Lucyna Legut

Ta miłość PRZETRWA
 
(Dalsze losy bohaterki powieści Miłość trzynastolatki) Kasi Michalskiej i Jej 
Przyjaciółkom: Gosi, Ani i Hani
Projekt okładki Lucyna Legut Opracowanie graficzne 101 Druk Studio Poligrafii 
Reklamowej Redakcja Danuta Sadkowska Korekta Joanna Pietrasik Copyright by 
Lucyna Legut ISBN 83-87463-53-1 Wydanie I Wydawnictwo Akapit Press 90-368 Łódź 
ul. Piotrkowska 182 tel. (O 42) 636-12-14 www.akapit-press.com.pl e-mail: info @ 
akapit-press.com.pl  Druk: "POLIGRAFIA" Sp. z o.o. 98-200 Sieradz, ul, 23-go 
Stycznia 14/16 tel. (0-43) 822-40-71  
Rozdział I 
Minęło dopiero pięć minut, a ja już tęsknię  Na miłość boską! Co ja robię w tym 
stalowym ptaku? Cały świat jest tam, w dole! Cały mój świat! Grzesiek stoi i 
moknie na deszczu, a ja sobie fruwam jak gdyby nigdy nic... Mylicie się! To nie 
jest "jak gdyby nigdy nic", to jest tragedia! Zdecydowałam się na ten wyjazd do 
Anglii, więc muszę być konsekwentna, choćby mi serce miało pęknąć z żalu za 
Grześkiem. Nikt nie jest w stanie wyobrazić sobie, jak go kocham! Oczywiście, że 
każdy z dorosłych umarłby ze śmiechu; miłość czternastolatki to przecież nic 
poważnego. Ot, smarkate zauroczenie, które rychło minie. Mylicie się. Moja 
miłość jest jedyna, szalona i na całe życie! Chce mi się krzyczeć: "Kocham 
Grześka!". Ale kogo może to obchodzić? Obok mnie siedzi młody czarnoskóry 
chłopak. Trzeba przyznać, że wściekle piękny. Skąd oni biorą te ogromne, czarne 
oczy z ciężkimi powiekami? Nie będę z Murzynem rozmawiała o Grześku. Nie, żebym 
była rasistką czy coś takiego, tylko przecież jego nie mogą obchodzić moje 
problemy. Zresztą nie znam żadnego z afrykańskich języków. Czytałam książkę 
Kapuścińskiego "Heban", stąd wiem, że tam każdy szczep mówi po swojemu. To 
niesłychanie ciekawa i mądra książka. W ogóle książki są cudowną sprawą. Można 
dzięki nim poznać cały świat, nawet nie ruszając się z domu. A ja z domu 
wyfrunęłam jak jakiś szalony ptak, który szuka miejsca na założenie nowego 
gniazda. O nie! Nie zamierzam gdzie indziej budować własnego domu, tylko w moim 
kraju! W moim mieście! I oczywiście z moim ukochanym Grzesiem. Boże! Gdyby ktoś 
był w stanie zajrzeć
w głąb mojego serca... Tam kipi wulkan uczuć! Chciałabym natychmiast umrzeć z 
miłości! Westchnęłam przejmująco i z oczu spłynęły mi łzy. Czarnoskóry chłopak 
spojrzał na mnie i odezwał się najczystszą polszczyzną: - Nie trzeba rozpaczać. 
Wszystko będzie dobrze. Zdębiałam! Daję wam słowo! Pomyślałam, że może mi się to 
śni, ale sen czy nie sen, chłopak podał mi swoją chusteczkę i powiedział: - 
Warto wytrzeć nos. Zwłaszcza taki ładny nosek. - Jakim cudem mówi pan tak dobrze 
po polsku? - zapytałam, wycierając nos. - Mów do mnie: Charles - odpowiedział. - 
Tak mam na imię. Jestem z Gwadelupy. Studiuję w Akademii Muzycznej w Gdańsku. - 
Coś podobnego? - zdziwiłam się i ucieszyłam. - Moja mama jest aktorką i uczy 
przyszłych śpiewaków aktorstwa, właśnie w tej akademii. Jak wiesz, nie wystarczy 
mieć piękny głos, trzeba także umieć, jak mówi moja mama, wyrazić swój śpiew, 
dać mu sceniczny wyraz. - Od razu wiedziałem, że cię skądś znam! - ucieszył się 
Charles. - Jesteś bardzo podobna do matki. Twoja mama jest piękną artystką, a ty 
jesteś piękną dziewczynką. - Nie jestem już dziewczynką - sprostowałam. - Jeżeli 
chcesz wiedzieć, jestem zakochana, i to poważnie. Wcale nie jak dziewczynka. Mam 
zamiar wyjść za mąż za chłopca, którego kocham. - To wydaje mi się całkiem 
prawdopodobne - odpowiedział Charles. - Kiedy wychodzisz za mąż? - Jeszcze tego 
nie uzgodniliśmy - odpowiedziałam. - Najpierw muszę skończyć szkołę i studia. 
Ale kilka lat nic dla nas nie znaczy. W miłości czas się nie liczy. Dawniej, gdy 
rycerze szli na wojnę, ich narzeczone czekały na nich nawet kilkanaście lat. 
Wojny bywały długie, jeżeli orientujesz się w historii... - Wiem - odrzekł. - 
Gdyby to ode mnie zależało, nigdy nie byłoby wojen! - wykrzyknęłam. - Ja też nie 
chciałbym wojen. Nawet gdybym był królem - powiedział Charles. - Ale my o tym 
nie decydujemy.  Tak się zagadałam z Charlesem, że przez chwilę zapomniałam o 
swoim wielkim zmartwieniu, o tragicznym rozstaniu z Grześkiem. Nawet nie wiem, 
kiedy dolecieliśmy do Londynu. Przyrzekłam Charlesowi, że po powrocie do Polski 
spotkam się z nim, ale zaznaczyłam, że to będzie wyłącznie koleżeńskie 
spotkanie, bo jak wspomniałam wcześniej, jestem zakochana na śmierć i życie w 
moim Grześku. Charles, mimo że dobrze mówił po polsku, miał trudności z 
wymówieniem imienia Grześka. Śmieszny ten Charles. Gdy wysiadał z samolotu, 
zauważyłam, że ma przepiękne, długie nogi. Ale co mnie to może obchodzić? 
Grzesiek ma także długie nogi. Zresztą kocham Grześka, a nie Charlesa, choćby 
Charles miał nogi aż do samego nieba. Boże! Więc jestem w Anglii. Natychmiast 
muszę napisać list do Grześka! Ani sekundy nie mogę żyć bez niego!  Rozdział II 
Lotnisko Gatwick - list plonie od milosci  Więc jestem w Anglii. Charles pomógł 
mi nie oszaleć z rozpaczy. Nawet nie wiedziałam, że lecę, że jestem coraz dalej 
od Grześka. Teraz jestem tutaj, na lotnisku w Gatwick, a Grzesiek jest o tysiące 
kilometrów oddalony ode mnie. Z tafli lotniska frunie się windą w górę, do 
pomieszczeń, gdzie odbywają się odprawy pasażerów. Pełno tu kiosków z 
pamiątkami, sklepów i sklepików ze wszystkim. Są kawiarnie, poczekalnie i już. 
sama nie wiem co. Wchodzę do pierwszej napotkanej kawiarni i zamawiam sok 
pomarańczowy. Wyjmuję z plecaka papier i kopertę. Tego zabrałam najwięcej! 
Ubierać się mogę w byłe co, ale muszę mieć mnóstwo papeterii, aby każdego dnia 
pisać do Grześka. Wyznam mu całą moją oszalałą miłość. W rozmowach nie mogłam 
tego zrobić; czułam się skrępowana i w ogóle, będąc z Grześkiem, nie bardzo
rozumiałam, co się ze mną dzieje. Teraz, gdy będę pisać, będę miała czas 
zastanowić się, co mu naprawdę chcę powiedzieć. Ale czy słowa potrafią wszystko 
wyrazić? Czy istnieje na świecie jakakolwiek możliwość wyjawienia szalejących w 
człowieku uczuć? Tego nie można ani wypowiedzieć, ani opisać. A przecież 
Grzesiek musi odczuć, jak bardzo go kocham... Przede mną stoi szklanka z sokiem 
pomarańczowym. Odsuwam ją lekko i rozkładam kartkę papieru. Łapię się na tym, że 
przygryzam koniec długopisu. Zawsze tak robię, gdy się nad czymś głęboko 
zastanawiam. Zaczynam pisać. Oto mój pierwszy list do Grześka:  Lotnisko w 
Gatwick. Kawiarnia. Ani kawałka słońca...  Grzesiu! Czy widziałeś kogoś, komu 
pękło serce? Gdybyś spojrzał na mnie, wiedziałbyś, ze to właśnie stało się ze 
mną. Ciebie tu nie ma. To idiotyczne! Nie wyobrażam sobie, abym mogła żyć, nie 
mając nadziei, że za chwile, a jeśli nie za chwilę, to jutro, mogę Cię zobaczyć. 
Oczywiście widzę Cię, ale tylko oczyma miłości. Chciałabym dotknąć Twojej ręki, 
poprawie Twoje włosy, które spadają na czoło, gdy zawieje wiatr. Nic nie mówić, 
tylko iść, iść obok Ciebie. Wszystko jedno gdzie byśmy poszli; do naszego 
zacisza nad morzem czy do parku w Oliwie, czy do oliwskiego ZOO. W każdą 
niedzielę będę słuchała w radiu rozmów pana Janka Tomaszewskiego z dyrektorem 
ZOO. Uwielbiam te rozmowy! Nie tylko modre, ale i zabawne. Czy wiesz, że moja 
mama osobiście zna pana Janka? Bo on oprócz tego, że prowadzi rozmowy o 
zwierzętach, jest także, a raczej przede wszystkim kompozytorem. Boże! Jak ja 
nie potrafię trzymać się jednego tematu... Miałam przecież mówić o miłości do 
Ciebie! Nie wiem, jak Ci wyrazie moja miłość! Nie powiem zwykłego: "kocham Cię". 
Te słowa przestały cokolwiek znaczyć. Ci, którzy to ciągle powtarzają, wcale nie 
kochają. To już się stał taki zwrot, jak: "dzień dobry" albo "co słychać?'. Nie 
będę więc mówiła, ze Cię kocham, chociaż tak jest naprawdę. Wyrażę moje uczucia 
w inny sposób, a Ty zrozumiesz, o co chodzi. Grzesiu! Z Tobą mogłabym pleść 
wiklinowe koszyki i byłabym szczęśliwa. Bez Ciebie każdy dzień jest pusty, jak 
oczy, które ktoś wypłakał z żalu. Będę liczyła dni i nizała je na nic pamięci; 
powstanie naszyjnik, którym można by opasać cały glob ziemski. Przywiozę Ci ten 
naszyjnik, bo każda w nim perła ma wewnątrz rozżarzony iskrę mojej miłości. Jak 
tylko się urządzę, natychmiast napiszę do Ciebie następny list. Nie mam pojęcia, 
jak wygląda miasteczko, w którym znajduje się ta szkoła. Opiszę Ci wszystko 
dokładnie. Z pewnością nie będę mieszkała sama. Oby tylko nie były to jakieś 
rozwydrzone dziewczyny. No, zobaczymy... Nie mam zamiaru z góry się zamartwiać. 
Wiem, że muszę się ostro zabrać do nauki, bo chociaż jestem prymuska w 
angielskim, to nie to samo, co cały naukę pobierać, słysząc wykłady wyłącznie po 
angielsku. Dam sobie radę! Pokonywanie przeszkód to moja pasja! Myślę, ze takie 
samo uczucie maja ludzie, którzy wspinają się na szczyty najwyższych wzniesień. 
To będzie moje osobiste Mont Blanc! Wiesz, właściwie jestem niezadowolona, że 
nie zajmowałam się żadna, dziedziną sportu. Gdybym na przykład tańczyła na 
lodzie... Boże! Jakie cudowne s? te rosyjskie tancerki, które po prostu fruwają 
na taflach lodu. Gdyby o mnie chodziło, musiałabym fruwać razem z Tobą. Bez 
Ciebie nie zależy mi na tym, aby być nawet najsławniejszy sportsmenka. Chyba ze 
Tobie by to imponowało? Ale ja nie chcę Cię zdobywać w 'taki sposób. Chcę, żebyś 
mnie kochał taka, jaka jestem: zwyczajna dziewczyna, która w dodatku ma, mówiąc 
między nami, beznadziejne imię. Nie wiem, co moim rodzicom strzeliło do głowy? 
Jakoś do dzisiaj nie pomyślałam, aby ich o to zapytać. Gdybym sama sobie 
wybierała imię, znalazłabym jakieś oryginalniejsze, na przykład: Dziwoźona, 
Temira, Aglaja... Chociaż Aglaja nie; to brzmi jakoś tak, jak rozmazana zasmażka 
albo rozlane zsiadłe mleko... Ja to mam pomysły! Dobrze, że sama sobie nie 
wybierałam imienia. A jakie imię Ty wybrałbyś dla mnie? Bo ja dla Ciebie tylko 
Grzesiek! To jest najpiękniejsze imię, jakie znam! Naprawdę! I bardzo dobrze, ze 
Charles nie potrafił wymówić Twojego imienia. Ja je mam wymawiać! Nikt inny! A 
dla mnie brzmi po prostu niebiańsko! Grzesiu! Muszę kończyć, bo przecież kiedyś 
trzeba będzie dojechać do tego szkolnego miasteczka. Nie mogę zjawić się tam 
nocą. Sto tysięcy razy  całuję Cię! Twoja na zawsze Paulina  PS Charles studiuje 
w Gdańsku. Spotkałam go całkiem przypadkowo  w samolocie. Ta znajomość nie ma 
żadnego znaczenia. P.  9
 Rozdział III Uciec stąd, choćby dzisiaj!  Miasteczko, w którym znajduje się 
szkoła, oddalone jest od Londynu o godzinę jazdy pociągiem. Jakoś sobie 
poradziłam z odszukaniem odpowiedniego dworca kolejowego. Mam dokładną mapę 
Londynu. Cała rodzina się o to postarała. Dostałam trzy mapy: od taty, od mamy i 
największą od babci. Babcia nie wierzy mapom. Powiedziała, że u nas w kraju co 
chwilę zmieniają się nazwy ulic i cudzoziemiec w żaden sposób by się nie 
połapał, gdyby na przykład miał mapę sprzed roku. A jakiś Amerykanin, gdyby 
przyjechał teraz do Europy, to w ogóle nie wiedziałby, w jakim kraju się 
znajduje, bo przecież to, co niedawno było Związkiem Radzieckim, teraz jest 
wieloma różnymi krajami, nie mówiąc już o Jugosławii, która jest dosłownie w 
kawałkach, a nie wiadomo, w ile kawałków się jeszcze zmieni za rok czy dwa. Co 
do Polski, babcia także ma duże zastrzeżenia. Denerwują ją zmiany granic 
województw. Powiedziała, że się nie może w tym połapać. Ale dlaczego babcia ma 
się połapać w województwach? Przecież nigdy nie zostanie wojewodzi-ną, więc 
powinno jej być obojętne, w jakim województwie znajduje się obecnie jej teatr. 
Babcia mówi, że skoro jeszcze żyje, to musi ją interesować wszystko, co się w 
naszym kraju dzieje, i ma prawo wyrazić swoje niezadowolenie, ak jak każdy 
człowiek w wolnym kraju. Moim zdaniem babcia za bardzo się wszystkim ekscytuje, 
ale może to jest połączone z jej zawodem? Wiadomo, że artyści na wszystko 
reagują mocniej. Babcia mówi, że artyści mają nerwy zaraz pod skórą. Mnie się 
wydaje, że to nie jest zbyt naukowe podejście, tylko własne, babcine. Przecież 
wszyscy ludzie mają nerwy w tym samym miejscu! Ale niech będzie tak, jak chce 
babcia. Posługuję się mapą Londynu, tą od babci. Na marginesie mapy babcia 
zanotowała kilka niezbędnych uwag: "Pytaj o wszystko policjanta! To taki 
mężczyzna w śmiesznej, wysokiej, okrągłej czapce i z paskiem pod brodą. Nie 
pytaj o nic obcych! Każdy obcy może być bandytą! Pamiętaj, że Anglicy jeżdżą 
lewą stroną, więc przechodząc  10 ulicą, patrz odwrotnie niż u nas: czyli 
najpierw w prawo, a potem w lewo! I, na miłość boską, uważaj na siebie!". Jadąc 
pociągiem, bardzo dokładnie studiowałam mapę, zwłaszcza że w najbliższym wolnym 
czasie obiecałam sobie wyskoczyć do Londynu i obejrzeć zmianę warty przed 
pałacem Buckingham. Być w Londynie i tego nie widzieć, to jak być w Rzymie i nie 
pójść na plac Świętego Piotra, aby zobaczyć Ojca Świętego. Byłam tak zajęta 
studiowaniem mapy, że zapomniałam obserwować, jakie są za oknem krajobrazy. 
Zrobiłam to dopiero po pewnym czasie. Nie zauważyłam ani jednego krzaczka 
słynnych angielskich wrzosów. Przypomniałam sobie różne niesamowite opowieści z 
kryminalnych książek. Zawsze coś złego się działo właśnie na wrzosowiskach. 
Babcia zapomniała napisać przestrogę na ten temat, żebym przypadkiem nie 
zachodziła na wrzosowiska... Schowałam mapę i przymknęłam oczy. Pogrążyłam się w 
zadumie; jaka będzie moja przyszłość w tym absolutnie obcym świecie? Powinnam 
była wcześniej się nad tym zastanowić. Jeszcze w domu. Tam wydawało mi się, że 
jadę po wielką przygodę. Nie wyobrażałam sobie uczucia samotności, które teraz 
odczuwam. Zupełnie sama. Bez moich bliskich. Zdana tylko na siebie. Boże! Chyba 
zaraz wyskoczę z pociągu i ucieknę! Nie chcę żadnych przygód! Chcę do mamy! Do 
taty! Do babci! I do mojego Grzesia! Niech to się wszystko cofnie. Niech nie 
będzie dzisiaj, tylko jeszcze wczoraj, gdy byłam w domu. Za żadne skarby świata 
nie ruszyłabym w tę podróż, gdybym czuła to, co teraz czuję. Samotna. Samotna. 
Samotna. Obca. Obca. Obca. Gdybym miała złotą rybkę, poprosiłabym ją, aby 
spełniła tylko jedno moje marzenie, by mnie z powrotem przeniosła do domu. 
Wskoczyłabym w nową, welurową spódnicę, którą oczywiście nabyłam w naszej 
"ciuchami" przy ulicy Gdyńskiej, i z miejsca pobiegłabym do Grześka. Wiem, że 
przed domem dłubałby coś przy swoim starym samochodzie, byłby cały umorusany, 
ale ja nie zważałabym na nic, tylko objęłabym go, choćbym miała zabrudzić swoją 
nową spódniczkę. Co ja mówię? Nie mogłabym go objąć! No bo jak? Na ulicy? Przy 
ludziach? Żeby potem ktoś powiedział do mamy: "Ale ta pani córka to zepsuta 
dziewczyna.  Obściskuje się z chłopakiem w biały dzień". Wiem, że mama 
odpowiedziałaby: "Skoro to robi w biały dzień, to znaczy, że nie ma w tym nic 
zdrożnego". Ale w domu pewnie by mi  11
 zwróciła uwagę, żebym się nie afiszowała ze swoimi uczuciami. Mama uważa, że 
sprawy intymne są tylko dla nas, a nie dla całego świata. A przecież miłość jest 
sprawą intymną. Zgadzam się z mamą. Uważam, że afiszowanie się ze swoimi 
uczuciami jest nie na miejscu. Mnie samą denerwują dziewczyny, które publicznie 
całują się z chło pakami. One pewnie uważają się za bardzo wyzwolone. Nie 
wierzę, aby to była miłość, bo miłość nie jest na pokaz. Co mnie to jednak 
obchodzi? Niech sobie inne dziewczęta robią, co chcą. Ja mam swoje zasady. 
Myślę, że zawdzięczam je rodzicom. Za oknem ciągle pusto. Bez wrzosowisk. Co ja 
tu robię?!? Chcę wracać! Nasze wrzosy na Kaszubach są takie piękne. Jeśli się 
wyjdzie w Lipuszu wczesnym rankiem na wrzosowisko, na tę łąkę za Napiątkami, to 
widzi się, że jest cała spowita zroszoną pajęczyną. Pajęczyna zniknie dopiero, 
gdy zaświeci mocniej słońce. Psy jeszcze nie ujadają, bo śpią. W uchylonym oknie 
starszej pani Napiątkowej lśni pomarańczowa pelargonia, a w ogródku pod oknem 
spijają poranną rosę wszystkie wiejskie kwiaty. Rosną tam tak, jak chcą. 
Wymieszane. Wszystkie kolory i gatunki razem. Najpiękniejsze na świecie są 
ogrody w Lipuszu, a raczej w Karpnie, bo Lipusz to właściwie miasteczko, ale 
Karpno należy do Lipusza. Kiedyś pojadę z Grześkiem do Karpna. Może to będzie 
dopiero za kilka lat, ale nie zmieni się tamta łąka z wrzosami za domem państwa 
Napiątków... A teraz jadę pociągiem, bez wrzosowisk za oknem, i tak mi smutno. 
Tak mi smutno. Ale powrotu już nie ma.  Rozdział IV Dziewczęta z mojego pokoju  
Trzymam w ręku bloczek z numerem 27. To jest numer mojego pokoju. Idę długim 
korytarzem. Co chwilę ktoś mnie potrąca. Dziewczęta biegają we wszystkich 
kierunkach. Niektóre taszczą plecaki i walizy, to te, które właśnie przyjechały 
do szkoły, tak jak 
12 i ja. Tuż za mną dźwiga swoje walizy dziewczyna, wyglądająca jak rusałka; ma 
długie, jasne włosy i ogromne, zielone oczy, bardzo smutne. Gubi torbę, chce ją 
podnieść, upuszcza walizę, spada także mały neseserek, który otwiera się, i 
wysypują się z niego kosmetyki i pluszowa żaba. Dziewczyna przyklęka i zajmuje 
się wyłącznie żabą; delikatnie, jednym palcem, otrzepuje ją z kurzu. Reszta 
przedmiotów leży na podłodze. Odwracam się i pytam, czy mogę w czymś pomóc? 
Rusałka odpowiada, że dziękuje, ale nie trzeba. Właściwie to najchętniej 
wróciłaby natychmiast do domu... - Znam to - odpowiedziałam i poczułam się nagle 
bardzo mocna, gotowa natychmiast pomóc słabszej od siebie dziewczynie. - Ja 
także chciałam natychmiast wracać do domu. Jeszcze jak jechałam tutaj pociągiem 
- wyjaśniłam i wyciągnęłam do rusałki rękę. - Poznajmy się. Mam na imię Paulina. 
Jestem Polką. - Polką? - zdziwiła się. - Twój kraj jest gdzieś ogromnie daleko? 
Prawda? Ja jestem Szwedką. To także daleko, ale chyba trochę bliżej? Mam na imię 
Greta. Nie podoba mi się moje imię, ale babcia je wybrała. Czy wiesz, gdzie jest 
Szwecja? - Pytanie! Oczywiście, że wiem! Nawet mieliśmy kiedyś królów 
szwedzkiego pochodzenia: Zygmunt III Waza, Władysław IV i Jan Kazimierz. Ale 
mieliśmy także z wami wiele kłopotów. Na przykład słynny "potop szwedzki"... - 
Potop? - znowu zdziwiła się Greta. - Czy nasze morze wylało i zatopiło was? 
Teraz ja się zdziwiłam. - Nie uczycie się historii? Nie wiesz, co to był "potop 
szwedzki"? To był najazd Szwedów na nasz kraj. Ale obroniliśmy się i 
przepędziliśmy Szwedów. - W takim razie musisz nas nienawidzić? - zaniepokoiła 
się Greta. - Daj spokój! Kiedy to było!?! Wiele narodów walczy ze sobą, a potem 
się przyjaźnią. Nie mam nic przeciwko Szwedom. Jeśli chcesz wiedzieć, to moja 
babcia, która jest aktorką, była kiedyś w Szwecji i zachwycała się waszym 
krajem. Podobno macie zwyczaj hodować mnóstwo kwiatów, chociaż klimat jest dosyć 
chłodny. Babcia zachwycała się Góteborgiem, bo tam właśnie teatr z Polski 
wystawiał sztukę.  13
 - No nie! Niemożliwe! - wykrzyknęła Greta. - Ja mieszkam w Góteborgu! To chyba 
jakieś zrządzenie losu, że się spotkałyśmy! Jaki masz numer pokoju? - Dwudziesty 
siódmy. - To już absolutnie nieprawdopodobne! Ja mam ten sam pokój! - Greta 
objęła mnie tak nagle, że o mało się nie wywaliłam i nie podcięłam nóg pędzącej 
z naprzeciwka dziewczynie. Tamta tylko krzyknęła: - Z drogi, wariatki! - i już 
jej nie było. Nie miałyśmy żadnych trudności w porozumiewaniu się, każdy 
przecież mówił tu po angielsku, dobrze, że się tak pilnie tego języka uczyłam. 
Pozbierałyśmy z Greta jej rzeczy i ruszyłyśmy szukać naszego pokoju. Był tuż za 
zakrętem korytarza. Stanęłyśmy na chwilę przed drzwiami. Greta przyciskała 
pluszową żabę do serca. - Och! Lękam się, czy Kermit wytrzyma te wszystkie nowe 
znajomości? - jęknęła. - Kto to jest Kermit? - zapytałam. - Jak to? - zdziwiła 
się Greta. - Nie znasz "Ulicy Sezamkowej"? Nie znasz Kermita? - Znam "Ulicę 
Sezamkową", nie wiedziałam tylko, że ktoś może wyruszać w podróż z Kermitem. - 
Przyjaźnię się z nim od zawsze. On mi we wszystkim pomaga. Nawet uczy się ze 
mną. - Rozmawiacie ze sobą? - Oczywiście! - W jakim języku? W żabim? - No wiesz? 
- obraziła się Greta. - Widzę, że drwisz ze mnie. Czy nie zdarzyło ci się 
rozmawiać z kimś w myślach? - No tak. Oczywiście - zgodziłam się. - Często 
rozmawiam w myślach z moim chłopcem. Ma na imię Grzesiek. - Jak?!? Powtórz 
jeszcze raz! - Grzesiek. - Oszalałaś? Tego w żaden sposób nie da się powtórzyć! 
- I bardzo dobrze. Nie chcę, aby ktokolwiek inny z nim rozmawiał. On jest 
wyłącznie mój! 
14  - Nie zamierzałam ci go odbierać. Ale ty nie próbuj zaprzyjaźniać się z moim 
Kermitem. Ten jakiś tam Grrrr... Grrrr... jest tylko twój, a Kermit jest tylko 
mój! - Nie sprzeczajmy się o naszych ukochanych. Przecież mamy zostać 
przyjaciółkami. Chyba że się mylę? - Och, nie! Bardzo chcę być twoją 
przyjaciółką! A to była nasza pierwsza sprzeczka. Myślę, że nie ostatnia. 
Prawdziwa przyjaźń polega na wzajemnym wybaczaniu. Z naszego pokoju wyszła nagle 
dziewczyna w okularach i z rumieńcami jak czerwone wiśnie. - Co tu się dzieje? - 
zapytała. - Ktoś chce sobie urządzić piknik czy podłożyć bombę? - Będziemy tu 
mieszkały - odpowiedziałam także za Gretę. - Jak się domyślam, ty tu już 
mieszkasz? - No chyba! Mam na imię Hilda. Jestem z Wiednia. Wchodźcie! Mieszka z 
nami jeszcze Jane, rodowita Angielka. A wy skąd jesteście? - Ja jestem z Polski, 
a Greta ze Szwecji - znowu odpowiedziałam za Gretę. - Cóż to? Greta sama nie 
potrafi mówić? Może jesteś jej tłumaczką? - Nie. Ale czemu ty jesteś taka ważna? 
- Nie wiem. Taka jestem i już. Będziecie musiały się przyzwyczaić, skoro razem 
przyszło nam zamieszkać. Założę się, że zechcesz sypiać z tą żabą - zwróciła się 
do Grety. - Ja sypiałam z misiem, ale tylko do dziesiątego roku życia. W każdym 
razie nie obawiaj się; nie tknę twojej żaby. Uznaję dziwactwa innych. Zajmijcie 
łóżka! Te pod oknem są wolne. Ja lecę na "ścieżkę zdrowia". Muszę zrzucić parę 
kilogramów. Cześć! Hilda wybiegła, a my zabrałyśmy się do rozpakowywania. W 
ścianie zostały dla nas dwie puste szafy. Każda z dziewcząt miała własną szafkę, 
własne biurko i krzesło, a przy łóżku nocną lampkę. Na stolikach przy łóżkach 
Hildy i Jane stały małe radia, a obok leżały słuchawki. To było do przewidzenia, 
że każda będzie chciała słuchać swojej ulubionej stacji. My także miałyśmy radia 
ze słuchawkami. Greta położyła Kermita na łóżku. Pocałowała go w łapkę i 
powiedziała:  15
 - Przepraszam cię, Kermi, ale muszę coś zrobić ze swoimi rzeczami. Prześpij 
się. Jesteś zmęczony po podróży. - Wiesz co? - zwróciłam się do Grety. - 
Rozpakujmy szybko nasze graty i też się prześpijmy! Tyle miałam emocji, że po 
prostu padam z nóg!  - Ja nie tylko padam z nóg, ale i z rąk, jeżeli można tak 
powiedzieć... Widziałaś, że nie miałam siły utrzymać nic w rękach. Za pół 
godziny już spałyśmy. Nawet nie wiem, co mi się śniło, a powinno się pamiętać 
sny z nowego miejsca, jak mówi moja babcia. Chociaż może lepiej nie pamiętać, bo 
jeżeli sen był zły?  Rozdział V Jesteśmy już w komplecie  Zbudziłyśmy się z 
Gretą równocześnie, gdy nagle wpadła do pokoju Hilda. Sapała i prychała, i cała 
była czerwona i mokra od potu. Na łóżku naprzeciw siedziała dziewczyna, która 
była tą czwartą z nas: Jane. Piłowała właśnie paznokcie. Nie przerwała nawet 
wówczas, gdy Hilda wpadła i zaczęła wykrzykiwać: - Dziewczęta, szykujcie się do 
kolacji! Musimy szałowo wyglądać! Kto wie, kogo poznamy? Wezmę tylko prysznic i 
za moment będę gotowa. Umieram z głodu! Poznałyście się już z Jane? Jeżeli nie, 
to chyba jasne, że to jest właśnie Jane; Piłuje sobie paznokcie jak gdyby nigdy 
nic, podczas gdy w całym college'u aż kipi. Cóż to za angielska flegma. Jane nie 
przestawała zajmować się paznokciami. - Nie zachowuj się jak dzikus z epoki 
kamienia łupanego - powiedziała w kierunku Hildy, nawet nie patrząc na nią. - I 
przestań mnie nazywać angielską flegmą. To niezbyt wyszukane określenie. 
Powiedziałabym: bawarski dowcip. Zwyczajne prostactwo. - Dobrze, dobrze. Ale 
lepsze to niż' nudziarstwo - odgryzła się Hilda. Nie było widać, aby ją uraziły 
słowa Jane. One chyba już 
16 wcześniej się znały i były przyzwyczajone do swoich docinków. Nie wiedziałam, 
jakie zająć stanowisko w tej sprawie i po czyjej stronie stanąć. Na wszelki 
wypadek udawałam, że w ogóle nic nie słyszałam; właśnie ściągałam sweter przez 
głowę. Greta siedziała na łóżku i przyciskała Kermita do piersi. Wyglądała, 
jakby się miała rozpłakać. Jane odłożyła pilnik i podeszła do nas. - Witajcie! - 
powiedziała i podała każdej z nas rękę. - Już wiecie, jak mam na imię. A wasze 
imiona? - Paulina. - Greta. - Czyli wszystko już o sobie wiemy - uśmiechnęła się 
Jane i wróciła do swojego zajęcia. Hilda chlapała się pod prysznicem. Po chwili 
weszła do pokoju, trzymając w jednej ręce dres, a w drugiej okulary. Posuwała 
się wolno, macając przed sobą przedmioty. - Rany boskie! Nic nie widzę! Znowu 
wlazłam pod prysznic w okularach! Mówię wam, że ja kiedyś źle skończę! Przez 
okulary! Albo zapominam je zdjąć, kiedy trzeba, albo gdy zdejmę, to za chwilę 
siadam na nich! Już kilka par w ten sposób połamałam. A dzisiaj w czasie 
biegania okulary tak mi się zapociły, że wpadłam w ramiona jakiegoś chłopaka! - 
To był raczej szczęśliwy przypadek - zauważyła Jane. - Czy był piękny? - Pojęcia 
nie mam! Przecież nic nie widziałam. A poza tym powiedział: "Uważaj, jak łazisz, 
gapo!". Moim zdaniem to nie była chęć poderwania mnie. - Nie przejmuj się. Tylu 
mamy chłopaków, że będzie w czym wybierać. A dzisiejsze wydarzenie może ci się 
nawet przydać. Jeśli sobie upatrzysz chłopaka, możesz zastosować ten sam numer. 
Najpierw upuścisz okulary, a potem wpadniesz na niego. - Coś ty? Mam narażać 
okulary na stłuczenie, żeby zdobyć chłopaka? - Wybierzesz odpowiedni moment, gdy 
będziecie znajdowali się na trawniku. - A jeżeli powie, jak ten dzisiaj? 
"Uważaj, jak łazisz!" - Nie powie. Przecież zobaczy, że ci spadły okulary. Z 
całą pewnością je podniesie. Może nawet wytrze chusteczką, no i zacznie  17
się rozmowa. Chyba żeby był jakimś gburem. A wówczas należy się tylko cieszyć, 
że z miejsca poznałaś się na nim. W ten sposób będziesz miała okazję sprawdzić 
dobre wychowanie różnych chłopaków.  - To nie jest głupie - zgodziła się Hilda. 
- Przemyślę sprawę. Wszystkie cztery grzebałyśmy w szafach i wyszukiwałyśmy  
ijładniejsze ciuchy na nasz pierwszy dzień w college'u, Greta upięła /oip 
Hłncrio >AA-f" ' -.----i ' '  "- "" *.. tiwaz.y u/.ien w college'u, Greta upięła  
swoje długie włosy w węzeł, ale doradziłam jej, aby nosiła rozpusz czone; były 
takie piękne!  - Och! Mnie nic nie pomoże! - westchnęła Greta. - Mogę mieć 
piękne włosy, a i tak żaden chłopiec nie zakocha się we mnie. Chyba moim 
przeznaczeniem jest być osobą samotną. Już tyle razy się kochałam i zawsze bez 
wzajemności.  - Niemożliwe! - krzyknęłam. - Kto był takim idiotą, że odrzucił 
twoją miłość?  - Wszyscy.  - Jak to? Mówili ci w oczy, że im się nie podobasz? - 
No nie... Nigdy z żadnym z nich nie rozmawiałam. - Więc skąd wiedziałaś, że 
ciebie nie chcą? - Nie zaczepiali mnie, więc chyba mnie nie chcieli. A przecież 
ja sama nie mogłam ich zaczepiać. Teraz będę wiedziała, jak to się robi. Sprawie 
sohip nl-nlar , ,"",--"- -- ' - y który mi się spodoba.  - Jeżeli jeszcze 
Paulina  -,--.--. , -'r>-"r wieuziata, JBK to się robi. Sprawię sobie okulary i 
upuszczę je przy chłopcu, który mi się spodoba.  - Nie zgadzam się! - krzyknęła 
Hilda. - Jeżeli jeszcze Paulina zechce podrywać chłopaków na ten sam numer, to 
ja nie będę miała  żadnych szans! Zastrzegam podrywanie na okulary wyłącznie dla 
siebie!  - O mnie możesz być spokojna. Mam swojego ukochanego chłopca - 
wyjaśniłam. - A dla Grety wymyślimy jakiś inny sposób. - Jest niezły sposób na 
długopis - odezwała się Jane. - Idziesz z kartką pocztową w ręku i mijając 
chłopaka, który ci się podoba, mówisz: "Czy mógłbyś mi na chwilę pożyczyć 
długopis? Zanm-nm-J-,, pożyczyć długopis? Zapomniałam  ---..-" ..JJ \iu,ufJia: 
z-.apomniatam wpisać kod przy adresie". Pod nosem mruczysz nazwisko jakiejś 
znanej osobistości, powiedzmy sławnego koszykarza, i wpisujesz adres, oczywiście 
lipny... Żaden chłopak nie oprze się, aby nie zapytać: "Znasz go? Tę wielką 
sławę?". Wówczas odpowiadasz skromnie: "Och! To mój wujek. Prosił, abym mu 
zdawała sprawę pobytu tutaj. Jacy są koledzy i w ogóle..." zapytać: skromnie: z 
pobytu 
18  - W Szwecji nie ma sławnych koszykarzy - zauważyła Hilda. - Ale są jacyś 
inni znani sportowcy... Wyszuka się w prasie popularne nazwisko. To żaden 
problem. - A co potem? - spytała Greta. - Może zażądać, abym go poznała ze 
sławnym wujkiem...  - Coś ty? Przecież nie pojedzie do Szwecji. A wujek nie 
będzie dla jego kaprysu przyjeżdżał do naszego college'u. Zresztą gdy się już w 
tobie zakocha, przestanie go obchodzić wujek. Musisz tylko nauczyć się 
nawiązywać znajomości. - A kto ciebie tego nauczył? - zapytała Greta. - Nikt. Po 
prostu jestem inteligentna. Potrafię sama coś wymyślić. - No to, panienki! 
Zróbmy teraz przegląd urody - zarządziła Hilda. - Proszę stanąć w szeregu i 
pokazać się! - Komu mamy się pokazywać? - zapytała Greta. - Oczywiście, że 
sobie. Wszystkie obejrzymy siebie dokładnie i osądzimy, czy dobrze wyglądamy. - 
Jeżeli moje zdanie się liczy, to wyglądamy doskonale! - po wiedziała Jane. - W 
każdym razie nie możemy wyglądać lepiej, więc nie ma sensu łamać sobie nad tym 
głowy. Im więcej przykłada się wagi do swojego wyglądu, tym gorzej się na tym 
wychodzi. Ważna jest swoboda i naturalność. - Przyznaję rację mojej szlachetnej 
koleżance - zaśmiała się Hilda. - Ruszajmy na zdobycie najszykowniejszych 
chłopaków! Trzymając się za. ręce, wyruszyłyśmy do jadalni. Rozdział VI ,Klub 
Szpinakowych Piękności'  W czasie kolacji nie wydarzyło się nic szczególnego. 
Może tylko to, że spora ilość szpinaku spadła mi z widelca na bluzkę. Nie jestem 
niezdarą, ale właśnie gdy podnosiłam widelec do ust, Hilda machnęła ręką, aby 
kogoś z daleka przywitać, i trąciła mnie w łokieć.  19
 Nie miałam do mej pretensji, bo przecież nie zrobiła tego naumyślnie Trochę 
tylko głupio się czułam z zieloną plamą, zwłaszcza że nią zdążyłam sama pozbyć 
się jej ostrożnie, bo Greta rzuciła się natychmias z pomocą i dokładnie 
rozmazała serwetką szpinak na mojej bluzce W końcu wszystkie zaczęłyśmy się 
śmiać i żeby mi zrobić przyjemność reszta dziewcząt wysmarowała swoje bluzki 
szpinakiem. A Hilda powiedziała:   - Panienki! Złączmy wspólnie dłonie! W tym 
oto momencie zakładamy "Klub Szpinakowych Piękności"! Tym szpinakiem złączyłyś-j 
my nasze losy. W mafii robi się to krwią, a my zrobiłyśmy tej szpinakiem, i  - 
Chcesz powiedzieć, że zakładamy mafię? - zaniepokoiła się Greta. - Nie trzęś się 
ze strachu! Szpinakowa mafia to nie to samo co mafia sycylijska. Zresztą 
powiedziałam przed chwilą, że będziemy "Klubem Szpinakowych Piękności". - Klub 
to co innego. Taki klub bardzo mi odpowiada - zgodził; się Greta. - Czy będziemy 
miały jakiś statut? - Bez tego się nie obejdzie. Każdy klub musi mieć swój 
statut - Jaki będzie nasz?  - Nad tym trzeba popracować. Proponuję, aby po 
powrocie do sypialni każda z nas spisała swoje propozycje. Potem wybierzemy 
najlepsze i spisze się statut - wyjaśniła Hilda. - W ubiegłym roku miałyśmy 
"Klub Krótkiej Grzywki" i skończyło się to tak, że mama nakrzyczała na mnie, że 
sobie zniszczyłam włosy i wyglądam jak oskubany kurczak - powiedziała Jane. - 
Oczywiście pomysł był Hildy. Nie zdążyłyśmy nawet spisać statutu, bo wszystko 
się rozleciało. Oprócz mnie i Hildy żadna z dziewcząt nie chciała się oszpecić 
krótką grzywką. - Bo mieszkałyśmy z dziewczynami, które nie miały fantazji. 
Teraz będzie inaczej! - Hilda szalenie się zapaliła do pomysłu. - Przyznasz, 
Jane, że nasze współlokatorki robią wrażenie dziewcząt z fantazją. Zwłaszcza że 
każda pochodzi z innego kraju. W ubiegłym roku, oprócz mnie, wszystkie byłyście 
Angielkami, a nie obrażając cię. Angielki nie mają fantazji. - Nie zgadzam się - 
powiedziałam. - Ja osobiście podziwiam dowcip i fantazję Anglików. Jeśli chcesz 
wiedzieć, to w telewizji 
20 oglądam wyłącznie komedie angielskie. Nikt nie wymyślił czegoś tak świetnego 
i dowcipnego, jak "Cyrk Monty Pytona" albo "Hallo, Hallo!". I jeszcze kilka 
przezabawnych seriali, które mogłabym wymienić. Może cię to urazi, ale na 
przykład niemieckich filmów za skarby świata bym nie oglądała, i to nie przez 
jakieś uprzedzenia polityczne, tylko uważam, że macie zbyt ciężki dowcip, a 
raczej w ogóle nie macie dowcipu. - Jak tam chcesz! - obruszyła się Hilda, a 
potem dodała: - Nie zapominaj, że jestem wiedenką, a nie Niemką. Co prawda, 
Austriacy także nie grzeszą zbytnim poczuciem humoru, z tym mogę się zgodzić. - 
Powinnaś teraz wycofać to, co powiedziałaś o Anglikach - nieśmiało zauważyła 
Greta. - Że nie mają dowcipu. - Zgoda. Anglicy mają dowcip jak licho! Teraz ci 
wystarczy? W takim razie galopujmy do naszej sypialni i bierzmy się do roboty! 
Statut jest nam potrzebny natychmiast! Już u siebie w pokoju błyskawicznie 
zabrałyśmy się do pisania statutu. Panowała absolutna cisza, tylko Hilda 
pojękiwała, męcząc się nad tak ważnym zadaniem. Domyślam się, że chciała być 
najlepsza, a zwłaszcza najdowcipniejsza, aby zmienić wizerunek germańskiego 
dowcipu. Dosyć długo to wszystko trwało. Ta z nas, która skończyła pisać, 
siedziała cicho, nie przeszkadzając innym. Ostatnia była Hilda. Z takim 
rozmachem postawiła kropkę, że aż przedziurawiła papier. - Przystępujemy do 
odczytywania! - zarządziła Hilda. - Zęby było sprawiedliwie, zaczyna Greta, 
potem jestem ja, następna Jane i na końcu... trudno, tak wypadło z alfabetu... 
Paulina. Czytaj, Greta! - Pierwszy raz pisałam statut, więc nie wiem, czy to 
zrobiłam dobrze - usprawiedliwiała się Greta. - Nie marudź, tylko czytaj! - 
niecierpliwiła się Hilda. - Dobrze. Czytam. Tytuł oczywiście: Statut Klubu 
Szpinakowych Piękności. l. Nie kłamać. 2. Pomagać sobie wzajemnie we wszystkim. 
3. Przyjaciółce oddać nawet ostatnia kokardę do włosów. 4. Nie obrażać się na 
siebie. 5. Często pisać listy do rodziców.  21
 6. Ufać sobie bezgranicznie. 7. Chronić przyrodę. Greta skończyła czytać i 
przez chwilę zaległa cisza. - I to wszystko? - zdziwiła się Hilda. - Ten statut 
wygląda ja jakieś przykazania z Biblii. Uszanujemy jednak twoje propozycj< Może 
coś się z nich przyda. Następna jestem ja. Oto mój statut: l l. Każda członkini 
klubu obowiązkowo ma zjeść dziennie przynajmnu łyżkę szpinaku, aby nie 
zapomniała, do jakiego klubu należy. A poza tyn szpinak jest zdrowy. 2. 
Obowiązkiem klubowiczek jest wyszukiwanie najładniejszych chłopem i dzielenie 
się nimi; jeśli jednej uda się zdobyć kilku chłopców, a inna ni ma nikogo, to 
należy odstąpić jej jednego ze swoich, i to nie najbrzydszego bo to żadne 
poświecenie. 3. Składka klubowa wynosi dwa funty miesięcznie. Po uzbierani 
odpowiedniej sumy należy ja przeznaczyć na ucztę z lodów. 4. Klubowiczki 
przenigdy nie używają parasolek, gdyż deszcz jes bardzo zdrowy dla cery. 
Znakomicie zastępuje wszelkie kremy. 5. Z klubu nie wolno się wypisać, pod kara 
grzywny. Grzywna wynosi sto funtów!!! - Jeśli o mnie chodzi, to na tym bym 
skończyła - powiedziała Hilda i złożyła swoją kartkę. - Teraz ja - Jane 
chrząknęła i zaczęła czytać: l. Członkinie klubu posługują się wyłącznie 
literackim jeżykiem, bez żadnych wulgaryzmów. 2. Codziennie dbają o scliludny 
wygląd. 3. Członkinie obowiązuje wierność, jak w małżeństwie. Zawarcie przyjaźni 
z inna dziewczyna będzie uważane za zdradę. Natomiast przyjaźń z chłopcem nie 
stanowi grzechu. 4. Ufać sobie wzajemnie i wspierać się rada. 5. Dbać o 
paznokcie, ponieważ ręce są ozdoba kobiety. - Nic więcej nie wymyśliłam - 
powiedziała Jane. - W takim razie teraz ja! - zaczęłam czytać swoje punkty: l. 
Każda członkini klubu jest osoba nie tylko pogodna, ale wręcz roześmiana! 
Wiadomo przecież, ze "śmiech to zdrowie'! 2. Obowiązkiem klubowiczki jest 
powiedzieć codziennie cos zabawnego. Może to być opowieść z życia, byle była 
śmieszna. 
22  3. Nie narzucamy się sobie i mamy prawo do zachowania wyłącznie dla siebie 
spraw, o których nie chcemy mówić. Jest to prawo do intymności przynależne 
każdemu wolnemu, a zwłaszcza kulturalnemu człowiekowi. 4. Szanujemy swoja 
indywidualność i nie staramy się kształtować wzajemnie na jeden wzorzec. 5. 
Klubowiczki witają się umówionym pozdrowieniem, które brzmi: "Szpinak jest 
treścią życia!". Skończyłam czytać. Teraz miałyśmy się zastanowić, które ze 
wszystkich czterech propozycji wybierzemy. Greta powiedziała: - Nie wiem, czy 
mam rację, ale tak mi się wydaje, że sprawiedliwie będzie, jeżeli po prostu 
zostawimy wszystkie punkty. - Greta ma absolutną słuszność! - krzyknęła Hilda. - 
Tak będzie sprawiedliwie. Bierzemy wszystko, jak leci! Co wy na to? Oczywiście 
zgodziłyśmy się. Pozostawała tylko sprawa, kto przepisze ten długi statut. 
Powinien być spisany ręcznie, dla większego znaczenia, tak wspólnie uznałyśmy. 
Greta zgłosiła się, mówiąc, że lubi kaligrafować. Hilda aż podskoczyła. - Wiecie 
co? Teraz przyszło mi do głowy, że kiedy będziemy opuszczały szkołę, wsadzimy 
ten statut do butelki i zakopiemy w parku pod największym drzewem. Za tysiąc lat 
drzewo runie i naukowcy znajdą butelkę ze statutem. To będzie coś jak odkopane 
szczątki kultury Majów! Och! Jakie to genialne! Powiedzmy teraz nasze klubowe 
pozdrowienie! "Szpinak jest treścią życia!" - krzyknęłyśmy zgodnym chórem i 
wyczerpane wrażeniami padłyśmy na łóżka. Tylko Greta usiadła przy swoim stoliku. 
Wzięła Kermita na kolana, powiedziała mu coś na ucho i zabrała się do 
kaligrafowania statutu "Klubu Szpinakowych Piękności". A potem nadeszła noc. 
23
 Rozdział VII List od mojej polonistki  Zbudziłam się wcześnie rano. Wszystkie 
dziewczęta jeszcze spały. Greta miała oczy przykryte kolorowym jedwabnym 
szalikiem. Kermit leżał na podłodze obok jej łóżka; widocznie w nocy wypadł z 
jej objęć. Wstałam i schyliłam się, aby podnieść Kermita. Zauważyłam, że spod 
drzwi wystaje rożek koperty... Położyłam Kermita blisko twarzy Grety, 
delikatnie, nie chcąc jej zbudzić, i na palcach podeszłam, żeby wyciągnąć 
kopertę. Patrzyłam zdumiona. Koperta była adreso wana do mnie. Nie mogło być 
żadnej pomyłki. Moje imię i nazwisko, i adres szkoły. Brak tylko numeru pokoju. 
Jasne! List był z Polski. Nikt nie mógł wiedzieć, w jakim pokoju będę mieszkała. 
Ktoś z biura przyniósł ten list wcześnie rano, a może nawet w nocy. Oni 
wiedzieli, który jest mój pokój. Tylko dlaczego tak się spieszyli z doręczeniem 
listu? Może pomyśleli, że jest w nim jakaś bardzo ważna wiadomość? To był list 
lotniczy. Przeczytałam na odwrocie nadawcę; list od mojej ukochanej pani 
polonistki! Czyżby szkoła runęła beze mnie? Bo dlaczego pani Bożenka wysyłała do 
mnie list, jeszcze zanim się tutaj zjawiłam? Nie było sensu zastanawiać się nad 
powodem, trzeba po prostu przeczytać. Wszystkiego się dowiem z listu... Cichutko 
roz darłam kopertę i zabrałam się do czytania. Ach! Pani Bożenka jest po prostu 
cudowna! I jak dobrze mnie zna! Domyśliła się, że może będę osamotniona na samym 
początku. List miał mi pomóc i dodać otuchy. Oto jego treść:  Paulinko! Podporo 
naszej szkoły!  Jesteśmy tutaj dumni z Ciebie, ze właśnie Ty zostałaś wybrana, 
aby reprezentować nasza szkole. Zrobisz to wspaniale! Nikt w to nie wątpi. 
Pomyślałam, że może będzie Ci smutno na samym początku, i postanowiłam odrobinę 
Cię rozweselić. Wiesz, ze jestem zbieraczka dowcipów z zeszytów szkolnych. 
Nieraz wam czytałam, jakie zabawne bzdury niektóre dzieciaki wypisują w 
wypracowaniach. Dzisiaj spisuje 
24 dla Ciebie trochę tych dziecięcych bazgrołów. Jeżeli czujesz się osamotniona 
z dala od domu i Twojej szkoły, przeczytaj, a zapomnisz przez chwile o smutkach. 
Oto te rozkoszne idiotyzmy: ~ Ludzie pierwotni mieli narządy z kamienia. ~ 
Głogowianie lali gorąca smołę na drapiących się Niemców. - Amerykę odkrył 
niejaki Colombo. ~ Rejtan, nie chcąc dopuścić do rozbioru Polski, stanął w 
drzwiach i sam się rozebrał. ~ Harem był to człowiek posiadający zbiór kobiet. ~ 
Ksiądz Robak ukazuje siebie jako marnego procha. ~ Po zebraniu makulatury 
sprzedaliśmy jq razem z panią. ~ Całymi dniami pili po nocach. ~ Starzy ludzie 
poumierali i w ten sposób zlikwidowano analfabetyzm. ~ Samouk to ten, za którego 
lekcji nie odrabiają rodzice. ~ Przez pamięć do Jacka Soplicy nazwano jego 
imieniem wódkę. ~ Poeta przez długie lata gładził swój jeżyk. - Boryna obudził 
się martwy. ~ Kwas siarkowy ma wartości rżące. - Na ilustracji widzę Natenczasa 
Wojskiego, jak dmie w róg. ~ Rejtan leży w białej koszuli rozpiętej pod 
drzwiami. - Dunkan obudził się rano nieżywy. ~ Na łonie śmierci Jacek Soplica 
prosił Klucznika i Gerwazego, aby mu przebaczyli zbrodnie. Nie byłam w stanie 
dokończyć listu. Gdy przeczytałam, że "Boryna obudził się martwy", tak głośno 
się roześmiałam, że wszystkie dziewczęta podskoczyły na łóżkach. - O rany! Jedna 
z nas zwariowała! - krzyknęła Hilda. - Gdzie moje okulary? Jeżeli ona ma nóż w 
ręce, to ratuj się kto może! - W środku nocy budzić człowieka! - jęknęła Jane i 
padła z powrotem na posłanie, przykrywając głowę poduszką. - Gdzie ja jestem? Co 
się stało? - nieprzytomnie zapytała Greta, przyciskając mocno do twarzy Kermita. 
- Kermi, kochanie, czy przypadkiem nie boli cię brzuszek? Nie przestawałam się 
śmiać. - Przepraszam was! - wyjąkałam w przerwach między wybuchami śmiechu. - 
Dostałam list od mojej polonistki... Och! Nie mogę!  25
Spisała mi dowcipy z zeszytów szkolnych! Aż się spłakałam ze śmiechu! Nie macie 
pojęcia, co dzieciaki potrafią wypisywać! - Co? Jak? Jaki list? W nocy był tu 
listonosz? - dopytywała się Hilda. - Twoja nauczycielka spisuje dla ciebie 
jakieś dowcipy i przysyła nocą listy z tymi dowcipami? Absolutnie nic z tego nie 
rozumiem! - Ktoś wsadził list pod drzwi - wyjaśniłam. - Może to nie było w nocy. 
Może przed chwilą. Właśnie zbudziłam się i zobaczyłam ten list w szparze drzwi. 
Przepraszam, ale naprawdę nie mogłam się opanować. - Żądam, aby wszyscy 
natychmiast wrócili do łóżek! - krzyknęła Jane. - Muszę dospać noc! Jak ja rano 
będę wyglądała? Z pewnością porobią mi się worki pod oczyma po nieprzespanej 
nocy! - Już jest rano - zauważyłam. - A ja patrzę na ciebie i widzę, że nie masz 
żadnych worków. Jesteś śliczna jak zawsze. - Co to znaczy "jak zawsze"? - 
zapytała już trochę udobruchana Jane. - Nie znasz mnie od zawsze, więc nie 
możesz wiedzieć, jak zawsze wyglądam. Co prawda, nigdy jeszcze worków pod oczyma 
nie miałam, ale kiedyś może się to zdarzyć. Zwłaszcza jeżeli będziemy dłużej 
mieszkały z taką szaloną dziewczyną, jak ty. Czy każdej nocy będą ci przynosili 
listy? Boże! Cóż to za kraj, ta Polska? Pewnie tam nikt nie sypia nocą. Dajcie 
mi pospać! Błagam! Mam ważny sen do dośnienia... - Mamy jeszcze godzinę na sen - 
powiedziała Hilda, patrząc zmrużonymi oczyma na zegar. - Chociaż nie jestem 
pewna... Nie chce mi się sięgać po okulary. - Godzinę i dziesięć minut - jęknęła 
Jane. - Greta! Zabierz Paulinie list! Ona znowu zacznie się śmiać! Drugi raz nie 
pozwolę przerwać sobie przecudnego snu! - Już dobrze. Chowam list pod poduszkę. 
Skończę czytać po śniadaniu. Przepraszam. To się już nigdy nie powtórzy - 
powiedziałam i zawinęłam się w kołdrę. Za chwilę dziewczyny już spały. Greta 
przewróciła się na bok i Kermit znowu znalazł się na podłodze. Wychyliłam się z 
łóżka, zabrałam Kermita i ostrożnie ułożyłam go w zgiętym ramieniu Grety. Byłoby 
jej przykro, gdyby się zorientowała, że tej pierwszej nocy niezbyt o niego 
dbała. Oczywiście nie z własnej winy. Po prostu 
26 była zmęczona nadmiarem wrażeń. A ja z nadmiaru wrażeń nie mogłam spać. 
Cieszyłam się, że czeka mnie dalszy ciąg listu. Dobrze, że go w całości nie 
zdążyłam przeczytać. Niedługo dowiem się, o czym jeszcze pisze nasza kochana 
pani od polskiego. Ona jest taka mądra. Wiedziała, że będę nieszczęśliwa tego 
pierwszego dnia w dalekim kraju i w obcej szkole. Ale nie było tak źle. Już 
zaczynałam się przyzwyczajać.  Rozdział VIII Żółte skarpety  Po godzinie zbudził 
nas energiczny głos Hildy. Stała na środku sypialni, podparta pod boki, i 
wykrzykiwała: - Panienki! Skończyły się czarodziejskie sny! Zaczyna się szara 
rzeczywistość! "Klub Szpinakowych Piękności", ustawić się w szeregu i naprzód 
marsz po umundurowanie! - Hilda zwariowała - próbowałam się przewrócić na drugi 
bok, ale Hilda chwyciła mnie za bluzę od pidżamy i mocno mną tarmosiła. - Co ty 
sobie myślisz? Że przyjechałaś tutaj, aby się wyspać za wszystkie czasy? Tu masz 
zdobywać wiedzę! A zdobywa się ją w umundurowaniu! Dzisiaj rozpoczynamy naukę i 
nie wyobrażaj sobie, że wejdziesz na salę w prywatnych ciuchach! Mundur! Mundur, 
skarbie! Bez munduru nie jesteś stypendystką CHRISTS HOSPITAL! Po to król Edward 
VI opróżnił skarbiec, aby zdolne sierotki nie tylko mogły się uczyć, ale i nosić 
mundury, osobiście naznaczone piętnem najwyższego majestatu! - Absolutnie nie 
rozumiem, o czym mówisz - powiedziałam, siadając na brzegu łóżka. - Jakie 
sierotki? My nie jesteśmy sierotkami. W każdym razie ja nie jestem. - Nic nie 
szkodzi. Taki był początek college'u. Osobom o przyciemnionym umyśle służę 
krótkim rysem historycznym. Zacznijmy od  27
początku... Otóż był sobie król Edward VI, a działo się to w Roku Pańskim 1552. 
I ten król był dziwnym człowiekiem, czego wielu ówczesnych ludzi nie mogło 
zrozumieć. Zwłaszcza ci najbogatsi nic a nic nie rozumieli, jako że nie lubili 
wydawać pieniędzy na kogoś innego niż oni sami... - Jeżeli będziesz się tak 
rozgadywała, to nigdy nie skończysz - zauważyła Jane. - Ty nie zabieraj głosu, 
ponieważ znasz historię Anglii. Natomiast te damy najwyraźniej niezbyt dobrze ją 
zgłębiły. Dlatego postaram się przelać część mojej wiedzy w ich nieświadome 
czerepy. Otóż, drogie panie! Najjaśniejszy Pan, Król Edward VI, rzucił okiem, 
oczywiście własnym, czyli królewskim, na Anglię i spostrzegł, że oprócz bogactw 
istnieje nędza, głód, choroby, bezdomni, umierający na śmietnikach ludzie, 
okaleczeni starcy, wałęsające się brudne dzieci, przeważnie sieroty, o których 
nie można było powiedzieć, że mają szansę zdobyć jakąkolwiek wiedzę, skoro nie 
potrafiły zdobyć nawet skórki spleśniałego chleba, wyrzuconego przez bogaczy na 
śmietnik. Wszystko zawrzało w sercu Najjaśniejszego Pana, a stało się to pewnego 
dnia 1552 roku, ale najstarsi ludzie nie pamiętają, o której to było godzinie... 
W każdym razie po tym wybuchu żalu w królewskim sercu nastał czas czynów - król 
założył trzy hospicja: jedno dla umierającej biedoty, drugie dla bezdomnych, 
wałęsających się dzieciaków, czyli sierot, i trzecie dla najbiedniejszych 
dzieci, które można by czegoś nauczyć. Albowiem Najjaśniejszemu Panu przyszło do 
głowy, że nauka jest ogólnie pożyteczną rzeczą, i to nie tylko dla bogatych. Z 
tego to ostatniego powodu powstał CHRISTS HOSPITAL, w którym mam zaszczyt 
wygłaszać powyższy wykład. Co do dalszego ciągu sprawy, powiem, że król zaczął 
kombinować, jak by tu zdobyć więcej grosza dla swoich szalonych pomysłów... 
Trochę różnych lordów i książąt się znalazło, którzy, aczkolwiek niechętnie, 
sypnęli groszem. Nie będę pań zanudzać wymienianiem nazwisk, było ich sporo. 
Skoczę teraz do roku 1673, kiedy to inny król, Karol II, postanowił rozszerzyć 
naukę w CHRISTS HOSPITAL o matematykę, z dodatkiem wiedzy o nawigacji, jako że 
Anglia zawsze była i, mam nadzieję, zawsze będzie państwem morskim. Zatem przy 
CHRISTS HOSPITAL powstała ROYAL MATHEMATICAL SCHOOL. Nauczali tam wówczas ludzie 
28 niespotykanej wprost mądrości, jak królewski astronom John Flamsteed, a także 
William Wales, który w drugiej wyprawie kapitana Cooka żeglował wraz z nim. Kim 
był kapitan Cook, to już chyba najmniejsze dziecko w sportowym wózeczku wie, 
więc nie potrzebuję się na temat rozgadywać. Cudowny wizerunek króla Karola II 
możecie parne podziwiać w bibliotece szkolnej i nie jest zabronione, aby się 
któraś z pań w tymże królu zakochała... Sądzę nawet, że Greta mogłaby się 
zakochać w Karolu II z wzajemnością. - Daj spokój Grocie - skarciłam Hildę - i 
skończ z tym opowiadaniem. Możemy same zapoznać się z historią szkoły. 
Spodziewam się, że jest sporo materiału na ten temat. - Chciałam tylko rozpalić 
kaganek oświaty w umysłach pań. Właściwie to już skończyłam, dodałabym może 
jeszcze, że obecnie CHRISTS HOSPITAL to jedna z najdoskonalszych szkół w Anglii. 
Jest także jedną ze szkół najbogatszych. A teraz pora, żebym wróciła do początku 
mojej opowieści, do mundurów. Najjaśniejszy Pan przewróciłby się w grobowcu, 
gdyby któryś z jego pupilów zaczął lekceważyć szkolny mundur. - Mam złe 
przeczucie - powiedziałam, ziewając, bo ciągle jeszcze byłam strasznie zaspana. 
- Można wiedzieć, jak wyglądają te stroje? - Służę wyjaśnieniem. Są to granatowe 
mundury, granatowe długie płaszcze i żółte skarpety do kolan dla chłopców, a dla 
dziewcząt żółte pończochy. Dziewczęta oczywiście noszą spódnice, a spodnie, tak 
zwane pumpy, ozdabiają dolną część ciała chłopców. Natomiast guziki przy 
wszystkich mundurach mają obowiązkowo wizerunek Najjaśniejszego Pana, Króla 
Edwarda VI! - Co za okropny gust! Żółte skarpety! - skrzywiłam się z niesmakiem. 
- Proszę nie obrażać Najjaśniejszego Pana! - udawała oburzenie Hilda. - 
Najjaśniejszy Pan doskonale wiedział, co robi! Żółte skarpety miały bronić przed 
szczurami. Prawdopodobnie szczury nie przepadały za żółtym kolorem i nie gryzły 
uczniów po nogach. - Rany boskie! To tu są szczury?!? - przeraziłam się. - Droga 
przyjaciółko, ganię twą niedomyślność. Szczurów nie ma, pozostała jednak pamięć 
o nich i tradycja obrzydliwej żółci.  29
 - Bardzo się cieszę, że Hilda wyjaśniła nam wszystko - powiedziała Greta. - Ja 
także nie lubię żółtego koloru, ale skoro sam król tak chciał, będę szanowała 
jego wolę. Te stroje nie dodadzą mi chyba urody i tylko to jest trochę przykre. 
- Żadna z nas nie będzie w tym cudownie wyglądała - odezwała się ze swego łóżka 
Jane - ale tradycji szkolnej nie przełamiemy. W końcu większość z nas uczy się 
tutaj za darmo, więc nie ma sensu grymasić. Bierzmy się do mycia i galopujmy po 
uniformy. A potem: "Witaj, szkoło! I żegnaj, wolności!". Za chwilę odebrałyśmy 
mundury i pobiegłyśmy do sypialni przebrać się w nie. Ryczałyśmy ze śmiechu, 
patrząc na siebie. Byłyśmy teraz jednakowe. Nie można powiedzieć, żebyśmy 
wyglądały ślicznie. Nasz budynek był wyłącznie domem dziewcząt. Chłopcy 
zajmowali kilka innych budynków, ale klasy były mieszane, z chłopcami i 
dziewczętami. Obawiam się, że to nie byłoby zgodne z życzeniem Najjaśniejszego 
Pana, ale pewnie w owym odległym czasie królowi nie przyszło do głowy, że kiedyś 
dziewczęta zechcą również pobierać nauki. Rozdział IX Spotykam pisarkę z Polski 
i uważam to za zjawisko nadprzyrodzone  Pierwsza lekcja w college'u była godziną 
zapoznawczą. Opiekun - Michael wymieniał nasze imiona i nazwiska, informował, z 
jakiego kto jest kraju, i pytał o nasze zainteresowania. Okazało się, że kilka 
osób interesuje się sportem, inni teatrem, malarstwem, literaturą... Nasza 
czwórka zgłosiła muzykę. Hilda grała na flecie, potrafiła nawet komponować i 
pisać teksty do swoich melodii. Greta i Jane grały na fortepianie. Jane, która w 
przyszłości zamierzała zostać aktorką, interesowała się także rytmiką. Nie 
chciałam być gorsza od 
30 moich przyjaciółek, powiedziałam więc, że właściwie mogłabym grać na 
skrzypcach, bo przez pewien czas brałam prywatne lekcje i szło mi całkiem 
dobrze. Co prawda, było to kilka lat temu, ale gdy się człowiek raz czegoś 
nauczył, raczej już nie zapomina. Niemal wszyscy chłopcy zgłosili chęć grania w 
drużynach sportowych. Podobno najwspanialszym graczem w baseball jest Colin. 
Wiem, że nie powinnam dostrzegać nikogo poza Grześkiem, muszę jednak przyznać, 
że ten Colin wpadł mi w oko. Ale niech się nikt nie obawia, jestem stała w 
uczuciach. Colin ma wprawdzie piękne blond włosy i przecudowne niebieskości w 
oczach i jest zgrabny niczym grecki bożek, ale co mnie to obchodzi? Kocham 
Grześka. Innym pięknym chłopcem jest Michael. Michael grał na waltorni i chyba z 
jego powodu Hilda zamieniła się w słup soli. Moim zdaniem została rażona strzałą 
Amora. Nie udało nam się dokładnie przyjrzeć wszystkim chłopcom, bo już był 
koniec godziny zapoznawczej, ale przecież przed nami jeszcze tyle dni... Zdążymy 
sobie dobrać chłopców. Oczywiście oprócz mnie, bo ja kocham Grześka. Na przerwie 
wyszłyśmy przed budynek szkolny i żeby się podzielić wrażeniami, ruszyłyśmy w 
kierunku ławki pod drzewem kasztanowca. Nim zdążyłyśmy się rozsiąść, usiadła tam 
już pani, której zaczęłam się bezczelnie przyglądać, tak bardzo przypominała mi 
kogoś z Polski... Ależ tak! Nie mogłam się mylić! To była pisarka, która w 
Sopocie na molo podpisała mi swoją książkę! Pani Anita Janowska! Chyba że miała 
bliźniaczą siostrę? - Czy mam zaszczyt z panią Anitą Janowska? - zapytałam i 
natychmiast przyszło mi na myśl, że chyba zwariowałam! Skąd ona by się akurat 
tutaj wzięła? Takich cudów to już raczej nie ma na świecie. - A wiesz, że ja 
ciebie także poznaję - odezwała się pani z ławeczki. - Podpisałam ci moją 
książkę, "Krzyżówkę", zresztą, nawiasem mówiąc, nie jest to dobry tytuł. Ludzie 
myślą, że to krzyżówki do rozwiązania... Utkwiłaś mi w pamięci, nawet nie bardzo 
zdaję sobie sprawę, z jakiego powodu... - Może przeczuwałyśmy, że się kiedyś 
spotkamy... Ale żeby właśnie tutaj? Czy pani wykłada w tej szkole?  31
 - O, nie. Mam tu wnuka. Przyjechałam z wizytą do córki. Mieszka w Londynie. 
Byłoby grzechem nie odwiedzić Colina. - To chyba następny cud! Czy pani wnuk, 
Colin, to taki piękny,' wysoki blondyn, interesujący się sportem? - Opis by się 
zgadzał. Ale skąd ty znasz Colina? - Jeszcze go nie znam osobiście. Jesteśmy w 
jednej klasie. Przed chwilą zwróciłam na niego uwagę, po prostu dlatego, że 
jest, jak by to powiedzieć, nie tylko piękny, ale i bardzo interesujący. 
Przepraszam, zachowuję się jak jakiś nieokrzesany jaskiniowiec. To są moje 
przyjaciółki i współlokatorki: Hilda - Austriaczka, Greta - Szwedka i Jane - 
Angielka. Pani Anita przywitała się z dziewczętami. Na szczęście zachowałam na 
tyle przytomności umysłu, aby cały czas prowadzić rozmowę po angielsku i w ten 
sposób dziewczęta dowiedziały się, że rozmawiam ze znajomą pisarką. Przydało to 
blasku mojej osobie. W końcu nie każdy ma szczęście znać osobiście pisarkę. W 
dodatku jeszcze mającą tak przystojnego wnuka. Gdy Colin ukazał się na 
horyzoncie, pani Anita przeprosiła nas i podeszła do niego. Bardzo dyskretnie i 
bez wylewności przywitała się z nim. Była pisarką, więc znała psychikę 
dorastających chłopców; czułby się niezręcznie, witając się z nią czule, na 
oczach wszystkich chłopców. Rozmawiając z Colinem, wskazała głową na nas. Colin 
wzruszył ramionami, ale wraz z nią podszedł do naszej grupki. Pani Anita 
przedstawiła nam Colina. Nie miał zbyt szczęśliwej miny, ale powiedział, że po 
kolacji zgłosi się z kolegami pod kasztanowiec i jeśli zechcemy, możemy się 
bliżej zaznajomić. Sądzę, że chciał w ten sposób sprawić przyjemność swojej 
babci. W rzeczywistości to nam sprawił ogromną przyjemność. Pierwsze kroki 
zostały zrobione. Będziemy miały kilku znajomych chłopaków w szkole. 
Zostawiłyśmy panią Anitę z Colinem, aby mogli swobodnie porozmawiać, 
pożegnałyśmy się i jak szalone pognałyśmy do budynku. Jedna przez drugą 
mówiłyśmy, tak że właściwie nic nie można było zrozumieć, oprócz tego, że oto 
zdarzył się cud i być może zdobędziemy najlepszych chłopców. Cieszyłam się ze 
względu na przyjaciółki. Mnie to nie dotyczyło. Byłam już zakochana... Och! 
Muszę znowu napisać list do Grześka, tak jak sobie przyrzekłam. Chyba o Colinie 
nie wspomnę, bo po co? Colin mnie naprawdę nic a nic nie obchodzi. 
32
Rozdział X Hilda oszalała z miłości do waltomi  Po kolacji pobiegłyśmy na 
umówione miejsce pod kasztanowcem. Byłyśmy szalenie ciekawe, jakich chłopców 
przyprowadzi Colin. Mógł nam zrobić dowcip i wziąć z sobą największe łamagi. 
Chociaż o łamagi było tu trudno. Do college'u przyjmowano tylko 
najzdolniejszych, czyli każdy był interesującą indywidualnością, a my nie 
byłyśmy tak próżnymi dziewczynami, aby się dla nas liczyła tylko uroda. Z bramy 
wyszedł Colin z czterema chłopcami. Greta z miejsca chciała uciekać. Dopiero 
teraz uświadomiła sobie, że będzie musiała z którymś z chłopców rozmawiać, a 
przecież była taka nieśmiała... Jane chwyciła ją za jedną rękę, ja za drugą i 
nie puściłyśmy, dopóki chłopcy nie podeszli i nie przywitali się. Teraz była 
uwięziona. Stała ściśnięta między nami i chociaż próbowała uwolnić się, mówiąc, 
że jej jakiś paproch wpadł do oka i musi pójść do sypialni, nie puściłyśmy jej, 
zwłaszcza że Colin osobiście ofiarował się usunąć jej z oka ten paproch. Greta 
mało nie zemdlała z wrażenia. Zatrzepotała rzęsami i powiedziała, że już nie 
czuje w oku żadnego ucisku, bo chyba właśnie to coś samo wypadło. Colin 
przyprowadził Michaela, tego od waltorni, na którego już wcześniej zwróciłyśmy 
uwagę. Hilda wpatrywała się w niego jak żaba w węża. Zawsze taka pyskata, teraz 
głosu nie mogła z siebie wydobyć. Jane rozmawiała swobodnie z Francois, którego, 
jak się okazało, znała z poprzedniego roku. Francois zamierzał w przyszłości 
studiować sztuki piękne. Interesowała go zwłaszcza scenografia. Ponieważ Jane 
zdecydowała się zostać aktorką, rychło poczuli się sobie zawodowo bliscy. 
Rozmawiali o projekcie wystawienia jakiejś sztuki na szkolnej scenie. Jane 
powiedziała, że najchętniej zagrałaby w "Wieczorze Trzech Króli" Szekspira rolę 
Marianny, służącej, która rozrabiała ciągle z dworskimi obibokami: Chudogębą i 
Tobiaszem Czkawką. Czwartym chłopcem był Tom, który miai bzika na punkcie 
matematyki. Wyjaśnił nam, że aby być dobrym  33
matematykiem, niewiele trzeba, należy tylko mieć dużą wyobraź i bardzo dobry 
słuch. Dla mnie matematyka jest zaklętym, czarodzie skim zjawiskiem. Muszę się 
bardzo starać, aby sobie jakoś poradzi z tym przedmiotem, chociaż wydawało mi 
się, że mam dobry słuci i raczej dużą wyobraźnię. Nasze pierwsze spotkanie nie 
trwało zbyt długo. Wszyscy powin niśmy przygotować się na następny dzień. 
Wiadomo, że musimy udowodnić Najjaśniejszemu Panu, królowi Edwardowi VI, że 
jesteśmy godni zwać się jego podopiecznymi i na jego chwałę oddamy nauc< serce i 
duszę. , Powiedzieliśmy sobie: Cześć! Do zobaczenia jutro w budzie I rozeszliśmy 
się. Chłopcy do swojego domu, my do naszego Ponieważ widziałam, co się dzieje z 
Hildą (dziwnie przewracał, oczyma i pojękiwała z cicha), zaproponowałam, abyśmy 
późnyn wieczorem wpadły do sypialni chłopców na pogawędkę. U na w Polsce, gdy 
szkoła wyjeżdża na jakiś obóz czy kilkudniowi wycieczkę, zawsze staramy się 
zakraść nocą do sypialni chłopców, albo oni do naszej, żeby pogadać. Jeśli ktoś 
z opiekunów naą nakryje, nie robi wielkiego rabanu, chociaż oczywiście dla 
zasady; wymyśla nam. Jest strasznie fajnie, gdy człowiek musi schować sig pod 
łóżko albo wyskakiwać oknem, albo nakrywać chłopaka ciuchami i udawać 
zdziwienie, że ktoś bez powodu budzi nas nocą, Najgorzej, gdy wychowawca chce 
usiąść w fotelu na ciuchach' i odkrywa, kto się pod nimi znajduje. Dziewczyny 
udają zdziwienie, mówią, że najwyraźniej chłopak jest lunatykiem i nie wiedząc, 
że idzie, znalazł się nagle w naszej sypialni, w dodatku pod ciuchami. Wszyscy 
zachowujemy się tak, jakbyśmy sobie wierzyli. Wychowawca czy wychowawczyni 
chwilę pogderzą i na tym sprawa się kończy. Powiedziałam, że powinnyśmy tego 
wieczoru wpaść do chłopców. - Tutaj to nie przejdzie - stanowczo stwierdziła 
Jane. - Podobne wybryki są surowo zabronione. Taki pomysł nawet nie przyszedłby 
nikomu do głowy. Sądzę, że wszyscy byśmy z miejsca wylecieli ze szkoły. Powiem 
ci, jestem zdziwiona. W ogóle bardzo dziwny jest ten wasz kraj. Czytałam w 
jakiejś książce o czymś, co się nazywa "ściąganie". Podobno robicie sobie 
notatki w różnych najmniej 
34  oczekiwanych miejscach, nawet na mankietach koszuli czy po we wnętrznej 
stronie dłoni i na egzaminie korzystacie z tego. Trudno mi sobie to wyobrazić. 
Nie tylko mnie. Każdemu uczniowi w Anglii. U nas nikt by z kimś takim nie 
rozmawiał. Żądalibyśmy wyrzucenia z uczelni takiej osoby. - Rany boskie! Jak wy 
strasznie poważnie traktujecie życie! - powiedziałam. Przyznam, że zrobiło mi 
się wstyd, iż należę do tej części ludzkości, dla której ściąganie to zwyczajna 
sprawa, a nawet bohaterem jest ten, kto potrafi sporządzić najprzemyślniejszą 
ściągę. Poczułam się głupio, że jestem inna od reszty uczniów w college'u. Praw 
dopodobnie będę się musiała jeszcze wiele nauczyć, i to nie tylko na wykładach. 
Grecie było przykro z powodu słów Jane. Gdy usiadłam na łóżku, ujęła moją dłoń i 
szepnęła: - Nie martw się. Jane nie mówiła tego wszystkiego wyłącznie do ciebie, 
tylko tak w ogóle. A oprócz tego pamiętaj, że ja cię zawsze będę kochała. Bez 
względu na wszystko. Nawet gdybyś robiła te jakieś "ściągi". Jesteś moją 
najlepszą przyjaciółką. Odwzajemniłam uścisk dłoni Grety. Było miło mieć blisko 
kogoś oddanego. Ja także będę najlepszą przyjaciółką Grety. Na to już dzisiaj 
może liczyć. Hilda nie zwracała na nas uwagi. Chyba w ogóle nie słyszała, o czym 
mówimy. Siedziała na swoim łóżku, z oczyma wbitymi w sufit. W sypialni panowała 
cisza. Nagle Hilda odezwała się: - Chcę, żebyście wszystkie wiedziały; oszalałam 
na temat waltomi! A teraz proszę do mnie nie mówić. Muszę się skupić przed 
jutrzejszym wykładem. Boże! Od jakiego przedmiotu zacząć? Słyszę, jak w niebie 
aniołowie grają na waltorniach... Oby mi to pomogło w nauce. Wszystkie 
zabrałyśmy się do nauki, chociaż nam aniołowie na waltorniach nie grali.
 Rozdział XI Serce Hildy rozpada się na strzępy  Pierwsze dni nauki były dla 
wszystkich bardzo intensywr i trudne; trzeba było nie tylko przedmiotów się 
uczyć, ale takz uczyć się współżyć ze sobą i z belframi. Dotyczyło to przed 
wszystkim tych, którzy znaleźli się po raz pierwszy w tej szkole. Z chłopcami, 
których poznałyśmy pierwszego dnia, niemal ni rozmawiałyśmy. Najwyżej kilka słów 
powitania na przerwach, a i t nie zawsze, gdyż chłopcy najchętniej przebywali we 
własnyn męskim gronie, zaaferowani jakimiś swoimi rozmowami. Chyb żadna z nas z 
tego powodu specjalnie nie cierpiała. Jedynie Hild ciągle wpatrywała się w 
Michaela. Moim zdaniem było to tak zwań "cielęce zapatrzenie". Często musiałam 
ją szturchać, gdy zapatrzeń w obiekt swej miłości zapominała robić notatki z 
wykładu. Wted wzdychała i wracała do rzeczywistości. Chyba po tygodniu pobytu w 
szkole na tablicy ogłoszeń wy wieszono wiadomość, iż tworzy się orkiestra 
szkolna i kto m< ochotę, może zjawić się na próbie w takiej to a takiej sali. 
Zgłosi łyśmy się wszystkie cztery, jako. że postanowiłyśmy nigdy się ni( 
rozstawać i wszystko robić wspólnie. Trochę się bałam, że ni< poradzę sobie ze 
skrzypcami. Ostatni raz grałam na skrzypcacł cztery lata temu, bożonarodzeniowe 
kolędy, i to wyłącznie n; prośbę babci, która lubiła popisywać się swoim głosem. 
Babcie uważała, że mam wielki talent, i miała żal do rodziców, że nit każą mi 
kontynuować gry na skrzypcach. Moi rodzice byli tal cudowni, że nigdy do niczego 
mnie nie zmuszali. Uważali, ż< potrafię dla siebie wybrać coś, co uznam za 
słuszne, gdyż, id zdaniem, byłam myślącą dziewczynką. Oczywiście kochałam moicł 
rodziców za tę wiarę we mnie. Zresztą kochałam ich za wszystk( i kochałabym bez 
względu na wszystko, nawet gdyby mi kazali robić coś, na co nie miałabym ochoty. 
Właściwie to nie wiem, na czym polega moja ogromna miłość do rodziców. Zresztą 
niech polega, na czym chce. Po prostu ich kocham i koniec. Ale przecież 
36 nie o tym chcę mówić, tylko o naszym spotkaniu w sali koncertowej. Zebrała 
się nas dosyć spora grupka. Wszystkie cztery bardzo dobrze wypadłyśmy, a Greta 
grała wprost bosko! Jeżeli chodzi o chłopców, to przyszli tylko Michael i Tom. 
Michael zgłosił się oczywiście do waltorni, a Tom oświadczył, że może grać na 
dowolnym instrumencie, bo jako matematyk posiada słuch absolutny. W ogóle nie 
wyobrażał sobie, aby można było nie umieć grać. Profesor muzyki nie był 
zdecydowany, do jakiego instrumentu wykorzystać Toma. Powiedział, że się 
zastanowi i z całą pewnością skorzysta z jego umiejętności. Wyznaczono nam datę 
następnego spotkania. Najpierw mieliśmy przećwiczyć hymn szkoły, a potem 
profesor tajemniczo oświadczył, iż ma dla nas jakąś bardzo ambitną propozycję. 
Na razie nie chciał nam wyjawić jaką. Gdy wychodziliśmy z sali, Tom przecisnął 
się przez tłum chłopców i podszedł do Grety. - Bardzo mi się podobała twoja gra 
- powiedział. - Jest taka subtelna. Jakaś taka... Nawiedzona. Jesteś urodzoną 
pianistką. Greta zaczerwieniła się jak wczesnowiosenny burak. Nie potrafiła nic 
więcej powiedzieć, tylko: - Dziękuję! - i pobiegła przed siebie korytarzem. 
Hilda lunatycznym krokiem sunęła za Michaelem, aż do zakrętu korytarza. Potem 
się chyba opamiętała, bo nagle zawróciła w naszym kierunku. Ale patrzyła na nas 
tak, jakby nas po raz pierwszy ujrzała. Jane ujęła ją mocno za łokieć i 
powiedziała: - Hilda! Wróć na ziemię! - Przepraszam. Czy mogę wiedzieć, gdzie 
jestem? - nieprzytomnie zapytała Hilda. - Wydawało mi się, że płynę łodzią po 
łące pełnej rumianków i niezapominajek... - Po łące raczej się nie pływa łodzią 
- zauważyła ze śmiechem Jane. - To zależy. Moje osobiste ukwiecone łąki potrafią 
unosić łódź. Oczywiście tylko moją! Biada śmiałkowi, który by się ośmielił 
żeglować po mojej łące! - Nawet gdyby zamiast wioseł używał waltorni? - zaśmiała 
się Jane.  37
 - Ten temat jest zakazany! - krzyknęła Hilda. - Jeżeli idzs o waltornię, nie 
zniosę ironii. Dziewczynki! Ja naprawdę urru z miłości! I niech mnie nikt nie 
ratuje! Pragnę tej śmierci! - Pozwolisz, że kupimy ci trumnę w kształcie 
waltomi? - odważy; się znowu zażartować Jane. Hilda dziwnie spokojnie zniosła 
ten żarci - Tak. Nawet zaznaczę to w testamencie - powiedziała. - A gdzi< jest 
nasza słodka Greta? - rozejrzała się wokół. - Obawiam się, że ją chyba także 
trafiła strzała Amora - o< powiedziałam. - Tom raczył zachwycić się sposobem jej 
gry n fortepianie, co spowodowało pojawienie się dwóch krwawych pi( runów na jej 
policzkach, a potem gwałtowną ucieczkę. Zdaje się, i tak właśnie objawiają się 
szalone uczucia... - Wydobędziemy z niej zeznania na ten temat, choćbyśmy naw' 
musiały stosować tortury - zdecydowała Hilda. - Ta dziewczyna je zbyt skryta, no 
i chorobliwie nieśmiała. Obawiam się, że naw przed ołtarzem nie odważyłaby się 
powiedzieć sakramentalne TAK i uciekłaby w ślubnej sukni. No! Chyba żeby się 
zaplą w welon albo gdyby któraś z nas podłożyła jej nogę. Ale przeprasz o czym 
ja mówię? Ja także płonę z miłości! Przepuśćcie mnie! Ni się pogrążę w odmętach 
namiętności! - Gdzie się będziesz pogrążała? - zapytała Jane. -- W sypialni. - 
Więc niby z jakiego powodu miałybyśmy cię przepuszczać' My także idziemy do 
sypialni. Poszłyśmy. W sypialni Greta trzymała mocno w objęciach Kermiti i 
chusteczką wycierała mu koralikowe oczka. - Nie płacz, skarbie - szeptała. - Nic 
się takiego nie stało. Z cał. pewnością nie strącisz mojej miłości. Ja w ogóle 
nie dbam o teg< chłopca. Owszem, przyznaję, że jest dosyć niezwykły, ale nie 
myśl broń Boże, że się w nim zakochałam! - Dosyć szaleństw! - zarządziła Jane. - 
Wszystko musi si< odbywać w swoim czasie! Kto chce, niech sobie pęka z miłości, 
alt dopiero po odrobieniu lekcji. Do nauki, panienki! Do nauki! 
38  Rozdział XII Hilda komponuje pieśń miłosną na temat waltomi  Któregoś dnia 
Hilda postanowiła nadmiar swoich uczuć do Michaela wyrazić w miłosnej pieśni. W 
ten sposób chciała dać upust swojej miłości, groziła, że w przeciwnym razie 
padnie zimnym trupem. Zgodziłyśmy się na tę twórczość, pod warunkiem że nie 
będzie tych uczuć wyrażać grą na flecie. Może zapisywać wszystko w nutach, a 
tekst na szczęście nie wymaga głośnej interpretacji. Przypomniałyśmy jej, że 
wszystkie wielkie liryczne poematy artyści tworzyli w absolutnej ciszy. Nawet 
szelest gęsiego pióra im przeszkadzał. - O czym wy mówicie? Nie zamierzam pisać 
gęsim piórem! - Wspomniałyśmy o gęsim piórze dlatego, że najgorętsze miłosne 
poematy powstawały w czasach, gdy poeci posiadali wyłącznie gęsie pióra do 
tworzenia cudownych erotyków - wyjaśniła Jane. - Niezła myśl - zadumała się 
Hilda. - Tylko że ja nie mam już czasu, aby biegać gdzieś za gęsią. Muszę 
natychmiast napisać moją pieśń! Dopóki wszystkie struny drgają w mym sercu! 
Spójrzcie na mnie! Ja cała drżę! Proszę, aby panowała tu absolutna cisza! Ja 
tworzę! Uwielbiałyśmy Hildę za jej wariactwo. Spojrzałyśmy uśmiechnięte po 
sobie, równocześnie przytknęłyśmy palce do ust, na znak, że nawet głębszy oddech 
się z nich nie wydobędzie, dopóki Hilda nie skończy pisać poematu. W absolutnej 
ciszy zabrałyśmy się do nauki. Nawet kartki książki starałyśmy się przewracać 
bezszelestnie. Hilda w szaleńczym tempie skrobała długopisem w zeszycie nutowym. 
Czasem na moment przerywała, szukając w suficie odpowiedniego dźwięku czy słowa, 
i znowu długopis, ciach, ciach, wdrapywał się w kartki. Po godzinie poemat był 
gotowy. Melodia do niego także. Hilda rozkazała nam przerwać zajęcia i wysłuchać 
jej wielkiego dzieła. Zgodziłyśmy się wyłącznie na tekst, w żadnym jednak 
wypadku nie na melodię. Jane obawiała się, że gra na flecie może zwabić 
wszystkie szczury.  39
 - Albo węże - nieśmiało wtrąciła Greta. - Każdy fakir, gdy gr; na flecie, 
wywołuje z koszyka węże, zapraszając je do tańca. Widziała! to w Indiach. - 
Wasze uszy nie są godne doznać rozkoszy tych przecudnyc dźwięków, powstałych pod 
wpływem wulkanu uczuć - powiedzia: Hilda, wcale nie zagniewana na nas. Nigdy nie 
obrażałyśmy się na drobne złośliwości pod swoimi adresem. Każda z nas miała 
prawo do ironicznych żartów. W ten sposób ćwiczyłyśmy swoją inteligencję i 
dowcip. - Dobrze. Poprzestanę na tekście - zgodziła się. - Proszę uważnie 
słuchać i napawać się pięknem poezji. Może to chociaż odrobinę rozświetli wasze 
martwe dusze... Hilda zaczęła czytać, a my starałyśmy się nie udławić ze 
śmiechu. Oto jak brzmiał ten wielki miłosny poemat:   Nie zabieraj  Gdy zabrałeś 
waltomie swa smutek ogarnął dusze ma serce mi umarło i oklapły me uszy we hach 
utonął mój świat.  Nie zabieraj waltomi bo gdy zabierzesz ja nie ujrzę cię już 
dzisiaj i mam świadomość ta... Nie zabieraj waltomi bo gdy zabierzesz ją w 
drodze do domu uduszę się krwią.  Kiedy wyszedłeś bez woltami uśmiechnęłam lekko 
się, bo wiedziałam, ze dziś wrócisz po waltomie swa 
40  i zobaczę ciebie znowu z rozwianymi włosami jak biegniesz po waltomie z 
potem pod pachami.  Nie zabieraj waltomi bo gdy zabierzesz ja dziś już cię nie 
ujrzę i nie zasnę nocą. Nie zabieraj waltomi bo gdy zabierzesz ja serce me 
uschnie z tęsknoty za waltomia twa.  Po przeczytaniu tego poematu Hilda padła 
bez sił na łóżko. Jane podeszła do niej i zaczęła ją wachlować zeszytem. - Nie 
przejmuj się - powiedziała. - Słyszałam jeszcze makabrycz-niejsze teksty. 
Zaciekawił mnie ten fragment o uduszeniu się krwią. Czy niechcący przygryzłaś 
sobie język i zaczął on krwawić? Ale żeby aż do uduszenia? Hilda gwałtownie 
usiadła na łóżku. - Nie znasz się na poezji - powiedziała. - Poeta ma prawo użyć 
każdego słowa, aby oddać nastrój chwili. Krew jest czymś najistotniejszym w 
życiu każdego człowieka. - Masz rację - zgodziła się Jane. - Mój tata jest 
honorowym krwiodawcą. Człowiek bez krwi nie ma co marzyć o życiu. Tata daje 
innym krew, bo sam ma jej sporo, no i uważa, że każdy powinien nieść pomoc 
ludziom. - O czym ty mi tu mówisz? Co honorowy krwiodawca może mieć wspólnego z 
wielką sztuką? - Kto wie? Twój waltornista może kiedyś potrzebować krwi. Nigdy 
nic nie wiadomo. Gdyby na przykład ktoś mu kiedyś przyłożył waltornią, nie daj 
Boże, w główną żyłę i straciłby dużo krwi? - Przestań! Nie próbuj uśmiercać 
Michaela! Już nigdy nie będę rzucała pereł przed wieprze!  41
 - W imieniu wszystkich dziewcząt dziękuję ci, kochana! Następnego poematu 
mogłybyśmy nie przeżyć - Jane z czułością pogłaskała Hildę po głowie. - 
Jesteście straszne! - Hilda zaśmiała się. - Pogardzić taką ucztą! No cóż? Widzę, 
że sama będę musiała przeżywać moje szczęście. Gdybyście były bardziej wrażliwe, 
całą pieśń zagrałabym wam na flecie. - Tylko nie to!!! - krzyknęłyśmy 
równocześnie, ja i Jane. Greta nieśmiało wtrąciła: - Ja bym chętnie wysłuchała 
tej melodii, gdyby Kermita akurat nie bolała głowa. On jest taki wrażliwy! - 
Chcesz powiedzieć, że przejął się moim poematem? - zapytała Hilda. - To całkiem 
prawdopodobne - pośpieszyła z odpowiedzią Greta. - No cóż? Wobec ogólnego braku 
zrozumienia, nie pozostaje mi nic innego, jak zabrać się do odrabiania lekcji na 
jutro - Hilda zaczęła wyciągać z biurka książki. Reszta dnia upłynęła spokojnie.
 Rozdział XIII Ja jestem w czyśćcu, a babcia w raju  Dziś przyszedł list z domu! 
Babcia pisała w imieniu całej rodziny. Jak zwykle miejsce daty zajęły różne jej 
uwagi. Przytoczę tu cały list:  Karpno. Twój domek w lesie. Leje jak 2 cebra. 
Już dawno po lecie. Paulinko! Moje Drogie Dziecko! Tęsknimy wszyscy za Tobą, jak 
to się mówi: wściekle tęsknimy! Co jednak nie znaczy, ze masz wszystko rzucie i 
wracać do nas. Jesteśmy dumni z Ciebie; nie każdemu jest dane korzystać z takich 
przywilejów, jak nauka w Anglii. Jak amen w pacierzu przyniesie Ci to kiedyś 
wielkie korzyści. Ucz się, ale nie zapracowuj się aż do utraty wagi. Już i tak 
42 jesteś cienka jak nitka. Czy was tam dobrze karmią? Bo jeżeli nie, to jestem 
gotowa każdego tygodnia wysyłać Ci paczkę z jedzeniem. Przyjechałam opiekować 
się Twoją mama., bo się bałam, że umrze z tęsknoty za Tobą.. Ale mama, twarda 
sztuka, chociaż tęskni, to powiedziała, ze mam ja. zostawić w spokoju, bo jest 
taka zajęta, że jej uszu spod tych zajęć nie widać. Swoja droga, uważam, ze ona 
się po prostu zaharowuje, ale mówi, że to lubi. No to niech tak będzie. Mama 
wysłała mnie do Karpna. Niby to, żebym pomieszkała w waszym letnim domku, bo jak 
domek jest nie zamieszkany, to nie tylko pleśnieje, ale myszy gotowe go zjeść. U 
sąsiadów zjadły nawet mydło. Ciekawe, czy potem puszczały banki nosem? No wiec 
jestem w domku. Koty oczywiście z miejsca się zorientowały, kto przyjechał. One 
chyba rozpoznają mój samochód. Najpierw przygalopował ten bez ogonka... (nie 
jestem w stanie dociec, kto go ogonka pozbawił). Bezogonek ma znowu małe dzieci. 
Jeszcze nie wiem, ile ich jest. Dopiero przyprowadził jednego małego kotka, ale 
przymierza się do sprowadzenia całego potomstwa. Z daleka widzę, jak przystaje i 
ogląda się za siebie, czyli kogoś tam prowadzi. Zobaczymy, ile w tym roku będzie 
w Twoim domu kotów? Pamiętasz zeszły rok? Wtedy jak lał deszcz, to one nie mogły 
uciec do szopy i wszystkie poukładały się na naszym ganeczku. Dziesięć kotów! 
Futro przy futrze! Istny koci dywan! Było na co patrzeć. Najgorsze, ze człowiek 
musi chodzić na palcach, żeby koty się nie płoszyły, bo one są na pół dzikie. U 
gospodarzy dostają jedzenie, ale zdaje się, że wola. "miejskie' potrawy, czyli 
kiełbasę. Nie dziwię się. Ty tak zepsułaś te koty, że teraz na myszy nie będą 
chciały nawet spojrzeć. Wiem, że ukradkiem dawałaś im nawet cielęce parówki, a 
to już jest skandal. Wszystko jest tak, jak było. Wiewiórki skaczą po dachu i 
bija się szyszkami. Wieczorem znad bagna idą takie zapachy, że chciałoby się 
upchać je w butelki, przywieźć ze sobą do domu i co wieczór chociaż raz 
niuchnąć. Niesamowicie pięknie pachną te bagienne kwiaty i trawy. Domek w 
dalszym ciągu stoi w lesie i mimo że szalała burza, wiatr go nie porwał. Wyobraź 
sobie, że pod drzewem, tuż przy samym domu, wyrósł najprawdziwszy borowik!!! 
Kurek też było sporo, ale już wcześnie rano czyha na nie pan "Szyszka"; 
wyskrobuje je razem ze ściółką. Nie oglądam tu telewizji, więc nie wiem, co się 
dzieje na świecie. I bardzo dobrze. Tu wszystko jest ciekawsze. Wnuki państwa 
Brezów rosną.  43
Rosnf tez wokół domy, bo każde z dorosłych dzieci buduje dla siebie własny dom. 
Zadziwia mnie to wszystko; jak zadbane sq te domy i jaki piękny maja wystrój! 
Oni sami wykonują przepiękne rzeźbione przedmioty: kredensy, szafy, nawet 
rzeźbione balustrady przy schodach. Jestem zachwycona gospodarnością tych ludzi. 
Pracują jak mrówki; od rana do nocy. Spotkałam panią doktorowa. Wiesz? Te urocza 
damę, która w ubiegłym roku operowała sobie biodro. Porusza się zgrabnie jak 
lania. To dla mnie pocieszające; gdybym także kiedyś musiała poddać się operacji 
biodra. A dojdzie do tego, jeśli cięgle będę sypiała na tych twardych łóżkach. 
Mysie, ze zbój Madej ma jednak w piekle wygodniejsze łoże. Nie mam pojęcia, jak 
Ty to znosiłaś? Pani Cienia jest jak zawsze kochana. Wczoraj dostałam od niej 
cały talerz wspaniałych smażonych ryb. Nie wiem, jak się nazywają; są 
niewielkie, ale naprawdę bosko smakują. Tu w ogóle wszystko jest smaczniejsze i 
lepsze niż u nas w mieście. Koty dopytują się o Ciebie. Zdaje się, że widziałam 
mała, dzika świnkę. Nie jestem pewna, może to był pies. Już się ściemniało. 
Natomiast z cała pewnością rozpoznałam piec saren! Siedziałam na ganku bez 
ruchu, a sarenki stały naprzeciw mnie i wpatrywały się pilnie. Pojęcia nie mam, 
o co im chodziło? Jak tylko odezwałam się do nich, wszystkie piec z miejsca dały 
nogę. Mam też osobistego znajomego dzięcioła. Na trzecim od domku drzewie 
wydłubuje komiki. Podrzucam mu cienkie pasemka szynki; po co ma się męczyć z 
komikami? Chyba lubi szynkę, ale komikami nie przestał się zajmować. Myślę, że 
nigdzie na świecie nie ma miejsca tak pięknego jak Karpno. Po moim wyjeździe 
wpadnie tutaj na dwa tygodnie Twój tata z Basia. Oni maja bzika na punkcie 
zbierania grzybów. Ja co prawda także, ale nie mam już siły tak biegać, jak 
pewna artystka, pani Ludeczka, której liliowy kapelusik całymi dniami fruwa po 
lesie. Oczywiście pod kapelusikiem znajduje się jej głowa, tego Ci chyba nie 
muszę wyjaśniać. Nie wiem, czy mój list przybliży Ci trochę Twoje ukochane 
miejsce... Chciałam, abyś chociaż na chwilę poczuła się tak, jakbyś była w 
Karpnie, pośród dziesięciu kotów i dywanika z ich futer. Tracę majątek na te 
koty! Skarbie! Nie martw się o nas. Wszyscy jesteśmy zdrowi i szczęśliwi, ze 
mamy Ciebie. Ubieraj się ciepło, żebyś się nie nabawiła kataru. Anglia to mokre 
miejsce. Nie to co Lipusz. Całuje. Cię w imieniu całej rodziny Babcia  44  Udało 
się babci przybliżyć mi ukochane Karpno. Przez chwilę wydawało mi się, że tam 
jestem. Nawet poczułam, jak pachną kwiaty bagienne wieczorem. Babcia przebywała 
w prawdziwym raju, podczas gdy ja w czyśćcu. Ale przecież nie trafiłam tu za 
karę, tylko z wyróżnienia i z własnego wyboru. Muszę napisać do domu, że jestem 
tu szczęśliwa. Lipusz musi na mnie poczekać. W końcu rok szybko minie. Za rok 
będę z Grześkiem w Karpnie, żeby tam nie wiem co! O Boże! Zapomniałam, że mam 
napisać do Grześka! Czy ja oszalałam? Mężczyzny nie wolno tak samopas 
pozostawić! Wiem to z rozmów mamy z jej przyjaciółkami. Nie wiem tylko, czy 
najpierw napisać do rodziców, czy do Grześka? Powróżę sobie z kwiatka rumianku. 
Zobaczymy, na kogo wypadnie. Gdy zaczęłam skubać kwiatek, wpadły dziewczęta, 
wrzeszcząc, że chyba zbzikowałam, siedząc w sypialni, gdy wszyscy są na patio. 
Był to właśnie jeden z niewielu słonecznych i ciepłych dni w tym kraju. Co mi 
tam? Ja byłam w piękniejszym miejscu. I co z tego, że tylko w myślach?  Rozdział 
XIV Bardzo poważne rozmowy o miłości  Wieczorem, gdy już odrobiłyśmy lekcje, 
usiadłyśmy na podłodze w pozycji jogi i rozmawiałyśmy o miłości. Miałyśmy 
wyłącznie medytować, ale wskutek głośnych westchnień Hildy żadna z nas nie była 
w stanie się skupić. Wiadomo, Hilda była zakochana. Ja także, ale moja miłość 
już okrzepła i nie musiałam jej poświęcać całego czasu. Wiedziałam, że Hilda aż 
piszczy wewnętrznie, aby nam móc mówić o tym swoim kochaniu, więc 
zaproponowałam: - Niech każda z nas w ciągu dziesięciu minut opowie o 
przedmiocie swojej miłości, w ten sposób zrzucimy ciężar z serca i będziemy 
mogły poświęcić się prawdziwej wschodniej medytacji. Ja będę  45
mówiła krótko. Wiecie, że zostawiłam w kraju chłopca, którego kocham nad życie! 
Będę mu wierna aż do ostatniego tchnienia! On jeszcze nie zdecydował się, jaki 
zawód sobie wybierze, ale dla mnie nie ma to znaczenia. Będę go kochała, nawet 
gdyby został grabarzem! - No wiesz? Przenigdy nie mogłabym kochać grabarza! - 
przerwała mi Jane. - To najsmutniejszy zawód. Jako żona grabarza musiałabym 
zawsze być smutna i chodzić w czarnej sukni. Nie znoszę czarnego koloru! - W 
porządku - powiedziałam. - Może przykład, który podałam, nie był najlepszy, 
chociaż i takie zawody muszą istnieć. I nie mówmy już o mnie. Powiedz, jaki 
chłopiec byłby twoim ideałem? - No, jakoś specjalnie nie zastanawiałam się nad 
tym. - Blondyn czy brunet? - chciałam wiedzieć. - To bez znaczenia. Nawet w 
rudym mogłabym się zakochać. - Czy już się w kimś kochałaś? - Jeszcze nie. 
Podobali mi się różni chłopcy, ale żeby to była miłość?... Nie. Sądzę, że mam na 
to jeszcze czas. Miłość sama przyjdzie. Nie wariuję z niecierpliwości. - No 
dobrze. Widzę, że nic więcej z ciebie się me wyciągnie. Teraz Greta. Jaki 
chłopak mógłby być twoim ideałem? Wiemy, że nie chodziłaś jeszcze z nikim, ale 
jeżeli marzyłaś o miłości, to o jakim chłopcu? - Czy nie mogłabyś mnie opuścić i 
zwolnić z odpowiedzi? - zapytała speszona Greta. - Ja nie wiem. Nigdy nie 
odważyłam się marzyć o miłości. Uważam, że wszyscy chłopcy są cudowni, ale 
przecież ja żadnemu nie mogę się podobać. - No wiesz? - krzyknęłam oburzona. - A 
Tom? Najwyraźniej mu się spodobałaś! Zachwycał się twoją grą na fortepianie! - 
To jeszcze nie znaczy, że zachwycałby się mną. Zresztą... No nie wiem. Ale 
czuję, że nie potrafiłabym zakochać się w Tomie. Chyba czułabym się zmęczona, 
cały czas dyskutując o matematyce. Chciałabym rozmawiać o wielu sprawach. 
Zresztą nie wiem. Nie. Nie czuję nic do niego. Może ja w ogóle nie potrafię się 
zakochać? - Głupstwa pleciesz. Zakochasz się. Ja ci to mówię. Nawet nie będziesz 
wiedziała, kiedy to na ciebie spadnie - pocieszałam Gretę. - Hilda! A co z tobą? 
Zamurowało cię czy nie jesteśmy godne, aby posłuchać o twojej miłości? - 
zwróciłam się do zasępionej koleżanki. 
46  - Dobrze wiecie, jak sprawy wyglądają - odpowiedziała Hilda. - Ta miłość 
mnie zniszczy! Sama nie wiem, czy palnąć sobie w łeb, czy wziąć tabletki na 
przeczyszczenie? Zaczęłam nawet pisać pamiętnik... - Przeczytaj nam! - 
krzyknęłyśmy wszystkie. Hilda wcale nie dała się prosić. Wyjęła pamiętnik spod 
poduszki i zaczęła czytać: - Mam ochotę napisać o tym, jak tęsknię za moim 
wymarzonym chłopcem. On ma niezbyt długie, blond włosy, szare oczy i sympatyczna 
twarz. Urzeka mnie w nim uroda i pogoda ducha. Zawsze jest uśmiechnięty, mimo iż 
można się domyślić, jak wielka burza uczuć i myśli wędruje przez jego głowę i 
serce. Jest pogodny, nie ma humorów, takich nie do zniesienia, w przeciwieństwie 
do mnie. Ja czasem potrafię być przykra. Gdy on biegnie z kolegami przez 
korytarz, wszyscy rozstępuja się na boki, a mnie ogarnia dreszczyk podniecenia. 
Marzę o tym, ze któregoś dnia chwyci mnie za rękę i polecimy ponad szkołę, a 
potem spadniemy na jakiś przytulny obłok, i tam byłoby nam tak cudownie, jak 
nikomu przed nami. I zostalibyśmy najbardziej romantyczna para świata! Hilda 
skończyła czytać, a my biłyśmy brawo. - Hilda potrafi wspaniale wyrazić swoje 
uczucia - powiedziała ze smutkiem Greta. - Bo Hilda ma zamiar w przyszłości 
zostać pisarką. - Jane zwróciła się do Grety: - Nigdzie nie jest powiedziane, że 
każdy musi umieć opisać swoje myśli czy uczucia. Od tego właśnie są pisarze. Ty 
masz wystarczająco dużo zalet, aby się podobać. Oczywiście musisz trafić na 
właściwego chłopca. - Myślicie, że moje pisanie zwróci uwagę Michaela na mnie? 
Może on wcale nie lubi piszących dziewcząt? Będę musiała wybadać, co on lubi w 
dziewczynie, i dostosować się do tego. Jane, mogłabyś pogadać z Fran90is i 
wysondować go na temat Michaela. - No wiesz? Fran90is mógłby pomyśleć, że mi się 
Michael podoba. - No to co? - No to to, że nie mam zamiaru narażać się na 
śmieszność. Zaraz zaczęłyby się docinki i idiotyczne spojrzenia. - Czyli jestem 
skazana na samodzielne prowadzenie śledztwa - Hilda rzuciła w kierunku Jane złe 
spojrzenie. - Nie jesteś zbyt koleżeńska. A dopiero co przyrzekałyśmy sobie 
przyjaźń...  47
 - No właśnie. Skoro jesteśmy przyjaciółkami, nie każ mi się ośmieszać - 
odparowała Jane. - Chyba nie zaczniemy się wszystkie dąsać? - próbowałam 
zażegnać awanturę i udało się. Już drugiego dnia Hilda miała okazję przekonać 
się, jakie dziewczyny lubi Michael. Dziewczyna, którą nazywano w klasie 
"Torcik", bo do wszystkich chłopców robiła słodkie miny i mizdrzyła się tak, 
jakby chciała, żeby ją każdy polizał, nie spuszczała wzroku z Mi-chaela. W końcu 
napisała coś na karteczce i stopą przesunęła tę kartkę w kierunku Hildy, 
wskazując głową na Michaela; chodziło o to, aby Hilda podsunęła kartkę 
Michaelowi. Gdy liścik dotarł do Hildy, ta mimo iż wiedziała, że postępuje 
paskudnie, przytrzymała go stopą i nim przesunęła dalej, najpierw przeczytała. 
Liścik zawierał propozycję: "Michael! Gdybyś miał ochotę na porcję słodkich 
uścisków, jestem do dyspozycji. Dzisiaj po kolacji za schowkiem na rowery. 
Alice". Przesunąwszy karteczkę w stronę Michaela, Hilda obserwowała jego 
reakcję. Przeczytał, uśmiechnął się i zaczął coś pisać. Hilda aż drżała z 
rozpaczy. Nie przypuszczała, że Michael tak szybko da się uwieść, i to 
dziewczynie, o której wszyscy wiedzieli, jaka jest łatwa. Michael skończył 
pisanie, złożył karteczkę i wysłał inną drogą; przez siedzącego obok Colina, 
który znowu przekazał kartkę Tomowi, a Tom podsunął ją pannie "Torcik". Rzuciła 
się na kartkę z rozkoszną miną, ale w miarę czytania pochmurniała. W końcu 
zgniotła kartkę i cisnęła ją na podłogę. Kulka papieru potoczyła się pod stolik 
Hildy. Hilda odczekała chwilę, potem gdy "Torcik" zajęła się notowaniem wykładu, 
Hilda podjęła zmięty zwitek, wyprostowała go i przeczytała tekst. Oto on:  Do 
Alice  Alice! Twój uśmiech mnie przeraża, gdy idziemy do ołtarza. Cóż począć 
mam, ja biedny, gdy ojciec wielebny węzłem połączy nas małżeńskim...  Pęka głowa 
ma, kiedy mówisz "TAK", wyszczerzając krzywe zęby ze szkaradnej gęby. Mam 
ochotę, zabić się, zęby nie poślubić ciel  PS Pieśń na waltomię i orkiestrę.  Po 
lekcjach wydzierałyśmy sobie kartkę od Michaela i turlałyśmy się ze śmiechu. 
Hilda poczuła się szczęśliwa. "Torcik" była piękną dziewczyną, a jednak nikt nie 
chciał traktować jej serio, mimo iż niektórzy, od czasu do czasu, obściskiwali 
się z nią za schowkiem na rowery. Hilda miała szansę próbować zdobyć Michaela. 
Dowiedziała się o nim, że nie lubi rozwydrzonych dziewczyn, a ona przecież taka 
nie była. No i okazało się, że Michael miał zacięcie literackie, zupełnie jak 
ona! Stanowiliby wspaniałą parę! Ten dzień przyniósł Hildzie obietnicę 
szczęścia.  Rozdział XV Colin jest przemiłym chłopcem  Rozgrywano pierwszy mecz 
squasha. Colin podszedł do mnie na przerwie i przeczesując niedbale palcami 
włosy, niemal nie zatrzymując się, powiedział: - Gramy dzisiaj o siódmej 
wieczorem. Jeżeli masz ochotę i twoje przyjaciółki także, to możecie przyjść 
pokibicować. - Zaraz po tych słowach oddalił się. "Torcik", która akurat 
przechodziła i słyszała, co mówił Colin, pogalopowała za nim, chwyciła go z tyłu 
za bluzę i przymilnie zagadnęła: 
48 
49
 - A mnie mógłbyś zaprosić? Nie jestem przyjaciółką tych tam, ale to chyba nie 
musi być przeszkodą w podziwianiu ciebie? Podobno grasz wspaniale... - Dzięki za 
komplement - powiedział Colin, nawet nie odwracając głowy. - Nie można nikomu 
zabronić oglądania meczu. Przyjdziesz albo nie, twoja sprawa. - A jednak tę 
beznadziejną Polkę zaprosiłeś osobiście - upierała się "Torcik". - Niby czym 
zasłużyła sobie na twoje zaproszenie? - Między innymi właśnie tym, że jest 
Polką. Moja babcia jest Polką i mama także. Jasne? - Colin odwrócił się i 
obrzucił "Torcik"  złym spojrzeniem. - Cos podobnego? - zdziwiła się "Torcik". - 
Wiedziałam, że  jesteś synem sławnego pianisty, ale że jakiejś Polki? - Nie 
jakiejś, tylko właśnie Polki! A ty chyba jesteś nacjonalistką, może nawet 
rasistką? Przyjmij więc do wiadomości, że gardzę  wszelkiego rodzaju 
nacjonalizmem i rasizmem. - Jeżeli ci tak bardzo zależy na poznaniu moich 
poglądów, to powiem: owszem, nie lubię cudzoziemców! Zachwaszczają naszą 
angielską ziemię. Ale oczywiście są pewne wyjątki. Na przykład jeśli chodzi o 
ciebie... Mógłbyś być nie wiem kim i też bym cię  podziwiała, bo ty jesteś 
wspaniały! - A ty jesteś beznadziejna - powiedział, nawet bez złości, Colin  i 
odszedł. "Torcik" me ruszyła się z miejsca, patrząc kosym okiem za  Colinem. 
Potem odwróciła się i przechodząc obok mnie, mruknęła,  niby to do siebie: - Nie 
ma nic gorszego niż kochankę mieszańców! Pogardliwie uznała Colina za mieszańca, 
chociaż gdyby tylko kiwnął palcem, padłaby mu do stóp. To okropne, że w każdej 
szkole musi się znaleźć jakaś panna "Torcik". Pomyślałam, że chyba będziemy 
miały z nią nieco kłopotów. Najwyraźniej nas me lubiła. No ale ona lubiła 
wyłącznie chłopców. Wszystko inne ją nudziło. Nauka także, a mimo to była jedną 
z najlepszych uczennic. Po prostu wiedza sama wchodziła jej do głowy. Wszystkie 
wykłady zapamiętywała bezbłędnie, no i potem się nudziła. Może właśnie z nudów 
bałamuciła chłopców? A zresztą, co mnie to mogło ob-  50 chodzić? Nie była i 
nigdy nie będzie moją przyjaciółką, więc może sobie być, jaka chce. Ruszyłam do 
grupki dziewcząt, w której spostrzegłam moje przyjaciółki. Zanim jednak tam 
dobrnęłam, znowu na mojej drodze znalazł się Colin. Nie jestem tak zarozumiała, 
aby podejrzewać, iż szukał mojego towarzystwa i że to drugie spotkanie nie było 
przypadkowe. W końcu w tym tłumie każdy mógł się spotkać z każdym  i nie było w 
tym nic dziwnego. Colin zapytał: - Kierujesz się w jakieś konkretne miejsce czy 
też moglibyśmy  chwilę porozmawiać? - Możemy porozmawiać. Z przyjemnością. 
Czy... czy to dotyczy  meczu? - Jakiego meczu? Ach! To! Nie. O meczu już 
mówiliśmy. Chciałem  zapytać, czy nie miałabyś ochoty usiąść gdzieś i po prostu 
pogadać? Obojętne o czym. Powiedzmy o twoim kraju. Wiesz? Byłem w Polsce jako 
całkiem mały chłopiec. Nie wszystko pamiętam. Zostały mi jakieś urywki obrazów. 
Jezioro... Las... I bardzo zielone łąki pełne  malutkich kwiatków! Lubiłem się 
tarzać w trawach. - Pamiętasz może nazwę miejscowości, w której byłeś? - Nie! 
Nie potrafiłbym chyba wymówić takiej nazwy, gdybym  ją nawet zapamiętał. - To 
dziwne, że nie znasz polskiego, skoro twoja rodzina pochodzi  z Polski. - No, 
niecała rodzina. Tylko ze strony mamy. Wyrazy polskie są  dla mnie po prostu nie 
do wymówienia. - Gdybyś się od dziecka posługiwał polskim?... - Myślę, że 
chciałem zrobić na złość mamie i dlatego nie starałem się uczyć jej języka. Bo 
mama często spotykała się z przyjaciółkami z Polski i mówiły wyłącznie po 
polsku, a ja nie mogłem nadążyć ze zrozumieniem. Zrobiłem więc mamie na złość i 
postanowiłem  nic nie rozumieć. - Nie zabijesz teraz tego? - Nie. Większość 
ludzi na świecie zna angielski. No i uczę się  niemieckiego i francuskiego. To 
mi wystarczy. Ty także mówisz po angielsku, chociaż nie jesteś Angielką. Po co 
miałbym łamać sobie  język?
 - Oczywiście, że nie musisz, ale byłoby to dla mnie bardzo przyjemne. Tutaj z 
nikim nie mogę mówić po polsku. - Przecież po to tu jesteś, żeby mówić wyłącznie 
po angielsku. - Oczywiście. Ale byłoby miło... - Mogłaś z moją babcią mówić po 
polsku. - Nie mogłam. To by było niegrzeczne wobec moich przyjaciółek, które nie 
znają polskiego. Chciałam, by rozmowa była zrozumiała dla wszystkich. - Jesteś 
bardzo delikatna. Może właśnie dlatego, że jesteś Polką? Mama uważa, że Polacy 
są intelektualnie bardziej rozwinięci od innych narodów. Mnie się wydaje, że nie 
można tak uogólniać. Po prostu na całym świecie są ludzie tacy i tacy. 
Inteligentni, subtelni i grubiańscy. Zależy, na kogo się trafi. Cieszę się, że 
trafiłem na ciebie. Jesteś inna niż reszta dziewcząt. Chciałbym się z tobą 
czasem spotykać. Tylko ty i ja. Bez moich kolegów i bez twoich przyjaciółek. 
Oczywiście, nie mam niczego kretyńskiego na myśli. Chodzi mi tylko o rozmowę. 
Dobrze się z tobą rozmawia. - Dziękuję. Mnie też się z tobą miło rozmawiało. - 
Więc pogadamy znowu któregoś dnia? - Tak. Chętnie. - Umowa stoi. A na razie do 
zobaczenia na meczu! - Colin popędził korytarzem do swoich kolegów, którzy 
właśnie robili jakieś zakłady. Myślę, że dotyczyły one wyniku meczu, bo gdy 
Colin podszedł do nich, Michael krzyknął: - Colin! Przysięgnij na niedowędzoną 
sardynkę, że im damy łupnia! Musimy wygrać! Patrzyłam na Colina, który był tak 
zajęty radosnym pokrzykiwaniem z przyjaciółmi, jakby przed chwilą w ogóle nic 
się nie stało. Jakby wcale mnie nie zauważał i nie pamiętał naszej rozmowy. A ja 
nie mogłam się opędzić od dalszych myśli o nim. Wydał mi się ogromnie 
interesujący. Oczywiście już pierwszego dmą zauważyłam, że jest piękny, ale 
jeżeli o mnie chodzi, nie miało to większego znaczenia. Nie on jeden na świecie 
jest piękny. Mój Grześ jest także piękny. Może nawet piękniejszy od Colina. 
Bardzo miło się z Colinem rozmawiało i chyba Grześ nie miałby o to do mnie 
pretensji? Z powodu miłości nie mogę przecież przestać rozmawiać z innymi 
52 ludźmi. Colin wyraźnie powiedział, że nie chodzi mu o żadne flirty. Zresztą 
gdybym coś takiego zauważyła z jego strony, natychmiast przestałabym się z nim 
spotykać. Doprawdy, nie wiem, czemu odczuwam wyrzuty sumienia? Nie zrobiłam nic 
złego. A jednak w głębi duszy jakiś głos szepce: "Zdrajczyni... Zdrajczyni! 
Jesteś zdrajczynią, i w dodatku zdrajczynią obłudną! Udajesz, że Colin cię nic 
nie obchodzi. Obchodzi cię! I to bardzo! Ty podła kłamczucho!". Byłam bardzo 
nieszczęśliwa i miałam żal do tego wewnętrznego głosu. Jak można mi zarzucać 
niewierność? Choćby tylko w myślach? Ale, na miłość boską! Kto mi to zarzuca? Ja 
sama sobie! No nie! To już jest obłęd! Postanowiłam nie spotykać się więcej z 
Colinem. Nie chcę, aby mną znowu kiedyś szarpały jakieś wyrzuty sumienia. 
Pojęcia nie mam, skąd się to w człowieku bierze? Mama mówi, że każdy ma we 
własnej duszy wypisany dekalog. Że nie trzeba nikomu mówić, co jest złe, a co 
dobre, bo człowiek sam to najlepiej czuje. Mama ma rację. Moje sumienie dało mi 
znać, że coś niedobrego się kroi. Ale nie ze mną te numery! Pokonam siebie, żeby 
tam nie wiem co! Najlepiej zabrać się do nauki i to tak, aby nie mieć ani chwili 
wolnej, wówczas nie przyjdą człowiekowi żadne głupie myśli do głowy. Paulino! Do 
dzieła! Ucz się i kochaj Grześka!  Rozdział XVI List do Grzesia  Grzesiu! 
Przepraszam, ze tak długo nie pisałam, ale tu jest tyle zajęć, że głowa boli! 
Przede wszystkim musze bez przerwy ćwiczyć i szlifować angielski. No i z innymi 
przedmiotami nie mogę zostać w tyle. Nie pozwoliłaby mi na to moja duma 
narodowa. Polska powinna być przykładem dla innych, wiec ja, jako maleńka 
cząstka naszego kraju, staram się o jak najlepszy  53
jego wizerunek. Podoba mi się, że nie istnieje tu zjawisko nienawiści rasowej. 
Ucz się tutaj dzieciaki wszystkich kolorów skory i wszystkich religii. Tu każdy 
ma prawo wierzyć w swojego Boga. U nas ludzie w kościele gotowi są podać sobie 
ręce, ale zaraz po kościele poukrecaliby sobie głowy. Przysięgam, że nigdy taka 
nie będę. Ale skończmy z tematami poważnymi. Jestem tutaj bardzo szczęśliwa, a 
tak się obawiałam, że może nie wytrzymam z daleka od rodziny i Ciebie... 
Grzesiu! Kocham Cię i będę Cię kochać zawsze! To, że jestem szczęśliwa, nie 
znaczy, że mogłabym żyć bez Ciebie. W żadnym wypadku! Na to mogę ci dać słowo! 
Przyjaźnie się ze wszystkimi dziewczętami z mojego pokoju. Sfi naprawdę 
wspaniałe! Pomagamy sobie w nauce. W naszym miasteczku szkolnym jest szesnaście 
domów dla uczniów, w tym tylko jeden dla dziewcząt. To mi się wydaje trochę 
niesprawiedliwe. Znowu dziewczyny są w tyle. Zresztą może nie było więcej 
dziewcząt chętnych do nauki w tej szkole? Postaram się tego dowiedzieć. Ważne, 
że ja tu jestem. To naprawdę wielki zaszczyt. W każdym domu mieszka 
pięćdziesięciu uczniów i mamy swoich opiekunów, do których można się zwracać ze 
wszystkimi sprawami. Sg to mili ludzie. Zresztą nie spotkałam tu jeszcze nikogo, 
kto by mi się wydał niemiły. No, może "panna Torcik". To taka jedna dziewczyna o 
niezbyt dobrej reputacji, ale aż nieznośnie utalentowana. Nie wiem, czy 
znalazłby się w szkole chłopiec, z którym ona się nie obsciskiwała? No, może 
Colin. Aha! Zapomniałam Ci napisać, że spotkałam tutaj pisarka z Polski, panie 
Anitę Janowska, i wyobraź sobie, że Colin jest jej wnukiem! To prawdziwy cud 
spotkać kogoś z Polski, w dodatku wielka pisarkę, i do tego z wnukiem w tej 
samej co ja szkole. Colin nie mówi po polsku, co mnie trochę martwi. Oczywiście 
nie dlatego, żebym chciała się z nim rozgadywać, bo nawet mamy mało czasu na 
rozmowy, ale chciałabym, aby każdy, kto jest utalentowany, był Polakiem. Colin, 
niestety, czuje się jak najbardziej Anglikiem, chociaż nie zapiera się swoich 
korzeni, w każdym razie nie przed "panna Torcik". Nawet jej przygadał cos na 
temat nienawiści miedzy narodami. Unikam jak ognia tej "Torcik"; nie chce 
stwarzać okazji do sprzeczek. Przestałam chodzić na kort tenisowy, żeby się z 
nią nie spotykać. Chodzę teraz na basen i na razie jestem najlepsza w pływaniu 
żabka. Och! Jak bardzo chciałabym móc z Tobą pływać ramie w ramie! Oczywiście Ty 
byłbyś lepszy, bo Ty w ogóle jesteś lepszy ode mnie prawie we wszystkim! A czy w 
pamiętaniu o mnie także? Bo ja bez przerwy o Tobie mysie. Grzesiu! Nie 
54 masz pojęcia, jak bardzo za Tobą tęsknie! Proszę Cię, abyś w każdy niedziele 
o godzinie trzynastej chodził do parku oliwskiego, pod nasz krzew jaśminu, i 
myślał o mnie! Ja w tym czasie zrobię to samo; tu w naszym ogrodzie jest także 
krzew jaśminu, będę tam każdej niedzieli o tej samej godzinie i będę myślami 
przy Tobie. Będziemy wiec razem, jak za dawnych czasów. A kiedyś, gdy wrócę, 
popędzimy, trzymając się za ręce, i przytulimy się do siebie pod jaśminem. Och! 
Jaki mi jesteś drogi! Wszystkie moje uczucia składam w Twoje Ukochane Ręce! 
Trzymaj je mocno w garści! Żeby nie wyfrunęły! Pamiętaj o mnie, tak jak ja o 
Tobie, w każdej, ale to w każdej chwili! Całuje de mocno! Mocno! Twoja na zawsze 
Paulina  Rozdział XVII Czyżby krzew jaśminu był zaczarowany?  List do Grzesia 
wysłałam pocztą lotniczą w poniedziałek rano. Obliczyłam, że do soboty powinien 
go otrzymać. W niedzielę pobiegłam na ławeczkę pod jaśmin, żeby, tak jak 
umówiłam się z Grzesiem, spotkać się z nim myślami. Do pierwszej brakowało 
dziesięciu minut. Nigdy nie lubię się spóźniać, wolałam być wcześniej. - Czekasz 
na kogoś, że patrzysz na zegarek? - usłyszałam nagle za plecami głos Colina. - 
Tak. To znaczy, nie - odpowiedziałam speszona i zaskoczona. Nie miałam zamiaru 
przyznawać się komukolwiek, że wymyśliłam sobie spotkanie na odległość z moim 
ukochanym. Nawet dziewczętom o tym nie wspomniałam. To była moja bardzo osobista 
sprawa. Tym bardziej nie zamierzałam mówić na ten temat z Colinem. Pomyślałam, 
że mam jeszcze dziesięć minut i może Colin tymczasem pójdzie sobie. Nie 
przypuszczałam, aby on także odwiedzał ławeczkę w jakimś określonym celu.  55
 - Skoro nie czekasz tu na nikogo, to pozwolisz, że usiądę? - zapytał.  Cóż 
miałam robić? Odpowiedziałam, że oczywiście może się przysiąść. Nie byłam 
zadowolona. Colin jest miły, ale zepsuł mi randkę z Grzesiem.  - Jesteś smutna 
czy mi się zdaje? - zapytał. - Ależ skąd - kłamałam. - Nie mam powodu do 
zmartwień. Dzień jest piękny, lekcje odrobiłam, nic mi nie dolega. Po prostu 
siedzę sobie. - Pomyślałem, że chyba czujesz się samotna. W końcu jesteś w obcym 
kraju. Ja może jestem chociaż cząstką twojej ojczyzny. Przez mamę i przez 
babcię. Widziałem z okna, jak idziesz w tym kierunku. A może wolisz, żebym sobie 
poszedł? "Więc Colin mnie obserwuje?" - pomyślałam. "Przyszedł za mną, nie 
znalazł się tutaj przypadkowo. Mówił, że chciałby kiedyś ze mną porozmawiać. 
Może po prostu naprawdę chce rozmowy. Trudno. Dzisiaj nie spotkam się z 
Grzesiem". - Wiesz, nie umówiłem się jeszcze nigdy z żadną dziewczyną. Jestem 
całkowicie pochłonięty sportem - odezwał się Colin. - Właściwie to sam jestem 
zdziwiony, że chciałem się z tobą spotkać. Przyznaję, że myślałem o tym. Myślę o 
tobie. Dosyć często. Nie mam pojęcia, jak to się stało? To jak jakaś choroba, 
która nagle spada na człowieka. Tym gorzej dla mnie. Podobno masz w Polsce 
chłopaka. Pewnie nie chciałabyś ze mną chodzić?  - Przykro mi, ale rzeczywiście 
nie mogłabym chodzić z tobą. Mam chłopaka. I zamierzam mieć go na całe życie. - 
Naprawdę? Wszystkie dziewczęta zmieniają chłopaków, aż trafią na swojego 
wymarzonego. Zamierzasz nie szukać innych? - Ja już wybrałam. I nie chcę więcej 
o tym mówić. Rozumiesz chyba? To jest zbyt osobista sprawa.  - Rozumiem. Na ogół 
dziewczyny paplają o swoich chłopakach, aby wzbudzić zazdrość w innych. - To 
idiotyczne! Nie interesują mnie podobne gry. - I to jest piękne! Nie będę ci się 
narzucał. Ale czy pozwolisz jeszcze przez chwilę pomilczeć przy tobie? - Och 
tak! Pomilczeć, tak. - Nie uważasz, że milczenie to również pewien rodzaj 
rozmowy? 
56  - Oczywiście. Różne bywają milczenia. Ale najpiękniejsze są milczenia 
zakochanych. - Słusznie. Prawdziwej miłości nie można wyrazić słowami. - Skąd o 
tym wiesz? Mówiłeś, że nigdy nie byłeś zakochany? - W tej chwili przyszło mi to 
do głowy. I przyszło mi jeszcze do głowy, że myślami można zdradzić 
najbardziej... - Pewnie masz rację. Ale pamiętaj, że ja jestem już w kimś 
zakochana. - Rozumiem. Chyba mnie dzisiaj coś opętało, chociaż jaśmin dawno 
przekwitł. Podobno zapach jaśminu uderza ludziom do głowy i stąd na wiosnę tyle 
szalonych miłości. Przepraszam cię za moje zachowanie. Pójdę raczej poćwiczyć na 
boisko, skoro nie potrafię milczeć. Colin odszedł, ale ja już nie mogłam się 
skupić. Zresztą minął czas spotkania z Grzesiem. Dzisiaj był sam pod jaśminem, a 
ja? Czy ja go zdradziłam myślami, i to właśnie tutaj? Muszę Grzesiowi wyznaczyć 
inne miejsce na niedzielne spotkania. Być może, krzaki jaśminu są zaczarowane... 
Doprawdy! Ten Colin jest taki dziwny... I mądry! Zupełnie jak dorosły! Świetnie 
się czuję w jego towarzystwie! I mogłabym bez końca z nim rozmawiać. "Paulino! 
Na Boga! To jest niebezpieczne! Jak możesz w miejscu przeznaczonym dla Grześka 
myśleć o kimś innym? To naprawdę jest zdrada!" Colin miał rację: zdrada w 
myślach jest najgorszą zdradą! Dzisiaj nie będę mogła spojrzeć na swoją twarz w 
lustrze.  Rozdzial XVIII Od kogo kwiaty?  Niesamowita historia! Ktoś na klamce 
naszego pokoju zawiesił bukiet kwiatów! Były to polne kwiatki, w różnych 
kolorach. Wróciłyśmy właśnie z biblioteki i zobaczyłyśmy je, kołyszące się w 
podmuchu wiatru. Stanęłyśmy jak wryte. Żadna nie odważyła się tknąć bukiecika.  
57
 Powinna to zrobić osoba, dla której ktoś zostawił kwiaty. Nie było żadnego 
bilecika ani przy kwiatach, ani na progu, więc nie mogłyśmy się domyślić, dla 
kogo są przeznaczone.  - Nie ma sensu stać tutaj i wgapiać się w bukiet - 
powiedziała Hilda. - Chyba ktoś nie umieścił wewnątrz bomby? Trzeba zdjąć to i 
spokojnie się zastanowić nad całą sprawą. - Ściągnęła z klamki kwiaty i 
wyciągnęła rękę z nimi w kierunku Grety.  - O! Przepraszam! Kwiaty z całą 
pewnością nie są dla mnie! - Greta schowała ręce za plecy.  - Skąd wiesz? Może 
są od Toma? Ciągle się obok ciebie kręci. - No wiesz?! Co za insynuacje? Ja tego 
nie zauważyłam - oburzyła  się Greta. - Nie jestem "panną Torcik", aby chłopcy 
się w pobliżu mnie kręcili.  - Ale chyba nie ugryzą cię te kwiatki? Przez chwilę 
możesz je potrzymać. Okulary mi spadają. Chciałam je poprawić. - Niech Jane 
potrzyma kwiaty, a ty popraw okulary. Albo ja sama ci je poprawię - powiedziała 
Greta i przycisnęła palcem okulary do nosa Hildy.  - Ale jesteście wiedźmy! - 
zaśmiała się Hilda. - Boicie się kwiatków, jakby to była jakaś zaraźliwa 
choroba. A gdyby tak  rzeczywiście było, to zostawiłybyście mnie z całym 
klopsem, samą? Ładne przyjaciółki!  - To porównanie jest całkiem bez sensu - 
teraz Jane zabrała głos. - Skoro ty wzięłaś kwiaty do ręki, to je sobie trzymaj. 
Skąd wiesz, czy one nie są właśnie dla ciebie? Od mistrza waltorni? - Ba! Gdyby 
tak było, wycałowałabym was wszystkie! Natychmiast! Ale niestety. Michael nawet 
nie raczy zauważyć, że ja istnieję. Szaleję za nim, nie mam jednak zamiaru 
wmawiać sobie jego sympatii, nie myślę tez, by chciał wyścielać kwiatami drogi 
do mego serca. Ach! Nawet zwiędły kwiatek od niego zachowałabym jak relikwię. 
Nie! Zabierzcie to! Niechcący rozkrwawiłyście mi serce! - Hilda odwróciła głowę 
od kwiatów i znowu wyciągnęła rękę z bukietem, nie wiadomo w czyim kierunku.  - 
Daj te kwiaty! - zabrałam bukiet z ręki Hildy. - Wstawimy je w wazon. Szkoda 
biednych roślin. Jakoś się dowiemy, kto jest 
58 tym szlachetnym rycerzem podrzucającym kwiaty i dla kogo je przeznaczył. Może 
dla nas wszystkich? - Wykluczone - powiedziała Hilda. - Czy któraś z was 
zauważyła, aby jakiś chłopak wpatrywał się w nas cztery? Musiałby być 
wielokrotnie zezowaty. Trzeba stanowczo zbadać tę sprawę! Proponuję założyć klub 
tropicieli! - Będzie tak jak z "Klubem Szpinakowych Piękności". Nawet jednej 
doby nie przetrwał - zaśmiałam się. Nie miałam pretensji do dziewcząt, że 
przestały się zajmować klubem. To była dziecinna zabawa, ale dobra dla 
zacieśnienia przyjaźni. Greta jednak przejęła się. - Och! Tak mi przykro! Mam 
okropne wyrzuty sumienia. Naprawdę zapomniałyśmy o klubie. - Bo w stołówce 
skończył się zapas szpinaku - Hilda ucieszyła się z własnego dowcipu i ciągnęła 
wywód. - Gdy rycerz szedł na wojnę, miał ze sobą wstążkę z warkocza swej 
ukochanej. Patrzył na tę wstążkę bez przerwy, dzięki czemu mógł pamiętać, w 
czyjej obronie walczy... Szkolna kuchnia nie szanuje naszych uczuć! Przestali 
podawać szpinak, abyśmy zapomniały o naszym klubie. Nic z tego, podstępne 
kuchenne garkotłuki! Nie zerwiecie więzów przyjaźni "Szpinakowych Piękności"! 
Panienki! Podajmy sobie dłonie i zakrzyknijmy nasze hasło: "Szpinak jest treścią 
życia"! Krzyknęłyśmy za Hilda hasło, trzykrotnie, i podniosłyśmy w górę 
splecione ręce. Potem, płacząc ze śmiechu, wtoczyłyśmy się do pokoju. Właściwie 
to nie wiem, co nas tak rozśmieszyło? A może nam po prostu niewiele trzeba, aby 
móc się śmiać? Miałyśmy przecież dopiero po cztemaśde lat. Babcia mówi, że w tym 
wieku wszystkie dziewczęta są stuknięte, ale podobno w tym tkwi urok młodości. 
Kwiaty umieściłyśmy w wazonie i zabrałyśmy się do odrabiania lekcji. Najpierw 
jednak postanowiłyśmy, że przy najbliższej okazji postaramy się tak poprowadzić 
z chłopcami rozmowę, aby zorientować się, dla której z nas były kwiaty i od 
kogo. Ja pierwsza miałam możliwość przeprowadzenia sondażu. Po kolacji 
wracałyśmy do siebie, gdy podszedł Tom i zapytał: - Która z pań potrzebuje 
pomocy w matematyce? Mam wolną chwilę i nie wiem, czym ją zapełnić - Tom 
spojrzał na Gretę, która  59
 natychmiast spuściła oczy i próbowała czubkiem bucika wywiercić dziurę w 
kamiennej podłodze. Pomyślałam sobie: "Oczywiście, że kwiaty są od Toma dla 
Grety! Należy to jednak potwierdzić". Zaczęłam rozmowę bardzo oględnie:  - 
Dajemy sobie radę z matematyką, ale dziękujemy za dobre  chęci. Jeżeli masz 
wolną chwilę, to pogadajmy. Co wy na to, dziewczęta?  - Oczywiście! Możemy 
pogadać - zgodziły się Jane i Hilda. Domyśliły się, o jaką rozmowę chodzi. Stały 
obok mnie, ale zostawiły  mi pole do popisu, czyli do podstępnych pytań. 
Spojrzałyśmy na siebie porozumiewawczo i zaczęłam:  - Gdybyś był pisarzem, Tom, 
od czego zacząłbyś książkę? Od opisu miejsca akcji czy od jakiegoś zaskakującego 
dialogu? Tom chwilę się zastanawiał, zanim odpowiedział: - Tak naprawdę to nie 
wiem... Nigdy nie zamierzałem zostać pisarzem. Jak wiecie, interesuje mnie 
wyłącznie matematyka. No i muzyka. Nie. Stanowczo nie wiem.  - Ja zaczęłabym od 
dialogu. Na przykład, ni stąd, ni zowąd, zapytałabym mojego rozmówcę: "Czy 
lubisz kwiaty? A jakie lubisz najbardziej? Ogrodowe czy dzikie?".  - A do kogo 
byłoby skierowane pytanie? Do kobiety czy mężczy zny?  - Powiedzmy, że do 
mężczyzny. Do takiego młodego człowieka, jak ty.  - Nie wiem, co on by 
odpowiedział, bo ja bym wyjaśnił, że mam uczulenie na kwiaty, tak samo jak mój 
dziadek. Ale dziadek ma także uczulenie na sierść kota. W majątku dziadka żaden 
z jego pracowników nie może mieć w domu kota. Dziadek się boi, że przez mury 
przejdzie zapach kociego futra. A jednak moja babka trzyma w swojej sypialni 
kota, a dziadek nic o tym nie wie. - Jak to? - zdziwiłam się. - Jak może nie 
wiedzieć? - Dziadek już od trzydziestu lat nie przekroczył progu sypialni swojej 
żony. W ogóle nie rozmawiają ze sobą. Porozumiewają się za pomocą listów. Lokaj 
przynosi dziadkowi list od babki, dziadek odpisuje i lokaj zanosi list babce.  - 
I nikt ze służby nie doniósł dziadkowi, że babka ma kota? 60  - Nikt. Nigdy. To 
byłoby niehonorowe. - A dlaczego dziadkowie ze sobą nie rozmawiają? - Nie mam 
pojęcia. To jest tajemnica rodzinna. - Bardzo mi się to podoba. To byłby świetny 
początek jakiegoś opowiadania. No i miło było z tobą porozmawiać. Do zobaczenia 
jutro! - Już idziecie? - zaniepokoił się Tom i spojrzał na Gretę. Zauważyła jego 
spojrzenie i tym bardziej chciała odejść. Ruszyła pierwsza, a my za nią. Z 
daleka jeszcze odwróciłam się i pomachałam Tomowi ręką. U siebie w pokoju 
rzuciłyśmy się na łóżka. - To nie Tom - zdecydowanie oświadczyła Hilda. - Ktoś, 
kto mówi o uczuleniu na kwiaty, z całą pewnością ich nie podrzuca. On by prędzej 
podrzucił kalkulator, aby jego ukochana nie miała trudności z dodawaniem i 
odejmowaniem. - Może Francois? - próbowałam się domyślić. - Mają wspólne 
zainteresowania z Jane... - To jeszcze nie powód, aby mnie obrzucał kwiatami. 
Nic do siebie nie czujemy. - Może ty do niego nie, ale skąd wiesz, co on czuje? 
- Daj spokój! Dlaczego usiłujesz przyczepić te kwiaty do mnie? A może były dla 
ciebie? Od tego Colina. Jesteś znajomą jego babki. - Z tego powodu nie musi 
robić ze mnie kultowej postaci, u stóp której składa się daninę z kwiatów. 
Zresztą wszyscy wiedzą, że jestem już w kimś zakochana. - Powiedziałam to, ale 
serce się we mnie ścisnęło. "Może rzeczywiście od Colina? Przecież niemal mi się 
oświadczył". Hilda rozwiała moje przypuszczenia. - To nie może być Colin. Jego 
interesuje wyłącznie sport. Ktoś taki nie bawiłby się w podrzucanie kwiatów. No 
i sprawa nie została rozstrzygnięta. Uzgodniłyśmy wspólnie, że kwiaty podrzucił 
nam dobry duch szkoły, który zamieszkuje ciemne kąty i kiedy nikt nie widzi, 
podrzuca wybranym osobom kwiaty. Chyba tylko ja jedna nie czułam się 
usatysfakcjonowana tym wyjaśnieniem. Nie wiem dlaczego, ale wolałabym, aby to 
był właśnie Colin. Coś ze mną nie jest w porządku. Nie powinnam w ogóle takich 
myśli dopuszczać do siebie. A jednak one we mnie tkwiły.  61
Nawet gdy łamałam sobie głowę nad chemią. Między wzorami chemicznymi nagle 
pojawiały mi się wizje drobnych, polnych kwiatów i oczu Colina. To było 
ostrzeżenie! Należało przestać zauważać Colina. Przyrzekłam sobie, że będę się 
starała go unikać. Za wszelką cenę! Tego dnia wierzyłam, że dotrzymam słowa.  
Rozdział XIX ,Panna TorciK' jest postacią tragiczną  Pewnego popołudnia 
siedziałam w bibliotece szkolnej i żeby się wprawić w angielskim, czytałam w 
oryginale "Chatkę Puchatka". Nie miałam nastroju do czytania czegoś 
poważniejszego, no i Kubuś Puchatek jest moją ukochaną postacią od zawsze i, jak 
sądzę, na zawsze. Myślę, że nie tylko ja uwielbiam Puchatka, ale nie każdy 
potrafi się przyznać do sympatii dla bajkowej postaci. Zwłaszcza młodych ludzi 
na to nie stać; wolą udawać dorosłych. Nie zauważyłam, że za moimi plecami 
stanęła "panna Torcik". - Przyjaźnisz się z Kubusiom Puchatkiem? - zapytała i 
dodała zaraz: - Jeżeli tak, to możesz mnie uznać za swoją kumpelkę. Uwielbiam 
Kubusia i jego m?dutki rozumek, który wbrew pozorom nie jest taki malutki. Moim 
zdaniem z książek o Puchatku można zdobyć wiele życiowych mądrości, a zwłaszcza 
można się dowiedzieć wszystkiego o przyjaźni. Zaniemówiłam na chwilę. Nie 
wiedziałam, co odpowiedzieć, tak bardzo byłam zaskoczona. Zachowanie "Torcika" 
nie miało nic wspólnego z osobą, którą znałam, a zwłaszcza którą sobie 
wyobrażałam. Sądziłam, że zawsze jest złośliwa i drwiąca. Pomyślałam, że może 
teraz także robi sobie ze mnie kpiny. Niby to zaczyna przyjacielską rozmowę, aby 
za moment mnie wyśmiać. Nic takiego się jednak nie stało. "Torcik" chyba 
domyśliła się moich podejrzeń, bo powiedziała:  62  - Przypuszczam, że mi nie 
wierzysz. Może nawet bierzesz moje słowa za kpinę. Masz prawo. Nie dałam nigdy 
powodu, aby ktoś o mnie inaczej myślał. Założyłam maskę ironistki i nie chce mi 
się jej zmieniać. To nawet wygodne; wszyscy mnie unikają, dzięki czemu żyję 
sobie jak królowa w obwarowanym kpinami niedostępnym zamku. Jestem wolna! 
Koleżeństwo... Przyjaźń... To szalenie zobowiązujące. Nikomu nic nie daję, ale 
też od nikogo niczego nie żądam. Nareszcie zdołałam zebrać myśli i wydobyć z 
siebie głos. - Usiądź - zwróciłam się do "Torcika". - Albo wyjdźmy na  zewnątrz, 
jeżeli chcesz porozmawiać... - Kto powiedział, że chcę porozmawiać? - "Torcik" 
wróciła do  dawnej ironicznej formy. - Powiedziałam, co powiedziałam, i na  tym 
koniec. - Może ja także mam coś do powiedzenia - odezwałam się.  - Skoro się 
zaczyna rozmowę, wypada ją skończyć. - Jak chcesz - "Torcik" wzruszyła 
ramionami. - Możemy się przejść. Nie mam nic lepszego do roboty. Nudzę się. Jak 
zwykle,  zresztą. Wyszłyśmy przed gmach biblioteki. Dzień był pochmurny, powiet 
rze wilgotne. Nikt nie kręcił się po szkolnym miasteczku, każdy wolał zacisze 
swego pokoju. Szłyśmy powoli między szpalerami drzew. Wiatr zawiał i ostatnie 
żółte liście posypały się na nasze  ramiona. - Czego chciałabyś się ode mnie 
dowiedzieć? - zapytała "Torcik".  - Dlaczego jestem taka, jaka jestem, i tak 
dalej? Nasz psycholog szkolny też próbował coś ze mnie wydobyć, ale mu się nie 
udało. Po prostu nie mam nic do powiedzenia na ten temat. Chyba nie muszę być 
taka sama, jak wszyscy? Drażni mnie świat, w którym ludzie nie są właściwie 
sobą. Konwenanse, zakazy, nakazy, pod porządkowanie regułom dobrego 
zachowania... To nie dla mnie.  Chcę być zupełnie wolna! Zastanawiałam się 
chwilę, zanim odpowiedziałam: - Chyba się wściekniesz na to, co powiem, ale 
wydaje mi się, że taki młodzieńczy bunt z czasem przechodzi. W pewnym okresie 
wszyscy jesteśmy zbuntowani, nie możemy się jednak z tym tak oficjalnie obnosić, 
bo nie tylko sobie, ale całemu otoczeniu utrudniamy  63
życie. Wyobraź sobie, co by to było, gdybyśmy wszyscy zachowywali się tak jak 
ty?... To byłby kipiący wulkan! Ty jesteś wybitnie zdolna, więc ci dużo uchodzi, 
ale nie można by tolerować kilkuset uczniów równie szalonych, jak ty. Szkoła 
przestałaby istnieć. Zauważyłam, że "Torcik" wydaje się usatysfakcjonowana moimi 
słowami. Ujęłam ją podkreśleniem jej wybitnych zdolności. Próbowała to jednak, 
swoim zwyczajem, zlekceważyć. - E tam! Zdolnych ludzi jest multum. W każdym 
razie w naszej budzie. Na przykład Colin. Czy nie uważasz, że on jest wybitnie 
zdolny? Zrobiło mi się gorąco, sama nie wiem dlaczego. Zaczęłam się jąkać. - 
No... może... czy ja wiem... nie znam go tak dobrze... być może... Doprawdy nie 
wiem. - A ja wiem! I wiem, że on za tobą szaleje! - Chyba ty oszalałaś. Co ci 
przyszło do głowy? Dlaczego miałby za mną szaleć? Nie dałam żadnego powodu... - 
Dobrze, dobrze - zlekceważyła moje słowa "Torcik". - Powiedzmy, że ty tego nie 
zauważyłaś, ale ja tak. Kiedy tylko ma okazję, gapi się na ciebie. Oczywiście 
ukradkiem, aby się nie zdradzić przed przyjaciółmi. Zgrywa przecież 
twardziela... Notuję w pamięci wszystkie jego spojrzenia, bo znowu ja nie 
spuszczam z niego wzroku. Jestem do szaleństwa zakochana w Celinie! - Wydawało 
mi się, że wielu innych chłopców ci się podoba. - Ani trochę! Robię z nich 
durniów. Obściskuję się z nimi na złość sobie i z zemsty, że nie mogę się 
zbliżyć do Colina. Ale mam ich wszystkich w nosie. - Przecież w ten sposób nie 
zdobędziesz Colina? - Ani w ten, ani w żaden inny. Zrozumiałam to. Będę go 
kochała, bo nikt mi tego nie może zabronić. Nawet on. Nie chcę, aby ktokolwiek o 
tym wiedział. Jestem pewna, że mogę liczyć na twoją dyskrecję; znam się na 
ludziach i wiem, że tobie mogę zaufać. Szukałam okazji do spotkania z tobą, bo 
musiałam to komuś powiedzieć. Przecież ja pękam z miłości! Jesteś mi bliska, bo 
on ciebie kocha. Chciałabym cię zmusić, abyś i ty go kochała, bo przecież on 
przez ciebie będzie nieszczęśliwy... Czy nie możesz zerwać z chłopcem, którego 
masz w tej twojej Polsce? Bądź dobra dla Colina! 
64  - Jesteś absolutnie szalona! Pierwszy raz w życiu słyszę, aby zakochana 
dziewczyna z miłości oddawała komuś swego najdroższego. - Jeszcze mało wiesz o 
życiu. - A ty skąd wiesz tak dużo? - Wiem i już. Jeżeli się zgodzisz, chciałabym 
się z tobą przyjaźnić, oczywiście w tajemnicy przed wszystkimi. Przy innych będę 
wobec ciebie złośliwa, tak jak zwykle. Nie chcę, aby ktoś o mnie kiedykolwiek 
coś miłego powiedział. Chcę zostać tą wstrętną "Torcik"... Bo nie myśl, że nie 
wiem, jak mnie nazywają. Ale dla ciebie, gdy inni nie będą słyszeli, mogę być 
Alice, bo tak mam na imię. Zgadzasz się na przyjaźń? - Ależ oczywiście! 
Kompletnie mnie oszołomiłaś, Alice!  - A ty mnie nie, Paulino, bo ja od początku 
wiedziałam, że chcę się z tobą przyjaźnić, i dlatego byłam wyjątkowo niemiła w 
stosunku do ciebie. A teraz cześć, Paulino! Znowu cię kiedyś dopadnę! "Torcik", 
a raczej Alice, zniknęła za drzwiami. Stałam dosłownie jak słup soli. Nie mogłam 
się ruszyć z miejsca. Jak na jeden dzień, to było dla mnie zbyt wiele. Jędza 
"Torcik" jako nieszczęśliwa Alice, zakochana w Colinie... I historia z Colinem 
taka skomplikowana. Alice go kocha, on kocha mnie, ja kocham Grzesia... Boże! 
Czy będę w stanie unieść ten ciężar? Nie wiem, czy ktokolwiek z dorosłych 
potrafiłby sobie z podobnym problemem poradzić. Ja mam przecież dopiero 
czternaście lat!  Rozdział XX Na moje szczęście nadchodzą zimowe ferie  Szybko 
mijały dni. Było tyle nauki, że nie miałyśmy nawet czasu się powygłupiać. Nie 
zakładałyśmy już żadnych nowych klubów, a o starych zapomniałyśmy. Ślęczałyśmy 
nad książkami; każda z nas chciała być najlepsza, a raczej wszystkie chciałyśmy 
być jednakowo dobre, bo  65
 o zawiści między nami nie mogło być mowy. Ławeczka pod jaśminem stała pusta, 
nie chodziłam tam na duchowe spotkania z Grzesiem, bo i po pierwsze, było 
paskudnie zimno i przeważnie padał deszcz, a po i drugie, brakowało mi czasu. Ja 
przecież musiałam się uczyć więcej od j innych, zwłaszcza jeżeli chodzi o 
angielski. W wolnych chwilach i czytałam wszystkie angielskie powieści, jakie mi 
wpadły w rękę. Janei przynosiła mi książki z biblioteki, abym sama nie musiała 
tracić czasu '\ na wertowanie katalogów. Bardzo zależało mi na tym, żeby nie 
spotkać nigdzie Colina i w żadnym wypadku nie być z nim sam na sam, nawet przez 
chwilę. Chciałam raz na zawsze przestać o nim myśleć. Jeżeli nie będziemy się 
spotykać, on także przestanie myśleć o mnie i może kiedyś zainteresuje się 
Alice, oczywiście, jeżeli ona zmieni swój sposób postępowania. Colin jest na 
tyle mądry, że dostrzeże drugie dno w naturze Alice. Byłoby wspaniale, gdyby się 
w niej zakochał. On i ona są najbardziej niezwykłymi ludźmi w szkole i naprawdę 
pasują do siebie, chociaż na razie nic na to nie wskazuje. Szczerze polubiłam 
Alice dzięki jej zwierzeniom i życzyłam jej jak najlepiej. Naprawdę chciała bym, 
aby Colin się nią zainteresował. W czasie przerw między lekcjami starałam się 
nigdy nie być sama, aby udaremnić Colinowi zbliżenie się do mnie. Zauważyłam 
jego roztargnienie, gdy rozmawiał z kolegami, i ukradkowe spojrzenia w moim 
kierunku. Ponieważ ja celowo nie zwracałam na niego uwagi, nie podchodził do 
mnie; był na to zbyt ambitny. Pewnego dnia na przerwie "Torcik", przeciskając 
się między dziewczętami, szepnęła mi w ucho: - Przestań dręczyć Colina, bo cię 
zabiję! - potem, jak gdyby nigdy nic, poszła sobie. Nagle zrobiła gwałtowny 
zwrot do mnie i wrzasnęła: - Uważaj, gapo, jak łazisz! Byłabyś mi ściągnęła 
szalik! Kosztował majątek! Pewnie ci się marzyło, aby mi go przydeptać 
buciorami? Zdębiałam. "Torcik" coś tam zaczęła poprawiać przy węźle kolorowego 
szalika, potem ze swoją wzgardliwą miną ruszyła dalej. Colin roztrącił stojący 
tłum i przepchnął się do mnie. - Czego chciała ta wiedźma? Czepiała się ciebie? 
Jeżeli pozwolisz, to powiem jej kilka takich słów, że na zawsze odechce jej się 
złośliwości! - Nie! Nie! Absolutnie nie ma powodu do awantur! Ona chciała... To 
znaczy ona nie chciała... Och! Przepraszam cię, ale nie mogę znaleźć słów, aby 
ci to wyjaśnić. Mój angielski... rozumiesz? Czasem 
66 mam trudności - plątałam się, bo jakoś z miejsca zorientowałam się, że Alice 
zrobiła awanturę tylko dlatego, żeby ułatwić Colinowi rozmowę ze mną. Wiedziała, 
że on skorzysta z okazji, aby do mnie podejść. Ta Alice naprawdę wszystko 
wiedziała o życiu! Moje przyjaciółki otoczyły nas, żeby dowiedzieć się, co 
właściwie zaszło. Nagle wszyscy stłoczyli się dookoła, zaciekawieni tym 
zdarzeniem. Korytarz przed nami zrobił się pusty. Tylko jedna postać, tańcząc, 
oddalała się środkiem korytarza: "panna Torcik". Ktoś rzucił za nią starą, 
poszarpaną maskotką. Nawet się nie obejrzała. Szła z dumnie podniesioną głową. 
Ponieważ nikt właściwie nie wiedział, o co chodzi, wszyscy zaczęli na własną 
rękę snuć różne przypuszczenia: a to że "Torcik" zwyzywała mnie, bo jestem 
zdolniejsza od niej, a to że wykręciła mi rękę i mało jej nie złamała. Musiałam 
przekrzykiwać wszystkich i tłumaczyć, że absolutnie nic się nie stało. - Zaszło 
małe nieporozumienie - tłumaczyłam - ale wszystko  wyjaśniłyśmy i na tym koniec. 
Był także koniec przerwy i wszyscy musieliśmy wrócić do klas. Colin zdążył mi 
powiedzieć, że ma bardzo ważną sprawę do mnie i musi się ze mną spotkać. 
Chodziło o list od jego babci z wiado mościami dla mnie. Dodał, że wieczorem 
będzie czekał tam, gdzie kiedyś. Wiedziałam, że "kiedyś" to była niedzielna 
ławeczka przy jaśminie. Nie mogłam odmówić, chociaż nie przychodziło mi do 
głowy, jakież to wiadomości miała mi do przekazania jego babcia. Chyba że jakimś 
dziwnym przypadkiem spotkała się z kimś z mojej rodziny. W końcu wszystko jest 
możliwe. Postanowiłam pójść na spotkanie. Nie wiem tylko, dlaczego nagle zaczęło 
mi dziwnie łopotać serce? Wieczorem ubrałam się w ciepłą kurtkę i powiedziałam 
dziew czętom, że muszę się przejść, aby się dotlenić, bo zaczynam mieć kłopoty z 
pamięcią. Natychmiast wszystkie ofiarowały się pójść ze mną, ale odmówiłam. 
Dziewczęta nie upierały się, w końcu wolały siedzieć w ciepłej sypialni, niż 
kurczyć się z chłodu i moknąć na deszczu. Rzeczywiście pogoda nie była piękna, 
deszcz tymczasem zamienił się w mokry śnieg. Wielkie, mokre białe placki spadały 
mi na twarz i od razu topiły się na niej. Pomyślałam, że to nawet lepiej, jeśli 
będę brzydko wyglądała. Tylko dla Grześka chciałam  67
 być zawsze piękna. Jeżeli Colin zawrócił sobie mną głowę, to mu przejdzie, jak 
mnie zobaczy tak zapaćkaną mokrym śniegiem. J Colin już stał obok ławki. Nie 
założył na głowę kaptura. Pomyś- l lałam, że chyba oszalał! Z całą pewnością się 
przeziębi! Wyglądał *' pięknie! Płatki śniegu delikatnie siadały na jego 
włosach. Chyba mnie jeszcze nie zauważył, bo miał zamknięte powieki. Podeszłam 
blisko, a wówczas on wyciągnął ręce i zaczął zawiązywać sznurki kaptura pod moją 
brodą.  - Masz nagą szyję - powiedział. - Możesz się łatwo przeziębić. Jego 
twarz znalazła się tak blisko mojej twarzy, że mi się zakręciło w głowie. "Na 
miłość boską! Co to znaczy? Przecież nie byłam w nim zakochana?" Otworzyłam 
oczy. Patrzyliśmy na siebie. Wtopiłam wzrok w jego oczy. On wtopił wzrok w moje. 
A potem nasze usta się złączyły... Nagle oprzytomniałam. Odwróciłam się i 
zaczęłam uciekać. Przystanęłam na moment i krzyknęłam: - Zostaw mnie w spokoju! 
Jeżeli naprawdę mnie lubisz, to mi dasz spokój! Kocham innego! Nie mogę kochać 
was dwóch! Jak szalona pobiegłam przed siebie. Rozpłakałam się na głos. Nie 
wiem, czy z powodu wyrzutów sumienia, czy z żalu, że dwóch chłopców nie można 
kochać równocześnie. Na szczęście za dwa dni rozpoczynały się ferie zimowe. Nie 
będę musiała spotykać Colina, przynajmniej przez jakiś czas. No i wyjadę do 
Polski. Do mojego Grzesia!  Rozdział XXI Jestem już w Gdańsku!  Na lotnisku w 
Rębiechowie wylądowałam późnym popołudniem. Wiedziałam, że tata będzie na mnie 
czekał. W liście napisałam Grześkowi, kiedy przylatuję, ale prosiłam, żebyśmy 
się spotkali dopiero po tym, jak się przywitam z rodziną. Byłam pewna, że on 
68 to zrozumie. A jednak zobaczyłam go w tłumie oczekujących. Ukrywał się na 
końcu, za wszystkimi, ale ja go dostrzegłam. Tata stał zaraz przy barierce. Gdy 
mnie wydarł z tłumu pasażerów i ściskał w ramionach, Grzesiek zniknął. Całowałam 
tatę i mówiłam, jak się cieszę, że znowu z nim Jestem, ale poprzez ramię taty 
próbowałam dojrzeć Grześka. Jednak Grzesiek przepadł. Nie wiem, co się z nim 
stało. Może skrył się w lotniskowym autobusie, który wszystkich zawiezie do 
śródmieścia Gdańska? W każdym razie nie było go nigdzie, chociaż bardzo pilnie 
się rozglądałam. Tata zauważył moje roztargnienie. - Oczekiwałaś, że będzie tu 
ktoś jeszcze? - zapytał. - Ależ, skąd? - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. 
Przecież nie spodziewałam się Grześka. Skąd mogłam wiedzieć, że się nagle zjawi? 
- Aha! Pewnie chcesz zobaczyć, gdzie stoi mój samochód? Otóż nie poznasz go, 
droga panno Paulino, bo to nie ten sam samochód. Basia uparła się, aby kupić 
nowy. W starym co chwilę coś się psuło. Basia sprzedała trochę obrazów i z dnia 
na dzień zrobiliśmy się niemal bogaci! - No właśnie! Zdziwiłam się, że było cię 
stać na bilet dla mnie. No bo taki luksus... Szastać forsą na czyjąś kilkudniową 
wizytę? - Nie czyjąś, tylko mojej ukochanej córeczki! Gdybym cię przez dłuższy 
czas nie widział, mógłbym cię nie rozpoznać. Już teraz wyglądasz jak piękna, 
niemal dorosła dama, a przecież kilka miesięcy temu żegnałem się z dzieckiem. 
Zapomniałem dodać, z szalonym dzieckiem. Ciekaw jestem, czy trochę spoważniałaś? 
- A chciałbyś? - W żadnym razie! Wyobrażasz sobie, jaki nudny byłby świat bez 
odrobiny szaleństwa? - No więc daję d słowo, że do końca życia będę stuknięta. A 
teraz opowiedz mi o wszystkim, co się działo, kiedy mnie tutaj nie było. 
Wsiedliśmy z tatą do nowego poloneza-combi. Bardzo był bajeranc-ki. Miał tyle 
pasów, ile miejsc dla pasażerów, ogrzewane szyby i wycieraczki nawet na tylnej 
szybie. Wiedziałam, że tata dlatego wybrał combi, żeby Basia mogła przewozić 
sztalugi i blejtramy. Wożenie w bagażniku na dachu wymagało specjalnych 
zabezpieczeń, zwłaszcza jeżeli była zła pogoda, co u nas na Wybrzeżu jest dosyć 
częste.  69
 Ruszyliśmy. Zaczął sypać gęsty śnieg, ale tata z góry uprzedził j moje obawy. s 
- Nie bój się. Mam zimowe opony - powiedział. - No i jak ci wiadomo, jestem 
wspaniałym kierowcą! - zaśmiał się. % - Jesteś wspaniałym kierowcą, wspaniałym 
tatą i wspaniałym wszystkim! Nawet byłbyś wspaniałym hodowcą wiewiórek! - 
Dlaczego właśnie wiewiórek? - zdziwił się tata. - Nie mam pojęcia. Wiewiórki 
nagle przyszły mi na myśl. Wiesz, % że często mówię bez zastanowienia. - Ale jak 
trzeba, zastanawiasz się głęboko. - Teraz nie było trzeba. - Zgadza się. To ja 
się staję zasadniczy, zadając podobne pytanie mojej dowcipnej córce. Oduczyłem 
się słownych przekomarzań. Za długo cię nie było i dlatego. Jeżeli szybko nie 
wrócisz, następnym razem spotkasz tępego starca, który będzie próbował 
analizować każde wypowiedziane przez ciebie zdanie. - Nie bój się o to. Masz 
przecież po mnie dowcip i szaleństwo. Przekazałam ci to w genach. Opowiadaj 
wreszcie o wszystkim! Jechaliśmy ostrożnie w rozmiękłym śniegu, wycieraczki 
lekko szurały, było cudownie wśród znajomych krajobrazów, z moim kochanym tatą 
obok. - Mama jest zdrowa i jak zwykle zawalona pracą - zaczął tata. - Babcia 
wpada od czasu do czasu, oczywiście także zdrowa, chociaż mówi, że ma wszystkie 
choroby świata, oprócz AIDS. Ostatnio zwierzyła mi się, że się zakochała... Jak 
sięgnę pamięcią, babcia ciągle się w kimś kochała, bo według niej życie kończy 
się nie tyle z ostatnim oddechem, co z ostatnią miłością. - A mnie babcia nie 
zwierzyła się w listach ze swojej miłości. Już ja z niej wydobędę całą prawdę! 
Teraz mi powiedz, jak się czuje Basia? Czy namalowała dużo obrazów? Komu 
sprzedała te, o których mówiłeś? - Holendrom. Przyjechali Holendrzy z dawną 
przyjaciółką Basi. Znały się jeszcze z gimnazjum. Anita, Basi przyjaciółka, 
wyszła za mąż za Holendra, który jest pianistą. Ma bardzo niezwykle imię: i 
Leen. Leen ma przyjaciół: dyrektora jakiejś szkoły, Chrisa i jego żonę, Lenie... 
Ciągle myliły mi się imiona Leen i Lenie... Wszyscy i? 
70 . l- przyjechali do Polski do rodziny Anity, żony tego muzyka, no i 
odwiedzili Basie. Wzięliśmy więc babcię do pomocy i pojechaliśmy do Karpna, żeby 
mogli się nacieszyć naszymi krajobrazami. Wiesz przecież, jakie piękne jest 
Karpno, a oni tam u siebie w Holandii nawet nie mogą marzyć o podobnych cudach. 
Zupełnie zwariowali na temat naszej przyrody. Chris filmował wszystko! Każdy 
kwiatek, nawet jedynego muchomora, który się uchował przy suszy. Bardzo 
żałowałem, że akurat nie było innych grzybów, ale oni i tak byli ze wszystkiego 
zadowoleni. A za lipuskim chlebem po prostu szaleli! Swoją drogą, nigdzie nie ma 
tak dobrego chleba, jak w Lipuszu. Nawet sam Zapasiewicz mówił o tym w radiu. 
Gdy już goście nacieszyli się leśną głuszą, Basia zaprosiła ich do swojej 
pracowni, a oni znowu wpadli w zachwyt i zakupili niemal wszystko. I w ten oto 
sposób zdobyliśmy pieniądze na samochód. Aha... Jeszcze coś na temat Basi. 
Niedługo będziesz miała przyrodnią siostrę. - No wiesz?!? I teraz dopiero mi o 
tym mówisz? - krzyknęłam oburzona. - Taka wiadomość! Tato! Moje gratulacje! 
Znowu będziesz ojcem! - Nie byłem pewien, czy cię to ucieszy? - Czyli mnie w 
ogóle nie znasz! Skoro rozeszliście się z mamą i jesteś z Basia, z Basia, którą 
szczerze lubię, bo jak najbardziej na to zasługuje, a ja od zawsze marzyłam o 
rodzeństwie, to jak mogłabym się nie cieszyć? I co z tego, że ja jestem u mamy, 
a moja siostra będzie u drugiej mamy? Przecież moja mama nie zabraniała mi bywać 
u ciebie i Basi, to dlaczego miałaby mi mieć za złe, że bywam u mojej siostry? 
Jesteś pewien, że to będzie siostra, a nie brat? - Tak. Sprawdziliśmy to. - 
Przeogromnie się cieszę! Chciałabym już przywitać się z Basia i moją przyszłą 
siostrą, ale może to nie byłoby w porządku wobec mamy. Odwieziesz mnie najpierw 
do mamy, dobrze? Zaraz jutro rano wpadnę do Basi. - Oczywiście, że wiozę cię do 
mamy! Do głowy mi nie przyszło, abyś najpierw witała się z Basia. Mama dzisiaj 
gra, więc cię zawiozę do teatru. - Co grają?  71
 - Kiedyś sztuka nazywała się "Lekarz mimo woli", teraz zmienili tytuł na "Medyk 
z przypadku". Wolałem poprzedni tytuł. No! Już jesteśmy przed teatrem! Wysiadaj! 
Jakaż ty jesteś śliczna i dorosła! Tata zatrzasnął za mną drzwiczki i odjechał. 
Budynek teatru stał ? l jak dawniej, a ja myślałam, że wszystko Zastanę inne, 
niż było.  Rozdział XXII Teatr, czyli jak zwykle szaleństwo, a potem ukochany 
dom  Mama była na scenie. Weszłam do bufetu teatralnego i zauważyłam, że panuje 
tam dziwne podniecenie. Każdy na mój widok krzyknął: "O! Jak się masz! Już 
wróciłaś?", i natychmiast przestawał się mną interesować. Wszyscy zbierali się w 
grupkach, szeptali między sobą i dziwnie nienaturalnie się zachowywali, 
zwłaszcza przechodząc obok stolika, przy którym siedziało czterech nie znanych 
mi panów. Podeszłam do bufetu zamówić sobie herbatę z cytryną i zapytałam 
bufetową o tych nieznajomych. - To są filmowcy. Przyglądają się aktorom, bo będą 
ich angażować do filmu - szepnęła mi konspiracyjnie. Teraz już wiedziałam, o co 
chodzi. Być zaangażowanym do filmu, to znaczy zarobić duże pieniądze, a niekiedy 
nawet zdobyć sławę. Każdy miał na to ochotę. Starali się swoim zachowaniem 
zwracać na siebie uwagę, aby zapamiętano ich twarze, gdy przyjdzie do 
kompletowania obsady filmu. Byli przekonani, że na próbnych zdjęciach wypadną 
wspaniale, chodziło jednak o to, aby do tych próbnych zdjęć doszło, by im je 
zaproponowano. Nic dziwnego, że nikt nie miał głowy, aby się mną zajmować. 
Trochę byłam rozczarowana, bo przygotowałam się na wielkie wiwaty i uściski. 
Piłam herbatę i ukradkiem obserwowałam filmowców. Mieli znudzone i obojętne 
miny. Przypuszczam, że był to któryś z rzędu teatr, w którym robili przegląd 
aktorów, podczas gdy dla aktorów to był moment, gdy może paść wielka wygrana. 
Nigdy nie wiadomo, na kogo padnie. Losy aktorów, bardziej niż inne, zależą od 
przypadku. Nagle do bufetu wparowała moja babcia. "O Boże!" - pomyślałam. 
"Babcia znowu szykuje się do próbnych zdjęć! I znowu nic z tego nie wyjdzie!" 
Babcia nawet nie powiedziała "dobry wieczór", tylko rzuciła się na mnie i niemal 
mnie zgniotła w uścisku. - Jesteś! Moje ty utrapienie! - krzyczała. - Masz 
pojęcie? Jadę wprost z Gniezna! W taką zadymę! Całe szczęście, że odwołali 
spektakl, bo w południe sprzedali tylko półtora biletu! Tym razem ucieszyłam 
się, że ludzie nie chodzą do teatru! Nie miałabym okazji przywitać się z tobą! 
Skarbie ty mój! Więc już jesteś?!? I jaka śliczna! Nic dziwnego, w końcu urodę 
masz po mnie. Wiedziałam, że będziesz tutaj. Mama na scenie? Co? Bardzo dobrze. 
Będę miała cię tylko dla siebie! Nie miałam możliwości powiedzieć ani słowa. 
Babcia mówiła za mnie. A przy tym podduszała mnie w swoich ramionach, tak że 
trudno mi było nawet oddychać. Nareszcie zostawiła mnie i padła na krzesło. - 
Zamów mi herbatę - poprosiła. - Myślałam, że nie dojadę tym starym gratem! 
Zaschło mi gardle z nerwów. Nie mam już zdrowia do tego rupiecia! Ciągle się w 
nim coś psuje, i to w najmniej spodziewanej chwili. Opowiem ci, co kiedyś było, 
gdy mi się kopułka rozleciała... Kiedy wracałam z bufetu z herbatą, nad babcią 
pochylał się jeden z panów filmowców. Babcia przecząco poruszała głową. 
Usłyszałam jej ostatnie słowa: - Nie, proszę pana! Ja już raz w życiu brałam 
udział w tym, jak wy to teraz nazywacie, "castingu"... Idiotyczna nazwa... 
Kiedyś mówiło się "próbne zdjęcia"! Mamy swój własny język, ale wszystkim się w 
głowach poprzewracało. Chcecie, aby każda rzecz inaczej się nazywała. Ale jak 
zwał, tak zwał, a ja mówię, że nie! Żadnych castingów czy choćby nawet próbnych 
zdjęć! Nie chce mi się już robić kariery! Trzeba było zgłosić się do mnie 
pięćdziesiąt lat temu! - Wówczas jeszcze żadnego z nas nie było na świecie - 
powiedział pan z filmu. - Szukamy takiej postaci, jak pani, ale oczywiście 
skoro... 
72 
73
 - Oczywiście! Oczywiście! - nie dała mu skończyć babcia. - Odmawiam. To znaczy 
dziękuję za propozycję, ale nie przyjmuję. I proszę mi pozwolić zająć się 
wnuczką. Wróciła właśnie z Anglii - z dumą dodała babcia. - Ważniejsza jest dla 
mnie od kariery w filmie. Zresztą bardzo niepewnej. - Na wszelki wypadek, gdyby 
pani zmieniła zdanie, zostawiam bilecik - powiedział filmowiec, kładąc wizytówkę 
na stoliku, i odszedł do reszty filmowców. - Wiesz, babciu, zaimponowałaś mi - 
powiedziałam, stawiając przed babcią herbatę. - Odmówić grania w filmie? Może 
zostałabyś gwiazdą? - Daj spokój! Do tej pory nie zostałam gwiazdą, to i teraz 
się obejdzie. Wystarczy mi teatr. Już mnie nie interesuje robienie kariery. W 
ogóle coraz mniej spraw mnie interesuje. - Tak? Słyszałam coś innego. Tata 
mówił, że się zakochałaś. - To prawda. Ale stało się to wbrew mojej woli. Nie 
miałam na to żadnego wpływu. - Zakochałaś się z wzajemnością? - Oszalałaś?!? Ten 
człowiek wcale nie wie, że się w nim kocham! Nie będę się przyznawała do 
zakochania, w moim wieku?... - A ja myślałam, że tylko nastolatki zakochują się 
anonimowo. - W sprawach miłości wiek nie ma znaczenia. Mówmy o czym innym. Mówmy 
o tobie. - Wszystko ci opisałam w listach. U mnie nic się nie dzieje. Uczę się, 
uczę się i jeszcze raz się uczę. Opowiadaj mi o sobie, babciu! Twoje życie jest 
tak pełne przygód. Miałaś mi opowiedzieć o tym, jak ci pękła jakaś kopułka. - 
Rzeczywiście było tak, bo w tym starym gracie ciągle coś się rozlatuje. No więc, 
wracałam z Lipusza do Gdańska i przed Kościerzyną nagle coś rąbnęło od spodu w 
samochód. Pomyślałam, że kamień. Zdziwiło mnie, że zaraz nie wyleciał, tylko bez 
przerwy tłukł się pod maską. Na wszelki wypadek postanowiłam to sprawdzić, ale 
wiesz, że nie znam się na niczym, co dotyczy wnętrza samochodu. Podjechałam na 
stację benzynową za Kościerzyną, a ponieważ tam na parkingu stało kilka 
ciężarówek, pomyślałam, że znajdzie się jakiś mężczyzna, który zajrzy do środka 
bestii i sprawdzi, co jej dolega. Rzeczywiście było tam kilku panów, przeważnie 
lekko pijanych, 
74 jeden nawet dobrze "naprany". I on pierwszy dorwał się do mojego samochodu. 
Podniósł maskę i krzyknął: "Rany boskie! Całą kopułkę diabli wzięli! Patrz 
pani!" - pokazał mi jakieś bakelitowe okruchy. "Cud, że pani tu dojechała! 
Trzeba wymienić kopułkę na nową!" - zataczając się, pokazywał kolegom strzępy 
kopułki i wszyscy się dziwili, że samochód jeszcze się poruszał. Znawca kopułki 
miał na imię Beniek. Bez przerwy ktoś powtarzał to imię, bo wszyscy usiłowali 
sprawdzić resztę wnętrzności samochodu i prosili: "Beniek! Posuń się odrobinkę! 
Trzeba zobaczyć, czy coś jeszcze się nie uszkodziło..." Pan Beniek nie wyrażał 
zgody. Wręcz groził, że łeb ukręci każdemu, kto zbliży się do samochodu, bo 
tylko on jeden może mi pomóc. Potem zawołał kogoś trzeźwego, aby go podwiózł do 
zaprzyjaźnionego mechanika, i za chwilę wrócił z nową kopułka. Leżał na otwartej 
masce mojego auta i próbował w kopułce umieścić różne kable, które tam przedtem 
były podłączone. Niepokoił się, czy aby się nie pomyli, ale w żadnym wypadku nie 
pozwolił, aby mu ktoś pomógł. Oddałam duszę w ręce Boga i pana Beńka, bo nie 
miałam innego wyjścia. W czasie gdy pana Beńka nie było, jego koledzy wyjaśnili 
mi, że Beniek to "dusza człowiek", każdemu pomoże, ale nie da się z nim 
wytrzymać, gdy się napije. Toteż trzymali się z daleka, kiedy Beniek usiłował 
włożyć kable we właściwe miejsca. Gdy już wszystko było gotowe, pan Beniek 
błagał, abym zapisała sobie numer jego "komórki", na wypadek gdyby w drodze 
jeszcze coś zaszwankowało; on wówczas natychmiast się zjawi, żeby tam nie wiem 
co, i pomoże mi! "Moja kochana mama jest w pani wieku!" - łkał pan Beniek. 
"Gdyby pani się coś stało, nie darowałbym sobie! Pani nie ma pojęcia, jak ja 
kocham matkę! To święta kobieta! Mam także siostrę, jest kucharką w luksusowym 
hotelu w Gdańsku, może ją pani zna... I mam córkę! Za tydzień wydaję ją za mąż! 
Już jej zacząłem budować dom w Lipuszu... Musi pani zapisać numer mojej komórki, 
bo jak mi Bóg miły, zastrzelę się, jeżeli się pani coś stanie po drodze!" Dosyć 
długo trwało, nim mi się udało uspokoić pana Beńka. Obiecałam, że w razie czego 
dam znać, i pojechałam. Nic się po drodze nie stało. Kopułka trzyma się do 
dzisiaj. A pana Beńka nigdy nie zapomnę. Chyba mam szczęście, bo w trudnych 
chwilach zwią zanych z samochodem zawsze trafiam na szlachetnych ludzi. Pan  75
Beniek stoi na czele wszystkich szlachetnych. Postawiłam mu pomnik we własnej 
pamięci. - Dosyć często, babciu, jeździłaś w tym roku do Lipusza i Karpna. Tata 
mówił, że byłaś tam także, kiedy przyjechali ci Holendrzy. Jak się z nimi 
dogadywałaś? - Bardzo zwyczajnie. Oni wszyscy oprócz holenderskiego mówią po 
angielsku i po niemiecku. Nie powiem, że mogę się posługiwać tymi językami jak 
nożem i widelcem, ale coś tam liznęłam i niemieckiego, i angielskiego, no a poza 
tym mam przecież ręce do mówienia i mimikę. Dogadywaliśmy się, chociaż nie 
zawsze dokładnie. Któregoś dnia wszyscy poszli do lasu na dłuższą przechadzkę, a 
ja zostałam, żeby trochę odsapnąć od gości. Po niedługim czasie wróciła Leni... 
To żona jednego z Holendrów, Chrisa, dyrektora szkoły... - Tata mi o nim 
wspominał. - No więc Leni usiadła obok mnie, wyjaśniła, że męczy ją chodzenie po 
lesie, więc wróciła. Wskazała ręką na okazałą skórzaną torbę, którą położyła 
obok krzesła, i próbowała mi coś powiedzieć. Ponieważ nie rozumiałam, co mówi, 
zagdakała i zatrzepotała rękami, robiąc gest, jakby skubała kurę. Domyśliłam 
się, że kupiła kurę we wsi i będzie ją skubać. Zapytałam, czy ta kura jest żywa, 
a ona zaprzeczyła. Pytam, czy będzie ją gotowała, czy smażyła, a Leni znowu 
zaprzeczyła. Byłam trochę zdziwiona. Pomyślałam, że Leni chce chyba kurę zabrać 
do Holandii, ale skoro nieżywą, to pewnie mają jakąś podróżną lodówkę. Kiedy 
całe towarzystwo wróciło z lasu, a ja opowiedziałam Basi o kurze, a Basia 
Anicie, Anita Holendrom, wszyscy mało nie pękli ze śmiechu. Okazało się, że Leni 
pokazywała mi torbę, w której przyniosą zamówione rano kurczaki z rożna, 
przeznaczone na wspólny obiad. Jak widzisz, moja znajomość obcych języków jest 
dosyć niedoskonała. Toteż gdy Chris, który zapałał do mnie nagłą sympatią, 
żegnając się ze mną, powiedział, patrząc mi głęboko w oczy: "Moje marzenie! Mój 
śnie", pomyślałam, że może znowu zachodzi pomyłka i on mówi, że marzy, żeby 
położyć się spać. Co nie byłoby dziwne, gdyż bez przerwy coś zwiedzali i chyba 
byli zmęczeni. Szalenie mnie wyczerpało to mówienie w obcym języku. O wiele 
łatwiej rozmawiało się z panem Beńkiem, chociaż był pijany. Przy czym muszę 
zaznaczyć, że pan Beniek pił tylko wówczas, gdy miał przerwę w podróży. Broń 
Boże, nie jeździł po pijanemu! - jak mi powiedział.  76  Akurat gdy babcia 
skończyła opowieści, skończyła się sztuka. Chwilę odczekałyśmy, dopóki trwały 
oklaski, a potem wybiegłam na korytarz, aby jak najprędzej przywitać się z mamą. 
Ściskałyśmy się i ja się trochę pobeczałam, a potem mama galopem przebrała się w 
swojej garderobie, nawet się dokładnie nie rozcharakteryzowała, powiedziała, że 
zrobi to w domu, bo teraz szkoda czasu, i pojechałyśmy. Mama ze mną swoim 
samochodem, a babcia za nami. Byłam tak bardzo szczęśliwa, że nie mogłam mówić. 
Co chwilę tylko dotykałam kolana mamy, aby uwierzyć, że naprawdę znowu z nią 
jestem. Chaotycznie opowiadałam o szkole, o dziewczynach, o tym, jak mi tam 
dobrze i że sobie radzę, że tęsknię, ale wytrzymam, jednym słowem wszystko, co 
się mówi* gdy się jakiś czas nie widzi z ukochanymi osobami. A potem w domu 
czekała na mnie wspaniała kolacja, z orzechowym tortem na deser. Jedno z krzeseł 
było przybrane kokardą, z przyczepioną karteczką z napisem: "Miejsce dla 
Najważniejszej Osoby". Oczywiście wiedziałam, kto tego dnia jest osobą 
najważniejszą. Siedziałam jak prawdziwa królowa, a mama i babcia wpatrywały się 
we mnie z taką czułością, że tylko cudem powstrzymałam się, aby nie zacząć 
głośno ryczeć. Boże! Jak ja uwielbiam moją rodzinę!!!  Rozdział XXIII Grzesiu! 
Czy potrafimy się odnaleźć?  Przeżywałam radość spotkania z rodziną, ale 
chciałam jeszcze uraczyć się drugą radością: spotkaniem z Grzesiem. Nie bardzo 
wypadało mi powiedzieć, że chciałabym na króciutko wyjść i jeszcze z kimś innym 
się przywitać. Chyba mama wyczytała tę chęć z mojej twarzy, a może za bardzo się 
wierciłam przy stole, bo i babci moje zachowanie wydało się podejrzane. 
Przyjrzała mi się i powiedziała: - Albo chcesz pójść do łazienki, albo cię coś 
ponosi. Wiercisz  się, jakbyś siedziała na gorącym piecu...  77
 - Mamo! Zanudziłyśmy naszą Paulinkę, a ona pewnie chce się przywitać z 
przyjaciółmi - zwróciła się mama do babci, a do mnie powiedziała: - Jeszcze 
będziemy miały masę czasu, żeby się nagadać. Chyba powinnaś zadzwonić do kogoś. 
O ile się nie mylę, masz w pobliżu znajomego, z którym przed wyjazdem się 
widywałaś... Chyba że nie masz ochoty spotkać się z nim? - Co ty wygadujesz? - 
oburzyła się babcia. - Jaki znajomy? Ona się z kimś spotykała? Przecież to 
jeszcze dziecko! Do czego ty ją namawiasz? - Mamo... O ile się nie mylę, to ty w 
jej wieku byłaś co chwilę w kimś zakochana. Zresztą ja także. Prawdopodobnie to 
rodzinne. - No wiesz... Oczywiście, że nie mam nic przeciw jakimś dziecinnym 
sympatiom, ale żeby o tej godzinie spotykać się z chłopcem? I żeby ona pierwsza 
do niego dzwoniła? - Babciu, ja się z nim listownie umówiłam, że zadzwonię. On 
czeka na mój telefon. Nie będzie mnie najwyżej pół godziny. Tylko się przywitam 
i zaraz wracam. Wiesz, że można mieć do mnie zaufanie. Mama je ma. - Wychodzi na 
to, że jestem starą zrzędą. Oczywiście, że mam do ciebie zaufanie. Dzwoń i idź 
na tę randkę, tylko uważaj, żeby się ludziom nie rzucać w oczy. Powiedzą, że 
córka artystki zachowuje się jak... Jak jakaś córka artystki. Co ja mówię?!? 
Chyba zwariowałam, ale fakt, że artyści nigdy nie mieli dobrej opinii. Nie wiem 
dlaczego? Nie słyszałam odpowiedzi mamy ani dalszej rozmowy mamy z babcią. 
Zadzwoniłam do Grześka. Chyba czyhał przy telefonie, bo natychmiast podniósł 
słuchawkę. - Schodzę na dół! - krzyknęłam. - Czekaj na mnie przy swoim 
samochodzie! Wskoczyłam w kurtkę z kapturem i już mnie nie było. Grzesiek stał 
oparty o maskę samochodu. Strasznie mi serce biło, gdy podchodziłam do niego. 
Wyciągnęliśmy do siebie ręce i powiedzieliśmy równocześnie: "Cześć!". Potem 
milczeliśmy. Nie wiem jak długo. Może całe wieki, a może to była tylko chwila. 
Przez śnieg przebłyskiwało trochę światła latarni. Widziałam w tym świetle jego 
twarz i wpatrzone we mnie oczy. Ja także nie mogłam oderwać oczu od niego. 
Patrzyliśmy na siebie, jakbyśmy chcieli poznać się od nowa. Chciałam wyczytać w 
jego oczach tęsknotę za mną. Nie  78 wiem, co on odczytywał. W pewnym momencie 
zrobiło mi się głupio. Przypomniałam sobie, że podobnie wpatrywałam się w 
Colina, i to nie tak dawno. Czułam się jak zdrajczyni. Czy będę mogła 
wynagrodzić Grzesiowi w jakiś sposób tę chwilową zdradę? Coś wymyślę. To nie 
powinno było się stać. Może Grześ domyślił się, że mam coś na sumieniu, bo także 
miał dziwnie niewyraźną minę. Postanowiłam, że przyznam się Grzesiowi do tej 
okropnej zbrodni, ale innym razem. Nie w pierwszym dniu naszego spotkania. To by 
go mogło załamać. Jakoś powoli go przygotuję, ale powiedzieć mu muszę i będę go 
prosiła o wybaczenie. Boże! Jaka ja byłam podła! Jak mflgłam? Grześ jest taki 
kochany! Gdy patrzę na niego, to serce  mi topnieje jak śnieg na ciepłym 
policzku. - Czekałem na ciebie - przemówił wreszcie Grześ. - Niewiele pisałem, 
bo to nie moja działka. Nie umiałbym napisać, co czuję. Ale czekałem na ciebie. 
Nawet nie przypuszczałem, że coś takiego może człowieka spotkać. Że będzie 
każdego dnia myślał. I czekał. Chodziłem tam, .gdzie rośnie jaśmin. Na nasze 
miejsce. I nie tylko w niedzielę. Zawsze będę tam chodził, dopóki całkiem nie 
wrócisz. "O Boże! Jaki on jest szlachetny, a ja podła!" - pomyślałam i łzy  mi 
pociekły po policzkach. Grześ zdjął rękawiczkę i wycierał moje łzy. Próbował 
żartować:  - Przestań! Zaraz będziesz miała sople pod oczami! - Grzesiu! Muszę 
ci bardzo dużo opowiedzieć. Ale nie dzisiaj. Dzisiaj chciałam cię tylko zobaczyć 
- wyszeptałam i na całego się  rozszlochałam. Grześ objął mnie i wtulił moją 
głowę w swój kożuch.  - Nie płacz - poprosił. - Nie płacz. Nie wiem, co robić... 
- Nic! Nic! Nic! - szlochałam w kożuch Grzesia. - Nikt nic nie może zrobić. 
Jestem taka nieszczęśliwa! Jutro się spotkamy, dobrze? W południe. Pójdziemy do 
parku oliwskiego pod nasz jaśmin.  A teraz już idę! Wyrwałam się z objęć Grzesia 
i pobiegłam do domu. Nie obejrzałam  się, ale byłam pewna, że on długo jeszcze 
będzie tam stał. Mój ukochany Grześ, którego tak skrzywdziłam. Ale przecież 
wszystko naprawię - pocieszyłam się w myślach. Wytarłam nos i oczy i wpadłam do 
domu. Wszystko, co groźne, było już za mną. Od tej pory będę całkiem inną 
Paulina! Nie po raz pierwszy dałam sobie samej słowo.  79
 Rozdział XXIV Teraz jeszcze nic nie wyznam Grzesiowi  Od rana w naszym domu 
zaczął się "sądny dzień". Mama nie mogła znaleźć różu na policzki, a już była 
niemal spóźniona na wykład. Tego dnia nie miała w teatrze próby, ale musiała być 
na zajęciach w szkole muzycznej. Do babci zadzwonili z Gniezna, że odwołane 
przedstawienie zostało przeniesione na ten właśnie dzień, bo przyjechała 
wycieczka Polonusów z Kanady i nie tylko chcą zwiedzić kolebkę Polski - Gniezno 
- i pomodlić się przy trumnie świętego Wojciecha, ale chcą także obejrzeć polską 
sztukę w gnieźnieńskim teatrze. Babcia na przemian modliła się i złorzeczyła. 
Modliła się, żeby samochód nie zaniemógł w drodze, i złorzeczyła poszczególnym 
częściom tego samochodu, do których nigdy nie miała zaufania. - Jeżeli ta bestia 
rozpadnie się gdzieś między lasami - krzyczała - czy trafi się jakiś kochany pan 
Beniek, który mi pomoże? Sprzedam tego zardzewiałego grata i kupię sobie 
samolot! Ludzie kochani! Wyleją mnie z teatru, jeżeli na czas nie dojadę, a ja 
nie umiem  oddychać bez teatru! Babcia nie zdążyła zjeść śniadania, tak się 
śpieszyła. Wcisnęła  beret na głowę, nie patrząc nawet w lustro, byle jak, 
krzywo zapięła kurtkę, pocałowała mnie w biegu i już jej nie było. Za chwilę nie 
było też mamy. Powiedziała, co mam wziąć z lodówki na obiad, zostawiła mi na 
stole trochę pieniędzy na drobne wydatki i nie czekając na windę, zbiegła ze 
schodów. Burza minęła, mogłam się zastanowić, co dalej robić. Z Grzesiem miałam 
się spotkać dopiero w południe. Teraz wiadomo, pojadę do Sopotu przywitać się z 
Basią i pogadać o wszystkim. W domu taty i Basi zawsze był spokój i cisza. Do 
szaleństw w naszym domu przyzwyczaiłam się i nawet to lubiłam, ale od czasu do 
czasu miło było posiedzieć w pracowni malarskiej Basi, pośród jej obrazów i 
ciszy, która sprzyjała zwierzeniom. Pomyś lałam, że zapytam Basie, jak ona by 
się zachowała w mojej sytuacji, w sprawie Colina i Grześka. Zaczęłam mieć 
wątpliwości, czy powin nam powiedzieć Grzesiowi o Celinie? Przecież do niczego 
strasznego  nie doszło. Jeżeli powiem, mogę mu tym sprawić ogromną przykrość. 
Może nawet przestanie mi wierzyć i już zawsze będzie mnie podejrzewał o 
niewierność. Może lepiej zostawić sprawy, jak były? Nie chodzi o mnie, ale nie 
mam prawa ranić Grzesia. Właśnie karą dla mnie będzie życie ze świadomością, że 
postąpiłam nikczemnie. To się nigdy więcej nie powtórzył Chyba nawet z Basią nie 
powinnam o tym mówić. Po prostu wymażę wszystko z pamięci. Tak. Najlepiej 
będzie, jeżeli sama się z tym wszystkim uporam. Po co swoimi tajemnicami 
obciążać innych ludzi? Zwłaszcza że Basią spodziewa się teraz dziecka; powinna 
być w dobrym nastroju, a moje kłopoty mogłyby ją przygnębić. Zdecydowałam się 
nic nikomu nie mówić. Ubrałam się i ruszyłam do kolejki. Oczywiście po drodze 
wstąpiłam do "ciuchami". Nigdy nie potrafiłam przejść tamtędy i nie sprawdzić, 
co nowego nadeszło. To jakaś choroba! Wystarczy raz wstąpić do takiego sklepu i 
natychmiast wpada się w nałóg. Przyrzekłam sobie, że niczego nie kupię. Rzucę 
tylko okiem na ciuchy. Weszłam i natychmiast wpadłam w ramiona pani Marianny. 
Jak zwykle królowała przy wejściu, za ladą, na której stała waga. Na tej wadze 
ważyło się ciuchy. Każdego dnia była inna cena za kilogram. Im bliżej czwartku, 
tym taniej. Za to we czwartek, gdy była nowa dostawa, sklep pęczniał od różnych 
wspaniałości, ale  i ceny były nie na moją kieszeń. Pani Marianna ucieszyła się 
na mój widok i powiedziała, że  właśnie zachodziła w głowę, dlaczego nie 
odwiedzam jej sklepu. W skrócie opowiedziałam, co się ze mną działo, i razem 
ruszyłyśmy do stołów zawalonych ciuchami. Pani Marianna stwierdziła, że bardzo 
potrzebna mi jakaś ciepła, oryginalna bluzka, z pewnością nie mam ich za dużo. 
Znalazłyśmy dwie szałowe bluzki z kaszmiru. Mało ważyły, więc zapłaciłam 
niewiele. Oczywiście dostałabym od mamy, ile bym tylko chciała, ale nigdy nie 
lubiłam obciążać rodziców wydatkami na mnie. Będę mogła bez wyrzutów sumienia 
wydawać,  gdy sama zacznę zarabiać. Wyśdskałyśmy się na pożegnanie z panią 
Marianną i za poi  godziny siedziałam już u Basi w pracowni. Basią wyglądała 
prze ślicznie. Delikatnie dotknęła miejsca, gdzie wierciła się moja nie 
narodzona siostra. Chciałabym ją już widzieć! Już z nią rozrabiać! Jej bym 
wszystko opowiedziała o Celinie i o Grzesiu. Och! Jak strasznie 
80
długo trzeba będzie czekać, aż ona dorośnie do takich zwierzeń! Ciekawe, czy 
będzie podobna do mnie? Czy będzie tak samo szalona? Czy będzie przeżywała 
podobne jak ja dramaty? Ustrzegę ją przed tym. To straszne zakochać się w dwóch 
chłopcach! Nie chcę, aby moja mała siostrzyczka płakała, tak jak ja wczoraj przy 
Grzesiu. Jak to dobrze, że jeszcze nic nie wie o tragediach tego świata! 
Chciałabym, aby nie miała mojego charakteru, tylko charakter Basi. Basia nigdy 
nie spojrzałaby na kogoś innego, kochając mojego tatę. Tata to ma szczęście! Nie 
to co Grzesiek. Jestem okropna, ale przysięgam! Już nigdy w życiu nie spojrzę na 
innego chłopca! Nikt dla mnie nie istnieje, tylko Grzesiek! - Nie wierć się, 
Paulinko - zwróciła się do mnie Basia, malując mój portret. Basia stwierdziła, 
że zmieniłam się, wydoroślałam i że powinna koniecznie uwiecznić na obrazie tę 
moją nową osobowość. - Piszesz mój pamiętnik obrazami - powiedziałam do Basi. - 
Mam szczęście! Nikt inny nie będzie miał malowanego pamiętnika. Czy nie za 
bardzo mnie rozpieszczasz, Basiu? - Bardzo cię lubię, więc chętnie cię maluję. 
No i twoja siostra, jak przyjdzie na świat, będzie się mogła od razu z tobą 
poznać. - Wariuję z radości, że będę miała siostrę! Jakie jej damy imię? - 
Niestety, już nie może nazywać się Paulinka, a to jest najładniejsze imię... 
Nazwiemy ją Katarzyna. Prawda, że Kasia brzmi ładnie? - O tak! Znam wierszyk 
Lucjana Rydla "O Kasi i królewiczu". Będę jej do poduszki mówiła ten wierszyk. 
Chociaż nie! To właściwie jest smutny wierszyk. Tam Kasia jest sierotką, kocha 
się w królewiczu, a on, gdy jedzie na łowy, bierze ją za same i... No wiesz? 
Dzieciom nie trzeba mówić takich smutnych wierszyków. Wymyślimy inne imię. - 
Nie. Przyzwyczaiłam się już do Kasi. Z każdym imieniem może się wiązać jakaś 
smutna historyjka; w ten sposób mogłybyśmy nie zdecydować się na żadne. - Jasne. 
Zaklepujemy Kasię! A kiedy Kasia się u nas zjawi? - Pod koniec marca. - Ojej! A 
mnie tu nie będzie! Ale jak wrócę, będę do Kasi mówiła wyłącznie po angielsku, w 
ten sposób ułatwi sobie przyszłe studia. Będzie znała angielski od dziecka, nie 
to co jej siostra, która musi  82 wracać do angielskiej szkoły i zostawiać tu 
wszystkich swoich ukochanych. O Boże! Która godzina? Umówiłam się z Grzesiem w 
południe! Lecę, Basiu! Ucałuj tatę, jak wróci z pracy. Jutro znowu wpadnę! 
Cmoknęłam Basie w policzek, pomachałam ręką mojej przyszłej siostrze i galopem 
przebiegłam przez Monte Cassino, żeby wsiąść do kolejki i zdążyć na spotkanie z 
Grzesiem w parku oliwskim. Stał zmarznięty obok zaśnieżonej ławki i przytupywał 
nogami. - Już jestem, Grzesiu! - krzyczałam radośnie z daleka. Gdzieś się 
podziały moje wyrzuty sumienia. Rozgrzeszyłam się i uznałam, że mam prawo się 
cieszyć. Przecież sobie przyrzekłam absolutną poprawę, więc nie ma sensu dłużej 
się zamartwiać. Podbiegłam do Grzesia, zdjęłam rękawiczki i podałam mu obydwie 
dłonie. Grześ wyjął swoje ręce z kieszeni, były zmarznięte. Chuchałam więc w 
jego ręce i rozcierałam je. Chuchając, trzymałam je blisko twarzy, ale oczy 
podniosłam w górę i spotkałam się ze wzrokiem Grzesia. Patrzył na mnie bardzo 
uważnie, a potem ujął moją twarz w te zmarznięte dłonie i pocałował mnie. Bardzo 
krótko. Nagle zabrał ręce i powiedział, jakimś takim dziwnym, schrypniętym 
głosem: - Witam cię w naszym kraju, obok naszego jaśminu. Jeżeli  chcesz, to 
zgarnę śnieg i usiądziemy... - Och nie! Postójmy chwilę... Nagle poczułam, że 
nie wiem, o czym chcę z Grzesiem mówić. Tyle miałam mu do powiedzenia, a słowa 
nie przychodziły. Bałam się, że on pomyśli, że nie cieszę się z tego spotkania. 
Ogromnie się cieszyłam. Czekałam na nie długo, ale nie wiedziałam, jak to 
wyrazić słowami. - Chciałbym ci powiedzieć, jak bardzo się cieszę, nie potrafię  
jednak znaleźć słów - odezwał się Grzesiek. - O Boże! Ja także! Ja przecież 
strasznie czekałam na nasze spotkanie! Wszystko mi się kotłuje w głowie! Tyle 
mam do powie dzenia, a nic nie mówię, jakbym była jakąś durną gęsią. - Skoro to 
samo czujemy, nie musimy na ten temat mówić - rozstrzygnął Grześ. - Opowiedz mi 
o szkole. Od początku, od  samego przyjazdu. Wszystko aż do dzisiaj. - Zgoda. 
Ale wiesz co? Wsiądźmy w tramwaj i jedźmy nad  morze! Tak dawno nie widziałam 
naszego morza! 83
 Pojechaliśmy szóstką do Jelitkowa, a stamtąd przez park popędziliś my nad 
morze. Cały czas mówiłam i mówiłam. Grześ był zachwycony szkołą, moimi 
przyjaciółkami, naszymi wygłupami i klubami, które zakładałyśmy. Nie wspomniałam 
tylko o Celinie i znowu mi się zrobiło przykro, że oszukuję Grzesia.  - Czemu 
nagle zamilkłaś? - zapytał Grześ, gdy znaleźliśmy się nad samym morzem.  Fale 
uderzały o zmarznięty brzeg. Mewy kołysały się na krach. Przypłynęła para 
łabędzi, czekając na okruchy chleba. Zapomniałam, że zawsze karmiłam tutaj 
łabędzie, i nie miałam nic z sobą. Na szczęście nadeszli jacyś staruszkowie z 
torbą wypchaną okruszynami. A ja zbierałam myśli.  Grześ wziął mnie za rękę i 
podprowadził w nasze sekretne miejsce, tam gdzie mnie kiedyś pocałował. Ujął 
moją dłoń, tę ze srebrnym pierścionkiem z bursztynowym oczkiem w kształcie ser 
duszka; to był pierścionek od niego, nigdy nie przestałam go nosić. - Zrobiłem 
ci bursztynową bransoletkę do pierścionka - powiedział i zapiął mi na ręce 
prześliczną bransoletkę z kwiatków zrobionych z maleńkich bursztynków.  - Och! 
Grzesiu! Jakie to piękne! - krzyknęłam. - To doprawdy benedyktyńska praca. Tak 
połączyć bursztynki, aby tworzyły kwiaty! Jesteś mistrzem i prawdziwym artystą! 
- Kto wie? Kto wie? - uśmiechnął się Grześ. - Niedługo zdaję maturę. Może potem 
pójdę na studia plastyczne. - Jak to, zdajesz maturę? - zdziwiłam się. - Będę 
zdawał jako ekstern. Pospieszyłem się i nadrobiłem cały materiał. Ciebie nie 
było. Co miałem robić? Tylko się uczyć. No i, ostatecznie, kończę siedemnaście 
lat. - Już? - zdziwiłam się. - Sądziłam, że jesteś tylko o dwa lata starszy ode 
mnie. Ja kończę czternaście... - Miałem kłopoty z nauką, byłem opóźniony, więc 
trochę sobie ująłem, bo mi było wstyd. Teraz mogę się przyznać. Idzie mi całkiem 
nieźle. Polubiłem naukę. Może nawet stało się tak dzięki tobie? - Hm... Czyli 
jesteś już niemal dorosły - zamyśliłam się. - To niczego nie zmienia. Nie bój 
się. Nie będę żądał, abyś się zachowywała jak dorosła dziewczyna. Będę czekał na 
ciebie, aż 
84 naprawdę dorośniesz. Żadna inna dziewczyna nie liczy się dla mnie. Mogę na 
ciebie czekać choćby i kilka lat. Wszystko, co w moim życiu dzieje się dobrego, 
dzieje się dzięki tobie. Jesteś motorem mojego życia. Bez ciebie nic nie miałoby 
sensu. "Boże! Jaka ja byłam nikczemna!" - pomyślałam ze zgrozą. "Teraz będę 
wszystko robiła dla niego! Będę się uczyła aż do upadłego! I już nigdy nie 
spojrzę na innego chłopca!" Patrzyłam na Grzesia rozkochanymi oczyma. On patrzył 
na mnie. Nie musieliśmy już sobie mówić, że się kochamy... Ja pierwsza 
pocałowałam Grzesia. Bardzo mocno.  Rozdział XXV Wiem, że to jest miłość na 
zawsze!  Skandal! Czas tak szybko minął! Jutro wyjeżdżam! Wszystko działo się 
galopem. Rozmowy z mamą, między jej pracą w teatrze i w szkole muzycznej... 
Nawet nie można tego nazwać rozmowami, tak bardzo mama zawsze się śpieszyła. Ale 
przecież nam nie trzeba żadnych rozmów; kochamy się i to jest najważniejsze. O 
moim życiu w angielskiej szkole mama wiedziała z listów, a o miłości do niej nie 
potrzebowałam zapewniać; widać to było z każdego mojego spojrzenia. U Basi 
bywałam codziennie, śpieszyła się, aby skończyć mój portret, zanim wyjadę. 
Czasem udawało mi się dopaść tam taty, gdy akurat me był zajęty na uczelni. 
Zawsze wygłupialiśmy się, opowiadając sobie najśmieszniejsze wydarzenia, które 
nam się przytrafiły. Tata uważał, że mam dar opowiadania, jak mało kto, więc 
Basia uznała, że być może w przyszłości zostanę pisarką. Tata nie miał nic 
przeciwko temu, jednak nie zgadzał się z opinią, że ten, kto potrafi ciekawie 
mówić, będzie także świetnym pisarzem. I podawał nam różne przykłady, żeby 
przekonać nas, że ma rację. Z takich różnych pogaduszek przy herbacie zawsze 
dowiadywałam się od  85
taty mnóstwa ciekawych rzeczy. Kiedyś, na przykład, opowiedział nam historię o 
Reymoncie. Pewnego razu, podczas pisania swojej wielkiej powieści "Chłopi", 
Reymont zemdlał. Gdy posłano po lekarza, ten go zbadał, a potem zapytał: - Drogi 
panie! W jaki sposób doprowadził się pan do tak wielkiego wyczerpania 
fizycznego? Na co Reymont odpowiedział: - Gdybyś pan, tak jak ja, tańczył trzy 
dni i trzy noce na weselu Boryny, też byś pan wreszcie padł zemdlony. Mój tata 
to skarbnica wiedzy. I oczywiście skarbnica miłości do mnie, no i do Basi także. 
Mam najlepszych na świecie rodziców, tylko szkoda, że rozdzielonych. Nie próbuję 
dociekać, dlaczego tak się stało. To są problemy ludzi dorosłych. Pewnie kiedyś 
to zrozumiem, gdy i ja będę dorosła. Oby tylko mnie coś takiego nie spotkało! Za 
skarby świata nie chciałabym, aby moje dzieci miały podwójnych rodziców! Mimo że 
bardzo lubię obecną żonę taty, dla mojej córki wolałabym być tylko jedną jedyną. 
Na szczęście mam jeszcze czas martwić się takimi sprawami. Wierzę, że mnie się 
nic podobnego nie przytrafi. Będę zawsze kochała Grześka i on mnie! Przeszłam 
już ogniową próbę z Colinem i wyszłam z niej zwycięsko! Ale Grześ? Czy mogę być 
pewna jego miłości na całe życie? Miałam prawo wierzyć, że tak. Wynikało to z 
naszej ostatniej przed moim wyjazdem rozmowy. Postanowiliśmy spędzić to 
popołudnie w herbaciarni w Dworku Sierakowskich w Sopocie. Za chłodno było na 
długi spacer i zbyt paskudnie. Padał mokry śnieg, wiatr zacinał, szaro było i 
tak ponuro, że nawet nasza miłość nie mogłaby tego rozjaśnić. A w Dworku było 
cudownie ciepło, w malutkim pokoiku, ze świecami na stolikach i z zapachem 
przeróżnych wonnych herbat. Zamówiliśmy sobie cynamonową herbatę i czekoladowy 
torcik. Przypuszczam, że wszystko było pyszne. Tylko dlatego dokładnie tego nie 
wiem, że nie zauważyłam, co jem i piję, bo bez przerwy wpatrywałam się w 
Grześka. Chciałam go dobrze zapamiętać na następne miesiące. Tego dnia musiałam 
być pewna naszej miłości na wieki. To miała być decydująca rozmowa, od której 
będzie zależało całe moje przyszłe życie. Ja zaczęłam: - Grzesiu, skąd ludzie 
mogą wiedzieć, że są sobie przeznaczeni? Że zostaną z sobą na zawsze? Że nikt 
inny im się nagle nie spodoba? Ze to jest ta jedyna miłość?  - Myślę, że skoro 
ludzie poznali swoje wady i zalety, skoro się rozumieją, a jeszcze do tego 
pragną się, to to jest miłość. Pozostaje tylko dbać o tę miłość i starać się ją 
utrzymać na zawsze. - No dobrze, ale jeżeli spotka się kogoś innego, także pozna 
się jego wady i zalety i też będzie się wspólnie łatwo zrozumieć, i poczuje się 
do tego kogoś wielką sympatię, czy nie można przypuszczać, że to będzie jeszcze 
większa miłość? - Wielką miłość budujemy sami. Skoro ją zaczynamy budować, to 
chyba nie powinniśmy rozpoczynać nowej budowli. Czy wyobrażasz sobie miasto, w 
którym byłoby tysiące zaczętych domów? To samo mogłoby się stać z uczuciami. 
Chyba dobrze jest mieć jeden solidny dom, zwłaszcza gdy się go budowało z 
miłości? Ja w każdym razie nie chciałbym przez całe życie chodzić po ruinach. To 
może zabrzmi patetycznie, ale moim domem miłości jesteś ty. I będę ten dom w 
dalszym ciągu budował. Oczywiście jeżeli mi na to pozwolisz? - Tak. Pozwalam ci. 
I przyrzekam dostarczyć ze swej strony granitowy budulec. Nawet trzęsienie ziemi 
nie ma prawa zarysować murów naszej miłości. - Zostaniesz moją żoną? - Tak. Za 
cztery lata. To wcale nie tak długo. - Czy wiesz, że właśnie zaręczyliśmy się? A 
ja nie mam dla ciebie zaręczynowego pierścionka! Za naszymi plecami pani 
herbaciarka próbowała zaciągnąć zasłonę na okno, nagle na nasz stolik spadło 
okrągłe metalowe kółeczko, które urwało się z zasłonki. Wpadło wprost do mojej 
filiżanki z herbatą. Pani przeprosiła i chciała zabrać filiżankę, aby wymienić 
herbatę, ale Grześ przytrzymał jej rękę. - Proszę zostawić! Właśnie to nam było 
potrzebne. Pani herbaciarka odeszła nieco zdumiona i przyglądała się, jak Grześ 
wyjmuje łyżeczką metalowe kółeczko z filiżanki, wkłada mi je na palec i całując 
moją rękę, mówi: - Przyjmij zaręczynową obrączkę. To przeznaczenie. Teraz już 
jestem pewien, że nic na świecie nas nie rozdzieli. No i do Anglii wróciłam jako 
prawdziwa narzeczona.  Koniec 
86
Spis rozdziałów I Minęło dopiero pięć minut, a ja już tęsknię ... 5 II Lotnisko 
Gatwick - list płonie od miłości ... 7 III Uciec stąd, choćby dzisiaj! ... 10 IV 
Dziewczęta z mojego pokoju ... 12 V Jesteśmy już w komplede ... 16 VI "Klub 
Szpinakowych Piękności" ... 19 VII List od mojej polonistki ... 24 VIII Żółte 
skarpety ... 27 IX Spotykam pisarkę z Polski i uważam to za zjawisko nad 
przyrodzone ... 30 X Hilda oszalała z miłości do waltomi ... 33 XI Serce Hildy 
rozpada się na strzępy ... 36 XII Hilda komponuje pieśń miłosną na temat waltomi 
... 39 XIII Ja jestem w czyśćcu, a babcia w raju ... 42 XIV Bardzo poważne 
rozmowy o miłości ... 45 XV Colin jest przemiłym chłopcem ... 49 XVI List do 
Grzesia ... 53 XVII Czyżby krzew jaśminu był zaczarowany? ... 55 J XVIII Od kogo 
kwiaty? ... 57 J XIX "Panna Torcik" jest postacią tragiczną ... 62 XX Na moje 
szczęście nadchodzą zimowe ferie ... 65 j XXI Jestem już w Gdańsku! ... 68 XXII 
Teatr, czyli jak zwykle szaleństwo, a potem ukochany dom 72 XXIII Grzesiu! Czy 
potrafimy się odnaleźć? ... 77 XXIV Teraz jeszcze nic nie wyznam Grzesiowi ... 
80 XXV Wiem, że to jest miłość na zawsze! ... 85
ffiecie, że zostawiłam w kraju chłopca, którego kocham woz? aż do ostatniego 
tchnienia! On jeszcze nie zdecydował się, jaki zBHIf akilla mnie nie ma to 
znaczenia. Będę go kochała, nawet (% ateftft' - No wiesz? Przenigdy nie mogłabym 
%flcra&am-/ff%rMa zawad. Jako zwą grabarza musiałabym zawsze być smutna i Nie 
zmsze czarnego koloru! ' .'lljtl':!! - W porządku-powiedziałam.-Może przykład, 
tóryofew,N ;' takie zawody muszą istnieć. I nie mówmy już o mnie. Powiedz,jolsi 
" ideałem? -N jakoś specjalnie nie zastanawiałam się nad tym. - iiKaifdyn 
czyS>ff,fnet?- chciałam wiedzieć. - %tezznaewa.Picw/ft wrudym mogłabym się 
zakochać. - ffiyjuz się w, fataś kochałaś?