JOE MURPHY

wyniesienie Psoczłeka

Psy! Więcej niż Dziewiąty Czerwony Paluch widział przez te czterdzieści lat, 
które przeżył na płaskowyżu Triad, może nawet więcej niż jest gwiazd na niebie. 
Zapełniły całą polanę. Wyroiły się obok niego wszystkie możliwe maści - brązowe, 
czarne, płowe, rude. Z ich skórzanych masek na grzbiety opadały piórka i 
uwiązane rzemieniami strączki.
Zakotłowało się w nim zaskoczenie i lęk. Uniósł laskę do ciosu, ale żaden pies 
nie zaatakował. Przemknęły z prawej i z lewej, wypełniając polanę tylko na 
chwilę, by ponownie zniknąć w krzakach.
Stał wśród ciszy, dysząc, wdychając tak wiele zapachów wśród pyłu, że nie mógł 
ich wszystkich rozróżnić. Miał wrażenie, że kolano go nie utrzyma, i wsparł się 
ciężko na swoich kosturach. Na ziemię padał matowoczerwony blask. Zwrócił twarz 
w stronę zachodzącego słońca. Słońce było ostatnim znanym imieniem boga - 
wszystkie inne zostały zapomniane.
- Cóż mi pokazałeś?
Oczy zwęziły się, by zogniskować się na poruszeniu w pomarańczowoczerwonym 
świetle. Rozdzieliło się ono w dwie czarne plamy, a te urosły w sylwetki ludzi. 
Jedna była wysoka i chuda, podobnie jak on sam, druga nieco niższa i 
niepozbawiona pewnej gracji w ruchach.
Na polanę weszli mężczyzna i kobieta, ubrani w białe koszule i szorty, 
przeplatane czerwienią i zielenią, choć ich twarze pozostawały w cieniu. 
Najpierw podeszła ona: jej rytm, delikatne ruchy ramion, miękkie falowanie 
bioder powiedziały mu, kto to. Jak wtedy zakłuło go w piersiach, aż oczy 
wypełniły się łzami. Jej głos przeniósł się w suchym powietrzu i wysłał jego 
umysł w przeszłość, w powódź wspomnień.
- Ojcze, przyszłam zabrać cię do domu - powiedziała.
Dziewiąty Czerwony Paluch zapatrzył się na nią. Po jakimś czasie uniósł dłoń dla 
osłony przed rażącym słońcem. Tak trudno było widzieć ją i tylko ją samą. Była 
jak jakiś artefakt praprzodków, maszyna, której nazwa zaginęła w niepamięci, a 
która pozwalała ludziom ujrzeć sceny z odległej przeszłości. Te ciemne oczy, w 
które się wpatrywał, tak naprawdę należały do jej matki. Jej poza - wyprostowane 
plecy, ręce ciasno wzdłuż boków - też była znajoma. Jej matka, jego żona, Siódma 
Szkarłatna Dłoń stawała tak samo.
Czy mógł przyjrzeć się lepiej? Wejrzeć głębiej? Czy mógł, patrząc w nią, 
dostrzec matkę jej matki? Czy mógł tak podróżować spojrzeniem wstecz, przed 
własną hańbę, przed nadejście Mamou i budowę Mostu Nieba? A może jeszcze dalej, 
w czasy, gdy jego przodkowie sami stworzyli takie rzeczy i wyruszyli w podróż 
poza zasięg wzroku Boga?
Jedno było pewne - nie dostrzegał nawet odrobiny przyszłości. Wszystko kończyło 
się na opadających liniach jej ust i paśmie siwizny we włosach. Jej dzieci będą 
go pamiętać tylko jako legendarnego nieudacznika, bez pojęcia o jego prawdziwym 
rytmie. Nigdy nie zatańczą jego wspomnienia.
- Jesteś pewna, że to naprawdę on? - zapytał stojący za nią mężczyzna. 
Zbyła pytanie miękkim gestem. 
Dziewiąty Czerwony Paluch uświadomił sobie, że tamten był jej mężem, ale stał za 
nią i godził się na jej milczenie. W jej manierach nie było szacunku - cóż stało 
się u nich z obyczajami, że mogła sobie na coś takiego pozwolić? Dziewiąty 
Czerwony Paluch zapragnął przyjrzeć się temu mężczyźnie. Zamiast tego jednak 
odwrócił się i ruszył w kierunku swojego domostwa.
Nagle tamten zawołał: 
- Dziewiąty Czerwony Paluch! Nie odchodź jeszcze, proszę! Musimy porozmawiać!
Obrócił się i wbił w nich spojrzenie. Teraz mężczyzna stał obok kobiety. 
Dziewiąty Czerwony Paluch uniósł lewą laskę i przyłożył ją do gardła tamtego. 
Odważny mężczyzna nie pozwoliłby tak się potraktować. Ten ani drgnął.
Dziewiąty Czerwony Paluch zapytał: 
- A kimże jesteś ty, by okrzyknąć mą hańbę?
Jego córka odrzekła: 
- To Pierwszy Żółte Ucho, mój mąż, syn naszego wodza. Przyjdzie dzień, że to on 
będzie wodzem. Czy i teraz nie porozmawiasz ze mną, ojcze?
Powoli opuścił laskę. 
- Dla żadnego z was nie istnieję. Powinniście siedzieć w domu, a nie uganiać się 
za duchami. 
- Znów zaczął iść. Nikt się nie odezwał, aż dotarli do jego szałasu z trzech 
drągów pokrytych rozmaitymi skórami. Dziewiąty Czerwony Paluch usiadł przed 
paleniskiem i zapatrzył się w popioły ogniska. Pozostała dwójka przykucnęła po 
drugiej stronie ułożonego z kamieni kręgu.
Córka, Trzecia Fiołkowe Gardło, zapytała: 
- Przypomniałeś już sobie?
W popiele nie było żadnych odpowiedzi, ale Dziewiąty Czerwony Paluch zajrzał 
teraz głębiej. 
- Pamiętam czworonogich Mamou, popisujących się przed nami swoimi wielkimi 
rozmiarami, ich skóry brązowe i wygolone, ozdobione srebrnymi artefaktami. 
Pamiętam ich przechwałki, że to oni pierwsi zbudowali most z ziemi do nieba. To 
czyniło z nich bogów, tak mówili. Pamiętam, że zaprzeczyłem.
Teraz zapytał mężczyzna: 
- A pamiętasz Spiżoblaska?
Dziewiąty Czerwony Paluch kołysał się w rytmie odległej przeszłości. 
- On tam był, był tam. Zaplótł swe metalowe ręce na piersi, z wielkich uszu 
zwisał mu bitewny oręż. Pamiętam, jak się śmiał, gdy powiedziałem, że most 
niczego nie dowodzi. I jak sam chwaliłem się, że mógłbym się wspiąć na taką 
wieżę.
- I co stało się potem? - Głos Trzeciej Fiołkowe Gardło okazał się równie 
miękki, równie pełen nadziei, jak głos jej matki. 
- Pamiętam metal Mostu Nieba mrożący moje dłonie. Śmiech Mamou i milczenie ludu. 
- Ukrył twarz w dłoniach, próbując powstrzymać szloch. - Potem obudziłem się i 
wszyscy byli wokół mnie. Twoja matka płakała. Straszliwy ból tam, gdzie przedtem 
miałem nogę. Ja... przyniosłem tak potworną hańbę. To moja porażka, a nie most, 
uczyniła z Mamou bogów.
- Pamiętasz, co się stało w wieży? - Głos Trzeciej Fiołkowe Gardło wypalił obraz 
twarzy jej matki w ciemnościach pod jego powiekami. 
- Nie. Tego nie odzyskałem.
- Może nie wystarczyć - mruknął Pierwszy Żółte Ucho.
- Mamou zażądali trybutu - wyjaśniła. - Zapowiadają wielką katastrofę. Żądają 
ofiar, jeśli mają ocalić lud.
- Jeszcze nigdy tego nie robili - dodał jej mąż. -  Żyliśmy z ich wiecznymi 
przechwałkami, bo zyskiwaliśmy na wymianie. Teraz zapowiadają koniec całego 
ludu. Wszyscy się boją.
- Wodza obezwładnił strach, ale Pierwszego Żółte Ucho nie - powiedziała.
- Ja też próbowałem wspiąć się na wieżę. - Mężczyzna wypiął pierś.
- Ale mojego męża nie chcieli do niej dopuścić.
- Pobili mnie i wszystkich tych, którzy mnie poparli. Mamou użyli swoich 
srebrnych dłoni i trąb, nie uciekając się do oręża bitewnego, jakbyśmy byli 
niegodni. Jakbyśmy byli psami. 
Oboje zamilkli na dłuższą chwilę. W końcu Dziewiąty Czerwony Paluch uniósł 
spojrzenie na mężczyznę.
- Czy twój ojciec był świadkiem twojego pohańbienia? Wygnano cię tak jak mnie?
- Tym razem wszyscy są zjednoczeni - powiedziała jego córka, zanim tamten zdążył 
się odezwać. - Jesteśmy gotowi i wkrótce zdobędziemy wieżę dla siebie. Jesteśmy 
liczniejsi od Mamou i jeśli zdołamy wedrzeć się do wieży, nie ośmielą się użyć 
promieni bojowych.
- Potrzebny nam tylko przewodnik. - Pierwszy Żółte Ucho patrzył na niego 
uważnie. 
- Ktoś, kto wie, czego się spodziewać. - Oczy córki lśniły w zachodzącym słońcu.
Dziewiąty Czerwony Paluch milczał, obserwując tylko swoją córkę. Pamiętał 
dokładnie taki sam błysk w jej oczach oświetlonych lampą w szałasie. Matka 
trzymała ją wtedy, zawiniętą dla ciepła i ochrony w chustę utkaną specjalnie na 
jej narodziny. Przez otwarte drzwi do środka dostawał się lekki wietrzyk, 
niosący ślad woni Mamou. Pamiętał jej dłonie, takie malutkie, zaciśnięte w 
pięści. Zamrugał. Nie potrafił ujrzeć kobiety, która teraz przed nim się 
znajdowała, lecz tylko wspomnienia - to, czym była niegdyś.
Być może nie był w stanie jej dostrzec, bo sam już nie istniał. Nawet teraz żyli 
w odrębnych światach - o to zadbali Mamou. Nie mógł więc wrócić, gdyż miejsce, z 
którego pochodził, zmieniło się do tego stopnia, że przestało właściwie być jego 
miejscem. Tych dwoje przed nim pochodziło z innego, nowego miejsca, więc sami 
byli mu obcy.
- Ogrzejcie się przy moim ognisku - powiedział im tak, jak zwróciłby się do 
każdego obcego. - Rano jednak musicie odejść.
Wtedy jego córka przygryzła wargę - tego nigdy nie robiła jej matka. Jej mąż 
zachmurzył się i opuścił dłoń do noża przy pasie. Dziewiąty Czerwony Paluch 
zignorował ich i dźwignął się w górę, opierając się ciężko na laskach. Odwrócił 
się od nich i ruszył do szałasu, choć wciąż jeszcze nie przyszły nocne wiatry i 
było bardzo gorąco.
- Siódma Szkarłatna Dłoń wciąż żyje - szepnęła jego córka. - Mamou zabrali matkę 
do wieży. 
Niemal się potknął. Gdyby nie brak siły, skruszyłby laski w dłoniach. Patrzył w 
pylistą ciemność wewnątrz szałasu, czując zapach własnego potu, widząc duchy 
tam, gdzie ich nie było.
- Ducha to nie obchodzi. - Wszedł do środka i zasłonił wejście skórą z łosia.
Długo leżał na posłaniu z futer, usiłując nie podsłuchiwać cichych rozmów 
przybyszy. Pot zalewał mu oczy, więc obrócił się na bok i spróbował zasnąć. 
Wreszcie przyszedł nocny wiatr, ale nie przyniósł ulgi - jego powiew niósł inny 
rodzaj chłodu, który przez drżącą kostkę i udo wkradł się do tego mrocznego 
miejsca w jego duszy. To było nie całkiem wspomnienie - tylko zimno, bez 
zapachów czy obrazów, a rytm pulsów bólu był jego własny.
Gdy już ucichły głosy na zewnątrz, a wiatr poniósł w dal nawet dym ich ogniska, 
podniósł się, odnalazł laski i wyszedł z szałasu. Prawdziwy duch potrafi być 
bezszelestny. Oboje nawet nie drgnęli, gdy szedł obok nich w mrok. Zanim dotarł 
do polany, wiatr osłabł, a w świetle księżyca cienie karłowatych sosen wyglądały 
jak szpony.
Tak mocno uderzał laskami o ziemię, że teraz bolały go nadgarstki. Pokuśtykał 
naprzód, uniósł ramiona i zaczął tańczyć. Z początku nie mógł uchwycić rytmu, 
mięśnie były tak sztywne jak jego kosturki. Wirował, klekotał laskami i próbował 
nie myśleć o żonie. Jak Siódma Szkarłatna Dłoń kochała jego taniec! Siedząc 
przed krosnem nuciła cicho głosem niemal tak słodkim jak głos jej córki. Jej 
oczy lśniły, palce śmigały wśród nici. Czarne oczy, jak jego własne, jak oczy 
wszystkich z jego ludu, jak te, w które teraz patrzył...
Dziewiąty Czerwony Paluch opuścił laski i przyjrzał się dokładniej cieniowi, 
który go obserwował. Wiatr poruszył sosenkami i cień się przesunął. To był pies 
- ten, który czasami patrzył na jego tańce. Podszedł teraz powoli, z jedną 
zadnią łapą podkuloną, jakby miał tam zastarzałą ranę. Kiedyś nazwał go 
Trójnogim. Teraz Trójnogi stał tak blisko, że Dziewiąty Czerwony Paluch widział 
siwe łatki na odsłoniętych przez maskę częściach pyska. Do szczęk maski 
przymocowano zaostrzone niczym dodatkowe kły ptasie kości. Wokół uszu zwieszały 
się wiotkie czarne i brązowe pióra. W pysku psa coś lśniło.
Nagle ogarnął go zapach mokrego drewna. Zdał sobie sprawę, że nie poczuł tego 
nosem, ale umysłem. Uczucie było tak niezwykłe, że potrząsnął głową. Trójnogi 
powolutku podchodził bliżej, z nisko opuszczonym łbem, nie przestając patrzeć 
człowiekowi w oczy, aż wreszcie upuścił jakiś przedmiot tuż przed nim.
- Przyniosłeś coś, co chcesz mi pokazać?
Trójnogi ani drgnął, ale zapach mokrego drewna nasilił się. Dziewiąty Czerwony 
Paluch opuścił się na laskach i usiadł obok psa, po czym podniósł przedmiot i 
obmacał jego chłodny, walcowaty kształt.
- To rzecz Mamou. Do zapalania ognia. Mój lud... lud, do którego niegdyś 
należałem, wymienił wiele towarów na takie zapalarki. Skąd go masz?
Ukryte za maską oczy Trójnogiego pozostały nieprzeniknione. Pies powoli wstał, 
po czym z wielką rozwagą uniósł przednią łapę, opuścił ją i podniósł drugą. 
Wygiął grzbiet, odskoczył w bok. Wciąż patrząc na człowieka znów uniósł łapę i 
powtórzył wszystkie ruchy. Skoczył naprzód, potem w tył, wreszcie oderwał obie 
przednie łapy od ziemi i zakręcił się w ciasnym kółku. Dysząc ciężko pies uniósł 
na niego wzrok.
Dziewiąty Czerwony Paluch uśmiechnął się lekko. 
- Ty tańczysz?
Zapach mokrego drewna tak się wzmógł, że zagłuszył wszystkie inne wonie. 
Trójnogi podskoczył w przód i znów do tyłu. Ogon zataczał powolny łuk, a w 
sierści falował rytm.
- Nauczę cię tańca. - Dziewiąty Czerwony Paluch roześmiał się w głos. - 
Wszystkiego, co pamiętam. - Wetknął zapalarkę za przepaskę biodrową i wstał. 
Jego laski uderzyły w ziemię. Jednocześnie przednie łapy Trójnogiego podniosły 
się i opadły. Człowiek podskoczył, skoczył i pies. Gdy Dziewiąty Czerwony Paluch 
uskoczył w bok, to samo zrobił Trójnogi.
Pies powtarzał jego ruchy, trzymając się w cieniu, jakie rzucało oświetlone 
księżycem w pełni ciało mężczyzny. Czarny cień, czarny pies, piórka przy masce 
poruszające się jak blade smugi. W zawodzącym wietrze razem szukali swojego 
rytmu.
Jego rytm jednak nie nadchodził. Dziewiąty Czerwony Paluch potknął się. Rytm 
zaginął: muzyka duszy, wokół której owinęły się podskoki, obroty i skręty, tak 
jak duch jest otulony ciałem. Zaginął wtedy, gdy wygnali go ci, którzy nie 
chcieli być świadkami jego hańby.
Dziewiąty Czerwony Paluch zakręcił się, zaklekotał laskami nad głową i cisnął je 
na ziemię. Trójnogi skoczył nad nimi, kręcąc łbem, aż zaterkotały strączki 
zwieszające się z maski. Człowiek podniósł więc laski, docisnął ich końce do 
ziemi i skoczył w ślad za psem. Wirował i rytm się wzmógł.
Do terkotu lasek dodał swój głos. Nocny wiatr poniósł wszystkie wciąż pamiętane 
święte słowa; wiedział, że jest bliżej celu. Teraz czuł swój rytm, wzbierający 
wewnątrz jak wielkie źródło, którego wylot ktoś przywalił głazem. Moc kierowała 
jego ruchami, moc zdolna zepchnąć ten głaz, zdolna unieść go w potężnym wyskoku. 
Jeszcze nigdy nie był tak blisko. Prawie. Prawie...
Trójnogi okrążył go i rzucił się w prawo, zderzając się z ciemniejszą sylwetką. 
Nowo przybyły nosił przepiórcze pióra, a jego maskę zdobiły kłębki króliczej 
sierści. W świetle księżyca zalśniły kły. Wokół zaroiły się cienie. Gdy psy 
zaatakowały, umysł człowieka zalał zapach połamanych kaktusów.
Trójnogi zawył w furii i zacisnął szczęki na mrocznym udzie. Rzucił się na niego 
inny pies. Dziewiąty Czerwony Paluch, uderzony w tył nogi, zwalił się na ziemię. 
Na oślep machnął prawą laską, poczuł chrzęst łamanej kości i usłyszał szczek 
bólu. Przetoczył się i machnął drugą laską. W jego nagie ramię wbiły się pazury, 
coś szarpnęło jego warkocz. W łydce zatonęły kły i ból wystrzelił płomieniem. 
Wypuścił laski i spróbował się skulić.
Warczenie psów zagłuszało wszystkie inne odgłosy. Coś dźgnęło go w brzuch i 
wtedy przypomniał sobie o zapalarce. Wyrwał ją zza przepaski, odszukując 
kciukiem przycisk. Strzelił mały płomyk. Szturchnął nim w psi pysk. Zwierzę 
zaskomlało i poturlało się w ciemność. Dziewiąty Czerwony Paluch przytknął 
płomień do uschniętej gałązki. Suche liście zatrzeszczały, gdy jej rozwidlone 
końce stanęły w ogniu.
Machnął gałęzią w stronę najbliższego psa, okopcił jego maskę. Znów się 
zamachnął, ale kawałek drewna odłamał się i płonąc jasno poleciał w kępę 
wysokiej trawy. Człowiek podniósł się na kolanie i tym razem podpalił maskę psa, 
który zaatakował Trójnogiego. W nos uderzył zapach płonącej sierści. Krzaki 
skwierczały, a wiatr podsycał płomienie. Krawędź polany za nimi stała się 
ryczącą ścianą czerwieni.
Psy odskakiwały od płomieni. Trójnogi, warcząc, podniósł się na nogi. Człowiek 
cisnął płonącą gałąź i ogień pomknął przez karłowate sosny. Dziewiąty Czerwony 
Paluch kątem oka zobaczył odblask płomieni na laskach. Podpełzł do nich, czując 
na plecach rosnące gorąco pożaru.
Trójnogi podchodził do niego, ciężko robiąc bokami. Pod postrzępioną maską 
błyskały półprzytomne oczy, sierść na grzbiecie wciąż była najeżona. Z trzech 
stron otaczały ich płomienie. W dymie obaj byli duchami.
- Tędy! - krzyknął Dziewiąty Czerwony Paluch i pokuśtykał ku ciemności. 
Podmuch wiatru podsycił ogień, języki czerwieni wplatały się w krzewy i trawę. 
Zataczając się wpadł w krzaki, pies tuż przy nim. Napotkali wąskie arroyo i szli 
dysząc i kaszląc pod wyzierającym zza dymu księżycem. Pies przyspieszył; gdy 
wyprzedzał człowieka, w jego oczach migotały płomyczki. Nagle zatrzymał się, 
odwrócił i szczeknął.
- Idź, idź! Jestem tuż za tobą.
Szli w dół wąwozu, a za nimi płomienie ryczały swe pieśni. Teren opadał pod jego 
laskami. Noc stała się jasna jak dzień; gdy się odwrócił, miał wrażenie, że cały 
płaskowyż płonie. Przez chwilę pomyślał o córce. Zastanawiał się, jak szybko 
biega syn wodza.
W połowie zejścia z płaskowyżu weszli w rejon głębokiego cienia. Owionęło go 
chłodne, wilgotne powietrze. Rytm dyszenia Trójnogiego był słyszalny ponad 
odległym pożarem. Dziewiąty Czerwony Paluch poczuł na sobie spojrzenie psa. 
Wyciągnął zapalarkę i kciukiem przywołał płomień. Trójnogi skulił się pod 
lśniącym, białym kamieniem.
- Będę uważał. Nie bój się. - Jego słowa też rozbrzmiewały w rytm ciężkiego 
oddechu. - Jaskinia? Przyprowadziłeś mnie do schronienia! Dziękuję ci za to.
Trójnogi podszedł tyłem do wlotu jaskini i wszedł do środka. Spojrzał na 
człowieka i uniósł ogon. W umyśle Dziewiątego Czerwony Paluch znów rozkwitł 
zapach wilgotnego drewna. Człowiek pozwolił zapalarce zgasnąć i zacisnął 
powieki. Gdy je znów otworzył, jaskinia zdawała się mniej mroczna. 
- Teraz mogę iść za tobą.
Trójnogi poprowadził go między głazami na podłodze jaskini. Ściany stawały się 
coraz gładsze, bielsze, zaczęły się jarzyć, przypominając staremu  sadyby ludu 
jeszcze na Kotwicowisku. Za zdumiewająco prostokątnym zakrętem otworzyła się 
potężna kawerna. W oddali metalicznie lśniły jakieś kształty. W sześcianach, 
ustawionych jeden na drugim w kolumny sięgające niemal sklepienia, Dziewiąty 
Czerwony Paluch rozpoznał artefakty.
- To święte miejsce. Pamiętam stare opowieści. Moi przodkowie zbudowali te 
ściany i uczynili tę jaskinię, by przechowywać swoją magię. Dawno już o tym 
zapomniano.
Bok Trójnogiego czernił się od krwi, jego maska była poszarpana - kły z ptasich 
kości wisiały krzywo pod pyskiem. Pies oglądał zapalarkę. Człowiek przykląkł, 
wtedy zwierzę podeszło bliżej, bardzo ostrożnie obwąchując artefakt.
Dziewiąty Czerwony Paluch spojrzał na niego. 
- Myślałem, że to prezent? - Widząc merdający ogon, podał walec na wyciągniętej 
dłoni. Może pies nie powinien mieć takich rzeczy - potęga ognia objawiła się tak 
wyraźnie tam, na płaskowyżu. Z drugiej strony, to pies przyniósł mu zapalarkę. 
Jeśli nie potraktuje go honorowo, będzie taki jak Mamou. - Jeśli chcesz to z 
powrotem, proszę bardzo. - Spojrzał na sufit. - W końcu mam taką samą w 
szałasie.
Trójnogi wziął zapalarkę w pysk. Uniósł łeb, wyprostował grzbiet, obrócił się 
powoli. Dziewiąty Czerwony Paluch szedł za nim przez labirynt kolumn. Nagle 
natknęli się na dwa psy o maskach zdobionych pasmami sierści i najeżonych 
piórami preriowych sokołów. Patrzyły na Trójnogiego - z zaskoczenia nadstawiły 
uszu, uniosły ogony. Stary pies kuśtykał naprzód, nie mając zamiaru stanąć, i 
tamte dwa zeszły mu z drogi. Obwąchały podejrzliwie laski człowieka, ale 
pozwoliły mu przejść.
Trójnogi wprowadził go na otwartą przestrzeń, gdzie woń psów z początku była 
niemal obezwładniająca. Były wszędzie, wylegując się na białej podłodze lub na 
porozrzucanych sześciennych bryłach. W jednym rogu suka karmiła swoje małe. Jej 
maska była w nieładzie, wystrzępiona na brzegach, tam, gdzie ogryzały ją 
szczenięta. Dwa większe, brązowo-białe szczeniaki przeciskały się między jego 
stopą i laskami, patrząc na człowieka z mordkami otwartymi ze zdumienia.
Trójnogi osunął się na podłogę i zaczął wylizywać swoje rany. Dziewiąty Czerwony 
Paluch ostrożnie usiadł obok zwierzęcia. Trochę dalej kolejna suka cierpliwie 
pracowała nad maską, wplatając rzemień z użyciem zębów i długich kłów. Po chwili 
podniosła się, podeszła do Trójnogiego, obwąchała go i przyłączyła się do 
lizania ran. Podeszły jeszcze cztery młodsze psy, dwa z nich bez masek, i 
stanęły nad przybyszami.
Mimo sińców Dziewiąty Czerwony Paluch zdołał się uśmiechnąć. 
- Jesteś wodzem wśród swoich? To twoje dzieci? Czy zaniosą w przyszłość taniec 
twojej pamięci? Po mnie nikt nie zatańczy.
Łeb Trójnogiego uniósł się i na człowieku spoczęło psie spojrzenie. Zwierzę 
cicho zaskomlało i suka zwiększyła tempo liźnięć. Przez jakiś czas odpoczywali w 
ciszy, przerywanej tylko stłumionymi warknięciami bawiących się nieopodal 
szczeniąt. W końcu Trójnogi wstał, a z nim wszystkie psy zgromadzone dookoła. 
Ten ruch był jak rozprzestrzeniająca się fala - wkrótce człowieka obserwowały 
wszystkie psy.
- No dobra. - Dziewiąty Czerwony Paluch oparł się o ścianę, by ułatwić sobie 
wstanie. - Jestem starym duchem, ale nie musicie na mnie czekać. - Trójnogi 
obrócił łeb w tył, by na niego spojrzeć, po czym ruszył dalej w głąb jaskini. 
Człowiek wraz z resztą psów podążył za nim.
Wydawało się, że kawerna jest większa od leżącego nad nią płaskowyżu. Tylko jego 
przodkowie, używając swoich dawno zapomnianych sekretów, mogli dokonać czegoś 
takiego. W końcu grupa dotarła do miejsca, w którym piętrzyło się wiele kolumn 
zbudowanych z sześcianów. Wznosiły się one ku mglistej jasności sufitu jaskini i 
od zadzierania głowy rozbolał go kark.
Ogarnął go zapach mokrego drewna, więc zwrócił się ku Trójnogiemu. Pies patrzył 
na jedną z wyniosłych kolumn. Składające się na nią sześciany były opisane 
runami i Dziewiąty Czerwony Paluch pokręcił głową. Takich znaków nikt już teraz 
nie potrafił odczytać, no, może Mamou. Nikt z jego ludu nie pamiętał już, jak to 
robić.
Zapach drewna wzmógł się - wszystkie psy patrzyły na kolumnę. Zobaczył, jak 
najwyższy sześcian zakołysał się lekko, potem mocniej. Psy patrzyły uporczywie i 
wkrótce kołysała się cała wieża. Człowiek czuł w uszach walenie tętna. Mokre 
drewno wyparło z jego umysłu wszelkie inne zapachy. Kolumna runęła. Sześciany 
spadały na dół i pękały przy uderzeniu o podłogę. Dokoła rozsypały się setki 
małych cylindrów.
Człowiek patrzył na psy w oszołomieniu. 
- Macie własną, potężną magię. Bez wątpienia jesteście wielkim plemieniem i 
czeka was wspaniałe przeznaczenie.
Psy zawyły, ich zew przetoczył się po jaskini i powrócił echem. Rzuciły się 
naprzód, zbierając rozsypane cylindry. Trójnogi także pokuśtykał, by podnieść 
jeden z nich. Upuścił go przed człowiekiem i uniósł wzrok, radośnie szczerząc 
zęby.
- To zapalarki. 
Dziewiąty Czerwony Paluch sięgnął po artefakt i podniósł go. Przyrząd, dokładnie 
taki sam jak ten, który miał w szałasie, lekko pobłyskiwał w dłoni. Ale to 
przecież Mamou je robili, prawda? Kurczowo zacisnął palce na artefakcie. Czyżby 
Mamou odkryli inne, podobne miejsce? Czyżby nawet w tej chwili plądrowali 
składnice pamiątek z przeszłości, sprzedając jego ludowi jego własną przeszłość 
jako swoje magiczne dzieło?
Człowiek prychnął wściekle - takiego gniewu nie czuł od pierwszych dni wygnania. 
Mamou byli kłamcami, nie bogami. Cisnął zapalarką, która uderzyła w krawędź 
rozbitego sześcianu i sama rozleciała się na kawałki. Barwne strzępki jej 
wnętrzności rozsypały się po podłodze.
Psy skuliły się bojaźliwie, kilka z obrzeży grupy uciekło poza zasięg jego 
wzroku. Trójnogi złożył swój zamaskowany łeb na podłodze, po czym przewrócił się 
na grzbiet, odsłaniając gardło i brzuch. Człowiek patrzył na leżące zwierzę, 
ściskając laski tak mocno, że rozbolały go palce. W końcu zdołał przełknąć ślinę 
i wydusił: 
- Nie, to nie wasza wina. Nie gniewam się na was.
Kuśtykając podszedł, by podnieść inną zapalarkę. Wrócił, ukląkł i położył ją 
przed Trójnogim. 
- Dała je wam wasza magia. Używajcie ich tak, jak widzieliście, że ja ich 
używam. Czyńcie to mądrze, bo są bardzo potężne.
Trójnogi chwycił zapalarkę pyskiem. Podniósł się i poszedł między swoich 
współplemieńców, z głową uniesioną wysoko i ogonem zakręconym nad pobliźnionym 
grzbietem. Inne psy wstały i zaczęły znów zbierać zapalarki. Trójnogi oddał 
swoją suce, która wylizywała jego rany, a ta przyjęła artefakt z szacunkiem. 
Pies w masce powrócił, Dziewiąty Czerwony Paluch "poczuł" też znów jego zapach. 
Pies prowadził w lewo, dalej w głąb jaskini. Człowiek podniósł się i ruszył za 
nim. Tym razem nie poszły za nimi pozostałe psy.
Dotarli do miejsca, w którym walały się porozrzucane sześciany. Wokół popękanych 
pudeł walały się rozsypane srebrne urny. Runy były potrzaskane, tym razem 
czerwone, a nie czarne, jak na sześcianach z zapalarkami. Trójnogi usiadł i 
patrzył na człowieka.
- Takich jeszcze nigdy nie widziałem, nawet nie słyszałem o nich w opowieściach. 
No, ale przecież tyle już zapomnieliśmy. Jestem pewien, że to też dzieło moich 
przodków. 
Usiadł przy najbliższej urnie, odkładając na bok laski. Naczynie było ciepłe w 
dotyku, niemal rozpalone. Nie widział żadnej szczeliny, powierzchnia była 
gładka, ale góra nieco ustępowała pod naciskiem palców.
Trójnogi pisnął cicho i potarł nos łapą.
- Chyba potrafię to otworzyć.  
Dziewiąty Czerwony Paluch spojrzał na psa, który przekrzywił łeb. Człowiek 
postawił urnę na ziemi i znów się jej przyjrzał. Czy na pewno powinien to 
zrobić?
Starożytni pozostawili potężne artefakty, a niektóre opowieści napomykały, że 
wśród nich nie wszystkie były dobroczynne. A jednak jego przodkowie władali tymi 
przedmiotami - a czyż on nie był ich potomkiem? No, przynajmniej kiedyś, wszak 
teraz był tylko duchem. Z drugiej strony to samo dotyczyło obecnie starożytnych, 
więc może nie zechcą skrzywdzić innego ducha...
- Otworzę - zdecydował Dziewiąty Czerwony Paluch i podniósł urnę. Nacisnął 
kciukami górę pojemnika, na której pojawiła się kolista szczelina. Wieczko 
pojemnika podskoczyło i odpadło. Z urny wypłynęła czerwień, pokrywając palce i 
dłonie człowieka, pełznąc wzdłuż do łokci i ramion, pochłaniając jego całe 
ciało.
Krzyknął. Gorąca, gęsta substancja falowała na jego torsie, pełznąc w górę szyi 
i zalewając podbródek. W oddali warknął Trójnogi. Dostrzegł psa zrywającego się 
na nogi, ale potem czerwień zakryła mu usta i oczy. Szarpał się z nią. Wierzgał 
o podłogę jaskini, gdy płynna czerwień pogrążyła go w mętnej ciemności. Próbował 
znów krzyknąć, ale to coś spłynęło w głąb jego gardła. Darł paznokciami 
substancję oblepiającą jego usta, krztusił się, zdołał uwolnić język, zanim 
czerwień zmyła wszystko. W czerni zniknął nawet zaniepokojony zapach mokrego 
drewna.
Coś szeptało - słowa brzmiały znajomo, ale znaczenie do niego nie docierało. 
Dziewiąty Czerwony Paluch otworzył oczy, przez czerwień dostrzegł opuszki 
palców. Znów zabrzmiał głos, ale człowiek nie był pewien, czy gniewny, czy 
rozczarowany. Spojrzał w dół i ujrzał pokrywającą go czerwień. Linie mięśni, a 
nawet pasma przepaski biodrowej widział tak wyraźnie, jakby czerwień stała się 
tylko dodatkową warstwą skóry.
Jego dłonie były już odsłonięte, a czerwień pełzła w górę, ku ramionom, 
pozostawiając skórę z uczuciem czystości i suchości. Ujrzał palce stopy, 
czerwień cofała się wzdłuż nogi. Głos karcił go, brzmiał jak zaniepokojona 
matka, upominająca dziecko za to, że wzięło z garnka więcej jedzenia, niż mu się 
należało. Nie podobał mu się ten głos - był nieprzyjemnie nosowy, a gdy 
rozejrzał się wokół, stwierdził, że nie dochodzi z zewnątrz, ale z wnętrza jego 
głowy. To mu się jeszcze mniej spodobało.
- Cicho bądź - powiedział głosowi.
Czerwona macka podpełzła w górę i szturchnęła jego wargi. Coś takiego wewnątrz 
ciała byłoby po prostu obrzydliwe. Człowiek zacisnął wargi i pokręcił głową. 
Macka cofnęła się. Głos nadal mamrotał, choć teraz już nie tak głośno.
Usiadł i przyjrzał się swojemu ciału. Teraz miał dwie przepaski biodrowe - 
starą, wykonaną z łosiowej skóry i nową, czerwoną. Dotknął jej i poruszyła się 
lekko, jakby połaskotana. Głos odezwał się znów, tym razem nadąsany.
Spróbował ją ściągnąć. Zmarszczyła się wraz ze skórą jego pleców - reakcją było 
głośniejsze odezwanie się wewnątrz głowy. Znów szarpnął i tym razem głos był już 
wyraźnie poirytowany. Nowa przepaska biodrowa tak ciasno przylgnęła do skóry, że 
nie był w stanie wsunąć pod nią palca.
Dziewiąty Czerwony Paluch pokręcił głową i skrzywił się. Po chwili przepaska 
poruszyła się, przesiąkając pod tą starą, i ze zdumieniem zauważył, że wcale jej 
nie widać. Głos ścichł do szepczącego mruczenia.
- Jestem duchem, którego odzienie mówi - mruknął. Trudno było nie roześmiać się 
na taką myśl. Czy doczeka końca swych dni siedząc przy ognisku i dzieląc się ze 
swoją przepaską wspomnieniami z życia? Może nawet zatańczyłaby dla niego. 
Mruczenie zyskało na głośności - najwyraźniej przepaska też nie była zachwycona 
taką przyszłością. Żart również niespecjalnie się jej spodobał.
Uświadomił sobie, że głos używa wielu znajomych dźwięków. Słowa brzmiały jak 
słowa jego ludu,, ale używano ich w dziwaczny sposób i choć je znał, nie 
potrafił zrozumieć ich znaczenia.
Niektóre rozpoznawał jako liczby, ale czym była sztuczna inteligencja? A co 
znaczyło analiza naskórka czy właściwy kostium albo nawet organiczny interfejs? 
Jego lud dawno już zapomniał, co znaczyły runy i tyle, tak wiele, słów z ich 
własnego języka.
Bez tych rzeczy cóż pozostawało? Jak ludzie mogli zapewnić przetrwanie swoim 
opowieściom? Tylko przez taniec, zdecydował. Znaczenie ruchów ciała przemawiało 
językiem głębszym od mowy, którego zrozumienie przychodziło nie spoza ciała, a z 
jego wnętrza.
Rozejrzał się po podłodze jaskini i odszukał swoje laski. Trójnogi gdzieś 
przepadł. Człowiek wstał i mruczenie w jego głowie stało się głośniejsze.
- Nie chcę cię słyszeć - powiedział głośno. 
Pomruk ścichł, ale nadal brzmiała w nim irytacja. Dziewiąty Czerwony Paluch 
zaczął wracać przez jaskinię, obok pustych sześcianów po zapalarkach, aż 
wreszcie znalazł psy.
Uniosły wzrok, gdy podszedł, i nawet najmłodsze wśród nich umilkły. Trójnogi 
patrzył na niego milcząc, nieodgadniony pod maską. Człowiek czuł tylko zapach 
psa - tym razem wyłącznie nosem, a nie umysłem. Zatrzymał się i spojrzał na 
Trójnogiego. Wyciągnął dłoń, ale pies się uchylił.
- Nie skrzywdzę cię. - Jednak nie byłoby dobrze, gdyby miał pozostawić ich 
przywódcę w niesławie. Skoro pies nie chciał, człowiek wyprostował się. - 
Uważajcie na to, co tu macie. Szanujcie potęgę tych rzeczy. - Opuścił psy i sam 
znalazł wyjście z pieczary.
Gdy gramolił się po skałach i w górę wąwozu, czuł mocny zapach spalonego drewna. 
Szare chmury nisko na niebie ukrywały wschód słońca. Chłodny wiatr niósł smugi 
popiołu po wypalonej ziemi. Sczerniałe krzewy i karłowate sosenki niepokojąco 
skrzypiały, a ziemia pod stopą wciąż była rozgrzana. Mamrotanie w jego umyśle 
stało się jeszcze cichsze, jakby przepaska nie była pewna celów swojego 
działania, jakiekolwiek by one były.
Znalazł szczątki swojego szałasu, parę dymiących skór pokrycia i dawno już 
sczerniały krąg kamieni. Nie został nawet ślad po jego futrach, znikła również 
zapalarka i nóż. Ze smutkiem pokręcił głową, żałując, że nie wziął z jaskini 
nowej zapalarki. Nawet to stało się już częścią przeszłości, jak tyle innych 
spraw, które chciałby teraz załatwić inaczej. Pomyślał o swojej żonie, 
zastanawiając się, jak bardzo posiwiały jej włosy i czy uwięzienie na Moście 
Nieba przynosiło jej łzy, czy zadziwienie.
- Ogień jest ręką Boga. - Głos Siódmej Szkarłatna Dłoń przenikał dobiegające z 
tyłu ciche słowa jego córki. - Teraz także to miejsce jest częścią twojej 
przeszłości. Jesteś po dwakroć duchem.
- Zawsze będę żył w przeszłości - odparł nie odwracając się. -  Moja przyszłość 
nie zostanie odtańczona. Nikt nie pozna rytmów wewnątrz mnie.
Dotknęła jego ramienia, łagodnie, lecz ledwie zdołał się powstrzymać przed 
krzykiem cierpienia. 
- Niegdyś ojciec mego męża opowiedział nam pewną historię. Mówił o starożytnym 
duchu, który spoczywał martwy i pogrzebany, lecz wstał z grobu i swoich 
wyznawców nauczył wielu prawd.
- Czy ów duch też był tancerzem?
- Opowieść o tym milczy - odpowiedział za nią jej mąż.  
Dziewiąty Czerwony Paluch zmarszczył brwi. Wolałby, żeby tamten milczał - w jego 
głosie nie było przeszłości, mostu do wspomnień, które przychodziły ze słowami 
córki.
- Wróć z nami - naciskała córka głosem swojej matki. - Otrzymałeś cudowną 
szansę. Szansę, by zmienić zarówno przeszłość, jak i przyszłość.
Odwrócił się i spojrzał na jej usmoloną twarz i wysmarowane popiołem ubranie. 
Miała ślady oparzeń na ramionach i nogach, ale to pustka w jej oczach trafiła go 
prosto w serce. Wzruszyła ramionami, gwałtownie rozkładając ręce. 
- Rozejrzyj się dokoła, ojcze. Ręka Boga nie mogłaby działać jeszcze jawniej.
Poczuł jak nagle zaschło mu w gardle. Mrugał długo, zanim był w stanie wyraźnie 
widzieć. Spojrzał, jak go o to prosiła - na płaskowyżu nie pozostało nic. Głos w 
jego głowie nadal mamrotał, burząc myśli, bo jego słowa układały się w wyraźny 
rytm, obcy, nie zgrany z jego własnym. Cóż mu pozostało poza martwotą i 
popiołem? W końcu spojrzał na Trzecią Fiołkowe Gardło i powiedział: 
- Dobrze, wrócę z wami.
Uśmiechnęła się, znowu obdarowując go przebłyskiem przeszłości. Jednak gdy 
wyciągnął do niej rękę, odwróciła się i ruszyła ścieżką z powrotem.
Siódmego dnia drogi, stojąc pod gorejącym okiem Boga, dojrzeli w oddali Most 
Nieba. Widać go było tylko jako grubą czarną krechę, znikającą w chmurach. Wiał 
łagodny wiatr, niosący zapachy lasu, w który mieli się niedługo zapuścić. 
Dziewiąty Czerwony Paluch zadarł nos i poczuł w wietrze woń potu córki i jej 
męża. Czuł też psy.
- Nie podoba mi się to. - Pierwszy Żółte Ucho odwrócił się plecami do lasu i 
wpatrywał się w prerie, które właśnie opuszczali. - O, znowu tam biegły.
Dziewiąty Czerwony Paluch spojrzał w to samo miejsce. Psy, w większości noszące 
maski, pojawiały się i znikały, płynąc wśród falującej, sięgającej do pasa 
trawy. Zwierzęta towarzyszyły im od początku drogi, nigdy w pobliżu, ale zawsze 
liczne. Tego ranka, jak w dwa poprzednie dni, przy pozostałościach ogniska, nad 
którym gotowali kolację leżały dwa króliki o świeżo wydartych gardłach.
Córka podeszła i na chwilę ujęła jego ramię. 
- Nie widzieliśmy żadnego z nich, kiedy cię szukaliśmy.
- Dobrze wiedzą, że przy Kotwicowisku lepiej się nie pokazywać. - Pierwszy Żółte 
Ucho zaśmiał się.
Dziewiąty Czerwony Paluch spojrzał bacznie na niego.
- A to czemu?
- Są zbyt cenne - padła odpowiedź. - Mamou za dwie skóry dają zapalarkę. 
Dziesięć to komplet ubrań. Za trzynaście dostaniesz grot do włóczni, którego 
nigdy nie trzeba ostrzyć. - Syn wodza dumnie wypiął pierś, prezentując swój nóż. 
- Spójrz na to ostrze, kosztowało mnie dwadzieścia skór.
Dziewiąty Czerwony Paluch długo patrzył na srebrzystą klingę. Gdy był ze swoim 
ludem, zdarzało im się polować na psy. Robili to jednak tylko dla mięsa, a poza 
tym pamiętał, że psy nie nosiły wtedy masek.
Może to stado było tu nowe, a może zawsze miały maski, tylko dopiero teraz 
przestały je ukrywać. Tyle rzeczy się zmieniło, od kiedy został duchem. 
Wspomniał Trójnogiego i szczeniaki, które biegały między jego laskami - palce 
zacisnęły się na wypolerowanych prętach.
- Na co Mamou psie skóry? - spytał. - Potrzeba by ze stu na płaszcz dla jednego 
z nich.
- Spiżoblask nosi taki, gdy odwiedza wioskę - powiedziała jego córka.
- Spiżoblask. - Głos Pierwszego Żółte Ucho stwardniał. - Pora pomówić o nim, 
ułożyć plany.
- Nasi zwolennicy muszą być gotowi. - Trzecia Fiołkowe Gardło ostatni raz 
uścisnęła ramię ojca i podeszła do męża. - Biegnij przodem. Jeśli pobiegniesz z 
całych sił, powinieneś być w wiosce przed zmrokiem. Zbierz ludzi i czekajcie na 
nas tuż w lesie, gdzie nie sięga wzrok Mamou. Musicie być gotowi, by uderzyć 
natychmiast, póki powrót mojego ojca jest jeszcze niespodzianką.
Pierwszy Żółte Ucho chwycił jej dłonie i przycisnął do swojej piersi. 
- Wszystko będzie tak, jak postanowiliśmy? - W jego głosie pobrzmiewały nerwy, 
gdy patrzył w oczy żony.
- Wszystko! - rzuciła stanowczo. - Jutro będziesz już pełnoprawnym wodzem. 
Nawet śmiała się tak jak jej matka. Jej mąż uśmiechnął się szeroko. Przytulili 
się na chwilę, potem Pierwszy Żółte Ucho odskoczył, uniósł nóż w pozdrowieniu i 
pobiegł w las.
- Mam nadzieję, że potrafi poruszać się ciszej. - Dziewiąty Czerwony Paluch 
skrzywił się, słysząc trzask krzewów i tupot stóp. Nawet z nieustającym 
mamrotaniem w głowie słyszał je bez problemu.
- Gdy nadejdzie czas, będzie się poruszał tak, jak mu kazałam. Wykona zadanie.
- Najpierw odnajdziemy twoją matkę. - Dziewiąty Czerwony Paluch podniósł laski i 
zaczął iść w cień drzew. - Gdy już zapewnimy jej bezpieczeństwo, wygnamy Mamou.
- Przypomniałeś już sobie, co się stało, gdy wszedłeś na Most Nieba?
Dziewiąty Czerwony Paluch poczuł, że z jego ruchów ulotniła się część rytmu. 
- Nie. Nie wiem jak, ale sądzę, że Spiżoblask odebrał mi część wspomnień.
- Więc powinniśmy najpierw stawić mu czoło, a dopiero potem zaatakować most. 
Musisz odzyskać pełnię, ojcze. Musisz wszystko pamiętać, wszystko rozumieć.  
Trzecia Fiołkowe Gardło mówiła ostrzej, obcym głosem. Dziewiąty Czerwony Paluch 
zatrzymał się. Znów miał wrażenie, że patrzy na matkę, nie na córkę, ale te oczy 
nie należały do Siódmej Szkarłatna Dłoń - tym razem zaiste były to oczy jego 
córki. I ten głos, szepczący "Marzyłam o tej chwili całe życie" - ten głos także 
należał  tylko do jego córki.
Razem weszli w las, idąc tropem Pierwszego Żółte Ucho - nie było to trudne. 
Dziewiąty Czerwony Paluch poruszał się cicho i z dumą zauważył, że także krok 
jego córki był bezgłośny. Gdy jego laski dotykały połaci mchu, tam też trafiały 
jej stopy. Ich rytmy zaczęły się stapiać, czas upływał i miał wrażenie, że idą 
naprzód szybciej. Gałęzie rozstępowały się przed nim. Grunt wygładzał się, zanim 
opadły nań końce lasek. Słyszał syk jej oddechu, gdy jego własne płuca 
wypełniały się powietrzem.
Ale co jakiś czas, na przykład gdy przekraczali kolejny ze strumyczków wijących 
się przez zagajniki sosen i brzóz, zdarzało się, że jej krok wypadał ze 
wspólnego rytmu. Łamała gałęzie, które zagradzały im drogę, zamiast je odchylić. 
Wtedy ich rytmy rozbiegały się i wyczuwał furię głęboko w jej wnętrzu, bardzo 
odległą od wszystkiego, co czuł i znał.
- Co wprawiło cię w taki gniew? - zapytał, gdy odpoczywali na omszałym głazie 
tuż nad wodą. - Niewola matki?
Popatrzyła na niego oczyma tak mrocznymi, że nie rozświetlało ich nawet 
spojrzenie Boga. Usta zacisnęła w kreskę, ukrywającą wargi. 
- Nie wiesz, jak mi się z tym żyło. Nigdy się nie dowiesz. 
Wstała i ruszyła naprzód, prosto w strumień. Poszedł za nią, ale nie spojrzała 
wstecz.
Miał już zamiar zatrzymać ją, ale pohamował się. Głos w głowie nasilił się, 
wciąż bardziej rozpraszał jego uwagę, od kiedy weszli do lasu, recytując coraz 
dłuższy szereg bezsensownych słów: Pinaceae, Phlox, tyle innych, że w głowie się 
od tego kręciło. Co gorsza, głos rozbijał mu rytm, więc musiał się koncentrować 
na stawianiu kolejnych kroków i miał problemy z myśleniem o tym, co zrobią, gdy 
już dotrą do Kotwicowiska.
Zwęszył trupa w chwili, gdy przez drzewa przed nimi zaczęła prześwitywać otwarta 
przestrzeń. Najpierw przestraszył się, że coś się przydarzyło Pierwszemu Żółte 
Ucho, ale odór śmierci był zbyt stary. Jego córka jakby nic nie zauważyła i 
niemal wdepnęła w padlinę, zanim ją powstrzymał. Wzruszyła ramionami, gdy 
dotknął laską rozkładającego się mięsa. 
- Jesteśmy już całkiem blisko - powiedziała. - Chodźmy już.
- To był pies. - Podniósł na nią wzrok i pokręcił głową. -Zabrano tylko skórę, 
nic więcej. Któż jest taki rozrzutny?
- Nie potrzeba nam tyle psiego mięsa - odparła. - Teraz wartość mają tylko 
skóry.
Poczuł lekkie mdłości. Doprawdy nie była to już wioska, z której odszedł. Wtedy 
nikt nie zrobiłby czegoś takiego, zresztą nawet teraz wydawało mu się to nie w 
porządku. Głos w jego głowie mamrotał nowe dziwactwa w stylu Canis familiaris 
czy podejrzenie mutacji o podłożu nanotechnicznym, a on sam pomyślał, że powinni 
pogrzebać psa, by jego ziomkowie nie wiedzieli, jak paskudny był jego koniec.
Musimy się spieszyć. - Trzecia Fiołkowe Gardło dotknęła jego ramienia. - 
Jesteśmy już blisko. Mój mąż czeka ze swoimi ludźmi.
Skinął głową i z żalem wstał. Ona też ucierpiała od Mamou, na pewno to stąd brał 
się jej gniew. Teraz przecież Siódma Szkarłatna Dłoń cierpiała w niewoli na 
Moście Nieba, co musiało boleć córkę tak samo jak ojca. Przyspieszył kroku i 
wkrótce stali w cedrowym zagajniku, patrząc na słońce zachodzące za lśniące 
domostwa Kotwicowiska. Za wioską wznosił się Most Nieba. Jego cieniste, metalowe 
kondygnacje zasłaniały połowę tarczy Słońca.
- Gdzie twój mąż? - zapytał.
- Coś musiało się stać, inaczej byłby tutaj. - Osłoniła dłonią oczy i 
przyglądała się wiosce przez dłuższy czas. - Widzisz, dym unosi się znad placu. 
Płoną świąteczne ogniska. - Obróciła się do niego i uśmiechnęła cwaniacko. - 
Może i lepiej. Jeśli wszyscy zgromadzili się na placu, to na pewno Pierwszy 
Żółte Ucho ze swoimi ludźmi skrył się w którymś z domostw na obrzeżach. 
Mieszkamy na tym skraju wioski, a nasi zwolennicy w większości przenieśli się w 
pobliże naszego domu.
Kiwnął głową. Obserwował dym, wznoszący się wokół gigantycznej spiralnej sylwety 
mostu. Drobne, czerwone światełka opadały wewnątrz spirali. Większe, niebieskie 
szybko wznosiły się z ziemi w niebo. 
- Na posterunkach nie ma nikogo.
- Przed czym mają nas strzec? Przed psami? - Zaśmiała się. - Nikt nie poważy się 
zaatakować miejsca, w którym mieszkają Mamou. - Na chwilę chwyciła i uścisnęła 
jego dłoń, po czym wskazała odległą, białą kopułę. - Oto nasz dom. Pospieszmy 
się. Nikt nie zauważy.
Nie podobało mu się to, ale Trzecia Fiołkowe Gardło wyglądała na pewną siebie. 
Gdy poderwała się i pobiegła do budynku, ruszył za nią. Rwało go w płucach, 
ramiona i barki tętniły bólem. Jego córka dopadła ściany domostwa i wyjrzała 
poza nie. Gestem ręki za plecami przywołała go do siebie.
Dziewiąty Czerwony Paluch wpadł przez drzwi zasłonięte łosiową skórą prosto w 
ramiona Pierwszego Żółte Ucho. Potknął się i przewrócił. Mąż jego córki parsknął 
śmiechem.
- Więc dotarłeś. - Twarz syna wodza nie wyrażała radości. 
Dziewiąty Czerwony Paluch spojrzał w jego mroczne oczy i zmarszczył brwi. Ciasne 
wnętrze kopuły wirowało mu przed oczami. Widział innych mężczyzn, o obnażonych 
torsach, których włócznie i noże lśniły słabo w świetle lamp.
- Teraz wreszcie można naprawić wszystko raz na zawsze. - Do środka weszła jego 
córka, z zakrzywionym srebrzystym ostrzem w dłoni. Spojrzała na niego i jej 
twarz wykrzywiła się, zmarszczki furii jak potworne blizny wyryły się wokół jej 
ust i oczu. Wydęła wargi i splunęła na ojca. - Zwiążcie go. Spiżoblask czeka.
Tamci rzucili się na niego, chwytając za ramiona, przywiązując nadgarstki do 
jego własnej laski. Głos wewnątrz głowy nerwowo krzyknął. Słowa, przez swoją 
gwałtowność zlewające się w jeden ciąg, starły się z jego własnymi myślami i 
węzły zadzierzgnięto, zanim nawet zaczął walczyć. Przez cały czas Pierwszy Żółte 
Ucho stał nad nim, milcząc, z nożem w dłoni. Ale to twarz jego córki go 
powstrzymała, bo brzydota wydobyta przez nienawiść była tak odmienna od 
wspomnień, tak różna od Siódmej Szkarłatna Dłoń, że zastanawiał się, czy to 
naprawdę ich dziecko.
Gdy wychodzili, bębny podjęły powolny rytm Mamou. Pojawiły się dzieci, niczym 
nagie dzikusy, roześmiane i kpiące. Wojownicy powlekli go na plac, po wysokich 
białych schodach, pomiędzy wielkie kopcące paleniska. Za nimi zalśnił Most 
Nieba, w swym ogromie robiący z wioski miniaturkę.
Padł twarzą na płyty placu i poczuł w ustach krew. Ucichły bębny. Tłum zamilkł. 
Nawet głos w jego głowie zamarł pod głuchym, ciężkim rytmem stąpnięć Mamou. 
Dziewiąty Czerwony Paluch obrócił głowę i spojrzał prosto w czarne ślepka 
Spiżoblaska. Mamou górował nad nim, wsparty na czterech nogach ozdobionych 
lśniącą drucianą siatką. Dwa białe, wygięte kły, osadzone po bokach pyska, 
przechodziły w giętkie metalowe ramiona, zakończone srebrnymi, dwupalczastymi 
dłońmi. Te dłonie zaciskały się teraz nad trąbą w geście satysfakcji.
Trzecia Fiołkowe Gardło nie kłamała - Spiżoblask naprawdę był odziany w pelerynę 
z bezładnie pozszywanych psich skór, przydającą wielkiemu stworzeniu dzikości 
wyglądu. Jego prawdziwa skóra była pomarszczona, miejscami bezwłosa. Gdzie 
indziej okrywała ją szczecina, bo Mamou usuwali swoje owłosienie, które potem 
odrastało. Z każdego wachlarzowatego ucha zwisała srebrna różdżka, bitewny oręż 
stwora.
Szorstka trąba pogładziła jego policzek, po czym cofnęła się, gdy Mamou uniósł 
łeb.
Srebrne wargi metalowego dysku osadzonego pośrodku czoła Spiżoblaska rozwarły 
się. Głos był niski, zgrzytliwy, ale potężny. 
- Cóż. Słuchajcie mnie, dzieci tego świata. Wydaliście naszego wroga, dowodząc, 
że znów jesteście godni przyjaźni Mamou. Zostaniecie oszczędzeni, gdy z niebios 
spadnie demon. Będziemy żyć wiecznie w świecie bez zagrożeń, świecie pokoju i 
obfitości.
Jak oni wiwatowali! Kamienie pod jego ciałem drżały od łoskotu bębnów, uszy 
wibrowały od okrzyków. Dziewiąty Czerwony Paluch zamknął oczy. Gdy znów je 
otworzył, jego córka stała obok Spiżoblaska, trzymając srebrną dłoń jego lewego 
kła. Patrzyła na stwora, darząc go - i tylko jego - szerokim uśmiechem. Za nimi 
stał jej mąż, ze wzrokiem wbitym w ziemię.
Spiżoblask puścił jej rękę i podszedł bliżej. Wyciągnął swoje srebrne dłonie, by 
chwycić starego człowieka. Potężne stworzenie zaniosło go do rusztowania 
zbudowanego z pni młodych drzew i skór. Dziewiąty Czerwony Paluch skrzywił się i 
wyprężył ciało, lecz rusztowanie nie pozwalało mu sięgnąć stopą ziemi.
Srebrny dysk Spiżoblaska odezwał się: 
- Później porozmawiamy. Opowiesz mi o swoich braciach z płaskowyżu, o tym, czego 
tam dokonali.
- Nie mam braci - odpowiedział Dziewięty Czerwony Paluch. - Byłem tylko duchem, 
zanim powróciłem.
- Twymi braćmi są psy. - Dudnienie głosu Spiżoblaska wibrowało w jego ciele. - I 
nie jesteś już duchem. Nazywać cię będziemy Psoczłekiem, bo zdradziłeś swój lud, 
a to czyni z ciebie mniej niż człowieka. - Stwór odwrócił się, unosząc swe 
lśniące dłonie, i ziemia zatrzęsła się od entuzjazmu tłumu.
Trzecia Fiołkowe Gardło wkroczyła przed rusztowanie, machając do zgromadzonych, 
z twarzą przeobrażoną w maskę w straszliwym połączeniu przyjemności i 
nienawiści. Teraz Dziewiąty Czerwony Paluch widział, jaka była naprawdę. Nic nie 
pozostało ze wspomnień, które ich przedtem połączyły.
- Siódma Szkarłatna Dłoń odwróciłaby się dziś od ciebie! - zawołał.
- Tak, jak odwróciła się od ciebie? Kiedy ukryła twarz i płakała, gdy wygnał cię 
lud?
- Czy Mamou wypuszczą ją teraz? Masz z tego przynajmniej jakąś korzyść?
- Nawet Mamou nie potrafią uwolnić zmarłych. Moja matka zmarła przed laty, 
niemal tak samo odosobniona jak ty. Rozdarta. Łzy litości nad sobą nie pozwalały 
jej dojrzeć moich potrzeb, więc ja też ją opuściłam. - Wyciągniętą dłonią 
chwyciła jego podbródek. - Ale skorzystałam, ojcze. Teraz jestem żoną wodza. 
Hańba, z którą tak długo żyłam, wsiąknie w ziemię z twoją krwią.
Odeszła, znów zajmując miejsce między swoim mężem i opiekunem. Spiżoblask 
klasnął w swoje srebrne dłonie i na plac wyszli tancerze ludu. Nosili maski z 
długimi skórzanymi rurami, udającymi trąby. Tańczyli w powolnym, ciężkim rytmie, 
z podbiciem po każdym kroku, kołysząc się, jakby sami byli Mamou. Tłum podjął 
ich taniec, niczym jeden organizm. Dziewiąty Czerwony Paluch nie czuł żadnego z 
synkopowych rytmów, jakie pamiętał z dawnych czasów. Wyglądało na to, że 
przyszedł do innego ludu niż ten, w którym wyrósł - obcy.
Patrzył na swoją córkę, która też była w tańcu Mamou i zastanawiał się, jak to 
było, dorastać w cieniu hańby ojca. Jak musieli z niej kpić. Czy inne dzieci 
rzucały w nią kamieniami? Czy też matka całymi dniami trzymała ją w odosobnieniu 
domostwa? Cóż za potworne życie, patrzeć, jak umiera matka.
Znów wspomniał jej uśmiech i radość, jaką czuł, gdy wynosił z domu wiercącego 
się różowiutkiego noworodka, by jego córkę ujrzała cała wioska. Jak odtańczył 
swoją dumę. Siódma Szkarłatna Dłoń tkała jedno okrycie po drugim, odpowiadając 
własnymi wzorami na radość jego rytmów. Teraz, gdy patrzył na brutalną 
przyjemność malującą się na twarzy swojej córki, nie znajdował w niej nic z 
rodziców - jej ruchy były tylko nędznym cieniem mocy Mamou. Szukał usilnie, lecz 
nie znalazł nawet cząstki swojego serca, która mogłaby dać jej wybaczenie. I 
głównie dlatego wtedy zapłakał.
To nie głos go obudził - Dziewiątego Czerwony Paluch powoli oswajał się już z 
ustawicznymi żądaniami, by dokonał czegoś zwanego wprowadzenie danych. W uszach 
tętniła cisza. Gasnące węgle w ceremonialnych paleniskach rzucały czerwonawy 
blask na kamienie dookoła. Wielu mieszkańców wioski zapadło z wyczerpania w 
drzemkę wokół dogasających ognisk. Tu i ówdzie przemykały cicho między nimi 
garbate sylwetki Mamou, rozchodzących się między oświetlone blaskiem księżyca 
kopulaste budynki wioski. W ich trąbach migotał bitewny oręż.
Przez jego umysł znów przeszła fala zapachu wilgotnego drewna. Obudziły go Psy. 
W ramionach tępo pulsował ból, nadgarstki zdrętwiały w rzemiennych więzach. 
Rusztowanie, z którego zwisał, zadygotało i przygryzł język, by nie krzyknąć.
Konstrukcja przechyliła się i powoli zwaliła w przód. Gdy opadał na kamienie 
placu, najbliższy Mamou obrócił się w jego stronę. Pękły więzy - spojrzały na 
niego dwa kolejne stwory. Dziewiąty Czerwony Paluch siedział w miejscu, 
odwzajemniając ich spojrzenia i rozcierając nadgarstki pozbawionymi czucia 
palcami.
Księżyc spłynął za Most Nieba i na plac padł mrok. W stronę zwalonego 
rusztowania ruszyły dwa Mamou. Ścieżkami pomiędzy kopułami mknęły cienie - Psy 
były w całej osadzie. Cisza zginęła w ryku warknięć z niezliczonych gardeł.
Najbliższy Mamou wrzasnął, gdy obskoczyły go cienie. Czerwony promień jego broni 
podpalał wyjące kłębki bólu - dotknięte nim psy wybuchały płomieniem. Śpiący 
budzili się z krzykiem. Mamou runął, ale jego broń wciąż siała płomień i smród 
zwęglonej sierści niemal zagłuszał zapach mokrego drewna.
Straszliwe wycie poniosło się echem z samego Mostu Nieba, aż zatrząsł się plac. 
Dziewiąty Czerwony Paluch podniósł się na kolano i zaczął odczepiać laskę od 
rusztowania.
Nadbiegł Pierwszy Żółte Ucho. Ostrze jego noża lśniło matowo w mroku. 
- Nie mogę pozwolić ci odejść wraz z nimi - wycedził.
- Gdzie twoja żona? - Dziewiąty Czerwony Paluch zdołał wstać, usiłując odwiązać 
laskę palcami, do których wracało krążenie.
- Ze Spiżoblaskiem. - Mężczyzna  opuścił wzrok, klinga też lekko opadła. - W 
wieży.
- Czemu nie jest przy tobie?
- Musi układać plany, ma wspaniałe cele.
- Nie ma w tym miejsca dla ciebie?
- Jest. - Nóż znów się uniósł, jednak Pierwszy Żółte Ucho wciąż się wahał, 
zerkając na bój na placu.
- Trzecia Fiołkowe Gardło przedkłada zemstę nad dobro własnego ludu. Jako wódz 
nie możesz na to przystać. Stań przy mnie, zbierz swoich ludzi i zdobędziemy 
Most Nieba. - Dziewiąty Czerwony Paluch przykuśtykał bliżej, w geście przyjaźni 
oferując otwartą dłoń.
- Spiżoblask dał nam dobrobyt. Pokazał nam, że służąc Mamou służymy samym sobie. 
Cóż ty masz do zaproponowania?
- Dumę. - Dziewiąty Czerwony Paluch wyprostował się i mocniej chwycił laskę. -  
I radość bycia tym, co nam przeznaczone. 
Wódz zatrzymał się. Błysnął promień bojowy i przed nowymi liniami obrony Mamou 
padło kilkanaście psów.
- Za mało! 
Pierwszy Żółte Ucho zaatakował w półprzysiadzie, błysnęło ostrze noża. Dziewiąty 
Czerwony Paluch dostrzegł rytm jego ruchu i uskoczył. Cios laski trafił między 
nogi przeciwnika, który zwalił się na przewrócone rusztowanie. Dziewiąty 
Czerwony Paluch wytrącił mu nóż z ręki i dotknął laską jego podbródka. 
- Spróbuj się podnieść, a nie będę tutaj jedynym duchem.
Pierwszy Żółte Ucho chwycił koniec laski i pchnął. Dziewiąty Czerwony Paluch 
przewrócił się, stoczył po szerokich schodach na plac i uderzył łokciem w 
kamienie. Gdy Pierwszy Żółte Ucho zbierał się na nogi, nadbiegły psy i rzuciły 
się na niego. Jedno zwierzę padło zadźgane, ale potem nóż potoczył się po 
stopniach. Wrzask  wodza zagłuszył szczęk metalu o kamień.
Rozbłyski świateł przecięły niebo. Mamou wyroili się z wielkich wrót Mostu 
Nieba. Ich promienie bojowe syczały, ścinając i ludzi, i psy. W ogniu stanął 
jeden z tancerzy - czerwony promień podpalił kostium Mamou. Dziewiąty Czerwony 
Paluch wczołgał się na szczyt schodów i odszukał swoją laskę. Zapłonęło 
zdemolowane rusztowanie, zamieniając w barwne cienie strumienie krwi płynące z 
poszarpanego ciała Pierwszego Żółte Ucho.
Ciężkie kroki Mamou zbliżały się coraz bardziej. Dziewiąty Czerwony Paluch 
umknął za schody, a potem wślizgnął się w smugę cienia dzielącą podniesioną 
platformę placu od właściwej osady. Z ciemności spojrzały nań oczy, w których 
odbijały się liczne ognie. Wypełnił go zapach mokrego drewna.
- Trójnogi! - Wyciągniętą dłonią dotknął maski psa. Ten rozwarł pysk i o 
kamienie uderzył koniec długiego, ciemnego przedmiotu. - Przyniosłeś moją drugą 
laskę!
Trójnogi skulił się, gdy bojowy promień rozbłysnął nad nimi i zaskwierczał na 
białych kamieniach. Pies obrócił się w miejscu, człowiek popełzł za nim tak, by 
między nimi i nacierającymi Mamou zawsze pozostawało podwyższenie placu.
Między kopułami wykwitły gejzery eksplozji. Mamou byli jak gruby mur, przed 
którym psy padały dygoczącą spazmatycznie masą. Z domów otaczających osadę 
wypadło więcej stworów. Ich promienie paliły wszystkich, którzy próbowali 
uciekać.
- Czekali, chcieli, by to się stało. Czemu? Skąd wiedzieli? - zdołał wydusić 
Dziewiąty Czerwony Paluch, kiedy pospiesznie kryli się za narożnikiem.
Trójnogi obrócił się, jego oczy znalazły się raptem o szerokość dłoni od twarzy 
człowieka, który jeszcze nigdy nie patrzył w nie z tak bliska. Zajrzał głębiej w 
te wilgotne ślepia, poza płonące w nich ognie, aż stały się ciemnozielone jak 
wilgotne, wypolerowane drewno z drzewa, którego nigdy nie widział. Ujrzał 
osadzoną w tych oczach duszę, a nawet zrozumienie.
Wtedy wiedział, że jest tylko częścią, ułamkiem większej całości, tancerzem, 
który musi dzielić z innymi swe pieśni w wielkim rytuale. Poczuł pokorę, lecz 
jednocześnie wywyższenie i schwycił maskę psa.
- Jesteś moim przyjacielem - potrząsnął zwierzęciem. - I przysłużyłeś mi się, 
nie tylko ratując moje życie. Ujawniłeś mi też swoje prawdziwe imię,  Pachnący 
Drewnem. - Już nigdy nie nazwie tego psa Trójnogim. To imię nadał dla własnej 
wygody. Przykuwało ono uwagę do niedostatków psa, nie nazywając jego istotnych 
mocy. To wręcz umniejszało nowego przyjaciela - tak samo, co sobie teraz ze 
zdumieniem uświadomił, jak tytułowanie samego siebie "duchem".
Pachnący Drewnem strząsnął z maski jego dłoń. Wywiesił język, wargi miał 
rozciągnięte w ewidentnym uśmiechu. Na dłoń człowieka spadła kropla ciepłej 
śliny. Na niebie grzmiały światła. Promienie bojowe wypaliły plac na 
krwistoczerwono. Kamienie były zasłane ciałami, przeważnie psimi. Poczuł, że 
Mamou zwracają się ku nim. Potworny, stateczny rytm ich kroków wstrząsał ziemią.
Zapach mokrego drewna obiecywał, że znajdą bezpieczeństwo w ciemnościach po 
prawej. Człowiek jednak pokręcił głową. 
- Przepraszam, nie mogę iść z tobą. Moja córka podarowała mi szansę, by zmienić 
stan rzeczy. Miała inne zamiary, ale z tym duchem... 
- Gzyms nad ich głowami eksplodował i odłamki kamienia chlasnęły go po plecach. 
Odepchnął psa i wgramolił się na plac.
Tuż nad szczytem schodów stały Mamou zbite w ciasną gromadkę. Z trzech stron 
szturmowały je fale psów. Powietrze cuchnęło krwią i spalenizną. Jeszcze nigdy 
Dziewiąty Czerwony Paluch nie poruszał się tak szybko. Laski łomotały o 
kamienie. Kiedy załamała się kolejna fala, Mamou uniosły trąby i zaryczały 
triumfalnie.
Nawet nie dostrzegły, jak dotarł do Mostu Nieba. Zacisnął dłoń na metalowym 
żebrze, jednym z tysięcy okalających potężną wieżę. Dłoń pamiętała ten uchwyt, 
ale Dziewiąty Czerwony Paluch zatrzymał się raptownie.
Laski. Jak zabierze laski?
Głos w jego głowie zamamrotał z irytacją i człowiek poczuł ruch w okolicy pasa. 
Spod łosiowej skóry wypłynęła czerwień, zalewając ją, aż został odziany w długą, 
czerwoną przepaskę, której skraj zwisał poniżej kolan. Rzemień wyciągnął się z 
lewej fałdy i oplótł końce lasek.
- Dzięki ci, o potężna przepasko! - Dziewiąty Czerwony Paluch zachichotał i 
zaczął się wspinać. Żebra wieży okazały się proste we wspinaczce - co dziesiąte 
z nich było nieco szersze, lecz nie na tyle, by uniemożliwić uchwycenie 
krawędzi. Poza tym przecież już raz to robił. Wciąż pamiętał śmiech Mamou.
Wspinał się, jakby znów był młody, jakby w ten sposób mógł zapracować na powrót 
w czasy szczęścia i rzeczy godziwych. Wycie psów, ryki Mamou, nawet krzyk jego 
pobratymców ścichły w ciemnościach. Trzymał się cienia, by nie zauważono go w 
świetle księżyca.
W końcu nieba nie przeszywało już więcej świateł. Słyszał tylko wiatr, który 
chłodził jego spoconą skórę, i dyszenie - nie tylko własne. Spojrzał w dół.
Pachnący Drewnem odwzajemnił spojrzenie. Pies wyszczerzył się do niego. Jego 
przednie łapy, dłuższe i bardziej giętkie, niż Dziewiąty Czerwony Paluch to 
sobie wyobrażał, zaczepiły zakrzywionymi pazurami o następne żebro. Przyjaciel 
dołączył do niego, pomagając sobie serią szarpanych pchnięć zdrowej tylnej łapy.
- Nie. Już zrobiliście swoje. Teraz wyruszam w przeszłość, kiedy twoi bracia nie 
byli jeszcze tak potężni. To tylko moja sprawa.
Wspinał się dalej, ale zapach mokrego drewna nie opuszczał go. Kiedy tylko 
odważył się  spojrzeć pod siebie, pies był tylko trochę z tyłu, choć ognie na 
dole mógłby już zakryć kciukiem. Nie mógł zmusić zwierzęcia do powrotu - pies 
był już stary, siwa sierść na jego pysku mieniła się w świetle gwiazd. Jeszcze 
jedna śmierć i pieśń psów już nigdy nie będzie tak potężna, tak radosna. 
Przeklinając mrok i zimno sięgnął do kolejnego żebra.
Minęła noc, ale oni wciąż się wspinali. Dziewiąty Czerwony Paluch ledwie  
zauważył nadejście dnia. Nie mógł dostrzec szczytu wieży. Blade oblicze Boga nie 
dawało ciepła. Ciągle kąsał go wiatr. Nie pojawili się Mamou, ale to nie była 
żadna pociecha, bo pamiętał, że przedtem wspiął się wyżej.
Rytm jego ruchów rozbiło ciche skomlenie tuż poniżej. Jego palce osłabły, niemal 
postradał uchwyt. W końcu jednak porządnie uchwycił żebro i podciągnął się na 
nie. Leżał, dysząc ciężko, mając wrażenie, że wieża wiruje. Tak trudno już było 
oddychać - zimno szczypało opuszki placów dłoni i stóp, a człowiek chwytał 
rzadkie powietrze łapczywie, niczym wodę na pustyni.
Wreszcie ukazała się maska Pachnącego Drewnem. Przyjaciel znów cicho zaskomlał, 
walcząc z własną słabością, i człowiek wciągnął go na platformę. Boki Pachnącego 
Drewnem dygotały w rytmie słabości. W jego oczach nie płonęły już ognie. Pies 
osunął się, wyczerpany, jakby nie miał szkieletu.
Przez dłuższy czas leżeli tak, obserwując się nawzajem. Dziewiąty Czerwony 
Paluch wyciągnął dłoń, dotykając psiej łapy.
- Nie możesz już dalej iść, przyjacielu.
Przestraszył się, że nieszczęsne zwierzę spadnie, tak zadygotało. Człowiek objął 
psa ramieniem i przygarnął do siebie. Ciepło pomogło im obojgu. Pachnący Drewnem 
jęknął cicho. Skórzana maska, łaskocząca ramię człowieka, zwróciła się ku 
niewidocznemu szczytowi wieży. Pies zaskowyczał.
- To nie miejsce dla ciebie. Twoje plemię jest na dole. No, przynajmniej to, co 
z niego zostało. Im nie mogę pomóc, ale ty... One wciąż są twoją siłą. Kto 
nauczy je tańczyć, jeśli nie wrócisz?
Pachnący Drewnem odwrócił spojrzenie. Człowiek uścisnął psa, aż poczuł bicie 
jego serca. Zejście będzie trudniejsze niż wspinaczka, ale jego przyjaciel miał 
szansę i nikt nie mógł liczyć na więcej. Wypuścił zwierzę z objęć, gdy wreszcie 
przestało drżeć. Pachnący Drewnem oparł zamaskowany łeb na łapach i patrzył, jak 
Dziewiąty Czerwony Paluch siada.
Przed oczyma człowieka tańczyły czerwone plamki. Głos w jego głowie coraz 
głośniej i bardziej uparcie mówił mu coś, czego człowiek i tak nie rozumiał. 
Wyglądało na to, że chce mu jakoś pomóc, chce tego tak bardzo, że mimo próśb i 
żądań po prostu się nie zamknie.
- No dobra, potężna przepasko - powiedział w końcu Dziewiąty Czerwony Paluch. - 
Rób co chcesz, tylko zamilcz wreszcie.
Po całym ciele rozlało się ciepło. Zamknął oczy, czuł, jak zwalnia rytm jego 
serca. Było mu tak błogo, że niemal nie mógł się ruszyć. Gdy znów otworzył oczy, 
ujrzał całe swoje ciało okryte czerwienią. Jego twarz przesłoniła przejrzysta 
błonka i nagle ciepłe powietrze, nasycone zapachem jego ciała, ale i tak 
niewiarygodnie rozkoszne, wypełniło jego płuca.
Zaswędziała go kostka. Odruchowo potarł ją drugą stopą.
Dziewiąty Czerwony Paluch patrzył na swoje nogi z ustami rozdziawionymi ze 
zdumienia. Wiedział, że lewą ma własną, ale prawa też uniosła się na jego 
życzenie. Usiadł nawet Pachnący Drewnem - czerwień w uszach człowieka stłumiła 
nieco warczenie psa. W głosie w jego głowie dźwięczało samozadowolenie, ale 
przynajmniej był już cichszy, szepcząc: awaryjna reakcja protetyczna, 
autonomiczny tlenowo ubiór ciśnieniowy i twardogłowie  do n-tej potęgi.
- Może i ciebie źle nazwałem - powiedział głosowi. - Jesteś czymś więcej, niż 
zwykła przepaska i dziękuję ci za to. Nie wiem, co znaczy autonomiczny tlenowo, 
ale zrobiłeś dla mnie ubiór. Teraz będę cię nazywać Ubiorem.
Ubiór dla odmiany milczał, ale za to poruszył się na jego ciele, jakby 
zadowolony. Człowiek pochylił się i szturchnął swoją nową nogę. Czerwień łatwo 
ustępowała pod naciskiem, twardniejąc tylko tam, gdzie trzeba - wokół kolana-
ducha i tam, gdzie powinna być stopa.
Wyjrzał przez przezroczystą osłonę twarzy i uśmiechnął się do Pachnącego 
Drewnem. Pies cofnął się, sierść na jego grzbiecie lekko się nastroszyła. 
Człowiek nie próbował go teraz dotykać. W końcu pies podpełzł na brzuchu i 
obwąchał jego stopy. Gdy lizał kostkę stopy-ducha, jego czarny ogon walił o 
krawędź żebra.
Dziewiąty Czerwony Paluch pogładził przyjaciela i wreszcie zebrał się na odwagę, 
by wypróbować swoją nową nogę. Nie uginała się pod jego ciężarem, nawet uniosła 
się, pomagając w wejściu na kolejne żebro. Opierając łeb na łapach Pachnący 
Drewnem patrzył, jak człowiek odchodzi.
Dziewiąty Czerwony Paluch wspinał się dalej. Było mu cieplej, lżej się 
oddychało, ale wspinaczka nie wydawała się łatwiejsza. Nowa noga miała swój 
własny, obcy mu rytm, co narzuciło mu mniej zgrabne ruchy. Parę razy niemal nie 
trafił dłonią na uchwyt, kiedy indziej nowa noga jakby usiłowała być pierwszą 
częścią ciała na kolejnej platformie. Pot lał mu się z czoła i szczypał w oczy, 
aż wreszcie osłona twarzy wybrzuszyła się do wewnątrz i zebrała wilgoć.
Jakoś sobie jednak radził, rozpoznając nowy rytm, dopasowując się do niego. Po 
jakimś czasie słońce znikło za wieżą i znów wspinał się w ciemnościach, 
bynajmniej nie zmniejszając tempa.
Wreszcie zatrzymała go platforma szersza od innych, wysunięta tak daleko, że nie 
sięgał krawędzi. Przez jakiś czas odpoczywał, ale był bliski rozpaczy, gdy w 
cieniu dostrzegł otwór wiodący w górę. Przesunął się do niego po żebrze i 
podciągnął przez owalne przejście.
Kobieta, którą niegdyś nazywał córką, odezwała się jakby przez gruby szal: 
- Psoczłeku, przybyłam, by wprowadzić cię do wieży.
Usiadł na platformie i patrzył na nią, zastanawiając się, czy zdołałby zsunąć 
się z powrotem. Trzecia Fiołkowe Gardło kuliła się pod grubym płaszczem z psich 
futer. Trójkątna maska zakrywała jej usta i nos, ale nie pozostające w cieniu 
oczy. W dłoni trzymała bitewny oręż Mamou.
- Spiżoblask czeka. - Wskazała dużą, sklepioną bramę. - A gdy on z tobą skończy, 
porozmawiamy o moim zamordowanym mężu. - Jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia, 
gdy podniósł się i stanął przy niej. - W co ty jesteś ubrany?
- To przepaska. - Nie mógł się powstrzymać i uśmiechnął się szeroko. Ubiór 
wyraźnie się zirytował.
- Z przepaski wyrosła ci noga?
- To tylko do wspinaczki. 
Dziewiąty Czerwony Paluch wyciągnął laski z uchwytu na plecach. Kazał nowej 
nodze unieść się i ruszył dalej po staremu. Ubiór świergotał w jego głowie, 
jakby miał go za wariata.
Trzecia Fiołkowe Gardło milczała, ale wciąż celowała weń, gdy podchodził do 
bramy. Wrota rozsunęły się. Wiedział teraz, że już kiedyś tędy przechodził, ale 
nie pamiętał dlaczego. Jednak nie wchodził teraz we własną przeszłość, bo wtedy 
nie było tu Trzeciej Fiołkowe Gardło. W tamtym czasie dopiero dwa razy ujrzała 
ona cykl pór roku, była dzieckiem, nie zagrożeniem. Jak posłuży mu pamięć? 
Powróci czy pozostanie w ukryciu, czasem tylko podsuwając szeptem wskazówki tak, 
jak to czynił ten niezwykły Ubiór?
- Spiżoblask dość już czekał. - Ruchem broni wskazała mu otwarty szyb. 
Zajrzał weń, na czerwone ściany, których początku ani końca nie był w stanie 
dojrzeć. Popchnięty, runął w pustkę, ale zamiast spadać, zawisł. Ona też weszła 
do szybu. 
- Używając tego, oszczędziłbyś sobie wspinaczki - powiedziała gdy zaczęli się 
wznosić. 
- Wiem.
- Więc pamiętasz, co się tu stało? - Ciemne, zimne oczy wpatrywały się weń 
badawczo.
Ubiór zalewał go bulgoczącym strumieniem słów. Jego umysł tonął w nie kończących 
się liczbach, ale on sam nic z tego nie rozumiał. Jednak gdzieś w tym potopie 
cudzych myśli dojrzał samego siebie. Krótkie przebłyski rozpoznania unosiły się 
niczym pływające wyspy.
Skąd Ubiór mógł wiedzieć, co się tu działo w tak odległej przeszłości? Znów 
przyjrzał się czerwonym ścianom, a potem sobie. Ubiór i ściany były w dokładnie 
tym samym odcieniu czerwieni - czyżby zrobiono je z tego samego budulca? Może 
były częściami czegoś większego?
Nie był w stanie płynąć pod prąd tego strumienia myśli. Poniżej osłony twarzy 
Ubiór wypuścił mackę, która usiłowała dostać się do jego ust, aż zacisnął zęby.
Interfejs. Ubiór cofnął wypustkę, pozostawiając człowieka z uczuciem 
niekompletności, tak jakby w jego głowie powinien być jakiś artefakt, swego 
rodzaju tama, pozwalająca mu organizować wiedzę i pojmować więcej.
Jednak sama myśl o tym, że ten dziwny wytwór mógłby pełzać wewnątrz jego ciała, 
przyprawiła Dziewiątego Czerwony Paluch o mdłości. Może to właśnie dlatego jego 
przodkowie pozostali na Ziemi, przez swą niechęć do godzenia się na takie 
wtargnięcie w ich tożsamość. Głos wewnątrz brzmiał tak, jakby się zgadzał, ale 
słowa nadal wymykały się zrozumieniu.
Nie odzywał się do kobiety, która niegdyś była jego córką. W końcu wznieśli się 
do ogromnej, odwróconej czary. Szyb otaczało pięć wielkich platform piętrzących 
się jak gigantyczne schody. Przestali się unosić i powietrze zaniosło ich na 
drugą platformę. Przed nimi stał Spiżoblask, bez peleryny z psich skór, kryjąc 
coś w swych srebrzystych dłoniach.
- Musisz to wszystko zrozumieć! - Spiżoblask cisnął czymś w niego. 
Srebrny dysk poszybował przez powietrze i przylgnął do czoła człowieka, którego 
umysł znów stał się jednością. Dziewiąty Czerwony Paluch ujrzał własną 
przeszłość. Widział, jak stoi na platformie zziębnięty i drżący, z pięściami 
rozbitymi do krwi od łomotania we wrota, przy których dziś znalazła go Trzecia 
Fiołkowe Gardło. Przypomniał sobie rozkoszne ciepło metalowych dłoni 
Spiżoblaska, gdy ten wnosił go do wnętrza wieży. Spojrzał w oczy swojego 
dobroczyńcy i ujrzał w nich ogrom współczucia. Jak desperacko Mamou pracowali, 
by ocalić jego odmrożoną nogę. I jak bolała ich jego klęska.
W jego umyśle wrzasnął Ubiór i obrazy znikły. Na ich miejsce pojawiły się nowe. 
Widział siebie naraz z kilku ujęć, jednocześnie w czasie rzeczywistym i w 
zwolnionym tempie. Znów trząsł się pod bramą, ale wrota otworzyły się, gdy 
dotknął palcami złotą płytkę. Wszedł do środka, kryjąc się przed Mamou, 
przemykając się szybami, które były dla nich zbyt wąskie. Musiały być wąskie, bo 
zbudowali je ludzie dla ludzi.
Znalazł Spiżoblaska w miejscu, które Mamou nazywali Stacją. Niżej do ziemi 
opuszczała się potężna studnia Mostu Nieba. Osiągnął szczyt! Stanął wśród Mamou 
jak między równymi sobie!
Ubiór zmienił obraz. Spiżoblask wskazywał przez wielki, przejrzysty otwór na 
usianą gwiazdami przestrzeń. Do Stacji były przycumowane dwa wielkie, płaskie 
obiekty. Ich masywna kanciastość kojarzyła mu się z Mamou i pojął, że to ich 
dzieła. Na jednym widniała wielka, czerwona runa psa, na drugim czarny symbol 
człowieka. Oba są narzędziami zagłady, wyjaśnili mu Mamou. Demony, które mogą 
spaść na ziemię i przynieść śmierć - jeden psom, drugi wszystkim pozostającym 
tam ludziom.
Zesztywniał. Gniew wymiótł obrazy z umysłu, pozwalając mu znów ujrzeć 
teraźniejszość. Ciemne ślepia Spiżoblaska patrzyły nań z łagodnym współczuciem.
- Sądziliśmy, że wspomnienie porażki będzie dla ciebie zbyt bolesne. Odjęliśmy 
je więc wraz z odmrożoną nogą. Nie mieliśmy pojęcia, jak okrutny okaże się twój 
lud. - Srebrne dłonie rozchyliły się w geście bezradności.
- Łżesz! - Dziewiąty Czerwony Paluch zerwał dysk. Z jego umysłu znikły wszystkie 
obrazy. Ubiór wył gdzieś w dali. - Osiągnąłem szczyt i poznałem prawdę. To moi 
przodkowie stworzyli Most Nieba, lecz gdy przestali zeń korzystać, kazali mu 
zasnąć pod ziemią. Wy tylko wydobyliście go na powierzchnię, by mógł się 
zbudować. Mieliście zamiar zniszczyć nas wszystkich, jeśli nie będziemy oddawać 
wam czci. Gdy udowodniłem, że nie jesteście bogami, pokazałeś mi wasze demony. 
Oddałem własną pamięć, by ocalić mój lud od zagłady. Taka jest prawda. Twój dysk 
wspomnień kłamie.
Trzecia Fiołkowe Gardło stęknęła i zrobiła krok wstecz. Przenosiła wzrok z Mamou 
na ojca, potrząsając głową, jakby budziła się z koszmaru. Spiżoblask tylko 
mrugnął i odebrał jej broń.
- Ten świat był najpierw nasz! - krzyknęły srebrne wargi. Z uniesionej trąby 
wydarł się ryk. - Moi przodkowie ginęli od włóczni twoich praojców. Niemal 
wybiliście nas w swojej dzikości, ale inna rasa przybyła na Ziemię, niosąc nam 
ocalenie. Nauczyli nas myśleć i budować.
- A teraz wróciliście. - Dziewiąty Czerwony Paluch pokiwał  głową.
- Ale nie pamiętamy, jak tu żyć, jak być takimi, jak niegdyś. - Ciało 
Spiżoblaska kołysało się w rytmie słabości. - To nie jest ciężki grzech. Twój 
lud zapomniał nawet więcej niż mój. Nas jest jednak tak mało, że nie wolno nam 
dopuścić, by przetrwało jakiekolwiek zagrożenie.
- Teraz obie nasze rasy żyją w przeszłości. Ale po co zabijać psy?
- One nigdy nie zapomniały, kim były. Od pierwszego polowania służyły twoim 
przodkom. Myśleliśmy, że będą służyć nam, ale twój taniec to wszystko zmienił. 
Metalowe palce Spiżoblaska zacisnęły się na cylindrycznej broni. Dziewiąty 
Czerwony Paluch zamknął oczy.
Wieża pod ich stopami zadygotała i cisnęła go na balustradę. Obok jego ramienia 
ze skwierczeniem chlasnął czerwony promień. Spiżoblask zatoczył się na 
platformie, wpadając na Trzecią Fiołkowe Gardło.
Wieża trzęsła się i drżała. Niskie, basowe wibracje spowodowały, że Dziewiąty 
Czerwony Paluch przewrócił się, jakby Most Nieba był tylko struną trącaną dłonią 
olbrzyma. Ubiór wypełnił jego umysł obrazami - w dole psy, niczym żywy płaszcz, 
zakryły cały plac. Wielkie wrota Mostu stały otworem. Sam Most Nieba jęczał, gdy 
Psy toczyły bój z Mamou na jego najniższych poziomach.
Ujrzał w myślach skomplikowany obraz - zdał sobie sprawę, że to mapa. Osadzona w 
ziemi misa tworzyła podstawę, skomplikowana, spleciona niczym warkocz linia 
przedstawiała sam most. Na jego szczycie znajdowały się dwie połączone odwrócone 
czary. Hangar towarowy, poinformował Ubiór, i Stacja. Części podstawy i Mostu 
jarzyły się na czerwono, sygnalizując uszkodzenia. Nagle wszędzie pojawiły się 
biegnące Mamou.
Wieża znów się zatrzęsła. Platforma, na której stali, przechyliła się i zapadła. 
Spiżoblask chwycił poręcz obiema dłońmi i trąbą, a Trzecia Fiołkowe Gardło znów 
złapała broń i gwałtownie wycelowała w ojca. 
- Więc Mamou kłamali! - krzyknęła piskliwie. -  Ale ty, Psoczłeku, opuściłeś 
mnie. Nie wyobrażasz sobie tej samotności i hańby. Przynajmniej to wciąż jest 
twoją winą. 
Promień przeciął balustradę tuż przy jego dłoniach. Poręcz wygięła się i przez 
chwilę zawisł, ale potem ich platforma osunęła się niżej. Trzymając w jednej 
dłoni swoje laski spadł na niższy poziom.
Obok niego w otwartą czeluść szybu niewiarygodnie powoli runęła Trzecia Fiołkowe 
Gardło. Przez chwilę patrzyli sobie w oczy, a broń była wymierzona w jego serce.
- Nigdy tego nie chciałem! - krzyknął, usiłując ją złapać.
- Ojcze! - zawołała, ale patrzyła na Spiżoblaska, bezsilnie młócąc rękami. 
Nazwała Mamou ojcem! Stwór spojrzał na nią, ledwie unosząc dłoń. Mamou byli 
perfidni. Spiżoblask przez lata karmił ją kłamstwami, zatruwając jej umysł, 
oszukując całe plemię.
Dziewiąty Czerwony Paluch zadrżał. Zapłonął w nim gniew tak straszliwy jak ten, 
który dostrzegł w swojej córce w lesie. I dopiero teraz ją zrozumiał. Tak 
naprawdę byli do siebie bardzo podobni.
- Wybaczam ci, córko - szepnął.
Szyb połknął ją, pozostawiając tylko krzyk. Spiżoblask z łoskotem przebiegł obok 
człowieka, usiłując uchwycić kolejną poręcz.
Dziewiąty Czerwony Paluch zamachnął się laską i poczuł, jak jej koniec wbija się 
w oko Mamou. Stwór zawył. 
Wieża zatrzęsła się po raz trzeci. Dziewiąty Czerwony Paluch odskoczył, a potem 
pokuśtykał na kładkę łączącą wszystkie platformy. Zdał sobie sprawę, że Most 
Nieba się wali. Ubiór pokazał obraz potężnego, splecionego z licznych włókien 
kabla, ciągnącego się przez całą długość mostu. Czerwony rozbłysk eksplozji - i 
kabel pękł. Gwałtowny zapach wilgotnego drewna wskazywał, że psy odkryły nowe 
bronie - może zdobyte na Mamou promienie bojowe?
Ale jeśli runie most, uświadomił sobie, to spadnie też Stacja i demony Mamou. 
Dziewiąty Czerwony Paluch rzucił się ku najbliższej platformie i niemal nad nią 
przeleciał, jak gdyby nic nie ważył. Stacja była blisko - gdzieś nad jego głową 
wciąż mocowała Most do niebios. Musiał się tam dostać. Musiał powstrzymać 
demony.
Spiżoblask! Metalowa siatka, w którą był odziany wróg, zaczęła się jarzyć, 
unosząc stwora. Mamou znikł w wielkim portalu, wyciętym w suficie. Wieża znów 
się zatrzęsła. Dziewiąty Czerwony Paluch skoczył z walącej się platformy. 
Uderzył w przeciwległą ścianę z taką siłą, że stęknął. Przytrzymał się kawałka 
poskręcanego metalu, wycelował w otwór i znów skoczył.
Niemal osiągnął portal, gdy w suficie otworzyła się wielka, postrzępiona 
szczelina. Tor jego lotu się zmienił - potężny wiatr poniósł go ku pęknięciu. 
Osłona twarzy zamknęła się szczelnie. Koziołkując, przeleciał między 
poskręcanymi, metalowymi niby-szczękami i niemal natychmiast w mroku wpadł na 
coś. Pociemniało mu przed oczami, a głos w głowie krzyczał bez ustanku.
W ustach miał pełno krwi - kiedy próbował wziąć oddech, na osłonie twarzy 
zostawały czerwone kuleczki. Jednak Ubiór ocalił mu życie - jego ręce i nogi 
przywarły do metalowej powierzchni. Zdołał wstać, gdy obok, wirując, przeleciał 
jeden z Mamou, ginąc w otchłannym cieniu nad głową człowieka.
Gdy się rozglądał, głos w jego głowie wzmagał się lub cichł. Dziewiąty Czerwony 
Paluch ruszył w stronę, na którą Ubiór reagował najgłośniej. Szurał po metalu - 
stopy nie chciały się oderwać od jego powierzchni.
Czas stanął w miejscu. Zapomniał się w innym rytmie, idąc przez przenicowaną 
misę Stacji. Powierzchnia pod jego stopami była tak olbrzymia, że ledwie 
wyczuwał jej zakrzywienie. W oddali pojawiło się światło i stwierdził, że wspina 
się po promieniu kopuły, a światło pochodzi z pobliża jej szczytu. Gramoląc się 
ku niemu raczej poczuł w kościach, niż usłyszał różnicę, gdy stanął na czymś, co 
nie było metalem.
Popatrzył pod nogi i przez podświetloną, przejrzystą substancję ujrzał wnętrze 
kopuły. Patrzył prosto w ocalałe oko Spiżoblaska. Monstrum stało otoczone 
konstelacją światełek, które jarzyły się i mrugały w rytmie Mamou. Srebrzyste 
dłonie poruszały się pomiędzy nimi. Spiżoblask wypatrywał na zewnątrz czegoś za 
plecami człowieka.
Dziewiąty Czerwony Paluch odwrócił się - kopuła rozszerzała się, przeobrażając w 
płaską platformę. Potężne demony Mamou były przymocowane do jej krawędzi, jeden 
naprzeciw drugiego. Oba zaczęły się czerwonawo jarzyć na jednym końcu. Człowiek 
znów spojrzał na Spiżoblaska, unoszącego trąbę w cichym triumfie. Jemu już nie 
mógł przeszkodzić.
Ruszył zatem ku demonom, szurając coraz szybciej, bo lśnienie ich końców stawało 
się coraz jaśniejsze. Na tym po lewej widniała czerwona runa psa. Wiedział, że 
ten drugi oznacza śmierć wszystkich ludzi. Oba demony poruszyły się z ciężką 
powolnością Mamou.
Musiał wybrać! Dziewiąty Czerwony Paluch wspomniał swoją córkę. Myślał o 
plemieniu, które w swej ignorancji odtrąciło go i nigdy nie pojmie, co on 
poświęcił dla swego ludu. Pomyślał o tańcach, których nigdy nie dokończy, o 
własnym utraconym rytmie.
Jego stopy już tylko muskały metal. Pędził ku demonom. Nawiedził go mocny zapach 
mokrego drewna, lecz było to tylko wspomnienie. Gdzie były psy, kiedy jego 
pobratymcy walczyli z przodkami Mamou? Niewątpliwie istniały już wtedy, ale nie 
takie, jak dzisiejsze. Wspomniał jak śmiała się w letni poranek Siódma 
Szkarłatna Dłoń. Ciemność poza sylwetkami demonów wydawała się bledsza od barwy 
oczu Pachnącego Drewnem.
Demony zerwały się z platformy. Dziewiąty Czerwony Paluch odbił się do skoku 
swojego życia. Ubiór krzyknął, gdy człowiek poszybował przez pustkę, własnym, 
schrypniętym głosem wykrzykując modlitwy.
Uderzył o grzbiet demona. Rozpostarte ręce i nogi przywarły mocno, ale w piersi 
coś trzasnęło, aż do oczu napłynęły łzy bólu. Obok, nie dalej niż o strzał z 
łuku, sunął drugi demon. Spojrzał na czarny symbol, który miał oznaczać 
człowieka. Potem zapatrzył się na czerwonego psa pod swoimi palcami.
Ubiór po prostu nie mógł przestać gadać, wszystkie słowa ciche i naglące: broń 
biologiczna, selektywne nanomaszyny - bez cienia nadziei w głosie. 
- Zamknij się! - krzyknął. 
Orbita powrotu. 
- Daj mi pomyśleć. Muszę to zniszczyć.
Gdyby tylko miał jakiś pomysł.
Uczepiony skóry demona spojrzał za siebie. Na dolnej krawędzi Stacji rozbłysły 
małe, białe płomienie. Cała konstrukcja kołysała się, usiłując zakotwiczyć swój 
koniec Mostu Nieba. Potem znów przyjrzał się demonowi i zaczął się po nim 
czołgać. Czuł w sobie ciężar, co oznaczało, że demon nabierał prędkości. 
Usiłował dojrzeć drugiego, ale pozostała po nim tylko trójkątna, matowa plamka 
ze świetlistym ogonem.
Dziewiąty Czerwony Paluch pełzał po demonie, szukając sposobu, by go otworzyć i 
wypruć mu bebechy. Nic, choćby najmniejszej szparki. Czuł się bezsilny w walce z 
tym monstrum. Okładał go pięściami, aż opuchły i pokryły się krwią.
- Zawiodłem - powiedział głośno. - Wszystkie plemiona ludzi, wszystkie psy na 
świecie zginą, bo byłem zbyt słaby. Spiżoblask wciąż żyje, a moja córka zginęła 
nienawidząc mnie, wiedząc, że jestem starym głupcem.
Spojrzał na Ziemię poniżej. Absolutnie czarna noc, bo odwrócił się od niej wzrok 
Boga. Pozostało mu tylko jedno. Podniósł się i stanął na swojej dobrej nodze i 
tej drugiej, nodze-duchu. Gdzieś przepadły laski. Klasnął, ale nie usłyszał 
dźwięku. Zaczął tańczyć.
Z początku wydawało się, że to niemożliwe, bo nic nie ważył. Tylko podeszwy 
Ubioru wiązały go z Demonem. Jednak uparł się, mając nadzieję, że tańcem jakoś 
zmiecie to monstrum z nieba. Lewa stopa uniosła się, potem uderzyła w 
powierzchnię demona. Prawa sunęła po powierzchni, odrywając się od niej, gdy 
przywarła lewa.
Obracał się na piętach, patrząc na mroczny świat pod sobą. Zrobił krok w bok, 
obrót i krok naprzód. Wyrzucił ręce, szarpiąc pustkę, szukając rytmu. 
Wywrzaskiwał święte słowa, przekrzykując głos Ubioru, zmuszając go, by poddał 
się jego własnemu rytmowi. Paliły go własne łzy, oddech świszczał w płucach. 
Przypomniał sobie szeroki uśmiech Pachnącego Drewnem.
Stopy przesunęły się, jakby stąpał po płaskowyżu Triad. W umyśle zatrzepotały 
ślady dymu, duchy ulepione z popiołów. Znów uniósł lewą stopę i zaczął ponownie, 
tym razem bliżej - tak blisko własnego rytmu, jak jeszcze nigdy w życiu. 
Dziewiąty Czerwony Paluch tańczył swoje życie, od chwili, gdy pierwszy raz 
spojrzał w oczy matki, a rytmy z przeszłości gromadziły się jak woda w 
przywalonym źródle.
Tańczył swoją pierwszą wspinaczkę na Most Nieba, tańczył utratę nogi. Odtańczył 
swoją hańbę, z rozpostartymi ramionami znów zawisł na drewnianym rusztowaniu. 
Stąpał po skórze demona i wtedy otworzył się przed nim rytm jego życia. Kamień, 
który blokował źródło, rozsypał się w popiół, dym i rozpacz.
- Któż teraz zatańczy me wspomnienie? - jęknął, unosząc zaciśnięte dłonie. - Kto 
w przyszłości wspomni ducha?
- MY. - Odpowiedź dotarła do jego uszu jako odległe brzęczenie. Mówił Ubiór, ale 
nie własnym głosem, jakby przemawiał w czyimś imieniu. Przepłynął przezeń rwący 
strumień aromatów - bezlik zapachów, wszystkie oplecione nawałnicą wilgotnego 
drewna. Zalały one jego umysł, warstwa po warstwie, mieszając się i 
przeobrażając w coś nowego. Zapachy nadciągały falami, aż nagle ich rytm zgrał 
się z jego własnym. To nie było wspomnienie - psy, potężne przez swą liczebność, 
posłały mu wizję, sen na jawie.
Dziewiąty Czerwony Paluch ujrzał wielkie ognisko, wokół którego tańczyły psy. 
Tak wiele ich było, a każdy unosił przednie łapy, wirując na jednej zadniej, z 
drugą podkurczoną, jakby wskutek zastarzałej rany z walki. Wokół nich uwijały 
się szczenięta, wywracając srebrne urny. Potem dziesiątkami atakowały 
wypływającą z nich czerwień, szarpiąc ją i drąc, a w jego umyśle Ubiór krzyknął 
z lęku i zadziwienia.
Szczenięta rwały ubiory na strzępy, które owijały się wokół ich mordek, 
zostawiając otwory dla oczu i tworząc maski. Cienkie czerwone czułki wpełzały do 
ich uszu i pysków. Wszystkie, jak jeden, uniosły ku niemu wzrok.
W samym środku we własnej czerwonej masce tańczył Pachnący Drewnem, rytm-cień, 
dokładnie zgrany z tym, który nosił w sercu Dziewiąty Czerwony Paluch. Ich rytm 
wzmagał się, aż wreszcie zapach mokrego drewna wyparł wszystkie inne. W głębi 
duszy Dziewiąty Czerwony Paluch zastanowił się, z jakiego drzewa pochodziło to 
drewno, ale od razu zrozumiał, że to nie było żadne drzewo, ale sadzonka, młoda, 
z wielkim zapasem przyszłości.
- Niosący Ogień. - Głos Ubioru stał się głosem psów. - Który Wspiąłeś Się Do 
Nieba. Poskramiaczu Żywych Masek, dopóki oko Boga nie zamknie się, a zapach 
świata nie zwietrzeje w mroku, będziemy tańczyć twe wspomnienie.
Razem wykrzykiwali wszystkie święte słowa, które również należało zapamiętać. W 
tańcu spojrzał na swój świat i ujrzał tam, w dole, ognie jak dziurki po 
szpilkach - ogniska psich plemion jak żywe gwiazdy, odbicie wszystkich 
obiecanych im poranków. Potem znów zwrócił się do demona, ale gdy jego 
spojrzenie po raz kolejny padło na Ziemię, ogni było dwa razy więcej. Z każdym 
uderzeniem jego serca, z każdym krokiem tańca zapalały się kolejne.
Nagle demon zadygotał, lecz rytm człowieka trzymał go mocno. 
- Ojcze, spróbujemy sprawić, byś wrócił do domu - zawołały psy.
- Nie! - Dławił go strach, jak im wyjaśnić, jak je nauczyć, że tak nie może być. 
Zaczął płakać i ich zmieszanie i smutek popłynęły w nim jak rzeka, aż na moment 
zgubił krok. Nie mógł na to pozwolić.
Dziewiąty Czerwony Paluch pokuśtykał w górę, wyciągając ramiona. Oślepiło go 
światło - Słońce wyłaniało się zza Ziemi jak olśniewający półksiężyc. Wschód 
Słońca, wreszcie otwarte oko Boga. Dziewiąty Czerwony Paluch zapatrzył się w 
blask.
Ubiór krzyknął: uszkodzenie purpury wzrokowej, filtr podczerwony i nowa 
warstewka zmąciła przezroczystą osłonę twarzy. Teraz inaczej widział słońce, 
może tak, jak dzięki swojej magii oglądali je jego przodkowie. Wiry czerwieni i 
pomarańczowe pióropusze rozwinęły się w wielkie, pulsujące kwiaty. Zalał go ich 
rytm, rozgrzewając jego twarz, obezwładniając złożonością - aż odkrył, że jego 
własny rytm idealnie się w nim mieści.
- Tam - krzyknął, wznosząc ręce do słońca. - Poślijcie mnie tam.
Tym razem demon ledwie drgnął. W człowieku zaśpiewał pełen smutku zielony wiatr. 
- Nie zdołamy, ojcze - tłumaczył Ubiór. - Demon jest zbyt silny.
Dziewiąty Czerwony Paluch zacisnął powieki, ale ta podczerwień mogła tylko 
osłabić siłę wzroku Boga, a nie powstrzymać go. Pod powiekami wykwitły czerwone 
kształty.
- Ubiorze, sługo mych przodków, nie mogę żądać twojej pomocy, chcę tylko przyjąć 
twoje dary. Pomóż mi.
Dziewiąty Czerwony Paluch zmusił się do otwarcia ust. Między wargi wsunął się 
cieniutki czułek, zupełnie bez smaku. Zemdliło go i czułek zatrzymał się, 
czekając, badając rytm człowieka. Zanurzając się w jego przełyku stawał się 
coraz cieńszy. Dalej już go nie czuł, aż pojawiło się łaskotanie u podstawy 
czaszki.
Taniec ustał w pół kroku, z woli Ubioru, nie jego. Człowiek walczył przez 
chwilę, lecz potem poddał się temu wytworowi swoich praojców. Przez jego umysł 
pędziły wykresy, schematy, a głos w jego głowie zamienił się w nieskończony ciąg 
liczb, gdy Ubiór oddał całą swą moc do dyspozycji człowieka. Przyszły słowa: 
grawitacja, środek ciężkości, równowaga inercyjna.
I Dziewiąty Czerwony Paluch zrozumiał. Otworzyły się szerokie perspektywy 
wiedzy, pojawiła się odpowiedź na każde pytanie. Może Mamou faktycznie zbudowali 
demona, ale jego konstrukcja wywodziła się z technologii ludzi. 
- Ubiorze, nawiąż, proszę, łączność z centralnym procesorem.
Ubiór nim poruszył! Powiódł go od tępego nosa demona w dół, na brzuch bestii, aż 
stanął dokładnie na jego środku. Tam zaczął nowy taniec, który wtopił prawdziwą 
nogę człowieka w skórę demona tak, że nic nie mogłoby jej stamtąd ruszyć.
Nadmiarowe obciążenie konstrukcyjne, maksymalna wydajność. Stopa-duch 
wystrzeliła w dół. Siła ciosu niemal pozbawiła go przytomności. Ból przeszył 
jego udo, w biodrze coś trzasnęło, ale skóra demona wgięła się. Wewnętrzny 
system naprowadzania nieaktywny. Ubiór znów uderzył. Demon zadygotał, w jego 
skórze rozstąpiła się poszarpana szczelina.
Podłączanie. Ubiór zmusił go do przyklęknięcia. Czubek stopy, tam, gdzie zlewała 
się ze skórą demona, rozszczepił się na trzy wijące się macki. Jak węże z 
pustynnego płaskowyżu, wślizgnęły się one przez szczelinę.
Łamanie zabezpieczeń nanotycznych. Połączenie uzyskane. Do jego umysłu 
rytmicznie napływały fale słów, słów do pieśni jego serca.
- Ubiorze, zmień naszą... - zastanowił się przez chwilę i wiedza przyszła - 
...trajektorię.
Ubiór utrzymywał go w bezruchu, jakby potrzebował całej swej magii, by spełnić 
jego życzenie. Przeprogramowanie. Z nosa Demona bryznęła seria ognistych 
rozbłysków, obracając go pomału, aż obiekt zwrócił się tyłem do jego świata. Tył 
Demona wystrzelił wielkim płomieniem. Człowiek nieomal upadł, ale Ubiór trzymał 
go mocno. Uniósł wzrok i stwierdził, że Demon pędzi w Słońce niczym strzała. 
- Nie zapomnimy cię, ojcze! - plemiona psów zawołały głosem Ubioru. - Przyjdzie 
dzień, że pójdziemy za tobą!
Psoczłek śpiewał mimo bólu. Jego rytm nareszcie pasował do rytmu Ubioru, a on 
śpiewał wszystkie święte słowa, których jego dzieciom nie wolno zapomnieć, 
słowa, które pamiętał już tylko Człowiek, oraz nowe, które dał mu Ubiór, a które 
wypełnią proroctwo Psiego Ludu i ocalą go przed mrokiem.
W swej radości nie ustając w ruchu, Dziewiąty Czerwony Paluch tańczył ku 
światłu.
Przełożył Tomasz Gałązka