Guy N. Smith

Śmiertelny lot

Lance Evans zobaczył Mortona dokładnie nad głową. Wiedział, że ten wariat zaraz 
położy maszynę w skręt i zacznie nurkować. Chciał go dopaść, a Lance wciąż nie 
wiedział, dlaczego. Rozluźnił się tylko i czekał.
Najpierw uderzył go cień samolotu. Wyglądał niczym sęp spadający na upatrzoną 
ofiarę. Lance pchnął drążek z całej siły. Po chwili spadali jak dwa kamienie.
Zdesperowany chłopak próbował za wszelką cenę kontrolować lot, ale kiedy chciał 
wykonać manewr, usłyszał jakieś zgrzyty. Bał się cokolwiek robić. Leciał prosto 
na wieżę kontroli lotów. Przed nim rozpościerał się pas startowy.
Phantom Press International prezentuje następujące książki Guya N. Smitha:
DZWON ŚMIERCI I
DZWON ŚMIERCI II DEMONY
WYSPA
cykl KRABY
I. NOC KRABÓW
II. ZEW KRABÓW
III. KLESZCZE ŚMIERCI
IV. POWRÓT KRABÓW
V. ODWET
VI. POŚWIĘCENIE
TRZĘSAWISKO
TRZĘSAWISKO II. WĘDRUJĄCA ŚMIERĆ
PRAGNIENIE I. SYMPTOM
PRAGNIENIE II. PLAGA
MANIA
SZATAŃSKI PIERWIOSNEK
WĘŻE
OBÓZ
PRZYCZAJENI
oraz cykl SABAT
Przełożył Daniel Jagodziński
PHANTOM PRESS INTERNATIONAL
GDAŃSK 1991
Tytuł oryginału Doomflight
Redaktor Bożena Budzińska
Ilustracja Radosław Dylis
Opracowanie graficzne PHANTOM PRESS INTERNATIONAL
©GuyN. Smith, 1981
© Copyright for the Polish edition
by PHANTOM PRESS INTERNATIONAL GDAŃSK 1991
Printed and bound in Great Britain
Wydanie I
ISBN 83-85432-61-2
Brianowi i Lynn Gandy dziękując za pomoc okazaną przy pisaniu tej książki.
PROLOG
Dziewczyna siedziała w samochodzie, wpatrując się bezmyślnie w zachlapaną 
deszczem szybę. Drżała ze złości, rozgoryczona. Zdawała sobie sprawę, że ręka 
chłopca dotyka jej uda w przepraszającym geście, ale udawała, że tego nie 
dostrzega. Chwyciła kierownicę, która lekko skrzypnęła.
-Sue?
Szczupły mężczyzna w drelichowym ubraniu włączył przycisk na tablicy 
rozdzielczej. Mdłe światło ukazywało jego niepokój.
- Pewnie ja...
- Nie, Frank... nie dotykaj mnie.
- Dobrze, już dobrze - cofnął rękę. - Nie dotknę cię, ale chyba należy mi się 
jakieś wyjaśnienie.
- Niekoniecznie. Jeśli nie wiesz, o co chodzi, nie mamy sobie nic do 
powiedzenia.
- Nie mam pojęcia, do cholery - warknął twardo. - Nie znam innego wyjaśnienia, 
iż najlepszym sposobem na zerwanie z dziewczyną jest udzielenie jej lekcji jazdy 
samochodem.
- To nie ma nic do rzeczy - powiedziała Sue, rzucając przelotne spojrzenie. 
Upierałeś się, że powinnam umieć prowadzić. Ja tego nie chcę. Nienawidzę 
samochodów.
- Ale dlaczego dzisiejszy wieczór tak bardzo różni się od tych, które 
spędziliśmy razem?
- Ponieważ... - przerwała, gdyż jej gniew osiągnął właśnie apogeum. Sue bała 
się, że straci opanowanie. - Włóczysz się z innymi dziewczynami.
Minęło parę sekund.
- To kłamstwo! - wrzasnął, lecz jego głos nie brzmiał zbyt pewnie.
Sue spojrzała nienawistnie na twarz Franka.
- Gdybyś tylko mógł, kłamałbyś do samego końca, ale nie zrobisz już ze mnie 
idiotki. Jesteś cholernym łgarzem. Od siedmiu tygodni nie pracujesz w Cashmore. 
Wywalili cię za jakieś kanty przy książkach. Wspaniale to ukrywałeś. Prawie tak 
samo jak tę małą dziwkę. Jak tłumaczysz jej swoje nocne wypady do mnie? Musi 
wierzyć w każde twoje zakichane kłamstwo, tak jak ja. Niestety, Frank, to 
koniec. Może uda ci się kogoś oszukać, ale kłamstwo ma krótki żywot.
- Mądrze to wymyśliłaś - zadrwił, szukając po kieszeniach papierosów i zapałek. 
Potrzebował trochę tytoniu, żeby się opanować. - Próbujesz coś na mnie znaleźć. 
Daruj to sobie.
- Jeszcze nie skończyłam - warknęła twardo Sue. - Boże, jaka byłam głupia! Nim 
cię spotkałam, byłam dziewicą.
- Kłamiesz!
Błysk zapałki raził ją w oczy, więc nie dostrzegła zawziętego wyrazu twarzy 
Franka.
- To prawda! - krzyknęła histerycznie.
- Osiemnastoletnia dziewica? - odrzekł ze śmiechem. -Łatwiej znaleźć szczątki 
dinozaura.
Pięść dziewczyny wylądowała na jego szczęce. Cios był tak silny, że odrzucił 
głowę Franka do tyłu. Papieros wprost z jego ust spadł gdzieś na tylne siedzenie 
w chmurze iskier.
- Ty dziwko!
Chciał jej oddać, ale zdał sobie sprawę, że tylko pogorszy sytuację. Odwrócił 
się spokojnie i zaczął szukać niedopałka.
- Mogłaś mi spalić samochód, idiotko.
- Twój bezcenny samochód - odrzekła, wpatrując się weń beznamiętnie. - 
Pozwoliłeś mi go prowadzić?
Westchnienie ulgi za plecami Sue oznaczało, że poszukiwania zakończyły się 
sukcesem.
- Tak jak mówiłem... - zaczął Frank.
8
- Nie masz racji - przerwała mu gwałtownie. - Byłam dziewicą, kiedy cię 
poznałam. Możesz wierzyć lub nie, nie ma to większego znaczenia. Jestem trochę 
staroświecka i próbowałam zachować dziewictwo, nie dla małżeństwa, ale dla 
porządnego chłopaka. Jak widzisz, popełniłam największe głupstwo w życiu. Jeśli 
znajdę drugiego, będę musiała żyć ze świadomością, że byłam dla ciebie darmową 
kurwą.
- Jesteś małą, zarozumiałą snobką - powiedział Frank, zaciągając się spokojnie 
papierosem. - Jak myślisz, co robią inne dziewczyny sam na sam z chłopakami? 
Może tylko się przytulają, a co odważniejsze dają sobie pomacać cycki?
- Nie dbam o to! Nie jestem jedną z wielu. Jestem sobą i to się liczy.
- Tak ci się tylko wydaje. A przy okazji, to kto roznosi o mnie te wszystkie 
plotki?
Głos Franka złagodniał. Powoli zbliżył twarz do głowy dziewczyny.
- Słucham cię, kochanie. Mam cholerną ochotę oskarżyć kogoś o oszczerstwo.
- Nie możesz winić ludzi o to, że mówią prawdę. Sue chciała się uśmiechnąć, ale 
wyraz twarzy jej chłopaka powstrzymał ją przed tym.
- Gadaj - nalegał Frank. - Chcę wiedzieć, kto mnie obma-wia. Powiesz mi albo 
będziemy siedzieli do rana.
- Nie waż się mi grozić!
Chciała, żeby jej słowa zabrzmiały groźnie, ale gniew, który przed chwilą 
napełniał jej serce, zamienił się w narastający strach. W jej głosie można było 
wyczuć niepewność.
- Moja mama pracuje z kobietą, która podobno zna kogoś z twojej rodziny.
- Barlow - powiedział spokojnie Frank. - Powinienem się domyślić, że to ta 
intrygantka. Pieprzony babsztyl. Że jeszcze nikt nie dobrał się jej do skóry! To 
stare próchno chce
koniecznie przeżyć coś przykrego. Jak tylko wrócę do miasteczka, będę musiał 
zobaczyć się z moim adwokatem.
- Frank, nie rób głupstw, proszę. Przecież wiesz, że to prawda.
- Zamknij się!
Ręka chłopaka dotknęła ponownie uda dziewczyny, ale tym razem w ruchach palców 
nie było pociągającej delikatności. Chwycił nogę Sue tak mocno, że krzyknęła.
-Przestań, to boli!
- Zasługujesz na to, dziwko.
Przeczuwała, co nastąpi i dlatego próbowała się bronić. Siedziała na miejscu 
kierowcy, więc wolno wysunęła rękę w kierunku stacyjki.
- Nie uda ci się - wycharczał Frank, chwytając Sue za nadgarstek.
Strach przybierał na sile. Na spoconych rękach pojawiły się nabrzmiałe żyły.
- Teraz porozmawiamy na serio - wy sapał chłopak, przyciskając swój tors do 
ciała Sue.
Chciała coś powiedzieć, ale nie wykrztusiła ani słowa. Była sparaliżowana ze 
strachu. Dobierał się do niej nie młody mężczyzna, który każdej nocy pieścił i 
całował jej nagie ciało, ale dzikie zwierzę. Delikatne pieszczoty, będące 
preludium miłosnego aktu, ustąpiły tej nocy okrucieństwu dzikiej bestii.
Sue z trudem odchyliła głowę. Nieprzeniknione ciemności zdawały sieją 
przywoływać. "Uciekaj! Uciekaj i ukryj się, zanim będzie za późno. O Boże!" 
Narastająca przemoc zniewalała ją. Artykuł w gazecie. Widziała już tytuł 
wydrukowany drobną czcionką. "Na starym lotnisku uduszono dziewczynę. Nieznany 
mężczyzna powiadomił policję." Tak, to zdarza się bardzo często. Media nazywają 
to zbrodnią namiętności. Morderca dostaje zwykle trzy lata.
10
Sue rozluźniła mięśnie. Uścisk prześladowcy nieco zelżał. Zamknęła oczy i 
zmusiła się do myślenia. Jedno było pewne. Dzisiaj nie wróci do domu samochodem. 
Jeśli chce się wydostać z lotniska, musi zrobić to sama.
- Teraz się zabawimy, Sue.
Głos Franka dochodził jakby zza grubego muru. Powoli wyciągnęła rękę, chwytając 
lekko za klamkę. Nie wolno się śpieszyć, na wszystko przyjdzie czas. 
Najważniejsze, żeby nie zorientował się, co zamierza zrobić. Chłopak czuł się 
zwycięzcą. Nie pałał już nienawiścią i jego ruchy były mniej gwałtowne. Pobaw 
się z nim. popieść go trochę. Masz tylko jedną szansę, a jeśli ją zmarnujesz, 
to...
Sue działała z energią, która ją samą zdziwiła. Jednym skoordynowanym ruchem 
nacisnęła klamkę, otworzyła drzwi i wyskoczyła na zewnątrz. Potknęła się o 
kamień, ale szybko odzyskała równowagę i zaczęła biec.
- Cholera!
Głos prześladowcy sprawił, że przyspieszyła. Po chwili usłyszała, że Frank 
próbuje wygramolić się z samochodu.
- Zabiję cię! - wrzeszczał rozwścieczony.
Biec. Biec tak szybko, jak nigdy dotąd.
Sue nigdy wcześniej nie rozglądała się po lotnisku. Nie wiedziała, że otaczają 
kilkanaście akrów popękanego betonu, tu i ówdzie porośniętego krzakami. Dookoła 
walały się zardzewiałe, pogięte blachy i pręty, pozostałości z czasów, kiedy 
plac był składowiskiem złomu. W oddali majaczyły ruiny murowanych budynków i 
starych hangarów. Kilka lat temu zasieki z drutu kolczastego broniły wejścia, 
ale nic nie może powstrzymać ludzkiej ciekawości. Obalono je, a ludzie 
przychodzili tu i odchodzili, kiedy tylko mieli ochotę. Uczący się jazdy 
potajemni kochankowie i kłusownicy tropiący króliki na piaszczystych obrzeżach 
byli tutaj częstymi gośćmi.
11
Sue zwolniła, kiedy mokra gałąź smagnęła ją po twarzy. Padający deszcz łagodził 
ból. Była cała mokra.
"Biegnij. Nie zatrzymuj się".
Gdzieś z tyłu słyszała tupot butów Franka.
- Sue, wracaj! Żeby cię szlag trafił!
W pobliżu powinny parkować samochody, w których uprawiano miłość i tam mogłaby 
szukać pomocy. Dookoła panowała jednak nieprzenikniona ciemność. Żadnego znaku 
życia, żadnego dźwięku oprócz wycia wiatru.
Zwykle na nocnym niebie odbijają się światła miasta, nawet odległego o trzy, 
cztery kilometry, ale tej nocy nie było nawet nikłej pomarańczowej poświaty. 
Wszędzie panowała ciemność. Sue zmusiła się, żeby zwolnić. Zaczęła iść, próbując 
jednocześnie złapać oddech. Ogarnęła ją panika, którą musiała przezwyciężyć. 
Przetrwanie zależało tylko od zdolności logicznego myślenia.
"Nie możesz już biec".
Coś zagrodziło jej drogę. Jakiś stary budynek. Walający się na ziemi gruz 
utrudniał utrzymanie równowagi. Sue przypomniała sobie, że gdzieś tutaj znajduje 
się wieża kontrolna z czasów wojny. Wraz z innymi dziećmi bawiła się w niej w 
słoneczne soboty. Powinna tu być nawet tabliczka ostrzegająca przed 
niebezpieczeństwem.
Przestało padać. Sue opierała się o jakiś mur. Wszystko dookoła ociekało wodą. 
Stała nasłuchując, ale nie odebrała innych dźwięków oprócz kapania wody i bicia 
własnego serca. Zastanawiała się, gdzie może być Frank. Prawdopodobnie wrócił do 
samochodu, zniechęcony poszukiwaniami. Ta myśl przerażała Sue. Porzucona wśród 
ruin na peryferiach miasta była bezbronna, ale to lepsze niż wpaść ponownie w 
łapy byłego kochanka.
Spróbowała pomyśleć. W tej sytuacji powinna zrobić to dużo wcześniej. Jedno było 
pewne. Musi wydostać się stąd. Wrócić do domu. Nie będzie to prosta sprawa, 
nawet gdyby
72
wyrwała się prześladowcy. Coś było nie tak, jak powinno. Żadnych świateł, 
odgłosów samochodów, kompletnie nic. Od dłuższego czasu nikt nie pojawił się na 
pasie startowym, co zdarzało się tylko, gdy zaspy śnieżne blokowały drogi.
Sue zamarła, nasłuchując odgłosów, dzięki którym mogłaby odnaleźć drogę. 
Wiedziała tylko, że wieża kontrolna stoi naprzeciw... właśnie, naprzeciw czego? 
Nigdy się właściwie nad tym nie zastanawiała, bo nie miała powodu tego robić. 
Była tak skołowana, że zapomniała, gdzie Frank postawił samochód.
Kiedy zastanawiała się nad sytuacją, usłyszała jakiś dźwięk. Przestraszona 
rozejrzała się dookoła. Początkowo nie mogła określić natury odgłosu ani 
kierunku, z jakiego dochodził. Frank? Jeśli to on zachowuje się tak cicho, w 
tych ciemnościach ma niewielką szansę ją znaleźć.
Ktoś ciężko oddychał, charcząc i co chwila spluwając. Sue bezwiednie cofała się 
w kierunku muru. Po chwili zdała sobie sprawę, że ociera się plecami o ścianę. 
Nagle mur się skończył. Odwróciwszy się zrobiła trzy kroki i zorientowała się, 
że jest w wieży. Rozejrzała się dookoła. W morzu ciemności zauważyła niewielką 
szarą plamę. To prawdopodobnie wyjście. Na zewnątrz ktoś stał. Sue ledwo 
dostrzegała zarysy postaci. Nie można było stwierdzić, czy jest to mężczyzna, 
czy kobieta, nie mówiąc o rozpoznaniu rysów twarzy. W głębi mózgu kołatało się 
pytanie: przyjaciel czy wróg?
Słyszała jedynie ciężkie dyszenie osobnika stojącego przed wieżą. Kimkolwiek 
był, najprawdopodobniej widział Sue. Przerażona dziewczyna skuliła się i 
otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale głos uwiązł jej w gardle. Zdawała sobie 
sprawę, że ucieczka jest niemożliwa. Była w pułapce.
Nagle srebrny snop światła ukazał stojącego przed nią człowieka. Łachmany 
sięgające zabłoconych stóp, pomarszczone dłonie i nieproporcjonalnie wielka 
głowa. Całość
13
była tak okropna, że dziewczyna krzyknęła z przerażenia. Przymrużone oczy oraz 
haczykowaty nos bardziej przypominały drapieżnika niż człowieka. Światło stawało 
się coraz silniejsze i Sue dostrzegła więcej szczegółów. Twarz była zbyt 
pomarszczona, aby mogła należeć do żywego człowieka. Torturowany umysł nie był w 
stanie zaakceptować tego, co widziały oczy. Postać obcego wywoływała odrazę.
Kiedy ją dopadł, właśnie przestała krzyczeć. Jego kościste palce zacisnęły się 
na delikatnym nadgarstku. Sue nie opierała się, kiedy nieznajomy zaciągnął ją do 
wyjścia. Na dworze już jaśniało.
Nie potrafiła zrozumieć tego, co zobaczyła. Lotnisko gdzieś zniknęło. Otaczała 
ich otwarta przestrzeń. Miękka, sprężysta trawa uginała się pod stopami. Nagle 
pojawili się ludzie. Bosi, ubrani w takie same podarte łachmany. Stali gromadnie 
pośrodku ogromnego kamiennego kręgu, rozmawiając między sobą w skupieniu.
Sue szła obok swojego zdobywcy, potykając się co krok. Śmiał się szyderczo. 
Zauważyła, że grupa szepczących ludzi ustawia się po jednej stronie kamiennej 
płyty, formując półkole. Prowadzący ją łysy mężczyzna popchnął ją tak brutalnie, 
że upadła. Leżąc wpatrywała się obojętnie w niebo, które błękitniało z minuty na 
minutę.
Odziane w łachmany postacie zbliżały się powoli, wpatrując się w jej ciało. 
Zatrzymały się w pewnej odległości od płyty i śliniąc się z pożądania, zaczęły 
monotonnie śpiewać. Czekały.
Pomarańczowe światło wschodzącego słońca rozpraszało szarość poranka, zmieniając 
barwę nieba. Jeden z mężczyzn wyjął nóż i wręczył go swemu przywódcy. Ostrze 
błyszczało krwawo w promieniach słońca. Niczym znak tego, co miało niedługo 
nastąpić.
Sue już dużo wcześniej wiedziała, że musi umrzeć. W tej nierealnej sytuacji 
tkwił jednak jakiś głęboki sens. Przecież
14
po życiu zawsze przychodzi śmierć, która jest tylko odmienną formą bytu.
Zdając sobie z tego sprawę, Sue ze spokojem oczekiwała końca. Strach odszedł 
gdzieś w zapomnienie. Z uśmiechem przyglądała się, jak stary mężczyzna zdziera z 
niej ubranie, obnażając jędrne piersi ze sterczącymi sutkami. Na chwilę wszyscy 
zgromadzeni zwrócili spojrzenia na wschód, podziwiając wynurzające się zza 
horyzontu słońce. Każdy był świadomy, co nastąpi.
Wyciąg ze sprawozdania z dwunastodniowego procesu Franka E. Steele na podstawie 
gazety Mercury z dnia 12 kwietnia 19.. roku
"W dniu dzisiejszym zakończył się dwunastodniowy proces Franka E. Steele 
oskarżonego o morderstwo. Po godzinnej naradzie sędzia sądu w Stafford Crown 
wydał wyrok skazujący na dożywotnie więzienie. Argumentując swoją decyzję, 
stwierdził, że była to jedna z najstraszniej-szych i najbardziej zawikłanych 
zbrodni tego wieku. Oskarżony Steele pojechał ze swoją dziewczyną na stare 
lotnisko, żeby udzielić jej lekcji jazdy. Następnego dnia rodzice zgłosili 
zaginięcie dziewczyny. Kilka godzin później, tego samego dnia odnaleziono jej 
zwłoki na pasie startowym tegoż lotniska. Broń mordercy nie została nigdy 
znaleziona, jednak obszerny materiał dowodowy pozwala przypuszczać, że zabójcą 
był Frank E. Steele. W czasie procesu przytoczył on swoją własną wersję 
wydarzeń, z których wynika, że on i panna Kemp pokłócili się w samochodzie 
zaparkowanym na lotnisku. Po ostrej wymianie zdań ofiara uciekła z samochodu. 
Oskarżony twierdził, że jej szukał i natrafił na grupę postaci podobnych do 
kapłanów, odprawiających jakieś dziwne nabożeństwo przy kamiennym ołtarzu. 
Przestraszony uciekł i odjechał z lotniska. Następnego dnia o świcie wrócił, 
żeby odszukać dziewczynę. Policja odnalazła go,
15
gdy błąkał się po lotnisku, tłumacząc swoje zachowanie tym, że przeżył szok, gdy 
odnalazł pocięte zwłoki Susan. Sędzia Justice Sayer dodał, że społeczeństwo musi 
być chronione przed mordercami pokroju Steele'a. Zabójstwo Susan Kemp nosiło 
wszystkie znamiona składania ofiary przez czcicieli szatana. Materiał dowodowy 
pokazuje, że była to brutalna robota mordercy-maniaka, który zabija, bo czerpie 
sadystyczną przyjemność z zarzynania bezbronnej dziewczyny".
Pierwszego lipca, po śmierci ostatniego dzierżawcy, teren lotniska we Fradley 
został wystawiony na sprzedaż. Oczekuje się ofert przekraczających milion 
funtów.
Część pierwsza
STARE LOTNISKO
WIEŻA KONTROLNA
Istniało dziwne podobieństwo między mężczyznami, którzy spożywali lunch w rogu 
ekskluzywnej restauracji. Przypadkowy obserwator mógł ich wziąć za braci. Obaj 
byli w średnim wieku i mieli szpakowate włosy. Jakaś siła sprawiała, że mrużyli 
oczy, zaciskając jednocześnie usta. Emanowali pewnością siebie, która w 
decydujących chwilach dawała im przewagę nad zwykłymi śmiertelnikami. U Char-
lesa White'a przeistoczyła się ona w skrajną bezwzględność, w chęć zwycięstwa za 
wszelką cenę.
Clive Manning posiadał jeszcze, ku swojemu zmartwieniu, skrupuły. Ukradkiem 
rzucił spojrzenie na sąsiada, który wypijał kolejny kielich Blue Nun, jakby 
chciał wszystkim oznajmić, że ma dosyć tej dziury. Clive przyjrzał się twarzom 
ludzi znajdujących się na sali, obawiając się, że może jest wśród nich ktoś 
znajomy. Westchnął z ulgą, gdy stwierdził, że nikt go tu nie zna. Nie był jednak 
całkiem zadowolony i dawał temu wyraz, marszcząc brwi. Takie okazje powinny być 
celebrowane w innym otoczeniu. W Londynie, a nie na podupadłej prowincji. Clive 
spojrzał na towarzysza.
- Cieszę się, że już po wszystkim - powiedział. - Nie będę udawał, że ta sprawa 
mnie bawiła.
- Jesteś naszym oficerem sztabowym - zauważył Charles z uśmiechem. - Do ciebie 
zawsze należy ostatnie słowo, więc mów.
- To nie takie proste. Musiałem przecież popierać decyzję komitetu, chociaż nie 
była ona jednomyślna. Trzeba było przekonać tych ludzi, ale... delikatnie.
- Przecież nie robili większych przeszkód. - White odkro-ił kawał melona i 
trzymał go na widelcu. - Ostatecznie teren leżał odłogiem, od kiedy RAF zamknął 
lotnisko.
19
- Tak, od 1943 roku. Dwa lata przed zakończeniem wojny. To miejsce ma przykrą 
historię.
- To nieistotne. Moja firma nie zajmuje się przeszłością, a tylko tym, co nas 
czeka. Lotnisko we Fradley było wykorzystywane, a potem doprowadzone do ruiny. 
Składowano tam jakieś odpadki. Jest tam tylko kilka walących się hangarów, 
zagraconych częściami silników. Resztę pozostawiono swojemu losowi. Pozostałości 
pasów startowych nadają sią tylko na miejsce do nauki jazdy, o ile ktoś nie 
rozwali samochodu w dziurach zarośniętych przez krzaki. Na szczęście to nie moje 
zmartwienie. Najlepiej, jak teren zostanie uprzątnięty i wykorzystany.
- Na przykład pod uprawę? Komitet dostał ofertę od miejscowych farmerów, którzy 
mogliby zrobić z tej ziemi dobry użytek.
- Dlatego musieliśmy dać ćwierć miliona więcej.
- Przekupstwo?
- Tego słowa nie ma w moim słowniku - powiedział Charles, a jego oczy 
spoważniały. - W tym interesie tylko licytujący najwyżej mógł zapewnić sobie 
zwycięstwo.
- Jednak nie było to proste. Od tego czasu dręczą mnie zmory. Patrzą mi na ręce 
z samochodu.
- Daj spokój. - Amerykanin z irytacją odkroił następny kawał melona. - Przecież 
już wcześniej robiłeś interesy.
- Tak, ale nigdy na taką skalę, że nie wspomnę o konkurencji.
- Jakby to rzeczywiście miało jakiekolwiek znaczenie. Każdy spotyka 
przeciwników. Czegokolwiek nie próbowałbyś zrobić, zawsze znajdzie się ktoś, 
komu się to nie spodoba. Nie możemy pozwolić, aby kilku wieśniaków hamowało 
postęp. Weź na przykład sprawę Concorde. Największe osiągnięcie w dziejach 
lotnictwa mogło być zniweczone, gdyby posłuchano kilku idiotów, którzy mieli 
inne zdanie.
20
- Wątpliwości stale będą istnieć. Niech pan nie łudzi się, panie White, że 
decyzja komitetu jest ostateczna.
- Władze lotnictwa cywilnego wyraziły zgodę tydzień temu. Oczywiście zostały 
delikatnie przekonane, ale koniec końców wszyscy są zadowoleni. Czegóż więcej 
można oczekiwać? Fradley zostanie przekształcone w lotnisko niezależne od 
rządowych dotacji. Na pewno nie splajtuje, póki moja firma jest w to 
zaangażowna. Musimy jedynie zastosować się do zasad bezpieczeństwa. Poza tym 
wszystko jest w naszych rękach. Nasze loty będą jednymi z najbardziej 
konkurencyjnych na świecie. Dobre zaplecze i sprawna załoga zapewnią ogromne 
zyski. Liczy się tylko podejście do sprawy.
- Tak - powiedział Manning, pociągając obficie z kieliszka. Przypomniał sobie, 
jak walczył z samym sobą, żeby uwierzyć w powodzenie tego interesu. - Tak, chyba 
masz rację.
- Oczywiście. Wciąż nie masz pojęcia o skali tej transakcji. To nie będzie 
Heathrow ani Gatwick. Wprawdzte nie od razu Rzym zbudowano, ale na zmartwienia 
mamy jeszcze czas. Przed końcem roku stare lotnisko zostanie znacznie 
powiększone. Będzie na tyle nowoczesne i wielkie, żeby przyjmować samoloty klasy 
Concorde. Terminal i hotele będą budzić podziw i zazdrość całego świata.
- Coś jednak mnie martwi. Historia tego miejsca.
- Nie dałbym za nią złamanego grosza.
- Wiem, ale lepiej posłuchaj, co chcę ci powiedzieć.
- No to wal.
White zaczął kroić stek. Nudził się. Ale marudny facet! Co mu się stało? Zaczął 
być ostrożny? Lepiej niech gada i wyrzuci z siebie wszystko, jakby korzystał z 
zaworu bezpieczeństwa.
- Kilka lat temu - zaczął Manning, dziobiąc widelcem w talerz, jakby stracił 
apetyt. - Chyba przed pięciu laty dwóch
21
młodych ludzi pewnego wieczora wybrało się poszaleć samochodem. Jeden z nich 
miał nowego morrisa i chciał się nim pochwalić. Pojechali na stare lotnisko. 
Była gęsta mgła i bali się kogoś potrącić. Godzinę, może dłużej szaleli po 
starych pasach startowych. Kiedy mgła zgęstniała, postanowili wracać. Byli 
właśnie na drodze do najbliższego wyjścia, kiedy zauważyli, że w starej wieży 
kontrolnej pali się światło. Jakby ktoś używał zapalniczki albo łuczywka. 
Zatrzymali się i zaczęli je obserwować. Kilka razy zapalało się i gasło. 
Zaintrygowani zaparkowali samochód i poszli do wieży to sprawdzić. Mgła 
gęstniała z każdą chwilą.
White stłumił ziewnięcie i stwierdził, że woli amerykańskie steki. Angielskich 
trzeba zjeść większą ilość. Wyspiarze nie znają właściwych parametrów.
- Chłopcy przeszukali wieżę - ciągnął Manning, wyczuwając brak zainteresowania, 
ale był zdecydowany opowiedzieć historię do końca. - Nikogo nie znaleźli.
- Tego należało oczekiwać.
- Przypadkiem znam jednego z tych chłopców i na pewno nie jest on fantastą. W 
każdym razie rok po tym wydarzeniu rozmawiałem z byłym pilotem RAF-u, który 
stacjonował we Fradley podczas wojny. To, co usłyszałem, dało mi wiele do 
myślenia.
White przeglądał menu, otwarcie okazując, że nie słucha, ale Clive nie był wcale 
zniechęcony.
- Jak wiesz - powiedział, odsuwając talerz - Fradley było raczej bazą treningową 
niż lotniskiem bojowym. Ludzie przychodzili i odchodzili. Dzisiejsi przyjaciele 
następnego dnia rozjeżdżali się na zawsze, a ich drogi nigdy więcej się nie 
spotkały. Był jednak wśród nich amerykański pilot, który spędził we Fradley dużo 
czasu. Nazywał się Wilson i często tu powracał. Dwa razy był zestrzelony nad 
terytorium wroga, ale nie mógł wytrzymać na ziemi. Pewnego dnia mechanicy mieli 
kłopoty z silnikiem starego mosąito i Wilson
22
zgłosił się na ochotnika, żeby sprawdzić samolot. Słyszałem, że do tego dnia był 
bardzo przygnębiony. Od startu wszystko przebiegało pomyślnie, aż do ostatniej 
rundy. Wszystkim wydawało się, że silnik przestał pracować. Prawdopodobnie pilot 
miał możliwość ratunku, ale z niej nie skorzystał. Być może dostał ataku serca, 
ale nikt tego nie wie na pewno. W każdym razie jego maszyna rozbiła się i 
doszczętnie spłonęła niecałe dwadzieścia jardów od wieży kontrolnej. Kilka 
miejsc zostało poważnie uszkodzonych. Po Wilsonie i jego mosąito zostały tylko 
popioły. Spłonął, zanim ktokolwiek był w stanie się zbliżyć.
- To bardzo interesujące - powiedział White. - Ale co to ma wspólnego ze mną i 
moją firmą?
- Powróćmy na chwilę do tych dwóch młodych ludzi -odrzekł niczym nie zniechęcony 
Clive. - Na krótko przed ich nocną przejażdżką pewna firma robiła na lotnisku 
porządki. Znam osobiście kierownika, który opowiedział mi o zdarzeniu, jakie 
wtedy miało miejsce. Pewnego dnia pracowali w ruinach starej wieży. Jeden z nich 
znalazł na platformie, za kratą, jakiś przedmiot w kształcie wrzeciona. 
Platforma została zbudowana przez RAF, żeby można było ustawić niektóre 
przyrządy zajmujące dużo miejsca. Pochodząca z czasów wojny krata nie była od 
tego czasu ruszana. Przedmiot ten wykonany był z błyszczącego metalu. Okazało 
się, że to duża zapalniczka, która dawała silny płomień. Należała z pewnością do 
jednego z lotników, gdyż wyryto na niej nazwisko - Wilson. Pamiętasz, kto 
pilotował samolot, który rozbił się niedaleko wieży? Oczywiście taki mały 
przedmiot mógł zostać wyrzucony siłą wybuchu, ale dziwne, że wylądował właśnie 
na platformie. Może Wilson podczas bezsennych nocy przychodził na wieżę 
towarzyszyć obsłudze albo używał zapalniczki do grzania wody na herbatę? Czy 
jednak młodzi ludzie wymyślili sobie jakieś światła, czy może w wieży ktoś był? 
Jeśli tak, to kto? Jakiś
23
obcy, a może duch pilota, który powrócił na miejsce przedwczesnej śmierci?
- Bzdura - Charles White zaśmiał się grubiańsko. - Miałem o tobie lepsze zdanie, 
Manning, ale widzę, że wierzysz w duchy.
- Jeszcze nie skończyłem - odrzekł Clive, a w jego głosie wyczuwało się nerwowe 
drżenie. Mogło to być zakłopotanie z powodu kpin albo... strach. - Tragedia 
Wilsona była tylko początkiem całej serii zdarzeń, które stworzyły złą sławę 
lotniska. W tym miejscu zdarzył się jeszcze jeden wypadek. Młody pilot 
wystartował do pierwszego samodzielnego lotu. Za dwadzieścia minut miał siadać 
na pasie startowym, kiedy ziemię pokryła gęsta, jesienna mgła. Chłopak próbował 
wylądować, ale nie zauważył świateł. Powinien uderzyć w wieżę, ale jakimś cudem 
minął ją o kilka stóp i roztrzaskał się mniej więcej w tym samym miejscu, co 
Wil-son. Na lotnisku zdarzyło się więcej dziwnych wypadków. Wybuchł pożar w 
kantynie oficerskiej, ale na szczęście nikt nie spłonął.
- Bez wątpienia przyczyną był papieros - powiedział Charles, nie kryjąc 
sceptycyzmu. - Słuchaj, przyjacielu. Zabrałem cię na lunch, żeby uczcić 
korzystną transakcję. Masz swój szmal, a co z nim zrobisz, twoja sprawa. Nie 
robię interesów na opowiadaniu bajek.
- Ja... przepraszam.
Clive nie mógł powstrzymać rumieńca. Czuł się jak niegrzeczny uczeń, który 
opowiada nauczycielowi nieprawdopodobną historię, aby odwrócić jego uwagę od 
tematu lekcji.
- Chciałem tylko, żebyś... żebyś wiedział. Masz prawo wiedzieć, co kupujesz.
- Od kiedy masz wyrzuty sumienia? - zapytał ironicznie White, przyglądając się 
uważnie sąsiadowi. - Przewidujesz kłopoty, zniszczenie nieruchomości, które 
kupiłem przy twojej pomocy?
24
- Nie, skądże, jednak nigdy nic nie wiadomo. Do tej pory nie brałem udziału w 
takiej transakcji.
- Nie jest znowu taka wielka. A jak tam śledztwo w sprawie Canlos Building 
Company?
- Niczego nie udowodniono.
- Nie mogło być inaczej. W przeciwnym razie nie siedziałbyś ze mną. Wybrałem 
odpowiedniego człowieka. Byliśmy ciebie pewni. Gazety bardzo rzadko rzeczywiście 
coś odkryją.
- OK, Charles. Postawiłeś na swoim, ale nie wolno ci lekceważyć Fradley.
- Gdzie jest moja firma, nie ma miejsca dla zjaw.
- To twój problem, ale na twoim miejscu nie podejmowałbym zbyt szybko decyzji. 
Doprowadziłem transakcję do końca i na tym skończyła się moja rola. Nie 
zapomnij, że na tym lotnisku popełniono jedno z najbrutalniejszych morderstw 
tego wieku. Młoda dziewczyna została posiekana nożem kilka jardów od wieży.
- Czytałem o tym w gazetach.
Charles White rozglądał się za kelnerem. Wprawdzie lubił dobrze zjeść, ale nie 
chciał przedłużać spotkania, które przestało być zabawne.
Kiedy wyszli z restauracji, Charlie był zlany potem. Cli-ve odebrał mu całą 
odwagę, nie przez opowiadanie o wypadkach we Fradley, ale przez swój głupi 
strach. Nie był twardym typem. White'a interesowało, w jaki sposób wybrnął ze 
sprawy Canlos Building Company. Może rzeczywiście sprawa była czysta, ale 
narobiła wokół jego osoby dużo smrodu. Charles zdawał sobie sprawę, że interes z 
lotniskiem może jeszcze spalić na panewce. Jakieś małe dochodzenie lub kontrola 
i... wolał nie myśleć, co by było, gdyby. Jak najszybciej zadzwonić do braci 
Warboys. Konsorcjum Flyways musi pilnować sprawy, gdyż w przeciwnym wypadku 
będzie to drogo kosztowało.
25
Clive Manning przeszedł przez parking, gdzie zostawił swoją czerwoną granadę. 
Zirytował go mały, biały bilet, przyczepiony do szyby samochodu. Przelewanie 
dziesięciu pensów z prywatnego portfela do kas przedsiębiorstwa było absurdem. 
Strażnicy byliby pewno bardzo zadowoleni, mogąc przeprosić samego szefa, ale nie 
zamierzał robić im tej przyjemności.
Kiedy otwierał drzwi, poczuł drżenie palców. Szybko wsiadł do środka i oblizał 
spieczone usta. Był zdenerwowany. Nie znał tylko przyczyny tego stanu rzeczy. 
Wszystko układało się zgodnie z planem. Doprowadził transakcję do końca, zarobił 
duże pieniądze, był na dobrym obiedzie, więc, do cholery, co tu nie gra? White 
to kawał drania, niebezpiecznego drania. Prawdopodobnie interes został już 
wcześniej szczegółowo opracowany i gdyby coś się zawaliło, cały zespół 
planowania zostałby wylany. Oznaczało to, że Clive musiałby przejąć całą 
odpowiedzialność. Taka gra nazywała się szukaniem kozła ofiarnego.
Manning zapiął pasy i przez chwilę gapił się przed siebie. Powiedział zbyt dużo, 
ale musiał wszystko z siebie wyrzucić. Sprawa zaczęła się od telefonu Hartleya 
Lowe. Zwolniony z powodu wieku dyrektor nadal uważał się za kogoś, komu dużo 
wolno. Ten domorosły archeolog powodował same kłopoty.
"Wiesz, co dzieje się z tym lotniskiem, Manning? Ono przynosi nieszczęście. 
Umarło tu wielu ludzi, a umrze jeszcze więcej, jeżeli nowy właściciel je 
odbuduje. Nas to oczywiście nie dotyczy. Ja mam petycję, a ty pieniądze. Czy 
wiesz jednak, co znaczy żyć obok Heathrow, Gatwick lub Elmdon? Ja wiem. Mój brat 
mieszkał niedaleko lotniska. Stracił słuch. Wszyscy mieszkańcy Fradley mogą 
skończyć tak jak on, dlatego nie chcemy tego lotniska. Wiesz, że pasy startowe 
leżą na miejscu starożytnego kręgu Druidów? Nie?
26
Wcale mnie to nie dziwi, bo dopiero najnowsze badania potwierdziły tę teorię. 
Pamiętaj jednak o młodych dziewczynach, które pocięto nożem".
Ponure myśli dręczyły Clive'a. Cholerny, stary sukinsyn! Manning zapalił silnik. 
Liście wysokich kasztanowców, stojących przy północnej ścianie parkingu, 
pożółkły. Za kilka dni będą brunatne. Znowu nadchodzi jesień. Dokładnie rok po 
morderstwie popełnionym na Sue Kemp. Gotyckie zakończenie katedralnej wieży 
wznosiło się ku niebu niczym wyciągnięty palec. Jeszcze jedna religia. Wszystkie 
są takie same, może tylko jedne bardziej brutalne od drugich. Pewnego dnia, może 
za tysiąc lat, ta imponująca budowla zostanie zniszczona i przykryta warstwami 
betonu i asfaltu. Dusze pogrzebanych tu zmarłych będą domagały się krwawej 
zemsty na tych, którzy uwięzili je w tym piekle. Clive czułby pewnie to samo i 
wcale nie dlatego, że od czasu do czasu chodził do kościoła.
Opuścił parking i włączył się w strumień miejskiego ruchu. Próbował odpędzić 
nieprzyjemne myśli, ale nie potrafił. Zaczęła go boleć głowa. Miał nadzieję, że 
to nie migrena.
Jechał bardzo wolno, gdyż światła hamowały ruch. Dlaczego opowiedział 
Amerykaninowi historię Fradley? Chyba pod wpływem Hartleya. "Jeśli nie jesteś 
tym zainteresowany, to, do cholery, powinieneś się zmienić. To twoja spuścizna. 
Rytualne mordy, sadyzm i okaleczone ofiary nie są powodem do dumy, ale trzeba o 
tym wiedzieć."
Clive próbował nie myśleć o Fradley. Coś jednak nie pozwalało mu na to. 
Tragiczna historia Wilsona, światła widziane przez młodych ludzi i wreszcie 
morderstwo. Na tym lotnisku coś się działo. To coś miało jakiś związek z Susan. 
Clive czuł to przez skórę.
Ból głowy nasilał się z minuty na minutę. Migrena. Widział coraz słabiej. 
Wjechał na krawężnik. Z tyłu zabrzmiały klaksony. Clive pojechał jeszcze kawałek 
i zgasił silnik.
27
Cholerne dranie. Nie rozumieją, że każdy kierowca może się źle poczuć.
Siedział wygodnie w fotelu. Zamknął oczy. Z ulicy dobiegały odgłosy mijających 
go samochodów. Nabrzmiałe skronie pulsowały tak, jakby głowa miała za chwilę 
eksplodować. Na oczy opadała czarna kurtyna.
Nagle usłyszał czyjś głos. Jakby ktoś mówił do niego przez szybę. Clive był 
przytomny, ale nie mógł rozpoznać, czy to kobieta, czy mężczyzna.
- Pozwól, że ci pomogę. Musisz wysiąść z samochodu. Nie zważaj na ruch, 
przeprowadzę cię bezpiecznie.
Kiedy zamykał drzwi, przez głowę przemknęła myśl, że właściwie powinien wysiąść 
od strony chodnika. Było jednak za późno. Drzwi samochodu zamknęły się z 
trzaskiem.
- Bardzo dobrze. Teraz trzymaj się blisko mnie.
- Kim... kim jesteś?
- Zostałem przysłany, żeby panu pomóc - odpowiedział cicho głos.
- Nic nie widzę - powiedział Manning, przełykając ślinę. - To migrena... ale 
minie... pomóż mi tylko dojść... gdziekolwiek, gdzie mógłbym się położyć i 
chwilę odpocząć.
Clive wyciągnął rękę do nieznajomego, ale niczyje palce nie zacisnęły się na 
jego dłoni.
- Idź prosto przed siebie.
Manning zawahał się. Wyczuł jakąś zmianę w brzmieniu obcego głosu. Nieznajomy 
mówił teraz twardo i szybko. Clive próbował po omacku wrócić do samochodu, ale 
jego ręce trafiały w próżnię.
- Szybciej, szybciej - poganiał go głos.
Chwiejąc się na nogach, Clive zrobił jeszcze parę kroków. Był bliski paniki. 
Ruch na drodze wzmagał się z każdą chwilą. Pędzące samochody powodowały, że cały 
drżał.
- Nie zatrzymuj się! Idź dalej!
28
Pisk hamulców. Coś uderzyło go z siłą zdolną połamać kości. Przeleciał w 
powietrzu parę metrów i uderzył o ziemię z łoskotem. Krzyknął z bólu. Hamulce 
zapiszczały ponownie. Rozległ się metaliczny dźwięk, jakby zderzyły się dwa 
samochody.
Manning leżał na ziemi, wijąc się z bólu, który wzmagał się w przerażającym 
tempie. Miał połamane wszystkie kości. Usta wypełniał jakiś lepki, ciepły płyn o 
dziwnym smaku. Spróbował przełknąć ślinę, ale się zakrztusił. Dookoła krzyczeli 
ludzie, a on nie mógł wymówić ani słowa. W jego uszach brzmiał tylko ten głos. 
Szyderczy ton człowieka, który oferował pomoc, a przyniósł ból, rany... może 
śmierć.
- Zdrajca! - zabrzmiało jadowicie. - Sprzedałeś nasze przeklęte dusze. Musisz 
umrzeć!
- Nie! Nie chcę umierać. Błagam, pomóż mi. Ja nie chcę umierać!
- Umrzesz! Umrzesz tak jak inni. Zbyt wielu straciło życie przez twoją głupotę. 
I dumę.
Pełen nienawiści głos powoli cichł, aż wreszcie stał się nieuchwytny.
Kiedy nadjechał ambulans, przebiwszy się przez uliczne korki, Clive Manning już 
nie żył. Przez pół godziny, zanim ciało zostało zabrane, stojący na chodniku dum 
stworzył wiele teorii na temat wypadku. Wszystkie one zostały spisane przez 
policjantów. Podejrzewano samobójstwo lub chorobę psychiczną ofiary. Jedno było 
pewne, mężczyzna szukał śmierci.
Nie minęła godzina, kiedy wszystko wróciło do normy. Tylko piasek, który pokrył 
plamę krwi, przypominał o wypadku. Miasto, jedyny świadek rzezi, szydziło z 
ofiary jak kanibale podczas rytualnego obrzędu. Powoli wszystko odchodziło w 
niepamięć. Upiór też odszedł.
29
PAS STARTOWY
Buldożery pracowały na starym pasie startowym przez cały tydzień. Pozornie 
rutynowe zadanie zaczęło sprawiać kłopoty. Nawet po czterdziestu latach beton 
nie poddawał się bez walki. Popękany i porośnięty krzakami zachowywał nadal 
solidną konsystencję do głębokości dwóch stóp. Trzeciego dnia wywiercono otwory, 
żeby zbadać grunt pod betonem. Roboty przerwano.
- No, to mamy problem - powiedział inżynier, zapalając papierosa i marszcząc 
brwi. - To lotnisko było pewnie budowane w pośpiechu.
- Oczywiście. - Phil Warboys okazał swoją irytację. - Wtedy była wojna i trzeba 
było szybko szkolić pilotów, ale dlaczego wstrzymaliśmy roboty?
Inżynier spojrzał ostrożnie na Phila. Ten żylasty facet to dynamit, choć jest 
niewysoki. Cholernie zarozumiały typ. Na wszystko miał odpowiedź i nie było 
ważne, czy jest ona dobra, czy zła. Nie można go było niczym przekonać. Był 
twardy, bo miał w banku parę milionów dolarów. Jego brat Roger tak samo. 
Twardziele. Żaden z nich nie mógł pojąć, że tej przeszkody nie można pokonać z 
marszu.
- W dziurze nie odkryliśmy betonu - powiedział wolno Drylake, obserwując reakcję 
braci. - To skały. Wielkie jak jasna cholera. Każda z nich waży kilka ton.
- Więc je rozbijcie i wywieźcie. - Była to typowa odpowiedź Phila. - Nie marnuj 
czasu na gadanie.
- OK. Niestety, to zajmie trochę czasu. Nie dotrzymamy terminu.
- Jesteś na kontrakcie, stary. Musisz wykonać plan albo nie dostaniesz szmalu. 
Być może oskarżymy ciebie i twoją firmę o niedotrzymanie umowy.
30
Drylake zaciągnął się głęboko papierosem i strzepnął popiół z rękawa, 
obserwując, jak podmuch wiatru porywa szare drobiny. Ci dranie dobrze wiedzą, 
czego mogą wymagać. Znają wszystkie klauzule kontraktu: strajk załogi, wojna i 
czynniki niezależne od firmy. Inżynier zacisnął usta i zaczął myśleć, jak usunąć 
przeszkody.
- Nie możesz ich po prostu wysadzić? - zapytał Roger.
- Czemu nie, spróbujemy - odpowiedział Drylake, przygryzając wargę ze wstydu, że 
sam o tym nie pomyślał. -Lepiej jednak usunąć je bez dynamitu.
Phil Warboys spojrzał w kierunku dużej hałdy ziemi, na której stał wysoki, chudy 
mężczyzna w myśliwskim kapeluszu.
- Kim jest ten facet?
- To Hartley Lowe. Wczoraj był tutaj prawie cały dzień.
- A kto to jest Hąrtley Lowe* do diabła?
- Mieszkaniec wioski - powiedział Drylake, ocierając usta wierzchem dłoni. - Był 
kiedyś dyrektorem tutejszej szkoły. Teraz jest na emeryturze. Zajmuje się 
archeologią. Pojawił się, gdy zaczęliśmy rozkopywać główny pas startowy. Pewnie 
szuka wykopalisk.
- To intruz - warknął Phil. - Chyba na wszystkich wejściach są tabliczki 
ostrzegawcze?
- On jest w ogóle nieszkodliwy - powiedział inżynier, tracąc pewność siebie. - 
Tylko obserwuje.
- Pogadamy sobie z nim.
Drylake oblizał usta zdenerwowany. Znowu będą kłopoty. Dobrze znał ten wyraz 
twarzy braci Warboys.
- Co pan tu, do diabła, robi?
Twarz Ptyila poczerwieniała ze złości.
- Dzień dobry panom - odpowiedział Hartley, odwracając się do dwóch mężczyzn. - 
Obserwuję, jak odkopujecie krąg.
31
Lowe riie był człowiekiem, którego łatwo przestraszyć. Lata pracy w szkole 
wycisnęły na nim swoje piętno. Krzaczaste brwi nadawały mu srogi wygląd, a 
dystyngowane zachowanie kryło tylko prawdziwą naturę tego człowieka.
- Nic panu do tego.
- Myli się pan. Wszystko, co ma związek z historią tego kraju, dotyczy każdego z 
nas. To jest nasza spuścizna.
- To nasz teren. Niech pan zejdzie z tego wzgórza i wynosi się do wszystkich 
diabłów. I nigdy nie wraca.
Starszy mężczyzna zesztywniał, żyły zgrubiały na skroniach. Odrzucił kawałek 
skały i spojrzał na Phila.
- To dyskusyjne, czy jestem intruzem. Macie, panowie, prawo chronić teren, który 
kupiliście, ale pewnych miejsc nie wolno ukrywać przed społeczeństwem. To 
właśnie takie miejsce.
- Przestań pan gadać bzdury. Myli się pan myśląc, że pozwolimy ludziom wchodzić 
w drogę buldożerom i będziemy narażać ich na niebezpieczeństwo.
- Spójrzcie, panowie. - Hartley sięgnął do kieszeni marynarki i wyciągnął 
złożoną kartkę. - To jest...
- Nie interesuje nas to. Chcemy tylko, żeby się pan wyniósł.
- Nalegam, żeby panowie to zobaczyli - powiedział Hartley z taką determinacją, 
że nie sposób było odmówić. - To -powoli rozkładał papier - kopia 
szesnastowiecznej mapy. Gdybyście, panowie, chcieli zobaczyć oryginał, mam go w 
domu. Oczywiście, skala nie jest zbyt dokładna, ale oznaczenia są chyba 
wystarczająco jasne. Proszę bardzo, kiedyś droga biegła w tym samym kierunku, co 
dzisiejsze pasy startowe. Bez wątpienia została zbudowana przez Rzymian. Na lewo 
stąd znajduje się duże koło. Te małe krzyżyki oznaczają wielkie okrąglaki o 
takiej wadze, że do dzisiaj nie wiadomo, w jaki sposób Druidowie je ustawili. A 
jednak tego dokonali.
32
- Powtarzam, to nas nie interesuje - wycedził Phil.
- Nalegam, żeby panowie mnie wysłuchali. Hartley wcielił się ponownie w rolę 
wychowawcy, który musi ciągle strofować niesfornych uczniów.
- Tu, gdzie stoimy, przez tysiąc lat naszej historii pogrzebano wiele ofiar. Ta 
ziemia jest przesiąknięta krwią setek istnień ludzkich. Sytuacja ta nie zmieniła 
się z postępem cywilizacji, ale o tym panowie wiedzą doskonale. To miejsce jest 
poświęcone złu. Kiedy Cromwell plugawił katedrę Li-chefield, jego oddziały 
wyprowadziły z miasta tysiące ludzi, których zarżnięto... w tym miejscu. 
Dlaczego, mając do dyspozycji całą okolicę, uczyniono to właśnie tutaj? Czy zło 
przyciąga zło? Mapa pozwala przypuszczać, że przyczyną był kamienny krąg, który 
jeszcze wtedy nie był zasypany. Zrobili to chyba farmerzy, którzy stopniowo 
pokrywali ziemią głazy. Potem grunt zapadł się, aż wreszcie zbudowano betonową 
drogę. Podczas wojny trzeba było wybudować lotnisko i historia została 
zapomniana. Miejscowe towarzystwo archeologiczne od roku próbuje uzyskać zgodę 
na prace wykopaliskowe.
- Zrobimy to dla was za darmo - zaszydził Roger Waboys.
- Wszystko zniszczycie! - wrzasnął Hartley, czerwieniejąc na twarzy.
- Niech się pan nie denerwuje.
- Jak mam się nie denerwować, kiedy wasze buldożery będą rozwalały sakralne 
kamienie? Antyczna świątynia Druidów, bezcenny zabytek, za sprawą waszej firmy 
przestanie istnieć. Czy panowie zdają sobie sprawę, że ten krąg ma może 
ważniejsze znaczenie jak Stonehenge? Fradley jest dużo, dużo większe. Musicie 
przestać kopać. Prace muszą być prowadzone z wielką ostrożnością, jeżeli nie 
chcemy czegoś zniszczyć.
- Pan chyba oszalał - powiedział Phil, zaciskając pięści, jakby chciał uderzyć 
starszego człowieka. - Pan nie rozu-
33
mię, że mamy całkowite prawo do tego terenu oraz pozwolenie na budowę? Musimy 
ponadto dotrzymać terminów.
- Lotnisko nie ma historycznej wartości - odrzekł Hartley z błyskiem w oku. - 
Krąg Druidów ma. Będę nalegał w Ministerstwie Ochrony Środowiska, żeby wydało 
zakaz budowy. Kilka kilometrów stąd jest East Midlands, więc lotnisko jest tutaj 
zbyteczne. Dobrze wiem, czemu je budujecie. Chciwość, zwyczajna chciwość. 
Interesuje was tylko napy-chanie kieszeni pieniędzmi. Moja petycja została już 
wysłana i podpisana przez setki ludzi, którzy nie chcą każdego dnia być przez 
was ogłuszani.
- Bardzo się rozczarują.
- Będą więc ponowne apelacje. Zapewniam panów. Bracia spojrzeli na siebie, 
kiwając głowami.
- To już pana problem, panie...
- Lowe. Hartley Lowe.
- OK, panie Lowe. Powiedział pan swoje - wycedził przez zęby Phil, widząc kątem 
oka, że Drylake podszedł do grupy czekających na instrukcje robotników. - Niech 
pan wraca do siebie i robi, co się panu podoba. Niech pan zbierze tysiące nowych 
podpisów i narysuje setki map, ale tu jest pan tylko intruzem. Zgodnie z prawem, 
właściciel może usunąć niepożądanego gościa siłą, jeśli wymaga tego sytuacja. 
Gdyby pan wrócił, tak się właśnie stanie. A ile siły na to trzeba, nikt nie wie.
- Niech pan się nie waży mnie straszyć.
- Właśnie to robimy i lepiej będzie, żeby pan trzymał się z dala od Fradley. 
Kapujesz pan?
Hartley patrzył na nich, oblizując powoli spieczone usta. Wszystko w nim 
kipiało, ale jakoś opanował złość. Niepohamowana wściekłość wśród innych uczuć 
osiągnęła szczyt, ale na chwilę strach chwycił go za gardło. Zawstydzony 
przełknął ślinę, obrócił się na pięcie i ruszył w kierunku bramy. Szedł 
wyprostowany, z dumnie podniesioną
34
głową. Wiedział, że dwóch mężczyzn będzie śledzić go wzrokiem, póki nie zniknie 
w wąwozie za lotniskiem. Ich nieludzka bezwzględność go przerażała.
Na twarzy Hartleya pojawił się nikły uśmiech. Bracia byli źli, ale złe było 
również lotnisko. Wcześniej czy później zło musi się zmierzyć ze złem. Siły 
ciemności zostaną wystawione na próbę, w której zwyciężą, jeśli wierzyć 
legendom.
- Czemu znowu stoicie, do cholery?
Roger Warboys wysiadł z mercedesa, trzaskając drzwiami. Pod jego butami zachl u 
polało błoto. Pięćdziesiąt jardów dalej stała bezczynnie grupa około dwudziestu 
robotników. Roger odszukał wzrokiem Drylake'a. Inżynier stał nie opodal, patrząc 
na buldożer. Warboys zaklął. Było już popołudnie, a prace nie posunęły się nawet 
o krok. Nadal dookoła było wiele gruzu i kamieni.
- Znowu kłopoty - powiedział krzywiąc się Drylake.
- Jakie?
- Dwa buldożery i spychacz nie działają. Nie znamy na razie przyczyny. Dziwny 
zbieg okoliczności.
- Sabotaż?
Warboys od razu pomyślał o starym nauczycielu. Hartley mógł być wkurzony, ale 
sabotaż nie był w jego stylu. Niemniej jednak wielu mieszkańców miasteczka 
sprzeciwiało się budowie portu lotniczego. Byliby z pewnością zachwyceni tym, co 
się stało, a być może dopomogli sytuacji.
- Z pewnością nie był to sabotaż - powiedział inżynier, kręcąc głową.
- Więc co?
- W tym rzecz! Gdybym został wezwany jako niezależny mechanik, powiedziałbym, że 
maszyny wysiadły ze starości. Ale to nie ma sensu. Były całkiem nowe. Wczoraj 
wszystko było w porządku. To brzmi niewiarygodnie, ale po prostu zużyły się 
przez jedną noc.
35
- Nie pieprz bzdur!
- Nic nie poradzę, to prawda. Niech pan sam sprawdzi. Silniki nie pozwolą 
zepchnąć nawet kupki gruzu.
- Jezu Chryste, zadzwońcie do dostawców!
- Już to zrobiłem - westchnął Drylake. - Inżynier z Leeds jest już w drodze. 
Będzie za jakąś godzinę.
- Nie możemy tracić czasu na pieprzenie się z instalacją, która wysiadła. Niech 
znajdą nam inne maszyny.
- Sugerowałem im to, ale nic teraz nie mają. Cały ich sprzęt pracuje na 
autostradzie i na jakiejś budowie. Nie mają nawet pieprzonego spychacza.
Warboys chrząknął. Plan oznacza duże pieniądze. White i jego wspólnicy wierzą, 
że wszystko będzie gotowe na czas. Pierwszy lot przez Atlantyk ma uczcić 
otwarcie lotniska. Wydrukowano tyle reklam, było radio i telewizja. Małe 
opóźnienie mogło spowodować klapę na całej linii. Nie można ogłosić, że maszyny 
zestarzały się w ciągu kilku godzin. Ta afera odcisnęłaby swoje piętno na całym 
przedsięwzięciu. Brak pieniędzy, gorsi piloci, itp. A jeśli wszystko będzie 
gorsze niż u konkurencji, pasażerowie w obawie o życie wybiorą inne linie 
lotnicze.
- Załatwcie maszyny gdzie indziej - warknął Roger. - A gdzie, to już wasza 
sprawa.
- To niemożliwe. Dostawcy nie kupią maszyn gdzie indziej. Tu też panuje 
konkurencja.
- Słuchaj - wycedził przez zęby Warboys, chwytając inżyniera za kurtkę. - Twoja 
firma podpisała kontrakt. Żadnego tłumaczenia. Jeśli nie wykonacie roboty, nie 
będzie pieniędzy. Ostateczny termin znasz.
- Zabierz łapy - powiedział twardo Drylake. - Dobrze przeczytaj warunki 
kontraktu, cwaniaczku. Klauzula jedenasta. Wojny, strajk załogi i czynniki 
niezależne od firmy. I wbij sobie do łba, że to są właśnie czynniki niezależne.
36
Dwóch mężczyzn wpatrywało się w siebie. Napięcie rosło. Drylake miał dosyć tego 
nadętego pawiana. Uniósł zaciśnięte pięści.
Warboys ustąpił.
- Zobaczę, co uda mi się zrobić.
Powoli odszedł w kierunku samochodu. Nienawidził siebie za to ustępstwo. Było 
obce jego charakterowi, ale nie mógł zrobić nic innego. Zastanawiał się, co 
teraz powinien uczynić. Nie było sensu dzwonić do White'a. W końcu Drylake to 
porządny i pracowity facet. Niemniej Warboys czuł się okropnie. Do cholery, 
ciężki sprzęt nie wysiadł sam z siebie! Po plecach przeszedł mu dreszcz. Musi 
się cieplej ubierać, bo zima nadchodzi.
Blisko godzinę pod ratuszem miasteczka zbierał się dum. Tu i ówdzie słychać było 
podniesione głosy. Mieszkańcy żywo rozprawiali o tym nadzwyczajnym zebraniu. 
Młodzi, którzy zaniechali codziennych przejażdżek na motorach dookoła 
miasteczka, trzymali kilka transparentów:
PRECZ Z LOTNISKIEM!
NIE NISZCZCIE NASZEGO SPOKOJU!
LOTNISKO W PRZYSZŁOŚCI TO GŁUCHOTA DLA LUDZI!
Jakaś młoda para trzymała na barkach drewnianą trumienkę z napisem "Fradley".
- Proszę o ciszę!
Na drewnianym podwyższeniu pojawił się Hartley Lo-we. Jeszcze raz będzie 
przemawiał do swoich uczniów. Wyraz twarzy taki jak zawsze, tak samo wyciągnięte 
ręce. Przemowa powoli zmieniała się w szept, aż wreszcie stary nauczyciel 
umilkł.
Przerwał, bacznie obserwując otoczenie. Po drugiej stronie ulicy zobaczył 
Wathesa. Gdyby nie mundur, nie zostałby zauważony. Miejscowy stróż prawa 
napotkał wzrok
37
Hartleya,który skinął głową Wathes lekko się uśmiechnął. Obaj wiedzieli, że 
objaśnianie prawa nie miało sensu. Demonstracja zakończy się przed główną bramą 
lotniska. A rzeczywistym prawem w tym miasteczku była wola Hart-leya Lowe. 
Większość obecnych na dzisiejszym zebraniu to jego byli uczniowie. Pozycja 
Hartleya w tej społeczności jest tak silna, że każdy mieszkaniec zrobi, czego on 
będzie chciał.
- Jestem zachwycony, widząc tak liczną grupę.
Lowe spojrzał na zebranych. Policzył szybko obecnych. Nie wszyscy przyszli. Nie 
skomentował tego faktu. Nie chciał popełniać błędu wikarego, który wyraził 
kiedyś swoją opinię o tych, którzy nie chodzą w niedzielę do kościoła. Na 
następnej mszy byli tylko nieliczni.
- Wszyscy wiemy, po co się tutaj zebraliśmy. Dochodzące z tyłu głośne uwagi na 
temat koncernu zagłuszyły słowa Hartleya.
- Potrzebujemy pokojowej demonstracji - zaczął ponownie. - Wiem z pewnych 
źródeł, że przed główną bramą będzie stał samochód telewizji. Musimy się 
zachować z powagą i godnością.
Hałaśliwa frakcja ponownie przerwała mówcy.
- Nie muszę chyba wyjaśniać, jakie będą następstwa wybudowania portu lotniczego. 
Nie pozwólmy zniszczyć naszego spokoju. Wszystko jest w naszych rękach i dlatego 
powstrzymamy budowę. Wczoraj wysłałem petycję do Departamentu Planowania. Jako 
prezes rady parafialnej, złożyłem również kilka petycji, które w najbliższym 
czasie zostaną rozpatrzone.
- Kiedy już będzie za późno - rzucił ktoś z tłumu.
- Nie wszystko stracone - odpowiedział były dyrektor. -Myślę, że niewielu z nas 
wierzy obecnemu planiście.
- Skorumpowany skurwysyn!
- Nie mamy podstaw, żeby....
38
- A transakcja Canlos Building Company? Ten sukinsyn zrobił nam ten sam numer.
- Panowie, proszę. Pozwólcie mi jeszcze raz przypomnieć, po co się zebraliśmy. 
Walka ze złem leży nie tylko w naszym interesie. Robimy to dla następnych 
pokoleń. Przyjmijcie to do wiadomości.
Pośród wiwatów Hartley zszedł z mównicy i dał sygnał do wymarszu. Ruszyli na 
północ, w kierunku drogi. Machano transparentami, toczono zażarte dyskusje, 
panował entuzjazm.
Krew zawrzała ponownie w żyłach Hartleya. Atmosfera podniecenia udzieliła się mu 
i czuł się jak wielki wódz, gdyż wszystkie oczy skierowane były na niego.
- Precz z Flyways! - krzyczano.
Ludzie zaczęli śpiewać. Lowe nie pochwalał tego, ale się nie sprzeciwił. Chciał 
zachować powagę. Żeby nie było żadnych kłopotów. Czuł przez skórę, że przeprawa 
z tymi dwoma cwaniaczkami nie będzie należała do najprzyjemniejszych. Nigdy nie 
nienawidził nikogo z taką siłą. Nie wiedział, że może odczuwać jeszcze większą 
nienawiść.
Ścieżka zwężała się. Po jednej stronie rosły wysokie krzaki głogu. Ich liście 
toczyły beznadziejną walkę o przetrwanie z nadchodzącą zimą. W przeciwieństwie 
do protestujących nie miały żadnej nadziei na zwycięstwo.
Pochód zwiększał tempo. Młodsi, chciwi konfrontacji z wrogiem, ciągle 
przyspieszali. Hartley wyczuł to i trochę zwolnił. Wiedział, co czuli, lecz 
sukcesu nie osiąga się w pośpiechu. Demonstracja nie może przemienić się w 
burdę. Zachowanie powagi to połowa sukcesu.
Nagle w powietrzu rozszedł się zapach dymu. Cierpki, kwaskowaty smród tężał z 
minuty na minutę. Lowe zakaszlał i instynktownie sięgnął do kieszeni po fajkę. 
Był to najlepszy sposób, by stłumić nieprzyjemną woń. Po chwili ludzie zobaczyli 
nad lotniskiem czarny dym. Ogromne słupy
39
biły prosto w niebo. Paliły się opony i stary brezent, które od niepamiętnych 
czasów zalegały na pasach startowych. Hartley próbował kiedyś powstrzymać 
palenie śmieci, ale jego petycja nie dała efektu. Władze stwierdziły, że są one 
niebezpieczne dla zdrowia, ale przebywanie w tej strefie zależy tylko od 
człowieka.
Ludzie zaczynali kaszleć. Niektórzy powyciągali chustki, żeby zasłonić twarz lub 
otrzeć załzawione oczy. Dym szybko gęstniał, utrudniając widoczność. Pasące się 
na pobliskich łąkach bydło uciekało w popłochu, szukając mniej zadymionych 
miejsc.
- Cholera, co tu się pali? - zapytał ktoś z tyłu, zanosząc się kaszlem.
Hartley Lowe oddychał z trudnością. Nie można było iść dalej. Pewna myśl 
poraziła starego nauczyciela jak grom. Przecież to rozmyślna intryga, żeby 
zatrzymać pochód. Wiatr wiał we właściwym kierunku, więc kilka dużych ognisk 
wystarczyło,żeby rozpędzić demonstrację. Kolejna sztuczka tych cholernych 
cwaniaczków. Twarz Hartleya stężała, a w oczach pod gęstymi brwiami pojawiła się 
determinacja.
- Naprzód! Musimy tego... dokonać - próbował krzyczeć do ludzi, ale z gardła 
wydobywał się tylko charkot. - Nie...
Pierwszy wóz strażacki obwieścił swoje przybycie ogłuszającym rykiem syreny. 
Wielkie, czerwone monstrum przebiło się przez grubą zasłonę dymną, siejąc 
popłoch wśród demonstrantów. Światła samochodu z trudem przebijały się przez 
czarny dym. Ludzie zaczęli wdrapywać się na zbocza dolinki, uciekając spod kół. 
Nie zważając na kolce, chwytali się gałęzi głogu, które raniły im palce i 
rozrywały ubrania.
- Cofnąć się... wszyscy - krzyczał Wathes, kaszląc i krztusząc się gęstym dymem. 
- Zostańcie, gdzie jesteście... jadą następne.
40
Kolejne dwa wozy podążyły śladem pierwszego, ignorując ludzi walczących o 
utrzymanie się na piaszczystych stokach wąwozu. Syreny grzmiały ze wszystkich 
stron. Część pojazdów jechała główną drogą, nadrabiając dystans szybkością.
- Co... teraz zrobimy?
Hartley obrócił się do pytającego mężczyzny, wyczuwając w jego głosie strach.
- Idziemy dalej. Nie możemy się teraz poddać. Oni właśnie tego chcą.
Wiele osób zaczęło uciekać. Ludzie biegli potykając się. Pragnęli tylko wydostać 
się z gęstych obłoków gryzącego dymu. Nigdzie nie było policjanta, który 
prawdopodobnie usłyszał sygnał do odwrotu.
- Naprzód, ciągle naprzód!
Hartley potknął się o kawałek betonu, ale ciągle szedł w kierunku lotniska. 
Otwierał oczy tylko po to, aby się upewnić, że idzie w dobrym kierunku. Słyszał 
za sobą jakieś głosy, ale nie oglądał się. Nie dbał już o to, czy jest sam, czy 
nie.
Nagle rozjaśniło się. Nauczyciel zatrzymał się i rozejrzał dookoła. U wylotu 
kotliny wiatr rozwiewał dym na wszystkie strony. Przeszli najgorszy odcinek, ale 
z grupy została tylko mała garstka. Żałosna resztka tłumu, która nie tak dawno 
przejawiała taki zapał.
Przed nimi leżało stare lotnisko RAF-u, posępne i brzydkie. Kratery i sterczące 
kopce gruzu były dowodem, że roboty posuwają się w szybkim tempie. Całość 
przedstawiała okropny widok. Wysokie na dziesięć stóp płomienie obejmowały 
obszar około dwóch i pół hektara. Ogień pożerał wszystko. Stosy rzuconych na 
kupę krzaków, kamienie, stare beczki płonęły niczym pochodnie. Ar ziemi w samym 
centrum był morzem ognia. Płonący buldożer stanowił tylko małą, czarną plamkę na 
tle czerwonego morza.
41
- Mój Boże! - wykrzyknął zdumiony Hartley.
W jednym z okien maszyny nagle coś się poruszyło. Oszalały z bólu człowiek 
machał rękoma, wzywając pomocy. Po chwili wszystko znikło za kurtyną płomieni.
- Lotnisko się pali - powiedział ktoś bez sensu. Marsz stracił sens. Nikt by 
teraz nie wysłuchał demonstrantów.
- Chyba... widziałem kogoś w tamtej maszynie - wydusił z siebie oniemiały 
nauczyciel.
Stojący obok mężczyzna skinął głową. Stanęli twarzą w twarz ze śmiercią. 
Niewinna ofiara. Nikt z nich nie był zdolny wyrazić uczuć słowami.
Sto jardów od linii ognia pojawiły się wozy strażackie. Armatki o dalekim 
zasięgu rozpylały na płomienie gaśniczą pianę. Syczący ogień okazywał pogardę 
ludzkim wysiłkom. Ćwierć mili za samochodami oddziały strażaków polewały 
poszycie wodą z nadzieją, że w ten sposób powstrzymają żywioł. Bijący w niebo 
dym zasłaniał aktorów tego przedstawienia przed oczyma widzów.
Hartley ruszył w kierunku lotniska. W wąwozie było tyle dymu, że powrót był 
prawie niemożliwy. Z demonstrantów stali się przymusowymi widzami sztuki tak 
przerażającej, że mogłaby uchodzić za obraz piekła. Mogli jedynie udać się do 
jednego z tymczasowych wyjść, które zawalone były wszelkiego rodzaju śmieciami. 
Pośrodku tego bałaganu zaparkował policyjny samochód. Konstabl bez munduru 
pokrzykiwał na grupkę przechodzących obok niego osób, rozkazując im wrócić do 
samochodów i odjechać. Niektórzy wykonali jego polecenie, ale inni cofnęli się, 
żeby po chwili wrócić.
- Wynoście się stąd! - wrzeszczał rozzłoszczony policjant.
Kilkanaście minut temu miał nadzieję, że akcja zakończy się w ciągu godziny, 
może dwóch. Teraz zdawał sobie spra-
42
we, że jeśli wróci do domu po dwudziestu godzinach, będzie mógł uważać się za 
szczęśliwca.
Hartley stał w miejscu, patrząc beznamiętnie w płomienie. Był przekonany, że 
śni. Jego obsesje doszły do punktu kulminacyjnego.
- Co tu się stało? - powiedział chrapliwym głosem. - Jak?
- To ogień - odpowiedział oschle policjant. Jego cierpliwość już się kończyła. 
Chciał powiedzieć staremu, żeby spieprzał, ale to mogłoby mu zaszkodzić.
- Nic tu po panu - dodał po chwili.
Lowe skinął głową i cofnął się kilka kroków. Grupa strażaków próbowała 
desperacko wydostać z wraku buldożera ciało ofiary. Wokół syczały płomienie. Dym 
zmieszany z parą unosił się nad poczerniałą ziemią, kryjąc wszystko szczelną 
zasłoną. Ktoś był w maszynie. Czyjeś doczesne szczątki. Żaden człowiek nie był w 
stanie przeżyć czegoś takiego.
Żar ognia uniemożliwiał obserwację. Mimo to Hartley, urzeczony potęgą płomieni, 
wpatrywał się weń jak zahipnotyzowany.
- Niech się pan odsunie - powiedział znowu policjant.
Nauczyciel zrobił kolejne kroki w tył. Oddział strażaków wciąż próbował dostać 
się do buldożera. Otaczani ze wszystkich stron przez płomienie, zaczęli się 
wycofywać.
Potworny ryk eksplozji zagłuszył inne dźwięki. Oślepiający słup ognia zmusił 
nauczyciela do zasłonięcia oczu. Hartley jęknął cicho. Był świadkiem śmierci w 
jej najokrut-niejszej odmianie.
Kiedy spojrzał ponownie, strażacy uciekali, nie zważając na palące się żelastwo. 
W popłochu próbowali odciągnąć swoich kolegów w bezpieczne miejsce. Jeden z nich 
płonął, krzycząc z przerażenia i bólu. W szaleńczym obłąkaniu, zamiast uciekać, 
zbliżał się do źródła ognia. Po chwili dym i płomienie pochłonęły jego drobną 
postać.
43
Stare, betonowe lotnisko było kompletnie zniszczone. Części różnego rodzaju 
sprzętów fruwały we wszystkich kierunkach, rozrzucane siłą wybuchu. Wokół 
słychać było syreny wozów strażackich. W promieniu pięćdziesięciu kilometrów od 
Fradley wszystkie załogi zostały postawione w stan gotowości.
Hartley Lowe wracał do domu powłócząc nogami. Co chwila się zatrzymywał, aby 
zaczerpnąć trochę powietrza. Powietrze było nadal przesiąknięte wonią palącego 
się brezentu. Ostry odór przypomniał mu czas wojny, kiedy jego oddział zniszczył 
na pustyni jeden z czołgów Lisa Pustyni. Maszyna paliła się ponad godzinę i 
dopiero potem mogli się do niej zbliżyć. Załoga była uwięziona w środku. Po 
czterdziestu latach miewał sny, w których widział płonących czołgistów Rommla. 
Czuł teraz swąd ich spalonych ciał, który przyprawiał go o mdłości.
Dookoła nie było nikogo. Nikt z demonstrantów nie pozostał na lotnisku. Wszyscy 
wrócili do domów, zapominając o wielkim gniewie. Nie był to dobry czas na 
manifestacje.
Drylake siedział wpatrzony w spaloną ziemię. W zapadającym mroku widać było 
żarzące się głownie. Ręce inżyniera ujęły mocno kierownicę samochodu, jakby 
chciał wycisnąć z pojazdu całą energię. Siedzący z tyłu bracia Warboys nie 
odezwali się słowem przez ponad godzinę. Wszystko zostało powiedziane. Nic nie 
mogło odwrócić biegu zdarzeń.
O'Gaughan nie żył. Kiedy rozcięli szczątki buldożera, znaleźli jego zwłoki, a 
raczej to, co z nich zostało. Drylake nie mógł zrozumieć, dlaczego ten facet nie 
uciekł. Ogień wybuchł w pewnej odległości od maszyny. Kierowca mógł odjechać w 
bezpieczne miejsce. Prawdopodobnie był pijany. Wszyscy ostrzegali go, żeby nie 
pił w pracy. Nie musiał umierać w taki sposób. Znowu będą pytania, sprawdzanie
44
zabezpieczeń, a ostateczną odpowiedzialność ponosi inżynier budowy. Parę 
drobiazgów mogło ujść jego uwadze, ale jeśli znajdą coś poważnego, będzie to 
tylko jego wina. Fly-ways będą potrzebowały kozła ofiarnego i prawdopodobnie 
będzie nim on. Drylake.
- Pożar nie wyrządził zbyt wielu szkód - wymamrotał Phil, bawiąc się cygarem. 
Zastanawiał się, czy jego smak może zneutralizować nieprzyjemny zapach. - Nie 
spłonęły żadne budynki, więc nie ma zniszczeń strukturalnych.
Drylake oblizał spieczone usta. Ani słowa o zmarłym, o ofiarach wśród strażaków. 
Oni nie byli ważni, można było ich zastąpić jak ciężki sprzęt. Mówiące 
narzędzia.
- Nie pojmuję, jak to się stało - powiedział cicho Roger, kręcąc z 
niedowierzaniem głową. - Ziemia była wilgotna. Nawet w piekle nie można tego 
zrobić za pomocą papierosa. Może było to kilka galonów nafty?
- Rozmyślne podpalenie? - zapytał niepewnie brat, zapalając cygaro.
- Dlaczego nie? W miasteczku miała być demonstracja. Doszli do wniosku, że 
lepiej postawić nas przed faktem dokonanym. Zamiast tłumu spotkaliśmy płomienie 
ogarniające całe lotnisko. Co może być bardziej spektakularne? Będą o tym mówili 
w telewizji, w radio. Trafimy na łamy gazet. Nie wiedzą, że oddali nam 
przysługę. Oczyścili teren, a zniszczony sprzęt był ubezpieczony.
- Zginął człowiek - wymamrotał Drylake.
- Mogliśmy temu jakoś zaradzić?
- Coś przeoczyliście. To opóźni plan o kilka tygodni.
- Co takiego?
- Straciliśmy sprzęt. Nie wymienimy go przez kilka dni.
Nastała cisza. Dostawcy są wszędzie tacy sami. Rzadko dotrzymują terminów. 
Rodzaj subtelnej przepychanki. Narzekają na dystrybutorów, a ci z kolei na 
producentów. Kombinacja ta w komunizmie została doprowadzona do
45
perfekcji, żeby zniszczyć prywatną przedsiębiorczość. Irytujący problem, którego 
nie można rozwiązać bez odpowiedzialnych ludzi. Na razie trzeba odłożyć prace 
ziemne.
- Dobra. Nie ma na co czekać - powiedział Roger, otwierając drzwi samochodu. - 
Jak będą jakieś kłopoty, wiesz, gdzie nas szukać.
Drylake skinął głową. Cieszył się, że odjeżdżają. Tych dwóch draniów napędziło 
mu stracha. Ich bogiem były pieniądze. Nic innego nie wchodziło w grę, nawet 
ludzkie życie, a szczególnie kiedy chodziło o ich skórę. Nie znali się wcale na 
lotnictwie. Liczyło się tylko to, ile z tego wycisną dla siebie. Zbijali szmal 
na muzyce, o której także nic nie wiedzieli. Opłacali ludzi, którzy dla nich 
pracowali. Można było u nich wynająć całą dyskotekę. Posiadali sieć nocnych 
klubów na południowym wybrzeżu. Ich imperium ciągle rosło. Pewnego dnia wszystko 
trafił szlag. Podjęli się czegoś, czemu nie mogli sprostać. Tak samo będzie z 
Fradley. Ciekawe, czy rzeczywiście miejscowi podpalili lotnisko. Trudno to 
będzie udowodnić, pomimo że zginął człowiek. Właściwie było to morderstwo.
Powoli zapadał zmrok. Gdzieniegdzie pozostałości po pożarze rozświetlały nocne 
niebo. Stojący przy wejściu policyjny fiat panda miał zapalonego "koguta". Blada 
twarz policjanta odbijała błyski zapalanej zapałki. W powietrzu rozszedł się 
zapach tytoniu. Kilka metrów dalej stał ambulans. Drylake przypuszczał, że stał 
tak, od kiedy odkryli zniknięcie CTGaughama. Ciemne postacie strażaków biegały 
tam i z powrotem. Czeka ich pracowita noc. Ciągle jeszcze nie mogli podejść do 
dopalającego się drugiego buldożera. Kierowano ich głównie tam, gdzie tliło się 
poszycie. Polewali je wodą tak, że wydobywały się kłęby pary i odgłos podobny do 
syku stada węży. Ogień nie dawał się tak łatwo opanować. Sięgał bardzo głęboko. 
Mógł minąć tydzień, zanim zostanie całkowicie ugaszony.
46
Nagle nocne niebo rozbłysło pomarańczowym światłem. Ponowny wybuch ognia 
zaskoczył strażaków. Coś przykuło wzrok inżyniera. Po oceanie chwilowo uśpionego 
ognia ktoś chodził. Drylake zmrużył oczy, próbując rozpoznać sylwetki. Na pewno 
nie byli to strażacy. Nie mógł dojrzeć szczegółów, ponieważ strzelające w niebo 
płomienie znikły tak gwałtownie, jak się pokazały. W tych istotach było coś 
dziwnego. Poszukiwacze ognia? Samobójcy?
Drylake trząsł się z zimna. Od kiedy wysiadł z samochodu, drgawki wstrząsały 
jego ciałem. Szedł właśnie w kierunku policyjnego radiowozu, kiedy zobaczył go 
konstabl.
- Co oni tam robią? - zapytał inżynier, wskazując na środek pogorzeliska.
- Kto? - odrzekł znudzony policjant.
- No, tamci...
Drylake wytężył wzrok. Poszycie znowu zajęło się ogniem. Płomienie wyrzucały w 
powietrze snopy iskier. W pobliżu ognia nie było szans na przeżycie. Na lotnisku 
nie było nikogo.
- Pan coś widzi? - zapytał policjant, chcąc jak najszybciej pozbyć się 
nieproszonego gościa. - To wszystko przez to powietrze. Ma pan zmęczone oczy. 
Nie może być pan pewny tego, co widzi. To źle robi na nerwy. Na pana miejscu 
poszedłbym do domu i trochę się przespał. Nic pan nie może pomóc.
- Chyba ma pan rację.
Drylake skinął głową. Niczego nie osiągnie, jeśli będzie się upierał przy swoim. 
Tylko on wiedział, że tak było. Nie miał chorej wyobraźni. Kilka minut temu ktoś 
spacerował po ogniu!
Charles White poruszył się niespokojnie. Pogrążony w głębokim śnie nie zważał na 
upływ czasu. Telefon dzwonił gwałtownie. Charlie podświadomie wyciągnął rękę, 
pod-
47
niósł słuchawkę i wcisnął ją między swoje ucho a poduszkę. Głos Rogera Warboysa 
wyrwał go ze snu.
- Mogłeś powiedzieć, że wyjeżdżasz do Nowego Jorku.
- Co? - wymruczał White.
- Nie rozumiem, dlaczego ukrywasz się w tym mieście. Straciłem dużo czasu, żeby 
dowiedzieć się od twojej sekretarki, gdzie jesteś.
Warboys opowiedział krótko o pożarze.
- Zbudziłeś mnie w środku nocy tylko dlatego, że teren, który i tak trzeba było 
sprzątnąć, spalił się?
- Tak - odwarknął Roger, tracąc cierpliwość. - A cały nasz plan możemy wsadzić 
w...
- Będą wyższe koszta?
- Za pieniądze nie kupisz straconego czasu.
- Nie? - zapytał ironicznie Charles.
- Nie, do cholery! Carver Plant Hire nie mają ani buldożerów, ani spychaczy. 
Wszystko zostało wynajęte.
- Zostaw to mnie - powiedział pewnie White. - Zorganizuj tylko spotkanie w 
Elmdon. Jutro... dzisiaj o szóstej trzydzieści pięć.
Zanim Warboys zdążył coś powiedzieć, rozmówca odłożył słuchawkę.
Padał deszcz i było już ciemno, kiedy Charles White zjawił się w swoim hotelu w 
Midland. Pod oczami miał ciemne podkówki, a zazwyczaj ułożone włosy były 
rozwichrzone. Spojrzał groźnie na portiera i nie odezwał się ani słowem, dopóki 
razem z Rogerem nie wsiedli do windy.
- Więc jak? - chrząknął.
- Cztery buldożery przybędą o czternastej trzydzieści. Może nawet trochę 
wcześniej, jeśli transport nie będzie czekał w Derby na eskortę policji. Prace 
zaczniemy z samego rana.
48
- Powinny się rozpocząć już dzisiaj, nawet bez sprzętu. Do zmroku pozostaje 
jeszcze kilka godzin.
- Policja nie pozwoli. Coś tam badają.
-1 oczywiście nie wiedzą, jak się do tego zabrać.
- Są przekonani, że to było podpalenie. Zdaje się, że pożar zaczął się w 
konkretnym miejscu. Ciągle zastanawiają się, jak taki słaby wiatr mógł 
rozprzestrzenić ogień.
- A gdzie wybuchł pożar?
- Pomiędzy głazami, z którymi mieliśmy tyle kłopotów. Jeden z nich był popękany 
od żaru i cały czarny, jakby ktoś próbował zapalić tam ognisko.
White zacisnął wargi.
- Nie możemy sobie pozwolić na więcej kłopotów - powiedział po chwili. - 
Zorganizowanie maszyn kosztowało mnie kupę szmalu. Stracone pieniądze, 
rozumiesz.
- Mieszkańcy wioski zamierzali przeprowadzić jakąś demonstrację. Może to oni 
podłożyli ogień. Jeśli to prawda, nie poprzestaną na tym. Jeśli jednak posuną 
się...
- Twój problem polega na tym - odrzekł Charlie z uśmiechem - że zbytnio obawiasz 
się posunięć przeciwnika. Większość angielskich rolników jest zbyt leniwa i 
będzie można ich łatwo przekonać.
Warboys nienawidził tego dobrotliwego grubasa i jego sposobu rozumowania. White 
spoglądał na człowieka, jakby chciał odkryć jego najgłębsze myśli. Roger 
pomyślał, że byłby szczęśliwy, gdyby nic go nie łączyło z koncernem Flyways. 
Charles przytłaczał swoich partnerów. Był praktycznie niepokonany. Nikt nie mógł 
stanąć mu na drodze. Nie zawahałby się przed morderstwem. Chwilę potem mógłby 
spokojnie jeść świeże mięso. Dzięki niemu lotnisko we Fradley będzie otwarte na 
czas. Warboys był o tym przekonany.
49
STARA RELIGIA
Ronald Hildegard dostrzegł wchodzącego do publicznej biblioteki Hartleya. 
Kierownik tej szacownej instytucji zostawiał drzwi lekko uchylone, żeby móc 
obserwować pracowników i klientów. Jego autorytet słabł. Rzadko brał urlop, a 
kiedy to zrobił, zamartwiał się, że coś złego mogło się wydarzyć w bibliotece. 
Zdawał sobie sprawę, że pomimo zakazu ludzie często palą papierosy i dlatego 
zawsze uważał na wchodzących. Najgorszy był Harcombe, stary mieszkaniec Stówę 
Street. Palił najbardziej śmierdzący tytoń, gorszy od tego, którego używał Lowe. 
Staruszek siedział zwykle w czytelni w czasie lunchu, czekając, aż Hildegard 
wyjdzie coś przekąsić. Kiedy bibliotekarz wracał, całe pomieszczenie 
śmierdziało. Harcombe siedział spokojnie, czytając gazetę robotniczą. Nigdzie 
nie było śladu fajki. To zwyczajne zuchwalstwo graniczące z bezczelnością. 
Dzisiaj też pewnie skorzysta ze sposobności, wiedząc dobrze, że łamie przepisy. 
Był tak bezczelny, że zaczynał palić tuż po wyjściu bibliotekarza, około 
piętnastej trzydzieści. Dlatego Hildegard otwierał drzwi gabinetu. Musiał 
obserwować czytelnię, gdzie siedział zuchwały staruszek. Regulamin był 
ustanowiony po to, żeby go przestrzegać.
Ronald Hildegard zakaszlał delikatnie, dając do zrozumienia, że ciągle przebywa 
w pokoju. Wiedział, że pannie Palmer nie uda się pozbyć Hartleya, więc uprzedził 
bieg wydarzeń. Siadł na biurku, upewniając się, że jest uprzątnięte. Nie lubił 
bałaganu. Wziął głęboki oddech i czekał.
- Przepraszam, panie Hildegard, pan Hartley chciałby się z panem zobaczyć - 
powiedziała uprzejmie panna Palmer.
- Oczywiście, proszę go wprowadzić... Witaj Hartley, stary przyjacielu. Jak się 
czujesz?
Wstęp był zawsze taki sam. Zdrowie, pogoda, ogród i wreszcie krótka rozmowa na 
tematy polityczne, o których pisał Times. To trwało około trzech minut., potem 
następowała przerwa. Następnie Hartley wyjawiał, z czym przyszedł.
- Wiesz, że rozkopują krąg? - zapytał cicho Lowe, spoglądając za siebie, żeby 
upewnić się, czy panna Palmer zamknęła za sobą drzwi.
- Wszyscy to wiedzą - odpowiedział Hildegard, mrugając oczyma zza grubych 
szkieł. - Ten temat był dyskutowany na ostatnim zebraniu Związku Archeologów w 
zeszły czwartek. Prentice zadzwonił dzisiaj rano. Nasza petycja została 
odrzucona.
- Chyba żartujesz - odrzekł zdziwiony nauczyciel, opierając się łokciami o 
biurko. - Na tym świecie nie ma już nic świętego.
- Najwidoczniej, nie.
- Musi być jakiś sposób, żeby ich powstrzymać. Masowa demonstracja, zablokowanie 
buldożerów albo coś w tym stylu.
- Taka taktyka jest do kitu. Nawet przebiegłość i spryt nic nie da. Co może 
zrobić kilku zwykłych mieszkańców?
- Oni muszą ich powstrzymać. Rozumiesz, Rolandzie?
-Oni?
- Cokolwiek to jest, istnieje na starym lotnisku. Duchy, Druidowie czy cokolwiek 
innego. Muszą obronić swoją posiadłość. Swego czasu zmusili RAF, żeby zamknął 
Fradley dwa lata przed zakończeniem wojny. Ileż rzeczy się wydarzyło od tego 
czasu. To zabójstwo... ten chłopak, Steele. Przecież on nie zamordował 
dziewczyny. To była ofiara złożona starożytnym bogom. Tak samo jak ten 
Irlandczyk, który zginął w płomieniach podczas pożaru. Siły zła wezwały całą 
potęgę, żeby zemścić się na tych, którzy spluga-wili święte miejsce.
Hildegard coraz szybciej mrugał oczyma. Dawał sygnał, że chce mówić.
- Gdybym nie uważał ciebie za jednego z najbardziej racjonalnie myślących ludzi 
- powiedział uśmiechając się -kazałbym pannie Palmer pokazać ci drogę do 
wyjścia. A zrobiłbym to nawet z tobą, ale mam wiele problemów z odczytaniem 
wszystkiego, co wiąże się ze starą religią.
- Dziękuję ci, Rolandzie. - Hartley zapragnął zapalić fajkę, ale nadużyłby 
gościnności tego miłego człowieka. - Niestety, nie ma zbyt wiele publikacji na 
ten temat. Był to zbyt wczesny okres w historii świata, żeby mogło zostać dużo 
ksiąg. Druidowie jako dzieci celtyckiego duchowieństwa z południa Anglii i 
Brytanii towarzyszyli żołnierzom w walce i pracowali jako lekarze. Byli tak 
dobrzy w swoim fachu jak księża, ponieważ używali magii. Składali ofiary z 
ludzi. Większość obrzędów odbywała się pod dębami albo w kamiennych kręgach, 
takich jak we Fradley. W całym kraju było ich mnóstwo. Były groźnym symbolem 
tamtych czasów. Zielone Świątki wywodzą się z ich religii. Jaskrawy przykład 
tego, że chrześcijaństwo ma pogańskie tradycje. Prawdopodobnie Druidowie byli 
uczniami Logos. Jest to część duszy kontrolująca instynkt. Wierzyli, że kosmos 
jest niewidzialny, a dusza nieśmiertelna. Gdyby Anglicy nie uważali ich za 
czcicieli szatana, zachowałoby się dużo więcej informacji. Pomimo to 
zgromadziłem wiele cennych wiadomości na podstawie wykopalisk. Teraz, Rolandzie, 
już wiesz tyle, co ja.
- Możliwe - powiedział Hildegard, mrugając coraz wolniej - Spędziłem cały 
tydzień, poszukując informacji o nich, ale nie znalazłem zbyt wiele. Moja 
biblioteka jest dość pokaźna, ale po zejściu do podziemi Druidowie zatarli po 
sobie wszystkie ślady. Zrobili to bardzo skutecznie, gdyż opierali się na 
czarnej magii. Tak czy inaczej nie przydadzą się. Fradley może być zniszczone w 
ciągu kilku tygodni, a
52
za rok będzie tu funkcjonował nowoczesny port lotniczy. Obawiam się, że... 
przegraliśmy.
- Tylko bitwę, ale nie całą wojnę - powiedział Hartley z ogromną determinacją w 
głosie. - W tej chwili naciskam władze, żeby coś zrobiły. Nasz człowiek jest 
uczciwy pomimo lewackich poglądów. Zgodził się, że Midlands jest wystarczająco 
dużym lotniskiem. Budowanie drugiego nie ma żadnego sensu. Mamy jeszcze coś do 
zrobienia. Pasy startowe przecinają starą drogę, więc trzeba wymóc na władzach, 
by wolno było przez nie przechodzić. Farmerzy muszą mieć ścieżki wiodące przez 
pola. Ciągle mamy szansę.
Hildegard spojrzał na zegarek. Lowe zaczął zbierać się do wyjścia.
- Zobaczymy się w czwartek wieczorem - rzucił na odchodnym.
-Tak.
Bibliotekarz podszedł do drzwi i otworzył je. Na sali panował spokój. Panna 
Palmer pracowała, a Harcombe siedział bez fajki.
- Walczymy o zachowanie historycznego miejsca, Hart-leyu. Twoi przyjaciele z 
wioski nie zdają sobie sprawy, że jeśli port zostanie wybudowany, nie będą mieli 
chwili spokoju. Popełniają wielki błąd. Dwie siły walczące o jedną sprawę. 
Byłoby lepiej, gdybyśmy działali wspólnie, chyba że jest już za późno. 
Rozwiązanie leży w rękach bogów.
- Właśnie - powiedział Hartley uśmiechając się. - Bogów starej religii.
Większość dnia Darnien spędził na lotnisku. W wieku czternastu lat przechodził 
ciężki okres. Nie chciał zapomnieć dzieciństwa, ale jednocześnie pociągały go 
przyjemności dorosłego życia. Okres dojrzewania powodował frustrację. Postanowił 
samotnie spędzić niedzielę. Zwykle przywoził gazety panu Ransfordowi albo 
siedział w domu z rodzicami. Dzisiaj było inaczej.
Jego szkolny przyjaciel, Anthony pojechał do Alrewas do swojej dziewczyny. 
Damien ją znał. Tłusta, piegowata baba nosząca zawsze szkolny mundurek. Nawet w 
czasie weekendu. Była zbyt leniwa, żeby założyć coś innego albo jej rodziców nie 
było stad na inne ubrania. Jakakolwiek była tego przyczyna, już dawno przestała 
być pociągająca dla Damiena, który odkrywał, czym jest seks.
Gillian zamierzała zaprosić w niedzielę swoje koleżanki i dlatego podniecony 
Anthony nalegał, żeby Damien z nim pojechał. Możliwość psychicznego i fizycznego 
podobieństwa koleżanek spowodowała, że zdecydował się pozostać z rodzicami. Nie 
było to wprawdzie najlepsze rozwiązanie, ale nie miał innego wyjścia. Stosunki z 
rodzicami nie układały się dobrze. Jako jedynak był wychowywany w cieplarnianych 
warunkach. Nie był zepsuty, polegał na decyzjach rodziców. Wakacje spędzał w 
Blackpool albo w Weston-su-per-Mare. Ojciec nalegał, żeby Damien przygotowywał 
się do egzaminu CSE. Tylko piątki miał wolne od zajęć. Mógł wtedy pójść do klubu 
pod warunkiem, że wróci przed dwudziestą pierwszą trzydzieści. Nagle schemat 
stał się nie do zniesienia. Kiedyś na urodziny dostał rower, którego nie używał, 
bo nie miał czasu. Dużo jednak o nim myślał. Większość kolegów spędzała dni 
wolne według własnego uznania. Dla nich było to normalne. Choć zdecydował się 
już na samotną wycieczkę, był trochę zmartwiony. Silne rodzinne więzy mogły 
zostać zerwane z tego powodu. Ale tak musi być. Decyzja została podjęta i 
chłopiec pracowicie kompletował w kuchni rzeczy, które chciał ze sobą zabrać.
Nerwowo zakomunikował rodzicom, że wybiera się na samotną rowerową wycieczkę. 
Cisza zaległa w całym domu. Pierwszy odezwał się ojciec.
- Cóż, to zbyt samodzielna decyzja - powiedział, patrząc ze strachem na żonę.
- Nie - wysapała Gladys. - Nie może jechać sam.
54
- Oczywiście, że nie - przytaknął Bili, nerwowo splatając palce. - Nie w jego 
wieku.
-1 tak pojadę - odrzekł nieustępliwie chłopiec. - Jestem już wystarczająco 
dorosły. Dwunastoletni chłopcy z mojej szkoły robią, co im się podoba. Ja mam 
przecież czternaście. Mam już dosyć siedzenia na tylnym siedzeniu samochodu.
- Nie zamierzamy nigdzie jechać - powiedziała matka z nadzieją w głosie. - 
Zostajemy w domu. Ojciec chce posprzątać ogród, zanim nadejdzie zima. Ja 
natomiast skończę sukienkę na coroczny bal w naszej firmie. Możesz pomóc ojcu 
sprzątnąć liście albo obejrzeć mecz.
Znowu cisza. Damien był przybity. Przełknął ślinę, wstydząc się rumieńca na 
twarzy. Bardzo rzadko krzyczano na niego w domu i dlatego słuchał rodziców. W 
chłopcu walczyły ze sobą dwie osobowości. Tym razem musiał zwyciężyć mężczyzna. 
Damien wziął głęboki oddech i modląc się o odwagę, powiedział:
- Dobrze, mamo, zostanę i pomogę ojcu w ogrodzie.
Przez kilka sekund zmagał się ze sobą. Dziecko walczyło z młodzieńcem. Musi 
postawić na swoim bez względu na skutki. Przyszłość domagała się swoich praw.
- Chcę jednak pojechać gdzieś na rowerze. Sam. Chłopiec wypowiedział słowa 
bardzo wolno, ale dobitnie. Ich siła poraziła rodziców.
- Nigdzie nie pojedziesz. Nie pozwolę ci - powiedział po chwili ojciec.
- Nie powstrzymasz mnie!
Rumieńce na twarzy Damiena zbladły. Przez jego ciało przeszedł dreszcz furii.
- Nie jestem małym chłopczykiem w krótkich spodenkach. Chcę robić to, na co mam 
ochotę i będę to robił. Boże, chcę przecież wyjechać tylko na jednodniową 
wycieczkę za miasto.
55
- To jest niebezpieczne - głos matki zabrzmiał jak grom.
Matka już kiedyś mówiła w ten sposób. Powiedziała wtedy pani Barrow, żeby 
przestała się pieprzyć ze ścinaniem żywopłotu.
- Słyszałeś, co się stało z Susan Kemp? - powiedziała po chwili.
- Nie bądź śmieszna, mamo. Żyłaby jeszcze, gdyby nie jej chłopak. To ten maniak 
ją zabił.
Argument zadziałał. Przez chwilę Damien myślał, że ojciec go zleje i był gotowy 
do ucieczki. Atak nie nastąpił. Rodzice zaczęli krzyczeć i przekonywać go, że 
nie powinien jechać. Chłopak wiedział swoje.
-1 tak pojadę! - krzyknął i wyszedł na korytarz. Po chwili rozległo się 
trzaśniecie drzwiami.
Kiedy był w swoim pokoju, rzucił się na łóżko i zaczaj myśleć. Nasłuchiwał 
dochodzącego z dołu głosu rodziców, próbując jednocześnie dostosować się do 
nowej sytuacji. Rozmawiali zbyt cicho, żeby mógł uchwycić treść. I tak go to nie 
interesuje. Rodzice chcieli go tylko uzależnić od siebie i odizolować od świata. 
Pozbawić go przyjemności, których sami doznawali. Pocieszał się, że przynajmniej 
nie poszli za nim na górę, żeby kontynuować awanturę.
Obudził się, kiedy światło słoneczne wpełzło do pokoju. Był ubrany? Po chwili 
przypomniał sobie wydarzenia wczorajszego dnia. Podszedł do okna i odsunął 
zasłonę. Świat był szary. Część miasta, w której mieszkał, wyglądała jak 
wymarła.
Damien zszedł na dół, trzymając buty pod pachą. Pomimo to każdy krok wydawał mu 
się tak głośny, że w każdej chwili oczekiwał przebudzenia się rodziców. Nic 
takiego nie nastąpiło. Zaspali albo byli przekonani, że syn nie śmie im się 
sprzeciwić.
56
Przechodząc przez spiżarnię, znalazł duży, plastykowy pojemnik i zapakował do 
niego kawałek ciasta, paczkę herbatników oraz torebkę solonych paluszków.
Wyprowadził rower na drogę. Obejrzał się za siebie, a widząc zasłony w oknach 
sypialni rodziców, ruszył w drogę. Pedałował z całych sił, żeby znaleźć się jak 
najdalej od domu. Czuł się wolny.
Nie zamierzał pojechać na lotnisko. Nie było to wcale ciekawe miejsce. Zbyt mało 
przestrzeni, dużo pagórków, doły i wielkie kupy śmieci. Krajobraz, który mu się 
nie podobał.
Ścieżka prowadząca do drogi A38 była wąska i kręta. Dopiero na szosie będzie 
mógł wypróbować rower, poczuć smak wolności z dala od ograniczeń, jakie 
narzuciło miasto. Damien przyspieszył i po chwili ujrzał rozciągające się w dole 
lotnisko. Zwolnił. W tym wszystkim było coś, co go pociągało.
Stara droga pozostawała w tyle. Szlak, który przemierzał, znaczyły zwały 
popękanego betonu. Nic interesującego nie zwróciło jego uwagi. W centrum 
znajdował się wypalony obszar ziemi. Poskręcane drzewa wyglądały jak posępne, 
czarne szkielety na zapomnianym cmentarzu grozy. Było to niesamowite. Damien 
stał, rozglądając się dookoła. Widok zdawał się przeczyć prawom natury. Nigdzie 
nie było skrawka zieleni. Niszczycielska siła ognia strawiła wszystko.
Nagle coś przyciągnęło jego wzrok. Na poczerniałej ziemi rosła jakaś roślina. 
Chłopak był bardzo zaintrygowany. Nie zważał, że znajduje się na cudzym terenie. 
Wmawiał sobie, że jeśli wpadnie w tarapaty, co było mało prawdopodobne, z 
lotniska jest przecież kilka wyjść.
Zsiadł z roweru. Dookoła leżały stosy beczek, starych, nadpalonych opon i zwojów 
drutu. Tabliczka z napisem "UWAGA! TEREN JEST STRZEŻONY PRZEZ PSY" le-
57
żała zniszczona, tam gdzie dosięgła ją woda z sikawki strażackiej.
Damien wszedł kilka jardów w głąb, prowadząc rower. Rozglądał się nerwowo. 
Oprócz kilku koparek oraz buldożerów w zasięgu jego wzroku nie było nikogo. Obok 
stały drewniane baraki. Nigdzie nie było samochodów, więc rzeczywiście był sam 
na lotnisku.
Damien znów ruszył. Pod jego butami trzaskały zwęglone gałęzie. Ostry zapach 
spalonych roślin drażnił drogi oddechowe. Czuł, że musi zbadać to dziwne 
miejsce, gdzie pośród zwęglonych szczątków roślinnych coś rosło.
To nie była fatamorgana. W miejscu, z którego koparki i buldożery powyrywały 
beton, rzeczywiście znalazł roślinę. Dookoła znajdowały się ogromne głazy. 
Damien nigdy ich nie widział. Maszyny pracujące na lotnisku były zbyt słabe, 
żeby je ustawić. Prawdopodobnie osuwająca się ziemia odsłoniła te wielkie 
kamienie. Nie wyjaśniało to jednak pochodzenia dziwnej rośliny. Była wilgotna i 
dotknięta przekazywała chłopcu delikatne drżenie. Wzdrygnął się. Ziemia była tak 
nasiąknięta wodą, że roślinność skalna mogła się rozwijać. Był to wspaniały 
dowód niezniszczalności natury nawet przez taki żywioł jak ogień.
Damien chciał jak najszybciej opuścić to straszne miejsce. Zobaczył coś, co nie 
mieściło mu się w głowie. Drżał na całym ciele. Podniósł rower i już miał 
odjechać, kiedy usłyszał dźwięk pracującego silnika. Pojazd jechał w jego 
stronę.
Usta Damiena były suche, kiedy zgasł silnik. Po chwili rozległ się trzask drzwi 
i nastała cisza. Chłopiec odczekał kilka chwil, położył rower i poczołgał się do 
krawędzi dosyć stromego pagórka. Wysunął głowę, aby ogarnąć wzrokiem całą 
okolicę. Zobaczył szary samochód przed pierwszym barakiem. Był to chyba land 
rover. Ktokolwiek był kierowcą, siedział teraz w baraku.
Damien zsunął się z powrotem do wykopu, chwytając mocno kierownicę roweru. 
Dotknięcie zimnego metalu przyniosło mu ulgę. Chłopak był śmiertelnie 
przestraszony. Szkoda, że nie posłuchał rodziców. Przez swoją lekkomyślność 
znajdował się teraz w kłopotach. Gdyby tylko mógł wrócić do domu. Wlazłby do 
łóżka i nie ruszał się, póki nie wstaliby rodzice. Zjadłby z nimi śniadanie, a 
nawet przeprosił za swoje zachowanie.
Niestety, było inaczej. Dół był pułapką. Siedział w samym środku kamiennego 
kręgu bez szans na ucieczkę. Mieszkańcy miasteczka opowiadali, że facet, który 
kupił lotnisko, to bezwzględny typ. Każdy, kto wszedł na jego teren, mógł być 
poszczuty psami. Samo miejsce miało również niezbyt ciekawą historię.
Damien Shotton kucnął, trzęsąc się ze strachu. Mężczyzna go znajdzie, a on nie 
będzie miał żadnego wytłumaczenia. Z pewnością dowie się o tym dyrektor, może 
nawet policja. Paniczny strach narastał.
Po pewnym czasie wstało słońce. Bladopomarańczowa piłka, która słabymi 
promieniami rozświetlała niebo na wschodzie. Damien zastanawiał się, kiedy 
mężczyzna wróci do samochodu. Cokolwiek robił w baraku, zabierało mu to dużo 
czasu.
Słońce już świeciło, a oczekiwany przez chłopca odgłos silnika nie nadchodził. 
Damien siadł na ziemi i zaczął jeść. Rodzice zauważyli już pewnie jego 
nieobecność. Chłopiec zastanawiał się, czy ojciec zaczął go szukać, co i tak nie 
dałoby żadnego efektu, gdyż nikt nie mógł przypuszczać, że Damien siedzi w dole 
na lotnisku. Nie mógł uciec, dopóki człowiek z samochodu przebywał w baraku, z 
którego było widać całą okolicę. Damien czuł się jak w obozach jenieckich, które 
widywał często na filmach. Ziemia była zbyt miękka. Terenowy samochód szybko by 
go dogonił.
59
Słońce zmierzało ku zachodowi. Niebo było częściowo pokryte chmurami. Zaczynało 
się robić zimno. Damien trząsł się tak mocno, że ostatni herbatnik wypadł mu z 
ręki. Ponownie wspiął się na brzeg krateru i ostrożnie rozejrzał. Land rover 
ciągle stał w tym samym miejscu. Chłopiec stracił nadzieję, że samochód 
odjedzie. Podejrzewał, że jego właściciel zostanie do zmroku, gdyż odrabia 
zaległości w papierkowej robocie.
Zapadły ciemności. Nareszcie będzie mógł uciec. Wzdrygnął się. Nocna wędrówka 
przez opuszczone lotnisko nie była zbyt miłą perspektywą. Po chwili namysłu 
wrócił do wykopu i czekał.
Pojawiła się mgła, która zaczęła szybko gęstnieć. Chłopcu zdawało się, że gęste 
mleko omija dziurę między ogromnymi głazami. Tak jakby mgła zawisła nad wykopem. 
Przeraził się i zaczął uciekać. Gdzieś biły kościelne dzwony. Nagle przypomniał 
sobie, że jest niedziela. Nie była to jednak zwykła niedziela, ale Dzień 
Pamięci. Ogarnął go smutek. Jak mógł o tym zapomnieć? Zeszłego roku pojechał z 
rodzicami na paradę wojskową, a potem odwiedzili groby żołnierzy, składając 
kwiaty.
Historia o nich nie zapomni.
Damien otrząsnął się. Przez chwilę wydawało mu się, że drzemie. Długie 
oczekiwanie i zimno sprawiły, że poczuł się senny. Chłód był jedną z przyczyn 
śmierci odkrywców Arktyki. Mróz sprawiał, że zasypiali na śniegu. Chłopiec 
usiłował myśleć. Było już całkiem ciemno, więc mógł bezpiecznie odejść-. Dzwony 
ciągle biły, ale trochę wolniej. Nie mogło być później niż wpół do siódmej. 
Dookoła panowała absolutna cisza.
Damien bał się poruszyć. Przemógł jednak strach i po omacku wrócił po rower. 
Próbował go namacać, ale niczego nie mógł znaleźć. Nie było go, chociaż powinien 
leżeć w
60
pobliżu. Chłopiec zaczął się kręcić w kółko, rozkładając szeroko ramiona.
Jego palce na coś natrafiły. Była to skała, ale inna niż otaczające go kamienie. 
Pionowa ściana. Ruszył wzdłuż niej, wodząc ręką po murze. Otaczała go wklęsła 
budowla. Przestraszony przełknął ślinę i poszedł dalej. Co chwila patrzył w 
górę, ale noc była bardzo ciemna. Nie mógł zobaczyć gwiazd. Czuł stęchły fetor 
przesycony wilgocią. Po chwili usłyszał odgłos trąbki. Był wyrazisty i 
silniejszy od kościelnych dzwonów.
Damien był śmiertelnie przerażony. Jego rower gdzieś zniknął, a pochyły stok 
przeobraził się w kamienny mur, który otaczał go ze wszystkich stron. Nie było 
żadnego wyjścia. Był w pułapce.
Chłopiec wpadł w panikę. Zaczął drapać mur paznokciami. Chciał krzyczeć, ale 
strach ściskał mu gardło. Bał się, że ktoś go usłyszy. Był intruzem. Nie miał 
prawa przebywać na lotnisku. Ktokolwiek by go znalazł, mógł straszliwie ukarać. 
Cicho płacząc, osunął się w dół. Coś było nie tak jak powinno. Pod jego nogami 
powinna się znajdować błotnista gleba, a stał na twardej, litej skale. 
Przypominała mu schron przeciwlotniczy, w którym był podczas wizyty u kuzyna. 
Miejsce, gdzie znajdował się teraz chłopak, było dużo większe, ale bardzo 
podobne.
Dźwięki dochodzące z miasteczka cichły, aż wreszcie umilkły.
- Historia o nich nie zapomni...
To było niemożliwe. Przecież ucichł nawet głos dzwonów. Te słowa dochodziły z 
odległości nie większej niż dziesięć metrów. Rozdygotany chłopiec rzucił się na 
ziemię.
W powietrzu rozległ się ciężki łomot. Odgłos przypominał pracę silników wielkich 
samolotów, najprawdopodobniej dużych bombowców. Nie były to jednak odrzutowce.
61
Nad lotnisko nadlatywały formacje maszyn z okresu drugiej wojny światowej. Były 
coraz bliżej, tak blisko, że Damien zatkał uszy. W powietrzu działo się coś, 
czego nie mógł zrozumieć. Próbował opanować strach i logicznie pomyśleć. Fradley 
jest portem lotniczym, może odbywają się jakieś nocne ćwiczenia. Bez sensu. 
Lotnisko nie było jeszcze gotowe, a w pobliżu nie było żadnego pasa startowego. 
Może to pokaz z okazji Dnia Pamięci? Bzdura, w takich ciemnościach nic nie 
widać.
Nagle rozległa się głucha eksplozja, a grunt zadrżał Da-mienowi pod nogami. 
Usłyszał kolejne wybuchy. Drugi, trzeci, czwarty. Nie był w stanie zliczyć. 
Wszystko zlało się w jeden głuchy łomot. W pobliżu odezwały się karabiny 
maszynowe. Mokry od potu chłopiec poczuł zapach prochu. Dygocząc z przerażenia, 
leżał płasko na ziemi. Zakrywał głowę. Bał się spojrzeć w ciemność.
Łomot powoli cichł. Samoloty odlatywały, a karabiny sporadycznie przerywały 
ciszę. Ostry zapach prochu został zastąpiony przez słodkawy fetor.
- Historia o nich nie zapomni... - powtarzał głos.
Damien szlochał. Strach był tak silny, że chłopiec nie byłby w stanie uciekać. 
Zapadła cisza. Nawet głos gdzieś zniknął. Świat nagle opustoszał, a wszyscy 
ludzie przepadli.
W pewnej chwili uświadomił sobie, że obok ktoś się porusza. Cichy odgłos 
stąpania nie powodował żadnego szelestu. Damien odwrócił głowę i spojrzał w bok. 
Ciemność.
Młody umysł próbował znaleźć logiczne wyjaśnienie, ale nie mógł wymyśleć niczego 
sensownego. Chłopiec zaczął histerycznie krzyczeć. W tym momencie chwyciły go 
jakieś dłonie. Zimne palce zacisnęły się na szyi i z ogromną siłą rzuciły go na 
ziemię.
W pustce rozlegał się niesamowity szept.
- Historia ich nie zapomni...
62
OFIARA
Z okna chaty Drylake miał doskonały widok na teren policyjnych poszukiwań. 
Inżynier musiał przyznać, że prowadzone były wzorowo. Psy śledcze przetrząsnęły 
każdy kawałek ziemi, każdy zakamarek, ale efektu nie było. W pewnym momencie 
ludzie i psy zgromadzili się w jednym miejscu, spoglądając w dół. Znaleźli to, 
czego szukali. Chłopak Shottonów nie żyje.
W czerwonym land roverze, niedaleko wjazdu na lotnisko, siedzieli bracia 
Warboys. Na tylnym siedzeniu rozparł się Charles White. Z tego powodu Drylake 
nie czuł się zbyt dobrze. Miał zbyt wiele zmartwień, żeby przejmować się 
obecnością tego człowieka. Nad Fradley zawisła atmosfera zbrodni, a przyjazd 
Amerykanina spotęgował nastrój grozy.
Inżynier nadal obserwował policyjne poczynania. Ubrany na biało człowiek 
podszedł do nie oznakowanej furgonetki i krótko z kimś rozmawiał przez 
radiotelefon. W tym samym czasie oficer policji stał na skraju wykopu i 
spoglądał w dół. Drylake domyślił się, że czekają na specjalistyczną ekipę, 
która zabezpieczy ślady. Krok po kroku odkryją tajemnicę morderstwa, jeżeli to w 
ogóle możliwe.
Inżynier był zadowolony, że trzech dyrektorów pozostało w samochodzie. Jeśli 
mówią o nim, robiąc z niego kozła ofiarnego, to lepiej, że o tym nie wie. Myślał 
o porzuceniu roboty. Zastanawiał się tylko, dlaczego ma ponosić winę za zbrodnie 
popełnione na terenie lotniska. Nie zamierzał nikomu ułatwiać zadania. Nie mogli 
go tak po prostu wylać, bo nie był przez nich zatrudniony. Pracował dla Carver 
Construction. Gdyby próbowali wywrzeć na nim presję, to zawsze mógł liczyć na 
poparcie związku. Dla Flyways strajk oznaczałby klapę. Jak by nie patrzeć, 
lotnisko nie zostanie oddane w oznaczonym czasie. O tym wiedzieli wszyscy.
63
Dwóch detektywów podeszło do chaty. Brodząc w błocie, brudzili sobie spodnie. Z 
każdym krokiem przybywało plam na nogawkach. Posuwali się z trudnością, grzęznąc 
co chwila w rozmiękłej glinie. Żołądek podszedł Drylake'owi do gardła. Zanosiło 
się na niezbyt przyjemną rozmowę. Mimo to inżynier był zadowolony, że policjanci 
przyszli do niego, a nie do szefów.
- Znaleźliśmy dzieciaka - stwierdził jeden z nich, trzaskając drzwiami. - Ma 
poderżnięte gardło. Morderca wrzucił później zwłoki do tego dołu. Ma jakieś 
dziesięć stóp głębokości. Chłopak żył jeszcze jakiś czas.
- Dół? - zadziwiony Drylake wytrzeszczył oczy. - Jaki dół? Jedyny, jaki tu jest, 
to bruzda pod fundamenty pasa startowego.
- Wielka dziura między tymi kamieniami - odrzekł drugi policjant, drapiąc się za 
uchem. - Wielka jak jakaś grota. Prawdopodobnie koparki naruszyły grunt i ziemia 
zapadła się. W każdym razie to nie ma nic do rzeczy. Popełniono tutaj 
morderstwo, a my musimy znaleźć sprawcę. I to szybko. Ten typ, pozostając na 
wolności, stwarza wielkie zagrożenie dla innych dzieci. Przejdźmy do sedna 
sprawy. Da-mien Shotton opuścił dom, kiedy jego rodzice jeszcze spali. 
Przyjechał tu na rowerze, który stoi oparty o duży kamień kilka jardów od 
miejsca, gdzie znaleźliśmy ciało. Gdzie pan wczoraj był, panie... panie Dryford?
- Drylake - poprawił inżynier. - No cóż. Cały dzień spędziłem w tej chacie. 
Miałem dużo papierkowej roboty. Przyjechałem około dziewiątej, a skończyłem 
pracę późnym popołudniem. Robiło się już ciemno. Była piąta, może szósta.
- Ktoś był z panem?
- Nie. Cały dzień spędziłem sam. Drylake przełknął ślinę zastanawiając się, 
dlaczego poświęca dla firmy prywatny czas. Wynikają z tego tylko kło-
64
poty. Bał się, że jeśli roboty bardzo się opóźnią, bracia War-boys mogą 
zaskarżyć firmę o niedotrzymanie umowy.
- Rozumiem.
Trudno było zrozumieć, co powiedział wysoki, gburowa-ty policjant. Było faktem, 
że z jego ust wydobyły się jakieś słowa.
- Nikogo pan nie widział?
-Nie.
- Chłopca zabito kilkanaście jardów od tej chaty, a pan twierdzi, że nie widział 
ani jego, ani mordercy.
- Nie widziałem żywej duszy.
Boże, pomóż mi. Do cholery, przecież nie mam się czym martwić. Dochodzenie 
pokaże, kto był prawdziwym sprawcą.
- Od kiedy zaczęliśmy prace, mało kto tutaj przychodzi. Ziemia jest bardzo 
miękka.
- Tym bardziej powinien pan wiedzieć, kto przyszedł.
- Byłem bardzo zajęty. Do tej pory nie skończyłem pracy. Tego rodzaju roboty 
nigdy nie kończy się na czas. Mam do wypełnienia tyle formularzy, że modlę się, 
by nie popełnić żadnego błędu.
- Rozumiem.
Oficer nie pytał więcej, co widział Drylake. Patrzył znacząco na młodszego 
kolegę.
- Chciałbym pana prosić o pozostanie. Niech pan dokończy swoją papierkową robotę 
- powiedział sarkastycznie ten drugi.
Drylake patrzył, jak dwóch policjantów wychodzi z baraku. Czuł się jak w domowym 
areszcie, torturowany przez własny strach.
Na lotnisko przybyło jeszcze kilka samochodów. Kolejny fover z trzema albo 
czterema detektywami i samochód z grupą specjalistów. Wielka, włochata kula 
strachu dusiła inżyniera.
65
Drylake potrząsnął głową, próbując logicznie myśleć. Wszyscy policjanci tłoczyli 
się dookoła miejsca zbrodni. Nie było sposobu przewidzieć, co się będzie działo. 
Po chwili przybyły kolejne posiłki w biało-czerwonym samochodzie patrolowym.
Drylake znalazł kilka papierosów. Zapalił jednego. Mógł tylko czekać.
- Co to nas obchodzi! - wykrzyknął Roger Warboys, waląc pięścią w stół. - Wiele 
mil otwartej przestrzeni, a jakiś maniakalny morderca sprawia nam kłopot.
Inspektor spojrzał z pogardą na trzech mężczyzn, których przesłuchiwał. Nie 
zainteresowali się zamordowanym chłopcem. Byli niezadowoleni nie z powodu 
tragedii, ale dlatego, że ich interes się walił. Sprawa Damiena Shottona 
krzyżowała im plany.
- To wasz teren - powiedział chłodno policjant. - Nie zamierzam panów o nic 
oskarżać. Zależy mi tylko na wyjaśnieniu tej sprawy. Była to zbrodnia na tle 
religijnym. Rytualne zabójstwo popełnione najprawdopodobniej przez sektę 
czcicieli szatana. Obrażenia, jakie odniósł chłopiec, są podobne do tych, jakie 
odkryliśmy na ciele panny Kemp.
- Przecież macie mordercę za kratkami - powiedział zdenerwowany Roger. Popiół z 
papierosa spadł mu na marynarkę.
- Tak - odrzekł drugi policjant. - Ale jeśli dzisiejsze morderstwo ma jakiś 
związek z pozostałymi, musimy liczyć się z tym, że Steele był jednym z wielu. 
Zabijają w ten sam sposób. Ostatnim razem mieliśmy dowody, że Steele był na 
lotnisku. Tym razem nie ma śladu ludzkiej obecności na pasie.
- To jakaś bzdura! - powiedział White.
- Tak. Ma pan rację. Zdaje się, ma pan jakąś teorię, więc słucham. W dole nie 
było innych śladów poza odciskami
66
Damiena. Inżynier budowy mówił prawdę. Przyjechał rano i cały dzień spędził w 
baraku przy pracy. Dlaczego nikogo nie widział? Kiedy przyjechał, chłopak był 
już w dole. Bał się i miał nadzieję, że uda mu się uciec, kiedy pan Drylake 
odjedzie. Czekał do zmroku. Nasi ludzie sprawdzili, że spędził tam cały dzień, 
morderstwo zostało więc popełnione po zachodzie słońca. Ktoś przyjechał, znalazł 
chłopca i go zamordował. W tej sprawie jest zbyt wiele niejasności. Dlaczego na 
przykład ziemia zapadła się dopiero, gdy robotnicy zeszli z budowy? Albo te 
porosty na skale. Powinny zginąć w ogniu. Pan Drylake nie przypomina sobie, żeby 
je widział tydzień temu. Zakładając, że rzeczywiście ich nie było, dziwne, że 
wyrosły tak szybko. Mamy więc do czynienia z formami żywymi, które rozmnażają 
się w zastraszająco szybkim tempie oraz z człowiekiem, który chodzi po błocie, 
nie zostawiając śladów. Może pan to jakoś wytłumaczyć?
- Niewątpliwie wspaniała policja angielska znajdzie sensowne rozwiązanie - 
wymamrotał Charles. - Musimy zająć się budową i wykonać plan.
- Obawiam się, że nie będzie to na razie możliwe - powiedział spokojnie 
policjant.
W jego oczach pojawił się błysk satysfakcji. Cieszył się, że może zadać cios w 
szczękę żarłocznego kapitalizmu. Jego rodzina zaczynała od zera i teraz zalicza 
się tylko do klasy średniej. Nie mógł o tym zapomnieć.
- Nie możemy pozwolić na żadne prace, dopóki nasi ludzie nie przeszukają każdego 
jarda tej ziemi. Gdzieś znajduje się ślad, a my musimy go znaleźć.
- Jak długo to potrwa?
Charles odwalił kawał dobrej roboty, ukrywając swoje rozdrażnienie i pogardę dla 
oficera.
- Któż to może wiedzieć? - zaśmiał się inspektor. - Oczywiście, chcemy dostać 
tego drania tak szybko, jak to możli-
67
we, ale trudno podać panom jakiś konkretny termin. Będę. z panami w stałym 
kontakcie.
Wstał i szybko wyszedł.
Trzech dyrektorów Flyways w drodze powrotnej sklęło brytyjską policję. Ich 
wspaniały plan walił się. Sponsorzy nie będą czekać. Nie pomogą żadne 
tłumaczenia.
Nieprzypadkowo komitet wioskowy zebrał się dzień po zniknięciu Damiena. Hartley 
Lowe nikomu się nie przyznał, że to on zorganizował spotkanie. Był człowiekiem, 
dyrektorem, który nie poddawał się czasowi.
Ratusz był zatłoczony. Na znak żałoby wielu mężczyzn nosiło czarne krawaty, a 
kobiety ciemne kostiumy. Na zewnątrz szalała zadymka. Jesień odchodziła w 
zapomnienie. Zbliżała się zima. Drzwi ratusza jęczały pod każdym smagnięciem 
wiatru.
- To dla mnie bardzo smutna chwila - powiedział Hartley, obserwując kredową 
twarz Billa Shottona, który stał na samym końcu. - Walczymy teraz o przyszłość 
naszych dzieci. Obecnie budowane lotnisko nie będzie skierowane ze wschodu na 
zachód, jak pierwotnie planowano, ale z północy na południe. Odkryłem to dzisiaj 
po rozmowie z architektami. Wiecie, co to oznacza?
Zewsząd dochodziły pomruki zdziwienia. Jeżeli ludzie zdadzą sobie sprawę ze 
znaczenia słów Hartleya, posłuchają jego dramatycznego wezwania do czynu, które 
właśnie szykował.
- Oznacza to - Lowe zawiesił głos - że nad głowami waszych dzieci będą latać 
samoloty typu DC-10 lub Boeing 707. Na bardzo niskich wysokościach, gdyż będzie 
to albo start, albo lądowanie. Sytuacja jest bardzo groźna. Nie będę wspominał o 
głuchocie, trudnościach z koncentracją. Coś stanowi dużo, dużo większe 
zagrożenie.
68
Przerwał, spoglądając z satysfakcją na oszołomione twarze słuchaczy.
- Zła widoczność lub awaria silników może zakończyć się straszliwą katastrofą, 
która dotknie każdego z nas.
Na sali wrzało. Zewsząd dobiegały okrzyki poparcia, głównie ze strony kobiet. 
Hartley Lowe pozwolił sobie na ponury uśmiech satysfakcji. Przeciągnął 
wszystkich na swoją stronę.
- Dlatego - zaczął ponownie - proponuję przesłać w naszym imieniu listy do 
Departamentu Ochrony Środowiska, Urzędu Państwa, władz lotnictwa cywilnego i do 
Komitetu Planowania Przestrzennego. Jeśli pozwolą na budowę niepotrzebnego 
lotniska, nie mają szacunku dla ludzkiego życia, a szczególnie dla życia dzieci.
Oklaski powitały jego ostatnie słowa. Miejscowy dziennikarz notował je 
skrupulatnie. Chciał uchwycić wszystkie szczegóły, chociaż wiedział, że wydawca 
jest znudzony walką między lotniskiem a mieszkańcami. Dlatego zostanie 
zamieszczona tylko krótka notka na temat zebrania. Jak stwierdził redaktor 
naczelny gazety, mieszkańcy prawdopodobnie nie wyślą żadnych petycji i firma 
Flyways odniesie sukces. Nikt nie powstrzyma postępu, a ludzie z miasteczka będą 
żałować, że byli przeciwni budowie. Tylko miejscowe towarzystwo archeologiczne 
jest rzeczywiście zainteresowane powstrzymaniem budowy.
Spotkanie zakończyło się, lecz po wyjściu z ratusza ludzie nadal żywo 
dyskutowali, nie zważając na padający śnieg. Przekonywali siebie nawzajem, że 
uda się powstrzymać budowę. Co do tego nikt nie miał wątpliwości.
Samotny człowiek powoli zmierzał do domu. Nisko pochylił głowę, a ręce wcisnął w 
kieszenie. Dla Billa Shottona wszystko się skończyło. To, czy lotnisko zostanie 
zbudowane, czy nie, było mu obojętne. Nikt i nic nie zwróci mu syna. Chciał 
zemścić się na kimś, ale nie znał winowajcy. Nie
69
miał pojęcia, w jaki sposób to zrobić. Życie straciło dla niego sens.
Hartley spoglądał na oddalającą się postać, dopóki nie pochłonęła jej ciemność i 
padający śnieg. Biedny człowiek nic nie rozumiał. Nikt oprócz Rolanda nie znał 
prawdziwej przyczyny śmierci małego Damiena. To nie z powodu samolotów Lowe 
zebrał ludzi. Do Fradley wróciła odwieczna siła, a razem z nią kapłani śmierci, 
mający teraz po tysiąc, może więcej, lat.
Druidowie walczyli o prawo do istnienia. Destrukcja kamiennego kręgu rozpaliła w 
nich gniew. Musieli teraz złożyć ofiary bogom. Jeśli profanacja nie zostanie 
powstrzymana, będą następne ofiary.
Hartley doszedł do wniosku, że nie postąpił najlepiej. Podanie nie było poparte 
mocnymi dowodami, ale musiało wystarczyć. Jeśli lotnisko powstanie, niech Bóg ma 
w opiece miasteczko i jego mieszkańców.
Hartley otrzymał z Departametnu Ochrony Środowiska zawiadomienie o przyjęciu 
wniosku. Tak samo od pozostałych instytucji. Trzydziestego listopada znalazł w 
skrzynce dużą kopertę, zawierającą pełną odpowiedź. List był podpisany przez 
osobistego sekretarza dyrektora departamentu.
"Szanowny Panie.
W odpowiedzi na Pański list z dnia 21 listopada w sprawie lotniska we Fradley. 
Przedstawiona przez Pana sprawa została dokładnie zbadana. Jesteśmy przekonani, 
że ze strony lotniska nie istnieje żadne zagrożenie dla miasteczka. Problem 
hałasu może być rozpatrzony, kiedy lotnisko zostanie wybudowane. Oczekujemy, że 
przedstawi pan inne powody, które umożliwią ponowne zbadanie sprawy.
Z poważaniem..."
Hartley zgniótł list i wrzucił go do kosza. Ze złością wyciągnął go ponownie. 
Pismo muszą zobaczyć wszyscy. List
70
musi zostać przypięty do tablicy ogłoszeń w przedsionku ratusza. Był to 
ostateczny dowód klęski. Apel został zlekceważony, a uwagi dotyczące lotniska 
odrzucone. To koniec.
Hartley zagłębił się w skórzanym fotelu, spoglądając bezmyślnie w zakratowane 
okno. Śnieg, który spadł nocą, już dawno stopniał. Tylko w niektórych miejscach 
leżała kilkunastocentymetrowa warstwa. Przez kilka następnych godzin zniknie 
pewnie całkowicie. Pogoda nadal była niepewna.
Z oddali dochodził odgłos pracujących buldożerów.
Śledztwo umorzono z braku dowodów. Sprawa została definitywnie zamknięta. Prace 
na lotnisku ruszyły ze zdwojoną energią. Policja nie miała żadnych nadziei na 
rozwiązanie sprawy. Było to zresztą idiotyczne, bo mordercą był kapłan 
starożytnej religii.
Lotnisko zostanie zbudowane. Co do tego nie było wątpliwości. A wyznawcy starej 
religii będą nadal się mścić. Będą to robić nawet wtedy, gdy miejsce odwiecznego 
kultu zostanie zniszczone. Żyli dzięki swej niezniszczalnej energii.
Część druga
PORT LOTNICZY
STAN NAPIĘCIA
Lance Evans mógł pójść do domu godzinę temu, po ostatnim locie treningowym. 
Kupił jednak piwo i rozejrzał się za ustronnym miejscem. Chciał być jak najdalej 
od wrzasków dobiegających z kantyny.
Niski, jasnowłosy chłopak mógł uchodzić za nastolatka. Niektórzy starzy piloci 
nazywali go Dziecinną Buźką. Naturalnie za plecami Evansa.
Lance spoglądał od czasu do czasu na drzwi. Sprawdzał, która godzina. Była 
szósta trzydzieści dwie. Musi przestać się denerwować. Loty bardzo często się 
opóźniają. Mimo wszystko nie mógł przezwyciężyć niepokoju. Każdy lotnik zdawał 
sobie sprawę z niebezpieczeństwa. Wypadków było niewiele, ale jeśli w górze coś 
się stało, szansa na uratowanie życia była znikoma. Tylko wielcy szczęściarze 
wychodzili cało z wraków samolotów. Zawsze,kiedy startujesz, modlisz się, żeby 
nie przyszła twoja kolej. Egoizm. Tak to właśnie wygląda. Tego ranka Lance 
modlił się dwa razy. Pierwszy raz za siebie, a drugi za Pamelę. W jego przypadku 
była to idiotyczna nadzieja, że ten wariat Carmichael, siedzący za sterami HS-
125, nie rozwali samolotu na kawałki. Pamela była stewardesą na pokładzie 
Boeinga 707. Była bardziej bezpieczna, ponieważ pierwszym pilotem był Tom 
Hodghes. Wprawdzie Lance nie lubił Toma, gdyż ten był przyjacielem Mortonów, 
którzy szczerze nienawidzili młodego Evansa, ale ów znał swój zawód.
Lance włożył rękę do kieszeni w poszukiwaniu papierosów, kiedy przypomniał 
sobie, że wypalił właśnie ostatniego. A właśnie papieros był mu cholernie 
potrzebny. O Jezu! Po locie z Carmichaelem nie mógł się jeszcze uspokoić. 
Właściwie nic groźnego się nie stało, ale Lance nie rozumiał ludzi, którzy płacą 
trzydzieści funtów za lekcję, a potem
75
próbują wmówić instruktorowi, że nie zna się na lataniu. Było ich kilku, ale 
Carmichael wydawał się największym idiotą.
Zdenerwowany instruktor wstał i podszedł do stojącego automatu, a kiedy wrócił, 
ponownie sprawdził czas. Szósta czterdzieści pięć. Nie było sensu szarpać się 
przez następne pół godziny. Gdyby coś się stało, to już by o tym wiedział. 
Jednak nie ogłaszano, że lot numer 6132 jest opóźniony. To typowe dla Fradley. 
Niedbalstwo i opieszałość, które wszyscy starali się jakoś ukryć. Lance myślał o 
tym i kiedyś starał się temu zaradzić. Nie był w stanie nic zrobić. Flyways 
wykradło najlepszych pilotów i obsługę naziemną innym firmom. W całej Anglii nie 
można było znaleźć takich ludzi. Organizacja powinna działać perfekcyjnie, ale 
niestety tak nie było. Teoretycznie Fradley było ogromną, dobrze naoliwioną 
maszyną, obsługiwaną przez najlepszą załogę i skomputeryzowany sprzęt. Słabość 
człowieka łączy albo dzieli go od tego, co chce kontrolować.
Lance Evans dawno chciał wrócić do East Midlands Air-port. Tamtejsza szkoła 
pilotów dała mu jakąś reputację. Gdyby pozostał, byłby już starszym intruktorem 
lotnictwa. Tylko jego młody wiek stanowił przeszkodę. Flyways to wszystko 
zniszczyło. Ale przenosząc się do Fradley, poznał Pamelę, która przyszła z 
Elmdon. Kiedyś była żoną Morto-na, ale ten porzucił ją i sześć miesięcy później 
wzięli rozwód. Między nimi nie było prawdziwej miłości, lecz pewien układ. Lance 
nie zamierzał rozbijać tego związku, ale tak jakoś wyszło. Dobre stosunki między 
nim a Mortonem zmieniły się całkowicie. Teraz toczyli wojnę, w którą wciągnięci 
byli też inni. Na przykład Tom Hodges "pracował" nad Pamelą, wykorzystując 
wszystkie postoje w innych krajach. Kierownik lotniska, Reece Lingen, wysyłał 
dziewczynę na wszystkie loty z Tomem, a przynajmniej tak to wyglądało.
76
Evans zaciągnął się papierosem. Dlaczego, do cholery, wszyscy tak współczują 
temu dupkowi, Mortonowi? Nie rozumiał. Po chwili stwierdził jednak, że nie ma 
racji. Pamelą mogła mieć każdego mężczyznę. Wszyscy wymyślali niestworzone 
historie o tej dziewczynie, ale gdy widzieli ją z takimi młodzikami jak Lance, 
ich duma cierpiała.
-Hej!
Lance poderwał się, upuszczając prawie papierosa. Była tu i siedziała z nim przy 
stole. Bordowy uniform pasował do niej, jak i długie czarne włosy. Niebieskie, 
figlarne oczy i ten beztroski wyraz twarzy. Mogłaby być cholernie dobrą aktorką.
- Co z tobą, chłopie? - zapytała, pociągając z jego kufla. - Co za świństwo! To 
piwo jest tak samo beznadziejnejak całe lotnisko.
- Przyniosę ci coś innego.
- Nie wygłupiaj się. Pij, jeśli chcesz i wynosimy się.
- Martwiłem się o ciebie* - powiedział Lance, szczerząc zęby. - Wasz samolot 
spóźnił się trzydzieści minut. Zły dzień?
- Tak jakby - wymruczała dziewczyna. - Nie gorszy niż zwykle. Drobne problemy z 
silnikiem w Brukseli. Nic poważnego, ale Tom nalegał, żeby mechanicy wszystko 
sprawdzili. Co by nie mówić, to jednak dobry pilot. Większość nawet by nie 
zauważyła, że coś się dzieje. Poczekaliby na powrót do bazy. Tylko nie Tom.
- Próbował cię znowu podrywać? - zapytał zazdrośnie Lance, siląc się na uśmiech.
- Tak - odrzekła roześmiana dziewczyna. - Postawił mi drinka w porcie.
- Już trzeci tydzień latasz z jego załogą. Wszystko przez Lingena.
-1 co z tego? Jesteś zazdrosny?
- Nie lubię tego. To jakaś cholerna zmowa.
77
- Być może, ale i tak prowadzi donikąd. Grajmy więc dalej, aż zniechęcimy 
naszych wrogów. Niestety, znowu będę leciała z Tomem. Jest chyba najlepszym 
pilotem. Ale dałabym wszystko, żeby powrócić do Elmdon.
- Wątpię, czy przyjęliby kogoś, kto odszedł do Flyways. Przecież nasza firma 
podkrada innym najlepszych ludzi. Wszyscy o tym wiedzą i głośno mówią, nawet 
prasa.
- Wiesz, Lance, to dziwne - powiedziała dziewczyna, instynktownie ściszając 
głos. - Nie da się tego określić, ale gdzieś w pobliżu czai się zło.
- Wiem - odrzekł, zdejmując okulary. - Port powstał zbyt szybko, jak grzyb po 
deszczu. Inne lotniska były rozbudowywane przez lata, a wraz z nimi rosła ich 
reputacja. Jeszcze wczoraj Fradley było opuszczonym i zarośniętym lotniskiem 
RAF-u, a dzisiaj ten moloch rywalizuje z Heathrow. Jak tak dalej pójdzie, za 
dziesięć lat będzie największym portem lotniczym na świecie, a przynajmniej w 
Anglii. Patrząc na to z zewnątrz, można by przypuszczać, że tak się stanie. 
Tylko my wiemy, że to wszystko jest zbyt duże i zbyt szybko powstało. Hotel do 
dziś nie może pokryć kosztów swego utrzymania. Być może jest to sytuacja 
przejściowa i niedługo wszystko powróci do normy. Szefowie wierzą, że do tego 
czasu będą już mieli stałą klientelę. Nie jestem tego pewny. Gdyby ktoś 
zaproponował mi powrót do East Mid-lands, zrobiłbym to natychmiast.
- Nie tylko chodzi o sposób, w jaki powstało to lotnisko - wyszeptała Pamela. - 
Atmosfera, która tu panuje. Czuję, jakby ktoś... jakaś ukryta kamera śledziła 
każdy mój krok.
- Mam takie samo odczucie. Wydaje mi się, że jestem intruzem. Wiele osób 
doświadcza tego samego, nawet jeśli nie zdają sobie z tego sprawy. Jakby nasze 
życie toczyło sią pod czyimś czujnym nadzorem, presją. Żyjemy na krawędzi, bojąc 
się nawet własnego cienia. Kilku chłopaków mówiło, że Stapleford przeszedł 
nerwowe załamanie. Bardzo
78
mnie to martwi. Prawdopodobnie skończył się, zanim ktokolwiek zdążył się 
zorientować. Gdyby latał dalej, mógłby spowodować największą katastrofę w 
dziejach ludzkości. W Gatwick wszystko było w porządku. Był jednym z 
najlepszych. Sam nie wiem, skąd ta nagła zmiana.
- Jak się sprawuje Carmichael? - zapytała Pamela, próbując zmienić temat 
rozmowy. Przez szklane drzwi widziała, że Tom i Rób z czegoś się śmiali. Poczuła 
się nieswojo.
- Idiota - odpowiedział Lance, gasząc papierosa w popielniczce. - Już w East 
Midlands miałem kilku takich, ale on jest najgorszy. Po ośmiu godzinach latania 
powinien wiedzieć dość dużo. To, co dzisiaj wyrabiał, przeszło moje najśmielsze 
oczekiwania. Byłem przerażony.
- Nie będziesz już z nim latał?
W kantynie Morton i Hodges o czymś dyskutowali. Prawdopodobnie o Pameli.
- Nie, ale jeśli kogoś zabije, to będę miał go na sumieniu.
- Daj spokój. Chodź. -
Złapała go pod rękę i odchodząc zauważyła, że szef instruktorów stoi w kolejce z 
jasnowłosym pilotem.
Na zewnątrz było parno. Zamglone słońce bezskutecznie usiłowało przebić się 
przez chmury. Nadciągała burza. Nawet żywioły trwały w bezustannym napięciu. 
Mała pszczoła, unoszona lekkim wiatrem, kręciła kółka. Pamela podziwiała, w jaki 
sposób omija przeszkody. Żaden samolot nie zrobiłby czegoś podobnego. Pomimo 
techniki człowiek nie doścignie przyrody.
Zmierzali w kierunku tabliczki z napisem "Obsługa lotniska", która wisiała na 
ogrodzeniu parkingu. Samochody błyszczały w słońcu.
Lance Evans pobrzękiwał kluczykami. Nie zdawał sobie sprawy, ale wyrażał przez 
to chęć jak najszybszego opuszcenia Fradley. Otwierając niebieskiego morrisa, 
wzdrygnął się.
79
- Cholera!
- Co się stało? - zapytała przestraszona Pamela.
- Spójrz.
Dziewczyna podążyła wzrokiem za jego wyciągniętym palcem i ujrzała rozpłaszczoną 
pod ciężarem samochodu oponę. To mogło się zdarzyć w każdej chwili, ale dlaczego 
właśnie dzisiaj, kiedy mieli jechać do Jane i Johna?
Lance nie marnował czasu. Odkręcone śruby zgrzytały, a lewarek jęczał 
straszliwie. Wszystko szło bardzo sprawnie. Podziw dla tego chłopaka zatarł w 
pamięci Pameli niedawne niezadowolenie. W jego pracy nie było nic udawanego. 
Sposób, w jaki wykonywał wszystkie czynności, zaimponował dziewczynie. Nie 
minęła nawet minuta, gdy samochód był gotowy.
- To wszystko - powiedział zasapany Lance, wycierając brudne ręce w szmatę. - 
Koniec kłopotów. Jedyna rzecz w tym samochodzie...
Wtem usłyszeli syk powietrza. Opona na nowo założonym kole powoli flaczała.
- Kurwa mać!
Lance kopnął samochód, kiedy z koła wylatywały już resztki powietrza.
- Cholerny szmelc! Jedna guma w ciągu osiemnastu miesięcy, a teraz dwie naraz.
- Lance - wyszeptała pobladła Pamela. - Mówiłam ci. To wpływ tego miejsca. Tu 
czai się zło. Nie powinni budować lotniska w tym miejscu. Czuję, że ciągle coś 
stoi nam na drodze.
Chłopak nie słuchał. Zdjął koło i ruszył w kierunku warsztatu. Pamelę ogarnął 
strach. Powietrze było ciężkie i wilgotne. Na niebie pojawiały się nowe chmury, 
które całkowicie zasłoniły słońce. Dookoła panowało napięcie. Niebo stawało się 
czarne, chmury tworzyły dziwne kształty. Po
80
chwili rozległ się grzmot. Jeszcze daleko... Pameli wydawało się, że gniewni 
bogowie przybywają wywrzeć na ludziach okrutną zemstę.
Irytację, że musi spędzić noc w hotelu na lotnisku, łatwo było odczytać z twarzy 
Edgara Swaina. Wysoki, łysiejący mężczyzna, który dobiegał już sześćdziesiątki, 
przeżył swoje i na stare lata chciał zażyć trochę spokoju i komfortu. Karierę 
zaczynał w odlewni metali w Old Hill, potem pracował w laboratorium medycznym na 
farmie, bo miał możliwość leczyć tam płuca. Fortuna uśmiechnęła się do niego, 
gdy wygrał w bilard tyle, że mógł kupić farmę na własność. Dzięki niej stał się 
bogaczem.
Rolnictwo nie było jednak główną pasją Edgara i dlatego w czasie drugiej wojny 
światowej na jego ziemi wybudowano lotnisko wojskowe. Po 1945 roku hangary 
zamieniono w składy. Edgar zabezpieczył swoje prawa do ziemi tak, że stał się 
jedynym jej posiadaczem. Koło sześćdziesiątki czas przejść na emeryturę. 
Początkowo chciał wszystko sprzedać, by dostatnio spędzić ostatnie lata życia. 
Wizyta Char-lesa White'a wszystko zmieniła. Swain zainwestował część gotówki w 
port lotniczy. Jak dotąd zyski były satysfakcjonujące, co zresztą Amerykanin 
obiecywał.
Edgar odpoczywał, siedząc w fotelu i popijając brandy. Przyglądał się badawczo 
luksusowo urządzonemu pokojowi. Własna łazienka z prysznicem, telewizor, lekko 
przyćmione światła i podwójne łóżko napełniały jego serce radością. Oczywiście, 
nie wszystkie pokoje były tak urządzone. Ten kiedyś może służyć rodzinom 
królewskim za apartament.
Jeszcze jedna brandy i niezadowolenie z ostatnich kilku dni utonęło w alkoholu. 
Powinien zażądać od White'a rozmowy we Fradley, zamiast podejmować wyczerpującą 
podróż do Nowego Jorku. Jednak co się stało, to się nie odsta-
81
nie. Konsorcjum potrzebuje pieniędzy, ale nie miał pojęcia, ile. Amerykanin był 
bardzo tajemniczy i nic nie mówił. Na poprzednim spotkaniu zreferował tylko w 
zarysie plan dalszego rozwoju i zrobił to doskonale. Przez trzy lata z Frad-ley 
powstał jeden z największych portów lotniczych. Teraz rozmowy dotyczyły 
kolejnych pasów startowych i dodatkowego terminalu. Edgar nie przewidział 
takiego obrotu sprawy. Z niezbyt jasnych przyczyn bilans roczny wykazał deficyt.
- Oczywiście, w ciągu pierwszych lat będą straty - argumentował Charles, paląc 
papierosa, a popiół spadał mu na nową marynarkę. - Ale tylko na papierze.
I wtedy Edgar zmarszczył brwi. Wypływano zbyt daleko w morze, gdzie można 
stracić grunt. W zeszłym tygodniu wręczył czek na dziesięć tysięcy dolarów. 
Walczył ze swymi obliczeniami. Zainwestował już pięćdziesiąt tysięcy, a znowu 
chcą więcej.
Był już po trzecim drinku, a nie miał pewności, czy kontynuować grę. Jeśli nie 
wyciągną rąk po jego pieniądze, sam się nie zaoferuje. Interes przypominał 
wyrzucanie pieniędzy w błoto. Powinien twardo postawić sprawę.
Edgar podszedł do okna i spojrzał na pas startowy. Do lądowania podchodził 
Boeing 707. W ogłuszającym ryku jego silników Swain poczuł się raźniej. Był 
przecież integralną częścią tego hałaśliwego luksusu. Bez jego pomocy nigdy nie 
byłoby lotniska. Nadal stałyby tutaj rozlatujące się hangary, a ludzie uczyliby 
się jeździć na starych pasach startowych. Był człowiekiem, który zmienił 
przeznaczenie, przeobraził krajobraz, zapisał swoje imię w księdze historii. 
Kiedy stał przy oknie, ogarnęło go niespotykane ciepło. Obserwował, jak słońce 
wygrywa walkę z resztkami burzowych chmur, odbijając się tysiącem iskier w 
kałużach. Dusza Edgara napełniła się spokojem i szczęściem. Jego obecną pozycję 
można było określić tylko słowem "sukces".
82
Swain wyobrażał sobie, że hotel został wybudowany dla uczczenia jego tryumfu. Na 
jednym z kamieni węgielnych powinno wyryć się jego imię," Edgar Swain, 1921".
Przed jego oczyma rozpościerała się potęga techniki i pieniądza. Mimo wszystko 
chyba lubił ten hotel. Uosabiał on przecież to, o co tyle lat walczył. Był 
potwierdzeniem jego obecnej pozycji.
Zadowolony z siebie Edgar zaśmiał się dobrotliwie. Jego myśli powróciły do 
budowli, na miejscu której stanął ten okazały hotel. Ta wieża z krętymi schodami 
nie została zbudowana przez RAF. Dawno temu był to duży młyn. W czasie wojny 
dobudowano kilka pomieszczeń i taras. Kiedy kupował posiadłość, chciał zachować 
tę budowlę. Obserwował tylko, jak wieża chyli się ku upadkowi. W dzisiejszych 
czasach taki wiatrak byłby unikatem, który osiągnąłby z pewnością wysoką cenę. 
Jankesi mogli go kupić i przesłać do Nowego Jorku. Na te rozważania było teraz 
za późno. Nic nie mogło konkurować z ogromem hotelu. Kiedy Edgar będzie 
rozmawiać z Whitem, zażąda umieszczenia w foyer plakietki z jego imieniem i 
nazwiskiem. Jeśli Charles spełni życzenie, będzie mógł liczyć na pieniądze.
Edgar zastanawiał się nad rozbudową lotniska. Trzeba będzie kupić więcej ziemi. 
Dwa albo trzy tysiące dolarów za akr. Taka będzie cena. Nadawała się na to tylko 
farma Teddy'ego Williamsa. Był to nieokrzesany starzec, a Edgar nigdy nie był z 
nim w dobrych stosunkach. Płot graniczny zawsze był przyczyną sporów. Swain nie 
mógł zrozumieć, dlaczego przewody zawsze były pozrywane wtedy, kiedy najbardziej 
potrzebował prądu. Podejrzewał, że ten stary dureń przecina je, żeby ukraść 
trochę mocy, zanim ktokolwiek się zorientuje.
Williams był jednym z najgorętszych przeciwników budowy lotniska, ale tylko od 
chwili, gdy Flyways nabyło ziemię wyłącznie od Edgara. Nie wyszło to Teddy'emu 
na do-
83
bre. Jak wszyscy mieszkańcy miasteczka, musiał w końcu uznać swoją porażkę. 
Swain zastanawiał się, jak Teddy zareaguje na ofertę. Na początku może nawet 
odmówi, ale ponieważ pieniądz jest jego bogiem, ostatecznie sprzeda farmę.
Przez okno hotelu obserwował, jak zmierzch przemienia się w czarną noc. Był 
zafascynowany widokiem wielkich samolotów podchodzących do lądowania z rykiem 
silników lub odrywających się od ziemi. Wpadł w euforię, widząc ogromny pas 
startowy w świetle potężnych reflektorów. Po kilku minutach odszedł od okna i 
zaczął rozmyślać. Z dala dochodził jeszcze odgłos silników odrzutowych. Edgar 
zastanawiał się, co zamówić na kolację, która powinna być podana za pół godziny. 
Menu leżało na stole. Podniósł je, przejrzał uważnie i zadecydował wziąć 
najpierw kąpiel.
Nagie ciało zaróżowiło się pod strumieniem wody lecącej z prysznica. Swain 
zamknął oczy i pomyślał, że właściwie powinien wejść do wanny.
Na początek pieczona kaczka. Na główne danie bażant albo kuropatwa w zasmażce 
francuskiej, a na koniec... Cholera, znowu zapomnieli zostawić listę win. 
Niedbalstwo, którego nie zauważyłby zwykły gość, dla Edgara było niewybaczalne. 
Niechże dyrektor powywala wreszcie te ofermy.
Głód dawał znać o sobie bolesnym ssaniem żołądka. Na myśl o bażancie Swainowi 
pociekła ślinka. Ponieważ kelner się spóźniał, postanowił wejść jednak do wanny.
Spuszczał właśnie wodę, kiedy usłyszał odgłos kroków. Dochodził z jego pokoju. 
Wyskoczył szybko z wanny i zaczął nasłuchiwać. Szuranie nogami i lekkie 
chrząknięcie. Edgar sięgnął po ręcznik i zaczął się błyskawicznie wycierać. Może 
pokojówka przyszła zasłać łóżko? Kelner przyniósł kolację? Mógł jednak grasować 
tu złodziej. Wtargnął do apartamentu, sądząc, że mieszkaniec zszedł na kolację 
do restauracji.
84
Swain drżał, zakładając spodnie i bluzę. Podszedł cicho do drzwi, lecz kiedy 
dotknął klamki, w pokoju zgasło światło.
Znieruchomiał. Po chwili zajrzał do ciemnego pomieszczenia. Gdzieś w głębi duszy 
rodził się strach. Po kilku sekundach jego oczy przyzwyczaiły się do ciemności 
rozpraszanej delikatnym, pomarańczowym odblaskiem lamp stojących przy pasie. W 
porcie nie było praktycznie nocy. Potężne reflektory rozpraszały ciemności tak, 
że gdzieniegdzie było jaśniej niż za dnia.
Edgar wolno otworzył drzwi. Słyszał bicie własnego serca. Przez chwilę pomyślał, 
że pokój jest pusty, a odgłosy dochodziły z sąsiednich pomieszczeń. Nagle 
zobaczył światło. Mały ognik na tle pomarańczowej poświaty. Przestraszony 
podniósł wzrok. W kącie ktoś stał.
Usta Edgara otworzyły się samoczynnie, ale nie wydobył z siebie ani słowa. 
Strach był silniejszy. Nie było wątpliwości, stoi twarzą w twarz z włamywaczem. 
Profesjonalistą, który wyłączył światło, żeby dokonać grabieży.
Był niewysoki, krępy; miał na sobie jakiś mundur, na głowie skórzaną pilotkę. 
Jej odpięte paski opadały na ramiona. Na dłoniach nosił rękawice, a ciężkie buty 
lśniły od pasty. Swain dostrzegł te szczegóły. Twarz intruza ginęła w cieniu.
W jednej ręce trzymał zapaloną zapalniczkę, którą skierował w stronę Edgara. 
Swain chrząknął i zasłonił oczy przed blaskiem, który mimo to przenikał przez 
palce. Zdziwiony odwrócił głowę.
- Hej! - warknął zachrypniętym głosem. - Na litość boską, zgaś to!
Zapalniczka oddaliła się na kilka cali, ale nie zgasła. Oświetlała teraz postać 
Edgara niczym rzutnik do slajdów. Swain próbował dostrzec coś ponad płomieniem, 
ale twarz nadal pozostawała niewidoczna. Strach przemienił się w przerażenie. W 
pokoju było zimno i cicho. Dziwne. Lotni-
sko nie zna ciszy. Ciągle startują samoloty, ludzie rozmawiają, coś się dzieje. 
Jednak w pokoju panowała absolutna cisza, jakby w jednej chwili świat przestał 
istnieć. Oprócz Edgara i dziwnego intruza.
Po chwili obcy przemówił, a przynajmniej tak się wydawało Swainowi, ponieważ 
docierały do niego jakieś słowa. Nie mógł tylko ustalić, skąd. Wydawało mu się, 
że rozbrzmiewają ze wszystkich stron. Ostry szept przypominał ludzką mowę, ale 
był pozbawiony emocji. Miał tylko przekazać informację. Tempo mówienia na 
przemian rosło i malało, jak stara płyta.
Edgar stał jak skamieniały, wpatrując się w dziwną postać. Rozpoznał mundur. 
Nosili go podczas wojny amerykańscy piloci z USAF. Nie zna przypadkiem tego 
człowieka?
- Oni wciąż tu są. Nigdy się ich nie pozbędziecie - przemówił nieznajomy.
- Kogo? Na litość boską, kogo?
- Starych kapłanów. Ujrzeć ich twarz znaczy, umrzeć.
- Nie wierzę ci. Zmyślasz bzdury, bo złapałem cię w moim pokoju.
- Nie kłamię. Muszę szukać, ale nie wiem, czego. Moja śmierć im nie wystarczyła. 
Odebrali mi spokój na wieczność.
- Nie chcesz chyba powiedzieć, że jesteś duchem? Gdyby tak było, nie mógłbyś 
znajdować się w moim pokoju.
Edgar trząsł się ze strachu. Jego głos zupełnie osłabł. Słowa dziwnego człowieka 
zdawały się dochodzić zewsząd i znikąd. W jego postaci było coś nieokreślonego i 
znajomego równocześnie. Jak melodia, którą słyszało się kilka lat temu. Muzykę 
można było rozpoznać w ciągu kilku minut, ale nie tę postać. Edgar próbował 
skojarzyć z kimś tego człowieka. Pilot, Amerykanin. Boże, pozwól mi zobaczyć 
jego twarz!
- Naprawdę tego chcesz? -wyszeptał nieznajomy.
86
Edgar znieruchomiał. Ten człowiek czytał w jego myślach. Za wszelką cenę musi 
zobaczyć jego twarz. To pewno jakaś mistyfikacja, cholernie głupi żart 
mieszkańców miasteczka, zemsta za to, że nie udało im się powstrzymać budowy.
- Cholerny gnoju! - ryknął Swain.
Strach ustąpił miejsca wściekłości. Edgar wstydził się paru minut, kiedy zdawało 
mu się, że zagląda śmierci w oczy. Zwykle nie był bojaźliwy, ale teraz został po 
prostu zaskoczony.
- Jesteś z wioski, śmieciarzu! Przysłał cię Hartley, żebyś mnie przestraszył. 
Podejdź, niech zobaczę twoją gębę! Zresztą i tak cię poznaję, gnoju. Zaraz 
zadzwonię na policję, a wtedy będziesz miał cholernie dużo czasu, żeby 
przemyśleć swój idiotyczny żart.
- Jeśli zobaczysz moją twarz, umrzesz. Tak jak wszyscy, którzy widzieli 
kapłanów. Jestem jednym z nich. Przeklętych i skazanych na wieczne szukanie 
czegoś, czego nie znajdą. Takie jest też twoje przeznaczenie, ale wybieraj sam.
- Przestań pieprzyć i podejdź tu.
- Więc niech się stanie, co ma się stać. Będziesz mógł winić tylko siebie.
Podniósł rękę tak, że płomień zapalniczki oświetlił twarz. Skóra człowieka była 
równie wysuszona i popękana jak pilotka.
Edgar osłupiał. Pamięć powoli wracała. Z przeszłości wyłaniały się zamglone 
obrazy. Wysokie czoło, rozwarte oczy, w których ciągle gościł strach. Miał duży, 
złamany w dwóch miejscach nos. Kurczowo zaciśnięte, zbielałe wargi wyrażały 
dziwną nienawiść. Wspomnienie przeszłości, które wyłaniało się z zakamarków 
mózgu, przerażało wyrazistością. Straszliwe przeznaczenie, które nigdy nie 
powinno się spełnić.
87
- Wiesz już, kim jestem. Chyba przypomniałeś sobie nasze spotkanie na lotnisku?
Swain cofnął się, próbując odwrócić wzrok, ale jakaś przemożna siła nie 
pozwalała mu na to. Czuł się jak w transie. W jego umyśle składał się obraz 
zapomnianej i odrzuconej przeszłości, jakby rozpoznawała portret pamięciowy. 
Nerwy były napięte do granic wytrzymałości, każda część organizmu krzyczała, 
uświadamiając sobie prawdę.
To koniec.
Zapalniczka ciągle oświetlała bladą twarz, podkreślając zastygłą w jej rysach 
wrogość. Piętno zła było aż nadto widoczne. Zostało wyciśnięte przez kogoś, kto 
posiadł ciało i duszę tego człowieka, drwiąc z boskich praw natury.
- Znam cię - wyszeptał Edgar zbielałymi wargami. - Nazywali cię Szalony Mullach.
Bezkrwiste usta postaci skurczyły się w nikłym uśmiechu. Trwał kilka sekund, a 
potem na twarzy pojawił się wyraz smutku człowieka zmuszonego zająć miejsce w 
plutonie egzekucyjnym. Pilot wiedział, że nie ma odwrotu.
- Prosiłeś, żebym pokazał ci twarz. Wiesz, kim jestem. Nazywani się Wilson!
Przed oczyma Edgara obraz tracił wyrazistość, ginąc w jasnych płomieniach. Po 
chwili Swain poczuł gryzący zapach dymu. Twarz Wilosna zniknęła, a zamiast niej 
pojawiła się wizja starego lotniska. Betonowy pas startowy i wieża kontrolna 
jaśniały w płomieniach płonącego samolotu. Dookoła stał bezradnie tłum ludzi. 
Człowiek próbował wydostać się z kabiny, przeraźliwie wzywając pomocy. Na chwilę 
jego twarz ukazała się w dymie, żeby ponownie zniknąć. Nikt go nie słyszał i 
prawdopodobnie niezbyt wiele osób zauważyło. Widział go Edgar Swain. To Wilson. 
Coś wykrzykiwał, ale jego głos ginął w szurnie pożaru.
- Nie patrz na mnie! Na litość boską, niee! - krzyczał przerażony Edgar.
88
Czuł, że zapada się w przepaść. Powoli ogarniała go ciemność. Po raz ostatni 
spojrzał na wykrzywioną w straszliwym bólu twarz pilota.
- Widziałeś mnie. Za późno - powiedział Wilson.
Swain powoli tracił przytomność. Ostatnią rzeczą, jaką poczuł, był swąd 
spalonego ludzkiego mięsa.
Nastała nieprzenikniona ciemność.
89
PRÓBA OGNIA
W apartamencie na czterdziestym trzecim piętrze wieżowca panowała napięta 
atmosfera. Klimatyzacja walczyła z upałem, a w dole ruch zdawał się być 
wolniejszy niż zwykle.
W pokoju czterech mężczyzn siedziało przy stole. Podwinięte rękawy i odpięte 
kołnierzyki świadczyły o tym, że panowie niezbyt dobrze znoszą wysoką 
temperaturę. Na stole stały puste puszki po piwie. Nawet Charles White zdradził 
swoją brandy dla czegoś zimniej szego.
- Cholera! Nie mogło się to wydarzyć w gorszym momencie - jęknął Charlie. 
Zamknął oczy i przez chwilę zdawało się, że zasłabł. - Swain miał zainwestować 
trochę grosza i dostał ataku serca. Gdyby pożył jeszcze czterdzieści osiem 
godzin!
- Fradley nie jest zależne od jednego człowieka - przerwał Phil Warboys. - 
Pieprzyć go. Był tylko płotką. Użyteczną, ale do zastąpienia.
- Wywalisz następne sto tysięcy dolarów? - zapytał White, spoglądając ze złością 
na Phila.
- Nie mogę. Bank odrzucił moje podanie o pożyczkę, a jesień nigdy nie była udana 
dla nocnych klubów. Za kilka tygodni biznes odżyje.
- Tak - przytaknął Roger, wycierając pot z czoła. - Nasze dochody zawsze się 
zmniejszają w listopadzie. Musimy to przeczekać.
- Nie mamy czasu - odrzekł Charlie, przeżuwając wypalone cygaro. - Tylko za 
gotówkę możemy kupić czas. Bank of New York wyznaczył nam limit kredytu, a 
akcjonariusze domagają się wypłat z zysku. Oczywiście, możemy dać im dywidendy, 
ale zahamuje to realizację naszych planów.
- Rzeczywiście potrzebujemy teraz rozbudowy?
90
Czwarty mężczyzna, który do tej pory siedział cicho, odezwał się ze specyficznym 
londyńskim akcentem. Około czterdziestoletni Anglik był lekko otyły. Proste 
włosy opadały mu na czoło, a małe świdrujące oczka rozglądały się we wszystkich 
kierunkach. Frank Weston był jednym z filarów konsorcjum.
- Mogliśmy poczekać na rozwój sytuacji.
- Nie, Frank - odrzekł White, zgniatając mokre resztki cygara w dużej 
popielniczce. - Obecnie stanowimy dla innych lotnisk największą konkurencję. 
Heathrow i Gatwick mają ogromne kłopoty, pomimo to ogłosiły już plany rozbudowy. 
Jeśli nie wykonamy żadnego ruchu, wyprzedzą nas jak na wyścigach. Nie możemy 
biec za przeciwnikiem, musimy go pokonać. Zaskoczymy ich jak firma Laker w 
latach siedemdziesiątych. Rzuciliśmy wyzwanie i nie możemy się wycofać, bo 
zginiemy. Wszyscy nasi przeciwnicy rozbudowują się sądząc, że nie damy rady. To 
nasza szansa. Zaskoczenie. Jeśli tego nie uczynimy, na zawsze pozostaniemy 
drugorzędnym lotniskiem, które stara się za wszelką cenę związać koniec z 
końcem, podczas gdy inni biorą główną wygraną. Stracimy nowych inwestorów. Teraz 
wszyscy czekają.
- A inne konta?
- Finansujemy z nich koszta bieżące - odrzekł White, gryząc długopis.
- Skoro rozbudowa oznacza wzrost kosztów, musimy wziąć pożyczkę.
- Tak by to wyglądało. Sprawdziłem dzisiaj stawkę Li-bor. Osiemnaście punktów. 
Banki komercyjne biorą o dwa więcej. Dwadzieścia procent może nas zniszczyć.
- Mam propozycję - powiedział spokojnie Weston, lekko się uśmiechając.
91
- Tak? - zaciekawił się Charlie. Mięśnie jego ciała były napięte, jakby szykował 
się do skoku. - Słucham. Kramik z pomysłami jest na razie pusty.
- Dobrze - powiedział Frank, spoglądając na wszystkich.
- Nie będę owijał w bawełnę. Sprzedaj mi hotel i pozwól mojej firmie zająć się 
zarządzaniem. Nikt się nie dowie, że hotel zmienił właściciela. Dostaniesz 
gotówkę, której tak potrzebujesz.
- A ty włączysz nowe ogniwo do łańcucha swoich hoteli? Co ty knujesz, Frank?
- Nic. To zwykły interes. Moja oferta jest czysta. Chcę tego hotelu.
- W przeciwnym razie nie zainwestujesz?
- Nie. Jestem biznesmenem tak jak ty, Charlie. Nie masz nic do stracenia, a 
wszystko do zyskania.
- Rozumiem - odrzekł White i spojrzał na braci Warboys.
- Jesteśmy tutaj wszyscy, więc głosujmy. Co o tym myślicie?
- To dobry pomysł - skinął głową Phil. - Oczywiście, w założeniach.
- Pod warunkiem, że cena będzie odpowiednia - dodał Roger.
- To oczywiste - powiedział ze śmiechem White, mając nadzieję, że nikt nie 
zauważy drżenia jego rąk. - W przeciwnym razie nic nie sprzedamy. Myślę, że 
ubiliśmy dobry interes.
Nikt nie wspominał o Edgarze. Jego użyteczność umarła razem z nim. Pieniądze i 
ziemia przeszły na własność Fly-ways. To właśnie White namówił dobrotliwego 
grubasa, by wprowadził taką klauzulę.
Phil Warboys był bardzo niespokojny, kiedy znalazł się w swoim pokoju. Brat 
został u Charliego, a on zdecydował się wynająć apartament w hotelu. Tłumaczył 
się, że musi złapać lot do Fradley, a tak naprawdę, chciał być sam. Mu-
92
siał przemyśleć kilka spraw. Dyskusja z bratem nie miała sensu. Zbyt 
entuzjastycznie podchodził do sprzedaży hotelu. Dla niego wszystko było proste. 
Phil nie ufał Frankowi. Nie podobała mu się oferta Westona.
Był zły na siebie, że dał się ponieść emocjom i głosował za przyjęciem projektu. 
Powinien się sprzeciwić, a przynajmniej wstrzymać z decyzją. Nie był lepszy od 
zamiatacza, który robi, co mu się każe. Nie mógł sobie wybaczyć, że pochwalił 
transakcję. Ale dostaną gotówkę.
Nastała głęboka noc. Phil nalał sobie szklankę whisky i sącząc napój, usiadł na 
skraju łóżka. Zaczął rozmyślać. Nigdy nie lubił Franka. Znał tego faceta od 
kilku lat. Obserwował jego karierę od domu wypoczynkowego w Southand do wielkiej 
sieci pięciogwiazdkowych hoteli, które przyniosły mu pierwszy milion dolarów. Z 
pewnością hotelarstwo nie było jedynym źródłem dochodów Franka. Musiał robić coś 
jeszcze. Był to jakiś brudny interes, prostytucja albo narkotyki. W każdym razie 
Weston robił to tak dobrze, że nikt się o tym nie dowiedział. Phil nie mógł 
zrozumieć, po co milionerowi jeszcze jeden hotel i to w dodatku deficytowy. 
Przecież będzie prowadzony pod szyldem Flyways. To nie trzymało się kupy.
Phil miał zdolność przewidywania, chociaż nie bardzo zdawał sobie z tego sprawę. 
Wiadomość o śmierci Swaina nie była dobrym początkiem dnia. Prawdopodobnie nikt 
się nad tym nie zastanowił. Wszyscy stwierdzili tylko, że ten mały kłopot trzeba 
jak najszybciej rozwiązać. Phil nie mógł powiedzieć nic złego o Edgarze. 
Sposób,w jaki zmarł pozostawił jakiś niesmak. Co, u licha, robił w hotelu 
oddalonym kilka mil od domu? Pycha, snobizm, a może noc poświęcona na uczczenie 
sukcesu? Możliwe. Ale może jakieś siły zwabiły go tam, żeby zabić?
Phil przełknął ślinę, rozglądając się niepewnie. Łyknął sporo whisky i spojrzał 
na trzęsące się ręce. Ten interes źle
93
wpływa na jego samopoczucie. Nawet White był rozstrojony. Jeśli szybko nie wyjdą 
z kłopotów, będzie źle. Wszyscy są na krawędzi wytrzymałości.
Wysuszył szklankę, przeszedł przez pokój i napełnił ją ponownie. Wrócił na 
miejsce i parę razy głębiej pociągnął. Był niespokojny. Właściwie nie ma się 
czym martwić, ale nigdy nie wiadomo... Przecież we Fradley grasuje jakiś maniak. 
Zabił chłopaka, a policja jeszcze go nie odnalazła. Minęły już lata. 
Prawdopodobnie wyniósł się. Policja uważała, że morderstwo popełniono na tle 
religijnym. Cholera, codziennie giną ludzie, bo innym nie podobają się ich 
poglądy. A Edgar? Dobrze, że chociaż on nie został złożony w ofierze. Naturalna 
śmierć. Chyba gliniarze nie wszczęli śledztwa. Stary drań umarłby byle gdzie. Na 
pewno?
Phil spojrzał na zegarek. Była pierwsza dwadzieścia w nocy. Czas uciekał jąkną 
skrzydłach. Mimo wypitej whisky usta Warboysa były suche i spieczone. Alkohol 
nie dawał ukojenia, przeciwnie, jeszcze bardziej rozdrażniał. Phil zaczął 
rozpinać guziki i nagle przestał. Nic nie zatrzymywało go tutaj oprócz... Jezu, 
dlaczego pozwolił im...? Właściwie, na co im pozwolił? To tylko przemęczenie. 
Trzeba wziąć się w garść.
Z wysiłkiem skończył pić whisky. Długi sen będzie najlepszym lekarstwem. Na 
twarzy Phila pojawił się grymas. Coś nie dawało mu spokoju. Był jednak tak 
zmęczony, że nie myślał więcej. Położył się w ubraniu na brzegu łóżka. Lenistwo 
było jednym z jego problemów. Nie chciało mu się nawet rozebrać. Zastanawiał 
się, czy zostawić na noc światło. Nie jest małym dzieckiem, które zostawia 
zapaloną lampkę, żeby odpędzić straszydła. Ze złością podniósł się i nacisnął 
wyłącznik na ścianie. Pokój pogrążył się w ciemnościach rozświetlanych neonami 
wielkiego miasta.
Phil poczuł, że coś długiego oplata mu szyję i ramiona. Wąż! Szybkim ruchem 
chwycił go i cisnął o ścianę. Biały
94
myśliwy obronił się przed straszliwym niebezpieczeństwem. Czarna mamba 
przegrała, zanim zdążyła ukąsić.
Warboys leżał przerażony, ciężko oddychając. Pokój nagrzał się w czasie dnia i 
Ciągle utrzymywał ciepło. Phil wstał i otworzył okno. Strach niczym igła wbił 
się w mózg. Czuł się wyczerpany.
Przez dłuższy czas wpatrywał się w pomarańczową kulę księżyca. Cienkie zasłony 
nie były w stanie odizolować pokoju od dochodzących z zewnątrz świateł. Tak 
naprawdę, w Nowym Jorku noc nigdy nie zapada. Bojący się ciemności czuli się tu 
dobrze. W gruncie rzeczy chodzi o to, co się w niej kryje. Na to nie było 
odpowiedzi. Dziecinne strachy istnieją tylko w wyobraźni. Teraz ożyły w umyśle 
Phila.
Sen, który wydawał się nieosiągalny, wreszcie nawiedził ciało i umysł zmęczonego 
mężczyzny. Pomarańczowe światło powoli gasło. Pojawiła się kolejna ciemność. 
Phil zamknął oczy. Oddech wracał do normy. Był zrelaksowany i śpiący. O niczym 
nie myślał. Odpoczywał.
Noc. Na pewno nie w Nowym Jorku. Tak, to Fradley. Hotel, terminal, wieża 
kontroli lotów. Całość przypomina lotnisko dwudziestego pierwszego wieku. 
Ogromny pas startowy, dużo większy od obecnego. Właśnie lądowała da-kota. 
Szaleństwo. Sukces przesłania wszystko. Flyways może być najlepsze na całym 
świecie.
Warboys starał się rozpoznać, gdzie się znajdował. Stał niedaleko budynku 
kontroli lotów, może trzeciego terminalu. Nieważne. Dookoła zbierał się tłum. 
Chyba jakieś kłopoty. Obok samolotu coś się działo. Barierki, ambulanse, kordony 
policji.
Porwanie!
Czasami zdarza się coś takiego. Przemoc stała się integralną częścią tego 
świata. Morderca czy porywacz spotyka cię, kiedy się tego nie spodziewasz.
95
Phil był przerażony. Bezradny obserwator, jeden z tłumu, który policja starała 
się oddalić od samolotu. Jakiś cudzoziemiec rozmawiał z rzecznikiem policji. 
Obaj rozkładali ręce w geście rozpaczy. Impas. Taka sytuacja może trwać bardzo 
długo.
Policja utrzymuje tłum z dala od samolotu. Ciemnoskórzy mężczyźni w dakocie 
żądają od pilota, żeby gdzieś ich zawiózł. Z pewnością mają bombę. Grożą 
wysadzeniem samolotu i pasażerów, jeśli ich żądania nie zostaną spełnione.
Mija czas. Narady trwają. Pertraktacje z porywaczami ciągną się w 
nieskończoność. Policja usiłuje usunąć ludzi z lotniska. Następuje szereg 
nieprzewidzianych wypadków.
Eksplozja. W niebo strzelają oślepiające słupy płomieni. Resztki samolotu 
spadają na pasy startowe. Pożar gwałtownie się rozszerza. Strażacy i karetki 
pogotowia wycofują się. Masowa histeria. Tylko Phil Warboys stoi nieruchomo. 
Chciałby się ruszyć, ale nie może. Ciało sparaliżował strach. Biegnący ludzie 
mijają jego nieruchomą postać. Chwilę później dociera żar. Oczy zaczynają 
łzawić, a wizja gdzieś znika.
Nagle port opustoszał. Nie ma strażaków, ludzi, nikogo. Phil próbuje krzyczeć, 
ale ze spieczonych ust nie wydobywa się żaden dźwięk. Nikt nie wie, że ktoś 
pozostał na lotnisku. Zostawili go na pastwę płomieni. Piekło, którym straszono 
go w dzieciństwie, jest niczym w porównaniu z teraźniejszością.
Ruch. Jacyś ludzie biegną w stronę zapadających ciemności. Błysk nadziei. Phil 
chciał krzyczeć, ale wciąż nie mógł wykrztusić ani słowa. Kilka osób zatrzymało 
się obok niego. Patrzą.
"Jestem tutaj! Pomóżcie mi, na Boga!"
Zna słowa, ale usta nie mogą ich wypowiedzieć. Mijają kolejne sekundy. Powraca 
desperacja. Nie zauważyli go albo zignorowali. Phil spróbował poruszyć głową, 
ale mięśnie
96
odmówiły posłuszeństwa. Mógł tylko kątem oka obserwować poruszające się 
postacie.
Nagle zorientował się, że coś jest nie w porządku. Spodziewał się zobaczyć 
policję i strażaków. Zamiast tego ujrzał ubranych w płaszcze ludzi. Ich głowy 
kryły się pod obszernymi kapturami. Można było jednak zauważyć stare, 
pomarszczone twarze, które trudno uznać za ludzkie.
Szok. Strach przeszywający serce. Warboys myślał, że umiera, ale agonia minęła 
tak szybko, jak się pojawiła. Nogi ugięły się pod ciężarem ciała. Kierowany 
instynktem, chciał zamknąć oczy, ale jakaś przemożna siła nakazywała mu patrzeć.
Gdzie ludzie? Kim są te zakapturzone postacie? Pytania pozostawały bez 
odpowiedzi. Tymczasem zjawy zbliżały się do Warboysa. Powoli otaczały go, 
zbijając się w gromadę. Odwrócił oczy. Nie chciał widzieć tych strasznych 
twarzy, przysłoniętych przez kaptury. Wewnętrzny głos kazał mu uciekać.	4
Uciekaj, zanim będzie za późno!
Nie mogę!
Możesz, do cholery! Uciekaj!
Phil poczuł, że jego stopy poruszyły się, ciągnąc całe ciało za sobą. Bał się 
spoglądać do tyłu. Armia zjaw była tuż za jego plecami. Czuł, że wyciągnięte 
starcze palce próbują go złapać za ubranie. Usta zjaw wykrzykiwały jakieś słowa, 
które ginęły w odgłosach z płonącego samolotu.
Żar nasilał się. Skóra paliła żywym ogniem. Phil zdał sobie sprawę, że biegnie w 
kierunku ognia. Nie mógł posuwać się dalej. Zwolnił i po chwili stanął. Obejrzał 
się do tyłu, lecz odrażające postacie ciągle zbliżały się do niego. Chciały go 
złapać.
Nie było odwrotu. Lepiej zginąć w płomieniach niż wpaść w łapy tych wampirów, 
diabłów z piekła rodem. Tak, to by-
97
to piekło. Nie mogło istnieć nic gorszego. Przed nim płomienie, za plecami 
okrutna banda duchów.
Boże, co mnie czeka?
Żar narastał z każdą minutą. Ubranie zaczęło się tlić. Z oczu leciały strumienie 
łez. Brakowało tchu. Kościste palce muskały jego marynarkę.
Phil rzucił się do przodu, krzycząc z przerażenia. Słyszał nieludzki skrzek 
prześladowców. Potknął się i upadł. Ubranie zaczęło się palić. Powinien zginąć, 
ale ciągle żył. Był na samym dnie Hadesu.
Phil leżał na ziemi, płacząc jak dziecko. Tak będzie już zawsze. Okrutny żar i 
coś, co szydziło z jego cierpienia. Jednak coś trzymało go przy życiu i nie 
pozwalało umrzeć. Zamknął oczy, chroniąc je przed ogniem. Skręcał się z bólu. 
Spieczone gardło klęło cały ten cholerny świat.
Powoli robiło się chłodniej. Phil był spocony jak mysz i to najlepiej 
świadczyło, że czuje się lepiej.
Minęło trochę czasu, zanim ocknął się i rozejrzał dookoła. Oddychając ciężko, 
rozpoznawał, gdzie się znajdował. Był znowu w Nowym Jorku. Delikatne światło jak 
przedtem przenikało do pokoju przez zasłony. Powietrze nadal było ciężkie i 
duszne.
Phil zwlókł się z łóżka i zapalił światło. Pokój wypełnił się jasną poświatą. 
Kiedy podszedł do okna i je otworzył, trząsł się cały. Znalazł puszkę piwa, 
którą szybko otworzył i wlał zawartość w spieczone usta.
Chryste! To było okropne.
Ze strachem pomyślał o swoim widzeniu. Jeszcze teraz czuł żar ognia. Starał się 
wyrzucić z pamięci ohydne stwory, które nawiedziły go we śnie. Coś takiego nie 
powinno w ogóle żyć na tej ziemi. Powinien czuć się dobrze, bo koszmar minął. 
Tak jednak nie było. Bolały go głowa i brzuch. Sprawdził czas. Trzecia 
dwadzieścia.
98
Nie chciał ryzykować, że ponownie zaśnie. Znalazł papierosy i zapalił jednego, 
siadając na brzegu łóżka. Czekał na świt.
Dakota podchodziła do lądowania. Warboys zorientował się, że dzieje się coś 
złego. Ale co? Umysł pracował na granicy możliwości. Ależ tak, to hotel! Nagle 
pojawiły się wozy strażackie. Wybuchła panika. Chciał uciekać, zanim zacznie się 
tragedia. Niestety. Nawet jako dyrektor Fradley musiał czekać na swoją kolej. Ta 
formalność mogła decydować o życiu lub śmierci. Mógł tylko zachować pozorny 
spokój.
Poszedł bezpośrednio do biura Reece'a Lingena. Odnalazł go rozmawiającego z kimś 
przez telefon. Cenne sekundy mijały.
- Słucham, panie Warboys - rzekł Reece po kilku minutach.
- Co się stało? Wozy-strażackie i...
- Bardzo pana przepraszam, mieliśmy małe kłopoty. Na trzecim piętrze hotelu 
wybuchł pożar. Na szczęście strażacy szybko znaleźli źródło ognia. Teraz już 
wszystko w porządku. Prawdopodobnie jakieś uszkodzenie przewodów. Nie dowiemy 
się jednak niczego, zanim nie sprawdzą. Obawiam się, że jest ofiara śmiertelna. 
Kobieta z pokoju dziewięćdziesiąt cztery wpadła w pułapkę. Nikt nie mógł się do 
niej zbliżyć. Wyskoczyła przez okno. Cała płonęła. Zwykły przypadek. Dzięki 
Bogu, nie widziałem tego.
Warboys podszedł do okna. Miał doskonały widok na hotel. Z wyjątkiem 
poczerniałych okien na trzecim piętrze nic nie wskazywało, że stało się coś 
nieprzewidzianego. W ciągu kilku dni piętro zostanie odnowione i wszystko 
powróci do normy, jeśli w ogóle Fradley może zwyczajnie funkcjonować.
99
Lingen coś mówił, ale Phil nie zwracał na niego uwagi. Wiedział, co czuła 
kobieta. On przeżył to samo kilka godzin wcześniej. Żar, ból i przerażenie, 
wreszcie śmierć. Mieszkanka pokoju dziewięćdziesiąt cztery wyskoczyła w nadzie-
i, że uratuje życie. Może prosiła o szybką śmierć.
Strażacy zwijają węże. Dla nich był to kolejny dzień pracy. Żyli z dnia na 
dzień, nie wiedząc, kiedy po raz kolejny ruszą do akcji. Phil uśmiechnął się do 
siebie. Dobrze, że wczoraj głosował za sprzedażą hotelu. Nie mieliby chwili 
spokoju, gdyby trzeba było wszystkiego pilnować. Fradley było siedliskiem zła. 
Prędzej czy później zostaną pokonani, bo są zbyt słabi, żeby walczyć z czymś, 
czego nie można nawet dotknąć.
100
NIEWIDZIALNE SIŁY
- Prasa podaje, że Fradley zostało nazwane "Pechowym lotniskiem".
Pamela przebiegła wzrokiem artykuły na pierwszej stronie. Było dopiero wpół do 
dziewiątej i dziewczyna nie kwapiła się do rozmowy. Nie czuła jednak niechęci do 
Lance'a. Zaczynał się dzień, a tego bardzo nie lubiła. Wszystko wracało do 
normy, kiedy rozpoczynali pracę.
- Carmichael ma dzisiaj pierwszy samodzielny lot - myślał głośno Evans, ale po 
chwili tego pożałował.
Twarz Pam wyrażała cierpienie. Powróciło wspomnienie wczorajszego pożaru. 
Wybuchł w najmniej odpowiednim momencie. Szli właśnie na parking, kiedy przez 
okno hotelu wyskoczyła kobieta. Widzieli ją. Spadała jak płonąca lalka. Słyszeli 
krzyk, a potem odgłos upadającego ciała.
- Nie możesz go powstrzymać?
- Nie. Po dziesięciu godzinach lotów treningowych ma prawo pilotować sam. Na 
dodatek ten skurwiel mnie nie lubi. Kiedyś mi powiedział, że nie umiem prowadzić 
samolotu.
- Cholerny drań!
- Mam związane ręce. Gdybym próbował go powstrzymać, poskarży się Mortonowi albo 
komuś wyżej. Będzie miał swój cholerny lot. Nie będę mógł nic zrobić, jeśli 
przypadkiem skręci sobie kark. W Bogu nadzieja, że nikt inny nie ucierpi.
- Na przykład szkoła?
- Właśnie. Jest wystarczająco stuknięty, żeby wylądować na szkolnym boisku i 
pokazać wszystkim, jaki jest ważny i wielki.
- Lance - powiedziała zakłopotana dziewczyna. Jej palce miażdżyły plastikową 
torebkę. - Pamiętasz świętego Krzysztofa, którego mi kupiłeś... kiedy byliśmy 
razem.
707
- Pewnie.
Dwudziestokaratowy złoty medalion Pam nosiła zawsze na szyi. Później stał się 
jej obsesją. Nigdy go nie zdejmowała.
- Dlaczego pytasz?
- Nie mogę go znaleźć - powiedziała ze łzami w oczach. - Nie wiem, co się z nim 
stało. Miałam go zawsze na szyi, a wczoraj nawet w nim spałam. Nie zauważyłam, 
jak zniknął. Kiedy dzisiaj wstałam, to...
- Na pewno jest w samochodzie.
- Już sprawdzałam.
- Sprawdźmy jeszcze raz.
- Nie kłopocz się - powiedziała zirytowana. - Tam go nie ma. Wiem o tym. Pewnie 
zniknął., kiedy... no, wiesz, pożar, kobieta.
- Weź się w garść - odrzekł Lance, podchodząc do dziewczyny. - Za ciężko 
pracujesz. Jesteś przemęczona. Wracaj do łóżka, powiem Hodgesowi, że 
zachorowałaś.
- Nie! - krzyknęła zdenerwowana. - Będę dzisiaj pracować.
- Nie możesz już wytrzymać dnia bez Toma i Roba? -warknął Lance, a jego palce 
silnie zacisnęły się na nadgarstku Pameli. - Może chcesz do niego wrócić?
- Jak śmiesz?
Pam wyrwała rękę z jego uścisku i zamachnęła się. Chłopak był szybszy.
- Nie pozwolę ci dzisiaj lecieć - wycedził przez zaciśnięte zęby. - Nie nadajesz 
się do pracy. Zamierzam położyć cię do łóżka i zadzwonię na lotnisko, że oboje 
jesteśmy chorzy. Będziemy mieli wystarczająco dużo czasu, żeby ułożyć nasze 
sprawy.
- Między nami nie trzeba niczego układać, nie jestem chora i nie pozwolę 
traktować się jak dziecko. A teraz puść mnie i przygotuj się do pracy.
702
Lance zawahał się. Nigdy o nic nie podejrzewał Pameli, ale w jego umyśle 
zagnieździła się teraz dziwna myśl.
Morton i Hodges to dranie zdolni do wszystkiego. Będą dalej prowadzić podstępną 
grę. Rób zachęcał Toma do działania. To chyba koniec. W ciągu ostatnich paru 
tygodni wydarzyło się kilka z pozoru mało ważnych spraw, które spowodowały 
dzisiejszą kłótnię. Pam zbyt często latała z Tomem. Niby wszystkiemu winna była 
administracja. Reece Lingen pomagał rozwijać się znajomości między pilotem a 
stewardesą, ale intrygę uknuł Hodges. Rób powiedział, że Pamela jest najlepsza 
na całym lotnisku i dobrze ją mieć na pokładzie, kiedy dzieje się coś 
niedobrego. Lingen był zbyt głupi, żeby zrozumieć aluzje Roba. Niczego nie 
podejrzewając, nadal wysyłał Pamelę z Tomem. Jej nocne rejsy bardzo niepokoiły 
Lance'a. Miał tylko słowo dziewczyny, że śpi sama. Narastał w nim gniew. W swoim 
czasie Pamela sypiała z każdym i nie robiła z tego tajemnicy. Jej szczere 
wyznania przyjmował bez słowa. Dziś było inaczej. Powróciły wspomnienia. Lance 
przypomniał sobie, jak on, Indianin ze wschodu, uwiódł ją na przyjęciu u 
Ransforda. Pracowała wtedy w Elmdon. Na imprezę przyszła z Mortonem, ale ten był 
zbyt pijany, żeby ją upilnować. Mała dziwka była zdolna pieprzyć się z każdym. 
Nigdy nie miała dosyć. Jeden facet nie jest przecież gorszy od drugiego.
- Kurwa mać! - warknął Lance.
Ślepa zazdrość zwyciężyła. Już jej nie kochał. Ich miłość to jedno wielkie 
oszustwo. Był zwykłym frajerem. Dowcip roku. Koń by się uśmiał.
Idź i pieprz się z Dziecinną Buźką. Rób to, ale informuj nas o wszystkim. Pokaż 
mu kilka sztuczek, a potem zrób z niego durnia.
Lance rozluźnił uchwyt, zaciskając pięści. Napięte mięśnie drżały pod koszulą. 
Chciał zmasakrować jej twarz, rozbić nos, a potem zedrzeć mundur i zerżnąć jak 
dziwkę.
103
Niech wie, co dla niego znaczy. Potem może wrócić do Hodgesa albo Mortona. 
Wspomnienie o nim będzie ją dręczyło podczas każdego stosunku z mężczyzną. O 
Boże! Chciał się zemścić na tej głupiej dziwce.
Podniósł pięść i już miał ją uderzyć, kiedy coś go powstrzymało. Nie wyrzut 
sumienia, ale jakiś wewnętrzny nakaz.
- Przepraszam - powiedział Lance, odwracając głowę. -Coś mnie napadło.
Pamela poprawiła mundur, masując jednocześnie nadgarstek. Chciał ją uderzyć. 
Widziała w jego oczach wściekłość.
- Ja też przepraszam - wyszeptała. - Postąpiłam bardzo głupio. Lance, mój 
kochany. Coś nami steruje. Nigdy nie było aż tak źle.
- Nie - westchnął chłopak. - Nie o to chodzi. Fradley jest cholernie 
przygnębiającym miejscem. Ten nastrój na nas wpływa. Dzień przerwy dobrze nam 
zrobi. Zadzwonię na lotnisko i zostawię wiadomość Hodgesowi. Może nam wierzyć 
lub nie. Nie dbam o to. Moglibyśmy wziąć nawet kilka dni urlopu. Pieprzyć 
Fradley, Roba, Toma i Bruce'a Carmi-chaela.
Lance poszedł do sąsiedniego pokoju i zaczął wykręcać numer. W słuchawce rozległ 
się wysoki, przerywany ton. Chłopak zaklął. Słuchawka z trzaskiem opadła na 
widełki.
- Słyszałam - wyszeptała Pamela. - Pewnie jest zepsuty. Wszystko zaczyna 
wariować.
- Mamy dwie możliwości - powiedział Lance, uśmiechając się niepewnie. - Możemy 
przespacerować się ćwierć mili albo zostać tutaj i mieć wszystko w...
- Powinniśmy ich powiadomić - odrzekła Pamela, mrugając oczyma. - Zrób kawę, a 
ja pójdę. Wezmę samochód i przy okazji poszukam mojego medalika.
- Ale przecież...
104
- Nie, nie jestem chora. Dobrze mi to zrobi. Dziewczyna chciała zaproponować 
wspólny spacer, ale w ostatniej chwili zmieniła zdanie.
- Niech tak będzie - powiedział Lance zrezygnowanym głosem. - Ja tymczasem 
nastawię wodę. Tylko się pospiesz.
Pamela wyszła z pokoju i szybko zbiegła po schodach. Jej kroki rozbrzmiewały 
głośnym echem. Wychodząc poczuła powracający niepokój. Tym razem dużo 
silniejszy. Czegoś takiego nie doświadczyła od dzieciństwa. Wtedy obawiała się, 
że zaśpi, spóźni się na szkolny autobus i nie zdąży na lekcje. Nie była to obawa 
przed karą, ale głębokie poczucie obowiązku. Wewnętrzny głos mówił jej, że 
powinna być w szkole przed dzwonkiem. A dzisiaj coś ją wzywało do Fradley.
Przez kilka chwil nie mogła otworzyć drzwi. Kluczyki leciały jej z rąk. Wreszcie 
wsiadła. Kolejne sekundy stracone na zapalenie silnika. Wkładała kluczyk do góry 
nogami. Panika. Pełnym strachu spojrzeniem obrzuciła okna budynku. Lance mógł ją 
obserwować, ale na szczęście tego nie zrobił. Ale i tak nie miało to większego 
znaczenia.
Samochód zapalił. Uczucie ulgi stłumił nieznośny strach, który paraliżował 
mięśnie dziewczyny. Szybciej, szybciej! Za pół godziny musi być na lotnisku.
Jechała szybko, kurczowo ściskając kierownicę. Patrzyła tylko przed siebie. 
Kiedy zmieniała pasy, dookoła brzmiały klaksony. Miała tylko jeden cel - 
Fradley. Gaz, hamulec, gaz, hamulec. W pewnej chwili o mało nie wjechała komuś 
na tył wozu, kiedy zbyt gwałtownie wystartowała spod świateł. Czekając na 
światłach, grzała silnik na wysokich obrotach. Czas z niej kpi. ósma 
czterdzieści pięć. Mały samochód wystrzelił do przodu z piskiem opon. Inne wozy 
zostały z tyłu. Ktoś mignął ostrzegawczo światłami, ale Pamela tego nie 
zauważyła.
705
Kiedy tak walczyła z korkami ulicznymi, Lance martwił się o nią, ale potem wpadł 
w złość. Zatelefonował do Frad-ley. Stracił dużo czasu, zanim dodzwonił się na 
lotnisko, a kiedy uzyskał połączenie, dowiedział się, że Pameli nie widziano, 
lecz samolot jest gotowy do startu.
Zaparkowała samochód i wysiadając trzasnęła tylko drzwiami. Nie zadała sobie 
nawet trudu, żeby zamknąć wóz na zamek. Prawdopodobnie już nigdy nie będzie nim 
jeździła. Między nią a Lance'em wszystko skończone. Bez żadnej przyczyny. Choć 
może Tom....
Wysoki pilot odetchnął z ulgą, kiedy zobaczył Pamelę.
- Cześć, dziecino.
Rób rozbierał ją wzrokiem.
- Martwiłem się o ciebie. Już chciałem prosić o zastępstwo. Cieszę się, że nie 
muszę tego robić.
- Ja też się cieszę.
Na twarzy dziewczyny pojawił się szeroki uśmiech, a oczy jaśniały, jakby chciały 
coś powiedzieć.
- Genewa - wyszeptała matowo.
Mówiło to samo za siebie. Nocny postój i przyrzeczenie, które dała Tomowi.
Poczuła się odprężona. Niczego nie żałowała. Lance Evans już się nie liczy. 
Koniec. Tego chciała od wielu tygodni. Szkoda tylko, że stało się to tak nagle. 
Ale skoro nie było odwrotu...
Dzisiejszej nocy będzie ją miał Tom Hodges. Może być całkiem fajnie. Tyle czasu 
straciła na młodego Evansa!
Bruce Carmichael był w swoim żywiole. Ogarnęło go poczucie siły, prawie euforia. 
W ten sposób próbował stłumić strach. Wmawiał sobie, że niczym się nie 
przejmuje. To jego wielki dzień. Pierwszy samodzielny lot. Poprzedniego dnia 
miał przywidzenia. Awaria silnika i jego HS-125 nurkuje jak kamień w kierunku 
jakichś zabudowań. Modlił się,
106
żeby to wszystko się skończyło. Naciskał stery bez skutku. Serce waliło jak 
młot. Już miał śmierć przed oczyma, kiedy wizja znikła. Leżał w ciemnościach w 
swoim pokoju i modlił się, dziękując Bogu, że żyje.
Do rana już nie zasnął. Koszmar mógłby się powtórzyć. Mniej więcej tydzień temu 
czytał, że czterdziestka to bardzo niebezpieczny wiek, szczególnie dla mężczyzn. 
Rewelacje prasowe niepokoiły. Już tylko trzy miesiące dzieliły go od 
czterdziestych urodzin, a myśl o tym nie była zbyt przyjemna. Wielbiące go tłumy 
przekonywały, że życie zaczyna się po czterdziestce. To przeświadczenie miało go 
wkrótce drogo kosztować.
Świt nie rozproszył jego obaw. Tętno uspokoiło się, ale pojawił się ból głowy. 
Bruce miał nadzieję, że nie będzie to migrena. Pobladł na myśl o tym, że samolot 
mógłby rozbić się gdzieś między Fradley a Elmdon.
Carmichael zjadł śniadanie bardzo wcześnie. Wypił aż trzy filiżanki kawy i wziął 
trzy aspiryny. Potem zapalił papierosa, pierwszego z serii, która skończy się, 
kiedy wsiądzie do samolotu na Fradley.
Ból trochę osłabł. Nim Bruce wyszedł, stanął przed lustrem, przypatrując się 
swojemu odbiciu. Był z siebie zadowolony. Lekko natarł wąsy kremem i zakończył 
toaletę. Dopiął swego. Zdobył licencję pilota.
Kiedy zapalał silnik samochodu, powtarzał sobie, że wcale nie wygląda na 
czterdzieści lat. Uważał się za dojrzałego trzydziestolatka w całkiem niezłej 
formie. Nigdy nie miał najmniejszej nadwagi. Lekarz RAF-u był chyba wariatem, 
gdy nie przepuścił go na badaniach. W ten sposób przepadła mu praca w 
ministerstwie. Próbował sobie przypomnieć, kto wtedy rządził, ale to było tak 
dawno i teraz nie miało znaczenia.
Bruce głęboko odetchnął, gasząc silnik samochodu na parkingu lotniska. 
Westchnienie przyniosło ulgę. Nie potra-
707
fił jednak całkiem się odprężyć. Obawiał się każdej minuty lotu, każdego metra 
ziemi, na którym mógłby stracić życie.
Ból głowy minął bez śladu. Bruce wyrzucił niedopałek papierosa i przydeptał go 
obcasem. Rozglądał się dookoła, podziwiając otoczenie. Nim kupił samolot, to 
miejsce było jego Mekką. Wspaniałe. Tylko jeden element zakłócał harmonię 
lotniska. Lance Evans.
Carmichael ruszył wolno w kierunku szkoły pilotów. Jak taki gówniarz wmówił 
ludziom, że potrafi latać? Jeszcze uczy latania! Po chwili zobaczył Mortona, 
który patrzył w jego kierunku. Jeden z porządniejszych facetów na Fradley.
- Chciałbym cię mieć u siebie - powiedział kiedyś Rób. -Ale wiesz, jak jest. 
Administracja wie swoje. Nie mogę nawet uczyć własnych klientów. Przykro mi, że 
wylądowałeś u młodego Evansa, ale taki facet jak ty jest w stanie nauczyć się 
latania bez niczyjej pomocy.
Już wkrótce uniezależni się od tego żółtodzioba. Dzisiaj jest jego samodzielny 
lot i jeśli Lance będzie za dużo gadał, zostanie po prostu wyłączony. Przecież 
łączność czasami się psuje.
Carmichael nie lubił Elmdon. Wielki plac, na którym właściwie nic nie ma. Na 
dodatek lotnisko było dużo mniejsze od Fradley. A zresztą nikt przy zdrowych 
zmysłach nie jeździ do Birmingham. Kilka tygodni temu omal nie wylądowali na 
złym pasie. Zawinił Evans, który oskarżał o to kontrolę lotów. Bruce domyślał 
się, że po powrocie porządnie Lance'a opieprzą.
- Mam dla ciebie dobre wiadomości - powiedział Morton z głupim uśmiechem, kiedy 
Bruce wszedł do budynku.
- Pozwól, że zgadnę - odpowiedział Carmichael. Marszcząc czoło, udawał 
zamyślenie. - Blondas coś spieprzył i wylądował na złym pasie.
Mężczyźni zanieśli się śmiechem.
108
- Nie będzie go dzisisj - wykrztusił po chwili Rób. -Dzwonił, że jest chory. Nie 
był zbyt przekonujący.
- Boi się śmierci?
- Być może. Żyje w nerwach. Będę cię dzisiaj obserwował, więc niczym się nie 
martw.
Bruce poczuł dziwny ucisk w żołądku. Niedługo znajdzie się sam w przestworzach, 
a kontakt z ziemią będzie miał tylko przez radio. Ten fakt trochę go przerażał.
Na wysokości dziesięciu tysięcy metrów uczucie strachu gdzieś znikło. 
Podniecenie rosło. Przestrzeń należała do niego. Był wolny jak ptak. Czuł się 
tak pewnie, jak nigdy dotąd. Każdy idiota może kierować samolotem. Nic 
nadzwyczajnego.
Niebo było czyste, a widoczność niczym nie ograniczona. Widział leżące w dole 
Birmingham, a tuż obok Elmdon. Kilka minut później otrzymał zgodę na lądowanie. 
Bez obawy. Kiedy wylądował, był z siebie dumny. Zrobił to lepiej niż ten dureń 
Lance. *
Dwadzieścia minut później był znowu w powietrzu. Czas mijał szybko, nawet zbyt 
szybko. Bruce chciał zaoszczędzić każdą sekundę lotu. Pogoda była wspaniała. 
Morton tylko raz nawiązał kontakt, żeby wymienić parę mało istotnych uwag i 
dowiedzieć się, czy wszystko w porządku.
Po kilku minutach lotu Bruce ponownie zobaczył Fradley. Poprosił o pozwolenie na 
lądowanie i natychmiast je dostał. Wydawało mu się, że nad ziemią unosi się 
dziwna gorąca mgła.
Sprawdził przyrządy i jeszcze raz skontaktował się z ziemią. Wieża wzywała go do 
lądowania. Pas startowy był wolny i czekał na niego.
Mgła była bardzo gęsta. Cały port falował. Radio trzeszczało. Bruce próbował je 
ustawić, ale łączność została zerwana na dobre. Było to i tak bez znaczenia, 
gdyż za kilka minut dotknie kołami ziemi i będzie bezpieczny.
709
Widok był niewyraźny. Carmichael zaczaj się niepokoić. Strach narastał. Pas 
startowy wyglądał jak wijąca się żmija.
Kiedy podwozie samolotu dotykało podłoża, Bruce wiedział, że nie wylądował na 
lotnisku. Otaczało go coś miękkiego i oślizłego. Po chwili kadłub w coś uderzył 
i samolot gwałtownie zwolnił. Mgła opadła. Pilot osłupiał. Znajdował się na 
jakimś polu. Dookoła rosły krzaki. Naprzeciw dziobu stał ogromny dąb. Jego 
gałęzie poruszały się groźnie, jakby chciały coś powiedzieć.
Bruce napiął mięśnie i zamknął oczy, oczekując końca. Uszkodzony samolot posuwał 
się coraz wolniej i wolniej, aż wreszcie stanął. Towarzyszył temu przeraźliwy 
zgrzyt. Wstrząs rzucił do przodu ciało mężczyzny. Zapadła ciemność.
Kamizelka ratunkowa krępowała Bruce'owi ręce. Próbował się uwolnić i opuścić 
samolot, ale powstrzymał go atak bólu. Głowa pękała w skroniach. Sprężył się i 
spróbował jeszcze raz. Sukces. Szedł po miękkim gruncie, ale nic nie widział. 
Jacyś ludzie chcieli go zatrzymać, ale Bruce nie rozumiał pomieszanych głosów.
- Wynoście się! - wrzasnął, uderzając pięścią w coś twardego. - Zostawcie mnie, 
do cholery!
Otaczał go tłum ludzi. Trzymali go za ramiona. Zewsząd dobiegały jakieś głosy.
-Panie Carmichael!
- To moje nazwisko. Czego ode mnie chcecie?
- Bruce... Bruce, musisz pójść z nami. Niski, tubalny głos. Tak, to Morton. Mózg 
powoli wybierał informacje pozwalające zidentyfikować mówiącą osobę.
- Gdzie jestem?
Bruce mówił słabym głosem. Ogarnęła go rezygnacja. Gniew gdzieś zniknął.
- Rozbiłeś samolot, przyjacielu. Minąłeś pas o dobrą milę. Jesteś na polu 
przylegającym do lotniska.
110
Niedawna przeszłość powróciła. Zamazany pas startowy, awaria radia, mgła...
- Szczęście, że żyje - powiedział jakiś człowiek. - Nie wygląda na mocno 
poturbowanego.
Carmichael ponownie wpadł w odrętwienie. Z trudem przypominał sobie szczegóły. 
Ten wielki dąb i sposób, w jaki poruszał gałęziami. Jakaś złowroga siła.
Bruce ciągle żył. To niewiarygodne. Przypadek? Szczęście? A może ręka 
opatrzności, która nad nim czuwa.
Idąc na ślepo, potknął się. Podtrzymały go czyjeś ręce. Głosy słabły. Jeśli 
prowadzący go ludzie nie utrzymają ciężaru jego ciała, upadnie. Ogarniała go 
straszliwa niemoc.
Bruce przysiągł sobie w duchu, że nigdy już nie siądzie za sterami samolotu. 
Brakowało mu odwagi. Ciągle się zastanawiał, w jaki sposób udało mu się przeżyć. 
Trzymał kurczowo czyjąś rękę. Powoli opadał z sił. Słyszał jakieś głosy, ale to 
nie mówili idący obok ludzie. Raczej szept wiatru. Słaby śmiech, który dochodził 
do jego uszu. Po chwili zemdlał.
Za grupą ludzi niosących do ambulansu nieprzytomnego człowieka unosił się gęsty 
dym. Roztrzaskany HS-125 płonął, a razem z nim duże połacie wyschniętego 
poszycia. Stos ustawiony dla bogów płonął, ale nie było na nim ofiary.
Kilka sekund później ze straszliwym hukiem eksplodowały zbiorniki paliwa. Złe 
moce gniewały się, że odmówiono im ofiary. Gęsty słup dymu przesłaniał niebo. 
Było to kolejne ostrzeżenie dla tych, którzy bezcześcili uświęconą ziemię. 
Będzie wisiało długie godziny nad głowami zbrodniarzy, zanim rozwieje je wiatr.
111
LUDZIE CIEMNOŚCI
Pamela Bridges wtuliła twarz w poduszkę. Miała nadzieję, że jej szloch nie 
obudzi śpiącego obok mężczyzny. Nagim ciałem wstrząsały dreszcze. Życie w jednej 
chwili przemieniło się w koszmar.
Nie wiedziała, co się z nią dzieje. Powoli odchodziła od zmysłów. Każda czynność 
przeczyła przyzwyczajeniom.
Lance. O Boże, gdybyś tylko był ze mną! Chciała z nim porozmawiać, ale nie było 
to możliwe. Żeby tylko zrozumiał i wybaczył. Słodka zemsta, ten dziwny rodzaj 
satysfakcji, nie opuszczała jej do momentu, gdy Boeing 707 wylądował w Genewie. 
Tu wszystko się zmieniło.
Od momentu zejścia z pokładu była rozdrażniona. Nastroju nie zmienił fakt, że 
Tom zaprosił ją do wspaniałej restauracji nad brzegiem jeziora. Wieczorne słońce 
odbijało się w okularach dziewczyny, maskując zły humor. Spojrzała na swego 
towarzysza. Nie była pewna, czy go naprawdę chce. W pamięci ciągle tkwił Lance, 
a niezadowolenie nie ustępowało.
Tom wpatrywał się w dziewczynę z pożądaniem. Lekki uśmiech zniewalał. Ich 
spojrzenia spotkały się. Pamela była jednak zamyślona i nie zwracała większej 
uwagi na siedzącego obok mężczyznę.
- Pens za twoje myśli - powiedział Hodges uśmiechając się.
- Inflacja jest galopująca - odparła dziewczyna, siląc się na pogodny wyraz 
twarzy. - Piętnaście procent, jak podawało radio.
- Więc podwyższę cenę - szepnął, pochylając się nad Pam.
Co za skurwysyn! Zarozumiały zboczeniec, erotoman. Dziewczyna dziękowała Bogu, 
że wszystko wyjaśniło się
772
na samym początku. Nie będzie dzisiaj z nim spać. Najwyższy czas wycofać się z 
tej gry. Jeśli myślał, że pójdzie z nim do łóżka, bardzo się rozczaruje. Już 
chciała wygarnąć wszystko temu wieprzowi, ale się powstrzymała. Lance miał 
specjalne określenie dla takich, co najpierw kokietują, a potem mają skrupuły. 
Godząc się na kolację, powinna zrewanżować się stawiającemu. Jednak sumienie nie 
dawało za wygraną. Była to niemal prostytucja. Chyba trzeba będzie to jakoś 
przecierpieć. Ale czy nie posunęła się zbyt daleko? Powinna sama spędzić noc. To 
wina Fradley. Wpływ tego przeklętego miejsca jest aż nazbyt widoczny. Człowiek, 
który ma styczność z tym lotniskiem, reaguje nieprawidłowo. Miłość i nienawiść 
mieszają się w złych proporcjach.
- Naprawdę? - zapytała ironicznie Pam.
Ręka Toma dotknęła palców dziewczyny. Pamela Bridges rozluźniła się. Wpływ 
lotniska przestał działać. Organizm powracał do normy. Zło traciło siłę. Rozum 
podpowiadał jednak, że sprawy zaszły za daleko i trzeba kontynuować grę.
- Więc jak? - zagadnął Tom. - Czy twoje głębokie myśli dotyczą inflacji?
- Myślałam o Fradley - odpowiedziała szczerze dziewczyna.
- Dlaczego o tym nie zapomnisz?
- A można w ogóle zapomnieć o tym miejscu? To część systemu, w którym żyjemy.
- Chyba rozumiem. We Fradley jest coś... coś związane z... nie potrafię tego 
wyrazić. W każdym razie wywiera niekorzystny wpływ. Człowiek czuje się tam 
niepewnie. Nerwy są rozstrojone. To przeklęte lotnisko, a przynajmniej tak piszą 
w gazetach. Jeśli jednak mocno mnie poprosisz, znajdę egzorcystę, który pomoże 
ci uspokoić nerwy. A jak było z tą roztrzaskaną dakotą? Prasa obawiała się, czy 
piloci będą dalej latać tymi samolotami. Wszystkim się wydawało, że
775
nasze nerwy zawsze są napięte do granic wytrzymałości. Katastrofa w Nowej 
Zelandii przeważyła szalę. Okazało się, że piloci z Fradley nie są bardziej 
znerwicowani niż inni. Potem ten dziwny pożar. Mass media nazwały nasze lotnisko 
przeklętym lub nawiedzonym, jak kto woli.
- To coś więcej niż zwykły zbieg okoliczności - powiedziała Pam, próbując 
uwolnić rękę z uścisku. - Coś jest nie tak, jak być powinno.
- Przestańmy rozmawiać o Fradley - odrzekł z uśmiechem. - Mówmy o nas.
Pamela była lekko zaniepokojona. Tom dawał do zrozumienia, że chce przejść do 
sedna sprawy. Każda żyła na czole dziewczyny pulsowała. Coś instynktownie 
odpychało ją od tego człowieka. Był bardzo uprzejmy i nawet czarujący, ale pod 
tą przykrywką czaiło się dzikie zwierzę, spragniony seksu potwór, który 
ignorował inne odczucia. Taki był Tom Hodges, kapitan lotu do Genewy. Wiele 
dziewczyn zazdrościłoby Pameli pozycji. Walczyłyby o przywilej dzielenia z nim 
łóżka, kiedy tylko zapragnie. Wiele z nicfr rozczarowało się, ale nie miały 
odwagi powiedzieć prawdy z obawy przed utratą pozycji towarzyskiej. Większość 
plotek była niezgodna z rzeczywistością. Mówiły o miłości, a powinny mówić o 
zwierzęcej żądzy.
Pamela zadrżała na myśl, że prawdopodobnie spędzi noc z tą bestią w ludzkiej 
skórze. Powróciła myślami do Lancet, a jej niebieskie oczy zaszły łzami. 
Poczucie winy spowodowało, że na bladych policzkach pojawiły się wypieki. Ten 
skurwysyn nie był świadomy, co się z nią działo, a jeśli rozumiał ją, to nie dał 
tego po sobie poznać. Może był pod wrażeniem jej onieśmielenia.
Zmierzch nadszedł szybko. Wszystko poszarzało. Potem nastały ciemności. Słońce 
skryło się za górskimi szczytami. Goście, którzy spędzali czas nad wodą, powoli 
wracali.
114
Wieczorne powietrze było chłodne. Od wody wiała lekka bryza.
- Chcesz dokończyć brandy, czy...?
Głos Toma był ochrypły. Rozbierał Pam wzrokiem.
- Czy co?
Chciała, żeby odpowiedź zabrzmiała groźnie, ale jej ton przypominał pytanie 
niedoświadczonej nastolatki, która nie wie, dlaczego nowy chłopak na pierwszej 
randce zatrzymuje samochód gdzieś w lesie.
- Nie ma pośpiechu - powiedział Tom i odwrócił się, żeby zawołać kelnera. - Je 
dćsire...
Pamela zastanawiała się, czy nie za późno wycofać się. Wpadła w panikę. Dobrze 
wiedziała, co w takiej sytuacji powiedziałby Lance. Powie Tomowi, że to wielka 
pomyłka. Poprosi pokojówkę, by przeniosła jej rzeczy do innego pokoju. 
Wyobrażała sobie minę recepcjonisty, który będzie wydawał jej klucz. Tom 
zameldował ich jako małżeństwo. Nie, to byłoby głupie. Ponadto znalezienie 
wolnego pokoju nie będzie łatwe w pełni sezonu. Musi przespać się gdzie indziej. 
Noce nie są takie zimne, więc może na trawie. To również nie był dobry pomysł. W 
ostatnim miesiącu zamordowano młode małżeństwo śpiące w samochodzie. Nie miała 
wyjścia. Musi spędzić noc z Tomem. To nie jego wina. Prawdę mówiąc sama zbliżyła 
się do niego i wpadła w jego łapy.
- Chyba nie myślisz znowu o Fradley? - zapytał ironicznie Tom.
- Nie. O której wracamy?
- Zapomnij o dniu jutrzejszym - powiedział cicho, chwytając Pam za rękę. - Żyj 
dzisiejszą nocą.
Winda jechała całą wieczność. Kiedy wysiadali, Tom przycisnął dziewczynę do 
siebie. Wydawało się, że ją popędza. Rzeczywiście. Próbowała zwolnić kroku, ale 
jej wysiłki spełzły na niczym. Im szybciej się to skończy, tym lepiej.
115
A może historie opowiadane o Tomie były prawdziwe? Kilka z nich pamiętała. 
Wynikało z nich, ze wcale nie jest taki zły. Pamela zwilżyła usta językiem. 
Obawiała się tej nocy.
Kiedy weszli do pokoju, Tom przejął inicjatywę. Nalał jeszcze jednego drinka i 
siadł z dziewczyną na brzegu łóżka. Po chwili objął ją ramieniem i przyciągnął 
do siebie. Rozchylił usta, zbliżając się do Pameli. Nie stawiała oporu. Przed 
nią była długa noc.
Zanim zdjęła ubranie, zdecydowała, że będzie to robić serio. Chciała dobrze 
odwalić robotę. Zapomniała o uczuciach. Przeistoczyła się w zwykłą dziwkę i 
chciała nią pozostać przez całą noc.
Tom był zaskoczony, kiedy naga dziewczyna rzuciła się na niego niczym kocica. 
Nie był jeszcze gotowy. W tym czasie Pam pogrążyła się w pseudoseksualnej pasji. 
Drapała jego nagą pierś, drugą ręką pieszcząc naprężony członek. Nienawidziła 
siebie za to, ale nie miała wyjścia. Jej pożądanie osiągnęło szczyt. Tom 
wiedział o tym i wykorzystywał sytuację. Pamela musiała się na kimś wyładować, a 
on był pod ręką.
Po chwili leżeli całkiem wyczerpani. Dziewczyna chciała odtrącić jego palce, 
które pieściły jej sutki, ale nie miała odwagi. Odwróciła się do ściany.
- Dlaczego nie gasimy światła? - zapytała po chwili.
- To robi się dziesięć lat po ślubie - odpowiedział, wpatrując się w sufit.
- Po ciemku jest seksowniej. Następny numer zrobimy przy zgaszonym świetle.
Tom podniósł się gwałtownie i nacisnął wyłącznik. Pokój pogrążył się w 
ciemnościach. Prawie natychmiast Pamela pożałowała tej decyzji. Drżała na całym 
ciele. Wydawało się jej, że obok leży jakiś obcy facet. Ze strachem wsłuchiwała 
się w jego oddech. Był miarowy i dokładnie wyregulowany. Pomimo intensywnego 
trybu życia Tom był
116
bardzo sprawny. Co noc miał inną kobietę, ale zawsze był gotów do pracy. Od 
startu do lądowania.
- Nie mogę cię zrozumieć, Pamelo.
Jego palce przesuwały się po jej udach coraz wyżej.
- A czy ja ciebie rozumiem, Tom?
- Myślałem, że wolisz dojrzałych mężczyzn. Takich jak Evans - powiedział 
ironicznie.
- Jest wystarczająco dojrzały - wysapała podniecana palcami pilota. - Wygląda 
młodo jak na swój wiek. Ma szczęście.
- Chyba go teraz zdradzasz?
Pytanie wprawiło Pamelę w zadumę. Zwlekała z odpowiedzią. Tom poruszył problem, 
którego nie chciała rozważać. Pragnęła tylko wrócić jutro do Anglii.
- Nie wiem, naprawdę, nie wiem.
- Nie jesteś pewna, co łączy cię z tym chłopczykiem? W przeciwnym razie nie 
byłabyś tu ze mną.
- Chyba masz rację. Sama nie wiem, czy pragnę stałego związku z mężczyzną. To 
nasza jedyna noc. Chcę zapomnieć wiele zdarzeń z mojego życia. Może wtedy dojdę 
do siebie. Dzisiaj jest nasza noc. Będę tak dobra, jak tylko potrafię.
- Może zrobimy w przyszły piątek małą wycieczkę do Aten?
Pamela zeszty wniała. Miała nadzieję, że Tom odbierze to jako objaw seksualnego 
podniecenia. Nie miała zamiaru jechać do żadnej Grecji. Po powrocie zachoruje, a 
powinna to zrobić już dzisiaj, jak jej radził Lance.
Ciemność była przerażająca, nawet tutaj, setki mil od Fradley. Był to jej 
własny, irracjonalny strach. Sumienie.
Hodges zwalił się na nią, wgniatając jej ciało w łóżko swoimi silnymi mięśniami. 
Zmusiła się do uległości, odchylając głowę do tyłu. Szorstki język Toma zaczął 
penetrować najbardziej intymne zakamarki nagiego ciała dziewczyny.
777
Tym razem było o wiele trudniej. Pamela musiała symulować orgazm. Nie próbowała 
nawet powstrzymać łez, co zostało przez mężczyznę odebrane zupełnie normalnie. 
Wiele kobiet płacze, osiągając szczyt. Prawdziwą rozpacz ukryła głęboko. Słabość 
objawiła się silnym bólem głowy. Zastanawiała się, czy uda jej się dotrzeć do 
łazienki, nie budząc Toma. Koniecznie chciała napić się wody. Po namyśle 
zrezygnowała. Była zbyt wyczerpana. Może to zrobi później. Osiągnęła punkt, 
kiedy przyjemność zmienia się w mękę. Nie mogła zasnąć, ale bała się otworzyć 
oczy, gdyż nie wiedziała, czy w ciemnościach nie czyha na nią jakiś potwór.
Zaczęła myśleć o Lance'u. Co teraz robi? Przewraca się z boku na bok w swoim 
łóżku, czy wyszedł do miasta poderwać jakąś dziwkę i zemścić się w ten sposób? 
Strach zżerał ją niczym nowotwór. Jego wilgotne palce niczym igły wbijały się w 
każdy zakamarek ciała. Pamięć doprowadzała do szaleństwa. Ten chłopak, Steele, 
był przecież całkiem normalny, póki nie pojechał z dziewczyną na lotnisko. Coś 
musiało na niego wpłynąć, że ją zamordował.
- Lance, o Boże - szeptała dziewczyna, prosząc niebiosa o pomoc.
To był dla Evansa bardzo trudny dzień. Czuł przez skórę, że coś złego 
przydarzyło się Pameli. Był bardzo spięty i poirytowany. Z dnia na dzień 
samopoczucie pogarszało się. Znał przyczyny takiego stanu rzeczy, ale nie 
potrafił tego sobie wytłumaczyć. Lotnisko rozsiewało jakąś chorobę, która 
objawiała się na różne sposoby. Każdy reagował inaczej. Fakt ten najbardziej go 
martwił.
Lance powinien być w pracy. Gdyby wiedział, gdzie jest Pamela, niezwłocznie 
podążyłby za nią. Niestety, dowiedział się tylko, że gdzieś pojechała.
118
Wracał do domu, do pustego pokoju. Otworzył drzwi, przerywając grobową ciszę. 
Odruchowo podszedł do telefonu i podniósł słuchawkę. Rozległ się sygnał 
świadczący o tym, że aparat jest sprawny. Dlaczego wtedy nie działał? Lance 
próbował siebie przekonać, że był to zbieg okoliczności.
Kiedy szedł do kuchni nastawić wodę na kawę, usłyszał ryk przelatującego 
samolotu. Podbiegł szybko do okna. Odnalazł go na niebie. DC-10. Leci do Genewy. 
Na jego pokładzie jest Pamela. Nie miał co do tego najmniejszcyh wątpliwości.
Po chwili usłyszał sygnał, że woda się już zagotowała. Automatyczny czajnik 
wyłączył się, ale Evans nie podniósł się z kanapy.Cały dzień stracił dla niego 
sens. Pozostało tylko rozważyć jedną kwestię. Pozostać w domu, czekając na 
powrót i modlić się, żeby nic jej się nie stało, czy uciekać prosto przed 
siebie.
Nie reagował na upaf, chłód wieczoru i zapadające nocne ciemności. Lance 
wpatrywał się przed siebie, zapominając nawet o papierosach. Choroba i jego 
dostała w swoje szpony. Pierwszy objaw to poczucie beznadziejności. Nawet nie 
chciał myśleć o następnych stadiach. Przypomniał sobie, kiedy po raz ostatni 
płakał. Miał chyba piętnaście lat. Dyrektor szkoły wywołał go z lekcji i 
powiedział, że ojciec nagle zmarł na serce. Potem Lance już tego nie robił. Nie 
pomagało mu to, bo nie potrafił płakać. Trzeba wyrzucić z siebie wszystko wraz 
ze łzami. Lance już tego nie umiał. I nagle odczuł, że znowu to potrafi.
Paul Whittaker przez cały dzień nie czuł się dobrze. Początek grypy. Mało 
prawdopodobne, ale jednak. Jeszcze wczoraj wszystko było w porządku. Wieczorem 
stał się ospały i miał silne dreszcze. Niski, krępy Whittaker darzył mieszanymi 
uczuciami nocną pracę we Fradley. Żona i
779
dzieci namówiły go. Dodatkowe pieniądze były bardzo potrzebne, szczególnie 
teraz, kiedy nastąpiła wysoka inflacja i recesja w gospodarce. Żeby zarobić 
trochę grosza, trzeba było ciężko pracować. Wielu przyjaciół Paula zostało 
zwolnionych z pracy. Wszyscy myśleli, że jego życie jest proste. Ma przecież 
pracę. Nie brali pod uwagę nudy, zimna i tego, że był sam na ogromnym lotnisku. 
Powracają wtedy wszystkie koszmary z dzieciństwa. Widzi się rzeczy, które są 
wytworem umysłu.
Paul przypomniał sobie słowa piosenki z płyty, którą dostał od ciotki na siódme 
urodziny. Ciągle je pamiętał, choć minęło czterdzieści lat.
"Cicho-sza, cicho-sza, nadchodzi straszydło.
Nie bój się go, bo i tak cię złapie,
Jeśli będzie chciało".
To mogło przestraszyć każde dziecko.
"Powiedz mu, że masz w łóżku żołnierzy,
A ono nigdy nie zgadnie, że są tylko ołowiani".
Słowa piosenki powróciły do Paula. Nie potrafił ich zapomnieć. Jakiś idiota 
napisał to tylko dlatego, żeby cieszyć się z cudzego strachu. Lęk głęboko 
zakorzenił się w świadomości Whittakera. Całe życie to ukrywał. Powoli stało się 
to obsesją, uczyniło z niego tchórza.
"Cicho-sza, cicho-sza, nadchodzi straszydło..."
Trochę zdenerwowany wstąpił do kantyny. Zamówił herbatę i kupił pudełko 
aspiryny. Miał gorączkę. Pocił się w obcisłym mundurze. Czuł się jak w środku 
pieca.
- Jak leci, Paul? - zapytał przechodzący mężczyzna, klepiąc go po ramieniu.
- W porządku, Joe - odpowiedział.
Wiedział, że nikogo nie obchodziło, jak naprawdę się czuł. Jeśli był chory, mógł 
iść na zwolnienie lekarskie. Nie zrobił tego, bo w świadomości miał zakodowane 
poczucie obowiązku. Przez dwadzieścia lat pracy w Longbridge nie
720
był w pracy jedynie podczas strajku. Nienawidził marnować czasu. Od kiedy zaczął 
pracować we Fradley, to jest od sześciu miesięcy, ani razu nie wyszedł 
wcześniej. Nie zamierzał tego robić i teraz.
Paul wstał, lekko się zataczając. Musiał utrzymać równowagę, żeby nikt nie 
pomyślał, że jest pijany. Na szczęście wszyscy byli zajęci swoimi sprawami. Czuł 
się coraz gorzej. Przetrzyma jeszcze tę noc i w domu porządnie się wyśpi. 
Następnego wieczora wszystko będzie w porządku. To tylko chwilowa niedyspozycja.
Whittaker wyszedł na zewnątrz, czując, jak zimne powietrze chłodzi rozgrzane 
ciało. Niewiarygodne, żeby po upalnym dniu nastała tak zimna noc. Skrzywił się 
oślepiony światłami pozycyjnymi pasa startowego. Okropny ból poprzez oczy 
docierał do mózgu.
Nagle rozległ się ogłuszający ryk. Rozdygotany Paul ukrył głowę w dłoniach. 
Ogromny Boeing 707 lądował. Mężczyzna poczuł, że coś rozsadza mu czaszkę. Ryk 
stawał się coraz silniejszy. Chryste! Powinien rzucić tę robotę w diabły i pójść 
do domu przespać się. Jeszcze chwila, a nie wytrzyma. Ten huk go zabije. 
Ostatnio dużo medytował o śmierci.
Paul próbował nie myśleć, ile godzin jeszcze przed nim. Rozejrzał się dookoła. 
Za pasami startowymi rozpościerał się mrok. Tam nikt go nie znajdzie. Położy się 
w jakimś zakamarku obok hangarów i trochę się zdrzemnie. Kiedy doszedł do 
upragnionego miejsca, sprawdził jeszcze ogrodzenie i upewnił się, że nikt nie 
zamierza wtargnąć na teren lotniska. Potrzeba odpoczynku zwalczyła strach przed 
ciemnością. Paul rozejrzał się po raz ostatni i ruszył w kierunku terminalu. 
Zebrali się tam jacyś ludzie, ale nie zwracał na to uwagi. Świat pogrążył się w 
ciemnościach. Działały kojąco. Whittaker podążył wzdłuż hangarów. Prawie biegł w 
kierunku upatrzonego miejsca. Zdawało mu się, że gonią go
727
światła. Uciekał ciężko sapiąc, aż wreszcie zmęczony oparł. się o ścianę. Kolana 
ugięły się pod nim, odmawiając posłuszeństwa. Zwalił się na ziemię, wsuwając 
czapkę pod głowę. Poczuł się znacznie lepiej.
Czas mijał. Paul na przemian otwierał oczy i zamykał, sen przychodził i umykał. 
Whittaker stracił poczucie czasu. Postanowił wrócić do kantyny i wypić kubek 
gorącej herbaty. Weźmie jeszcze jedną aspirynę i może wtedy uda mu się zasnąć.
Chciał wstać, ale był zbyt wyczerpany. Może za parę minut. Jeszcze chwilę 
poleży.
Ból głowy narastał. Chory zaczął się trząść. O Jezu! Przecież to może być 
zapalenie płuc. Trzeba jak najszybciej wracać. Odbije kartę i wróci do domu. Nie 
ma innego wyjścia.
Whittaker próbował się podnieść. Zabawne. Stojący przed nim mur zdawał się 
odchylać od pionu. Jakby zwężał się ku górze. Paul zrobił nadludzki wysiłek i 
wyprostował się. Wstał. W jakiś sposób udawało mu się utrzymać na nogach. Dysząc 
ze zmęczenia, ruszył do przodu.
Kilka rzeczy do siebie nie pasowało. Dookoła było zbyt ciemno. Na niebie 
odbijały się światła lotniska, ale w pobliżu nie było żadnej latarni. Zbyt 
cicho. Żadnego dźwięku, odgłosu silników ani nawet ludzkiej rozmowy. W świetle 
księżyca ujrzał jedynie okrągłą budowlę w niczym nie przypominającą zabudowań 
lotniska.
Było chłodno. Dmuchał lekki wiatr. Po chwili Paul dostał gęsiej skórki. Spojrzał 
przed siebie. Na tle nieba rysowały się jakieś sylwetki. Wokół zarośla, kilka 
wielkich drzew i... Wszędzie było szaro. Tam, gdzie powinny stać budynki, rosły 
krzaki. To jakaś paranoja. Niemożliwe! Na miejscu budynków stały ogromne głazy. 
Nie można było ich nie zauważyć.
722
Whittaker zaczął się w nie wpatrywać. Kiedy wreszcie objął całość wzrokiem, 
stwierdził z niedowierzaniem, że znajduje się na brzegu wielkiego, kamiennego 
kręgu.
Jego umysł nie chciał przyjąć do wiadomości tego, co widziały oczy. Był chory i 
mógł mieć majaki. Nie znajdzie logicznego rozwiązania, dopóki nie wyzdrowieje. 
Paul potrząsnął głową, odwrócił się i ruszył dalej. Po kilku krokach przystanął. 
Przecież właściwie nie wie, dokąd iść. Ani gdzie się teraz znajduje. Gdzie to 
cholerne lotnisko... jeśli gdzieś w ogóle jest. Dookoła panowała absolutna 
cisza.
Kiedy tak stał pogrążony w zadumie, dostrzegł poruszające się kształty. Nie był 
jednak pewny, czy rzeczywiście je widzi, czy są tylko wytworem chorej wyobraźni. 
Jednak dziwne postacie, które zmaterializowały się w ciemnościach, przypominały 
ludzi. Może pomogą mu wrócić na lotnisko. Ta niesamowita grupa odzianych w 
łachmany, za-kapturzonych ludzi posuwała się do przodu, głośno szurając stopami.
Przestraszony Whittaker cofnął się w kierunku głazu. Z ogromnym wysiłkiem, gdyż 
jakaś przemożna siła nakazywała mu zostać. Strach był silniejszy. Drżąc z 
przerażenia, Paul gotował się do ucieczki. Nie mógł się poderwać. Ta sama siła 
kazała mu obserwować przedstawienie. Tym razem strach osłabł.
Grupa ludzi zgromadziła się pośrodku kamiennego kręgu. Whittaker widział ich 
teraz wyraźnie. Przypominali zakonników. Spotkał już kiedyś podobne postacie w 
klasztorze. Duchowni mieli jednak kaptury i długie sutanny z dobrego materiału. 
Poza tym istotom tu zgromadzonym brakowało pokory. Zachowywały się arogancko. To 
kapłani szatana.
Po chwili ich dziwna pieśń uniosła się w powietrze. Pomimo silnego wiatru 
brzmiała bardzo wyraziście. Chmury
725
powoli odkryły niebo. Srebrzystobiały księżyc oświetlił upiorne zgromadzenie.
Paul Whittaker cofnął się, a jego palce natrafiły na gładki kamień. Odwrócił 
głowę, ale zesztywniał mu kark i musiał ponownie spojrzeć na dziwne postacie.
Zobaczył pomiędzy nimi jakąś dziewczynę. Była naga. Miała związane nogi i ręce. 
Jej długie włosy prawie dotykały ziemi. Zabarwiono je czymś, co przypominało 
rzeczny szlam, ale równie dobrze mogła to być krew.
Dziewczyna wpatrywała się w niego. Paul zdawał sobie sprawę, że go zauważyła. 
Wytrzeszczyła szeroko oczy, jakby chciała prosić o ratunek. Za chwilę będzie za 
późno.
"Nie mogę! Jestem bezsilny. Nie wiem nawet, czy to dzieje się naprawdę!"
Niestety tak było. Dziewczyna zacisnęła usta. W jej oczach jaśniała pogarda dla 
wszystkich i wszystkiego. Gdzie lotnisko? Gdzie ludzie? Przecież nie mogli tak 
po prostu zniknąć. Może był tak nieprzytomny, że wyszedł poza teren lotniska i 
błąkając się dotarł aż tutaj. Wszystko było zbyt trudne i skomplikowane.
Usiłował znaleźć jakieś rozwiązanie. Nic nie przychodziło mu do głowy. Nie mogły 
istnieć logiczne rozwiązania absurdalnej sytuacji. Z pewnością zachorował, ale 
wszystko, czego dotykał, było realne. Nocny wiatr chłodził rozognioną twarz. 
Kamień był twardy i zimny. Co się dzieje, do cholery?
Paul chciał uciekać, ale zatrzymała go jakaś siła. Był zmuszony obserwować to 
makabryczne zgromadzenie. To oczywiste, że mężczyźni byli kapłanami. Klęczeli i 
modlili się do nieznanego pogańskiego bóstwa. Whittaker nie rozumiał ich języka. 
Dziewczyna leżała spokojnie, wpatrując się w gwiazdy. Nie prosiła już o pomoc. 
Pogodziła się z losem.
Chciał coś powiedzieć, ale słowa zabrzmiały tylko w jego myślach.
124
"Pozwólcie jej odejść, maniacy! Ona wam nic nie zrobiła. Boże, ocal ją!"
Nastała cisza. Wiatr uspokoił się, jednak nie na tyle, żeby liście 
znieruchomiały. Kapłani klęczeli wokół dziewczyny. Tylko jeden z nich stał. Cały 
świat czekał. Ale na co?
Czas mijał. Strażnik zastanawiał się, czy jeniec śpi, czy się budzi. 
Prawdopodobnie dziewczyna cały czas spała. W przeciwieństwie do niej, Whittaker 
nie mógł zmrużyć oka. Bał się, że inne nocne mary będą jeszcze gorsze.
Gwiazdy zaczęły blednąc. Księżyc zmierzał w kierunku linii horyzontu. Czerń 
nieba zmieniała się w szarość ogarniającą cały świat.
Świt. Whittaker przypuszczał, że kapłani go widzieli, ale nie dawał znaku życia. 
Nie chciał zwracać na siebie uwagi. Tylko patrzył. Oczy dziewczyny był 
zamknięte, jakby słodko spała. Drobne piersi rytmicznie podnosiły się i opadały.
Z nadejściem dnia Pau^ dokładnie przyjrzał się otoczeniu. Znajdował się na dużym 
wrzosowisku, gdzieniegdzie rosły krzaki. W pobliżu stały ogromne dęby. Wraz z 
kamieniami tworzyły krąg. Dookoła ani śladu człowieka. Krakało tylko kilka 
kruków szukających pożywienia. Najprawdopodobniej padliny pozostawionej przez 
innych łowców.
Cisza, która nastała chwilę później, przeraziła Whittake-ra. Gdzieś musi być 
jakaś droga. Samoloty z Fradley powinno być słychać w promieniu wielu mil. A 
jednak w powietrzu nie rozbrzmiewał żaden dźwięk. Tylko krakanie. Gdzie, do 
licha, wszyscy się podziali?
Kapłani Ojdeszli na wschód. Czerwone światło wschodzącego słońca zaczęło zalewać 
niebo. Za kilka minut ukaże się w całej okazałości. Będzie świecić ponad 
koronami wielkich dębów.
Nagle Paul zdał sobie sprawę, co zamierzali zrobić wyznawcy dziwnego boga. 
Chcieli złożyć ludzką ofiarę, rozpoczynając jakiś obrządek. Niewinna krew miała 
uspokoić
725
bóstwo. Zwyczajne morderstwo. Musi to być banda współczesnych czcicieli szatana. 
Ich pseudokultura rozprzestrzeniała się wszędzie. Dewastowali kościoły i 
cmentarze. Wykopywane przez nich zwłoki służyły do obrzydliwych i lubieżnych 
obrządków. Paula ogarnęło zniechęcenie. Na tym barbarzyńskim terenie nie było 
żadnego posterunku policji. Istniały tylko starożytne prawa życia i śmierci.
Ponownie spojrzał na dziewczynę. Kogoś mu przypominała. Widywał ją od czasu do 
czasu. Szukając w pamięci, doznał olśnienia. To ta młoda stewardesa. Takie same 
włosy, pociągła twarz. Często latała z pilotem Hodgesem. Nie znał jej imienia, 
ale to na pewno ona.
Słońce! Przyszło niespodziewanie. Oślepiająco jasna kula rozwiała ostatnie 
cienie nocy. Rozpoczął się nowy, ciepły dzień. Kapłani leżeli twarzami do ziemi. 
Tylko jeden z nich stał obok płaskiego kamienia, na którym leżała dziewczyna. 
Podniesioną ręką oddawał cześć słońcu. Drugą dłoń trzymał schowaną pod ubraniem. 
Nagle coś błysnęło. Nagie ostrze noża przecięło powietrze. Leżące na ziemi 
postacie zaczęły mamrotać. Ich dziwny śpiew narastał, aż przemienił się w 
ekstazę. Ognisty promień światła niczym meteoryt opadł na krąg.
Whittaker na chwilę oślepł. Musiał zamknąć oczy. Po kilku sekundach ujrzał, jak 
ostrze noża rozcina pierś ofiary. Purpurowa krew trysnęła z tętnic. Klęczące 
postacie pochyliły głowy. Ponownie rozległ się śpiew. Pieśń zamieniła się w 
lament.
Niesamowite odgłosy obezwładniły Paula. Dźwięk torturował jego mózg. Przed 
oczyma pojawiły się dziwne wizje w kolorach purpurowym i jasnoczerwonym.
"Cicho-sza, cicho-sza, nadchodzi straszydło.
Nie bój się, bo i tak cię złapie,
Jeśli będzie chciało".
726
Przerażenie wyzwoliło go z obsesji. W jakiś sposób pokonał kamienie, które 
zagradzały mu drogę. Nogi z trudem usłuchały wykrzyczanej przez mózg komendy. 
Paul biegł, potykając się o korzenie. Nie mógł oddychać, dusił się.
Kapłani byli tuż za nim. Spragnieni krwi, próbowali złapać kolejną ofiarę. 
Rozsadzała ich furia, jakiej do tej pory nie widział.
Uciekać! Gdziekolwiek, byle daleko od nich.
Człowiek przemienił się w ścigane zwierzę. Upadł ponownie. Uderzył głową o coś 
twardego. Na chwilę odzyskał jasność umysłu, ale poczuł, że traci przytomność. 
Modlił się, żeby zabili go szybko.
"Nie bój się, bo i tak cię złapie, jeśli będzie chciało".
Minęło kilka godzin, może dni. Whittaker wciąż żył. Leżał dokładnie tam, gdzie 
upadł. Było ciepło, nawet gorąco. Lejący się z nieba żar przygniatał go do 
ziemi. Paul ciągle jeszcze żył.
Hałas. Whittaker skurczył się ze strachu. Nad jego głową przeleciał ogromny 
Boeing 707. Paul wracał do normalnego życia. Słodki odgłos silników odstraszył 
nocne zjawy, przywracając poczucie rzeczywistości. Chciał otworzyć oczy, ale 
oślepiło go światło słoneczne.
A jednak go nie złapali. Jak uciekł nadchodzącej śmierci? Leżał teraz na ziemi w 
promieniach słońca. Ci kapłani z pewnością nie...
Żar nagle zniknął. Paul rozejrzał się dookoła. Otaczały go typowe 
dwudziestowieczne zabudowania. Budynek kontroli lotów, magazyn, terminal. Z 
wysiłkiem stanął na nogi. Znajdował się w rowie pomiędzy budynkami. Często tu 
przychodził na papierosa. Nie potrafił wyjaśnić, jak tu się znalazł. Nie 
wiedział, czy dziewczyna zamordowana przez bandę szaleńców istniała naprawdę, 
czy była wytworem jego wyobraźni.
727
Szedł zataczając się. Opierał o ścianę, żeby nie upaść. Ponownie ogarnęła go 
ciemność. Czuł, że traci przytomność. Odpływa w nieskończoność. W ostatniej 
chwili pomyślał, że za chwilę się przewróci.
725
"NIE BÓJ SIĘ GO,
I TAK CIĘ ZŁAPIE,
JEŚLI ZECHCE".
Wydawało się, że kiedy Southern Hotels Ltd. przejęło hotel, nie zmieniło się 
zbyt wiele. Pasażerowie nawet nie znali nowego właściciela. Wśród personelu 
zapanował niepokój o przyszłość. Dosyć wysoka wydajność zaczęła spadać. Wkrótce 
zauważyli to goście. Hotel podupadał. Były to główne powody przyjazdu Franka 
Westona do Fradley. Ostatnia inwestycja sprawiała najwięcej kłopotów. Początkiem 
łańcucha niefortunnych zdarzeń były pożar i śmierć kobiety. Wypadek ten 
pogorszył jeszcze niezbyt dobrą atmosferę. Wszyscy bali się następnego pożaru, 
bo przecież mogli stać się ofiarami. Było to mało prawdopodobne, gdyż hotel miał 
dobre zabezpieczenie. Mimo wszystko zaufanie gwałtownie spadło. Frank musiał je 
odbudować, ale nadal nie wiedział, jak to zrobić.
Siedział zamyślony w zatłoczonym barze, paląc cygaro i popijając brandy. 
Historia Druidów była czystym absurdem. Wymyślił ją Hartley Lowe, żeby wzniecić 
niepokój. Właściwie nikt w nią nie wierzył, ale w związku z wydarzeniami 
ostatniego tygodnia, legendy o starożytnej religii mogły trafić na podatny 
grunt. Ponadto istniał problem hałasu. Do Departamentu Ochrony Środowiska 
wpłynęła kolejna petycja podpisana przez ludność zamieszkałą w promieniu trzech 
mil od lotniska. Nie wróżyło to nic dobrego. Zamieszanie może trwać wiele lat. 
Zawsze znajdzie się ktoś, kto ma coś nowego do powiedzenia.
Myśli Franka powróciły do Charlesa White'a. Twardy sukinsyn, ale nie aż tak, 
jakby mogło się wydawać. Można go złamać, tak jak zrobił to Frank. Zadowolony z 
siebie za-
729
śmiał się cicho. Na razie tylko hotel należał do Southern Hotels Ltd., ale 
koncern przejmie całą firmę. Spółka szykowała właśnie następną ofertę. White 
nawet się nie spodziewał, co wkrótce nastąpi. Choćby odkrył jego plany, i tak 
nie miało to najmniejszego znaczenia. Nie był w stanie niczemu zapobiec. Weston 
chciał zachować tajemnicę jak najdłużej, żeby tym bardziej osłabić przeciwnika. 
Jego postępowanie nie miało pobudek natury osobistej, był to zwykły biznes. 
Chciał koniecznie pokonać White'a.
Na razie wszystko układało się po myśli Franka. Przyszły właściciel Flyways był 
zdecydowany. Duchy nikogo nie interesowały, chyba że podważałyby zaufanie do 
firmy. I dlatego Frank był we Fradley. Trzeba przekonać Charlesa, że wszystko 
jest w jak najlepszym porządku. Zarządzanie musi się poprawić, morale załogi 
również.
Weston zwrócił uwagę na barmana, który poszedł na zaplecze i po kilku minutach 
wrócił z butelką Cinzano. Niby wszystko w porządku. A jednak to nie może mieć 
miejsca. Zapasy powinny być uzupełniane na bieżąco. Klient nie może czekać. Była 
to drobnostka, ale z nich powstaje reputacja hotelu.
Po chwili Frank skierował wzrok na klientów. Widok nie różnił się od obrazu 
innych hoteli w Wielkiej Brytanii. Z małymi wyjątkami. Coś było nie tak, jak 
powinno. Mógł to zauważyć bystry obserwator.
Niedociągnięcia zawsze najtrudniej dostrzec, mimo że są oczywiste. Ludzie na 
sali rozmawiali, jednak była to zwykła paplanina. Nikt nie wybuchał rubasznym 
śmiechem, czego można było się spodziewać po ludziach spędzających całe wakacje 
w luksusowych kurortach. Wspomnienie pożaru było wciąż żywe. Panujące napięcie 
przywoływało na myśl sprawę Steele'a, zamordowanie chłopaka Shottonów i wreszcie 
tajemniczą śmierć S waina. To wszystko było plamą na honorze brytyjskiego prawa. 
Jeśli morderca Susan Kemp
130
jest nadal na wolności, na dożywocie skazano niewinnego człowieka, jeszcze 
chłopca. Mass media ciągle rozdmuchiwały tę sensację, co niekorzystnie odbijało 
się na reputacji Fradley. Te sępy zawsze muszą babrać się w cudzych brudach. 
Nikt oczywiście nie zwracał uwagi na szaleńca, nocnego strażnika nazwiskiem 
Whittaker, który waląc głową w ścianę twierdził, że był świadkiem złożenia przez 
nieznanych ludzi ofiary z młodej dziewczyny. Rozpowiadał, że na jakiś czas 
lotnisko zniknęło, żeby potem pojawić się z powrotem. Jego umysłem zawładnęła 
legenda o Druidach, a ostatnie wydarzenia całkowicie przewróciły mu w głowie. Na 
szczęście gazety uznały tę sprawę za skończoną. Opublikowano tylko jeden artykuł 
jakiegoś mało znanego dziennikarza, który opisywał nieznane siły działające we 
Fradley. Kompletna bzdura. Frank nawet tego nie przeczytał. Pomimo to wokół 
lotniska wrzało.
Frank zamówił następna brandy i postanowił zabrać ją do swojego pokoju. Bawiło 
go, że musiał kupować własne drinki. Z drugiej strony było to irytujące, bo 
wszystko, co znajdowało się w piwnicach hotelu, należało do niego. Płacił więc 
podwójnie. Zachowanie tajemnicy było najważniejsze, gdyż w przeciwnym razie 
misja mogła się nie udać.
Okna jego pokoju wychodziły na główny terminal. Przez dwadzieścia minut stał i 
obserwował oświetlony reflektorami port. Startujące i lądujące odrzutowce, 
poruszający się tłum i dość sprawna obsługa były integralnymi częściami koncernu 
Flyways, który wkrótce zmieni właściciela. Powinien całkowicie przejąć hotel i 
włączyć go do sieci w ciągu trzech najbliższych miesięcy. Wszystkie inwestycje 
Franka były tylko arkuszami papieru, którymi nie można było zarządzać ani 
kierować. Taki jest ten świat i żeby nie zwariować z nudów, trzeba coś robić. 
Frank miał wystarczająco dużo pieniędzy, żeby nic nie robić, ale nie bawiło go 
siedzenie w domu i wydawanie milionów na bzdury. Nie chciał
131
także popaść w rutynę. Miał wystarczająco duże konta, żeby znaleźć sobie coś 
intersującego.
Noc była wyjątkowo głośna. Na lotnisku we Fradtey nie mogło być inaczej. 
Podwójne szyby i specjalne ściany pochłaniały wprawdzie hałas, ale nie latem, 
kiedy okna musiały być otwarte. Klimatyzacja nie działała zbyt sprawnie.
Weston leżał na łóżku. Było zbyt duszno, żeby się czymś przykrywać. Zamknął oczy 
i skrzywił się, kiedy nad budynkiem przeleciał Boeing 707. Posiadanie hotelu na 
lotnisku bawiło go, dopóki sam w nim nie zamieszkał. White i bracia Warboys 
myśleli, że Frank pragnął hotelu jeszcze przed sfinalizowaniem interesu. Taka 
transakcja nie była dla niego nowością. Dużo wcześniej Kaner wspominał o 
przejęciu całości. Weston był niezłym cwaniakiem. Zainkasował kilkanaście 
milionów za to, że na paru dokumentach widniało jego nazwisko. Za kilka miesięcy 
będą mogli ten piekielny hotel wsadzić w...
Sen nie przychodził. Chyba z powodu hałasu i zaduchu. Panujące dookoła napięcie 
nie pozwalało zmrużyć oka. Żyły na skroniach dudniły jak silnik wysokoprężny. 
Frank miał zbyt dużo spraw, żeby się tym przejmować. Mieszkańcy miasteczka ze 
swoimi głupimi petycjami, polowanie na duchy urządzane przez gazety, a wszystko 
po to, żeby przeszkodzić i tak nie najlepiej funkcjonującemu lotnisku. Wszystko 
łączyło się w gigantyczny łańcuch przyczyn i skutków, a on musiał go przerwać. 
Nadal nie wiedział, jak to zrobić.
Przez jakiś czas rozważał swoje problemy. Nagle nad jego głową przeleciał 
kolejny samolot. Cały wieczór nasłuchiwał odgłosów silników, ale ten był jakiś 
inny. Dużo wolniejszy i bardziej basowy. Frank przypomniał sobie obrazy z 
dzieciństwa. Wojna. Nie bardzo wtedy rozumiał, o co chodzi, ale był 
wystarczająco duży, żeby się bać śmierci, wszechobecnej na ulicach płonącego 
dzień i noc Londynu.
752
Pamiętał walące się budynki i walczących z ogniem strażaków. Sanitariusze 
próbowali ratować żywych wśród martwych. Anglię ogarnął chaos, którego nie 
sposób opisać. Holocaust odciskał piętno na psychice każdego człowieka. Dziś 
było to nieprawdopodobne, ale Frank wyraźnie wyczuwał zapach śmierci.
Nagle w powietrzu rozległ się terkot karabinów maszynowych. Frank oczekiwał, że 
zanim spadną bomby, nastąpi odpowiedź obrony przeciwlotniczej. Był całkowicie 
zaskoczony i przerażony. Odgłosy walki narastały z minuty na minutę. Ściany 
trzęsły się w takt wybuchów. Wszędzie krzyczeli ludzie.
Odpadając z sufitu, rozbity o podłogę tynk wypełnił pokój gęstym pyłem. Frank 
otworzył oczy i natychmiast je zamknął. Poprzez zasłony zobaczył oślepiające 
światło. Nie dochodziło ono jednak od latarni oświetlających płytę lotniska. 
Płomienie. Na zewnątrz szalało piekło.
Frank poczuł dym i zaczął kaszleć. Powietrze było bardzo gęste. Oddychał z 
trudem. Co tam na zewnątrz się, do cholery, dzieje? Przecież wojna się skończyła 
i...
Straszliwe przeczucie wstrząsnęło osobowością Westo-na. Miecz Damoklesa, który 
przez trzydzieści lat wisiał nad światem, spadł ze świstem. Ostateczna zagłada 
ludzkości zaczęła się na lotnisku we Fradley. Świat na nowo uwikłał się w wojnę, 
która oznacza rychły koniec cywilizacji. Totalne zniszczenie. Niespodziewany 
atak zmieni historię. Wszystko przepadło. Świat zostanie starty w proch w ciągu 
kilku minut. O Jezu!
Frank zwlókł się z łóżka i padł na kolana. Przez chwilę się modlił, ale 
przestał. Po co to wszystko? Kiedy ktoś przez całe życie zaniedbuje Boga, po co 
teraz próbuje go przebłagać? Nikt przecież nie wysłucha grzesznika.
Wstał. Duży płat tynku uderzył go w ramię, rozbijając się na drobne kawałki. 
Weston zasłonił głowę, oczekując, że
133
zawali się sufit. Stał tak kilka sekund, aż zagrożenie minęło. Podszedł do okna. 
Patrzył przez zgruchotane szyby, próbując się skoncentrować. Drażnione przez pył 
i dym oczy łzawiły. Trzymając się kurczowo ramy, kaszlał konwulsyjnie. Cały czas 
obawiał się żaru, który powinien nadejść z płomieniami. Dosięgnie go jak podmuch 
wiatru wpadający przez otwarte okno.
Frank przetarł oczy. Co właściwie dzieje się na lotnisku? Wszystko płonęło. Z 
prawej strony hotelu stały samoloty. Języki ognia łapczywie pochłaniały 
zniszczone maszyny. W nocne niebo strzelały snopy iskier. Huk wybuchów 
przerywały odgłosy syren.
Dlaczego nikt nie gasi ognia? Wszyscy stoją z boku, przypatrując się 
straszliwemu przedstawieniu. Tłum zbielałych z przerażenia twarzy. Czemu nikt 
nic nie robi?
Frank odwrócił się do wnętrza pokoju. Spadający odłamek szkła rozciął mu rękę. 
Ból. Poczuł coś wilgotnego i lepkiego. Krew. Nie zwrócił na to uwagi. Jego umysł 
zaprzątała ważniejsza sprawa. Trzeba się stąd wydostać.
Po omacku odnalazł drzwi. Oślepiony dymem namacał klamkę. Pchnął. Drzwi były 
zamknięte. Zaczął je szarpać, ale wysiłki spełzły na niczym. Nie mógł wyjść.
Czuł, że ogarnia go panika. Próbował się opanować, ale strach był silniejszy. 
Jego umysł został sparaliżowany przerażeniem silniejszym od lęku,który przeżywał 
podczas nalotów na Londyn. Trwało bombardowanie. Absurd! Cóż, Frank wiedział, że 
się nie myli.
Jego organizm przestał normalnie funkcjonować. Miał jeden cel - uciekać. 
Gdziekolwiek, byle dalej od tego piekła. Ukryć się. Wpełznąć do jakiejś jamy i 
przeczekać. Poczuł się jak osaczone zwierzę.
Wściekle kopnął w drzwi, lecz po chwili zwijał się z bólu. Złamał palec u nogi. 
Próbował stanąć na niej, kopiąc w drzwi drugą. Zachwiał się i upadł. Potłuczone 
ciało bolało
134
dotkliwie. Podłoga falowała. Drżąc z przerażenia, przycisnął twarz do dywanu i 
zaczął się modlić. Niewyraźne mamrotanie, które przemieniło się w histeryczny 
śmiech, nagle ucichło. Stracił przytomność.
Minęło kilka godzin, tak przynajmniej sądził Frank. Za kilka minut budynek 
zamieni się w dymiącą kupę gruzów. Płomienie były coraz bliżej, żar zapierał 
dech w piersiach. Sąsiedni pokój prawdopodobnie się już palił.
Eksplozje wstrząsały ścianami. Z sufitu odpadły kolejne płaty tynku. Na nowo 
rozległ się ogień karabinów maszynowych, który przypominał beczenie kozła. 
Gryzący dym przesłonił pomarańczowe płomienie, a pokój wypełniła zamglona 
poświata.
Weston podniósł się ostrożnie z podłogi. Oddychając z trudem, rozejrzał się 
dookoła. To koniec. Wiedział o tym wcześniej, ale ciągle miał nadzieję. Dziwne, 
że kiedy uświadomił to sobie, przestał się bać śmierci. Roześmiał się. Chwilę 
później krztusił*się dymem. Wszystko było śmieszne i bez sensu. Przez, całe 
życie lękał się śmierci, a kiedy wreszcie nadchodziła, przyjmował ją ze stoickim 
spokojem. Wiele pytań pozostało bez odpowiedzi. Ciągle nie mógł zrozumieć, co 
właściwie się stało.
Leżał odprężony na dywanie i nasłuchiwał. Nalot się skończył. Samoloty 
odleciały, a ogień karabinów rozlegał się sporadycznie. Frank domyślał się, że 
niespodziewany atak dokonał ogromnych zniszczeń. We Fradley tylko on sam 
pozostał przy życiu. Jego czas również zbliżał się ku końcowi. Zginie pod 
gruzami hotelu albo się udusi. Nie miało to większego znaczenia, chodziło tylko 
o czas.
Frank powoli tracił przytomność. Pogrążał się w bezkresnej otchłani zapomnienia. 
Nadchodził nieuchronny koniec jego ziemskiej wędrówki.
Nagle coś go wyrwało z odrętwienia. Za drzwiami ktoś stał. Nie był całkowicie 
pewny, gdyż mógł słyszeć szczury
735
szukające wyjścia. Po chwili zobaczył, że klamka opada w dół. Coś ciężkiego 
uderzyło w drzwi, naruszając zamek i zawiasy.
- Pomocy! - wycharczał Frank. Jego głos nie przypominał ludzkiej mowy. Wziął 
głęboki oddech i czołgając się w kierunku drzwi, spróbował jeszcze raz. - Nie... 
zostawiaj mnie.
Drzwi były otwarte. Frank zbadał to przez dotyk, gdyż prawie nic nie widział. 
Powiew świeżego powietrza rozproszył dym. Obok ktoś stał. Weston usłyszał 
szuranie nóg, które równie dobrze mogło być wytworem jego wyobraźni. Czekał. 
Miał nadzieję, że za chwilę czyjeś ręce zwrócą mu wolność. Nic takiego się 
jednak nie stało.
Otworzył zapuchnięte oczy, próbując przeniknąć wzrokiem dym. Zdawało mu się, że 
ogląda stary film. Obraz powoli nabierał kształtów. Oczy paliły żywym ogniem, 
ale nie poddawał się. Widział... jakiś niewyraźny kształt, przypominający ludzką 
istotę. Jakaś postać stała obok niego.
- Pomóż mi... Żadnej odpowiedzi.
- Jezu, przecież tu jestem. Nie widzisz mnie?
Frank próbował podnieść się, ale mięśnie odmawiały posłuszeństwa. W końcu udało 
mu się klęknąć. Jego pozycja przypominała modlącego się grzesznika.
W powietrzu zabrzmiały jakieś słowa. Zanim zdążył uchwycić ich znaczenie, 
ucichły. Czuł się, jakby ciało i umysł zostały podzielone na dwie 
nieskoordynowane, niezależne części. Powinien był zginąć w szalejących 
płomieniach, ale cudem ocalał. Wytężył wszystkie siły i wstał, nie bacząc na 
złamany palec.
Kaszląc i wymiotując, zmierzał do wyjścia. Nadludzkim wysiłkiem, chwiejąc się na 
nogach, podążył za milczącym wybawcą. Postępował wbrew nakazom rozumu, bo nie 
był
136
zdolny do logicznej analizy sytuacji. Strach ponownie sparaliżował nerwy.
Zszedł na dół i wybiegł na zewnątrz. Powietrze było na tyle czyste, że mógł bez 
problemów oddychać. Z trudem otworzył oczy. Zobaczył całkowicie wypalony teren. 
Po chwili rozpoznał pas startowy, na którym stały szkielety spalonych samolotów. 
Rozejrzał się dookoła. Na tle zadymionego nieba rysowały się ruiny wieży 
kontroli lotów. Było ciemno. Prawdopodobnie zasilanie zostało przerwane przez 
szalejące płomienie. Cały obszar wyglądał jak wielki, wyludniony moloch.
W głównym terminalu nie było nawet policji i strażaków. Boże, przecież chyba 
ktoś jeszcze ocalał?
Weston nie miał pojęcia, dokąd prowadzi go tajemnicza postać. Pomimo że ów 
człowiek był oświetlony przez,pło-mienie, Frank nie mógł dostrzec rysów jego 
twarzy. Dziwny osobnik. Nie miał również towarzyszy. Tak czy inaczej, Frank 
musiał trzymać się swego wybawcy. Nieznajomy był dziwnie ubrany. Jego postać 
krył postrzępiony płaszcz z wielkim kapturem koloru zgniłych ziemniaków.
Nie było można określić, jak długo szli, ile kilometrów przemierzyli. Posuwali 
się naprzód z wielkim wysiłkiem, gdyż ziemię pokrywały kamienie oraz szczątki 
samolotów i innego sprzętu. Kilka razy Frank upadł, kalecząc sobie dotkliwie 
kolana, ale natychmiast podnosił się i podążał za nieznajomym. Bał się zostać 
sam na tym pustkowiu. Przerażenie ponownie ogarnęło jego umysł. Zadał kilka 
pytań, ale nie otrzymał odpowiedzi. Opuchnięty język dławił niczym wielka 
kluska, blokując drogę słowom. Do uszu Franka dochodził niezrozumiały szept. Nie 
wiedział, czy wydobywa się on z jego ust, czy jest to szum wiatru. Zrezygnował 
więc z mówienia, sądząc, że nieznajomy też go nie rozumie.
Grunt był coraz bardziej rozmiękły. Błoto wdzierało się do butów. W niektórych 
miejscach Frank zapadał się po ko-
737
stki i musiał z wysiłkiem wyciągać nogi. Chwytał się wtedy czego popadło z 
nadzieją, że bagno go nie wciągnie. Wnet jego palce oblepiły się lepką mazią. 
Strach przed samotnością był silniejszy niż cokolwiek innego i dlatego Frank 
starał się nie zostawać w tyle. Wolał nie myśleć, co by się stało, gdyby został 
sam.
Znajdowali się na bagnach. Szli po gąbczastej trawie uginającej się pod ich 
ciężarem. Coraz głębiej zapadali się w błoto. Miejscami woda sięgała kolan.
Frank wpadł w panikę. Nagle poczuł, że tonie. Wytężając mięśnie, szukał oparcia 
w otaczającym go bagnie.
- Zatrzymaj się. Na litość boską, stań!
Coś wyrzuciło go w górę. Przeleciał kilka metrów i ponownie wpadł do wody. 
Wynurzył się, lecz poczuł, że ktoś wpycha go pod wodę, nie pozwalając zaczerpnąć 
powietrza. Ów człowiek miałby uratować go z płomieni, żeby teraz utopić? Bez 
sensu.
Frank prawie biegł, żeby dotrzymać kroku przewodnikowi. Nadwyrężone płuca, 
osłabione ponadto długim przebywaniem pod wodą, z trudem pracowały. Gdzieś w 
środku rodził się ból, który wkrótce miał rozprzestrzenić się na całe ciało. 
Weston nie był w stanie iść dalej.
Podłoże stwardniało. Woda opadła do kostek, a warstwa błota była dużo cieńsza. 
Płuca Franka nie były zdolne do żadnej pracy. Chciał położyć się na ziemi i 
czekać na śmierć.
Teren znów był podmokły. Weston mógł wreszcie stwierdzić, gdzie się znajduje. 
Otaczała go szara poświata, zwiastująca nadejście dnia.
Znajdowali się na małej wysepce. Miała akr powierzchni, może trochę więcej. Na 
piaszczystej plaży stali ludzie. Biała mgła pojawiała się i znikała, a wraz z 
nią ich zamazane kształty. Frank nie mógł zorientować się, o co chodzi. Po 
chwili zobaczył ogromne drzewa. Wysmukłe dęby ociekały
138
wodą. U podnóża były porośnięte krzakami jemioły. Powietrze nasiąkło fetorem 
bagiennych wyziewów. Woń ta przypominała odór rozkładających się ciał.
W pewnej chwili Frank stracił kontakt z przewodnikiem, który gdzieś znikł. Po 
kilku krokach nogi ugięły się pod ciężarem ciała. Upadek został złagodzony przez 
gęstą trawę. Weston zamknął oczy. Nareszcie może odpocząć. Wywołane przez ogień 
zjawy odeszły. Na pewno leży w szpitalnym łóżku.
Otworzył oczy. Nadal znajdował się na małej wysepce. Mgła powoli gęstniała. 
Wszystko tonęło w białym mleku. Drzewa znikły z pola widzenia.
Frank rozejrzał się dookoła, szukając wzrokiem mężczyzny, który go 
przyprowadził. Bał się, że z początkiem dnia ujrzy jego tajemnicze oblicze. 
Wokół nie było nikogo. Gdzieś w oddali majaczyły jakieś kształty, prawdopodobnie 
krzaki. Mimo wszystko,wyglądało to trochę niesamowicie. Promienie słoneczne 
rzucały wyzwanie ziemskim ciemnościom. Wyczerpany umysł Franka starał się 
znaleźć sens tych zdarzeń. Jedna tylko myśl przenikała wszystkie zakamarki 
mózgu. Stojący pod drzewami ludzie na coś czekali. Na jego śmierć?
We mgle rysy ich twarzy były niewidoczne. Kaptury dodatkowo utrudniały 
obserwację. Gęsta jak mleko mgła wchłaniała stojące postacie, jakby chroniła je 
przed wzrokiem zwykłego śmiertelnika. Frank głęboko odetchnął. Czuł zapach 
czegoś starego i złego zarazem.
Skulił się na ziemi, dygocząc ze strachu. Wroga niechęć promieniowała od każdej 
z dziwnych postaci. Łudził się, że jest sam na wyspie, ale instynkt podpowiadał, 
że się myli. Otaczająca go mgła doskonale chroniła zło. Zjawisko to wykraczało 
poza zdolności analityczne ludzkiego umysłu. Wrogowie czaili się w ciemnościach, 
obserwując każdy ruch Franka.
739
Po chwili zdał sobie sprawę, że jest na procesie zorganizowanym przez trybunał 
starszy niż jakikolwiek inny na tej ziemi. Werdykt został uzgodniony na długo 
przed jego przybyciem. Był winny, chociaż nie wiedział, o co go oskarżano. Nie 
mógł się obronić ani odwołać od wyroku. Tylko śmierć. Nie miał wątpliwości, że 
mimo swego pochodzenia podlega panującemu na wyspie prawu. Prawu Druidów.
Powiał wiatr. Mgła zaczęła ustępować. Pierwsze promienie słońca dotarły do 
ziemi, chcąc odkryć wszystkie tajemnice nocy. Były dla Franka zwiastunami 
śmierci.
Grupa postaci ruszyła w kierunku leżącego człowieka. Jakby ktoś dał im znak, że 
mają wykonać zadanie. Kaptury szczelnie zakrywały twarze. Weston nie mógł 
niczego dostrzec. Miał umrzeć nie wiedząc, kim są jego oprawcy. Nie było czasu 
do stracenia. Promienie słoneczne coraz szybciej rozpraszały mgłę. Trzeba 
przebłagać rozgniewanych bogów. Można to zrobić tylko za pomocą ofiary krwi. 
Bóstwo czekało.
Zanim strażacy zbliżyli się do dopalających się szczątków rozbitego samolotu, 
nadszedł świt. Pożar we wschodniej części hotelu spowodowało skrzydło spadającej 
dakoty, które zawadziło o ścianę wieżowca. Część budynku zawaliła się, ale 
ratownicy szukali nadal, mając nadzieję odnaleźć kogoś żywego. W pobliżu trzy 
ambulanse czekały gotowe do natychmiastowego odjazdu.
Oddziały ratownicze czekały w gotowości kilka minut po tym, jak kapitan samolotu 
przekazał informację o awarii. Mimo podejrzenia, że skrzydło jest uszkodzone, 
nikt nie oczekiwał tak tragicznego zakończenia.
Plan, który przewidywał lądowanie w Bostonie, został anulowany. Pasy startowe na 
tamtym lotnisku były zbyt krótkie. Kapitanowi kazano kierować się bezpośrednio 
do
140
Fradley. Lądowanie przebiegało pod kontrolą doświadczonych pilotów i ludzi z 
obsługi naziemnej.
Kontroler nie był zbytnio zdenerwowany. Uważał, że jest to zwykła awaria, jaka 
często zdarza się takim maszynom. Ponadto podjęto nadzwyczajne środki 
ostrożności. Przesunięto nawet lot z Genewy, tak że Tom Hodges klął na czym 
świat stoi.
Wszystko działo się zgodnie z planem, aż do momentu, gdy zostało zerwane 
połączenie. Głos kapitana umilkł w pół zdania. Awaria była poważniejsza, niż 
przypuszczano.
Dakota z czterdziestoma pasażerami na pokładzie i pięt-nastoosobową załogą 
nadlatywała dwadzieścia mil na godzinę szybciej niż powinna. Śmignęła tylko nad 
pasem startowym, kierując się w stronę hotelu. Kapitan próbował coś robić, ale 
nie mógł opanować maszyny.
Oślepiająca eksplozja rozświetliła niebo nad Fradley. Kilka sekund wcześniej 
sjcrzydło zawadziło o hotel. Płomienie zmusiły strażaków do wycofania się. 
Zdawali sobie sprawę, że nie uda się podejść do samolotu, więc skierowali się do 
płonącego hotelu. Tu i tu uwięzieni byli ludzie, ale goście hotelowi mieli 
szansę na ratunek. Życie stało się wielką ruletką. Kiedy wrak dakoty wypalił się 
doszczętnie, można było rozpocząć poszukiwania. Strażacy znali swoją pracę, ale 
świadomość tego, co znajdą, napawała ich strachem. Ktoś musiał jednak wykonać tę 
robotę.
Szczątki ludzkie liczono ponad godzinę. Znaleziono sześćdziesiąt pięć ofiar. 
Przez następną godzinę szukano czarnej skrzynki. Nigdzie jej nie było. 
Zdenerwowani ratownicy rozpoczęli poszukiwania na całym lotnisku. Pomimo że były 
prowadzone bardzo skrupulatnie, niczego nie znaleziono. Krótko po trzeciej jeden 
ze strażaków wdarł się do hotelu. Jakież było jego zdziwienie, kiedy w jednym z 
pokojów znalazł czarną skrzynkę, która została katapulto-wana na krótko przed 
zderzeniem.
141
Podczas badania okazało się, że przyrządy nie zostały uszkodzone. Zdziwienie 
sięgnęło zenitu, kiedy odkryto, że taśmy niczego nie zarejestrowały. Były 
czyste!
Podczas gdy Lance Evans szalał przy aparacie, próbując się połączyć z East 
Midlands, żeby uzyskać wieści o Pam, w ratuszu Hartley Lowe przemawiał do grupki 
dwudziestu osób. Nauczyciel niezbyt często publicznie okazywał emocje, ale 
dzisiaj była ku temu okazja. Obawy ukrył pod gniewną maską, a jego oracja nie 
była adresowana do słuchaczy, ale do nieobecnych na zebraniu. Przejawiane 
wcześniej niezadowolenie z powodu budowy lotniska rozeszło się po kościach. Szum 
wokół Flyways ucichł, niektórzy oponenci wyjechali, a reszta zwyczajnie 
stchórzyła.
- Mówię wam - grzmiał Hartley, ściągając brwi. - To zdarzenie jest dokładną 
kopią wypadku z czasów wojny. Wtedy pilot też nie zauważył świateł mesy 
oficerskiej, która stała na miejscu hotelu.
Przerwał, pozwalając słuchaczom przetrawić jego słowa. Przygotowywał się do 
ostatecznego uderzenia.
- Powtarzam jeszcze raz. Hotel został zbudowany tam, gdzie kiedyś stała wieża, w 
niej była mesa. To nie przypadek, ale...
Przerwał ponownie. Reakcja ludzi rozczarowała go i zdenerwowała. Nikt nie 
rozumiał, o co mu chodzi. Złość osiągnęła szczyt.
- Lotnisko zbudowano na starożytnym kamiennym kręgu Druidów. Ci ludzie 
rozbudzili stare zło. Zemsta bogów dosięgnie ich i...nas!
Zdziwieni słuchacze spoglądali na siebie. Byli wyraźnie zakłopotani. Ich 
odczucia przypominały to, co czuje się na jakiejś trzeciorzędnej komedii. 
Człowiek zmusza się do śmiechu, gdyż inni patrzą.
142
Kilku mężczyzn spojrzało na siebie znacząco. Zrobili to dosyć dyskretnie, ale 
powinni się już nauczyć, że Hartley był świetnym obserwatorem. Jego 
nauczycielska mentalność nie zmieniła się nawet po przejściu na emeryturę.
Stary dyrektor zachowywał się bardzo spokojnie. Tylko pulsujące na skroniach 
żyły świadczyły o tym, że jest wściekły. Chciał krzyczeć, ale tym niczego nie 
zmieni. Zszedł z mównicy i ze spuszczoną głową opuścił ratusz. Ludzie nie 
chcieli go słuchać. Byli tacy sami jak w dzieciństwie. Nie to było jednak 
najważniejsze. Hartley zdał sobie sprawę, że nie potrafi nauczyć walki z siłami 
ciemności. Była to bardzo smutna i przerażająca prawda. Poniósł klęskę na całej 
linii. Przegrał wojnę.
Część trzecia
ANTYCZNY KRĄG
PRZEKLĘTE FRADLEY
- Przepraszam - powiedziała Pamela.
Wykrztusić to słowo było tak trudno. Straciła aż dwadzieścia cztery godziny, 
żeby je wymyślić. Było proste, a wyrażało tak skomplikowane uczucia. Oczekiwała 
teraz na reakcję Lance'a.
Przez całą drogę z Midlands do Fradley nie odezwał się ani słowem. Pamela 
próbowała odgadnąć, co czuje. W samochodzie panowała cisza, zakłócał ją tylko 
miarowy warkot silnika. Równie dobrze mogła być zwykłą autostopowi-czką. Czuła 
się jednak bezimiennym przedmiotem, do którego nie czuje się nawet nienawiści. Z 
pewnością byłoby lepiej, gdyby na nią krzyczał, nawet gdyby powiedział, że jest 
dziwką. Milczenie było najgorsze. Jeśli zamierzał ją złamać, to lepiej, żeby ją 
odwiózł z powrotem na lotnisko.
Pamela weszła za Evansem do mieszkania, zamykając drzwi. Pierwsze minuty były 
najgorsze. Każde z nich ocze-kiwało,że drugie przerwie milczenie. Dziewczyna 
poszła do kuchni i wstawiła wodę na herbatę. W chwilę później wróciła do pokoju 
i stanęła przy oknie.
- Przepraszam.
Teraz przyszła jego kolej. Pam czekała, żeby zbliżył się i przytulił ją. A 
jednak spokojnie przeszedł obok niej i stanął przy drugim oknie.
- Jak podróż? - zapytał.
Dziewczyna bezskutecznie starała się znaleźć w jego głosie chociaż ślad ironii. 
Zadał jej pytanie, którego obawiała się najbardziej.
- Niezbyt dobra - odrzekła, zgrzytając zębami. - Nawet bardzo zła. Najgorsza ze 
wszystkich. Boże, jakbym chciała, żeby to się nigdy nie stało.
- Miałaś po temu znakomitą okazję.
147
- Wiem, Lance, ale...
Pamela podeszła do niego i zarzuciła mu ręce na szyję.
- Naprawdę nie wiem, co mnie napadło. To wina lotniska. Jakby początek depresji, 
która narasta, aż wreszcie... znienawidziłam wszystko i wszystkich. Zraniłam 
cię, ale nie mogłam nad sobą zapanować. Kiedy leciałam do Genewy, nienawiść 
gdzieś wyparowała. Czułam się podle. Chciałam się ukryć przed światem, uciec 
daleko stąd. Jeszcze raz ci mówię, to wina Fradley. Tu nie zdawałam sobie z tego 
sprawy, ale moc zła nie dociera wszędzie i w Genewie czułam się normalnie.
Lance spoglądał na Pamelę, jakby chciał ją zapytać, czy spała z Tomem.
- Spałam z Tomem Hodgesem - powiedziała dziewczyna, spuszczając wzrok. Czuła, że 
Evans zaraz wybuchnie. -Przed lądowaniem nie mogłam się tego doczekać, ale kiedy 
znaleźliśmy się w pokoju, chciałam wracać do domu pierwszym samolotem. Musiałam 
przez to przejść. Pójdę się teraz wykąpać, zmyć z siebie ten cały brud.
- Mam nadzieję, że byłaś dobra - powiedział ze śmiechem Lance. - Nie chciałbym, 
żeby rozniosło się po lotnisku, że Pamela Bridges się nie stara.
- Tak, było dobrze - wykrztusiła ze łzami w oczach, czując, że za chwilę się 
załamie. - Ale tylko jemu. A co ty robiłeś zeszłej nocy?
- Nic, zupełnie nic. - odpowiedział Lance. - Martwiłem się. O ciebie i o nas.
Jego słowa nie brzmiały przekonująco.
- Myślałam, że Susan Strange zadzwoniła do ciebie. Prawdę mówiąc, nie zdziwiłoby 
mnie to, a ponadto nie miałabym prawa się sprzeciwiać, nieprawdaż?
- Nie, nie zadzwoniła - warknął chłopak. - Nie rozumiem, do cholery, dlaczego 
ludzie myślą, że jestem choć trochę zainteresowany tą babą.
148
- Przez wiele tygodni po lotnisku krążyły plotki, jeszcze przed jej zerwaniem z 
Robem.
- Nie lubię być obgadywany.
- A co ja mam powiedzieć?
- Chyba jednak czuję to samo. Sue i ja mamy wiele wspólnego. Kiedyś obie 
spałyśmy, z kim popadło.
- Na litość boską, zamknij się! - krzyknął Lance, wyrywając się z objęć 
dziewczyny. - Jeśli chcesz odejść, proszę bardzo. Nie będę cię zatrzymywał. I 
nie próbuj znaleźć kogoś na swoje miejsce. Sam to zrobię.
- Lance - powiedziała łagodnie Pamela. - Przestań. Zostawmy to i wyjedźmy, zanim 
będzie za późno. To przeklęte Fradley jest przyczyną wszystkich naszych 
kłopotów. Oddziałuje na nas i na wszystkich pracowników lotniska. Drobne 
kłótnie, odejście zaopatrzeniowców i napięta atmosfera. Nie zapominaj o 
katastrofie DC-10. Trzeba zamknąć to lotnisko, bo wydarzy się coś potwornego. 
Ludzie muszą opuścić ten teren.	*
- Nie da rady - odrzekł spokojnie Lance, stopniowo zniżając głos. - Amerykanie 
utopili tu zbyt dużo szmalu. Możemy tylko mieć nadzieję, że opuści nas pech. Wóz 
albo przewóz.
- W takim razie wyjedźmy. Ty i ja.
- Świetny pomysł, ale co zrobimy, kiedy zabraknie nam forsy? Piloci z Fradley w 
całym kraju są na czarnej liście. Spaliliśmy za sobą wszystkie mosty, odchodząc 
z innych lotnisk. Nie zechcą nas z powrotem nawet jako zamiataczy.
- No to zrezygnujmy z latania.
- Nie - odrzekł twardo Lance i skrzywił się. - Nie będę chodził po prośbie. Nie 
chcę też pracować w fabryce. Mogłabyś przez cały dzień siedzieć w supermarkecie 
przy kasie i obsługiwać stare baby?
- Nie byłoby to łatwe - powiedziała Pam i poszła do kuchni wyłączyć wodę. - Ale 
z drugiej strony to przyjemna,
149
spokojna i bezpieczna praca. Szansa, że pod koniec dnia będę żyła, jest dużo 
większa niż tu. Prawdopodobnie moja psychika byłaby także w lepszym stanie. Tu 
codziennie ryzykujemy życiem.
- Innymi słowy - odrzekł Lance, wsypując granulki herbaty - nasze życie jest 
związane z tym lotniskiem, czy tego chcemy, czy nie. Na razie musimy zostać i 
zobaczymy, co będzie dalej.
- W końcu znowu jesteśmy razem - powiedziała Pamela ze łzami w oczach. - 
Trzymamy się bez względu na to, co zrobi Fradley, żeby nas rozdzielić.
Lance przytulił dziewczynę, kiedy po jej policzkach poleciały strumienie łez.
- Chyba miałeś dobrą podróż, kolego.
Tom Hodges podniósł wzrok znad kieliszka i ujrzał szczupłą sylwetkę Susan 
Strange, której ciągłą świeżość zawsze podziwiał. Żadna ze stewardes z wyjątkiem 
Pameli Bridges nie mogła się tak prezentować w godzinę po wyczerpującym locie.
- Chyba nie. - Podsunął jej stołek. - Skierowano nas do Midlands, co mnie 
ostatecznie dobiło.
- Przespałeś się chociaż z nową przyjaciółką? Dziewczyna zachowywała się jak 
zwykła dziwka, czym niewiele różniła się od Pameli.
- Tak - odpowiedział ze śmiechem. - Pieprzyliśmy się prawie całą noc.
Obserwował reakcję Sue, ale niczego nie mógł odczytać z jej kamiennej twarzy. 
Tak jak mówił Rób Morton. Poznali się z Susan podczas małej orgietki. Okazało 
się, że pracują w jednej firmie. Nic dziwnego, że ludzie poznają się przez 
stosunki seksualne. Szef instruktorów mógł ją mieć w łóżku na zawołanie, ale 
wszystko spieprzył, bo robił to samo z Pamela. Hodges pomyślał, że powinien 
zachować się podo-
750
bnie. Byłaby to świetna zemsta na tej dziwce, która trzyma teraz z młodym 
Evansem.
- Wiesz, że się pogodzili? - spytała Sue. - Lance zabrał ją z lotniska.
- Wiem.
- Była to tylko jedna noc?
- Można tak powiedzieć. Nie oczekiwałem niczego więcej. A przy okazji, Rób pytał 
o ciebie.
- Niech idzie do diabła. Jeśli miał coś do mnie, mógł sam przyjść. Odjechał 
kilka minut przed moim przylotem.
Tom domyślał się, że dziewczyna czekała na Roba gdzieś w budynku, licząc na 
przypadek. Zapalił dwa papierosy i jednego podał Susan. Przypatrywał się, jak 
przez małe dziurki jej nosa wylatują kłęby siwego dymu.
- Lecę z tobą do Paryża - powiedziała, cedząc każde słowo. - Pam Bridges także. 
Doprawdy nie wiem, jak można pracować z bydłem. Żeby być dobrą stewardesą, 
trzeba umieć grać. Czasami mani ochotę wyrzucić tę bandę pasażerów na ziemię z 
wysokości kilku tysięcy stóp.
Cholerna dziwka! Tom strząsnął popiół do popielniczki. Rób już z nią zerwał. To 
sztuka dobra na jedną noc, ale i tak jest zbyt nachalna. Hodges nie chciał jej w 
Paryżu. Nie będzie wiązał się z nikim.
- Tylko nie zaczynaj kłótni na pokładzie - ostrzegł poważnie. - Nawet jeśli nie 
lubisz Pam, zachowuj się, jakby była twoją siostrą. Albo kochanką.
- Och! Nie musisz się martwić - westchnęła z grymasem na twarzy. - Nie mam 
zamiaru niczego zaczynać, przynajmniej podczas pracy.
- Paryż jest okropny- powiedział Tom, starając nadać słowom kategoryczny ton. - 
Moglibyśmy coś zorganizować. Pomyślę i dam ci znać.
- Zrób to koniecznie - ziewnęła. - Słyszałeś, że odnaleźli czarną skrzynkę? 
Podobno wszystkie taśmy są puste.
757
- Słyszałem, ale to niemożliwe. Nie obie naraz. Nasi szefowie chcą coś ukryć.
- Co na przykład?
- Nie mam pojęcia. Coś, co zaszkodziłoby reputacji naszej firmy i samolotów DC-
10, gdyby zostało opublikowane. Chyba wiesz, co mówiono o tych maszynach. Nie 
martw się. Lecimy siedemset siódemką.
- Wcale się nie martwię - powiedziała, co nie miało znaczenia, bo gdyby się 
bała, i tak nikomu by o tym nie pisnęła. - Mimo wszystko to miejsce działa 
przygnębiająco. Policja ciągle poszukuje faceta, który zaginaj podczas pożaru. 
Tego Higginsa, czy jak mu tam. Znaleźli wszystkie pozostałe ciała.
- Ma pewnie wysokie ubezpieczenie na życie i chce wyłudzić pieniądze. To nie 
nasze zmartwienie. - Spojrzał na zegarek. - Lepiej już chodźmy. Do zobaczenia w 
poniedziałek, kochanie.
Sue obserwowała, jak odchodził. Przeszedł przez wahadłowe drzwi i po chwili 
zniknął z pola widzenia. Była rozczarowana. Oczekiwała czegoś więcej. To 
spotkanie miało być całkiem inne, skoro Pamela wypadła z gry. Ale Sue miała 
jeszcze duże szansę. Trzeba tylko trochę popracować nad Tomem.
Pomyślała o Evansie. To dzieciak. Pamela nie nadaje się dla niego. Nie wytrzyma 
tego, co wyprawia ta suka. Nikt by tego nie wytrzymał. Pam całkowicie nie 
zrezygnuje z Toma. Prędzej czy później, Lance będzie miał dosyć, a kiedy to się 
stanie, Sue będzie niedaleko. Tego dnia Morton i Hodges mogą pójść do diabła.
Pamela i Susan starały się siebie unikać. Od startu do lądowania. Dwukrotnie, 
kiedy mijały się na pokładzie, spełniając prośby pasażerów, uśmiechnęły się 
lodowato. Ich oczy płonęły nienawiścią.
752
Pam czuła się bardzo źle. Coś ją dręczyło. Niepokój opanował ją po przyjeździe 
do Fradley. Kiedy Lance zaparkował samochód, napięta atmosfera miejsca uderzyła 
ją jak młot. Niewidzialna siła działała tak przemożnie, że w ciągu kilku minut 
dziewczynę rozbolała głowa. Ból rozprzestrzeniał się po całym ciele. Pamela 
próbowała zrzucić winę na niewygodny samochód, ale oszukiwała samą siebie.
Padał deszcz. Drobna mżawka kojarzyła się Pam z niezbyt gęstą, jesienną mgłą. 
Dodatkowy element pogarszający samopoczucie. Zimno przenika ciało, dochodząc do 
samych kości jak dotyk palców nieboszczyka. Przeszedł ją dreszcz.
Z mgły albo może z deszczu wyłaniał się gmach hotelu. Najbliższą pasom 
startowym, poczerniałą od ognia część, wyburzono, żeby nie zagrażała ludzkiemu 
życiu. Władały nią złe moce. Nonsens. Za tydzień lub dwa zostanie odbudowana i 
zapełni się tłumem gości. Będzie wyglądała jak nowa.	*
Na lotnisku ani śladu po rozbitej dakocie. Główny pas startowy oczyszczono, 
samoloty mogą znowu swobodnie startować.
Pamela odczuwała wszelkie możliwe rodzaje strachu. Wiedziała, że nie była to 
zwykła katastrofa. Dakota miała kilka usterek, co zostało wydobyte na światło 
dzienne dopiero przez dziennikarzy. Dzisiejszego dnia jedna z gazet opublikowała 
tuzin zdjęć z różnych wypadków, które zdarzyły się ostatnio. Sprawa czarnej 
skrzynki wywoływała największe kontrowersje. Mogło się zdarzyć, że niektóre 
mechanizmy zawiodły, ale żeby obie taśmy były czyste? To więcej niż przypadek. 
Sabotaż? Bardzo możliwe. Sposoby działania terrorystów wszyscy dobrze znali. 
Nikt jednak nie domyślał się prawdy. Prawdziwy wróg był bardziej podstępny, a 
ponadto niewidzialny. Kiedy uderzał, na obronę było za późno.
153
Pamela pomyślała, że praca w supermarkecie jest znacznie spokojniejsza, choć 
nudna. Jednak ma się więcej szans na przetrwanie. Każdy dzień we Fradley był grą 
w ruletkę o życie. Drobne sprawy układały się na pozór dobrze, ale zagrożenie 
narastało. Wyszło na jaw, że zaginiony mężczyzna o nazwisku Higgins był 
posiadaczem dużej ilości akcji Fly-ways. I dopiero co kupił hotel we Fradley. 
Gazety, które to ujawniły, pisały również, że pod nazwiskiem Higgins ukrywał się 
ktoś inny. Mógł zostać porwany i w każdej chwili oczekiwano żądania okupu. Nie! 
Za kilka dni ciało pana Higginsa zostanie znalezione. Pamela czuła zapach 
śmierci.
Lot do Paryża przebiegał zgodnie z planem. Nie zdarzyło się nic 
nieprzewidzianego. Pam porównywała go z podróżą do Genewy. Różniły się 
zasadniczo. Wtedy, oddalając się od Fradley, czuła się lepiej, teraz na odwrót. 
Ból głowy ciągle się nasilał. Nerwy były napięte do granic wytrzymałości, jakby 
chciały przed czymś ostrzec.
Kiedy wylądowali, Pamela postanowiła wziąć się w garść. Spieczone usta i mokry 
od potu uniform zapowiadały chorobę. Starała się nie okazywać zdenerwowania, za 
to jej płacono. Nawet gdyby samolot z urwanymi skrzydłami spadał jak kamień na 
ziemię, oczekiwano, że ciągle będzie zapewniała pasażerów o prawidłowym 
przebiegu lotu. "Proszę zapiąć pasy i nie palić". Typowe polecenia, typowe 
kłamstwa. Oszustwo stało się integralną częścią życia i śmierci.
Kiedy samolot dotykał kołami pasa startowego, przeczuwała, że coś się stanie. 
Myliła się. Lądowanie przebiegło sprawnie i po chwili maszyna już kołowała. Pam 
omal nie zemdlała. Ledwo trzymała się na nogach. Ból głowy przemienił się w 
przeraźliwy łomot pod czaszką.
Z nadludzkim wysiłkiem wypełniła obowiązki. Pragnęła tylko położyć się w ciemnym 
pokoju i odpocząć. Wiedziała, że nie zaśnie. Dwadzieścia cztery godziny 
względnego spo-
154
koju były cenniejsze niż wszystko. Nawet nie myślała o powrotnym locie.
Taksówki już czekały na załogę samolotu. Dziewczyna wczołgała się do samochodu i 
opadła na tylne siedzenie. Zauważyła, że Susan Strange siedzi w tym samym aucie. 
Do diabła z nią, żeby tylko dojechać do hotelu.
Podróż ciągnęła się w nieskończoność. Ciągłe hamowanie na światłach działało jak 
wbijanie igły w głowę. Pamela zamknęła oczy. Wyobrażała sobie, że swobodnie leży 
na łóżku i odpoczywa. W hotelu poprosiła recepcjonistę, żeby ją rano obudził.
- Quand le dc jeuner est-il servi?*; - pytał znajomy głos.
Tom Hodges. Na myśl o jedzeniu prawie zwymiotowała. To nie był zwykły ból głowy. 
Fizyczny kryzys. Miała nadzieję, że do rana jej przejdzie. Wprawdzie powinna ją 
zastąpić inna stewardesa, ale Pamela na to nie liczyła. We Fradley wymogi 
bezpieczeństwa łamano na każdym kroku. Na początku było inaczej,*ale gdy rdza i 
kredyty zaczęły zżerać firmę, trzeba było oszczędzać na wszystkim. Jeśli to się 
nie zmieni, Flyways zbankrutuje w ciągu kilkunastu najbliższych miesięcy.
Winda gładko jechała do góry. Pamela zamknęła oczy i oparła się o ścianę. 
Zaczęła odczuwać dziwne sensacje, jakby dostała choroby morskiej. Nigdy dotąd na 
nią nie cierpiała.
Winda zatrzymała się łagodnie, a drzwi otworzyły się z cichym szumem. Pam 
otworzyła oczy i zobaczyła, że Susan się w nią wpatruje.
- Jestem wykończona - wymamrotała. To głupie. Nie musiała się nikomu tłumaczyć. 
Jej cierpienie można było rozpoznać na pierwszy rzut oka.
* O której godzinie jest śniadanie?
755
Wysiadły na tym samym piętrze. Pamela zataczała się jak pijana. Wydawało się, że 
za chwilę upadnie. Numery na drzwiach wydawały się być zamazane. Próbowała się 
skoncentrować. Przed oczyma przesuwały się kolejne liczby: 94, 95...
Nacisnęła klamkę pokoju numer dziewięćdziesiąt dziewięć. Weszła do małego 
pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi. Była sama. Straciła samokontrolę i 
bezwładnie opadła na łóżko. Sprężyny ugięły się pod ciężarem ciała, jakby 
chciały wyrzucić dziewczynę w powietrze. Poczuła, że żołądek podchodzi jej do 
gardła. Otworzyła oczy. Pokój wirował jak karuzel a.
Po pewnym czasie wszystko się uspokoiło. Pam zaczęła miarowo oddychać, a tętno 
zwolniło. Coś takiego przydarzyło się jej pierwszy raz w dorosłym życiu. Kiedy 
miała dziesięć lat i chorowała, lekarz dał jej valium. Był to psychologiczny 
trik. Teraz tamte objawy powróciły ze zdwojoną siłą. Winowajca był znany. 
Pracownicy Fradley mieli pewne prawo znaleźć się w domu wariatów. Wykańczali się 
tam najwięksi twardziele. Nie było żadnej szansy na ucieczkę.
Pamela zapadła w niespokojną drzemkę. Wprawdzie ból głowy przeszedł, ale tylko 
na chwilę. Powoli rosła gorączka. Twarz paliła żywym ogniem. Światło jarzeniówek 
wbijało się w udręczony mózg niczm strzały.
Musiała zasnąć, bo kiedy się obudziła, na zewnątrz panowały już ciemności. 
Próbowała usiąść, ale była jak sparaliżowana. Mięśnie nie reagowały na 
polecenia. Była mokra od potu. W pokoju było duszno i skóra nie miała czym 
oddychać. Wyschnięte gardło domagało się wody. Pamela spojrzała w kierunku 
umywalki. Na ścianie wisiała obleśna tabliczka z napisem "Woda niezdatna do 
picia".
Dziewczyna wcisnęła twarz w poduszkę. Drżała na całym ciele. Ze strachem myślała 
o powrocie. Bała się, że nie wytrzyma do jutra. Była tak daleko od Fradley, a 
jednak...
756
Dwóch chłopców szło łąką w kierunku leniwej, czarnej rzeki. Teren łagodnie 
opadał ku wodzie. Szli wolno z rękami w kieszeniach. Mieli dużo czasu. Wyższy 
obchodził właśnie piętnaste urodziny. Rude, rozczochrane włosy opadały swobodnie 
na białą koszulkę nie pierwszej czystości. Drobne wargi wyrażały niezadowolenie 
z życia i potworne znudzenie teraźniejszością. Drugi chłopak był jakieś dwa lata 
młodszy, niższy i dużo tęższy.
Podczas wspinaczki na most milczeli, choć nie byli pokłóceni. Zwyczajnie nie 
mieli sobie nic do powiedzenia. Wagarowanie jest z zasady podniecające, ale po 
dwóch godzinach bezczynności też może znudzić. Szkoła nie była jednak 
pociągającą alternatywą. Generalnie życie było nudne, chorobliwie nudne.
Początkowo mieli zamiar spędzić dzień na terenie przylegającym do lotniska. 
Przelatujące samoloty wydawały się być interesującym obiektem obserwacji.
- Trochę szczęścia - powiedział rudowłosy Carlton - i zobaczymy rozbijającą się 
dakotę.
- Eeee - żachnął się Mark, spoglądając na znudzonego kolegę. - Lepiej niech do 
tego nie dojdzie. Widziałem zdjęcia z kilku katastrof. Były okropne.
- Co ty gadasz! Takie rzeczy dodają życiu trochę smaku. - Wyszczerzył zęby w 
sadystycznym uśmiechu. - Rzeczywiście lubię oglądać...
Przelatująca dakota zagłuszyła słowa chłopca. Mark nawet nie chciał słuchać 
Carltona. Starszy kolega uwielbiał przemoc i okrucieństwo. Dwa dni temu złapał 
konika polnego, któremu powyrywał nogi. Potem wsadził go do pudełka, pokazywał 
innym i śmiał się z przerażenia wywołanego tym widokiem.
Kiedy ucichł ryk silników, Carlton już nie pamiętał, co chciał powiedzieć. Szedł 
przed siebie, kopiąc co chwila
757
mniszki lekarskie, a wiatr rozdmuchiwał ich nasiona na wszystkie strony. 
Niszczenie leżało w naturze chłopca i dawało mu poczucie siły. Dzięki temu miał 
przewagę nad rodzicami i nauczycielami. Wszyscy próbowali w jakiś sposób go 
karać, ale Carlton w końcu wygrywał. Nie można zranić człowieka, który nawet w 
myślach nie dopuszcza takiej możliwości. Ból przemija, więc nie trzeba się go 
bać.
Prawdę mówiąc, Mark chciał wracać do szkoły. Wprawdzie nie lubił się uczyć, ale 
wysiłek fizyczny uważał za coś najgorszego. Gimnastykę, a szczególnie wspinanie, 
odczuwał jako katorgę. Na wysokości powyżej sześciu stóp dostawał zawrotów 
głowy. Nauczyciel gimnastyki, pan Pyke, początkowo nie chciał w to wierzyć, ale 
kiedy Mark spadł z drążka, gorąco go przepraszał. Wspomnienie tego incydentu 
wywoływało u chłopaka zawroty głowy.
Najgorszy był wtorek. Po południu nie było wprawdzie żadnej lekcji, ale zawsze 
szli na basen. Oprócz wspinaczki właśnie pływanie Mark porównywał z piekłem. Nie 
lubił się nawet kąpać. Kiedyś wolno im było pluskać się przez cały czas, ale 
kiedyś pan Pyke poczuł powołanie do nauczania pływania. Pięć minut w szatni, a 
potem do wody. Umiejący pływać mieli względny spokój, ale pozostałym nauczyciel 
zafundował intensywne lekcje.
- Nie bójcie się, chłopcy - mówił - nikt się nie utopi. Chodź tu, Garret, i właź 
do wody. Zobaczymy, co potrafisz.
Od pewnego czasu Mark zastanawiał się, dlaczego większość czasu spędza w 
towarzystwie Carltona. Bał się go, ale jeszcze bardziej tego, że mógłby się mu 
sprzeciwić. Była to dziwna kombinacja spowodowanej własną słabością udręki i 
podziwu dla wysokiego kolegi. Carlton robił z siebie twardziela. Nikt nie śmiał 
mu się sprzeciwić, a jeśli ktokolwiek próbował być lepszy od niego, szybko tego 
żałował. Kiedyś pan Pyke przyłapał Carltona, gdy ten starał się podtopić 
jakiegoś chłopaka, trzymając jego głowę pod wo-
755
da. Następnego dnia pocięto opony samochodu nauczyciela, a tydzień później ktoś 
zaprószył ogień w pokoju nauczycielskim. Nikt wprawdzie nie ucierpiał, ale 
wybuchła panika i trochę sprzętu uległo zniszczeniu. Chłopcu, którego topił 
Carlton, zginął tornister. Sprawcy nigdy nie znaleziono. Rudzielec twierdził, że 
były to trzy przypadki i jeśli ktoś powiąże jego nazwisko z tą sprawą, będzie 
musiał spotkać się z adwokatem. Nikt jednak niczego nie sugerował, co dowodziło 
wielkości Carltona i jeszcze bardziej umacniało jego poczucie siły.
Mark uciekł ze szkoły, bo kolega tego chciał. Tego strasznego związku młody 
Garret nigdy by nie zawarł ponownie. Łatwiej stać z boku. Za kilka dni koledzy 
zaczną się bać i jego. Będą go omijać. Pewnego dnia jeden z młodszych chłopców o 
mało nie wpadł pod ciężarówkę, kiedy na ulicy chciał wyminąć Marka. Wtedy po raz 
pierwszy Garret zaczął się bać. Zdarzenia wymykały się spod jego kontroli.
Przyjaźń z Carltonem wymagała dużej odwagi, ale trzeba było być prawie 
bohaterem, żeby z nim zerwać. Mark nie był tak odważny. Grał dalej i tylko miał 
nadzieję, że coś samo się zmieni. Damien Shotton był dobrym przyjacielem Marka, 
ale został zamordowany na lotnisku. Już wtedy Garret kolegował się z Carltonem. 
Sposób zamordowania Da-miena podniecał rudowłosego sadystę. Chłopaka na basenie 
też mógł zabić, ale nie dbał o to. Najważniejsze, że dobrze się bawił.
Mimo upału Marka przeszedł dreszcz. Na widok lotniska zawsze dostawał gęsiej 
skórki. Nie lubił tu przebywać, choćby można było wejść bez żadnych problemów. 
Czuł, że... coś niewidzialnego czai się w każdym zakamarku lotniska. Kiedy 
opuszczali łąkę przylegającą do pasów startowych, poczuł ulgę. Nic już nie było 
takie jak dawniej, nawet rzeka. Cisza i spokój z czasów, kiedy chodził z ojcem 
na ryby, w ciągu czterech lat odeszły w niepamięć. Lotnisko
759
odebrało cały urok okolicom Fradley. Hartley Lowe miał rację. Ale stary dyrektor 
utrudniał budowę nie dlatego, że uważał port lotniczy za zagrożenie. Lubił 
przeszkadzać. Nie zmienił się od niepamiętnych czasów. Sprawianie kłopotów 
zawsze go bawiło.
- Fajnie, że już sierpień - powiedział niespodziewanie
Carlton.
- Dlaczego?
- Jak to? Piłka nożna. Niedługo będziemy mogli pojechać na pierwszy mecz Aston 
Yilli.
- Tak - odparł Mark, przełykając ślinę.- Pewnie, że możemy.
"Może we Fradley jesteś ważniakiem, ale tam dostaniesz kopa w dupę i tyle. Jeśli 
pojadę z tobą, zrobią ze mną to samo".
Chłopcy poszli w kierunku rzeki. Już w odległości pięćdziesięciu metrów od wody 
odczuli przykry zapach Tamę. Przyprawiał ich o mdłości odór chemikaliów, który 
tłumił jeszcze gorszy smród ścieków fabrycznych. Od początku istnienia lotniska 
fetor nasilił się. Można było z łatwością zauważyć tłuste plamy olejów i smarów.
- Spójrz tam! - krzyknął Carlton, pokazując coś palcem.
Mark zobaczył, że kolega podnosi coś przypominającego sflaczały balon, 
wypełniony do połowy wodą. Stłumił wstyd, kiedy rozpoznał ów przedmiot. 
Psychicznie nie był jeszcze na tyle dojrzały, żeby bawiły go opowiadane przez 
kolegów kawały o prezerwatywach. Jeszcze dwa lata dzieliły go od wejścia w okres 
dojrzewania. W rozmowach o seksie czuł się niezbyt pewnie. Nie wiedział 
dostatecznie wiele o tych sprawach i bał się, że starsi koledzy zrobią z niego 
idiotę.
- Nie zgrywaj kochanego synusia - zaśmiał się nieprzyjemnie Carlton. - Najwyższy 
czas, żebyś zrobił użytek ze
160
swojej kuśki. Powiem ci coś. Pójdziemy zaraz do miasta i poszukamy jakiejś mewy 
dla ciebie.
- Dobrze - odpowiedział niepewnie. - Pójdę z tobą.
- Nie ze mną - odrzekł Carlton, wybuchając śmiechem. -Pójdziesz z nią, kolego, z 
nią.
Mark zachichotał. Śmiech był najlepszą bronią, kiedy nie rozumiało się kawałów. 
Zastanawiał się tylko, czy ten idiota Carlton spał kiedyś z dziewczyną. 
Prawdopodobnie nie.
Podążyli dalej na wschód brzegiem rzeki. Kilkaset jardów dalej nad rzekami Tamę 
i Trent rozpościerał się masywny wiadukt. Okropna betonowa konstrukcja nad 
wielkimi śmierdzącymi ściekami. Pod mostem od kilku ładnych lat nie było ryb. 
Żadna dzika kaczka nie zbudowała w pobliżu gniazda, nawet nie zatrzymywała się 
podczas wędrówek. Nie było niczego interesującego. Za szkody w dużej mierze 
ponosiło winę lotnisko. Druga strona postępu.
Mark Garret chciał koniecznie znaleźć wymówkę, żeby pójść do domu. Może mógłby 
udawać chorego? Natychmiast odrzucił ten pomysł. Carltori lekceważył każdą 
słabość. Coś takiego dla niego nie istniało.
Szli dalej. Po chwili zobaczyli wyspę. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że to 
półwysep. Baczny obserwator mógł jednak zauważyć wąski kanał dzielący wyspę od 
stałego lądu. Silny prąd powodował erozję gleby, odcinając ten podłużny kawałek 
ziemi. Wysepka była niedostępna z wyjątkiem okresów, kiedy poziom wody opadając 
odsłaniał duże głazy, po których można było przejść.
- Byłem tam kiedyś - mruknął Carlton. - Kiedy byliśmy dzieciakami, często 
urządzaliśmy tam zabawy. Po drugiej stronie jest grota, duża dziura w skarpie. 
Zobaczymy to?
Mark jak zwykle skinął pojednawczo głową, mając nadzieję, że grota nie będzie 
zbyt przerażająca.
161
- Woda jest nisko - powiedział rudzielec i zaczaj schodzić w dół, rozstawiając 
szeroko nogi, żeby dosięgnąć wystających kamieni. - Masz schody!
Za trzy minuty chłopcy byli na wyspie. Kiedy weszli na wzgórek, odczuli potrzebę 
uwiecznienia swojej obecności. Nie miała to być flaga Union Jack, której i tak 
nie mieli, ale coś nowoczesnego.
- Fajnie jest, nie?
Po chwili Carlton myszkował w otaczających zaroślach. W oddali widniały słupy 
wysokiego napięcia, ciągnące się aż do zabudowań Fradley. Kilka sekund później 
zobaczyli startujący samolot.
- Wielki, nie?
Carlton badał swoje nowe królestwo, obejmując je w posiadanie.
- Nie czujesz się wielki?
- Tak - wymamrotał Mark, zatykając nos, kiedy letni wiatr przywiał zapach znad 
rzeki.
Rozległ się łomot. Na most wjeżdżał pociąg.
- Chodź, odnajdziemy grotę - powiedział rudzielec, oddalając się w kierunku 
przeciwległego brzegu.
Szli przez zarośla po nierównym terenie. Mark ostrożnie stawiał nogi, żeby nie 
pośliznąć się i nie upaść na ostre kamienie.
- Kiedyś było tu trzęsawisko - powiedział, chcąc przerwać milczenie, które 
zapadło, gdy samolot znikł w oddali. - Jedno wielkie bagno.
- O tak - przytaknął Carlton, odwracając się do Marka. -Kto ci o tym powiedział?
- Pan King, nasz nauczyciel geografii - odparł chłopiec, tracąc pewność siebie. 
- Mówił, że...
- Gówno mnie to obchodzi. Jest takim samym draniem jak to całe stado bydła. 
Gadają byle gadać, a i tak wszyscy im wierzą.
762
- Ciekawe, czy wyspa istniała, kiedy rozpościerały się tutaj te wielkie bagna - 
myślał głośno Mark.
Lubił historię. Tylko ten przedmiot rzeczywiście go interesował.
- Założę się, że tak. Kawałek ziemi w wielkim morzu błota...
- Zamknij się, gówniarzu! - wrzasnął Carlton Smith. Po tej stronie nurt był 
spokojny. Podobno woda ma tu dwadzieścia stóp głębokości. Rudzielec oparł się o 
skarpę.
- To tu. Podajmy sobie ręce, bo skarpa jest dosyć stroma.
Mark Garret spocił się ze strachu. Zmęczony uginał się pod ciężarem kolegi, 
którego asekurował. Starał się nie oddychać zbyt ciężko, żeby nie dać Carltonowi 
powodu do docinków.
- Wszystko w porządku - powiedział Smith. Jego stopy znalazły oparcie. - Możesz 
schodzić. Pomogę ci.
Jaskinia była płytka. Zwykły otwór po kamieniu, który, podmyty przez rzekę, 
obsunął się i teraz leżał prawdopodobnie na dnie. Była na tyle obszerna, że...
Carlton Smith wrzasnął. Kiedy wszedł do jamy, poczuł na barkach dotyk zimnych 
palców. Stanął twarzą w twarz z kimś zwisającym ze ściany. Matowe oczy, z 
których nawet śmierć nie była w stanie usunąć strachu, wpatrywały się w 
chłopaka. Otwarte usta i zwisający siny język tworzyły przerażający obraz. 
Ubranie tego człowieka było porwane i popalone.Pod strzępami materiału było 
widać głębokie rany, a na całym ciele czerwone strużki zastygłej krwi.
Przez kilka sekund Carlton wpatrywał się w doczesne szczątki Franka Westona. 
Krzyczał przeraźliwie, aż wreszcie rzucił się do ucieczki. Biegł w kierunku 
rzeki, nie zważając na ostre skały, które raniły mu skórę. Czarna śmierdząca 
woda przyjęła ciało chłopca z radosnym pluśnięciem. Carlton próbował krzyczeć, 
ale lepka ciecz wdzierała mu się do gardła. Zrozpaczony machał rękoma, starając 
się dopły-
763
nad do brzegu. Na próżno. Rzeka wciągała szamoczące się ciało. Nie miała w 
zwyczaju oddawać tego, co do niej należało. Czarna toń nie puszczała ofiary, 
która wpadła w jej sidła. Na powierzchni wody pozostały tylko bąbelki.
Oniemiały Mark Garret zaczął uciekać. Panicznie rozglądał się za kimś, kto 
mógłby pomóc jego koledze. Po raz ostatni spojrzał na Carltona. Jego ciało 
zostało porwane przez prąd. Wytrzeszczone oczy na próżno wypatrywały pomocy. 
Krzyk przerażenia został zduszony przez bezlitosną wodę. Ten widok pozostał na 
zawsze w pamięci Garreta.
Mark zdawał sobie sprawę, że szoku Carltona nie wywołał upadek do rzeki. 
Prawdziwa przyczyna tkwiła w grocie. Jakieś niewypowiedziane przerażenie czaiło 
się w dziurze.
Mark biegł tak szybko, jak nigdy dotąd. Nie szukał już pomocy, która i tak była 
niepotrzebna. Pragnął znaleźć się jak najdalej od śmierdzącej rzeki i wyspy, na 
której czaiło się nieznane zło. Nie miał odwagi spojrzeć za siebie. Czuł czyjąś 
obecność. To coś było potężne i ciągle szeptało, żeby uciekał. Kiedyś przeżył 
coś podobnego na lotnisku.
164
SZCZELINA
- To niemożliwe - szepnął Charles White. - Absolutnie niemożliwe. Przecież to 
nie mogło się wydarzyć w ciągu tygodnia. Jednego tygodnia.
Bracia Warboys spoglądali na siebie, szukając odpowiedzi, dlaczego znaleźli się 
w luksusowym pokoju hotelu "Angel Croft" na spotkaniu z tym dziwnym facetem. 
Mógł to być oczywiście sen, nocny koszmar spowodowany nadchodzącym bankructwem, 
znany jedynie kapitalistom, którzy pewnego pięknego dnia stracili wszystko. 
Jednak fakty były przerażająco realne.
- Dwa DC-10 zostały skreślone - powiedział grobowym głosem White, wyciągając 
palec w kierunku braci, jakby obarczał ich winą. - Sto czterdzieści siedem 
ofiar. Połowa hotelu zniszczona, a Frank zamordowany. Nie mamy nic do gadania w 
naszym hotelu* Jezu Chryste, co się dzieje? Ciało Westona znaleziono na małej 
wysepce trzy mile stąd. Policja twierdzi, że było to znowu rytualne zabójstwo. 
Jakiś psychopata morduje od czasu rozpoczęcia budowy. Do tej pory nikt nie 
potrafi go złapać. I teraz jeszcze...
- Ta pieprzona szczelina na pasie startowym - powiedział Phil Warboys i spuścił 
głowę. - Mogła powstać wskutek ruchów skorupy ziemskiej.
- Zdaniem ekspertów coś takiego spowodowałoby trzęsienie ziemi. Mielibyśmy rów 
długości co najmniej piętnastu mil - powiedział Roger, oblizując spieczone usta.
- Przecież nikt nic nie słyszał i nie czuł. To cholernie dziwne, bo hotel i 
terminal są oddalone zaledwie kilkaset metrów od pasa startowego. Zupełne 
szaleństwo. Możemy używać tylko dwóch małych pasów.
- Prace mogą potrwać ze dwa miesiące. Firma remontowa jest w kiepskiej sytuacji 
finansowej, a towarzystwo
765
ubezpieczeniowe nie wypłaci odszkodowania, dopóki nie zbierze wystarczających 
informacji w tej sprawie. A czy ktoś wie, ile to może potrwać? W tym czasie 
prasa zrobi swoje. Ilość pasażerów już zmniejszyła się o pięćdziesiąt procent 
pod wpływem bredni, że nasze lotnisko leży na starożytnym kręgu Druidów. Musimy 
teraz zrezygnować z najważniejszych lotów. Nie mamy szans na znalezienie nowych 
inwestorów.
- W twoich ustach, Charlie, brzmi to jak zapowiedź końca - powiedział Roger, 
próbując mimo wszystko zachować pogodną twarz. - Musimy przedsięwziąć drastyczne 
środki.
- Co masz na myśli? - zapytał Phil.
- Trzeba coś dzisiaj ustalić.
- Potrzebujemy czegoś spektakularnego - wyszeptał Phil. - Co przywróci zaufanie 
do naszej firmy. Na przykład obniżka cen na trasie do Stanów Zjednoczonych.
- Za późno. Nie damy rady utrzymać niskich stawek. Nawet przez krótki okres.
- Może jakiś pokaz - Phil przygryzł wargi. - Ludzie zapomną o naszych 
niepowodzeniach. Zorganizujemy powietrzny show. Zaangażujemy Red Arrows. To 
naprawdę świetni piloci.
- Dobry pomysł - powiedział zadumany Charles, zapalając papierosa. - Niestety, 
Red Arrows odpada. Nie wystąpią u nas. Ale sam pomysł jest interesujący. Masz 
głowę na karku, Phil. Najważniejsze, żeby pokaz był utożsamiany z naszą firmą. 
Mamy przecież dobrych pilotów, a samoloty można wypożyczyć. Zrobimy pokaz walk z 
okresu drugiej wojny. Kilka bombowców, grupa myśliwców nurkujących z nieba. To 
zrobi wrażenie. Doskonały pomysł. Trzeba go tylko wprowadzić w życie.
Spotkanie dobiegło końca. White wiedział, że to finałowa rozgrywka. Musiał 
zagrać kartą atutową, bo w przeciwnym razie lotnisko nie doczeka końca roku. 
Kiedy bracia
166
wyszli, usiadł w fotelu i nalał sobie kieliszek koniaku. Bez względu na koszta, 
teoria dotycząca nieczystych sił musiała być obalona, a przynajmniej zapomniana. 
Pomimo swego zdecydowania, Charlie gdzieś w głębi duszy obawiał się. To wszystko 
było cholernie nielogiczne. Chociażby sprawa Franka. Nawet gdyby zwariował i 
podpalił pokój we własnym hotelu, ktoś jednak pociął jego zwłoki. Po jaką 
cholerę Weston uciekał na wyspę? Przed kim? Zbyt dużo znaków zapytania. Wielu 
ludzi straciło życie w dziwnych okolicznościach. Katastrofy lotnicze zdarzają 
się na całym świecie. Ale dwa tragiczne wypadki maszyn z Fradley nie wskazywały 
na zwyczajny zbieg okoliczności, zwłaszcza że wydarzyły się w ciągu tygodnia. 
Może był to sabotaż, terroryści? Ale nikt przecież nie jest w stanie tak 
dokładnie wyliczyć kursu, żeby maszyna uderzyła w hotel.
White nie potrafił tego zaakceptować, ale wydarzenia wskazywały na ingerencję 
sił nadprzyrodzonych.
Charlie odciął końcówkę hawańskiego cygara i zapalił je. Po chwili pokój 
wypełnił się przyjemnym zapachem dymu.
- Bombowce i Spitfire'y? Co w tym niezwykłego? Każdy przecież może pojechać do 
Hendon i zobaczyć show, kiedy tylko ma na to ochotę - powiedział Lance.
- To przyciągnie tłumy - odparła Pamela. - Ludzie przyjdą na pewno. Szefowie nie 
będą mieli odwagi prosić, żebyś brał w tym udział. Tego nie ma w twoim 
kontrakcie. Możesz spokojnie odmówić.
- Ale ja tego chcę - powiedział dobitnie Lance.
- Chyba zwariowałeś!?
- Być może. Najważniejsze, że żyjesz. Gdybyś nie zachorowała, twoje ciało 
leżałoby na dnie kanału z załogą i pasażerami.
- Wiem - powiedziała Pamela ze strachem, który powracał na myśl o wypadku. - Ale 
przecież ci ludzie muszą sobie
167
wreszcie zdać sprawę, że Fradley jest nawiedzone. Personel wypowiedział się w 
zeszłym tygodniu. Lance, wynośmy się stąd, zanim nie będzie za późno.
- Po pokazie.
- Wiedziałam, że to powiesz - westchnęła Pamela. - Ten cholerny pokaz... Lance, 
boję się. Wydarzy się coś strasznego, czuję to.
- Nic mi się nie stanie.
- Niby masz rację, ale... dlaczego nie chcesz zrezygnować? Przecież wiesz, że...
Debbie Lowe dobiegała trzydziestki. Była atrakcyjną kobietą, chociaż mogła się 
bardziej starać. Mężczyźni nie interesowali się nią zbytnio. Była chyba za 
stara. Wybrała taki styl życia, żeby sama sobie być szefem. Mężczyźni oferowali 
tylko seks. Chcieli dominować, czego ona nie akceptowała. Tylko wuj Hartley był 
inny. W szkole potrafił utrzymać dyscyplinę, ale w domu był spokojny i 
wyrozumiały. Później zmienił się pod wpływem lotniska we Fradley. Denerwował 
się, że co kilka minut startują samoloty, które zagłuszają wszystko. W końcu 
stało się to jego obsesją. Nie tylko Hartley cierpiał z powodu lotniska, wszyscy 
mieszkający w promieniu pięciu mil od Fradley chcieli tylko spokoju.
Debbie uśmiechnęła się do siebie, idąc piaszczystą ścieżką w kierunku żółtego 
datsuna zaparkowanego obok ulicznej latarni. Zdecydowała się opuścić miasteczko 
właśnie z powodu lotniska. Jej nowa praca była wyzwaniem, czymś na co długo 
czekała. Nie miała zbyt wielkich szans na oszałamiającą karierę, chyba żeby 
pracowała na lotnisku. We Fradley było dużo roboty. Lokalne dzienniki były 
przepełnione ogłoszeniami, ale żadna oferta nie wydawała się wystarczająco 
atrakcyjna. Ze względu na lotnisko i ostatnie katastrofy. Ludzie dostawali 
nerwicy i wynosili się stąd jak
168
najszybciej. Atmosferę zagrożenia potęgowały jeszcze tajemnicze morderstwa. W 
takiej okolicy praca była niemożliwa.
Debbie zdecydowała, że wyjeżdża, zanim wsiadła do samochodu. Nazajutrz znajdzie 
się daleko od tego wszystkiego. Nie myślała o powrocie. Przynajmniej w 
najbliższym czasie. Jutro będzie w swoim domu, w Londynie i wróci do pracy. 
Żałowała, że spędziła tak mało czasu z wujem, u którego mieszkał teraz pan 
Kaufmann, dziwny człowiek o zamglonym spojrzeniu. Wydawało się, że ciągle jest 
nieobecny i zatopiony w swoich myślach. Debbie nie wiedziała, gdzie pracuje. 
Jakiś śledczy, detektyw? W każdym razie musiał dobrze zarabiać. Niestary, około 
czterdziestki, nie mógł być jeszcze na emeryturze. Prawdopodobnie miał dodatkowe 
dochody, skoro mógł pracować na pół etatu. Pozwalały mu one prowadzić 
ekscentryczny tryb życia.
Kiedyś Debbie przypadkowo otworzyła drzwi gabinetu wuja i zobaczyła, że pan 
Kaufmann, całkowicie nieświadomy jej obecności, stoi oparty o kuchenkę gazową.
- Z pewnością są tam jakieś siły oddziałujące na psychikę człowieka - mówił z 
głębokim, południowym akcentem. -Musisz zatrzymać się tam, gdzie wyczujesz 
strumień życia. A teraz pytam, dlaczego ten teren jest całkowicie przesiąknięty 
starożytnym złem?
- Powiedz mi - odparł Hartley, dając dyskretny znak Debbie, żeby usiadła i nie 
przerywała gościowi.
- To dwa przyciągające się bieguny. Zło przyciąga zło -powiedział Kaufmann z 
błyskiem w oczach. - Ale współczesne zło nie może być zastąpione przez 
starożytne. Obie siły będą ze sobą walczyły, aż któraś przegra. Weź na przykład 
port lotniczy New Phoenix na pustyni w Arizonie. Najbardziej nieodpowiednie 
miejsce na lotnisko. Góry i pustynia. Kiedyś nikt tam nie mieszkał oprócz 
Apaczów, którzy z głodu schronili się potem w rezerwacie. Pół wieku później 
powstało tam miasteczko, które bardzo szybko się rozbudo-
169
wywało. Osadnicy chcieli szybko się wzbogacić. Niektórzy osiągnęli to kosztem 
innych. Był tam kiedyś cmentarz Apaczów, a ludzie nazwozili różnego sprzętu i 
zaczęli kopać. Zbezczcześcili uświęcone miejsce. Budowniczowie lotniska dobrze o 
tym wiedzieli, ale mieli wszystko gdzieś. Ignorowali ostrzeżenia. Teraz wszyscy 
płacą za ich głupotę.
- Powiedz, co się stało - omal nie krzyknął zaciekawiony Hartley, pochylając się 
nad stołem. Twarz miał bladą, wpatrywał się w gościa.
- Wielu ludzi ogłuchło - odrzekł ze śmiechem Kaufmann. - Mniej więcej 
sześćdziesiąt procent mieszkańców New Phoenix nie słyszy. Ale nie myśl, że 
wyciągnęli z tego wnioski i opuścili miasto. Żyją dalej w przeświadczeniu, że 
wszystkiemu winien jest hałas. Wkrótce miasto będzie należało do głuchych i do 
duchów Apaczów.
- To samo może się wydarzyć we Fradley? - zapytał przestraszony Hartley.
- Trudno ocenić, jaką formę przyjmie to oddziaływanie -odparł Kaufmann, 
obracając się do Debbie. - Chyba śmierć nie jest w stanie zaspokoić kapłanów 
starożytnej religii. Żądają więcej. Będą chcieli dusz tych, którzy zbezcześcili 
ich święte miejsce.
- Bert, to moja kuzynka, Debbie - powiedział po chwili Hartley, oblizując 
spieczone usta. Był zadowolony, że może zmienić temat rozmowy.
- Miło mi - Kaufmann wrócił do rzeczywistości. - Mam nadzieję, że nie pracujesz 
we Fradley.
- Nie, w żadnym razie - odparła z uśmiechem dziewczyna. - Jutro wracam do 
Londynu, do mojej pracy.
- Musisz być rozsądną kobietą. W dzisiejszych czasach nawet wieśniacy nie są 
bezpieczni. Fradley jest tego najlepszym przykładem. Większość tutejszych 
mieszkańców jest nieświadoma losu, jaki szykują im kapłani starożytnej
770
religii. Wkrótce będzie za późno na jakiekolwiek działanie. To samo stało się w 
New Phoenix.
- Nic nie da się zrobić? - zapytał błagalnym tonem Hartley.
- Lotnisko powinno zostać zamknięte. Tego chcą duchy. Jak dotąd, ich żądania 
były lekceważone.
- To jedyna rzecz, której nie osiągniemy. Próbowałem już wszystkiego. Bez 
skutku.
- W takim razie nie ma nadziei dla tych, którzy tu pozostaną - powiedział 
poważnie Kaufmann. - Pojadę jeszcze raz do New Phoenix, chociaż obawiam się, że 
marnuję czas. Nie spocznę, dopóki nie będę całkowicie przekonany, że nie uda się 
ocalić tych ludzi. Wtedy pozostanie tylko modlitwa do Wszechmogącego, żeby 
zbawił ich dusze. Nic jednak nie ocali im życia.
- Przepraszam, że przeszkadzam - powiedziała Debbie, podnosząc się z krzesła i 
zakładając kurtkę. - Macie jeszcze dużo spraw, a ja muszę s*ię pakować. Spotkamy 
się, wuju, na Boże Narodzenie.
Podeszła do Hartleya i pocałowała go w policzek. Potem odwróciła się do 
Kaufmanna i wyciągnęła rękę.
- Do widzenia panu. Mam nadzieję, że wszystko zakończy się szczęśliwie, tu i w 
New Phoenix.
- Prawdę mówiąc, wątpię - odpowiedział, delikatnie ściskając dłoń Debbie. - Nie 
ma żadnej szansy. Lotnisko nie zostanie zamknięte. Muszę jednak spróbować, zanim 
wrócę do New Phoenix.
Pomimo swego dziwactwa, Kaufmann był sympatycznym człowiekiem. Debbie myślała o 
nim, jadąc w kierunku lotniska. Kilka mil dalej ujrzała światła pasa startowego, 
odbijające się na nocnym niebie. Zadrżała, przypominając sobie słowa Kaufmanna.
Bardziej niż życia pragną ich dusz.
777
Wioska pozostała daleko w tyle. Debbie wjechała w roślinny labirynt. Wysoki, 
bujny żywopłot tworzył nad drogą ciemny tunel. Mogła liczyć tylko na reflektory 
datsuna.
Nagle zobaczyła człowieka z podniesionym kciukiem. Odruchowo nacisnęła hamulec. 
Zazwyczaj nie woziła autostopowiczów, ale tym razem coś ją zatrzymało. Nie 
zdawała sobie z tego sprawy. Do samochodu podszedł mężczyzna i nacisnął na 
klamkę. Debbie pochyliła się nad kierownicą i zwolniła blokadę drzwi.
- Ledwo pana zauważyłam - wydusiła z siebie, siląc się na uśmiech.
Nie powinna się zatrzymywać. Miała jeszcze czas nacisnąć gaz i uciec. Byłaby to 
najrozsądniejsza decyzja, ale nie zrobiła tego.
Mężczyzna siedział już w środku. Drzwi zamknęły się z metalicznym trzaskiem.
- Dziękuję - powiedział po chwili nieznajomy.
Patrzył ciągle przed siebie, tak że Debbie widziała tylko jego profil. Wysoki 
kołnierz ciemnego płaszcza zakrywał połowę twarzy. Dziewczyna zastanawiała się, 
dlaczego ten człowiek nosi ciężki płaszcz w parną, letnią noc. Trudno było 
określić jego wiek, nie był ani zbyt młody, ani stary. Na oko miał 
czterdziestkę. Wiek był bez znaczenia. Debbie wrzuciła bieg i powoli ruszyła.
Jechali w milczeniu. Z wielu powodów nie rozpoczęła rozmowy. Chciała się czegoś 
o nim dowiedzieć, ale bała się pytać. Kim jesteś? Skąd pochodzisz? Dokąd 
jedziesz? Pytania same cisnęły się do ust, ale nie chciała być wścibska.
Milczenie zaczęło męczyć. Debbie czuła, że musi coś powiedzieć. Obcy mężczyzna 
nie ułatwiał jej zadania. Chyba nie pochodził z wioski, bo wtedy nie 
zatrzymywałby samochodu na odludziu. Ciągle myślała o wiosce, ale przecież było 
to już małe miasteczko. Nieznajomy jechał prawdopo-
772
dobnie na lotnisko. Od kiedy we Fradley powstał port lotniczy, wydawało się, że 
każdy tam zmierza.
Nagle Debbie zdała sobie sprawę, że coś nie gra. Było zbyt ciemno. Znajdowała 
się niedaleko lotniska, a nie widziała jego świateł. Co się tam stało?
- Lotnisko - wyszeptała, zwalniając do dziesięciu mil na godzinę. - Nie... nie 
widzę go.
Nieznajomy uporczywie wpatrywał się przed siebie.
- Chyba powinniśmy wysiąść i rozejrzeć się - powiedział monotonnym głosem.
Już chciała odpowiedzieć, gdy nagle zauważyła, że droga niespodziewanie się 
kończy. Nawierzchnia była porozbijana, jakby robotnicy drogowi roztrzaskali ją 
młotem pneumatycznym. To było jeszcze do przyjęcia, ale rosnące w dziurach 
krzaki całkowicie ją zaskoczyły.
- Chyba... źle skręciliśmy - powiedziała niezbyt pewnie, starając się znaleźć 
logiczne rozwiązanie przygody.
Siedzący obok mężczyzna milczał. Nie wykonał żadnego ruchu. Usta Debbie wyschły, 
prawa ręka trzymała kierownicę, a lewa wrzuciła wsteczny bieg.
Samochód ruszył do tyłu. Było zbyt ciemno, żeby mogła coś dojrzeć i dlatego co 
chwila auto ocierało się o żywopłot. Wstrząs. Bok wozu uderzył w coś twardego. W 
panice Debbie wyłączyła silnik. Otworzyła drzwi i tylko refleks uratował ją 
przed upadkiem.
Tylne koła samochodu wpadły do jakiegoś rowu i wisiały w powietrzu. Było 
oczywiste, że sami nie wyciągną auta. Potrzebny był traktor albo silny samochód.
Była bezradna. Chciała okładać pięściami dach datsuna, kopać jego drzwi, 
krzyczeć, przeklinać, wreszcie upić się do nieprzytomności. Byłoby to najgłupsze 
rozwiązanie, a poza tym nie miała żadnego alkoholu. Wzięła głęboki oddech i 
zamknęła oczy. Modliła się, żeby otworzyć je i zobaczyć światła lotniska.
773
Niestety. Oprócz reflektorów samochodu nic nie rozpraszało mroków nocy. 
Ogarniała ją bezkresna ciemność. Boże, gdzie to cholerne lotnisko!?
Przypomniała sobie o milczącym towarzyszu podróży. Siedział w samochodzie 
oświetlony światłem tablicy rozdzielczej. Wpadła w złość. Nie dość, że nie 
raczył wyjść na zewnątrz, to jeszcze siedzi w pasach bezpieczeństwa.
- Utknęliśmy na dobre - powiedziała, nie kryjąc rozdrażnienia. - Samochód opiera 
się na podwoziu, więc niech pan łaskawie wysiądzie.
Niezgrabnie przesunął się na drugie siedzenie i wygramolił się przez otwór w 
dachu. Nie był zbyt wysoki, jakieś pięć stóp i pięć cali. Jego płaszcz był kilka 
numerów za duży. Gapił się na Debbie i mamrotał coś pod nosem.
- Musimy wezwać pomoc. Należę do AA, więc potrzebuję tylko budki telefonicznej. 
Nie wiem, dokąd iść, bo jest cholernie ciemno. Nawet lotnisko nie jest 
oświetlone. Może pan wie, gdzie jesteśmy?
- Chodź ze mną - powiedział nieznajomy i wyciągnął rękę. - Trzymaj się blisko 
mnie i stąpaj ostrożnie. Ziemia jest zdradliwa.
Jego dłoń była zimna. W pierwszym odruchu chciała się wyrwać i uciec, ale poszła 
za dziwnym mężczyzną.
Czuła do niego nieokreślony wstręt, ale gdyby nie on, zostałaby sama w 
przerażającej ciemności i ciszy. Chciała iść za nim w pewnej odległości, ale 
przyciągnął ją bliżej. Jego ubranie czuć było stęchlizną, jakby przez dłuższy 
czas wisiało gdzieś bez dostępu powietrza.
Dookoła panowała absolutna cisza. Tylko kroki rozbrzmiewały w ciemnościach. 
Wszędzie leżały kamienie i nic nie wskazywało na to, że kiedyś wyjdą na drogę. 
Zastanawiała się, czyjej towarzysz jest tego świadomy.
Światła samochodu znikły. Wtedy Debbie przypomniała sobie, że zapomniała je 
wyłączyć. Zanim nadejdzie pomoc,
174
akumulator całkowicie się rozładuje. Wóz stoi daleko od miejsca, gdzie mogłaby 
uzyskać pomoc. Potrzebowała tylko telefonu.
Szli już około dwudziestu minut. Ciemność nie ustępowała. Obcy dwa razy 
podtrzymał Debbie, kiedy się potknęła, ale również pchnął mocno, kiedy nie 
chciała iść. Pomyślała, że dobrze zna teren. Nocny potwór.
Zatrzymał się tak gwałtownie, że dziewczyna wpadła na niego. Złapała go za 
ramię. Lęk przerodził się w przerażenie.
- Gdzie jesteśmy? Na litość boską, gdzie jesteśmy?
- Na miejscu przeznaczenia - odpowiedział grobowym głosem.
Debbie odebrała to jak pozbawione emocji twierdzenie. Nieznajomy nie reagował na 
jej strach.
- Nie. To nieprawda! - wrzasnęła. - Nie ma tu żadnej budki telefonicznej, 
żadnych świateł. Ciągle tkwimy w prózrii.
- Jesteś tu, gdzie miałem cię przyprowadzić - odparł twardo mężczyzna. - Kiedyś 
to miejsce poświęcono wszystkim mieszkańcom tego kraju. Potem przyszli wrogowie, 
którzy zniszczyli nasze świętości w imię własnych bluźnierczych celów. Po raz 
pierwszy dokonali tego najeźdźcy zza morza. Zajęli i splądrowali nasz kraj. Było 
to wiele wieków temu. Dzisiaj historia się powtórzyła. Prosiliśmy bogów, żeby 
dali znak, czy nadal nam sprzyjają. Dzisiejszej nocy otrzymaliśmy odpowiedź. 
Rozdarli ziemię, pozostawiając szeroką otchłań. Chcieli, żeby zobaczyli to nasi 
wrogowie. Na dnie przepaści leżą ciała najeźdźców, ale zemsta nie została 
spełniona. Bogowie zażądali od nas, kapłanów, złożenia w ofierze dziewicy. Na 
chwałę starej religii.
- Jesteś chyba szalony, ale ja też. W przeciwnym razie byłabym na lotnisku.
775
- Bogowie chcą dziewicy. Kiedyś żądali tego samego i została rzucona w otchłań. 
Leżała pomiędzy ciałami wrogów i męczyła ich widokiem nieskalanego ciała. Rano 
kruki przyleciały na ucztę. Z tobą będzie podobnie.
- Nie! -jęknęła, próbując uwolnić się z jego uścisku. - Jak śmiesz! Pozwól mi 
odejść.
Debbie zaczęła go kopać po nogach, ale bez skutku. Mężczyzna zdawał się nie 
odczuwać bólu.
- Jeszcze raz poprosiliśmy bogów o pomoc, a oni znów rozwarli ziemię. Szczelina 
jest wprawdzie mniejsza, ale powstrzymała profanację świętego miejsca. Musimy 
podziękować bogom...i dać im jeszcze jedną dziewicę.
Debbie zaczęła walczyć. Gryzła, kopała, ale nie była w stanie obronić się przed 
lodowato zimnymi palcami. Po chwili zerwano z niej ubranie. Poczuła chłód 
letniej nocy. Jej nagie ciało drżało. Ze skrępowanymi rękoma popychano ją do 
przodu.
Próbowała cofnąć się kilka kroków, ale już przy pierwszym, jej stopa zawisła w 
powietrzu. Nie miała wątpliwości, że stoi nad brzegiem przepaści, w którą ma być 
zepchnięta.
- Nieee! - krzyknęła.
- Woli bogów nie można odrzucić - zabrzmiał niski głos. - Chcą dziewicy i 
dostaną ją.
- Nie jestem dziewicą!
Kłamstwo było ostatnią deską ratunku. W tym tragicznym położeniu przypomniała 
sobie Judasza. Poczuła wstyd i poniżenie. Wpojono jej moralność chrześcijańską. 
Kłamstwo było grzechem.
- Kłamiesz! - syknął nieznajomy. - Jesteś ciągle panną, a to wystarczy.
Spadała. Płynęła. Już nie krzyczała. Starała się modlić, ale przychodziło to z 
trudem. Mjała w głowie okropny za-
776
męt. Przed oczyma pojawiła się śmierć. Umysł przestał pracować. Debbie zapadała 
się w ciemność.
Przedstawiciele towarzystwa ubezpieczeniowego i Re-ece Lingen spoglądali 
przerażeni w głąb szczeliny. Na dnie leżało ciało kobiety. Nie było na nim 
śladów przemocy. Jej głowa była zwrócona w ich stronę. Wykrzywione usta 
przypominały uśmiech. Tylko w oczach zastygł strach.
Starzy bogowie zostali zaspokojeni. Przyjęli ofiarę. Debbie zapłaciła najwyższą 
cenę za swoje dziewictwo.
177
POWIETRZNY ATAK
Dzień otwarcia, trzydziestego września.
Słońce świeciło mocno, ale nie było zbyt gorąco. Błękitne niebo tylko na 
zachodzie pokryło się chmurami. Lekka bryza zwiastowała zmianę pogody, ale zanim 
zacznie padać deszcz, impreza się skończy.
Już od dziesiątej terminal zaczął wypełniać się widzami. Od płyty lotniska 
odgradzały ich biało-czerwone barierki. Wszyscy wytężali wzrok bądź patrzyli 
przez lornetki, żeby zobaczyć, gdzie rozbiła się dakota. Jednak służby 
porządkowe bezbłędnie wykonały robotę. Teren był całkowicie uprzątnięty. Mimo to 
gazety ciągle trąbiły o wypadku.
Na początku pokazu dwa odrzutowce HS-125 wykonały krótki lot. Nic specjalnego, 
zwykła reklama szkoły pilotów.
Potem na trzecim pasie startowym pojawił się stary samolot. Był to przemalowany 
i gruntownie przebadany mos-ąuito. Jakby przed chwilą opuścił taśmę fabryczną. 
Skonstruowany z balsy oraz brzozy pokrytej impregnowanym płótnem był uważany za 
cud techniki podczas drugiej wojny światowej. Lekki i bardzo zwrotny mógł być 
używany do różnorakich zadań. Był samolotem myśliwskim, bombowym i zwiadowczym. 
W1942 roku RAF posiadał tylko kilkanaście takich maszyn, ale wkrótce wiele 
batalionów lotniczych wyposażono w te samoloty.
Nie była to jedyna atrakcja dnia. Po chwili na pas wytoczono inne samoloty, a 
wśród nich pięć spitfire'ów. Ubrani w kombinezony i ciężkie buty mechanicy 
dokonywali ostatnich poprawek. Nastrój wojny został doskonale zrekonstruowany.
Lance Evans i Rób Morton wysiedli z treningowych HS-125 i udali się do kantyny. 
Już na pierwszy rzut oka można
775
było zauważyć, że nie idą razem. Trzymali się w odległości piętnastu jardów od 
siebie.
W spektaklu grali podobne role. Na początku dwudzie-stominutowy lot odrzutowymi 
samolotami treningowymi, a po piętnastu minutach przerwy, spitfire'ami.Mieli 
wystartować jako eskadra i pokazać swoje umiejętności w pilotażu prymitywnych 
maszyn. Dyrekcja chciała, żeby wykonali pozorowany atak na formację stojących na 
ziemi bombowców, ale piloci odrzucili pomysł, uznając go za zbyt ryzykowny. 
Mieli tylko pokazać publiczności stare samoloty w locie. Nic więcej.
Pamela Bridges siedziała na drugim piętrze wieży kontrolnej, skąd obserwowała 
lotnisko. Biuro Stapleforda było, tuż obok. Dziewczyna nie wiedziała, czy ktoś 
tam jest. Przez kilka dni była chora i jeszcze nie upewniła się, czy wieści o 
jego szaleństwie były prawdziwe. Gdyby to była prawda, Pamela nie okazałaby 
zdziwienia. Tutaj wszyscy mieli prawo zwariować.
Zaczęła żuć gumę w obronie przed frustracją, która zżerała ją jak nowotwór. Po 
chwili pojawił się Evans. Maleńki punkcik po przeciwnej stronie pasa startowego. 
Chciała go ostrzec, ale nie wiedziała przed czym. Mówienie o sprawach tak 
ulotnych nie miało sensu.
Pamela żywiła znikomą nadzieję, że już niedługo stąd wyjadą. W piątek 
definitywnie kończą z Fradley. Na zawsze. Wczoraj oboje napisali podania o 
zwolnienie z pracy. Nie oni jedni. Godzinę temu dziewczyna zaniosła wnioski do 
kadr. Pamela modliła się, żeby nie było za późno. Wprawdzie Reece Lingen nie 
mógł prośby odrzucić, ale...
Fradley było obecnie obsługiwane przez szkielet załogi. Jeśli proces redukcji 
będzie postępował w takim tempie, pod koniec października zabraknie personelu. 
Władze będą zmuszone jakoś temu zaradzić. Zanosiło się na zamknięcie
779
lotniska ze względów bezpieczeństwa. A jeśli to się stanie, Druidowie wygrają.
Lance pogrążył się w myślach. Same rozterki. Nie mógł żyć bez latania. A jednak 
Pamela zmusiła go do odejścia. Zrobił to tylko dla niej. Nie wyobrażał sobie 
życia bez niej. Nie miał też dokąd pój ś<5.
Pamela także rozmyślała. Bała się, że po udanym show jej chłopak wycofa podanie. 
Jeśli to zrobi, ona postąpi tak samo. Nie mogą się rozstać. Jeżeli tak musi być, 
niech będą przeklęci, na wieki uwięzieni we Fradley.
W pewnej chwili dziewczyna stwierdziła, że zaczyna myśleć katastroficznie. 
Postanowiła wziąć się w garść. Nie mogła pozwolić, żeby atmosfera tego miejsca 
doprowadziła ją do rozstroju nerwowego. Spojrzała na lotnisko. Rób Mor-ton 
prowadził właśnie pilotów do maszyn. Wypatrywała Evansa. Był tam, gdzie 
spodziewała się go zobaczyć, na samym końcu. Nawet dzisiaj potraktowali go jak 
dzieciaka. Pamela pocieszała się, że po raz ostatni.
Wsiadają! Samoloty różniły się tylko numerami na skrzydłach, ale w powietrzu i 
ta różnica przestanie istnieć. Samoloty będą samolotami, a ich piloci robotami 
bez twarzy.
Nastała chwilowa cisza. Mechanicy dokonywali ostatnich poprawek, wymieniając 
uwagi z pilotami. Wydawało się, że ci ostatni chcą jak najdłużej pozostać na 
ziemi. Strach ogarniał wszystkich. Po kilku minutach w głośnikach rozległ się 
niewyraźny głos. Pamela zamarła. Dźwięk wydobywający się z wielkich tub 
przypominał ogień karabinów maszynowych. Coś się działo ze sprzętem.
- Lance, nieee...! - krzyknęła Pamela.
Za późno. Samoloty poderwały się do lotu. Po chwili były w powietrzu. Morton na 
czele, a za nim cztery maszyny wyglądające jak złe osy, które ktoś odegnał od 
jedzenia. Po-
180
wietrze wypełniał jazgot silników, a smugi dymu znaczyły drogę.
Pamela obserwowała widowisko, nerwowo zaciskając palce. Starała się rozpoznać 
pięć niewielkich punktów na niebie, ale było to niemożliwe. Spojrzała na 
zegarek. Za piętnaście minut będzie po wszystkim. Pozostanie kilka dni rutynowej 
pracy. A w piątek już koniec. Na szczęście.
Dziewczyna zamknęła oczy, życząc sobie otworzyć je dopiero tego dnia.
Lance Evans prowadził swoją maszynę jak po sznurku. Starał się odprężyć i 
zrelaksować, ale nie było to możliwe w tak prymitywnym samolocie. Brak 
skomplikowanej, lecz potrzebnej aparatury, która zapewniała bezpieczeństwo i 
informowała o wszystkim z wyjątkiem prognoz wyborczych, działał stresujące. 
Jeśli coś się zepsuje, pilot jest bez szans. Bohaterowie ostatniej wojny 
rzeczywiście ciężko pracowali na swoje odznaczenia. *
Procedura lotu była mocno zakodowana w jego umyśle. Oczekiwano, że uczestnicy 
pokazu dokładnie wykonają plan. Za Mortonem podążał Jim Connors. Ta dwójka 
nadawała tempo. Mieli zrobić trójkąt nad pobliskimi miasteczkami, lecąc przez 
Andersen i Leghorn. Trzecim wierzchołkiem było Fradley. Na samym końcu powinni 
rodzielić się i wykonać kilka akrobacji. Wszystko wydawało się dziecinnie 
proste. Nie mogło się nie udać.
Nagle coś dziwnego zwróciło uwagę Lance'a. Morton zwolnił i zaczął schodzić w 
dół. Chłopak był bezradny. Plan zakładał, że będą wykonywać to, co dowódca. Ten 
stary dureń chyba wszystko zapomniał, chociaż pokaz zbliżał się do końca.
Lance poczuł się dziwnie. To nawet zabawne mieć świadomość, że na tobie spoczywa 
wzrok tłumów i grubych ryb. White i bracia Warboys nie wybaczyliby, gdyby coś 
spie-
181
przył. Na szczęście leci ostatni raz. Chciał nawalić, ale to odbiłoby się na 
jego reputacji.
Rób Morton niespodziewanie zaczaj się zbliżać do Evan-sa. Był coraz bliżej, 
niebezpiecznie blisko. Cholerny idiota leciał prosto na niego. Za chwilę nastąpi 
zderzenie.
Nagle Lance zrozumiał, że Morton z pełną świadomością szuka śmierci.
Zadziałał instynktownie. Każdy nerw jego ciała przekazywał do mózgu informację o 
zagrożeniu. Paraliżował go strach. Z trudem panował nad maszyną, modląc się 
jednocześnie, żeby Connors zrozumiał go i wyminął.
Spitfire Mortona spadał jak sęp na ofiarę. Lance spojrzał do tyłu. Rób leciał 
prostopadle w dół, kierując się na niego. Jezu Chryste, wariat!
Evans wykonał jedyny manewr, który dawał nadzieję na ratunek. Gwałtownie 
poderwał samolot w górę. Jego koledzy rozproszyli się, nie bardzo wiedząc, co 
się dzieje. Wydawało mu się, że słyszy staccato karabinów maszynowych. 
Potrząsnął głową. Jego życie zależało tylko od tego, czy będzie jasno myślał.
Trzy pozostałe samoloty zataczały kręgi, obserwując powietrzną walkę. Piloci nie 
wiedzieli, co począć. Zamki karabinów były puste, ale nawet gdyby było inaczej, 
nie mieli prawa strzelać.
Lance obmyślał strategię, ale nie było to łatwe zadanie. Podczas wojny piloci 
byli uzbrojeni. On znajdował się w dużo gorszej sytuacji. Nie mógł czekać, aż 
Mortonowi skończy się paliwo, bo ten wariat chciał go po prostu staranować. Jego 
jedyną bronią był bezpośredni kontakt z celem, a to oznaczało śmierć obu 
pilotów. Typowy japoński kamikadze.
Lance liczył tylko na to, że jakoś uda mu się wylądować. Musiał to zrobić 
niespodzianie, bo inaczej Rób przetnie mu drogę. Na razie uciekł w chmury, chcąc 
go zgubić. Nawet
752
jeśli nie uda się tego zrobić, nabierze wysokości i mając większą prędkość, 
ucieknie temu samobójcy.
Kilka sekund później zdał sobie sprawę, że może liczyć tylko na siebie. Żaden z 
kolegów nie pomoże mu zgubić Mortona, bo nikt nie wie, co się dzieje. Piloci 
obserwpwali tylko ten dziwaczny pojedynek i czekali na lądowanie.
W pewnej chwili przerażające zimno przeszyło ciało Lance'a. Strach. Wiedział 
teraz, co czuli angielscy lotnicy ścigani przez Niemców i Japończyków. 
Podświadomość mówiła, że to koniec, że trzeba czekać, aż samolot zacznie spadać 
na ziemię, znacząc swój śmiertelny kurs smugą dymu.
Evans był zrezygnowany. Chciał, żeby wszystko się skończyło. Nagła myśl 
przeleciała przez głowę. Pamela! To było to. Potrzebował pretekstu, żeby 
wyzwolić się z marazmu i zacząć działać. Wyrównał lot. Był gotowy. Ponownie 
wydało mu się, że słyszy karabiny maszynowe.
Rób Morton skrzywił Się oślepiony słońcem. Policzył atakujące go samoloty. 
Cztery. Nie mógł dojrzeć swastyk, ale wiedział, że to Niemcy. Trzy maszyny 
utrzymywały dystans. Były gotowe do szybkiej ucieczki. Wrogowie także nie mieli 
amunicji. Przy odrobinie szczęścia mógł zmusić jednego do lądowania na polu.
Rób przetarł gogle rękawicą. Nie widział zbyt wyraźnie, ale mimo to czuł się 
doskonale. Gorączka bitwy porwała go. Trzeba ją szybko zakończyć.
Przygotował się do długiego nurkowania. Przez chwilę starał się przypomnieć 
sobie, gdzie jest, ale zaniechał tego. Musi dopaść ten pieprzony samolot, zanim 
koledzy zdecydują się mu pomóc. Oszuka ich. Znał tylko jeden sposób. W dół!
Lance Evans zobaczył Mortona dokładnie nad głową. Wiedział, że ten wariat zaraz 
położy maszynę w skręt i zacznie nurkować.
183
Chciał go dopaść, a Lance wciąż nie wiedział, dlaczego. Rozluźnił się tylko i 
czekał.
Najpierw uderzył go cień samolotu. Wyglądał niczym sęp spadający na upatrzoną 
ofiarę. Lance pchnął drążek z całej siły. Po chwili spadali jak dwa kamienie.
Zdesperowany chłopak próbował za wszelką cenę kontrolować lot, ale kiedy chciał 
wykonać manewr, usłyszał jakieś zgrzyty. Bał się cokolwiek robić. Leciał prosto 
na wieżę kontroli lotów. Przed nim rozpościerał się pas startowy. Dwójka, może 
trójka. To nie było istotne. Śmignął kilka stóp nad dachem budynku. Schodził 
coraz niżej, zwalniał.
W tym momencie poczuł, że goniący go samolot wbija się w kadłub jego spitfire'a. 
Przez chwilę maszyny leciały złączone w śmiertelnym uścisku. Ziemia zbliżała się 
w zastraszającym tempie. Lance'owi zdawało się, że widzi szczelinę, ale pewnie 
był to tylko cień.
Kiedy samoloty dotykały ziemi, Evans niczego nie czuł. Stracił przytomność. Jego 
organizm nie chciał walczyć, miał dość.
Wozy strażackie i ambulanse ruszyły natychmiast w kierunku stosu pogiętych 
blach, które zaczynały się palić. Nadchodziła pomoc, ale ofiary nie były tego 
świadome.
184
PTAK ŚMIERCI
Pamela zasłabła. Dwadzieścia tysięcy widzów zamarło z okrzykiem przerażenia na 
ustach. Masowa histeria niczym przypływ morza ogarnęła widzów. Hałas zagłuszył 
syreny karetek pogotowia.
A jednak stało się. Dziewczyna wiedziała, że tak będzie. Kilka sekund osłupienia 
i wybuch płaczu. Nic nie widząc, Pamela ruszyła w kierunku wyjścia. Wszędzie 
były tłumy ludzi. Chciała wsiąść do windy, ale została powstrzymana przez żywą 
masę. Każdy robił co innego. Jedni krzyczeli, drudzy płakali, a wszyscy pchali 
się do wyjścia. Nie miało to żadnego sensu.
Kiedy minął szok, Pamelę porwał potok ludzkich ciał. Została wchłonięta przez 
panikujący tłum. Wszyscy chcieli w jednej chwili wydostać się na zewnątrz. Nie 
ze strachu, ale czując dziwną żądzę, by ujrzeć rozgruchotane szczątki, zanim 
zostaną strawione przez ogień.
Pamela rozpychała się jak mogła. Kopnęła jakiegoś Murzyna, który trzymał ją 
kurczowo za ramię. Nienawidziła tych ludzi. Nikt nie interesował się losem 
pilotów, tłum był jedynie żądny sensacji. Dziewczyna była pewna, że jednym z 
nich był Lance. Pragnęła dostać się do niego i zobaczyć, czy żyje. Niestety, na 
drodze stanęły kordony policji. Tłum nadal napierał. Pamela pomyślała, że jeśli 
nie wydostaną Lance'a z płomieni, jakoś się przedrze i spłonie razem z nim.
Chciała umrzeć na pasie startowym numer jeden.
Wyciągnęli go. Pameli wydawało się, że trwało to całą wieczność. Tłum zepchnął 
ją do tyłu. Nie dlatego, żeby ktoś o nią się martwił, ale żeby nie stracić 
fascynującego widowiska.
185
Dziewczyna walczyła o każdą stopę ziemi. Desperacja dodawała sił. W pewnej 
chwili Pameli udało się przebić przez falujący tłum i z trudem dotarła do 
barierki. Dalej iść nie mogła. Policjanci i ochrona uformowali kordon, którego 
nie sposób było rozerwać. Byli zdecydowani użyć pałek, gdyby zaszła taka 
potrzeba.
- Muszę się tam dostać! - krzyczała zdesperowana Pame-la. - Przepuście mnie!
Na jej barkach zacisnęły się silne dłonie. Dwóch mężczyzn odciągało ją do tyłu.
- Głupia dziwko! - wrzeszczał jeden. - Gdzie się pchasz!
Drugi wykręcił jej nadgarstki. Zawyła z bólu. Osaczona dziewczyna straciła 
ochotę do walki. Zdała sobie sprawę, że wysiłek jest daremny. Prawdopodobnie 
Lance nie przeżył. Nikt nie mógł ocaleć w kupie płonącego żelastwa.
Nagle zauważyła, że dwóch umundurowanych mężczyzn niesie nosze w kierunku 
ambulansu. Pod białym prześcieradłem ktoś leżał. Dziewczyna widziała wszystko, 
ale nadal nie mogła zrozumieć, co się dzieje. Umysł nie pracował tak, jak 
chciała. Stojący obok ludzie rozmawiali cicho.
- Mają jednego z nich...mają jednego z nich...jednego z nich.
Mózg przyjął informację, ale przetworzenie jej zajęło trochę czasu.
Mają jednego z nich, więc ktoś przeżył to piekło.
Pamela wyrwała się z rąk mężczyzn i gwałtownie zaczęła się przepychać w kierunku 
barierki. Wpatrywała się w zalany słońcem pas, próbując rozpoznać ludzi w dymie 
płonących szczątków. Widziała, jak ładowano nosze do samochodu, który chwilę 
później ruszył z piskiem opon. Dym przesłonił widoczność.
"Boże, pozwól mi wiedzieć. Muszę wiedzieć, kto to".
Niestety, tego nie wiedzieli nawet ci, którzy stali najbliżej. Trzeba było 
czekać.
186
Nazwiska zostaną ujawnione najbliższej rodzinie. Cholerny, oficjalny żargon. 
Jezu Chryste!
Każdy mięsień był napięty do ostatnich granic. Łzawiące oczy piekły 
niemiłosiernie. Pamela chciała przedrzeć się przez kordon policji i zobaczyć, 
kto leży pod prześcieradłem, ale było za późno. Ambulans odjechał.
W drodze do szpitala zmarł.
Nieee! To niemożliwe. On musi żyć. Przecież go mają. Tak, ale to nie oznacza, że 
żyje.
Minęło trochę czasu, zanim Pamela uspokoiła się i zaczęła logicznie myśleć. Nie 
może mieć nadziei, że Lance ocaleje. Bezdenna depresja przyjdzie później. 
Opóźniony szok, jak nazywali to lekarze. Do tego czasu trzeba działać.
Dziewczyna wolno szła w kierunku parkingu. Już miała wsiadać do samochodu, ale 
zmieniła zdanie-. Nie było sensu wracać do domu. Było to ostatnie miejsce, gdzie 
chciałaby się znajdować. Zawróciła. Modliła się, żeby Reece Lingen był w biurze. 
Chciała z nim porozmawiać.
Lance Evans poruszył się. Był sparaliżowany, tylko mózg funkcjonował. Spróbował 
otworzyć oczy. Uchylił lekko powieki, ale natychmiast je zamknął, gdyż poraziło 
go ostre światło. Mógł logicznie myśleć. Powoli wracały wspomnienia. Powietrzne 
przedstawienie. Spitfire'y. Szalony Morton. Czy Rób jeszcze żyje? Próbował 
przewidzieć, jak długo wytrzyma. Dziwne, ale nie czuł bólu połamanych nóg.
- Nie nadajesz się do niczego, mięczaku - powtarzał jakiś głos.
To gorsze od śmierci. Świadomość własnej słabości była przygnębiająca. Lance 
próbował zgiąć palce, ale mięśnie odmówiły posłuszeństwa. Potwierdziło to jego 
przypuszczenia. Był sparaliżowany i dalsze życie będzie tylko wegetacją. Boże, 
dlaczego nie pozwolili mu umrzeć! Człowiek
187
jest człowiekiem, gdy może robić to, co inni. Paraliż był równoważny ze 
śmiercią. Gdyby na jego miejscu znalazło się jakieś zwierzę, z pewnością 
zostałoby dobite. Człowiek musiał cierpieć. Lance chciał umrzeć. Właściwie o 
śmierci nie myśli się, zanim nie zapuka do drzwi, a wtedy za późno rozporządzać 
własnym życiem. Pałeczkę przejmują lekarze, których nie można nawet prosić o 
skrócenie cierpień. Będą utrzymywali pacjenta przy życiu za wszelką cenę.
Evans zauważył, że dookoła chodzą jacyś ludzie. Coś mówili, ale nie mógł ich 
zrozumieć. Poczuł ostry, nieprzyjemny zapach. Lance zmusił się do myślenia. 
Przypominał sobie. Podobną woń czuł, gdy w jego domu prowadzono dezynsekcję. 
Chwilę później rozpoznał inne zapachy. Zrozumiał, że jest na sali operacyjnej.
Najbardziej przerażające było to, że nie wiedział, co chcą z nim zrobić. Pacjent 
miał specyficzne prawa. Mógł tylko odmówić. Nie mógł poprosić o nic, co byłoby 
sprzeczne ze zdaniem lekarza. Trzeba było brać to, co dawali.
Lance zastanawiał się, czy może mówić. Chciał coś z siebie wykrztusić, ale próba 
zakończyła się niepowodzeniem. Jeszcze raz powoli rozchylił powieki, ale nie 
zdążył niczego zauważyć, bo ostre światło poraziło go niczym strzała. Jak słońce 
świecące prosto w twarz.
Nawet gdyby mógł patrzeć, pole widzenia byłoby ograniczone. Nie mógł się ruszać 
i zobaczyłby tylko przestrzeń nad głową. Nie wiedział, czy obok stali mężczyźni, 
czy kobiety. Fartuchy i maski zakrywały postacie.
Zimne, okrutne oczy wpatrywały się w jego twarz. Lance bardziej czuł to, niż 
widział. Po raz trzeci próbował otworzyć oczy i tym razem odniósł sukces. 
Światło trochę osłabło, choć nadal utrudniało patrzenie. Usłyszał szept. Męski 
twardy głos. Treść pozostała nieznana.
Chłopak próbował rozpoznać otoczenie, ale kolory w jasnym świetle zbladły i 
ciągle migotały. Początkowo my-
188
siał, że lekarze są ubrani na biało, ale po chwili stwierdził, że musi to być 
delikatny brąz. Natomiast pomieszczenie było białe. Po chwili zwątpił nawet w 
to. Obraz przypominał fotografię, której środek został zbyt mocno naświetlony, a 
reszta zamazana. Nad nim stało czterech albo pięciu lekarzy. Nie był pewny tej 
liczby, bo znajdowali się poza zasięgiem wzroku. Słyszał tylko ich głosy, a 
przynajmniej tak mu się wydawało. Były przytłumione, jakby dochodziły z daleka, 
z jakiegoś tunelu.
Ponownie zamknął oczy. Nie był już pewny niczego. Słodkawy zapach gdzieś 
zniknął. Może Lance przyzwyczaił się do niego? Jedna rzecz była bezdyskusyjna. 
Wszystko wokół było cholernie dziwne i przerażające.
Lance Evans próbował odtworzyć przebieg dnia. Na pewno miał ciężki wypadek, więc 
musiał znajdować się w szpitalu. Leżał na czymś twardym. Logicznym wnioskiem 
byłoby twierdzenie, że jest to stół operacyjny, ale dlaczego jest nierówny jak 
skała? ódyby Lance nie był tak odrętwiały, odczułby z pewnością, jak drobne 
kamyczki wbijają się w jego ciało. Był całkowicie zdezorientowany. Łatwiej 
przekonywać samego siebie, że ma się do czynienia z czymś nierealnym, niż 
walczyć z logiką.
Stwierdził, że oślepiający blask nie pochodzi ze świetlówek. Nie był tak blady. 
Przypominał światło słoneczne. Ale przecież w sali operacyjnej nie ma słońca. 
Jeśli był w szpitalu, dlaczego leżał na skale? Wszystko to nie miało sensu.
Po raz kolejny otworzył oczy, ale nie zobaczył niczego, co potwierdzałoby jedną 
z jego teorii.
- On nadchodzi... - rozległ się szept.
Lance usłyszał to dziwne zdanie i wzdrygnął się. Głos, który je wypowiedział, 
był nieprzyjemnym połączeniem nienawiści i okrucieństwa. Zamknął oczy, sądząc, 
że jest nadal nieprzytomny. Może jak je ponownie otworzy, coś się
zmieni.
759
Obraz był taki sam jak przedtem. Grupa mężczyzn, nieznane otoczenie. Wszystko 
było spowite lekką mgłą, która ustępowała pod naporem promieni słonecznych.
Stojące postacie kontynuowały przyciszoną rozmowę. Teraz było ich więcej. 
Żałował, że nie może zapytać, co się dzieje. Miał wielką ochotę zbluzgać całe to 
towarzystwo.
Lance zauważył, że dwóch mężczyzn coś trzyma. Spojrzał. Widok go oszołomił. Nie 
mógł uwierzyć. Myślał, że ma halucynacje, ale nie mylił się.
Klatka był duża, niekształtna. Do drewnianych prętów ciągle jeszcze przylegały 
kawałki kory. W środku znajdował się ogromny ptak. Balansował niepewnie na 
grubym drążku, do którego był przykuty. Łańcuch pobrzękiwał, kiedy stwór 
poruszał się, strosząc pióra.
Lance próbował zidentyfikować gatunek. Nie był ornitologiem, ale posiadał pewną 
wiedzę przyrodniczą. Ten okaz nie pasował do żadnych opisów. Był trochę podobny 
do myszołowa, ale prawie dwa razy większy. Przerastał nawet orła królewskiego, 
ale nie był tak majestatyczny. Ciemnobrązowe pióra ptaka miały gdzieniegdzie 
jasne plamy, na czarnym ogonie też widać było jaśniejsze miejsca. Grube, 
mięsiste nogi uderzały jadowitą żółcią. Potężny, zakrzywiony dziób coś 
przeżuwał. Ale najstraszniejsze były oczy tego stwora. Oczy inteligentej istoty, 
z których biła taka siła, że Lance mimo woli wstrzymywał oddech. Przypominały 
trochę ślepia sowy. Patrzyły ciągle w jeden punkt.
Ptak nie tylko widział, ale także rozumiał. Spoglądał z taką nienawiścią, że 
Evansa przechodziły ciarki.
Wygląd stwora był straszliwie ponury. Nakrapiane, liniejące skrzydła mogły 
przerazić najtwardszego. Najbardziej niesamowita krzyżówka ptaków drapieżnych, 
jaką widziało ludzkie oko.
Ptak niecierpliwił się. Wiercił się na swoim drążku, pobrzękując łańcuchem, 
jakby na coś czekał. Na ludzkie mię-
190
so, które będzie mógł rozrywać, nurzając zakrzywiony dziób we krwi.
Był to Ptak Śmierci!
Na samą myśl o czymś takim Lance zesztywniał. Próbował odwrócić głowę, ale nie 
mógł. Siła bijąca z oczu potwora obezwładniała. Zupełna hipnoza.
Nie miał już wątpliwości. To nie był szpital. Nie leżał na sali operacyjnej, ale 
na bagnistej wysepce. Promienie słoneczne rozpraszały ostatnie strzępki mgły. 
Wyspa słońca pośród niezmierzonych bagien. Wcześniej myślał, że dziwny zapach 
wydzielały środki dezynfekujące, ale to były opary. Zmysły spłatały mu figla, 
okrutnego figla.
Otaczała go grupa dziwnych ludzi. Ubrani w łachmany, wyglądali bardzo staro, ale 
dostojnie. Jeden z nich stanął za klatką i odczepił łańcuch od drążka. Lance był 
całkowicie przytłoczony tym widokiem. Drżał ze strachu i obrzydzenia, kiedy 
jeniec zeskoczył z drążka. Drzwi klatki otworzyły się. Ptak postąpił kilka 
kroków do przodu. Stojący z tyłu mężczyzna pociągnął za łańcuch, zatrzymując 
stwora. Rozdrażniony ptak groźnie zasyćzał.
Lance zauważył, że strażnicy odnosili się z ogromnym szacunkiem do 
krzywodziobego potwora. Po chwili jeden z nich uwolnił go. Łańcuch z brzękiem 
opadł na ziemię. Ptak zrobił jeszcze kilka kroków i zatrzymawszy się, spoglądał 
na Evansa.
Mężczyźni cofnęli się. Pochłonęła ich powracająca mgła. W powietrzu zabrzmiał 
śmiech, a raczej przeraźliwe rechotanie. Umysł leżącego człowieka był 
sparaliżowany strachem. Wszystko stało się jasne. Drapieżnik za chwilę 
zaatakuje, a z młodego pilota pozostanie tylko krwawy strzęp. Padlina!
Lance chciał krzyczeć. Jego usta poruszały się, ale żaden dźwięk nie przeszedł 
mu przez gardło. Dawno temu Rzymianie posyłali chrześcijan na arenę, żeby 
rozszarpały ich
797
dzikie zwierzęta. Krwawe spektakle organizowano dla okrutnej publiczności. Teraz 
będzie podobnie. Ci ludzie będą obserwowali, jak ptak rozszarpuje ciało 
człowieka. Później rozlegnie się nieziemski rechot.
Jezu, dlaczego?
Lance dokładnie wiedział, że czciciele starej religii stali w zasięgu jego 
wzroku. Kryła ich wprawdzie mgła, ale zarysy postaci były widoczne. Znajdowali 
się we Fradley, wiele setek lat temu, kiedy ludzkość była młodą rasą. Otaczające 
ich bagna były nasycone krwią ofiar, które Druidowie składali swoim bogom.
Lance pomyślał, że nie żyje. Gdyby było inaczej, nie znajdowałby się tutaj. 
Pomimo tragizmu sytuacji zaśmiał się w duchu. Była to tylko przykrywka dla 
przerażenia, które trawiło jego duszę. Dziwne, że po śmierci ciało nie zostaje 
od niej oddzielone. Ale jeśli człowiek nie żyje, nie będzie czuł bólu, kiedy 
jego ciało zostanie rozerwane na strzępy przez ptaka. Lance'a nawiedziła dziwna 
myśl. Śmierć niczego nie wyzwala. Następuje tylko przejście w odmienny stan 
świadomości, bez żadnych nadziei, że to kiedykolwiek się skończy. Ptak będzie go 
rozszarpywał, a on będzie musiał na to patrzeć. Nie mógł zamknąć oczu, nawet 
odwrócić głowy. Był już gotowy na... Właśnie, na co? Śmierć jest końcem życia, a 
czym ona się kończy? Nie mógł zginąć, bo przecież już był martwy. To było 
niezrozumiałe, tak jak niezrozumiały był wszechświat. Istnienie nie miało końca 
i dlatego tak przerażało.
Lance obserwował ptaka. Była to jedyna rzecz, jaką mógł i musiał robić. Bestia 
zrobiła jeszcze jeden krok, przekrzywiając dziób, tak jakby chciała się 
przyjrzeć ofierze. Ta kreatura przetrwała tyle wieków dzięki ludziom, którymi 
się żywiła.
Nastroszyła pióra w oczekiwaniu na świeżą krew. To ptak rządził ukrytymi we mgle 
ludźmi. Domagał się ofiar, a
792
oni posłusznie spełniali jego żądania. Robili to zresztą z przyjemnością.
Ptak nadal stał nad Evansem. Chłopak podniósł wzrok i poczuł, że coś zimnego 
kapie na jego pierś. Wstrząsnęło nim obrzydzenie. To był przetrawiony pokarm. 
Lance chciał zwymiotować, ale nie mógł. Był przecież martwy, a trup nie może 
wymiotować.
Ptak beznamiętnie spoglądał na człowieka. Rozpoznawał w jego oczach lęk i to go 
bawiło. Czekał, aż bezbronna kreatura ze strachu poprosi o śmierć. Ale nie 
będzie mogła umrzeć, bo już nie żyje.
Lance czekał na atak. Za chwilę ostry pazur wyszarpie mięso z jego policzka. 
Możliwe, że ptak wydziobie mu oczy. Nie, tego nie zrobi. Chce, żeby człowiek 
widział swoją gehennę, żeby się bał. Sługa ciemności, zabijając wiele ofiar, 
doprowadził tę sztukę do perfekcji. Stała się ona obrzędem.
Czas mijał, a człowiek i ptak ciągle patrzyli na siebie.
Lance zaczął się domyślać, że potwór nie zamierza go rozszarpać. Nie wiedział 
dlaczego. Czuł, że gra w filmie lub przedstawieniu, którego akcja nie posuwa się 
do przodu.
Ale dlaczego?
Na to pytanie nie było odpowiedzi. Ptak i człowiek nadal wpatrywali się w 
siebie, trwając w bezruchu. Słońce powoli zachodziło. Mgła ogarnęła polankę.
Nagle monstrualny sęp odwrócił się i wszedł do klatki. Po chwili opadły drzwi. 
Ptak siedział na swoim drążku. Z gęstniejącej mgły wyszli Druidowie. Podeszli do 
Evansa niczym łowcy, którzy próbują pomóc mordercy. Otoczyli go, spoglądając 
uważnie na ptaka. Lance zauważył, że każdy z nich trzyma ogromny, lśniący nóż. 
Nie miał już wątpliwości, co będzie dalej. Przyszli go zabić, gdyż ptak nie 
chciał tego zrobić.
793
Stojący nad nim ludzie zaczęli rozmawiać. Nie słowami, ale w jakiś tajemniczy 
sposób. Nagle poczuł, że coś przekazują do jego umysłu. Informacja wdzierała się 
w najbardziej tajne zakątki mózgu.
"Ptak Śmierci zniszczy was wszystkich...zniszczy was wszystkich, zniszczy 
was...zniszczy...zniszczy..."
Zmieszanie. Strach. Lance kulił się, patrząc na pomarszczone twarze. Czuł wokół 
nienawiść. Chciał zamknąć oczy i wyrzucić wszystko z pamięci, ale nie mógł tego 
zrobić. Nie pozwalali mu na to.
Cofnęli się. Nie był jednak tego pewien. Wydawało się, że twarze stają się coraz 
bardziej niewyraźne i zamazane. Pochłaniała je mgła. Wygrywała teraz walkę ze 
słońcem. Powoli zapadał zmrok. Szept nadal drążył umysł pilota.
"Ptak Śmierci...zniszczy was...zniszczy..."
Po chwili wszystko ucichło. Świat pogrążył się w ciemnościach. Lance ciągle 
leżał, świadomy obecności kapłanów.
"Zabijcie mnie, na litość, zabijcie mnie! Chcę umrzeć!"
Był żywym trupem. Ten stan mógł trwać w nieskończoność. Lance stał się cząstką 
ciemności na ziemi, na którą już nie miał powrotu.
Pamela uparła się pozostać w szpitalnej poczekalni. Powrót do domu napawał ją 
przerażeniem. Musi tu siedzieć, aż wszystko się wyjaśni. Jej nadzieje zostaną 
spełnione albo rozwieją się. Stan psychiczny dziewczyny był jeszcze gorszy niż 
na lotnisku. Tam pogodziła się ze śmiercią ukochanego, teraz powrócił koszmar 
niepewności. Była wykończona. Połączony z fizycznym wyczerpaniem stres 
straszliwie wpływał na jej samopoczucie. Nie wiedziała, czego się spodziewać. 
Właściwie pogodziła się już z losem, ale... był jeszcze promyk nadziei. Zdawała 
sobie jednak sprawę, że w każdej chwili może nadejść czarna rozpacz.
194
Nie miała pojęcia, jak się zachować. Trzymać się cienkiej nitki nadziei, która w 
każdej chwili mogła się zerwać, czy uznać, że Lance nie ma szans na przeżycie. 
Rozczarowanie mogło mieć tragiczne następstwa.
Pamela była sama w poczekalni. Żałowała, że nie ma tu ojca, który był zawsze 
taki troskliwy i tak martwił się o nią, od kiedy przyszła na świat. Z nikim nie 
mogła podzielić się obawami.
Białe ściany ciągle się zbliżały. Pokój stawał się coraz mniejszy. Pojedyncza, 
świecąca mocnym światłem żarówka, potęgowała to odczucie. Pamela zastanawiała 
się, jak długo wytrzyma.
- Zrobiliśmy, co było w naszej mocy - powiedział lekarz, który spotkał ją na 
korytarzu, gdy zjawiła się w szpitalu. -Niech pani nie robi sobie wielkich 
nadziei. Jest naprawdę w bardzo złym stanie. Wiele powikłanych złamań. Miejmy 
nadzieję, że mózg nie został uszkodzony.
O Boże, żeby ten lekarz chciał przyjść jeszcze raz i powiedzieć to samo. Wtedy 
wiedziała, że Lance żyje, ale było to dwie godziny temu.
- Może pani pójdzie do domu - powiedziała uprzejmie pielęgniarka w rejestracji. 
- Proszę zostawić numer telefonu, a poinformujemy panią, jeśli...
Jeśli... jeśli... jeśli. Siostra nie dopowiedziała "jeśli umrze". Czegoś takiego 
nie można było powiedzieć w obecnej sytuacji. Jeśli umrze. Dlaczego nikt nie 
chce powiedzieć, że Lance nie ma żadnych szans?
Pamela wstała. Chciała biec, ukryć się i umrzeć. Ściany przybliżyły się o 
następnych kilka cali. Zakręciło jej się w głowie.
- Wszystko w porządku, panno Bridges?
Wzdrygnęła się, słysząc ten głos. Odwróciła się i zobaczyła człowieka w białym 
fartuchu. Maska chirurgiczna zwisała. Pamela patrzyła z napięciem.
795
- Tak, wszystko w porządku. Chciałam... rozprostować nogi.
Ściany cofnęły się, a więc była to zwykła halucynacja.
Pamcla zaciskając wargi patrzyła na lekarza. Przyszedł coś jej powiedzieć. Bała 
się. Chciała zatkać uszy, poderwać się i wybiec, żeby nie usłyszeć ani słowa. 
"On nie żyje. Pani o tym wie, panno Bridges. Zrobiliśmy wszystko, co było w 
naszej mocy, ale ostrzegałem..."
- Nie! - krzyknęła Pamela, zasłaniając dłońmi usta. - O Boże, nie!
- Proszę się uspokoić.
Ciepły głos docierał do udręczonego mózgu, działając jak balsam. Mężczyzna 
podszedł i delikatnie chwycił ją za ramiona.
- Proszę się nie martwić - powtórzył. - Lance jest teraz na oddziale. Ciągle 
nieprzytomny, ale żyje i ma szansę wyjść z tego. Może go pani zobaczyć, jeśli 
pani chce. Proszę nie próbować z nim rozmawiać. Zaprowadzę panią.
Kiedy weszli na oddział, siostra uśmiechnęła się uspokajająco i odsunęła 
zasłony, żeby mogli podejść do stojącego w kącie łóżka. Nerwy dziewczyny były 
napięte jak struny. Spojrzała. Spowita bandażami postać. Mógł to być manekin. 
Tylko usta i nos odsłonięte. Oddychał, a więc żył. Każda sekunda była na wagę 
złota.
- Był straszliwie poparzony - szepnął lekarz. - Operacja plastyczna będzie 
konieczna, ale to późniejsza sprawa. Niech najpierw odzyska przytomność i 
powróci do zdrowia. Może tu pani zostać, jak długo pani chce. Z wszystkim proszę 
zwracać się do siostry.
Napięcie znikło. Pamelę ogarnęło potworne zmęczenie. Powieki same opadały. 
Próbowała zwalczyć senność, ale była zbyt słaba. Organizm natarczywie domagał 
się odpoczynku.
Już zasypiała, kiedy usłyszała głos Lance'a. W pierwszej chwili pomyślała, że 
przed chwilą słyszała senne majacze-
196
nie. Minęło trochę czasu, zanim uświadomiła sobie, że nie śni. Nadzieje odżyły. 
Pamela otrząsnęła się ze snu i spojrzała na zabandażowaną głowę chłopaka. Jego 
usta poruszały się, ale mówił zbyt cicho, żeby można było zrozumieć. Może 
powinna zawołać pielęgniarkę?
- Ptak... - wycharczał Lance.
Dziewczyna wychwyciła pojedyncze słowo, ale pomyślała, że chłopak majaczy. Nie 
mogła jednak zbadać temperatury ciała pod grubymi bandażami.
- Jestem tutaj, Lance - powiedziała Pamela, całując go delikatnie w usta. - To 
ja.
Nie wiedziała, czy cokolwiek słyszał, czy rozumiał sens słów. Z jej oczu 
popłynęły łzy.
- Słuchaj... - wyszeptał z trudem. Usta starały się wydobyć jakikolwiek dźwięk. 
- Druidowie...
- Nic nie mów - odrzekła ze łzami w oczach. - Odpoczywaj. Jestem przy tobie i 
zostanę do końca.
- Mgła...	*
Głos był trochę silniejszy, ale Pamela nadal nie mogła nic zrozumieć.
- Druidowie... trzymaj się z dala od... od Fradley... Ptak Śmierci, oni... oni 
wyślą Ptaka Śmierci.
Pamela zadrżała. Jeśli to mówi umierający człowiek, coś w tym jest. To nie było 
majaczenie. W tych słowach kryło się ostrzeżenie ponurych sił.
Lance już nie mówił. Westchnął cicho, jakby zadowolony, że przestroga została 
przekazana. Pamela ją sobie przypomniała.
"Oni wyślą... Ptaka Śmierci."
Olśnienie. Teraz była niemal pewna, że Lance przekazał prawdę. Druidowie 
zdecydowali się użyć go jako posłańca. Niedługo wydarzy się coś, co przyćmi 
dotychczasowe tragedie. Ostateczny atak sił ciemności.
797
NADLUDZKI CZYNNIK
- Lance - powiedziała Pamela, podchodząc do okna. -Chciałabym cię o coś zapytać.
Chłopak rozłożył się wygodnie w fotelu. Spojrzał na dziewczynę. Jego twarz nadał 
była poorana bliznami. Można było odgadnąć, gdzie chirurg uzupełniał ubytki i 
naciągał skórę. Obok stały kule. Według lekarzy za kilka tygodni Lance będzie 
mógł normalnie chodzić. Po wyjściu ze szpitala nie wierzył w to, ale jego 
sceptyczne nastawienie zmieniło się. Mięśnie zaczęły pracować normalnie i 
stawały się coraz silniejsze.
- O co chodzi, kochanie? Co byś chciała wiedzieć?
- Co powiedziałeś w szpitalu po operacji, kiedy do ciebie przyszłam?
- Byłem trzy dni nieprzytomny.
- Jednak przebudziłeś się na chwilę i coś powiedziałeś. Strasznie się wysilałeś.
- Co takiego? - zapytał Lance, marszcząc czoło. - Słucham.
- Powiedziałeś...
Pamela przerwała, gdyż musiało to zabrzmieć trochę niedorzecznie.
- Powiedziałeś, że Druidowie wyślą Ptaka Śmierci. Lance zaśmiał się, ale nie 
było w tym śmiechu wesołości.
- Musiałem bredzić. Nie pamiętam, żebym cokolwiek mówił, a już na pewno nie o 
Druidach.
- Wierzę ci - powiedziała dziewczyna, zaciskając nerwowo pięści. - Po twoim 
wyjściu ze szpitala myślałam, że coś przede mną ukrywasz. Myliłam się, ale to 
mnie bardziej martwi.
- Nie możesz na to pozwolić, Pamelo. Fradley nie może nam już nic zrobić. 
Skończyliśmy z nim. Da Bóg, a nigdy
795
nie usłyszymy o tym lotnisku. Niech nam tylko zapłacą i do widzenia. Jak tylko 
dostanę odszkodowanie za wypadek, zapomnimy o tym. Będzie nam ciężko, ale jakoś 
sobie poradzimy. Weźmiesz zasiłek dla bezrobotnych, a ja spróbuję trochę 
wyciągnąć z odszkodowań.
- Muszą ci zapłacić - powiedziała oschle Pamela. - Dla nich to pestka, a 
wszystko zwalają na towarzystwa ubezpieczeniowe. Przecież to oni zawinili.
Przez jakiś Czas siedzieli w milczeniu. Każde rozmyślało o swoich problemach.
- Nie chciałabym do tego wracać, ale jedno muszę wiedzieć. Co oni mieli na 
myśli, przekazując ci informację o Ptaku Śmierci? Czy było to ostateczne 
ostrzeżenie? Tak czy inaczej,wszystko jest ze sobą powiązane.
- Trudno powiedzieć. Jedno wiem na pewno. Nikt mnie nie wrobi w odpowiedzialność 
za wypadek. Morton oszalał nie z mojej winy. Ci idioci ciągle powtarzają: "Czy 
nie byłoby lepiej, panie Evans, gfayby pan od razu wylądował i nie wyczyniał 
tych podniebnych akrobacji?" Gdy słyszę takie gówniane gadanie, krew mnie 
zalewa. Te staruchy z komisji nie mają pojęcia o lataniu. Kiedy ktoś ma na 
ogonie samolot, nie myśli o niczym prócz ucieczki. Zejście w dół to śmierć. 
Gołąb i jastrząb. Ten z tyłu ma przewagę szybkości. Tak właśnie dopadł mnie Rób. 
Nie mogłem wytrzymać napięcia na górze. O Jezu, co tego wariata napadło? Wiemy, 
że był mściwym skurwysynem, ale popełnił czyste szaleństwo. Kamikadze. Prawdziwy 
japoński samobójca. Oni nigdy nie uciekali. Po prostu starali się staranować 
przeciwnika, nawet za cenę własnego życia.
- To przez Druidów. Oni - powiedziała blada Pamela, próbując opanować drżenie 
rąk - dostali go w swoje ręce, tak jak mogą zrobić z każdym z nas. To samo było 
ze mną i z tobą. Nie jesteśmy bezpieczni. Mieszkamy zbyt blisko
799
Fradley, zbyt blisko ich potęgi. Ciągle mają wpływ na nasze myśli i działania.
- Słuchaj - powiedział twardo Lance. - Stajesz się neuro-tyczką. To wszystko 
zbyt mocno odbiło się na twojej psychice. Jeśli się nie opanujesz, źle 
skończysz. Fantazjujesz. Możliwe, że coś powiedziałem, kiedy byłem nieprzytomny, 
ale, do cholery, nie bierz tego na serio. Przecież byłem jedną nogą na tamtym 
świecie. Przyjdzie czas, a wszystko się skończy. Zresztą odeszliśmy z lotniska. 
Czego jeszcze chcesz?
- Wyjechać z Fradley, teraz, zaraz! - krzyknęła histerycznie dziewczyna. - Jak 
najdalej. Nawet na koniec świata.
- Dobrze.
Lance czuł, że Pamela jest skrajnie wyczerpana. Musiał być bardzo ostrożny.
- Posłuchaj, ja też nie chcę tu zostać, ale w tej chwili nie możemy wyjechać. 
Nie mamy pieniędzy. Kiedy dostanę odszkodowanie, udamy się, dokąd będziesz 
chciała. Więcej nie mogę obiecać.
- Masz rację. Przepraszam.
Pamela zapadła się w fotel obok Lance'a.
- Musimy być cierpliwi - powiedziała po chwili. - Ale każda godzina, którą tu 
spędzamy, stanowi dla nas ogromne zagrożnie. Niedługo wydarzy się coś okropnego. 
Na lotnisku coś się dzieje... coś złego.
-Tak.
Lance opuścił wzrok. Poczuł się zmieszany, jak wtedy, kiedy odkrył, że Święty 
Mikołaj nie istnieje. Nie miał odwagi powiedzieć tego rodzicom, bo bardzo się 
starali. Nie chciał ich zranić. Teraz było podobnie. Czy wierzysz w Druidów? 
Tak, oczywiście. Zbyt dużo widział, żeby nie wierzyć. Nie było to normalne, że 
rozbijają się samoloty, ale nie wyjaśnione przypadki nie znaczą, że maszyny są 
przeklęte. Po prostu zdarzają się wypadki bez przyczyn.
200
- To nie brzmi zbyt przekonująco - powiedziała po chwili Pamela, obserwując 
zachowanie Lance'a.
- Nie wracajmy do tego. Znam fakty. Wiesz, co się wydarzyło we Fradley. 
Obiecuję, że jak tylko wzmocnimy się finansowo, natychmiast wyjedziemy.
Zapadła cisza. Pamelę ogarnęła depresja. Cierpiała. Przeczucie katastrofy było 
potwornie silne. Napięcie, strach i bezsilność. Dziewczynę rozbolała głowa. 
Czuła się jak mucha złapana w pajęczą sieć, która oczekuje nadejścia oprawcy. 
Wszyscy związani z lotniskiem we Fradley tkwili w takiej sieci.
Ptak Śmierci nie oszczędzi nikogo. Spadnie niczym piorun z nieba na bezbronne 
ludzkie siedziby.
Charles White pocił się. Miał nadzieję, że nikt tego nie zauważy. Bracia Warboys 
także trzęśli portkami, wystarczyło na nich spojrzeć. Napięcie uczyniło ich 
niezdolnymi nawet do słuchania. Nie umieli stwarzać pozorów. Jak robić dobrą 
minę do złej gry? Było to niestety konieczne, kiedy składało się wyjaśnienie 
przed władzami lotnictwa. Wystarczyło okazać strach, a wszyscy wiedzieli, że ma 
się coś do ukrycia. Oznaczało to cholerne kłopoty.
Pomimo panującego na sali zaduchu, Charlie zapalił papierosa. Wyrzucił spaloną 
zapałkę do popielniczki i usiadł na krześle. Starał się okazywać pogardę.
- Nie musimy chyba wyliczać wszystkich wypadków, jakie miały miejsce w ostatnim 
czasie - powiedział wysoki mężczyzna w okularach, ubrany w niebieski garnitur. 
Czytał leżącą przed nim kartkę.
"Jezu, ci idioci zaczynają od początku - pomyślał White. - To nie ma sensu. 
Totalne marnotrawstwo czasu".
-... z wyjątkiem najważniejszych. Ominiemy zderzenia ze stadami ptaków, gdyż te 
awarie nie zawierają niejasności. Skoncentruję się tylko na niezbyt jasnych 
przypadkach.
207
Trzeciego marca 1974 roku ginie trzystu sześćdziesięciu czterech pasażerów wraz 
z załogą. DC-10 Turkish Airlines spadł z wysokości dwunastu tysięcy stóp tuż po 
starcie w Paryżu. Podobna katastrofa miała miejsce w tym samym rejonie, ale 
wypadkowi uległ samolot linii Flyways. W obu przypadkach przyczyną było otwarcie 
się drzwi ładowni i dekompresja kabiny, co spowodowało rozerwanie podłogi. W 
marcu 1978 roku spłonęło dwóch pasażerów. Pożar został spowodowany przez 
zablokowanie się koła podczas lądowania. Zdarzenie miało miejsce w Los Angeles. 
To samo wydarzyło się we Fradley, ale tam wystąpił błąd nawigacyjny. Samolot 
zahaczył skrzydłem o hotel. Było oczywiście znacznie więcej ofiar. Twierdzimy 
niniejszym, że wszędzie zawinił człowiek. Puste taśmy w czarnej skrzynce są 
najlepszym dowodem. Prawdopodobnie instrumenty nie zostały skontrolowane przed 
odlotem i były niesprawne. Wina człowieka nie ulega wątpliwości. Katastrofa 
maszyny Western Airlines była spowodowana tylko przez ludzi, gdyż samolot 
wylądował na złym pasie lotniska w Mexico City. Pas był w remoncie i samolot 
uderzył w ciężarówkę. Jeśli chodzi o zderzenie dwóch spitfire'ów, możemy tylko 
przypuszczać, że zmarły pilot, Rób Morton cierpiał na zaburzenia psychiczne, 
które spowodowały skandaliczny pojedynek z drugim pilotem. Z przytoczonych tutaj 
powodów twierdzimy, że tak zwany czynnik ludzki jest jedynym powodem omawianych 
katastrof. Producenci samolotów DC-10 pod żadnym względem nie mogą być o nic 
obwiniani. Nie chcę wspominać skandalicznego przypadku, kiedy podczas lotu do 
Paryża chora stewardesa nie została zastąpiona przez...
White jęknął w duchu. Cholerne gnoje! Zamierzają całą odpowiedzialność zwalić na 
Flyways, wytykając drobne uchybienia. - Na tym zakończylibyśmy nasze 
posiedzenie.
W twarzy mówcy było coś z sadystycznego zadowolenia.
202
- Oczywiście, ostateczny werdykt wyda Departament Lotnictwa Cywilnego.
White opuścił przesłuchanie, nie czekając na Phila i Ro-gera. Ruszył ostro w 
kierunku Fradley. Jechał bardzo szybko. Flyways znów będzie kozłem ofiarnym. 
Tylko raz wszystko poszło zgodnie z planem. Ci na samej górze kopią w dupę 
znajdujących się niżej. Oni z kolei robią to samo. Tak powstaje łańcuch. White 
zamierzał wykonać kolejny ruch.
Reece Lingen siedział za biurkiem, kiedy Charles White otworzył drzwi 
kopniakiem.
- Pan White? - powiedział zdziwiony dyrektor, podnosząc się z krzesła. Wyczytał 
w twarzy Charliego wściekłość i z przerażenia wypuścił z ręki plik papierów.
- Jadę prosto z przesłuchania - zaczął White, nie bawiąc się w konwenanse. - 
Osiągnęli swój cel. Klapa na całej linii, rozumiesz, Lingen? Zwalili winę na 
nas. Nazwali to "czynnikiem ludzkim". Innymi słowy niedbalstwo. To wina całej 
załogi, poczynając od ciebie.
- Ale ja... - wyszeptał Reece i cofnął się.
- Mam w dupie twoje tłumaczenie - syknął White, siadając na krześle. Zasapał 
się. - Zbyt długo ukrywałeś prawdę, Lingen. Nie myśl, że nie zdawałem sobie 
sprawy z cholernego niedbalstwa. Wysłałem tu Franka, który tak jak inni 
spierdolił sprawę, a w dodatku dał się zabić. Nie mów mi tylko o Druidach, 
którzy podobno są odpowiedzialni za wszystko, co się tu dzieje. Jesteś szefem i 
płacimy ci niezły szmal. Niedługo nasze lotnisko zostanie zamknięte. Na zawsze.
- Wątpię, żeby... - powiedział Reece, odzyskując zimną krew. - Wątpię, żeby coś 
takiego zrobili, przynajmniej nie w najbliższej przyszłości.
- Może mi powiesz, dlaczego?
203
White walnął pięścią w stół. Żałował, że nie może uderzyć rozmówcy w twarz. 
Pokusa była coraz silniejsza.
- Ponieważ - zaczął Lingen, starając się spojrzeć Charlie-mu w oczy - w 
przyszłym miesiącu będą nas potrzebować. Trzydziestego kwietnia będzie nasz 
dzień. Główny pas lotniska East Midlands będzie w remoncie. Koliduje to z 
rozkładem lotów, ale terminu nie można przełożyć. Wszystkie loty skierowano do 
nas. Teraz powiem coś, co pana zainteresuje. Trzydziestego kwietnia na naszym 
lotnisku wyląduje concorde.	,
- Concorde!?
- Tak, concorde. Wszystkie lotniska starały się nas od tego odsunąć z powodu 
wypadków. Jednak mimo wszystko nie można zaprzeczyć, że nasz tragicznie 
zakończony pokaz zgromadził dwadzieścia tysięcy widzów. Jestem przekonany, że 
gdy ludzie dowiedzą się, że na naszym lotnisku można zobaczyć ten cud techniki, 
liczba widzów podwoi się. Będzie nam trudno pokryć koszta, ale reklama w prasie 
i telewizji je zrekompensuje. Fradley znajdzie się u szczytu sławy, a ludzie 
zapomną o wypadkach.
- Jezu Chryste - wymamrotał Charles, zapominając, że kilka minut temu chciał 
sprać Lingena po twarzy.
- To będzie nasz sąd ostateczny - powiedział Reece., ale po chwili zdał sobie 
sprawę, że nie najlepiej dobra) słowa. Amerykanin był bardzo dokładny i nigdy 
nie zapominał, z czym przyszedł.
- Mam nadzieję, że nie jest to czcza gadanina - odparł White, zapalając kolejne 
cygaro. - Concorde mógłby wylądować w Elmdon albo Derby. Jeśli na to wpadną, 
zostaniemy na lodzie.
- Nie - powiedział z przekonaniem Lingen. - Mogę na to postawić moją pensję.
- Dlaczego?
204
- Nie znam szczegółów i prawdopodobnie nigdy ich nie poznam, chyba że przed 
samym lądowaniem, ale na pokładzie samolotu będzie ktoś ważny. Gdzieś w okolicy 
jest cel jego podróży i wszyscy chcieli, żeby ze względu na bezpieczeństwo jak 
najdłużej leciał samolotem. Fradley leży najbliżej tego punktu. Kiedy East 
Midlands jest w remoncie, nie ma innego wyjścia.
Charles White powinien wpaść w euforię. Te wiadomości uradowałyby każdego. 
Charlie był jednak zimny i opanowany. Zaczaj rozmyślać, co może nawalić.
To szaleństwo. Przy takim samolocie nie trzeba nic robić oprócz zwykłego 
naprowadzenia. To nie DC-10. Concorde, najnowocześniejsza latająca maszyna 
wszechczasów, przebój lotnictwa. Nie może się nic wydarzyć.
White wiedział, że jednego człowieka na świecie nie może oszukać. Charlesa 
White'a.
Hartley Lowe miał tylko jedno wyjście. Zdecydował się na to w niedzielę. Musi to 
zrobić. Wielebny Barnstead czekał na stopniach kościoła. Uścisnął mu dłoń. Usta 
krzywił w swym zwykłym uśmiechu. Hartley zastanawiał się często, czy pod koniec 
dnia nie bolą go szczęki. Ksiądz musiał przyzwyczaić się do głupawego uśmiechu.
- Wyglądasz dużo lepiej, przyjacielu - powiedział Barnstead. - Czas jest 
najlepszym lekarzem.
Hartley patrzył na księdza, modląc się w duchu, żeby jak najszybciej odszedł do 
swoich zajęć. Wcale nie czuł się lepiej. Było mu coraz gorzej. Przygnębienie 
zżerało zapas sił witalnych. Czas nie był dobrym lekarzem. Rany nie goiły się z 
upływem dni, lecz zaogniały się niczym wulkany, które w każdej chwili mogły 
wybuchnąć, ponownie zalewając serce falami goryczy. Na szczęście już niedługo 
nadejdzie ostatni dzień.
205
- Ta biedna dziewczyna teraz odpoczywa - powiedział szeptem Barnstead, chcąc 
sprawić ulgę staremu nauczycielowi.
Wspomnienia powróciły niczym tornado. Psychiczny szok. Debbie nigdy nie zazna 
wiecznego spokoju, bo jest jedną z nich. Nikt nie mógł tego zmienić. Bóg 
przeciwko Złu. Bitwa mogła mieć tylko jedno zakończenie. Zło wygra, bo jest 
silniejsze, lecz to nie daje wygranej wojny. Dla Hart-leya było to bez 
znaczenia.
Druidowie dopadli Debbie. Jej dusza będzie przeklęta na wieki, nigdy nie zazna 
spokoju, do którego ma prawo każdy odchodzący z tego świata. Oni je złamali.
Hartley Lowe rozluźnił zaciśnięte pięści i wsadził ręce do kieszeni płaszcza. 
Poruszył ustami, wypowiadając jakąś uprzejmość. Nie miał pojęcia, co powiedział, 
ale to nie miało żadnego znaczenia.
- Spotkamy się w Evensong?
Pytanie dotarło do mózgu. Nastąpiła mechaniczna odpowiedź, która była 
nieistotna, więc nie została zapamiętana. Prawdopodobnie potwierdził. Było to 
jego ostatnie kłamstwo.
Zanim dzwony zaczęły wzywać wiernych na mszę, w duszy Hartleya ścierały się 
uczucia. Minęło wiele czasu, zanim przyszedł do siebie i zorientował się, że 
jest sam. Ruszył w dół miasteczka krętą dróżką, prowadzącą na zarośnięty 
cmentarz. Kościelny od dawna nie robił na nim porządków. W czerwcu niewiele 
grobowców było widocznych spoza zarośli. Ale czy miało to znaczenie? Ci spod 
ziemi nawet o tym nie wiedzieli, a już na pewno nie martwili się tym. Hartley 
uważał ich za szczęściarzy. To wielka przyjemność do nich dołączyć i zapaść w 
wieczny sen.
Potrząsnął głową, odpędzając ponure myśli. Właśnie mijał cmentarną bramę. 
Zastanawiał się, czy zrobił wszystko, żeby zapobiec budowie lotniska. Chyba tak. 
Nigdy zresztą
206
nie uznał swojej porażki. Prawda była okrutna. Przegrał! Ten fakt rozbijał go 
całkowicie. Hartley był strzępem człowieka. Druidowie ukarali go, bo nie mogli 
pokonać.
Nie miał już sił przeciwstawić się im następnej nocy. Za dnia był bezpieczny, 
ale kiedy zapadał zmrok, odczuwał ich niezmierzoną siłę. Przez cały tydzień spał 
przy zapalonym świetle. Nie miało to sensu, gdyż siły ciemności były 
niezniszczalne. Czaiły się w ciemnościach, kpiły i obserwowały ofiarę, prowadząc 
podstępną grę. Nie spieszyły się, chcąc by każdy dokładnie poznał strach. 
Dzisiaj jutro, w przyszłym tygodniu czy miesiącu mógł panować spokój. Ofiara 
czuła się pewniej i wtedy następował niespodziewany atak. Druidowie odnosili 
zwycięstwo, bo człowiek trafiał do szpitala dla umysłowo chorych albo stawał się 
jednym z nich.
Uczucie smutku owładnęło sercem Hartleya. Dla niego nie było jutra. Smutna, ale 
prawdziwa rzeczywistość. Tylko tak mógł ocalić swoją duszę.
Spojrzał na zegarek*Była dwunasta piętnaście. Jack Swinson mógł zostać królem 
Williamem, a nic by to nie zmieniło. Lowe nie wahał się. Nadeszła jego godzina.
Gęsta glina oblepiała buty Hartleya. Mijał zniszczone stajnie. Z dachów domostw 
odpadały dachówki. Wszędzie drzwi zabite były deskami. Ludzie uciekali, dokąd 
tylko mogli.
Doszedł do chlewa. W środku były świnie. Brudne, pozostawione sobie, żyjące 
dniem dzisiejszym. Jeść i pić dopóki można. Nastawienie sprzeczne z ideałami 
Hartleya. Jednak kiedy nadchodził koniec, wszystko straciło sens. Zastanawiał 
się tylko, czy wybrał najlepszy sposób i miejsce. Może powinien to zrobić 
gdzieś, gdzie było czyściej. Nie, śmierć była plugawa jak chlew.
W ciągu ostatnich miesięcy Debbie trzykrotnie przychodziła do niego w snach. 
Przeklęci kapłani zaczęli opanowywać ludzkie sny, żeby tylko zasiać strach. 
Pierwszy raz wi-
207
dział ją w oknie. Była uśmiechnięta, ale nie był to jej naturalny uśmiech. 
Zauważył więcej pożądliwości. Coś mówiła, ale kiedy chciał otworzyć okno, 
uciekła. Hartley stwierdził, że halucynacje były wyrazem jego myśli i tęsknot. 
Smutek powracał w ludzkiej postaci, żeby drwić.
Drugim razem stała na piętrze. Szedł sprawdzić, jakie hałasy rozlegają się na 
górze i zobaczył ją. Chciał podejść, zarzucić jej ręce na szyję, ale podniesiona 
do góry biała dłoń mówiła: nie. Debbie miała na sobie ten sam dwuczęściowy 
kostium, w którym widział ją po raz ostatni. Chciała coś powiedzieć, ale choć 
dzieliło ich najwyżej dziesięć stóp, Hartley nie mógł wyłowić nawet szeptu. 
Próbował czytać z ruchu warg, ale umysł nie był jeszcze w pełni spraVny. W końcu 
stwierdził, że... leży w łóżku. Nie wiedział jednak, jak się tam znalazł.
Ostatniej nocy Debbie pokazała się w świetle księżyca. Ubrana tak jak 
poprzednio. Z twarzy znikł uśmiech. Spieszyła się. Gestykulowała i mówiła 
jednocześnie. Potok słów był zbyt szybki, żeby można było coś zrozumieć. Dopiero 
później Hartley odtworzył niektóre zdania.
"...niewiele czasu...wszyscy umrą...ratuj się, wujku...przyłącz się do nas...do 
innych...śmierci...jedna droga...umrzesz...ocal duszę...nie czekaj...Ptak 
Śmierci..."
Hartley ciągle powtarzał sobie te słowa. Debbie przychodziła jeszcze kilka razy, 
ale już nic nie usłyszał. Nie mógł sobie wyobrazić Ptaka Śmierci. Zdecydował się 
jednak popełnić samobójstwo. Było to wprawdzie sprzeczne z tym, czego od 
młodości uczyli go księża, ale nie znał innego sposobu na ocalenie duszy. Nie 
połączy się z siostrzenicą, nawet tego nie chce. Nie chce być z nimi. I tak 
zbliżyli się do niego, używając Debbie jako przynęty. Chcieli go wciągnąć w 
dolinę cieni. Rzucili mu wyzwanie, nie wierząc, że chrześcijanin będzie zdolny 
popełnić samobójstwo. Chcieli, żeby oszalał, żeby nie miał sił się bronić. Stary 
nauczyciel był
208
przebiegły. Umrze, ale wygra. Modlił się teraz do Stwórcy, żeby wybaczył mu 
haniebny postępek i zapewnił wieczny spokój z dala od Druidów.
Hartley rozejrzał się dookoła. Chwycił klamkę drzwi do chlewa. W zasięgu wzroku 
nie było nikogo. Bardzo dobrze. Wszedł. Był mokry od potu, nogi uginały się pod 
ciężarem ciała. Z kąta przyglądało mu się pięć par oczu. Świnie chrzą-kały i 
kwiczały, obrzucając intruza spojrzeniami. Nie obawiały się go, lecz były 
ciekawe. Może coś podejrzewały. Widział je już wcześniej. Największy warchlak 
nazywał się Nero. Gruby cesarz, rządzący małym, śmierdzącym państwem uwalanym 
odchodami. Wielki, spasiony i zdeprawowany.
Swinson kilka razy pokazywał Hartleyowi chlew. Był z niego dumny. Latem zawsze 
otwierał go i czekał na ludzi, żeby porozmawiać. Najczęściej w niedzielę. To 
skutek samotności. Prawdopodobnie Hartley postępowałby tak samo, gdyby tak żył. 
Starał^ię unikać farmera, bo wiedział, że niechybnie go zaczepi.
- To najlepsze zwierzęta pod słońcem - mawiał Swinson. - Polubią każdego, jeśli 
da im się szansę. Tylko Nero nie cierpi nikogo, ale jest warty góry złota. Randy 
też. Te dwa wieprze zamówiła u mnie pani Powkes. Muszę o nie dbać. Jeśli chcesz, 
jeden z nich może być twój. Bardzo łatwo się je karmi. Jedzą wszystko. Pamiętasz 
kobietę, która niedawno zaginęła? Nikt nie mógł jej znaleźć. Na pewno rzucili ją 
świniom na pożarcie. Nie trzeba nawet ciąć zwłok. Świnie rozerwą ciało na 
kawałki.
Hartley Lowe musiał powstrzymywać wymioty. Od tej pory nie tknął wieprzowiny. Na 
szczęście wizyta nie skończyła się na gadaniu o świniach. Farmer sięgnął na 
półkę nad drzwiami i wyjął zardzewiały pistolet.
- Nic mnie bardziej nie bawi niż odrobina sportu. To stara broń. Nie 
rozpowiadaj, że ci ją pokazałem. To nielegalne.
209
Broń palna! Idioci, to przecież tylko mała zabawka. Strzelam do szczurów. To 
bardzo interesujące stworzenia. Trochę podobne do świń. Też jedzą wszystko. 
Kobieta, o której mówiłem, mogła zostać zjedzona przez szczury.
Swinson odłożył pistolet na szafkę.
- Zawsze go tu trzymam. Naładowany. Nie wiadomo, kiedy pojawią się szczury.
Hartley Lowe bez problemów znalazł pistolet, ale otwarcie ładownicy sprawiło mu 
kłopoty. Swinson mówił prawdę, pistolet był nabity. Nauczyciel zatrzasnął broń.
Nero podchodził coraz bliżej. Inne świnie schowały się za nim. Widocznie czuły 
się bezpieczniej. Wielki warchlak uważnie spoglądał na Hartleya. Zdawał się 
rozumieć człowieka, chociaż było to niemożliwe. Przecież świnie nie dostrzegają 
niczego prócz brudu, żarcia i seksu.
Przez chwilę nauczyciel zastanawiał się, w jaki sposób oddać strzał. Z bronią 
nie miał zbyt wiele do czynienia, może z wyjątkiem służby wojskowej. Były to 
jednak odległe czasy.
Hartley przyłożył broń do skroni. Była przerażająco zimna. Rozmyślił się. To nie 
był dobry sposób. Pamięć przywoływała odległe obrazy. Film, w którym stary 
człowiek chciał się zastrzelić.
Włożył broń do ust. Kiedy zimny metal dotknął języka, Hartley zadrżał. 
Przypomniał sobie wizytę u lekarza. Był wtedy małym chłopcem. Doktor badał mu 
gardło metalowym wziernikiem.
Poczuł w ustach ziarenka rdzy. Nieprzyjemny, metaliczny smak oleju. Po chwili 
przypomniał sobie, że nie odbezpieczył broni. Wyjął pistolet i dociągnął kurki. 
Chciał użyć dwóch luf, żeby mieć pewność.
Hartley Lowe był oszołomiony. Strach ogarniał serce i umysł. Poczuł, że coś 
ociera się o jego spodnie. Kopnął. Palce nóg napotkały coś twardego. Nero!
270
Nauczyciel zamknął oczy. Powoli naciskał spust. Myślał o Debbie. Jaka kiedyś 
była.
"Boże, dokończ to za mnie!"
Wspomnienie powstrzymało palec. Kaufmann. On także udał się do New Phoenix na 
spotkanie przeznaczenia. Może kiedyś spotkają się w...
Siła eksplozji rzuciła ciało o ścianę. Pistolet wypadł Hartleyowi z ust i 
potoczył się na ziemię. Martwe palce zacisnęły się po raz ostatni. Nauczyciel 
osunął się na podłogę chlewu.
Nero już czekał. Potężne kły ociekały śliną. Inne świnie nie czekały na znak 
przywódcy. Pożywienie było ich władcą. Trzeba zająć jak najlepsze miejsce.
277
CONCORDE!
Lance i Pamela wpatrywali się w błękitne niebo nad Fradley. Port lotniczy był 
zatłoczony. Miejscowe gazety oceniały tłum na około czterdzieści tysięcy widzów, 
chcących ujrzeć lądowanie concorde'a. Nawet na dziesięć minut przed przylotem 
ciągle napływali ludzie. Wszyscy zajmowali miejsca na ogrodzonym placu wzdłuż 
głównego pasa startowego.
- Będzie ponad pięćdziesiąt tysięcy ludzi. - powiedział Lance, opierając się na 
kulach. Za kilka dni zacznie chodzić. - Może nawet więcej.
- Nie powinniśmy tu przychodzić - mruknęła Pamela. -Zwyczajna głupota. 
Widzieliśmy ten cud techniki na Heat-hrow. Jest wspaniały i nie można go do 
niczego porównać, ale...
- Uspokój się, kochanie - wszedł jej w słowo Lance. - Za pół godziny będzie po 
wszystkim.
Tak, po wszystkim. Pamela skrzywiła się z niesmakiem. Wystarczy drobna awaria, 
jak w dakocie, która uderzyła w hotel. Tym razem samolot może spaść na ludzi, na 
publiczność. Masowa zagłada, tysiące trupów w jednej sekundzie, krwawa miazga. O 
Boże, coś tu nie gra! Każdy nerw ciała dziewczyny wykrzykiwał ostrzeżenie.
"Uciekaj, nim będzie za późno!"
- Powiem ci coś - szepnął Lance, obejmując ją ramieniem. - Jutro pojedziemy na 
majówkę.
- Co takiego?
Umysł ciągle walczył z przeczuciami.
- Tak. Widziałem plakat. Muzeum organizuje w ogrodzie May Day.
- May Day?
212
Pamela spojrzała na chłopaka zdziwiona. Do cholery, co to ma wspólnego z 
wezwaniem o pomoc? Zżerały ją nerwy.
- Ależ ze mnie głupiec! Większość miast pierwszego maja organizuje różnego 
rodzaju festyny. Jedziemy na jeden z nich.
- Jutro jest pierwszy maja? - zapytała Pam, cedząc słowa. - To jaki jest dzisiaj 
dzień?
- Twój matematyczny mózg powienien pracować jak komputer. Dodając do tego 
wiedzę...
- Lance! - Dziewczyna przerwała jego wywód. - Jeśli jutro jest pierwszy maja, to 
dzisiaj mamy...?!
- Wiem, kochanie. Trzydziestego kwietnia.
- No właśnie. O Boże, wiedziałam, że nie powinniśmy przychodzić!
- Znowu zaczynasz? - warknął chłopak. - Nie mam zamiaru do końca życia 
zastanawiać się, co dzisiejsza data ma wspólnego z tą imprezą.
- Zrozum, Lance - powiedziała Pamela, czując w gardle włochatą kulę strachu. - 
Dzisiejszej nocy Druidowie obchodzą święto. Tego dnia składano zawsze najwięcej 
ofiar! Noc Walpurgii!
Zdziwiony Lance spojrzał na dziewczynę.
- Zaczynasz gadać bzdury.
- Lance, proszę cię - szeptała Pamela, czując narastający strach. - Wyjedźmy, bo 
będzie za późno.
- Jeśli chcesz, to idź - odparł chłopak wzruszając ramionami. - Ja zostaję.
Instynkt kazał jej uciekać jak najdalej. Wszyscy zginą, a ona nic nie mogła na 
to poradzić. Zatrzymywała ją tylko jedna rzecz. Dla Evansa walczyła z własną 
wolą. Prośby nie miały sensu. Podjęła decyzję. Zostanie z nim i za kilkanaście 
minut zginie w sześćdziesięciotysięcznym tłumie. To największa ofiara złożona 
przez czcicieli starej religii w dniu Walpurgii.
213
Ludzie zauważyli samolot wcześniej, niż rozległ się ryk jego silników. Ostatnia 
nowość przemysłu lotniczego, wysmukła sylwetka drapieżnego ptaka, błyszczała w 
promieniach słońca.
Dreszcz strachu przeszył ciało Pameli. Przerażenie paraliżowało mięśnie. Lance 
coś mówił, ale ryk silników zagłuszał słowa. Concorde obniżał lot. Ludzie 
wiwatowali, jakby w meczu o mistrzostwo świata ich drużyna zdobyła pierwszą 
bramkę.
Kilka minut później samolot dotykał kołami pasa startowego numer jeden. Wiwaty i 
okrzyki nie milkły. Nawet umarły wiedziałby, że ląduje concorde. Nie musiałby 
słyszeć silników. Ludzie zdawali się składać hołd bóstwu, które błyszczało 
niczym góra srebra. Tłum ogarnęła masowa euforia.
Pamela nie mogła oderwać wzroku od samolotu. Przyciągał jej uwagę, hipnotyzował. 
Chciał przekazać jakąś wiadomość.
Kiedy silniki umilkły, zapadła grobowa cisza. Wspaniała sylwetka oddziaływała na 
ludzi niczym huragan. Piękny, groźny i nakazujący posłuch. Tłum zamarł w 
bezruchu.
Za Pamela rozległy się jakieś szepty. Te słowa działały jak smagnięcie batem w 
twarz.
- Przypomina drapieżnego ptaka, nieprawdaż?
W tym momencie była już pewna swojej teorii. Instynkt nie kłamał. Lance mówił 
prawdę, kiedy leżał nieprzytomny i walczył ze śmiercią. Przekazał ostrzeżenie 
przed straszliwym niebezpieczeństwem.
"Jak drapieżny ptak, nieprawdaż?"
Słowa obcego mężczyzny brzmiały w mózgu dziewczyny niczym memento. Ostrzeżenie 
przyszło zbyt późno.
Zwrot doskonale pasował do ogromnego samolotu. Kształty stojącej na pasie 
maszyny przypominały majestatycznego drapieżnika. Jastrząb lub orzeł. 
Przerażający Ptak
214
Śmierci. Jego oczy zdawały się błyszczeć w oczekiwaniu zdobyczy.
Za późno! Za późno!
Pamela wyrwała rękę z uścisku Lance'a tak gwałtownie, że wpadła na stojących za 
nią ludzi. Słowa z trudem przedostawały się przez zaciśnięte zęby.
- Lance. On... on tam jest!
- Oczywiście - odpowiedział, obracając się. - Do diabła, co się z tobą dzieje? 
To tylko concorde.
- To on - powiedziała dziewczyna, napinając wszystkie mięśnie. - Concorde to 
Ptak Śmierci!
- Nie bądź idiotką. Jesteś neurotyczką? Masz majaki czy co?
- Nie, Lance. Musimy się stąd wydostać, zanim wydarzy się coś strasznego.
Chłopak chwycił ją za rękę, ale odepchnęła go. Obróciła się szybko i ruszyła do 
przodu, przepychając się przez tłum.
"Puśćcie mnie! Uciekajcie albo zostańcie, żeby umrzeć!"
Ludzie rozstępowali się, chcąc zająć lepsze miejsce. Pamela próbowała biec, ale 
tłum był zbyt gęsty. Co chwila oglądała się, sprawdzając, czy Lance za nią 
podąża. Przystanęła, wzięła głęboki oddech i ruszyła dalej. Napotkała jego 
wściekły wzrok. Próbował ją dogonić. Bardzo dobrze. Dziewczyna widziała, że 
Evans za nią biegnie i to było najważniejsze.
Przebiegła przez terminal, obrzucana przez ludzi zdziwionymi spojrzeniami. 
Chwilę później była na podjeździe. Biegła coraz szybciej, zdając sobie sprawę, 
że Lance ją dogoni. Wściekłość dodawała mu sił. Oddech Pameli był nierówny, ból 
w płucach stał się nie do zniesienia. Biegła. Strach był silniejszy.
Kiedy na parkingu zobaczyła skąpanego w słońcu austi-na, odczuła ulgę.
- Pam... zatrzymaj się!
275
Lance był dwadzieścia jardów za nią. Biegł bez kuł. Pa-mela znalazła kluczyk i 
otworzyła drzwi. Opadła na siedzenie, zatrzaskując drzwi. Lance zaczął walić 
pięściami w dach i w szyby, ale nie zwracała na niego uwagi. Chciała zapalić 
silnik. Jedna próba, druga, wreszcie zaskoczył. Pa-mela wyjechała przed bramę 
parkingu, wrzuciła bieg i otworzyła drzwi, gotowa do natychmiastowego startu.
- Pieprzona idiotko! Co się z tobą dzieje, do cholery?
Lance opadł na siedzenie, ciężko dysząc. Kiedy zatrzasnął drzwi, Pamela puściła 
sprzęgło, a samochód z piskiem opon wystrzelił do przodu. Wcisnęła gaz do oporu. 
Wiedziała, że Evans będzie bał się ją zatrzymać przy takiej szybkości. To była 
ich ostatnia szansa.
Jechali z prędkością ponad pięćdziesiąt mil na godzinę. Wóz przeleciał przez 
bramę niczym rakieta. Pamela nie zwolniła, choć wjechali na krętą drogę. To była 
gra o życie. Największy hazard. Życie dla zwycięzców, śmierć dla pokonanych. 
Karty zostały rozdane. Z każdą sekundą szansę na przeżycie rosły.
- Możecie państwo odpiąć pasy.
Pasażerowie usłuchali. Na zewnątrz mogli zobaczyć morze ludzi. Tysiące widzów. 
Pasażerowie samolotu poczuli się dumni. Byli głównymi aktorami przedstawienia. 
Tłumy zebrały się tylko po to, żeby zobaczyć grupkę uprzywilejowanych, którzy 
mogli lecieć takim cudem. Spoglądano na nich z zawiścią.
- Proszę pozostać na miejscach.
Oczy pasażerów były skierowane na wysokiego mężczyznę, który palił fajkę, 
wydmuchując kłęby dymu. Reprezentował wszystkie cechy partii, którą kierował. 
Poruszał ustami, wypowiadając bezgłośnie tekst przemówienia, które wygłosi za 
kilka godzin. Był u progu sukcesu. Ojciec zmian, które miały wstrząsnąć krajem, 
jeśli wygra nadchodzące
276
wybory. Był niemal pewien wygranej. Władza będzie należała do tych, których 
przez długi czas odsuwano od wszystkiego.
Obok niego kręcili się mężczyźni w jasnych garniturach. Goryle. Zamachowiec nie 
miał szans. Znali doskonale swój fach i wiedzieli, że nie przebywają gdzieś w 
Afryce, ale w Anglii, gdzie trzeba działać szybko i dyskretnie.
Samolot zjeżdżał z pasa startowego, kierując się w stronę głównego terminalu. 
Wszyscy pasażerowie czuli niepokój. Niewidzialne siły rozsiewały dookoła dziwną 
żądzę czynu.
Nikt nie spoglądał na małego, zasuszonego człowieczka, który kończył odpinać 
pasy. Nie sposób było ocenić, ile ma lat. Pięćdziesiąt? Sześćdziesiąt? 
Siedemdziesiąt? Nikt nie wiedział, jakiej jest narodowości...
Cienkie włosy czesane z przedziałkiem, tu i ówdzie przyprószone siwizną. Sucha 
skóra obciągająca kości twarzy uwydatniała azjatyckie rysy. Palce o długich, 
ostrych jak u drapieżnika paznokciach Bawiły się rączką aktówki leżącej na 
kolanach. Gdyby ktoś przyjrzał mu się uważniej, odkryłby na twarzy niepokój. 
Wąskie jak szparki oczy rozglądały się nerwowo, a ostry język co chwila 
oblizywał popękane wargi. Sprawiał wrażenie, że chce odrzucić aktówkę i jak 
najszybciej uciec.
- Panie i panowie, witamy we Fradley. Według planu mamy czterdzieści minut 
przerwy. Mogą państwo wyjść z samolotu i odświeżyć się. Proszę być na pokładzie 
około jedenastej trzydzieści dwie.
Ludzie wstali i ruszyli do wyjścia. Oprócz jednego. Drobny człowieczek wykonał 
tylko jeden ruch. Popchnął palcami małą, mosiężną dźwignię znajdującą się pod 
rączką aktówki.
- A nie mówiłem?
277
W głosie Reece'a Lingena zabrzmiała satysfakcja, kiedy podszedł do Charlesa 
White'a i braci Warboys stojących w jego biurze przy oknie. Dwieście jardów 
dalej pięć osób wysiadało właśnie z samolotu.
- Wspaniały - zaśmiał się Charlie. - Żeby go zepsuć, trzeba by wysadzić w 
powietrze lotnisko.
- To prawda - dodał Lingen. - Wszystko się ułoży. Za kilkanaście minut nasze 
cudo odleci, ale ludzie będą pamiętać, że widzieli concorde'a we Fradley.
- Może - chrząknął White. - Może facet, który tu przyleciał, zrujnuje nas za 
kilkanaście miesięcy. Zaszczepi w szeregi partii, która najprawdopodobniej wygra 
wybory, trochę marksizmu. Nacjonalizacja lotnictwa, banków, towarzystw 
ubezpieczeniowych na początek. Marzy mu się dyktatura.
- Do tego nie dojdzie - powiedział Reece, starając się zmienić temat rozmowy. - 
Ludzie nie pozwolą. Niech pan posłucha tych gwizdów.
Odgłos gniewu przypominał narastający grzmot.
- Właśnie to miałem na myśli - dodał po chwili dyrektor, nie wiedząc, że wszyscy 
patrzą na co innego.
Hałas nagle ucichł jak odległe echo. Idący w kierunku terminalu ludzie 
zatrzymali się i skierowali spojrzenia na samolot.
- Cholera, co tam się dzieje? - wykrzyknął White, wspinając się na palce.
Na pokładzie concorde'a toczyła się walka.
- Wygląda na...
Charles White nigdy nie dokończył zdania. Został oślepiony potężnym strumieniem 
ognia wydobywającym się z samolotu. Wydawało się, że żywioł pełznie w kierunku 
wieży, przedzierając się przez tłum. Pod naporem ogromnej siły szyby rozsypały 
się w proch. Tornado, które wyrwało się z piekła, dopadło tych, których chciało, 
siejąc po drodze śmierć i zniszczenie.
218
- Jezu Chryste!
Lance i Pamela przytulili się do siebie. Kiedy odjechali półtorej mili od 
lotniska, usłyszeli potworny grzmot. Kilka sekund później powiał wiatr. Potężne 
uderzenie mas powietrza poderwało stojący bokiem samochód, obracając nim 
kilkakrotnie dookoła osi. W końcu austin wylądował parę metrów dalej, grzęznąc 
kołami w żywopłocie. Ustawił się tak, że Pamela i Lance byli zmuszeni oglądać 
potworny obraz.
Właściwie widzieli tylko concorde'a. W jakiś sposób wszystkie zabudowania 
lotniska zostały usunięte. Chyba uległy zniszczeniu.
Płomienie były wszędzie. Unoszący się dym zaczaj powoli zamazywać obraz, kryjąc 
wszystko z wyjątkiem samolotu. Dlaczego ciągle był nie tknięty, nie mieli 
pojęcia. Widzieli już tylko jego przód. Wyglądał niczym wygięty, ziejący ogniem 
dziób. Jak jfaszcza smoka z bajki, ale to nie była bajka.
W końcu zniknął. Został pokonany, zniszczony, pożarty przez płomienie. Znikło 
wszystko.
Lance i Pamela powinni wypchnąć samochód i czym prędzej odjechać, ale jakaś siła 
zmuszała ich do obserwowania widowiska. Siedzieli więc i spoglądali przerażeni, 
a jednocześnie zafascynowani. Słup dymu sięgał coraz wyżej, aż wreszcie zaczął 
rozpływać się na boki. Przypominał grzyb jądrowy.
Nie widzieli nic prócz dymu, niczego nie słyszeli. Żadnych syren. Nie minął ich 
żaden ambulans ani wóz strażacki. Świat umarł.
Od czasu do czasu jedno coś mówiło, ale drugie nic nie mogło usłyszeć. Widząc 
tylko ruchy warg, zrozumieli, że ogłuchli. Nie był to szok, ale przystosowanie 
do nowej sy-
279
tuacji. Zapłacili za to, że nie brali udziału w masowej zagładzie i kremacji 
tysięcy ludzi.
Pamela nie myślała nawet, żeby gdzieś odjechać. Lance odczuwał to samo. Żadne z 
nich nie modliło się. Siedzieli tylko i wpatrywali się w dym z nadzieją, że 
wkrótce się przejaśni. Robiło się jednak coraz ciemniej. Prawdopodobnie nadeszła 
noc. Stracili poczucie czasu. Gęste powietrze było przesycone spalenizną.
Po pewnym czasie zaczęło się przejaśniać. Nie widzieli, czy nadchodzi dzień, czy 
może dym zaczął opadać. Czy to sen? Wysiedli z samochodu i ruszyli do przodu. Po 
chwili znaleźli miejsce, z którego rozciągał się widok na całą okolicę. Nic nie 
mówili, zresztą, nie miałoby to sensu. Potężny grzyb ciągle widniał na niebie. 
Był teraz dużo większy, jakby rozrzedzony. Ciągle wisiał nad terenem, gdzie 
jeszcze przed chwilą było lotnisko.
Ten widok podziałał jak uderzenie młotem w głowę. Umysł nie chciał pojąć tego, 
co widziały oczy. Stanęli w obliczu totalnego zniszczenia, które dokonało się w 
ciągu kilku godzin.
Lance zapalił dwa papierosy i jednego podał dziewczynie. Zaciągali się głęboko 
dymem, nie czując ich smaku.
Dookoła panowała cisza. Żadnego znaku życia. Nic, kompletnie nic. Pod nimi 
rozciągały się tylko wzgórza i dymiące kratery. Lotnisko Fradley przestało 
istnieć i nie wiadomo, czy nie było tylko snem. Po betonowym pomniku ludzkości 
nie zostało ani śladu. Zostały tylko ogromne, rozpalone kamienie.
Pamela z trudem opanowała drżenie rąk. Wyciągnięty palec pokazywał ogromne 
skalne bloki. Kamienny krąg!
Dookoła ciągle się paliło. Dopiero kiedy ogień pochłonie wszystko, jego głód 
zostanie nasycony. Fradley zostało zmiecione z powierzchni ziemi. Pozostały 
tylko kamienie, kiedyś ułożone tu przez wyznawców starej religii. Teraz
220
wyłonili się z mgły czasów. Niezniszczalni, niepokonani. Nawet natura uznała ich 
wyższość.
Lance i Pamela wrócili do samochodu. Byli wstrząśnięci. Chcieli krzyczeć. Po co? 
Ich krzyk nigdy nie zostanie usłyszany. Cisza osaczała niczym mgła i wdzierała 
się do każdego zakątka umysłu i duszy. Otaczał i9h pusty, wypalony świat.
Na niebie nie było chmur, wiatr szarpał ogromnym obłokiem wiszącym nad ich 
głowami. Przybierał kształty przekraczające granicę ludzkiej wyobraźni.
Lance i Pamela próbowali biec. Chcieli uciec z tego strasznego miejsca, ale 
gorące powietrze wdzierało się do płuc, uniemożliwiając oddychanie. Wrócili więc 
do samochodu. Lance opadł na siedzenie za kierownicą. Rzucił okiem na 
dziewczynę. Wyglądała okropnie. Nie chciał widzieć jej w takim stanie.
• Silnik zapalił od razu. Z trudnością wyjechali na drogę. Jechali bardzo wolno. 
Nie mieli dokąd się spieszyć. Ptak Śmierci przyszedł i odszedł, l^a swojej 
drodze zostawił śmierć i zniszczenie. Mało prawdopodobne, że jeszcze ktoś 
przeżył.
Spis treści
Prolog ...................................... 7
CZĘŚĆ PIERWSZA: Stare lotnisko .............. 17
Wieża kontrolna............................. 18
Pas startowy ................................ 30
Stara religia ................................ 51
Ofiara ..................................... 64
CZĘŚĆ DRUGA: Port lotniczy .................. 73
Stan napięcia ............................... 75
Próba ognia ................................ 90
Niewidzialne siły ........................... 101
Ludzie ciemności........................... 112
"Nie bój się go, i tak cię złapie, jeśli zechce". .... 129
CZĘŚĆ TRZECIA: Antyczny krąg .............. 145
Przeklęte Fradley ........................... 147
Szczelina ................................. 165
Powietrzny atak ............................ 178
Ptak Śmierci ............................... 185
Nadludzki czynnik......................... 198
Concorde! ................................ 212