Jarosław Zieliński
      Cień katedry 


      - Słuchaj, mam nowe klucze. Dobre klucze. 
      - Każdy tak może powiedzieć - stwierdził Paszczak. 
      - Słowo trzeźwego harcerza - powiedział. - Po trzy każdy. 
      - Dlaczego sam ich nie sprawdzisz? 
      - Ktoś musi wymyślać koła ratunkowe. Gdyby miał jeszcze je sprawdzać, nie 
      nadążyliby ze zmianą wizytówek. 
      - Filozof. Jesteś filozof, jak zwykle. Dobrze, biorę po siedem trzy 
      najlepsze. Ile ich masz? 
      - Nieważne - wyjął z wewnętrznej kieszeni dwie dyskietki, po namyśle 
      jeszcze trzecią. - Pies z tobą. Gdyby nie przejściowe kłopoty... 
      - Ty zawsze masz kłopoty, panie Filozof - powiedział Paszczak wręczając mu 
      plik banknotów. - Jak ty z tym żyjesz? 
      - Prześlizguję się pomiędzy dniami - powiedział chłopak nazwany Filozofem. 
      Ale zrobił tylko kilka kroków, zanim... 
      - Uważaj: Cichy! - krzyknął za nim Paszczak. 
      Zaczął biec nie patrząc nawet za siebie. Wpadł w wąskie uliczki starej 
      części miasta, przebiegł mostem pośród rzędów beznadziejnych obrazów. 
      Biegł dalej - ulica była zbyt długa i zbyt prosta, by się w niej zgubić. 
      Skręcił pod mury, wbiegł po schodkach. Niski murek krył go trochę; 
      zwolnił, ale nie zatrzymał się. Szarpnął drzwi, przez szparę w nich wpadł 
      do kościoła. 
      Dopiero po chwili, gdy oddech uspokoił się, rozejrzał się po wnętrzu 
      świątyni. Katedra była jasna, cicha - niewielu ludzi wobec ogromu - i... 
      czysta. Czuł się tutaj źle, idąc powoli w stronę ołtarza, chciał właściwie 
      wyjść na ulicę, ale tam mogli być jeszcze ludzie Cichego. 
      W jego stronę szedł ksiądz, młody jeszcze, z dużymi okularami na nosie. 
      Stanął obok niego, spytał szeptem: 
      - Powiedz synu... dlaczego uciekałeś? 
      - Tak właściwie... - chłopak zaczął równie cicho, głośna rozmowa wydawała 
      mu się dysonansem w tym miejscu. - Gonili mnie, więc uciekałem. Nie 
      chciałem dać się złapać. 
      - Więc schroniłeś się do domu bożego - stwierdził ksiądz z powagą. 
      Chłopak dostrzegł ten symbol: nie wydawał mu się właściwy. 
      - Nie uciekałem przed złem. Jestem takim samym przestępcą jak oni, może 
      trochę sprytniejszym. 
      - Nie wyglądasz na złodzieja. 
      - Ale nim jestem - Filozof uśmiechnął się lekko, samymi oczami prawie, 
      wyjmując z kieszeni dyskietkę. Trzymał ją osłoniętą przez kurtkę, tak, by 
      tylko ksiądz mógł widzieć. 
      - Wydzieram tajemnice komputerom, całym gmachom pełnym maszyn nie mających 
      duszy. Potężne tajemnice. Są ludzie, którzy mówią, że można z ich pomocą 
      zniszczyć świat. 
      - Potrafiłbyś to? 
      - Zniszczyć świat? Może, nie próbowałem jeszcze - rzekł troskliwie 
      chowając dysk. 
      - Więc uważasz się za Boga? - ksiądz zmarszczył brwi. 
      - Nie. Ja też byłbym w samym środku katastrofy, prawda? W tym jestem 
      gorszy niż Bóg. 
      - Wierzysz w Niego, synu? 
      - Nie - powtórzył. Nie zastanawiał się nigdy nad tym, więc i teraz 
      odpowiedział szybko, bez zastanowienia. 
      - Zapisz mi swój adres. Może kiedyś porozmawiamy jeszcze... o tych 
      maszynach. 



      Zapomniał o tym zdarzeniu przez kilka następnych dni. Prowadził zbyt 
      szybkie, zbyt ciekawe życie, by zatrzymywać się na wspomnieniach. Już 
      lepsza była teraźniejszość, każda jej chwila. 
      Zwłaszcza taka jak teraz, w samym środku odwiedzin przyjaciółki. 
      - Ktoś puka... chyba ktoś puka - powiedziała obracając się na plecy. 
      - Wydaje ci się. Nikt tu nie puka. 
      - Naprawdę. NIe słyszysz? Ktoś chce wejść - stwierdziła po chwili. 
      - No to co? Mam biec po spodnie i uciekać przez okno? 
      - Ty kiedyś wpadniesz, Filozof. Przyjdą właśnie po ciebie i zapukają. 
      - I co dalej? W tym kraju parę milionów ludzi ma komputery - powiedział 
      wkładając koszulę. 
      - Ty też się tym bawisz - dodał wychodząc z pokoju. 
      - Ale nie tak ostro. 
      W półzapiętej koszuli i slipach powlókł się do drzwi. Otworzył: na progu 
      stał ksiądz, w okularach o prostokątnych szkłach. 
      - Można? - spytał chłopca. 
      - Tak, właściwie... 
      - No i jak z tym pukaniem? - dobiegł ich dziewczęcy głos. 
      Młody ksiądz - chłopiec w chwili przypomniał sobie, gdzie już się spotkali 
      - zrobił krok do przodu, ale zaraz cofnął się. 
      - Masz gościa... nie będę ci przeszkadzał. Przyjdę kiedy indziej - 
      odwrócił się i szybko odszedł korytarzem. 
      Chłopiec popatrzył za nim zdziwiony. Powoli zamknął drzwi. Zamek 
      zaskoczył, wzbudzony tym sygnał elektryczny przemknął przez sieć alarmową. 
      Pozornie uśpiony system komputerowy pośrodku living roomu przyjął to, 
      oczyszczając wszystkie drogi do swego wnętrza. Oczywiście, mogli tu 
      przyjść i zapukać. 
      Wracając do pokoju poprawił jej płaszcz i jaskrawą chustkę porzucone na 
      fotelu naprzeciw drzwi. 
      - Kto to był? - spytała. 
      - Ksiądz. 
      - O rany, naprawdę? - roześmiała się. - Często masz takich gości? 
      - Niezbyt - powiedział zastanawiając się, czego tamten mógł chcieć. 
      Podszedł do niej. - Nie żyję wedle ich reguł. 
      - Masz szczęście - powiedziała po chwili. 
      - Tak - zgodził się całując jej szyję - ...że odstawiasz je przychodząc do 
      mnie. 



      Stał pośrodku living roomu, patrzył gdzieś ponad niego, przez szerokie 
      tafle kolorowych szyb. 
      - Chcę, żebyś zniszczył ten świat, synu. Mówiłeś, że to potrafisz. 
      - Tak... - zaskoczył go tym. - Potrafię chyba, ale... po co? 
      - Ten świat jest zły. Chcę, by Bóg zbudował lepszy. Od nowa. 
      - Dlaczego po prostu nie poprosisz go o to? 
      - Bóg nie może wysłuchać wszystkich modlitw. A może wie już o tym... i nie 
      śpieszy się. Ten świat jest zły i nie może istnieć dłużej - podkreślił 
      ksiądz. 
      Nie może wysłuchać... ale dostrzeże atomowe pochodnie, pomyślał Piotr. 
      Musi je dostrzec - rozchylił wargi w przelotnym grymasie, może uśmiechu? 
      Dostrzeże je, gdziekolwiek jest. 
      Położył palce na klawiaturze. Jak mistrz fortepianu muskał je tylko 
      opuszkami palców, przechodząc kolejne bramy piekieł. 
      Warszawa, styczeń 1990 


      Jarosław Zieliński


      01.01.90. Zmiany - 29.03.97 



      Strona Jaroslawa Zielinskiego | Historie | Settlers