Fudal

Władca marionetek 

Wszystkim, którzy całe życie byli okłamywani.
Rozdział 1
Było ciemno. Bardzo ciemno i cicho. Prawie że niewyczuwalny wiatr poruszał bezgłośnie ogromnymi liśćmi 
nadbrzeżnych palm oświetlonych srebrną poświatą zachodzącego księżyca w pełni. Nad wschodnim horyzontem 
widać było coraz bardziej zauważalne pojaśnienie zwiastujące nadejście kolejnego, tropikalnego dnia na wyspie. 
Początkowo ciemnoczerwona linia nad widnokręgiem poszerzała się coraz bardziej, a czerwień powoli ustępowała 
miejsca żółci i blademu błękitowi. Robiło się coraz jaśniej. Gasnąca w morzu wielka złocista tarcza księżyca nie 
dawała już pełnego blasku. W szybko jaśniejącym świetle można było już wyraźnie zobaczyć zarys piaszczystej 
plaży i osiedli ludzkich położonych jakieś dwieście metrów dalej.
Spod oceanu wzeszło poranne czerwone słońce i szybko wznosiło się nad ciemnozielonkawą linią wody. Jego 
pierwsze promienie oświetliły położony najbliżej plaży bungalow. Widać było, że należy do bogatego człowieka, 
jednak nie był ogrodzony drutem kolczastym i wieżyczkami wartowniczymi jak letnie rezydencje szefów korporacji 
położone na innych wyspach archipelagu. Zamiast tego budynek był otoczony pięknym sadem palm tropikalnych, 
wśród których biegła piaszczysta ścieżka prowadząca spod jedynych drzwi wejściowych prosto na plażę położoną 
tylko sto metrów dalej.
Coraz mocniejsze promienie wschodzącego słońca wdarły się wreszcie do pokoju spokojnie śpiącego mężczyzny 
oświetlając dosyć obszerne łóżko, drogie, choć proste mahoniowe meble oraz mały, zawsze zepsuty telewizorek 
położony w rogu pokoju. Na szklanym blacie stolika nocnego widać było kilka niezużytych poprzedniego wieczora 
kresek amfetaminy najlepszej jakości. Można było też zauważyć kobiecą postać przechodzącą ostrożnie z łazienki 
przez pokój do drzwi wejściowych. Dziewczyna delikatnie zatrzasnęła za sobą drzwi i chwiejnym krokiem podążyła 
w stronę zabudowań...
Kilka godzin później Adrian obudził się. Było już całkiem jasno; tropikalne słońce mocno przygrzewało i w 
mieszkaniu zaczęło robić się duszno. Przypomniał sobie, że wieczorem zapomniał włączyć klimatyzację. 
Niepewnym krokiem podszedł do okna, otworzył je na oścież i wciągnął w płuca orzeźwiającą morską bryzę. 
Szybko podszedł do stolika nocnego i z pietyzmem używając karty kredytowej zebrał narkotyk na jedną kupkę i 
zmiótł do małego woreczka, który następnie schował do szuflady biurka.
Przypomniał sobie wydarzenia poprzedniego wieczora i spojrzał na łóżko, ale dziewczyny już tam nie było. Wyszła 
bez pożegnania. To nic, pomyślał, i tak dzisiaj jakąś spotkam, zapowiada się śliczny dzień. Wszedł pod prysznic i 
odkręcił zimną wodę. Orzeźwiający strumień zmył z niego resztki kaca. Poczuł się znacznie lepiej. Wyszedł z 
kabiny i całkowicie nagi stanął przed ogromnym łazienkowym lustrem. Tak, podobał się sobie i lubił patrzeć na 
swoje odbicie. Nie uważał tego za objaw narcyzmu, bynajmniej. Po prostu był przystojnym facetem. Miał błękitne 
oczy, jasne blond włosy, ciemną, opaloną karnację i wysportowane ciało. Nic dziwnego, że każda dziewczyna na 
wyspie leci na mnie, pomyślał. Wyszczerzył do lustra rząd ślicznie utrzymanych, białych ząbków. On chciał 
przelecieć każdą dziewczynę na wyspie i uważał to za dobry układ. Życie jest piękne.
Po porannej toalecie i skromnym śniadaniu składającym się tostów i filiżanki gorącej kawy postanowił, że wstąpi do 
Grega. Przyjaciel mieszkał zaraz obok, w małym, przytulnym, acz nieco zaniedbanym domku przy tej samej uliczce. 
Właściwie to przy ulicy były tylko dwie posiadłości: jego i Grega. Szybkim, sprężystym krokiem przemierzył 
kilkadziesiąt metrów piaszczystej ścieżki. Podszedł do drzwi, zapukał w nie i poczekał, aż ukaże się w nich zaspana 
twarz Grega.
Greg był chyba jedynym mieszkańcem wyspy, który rozumiał Adriana i jego jedynym prawdziwym kumplem. 
Właściwie to pojawił się na wyspie całkiem niedawno i zupełnie nieoczekiwanie. Kiedy Adrian po wypadku na 
desce surfingowej musiał przez tydzień leżeć w szpitalu na obserwacji, do jego sali wkwaterował się na drugi dzień 
facet ze złamaną nogą. Gdy Adrian pierwszy raz na niego spojrzał i zobaczył, że współlokator nudzi się śmiertelnie 
w ciasnym pokoiku z pobielanymi ścianami i z okienkiem wychodzącym na podwórze, wiedział, że znalazł wreszcie 
bratnią duszę.
Tak więc nasz bohater przybył tego pięknego ranka pod cienkie drzwi stanowiące wejście do wiecznie cuchnącego 
składu starych mebli, rozkładających się konserw i niewypranych ubrań, zwanego eufemicznie mieszkaniem Grega i 
usłyszał za nimi jakiś ruch. Jego uszu doleciał też odgłos potknięcia, krótkie niewybredne przekleństwo, trzask 
otwieranego zamka i po chwili w drzwiach ukazał się zaspany i niedogolony pysk kolegi.
Greg był śmiesznym człowieczkiem. Był niskiego wzrostu, a jego ubranie i fryzura wydawały się żyć ze sobą w 
doskonałej harmonii, ponieważ prawdopodobnie ani się nigdy nie czesał, ani nie prał garderoby. Splątane strąki 
czarnych włosów opadały na jego twarz, tak więc widać było tylko bladoniebieskie, wesołe i rozbiegane oczka.
Greg był też strasznie wesołym facetem. Jego sposób bycia i niewybredne poczucie humoru sprawiały, że Adrian 
nie pamiętał, by od czasu przybycia Grega na wyspę czymś się martwił. Dnie spędzane z Gregiem polegały na piciu 
piwa na plaży, opalaniu się, chodzeniu na siłownię i uwodzeniu napotkanych dziewczyn („zarywaniu dup”, jak 
mówił Greg), co dla Adriana stanowiło esencję życia na tej najlepszej z możliwych do wyobrażenia na naszym 
pięknym świecie tropikalnej wyspie.
- Hę? – nadzwyczaj inteligentnie zagaił rozmowę Greg i jego twarz wykrzywił nieprzyzwoity uśmiech. – I jak? – 
spytał Adriana w sposób, który dawał do zrozumienia, że chce się dowiedzieć czegoś o dziewczynie, z którą spędził 
noc.
- ... – Adrian tylko się uśmiechnął, ale Gregowi to widać wystarczyło.
- Hehe! – rubasznie zaśmiał się Greg i gestem zaprosił Adriana do środka.
Adrian poszedł w kierunku wytartej kanapy, która była chyba jedynym porządnym meblem w mieszkaniu i po 
drodze potknął się o stertę niewyrzuconych puszek po piwie. Wprawiło to Grega w jeszcze weselszy nastrój.
- To co dzisiaj robimy? – zapytał się Greg retorycznie.
Adrian tylko się uśmiechnął i obaj udali się w kierunku plaży, która już o tej porze była lekko zatłoczona. Podeszli 
do drewnianego baru, zamówili dwa duże piwa i usadowili się nieopodal na dwóch wynajętych leżakach. Obaj 
przyjaciele nasmarowali się olejkiem do opalania i zaczęli się smażyć w gorącym, tropikalnym słońcu, co daleko nie 
odbiegało od ich codziennej rutyny.
Gorące, wilgotne powietrze, chłodna bryza od oceanu i zimny Heineken sprawiły, że powieki Adriana zaczęły 
sennie opadać. Powoli zapadał w płytką drzemkę, z której budziły go tylko komentarze Grega na temat mijających 
ich dziewczyn w rodzaju „patrz, ale ma bufory”, albo „ale kręci dupą”. W końcu kumpel ruszył się z leżaka i 
podszedł do jednej z nich próbując zacząć interesującą konwersację („ładna dzisiaj pogoda”, „skąd jesteś?”, „długo 
tu zostajesz?”), ale Adrian nie miał chęci się przyłączyć. Kobiety były wprawdzie bardzo atrakcyjne, ale Adrian był 
po prostu zbyt rozleniwiony upałem i piwem, żeby wstać z miejsca.
Właśnie wtedy, kiedy znużony gadaniem Grega Adrian skierował senne oczy na rozpalony piasek, zobaczył leżącą 
niedaleko swojego leżaka zadrukowaną kartkę papieru. Gdy uważniej przyjrzał się jej, zobaczył, że jest wyrwana z 
gazety. Zaintrygowało to Adriana, bo nie przypominał sobie, by gdziekolwiek na wyspie widział kiosk z gazetami. 
Widocznie przypływ wyrzucił ją na brzeg, pomyślał.
Kartka była mocno już zniszczona przez słoną wodę, ale Adrianowi udało się odczytać tytuł artykułu i parę linijek 
poniżej.
Brasilia zdobyta!
Jeden z ostatnich pogańskich bastionów na naszej planecie został wczoraj zdobyty przez misjonarzy Religii 
Oficjalnej. Założony dzisiaj lokalny Kościół w tym mieście wykonał od razu egzekucje na najzacieklejszych 
obrońcach starego porządku. Jego Świątobliwość Feliks F. Faulky przesyła misjonarzom duszpasterskie 
błogosławieństwo.
Poniżej widać było zdjęcie, którego widok spowodował, że Adriana przeszyło przenikliwe zimno, pomimo, że było 
trzydzieści stopni w cieniu. Przedstawiało ono młodego, uśmiechniętego człowieka w mundurze z karabinem. Na 
ramieniu mężczyzna miał wyszyty dziwny znak: promieniejące oko wpisane w równoboczny trójkąt. Bojownik 
trzymał w ręku dzidę, na którą była zatknięta zakrwawiona głowa z wyłupionymi oczami. Adrianowi zakręciło się w 
głowie. Nigdy przedtem nie widział czegoś takiego.
- Greeeg! – zawołał kumpla przerażony.
Ten przeprosił dziewczynę i podszedł do Adriana. Ona, przez chwilę jeszcze stała w miejscu i patrzyła w ich 
kierunku, po czym pomachała ręką i odeszła.
- Co jest? – zapytał Greg wyraźnie zdenerwowany, że przeszkadza mu się w takim momencie. – O co chodzi?
- Popatrz na to. – Adrian podsunął mu pod nos kartkę. – Co to może być?
Greg przez chwilę głupawym wzrokiem gapił się na stronę gazety jakby nie zauważając artykułu i makabrycznego 
zdjęcia pod spodem, po czym powiedział najspokojniejszym głosem pod słońcem:
- Wiesz co, stary? To jest chyba strona z gazety.
Obaj natychmiast roześmiali się.
- Słuchaj. - Greg szybko zmienił temat rozmowy. – Ta laska przyleciała na wyspę z przyjaciółką. Będą wieczorem w 
Lizard Club. Powiedziała, że chyba nie będą miały nic przeciwko temu, żebyśmy wpadli. To jak? – Greg mrugnął 
okiem do Adriana.
- Na pewno nie omieszkamy wstąpić. – potwierdził z uśmiechem Adrian.
Natychmiast zapomniał o wycinku z gazety, który przez kilka sekund zaburzył błogi spokój umysłu 
najszczęśliwszego mieszkańca najpiękniejszej pod słońcem tropikalnej wyspy.
Rozdział A
Było ciemno. Ciszę śpiącego wielkiego miasta przerywał co chwilę huk startujących odrzutowców, odgłosy 
strzelanin, krzyki przerażonych ludzi oraz jęk syren policyjnych. Nad miastem wisiała olbrzymia chmura 
brunatnego, duszącego smogu powodując, że nawet do apartamentu na ostatnim, pięćdziesiątym piętrze wieżowca 
nie docierało nigdy ani światło słoneczne, ani blask gwiazd. Za to odgłosy metropolii po przedarciu się przez 
kilkusetmetrową warstwę gryzącego dymu docierały do mieszkania śpiącego zniekształcone, wytłumione, 
nieludzkie. Dlatego śpiący nie słyszał aut policyjnych i nie budziły go wrzaski mordowanych ludzi. Za to 
wytłumione dźwięki docierające nocą do jego ucha uspakajały go, usypiały i wprowadzały w dziwny stan błogości, 
podczas którego skłonny był zapomnieć o nędznych i nic nieznaczących ludziach przeżywających swe zwyczajne 
życia kilkaset metrów niżej. On przecież był władcą świata.
Powoli zaczęło się robić coraz jaśniej. Coraz słabsze odgłosy strzelanin i coraz głośniejszy hałas startujących i 
lądujących samolotów dawały znak, że Wieczne Miasto budzi się do następnego dnia życia. Nad Rzymem 
prawdopodobnie świeciło już słońce, jednak słońca w mieście już nikt od kilkudziesięciu lat nie widział. Zresztą 
nikt tam nie patrzył już w niebo. Kilkadziesiąt milionów mieszkańców brudnego, zatrutego i umierającego miasta 
podążało do swoich codziennych, nieciekawych zajęć…
Kilka godzin później Feliks F. Faulky obudził się. Olbrzymi mahoniowy zegar u wezgłowia łóżka wskazywał już 
jedenastą przed południem.
- O cholera! – zaklął cicho aby nie budzić śpiącej obok niego kobiety.
Wstał z łóżka i chwiejnym krokiem poszedł do łazienki. Po drodze zauważył na szklanym blacie nocnego stolika 
kilka niezużytych kresek amfetaminy najwyższej jakości. Pomyślał, że jak tego nie sprzątnie przed trzynastą, to 
służba wciągnie do odkurzacza narkotyk warty ze sto kawałków. Pierwsze co zrobię po wyjściu z łazienki, to 
sprzątnę to ze stolika, pomyślał.
Odkręcił powoli zimną wodę. Pomimo, że lodowaty strumień trochę go orzeźwił, poczuł jednocześnie obrzydliwą 
woń chloru. Od kiedy tu przybył, woda tak śmierdziała. Obrzydliwy fetor wydawał się przenikać całą łazienkę i 
sprawiał, że Faulky’emu od razu zrobiło się niedobrze. Postanowił, że w końcu odłączy się od wodociągów i 
zacznie skądinąd sprowadzać wodę.
Nie, nie podobało mu się w Rzymie. Nienawidził tego miasta, odkąd go tu sprowadzono, odkąd przybył do miasta, 
skąd miał kierować najpotężniejszą na świecie organizacją. Nie rozumiał, dlaczego Ich siedziba ma mieścić się 
właśnie w tym ohydnym, zapaskudzonym, śmierdzącym i zapomnianym przez Boga mieście, które nigdy nie ogląda 
słońca.
Wyszedł z kabiny natryskowej i spojrzał z obrzydzeniem na swoje odbicie w olbrzymim łazienkowym lustrze. 
Nienawidził siebie i nie cierpiał patrzeć na swoje chorobliwie napuchnięte, tłuste ciało. W swoim mniemaniu był 
całkowicie obleśnym facetem i to, że od czasu do czasu znajdował sobie kochankę, graniczyło z cudem.
Ubrał się w szlafrok i przystąpił do codziennego rytuału golenia. Gdy już pokrył pianką swój jednodniowy zarost i 
spojrzał dokładniej na odbicie swojej twarzy, widok ten napełnił go odrazą. Nienawidzę siebie, myślał szybko, 
nienawidzę swojej parszywej mordy, wyłupiastych oczu i tych ciemnych, wiecznie tłustych i pozlepianych włosów. 
Pociągnął maszynką po prawym policzku. Skąd ta kobieta wzięła się w moim łóżku? Naprawdę nie obchodzi jej 
mój wygląd? Dokończył skrobanie policzka i zabrał się za podgardle. Naprawdę, niewiele kobiet chciałoby pieprzyć 
się z takim czymś jak ja, pomyślał i spłukał pianę z ostrzy. Pewnie i tak nie jest ze mną całkowicie szczera. Zaczął 
golić lewy policzek. Bardziej leci na moją władzę i pieniądze, niż na mnie.
- Kurwa mać! Zaciąłem się! – wrzasnął.
Przylepił kawałek papieru do krwawiącego miejsca i rozpoczął usuwanie zarostu znad górnej wargi. Może nie 
chodzi jej tylko o kasę, pomyślał. Spłukał resztki pianki z twarzy i dokładnie wytarł ją ręcznikiem. Słyszałem 
przecież historie o agentkach ruchu oporu nasyłanych w celu szpiegowania Religii. Czy jest możliwe, aby i ona była 
agentką? Myśli coraz szybciej przelatywały przez jego mózg. Tak, na pewno, mam w łóżku zdrajczynię!
- Co robić? Co mam teraz robić? – zaczął szeptać gorączkowo szukając grzebienia.
Nie znalazłszy go wszedł cicho do pokoju i ze wstrętem spojrzał na śpiącą. Najciszej, jak tylko mógł podszedł do 
szafki i z dolnej szuflady wyjął krótki pistolet z tłumikiem. Spokojnie zważył go w dłoni i stwierdził, że jeszcze 
musi znajdować się tak jedna lub dwie kule. Odbezpieczył, zarepetował i z lufą wycelowaną w głowę kobiety 
zbliżył się do łóżka. Cały się trząsł. Nie, nie przerażała go chęć zabicia dziewczyny, czuł uraz do siebie, winił siebie 
samego za to, że był taki naiwny i wcześniej nie dostrzegł zdrady, której teraz był nawet więcej niż pewny.
- Ty suko! – wysyczał z zaciśniętymi zębami.
Dziewczyna lekko poruszyła się. Po raz ostatni w swoim życiu otworzyła oczy i usiadła na łóżku.
- Kochanie! Już wstałeś? Myślałam, że… - nie dokończyła, bo szczątki jej mózgu obryzgały piękną adamaszkową 
pościel.
- Jezu, kurwa mać! Niech to szlag! – wrzasnął nagle uprzytomniwszy sobie, co właśnie zrobił. – Greeeg! – zawołał 
na pomocnika.
Greg był z Przewodniczącym Religii Oficjalnej od samego początku. Nie był zbyt wysoki, zawsze niedogolony, 
jego włosy chyba nigdy w życiu nie widziały grzebienia i nożyc fryzjerskich, bo spod pozlepianych kruczoczarnych 
splotów opadających na jego twarz widać było tylko małe, bladobłękitne, zawsze rozbiegane i nieszczere oczka. 
Greg całkowicie poświęcił się Religii i jej Przewodniczącemu wyzbywszy się wszelkich własnych sądów, 
zapatrywań i przekonań. Z powodu swojego sprytu i znajomości ludzkiej psychologii był człowiekiem, który 
wiedział, jak sprostać trudnemu obowiązkowi służącego i szybko odgadywał, co w danej chwili jest Faulky’emu 
potrzebne. Za godzinę pracy w centrali dostawał trzysta kawałków. Mało kto w Wiecznym Mieście mógł tyle 
legalnymi środkami zdobyć. A praca u Przewodniczącego była legalna w najwyższym i najsubtelniejszym tego 
słowa znaczeniu. Przecież Oni rządzili ziemią.
Gdy tylko Greg usłyszał wołanie Przewodniczącego, natychmiast wyszedł ze swojego apartamentu i przeszedł 
korytarzem w kierunku rezydencji Faulky’ego. Właściwie na piętrze znajdowały się tylko dwa mieszkania: właśnie 
Przewodniczącego oraz jego prawej ręki - Grega.
Greg wszedłszy do sypialni zastał raczej niemiłą sytuację. Pierwsze co go uderzyło, to widok Przewodniczącego z 
pistoletem w ręku. Cały się trząsł, widać było, że nie panuje nad sobą. Greg zauważył też wąską strużkę krwi 
spływającej z lewego policzka Szefa – przełożony zaciął się przy goleniu. Dopiero później zwrócił oczy w kierunku 
łóżka, w którym leżała kobieta. Naga i martwa. Z otwartej czaszki wypływała krew krzepnąc powoli na poduszce. 
Całe łóżko było zababrane jej trzewiami.
- Kurwa! – zaklął Greg po cichu. Wiedział, że przede wszystkim musi zająć się Przewodniczącym, bo jeśli ten 
zeświruje, on, Greg straci pracę. Dopiero później może się zająć zwłokami.
Sięgnął do kieszeni i wymacał fiolkę ze środkiem uspakajającym. Szef miał skłonność do histerii i od czasu jego 
pierwszego napadu Greg zawsze nosił specyfik przy sobie. Teraz mocno ścisnął buteleczkę i postanowił ratować 
psychikę Przewodniczącego Religii Oficjalnej, Feliksa F. Faulky’ego.
- Jego Świątobliwość! – zaczął Greg swoim służalczym szeptem, w którym pod maską lizusostwa i poddaństwa 
słuchać było stanowczy ton człowieka, który nie znosi sprzeciwu. – Proszę usiąść i opowiedzieć mi wszystko.
- Aaa, Greg. Już jesteś. – niepewnym głosem odpowiedział Faulky nie patrząc nawet w kierunku sługi.
- Niech Jego Świątobliwość usiądzie – tym samym uległym, acz nieznoszącym sprzeciwu głosem powtórzył Greg 
jednocześnie podsuwając Szefowi mahoniowy fotel z czerwonym obiciem z wyhaftowanym złotą nicią 
promieniejącym okiem wpisanym w trójkąt równoramienny. – i zażyje to.
Greg podsunął Szefowi do ust fiolkę, mocno przycisnął do rozdygotanych warg i przechylił sprawiając, że Faulky 
chcąc nie chcąc musiał wypić parę łyków piekącego płynu. Lekarstwo po kilku minutach zaczęło działać i ze 
wzroku Przewodniczącego zniknął obłęd zastąpiony tępym, wystraszonym spojrzeniem, które Greg znał od lat.
- Co tu się stało? – spytał się Greg i od razu zaczął żałować pytania. Przecież było całkowicie jasne, że Feliks F. 
Faulky (z powodu jemu tylko wiadomemu) zastrzelił kochankę i on, Greg, będzie musiał się z tym uporać. Nie 
czekając więc, aż Przewodniczący otworzy usta, Greg stwierdził – Ach tak, oczywiście. Niech się Jego 
Świątobliwość nie martwi, zaraz wezwę ekipę, posprzątają tu wszystko. Tymczasem przejdźmy do gabinetu.
- Dobrze, Greg. Dziękuję, że jesteś. – obecność służącego i porcja środka uspokajającego podziałały na 
Przewodniczącego kojąco. Ogarnęła go fala porannej rześkości i ochota do pracy. Poczekaj na zewnątrz, muszę się 
przebrać. – powiedział już prawie spokojnie.
Greg wyszedł z apartamentu, zamknął za sobą drzwi i przez krótkofalówkę zaczął wydawać dokładne polecenia 
ekipie, która miała sprzątnąć zwłoki z mieszkania Faulky’ego. Przede wszystkim należało po usunięciu ciała tak 
oczyścić apartament, żeby po morderstwie nie został najmniejszy ślad (prawdopodobnie trzeba będzie w tym celu 
wymienić część mebli) oraz podrzucić zwłoki gdzieś na ulicę tak, aby zasugerować, że dziewczyna została 
zgwałcona i zabita w jednej z mniej bezpiecznych dzielnic Rzymu.
W czasie, gdy Greg instruował dokładnie ludzi, co mają robić, by po porannym wybryku Przewodniczącego nie 
został nawet najmniejszy ślad, ów Przewodniczący wyszedł z pokoju i równym, sprężystym krokiem pognał do 
gabinetu, nie czekając nawet na Grega. Ten uśmiechnął się delikatnie – jeżeli Szef radzi sobie bez niego, znaczy to, 
że Greg dobrze wykonał robotę.
Przewodniczący tymczasem wszedł do gabinetu i usiadł za biurkiem z zamiarem przejrzenia dzisiejszej poczty. Były 
to głównie rutynowe, służbowe sprawy. Trzeba było zatwierdzić kilka wyroków śmierci wydanych przez 
okręgowych przedstawicieli Religii Oficjalnej (głównie chodziło o prostytutki, handlarzy narkotykami, 
filozofujących ateistów i producentów nieocenzurowanych przez Religię tak zwanych wsadów wirtualnych), raporty 
na temat sukcesów militarnych misjonarzy w Ameryce Południowej, którzy nawracali ostatni pogański kawałek 
planety na Religię oraz codzienne raporty z działalności Kościołów okręgowych (w tym całkiem nowego, 
założonego przez misjonarzy kilka miesięcy wcześniej w Colsie).
Feliks F. Faulky miał określony system radzenia sobie z codzienną rutyną. Na początku czytał raporty związane z 
misjami, gdyż nie wymagały one od niego podejmowania jakichkolwiek działań, musiał je tylko „przyjąć do 
wiadomości”. W większości były one pomyślne, poza wiadomościami z frontu amazońskiego, gdzie uzbrojeni w 
najlepszą broń misjonarze nie mogli zdobyć twierdzy Brasilia, pomimo poświęcenia piechoty i wysłania na ten 
odcinek najlepszych dowódców. Można by się tu zapytać, dlaczego misjonarze nie użyją po prostu broni jądrowej, 
by zniszczyć twierdzę. Ten jednak, w którego umyśle zaświtałaby taka wątpliwość, dałby tym samym dowód swojej 
olbrzymiej ignorancji na temat zasad, jakimi kieruje się Religia. Gdyby zniszczyć miasto zabijając wszystkich 
pogan, Oni nie mieliby przecież kogo nawracać. W interesie Oficjalnych leży przecież nawracanie, nie śmierć 
poddanych.
Po odczytaniu niepomyślnych wiadomości z frontu Jego Świątobliwość przeszedł do wyroków. Z tym też nie miał 
większych problemów. Zwykle wyroki orzekane przez lokalne Kościoły były zgodne z literą prawa kanonicznego, 
więc Faulky najczęściej wszystkie podpisywał. Tak też było tym razem.
Sprawozdania z działalności lokalnych Kościołów Przewodniczący po pobieżnym przejrzeniu wszystkie 
wykasował, pozostawiając sobie do uważniejszej lektury raport z Colsu, ponieważ tamtejszy ośrodek był nowy i 
funkcjonował jeszcze niecałkowicie sprawnie.
I właśnie wtedy, kiedy najważniejszy człowiek na świecie, Jego Świątobliwość Feliks F. Faulky miał zamiar 
odwrócić swą przewielebną głowę od monitora i zapytać Grega, który w międzyczasie wszedł do gabinetu i 
ulokował się przy swoim biurku, jakie audiencje go dzisiaj czekają, jego uwagę przykuł jeszcze jeden list, którego 
Przewodniczący wcześniej nie zauważył. Wiadomość była zaszyfrowana kluczem najwyższej tajności, a wysłana 
została przez Kościół w Palestynie.
Faulky wybałuszył oczy na monitor i cicho zaklął wpisując jednocześnie kod deszyfrujący. Okazało się wtedy, że 
szyfrowanie jest kilkupoziomowe i Przewodniczący musiał powtarzać żmudną procedurę kilkakrotnie, zanim na 
ekranie ukazał się tekst:
Do Jego Świątobliwości Feliksa F. Faulky’ego. Ściśle tajne. Pilne.
Bunt archeologów podczas wykopalisk pod Jerozolimą. Kilkoro skasowanych, jeden przetrzymywany w areszcie. 4 
misjonarzy zabitych przez buntowników. Sprawa najwyższej wagi. Wymagana natychmiastowa obecność Jego 
Świątobliwości. Więcej informacji na miejscu.
Kościół w Palestynie, przewodniczący Richard North
- Kurwa mać, co to?! – wyszeptał Przewodniczący.
Na głos Szefa ze swojego fotela poderwał się Greg i stanął za plecami Faulky’ego wpatrując się w tajemniczą 
wiadomość.
- Jego Świątobliwość, - zaczął Greg – wskazane byłoby się spakować. Po chwili dodał – Przygotuję transport.
Sługa złapał za krótkofalówkę i nakazał ekipie technicznej przygotowanie pojazdu do lotu w ciągu pół godziny. W 
tym samym czasie Feliks F. Faulky poczłapał do swojego apartamentu, by zabrać rzeczy potrzebne na podróż. Gdy 
wchodził, minął się w drzwiach z grupą ludzi wynoszących zwłoki kobiety owinięte w czarną folię. Kobiety, którą 
rano zabił.
- Nienawidzę tego kurewskiego miasta! – wysyczał przez zaciśnięte zęby.
Po trzech kwadransach Feliks F. Faulky razem z Gregiem wyjechał na dach wieżowca, w którym mieściła się Ich 
siedziba, ulokowali się na głównym pokładzie wahadłowca i wystartowali zostawiając pod sobą apartament 
Faulky’ego, zakrwawione łóżko, zamordowaną kobietę i kilkukilometrową warstwę smogu, pod którą przeżywali 
swoje nędzne życia zwykli, szarzy mieszkańcy znienawidzonego przez Przewodniczącego miasta Rzym.
Rozdział 2
Adrian i Greg szli ciemną i chłodną uliczką prowadzącą do restauracji, gdzie zamierzali zjeść obiad. Ponieważ 
słońce o tej porze świeciło prawie w zenicie i przypiekało niemiłosiernie, przyjaciele postanowili, że wpadną do 
jakiegoś chłodnego lokalu. W ten sposób doszli do Black Joe, baru, który właśnie o tej porze serwował 
lekkostrawne posiłki dla osób, które (jak nasi bohaterzy) po porannym wylegiwaniu na plaży uciekały w jakieś 
chłodne miejsce, by przetrzymać największy upał.
Black Joe mieścił się w przytulnej, chłodnej, kamiennej piwniczce w centrum wyspy. Prowadzony był przez 
wysokiego, tęgiego, czarnego faceta o imieniu Joe. Jak tylko Adrian i jego przyjaciel weszli do lokalu, ich oczom 
ukazał się olbrzymi właściciel, który zahuczał basem:
- Ardian, Greg! Witajcie! Co u was?
- Sie ma, stary. – zawołał Greg i po chwili Joe zaprowadził ich do stolika w rogu, skąd mogli obserwować całą salę.
O tej porze w barze nie było tłoku. Dominowali w nim poranni plażowicze chowający się przed spiekotą dnia. Było 
kilka dziewczyn, wśród których Adrian rozpoznał te, których wygląd Greg tak niewybrednie komentował. Było też 
trochę młodych par, prawdopodobnie małżeństw, które na wyspie spędzały swój miodowy miesiąc. Do Black Joe 
przyszło też paru staruszków, którzy usadowili się na przeciwległym końcu lokalu. Sącząc różnokolorowe drinki i 
paląc kubańskie cygara spod przymrużonych powiek leniwie obserwowali salę. Wszyscy ci ludzie byli na wyspie z 
jednego powodu – był to najpiękniejszy skrawek lądu na ziemi i czy chodziło o spędzenie cudownych wakacji, 
przeżycie pierwszego miesiąca małżeńskiego życia czy też doczekania spokojnej starości, nie było na całym świecie 
lepszego miejsca do zrealizowania marzeń. Wyspa była rajem na ziemi. Rajem, w którym Adrian i Greg mieszkali 
na stałe i to wydawało się właśnie Adrianowi najcudowniejsze.
Podczas deseru nasi przyjaciele zaplanowali sobie resztę dnia. Ponieważ wieczór mieli już zajęty (byli umówieni w 
Lizard Club), pozostało im do rozporządzenia wolne popołudnie. Mogli wrócić na plażę lub pójść poćwiczyć na 
siłowni. Nad morzem spędzili cały poprzedni dzień, więc dziś wypadało pójść potrenować.
- Trzeba przypakować przed wieczorem, nie? – powiedział Greg.
Tak więc po krótkiej sjeście w mieszkaniu Adriana przyjaciele przebrali się i poszli poćwiczyć.
Siłownia mieściła się w starym zakładzie przemysłowym, o którym nikt nie wiedział ani co produkował, ani kiedy 
został zamknięty. Od kiedy Adrian pamiętał, od zawsze było to miejsce, gdzie można było w spokoju „popakować”. 
Była hala fabryczna wprost pękała w szwach od najróżniejszego sprzętu treningowego, od bieżni, stepperów i 
drabinek, po profesjonalny atlas, stanowisko wyciskania sztang i specjalizowane urządzenia, przy pomocy których 
można było trenować poszczególne grupy mięśni. Na tyłach siłowni znajdowała się sauna, gabinet masażu i 
prysznice, a ogólne dobre wrażenie wieńczyła pracująca cały czas klimatyzacja sprawiająca, że nawet w najbardziej 
upalny dzień panował w hali przyjemny chłód.
Tego dnia w siłowni było niewiele osób, więc Adrian z Gregiem mogli poćwiczyć kilka razy na każdym stanowisku. 
Z głośników zawieszonych na ścianach wydobywała się wesoła, dyskotekowa muzyka pomagająca ćwiczącym 
trzymać rytm. Poza tym, było raczej nieciekawie, bo, według Grega, „żadne laski się nie pokazały”.
Gdy wyszli z siłowni, słońce stoczyło już się trochę niżej na bezchmurnym niebie i nie prażyło tak mocno, jak przed 
południem. Mimo wszystko Adrian zadecydował, że odpocznie przed nocną balangą. Zmęczony kilkoma seriami 
ćwiczeń (szczególnie dawały mu się we znaki mięśnie brzucha), powlókł się do domu, wziął prysznic, pogapił się na 
swoje nagie odbicie w lustrze i poszedł do pokoju przygotować sobie podwieczorek.
Jaki ten świat jest cudowny, pomyślał wbijając swoje białe równe ząbki w kanapkę z żółtym serem i ogórkiem. 
Mieszkam w jego najcudowniejszym zakątku, mam piękne mieszkanie, najlepszego kumpla, jakiego można mieć 
(właściwie nie wiem, jak mogłem żyć bez niego przedtem), codziennie opalam się, pływam w morzu, a przede 
wszystkim jestem niesamowicie seksowny i codziennie mogę mieć inną dziewczynę.
Nie, nie chodziło o to, że nie szanował tych wszystkich kobiet, z którymi spędzał noc, a rano szybko opuszczały 
jego mieszkanie. Szanował prawo każdego człowieka do takiego życia, jakie sobie wybrał, a jeśli większość 
dziewczyn na wyspie chce się z nim pieprzyć, nie będzie im w tym przeszkadzał. Nawet czuł dla nich podziw, że 
zauważyły jego nieprzeciętną osobę i ta osoba je na tyle zainteresowała, żeby okazać mu nieco więcej niż tylko 
platoniczne zainteresowanie.
Na takich rozważaniach minęło Adrianowi popołudnie. W końcu zauważył, że dochodzi szósta i trzeba przygotować 
się do nocy. Szybko ogolił się, przebrał w strój wyjściowy (co w jego przypadku oznaczało włożenie swoich 
najbardziej kolorowych ciuchów i ciemnych okularów z odblaskową oprawką) i zadzwonił do Grega. Po drugiej 
stronie słuchawki usłyszał głos kumpla:
- Hę? – jak zawsze zaczął rozmowę Greg.
- No to co? – spytał Adrian. – Idziemy?
- Ależ oczywiście! – potwierdził przyjaciel i, choć Adrian nie widział jego twarzy, był przekonany, że się 
uśmiechnął.
- No to wyłaź z tej swojej dziury!
Chwilę później obaj znaleźli się na piaszczystej ścieżce, tylko tym razem poszli w kierunku przeciwnym do plaży, w 
głąb wyspy, gdzie znajdował się czynny każdą noc Lizard Club, który był świetnym miejscem dla facetów pokroju 
Adriana i Grega. Greg zawsze mówił:
- Adrian, jak chcesz dobrze się napić, porządnie przyćpać i zarwać niezłą dupę, to ten klub jest właśnie miejscem dla 
ciebie.
Tak więc właśnie owego wieczora Adrian z Gregiem przybyli do klubu wypiwszy przedtem po dwa piwa, które 
Greg jakoś zdołał znaleźć w swoim bałaganie. Bramkarz stojący przy wejściu znał ich aż zbyt dobrze, więc tylko 
pozdrowił ich krótkim „cześć” i przyjaciele po chwili znaleźli się w nasączonym gryzącym dymem papierosowym i 
słodkawym zapachem marihuany lokalu. Ubrany na biało didżej kręcił się jak zwariowany nad konsolą, co chwilę 
wydawał w kierunku bawiących się jakieś nieartykułowane dźwięki i popijał swoje piwo dużymi, łapczywymi 
łykami. Ten sam facet kontrolował też migające światła w lokalu, które odbijały się od wielkiej błyszczącej kuli 
pośrodku sufitu posyłając w kierunku podłogi różnokolorowe refleksy.
Adrian i Greg zasiedli przy stoliku i zamówili martini z wódką. Słodkawy płyn w połączeniu ze skrętem, którego 
Greg wyłudził przy wejściu od jakiegoś gówniarza sprawił, że Adrian poczuł się dziwnie zrelaksowany. Nie miał 
jednak ochoty całą noc przesiedzieć przy stoliku; przecież nie po to tu przyszedł. Zobaczył właśnie w 
podskakującym tłumie dziewczynę, z którą Greg rozmawiał rano na plaży. Obok niej podrygiwała w rytm muzyki 
jej przyjaciółka. Greg też wypatrzył tańczące kobiety i zapytał się znaczącym głosem:
- To co? Zarywamy?
Po chwili dziewczyny siedziały przy ich stoliku. Z początku rozmowa jakoś się nie kleiła, ale po kilku drinkach 
zaczęły opowiadać o sobie. Ta, którą Greg rano zaczepił, była blondynką. Nazywała się Cynthia i studiowała 
psychologię. Jej przyjaciółka, nieco wyższa i poważniejsza brunetka o imieniu Lydia nic nie studiowała. Wyglądała 
jak ktoś, kto rano spędza cztery godziny przed lustrem na nakładaniu makijażu. Przyjechała razem z Cynthią na 
wyspę, aby spędzić najlepsze wakacje w życiu.
- W takim razie natrafiłyście na odpowiednich facetów. – niewyraźnym głosem wybełkotał mocno już 
podchmielony Greg.
Przyjaciółki w odpowiedzi tylko zaśmiały się głupawo.
Gdy Greg z Lydią gdzieś znikli na dłużej, Adrian poprosił Cynthię do tańca. Ponieważ było już późno, didżej zaczął 
puszczać spokojniejsze kawałki i tańczyli razem przytuleni do siebie (Cynthia w ciągu ostatnich kilku godzin wypiła 
z osiem drinków). Adrian nie wiedział kiedy zaczęli się namiętnie całować i nawet nie zauważył, jak znaleźli się na 
świeżym powietrzu pod rozgwieżdżonym niebem, a dziewczyna zapytała:
- Gdzie mieszkasz?
- Chodź! – nakazał i pociągnął ją za rękę w kierunku mieszkania.
Gdy weszli, dziewczyna od razu zaczęła się rozbierać, ale Adrian ją powstrzymał:
- Czekaj. Mam coś, co jeszcze bardziej nas nakręci.
Wyjął z szufladki celuloidową torebeczkę z amfetaminą i szybko uformował na stoliku nocnym kilka kresek 
narkotyku, które zaraz z niego znikły dostając się przez nozdrza do krwiobiegu obojga. Przez krótką chwilę gapili 
się na siebie, po czym pospiesznie zdarli z siebie resztę ubrań i rzucili się na łóżko Adriana w desperackim akcie 
hedonizmu, jaki możliwy jest tylko podczas gorącej nocy na najpiękniejszej z możliwych tropikalnej wyspie.
Lecz właśnie wtedy, kiedy wpadające przez okno światło księżyca oświetlało splecioną w miłosnym uścisku parę, w 
momencie, który dla Adriana stanowił ukoronowanie dnia i kwintesencję życia, jakie prowadził na wyspie, kiedy 
Cynthia zamknęła swoje błękitne oczy i cicho pojękiwała nie czując poza nim reszty świata, z umysłem Adriana 
stało się coś strasznego.
Może to był efekt skręta wypalonego wieczorem w klubie, może zbyt dużej ilości martini, może za długiego 
przebywania na słońcu. Adrian nie widział już księżyca, nie słyszał westchnień dziewczyny i nie wyczuwał jej 
obecności pod sobą. Wydawało mu się, że zawisł w próżni. W próżni, z której nagle wyłonił się uśmiechnięty młody 
człowiek w mundurze z karabinem. Człowiek trzymał w ręku dzidę, na którą nadziana była ociekająca krwią głowa 
zmaltretowanego człowieka z wyłupionymi oczami...
Rozdział B
Przewodniczący siedział wygodnie w fotelu przy oknie i patrzył na błękitną planetę pod i na czarne niebo nad sobą. 
Piękno tego widoku poruszyło Feliksa F. Faulky’ego do głębi. Przez chwilę zapomniał o tajemniczej wiadomości, 
którą dostał dziś rano i która (jak przeczuwał) całkowicie odmieni jego życie. Poczuł się dziwnie lekko i, po raz 
pierwszy może od kilku miesięcy, nie bał się. Po raz pierwszy zapomniał o paraliżującym strachu o własne życie, o 
obsesyjnym, wprost paranoicznym lęku przed zdradą lub spiskiem. Chciał, żeby ten lot trwał wiecznie, żeby pilot 
nigdy nie lądował, żeby na zawsze zostawił najważniejszego człowieka na ziemi w tej komfortowej pustce, z 
perspektywy której cały świat wydawał się taki mało ważny, taki niepozorny i niemający znaczenia.
Jednak Przewodniczący przypomniał sobie o celu lotu w tej chwili, gdy jakieś dziesięć minut po starcie 
wahadłowiec zaczął obniżać lot i wszedł w gęstsze warstwy atmosfery. Naprzeciwko jaśniejącego w oknie nieba 
ukazało się Przewodniczącemu odbicie własnej twarzy, odbicie, którego tak nienawidził. Szybko odwrócił się od 
okna i na powrót ogarnęła go panika. Obrócił się w przeciwną stronę i dostrzegł uśmiechniętą twarz Grega. Dobrze, 
że jest przy nim. Pomocnik zawsze umiał sobie radzić w trudnych momentach i pomagał Szefowi w sytuacjach 
wydawałoby się bez wyjścia.
Pojazd tymczasem dotknął kołami lotniska w Jerozolimie i po chwili wypuścił hamujący spadochron. Wahadłowiec 
rozpoczął hamowanie i Faulky przeraził się. Był u celu podróży i cokolwiek na niego czekało w tym mieście, będzie 
musiał temu stawić czoła i nie będzie to bynajmniej przyjemne.
Na lotnisku powitał przyjezdnych sam Richard North, przewodniczący lokalnego Kościoła. Poprowadził 
Przewodniczącego do hotelu, w którym miał spędzić się rozpakować i zostawić swoje rzeczy. Jednak niemalże 
zażądał, aby Faulky pojawił się za pół godziny w sali konferencyjnej w celu przedstawienia sprawy. Było jedno 
zastrzeżenie – miało być to spotkanie w cztery oczy, a na to Przewodniczący nie chciał się zgodzić. W końcu 
wymusił na Northu obecność Grega.
Faulky najpierw rozejrzał się po pokoju, który przeznaczono dla niego. Był jasny, przestronny, dobrze, acz skromnie 
umeblowany, a przez duże okno wpadało do środka jasne, ciepłe, popołudniowe słońce. Z głośniczka włączonego 
radia dobiegała uszu Przewodniczącego spokojna, smyczkowa muzyka. Od razu spodobało mu się to miejsce, było 
dokładnym przeciwieństwem jego apartamentu w Rzymie. Przewodniczący usiłował przypomnieć sobie, czy 
kiedykolwiek widział w Rzymie słońce, ale w końcu jego pamięć musiała skapitulować. Wieczne Miasto słońca 
nigdy nie oglądało.
Właśnie wtedy, gdy przypomniał sobie o swojej siedzibie, powróciło przerażenie i dziwne przeczucie, że cokolwiek 
Richard North ma mu do powiedzenia tego dnia, mocno nadweręży i tak już mocno umęczoną psychikę 
Przewodniczącego. Spojrzał na zegarek i przeraził się – do audiencji zostało mu już tylko dziesięć minut. Musi się 
pospieszyć. A przede wszystkim nie może dać poznać, jak jest przerażony całą sytuacją.
Tak więc jakiś czas później Feliks F. Faulky siedział w wygodnym fotelu w obszernej, klimatyzowanej sali 
konferencyjnej, a przed nim stał North. Przewodniczący czuł się okropnie. Wiedział, że zaraz będzie musiał podjąć 
ważną decyzję i przeczuwał, że ta decycja nie będzie dla niego łatwa.
Z kolei North też czuł się nieswojo. Nie wiedział jak zacząć. Wiadomość, którą miał przekazać przewodniczącemu, 
mogła zaburzyć całą strukturę Religii, naruszyć jej podstawowe fundamenty, a tego zarówno on, jak i Faulky nie 
życzyliby sobie. Przez chwilę pomyślał, że najlepiej by było zataić całą sprawę przed Przewodniczącym, a 
wszystkie osoby w nią zaangażowane uciszyć. Jednak później, za kilka lat, sprawa mogłaby ujrzeć światło dzienne, 
a wtedy jego głowa mogłaby spaść. Tak więc Richard North nie miał dla Szefa dobrych wiadomości i chciał, żeby 
audiencja była już za nim, a Przewodniczący podjął racjonalną decyzję.
- Jego Świątobliwość. – zaczął niepewnie Richard i głos mu uwiązł w gardle. Patrzył raz na Przewodniczącego, 
który zdawał się równie przerażony sytuacją, jak on sam, raz na Grega, który niewzruszony stał za fotelem Szefa jak 
cień. – Jak zapewne Jego Świątobliwość wie, z Jego nakazu rozpoczęliśmy wykopaliska we wschodniej Jerozolimie.
- Tak, oczywiście. – potwierdził Przewodniczący, chociaż o wykopaliskach słyszał pierwszy raz. Widocznie któryś 
z moich podwładnych je zlecił, pomyślał.
- W trakcie prac archeolodzy pracujący pod naszym nadzorem natrafili na grobowiec z pierwszego wieku, pieczarę 
wykutą w skale i znaleźli tam kilka dobrze zachowanych szkieletów, pięć męskich i jeden kobiecy.
- ... – Faulky skinął głową, bardziej zainteresowany i mniej zdenerwowany niż przed chwilą.
- No więc, archeolodzy zaczęli badać znalezione szczątki; oczywiście pod naszym nadzorem. Chcieliśmy 
dowiedzieć się, czy może są to zwłoki ludzi związanych z Religią Oficjalną, może apostołów czy ich późniejszych 
uczniów. Wtedy właśnie zaginął jeden szkielet.
- Co to znaczy?
- Po prostu zniknął. Od razu oczywiście przeprowadziliśmy śledztwo i odkryliśmy, że to archeolodzy ukryli szkielet, 
aby nie dzielić się z nami wynikami swoich badań. Wtedy zrozumieliśmy, o co im chodziło. – North jakby się 
zająknął. – Albo niech Jego Świątobliwość sam zobaczy. – dodał i zrobił się blady na twarzy.
Na wielkim ekranie umieszczonym na przeciwnej ścianie sali Feliks F. Faulky zobaczył trójwymiarowy model 
szkieletu, który, w miarę wyjaśnień Northa, obracał się i ukazywał miejsca, o których przewodniczący 
palestyńskiego Kościoła mówił.
- Tak więc, okazało się, że szkielet ma pogruchotane, jakby przebite gwoździem, kości nadgarstka i śródstopia. Ma 
też złamane dwa lewe żebra i kości piszczelowe oraz strzałkowe obydwu nóg. – ponieważ Przewodniczący zdawał 
się nic nie rozumieć, North dodał. – Jego Świątobliwość, ten mężczyzna umarł na krzyżu.
- O ile wiem, w pierwszym wieku Palestyna była prowincją Rzymską, a Rzymianie często stosowali ten rodzaj kary. 
– odezwał się nagle Greg. – Cóż w tym dziwnego?
- Tak. - i w tym miejscu North zrobił długą pauzę, jakby zastanawiając się, co ma powiedzieć. – Ale odtworzyliśmy 
twarz na podstawie kształtu czaszki. – na ekranie zaczęły się pojawiać wokół kości głowy mięśnie, a następnie skóra 
i oczy. – To właśnie wyników tych badań nie chcieli nam udostępnić archeolodzy i zagrozili, że ujawnią je w Sieci...
Ale Jego Świątobliwość Feliks F. Faulky nie słuchał już wywodów Richarda Northa. Patrzył na twarz zmarłego 
człowieka na ekranie, twarz, którą znał zbyt dobrze, żeby jej nie rozpoznać, pomimo braku na komputerowej 
symulacji zarostu i włosów. Twarz, którą widział na Całunie przechowywanym w Kościele w Turynie.
Z migającego ekranu komputera na ścianie sali konferencyjnej patrzyła na Przewodniczącego umęczona twarz 
Jezusa z Nazaretu, który podobno zmartwychwstał i wstąpił do nieba.
- O kurwa! – powiedział Faulky i straciwszy świadomość osunął się na wypastowaną podłogę.
Rozdział 3
- Greeeg! – krzyknął zduszonym głosem jednocześnie zrzucając dziewczynę z łóżka.
- Co ci odbiło? Naćpałeś się czy co? – rzuciła gniewnie dziewczyna.
- Idź stąd! Odejdź! – krzyczał, ponieważ stale widział przed sobą zakrwawioną głowę z wyłupionymi oczami. 
Głowa wyraźnie poruszyła się i uśmiechnęła do Adriana. – Greeeg! – zawołał jeszcze raz machając rękami, jakby 
chciał odegnać od siebie ten koszmarny widok.
- Naćpany palant! – syknęła Cynthia, zaczęła się ubierać, zabrała torebkę i wybiegła z domu.
Po odejściu dziewczyny halucynacja minęła, ale nie minęło dziwne uczucie, które pierwszy raz go ogarnęło, gdy 
zobaczył wyrzuconą przez morze kartkę. Odcięta, zakrwawiona głowa nie była dla Adriana koszmarnym widokiem. 
Na tropikalnej wyspie, gdzie życie było dla mieszkańców idyllą, gdzie największym problemem były uderzające na 
archipelag co kilka miesięcy cyklony nie pozwalające wylegiwać się na plaży, widok uśmiechniętego żołnierza 
mordującego swoją ofiarę był wprost surrealistyczny, nierzeczywisty. Adrian nie wiedział, że wojna jest złem, że 
jest okrutna. On nie wiedział, co to są wojny, bo na wyspie nikt go nie powiadomił o ich prowadzeniu. Jednocześnie 
czuł, że odzywa się w nim jakaś dawno zapomniana, odrzucona część duszy; uwięziona podświadomość pragnąca 
wydostać się na wolność. Po raz pierwszy poczuł, że gdzieś poza wyspą istnieje świat, który nie jest rajem na ziemi; 
świat, w którym ludzie zabijają się nawzajem, a przeżywa ten, kto (jak żołnierz z gazety) jest silniejszy i szybszy od 
przeciwnika. Ale najbardziej przeraziło Adriana to, że ten okrutny świat, w którym prowadzi się wojny, zabija 
bliźnich i znęca nad pokonanymi jest normą, natomiast jego wyspa tylko pojedynczą oazą spokoju, nieprawdziwym 
skansenem, w którym przeżywają swoje szczęśliwe życia ci, którzy jak on są nieświadomi okrucieństwa, które ich 
otacza.
Podniósł słuchawkę i wystukał numer Grega, ale kumpla nie było w mieszkaniu. Pewnie gdzieś poszedł z Lydią, 
pomyślał. Niewiele myśląc wybiegł z domu i nagi pognał w kierunku plaży, gdzie wskoczył do zimnego oceanu i 
zaczął płynąć przed siebie. Nie było to łatwe w jego stanie, ale przemógł się i, jak tylko mógł, wytężał wszystkie 
wyćwiczone w siłowni mięśnie i płynął coraz dalej od brzegu. Płynął bez opamiętania, najszybciej jak mógł, jak 
najdalej od piaszczystej plaży, na której codziennie się wylegiwał, w kierunku budzącego się powoli z mroków nocy 
bladoróżowego świtu...
Nie pamiętał jak długo płynął, ani jak daleko zdążył dotrzeć. Pamiętał tylko łódź ratunkową, która zmaltretowanego 
i wymęczonego dowiozła go do wyspy oraz salę szpitalną i zmartwioną twarz Grega pochyloną nad nim. Nigdy nie 
widział kumpla tak zatroskanego. Wyglądało to tak, jakby pierwszy raz od przybycia na wyspę Greg zaczął myśleć 
o czymś poważniejszym, niż tylko wylegiwaniu się na plaży i „zarywaniu”. W końcu wyrzucił z siebie:
- Stary, kurwa! Popierdoliło ci się coś w tej zasranej mózgownicy?! Co ci odjebało?
Adrian nie wiedział, co ma odpowiedzieć, jak wytłumaczyć mu swoje zachowanie. Przecież nie powie kumplowi, że 
zamierzał się utopić z powodu głupiego świstka papieru, wyrzuconego wczoraj na plażę i niezbyt przyjemnego 
odjazdu po amfie. Musiał mu swoje zachowanie wytłumaczyć inaczej, racjonalnie. Było to trudne, zwłaszcza, że 
sam nie umiał sobie tego wytłumaczyć.
- Przepraszam cię, Greg. To już się więcej nie powtórzy. – powiedział sam nie wiedząc, dlaczego. Nagle jednak 
przełamał się i zaczął mówić. – Słuchaj, pamiętasz tę stronę z gazety?
- Mhm. – potwierdził Greg nie rozumiejąc związku między gazetą a dziwnym zachowaniem przyjaciela.
- Kim był ten człowiek... na zdjęciu? – wyraźnie mówienie sprawiało mu trudność. Nie wiadomo dlaczego, ale 
podświadomość podpowiadała mu, że Greg będzie znał odpowiedź.
Gdy Greg usłyszał pytanie Adriana, jego twarz zmieniła się z zatroskanej na śmiertelnie przerażoną. Przerażoną 
tym, że Adrian chce wiedzieć coś, o czym wiedzieć nie powinien. Uważnie popatrzył na Adriana i (przynajmniej 
Adrianowi tak się wydawało) na krótką chwilę wstrzymał oddech. Wszystko trwało oczywiście mniej niż pół 
sekundy, po czym gęba Grega przyjęła znów tak dobrze znany Adrianowi głupawy wyraz. Może mu się to wszystko 
tylko przywidziało.
- To pewnie misjonarz Religii Oficjalnej po zdobyciu jakiegoś miasta. – odparł Greg takim tonem, jakby to był 
znany wszystkim fakt, a Adrian wykazał się całkowitą ignorancją pytając go o to.
- Misjonarz... Religii Oficjalnej... – powoli, słowo za słowem powtórzył Adrian. Wydawało mu się, że kiedyś słyszał 
te słowa, tylko nie mógł powiązać ich brzmienia z jakimkolwiek znanym znaczeniem. – Co to znaczy? – zapytał się 
w końcu.
- Znaczy to tylko tyle, że następne miasto musiało poddać się Religii. – stwierdził po prostu Greg. – Zostanie tam 
założony lokalny Kościół i mieszkańcy będą musieli się mu podporządkować.
Wydawało się dziwne Adrianowi, że nigdy przedtem nie słyszał o Religii Oficjalnej. Z notatki w gazecie oraz z 
tego, co mówił Greg wynikało, że jest to organizacja o zasięgu ogólnoświatowym. Jednak chwilę później dotarło do 
umysłu Adriana, że nie mógł wiedzieć o Religii, skoro nie czyta gazet i nie ogląda telewizji (zresztą jedyny jego 
telewizor był od zawsze popsuty).
- Greg, słuchaj. – spytał się niepewnie. – Czy to znaczy, że tutaj, na wyspie też mamy lokalny Kościół?
- Oczywiście. – z rozbrajającą szczerością odpowiedział Greg, chociaż Adrian nigdy o żadnym Kościele nie słyszał.
- Gdzie to jest?
- W centrum wyspy, zaraz obok osiedla, taki mały domek. Pamiętasz, przechodziliśmy tam kiedyś.
- Tak, pamiętam. – teraz sobie przypomniał. – Dlaczego nigdy wcześniej mi o tym nie mówiłeś?
- Bo nigdy nie pytałeś. – Greg wyraźnie się zdenerwował. – Całymi dniami wylegujemy się na plaży, pakujemy, 
zarywamy dupy i ani razu nie wspomniałeś słowem o Religii. Nagle wyskakujesz goły z domu i próbujesz się topić; 
a gdy tylko ja lecę jak głupi do szpitala i chcę ci jakoś pomóc, ty wyjeżdżasz mi tutaj z pierdoloną polityką. Pojebało 
cię?
Ogarnęło go wstyd. Dopiero teraz zauważył, że dotychczas zupełnie nie interesował się światem. Całymi dniami 
leżał na słońcu, pływał, ćwiczył na siłowni, chodził do klubów i uwodził kobiety nie zdając sobie sprawy z tego, że 
gdzieś tam poza wyspą istnieje inny świat. Świat, który może nie jest tak piękny i spokojny, ale o którym trzeba coś 
wiedzieć, a o którym Adrian nie wiedział nic. Nigdy nawet nie opuszczał wyspy.
- Greg?
- Tak, stary? – kumpel już się trochę uspokoił.
- Wyjedziemy gdzieś stąd na kilka dni?
- Że jak? – Greg najwyraźniej się zdziwił.
- Wiesz, na wycieczkę. – ciągnął dalej myśląc, jak przekonać przyjaciela do wyprawy. – Tylko kilkudniową. 
Polecimy na kontynent, pozwiedzamy trochę...
- Po chuja wyjeżdżać, skoro i tak u nas jest najlepiej? Wszyscy do nas przyjeżdżają, gdy chcą się zabawić. Po co 
stąd jechać?
- Nie sądzisz, że moglibyśmy trochę zobaczyć świata? Polecielibyśmy na kontynent, przenocowali w jakimś hotelu, 
rozerwali trochę. Poza tym, poza wyspą też pewnie są jakieś dupy. – wymownie spojrzał na Grega.
- No dobrze, prawie mnie przekonałeś. To gdzie chciałbyś lecieć? – zapytał się Greg i uśmiechnął się dziwacznie.
Adrian nie wiedział, gdyż nie miał nawet pojęcia, jak blisko było z wyspy do kontynentu ani tym bardziej, jaki to 
kontynent i jakie kraje na nim się znajdują. Postanowił, że kupi gdzieś mapę i kilka książek, jednak bardzo szybko 
zrezygnował z pomysłu. Nikt na wyspie nie sprzedawał ani map, ani książek. Nie wydawało się to Adrianowi 
dziwne, bynajmniej. Po co komu na takiej pięknej wyspie księgarnia?
- Greg, nie wiesz, gdzie tu jest najbliższe lotnisko? – zapytał się.
- Słyszałem, że na sąsiedniej wyspie, ale w życiu tam nie byłem.
- Popłyniemy tam? Dobrze, Greg?
Pierwszy raz w życiu poczuł, że zrobi coś naprawdę pożytecznego. Nie wiedział dokładnie, co zobaczy poza wyspą, 
na dalekim kontynencie, ale przeczuwał, że zrobi to na nim wielkie wrażenie. Po raz pierwszy zauważył, że jego 
dotychczasowe życie było beznadziejnie nudne i jednostajne, a wycieczka pomoże mu to zmienić i dowiedzieć się 
czegoś o świecie, w którym istnieją wojny, zbrodnie, gwałty, Religia Oficjalna i misjonarze nabijający na dzidy 
głowy swoich niewinnych ofiar.
Rozdział C
- Jego Świątobliwość! – usłyszał nagle stłumiony, daleki głos gdzieś nad sobą. – Niech Jego Świątobliwość się 
obudzi. – jednocześnie poczuł lekkie uderzenie w twarz.
Powoli, z trudem otworzył oczy i od razu oślepiło go ostre światło. Było ciepło. Przez chwilę nie był Feliksem F. 
Faulkym, Przewodniczącym Religii oficjalnej, tylko jednym z dziesięciu miliardów zwykłych ludzi 
zamieszkujących planetę. Wydawało mu się, że leży na gorącej tropikalnej plaży, słyszy szum fal i chłonie całym 
ciałem chłodną bryzę od oceanu. Po raz pierwszy w życiu czuł się naprawdę szczęśliwy. Nie musiał się o nic 
troszczyć, wszelkie nierozwiązywalne problemy zostały dawno rozwiązane, a jemu pozostawało tylko... żyć. Żyć i 
cieszyć się życiem.
Jednak słodka iluzja szybko ustąpiła miejsca szarej rzeczywistości. Zorientował się, że leży w łóżku w pokoju 
hotelowym w Jerozolimie, a nad nim z zatroskaniem pochyla się Greg. Wydawał się bardzo zmartwiony stanem 
Przewodniczącego. Faulky spojrzał na okno – to stąd wpadało do pokoju światło słońca. Przypomniał sobie, po co 
przybył do Jerozolimy. Przypomniał sobie grób Jezusa odnaleziony przez archeologów i wiedział, że odnalezienie 
jego szczątków oznacza kres Religii Oficjalnej. Cała władza, jaką mieli nad mieszkańcami planety została im 
przekazana przez Chrystusa, którego zmartwychwstanie i wniebowstąpienie stanowiły jedne z najbardziej 
podstawowych i niepodważalnych dogmatów Religii. Wiedział, że aby nie dopuścić do rozpadu Religii i utracenia 
kontroli nad światem, będzie musiał zatrzeć wszystkie ślady świadczące o tym, że ciało Jezusa kiedykolwiek 
znaleziono. Wiedział ponadto, że będzie musiał poprosić Grega o pomoc w tym trudnym zadaniu.
- Greg, która godzina? – zapytał się służącego.
- Szesnasta, Jego Świątobliwość. – odpowiedział Greg.
Przewodniczący pamiętał, że przyleciał do Jerozolimy około trzynastej, a spotkanie z Northem odbyło się jakieś pół 
godziny później, więc szybko obliczył, że musiał być nieprzytomny około dwóch godzin. Zmarnował całe dwie 
godziny i ciągle nie wiedział, jak poradzić sobie z sytuacją. Jak nigdy w życiu był bezradny i zagubiony. Z trudem 
podniósł się z łóżka i przytomniejszym wzrokiem popatrzył na Grega. Obecność sługi dodawała mu otuchy. To on 
pomagał Przewodniczącemu w najtrudniejszych momentach kariery i Faulky miał nadzieję, że będzie tak i tym 
razem. Przetarł zmęczone oczy i pewniejszym głosem spytał:
- Greg?
- Słucham, Jego Świątobliwość. – odpowiedział Greg swoim charakterystycznym służalczym szeptem, jednocześnie 
Przewodniczący zauważył w jego oczach dziwne, władcze spojrzenie.
- Co mam robić? – zapytał się bezradnie.
- Przede wszystkim trzeba będzie zlikwidować szkielet i zniszczyć wykopaliska. – Greg mówił szybko, widać było, 
że już obmyślił plan działania. Jednocześnie zdecydowany ton głosu sprawiał, że wydawało się, iż to on wydaje 
polecenia Faulky’emu – Należy też oczywiście postarać się, by archeolog, który pozostał przy życiu, nikomu o tym 
nie mógł powiedzieć. Trzeba też usunąć wszystkich ludzi, którzy mieli styczność z naukowcami 
przeprowadzającymi wykopaliska.
- To znaczy ilu? – oczy Faulky’ego poszerzyły się w przerażeniu.
- Prawdopodobnie całą rodzinę, wszystkich współpracowników i przyjaciół, którzy z nim rozmawiali w trakcie 
przeprowadzania wykopalisk oraz strażników, którzy go w tej chwili przetrzymują w areszcie.
- Załatwisz to?
- Oczywiście, jeżeli tylko Jego Świątobliwość sobie tego życzy. – Greg uśmiechnął się nieprzekonywająco. – 
Pozostaje jeszcze jeden problem... większego kalibru.
- O co chodzi? – spytał się Faulky zmęczonym głosem.
- O Northa. Jego też powinniśmy wyeliminować. Wie najwięcej z nas wszystkich, a nie wiadomo, czy kiedyś nie 
ruszy go sumienie i nie sypnie. – Greg zawsze umiał pomyśleć o wszystkim.
- Richard? – zdziwił się Przewodniczący. – Zawsze był lojalny.
- Tak, ale przezorności nigdy za wiele. Chyba mi Jego Świątobliwość przyzna rację? – służalczo zapytał się Greg.
- Oczywiście, jak chcesz. Idź teraz do siebie i załatw wszystko.
- Tak jest, Jego Świątobliwość. – powiedział Greg i wyszedł z pokoju.
Greg wiedział, jak wykonać egzekucje. Wynajmie kilku agentów z centrali i zleci im zamordowanie kilkudziesięciu 
osób powiązanych z archeologami tak, by nie zostawiać najmniejszych podejrzeń. W tym tajni agenci Religii byli 
dobrzy. Oczywiście nikt z nich nie zostanie poinformowany, dlaczego mają pozbyć się tych ludzi. Po prostu 
przyjmą i wykonają zlecenie. Z Northem poradzi sobie w podobny sposób. Trzeba będzie tylko tak zorganizować 
zabójstwo, żeby wyglądało na zamach obrońców starego porządku na wysokiego przedstawiciela Religii Oficjalnej. 
Najlepiej do tego celu będzie się nadawał materiał wybuchowy umieszczony gdzieś w mieszkaniu czy podrzucony 
do samochodu.
Pozostawał tylko jeden problem, o którym Greg Przewodniczącemu nie powiedział i powiedzieć nie mógł. Sprawa 
ta nurtowała Grega od momentu, gdy Faulky zasłabł i musiał go odtransportować do pokoju. Martwił go stan 
umysłowy Przewodniczącego. Jeżeli będzie zbyt słaby psychicznie, wyjawi w końcu komuś prawdę, a wtedy 
Religia Oficjalna może się rozpaść. Nie zależało Gregowi bynajmniej na Religii; nie chciał po prostu stracić 
intratnej posady służącego w rzymskiej siedzibie. Przez chwilę rozważał nawet możliwość zabicia 
Przewodniczącego, szybko jednak się z tej możliwości wycofał. Wiadomo, że żaden agent nie targnie się na życie 
najwyższego przełożonego, a wynajęcie płatnego mordercy będzie musiało wymagać zaangażowania środków 
finansowych, na które nawet Greg nie mógł sobie pozwolić. Szczególnie jeśli chodziłoby o zabicie najważniejszego 
człowieka na świecie. Nie miał też pewności, czy ewentualny następca Faulky’ego przyjąłby go na stanowisko, 
jakie piastował u boku obecnego Przewodniczącego. Postanowił na razie śledzić poczynania Szefa i działać w 
zależności od rozwoju wypadków.
Wszedłszy do swojego pokoju Greg złapał za krótkofalówkę i specjalnym zaszyfrowanym kanałem zaczął wydawać 
dyspozycje dotyczące mających się odbyć niedługo egzekucji oraz akcji zacierania śladów na miejscu wykopalisk. 
W ciągu kilku minut wynajął kilkunastoosobową grupę tajnych agentów, którym zlecił poszczególne zadania. 
Zgodnie ze swoim planem zwrócił im szczególną uwagę na to, by wszyscy myśleli, że Richard North zginął w 
zamachu. Gdy skończył, poczuł dumę z tego, że dobrze wywiązał się z zadania. Najpóźniej za kilka dni zapozna się 
z raportami z akcji, które następnie zostaną zniszczone. Zatarte zostaną tym samym jedyne na ziemi dowody na to, 
że Jezus z Nazaretu nie zmartwychwstał i utrzymana zostanie dominująca pozycja Religii Oficjalnej (oczywiście 
razem z posadą Grega, o którą mu najbardziej chodziło).
Szybkim krokiem podszedł do drzwi pokoju Faulky’ego i delikatnie zapukał. Ponieważ nikt nie odpowiedział, Greg 
przekręcił metalową klamkę i wszedł do środka. Przewodniczący stał przy małym stoliku przy łóżku. Był już ubrany 
i gotowy do drogi, ale wyglądał, jakby zaraz miał zemdleć. Był blady na twarzy, a gałki oczne wykonywały 
nieskoordynowane ruchy we wszystkie strony. Gdy zobaczył Grega, usiadł na skraju łóżka i zaczął cały się trząść. 
Niedobrze, pomyślał Greg i podsunął Faulky’emu pod nos fiolkę ze środkiem uspokajającym, którą zawsze nosił 
przy sobie. Szef wyrwał mu ją z ręki i zaczął pić tak łapczywymi łykami, że Greg musiał zwrócić mu uwagę, aby 
nie przedawkował. Po kilku minutach specyfik zaczął działać i stan Przewodniczącego nieco się polepszył.
- Greg, wracamy? – zapytał się beznadziejnie zmęczonym głosem.
- Prawdopodobnie Richard North będzie się chciał z Jego Świątobliwością jeszcze zobaczyć. – przypomniał Greg.
- Richard? – Faulky wydawał się nieobecny. – Ach tak. Zaprowadź mnie do niego.
Obaj wyszli z pokoju, skręcili w kierunku windy i mieli zacząć poszukiwania Northa, gdy wprost wpadli na niego 
na zakręcie korytarza. Z jego twarzy aż biło zmęczenie i zniecierpliwienie. Widocznie czekał w hotelu na 
przebudzenie Faulky’ego i, nie doczekawszy się, postanowił sam go zbudzić. Jednak nie udało mu się, by oto przed 
nim stał przytomny już Przewodniczący razem z Gregiem, tajemniczym czarnowłosym mężczyzną, który nie 
odstępował Przewodniczącego na krok. Greg niepokoił Richarda. Dlaczego Faulky nigdzie bez niego się nie rusza?
- Jak się Jego Świątobliwość czuje? Gorąco się modliłem za zdrowie Jego Świątobliwości. – skłamał North.
- Dobrze, dziękuję Richard. – skłamał Faulky.
- Co Jego Świątobliwość postanowił w sprawie... – zastanowił się przez chwilę. – W sprawie...
- Powinniśmy uniknąć rozgłosu i zatrzeć wszelkie ślady. Już się tym zająłem. – przerwał mu Przewodniczący i 
spojrzał na Grega. – Oczywiście jesteś zobowiązany do najwyższej dyskrecji, Richard. – miał nadzieję, że 
zabrzmiało to wystarczająco przekonywająco.
- Tak, rozumiem. Ta rozmowa nigdy się nie odbyła. – North uśmiechnął się dziecinnie. – Odprowadzę Jego 
Świątobliwość do wahadłowca.
- Dziękuję ci, Richard.
Po chwili Richard North, przewodniczący Kościoła w Jerozolimie patrzył na startujący pojazd zabierający 
Przewodniczącego i jego tajemniczego pracownika z powrotem do Rzymu. Był dumny z siebie. Strach przed reakcją 
Faulky’ego minął. Szef okazał się jeszcze bardziej przerażony niż on zaistniałą sytuacją. W końcu jednak zajmie się 
tą sprawą i po kilku dniach nikt nie będzie nic wiedział ani o szczątkach Jezusa, ani nawet o wykopaliskach. Nigdy 
nie odnaleziono żadnego grobu. To niesamowite, jak ta organizacja skutecznie działa, pomyślał wskakując do 
samochodu i zatrzaskując za sobą drzwi. Jeżeli Feliks F. Faulky mówi, że wszystkie ślady zostaną zatarte, to na 
pewno tak będzie.
Zmęczony, ale szczęśliwy usiadł za kierownicą. Miał zamiar pojechać do domu i wreszcie odpocząć. Kupię po 
drodze pizzę, przyszło mu do głowy, gdy przekręcał kluczyk nie zdając sobie sprawy, że uruchamia tym samym 
zapalnik materiału wybuchowego ukrytego pod maską.
Pół sekundy później samochód eksplodował rozrzucając poskręcane kawałki blachy i spalone szczątki Richarda 
Northa po całym parkingu...
Rozdział 4
Stał na rufie i patrzył jak wyspa, którą właśnie opuszczał, staje się coraz mniejsza i mniejsza, aż całkowicie znika za 
dalekim horyzontem. Wsłuchując się w miarowe brzęczenie śruby zastanawiał się, co przyniesie mu ta pierwsza w 
życiu podróż. Nie rozumiał, dlaczego Greg był jej tak przeciwny, nawet wtedy, gdy Adrian wyszedł ze szpitala i 
kupił już bilety na statek, który miał ich dowieźć na sąsiednią wyspę, z której mieli odlecieć na kontynent. Najpierw 
Greg obawiał się choroby morskiej, później mówił, że nie chce opuszczać jakiejś kobiety, którą poznał dzień 
wcześniej, ale w końcu Adrian dokonał niemożliwego i przekonał przyjaciela po raz kolejny.
Obrócił się od barierki i rozejrzał po pokładzie, ale Grega tam nie było. Pewnie „zarywa dupy” w barze pod 
pokładem, pomyślał. Od kiedy wypłynęli (było to rano, teraz dochodziło południe i słońce stało prawie w zenicie), 
prawie ze sobą nie rozmawiali. Może to i lepiej,. Greg nie zrozumie, dlaczego chciałem jechać. Przecież nigdy tak 
naprawdę nie wiedziałem, jak wygląda świat, rozważał dalej. Greg wiedział o Religii Oficjalnej, o zdobywaniu 
miast, o Kościołach, o wojnach, słowem o czymś, o czym Adrian nie miał żadnego pojęcia. To dlatego chciał 
polecieć i na własne oczy przekonać się, jak naprawdę wygląda życie poza wyspą.
Spokojnym krokiem przespacerował się w kierunku dziobu mijając po drodze opalających się ludzi, którzy w tej 
chwili nie obchodzili Adriana zupełnie. Uśmiechali się, rozmawiali z sobą i sączyli przez słomki dziwne napoje, 
które miały szczególny, błękitnawy kolor. Kilka dni temu pewnie by się do nich przyłączył. Nasmarowałby się 
olejkiem do opalania i wystawił półnagie ciało na słońce. Sam się zdumiał, jak podczas tych kilku dni zmieniło się 
jego podejście do otaczającej go rzeczywistości. Nawet nie ciągnęło go do dziewczyn, z którymi Greg rozmawiał na 
dole.
W pewnym momencie zauważył grubiejącą ciemną linię daleko na horyzoncie i domyślił się, że to następna wyspa 
archipelagu; wyspa, na którą płynęli. Szybko przeszedł na dziób, skąd mógł lepiej ją obserwować. To na tej wyspie 
zacznie się naprawdę jego podróż w nieznane. Adrian był zadowolony, że po tylu latach wreszcie zdobył się na 
opuszczenie miejsca, gdzie spędził całe swoje dotychczasowe życie, które spędził nieświadomy istnienia 
czegokolwiek innego poza kilkoma barami, gorącą plażą i równie gorącymi dziewczynami, które mógł mieć każdej 
nocy.
Zamknął oczy i zamyślony wystawił twarz do słońca. Czuł na całym ciele chłodny, morski wiatr, słyszał 
przyciszone rozmowy opalających się i całym umysłem chłonął tę sytuację dobrze wiedząc, że niedługo statek 
przybije do brzegu i skończy się idylla łatwego życia, jakie dotychczas prowadził i zacznie podróż, która (czuł to 
podświadomie) zmieni całe jego postrzeganie świata.
Nagle jakiś ogromny cień przesłonił mu słońce i zmusił do przerwania rozmyślań. Gdy otworzył oczy, zobaczył 
przed sobą wysokiego na dwa metry mężczyznę. Facet ubrany był w wysokie czarne skórzane buty, obcisłe czarne 
skórzane spodnie i zarzuconą bezpośrednio na pokryte tatuażami ciało czarną skórzaną kurtkę. Osobnik ów nosił 
niegoloną chyba od dziesięciu lat brodę, która ukrywała zawieszony na szyi metalowy łańcuch. Wyraźnie nie żywił 
wobec Adriana przyjaznych zamiarów, bo zacisnął wielkie jak głowa Adriana pięści, spojrzał na niego z nienawiścią 
spod ciemnych okularów i wysyczał z zaciśniętymi zębami:
- Ty dupku! Spałeś z moją dziewczyną!
- Nic podobnego. Przysięgam. – wybełkotał przerażony Adrian. W każdym razie to, czy spał, czy nie spał z 
dziewczyną osiłka nie miało w tej chwili najmniejszego znaczenia. Pieprzył się z połową dziewczyn na wyspie, a 
drugą połowę miał zamiar zaliczyć po powrocie; wśród nich mogła się znaleźć ta, którą facet w skórze uważał za 
swoją dziewczynę.
- Ty fagasie! – wycedził olbrzym i prawy sierpowy wylądował na szczęce Adriana.
Adrian złapał się za twarz próbując utrzymać równowagę, ale silne uderzenie sprawiło, że upadł na deski pokładu. 
Facet popatrzył przez chwilę na Adriana i, widocznie uznawszy, że dał już mu nauczkę, odszedł mrucząc coś do 
siebie. Adrianowi niewiele to pomogło, bo kręciło mu się w głowie i nie mógł wstać. Uklęknął i ostrożnie przycisnął 
rękę do ust. Poczuł w nich dziwny, słony smak i zauważył na dłoni czarnoczerwoną maź. Podniósł rękę i popatrzył 
na nią. Była to jego krew. Adrian pierwszy raz w życiu miał okazję tak naprawdę przyjrzeć się jej i poczuć jej smak. 
Smak, którego dotychczas nie miał okazji poznać. Krew zaczęła skapywać na pokład i wtedy Adrian zauważył na 
drewnianych deskach jeden ze swoich przednich zębów, które osiłek musiał mu wybić.
- Adrian, nic ci nie jest? – usłyszał nad sobą głos Grega. Kumpel wyszedłszy na pokład zauważył, co się dzieje i od 
razu przybiegł, by mu pomóc, jednak było za późno. W każdym razie on też nie dałby rady olbrzymowi.
- Ten skurwysyn chyba wybił mi ząb. – poinformował go Adrian.
- Rzeczywiście skurwysyn. – trafnie zauważył Greg. – Chodź do kajuty. I tak nic nie poradzimy. – rzekł 
współczującym głosem. - O ząb się nie martw. Stać cię na nowy, nie?
Adrian uśmiechnął się cierpko i obaj przyjaciele zeszli do kajuty, by wziąć bagaże. Wyspę widać było już dosyć 
dobrze. Na pierwszy rzut oka nie wyglądała inaczej od tej, na której mieszkali Adrian z Gregiem, ale było w jej 
wyglądzie coś, co Adriana od razu zaniepokoiło. Nie wiedział o co chodzi, ale, po raz pierwszy od miesięcy, a może 
lat, poczuł dziwny, irracjonalny strach. Strach przed czymś, czego nie mógł jeszcze rozpoznać i zdefiniować, ale 
przed czymś, o czym wiedział, że jest bardzo niebezpieczne.
W kajucie, gdy Adrian zmywał zakrzepłą na twarzy krew, zauważył w lustrze, że Greg bacznie mu się przygląda, 
jakby go badał i z zacięciem psychoanalityka analizował, co za chwilę zrobi. Pierwszy raz zauważył, że kumpel tak 
na niego patrzy.
- O co chodzi? – obrócił się i pytającym wzrokiem spojrzał na Grega.
- Nic, stary. Tak dziwnie wyglądasz. Jakbyś się czegoś bał. – Greg trafił w dziesiątkę.
- Popatrz za okno. Co widzisz?
- Wyspę, taką samą jak nasza. – zgodnie z prawdą odpowiedział kumpel.
- Nie widzisz nic dziwnego?
- Nie. – najspokojniejszym głosem w świecie stwierdził Greg.
Właśnie wtedy Adrian zauważył to, co go w tej wyspie tak niepokoiło. Na plaży nie było tłumu ludzi, który tak znał 
z domu. Na całym kilkukilometrowym piaszczystym pasie wybrzeża opalało się co najwyżej pięć osób. Gdzie 
pozostali mieszkańcy, zapytał się sam siebie. Za plażą, zamiast ścieżek prowadzących w głąb wyspy, oczom 
Adriana ukazały się zasieki i wysoki płot z drutu kolczastego, z rozstawionymi co kilkaset metrów wieżyczkami 
wartowniczymi.
- Greg, co to jest? – zapytał się ściszonym głosem.
- To? Pewnie rezydencja jakiegoś bogatego palanta. Ma kupę kasy, to jej pilnuje, kutafon. – Greg roześmiał się. – 
Chodźmy na górę, statek przybija do brzegu. – dodał.
Wzięli bagaże i wyszli z powrotem na pokład. Schodząc ze statku na ląd Adrian zauważył, że port nie różnił się zbyt 
od tego, którego znał ze swojej wyspy. Była jednak jedna zasadnicza różnica: ludzie tutaj wydawali się jakby 
mniejsi i dziwnie strwożeni czymś, o czym Adrian jeszcze nie wiedział. Patrząc na Grega zastanawiał się, skąd mógł 
na jego wyspę przybyć, skąd tyle wiedział o świecie, że widok wieżyczek strażniczych czy głowy nabitej na dzidę 
nie robił na nim najmniejszego wrażenia. Dziwiło go też to, dlaczego Greg nigdy mu o tym nie opowiadał. 
Widocznie uznał, że Adriana to nie interesuje, a może po prostu nigdy go się o to nie spytał.
Miał jednak dziwne wrażenie, że Greg nie mówi mu całej prawdy. Nie wiedział dlaczego, ale czuł, że przyjaciel coś 
przed nim ukrywa. Wiedział, że to nie jest sprawiedliwy osąd, przecież Greg był jego najlepszym i jedynym 
prawdziwym kumplem. Odkąd przybył na wyspę, robili wszystko razem. Dlaczego miał więc być podejrzliwy 
wobec najlepszego przyjaciela? Patrząc na niego, z jaką łatwością porusza się po porcie, pomyślał, że Greg mógł 
mieszkać tutaj, zanim przypłynął na jego wyspę.
- Greg?
- Tak, stary?
- Byłeś już tu kiedyś? – Adrian wiedział, że od odpowiedzi na to pytanie będzie zależał jego stosunek do Grega 
podczas całej podróży.
- Nie, nigdy. Chodźmy znaleźć hotel. Prześpimy się tam i jutro polecimy.
Greg poprowadził Adriana ulicę prowadzącą w kierunku centrum wyspy i po kilkunastu minutach marszu zobaczyli 
wysoki wieżowiec, który okazał się czterogwiazdkowym hotelem. Adrian zauważył, z jaką łatwością przyjaciel go 
znalazł. Z pewnością był tu już kiedyś. Dlaczego go okłamuje? Dlaczego nie może mu powiedzieć prawdy? 
Postanowił, że od tego momentu nie będzie już mu bezgranicznie ufał, nie będzie dzielił się wszystkimi 
spostrzeżeniami i oczekiwał od niego wyjaśnień. Był prawie przekonany, że Greg wie o czymś, o czym nie chciał 
mu powiedzieć.
Wejścia do hotelu pilnował szwadron ludzi uzbrojonych w karabiny, takich samych, jak żołnierz z gazety. Każdy z 
nich miał naszyte na ramieniu promieniejące oko wpisane w trójkąt równoramienny na niebieskim tle. Ich widok nie 
zrobił na Gregu najmniejszego wrażenia. Przeszedł obok nich, jakby zupełnie nie istnieli. Adrian od razu wyobraził 
sobie, jak jeden z nich mógłby z uśmiechem nabić jego głowę na dzidę i zrobiło mu się niedobrze.
Weszli do środka przez przeszklone obrotowe drzwi i znaleźli się w obszernym, wysokim na dwadzieścia metrów 
zacienionym holu, w którym w wielkich donicach rosły wysokie palmy. Ściany wyłożone były aż po sufit 
kafelkami, których ciemna zieleń uspokajała i dawała odpocząć wzrokowi. Wynajęli wspólny pokój z dwoma 
łóżkami i poczekali, aż wydadzą im klucze.
Pokój mieścił się na ostatnim, dziesiątym piętrze hotelu, skąd widać było prawie całą wyspę. Ogromne rezydencje 
otoczone zasiekami z drutu kolczastego i wieżyczkami wartowniczymi zajmowały prawie cały obszar, poza 
centrum, gdzie stał hotel, w którym Adrian z Gregiem się ulokowali, kilka dużych sklepów samoobsługowych oraz 
jeden lub dwa bary. Po rozpakowaniu postanowili, że zamówią bilety na pierwszy samolot lecący jutro na 
kontynent, nieważne, w jakim kierunku. Greg podniósł słuchawkę i wystukał numer rezerwacji.
- Halo? Chciałem się zapytać, o której jutro odlatuje samolot do... Mhm... Tak, aha, rozumiem, dziękuję bardzo. – 
po czym odłożył słuchawkę. – Nie mamy szczęścia, stary. – tym razem zwrócił się do Adriana. – Przez cały tydzień 
samoloty nie kursują w związku ze strajkiem. Przynajmniej tak powiedzieli. – wydawał się naprawdę rozczarowany. 
– Idę pod prysznic. Trudno, spędzimy tu noc i wracamy. Spróbujemy za tydzień.
Gdy Greg znikł w łazience, Adrian załamał się. Byli już tak blisko celu, przypłynęli na tę wyspę, a głupi strajk 
uniemożliwiał im dotarcie na kontynent. Usłyszał, jak Greg odkręca wodę i zaczyna śpiewać jakąś głupawą 
piosenkę. Jemu nie zależy na tym tak bardzo, jak mi, pomyślał z goryczą. Postanowił, że musi się czymś zająć, żeby 
przestać rozmyślać o nieudanej wyprawie. Zaczął starannie układać swoje rzeczy w szafce, wypakowywał je z 
walizek, dokładnie składał każdą koszulę, jakby miał tu zostać na dłużej, niż tylko jedną noc.
Nagle usłyszał dziwny dźwięk, coś jakby szum. Przez kilka sekund nie wiedział, co to jest, zanim nie domyślił się, 
że jest to huk silnika samolotu. Startującego samolotu. Wyjrzał przez okno i zobaczył, jak olbrzymia pasażerska 
maszyna unosi się z lotniska na skraju wyspy i wzbija w niebo. Niewiele myśląc skoczył do telefonu i wybrał 
jeszcze raz ten sam numer, który wystukał Greg.
- Rezerwacja biletów, słucham? – usłyszał miły, kobiecy głos.
- Kiedy i dokąd odlatuje najbliższy samolot? – zapytał się Adrian tak cicho, jak mógł, żeby kąpiący się Greg nie 
mógł go usłyszeć.
- O piętnastej piętnaście, do Rzymu. Bilet kosztuje... – nie zdążyła dokończyć, bo Adrian odłożył słuchawkę.
Teraz był już pewny. Greg kłamał. Z jakiegoś powodu nie chciał, by Adrian dostał się na kontynent. Spojrzał na 
zegarek: wpół do trzeciej. Jak pospieszy się, to dostanie się na lotnisko. Bez Grega, oczywiście. Podszedł do szafki, 
do której przed chwilą z taką starannością układał swoje ubrania i usiłował ją przesunąć. Miesiące ćwiczeń na 
siłowni nie poszły na marne – udało mu się przemieścić ciężki mebel centymetr po centymetrze w kierunku drzwi 
łazienki. Zablokował je tym samym, bo otwierały się do wewnątrz pokoju. Greg nie wyjdzie stamtąd prędko. 
Przynajmniej nie w ciągu najbliższej godziny. A za godzinę będę już w samolocie, pomyślał.
Usłyszał, jak Greg zakręca wodę. Nie miał wiele czasu. Wziął portfel z pieniędzmi i dokumentami i już miał zamiar 
wyjść z pokoju, gdy usłyszał zdenerwowany głos Grega:
- Adrian? Jesteś tam? Drzwi mi się zacięły. Pomóż mi. Nie mogę wyjść.
- Też nie mogę ich otworzyć. Skoczę na dół po kogoś do recepcji, żeby pomógł. – pomyślał, że może go to uspokoić 
chociaż na kilka minut.
Wybiegł z pokoju i skierował się do windy. Zjeżdżając w kierunku parteru i wyjścia zrobiło mu się żal, że ktoś, 
kogo uważał za najlepszego przyjaciela, oszukał go i zdradził. Ogarnęła go tez przeraźliwa samotność. Przez chwilę 
nawet rozważał możliwość powrotu do pokoju i uwolnienia Grega. Jednak gdy wychodził z hotelu i zatrzymał 
taksówkę, która miała go dowieźć na lotnisko, poczuł ulgę. Po raz pierwszy podjął samodzielną decyzję, uwolnił się 
spod ciągłego nadzoru Grega. Gdy znalazł się przed terminalem i płacił kierowcy za kurs, zrozumiał, że jest wolny i 
może robić, co chce, nie pytając nikogo o zdanie. Od razu poczuł się lepiej.
Rozdział D
Gdy przyleciał wreszcie do Rzymu i śmiertelnie zmęczony dotarł do siedziby Religii Oficjalnej, jego oczom ukazał 
się niecodzienny widok. Na plac przed głównym wejściem do wieżowca nie było wstępu – radiowozy tarasowały 
przejazd. Snopy błękitnego światła omiatały cały budynek, plac przed nim i samochód, w którym siedział zmęczony 
przejściami w Jerozolimie Przewodniczący. Wszędzie biegali agenci z krótkofalówkami i aparatami 
fotograficznymi. Krzyczeli do siebie coś, czego Faulky nie rozumiał. Widocznie prowadzili jakieś śledztwo, o 
którym nie miał pojęcia.
- Co to jest? – zapytał się siedzącego na tylnym siedzeniu limuzyny Grega.
- Nie wiem, Jego Świątobliwość. – odpowiedział służący, nakazał kierowcy zatrzymać pojazd i wysiadł, aby zbadać 
sprawę.
Faulky przez chwilę popatrzył za oddalającym się Gregiem, po czym zdecydował, że pójdzie za nim. Kierowca 
chciał go powstrzymać:
- Nie uważam, że Jego Świątobliwość powinien tam iść.
Po krótkim wahaniu Przewodniczący uznał jednak, że sam dowie się, o co chodzi, wysiadł z limuzyny i podszedł do 
grupki agentów, którzy gromadzili się wokół jednego miejsca na samym środku placu. Od razu podbiegł do niego 
Greg:
- Proszę wrócić. To nie jest widok dla Jego Świątobliwości.
Faulky go zignorował i przecisnął się przez pierścień agentów. Pośrodku, w kałuży krwi leżała martwa dziewczyna. 
To dokoła niej biegali agenci. Jedni robili zdjęcia, inni filmowali trupa i plac, jeszcze inni mierzyli ciało i zapisywali 
wyniki w notatniku. Kilkanaście metrów dalej stała bezużyteczna już karetka pogotowia. Widocznie nikt nie zadał 
sobie trudu, aby ją odesłać. Przewodniczący podszedł bliżej i dokładniej przyjrzał się zwłokom. Dziewczyna leżała 
tak, że Faulky nie mógł dostrzec jej twarzy, widać było jednak, że nie ma nawet dwudziestu pięciu lat. Od razu 
przypomniała mu się kobieta, którą zastrzelił rano. Dziwnie się poczuł i chciał przez chwilę nawet wrócić do 
samochodu.
- Wiesz już, co się stało? – zapytał się Grega, który oczywiście nie odstępował Szefa ani na krok.
- Tak, wiem. To agentka Anes. Popełniła samobójstwo skacząc z dachu centrali. – odpowiedział Greg takim głosem, 
jakby czytał poranny raport.
- Ach, tak. – Feliks F. Faulky popatrzył w górę, jakby chciał obliczyć czas, jaki mógł upłynąć od skoku do tragicznej 
śmierci na dole.
- Kilka miesięcy temu wykonywała zadanie specjalne w Colsie, gdzie niedawno Jego Świątobliwość założył nowy 
Kościół. – kontynuował Greg. – Nic trudnego. Musiała zniszczyć handlarza narkotykami i nieocenzurowanymi 
wsadami wirtualnymi. Nie wiadomo dlaczego, po wykonaniu zadania popadła w depresję, więc wysłano ją na urlop. 
Później znikła na kilka dni i znaleziono ją... tutaj.
- Greg, zaprowadź mnie do apartamentu. – rozkazał Faulky.
Czuł, że w jakiś sposób za śmierć tej kobiety też był odpowiedzialny. Może nie bezpośrednio, ale to on osobiście 
zatwierdzał wszystkie wyroki śmierci na handlarzy nielegalnymi towarami. Codziennie rano zezwalał na kilkanaście 
takich wyroków i nie były one dla niego niczym innym, jak tylko zwykłymi dokumentami do podpisania... aż do 
dzisiaj. Tego dnia zrozumiał, że mimo tego, iż osobiście nie kieruje całą organizacją, to jednak jej przewodzi i w 
pewnym stopniu odpowiada za wszystko, co się w Religii dzieje. Za śmierć Agentki Anes również. Poczuł się 
strasznie. Stał na samej górze, ale nie miał możliwości kierowania Kościołami. Może jego podwładni tak uważali, 
ale on wiedział, że jest inaczej. Codziennie czyta raporty przygotowane przez kogoś innego, zatwierdza wydane 
przez innych wyroki i zleca wykonanie misji, które przygotowuje ktoś inny. Po raz pierwszy od przybycia do 
Rzymu zrozumiał swoje prawdziwe położenie. Nie był najpotężniejszym człowiekiem Religii Oficjalnej – był jej 
najbardziej upokorzonym więźniem. Tą organizacją kieruje sztab agentów, on tylko służy do stawiania podpisów i 
grania roli Przewodniczącego. Roli, którą mu Religia narzuciła.
Całkowicie przygnębiony zasiadł w swojej siedzibie do samotnej kolacji. Była przygotowana przez najlepszych 
rzymskich kucharzy, jemu jednak tego wieczora nie smakowała. Dotarło do niego, że przegrał swoje życie. Gdy 
konklawe przywódców Kościołów wybrało go na Przewodniczącego, myślał, że właśnie spełniły się jego marzenia 
o władzy i wielkim świecie. Nie wiedział wtedy, w jak wielkim był błędzie. Będzie teraz musiał do końca życia 
zostać w Rzymie i doczekać śmierci w mieście, które nigdy nie oglądało słońca.
Miał zamiar wykąpać się przed udaniem się na odpoczynek, jednak gdy wszedł do łazienki i zobaczył w lustrze 
swoją twarz, zrezygnował. Nienawidził tego odbicia chyba bardziej, niż ludzi, którzy nim kierują. Powlókł się do 
łóżka brudny i śmiertelnie wymęczony. Zauważył, że nie było to łóżko, w którym się obudził rano. Służba je 
wymieniła, żeby pozbyć się śladów krwi. Nawet to musieli mi zabrać, pomyślał. Łóżko, w którym prawdopodobnie 
ostatni raz w życiu spałem z kobietą. Teraz już innej nie znajdę. Wstał, podszedł do okna i rozpłakał się patrząc na 
migoczące w dole światła Wiecznego Miasta, którego tak nienawidził.
Płakał bez przerwy. Jego łzy spływały po policzkach, po brodzie, spadały na ubranie, spływały na czerwony, gruby 
dywan, na centralę Religii, na plac pod wieżowcem i na trupa Anes, za której śmierć odpowiadał. Faulky upadł na 
kolana i usłyszał w dali huk startującego odrzutowca i rozdzierające noc wycie syreny policyjnej. Spośród 
kilkunastu milionów mieszkańców miasta on był najbardziej samotny. Najbardziej z nich wszystkich, bo samotność 
w tłumie ludzi jest samotnością najgorszą. Teraz do śmierci będę sam, pomyślał. I będzie sam każdy mój następca, 
tak długo, jak długo Religia Oficjalna będzie istnieć. Zaszlochał głośno i zamknął umęczone oczy, które nie chciały 
oglądać tego świata.
Wiedział, że jest wyjście, lecz takie rozwiązanie wymagałoby od niego heroicznej odwagi. Odwagi, na którą 
najpotężniejszego człowieka na świecie, Feliksa F. Faulky’ego nie było stać. Gdyby ogłosił odkrycie archeologów 
spod Jerozolimy, gdyby ludzie dowiedzieli się prawdy o Jezusie, Religia przestałaby istnieć, a Przewodniczący 
mógłby zacząć nowe życie. Nie mógł jednak tego zrobić. Wiedział, że są ludzie, którzy całe swoje życie poświęcili 
Religii i będą walczyć o jej utrzymanie. Tak jak Greg, jego służący, który swoją życiową karierę oparł na Religii i 
na jej Przewodniczącym. Greg pomógł mu w tak wielu trudnych sytuacjach; nie mógł go teraz zawieść.
Zauważył, że czerń nocy zdążyła poszarzeć. Coraz częściej słyszał huk startujących i lądujących samolotów, 
zobaczył też podjeżdżające pod budynek samochody pracowników. Nie wiedział, że rozmyślał tak długo. Zaczyna 
się nowy dzień. Nowy dzień dla niego, dla Religii i dla miasta. Miliony szarych, zwykłych ludzi znowu udadzą się 
do swoich codziennych, nieciekawych zajęć z zazdrością spoglądając na przeszklony wieżowiec Religii nie wiedząc 
nawet, że mieszka tam najnieszczęśliwszy mieszkaniec świata, w którym dane im było przeżywać swoje nędzne 
życia.
Robiło się coraz jaśniej i Faulky zrozumiał, że nie zaśnie już tej nocy. Powlókł się do łazienki i z ociąganiem zaczął 
swoją zwykłą, codzienną toaletę. Usiłował nie patrzeć na odbicie w lustrze, lecz gdy tylko podniósł głowę widział, 
że spogląda na niego brzydka, odrażająca twarz człowieka, który zawiódł się na życiu i, co bardziej jeszcze bolało, 
na sobie. Wziął do ręki nawet flakonik z perfumami z zamiarem roztrzaskania zwierciadła, ale zrozumiał, że nic to 
mu nie pomoże. Lustro odbija przecież tylko prawdę, którą tak się brzydził.
Ogolił się, przebrał i wrócił do pokoju. Wtedy zauważył, że coś w jego apartamencie się zmieniło. Wszystko było 
jakby jaśniejsze, przybrało inny kolor. Szafki, sprzęty, fotela, biurko, szuflady, łóżko oświetlone były prostym, 
jasnym, ciepłym złocistym światłem. Wyjrzał przez okno i zrozumiał. To wschodziło słońce. Po raz pierwszy od 
kilkudziesięciu lat dzienna gwiazda, zanim skryła się za warstwą brunatnego smogu, na kilka minut użyczyła 
Wiecznemu Miastu swych promieni. Jednak tych kilka minut oświecenia wystarczyło, by ukoić skołataną duszę 
Przewodniczącego.
Upadł na łóżko i od razu zasnął. Spał długo, ale spokojnie, bez koszmarów. Śniło mu się światło. Jasne, przejrzyste, 
nieskażone niczym światło. Wtedy zrozumiał. Może był niewolnikiem Religii, ale też stał na jej czele i był uważany 
za najpotężniejszego człowieka na ziemi. To od niego zależało, czy tę potęgę prawidłowo wykorzysta. Dotarło do 
niego, że dzięki swojej pozycji mógł całkowicie zmienić swoje życie. Mógł je przecież zmienić, żeby już nigdy nie 
czuć bólu, samotności, strachu i przygnębienia. Był przecież władcą świata. Dlaczego nie mógłby być też być 
panem samego siebie?
Rozdział 5
Gdy samolot wznosił się coraz wyżej i wyżej nad ciemnobłękitnymi wodami oceanu oświetlonymi różowymi 
promieniami zachodzącego słońca zostawiając w dole maleńkie wysepki archipelagu, Adrian zrozumiał, że 
zakończył właśnie pewien etap życia. Zostawił w dole wylegiwanie się na piasku, piwo i kobiety. Zostawił też za 
sobą Grega, który (teraz widział to bardzo wyraźnie) nigdy nie mówił mu całej prawdy o świecie. Co było takiego 
poza małą tropikalną wyspą, czego Adrian nie mógł się dowiedzieć? Jakimi motywami kierował się Greg, gdy 
oszukał go mówiąc o strajku? Dlaczego wcześniej nie zauważył, że musi istnieć coś poza skrawkiem lądu, który był 
dla niego rajem na ziemi, z którego wygnała go wyrzucona przez morze kartka?
Im więcej pytań zadawał sobie, tym bardziej niespokojny się stawał. Nie mógł zrozumieć swego zaniepokojenia, 
które nie pozwalało mu zasnąć. Czuł, że czegoś się boi. Instynktownie wiedział, że na kontynencie, w Rzymie, do 
którego zdążał, dowie się nie tylko prawdy o świecie, ale (i tego chyba bał się najbardziej) prawdy o sobie. Choć 
nigdy przedtem nie słyszał nazwy Rzym, jak tylko zobaczył nazwę miasta na rozkładzie lotów na lotnisku, przez 
jego umysł przebiegło z szybkością błyskawicy tysiące obrazów mordowanych ludzi, szarego nieba i 
wszechogarniającego poczucia skrajnej nienawiści, samotności i panicznego strachu. Poczuł, jakby po wielu latach z 
najbardziej ukrytych pokładów podświadomości wychodziły na zewnątrz dawno zapomniane wspomnienia i 
przeżycia. Trwało to tylko ułamek sekundy, ale Adrian po raz pierwszy doznał ukłucia strachu.
Teraz, kiedy samolot już w zupełnej ciemności zdążał w kierunku tajemniczego miasta, ten bezrozumny strach 
wzmagał się coraz bardziej powoli przesłaniając wszystkie inne uczucia i myśli. Lęk był tak przytłaczający, że jakby 
przygnieciony i zmęczony jego ciężarem zasnął. Nie był to jednak sen spokojny. Śnił, że idzie korytarzem, po 
którego obu stronach znajdują się setki drewnianych drzwi. Gdy tylko przechodził przez jedne z nich, wchodził do 
następnego identycznego korytarza. Znajdował się w labiryncie bez wyjścia. Przemierzał go chyba pół godziny, 
kiedy wreszcie zmęczony bezcelowością swoich działań osunął się na zimną, twardą podłogę. Wtedy zobaczył 
człowieka, który zbliżał się do niego powolnym, ostrożnym krokiem. Mimo wysiłku, nie mógł dostrzec jego twarzy. 
Jak to często w snach bywa, była zamazana i niewyraźna. Nieznajomy trzymał w rękach błyszczącą taflę. Było to 
ogromnych rozmiarów owalne zwierciadło. Nachylił się nad wyczerpanym Adrianem i nadstawił lustro, aby ten 
mógł się w nim przejrzeć. Gdy obrócił głowę w kierunku połyskującej powierzchni, całym jego ciałem wstrząsnął 
zimny dreszcz. Wiedział, że patrzy na swoje odbicie, ale nie był sobą. Całe jego ciało było niezdrowo otyłe, 
napuchnięte. Znikły gdzieś bicepsy i opalone ciało, które tak bardzo kochał. Najbardziej przeraziła go olbrzymia 
twarz z zaropiałymi oczami bez wyrazu, tłustymi włosami i zakrwawionymi ustami. Adrian zauważył, że 
monstrualne odbicie uśmiechnęło się do niego, a z pomiędzy nierównych zębów wypłynęła świeża krew.
- Proszę pana! – usłyszał miękki, kobiecy głos gdzieś nad sobą.
Obudził się. Stała nad nim stewardessa i potrząsała jego ramieniem.
- Krzyczał pan przez sen. – wytłumaczyła.
- Ach tak, dziękuję. – dalej był jakby nieobecny.
- Radziłabym zapiąć pasy. Za chwilę lądujemy w Rzymie. – oznajmiła.
Gdy usłyszał nazwę miasta, Adriana przeszył prawie fizyczny ból. Nie chciał tam być. Pragnął powrócić do swego 
dawnego, głupawego życia, do dziewczyn, do amfy, do Grega... Wiedział jednak, że nie ma odwrotu. Samolot już 
zaczynał lądowanie i po chwili dotykał kołami pasa startowego. Gdy zatrzymał się przy rękawie i pasażerowie 
zaczęli powoli wstawać ze swoich wygodnych siedzeń, też wstał i poszedł za nimi w czerń miasta, którego tak 
bardzo się obawiał...
Pierwszą rzeczą, która go uderzyła, był odrażający wręcz zapach. Całe miasto wprost dusiło się w gęstym smogu. 
Spojrzał w niebo i zatęsknił za rozgwieżdżonym niebem i księżycem, który w pogodne noce oświetlał piaszczystą 
plażę. Gdy szedł bez celu wąskimi, brudnymi uliczkami, słyszał w oddali głosy strzałów, ryk syren policyjnych i 
wrzaski, które po przedarciu się przez grubą warstwę smogu zdawały się Adrianowi nieludzkie, nie do pojęcia. 
Błąkając się po mieście bez celu szedł przez opustoszałe ulice i place, skręcał w najciemniejsze, najbrudniejsze 
zaułki, które wszystkie wydawały się takie same. Zobaczył duży pojemnik na śmieci tarasujący przejście. Gdy 
próbował do ominąć, zauważył w nim porzucone zwłoki niemowlęcia.
Nagle usłyszał za rogiem strzały. Chciał uciekać, ale ciekawość zwyciężyła i poszedł w ich kierunku chowając się w 
cieniu. Zobaczył kilku młodych żołnierzy z karabinami, którzy głośno coś wykrzykując strzelali do skulonej pod 
murem dziewczynki. Mogła mieć najwyżej czternaście lat. Nie wiedział, o co chodzi, ale z tego, co krzyczeli 
domyślił się, że była prostytutką albo złodziejką. W każdym razie kimś, kogo Religia Oficjalna nie życzyła sobie w 
mieście. Widział, jak dziewczynka łapie się za twarz, pada na ziemię i więcej nie wstaje, a żołnierze z uśmiechem na 
ustach i okrzykami „Niech żyje Jego Świątobliwość Faulky” odjeżdżają dalej.
Wtedy zrozumiał. Cały czas o tym wiedziałem, pomyślał. O wojnach, o morderstwach, o tym odrażającym mieście, 
o wszystkich okrucieństwach tego świata. Wiedziałem o tym cały czas i nie chciałem do siebie tego dopuścić. 
Poczuł się okropnie. Zrozumiał, jaki głupi był przez całe dotychczasowe życie. Wiedział o wyciu syren i o świście 
kul, o żołnierzu z dzidą i o Religii Oficjalnej. Uważał jednak, że żyjąc na pięknej tropikalnej wyspie ma prawo o 
tym zapomnieć.
Gdy zauważył, że czarne jak smoła niebo powoli robi się szarobrunatne zrozumiał, że wstaje w Rzymie świt. 
Wiedział, że miasto to nigdy słońca nie ogląda i że on też nigdy tu słońca nie zobaczy. Zrozumiał, jakim egoistą był 
przez całe życie i w nagłym przypływie rozpaczy zaczął cicho płakać. Płakał pierwszy raz w życiu, jego słone łzy 
spływały po twarzy, obmywały jego piękne wysportowane ciało i tonęły w kurzu i smrodzie rzymskiej ulicy. Usiadł 
na krawężniku i nie widział już niczego, poza własnym nieszczęściem, własnymi łzami, strachem i samotnością. Już 
nigdy nie wróci na wyspę, nie powróci do dawnego życia. Nie po tym, co zobaczył w Wiecznym Mieście.
Gdy załamany siedział w rynsztoku, usłyszał czyjeś kroki i odwrócił głowę, by zobaczyć, kto nadchodzi. Było to 
dwóch ludzi z karabinami, tacy sami jak ci, których widział przed wejściem do hotelu na wyspie, na którą 
przypłynęli z Gregiem. Każdy z nich miał na ramieniu promieniejące oko wpisane w równoramienny trójkąt na 
błękitnym tle.
- W imię Jezusa Chrystusa! – zacharczał wyższy z nich celując karabin w pierś Adriana. – Wstań i pokaż 
dokumenty.
Adrian bezwolnie spełnił jego prośbę. Żołnierze oglądali jego dowód ze wszystkich stron, radzili coś szeptem 
bardzo długo, po czym ten drugi rozkazał:
- Idziesz z nami!
Adrian bez cienia sprzeciwu dał się poprowadzić wąską uliczką do opancerzonego samochodu. Gdy tak wieźli do 
przez miasto, zauważył rozwieszone praktycznie na każdym murze plakaty z podobizną człowieka o wzroku 
zwycięzcy. Każdy plakat podpisany był Jego Świątobliwość Przewodniczący Feliks F. Faulky. Adrian widział tę 
twarz po raz pierwszy w życiu, mimo zdawało mu się, że jest mu skądś dziwnie znajoma. Nie wiedział, gdzie mógł 
spotkać tego człowieka o kruczoczarnych włosach i lekko wykrzywionych ustach, ale portret zaintrygował go i 
mocno utkwił w pamięci. Zawieźli go w końcu do dwupiętrowego betonowego budynku, który widocznie był 
miejscowym komisariatem. Tam sprowadzili go do piwnicy i zamknęli w ciasnej, zimnej celi bez okien, łóżka ani 
krzeseł.
Wyczerpany usiadł w kącie pomieszczenia i powiódł smętnym wzrokiem po ścianach. Przez chwilę ogarnęły go 
wątpliwości. Może powinien się był bronić, nie dać się zaaresztować? Jednak wiedział, że nie miał innego wyjścia. 
Gdyby wymknął się temu patrolowi, na pewno zostałby złapany przez następny, a wtedy nie zostałby tak 
pobłażliwie potraktowany. Może zostałby nawet zabity? Pochylił głowę i lekko przymknął oczy, gdyż świat dokoła 
niego zaczynał wirować, jakby wypił za dużo czy przedawkował amfetaminę. Wtedy właśnie, gdy zdawało mu się, 
że upadnie na wilgotną podłogę, dotarło do niego, gdzie widział wcześniej twarz z plakatu. Był to ten upiór, który 
się śnił mu w samolocie, gdy przeglądał się w zwierciadle postawionym mu przez nieznajomego. Może w 
koszmarze twarz była o wiele brzydsza i wymęczona, ale na pewno należała do tego samego człowieka. Najgorsze 
było to, że ta brzydka twarz, te poskręcane włosy, chorobliwe, przerażone oczy i wykrzywione jakby w trwałym 
grymasie wargi należały przez cały czas do Adriana. O tym też wiedział przez całe swoje życie i też myślał, że gdy 
o tym zapomni, będzie mu w tym życiu łatwiej.
Nagle za drzwiami usłyszał kroki, które zatrzymały się przed jego celą. Zgrzytnęły zamki i po chwili do 
pomieszczenia weszła czarna postać. Adrianowi zdawało się, że znowu śni i widzi człowieka, który mu podał lustro. 
Powędrował wzrokiem w górę, w kierunku twarzy człowieka, aby przekonać się, czy będzie równie zamazana, jak 
wtedy. Zdawał sobie sprawę z tego, że to nie możliwe i wiedział jednocześnie, kogo zobaczy. Nie mylił się. Stał 
przed nim Greg. Nie był to jednak Greg, którego znał z wyspy. Na próżno byłoby szukać w jego wyrazie twarzy 
humoru czy przyjaźni, którą kiedyś tak hojnie Adriana obdarzał. Stał przed nim Greg, ale na pewno nie miał wiele 
wspólnego z tym wesołym facetem, który na wyspie częstował go piwem i wynajdywał dziewczyny.
- Ty fagasie! – prawie że wysyczał i kopnął Adriana ciężkim butem w brzuch. Adrian skulił się z bólu na podłodze.
- Greg... – Adrian nie wiedział, co powiedzieć.
- I ty mnie zamknąłeś w łazience? – tym razem kopniak wylądował na twarzy Adriana. Znowu poczuł w ustach 
smak krwi. – To było dla twojego dobra, ty nędzny chujku. – Greg podniósł głos.
- Ty, ty jesteś... – zaczął Adrian niewyraźnie.
- Nie ważne, kim ja jestem. Ważne, kim ty jesteś. Po chuja było ci opuszczać wyspę? Mówiłem, prosiłem, a ty co, 
niewdzięczniku? – zaczął wrzeszczeć. – Przez całe życie mogłeś pić piwo, zarywać dupy i opalać się. Ale nie, 
musiałeś wracać do Rzymu. Po co ci to było?! Po co?!!! – krzyczał prosto do ucha Adriana okładając do pięściami 
po głowie. – Czy wiesz, że teraz mogę ciebie zabić i nic mi nie zrobią?! Nawet nie wiedzą, kim jesteś! Po co 
wracałeś? Nienawidzę cię!!! NIENAWIDZĘ!!!
Adrian zrozumiał, że Greg, który nie przestawał zadawać coraz mocniejszych ciosów, ma rację. Nie potrzebował 
jechać do Rzymu, zupełnie niepotrzebnie się fatygował. Greg nie tylko był mądrzejszy od niego, ale też myślał o 
wiele rozumniej. Mógł przecież do końca życia ćwiczyć na siłowni, opalać się, uwodzić kobiety. Dlaczego tak 
bardzo chciał poczuć się częścią tego okrutnego świata? Świata, którym rządzą śmierć i zniszczenie. W którym 
wszechpotężna Religia Oficjalna kieruje wszystkimi sprawami związanymi z życiem dziesięciu miliardów istot 
nazywających siebie chlubnie ludźmi. Każdy, kto opuszcza raj na ziemi i dobrowolnie wtrąca się do piekła, 
zasługuje na śmierć, pomyślał.
Sekundę przed tym, jak rozwścieczony Greg wyjął pistolet, by umieścić pocisk w jeszcze pulsującym sercu swojej 
ofiary, Adrian przypomniał sobie. W ostatnim przebłysku świadomości wreszcie wróciła mu cała pamięć. Wiedział 
już nie tylko, po co przybył do Wiecznego Miasta, ale też dlaczego z niego kiedyś uciekł...
Rozdział E
Wreszcie spał. Spał bardzo długo i nawet gdy wybiło południe, Greg zastanawiał się, dlaczego Przewodniczący nie 
wstaje. Feliks F. Faulky jednak spał. Od kilku miesięcy po raz pierwszy spał snem spokojnym, snem bez koszmarów 
o mieście, którego nienawidził, Religii, której przewodził i ludziach, za których śmierć odpowiadał. Nareszcie 
poczuł się wielki. Taki, za jakiego uznawali go inni ludzie. W końcu otworzył oczy i zobaczył swój apartament. 
Zobaczył mahoniowe meble, czerwony dywan i adamaszkową pościel. Spojrzał za okno poprzez gęstą chmurę 
smogu na miasto, które nigdy nie oglądało słońca, na ludzi, którzy podążali do swych codziennych, nieciekawych 
zajęć i wiedział, że nie musi już się bać. Wiedział, że jest potężny.
- Greeeg! – zawołał pewnym siebie głosem.
Po chwili służący wbiegł zaniepokojony do apartamentu i przestraszył się, bo w wyglądzie Szefa było coś bardzo 
niepokojącego. Znikł gdzieś tępy, przerażony wyraz twarzy, który znał od lat, znikły gdzieś rozbiegane i strachliwe 
oczy. Z twarzy siedzącego emanował spokój, zupełnie jak na plakatach przedstawiających Faulky’ego. Po raz 
pierwszy w życiu Przewodniczący Religii był taki, jakim go przedstawiała propaganda. Było to dla Grega 
niebezpieczne. Jeśli Faulky zyskał pewność siebie, służący nie będzie mu już potrzebny. Co się stanie, jeśli 
Przewodniczący wyjawi prawdę o wykopaliskach z Jerozolimy? Jednak pierwsze słowa Szefa rozwiały wszelkie 
wątpliwości Grega:
- Greg? Czy czekają na mnie jakieś raporty do przeczytania i wyroki do zatwierdzenia?
- Oczywiście, jak co dzień, Jego Świątobliwość. – nie ukrywając zdumienia odrzekł Greg.
- Idź podpisz je za mnie.
- Słucham, Jego Świątobliwość? – Greg był naprawdę zdziwiony tak nieoczekiwanym poleceniem.
- Posłuchaj. – zaczął tłumaczyć Faulky spokojnym, rzeczowym głosem. – Codziennie siadam przed komputerem i 
czytam raporty, zatwierdzam wyroki i wykonuję zadania, jakie powinien wykonywać Przewodniczący Religii. 
Niedawno jednak zrozumiałem, że tak naprawdę na nic nie mam wpływu, wszystko dzieje się poza mną. Nawet 
rozkazów misjonarzom na froncie nie wydaję osobiście, choć oni są o tym święcie przekonani. Nie jestem 
faktycznym Przewodniczącym i nie chcę nim być. Idź i podpisz wyroki moim nazwiskiem. Zobaczysz, jakie to 
proste. Ja nie jestem już do tego potrzebny. Nie chcę brać w tym udziału.
- A co Jego Świątobliwość zamierza w takim razie zrobić? – zapytał się już całkiem zbity z tropu Greg.
- Nie martw się. Jak podpiszesz, wróć do mnie. Do tego czasu coś wymyślę. – Gregowi zdawało się, że Faulky się 
uśmiechnął choć wiedział, że to raczej niemożliwe.
Greg oszołomiony wyszedł z apartamentu, przeszedł korytarzem do gabinetu i zasiadł za biurkiem, które tak jeszcze 
niedawno należało do Feliksa F. Faulky’ego. Zaczął od raportów z frontu amazońskiego, które jak zwykle były dla 
Religii niepomyślne. Pomimo największego poświęcenia misjonarzy udało się zdobyć tylko niewielki przyczółek na 
skraju twierdzy Brasilia. Można się było tego spodziewać. Następnie Greg przeszedł do raportów na temat 
działalności Kościołów okręgowych. Kościół w Palestynie z żalem zawiadamiał, że Richard North, jego 
przewodniczący zginął w zamachu bombowym przeprowadzonym przez obrońców starego porządku. Jak można się 
było domyśleć, raport ani słowem nie wspomniał o wykopaliskach. Greg musiał też zatwierdzić kilka wyroków 
śmierci i przeczytać informację na temat wczorajszej śmierci agentki Anes. To dziwne, jak niewiele umysłowego 
wysiłku wymagało od niego zajęcie roli Przewodniczącego. Jeśli Faulky wytrwa w swojej decyzji niemieszania się 
do spraw Religii, później jego obowiązki będzie można rozłożyć pomiędzy kilku wysokich agentów. Nikt nawet nie 
zauważy, że w pracach Religii nastąpiła jakaś zmiana.
Skończywszy poranną rutynę swojego Szefa, Greg wrócił do jego apartamentu i zastał go tam siedzącego na łóżku 
tak, jak wtedy, kiedy wychodził. Nie zmienił się też jego pewny siebie wyraz twarzy. Greg przez chwilę się 
zawahał, czy ma podejść bliżej, jednak Faulky ruchem ręki wskazał mu miejsce obok siebie. Gdy służący usiadł, 
Faulky nachylił się nad nim i zaczął mówić przyciszonym głosem:
- Słuchaj, Greg. Jak ci poszło?
- Dobrze, Jego Świątobliwość.
- Nie nazywaj mnie tak. Słuchaj i to, co powiem, niech zostanie między nami. Zrozumiałeś?
- ... – Greg pokiwał głową zdziwiony taką nagłą zmianą w zachowaniu Przewodniczącego.
- Jesteśmy najpotężniejszą organizacją na świecie. Praktycznie cały świat, z wyjątkiem może małych obszarów w 
okolicy Brasilii, jest pod naszą władzą. Nasi agenci mogą całkowicie wpłynąć na życie każdego z miliardów 
mieszkańców naszej planety, nieprawdaż?
- Oczywiście.
- Teraz posłuchaj. Religia nie potrzebuje mnie ani ja nie potrzebuję Religii.
- Ależ Jego Świątobliwość jest Przewodniczącym, człowiekiem, który stoi na czele i jest gwarantem trwałości 
organizacji.
- Daj spokój, Greg. Nie byłbyś tak inteligentny, gdybyś wierzył w te propagandowe bzdury. Religii nie jest 
potrzebna moja osoba. Im jest potrzebne moje nazwisko, którym firmowaliby swoją władzę nad światem. Przecież 
to wiesz.
- Co Jego Świątobliwość w takim razie postanowił? – zapytał się Greg nieświadomy tego, co Faulky zaraz powie i 
jaki to wpływ będzie miało na jego życie.
- Wiesz, ile u mnie zarabiasz. Od dzisiaj będziesz zarabiał trzy razy tyle do końca swojego życia, nawet po mojej 
śmierci. Nie chcę więcej mieszkać w Rzymie. Nienawidzę tego miasta. Przewieźcie mnie na jedną z pięknych 
tropikalnych wysp, z plażą, palmami, czystym niebem. I nie chcę nic pamiętać. – Faulky mówił coraz szybciej. – 
Nie chcę nic wiedzieć o Rzymie, o Religii, o tym, kim kiedyś byłem. Dacie mi nową pamięć i nową tożsamość. Do 
końca życia chcę wylegiwać się na plaży, pić piwo i spać z najpiękniejszymi kobietami... Ach tak, kobiety. I 
zmienicie mi wygląd. Chcę być piękny. Mieć wysportowane ciało, chcę, żeby wszystkie oglądały się za mną. Wiem, 
że możesz to załatwić.
- To by było możliwe. – Greg był naprawdę zszokowany.
- Chcę jeszcze, byś mieszkał ze mną na wyspie, był moim przyjacielem, pomagał mi we wszystkim i, o co proszę 
szczególnie, ani słowem nie wspominał o Religii, Przewodniczącym ani o czymkolwiek, co znajduje się poza 
wyspą. Chcę po prostu żyć szczęśliwie i nie być samotny. Zrozumiałeś?
Greg zrozumiał. Chociaż w pierwszym momencie był przerażony możliwością zmiany trybu życia, po chwili 
zorientował się, że odmiana wyjdzie mu na dobre. Nie będzie musiał zmagać się z ciągłymi napadami histerii 
Przewodniczącego, do końca życia będzie z nim mieszkał w pobliżu plaży i przede wszystkim nie będzie mu więcej 
musiał usługiwać. Nie będzie musiał też martwić się losami Religii Oficjalnej, bo i tak będzie zarabiał pieniądze, o 
których większość ludzi na planecie mogła tylko pomarzyć.
Tak, jeżeli to się uda, Greg do końca życia nie będzie się niczym martwił. Musiał jednak uporać się z kilkoma 
problemami natury technicznej: wynająć chirurgów plastycznych, psychologów i neurologów, którzy usunęliby 
Faulky’emu pamięć, wreszcie przygotować odpowiednią wyspę. Trzeba będzie później usunąć też wszystkich, 
którzy z tym eksperymentem mieli jakąkolwiek styczność i przekazać władzę w ręce zaufanej grupy agentów, 
którzy stworzą przekonanie, że Jego Świątobliwość nie tylko nie opuścił Rzymu, ale dalej pracuje i dowodzi 
Religią. Będzie to niewątpliwie najtrudniejsze zadanie, jakie dał mu Przewodniczący, wiedział jednak, że nagrodą 
za jego wykonanie będzie beztroskie życie wśród palm, oceanu i słonecznych plaż.
Wiedział też, że nigdy już nie wróci do Rzymu, którego Greg nienawidził w takim samym stopniu, jak 
Przewodniczący. Nie dopuści do tego, by kiedykolwiek Feliks F. Faulky wrócił do Rzymu. Prędzej go zabije.
Dlatego tylko delikatnie, prawie że niezauważalnie uśmiechnął się i odpowiedział:
- Tak, chyba będzie to wykonalne.
* * *
Pierwszą rzeczą, która dotarła do jego świadomości po przebudzeniu, było światło. Ostre, gorące światło słoneczne 
wpadające przez okno do małej sali, w której się znajdował od pewnego czasu. Nie wiedział, jak długo tu leży ani 
jak się tu dostał, ale poczuł się nagle odprężony i zrelaksowany, jak nigdy przedtem. Gdzieś daleko słyszał szum fal 
i czuł chłodną bryzę wpadającą przez okno do pokoju, w którym leżał. Wiedział, że nie musi się już o nic troszczyć, 
bo wszelkie nierozwiązywalne problemy zostały już dawno rozwiązane, a jemu pozostało już tylko... żyć. Żyć i 
cieszyć się życiem.
Powoli odwrócił głowę, która wydała mu się nagle bardzo lekka i zauważył, że w łóżku obok leży człowiek ze 
złamaną nogą. Nieznajomy też obrócił się w jego stronę, spojrzał na niego swoimi bladobłękitnymi oczami i 
niepewnie spytał się:
- Adrian? Ty jesteś Adrian, prawda?
Oczywiście, że nazywał się Adrian. Przypomniał sobie nieszczęśliwy wypadek na desce surfingowej i wiedział, że 
będzie musiał zostać przez jeszcze jakiś czas w szpitalu na obserwacji. Nienawidził szpitali i nudził się w nich 
okropnie. Miał nadzieję, że będzie mógł postarać się o wcześniejszy wypis. Powróci wtedy do wylegiwania się na 
słońcu, do dyskotek, dziewczyn, chłodnego piwa, mieszkania nad morzem i wiecznie popsutego telewizora. Miał 
dziwne przeczucie, że facet ze złamaną nogą mu w tym pomoże...
Rzeszów, styczeń – sierpień 2000 r.
©Copyright 2000 by Fudal