Bartosz Kozłowski

Ikar

W piękny wrześniowy poranek, tak wcześnie, że słońce jeszcze nie zdążyło wygonić przyjemnego chłodu nocy, na 
podwórku przy ulicy Mickiewicza rozległ się głośny odgłos upadającego z dużej wysokości ciała. Na miejscu szybko 
zebrała się grupka gapiów. Stali wokół bladego, wychudzonego ciała odzianego jedynie w przesiąkniętą krwią piżamę i 
rozmawiając przyciszonymi głosami, co jakiś czas wskazywali na groteskowo poskręcaną postać.
rys. Magda Płuciennik
- Widziałem jak leciał -powiedział pan z teczką. - Szedłem właśnie do pracy.
- Spadł jak worek cementu - powiedział robotnik w poplamionym wapnem kombinezonie i zarechotał. Był jeszcze 
trochę pijany po nocnej libacji w piwnicy budowanego w pobliżu domu.
- Fe, wygląda jak gotowana marchewka. - dodała mała dziewczynka patrząc na odsłonięte wnętrzności i robiąc przy 
tym kwaśną minę.
Stanisław Ikar Leszczyński podniósł się z ziemi, otrzepał z kurzu swoją piżamę. Obejrzał się przez ramię i spojrzał na 
leżącą w kałuży krwi znajomą osobę. Odwrócił głowę z niesmakiem, zapiął ostatni guzik pod szyją, przeciągnął się z 
lubością i odszedł pogwizdując. Zanim rozpłynął się w świetle poranka, powiedział cicho: - Ech... nareszcie wolny.
- Ktoś zadzwonił już po milicję?- zapytała starsza kobieta, która przed chwilą przybiegła z sąsiedniego podwórka na 
widok zbiegowiska.
- Spokojnie, przecież nie ucieknie. - odpowiedział jej ktoś z tłumu.
 
Bartosz Kozłowski