dokładna kopia tych, które zamówiłem jeszcze w moim pierw-
szym biurze. Z olbrzymich niebieskich przestworzy wynurzał się
archipelag oświetlonych światłem księżyca chmur, a ponad nim
wznosiła się wielka chmura-łuk niczym zamarznięta fala. Pod nią
przepływał, do gwiazd widocznych w dali, smukły statek hand-
lowy z księżycowym blaskiem srebrzącym się w żaglach. Klienci
nie kryli zdziwienia; mówiłem im, że to alegoria handlu. Jednak-
że dla mnie była to rzeczywistość. Wstałem znużony; to malowid-
ło wywoływało we mnie wszystkie rodzaje tęsknot; i nagle
zapragnąłem znaleźć się u siebie w domu.
Zamykając drzwi, posłyszałem dźwięki syren, gdy wyłączyłem
światła, dostrzegłem pomiędzy paskami żaluzji odległą poświatę.
Podszedłem do okna i wyjrzałem na zewnątrz; nie wyglądało to
najlepiej; ogień wybuchnął w środku dzielnicy handlowej, w kwa-
rtale biur. Kolejny powód, by cieszyć się, że nie zgodziłem się
umieścić tam naszego biura. Zamknąłem i ruszyłem korytarzami,
na których nie było nikogo prócz kilku sprzątających i samo-
tnego nocnego marka wciąż mozolącego się z zadaniami dzisiej-
szego dnia. Przechodząc skinąłem dłonią, a oni odpowiedzieli tak
samo, lecz zawsze towarzyszył temu cień niepewności, może lęku;
nie podobało mi się to, choć wiedziałem, że jest nieuniknione.
Chciałem być otwarty, dostępny, chciałem móc komunikować się
bezpośrednio z personelem wszystkich szczebli...
Parsknąłem. Myślałem kierowniczym żargonem. Po prostu
chciałem mieć możność rozmawiania z ludźmi, to wszystko, i by
oni rozmawiali ze mną. Właśnie tak było w starej firmie, przyja-
cielskie miejsce, nawet jeśli czasami robiło się to nieco meczące;
zawsze mogłem powiedzieć Barry'emu, by wyszedł z mojego
biura, gdy miałem coś do roboty i gdy przejąłem stery, próbowa-
łem podtrzymać tego ducha. Prawie wszyscy tam mnie znali, nim
osiągnąłem jakąkolwiek pozycję, lecz tutaj było to po prostu
niemożliwe. Od pierwszego dnia byłem Starym, miałem za dużą
gładzę nad pensją, awansem, przyszłością. Izolowało mnie to na
każdym szczeblu. Kierownik w dziale marketingu, Angela jakaś
tam, znowu nie taka brzydka, inteligentna; była wolna albo takie
tylko sprawiała wrażenie. Podobała mi się, ponadto miałem
podstawy, by sądzić, że się jej podobam. Przypuśćmy jednakże, że
się z nią umówię? Propozycja spotkania była stokroć trudniejsza,
gdyż tak się akurat złożyło, że jestem kapitanem jej statku, panem
przeznaczenia, a nie po prostu jednym z facetów z biura. Czy
pomyślałaby, że nie może mi odmówić? Czy pomyślałaby, że może
na tym skorzystać? Przypuśćmy, że skończylibyśmy pytania.
W porządku, nie przeszkadzało to wielu szefom, których znałem,
lecz ja się uczyłem. Był to kolejny powód, dla którego nie
szukałem pokus, którym hołdował Lutz, czy też inni, z którymi
człowiek styka się w wielkim świecie biznesu. Kłopot w tym, że żar
cnoty wcale nie ogrzewał łóżka, a kocy elektrycznych nienawidzę.
Wyszedłem z windy, podszedłem do biurka nocnego portiera
i zostawiłem mój identyfikator - jak jakiś maszynista. Przynaj-
mniej z portierami mogłem zamienić parę zdawkowych słów.
- Dobranoc, Macallister! Nie wie pan, co dzieje się w mieście?
Główny portier potarł krótko przystrzyżoną krótko brodę.
- A wiem, panie Fisher. Pan pewnie o niczym nie słyszał,
wyjechał pan na targi i w ogóle. Z tego, co mówią, to jakiś marsz
protestacyjny. Bóg jeden wie, co im strzeliło go głowy. Z począt-
ku było całkiem spokojnie. Wygląda na to, że przyplątały się
jakieś zabijaki, skrajni anarchiści, czy jak tam ich zwą w tym
roku. Wszczęli parę burd. To wszystko, czego się jak dotąd
dowiedziałem, lecz sądząc po syrenach, musi być coraz gorzej,
co? - Jakby dla podkreślenia jego ostatniego zdania rozległa się
kolejna syrena, tym razem ambulansu.
- Na to wygląda. W porządku. Będę zatem uważał w drodze
do domu. Proszę ostrzec ludzi, i jeśli ktoś potrzebuje taksówki do
domu, proszę wezwać je na koszt firmy, w porządku? Sprzątaczki
i wszyscy inni. Nie, sam pójdę po samochód, niech pan zostanie.
Dobranoc!
Wyjechawszy z parkingu, ujrzałem wyraźną łunę na niebie.
Moja droga do domu prowadziła prosto przez tamten rejon,
będzie więc pewnie zablokowana przez samochody straży, kare-
tki, wozy TV i zwykłych gapiów. Lepiej, jeśli pojadę bokiem,
choć oznacza to dłuższą i bardziej krętą drogę. Ruszyłem więc
bocznymi uliczkami, skręcając raz po raz, bębniąc palcami na
niezliczonych światłach; przez cały czas zgiełk stawał się coraz
głośniejszy. Wreszcie minąłem centrum i skręciłem w stronę
starych doków, które zostały przemienione w dzielnicę miesz-
kaniową. Lecz gdy skręciłem w biegnącą w dół zbocza szeroką
ulicę, która była tutaj główną arterią, nacisnąłem mocno na
hamulec. Przede mną kotłowały się kłęby diabelsko czerwonego
dymu. Coś nadleciało w moją stronę niczym jakiś mały meteor
i wybuchło na drodze przede mną. Pojawiła się kula ognia,
ponownie nacisnąłem na hamulec, wszedłem w poślizgu w prze-
cznicę, uderzając przy tym o wysepkę na środku. Był to betono-
wy pierścień z kwitnącymi krzewami, który obecnie przemienił
się w płonącą, plującą ogniem i dymem kulę.

Z rozświetlonych na czerwono ciemności nadleciała kolejna
bomba z benzyną; nie wybuchła, lecz benzyna popłynęła w dół
i zapaliła się od reszty, i nagle ulica, z której wyjechałem, stała się
ścianą ognia. Rozległ się ryk, jęk syreny i ledwo zdołałem wrzucić
bieg i wycofać, gdy olbrzymi wóz strażacki przejechał z łoskotem
przez miejsce, w którym przed chwilą stałem. Oszołomiony, nie
mogąc uwierzyć w to, co zobaczyłem, uświadomiłem sobie, że
wóz płonął, a płomienie buchały z jednego z boków. Za wozem
biegła grupa wrzeszczących i szydzących kształtów, grotes-
kowych na tle ściany płomieni. Lecz wóz strażacki umknął im;
i wtedy zobaczyli mnie.
Nacisnąłem na gaz, chcąc skręcić, samochód był szybki, lecz
potrzebował trochę miejsca, by wykręcić i byłem zmuszony
zawrócić tuż przed ich nosami. Kamienie zadudniły na długiej
masce, roztrzaskały jeden z reflektorów - i nagle pojawiło się
jeszcze więcej ludzi, zabiegali mi drogę, uniemożliwiając ucieczkę
w dół zbocza. Nie mogłem przez nich przejechać, nie nabrawszy
uprzednio prędkości. Nie przestałem skręcać, aż zwróciłem się
pod górę i przyśpieszyłem gwałtownie, gdy kolejna bomba wybu-
chła tuż za mną. Byłem coraz bliżej posępnej łuny i gdy podjecha-
łem, zobaczyłem ogień, który był jej przyczyną: to by się zgadza-
ło, hotel Sixties i centrum handlowe stały w płomieniach - a tuż
obok żadnych wozów strażackich, jedynie wypalony wrak ambu-
lansu. Kawałki tynku zaczęły spadać na ulicę, a rozprzestrzenia-
jący się dym groził uduszeniem; jazda w dół zbocza nie wydawała
się już tak dobrym pomysłem. Wiedziałem, że trochę wyżej jest
boczna uliczka, jeśli tylko uda mi się do niej dotrzeć - lecz ledwo
zwolniłem, jakaś postać przebiegła ulicę i wskoczyła mi na maskę.
- Zabierz mnie na górę! - krzyknął. - Na główną ulicę.
Już miałem go zrzucić, gdy zorientowałem się, że ten ciemny
kombinezon to umundurowanie policyjne noszone podczas za-
mieszek.
- Będziesz musiał mieć dużo szczęścia! - odwrzasnąłem. -
Co sądzisz o Ramsay Lane?
- Nie bądź głupi, człowieku, tam jest ich gniazdo, wdarli się
do baru! Przegrupowujemy się w górze, weźmiemy cię za nasze
linie!
- Przegrupowujemy? - wyminąłem kilka dymiących sa-
mochodów. - Chcesz powiedzieć, że was rozbili?
- Do cholery, a jak to wygląda? - warknął.
- Ale demonstracja...
- To nie jest zwykła demnostracja! Omal nie zabili grupki
maszeruj ących, którzy próbowali przemówić im do rozumu!
Byliśmy w centrum handlowym, mieliśmy odciąć drogę tym,
którzy chcieliby tamtędy uciekać. Uciekać! Oni nas zaatakowali!
Było nas tam trzydziestu. Nie wiem, czy wydostał się ktoś
jeszcze...
Ponownie zahamowałem, tak gwałtownie, że mało co nie
spadł. W poprzek drogi dostrzegłem nierówną linię ciemnych
kształtów, zwróconych w drugą stronę; plastikowe tarcze błys-
kały na czerwono. Usłyszawszy samochód, niektórzy odwrócili
się gwałtownie, lecz policjant zeskoczył i krzyknął do nich.
Osłony uchyliły się i nastąpiła szybka wymiana rzucanych pół-
głosem zdań, pełna trzasków rozmowa przez radio, po czym
odwrócił się z powrotem do mnie:
- Lepiej będzie, jeśli wrócisz w dół zbocza. W górze są
kłopoty.
- Właśnie stamtąd przyjechałem. Bomby z benzyną.
Rzucił przekleństwo.
- W takim razie porzuć samochód. Idź tam obok teatru,
przejdź między budynkami, potem schodami w dół... cholera!
Szczęk szkła, błysk; linia załamała się, mężczyźni zaczęli
uderzać się, próbując stłumić ogień, który wykwitł na ich kombi-
nezonach. Jeden z nich zaczął z wrzaskiem gmerać pod osłoną.
Ktoś krzyknął przez megafon. Wyglądało to, jakby cała linia
wzięła jeden głęboki wdech, po czym ruszyła z krzykiem naprzód,
na główną ulicę. Bomby z benzyną przeleciały ze świstem w powie-
trzu, rozległy się krzyki i wrzaski. Mój policjant znalazł porzuconą
tarczę i metalowy pręt na strzaskanym przystanku autobusowym
i podążył za kolegami. Pocąc się, zacząłem wykręcać; jednakże
droga w tym miejscu była węższa. Wrzucałem wsteczny po raz
ostatni, gdy otoczyły mnie niespodziewanie wyjące, podrygujące
postacie. Jednocześnie poczułem, że samochód się unosi, przechy-
la na boki; kije, kamienie i ręce uderzały w moją głowę.
Uratowały mnie walizki. Wypadły z głuchym łoskotem; tłum
po tej stronie odskoczył i mogłem odturlać się, nim samochód
przewrócił się na bok. Ktoś chciał mnie kopnąć, chwyciłem za
but, wykręciłem i mężczyzna upadł. Dym i zamieszanie sprawiły,
że inni zaczęli go kopać; odpełzłem dalej w ostatniej chwili, by
zobaczyć, że ktoś zapala zapałkę i odrzuca ją. Musieli najpierw
rozlać benzynę; ogień z rykiem zajął cały samochód, a blask
oświetlił ich twarze, gdy odskakiwali do tyłu. Rozkoszujące się
widokiem maniakalne maski mężczyzn i kobiet, kwadratowe,
brzydkie, o ciężkich rysach. Momentalnie zapomniany, chwyci-
łem najbliższego za ramię i uderzyłem prosto w rozpłaszczony
nos. Zatoczył się i wpadł na palący się samochód, krzyknął
przeraźliwie i pobiegł w palącym się ubraniu, rozrzucając iskry;
reszta z krzykiem pobiegła za nim, zostawiając mnie samego przy
samochodzie. Nie byłem w stanie go ugasić; dużo elementów
morgana jest z jesionu, a poza tym zbiornik paliwa był prawie
pełen. Ledwo dobiegłem do najbliższej uliczki, rozległ się potężny
wybuch, a ja zataczając się wpadłem w ciemność.
Nie znałem za dobrze tych rejonów, a wstrząs, który przeży-
łem, dym i jasny żar paleniska, nie oświetlone ulice i ciemne okna
sprawiły, że mogłyby to być kręgi Piekieł. Włóczyły się po nich
demony, małe grupki na każdym kroku robiące, co im się żywnie
podobało, i nie było nikogo, kto by ich powstrzymał. Odcięto
dopływ prądu, telefony głuche; kilkakrotnie, gdy pojawił się
jakikolwiek pojazd ratowniczy, wypadali nań chmarami i ob-
rzucali kamieniami i bombami z benzyną. Przemykając się od
bramy do bramy, trzymając się cieni rzucanych przez drgające
płomienie, zacząłem zdawać sobie sprawę, co się stało. Ta część
miasta była odcięta i znalazła się pod kontrolą demonstrantów.
Nie na długo, oczywiście, lecz nim to się skończy, mogą wy-
rządzić wiele złego. A wyglądali na zdeterminowanych - śpiewa-
li, krzyczeli, roztrzaskując okna i kradnąc - a może sprawiali
tylko takie wrażenie...
Jednakże, gdy jeden z nich rozbił witrynę sklepu z meblami,
zobaczyłem, jak niszczą znajdujące się na wystawie stoły, krzesła
i komody i wyrzucają je na chodnik; niczego nie wzięli. Ani też,
co dziwniejsze, niczego nie wzięła inna grupka ze sklepu ze
sprzętem elektronicznym: telewizory, konsole do gier, kosztowny
sprzęt hi-fi, wszystko poleciało do rynsztoka. Nikt nawet nie
wsunął do kieszeni kartridża z grą ani walkmana, nie mówiąc
o wymknięciu się do domu z telewizorem lub inną kosztowną
zdobyczą. Zachowywali się jak pijani, lecz nie byli pijani, mieli
łomy, nożyce do drutu, ogrodowe maczety i ciężkie noże i prze-
dostali się przez szybę, kratę ochronną i wszystkie zabezpieczenia
jak zawodowcy - sprawnie i szybko. Nagle, w samym środku,
porzucili wszystko i rzucili się biegiem, jakby zostali wezwani.
Ruszyłem za nimi, jednak o wiele wolniej, uważając, by pozostać
poza zasięgiem wzroku. Podskoczyłem niczym zając, gdy wbieg-
łem w jedną z bram i coś poruszyło się u moich stóp. Chwyciłem,
mocno, i ktoś mnie uderzył, niezbyt skutecznie. Wytoczyliśmy się
z mroku i zobaczyłem młodego osobnika w pomiętym drelichu
pokrytym znaczkami. Trzymał pozostałości wymalowanego slo-
ganu. Trząsł się jak w febrze, lecz mimo to próbował mnie
uderzyć; ktoś inny słabo uderzał mnie po nogach. Powstrzyma-
łem go i spojrzałem w dół. Kolejna postać, rozciągnięta w bra-
mie - obraz nędzy i rozpaczy. Młody człowiek miał pokaleczone
czoło i pozostałości po obfitym krwawieniu z nosa.
- Nic nie zrobię, jeśli ty też nic nie zrobisz! - powiedziałem
szybko, a on oklapł. - Kto to? Kim jesteście?
Była to młoda kobieta, choć zorientowałem się tylko dlatego,
że jej ubranie było w strzępach; miała rozciętą głowę, twarz
stanowiła maskę splątanych włosów i krwi. Nie podobał mi się
sposób, w jaki oddychała.
- Byliście na tej demonstracji?
- Nie mamy z tym nic wspólnego! -mężczyzna zaczął lamen-
tować, po czym wziął się w garść. - W porządku, z początku do
burdy włączył się jeden lub dwóch szaleńców, lecz to inni, mieli
noże... a potem gliny, uciekliśmy... wtedy spotkaliśmy grupę,
która włamywała się do kawiarni i próbowaliśmy im powiedzieć...
i oto, co jej zrobili, robili to, a ja nie mogłem ich powstrzymać...
- Nikt nie mógł - powiedziałem, wiedząc, że nie dręczyło go
poczucie winy, lecz bezsilność, której nigdy dotąd nie doświad-
czył. - Tak to jest na tym świecie, czasami. Przynajmniej jest
żywa. Może uda się nam utrzymać ją w tym stanie.
Czaszka wyglądała na całą, i kręgosłup, lecz nogę miała
wygiętą pod dziwnym kątem. Uszkodzony staw biodrowy, po-
myślałem. Chciałem nastawić złamanie, gdy poczułem zgrzyt
kości; prawdopodobnie miała pękniętą miednicę. Rozejrzałem się
wokoło. Gwałt, kradzież, podpalenie... Za tymi oknami są ludzie,
wielu ludzi, lecz nie było żadnych wątpliwości, że nie odpowiedzą
na stukanie do drzwi.
- Musiałem uciec - ciągnął dalej - trzymali mnie i mieli
zamiar... a gdy odeszli, wróciłem i... i...
Podniosłem dziewczynę - było to cholernie niebezpieczne,
lecz i tak on próbował podnieść ją wcześniej, on i ja nie mieliśmy
innego wyjścia. Poruszyła się nieznacznie i jęknęła.
- Dobrze zrobiłeś. To jedyne, co mogłeś zrobić. Sam nie
zdołałbyś ich powstrzymać. Ja także uciekałem, czasami z bar-
dziej błahych powodów. Chodźmy.
Przeszliśmy na drugą stronę ulicy i ruszyliśmy, przyglądając
się drzwiom, aż znalazłem jedne z wieloma dzwonkami. Była
szansa, że ktoś tam jest. Chłopak naciskał je w różnej kolejności,
lecz, oczywiście, nie było żadnej odpowiedzi. Kopnąłem w za-
mek, mocno, on też i za trzecim uderzeniem coś trzasnęło i drzwi
otworzyły się gwałtownie. Weszliśmy do holu wyłożonego ka-
miennymi płytami i zatrzymaliśmy się jak wryci. Na schodach
stali ludzie, kilkoro, a w świetle latarki błysnęła dwulufa strzelba.
- Zatrzymasz się pan tam, gdzie stoisz! Albo odstrzelę ci tą
pieprzoną głowę...
- Och, zamknij się! - warknąłem. - Mamy ze sobą dziew-
czynę, jest poważnie ranna. Musimy zostawić ją w bezpiecznym...
To nieco przełamało lody. Ludzie zaczęli gderać, sprzeczać się ze
sobą, lecz wkrótce zaniesiono dziewczynę na górę, a jedna z kobiet,
która była pielęgniarką, doglądała jej najlepiej, jak potrafiła. Wraz
z mężczyzną ze strzelbą zaczęliśmy naprawiać drzwi.
- W całej okolicy muszą być ludzie tacy, jak ty - powiedzia-
łem mu. - Kryją się za drzwiami, gdy wszędzie wokoło kradzież,
gwałty i morderstwa.
- No, a co innego mamy robić? - spytał tęgi kierowca
ciężarówki, który był mniej więcej w moim wieku. - Czekamy, aż
wkroczą gliny, no nie?
- Może upłynąć kilka godzin. Prawdopodobnie nawet nie
wiedzą jeszcze, co tu się dzieje - nie są jasnowidzami, nie? Nie ma
sposobu, by ich powiadomić, bez telefonów, bez zasilania.
Zastanowił się przez chwilę.
- Na drugim końcu ulicy jest Sean. Ma CB radio w furgonet-
ce. Nie sądzę, by otworzył, gdy zadzwonimy do drzwi.
- To nie potrafisz już kopnąć? - spytał młody demonstrant.
Szedł ze schodów za nami, a za nim kilku innych. Trzymali kije,
a jeden miał groźnie wyglądający topór strażacki.
- Co z nią?
- Myślę, że w porządku. Na razie. Lecz gdybyś nie pomógł
nam dostać się...
- Taak, no cóż, pojmuję aluzję - chrząknął kierowca. - Na-
prawimy drzwi, a potem pójdziemy tam. Miejmy nadzieję, że
Sean również nie strzela zbyt szybko.
Jednakże tym razem wystarczyło wołanie przez otwór na
listy. Sean wzbudzał respekt, był to brodaty robotnik przypomi-
nający bardziej oryginalną ceglaną szopę niż istotę ludzką. Jego
CB okazało się okropną rzeczą: plątanina sterczących kabli
pokryta pyłem cementowym i farbą. Ale działało. Trącił mnie,
gdy nadeszła odpowiedź:
- Ty im powiedz, masz wytworny akcent.
Połączyliśmy się z firmą taksówkarską po drugiej stronie
miasta, oni mieli bezpośredni kontakt z policją. Gliniarze zyskali
już ogólny obraz sytuacji, podziękowali nam za szczegółowy
raport; dowozili autobusami posiłki i mieli nadzieję opanować
ulice w przeciągu najbliższej godziny lub dwóch. Było to wszyst-
ko, co mogli nam powiedzieć.
- Godzina lub dwie! - odpowiedział echem artysta ze
strzelbą.
- Dużo może się przez ten czas zdarzyć - mruknął Sean
ponuro.
- Już stało się zbyt dużo, sądząc po tym, jak to wygląda -
powiedziałem. - Gdybyśmy tylko zdołali... nie macie w okolicy
więcej przyjaciół, do których moglibyśmy się zwrócić?
- Albo kopnąć w ich drzwi? - zęby rozbłysły w jego bro-
dzie. - Taak, moglibyśmy, moglibyśmy. Myślisz o...
- O niczym nie myślę. Moglibyśmy tylko nieco przeszkodzić
tym sukinsynom.
- Raz na zawsze! - dorzucił jeden z młodzieńców, wymachu-
jąc swoim kijem, gdy wychodziliśmy po cichu z garażu.
- Nie tak szybko - powiedziałem mu, rozglądając się ostro-
żnie po ulicy. - Po prostu lepiej będzie ich przegonić, rozbić
te małe gangi. Nie wpakujemy się w żadne kłopoty, tak samo
oni. Żadnych walnych bitew, jeśli tylko uda się nam tego
uniknąć. Poradzili sobie z siłami policyjnymi, a z nas zrobiliby
sieczkę. W tej grupie jest coś... nie wiem, co to dokładnie
jest, lecz wyglądają niemalże na zorganizowanych. Jakby byli
przeszkoleni...
- Racja! - syknął demonstrant. - Mieli nas infiltrować, a po-
tem zdyskredytować...
- Och, dajże spokój! - chrząknął Billy, artysta ze strzelbą. -
Pewnie wszyscy są z CIA i mają maleńkie radyjka na głowach? To
tylko paczka twardogłowych zabijaków! Takich samych można
spotkać ciemną nocą na Costa del Soi! Po prostu szukają guza!
- A jednak wygląda na to, że ktoś nimi kieruje, że są
zorganizowani. - Powiedziałem im, co widziałem po drodze. -
Zachowują się bardziej jak prowokatorzy niż uczestnicy zamie-
szek. Lecz nie sądzę, żeby było to CIA lub KGB, jeśli o to
chodzi, czy też Biuro Wewnętrznego Spokoju...
- Co do diabła?
- Chińska tajna policja. Być może mamy do czynienia
z czymś o wiele gorszym niż te instytucje. Jednakże zgadzam się
co do nabijania guza. Trzeba ich powstrzymać.
- Dla mnie w porządku - zadudnił Sean. - Zbierzemy jeszcze
paru chłopa, a potem udzielisz nam kilku wskazówek. Ty tu
jesteś szefem, koleś.
I, co mnie niepomiernie zdziwiło, byłem nim. Po drodze
zbieraliśmy ludzi, żadnych żądnych krwi członków straży
obywatelskiej, lecz zwykłych ludzi, zaskoczonych i bezradnych
w sytuacji, jakiej nigdy sobie nawet nie wyobrażali. Byli jednak
gotowi do działania, gdy ktoś inny przejął inicjatywę. Nie
pchałem się, po prostu tak wyszło. Być może zaważyło to, że jako
jedyny pośród nich miałem doświadczenie bojowe, mimo iż było
ono bardzo szczególnego rodzaju... Tak czy inaczej, zostałem
dowódcą. Robili to, co im powiedziałem, nie zadając wielu
pytań; a gdy po jakichś dziesięciu minutach natknęliśmy się na
pierwszy gang, byliśmy właśnie gotowi. Dwadzieścia cztery
osoby uzbrojone w przedziwną kolekcję broni, od kawałków
cegieł, po widły ogrodnicze, plus dwie strzelby. Nalegałem, by
tych ostatnich użyto jedynie w obliczu prawdziwego zagrożenia.
Obraz uzupełniała żylasta pani w średnim wieku, która przywio-
dła ze sobą coś, co mogło okazać się naszym najgroźniejszym
atutem - parę rozhisteryzowanych rottweilerów na łańcuchu,
wyglądającym na bardzo słaby. Uczestnicy zamieszek demolują-
cy miejscową klinikę tymi samymi narzędziami, co zwykle, byli
mniej więcej w tej samej sile. Dostrzegłem coś, na co dotychczas
nie zwróciłem uwagi; oni również mieli przywódcę - był to
potężnie zbudowany bandyta, który szybkimi ruchami maczety
zbierał ich wokół siebie, gdy wylewali się na ulicę przez ziejące
otworem okna i wyłamane przekrzywione drzwi. Wiedziałem, że
czegoś takiego trzeba właśnie uniknąć - zorganizowanej walki.
Musieliśmy ich rozbić, sami nie tracąc szyku. Mogłem mieć tylko
nadzieję, że moi ludzie zapamiętali wszystko, co im wbijałem do
głowy. Uniosłem rękę w górę i krzynąłem „Do ataku!" - no cóż,
co innego było do roboty? - i z dzikim rykiem ruszyłem na ich
czele.
W pół drogi przypomniałem sobie o kardynalnym przykaza-
niu dowódcy, o tym, że nie należy zapominać o ochronie włas-
nego tyłka. Zająłem się organizacją i po prostu zapomniałem
znaleźć sobie oręż. Biegłem teraz z pustymi rękami na tego
bydlaka z maczetą. Za późno, by się zatrzymywać; dostrzegłem,
jak uśmiecha się potwornie zza kędzierzawej brody. Było w nim
coś znajomego, lecz nie miałem czasu, by myśleć o tym w tej
chwili. Zacisnąłem pięść, gdyż tylko to mi pozostało; pociłem się
jak mysz, żałując, że to nie Spirala. Maczeta zawisła w powietrzu,
uniosłem ramię w desperackim bloku...
Rozmazana plama, ruch powietrza, błysk. Uderzenie w dłoń,
palące - lecz nie ostre i nie kaleczące - tępe, ciężkie uderzenie
skóry rekina i nagły, dobrze wyważony ciężar. Wiedziony chyba
instynktem uderzyłem. Ostrze poleciało z furkotem, migocząc
w świetle płomieni, oddzielone od rękojeści. Maczeta. Jej właś-
ciciel wrzeszcząc zatoczył się w tył, miecz, który trzymałem,
rozciął mu ramię od barku po łokieć. Dwóch jego ludzi, o takich
samych kwadratowych, tępych gębach, chwyciło go pod ręce
i gdzieś odciągnęło.
Zaatakowałem najbliższego zbira, roztrzaskałem sześcio-
stopową sztachetę, którą trzymał w rękach, po czym natarłem na
gościa z łomem i odciąłem mu rękę w nadgarstku. Z krzykiem,
sikając krwią z kikuta, rzucił się do ucieczki. Widząc to, reszta
bandy zaczęła biegać we wszystkich kierunkach. Paru moich
ludzi również wyglądało nieco blado. Duży Sean kopnął po-
drygującą wciąż rękę do rynsztoka i uniósł gęstą brew.
- Skąd, do diabła, wytrzasnąłeś ten scyzoryk? Miałeś go
w spodniach? Tak mi się zdawało, że trochę utykasz.
- Nie, to była kobieta - powiedziałem pogrążony w myślach,
rozglądając się wokoło. Ledwo co zwróciłem uwagę na jego
rubaszny śmiech.
- Prowadzisz cholernie interesujące życie...
- Ci s za! Dzieje się coś niebezpiecznego... to znaczy, jeszcze
bardziej niebezpiecznego! - Mój miecz, miecz znad kominka...
takie rzeczy nie zdarzają się w Jądrze. Co by oznaczało, że
w jakiś sposób przekroczono granicę i wtedy pojawili się ci
dziwni demonstranci. - Czy ktoś wie, jak wyglądało to miejsce
nim zbudowano te domy i wszystko inne? I centrum handlowe
tam z tyłu?
Odpowiedziała żylasta kobieta:
- A co? Nic wielkiego, takie tam duże skrzyżowanie, główna
droga biegnąca do portu. Niegdyś było to oddzielne miasto.
Wziąłem głęboki oddech.
- To by wystarczyło. Słuchajcie, teraz musimy oczyścić ulice,
lecz bądźcie ostrożni. Mogą tu być rzeczy, których się nie
spodziewaliście, a jest to delikatne postawienie sprawy! Nie dajcie
się wciągnąć za żaden róg, nie oddzielajcie się od grupy. Teraz stało
się to jeszcze ważniejsze niż uprzednio. A jeśli zniknę, niech żadne
z was nie idzie moim śladem, zrozumiano? Trzymajcie się Seana.
- Dlaczego? Planujesz nas opuścić? - wyszczerzył zęby
w uśmiechu. - Tato, kim był ten zamaskowany mężczyzna?
- Niczego nie planuję, lecz ktoś inny może coś knuć. A co do
tego, kim jestem... czytałeś kiedyś strony poświęcone biznesowi?
- Ja? Żartujesz sobie, koleś. Tylko trzecią i sport.
- Dobrze. Trzymaj tak dalej. Ruszamy.
Nikt nie wpadł w euforię, zauważyłem to z pewną przyjem-
nością. W rzeczywistości, mimo iż nie mieliśmy żadnych rannych,
wyglądali poważniej i byli mniej podekscytowani niż przedtem.
Przekonali się, jak dobrze tamci byli zorganizowani i bez wąt-
pienia dało im to powód, by się zastanowić, dlaczego. Jakaś
organizacja militarna udająca podpitych kryminalistów, uzbroje-
ni w znalezione naprędce narzędzia — starali się dobrze wypaść
w swej roli, rozrabiając nieco po drodze. O co im naprawdę
chodzi? I dlaczego uderzają, gdzie Spirala jest silna, w miejscu,
gdzie wiele ścieżek krzyżuje się w czasie i przestrzeni? Bo właśnie
stamtąd nadeszli?
Kilka mniejszych band spostrzegło nas i uciekło, jakby wieści
0 nas już się rozniosły. Nie zatrzymywaliśmy się teraz, przeczesy-
waliśmy metodycznie główną ulicę, zbierając po drodze jednego
lub dwóch rekrutów, biorąc pod opiekę paru poturbowanych.
Poruszając się w ten sposób, natknęliśmy się na drugi gang,
większy. Ruszyliśmy śladem, który zostawili na drodze, i po chwili
zobaczyliśmy ich. Kręcili się przy kościele; strużki dymu wydosta-
wały się spod dachu, światło migotało za oprawionymi w ołów
szybami. Ich twarze odwróciły się, gdy nas dostrzegli, i tym razem
wszyscy, bez wyjątku, wyglądali podobnie -mężczyźni i kobiety -
wszyscy; mieli ciężkie rysy, te same świńskie, brutalne, tępe twarze.
I wtedy przypomniałem sobie. Zamieszki w Niemczech, ci
tutaj i monstrualni pomocnicy Le Stryge'a. Nawet ogólny zarys
ciała był ten sam, różnili się tylko wielkością. Jakby byli spok-
rewnieni. Jakby jeden mógł być kuzynem drugiego; lub mógł się
w niego przeobrazić. Trzy wieki człowieka; trzy stadia Nieczło-
wieka. Im bardziej rośli, tym mniej ludzko wyglądali. Dziecko
jest ojcem... kogo?
Nie byli to żadni protestanci. Patrzyłem na kolejny ludzki
podgatunek, taki jak Wilcy, spłodzony prawdopodobnie w wyni-
ku Bóg jeden wie jakiej mieszanki obrzydliwych warunków
1 nieziemskich sił tam, na Spirali. Zaczęli się poruszać, teraz
szybko^jjrupując się w poszarpanych szeregach -może to ostrze
włóczdr? Jeśli są choć trochę podobni do Wilków, są potwornie
niebezpieczni.
Spojrzałem na moje naprędce zebrane wojsko. Sean i Billy
odpowiednio zinterpretowali to spojrzenie i naszykowali strzelby.
- Z tymi tutaj nie pójdzie nam łatwo - ktoś mruknął.
- Pamiętajcie - syknąłem nagląco. - Nie dajcie się złapać
w regularną walkę, bo wygrają. Cofajcie się, atakujcie, zajmujcie
ich siły, nie narażając przy tym własnych karków. Atak, uderze-
nie, potem wycofać się, dopóki nie zaczną uciekać albo zjawią się
gliny. Naprzód!
Nie trzeba było ich zachęcać. Rzuciliśmy się przez ulicę,
dźgani wspólną złością i strachem, przeszliśmy w trucht, po czym
nagle zaczęliśmy biec. Zobaczyłem, jak masywne postacie skupia-
ją się, by stawić nam czoło, nagle usłyszałem szczęk i, zupełnie
nieoczekiwanie, rozległo się rozszalałe warknięcie. Ta kobieta
powinna zostać generałem; miała idealne wyczucie czasu, a efekt
był wstrząsający. Dwa olbrzymie psy, uwolnione z łańcucha,
ruszyły z wściekłym wyciem przede mną, jakby wyczuły z przodu
coś nieludzkiego, przeskoczyły przez niski mur cmentarny i rzuci-
ły się na przywódców. Pozostali odskoczyli, a my wdarliśmy się
przez mur. Przeskoczyłem ponad walczącymi postaciami i ude-
rzyłem wielkimi cięciami w następny szereg. Powietrze zaśpiewa-
ło. Powaliłem jednego, może zraniłem paru innych, lecz chodziło
głównie o efekt psychologiczny; podskakiwali jak zające i, cofa-
jąc się przed ostrzem, wpadali na tych za nimi. Obok mnie
wypaliła strzelba, zaraz potem druga. Nie przestając uderzać,
zanurkowałem w pełen wrzasków tumult. Łom odbił jeden cios,
przy drugim zgiął się bezużytecznie; maczety trzaskały niczym
zapałki. Przysadzista postać z sierpem ogrodniczym rąbnęła
w jednego z młodych mężczyzn, po czym złożyła się wpół na
strażackim toporze; drewniane drągi uderzały przeciwników
w twarz lub żołądek, lub podcinały ich. Wokół mnie leżała
zgubiona i porzucona broń, a walczący tarzali się i wymieniali
ciosy lub sięgali sobie do gardeł. Tego właśnie chciałem uniknąć.
Zaatakowałem paru walczących - i wtedy dosłownie podskoczy-
łem, gdy coś przecięło ze świstem powietrze ścinając mi kilka
włosów z głowy i poduszkę na ramieniu kurtki. Ktoś jeszcze miał
odpowiedni miecz, a mimo niedźwiedziej postury - jedyne co
zdążyłem zauważyć - nieźle się nim posługiwał.
Skrzyżowaliśmy ostrza - cięcie i parada. Pchnął z niepokoją-
cą siłą, cofnąłem się, zablokowałem jego wyciągnięte ostrze
i odepchnąłem je na nagrobek. Uderzyłem, zwarliśmy się i usły-
szałem jak chrząknął. Za słabo; otrząsnął się, ciął mnie po
nogach. Zatoczyłem się w tył. Ciąłem ponownie, spoftzjewając
się, że wytrącę mu broń z ręki, lecz było to niczym walenie
w ceglany mur. Właśnie to, biorąc pod uwagę jego ranę, przeko-
nało mnie, że osobnicy ci są równie silni jak Wilcy. Musimy
zmusić ich do ucieczki, rozbić i rozproszyć. Ciął mnie ponownie,
z całych sił, pochyliłem się; ryknął triumfalnie i zamachnął się do
straszliwego ciosu. Ostrze zaśpiewało i rozpękło się wpół na
nagrobku, za który się schowałem. W tej części świata wykony-
wali je z granitu. Zerwałem się na równe nogi i rzuciłem się na
przeciwnika. Trzymał odłamek miecza, nic więc dziwnego, że
zaczął uciekać, lecz tak jak pragnąłem widok ten podziałał na
pozostałych. Ruszyłem za nim; lecz nagły błysk rozświetlił róg
kościoła, rozległ się głośny, tępy huk, zupełnie niepodobny do
suchego kaszlu strzelby i zobaczyłem, jak mój wróg zatacza się
do tyłu. Kolejny błysk i huk; rzuciło nim plecami o nagrobek,
zsunął się po nim bez życia i spoczął z brodą na piersi.
Miałem właśnie się schować, gdy zorientowałem się, że patrzę
prosto w dymiącą lufę pistoletu. Automatyczny kolt spoglądał na
mnie okiem czarniejszym niż noc, drgając nieznacznie. Lecz
zniosłem jakoś to spojrzenie i sięgnąłem wzrokiem dalej, poza
zaciśnięte ręce i usztywnione ramiona.
- Powinienem był się domyślić - wycharczałem zdegustowa-
ny. Z jakiegoś powodu nagle ogarnęło mnie przerażenie, od
którego zaschło mi w ustach. - Agresja przed rozumem, ciągle to
samo, mała Miss 1726!
- Ty! - szczeknęła, a jej głos ociekał jadem. - To wszystko
twoja sprawka, czyż nie? To twój pomysł na dobrą zabawę! -
Roześmiała się złym, krótkim śmiechem, który załamał się na
końcu. Jej twarz ginęła w mroku, jedno oko zamrugało, jakby
powieką targnął tik nerwowy; pistolet prawie nie drgnął.
- Chryste, ty i Dzieci Nocy... naprawdę musiałeś być przeko-
nany, że to ty się śmiejesz ostatni!
- Kto? Chryste, nie jestem z nimi...
Nie słuchała ani słowa.
- No proszę, śmiej się z t e g o! - Nacisnęła na spust.
Z tej odległości prawie nie miała szans, by chybić, lecz
uratował mnie właśnie jej kamienny bezruch. Mali, moja nau-
czycielka, potrafiła zmienić tor lotu kuli; nie potrafiłem tego
dokonać, lecz lufa była wycelowana ciągle w to samo miejsce,
a mierząc w ten sposób, nie mogła spostrzec, jak szykuję miecz.
Mimo to i tak niewiele brakowało, ponieważ brzęk uderzenia
i huk wystrzału rozległy się jednocześnie, a kula i płomień
osmaliły mi policzek. Nie należało się spodziewać jeszcze jednej
szansy; rzuciłem się pędem do ucieczki, przeskoczyłem z wrzas-
kiem przez nagrobek, gdy drugi strzał odłupał od niego kawałek
granitu i pobiegłem zygzakiem pomiędzy drzewami. Moja wesoła
drużyna, bez żadnej dyscypliny szalała daleko na ulicy, dając
łupnia tym, którzy nie uciekli wystarczająco szybko, tymczasem
Miss 1726 znajdowała się między nami, a ja nie miałem jak
zwrócić na siebie ich uwagi. Kolejna kula odbiła się z wizgiem od
ściany, stanowczo za blisko. Nic z tego, będą musieli sami sobie
radzić, nie będę się tu kręcił, gdy mała Miss Paranoja 1726
depcze mi po piętach. Rzuciłem się w boczną uliczkę i ponownie
zniknąłem w mroku.
Nie miałem pojęcia, gdzie się znajdowałem, lecz nie przestawa-
łem biec, klucząc, skręcając nagle za rogi mijanych domów.
Spotkałem w moich czasach kilku przerażających ludzi, czasami
więcej niż ludzi, lecz ta kobieta wyprowadziła mnie z równowagi.
Oczywiście broń miała z tym wiele wspólnego. A także jej nagłe
pojawienie się tam, przy kościele. Jak to możliwe, że tak po prostu
się tam znalazła? Czy śledziła mnie przez cały czas? Lecz wtedy
wiedziałaby, że nie jestem z Dziećmi lub jak ich tam nazwała.
A może jej nienawiść wypaczała wszystkie fakty? Nie było to
nieprawdopodobne. Co chwila zatrzymywałem się w cieniu bu-
dynków, nasłuchiwałem podążających za mną kroków, lecz nic nie
słyszałem. Tylko odgłosy zamieszek wciąż rozbrzmiewały echem,
nadchodząc teraz z przodu; a na końcu ciemnej alei biegnącej
wzdłuż wyglądającego na niedawno zbudowany betonowego
budynku supermarketu zobaczyłem znajomo błyskające czerwone
światło. Chwyciłem mocniej za miecz i ruszyłem naprzód.
Ledwo doszedłem do końca, dostrzegłem ciemny kształt,
który ciężko oddychając, rzucił się w moją stronę. Spostrzegłszy
mnie, opadł ze szlochem na kolana. Podchodząc bliżej zorien-
towałem się, że to Murzyn, sądząc po wyglądzie pochodził
z Karaibów; ubrany był w staromodny, lecz wyglądający na
drogi płaszcz z wielbłądziej wełny, jeden z rękawów zwisał
w strzępach. Już miałem podejść i pomóc mu wstać, gdy otoczyło
go stadko innych postaci i usłyszałem przyprawiające o mdłości
głuche uderzenia butów trafiających do celu.
- Hej! - wrzasnąłem, niewiele myśląc. - Przestańcie!
Ich twarze zwróciły się w moją stronę, blade, głupkowate,
lecz zupełnie ludzkie. I tak mi się nie spodobały. Jeden lub dwóch
było do siebie dziwne podobnych, z ciężkimi bokobrodami
i natłuszczonymi włosami z zalotnym loczkiem lub sterczącym
czubem, a ich przydługie, za duże marynarki sprawiały, że
wyglądali niepokojąco małpio. Pozostali ubrani byli w swetry lub
skórzane kurtki, obcisłe dżinsy i buty z czubem. Zmierzyli mnie
wzrokiem, cicho chichocząc.
- Co, chcesz nas przekonać?
- Taa, kochasiu czarnuchów! - zadrwił inny.
- Ten człowiek mógłby być twoim cholernym ojcem - syk-
nąłem, zastanawiając się, skąd wzięły się te dziwne ubrania.
- Może to jego stary!
Ilu
- Niee, jego kochaś!
Parsknęli śmiechem.
- Chcesz go - powiedział jeden - chodź i weź go sobie. -
Wykonał błyskawiczny ruch ręką i w jego dłoni ukazał się krótki,
srebrny jęzor. Pozostali uczynili to samo; zabłysły ostrza; ktoś
chwycił za stłuczoną butelkę. Dopiero noże i brzytwy dopełniły
ich wizerunku - bikiniarze lat pięćdziesiątych, jeszcze przed mo-
im narodzeniem. Jakoś przez myśl mi nie przeszło, że natknę się
na powrót tej mody. Mieli wtedy zamieszki na tle rasowym. I to
poważne.
- Coś go powstrzymuje! - przywódca zaśmiał się rubasznie
i nie oglądając się, kopnął piętą leżącego na ziemi mężczyznę. Tego
było już za wiele. Dałem krok do przodu i wyciągnąłem miecz.
Bikiniarze zamarli z otwartymi ustami, zamachnąłem się i wytrąci-
łem przywódcy nóż z ręki, łamiąc mu przy tym prawdopodobnie
parę kości. Następnie uderzyłem go płazem w bok głowy. Cios
rozległ się niczym wystrzał pistoletu, chłopak wrzasnął i upadł,
zwijając się u moich stóp. Przytknąłem szpic do gardła następnego
młodzieńca i, trzęsącego się ze strachu, przyparłem do muru.
- No! - ryknąłem. - Noże, brzytwy, wszystko co macie,
wyrzucić! Wyrzucić, powiedziałem, nie upuścić! - machnąłem
mieczem i ścięty loczek znad czoła opadł na ziemię. Metal
poleciał we wszystkie strony. Chwyciłem moją chorą z przeraże-
nia ofiarę, obróciłem i kopnąłem z całych sił w siedzenie.
- W porządku. A teraz, biegiem! Biegiem, dzieci, albo podpa-
lę wam dupy! - zaganiałem ich niczym owce, wymierzając boles-
ne klapsy płazem miecza, goniąc ich przez jakiś czas, kłując od
czasu do czasu szpicem. Zadziwiające, jak szybko byli w stanie
biec w tych śmiesznych butach, choć niektórzy będą przez kilka
dni jedli obiad z gzymsu nad kominkiem. Następnie zawróciłem
i zobaczyłem, że stary mężczyzna podnosi się, mrucząc słowa
podziękowania, a przywódca bandy wciąż leży na ziemi. Odwró-
ciłem go czubkiem buta i przetrząsnąłem kieszenie tej głupio
wyglądającej marynarki. W jednej z nich znalazłem portfel,
w którym było około trzydziestu funtów. W jego czasach była to
pewnie spora sumka. Rzuciłem portfel w stronę staruszka.
- Powinno wystarczyć na płaszcz! Mam pana odprowadzić
do domu?
- Nie, dzięki. To niedaleko. Uratowałeś mi życie, człowieku.
- Może. Nie zawsze będzie tak źle.
Westchnął.
- Ach, człowieku, może chcesz się założyć?
- Niech mi pan uwierzy. Ja w i e m.
Ponownie wyszczerzyłem zęby w uśmiechu i ruszyłem z po-
wrotem aleją. Lepiej, jeśli spróbuję wrócić po własnych śladach,
chyba że droga już się zmieniła; tak to bywa na Spirali. Próbowa-
łem nie myśleć o tym, gdzie mogę dojść tym razem. Rozejrzałem
się wokoło, szukając jakiegoś stałego punktu, jakiegoś punktu
orientacyjnego, gdyż wiedziałem, że to mogło by pomóc. Znalaz-
łem tylko jeden: kolumnę dymu unoszącą się nad płonącym
hotelem. Wolałbym nie trafić tam ponownie, lecz wiedziałem, że
znajdę się przynajmniej we własnych czasach. Przy następnym
skręcie byłem niemalże pewien, gdzie wyjdę - na wąską uliczkę,
nad którą górowały stare budynki; oczywiście wszystko oświet-
lone czerwonym światłem. Może Annie Oakley wciąż tam jest,
pomyślałem, lecz będę musiał podjąć to ryzyko. Przemykałem się
w cieniu murów, choć było to równoznaczne z wchodzeniem
w niezwykle paskudne kałuże, które bulgotały pod stopami,
jakby grożąc, że zjedzą mi buty; wydzielały się z nich zadziwiają-
ce smrody. Doszedł mnie ryk głosów, dźwięk rozpryskującego się
szkła. Zastygłem w bezruchu i chwyciłem za miecz. Płonące
polano przeleciało obok mnie i wpadło przez otwór strzaskanego
okna - okna umieszczonego w ścianie z cegieł, którego szyby
uszczelnione były ołowiem. Rozejrzałem się na boki mało co
widząc w zadymionym powietrzu. Połowa budynków wyglądała
tak samo, cegła i bele drewniane, tylko kilka miało kamienne
fasady znanego mi stylu miasta. Wyciągnąłem pochodnię i upuś-
ciłem ją w kałużę. Od razu spadł na mnie cios ciężkiej dłoni, aż
zatoczyłem się i oparłem o mur.
- Niech płonie! - wykrzyknął wielki mężczyzna, który nade
mną górował. - To dom bezbożnego i nieuczciwego właściciela
browaru, który zatruwa swym plugastwem robotników - spali-
my go za Kartę!
- Za Kartę! - zaskrzeczały ochrypłe głosy i nagle uświadomi-
łem sobie, że otacza mnie tłum o wiele większy niż kilku
bikiniarzy, podskakujący i tańczący w szerokim półkolu mężczy-
źni i kobiety rzucali wielkie cienie na pobliskie budynki. - Dajcie
nam naszą Kartę!
Ciskali pochodnie do środka, a gdy buchnęły płomienie,
wszyscy zaczęli krzyczeć i pląsać. Nie mogłem uwierzyć własnym
oczom, kompletnej głupocie tego wszystkiego. Zacząłem na nich
krzyczeć:
- Wy cholerni idioci! Te stare dachy zajmą się szybciej niż
sucha trawa. Spalicie całą przeklętą ulicę... - i wtedy dotarło do
mnie, co wykrzykiwali i jakie mieli na sobie stroje, zobaczyłem
wreszcie ich pogniecione kapelusze, długie suknie kobiet i skórza-
ne fartuchy - a pewnie i całe to przeklęte miasto! Spalicie własne
domy i wszystkich innych! Czy jakaś karta warta jest tego? Gdzie
wasze dzieci? Gdzie się podzieją tej zimy?
Zrobiło to na nich jakieś wrażenie, gdyż większość tłumu,
szczególnie kobiety, przestała tańczyć i rozejrzała się wokoło
niezdecydowanie. Z dźwiękiem, który przypominał ostatnie
tchnienie, zajęły się zasłony. Chwyciłem je, zebrałem i pociągną-
łem z całych sił. Duży mężczyzna próbował mnie uderzyć. Miałem
zajęte ręce, więc kopnąłem go i trafiłem w krocze, po czym
poprawiłem zgrabnie rękojeścią w lewe ucho, co sprawiło, że upadł
twarzą w błoto. Zasłony oderwały się z trzaskiem i ciągnąc za sobą
pochodnie, wylądowały tuż przy nim w chmurze pary i dymu.
- A teraz odsuńcie się! - wrzasnąłem. - Zgaście resztę dla
własnego dobra! I waszych rodzin!
Z oddali dobiegła wrzawa i nieprzerwany, dudniący łoskot.
Ktoś krzyknął:
- Dragoni! Przeklęci dragoni! Uciekajmy!
Nie czekałem, by zobaczyć, czy ugaszą ogień; znalazłem się
z powrotem w cieniach i posuwałem się szybko. Zboczyłem nieco
z drogi, przez co straciłem zbyt wiele cennego czasu i znalazłem
się zbyt daleko od mojej drogi - demonstracja czartystów, poło-
wa XIX wieku, o ile dobrze pamiętałem. Jednakże wciąż widzia-
łem płomienie palącego się hotelu rzucające na wysokie ściany
wokół mnie długie zniekształcone cienie. I nagle zrozumiałem, co
się dzieje. Ten ogień naprawdę rzucał długie cienie, ta rzecz,
cienie Spirali, sięgały wstecz poprzez bezczasowe rubieże do
innych ogni, innych cieni, innych zamieszek, innych wybuchów
bezmyślnej nienawiści i zniszczenia dokonanych wkoło tego
miejsca. Z tego na ile pamiętałem historię mojej okolicy, wy-
glądało, że było ich okropnie dużo; to było dobre miasto dla
motłochu. A ja zgubiłem się pośród nich, chyba że uda mi się
odnaleźć drogę do ostatnich zamieszek.
W przodzie ujrzałem wylewające się zza rogu światło, doszedł
mnie pomruk głosów; wyglądało to całkiem obiecująco. Lecz gdy
wyjrzałem, cofnąłem się gwałtownie. Ujrzałem potok istot zdecy-
dowanie ludzkich, które jednak śmierdziały jak sam chlew;
w powietrzu było pełno dymu. Tak samo śmierdziała błotnista
breja pod nogami, której nie skalało nic stałego, jak na przykład
bruk. Omal nie zessała mi butów, gdy niepewnym krokiem
ruszyłem z powrotem moją uliczką, lecz na szczęście miałem na
nogach dobre tenisówki. Modliłem się, by sznurówki się nie
rozpuściły. Ludzie, którzy przetaczali się wokoło, ledwo mnie
zauważając, szli boso; niskie, zwaliste postacie w prostych, ciem-
nych tunikach, niemal takie same dla obu płci z wyjątkiem
długości. Ubioru dopełniały proste nakrycia głowy. Lecz dwie
postacie miały na sobie jedynie poplamione koszule; były to dwie
kobiety, które ciągnęli na powrozach mężczyźni w skórzanych
kubrakach i kolczugach; były popychane i szturchane przez
każdego, kto się do nich zbliżył. Z nie wyjaśnionych przyczyn
obie wymazane były od stóp do głów czymś, co wyglądało na
smołę. Zastanawiałem się dlaczego, aż do chwili, gdy zobacz-
yłem, co czekało z przodu, a widok ten zmroził mi krew w ży-
łach - ludzie zmierzali do rozklekotanej platformy wzniesionej
dla uzyskania stabilności przy kamiennym murze. Obok, na
środku ulicy, ułożono olbrzymi stos gałęzi i słomy. W kraju tym
rzadko, jeśli w ogóle, palono żywcem czarownice; zwykle po
prostu wieszano je.
Patrzyłem przerażony, lecz tutaj szansę, by zrobić cokolwiek,
wydawały się jeszcze mniejsze. Były ich setki, mieli rozradowane,
bezlitosne twarze, a ofiary nie były dokładnie tymi romantycz-
nymi bohaterkami, dla których człowiek miałby ochotę nadsta-
wiać karku. Jedna stara, druga młoda: starucha była pomarsz-
czona, nie widziałem dotąd kogoś bardziej przekonującego w roli
starego diabła; młoda była pulchną, zwalistą kobietą o czer-
wonej, pospolitej twarzy i brzydkich rysach. Nieprzerwanie wyła
i ryczała na swych oprawców. Z całą pewnością nie mogłem
liczyć na żadną pomoc ze strony tłumu. A czy zmieniłoby to
cokolwiek? Widziałem zbyt wiele tego wieczora i poddano mnie
zbyt ciężkim próbom. Zebrałem w sobie odwagę, i gdy plugawa
procesja zbliżyła się do miejsca, w którym stałem, zanurkowałem
w ludzki strumień.
W większości zwyczajnych tłumów jestem jednym z wyższych,
nad tym górowałem, a miecz lśnił krwawo w mej dłoni. Spo-
strzegłszy mnie, cofnęli się, a ja w jednej chwili znalazłem się przy
kobietach i ciąłem - raz, drugi - uwalniając je z więzów, którymi
były skrępowane, po czym pchnąłem je przed sobą w mrok.
Jeden z zaskoczonych żołnierzy wykazał się zadziwiającą przyto-
mnością umysłu; skoczył, zagradzając mi drogę, i wycelował
pikę, lecz jeden cios miecza wystarczył, by odciąć grot włóczni,
a jego przewrócić w błoto. Mam nadzieję, że padając miał
zamknięte usta, w przeciwnym razie był zgubiony. Kamienie
uderzały mnie boleśnie po plecach, ręce szarpały ubranie, lecz
gdy miecz ruszył w ich stronę, ludzie uciekli. Nierzadko upadali,
przewracając swych towarzyszy, robiąc tym samym miejsce dla
mnie. Kobiety skrzeczały przede mną, bojąc się mnie tak samo
jak tłumu i gdy dotarły do wlotu alei, młodsza chwyciła starszą
i dalej pobiegły razem; ruszyłem za nimi, lecz po chwili zgubiłem
je w ciemnościach. Nie miałem pojęcia, jakie mają szansę na
ucieczkę, jednak nie ośmieliłem się zatrzymać, by się o tym
przekonać, gdyż tłum deptał mi po piętach. Nie mogłem zro-
zumieć słów, które wykrzykiwali, lecz odgadłem, że mogą myśleć,
iż jestem panem tych biednych stworzeń, który zjawił się, by je
uwolnić. W takich okolicznościach, gdyby mnie złapali, mogliby
pominąć wieszanie na szubienicy. Długie nogi stanowiły moją
główną przewagę, a kolumna ognia wołała mnie szyderczo, jakby
chciała mi przypomnieć, co czeka na mnie w Jądrze, w moich
własnych czasach. Dźwięki pogoni stawały się coraz słabsze,
niknąc w ogólnej wrzawie; ale nie ustawałem.
Kilka ulic dalej, nie przestając podążać za tym piekielnym
światłem, wciąż ścigany przez odległy teraz zgiełk, zdałem sobie
|| sprawę, że biegnę po twardej powierzchni... bruku. Przez chwilę
łudziłem się, że wyszedłem na jedną z zabytkowych ulic, lecz bruk
pokrywała papka siana i łajna. Już miałem zawrócić, gdy dobiegł
mnie cichy jęk i zdałem sobie sprawę, że bezkształtna sterta kilka
stóp ode mnie jest człowiekiem - lub nim była. Kucnąłem, dysząc
ciężko, i oniemiałem. Słyszałem o ludziach zbitych na kwaśne
jabłko, widziałem kilka okropnych, „bliskich ideałowi" doko-
nań, lecz nigdy czegoś takiego. W tym czymś z trudem można
11 było rozpoznać mężczyznę, chyba był wysoki; lecz rysy zniknęły,
a strzaskane kości wystawały z ciała. Zadziwiające, że wciąż żył -
łi przerażające. Nagle padł na niego silniejszy strumień światła
i gdy uniosłem głowę, zobaczyłem mężczyznę trzymającego latar-
nię; miał na sobie długi, zniszczony płaszcz, krótkie spodnie
zapinane pod kolanem, buty z klamrami. Proste, żółte włosy
okalały pozbawioną brody twarz, lecz coś znacznie straszniej-
szego wyzierało z przekrwionych oczu. Przypatrywał mi się,
a gdy zobaczył miecz, cofnął się nieco, po czym odzyskał rezon,
gdy z dymu wychynęli inni.
- Uciekła, była nierządnicą, lecz przynajmniej upewniliśmy
się co do jej wielbiciela, co? Cóż to, jeszcze tli się w nim życie?
Nic dziwnego, że dusza trzyma się kurczowo plugawego ciała,
jeśli weźmie się pod uwagę katusze, które czekają ją w ostatecz-
nych kotłach czeluści piekielnych! - Najwidoczniej był to dow-
cip. Tak czy inaczej, niektórzy roześmieli się, w tym kilka kobiet.
Większość trzymała kije, dostrzegłem też widły do gnoju i cep.
Blady mężczyzna pstryknął palcami. - Chodźcie, śpieszmy wy-
prawić go w tamto miejsce! Alexander Marshall, maszli wciąż
swój sznur? A zatem na latarnię z nim, a zawiąż przystojny
stryczek.
- Chcecie go powiesić? - spytałem, przełykając ślinę. - Dla-
czego, na miłość Boga? I tak wkrótce umrze!
- Na miłość Boga, mówisz? Nazwij to zatem pobożnym
uczynkiem, gdy podniesiemy tego spiskującego papistę tak blisko
Nieba, jak to możliwe!
Najwidoczniej kolejny dowcip, pomyślałem. Worek z dow-
cipami z tego faceta.
- Pozwólcie, że się upewnię. Zrobiliście mu to... i jeszcze
chcecie go p o w i e s i ć?
- Tak, przyjacielu. Ręka tłumu, który przemawia głosem
Pana przeciwko występkowi papizmu i Nierządnicy z Babilonu,
którą jest jego Kościół, ciężko na nim spoczęła - lecz, zaprawdę,
moja dłoń pierwsza nakryła grzeszników na ich występku. Czy
ma się teraz ociągać? - Przyjrzał mi się uważnie, a w jego oku
dostrzegłem nieprzyjemny błysk. Wyglądał na człowieka, który
świetnie się bawi. -I, przyjacielu, w jakiż sposób sprawa ta ciebie
dotyczy? Dostrzegam, że strój twój obcy, czyż nie? - wykonał
nagły ruch głową w stronę stojących za nim ludzi. - A czyż
Mistrz Oates nie odkrył przed nami śmiertelnych forteli obcych
książąt, którzy, poprzez sługi swoje posłane tutaj, ukryte pośród
nas, chcą obalić wiarę naszą i odebrać ziemie, wymiotując na nas
plugastwo własnego zepsucia? Czy mamy cierpieć, by chodzili
wolno pośród nas, czyż nie powinniśmy obejść się z nimi właś-
ciwie, jak obeszliśmy się z ich uległymi pionkami, jak ten u na-
szych stóp? - Jego cichy głos wzniósł się do elektryzującego
wrzasku, gdy wycelował we mnie ciężką laskę. Krew i włosy
oblepiały okuty srebrnymi pierścieniami koniec. - Bierzcie go!
Wydrzyjcie czarne serce z jego ciała, rozrzućcie wnętrzności
przed jego oczy! Tako rzecze Pan...
Chwyciłem go za poplamioną koszulę i przeszyłem mieczem
aż po rękojeść. Gdy odepchnąłem go, by upadł w błoto obok
swej ofiary, rozległ się wrzask jego stronników. Zwróciłem miecz
w ich stronę. Dzięki ich przerażeniu zyskałem nieco czasu, by
umknąć z powrotem w cienie; biegłem jak oszalały.
Zakręt, zakręt, unik i niech Bóg ma w swojej opiece pierw-
szego z nich, który mnie złapie. Titus Oates, Spisek Papistów...
A zatem jego paranoiczne wpływy sięgnęły tak daleko od Lon-
dynu. Nie mogłem sobie przypomnieć, bym słyszał o tym wyda-
rzeniu, lecz prawdopodobnie zbyt mało ludzi zginęło, by rzecz
przeszła do historii. Po chwili uderzyła mnie nieco mniej cyniczna
myśl: może to była tylko ta jedna śmierć? Albo dwie, w zależno-
ści od tego, jak na to spojrzeć. Może motłoch zmęczył się
gonitwą za mną, a pozbawieni przywódcy, który by ich pod-
burzał, ludzie odzyskali nieco zdrowego rozsądku i zawstydzeni
rozeszli się do domów. Miałem taką nadzieję, lecz wiedziałem, że
nigdy nie poznam prawdy; nie miałem zamiaru wracać, by to
sprawdzić. Wyglądało na to, iż dźwięki ponownie cichną, lecz nie
przestawałem biec, aż ujrzałem światło i wypadłem zza rogu...
prosto w następny olbrzymi tłum ludzi.
Byłem tak zaskoczony, że w pierwszej chwili pomyślałem, iż
to moi prześladowcy i omal nie zaatakowałem ich, lecz w porę
spostrzegłem, jak różne były ich stroje, jak spokojnie rozmawiali.
Zebrali się w świetle wiszących latarni na otwartej przestrzeni
pomiędzy wysokimi budynkami. Było to bogatsze miejsce i czasy
późniejsze, sądząc po tym, co widziałem, jakbym ostatecznie
odnalazł właściwy kierunek i zbliżał się z powrotem w stronę
moich własnych czasów. Tutaj długie surduty były z lepszego
materiału, nierzadko bogate, na głowach mieli trójgraniaste
kapelusze z rozetą i kokardą. Nawet mężczyzna, który szamotał
się pośród nich, miał na sobie kurtkę obszytą srebrną nitką,
pewnie mundur; ci, którzy prowadzili go przez tłum, nie okazali
litości, lecz nie uderzyli go ani razu. Wokół niego nikt nie wołał
ani nie szydził; wszyscy mówili cicho albo wcale. Mimo to
w cichych pomrukach kryła się groźba większa niż w całym
szaleństwie innych czasów. Ledwo chwilę później ujrzałem, jak
się dokonało; szybko, po cichu, brutalnie - z wysokiej konstruk-
cji zdjęto ostrożnie sznur z bielizną, po czym przerzucono przez
nią linę, a pętlę założono na szyję ofiary. Chwyciłem kurczowo za
ramię przechodzącego obok mężczyznę.
- Dlaczego? - spytałem. - Co on takiego zrobił?
- Nie wiesz pan? - odparł uprzejmie, nie kryjąc swego zdzi-
wienia. - Zdusił tłum podczas egzekucji, rozkazując swoim lu-
dziom strzelać... i wystrzelili, wielu kładąc trupem. Cóż, pozwól-
my zdusić mu i ten!
Gdy mówił, mężczyzna z białym kołnierzykiem u sukni od-
stąpił od ofiary, wciskając jej w związane ręce coś, co najwidocz-
niej było Biblią; w tej samej chwili sznur naprężył się. Wzdryg-
nąłem się, lecz nie odwróciłem wzroku. Mężczyzna umarł kilka
cali nad ziemią bez łamiącego szyję szarpnięcia, dusząc się wolno
pod swym własnym ciężarem. Umierał długo i okropnie, a oni
patrzyli spokojnie, jak się wije. Chwyciłem za rękojeść miecza,
lecz z kim miałbym tu walczyć? Całe miasto, lub prawie całe,
wymierzyło we własnym mniemaniu sprawiedliwość.
- Czy to właściwe? - wyrzuciłem z siebie.
- To prawda, ciężko się z tym pogodzić - zadumał się
zaczepiony przeze mnie mężczyzna - lecz jest to stosowne.
Nie odezwałem się. Według mnie zlinczowali go, a on wyko-
nywał prawdopodobnie swój obowiązek tak, jak go pojmował.
Lecz kimże jestem, by ich potępiać? Krew na moim mieczu wciąż
jeszcze nie wyschła. Zacząłem sobie mgliście przypominać tę
historię, usłyszałem ją na lekcji w szkole, lecz bez wątpienia
w każdym mieście istniała taka opowieść, pamiętana lub zapom-
niana. Wszystko mogło się wydarzyć - gdziekolwiek - wciąż
mogło się wydarzyć, jak się o tym miałem przekonać jeszcze tej
nocy. A z tego, co zobaczyłem, można było sądzić, że siły, które
się tym żywiły, starały się w jakiś sposób wywołać jeszcze większe
zamieszanie. Raz jeszcze zawróciłem, wstrząśnięty, i pozwoliłem,
by cienie ponownie zamknęły się za moimi plecami.
Nawet stąd kolumna oświetlonego płomieniami dymu przy-
zywała mnie ponad bezczasowymi bezmiarami Spirali. Lecz
przestałem traktować ją jako drogowskaz. Ponad zrujnowanymi
szczytami dachów wznosiła się, niczym poczerniałe blanki pośród
chmur, olbrzymia wieża-cień górująca nad ziemią. Pod jej czar-
nym całunem, zrodzonym z przemocy i terroru, całe zło kwitło
i rosło znowu w siłę. Próbowałem pomóc, lecz czy mi się udało?
A może tylko zbrukałem się tym samym mrocznym zepsuciem?
Biegłem i biegłem, i nie skręcałem już więcej w stronę mniej-
szych świateł albo hałasów. Nie spuszczałem wzroku z okropnej
kolumny, skupiłem na niej serce i umysł i nie patrzyłem ani
w prawo, ani w lewo, albowiem bałem się teraz ujrzeć jeszcze
więcej cieni tego, co było. Jak długo biegłem, nie wiem i mogą nie
istnieć sposoby, aby to określić. Zewsząd otaczał mnie zgiełk,
lecz wiedziałem już zbyt dużo, by za nim podążać; nie dochodził
z żadnego miejsca lub czasu, dochodził bowiem zewsząd, zawsze
ten sam, nieprzerwany tumult setek szaleństw rozbrzmiewających
echem po ścieżkach Spirali, narastający i żywiący się jeden
drugim niczym ryczący wodospad gniewu i okrucieństwa, i roz-
paczy. Jednakże w końcu zacząłem rozpoznawać inne, bardziej
przenikliwe dźwięki, które wydały mi się raczej krzykami i pła-
czem, i pewnie z początku tak było; lecz stopniowo stawały się
coraz wyraźniejsze. Były to syreny, znajome ostre nuty wozów
policji, straży i pogotowia, przeszywające ryczące zamieszanie.
Dym zawirował gęsto wokół mnie, droga bębniła twardo i płasko
pod stopami, i poczułem odległy żar płomieni na policzku. Ostre
niebieskie światło kłuło piekące oczy, a ja patrzyłem znużony
wokoło.
Stojący w płomieniach hotel wciąż świecił przede mną w gó-
rze, lecz ten blask, który widziałem, był bliżej. To był kościół.
Dwa wozy strażackie polewały wodą dach i wyglądało na to, że
pożar został opanowany. Wokoło stały samochody policyjne
z włączonymi kogutami na dachach, a poza nimi, oświetlony
przesuwającymi się niebieskimi rozbłyskami, zebrał się różno-
kolorowy tłum i wpatrywał się w płomienie. Rozpoznałem ich
bez trudu. Dostrzegłem olbrzymiego Seana, jak rozmawia po
przyjacielsku ze stojącym obok policjantem, który wyglądał przy
nim jak karzeł. Rottweilery, ponownie na łańcuchu, oblizywały
się sennie. Ewidentnie żadnych kłopotów. Na szczęście nie zdąży-
łem wplątać się w to ponownie, gdyż już sam miecz wymagałby
wielu wyjaśnień. Odwróciłem się i pokuśtykałem w stronę płoną-
cego hotelu i drogi, która miała zaprowadzić mnie do domu.
Gdy tak szedłem, znużenie otuliło mnie niczym ołowianym
płaszczem. Nie było sensu wracać do samochodu, on już i tak
nigdzie nie pojedzie. Myśl ta przygnębiła mnie. Wyszedłem
wreszcie na drogę prowadzącą w dół zbocza; stado wozów
strażackich gasiło wielki ogień, a strażacy w żółtych ubraniach
ochronnych krążyli wokoło jak zdeformowane gnomy. Z pewno-
ścią nie będę tęsknił za centrum handlowym czy hotelem; i tak
wybudują tu pewnie coś jeszcze brzydszego. Tu i tam zaczęły się
pojawiać samochody. Może trafi się jakaś taksówka, pomyśla-
łem. Przypomniałem sobie o mieczu i już miałem zdjąć kurtkę, by
go w nią owinąć, gdy uświadomiłem sobie, że nie ma go w mojej
dłoni. W panice obejrzałem się za siebie i wtedy przypomniałem
sobie, że coś takiego zdarzyło się już w przeszłości. Miałem
przeczucie, że gdy wrócę do domu, znajdę go wiszącego nad
kominkiem, jakby zawsze tam był; tylko okno będzie wybite.
I tak było. Kierowca, który mnie podwiózł pod sam dom,
dostrzegł szkło rozsypane po chodniku.
- To pana okno? - spytał. - Nie masz szczęścia, kolego!
Spójrz, wszystkie inne są w porządku, w całym cholernym
bloku! - rozejrzał się wkoło. - Rzeczywiście, jest tu całkiem
spokojnie, kto by pomyślał, że były jakieś zamieszki. I zawsze
wydawało mi się, że tu, przy dokach, nie jest najbezpieczniej.
- To prawda, w niektórych miejscach. Ten obszar opanowali
już yuppies.
- Taa. Może przysłali tu gliny, czy co, żeby zapobiec roz-
ruchom. No dobrze, muszę jechać. Nie chcę, żeby żona się
martwiła. Na razie!
Rozejrzałem się wkoło, zastanawiając się nad jego słowami.
Miał rację. Większa część miasta pozostała praktycznie nietknię-
ta, nawet w pobliżu; panujący tu bezruch sprawiał jednak niesa-
mowite wrażenie. Po histerii nocy atmosfera tego miejsca była
bardzo kojąca. Pomyślałem nagle o tych wielkich, niewidzialnych
potęgach, które stały na straży handlu w olbrzymich Portach na
Spirali, takich jak ten. Czy to możliwe, by ich ręce ochroniły ten
obszar? Zapewne. Strażnicy.
Co sobie o mnie pomyśleli tego wieczora? Wtrącający się
idiota, pewnie. Nigdy nie próbowali zaradzić wszystkim drob-
nym kłopotom. Pewnie wiedzieli wystarczająco dużo, by w ogóle
próbować. A jednak... A jednak. Dziewczyna i tak może umrzeć;
fanatycy mogą znaleźć następną ofiarę; wiedźmy i tak nie unikną
stryczka. Lecz gdybym się nie wtrącił? Wiedziałem, że i tak nigdy
się o tym nie przekonam, lecz przynajmniej miałem świadomość,
że spróbowałem, musiałem to zrobić. Beze mnie mogło by być
gorzej, znacznie gorzej. I nie mógłbym zasnąć dziś spokojnie, tak
jak zamierzałem.
Byłem za bardzo zmęczony, by myśleć o czymkolwiek, a win-
da, oczywiście, stała popsuta. Mozolnie wchodziłem po schodach
do mojego mieszkania na ostatnim piętrze, a gdy tam dotarłem,
ledwo mogłem włożyć klucz w zamek. Alarm antywłamaniowy
zasilany był z baterii, zdawałem sobie więc sprawę, że lepiej by
było, gdybym wyłączył go tuż po wejściu do środka. Lecz gdy nie
rozległ się znajomy dźwięk ostrzegawczy, uznałem po prostu, że
zepsuła się kolejna cholerna rzecz w tym domu i dałem sobie
z tym spokój. Pozwoliłem, by ciężkie drzwi zamknęły się za mną,
oparłem się o nie z wdzięcznością i spojrzałem w stronę olb-
rzymiego pokoju dziennego.
Zobaczyłem kominek, w porządku, lecz nie było miecza. Po
chwili dostrzegłem go. Leżał nieco z boku, na podłodze, pośród
odłamków szkła. Bez wątpienia zbił szybę wracając. Ruszyłem
naprzód i zatrzymałem się, by go podnieść... i wtedy, potwornie
zmęczony, zamarłem w bezruchu świadom bólu pulsującego
w całym ciele. Może coś wyczułem - dźwięk, ruch. Lecz nie było
żadnego wytłumaczenia, skąd wiedziałem, że ktoś celuje z pis-
toletu w mój kark. Po prostu poczułem, to wszystko.
- Miłe miejsce! - powiedział ostry, niepewny głos. - Chciała-
bym móc sobie na coś takiego pozwolić. Ale to tylko zimna
skorupa; mogłaby mieć w sobie trochę ciepła. A także lepszy
alarm. Wstawaj. Twarzą do ściany, ręce nad głową. Dalej!
Rozdział piąty
.
W
stałem bardzo wolno i odwróciłem się, również bardzo
wolno. Ujrzałem lufę zakończoną krótkim tłumikiem, który
wyciszy nieco huk wystrzału. Pistolet podniósł się gwałtownym
ruchem na wysokość mojej twarzy i nic więcej. Obrzuciłem
kobietę spojrzeniem od stóp do głów. Stała w klasycznej po-
stawie strzeleckiej z szeroko rozstawionymi nogami, ramiona
wyprostowane, pistolet w obu rękach. Był tak samo nieruchomy,
jak przedtem, równie trudny do zignorowania; lecz teraz kobieta
wyglądała na zdenerwowaną. Czy też posługując się naukowym
żargonem, kompletnie stukniętą. Zmierzwione, czarne włosy ste-
rczały jej na wszystkie strony, ciemny kombinezon był wygniecio-
ny i podarty. Umazana popiołem sprawiała wrażenie bezlitośnie
sponiewieranej; lecz ja też pewnie wyglądałem tak samo. Najgor-
sza była jej twarz: bez wyrazu, o dzikim wejrzeniu. Tik nerwowy
szarpał jednym kącikiem oka, usta drżały jej tak, że ledwo mogła
mówić.
Pokręciłem głową przejęty grozą:
- Jesteś zdeterminowana, prawda? Śledziłaś mnie przez to
wszystko... od kiedy?
Wciągnęła powietrze i z trudem odpowiedziała:
- Od lądowiska dla helikopterów! Spóźniłeś się! Nie zauwa-
żyłeś mnie, prawda? Nie! Byłeś za bardzo pewien siebie, po tym
swoim sławnym coup\
- No cóż, nie sądziłem...
Zaczęła i wyglądało na to, że nie może już przerwać, jakby
miała w sobie coś, co musi wyrzucić:
- A potem rozruchy i ty zagłębiający się w te wszystkie
boczne uliczki... tam cię zgubiłam, lecz nie miałam żadnych
wątpliwości, że coś wiedziałeś, że dokądś zmierzałeś! W i e d z i a -
łam, że to nie może być dziełem przypadku i zaczęłam węszyć.
Wiedziałam, jak cię znaleźć. Kierowałam się w stronę najwięk-
szych kłopotów i tam cię znalazłam, razem z tymi stworzeniami!
Tak jak w Niemczech! -jej głos wznosił się coraz wyżej, prawie
piszczała. - Och, nieźle ci tam poszło, moje gratulacje, o tak! Lecz
stałeś się nieostrożny, zbyt pewny siebie, pomyślałeś więc, że
niczym nie ryzykujesz, jeśli wypełzniesz wreszcie spod swego
kamienia, prawda? Że ujdzie ci na sucho ta odrobina rabunków
i gwałtów! - po jej brodzie popłynęła z kącika ust strużka śliny. -
Zrezygnowałeś ze swoich wszawych skałek! Myślałeś, że nam
umknąłeś, prawda? Niech cię diabli wezmą! Prawda?
Jeszcze trochę, a zacznie majaczyć.
- Posłuchaj... - zacząłem uspokajająco. Nie zdołałem nic
więcej powiedzieć.
- Myślałeś, że jesteś sprytny, prawda? Że dzięki tobie zawie-
sili mnie? No cóż, myliłeś się, prawda? Myliłeś się cholernie,
myliłeś, myliłeś! Ponieważ dało mi to więcej czasu, by ruszyć
za tobą! Tak! I wolną rękę, by rozprawić się z tobą tak, jak
trzeba, ty i scheissdreck jak ty! - Przerwała, wciągnęła łapczywie
powietrze. Niespodziewanie zniżyła głos, niemalże do szeptu. -
Nie potrzebujemy cię - powiedziała cicho.
- Czy mogę tylko...
- Cokolwiek robiłeś, wszystko się wyjaśni, gdy cię już nie
będzie w pobliżu. A po tobie, ten drań von Amerningen...
- Posłuchaj...
Wciągnęła powietrze i powiedziała szybko, jakby zbierała do
czegoś siły:
- Do diabła z prawem... rozdeptać jak karalucha, to jedyny
sposób...
- Chryste, kobieto! - ryknąłem jej w twarz. - Czy po-
słuchasz?
Przypuszczam, że miałem dużo szczęścia, że nie wystrzeliła
odruchowo. Pomyślałem, że, szalona czy nie, za bardzo nad sobą
panuje, by to zrobić. Mimo to podskoczyła gwałtownie i stanęła,
mrugając oczami, wpatrując się we mnie jak idiotka.
- Jesteś - krzyknąłem, zapominając o wszystkich radach,
których sobie udzielałem, by zachowywać się spokojnie, zrów-
noważenie, kojąco - obsesyjną, obłudną, egocentryczną, mało-
stkową monomanką! Pochopnie wyciągasz wnioski, robisz naj-
gorsze rzeczy i nigdy się nie zatrzymasz, by się choć raz za-
stanowić nad tym, za żadne skarby, że mała Panna Krzyżowiec
może się mylić. Mylić, mylić, cholernie mylić! Nigdy nie słuchasz,
nigdy nie przyznajesz, że to w ogóle jest możliwe! To nie
przekonanie o własnej słuszności, to choroba umysłowa! Kimże
według siebie jesteś... Bogiem?
Przełknęła ślinę i uśmiechnęła się przerażająco słodko.
- Dostarczyłeś mi wszystkich dowodów, jakich potrzebowa-
łam! — powiedziała promiennie. — Ale oczywiście, proszę, mów
dalej. Mało się ostatnio śmiałam. - Niemalże leniwie, niczym
kotka, ponownie wzięła mnie na cel.
Oparłem się bezsilnie o ścianę. Czułem się tak, że strzał
mógłby być obecnie aktem miłosierdzia.
- Nie wiem, od czego zacząć! - zaprotestowałem. - Posłu-
chaj, te boczne uliczki, oczywiście, że dokądś zmierzałem -
próbowałem dostać się do domu, omijając obszar objęty roz-
ruchami! Nie widziałaś, co działo się potem, prawda? Nie!
Zgubiłaś mnie. No cóż, w garażu nie znajdziesz mojego samo-
chodu; jego wypalony wrak leży na środku drogi, w górze, przy
centrum handlowym. Zatrzymały mnie bomby z benzyną, potem
przewrócili samochód. Niewiele brakowało, a by mnie zabili.
Myślisz, że zaaranżowałem to?
Popatrzyła na mnie z pogardą.
- Możesz pozwolić sobie na setkę tych małych sportowych
wozów!
Jej słowa rozwścieczyły mnie:
- Tak, ty głupia suko, lecz one nie byłyby m oj e! Lubiłem
ten samochód, naprawdę lubiłem. Była to pierwsza rzecz, którą
sobie kupiłem, gdy dostałem tę pracę. Drugiego takiego wozu już
nigdy nie zbudują i... Chryste, pewnie nie wiesz nawet, że trzeba
zapisać się na listę i czekać na coś takiego przez dziesięć lat?
Praktycznie ręczna robota. Myślisz, że posunąłem się aż tak
daleko tylko po to, by zachować pozory?
- Całkiem możliwe - powiedziała ze spokojną pogardą. Bez-
granicznie pewna swego, nieoczekiwanie bawiła się słowną poty-
czką, jakby czyniło ją to bardziej, a nie mniej pewną. - Albo
mógł to być po prostu wygodny wypadek. A jeśli demonstranci
o mało co cię nie zabili, to dlaczego znalazłam cię z tymi
stworzeniami pod kościołem?
- Nie znalazłaś mnie z nimi! Byłem z grupą miejscowych,
których skrzyknąłem i zorganizowałem, by je powstrzymać! Jeśli
mi nie wierzysz, odwiedź któregoś z nich. Robotnik budowlany
o imieniu Sean, kierowca ciężarówki Billy cośtam, mogę dać ci
ich adresy. Powiedzą ci, co robiłem.
- Po prostu, chyba rozegrałeś wszystko sprytniej, niż myś-
lałam. Wywołałeś dwa fermenty... straż obywatelska...
- Albo dziewczyna... zgwałcona i porzucona, by umarła.
Chciałbym się dowiedzieć, czy będzie żyła. I, posłuchaj mnie
kobieto, zastrzeliłaś tego... osobnika, on uciekał, prawda? Ze
złamanym mieczem. Jak sądzisz, co go złamało? Jak sądzisz,
przed kim uciekał?
- Przed tobą? -jej śmiech był tak samo sztuczny, jak przed-
tem, niczym ceglany mur, w który waliłem głową.
- Tak - powiedziałem spokojnie. - Dzięki mieczowi, który
leży za tobą na dywanie.
- Jeśli myślałeś, że się odwrócę, to wymyśl coś lepszego.
Był tu, gdy weszłam. Przypuszczam, że przyleciał do domu
przed tobą?
- Właśnie tak, w pewnym sensie. Lecz nigdy bym ci tego nie
zdołał wytłumaczyć. Nie łatwiej niż...
- Tak? - ton jej głosu zmienił się nieznacznie, lecz nie po-
trafiłem tego nazwać. ,
- No cóż... nie myliłaś się tylko pod jednym względem.
Odkryłem, że Lutz jest w coś zamieszany, lecz to nie to, o czym
myślisz. Jeśli się nie mylę, to coś znacznie gorszego, lecz... Och,
do diabła, po co to wszystko?! I tak nie uwierzysz! To wychodzi
poza sferę twojego poznania.
Była cicho. Uniosłem głowę i zobaczyłem na jej twarzy bardzo
dziwną minę. Na chwilę zniknęło z niej kilka zmarszczek, a z nimi
dziesięć lat życia. Dostrzegłem przelotnie, jaka mogła by być;
okazało się to bardziej wstrząsające, niż bym się mógł spodzie-
wać. Po chwili podejrzenia ponownie zniekształciły jej rysy.
- Tylko Lutz. Ty nie. No tak.
- Tak - powiedziałem, stawiając czoło jej sarkazmowi. -
Kilku członków zarządu, lecz przede wszystkim Lutz. Chciał
spróbować wciągnąć mnie w to, tej nocy, kiedy się zjawiłaś.
Z różnych względów nic z tego nie wyszło. Pewnie i tak nic by
z tego nie wyszło, chciałbym o tym tak myśleć. Ponadto nie
sądzę, by był zbyt pewny siebie, ponieważ wybrał moment, gdy
nie znaczyło to aż tak wiele. Zdecydował się zrobić to tej nocy,
ponieważ C-Tran zorganizowano i uruchomiono, i w ogóle.
Dopiero wtedy mógł zaryzykować zrażenie mnie sobie i... usunię-
cie mnie.
- Co chcesz przez to powiedzieć? - spytała ostro.
- A to, że miałem z jego posesji interesującą przejażdżkę do
domu. Najpierw ktoś bierze mnie na cel karabinku z celownikiem
laserowym, gdy wciąż jadę aleją w stronę bramy. - Jej twarz
przybrała kolejną dziwną minę. - Do cholery, nie wierzysz mi? No
cóż, potem ktoś próbował rozwalić mi głowę na Autobahn.
Samochód z procą. Udałoby im się, gdyby nie wypadek ciężarówki.
Powinnaś też zobaczyć samochód, który wtedy prowadziłem. Nie
sądzę, by ludzie z wypożyczalni palili sie, by wynająć mi następny...
Zatkało mnie. Kobieta wyglądała na zbaraniałą.
- Ta cholerna strzelba... - sapnąłem. -To byłaś t y! Powinie-
nem się domyślić, że Lutz nie będzie próbował mnie zabić na
swoim terenie lub gdziekolwiek indziej, gdzie łączono by to z jego
osobą. Ale ty byś to zrobiła! To byłaś ty, ty... ty obłudna,
mała... - zabrakło mi słów, zacisnąłem pięści. Natychmiast pono-
wnie wycelowała pistolet prosto w moją twarz.
II - Ja i moja grupa - powiedziała cierpko. - Szkoda, że nie
używałam wcześniej tego modelu. Tylko ten udało mi się zdobyć
tak szybko, a do tego strzelałam na granicy zasięgu.
- Usprawiedliwiasz się? Czy ci w samochodzie to też twoja
grupa?
Pokręciła przecząco głową.
- Nie, to nie my. Lecz pasuje do innych... - zasznurowała
nagle usta. Nagle uświadomiła sobie, że bez zastrzeżeń przyjęła
moją historię; wciąż jednak było w tym coś, co sprawiało, że nie
chciała mi wierzyć. Może obsesja albo coś, co brała za niezbite
dowody - tylko co?
- A zatem - powiedziałem, przyglądając się strużkom potu
na jej zabrudzonej twarzy - możesz mi nie wierzyć, lecz, co
dziwne, ja tobie wierzę. Lutz zadał sobie wiele trudu, by się
upewnić, że widziano, jak bezpiecznie wychodzę. Gdybyś mnie
wtedy zabiła, wykonałabyś jedynie robotę za niego. Może teraz
właśnie to robisz...
Postawa strzelecka jest bardzo dobra, miła stabilna platfor-
ma, lecz gdy trzeba postać w tej pozycji nieco dłużej, robi się
trochę niewygodna. I wszystko zaczyna cię boleć. Sam nie byłem
w najlepszej formie, lecz mogłem przynajmniej się rozluźnić.
płagle, starając się za wszelką cenę nie zdradzić się żadnym
dźwiękiem lub ruchem ciała, zgiąłem kolana, szybko, i uklęk-
nąłem. Spodziewałem się, że kula zrobi mi przedziałek przez
środek głowy, lecz kobieta nie zdążyła strzelić ani razu. I wtedy
skoczyłem. Nie w górę, ale do przodu, chwyciłem ją za wyciąg-
nięte ramiona, które skierowały się w bok, i uderzyłem nadgarst-
kami kobiety o moje kolano, jakbym chciał złamać gałąź...
Pistolet wypadł jej z rąk i przesunął się z łoskotem po
podłodze, lecz na szczęście nie wypalił. Puściłem ją, odepchnąłem
do tyłu i chwyciłem broń. Następnie zagrodziłem jej drogę do
miecza, ale ona, wciąż zgięta wpół, tylko tuliła do siebie bolące
nadgarstki. Spojrzała w górę, przygryzając wargę; wyglądała,
jakby na coś czekała.
- Odwróć się - rozkazałem, a na ustach wykwitł mi znużony
uśmiech. Garbiąc się zrobiła, co powiedziałem.
Wcisnąłem kolta za pasek, chwyciłem ją za kołnierz i siedze-
nie ubrania. Wydała z siebie dziki skowyt; nie spodziewała się
czegoś takiego. Popędziłem ją do drzwi.
- Otwieraj! - rozkazałem. Wciąż w szoku, szlochając,
pogmerała przez chwilę przy zamku, lecz poradziła sobie. Pobie-
głem z nią na podest, krzyknęła przerażona i chwyciła za poręcz,
najwyraźniej spodziewając się, że ją zrzucę. Oderwałem ją od
barierki i popędziłem do schodów, ponownie przywarła do
poręczy, spodziewając się tym razem, że chcę ją zrzucić ze
schodów. Znajdowała się w stanie roztrzęsionej paniki, lecz to
tylko rozzłościło mnie jeszcze bardziej. Nie wiem, skąd wziąłem
siły, lecz sprawiłem jej klasyczną przejażdżkę całe szesnaście
pięter w dół po pogrążonych w mroku schodach. Szarpała się
i kopała, piszczała, zaczepiała nogami o balustradę. Od czasu do
czasu któryś z moich zacnych sąsiadów wyglądał ze swego
mieszkania.
- Mormoni! - wyjaśniałem, a oni kiwali z powagą głowami.
Wreszcie dotarłem do holu na parterze. Tam upuściłem ją po
prostu na ziemię. Musiałem odetchnąć.
Ona pierwsza mogła mówić; przecież niczego nie niosła.
Spojrzała na mnie z ukosa, w ten sposób, jak się patrzy na
niepewnie wyglądające drzewo, zastanawiając się przez cały czas,
w którą stronę upadnie.
- Mogłeś nie zadawać sobie tyle trudu i zastrzelić mnie na
górze. Albo po cichu skręcić mi kark. Nic nie mogłabym zrobić.
- Och, na miłość boską, kobieto... - tylko tyle byłem w sta-
nie wysapać. Zaczęła wstawać, a ja wyciągnąłem pistolet i skiną-
łem, by usiadła z powrotem. Zesztywniała, lecz gdy nie wy-
strzeliłem, rozluźniła się ponownie.
Nie odrywała ode mnie wzroku.
- Wszystko mi się plącze. Nie mogę się w tym połapać.
- Nic dziwnego - chrząknąłem. - Zaczęłaś dodawać dwa
i dwa, a wyszło ci dwadzieścia dwa. Albo 1726.
Walnęła ręką z całych sił w marmurową posadzkę.
- O co, do diabła, ci chodzi? Muszę wiedzieć!
- Nigdy w życiu -powiedziałem. -Coś się święci, to prawda,
lecz dam sobie głowę uciąć, że coś takiego nigdy nie pojawiło się
w obszarze twoich wąskich horyzontów. Lepiej nie wtykaj w to
nosa. I tego jednotorowego umysłu!
Zjeżyła się.
- Mogłabym powiedzieć dokładnie to samo. Incydent na
Autobahn... czy wiesz, co to było? Czy jesteś w stanie ustrzec się
przed następnym?
Jęknąłem. Obecnie tylko łóżko było najpiękniejszym wido-
kiem... szesnaście pięter w górę.
- Tak, tak, tak... - Zdawałem sobie sprawę, że muszę zrobić
coś z tym, w co się wplątałem, poszukać rady, przemyśleć
wszystko, lecz przede wszystkim potrzebowałem snu. Sięgnąłem
w dół, ponownie złapałem ją za kołnierz i jednym szarpnięciem
postawiłem na nogi. Przeciągnąłem ją po gadkiej podłodze, zbyt
szybko, by mogła stawiać opór, prosto do szklanych drzwi.
Portiera nigdzie nie było widać, i całe szczęście. Włączyłem
mechanizm otwierający i drzwi rozsunęły się z westchnieniem, gdy
dotarliśmy do wycieraczki; pchnąłem ją potykającą się w ciem-
ność. Spojrzałem w jedną, potem w drugą stronę drogi; nikogo
w zasięgu wzroku, tylko syreny od czasu do czasu przerywały
ciszę. Zaczynało już świtać, przez co uliczne światła sprawiały
wrażenie ciemniejszych. Wkrótce zrobi się jasno; będę musiał
odłożyć mój następny ruch do wieczora. Potrzebowałem snu.
Uniosłem kolta, dostrzegłem, że wzdrygnęła się; usłyszałem,
jak wciąga gwałtownie powietrze. Zabezpieczyłem pistolet, wyją-
łem magazynek i położyłem go delikatnie na chodniku. Następ-
nie pchnąłem go nogą jakieś dwadzieścia jardów dalej. Potem
odkręciłem tłumik i schowałem do kieszeni.
- Oczyść magazynek, nim go załadujesz - powiedziałem,
wręczając jej broń. - Niebezpieczna to noc i możesz go potrzebo-
wać w drodze do domu.
Odwróciłem się na pięcie i ruszyłem ciężkim krokiem w stro-
nę drzwi wejściowych, starając się, by nie wyglądało to na
ucieczkę. Jednak byłem aż nadto czujny, czy nie rzuci się po
magazynek. Przez chwilę ujrzałem jej odbicie w szybie; stała tam
w bezruchu, patrząc w moją stronę. W bladym świetle, gdy cała ta
napięta złośliwość odpłynęła z jej twarzy, wyglądała tak, jak
mogłaby wyglądać - całkiem nieźle, naprawdę. Lecz ja, bez
wahania pędziłem już w stronę schodów, próbując nie myśleć
o szesnastu piętrach dzielących mnie od prysznica i łóżka. Przez
chwilę stało się to najbardziej przerażającą perspektywą na świecie.
Wieczór przyniósł kolejne. Nie ujrzałem światła dziennego;
spałem, martwy dla świata, przez jakieś jedenaście godzin; i obu-
dziłem się z głową jak piłka baseballowa, którą nadmiernie
napompowano. Język mógłbym sobie namydlić i ogolić. Kąpiel
i posiłek przywróciły mi jednak zainteresowanie światem, jak
i wiadomościami dotyczącymi zeszłej nocy. Rozruchy zanikły
wraz z nastaniem dnia, lecz miasto wciąż znajdowało się w głębo-
kim szoku. Policja aresztowała kilku złodziei i drobniejszych
rozrabiaków, ale nie zdziwiłem się wcale słysząc, że zorganizowa-
ne gangi po prostu zniknęły. Bezustannie trwały „intensywne
poszukiwania", wszczęto też „dochodzenie w tej sprawie"; tylko
ja wiedziałem, jak daleko poza granicami zwykłej ludzkiej egzys-
tencji musieliby szukać. Sam miałem się tam zamiar skierować.
W tym rzecz. Gdybym mógł dorwać jakiś samochód. Wypoczę-
ty, czysty i ogolony spędziłem interesującą godzinę lub coś koło
tego, próbując wy trzasnąć jakiś wóz; okazało się, że zapotrzebowa-
nie jest ogromne. Szczątki mojego samochodu gdzieś usunięto, za to
walizki znaleziono prawie całe, choć były poważnie nadpalone
i powyginane; wybuch cisnął nimi w czyjeś drzwi. W rezultacie,
pociągając za sznurki w imieniu C-Tran, dostałem potwornie drogą
luksusową limuzynę, kompletnie nie w moim guście. Tam, dokąd się
udawałem, miałem interesujące doświadczenia, po których zniechę-
ciłem się skutecznie do włóczenia się na piechotę, teraz jednakże
zacząłem się poważnie zastanawiać, czy ten sposób nie byłby lepszy.
W przeszłości, na samym początku, nie zawsze było łatwe znalezie-
nie drogi do Tawerny; lecz mogło się wydawać, że ostatnio stary
morgan sam nauczył się drogi, przemierzał z łatwością ulice starego
portu, po bruku, ciemnymi alejkami, które prowadziły w jedno lub
wiele miejsc, zawsze wioząc mnie w stronę światła i ciepła
promieniującego zmiejsca, które uważałem za mój prawdziwy dom.
A teraz, jadąc z cichym warkotem tym lśniącym, zadowolo-
nym z siebie potworem, z mieczem podskakującym i pobrzękują-
cym na tylnym siedzeniu, zaczynałem się zastanawiać, czy limu-
zyna nie jest jednym z przedmiotów przynoszących nieszczęście.
Był tu taki obcy; cienie starych magazynów ześlizgiwały się po
jego jasnej lustrzanej powierzchni, romantyzm rozbrzmiewający
w starych nazwach ulic - Danube Street, Orinoko Lane, Chin-
king Square, Hudson Quay - z trudem przebijały się przez jego
przyciemnione szyby. Znajdował mi jedynie współczesne, zmode-
rnizowane dzielnice, w których yuppies było więcej niż w moim
bloku, pełne małych butików i restauracji z fantazyjnymi storami
i mosiężnymi wentylatorami, dyskotekami z różowymi neonami
przesłaniającymi odwieczne kamienne skorupy, które przełomie
tylko zajmowały. Jeździliśmy tu i tam, trzykrotnie, za każdym
razem inną trasą, lecz zawsze lądowaliśmy z powrotem tutaj.
Narastało we mnie przeczucie, że w poprzek mojej ścieżki wznie-
siono bariery, tym solidniejsze, że niewidzialne.
Zirytowany, spróbowałem czegoś innego, czego nie robiłem
już od lat; zahamowałem przed miejscowym pubem, jednym ze
starszych, nie rekonstruowanych. Wyszedłem i zapytałem parę
wychodzących staruszków, czy nie wiedzą, gdzie mogłaby być
Tawerna Iliryjska albo sam Pilot Jyp, jeśli jest w porcie. Spioruno-
wali mnie wzrokiem i mruknęli coś, że nigdy nie słyszeli takiego
imienia, po czym, podpierając się na laskach, poczłapali, nie
przestając gderać coś do siebie. Westchnąłem. Wśliznąłem się do
środka, zamówiłem kufel piwa i powtórzyłem pytanie. Często
atmosfera natychmiast się ocieplała; lecz tym razem uzyskałem
jedynie obojętne wzruszenie ramion barmana. Nieoczekiwany
cień pojawił się w drugim końcu lokalu. Był to potężny mężczyzna
ubrany w czarną kurtkę, dżinsy i pożółkły biały sweter, od którego
odcinała się rumiana twarz żeglarza. Miał białe, przerzedzające się
włosy. Przytoczył się do baru i oparł nieco zbyt blisko mnie.
- A co chcesz od tego faceta, co, koleś?
Spojrzałem na niego. Nie lubiłem, gdy ktoś chce mnie za-
straszyć.
- A kto chce wiedzieć?
Nie odpowiadał przez chwilę.
- To twoje kółka na zewnątrz, koleś?
- Tak.
- Lepiej zabierz je stąd albo coś się im może stać. Cholernie
nieprzyjemna okolica.
- Mam tu coś do załatwienia. Odjadę, gdy uznam, że już na
mnie czas.
Uniósł szklankę do ust i powiedział zza niej:
- Przez takie zachowanie facet może dorobić się cholernie
obolałej twarzy.
- To samo przyszło mi do głowy.
Skrzywił się w udawanym zdziwieniu, po czym rozejrzał się po
pomieszczeniu, oczekując na wybuch śmiechu. Nie doczekał się.
Zapanowała napięta, zduszona atmosfera. Starożytny piecyk
elektryczny przypalał linoleum, co pewnie robił od lat, a słaby swąd
drapał w gardle. Mężczyzna wolno odstawił kufel i wstał. Zrobiłem
to samo. Było w tym coś więcej niż mierzenie się wzrokiem; ale jeśli
chciałem się dowiedzieć, to był tą osobą, którą należało pytać.
Przeczuwałem jednak, że potrzebna będzie odrobina perswazji.
Barman podszedł do nas szybko.
- Żadnych rozrób w lokalu. Pijcie i wynoście się, wy dwaj,
albo wzywam gliny. No już, spadajcie!
Żaden z nas nie przejmował się piciem. Wolno, nie spusz-
czając jeden drugiego z oka, ruszyliśmy do drzwi. Ja otworzyłem,
mężczyzna zatrzymał się, więc wyszedłem pierwszy. Lecz byłem
jeszcze na stopniu, gdy jego ciężka ręka chwyciła mnie za ramię
i cisnęła plecami na poczerniałą od brudu ścianę. Potężny męż-
czyzna wyskoczył na zewnątrz i wyszczerzył zęby w okropnym
uśmiechu. Dopiero teraz zauważyłem, jak wielkie ma zęby,
olbrzymie, koślawe i żółte.
- Mogłem załatwić cię tam albo tu - chrząknął - bez róż-
nicy. Ale tutaj będzie lepiej.
Poprzednio nie wzbudził we mnie lęku, lecz jego potworna
siła zmieniła wszystko. I te zęby. Rozejrzałem się zaniepokojony.
Ulica była pusta, a niebo robiło się coraz ciemniejsze. Księżyc
skrył się za chmurą i wysokie wiktoriańskie budynki zatopiły
wąską uliczkę w czarnym, gęstym atramencie. Lecz światło
wpadające przez rozsypujący się ornament jednego z budynków
rzuciło cienisty manswerk podobny do gigantycznej sieci; gdy to
ujrzałem, serce zabiło mi mocniej. Mężczyzna stanął nade mną;
jego białe włosy przesłaniały mu twarz, która nagle zaczęła
rosnąć, wydłużać się; stawała się coraz węższa. Wargi podwinęły
się i poczerniały; owionął mnie smród jego oddechu, a paląca
ślina dotknęła mojej twarzy. Ręce, które się nade mną uniosły,
nie miały palców, dostrzegłem bezkształtne kończyny i dopiero
po chwili spomiędzy białego, szorstkiego futra wystrzeliły czarne
pazury. Wtem księżyc wypłynął na szeroką zatokę między chmu-
rami. Oczy zwęziły się i pociemniały, błysnęły wściekle przepeł-
nione ognistą złośliwością. Był to największy żyjący na ziemi
drapieżnik, jakiego znałem. Mógłby spojrzeć w oczy prehistory-
cznemu tyranozaurowi. Z wysokości jedenastu stóp padło na
mnie pełne nienawiści spojrzenie... dorosłego samca niedźwiedzia
polarnego.
Lecz w tej samej chwili moim oczom ukazała się plątanina
cieni... szczyty masztów należące do olbrzymich statków z ożag-
lowaniem rejowym. Księżyc przeciął je i nagle, bez żadnej zauwa-
żalnej zmiany, zatoka pośród chmur przemieniła się w jednej
chwili w okno wychodzące na rozleglejsze morza i połyskujący
stalowoniebiesko archipelag chmur. Widok ten sprawił, że ogar-
nęła mnie dzika radość, ujrzałem bezkresną drogę, po której tak
często żeglowałem. Roześmiałem się zwierzęciu prosto w pysk
i wyciągnąłem ręce; spodziewałem się trzasku szkła, lecz zamiast
tego dobiegł mnie delikatny pomruk automatycznie opuszczanej
szyby. Robiłem się w tym coraz lepszy. I już po chwili, wirując
z głośnym furkotem przez powietrze, miecz uderzył w moją
otwartą dłoń. W tym samym momencie uderzyłem, spychając
stworzenie z powrotem między poobijane pojemniki na śmieci,
które stały przy drzwiach. Chwyciłem zatłuszczone futro, które
było jego swetrem. Podsunąłem mu ostrze pod brodę, gdzie
najlżejsze pchnięcie dotrze prosto do mózgu.
- Inkrustacja jest ze srebra, jeśli chcesz wiedzieć, zatem jedno
niepotrzebne drgnięcie i nigdy już nie skosztujesz foki, przyjacie-
lu. A teraz, gdzie Tawerna?
Poczułem gwałtowny przypływ i nagle moje palce zagłębiły
się w szorstkim swetrze.
- Czy to ty masz Włócznię? - wysapał wielki mężczyzna,
który na powrót był człowiekiem.
- Jesteś strasznie dociekliwy, jak na kogoś, kto za chwilę
straci głowę - powiedziałem i szarpnąłem go za sweter. - A co,
jeśli nim jestem? Masz zamiar upomnieć się o piątaka za wy-
śledzenie mnie, czy co?
- Wyznaczono nagrody za twoją cholerną głowę! - warknął,
próbując się wyrwać. - Masz na sobie jej zapach! O nie, nie biorę
cię w pobliże żadnego z moich kumpli!
- Nagrody? - spytałem. - Chcesz powiedzieć, że więcej niż
jedna? I co za kumpel? Mówisz o Jypie? Jest w porcie?
Jego oczy zrobiły się okrągłe, na twarzy zaperlił się pot.
- Słuchaj, jeśli to ty ukradłeś tę Włócznię, do czego, do diabła,
jestem ci potrzebny? Albo Jyp? Przecież nic ci nie zrobiliśmy!
- Nie mam zamiaru skrzywdzić Jypa, ty tępaku! - warkną-
łem. - Jestem jego przyjacielem! A z jakiegoś powodu nie mogę
przedostać się do Tawerny!
- A dziwisz się? Po tych rozruchach? Strażnicy zbudowali
mur! Wiesz dobrze, co mogłoby się przedostać, gdy Dzieci są na
wolności!
- Wiem, Paddingtonie, wiem - mruknąłem i odsunąłem się,
dając mu wstać. - Trochę tego widziałem. Strażnicy, mówisz?
Lecz jesteśmy przecież na granicy, inaczej nie mógłbyś się zmienić,
a ja nie potrafiłbym przywołać miecza. A zatem, możesz popro-
wadzić mnie z tego miejsca, prawda? Wsiadaj do samochodu!
- Jeśli masz Włócznię - powtórzył, kręcąc głową - nie ma
bariery, która oparłaby się tej...
- To nie takie proste. - Otworzyłem drzwi. - Wsiadaj.
Wielki mężczyzna drżał jak liść, lecz nie poruszył się. Demon-
stracyjnie cisnąłem miecz na tylne siedzenie. Drgnął, jakbym go
kopnął, i nie kryjąc zdziwienia, pokręcił głową, po czym nieufnie
otworzył drzwiczki i wcisnął się do środka.
- Kim ty jesteś? - spytał. - Nie przypominasz żadnego czaro-
dzieja, jakiego kiedykolwiek poznałem.
- Brawo, Paddingtonie. Nie jestem czarodziejem. A teraz
prowadź, dobrze?
Droga, która tam wiodła, nigdy nie wydała mi się tak długa
i tak kręta, jak tej właśnie nocy. Posuwaliśmy się w żółwim
tempie przez stare tereny portowe, bojąc się, że miniemy zakręt.
Jechaliśmy przytłoczeni posępnymi bryłami magazynów wokół
nas, kamiennych duchów zaginionego imperium handlowego -
to znaczy zaginionego w Jądrze. W zwykłych, codziennych
ulicach ponad połowa z nich świeciła pustkami, bezokie skorupy
z oknami zabitymi deskami lub ze strzaskanymi szybami, gdzie
trawa rosła między rozsypującymi się cegłami. W niektórych
miejscach pozostały jedynie ruiny, potem ich miejsce zajęły
rdzewiejące budy z blachy falistej, zarzucone w połowie projekty
przemysłowe, place z drewnem i małe, brudne zakłady remon-
towe lub po prostu zostały puste parcele zarośnięte trawą i ziels-
kiem. Lecz w pobliżu i za tymi ulicami, w cieniu, znajdowały się
starsze przejścia, które wciąż tętniły życiem, a wysokie budynki
wypełnione były dziwnymi towarami z każdego zakątka Spirali;
towarami, które zostaną sprzedane w jeszcze dziwniejszych miejs-
cach. Ponad dachami górowało olinowanie smukłych statków,
które te towary przewoziły. Minęliśmy muły ciągnące wozy
wyładowane pękatymi workami prowadzone przez mężczyzn
o orlich, posępnych twarzach, i dopiero wtedy zacząłem ufać
mojemu niedźwiedziemu nawigatorowi. Mężczyźni mieli łuki;
obejrzeli się na nas podejrzliwie. Minęliśmy niezwykłą, bezgłośną
ciężarówkę jarzącą się złoto i biało, która wyjechała z głównej
ulicy, tocząc się na dwóch czarnych sferach, które najwyraźniej
nie były w żaden sposób przymocowane. Wymieniliśmy spo-
jrzenia; na Spirali były osiągalne nawet aspekty odległej przyszło-
ści; dla tych, którzy byli wystarczająco sprytni, by tam trafić.
Lecz nie było to zbyt popularne, gdyż zyski z handlu były
kiepskie, a szok kulturowy ogromny. Na chodniku przed jednym
z magazynów przykucnęły skryte pod kapturami postacie; ges-
tykulowały żywo nad stosami worków, które podrygiwały.
- Niesamowite - powiedział krótko.
Gdy byłem jeszcze nowy w tej grze, mógłbym w takim
momencie zauważyć, że to samo można by powiedzieć i o nim,
lecz zdążyłem go już nazwać „Paddington", a takt jest czymś,
czego człowiek uczy się wcześnie. Lub nigdy.
- Skręć tu w lewo - powiedział, i gdzie przed chwilą była
tylko ściana, teraz dostrzegłem wąski zaułek. Na końcu, roz-
świetlając łuną noc, odbite w połyskujących kałużach jaśniały
zasłony Taweiny Iliryjskiej w kolorze ciepłej czerwieni.
- Nie dokończyłeś piwa - powiedziałem mu, gdy ustawiłem
samochód w poprzek skrzyżowania i zaparkowałem na wyłożo-
nym kamiennymi płytami dziedzińcu obok Tawerny. - Stawiam
kolejkę.
- Dziękuję - powiedział. - Lecz gdybym mógł po prostu
odejść, to już mnie nie ma. Nie mam nic przeciwko tobie,
gdyż widzę, że jesteś czymś w rodzaju przywódcy ludzi, lecz
nie chcę mieć nic do czynienia z tobą lub z tym, co do ciebie
przylgnęło. Wyczuwam, że z twoim towarzystwem wiąże się
niebezpieczeństwo. Z Jypem może być tak samo, lecz to on
sam musi zadecydować.
Wygramolił się na zewnątrz, potrząsnął białą głową i pową-
chał powietrze.
- Oczekują cię - chrząknął, po czym odwrócił się i odszedł
w noc.
Nie zaskoczyło mnie to zbytnio. Lecz gdy dotarłem na
miejsce i stanąłem pod znajomym znakiem, który wydawał się
nosić za każdym razem napisy w odmiennych językach, a wszyst-
kie z nich z nieprawdopodobnymi błędami ortograficznymi -
zawahałem się. Często sprowadzałem niebezpieczeństwo na mo-
ich przyjaciół, lecz nigdy tak świadomie, jak teraz. Tak czy
inaczej, nic na to nie można było poradzić; musiałem wysłuchać
ich rady. Pchnąłem drzwi i owionął mnie znajomy powiew
przypraw i piwa, mocnych pikli, dymu z kominka i mniej
swojskich zapachów; posłyszałem niski szum głosów, w większo-
ści ludzkich, lecz nie wszystkich. Doznania te niosły ze sobą
wspomnienia dobroci i czegoś więcej, poczucia przynależności.
Zatrzasnąłem za drzwiami cały świat i zszedłem po schodach. Na
czekała już Katjka.
Oplotła ramionami moją szyję. Objąłem ją. Nie trudno było
lubić Katjkę, choć wzbudzała niepokój, a czasami znacznie
więcej - ponadto, gdy tak staliśmy, wyzbyłem się wszelkich
wątpliwości: jak zwykle nie kąpała się już wystarczająco długo.
Kultura, w której wzrastała, nie uznawała czegoś takiego, za
to tanią wodę różaną tak, i to w dużych ilościach. Ubrana
była również jak zwykle, w jeden ze swoich wieśniaczych stro-
jów, jeśli możecie sobie wyobrazić ten typ wieśniaczki, która
wystaje pod latarniami i pokłada się na barach - coś między
mleczarką a Liii Marlene. Lecz dziś wieczorem opuścił ją, obe-
cny zazwyczaj, sardoniczny humor; duże, niewinne, szare oczy,
które były jej klejnotem, zdradzały zaniepokojenie, były pod-
krążone, a bruzdy okalające jej usta były dziwnie głębsze. Na-
chyliłem się i pocałowałem ją; zauważyłem, że usta miała bardzo
spękane.
- Cieszę się, że jessteś bezpieczny, Sstefanie - wymruczała,
jak zwykle zniekształcając leciutko wypowiedź swoim syczącym
akcentem. - A niewiele brakowało, zagubiony pośród tego wszy-
stkiego. Lecz dobrze się spisałeś, bardzo dobrze!
- Mówisz o minionej nocy? Wiesz o tym?
Obdarzyła mnie następnym niezwykle silnym uściskiem.
- Wiem, przynajmniej trochę, choć wiele rzeczy nie rozu-
miem... na przykład ta suka, która próbuje cię zabić. Lecz, ach,
jestem z ciebie dumna, dumna!
Po uścisku zaczęła się wiercić, co zawsze robiło okropne
rzeczy z moją zimną krwią, po czym poprowadziła mnie w gorące
uściski głównego pomieszczenia tawerny. Większość gości prefe-
rowała prywatność cienia i cichą rozmowę, toteż trudno było
określić, ilu ich tu było; lecz dzisiaj w powietrzu unosiła się
trudna do uchwycenia atmosfera pustki i spokoju.
- Chodź, Mistrz Pylot jest tutaj, musi wysłuchać o twoich
heroicznych wyczynach!
- Dobrze, lecz skąd o tym wiesz? Nie... śledziłaś mnie chyba?
Roześmiała się.
- Och, gdybym mogła, zawsze! Umiliłoby to długie dni tutaj,
jakże długie, jak bardzo długie! Lecz wymagałoby to zbyt dużego
wysiłku. Poza tym - spojrzała na mnie z ukosa - nietrudno mnie
zaszokować. To... - wzdrygnęła się. - To zbliżało się, przemoc
na Spirali. Miałam za zadanie uważać na to, posługując się
wszystkimi środkami, jakimi dysponuję. I robiąc to, znalazłam
wiele rzeczy... a jedną z nich byłeś ty.
Poczułem się nieswojo.
- Jak robię z siebie cholernego durnia. Jak próbuję powstrzy-
mać potop. Dyryguję wszystkimi...
- Jak uczysz ich odrobiny rozumu! - wyrzuciła. - Ktoś musi
przewodzić. Znam cię, kocham cię, Stefanie, lecz nie spodziewałam
się tego po tobie, który stałeś na wielkiej granicy tak długo i nigdy
jej tak naprawdę nie przekroczyłeś. Coś się dzieje, coś w tobie
rośnie, wreszcie. Obecne czasy potrzebowały kogoś, kto oprze się
potopowi, kto stanie się przywódcą ludzi. I ty się pojawiłeś.
Pomyślałem o czarownicach i podrapałem się po głowie.
- Niewiele dobrego udało mi się zrobić. Ten potworny roz-
gardiasz...
- lepsze to niż nic! - warknęła z pociemniałymi oczami. -
Wierz mi! Ruszyłeś głową, zobaczyłeś, co się święci, niszczyłeś to
w zarodku wszędzie, gdzie tylko mogłeś, zarówno we własnych
czasach, jak i w cieniu; a gdzie nie było to jednoznaczne, nie
wtrącałeś się. Bez ciebie wydarzenia tej nocy byłyby gorsze,
0 wiele, wiele gorsze! I tego właśnie się obawiałam, gdyż już
wcześniej byłam niespokojna. Coś się wydarzyło, Stefan, coś
czego byś nie zrozumiał, lecz jest to coś okropnego, strasznego.
Coś, co nie wydarzyło się przez wszystkie dni mojego pobytu
tutaj, a jest ich wiele. Spodziewaliśmy się kłopotów.
- Mówiąc prosto - wycedził spokojny głos z pogrążonej
w mroku loży, która znajdowała sie w pobliżu płonącego ognia -
szukałem pierwszego statku, by się stąd wydostać. Do diabła,
miałem zamiar wyruszyć w rejs do Ultimy Thule z ładunkiem
ognistego bursztynu, skór nosorożca i sopli lodu, część towaru
należała do mnie! Marzę sobie o odrobinie spokoju i ciepłych
stopach i nagle rozpętuje się piekło. - Jyp parsknął niepewnie
1 podniósł swe szczupłe ciało, by mnie powitać. - Dosłownie
w ostatniej chwili. A teraz zobacz, co przywiał wiatr!
- O mały włos, a by mnie tu nie było! - odparłem, gdy
ściskaliśmy się, poklepując się po plecach i wymieniając rytualne
zniewagi. - To znaczy, niech mnie diabli. Strażnicy, czy co? Bez
mała wszystkie drogi są pozamykane!
Jyp skinął głową.
- Z przyjemnością sam bym cię sprowadził do domu, zabiera-
jąc jak najdalej od tego wszystkiego. Tak czy inaczej, stary Sir
okazał się godnym zaufania przewodnikiem. W jego towarzystwie
nikt by cię nie zaczepił. Cieszę się, że dostałeś się tu cały i zdrowy.
- Początek był nieco ostry, lecz... Siń
- No cóż, a jak ty byś nazwał siedmiostopowego faceta,
który...
- ...może przemienić się w niedźwiedzia polarnego? Dobrze.
Lecz posłuchaj, o co w tym wszystkim chodzi? Co się takiego
wydarzyło?
Jyp wciągnął powietrze przez zęby, wyraźnie niechętny udzie-
laniu jakichkolwiek wyjaśnień. Nie lubił wplątywać mnie w ciem-
niejsze sprawy Spirali, zwłaszcza że zrobił to zupełnie przypad-
kowo podczas naszego pierwszego spotkania, przez co później
kilka razy ledwo uszedłem z życiem.
- Lepiej zostawić to na razie w spokoju. Nie jest to coś,
0 czym człowiek chce mówić, chyba że nie pozostaje mu już nic
innego. Lecz tyle ci mogę rzec, że podciągnąłem już portki, by
dać nogę do jakiegoś spokojniejszego kraju, gdy Kat pokazuje
mi, że siedzisz w tym po uszy, i pomyślałem sobie, że bez pudła
zjawisz się następnego ranka zdyszany, toteż zostałem. Przez ten
czas wszyscy zaczną coś podejrzewać i, do diabła, gdzie się
zaokrętuję, chyba na jakąś skorupę do żeglugi przybrzeżnej. Jak
ja się poświęcam dla przyjaciół!
Zachichotałem.
- Wiesz dobrze, że nie ma chyba na Spirali kapitana, który
nie zaprzedałby z radością swej duszy, żony lub połowy ładunku,
by mieć cię na pokładzie jako nawigatora. Lecz nie myśl sobie, że
tego nie doceniam; wiele mam do opowiedzenia, jeszcze więcej
pytań. Czemu nie mielibyśmy... Myrko!
Rozpromieniony właściciel wytoczył się z ciemności, niosąc
tacę, na której stały kufle z piwem, butelki z tujicą i miski z ostro
kiszonymi warzywami.
- Daj, daj, panye Stefan, oni mófią mi pan przychodzić!
1 mówię kłopot, kłopot, bielzhaje kłopot. Co? Przyciąga pana jak
magnes. Dlatego ja pociągam pifo. Niebo może runąć, fłócznie
mogą zostać skradzione, lecz pifo - jemu możesz ufać! Co!
- Skradzione? Co to miało oznaczać?
Lecz on zaczął się krzątać przy stole i nie dał się sprowoko-
wać; co było niezwyczajne. W dodatku widać było, że pod
trajkotaniem próbuje skryć większe niż kiedykolwiek zafrasowa-
nie. Zacząłem naciskać Katjkę, lecz pchnęła mnie tylko na
zarzuconą poduszkami skrzynię, ułożyła mi nogi przed trzas-
kającymi polanami i usiadła między mną a Jypem.
- Niezbyt często jestem ściśnięta między dwoma takimi zbira-
mi - uśmiechnęła się i przeciągnęła z afektacją niczym kotka
w cieple ognia. Jej nastrój zmienił się nagle; oczy pociemniały
i zrobiły się zimne. - Zatem powiedz nam teraz o minionej nocy!
- Muszę cofnąć się trochę dalej - powiedziałem. - Dopiero
co wróciłem do domu... byłem w Niemczech w sprawie C-Tran...
Katjka usiadła sztywno i zwróciła się w moją stronę.
- Niemczech?
Jyp zasłonił ręką oczy.
- Och, Panie - powiedział cicho; a Jyp został wychowany
w wierze. - Powiedz, że to nie...
- Lepiej będzie, jeśli wysłuchasz mnie do końca - powiedzia-
łem. - Od samego początku...
Słuchali; a przez ten czas czułem, że ciało Katjki napina się
coraz bardziej, jej oddech stawał się szybszy i płytszy, jakby
przeżywała ze mną każdą chwilę, tę szaloną gonitwę poprzez
pogrążone w chmurach szczyty, jej zwariowany rezultat, wizję
miasta i mój okropny powrót do domu. Jyp wpatrywał się
markotnie przed siebie, gdzieś poza swymi wyciągniętymi nogami
w jakże odpowiednie wzory ognia i nie przerwał mi ani razu, lecz
na koniec pochylił się gwałtownie do przodu, cały drżąc, i cisnął
w palenisko dwa duże polana.
- To by się zgadzało - z początku tyle powiedział. Katjka nie
odezwała się ani słowem, trzymała się tylko z całych sił mojego
ramienia, jakby starając się przytrzymać mnie za wszelką cenę.
Lecz twarze zdradzały ich uczucia, były blade, smutne i za-
trwożone.
- Co miałoby się niby zgadzać, Jyp? - spytałem cierpliwie.

- Chmury. Góry. To formy podobne do fraktali, mniej
więcej podobna progresja. Sprawiają, że przejście jest łatwiej-
sze. - Wpatrywał się w nieustannie zmieniające się płomienie,
jakby odkrywały przed nim jakieś znaczenie, a może rzeczywiście
tak było, przecież Jyp potrafił odnaleźć znaczenie w przepływach
i zawirowaniach przestrzeni i czasu w samej Spirali i wyznaczyć
właściwy kurs między nimi. Po chwili dodał. - To miasto... jak
;| I, się tam czułeś?
- Chcesz powiedzieć, pomijając fakt bycia zwierzyną łowną?
Ja... ja je polubiłem. Sądzę, że zostałbym do niego przyciągnięty
nawet bez udziału Le Stryge'a, cokolwiek to było, co na mnie
nałożył.
- Geass - prychnęła Katjka. - Brutalny sposób na zniewole-
nie serca i umysłu.
- Ten był raczej subtelny, gdyż mimo swego jakże bezpośred-
niego wpływu biedny człowiek, który został w to złapany, w ni-
czym się nie zorientował. Wygląda na to, że Le Stryge nauczył się
paru nowych sztuczek. A ty nawet nie wiesz, jak to cholerne
miejsce się nazywa? Zatem powiem ci. To Heilenberg.
- Heidelberg?
Jyp skrzywił się.
- Heilenberg. Chciałbym mieć tyle pięciocentówek, ilu było
facetów, którzy poświęcili większość życia, szukając rozpaczliwie
tego małego miasta, gdzie ty po prostu wylądowałeś i wszedłeś
tak spokojnie do środka, to wszystko. Jest to... jak to ująć? Jest
to jedno z najpotężniejszych miejsc na Spirali. Nie, ono jest
wypełnione mocą, tak, to nieco lepsze określenie.
- Mistyczne? - podpowiedziałem.
- Taak. Chciałbym mieć twoje wykształcenie. Mistyczne,
a do tego, jedno z najbardziej niebezpiecznych.
- Jak wcześniej raczyłeś zauważyć - westchnąłem - to by się
zgadzało.
- Taak. Jedno wiąże się z drugim. Widzisz, tak już jest:
poznałeś już całkiem nieźle Spiralę i wiesz, że miejsca mają swoje
cienie...
Przytaknąłem. Długie cienie, jak te, które ogień rzucał w po-
przek kamiennego paleniska; rzucane z Jądra na Spiralę, z czasu
w bezczasowość. Mieszając i jednocząc zmienne oblicza miejsca,
by ucieleśnić jego charakter. Wszędzie, gdzie żyli ludzie - i nie
tylko...
- A więc, jak się pewnie domyślasz, całe nacje także rzucają
cienie, tyle że są one szersze i pochłaniają inne cienie. Właśnie
z czymś takim zetknęliśmy się na Jawie. Lecz całe kontynenty,
a także kilka nacji razem wziętych, także rzucają cień. Z tym, że te
są mniej materialne, w pewnym sensie mgliste; lecz niemal zawsze
można określić ich ognisko, centrum, miejsce, które ucieleśnia ich
ducha, historię, to wszystko, a nawet jeszcze więcej. Wszystko, co
świadczy o nich najprawdziwiej, co niektórzy ludzie nazywają
kulturą lub cywilizacją, lecz słowa te nawet w połowie nie oddają
właściwego znaczenia. Wracając do Heilenbergu, mógłbyś na-
zwać go sercem Europy, jej cywilizacji i wszystkiego, co daje jej
wewnętrzną siłę i życie. To dlatego czułeś się tam jak w domu.
Nawet teraz słuszność jego wywodu była zaskakująca; lecz
pokręciłem tylko głową.
- W Niemczech? Serce Europy? Mógłbym znaleźć kilka do-
wodów przeczących tej teorii.
Jyp pływał w obu wojnach światowych. Słysząc to, roześmiał
II się-
- Mówimy o historii, kolego, prawdziwej historii, od epoki
kamiennej aż do teraz. Wspólnej historii. Wrogość, układy,
II tyranie znajdują się głęboko pod powierzchnią, to tylko krople
wody w strumieniu. Nawet w nie tak odległej przeszłości mógłbyś
mieć większy problem z Francją, może Holandią i Hiszpanią,
lii ^ecz to ™c' to ™e Jest istotne- Chcę przez to powiedzieć... spójrz
na siebie: dziadek walczył z faszystami, lecz ty mówisz po
niemiecku, francusku i Bóg jeden wie w ilu jeszcze językach,
jeździsz tam, kiedy chcesz. A to tylko jedna generacja... co
powiesz o stu? Tysiącu? To o wiele, wiele szersza perspektywa,
przyjacielu. Czułbyś się tak, jak u siebie w domu, tak samo Kat,
choć ona pochodzi z tej części Europy, która bardziej znajduje się
na Spirali niż w Jądrze. Nawet ja, choć jestem chłopakiem
z zachodu, ponieważ stamtąd pochodzi moja rodzina. Chociaż
my także mamy własne centrum; lecz ono jest inne, jego fun-
damenty nie sięgają tak głęboko -jeszcze nie.1 Nie ma tego, co
wasze ma w swym sercu. Tam, w Heilenbergu, mieszka wszech-
mocna potęga, Steve - ogromna siła z zewnętrznych rubieży
Spirali
Przeraźliwy chłód zmroził mi krew w żyłach. Ta olbrzymia
niby-katedra wzniosła się ponownie w moim umyśle, mroczna
i nawiedzona, ponownie poczułem tę obecność.
- Jak ten dupiachl Jak Haiti i Niewidzialni? Albo duchy
z Bali czy Małpolud?
Jyp rozważał to przez chwilę.
- W pewnym sensie, może. Jest to inteligencja tylko w części
materialna - lecz, Boże, nie możesz jej z niczym porównać.
- Nawet z Małpoludem? - wyszczerzyłem zęby w uśmiechu. -
Był całkiem ostry. Chciałbym móc napuścić go na Le Stryge'a.
Jyp, co było niezwyczajne, nie odwzajemnił mojego uśmiechu.
- Lepiej, jeśli w to uwierzysz, Steve. To... to jest nie tyle
silniejsze, co... większe. O klasę. Ponadto, jest... - Przeciął ręką
powietrze. - To jest mniej zakorzenione w ludzkich rzeczach,
mniej zdolne do poruszania się w naszym świecie. Trudniej to
zrozumieć. Widzisz, Małpolud, Barong, nawet ta mała paskuda
Don Petro... w pewnym sensie oni wciąż byli ludzcy, na swój
sposób. Wyszli dalej, lecz wciąż mogli przybrać swój stary
kształt, spacerować i rozmawiać, i jeść, i walczyć, i... no cóż,
jeszcze jedną lub dwie rzeczy, co? Jak... dziewczyna o imieniu
Rongda? To co mi o niej powiedziałeś, co?
Wyszczerzył zęby w uśmiechu, ja skurczyłem się; Katjka
pociągnęła nosem i przesunęła palcami po wewnętrznej stronie
mego uda.
- Lecz to - Jyp pokręcił głową - nie przejawia się w ten
sposób. Wydaje mi się, że nie może. A coś, co decyduje o jego
istnieniu, jest jeszcze trudniejsze do pojęcia. Uważaj, słyszałem,
że niegdyś było ludzkim umysłem, kto wie; takim, który sięgał
coraz dalej i dalej wzdłuż Spirali, zawsze w stronę Krawędzi. -
Zamyślił się, przez chwilę wpatrując się w tańczące płomienie. -
Tak, to całkiem możliwe.
- Jak Mali?
- Mniej więcej. Widziałeś ją w działaniu; niewiele wiesz. Jest
czymś więcej, niż jedno materialne ciało może bez trudu pomieś-
cić. Lecz to, to zaszło znacznie dalej niż ona, niż Małpolud, niż
prawie wszystko inne, o czym kiedykolwiek słyszałem. Cokol-
wiek jednak sięgnęłoby tak daleko, mimo że na początku było
ludzkie, musi się... zmienić. Dalej przestrzeń i czas stają się coraz
bardziej jednością. Rzeczy, które ty i ja bierzemy za pewnik,
które dla nas są materialne, stają się coraz mniej i mniej stałe,
mniej namacalne. Z kołei rzeczy, które tutaj są jedynie abstrakc-
jami, tam przyjmują prawdziwą egzystencję, stają się przejrzyst-
sze, lepiej określone, bliższe absolutom. Bliższe Absolutowi.
- Mówiłeś mi o tym, raz. A ta... rzecz? Czy tam była?
Zamyślił się.
- Tak mówią. I wróciła, by uczestniczyć w życiu świata,
który niegdyś porzuciła. A kształt, który przybrała... no cóż,
nigdy nie byłem w tym mieście, nigdy go nie widziałem, lecz
trudno nie rozpoznać twego opisu, tej katedry... tak, nie ma co
do tego żadnej wątpliwości. I co w niej było. Choć było tam coś
trochę dziwnego.
Wstrząsnął mną dreszcz.
- Dziwnego? Chryste, rozumiem teraz, dlaczego to miejsce
było takie niesamowite! Żałuję, że nie roztrzaskałem tego choler-
nego kamienia...
- Nie, Stefanie! - wymruczała Katjka. Wyglądała na wstrzą-
śniętą. - Wyciągnąć dłoń, daj, lecz pomocną dłoń! - westchnę-
ła. - To działa właśnie w ten sposób.
Jyp odgarnął do tyłu rude włosy.
- Jasne. Jest to moc dla dobrych, Steve, przynajmniej w osta-
tecznym rozrachunku. Zawsze tak było, jak słyszałem. Wiesz, że
zmieniło miejsce, to miasto? I zmieniło swój wizerunek. W jakiś
sposób zawsze są to miejsca, gdzie coś zagraża tożsamości
Europy; zawsze na granicach, zawsze, gdzie wypełza mrok.
Obecnie jest to gdzieś na obrzeżach Niemiec i Europy Wschod-
niej, na skraju starego imperium ruskiego, lecz były też inne
miejsca. Mówili, że podczas ostatniej wojny pojawiło się gdzieś
w południowej Anglii. Jeszcze wcześniej, w średniowieczu, to
musiało być wtedy, kiedy kalifaty Maurów zalewały Europę
z Hiszpanii, stało na północnych stokach Pirenejów. Zwane było
wtedy Montsalvat.
Wyprostowałem się gwałtownie.
- Ale, poczekaj chwilę... - Nawet ja słyszałem tę nazwę, choć
z niczym nie potrafiłem jej skojarzyć.
- Taak - kiwnął głową Jyp. - W tamtych czasach moc, która
znalazła tam schronienie, była zwana Sangralem albo Graalem.
Wszyscy poznali ją jako Świętego Graala.
Piłem właśnie piwo. Odebrało mi dech w piersiach i po-
sługując się określeniem Jypa, wyglądałem pewnie jak duża
amerykańska żaba, która ma za chwilę pęknąć.
- Do diabła! - ryknąłem, gdy już mogłem. - Chcesz mi
wmówić, że to jest, to znaczy nie znam za dobrze tej legendy,
lecz gdzieś o tym czytałem, że ten wielki kamień... chcesz mi
wmówić, że to ma być kielich, z którego Jezus pił podczas
Ostatniej Wieczerzy? W który później złapano Jego krew?
A Włócznią rzymski legionista... niewidomy rzymski legioni-
sta? Zawsze myślałem, że to tylko kpiny... zranił Go w bok? Daj
spokój, Jyp! Trafiłem na Spirali na naprawdę dziwaczne meczy,
lecz t o?
- Trzymajcie mocno, trzymajcie za swe trykoty! - zawołał
śpiewnie Jyp z krzywym uśmiechem. - Nie ma powodu mieszać
to tego twojej aj>-gnostyki, ty przeklęty poganinie! Opowieść
o Graalu nie jest częścią Pisma, nie ma co do tego żadnych
wątpliwości. Ja, mnie wychowano w prawdziwej wierze, masz na
to moje słowo. Nie jest częścią Wiary. To tylko legenda. Widzisz
różnicę? To jeden z tych tak zwanych archetypów, jak reszta
Spirali. Dlatego że wielu ludzi wierzyło, że to pamiątka po
Chrystusie, przyjął dla nich ten kształt. Lecz Graal jest starszy
niż ta legenda. O wiele starszy. Nawet w najwcześniejszej chrześ-
cijańskiej wersji tej opowieści nie miał w sobie nic z chrześcijańst-
wa. Był to kamień, cudowny kamień, jak jeden z tych greckich
rogów, wiesz!
- Róg obfitości?
- Tak właśnie! Tak go wtedy widzieli. Widzisz, to był
pogański archetyp, starożytna rzecz, którą ludzie czcili jak Złote
Runo. Lecz Graal jest jeszcze starszy. On był przed stojącymi
kamieniami, dolmenami i olbrzymimi kurhanami. Pojawił się
głęboko w mrokach epoki kamiennej i jako kult rozprzestrzeniał
się po dzikiej Europie tuż za cofającym się Wielkim Zlodowace-
niem. To właśnie archeologowie określają terminem „kamienie
kielicha i pierścienia", ze względu na ich charakterystyczny
wzór. Za to Włócznia, która stanowiła drugą połowę rytuału,
zawsze zakończona krzemieniem lub obsydianem, to coś, z czym
jajogłowi intelektualiści nie mogli sobie poradzić. Graal stanowił
centrum tego kultu. A ty... nie pytaj mnie dlaczego albo w jaki
sposób, lecz tak to ujrzałeś, ty bezbożny poganinie!
- Włócznia i Kielich? - zaprotestowałem. - Ale... to tylko
symbole, Jyp. I to całkiem oczywiste!
Katjka uniosła wysoko brwi.
- Może masz coś przeciwko nim? To nie jesst Sstefan,
którego znam i kocham!
Jyp zachichotał.
- W porządku, to symbole. Może w naszym pojęciu nieco
nieudolne, lecz jakże potężne. Płodność naprawdę wiele wtedy
znaczyła., nie zapominaj o tym. I jak mnóstwo innych symboli,
chrześcijaństwo przejęło je po drodze, gdy się rozprzestrzeniało.
Wiesz, co jest w tym dziwnego? One pozostały niezmienione;
pasowały jak ulał.
- Jak gdyby - zauważyła trzeźwo Katjka -jak gdyby zostały
specjalnie do tego stworzone. Jakby przez cały czas miano to na
uwadze.
Jyp przekrzywił głowę.
- Możliwe. Całkiem możliwe. Bowiem jednej rzeczy możemy
być pewni, Steve, Graal ma nieposkromioną potęgę i cel.
- Jyp, przecież to tylko rzecz, kamień z położoną w po-
przek włócznią i jakimś kawałkiem materiału. To nie mogło się
poruszyć, nie słyszało, nie widziało...
Odjęło mi mowę, gdy nagle przypomniałem sobie potworne
poczucie czujności, która wypełniało całą budowlę.
- W porządku! Może ma jakiegoś rodzaju zmysły... lecz jak
on może cokolwiek robić?
Jyp wzruszył ramionami.
- Z tego, co słyszałem, Kamień albo Kielich i Włócznia
są jedynie kotwicami tej rzeczy w materialnym świecie, ka-
nałami dla jego potęgi. To dlatego stworzył wokoło to miasto,
by dać im wyznawców, przez których będzie mógł działać.
Sam Graal nigdy się nie rusza, po prostu przyciąga ich i prze-
wodzi im za pośrednictwem przywódców, króla lub królowej, tak
mówią opowieści. Specjalni ludzie, tak czy inaczej, przerażający
ludzie, w harmonii z Graalem, dzielą się jego myślami i potęgą.
Niektórych wyznawców trzyma przy sobie, dlatego zawsze jest
tam jakaś społeczność, innych, rycerzy, pewnie nazwalibyśmy ich
żołnierzami, wysyła z powrotem w świat. Władcy także, czasami;
i to nie tylko na Spirali, lecz także głęboko w Jądrze, z potęgą
Graala za sobą pomagają uciśnionym, ścigają nikczemnych
i wspierają po kryjomu dobre sprawy.
Pociągnął drugi łyk piwa i popił flakonikiem śliwowicy.
- A więc, po to Le Stryge cię tam wysłał. Miło z jego strony,
co? Dla mnie to cud, że wciąż tu jesteś. Być może trzeba będzie
jeszcze większego cudu, byś pozostał w tym stanie. Sukinsyn robi
się ambitny na starość.
- Ale dlaczego? Co, do diabła, stary drań miałby w ten
sposób zyskać?
- Może dużo - wtrąciła Katjka. - Graal nie jest jedyną taką
ziemską potęgą. Są inne, mroczniejsze, które pozostają w stosun-
ku do niego w śmiertelnej wrogości. Może Siregoica połączył się
z jedną z nich. Może ma nadzieję stać się jedną z nich. Wiem coś
o ich długich wojnach z Graalem, i co by zaplanowali, gdyby
kiedykolwiek miał wpaść w ich sidła. Może mogliby go zniszczyć,
albo jedynie uwięzić, a to pozbawiłoby wreszcie Graala wpływów
w świecie. Gdyby nakłoniły go do swej woli... co wtedy? Mnye
Stefan, nie powitałabym z radością takiego poranka. Lecz nawet
jeśli ognie muszą mnie wpierw pochłonąć, modlę się, bym nie
musiała go oglądać. W ich rękach jego potęga mogłaby zostać
obrócona w potworne zło.
Wypluła łyk tujica w ogień, który natychmiast zapalił się
niesamowitym błękitnym płomieniem.
- W jakiś sposób, Stefan... jak, nie potrafię sobie tego
wyobrazić, poszedłeś i skradłeś połowę tej starożytnej potęgi. Być
może połowę samej jej istoty.
Rozdział szósty
M
. ało się nie roześmiałem. Chciało mi się śmiać - lecz aż za
wyraźnie zobaczyłem paradę twarzy, przerażonych żołnierzy
i mieszkańców miasta, niepokojącą mieszankę chciwości i przera-
żenia pod zgorzkniałą maską Stryge'a, horror trawiącego ognia.
Słowa wydostały się ze mnie w formie idiotycznego beczenia.
- Ale...
To nie było niedowierzanie, to był protest przeciwko nie-
sprawiedliwości losu, który wpakował mnie głową naprzód w ten
bajzel.
- Ale, jeśli ta rzecz jest tak cholernie wszechmocna, to co ze
mną? Jak to możliwe, że udało mi się tam wedrzeć, by to skraść?
- On nie jest wszechwiedzący, ten Graal - zamyśliła się
Katjka. - Słyszałam, że powiedział, iż wojny światowe zeszłego
stulecia zadały mu straszliwy cios, spowodowały nawet śmierć
jego ostatniego króla. Wiem, że od tamtej pory pozostawał na
uboczu, być może jest słabszy.
Coś zaskoczyło.
- Brzmi to całkiem przekonująco - powiedziałem. - Biorąc
pod uwagę wszystko, co mi powiedzieliście, miasto powinno choć
odrobinę przypominać współczesną Europę, a tak nie jest. Ani
trochę. Miasto jest wyraźnie osadzone w czasach sprzed pierw-
szej wojny światowej. A nawet, jeśli tak jest, czy jest słabszy czy
nie, Włócznia zniszczyła niemalże w jednej chwili to olbrzymie
stworzenie. Dlaczego mnie nie?
- Może ze względu na twoją niewinność - zasugerowała
Katjka. - Graal mógł to wyczuć i zawahał się, nie chcąc skrzyw-
dzić prawdziwego człowieka.
Jyp skrzywił usta.
- Nawet jeśli oznaczało to, że zostanie skradziony? Nie
uwierzę w to, Kat.
I ponownie doświadczyłem tego delikatnego dreszczu zrozu-
mienia.
- A jednak wygląda na to, że Le Stryge to przewidział! -
powiedziałem. - W każdym razie spodziewał się czegoś. Bo
dlaczego miałby zadawać sobie tak wiele trudu, wybierając mnie
na swój instrument?
- Noo cóóż... - Jyp wił się niczym piskorz nie nawykły do
taktownych odpowiedzi. - Nie zapominaj, że nie widział cię już
od dawna. Może był przekonany, że jesteś w pewnym sensie... no
cóż, podatny na wpływy. Z całą pewnością nie spodziewał się, że
zrzucisz z siebie ten jego wszawy przymus, gdy tylko zdasz sobie
z niego sprawę.
- Ja też nie - mruknęła Katjka, wciąż zamyślona.
Chwyciłem się za czoło.
- Posłuchajcie - powiedziałem najspokojniej, jak tylko byłem
w stanie. - Przypuszczam, że muszę w to wszystko uwierzyć, lecz
nie zda mi się to na wiele. Włócznia, no cóż, na razie powinna
być wystarczająco bezpieczna. Nawet ja nie wiem, gdzie się w tej
chwili znajduje, nie dokładnie. Powinienem móc w jakiś sposób
przekazać temu miastu wiadomość, prawda? Nie będą przynaj-
mniej strzelali bez ostrzeżenia, gdy mnie zobaczą, kiedy spróbuję
ją im zwrócić.
Jyp zagwizdał cicho.
- Normalnie bardzo trudno znaleźć to miejsce. Lecz idę
o zakład, że obecnie rycerze będą wszędzie szukali Włóczni,
przeczesując całą Spiralę. Mogę kazać, by zostawiono wiadomo-
ści w miejscach, gdzie bez wątpienia je odnajdą, na przykład tu,
u Myrko.
- W porządku - powiedziałem. - To rozwiązuje najważniej-
szy problem. Jeśli o mnie chodzi, mogą dostać tę cholerną rzecz
przewiązaną różową wstążką w każdej chwili. Znacznie bardziej
trapi mnie pytanie, w jaki sposób moja firma jest w to wszystko
wmieszana, i C-Tran? O jaką stawkę gra Lutz? Próbował mnie
zamordować, choć nie potrafię tego udowodnić. Gdyby mu się
udało, Le Stryge nie mógłby mnie wykorzystać. A więc są
sprzymierzeńcami czy rywalami, czy co? Nie mówcie mi tylko, że
więcej niż jedna potęga wisi mi nad głową. Miałem tego wystar-
czająco dużo, tam na Wschodzie! Jeśli Lutz planuje nadużyć
w jakiś sposób C-Tran, jestem jedyną osobą, która może go
powstrzymać. Muszę to sprawdzić! Jesteście w stanie mi w tym
pomóc?
Jyp spojrzał na Katjkę; Katjka obdarzyła mnie jednym, ze
swoich leniwych uśmiechów. Jej ręka była już na stole, prze-
rzucała talię kart, wyglądało na to, że zawsze miała ją przy sobie.
Gdzie dokładnie, nigdy się nie dowiedziałem, lecz gdy pokiero-
wała moją ręką, bym ich dotknął, poczułem, że są ciepłe i mięk-
kie jak skóra. Przelatywały w jej długich palcach, gdy tasowała
i rozdawała je płynnymi ruchami.
- Tym razem odkryjesz jedną, a ja następną - powiedziała,
prawie wyszeptała, gdyż zupełnie niespodziewanie atmosfera
uległa zmianie, a trzaskanie ognia stało się twardsze, niemalże
groźne, przypominając mi o innych, większych ogniach. - Pie-
rwsza!
Wybrałem na chybił trafił jedną kartę i odkryłem ją. Dziesiąt-
ka pik, niczym gąszcz czarnych grotów; Katjka kiwnęła posępnie
i odkryła sąsiednią kartę. Figura, zerknąłem na nią z obawą.
Widziałem kiedyś kilka dziwnych twarzy w tej talii. Ponownie
pik - Walet, przysadzisty, o szyi wołu jak większość karcianych
figur, ogolony, ze sztucznym uśmiechem, o oczach nieprzenik-
nienie niebieskich, co przywiodło mi na myśl...
Katjka skinęła głową, gdy zakryłem kartę pośpiesznie.
- Twój przyjaciel Lutz. On jest Waletem, lecz kto jest Kró-
lem? Odkryj inną kartę!
Już znacznie wolniej sięgnąłem po kartę leżącą na samym
końcu. Kier, siódemka, Katjka uśmiechnęła się, i odkryła następ-
ną. As trefl, nie było w nim nic dziwnego, z wyjątkiem sposobu,
w jaki płomienie rozbłysły na jego lśniącej powierzchni. Twarz
Katjki skamieniała, po chwili skinęła, bym wziął kolejną kartę.
Miałem trudności w chwyceniu jej palcami, i przez cały czas się
z nich wyślizgiwała, lecz gdy ją odkryłem, okazało się, że to
jeszcze jedna figura. Król kier; lecz nie było w nim niczego
dziwnego, chociaż twarz wyglądała mniej sztucznie i bardziej
naturalnie niż inne twarze, była nawet przystojna. Katjka pat-
rzyła szeroko otwartymi oczami i sięgnęła po sąsiednią kartę.
Królowa kier; w tym świetle jej twarz była w połowie skryta
w mroku.
- Agence Bozjil - westchnęła. - Stefan, to bardzo dziwne,
lecz nie wszystko złe. Masz potężnych wrogów, pośród nich
vojevode Lutza... acha, on coś planuje, coś bardzo wielkiego.
Lecz reszta... - potrząsnęła głową -jest dobra. Jak dobra, ja...
nie mogę powiedzieć. Możliwość, żadnej pewności, dlatego też
nie może być bardziej określona. Na temat mroku, tu jest
wszystko jasne. Lutz pracuje ze Stryge'em, jestem tego pewna,
gdyż on nie jest Królem. Ale całkiem możliwe, że Stryge też nim
nie jest; skrywa go jakaś potęga, której nie potrafię przeniknąć.
A Lutz ma własne ambicje, odprawia rytuały, zbiera wokół siebie
mroczne potęgi. Prawdopodobnie dlatego on i Stryge odnaleźli
się nawzajem, by od tego zacząć. Jak się domyślałeś, na tamtą
noc Lutz zaplanował coś strasznego.
- Co... masz na myśli czarną mszę, coś w tym stylu?
Jyp zachichotał, co było nieco zaskakujące. Katjka spioruno-
wała go wzrokiem.
- Beztroski człowiek! Nie traktuje tych rzeczy wystarczająco
poważnie. Stefan, czarna msza jest głównie wymysłem fanatycz-
nych księży i inkwizytorów, nie gorsza od niektórych z ich
własnych diabelskich tortur, oczywiście pomijając bluźnierstwo.
A bluźnierstwo, bez względu, jak wielkie i potworne, nie niesie
w sobie żadnej mocy. Zła intencja daje rytuałowi jego moc i zły
czyn, ofiara, przedstawianie tego wszystkiego pod płaszczykiem
formalnych czynności; wiele takich rytuałów zawiera coś takiego
w wielu wyznaniach. Nawet palenie czarownic miało często taki
cel, prawdziwi wyznawcy demona ukryci pośród prześladowców,
okryci szatami uśmiechającej się świętości.
Spojrzałem na nią.
- Po tym, co zobaczyłem minionej nocy, byłbym w stanie
w to uwierzyć.
- A jednak są i czarownice - powiedziała Katjka bardzo
cicho; i na krótką chwilę, gdy ponownie zebrała karty, ogień
zapłonął z głodnym trzaskiem poza jej wyrazistym profilem. - Ej
daj multito, naprawdę są...
Jedna karta z końca talii zsunęła się jej na kolana. Podnios-
łem ją i podałem Katjce. Wzięła ją automatycznie - i nagle
spojrzała na nią z niespodziewaną intensywnością,* po czym
odwróciła.
Nie patrzyłem na kartę; patrzyłem na Katjkę, ponieważ jej
twarz mieniła się najbardziej niezwykłymi uczuciami. Lecz w jed-
nej chwili stężała, usta zrobiły się cieńsze i pobielały, głębokie
linie biegnące od nosa do ust pogłębiły się, a oczy rozbłysły jak
u lisa. Jyp także usiadł prosto, sięgnął po kartę i odkrył ją. Był to
as pik - tyle że, gdy się w niego wpatrywałem, tańczące cienie
wydawały się pokazywać majaczące za nim zarysy trefli, mroczne
i puste jak na wpół zakryta jama.
- Co, u diabła... - zacząłem.
Katjka uśmiechnęła się ze ściągniętymi ustami i wsunęła kartę
z powrotem do talii.
- Nie martw się, Stefanie. Twój urok skończył się wcześniej,
ta karta nie powie ci nic więcej. Ona nie jest częścią tego
wszystkiego, nie dla ciebie. Bądź wdzięczny!
- Wierz mi, jestem. Zatem nie potrafisz mi powiedzieć, co
zamierza Lutz? Co oznaczał ten jego rytuał?
- Musiałabym więcej się o nim dowiedzieć, o tym rytuale,
o otoczeniu, języku, symbolice. Mogę jedynie powiedzieć, że miał
z czymś spotkanie, zawiązując lub potwierdzając związek z siłami
z Zewnątrz. Wydaje mi się, że z okolic Krawędzi; wchodzi tu
w grę olbrzymia potęga.
- Chcesz przez to powiedzieć, że jeszcze jedna bliska Ab-
solutowi? Tak jak Graal?
- Nie. Wystarczy nawet mały krok poza Jądro, a dobro i zło
stają się bardziej wyraźne. Sam to wyczułeś, zamęt, który w nas
to wywołuje, gdy jesteśmy szarpani to w jedną, to w drugą stronę
przez nasze niejednorodne natury. Im dalej się zapuszczasz, tym
silniejsza każda z nich się staje, tym mniej rozcieńczona; słabszy
element zostaje usunięty przez czas i okoliczności, aż pozostaje
jedynie czysty, rozżarzony metal, błyszczący i silny. Dobry
w Graalu; w tym, którego szuka \ojewde... ten drugi. Wiele jest
takich mocy, kilka nigdy nie zaprzątało się tym kątem Jądra.
Lecz wiele zwraca w tę stronę swe spojrzenia; która z nich tym
razem, nie jestem w stanie ci powiedzieć. Brak mi dokładnych
informacji na temat rytuału.
- No cóż, nie sądzę, bym mógł poprosić Lutza o bezpłatny
pokaz. - Wzdrygnąłem się nagle, strzeliłem palcami. - Ten po-
kój... podłoga! Była inkrustowana, marmur z czymś, co wy-
glądało na szlachetne metale; musiała kosztować fortunę. Wszys-
tkie rodzaje wzorów i znaków, taki tam galimatias! Choć z dru-
giej strony, nic nie wyglądało na przypadkowe. Przypuśćmy, że
miałabyć zdjęcia tej podłogi, czy mogłyby ci coś podpowiedzieć?
- Mogłyby - powiedziała bardzo poważnie. - Lecz niekonie-
cznie. Mogą okazać się bez znaczenia, a ich zdobycie - samobójs-
twem. Jeśli jest tam coś, co przedstawia jakąś wartość, bądź
pewien, że jest pilnie strzeżone.
- Przez ochroniarzy Lutza? Sądzę, że mógłbym ominąć ich,
gdybym musiał.
- Ich bez wątpienia - powiedziała gorzko. - Nie przedsta-
wiają wielkiego niebezpieczeństwa, zabiliby cię tylko. Lecz
w przeciwnym razie - nie. To zbyt duże ryzyko, jedynie robić
fotografie, które mogą nie wyjść lub pokazać najmniej ważny
detal. Lepiej, jeśli zobaczę to na własne oczy.
- Nie, Katjka! - zaprotestowałem przerażony. Jyp usiadł tak
gwałtownie, że omal nie przewrócił swego kufla. - Nie masz
pojęcia, nie mógłbym zabrać cię do tak odrażającego miejsca...
- Mogę wiedzieć o nich więcej, niż się domyślasz.
- Zaraz, zaraz! - warknął Jyp, a w jego głosie pobrzmiewało
takie samo przerażenie, jak się sam czułem. - Przede wszystkim,
spokojnie! To nie dla ciebie, dziewczyno, wiesz o tym równie
dobrze jak ja! Zapomniałaś, co to może być - do czego może
prowadzić? Nie wiesz, do diabła, czym ryzykujesz? Posłuchaj,
Steve nie wie nawet połowy, a zobacz, już teraz jak bardzo się
o ciebie boi! Zostaniesz tu, w tej tawernie, to rozkaz! A my
pójdziemy po Mali.
Skinęła spokojnie głową.
- Tak powinniśmy zrobić, tak, gdyż Mali jest potężna w tych
sprawach. Lecz nawet w tej sytuacji udam się tam razem z wami.
- Posłuchajcie! - zaprotestowałem. - Co wy oboje mówicie,
co za w y? Jeden człowiek! Znam tę agencję, znam ich systemy
alarmowe, mamy je wszędzie w C-Tran. Ponadto dobrze znam
drogę. Mógłbym po prostu wśliznąć się do domu i wyśliznąć się
z powrotem. Tylko ja. Nikt by się nigdy nie dowiedział, że tam
byłem.
- Ktoś mógłby się dowiedzieć. Choć mogłoby nie być żad-
nego ciała.
Jyp walnął pięścią w stół.
- Cholera! Do diabła! N i e!
- Katjka, posłuchaj! - zacząłem zdesperowany. - On nie
żartuje. Ja też nie. To moja walka, jeśli jakaś walka kiedykolwiek
była moja! Nie chcę narażać na niebezpieczeństwo przyjaciela.
Katjka, spokojna, jak nieco znużona madonna, wzięła moją
twarz w ręce.
- Od czego są przyjaciele? Jesteś pewien, że ta walka jest
tylko twoja? Bądź pewien jednego, Stefanie: beze mnie niczego
nie osiągniesz. Do kogo miałbyś zabrać te zdjęcia? Komu innemu
odważysz się zaufać? I przypuśćmy, że zobaczę w nich coś, co
będzie wymagało mojej obecności, co wtedy? Możesz dostać się
w to miejsce raz, nigdy dwukrotnie. Masz tylko tę jedną szansę.
Spojrzałem na Jypa, lecz tym razem nie odezwał się ani
słowem.
- Jest jeszcze coś - powiedziała zimnym i obcym głosem. -
pod jednym względem będę miała przewagę, podczas gdy pozo-
stali jej mieć nie będą. Jeśli moje podejrzenia są prawdziwe, zło,
które może wam zagrozić, mnie już dotknęło. Będę dysponowała
przeciwko niemu mocą, jakiej nikt z was nie posiada, nawet
twoja przyjaciółka, ta wielka klacz ze swoim wewnętrznym
płomieniem. - Bez trudu wysunęła się spomiędzy nas. - Pójdę po
płaszcz i parę moich rzeczy.
- Zadowolony? - warknął Jyp, gdy zniknęła w mroku.
Nie pozostałem mu dłużny:
- Zejdź z tego, Jyp. Nie możesz jej powstrzymać tak samo,
jak ja nie mogę powstrzymać ciebie. Ma rację i wiesz o tym.
- Taak, przypuszczam, że wiem. Ale... a, do diabła z tym.
Polecimy tym twoim kręćkiem? - Myśl ta chyba go trochę
pocieszyła. - W porządku, zatrzymamy się po Mali en route,
poprowadzę cię.
- Wspaniale. Możemy wyruszyć choćby zaraz. Ale posłuchaj,
ci wasi Strażnicy, czy nie powinienem najpierw upewnić się, że
wiedzą o tym wszystkim?
- Już to zrobiłeś. Katjka jest jednym z nich; a to, o czym ona
się dowiaduje, idzie do pozostałych.
- Co?
- Nie jest to coś, o czym by rozpowiadała na lewo i prawo.
Przywilej i pokuta zarazem, przywiązana do tego miejsca i tawer-
ny rok po roku, by przywracać równowagę. Używa swych mocy,
by zrównoważyć zło, które za ich pośrednictwem wyrządziła, jak
i zdobywając je, a jak słyszałem, było tego całkiem sporo. Tak to
jest z większością Strażników. Stary Sir, na przykład, bo on też
nim jest. Tylko, że on może się przemieszczać, w pewnych
granicach. Katjka... no cóż, zabrałeś ją stąd raz i widziałeś, co się
stało. Czas, wina, smutek, strata, podwójna dawka, wszystko
spada na nią w jednej chwili. Och, wytrzyma to, bez wątpienia.
Przez jakiś czas. Lecz... - rozejrzał się wokoło i nagle przysunął
się do mnie szybko, gdy posłyszał jej kroki, kiedy wracała przez
prawie pusty bar. - Musimy uważać na nią na każdym kroku, ty,
ja, Mali. Ona ryzykuje coś gorszego, Steve, coś znacznie gor-
szego. Gdybym miał jakiś wybór...
- Ale nie masz - powiedziała spokojnie. Wojskowy płaszcz
przeciwdeszczowy i beret sprawiły, że bardziej niż zwykle wy-
glądała jak Liii M., choć na szczęście nie była to wersja Diet-
rich. - Koniec z kłótniami. Chodźmy!
Jyp wstał gwałtownie. Nie był człowiekiem, który marnuje
czas na beznadziejne przekonywanie; lecz wypił swoje piwo
i wylał resztki w ogień. Polana zasyczały i wzbiła się para.
- W porządku. Ruszajmy po Mali.
Drzwi tawerny zamknęły się cicho za nami i Katjka wzięła
mnie dyskretnie pod ramię; gdy dotarliśmy do najniższego schod-
ka, wsparła się na nim. Doszła do samochodu bez większego
wysiłku, lecz opadła na głębokie tylne siedzenie, jakby biegła
przez milę. W drodze z miasta na lądowisko helikopterów Jyp na
powrót stał się sobą, podskakiwał w samochodzie jak ośmio-
latek, to prosząc, byśmy jechali szybciej, to znów upierając się,
by zwolnić, żeby mógł się dokładnie przyjrzeć, jak jakieś miejsce
zmieniło się od czasu, gdy ostatni raz tędy przejeżdżał. Za to
Katjkę widziałem w lusterku. Jej głowa opierała się bezwładnie
o podgłówek, oczy miała przymknięte, nie rozglądała się na boki,
aż do chwili, gdy oświetliły ją ostre światła lotniska. Szarpnęła
gwałtownie głową i uniosła rękę, chcąc się zasłonić, lecz zdążyłem
jeszcze dostrzec wyraźnie pogłębione linie, puste oczy, pobruż-
dżoną, papierową skórę naciągniętą mocno na kościach poli-
czkowych. Prawdę mówiąc, nie była to stara twarz, była młoda,
lecz zniszczona. Odetchnąłem, gdy mogłem w końcu skręcić
w ciemną alejkę prowadzącą do lądowiska. Pierwotnie był to pas
wojskowy, wciąż jeszcze otaczały go pola uprawne. Gdy ot-
worzyłem dla niej drzwiczki, wysiadła gibka jak niegdyś, a jej
twarz, jak zazwyczaj, nie wyglądała nawet o dzień starszą niż
dwadzieścia dziewięć lat - zakładając, że można było tak wcześ-
nie zdobyć tyle doświadczenia. Gdy szliśmy w stronę małego
terminalu, ociągała się. Oddychała gwałtownie powietrzem prze-
syconym zapachem mokrej trawy, wstrząsana silnymi dreszcza-
mi. Dopiero gdy zamknęły się za nami drzwi, powtórzyła echem
ich westchnienie.
Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, co o nas pomyślała
ochrona lotniska. Zwłaszcza o Jypie, który był ubrany w swoją
czarną marynarską kurtkę i morski rynsztunek. W dodatku
mając w perspektywie lot helikopterem był znacznie bardziej
ruchliwy niż przedtem. Całe szczęście, że nie musieliśmy zawra-
cać sobie głowy paszportami; paszporty jego i Katjki z pewnością
spotkałyby się z dużym zainteresowaniem. Obsługa znała mnie
i przepuścili nas bez większych przeszkód na lądowisko, gdzie
mechanicy z nocnej zmiany wciąż wytaczali maszyny i uzupeł-
niali paliwo. O tak późnej porze nie było problemów z koryta-
rzem powietrznym i już po chwili mogliśmy wystartować. Na
dźwięk silnika Katjka wyrzuciła z siebie pełne zaskoczenia prze-
kleństwo, a gdy wystartowaliśmy, wydała przyprawiający o cia-
rki krzyk i chwyciła za oparcie mego fotela. Gdy dałem jej
słuchawki, wcisnęła je mocno na uszy i usiadła nadąsana w fote-
lu. Jyp siedział sztywny w swoim fotelu, jego drugie białe zęby
błyskały w szerokim uśmiechu - również nieco sztywnym, lecz
z całą pewnością uśmiechu. Nawet tutaj, uwięziony w tej hałaś-
liwej pułapce współczesnej technologii, zaraziłem się jego pod-
nieceniem. Było to coś z ożywienia i pełnej uniesienia radości,
które towarzyszyły wypływaniu wraz z nim w morze, gdy bryza
spoza wschodu słońca napinała nasze żagle, a dziób zanurzał się
głęboko i wysuwał wyżej, wysoko ponad horyzontami Jądra,
w ziemskim powietrzu.
Postukał mnie w ramię i wskazał coś palcem; spojrzałem
w górę, spodziewając się ujrzeć chmurny archipelag stojący przed
nami otworem, jak zwykle. Lecz porywisty wiatr szybko oczysz-
czał niebo z chmur, ukazując błyszczący księżyc. Strzępy nisko
zawieszonej chmury przeleciały obok nas niczym poszarpane
sztormem żagle, a my przemknęliśmy pośród nich niczym rekin
przez ławicę srebrnych rybek, to błyszczących światłem księżyca,
to szarych jak mgła. Był to dziki lot i łatwo można było stracić
orientację. Skierowałem małą maszynę na zachód, starając się jak
najlepiej wypełniać przepełnione podnieceniem wskazówki Jypa,
aż ujrzałem na horyzoncie, poznaczony pędzącymi chmurami,
stalowy błysk otwartego morza.
Pomijając fakt, że przez cały czas podskakiwał w fotelu
i próbował wychylić się za okno, Jyp czuł się, jak u siebie
w domu, choć pobladł nieco, gdy zorientował się w odczycie
prędkości. Skierował mnie w stronę wybrzeża i poza nie, wydając
polecenia z tą samą pewnością siebie, co podczas nawigacji na
statkach. Kurs składał się z nieprawdopodobnej serii zmieniają-
cych się co chwila wektorów, które prowadziły to w chmury, to
z nich. Nie mogłem doszukać się w tym żadnego sensu, lecz
z pewnością zostawiły na radarach straży przybrzeżnej jakieś
tajemnicze znaki.
- Jesteś pewien, że potrafisz ją znaleźć? - krzyknąłem do
interkomu, zerkając nerwowo na wskaźnik paliwa.
Wskazał ręką.
- Wyruszyła zaledwie przed tygodniem, tym szlakiem. Nie
sposób ich przeoczyć! Z Zakynthos do Hiperborei przez Słupy
Herkulesa i Folkestone, tam właśnie Mali zostawiła mi wiado-
mość. Może skręć trochę na północ. Powiedz, masz radar na tej
pułapce na szczury?
Miałem, lecz tylko dla innych obiektów w powietrzu. Zniży-
łem maszynę tak nisko nad wodę, jak śmiałem: ponad tymi
pozbawionymi szczegółów falami trzeba dobrze pilnować sztucz-
nego horyzontu, gdyż w przeciwnym razie można przez przypa-
dek zanurkować. Przejście radaru ukazało zadziwiająco wiele
znaków, niektóre z nich były pewnie odbiciami spowodowanymi
grzbietami fal; lecz Jyp potrzebował sekundy, by wybrać jeden
z nich.
- Spróbuj tego - powiedział i przez myśl mi nie przeszło, by
mu nie wierzyć. Nie wątpiłem, przynajmniej do chwili, gdy tuż
nad powierzchnią pojawił się ciemny kształt, połyskujący mokro
w świetle księżyca. Po chwili, gdy skręcaliśmy w jego stronę,
jeszcze niżej niż poprzednio, zaczął niepokojąco przypominać
jakieś dziwne, wielonogie monstrum morskie, pełznące po błysz-
czącej powierzchni na mnóstwie cienkich nóg wijących się pod
pancerzem.
- Jyp, co to, do diabła, jest? - krzyknąłem do interkomu. -
Co to, czy to jedna z tych dziwnych rzeczy? - Opowiadał
mi o nich przerażające historie; były to bestie-wyspy, na
których szerokich grzbietach marynarze mogli wylądować i roz-
palić ogień, by później utonąć, gdy stworzenie się zanurzy.
Oczywiście z całą pewnością mityczne, tyle że tutaj była
Spirala.
- Zniż się i przyjrzyj! - krzyknął w odpowiedzi. - Powinieneś
móc wylądować na tym, co?
Przełknąłem ślinę i zawróciłem helikopterem.
- Chyba żartujesz!
Lecz lekko pociągnąłem drążek i opadliśmy w stronę tej
rzeczy, bardzo ostrożnie. Spostrzegłem, że pancerz jest zupełnie
płaski. To był pokład, szeroki i równy, bez barierek czy też
okrężnicy, toteż wyglądał jak niewyrośnięty lotniskowiec, tyle że
zbudowany był z wypolerowanych desek z drogiego, ciemnego
drewna; cała rzecz była drewniana. Przecinała fale z delikatnymi,
płynnymi szarpnięciami, które dawały jej pozory życia, a nie
sztucznego tworu, niczym puls. I nie nogi, lecz wiosła, umiesz-
czone w trzech rzędach, poruszały się ze spokojną siłą i bezbłęd-
ną koordynacją. Była to gigantyczna tryrema.
Jyp podekscytowanymi ruchami nakazywał mi wylądować.
Żadne z przekleństw, które cisnęły mi się na usta nie wydawały
się odpowiednie, toteż przygryzłem wargę i ponuro, skoncent-
rowałem się na tym, by zrównać się ze statkiem. Po chwili
wyrównałem prędkość i zbliżyłem się bokiem. Wydawało mi się,
że gdy przysunęliśmy się wystarczająco blisko, by być słyszanymi
pod pokładem, wiosłowanie załamało się nieznacznie - nie było
w tym nic dziwnego: wiosła splątały się, a jedno nawet trzasnęło
niczym zapałka.
- Nie będziemy tam z radością witani - zaśpiewałem.
- Nie przejmowałbym się tym! - odkrzyknął Jyp. - Całkiem
możliwe, że wkrótce oni zaczną się przejmować o wiele gorzej!
Lądujesz wreszcie, czy może masz zamiar wisieć tak, aż skończy
się paliwo?
Jęknąłem i poruszyłem drążkiem cyklicznym odrobinę na
boki, po czym puściłem go. Zawisneliśmy, kołysząc się nieznacz-
nie, nad pokładem - czy wytrzyma nasz ciężar? Gdy wyglądałem
jakiejś pomocy, Jyp parsknął rozdrażniony i rozpiął pasy, po
czym odsunął drzwi, zszedł na płozy i zeskoczył lekko na pokład,
jakby nic innego nie robił przez całe życie. Tupnął mocno i uniósł
w górę oba kciuki, po czym cofnął się pośpiesznie z rękami
uniesionymi nad głową, gdy zamknąłem przepustnicę i pozwoli-
łem, by maszyna wylądowała. Pokład zaskrzypiał alarmująco,
lecz wytrzymał. Gdy Jyp się wyprostował, pojawił się nasz
komitet powitalny w osobie niskiego, łysego typka w tunice
i sandałach, który wytoczył się z luku, machając rękami. W jed-
nej trzymał łuk.
- Buyy6P o<pq>! - wrzasnął; chyba te słowa i któż mógł go
winić? Lecz zignorował moje naglące machanie, a opadające
śmigła omal nie uczyniły go jeszcze bardziej łysym, od szyi
w górę. Gdy odskoczył, pojawiła się za nim jeszcze jedna postać,
o głowę wyższa od niego - o głowę pełniejsza, z długimi jasnymi
splotami, które w słabnącym powiewie płynęły w tył niczym złota
piana. Ramiona, które odsłoniła, były równie szerokie, co moje;
lecz figura miała w sobie niemożliwą do pomylenia kocią grację;
nie można było nie rozpoznać złotego pasa i ciężkiego pałasza
obijającego się o krzywiznę uda. Wyskoczyłem z mojego fotela,
skuliłem się pod wciąż obracającymi się śmigłami i pobiegłem na
jej spotkanie.
Niski mężczyzna jednym skokiem zastąpił mi drogę. Z bliska
dostrzegłem, że jest imponująco umięśniony; z łatwością nałożył
strzałę na cięciwę łuku, który wyglądał jak pień młodego drzewka.
- Fet T7}ia (papiwy x^oxx(Qopx T]apn\|/ o<pq» n\
- skomentował głębokim głosem.
- W porządku, w porządku - powiedziałem uspokajająco.
Każde uniesienie się pokładu sprawiało, że robiłem się nerwo-
wy. - Posłuchaj, niegdyś był tu jeden, lecz umarł, w porządku?
Chcę tylko zamienić słowo z twoim kwatermistrzem...
- roECTa tnę ©op5 I ooavx Gnrn you - sprzeciwił się i wyko-
nał znaczący ruch łukiem.
- Zostaw go, jeśli łaska, kyriosl - zawołał silny, znajomy
głos. - To starzy przyjaciele i ludzie mający mocne historie do
opowiedzenia. Nie wylądowaliby tak bez pardonu, gdyby nie byli
w największej potrzebie!
Krzepki mężczyzna obejrzał mnie od stóp do głów niepokoją-
cym spojrzeniem, z równie zimną inteligencją co kałamarnica, po
czym opuścił łuk. Ukłoniłem się uprzejmie, ponieważ chyba tego
oczekiwał, i minąłem go, by zetknąć się z równie niepokojącym
spojrzeniem.
- Co za spotkanie przy księżycu włóczęgów, panie Steph-
nie! - powiedziała wysoka kobieta. - Urosłeś od czasu naszego
ostatniego spotkania.
- Miłe to spotkanie, pani Mali! - odpowiedziałem echem
i chwyciłem jej wyciągnięte w moją stronę ręce. - Może po prostu
utyłem.
Uśmiechnęła się.
- Nie mówiłam o ciele. W twoim towarzystwie to niebez-
pieczne. Dotknęło cię coś, jak widzę, co sprawia, że płoniesz.
Wzdrygnąłem się.
- To był ten drugi. Mali... czuję się o wiele lepiej, widząc cię
znowu...
Odsunęła się.
- Nie, nie będzie żadnych pocałunków, mój panie, gdyż nie
ma tu żadnego masztu, na który mógłbyś później uciec! Poza tym
ci młodzieńcy... Gdyby raz spostrzegli, że pozwalam na takie
wolności, niewiele miałabym później spokoju. Jesteśmy między
Grekami, wiesz o tym?
- To prawda - powiedział Jyp. - Byłbyś bardziej bezpieczny,
Steve...
Zignorowaliśmy go.
- Niech Bóg ma w swej opiece każdego, kto spróbuje uszczy-
pnąć cię w siedzenie, aniele. Lecz, jak już powiedziałaś, przybyliś-
my nie bez celu, poza tym nie ośmielę się zostawić tak helikop-
tera zbyt długo, gdyż może przebić się przez pokład lub ześliznąć
do wody. Zatem oto co zaszło...
Mali słuchała, a jej twarz stawała się coraz sroższa. Przypat-
rywała się mi z czymś więcej niż swoją zwyczajną tolerancyjną
słabością.
- Oto niecne uczynki i jeszcze straszniejsze przedsięwzięcie,
które należy naprawić. Graal! Sangraal! Któż ośmielił się unieść
wzrok tak wysoko? To zbyt wysoko nawet dla tego oprysk-
liwego, starego magika Le Stryge'a, macie na to moje słowo.
Ktoś za nim stoi, ktoś o wiele potężniejszy. A ktoś taki, ambitny,
bez wątpienia musi być niebezpieczny, czegokolwiek by próbo-
wali! Stephenie, mój Stephenie, cóż za niezwykłe przeznaczenie
tak oto cię usidliło - przyglądała mi się w dziwny, bardzo dziwny
sposób. - Równie dobrze można zabronić morzu słuchać księży-
ca, jak mnie wsparcia twojej sprawy, zawsze. Lecz istnieje rów-
nież niebezpieczeństwo jeszcze większe, któremu trzeba za-
pobiec. - Zerknęła na Jypa i Katjkę przycupniętą w kabinie. -
Tamta panna, ona też tak sądzi, bo w przeciwnym razie nie
byłoby jej tutaj. Niechaj tak będzie! - Uderzyła dłonią po mie-
czu. - Tylko zabiorę moje rzeczy i jestem na twoje rozkazy!
- Rozkazy? Mali, potrzebujemy cię, byś nami pokierowała!
Jej szerokie usta wykrzywiły się.
- Nie, mój Stephenie, znam swoje miejsce. Na morzu będę
twoim kwatermistrzem, na lądzie twoim chorążym, silną prawą
ręką, lecz nie dowódcą, chyba że w największej potrzebie. Tyś
przywódcą, ze wszystkimi zaletami i słabostkami krwi. Twoją
ścieżką podążę z chęcią. Lecz teraz proszę cię o chwilę zwłoki;
muszę pojednać się z dowódcą tutaj. O kyrios, chciałabym
zamienić z tobą słowo!
Najwyraźniej przysadzisty mężczyzna dobrze rozumiał po
angielsku i zacząłem żałować, że nie byłem wobec niego bardziej
uprzejmy. Gdy Mali mówiła do niego, jego twarz pociemniała
ponownie i uderzył solidnym łukiem o deski pokładu; lecz Mali
nie ustąpiła, a on zafrasował się bardziej. W końcu ponownie
uderzył hakiem o pokład, lecz skłonił się sucho - mnie, nie jej.
- Dziękuję, o kyrios - powiedziałem. - Postaramy się przy-
wieźć ją z powrotem tak szybko, jak to możliwe. - Jeśli będziemy
w stanie. Był to nie wypowiedziany warunek i zrozumiałem, że
on także zdawał sobie z tego sprawę.
Ponownie obdarzył mnie tym dziwnie królewskim skinieniem
i warknął:
- XvaipLTL

- Chairete, o kyriosl Miejmy przynajmniej taką nadzieję.
Masz swoje rzeczy, Mali? W porządku. Lecimy.
Mali wcisnęła za fotel lekką torbę, w której miała kilka
niezbędnych rzeczy, następnie wychyliła się i zawołała:
- O Ithacal Proszę cię, byś nie zbłądził podczas mojej nieobe-
cności!
Ithaca - było to chyba jego imię lub tytuł - uśmiechnął się
kwaśno i wzniósł oczy do Niebios, jakby powiedziała coś w złym
guście, lecz machnął tylko ręką. Mali wcisnęła się zwinnie w zbyt
małe tylne siedzenie. Katjka, przygnieciona ze wszystkich stron,
zaakceptowała zaistniałą sytuację z cierpkim uśmiechem; oczywiś-
cie Mali nie miała nic przeciwko temu. Zasunąłem drzwi i pomacha-
łem greckiemu kapitanowi, by cofnął się podczas startu. Okazało
się, że niepotrzebnie. Jednakże gdy przesunąłem drążek cykliczny
i wznieśliśmy się łukiem z pokładu, stał i wpatrywał się w naszą
stronę, drapiąc się w zamyśleniu po pokrytej szczeciną brodzie.
- Miejmy nadzieję, że nie zainspiruje go to! -wrzasnęła Mali
do interkomu, gdy tylko Jyp pokazał jej, jak się nim posługi-
wać. - Takie helix-apteryx urządzenie, to wszystko, co ten nic-
poń potrzebuje! No dobrze, a w jaki sposób zamierzasz wśliznąć
się do kryjówki tego twojego czarownika?
- To właśnie - powiedział ponuro Jyp - pozostaje pytaniem
za sześćdziesiąt cztery tysiące dolarów.
- Przede wszystkim - szepnąłem, unosząc ostrożnie głowę
ponad podmokłą krawędź nasypu - są tam strażnicy. Dragoni
gwardii przy bramie i bez wątpienia parę patroli na terenie,
z odpowiednio szkolonymi psami.
- Nie oświetla za bardzo tego miejsca, prawda? - wymruczał
Jyp, rzucając ukradkowe spojrzenia w czerń za starym ogrodze-
niem, jakby chciał opracować właściwą drogę. Księżyc zalał
niebo granatem, lecz linia drzew poniżej pozostała nieprzenik-
nioną czernią, niczym wycięta sylwetka. Nic się nie poruszało,
a najmniejszy błysk można by bez trudu zauważyć.
- Oszczędza energię i zapobiega zanieczyszczaniu środowis-
ka. Chce uchodzić za zagorzałego zielonego. - Pomysł ten zo-
stawił po sobie niesmak. - Za to tam jest światło, ma auto-
matyczny system oświetlenia podjazdu, toteż równie dobrze
mógłby wszędzie zainstalować lampy, by zalać cały teren świat-
łem, jeśli o to ci chodzi. A jak znam Lutza, to zrobił to. Idę
o zakład, że na ogrodzeniu jest jakiś rodzaj czujnika, a nawet
może ono być pod napięciem. Jeśli tak, to na szczycie, bo nie
chce przecież, by przechodzące psy alarmowały go bez przerwy.
A na elewacji są światła, były włączone podczas przyjęcia.
- Plus szykowny system alarmowy - mruknął Jyp. - A z te-
go, co mówi Kat, coś znacznie gorszego w środku, nie ma co do
tego żadnej wątpliwości. Trudny orzech do zgryzienia. A więc,
jak zamierzamy się do tego zabrać?
Wziąłem głęboki wdech. Katjka i ja rozmawialiśmy dużo
w drodze tutaj i miałem już opracowane coś w rodzaju planu.
A teraz musiałem sprawiać wrażenie, jakbym sam w to wierzył.
- No cóż, na początku myślałem, że, będąc tym, kim jestem,
wejdę tam po prostu; jest to chyba jedyne miejsce, gdzie Lutz
wolałby mnie nie zabijać! Przynajmniej, jeśli mógłby tego unik-
nąć. Będąc już w środku, mogę zrobić lipę i urwać się pod jakimś
pretekstem, zrobić kilka zdjęć. To nie byłoby za trudne. Lecz
z Katjka, nie wspominając o was dwojgu... Będziemy musieli
skorzystać z mojego drugiego pomysłu: włamać się. Trzy fazy:
przejście posesji, dostanie się do domu, a potem do pokoju...
- Cztery - przerwał Jyp. - Ujście z życiem. Nie zapominajmy
o tym. W porządku, kto ma czapkę niewidkę?
- Może się na nic nie przydać. Całkiem prawdopodobne, że
bez względu, co Lutz ma na swoim terenie, światła albo systemy
alarmowe innego rodzaju, są one uruchamiane przez czujniki
ruchu, najbardziej praktycznym rozwiązaniem na otwartym po-
wietrzu wciąż pozostaje podczerwień. To prawda, Mali, reagują
na ciepło. Do tego prawdopodobnie urządzenia wizyjne, dzięki
którym ochroniarze natychmiast będą mogli nas zlokalizować.
Mali pokręciła głową.
- Zagłada dla myśliwych Diany i wszystkich wesołych ludzi,
którzy żyją w świetle księżyca! Co zrobimy, ubierzemy się grubiej?
- To nic nie da. Zamierzałem określić położenie kabli wykrywa-
czem do metalu i użyć środka zamrażającego, lecz Katjka ma lepszy
pomysł. Czy moglibyście zatroszczyć się o przeprawę na drugą
stronę ogrodzenia bez dotykania jego górnej części? I to szybko.
Jyp spojrzał na Mali, a ona na niego. Jęknął zrezygnowany.
- W porządku, silniejsi najpierw. Ty, potem Steve. Tylko nie
po moich uszach, tak jak ostatnim razem, dobrze?
Podniósł się, rozejrzał czujnie na boki, po czym pobiegł lekko
w dół nasypu do ogrodzenia i przykucnął w cieniu wielkiego
jesionu, jego stopy nie wydawały prawie żadnych odgłosów na
pokrytej liśćmi ziemi. Dotknął ostrożnie ogrodzenia, następnie
chwycił je, stanął na szeroko rozstawionych nogach i schował
głowę w ramiona. W chwili, gdy był gotów, Mali wstała gibko,
cofnęła się krok albo dwa i nie biorąc większego rozbiegu,
skoczyła z krawędzi nasypu prosto na barki Jypa; lądując ugięła
kolana i odbiła się w górę niczym z trampoliny. Przekozioł-
kowała w powietrzu i chwyciła się gałęzi jesionu, jakby to był
wypolerowany trapez. Gałąź ugięła się pod jej ciężarem, po czym
poszła w górę, a trzask, który temu towarzyszył, rozbrzmiał
przerażająco głośno, lecz Mali kołysała się spokojnie, czekając,
aż gałąź znieruchomieje. W oddali, gdzieś po drugiej stronie
domu, zaszczekał pies, lecz żaden inny nie odpowiedział, więc
umilkł. Mali bez trudu przewinęła się ponad ogrodzeniem i wdra-
pała się na grubszą gałąź tuż obok. Pod jej ciężarem konar
nachylił się nisko, tuż nad głowę Jypa.
- Wolałbym, żebyście wspinali się, a nie skakali - rozległ się
chrapliwy szept Jypa -jeśli nie macie nic przeciwko temu.
Wdrapałem się z nasypu na ramiona Jypa, miecz uderzał
mnie po nodze, i prostując się niepewnie, chwyciłem za iście
stalową rękę. Wciągnęła mnie bez większego wysiłku, aż znalaz-
łem się na wysokości oczu, które dosłownie płonęły z wysiłku
i podekscytowania; przypomniało mi to, że nie cała siła Mali
brała się z jej ciała. Pod nami Katjka wspinała się już na Jypa,
który nie omieszkał obwieścić, że podoba mu się to o wiele
bardziej.
- ...chociaż żałuję - sapał, przytrzymując ją na swoich ramio-
nach za kostki - że nie zostawiłaś butów na wysokim obcasie,
a nie zabrałaś miotły. Masz ją?
Katjka dołączyła do nas na konarze, który trzeszczał alar-
mująco. Pomogliśmu jej dotrzeć do pnia, po czym sięgnęliśmy
w dół, a Jyp ledwo mógł chwycić nasze palce. Jak na takiego
szczupłego mężczyznę, był zadziwiająco ciężki, lecz Mali wzięła
na siebie większość jego ciężaru.
- Naprawdę powinniśmy cię zostawić - sapałem -jako poli-
cjanta, który nas stąd wyciągnie - lecz nie wiem dlaczego, wydaje
mi się, że nie spodobałoby ci się to, prawda? A teraz, Katjka,
twoja kolej.
Skinęła głową.
- Opuśćcie mnie na ziemi. Za drzewem, tutaj.
Nie włączył się żaden alarm, gdy wylądowała. Kucnęła i za-
częła drapać patykiem darń, śpiewając przy tym jakby do siebie,
nieco fałszując, niesamowity utwór do tańca. Dźwięki stukały
o ziemię; podniosły się nieśmiałe wstęgi pary; wiatr zaszeleścił
niespodziewanie w liściach pośród nas, jakbyśmy zbudzili jakieś
małe, śpiące ptaszki. Mali wciągnęła gwałtownie powietrze i pat-
fzyła na dół. W końcu Katjka spojrzała w górę i skinęła głową.
- Chodź! - wyszeptała. - Chodź do mnie tutaj, Stefan!
Zabrzmiało to dziwnie w tym wilgotnym bezruchu; lecz
zwiesiłem się na rękach i zeskoczyłem lekko. Jej ręka zamknęła
się na moim ramieniu, a ostre powietrze zapiekło w nozdrzach.
- I co? Czujesz to?
Powietrze miało nieznacznie cierpki posmak, było też bardzo
chłodne, a nawet zimne. Mali zeskoczyła cicho tuż przy nas,
zadrżała i nim sięgnęła po Jypa, mocno roztarta ramiona.
- Ściągnęłaś na nas oddech przeklętej zimy, mała wiedźmo!
Nie wiedziałam, że znasz tak wiele ze sztuki zamawiania pogody!
- Nej, to nie tak! - była rozbawiona, a jej szept sprawił, że
wymawiane przez nią syczące dźwięki przyprawiały o gęsią
skórkę. - To nie jest szorstki oddech Boreasza, możecie być tego
pewni!
- Mów mi jeszcze! - powiedział zaperzony Jyp, podskakując
na tyle, na ile było to możliwe. - Panie, robi się coraz zimniej!
- Czy wystarczająco zimno, by oślepić oko widzące ciepło? -
spytała Katjka. - Jeśli nie, wkrótce będzie zimniej. Chodźcie,
musimy iść!
Nie trzeba było nam tego dwa razy powtarzać. Cokolwiek
zrobiła, wysysało ciepło prosto z naszych kości i nie było to wcale
złudzenie; gdy weszliśmy pomiędzy drzewa, zimno przywarło do
nas niczym mgła. Lecz wyglądało na to, że delikatna mgiełka była
rezultatem zimna, a nie jego przyczyną. Tylko ruch pozwalał krwi
krążyć w żyłach, tylko ruch powstrzymywał nas przed szczękaniem
zębami, choć zęby miały ochotę poszczękać. Szedłem z duszą na
ramieniu. Nie dość tego -coś, co znajdowało się przy moim łokciu,
sprawiało, że czułem się o wiele gorzej, coś, czego nie mogłem
zobaczyć. Przy ostatnim drzewie zawahaliśmy się. Róg budynku
przyciął księżycowy blask równo niczym brzytwą, pozostawiając do
przejścia otwartą przestrzeń trawnika z kilkoma jedynie przystrzy-
żonymi krzewami, za którymi można było przykucnąć. Lecz Katjka
wyszła odważnie i mogłoby się wydawać, że lodowate zimno
porusza jej spódnicą, zupełnie jak delikatny powiew. Mali dała nura
tuż za nią, Jyp i ja ruszyliśmy jej śladem; przebiegliśmy całą drogę
do następnej ochrony, za którą skuliliśmy się, drżąc na całym ciele.
Żadnych alarmów; nic się nie poruszyło; cisza. Odczekaliśmy
chwilę, by wciągnąć w palące płuca powietrze, po czym, trzy-
mając się blisko razem, rzuciliśmy się w stronę następnej osłony,
do dziwacznie ukształtowanego ligustru. Gdy przypadliśmy za
nim, dostrzegłem u jego podstawy, zbyt późno, zamaskowany
plastikowy panel. Zorientowałem się, że patrzę prosto na coś, co
bez wątpienia jest czujnikiem ciepła, do tego całkiem dobrym.
Lecz nie zareagował. Jyp wskazał na obudowę drżącym palcem,
który pokryty był delikatną warstwą szronu, jaki można znaleźć
w za bardzo schłodzonej lodówce. Mieliśmy właśnie ruszyć
ponownie, gdy nagle Mali, która znajdowała się na przodzie,
zatrzymała nas gestem i wciągnęła powietrze nosem.
- Psy! - syknęła.
Jyp trącił ją i wskazał ręką. W oddali, przed nami, coś
wynurzyło się z mroku, para lśniących rottweilerów, z przyciętymi
ogonami, o tępo zakończonych kufach, w szelkach. Rwały się do
biegu, a ich przewodnik rozglądał się czujnie na wszystkie strony.
Mali przesunęła rękę w stronę miecza, zrobiłem to samo. Jyp miał
maczetę o ostrzu długim na dwie stopy, wystarczająco ciężką, by
posłużyła jako miecz lub topór rzeźnicki, lecz on sięgnął po swój
dwulufy pistolet. Otoczyłem Katjkę troskliwie ramieniem, lecz ku
memu zdziwieniu wykręciła się i skinęła, byśmy szli dalej.
- Ale psy lada chwila nas wyczują! - wyszeptałem dziko. Za
głośno; dostrzegłem, jak ich kwadratowe głowy unoszą się, a zęby
błyskają w świetle księżyca. Strażnik nie mógł mnie usłyszeć, one
bez wątpienia tak. Katjka obdarzyła mnie enigmatycznym uśmie-
chem i podniosła się, wciąż pozostając w ukryciu. Zimno przero-
dziło się w lodowaty powiew, który wirował wokół nas...
Psy wyskoczyły niespodziewanie w powietrze i opadły, szar-
piąc się i kłapiąc zębami jeden na drugiego, plącząc smycz i szelki.
Zaskoczony przewodnik w ostatniej chwili zdążył zabrać rękę,
odpiął tylko smycz, nim bestie podusiły się nawzajem. Nagle
uwolnione, dwa olbrzymie psy podskoczyły i rzuciły się pędem,
uciekając za róg budynku, a wściekły przewodnik ruszył za nimi.
- Przerażone! - odetchnął Jyp. - Albo nie jestem pilotem!
Mali ponownie wciągnęła powietrze.
- W pobliżu nie ma już więcej żadnych stworzeń. Mimo to
rozejrzałabym się najpierw, by sprawdzić, czy nie biegają jakieś
luzem, bo...
- Nie - powiedziała Katjka. - Mają kilka pssów, to prawda,
na pokaz; lecz nie mogliby pozwolić im tu biegać, nie tutaj. Nie,
jeśli rzeczy, których się obawiamy dzieją się tu naprawdę; a ten
strażnik, nie wyglądał znowu na takiego zdziwionego, jak można
by się tego sspodziewać. To wydarzyło się już wcześniej. Nawet te
zwierzęta są czystymi stworzeniami swej rasy i nie zniossą obec-
ności czegoś takiego, co wyczuły tu albo przy nas.
Mali napadła na nią:
- Przy nas? Co rzeczesz, mała wiedźmo?
Oczy Katjki zamigotały tą samą szarością co światło księży-
ca, niezdrowo i blado.
- Powiedziałam ci, że nie znam sztuki zamawiania pogody.
Lecz był inny sposób. Zawsze jest chłód tam, gdzie chodzą
umarli.
- U... - Jyp nie był w stanie wykrztusić nic więcej. Obejrzał
się gwałtownie przez ramię.
- Wojna przetoczyła się po tej ziemi, stuletnia, chłopska
i inne. Wielu leży nie pochowanych w tej ziemi, ich śmierć
ciężka, ich kości rozrzucone. Ich cienie wciąż spoglądają wstecz
i nie trudno je przywołać, na krótki czas. Maszerujemy... w to-
warzystwie.
Twarz Jypa stała się popielata; oczy Mali zwęziły się. Od-
kryłem, że mam w przełyku grudę, której nie mogłem przełknąć.
- Strach jest szaleństwem! - powiedziała ostro Katjka. -
Użyjmy ich, póki możemy!
Wychynęła skulona zza krzewu i przebiegła pędem przez
ostatnią otwartą przestrzeń dzielącą nas od ściany budynku. Bez
mała wpadaliśmy na siebie, gdyż staraliśmy trzymać się jak
najbliżej niej, a kąsające powietrze wirowało wokół nas. Zbiliśmy
się ciasno w rogu starego, wielkiego komina, wypatrując jakich-
kolwiek oznak poruszenia w oknach. Były olbrzymie i ciężkie,
i najprawdopodobniej miały detektory ruchu zaistalowane w fut-
rynach, jak te, które Lutz zainstalował w naszych składach. Nie
zraziło mnie to. Wybrałem tę stronę budynku bardzo starannie.
Był tu taras, wysoko ponad nim elegancka wieżyczka, a między
nimi dobra, solidna rynna. Rzuciłem się szybko w jej stronę
i zacząłem ostrożnie szukać kolców, nie wysychającej farby albo
innej tego typu sztuczki, lecz wyglądało na to, że Lutz nie
potraktował poważnie tej drogi; metal sprawiał wrażenie wystar-
czająco mocnego, by bez trudu utrzymać mój ciężar. Rzuciłem
pozostałym szeroki uśmiech, przypiąłem się pasem do rury i za-
cząłem się szybko wspinać. Trzy piętra nie powinny kosztować
mnie zbyt wiele wysiłku, lecz szybko zacząłem żałować, że nie
wspinałem się ostatnio bez liny i że ośmieliłem się użyć pyłu
żywicznego. Palce miałem bardziej skostniałe, niż myślałem,
a gdy mijałem okno, szyby zaszroniły się na chwilę, jakby od
oddechu; musiałem zmusić się, by nie zacząć się trząść. A zatem
umarli nie odstąpili mnie; ale czy nie było ich zawsze? Zacisnąłem
mocno rękę na uchwycie, aż poczułem ból, i ruszyłem dalej.
Rury były solidne i w dobrym stanie, a na łączeniach i hakach
mocujących znalazłem mnóstwo punktów zaczepienia dla rąk
i nóg. Najtrudniejszym elementem była poprzeczna rynna między
drugim a trzecim piętrem, a potem na dachu. Był to wielki,
guzowaty występ wygładzonej wodą murarki wyłożonej ołowia-
nym kanałem, który omal nie oderwał się, gdy się go chwyciłem,
szukając jakiegoś oparcia dla palców. Na głowę spadła mi
apetyczna mieszanka liści i anonimowego nawozu. Pewnie zdech-
łe gołębie. Zanim osiągnąłem dach, zobojętniałem na wszystko.
Na szczęście, gdy budowano tę stertę kamieni, dachy stanowiły
miejsca, gdzie przychodzono napawać się rozpościerającym się
widokiem, toteż znalazłem tu dekoracyjny parapet, którego mog-
łem się chwycić. Pokryty był rzeźbionymi pompatycznymi mot-
tami rodzinnymi i pobożnymi sloganami. Przylgnąłem do
V w HVMILITAS i zacząłem rozglądać się za jakimiś przewoda-
mi albo czujnikami, po czym opadłem, dysząc ciężko. Co zdawa-
ło się być wiekiem całym, tak naprawdę zajęło mi około pięciu
minut, lecz i tak musiałem się śpieszyć; zawiązałem linę wokół A,
które wyglądało na najmocniejsze, i spuściłem ją na dół. Jyp
wspiął się błyskawicznie, przechylając się, by pomóc Katjce; Mali
popychała ją od dołu, następnie przerzuciła swe długie nogi przez
parapet i wciągnęła linę, zostawiając ją przywiązaną, by można
było szybko opuścić się na dół.
Z powodów, o których wolałem nie myśleć, powietrze tu
w górze wydawało się być znacznie cieplejsze, lecz i tak nie
przestaliśmy się trząść. Jyp wyciągnął płaską mosiężną flaszkę
i puścił ją w obieg; zawartość była przeźroczysta, nie miała
zapachu, była nieco mazista i wybuchła mi w przełyku niczym
bomba. Biała Błyskawica, najstraszliwsza z produkowanych
w czasach blokady whisky, jak zawsze rozpuszczała wątrobę.
- Mam nadzieję, że pokryliście wannę nową emalią? - powie-
działem, gdy wręczałem mu butelkę.
Prychnął w odpowiedzi:
- Tam, gdzie była destylowana, nie mają wanien.
Nie była to prawdziwa Woda Życia, lecz znacznie podniosła
nas na duchu. Odwróciliśmy się i stanęliśmy twarzą w twarz
z tym, co do tej pory tak starannie ignorowaliśmy: z ogromną
szklaną kopułą. Była ciemna i miała zaciągnięte kurtyny, zbior-
nik mroku, w którym nic się nie ruszało za wyjątkiem naszych
odbitych twarzy. Niektóre z witraży były otwarte.
- Dziesięć do jednego, że kazał podłączyć do nich czujniki -
zauważyłJyp. -Ale te tutaj nie wyglądają na zbytmocno osadzone.
Nie zwlekając, zaatakowaliśmy ołowiane spoiwo i niedługo
mogliśmy wyjąć jedną z szyb. Jednak Jyp powstrzymał nas.
- Hej, a co z tymi detektorami w środku?
Katjka potrząsnęła przecząco głową.
- Nie będzie ich, jeśli używa tego pokoju tak jak pode-
jrzewamy. Nie mógłby ryzykować, że... coś uruchomi je, a jego
strażnicy wbiegną do środka. Będą za to inne zabezpieczenia,
możesz mi wierzyć.
Rozsunąłem kotary i zajrzałem do środka, na policzku czułem
ciepły oddech Katjki. Nic prócz ciszy, ciężkiej i niczym nie zmąconej,
i słaby zapach stęchlizny pomieszczenia, które rzadko otwierano.
Nerwowo wyciągnąłem latarkę; mrok wydawał się spijać snop
światła, ukazując mi jedynie wąskie koło bladego dywanu.
- Tam, niżej - szepnąłem.
Jyp spojrzał na Katjkę, która wzruszyła ramionami.
- Nic nie wyczuwam. Nie oznacza to jednak wcale, że nic
tam nie ma.
Mali już przerzucała nogi przez otwór. Chwyciłem ją za
ramię, lecz strząsnęła moją rękę.
- Mam ochronę, poniekąd! - wyszeptała, wpuszczając do
środka krótki odcinek liny. - Ja pierwsza, potem mała wiedźma.
I dopiero wtedy wy dwaj! - Bez dalszych ceregieli odepchnęła się,
chwyciła linę i szarpnęła w chwili, gdy lina napięła się pod jej
ciężarem. Przez chwilę omiatała podłogę swoim światłem, potem
obniżyła się o stopę lub dwie w stronę dywanu i zeskoczyła
z delikatnością piórka. Katjka ruszyła za nią, mrucząc przekleńs-
twa pod nosem, gdy zahaczyła spódnicą o gwóźdź. Mali złapała
ją w talii i postawiła bezgłośnie na podłodze. Gdy Katjka
powąchała powietrze, pozwoliły Jypowi i mnie pójść w ich ślady.
Staliśmy na grubym dywanie, świecąc latarkami bezładnie po
owalnych ścianach, doznając ukłucia zawodu po tych wszystkich
wysiłkach, by się tu dostać.
Jyp wzruszył ramionami.
- No cóż, jeśli twój przyjaciel zajmuje się tutaj tym, czym nie
powinien, lo zaciera po sobie ślady naprawdę dobrze. Wygląda
równie nieciekawie, jak sypialnia biskupa!
Mali błysnęła zębami w szerokim uśmiechu.
- Ach, te historie, które mogłabym opowiedzieć o dostoj-
nikach kościelnych...
Katjka prychnęła jak kotka i zaczęła szarpać się z najbliższą
z eleganckich szafek, które ustawiono przy ścianach. Była za-
mknięta, lecz w jakiś sposób zamek odskoczył pod jej palcami.
Metal zamigotał na lustrzanych półkach, były to dekoracyjne
naczynia, które już widziałem; srebrne, złote i posrebrzane.
Z szalony energią rzuciła się do następnej, odkrywając astrolabia
i inne cudowne stare instrumenty naukowe, bogato zdobione,
warte fortunę, jeśli były oryginalne.
Zacząłem się wahać.
- To może być jedynie część antyków Lutza, Katjka. Przecież
wszyscy dobrze wiedzą, że jest zapalonym kolekcjonerem, do
tego strasznie bogatym...
Lecz otworzyła następną szafkę i cofnąłem się. W środku
znajdowały się tylko zwoje grubej, ciężkiej tkaniny. Była wyblak-
ła i wyglądała na zakurzoną, jednakże w świetle latarek iskrzyła
się wyszywaniem z torsady. Cała była w plamach i smugach,
a ich smród wypełnił nieruchome powietrze.
- Ceremonialne szaty! - powiedziała spokojnie. - Widziałam
już takie. Ciągle to samo i nic się nie zmienia. A teraz przyjrzyj-
my się temu znakowi, który zobaczyłeś. Jesteś pewien, że był tu
pod spodem?
- Mówiłem ci, że kazał ludziom wynieść meble i wszystko
inne!
Jyp przesunął nogą po dywanie, po czym podniósł z jednej
strony ciężką szafkę w stylu Imperium.
- Trochę nam zejdzie na przesuwaniu tych wszystkich ru-
pieci...
- Przesuwać, a niech to diabli! - ten cholerny dywan wyda-
wał się być podobny do każdej nie wyróżniającej się niczym
szczególnym bariery, którą wzniesiono na mojej drodze. - Nie
dbam już, czy Lutz dowie się, że ktoś tu był. Niech się drań
rozchoruje ze zmartwienia! - Dobyłem miecza i ciąłem mocnymi,
zamaszystymi ruchami, aż podskakiwały skrawki zniszczonego
dywanu. Rozcięcie błysnęło niczym świeża rana. Wypolerowany
marmur, gdzieniegdzie żyła metalu.
Kopnięciem odrzuciłem na bok kawałek dywanu, zapaliliśmy
latarki. Przy ścianach był szary marmur, taki sam, jaki można
znaleźć w westybulach bogatych firm na całym świecie. Lecz gdy
Mali odsłoniła resztę posadzki, naszym oczom ukazały się łuki
mozaiki, z pewnością duże koło albo'pierścień, pomyślałem. Jyp
i Katjka cofnęli się gwałtownie, ciągnąc mnie za sobą, aby nikt
nie stał w środku. Wpatrywaliśmy się w odkryty wzór.
Mali jako pierwsza przerwała ciszę, rozległ się jej cichy,
niesamowity śmiech.
- Cóż to za śliczne cacko?
Było dokładnie takie, jakie je wtedy zapamiętałem, wzór
wypełniał całkowicie środek pokoju: pierścień ciemniejszego ka-
mienia inkrustowany cienkim pismem; lecz pierścień przecinały
od brzegu do brzegu szerokie, proste paski złota, formując
złowróżbną gwiazdę, którą zapamiętałem. Ostro zakończone
linie łączyły się, tworząc wewnętrzny i zewnętrzny pięciokąt.
Wzór, a nawet to zimne, szare tło przywodziły na myśl lata
trzydzieste - nie Bauhaus, lecz tą ciężką, kanciastą, klasyczną
linię, której pełno było w całym Monachium z utrąconymi
swastykami. Dopiero teraz dostrzegłem, co znajdowało się w ma-
rmurze przede mną, olbrzymia smuga wzorzystej inkrustacji,
niemalże bezkształtna; w słabym świetle latarki można by pomyś-
leć, że to plama krwi albo abstrakcyjny płomień.
- Tak jak rzekłeś, Mistrzu Stephanie, taki, jak zobaczyliśmy na
rufie „Chorazina", zgadza się. Pentagram. Lecz pentagram wielu
celom może służyć, zarówno dobrym, jak złym, i różnie się go
przedstawia. Takiego nigdy jeszcze nie widziałam, z takim pasem
przez środek. Nie potrafię też przeczytać tej przeklętej inskrypcji!
Szukałam magicznych znaków, greckich symboli, żydowskich lub
sanskryckich cyfr, emblematów przedstawiających elementy albo
znaki zodiaku czy znaki alchemiczne lub astrologiczne. Gdyby nie
był tak dobrze schowany, niewiele bym sobie z tego robiła.
- W pewnym sensie, czegoś mu brakuje - zgodził się Jyp,
cicho pocierając kciukiem wąską szczękę. - Może symbole zaka-
muflowano i wpleciono w tę cienką, zegarmistrzowską pajęczy-
nę - dodał, błądząc światłem latarki po wzorze. - Chyba byłby
to dobry sposób na ukrycie ich. A może nie.
Zacząłem czuć się głupio. Czyżby mi się coś przywidziało?
Czyżbym poprowadził ich w pogoń za błędnym ognikiem? Nie
wydawało się to możliwe, lecz przecież wcale nie wyglądali na
podekscytowanych znaleziskiem.
- A ten wzór pod spodem, tu w pięciokącie, co o nim
sądzisz? Miałem nadzieję, że...
Jyp mlasnął cicho językiem.
- Pierwszy raz widzę. Być może to jakieś zdobienie bez
żadnego znaczenia. Pomyśl tylko - wyglądało na to, że trzeba
wyciągać z niego każde słowo - natrudzili się co nie miara, bez
żadnego powodu, czyż nie? I wydali na to górę forsy...
Trafił w samo sedno. Moja latarka oświetlała biały angielski
marmur, niemiecki czarny, różową Carrarę w kolorze surowego
mięsa i nakrapiany brązowy z ciemnoczerwonymi żyłkami, wszyst-
ko oddzielone cienkimi liniami złota. I cały ten kosztowny materiał
został ułożony w bezkształtną plamę kolorów. Oglądana z bliska,
była podzielona na mnóstwo kanciatych, koncentrycznych kszta-
łtów - eksplozja z komiksu rozkwitająca w środku wzoru, jakby
drwiąca ze sztywnej regularności złotych poprzeczek w górze.
- Jakby ogień, prawda? Mali?
- Tak, choć ogień nie zostałby przedstawiony w tych od-
cieniach. Ponadto nie wszystko mieści się w pięciokącie. - Od-
rzuciła kopniakiem brzeg dywanu. - Zobacz, tu wychodzi poza
linię. I tu, aż do zewnętrznego zarysu koła.
- Zaraz, zaraz, wstrzymajcie się przez chwilę! - powiedział
cicho Jyp, lecz w jego głosie dało się wyczuć narastające napię-
cie. - Chwilę! Patrząc na całość w ten sposób... cholera, zaczyna
mi to coś przypominać!
Sam zacząłem czuć coś podobnego.
- Coś, co widziałem już przedtem, często, lecz nigdy nie
przypominało to...
Może ameba, pomyślałem. Wzór ten miał w sobie coś z ame-
by. Biała plama w środku niczym jądro i długie nibynóżki
wyciągające się we wszystkich kierunkach. Miało się wrażenie, że
rzecz ta nadpłynie za chwilę w twoją stronę - lecz to szaleństwo.
Przełknąłem ślinę. Co się ze mną działo?
Mali wzruszyła ramionami.
- Zatem masz nade mną przewagę; lecz jest to jedno z tych
miejsc, które wypełniają moją głowę pajęczymi nitkami. A co
powie nasza mała wiedźma?
Dopiero wtedy zorientowałem się, że Katjka nie odzywała się
już od jakiegoś czasu. Odwróciliśmy się jak jeden mąż i ujrzeliś-
my ją, jak stoi z wyciągniętymi ramionami, a ręce poruszają się,
kreśląc konwulsyjne plączące się wzory, powtarzając ciągle i ciąg-
le to samo.
- Idioci! - wysyczała, krzywiąc się przy tym z wysiłku. -
Omamieni głupcy! Czyż nie ostrzegałam was, że będzie strzeżo-
ne? Czy nie zdziwiło was, dlaczego jesteście tacy niepewni?
Staliśmy tam, patrząc się na siebie wybałuszonymi oczami.
Poczuliśmy to, gdy tylko wypowiedziała te słowa, jak coś ciąży
na nas niczym tamująca oddech opończa, mieszając nasze myśli:
Nic wielkiego... nieistotne... nie ma żadnego znaczenia... zapo-
mnij o tym... zapomnij...
Nagle serce zabiło mi jak oszalałe.
- Chcesz powiedzieć, że... oni wiedzą o naszej obecności?
Jyp sięgnął po miecz.
- Nadchodzą? Musimy...
Katjka omal się nie roześmiała.
- Strach, oto kolejna obrona! Mówiłam wam, że lepiej mi to
zostawić! Idźcie, nim nie obudzicie znacznie gorszych rzeczy!
- Nie bez ciebie! - krzyknęła Mali i wyciągnęła miecz z groź-
nym sykiem.
Chwyciłem ją za ramię.
- Znak. To nasza jedyna szansa, pamiętasz?
- Jozafacie, to jest mapa! - wrzasnął Jyp.
- Co?! - wykrzyknęła Mali.
- Chryste, masz rację! - krzyknąłem. - Powinienem od razu
się domyśleć! Mapa topograficzna, podobna do tych, jakich
używam do wspinaczki! I, do diabła, to też jest mapa góry!
- Racja! - szczeknął Jyp podniecony. - Kolory przedstawia-
ją warstwice, im wyżej tym jaśniejsze, aż do jasnej plamy po-
środku. - Snop światła jego latarki dotknął tego miejsca.
Natychmiast rozległ się dźwięk; mogło to być zawodzenie
wiatru lub wycie wielu głosów. Równo z dźwiękiem pojawiły się
cienie; cienie, które wydawały się opadać za światłem latarki, lecz
pozostawały tam, gdy snop światła przesuwał się. Wyraźne,
mroczne cienie tworzyły ponad mapą dziwne smugi, doły i zagłę-
bienia, trójwymiarową iluzję detali mapy. Tyle że to nie była iluzja.
Kształt w pięciokącie był materialny, rozrastał się, wznosił coraz
wyżej, wyłaniający się z bryły cienia nakrapianego iskrami ogniste-
go światła, otoczony pasami wirujących smug niczym niesione
wiatrem chmury. W tej samej chwili podłoga zaczęła się przechylać
pod stopami, wznosząc się ku środkowi, w stronę tej czarnej od
dymu wizji. Potknąłem się, straciłem równowagę, upadłem i za-
cząłem się ześlizgiwać. Chwyciłem się dywanu, zatrzymałem się
i zdołałem schować miecz, lecz o mały włos nie wypuściłem
dywanu. Jyp, przyczepiony wyżej nade mną, chwycił mnie za
nadgarstek i podciągnął z powrotem. Lecz zbocze robiło ńę coraz
bardziej strome, ramiona zaczynały odmawiać nam posłuszeńst-
wa, gdyż musiały dźwigać coraz większy ciężar. Rzecz ta wygląda-
ła teraz jak model góry we wnętrzu otchłani - pięciokąt i koło
zatarły się. Można było nawet rozpoznać niewielki paszek gęstego
lasu na jej zboczach i nagą skałę na szczycie błyszczącą w świetle
księżyca. Wisieliśmy wokoło otworu, nad otchłanią, niczym
mrówki próbujące w popłochu uciec przed mrówkolwem. Po
przeciwnej stronie wisiała Katjka, kopiąc desperacko w poszuki-
waniu oparcia dla stóp; a gdzie, do diabła, jest Mali?
Chwyciłem się ponownie dywanu, toteż Jyp mógł mnie puś-
cić. Pchnąłem go w górę, podpierając mu nogę, lecz zdołał wspiąć
się jakąś stopę lub dwie wyżej, po czym zsunął się z powrotem.
Zacząłem kopać piętami i omal ponownie nie straciłem oparcia,
gdy poczułem, jak moje stopy uderzają o ziemię i skałę; po-
chylona podłoga przemieniła się w zbocze góry, strome zbocze
doliny opadające w stronę położonej w samym centrum i stale
powiększającej się góry. Ponownie popchnąłem Jypa i znowu
zdobył jedną lub dwie stopy; był niewiarygodnie silny. Jak długo
jeszcze Katjka zdoła wytrzymać?
- Próbuj dalej! - wrzasnąłem. - Idę do niej!
Usłyszałem niewyraźną odpowiedź, lecz było oczywiste, że
tam, gdzie się znajdował, niełatwo było mu się poruszyć. Spraw-
dziłem oparcia dla nóg, po czym puściłem dywan. Nawet gdy już
uwolniłem palce, wydawało mi się, że trzymałem się przed chwilą
kępy trawy. Rozpaczliwie wyciągnąłem rękę, by się ponownie
czegoś chwycić, gdy jedna ze stóp obsunęła mi się. Tym razem
był to karłowaty krzak, przesunąłem się cal po calu i wygrzeba-
łem kolejne zagłębienie dla stopy. Lecz zbocze stawało się coraz
bardziej strome, obecnie bardziej przypominało przepaść, stawa-
ło się też coraz szersze, toteż wydawało się, że Katjka oddala się.
- Uciekaj! - krzyknęła. - Głupi chłopcze, nawet nie wiesz,
czym ryzykujesz! Zostaw mnie, wracaj, ratuj się! - Czerwone
światło zamigotało na jej obnażonych nogach, gdy walczyła ze
zboczem. - Idź! - wrzasnęła powtórnie. - Nie jestem tego warta!
Dym zagotował się wokół nas, ostry, gryzący, przesycony
zapachem żywicy, siarki i czegoś znacznie gorszego, zakasłałem
gwałtownie. Mimo to darłem palcami ziemię i kamienie i czułem,
jak paznokcie pękają i łamią się. Wciąż mogłem jej dosięgnąć,
lecz co wtedy? Spaść razem z nią? Bylibyśmy już na urwisku.
Niedobrze; porzuciłem logikę i zacząłem gadać od rzeczy.
Wydrążyłem kolejny otwór, wyciągnąłem, rękę do kępy trawy,
która wyglądała na pewną - i poczułem, jak wychodzi z ziemi
pod moją ręką. Miejsce podparcia dla nogi zawiodło, obsunąłem
się, okręciłem i zawisnąłem; trzymałem się tylko jedną ręką małej
podobnej do drutu gałązki krzewu, z twarzą na zewnątrz, w stro-
nę zadymionej otchłani. I wtedy krzyknąłem na całe gardło.
Przez dym, niczym spadająca kometa, popędził w moją stronę
olbrzymi, blady płomień, jakby zamierzał mnie pochłonąć. Omal
nie puściłem krzaku.
- Stephen! - krzyknął ogień i wtedy dostrzegłem w nim
ludzki kształt, ognista korona włosów kłębiła się wokół głowy na
kształt wielkiego halo, za nią pojawiały się kosmyki, niczym
wstęgi dymu. To była Mali, żyjąca od stuleci, niemalże nieśmier-
telny wędrowiec przemierzający zewnętrzne ścieżki Spirali. Uka-
zała się w aspekcie, który w niej płonął, choć ujawniał się rzadko,
chyba w chwilach wielkiego niebezpieczeństwa. Być może pew-
nego dnia pochłonie wszystko, co jeszcze jest w niej śmiertelne
i uczyni ją prawdziwą półboginią; teraz był nierówny i słabł, lecz
przedstawiał sobą straszliwy widok, zarówno dla przyjaciół, jak
wrogów. Z płomienia wysunęła się ręka skąpana w tym samym
zimnym ogniu i schwyciła moją; nie dające się wytrzymać mro-
wienie objęło mój nadgarstek. Nawet w tym aspekcie Mali nie
była w stanie latać - chyba jeszcze nie; lecz chwyciła naszą linę
i spuściła w dół otchłani.
- Jyp... - z trudem łapałem powietrze.
- Jest bezpieczny! A teraz uratuj mi tę wiedźmę, sama nie
mogę jej dosięgnąć!
Jej głos rozbrzmiał echem w rozległej przestrzeni. Trzymając się
jej kurczowo, poczułem, jak budzi się we mnie coś z tego samego
płomienia, który płonie i mrowi w moich kościach. Roześmiałem
się niefrasobliwie i odepchnąłem się jednym kopnięciem. Zawisnę-
liśmy nad otchłanią, wyciągnąłem rękę, a Katjka chwyciła ją.
I krzyknęła, był to ogłuszający wrzask prawdziwego bólu;
puściła moją rękę, lecz ja zacisnąłem uchwyt na jej nadgarstku.
Walczyła targana konwulsjami, spojrzałem w dół i zobaczyłem,
że płomienie pełgające po moim ramieniu są złote, a nie blade,
jakby w jakiś sposób zmienione. Drobne płomienie, niczym
iskierki elektrycznych wyładowań spływały po jej szamoczącym
się ramieniu i tańczyły po jej wykrzywionej twarzy.
- Trzymaj się, ty głupia suko! -wrzasnąłem. - Chcesz zgubić
nas oboje?
Jej oczy, mocno zaciśnięte, otworzyły się nagle i spojrzały
prosto w moje. Omal nie puściłem jej. Źrenice przewracały się
i wrzały niczym dwa rozżarzone kotły, czerwony płomień, pło-
mień, który pochłaniał; a pod nią coś wysunęło się błyskawicznie
z dymu. Zakołysała się gwałtownie i krzyknęła przerażona, jakby
coś ją chwyciło.
- Ciągnij! - krzyknąłem. - Na miłość Boga! W górę!
Poczułem olbrzymią siłę Mali, gdy zaczęła wciągać nas bez
trudu; lecz mimo iż byliśmy coraz wyżej, pędząca rzecz przelecia-
ła obok ponownie, a może tylko coś podobnego do niej, i Katjka
znowu krzyknęła. Tym razem posłyszałem dźwięk rozdzierające-
go się materiału i jej płaszcz rozwarł się na plecach, jakby
oddarto cały tył. I znów coś nadleciało, oddarło połowę spódnicy
i krew popłynęła z płytkich ran na jej nagim udzie, jakby
uderzyły ją szpony. Wznosiliśmy się wyżej, coraz wyżej, lecz dym
kłębił się pod nami, a szczyt góry rósł i potężniał. Przerażające
okrągłe rzeczy podobne do halo, zbyt szybkie, by je zauważyć,
przelatywały obok i uderzały - zawsze w Katjkę, nigdy we mnie.
Przestała już walczyć, z wyjątkiem chwil, gdy jej dotykały, tylko
skręcała się słabo w moim uchwycie.
- Mali! - zawyłem. - Pośpiesz się, proszę cię!
- Spokojnie, Stephen! -dobiegł mnie zwielokrotniony echem
głos. - Jestem już na dachu! Teraz twoja kolej!
Gdy wciągała mnie, szarpnąłem się z desperacją w górę,
próbowałem unieść Katjkę odrobinę wyżej, lecz przemykające
rzeczy uniosły się wraz z nią i przez chwilę wydawało mi się, że
widzę ramiona wzniesione do ciosu - czy aby na pewno uderza-
ły? Były ludzkie lub do nich podobne, szeroko rozpostarte.
Zdołałem zaczepić jedną nogę o krawędź okna, gdy Mali przecią-
gnęła mnie przez nie i zyskawszy punkt podparcia, chwyciłem
Katjkę i podciągnąłem wystarczająco wysoko, by zarzucić sobie
jej wolne ramię na szyję; lecz w tej samej chwili Katjka zesztyw-
niała i poczułem dodatkowy ciężar, jakby ktoś przywarł do jej
nóg. Następny, potem jeszcze jeden, w rezultacie próbowałem
utrzymać trzech ludzi, tak się przynajmniej czułem.
- Mali!
Poczułem, jak jedna jej ręka trzyma mnie z całych sił, druga
puszcza i sięga dalej, starając się uchwycić ramię Katjki. Lecz
Katjka wpatrując się w moją twarz, wysapała:
- Nej! Nie, Stefan! Ściągną was wszystkich na dół, nawet ją!
W dół, na Wielki Ssabbat, niezmierzone morze zła! Brocken jest
zbyt silny dla ciebie, dla niej, dla każdego! Zabij jego przed-
stawicieli! Powiedz... powiedz Graalowi! A mnie... zostaw tam,
gdzie jest moje miejsce!
Stało się to zbyt nagle, ramię otaczające moją szyję oderwało
się; dodatkowy ciężar sprawił, że jej szczupły nagdarstek wyślizg-
nął się z moich palców. W jednej chwili, z poszarpanym ubra-
niem łopoczącym na ciele, spadła do kotła, który był pokojem,
coraz mniejsza, i zniknęła. Wisiałem w uścisku Mali cały drżący
i otępiały. I to nie z samego wysiłku; lecz także przez okropny
błysk pragnienia, który dostrzegłem w poczerwieniałych oczach,
na chwilę przed tym, jak puściła moją szyję.
Rozdział siódmy
T
A. o
o Mali mnie wyciągnęła. Już nie płonęła, jej jasne loki
przylgnęły zlepione potem do czoła. To ona podtrzymała mnie,
bym stanął prosto i zatrzęsła mną, choć dostrzegłem smugi i na
jej policzkach.
- Durnoto! - wrzasnęła z siłą prosto w moją twarz i po-
czułem się, jakby trzasnęła mnie w policzek. - Teraz sami musi-
my się o siebie troszczyć! - To samo zrobiła z Jypem. - Uciekaj-
my, moi drodzy! Wstawajcie, schodzimy na dół i wynosimy się
stąd! A może chcecie podzielić jej los?
Zrozumiałem, co miała na myśli. Nie musieliśmy się już dłużej
ukrywać; kopuła migotała i błyskała niczym latarnia morska, a gdy
zrzuciliśmy linę na dół, usłyszeliśmy krzyki i szczekanie. Mań
chwyciła za linę, zeskoczyła i zaczęła opuszczać się sposobem
żeglarskim, na samych rękach, tylko co jakiś czas odpychając się
nogami od ściany; Jyp i ja ruszyliśmy za nią, tyle że wolniej. Gdy
znalazła się na wysokości okien parteru, puściła linę i zeskoczyła na
trawnik, rozglądając się na boki niczym czujne zwierzę. Zaniechaliś-
my właściwych metod i ześlizgnęliśmy się na dół ze zdzierającą skórę
z rąk prędkością; zeskoczyliśmy później niż ona, lądując przerolo-
waliśmy się na bok, wysuwając się zza rogu budynku.
Nagle, bez żadnego dźwięku, cały ogród zalany został ośle-
piającym światłem. Na otwartej przestrzeni trawnika zrobiło się
jaśniej niż w dzień, a światło ukazało brutalne zarysy umun-
durowanych postaci, które nas zaatakowały. Nim ja albo Jyp
zdążyliśmy się poruszyć, gniew Mali wziął górę nad zmęcze-
niem. Zerwała się na równe nogi i zadała straszny cios nogą,
który trafił napastnika w brzuch i po prostu cisnął nim o męż-
czyznę znajdującego się za nim. Broń upadła na ziemię, wypali-
ła w pustkę, a odrzut sprawił, że przemknęła z łoskotem po
tarasie. Pistolet maszynowy, odbezpieczony. Żadnego wezwania
do poddania się. To nie byli zwykli ochroniarze. Pozostali
odskoczyli do tyłu. Jeden uniósł rękę i w miejscu, gdzie przed
chwilą stałem, darń wystrzeliła w górę. Lecz byli za wolni,
o wiele za wolni; nie walczyli tam, na Spirali, a poza tym nie
było w nich wściekłości. Wyciągnąłem miecz i wykonałem jedno
dzikie cięcie; pistolet, wirując w powietrzu, upadł na grządkę
kwiatów, mężczyzna obrócił się na pięcie i upadł. Ostatni leżał
już u stóp Mali.
Wtedy rzuciliśmy się biegiem, osłaniając oczy, a nasze długie
cienie pędziły za nami niczym wrzecionowaci giganci. Nie prze-
mierzyliśmy jeszcze połowy drogi do drzew, gdy usłyszeliśmy za
sobą chrapliwe oddechy i głuche uderzenia łap o ziemię. Goniły
nas psy, a upiorna osłona zniknęła.
Mali zatrzymała się, by stawić im czoło; trzymała miecz
pionowo w obu dłoniach. Mogła nawet przeciąć jednym cięciem
tą potężną szyję, lecz nie poruszyła się. Stała tylko, oddychając
głęboko, gdy bestie rzuciły się w jej stronę i w ostatniej chwili
przekrzywiła miecz, uchwyciła niemożliwy do zniesienia blask
lamp i z nieludzką precyzją błysnęła nim psom prosto w ślepia.
Zwinęły się oślepione; wtedy Mali uderzyła płazem - szybkie
klapsy z jednej, potem z drugiej strony. Oszołomione psy ze
skowytem przewróciły się na grzbiety. Lufy pistoletu Jypa plunę-
ły ogniem i dymem; dwa reflektory zgasły w deszczu iskier,
pogrążając nas ponownie w ciemnościach. Mali zanurkowała
w zagajnik przed nami i posuwając się skokami naprzód parła
przez poszycie prosto w stronę ogrodzenia. Zobaczyłem, jak
przebiega obok drzewa, z którego zeszliśmy, i bierze potężny
zamach na biegnący górą drut. Za późno, by ją ostrzec, pomyś-
lałem, nie wiedząc, co robić. Rozległ się brzdęk przecinanego
drutu kolczastego, a potem potężne wyładowanie i trzask prze-
skakującej iskry. Mali doskonale znała elektryczność, lecz nie
zawsze o niej pamiętała.
Odciągnęliśmy ją między krzewy kurczowo trzymającą swój
osmalony miecz. Korzystając z przerwy, którą zrobiła, wdrapali-
śmy się na górę i siedząc okrakiem na ogrodzeniu, próbowaliś-
my, wytężając wszystkie siły, wciągnąć ją za nami. Mieliśmy ją
ułożoną na naszych kolanach, gdy usłyszeliśmy, że ktoś zbliża się
biegiem w naszą stronę. Pośpiesznie opuściliśmy ją na dół.
Rozległ się przytłumiony łoskot, gdy upadła w stertę liści poniżej.
Lecz, gdy przerzuciliśmy nogi, by zeskoczyć za nią, posłyszeliśmy
chropowate:
- Haiti Ruhren Sie nicht!
Dobiegło spoza posesji. Ruszyli głową i posłali ludzi na
zewnątrz wokół ogrodzenia. Nie mogłem ich dostrzec, lecz sły-
szałem, jak oddychali, chrapliwie i szybko. Duże chłopy - praw-
dopodobnie dragoni gwardii z bramy.
- Kom 'runter! - szczeknął głos. - Und Kein Scheis...
Mali ni mniej, ni więcej, stanęła tuż przed nimi, niczym jakiś
miejscowy leśny demon, oblepiona liśćmi z kilku sezonów i chwy-
ciła ich w ramiona. Gdy wylądowaliśmy na ziemi, miało miejsce
krótkie lecz porządne lanie, po czym zobaczyliśmy, że kiwa na
nas głową. W ciszy podałem jej miecz. Chwyciła go i zaczęła biec.
Obok mnie Jyp przewrócił się, zawadzając o coś twardego, zaklął
głośno; było to pierwsze słowo wypowiedziane od chwili, gdy
zeszliśmy z dachu. Biegliśmy w górę stoku, sapiąc, z trudem
wciągając powietrze; byłem zaskoczony, że wciąż mogłem do-
trzymać kroku dwojgu zaprawionym w takich przygodach nad-
ludziom. Miałem nawet siłę zaryzykować spojrzenie przez ramię,
gdy sięgnęliśmy grani. Światła latarek omiatały las poniżej, a cała
posesja płonęła światłem reflektorów; tylko kopuła była ciemna,
cicha i nieruchoma.
Biegliśmy przez noc, na pewno nie bezszelestnie, lecz wystar-
czająco lekko i szybko, by nikt nas nie usłyszał. Sowie oczy
i zmysł orientacji Jypa nie pozwalały nam zboczyć ze szlaku,
trzymały nas z dala od przeszkód terenowych. Równy rytm
naszych stóp i rycząca w uszach krew pomagały wymazać wrzące
uczucia. Dopiero przy pierwszym żywopłocie usłyszałem coś, co
mogło być strzałem gdzieś z tyłu, lecz kula nie przeszła nigdzie
blisko nas. Przez drogę, polami, susem przez strumień, znowu
pola i schludne podwórze niewielkiego gospodarstwa - z rodzaju
tych, które dostają subwencję z Unii Europejskiej, by niemieccy
właściciele mogli pracować na cały etat przy liniach montażo-
wych. Biegliśmy dalej, przez następne pola, obok na wpół zapad-
łej skorupy starego kościoła, do niskiej ściany lasu, gdzie czekał
mój helikopter. Bałem się tylko, czy starczy nam sił, by go
z powrotem wyciągnąć z chaszczy. Rozglądaliśmy się czujnie na
boki, oczekując pogoni, lecz nikogo nie zobaczyliśmy. Domyś-
lałem się, że strażnicy mogli nie podejść do swego zadania zbyt
entuzjastycznie, gdy zobaczyli, co zrobiliśmy niektórym spośród
nich. Gdyby Lutz był w domu, wszystko mogłoby wyglądać
zupełnie inaczej.
Podczas naszej nieobecności ktoś najwyraźniej wypełnił
helikopter ołowianymi blokami, a Mali teraz była cieniem samej
siebie. Mimo to zdołaliśmy wyciągnąć maszynę spod drzew
wystarczająco daleko, by móc bezpiecznie wystartować. Gdy
opadłem na siedzenie pilota, zorientowałem się, że ręce trzęsą
mi się jak w febrze. Wiedziałem, że nie ma czasu do stracenia.
Wkrótce będzie świtać, pojawią się ludzie; a widoczny na wiele
mil helikopter, z pewnością zwróci na siebie uwagę i to nie
tylko miejscowej policji. Niebo, wyzierające zza czegoś, co
wyglądało na chmury, stawało się zdecydowanie jaśniejsze.
Obejrzałem się przez ramię na moich pasażerów z trudem
łapiących oddech, rozwalonych na tylnych siedzeniach. Spojrzeli
na mnie kamiennym wzrokiem, byłem pewnie tak samo po-
szarzały i wymęczony jak oni. Zwłoka załamała naszą obronę
i otwarła drzwi pamięci.
- Co się stało? - spytałem i byłem zaskoczony, że wciąż drżał
mi się głos. - Co się stało?
- A jak sądzisz? - spytał tępo Jyp. - Powiedziała przecież,
nie byliśmy wystarczająco ostrożni. Obudziliśmy tego najważ-
niejszego.
- Tak, tak, Chryste, wiem o tym! Pytałem, co... Gdzie ona
teraz jest? Czy jest żywa?
Jyp wykrzywił usta.
- Podołałaby śmierci. Uważała, że cztery stulecia to zbyt
długo. Wolałaby...
- Dlaczego? Mali żyje dłużej!
- Tak, wolna, by wędrować po morzach Spirali, by zbadać
wszystkie ukryte zakątki Ziemi! Wolna, by rosnąć! - Mali, wciąż
cała w liściach, nie wykonała ani jednego ruchu, nie podniosła
głowy. - Ona musiała spędzić swoje lata w obrębie małej tawerny
w pomniejszym Porcie, rzadko gdzieś się wypuszczając, a i tak
niezbyt daleko, wędrowała tylko w zasięgu swych sokolich oczu.
A jednak wytrzymała, woląc to od ponownego zanurzenia się
w bagnie, z którego się wydostała. Teraz znalazła się tam
z powrotem.
- No dobrze, czy możemy ją stamtąd wydostać? Zabrać do
nas? Musimy, do cholery!
Zamknięte powieki Mali zatrzepotały przez chwilę.
- Nie widzę zbyt wielkich szans. Ona wróciła na Brocken.
- Brocken, Brocken! To tylko góra, niech ją diabli! Czy tam
się coś dzieje, czy co?
Mali odgarnęła włosy do tyłu i zadrżała.
- Tylko góra, tak. Lecz góry również rzucają cienie, jak
wszystko inne, a niewiele jest cieni mroczniejszych niż jej. Istnieją
miejsca, niewiele... gdzie potęgi z Krawędzi mogą sięgać do
wewnątrz, nawet do samej granicy między Spiralą a Jądrem.
W kilku takich miejscach już byłeś, i to nie raz. Takie jest
Borobodur. Takie jest Miasto Graala, taka jest ta góra. Penta-
gram na mapie był bramą tam prowadzącą.
Nikt nie odezwał się ani słowem, lecz wiatr zawirował na
zewnątrz, wyśpiewując piosenkę o zimnie i pustce. Pierwsze
krople uderzyły o szybę. Płonące oczy Mali były przygaszone.
- Nawet w moich czasach ta nazwa była znana. Od zamierz-
chłych czasów góra była mrocznym sanktuarium, siedzibą mocy,
i to nieprzypadkowo; gdy przodkowie Franków i Saksonów
przybyli tu po raz pierwszy ze wschodu, od czasów, gdy Urwald
Germanii powstrzymywał najpotężniejsze marsze Rzymu, od
czasów, gdy nadchodzący w ślad za Wielkim Zlodowaceniem
młodsi krewni ludzi zepchnęli Starszych w góry. Głęboko w tym
cieniu coś się osiedliło, zbudowało sobie siedzibę i swą potęgę,
jakaś siła, która podążała za tymi prawdziwie pierwszymi ludźmi
w czasie ich ^ Volkwanderung. Podążała, jak wilk podąża za
stadem.
Nadchodził dzień, lecz wciąż jeszcze było dla mnie o wiele za
ciemno. Drobna mżawka spływała łzami po szybie.
- Co za siła? - spytałem ostro.
Jyp parsknął.
- Miejmy nadzieję, że nigdy nie zapuścisz się wystarczająco
daleko, by się przekonać. Ci, którzy to robią, nie mówią. Jak
Katjka. Albo nie mogą. Myślę, że do Piekła. Ponieważ bez
wątpienia Piekło to zrodziło.
Piekło nie było czymś, w co wierzyłem.
- Coś z zewnątrz? Coś z Krawędzi, podobnie jak Graal? Coś,
co niegdyś było człowiekiem?
Dźwięk, który Mali wydała z siebie, nie był śmiechem.
- Tak, podobnie, a zarazem jakże niepodobnie. A jeśli chodzi
o człowieka... jeśli tak, to zaprzeczył swemu człowieczeństwu,
od dawna bowiem szerzy zniszczenie pośród rodzaju ludzkiego,
radując się bólem, szerząc złość i zniszczenie, gdzie tylko może.
A mimo to - dodała nagle zamyślonym głosem - całkiem moż-
liwe, że kiedyś przyobleczony był w ciało, gdyż wydaje się mieć
na tym punkcie obsesję, rozkoszuje się nim i drze z niego pasy.
Przyjemność i ból zawsze do przesady...
- Wygląda to na klasyczego sadystę - powiedziałem i za-
drżałem nieznacznie. - Tyle tylko, że wypisane dużymi literami.
- Tak, wypisane literami z krwi i ognia -powiedziała Mali. -
W moich czasach i wcześniej przewaliła się przez Europę fala
paniki wywołana czarami, lecz były to tylko cienie. Przede
wszystkim czarownice tańczyły w mętnych umysłach polujących
na nie ludzi, złych albo obłąkanych, chciwych bólu lub dóbr
oskarżonych. Och, gdzieniegdzie można było odkryć jakieś znie-
kształcone pozostałości starego pogaństwa, może tak było, albo
nieszkodliwe gusła; lecz to było nieistotne. Istniało jeszcze serce
ponurej prawdy, choć prześladowcy niewiele z niej zrozumieli;
okropne, wieczne siedlisko starożytnego zła. Potęgi, która usiło-
wała usidlić ludzkość, by jej służyła, podsuwając jako przynętę
niezwykłą wiedzę, sztuki tajemne i przyjemności; a przez okro-
pną ceremonię i niewłaściwe użycie tych sztuk, w złośliwości
i z zemsty, związała ich ze sobą.
I znowu ten gorzki śmiech.
- Czy coś tu zaszło? Tak, bez wątpienia, rzecz straszna, bez
nazwy, wieczna, bez początku i końca... Wielki Sabat wszyst-
kich czarnoksięskich kultów. W przeszłości i Katjka podążała tą
ścieżką, dłużej i pilniej niż większość ludzi, aż wreszcie siła,
która ją wspierała, kazała jej się od tego wyzwolić i wszystko
odpokutować. Nie raz odwiedziła to miejsce, wiele wycierpiała,
lecz dużo się nauczyła i otrzymała różne moce. Teraz została
tam z powrotem wciągnięta, nie na krótko, już bez ucieczki.
Może już nie żyje albo, co jest znacznie bardziej prawdopodob-
ne, została ciśnięta z powrotem do tego straszliwego kotła
i przepadła w nim, zarówno ofiara, jak kat. Jeśli to prawda,
nigdy już jej nie puści. Może ktoś obdarzony mocą mógłby jej
pomóc, lecz wiem, że to nie ja. Nie ma jej we mnie. Dla nas jest
stracona.
Przez chwilę nie byłem w stanie wykrztusić ani słowa. Oczy
piekły i gdyby nie żelazna koncentracja, którą można w sobie
wykształcić podczas latania, mógłbym załamać się zupełnie. Nie
zdarzało mi się to często. W przeszłości udało mi się przekonać
samego siebie, że nie potrzebuję nikogo, że lepiej mi z niezobo-
wiązującymi kontaktami seksualnymi, bez żadnych więzów, że
warte to dla mnie przysłowiowy funt kłaków. I wtedy, zupełnie
niespodziewanie, otuliło mnie ciepło Tawerny, Jyp i stare mał-
żeństwo, które prowadziło zajazd, i Katjka. Była bardzo przy-
stępna - żeby nie powiedzieć: do nabycia - a zarazem bardzo
daleka, była głosem z cieni, ciepłą ręką na twoim karku, przelot-
nym muśnięciem ust i spojrzeniem spod rzęs, które mówiło
wszystko, a zarazem nic nie wyjawiało. Zażyłość z innymi łączyła
ją wyłącznie w oparciu o gotówkę, choć czasami sugerowała
inaczej - nie było bardziej skutecznej obrony. Wszystko, czego
w ogóle dowiedziałem się na jej temat pochodziło od innych albo
z czytania między wierszami jej rzadkich, nieopatrznie wypowie-
dzianych zdań. Nieczęsto zdradzała się ze swoimi mocami, tylko
kiedy potrzebował ich jej dobry przyjaciel - a więcej niż raz
byłem nim ja. Wydawała się nieodłączną częścią Tawerny, bez
niej zajazd nie byłby tym, czym był; ten duszny, mały pokoik na
poddaszu z porozrzucanymi w nieładzie dziwnymi staromodnymi
balsamami i maściami, i miękkim puchowym łóżkiem...
Szamotałem się dziko z kaskiem. Jeśli kiedykolwiek zaczniesz
okłamywać samego siebie, że nie masz serca, spróbuj kogoś
z niego wykroić i zobacz sam.
- Miałeś rację, Jyp - powiedziałem z trudem prawie spokoj-
nym głosem. - To moja wina.
- Nie - odparł stanowczo. -Nie, to nieprawda. Nie podoba-
ło mi się, że wyruszy z nami; lecz przymknąłem się, czyż nie?
Gdyby był to jedynie twój prywatny zatarg, może bym postąpił
inaczej, ale Graal, nie, to coś poważnego. To coś, co w ostatecz-
nym rezultacie wywrze wpływ na całą Europę, zarówno w Jądrze,
jak na Spirali. Nie można ci nic zarzucić. Musieliśmy się dowie-
dzieć.
- To już wiemy! - dźgnąłem dziko w przycisk rozrusznika,
który zakaszlał i ucichł. - Dzięki niej. Wiemy, że to ta rzecz
w górze stoi za Lutzem i prawdopodobnie także za Le Stryge'em,
a C-Tran jest jakoś w to wszystko wplątany, że wszystko jest
częścią jakiegoś większego planu. I... i... do diabła z tym! -
Gniew wziął górę nad rozpaczą. - To zbyt poważne dla mnie!
Nie zamierzam już więcej wystawiać moich przyjaciół na niebez-
pieczeństwo! - Wdusiłem rozrusznik. Silnik zakasłał i wystar-
tował, rotory zakręciły się ze świstem, stając się coraz sztywniej-
sze i prostsze, tnąc chłodne powietrze świtu.
- A więc, co zamierzasz zrobić? - wrzasnął Jyp, sięgając
po hełm.
- To co powinienem zrobić od razu. Udam się prosto do
Miasta i wyjaśnię im wszystko bez względu na ryzyko, które może
się z tym wiązać. Nie zawiozę im Włóczni z powrotem, nawet jej
nie dotknę. Równie dobrze mogą wysłać własnych strażników
albo Rycerzy, albo kogoś innego, by ją sprowadzić. Pozwólmy im,
żeby sami rozprawili się z tą rzeczą z Brocken i z Le Stryge'em!
A potem... - dyszałem ciężko, nie przestając myśleć, co chciałbym
zrobić z Lutzem. - Potem zobaczymy! Jyp, mówiłeś, że miasto
niełatwo znaleźć. Lecz znasz kurs, który wtedy obrałem, i czas.
Jeśli w ogóle ktoś potrafi je znaleźć, to tylko ty.
Spojrzał w górę, w szare niebo, potem na równie szary ekran
nawigacyjny.
- No cóż, prawo nie zabrania próbować. - Przecisnął się na
fotel na przodzie i rozejrzał się wokoło. Chmury formowały się
w wielkie szczyty i kolumny, rozległe, posępne mury twierdzy,
takie same we wszystkich kierunkach; lecz on od razu wskazał mi
kierunek i korytarz. Otworzyłem przepustnicę i pchnąłem drążek
cykliczny, po czym skorygowałem pedałami rotor na ogonie,
gdyż próbował okręcić maszynę i wepchnąć nas tyłem na drzewa.
Zmieniłem kąt nachylenia gównego rotoru i wznieśliśmy się
spiralą w stronę chmur. Za nami, słabnąc wraz z nadejściem
poranka, pozostawał obszar płonący gorzką jasnością reflekto-
rów. Posłałem mu przekleństwo. Nie skończyłem z tym jeszcze,
ani z jego panem. Jeszcze nie.
Przelatywaliśmy od chmury do chmury, a uważne oczy Jypa
przeskakiwały z instrumentów pokładowych na zmieniające się
wzory szarości wokół nas. Nie potrafiłem określić, które z nich
dawały mu najwięcej wskazówek, lecz zdawało się, że Jyp czuje,
że coś jest przed nami; z jego głosu przebijała spokojna ekscyta-
cja zupełnie niepodobna do jego hałaśliwej wesołości. Po chwili
zaraziła się nią nawet Mali. Pochyliła się do przodu, gubiąc przy
tym wilgotne liście, a gdy obejrzałem się przez ramię, dostrzeg-
łem, że jej twarz traci powoli linie zmęczenia i rozpaczy, staje się
ponownie ożywiona na samą myśl o ujrzeniu tego miejsca. To
z kolei dodało mi dziwnej otuchy. Ci moi niezwykli przyjaciele
widzieli tak wiele i żyli tak długo, że czułem się przy nich niczym
małe dziecko. Ale teraz, gdzieś przed nami, było miejsce, które
nawet na nich wywarło wrażenie; miejsce, które sam znalazłem.
Spojrzałem na chmury-szczyty w przodzie i obserwowałem, jak
zaróżowią)ą się i jaśnieją w pierwszych nieśmiałych promieniach
wschodzącego za nimi słońca. Oczywiście zupełnie odmienne od
tych, na które wtedy natrafiłem, przypadkowe, jak każdy
z chmurnych pejzaży; a jednak wyglądało na to, że nie ma to
żadnego znaczenia. Było coś swojskiego w ich układzie, nie-
zmienność, jakbym widział ten sam krajobraz, tyle że pod innym
kątem.
- Wydaje mi się, że powinniśmy skręcić nieco w tę stronę -
zasugerowałem. - Na zachód...
Jyp odwrócił się i spojrzał na mnie.
- Powoli sam stajesz się nawigatorem! - krzyknął. - Miałem
właśnie to powiedzieć.
Zluzowałem nieco ogon i przekrzywiłem rotory, by zmusić
maszynę do skrętu. Kompas działał poprawnie, lecz wyświetlacz
nawigacji satelitarnej zachowywał się bardzo dziwnie i w każdej
chwili spodziewałem się, że kontrola lotów z Frankfurtu zapyta,
co ja właściwie wyprawiam; nie wiedzieli o tym nie planowanym
lądowaniu poza miastem. Żałowałem, że w ogóle...
Okrzyk Mali przebił się nawet przez szum silników, a jej
wyrzucona do przodu ręka omal nie wyrwała kabli mojego
interkomu. Lecz przestałem ją winić, gdy zwróciłem wzrok we
wskazaną przez nią stronę. W oddali, wynurzające się tym razem
z niebieskiej mgły, ujrzałem iglice wieńczące siedzibę Graala.
Nacisnąłem pedały, przekrzywiłem drążek i skręciłem, dalej od
miasta, w stronę falujących zboczy chmur, obniżyłem lot.
- Nie mam zamiaru zbliżać się bardziej do tego miejsca
w powietrzu! - wyjaśniłem. - Nie wiadomo, co sobie pomyślą.
Wyląduję i pójdę na piechotę, jak poprzednio.
Jyp skinął głową i zaczął wpatrywać się podekscytowany, gdy
chmury przerzedziły się niespodziewanie, a pod nami rozciągnęła
się dolina, którą nazwał Heidenthal. Przejaśniło się trochę, a po-
ranne słońce oświetlało szorski biały kamień urwisk i zieleń u ich
stóp. Rzeki błyszczały niczym stal i brąz, a w dole wielkich
przełomów jaśniały tęcze. Mali zacisnęła palce na moim ramie-
niu, gdy ujrzała mury miejskie wyłaniające się spoza górskiego
grzbietu, po czym zapadła w fotelu, nie kryjąc rozczarowania,
gdy pośpiesznie zniżyłem lot. Ostrożność nakazywała pozosta-
wać poza zasięgiem wzroku. Zamierzałem wylądować gdzie in-
dziej niż poprzednio - wyszukałem lepiej osłonięte miejsce. Na
skraju lasu otwierała się polana, na środku stała chata, pozba-
wiona dachu ruina. Nagi szczyt dachu zapadł się w podmuchu
rotorów; podczas lądowania wzbiła się w powietrze olbrzymia
chmura roślin wyrastających na pogorzeliskach, błyszcząc biało
w promieniach słońca. Osadziłem maszynę na ziemi, wyłączyłem
silniki i odsunąłem drzwi, gdy rotory zatrzymały się ze świstem.
Siedzieliśmy, grzejąc się w promieniach słonecznych, owiewa-
ło nas powietrze tego miejsca; ja nie mogłem się nadziwić.
Czułem to już przedtem - nieokreślony zachwyt nad tym miejs-
cem. Lecz jakże mogłem nie wyczuć pełni, która stąd promienio-
wała, gdy nawet powietrze zdawało się nieść w sobie własne
błogosławieństwo, udzielone bez żadnej niechęci, bez pytania?
Zabrało z nas smutek i złość, i zmartwienie, które nas dusiło - to
rześkie powietrze poranka i, nie osłabiając w żaden sposób
naszych trosk, w jakiś niepojęty sposób osłabiło uderzenie
i zmniejszyło ich ciężar. Teraz mogłem je nieść i wyglądać ich
końca. Słońce wypędziło swym ciepłem napięcie, złagodziło po-
tłuczenia i zmęczenie, pozostawiając nas ukontentowanych sa-
mym siedzeniem i odpoczynkiem. Trudno było podnieść się, by
ruszyć w długą drogę, lecz wiedziałem, że nie mam innego
wyjścia.
- Możecie tu poczekać - powiedziałem, nie zważając na ich
protesty. - Słuchajcie, tak będzie lepiej. Po pierwsze, jeśli coś się
stanie, wiecie, gdzie jestem. Po drugie, sam będę wyglądał mniej
groźnie i będę stanowił mniejszy cel. Po trzecie, z wami o wiele
chętniej zostawiam mój helikopter. Z jednego powodu: gdy
wrócę, nie wydaje mi się, bym znalazł tu czyhającego na mnie Le
Stryge'a.
Mali uśmiechnęła się.
- A jeśli go spotkamy, przekażemy mu nawet wyrazy twoje-
go uczucia i błogosławieństwa.
- Nie omieszkajcie. Najlepiej na końcu długiego, zaostrzone-
go kija. - Zeskoczyłem w wysoką roślinność starej polany. Ruch
ten sprawił, że w powietrzu zawirował puch ostu, wisząc w po-
wietrzu niczym delikatne płatki śniegu. - Jeśli nie wrócę, roze-
grajcie to po swojemu. Sądząc z tego, co mówiliście o ludziach
tutaj, powinniście być bezpieczni. Lecz, na miłość Boga, bądźcie
ostrożni, dobrze?
- Jakie to śmieszne - wycedził Jyp. - Właśnie miałem to
powiedzieć. To dobrzy ludzie, bez wątpienia, lecz czasy nastały
dla nich ciężkie, a nie można powiedzieć, byś był bliski ich sercu.
Rzucił mi jedną z paczek z obiadem, które ze sobą zabraliśmy. -
Długi spacer. Baw się dobrze, Steve.
I co dziwne, tak było. Ruszyłem w dół jednego ze strumieni,
a powietrze wzięło mnie w swoje posiadanie i uczyniło moje
kroki lżejszymi. Nie dłużył mi się ten spacer; chciałem smakować
każdą jego chwilę, choć zacząłem umierać z głodu nim przeszed-
łem milę. Po części dlatego, że czułem się turystą - były tu rzeczy
godne zobaczenia; niezwykłe dolmeny, na wpół ukryte ruiny,
które zdecydowanie wyglądały na rzymskie, a raz cała, zupełnie
pusta wioska. W pierwszej chwili pomyślałem, że pewnie wszyscy
są na polach, lecz ujrzałem przekrzywione okiennice, przegniłą
strzechę i opustoszały młyn z leżącym obok kołem. Na drugim
końcu wioski zatrzymałem się i zjadłem kanapki, popijając wodą
ze strumienia. Zmoczyłem głowę i kark i pomyślałem o śnie,
którego mi ostatnio brakowało. Woda pochodziła z lodowca,
była zimna, czysta, świeża - podniosła mnie na duchu nawet
bardziej niż powietrze, a to nie przez jakąś tajemniczą właś-
ciwość, którą dałoby się wykryć. Po prostu dlatego, że była
wodą. Czysta woda, najlepsza z możliwych, bez śladu skażenia,
nawet bez smaku ziemi, przez którą płynęła, a jednak miała
w sobie wszystkie potrzebne minerały. Im więcej się nad tym
zastanawiałem, tym bardziej cudowna się wydawała. Gdyby
można ją butelkować, wyparłaby z rynku każdą inną wodę
mineralną - choć bez wątpienia by jej to zaszkodziło. Niemoż-
liwe było napełnienie butelek tą doliną, powietrzem, drzewami
i wszystkim, co mnie otaczało tutaj; woda stanowiła jedynie część
czegoś większego. Czegoś, co jakoś nie szło w parze z opusz-
czonymi wioskami, choć...
Usiadłem. I zasnąłem. Jedynie na jakieś dwadzieścia minut,
sądząc według mojego zegarka, lecz po przebudzeniu czułem się
zadziwiająco wypoczęty; miałem za sobą o wiele mniej spokoj-
nych nocy. Między drzewami widać było mur i wieże; wyglądało
na to, że nie znajdowałem się tak daleko, jak sądziłem. W dodat-
ku czułem, że spotkanie nie stanowi już większego problemu; im
szybciej będzie to za mną... Wstałem i ruszyłem naprzód.
Jak to się często zdarza, miasto było dalej, niż się wydawało.
Minęły bez mała trzy godziny, nim stanąłem na ostatnim wznie-
sieniu, a na długo przedtem zauważyłem, że coś się zmieniło.
Okolica była wyludniona, żadnych zwierząt na polach, czy też
w drodze na nie, a było już południe. Drogi, gdy do nich
dotarłem, okazały się puste i poczułem, że rzucam się w oczy jak
mrówka na obrusie. Gdy zbliżyłem się do murów na odległość
wzroku, wszedłem ponownie pod drzewa. Wyglądało to gorzej,
niż sądziłem.
Nie mogłem tak po prostu podejść do olbrzymiej bramy, jak
to zaplanowałem, i rozmówić się ze strażnikami. Wrota były
zamknięte na głucho, a ponad nimi, w górze, dostrzegłem pierw-
sze znaki życia - głowy maszerujących tam i z powrotem straż-
ników. Jakby znajdowali się w stanie wojny, a nawet przygoto-
wywali się do oblężenia. Mogło to sprawić, że będą bardzo,
bardzo nerwowi; żałowałem, że nie wziąłem ze sobą czegoś,
z czego mógłbym zrobić białą flagę. Poruszając się ostrożnie, nie
spuszczając wzroku z wolno spacerujących strażników, przemy-
kałem się pośród drzew w stronę bramy. Nie mogłem podejść zbyt
blisko, lecz znalazłem się przynajmniej w zasięgu głosu. Wciągną-
łem głęboko powietrze i wyszedłem na otwartą przestrzeń, poma-
chałem ręką i krzyknąłem. Mięśnie nóg miałem napięte niczym
struny, gotów rzucić się z powrotem w ukrycie, lecz uniosłem rękę
i pomachałem, tak naturalnie, jak to tylko możliwe, i krzyknąłem.
Reakcja była natychmiastowa. Parapet najeżył się karabina-
mi i musiałem zwalczyć w sobie impuls, by nie rzucić się do
ucieczki niczym zając. Z góry dobiegł mnie twardy głos:
- Wer da? Halten sie zuvor!
- Freund! - wrzasnąłem w odpowiedzi, trzymając ręce tak, by
były wyraźnie widoczne z góry. - Ich bringe gute Neues! Ich will
mit ein Offizier sprechen! Darf ich hereinkommen?
Rozległa się gorączkowa konferencja na murach.
- Bleib' da! - nadeszła odpowiedź. - Man soW der Kapitan
hohlen. Sheh', und kein Spass, sons bist du Rabensfutter!
Tego się spodziewałem, choć nie spodobał mi się kawałek
o jedzeniu dla kruków. Skrzyżowałem ręce na piersiach i stałem,
czekając, aż wreszcie ciężkie wrota uchyliły się, a zza nich
wyłoniło się dwóch mężczyzn w czarnych uniformach - były
sztywne, o ciężkim, przeładowanym ozdobami stylu, którego nie
widziano w Jądrze od stulecia albo dłużej. Trąciły na kilometr
światem, który skończył we krwi, błocie i ekstremizmie po 1914.
Srebrne guziki zapinały długie kurtki opasane taśmami z białej
skóry w styly Sama Browna; srebrne lamówki okalały wysoki,
ciasny kołnierzyk i ciężkie mankiety, biegł też podwójnym war-
koczem w dół szwów kawaleryjskich bryczesów. Szable obijały
się ze szczękiem o ich boki, szable w zdobionych pochwach, lecz
obaj trzymali broń palną. Większy, który szedł przodem, miał
automatyczny pistolet, mauser, klejnot techniki, który wydawał
się o wiele za nowoczesny, jak na dziewiętnasty wiek, który go
stworzył. Spod pokrytego czarną emalią pikelhaube hełmu widać
było, że włosy miał przycięte niemal przy skórze, a wąsy nawos-
kowane i uformowane na kształt zwróconych ku górze kolców -
karykatura Huna, śmieszna na rysunkach, lecz jakże groźna, gdy
stoi tuż przed tobą, do tego uzbrojona. Młodszy mężczyzna był
szczupły i kościsty, o dłuższych, rudych włosach i gładko ogolo-
nej twarzy o małych oczkach. Poruszał się mocnym, pewnym,
wyzywającym krokiem, który sam w sobie był groźbą. Nie
spodobał mi się ich wygląd, lecz jeśli ktoś nie miał racji, to tym
kimś byłem ja. Najwyższy czas, by być uprzejmym.
Uniosłem rękę i wymieniliśmy kilka uprzejmośd. Hun okazał
się być kapitanem Dragovicem, ostatecznie nie Hunem, drugi -
porucznikiem von Albersweg. Obaj byli oficerami Straży Miejs-
kiej Miasta Heilenberg i bez wątpienia obaj zniederpliwieni albo
zdenerwowani. Jednakże kiedy powiedziałem im, że przynoszę
wieści o niedawnym znikniędu, wieści wystarczająco ważne, by
dopuszczono mnie do Rycerzy, ich zachowanie zmieniło się
radykalnie. Kapitan obrzudł mnie jednym ostrym spojrzenim, po
czym schował przerażający pistolet do futerału - wywarło to na
mnie głębokie wrażenie. Porucznik tylko opuśdł swój, lecz kapi-
tan skinął ręką, więc ten poszedł w jego ślady.
- Lepiej, jeśli pójdzie pan z nami - powiedział kapitan znoś-
nie po angielsku. - Ma pan do tego prawo, takie wieśd muszą
być od razu wysłuchane. Chodźmy!
Zachęcony, dałem się pogonić w stronę bramy i przez nią,
pod wolnym, miarowym krokiem strażników na blankach. Lecz
w bramie musiałem się zatrzymać na chwilę i spojrzeć na otwarty
plac tuż za nią. Tak jak pamiętałem i więcej, znacznie więcej.
W pamięd miałem schludne domostwa, ogrody i kręte alejki,
mnóstwo drzew, czyste powietrze i całe to poczude żyda i świe-
żośd, które unosiło się nad ulicami, nawet jeśli były puste. Teraz,
jednakże, ujrzałem, co kryje się za tym urzekającym obrazkiem.
Wszystko to było oznaką potęgi, porządek utrzymywany przez
moc. Moc, która była w stanie utrzymać całą tę społeczność
w stanie równowagi pośród nieustannych zmian Spirali, moc,
która czyniła z niej trwałą, niezmienną wyspę, podczas gdy inne
miejsca, czy też ci, którzy w nich mieszkali, wkrótce ześlizgną się
niepostrzeżenie do Jądra, gdzie zostaną wchłonięd przez historię.
Jak to możliwe, że nie dostrzegłem wcześniej aury tego miejsca?
Teraz wydawało się, że dostrzegam moc promieniującą z przypór
muru, klasycznych arkad większych budynków i diademu bia-
łych chmmur poza strzelistymi wieżami. Czyżbym był ślepy? Nie,
tylko oślepiony przez przymus, który na mnie nałożono. Miejce
to było potęgą, przedmurzem; a jeśli wyglądało na trochę za
bardzo cywilizowane, to tylko dlatego, że za wszelką cenę nie
chdało uchylić drzwi przed tym, od czego się odgrodziło. Te
mury, strażnicy, to wszystko nie było na pokaz, nie było też
narzędziem udsku; miejsce to miało rzeczywistych wrogów -
wrogów, z którymi nie był możliwy żaden kompromis.
- Ach - powiedział kapitan spokojnie - tak też myślałem.
Pan był wcześniej w obrębie murów Heilenbergu. Jeśli łaska,
proszę tędy. Rycerze pragną usłyszeć wieści.
Poprowadził mnie szybko przez małe przejście osadzone
w wewnętrznym rogu podwójnej bramy. Ruszyliśmy w górę po
spiralnych schodach z kamienia oświetlonych jedynie dochodzą-
cym z góry światłem, mijając po drodze podobne do siebie drzwi.
Zacząłem już myśleć, że wejdziemy na samą górę, lecz gdzieś
niedługo przed końcem kapitan wyciągnął pęk kluczy, otworzył
drzwi i dwornym skinięciem ręki zaprosił mnie do środka.
Majaczący za nimi korytarz tonął w mroku i zawahałem się.
Dragovic chyba wyczuł mój niepokój.
- Rycerze, którzy są obecni, i wielu innych ludzi uczestniczą
w... ceremonii - powiedział sztywno, jakby przepraszając. - Mu-
simy prosić pana o poczekanie w wartowni. My ich powia-
domimy.
Przeszedł mnie dreszcz; nie podobało mi się to, lecz nie
mogłem oczekiwać, że pozwolą mi kręcić się tu bez dozoru.
Dragovic poprowadził w stronę następnych drzwi, włożył klucz,
przekręcił, a gdy je otworzył, usunął się w bok, bym wszedł do
jaśniej oświetlonego pomieszczenia. Lecz światło wpadało jedy-
nie przez wąską szczelinę w murze, a po chwili moje oczy
zarejestrowały puste łańcuchy na lampy zwisające ze sklepionego
sufitu, wyblakłe sztandary ustawione pod ścianami, pustkę i nik-
ły zapach kurzu pomieszczenia, które od dawna nie było używa-
ne. Z całą pewnością nie była to wartownia. Lecz nawet gdy
odwróciłem się do dwóch oficerów, spodziewałem się, że usłyszę
łoskot zamykanych drzwi, że znajdę się sam. Myliłem się. Wciąż
tu byli, a dłoń porucznika spoczywała na rękojeści szabli.
- A teraz - powiedział również po angielsku - powiesz nam
natychmiast, gdzie jest Wielka Włócznia i jak można ją odnaleźć.
Zur stelle!
Zgrabnie mnie podeszli, lecz nie do końca.
- Niczego innego nie pragnę - powtórzyłem. - Komuś spra-
wującemu władzę. Nie wam.
- Nie potrzeba nikogo wyżej postawionego - powiedział ka-
pitan z lodowatym spokojem. - Szpieg został schwytany, gdy
powrócił na miejsce zbrodni, jak pies do swych wymiocin.
Jednakże odpokutuje choć w części, wyjawiając, gdzie znajduje
się ukradziony przez niego przedmiot. Rycerze nie muszą za-
jmować się takimi jak pan, mein Bursch. Nuże, po raz ostatni,
będziesz mówił?
Wspaniale. Oto następni chorobliwie ambitni gliniarze, któ-
rzy chcą zdobyć jeszcze jedną sprawność. Miałem ich po dziurki
w nosie, toteż zaparłem się.
- Powiedziałem już - chrząknąłem. - Będę rozmawiał z Ry-
cerzami. Z nikim innym. To moje ostatnie słowo.
- Jak sobie życzysz - powiedział Dragovic zimno. - Z takimi
jak ty honor nie wchodzi w grę. Jeśli będzie trzeba, wytniemy
z ciebie prawdę po kawałku.
Chrząknąłem ponownie.
- Rycerze nie będą zachwyceni moją śmiercią.
Von Albersweg wzruszył ramionami.
- Twoja śmierć sprawi, że rozproszą się siły, które użyłeś do
ukrycia Włóczni, a wtedy bez wątpienia dostaniemy ją z po-
wrotem. Undnun...
Miałem miecz w ręce, nim on zdążył wyciągnąć swój z po-
chwy. Porucznik poczerwieniał i uniósł broń w sztucznej pozycji
szermierczej Heidelbergu. Omal się nie roześmiałem; pojedyn-
kowanie się w Heidelbergu polegało na szybkiej, paradnej walce
samym ostrzem ze stałą postawą i w pełnych zbrojach, a jej
głównym celem było udekorowanie niedoświadczonych Junkrów
płytkimi bliznami. Brałem udział w bardziej brutalnych zaba-
wach. Dałem krok naprzód i stanąłem w agresywnej pozie,
ustawiając ciało dobrze poza zasięgiem jego broni, a szpic unios-
łem na wysokość splotu słonecznego Alberswega - ostrze zawisło
nieruchomo jak skała, na co z przyjemnością zwróciłem uwagę.
Zebrałem się w sobie, lecz porucznik zawahał się, nie mogąc
oderwać wzroku od ostrza.
- Zum Teufel! - syknął. - Sehen Sie doch dieser Słhal...
Dragovic poruszył swym wstrętnym wąsem i prychnął.
- Beruhe dich! - szczeknął, a do mnie powiedział pogard-
liwie. - Widzę, że kradłeś też i inne rzeczy! - Po czym gwałtownie
odepchnął łokciem na bok porucznika, wyciągnął swą szablę
i stanął gotowy do walki, wszystko w jednym płynnym ruchu,
przynajmniej tak samo swobodnie, jak ja. Szpice zetknęły się, jak
zauważyłem, bez żadnego drgania. Nie dając się prześcignąć,
uniosłem miecz w salucie, a po chwili, niechętnie, poszedł w moje
ślady - potem pchnął z przerażającą prędkością, sprawiając, że
cofnąłem się niepewnie pod ścianę, nim zdążyłem skutecznie
odparować. Jego szpic odłupał kawałki saletry z kamienia obok
mnie. Gardy zderzyły się ze zgrzytem, stanęliśmy corps-a-corps,
odepchnąłem go na bok i pchnąłem gwałtowną ripostę ponad
jego ostrzem. Uwolnił się bez wysiłku i nagle zorientowałem się,
że paruję oślepiającą sekwencję cięć w ramię i udo - i nagle
pchnięcie w brzuch. Byłem na to przygotowany, jednocześnie
zszedłem z linii ciosu i ciąłem szybko w głowę. Schylił się,
odparował - pchnął zatrważająco szybko. Odskoczyłem, zatrzy-
małem go, używając appel, i zablokowałem pchnięcie, gdy mus-
nęło moje gardło - niewiele brakowało.
Skoczyłem naprzód, chcąc skrępować jego ruchy i zastosowa-
łem moje najlepsze, pokazowe natarcie, nie pozwalając ani na
chwilę przesunąć się linii walki, łamiąc rytm, by nie można było go
przewidzieć. Jedno pchnięcie drasnęło go w ucho, inne omal nie
przycięło mu tego cholernego wąsa; cofnął się, a ja ruszyłem za
nim. Robił się purpurowy na twarzy; lecz stawiał mi opór, powoli
zaczął mnie odpychać. W tym samym czasie porucznik tańczył
wokół nas niczym dzieciak rwący się do bójki - złośliwy dzieciak,
gdyż widząc, w jaki sposób unosi swój miecz, zrozumiałem, że to
coś więcej niż entuzjazm. Szukał przerwy, by samemu zadać cios.
Wreszcie znalazł, doskoczył, gotów ciąć mnie w plecy. Lecz byłem
na to przygotowany; zrobiłem unik do tyłu i dźgnąłem, raniąc go
zgrabnie w udo. Wrzasnął, poślizgnął się i upadł, trzymając się za
nogę. Dragovic przeskoczył nad nim z czymś, co mogło wyglądać
na rozbawione chrząknięcie - i wtedy zaatakował. Był to praw-
dziwy szermierz, nie jakiś tam przerośnięty łobuziak ze szkoły, a ja
szybko traciłem siły. Cięcie, finta i pchnięcie następowały po sobie
w błyskawicznym tempie, co sprawiało, że nie stałem w jednym
miejscu, zbyt zaangażowany, by ryzykować jakiś ruch, mimo iż
porucznik wił się u naszych stóp. Nagle poślizgnąłem się w jego
krwi, straciłem jednocześnie równowagę i inicjatywę, zdesperowa-
ny próbowałem innego układu i zupełnie to spartaczyłem...
- Haiti - w powietrzu zazgrzytał okrzyk, wysoki i czysty.
Wyraźnie wstrząsnął kapitanem, sprawiając, że jego złośliwa
riposta zatrzymała się z drżeniem w powietrzu; również zama-
rłem w bezruchu - poślizgnąłem się i upadłem na kolano, tłukąc
je sobie boleśnie. Nie mogłem się nawet podeprzeć, gdyż ciężar
mojego ciała spoczywał na ręce, w której miałem miecz. Kapitan
zjeżył wąsy, jego ostrze zawisło nade mną - i ponownie rozległ
się krzyk, dudnienie butów na korytarzu i łoskot zewnętrznych
drzwi. - Halt', sagte ich! Kein Schlag mehr! Versteh'n, Haup-
tmann?
Kapitan wciągnął głębko powietrze przez zęby. Szabla opadła
w jego ręce, obcasy stuknęły. Spojrzał w stronę korytarza, na
jego twarzy odmalowała się mieszanina skrywanego rozczarowa-
nia i zabarwionego zmieszaniem oburzenia. Zaryzykowałem
i spuściłem z niego na chwilę wzrok. Lecz wolałbym się nie
zastanawiać, co ukazało się na mojej twarzy. Ostatnie cięcie
kapitana, gdyby trafiło celu, nie mogłoby uderzyć mnie mocniej;
teraz naprawdę oberwałem. Czułem jedynie odrętwienie, oszoło-
miony natychmiastowym rozpoznaniem - chociaż trudno było
stwierdzić, co takiego rozpoznałem, bowiem przemiana była tak
kompletna.
Stonowany gołębioszary uniform, który widziałem już wcześ-
niej. Wyglądał skromnie w porównaniu z krzykliwym mundurem
wartowników albo schludną czernią strażników miejskich; lecz
nawet w pogrążonym w mroku korytarzu błyskały złote insyg-
nia - szczególnie na piersi, ponieważ była to, bez wątpienia,
kobieta. Wysoka, starannie ubrana, ciemnowłosa. Stukając obca-
sami przeszła szybko ostatnie kilka kroków i weszła przez drzwi,
ogarniając całą scenę scenę jednym spojrzeniem. Nie trwało to
długo; zobaczyła mnie i na jej twarzy odmalowało się zakłopota-
nie. Jako że ujrzałem ją wcześniej niż ona mnie, otrząsnąłem się
z oszołomienia i pierwszy zdołałem coś z siebie wykrztusić.
- Nareszcie! Tu jestem! - powiedziałem wesoło, stając niepe-
wnie na nogi. - Co za mundur. Jest ci w nim o wiele lepiej niż
w stroju włamywacza, Miss 1726.
Nagle musiałem skokiem ratować swoje życie, gdyż kapitan
zadał kolejne mordercze cięcie. Bez wątpienia trafiłoby celu, lecz
stało się inaczej, gdyż - co było dla mnie jeszcze jednym wstrzą-
sem - szybciej niż myśl znalazł się na jego drodze miecz; nieru-
chomy niczym skała. Pomyślałem, że być może Mali zrobiłaby to
lepiej, lecz chyba nikt więcej. Szabla kapitana zadźwięczała
i odbiła się; mężczyzna chwycił się za nadgarstek i wyrzucił
z siebie potok trudnych do zrozumienia przekleństw.
- Czy nie widzisz? - zawył. - To... to on, złodziej! Złapany,
gdy przekradał się ponownie za mury, kto wie, w jakim celu tym
razem. Obraża cię, a ty...
Zignorowała mnie zupełnie i odwróciła się do niego. Jedno
straszne spojrzenie i od razu stał się potulny jak baranek.
- Opanuj się! - warknęła. - Narobiłeś sobie poważnych kło-
potów! Całe szczęście, że przez przypadek opuściłam tajne ze-
branie, bo napytałbyś sobie jeszcze większej biedy! Czyż nie
wydano ci wystarczająco jasnych rozkazów? To sprawa wyłącz-
nie dla Rittersaal, Straż Miejska nie ma prawa się wtrącać. Nie
wolno ci rościć sobie prawa do czegoś tak poważnego, folgując
swym osobistym ambicjom! Biorę pod swoją opiekę tego więźnia.
Jego zaczerwieniona twarz okryła się śmiertelną bladością.
- Nie jesteś kompetentna. Dopiero co zostałaś zaprzysiężona
i nie tobie o tym decydować. Zawołam na pomoc straże!
Spokojnie stawiła mu czoło.
- Zrób to, a sam się zaaresztujesz. Jestem tym, kim jestem
i nie zamierzam przed tobą odpowiadać.
- Odwracasz się plecami do niebezpiecznego przestępcy, któ-
ry jest w dodatku uzbrojony - szalał.
- Niebezpieczny? - obrzuciła mnie przelotnym spojrzenim.
W jej twarzy nie było ani śladu dawnej złości - nawet żadnej
szczególnej oznaki, że mnie poznała. Powiedziała tylko bardzo
spokojnie:
- Odłóż miecz.
- Zaraz, zaraz, chwileczkę! - zaprotestowałem, choć zrobiło
to na mnie głębokie wrażenie. - Przybyłem tu w dobrej wierze,
jawnie tym razem, by prosić o wysłuchanie. Wiem, gdzie jest
Włócznia, pomogę wam ją odnaleźć, z przyjemnością, jeśli tylko
pozwolicie mi wszystko wytłumaczyć! - I wtedy nie wytrzyma-
łem. - Ty! Co ty tutaj, do diabła, robisz?
Spojrzała na mnie srogo. Dopiero wtedy zdałem sobie spra-
wę, jak radykalna przemiana dokonała się na jej twarzy. Jakbym
patrzył na pochlebną fotografię albo wyidealizowany portret;
jakby te przelotne spojrzenia poprzednio odkrywały coś, co
znajdowało się pod maską. Wszystkie zmarszczki wyżłobione
przez irytację i złość zniknęły z jej twarzy, jakby ich tam nigdy
nie było, i już to ujęło jej dziesięć lat; lecz nie było to wszystko.
Rysy twarzy zyskały harmonię, której uprzednio nie miały, toteż
to, co wydawało się przykre i kanciate stało się subtelnie gładkie,
mniej zdeterminowane. Włosy nie zmieniły się aż tak bardzo,
przycięte krótko i lekko rozczochrane, tyle że nie były już tak
agresywnie zjeżone. Nos pozostał wydatny, lecz policzki wypeł-
niły się, przez co lepiej pasował do jej twarzy. Wysokie kości
policzkowe opadały teraz znacznie delikatniej do kształtnej szczę-
ki i pełniejszych teraz jędrnych ust. Silnie zarysowany podbródek
nie zmienił się, po prostu pasował do całej reszty. Zniknęło
nieustanne marszczenie brwi, bruzda między nimi i cienie pod
oczami. Spostrzegłem, że jej oczy były nieznacznie skośne, przez
co poprzednie niezadowolone spojrzenia wyglądały tak nieru-
chomo. Po raz pierwszy zauważyłem, że są uderzająco szaro-
niebieskie.
Im dłużej się jej przyglądałem, tym trudniej było mi uwierzyć,
że to ta sama osoba, a nie bliźniaczka albo klon. Mimo to nie
miałem wątpliwości, kim była, choć nawet jej głos złagodniał.
- Obojętnie kim jestem gdzie indziej, albo byłam, tu i teraz
jestem Rycerzem Sangraala. Będziesz miał swoje posłuchanie,
jeśli nie odwołasz się więcej do przemocy. Ale najpierw lepiej
będzie, jeśli zademonstrujesz swoją dobrą wolę. Czy też mam
przelać wystarczająco dużo krwi, by odebrać twój miecz? Wierz
mi, jestem w stanie to zrobić.
- Gdy cię ostatnio spotkałem, byłaś mamroczącym wrakiem,
który próbował mnie zabić od ręki. Skąd mogę wiedzieć, że nie
spróbujesz ponownie?
Zesztywniała nieznacznie, a potem, co dziwne, omal się nie
uśmiechnęła.
- Przyjrzyj mi się! - było jej jedyną odpowiedzią.
- Patrzę! Co ci się, na Boga, przytrafiło?
- Przyjrzyj mi się! - powtórzyła nieco ostrzej.
Patrzyłem. Nie chodziło o to, co wciąż tam było, energia i siła,
lecz o to, czego brakowało. Niestałość, paranoja, czysta nienawiść -
zniknęły, aż do ostatnich śladów, co sprawiło, że na zewnątrz
promieniowało z niej to, co znajdowało się pod spodem. Jakby ktoś
niespodziewanie oczyścił jednym oświecającym ruchem brudne
okno, by wpuścić do środka pogodny dzień. A ona wiedziała o tym;
i chyba to było najbardziej niepokojące. Jakby dzień zawsze tam
był, tyle że przesłonięty plugastwem świata, rozczarowaniem
i rozpaczą. Odkrycie to wstrząsnęło mną. A jak wygląda moje
okno? Co takiego świat wbił głęboko buciorami w moją twarz?
Powodowany impulsem położyłem ceremonialnie rękojeść na
ramieniu i ofiarowałem jej miecz.
Wyciągnęła rękę, lecz nie wzięła go; wpatrywała się tylko, tak
jak pozostali.
- Widzi pani, meine Ritterinl - syknął kapitan. - Widzi pa-
ni? - Nie było żadnej wątpliwości, że zauważyła, i tym razem ja
także przejrzałem na oczy. Miecz, który jej podałem, był lust-
rzanym odbiciem jej własnego.
Nie spytała; po prostu spojrzała.
- Widziałaś go w moim mieszkaniu - powiedziałem. - Nie
ukradłem go, ale wygrałem w uczciwej walce z kimś, kto nie miał
do niego większych praw niż ja. Jedyne, co mi ktokolwiek mógł
o nim powiedzieć to to, że został wykonany w Bawarii.
- To prawda - zgodziła się ponuro, biorąc go teraz, by mu
się dokładnie przyjrzeć. - Lecz jest niezwykłego wyrobu. Pałasz
z gardą tego kształtu i wytrzymałości mógł być wykuty tylko tu,
pod egidą Graala. Jest to miecz Graalsrittera, Rycerza, bardzo
stary. - Uniosła go do światła, patrząc zmrużonymi oczami na
ornamenty biegnące wzdłuż ostrza. - Wykonany mniej więcej
w czasach cesarza Fryderyka Barbarossy, tak mi się wydaje. Kilka
utracono przez lata; niewiele. Wygląda na to, że odnajdują drogę
do domu. - Obrzuciła mnie niespodziewanym spojrzeniem. -
A Włócznia? Mówisz, że wiesz, gdzie się znajduje? Dlatego, że to
tyją zabrałeś? - Cień starego gniewu zmroził jej rysy. -Dlaczego?
A skoro już o tym mowa, dokładnie: w jaki sposób?
- Dlaczego? Ponieważ wrobił mnie w to ten stary drań Le
Stryge. Pomógł mi kiedyś, to wtedy zdobyłem ten miecz. A po-
tem zażądał rewanżu, choć nie wiedziałem...
- Hauptmann Dragovic! - powiedziała ostro. Spojrzała z gó-
ry na poszarzałego na twarzy porucznika. -Odprowadzi pan tego
mężczyznę, by udzielono mu niezbędnej pomocy medycznej,
następnie wróci na swój posterunek, oczekując na dalsze rozka-
zy! - Wciąż umiała wyglądać bardzo nieprzyjemnie. Von Albers-
weg zwiesił głowę na piersi. Dragovic strzelił obcasami, tym razem
jego twarz pozostała bez wyrazu, i przyglądał się nam, gdy ona
schowała swój miecz do pochwy, a moim skinęła, bym wyszedł na
korytarz i zszedł schodami w dół. Nigdy przedtem świeże powiet-
rze nie smakowało tak jak teraz, gdy wynurzyliśmy się ze stażnicy.
Ucieszyłem się, gdy poprowadziła mnie energicznie do ławki
zbudowanej wokół pnia dużej, starej lipy. Usiadłem na jej polece-
nie; lecz ona nie usiadła, postawiła jedną nogę na ławce i pochyliła
się wygodnie do przodu, opierając łokieć na kolanie. Mój miecz
trzymała w rozluźnionej dłoni, lecz gotowy do użycia.
- A zatem - powiedziała nieugięcie. - Potraktuj to jako
swoje posłuchanie. Postaraj się wykorzystać je jak najlepiej!
Tak zwięźle, jak to tylko możliwe wytrajkotałem całą historię.
Spodziewałem się pytań, a nie szorstkiego, trwającego nieprze-
rwanie przesłuchania; oczywiście była specjalistką w tej dziedzi-
nie. Lecz było w tym coś więcej, jakiś rodzaj wizji; detale, o które
mnie pytała, prawie zawsze miały centralne znaczenie, jakby
mogła sobie wyobrazić praktycznie całe zajście na podstawie
mojej niepełnej relacji. Doświadczyłem już w swoim życiu bar-
dziej męczących trzydziestu minut, lecz niezbyt wielu. Zmieniłem
zdanie, kiedy przyszło mi się tłumaczyć z tego małego epizodu
przy oknie. Kiedy pozwoliła mi skończyć, uniosła mój miecz
wysoko, przyglądając mu się uważnie.
- A to... mówisz, że zdobyłeś go na kimś?
- Lata temu. Na żeglarzu, Wilku, pierwszym oficerze na
statku korsarskim o nazwie „Chorazin". Skąd go wziął, nigdy się
nie dowiedziałem; nie było go już, by spytać.
- Wilk? - uniosła brew. - To nie mogło być łatwe.
- Znasz ich więc?
- Och, tak. - Z jej twarzy trudno było cokolwiek wyczytać. -
Ciekawa jestem, jak to się stało, że w ogóle trafił w takie ręce.
Pewnie nigdy się nie dowiemy. Lecz nie powiedziałeś mi jeszcze
jednej rzeczy. Ukryłeś Włócznię... gdzie? Co się z nią stało?
- Jest bezpieczna...
- Bezpieczna? - Tym razem bez trudu odczytałem wyraz jej
twarzy. Stara, na wpół histeryczna furia przerodziła się w coś
znacznie bardziej kontrolowanego i ukierunkowanego, lecz tak
czy inaczej jej oczy wciąż wydawały się skrzyć od niej. - Bezpiecz-
na? Skąd ta pewność? Jak śmiesz? Nie zdajesz sobie sprawy,
z czym igrasz! Połowa Rittersaal wyruszyła na poszukiwania
w Jądrze, i więcej niż połowa naszych wrogów, możesz mi wierzyć.
Jeśli w jakiś sposób udało ci się schować ją bezpiecznie przed nimi,
to jest to w najlepszym przypadku jedynie głupie szczęście!
- Posłuchaj - zdołałem jej przerwać - wiem, że mi nie ufasz,
lecz...
- Och, nie, ja ci ufam. Bezwzględnie, jeśli chodzi o tę kwestię.
- Co za odmiana. Może nawet miła. Skąd ta nagła konwersja?
- Żadna nagła. Ufałam ci od chwili, kiedy dowiedziałam się,
że jesteś złodziejem.
Wybałuszyłem oczy. Może, mimo wszystko, ona wciąż jest
szalona, pomyślałem.
- Ja... chyba nie rozumiem...
- Chcesz powiedzieć, że uważasz, iż wciąż jestem szalona?
Nie, panie Fisher. Olbrzymia ilość rzeczy, które były we mnie nie
w porządku, została wyprostowana, zarówno w ciele, jak w umy-
śle. Oto jak działa Sangraal. Zaufałam ci, gdyż, przede wszyst-
kim, byłeś w stanie ukraść Włócznię. Ponieważ mogłeś jej do-
tknąć bez szkody, a tylko Rycerze mogą to czynić. Żaden zwykły
człowiek nie mógłby się nawet do niej zbliżyć; a każdy o bez
wątpienia złych zamiarach... no cóż, sam widziałeś. Jedynie moc
o wielkiej sile mogła trzymać ją bezpośrednio.
- Tak! - przełknąłem ślinę na samo wspomnienie. -
Czułem... ja nic nie czułem. Zatem myślisz, że Le Stryge nie
ochraniał mnie w żaden sposób?
- Gdyby mógł kogoś ochronić, ochroniłby siebie. Wydaje mi
się to bardzo dziwne, lecz Graal z niezrozumiałych powodów
pozwolił ci ukraść Włócznię. Musi być w tym jakiś cel, a mogę
tylko udać się tam, gdzie prowadzi i czekać na odpowiedź.
Osobiście, no cóż, przejrzałam twoje akta policyjne; moje sym-
patie i antypatie nie liczą się. Za to liczy się mój obowiązek;
a z każdą chwilą niebiezpieczeństwo, które nam zagraża, staje się
coraz większe. Czy zdajesz sobie sprawę, co to oznacza? Bez
Włóczni Graal ma tylko połowę swej istoty, utracił moc, dzięki
której może uderzyć na zewnątrz. A jeśli włócznie dostaną
w swoje ręce wrogowie, można będzie nawet złamać jego for-
tyfikacje. - Rozejrzała się na boki po małym placyku, spojrzała
na kolumnę i przyporę i wznoszącą się za nimi wieżę; wzdrygnęła
się. - Brocken mógłby to uczynić, czy też jedna z tuzina mrocz-
nych potęg. Nawet nieudana próba mogłaby pozostawić na ziemi
gorsze blizny.
- Mówisz o tej dolinie? Co za blizny?
- Oni tu są, nawet tutaj. Nie widziałeś wszędzie ruin, nie
dziwiło cię to? Niegdyś ludzie mogli żyć bezpiecznie, jak Heilenthal
długi i szeroki, a nasza społeczność sięgała znacznie dalej, niż cienie
rzucane przez te mury. Lecz miałam na myśli całą Europę; ma już
wystarczająco dużo blizn. A zatem, panie Fisher, gdzie ona jest?
- No cóż, jeśli to takie pilne, przekażę ci szczegółowe instruk-
cje i możesz posłać...
- Nie! Nie powiesz, nie wyślemy. - Wyszarpnęła notes z kie-
szeni i zaczęła coś pisać. - Chodź ze mną! To pilne!
Ucięła moje protesty, chwyciła mnie za ramię i niemalże
zaciągnęła mnie z powrotem w stronę bramy. Gdy wyszliśmy na
rozległy, kwadratowy dziedziniec u jej stóp, omal nie zderzyliśmy
się z porucznikiem, kulejącym przed siebie z rozdartą jedną
nogawką bryczesów, z grubym opatrunkiem. Kobieta odpowie-
działa na jego pośpieszny salut.
- Zostałeś zwolniony ze służby? Bardzo dobrze, możesz
przekazać dla mnie tę wiadomość do Siedziby. Proszę o na-
tychmiastową odpowiedź. Potem zejdź na dół. Może Graal
ulituje się nad tobą.
- Zu Befehl, Ritterin Laidlaw\ - powiedział zakłopotany,
próbował strzelić obcasami, skrzywił się z bólu i odkuśtykał.
- Weź powóz! - krzyknęła za nim.
- Laidlaw - powiedziałem. - A więc takie jest twoje praw-
dziwe nazwisko. Nieźle. Z długiej linii złodziei bydła z Border,
co? A jednak nie mogę przestać o tobie myśleć jako o 1726.
Zignorowała mnie i krzyknęła na wartowników we wnętrzu
bramy. W jednej chwili zaczęli wysypywać się na dziedziniec i,
zapinając pasy i nakładając czaka, utworzyli zwartą formację obok
podoficerów o szorstkich głosach. Za nimi, ciężko stąpając, pojawił
się Dragovic; stanął na ich czele na baczność z kamienną twarzą.
- Hm! - zastanawiała się głośno. - Czy inni oficerowie są na
służbie?
- Żadnych, Ritterin. Odbywa się tajne zebranie, a pozostali
dowodzą wzmocnionymi strażami na murze.
- Tak, oczywiście. No cóż, nie możemy ich zabrać. Wygląda
na to, że twój przesadny zapał otrzyma lepszą nagrodę, niż na to
zasługuje. Udasz się wraz z nami z sześcioma wartownikami.
Najlepsi ludzie do niebezpiecznej misji. W Jądrze.
Trzasnął obcasami i pokłonił się, promieniejąc na żółtawej
twarzy.
- Zu Befehl! Zu Befehl, RitterM
- Zaraz, zaraz, poczekaj chwilę... - zacząłem.
Jednym ruchem zwróciła się w moją stronę.
- Nie możemy czekać. Musimy natychmiast wyruszyć i spro-
wadzić Włócznię. Ja i kilku strażników, na wszelki wypadek,
gdybym się co do ciebie pomyliła. Ten twój helikopter jest o wiele
szybszy niż nasze okręty powietrzne. Nie udajesz się z nami,
zabierzesz nas tam tylko.
- Co? Nie weźmiesz ze sobą armii, czy też coś w tym guście?
Żachnęła się.
- Nie możemy zabrać ani jednego człowieka więcej. Posłałam
po Rycerzy, lecz nie sądzę, byśmy dostali pomoc. Nie wolno
osłabić obrony Miasta, nawet by sprowadzić Włócznię. Musieli-
byśmy odwołać wojsko, ubrać odpowiednio do Jądra, a na to
trzeba czasu. I musielibyśmy użyć statków powietrznych. A coś
takiego zwróciłoby niepożądaną uwagę. Nie, szybkie uderzenie
małą grupą to jedyny sposób.
- Posłuchaj, do maszyny wbiją się cztery osoby, góra pięć...
- Twoi przyjaciele zostaną odeskortowani do miasta, jako
nasi goście. A co do ciebie, będziesz musiał poddać się osądowi
Graala. Jeśli wszystko, co mówisz, jest prawdą i sprawdzisz się,
zwracając nam Włócznię bez żadnych sztuczek i gry na własną
rękę, nie będziesz miał się czego obawiać. A teraz chodźmy!
Mamy przed sobą drugi lot.
- Może nie - powiedziałem.
Zmarszczyła brwi w ten charakterystyczny sposób.
- Co masz na myśli?
- Kiedy znajdziemy się w helikopterze, wtedy się prze-
konamy.
Sięgnąłem do kabiny i włączyłem komputer nawigacyjny.
Oczywiście wiedziałem, że nie będzie tu działał, tak samo jak
radio, lecz wbudowany pager powinien zapisać automatycznie
ostatnią wiadomość wysłaną z komputera C-Tran. Wystukałem
numer i sprawdziłem nową stronę, która pojawiła się na ekranie.
To co zobaczyłem, przyprawiło mnie o nagły dreszcz satysfakcji
i, szczerze mówiąc, zwyczajnej ulgi.
- Stuttgart! - powiedziałem. - Myślałem, że może tak być.
Została wysłana tuż przed naszym przybyciem tutaj.
- Powoli zaczynam rozumieć... -powiedziała wolno czarno-
włosa kobieta. - Ale... jeśli wysłałeś ją tam tak po prostu, to czy
wyśledzenie jej nie będzie aż zbyt łatwym zajęciem?
- Tutaj, tam, wszędzie - powiedziałem, rozkoszując się jej
pełnym wściekłości spojrzeniem. - Zrozumiesz to. Ale lepiej
ruszajmy. - Zwróciłem się do Mali i Jypa. - Na pewno nie macie
nic przeciwko temu?
Chichot Jypa był bardziej suchy niż kiedykolwiek.
- Steve, są miejsca, gdzie n i g d y nie będę musiał sam sobie
kupować drinka, gdy dowiedzą się, że tu byłem. Myślisz, że
zmarnuję taką szansę? Znam gości, którzy sprzedaliby duszę, by
móc znaleźć się w moich spodniach w tej chwili!
Ku memu zdziwieniu kobieta uśmiechnęła się.
- Powiedz im, że nie trzeba żadnych transakcji, to raczej my
chcemy zadowolić naszych gości. Ludzie dobrej woli zawsze są
u nas mile witani, jeśli są w stanie tu dotrzeć. Na pewno
rozumiecie, że nie jesteście zakładnikami? Normalnie moglibyście
wędrować bez przeszkód, lecz w obecnej sytuacji...
Mali odwzajemniła jej uśmiech.
- Oczywiście. Ja także doceniam zaszczyt, który przypadł mi
w udziale, pani. Lecz, Steve, w przedsięwzięciu tym wyczuwam
niebezpieczeństwo, czuję mrowienie w kościach. Nie powinnam
odstępować twego boku.
Pokręciłem stanowczo głową.
- Nie mam zamiaru wystawiać was ponownie na niebezpie-
czeństwo, jeśli tylko mogę tego umknąć. Poza tym nie zajmie nam
to zbyt wiele czasu, tylko tam i z powrotem. Sama zobaczysz.
Kapitan i dwóch największych i najbrzydszych wartowników
próbowało wcisnąć się na tylne siedzenie; czterech pozostałych,
odkomenderowanych jako eskorta Jypa i Mali, raczej nerwowo
taksowało spojrzeniem swych podopiecznych. Kobieta przytrzy-
mała miecz, by jej nie przeszkadzał, i wdrapała się na przednie
siedzenie, bardzo wdzięcznie, przypominając mi - nie mogłem na
to nic poradzić - o pewnym widoku od tyłu. Lecz spostrzegłem
sardoniczny uśmiech Mali i pośpiesznie nałożyłem kask, po czym
pomachałem ręką, by wszyscy odsunęli się poza zasięg rotorów.
Podczas startu silniki wydawały nieco inny dźwięk, lecz na
panelu nie pojawiły się żadne znaki ostrzegawcze; wyglądało na
to, że maszyna bez trudu znosi dodatkowy ciężar.
- Wydostanę się stąd bez większych kłopotów! - powiedzia-
łem do interkomu, gdy czubki drzew i machające postacie znik-
nęły w dole. - Martwi mnie tylko odnalezienie drogi powrotnej!
Kobieta skrzywiła nieznacznie usta i przyciągnęła do nich
wystający z kasku mikrofon.
- Niepotrzebnie! Na zewnątrz czy z powrotem, to Graal
otwiera przejście. Z jego wolą możesz przychodzić i odchodzić
zgodnie ze swoim życzeniem; bez niego mógłbyś szukać drogi
przez milion lat i nigdy jej nie znaleźć. - Nagle spochmurniała. -
Chyba że jesteś wielkim adeptem, jak Stryge, niech go diabli! Od
lat kręcił się przy naszych granicach, on i jego stworzenia!
Zniecierpliwiona splotła palce i zamilkła. System redukcji
szumów sprawił, że nasze głosy wisiały w pustce, jakby były
jedynymi dźwiękami w pustym wszechświecie, wytwarzając nie-
zwykłe poczucie intymności. Z całą pewnością pozostali nie
mogli nas usłyszeć. Obrzuciłem ją przelotnym spojrzeniem.
- Jak masz na imię?
Spiorunowała mnie wzrokiem.
- Dlaczego miałabym ci mówić?
- Bez powodu. Lecz muszę się jakoś do ciebie zwracać. Nie
mogę przez cały czas mówić Ritterin. Może Pani to angielski
odpowiednik, albo Damę; lecz czułbym się wtedy jak nowojorski
taksówkarz.
Nie odpowiedziała. Skoncentrowałem się na sterach; pogoda
była burzliwa i lecieliśmy w grubej warstwie chmur. Bez przerwy
zerkałem w komputer nawigacyjny, zamiast patrzeć, co się dzieje
za szybą. Nagle odezwała się:
- Alison. Mam na imię Alison.
- W porządku, Alison. Komputer znowu zaczął działać.
Powinniśmy znaleźć się tam za jakieś dwadzieścia minut.
Odkręciła się do tyłu i skinęła na wartowników, którzy nie mieli
kasków i siedzieli ściśnięci, zatykając uszy rękami. Miałem nadzieję,
że Dragovic będzie miał za swoje. Po chwili odezwała się ponownie:
- Ci dwoje... twoi przyjaciele, nawigator i ta kobieta szer-
mierz... ona jest z epoki elżbietańskiej, prawda? Są zupełnie inni,
niż myślałam.
- Serdeczne dzięki, Alison. To prawda, nawet nie brudzą
w domu; mordęga, lecz jakoś sobie poradziłem.
Rzuciła mi wściekłe spojrzenie.
- Przestań być tak cholernie głupi. Z twoich słów wynikało-
by, że to jacyś bandyci. To nieprawda. Spodobali mi się. Mali i...
Jyp; czy to jego imię?
- Nie mam pojęcia; nigdy się nie dowiedziałem. To nie moje
słowa uczyniły z nich bandytów, to ty tak założyłaś. Są dobrymi
przyjaciółmi, nie ma lepszych.
- To musi być prawda. Zastanawiam się... - Pokręciła gło-
wą. - Panie Fisher, nie mogę pana zrozumieć, nic się nie
trzyma kupy!
- To dlatego nigdy nie zajmowałem się rachunkowością.
Chcesz opinii matematyka, spytaj Jypa. Naturalny talent plus
jakieś osiemdziesiąt lat studiów, w tę i z powrotem. Nawiasem
mówiąc, ja nie muszę ci mówić, jak mam na imię.
- Tak. Dużo o tobie wiem. Za dużo.
- Powiedziałaś: akta. Czy zdajesz sobie sprawę, Alison, jak
bardzo podoba mi się to, że masz teczkę z moimi aktami i takie
tam rzeczy? - Otworzyłem przepustnicę dziko i przesunąłem
drążek cykliczny, a maszyna zatrzęsła się.
- Przestań! - krzyknęła, niemalże ogłuszając siebie i mnie. -
Co innego mieliśmy zrobić? Ty nie podejrzewałeś von Amernin-
gena, za to nasz wydział tak. Wiedzieliśmy, że jest zamieszany
w ten ruch neofaszystowski - choć wtedy nie wiedziałam oczywiś-
cie, co się za tym kryje. Nagle pojawiasz się ty, jego sprytny, nowy
wunderkind partner, który uruchamia ten zadziwiający system
i robi go jeszcze bogatszym, niż był. A ty w pracy wyglądałeś na
wystarczająco uczciwego, sam Pan Czyste Ręce, ale twoje prywat-
ne życie, Boże! - Wydała z siebie dźwięk pełen zdegustowania. -
Wszystko wskazywało na to, że jesteś sukinsynem o sercu z ka-
mienia, ty... - wzdrygnęła się. - Po prostu znienawidziłam cię.
I twój sposób życia, wszystkie te niezobowiązujące spotkania,
tajemnicze nieobecności, wszystko pasowało aż za dobrze.
Jęknąłem.
- Chryste, kobieto, czy te twoje przeklęte akta nie biorą pod
uwagę upływu czasu? Wszystkie te rzeczy z kobietami, to było
jedynie przejściowe, od lat się w to nie wdaję! Czyniło mnie to
równie nieszczęśliwym; po prostu z początku nie zdawałem sobie
z tego sprawy, to wszystko. Oczywiście miałem od tamtego czasu
parę przygód, lecz one coś dla mnie znaczyły - albo chciałem,
żeby tak było. A jeśli chodzi o zniknięcia...
- Wiem. - Westchnęła. - Powinnam pomyśleć, lecz po pros-
tu coś nie zaskoczyło. Ostatecznie, zdarza ci się, że mijasz ludzi
na ulicy i zastanawiasz się, czy to aby nie kolejny wędrowiec,
który w wolnych chwilach wypuszcza się na Spiralę? Czy nie
walczy ze smokami albo nie handluje skarbami?
- Tak... tak, robię to, jak to bywa, od czasu do czasu.
Wyglądała na zaskoczoną.
- Och. Ale nigdy nawet przez myśl ci nie przeszło, że mogę to
być ja, czyż nie? Albo baron von Amerningen? No cóż. A z tobą
wszystko pasowało aż za dobrze. Nie mogłam uwierzyć, że ktoś
taki może być naprawdę niewinny, na pewno nie jeden z najbliż-
szych partnerów tego drania. Toteż kiedy kopaliśmy coraz głę-
biej, a nie znajdowaliśmy nic, zupełnie nic, przekonało mnie to,
że ukrywałeś się o wiele lepiej, niż sądziliśmy. Nienawidziłam cię
za to jeszcze bardziej.
- I w końcu nie potrafiłaś myśleć o niczym innym.
Pokręciła przecząco głową.
- Nie chodziło tylko o ciebie. Nie przepadałam za sobą
w tamtym okresie. Albo za moim wydziałem. Albo światem. Za
to ty wydawałeś się uosabiać to wszystko.
- Wielkie dzięki - powiedziałem. - Nie musisz mi tłumaczyć,
o co chodzi.
- Nie zrozumiałbyś. Widzisz, zaczynałam z głową przepełnio-
ną ideałami. Przede wszystkim z tego powodu zajęłam się pracą
śledczą. Miałam już dość narzekania, dlaczego ktoś nie zrobi
czegoś z tym wszystkim. Chciałam sama coś robić. Lecz wygląda-
ło na to, że im bardziej się starałam, tym gorzej sobie radziłam.
To było niczym pływanie w smole, po pewnym czasie zorientowa-
łam się, że walczę z kolegami, a nawet z wydziałem. Oni jedynie
zaznaczali kreski, zdobywali punkty do dalszej kariery, oni nie
przejmowali się zmienianiem świata... - Zastukała palcami o rę-
kojeść swego miecza. - Mówiłam ci, że nie zrozumiesz.
Skorygowałem nieznacznie kurs.
- Graal nie zmienił cię aż tak bardzo. Wciąż wyciągasz
pochopne wnioski. Ja miałem wszystko opracowane już w szkole
średniej: udany start w interesach, nawiązać odpowiednie kon-
takty, moja przeszłość, przejść stopniowo do polityki. Właśnie
goniąc tego zająca, udało mi się spieprzyć mój pierwszy związek.
A to przylgnęło; myślałem, że zrobiłem coś sprytnego, uwalniając
się, nie angażując się. Tylko jakoś, im większe odnosiłem suk-
cesy, tym mniej mnie to obchodziło. Powiedziałem ci, że miałem
taki okres. I wtedy pewnej nocy skręciłem za właściwy róg...
- I była tam Spirala! - Usłyszałem drżenie w jej głosie. -
Boże, tak! Byłam śmiertelnie przerażona. A później ledwo mog-
łam sobie przypomnieć... Myślałam, że upiłam się albo miałam
wreszcie załamanie nerwowe. Minął rok, nim odważyłam się
ponownie spróbować. Z początku nie udawało się i wtedy to było
niczym ponowna utrata dziewictwa, a tamto także nie sprawiło
mi zbyt wiele przyjemności...
Gwałtowne zaróżowienie policzków i mroczne, rzucone ką-
tem oka spojrzenie ośmielało, bym sobie coś o tym pomyślał.
Odrzuciłem pokusę; wciąż jeszcze byłem za bardzo wstrząśnięty
tym, jak wielka dokonała sie w niej przemiana. Te lekko skośne
oczy przywołujące na myśl Skandynawię, wcześniej sprawiały
wrażenie, jakby ciągle marszczyła brwi, teraz wydawały się nieco
egzotyczne i pogodne, a usta bardziej zmysłowe niż mocne. I nie
miała już tych poobgryzanych warg. Bruzdy po obu stronach ust
nie zniknęły, lecz teraz nadawały jej twarzy wyraz cierpki i in-
teligentny, a nawet przekorny albo wręcz zabawny; czułem, że
mógłbym go polubić. Postanowiłem, że chciałbym ujrzeć praw-
dziwy uśmiech, a nie te ponure sędziowskie skrzywienia, które
jak dotąd ukazywały się na jej twarzy. Zorientowała się, że patrzę
na nią i odwróciła się, by wyglądać za okno.
- Rozumiem cię dobrze - powiedziałem. - Zraniono mnie,
a potem śmiertelnie przestraszono. A potem wścibiłem nos w nie-
właściwe miejsce i cała rzecz po prostu wyleciała w powietrze
prosto w moją twarz, uderzając niczym pięść w moje codzienne
życie.
Odwróciła się z zaskoczonym wyrazem twarzy.
- Do Jądra?
Wiedziałem, że zrobi to na niej wrażenie.
- Dokładnie. I zabrała kogoś innego zamiast mnie. Musia-
łem coś zrobić i to naprawdę szybko. W ten sposób trafiłem
w lombard do Le Stryge'a, czy też on tak twierdzi, i zdobyłem ten
miecz. I zasmakowałem w żegludze po morzach Spirali. Lecz
upłynęło siedem lat, nim ponownie ośmieliłem się spróbować,
siedem lat zapominania o tym, że coś takiego w ogóle się
zdarzyło.
- Zgubiłam się - powiedziała. - Jeździłam na nartach. Wy-
brałam niewłaściwe zbocze albo tak też myślałam. Próbowałam
zawrócić i spadłam z urwiska. Myślałam, że zginę, lecz było
niższe niż wyglądało, a u podnóża nawiało śniegu. Skręciłam
obie kostki, spuchły mi w butach, bolało jak diabli i nie byłam
w stanie chodzić, nie wspominając o dalszej jeździe. Nie mogłam
znaleźć drogi z powrotem na górę, nadeszła noc i więcej śniegu,
a ja siedziałam i płakałam jak mała dziewczynka. I wtedy
dostrzegłam światło, gdzieś w oddali; przy pomocy kijków
wstałam i zaczęłam się wolno posuwać naprzód. Dotarłam do
tego miejsca... był to klasztor, prawdziwy średniowieczny
klasztor na skraju maleńkiej wioski. Oni używali łaciny! Lecz
mieli dom noclegowy, to byli dobrzy ludzie; zaczęli mówić po
angielsku, gdy się do nich odezwałam. Dali mi zaprawionego
korzeniami wina, nastawili mi kostki; to było niczym sen.
Wydawali się przyzwyczajeni do przyjmowania ludzi z całej
Spirali - próbowali mi to wyjaśnić, lecz nie potrafiłam tego
pojąć, nie wtedy. Był tam jeden człowiek, nie mówił żadnym
znanym mi językiem, wyglądał... Boże, musiał być naprawdę
bardzo stary, miał nóż z krzemienia! I topór z brązu. Lecz był
bardzo uprzejmy. Nerwowy, lecz uprzejmy. Odeszłam następ-
nego dnia, a kostki w jakiś sposób przestały mnie boleć.
Chciałam tam wrócić z podarunkiem. Zapamiętałam drogę.
Tylko że gdy próbowałam...
- Nie mogłaś przejść?
- Nie. Och, nie. Wiem, o co ci chodzi, lecz ja do klasztoru
trafiłam, ale... tym razem wioska wokół niego stała w płomie-
niach. Toczyła się walka; a ja miałam pistolet. - Znowu ten
rumieniec. - To służbowy, do użytku tylko w pracy, obeszłam
przepisy, miałam go zawsze przy sobie na wypadek... no cóż,
mężczyzn. Zawsze. No i włączyłam się, i mówię ci, jakże te rzeczy
były zdziwione!
- Rzeczy?
- Okropne. Wolałbyś nie wiedzieć. Coś jak Wilcy, pół-ludz-
kie, lecz przystosowane do gór. Żaden tam człowiek śniegu,
pająkowate i silne jak gibony, i kudłate. Rubezahlern, tak je
zwali. Tak czy inaczej, ci mnisi, oni byli moimi pierwszymi
przyjaciółmi na Spirali. Wiele wiedzieli; każdy przychodził do ich
domu noclegowego.
- Pewnie jak Tawerna. Przystań na obrzeżach Spirali. Albo
bar w Bangkoku.
Obdarzyła mnie bardzo staromodnym spojrzeniem.
- Znasz go bez wątpienia! Tak czy inaczej, zasmakowałam
w wędrówkach po Spirali, wyruszałam, kiedy tylko mogłam,
czasami z ludźmi, których tam spotkałam, czasami sama. Z po-
czątku bałam się, lecz jednocześnie byłam zafascynowana. Do
tego zrobiłam się twardsza, bardzo.
Usłyszałem, jak mój oddech zazgrzytał w mikrofonie kasku.
u
- To za mało powiedziane! I nigdy nie zapomniałaś?
- Nie. Naprawdę. Pierwszy raz był naprawę niewiarygodny,
lecz miałam na kostkach te dziwne bandaże nasączone specjal-
nymi ziołami; do tego działały. Nie mogłam tego zapomnieć.
Gdy zbyt długo pozostawałam z dala od Spirali, czasami wszyst-
ko uciekało z mojej głowy, coraz bardziej i bardziej wydawało się
głupim snem; toteż zawsze wracałam, gdy coś takiego zaczynało
się dziać. Byłam przerażona, że to stracę. Lecz było coś więcej.
W jakiś sposób tam byłam w stanie coś osiągnąć, nie walczyłam
z ciężarem wydarzeń albo ludzkimi naciskami, jak wtedy, kiedy
byłam tutaj. Zupełny kontrast i to sprawiało, że sprawy tutaj
rozwścieczały mnie jeszcze bardziej. Stawałam się coraz bardziej
zdeterminowana i niepewna; obwiniałam się. Skoro potrafiłam
czynić dobro tam, dlaczego nie tutaj?
- I zaczęłaś czuć się rozdarta? - Nie wiedziałem, dlaczego
z tym wyskoczyłem właśnie wtedy. Spojrzała na mnie równie
zaskoczona.
- Tak! Aż pewnego dnia, zbłądziłam... Nie, nie chcę ci o tym
mówić. W każdym bądź razie to był Graał; wezwał mnie, a ja
poszłam. Mimo iż oszołomiona, nie byłam w stanie się uw lnic,
nie byłam gotowa. Tam było to wspaniałe, lecz jakoś nie mogłam
wierzyć w jego problemy, gdy mnie nie otaczały ze wszystkich
stron. Nie chciałam porzucać Jądra, wydziału. W jakiś sposób
wydawały się bardziej realne. Napięcie ciągnęło mnie raz w jed-
ną, raz w drugą stronę, aż wreszcie zaczęłam się bać, że naprawdę
rozerwę się w pół, zwariuję kompletnie, załamię się nerwowo.
Mniej więcej w tym właśnie czasie zaczęliśmy cię sondować.
Poruszyła się niespokojnie, lecz nie odwróciła wzroku; ja bym
musiał.
- Wyglądało... wyglądało, że cholernie ci się powodzi, że
jesteś taki zadowolony z siebie i ugrzeczniony, świetnie ubrany
i przystojny w tym stylu. I jeździłeś samochodem, na jaki nie było
by mnie stać nawet z dobrej pensji Wspólnoty Europejskiej.
I z początku miałeś ohydne życie prywatne; później wydawałeś
się mieć go coraz mniej i mniej. Myślałam, że wszyscy wędrowcy
będą jak ja, nieszczęśliwymi wyrzutkami; przez myśl mi nie
przeszło, że ty też mógłbyś nim być. Albo mogłam widzieć tylko
jedną twoją stronę, a to co w tobie najlepsze, mogło być... gdzieś
indziej. Więc pomyślałam sobie, niech go tylko dostanę, tylko
jego, a potem będę wolna, by odejść. Naprawdę wolna. - Chwy-
ciła za brzeg panelu kontrolnego i wzdrygnęła się. - Dlatego
właśnie ruszyłam za tobą, mimo iż mój szef starał się zatuszować
całą sprawę, ponieważ widział, że zaprowadzi nas to donikąd.
I wtedy złapałeś mnie, dałeś mi niezły wycisk i zdekonspirowa-
łeś... i skierowano mnie do psychiatry... i zawieszono w oczeki-
waniu na przeniesienie... Wtedy pomyślałam, że muszę cię po
prostu zastrzelić.
Musnęła dłonią wargi.
- Boże, po co ja ci to wszystko mówię? Tylko, kiedy mogłeś
usunąć mnie ze swej drogi tak łatwo... kiedy próbowałam cię
zastrzelić... zrobiłbyś to. Gdybyś był człowiekiem von Amernin-
gena, zrobiłbyś to bez wahania, nie ośmieliłbyś się postąpić
inaczej. Lecz nie zrobiłeś tego. Oddałeś mi nawet pistolet. -
Zagłębiła się w fotel. - Omal nie użyłam go przeciw sobie. Nie
rozumiałam, nie potrafiłam pojąć, a jednak wiedziałam, że się
myliłam, myliłam, myliłam. Była to ostatnia kropla. Złożyłam
rezygnację, wyprowadziłam się, uciekałam. Uciekłam do Graala,
a on przyjął mnie i uzdrowił. Oddał mi moje ja, to, czym
powinnam być. Lata, które upłynęły były jedynie...
- Lata?- Ledwo co powstrzymałem się przed zamknięciem
przepustnicy. - Mój Boże, dla mnie to było kilka dni temu! Nie
zdążyłem się nawet porządnie wyspać od tamtej nocy... choć
drzemka w dolinie była zdumiewająca.
- Bez wątpienia - powiedziała, a rysy jej twarzy zmiękły
niespodziewanie. - Pamiętam pierwszy raz, kiedy tam spałam.
Lecz wiesz, jaka jest Spirala. Dla mnie to było pięć lat.
- Tak, wiem. Jeśli w ogóle się zmieniłaś, to wyglądasz teraz
młodziej.
Nagle uśmiechnęła się i samo to było największą przemianą.
Lecz nim zdążyłem jej to powiedzieć, w moich słuchawkach
rozległ się cichy dźwięk komputera nawigacyjnego. Zbliżaliśmy
się do Stuttgartu i musiałem zacząć długie zejście z chmur, które
nie kolidowałoby z innymi korytarzami powietrznymi. Przełączy-
łem na miejscową wieżę kontrolną i już miałem połączyć się
z kontrolerami, gdy kobieta - nie - Alison położyła rękę na
moim kolanie. Ta nagła poufałość była tak niespodziewana, że
zesztywniałem, choć ona chciała jedynie mi przerwać.
- Nie w porcie dla helikopterów - powiedziała przez inter-
kom. - Czy nie mógłbyś wysadzić nas jak najbliżej miejsca,
w którym znajduje się Włócznia? Tak będzie o wiele bezpieczniej.
Skrzywiłem się. Dni, kiedy można było latać w ten sposób,
już dawno minęły; wydarzało się zbyt dużo wypadków nad
miastami. Z drugiej jednak strony, kierowaliśmy się na skraj
miasta; a może to być łatwiejsze niż próba przeszmugłowania
r
grupy huzarów przez służby bezpieczeństwa na lotnisku. Zawró-
ciłem, by okrążyć miasto i zniżyłem lot, jakbym zaczął oddalać
się, niżej i niżej. Gdyby tylko ten cholerny obszar nie był taki
płaski, mógłbym o wiele łatwiej zgubić radar. Musiałem odlecieć
na znaczną odległość, by potem wrócić krętą trasą tuż nad
ziemią, modląc się, żebym zauważył na czas wszystkie linie
wysokiego napięcia, elektrownie wiatrowe i inne tego typu prze-
szkody. Lecz wreszcie ukazały się przed moimi oczami geomet-
ryczne wzory rozwoju przemysłowego wzdłuż żyłkowanych szla-
ków kolejowych i opuściłem małą maszynę za wygodnie duży
magazyn.
- Nie możemy jej tutaj zbyt długo zostawiać - syknąłem
i zeskoczyłem na pusty parking. Idący ku dołowi prąd powietrza
przewrócił stos pustych kartonów i wzbił w powietrze ledwo
widoczną chmurę pyłu wodnego. - Bez wątpienia ktoś to zgłosi
i wkrótce będziemy mieli policyjną maszynę nad głowami lub na
ogonie. Nie powinno to długo trwać!
Odsunąłem drzwi, wpuszczając do środka chłodne, przemyte
deszczem nocne powietrze. Dragovic i strażnicy wygramolili się
na zewnątrz, postękując z ulgi i wciskając palce w uszy, w któ-
rych wciąż im dzwoniło. Gdy kobieta o imieniu Alison wyszła
z maszyny, Dragovic znalazł się szybko przy jej boku i stanął nad
nią, osłaniając ją. Czy tak się sprawy miały? Tłumaczyło by to
jego bezwzględne dążenie do sukcesu.
- Daleko to? - warknął.
- Dwie minuty - powiedziałem i skierowałem się w stronę
kompleksu niższych budynków tuż po drugiej stronie parkingu.
- Wiesz, dokąd iść? - spytała, kiedy szliśmy pośpiesznie po
tarmakadamowej powierzchni. Dragovic i wartownicy rzucali
ponure spojrzenia na wszystkie strony. - Nie będzie kłopotów
z ludźmi z ochrony? Systemy alarmowe? Znamy parę użytecz-
nych sztuczek, by sobie z nimi poradzić.
- Wolałbym nie. Nie będzie żadnych kłopotów. To miejsce
jest moją własnością, w każdym razie mojej firmy.
Sięgnąłem do kieszeni po futerał z kluczem, trudno było go
wyjąć z tych ciasnych kieszeni. Wreszcie odnalazłem właściwy
kawałek plastiku z pajęczym zarysem zatopionego w nim układu
scalonego. Gdy doszliśmy do bramy, wsunąłem go w szczelinę,
powiedziałem kilka słów do osłoniętego mikrofonu i położyłem
dłoń na zielono oświetlonym panelu, który odsłonił się poniżej.
Przez chwilę nic się nie działo, po czym zapaliło się światło na
dziedzińcu.
- A to nygus! Tutejszy dyrektor wprowadził kilka udoskona-
leń, a nie chciałem tego. Chodźmy!
Ta sama procedura czekała mnie przed wewnętrznymi
drzwiami, choć tym razem musiałem mówić znacznie dłużej,
musiałem także przyłożyć do panelu palec wskazujący.
- Identyfikator, głos i linie papilarne - skinęła głową kobie-
ta. - Nieźle. A do tego normalne systemy alarmowe?
- Mnóstwo. - Otworzyliśmy drzwi do budynku i wślizgnęliś-
my się do środka. Podeszwy butów piszczały na lustrzanej,
czarnej podłodze z dziwacznie rozmieszczonymi kolorowymi
pasami. - Lecz chodzi głównie o to, by uważać na zautomatyzo-
wane palety. Jedna jest tutaj.
Wzdłuż żółtej linii przed nami przepłynął niski prostokąt,
oznaczony na krawędziach żółtymi paskami, załadowany stosem
małych skrzynek i paczek, z ramieniem rozładowującym i zbior-
nikiem paliwa. Z cichym sykiem paleta obróciła się niezdarnie,
podążając za ułożonym w podłodze przewodem i zniknęła mię-
dzy rzędami regałów. Przed nami, nieco z boku, ramiona, które
załadowały paletę, spoczęły ze szczękiem na swoich stojakach.
Wszyscy przyglądali się, najwyraźniej wywarło to na nich głębo-
kie wrażenie. Odwróciłem się do kobiety.
- Lutz mówił nawet o sprowadzeniu tych amerykańskich
robotów-strażników dla niektórych budynków. Mówiąc prosto,
jest to ruchomy skaner na podczerwień z programowalnym roz-
różnianiem i wzorcem patrolowania, plus wbudowany wysoko-
napięciowy paralizator. Albo automatyczny mechanizm Colt .35,
jeśli naprawdę chcesz mieć spokój; lecz nie chciałem o tym słyszeć,
tak samo zresztą jak miejscowa policja. Testowaliśmy jeden model
z paralizatorem. Na drugą noc ktoś zostawił włączony miły ciepły
komputer, a robot zaaplikował mu terapię wstrząsową. Nastąpiła
awaria całej sieci. Wrócił tam, skąd przyszedł.
Kobieta, nie, Alison zachichotała.
- Co to za miejsce?
- Miejscowy skład C-Tran. Nigdy tu nie byłem, lecz wszyst-
kie mają mniej więcej ten sam rozkład. Musimy teraz tylko
znaleźć tutejszy terminal głównego komputera przeładunkowe-
go... powinien znajdować się na prawo od ciężkiego przenośnika
dla naprawdę dużych palet, maszyn i tak dalej, widzisz? Oto i on.
Wszystkie ideogramy są niemieckie, lecz to nie ma znaczenia...
Stał na podwyższeniu obok długiego przenośnika dla ciężkich
ładunków. Zacząłem stukać w klawisze i gdzieś w składzie rozległ
się szczęk innej pary ramion, gotowej do przesunięcia nowego
ładunku. Maszyneria zaszumiała cicho i pojawiły się dwie palety
sunące jak najkrótszą drogą.
Wszyscy byli widocznie podenerwowani, Dragovic szarpał
kołnierzyk, Alison przesuwała niespokojnie palcami po nierów-
nej powierzchni brzegu panelu.
- Zatem, jest tu?
- Tak. Teraz to tylko kwestia minuty albo dwóch. Cholera!
- Coś nie tak? - wyrzuciła.
Wpatrywałem się wściekłym wzrokiem w migające litery.
"PILNE**
W RAZIE NIEBEZPIECZEŃSTWA ZNISZCZENIA SYSTEMU
POŁĄCZ PORT W Z PORTEM K
••PILNE**
- To nic, nic się nie stało. Tylko jakiś programista stroi sobie
głupie żarty. Już tu jest.
Rozluźniła się nieznacznie.
- Dzięki Bogu. A więc wysłałeś ją po prostu w paczce, by
krążyła w twoim systemie transportowym. Nie znalazłeś niczego
lepszego, lecz podjąłeś okropne ryzyko, nawet programując okrę-
żną trasę. Przecież mogli po prostu dostać się do komputera
i prześledzić trasę każdej paczki wysłanej z biura mniej więcej
w tamtym okresie. Lutz był w stanie to zrobić albo ktoś inny;
mogą sobie pozwolić na prawdziwych ekspertów. Albo mogli
zmusić cię, byś wyjawił jej trasę.
Wyszczerzyłem zęby w uśmiechu.
- Nie, nie mogli. Nie mogli mnie zmusić, ponieważ nic o tym
nie wiedziałem, a komputer nie był w stanie wyświetlić żadnej
takiej paczki, gdyż nigdy nic takiego się nie pojawiło.
- A zatem, w jaki...
Zachichotałem.
- Wiesz, jak działa ten system? Nie? Pomysł nie jest zbyt
skomplikowany. Miałem już serdecznie dość opóźnień w trans-
porcie międzynarodowym, przesyłki czekały bez końca na oclenie
albo przeładunek do środków transportu kołowego, kolejowego
lub powietrznego, czy też aż do chwili, gdy ktoś jest w stanie
wypełnić kontener lub zagwarantować ładunek powrotny, tego
typu rzeczy. Nawet kiedy Wspólnota Europejska zniosła bariery
celne, zostały natychmiast zastąpione baterią punktów kontrol-
nych, które były dziesięć razy gorsze: bezpieczeństwo, zdrowie
i wiele innych. Do tego przesyłki ginęły, dochodziły uszkodzone,
źle się z nimi obchodzono; każde opóźnienie zwiększało jedynie
szansę na wystąpienie jakiejś nieprawidłowości. Spędziłem mnós-
two czasu zastanawiając się, jak to wszystko można by uprościć,
żeby paczki mogły same o siebie zadbać. W głowie zaczął mi
kiełkować pewien pomysł. Rozwiązanie okazało się całkiem
proste: sieć przewozowa, w bezustannym ruchu, gdzie każde
połączenie drogowe, kolejowe, wodne czy powietrzne jest koor-
dynowane i przez cały czas monitorowane przez systemy kom-
puterowe. I inteligentne opakowania: każda przesyłka, nawet
najmniejsza z paczek, ma zamiast etykiety swój mały kompute-
rek. Bardzo prosty, solidny, odporny na awarie, lecz wystar-
czająco sprytny, by znać swoją tożsamość, zawartość, adres
wysłania i docelowy, i wszystkie specjalne warunki. Do tego
pozostaje w kontakcie z główną siecią. W ten sposób sieć wie,
gdzie znajduje się każda z przesyłek, każda paczka wie, gdzie jest
i między sobą wybierają najefektywniejszą trasę, nawet z jednego
końca składu na drugi, a jeśli po drodze coś zawiedzie, zawsze
mogą ją zmodyfikować. Dlatego też nasze frachtowce zawsze są
wykorzystane do maksimum ładowności, nic nie musi czekać
i wiemy dokładnie, gdzie coś jest i kiedy dotrze do danego
punktu, kiedy opuści system i tak dalej. I do tego system jest
absolutnie uczciwy, ponieważ komputer wie, kiedy ktoś chce go
oszukać. Nie można też dostać się do komputera, nie niszcząc
opakowania; a wtedy zostaje zaalarmowany główny komputer.
To właśnie pozwoliło nam na negocjacje międzynarodowych
umów, by każdą przesyłkę sprawdzać jedynie przed wysłaniem
i w punkcie docelowym, kiedy to programuje się etykietę. I dalej
jazda! Żadnych kontroli, kradzieży, opóźnień. Przeszkodź prze-
syłce, a krzyknie na pomoc. Opóźnij jej przebieg, a sama znajdzie
sposób, by to obejść. Nie ma nic prostszego. Trzeba było tylko to
wszystko wprawić w ruch.
Alison skrzywiła się.
- Racja. To wszystko. A ile razy wyrecytowałeś to małe
przemówienie?
Odwzajemniłem jej grymas.
- Chcesz powiedzieć, nie licząc chwil, kiedy robiłem to przez
sen? Dawno straciłem rachubę.
- Ale powiedziałeś, że nie było żadnej paczki...
Między dwie odwrócone palety, których ramiona rozładowu-
jące uniesione były niczym w salucie, wpłynęła jeszcze jedna, na
której leżał jedynie duży plastikowy pojemnik z eleganckim
znakiem graficznym C-Tran, upstrzony sloganami reklamowymi
w wielu różnych językach, lecz wyglądający już na nieco podnisz-
czony.
- Szkoda, że nie będę mógł tego wykorzystać do celów
reklamowych. Widzisz, taki system jest w stu procentach uzależ-
niony od wydajnej cyrkulacji. Jeden zator gdzieś na trasie, jedna
nie wykryta awaria i tracimy większość naszej przewagi nad
bardziej konwencjonalnymi metodami. Dlatego też musi być
nieustannie monitorowany poprzez włączanie w system ładun-
ków kontrolnych, zawsze w ruchu, bezustannie krążących, nigdy
nie rozładowanych, informujących dzięki dołączonemu kompute-
rowi i wyposażeniu telemetrycznemu o ruchu i wszystkich innych
parametrach. Zazwyczaj właśnie to się w nich znajduje. - Wy-
szczerzyłem zęby w uśmiechu. - Aż do tej pory. Oczywiście
musimy odwoływać je czasami, by zreperować wyposażenie i tak
dalej, lecz wpisane są pod konserwacją, a nie transportem. I są
sprawdzane, by upewnić się, że nie są wykorzystywane do prze-
mytu, oczywiście nie w obrębie Wspólnoty Europejskiej. W prze-
ciągu dnia lub dwóch, odkąd włożyłem tu waszą Włócznię,
odbyła bezpłatną wycieczkę po Europie, nie do wyśledzenia
i niedostępna, chyba że dla kogoś, kto zna system konserwacji
i wie, jak się do czegoś takiego dobrać -mój drogi wspólnik Lutz
nigdy nie pobrudził swoich rąk zajmowaniem się czymś takim.
A któż miał wiedzieć, który z rozlicznych ładunków testowych
jest tym właściwym i posiadał odpowiednie umiejętności, by go
wyśledzić. Przemoc na nic by się w moim przypadku nie zdała.
Może jakiś rodzaj opętania, lecz nie wtedy, kiedy mam się na
baczności.
Alison, Rycerz Graala, przysiadła na występie biegnącym
wzdłuż przenośnika i przyglądała się z szeroko otwartymi ocza-
mi, machając przy tym nogami, gdy paleta z westchnieniem
zatrzymała się tuż u jej stóp.
- Czytałam o tym wszystkim w twoich aktach - powiedzia-
ła. - Nigdy nawet słowa o ładunkach testujących. I wiesz co?
Powinnam była się również domyśleć, że wiesz o Spirali i Jądrze.
Stworzyłeś tutaj jakiś rodzaj mikrokosmosu, sekretny świat,
który znajduje się w bezustannym ruchu.
Nachyliłem się nad pojemnikiem, wsunąłem klucz elektro-
niczny w zamek i otworzyłem pokrywę. Alison wydała pełne
podniecenia sapnięcie. Przede mną, na plątaninie taśm łączących
różne ponurobeżowe pudełka przyrządów, leżał drugi metalowy
futerał, który Le Stryge przygotował dla Włóczni. Już wyciąga-
łem po niego rękę, gdy usłyszałem metaliczny trzask niepodobny
do żadnego ze zwyczajnych dźwięków składu - zbyt blisko. Oczy
zwróciły się z jednego obrazu na drugi, gdzieś na granicy pola
widzenia; Alison, z otwartymi ustami, chwytająca za rękojeść
miecza - co przy tym kącie, nawet jeśli była tak szybka, jak Mali,
nie miała żadnych szans na wyciągnięcie ostrza.
Ręka Dragovica znajdowała się w pół drogi od futerału
z bronią. Jego kciuk wciąż jeszcze spoczywał na bezpieczniku -
przesunął go, nie zdając sobie sprawy, że rozlegnie się to tak
głośno - że wszyscy w jednej chwili wstrzymają oddechy. Zaalar-
mował nas oboje i wiedział o tym. Nie będzie żadnych przygoto-
wań; miał zamiar strzelać bez namysłu. Musiał.
Zamarłem w bezruchu z jedną ręką wciąż uniesioną w powiet-
rzu, drugą opartą o brzeg terminalu. Wyciągnąłem palce i nacis-
nąłem z całych sił. Poczułem, jak przycisk funkcyjny w górnym
rzędzie ustępuje i zapada się, lecz wydawało się, że upłynęła cała
wieczność, nim się coś stało, a w tym czasie broń uniosła się
w naszą stronę. I wtedy rozległ się dźwięk alarmu, rozbłysło
czerwone światło, a przenośnik obudził się do życia. W tej samej
chwili skoczyłem naprzód nad pojemnikiem, zderzyłem się z Ali-
son i strąciłem ją w występu, na którym siedziała, prosto na
przenośnik. Przelotnie mignął mi odwrócony do góry nogami
Dragovic, który stał z szeroko otwartymi ustami; po chwili
rolowaliśmy się splątani po podłodze. Rozpoczął rozchodzącą się
echem kanonadę w tej samej chwili, gdy na lini strzału znalazła
się wysoka pakowarka; pociski odbiły się z pustym dudnieniem,
rozsiewając wokoło odłamki drewna. Wartownicy natychmiast
znaleźli się u jego boku i wyciągnęli ciężkie pistolety. Nie było to
zaskoczeniem: sam ich wybrał.
Stanęliśmy niepewnie na nogi i pochyleni przemykaliśmy za
przesuwającymi się pudłami, bawiąc się w chowanego z wartow-
nikami. Wystrzelili kilka razy, lecz trafiali tylko w przesyłki
i szkielet przenośnika. Jeden, zrozumiawszy, że w ten sposób
niczego nie osiągną, wskoczył na boczny występ, by rozejrzeć się
z góry. Sięgnąłem między paczkami i pchnąłem w jego stopę,
niemalże odcinając mu przód buta. Zachwiał się, zmarnował
jeden pocisk, strzelając w dach, i upadł z głuchym łoskotem,
wyzwalając kolejny niecelny strzał. Drugi opróżnił magazynek,
strzelając po paczkach, a ja uciekałem między nimi wśród latają-
cych w powietrzu kawałków tektury i drewna.
Wartownicy wrzeszczeli na Dragovica, żądając, by skończył
z nami jak najszybciej; z ich głosów wynikało, że byli nieźle
przerażeni. A on miał jeszcze coś podobnego do mózgu, toteż
rozkazał im posuwać się skokami coraz dalej, a on będzie miał na
nas oko. Dostrzegł nas i rozpętał następną kanonadę; schowaliś-
my się za wysokim, masywnym pojemnikiem z maszynerią,
podczas gdy wartownicy wdrapali się hałaśliwie na występ i prze-
skoczyli przestrzeń oddzielającą ładunki. Jeden wysunął ramię
i strzelił dwukrotnie na oślep, by zyskać tym samym czas na
zeskoczenie na dół. Nie było nas tam. Bez słowa - wystarczyło
spojrzenie - oboje zaczęliśmy popychać ciężki pakunek. Kapitan
w ostatniej chwili zdążył odskoczyć, my uciekliśmy, a pakunek
z głośnym łoskotem uderzył o podłogę. Pośliznął się, zderzył
z pierwszym rzędem stelaży i upuścił futerał z Włócznią i pistolet,
który przesunął się pod dolną półkę. Kapitan schylił się, chcąc
odzyskać pistolet. Rzuciliśmy się na niego, lecz musieliśmy z po-
wrotem odskoczyć, gdy załadowana paleta przemknęła niewinnie
obok nas, wracając do swych starych zajęć. Pocisk odbił się od
niej rykoszetem; wartownik strzelał zza przenośnika. Po czym
odrzucił bezużyteczny pistolet i wszyscy odskoczyli, wyciągając
szable. Odwróciliśmy się, a oni byli już na nas.
To na mnie rzucili się obaj, parując błyskawiczne pchnięcie
Alison i przemykając obok, zarzucając mnie wściekłym gradem
cięć. Myśleli, że jestem tym słabszym, zamierzali powalić mnie
szybko samą siłą, by potem móc zająć się Alison. Nie kupiła
tego; nagle znalazła się tuż przy mnie i przylgnęła plecami do
moich pleców; miękka, poruszająca się obecność, a wartownicy
krążyli wokół nas niczym kłapiące psy. Byli dobrzy i szybcy,
a jeden niemalże równie dobry, co kapitan. Najwyraźniej Alison
także myślała, że jestem słabym ogniwem, gdyż obracała nami
tak, by zawsze stać twarzą do niego. Lecz to do niczego nie
prowadziło.
- Do diabła z tym! - wrzasnąłem. Pewnie równie dobry
okrzyk wojenny, jak każdy inny. Runąłem na kapitana z błys-
kawicznym pchnięciem. Zablokował zręcznie ostrze i ciął, celując
w moją twarz. Odparowałem i odskoczyłem, jak mi się wydawa-
ło, ze śmiertelną powolnością; a jednak moje ostrze znalazło się
po drugiej stronie jego, a on wyciągał ramię do riposty. Włoży-
łem cały mój ciężar w to pchnięcie, które minęło jego miecz
i zagłębiło się tuż pod mostkiem, przyszpilając go do schludnej
sterty plastikowych worków. Szarpnąłem, uwalniając ostrze, a on
złożył się z jękiem, gdy przywaliły go worki. Odwróciłem się we
właściwym momencie, by zobaczyć, dlaczego bali się Alison.
Ruszyła do przodu z migoczącym gradem ciosów, a jej pałasz
niemalże zniknął, przeniknął przez obronę wartownika i ukłuł go
raz po raz w klatkę piersiową. Zaryczal i wykonał pchnięcie, ona
odskoczyła i odparowała gwałtownie okrężnym, nie do odparcia
ruchem, którego sama siła wyrwała mu broń z ręki i cisnęła
daleko i wysoko, zostawiając go bezbronnego wobec błyskawicz-
nego pchnięcia; klasyczne fleche, które zagłębiło ostrze Alison
głęboko pod jego pachę i zabiło go na miejscu.
Lecz gdy uwalniała ostrze od osuwającego się ciała, pocisk
szarpnął jej rękawem i drugi uderzył w półkę. Kapitan odzyskał
swój pistolet. Miałem zamiar odciągnąć ją za regały, lecz to ona
mnie odciągnęła.
- Przyszpilił nas... - wysapała. - Zmierza w stronę drzwi!
Skoczymy na niego z dwóch stron! Ty z lewej. Gotów? - Skiną-
łem. - Raz... dwa... już!
Wyskoczyliśmy razem, lecz ja przeskoczyłem przez szerokie
torowisko, a ona puściła się pędem prawą stroną. Gdyby kapitan
zwlekał choć chwilę, pewnie nigdy by stąd nie wyszedł; lecz on
był już przy drzwiach z ręką na klamce i wycelowanym pis-
toletem - pod pachą trzymał metalowy futerał. Tym razem
Alison rzuciła się na mnie; upadłem, a pociski uderzyły w usta-
wione paczki, gdzie stałem pół uderzenia serca wcześniej. Nagle
wystrzały ucichły z niegłośnym trzaśnięciem. Mauser zaciął się;
albo zaszkodził mu upadek na podłogę, albo śpiesząc się, źle
załadował magazynek. Złożone urządzenia ciężko utrzymać na
Spirali w należytym stanie, gdzie społeczeństwa industrialne nie
mogą się rozwijać. W tej samej chwili zerwaliśmy się na równe
nogi i rzuciliśmy w jego stronę; lecz drzwi zatrzasnęły się z łos-
kotem tuż za nim.
Mógł czekać na zewnątrz, by strzelić, gdy się tylko pojawimy,
lecz jakoś nie chciało mi się wierzyć, że będzie ryzykował,
próbując odblokować pistolet. Wybiegliśmy na jasno oświetlony
dziedzniec i spostrzegliśmy, że siatka druciana wciąż jeszcze drży
w miejscu, w którym przedostał się na zewnątrz. Na drucie
kolczastym na szczycie znaleźliśmy strzępki czarnego materiału.
Z oddali dobiegł nas odgłos pośpiesznych kroków. W przeciwień-
stwie do wewnętrznych drzwi, otworzenie bramy wymagało klu-
cza z obu stron i to kosztowało nas kilka cennych sekund.
Wybiegliśmy na zewnątrz; lecz w którąkolwiek stronę nie spo-
jrzeliśmy, widać było tylko nagie cegły oraz gładko sterylne
aluminiowe boki budynków i puste, poznaczone kałużami ulice
pomiędzy nimi.
Rozdział ósmy
L
A
głośno zazgrzytała zębami.
- No cóż, to musi być albo w tę, albo w drugą stronę -
zacząłem, patrząc na chodnik w miejscu, gdzie zeskoczył.
Wyczyszczony deszczem tarmakadam był zadeptany i brud-
ny, lecz pośród smug mętnej wody widać było wyraźnie jeden
odcisk. Nagle Alison krzyknęła i wskazała na plamę błota na
brzegu chodnika nieco dalej.
- I co z tego? W taką pogodę nie brak chyba błota?
- Możliwe, ale z kawałkami trawy i kwiatów?
Rozejrzałem się po jałowej pustyni przemysłowej, wzniesionej
wystarczająco niedawno, by natura nie zaczęła jeszcze domagać
się swych praw poprzez pęknięcia w betonowej fasadzie.
- Lepsze to niż nic. Chodźmy!
Lecz ona już biegła. Droga była krótka, skręcała w lewo,
okrążając ogrodzenie, które naprawdę wyglądało na nie do
pokonania, po czym kończyła się na głównym parkingu, pustym
już z wyjątkiem kilku ciężarówek. Dalej była droga prowadząca
do miasta, na której nawet o tej porze panował całkiem spory
ruch. Raz jeszcze stanęliśmy, rozglądając się bezradnie na wszyst-
kie strony.
- Nie mógł tam pójść!
- Dlaczego nie? - powiedziała i ruszyła dalej. W biegu wycią-
gnęła miecz, zrobiłem to samo. Mieliśmy duże szansę, że nikt
nawet ich nie zauważy, jeśli sami nie będziemy zbytnio zwracać
na siebie uwagi; takie już jest Jądro. Lecz obnażone, błyszczące
ostrze w światłach nadjeżdżającego samochodu? To może być
zupełnie inna sprawa. Gliny zjawiłyby się w mgnieniu oka.
Dotarliśmy do drogi, przeskoczyliśmy przez niskie ogrodzenie
i znaleźliśmy się na ścieżce dla rowerów. Nie przestawaliśmy
patrzeć przed siebie.
- Zdążył zniknąć - powiedziała Alison. - Jest już pewnie
poza miastem, w ciemnościach...
Chwyciłem ją za ramię.
- Nie, na Boga! Patrz!
Jej oczy rozbłysły w świetle ulicznych lamp.
- Jasne! Mamy go! Mamy lisa!
Nie wyglądała mi na kogoś, kto z pasją poluje na lisy, toteż
odgadłem, że musi też znać ten stary dowcip. I tam się ten drań
udał, bez wątpienia. Muskularna postać w czerni, z poszarpanym
jednym rękawem, spod którego przeświecało coś białego i błysk
metalu trzymanego pod pachą przedmiotu, biegła, jakby się
paliło, ścieżką dla rowerów prowadzącą do miasta. W następnej
chwili zniknął w podziemnym przejeździe. Rzuciliśmy się bie-
giem, nasze stopy uderzały rytmicznie o twardą powierzchnię.
- Już dawno powinno go tu nie być! - wysapałem. - Ja bym
tak zrobił, a myślę, że on jest w lepszej formie! Zraniliśmy go?
- Nawet go nie drasnęliśmy! - odpowiedziała, z trudem ła-
piąc oddech. Po czym, nie zatrzymując się, odwróciła głowę
i spojrzała w tył na jarzącą się budkę telefoniczną, którą dopiero
co minęliśmy.
- Nie sądzisz chyba, że...
- Co takiego? Że Brocken jest przy telefonie?
- Nie, idioto! - fuknęła. - Za to baron bez wątpienia!
- Och. Racja. Pamiętaj, że setki mil stąd. Tak czy inaczej,
lepiej mieć uszy i oczy otwarte.
Pobiegliśmy przejściem podziemnym w dół, po czym ponow-
nie w górę i nagle pozostawiliśmy za sobą przemysłowe odludzie
i znaleźliśmy się w świecie neonów i wystaw sklepowych. Na
ulicach wciąż było sporo ludzi. Tłum zafalował, dostrzegliśmy
odwracające się głowy, błysk metalu i czarną postać biegnącą
zygzakiem między ludźmi. Ruszyliśmy ciężko za nim, puszki po
napojach i porzucone pudełka po pizzach wylatywały z sykiem
spod naszych stóp - były to zwyczajne śmieci miejskiego wieczo-
ru. Zwracaliśmy mniej uwagi niż kapitan; mój czarny, podobny
do pirackiego strój i jaskrawą opaskę na czole można było
pomylić z kosztownym strojem do biegania, a uniform Alison
z kombinezonem. Większość przechodniów zobaczyła prawdo-
podobnie parę około trzydziestki podczas wieczornego biegu,
a każdy kto zauważył miecze, miał wystarczająco rozumu, by nic
na ten temat nie mówić. Nie odzywaliśmy się, gdyż szybko
stracilibyśmy dech; lecz błyskawiczne spojrzenie Alison potwier-
dziło moje przypuszczenia. Zbliżaliśmy się do kapitana, choć był
bardzo szybki. Byliśmy wystarczająco blisko, by dostrzec od
czasu do czasu świetlny refleks na metalowej powierzchni futera-
łu, łopoczący skrawek rękawa, białka wyłażących na wierzch
oczu, gdy rzucał oszalałe spojrzenia w tył. Tuż za jego piętami
postępowała natychmiastowa śmierć, a on wiedział o tym. Lecz
nagle wszystko się odmieniło.
Poczułem to kilka sekund wcześniej, zanim zobaczyłem
i upłynęło jeszcze kilka sekund, nim uwierzyłem, że to zobacz-
yłem. Najpierw pomyślałem, że to wyczerpanie, limit moich sił -
przypominające ostatnie metry maratonu w Bostonie. Lecz teraz
nie przebiegłem nawet połowy dystansu, a już poczułem, że nogi
mam jak z ołowiu, brak mi tchu, coś przygniata mi klatkę,
niczym opór uzyskiwany na symulatorze jazdy na biegówkach.
Nic nie powiedziałem, parłem naprzód, lecz spostrzegłem, że
Alison poszarzała na twarzy i biegła z zaciśniętymi ustami.
Nagle, gdy kapitan skręcił za róg, naprawdę coś zobaczyłem, coś,
co pamiętałem aż za dobrze. Wisiało w powietrzu niczym duch
mgły, rozrzedzone, niematerialne, wypełniało szeroką ulicę od
brzegu do brzegu; lecz usadowiło się wokół mnie, gdy się pojawi-
łem i ciężar zwiększył się wyraźnie. Biegłem, a to coś przywarło,
rozszerzając się strumieniami na boki, niczym kilwater. Teraz
głowy odwracały się, gdy przebiegaliśmy, i mogło by się wyda-
wać, że pośród niektórych mgła pozostaje, a twarze zmieniały się,
uderzone niespodziewanym spazmem, błyskiem zwierzęcej wście-
kłości. Nie tylko paru skinheadów, pewnie neonazistów, lecz
także zwyczajna młoda kobieta, typ Hausfrau, nastoletnia dziew-
czyna z rożkiem lodów i pulchny Burgerlichter w okularach
w rogowej oprawie, stanowiący niewielkie zagrożenie, chyba że
dla drugiej porcji Kalbsfleisch. Niektórzy z nich tylko patrzyli,
lecz inni poruszyli się, jakby chcieli za nami podążać. Próbowa-
łem wytłumaczyć sobie, że to moja wyobraźnia płata mi figle,
lecz gdy zerknąłem przelotnie na Alison, uzyskałem w odpowie-
dzi spojrzenie pełne przerażonej czujności i twierdzące skinienie
głowy. Moje płuca pracowały ciężko, już miałem odpowiedzieć
coś sensownego, gdy zobaczyłem, jak delikatne, mgliste serpen-
tyny wpływają w ruch uliczny i przeciskają się do wozu policyj-
nego, który mijał nas po drugiej stronie.
Reakcja była natychmiastowa: kierowca wcisnął z całych sił
hamulec, włączyła się syrena, a samochód wykonał skręt w kszta-
łcie litery U prosto przez torowisko Strassenbahn i skierował się
prosto na nas. Alison wrzasnęła z wściekłością i chwyciła mnie za
ramię, ciągnąc przez chodnik w stronę kryjącej się w mroku
bocznej uliczki. Nie trzeba było mnie przekonywać; skręciliśmy
za róg, przeskoczyliśmy przez barierkę na teren podziemnego
parkingu i ruszyliśmy z tupotem między pachnącymi benzyną
rzędami samochodów w kierunku znajdującego się po drugiej
stronie wyjścia.
- To... powinno... ich zgubić! - wysapała, gdy wyszliśmy
chwiejnie na pogrążoną w mroku uliczkę. Z trudem łapiąc
oddech, chwyciła się słupka bramy.
Zrobiłem głęboki skłon, by osłabić ból wywołany pojawiającą
się kolką.
- Jasne... musimy wrócić... odnaleźć ślady kapitana... -nagle
wciągnąłem ją w cień rzucany przez ścianę i syknąłem. - Patrz!
Wyjście znajdowało się tuż przy rogu większej ulicy, oświetlo-
nej znacznie gorzej niż główne arterie i zupełnie pustej. Lecz
zauważyliśmy, że dwa bloki dalej wyszedł z alei mężczyzna,
chwiejąc się na nogach, widać było, że jest w znacznie gorszej
formie niżmy; zataczał się jak pijany. Z takiej odległości nie można
było być pewnym, lecz ja jakoś nie miałem żadnych wątpliwości.
Wsparł się na chwilę o słup latarni, przyciskając do piersi coś
dużego; nie musiałem widzieć, co to takiego. Nasz niezamierzony
skrót szczęśliwie okazał się właściwym tropem; pozostało nam
tylko zbliżyć się cicho, trzymając się cieni, i będziemy go mieli.
Lecz poruszanie się cicho długo trwa, szczególnie gdy jest się
tak wypompowanym, jak my; nawet utykając i ciężko łapiąc
powietrze, zyskiwał nad nami przewagę. Zaczynało to wyglądać,
jak próby szybkości dla starców. Przed nami było skrzyżowanie,
a za nim plac budowy z majaczącym w mroku dźwigiem podob-
nym do wartownika za wysoką siatką - zbyt wiele możliwości,
by nas wykołować.
- Do diabła z tym! - szepnąłem, wychodząc z bramy. -
Pogońmy go! Przy odrobinie szczęścia potknie się i złamie ten
cholerny...
Chwyciła mnie za ramię.
- Czekaj! Przechodzi przez ulicę! Schowaj się z powrotem!
Za późno, ponieważ wcale nie przechodził na drugą stronę.
Szedł prosto do tej posępnej siatki, wepchnął futerał do kieszeni
i zaczął się wspinać. Tyle że, jak to zwykle bywa, najpierw
rozejrzał się w obie strony i, oczywiście, dostrzegł nas. Mógł
sobie utykać, lecz ruszył w górę niczym przerażony kot;
był na górze, kiedy znaleźliśmy się tuż pod nim. Podskoczyłem
i ciąłem, lecz ostrze przeszło jakąś stopę za nisko, gdyż
przeskoczył przez drut kolczasty na nieregularne stosy za
siatką. Wylądował z metalicznym szczękiem, który wydawał
się rozchodzić kaskadą w mrok. Alison już za nim ruszyła.
Chwyciłem ją za piętę i uniosłem ją w górę do samego
szczytu, zniecierpliwiona sięgnęła w dół i wciągnęła mnie
za sobą, po czym skoczyła, celując w ten sam stos co kapitan.
Wyciągnęła w locie miecz, wylądowała z podobnym szczękiem
i zbiegła w dół sterty niczym po schodach. Zostawiłem miecz
tam, gdzie był, lądując pośliznąłem się i upadłem na metal,
który wydał pode mną głuchy blaszany łoskot. Była to za-
rdzewiała maska starego samochodu, ześliznąłem się po niej
na następną znajdującą się poniżej. Skoczyłem, spodziewając
się stałego gruntu, lecz wylądowałem na zboczu, stromym,
niepewnym zboczu, które ustąpiło pod moimi obcasami niczym
ilaste podłoże lub osypisko. Chwyciłem się samochodu i za-
cząłem szukać oparcia dla stóp; pode mną ciemność rozlewała
się niczym jezioro w Piekle. Coś dotknęło mojej nogi i wie-
rzgnąłem zaalarmowany.
- Tutaj w dole! - syknęła Alison i ponownie szarpnęła.
Ustąpiłem, wsparłem się na niej i zaczęliśmy razem schodzić,
ślizgając się na niewielkich, przemieszczających się kawałkach
metalu. Gdy osiągnęliśmy dno, stanąłem pewnie na nogach, ona
straciła równowagę i niemalże upadliśmy głowami w dół pod
kaskadę klekoczących rzeczy. Pomogłem się jej podnieść, od-
nalazłem jej miecz i razem ogarnęliśmy wzrokiem zagraconą
przestrzeń, nasłuchując najcichszych odgłosów ruchu. Tysiąc
oczu odwzajemniło to spojrzenie, była to makabryczna kostnica
pustych oczodołów i bezzębnych uśmiechów. Wraki lśniły nikłą
łuną miasta odbitą od chmur. Poświata ta zastępowała światło
księżyca albo gwiazd, odbijając się ciemno w opalizującej kałuży,
która pluskała cicho pod naszymi stopami. To nie był plac
budowy, ale cmentarzysko, komunalne ognisko zarazy dla ze-
branych kości planowanego starzenia się, gnijące ciała samo-
chodów. Ich rozebrane na części wnętrzności okrywały zbocze,
po którym zeszliśmy.
- Dantemu nie spodobałoby się to! - wymruczałem i nagle
strzeliłem palcami. - Stuttgart! Duże złomowisko, niedaleko od
centrum miasta! Metallwiederaufbereitungs Amemingen! To miej-
sce jest własnością jednej z firm Lutza zajmujących się przetwórs-
twem surowców wtórnych. Mogli wyznaczyć tutaj spotkanie...
Niespodziewana sztywność w postawie Alison, kazała mi
zamilknąć skuteczniej niż jakikolwiek gest. Spojrzałem w tę samą
stronę co ona i instynktownie otoczyłem ją ramieniem. Chmura
wróciła, dryfując za siatką niczym smugi pajęczyny; i była
grubsza. Nagle jakby zebrała się w sobie i przetoczyła, nie przez
oczka, jak by się można było tego spodziewać, lecz górą, niczym
żywa rzecz, która nie mogła znieść rozczłonkowania. Zauważy-
łem, że ominęła również drut kolczasty na górze. Zadrżeliśmy,
gotowi rzucić się do ucieczki, gdy tylko ruszy w naszą stronę.
Lecz nie zrobiła tego. Zanurkowała w dół, stając się coraz
grubsza i bielsza, niczym wodospad wylewający się z pustki
prosto na ziemię za płotem; opadała przez kilka sekund, potem
zniknęła.
Nie byliśmy głupi. Wyczerpani rzuciliśmy się do ucieczki,
rozbryzgując wodę tej cholernej kałuży. Lecz Alison poślizgnęła
się, potem ja, jakby metal pogrzebany pod powierzchnią chwytał
nas słabo za kostki; gdy rozległ się dźwięk, nie zdołaliśmy się
jeszcze przedostać na drugą stronę. Za nami zaczęło się podnosić
całe zbocze, jakby to było trzęsienie albo jakby coś kopało pod
spodem. W powietrze wyleciał rój rozrzuconych małych części,
najpierw w luźnych chmurach, potem gejzerami, potem długimi
wstęgami, które falowały i poruszały się konwulsyjnie, by później
ponownie się rozpaść - wszystko to na przestrzeni sekundy albo
dwóch, a my patrzyliśmy z otwartymi ustami, przerażeni. Rozległ
się szybki, zdecydowany szczęk i z metalicznych zboczy zwałowi-
ska, falując długimi metalicznymi kleszczami, uniosło się coś
przypominającego głowę. Nie ludzką głowę; miała dwie błysz-
czące soczewki - wielofasetowe kopuły sterczące z dwóch wierz-
chołków trójkątnego pyska bez żadnych rysów. Tuż poniżej coś
zaklekotało, coś niczym szerokie szczęki. Dalej garbate ciało
wygięło się i uniosło na sześciu lśniących matowo nogach,
strząsając deszcz zardzewiałego metalu i ociekając zużytym ole-
jem i brudną deszczówką. Ta rzecz składała się wyłącznie z od-
padów; metal szczękał, trzeszczał, piszczał; a mimo to wyglądała
bardziej na twór organiczny niż mechaniczny. Mogła być głodną
modliszką. Potwór pajęczym chodem ruszył naprzód przez kipią-
ce rozlewisko.
Posuwał się tak szybko, że zahipnotyzowani przerażeniem
omal nie zostaliśmy złapani. Szpon uderzył w naszą stronę;
Alison z trudnością zdołała obronić się mieczem, a ja nawet nie
wyciągnąłem swojego. Gdy to coś cofnęło się z grzechotem,
wygrzebałem ze stosu odpadków wał korbowy i rzuciłem nim
niczym młotem. Szczęk był ogłuszający, a u naszych stóp opadł
deszcz odpadków. Rzecz zatoczyła się w tył, młócąc powietrze
przednimi kończynami. Cisnąłem stalowym prętem niczym osz-
czepem, celując w wystające oko. Rzuciliśmy się do ucieczki.
Rzecz ruszyła ze stukotem za nami, już nieco wolniej, zgrzyta-
nie i skrzypienie zardzewiałego metalu zlewało się z przyprawia-
jącym o ciarki sykiem i zgrzytem. Obiegaliśmy samochody,
przechodząc z jednego poziomu kompletnej ciemności na drugi
i zawsze za rogiem albo tuż za naszymi plecami rozlegał się ten
złowrogi zgrzyt. Czasami rzucała się niespodziewanie zza sterty
albo gramoliła się na ścieżkę, zastępując nam drogę, i stała tak,
czekając z szarpiącą nerwy cierpliwością. Nie ulegało wątpliwo-
ści, iż polowała na nas jak prawdziwy drapieżnik, tylko że krył
się za tym spryt znacznie większy niż u zwierząt. Dwukrotnie
próbowałem jej dosięgnąć, lecz była już na to przygotowana; raz
złapała za oś, którą miałem rzucić, i omal nie przyciągnęła mnie
do siebie. Wielokrotnie próbowaliśmy zgubić ją w wąskich prze-
rwach między stertami, ale ta potworna rzecz po prostu kurczyła
się i przepychała ze zgrzytaniem i skrzypieniem metalu. Już
wcześniej byliśmy zmęczeni, teraz ledwo trzymaliśmy się na
nogach, ślizgając się na niepewnej powierzchni, przewracając na
kolana w plugastwo samochodowych wnętrzności. W dodatku
znajdowaliśmy się daleko od ogrodzenia, gdyż zostaliśmy zręcz-
nie zapędzeni do samego serca rozległego placu niedaleko olb-
rzymiego dźwigu.
- Wejdź na niego! - wrzasnąłem, lecz Alison potrząsnęła
ospale głową.
- To na nic... też tam wejdzie... albo po prostu nas ściągnie...
I wtedy poczułem się, jakby ciemności eksplodowały świat-
łem. Potrząsnąłem nią z całych sił.
- Ja wejdę! - krzyknąłem. - Ty krąż! Uciekaj przez cały czas!
Gdy uniosła głowę, jej oczy rozbłysły dziko, a potem, zupeł-
nie niespodziewanie, uśmiechnęła się do mnie w ciemności. Ta
niezwykła kobieta instynktownie zrozumiała mój pomysł, a co
więcej, zaakceptowała go bez słowa, choć narażałem ją na
olbrzymie niebezpieczeństwo. Uniosła coś ciężkiego, co wygląda-
ło na tłok, i cisnęła nim prosto w nadchodzącą rzecz. Był to rzut,
który nie okryłby hańbą nawet olimpijskiego kulomiota, była też
ode mnie celniejsza. Jedno lustrzane oko zgasło pośród odłam-
ków samochodowych reflektorów. Przez myśl by mi nie przeszło,
że będzie to miało jakieś znaczenie, lecz okazało się inaczej; rzecz
oszalała i przez chwilę miotała się bezcelowo. Kiedy dostrzegła ją
i skoczyła, Alison była już daleko, a ja znajdowałem się w poło-
wie drabinki albo wyżej, modląc się, bym dał radę. Alison
wymykała się, klucząc wokół podstawy dźwigu, nigdy nie od-
dalając się od niej za bardzo; ja zaś wspiąłem się na małą
metalową galerię. Kabina była stara i powgniatana, zatrzask
w drzwiczkach słaby; dostanie się do środka mogło zająć cenne
sekundy, których nie miałem. Mój miecz przeszedł przez szybę
ochronną w deszczu odłamków, ruszyłem za nim i zacząłem
wyrywać przewody z tablicy rozdzielczej, chcąc je zewrzeć z po-
minięciem stacyjki.
Wydawało się, że upłynęły całe wieki, nim silnik zakaszlał
i zaskoczył, a ja opadłem na zatłuszczone krzesło i zacząłem
poruszać dźwigniami i naciskać na pedały. Przez chwilę mój
zamroczony umysł próbował pilotować helikopter, jednak kiedyś
pokazano mi, jak kierować portowym dźwigiem, a ten niewiele
się różnił - za wyjątkiem dodatkowego przycisku, który tu też
powinien być. Pochyliłem się nad tablicą kontrolną, studiując
pokryte brudem niemieckie oznaczenia, i wreszcie znalazłem
duży czerwony przełącznik. Włączyłem go.
Gdzieś w dole rozległ się okrzyk Alison - czy nie był to
wrzask? Wyciągnąłem szyję i ujrzałem, jak wdrapuje się na maskę
samochodu i kuca z ostrzem opuszczonym poziomo przed sobą.
Ze straszliwą odwagą została tam, czekając na zbliżającą się
rzecz, która nadchodziła wolno, jakby ten niespodziewany bez-
ruch wzbudził w niej jakieś podejrzenia. I miała rację, gdyż
Alison ustawiła się w idealnym miejscu. Nawet nie musiałem
obracać dźwigu; zwolniłem linę wciągarki, ciężki kabel zapiszczał
w blokach; zamocowany na jej końcu wielki chwytak z urucho-
mionym elektromagnesem wystrzelił w dół niczym harpun i z łos-
kotem wbił się głęboko w plugawe cielsko. Rzecz wstrząsana
konwulsjami stanęła dęba i wydała z siebie skrzek przypominają-
cy dźwięk trącej stali. Skorzystałem z okazji i zmieniłem kierunek
obrotów silnika, od razu ustawiając je na maksimum i puściłem
sprzęgło wciągarki. W normalnych okolicznościach nie byłby to
dobry pomysł, gdyż ze względu na inercję można było połamać
koła zębate albo przewrócić dźwig. Lecz teraz było mi wszystko
jedno; a w dodatku, skoro poruszał się tak lekko, potwór
z pewnością był pusty w środku. Uniósł się nad ziemię, wijąc się
i kopiąc, metalowy pająk schwytany jedną pajęczą nicią ze stali.
Alison zeskoczyła i odbiegła na bok za podstawę dźwigu, a gdy
była już wystarczająco daleko, pociągnąłem za drążek chwytaka
i przesunąłem przełącznik oznaczony podwójną błyskawicą na
aus. Zaciskające się szczęki zmiażdżyły i rozerwały wierzgający
korpus; magnes, już wyłączony, pozwolił zmiażdżonej rzeczy
upaść na ziemię.
Była jedynie na wysokości jakichś dwudziestu stóp, lecz to
wystarczyło. Uderzyła o ziemię i rozpadła się na kawałki we
wspaniałej dźwięczącej eksplozji niczym sekcja perkusyjna usta-
wiona na samozagładę. Nakrętki, sworznie, uszczelki, zawory,
śruby, sprężyny, świece zapłonowe, półwałki i miliony trudnych
do zidentyfikowania części poleciało we wszystkich kierunkach,
niektóre tak wysoko, jak kabina dźwigu, i niczym grad spadły
z łoskotem na wyszczerzone w uśmiechach zwłoki samochodów.
Nim wszystko ucichło, nie pozostało nic, co by choć trochę
przypominało pająka. Nie poświęciłem zbyt wiele uwagi roz-
rzuconej stercie; ruszyłem w dół po drabince, wołając Alison.
Była tam; stała niepewnie na dolnych szczeblach, przyciskając
dłoń do krwawiącego czoła -pewnie uderzyła ją jakaś opadająca
część. Lecz opuściła rękę i wyszczerzyła zęby w wilczym uśmie-
chu, radując się tym zranieniem, co sprawiło, że zapragnąłem ją
uścisnąć.
- Sic semper tyrannis! - zaśpiewała niczym kolędnik.
Zastanawiałem się właśnie, czy zaryzykować ten uścisk, kiedy
chwyciła mnie za ramiona i wtedy głośny, głuchy ryk wstrząsnął
placem, jakby wszystkie upiorne maszyny powstały do życia. Był
to helikopter; duża, lśniąca maszyna nadlatująca nisko między
budunkami, niebezpiecznie nisko; a reflektor zamocowany na
podobnym do rekiniego nosa kadłubie rozbłysł oślepiającym
światłem. Przez chwilę myślałem, że to bez wątpienia policja; po
chwili snop światła spoczął na szczycie szerokiej sterty samo-
chodów usytuowanej na drugim końcu placu i pozostał tak,
zataczając niewielkie okręgi, gdy helikopter poruszał się. Pochy-
lając się nisko, w krąg światła wgramolił się ludzki kształt,
a światło odbiło się boleśnie od futerału pod pachą.
- Chodź! - zawołała Alison, starając się przekrzyczeć hałas.
I razem, zataczając się jak pijani, pobiegliśmy ciemnymi
alejkami złomu. Postać rozejrzała się wokoło, wydała z siebie
okrzyk i zaczęła nagląco gestykulować. Opadła krótka sznu-
rowa drabinka, a on chwycił się jej wolną ręką. Gdy pod-
pełzliśmy bliżej, wyciągnęły się ręce, które chwyciły go i wcią-
gnęły do środka. Nagle helikopter obrócił się wokół swojej
osi, a snop światła przesunął się po nierównych stertach
wraków i przyszpilił nas niczym króliki przy wejściu do nory.
Skoczyliśmy w poszukiwaniu schronienia, a huk karabinu
maszynowego zagłuszył nawet szum helikoptera. Strumień
pocisków dziurawił nadwozia samochodów i odbijał się ry-
koszetami od podwozi i cylindrów, błoto za nami tańczyło
i wyskakiwało w górę. W ogólnym zamieszaniu rzuciliśmy
się do pierwszego lepszego schronienia, kuląc się ze strachu,
podczas gdy helikopter przeleciał raz nad placem, po czym
zgaszono światło na czubie, i maszyna zniknęła w ciemno-
ściach.
Nastąpiła długa cisza, a po chwili raczej drżący głos zapytał:
- Steve?
Mój własny zabrzmiał jak zduszone skrzeczenie:
- Alison? Nic ci nie jest?
- Wydaje mi się, że nie. Ty?
- W porządku. Dzięki Bogu nie potraktowali nas zbyt powa-
żnie. To była jedna z maszyn Lutza.
- Tak. I to... wydaje mi się, że ta rzecz również.
- Chmura? I... - Żadne z nas nie chciało określać tego
dokładniej. Na samą myśl wciąż jeszcze przechodziły mnie dresz-
cze. Coś więcej niż strach; było w tym straszliwe zło urągające
życiu za pomocą tego obrzydliwego wyobrażenia - które zostało
starannie wybrane, nie miałem co do tego żadnych wątpliwości.
Pająki to jedna z najpowszechniejszych fobii; nie sądziłem, że
i moja, gdybym nie był ostrożny... Nie wierzyłem przecież w Pie-
kło, lecz tutaj, w tej okropnej jamie, ze śladem zła wciąż wy-
czuwalnym w powietrzu, smugą zepsucia, której smak niemalże
się czuło, prawie byłem gotów uwierzyć. Obojętnie, co było
źródłem tych mrocznych sil, musiało być złe, musiało to być coś,
z czym trzeba się spotkać, przeciwstawić się mu i unicestwić, nim
wyrządzi jeszcze więcej szkód, gdyż tylko to mogło czynić.
„Piekło" to całkiem dobry termin w tym przypadku.
- W każdym razie spełniło swoje zadanie - powiedziała. -
Odciągnęło nas od Dragovica. I nadeszła odpowiednia chwila, by
zapewnić mu powietrzną taksówkę -przypuszczam, że prosto do
Brocken.
- Helikopterem?
- Tą samą drogą, którą dostałeś się do Heilenthal. - Wes-
tchnęła. - Chodź, lepiej jeśli wrócimy. Możliwe, że Graal jest
w stanie coś zrobić, nawet jeśli my jesteśmy bezsilni. Mam
nadzieję, że nie opóźnili swego odlotu, by zniszczyć twoją maszy-
nę. Dragovic wie, gdzie jest. Niech go diabli.
Spojrzałem na nią, gdy wstała. Skrzywiła się z bólu promie-
niującego z jakiegoś stłuczenia. Sam stopniowo zacząłem sobie
uświadamiać, że coś nabiło mi na goleniu potwornego siniaka,
lecz byłem zbyt otępiały, by się tym przejmować. Ale ona - co też
ona myślała? Oto stała przede mną kobieta patrząca na ruinę
tego wszystkiego, co było dla niej ważne, a okrutna ironia
obecnej sytuacji leżała w tym, że sama była częściowo za to
odpowiedzialna. Byłem przygotowany na burzę, na łzy; nawet
kobieta tak opanowana jak Jacąuie rozpłakałaby się. Ta jednak
zachowała spokój i zdolność logicznego myślenia, a ja poczułem
się niemalże urażony. Było to idiotyczne, ponieważ nie przy-
chodziło mi do głowy żadne wyjaśnienie tego uczucia, chyba że,
co całkiem prawdopodobne, uznać za przyczynę fakt, iż nie
mogłem jej ukoić i pocieszyć. Chętnie tak czyniłem, ocierałem łzy
wielu kobiet; i nie uświadamiałem sobie, aż do tej chwili, w jakim
stopniu sam siebie wtedy pocieszałem.
- Niech go diabli - powtórzyła, gdy szliśmy po tej jałowej
ziemi, która dla Lutza oznaczała dobrobyt. - I niech mnie też
wezmą diabli. Musiałam zabrać go ze sobą!
Starałem się nie przyjmować mojego zwykłego stanowiska.
W jakiś sposób równałoby się to z obrażaniem jej.
- To bardziej moja wina. Coś takiego nigdy by się nie
wydarzyło, gdyby...
- Nie - powiedziała stanowczo. - Tak się musiało stać, nie
inaczej. To wszyscy wiedzieli. Jednak nie o to chodzi, nie bezpo-
średnio. Po prostu... - Spojrzała na mnie. - Powinnam była ci
zaufać. To znaczy, zaufać ci naprawdę, a nie tylko w części.
Miałam tak postąpić i zawiodłam. Powinnam była przyjąć wska-
zówkę Graala. Lecz wzięła górę zła strona, być może pozostałość
całej tej starej złości. Albo po prostu to, jakim cię widziałam;
wciąż drażnił mnie sposób, w jaki...
- Ja? Dlaczego?
- Po prostu... bo jesteś tym, kim jesteś. Po prostu wyglą-
da j ą c tak, jak wyglądasz... sama nie wiem, nie mogę się w tym
połapać. I to mnie martwi. Nie powinnam była temu ulec,
powinnam była postąpić z tobą tak, jak podpowiadały mi od-
czucia. I nie zrobiłam tego, zawahałam się, w rezultacie wy-
brałam tego sukinsyna i pozwoliłam mu zabrać jego ulubionych
gwardzistów i ja... sprawiłam, że to wszystko stało się możliwe.
- Ja widzę sprawy nieco inaczej - powiedziałem.
Wydała z siebie dźwięk przypominający śmiech.
- Dzięki! W obecnej chwili potrzebuję całego moralnego
wsparcia, jakie tylko mogę otrzymać.
- Och, nawet ode mnie?
- Nie chciałam, by zabrzmiało to w ten sposób! Ty... cenię
sobie to, co myślisz, naprawdę. Oglądając cię w akcji dzisiejszej
nocy... - zdołała się roześmiać. - Zasłużyłeś sobie na to swoje
zadzieranie nosa!
- Wcale nie zadzieram nosa!
- O tak, robisz to. Odrobinę, nawet będąc w zwyczajnym
ubraniu; lecz wystarczy, że masz miecz przy boku, a wtedy, no
cóż... twój przyjaciel Jyp...
- W porządku, on zadziera nosa. Czy zachowuję się tak
samo?
- Gorzej. Lecz nie bierz sobie tego do serca. Myślę, że... że
przebyłeś na Spirali długą drogę. I to w bardzo krótkim czasie.
Powinieneś spróbować swych sił jako nowicjusz, naprawdę powi-
nieneś.
- Co takiego?
- W służbie Graala. Byłbyś dobrym Rycerzem, jestem tego
pewna. Już teraz walczysz jak jeden z nas. Zdążyłam się już o tym
przekonać. I oczywiście, masz już miecz.
- Wolałbym walczyć razem z tobą niż z tobą, jeśli rozu-
miesz, o co mi chodzi. Stanowimy dobry zespół.
- Tak. Tak, to prawda. - Nie odzywała się przez chwilę. -
Dragovic był naszym najlepszym szermierzem poza kręgiem
Rycerzy. Bałam się, że cię zabije. Teraz żałuję, że nie pozwoliłam
mu spróbować. Posiekałbyś go na kawałki.
- Byłem zmęczony. Cieszę się, że tego nie zrobiłaś. Już mnie
miał. - Doszliśmy do siatki; była wysoka, a my wyczerpani;
brama znajdowała się po przeciwnej stronie placu. Wymieniliśmy
spojrzenia, po czym wyciągnąłem miecz.
- Nadaję ci imię Lutz - powiedziałem siatce i uderzyłem
z całych sił. Rozległ się dźwięk, jakby ktoś roztrzaskał gigantycz-
ną harfę, a my odskoczyliśmy, gdy druty ustąpiły i wielki trójkąt
siatki opuścił się w dół.
- Nadaję ci imię Dragovic! - powiedziała Alison i uderzyła,
a odcięta od słupków siatka opadła, zostawiając miłą, szeroką
dziurę. Pewnie gdzieś tam uruchomiły się alarmy, lecz stanowiło
to nasz najmniejszy problem.
- Dragovic - powtórzyłem, gdy ruszyliśmy zmęczeni długą
ulicą. - Szkoda, że to nie on. A co to miało oznaczać, że wszyscy
wiedzą o zdrajcach? Tam, gdzie jest Graal? Jak oni śmią?
- Och, w czasach bez króla zawsze byli zdrajcy. Nie ma
niczego, co by wymuszało wierność zwykłych mieszkańców, tych,
którzy normalnie nigdy nie zbliżają się do Graala. Nie ma takich
w bezpośredniej służbie Graalowi, tego jestem pewna. - Nie-
spodziewanie jej twarz rozjaśnił ciepły uśmiech. - Ci, których
dotknie, nigdy nie zdradzą. Lecz pośród niższych funkcjonariu-
szy i kandydatów, może czasami nowicjusz... ludzie żądni suk-
cesu, lecz niepewni swego, mogą ulec pokusie. Szczególnie, jeśli
wiedzą, że są niegodni. Lecz on... nie, nigdy bym nie odgadła.
Szczerze mówiąc, pamiętam, jak go wykluczyłam. Wyglądał na...
no cóż, na oddanego całym sercem, bardzo dobrze radził sobie ze
Strażą Miejską, lecz... to było trochę absurdalne. Przez cały czas
wysilał się, by zostać Rycerzem, gdy każdy widział, że nie jest
odpowiednim kandydatem - bez mała wszyscy mu to mówili. Ale
był taki ambitny, taki zdeterminowany, by dostać się do Bract-
wa, by przeczekać jako nowicjusz... Widzisz, tego zdrajca wolał-
by uniknąć. Ponieważ oznaczałoby to konieczność stanięcia
przed Graalem.
- Poznałby jego prawdziwy charakter? Zgładziłby go?
- Przejrzałby go na wylot. Ale zabić, nie! Raczej próbowałby
go uleczyć. Taki właśnie jest. Problemem mogłoby być powstrzy-
manie Dragovica przed samobójstwem, po tym, gdyby ujrzał swą
wewnętrzną jaźń obnażoną w ten sposób. Nie jest to przyjemne
przeżycie, bez względu na to, jak delikatnie Graal działa.
- Graal! - Zaczynał działać mi na nerwy i inne czułe części
ciała. Ilekroć wspominała o Graalu stawała się bardzo wylewna.
Wyglądało to na głupią słabość, skazę w zdecydowanym, niezale-
żnym charakterze Alison. - Wiesz, że mówisz o nim, jakby był to
człowiek?
Obrzuciła mnie krzywym spojrzeniem.
- Nie człowiek! Coś znacznie, znacznie bardziej... Ależ tak,
jestem pewna, że w przeszłości Graal był kimś. Przynajmniej jego
część. Kiedy do ciebie przemawia... - Na chwilę uniosła głowę
i wyglądało na to, że zapatrzyła się w nieskończoność, niczym
Jyp przy kole sterowym. - Nie sposób nie wyczuć w nim człowie-
czeństwa, każdy to czuje. Nie jest to tylko jakaś inteligencja,
która przybyła z Krawędzi. To doświadczyło ludzkiego żywota,
może wielu żywotów. W przeszłości mogło być wieloma ludźmi.
Lecz jest tam coś jeszcze, coś... -Wykonała szeroki ruch rękami,
kreśląc nad głową łuk, jakby ukoronowała ją tęcza. Wydawało
się, że tym samym wypełniła ciemność tajemniczą obecnością.
- Chcesz powiedzieć... bóg?
Roześmiała mi się prosto w twarz.
- Och, nie! Na pewno nie jest nieomylny; popełnia błędy!
Może też zostać pokonany. Zdarzało się to często, lecz nigdy
zupełnie. Jestem tam nowa, ale z tego, co mówią mi starsi
Rycerze, wynika, że był osłabiony przez stulecie albo dłużej,
jeśli spojrzymy na to z punktu widzenia Jądra. Lecz nie
poddaje się; nie przestaje. Nie przestaje rekrutować ludzi,
wybiera ich i uszlachetnia, po czym wysyła, by służyli...
sprawom.
Słowo to sprawiło, że zachichotałem lekko, brzmiało tak po
wiktoriańsku i jakoś „tajemniczo".
- Tym dobrym, godnym i prawym, mam nadzieję.
I oczywiście kobieta potraktowała mnie serio.
- Och, nie! Myślałam, że rozumiesz. Nie ma żadnych wyłącz-
nie dobrych spraw w Jądrze, to nie miejsce dla absolutów, tu
wszystko miesza się i burzy. Nie, po prostu służą sprawom, które
przyniosą głównie dobro, to wszystko, o co można tutaj prosić.
Ponadto starają się zatrzymać rozprzestrzenianie się gorszych...
powstrzymać rozwój starego barbarzyństwa. Ono jest bardzo
często nienaturalne, zazwyczaj pochodzi od innych sił z zewnątrz,
tych, które żywią się anarchią i bólem. Właśnie czymś takim jest
Brocken, albo raczej to, co tam mieszka. Znamy tę potęgę od
bardzo dawna, od czasów pierwszych osadników, którzy tysiące
lat przed Chrystusem nadciągnęli ze wschodu. Zamieszkuje góry,
ludzie ze wschodu znali ją jako Chernobog.
- Czarny Bóg - powiedziałem i mimo woli rozejrzałem się na
boki, próbując przeniknąć posępny mrok bocznych uliczek, które
mijaliśmy po drodze. Radosny warkot i terkot głównej ulicy
wydawał się dochodzić z nieskończonej, niemożliwej do pokona-
nia dali.
- Tak. W tamtych dniach leżał bardzo blisko Jądra, od-
dzielony jedynie najcieńszą z zasłon, władny rozprzestrzeniać
swoje szaleństwo niemalże wszędzie, gdzie zapragnął. Graal ode-
pchnął go z powrotem, jego i innych. Jest mnóstwo innych.
- I chcesz powiedzieć, że większość podłości w Jądrze i tak
dalej pochodzi od nich? Nie kupię tego, przykro mi. Chcę przez
to powiedzieć, że bez wątpienia ci faceci są źli, trzeba ich
zwalczać i w ogóle, lecz ludzie wydają się gotowi w każdej chwili
wyjść im naprzeciw, jeśli wziąć pod uwagę, co zrobią jeden
drugiemu bez żadnej zachęty. Albo nawet sobie samym. Głu-
pota, pamiętasz? Nic się jej nie oprze.
Odwróciła się gwałtownie w moją stronę.
- M y się jej opieramy. My, Rycerze, Bractwo. Jest pośród
nas dużo kobiet w czasach i społeczeństwach, które na to
pozwalają. Na wojnie walczymy, podczas pokoju pracujemy. -
Posłała mi jeden ze swych słodko-kwaśnych uśmiechów. - Często
jest to praca taka, jak moja - ten rodzaj niewdzięcznej, wymaga-
jącej pracy, która odpowiada za trwałość struktury każdego
rozsądnego społeczeństwa. Wielu ludzi rekrutuje się z takich
zawodów.
Wyczułem, że coś wisi w powietrzu, niedopowiedziane.
- Tak, jak ty?
- Tak, jak ja. Nieszczęśliwi, rozgoryczeni, skłóceni z naszymi
czasami, jak ja. Graal daje nam siłę, by kontynuować, i moce,
aby nam pomóc. Lecz nie jest w stanie uniknąć dręczącego
dylematu, który wydaje się nam towarzyszyć. Im dalej po-
stępujemy, tym większe odczuwamy napięcie w związku z tym,
do którego świata naprawdę przynależymy, tym większe jest
nasze rozdarcie...
- Tak! Jezu, tak! - Nagle poczułem, że boli mnie szyja,
naciągnięte tej nocy ścięgna rozpalone do białości. Powróciło
wiele starego napięcia, a wilgotne zimno nocy wcale nie pomaga-
ło. Alison wpatrywała się we mnie oczami szeroko otwartymi ze
zdziwienia.
- Steve, co... nie... ty też? - Dostrzegła moje skinienie i pra-
wie się roześmiała. - Boże, nigdy bym w to nie uwierzyła... nawet
teraz jakoś nie mogę! Steve Fisher, ugrzeczniony, pewien siebie,
kot, który wylizał śmietanę, dar Boży dla cierpiących kobiet,
i przez cały ten czas byłeś tak samo poplątany jak ja. - Oparła się
o ścianę i zakołysała wstrząsana bezdźwięcznym śmiechem.
- Dzięki za naszkicowanie mojej miniatury! - powiedziałem
ostro. - Może powinnaś spojrzeć nieco głębiej, co ty na to? A już
zaczynałem cię odrobinę lubić.
Nagle przestała się śmiać, lecz przez jakiś czas nie odezwała
się ani słowem. Dopiero po chwili powiedziała cicho:
- Przepraszam. Mogłabym powiedzieć dokładnie to samo.
Zrobiłam to, czyż nie? Myślałam, że znajdowaliśmy się na, no
cóż, mniej drażliwej stopie, prawda?
Zaskoczyła mnie raz jeszcze, kładąc mi dłoń na ramieniu.
Pozwoliłem, by tam pozostała; nagle poczułem, jak bardzo
potrzeba mi kontaktu z drugim człowiekiem. Skinąłem głową.
- Jesteśmy. Zapomnij o tym. - Ponownie rozejrzałem się na
boki. - Uderzyłaś w bolące miejsce, to wszystko. A w obecnej
chwili nie jestem w stanie z tym sobie poradzić. Jestem już
wystarczająco rozbity. Nie mogę uwolnić się od myśli, że ist-
nieje... - Umilkłem, patrząc na drugi koniec tej prostej, pogrążo-
nej w mroku ulicy, z której wracaliśmy. Alison poszła w moje
ślady, jej palce zacisnęły się kurczowo na moim ramieniu. Z miej-
sca, w którym staliśmy, wciąż jeszcze było widać ogrodzenie
złomowiska i bez wątpienia poruszały się tam teraz jakieś po-
stacie, rozglądając się na boki, ewidentnie czegoś szukając.
- Zatem Lutz nie zamierza tego tak zostawić! - Przesunąłem
dłoń na rękojeść miecza. - Może powinniśmy załatwić to z nimi
teraz...
Jej ręka wciąż spoczywała na moim ramieniu.
- Nie robiłabym tego! Spójrz! - Postacie dostrzegły dziurę
w siatce, skupiły się przy niej i zaczęły się pojedynczo przeciskać
na zewnątrz. - Dzieci Nocy! W pełni rozwinięte!
Nie trzeba nam było więcej słów. Ruszyliśmy, szybko, po
cichu, trzymając się teraz cieni, nawet nie ryzykując biegu, aby
szybki ruch nie ściągnął na nas uwagi jakiegoś obserwatora.
- Z powrotem na główną ulicę? - wyszeptałem Alison do
ucha. Perspektywa świateł i towarzystwa innych ludzi kusiła,
wydawały się niemalże sanktuarium.
- Nie. Najprawdopodobniej będą tam ich niewyrośnięte mło-
de, mogą ujść za ludzi - no cóż, wiesz przecież, sam je widziałeś.
I stracilibyśmy przewagę. Lepiej będzie, jeśli się pośpieszymy, są
zbyt ociężałe, by nas dogonić. Ten drań!
Rzuciłem jeszcze jedno spojrzenie do tyłu.
- Lutz? Nie wiem dlaczego, lecz wydaje mi się, że to wcale nie
on. Woli ludzkich służących. Sądzę, że mamy na karku ich
dwóch działających niezależnie od siebie, nie wiemy tylko dla
kogo. To by wiele tłumaczyło.
Rzuciła mi przestraszone spojrzenie i skinęła głową.
- Chcesz przez to powiedzieć, że dlatego Lutz próbował cię
zabić, gdy tylko odrzuciłeś jego propozycję? Żeby odebrać cię Le
Stryge'owi? Możliwe. Ponownie stare barbarzyństwo, sprzymie-
rzeńcy, którzy nie mogą sobie ufać. Może dlatego chłopcy Lutza
nie kręcili się w pobliżu.
- Mam taką nadzieję. Helikopter, jak już powiedziałaś;
musimy być ostrożni. Patrz, przynajmniej mamy przed sobą
zakręt. Gdy skręcimy, znikniemy im z oczu i możemy zaryzyko-
wać bieg.
Sił pozostało nam na jakieś pół mili, nie więcej. Potem
poruszaliśmy się czymś, co było cholernie podobne do marszu,
pomimo mżawki, która pojawiła się ponownie. Po następnej
połowie mili musieliśmy się zatrzymać. Stanęliśmy wycieńczeni
w miłej, przytulnej, kamiennej bramie. Ostatnia zimna kropla
spadła skądś na mój policzek i spłynęła w dół. Podniosłem wzrok
i dostrzegłem wilgoć zbierającą się na mosiężnej płycie upamięt-
niającej jakiś sławny budynek, który stał na tym miejscu - do
roku 1945. Alison podążyła za moim spojrzeniem.
- Barbarzyństwo. Pamiątka.
Westchnąłem.
- Bez wątpienia zaczynamy sobie z tym radzić? To znaczy,
w porządku, wciąż jeszcze kłócimy się i oszukujemy, lecz dryfuje-
my w stronę jakiegoś rodzaju unii europejskiej, czyż nie? Jesteś-
my znacznie bliżej, niż to miało miejsce w przeszłości?
Przetarła dłońmi oczy.
- To zależy. W neolicie, kiedy ludzie handlowali metalem
i narzędziami, jak Europa długa i szeroka, nigdy nie prowadząc
wojny? W czasach imperium rzymskiego? Albo Świętego Impe-
rium Rzymskiego? Nawet pod Napoleonem, choć to było znie-
kształcone od samego początku; nigdy nie planowano, by sprawy
tak się potoczyły. Rewolucja Francuska miała dobry start, lecz
później coś innego przejęło stery. Dostaliśmy Terror, a potem
Napoleon zaczął wszystkim kierować, wojskowy dyktator-mega-
loman zamiast monarchii konstytucyjnej pod Neckerem.
- Kim?
- Dobrze usłyszałeś. Czasami Graal próbował pójść drogą
kultury, by ta z kolei pociągnęła politykę. Era Karolingów,
wielkie zakony monastyczne. Średniowiecze w Europie to okres
relatywnego pokoju, który trwał całymi latami; więzy łączące
uniwersytety i uczonych przenikały granice politycznych podzia-
łów, a łacina stała się lingua franca. Potem wybuchła wojna
stuletnia. Potem było Oświecenie, później Terror. A w dziewięt-
nastym wieku - Weimar i Bawaria, potem Prusy i Bismarck.
Wiktoriańska Anglia, potem pierwsza wojna światowa. Nacjona-
lizm, nazizm, zimna wojna, żelazna kurtyna i jej horrendalne
następstwa. Lecz całkiem szybko sprawy znalazły swoje natural-
ne zakończenie, co pozostawiło pole szeroko otwarte. A teraz, to
prawda, istnieją pewne oznaki zgody, och, nie chodzi o samą
Wpólnotę Europejską z tymi jej błędami i pompatycznością,
a bardziej o kryjące się pod tym założenia, które pozwoliły jej
zaistnieć. Lecz, jak powiedziałeś, nie dryfujemy w tym kierunku.
Graal jest nawigatorem, ale wieją przeciwne wiatry i sztormy
zbierają się przed nami.
Nic nie powiedziałem. Byłem zbyt pogrążony w myślach,
próbując poddać ponownej ocenie historię, której mnie nauczo-
no, za bardzo zaprzątnięty wizją siebie niczym piórka na łasce
szalejącego huraganu. Wzięła mnie pod ramię i przytuliła się
bokiem do mnie - ciepło, które przyjąłem z wdzięcznością.
- Jest jeszcze coś, za co winna jestem ci przeprosiny. Wszyscy
siedzieliśmy jak na rozżarzonych węglach, zastanawiając się
przez cały czas, skąd nadejdzie pierwszy atak. To dlatego zaczęli
do ciebie strzelać bez ostrzeżenia, kiedy pojawiłeś się po raz
pierwszy. Spodziewaliśmy się jakiegoś ataku wymierzonego
w Miasto, a patrole zaczynały coraz bardziej nerwowo trzymać
palce na kurkach. Już wcześniej mieliśmy kłopoty z Le Stry-
ge'em, który ośmielał się włóczyć na naszych górskich pograni-
czach, on i te jego okropne stworzenia.
- Masz na myśli Dzieci Nocy? Jeśli już o tym mowa, czym
one, do diabła, są?
Obejrzała się szybko przez ramię, gdy coś zagrzechotało
z tyłu na ulicy, lecz był to tylko szyld kołyszący się w zimnych
podmuchach wiatru.
- Lepiej będzie, jeśli ruszymy dalej. Oczywiście znasz Wil-
ków. A więc, posługując się rachubą czasu Jądra, Dzieci pojawiły
się stosunkowo niedawno, lecz jeśli opowieści o nich są praw-
dziwe, szybko odrabiają zaległości.
Podniosłem się na nogi.
- Jeszcze jeden podgatunek ze Spirali? Kolejna krzyżówka
między ludźmi a...
- ...obcymi. Tak. Z tego co słyszałam, to w zeszłym stuleciu,
przed końcem drugiej wojny światowej, Rosjanie zebrali grupę
naprawdę niesympatycznych faszystowskich jeńców wojennych,
strażników z obozów koncentracyjnych, psychopatów z kompa-
nii karnych, tego typu ludzi, zarówno mężczyzn, jak kobiety.
Sądzę, że znaleźli się tam również ludzie z SS z terenów Chor-
wacji i Turcji. W ramach normalnej procedury postępowania
z takimi typami trzymano ich w obozach, gdzie zostali poddani
obserwacji KGB, a potem, w zależności od potencjału, robiono
im pokazową rozprawę, bez zwłoki strzelano w tył głowy albo
rekrutowano. Tę partię, mężczyzn i kobiety, wysłano pod nad-
zorem rosyjskich wartowników, a najwyraźniej byli równie ze-
psuci, nawet według standardów KGB, celowo do oddalonej
części Syberii; tyle że, na to wygląda, zapomniano o nich.
Dostawy zmniejszały się i ostatecznie przestały nadchodzić. Życie
w obozach uległo degeneracji; strażnicy i więźniowie wymieszali
się. Zaczęli żerować na miejscowej populacji, jak to się w takich
przypadkach zdarzało. Fale głodu wywołane kolektywizacją,
czystki i wojna nie pozostawiły w obrębie setek mil żadnej
odpowiedzialnej władzy, która by ich powstrzymała. Gdy nie
mogli ukraść pożywienia, kradli ludzi. Było to całkiem powszech-
ne zjawisko; w czasie kolektywizacji zdarzało się to w całej Rosji.
Lecz te stworzenia upodobały sobie to dla czystej przyjemności,
trzymały swe ofiary żywe, by później polować na nie dla zabawy.
Wkrótce znaleźli się na olbrzymim obszarze pustki i... coś się
wydarzyło. Mniej więcej w tym samym czasie zmarł Stalin,
zamordowano Berię; wielu urzędników zostało zlikwidowanych
i otworzono tajne akta. Uciekinierzy z tego obszaru nie znikali
już tak po prostu, przynajmniej nie stanąwszy uprzednio przed
odpowiednimi ludźmi. Gdy siły KGB zostały w końcu odkomen-
derowane, by rozprawić się z obozem, nie mogły znaleźć po nim
ani śladu, a obejmujący dowodzenie pułkownik doszedł do
wniosku, że wszyscy zmarli na tym odludziu. Stało się jednak
inaczej. - Skrzywiła usta i spojrzała w tył, po czym zaczęła iść
nieco szybciej. - Być może przeszli na Spiralę z własnej won"; lecz
osobiście sądzę, że zostali tam zabrani.
- Przez co? Kogo?
- Coś... jakąś rzecz, która wyczuła ich obecność, sięgnęła
i ściągnęła ich. Ten obszar od stuleci cieszył się złą reputacją
i zawsze się zastanawiałam, czy ktoś nie skoncentrował tam tych
naprawdę złych ludzi celowo, w ramach eksperymentu. Albo
jako prezent.
- Boże wszechmocny! - tylko tak byłem w stanie zareago-
wać. Wiatr lamentował za moimi plecami.
- W każdym razie, jednego można być pewnym. Tam na
Spirali, w bezczasowości rozmnażali się i ewoluowali, wytworzyli
nawet coś w rodzaju kultury, ukształtowanej zgodnie z ich
psychopatycznymi regułami, i zaczęli się zmieniać. Stali się stwo-
rzeniami, które teraz widzisz, ze swymi uroczymi zwyczajami.
Sam wiesz, jaka jest Spirala, w cieniach przeszłość miesza się
z teraźniejszością i przyszłością. Jakoś zawsze się zastanawia-
łam... te bajki o olbrzymach ludożercach u Grimma...
- Fee-fi-fo-fum i takie tam?
- I głowy na palach, ciała na hakach, straszliwe okrucieńst-
wa. Tak właśnie żyją. Nie było wiele tych Dzieci. Ludzie na-
trafiali na nie od czasu do czasu, rzadko kończyło się to dobrze,
ale zawsze zakładano, że są słabszą rasą, mniej liczną niż
Wilcy i kilka innych. Teraz, po tym jak zaczęli uchodzić za
ludzi, przynajmniej młodociani, i pojawiać się w tych wszys-
tkich zamieszkach, nie jestem taka pewna. Może ktoś ich trzy-
aał w rezerwie, a teraz wybiła godzina. - Ponownie obejrzała
się przez ramię. - Myślałam, że to może być twój przyjaciel,
baron... i ty. To jeden z powodów, dla których tak się na
ciebie uwzięłam i, oczywiście, dlatego wyciągnęłam mylne wnio-
kiedy zobaczyłam cię z nimi tamtej nocy. Aż do chwili,
gdy spostrzegłam, że zupełnie się w tym pogubiłam... nie, to
de tak. Dopiero później zaczęłam zdawać sobie sprawę, że
jsoba, którą ukształtowałam sobie z informacji na papierze
uprzedzeń, nie pasowała do prawdziwego ciebie. Kimkolwiek
jyś był.
- Jeszcze nie wiesz?
- Przyznaję, nie miałam racji.
Rozpadało się na dobre, krople uderzały o chodnik niczym
leszcz stalowych rózg, które drżały, uderzając w podłoże, siekły
po głowach i ramionach. Nie ośmieliliśmy się ryzykować
iłuższego postoju, toteż pobiegliśmy truchtem z pochylonymi
;łowami, niezdolni już do rozmowy, ledwo co widząc bez osła-
liania oczu i strząsania kropli z rzęs. Gorąco pragnąłem, żeby
ieszcz okazał się dla Dzieci równie dotkliwy. W końcu, po kilku
jardzo mokrych, przykrych milach, deszcz ustał całkiem nie-
sodziewanie i zaczęliśmy ziębnąć w podmuchach przenikliwego
ńatru. Znajdowaliśmy się już poza miastem w strefie przemys-
łowej, lecz wszystkie parcele wyglądały tak samo. Rozejrzeliśmy
się wokoło, by zorientować się, gdzie jesteśmy, po czym wybraliś-
ly prawdopodobną drogę i, mimo iż byliśmy wycieńczeni,
jobiegliśmy naprzód, chcąc utrzymać ciepło.
- To co powiedziałam... - wyrzuciła z siebie niespodziewa-
lie - nie zabrzmiało za bardzo jak przeprosiny, prawda? Ale
przykro mi, bardzo. Powinnam była się zorientować. Lecz wtedy
akradziono Włócznię, a to zupełnie wyprowadziło mnie z równo-
vagi. Wielu spośród nas spodziewało się najgorszego, i było to
ałkiem uzasadnione. Z tym wyjątkiem, że w samym środku tego
wszystkiego byłeś ty, niewinny, a przecież powinniśmy znaleźć
kogoś potężnego. Przeszkodziłeś von Amerningenowi w wy-
corzystaniu usług transportowych do niecnych celów, przez
ciebie planowane przez Le Stryge'a ukradzenie Włóczni spaliło
aa panewce. Nic się w tym nie zgadzało. I wciąż nic z tego nie
rozumiem. Jak mogli być tak nieostrożni?
w
- Chyba że... - Zupełnie niespodziewanie poczułem, że jes-
tem młody i naiwny, po raz pierwszy od bardzo dawna, stojąc
twarzą w twarz z taką oceną świata. - Chyba że... chyba że, tak
naprawdę, nie miało żadnego znaczenia, czy te plany jako takie
zakończyły się sukcesem. Są jedynie tłem, mają za zadanie
odwrócić uwagę, przesłonić jakiś większy plan.
Teraz Alison roześmiała się przerażonym, nerwowym śmie-
chem.
- Niż kradzież Włóczni? Większy niż t o?
Nie odpowiedziałem; bez słowa zacisnąłem dłoń na jej pal-
cach i wskazałem ręką. Przed nami jaśniały światła budynku
firmy, tak jak je zostawiliśmy; tam, sunąc wolno od strony
kolejowej stacji przeładunkowej, błyskało niebieskie światło wo-
zu patrolowego. Na naszych oczach minął bramę stacji C-Tran,
nawet nie zwalniając, i zniknął na drodze dojazdowej prowadzą-
cej w głąb parceli. Była to straż przemysłowa, a nie prawdziwi
gliniarze; poza tym panowała cisza. A więc odgłosy burdy nikogo
nie zaalarmowały - nic dziwnego, skoro wszystko rozegrało się
na pustej w nocy parceli przy wyłączonych alarmach. A helikop-
ter był z drogi zupełnie niewidoczny.
Zbliżaliśmy się bardzo ostrożnie. Skradaliśmy do niego,
jakby był jakimś płochliwym stalowym ptakiem, który może
odlecieć w każdej chwili. Omiataliśmy wzrokiem cienie wokół,
aż bolały nas oczy, choć niecierpliwość przeżerała bezpieczniki
w naszych umysłach. A gdy wreszcie podkradliśmy się do
maszyny, przeszukaliśmy ją całą, wyglądając najdrobniejszych
oznak sabotażu. Nie znaleźliśmy niczego, choć wciskając roz-
rusznik skrzywiłem się mimo woli, a ogłuszający łoskot odbił
się echem od ścian składu. Ludzie Lutza nie wpadli na to
albo nie ośmielili się zwlekać w obawie, że stworzenia Le
Stryge'a podążają ich śladem. W dodatku nie zostaliśmy
dostrzeżeni przez miejscowych stróży porządku. Niewielka
to pociecha, lecz jakże w tej chwili potrzebna. Cieszyłem
się, że lot będzie krótki, nie byłem w odpowiedniej formie
do czegoś więcej. Gdy wznosiliśmy się, obróciłem małą maszynę
wokół własnej osi, była teraz znacznie lżejsza, i spostrzegłem
sardoniczny uśmiech Alison, która spojrzała na pozostającą
w dole stację C-Tran. Ktoś tam z pewnością wezwie jutro
rano policję; a sporządzone raporty będą wystarczająco ważne,
by dotrzeć na moje biurko. Piekielny rozgardiasz, żadnych
śladów włamania i dwa nie zidentyfikowane trupy w strojach
huzarów - nie mogłem się doczekać, kiedy je wreszcie prze-
czytam. Kierownik, który potrafiłby to wszystko wytłumaczyć,
zasłużyłby na awans i jeszcze więcej. Lecz wolałem tę kon-
frontację od tego, co czekało mnie obecnie.
Wszyscy troje unieśliśmy głowy, gdy wielkie drzwi otworzy-
ły się z cichym łoskotem - albo, co będzie bliższe prawdy,
podskoczyliśmy. W przejściu stała Alison, a obok niej wysoki
mężczyzna w tej samej prostej szarości z mieczem złożonym
w zgięciu ramienia. Jej twarz pozostawała bez wyrazu, celowo
oficjalna; lecz wydawało mi się, że wyczułem w niej głęboki
niepokój. Mężczyzna był równie nieprzenikniony, lecz przynaj-
mniej nie było w jego pobrużdżonej twarzy ani w rozluźnionej
postawie wrogości albo złości, a jego głos zabrzmiał głęboko
i stanowczo.
- Który z was jest Stephen Fisher? Lady Alison przedstawiła
nam pana sprawę i zgodziliśmy się, że w istocie, raniąc nas nie
ponosiłeś odpowiedzialności za swoje czyny. Co więcej, docenia-
my pana olbrzymie wysiłki, by temu zadośćuczynić.
Wciągnąłem powietrze w płuca.
- Dziękuję wam. To niesłychanie uczciwe z waszej strony.
Przechylił w powadze głowę.
- Pomimo tego uważamy, iż powinniśmy przekonać się, co
sam Graal sądzi o tej sprawie. Ponadto, jeśli to tylko możliwe
musimy się dowiedzieć, dlaczego pozwolono panu zabrać Włócz-
nię. Pana przyjaciele mają pozwolenie na udanie się wraz z nami.
Dobrotliwa twarz Jypa zastygła w kamienną maskę.
- Och... naprawdę, hmm? No cóż, wielkie dzięki, proszę
pana, lecz jeśli to nie robi żadnej różnicy waszym dobrym
osobom...
- Jyp! - wymruczałem. - Prosiłem, pamiętasz? I ustaliliśmy
coś!
- Posłuchaj, plecy mnie bolą! - mruknął. - Wszystko przez
to, że ciągle czuję, jakby mi po nich mrówki łaziły.
- Znam cię! Nie uda ci się nikogo oszukać. - Zwróciłem się
do Mali. - Mali, czy mogłabyś mu przemówić...
Mali zwróciła w moją stronę poszarzałą twarz. Poszarzałą,
z drobniutkimi kropelkami potu perlącymi się na skroniach; jej
palce wplatały się nerwowo w długie jasne sploty włosów.
- Jestem gotowa... - wydobyło się z jej gardła chrapliwe
krakanie barytonem. Po czym dodała pośpiesznie: - Prawie! -
i zniknęła w korytarzu za nami.
Rozległ się dźwięk zatrzaskiwanych drzwi, a ja stałem
z otwartymi ustami i patrzyłem za nią. Mali była wyraźnie
przerażona, niczym mała dziewczynka pierwszego dnia
w przedszkolu. Jako że Mali, kobieta-paladyn o zaskakującej
sile i odwadze, kroczyła bez przeszkód własną drogą po
nawiedzonych ścieżkach Spirali od czasów panowania Jakuba
VI i I, jej zachowanie dało mi trochę do myślenia. A że z nas
wszystkich ona była najbliższa ideałowi czystej mocy, tym
bardziej wziąłem sobie to do serca. Dlaczego, u diabła, ja sam
się nie bałem? Pewnie dlatego, że byłem za dużym ignorantem;
zdarzało się to już wcześniej. Niczym jakiś Aztek dziwiący się,
dlaczego Hiszpanie wycelowali w niego te dziwne tuby albo
jeden z jego amazońskich kuzynów wpadający na nielegalne
wysypisko toksycznych odpadów. Wróciła Mali, zapinając pas,
i posłała Alison przepraszający uśmiech. Ta skinęła głową,
wciąż oficjalna, i poprowadziła nas z olbrzymiego portyku
Rittersaalu, gdzie czekaliśmy, poprzez kwadratowy plac,
w stronę wysokiego mostu ponad przełomem. Przedtem na
rzece w dole pełno było małych łodzi, lecz teraz wszystkie
kołysały się przycumowane do nadbrzeża; wody były puste
z wyjątkiem kilku niskich statków za ciężką kratą bramy
wodnej, gdzie, w dole, ściany przecinały wodę. Jyp skinął
gwałtownie w ich stronę.
- Kanonierki, duże. W dodatku z czymś więcej niż tymi
twoimi zwykłymi działami. Mają pewnie coś w rodzaju olbrzy-
mich dział morskich, granatniki, być może ładowane od tyłu.
Niewiele można ich znaleźć na Spirali. Ani tych - dodał, wskazu-
jąc na statek powietrzny, który kołysał się delikatnie uwiązany
do masztu cumowniczego na przeciwległym brzegu. - To miejsce
to twardy orzech do zgryzienia, nawet przy użyciu broni z twoich
czasów. I jedynie obecność prawdziwego społeczeństwa w tym
miejscu sprawia, że wszystko jest możliwe, że ludzie mogą osiąść
i cieszyć się spokojnie długim życiem, nie wpadając z powrotem
do Jądra. Pozwala im się rozwijać złożone umiejętności, nawet
różne gałęzie przemysłu. - Wpatrywał się w ogromne wieże
Siedziby Graala. - Trzyma tu całe to miasto, Jozafacie! Wymaga
ogromu mocy, to... to więcej, niż kiedykolwiek widziałem. I temu
właśnie mamy zamiar złożyć wizytę, Steve, mój chłopcze! Nie
będziesz chyba za bardzo zadzierał nosa, co? Dla dobra nas
wszystkich...
- To ty jesteś pilotem - powiedziałem, a on wyszczerzył zęby
w uśmiechu.
- Nie na tych wodach; wskazałem ci najlepszy kurs, jaki
mogłem. Wiatr i mielizny, to twój problem. A zatem, jesteśmy na
miejscu. Mali, dziewczynko, nic ci nie jest?
Mali zacisnęła dłoń na moim ramieniu, aż zatrzeszczały
mi kości, i przez chwilę ujrzałem na jej twarzy prawdziwe
wahanie; wyglądało, że nogi gotowe są odmówić jej posłu-
szeństwa.
- Tak, tak trzeba. Umoczyłam usta w winie, musiałam
nawet pociągnąć głębszy łyk. Lecz ogarnął mnie tremor cordis,
naprawdę...
Podtrzymywałem ją mocno i pochwyciłem zastanawiające
spojrzenie Alison, wciąż nieprzeniknione. Ruszyła wielkimi kro-
kami w stronę wysokich drzwi sali i rozwarła je przed nami na
oścież. Ciemność, zasłona nadymająca się w niewidzialnym po-
wiewie, wybrzuszyła się ponad nami. Poczułem, że chwyt Mali
ześlizgnął się z mojego ramienia; chwyciłem ją i praktycznie
musiałem przenieść przez próg.
Jednakże już w środku Mali, oddychając ciężko, zesztywniała
ponownie. Podskoczyła tylko nieznacznie, kiedy drzwi na powrót
odcięły dopływ światła. Jyp, czujny niczym lis, rozejrzał się
ukradkiem na wszystkie strony, wciągnął nosem powietrze, po
czym pochylił głowę w wesołym, lecz pełnym szacunku pokłonie
w stronę grupy, która czekała na nas w środku. Mali pośpiesznie
złożyła pełen szacunku ukłon, bardzo głęboki i ostentacyjny,
włosami niemalże zamiatając kamienną podłogę. Wykonałem
uprzejmy ukłon, którego nauczyłem się na kursie etykiety japońs-
kich biznesmenów i spojrzałem z zaciekawieniem na tych groź-
nych Rycerzy. Większość z nich była stara - rzecz niezwyczajna
sama w sobie, jak wyjaśniła mi to Alison. Przede wszystkim
spędzali zbyt wiele życia w Jądrze, by skorzystać z wieczności
Spirali, choć sam Graal przedłużył ich młodość i wigor. Jedynie
ci, którzy dożyli sędziwego wieku - wyglądało na to, że niewie-
lu - przeszli w stan spoczynku, wrócili tutaj i przestali się starzeć,
aż wreszcie ogarnęło ich znużenie i wrócili do Jądra, by umrzeć.
I właśnie przede wszystkim ci starsi Rycerze przebywali teraz
w Heilenbergu, mężczyźni i kobiety wyglądający na jakieś sześć-
dziesiąt lat. Dostrzegłem tylko dwóch młodych mężczyzn, ze-
wnętrznie wyglądali, jakby byli mniej więcej w moim wieku,
i dwie kobiety obok Alison. Jedna była niewielką blondynką,
której dałbym dwadzieścia pięć lat i ani dnia więcej. Lecz z jej
oczu bił ten sam spokój, co z oczu pozostałych i to właśnie ona
skinęła na nas, byśmy ruszyli naprzód korytarzem. Alison i Ry-
cerze znaleźli się po obu naszych stronach, jakby byli strażą,
i weszliśmy razem do głównej części sali.
Było jaśniej niż w moich wspomnieniach tego miejsca -
czy też wyglądało tak, jakby cienie wzniosły się i zawisły głowami
w dół pod kopułą. Ukośne promienie słońca padały na połowę
pokrytej szachownicą podłogi, ogrzewając kamień, z którego
wykonano kolumnadę; podwyższenie wciąż obleczone było
opończą mroku. Już miałem ruszyć przez środek, kiedy pro-
wadzący Rycerz grzecznie, lecz zdecydowanie zawrócił mnie
i poprowadził całą grupę galerią za filarami. Przypomniałem
sobie, że ścigający mnie wartownicy postąpili podobnie, nie
wbiegając na środek. Przyglądałem się, jak Rycerze ustawiają
się szerokim łukiem po obu stronach wejścia. Obliczyłem sobie,
że galeria mogłaby pomieścić w ten sposób około trzech setek
ludzi, jeśli kiedykolwiek była zapełniona. Kiedy wszyscy znaleźli
się na swoich miejscach, spodziewałem się, że rozpocznie się
jakaś ceremonia, lecz Rycerze jedynie stali ze wzrokiem utkwio-
nym w podwyższeniu i patrzyli z intensywnością, której nie
sposób było nie rozpoznać. To samo zrobiła Mali i mimo
iż Jyp zdawał się nie czynić żadnych szczególnych wysiłków,
pomyślałem, że lepiej zrobię naśladując ich. Próbowałem się
skoncentrować, wpatrując się intensywnie w pogrążoną w mroku
bryłę i skupiając na niej myśli. Po pięciu minutach uzyskałem
jedynie to, że przed oczami zaczęły tańczyć mi plamy i rozbolała
mnie głowa, a odpowiedź uzyskałem mniej więcej taką samą
jak od wyłączonego telewizora. Ciepłe, nieruchome powietrze
i kompletna cisza otulały mnie niczym koc. Oparłem się o na-
grzany słońcem filar, moje obolałe oczy zamknęły się same
i zapadłem w drzemkę, tak jak stałem - dopiero głos Alison,
nalegający i błagalny, rozbudził mnie gwałtownie. Stała przed
innymi, na skraju podłogi, i wydawało mi się, że mówiła,
lecz mimo iż słyszałem jej słowa rozbrzmiewające echem pod
kopułą, jej wargi nie poruszyły się ani razu.
- Potrzebujemy twojej rady. Bardzo. Wiesz, co się wydarzy-
ło. Znasz tę historię, tak jak ja ją widzę. Jesteśmy zmieszani,
wciąż nie wiemy tyle, by działać, nie możemy dojść do wspólnego
planu. Musisz przemówić. Musisz wskazać nam drogę.
Nie zauważyłem żadnego ruchu, a jednak coś się wydarzyło.
Wydawało się, że kąt, pod którym wpadały promienie słoneczne,
zmienił się, że blask rozszerza się coraz bardziej, aż skrawek
nagiej ściany został nagle oświetlony, ukazując naszym oczom
żarzący się fresk wykonany w płaskim stylu wczesnego średnio-
wiecza, na którym widniała figura brodatego monarchy zasiada-
jącego na tronie z prawą ręką uniesioną w górę we władczym
geście. Wciąż spowijał nas mrok, lecz obok mnie coś jaśniało
i błyszczało. Włosy Mali świeciły, jakby padły na nie promienie
jasnego porannego słońca i, choć powietrze wciąż było ciepłe
i nieruchome, poruszyły się i uniosły. Z zamkniętymi oczami
odchyliła głowę do tyłu i wyciągnęła w górę ramiona, a jej
rumiane policzki zaczerwieniły się niczym ogień. Wszędzie
wokół niej zalegała ciemność, ona była skąpana w świetle,
a jednak nie sięgał jej żaden promień światła z sali. Wszystkie
skupiały się bezpośrednio w centrum, zalewając niskie podwyż-
szenie i kamień z wyrytym okręgiem, wciąż na wpół przykryty
płaszczem w kolorze głębokiej spłowiałej czerwieni. Żarzące się
drobiny kurzu tańczyły w powietrzu ponad czarą, a powietrze
przesycone było obecnością. Lecz nic więcej, nie przemówił
żaden głos.
- Ośmielam się ponowić moje pytanie - błagała Alison,
nim głos zdążył opuścić jej wargi. - Włócznia... wciąż jeszcze
można ubiec Brocken... tak niewiele pozostało już czasu! Mu-
simy działać!
Poczułem, że muszę coś powiedzieć, spytać, jak powinienem
zrobić to już wcześniej. Lecz nie miałem najmniejszego pojęcia,
o co; czułem się tak, jakbym miał związany język. I wcale nie
pomagało, że zaczynałem odczuwać złość na to niewzruszone
milczenie przed nami. Szczerość, udręka w głosie Alison, pema
powagi troska malująca się na twarzach pozostałych Rycerzy,
wszystko to wymagało jakiejś odpowiedzi.
- Musimy usłyszeć twoją opinię! Czy powinniśmy udać się za
nią? Ilu spośród nas? W jaki sposób powinniśmy zaatakować?
Proszę!
Cisza.
Poczułem, jak czerwienię się, płonąc ogniem czystej furii.
Odezwałem się, to fakt, za głośno i z mocą, która zdumiała mnie
najbardziej.
-Ona ma rację! Dlaczego jej nie odpowiesz? Czego
chcesz, do diabła? Mnie? W porządku, Sangraal albo czymkol-
wiek jesteś, masz mnie. Pojadę. Wyruszę za tą twoją Włócznią,
sam, jeśli będę musiał! I możesz przynajmniej powiedzieć, czy
zabraniasz komuś udać się wraz ze mną!
Umilkłem gwałtownie, ponieważ oczy wszyskich zebranych
w sali zwrócone były teraz na mnie. Stałem na samym środku
podłogi, w przypływie gniewu musiałem zapewne jakoś się tam
znaleźć. Milczałem, drżąc na całym ciele; dopuściłem się jakiegoś
świętokradztwa. Ale czy na pewno?
Rycerze wydawali się być bardziej zadziwieni niż rozzłosz-
czeni; w oczach Alison dojrzałem błysk złota. Obróciłem się na
pięcie i mijając ich po drodze, ruszyłem ciężko w stronę skrytego
w ciemnościach wejścia. Nagle doznałem przemożnego pragnie-
nia znalezienia się na otwartej przestrzeni, by wyjść z tego
mauzoleum; płonąłem wewnętrznie. Posłyszałem odgłosy kroków
za moimi plecami i pomruk głosów, bardzo zaniepokojonych.
Rycerze wychodzili za mną bez żadnych ceremonii. Oni także nie
uzyskali odpowiedzi. Bez względu na to, jakie kierowały nią
powody, wielka potęga nie odpowiadała, nawet na pytania
swoich ludzi.
Chwyciłem silne ramię Mali.
- Ty! Ty coś poczułaś. Co to było? Czy to coś przekazało ci
coś w ten sposób?
Uśmiechnęła się, nie był to jej normalny błysk zębami, lecz
niemalże senny, krzywy uśmiech.
- Ja? Nie, nie padły żadne słowa. Było tam i to wystarczyło.
Jakżeby ci to wytłumaczyć? Jakbym zawiesiła moją wiolę pośród
drzew tak, aby struny drżały rozbrzmiewającym powietrzem
niczym eolski intstrument. Struny, ja drżąca w oddechu tej
strasznej obecności. Każda komórka mojego istnienia śpiewała
jej burdon. Jakiż sens miałyby słowa?
Wysoko niczym latawiec. Zostawiłem ją, bo nie umiała mi
pomóc, i ruszyłem do wyjścia. Lecz kiedy położyłem dłoń na
stalowym pierścieniu starożytnych drzwi, pomyślałem, że posa-
dzono mnie na krześle elektrycznym. Coś przeszło przeze mnie,
wibracja, od której zadygotały mi wszystkie kości, a nawet każda
komórka ciała. Nie prąd elektryczny, przypominało to bardziej
dźwięk wielkiego, niewidzialnego dzwonu budzącego brzmienie
we wszystkim wokoło. Zatrzymałem się bez tchu, schwytany
przez potężne siły, które wydawały się wyciągać i zginać moje
kości. Zmęczenie, które zaczęło już zanikać w spokojnym powiet-
rzu Heilenbergu, spłonęło i zniknęło w elektrycznym wstrząsie,
który wdarł się w każdy zakamarek mego ciała. Użądlił mnie
niespodziewany potok lodowatej wody w żyłach - niezbyt przyje-
mne uczucie, a mimo to była w nim siła. Reszta tłoczyła się
wokół mnie niczym nie niepokojona, Mali była nieobecna du-
chem i odległa. Nikt inny tego nie poczuł.
Rozdział dziewiąty
A
1 JLt
.tmosfera panująca w Rittersaal nie mogłaby zostać na-
zwana paniką, ale brakowało do niej niebezpiecznie mało. Ryce-
rze nie byli zupełnie załamani. Graal zamilkł i wcześniej, raz albo
dwa razy, ogólnie rzecz biorąc w chwilach, kiedy miał zabez-
pieczyć się przed jakimś wielce dramatycznym wydarzeniem,
zmianą albo działaniem, i nie mógł rozpraszać swojej uwagi. Na
tyle, na ile byli w stanie to wytłumaczyć, zorientowałem się, że
istniał głównie na jakimś bardziej subtelnym poziomie i kontak-
towanie się z tym poziomem wiązało się z dużymi trudnościami,
za wyjątkiem pewnych sposobów, kiedy zachowany był jego
obrządek i rytuał. Znacznie rzadziej odmawiał odpowiedzi, kiedy
uważał, że Rycerze zyskają w jakiś sposób, radząc sobie sami.
Najwyraźniej teraz właśnie tego się obawiali. Mieli tylko garstkę
ludzi w mieście, jak można było oczekiwać od nich, że sobie
poradzą?
Sądziłem, że odbędzie się coś w rodzaju formalnego spot-
kania, lecz wyglądało na to, że Rycerze porzucili między sobą
formalności. Zbierali się w małych grupkach w wielkiej sali
Rittersaal, by omówić problem. Było to przewiewne, otwarte
pomieszczenie, średniowieczne w stylu, lecz tak wysokie i prze-
jrzyste, że przywodziło na myśl dziewiętnastowieczną architek-
turę skandynawską i trochę romantyczne neogotyckie zamki
Eliela Saarinena. W normalnej sytuacji ciepłe rzeźbione drewno
i wyblakłe draperie pokrywające ściany sprawiłyby, że miejsce to
tchnęłoby atmosferą spokoju i przyjemnie byłoby tu usiąść;
proporce same w sobie stanowiły zdumiewające widowisko.
Krzyże krzyżowców i jaskrawe proporce, bizantyjskie skórzane
węże i postrzępione w bitwach średniowieczne sztandary. Był tu
nawet znak legionu, jego drzewce obwieszały złocone wieńce,
odznaczenia wojenne, zobaczyłem także starsze - sądząc po
wyglądzie - insygnia, proste plecione wzory na tyczkach oraz
olbrzymią niedźwiedzią skórę i czaszkę, które mogły prowadzić
pierwsze ataki z jaskiń; wisiały obok ozdobnej broni osiemnasto-
i dziewiętnastowiecznej Europy, obok świata małych księstw,
które Napoleon i Bismark rozdzielili między siebie. Wyglądało to
niezwykle bojowo, a jednak odniosłem wrażenie, że chodzi tu
o konflikt, który został zażegnany. Wokół panowała jednak
atmosfera głębokiego zaniepokojenia i strapienia. Żadnych krzy-
ków czy walenia w stół, lecz nawet spokojne gesty naładowane
były wzrastającym z każdą chwilą napięciem. Co jakiś czas czyjaś
ręka zaczynała pieścić głownię szabli albo wysuwała delikatnie
ostrze na kilka cali z pochwy, jakby sprawdzając, czy nie ma na
nim śladów rdzy.
Tylko Alison wyglądała tak, jakby traciła cierpliwość. Prze-
mierzała z furią dystans między grupkami, zatrzymując się cza-
sem na chwilę u rogu masywnego, poznaczonego rysami stołu, by
złożyć raport albo przetrząsać stos map i starych przekazów
dających te strzępy informacji, które zebrano na temat Brocken.
Przeczytałem wszystkie przynajmniej dwukrotnie i z trudem
odpychałem od siebie poczucie odsunięcia od głównego nurtu
wydarzeń. Było rzeczą miłą, iż Rycerze w ogóle nas tu zaprosili,
a kilku spośród nich podchodziło nawet, by przedyskutować
nasze doświadczenia. Faktycznie jednak nikt nie spytał nas
o radę, nie powiedziano nam też, czy zaakceptowano moją ofertę
i, prawdę mówiąc, nie mogłem się powstrzymać, by się nieco nie
złościć.
- A zatem, zgodzili się co do jednego! - padł werdykt Ali-
son. - Obojętnie, co postanowimy uczynić, musimy mieć więcej
ludzi spośród Zakonu. Większość zebranych nie może opuścić
tego miejsca. Zawsze musi pozostać jakaś warta, na wypadek
bezpośredniego ataku na Miasto, a nawet na samego Graala. Są
głównie zbyt starzy albo zbyt młodzi, dysponujący za dużym lub
za małym doświadczeniem. Zatem, bez względu na dalsze decy-
zje, będziemy potrzebowali innych. A to nie jest takie łatwe.
Większość, rozproszona po Spirali, bierze udział w bitwach
Graala. Pozostali wciąż jeszcze są na poszukiwaniach i można się
z nimi skontaktować jedynie po ich powrocie albo jeśli natrafią
na wiadomość w jakimś bezpiecznym miejscu jak Tawerna;
w przeciwnym razie moglibyśmy ich spalić i narazić na niebez-
pieczeństwo. To potrwa zbyt długo. W dodatku... - Uderzyła
nogą w blady marmur podłogi. - Rycerze są podzieleni. Podoba
się im twój plan, to prawda, lecz część chce poczekać, aż Graal
wybierze odpowiedź. Wzmacniać przez ten czas nasze siły, lecz
czekać. Mówią, że igranie z Brocken jest za bardzo niebezpiecz-
ne, że nie należy ryzykować, że powinniśmy skupić się na obronie
Heilenbergu. Potrafię to zrozumieć. Pozostali wiedzą o tym
także, i są gotowi uczynić to, czego od nich oczekujemy, udać się
za Włócznią.
- Więc dlaczego tego nie zrobimy? - zapytałem buntowni-
czo. - Graal może nas zatrzymać, jeśli chce, prawda?
Skrzywiła się.
- Tak, lecz co wtedy? Wiesz, nie jesteśmy marionetkami ani
niewolnikami. Nie dlatego Graal nas wybrał. On również wie, że
nie jest nieomylny. Wybiera tak dobrze, jak tylko potrafi, poma-
ga nam, byśmy stali się jak najlepsi, dzieli się swoją potęgą i ufa
nam. A nawet jeszcze więcej, sprawia, że nawzajem sobie ufamy.
Czasami zmusza nas do samodzielnego działania, obojętnie czy
odniesiemy sukces, czy upadniemy, ponieważ pokierowanie nami
w jakiś sposób przeszkodziłoby.
- Zatem mógłby nas nie powstrzymać, nawet jeśli robilibyś-
my coś niewłaściwego?
- Nie, jeśli tylko bylibyśmy jedynymi, którzy by na tym
ucierpieli i odpowiedzialność byłaby nasza. Gdybyśmy wszyscy
postanowili zrobić coś, co byłoby zupełnie niewłaściwe. Wydaje
mi się, że wtedy mógłby się wtrącić.
Skinąłem głową.
- Zaczynam rozumieć jego sposób myślenia. Najpierw do-
bierz właściwych ludzi, daj im motywację, umiejętności i cele,
a potem pozwól im wykonać zadanie. Zdrowa teoria zarządza-
nia, dopóki działa. Lecz istnieje również inna złota reguła: „Bądź
przy nich, kiedy cię potrzebują". Albo naprawdę poszedł spać,
albo uważa, że macie już odpowiedź. - Kiedy wypowiadałem te
słowa, coś przeniknęło przez pancerz znudzenia i zawodu, i tępe-
go, nie dającego spokoju bólu. - Czekaj, czekaj! Może istotnie
tak jest. Nie możecie skontaktować się z szukającymi, lecz muszą
znaleźć się tacy, których można ściągnąć z pola walki. Co z nimi?
Alison nie kryła swoich wątpliwości.
- Może kilku... ale to na nic. Z nimi również nie możemy się
skontaktować. Graal byl w stanie to zrobić, w chwili zagrożenia,
kiedy miał Włócznię. Włócznia potrafi przenieść jego moc daleko
w pole; skupia i kieruje nią, jest w stanie poprowadzić naszych ludzi
przez najgłębsze cienie Spirali, między miejscami i czasami, które te
cienie rzucają. Bez niej wpływy Graala ograniczają się jedynie do
tego miejsca i czasu. Każdy posłaniec, którego byśmy wysłali, byłby
tak samo zagubiony, jak ty w tamtą noc zamieszek, i znalazłby się
w jeszcze większym niebezpieczeństwie. Przykro mi, Steve...
- Nie, wstrzymaj swoje konie! Nie skończyłem jeszcze. W po-
rządku, nie możesz ich odwołać. Dlaczego nie mielibyśmy udać
się tam i zabrać ich?
- Ho-ho! - wykrzyknął Jyp, strzelając palcami.
- Co...
- Pewnie. Macie mnie. Jestem Pilot Jyp, pamiętasz?
- Może zawieść was do miejsc, których nie ma jeszcze w wa-
szych snach! - zadźwięczał głos Mali. -Tutaj, tam, gdziekolwiek!
Zawirowania Spirali są jego zabawkami, jej otchłanie to jego
szachownica!
- Dobrze, lecz nie mamy w porcie żadnego dużego statku
i musielibyśmy udać się w miejsca, gdzie nie zawsze jest morze...
Jyp zadudnił palcami po stole.
- I co z tego? Macie przecież te cholernie wielkie sterówce.
Alison zamrugała.
- Te? Mógłbyś...
- Gdziekolwiek. Po tym przeklętym kręciolotku nie wydają
się takie straszne. Tyle że będzie tym gorzej, im dłużej tu
zechcecie siedzieć.
Coś w rodzaju echa tego dziwnego wstrząsu przepłynęło
przez moje kości. Można było je przyrównać do uczucia ponurej
ulgi, niczym usunięcie złamanego zęba, dojmujący lecz zdrowy
ból zastąpił chore pulsowanie.
- To jest to! - powiedziałem sucho, wystarczająco głośno, by
uciszyć wszystkie rozmowy w sali. - Właśnie tak zrobimy! -
Zwróciłem się do podstarzałego Rycerza, który przyszedł wraz
z Alison. - Torąuil, czyż nie? Czy wasz ptak jest gotów do lotu?
- Tak - powiedział. - Lecz kto nim pokieruje? Przysięgaliś-
my bronić miasta. Jesteśmy za starzy, by przydać się do czegoś
na zewnątrz.
- Ja nie jestem wam potrzebna -powiedziała Alison. -Czeka-
łam przecież jedynie na przydział. A ci troje, Steve, Mali i Jyp, każde
z nich jest równie dobre jak Rycerz. I są równie godni zaufania.
Spodziewałem się, że Tprąuil wyrazi swój sprzeciw. Ale on
pokiwał tylko rozumnie głową.
- Tak też myślałem. Zatem, bardzo dobrze. Przekażę to
pozostałym...
- Nie ma czasu - powiedziałem, ostro czując kłujące ognie
wykwitające mi na karku, wypełniające umysł. - Posłuchaj, nie
chcę być niegrzeczny, lecz zmarnowaliśmy już wystarczająco
dużo czasu. Nie możesz temu zaprzeczyć, czyż nie? W ten sposób
możemy jednocześnie zrobić coś i zostawić Miasto pod ochroną.
Zatem zgodne jest to z interesami obu stron. Jak można dostać
się najszybciej na drugi brzeg?
Stary mężczyzna -jak bardzo stary? - patrzył na mnie przez
długą chwilę, po czym pokręcił głową.
- Nie - powiedział. - Nie ma takiej potrzeby.
Ognie wystrzeliły w górę.
- Do diabła, czy posłuchasz mnie...
Powstrzymał mnie gestem dłoni.
- Chciałem jedynie powiedzieć, że mniej czasu zajmie spro-
wadzenie statku tutaj. Raoul! Telegraf, jeśli możesz. Moje po-
zdrowienia dla Rittera von Waldesteina i prośba, czy mógłby
przesłać „Dove" do Zachodniej Wieży. Każ im sprawdzić w dro-
dze powrotnej stan zapasów. A przez ten czas... - dodał -
poinformujemy... pozostałych.
Na jego twarzy wykwitł krzywy uśmiech.
- Nie pozostawiasz nam praktycznie żadnego wyboru. Lady
Alison dowodzi tą ekspedycją dla nas, znajdzie naszych braci
i siostry. Lecz kto jest prawdziwym przywódcą, co do tego nie
mam żadnych wątpliwości. Spotkałem w swoim życiu ludzi
takich jak ty; cieszę się, że widzę następnego.
- Ale... to wszystko moja wina! - wyrzuciłem z siebie. - To
ja ukradłem wam tę przeklętą Włócznię!
- Zatem, czy jest ktoś lepszy, by sprowadzić ją z powro-
tem? - Uśmiechnął się. - Nie zdajesz sobie sprawy, co dzisiaj
zrobiłeś, wchodząc na podłogę Sali, przemawiając do Graala.
Nie chodzi mi o to, że mógłby cię celowo skrzywdzić; lecz sama
jego egzystencja, tak blisko, jest płomieniem dla tych, którzy nie
mają własnych ogni. Lady Mali została przez nią ogrzana, lecz
ty, mój przyjacielu, ty zostałeś rozpalony.
- Chcesz powiedzieć, że się zgadzasz? Oni się zgodzą?
Strzelił obcasami i pokłonił się, po czym odwrócił się do
pozostałych skupionych wokół niego i zaczął szybko objaśniać
możliwości. Odebrał mi mowę. Lecz rzeczywiście czułem się
zainspirowany, albo nawet więcej: pędzony, palony -wypełniony
ogniem. Było to wspomnienie snopu ognia, który wystrzelił
z rykiem przy najlżejszym dotknięciu, konsumując skwierczące
ciało. Włócznia będzie na Brocken; a więc dobrze, ja też tam
będę i cokolwiek lub ktokolwiek, co znajdzie się pomiędzy nami
niech się strzeże. Potrzebuję jej.
Za jednym z okien dostrzegłem ruch i poszedłem popatrzeć.
Od masztu na przeciwległym brzegu oderwała się biała strzała
statku powietrznego, ciągnąc za sobą liny i ciężkie cumy. Śmigła
zakręciły się, a lekki kadłub skręcił powoli w powietrzu, od-
wracając się nosem w stronę wyspy i wielkiej sali Sangraala;
odbicie statku rozbłysło w rzecznej toni. W moich myślach
uniosła się inna wielka masa - wzniosła się z diabelskich otchłani
pentagramu - postrzępiony grzbiet Brocken, który był znacznie
potężniejszy. Tam była Włócznia, lecz nie tylko, była tam też
Katjka, jeśli przeżyła przejście. Właśnie ta myśl krzesała we mnie
prawdziwe iskry. To właśnie oznaczała dla mnie Włócznia.
Zwrócić ją tym ludziom, enigmatycznemu Graalowi, Alison -
w porządku. Lecz dzierżyć tę potęgę, by zyskać tym samym
szansę, jedyną szansę uratowania Katjki - tak naprawdę tylko to
się liczyło. Właśnie to podsycało płomień. Niech tylko dostanę
Włócznię ponownie w swoje ręce...
Podskoczyłem. Alison dotknęła mego ramienia.
- „Dove" cumuje właśnie do Wielkiej Sali. Powinniśmy już
iść; przed nami mnóstwo stopni.
Spojrzałem na Jypa i Mali.
- To nie jest wasza walka, już nie. Niebezpieczeństwo jest tak
wielkie, że nie chcę nawet o tym myśleć. Wysadzimy was, gdy
tylko zbierzemy wszystkich potrzebnych Rycerzy.
Mali skrzywiła się.
- Mój panie, czy nie powiedziałam ci kiedyś podczas pewnej
księżycowej nocy, że ślubowałam naprawiać każde zło, na któ-
rym spoczną moje oczy? A ty nadałeś mi imię paladyna. Wielkie
to brzemię, a jednak nie pozbędę się go z własnej woli. -
Przesunęła pieszczotliwym ruchem po rękojeści wielkiego mie-
cza. - Pozwól mi być paladynem i nie wystawiaj mojej dumy na
próbę mniejszym szacunkiem. To wystarczy.
- Właśnie, i możesz wcisnąć na to kapelusz, włożyć fajkę
w zęby i nazwać to także moim zdaniem! - mruknął wyraźnie
podniecony Jyp, choć jego twarz była ponura. - Myślałem, że już
raz uporaliśmy się z tym śmieciem. A poza tym, w jaki sposób
zamierzałeś znaleźć Brocken? Chyba żebyś się o niego przewrócił?
Nie ma nic złego w wyruszaniu komuś na pomoc, lecz nim
pokonaliśmy połowę drogi, wchodziliśmy statecznie pod górę.
Nim sięgnęliśmy szczytu, pełzałem niemalże na czworakach. Już
Miasto było wysoko położone, a dodatkowa wysokość wieży
sprawiła całkiem zauważalną różnicę. Nie czułem się tak od
czasów piramidy w Cuzco. Na szczęście drabina na górę była
całkiem krótka i moje wyczerpane płuca podołały i temu wy-
zwaniu; ponadto miałem wystarczająco dużo rozumu, by nie
spojrzeć w dół. Załoga statku w prążkowanych kombinezonach
wciągnęła mnie do kołyszącej się delikatnie gondoli, po czym, na
znak dany przez Alison, opuściła pokład, schodząc na wieżę.
- Nie mogę ich prosić, by wyruszyli z nami - westchnęła. -
Potrzebujemy jak najwięcej miejsca dla żołnierzy. Mali, czy
mogłabyś wciągnąć drabinę? Jyp, może staniesz za kołem? Jest
prawie takie samo jak na żaglowcu, tyle że są jeszcze inne
dodatkowe przyrządy do sterowania. Pokażę ci. Steve? Jesteśmy
gotowi do odlotu. Jeśli mógłbyś zasygnalizować im, żeby od-
czepili...
Wychyliłem się przez drzwi i pomachałem do stojącej w dole
załogi, która rzuciła się do cum; były przyczepione do przepięk-
nego gotyckiego manswerku. Zwolnione zadyndały w powietrzu,
a ja odpowiedziałem na saluty załogi... i spojrzałem w dół.
To było gorsze niż moje pierwsze spojrzenie z kołyszącego się
masztu; to było gorsze niż pierwsza prawdziwa ściana skalna na
Eigerze z lodowcem znikającym w nicości i ptakami latającymi
pod moimi stopami. Dziwne silniki „Dove" ruszyły na wolnych
obrotach, wyrzucając z siebie małe obłoczki pary, statek zakoły-
sał się łagodnie i oddalił nieco od murów wieży. linie jej boków
biegły w dół otchłani niczym strzały, niosąc mój zahipnotyzowa-
ny wzrok w stronę kamiennego bruku placu i malutkich postaci,
które się tam zebrały. Ruch statku sprawił, że czerwone dachó-
wki domów zafalowały w dole niczym fale krwi, wznosząc się
i opadając w wolnym, przyprawiającym o mdłości ruchu. Silna
ręka chwyciła mnie za ramię i wciągnęła z powrotem, w ostatniej
chwili.
- Zwrócić zawartość żołądka ze szczytu grotmasztu jest wy-
starczająco nieszczęsne, jeśli wiatr wieje ze złej strony - zauważy-
ła Mali, zasuwając drzwi. - Lecz z tej wysokości i to na głowy
niewinnych ludzi... sądzę, że byłoby to uważane za brak dobrych
manier. Tak się nie wyrusza na wojnę.
Usiadłem na wypolerowanej, drewnianej podłodze gondoli
i zamknąłem na chwilę oczy. Alison oparła się o dźwignię gaźnika
i dźwięk umieszczonych z tyłu silników przeszedł z cichego
sapania w pulsujący grzmot, choć wciąż były o wiele cichsze niż
dźwięk, który miary prawo wydawać maszyny napędzane parą
wodną. Stado przerażonych gołębi mignęło mi za oknem. Kołysa-
nie uspokoiło się, a „Dove" przestała być bezradnym, podobnym
do balonu cielskiem, przemieniła się w pędzącą naprzód strzałę
zmierzającą w stronę zalegającej ponad nami szarości, niepewno-
ści Spirali, gdzie wysokie szczyty z kamienia i grzbiety przemiesz-
czających się mgieł stawały się jednym, szczyty gór i granie mgieł
łączyły się, jedno odwzorowywało kontury drugiego, oba połą-
czone wspólnymi ścieżkami, najbardziej i najmniej materialne
spotkanie na odległych horyzontach Spirali. Gdzie się łączyły,
gdzie otwierały się szerokie trakty łączące ocean z powietrzem,
a archipelagi rozszerzały się na chmury, potężne cienie wszystkich
czasów, wszystkie miejsca rozszerzały się; ludzie, którzy uważnie
przyglądali się drodze, mogli przejść na drugą stronę. Jyp,
trzymając koło ze swoją zwyczajną niesamowitą zręcznością,
przesunął dźwignię gaźnika i dźwięk silników przeszedł w głęboki
warkot, przechylił nos statku, który zaczął teraz wznosić się
spiralą, aż ziemia została w tyle niczym odpadki w kilwaterze,
a chmury ponad nami rozstąpiły się, rozpostarte ramiona cofają-
cej się ziemi sięgające w stronę wysp zachodzącego słońca.
Przeszedłem do okna na przodzie, a po chwili dołączyła do mnie
Alison.
- Ponad zachodzącym słońcem -szepnęła, a ja zastanawiałem
się, co skłoniło ją, by wyrażać się w ten sposób, prawie tak samo
zawołał sternik na początku innej równie desperackiej pogoni.
- Ponad powietrzem Ziemi! - odpowiedziałem. I wybuchło
wtedy coś z mojej starej radości pomimo ponurej chmury, która
nad nami wisiała, i niebezpieczeństwa tego, co miało nadejść.
Podchwycił to Jyp i na jego twarzy zagościł stary uśmiech.
Mali rozpromieniła się niczym słońce wyzierające spoza chmur
i uderzyła dłonią po rękojeści miecza.
- Ponad powietrzem Ziemi! Jesteśmy w drodze! Nadcho-
dzimy!
- Dokąd teraz? - zapytał Jyp, obracając na próbę kołem
sterowym. - Dokąd najpierw, Alison?
- Północny zachód, dziesięć stopni - powiedziała zupełnie
spokojnie. - Następnie na północ jeden stopień, a potem sama
cię poprowadzę. Urwald, lasy w samym sercu Europy. Późne
lato, piętnaście lat po narodzeniu Chrystusa.
Z chmur wylecieliśmy w ciemność, i to ciemność doskonałą,
jakże niepodobną do tego, co można zobaczyć w zanieczysz-
czonym światłem współczesnym świecie. Teraz Alison stała przy
kole, kierując statek z cieni Spirali do miejsc w Jądrze, które były
jej znane.
- W Rzymie Tyberiusz wciąż jest cesarzem - powiedziała,
kierując statek ponad pagórkowatym obszarem, którego horyzont
stanowiła gęsta linia lasów przecięta jedynie matowosrebrną wstęgą.
- Pewnie teraz jest na Capri. Lecz tam w dole jego siost-
rzeniec Germanicus przewodzi kampanii, starając się odepchnąć
barbarzyńców z granicy na Danube...
Nic nie wskazywało na to, że w dole może się coś poruszać,
nie wspominając o dwóch dosyć licznych armiach, tak gęsty był
las przykryty delikatnym kobiercem lodowatej mgły. Jednakże
Jyp ze swoimi sowimi oczami wskazał nagle w przód, gdzie
pośród czerni nocy pulsował niewielki węgielek czerwieni. Gdy
znaleźliśmy się bliżej, spostrzegliśmy, że są to ruiny większej
warowni albo miasta. Z murów pozostały jedynie bale, które
wciąż jeszcze trzeszczały w kapryśnych wybuchach płomieni.
Z silnikami pracującymi na niskich obrotach i ledwo obraca-
jącymi się śrubami powietrznymi poszybowaliśmy bliżej, niemal-
że ocierając się o wierzchołki drzew. Dryfowaliśmy nad zglisz-
czami niczym chmura. Alison przekazała Jypowi koło sterowe,
odsunęła drzwi gondoli, spuściła drabinkę sznurową i zawisając
machała. W głębokich cieniach leśnych pojawiły się matowe
rozbłyski metalu i ujrzeliśmy czerwony pióropusz na hełmie.
Z lasu, patrząc podejrzliwie, wysunął się wysoki centurion
w szkarłatnej opończy, a zanim mniej więcej tuzin ludzi. Nagle
wyrzucił rękę w powietrze w błyskawicznym pozdrowieniu.
- Co to? Posiłki?
- Rozkaz powrotu! - powiedziała Alison i zeskoczyła ciężko
na porośnięte krzakami zbocze. Po kilku minutach, kiedy Alison
wciąż jeszcze udzielała mu wyjaśnień, centurion pogonił swych
ludzi w górę drabinki, przez gondolę, do wnętrza statku. Wsko-
czył za nimi ze szczękiem łuskowatego napierśnika i skrzypieniem
caligae. Pozdrowił mnie, uderzając się z głuchym łoskotem
w pierś. Jego zaciętą twarz o wystających kościach policzkowych
pokrywała bladość.
227
- Caio Marco Fervonio, centurio! - obwieścił, po czym prze-
szedł na angielski, którym mówił z ciężkim akcentem: - Ty jesteś
Fisher? Lady Alison powiedziała, że ty dowodzisz. W porządku,
oto jesteśmy. Lecz potrzebujemy więcej ludzi niż moja garstka,
jeśli zamierzamy przystąpić do oblężenia Brocken, co? - Wydął
policzki. - Więcej niż pomieści jedna ładownia statku!
- Nie oblężenie - odparłem. - Blitzkrieg. Alison, dokąd
teraz?
- Na zachód - powiedziała. - Zachodnia część Francji, na
południowy wschód od Paryża, nad Loarą, lato 732. Szukaj
bitwy, a trafisz, gdzie trzeba.
Nawet w kompletnych ciemnościach nie mogliśmy nie znaleźć
tego miejsca. Nawet dźwięk motorów w niczym by nie prze-
szkodził. Wiatr przyniósł nam dźwięki; szczęk oręża, wrzask,
przeraźliwe kwiczenie koni. Tu i tam na tle płonących, luźno
rozrzuconych budynków, były to pewnie zagrody z zabudowa-
niami, pojawiały się czarne sylwetki. Alison przeczesywała wzro-
kiem ciemność, przyglądając się sztandarom, gdy te przemiesz-
czały się obok ogni, kierując się jakimś rodzajem sygnałów,
których nawet nie byłem w stanie rozpoznać.
- Nasi ludzie są z wojskami Karola Młota, odpierają Mau-
rów - powiedziała nieobecnym głosem. - Tu wdarli się do Euro-
py najdalej.
Zmarszczyłem brwi.
- Ależ poczekaj chwilę! Mniej więcej w tym czasie Maurowie
nie byli tacy źli, prawda? Byli cywilizowani, zbudowali przecież
Alhambrę i wszystkie te wspaniałe budowle w Hiszpanii. Tak czy
inaczej, bardziej cywilizowani niż ta frankońska zgraja.
- Nie chodzi o to, kim byli - powiedziała. - Widzisz, jacy
mogli się stać. I nie zakładaj, że cywilizowany znaczy ludzki.
Arabska szlachta traktowała swoich własnych ludzi jak śmieci.
Pomogło to doprowadzić ich do upadku w czasie odbijania tych
terenów... tam!
Nie mogłem odróżnić jednej grupy od drugiej, lecz podryfo-
waliśmy w dół niczym zabłąkana chmura tuż nad grupę przera-
żonych Maurów, którzy wydali jeden zgodny lament i rzucili się
do ucieczki. Goniący ich jeźdźcy również rzucili się do ucieczki,
z wyjątkiem małej grupki, która nie odstąpiła, uspokoiła konie,
które nadbiegły kłusem. Najwyraźniej doskonale wiedzieli, skąd
jesteśmy. Alison rozmówiła się z nimi pośpiesznie, a my wstrzy-
mywaliśmy oddechy za każdym razem, gdy strzała przelatywała
obok nas ze świstem. Ktoś zagrał skomplikowany sygnał na rogu
i już po kilku chwilach pięciu, a może sześciu potężnych jasno-
włosych mężczyzn, z warkoczami, wąsatych, wdrapywało się do
gondoli, ich krótkie kolczugi i nabijane ćwiekami pasy podzwa-
niały, gdy się wspinali.
- Tylko tylu mogli puścić - Alison złożyła raport. - Ponadto
nie biorą swoich koni, Karol ma ich zbyt mało do pościgu.
Przeniosłem wzrek na drugą tylną gondolę, która miała
rampę do załadunku koni do wnętrza statku.
- Przydaliby się jeźdźcy. Możemy potrzebować dostać się
szybko w jakieś miejsce po nierównym terenie.
- Musimy poczekać. Konie są zbyt drogocenne w tych wcze-
snych okresach, z pewnością by ich brakowało. Nie weźmiemy
ich również na następnym przystanku. To na wschód, Jyp. Do
cieni Bizancjum i dalej. Na jego północne terytoria, stepy nad
Dnieprem, wiosna 1091.
Centurion Marco skinął głową.
- Cesarz Aleksy I Komnenos, gdzie zwycięża hordę Pechen-
ga. Lecimy po Hasteina, co?
Alison przytaknęła.
- Jeśli jeszcze żyje.
Nie było sposobu na zbliżenie się do wielkiego kręgu ognisk
obozowych i kolorowych namiotów. Zeszliśmy na dół szybko,
a zarazem lekko, niczym pchana wiatrem chmura. Alison i Mar-
co wyruszyli po swojego człowieka, podczas gdy ja chodziłem
niespokojnie z miejsca na miejsce. Mężczyzna, który wdrapał się
po drabince, był dla mnie zaskoczeniem, nigdy nie widziałem
nikogo mniej greckiego, był to jasnowłosy gigant o różowej
cerze, ze zwisającym wąsem i ozdobionym haftami, obszytym
futrem płaszczem narzuconym na kolczugę. Na ramieniu trzymał
olbrzymi topór. Zasalutował mi w ten sam sposób, co centurion
i powiedział po angielsku z amerykańskim akcentem:
- Cześć. Hastein Hallgrimsson, Islandczyk. Zastępca Spat-
harokandidates. I, oczywiście, Rycerz Komandor Sangraala, na
twoje rozkazy. Nawet jeśli jest to równoznaczne z tą piekielną
dziurą. Mogliśmy zabrać jedynie dziesięciu, lecz jest pośród nich
jeden Rycerz i czterech giermków, oraz pięciu nowicjuszy.
- To starczy! - powiedziała Alison, zaganiając wielobarwną
grupę do środka statku. Niektórzy byli jasnowłosi, jak Hastein,
pięciu cataphracts było niskich, ciemnowłosych i wyglądali na
Greków, mieli lżejsze kolczugi i łuki; wszyscy pokryci byli
schnącą krwią, najwidoczniej nie ich własną. Kilku rzuciło zacie-
kawione spojrzenie na tego nie-Rycerza, który miał nimi dowo-
dzić, lecz wyglądali na równie ponuro spokojnych, co ich przy-
wódcy.
- Hej, nie sądzę, by ktoś tu miał papierosy? - spytał Hastein.
- Gdzieś mam chyba jakieś - powiedział Jyp.
- Doskonale wiesz, że nie na statku - prychnęła Alison. -
Będziesz musiał mu wybaczyć, Steve, on jest z tysiąc dziewięćset
czterdziestego ósmego, najwidoczniej palili wtedy dzień i noc.
- Graal pomógł mi złamać nałóg - westchnął Hastein. -
Lecz po dziesięciu latach z powrotem tutaj, gdy piję przez cały
czas wino z wodą, nałóg jakby wraca. A poza tym, co się stanie
od jednego papierosa. Wodór nie opada do gondoli.
- Nie! - powiedziała stanowczo Alison. - Zabieraj nas stąd,
Jyp, nim wysadzi statek w powietrze.
Jyp otworzył delikatnie przepustnicę i zakręcił kołem. Alison
zajęła się sterami bocznymi.
- Skieruj się teraz na północny zachód, Jyp. Znowu do
Francji, północno-zachodnie wybrzeże wiosną tysiąc czterysta
piętnastego, oblężenie Calais, za czasów panowania Henryka V.
Ponownie ciemność, dym, płomienie i krzyki - i tym razem
huk i łoskot dział wyrzucających gorzki dym prochu, gdy płynęli-
śmy ponad migoczącą tonią Kanału.
- I co to ma wspólnego z cywilizacją? - spytałem.
- Zjednoczyć Anglię i Francje, oto co próbuje zrobić Hen-
ryk - padła posępna odpowiedź centuriona. -1 Burgundię... oto
Burgundia. Dobry to człowiek, jak na swoją epokę; lepszy niż
francuski Delfin. Lecz umiera młodo, jego lordowie wdają się
w waśnie i wtedy pojawia się ta Joanna d'Arc, która osadza na
tronie Francji bezwartościowego Delfina.
Wpatrywałem się w dół na przesuwającą się pod nami rzeź.
Kiedy tak patrzyłem, w jednym miejscu na murach miasta
wystrzelił płomień ognia, pozostawiając dymiącą wyrwę w para-
pecie. Co dobrego to przyniesie, bez względu na to, w jak odległej
przyszłości? Ale być może rzeczy takie jak tu i tak by się
wydarzyły; lepiej więc, jeśli miały jakiś sens.
Wylądowaliśmy na brzegu morza i po chwili, zza ściany
hałasu, ognia i deszczu ze śniegiem wyszło chwiejnie kilka prze-
moczonych postaci. Rycerze mogli nam ofiarować tylko tych
ludzi, gdyż już wkrótce przyjdzie im stoczyć bitwę pod Agin-
court. Wznieśliśmy się w powietrze i wślizgnęliśmy z powrotem
pomiędzy cienie rzucane przez ten ląd i epokę, cienie długie
i krwawe. Owe cienie mieszały się na swych granicach z innymi -
raz jeszcze doświadczona ręka Jypa przeprowadziła nas między
nimi i poza nie - do tańczących płomieni średniowiecznych
Niemiec i dzielnych, jaskrawo odzianych landsknecht najemni-
ków uwikłanych w pańskie waśnie. Rzuciłem się wraz z Alison
między szeregi maszerujących ciężkim krokiem żołnierzy, między
wozami wyładowanymi włóczniami i splądrowanym dobrem.
Brnęliśmy w zabarwionym krwią błocie łąk nad Dunajem dusz-
nym sierpniowym popołudniem 1526, kiedy to olbrzymie turec-
kie armie przetoczyły się po ostatnich, uszczuplonych siłach
węgierskich, myśląc, że to jedynie przednia straż. I tam, gdy
zadudnił grom i niebiosa otworzyły się, a młody król znalazł
śmierć w wezbranych wodach rzeki, natknęliśmy się na niewielką
grupę jeźdźców, jedną z wielu, które stawiały ostatni desperacki
opór. Lecz kiedy usłyszeli o naszej misji, zawrócili i ruszyli
z nami; i, być może, przyczyniliśmy się do opóźnienia tureckiego
pochodu, kiedy ujrzeli „Dove" wznoszącą się niczym złowróżbny
znak między zygzakami oślepiających błyskawic, prosto w posęp-
ne zgliszcza Rosji roku 1609. Rosji wyniszczonej latami głodu
i wojną domową, która nastąpiła po śmierci cara Borysa, po to
by na pokład zabrać polską kawalerię z nacierającej armii króla
Zygmunta - srogich, szarmanckich mężczyzn dzierżących za-
krzywione szable podobne do tych, z którymi ich potomkowie
ruszą do ostatniej szarży przeciwko niemieckim czołgom. Stam-
tąd do tej samej ziemi wiek później, kiedy to nad Połtawą Piotr
Wielki złamał potęgę szwedzkiego imperium, a król Karol uciekł
na wygnanie i śmierć. We wszystkich tych miejscach unosił się
dym, krew spływała obficie; narody żyły i umierały, rosły w siłę
i upadały, a przeznaczenia tego kontynentu były przeciągane to
w jedną, to w drugą stronę i wypaczane przez siły, których żaden
człowiek przez nie schwytany nigdy by nie pojął. Czy my jesteś-
my lepsi? Widzieliśmy walki coraz cięższe, gdyż ścierające się
armie były coraz lepiej zorganizowane. Porywaliśmy jakby przy
pomocy czarów ludzi, którzy jak to często bywało wyróżniali się
w swoich oddziałach i radzie; lecz my, nie zauważeni, żeglowaliś-
my przez zamiecie na wschód od Moskwy, żeby zabrać kilku
rosyjskich żołnierzy z nieregularnych formacji, nękających znaj-
dujących się w odwrocie Francuzów, chłopi pańszczyźniani i pa-
nowie z wielkich rodów walczący ramię w ramię, tworzący
pierwszą wielką rysę w śnie Napoleon o dominium. Wylądowali-
śmy pośród dymu i płomieni w Lipsku, ciepłego październikowe-
go popołudnia w 1813, by powitać pluton szkockiej piechoty,
która właśnie spychała z pola niedobitki francuskich cuirassiers.
Uratowaliśmy bawarskich lansjerów, kiedy rozproszyli się przed
pruskimi działami w ostatnich dniach wojny austro-pruskiej,
a Bismarck wykuł przyszłość we krwi i żelazie. Opadliśmy pośród
wirujących chmur gazu, by zabrać na pokład francuską kawale-
rię pod Ypres, pięciu albo sześciu wchodzących ze stukotem,
ludzie i konie ubrani podobnie w śmierdzące impregnowane
płaszcze i kaptury. Przyglądałem się im posępnie, jak zdzierali
z siebie i ciskali w dół nienawistne płótna, i byłem nieco zdziwio-
ny ich spokojnym zachowaniem. Gdyby zginęli podczas naszej
misji, pomyślano by zwyczajnie, że zawieruszyli się gdzieś pośród
przerażających spisów ofiar i ludzi zaginionych w zrytym pocis-
kami grzęzawisku. Lecz jeśli przeżyją, mogliby wrócić.
Na koniec - tak myślałem - zaczęliśmy szybować pośród
wzgórz północnych Włoch, zbierając po drodze niewielkie grupki
mężczyzn i kobiet w prostych, podartych ubraniach i zniszczonych
kapeluszach, z długimi nożami przy pasach i stenami oraz
zdobycznymi smeisserami noszonymi czule w objęciach - party-
zanci, którzy nie zaprzestali walki, mimo że ich armie poszły
w rozsypkę. Mogłem sobie bez trudu wyobrazić tych samych ludzi
schodzących z górskiego stoku w Grecji lub Francji albo wycho-
dzących ze skutych lodem moczarów Rosji. Mieli twarze ludzi,
którzy za dużo widzieli, zbyt wiele „środków bezpieczeństwa"
i „uzasadnionych akcji odwetowych" w bezbronnych wioskach, co
zmusiło ich do zrobienia tego samego albo czegoś jeszcze gorszego.
A mimo to, jak skazani na zagładę Węgrzy, jak francuscy
kawalerzyści, jak wszyscy ci, których życie mogło nagle rozbłys-
nąć płomieniem i zniknąć niczym ćma w ogniu lampy, byli
gotowi wrócić tam ponownie. Prosto z koszmaru Brocken do
stworzonych przez człowieka koszmarów, z których ich wyciąg-
nęliśmy, i teraz do zadań, nieważne jak beznadziejnych, i spraw,
nieważne, że przegranych - ponieważ robiąc to, mogli uczynić
rzeczy odrobinę lepszymi, a przynajmniej nieco mniej złymi. Ich
szansę były kruche; dlatego właśnie zostali wybrani, oderwani od
spraw i tak już przegranych albo tych, które z pewnością zostaną
wygrane, gdzie ich interwencja będzie miała jedynie drugorzędne
znaczenie - lecz i tak byli gotowi, ponieważ mogli stać się tym
decydującym czynnikiem, który być może oszczędzi później setki
żywotów, a spośród tych setek jeden, który mógłby uratować
milion. Żaden spośród tych ludzi nie działał pod przymusem, nie
wydano im żadnych rozkazów; byli to ludzie, którym pokazano
prawdę, wzór, w którym ich życie - a jeśli to niezbędne - i ich
śmierć, niosły ze sobą jakiś głębszy sens. Większość z nich miała
już za sobą długi żywot, znacznie dłuższy niż zazwyczaj; lecz
zamiast trzymać się go kurczowo, chciwie czuli, że ryzykując
nim, by pomóc innym, mogą się w jakiś sposób odwdzięczyć za
wszystko, czego doświadczyli. Ani Graal, ani jego zwolennicy nie
marnowali ludzkiego życia; lecz mogli, jeśli tak zdecydowali,
zainwestować je.
Zacząłem o tym rozmyślać, zadając sobie pytanie, czy mógł-
bym kiedykolwiek zacząć myśleć w ten sposób. Poznałem niemal-
że nieśmiertelność, która była możliwa dzięki Spirali, i wiedza ta
sprawiła, że poczułem się nieswojo. Wiek przynosił zmiany;
a zmiany te, mimo iż dobre, oznaczały, że dana osoba nie była już
nigdy w pełni człowiekiem. Zmiany rozszerzały cię, koncentrowa-
ły, zwiększały zdolności, wydobywały cechy dominujące w wewnę-
trznej jaźni. Mogło to być dobre, tak jak w przypadku Jypa albo
Mali; lecz znacznie częściej było szkaradne. Mogło to prowadzić
do niemalże świętości albo TTSCzy niewyobrażalnie diabelskich.
Właśnie coś takiego stało się z Katjką i, mimo iż cofnęła się cudem
znad krawędzi, to coś pozostało, zawsze kilka kroków przed nią,
aż w końcu wzięło ją ponownie w swoje posiadanie. Życie wiecznie
kosztem tego rodzaju nie było czymś, czego pragnąłem. Już lepiej
cieszyć się zwykłym życiem i przeżyć je rozsądnie; to mogło być
całkiem niezłe. Moje takie było, według standardów większości
ludzi, więc dlaczego, do diabła, łaknąłem więcej? Dlaczego tęskni-
łem za Spiralą przez te wszystkie lata, a mimo to pluskałem się
jedynie, flirtowałem z nią i nigdy tak naprawdę nie skoczyłem na
głęboką wodę? A może szukałem czegoś innego - jak, na przy-
kład, siły, wiary i celu, który ci ludzie znaleźli?
- ...piętnaście, szesnaście! - odliczała Alison. - Dobrze, tyle
wystarczy! Weź kurs na północ, Jyp, nie musimy już zatrzymy-
wać się pod Stalingradem.
- I Panie, jakże jestem ci za to wdzięczny! - wykrzyknął Jyp,
który pływał w konwojach po Morzu Północnym. - Odmrozilibyś-
my sobie tam tyłki, jeśli Jerrie nie odstrzeliłyby ich nam wcześniej ...
Alison pokręciła przecząco głową.
- Skierowalibyśmy się na niemiecką stronę. Obersturmban-
nfuhrer Ewald Holzinger, na przykład, i wielu innych.
- Ober... -Jyp zakrztusił się. - To przecież stopień SS! Co to
za przeklęta gra, w której bierzecie udział?
- Jedna z tych bardziej brutalnych - powiedziała żylasta
kobieta w średnim wieku, która przyszła z oddziałem partyzan-
tów. - Miałam nadzieję, że wyślą Ewalda w naszą część Włoch,
być może razem mogliśmy sprawić, by nie przelano tyle krwi.
Lecz Stalingrad jest gorszy.
- Widzisz - powiedziała Alison łagodnie - czasami trzeba,
żeby dobrzy ludzie służyli złej sprawie, by móc ją reformować,
a w najgorszym przypadku, ograniczyć. Kiedyś nawet SS mogło
zostać naprawione.
Wymieniliśmy z Jypem całkiem wymowne spojrzenia.
Ruszyłem za partyzantami, którzy wspięli się na główną
galerię obiegającą cały statek. Były to ażurowe platformy, które
zatętniły energią silników, kiedy ruszyliśmy na północ, z po-
wrotem w cienie. Tam byli wszyscy, rycerz i giermek, chłop
i robotnik ściśnięci razem w zatęchłej atmosferze krwi, potu
i końskiego łajna, przykucnięci na wszystkich możliwych do
wyobrażenia siedziskach, żartujący przyciszonymi głosami na
temat różnorodności zapachów przyniesionych przez każdego
z nich, a także - jaka epoka miała największe wszy. (Bizancjum
wygrało dzięki swoim biurokratom.) Wywarli na mnie ogromne
wrażenie, oddział dzikich i oddanych żołnierzy, których SAS,
marines lub samurajowie mogliby pozazdrościć, a przecież nie
emanowała z nich agresja jakże charakterystyczna dla kasty
wojowników. Była w nich nawet frapująca delikatność, która
dała się zauważyć, gdy rozmawiali, wymieniali nowiny z przyja-
ciółmi, uspokajali zdenerwowane konie umieszczone w boksach
z drucianej siatki, zjadali naprędce posiłek składający się z roz-
danych przez nas racji albo próbując złapać nieco snu, jaki był
możliwy w tych warunkach. Niektórzy spośród nich zwrócili się
do mnie, chcąc uzyskać więcej informacji na temat losów Włó-
czni. Myśląc o Alison, zasugerowałem odprawę. Pokiwali roz-
ważnie głowami, a ja zawołałem w dół drabiny.
- Alison, możesz poświecić mi jedną chwilę? I czy może ktoś
rozpakować tę dużą mapę? Dziękuję.
Ku mojemu zdziwieniu Alison nie przyszła na górę; zamiast
tego zablokowała stery boczne, przejęła koło sterowe od Jypa
i nachyliła się nad tubą.
- Uwaga! Za dwie minuty zacznie się odprawa dotycząca
tego, co stało się z Włócznią i co mamy zamiar zrobić! -
Uśmiechnęła się do mnie szeroko i dodała. - Będą mieli informa-
cje z pierwszej ręki, prawda?
Spojrzałem na surowe, wyczekujące twarze i przełknąłem
ślinę, żałując, że nie jestem gdzieś indziej, daleko, daleko stąd.
Oto stałem przed Rycerzami Sangraala, jego najbardziej oddany-
mi zwolennikami, nawet fanatykami; a przecież potraktowałem
nieco samolubnie przedmiot ich uwielbienia. Będę musiał być
bardzo szybki, albo w słowach, albo w nogach.
Lecz z drugiej strony, przez całe życie uczestniczyłem w ja-
kichś wystąpieniach, a przecież to nie różniło się aż tak bardzo od
pozostałych. I była też Mali, siedząca tuż przy mnie, przeszywają-
ca mnie na wylot tymi niepokojącymi zielonymi oczami. Rycerze
słuchali w ciszy, za wyjątkiem kilku pytań; mówiąc o moim
udziale w kradzieży, dostrzegłem kilka osobliwych spojrzeń skie-
rowanych pod moim adresem, nic więcej. Lecz kiedy opowiedzia-
łem o kapitanie i helikopterze, przez zebranych przebiegł niski
pomruk, potworny dźwięk. Wyglądało na to, że większość spo-
śród nich znała Dragovica, a jeśliby go usłyszał, myślę, że
uciekłby na koniec świata albo po prostu poderżnął sobie gardło
tam, gdzie stał. A więc rajskie ogary mogą zacząć "jadać i rad
byłem, że nie moim ruszą tropem. I wreszcie coś się przełamało,
padło jeszcze kilka pytań, kiwano głowami i pocierano podbród-
ki, a Hastein przez cały czas próbował wyżebrać papierosa.
- Akceptują cię jako swego kapitana - Mali tchnęła mi do
ucha. - Nie ma co do tego żadnej wątpliwości. Wszystko w po-
rządku.
- Nie mogę się z tym pogodzić! - Żadnego zakłopotania,
żadnego ulegania z grzeczności, po prostu zaakceptowali mnie
z ufnością, na którą, według mnie, nawet w części nie zasługiwa-
łem. - To znaczy... tacy ludzie!
- Gwałtowni, to prawda, i srodzy. Ale przecież... -jej oczy
zalśniły w mroku - ja też taka jestem! I idę za tobą, Mistrzu
Stephenie. Tak jak Pilot, a ty także jesteś, na swój sposób,
gwałtowny, szybki i dumny niczym jastrząb gołębiarz, kiedy
gniew weźmie górę nad spokojem. Gdybyś tylko zdołał ujarzmić
swoje wątpliwości i wejrzeć w siebie nieco głębiej, myślę, że
niewielu miałbyś panów nad sobą. Prócz jednego. - Obnażyła
swoje duże zęby i szturchnęła mnie łokciem w bok ze swą zwykłą,
łamiącą żebra energią. Zanim odzyskałem dech w piersiach, by
odpowiedzieć, już dawno zeszła na dół.
Nie wiem dlaczego, mimo desperacji, która mnie ogarnęła
z powodu tego wszystkiego, niespodziewanie poczułem się dob-
rze. Jeśli ci żołnierze zaakceptowali swój los, to czy mogłem
zrobić coś innego? Skoro zaakceptowali mnie jako swojego
przywódcę, winny im byłem wszystko, co tylko byłem w stanie
uczynić. Miałem u mego boku Mali i Jypa - i Alison, oczywiście.
Im byłem winny jeszcze więcej. Mogę okazać się odpowiedni lub
nie, lecz obojętnie co we mnie jest, dostaną to.
Chmury przesuwały się obok nas, chmurne blanki, chmurne
wieże, zamki całe, olbrzymie, niematerialne fortece zamglonej
historii i mglistych ideałów. Wisiały niczym wszystkie wyzwania,
przed którymi kiedykolwiek stanąłem, wszystkie szczyty, które
kiedykolwiek chciałem zdobyć, tak szare i groźne, jak tylko moja
wyobraźnia mogła je uczynić. Wszystkie żądania stawiane przez
życie, egzaminy, kursy w szkole średniej, dyplom z dobrą oceną,
dostanie odpowiedniej pracy, podpisywanie właściwych umów,
radzenie sobie z nową promocją, uruchomienie C-Tran, dziecka
mojego umysłu... mgła, wszystko to mgła. Wilgotna i zimna
zasłona zacierająca rzeczy, które naprawdę się liczyły, przybiera-
jąca kształty kuszących fantomów, za którymi mogłem się uga-
niać tylko po to, by rozpłynęły się później w moich palcach, nie
zostawiając żadnej satysfakcji, żadnego rzeczywistego osiągnięcia
ani solidnego gruntu pod nogami. I wtedy, pewnego dnia,
kierowany pragnieniami, których nie rozumiałem, zawędrowa-
łem na Spiralę. Tutaj, pośród zmieniających się nieustannie
grzęzawisk przestrzeni i czasu, historii i legend, zacząłem napoty-
kać prawdziwe wyzwania, doświadczać prawdziwych przygód,
w których życie stanowiło jednocześnie cenę i nagrodę. Praw-
dziwe pośród nierealności; prawdziwe przyjaźnie i związki. Inni
ludzie, których znałem, także przekroczyli granice, tak jak ja -
mój kolega Dave i moja była dziewczyna Jacąuie - i zaraz
zawrócili, w wielkim pośpiechu. Zobaczyli i cofnęli się, żeby
otulić się zimnym, niezmiennym Jądrem niczym „kocykiem bez-
pieczeństwa". Dave zapomniał już dawno; miałem nadzieję, że
Jacąuie wciąż jeszcze coś zatrzymała, choćby ze względu na miłe
wspomnienia o mnie. Ja nie byłem w stanie, teraz to wiedziałem.
Tak jak Alison, byłem szarpany to w tę, to w drugą stronę, bojąc
się odrzucić to, co rozum nalegał, żeby uznać za prawdziwą,
namacalną, jedynie prawdziwą rzeczywistość. A teraz, kiedy
miałem za chwilę znaleźć się w najbardziej diabelskim miejscu, na
jakie kiedykolwiek natrafiłem - a niejedno już w życiu widzia-
łem - te opary zwyczajności zniknęły. Okazało się w końcu, że to
jest dla mnie realne; ten właśnie moment to życie, egzystencja.
Moje minione życie, które wydawało się tak zajmujące, tak
ważne - ono było mgłą. A chmurne zamki wokół nas, one były
realne.
Jyp zakręcił kołem i obniżył nieco lot. Chmury przerzedziły
się. Kierowaliśmy się teraz na zachód, prosto w stronę ostat-
niego, rozgniewanego spojrzenia zachodzącego słońca tuż przed
nastaniem wiecznej nocy. Stanąłem obok niego balansując, kiedy
lekkie podmuchy wiatru kołysały statkiem.
- Bez wątpienia. Tak blisko, jak tylko można. Lepiej nie.
lecieć dalej, niż zjawić się za wcześnie i spłoszyć ich.
- W porządku. Zostań w niższej warstwie chmur - ostrzeg-
łem go. - Ukrywaj się najdłużej i najlepiej jak potrafisz. Zataczaj
koła, jeśli będziesz do tego zmuszony. To nasza jedyna szansa.
Wyszczerzył zęby w uśmiechu.
- Nie. Ty nią jesteś. Nie zapominaj o tym.
Nic nie odpowiedziałem, przewiesiłem się tylko przez mosięż-
ną barierkę i wpatrywałem się przed siebie ponuro. Nie byłem
w tym odosobniony, do moich uszu doszły ciche szmery i szepty,
które przebiegły przez cały statek, słyszalne nawet ponad delikat-
nym warkotem silników. Matowy horyzont połknął słońce i wy-
ssał z nieba cały kolor, przemieniając świat w ołów. Światła
w kokpicie były wyłączone i wszystko pogrążyło się w mroku.
Był to teren polodowcowy, po którym przesunęły się wielkie
zwały lodu; szeroka, nierówna połać poznaczona dolinami rzek.
Na tle bladej zasłony chmur odznaczały się ciemnoszare, zwiet-
rzałe zęby starożytnych Harzgebirge, a ponad nimi, dwukrotnie
od nich większa, wyrastała olbrzymia góra. W samym centrum,
spod jej leśnego całunu wystawał nagi szczyt, którego szczeliny
i zagłębienia błyszczały zszarzałym śniegiem. Ostre, krótkie po-
dmuchy wiatru, które nami wstrząsały, pędziły wirujące chmury
wokół niego i ciskały je na skały rozdzierając, a chmury od-
pływały niepewnie w strzępach, przesłaniając oblicze wschodzą-
cego księżyca.
Już wcześniej widziałem Brocken, w Jądrze - prawdziwe
Brocken, jak niegdyś mogłem powiedzieć. Nawet tam wyczuwało
się czyjąś obecność, pogrążoną w myślach, dominującą, górującą
nad małym miasteczkiem w dolinie i jego osobliwą stacją. Tylko
czar herceńskiej kolejki górskiej z przepięknie zachowanymi
lokomotywami sprawił, że zawędrowałem tam, wolny niczym
ptak student z obolałymi nogami wędrujący po Europie dzięki
szkolnemu biletowi kolejowemu. Byłem pod wrażeniem, to praw-
da. Gęsty, zielony las w niższej części zboczy był wciąż wyraźnie
podzielony krzyżującymi się bliznami, jak cięcia od szabli na
policzkach starego junkra, gdzie zostały, przez nikogo już nie
opłakiwane, fortyfikacje graniczne Wschodnich Niemiec i ich
pozbawiona roślinności ziemia niczyja, dopiero teraz zieleniąca
się ponownie. Wysokie turnie z wielkimi ptakami krążącymi
wokół nich; nagie, kościste boki szczytu zwieńczone betonowym
blokhauzem i kolczastą anteną wzniesioną po to, by polepszyć
widoczność strażnikom granicznym i zepsuć widok wszystkim
237
innym. Zatrzymałem się wtedy na chwilę, gwizdnąłem cicho
i pomyślałem, że powinienem kupić jakieś pocztówki, czego
nigdy nie zrobiłem, po czym powłócząc nogami ruszyłem w dół,
do miasta, myśląc jedynie o schronisku młodzieżowym, dziew-
czynach, które mogłem tam spotkać, i miejscowym Bierstube.
I to wszystko; żadnych tajemniczych dreszczy, złowróżbnych
znaków, nic. Nic, co mogłoby sugerować, że w jakiś sposób
stanie się to rzeczą, która wzniosła się w pentagramie, ten
nadymający się ogrom i zagrożenie, które znajdowało się teraz
przede mną. Śmiałbym się, aż zrobiłoby mi się niedobrze, lecz
nigdy dotąd nie miałem mniejszej ochoty na śmiech.
Była pełnia, a blade światło księżyca oświetlało przeobrażenie
prosto z koszmarnego snu. Zasłaniający widok Urwald był splą-
tany i zdławiony, masa zniekształconych drzew pokrywała cały
stok na kształt od dawna zamrożonej w bezruchu walki na
śmierć i życie. Wirujące pasma mgły przesłaniały powykrzywiane
gałęzie, czepiając się ich niczym ludzkie widma, a kłęby ciemniej-
szego dymu wznosiły się i wirowały pośród nich. Cienie drzew
ożywiane były światłami - bladymi światłami, niezdrowym zielo-
nym i żółtym fosforyzującym blaskiem, gwałtownymi błyskami
błękitu, który kłuł w oczy, lecz niczego nie oświetlał, pulsujące
plamki szkarłatu przywodzące na myśl rubiny albo świeżą krew,
migoczące pośród dymu. Ciemność przecinały promienie oślepia-
jącego białego światła, rozświetlając jedynie nieskończone kłębo-
wisko, po czym ponownie pochłaniała je ciemność. Towarzyszył
temu również dźwięk niesiony do nas przez zawodzący wiatr,
słyszalny nawet z tej odległości - niewyraźny, bezustanny har-
mider przerywany niewyobrażalnie głębokimi, wolnymi dźwięka-
mi, które wydawały się brać swój początek w samej górze. I co
jakiś czas strzępy dźwięków przebijały się przez zgiełk, gwałtow-
ne zawodzenie wielu głosów, brutalny grzechot i głuche uderze-
nia przypominające bębnienie w metal. Przed światłami zawsze
migotały kształty, krótkie mignięcia ruchów w górę i dół przywo-
dzące na myśl jakiś układ, niczym wielka sieć wstążek, która
nadymała się z otchłani, by ponownie opaść. Patrząc przez duży
mosiężny teleskop zamontowany ponad postumentem kompasu
okrętowego, stwierdziłem, że są niematerialne, jakby górę otacza-
ło stado latających stworzeń, być może olbrzymich ciem albo
monstrualnych nietoperzy. A ponad tym wszystkim wznosił się
nagi postrzępiony szczyt, piętrzące się strome granitowe skały,
których szczególne kształty rzucały monstrualne księżycowe cie-
~ nnnr7P7 mełe.
Z tego wszystkiego emanowała przede wszystkim jedna rzecz:
przerażenie. Nawet ja to wyczuwałem silnie z tej odległości, jak
wtedy, gdy wykrzywił przestrzeń i czas, by zawlec nas do swej
jamy, przez cały czas stając się coraz silniejszy, przepastne zimne
doznanie, które zdawało się wysysać szpik z moich kości. Po
części wywołane było to samym rozmiarem: góra, cały potężny
szczyt wypełniony wpływem tej strasznej siły, która tu mieszkała.
I więcej: coś wewnątrz mnie cofnęło się - i coś odważniejszego,
lecz gorszego oblizało się z zaciekawieniem. Tego właśnie oba-
wiałem się najbardziej. Wyciągnąłem rękę, nie zastanawiając się,
co robię, i poczułem, jak inna ręka wsuwa się w moją i zaciska
mocno. Stała przy mnie Alison.
- Legowisko lwa - powiedziałem szeptem. - Nie mogę znieść
myśli o wejściu prosto do środka. Wolałbym, żebyśmy wylądo-
wali nieco dalej...
- O wiele dalej - przytaknęła. -1 zbliżyć się niepostrzeżenie.
Lecz na nic by się to nie zdało.
- Wiem. - Już wcześniej dyskutowaliśmy na ten temat i wszy-
stko sprowadzało się do szybkości. Jedna z wielkich mocy
z Krawędzi zbliżyła się, by dotknąć tu ziemię, i nie dało się
przewidzieć, co mogłaby uczynić, gdyby została zaalarmowana.
Naszą jedyną nadzieją był błyskawiczny atak. Jeśli odzyskamy
Włócznię, wtedy wszystko może zacząć wyglądać zupełnie inaczej;
wtedy powinniśmy przynajmniej móc się obronić, nawet przed...
- Nawet przed tym - powiedziała Alison spokojnie i nagle,
przerażony, zdałem sobie sprawę, że desperacko nie chcę, by
zbliżała się w ogóle do tego miejsca. Nigdy się nie nauczyłem. Już
wcześniej często łapałem się na tym, że uświadamiam sobie, jak
bardzo mi jest coś drogie, dopiero gdy jestem najbliższy utracenia
tego. Albo jakiejś osoby. Nagle puściłem jej rękę i otoczyłem
Alison ramieniem, z całych sił, przyciągając blisko do siebie.
Uniosła wzrok, zaskoczona.
- Zostań na statku! - powiedziałem zduszonym głosem. -
f Ktoś musi...
Posłała mi półuśmiech.
- Och, Steve, wiesz przecież, że nie mogę tego zrobić. Jestem
Rycerzem Sangraala! Znaczyło to dla mnie więcej niż cokolwiek
innego, niż prawie wszystko. Korzystam z przywileju, płacę cenę,
| po prostu.
- Do diabła z przywilejem! - wymruczałem, a ona roześmiała
się. Objęła mnie w pasie i przycisnęła mnie przyjacielsko w po-
dzięce. Odwróciłem się do niej nagle, przyciągnąłem silnie i poca-
239
łowałem, mocno. Była jedną z pierwszych kobiet prócz Mali, do
której nie musiałem się pochylać. Jej ciało przylgnęło do mnie,
wężowe, szczupłe, jakoś miększe niż się spodziewałem, pomimo
iż zesztywniała zaskoczona. Poczułem, jak jej ręce przesuwają
się, jakby chciała mnie odepchnąć, zamiast tego objęła moje
plecy i przycisnęła, mocno przyciągając do siebie. Suche usta
rozchyliły się i nie były już suche. Przesunęła się nieznacznie
i poczułem ją całą, niemalże fakturę jej skóry, jakby nie od-
dzielały nas żadne ubrania, jakbyśmy stopili się w narastającym
żarze. Przeniosłem rękę na jej kark i wplotłem palce w krótko
przycięte loki, przesunąłem po delikatnej szyi ukrytej pod koł-
nierzem munduru. Moja druga ręka przesuwała się wolno po
kręgosłupie...
Musisz złapać oddech w najgorszych momentach. Zaprag-
nąłem zaczerpnąć powietrza, wargi odgniatały się boleśnie na
zębach, lecz nie pozwoliła mi. Te ramiona były stalowymi linami.
Uwolniłem się wreszcie i spojrzałem w jej szeroko otwarte ze
zdumienia oczy. Jak to, na Boga, możliwe, że pomyślałem
kiedykolwiek, że ta kobieta jest bezbarwna? To przez ten jej
zwyczajny wygląd, całą złość i urazę, to właśnie oraz mgliste tego
wspomnienie, wciąż jeszcze tkwiące mi w pamięci, tak mnie
oślepiło. Kiedy zostało to wymiecione i zastąpione czymś nieco
innym, ciemne oczy szeroko otwarte, miększy zarys i delikatne
kości pod powierzchnią jej ciała zaczęły współgrać z wyraźnie
zarysowaną szczęką i pełnymi ustami i sprawiły, że jej wygląd
odzyskał harmonię. Z rozszerzonymi oczami, otwartymi ustami,
zaskoczona i bezbronna, wyglądała wspaniale. I tę piękną twarz
teraz, tę piękną kobietę widziałem z tak bliska, piękniejszą niż na
to zasługiwałem i jeszcze bardziej, ponieważ było w niej coś
więcej niż tylko uroda. Nie wyrywała się, nic nie mówiła, po
prostu patrzyła. Nie wiedziałem, co powiedzieć; miałem setki
wygodnych odżywek na tego typu sytuacje i każda z nich
wydawała mi się teraz gorzka, zatęchła i cuchnąca kłamstwem.
Bałem się cokolwiek powiedzieć, gdyż z jakiegoś powodu chwila
ta była dla mnie bardzo ważna. Wybawienie nadeszło w postaci
zawołania Jypa, które przełamało czar.
- Ahoj, do wszystkich! Na zachodzie! Światło! Światła nawi-
gacyjne!
Odskoczyliśmy w dwie strony, nie przestając się w siebie
wpatrywać, po czym odwróciliśmy się dziko w stronę kokpitu
i towarzystwa, o którym zupełnie zapomnieliśmy. Może nie
widzieli nas w mroku, może...
Ciemność, niebo, światła. Pozbierałem się i zobaczyłem, co
wskazywał Jyp. Ledwo widoczne błyski świetlne na zachodzie tuż
nad linią horyzontu.
- Jesteś tego pewien? - wyszeptała Alison, chwytając za
teleskop. Lecz nim wypowiedziała do końca swoje pytanie,
odpowiedź stała się oczywista. Widać było konstelację ledwo
widocznych punkcików otaczających jedno jaśniejsze, migoczące
światło, a ponad zgiełkiem góry i delikatnym pomrukiem na-
szych silników usłyszeliśmy narastający, głębszy dźwięk, charak-
terystyczny, łomoczący ryk, który ostatnim razem słyszeliśmy na
złomowisku w Monachium.
- Jyp -wyszeptałem -jesteś niesamowity. Myślę, że mógłbyś
opracować kurs z powrotem do Wielkiego Wybuchu.
- Być może; tyle że na twoim miejscu nie liczyłbym na
podróż w obie strony. Lecz wyznaczę ci kurs między pierwszą
a drugą myślą dziewczyny o jej ukochanym, a to jeszcze trudniej-
sze. I więcej tam raf.
Alison pisnęła. Skupiłem się gorączkowo na nadlatującej
maszynie. Była większa niż myślałem, szybki helikopter dalekie-
go zasięgu, jeden z tych używanych przez zespoły poszukujące
ropy i agentów od narkotyków.
- Schodzi coraz niżej - powiedział Jyp. - Dlaczego? Zwalnia.
Musi mieć jakiś powód.
- Tak. Gdzie on chce wylądować? - Zbadaliśmy rozległą
przestrzeń Urwald, który otaczał podstawę góry, lecz nie było
tam żadnych większych przerw na całym obszarze tego boku.
Alison zmarszczyła brwi.
- W takim razie to musi być szczyt... chyba że... tak, patrzcie
tylko!
Na wysokości linii drzew, poniżej jednej z granitowych od-
krywek ze stoku wysuwała się szeroka półka, na wpół ukryta
w plątaninie powykrzywianych, ledwo ukorzenionych sosen. Gdy
wstrzymując oddechy, przyglądaliśmy się tej scenie z wysokości
chmur, helikopter zbliżył się łagodnym łukiem, aż mogliśmy
widzieć jego rotory. Bez wątpienia szykował się do lądowania.
- Szybko, Jyp! - syknąłem, lecz on i Alison byli już przy
przyrządach sterowniczych. W cieniu chmury statek powietrzny
opadł szybko lecz płynnie, tak że obserwator miałby sporo
kłopotów z zauważeniem go. Wydałem rozkazy i zapanowało
ogólne zamieszanie, kiedy Rycerze w gondoli zaczęli zajmować
swoje pozycje, przygotowując na tylnej platformie do strzału
małe działko odtylcowe. Obróciło się na lawecie, załadowano
mosiężne naboje, jeden z nich włożono do zamka i działko
zostało wycelowane w dół. Delikatnie otworzono zamek tylnych
drzwi, a działko odsunięto. Wciąż opadaliśmy, teraz wolno
niczym liść, patrząc w dół można by pomyśleć, że las sięgnie
i połknie nas niczym morski ukwiał rybę.
- Szkoda, że nie możemy zestrzelić drania w powietrzu! -
mruknął jeden uczestników pierwszej wojny światowej. - Włó-
czni nic by się nie stało!
Alison zmarszczyła brwi, a mimo to wciąż wyglądała prze-
ślicznie.
- To prawda... lecz chciałbyś potem jej szukać? W tym lesie
na dole?
Mężczyzna wzdrygnął się.
- Pewnie, że nie! Założę się, że szybko miałbym konkurencję!
- Żadnych rozmów - wyszeptałem. - Cicho już!
Statek powietrzny zakołysał się nieznacznie i posłyszałem
cichy zgrzyt, kiedy wierzchołki sosen otarły się o spód gondoli.
Helikopter zawisł w powietrzu, a dźwięk jego silnika przeszedł
w ogłuszający łoskot, po czym zniżył się do cichego huku, kiedy
maszyna opadła na ziemię. Ledwo płozy dotknęły nagiego,
kamienistego podłoża, wyrzucając w powietrze chmury kurzu
i żwiru, na skraju lasu pojawiły się postacie i ruszyły w stronę
maszyny. Potworne postacie, o niemalże ludzkich kształtach,
większość przypominająca olbrzymich giermków Le Stryge'a,
lecz niektóre były jeszcze bardziej niesamowite, opasłe, toczące
się potwory ogromnych rozmiarów i masy; ich nadęte ramiona
uderzały w powietrze, gdy szły z łoskotem na nogach, które
zamieniły się w stożkowate, krótkie i grube słupy, aby podołać tej
masie. Było to ostateczne osiągnięcie tej mieszanej rasy demo-
nów, ludzi i czegoś jeszcze - w pełni rozwinięte dorosłe stadium
Dzieci Nocy - gigantyczne, kolosalne, niezgrabne, obdarzone
pierwotną siłą. Mogłoby się wydawać, że helikopter zabłąkał się
na jedną z koszmarnych ilustracji braci Grimm. Lecz drzwi
odsunęły się na bok i znajoma postać wyskoczyła ze środka, po
czym ruszyła pewnie naprzód; metalowy przedmiot rozbłysnął
pod ramieniem mężczyzny. Wyglądało na to, że miał silniejsze
nerwy, niż sądziłem, nawet jeśli stwory były teraz po jego stronie.
- Teraz! - Miał to być inspirujący okrzyk. Zamiast tego
wydobyłem z siebie falsetem coś w rodzaju pisku eunucha. -
Dalej, Jyp, dalej, dalej, dalej!
Ręka Alison zmieniła kąt sterów bocznych; Jyp zamknął
przepustnice i zakręcił kołem sterowym. Opadliśmy w dół, tuż
poniżej półki, nie zauważeni, jak na to liczyłem, podczas lądowa-
nia helikoptera. A teraz, kiedy kapitan wyszedł poza koło obra-
cających się łopatek, niczym anioł zemsty wznieśliśmy się na
skraj półki i dalej. Gondola przechyliła się gwałtownie, kiedy
zaczęliśmy szorować ze zgrzytem i piskiem po kamieniach, lecz
zachowaliśmy pion. Chwyciłem za tubę, która łączyła nas z tylną
gondolą, krzyknąłem rozkaz, po czym otworzyłem gwałtownie
przednie drzwi i zeskoczyłem w dół, z trudem odzyskując równo-
wagę na ziemi Brocken. Za mną zeskoczyła Alison, a potem
Mali. Potwory ruszyły w naszą stronę z pełnymi wściekłości
spojrzeniami; ich twarze były niewyobrażalnie bestialskie, pokry-
te guzami, zniekształcone, z kłami, brudne, ze szczelinami oczu
połyskującymi pod workowatymi powiekami, niczym żywa saty-
ra na ludzkie ciało. Z tylnej gondoli opadła z łoskotem szeroka
rampa, szorując po kamieniach. Słysząc ten dźwięk, bestie
wzdrygnęły się, po czym odskoczyły w tył, kiedy rozległ się
metaliczny szczęk. Na rampie, ześlizgując się i potykając pojawiły
się pierwsze konie, z jeźdźcami pochylonymi głęboko, żeby
zmieścić się w przejściu. Wcale ich to nie spowolniło; wyjechali
z opuszczonymi już lancami, z szablami w dłoniach, do szarży.
Kompletnie zaskoczone potwory rozproszyły się z wyciem, nie-
które rzuciły się przed siebie w bezrozumnej panice, inne skiero-
wały się w stronę drzew, lecz nie na nich skupiona była cała moja
uwaga. Dragovic, nie mniej oszołomiony, uskakując rozpaczliwie
przed oszalałymi potworami, biegł w stronę helikoptera. Oczywi-
ście śmigła wirowały coraz szybciej; krzyknął na pilota, by
poczekał. Niepotrzebnie się trudził; wydałem odpowiednie rozka-
zy. Gdy ostatni koń zeskoczył na ziemię, statek powietrzny
obrócił się i działko plunęło ogniem przez tylne drzwi. Huk
eksplozji, helikopter szarpnął się w przód i odpadł z łomotem na
płozy z roztrzaskanym rotorem i rozdartym dachem kabiny.
Z drzwi po stronie pilota wysunęła się ludzka postać i zawisła
tak, trzymana kablami kasku. Kapitan stał przez chwilę z wytrze-
szczonymi oczami, po czym spostrzegł nas i rzucił się do ucieczki.
Półka wypełniła się przerażającą walką wręcz, kiedy wiele
gigantycznych Dzieci, schwytanych, zawróciło i ze straszną
wściekłością rzuciło się na żołnierzy, którzy znajdowali się wokół
nich. Niektóre z nich miały pięć metrów wysokości, a nawet
więcej, znacznie większe od niedźwiedzi brunatnych lub polar-
nych i silniejsze, sądząc po ich wyglądzie; te pękate, wykrzywione
ramiona podnosiły konie i łamały im karki albo ciskały siedzą-
cych na ich grzbietach jeźdźców. Lecz obawiały się lanc i ciężkich
...
szabel, które pozostawiały okropne rany, i strzał cataphracts.
A kiedy próbowały skupić się ponownie, wybuchał pośród nich
kolejny pocisk. Ocalałe potwory rozpraszały się, wojownicy z to-
porami i piechurzy przypuszczali atak i obalali je niczym drzewa.
Przez środek rzezi uciekał kapitan, a za nim, trzymając się razem,
jak to było wcześniej uzgodnione, zostawiając walkę Rycerzom,
ruszyła Alison, Mali i ja sam. Dragovic szarpnął się gwałtownie,
gdy wystrzelony z pistoletu pocisk przeleciał ze świstem obok
jego ucha; Jyp, który musiał dopilnować właściwego przycumo-
wania statku powietrznego, zeskoczył na ziemię i dołączył do
pościgu. Dragovic wykonał ostry skręt, by go ominąć, i znalazł
się prosto na naszej drodze. Pchnęliśmy rozpaczliwie, już myś-
leliśmy, że go dostaliśmy, zderzyliśmy się ze sobą - a on uskoczył
między drzewa i pobiegł dalej, krzycząc głośno na pomoc.
Tnąc gałęzie i przeskakując kamienie, podążaliśmy za nim,
skręcając tam, gdzie i on, udaremniając jego wysiłki, by zawrócić.
Nie przestawał krzyczeć i krzyczeć o pomoc, lecz nic się nie
wydarzyło, a mnie udało się znaleźć tak blisko, że odciąłem
szeroki półksiężyc jego postrzępionej koszuli. Lecz wtedy, zupeł-
nie niespodziewanie, olbrzymia kurtyna szarości przysłoniła mi
twarz, zwoje gęstej mgły wypełniły powietrze i sprawiły, że
zniknął cały świat; nagle w nieprzyjemny sposób uświadomiłem
sobie, ze znalazłem się zupełnie sam.
Dałem ostrożny krok naprzód. Poślizgnąłem się na jakimś
grzybie; przytrzymałem się zwisającej gałęzi i z obrzydzeniem
zabrałem rękę - gałąź pokrywała gruba warstwa szlamu.
- Alison! - wrzasnąłem. - Mali! Jyp! Tędy! Trzymajmy się
razem!
Lecz wyglądało na to, że mgła tłumiła mój głos. Z mgły
wychynęła ciemna postać - i nagle błysnął miecz, trzymany
prosto niczym lanca w błyskawicznym pchnięciu, za szybkim, by
je zauważyć. Odparowałem z trudem, zachwiałem się do tyłu,
ujrzałem błysk w oczach Dragovica, i znowu ledwo co sparowa-
łem cięcie, które pozbawiłoby mnie gardła. Spróbowałem sam
przypuścić atak, lecz kapitan odparował mój cios z taką siłą, że
rozbolał mnie nadgarstek, po czym omal nie nadział mnie na
swoją szablę przy następnym pchnięciu. W błyskawicznym mo-
mencie zimnej paniki uświadomiłem sobie, że Dragovic napraw-
dę jest lepszym szermierzem, do tego prawie tak samo silnym.
Nie miałem w tym przypadku przewagi wynikającej z siły mięśni
i wytrzymałości. A co z nerwami? Zamachnąłem się w potwor-
nym, dzikim uderzeniu wymierzonym w jego głowę i wydałem
z siebie oszalały wilczy skowyt. Zauważyłem, że blokując mój
cios wzdrygnął się wyraźnie, po czym skoczył w tył i zniknął we
mgle. Z oddali posłyszałem jakiś głos, stłumiony, jakby docho-
dził z wielkiej odległości. Nie byłem w stanie go rozpoznać.
I znów zapadła cisza.
Nienawidziłem mgły od czasu Bram. Dałem krok naprzód -
i coś zamajaczyło przede mną, wysokie, zniekształcone, fantas-
tyczne. Wrzasnąłem i uderzyłem. Mój miecz przeciął mgłę i omal
nie upadłem. Kształt pojawił się znowu, tym razem trochę
z boku. Uderzyłem i znowu nic tam nie było. Rzuciłem się
w przód kilka kroków, znalazłem masywne drzewo i przylgnąłem
do niego plecami. Nic - i nagle, niespodziewanie, znowu się
pojawiła, tuż przede mną. Skoczyłem do przodu, zadając roz-
paczliwe cięcie, i tym razem upadłem. Skała wbiła mi się boleśnie
w nerki, przyprawiając mnie o mdłości. Przetoczyłem się - i zno-
wu pojawiła się ta rzecz, jeszcze bardziej zniekształcona. Miecz
leżał daleko ode mnie. Chwyciłem odłamek skały i cisnąłem na
oślep. Kamień przeleciał prosto przez tę rzecz, potoczył się
łoskotem i zamarł w nagłej ciszy. Odgłos uderzenia rozszedł się
echem gdzieś z dołu. Chwyciłem miecz i popełzłem naprzód na
czworaka. Na ile to było możliwe zorientowałem się, że w miejs-
cu, gdzie pojawiła się ta rzecz, teren obniżał się gwałtownie.
Cisnąłem jeszcze jeden kamień, nastąpiła chwila ciszy, po czym
rozległ się dźwięk uderzenia. Opadłem w tył, cały spocony. Bez
względu na to, czym była ta rzecz, omal nie spadłem z jej powodu
z całkiem pokaźnego urwiska...
- To tylko prosta iluzja.
Z przekleństwem na ustach zerwałem się na równe nogi
i zacząłem dziko rozglądać na wszystkie strony. Ten głos za-
brzmiał prosto w moim uchu.
I znowu go usłyszałem, zimny, przywodzący na myśl szelest
papieru.
- Czy nie słyszałeś o Widmie Brocken? Jest to -vynik światła
i cieni, nic więcej.
- Stryge?
- A vołre service comme toujours, mon seigneur. Lecz łaskawie
oświeć mnie, chłopcze. Jeśli nie jesteś w stanie poradzić sobie
z takim drobiazgiem, jakie masz szansę przeciwko potędze, która
zamieszkuje na tej górze?
Jego głos niemalże zagłuszył delikatne skrobanie za moimi
plecami. Prawie. W ostatniej chwili wykonałem półobrót. Pchnię-
cie kapitana, wymierzone w nerki, prześliznęło się po moim
lewym ramieniu, zostawiając płytkie nacięcie, i uderzyło mnie
niezręcznie w bok. Uderzenie było bolesne, lecz ostrze szabli
ześlizgnęło się po twardej, napiętej skórze prosto na żebra.
Zawyłem z bólu i pchnąłem, jak to powinien uczynić kapitan.
Chciał sprawić mi ból, zamiast zadać czysty cios. Odskoczył
pośpiesznie, znikając ponownie we mgle.
- Zjawią się i inni, by mi pomóc! - syknął kapitan. - Lada
chwila! A wtedy ty i twoi przyjaciele zostaniecie pokrajani na
kawałki w pułapkach z mgieł! Na kawałki? Co ty na to?
Rozcierając żebra, nie odpowiedziałem. Nie miałem zamiaru
dać mu tej satysfakcji. We mgle rozległy się inne głosy, lecz
zignorowałem je.
- Was sagt er derm daran? Czy mnie słyszysz? - Wiedziałem
już, skąd dochodzi jego głos. Nigdy nie stało się to moim
zwyczajem, lecz teraz sprawiło mi pewną satysfakcję; ściągnąłem
usta i plunąłem z całych sił we mgłę.
Kapitan powinien był poczekać. Bałem się, że tak będzie
mimo mojej prowokacji, lecz miałem niejasne podejrzenia, że nie
jest do końca przy zdrowych zmysłach. Skoczył niespodzianie
z zupełnie innego miejsca z pchnięciem, które miało zabić, a od
którego powinien zacząć tę walkę - zbyt łatwe do przewidzenia
jak na tak dobrego szermierza. Ostrze przecięło powietrze nade
mną. Schyliłem się bez trudu i sam wyprowadziłem cięcie niemal-
że z poziomu ziemi, trzymając miecz obiema rękami z całą siłą
wypływającą ze złości i strachu. Ostrze wbiło się w odsłonięty
bok Dragovica, rozcinając ciało od brzucha po ramię, a w powie-
trzu wykwitł szkarłatny sztandar kropelek krwi. Siła uderzenia
wyrzuciła go w powietrze, obróciła; upadł z rozrzuconymi noga-
mi niczym worek ziemniaków i leżał tak wijąc się. Z ustawionym
poziomo mieczem skoczyłem naprzód, lecz jedno spojrzenie
wystarczyło aż nadto.
Mimo to odskoczyłem gwałtownie, kiedy jedno szukające
wokoło ramię ześlizgnęło się niespodziewanie, posłyszałem meta-
liczny łoskot. Lecz to był tylko przedmiotem, który miał ze sobą.
Rzuciłem się w jego stronę, kiedy prześlizgiwał się z grzechotem
pośród kamieni, zacząłem desperacko gmerać przy śliskich od
krwi zatrzaskach, po czym odtworzyłem wieko.
Powinien być to moment pełen dramatycznego napięcia,
przynajmniej powinien temu towarzyszyć delikatny dreszcz satys-
fakcji. Nic się nie stało; sytuacja była zbyt nagląca. Włócznia
rozbłysła na tle miękkiego podbicia, grot z obsydianu lśnił nawet
w tych ciemnościach. Wziąłem głęboki wdech, odrzuciłem wszel-
kie wątpliwości i zacisnąłem lewą rękę na drzewcu. Pod palcami
poczułem szklistą gładkość materiału wypolerowanego przez
wieki chwytania przez ręce - a kto wie, czyje ręce? Myśl ta
przyprawiła mnie o niespodziewany dreszcz emocji, jakbym sta-
nął nagle na skraju jakiegoś wstrząsającego zrozumienia. Zdoby-
łem się na odwagę i bez trudu, ostrożnie wyjąłem ją z futerału.
W delikatnym podmuchu jej przejścia mgła cofnęła się i za-
częła rozrzedzać się i rozpraszać. Pozwoliłem, by moje lewe ramię
opadło i spostrzegłem, że stoję na wąskim, nagim pasie zbocza
tuż nad naprawdę bardzo imponującym urwiskiem, które okaza-
ło się częścią tej samej formacji co półka. Wśród drzew pode mną
wciąż szalała krwawa bitwa; półka była jedną masą ciał. Wokół
mnie, zaskakująco blisko, stała Alison i pozostali, na szczęście
cali i zdrowi, wpatrując się w umierającego kapitana.
- Mówiłam, że jesteś lepszy! - mruknęła cicho. Lecz w jej
głosie nie byłoby tyle ulgi, gdyby rzeczywiście nie miała żadnych
wątpliwości.
Pokręciłem przecząco głową.
- Omal mnie nie załatwił! - wysapałem. - I zrobiłby to,
gdyby nie próbował nieczystego pchnięcia!
- Nie lepszy miecz - powiedziała spokojnie - ale lepszy czło-
wiek. - Uniosła głowę i jej oczy rozszerzyły się, gdy zobaczyła, co
trzymam w ręce.
Uważając na gęstwinę wokoło, uniosłem Włócznię wysoko
ponad głowę. Poszarpane proporce mgły zagotowały się nagle
w grzbiet wielkiej fali, opadły, cofnęły się i zbladły. Naszym oczom
ukazała się góra, potężniejsza i bardziej przerażająca niż z powiet-
rza; a jako, że po raz pierwszy ujrzałem ją wyraźnie, uświadomiłem
sobie niejasno, czym są te światła i zawirowania i wtedy krótka
chwila triumfu i ulgi zatonęły niczym ołowiane sztaby.
Okazało się, że jest jeszcze gorzej, gdyż suchy kaszel przywo-
łał mnie z powrotem w miejsce na ziemi, gdzie stałem. Przed
nami, usadowiony wygodnie na granitowym występie stał stary
nekromanta we własnej osobie, Le Stryge. (
Rozdział dziesiąty
T.
. e światła były ogniami, ogniami na polanach, migotały na
całym zboczu, a najbliższe z nich można było bez trudu obser-
wować. Ognie płonęły przed olbrzymimi kamieniami ustawiony-
mi niczym ołtarze, a przed i wokół ołtarzy powłócząc nogami
tańczyły ciemne sylwetki, postacie przesuwające się na tle płomie-
ni, niektóre groteskowe, inne monstrualne, jeszcze inne obnażo-
ne, myląco ludzkie, wirujące w uścisku szaleństwa, krzyczące,
skandujące i mamroczące. Było niemożliwością ogarnięcie wszys-
tkiego, co się tam działo, lecz były tam rzeczy gorsze niż Dzieci
Nocy - gorsze nawet niż wszystko, co widziałem w mrocznej
tonnelle, kiedy to przybyły zniekształcone ha don Pedra, gorsze
niż umarłe legiony Rangdy. Wydawało mi się, że ujrzałem cienie
o pajęczych, wrzecionowatych kończynach i zapadniętych klat-
kach, monstrualnych głowach wciśniętych w ramiona, czarne
zgarbione postacie ciągnące za sobą ręce albo poruszające się na
czworaka - i gorsze, pełzające, gorsze - trzepoczące; nigdy nie
będę pewien. I jak to mieszkające tu stworzenie, ta potęga,
wygląda, jeśli to są jedynie jej słudzy? Niektórzy z nich wydawali
się zmieniać kształty z sekundy na sekundę, a może było to tylko
migotanie płomieni?
Robiono jakieś rzeczy, odprawiano rytuały; nie miałem co do
tego żadnej wątpliwości, choć dlaczego, lub co miały znaczyć, nie
mogłem, nie chciałem odgadnąć. Nic dziwnego, że ludzie średnio-
wiecza interpretowali je jako parodie rytuałów kościelnych, celo-
we bluźnierstwa; i tak też było, tyle że przeciwko jakiemukolwiek
konceptowi rozsądku albo sensu, jaki można sobie wyobrazić,
nawet jego wynaturzonym odmianom. Słyszałem gdzieś, że fety-
sze i obsesje doprowadzone do przesady zatracają zazwyczaj
jakiekolwiek podobieństwo do seksu, przynajmniej dla tych z ze-
wnątrz, którzy nie dzielą ich sekretu; to, co tutaj ujrzałem było
właśnie czymś takim, tyle że o wiele gorszym. Jakby w samym
centrum dziwacznego rytuału była pustka, której znaczeniem był
brak znaczenia; lecz nawet pustka skrywała niewielkie, zniekszta-
łcone jądro, złą wolę i zło zbyt ukryte, by samo się mogło
obnażyć. I nawet na powierzchni rytuały były okrutne.
Część ludzkich kształtów nie tańczyła ani nie pląsała; wleczone
zataczały się omdlałe. Reszta postaci podskakiwała wokół nich,
przybierała dziwne pozy, gestykulowała; nagle przy najbliższym
ognisku wrzucono coś w płomienie, które rozbłysły czerwonawo-
zielonym światłem, i w tym upiornym świetle ujrzałem twarze
niektórych spośród nich; wyczerpane, wychudłe, nieszczęsne,
spomiędzy rozchylonych szczęk ślina spływała im po zapadnię-
tych klatkach piesiowych. Ich kończyny krwawiły, oprawcy wy-
pruwali z nich wnętrzności i wydawało mi się, że ofiary zawodziły,
choć nie byłem pewien ze względu na wszechobecny zgiełk.
Wyglądały na wyczerpane, a nawet więcej - na istoty zużyte
niczym na wpół spalona bryła węgla, która trzyma się jeszcze
w całości w cieniu swej pozornej stałości tylko po to, żeby zapaść
się nagle w sobie i zdezintegrować. Tańczący, zarówno ludzie jak
potwory, nie mieli litości dla tych wysuszonych rzeczy, z szalony-
mi wrzaskami i pośród śmiechu popychali je, uderzali i tarzali
w ich własnych nieczystościach. Było to ohydne, niczym ożywione
mogiły zbiorowe z czasów zarazy; lecz ponad tym znajdowało się
coś znacznie gorszego. Mimo szoku wywołanego pojawieniem się
starego łotra widok ten całkowicie przykuł nasz^ uwagę.
Te wirujące błyski, pikujące stada, które krążyły nad szczy-
tem góry niczym pierścienie powietrznej korony - to także były
postacie. Jak się zdążyłem zorientować, wszystkie ludzkie; poru-
szały się niemalże zbyt szybko, by je dostrzec, z wyjątkiem chwil,
kiedy przemykały nisko nad naszymi głowami, ciągnąc za sobą
potworną wrzawę zawodzenia i krzyków, i smugę duszącego,
przyprawiającego o mdłości fetoru. Nie mogłem pojąć, co trzyma
ich tak wysoko; ich ruch ani trochę nie przypominał lotu, była to
wijąca się, splątana masa, niczym węgorze w potoku. Wyglądało
na to, że są na łasce podmuchów wiatru, które ciskały nimi,
szamotały, uderzały jednymi o drugich, lecz nigdy nie dały im
opaść. Nawet kiedy wiatr zderzał ich ze sobą, szarpali się
i drapali nawzajem, walcząc niczym tonący. Toteż wyglądali
bardziej jak wrzeszcząca masa krwi, siniaków i okropnych zra-
nień o twarzach z pustymi oczodołami, oddartymi uszami lub
policzkami, kiedy tak wirowali, wpadając na siebie; powiewające
strzępy ubrań i ciała. Panika nie była jedyną przyczyną ich
szamotaniny, wyciągali ręce w poszukiwaniu odrobiny wrażeń,
obłapiania, seksu - nie ma na to lepszego słowa - oszalały
kalejdoskop przewalającej się kipieli ciał. Czasami kierował nimi
chyba głód, gdyż wielu szarpało żywe ciała wokoło i wpychało
sobie do ust, dostrzegłem też parę postaci, które zlizywały
i wysysały krew, warcząc na sąsiadów jak hieny nad ścierwem.
A wszystko to w jednej chwili, żywy hymn nienawiści wobec
ludzkiego ciała i ludzkich zmysłów owinięty wokół góry niczym
żyjąca korona. Rzuciłem jedynie okiem na Dantego, lecz właśnie
coś takiego zostało mi w pamięci i zastanawiałem się, przez jakie
piekła naprawdę przeszedł ten człowiek. Dopiero potem pomyś-
lałem o Hieronimie Boschu i Breughelu.
Zrozumiałem teraz czym były te rzeczy w formie halo, które
szarpały wiszącą nad otchłanią Katjkę, które ją ode mnie ode-
rwały. Inni także zrozumieli. Jypowi zrobiło się potwornie niedo-
brze. Mali zamknęła oczy w śmiertelnej udręce, kiedy ta okro-
pna, niespodziewana empatia sprawiła, że zesztywniała. Twarz
Alison, która stała w bezruchu z pięścią przyciśniętą do ust, była
szara niczym jej uniform.
Le Stryge wydał z siebie ten swój piskliwy, zimny śmiech
i strzelił powykręcanymi stawami palców.
- Coś nie w porządku, panie i panowie? Czy odważny pilot
źle znosi powietrzne akrobacje? Wiedźma, która chciałaby na-
prawiać krzywdy wyrządzane przez świat rodzajowi kobiecemu,
czyżby zbladła, widząc igraszki pań z mężczyznami? A może
przypomina sobie swoje pierwsze kroki? Rycerz Graala nie
zawaha się z pewnością na widok krwi, heirft - Zwrócił się
w moją stronę. - Lecz ty, chłopcze, doprawdy, ty mnie zadzi-
wiasz. Wydawać by się mogło, że jest to sama esencja twojego
życia, co? Świat finansów i przygodnych miłostek, walka o prze-
trwanie, „człowiek człowiekowi wilkiem", bezrozumna, nieprze-
rwana kopulacja i jedzenie. Jest to tak bardzo twoje prawdziwe
milieu, aż obawiałem się, że trzeba będzie cię powstrzymać przed
skoczeniem w sam środek. Głową naprzód.
- Nie, Stryge - powiedziałem przez zaciśnięte usta. - Nie, nie
zrobiłbym tego.
Machnął ręką.
- Phi! Niektórym trudno dogodzić. W każdym razie, możesz
równie dobrze rozluźnić się i skorzystać z tych przyjemności,
dopóki jesteś w stanie, gdyż już nic więcej cię nie czeka. Twoja
misja zakończyła się niepowodzeniem. Ci twoi beznadziejni Ry-
cerze błąkają się teraz po tym gościnnym lesie zwodzeni na
manowce i rozpraszani przez wizje i omamy, rozdzierani kolcami
i krzewami, wpadający w pułapki albo stawający przed konsek-
wencjami własnej nieostrożności. Ci, którzy nie zostaną jeden po
drugim zlikwidowani, już wkrótce staną się nieistotni, tak jak wy.
- A to? - Pochyliłem Włócznię i zatrzymałem ją przed sobą,
ostrożnie, badając grunt, nim oparłem na niej cały mój ciężar. -
Uciekłeś kiedyś przed tym. Jak sądzisz, co zaraz stanie się ze
wszystkimi twoimi cholernymi ambicjami?
Wzruszył ramionami i machnął palcami w pogardliwym
geście.
- A co miało by się stać, chłopcze? Nic. Zupełnie nic. Tutaj,
na zboczach Brocken mógłbym osłonić się przez jakiś czas przed
tak osłabioną potęgą, o wiele dłużej, niż naprawdę będę po-
trzebował. Prawdę mówiąc, nigdy nie dbałem za bardzo o tę
rzecz, chodziło mi tylko o środek, który pozwalał posunąć
naprzód mój prawdziwy plan. Ależ zatrzymaj to, jeśli sobie tego
życzysz. Nie, ja proszę, błagam cię o to!
Jego kompletnie szalone oczy utkwiły we mnie z niesamowitą
intensywnością, częściowo grożąc, częściowo uprzejmie prosząc.
Za nami wiatr poruszał z grzechotem tymi kościotrupimi drzewa-
mi. Raz jeszcze nieznacznie opuściłem Włócznię; już miałem
zadać pchnięcie, lecz stary drań w jakiś sposób to zauważył.
- Będę musiał cię powstrzymać i nie spodoba ci się to -
powiedział ostro. - Słowo Ataku, w najlepszym przypadku, jeśli
nie będziesz rozsądny. Usiłuję cię ostrzec; jak pewnie pamiętasz,
nieobce mi pojęcie długu wdzięczności. A ty, tak naprawdę to
tylko ty, jesteś odpowiedzialny za to wszystko.
Alison dotknęła mego ramienia.
- Co za diabeł! Nigdy z własnej woli nie zrobił niczego, aby
ci pomóc i wiesz o tym dobrze! My to wiemy!
- Otóż to! - warknęła Mali. - Schowaj swój jęzor, stary
padalcu, gdyż wcale nas nie rani.
- Właśnie! - powiedział Jyp. - Znam cię i twoje przeklęte
długi wdzięczności, Stryge! Jego też znam i wiem, że nie należy
do ciebie!
Stryge uśmiechnął się.
- Ależ chwileczkę, chciałbym cię poinformować, że jedno-
cześnie masz rację i mylisz się. Stał się moją własnością, ten
pustogłowy chłopak, ponieważ nie należał do siebie. Już od
pierwszego naszego spotkania, kiedy zaczął babrać się w rzeczach
ponad swoją miarę, wyczułem coś w Stephenie Fisherze. Coś, co
mi się nie spodobało, coś, co przyprawiła mnie o swędzenie.
Roześmiałem się chrapliwie.
- Nigdy ich przy tobie nie brakuje!
W jednej chwili jego oczy rozgorzały płomieniem.
- Ty! Co ty wiesz o koniecznych umartwieniach, o rytual-
nym poniżeniu? Że też ja, j a musiałem upokorzyć się w ten oto
sposób, poszukując potęgi, by stać się teraz z tego powodu celem
twoich zniewag, nisko urodzonego dorobkiewicza goniącego za
plugawym zyskiem. - Raz jeszcze wzruszył ramionami w lek-
ceważącym geście. - Lecz jesteś głównie swoją zewnętrzną po-
włoką, czemuż miałbym spodziewać się czegoś więcej? To właśnie
ta pustka tak mnie intrygowała, bowiem pod nią kryła się
obietnica czegoś innego, czegoś niepokojącego. Był to jeden
z powodów, dla których zgodziłem się pomóc, nie bacząc na
wielkie ryzyko, na jakie się narażam; i kiedy nawet moje moce
uległy wyczerpaniu, zobaczyłem cię, właśnie ciebie, jak wzywasz
Niewidzialnego, niemalże boską istotę, i mieścisz ją w sobie,
i dzielisz jego siły tak łatwo... - Oddychał głęboko, rozcapierzył
swe długie, kościste palce. - Zacząłem cię obserwować, lecz
z początku nie znalazłem nic godnego uwagi. Dobrze, że byłem
cierpliwy, gdyż wtedy trafił się ten interes na Wschodzie i jakoś
zmieściłeś w sobie i rzuciłeś wyzwanie jeszcze większej potędze.
I wtedy wyruszyłem, by prześledzić twoje losy w obu kierunkach,
by znaleźć twych przodków i z tego określić twe przeznaczenie. -
Pokiwał głową z kwaśną miną. - Odnalazłem twoją rodzinę
w Dolinie Renu w średniowieczu i wcześniej. Wzięła początek
w sercu współczesnej Europy od nieślubnego dziecka księżniczki
przebywającej na frankońskim dworze.
Wzruszyłem ramionami.
- Sam mogłem ci to powiedzieć, przynajmniej o Renie.
Cieszę się, że nie oszczędziłem ci zachodu. I co to zmienia?
Skrzywienie jego bladych warg w niczym nie przypominało
uśmiechu.
- Oczywiście masz rację. Niewiele to zmienia, teraz. Lecz
było to wystarczająco niezwyczajne, by skłonić mnie również
do zainteresowania się twoim przeznaczeniem. I wiesz? Okazało
się to zarówno trudne, co kosztowne, ku memu zdziwieniu,
dysponowałem bowiem ostrzejszymi narzędziami niż karty małej
czarownicy. - Zachichotał niespodziewanie. - Och, wzdrygnąłeś
się? Zapomniana mała przyjaciółka, mam rację? Lecz któż to
wie, gdzie ona teraz może być? Albo, czy ujrzawszy rozpoznałbyś
ją? Czarnoksiężnicy i czarownice, którą i ona była... Dane są im
krótkie chwile oszalałego folgowania i nadmiaru; ostateczna
komunia Sabatu; większość zachowa życie. Lecz ci, których
Brocken karze, nigdy nie dotykają ziemi. Wiatry nie są litościwe
i nigdy nie cichną. - Zachichotał cicho. - Powinna dokładniej
przyjrzeć się swoim kartom. Co tobie w nich wyczytała?
Niewiele, jak mniemam. To właśnie było najbardziej intrygującą
rzeczą. Szukałem wydarzeń, które ukształtują twoje przeznacze-
nie, i niemalże nic nie znalazłem. - Zatarł z radością ręce,
podczas gdy cała reszta, tak przypuszczam, wpatrywała się
w niego z szeroko otwartymi oczami. - Nie pojmujesz? Oczywiś-
cie, że nie. To coś rzadkiego, chłopcze, coś bardzo rzadkiego.
Jakby bieg przeznaczenia zależał od ciebie, a nie ty od niego; to
tak jakbyś ty sam stanowił jakieś wielkie centrum, punkt
równowagi, w którym na szalach zawieszone są historyczne siły.
Oczywiście żadne wróżby wiążące się z taką osobą nigdy nie
dadzą żadnych jednoznacznych rezultatów.
Mogłem śmiać się do rozpuku z jego przemowy, lecz zgrzytliwe,
krucze krakanie sprawiło, że śmiech nie był możliwy. Wierzyłem
mu i wiara ta spadła na mnie z odbierającym dech ciężarem
ołowianej pokrywy, ciężarem niewyobrażalnej odpowiedzialności.
Sprawiał wrażenie, jakby to zauważył; uśmiechnął się z przymusem.
- Powiedzmy, że wszystko to wskazywało, że mógłbyś oka-
zać się dla mnie przydatny. Zaczynałem rozumieć, w jaki sposób.
Siły w to wmieszane były tak potężne, że sam nie byłem w stanie
zapewnić sobie powodzenia. Z tego powodu udałem się tutaj, aby
znaleźć wystarczająco potężnego i doświadczonego sprzymie-
rzeńca. Cena jest wysoka, być może, lecz korzyści przeogromne,
a potencjalny triumf... - Przymknął oczy, zadygotał i zanucił
cicho. Pamiętam, że ten sam dźwięk wydał z siebie nad mewą,
której zamierzał użyć do rzucenia okrutnego czaru. -
Ni ezmi erzone!
- A Lutz? - spytałem, wyglądając chwili, Kiedy jego czujność
osłabnie. Wydawało mi się, że naprawdę jestem punktem chwiej-
nej równowagi. - Kiedy on się do tego włączył?
Le Stryge wykrzywił wargi w pogardliwym grymasie.
- Herr Baron von Amerningen? Wraz z moim nowym sprzy-
mierzeńcem, jak się pewnie domyślasz. Był jego dobrze zapowia-
dającym się adeptem. Niesłychanie ambitny, jak większość tego
typu stworzeń. Niektóre jego firmy miały styczność z twoim
przedsiębiorstwem. Zacieśnienie kontaktów nie nastręczało żad-
nych trudności, a kiedy uruchomiłeś ten swój absurdalny projekt
do fabrykowania pieniędzy, poinstruowałem go, żeby został
jednym z jego zwolenników i wciągnął cię w odpowiednie kręgi.
Jakież było jego zdziwienie, kiedy zaczął na tym zarabiać.
Skinąłem głową.
- Nie wątpię. Może rzeczywiście coś ci zawdzięczam, Stryge.
Zawsze się zastanawiałem, jak to możliwe, że starzejący się
playboy z odziedziczonym przedsiębiorstwem i wyobraźnią mniej
więcej ślepego ślimaka w ogóle uwierzył w mój pomysł. Czasami
mnie to niepokoiło. Teraz wiem, że był to czysty przypadek.
Le Stryge roześmiał się cicho.
- Trafne określenie. Tak, wierzę, że okazałeś się sumiennym
pracownikiem. Kiedy nie udało mu się zepsuć cię pośrednio,
zacząłem się niecierpliwić. Chciałem zyskać nad tobą bardziej
bezpośrednią kontrolę i wypróbować moc, którą wyczuwałem.
Przy twoich wybujałych romantycznych wyobrażeniach, zwabie-
nie cię na skraj Heilenthalu nie było trudne, tyle że wmieszali się
ci głupi Rycerze, a ty w jakiś sposób się uwolniłeś. Całkowicie,
tego się obawiałem; postraszyłem więc von Amerningena, że ma
spróbować bardziej bezpośredniego sposobu, aby cię tu zwabić.
I wtedy, potz samprementz, jakiś niepomyślny zbieg okoliczności
lub pech sprawia, że nabierasz wobec niego podejrzeń, a ten
idiota panikuje i próbuje cię zabić! - Przesunął palcami po
brwi. - Ciebie, od którego zależało powodzenie całego planu!
Byłem zmuszony mu przeszkodzić.
Nagle wszystko stało się jasne...
- A więc to ty przeszkodziłeś im na Autobahniel Ta cię-
żarówka?
- ...zesłana, żeby ocalić ci życie. Jeszcze jeden dług, którego
wyrównania mogę zażądać.
- Narażając mnie wpierw na niebezpieczeństwo? Kpisz
chyba!
- Ja? I tak znalazłbyś się w niebezpieczeństwie, wierz mi. Nic,
co czynisz, żaden pomysł, który przyjdzie ci do głowy, nie mogą
zostać nazwane naprawdę przypadkowymi; wszystko to stanowi
część ciebie, twojej osobowości i jej potencjału. Dlatego właśnie
cię potrzebowałem; wiedziałem, że jesteś jedynym zwykłym czło-
wiekiem, który może dotknąć broni, nie narażając się na straszne
niebezpieczeństwo. I wciąż jeszcze nie wiesz dlaczego, prawda? -
Roześmiał się cicho, a jego palce tkały w powietrzu rozpraszający
uwagę wzór. - Gdybym powiedział ci teraz...
Przerwał i spojrzał wyczekująco w górę, jakby jakimś cudem
posłyszał coś ponad tym straszliwym zgiełkiem. Z chwilą, gdy
spuścił ze mnie wzrok, zadałem pchnięcie.
Zbyt wolno. Powyginane gałęzie, których nie było tu jeszcze
przed chwilą, uderzyły niespodziewanie w naszą stronę, jakby
pochylił je gwałtowny poryw wiatru; chłostały boleśnie moje
ramiona, kostki i posiniaczony bok. Proste kolce wbiły się
głęboko w moje ciało. Gałęzie owinęły się wokół mnie, uniosły
ponad ziemię i zacisnęły się tak, że z trudem mogłem oddychać.
Pozostawiły mi wolną jedynie rękę, w której trzymałem Włócz-
nię; nawet się do niej nie zbliżyły. Lecz nie byłem w stanie
poruszyć nią na tyle, by móc coś zrobić, nie mogłem nawet
dotknąć nią drzewa; być może gdybym ją upuścił, udałoby mi się,
lecz nie chciałem ryzykować. Szarpałem się bezcelowo, z trudem
łapiąc powietrze; ledwo mogłem się przekręcić, żeby zobaczyć
pozostałych uwięzionych tak samo jak ja. Wyrzucałem sobie
gorzko swoją głupotę. W przypadku Le Stryge'a wszystko miało
więcej niż jedno zastosowanie. Te ekstrawaganckie gesty... Być
może niektóre z wypowiadanych przez niego słów były subtel-
nym sposobem na rzucenie jakiegoś czaru.
- A więc to był tylko wybieg! - wykrztusiłem. - Wzbudziłeś
naszą ciekawość, groziłeś... tylko po to, by nas zatrzymać,
a w tym czasie przygotowałeś właśnie to! Wszystkie te starannie
odmierzone rewelacje...
Stary mężczyzna uczynił skromną moue.
- Ależ naturalnie. Nawet uczciwość ma swoje zastosowanie,
a prawdę można wykorzystać do własnych celów. Nie zatrzyma-
łoby was nic innego, tylko szczerość. W przeciwnym razie po cóż
miałbym zaprzątać sobie głowę wyjawianiem czegokolwiek?
A teraz zamilknij albo narazisz się na jeszcze większe cierpie-
nia. - Kiedy wirujące pasmo potępionych dusz oddaliło się
ponownie w stronę szczytu, usłyszałem to samo, co on - niski
warkot w powietrzu, gdzieś bardzo blisko, zbyt cichy jak na
helikopter.
Stryge wyprostował się i zeskoczył lekko ze swej grzędy.
- To z pewnością drugi statek powietrzny.
- Co takiego?! - ryknęła Alison.
- „Raven", chyba tak go zwiecie. Proszę, nie zaprzątaj sobie
głowy nadzieją; na pokładzie są jedynie moi zwolennicy. Al-
bowiem to - tu wziął głęboki oddech - to jest prawdziwe speł-
nienie mojego planu.
Alison opadła bezwładnie w okrutnym uścisku i zamknęła
oczy. Le Styge najwyraźniej nie myślał udzielać dalszych
wyjaśnień, lecz wyglądało na to, że odgadła, co stary drań miał
na myśli; a mnie dręczyło okropne przeczucie, że ja także powoli
zaczynam rozumieć, co przed chwilą usłyszałem. Walczyłem ze
splątanymi gałęziami, starając się nie zważać na ból i pojawiające
się niewielkie lepkie plamki, w miejscach gdzie kolce przebijały
ubranie i skórę. Nadzieja rozbłysła we mnie gwałtownym
płomieniem, kiedy gałęzie obok mnie poruszyły się i zdawało się,
że rozluźniają się; lecz była to Mali, która mimo całej ogromnej
siły zdołała uwolnić jedynie moje ramię. Krzyknęła w gorzkim
triumfie i przez chwilę wyglądało, jakby miała eksplodować
spośród oplatającej ją masy; lecz spoczęło na niej lodowate
spojrzenie Le Stryge'a i nagle wysiłki jej osłabły, a osiągnięcie
okazało się bezcelowe. Zobaczyłem, jak jej ramię opada. Na jego
twarzy pojawił się ten sztywny, wymuszony uśmiech.
- Ach, pani! Bez względu na to, jak gorące są w tobie
płomienie, w tym miejscu tlą się jedynie. Znam cię, widziałem cię
i jestem większy niż ty.
- Ty szczurzy wypierdku! - wrzasnął Jyp, szarpiąc się w swych
okowach. - Nie jesteś większy niż całe to gówno, słyszysz?
- Biorąc pod uwagę, kim jesteś, nie tobie to oceniać, Pilo-
cie - powiedział mały mężczyzna niewzruszenie. - Lecz nawet ty
jesteś w stanie uprzytomnić sobie ogrom mocy, która tu miesz-
ka - a potęga Brocken, nie zapominaj o tym, jest moja. Zyskam
jej jeszcze więcej, bowiem tylko przeze mnie może osiągnąć swe
starożytne cele, które narodziły się, gdy pierwsi ludzie rozprzest-
rzenili się po tej ziemi w ślad za cofającym się Lodem. Wtedy...
ach, tak, wtedy! - Nagle jego zimne oczy wypełniły się unie-
sieniem. - Już wkrótce pojawi się nowy Pan.
Jyp wytrzeszczył oczy ze zdumienia i nagle zrozumiałem, co
go tak uderzyło. To było zupełnie niepodobne do dawnego Le
Stryge'a, surowego i okrutnego, lecz nigdy nie zdradzającego
nagiej amibicji. Był potworem, na swój sposób, ale przed nami
stał Le Stryge plus coś jeszcze, coś znacznie, znacznie gorszego:
pożerający go diabeł. I, zorientowałem się, że jest nie wiedzieć
dlaczego, niedorzecznie mi go żal.
Statek powietrzny krążył w powietrzu, zniżając się w stronę
nadającej się do lądowania półki z pełną wahania ostrożnością,
która sprawiła, że uświadomiłem sobie, jak dobrze Jyp i Alison
znali się na nawigacji. Le Stryge skinął głową, rozbawiony;
wszystko wskazywało na to, że myślał dokładnie o tym samym.
- Posiadacie talenty, zdolności wykraczające daleko poza
przeciętność, wy wszyscy. Tylko dlatego zdecydowałem zacho-
wać was przy życiu. Przestępstwem byłoby zmarnować bez
potrzeby takie uzdolnienia. Dlatego też, jeśli nie chcecie zostać
wyrzuceni i całkowicie zniszczeni, jeśli wolelibyście zachować
niewielki strzęp własnej indywidualności i tożsamości, zrobicie
lepiej czekając w gotowości i akceptując, co nadejdzie. Pamiętaj-
cie, nie jestem małym sadystycznym idiotą, jak ten głupiec Petro.
Będę rządził, a nie rabował.
Spojrzałem na niego i przypomniałem sobie jego mroczną
odmianę magii, okropnych towarzyszy w ludzkiej formie, który-
mi się otaczał, i ponure podejrzenia, co do sposobu, w jaki ich
pozyskał, i ten morderczy, zimny gniew, który okazał więcej niż
raz. A teraz, jak przypuszczałem, był sobą w niewiele większym
stopniu niż don Pedro; zanurkował zbyt głęboko w ciemne wody
i został pochłonięty. Jak wielu innych, na których się natknąłem,
zawiązał w swoim mniemaniu przymierze, które okazało się
niewolą. Zza jego oczu, tak jak sam człowiek, wyzierało teraz
tajemnicze stworzenie, które zamieszkiwało na tej górze. Już
teraz spotkał go los, o którym mówił. Połknął ogień, chcąc rim
zionąć i spłonął od niego jako pierwszy.
Nie było potrzeby pytać, co ta siła zamierza; odpowiedź
znajdowała się wszędzie wokół nas: upodlenie i deprawacja
przechodząca ludzkie pojęcie, niemalże infantylna w swej złoś-
liwości; to właśnie zamierzał stworzyć sojusz dwóch mrocznych
umysłów. Bez wątpienia mieli zamiar ogarnąć jak największy
obszar. Wreszcie mogłem odgadnąć sens kryjący się za neofaszys-
towskimi powiązaniami Lutza i Dziećmi Nocy odpowiedzialnymi
za zamieszki i rozlew krwi podczas pokojowych demonstracji.
Ich zanieczyszczający wszystko zamysł będzie się w ten sposób
rozprzestrzeniał niczym gangrena z kraju do kraju, żywiąc się
starymi przesądami i rozognioną nienawiścią, a nawet wojną. Już
mogłem sobie wyobrazić tę zimną twarz rozkoszującą się następ-
stwami bitew lub krótkotrwałe wybuchy czystek etnicznych,
następnie podżegającą pokonanych, by wzięli odwet, aż w końcu
rasa ludzka ulegnie zagładzie. Los podobny do losu Katjki bez
szans na ucieczkę...
Los Katjki. Głosy przelatywały w powietrzu, raniąc moje
uszy.
Wiatry nie są litościwe i nigdy nie cichną.
Mój umysł wypełnił się wizją gorzką, gorzką i przerażającą;
nie miałem wiele odwagi, by stawić jej czoło. Katjka wisząca
ponad tą nieprawdopodobną otchłanią i stworzenia wiatrów
szarpiące ją niczym rekiny szarpiącego się rozpaczliwie pływaka
i ta straszna mieszanina przerażenia i pragnienia wykrzywiająca
jej twarz.
Aleja... zostaw mnie tam, gdzie moje miejsce!
Jej ręka, wysuwająca się z mojej. Jej opadający w otchłań
kształt prawie niewidoczny w dymie i żarze. Stworzenia nie
ściągnęły jej w dół. Sama to zrobiła. Nawet po stuleciach
wyrzutów sumienia rzeczy, które zrobiła, przyjemności, które
z nich czerpała - to one ściągnęły ją w dół. Zapamiętana pokusa,
pokiereszowany obraz samej siebie, one to sprawiły, że zaprag-
nęła upaść. Jak pies powraca do swych wymiocin, uzależniony od
narkotyku, przyjemność i kara jednocześnie i gdybym tylko
rozumiał to wtedy, mógłbym wyciągnąć w jej stronę więcej niż
rękę, dać jej coś więcej niż tylko fizyczne wsparcie. Lecz nie było
na to czasu. A teraz jest już za późno.
Czy rzeczywiście nie było żadnej nadziei?
Sięgnąłem wolną rLką, tą, w której trzymałem Włócznię,
walcząc z całych sił z wiążącymi mnie witkami, lecz nie zdołałem
uwolnić drugiego ramienia. Le Stryge obrzucił mnie pełnym
wściekłości spojrzeniem, lecz po chwili roześmiał się pogardliwie
i odwrócił się do mnie plecami, aby obserwować, jak drugi statek
kołysząc się zbliża się do ziemi. W głębi ducha wiedziałem, że
miał rację, sam, pozbawiony pomocy, nie mogłem niczego zmie-
nić. Potrzebowałem czegoś niezwykłego, czegoś pochodzącego ze
środka, musiałem wybuchnąć płomieniem jak Mali...
Wykręciłem się gwałtownie, by uchwycić jej spojrzenie, lecz
głowę miała zwieszoną na piersi, a nie miałem odwagi hałasować,
aby Le Stryge niczego nie zauważył. Z desperacją zmusiłem ją
siłą woli, żeby choć zerknęła w moją stronę, nawet na chwilę, lecz
z głębokich ran na jej szyi i ramionach sączyła się krew, a włosy
zakrywały twarz. Ściągnąłem usta i dmuchnąłem delikatnie, loki
poruszyły się i uchwyciłem błysk zieleni. Lecz niżej, na jej
policzku dostrzegłem coś, co wstrząsnęło mną głęboko - poje-
dyncza, rozmazana smuga. Ona? Mali? Zacząłem stroić dzikie
miny w jej stronę, modląc się, by nie wydała z siebie żadnego
dźwięku. Oczy miała matowe i oszołomione, jakby ciężar tego
miejsca przytłoczył ją o wiele mocniej. Mimo to wydawała się
rozumieć, co do niej mówię, ponieważ wolno, niepewnie, za-
grzebała uwolnioną rękę między gałęzie, krzywiąc się z bólu,
kiedy kolce zagłębiały się w jej ciele. Lecz nie ustawała, aż
wreszcie poruszyły się wiążące mnie gałęzie, a jej silne, kościste
palce splotły się z moimi i zacisnęły mocno. Odwzajemniłem jej
uścisk, przyciągnąłem się jak najbliżej, czując ciernie zagłębiające
się w szyję i zaryzykowałem najcichszy z szeptów.
- Ogień, Mali. To może nas ocalić...
Odpowiedź nadeszła jeszcze cichsza, ledwo tchnienie.
- Stephen, serce, nie ma we mnie ognia, mroczne i starsze niż
moje są płomienie tutaj, sama nie mogę ich zaatakować, jestem
żarzącymi się węglami...
- Lecz nie jesteś sama! Z Katjką płomień zmienił się,
a z Graalem! Powiedział, że jestem rozpalony! Mali, kobieto,
rozpal mnie!
Szczęka jej opadła; lecz w oczach pojawił się zielony, figlarny
błysk, a jej palce ścisnęły moje tak silnie, że omal nie wrzasnąłem.
- Na miłość Boską! - wymruczała. - Czy mężczyzna nigdy
nie przestanie próbować! - I, o dziwo, roześmiała się cicho;
a mimo to w śmiechu wyczułem coś jeszcze i w końcu zro-
zumiałem, co rozpalało jej ducha.
Było to coś, co sam często czułem, tyle że w niej powiększone
i rozszerzone kolejnymi stuleciami trudnego życia. Gniew wrzał
i kipiał, aż w końcu wyparował, a osadem, który pozostał, był
śmiech. Śmiech wobec okrucieństwa, śmiech wobec zbrodni nie
ukaranej, śmiech wobec udręczenia słabych, śmiech wobec nie-
sprawiedliwości, śmiech wobec strachu, katuszy i nieodwołalnych
kopniaków przeznaczenia. Śmiech, ponieważ łzy oznaczały bez-
radność; łzy były porażką. Śmiech, który pocierał o złość niczym
zapałka o ścianę, który pozostawiał smugę parzących iskier
i wreszcie, kiedy wydawało się, że nie można już dłużej, rozpalał
w umyśle płomień czysty, gwałtowny, oczyszczający. Przez całe
życie można by doświadczyć nie więcej niż błysk w oku, prze-
szywającą jasność w świdrującym spojrzeniu, lecz Mali przeżyła
wiele żywotów, a jej śmiech mógł sprawić, by rozdzwoniły się
końce świata.
Teraz śmiała się po cichu, lecz towarzyszące temu drżenie
przechodziło do mnie przez jej dłoń. W odpowiedzi i we mnie
zaczął narastać śmiech, aż wreszcie od powstrzymywania go
rozbolały mnie żebra i omal się nie udławiłem. Jyp też się^śmiał -
z zimnym, maniakalnym błyskiem w oczach, błyskiem który
pojawiał się w walce - i wpartywał się we mnie. Alison również,
a przecież powinni patrzeć na Mali, ponieważ w jej oczach znowu
pojawiło się światło, błysk niespodziewanego uśmiechu, gwałtow-
na przezroczystość twarzy, jakby kości przemieniły się w zamarz-
nięte mleko. Jej włosy poruszyły się i uniosły, i sam poczułem, że
moje również. Przyglądałem się, jak Mali wznosi się na jakimś
własnym, prywatnym wietrze wywołanym grą potężnych sił
z marginesów ludzkiego doświadczenia. A oni wciąż wpatrywali
się we mnie - ona też. Walczyłun, by wskazać ręką i wtedy
zrozumiałem. Przed moimi oczami, po grzbiecie tej ręki prze-
skakiwały iskry, niewielkie trzeszczące łuki, nie niebieskie, jak
u Mali, lecz żółte, a nawet złote. I biegły wzdłuż Włóczni, prosto
do jej grotu.
I wtedy roześmiałem się na głos. Złocisty ogień wybuchnął
oślepiającym blaskiem, rzucając na ziemię długi, czarny cień Le
Stryge'a. Ten odwrócił się szybko, tylko by zakryć oczy i zawyć:
- Głupcze! To nic nie da! Tylko przywołasz coś gorszego!
Jego słowa sprawiły, że podjąłem decyzję, ponieważ było to
dokładnie to, co zamierzałem zrobić. Uniosłem Włócznię naj-
wyżej jak mogłem, potem opuściłem ją gwałtownie i rzuciłem.
Błyszczące ostrze wzniosło się wysoko w dymną kipiel powietrza,
a z czarnego szkła grotu trysnął złoty płomień, niczym latarnia
morska. Wciągnąłem powietrze w płuca i wrzasnąłem z całych sił
jedno słowo, jedno imię.
Imię Katjki.
Włócznia obróciła się w powietrzu. Światło przygasło. Dono-
śne, zwierzęce wycie pochłonęło mój głos. Gałęzie uniosły się
i zacisnęły na gardle i klatce piersiowej, wyduszając ze mnie
powietrze pewniej niż boa dusiciel. Mali szarpnęła się, zachar-
czała, jej palce wyśliznęły się z mojej dłoni. Włócznia upadła na
ziemię, a ja wyciągnąłem desperacko palce, by jej dosięgnąć. Le
Stryge otworzył usta, by zarechotać.
Zamiast tego wpatrywał się szeroko otwartymi oczami
w znajdującą się za nami nie kończącą się wstęgę ludzkich
istnień, która wirowała w górze. Teraz zaczęła się zniżać, była
coraz bliżej, aż wreszcie ryczała tuż nad naszymi głowami.
Ostatnim tchem zagwizdałem, przenikliwie, na tą samą wysoką
nutę, co zawodzący wiatr. Ku mojemu zdziwieniu Le Stryge
zasłonił uszy rękami, na jego twarzy odmalowało się udręczenie -
a żywy powróz pękł, odskakując niczym zerwane ścięgno. Ze
środka, spadając, sunąc w powietrzu po tej nucie, jakby była
mostem, nadciągnął ludzki kształt, nagi, poszarpany, straszny.
Jedno oko wciąż jeszcze było widoczne w masce surowego mięsa
i brudu. Gałęzie odskoczyły i rozpękły się od siły jej krzyku
zemsty, który nadszedł w odpowiedzi. W powietrzu, tuż sprzed
moich palców, porwała Włócznię - i z impetem upadku, nieunik-
nienie, uderzyła prosto w Le Styge'a. Mężczyzna rozpostarł
szeroko ramiona, gdy przedwieczna broń przeszła przez mostek
i wyszła z drugiej strony. Jego krzyk pochłonął ryk płomienia,
który objął ich oboje.
Katjka odskoczyła i upadła pośród dymu. Gałęzie zniknęły -
znaleźliśmy się na ziemi z trudem łapiąc oddech - nigdy ich tam
nie było. Na wpół uduszonych, zawieszonych nad ziemią, trzy-
mała nas moc czaru rzuconego przez Le Stryge'a. Zanurkowałem
w dym z wyciągniętymi ramionami i na chwilę dotknąłem ciep-
łych, żywych koniuszków palców; lecz kiedy zacisnąłem dłoń,
ręka Katjki zapadła się w sobie z delikatnym szelestem, przemie-
niając się w popiół drobny i miękki jak talk, i równie czysty,
który rozwiał się, nim zdążył dotknąć ziemi. Lecz Le Stryge,
piszcząc, walczył z płomieniami, tłumiąc je tylko po to, by
wytrysnęły ponownie, przedłużając swą agonię. Potykając się, nie
zwracając na nas uwagi, ruszył z rozpostartymi ramionami,
jakby po coś sięgał. Rozejrzawszy się wokoło, zrozumieliśmy, co
było tego przyczyną.
Nieco dalej, na brzegu polany, stał Lutz, wysoki, białowłosy
i przystojny jak zawsze. W poplamionym czarnym mundurze -
jego absurdalny monokl opadł mu na łańcuszku, kiedy wytrzesz-
czając oczy wpatrywał się, jak gromem rażony, w rozgrywającą
się scenę. Lecz my nie wyglądaliśmy lepiej, ponieważ za nim, na
czele niewielkiej grupki ludzkich zbirów, uzbrojonych i ubranych
w zakrwawione mundury strażników Miasta, stał leutenant von
Albersweg. A między sobą, ukryty w metalowej skrzynce, straż-
nicy trzymali prosty kamień, który był samym Graalem.
Nikt nie wyrzekł ani słowa; nie było potrzeby. W jednej chwili
wszyscy doświadczyli tego samego lodowatego dreszczu zrozu-
mienia. Od samego początku właśnie do tego zmierzał plan Le
Stryge'a - pozbawić Graala wojowniczego, zewnętrznego aspek-
tu, Włóczni i większości ludzkich obrońców, którzy zostaną
wysłani na poszukiwania. Normalnie Graal był zbyt silny,
by Stryge poważył się go atakować, lecz w ten sposób, wspierany
dodatkowo przez zdradę od wewnątrz, niewielka siła mogła
nim zawładnąć. Uderzyłby natychmiast, gdybym nie uciekł
z Włócznią; potem nie mógł mieć pewności, że broń nie
pojawi się w najmniej odpowiednim momencie i pogrzebie
jego atak. Lecz kiedy kapitan z Włócznią był już -w drodze,
rozkazał Lutzowi, by przeprowadził atak i przywiózł Graala
tutaj - gdzie, bez względu, jak wielka jest jego siła, zostałby
uwięziony bez swojej drugiej połowy, osłabiony, zmieniony,
a nawet zniszczony. Jego królestwo i wszystkie jego cele
uległyby zagładzie, a powstałą w wyniku tego próżnię zapełni
Le Stryge. Wraz z jego żelazną,' okrutną wolą pojawią się
niemalże infantylne żądze tych, którzy stworzyli to odrażające
miejsce, zniszczenie i degeneracja. Tutaj byłoby nowe serce
Europy.
Była to wizja na miarę Piekła i niewiele brakowało do jej
urzeczywistnienia. Być może jeszcze nie wszystko było stracone,
wtedy jeszcze nie. Mimo płomieni, które trawiły go od wewnątrz
i z zewnątrz, stary mężczyzna posuwał się chwiejnym krokiem
w stronę Graala, z wyciągniętymi rękami, nie wiadomo, czy
w poszukiwaniu mocy, czy zbawienia. Lecz Lutz i porucznik
odskoczyli w przerażeniu przed buchającą płomieniami, mamro-
czącą coś niewyraźnie postacią i Le Stryge zachwiał się, krzyknął
desperacko i zesztywniał w ostatnim przedśmiertnym skurczu.
Jego wola musiała wtedy osłabnąć, gdyż płomień buchnął na
nowo w niczym nie krępowanym triumfie i nekromanta upadł do
tyłu jak kłoda, sztywny i bez czucia. Nim dotknął ziemi, płomie-
nie wygasły, a pośród dymu, nie tknięta, drżała lekko wbita
w zbocze włócznia.
Przez chwilę wydawało się, że powietrze wibruje potężnymi
energiami, a potem...
Ziemia eksplodowała. W miejscu gdzie upadł stary nekro-
manta, ziemia wznosiła się i drżała, wypluwając kamienie, a trza-
skające czarne węgle, dymiąc, przykryły całe zbocze. Pod wpły-
wem wstrząsów wszyscy przewrócili się, a między drzewami
pojawiła się olbrzymia rozpadlina poszerzająca się za każdym
konwulsyjnym drgnięciem. Ziemia kruszyła się niczym pęknięta
skorupa, korzenie drzew falowały i wiły się. Otworzyła się
kolejna rozpadlina, rozszerzając się we wszystkich kierunkach,
wyrzucając w powietrze cuchnącą glebę. Wysokie drzewo uwol-
niło się ze splątanej masy i runęło niedaleko nas z nieprzyjemnym
łoskotem.
Alison stanęła na nogi szybciej niż ja, lecz po chwili znów
straciła równowagę. Żeglarze lepiej sobie radzili na tym kołyszą-
cym się podłożu; Mali szukała miecza, a Jyp, mimo iż z trudem
utrzymywał się na nogach, ściskał mocno miecz w ręce. Chwiej-
nym krokiem zbliżyłem się do poczerniałych szczątków, które
przed chwilą były starym nekromantą, i z trudem uwolniłem
włócznię, upajając się trzaskami mocy w moich palcach. Następ-
nie, bez chwili wahania, ruszyłem prosto po życie Lutza von
Amerningena.
Lutz wraz z porucznikiem już wcześniej rzucili się do ucieczki.
Wokół nas wybuchło zamieszanie, coraz więcej rozpadlin biegło
zygzakami we wszystkich kierunkach, przewracając i krusząc
wysokie skały. W największej rozpadlinie położonej wyżej na
zboczu coś zabulgotało i wytrysnęło niczym gejzer błotny, a po-
niżej dotrzegłem coś lśniącego i poruszającego się. Za naszymi
plecami wytrysnęła kolejna fontanna wydając przy tym gwizd
podobny do popsutego gwizdka parowego, a teren wokoło
zapadł się, tworząc rozlewisko śmierdzącego szlamu. Między
sosnami schodziły z łoskotem lawiny kamienne, ognie przygasały
i rozbłyskały gwałtownie, a zebrane przy nich mroczne stworze-
nia rzucały się ze skrzekiem do ucieczki albo ginęły zmiażdżone.
W jednej chwili zostaliśmy pogrążeni w udekającej masie stwo-
rzeń, ludzi, Dzied Nocy we wszystkich stadiach, znalazło się tam
nawet parę monstrualnych postad kuśtykających między drze-
wami niczym nieszczęsne krzyżówki człowieka i zwierzęda, stoją-
ce niżej od obu z nich.
Drzewa zaczęły się skupiać i kołysać, pochylając się niezależ-
nie od wiatru, jakby skręcała i dręczyła je jakaś olbrzymia,
niewidzialna ręka. Albo jakby łączyło je coś więcej niż splątane
konary, jakby cały gęsty las został zmieniony i zjednoczony
w jeden organizm przez siły pod ziemią. Sądzę, że tak właśnie
było; cały las falował niczym wid lub macki w powolnych
spazmach boleści i gniewu. Lecz, o cud cudów, pośród odrażają-
cej plątaniny stworzeń, które zostały przez niego zwrócone,
zaczęli pojawiać się nasi ludzie, zazwyczaj pojedynczo lub dwój-
kami, porywani falą stworzeń walczyli zażarde; lecz d, którzy
dostrzegli nas i Włócznię, zdobywali się na to, by wznieść okrzyk
radośd. Wytężaliśmy wszystkie siły, by przedrzeć się przez czar-
ną falę, choć zaczęło to teraz przypominać walkę z ruchomą
śdaną, która odrzucała nas przy każdym zwardu.
Ludzie i mniejsze Dzied, ogarnięci paniką, wydawali się
ledwo nas zauważać i głównym zagrożeniem było przypadkowe
kopnięde, stratowanie lub ześliźnięde się w czarną otchłań; lecz
kilka spośród tych stworzeń, oszalałych lub spragnionych krwi
rzudło się na nasz widok do ataku. Pierwsze przypadło Jypowi,
a dwa następne, chwilę później, Alison, która posłała je w dal
turlające się między kamieniami, nim ktokolwiek spośród nas
zdążył jej pomóc. Olbrzymie Dzied łatwiej było wyminąć, były
bowiem bardziej skupione na utrzymaniu równowagi, gdyż jeśli
już upadły, ich znacznie lżejsze repliki przetaczały się po nich
niczym parada mrówek; zdarzyło się to kilkakrotnie. Jeden
olbrzym runął w dół zbocza i dężar jego potężnego dala sprawił,
że nadział się na przechylone drzewo. Wystarczyło jedno dęde
albo okrzyk i schodziły nam z drogi. Największe niebezpieczeńst-
wo stanowiły nieludzkie stworzenia, pomniejsze potęgi, a może
nawet na wpół wdelone duchy, które mimo iż uciekały, za-
trzymywały się i ruszały do ataku, jakby rator.anie swych zdefor-
mowanych powłok znaczyło mniej niż wiecznie nie dająca im
spokoju złośliwość w ich umysłach. Ogromne zwierzę z byczą
głową o długich rogach ześlizgnęło się w dół zbocza i wpadło
między nas; uderzyło na oślep potężnymi, tępo zakończonymi
szponami, zmuszając nas do rozproszenia się. Odrąbałem jeden
czarno zakończony róg; cios Mali przeciął ścięgna na szyi i po-
twór upadł z łoskotem pomiędzy poruszające się korzenie. Miał
ludzkie stopy, pokryte zrogowaciałym naskórkiem, poparzone
lecz dziwnie zwyczajne; być może kiedyś był człowiekiem. Jego
upadek utworzył wyłom w uciekających w popłochu stworze-
niach i wraz z Alison skoczyliśmy naprzód, w stronę opadającego
w dół stoku. Mali i Jyp ruszyli za nami, kiedy zaalarmowały nas
rozbrzmiewające w górze dźwięki.
Niesiona wiatrem sieć ciał przez cały czas wiła się i uderzała
niczym przerwany pas rozsiewając wokoło ciała i nieczystości,
i nagle uderzyła odciętym końcem w zbocze góry, z całych sił,
dwukrotnie, tam gdzie się znajdowaliśmy. Wrzeszczące głosy
ucichły nagle i potworny deszcz obryzgał drzewa.
- Avaunt! - wrzasnęła Mali i cisnęła Alison na bok, kiedy
uderzył drugi koniec, tym razem znacznie bliżej. Drzewa w górze
zbocza zostały strzaskane na drobne kawałki rozpylając krew
i ciało we wszystkich kierunkach.
Wraz z Alison, trzymając się kurczowo jedno drugiego,
wygrzebaliśmy się spod uderzającej na oślep masy, kiedy ponow-
nie uderzyła w las w miejsce, gdzie znajdowaliśmy się jeszcze
przed chwilą i zaczęliśmy się ześlizgiwać w dół zbocza wraz
z osuwającymi się kamieniami i przegniłymi konarami. Uniosłem
Włócznię w nadziei, że być może osłoni nas w jakiś sposób
i obejrzałem się zdesperowany za siebie, chcąc sprawdzić, czy nie
dojrzę naszych towarzyszy albo naszej zwierzyny; lecz w całym
tym zamieszaniu trudno było cokolwiek rozpoznać. W słabym
świetle księżyca stoki góry poruszane były potężnymi, rozcho-
dzącymi się wstrząsami niczym skóra konia piętnowanego roz-
palonym żelazem, pojawiające się wszędzie rozpadliny wypełniał
wyciekający, bulgoczący szlam. Wraz z kolejnymi uderzeniami
wijących się w powietrzu pasów, które opadały obecnie niemalże
przypadkowo, obsuwało się coraz więcej i więcej ziemi. Tam
gdzie powinna być skała, pojawiała się lśniąca, ciemna, nie stała,
lecz kipiąca i wijąca się rzecz, kształty, które grzebały i unosiły się
jedna nad drugą w bagnie ciemnego szlamu. Sprawiało to wraże-
nie czegoś organicznego — ale dopiero gdy dostrzegłem dziwacz-
nie zniekształconą kończynę, zacząłem rozumieć.
Nic nie mieszkało na tej górze, a nawet w jej wnętrzu.
Brocken był górą, jakimś jednym żyjącym stworzeniem skła-
dającym się z komórek, jak wszystkie inne organizmy, jak my
sami. Lecz tutaj komórki nie były jego własnymi; były nimi
ludzkie ciała, które wokół siebie zebrał i stopniowo zdegenerował
i przystosował, aż w końcu stały się jedynie bezrozumnymi
rzeczami prześlizgującymi się w grzęzawisku. Gdzieś głębiej,
w sercu góry, tam musi czaić się królowa, kierujący wszystkim
umysł, który jest odpowiedzialny za schwytanie i degradację
wszystkich tych ciał - Chernobog.
To mroczny intelekt, ten czarny niemalże Absolut z okrytych
mgłą obrzeży Krawędzi, zbudował sobie fizyczne ciało ze swoich
oszukanych i schwytanych wyznawców. Był to kult, który prze-
rodził się w gigantyczny organizm, niczym monstrualny coelen-
terałe, do tego równie jadowity. Te wirujące strzępy ludzkości
służyły mu jako macki, a pojedyncze osobniki miały dla niego nie
większe znaczenie, niż dla mnie kilka komórek na końcach mych
palców - za wyjątkiem dodatkowej złośliwości czerpania roz-
koszy z niszczonych istnień. I oczywiście, jak każde ciało, dys-
ponował silnymi mechanizmami obronnymi. Został zraniony,
być może w witalny organ, i uderzał na oślep w bólu; a jego
mechanizmy obronne obróciły się przeciwko ich prześladowcom.
Ten potop nie był taki bezładny, na jaki wyglądał. Był to sposób
na szybkie przeniesienie zasobów obronnych do jednego miejsca,
równie szybki, jak w przypadku białych ciałek krwi.
- Masz rację! — wysapała Alison. - To system immunologicz-
ny, a my jesteśmy infekcją. Rozproszmy się! Widzisz kogoś
z naszych?
Pełni niepokoju zwróciliśmy się w górę zbocza i dostrzegliś-
my kilku naszych ludzi przedzierających się z mozołem na-
przód, uskakujących za osłony, by uniknąć przypadkowych
strzałów, przelatujących kamieni i szlamu. Kłujący w oczy blask
wciąż przeciwstawiał się cieniom, Mali skacząca od jednej
niewielkiej grupki do drugiej, pomagająca im w walce z wyjący-
mi stadami, które starały się odrzucić albo wchłonąć ich
zakażającą obecność. Dostrzegłem Jypa niedaleko od nas, który
prowokował wybuchy wściekłości ze zbocza powyżej, pozwala-
jąc, by napastnicy zsuwali się potem w dół, widać było, że
z wyraźnym zaniepokojeniem rozgląda się za nami wokoło.
Zaczęliśmy machać i Mali pierwsza nas dostrzegła; lecz nie
odwzajemniła naszego pozdrowienia, zamiast tego wyciągnęła
rękę i wskazała, raz za razem, z gwałtowną emfazą w stronę
zbocza pod nami.
- Półka! - krzyknęła niespodziewanie Atson. - Lądowisko!
Ona widzi je z miejsca, w którym stoi!
Nie ostrzegałaby nas przecież bez ważnego powodu...
- Lutz! Bez wątpienia on zmierza właśnie w tym kierunku!
Gestykulacja Jypa stała się równie nagląca.
- Są odcięci! - warknęła Alison. - A my nie, lecz...
Spojrzała na zbocze pod nami poznaczone niemożliwymi do
przebycia prądami.
- To zbyt daleko! - wysapała. - Musimy to ominąć!
- Złapcie go! - dobiegł ryk z góry. - Pochwyćcie tę kreaturę.
Potnijcie go na kawałki, jeśli możecie - lecz ratujcie Graala!
Nie były to trąby anielskie, lecz słowa niosły się znacznie
głośniejsze i wyraźniejsze niż to możliwe ponad takim zgiełkiem,
nawet jeśli wydobyły się z płuc Mali i wydawało się, że w moje
obolałe mięśnie wstępują nowe siły. Alison ruszyła za swym
ukochanym Graalem w dół, przelatując z kamienia na kamień
niczym górska gazela; a ja skakałem i potykałem się o nie
z sercem podchodzącym mi do gardła, w każdej chwili spodzie-
wając się, że schodząca lawina zabierze grunt spod moich pul-
sujących stóp albo że zostanę rozdeptany przez hordę śmier-
dzących diabolicznych stworów. Jedno pragnienie pchało mnie
naprzód, chęć dostania tego drania Lutza w swoje ręce; i za-
zgrzytałem zębami, gdy usłyszałem dźwięki rozgrzewanych sil-
ników statku powietrznego poniżej.
- Nie damy rady! - wrzasnąłem do Alison, gdy ją dogoni-
łem. - Musi być jakiś szybszy sposób...
Strząsnęła moją rękę ze swojego ramienia.
- Może wiesz, gdzie można wypożyczyć jakiegoś cholernego
konia?
Słysząc to podskoczyłem w miejscu. Spojrzałem niesprecyzo-
wanie na Włócznię, po czym odskoczyłem o jakieś trzy kroki,
gdy coś ciepłego i wilgotnego dotknęło mojego ucha. Biały koń
patrzył na mnie, jak to tylko konie potrafią, jakbym był komplet-
nym idiotą. Trzymając się niepewnie na nogach, skinąłem na
niego, a on podszedł, wyciągając chrapy w stronę moich kieszeni.
- Później, kolego - powiedziałem mu i wskoczyłem na jego
grzbiet, wsuwając nogi w idealnie dopasowane strzemiona.
Chwyciłem wodze i nacisnąłem go delikatnie piętami. - Uważaj,
gdzie stąpasz, i podążaj za tą damą!
Około stu metrów poniżej z umęczonego lasu wytrysnął nowy
zalew potworności; zrównaliśmy się z Alison, gdy znalazła się na
ich drodze. Obróciła się nieznacznie na dźwięk kopyt i krzyknęła
na głos, gdy chwyciłem ją i posadziłem za sobą w siodle. Potężny
koń niemalże nie zauważył dodatkowego ciężaru.
- Stąd go wziąłeś?
- To dzięki Le Stryge'owi... i moim wybujałym romantycz-
nym wyobrażeniom. Lecz sądzę, że to mnie woli... - przerwałem
nagle, gdy koń skoczył niespodziewanie, przesadzając niski ka-
mień, i przeniósł nas ponad głównym strumieniem pojawiających
się okropieństw. Wylądowaliśmy z ledwo wyczuwalnym wstrzą-
sem, choć Alison trzymała się mnie kurczowo. Jeden ze stworów
zastąpił nam drogę, dwunogi potwór o dużej głowie, rozwartych
szczękach i rozdętych genitaliach, nawet nie zdążyłem przekonać
się, czy miał oczy, gdy padł powalony moim ciosem. - W dodat-
ku zjawił się na moje wezwanie, tak jak mój miecz. Może
Włócznia pomogła.
Otoczyła nas kolejna grupa stworzeń, które wynurzyły się
z wąskiego wąwozu położonego powyżej półki. Pierwsze zginęło
pod ciężkimi kopytami, drugie powaliła Alison, gdy próbowało
rozorać koński zad; te, które znalazły się po mojej stronie
rozproszyły się, nim miecz zdołał je dosięgnąć, a koń ruszył
z łoskotem w powstałą wyrwę. Poniósł nas przez te ostatnie
decydujące chwile niczym oddech sztormu, pochłaniający prze-
strzeń wielkimi susami, nie do zatrzymania. W końcu zostawiliś-
my za sobą podszycie jak z koszmarnego snu i znaleźliśmy się na
polanie, gdzie wciąż dymił się wrak helikoptera, a zacumowana
„Dove" obracała się i kołysała. Lecz między nimi „Raven",
mniej pewnie przycumowany, z silnikami wciąż jeszcze ciepłymi
po niedawnym locie, był już stopę nad ziemią i wznosił się
miarowo coraz wyżej. Ruszyliśmy galopem naprzód, lecz nawet
zwisające liny cumownicze znajdowały się poza naszym zasię-
giem. Lutz musiał być kiepskim nawigatorem, skoro zdecydował
się spróbować skręcić statkiem jak jedną ze swoich prywatnych
maszyn. Boczne stery zatrzepotały, ster na rufie przesunął się
z hukiem w jedną stronę i olbrzymi statek przetoczył się niczym
słoń w błotnistym kąpielisku; rufa przechyliła się silnie w dół.
W jednej chwili liny rufowe znalazły się w naszym zasięgu -
skierowałem konia w ich stronę, stanąłem w strzemionach
i chwyciłem się jednej z nich. Ogon ociężale uniósł się i nagle
zacząłem wirować wysoko nad ziemią; kopiąc nogami na wszyst-
kie strony, próbowałem jednocześnie chwycić linę stopami i wcis-
nąć drogocenną Włócznię za pas. Nagle znalazłem się twarzą
w twarz z Alison, szczerzącą zęby w dzikim uśmiechu i wspinają-
cą się po linie coraz wyżej, jakby jutro miał być koniec świata -
co, jeśli się nad tym zastanowić, było prawdą. Chyba że odzys-
kamy Graala w jednym kawałku.
I Alison, dodałem w duchu. l
Rozdział jedenasty
z
Zacząłem się wspinać za nią. Pewnie nie robiłem tego z wdzię-
kiem, lecz byłem dzięki temu wystarczająco zajęty, by nie patrzeć
w dół. Bałem się, że nadzieję się na Włócznię, lecz jakoś mi się
udało. Znajdowaliśmy się mniej więcej w połowie drogi, gdy
warkot silników stał się nierówny. Kołysanie boczne statku
zwiększyło się gwałtownie, przez co zaczęliśmy kołysać się na
linach, nigdyjednak wystarczająco blisko gondoli. Myślałem przez
chwilę, że chcą się nas w ten sposób pozbyć, lecz gdyby rzeczywiś-
cie nas dostrzegli, mogliby po prostu przeciąć liny; najwyraźniej
obecna sytuacja była wynikiem nieudolnego pilotażu.
Tak czy inaczej, omal nie okazał się równie skuteczny, co
przecięcie lin. Bujaliśmy się na boki, był to powolny ruch, który
nieuchronnie przyprawiał o mdłości. Omal nie krzyknąłem, kiedy
dostrzegłem, jak Alison traci oparcie i zaczyna ześlizgiwać się
w dół, lecz szybko się z tym uporała. Chwilę później spotkało
mnie to samo, tyle że ja nie miałem już tyle szczęścia. Ześliz-
giwałem się coraz szybciej, a lina paliła mi palce i ledwo co
zdołałem wyhamować, cudem owijając sobie linę dokoła nóg.
Wynikłe stąd szarpnięcie wyszarpnęło mi linę z rąk i w jednej
chwili znalazłem się ponad otchłanią, wisząc głową w dół. Unosi-
liśmy się obecnie znacznie wyżej, niż myślałem; byliśmy mniej
więcej na tym samym poziomie, co jałowy szczyt Brocken i chyba
nie sposób sobie wyobrazić bardziej przerażającego widoku.
Pośród macek bestii, wciąż uderzających w agonii, cały szczyt
góry otwierał się, ziemia i kamienie obsuwały się, odsłaniając
kipiel organicznej masy, wrzącej niczym kłębowisko larw, białych
w brązowej mazi rozkładu. Być może niegdyś byli to ludzie, ciała
i umysły. Teraz byli grudami komórek, których wicie się odzwier-
ciedlało jedynie zranioną jaźń, która w nich zamieszkiwała.
I nagle zaszła w niej gwałtowna zmiana, masa rozdzieliła się.
W poprzek jej niższej krawędzi, w pobliżu linii drzew, otworzyło
się głębokie nacięcie i wylał się z niego strumień bladego płynu,
który popłynął między drzewami w dół zbocza. Byłem przekona-
ny, że w jakiś sposób stali się jego częścią, czymś w rodzaju
narządu zmysłu - a może nawet, ze względu na swoją wrażliwość
na światło, gigantycznym okiem. Obawiałem się o Mali i Jypa
i tego wspaniałego wierzchowca; żadne miejsce nie wyglądało na
bezpieczne z tą rzeczą w pobliżu. Pojawiła się nowa bruzda,
wybrzuszyła się, szczyt zmienił wygląd, można było odnieść
wrażenie, że odchyla się do tyłu. Widoczna na tle lodowatej
czerni sylwetka potwora rozwarła szczęki i wyryczała swój ból
i gniew pod sierpem księżyca.
Części falującego szczytu wzniosły się, a inne zapadły. Wrzą-
ca powierzchnia przemieściła się, przyjmując kształt podobny do
twarzy, oczy mocno zaciśnięte, nozdrza rozszerzone, cienkie,
bezwargie usta rozwarte szeroko w tym ogłuszającym wrzasku
śmiertelnej udręki litującego się nad samym sobą potwora. Nie
potrafiłem powiedzieć, do kogo należy, lecz patrząc na nią, nie
miało się żadnych wątpliwości, że jest to twarz jakiegoś człowie-
ka, ludzka w każdym calu, mimo iż materiał, z którego ją
zrobiono, znajdował się w bezustannym ruchu. Była równie
charakterystyczna co pośmiertna maska, a do tego żyła. A może
było to wspomnienie o nie dającym spokoju podobieństwie do
kogoś, kogo stworzenie to niegdyś znało; albo coś lub ktoś, kto
stanowił część tej wzbudzającej grozę inteligencji. Lecz bez wzglę-
du na to, jak było naprawdę, obecnie była to maska pierwotnej
udręki, twarz kogoś łamanego kołem, obdzieranego ze skóry lub
torturowanego kleszczami. Ta monstrualna rzecz utrzymywała
kształt swej twarzy i zawodziła rozdzierająco przepełniona nie-
zmierzonym bólem i nieprzejednanym gniewem. Macki, które
sobie wykształciła, niczym u zranionego polipa morskiego, ude-
rzały w las, jakby pod wpływem nieznośnego bólu spowodowa-
nego na przykład zranieniem oka. I nagle wystrzeliły w górę,
sięgając tuż pod nami, a wywołany przez nie podmuch wstrząsnął
całym statkiem. Jego dziób opuścił się gwałtownie, bujanie zmie-
niło się, a ja wystrzeliłem w stronę gondoli, wystarczająco blisko,
by zaryzykować próbę chwycenia się jednego z zastrzałów.
Chwyciłem go, puściłem linę i przywarłem z całych sił, an-
gażując w to całe ciało za wyjątkiem zębów. Wyciągnąłem nogę,
nacisnąłem na klamkę, otworzyłem drzwi i wleciałem do środka,
lądując z łoskotem na metalowej podłodze. Drzwi zatrzasnęły się
za mną z hukiem. Włócznia przeleciała po podłodze na drugi
koniec podłogi i utkwiła pod spiralną drabiną prowadzącą do
wnętrza statku. W tej samej chwili skoczyły na mnie dwie
zakrwawione postacie w mundurach strażników. Bez wątpienia
zbiry Lutza, którzy pozostali na statku, by lizać swe rany. Nie
byli w szczytowej formie, lecz ja również nie miałem się najlepiej
i nie mogłem sobie z nimi poradzić. Przewalaliśmy się i skakaliś-
my z jednej strony na drugą, ślizgając się na podłodze, szamocząc
się i zadając sobie nawzajem ciosy, wszystko to bez większych
rezultatów. Nie przestawałem spoglądać w stronę Alison, która
pobladła, zmagała się z drzwiami. Wreszcie udało mi się przesu-
nąć; znalazłem się tyłem do drzwi i dając się na wpół udusić,
wyswobodziłem jedną rękę i chwyciłem za klamkę. Drzwi ot-
worzyły się z hukiem i tak już pozostały; powietrze wdarło się
gwałtownie do środka i plan gry zmienił się. Teraz było to:
„wyrzuć albo ciebie wyrzucą". Trzymałem się kurczowo framugi
i waliłem w nich, podczas gdy oni próbowali wypchnąć mnie, nie
tracąc przy tym równowagi. Nagle para nóg owinęła się jednemu
zbirowi wokół szyi, ten zaskrzeczał, zwolnił chwyt i zaczął
uderzać w nie zdrową ręką. Chwilę później już go nie było. Kiedy
jego słaby krzyk ucichł w ciemnościach, serce mi zamarło. Drugi
mężczyzna spostrzegł nadarzającą się okazję i zaatakował, lecz
odrzuciłem go na ściankę; odbił się od niej i wrócił z nożem
zaciśniętym w ręce. Uniósł go właśnie do ciosu, gdy Alison
przefrunęła przez drzwi i kopnęła go prosto w żołądek. Mężczyz-
na zderzył się z przeciwległą ścianą z łoskotem, osunął się na
ziemię i stacił zainteresowanie.
Natychmiast chwyciłem ją, wciągnąłem do środka i ściskając
z całych sił powiedziałem:
- To już drugi raz! O bogowie, dziewczyno...
- Nie mamy czasu! - syknęła. - Pewnie coś zobaczyli albo
usłyszeli. Widziałam, jak przechodzili tutaj!
Puściłem ją i pobiegłem po Włócznię, lecz gdy się po nią
schyliłem, ktoś opuścił się przez luk, a jego buty omal nie
wylądowały na moich plecach. Pewnie złamałby mi szyję, na
szczęście w ostatniej chwili rzuciłem się w bok, poślizgnąłem się
i upadłem. Napastnik skoczył za mną i również upadł, skoczyłem
w jego stronę. Jeszcze jeden mężczyzna zeskoczył do łódki
i ruszył na Alison, która spotkała się z nim w pół drogi,
skrzyżowali ostrza. Stanąłem z trudem na nogi i para butów na
drabinie wycofała się w pośpiechu na górę. Skoczyłem za nimi
w pogrążone w mroku wnętrzności statku, lecz gdy wystawiłem
głowę przez luk, wybuchły wokół mnie języki ognia. Cofnąłem
się pośpiesznie. Z rufy dobiegł czyjś wściekły okrzyk.
— Du Sauidiot! Kein Schuss mehr! Willst du die ganze Schiffirn
Brand setzen?
Chcesz podpalić cały statek? Boże, racja, przecież te rzeczy są
pełne wodoru! Chwyciłem brzegi luku i wypchnąłem się z im-
petem w górę. Znalazłem się w przestronnym pomieszczeniu dla
koni, w którym znajdowały się boksy z siatki i pęta, lecz było tu
dziwnie duszno, a w powietrzu unosił się nieprzyjemny zapach.
Szkielet składał się z wrzecionowatych elementów konstrukcyj-
nych otoczonych wielkimi balonami wypełnionymi gazem, które
śmierdziały impregnowanym brezentem niczym staromodny na-
miot, tyle że znacznie gorzej. Materiał sprawiał, iż nie dochodził
tu warkot silników, tłumił też szczęk kroków na metalowych
pomostach roboczych i śpiew wibrujących lin sterujących w gó-
rze - nadymał się ponad nimi w głębokich, skrywających wszyst-
ko cieniach niczym ołowiane chmury.
Mój przeciwnik cofał się, próbując schować do futerału
długie parabellum, lecz upuścił je i wyciągnął szablę. Był to
porucznik; zmierzył mnie wzrokiem z nieprzyjemnym błyskiem
w oku; widać było, że jestem poobijany, zmęczony i że krwawię.
Odłożyłem ostrożnie Włócznię - wolałem nie ryzykować w tym
miejscu żadnego ognia. W dodatku miałem niejasne przeczucie,
że broń ta nie musi koniecznie zadziałać w zwykłym starciu.
Z dołu dobiegło rżenie konia i głuchy łoskot; obejrzałem się
bezwiednie za siebie, a porucznik rzucił się na mnie, mierząc
w moją twarz. Odparowałem jego cios i sam zaatakowałem,
odpychając go kilka kroków w tył. Rozległ się stukot butów na
drabince za moimi plecami i Alison, byłem pewien, że to ona,
wyskoczyła z luku. Lecz nie poświęciła nam zbyt wiele uwagi;
pobiegła pomostem w stronę rufy. Nagle posłyszałem brzęk
i grzechot i spostrzegłem kątem oka, że jedna z lin w górze drży
gwałtownie. Porucznik zaklął chrapliwie i przypuścił zacięty
atak, chcąc mnie odepchnąć. Nie ustąpiłem pola, parowałem
tylko jego ciosy; po chwili skoczyłem za luk, a gdy jego miecz
uderzył o uniesioną klapę, mogłem zaryzykować spojrzenie w tył.
Alison podskakiwała, starając się uderzyć w jedną z lin, na której
widniała już głęboka rysa.
- Zostaw go! - wrzasnęła. - Chodź i pomóż mi!
Łatwo powiedzieć; porucznik zwarł się ze mną, sczepiając
nasze gardy. Spróbował uderzyć mnie kolanem w pachwinę.
- Typisch! - zacząłem się z niego naigrywać. - Żaden z ciebie
szermierz, jesteś zwykłym ulicznym chuliganem w ozdobnym
mundurze! Nóż w plecy na ciemnym parkingu - oto twój styl!
Warknął i spróbował uwolnić swoje ostrze i... walka przero-
dziła się w coś, co bardziej przypominało szamotaninę w ciemnej
uliczce niż pojedynek szermierczy. Sczepieni ze sobą, szarpiąc się
nawzajem, turlaliśmy się tam i z powrotem, próbując uderzyć
głową przeciwnika w metalowe człony konstrukcji albo zrzucić
go z pomostu, podczas gdy Alison starała się przeciąć kabel.
Udało mi się trafić go kolanem w żołądek, pozbawiając go na
chwilę tchu, lecz on uderzył mnie rękojeścią szabli w twarz, po
czym skoczył na równe nogi. Podnosząc się stracił równowagę
i młócąc rozpaczliwie ramionami, dał kilka niepewnych kroków
w tył. Niestety, zatrzymał się i z mieczem uniesionym wysoko
nad głową przygotował się do ostatecznego ciosu, którego z pew-
nością nie dałbym rady zablokować.

Nagle jego oczy rozszerzyły się, Alison krzyknęła ostrzegaw-
czo i coś przecięło ze świstem powietrze - był to odcinek cienkiej
stalowej liny. Przemknęła z sykiem tuż nad moją głową, trafiła
porucznika prosto w klatkę piersiową, owinęła wokół niego z siłą
dusiciela i napięła z trzaskiem. Usłyszałem odgłos pękających
kości. Statek szarpnął się gwałtownie, a silniki ryknęły. Coś
jęknęło głośno, po czym zamarło z głuchym odgłosem. Linka
rozluźniła się, po czym napięła ponownie, uwalniając swego
zmaltretowanego więźnia. Ciało ześlizgnęło się po nachylonej
podłodze i wypadło bezwładne przez przedni luk; rozległ się
przytłumiony okrzyk.
Alison przykucnęła obok mnie.
- Nic ci nie jest? Przecięłam kabel steru prawej burty, za-
blokował się. Ten statek już nigdzie nie poleci...
Urwała. Dało się wyczuć coraz silniejszy zapach spalenizny.
Zza naszych pleców dobiegł narastający szum zablokowanego
silnika elektrycznego i ciche trzaski iskrzenia.
- Zablokowało wyciągarkę! - wykrzyknęła Alison; skoczyła,
w tej samej chwili coś zasyczało i pod pomostem wybuchnął
deszcz iskier. W oślepiającym świetle zobaczyłem Lutza wycho-
dzącego z przedniego luku. Było to idealne pojawienie się na
scenie Króla Demonów - bez monokla, z rozwianymi białymi
włosami, rumiana twarz nabrzmiała krwią. Nie musiałem się
wcale trudzić, by wyczytać z niej desperację; w ręku trzymał
najnowszy model małego automatycznego pistoletu. Jeśli on już
nigdzie nie poleci, my także.
Z desperacją obróciłem się w drugą stronę, by ostrzec Alison,
lecz zanim zdążyłem wciągnąć powietrze do płuc, rozległ się huk
wystrzału. Zobaczyłem, jak kula trafia celu, zobaczyłem rozbryz-
gującą się krew i kawałki ciała wypchnięte spomiędzy żeber
Alison, zobaczyłem, jak uderzenie okręca nią i jak upada na bok
z sapnięciem boleści. Chyba za sprawą cudu kula nie przebiła
powłoki balonu, lecz następna mogła to zrobić; a on obracał się
już, by wziąć mnie na cel. Na podłodze leżał pistolet porucznika,
ale nie miałem odwagi wystrzelić. Być może wciąż jeszcze mam
coś do stracenia. A więc rzuciłem go i wylądował pięknie na
brodzie Lutza. Zachwiał się, wpadł tyłem przez luk i spadł
z niespodziewanie przechylającego się pomostu, gubiąc przy tym
swój pistolet. Oba poleciały w ciemność.
Zerwałem się na równe nogi i skoczyłem za nim. Lecz
przechodząc przez luk, zerknąłem szybko w dół gondoli: do-
strzegłem zmasakrowane ciało porucznika spoczywające u stóp
drabinki - i coś o wiele bardziej mrożącego krew w żyłach.
Statek kołysał się i chwiał miarowo, a każdy ruch sprawiał, że
spoczywający w metalowym pojemniku Graal przesuwał się
odrobinę dalej w stonę ziejącego otworem bocznego wejścia. Już
miałem zeskoczyć na dół, lecz przeszkodziło mi suche kaszlnięcie.
Lutz, obmacując krwawiącą brodę, stał niewiele więcej niż dłu-
gość miecza dalej; jego przystojne rysy wykrzywiał bez wątpienia
szelmowski uśmieszek; tylko tik nerwowy w kąciku oka psuł
wszystko.
- Wenn man nur wusste... - zaczął, na wpół śmiejąc się. -
Gdybyś tylko wiedział, przez jakie rzeczy przeszedłem, okropne,
nużące, brudne, plugawe, poniżające, zwyczajnie głupie rzeczy,
które musiałem zrobić, by zajść tak daleko...
- Domyślam się. Przymilałeś się tej rzeczy w dole. I prowa-
dziłeś innych ludzi w sieci. - Krążyliśmy teraz nad tym uderzają-
cym na oślep potworem, lecz nie będziemy tak krążyć w nieskoń-
czoność. Traciliśmy wysokość i wkrótce znajdziemy się w zasięgu
jego macek.
Lutz roześmiał się na głos. Za moimi plecami posłyszałem
dźwięki, jakby się ktoś ślizgał.
- I wtedy pojawiłeś się ty, mały domokrążca bez znaczenia
z narodu kramarzy, i wszystko zniszczyłeś. T y! I wiesz co, mały
domokrążco? Nigdy nie czułem się tak poniżony, jak wtedy,
kiedy się z tobą zadawałem!
Teraz moja kolej się roześmiać.
- Powinieneś był porozmawiać z Le Stryge'em. Mówi, że
w moich żyłach płynie królewska krew, niemiecka królewska
krew. Jestem potomkiem księżniczki z dworu Karola Wielkiego,
tak powiedział! Och, to było bardzo dawno temu, lecz lepsze to
niż zwyczajny baron, nie sądzisz?
Nie spodziewałem się, że wywrze to na nim takie wrażenie.
Jego błękitne oczy wyszły z orbit i omal nie cofnął się przede mną
skulony ze strachu.
-Ty? Fisher? Leiber Gott in Himmel!
Poczułem płomień rozpalonej na nowo wściekłości. Katjka.
Alison. Być może także Mali i Jyp. Pewnie ja również.
- Na twoim miejscu nie nadużywałbym Jego imienia. Jeśli
On istnieje, będziesz się musiał nietęgo tłumaczyć, niegrzeczny
chłopczyku!
Skoczył niespodziewanie w stronę luku, a także drzwi i Gra-
ala bez wątpienia. Mój miecz przeciął powietrze tuż przed
nim i ślizgając cofnął się gwałtownie, wyciągając swój ciężki
Schlager.
- Obiecywałem sobie coś takiego - powiedział napiętym gło-
sem. - Ten głupiec Dragovic doniósł mi, że jesteś dobrym szer-
mierzem. Może rzeczywiście tak było... w porównaniu z nim;
Dragovic był znośnym przeciwnikiem podczas zawodów. Lecz
posłuchaj, co ci powiem, mały domokrążco: Bez względu na to,
jakie istnieją na twój temat przepowiednie, obojętnie, co jest
zapisane w gwiazdach, ostry miecz zawsze może to przeciąć.
Trafiłeś w moje ręce za wcześnie, zbyt niedoświadczony.
Roześmiałem się.
- Chcesz mi powiedzieć, że jesteś najlepszym szermierzem
w całej Francji?
Uśmiechnął się wymuszenie.
- We Francji, nie. Byłem za to mistrzem Turyngii!
I pewnie tak było. Dostrzegłem to w sposobie, w jaki zasalu-
tował i przyjął postawę szermierczą z lewą ręką ułożoną wygod-
nie na krzyżu, prawe ramię wysoko uniesione z ostrzem skiero-
wanym na zewnątrz. Przyjąłem współczesną postawę szermier-
czą, ręka prosta, ostrze skierowane pod kątem ku górze. Lutz
zachichotał.
- Przykro mi, nie ma tu dla nas niestety sportowych flore-
tów, domokrążco. Po prostu będziesz musiał nauczyć się obcho-
dzić z bronią, jak to czynią dżentelmeni. Nun -fahren Sie fort!
Nasze ostrza zetknęły się, zazgrzytały, zderzyły się delikatnie
czubkami - i nagle jego ostrze zniknęło, przemykając z sykiem
obok mojej głowy w dzikim pchnięciu. Przyjąłem je w ostatniej
chwili, po czym uderzyłem w odpowiedzi w jego odsłonięte
przedramię. Lecz uwolnił się bez trudu, jakbyśmy walczyli flore-
tami i zripostował gwałtownie. Jak to się rzadko zdarza podczas
prawdziwej walki na śmierć i życie, zaczęliśmy raz po raz
zmieniać tempo, poruszając się niewiele, wymieniając błyskawicz-
ne, krótkie pchnięcia w skomplikowanej sekwencji na bardzo
bliski dystans, odkrywając się z lewej strony. Gwałtowna, oszała-
miająca walka; a ja byłem wyczerpany. Lecz niewiele by zmieni-
ło, gdybym był wypoczęty, gdyż Lutz był o wiele lepszy ode
mnie, oszczędzał siły, uderzał przede wszystkim z nadgarstka,
nigdy nie wyprowadzał naprawdę morderczego pchnięcia i nigdy
nie przeoczył żadnego, nawet najmniejszego wyłomu. Taki play-
boy jak on miał dużo czasu na tego typu przyjemności, a nie
kilka godzin urwanych z przerw obiadowych lub wieczorów.
Zgadywałem, że jestem silniejszy pomimo jego nadgarstków
tenisisty, lecz to także już wkrótce przestanie się liczyć, biorąc
pod uwagę sposób, w jaki chciał mnie znużyć. I przez cały czas
dobiegały mnie te dźwięki...
Coś zaklekotało obok mnie, gdy ostatnia sekwencja ataków
Lutza zmusiła mnie do cofnięcia o krok. Przez chwilę ogarnął
mnie strach, że to porucznik jakoś doszedł do siebie. I wtedy,
kątem oka, dostrzegłem Alison. Stała prosto oparta o drabinkę
z twarzą odwróconą ode mnie, a szczebel, którego się trzymała,
ociekał krwią. Oczy Lutza rozszerzyły się w zaskoczeniu,
jego atak zelżał i zaatakowałem, odbijając jego ostrze, by
przeszło obok mnie. Szpicem miecza rozciąłem mu prawy
rękaw. Odskoczył do tyłu z przekleństwem na ustach, lecz
nie popłynęła krew.
Obnażyłem zęby.
- Nie powinien się pan zadawać ze sklepikarzami, Herr
Baron! Aż za dobrze pilnują składu!
Parsknął pogardliwie.
- Twój skład, domokrążco, jest na skraju bankructwa!
Alison ześlizgnęła się kilka ostatnich stopni, opadła bez sił na
podłogę gondoli i nie poruszyła się - a ostrze Lutza wirowało tak
szybko, że ani razu go nie dostrzegłem, poczułem jedynie piekący
ból, gdy zderzyło się z moim ostrzem, które zostało zepchnięte
w dół - jego wystrzeliło w stronę mojego brzucha. Odbiłem je
z trudem, lecz wysiłek sprawił, że zachwiałem się na nogach,
a Lutz ciął dziko, celując w gardło. Zatrzymałem go i to tak
skutecznie, że siła uderzenia obróciła się przeciwko niemu; cofnął
się niepewnym krokiem, a nasze ostrza spotkały się z sykiem
w szybkiej wymianie ciosów. Każdy z nas próbował przyprzeć
przeciwnika do barierki pomostu. Uwolnił swoje ostrze, lecz
moje przedarło się przez cienką metalową rurkę z przyprawiają-
cym o ból zębów piskiem i opadło w stronę jego nogi. Lutz
odskoczył do tyłu, pośliznął się w czyjejś krwi, Alison albo
porucznika, wpadł na przerwaną barierkę i omal nie wpadł do
pojemników z gazem. Uratował go gwałtowny przechył statku;
dzięki czemu runął na twarz.
Nie mogłem tego wykorzystać; byłem zbyt wyczerpany, sta-
łem, wciągając powietrze w potężnych, chrapliwych wdechach.
Zajrzałem przez luk, szukając Alison, lecz nie było jej już u stóp
drabinki. Pełzała, z kończynami rozpostartymi niczym rozgwiaz-
da, wolno, lecz miarowo, w stronę pojemnika z Graalem. Lutz,
klęcząc, również to zobaczył i rzucił się w stronę drabinki.
Kopnąłem go w goleń. Odtoczył się przeklinając, po czym pchnął
z całych sił między szczeblami. Ostrze ześlizgnęło się po moich
żebrach. Choć rana nie była groźna, przeszył mnie rodzierający
ból, gdyż odezwał się mały podarek od kapitana - zgięty wpół
zatoczyłem się do tyłu. Lutz zarechotał.
- I masz te swoje chwyty z ciemnych uliczek!
- Myślałem, że walki uliczne to specjalność faszystów!
- Faszystów? - wysapał, gdy obaj z wysiłkiem stanęliśmy na
nogi. - Nie rozumiesz znaczenia tego słowa! Faszyzm stanowił
fasadę, był krzykliwym sztandarem, który miał zadowolić wieś-
niaków, niczym więcej! SchutzStaffel był domem mojego ducha.
Honor, czystość, odwagę... nigdy nie zaprzestałem walki.
Statek przechylił się ponownie i tym razem to ja ześlizgnąłem
się w dół, w stronę rufy i blokowanego silnika wyciągarki. Lecz
zamiast wstać i ruszyć za mną, Lutz chwycił szablę porucznika
i cisnął ją niezgrabnie w dół luku. Rozległ się łoskot, usłyszałem
okrzyk bólu Alison; i wtedy właśnie oszalałem. Nie była to
wściekłość, byłem bardzo spokojny, bardzo opanowany, uprzy-
tomniwszy sobie, że walczyłem do tej pory na jego warunkach,
nie moich. Musiałem stworzyć odpowiednią okazję, choć niewie-
le mogłem zrobić. Istniały rzeczy, do których byłem przyzwycza-
jony, a on nie, tylko jak to osiągnąć?
Wtedy pojawiło się szaleństwo. Już miał zeskoczyć przez luk;
musiałem go powstrzymać. Wciągnąłem w płuca jeden głęboki
i bolesny wdech, stanąłem na nogi i, z trudem ignorując ogar-
niającą mnie słabość, pobiegłem w jego stronę. Przez minutę,
może dwie, zmusiłem się, by robić to samo, co on robił wcześniej:
powstrzymywałem się od zadania decydującego ciosu i czekałem
na stosowną chwilę; tylko że w moim przypadku nie było to
wynikiem umiejętności. Lecz mogło tak być - wiedziałem, że tak
będzie - podłoże. Mimo iż nie przedostawałem się przez jego
osłonę, on też niczego nie mógł osiągnąć i sprawiał wrażenie,
jakby go to niepokoiło. Zmusiłem go do wejścia i ponownego
wyjścia; wycofałem się, kusząc go niezdarnymi osłonami, następ-
nie zacząłem krążyć wokół niego, zaganiając go za pomocą
błyskawicznych, brawurowych ataków. Wiedziałem, że nie po-
trwa to długo; siły opuszczały mnie szybko i w każdej chwili
mogłem odsłonić się fatalnie. Lecz Lutz był skonfundowany,
osłabił swoje ataki, chcąc się zorientować, do czego zmierzam.
Przekonał się, gdy jego obcasy zsunęły się z krawędzi luku i nagle
przypuściłem atak. Z trudem utrzymując równowagę, młócąc
rozpaczliwie, uchwycił się jej.
Niemalże widziałem jego tok rozumowania i próbowałem go
zmusić siłą woli, by nie przestawał. W szermierce znana jest
reguła, która mówi, że wysokość obdarza twój atak siłą i swobo-
dą manewru - technicznie rzecz ujmując. Jeśli zacznie schodzić
w dół, ja zyskam przewagę. Nawet gdyby się puścił i zeskoczył -
samo w sobie ryzykowne, biorąc pod uwagę ciało u stóp dra-
binki - mógłbym nadziać go, kiedy będzie spadał. Dlatego też
Lutz wspiął się kilka szczebli wyżej, a ja skuliłem się pod jego
cięciami, co wcale nie było trudne. Roześmiał się, zaryzykował
jeszcze kilka szczebli, a ja przemknąłem na drugą stronę luku
i rozciąłem mu nogę od uda po łydkę. A raczej nogawkę spodni
do jazdy konnej, ponieważ prawie nie było krwi; drasnąłem go
tylko. Odciąłem mu całkiem spory kawałek cholewki, co w wyra-
źny sposób wytrąciło go z równowagi. Instynktownie skoczył
szczebel wyżej, i jeszcze jeden - zdobywałem pole. Schyliłem się
przed jego ciosem, a przez otwór luku ujrzałem przelotnie Alison
leżącą bezwładnie z rękami zaciśniętymi na prętach klatki. Wy-
daje mi się, że gdzieś w głębi oczekiwałem, że zerwie się cudownie
uleczona, lecz nic takiego się nie stało. Krzyknąłem w jej stronę,
by dodać jej otuchy, jednym kopnięciem obluzowałem pokrywę
luku i zatrzasnąłem ją pod Lutzem; obcinając mu na dodatek
kawałek podeszwy.
Powinien zaryzykować skok w dół i raz jeszcze zmierzyć się ze
mną w płaskim miejscu, lecz zaczęły mu już puszczać nerwy. Nad
naszymi głowami znajdował się kolejny luk. Lutz zadał kilka
dzikich pchnięć, które omal nie zrobiły mi przedziałka na czubku
głowy, po czym odwrócił się i zaczął wspinać się jak szalony,
szybciej niż ja byłem w stanie to zrobić z moimi obolałymi
żebrami. Znaleźliśmy się między balonami, w dusznej przestrzeni na
rufie oświetlonej migoczącą poświatą, o której wolałem nawet nie
myśleć. Jednakże dzięki niej ujrzałem Lutza, jak obraca szaleńczo
kołem przy następnym luku; chciał za wszelką cenę znaleźć się
ponownie w jakimś płaskim miejscu, by podjąć walkę. No dobrze,
dostanie, czego chciał, lecz nie sądzę, by mu się to spodobało.
W tej samej chwili pokrywa luku odskoczyła z głośnym
łoskotem i poczułem podmuch lodowatego, czystego powietrza.
Było przyjemnie orzeźwiające, lecz Lutz zląkł się i zawahał.
Wciągnąłem się z wysiłkiem jeszcze wyżej i ukłułem go w łydkę,
z całych sił. Krzyknął i omal nie spadł z drabiny, a po chwili
przelazł pośpiesznie przez właz. Widziałem z dołu, jak, na czwo-
rakach, trzymając się kurczowo jedną ręką, próbuje rozpaczliwie
zamknąć pokrywę, lecz nie dałem mu na to czasu. Znalazłem się
na górze, nim zdołał coś zrobić, i wyszedłem jak i on wcześniej na
górną powierzchnię statku. Tyle że ja stanąłem prosto.
- Nigdy nie zainteresowałeś się wspinaczką, nieprawdaż Herr
Baronie? Sport ten nie przypadł ci pewnie do gustu, prawda?
Okrążyłem luk, a on odsunął się ode mnie na czworaka,
czepiając się palcami napiętego niczym na bębnie materiału,
którym obciągnięty był kadłub. Wiart targał nasze włosy i niósł
w górę niewyobrażalny smród góry pod nami. Roześmiałem się
cicho, widząc w jaki sposób światło księżyca odbija się w moim
ostrzu. Pchnąłem w jego stronę, zaskowyczał i omal nie stracił
równowagi, widząc tuż obok siebie opadający w dół bok statku.
- I nigdy nie pracowałeś na masztach na tych swoich spor-
towych jachtach, czyż nie? Od tego jest załoga w uprzężach,
twoje miejsce było przy kole sterowym, mam rację? Nicht wahr? -
Wykonałem kolejne pchnięcie, cofnął się, zaczął się ześlizgiwać
i chwycił się ponownie z oszalałą raptownością.
- To nie jest uczciwa walka! - wyrzucił gwałtownie, a mnie
brakło sił, by się roześmiać.
- Nie bądź głupcem! Kto by ryzykował uczciwą walkę z to-
bą? Zabiję cię przy pierwszej nadarzającej się okazji i nie ob-
chodzi mnie, jak tego dokonam. - Miałem nadzieję, że dam radę.
I nagle pytanie stało się czysto akademickie. Zwlekałem zbyt
długo. Trzymał się lepiej, niż to pokazywał, a teraz chwycił się
z całych sił i kopnął mnie w goleń. A potem, gdy poślizgnąłem się
i chwyciłem za luk, by złapać równowagę, zrobił coś niespodzie-
wanie sprytnego. Wbił swoje ostrze w materiał i wstał, wspierając
się na nim, przez cały czas kontrolując stopień sprężystości
materiału. Następnie zbliżył się do mnie małymi, zdradzającymi
determinację krokami, starając się nie patrzeć na boki, gdzie
macki bestii ze szczytu zaczęły przesuwać się alarmująco blisko.
Ja też wstałem, wyczuwając szarpiącą nim złość i brak nadziei.
Przez materiał na ogonie, pod sterem, prześwitywały czerwone
rozbłyski; wiedziałem, że w każdej chwili ogień może dotrzeć do
jednego z pojemników z gazem i to będzie nasz koniec. Byliśmy
jak martwi, którzy wykłócają się o prawo odebrania drugiemu
ostatniej chwili życia. Pomyślałem, że być może lepiej zginąć od
ostrza, niż czekać na to, co warzy się pod nami. Tyle że żaden
z nas nie mógł z tym nic zrobić, żaden nie mógł też znieść
możliwości, choćby nie wiem jak nieprawdopodobnej, że drugi
mógłby przeżyć. Po prostu zaszliśmy już za daleko.
Rzuciliśmy się na siebie. Ostrza zderzyły się niczym dwa węże
w czasie godów - i tym razem Lutz był szybszy. Gorejąca
pochodnia zagłębiła się we mnie ponad sercem i zazgrzytała
okropnie o lewy obojczyk. Kolana ugięły się pode mną i osuną-
łem się. Cios jak najbardziej w jego stylu, błyskawicznie zadane
rozstrzygające pchnięcie prosto z turnieju szermierczego, nie
śmiertelne - na razie. Ujrzałem błysk jego zębów w świetle
księżyca. Lutz przesunął ciężar ciała na ostrze, by zadać ostatecz-
ne pchnięcie, szykując się jednocześnie do błyskawicznego obrotu
nadgarstkiem - rozpłatałby mięśnie, przeciął żyły i nie byłoby już
dla mnie żadnego ratunku.
W tej śmiertelnej chwili przypomniałem sobie Rooke, olb-
rzymiego kapitana Wilków, i jak go wykończyłem. Zaczynając
w ten sposób, nigdy tak naprawdę nie nauczyłem się, jak zdoby-
wać jedynie punkty. Ustąpiłem pod ostrzem, opadłem do tyłu,
przez co impet zadanego przez Lutza ciosu sprawił, że stracił on
równowagę i poleciał w przód...
Prosto na moje ostrze.
Rozpostarł ramiona, broń wypadła z mojej rany i poleciała
w noc. Zapomniałem o bólu, warcząc jak Wilk, pchnąłem z całej siły,
aż garda zgrzytnęła o guziki na piersi, a szkarłatne ostrze wyszło
z drugiej strony. Wyszarpnąłem je, a on złożył się wpół i, kaszląc,
łapiąc z trudem powietrze, upadł na czworaka. Zaczął szukać oparcia
pod stopami, lecz nie powiodło mu się i zaczął się zsuwać. Jego ręce
znalazły rozdarcie w powłoce i chwyciły się go z całych sił. Materiał
puścił pod jego ciężarem, Lutz zaczął nabierać pędu, oddzierając
wielką trójkątną płachtę poszycia; zsuwając się coraz niżej.
- Zu Hilfe! - wrzasnął, krztusząc się krwią. - Rełte mir doch!
Um Gottes Ncune! Steve!
Prawie go nie słuchałem, zacząłem się odwracać, wsuwając
miecz za pas. Lutz przestał mnie obchodzić, prawie wszystko
przestało mnie obchodzić. Przez luk wpadało czerwone światło
i chciałem tylko znaleźć się w jednym miejscu. Jednoręki, z głową
pękającą od bólu, zszedłem niezdarnie po drabince do zadymio-
nego kotła poniżej... i jakież było moje zdumienie, gdy ujrzałem
odrzuconą pokrywę niższego luku i białą niczym płótno Alison,
stojącą niepewnie na nogach z prowizorycznym opatrunkiem
z własnej kurtki. Wpatrywała się we mnie bez ruchu.
- Ty przecież nie żyjesz! - wycharczeliśmy jednocześnie.
Alison zdołała roześmiać się skrzekliwie.
- Nie... do końca.
- To samo. Dlaczego...
Przełknęła z trudem, nie mając czym przełykać.
- Zabierz... Włócznię. Nie wolno stracić... razem, nawet jeśli
się rozbijemy... będą mogli znaleźć.
- Do... idę.
Brzmiało to jak rozmowa dwóch pijaków. Omal nie upadłem,
w ostatniej chwili udało mi się zsunąć na pomost roboczy;
odzyskałem Włócznię. Z trudem łapiąc oddech, zauważyłem, że
rozdarcie poszerzyło się, a przez dziurę buchały płomienie. Dzię-
ki temu jeszcze żyliśmy, gdyż ogień nie mógł na razie dojść do
pojemników z gazem. Ciąg, który się wytworzył, sprawił, że
płomienie sięgały obecnie znacznie wyżej i Lutz, jeśli wciąż się
trzymał, zaczął się bez wątpienia przypiekać żywcem. Wiedzia-
łem, że dołączymy do niego lada chwila. Wcisnąłem gładkie,
zimne drzewce za pas, stanąłem na pierwszym szczeblu; poczułem
potężny wstrząs, ogień błysnął oślepiająco. Przypadłem pośpiesz-
nie do ziemi, w ostatniej chwili. Pomostem i przez luk buchnął
słup ognia, na tyle blisko, że płomień osmalił mi włosy na rękach.
Zorientowałem się że zaczynał puszczać impregnat ognioodpor-
ny. Ześlizgnąłem się do Alison i chwyciłem ją za rękę; wiedzia-
łem, że to koniec.
Rozległ się huk kolejnej eksplozji, jeszcze głośniejszej. Pło-
mień plunął przez luk, wyrwał pokrywę i cisnął nią w dół. Statek
zakołysał się potężnie, silniki zawyły i zakrztusiły się, lecz gon-
dola pozostała nietknięta.
- Dlaczego wciąż tu jesteśmy? - zapytała gniewnie.
- „Hidenburg!" - zawyłem. - Nie widziałaś filmu? Ludzie
uratowali się z katastrofy, bo płonący wodór niszczy balon nie
gondolę!
Przesunąłem się po podłodze i wciągnąłem się w górę po
panelu sterowniczym. Wciąż kręciliśmy się w kółko, szybko
tracąc wysokość. Za wszelką cenę nie chciałem myśleć o piekle,
które rozszerza się przed nami. Minuta może dwie, wybuchnie
jeszcze kilka powłok i spadniemy gdzieś na skaliste zbocze. Ster
był złamany, działały za to stery boczne - wciąż jeszcze można
było coś zrobić. Przesunąłem w górę lewy ster, z całych sił,
i zwiększyłem obroty silników po lewej stronie. Statek przechylił
się, zakręcił się w miejscu i zaczął zniżać lot.
Nagle coś otarło się o okno i roztrzaskało je. Przez chwilę
myślałem, że to jedna z macek. Odetchnąłem z ulgą, to tylko
czubek drzewa. W tej samej chwili przytłoczył mnie nieznośny
ciężar. Gdy porzuciło się wszelkie nadzieje, chwila oczekiwania
może okazać się najbardziej nieznośną.
Pozostały nam dosłownie sekundy na dotarcie do drzwi. Ta
klatka jest teraz dla nas za ciężka. Jednym szarpnięciem ot-
worzyłem ją ze złością i zawahałem się, patrząc na Kielich, który
spoczywał w jej wnętrzu. Alison niepewnie sięgnęła po Włócznię.
Zachichotaliśmy idiotycznie. Nie mieliśmy nic do stracenia.
Podjąłem decyzję, ona też. Nic się nie wydarzyło. Otarłem
sobie palce o szorstką powierzchnię granitu. Wybuchła kolejna
powłoka i statek przechylił się gwałtownie. Popełzliśmy w stronę
drzwi. Jęknąłem cicho; mimo iż jedynie popychałem Kamień,
zranione ramię przenikał nieznośny ból. Alison otoczyła ręką
moją talię i nagle, pomimo bólu, który wykrzywiał jej twarz,
zaczęła się uśmiechać.
- Z deszczu pod...
Gondola podskoczyła i zaskrzypiała, szorując o czubek drze-
wa, nad nami przeleciał jeszcze jeden wybuch pomarańczowego
płomienia. Wyskoczenie na zewnątrz wykraczało poza nasze
możliwości, toteż chwyciliśmy nasze miecze i powierzone nam
przedmioty i wytoczyliśmy się.
Przez kilka chwil wszystko było rozmazane; uderzające gałę-
zie, piekący ból, pęd powietrza i nagłe, przyprawiające o mdłości
uderzenie. Musiałem jeszcze przez chwilę zachować świadomość,
gdyż ostatnie co pamiętam, to widok płonącego statku, silnie
przechylonego na jeden bok, sięgającej w jego stronę macki
rozpadającej się na kawałki w wybuchu kolejnej powłoki i kolej-
nej, która przemieniła statek w strzałę szalejących płomieni,
powłoki zaczęły opadać tam, gdzie ją wymierzyłem.
Na nagi szczyt, prosto w tę okropną twarz
Dźwięk był przerażający, znacznie głośniejszy niż eksplozja
statku. Jak sobie przypominam, złożyło się na niego zbyt wiele
odgłosów. Wulkaniczne ruchy, syczenie płynów, bezrozumne
wycie, a pośród tego wszystkiego, wciąż jednak słyszalny, rozległ
się pojedynczy, wyraźny, aż nazbyt ludzki okrzyk bólu. Ziemia
zatrzęsła się, demoniczne macki wystrzeliły w górę i rozpadając
się w powietrzu, opadły deszczem na ziemię...
Ogarnęła mnie czerń, niespodziewana i dusząca.
Tyle że czerń nie była pusta. Zostałem skazany na śmierć
i przez cały czas pytałem dlaczego, dlaczego, dlaczego. Wypisywa-
łem to na klawiaturze komputera, ponieważ tylko to było mi dane.
Gdybym tylko zdołał dotrzeć z moją prośbą do kogoś ważnego,
może zyskałbym coś - dla Alison, jeśli nie dla siebie. Jednak przez
cały czas na ekranie pojawiała się ta przeklęta informacja o błędzie:
••PILNE**
W RAZIE NIEBEZPIECZEŃSTWA ZNISZCZENIA SYSTEMU
POŁĄCZ PORT W Z PORTEM K
"PILNE**
••PILNE**
W RAZIE NIEBEZPIECZEŃSTWA ZNISZCZENIA SYSTEMU
POŁĄCZ PORT W Z PORTEM K
"PILNE**
••PILNE**
W RAZIE NIEBEZPIECZEŃSTWA ZNISZCZENIA SYSTEMU
POŁĄCZ PORT W Z PORTEM K
"PILNE**
Przez cały czas, aż wreszcie zapragnąłem krzyczeć.
To nie mogło trwać zbyt długo - ze słów Jypa wynikało, że
najwyżej kilka sekund, gdyż biegli w naszą stronę, nim zdążyliś-
my spaść.
- Gdyby okazało się, że to baron - wyjaśnił - chcemy, by
znalazł się w naszych rękach. A propos, gdzie on teraz jest?
Walczyłem, by zebrać przepływające bezładnie myśli. Jyp
zauważył ranę na ramieniu i przestał mną potrząsać.
- Jozafacie! Trochę niżej i trafiłby prosto w serce!
- Nie... zupełnie. Alison?
- Jest tutaj. Źle z nią. Rana od kuli, złamana noga, być może
jakieś obrażenia wewnętrzne. I tak mieliście dużo szczęścia.
Gdyby las nie byłby tutaj taki splątany, a całe to poszycie tak
cholernie gęste, przypominalibyście teraz puree z kukurydzy
i fasoli. Mali poszła po gałęzie na nosze. Nie wiem, czy zdołamy
was stąd zabrać, lecz na pewno nie damy za wygraną.
Nie byłem w stanie wykrztusić z siebie ani słowa, odepchną-
łem go więc na bok i uniosłem się na łokciu. Alison leżała obok
mnie; twarz miała szarą, usta sine; w bezwładnych palcach
trzymała Włócznię. Kamień, który musiał wypaść mi z rąk
w chwili upadku, leżał kilka stóp dalej. Przeniosłem spojrzenie na
górski szczyt, który przemienił się w wyjącą, unoszącą się ryt-
micznie masę płomieni. W środku coś szamotało się, wstrząsając
całym zboczem, po którym przewalały się cienie ogarnięte na-
stępnym atakiem przerażenia - kompletny chaos. Ogień zaczął
rozprzestrzeniać się między drzewami, co oznaczało, że wkrótce
zajmie się cały las. Kogo on chciał oszukać? Z tą garstką
ocalałych ludzi, którzy zbierali się wokół niego? Dostrzegłem
bizantyjskiego łucznika bez konia i łuku podtrzymującego ran-
nego żołnierza piechoty, który trzymał kurczowo strzelbę ze
strzaskaną kolbą. Trochę z boku dwóch partyzantów spokojnie
ładowało magazynki karabinów, podczas gdy angielski łucznik
osłaniał nas ostatnią strzałą. Byli też inni. Niewielu. Czternastu,
może piętnastu, tylko tylu pozostało z całego oddziału. Nie było
centuriona, odnalazłem za to Hasteina; stał z ręką w krwawym
temblaku. Chronili nas, ci sponiewierani wojownicy. Stali z ot-
wartymi szeroko ze zdumienia oczami; czekali.
- To... czy to wszyscy?
- Wszyscy - powtórzyła smutno Mali. - Nikogo więcej, ża-
dnych koni. Bez żywności, bez wody, nie mamy niczego, by
ulżyć waszym cierpieniom, nie znajdę w tym miejscu żadnych
czystych ziół.
- Ratujcie... siebie - powiedziała słabo Alison. - Zabierzcie
Graala i Włócznię. Steve wciąż jeszcze może tego dokonać.
Zostawcie mnie...
- Nie - powiedziałem.
Mali zachichotała niewyraźnie.
- Z ust mi to wyjąłeś! No dobrze, skoro już postanowiliśmy,
ruszajmy w drogę...
- Nie - powiedziałem znowu, czując, jak włosy powstają mi
na karku. - Mali, pomóż mi wstać...
- Żebyś wykrwawił się na moich rękach? Nie zrobię czegoś
takiego...
- Pomóż mi, niech cię diabli! Nie masz pojęcia, co się tu
dzieje. - Chciałem znowu przekląć ją, lecz złagodziłem ton mego
głosu. - Jest inny sposób, zadziała z pewnością! Widzisz... wi-
dzisz... przez cały czas mi mówili... przez cały czas...
Mali bez słowa złapała mnie za zdrowe ramię i postawiła na
nogi. Rana otworzyła się i zacząłem krawić, lecz to już było
nieważne. Zrobiłem dwa kroki w stronę kamiennej płyty i klęk-
nąłem przed nią. Ból był nie do zniesienia. Gdy wytężyłem resztki
sił, by wznieść ramiona ponad głowę, ogarnęły mnie nudności,
lecz nie miało to teraz żadnego znaczenia, najmniejszego. W mo-
ich rękach spoczywała potęga, która była silniejsza niż Brocken,
znacznie silniejsza. Jej plany sięgały dalej w czasie i przestrzeni,
które mogły czasami zawodzić, lecz niosły w sobie zarodki
nowego sukcesu. A kiedy prowadziły do sukcesu, bez względu na
koszty, sukces był absolutny. Powiedzieli mi, przygotowali mnie
na to, przez cały czas, wiedząc, że nie zrozumiem tego aż do
obecnej chwili. Miałem w rękach Graala i Włócznię.
Teraz mogłem to pojąć, dostrzegłem wreszcie łączącą ich
zależność. Jednocześnie zrozumiałem, czym niegdyś był Graal -
w jakim przebraniu objawił się pierwszym szamanom pierwszych
ludzi, którzy błądząc po omacku, szukali wiedzy i wsparcia
w desperackiej walce o przetrwanie. Mógłbym się roześmiać,
gdyby nie przepełniała mnie groza. Wiedziałem, jak musiała
wyglądać starożytna ceremonia i z nabożną czcią, a nawet
z lękiem, uniosłem Włócznię wysoko ponad głowę. Alison spo-
strzegła to i zebrała resztkę sił, by krzyknąć:
- Nie, Steve. Nie masz prawa! Tylko jeden człowiek...
Za późno.
Ostrze uderzyło, lecz nie trafiło w podstawę prymitywnego
kamiennego kielicha. Przeszło przez migoczącą taflę światła,
które znajdowało się w jego wnętrzu.
Interface...
I wypłynęło światło, rozprysło się, wezbrało, wznosząc się po
drzewcu. Pochłonęło moje ręce, pociągnęło w dół, w dół do
śmierci, na którą się przygotowałem, uwalniając mnie od cier-
pienia. Pęd pchnął mnie głębiej, zanurzyłem się niczym pływak
w głębinie.
Wszędzie wokoło były chmury, które zamykały się nade mną
niczym morskie fale i pomyślałem, że tonę. Bezwolnie, jak
głupiec, zacząłem kopać i ponownie wypłynąłem na powierzch-
nię. Zadarłem głowę i wysoko w górze zobaczyłem cieniste linie
brzegowe chmurnego archipelagu, a ponad nimi, olbrzymi, bieg-
nący łukiem tunel z chmur, który okalał migoczący bezmiar
czystego, gwieździstego nieba. Pod nim, z żaglami wydymającymi
się od księżycowego światła, wzbijając dziobem fontanny piany,
przesuwała się rozświetlona latarniami wysoka rufa potężnego
statku handlowego, który z niezwykłymi towarami zmierzał do
jeszcze bardziej niezwykłych portów przeznaczenia. Był to ten
sam surrealistyczny pejzaż, który zamówiłem na ścianę w moim
biurze. Tyle że teraz widziałem niedościgniony oryginał. Z za-
chwytem chłonąłem pełne grozy morza chmur i nocy, cienie wód
rzucane przez Jądro głęboko na Spiralę, oceany ponad powiet-
rzem Ziemi - morza, po których jakże często przyszło mi żeg-
lować. Zawsze wiązało się to ze śmiertelnym niebezpieczeństwem
lecz także... z moimi przyjaciółmi.
Teraz dryfowałem samotnie w ich bezmiarze. Żadnej barki,
która by mnie uniosła, żadnego statku na ratunek; czułem, że
opuszczają mnie siły. Zimne chmury zamknęły się nad moją
głową i opadłem...
Rozległ się cichy, dyskretny syk - pneumatyczny tłumik w fo-
telu zamortyzował mój ciężar. Założyłem nogę na nogę i od-
chyliłem się wygodnie do tyłu, rozkoszując się miękkim obiciem
z białej cielęcej skóry, kontemplując morski widok z niedbałą
przyjemnością. Nagle rozległ się stonowany dźwięk interkomu.
Westchnąłem i przycisnąłem ukryty przycisk.
- Zjawił się pana gość - rozległ się głos Claire.
- Och - powiedziałem, starając się nie zdradzić swojego
zakłopotania. Nie mogłem się przecież zdradzić, że zupełnie
zapomniałem o czyjejś wizycie - przecież istniała taka możliwość,
że się temu przysłuchują. - Dziękuję. Proszę wpuść go do środka!
Wyprostowałem się pośpiesznie, obrzuciłem biuro pobieżnym
spojrzeniem i pożałowałem, że nie sprzątnąłem tych raportów.
Nieważne. Jeszcze tylko poprawić krawat i drzwi się otworzyły.
Pogratulowałem sobie w myślach, że zasunąłem żaluzje - światło
słoneczne, które wpadało do zewnętrzego biura, było oślepiające.
Myśl ta sprawiła, że na chwilę w ogarnął mnie chaos. Przecież
Claire nie jest moją sekretarką już od - ile to już lat? Dwanaście
albo więcej. I co z tego - może przyprowadziła tego kogoś, tak
właśnie musiało być. Zatem to ktoś z personelu: och, mój Boże.
Do diabła, któż to otwiera drzwi ze słońcem za jego plecami?
Część mnie skurczyła się na myśl o potencjalnym zakłopota-
niu. Czy spotkałem się z nim kiedyś? Z pewnością taK było, lecz
nie mogłem sobie przypomnieć tej twarzy. Patrzyłem na silną,
charakterystyczną twarz, a jednak trudno ją było określić. Z po-
siwiałymi skroniami, ubrany w nienaganny garnitur wyglądał jak
jeden z wielu starannie ubranych biznesmenów w średnim wie-
ku - może trochę przystojniejszy, w lepszej formie, lecz nic
nadzwyczajnego. Mimo to przez cały czas nie przestawałem
dostrzegać rzeczy, które były mi znajome; wysoki, dobrze zbudo-
wany - nieco potężniej niż ja - energia przebijająca się z jego
kroków, kształt głowy, nieznaczne skrzywienie ust, gdy wyciąg-
nął do mnie rękę, głęboki, dźwięczny głos wymawiający moje
imię. Dźwięczny, zgoda, lecz coś więcej niż głęboki; rozbrzmie-
wały w nim echem wszystkie rodzaje akcentów, tyle że z nie
dającą spokoju wyrazistością. Mówiąc krótko, osobnik wywiera-
jący duże wrażenie na każdym rozmówcy, nie był to ktoś, kogo
się łatwo zapomina. I niech mnie diabli, jeśli byłem w stanie
podać jego imię lub przypomnieć sobie, gdzie go poznałem.
Sprawiło to, że zacząłem go traktować nieco zbyt wylewnie.
Posadziłem go w moim najlepszym krześle dla gości, a on
machnął przepraszająco rękę, gdy już usiadł.
- Bardzo wygodne - zauważył, rozglądając się wokoło. - Jak
cała reszta, jeśli o tym mowa. Dobrze zaprojektowane, nawet
eleganckie, a jednak, jeśli się pan nie pogniewa, wcale nie
pretensjonalne. Żadnej z tych inwestycji nie można nazwać
śmieciem. - Skinął w stronę pejzażu. - Przyjemna mieszanina
romantyzmu i praktyczności. Wskazuje na silną osobowość,
firmy i twojej. Pamiętam, jak bardzo spodobały mi się stare
atlasy. Cieszę się, że je pan zachował.
Stary klient z moich pierwszych dni w biurze, bez wątpienia.
- Tak, odziedziczyłem je po Barrym - powiedziałem, nalewa-
jąc mu kawy, zachodząc w głowę, kto przyniósł tacę i dokąd
miały prowadzić te wszystkie komplementy. - Jego kolekcja była
znacznie większa, lecz uległa zniszczeniu w czasie włamania.
- Ach, tak - powiedział mój gość - wydaje mi się, że słysza-
łem o tym. No dobrze, panie Fisher, zgaduję, że zastanawia się
pan, dlaczego tu jestem i do czego zmierzam. Wiem, jak wiele
rzeczy absorbuje obecnie pana uwagę, że jest to dla pana praco-
wity okres, ci wszyscy ludzie, którzy powierzyli panu...
- No cóż, skoro w ten sposób stawia pan...
- Właśnie. Lecz chciałbym pana zapewnić, że nie potrwa to
długo, a może okazać się wartym pańskiej uwagi. Panie Fisher -
powiedział poważnie, gdy oparłem się wygodnie w fotelu - czuje
się pan tu bardzo dobrze, to oczywiste. I nie mam żadnych
wątpliwości, że czuje się pan równie dobrze tam, w C-Tran, choć
nie przepadam zbytnio za tymi nowoczesnymi biurami. Jednakże
komfort nie zawsze jest równoznaczny z satysfakcją. Czy jest pan
usatysfakcjonowany? Panie Fisher, zawsze wykazywał się pan
zdolnością tworzenia firm, które działają samoistnie.
- Nie ma takiej firmy - zaprotestowałem nieco rozdrażnio-
ny. - Jeśli takie sprawiają wrażenie, oznacza to po prostu powol-
ną stagnację. Niezbędne są aktywne umysły na samej górze -
poddające w wątpliwość, przekształcające, ustawicznie poszuku-
jące nowych kontaktów albo nowych form działalności. To tak
jak w starym dowcipie o łabędziu, zna go pan? Sunący spokojnie
po powierzchni, przebierający jak diabli łapami pod wodą.
Uśmiechnął się szeroko. Spodobał mi się ten uśmiech; nie
mogłem się tylko pogodzić z myślą, że nie wiem, gdzie go już
widziałem.
- Oczywiście, że tak jest. Ale pan wbudował w to mechaniz-
my, które sprawiają, że właśnie tak się to odbywa. Pan sam jest
ich częścią, lecz pana możliwości są ograniczone. Zostawia pan
większość spraw w tej firmie Davidowi Oshukwe.
- Oczywiście. Jest w tym lepszy. W C-Tran też są zdolni
ludzie i mam nadzieję, że scenariusz powtórzy się i że przejmą
kierownictwo ode mnie i od barona von Amerningena... - coś
zgrzytnęło w mojej głowie i przerwałem zbity z tropu.
- I do tego właśnie zmierzam! - powiedział mój gość. - Panie
Fisher, jest pan, czy też stanie się wkrótce, tak bogatym człowie-
kiem, jak większość ludzi by sobie życzyła. Nie ma pan praw-
dziwej motywacji do dalszej walki, do rywalizacji. Czy nie cierpi
pan odrobinę... na niedostatek wyzwań? Czy nie dojrzał pan
przypadkiem do spróbowania czegoś nowego?
Splotłem palce w wieżyczkę. Nie lubiłem, gdy ktoś czytał
w moich myślach.
- Otóż, jest to - powiedziałem ostro - pytanie brzemienne
w skutki, gdyż wpływa na ceny akcji i sprawia, że spekulatorzy
zaczynają krążyć niczym sępy.
Mój gość upił odrobinę kawy i uśmiechnął się.
- Panie Fisher, nie musi pan udzielać odpowiedzi, nie od
razu. Tak się akurat składa, że przyszedłem zaoferować panu
właśnie takie przedsięwzięcie. Nasz prospekt... - Sięgnął do te-
czki, wyciągnął z niej gustowną skórzaną okładkę i położył
delikatnie na moim biurku. - Proszę uprzejmie, niech pan to
teraz przeczyta, oczywiście, jeśli może pan poświęcić chwilę
czasu, a skoro tu jestem, będę mógł odpowiedzieć na nasuwające
się przy lekturze pytania. Jednakże ostrzegam, że może być pan
zaskoczony, iż nasze plany wybiegają tak daleko i że niektóre
z nich już teraz wiążą się z pana osobą.
- Co takiego?
- Zrobiliśmy takie założenie, gdyż nie ośmieliliśmy się zało-
żyć niczego innego. Zanim nas pan oceni, proszę, niech pan
przeczyta to do końca.
Wziąłem folder do ręki, otworzyłem go i obrzuciłem mojego
gościa bardzo nieufnym spojrzeniem. Włos cjeżył mi się na
głowie, serce skoczyło w piersi jak szalone. Na górze pierwszej
strony, wytłoczony w grubym kremowym papierze, widniał emb-
lemat gołębicy przelatującej nad dwoma pełnymi wdzięku - i na-
gle niepokojąco znajomymi - wieżami.
Przeczytałem pierwszą stronę, następną i następną z coraz
większym zdumieniem. Rzuciłem mojemu gościowi piorunujące
spojrzenie znad papierów.
- Zatem to... to wszystko... zostało przez was zaplano-
wane? - Zdziwienie pochłonęła narastająca wściekłość. - Chce
mi pan powiedzieć... że poświęciliście życie tych ludzi w jakiejś
niewydarzonej, głupiej...
- Nie, nie, nie - zaprzeczył nieco poirytowany. - Prosiłem,
żeby przeczytał pan do samego końca. Wiedzieliśmy, że coś się
świeci, tak, nazwijmy to wrogim posunięciem obliczonym na
przejęcie kontroli. W pewnym sensie pamiętano o tym, chociaż
w wyniku przejścia poprzez otchłań, której nie jest pan sobie
w stanie wyobrazić, jedynie w najbardziej ogólnym zarysie.
Dlatego też musieliśmy opracować jakiś plan, strategię na tyle
elastyczną, żeby objęła wszystkie możliwe ewentualności. Jed-
nakże sekrety Le Stryge'a nigdy nie były takie sekretne, jak mu
się wydawało. Szedł pewnym śladem, a my ruszyliśmy nim w obu
kierunkach, w stronę skąd przyszedł i dokąd zmierzał. W każdą
stronę, na każdym z końców znajdował się pan. Było jasne, że
zostanie pan w to wmieszany, lecz wtedy nie umieliśmy tego
wytłumaczyć. Nie przestawaliśmy szukać i byliśmy zdziwieni
i przerażeni, kiedy odgadliśmy i uświadomiliśmy sobie znaczenie
pana imienia. Musieliśmy, na wielu etapach, wierzyć w pana,
w to, co mógł pan zrobić. Nie mieliśmy pojęcia, kto kierował Le
Stryge'em albo baronem von Amerningenem, kiedy ten pojawił
się na scenie, a nawet, że kryła się za nimi ta sama potęga. -
Uśmiechnął się przelotnie. - Albo że Alison znajdzie w panu
takie upodobanie, kiedy zasugerujemy jej, żeby miała na pana
oko, upodobanie, które będzie miała sobie za złe, myśląc, że jest
pan człowiekiem pokroju barona. Nie jesteśmy bogami lub
tyranami, nie więzimy ludzkich serca, nie zmuszamy do niczego.
Jest to straszna niedogodność, kiedy nasi przeciwnicy to robią,
jednakże z drugiej strony, jest to jedna z ważniejszych rzeczy,
która nas od nich odróżnia. Niektórzy spośród nich zaczynali
z najlepszymi intencjami, lecz...
Skinąłem głową.
- Mogę się domyślić. Cel uświęca środki. Władza absolutna
deprawuje...
- Zgadza się. Dlatego też nie byliśmy w stanie wszystkiego
zręcznie zaplanować. Musieliśmy sprowadzić sprawy do definicji
i postarać się, by zaistniały. Wiedzieliśmy, że nie można będzie
uniknąć jakiejś próby wykradzenia Włóczni, w czym odegrasz
główną rolę. Nie mogliśmy temu zapobiec. Uzyskaliśmy kilka
możliwych definicji sukcesu takiej operacji: nigdy nie wziąłeś
Włóczni, odzyskaliśmy ją bez ciebie, odzyskałeś ją bez żadnych
kłopotów, odzyskałeś ją z kłopotami, nim znalazła się na teryto-
rium wroga. Gdyby jedna z tych wersji została zrealizowana, to
atak na Heilenberg nigdy by nie nastąpił. Opracowaliśmy jedną
wersję według czarnego scenariusza - Włócznia i Graal zostają
wykradzione i docierają do naszego wroga.
- Boże! - opadłem na oparcie, czując, jak krew ucieka mi
z policzków. - Czy naprawdę aż tak niewiele brakowało?
Wysoki mężczyzna sposępniał.
- Tak. Jednakże była to jednocześnie wersja zakładająca
największe zwycięstwo: dotarcie z naszą mocą do obozu wroga.
Oczywiście przy założeniu, że znalazł się pan tam, by zrobić to,
co konieczne, to znaczy odzyskać jedno albo drugie. Gdyby nie
wyszedł pan z tego cało, zostalibyśmy zatopieni. A gdybyśmy
próbowali w jakiś sposób panem pokierować, mogłoby mieć to
fatalny wpływ na pana styl. Dlatego właśnie nie ośmieliliśmy się
odezwać, kiedy poprosił pan o radę. Tak więc w ostatecznym
rezultacie mogliśmy jedynie starać się, żeby, jeśli Włócznia albo
Graal rzeczywiście dotrą do obozu wroga, pan też tam się znalazł
wyposażony w wiedzę, która była niezbędna by je użyć. Wiedzę,
która nie miałaby żadnego sensu, aż do nadejścia właściwej
chwili, a która jednak utkwiłaby w pana umyśle. - Uśmiechnął
się ponownie. - Tak więc pojawiała się ciągle na ekranach pana
komputerów. Irytujące jak diabli, prawda?
Najeżyłem się.
- Jak cholera! Lecz ja... dlaczego wszystko to spadało
na m n i e?
- Ponieważ był pan tam. Ze względu na pana imię. Ponieważ
tylko pan mógł tego dokonać.
- To wiele... to bzdura. Wielu ludzi tego dokonało. Alison,
Jyp, Mali... Katjka. Ona przede wszystkim. A co z nią? Czy wasz
plan zakładał wciągnięcie jej w to wszystko?
Wyglądał na przygnębionego.
- Nie. Sama wybrała. Wiedziała, co się zbliża i zdecydowała
się na to, żeby wymazać przeszłość, które nie dałaby jej spokoju.
Pamięta pan te dodatkowe karty? Mogłoby się wydawać, że same
wysunęły się z talii, prawda? Została ostrzeżona i dokonała
wyboru. To prawda, bardzo ci pomogła, lecz nawet bez niej byś
sobie poradził. Pewnie w inny sposób, lecz poradziłbyś sobie. To
samo z twoim przyjacielem Jypem. Odegrał ważną rolę, były
jednak inne sposoby, by się tu dostać... na przykład pentagram
u barona von Amerningena. I inne sposoby zorganizowania
ataku niż z wykorzystaniem odwołanych z pól walki Rycerzy
Graala. Nie było jednak sposobu na określenie, która z metod
okaże się tą właściwą. Musieliśmy ci zaufać.
To układne stworzenie zaczynało mnie coraz bardziej dener-
wować.
- Żałuję, że nie miałem twojej cholernej pewności siebie!
Wykorzystałeś mnie, ty sukinsynu! Wykorzystałeś moich przyja-
ciół, wyrzuciłeś ich, jak wyrzucasz tych swoich Rycerzy! Jeśli
o nich chodzi, to być może jest to w porządku, zdecydowali się
służyć. Ja za to nigdy nie dostałem szansy, żeby dokonać wyboru,
czyż nie? Zatem poruszmy jeszcze raz tę kwestię. Dlaczegoja?
- Ponieważ jesteś wyjątkowy. - Upił łyk kawy i sięgnął
w stronę wafelków, których zapomniałem mu zaproponować. -
Wyśmienite. Ponieważ Le Stryge rzeczywiście zrobił coś pomys-
łowego, wyszukując cię. Oczywiście był ograniczony własną ma-
łostkowością. Dostrzegał wyłącznie, w jaki sposób mógłyś mu się
przydać, my dostrzegliśmy w tobie zarodek większego sukcesu
niż przywrócenie status quo ante bellum. Powiedział ci o twoim
pochodzeniu, prawda?
- Chodzi ci o to, że jestem konsekwencją małego błędu
frankońskiej księżniczki? Tak. Jaki to ma związek z ceną pomi-
dorów?
- Tylko tyle w tym widział? Człowieku, to była jedna z córek
Karola Wielkiego, pierwszego Cesarza Świętego Imperium Rzy-
mskiego, pierwszego króla, który zjednoczył jakiś kawałek Euro-
py, nieważne że fragmentarycznie, od czasów rzymskich. I przez
przypadek, był ostatnim panującym monarchą, który był jedno-
cześnie Królem Graala.
- Co takiego?
- Tak, tak. Raczej nieokrzesana i hałaśliwa postać, za to
geniusz na swój sposób. Nie można mieć wszystkiego. Pod
koniec życia próbował nawet nauczyć się czytać. Było to strasz-
liwie postępowe jak na tamte czasy. Ty jesteś jego potomkiem
w prostej linii poprzez linię mocnego chłopstwa z Niemiec,
Francji i Anglii, głównie tych bogatszych. Wygląda na to, że
macie gdzieś dobry gen do robienia pieniędzy.
Opadłem na oparcie.
- Rozumiem. I... co? Jestem czymś w rodzaju ulubionego
siostrzeńca, czyż nie? To dlatego mogłem dotknąć tej cholernej
Włóczni, nie ryzykując spalenia?
- Otóż to. Właśnie dlatego Le Stryge myślał, że może cię
wykorzystać. Prawdę mówiąc, nie zrobilibyśmy krzywdy komuś,
kto na to nie zasłuży, lecz nie obnosimy się z tym. Lepiej
wydawać się nietykalnym. Ludzie są tylko ludźmi; zawsze jest
jakaś zdrada, szczególnie gdy nie mamy króla, który spełniałby
rolę tłumacza. Trudno tak po prostu kochać kielich i włócznię.
Pokręciłem głową.
- Zatem dlaczego przyjmować taki kształt? Dlaczego nie
objawić się tak jak w tej chwili? Ojcowska postać zajadająca się
łapczywie przeklętymi wafelkami? Zawsze w pobliżu, by uciąć
sobie przyjacielską pogawędkę, wafelki w czekoladzie...
Przez chwilę kontemplował smutno trzymany w palcach
wafelek, po czym wbił w niego zęby.
- Chciałbym, by było to możliwe. Mówiłem ci, że jesteś
wyjątkowy. Upłynęło wiele czasu od chwili, gdy ukazaliśmy się
komuś w jakimś kształcie. Na zewnątrz, przy Krawędzi, rzeczy
robią się nieco... wysubtelnione, jak by to można określić.
- Skąd, do diabła, mogę o tym wiedzieć? Nigdy tam nie
byłem.
- Pewnego dnia trafisz tam. Jeśli jesteś odpowiednim rodza-
jem człowieka zyskujesz... raczej dużo. Jednakże tracisz przy tym
inne rzeczy. Mieliśmy niegdyś ciała, bardzo dobre ciała. Mogliś-
my ich używać znacznie dłużej, niż byś się spodziewał, a nawet
potem trzymaliśmy je pod ręką na różne okazje, biedne, stare,
przetarte rzeczy. Lecz przestały już na nas pasować. Psują nasz
styl i nie stanowimy już takich... indywidualności jak niegdyś.
Jesteśmy w stanie utrzymać chwyt w materii jedynie najmniej-
szym palcem u nogi; a nawet to musi odzwierciedlać przeciwstaw-
ne siły, które w nas działają. Kielich i Włócznia były dla
pierwszych ludzi wygodnymi symbolami, łatwymi do zrozumie-
nia i, tak naprawdę, nigdy ich nie ulepszyliśmy. Strzykawka
i fiolka? Kałasznikow i telewizor? Nawet w połowie nie tak
przekonujące. W dodatku nie wyrażają zwięźle tego, do czego
jesteśmy zdolni w naszych przeciwstawnych stanach. Myśl o nich
jako o biegunach złączonych i oddzielonych od siebie, jeśli chcesz.
Rozdzielone, miażdżąca siła i głęboka wiedza, wojna i pokój,
obrona i konsolidacja, ranienie i uleczanie. Razem... - zachicho-
tał - no cóż, nazwijmy to twórczym tarciem. Jest to przekonywa-
jący symbol, na który każdy reaguje, umysł prymitywny i współ-
czesny, nawet jeśli nie rozumieją do końca. Przeciwieństwa
działające razem zamiast oddzielnie; tworzące coś nowego.
- Dobrze. Tylko czemu to służy?
- Dzięki temu możemy, choć w uproszczony sposób, kiero-
wać częścią naszej mocy. Mocy, nad którą nawet pan nigdy nie
był w stanie zapanować; po prostu dlatego, że nie umie pan jej
sobie wyobrazić. Pański umysł nie może pojąć jej pochodzenia
i działania. My natomiast, chociaż ją posiadamy, nie mamy
wystarczająco jasnego pojęcia o świecie materialnym, tak więc...
Strzeliłem palcami.
- Więc... delegujecie.
Uśmiechnął się znowu.
- Tak. Brzmi to jak zwrot z pańskiej praktyki menedżerskiej,
prawda? Wybieramy kogoś, komu można zaufać, i pozwalamy
mu, albo jej, kierować mocą poprzez symboliczne pośrednictwo
Graala i Włóczni. Kierować poprzez rytuały o wielu psycho-
logicznych warstwach znaczeń. To przemawia wprost do we-
wnętrznego ,Ja", i jest równie czytelne dla szamana
z Cro-Magnon, jak i dla pana, dzisiaj.
Spojrzałem na niego, zdumiony.
- Dla...
- Och, tak. Dlatego właśnie istnienie króla stanowi tak
wielką różnicę. Kiedy Graal ma swego króla, jest silny, a gdy
króla nie ma, słabnie; jego moc jest tak wielka, że nie ośmiela się
sam nią kierować. Problem w tym, że królowie nie rodzą się na
kamieniu - muszą być silni, odpowiedzialni, żądni przygód,
i umieć przez te przygody przechodzić... Krótko mówiąc, panie
Fisher, niech pan to nazwie, jak się panu podoba, choćby
rekrutacją, ale jestem tu po to, by zapolować na pana.
Omal się głośno nie roześmiałem: ten nagły powrót do
żargonu biznesmena!
- Z dala od firm, wobec których powinienem być lojalny,
które stworzyłem?
- Z dala od firm, które już nie potrzebują pańskiej lojalności
i kreatywności, do tej, która pana potrzebuje. I to desperacko, jeśli
wolno mi się tak wyrazić, panie Fisher. Jesteśmy przekonani, że
ktoś taki jak pan, jest naszą jedyną szansą, i to nie szansą na sukces,
ale wręcz na przetrwanie. W tym pokoleniu znaleźliśmy tylko kilku
trochę podobnych do pana; nikt w pełni panu nie dorównuje.
Znowu zamrugałem.
- Jestem pewien, że pan przesadza.
Splótł palce. Zdenerwowało mnie to, bo właśnie sam miałem
ochotę to zrobić.
- Wcale nie. Królowie należą do rzadkości nawet wśród tych,
którzy już długo żyją na Spirali. Większość ludzi nie wzrasta
w ciągu życia: po prostu stają się coraz bardziej tym, czym byli
od samego początku.
- Jak Jyp, na przykład... Tak. Z dobrego pilota stał się
pilotem doskonałym.
- Niezupełnie tak to jest. Ale zasada jest właściwa. Albo
Mali, która rozwijała się dotąd i będzie się rozwijała nadal: jest
przywódcą, kiedy musi, ale wcale jej się to nie podoba. Wybrani
muszą od samego początku być przywódcami. Nie chodzi jednak
tylko o to. Niełatwo nam szukać odpowiednich ludzi, trudno jest
nawet znaleźć kandydatów. Nie kierujemy się zasadami dziedzi-
czenia choć zwykle, gdy już kogoś znajdziemy okazuje się, że jest
spokrewniony z królami. Wydaje mi się, że najwłaściwsze jest
połączenie dziedziczności, trochę odpowiedniego wpływu środo-
wiska i sporej dawki przypadku, kombinacji genów, przeznacze-
nia, może czegoś jeszcze. Na szczęście właściwi ludzie często sami
nas znajdują. Kiedy ich widzimy, umiemy się na nich poznać.
Poznaliśmy się na panu.
Wziąłem głęboki wdech.
- I... Wydaje mi się, że pana znam.
Znowu uśmiech, tyle, że teraz już inny. Przez chwilę mój gość
wyglądał jakoś inaczej.
- Tak, zna nas pan. Na razie w niewielkim stopniu, ale pozna
nas pan znacznie lepiej.
- Jeśli się zgodzę?
- Nie musi pan.
- Ty bezczelny sukinsynu! -Wybuchnąłem. -Jakim prawem
jesteś tego taki pewien? Jakim prawem myślisz, że wiesz, co
powiem?
Podniósł się z miejsca.
- Nie mam do tego prawa, i wcale tego nie wiem. Tyle, że
okoliczności są dość niezwykłe. Zrozumie pan to.
Jego oczy zwęziły się na chwilę w zagadkowym uśmiechu,
który gdzieś już widziałem. Z tym, że nie był to uśmiech nikogo,
kogo on mi przypominał.
- Obawiam się, że to także wiemy. Powinienem raczej powie-
dzieć: pamiętamy. Problem w tym, że pamięć jest zawodna. To
nieuniknione, gdy jest ich aż tylu. I to nie jedyny problem. Ale
chyba powienienem iść, zanim zezłoszczę pana jeszcze bardziej. -
Rozejrzał się wokół. - Miło mi się rozmawiało, miło było tu po
prostu posiedzieć. Tyle mi to przypomina... Pamiętam, że był
pan... cóż, powiedzmy, zimny jak ryba. Dobrze widzieć, że już
pan z tego wyrósł.
- Chwileczkę - powiedziałem, zrywając się na równe nogi. -
„Ja"? Czemu nie mówi pan „my"? Muszę się jeszcze dowiedzieć
tylu rzeczy!
- To wszystko przyjdzie z czasem - rzekł, jakby chciał mnie
pocieszyć. - Przedstawiam wsz>stko jak najprościej, staram się
unikać fachowego żargonu i reklamowych zwrotów. Tak jak pan
lubi. Proszę usiąść i czytać, nie ma pośpiechu.
- Akurat, nie ma! - warknąłem, rozglądając się na wszystkie
strony. - Moi przyjaciele... Muszę do nich wracać!
Potrząsnął głową.
- Nie ma sprawy, naprawdę. Mógłby pan spędzić nad tym
cały dzień, a potem i tak wrócić do nich tam, gdzie ich pan
zostawił, ani pół sekundy później.
- Ale... kim jesteście? -jęknąłem. - Czym? Dlaczego?
- Ach - żachnął się - najtrudniejsze pytania na koniec, co?
Jeśli chodzi o to ostatnie, sami nie jesteśmy pewni. Podobnie co
do przedostatniego pytania. Tak między nami, powiedziałbym,
że zależy to od tego, czy widzi nas pan jako kamień, czy jako
Kielich. Jako siłę leżącą w ludziach, czy też poza nimi.
- A jak wy siebie widzicie? Którą częścią jesteście?
Gwizdnął cicho.
- Hm! Sami się nad tym męczyliśmy, grzebaliśmy w tym
i kłóciliśmy się przez czas, który... który nie ma w tej chwili
znaczenia. Nigdy się nie tego dowiedzieliśmy; w każdym razie,
nie na pewno. Wszystkie odpowiedzi, które udało nam się
znaleźć, okazywały się tylko kolejnymi pytaniami, w miarę jak
zagłębialiśmy się w mit. Mogę tylko powiedzieć, że wszystkie
moce, z którymi się dotąd zetknęliśmy a jest ich mnóstwo, miały
swoje źródło w ludziach. Kimkolwiek by byli, jakkolwiek daleko
by podróżowali, jak bardzo odlegli oni sami, i ich sprawy
mogłyby się panu zdawać, kiedyś żyli i chodzili po ziemi, tak jak
pan. Ale co to ma za znaczenie, co odkryliśmy?
Patrzył gdzieś poza mnie, poza małą przestrzeń, w której się
znajdowaliśmy.
- Tam, gdzie byliśmy, w pobliżu nieskończoności Krawędzi,
w królestwach, których nie może pan sobie wyobrazić, nazwijmy
je królestwami Dobra i Zła, bo to najbliższe pańskiemu pojmowa-
niu... Tam są płomienie, które płoną, drzewa, które rosną, umysły,
które planują, kolory, smaki, zapachy, wszystko. Istnieją same
w sobie. Są Absolutami. Ale nawet one nie znają wszystkich
odpowiedzi. To poza nimi, poza Krawędzią; to co tam leży, jest
ukryte. Odpowiedzi uzyskamy tylko wtedy, gdy uda nam się
przejść poza Spiralę, poza Krawędź. Ale wiadomo też, że drogi
poza nią nie da się tam znaleźć. Ona jest tu, dokładnie tu, w Jądrze.
To dlatego Graal, Brocken, Niewidzialni, Małpolud... Wszystkie
te moce czerpią siły s t ą d. I dlatego wszystkie tu wróciły.
Ruszył w stronę drzwi, a ja nie mogłem go zatrzymać.
Przystanął jednak sam, położył rękę na klamce i podrapał się
w głowę, jakby się nad czymś zastanawiał.
- Może kiedyś, podczas swoich podróży na Wschód, słyszał
pan to stare powiedzenie? Może buddyjskie czy z Tao, albo
z czegoś takiego. Nie pamiętam dokładnie, ale to było jakoś tak:
„Możesz szybować ku prawdzie jak smok, w przestworzach, albo
możesz się do niej przekopać przez błoto jak robak. W końcu
jednak wyjdzie na to samo".
Zamyślił się.
- W chwili, gdy dotrze się na Krawędź, żyje się już tak długo,
przeszło się przez tyle, że można zapomnieć, co było na począt-
ku, choćby to nawet było bardzo ważne. Kiedy się stamtąd
wraca, w pamięci zostaje bardzo niewiele, coś jak cień zapom-
nianego snu. Nie można wtedy polegać na okruchach wspo-
mnień, nie tylko dlatego, że są wyblakłe, lecz także dlatego, że
wracając tu, powoduje się wiele zmian; miejmy nadzieję, że na
lepsze. Po powrocie wszystko jest trochę inne, inaczej jaki by to
wszystko miało sens? Dlatego właśnie pańskie zjawienie się było
takim szokiem. Pana i Alison, i wszystkich innych, kiedy ich
rozpoznaliśmy. I dlatego po prostu musimy wam ufać.
Gapiłem się na niego oniemiały. Uśmiechnął się ponownie.
- Dzięki takim bodźcom wciąż pamiętamy nasze ludzkie
korzenie, to, jacy kiedyś byliśmy. To mniej więcej tak, jak
pamiętać przyjaciela z dzieciństwa. Pamiętasz go dość dobrze, ale
sam się bardzo zmieniłeś. Miło jest widzieć ich wszystkich i czuć,
że stali się ludźmi, z których możemy być dumni. - Głos mu
zadrżał. - I, że są dokładnie tacy, jak ich pamiętamy. Do
widzenia, Steve, jeszcze się spotkamy. Wkrótce.
Otworzył po cichu drzwi, wyszedł na zewnątrz. Snop światła,
który przez nie buchnął, nie mógł pochodzić z żadnego normal-
nego okna.
Patrzyłem za nim jeszcze przez dłuższą chwilę. A potem,
ponieważ, jak mówił, miałem dużo czasu, usiadłem i zacząłem
czytać. Co jakiś czas nalewałem sobie kolejną kawę, pogryzałem
biszkopta. Miał rację, rzeczywiście były dobre. W końcu, kiedy
dopełniło się coś, co nie było czasem, wstałem i wyszedłem zza
biurka. Pamiętałem, że mam włączyć interkom.
- Wracam już - powiedziałem.
- Bardzo dobrze, Steve - odrzekł głos i zachichotał. To nie
mogła być Claire. Już raczej Alison. Podszedłem do drzwi,
wziąłem głęboki wdech i położyłem dłoń na klamce.
Nie było światła. Pod dłonią nie czułem klamki, tylko gładkie
drzewce Włóczni. Podniosłem ją wysoko, mierząc prosto w ścia-
nę dymu, który buchał zza mnie, strzelał płomieniami i smrodem.
Drugą dłoń trzymałem na Graalu. Ból zniknął, zmęczenie
i strach, których nie miałem wcześniej czasu zauważyć, spływały
ze mnie tak, jak brud po dniu ciężkiej pracy spływa pod
prysznicem. Czysty, górski potok rwał w mych żyłach, moje
kończyny wypełniła moc starych dębów i lip, moje ciało było
skałą, z której wyrosły. Nade mną płonęło słońce Heilenthalu.
Przez chwilę byłem królestwem Graala, sięgałem od ziemi aż po
niebiosa. Przeze mnie płynęła, we mnie zbierała się moc.
Zadrżałem, gdy poczułem jej bezwieczny ciężar i rozedrganą siłę,
która zdawała się potrząsać i miotać bronią w mej dłoni. Ale
broń była moja, to ja nią kierowałem, ja mogłem jej użyć.
Zakołysałem nią, zatoczyłem wielki krąg, wokół siebie, nad sobą.
Buchnęło z niej światło, złoty blask, który rozchodził się,
strzelając, z mocą błyskawicy.
Blask, który strzelił, blask, który wybuchł, który zniekształcał
matowe powierzchnie, a te gładkie - zamieniał w płynny ogień.
Blask, który spadł na podniesione w górę twarze wokół mnie,
i wypełnił je ciepłem, jakby były kielichami. Blask, który opadł
wokół nich jak bariera odcinająca brzydki świat na zewnątrz,
a jednak, wewnątrz swego kręgu, blask ten nie oślepiał, nie raził.
Blask, który ukazywał ci przyjaciół, blask, który przepływał
przez ich ciała, który sprawiał, że ich oczy sypały skry, że włosy
lśniły im czystą energią. Blask bił z mojej dłoni, sprawiając, że
zdawała się szklaną osłoną dla płynnego złota. Światło rozlało się
wśród rannych, było niczym ochronna sieć. Krew została zata-
mowana, ból ustąpił, zmieniając się w natychmiastową ulgę,
rozdarte tkanki wróciły na swoje miejsce, a komórki dwoiły się
i troiły w ferworze zdrowienia; nie było blizn. Dojrzałem Alison,
leżącą na prostych noszach z gałęzi. Zesztywniała nagle w męce,
która zwykle poprzedza nagły koniec. Ale nawet to minęło, gdy
blask do niej dotarł. Mali, tuż obok, uniosła się w szoku. Jej
włosami targnął niewidoczny podmuch, jej oczy zalśniły, a ona
sama, niczym żelazo do piętnowania wystawione na żar, rozbłys-
nęła srebrną poświatą. Jej postać zatraciła wyraźne kontury -
ludzka fontanna ognia. Zatoczyła mieczem, który zostawił w po-
wietrzu płomienną smugę. A jednak w otaczającym nas złotym
blasku nawet jej wewnętrzny ogień wydawał się blady.
Przez całe to złoto sięgnąłem w ich wnętrza, poprzez ich pełne
fascynacji oczy aż do najgłębszych pokładów, do źródeł ich jaźni.
Ogień zdawał się ich osłaniać, przejęli ode mnie część światła,
które zaczęło płonąć z różną siłą i we wszelkich kolorach - od
połyskliwej czerwieni Jypa, która ciemniała w purpurę, gdy
w zdumieniu patrzył na swe dłonie, po niebieskozielony błysk
Alison, który przywodził na myśl ciemne szkło lub barwę oceanu.
Alison przeciągnęła rękami po błyszczących włosach i zaśmiała
się. A potem - zupełnie bez ostrzeżenia - przyszło uczucie uległo-
ści, całkowitego otwarcia, a wraz z nim nawał myśli, oszałamiają-
ca gonitwa obrazów, które mój umysł zaczął nagle przyjmować.
Osiemnaście wizji, zamazanych przez różne punkty, z których
były widziane, przez to, że każde z nich odbierało to inaczej...
Wizje nadludzkiego kształtu, jakby rzeźby rozpalonej do białości
wypadającej z formy hutniczej, rzucającej wkoło potężny blask!
Wizja ta wypełniła im myśli, kierowała pełnym strachu wzro-
kiem, opanowała ich umysły. W tej umysłowej jedności zdawali
się odbijać światło w moją stronę. Odbite płomienie rosły, aż
zacząłem czuć, że nie mogę ich dłużej w sobie znieść, zupełnie,
jakby kolumna szalejącego, buchającego płomienia unosiła mnie
nad ziemię.
Tego właśnie potrzebowałem! Ja - my - schyliłem się w dół
i sięgnąłem po Graala, a on uniósł się, jakby nie ważył więcej niż
mydlana bańka. Zwróciłem twarz w stronę lasu, a wszyscy
powtórzyli mój gest, bez trudu, zgodnie, jakby w jednym ciele,
połączonym odpływami i przypływami myśli. Gdy uniosłem
Włócznię, przypływ stał się gwałtowny, szalony, i moc Graala
buchnęła z siłą gromu.
Zbliżające się ognie leśne ryknęły i spłaszczyły się, jakby
przygiął je do ziemi potężny podmuch. Stworzenia Brockena,
usiłujące się wydostać, także padły i trzęsły się teraz w pyle.
Drzewa zadrżały, gdy złoty blask wtargnął między ich gałęzie;
ziemia uniosła się do przechodzącego nad nią płomienia, prze-
wracając to, co na niej rosło. Wykroty zamknęły się z głuchym
odgłosem, zapełniły się, gdy przeszła nad nimi szeroka fala ziemi
i kamieni. Rozlegry pas ziemi rozciągał się przed nami, czysty
i równy. Prowadził wzdłuż podnóża gór, prosto do półki skalnej,
gdzie - o, cud nad cuda! - wciąż kołysała się „Gołębica". Jej
dziób był potrzaskany, ale rufa i śródokręcie jakoś to wszystko
zniosły. A tuż pod nią, tańcząc na wyschniętej ziemi, biały koń
potrząsał głową. Powoli, niespiesznie, wyszedłem na przód, i,
w pełnej powagi procesji, otoczeni pulsującą zasłoną światła,
ruszyliśmy po zboczu konającej góry. Pozostali wiięli się za ręce,
zachłystując się, gdy obmywało ich światło. Mcje dłonie były
pełne. Nieważne. Łączyły mnie z tymi ludźmi więzy znacznie
silniejsze niż dotyk.
Tego właśnie szukał Graafc stanu wcale nie tak bardzo
odległego od Brocken, tyle, że znacznie mniej strasznego, znacz-
nie mniej zagrażającego. Ci, co dostali się tu z najdaLzych
rubieży Krawędzi mieli tyle samo sił, wiązały ich te same ograni-
czenia. Graal także szukał ucieleśnienia - ale chciał władać dzięki
wolnej ich woli i tylko przez chwilę. Nie chciał niczego brać.
Chciał dawać.
Las rozstąpił się przed nami, przepadł. Kiedy przechodziliśmy
przez pas ziemi, spojrzałem w górę, tam, gdzie dawniej była skała
Le Stryge'a. Leżała teraz rozbita, strzaskana. Pomiędzy grudami
ziemi widać było tylko kilka strzępów czerni. Na próżno wy-
glądałem jakiegoś jaśniejszego popiołu. Moje myśli dotarły do
Jypa; pokręcił głową w milczeniu.
Nie wydawano żadnych rozkazów. Nie były potrzebne, nie
potrzebował ich nawet koń. „Gołębicę" ściągnięto w dół - dzi-
wne to było uczucie, ale całkiem przyjemne: wszystkie liny
naraz w moich własnych dłoniach - i wdrapaliśmy się na po-
kład naszej starej „Dove", do gondoli z przodu, po trapie,
którędy się dało. Rumak bez oporów wszedł do boksu. Motory
zaczęły pracować cicho, spokojnie, i ruszyliśmy z narastającym
poczuciem zadowolenia i ulgi. Było ono tak silne, że czuliśmy,
jakby niosło nas bez pomocy hydrogenu. Stałem w otwartych
drzwiach i patrzyłem na górę wrzącą w pierścieniu ognia, i na
walkę, która się tam jeszcze toczyła. Nie było tam już nic do
zrobienia. A jednak pomyślałem o tej wykrzywionej twarzy i,
wiedziony nagłym impulsem, a także litością, podniosłem Włó-
cznię po raz ostatni.
Nawet SS...
- W imię znaku, którego pożądałeś - powiedziałem cicho -
przeciwstawiam się twojej potędze. Tak jak inne rany muszą być
uleczone, leczę oto twoje i kruszę mury cierpienia, które wznios-
łeś, by uśmierzyć swój ból. Ulegnij i znajdź pokój!
Błysk był nagły i cichy - tańcząca, biegnąca sieć ognia.
Brocken nie mógł już się opierać, nie był w stanie się nawet
osłonić, nie z takiej odległości. Góra wyraźnie się zatrzęsła i część
jej zbocza runęła w ogłuszającej lawinie. Oczami duszy widziałem
już doniesienia w jutrzejszej prasie o niewielkich wstrząsach
sejsmograficznych, które zatrzęsły górami Harzu, powodując
jedynie niewielkie zniszczenia w krajobrazie tego popularnego
terenu turystycznego. To jest, oczywiście, poza zawaleniem się
bunkra. Komentatorzy będą na pewno żartować, mówiąc, że ma
to symboliczne znaczenie; i będą mieli rację. Nie zobaczą prze-
cież - jak widziałem to ja - błysku ciemnego promieniowania
wokół szczytu, czegoś, co przypominało machnięcie szerokich,
postrzępionych skrzydeł. Coś odchodziło, być może coś, co stało
się już prawie przezroczyste, i nie mogło dłużej opóźniać świtu.
Wraz z tym ostatnim wysiłkiem opadło także nasze światło
i nasza jedność. Znowu byliśmy sobą; byliśmy zmęczeni. W osta-
tniej chwili ogarnął nas jeszcze wspólny cień, cień tych, którzy nie
mieli już wrócić.
- Myślałeś o Katjce - powiedział Jyp cicho, podchodząc do
mnie, do drzwi. Osunąłem się na podłogę, z Graalem u stóp
z Włócznią na kolanach.
- Tak.
- Nie powinieneś. Znałem ją znacznie dłużej niż ty, pamię-
tasz? Ma teraz to, czego jej było trzeba, jest adorowana i potrzeb-
na. I to bardzo. Dla niej to była przemiana, powstrzymywana
zresztą zbyt długo.
- Przemiana? - zapytałem powoli.
- Czy raczej koniec? - dodała Alison zza steru. - Zupełny
koniec?
- Nie o to jej chodziło - westchnęła Mali, odgarniając włosy
z pokrytej potem twarzy. Pochyliła się nad ramieniem Alison,
odrobinę może za blisko. - Czymkolwiek się stała, była kiedyś
dobrą, chrześcijańską duszą, a nie poganką jak wy dwoje. I o to
wam chodzi, prawda? Jaki koniec można sobie wybrać?
Alison skinęła głową. Ja też, bo przypomniałem sobie małą,
okopconą ikonę w pokoju Katjki. Jyp i Mali byli chrześcijanami,
można się było tego spodziewać, sądząc po tym, skąd pochodzili,
z jakich czasów. Alison, podobnie jak ja, była co najmniej
agnostyczką. Mogliśmy jednak mieć podobne poglądy tu, na
Spirali, gdzie życie mogło trwać nieskończenie, a śmierć - prze-
mijać. Kimże byłem, by spierać się o coś, czego nawet sam Graal
nie był pewien?
„Sam"... Czy może raczej - „sami" ?
Spojrzałem w dół, na kamień, który spoczywał na moich
kolanach, zastanawiając się niejasno, jakim cudem nie złamał mi
nadgarstka. Tyle, że nie był to kamień: była to szeroka czara,
zrobiona z lekko zmatowiałego białego metalu. Oplatał ją kwiet-
ny ornament. W takich naczyniach Rzymianie mieszali wino.
W poprzek moich kolan leżała długa, metalowa pika o krótkim,
stalowym grocie. Przełknąłem ślinę. Podniosłem się z miejsca
i położyłem oba przedmioty, ostrożnie i z czcią, na półce okna
gondoli, przed sterem, gdzie były bezpieczne i poza czyimkolwiek
zasięgiem.
Chmury przepływały przed nimi, gdy znowu zaczęliśmy się
wznosić. Rozbite resztki Brockerf zakryła czysta, chłodna szarość.
Jyp wstał, by przejąć ster, a Alison stanęła przy mnie. Nikt nie
próbował rozmawiać, nikt tego nie potrzebował. Nie tak di wno
nasze myśli toczyły się jednym torem, i wciąż jeszcze trwał między
nami dziwny kontakt, milczący, lecz silny - taki, jaki panuje
wśród ludzi, którzy znają się przez całe życie. Jedyną osobą,
którą nadal odbierałem jako obcą, była Alison. Była bardziej
obca i bardziej podniecająca, im bardziej się do niej zbliżałem...
Jak nieznany ląd, niezbadane morza. Z lekkich drżeń, które mnie
dobiegały, rozumiałem, że to co czułem, było odbiciem jej uczuć
wobec mnie. Ale ponieważ ludzie tacy już są, właśnie to mnie
w niej pociągało. Staliśmy obok siebie i patrzyliśmy, jak „Dove"
wspina się coraz wyżej, po szańcach i blankach z chmur, i wynu-
rza się w pierwsze, delikatne promienie wspaniałego słońca.
Chmury, obrzeżone świetlistymi otoczkami, odbijały się
wspaniale od czerwieniejącego nieba. Wieże Sali Graala wskazy-
wały nam drogę do domu. Prowadzeni pewną ręką Jypa okrąży-
liśmy to, co teraz stało się twardym zboczem góry, przelecieliśmy
nisko nad górskim pastwiskiem, na którym mój helikopter stał,
jakby pasł się razem z krowami. Może powinienem mu pozwolić
zostać na trawie i zająć się statkami powietrznymi, jeśli tylko
można by zdobyć jakieś ich akcje. Zaczynało mi się podobać
spokojne latanie. Po chwili jednak widok miasta sprawił, że
przestałem o tym wszystkim myśleć... I dźwięk, słyszalny nawet
tutaj, mimo szumu silników... Dźwięk strzałów armatnich, nagły
i straszny. Lecz chwilę później usłyszeliśmy dzwony, wielkie,
szalone kaskady dźwięków, belgijskie carillony, angielskie kuran-
ty, i uderzenia rosyjskich kontr-rytmów. To był salut, przywita-
nie, powrót do domu w wielkim stylu.
- To zupełnie, jakby już wiedzieli... - zawołałem, a Alison się
uśmiechnęła.
- Myślisz, że mogliby nie wiedzieć? Przecież Graal wrócił na
miejsce!
Przywitanie oszołomiło mnie jeszcze bardziej, gdy ześlizgnęliś-
my się niżej i zobaczyłem ile postaci, które machały do nas
z murów, jest poranionych, pokrytych krwią; wielu ludzi było
spowitych w bandaże, wielu ułożono pod białymi przykryciami na
dziedzińcu wartowni. To musieli być ludzie Lutza. Ale ilu musieli
zabić po drodze, ilu starszych Rycerzy, szlachty, zwykłych miesz-
czan? Nawet budynki ucierpiały wskutek walki, widziałem smugi
sadzy pozostałe po ogniu i wybuchach, potłuczone szyby w ok-
nach, pokruszone kolumny... Niektóre domy stały w zgliszczach,
wypalone do czarnych, nagich ścian. Wstrząsające to było -
zupełnie, jak twarz młodej dziewczyny poznaczona bliznami.
Spojrzałem na Alison.
- Pamiętam, jak myślałem, że to miejsce powinno odzwiercie-
dlać bardziej nowoczesną Europę. Powinienem był siedzieć cicho.
Teraz ją przypomina: okrwawione, poranione, zryte kulami...
Ujęła moją dłoń i ścisnęła ją, wciąż za słabo, by wywiązała się
gangrena.
- Europa się z tego podniosła; im też się uda. Teraz będą
chyba bardzo niepewni. Muszą zrozumieć, że było warto, i jesz-
cze - że odnieśli zwycięstwo.
- Cóż, przecież przywozimy im z powrotem Graala i Włó-
cznię.
Zaśmiała się gorzko.
- Nie, idioto! Wiesz, że nie o to mi chodziło. Potrzebują
czegoś więcej: nie wystarczy, że wszystko wróci do dawnego
stanu, to by znaczyło, że nie było warto! Muszą mieć nowy ideał,
do którego mogliby dążyć, pewność, że dawna słabość i stagnacja
zniknęły, że całe to zło już nie wróci. Tu nie chodzi o to, żeby
wstał jeszcze jeden dzień, choćby i pogodny. To miejsce po-
trzebuje... uzdrowienia, Steve.
- Ale dlaczego to ja miałbym je przynieść? Ja ledwie znam to
miejsce, ja...
- Przecież czułeś się tu jak w domu, czyż nie? I to od samego
początku. A to dlatego, że byłeś do tego przeznaczony. Nie
rozumiesz? To właśnie musiał mieć na myśli Le Stryge, mówiąc
o twoich więzach krwi. To dlatego wiedział, że będziesz mógł
bezpiecznie dotknąć Włóczni. Przez wszystkie te wieki wszystko
prowadziło do ciebie. Jestem zdumiona, że wcześniej tego nie
widziałam. Przecież nawet to, jak się nazywasz...!
- Nie, tylko nie ty! Słuchaj, o co chodzi? Na imię mam
Stephen, no i co z tego, że Stephen?
Zaśmiała się miękko.
- Dużo z tego. Chyba zaczyna mi się to podobać! Nie, Steve,
chodzi o nazwisko. Nadal nie rozumiesz, prawda? Pewnie nigdy
nawet nie słyszałeś legend, które są częścią twojego dziedzictwa:
tych o Ziemi Jałowej, która musi znaleźć uzdrowiciela? I o jej
władcy, Królu Rybaku.
- Zaprawdę, tak było powiedziane - rzekła Mali. Jej silny
głos przypłynął razem z dźwiękami dzwonów. - Król-Rybak,
okaleczony przez siebie samego, pół-człowiek, sam powinien
znaleźć ukojenie, a wtedy odrodzi się też Ziemia Zraniona.
Spełniło się dzisiaj. - Potrząsnęła głową. - A ja tu stoję zdumio-
na, że dożyłam dnia, w którym się spełniło.
- Ja tym bardziej! - wtrącił siL wesoło Jyp. - Powiedz, dasz
radę załatwić kilka miejsc na galerii, na koronację? Nikt nie wie,
skąd mógłbym pożyczyć cylinder?
- Co takiego?
Alison uśmiechnęła się.
- Nie na koronację, w każdym razie niedokładnie. Król
Graala nie nosi korony. Tylko płaszcz.
Jęknąłem. Wiedziałem już, co zapowiadały dzwony. Prawie
już czułem ciężar złota, ciągnący mnie w dół... Ciężar wieków
zakurzonej odpowiedzialności, spadający na moje plecy.
- Mam nadzieję, że przynajmniej wywietrzą mole.
- Nie będzie żadnych moli! To starożytna rzecz. Mówią, że
uszyto go dla Karola Wielkiego.
Znowu on!
- A więc na barki szersze niż moje. I to w każdym sensie.
- Hej, zostawcie biedaka w spokoju! - Zaśmiał się Jyp. -
Przez całe życie był przecież tylko biznesmenem. Ciężko mu
będzie z tego zrezygnować.
- Nie mam zamiaru - powiedziałem, i zdumiałem się: wszys-
cy obecni unieśli głowy, zaniepokojeni nie na żarty. - To jest, nie
od razu. Prowadzę przecież także życie w Jądrze. Nie mogę tak
po prostu zniknąć. Będę je wiódł nadal, zajmę się ekspansją
C-Tranu, rozwojem paru innych projektów. Może wejdę do
polityki, zawsze miałem na to ochotę. Może w ramach Wspólno-
ty Europejskiej. Przecież Graal opiekuje się całą Europą. A teraz
wreszcie ludzie zaczynają mieć dosyć prób jednoczenia jej po-
przez wojny, podboje, religie czy ideologie. Być może nadszedł
czas, by spróbować to zrobić dzięki handlowi. Więc dobrze, będę
także królem tutaj, zgodnie z tym, co wymyśliło przeznaczenie
i wszyscy w ogóle. Będę królem-handlarzem, tak jak Christian IV
Duński. Zobaczymy, co będę w stanie zrobić, by uzdrowić ciało
tego obszaru, i przy okazji jego duszę. No, dobra, może nie będę
tak wspaniałym monarchą, jak Karol Wielki, albo jak Rzymia-
nie, albo jak sam nie wiem kto. Ale przy odrobinie szczęścia
mniej moich poddanych straci życie, a ja zostanę na tronie
znacznie, cholera, dłużej. Być może tak długo, żeby ludzie zaczęli
sobie wreszcie sami radzić!
Na ich twarzach malowało się zdumienie. Widziałem też
narastające podniecenie - rozpalało się jak światło, coraz silniej-
sze, jaśniejsze. Coś bardzo ważnego ujrzałem też w twarzy Alison.
- Czy jest coś takiego, jak...
- Tak. Tak! Gdybyś tylko mógł wiedzieć, jak cholernie, jak
strasznie jestem z ciebie dumna! Ale jest jeszcze coś więcej,
prawda? Znacznie więcej.
Wziąłem jej ręce w swe dłonie i ucałowałem.
- Na początek to.
- Steve! Wszyscy patrzą! Och, nie zbijesz mnie z tropu tak
łatwo. Wiesz dobrze, co miałam na myśli.
- Tak - przyznałem. - Znacznie więcej. Ale nie mogę ci
powiedzieć, nie teraz.
Potrząsnęła głową.
- Nieważne. Wiem, że kiedyś mi powiesz.
- Masz zamiar trzymać się w pobliżu, co?
Wzruszyła ramionami.
- Jestem zaprzysiężona Graalowi, pamiętasz?
- Masz ochotę dzielić swoje powinności... choć trochę?
- Nie - odparła. I dodała, zdumiewająco cicho: - Graal
i Król są nierozdzielni. A obrzędy są w dużej mierze podob...
- Ach! - Westchnąłem i-porwałem ją w objęcia. W tej właś-
nie chwili, a może moment później, obsługa naziemna złapała
nasze cumy. Cały statek lekko się zakołysał. Alison była mojego
wzrostu, więc musiałem przenieść uchwyt znacznie poniżej nor-
malnego środka ciężkości; tak przynajmniej ja bym to wyjaśnił.
Nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak blisko było do ziemi.
Wystarczająco blisko, by Jyp i Mali - powodowani być może
złośliwym przeczuciem - otworzyli właz.
- Właśnie w ten sposób powinno się pokazywać ludziom
nowego króla - protestował potem Jyp - jak bierze obowiązki
w swe ręce.
- Przypomnij mi, żebym się dowiedział czy stanowisko błaz-
na jest wolne - rzuciłem kwaśno, ale prawdę mówiąc byłem zbyt
szczęśliwy, by na serio się złościć. Zbyt szczęśliwy, żeby męczyć
się z tym, czego nie mogłem powiedzieć Alison.
Wiele? Dużo, dużo więcej. Jeszcze nie tak dawno.czułem się
rozdarty między Jądrem a Spiralą, nie chciałem z niczego rezyg-
nować. Czyżby była to zapowiedź tego, jak bardzo Spirala
zawładnie moim życiem? Wizja szerokiej ścieżki istnienia, która
zaczynała się u mych stóp, niczym droga dla pielgrzyma?
Zapowiedź dnia - jeśli ta obietnica była prawdziwa - który
był gdzieś poza tym miejscem, poza tym istnieniem; podróży
dalej i jeszcze dalej, gdzieś poza niesamowite, zewnętrzne rubieże
Spirali, aż do krain, gdzie iluzje i szaleństwa świata materialnego
bledną, gdzie sięga się absolutu. I powrotu, po przeobrażeniu, do
tego pradawnego, niewyobrażalnego początku.
Podróż ta miała być długa i tak gorzko trudna, że traciła
nawet znaczenie świadomość, iż zdołam ją przebyć. Lecz nic
innego, żadna obietnica, żaden przewodnik, nie byłoby w stanie
utrzymać mnie w drodze. Perspektywa podróży podniecała mnie
i przerażała jednocześnie. Wiedziałem już jednak, że nie t;dę
musiał przejść tej drogi sam. Będą przy mnie przyjaciele, towa-
rzysze, kompani. Blisko, coraz bliżej, tak, aż w końcu w niepoję-
ty sposób staniemy się jednością, częścią większej całości. Stanie-
my się istotą, która, jeśli udałoby się jej zachować ludzki kształt,
mówiłaby głosem obcym, a jednak znajomym, powtarzając głosy
jednostki, które nigdy tak naprawdę nie mogły się w niej nie
zatracić. Jednej z nich, przynajmniej, byłem teraz pewien.
Zszedłem na dół, na brukowany plac, mrużąc oczy w blasku
wczesnego przedpołudnia. Ułożyłem Włócznię ostrożnie na Kie-
lichu i, mając nadzieję, że nie przemieni się on w kamień akurat
teraz, uniosłem go wysoko nad głowę. Wyspa zagrzmiała krzy-
kiem wiwatujących tłumów. Alison wyskoczyła na plac i już
razem - pozostali podążyli za nami - ruszyliśmy powoli w stronę
wielkich drzwi Wieży Graala. Szliśmy wolno, bowiem rytuał
i pełen nabożnej czci respekt były naturalne i nierozłączne;
w moich dłoniach spoczywała wielka, przerażająca moc. Drzwi
stanęły otworem, gdy zbliżyliśmy się do nich - i gdybym miał
w tej sprawie coś do powiedzenia, byłyby otwierane znacznie
częściej.
Jak zawsze w królestwie Sangraala niebo miało własną,
głęboką barwę, białe chmury zdawały się jaśniejsze i zbierały się
w szańce i baszty ponad wieżami Sali. Policzki Alison płonęły, jej
oczy lśniły... Patrzyłem na nią, niesioną na fali tak wielkiej
radości i czułem, że mógłbym przesadzić każdą wieżę jednym
susem, że mógłbym bez trudu wędrować po tych wysokich
zamkach z chmur. Moja izolacja dobiegła końca, moja samo-
tność i poczucie bezcelowości. Ja także byłem Zranioną Ziemią.
Sprawiłem, że zagoiły się jej rany, a dzięki temu zagoiły się
i moje. Prześladująca mnie pustka nareszcie została wypełniona.
Wyleczę jeszcze innych.