
Dariusz Żukowski
JANIK SROGI


Karczma jeszcze była pusta, jeszcze chłopi nie zeszli z pola po pracy, kiedy na podwórcu zaklekotały 
końskie kopyta. Zabrzmiało kilka gromkich komend wydanych chłopcom stajennym i drzwi wejściowe otwarły 
się z hukiem. Gruby, łysy karczmarz Carl przecierał właśnie kufle i tak zastygł, oglądając wielką sylwetkę 
przybyłego. 
Gość postąpił w przód, obrzuciwszy spojrzeniem wnętrze i skierował się do ławy. Za nim wszedł kolejny i 
jeszcze jeden. Cała trójka - wielcy, muskularni, odziani w grube, naćwiekowane kurty, przy pasach lub na 
plecach miecze, sztylety na udach, wysokie, skórzane buty… ani chybi, Wielcy Wojownicy! 
Wybrali ławę w rogu, aby mieć na oku resztę karczmy i jeden z nich, niedogolony, o długich, białych 
włosach, szepnął, poprawiając fryzurę rękawicą zdobną kłami kobry:
- Który tym razem spektakularnie i gromko zawoła karczmarza? 
- Ciągnijmy zapałki - zaproponował siedzący po prawej, z grubą blizną na policzku i przenikliwych oczach, 
z przyczepionymi do pasa zasuszonymi główkami harpii. Odbyło się krótkie losowanie i trzeci, o upierścienionej 
dłoni, butach ze smoczej skóry i postawionych na sztorc włosach, zakrzyknął:
- Karczmarzu, piwa i jadła sutego, rychło, bośmy zdrożeni! - a zabrzmiało to gromko i spektakularnie. 
Chociaż może nie tak gromko, jak pobrzmiewało w tej karczmie, kiedy byli tu przed laty i nie tak spektakularnie, 
jak wtedy, gdy Carl, jeszcze służący, schował się w spiżarni i za nic nie dał się wyciągnąć. 
Barman, do tej pory zastygnięty w bezruchu, odłożył kufle i pobiegł przygotować trzy zestawy Wielki 
Macho. Po krótkim namyśle podwoił porcje. 
Goście rozsiedli się wygodnie i nonszalancko na ławach. Ten w butach ze smoka wyciągnął nawet nogi na 
brzeg stołu. 
- Myślicie, że siedzimy wystarczająco nonszalancko?  
- Czasy się zmieniają, Nanok, cholera wie. Nie jesteśmy w twoim Airemmic. Pamiętasz tę wiochę pod 
Bagnami Zła? Założyłem miecz na plecy, oparłem się o bar, półusiadłem na krześle i miałem posępną minę, a 
poza tym byłem kompletnie obcy… chłopi nawet nie przestali na chwilę rozmawiać. Żaden z nich nie przyjrzał 
mi się podejrzliwie. Gdyby to było z dziesięć lat temu! 	
- Ten karczmarz jest obiecujący - wtrącił ten z blizną. - Może nie: zupełnie strwożony, ale przynajmniej 
zaskoczony. 	
- Ale te praczki, Dargen, co je mijaliśmy po drodze… Do diaska, nie chichotały. Gadały o nowym gniadku 
księżnej. 
- Księżnej? Uwięziona? - spytał Nanok z Airemmic. 
- Co ty? Jaka tam uwięziona? - prychnął Dargen. 
- No, uwięziona… do wieży, przez czarownika, jak przy rzece Czerwonej Śmierci…
Tlareg i Dargen parsknęli śmiechem. Karczmarz zastawił stół jadłem, wniósł dzbany i kufle, wreszcie 
zmalał całkiem i wycofał się. 
- Bracie, opamiętaj się! - zawołał Tlareg i pchnął Nanoka najeżoną rękawicą. - Rzeka Śmierci była w 
zeszłej dekadzie! 
- Nie, Tlar, dwadzieścia lat temu - wtrącił Dargen. - Dwadzieścia lat temu, panowie… Szmat czasu. 
- A to i tak była głupia mitomanka. Zatrzasnęła się na strychu i wymyśliła tę historię, żebyśmy ją wzięli na 
ogrodowe party na dworze Frycka. 
- Mów z szacunkiem o naszym królu Fryderyku! - napomniał drwiąco Dargen. 
Zamyślili się i opróżnili pierwsze kufle. 
Nanok rzucił:
- Panowie, nie spojrzeliśmy nawet na tablicę ogłoszeń. 
- No co ty, ogłoszenia? Dopiero co wracamy z miasta! Ochrona króla, sto złotych za tydzień pracy, a ten 
jeszcze chce ogłoszenia czytać. 
- Tlareg, Nanok ma rację - zaripostował Dargen. - W końcu nie jesteśmy jacyś-tam woje, ale Wielcy 
Wojownicy. Do naszych powinności należy chronić słabszych i pomagać im. 
- Tyjemy i marniejemy, panowie, ot co - Nanok spochmurniał. 
Zajedli świniakiem i opróżnili drugie kufle. 
Czas płynął. Przy piątym kuflu Dargen wspomniał Cmentarz Ghuli. 
- Wtedy się poznaliśmy, pamiętacie? Hej, Nanok, ciągle masz ten sztylet runiczny, który podarował ci Stary 
Druid w zamian za pomoc? 
- Ha! Jasne! - Dargen chwycił się za pas, pomacał rękami. Zamarł, zastanowił się, zaczął grzebać w plecaku. 
- Do diaska… - wreszcie wybiegł z karczmy i pognał ku jukom swojego bojowego rumaka. Pozostali dwaj 
pokiwali smutno głowami i wychylili szóste kufle. 
Kwadrans później wrócił Nanok, niosąc sztylet w bogato zdobionej oprawie. Zdobienia nieco wyblakły, 
kamienie przyśniedziały, aczkolwiek wciąż prezentował się imponująco. A przynajmniej dobrze. Ciekawie. Z 
pewnością nie gorzej niż odpowiednio. Cóż, Tlareg i Dargen mogli być innego zdania. Spojrzeli krytycznie. 
Także Nanok przyjrzał się sztyletowi w świetle. 
- Ale cała moc tkwi wciąż w jego runach! - zawołał i wydobył ostrze. Może niezupełnie wydobył… 
Tymczasem chwycił rękojeść i mocował się z narzędziem przez chwilę, siadł i przeniósł zajęcie pod ławę, aby 
inni nie mogli widzieć. 
- Co ten run robił? Zabijał nieumarłych czy ranił zjawy? - spytał Dargen. 
Nanok przerwał szarpaninę z zatrzaskową pochwą swojego sztyletu i zastanowił się. 
- Nieumarłych! Nie, zaraz… niech pomyślę, to było tak dawno temu… 
Wreszcie cisnął żelazo na stół, zaklął siarczyście, jak to Wielki Woj potrafi, i wszyscy wychylili siódme 
kufle, zaś Nanok dubeltowy, raz - by dorównać, dwa - ze złości. 
Zmierzchało powoli i chłopi zaczynali wracać z pola. 

Od świtania Janik wiązał snopki. Bolały go palce od zaciskania sznurka, głowa od słońca, nogi od łażenia 
po polu. Zdecydowanie nie narodził się do wiązania snopków. Los rzucił go tylko na wieś, chociaż on, wiedział o 
tym doskonale od dawna i przekonywał się coraz lepiej z każdym dniem żniw, jest błędnym rycerzem. Będzie. 
Będzie błędnym rycerzem na białym koniu, będzie dzierżył kopię i miecz, i będzie uwalniał dziewoje z wieżyc. 
Wypadnie na niego wielki smok, przeciw któremu… Nagle smok smagnął do po plecach pazurem i…
- Nie leniuchuj, Janik, wiąż snopki, do cię ekonom batem zdzieli, nie sznurkiem! 
Wtem zabrzmiała trąbka ekonomowego pomocnika i dzień pracy skończył się. Słońce zaszło. 
Nigdy więcej nie zwiążę snopka! - zaprzysiągł w myślach Janik. Cisnął pracę daleko i ruszył szybko, 
przepełniony złością, do sioła. Chciał pójść do swojej chaty, ale pomyślał o rozwrzeszczanych bachorach i ojcu, 
który chce lanie spuszczać za cokolwiek i odechciało mu się. Postanowił nie czekać aż okazja do drzwi zapuka, 
ale samemu zacząć poszukiwania drogi miecza. Poszedł pod karczmę. Przejrzę ogłoszenia - pomyślał i na dobry 
początek kopnął z mocą. 

Drzwi karczmy otwierały się raz za razem, wpuszczając kolejnych wieśniaków, ludzi prostych i 
pospolitych, odzianych w tanie płócienne portki i koszule. Co poniektórzy nosili słomiane kapelusze. Każdy 
wchodzący przystawał i przypatrywał się chwilę Wielkim Wojownikom, jeśli nie z podziwem, to ze zdziwieniem 
lub przestrachem, tudzież nieufnością. 
- Patrzcie, popatrują na nas jeśli nie z podziwem, to ze zdziwieniem - powiedział Nanok znad kufla. 
- U tych dwóch widzę tylko przestrach i nieufność - skomentował Tlareg. 
- Ech, co tam. Może lepiej wyeksponujmy oręż - Dargen rozgarnął ramieniem puste kufle i położył głośno 
na stole wielką, dwuręczną kuszę. Poprawił też miecz na plecach, aby bardziej wystawał zza ramienia. Po chwili 
obok kuszy rzucił jeszcze pęk zasuszonych główek harpii. 
- Panowie, ale po co my to wszystko robimy, na bogów? - wątpiąco ozwał się Tlareg. 
Nanok i Dargen spojrzeli na niego ze zdziwieniem jak ci wieśniacy i obaj odezwali się jednocześnie:
- Musimy podtrzymywać image! 
Nanok dodał:
- Jeśli uczeszemy się i ubierzemy normalnie i weźmiemy normalną broń, to każdy chłopek pomyśli, że sam 
się może zasadzać na smoka. Czy harpię. Albo pójść na ochronę do Frycka. 
- Szacunek i zdrowie króla Fryderyka! - Dargen wzniósł ósmy toast i w jego ślady poszli pozostali. 
Kiedy opróżnili kufle, Tlareg zasępił się wyraźnie i zamyślił. Tylko przyśpiewki i pogwizdywania 
wieśniaków mąciły ciszę jego toku rozumowego. Wreszcie oznajmił:
- Panowie, przyznajmy: starzejemy się. Potworów ubywa, brzuchy rosną, bandyci z traktów się wynieśli do 
miast, broń rdzewieje, wieśniacy jacyś nie ci sami, nawet Fryca nikt nie obrzucił jajami przez ostatni miesiąc…
- Miłość dla mości imperatora Fryderyka!
- …i pomyślałem sobie: chłopaki, czas zrobić coś naprawdę dobrego, pókiśmy jeszcze się do końca nie 
wypalili. 
- Co myślisz? - spytał Nanok. 
- W każdej dobrej historii o bohaterach jest jakiś uczeń wojownika, który potem staje się równie dobry, jak 
on albo i lepszy. Weźmy sobie uczniów! 
- Hej, wolnego, może nie trzech, może zacznijmy, powiedzmy, od jednego ucznia. Będzie szkolony przez 
nas trzech, więc się trzy razy szybciej wyuczy - podsumował piwną logiką Dargen. 
- Dobra, może i być jeden. Posłuchajcie, wszystko sobie obmyśliłem. Więc primo: musi wiedzieć, co budzi 
u wieśniaków i ludzi w ogóle respekt, więc najlepiej niech sam się wywodzi ze wsi. Secundo: musi doskonale 
dbać o swoją broń - to mówiąc, Tlareg uniósł nieszczęsny magiczny sztylet, a Nanok zapłonął czerwienią - aby 
uniknąć podobnych spraw, więc musi mieć do tej broni należny szacunek. Będzie miał wtedy, jeśli nie będzie 
wcześniej miał z bronią do czynienia. Można będzie łatwo wpoić miłość do oręża. I tertio: najlepiej, jeśli będzie 
to ktoś całkiem nowy w fachu. Znacie tych najemników, co to ledwie mieczem machać potrafi, a uważa się za 
mistrza, nie?
- Ha, jak przy Wielkim Moście Strachu, cośmy…
- Dobra, właśnie - przerwał Tlareg wspomnienie Nanoka i podjął:
- Złe nawyki trudno wykorzenić, więc zaszczepimy je całkiem od nowa w świeżym materiale. 
- Tlareg, ale chyba niełatwo będzie znaleźć takiego ucznia - zwątpił Dargen. - Słuchaj, ci wieśniacy teraz 
siedzą po chatach i ani im się chce chodzić na smoka. Robią spokojnie w polu od rana do zmierzchu i swoje 
zawsze dostaną, życia po drodze nie zgubią. Kto ci w dzisiejszych czasach zechce zostać Wielkim 
Wojownikiem? Tym bardziej, że szkolenie i chleb niełatwe. 
- Ot i tu właśnie mam cały plan: musimy zrobić, żeby uczeń się łatwo przekonał do tego, że warto zostać 
wojownikiem. Musi odnieść jakieś sukcesy już na początku. A potem już jakoś pójdzie…
- Jak ma odnieść te sukcesy? I co dalej?
- Coś zainscenizujemy. A potem - nie wiem. Pamiętajcie, on będzie kiedyś lepszy od nas. Nauczy się go 
podstaw, a potem sam sobie poradzi. My już nie przystajemy do czasów, a on tak. 
- Tylko znajdź mi tu kogoś takiego!
- No tak. Potrzebny nam ktoś… ktoś…
Wtedy z hukiem otwarły się drzwi i stanął w nich niepozorny, wiejski chłopaczek. Z jego postaci biła 
jednak duma i mocne postanowienie wielkich czynów. Biły tak przez chwilę, dopóki odbite od ściany drzwi nie 
wróciły i łomotnęły chłopaczka całą powierzchnią. 
- …taki!
Zanim się pozbierał, Wielcy Wojownicy wymienili szybko kilka słów:
- Kiedyśmy tu jechali, widziałem jaskinie, wyglądały na opuszczone, i można… - reszta utonęła w zgiełku 
karczemnym. 
Chłopiec wstał, odchrząknął, przekroczył szybko próg, zanim ktoś go zauważył. Oczywiście, z miejsca jego 
wzrok przyciągnęli bohaterowie. Tacy sami, jacy odwiedzili  jego wieś wiele lat temu, kiedy miał pięć lat… Od 
tamtej chwili myślał o mieczu, ale dopiero teraz zamienia marzenia w rzeczywistość! Jak by tu do nich…
- Hej, mopanku! Nie stój jak koł, pójdź tu do nas, siadaj! 
Janik obrócił się, by utwierdzić w przekonaniu, że słowa są skierowane do niego, po czym nieśmiało 
postąpił kilka kroków naprzód. 
- Nanok, miejsce dla kompana! 
Wojownicy rozsunęli się i posadzili Janika na wolnym brzegu ławy. 
- Dobrzy panowie, ja…
- Cicho, masz tu, pij! Piwa nie pijesz?
- Piję, ale…
- Żadnych ale, dołącz się! Jak ci?
- Ja… ehm… 
- Jagran? Jarun? Jaszczur? No, mów-że!
- Janik…
Bohaterowie popatrzyli po sobie z niepewnymi minami. Tlareg wzruszył ramionami i wszyscy się 
uśmiechnęli. 
- Dobra, Janik, mamy sprawę. Odkąd żeś tu wszedł znać, żeś nie jest tuzinkowy chłopek. 
- Naprawdę?
- Ba! Jasne! A tak się składa, że potrzebujemy kompana. Wyruszamy na szlak pełen przygód i samotrzeć - 
za mało. Co ty na to? 
- No cóż… Mam tu chałupę i rodzinę… - i wtedy Janik zebrał się w sobie, odetchnął, skupił się. Jakiś głos 
wewnątrz głowy zawołał: „nigdy więcej nie zwiążesz sznurka, Janik, nigdy więcej!” Wspomniał wszystkie 
myślowe deklaracje, jakie w życiu poczynił i rzekł poważnym głosem: 
- Dobra - jadę z wami. 
- No, to jest męska decyzja, Jan! - pochwalił Nanok. - O świcie ruszamy. Na początek czekają nas jaskinie, 
któreśmy zobaczyli nieopodal. Podobno siedzą tam gobliny. Siedzą na skarbach! 
- Olaboga! 
- Ha! No, teraz dopij piwo, Jan, i spotkamy się o brzasku przy studni. 
Janik uczynił, jak mu powiedziano i opuścił szybko karczmę. Był całkiem skołowany. 
- I co? Myślicie, że się uda? Był całkiem skołowany - wątpił Nanok.
- Hej, każdy jakoś zaczynał. Ale, Nanok, czyś ty zgłupiał? O świcie się żeś z nim umówił? W południe 
było!
- Nie, wszyscy bohaterowie umawiają się o świcie. Niech od początku się dobrze uczy. 
- Eech, głupota. No dobra… 
Wielcy Wojownicy jeszcze przez niedługi czas przyciągali uwagę wieśniaków, po czym najęli izbę i 
przespali noc aż do pierwszego piania kogutów. 

Ranek zastał wojowników z bólem głowy i nieświeżością w ustach. Zwlekli się z łóżek, narzucili kurty i 
uzbrojenie po czym, wziąwszy konie, sypiąc złociszami, wyjechali na środek wsi. Janik czekał już przy studni od 
kilku godzin. Wyglądał tak samo, jak poprzedniego dnia, z tym, że teraz przy sznurze, którym związywał 
koszulę, zaczepiony miał kozik. 
- Witaj Janik! Czemu tak siedzisz, biegnij do chałupy, bierz miecz, kolczugę i konia i ruszamy. 
- Kiedy nie mam…
- Ano, tak. Dargen, przeładuj te worki diamentów z luzaka na nasze konie i daj go Janikowi. Nanok, masz 
jeszcze te miecze, cośmy je odebrali Najmitom Chaosu na wiosnę? Masz? To świetnie, dawaj tu jeden, nada się 
w sam raz. A tu moja stara kolczuga. Dostałem ją od ojca, kiedy miałem dziesięć lat. Leży jak ulał! 
- Dzięki, dobrzy panowie. 
- Teraz jedźmy. 
Wojownicy ruszyli. Janik siedział na koniu. W jednym ręku dzierżył błyszczący miecz, ornamentowany w 
żmije i czaszki, w drugim lejce, na ciele zwisała luźno kolczuga. Wiercił się i podskakiwał, ale koń daleki był od 
galopu. 
- Jedź! No, koniu, jedź! 

Godzinę później czterej wojownicy przemierzali trakt na północ ku Bramom Powroźniczym. Wszyscy byli 
potężni i uzbrojeni, a w ich oczach grały iskry stanowczości. Rumaki dumnie kroczyły, a wielki ciężar skarbów i 
broni na ich grzbietach prawie wcale ich nie spowalniał - tak bardzo szlachetnej były krwi! Wojownicy zaś 
bacznie lustrowali teren w poszukiwaniu nieprzyjacielskich zasadzek…
Ale nie o nich tu będzie mowa. Tlareg, Nanok i Dargen stali wokół jucznego konia i każdy na swój sposób 
pragnął wyjawić Janikowi tajniki jeździectwa w zarysie. 
-  Ściśnij tu i lekko uderz…
- Kiedy ruszy, musisz ciągnąć te…
- Nie za mocno, bo może…
Idący na pole wieśniacy popatrywali na scenę podejrzliwie, niektórzy drapali się w głowy. Janik starał się z 
informacyjnego szumu wyłowić pożyteczne dane, jednocześnie bacząc, czy nie zbliża się jego ojciec. 
- Nie tak, chwyć inaczej, o tak…
- Teraz piętami musisz zrobić tak…
Wtem drzwi dalekiej chaty otwarły się. Ojciec stanął w drzwiach i przeciągnął się w słońcu. Janik krzyknął 
z przerażenia, ścisnął konia piętami, smagnął na oślep lejcami - masywne zwierzę zarżało, stanęło dęba i puściło 
się w galop. Wojownicy spojrzeli po sobie i szybko ruszyli do koni, by gonić Janika po szlaku na południe. 
Dopędzili go na czas, aby powstrzymać ciężkiego, jucznego konia przed niekontrolowanym skokiem do 
rzeki. Po chwili dalsza jazda odbywała się spokojnie, zaś Janik spontanicznie i przez naśladownictwo uczył się 
sztuki kiełznania zwierzęcia. 
- Dobrzy panowie - odezwał się w pewnej chwili - a może mi powiecie, jak się nazywacie? 
- Nanok z Aimmeric. 
- Tlareg Vir. 
- Dargen. 
Wojownicy przeszli do porządku dziennego nad własną prezentacją, ale Tlareg spostrzegł, że temat nie jest 
zamknięty, a Janik czeka na dalsze wyjaśnienia. 
- Co jeszcze? 
- Noo… przydomki. Bohaterowie mają przydomki. Na pewno macie przydomki, prawda? 
Wojownicy obrzucili się wzajemnie strwożonymi spojrzeniami. 
- No jasne, że mamy! - zapewnił Nanok.
- A jakie? - dociekał Janik. 
- Noo, na mnie mówią… ten, no… Barbarzyńca. 
Tlareg i Dargen spojrzeli pytająco. 
- A to Dargen Zły i Tlareg Rzeźnik - dodał Nanok szybko, pewny siebie. 
Drugi z wymienionych otwarł usta, po czym zamknął je, gdy but ze smoczej skóry trafił go w kostkę. 
Janik westchnął z podziwem. 
- Też chciałbym mieć taki przydomek! - powiedział. - Mógłbym być Janik… Janik Mściciel albo… Janik - 
Pogromca, albo Janik - Pirat!
- Doczekasz się, spokojnie. 
I w pewnej chwili Dargen rzekł:
- Panowie, oto widać cel naszej podróży! 

Cała czwórka mogła teraz obserwować duży, czerniejący mrokiem otwór w niskich kamienistych skałach, 
wznoszących się od północy opodal traktu, którego wstęga opuszczała się meandrując w dół zbocza. Zjechali z 
drogi i przesuwali się w górę trawiastym wzniesieniem, aż stało się ono zbyt trudne dla koni. Wtedy zsiedli, a od 
wylotu jamy dzieliło ich kilkadziesiąt metrów łatwej drogi przez skałki. 
- Janik - rzekł Nanok - zanim pójdziemy, musisz wiedzieć jedną, ważną rzecz! 
- Powiesz mi, jak walczyć, tak? - spytał rozgorączkowany chłopak. 
- To też, w swoim czasie… ale spokojnie. Teraz ostrzegę cię: widzisz, nie zawsze można spotkać w 
jaskiniach potwory… - Nanok poszukał wzrokiem pomocy. 
- Tak, mogły, na przykład, wyjść na zwiad - pospieszył z odsieczą Tlareg. 
- Albo polowanie - dodał Dargen. 
- Ale nawet wtedy, jeżeli ich tam nie zastaniemy - podjął Nanok - pamiętaj, że najważniejsza nie jest walka, 
ale mądrość. 
- Przezorność - dodał Tlareg. 
- Braterstwo i męstwo - rzucił Dargen. 
- Potraktujmy tę wyprawę jak rozgrzewkę, dobra? 
- Dobrze! - powiedział poważnie Janik i uderzył pięścią w pierś. - Wszystko zapamiętałem. 
- Znakomicie, ruszajmy więc. 
Wspinali się więc po skałkach, Janik pierwszy, wojownicy w tyle. Z wysokości mieli widok na rozległe łąki 
i pola, parę staj na północ nowe sioło, od którego ktoś nadchodził, przez skręcający trakt natomiast wlokła się 
mróweczka wozu, a wszystko skąpane było złotym blaskiem wschodzącego słońca. 
Wspaniały dzień na walkę! - pomyślał nostalgicznie Dargen. Wtem posłyszał z przodu:
- Do mieczy, gobliny! 
Najpierw uśmiechnął się, ale po chwili spostrzegł autentyczne zdziwienie w oczach kompanów i sięgnął po 
miecz. 
- Gobliny? - szepnął do Nanoka. 
- Zobacz sam! - odpowiedział smoczobuty i wskazał na wylot jamy. Dwa zielone, paskudne, małe stwory 
siedziały jak gdyby nigdy nic na kamieniach i grały w kulki. 
- A to gratka! Tylko pilnujcie mi Janika! Niech go nie poranią, bo się gotów zniechęcić - szepnął Tlareg i 
powiedział do młodzieńca: 
- No, Janik, bierz miecz i chodź nam pomóc, bo może być krucho we trzech przeciw stadzie goblinów. 
- Jasne! Ale… jak się tym walczy? 
- To proste, na początek po prostu tnij, pchaj i paruj. Jak w historiach o wojownikach. 
Janik pokiwał z powagą głową i zacisnął mocniej palce na rękojeści miecza, poprawił kolczugę. 
- Szarżujemy! 
Cała czwórka pobiegła w górę i z wrzaskiem wyskoczyli na potwory. Strażnicy nie zdążyli nawet drgnąć - 
pierwszego ciął z góry w głowę Janik, drugiego Nanok tak mocno odkopnął butem, że ten upadł na skałę i 
znieruchomiał. Wpadli do groty. 
Wnętrze rozświetlały dwie pochodnie, pod ścianami stały stare skrzynie, wszędzie leżały śmieci. Siedem 
innych goblinów zerwało się z ziemi, nadbiegło korytarzami. Miały pałki i drewniane miecze. Janik stał w 
miejscu, wątpiąc w swoją odwagę. 
? No, atakuj - powiedział Nanok i pchnął go lekko w przód.
'strony, a Janik otwarł oczy. 
- Zabiłeś trzech, brawo! Walcz! Walcz! 
Gobliny stanęły jak wryte. Janik spostrzegł trupy, spojrzał na swój miecz, uśmiechnął się i skoczył naprzód. 
Stwory pierzchnęły z wrzaskiem wgłąb jaskini. Rozdzieliły się na dwie grupy - jedna pobiegła w jeden, druga w 
sąsiedni naturalny tunel. U ich wylotów już czekali wojownicy. Gobliny gdy tylko ich dojrzały zawróciły prosto 
na Janika. Jednego Nanok pchnął pięścią i ten wyleciał idealnie na miecz młodzieńca i nadział się aż po jelec. 
Dargen z kolei szybko, ale lekko przebił innego sztyletem, chwycił ciało i zniknął w ciemności korytarza. 
Dwa ostatnie dobiegły do Janika i uniosły pałki. Nanok postępował zwinnie i cicho tuż za nimi. Goblin 
uniosły broń, jak i młody wojak, jednak dużo szybciej. Nanok szybkim ruchem przytrzymał w górze pałkę 
pierwszego na tyle, aby Janik zdążył ciąć głęboko po gardle; w tej samej chwili lewą ręką błyskawicznie 
wyszarpnął kuszę z klamer na plecach i strzelił prosto w szyję drugiemu goblinowi. Ten rozwarł szeroko oczy i 
usta, pałka wypadła mu z rąk i wtedy Janik potężnym, zamaszystym ciosem pozbawił go głowy. 
Wtem z korytarza dobiegło wołanie Dargena. 
- Pomocy! Janik! Pomocy! 
Młodzieniec bez wahania pobiegł w ciemność. Nie był pewny, czy będzie cokolwiek widział, ale przecież w 
takiej chwili ważne było tylko działanie! Ciemności rozstępowały się przed nim jak przed młodym bogiem 
wojny, kiedy kroczył śpiesznie na odsiecz kompanowi. Nanok z tyłu biegł z pochodnią. 
Ujrzeli obaj Dargena leżącego na ziemi, na jego piersi zaś siedział goblin i próbował wbić mu nóż w krtań. 
Dargen trzymał jego ręce w swoich i nie było wiadomo, który zwycięży. 
- Janik! Pomocy!
Młodzian ujął oręż oburącz i pchnął potworka. 
Dargen szybko zrzucił ciało i wstał. Podał Janikowi rękę. 
- Gratulacje! 
- Brawo! Sam zabiłeś wszystkie gobliny! - dodał Nanok. 
Janik dyszał, był ubrudzony krwią i wystraszony, ale zadowolony. 
- Panowie, a gdzie Tlareg Rzeźnik? - spytał wreszcie. 
- Tu jestem - dobiegło z komnaty. - Byłem się załatwić. Ominęło mnie coś?
- Panie Rzeźnik, mieliśmy przeprawę z goblinami! 
- Było ich więcej niż te dwa przy wejściu? No-no, to musiały zostawić skarby. A skarbów strzegą pułapki. 
Janik, musisz nam pomóc je odnaleźć! - Tlareg nieznacznie mrugnął do kompanów. 
- Zrobię, co w mojej mocy. 
Ruszyli więc z powrotem. 
- Może najpierw sprawdźmy tu, między skrzyniami? - zaproponował Vir. 
Janik przyklęknął i zaczął rozgarniać rupiecie i połamane deski. Coś błysnęło pomiędzy nimi. Młodzieniec 
bezpardonowo wsadził tam rękę. 
Tak, to był jeden z tych momentów, kiedy nawet wyszkolony traper popełnia błąd. Dłoń Janika zahaczyła o 
gruby, przeciągnięty sznur. Dźwięknął szybko zmontowany mechanizm. Chłopak uniósł głowę i gapił się na 
spadające ostrze wielkiego topora, podobnego do tego, jaki na przykład Tlareg woził przy jukach. 
Nanok szybko przechylił się nad Janikiem i upierścieniona dłoń chwyciła za stylisko w momencie, kiedy ten 
wykonywał błyskawiczny przewrót na bok, a puściła w chwili, gdy ciało młodzieńca znalazło się w bezpiecznej 
odległości od pułapki. 
- Pułapka! Prawdziwa! Prawie mnie zabiła! - wykrzykiwał chłopak, wstając. 
- Ejże, Janik, jednak przeżyłeś! Zabiłeś gobliny i rozbezpieczyłeś pułapkę. 
- Uff! Ale było! To co, wracamy?
- Nie zapomniałeś o czymś? - spytał Nanok. 
- Co?
- Skarby - przypomniał Tlareg. 
- Ach, prawda - Janik klepnął się w czoło i schylił ponownie w miejsce, w którym przed chwilą zwolnił 
pułapkę. Znowu zobaczył błysk. Zacisnął ręce na woreczku i wyjął go na światło pochodni. 
- Skarb! Jeju, prawdziwy skarb potwora! Sakiew pełna złota! - gorączkowo rozwarł worek i szybko 
przeliczył. - Tu jest dziesięć złotych! Tyle naraz jeszcze w życiu nie widziałem! To co, dzielimy się?
- Absolutnie, to ty załatwiłeś potwory i pułapkę, więc dola jest twoja. 
- Hmm… no dobrze. Jasne. Dzięki! - schował sakiewkę, ale po chwili znów ją wyjął, popatrzył i spytał:
- Panowie, ale dlaczego tu jest napisane: „T. V.”? 
Woje popatrzyli srogo na Tlarega, a ten przełknął ślinę. Zapadła cisza. Szybko przerwał ją Nanok:
- Trezuary vampirze. 
- Co? - spytali wszyscy. 
- Trezuary, czyli skarby. Vampirze, bo wampirami dawniej nazywano wszelkie stwory. Zatem skarby 
potworów. 
Wojownicy odetchnęli, a Janik podziękował za wyjaśnienie i wszyscy wyszli z jaskini. Poraziło ich jasne 
światło przedpołudnia. 

Załadowali się na konie i ruszyli. Nagle Dargen zaklął, a jego rumak zaczął utykać. 
- Nanok, pomóż mi z podkową. Wy jedźcie, dogonimy was. 
Janik i Tlareg pojechali powoli na trakt, zaś dwaj pozostali zajęli się koniem. Kiedy już przybili podkowę, 
od pola nadeszła pulchna wieśniaczka i nie zauważywszy ich, wdrapała się na skałki i zbliżyła do czeluści. 
Jeźdźcy siedli na rumaki i z zaciekawieniem patrzyli na rozwój wydarzeń. Wtem usłyszeli głośny krzyk i lament. 
- Dzieci, moje dzieci! Wszystkie nieżywe! Przebrały się jedno na festyn, a tu mordercy je zadźgali! Dzieci, 
moje dzieci! Na festyn za gobliny się przebrały! 
Woje zbledli, spojrzeli po sobie i jak na komendę poszli w galop. 
- Tam są! Mordercy! Łapać! - słyszeli za sobą. Po chwili dopadli stępa jadących towarzyszy. 
- Co jest, chłopaki? Koń sprawny? - spytał Tlareg, ale na widok min kompanów spoważniał. 
- Janik - rzekł Nanok - a co byś powiedział na naukę cwału, co? 
Po chwili cztery konie z jeźdźcami pędziły majestatycznie i oddalały się od spokojnego sioła, skąpanego 
złotem przedpołudnia. 

Owo złoto początku dnia straciło wcześniejszy wigor i dojrzało czerwienią, kiedy czterej jeźdźcy dotarli do 
kolejnej siedziby ludzkiej, większej niż poprzednie, największej spośród tych, które Janik zdołał do tej pory w 
życiu widzieć. Wjechali od strony targu, pustoszejącego pod wieczór. Uderzył ich zapach ryb, smażonych 
kiełbas, skór i zwierząt, przemieszany z wonią wzbijanego pyłu. Do karczmy droga była prosta i wydeptana, 
wkrótce więc siedzieli w gwarnym wnętrzu. Mieszczanie, ku ubolewaniu trzech weteranów, nie obdarzyli ich 
atencją, co jednak zogniskowało jeszcze mocniej ich uwagę Janiku. Zgodnie i bez słów każdy rozglądał się po 
karczmie, szukając nowych dróg edukacji. Wkrótce ich spojrzenia skierowały się na szynkwas i kłębiące się 
wokół niego postacie, prześliznęły po nich i spotkały. Tlareg mrugnął, Nanok skinął głową, Dargen wstał i 
odszedł w tłum, mruknąwszy coś niezrozumiale. 
Po chwili karczmarz podał piwo. Janik patrzał wokół wielkimi oczami, zaś wzrok jego co rusz zatrzymywał 
się na dłuższą chwilę przy barze. 
- Hej, Jan - rzucił Tlareg - chyba się jej spodobałeś. 
- Nie, co ty…
- Te, patrzy na ciebie. Pamiętam, tak samo ostatnio zerkała na mnie księżniczka Wanda przed wieczerzą - 
rzekł Nanok, wzdychając. 
- I co? 
- Ha! - wyrzucił tylko spytany, szelmowsko spoglądając. 
- Aaa! No tak… I myślicie, że się jej podobam? 
- Mur-beton! 
- Stary, jak w gnomim banku!
- Uśmiecha się do mnie! 
- No, nie marnuj szansy. Jesteś wojem, czy nie? - ponaglił Nanok. - Wal do niej, śmiało! 
- Słuchajcie, ale może ona jest z tych… no, co to, wiecie…
Wrócił Dargen i dołączył do ogólnego chóru dezaprobaty wobec ostatniej kwestii młodego kompana. 
- Czysta jak łza!
- Założę się, że dziewica! 
- Czarująca jak królewna! 
Wreszcie Janik, popychany przez kompanów, wstał nieśmiało, uśmiechnął się skrępowany do postaci przy 
szynkwasie, postąpił kilka niepewnych kroków; stanął, wyprostował się, poprawił szatę i ruszył szparkim 
krokiem, rozpychając mieszczan, jak niemalże prawdziwy bohater. 
- Patrzcie - powiedział Dargen - rozpycha się jak niemalże prawdziwy bohater! 
Wszyscy westchnęli, obserwując poczynania Janika. Głos do nich nie docierał, ale patrzyli z 
zaciekawieniem na niemą scenę. 
Dziewoja przy barze odziana była w czerwony, ciasno związany gorset i czarne siatkowe pończochy, 
wyzierające spod wysoko rozciętej spódnicy. Była to jedna z tych kobiet, której urodę można określić jako, 
powiedzmy, agresywną, co podkreślała farbowaniem włosów i makijażem. Chłopak zbliżył się, zaczęli 
rozmawiać. Z jednoznacznej mimiki kobiety i szczerego zdziwienia Janika wnioskowali woje, że dość szybko 
konwersacja zmierzała do pointy. Ta nastąpiła, kiedy dziewoja wzięła Janika pod ramię i pociągnęła na schody 
prowadzące do izb mieszkalnych. 
Wojownicy odprowadzili ich wzrokiem i wznieśli toast. 
- Ale następnym razem nie ja płacę - przerwał ciszę Dargen, ale szybko został zakrzyczany argumentami o 
tworzeniu nowej nadziei i zbawieniu świata. Pod ich naporem poddał się dość szybko. 

Przed świtem wyruszyli całą czwórką. Tlarega, Nanoka i Dargena od mgły, rosy i niewyspania bolały 
niemiłosiernie mięśnie i kości, twarze mieli zapuchnięte i wymięte, ubranie brudne i w nieładzie. Janik natomiast 
tryskał energią i świeżością, chociaż co jakiś czas po jego twarzy przemykał cień zwątpienia zmieszanego z 
zadziwieniem, kiedy uśmiechał się do własnych wspomnień. 
- Hm…Rita, Rita…
- Co tam mruczysz, Jan? 
- Nie, nic takiego. Dokąd teraz? 
- Cóż, na południowy wschód! To jasne. 
- Dlaczego jasne, Nanok? 
- Na południowym wschodzie i okolicach zawsze są krainy zła i potwory do zabicia. 
- Acha. 
Pojechali. 
Słońce wstawało po wielokroć i zachodziło, zmieniało się w błyszczących oczach bohaterów, rozpalało 
ognie u Janika i blakło u pozostałej trójki. Jarzyło czerwonym zmierzchem, kiedy uwalniali zakładników 
Czarnego Maga, błękitniało południem pod Jaszczurzą Jamą, szarzało świtem we łzach, wyciskanych pędem 
wiatru, kiedy galopowali na odsiecz kupieckiej karawanie, atakowanej przez banitów. 
Wreszcie zagasło, zastąpione srebrzystą refleksją Księżyca, gdy razu pewnego stali czterej Wielcy 
Wojownicy daleko na południu, na rozstajach dróg. Niebo było bezchmurne, w dali rysowały się wzgórza, 
odcięte krechą lasu od zachodu i fantazyjną cekinadą fal na jeziorze ze wschodu. 
- Panowie, wspaniałe czasy mieliśmy razem - oznajmił cicho Nanok, wsłuchując się w śpiew świerszczy. 
Pokiwali głowami, konie przestępowały z nogi na nogę i prychały lekko, rozochocone ciepłym wiatrem znad 
wody. 
- Co za noc…
Milczeli długo. Tlareg pierwszy wyciągnął dłoń w długiej, skórzanej rękawicy, najeżonej kłami kobry, 
połatanej i znoszonej. Nanok mocnym uściskiem nakrył ją z góry. Po chwili przyłączył się Dargen. Patrzyli na 
siebie wzajemnie, wreszcie spojrzeli na Janika. I on podjechał, wyciągnął swe krzepkie ramię i położył na trzech 
pozostałych. Uścisnął lekko i potrząsnął nim. 
Rozjechali się we cztery strony. Ponoć Nanok powrócił do rodzinnego Airemmic, gdzie został królem; 
Tlareg wreszcie napotkał pewnego dnia potwora szybszego od siebie; Dargen zaś osiadł po latach w niedużym 
miasteczku, tam, gdzie wszystko się zaczęło, poznał kobietę swego życia, odłożył miecz, zastąpił go toporem 
drwalowskim, a w wolnych chwilach opowiadał o swoich przygodach synom, żonie i podróżnikom w karczmie. 

- To ty jesteś Dargenem z opowieści, tato! 
Posiwiały, barczysty mężczyzna o bystrych wciąż oczach, z blizną na policzku, roześmiał się do dwóch 
młodych chłopców i zmierzwił ich czupryny. 
- A teraz, Fladnag, uciekaj do domu, spać. Ty, Enak możesz jeszcze zostać, jesteś już duży. Ja w twoim 
wieku…
Na dworze rozległ się dźwięk końskich kopyt, po chwili też otwarły się z hukiem drzwi. Odbiły się, ale 
wspaniały mąż stojący w przejściu sprawnym ruchem ramienia odtrącił je i skierował się bez pardonu ku 
szynkwasowi. Odziany był w zdobną kolczugę, na plecach nosił miecz, przy pasie wisiał emanujący łagodną 
poświatę sztylet, zaś na czole, powyżej poważnych, srogich oczu, lśnił srebrzyście Diadem Magicznej Protekcji. 
Wszyscy wieśniacy, za wyjątkiem może jednego, spojrzeli z przestrachem i zamilkli doskonale. Mąż nie 
zwrócił na nich uwagi… choć może tylko Dargen dostrzegł przelotny cień uśmiechu na jego twarzy. 
- Piwa i jadła, karczmarzu! Jakem Yaen-Nick Srogi, dawnom nie był tak okrutnie głodny! 
Kiedy stary, gruby Carl zniknął pośpiesznie w kuchni, mąż zasiadł na ławie tak, by mieć na oku całe 
wnętrze i wyrzekł mocnym głosem:
- Kompana mi trzeba, kmioty! Który miecz weźmie i na stworzy pójdzie?! 
Odpowiedziała mu cisza, zamyślenie Dargena i pałające podnieceniem oczy Enaka, spoglądające to na ojca, 
to na wielkiego przybysza, to we własne wnętrze, w którym od dawien dawna kluły się marzenia o wrogich 
gościńcach i stęchliźnie grot. 


Dariusz Żukowski
Kraków, kwiecień 98.

? 
1