DAVID WINGROYE

CHUNG KUO
KSIĘGA V
POD NIEBIAŃSKIM DRZEWEM
I. Umarłe marzenia

Przełożył Jan Pyka
Dla Petera Hammilla
z wyrazami zachwytu
Zmysłami przytępionymi, półczulymi
zaledwie muskamy powierzchnie rzeczy.
Widzimy strzępy obrazów
przedwcześnie obciętych przez mózg,
ale oddychając i żyjąc, wyczuwamy,
w jakimś stopniu przynajmniej,
duszę zakorzenioną w materii
zarówno piękną, jak i ohydną...
Dom Chi'n wybudował Mur, aby się od nich odgrodzić,
Dom Han musi dbać, by latarnie wiecznie się paliły,
Paliły się i nigdy nie gasły,
Bowiem tym wyprawom nie ma końca:
W jednej linii, ramię w ramię, umrą tak samo,
A konie padną, wykrzykując Niebu swój ból.
Kruki i kanie wyrwą wnętrzności jeźdźców
I polecą na wyschłe drzewa z krwawymi strzępami w dziobach.
Li Po, Walczyliśmy na południe od murów, VIII wiek n.e.
„Gdy życie tanieje, mięsa nie brakuje"
popularne powiedzenie w roku 2210
WSTĘP
Chung Kuo. Słowa te znaczą „Państwo Środka" i od roku
221 p.n.e., kiedy pierwszy cesarz Chin, Ch'in Shih Huang Ti,
zjednoczył siedem Walczących Królestw, tak właśnie „czarno-
włosi", Han, czyli Chińczycy, nazywają swój wielki kraj.
Państwo Środka — dla nich był to cały świat; świat na
północy i zachodzie ograniczony potężnymi górami, na wscho-
dzie i południu — morzem. Za nimi była tylko pustynia
i barbarzyńcy. Tak było przez dwa tysiące lat, przez szesnaście
wielkich dynastii. Chung Kuo naprawdę stanowiło Państwo
Środka, centrum świata ludzi, jego cesarz zaś był „Synem
Nieba", „Jedynym Człowiekiem". Lecz w osiemnastym wieku
w świat ten wtargnęły młode, agresywne mocarstwa Zachodu,
dysponujące doskonalszą bronią i niezachwianą wiarą w po-
stęp. Walka, ku zaskoczeniu Han, była nierówna, i tak oto
upadł mit o wszechmocy i samowystarczalności Chin. Na
początku dwudziestego wieku Chiny — Chung Kuo — ucho-
dziły za „chorego człowieka Wschodu"; Karol Marks nazwał
je „troskliwie zakonserwowaną mumią w zapieczętowanej her-
metycznie trumnie". Ze zniszczeń tego stulecia podźwignął się
jednak naród-olbrzym, zdolny rywalizować z Zachodem
i z własnymi wschodnimi konkurentami, Japonią i Koreą,
z pozycji niezrównanej potęgi. W wieku dwudziestym pierw-
szym, który jeszcze przed jego początkiem nazywano „stule-
ciem Pacyfiku", Chiny znowu stały się światem samym w so-
bie, choć tym razem jedyną jego granicę stanowił kosmos.
WOJNA DWÓCH KIERUNKÓW
Wszystko zaczęło się od zabójstwa cesarskiego ministra
Lwo K'anga oraz grupy jego bliskich współpracowników, do
którego doszło mniej więcej trzynaście lat wcześniej. Biedny
człowiek został wysłany do lepszego świata w chwili, gdy
wygrzewał się właśnie w cesarskim solarium. Siedmiu władców
Chung Kuo odpowiedziało natychmiastowym aresztowaniem
jednej z głównych postaci frakcji Rozproszeńców, która pono-
siła odpowiedzialność za śmierć ministra. Jednakże na tym się
nie skończyło. W kilka dni po publicznej egzekucji więźnia
przeciwnicy Siedmiu zadali kolejny bolesny cios, zabijając Li
Han Chi'na, syna Ta'nga Li Shai Tunga i dziedzica tronu
Miasta Europa, w dniu jego ślubu z piękną Fei Yen.
Wszystko mogłoby się skończyć w tym punkcie wraz z decy-
zją Siedmiu, by nie podejmować żadnej akcji represyjnej po
śmierci księcia Hana — by przyjąć politykę pokojowej bierno-
ści, wuwei — ale dla jednego człowieka taki wybór był nie do
przyjęcia. Biorąc sprawy we własne ręce, generał Li Shai
Tunga, Knut Tolonen, wkroczył do Izby Reprezentantów
w Weimarze i zabił przywódcę Rozproszeńców, podsekretarza
Lehmanna. Ten akt w zasadzie gwarantował, że Chung Kuo
pogrąży się w krwawej wojnie domowej. Jedynym wyjściem
z sytuacji były daleko idące ustępstwa ze strony Siedmiu, które
mogłyby załagodzić gniew Rozproszeńców.
Tak też zrobiono. Władcy zdecydowali się na ustępstwa
i utrzymano pokój, ale rozdział między rządzącymi a rządzonymi
pozostał, a ich sprzeczne dążenia — Siedmiu do stagnacji, a Roz-
proszeńców do zmian — nie doczekały się rozwiązania. W ra-
mach ustępstw Siedmiu zezwoliło Rozproszeńcom na budowę
statku kosmicznego Nowa Nadzieja. W miarę jak budowa statku
zbliżała się do końca, Rozproszency starali się uzyskać jeszcze
więcej, stawiając w stan oskarżenia tai — przedstawicieli Siedmiu
w Izbie Reprezentantów — w rzeczywistości ogłaszając w ten
sposób swoją niezależność. W odpowiedzi Siedmiu zniszczyło
Nową Nadzieję. Wojna została wypowiedziana. /
W wyniku pięcioletniej wojny-która-nie-była-wojną Rozpro-
szency zostali złamani, przywódcy ruchu zabici, a ich przedsię-
biorstwa skonfiskowane. Stłumiono wielkie dążenie do zmiany
i w Chung Kuo znowu zapanował pokój. A przynajmniej przez
krótki czas tak się wydawało. Jednakże wojna poruszyła
pokłady znacznie starszego i silniejszego niezadowolenia, które
drzemało w społeczeństwie Państwa Środka. Z głębin Miasta
zaczęły wyłaniać się nowe ruchy, których celem była nie tylko
zmiana systemu, ale jego całkowite zniszczenie. Jedna z tych
organizacji, Ping Tiao, dążyła do zrównania z ziemią ogromne-
go, trzystupoziomowego Miasta i zdruzgotania imperium Han.
Przez pewien czas udawało się utrzymać status quo, jednakże
fakt, iż trzech najstarszych T'angów zmarło w czasie wojny,
osłabił Radę Siedmiu, pozbawiając ją głosu rozsądku wypływa-
jącego z długoletniego doświadczenia w sprawowaniu władzy.
Kiedy Wang Sau-leyan, najmłodszy syn Wang Hsiena, władcy
Afryki, został T'angiem, sytuacja przybrała szczególnie zły obrót,
gdyż zaczął on dążyć do zniszczenia harmonii panującej w Ra-
dzie. Przeciwstawił mu się Li Yuan, który po śmierci ojca wstąpił
na tron Miasta Europa. Zawarł on sojusz z trzema T'angami,
Tsu Ma, Wu Shihem i Wei Fengiem, by w najważniejszych
sprawach móc przegłosować Wanga w stosunku cztery do trzech.
W ciągu następnych lat ciągły wzrost liczby ludności Chung
Kuo zmusił władców do dalszych ustępstw. W zamian za
gwarancję poparcia polityki kontroli populacji złagodzono
postanowienia wielkiego Edyktu Kontroli Technologii — śro-
dka, dzięki któremu Siedmiu utrzymywało zmianę w ryzach
przez ponad sto lat — i zezwolono na ponowne otwarcie Izby
Reprezentantów w Weimarze.
Po raz pierwszy od pięćdziesięciu lat Siedmiu zabrało się
energicznie do rozwiązywania problemów świata, godząc się
z koniecznością przeprowadzenia ograniczonych zmian. Ale
czy nie jest już za późno? Czy wielkie fale niepokojów społecz-
nych wywołanych przez poprzednie wojny nie zaleją ich, nim
zdążą uspokoić sytuację?
GŁÓWNE POSTACI
Ascher, Emily — ta z wykształcenia ekonomistka była kiedyś
członkiem partii rewolucyjnej Ping Tiao. Po zniszczeniu
partii uciekła do Ameryki Północnej, gdzie jako Mary Jen-
nings podjęła pracę w gigantycznym koncernie farmaceu-
tycznym ImmVac należącym do „Starego" Levera i jego
syna, Michaela, który ożenił się z nią. Jej ostatecznym celem
jest doprowadzenie do zmiany i upadku skorumpowanych
instytucji społecznych rządzących Chung Kuo.
DeVore, Howard — niegdyś major w Służbie Bezpieczeństwa
T'anga, stał się wiodącą postacią w walce przeciw Siedmiu.
Ten wysoce inteligentny, chłodny i logiczny człowiek jest
reżyserem wszystkich wydarzeń w chwili, gdy „Wielka Woj-
na Dwóch Kierunków" przybiera nowy obrót.
Ebert, Hans — syn Klausa Eberta i spadkobierca ogromnej
Korporacji GenSyn. Mianowany generałem Służby Bezpie-
czeństwa T'anga był ogólnie podziwiany i cieszył się zaufa-
niem swoich przełożonych. Jednakże w tajemnicy zawarł
sojusz z DeVore'm, a następnie przyczynił się do zamor-
dowania własnego ojca. Zmuszony do ucieczki z Chung
Kuo został zaocznie ogłoszony zdrajcą.
Kao Chen — niegdyś kwai, najemny morderca z Sieci, najniż-
szego poziomu wielkiego Miasta. Mimo skromnego po-
chodzenia wzniósł się wysoko i został majorem w Służbie
Bezpieczeństwa Tanga. Jako przyjaciel i pomocnik Karra
był jednym z szeregowych żołnierzy w wojnie przeciwko
DeVore'owi, jednakże ostatnie wydarzenia pozbawiły go
złudzeń co do systemu, któremu służy.
Kennedy, Joseph — ostatni z długiej linii Kennedy'ch. Został
założycielem i światłem przewodnim Partii Nowych Repub-
likanów, której celem jest doprowadzenie do zmian w życiu
politycznym Miasta Ameryka Północna.
Lever, Michael — syn Charlesa Levera uwięziony przez Wu
Shiha za swój związek z Synami Benjamina Franklina, na
wpół rewolucyjną grupą utworzoną przez synów zamoż-
nych północnoamerykańskich przemysłowców. Zerwawszy
z ojcem, ożenił się wbrew jego woli z Mary Jennings.
Obecnie, po śmierci ojca, odziedziczył ogromną Korporację
ImmVac.
Li Yuan — Tang Europy i jeden z Siedmiu. Tron odziedzi-
czył po śmierci starszego brata i ojca. Chociaż jest ponad
wiek dojrzały, jego chłodny i rozważny sposób bycia skrywa
namiętną naturę, czego dowodem było jego krótkotrwałe
małżeństwo z piękną Fei Yen, wdową po starszym bracie.
Jego następne małżeństwa zakończyły się tragedią, gdyż
jego trzy żony zostały zamordowane. Rozgoryczony tym
doświadczeniem stał się samotnikiem.
Shang Han-A — szesnastoletnia córka ministra Shang Mu.
Jest utalentowaną, pełną życia młodą kobietą, która ma
duszę artystki i umysł rewolucjonistki.
Tolonen, Jelka — córka marszałka Tolonena, którą po śmier-
ci matki wychowano w bardzo męskich, pozbawionych
kobiecego ciepła warunkach. Jej próby zmiany siebie — zna-
lezienia równowagi w życiu — dały w wyniku tylko to,
że znalazła się w konflikcie, najpierw z młodym żołnierzem,
a później z własnym ojcem, który — aby uniemożliwić
jej kontynuowanie związku z Kimem Wardem — wysłał
ją w wieloletnią podróż do Kolonii Planetarnych.
Tolonen, Knut — były marszałek Rady Generałów i dawny
generał ojca Li Yuana. Jest wielkim, twardym mężczyzną
i najbardziej zagorzałym zwolennikiem wartości reprezen-
towanych przez Siedmiu, nawet w tym wieku narastającej
niepewności. Jednakże ta sama nieustępliwość i niezdol-
ność do zmiany poglądów, tak charakterystyczna dla jego
natury, jest przyczyną powtarzających się konfliktów
z córką.
Tsu Ma — Tang Azji Zachodniej i jeden z członków rządzą-
cej Chung Kuo Rady Siedmiu. Odrzucił swoją rozpustną
przeszłość, aby zostać w Radzie jednym z najbardziej zdecy-
dowanych sojuszników Li Yuana. Silny, przystojny męż-
czyzna po trzydziestce jeszcze się nie ożenił, aczkolwiek
w sekretnym romansie z byłą żoną Li Yuana, Fei Yen,
ujawnił swą namiętną, nie ujarzmioną jeszcze naturę.
Wang Sau-leyan — młody Tang Afryki. Od czasu objęcia
tronu — po podejrzanej śmierci swego ojca i starszego
brata — poświęcał całą swą energię na osiągnięcie w Ra-
dzie przewagi nad Li Yuanem i jego sojusznikami. Inteligen-
tny i podstępny przeciwnik, a jednocześnie irytujący, wyra-
chowany człowiek o sybaryckich zamiłowaniach, jest zwias-
tunem zmiany w Radzie Siedmiu.
Wu Shih — Tang Ameryki Północnej. Będąc mężczyzną
w średnim wieku, jest jednym z niewielu członków starej
generacji w Radzie Siedmiu. Mimo że jest zagorzałym tra-
dycjonalistą, wsparł Li Yuana i Tsu Ma w ich walce z bu-
dzącym odrazę Wang Sau-leyanem. Jednakże odrodzenie się
amerykańskiego nacjonalizmu stawia go przed koniecznoś-
cią rozwiązania problemu, z jakim nie musi borykać się
żaden z pozostałych T'angów. Wu Shih wie, że albo roz-
wiąże ten problem, albo utraci władzę.
SIEDMIU I RODZINY
An Hsi — książę z jednej z Rodzin Mniejszych i piąty syn An
Shenga
An Mo Shan — książę z jednej z Rodzin Mniejszych i trzeci
syn An Shenga
An Sheng — głowa Rodziny An (jednej z Dwudziestu Dzie-
więciu Rodzin Mniejszych)
Hou Tung-po — T'ang Ameryki Południowej
Li Kuei Jen — syn Li Yuana i następca tronu Miasta
Europa
Li Yuan — Tang Europy
Pei K'ung — księżniczka z jednej z Rodzin Mniejszych
Pei Ro-hen — głowa Rodziny Pei (jednej z Dwudziestu Dzie-
więciu Rodzin Mniejszych) i ojciec Pei K'ung
Tsu Ma — Tang Azji Zachodniej
Wang Sau-leyan — Tang Afryki
Wei Chan Yin — Tang Azji Wschodniej
Wei Hsi Wang — drugi syn Wei Chan Yina i następca tronu
Miasta Azja Wschodnia
Wei Tseng-li — najmłodszy brat Wei Chan Yina i sekretarz
Li Yuana
Wu Shih — Tang Ameryki Północnej
Wu Wei-kou — pierwsza żona Wu Shiha
Yin Chan — książę z jednej z Rodzin Mniejszych i syn
Yin Tsu
Yin Fei Yen — „Lecąca Jaskółka", księżniczka z Rodziny
Yin, była żona Li Yuana
Yin Han Ch'in — syn Yin Fei Yen
Yin Tsu — głowa Rodziny Yin (jednej z Dwudziestu Dzie-
więciu Rodzin Mniejszych)
PRZYJACIELE,
DWORZANIE I WSPÓŁPRACOWNICY
SIEDMIU
Althaus, Kurt — generał Służby Bezpieczeństwa Miasta
Ameryka Północna
Biały Kwiat — służąca Li Kuei Jena
Blofeld — agent specjalnych sił bezpieczeństwa
Brookes, Thomas — kapitan portu TienMenK'ou na Marsie
Chang Li — osobisty lekarz Li Yuana
Chen So — kancelista Wewnętrznych Komnat w Tongjiang
Dehmel — major Służby Bezpieczeństwa Miasta Afryka
Edsel — agent specjalnych sił bezpieczeństwa
Fan — piąty brat / Lunga
Fen Cho-hsien — kanclerz T'anga Ameryki Północnej
Fuller — sierżant Służby Bezpieczeństwa
Graham — agent specjalnych sił bezpieczeństwa
Gray — kapitan w Hsienie Chang
Henderson, Daniel — tymczasowy gubernator Marsa
Hu Ch'ang — pierwszy sekretarz Nan Ho
Hung Mien-lo — kanclerz Afryki
I Lung — „Pierwszy Smok", głowa Ministerstwa „Tysiąca
Oczu"
Jacobson — kapitan Służby Bezpieczeństwa
Johnson — kapitan Służby Bezpieczeństwa
Kao Chen — major Służby Bezpieczeństwa
Karr, Gregor — major Służby Bezpieczeństwa
Kroi — sierżant Służby Bezpieczeństwa
Lauer — szeregowy żołnierz Służby Bezpieczeństwa
Liang Yu — sędzia w nowej osadzie w Mieście Kang Kua na
Marsie
Lo Wen — mistrz wu shu i nauczyciel Li Kuei Jena
Lu — lekarz w Tongjiang
Nan Ho — kanclerz Tanga Europy
Nan Tsing — pierwsza żona Nan Ho
Pao En-fu — ochmistrz Wewnętrznych Komnat Wu Shiha
Przywitanie Wiosny — służąca Li Kuei Jena
Rheinhardt, Helmut — generał Służby Bezpieczeństwa Li
Yuana
Rozkosz Serca — służąca Li Yuana
Schenck, Hung-li — gubernator Kolonii Mars
Seymour — major Służby Bezpieczeństwa Miasta Ameryka
Północna
Shang Mu — młodszy minister w Ministerstwie „Tysiąca
Oczu"
Shen Lo-yen — kapitan straży w Tongjiang
Shepherd, Ben — syn zmarłego Hala Shepherda; artysta
„Muszli"
Stewart — agent specjalnych sił bezpieczeństwa
Tolonen, Jelka — córka marszałka Tolonena
Tolonen, Knut — były marszałek Służby Bezpieczeństwa;
Przewodniczący Komitetu Nadzorującego GenSyn
Wadę — porucznik Służby Bezpieczeństwa na Marsie
Wells — kapitan Służby Bezpieczeństwa w Ameryce Północnej
Wilson, Stephen — kapitan Służby Bezpieczeństwa, podwła-
dny Kao Chena
Yang Shao-fu — minister zdrowia, Miasto Europa
Yang T'ing-hsi — kanclerz Azji Zachodniej
Yin Shu — młodszy minister w Ministerstwie „Tysiąca Oczu"
Yun — minister handlu Ameryki Północnej
INNE POSTACI
Andre — przyjaciel Hannah
Anna — pomocnica Mary Lever
Ascher, Emily — była terrorystka z Ping Tiao, obecnie znana
jako Mary Lever
Auden, William — były kapitan Służby Bezpieczeństwa
i przyjaciel DeVore'a
Bates — wiodąca postać w Federacji Wolnych Ludzi, Mars
Beresiner — przedstawiciel środków masowego przekazu
Bess — pomocnica Mary Lever
Britton — prywatny detektyw
Chamberlain, Geoffrey — głowa WesCorp
Chang Te Li — „Stary George", Wu albo wróżbita
Ch'en Li — współpracownik gubernatora Schencka
Chin Huang Hui — druga żona Shang Mu i przybrana matka
Shang Han-A
Christian — przyjaciel Hannah
Chung, Gloria — córka zmarłego Reprezentanta Chung Ye-
na i przyjaciółka Michaela Levera oraz Mary Lever
Cornwell, James — dyrektor korporacji AutoMek
Culver — pseudonim DeVore'a
Dawson — współpracownik gubernatora Schencka
DeValerian, Rachela — pseudonim Emily Ascher
DeVore Howard — były major Służby Bezpieczeństwa i gło-
wa korporacji HoloGen na Marsie
Ebert, Berta — wdowa po Klausie Ebercie
Ebert, Hans — syn Berty Ebert ogłoszony „zdrajcą"
Ebert, Lutz — przyrodni brat Klausa Eberta
Echewa, Aluko — wódz plemienia Osu na Marsie
Elulefu — „Bezwartościowy człowiek", imię nadane Hanso-
wi Ebertowi przez plemię Osu
Egan — głowa NorTek
Elechi — szyfrant plemienia Osu na Marsie
Endacott — współpracownik gubernatora Schencka
Eva — przyjaciółka Mary Lever
Fairbank, John — głowa AmLab
Fisher, Carl — członek NRPE oraz Izby Reprezentantów
w Weimarze
Fung — Wu albo wróżbita Yin Tsu
Green, Clive — głowa RadMed
Hamsun, Torve — kapitan Luoyang
Hannah — przełożone na angielski nazwisko Shang Han-A
Hart, Alex — Rozproszeniec i członek Izby Reprezentantów
w Weimarze
Hsia — Wu albo wróżbita / Lunga
Hsin Kao Hsin — prostytutka z najniższych poziomów
Hsu Jung — mistrz wei chi, Miasto Afryka
Ishida, Ikuro — japoński górnik na asteroidach
Ishida, Kano — najstarszy brat Ikuro
Ishida, Tomoka — drugi brat Ikuro
Ishida, Shukaku — ósmy brat Ikuro
Jackson — niezależny pośrednik zatrudniony przez Fairbanka
Jefferies — kierownik działu w Domu Aukcyjnym Hythe-
-MacKay
Jill — główna pomocnica Mary Lever
Johnson, Dan — osobisty asystent Michaela Levera
Kao Ch'iang Hsin — córka Kao Chena
Kao Jyan — najstarszy syn Kao Chena
Kao Wu — drugi syn Kao Chena
Karr, Maria — żona Gregora Karra
Karr, May — córka Marii i Gregora Karrów
Kate — system komputerowy w Hythe-MacKay
Kemp, Johannes — jeden z dyrektorów ImmVac
Kennedy, Jean — żona Josepha Kennedy'ego
Kennedy, Joseph — głowa Nowych Republikanów i Partii
Ewolucjonistów, członek Izby Reprezentantów w Weimarze
Kennedy, Robert — starszy syn Josepha Kennedy'ego
Kennedy, William — młodszy syn Josepha Kennedy'ego
Latimer, John — pseudonim Hansa Eberta
Leckie, Andrew — jeden z dyrektorów ImmVac
Lehmann, Stefan — „Biały T'ang", Wielki Szef Triad euro-
pejskich
Lever, Mary — żona Michaela Levera
Lever, Michael — głowa korporacji farmaceutycznej Imm-
Vac i członek Izby Reprezentantów w Weimarze
Li Min — „Dzielny Karp", pseudonim Stefana Lehmanna
Maszyna — sztuczna inteligencja
Marley, George — partner w interesach Charlesa Levera
Meng K'ai — przyjaciel i doradca gubernatora Schencka
Munroe, Wendell — Rozproszeniec i członek Izby Reprezen-
tantów w Weimarze
Nza — „Malutki Ptaszek", dziecko z plemienia Osu
Parker, Jack — członek Izby Reprezentantów w Weimarze
Parry — agent DeVore'a w Mieście Tien Men K'ou na
Marsie
Pi Kung — zabójca
Richards — służący w Rezydencji Levera
Rutherford, Andreas — przyjaciel i doradca gubernatora
Schencka
Sao Ke — przyjaciółka Hannah
Shang Ch'iu — syn Shang Mu i brat przyrodni Shang Han-A
Shang Han-A — córka Shang Mu
Shen — przyboczny Yin Tsu
Shen Li — pseudonim Ishido Ikuro
Song Wei — sprzątacz
Steiner — kierownik zakładów ImmVac w Aleksandrii
Stock — pracownik HoloGen
Tao-kuang — służący Kennedy'ego w Weimarze
Tian Ching — służąca w domu Kao Chena
Tong Chou — pseudonim Kao Chena
Tse — służący w Rezydencji Shanga
Tuan Ti Fo — mistrz wei chi i mędrzec
Tu Ch'en-shih — przyjaciel i doradca gubernatora Schencka
Tung Cai — buntownik z niskich poziomów
Underwood, Harry — Rozproszeniec i członek Izby Repre-
zentantów w Weimarze
Wang Ti — żona Kao Chena
Wang Tu — przywódca Marsjańskiego Sojuszu Radykalne-
go
Ward, Kim — urodzony w Glinie naukowiec
Wu Mao — właściciel kiosku z ryżem
Yu — Mistrz Ceremonii / Lunga
ZMARLI
An Liang-chou — książę z jednej z Rodzin Mniejszych
Anderson, Leonid — dyrektor Projektu Rekrutacji
Anna — zabójczyni z Yu
Barrow, Chao — sekretarz Izby Reprezentantów w Wei-
marze
Barycz, Jiri — naukowiec pracujący dla Projektu Kontroli
Myśli
Bercott, Andrei — członek Izby Reprezentantów w Weima-
rze
Berdyczow, Sorem - głowa SimFic'u, a później przywódca
frakcji rozproszeńców
Berdyczow, Ylva — żona Sorena Berdyczowa
Brock — strażnik w Domenie
Cherkassky, Stefan — były zabójca ze Służby Bezpieczeńst-
wa i przyjaciel DeVore'a
Chi Hu Wei — Tang Australii, ojciec Cni Hsinga
Ch'in Shih Huang Ti — pierwszy cesarz Chin (panował w la-
tach 221-210 p.n.e.)
Cho Hsiang — podwładny Hong Cao
Chu Heng — kwai albo zabójca do wynajęcia; wynajęty przez
DeVore'a
Chun Wu-chi — głowa rodziny Chun (jednej z Dwudziestu
Dziewięciu Rodzin Mniejszych)
Chung Hsin — „Lojalność"; wasal Li Shai Tunga
Clarac, Armand — dyrektor Projektu „Nowa Nadzieja"

Coates — strażnik w Domenie
Cook — strażnik w Domenie
Cutler, Richard — przywódca ruchu „Amerykańskiego"
Deio — urodzony w Glinie, przyjaciel Kima Warda z okresu
„rehabilitacji"
Donna — zabójczyni z Yu
Douglas, John — głowa jednej z kompanii, Rozproszeniec
Duchek, Albert — administrator Łodzi
Ebert, Klaus — właściciel Korporacji GenSyn, ojciec Hansa
Eberta
Ecker, Michael — głowa jednej z kompanii, Rozproszeniec
Ellis, Michael — asystent dyrektora Spatza w Projekcie Kon-
troli Myśli
Endfors, Pięter — przyjaciel Knuta Tolonena i ojciec Jenny,
żony Tolonena
Erkki — ochroniarz Jelki Tolonen
Feng Chung — Wielki Szef Triady Kuei Chuan (Czarnego
Psa)
Feng Lu-ma — soczewkarz
Feng Shang-pao — „Generał Feng", Wielki Szef Triady 14K
Fest, Edgar — kapitan Służby Bezpieczeństwa
Fu Ti Chang — trzecia żona Li Yuana
Gesell, Bent — przywódca organizacji terrorystycznej Ping
Tiao
Griffin, James B. — ostatni prezydent Imperium Amerykań-
skiego
Haavikko, Vesa — siostra Axela Haavikko
Heng Chi-po — minister transportu Li Shai Tunga
Henssa, Eero — kapitan straży na pokładzie orbitującego
pałacu Yangjing
Herrick — specjalista od nielegalnych transplantacji
Ho Chin — „Ho Trzy-Palce", Wielki Szef Triady Żółte
Sztandary
Hoffmann — major Służby Bezpieczeństwa
HongCao — pośrednik działający w imieniu Piotra Lehmanna
Hou Ti — T'ang Ameryki Południowej; ojciec Hou Tung Po
Hsiang K'ai Fan — książę z rodziny Hsiang
Hsiang Shao-erh — głowa rodziny Hsiang (jednej z Dwu-
dziestu Dziewięciu Rodzin Mniejszych)
Hsiang Wang — książę z rodziny Hsiang
Hua Shang — jeden z zastępców Wong Yi-suna
Hui Tsin — „Czerwony Pal" (426 albo Wykonawca) Triady
Zjednoczonych Bambusów
Hwa — „krwawy" mistrz; zawodnik w walkach wręcz pod
Siecią
Joan — zabójczym z Yu
Kan Jiang — „Suchy Strumień", marsjański osadnik i poeta
K'ang A-yin — szef tongu Tu Sun
K'ang Yeh-su — siostrzeniec K'ang A-yina
Kao Jyan — zabójca; przyjaciel Kao Chena
Kennedy, William — prapradziadek Josepha Kennedy'ego
Krenek, Henryk — główny reprezentant Kolonii Marsjań-
skich
Krenek, Irina — żona Henryka Kreneka
Krenek, Josef — głowa jednej z kompanii
Krenek, Maria — żona Josefa Kreneka
Kriz — przywódczyni oddziału zabójczyń z Yu
Kubinyi — jeden z zastępców DeVore'a
Kung Wen-fa — znany adwokat z Marsa
K'ung Fu Tzu — Konfucjusz (551-479 p.n.e.)
Kustow, Bryn — Amerykanin, przyjaciel Michaela Levera
Lai Shi — druga żona Li Yuana
Lao Jen — współpracownik ministra Lwo Kanga
Lehmann, Piotr — podsekretarz w Izbie Reprezentantów
i pierwszy przywódca frakcji Rozproszeńców; ojciec Stefana
Lehmanna
Lever, Charles — głowa gigantycznej Korporacji ImmVac,
ojciec Michaela Levera
Lever, Margaret — żona Charlesa Levera i matka Michaela
Levera
Li Chin — „Li Bez Powiek", Wielki Szef Triady Wo Shih
Wo
Li Ch'ing — Tang Europy; dziadek Li Yuana
Li Han Ch'in — pierwszy syn Li Shai Tunga i dziedzic tronu
Europy; brat Li Yuana
Li Hang Ch'i — Tang Europy; pradziadek Li Shai Tunga
Li Kou-lung — Tang Europy; dziadek Li Shai Tunga
Li Pai Shung — siostrzeniec Li China i jego następca
Li Shai Tung — Tang Europy; ojciec Li Yuana
Lin Yuan — pierwsza żona Li Shai Tunga, matka Li Han
Ch'ina i Li Yuana
Liu Chang — sutener i zarządca burdelu
Liu Tong — zastępca Li China
Lo Han — szef jednego z tongów
Lu Ming-shao — „Wąsacz Lu", Wielki Szef Triady Kuei
Chuan
Lukę — urodzony w Glinie, przyjaciel Kima Warda z okresu
„rehabilitacji"
Lwo Kang — minister Edyktu za czasów panowania Li
Shai Tunga
Maitland, Idris — matka Stefana Lehmanna
Man Hsi — szef jednego z tongów
Mao Liang — księżniczka z jednej z Rodzin Mniejszych
i członek „Rady Pięciu" Ping Tiao
Mao Tse Tung — pierwszy cesarz z dynastii Ko Ming (pano-
wał w latach 1948-1967)
Meng Te — zastępca Lu Ming-shao
Mień Shan — pierwsza żona Li Yuana, matka Li Kuei Jena
Milne, Michael — prywatny detektyw
Ming Huang — szósty cesarz z dynastii Tang (panował w la-
tach 713-755 n.e.)
Mo Yu — porucznik Służby Bezpieczeństwa w Domenie
Moore, John — głowa jednej z kompanii, Rozproszeniec
Mu Chua — Madame „Domu Dziewiątej Ekstazy"
Mu Li — „Żelazny Mu", Wielki Szef Triady Wielki Krąg
Parr, Charles — głowa jednej z kompanii, Rozproszeniec
Pavel — młody człowiek z Plantacji
Peck — jeden z zastępców K'ang A-yina (ying tzu albo
„cień")
Peskova — porucznik straży na Plantacjach
Ross, Alexander — głowa jednej z kompanii, Rozproszeniec
Ross, James — prywatny detektyw
Sanders — kapitan Służby Bezpieczeństwa w Arsenale Helm-
stadt
Schwarz — jeden z zastępców DeVore'a
Shang — „Stary Shang"; nauczyciel Kao Chena z dzieciń-
stwa
Shang Chu — pradziadek Shang Han-A
Shang Wen Shao — dziadek Shang Han-A
Shen Lu Chua — specjalista komputerowy i członek „Rady
Pięciu" Ping Tiao
Shepherd, Amos — pra-pra-pra-pradziadek (i genetyczny
„ojciec") Bena Shepherda
Shepherd, August — „brat" Bena Shepherda (żył w latach
2106-2122)
Shepherd, Hal — ojciec (i genetyczny „brat") Bena Shep-
herda
Shepherd, Robert — pradziadek (i genetyczny „brat") Bena
Sheperda oraz ojciec Augusta Shepherda
Shu San — współpracownik ministra Lwo Kanga
Siang — instruktor sztuki walki, nauczyciel Jelki Tolonen
Si Wu Ya — „Jedwabisty Kruk", żona nadzorcy Sunga
Spatz, Gustav — dyrektor Projektu Kontroli Myśli
Spentze, Leena — „Nieśmiertelna" i była kochanka Charlesa
Levera
Ssu Lu Shan — urzędnik w ministerstwie
Sun Li Hua — ochmistrz Wewnętrznych Komnat Wang
Hsiena
Sung — nadzorca na Plantacji
Tarrant — głowa jednej z kompanii
Teng Fu — strażnik na Plantacji
Tewl — „Ciemność", wódz ludzi z tratw
Tolonen, Hanna — ciotka Knuta Tolonena
Tolonen, Helga — żona Jona Tolonena, ciotka Jelki Tolonen
Tolonen, Jenny — żona Knuta Tolonena i córka Pietra End-
forsa
Tolonen, Jon — brat marszałka Knuta Tolonena
Tong Chu — kwai, zabójca do wynajęcia
Tsao Ch'un — despotyczny założyciel Chung Kuo (panował
w latach 2051-2087 n.e.)
Tsu Tiao — Tang Azji Zachodniej, ojciec Tsu Ma
Tu Mai — strażnik w Domenie
Vesa — zabójczyni z Yu
Virtanen, Per — major Służby Bezpieczeństwa Li Yuana
Visak — zastępca Lu Ming-shao
Wang Chang Ye — pierwszy syn Wang Hsiena
Wang Hsien — Tang Afryki; ojciec Wang Sau-leyana
Wang Lieh Tsu — drugi syn Wang Hsiena
Wang Ta-hung — trzeci syn Wang Hsiena; starszy brat Wang
Sau-leyana
Wei Feng — Tang Azji Wschodniej, ojciec Wei Chan Yin
Weis, Anton — bankier, Rozproszeniec
Wen Ti — „Pierwszy Przodek" Miasta Ziemia/Chung Kuo,
znany także jako Liu Heng (rządził Chinami w latach
180-157 p.n.e.)
Wiegand, Max — jeden z zastępców DeVore'a
Will — urodzony w Glinie przyjaciel Kima Warda z okresu
„rehabilitacji"
Wong Yi-sun — „Tłusty Wong", Wielki Szef Triady Zjed-
noczone Bambusy
Wyatt, Edmund — przemysłowiec, Rozproszeniec i ojciec
Kima Warda
Yang Lai — współpracownik ministra Lwo Kanga
Yi Shan-ch'i — książę z jednej z Rodzin Mniejszych
Ying Chai — asystent Sun Li Hua
Ying Fu — asystent Sun Li Hua
Yue Chun — „Czerwony Pal" (426 albo Wykonawca) Tria-
dy Wo Shih Wo
Yun Yueh-hui — „Nieboszczyk Yun", Wielki Szef Triady
Czerwony Gang
Ywe Hao — terrorystka z Yu
Ywe Kai-chang — ojciec Ywe Hao
*
PROLOG — ZIMA 2210
POCHODNIE
DUCHÓW
„Ach, cisza, cisza jak we śnie,
a księżyc, szlachetny i bezlitosny,
świeci tak samo o zmierzchu, jak i o świcie.
Nie usłyszysz żadnej elegii, żaden dzwon się nie odezwie.
Zamknęli uroczyście bramę świata zmarłych,
zmuszając mnie do pozostania w kondukcie pogrzebowym,
wiążąc z życiem i żądając, bym odzyskał talent z dawnych dni.
Ach, cisza, ta nieustanna cisza.
Nie słychać żadnej odpowiedzi ani echa,
widać tylko pochodnie duchów, które oświetlają
całe moje życie..."
Duo Duo, Śmierć poety, 1970 n.e.
POCHODNIE DUCHÓW
Wielka sala sądowa była pusta i cicha. Mimo że na nagich,
kamiennych ścianach płonęły jasnym ogniem, umieszczone
w żelaznych uchwytach, kaganki, to ogromne pomieszczenie
zdawało się tonąć w cieniu, a galerie i belki drewnianego
sklepienia ginęły w nieprzeniknionym mroku. Z jednej strony
sali dwa wielkie kamienne filary obramowywały ogromne,
podwójne drzwi. Między tymi filarami stali dwaj mężczyźni.
Mimo że byli normalnego wzrostu, na tle tego wysokiego
wejścia wyglądali jak karły.
— No cóż, Knut — powiedział jeden z nich, zwracając
swoją podłużną, jakby końską twarz w stronę towarzysza —
wreszcie nadszedł ten dzień. Musisz być dumny, że doprowa-
dziłeś sprawy do szczęśliwego końca.
Tolonen uśmiechnął się niepewnie.
— Pracowaliśmy bardzo ciężko, aby to osiągnąć, prawda,
Chi Hsunie? A jednak teraz, kiedy nadszedł wreszcie ten dzień,
nie czuję satysfakcji, a jedynie dziwny smutek. To tak, jakbym
zapomniał o nim, jakbym nie odbył właściwej żałoby po nim.
Ale teraz wszystko jest już zrobione. Teraz, kiedy mają zapaść
ostateczne decyzje...
Umilkł, patrząc gdzieś w ciemność.
Chi Hsun wyciągnął rękę i dotknął ramienia marszałka
w geście pociechy.
— Rozumiem... Klaus Ebert był wspaniałym człowiekiem.
Stał zawsze po stronie tego, co dobre, prawe i uczciwe. Strata
takiego człowieka była tragedią dla nas wszystkich. Ale jeśli
chodzi o ciebie... no cóż, byłeś jego przyjacielem.
— A on moim — odparł Tolonen i uniósł głowę z wyrazem
prawdziwego bólu i cierpienia w oczach. — Od czasu gdy
byliśmy chłopcami. — Spojrzał ponownie na Chi, a z ust
wyrwał mu się dziwny jęk na poły bólu, na poły dawnej,
wspominanej radości. —Marzyłem, Chi Hsunie... Marzyłem,
że jego syn poślubi moją córkę. Że jego wnuki będą także
moimi wnukami... — przerwał, czując, że wzruszenie dławi
mu gardło, że nie jest w stanie już nic więcej powiedzieć.
Główny komisarz patrzył na niego przez chwilę, po czym
pokiwał głową.
— Przykro mi, Knut. W świetle tego, co się stało, to
wszystko musi być dla ciebie bardzo ciężkie. Ale posłuchaj.
Słyszałem, że wdowa po Ebercie ma ponownie wyjść za mąż.
Zaskoczony Tołonen spojrzał na niego ze zdumieniem.
— Berta? Nie słyszałem...
— Nie? Mówi się, że czeka na koniec przesłuchań, by to
ogłosić.
— Aha... — Tolonen ruszył do przodu, wyszedł na środek
sali i zatrzymał się przed wielką, długą, stojącą na podium
ławą z pulpitem, która dominowała w tej części pomieszczenia.
Pochylił się do przodu, przycisnął ręce — jedną prawdziwą,
a drugą z pozłacanego metalu — do gładkiej, wypolerowanej
powierzchni i przez chwilę patrzył w milczeniu na puste miejs-
ca, na których za kilka godzin zasiądą komisarze, by roz-
strzygnąć przyszłość GenSynu. Następnie odwrócił się i spoj-
rzał na Chi Hsuna.
— Gdzie to wszystko się podziało? Cały czas zadaję sobie
to pytanie. Gdzie one zniknęły — nasze dawne marzenia?
Wydawały się tak realne, tak pewne. Jak to się mogło tak
źle potoczyć?
Chi Hsun opuścił wzrok, po czym podszedł do niego.
— To już przeszłość, Knut. Nie możemy jej zmienić. Ale
przyszłość... no cóż, na nią możemy mieć jakiś wpływ. To
po to pracujemy, prawda? A w ciągu najbliższych dni musimy
pracować jeszcze więcej, aby się upewnić, że rezultat będzie jak
najlepszy.
Tolonen spojrzał mu prosto w oczy, a gdy się odezwał,
w jego głosie dało się wyczuć zmęczenie:
— Ale co to znaczy najlepszy rezultat? Przyglądanie się, jak
wszystko dziedziczy ten utracjusz Lutz?
— Myślisz, że tak się stanie?
Tolonen westchnął i skinął głową.
— A co z Bertą Ebert?
Tolonen skrzywił się.
— W najlepszym razie może liczyć na dożywotni udział
w zyskach. I być może na jakąś wypłacaną co rok sumę, która
będzie odpowiadała wysokością temu, co na swoje prywatne
potrzeby dostawała od Klausa. Och, zapewne pozwolą jej
zatrzymać rezydencję, ale jeśli chodzi o kompanię...
— A jeśli Lutz Ebert odziedziczy całość? Jak myślisz, co się
wtedy stanie? Czy GenSyn znowu się stanie taką siłą, jaką był?
Tolonen wzruszył ramionami.
— Któż to może wiedzieć? Jeśli Lutz ma choć odrobinę
rozsądku, zatrzyma obecny zarząd i pozwoli mu prowadzić
interesy. Wątpię jednak, by tak uczynił. W ciągu kilku ostatnich
lat otoczył się wieloma nowymi „przyjaciółmi", do których
należy także rodzina jego obecnej żony. Podejrzewam, że gdy
tylko zostanie uznany za spadkobiercę, wprowadzi ich wszyst-
kich do zarządu. Jeśli tak się stanie, trudno powiedzieć, jaka
będzie przyszłość GenSynu. Prawdopodobnie nie najlepsza.
— A te wszystkie plotki? No wiesz, te o związku Lutza ze
swoim bratankiem, zdrajcą Hansem?
Tolonen opuścił wzrok z kwaśną miną.
— Ach, to. Mój zespół dochodzeniowy badał tę sprawę
przez prawie cały rok.
— I?
— I nic. Były wprawdzie jakieś ciemne interesy, sprawy
tego typu, że gdyby media dowiedziały się o nich, stałby się
jeszcze mniej popularny niż teraz, ale nic, co łączyłoby go
z Hansem. I pewnie nie dowiemy się niczego takiego, chyba że
znajdziemy tego młodego człowieka.
Chi Hsun zerknął na podium, a następnie znowu spojrzał na
starego marszałka.
— A twój pan, Li Yuan... co on myśli o tych wypadkach?
Tolonen odwrócił wzrok, a na jego twarzy pojawił się wyraz
zakłopotania i wyraźnego zmartwienia.
— Mój pan został wprowadzony we wszystkie szczegóły.
Jego główną troską jest zapewnienie stabilizacji i dlatego nie
życzy sobie żadnych nieprzewidzianych wydarzeń.
Była to dyplomatyczna odpowiedź, Li Yuan bowiem od
dnia śmierci swoich żon usunął się na bok i żył w pewnym
odosobnieniu, pozwalając, by jego kanclerz, Nan Ho, prowa-
dził wszystkie bieżące sprawy państwa. Jednakże tam, gdzie
chodziło o GenSyn, zdanie Li Yuana miało ogromne znaczę-
nie. GenSyn był wciąż największą kompanią Chung Kuo i do
tego od dawna związaną z rodziną Li. Osłabienie siły tej
gigantycznej korporacji oznaczało jednoczesne osłabienie potę-
gi władcy Tolonena. Nie wiadomo było, czy pozwoli on na to,
by dostała się ona w ręce nieudolnego brata przyrodniego
Klausa Eberta, Lutza.
Z drugiej strony, cóż mógł zrobić, by tak się nie stało?
Każdy z Siedmiu — T'angów rządzących Chung Kuo —
mianował własnego przedstawiciela, który miał zasiąść w Ko-
mitecie Przesłuchującym i dbać o interesy swoich władców.
Było zupełnie nie do pomyślenia, by Li Yuan mógł podważyć
ich decyzję. Pomimo to pozostawały jeszcze inne środki.
Chi Hsun powiódł wzrokiem po pustych ławkach sali sądo-
wej i westchnął. GenSyn. Gdziekolwiek się spojrzało, wszędzie
widać było efekty działalności tej wielkiej kompanii: w sub-
stytutach żywności dostarczanej na najniższe poziomy; w taniej
opiece medycznej tak popularnej na średnich wysokościach;
w całej gamie najrozmaitszych protez i opóźniających starzenie
produktów używanych przez najbogatszych. Przede wszyst-
kim jednak znana była z syntezy genetycznej, z tworzenia tych
dziwnych, cudownych i zaprojektowanych z myślą o zaspoko-
jeniu wszelkich gustów stworzeń, które wyrastały w jej ka-
dziach: służących i dziwek, sportowców i artystów estradowych,
kozło-ludzi i woło-ludzi, brutalnych ochroniarzy i płaskotwa-
rzych, okrutnych Hei, których Służba Bezpieczeństwa używała
do tłumienia rozruchów. GenSyn był rogiem obfitości dostar-
czającym dobra na każdy poziom — jednym z wielkich fila-
rów, na którym wspierało się Chung Kuo. Teraz jednak
wszystko to było zagrożone.
Chi Hsun popatrzył ponownie na marszałka. Dokładnie
w tej samej chwili Tolonen odwrócił się od podium i rzucił mu
smutne, zmęczone spojrzenie. Widoczne za jego plecami ka-
ganki zamigotały, sprawiając, że cień pogłębił się jeszcze,
stapiając się w jedno z drewnem i kamieniami, z których
zbudowano tę starą salę.
— No cóż... — powiedział starzec. — Chodźmy już, mist-
rzu Chi. Sen. To jest lekarstwo. Noc dobrego snu, prawda?
Jutro i tak nadejdzie za prędko...
* * *
Później, kiedy został już sam w apartamencie, Tolonen
l stanął przed lustrem i zaczął się wpatrywać w swoją twarz,
usiłując w tych nieregularnych, kanciastych rysach dostrzec
» jakieś podobieństwo do twarzy człowieka, którym był kiedyś.
Przez całe życie poświęcał bardzo mało czasu na analizę
samego siebie. Tego typu potrzebę zawsze uważał za objaw
słabości i zwalczał ją, gdyż naruszała sztywne ramy samodys-
cypliny, którą sobie narzucił. Jednakże ostatnio, gdy miał
coraz więcej wolnego czasu i coraz bardziej brakowało mu
towarzystwa córki, Jelki, jego myśli zaczęły się zwracać ku
* sprawom, które do tej pory odsuwał. Jeszcze raz przeczytał
Kalevala i kiedy się zagłębił w tym wielkim poemacie epickim
f swego ludu, Finów, odkrył, że w jego umyśle budzą się
wspomnienia ludzi od dawna już nieżyjących; przyjaciół, któ-
f rych zapomniał.
Martwi... to było tak, jakby wokół niego powoli umierał
ł cały, wielki świat. Wszyscy ci, których znał i kochał — jego
żona, brat i żona brata, jego stary władca Li Shai Tung
i najbliższy przyjaciel, Klaus... oni i niezliczone rzesze in-
[ nych — odeszli. Pozostały tylko duchy. Świat stracił swoją
treść, został zredukowany do plamy światła, zwierciadła, twa-
» rzy — jego własnej twarzy, która widniała teraz przed nim.
Taka twarda twarz... Pierwotna. Jak zwiet-
rzała skała.
I oczy ponure niczym listopadowe niebo.
Uśmiechnął się, ale był to blady, twardy jak stal uśmiech.
Promień słońca w zimie. Następnie, głosem, który był tylko
nieco wyraźniejszy od szeptu, zaczął miękko mówić do szkła:
¦
„Kiedy dąb w końcu padł,
• I drzewo zła zostało zrównane z ziemią,
Raz jeszcze słońce zaświeciło jasno,
' Zabłyszczał łagodnie księżyc,
Chmury rozciągnęły się szeroko,
A tęcza spięła niebiosa,
Ponad tonącym w chmurach przylądkiem
I zamglonym szczytem górującym nad wyspą".
Słowa przychodziły mu łatwo, ale nie było to niespodzian-
ką. Rozmyślał nad nimi wciąż i wciąż od nowa, jakby ogar-
I
nięty jakąś obsesją. Prześladowały go od tygodni, budził się ze
snów, szepcząc je bezgłośnie. Snów, w których wielkie Miasto
padło, a ziemia ponownie była zielona i pusta... była ziemią
jezior i gór.
Dąb... drzewo zła. To był symbol rodziny Shepherdów,
rodziny architekta, który zbudował siedem Miast Chung Kuo.
Zadrżał i wziął głęboki oddech. Czyżby się mylił przez całe
życie? Chung Kuo... czy ono rzeczywiście było tym drzewem
zła z legendy? Jeśli bowiem tak było... wszystko, w co do tej
pory wierzył, okazywało się złą klątwą...
Potrząsnął głową i odepchnął od siebie tę myśl. Ostatnio
prześladowało go poczucie samotności... ale był zbyt dum-
ny — o wiele za dumny — by się do tego przyznać. Były takie
dni, gdy się budził z wrażeniem, iż jest tak nieważki, jakby
sam już stał się duchem, innymi razy odwracał się, wyob-
rażając sobie, że ktoś za nim stoi, po to tylko, by znaleźć
pusty pokój... i ciszę. Kim był? Zawsze myślał, że wie. „Czło-
wiekiem", odpowiedziałby kiedyś, jakby to miało znaczenie
wykraczające poza wszelkie pytania. Ale teraz... no cóż, kim
jest człowiek?
Przez całe siedemdziesiąt sześć lat jego życia takie myśli nie
zakłócały jego spokoju. Teraz jednak czuł się tak, jakby gdzieś
wewnątrz jego duszy otworzyły się jakieś drzwi, przez które
wszedł do środka.
Do środka... tam, gdzie czekały niepewność, sny i myśli,
które budziły go w nocy.
St ary... j estem stary...
Zdjął górę piżamy, podniósł prawą rękę do lewego ramienia
i przesunął dłoń wzdłuż połączenia, obserwując się w lustrze.
Tam, w miejscu, gdzie ciało spotykało się z metalem, widać
było cienki pasek miękkiej, wyprawionej skóry zwierzęcej.
Działał on jak coś w rodzaju bufora, chroniąc jego skórę przed
odparzeniami. Początkowo nie mógł się do tego przyzwyczaić,
ale teraz, gdy tego dotykał, było to uczucie przyjemne i dziwnie
uspokajające. Żyję, zdawało się mówić.
Wciągnął nosem powietrze, a następnie poruszył swą złotą
ręką, zacisnął i rozluźnił sztuczną dłoń, wspominając, jak
stracił ramię. Mało wtedy brakowało, a straciłby i życie. To
rzeczywiście prawdziwy cud, że żyje tak długo, kiedy tak wielu
pragnęło jego śmierci.
Odwrócił się i rozejrzał po wielkim, pogrążonym w cieniu
• pokoju. Umeblowany był prosto, wręcz po spartańsku. Po-
dwójne łóżko, krzesło, małe biurko — to było wszystko. Pod
• nogami leżał gruby dywan zakrywający połowę podłogi. Ścia-
ny były nagie z wyjątkiem portretu jego żony, który wisiał
w niszy, naprzeciw łóżka.
Podszedł bliżej i spojrzał na niego.
— Jak się masz, Jenny Endfors? — zapytał cicho, używając
jej panieńskiego nazwiska. — Czy tam, gdzie jesteś, świeci
słońce?
, Uśmiechnęła się z góry do niego. Wiatr zdawał się tańczyć
w gałęziach sosen widocznych za jej plecami, a po jej lewej
• stronie rozciągało się niebieskozielone morze, błyszczące
w promieniach wiosennego słońca. Wygląda jak bogini, pomy-
ślał. Bogini zesłana na krótko na ziemię, by potem jej wspo-
mnienie prześladowało go przez całe życie...
' Była o trzydzieści lat młodsza od niego. Piękna, jasnowłosa
dziewczyna, której śmiech przywodził na myśl lato. Jelka...
jego ukochana Jelka była jej odbiciem. Bogowie zdecydowali,
. że nie dadzą mu nic więcej oprócz tej jednej porcji szczęścia.
Jenny zmarła, rodząc mu córkę, a on od osiemnastu lat
' spał sam.
Samotny... nic dziwnego, że się czuł samotny.
Rozległo się pukanie do drzwi. Odwrócił się, zastanawiając
się przez chwilę, czy nie wyobraził sobie tego, ale w tym
momencie usłyszał je znowu.
, — Tak? — krzyknął głosem brzmiącym siłą i pewnością
siebie, której wcale nie czuł.
. — Marszałek Tolonen?
To był jego adiutant, Lofgren.
Zmarszczył brwi, po czym podszedł do drzwi i otworzył je.
Lofgren był sam. Stał w pustym korytarzu, trzymając przed
sobą małą tacę. Z ciemności napłynął zapach gorącej zupy.
— Bertil? Co to jest?
— Ja... ja usłyszałem, że pan krąży po pokoju, panie mar-
szałku. Pomyślałem, że to może trochę pomóc. Nie byłem
pewny, czy pan jadł.
» Tolonen uśmiechnął się i odstąpiwszy w tył, wpuścił młode-
go oficera do środka.
— To bardzo miłe z twojej strony. Nie... nie mogłem zasnąć.
— Tak jest, panie marszałku. — Lofgren podszedł do biur-
ka, położył na nim tacę i odwróciwszy się, stanął na baczność.
— Spocznij, chłopcze.
— Tak jest...
Usiadł za biurkiem i zaczął jeść, zaskoczony tym, jak nagle
poczuł się bardzo głodny.
— Czy nadeszły jakieś nowe wiadomości? — zapytał mię-
dzy kolejnymi łyżkami zupy, którą łapczywie pochłaniał.
— Tylko jedna... od pańskiej córki.
— Od Jelki? Skąd, z Callisto?
— Tak jest, panie marszałku. Krótki, zagęszczony przekaz.
Zachowałem jego kopię w pańskim katalogu osobistym. Jeśli
pan chce, mogę to natychmiast wyświetlić...
Tolonen podniósł do ust następną łyżkę zupy i pokręcił
głową.
— Pokaż mi to jutro z samego rana. Kiedy będę się ubierał.
— Tak jest...
Marszałek uśmiechnął się. Tak, to będzie coś, czego będzie
z przyjemnością oczekiwał, coś, co oderwie jego myśli od
spraw związanych z przesłuchaniami. Ale wracając do tego...
— Bertfl?
— Słucham?
— Jak myślisz, czy mieliśmy rację, pozwalając, by wszystko
potoczyło się tym torem. Chcę powiedzieć, że... GenSyn... jest
ważny dla nas wszystkich. Jeśli się stanie coś złego...
Zakłopotany Lofgren opuścił głowę. Nieczęsto się zdarzało,
by marszałek pytał go o zdanie.
— Sądzę... sądzę, że to zależy od tego, co pan ma namyśli,
panie marszałku. Jeśli chce pan powiedzieć, że mieliśmy rację,
nie zabijając od ręki Lutza Eberta... no cóż, nie jestem pewny.
Ja... ja nie chciałbym się znaleźć w pańskiej sytuacji.
— A gdybyś się znalazł?
Młody oficer spojrzał w bok i lekko zesztywniał.
— Myślę, że postąpiłbym dokładnie tak samo, jak pan.
Tolonen uśmiechnął się.
— Rozumiem. Dziękuję, Bertil. Możesz odejść. Och, i dzię-
kuję za zupę. Bardzo mi pomogła.
Odprowadził chłopca wzrokiem, a następnie wstał, przecią-
gnął się i czując, że ponownie ogarnia go zmęczenie, zaczął
przygotowywać się do snu.
Gdybyś tylko wiedział, pomyślał. Gdybyś był tam, Bertilu
Lofgrenie, kiedy doradzałem T'angowi, by kazał zabić tego
bękarta. Ale teraz było już za późno. O wiele za późno. W tej
chwili zabicie go stworzyłoby więcej problemów, niż ich roz-
wiązało. Poza tym istniały inne sposoby kontrolowania czło-
wieka — subtelniejsze i bardziej skuteczne.
Przeszedł przez pokój, przesłał portretowi żony pocałunek
i położył się do łóżka. Naciągnął na siebie cienkie prześcieradło
i zamknął oczy. Powieki zaczęły mu nagle ciążyć jak ołów,
a myśli zwolniły swój szalony bieg.
A tęcza spięła niebiosa...
Ziewnął i przewrócił się na bok, a myśl, która towarzyszyła
tym słowom, zniknęła, jeszcze zanim się uformowała do końca.
Zupa... musiał dodać narkotyku do zupy...
Młody mężczyzna czekał za drzwiami i nasłuchiwał. Kiedy
usłyszał chrapanie starca, pokiwał głową i uśmiechając się do
siebie, ruszył wzdłuż nieoświetlonego korytarza w stronę swo-
jej kwatery.
* * *
W sali sądowej zapanowała pełna oczekiwania cisza. Ponad
podium, gdzie siedzieli urzędnicy, unosił się tuzin kamer, które
wirując niczym rój świetlików, przekazywały obserwującym
miliardom mieszkańców Chung Kuo nieprzerwany ciąg obra-
zów. W tej chwili ich obiektywy skupiły się na postaci Cni
Hsuna, najwyższego rangą z Siedmiu komisarzy.
Chi Hsun był wysokim, pozbawionym poczucia humoru
człowiekiem o podłużnej, końskiej twarzy. Ogółowi znany był
przede wszystkim z roli, którą odegrał w czasie procesów
degradacyjnych sześć lat temu. Z uwagi na swą nieustępliwość
w oskarżaniu tych, którzy przeciwstawili się Siedmiu w czasie
„Wojny-która-nie-była-wojną", nazywano go wtedy „Żelaz-
nym Chi". Jako reprezentant Tsu Ma w Komitecie Prze-
słuchującym z formalnego punktu widzenia był równy wszyst-
kim pozostałym, ale z uwagi na swe ogromne doświadczenie
stał się ich naturalnym liderem, i to jemu przypadła rola tego,
który otworzy posiedzenie.
Zupełnie z boku, poza stołem, siedział sam marszałek, Knut
Tolonen. Sprawował ogólny nadzór nad przesłuchaniami
i w ciągu ostatnich dwóch i pół roku zyskał ogólne uznanie za
sposób, w jaki prowadził całą sprawę. Teraz, gdy w końcu
zaczynała się publiczna, otwarta faza całej procedury, wy-
glądał na zmęczonego, a jego, zdałoby się wykuta z granitu,
twarz była blada i wymizerowana.
Kamera ruszyła dalej, sunąc powoli nad wielkimi stosami
prawniczych ksiąg i dokumentów, ułożonych w trzech rzędach
na ławach stojących na środku sali, a potem, równie wolno,
uniosła się nad stopniami, wyławiając najpierw wysoką, będą-
cą jakby uosobieniem zimnej elegancji sylwetkę Berty Ebert,
która siedziała między córkami po prawej stronie sali, a na-
stępnie, minąwszy szereg ogólnie znanych postaci, skoncent-
rowała się na twarzy Lutza Eberta, przyrodniego brata niebo-
szczyka. Przez chwilę kamera nie ruszała się, pozwalając, by ta
twarz o słabych, zawilgoconych oczach i niepewnych, nie
budzących zaufania rysach sama obnażyła się na oczach wi-
dzów, a następnie ruszyła znowu pośród mrowia znakomitości
telewizyjnych i rozmawiających z podnieceniem zwykłych ga-
piów, aż w końcu zatrzymała się na krępej, ale ubranej
z prawdziwym wyrafinowaniem sylwetce Henri'ego Lanouet-
te'a, który siedział między bankierami i biznesmenami —
zarówno Han, jak i Hung Mao — tworzącymi jego frakcję.
Jeszcze przez chwilę słychać było w sali cichy szmer prowa-
dzonych szeptem rozmów. Następnie, gdy rozległy się dwa
uderzenia ceremonialnego dzwonu — jeden ton wysoki, drugi
niski — zapadła cisza i przez drzwi znajdujące się z tyłu sali
wkroczyli adwokaci trzech stron, kierując się w stronę umiesz-
czonej na podium ławy, na której siedzieli komisarze.
Chi Hsun odczekał, aż ustawią się przed nim, po czym
wykonał ręką nieznaczny gest. Na ten znak główna grupa
reprezentantów prawnych — około trzydziestu — ruszyła
w kierunku przydzielonych im ław znajdujących się po lewej
stronie sali. Przed komisarzami zostało tylko trzech głównych
adwokatów.
I tak w końcu doszli do tego punktu: formalnego przed-
stawienia dowodów. Pierwszym, który miał wystąpić, był
Tung Li-so, główny adwokat Berty Ebert i jej trzech córek.
Tung Li-so rozpoczął swoją przemowę, ale zdołał wypowie-
dzieć zaledwie kilka słów, kiedy przerwał i spojrzał w prawo.
Z miejsc przeznaczonych dla publiczności zszedł stary Han
i stał teraz przed Żelaznym Cni, skłoniwszy z szacunkiem
głowę. Kiedy się wyprostował, rój zdalnie sterowanych kamer
unosił się tuż nad nim.
— Proszę o wybaczenie, Wasze Ekscelencje — zaczął —
ale pragnąłbym przedstawić przed komisją nowe dowody
w sprawie ustalenia spadkobiercy GenSynu.
Zdziwiony Chi Hsun patrzył przez chwilę na starca, po
czym rzucił pytające spojrzenie Tolonenowi.
— Mam nowe, rozstrzygające dowody. Jeśli Wasze Eks-
celencje pozwolą...
— Posłuchajmy, co ma do powiedzenia! — krzyknął ze
swego miejsca znużonym głosem Tolonen. — Ale niech się
pospieszy. Zbyt długo już zwlekaliśmy!
— W porządku — burknął niechętnie Chi Hsun, patrząc
ponuro i groźnie na przybysza — ale jeśli zmarnujesz czas
komisji, postawię cię w stan oskarżenia, rozumiesz?
— Rozumiem, Wasza Ekscelencjo.
— Dobrze. A więc podaj swoje nazwisko, powód tego
wystąpienia i miejmy to już za sobą.
— Dziękuję, Wasza Ekscelencjo. Nazywam się Ku Hsien-
-ch'eng i jestem adwokatem jedynego, prawowitego spadko-
biercy majątku Klausa Eberta.
Żelazny Chi, oszołomiony tym, co usłyszał, bezwiednie
skinął głową i czekał na dalsze słowa adwokata Ku, ale stary
człowiek po prostu się odwrócił. W tej samej chwili, jakby
w reakcji na jakiś niesłyszalny rozkaz, drzwi w końcu sali
otworzyły się i do środka weszło ośmiu siwobrodych ad-
wokatów, z których każdy dźwigał wielki stos dokumentów
i tekstów prawniczych. Podeszli do ławki, na której leżały inne
dokumenty i odsuwając je na bok, zaczęli układać tam swoje
teczki.
— Siedem kopii — powiedział Ku, zwracając się do Żelaz-
nego Chi, jeszcze raz się kłaniając. — Tak jak komisja tego
wymaga.
* * *
W sądzie zapanował chaos. Adwokaci wszystkich zaintere-
sowanych stron zerwali się ze swoich miejsc w ławach zaj-
mujących lewą stronę sali, krzycząc w stronę komisarzy, by
oddalili te nowe dowody, podczas gdy sami komisarze także
zaczęli się kłócić między sobą na temat legalności dodat-
kowego wystąpienia. Pośród tego całego zamętu i zgiełku stał
Ku Hsieh-ch'eng z pochyloną głową i lekkim, prawie enig-
matycznym uśmiechem na twarzy.
Lutz Ebert podniósł się ze swego miejsca w ławach prze-
znaczonych dla publiczności i zmrużywszy podejrzliwie oczy,
patrzył w dół. Siedząca w pobliżu Berta Ebert także wbiła
wzrok w środek sali i tylko jej zaciśnięte na udach dłonie
świadczyły o uczuciach, jakie skrywała za murem swego lodo-
watego spokoju i opanowania. Tylko Lanouette zdawał się być
lekko rozbawiony, jakby został wcześniej ostrzeżony o tym, co
ma się wydarzyć.
Tolonen nachylił się nad ramieniem Cni Hsuna i czytając
wraz z nim krótkie streszczenie wystąpienia adwokata Ku,
zastanawiał się — na tyle głośno, by najbliższa z kamer mogła
to uchwycić — kto też, na litość boską, mógł wystąpić z żąda-
niem uznania jego prawa do miliardów GenSynu. Odpowiedź
na to pytanie, kiedy w końcu do niej dotarł, sprawiła, że
roześmiał się, na wpół z zaskoczenia, na wpół z odrazy.
— Oby bogowie nam pomogli! — powiedział cicho, patrząc
w oczy Żelaznemu Chi. — Miejmy nadzieję, do diabła, że to
nie jest prawda!
Tolonen siedział za swym biurkiem w pokoju Niższego
Komitetu. Wisząca w pobliżu, staroświecka lampa oświetlała
wielką płachtę skomplikowanych wykresów, którą rozłożył
przed sobą. Na pozostałej powierzchni biurka piętrzyły się
wielkie stosy akt, dysków i starych tekstów prawniczych.
W cieniu poza jasnym kręgiem światła siedział jego adiutant,
porucznik Lofgren.
Marszałek uniósł głowę i potarł prawą ręką oczy. Widoczna
poza oknem widokowym ciemność zdawała się ustępować
zbliżającemu się rankowi. Jego lewe ramię zaczęło boleć, jak to
się zawsze działo, gdy był zmęczony, ale to było całkowicie
zrozumiałe, gdyż pracowali nad tym nowym kompletem do-
wodów przez większą część dnia i nocy. Teraz jednak wszystko
Ziewnął i spojrzał z uśmiechem na młodego mężczyznę.
— Która godzina, Bertil?
— Dwadzieścia minut temu zabrzmiał piąty dzwon, sir.
Tolonen pokiwał głową i rozparł się w fotelu, przyglądając
się w zadumie ogromnej masie materiału, którego jeszcze
nawet nie dotknął. Wiele pozostało do przejrzenia — wystar-
czająco wiele, by komisja miała zajęcie przez jeszcze jeden
miesiąc — ale widział dość, by zrozumieć, że miał rację. To
była poważna sprawa. Bardzo poważna.
Odwrócił się i jeszcze raz popatrzył na młodego oficera.
— Co o tym sądzisz, Bertil? Czy miałem rację, nie dopusz-
czając do tego komitetu?
Porucznik zastanawiał się przez chwilę, po czym odpowie-
dział:
— Na podstawie tego, co widziałem, sir, uważam, że nie
miał pan wyboru. Odsuwając Żelaznego Chi i komitet, dał pan
Li Yuanowi szansę na uzyskanie przewagi. Gdyby Tu Chung,
człowiek Wang Sau-leyana, poznał choć część tych dokumen-
tów, jego pan prawie na pewno natychmiast by interweniował.
A tak, Li Yuan ma czas, by zapobiec wykorzystaniu tego przez
Wanga przeciwko sobie.
Tolonen wciągnął nosem powietrze. To wszystko było pra-
wdą. Jednakże nie mógł zablokować następnej sesji przesłu-
chań, która miała się odbyć jeszcze tego dnia. Gdyby to zrobił,
byłoby to ni mniej, ni więcej, tylko zaproszenie T'anga Afryki
do tego, by się bezpośrednio wtrącił do sprawy. A tego właśnie
starał się uniknąć przez cały czas. Nie... jego problemem było
znalezienie sposobu na właściwe rozegranie tego wszystkiego.
Na obrócenie tej informacji na korzyść Li Yuana.
Ponownie spojrzał na swego adiutanta.
— W chwili obecnej Wang wie tylko tyle, że w sprawie
nastąpił nieoczekiwany zwrot. Nie ma jednak pojęcia o tym,
jak poważny jest to zwrot. Jeśli wszakże zezwolę, by te nowe
dowody zostały zaprezentowane komitetowi, Wang dowie się
o wszystkim w ciągu godziny.
— A jednak nie ma pan żadnego wyboru. Jeśli nałoży pan
embargo na te dowody, rezultat będzie taki sam. Tu Chung
zaprotestuje, a kiedy jego protest zostanie zignorowany, Wang
Sau-leyan będzie miał pretekst, by wkroczyć. W tych okolicz-
nościach najlepiej będzie, być może, wziąć byka za rogi.
Uderzyć, zanim kuzyn naszego pana zorientuje się, co się
dzieje. — Lofgren uśmiechnął się. — Dlaczego nie zezwolić
adwokatowi Ku na to, by natychmiast zaprezentował swoje
dowody? Zanim Żelazny Cni i reszta będą mieli szansę je
obejrzeć.
Tolonen wyprostował się w fotelu.
— Czy możemy to zrobić?
— Dlaczego nie? Można zasugerować Cni Hsunowi, że
dzięki temu ta „przerwa w pracy" zostanie szybciej zakoń-
czona i komitet będzie mógł wreszcie przejść do właściwych
przesłuchań.
Tolonen zaśmiał się i kiwnął głową.
— Podoba mi się to. A Chi Hsun to kupi, jestem tego pewny.
Ale co z Li Yuanem? Czy nie powinniśmy go powiadomić?
— Tak szybko, jak to możliwe, panie marszałku. Te nowe
dowody wszystko zmieniają. Jeśli nasz pan nie zadziała, i to nie
zadziała szybko, nasze najgorsze obawy mogą się urzeczywist-
nić. Sprawa się przeciągnie i GenSyn upadnie.
— Sądzisz, że może być aż tak źle?
— Jestem tego pewny, panie marszałku. Przecież jeszcze
zanim to wypłynęło, Tu Chung sugerował opóźnienie z powo-
du jakichś drobnych problemów formalnych. Ta nowa sprawa
dałaby mu idealny pretekst, by poprosić o długą przerwę.
Ciągnęłoby się to latami, które jego urzędnicy wykorzystaliby
na poszukiwanie precedensów. W tym czasie cała praca, którą
wykonaliśmy w ciągu ostatnich trzydziestu miesięcy, aby usta-
bilizować handlową pozycję GenSynu, poszłaby na marne.
Zaufanie do firmy zniknęłoby w ciągu jednej nocy, a cena akcji
poleciałaby w dół. A do tego nie wolno dopuścić.
— Nie. — Tolonen wstał i zdecydowanie pokiwał głową.
Na jego kamiennej twarzy pojawił się wyraz determinacji. —
Natychmiast skontaktuję się z Li Yuanem i powiadomię go
o wszystkim, co wiemy.
* * *
W sali panowała głęboka cisza. Stary Ku Hsien-ch'eng
skończył część otwierającą jego przemówienie, pochylił się w nis-
kim ukłonie przed komisarzami, po czym odwrócił się w stro-
nę siedzących w rzędach ław adwokatów.
— Ch'un tzu — powiedział, uśmiechając się uprzejmie.
Z tyłu, nad nimi, na szczycie schodów wiodących w górę,
między ich siedzeniami, znajdowały się drzwi. Na znak Ku
strażnik sądu wyciągnął zza pasa wielki klucz i wsunął go
w jeden z zamków. Kiedy ciężkie drzwi zaczęły się otwierać,
wszyscy obecni w sali odwrócili głowy, usiłując dostrzec, co
znajdowało się w ciemności za nimi. Przez chwilę nie widać
było niczego, po czym w jasno oświetloną przestrzeń sali
sądowej wstąpił stary Han odziany w jasnozielone jedwabie.
Reakcją na jego pojawienie się było ogólne westchnienie roz-
czarowania, ale zaraz, tuż za starcem, w towarzystwie dwóch
młodych mężczyzn ubranych także w jasnozielone kombinezo-
ny, ukazała się młoda dziewczyna. Albo raczej młoda kobieta.
Dwudziestokilkuletnia Han w prostej, fiołkoworóżowej chang
shan, z białym kwiatem z wełny — tai hsio — który wpięła
w przystrzyżone na pazia, kruczoczarne włosy.
Na jej widok rozległ się szmer pełnych podniecenia szeptów,
które nagle przerwał krzyk Berty Ebert:
— Jak śmieliście przyprowadzić tu tę kreaturę?! Jak
śmieliście?!
Kamery mediów bzyczały tu i tam i prawie zderzały się ze
sobą, gdy ich operatorzy usiłowali uchwycić każdy moment
tych sensacyjnych wydarzeń. Córki Berty Ebert także zerwały
się na nogi i stojąc za plecami matki, krzyczały, rozwścieczone
widokiem nowo przybyłej. Lutz Ebert przycisnął rękę do czoła,
aby osłonić oczy, i patrzył ze zdziwieniem na schody.
Młoda kobieta schodziła wolno po schodach, prowadzona
przez swych towarzyszy, którzy trzymali ją za ręce. Kiedy
znalazła się na dole, rozejrzała się wokół. Wzrok miała błędny,
oczy wystraszone jak u młodego zwierzęcia, a na jej ustach
pojawił się niepewny, przepraszający uśmiech.
Idący przed nią stary Han zatrzymał się i ukłoniwszy się
najpierw Żelaznemu Cni oraz komisarzom, zwrócił się w stro-
nę adwokata Ku. Ku Hsien-ch'eng uśmiechnął się i patrząc na
Żelaznego Cni, podniósł głos, aby przekrzyczeć wrzawę panu-
jącą w sali.
— Wasze Ekscelencje, pozwólcie, że przedstawię wam głó-
wnego świadka roszczenia, z którym występuję...
Jego głos utonął na chwilę w krzykach Berty i jej córek. Ku
odwrócił się i wsunąwszy dłonie w rękawy swej szaty, czekał
cierpliwie, aż urzędnik sądowy uspokoi je i zmusi do zajęcia
miejsc. Kiedy to się stało, zwrócił się ponownie w stronę
podium i ukłonił się przed Żelaznym Chi, jakby to wszystko
było jego winą.
— Proszę o wybaczenie, Wasze Ekscelencje. Jak już mówi-
łem, pozwólcie, że przedstawię wam młodą damę, Shou Chin
Hsin, bardziej znaną w domostwie Ebertów jako Złote Serce,
byłą konkubinę zdrajcy, Hansa Eberta.
Z prawej strony Ku znowu dobiegły wrzaski. Tym razem
sam Żelazny Chi pochylił się gniewnie nad pulpitem i krzy-
knął:
— Jeszcze jeden taki wybuch z pani strony, madame Ebert,
i obawiam się, że będę musiał usunąć panią z sali na czas
przesłuchań. A teraz niech pani siada i trzyma język za zębami.
Było to bardzo surowe napomnienie, a mimo to Berta Ebert
stała jeszcze przez chwilę, patrząc wściekle i wyzywająco na
młodą kobietę. Kiedy w końcu usiadła, jej ciało było napięte,
a twarz zmieniła się w maskę nienawiści.
Na samej Złote Serce cały ten hałas najwyraźniej nie robił
żadnego wrażenia, jakby była w jakiś sposób oddzielona od
niego. Było w niej coś dziwnego, coś nie związanego
z realnym światem. Krążące nad nią kamery notowały każdy
szczegół jej ubioru i sposób, w jaki stała, w jaki poruszały się
jej oczy, muskające wzrokiem kontury rzeczy.
Z lewej strony dobiegł do Ku szmer gorączkowych szeptów
adwokatów, którzy usiłowali ustalić jakąś wspólną linię
postępowania. Kiedy w końcu osiągnęli porozumienie, ad-
wokat Chang, główny reprezentant Lutza Eberta, wstał i od-
chrząknął.
Żelazny Chi spojrzał w jego stronę i zapytał:
— O co chodzi, adwokacie Chang?
Chang ukłonił się, wyszedł na środek sali i stanął naprzeciw
podium.
— Proszę o wybaczenie, Wasze Ekscelencje, ale pragnę, by
zanotowano, iż w imieniu mojego klienta wnoszę protest prze-
ciwko wysłuchaniu świadka przedstawionego przez adwokata
Ku. Wyniki badań lekarskich potwierdzą tylko to, co jest
oczywiste już na pierwszy rzut oka. Ta kobieta jest najwyraź-
niej szalona. Jakiekolwiek zeznanie złożone przez nią na tym
przesłuchaniu będzie miało wartość nie większą niż paplanina
małego dziecka. Biorąc pod uwagę te okoliczności, proszę
komisarzy o odrzucenie zeznań tego świadka.
Chi Hsun spojrzał jeszcze raz na młodą kobietę, a następnie
skierował wzrok na Ku Hsien-ch'enga.
— A więc, adwokacie Ku, co ma pan do powiedzenia?
Osobiście podzielam poglądy adwokata Changa. Jeśli zatem
nie poda pan jakiegoś istotnego powodu, dla którego miałbym
pozwolić panu kontynuować, polecę, byśmy przeszli do na-
stępnego punktu naszego posiedzenia.
Ku pochylił głowę w ukłonie.
— Z całym szacunkiem, Ekscelencjo, stan umysłu świadka
nie ma żadnego znaczenia dla tego przesłuchania. Nie mam
także zamiaru dać Shou Chin Hsinowi najmniejszej okazji do
tego, by wygłosił choć jedno słowo na ten temat. Istotna jest
jednak sama obecność tej kobiety i dlatego proszę o chwilę
cierpliwości.
— Pozwolę panu kontynuować, adwokacie Ku, ale proszę
się streszczać.
— Dziękuję, Ekscelencjo. — Odwróciwszy się, Ku wyciąg-
nął rękę, zachęcając starego Han w jasnozielonej szacie do
wystąpienia naprzód, a następnie, ująwszy jego rękę, pod-
prowadził go do podium.
— Wasze Ekscelencje, to jest profesor K'ang Hung-chang
z Instytutu Genetyki Porównawczej w Kunming, ciała powo-
łanego specjalnym edyktem Siedmiu i działającego ściśle w ra-
mach Edyktu Kontroli Technologii. Profesor K'ang specjali-
zuje się w dopasowywaniu genotypów...
— Proszę o wybaczenie, Wasze Ekscelencje — przerwał
adwokat Chang — ale nie widzę żadnego związku ze sprawą.
Złote Serce była konkubiną Hansa Eberta, tego nie kwes-
tionujemy, ale to nie daje jej prawa do występowania z rosz-
czeniami, szczególnie w świetle specjalnego dekretu Siedmiu.
Żelazny Chi popatrzył na swych towarzyszy z komitetu
i widząc ich aprobatę, zwrócił się ponownie do Ku.
— Jeszcze raz muszę zgodzić się z adwokatem Changiem.
Jeśli nie poda nam pan istotnego powodu do kontynuowania
pańskiego wystąpienia, adwokacie Ku, będę zmuszony oddalić
to roszczenie i polecić, by wszystkie związane z nim notatki
zostały usunięte z oficjalnych zapisów.
Ku ukłonił się.
— Rozumiem, Ekscelencjo. W takim razie przejdę bezpo-
średnio do sedna sprawy. Jest dziecko.
Reakcją na te słowa było głębokie, ogólne westchnienie
niedowierzania, po czym raz jeszcze sala eksplodowała hała-
sem. Zaskoczony Cni Hsun usiadł na swoim miejscu. Chang
odwrócił się i z otwartymi bezwiednie ustami wpatrywał się
w Ku. Większość adwokatów zerwała się na nogi, krzycząc
i wymachując papierami.
Chi Hsun nie przerywał tej wrzawy jeszcze przez jakiś czas,
po czym podniósł rękę, nakazując ciszę. Kiedy przywrócono
coś w rodzaju spokoju, pochylił się i spojrzał w dół na Changa.
— Czy pan o tym wiedział, adwokacie Chang?
Chang polizał nerwowo usta i skinął głową.
— Tak, było dziecko, ale zostało zniszczone.
— Zniszczone?
Stojący obok Ku pokręcił głową.
— To niezupełnie tak. Hans Ebert rozkazał, by zostało
zniszczone, a to nie to samo. Jego rozkaz nie został wykonany.
Dziecko zostało zabrane w bezpieczne miejsce i tam ukryte.
Chłopiec żyje. Ma teraz trzy, prawie cztery lata.
Zadziwiony Chi Hsun wyprostował się.
— I pan może tego dowieść, adwokacie Ku?
Ku Hsien-ch'eng ukłonił się i uśmiechnął. Wyglądał jak
istne uosobienie spokoju i całkowitego opanowania.
— Jak już mówiłem, Ekscelencjo, to jest profesor K'ang
Hung-chang z Instytutu Genetyki Porównawczej w Kun-
ming...
W cichym, ciemnym pokoju hologram świecił z widmową
intensywnością, a twarz szalonej kobiety jaśniała jakimś dziw-
nym, wewnętrznym światłem, które zdawało się migotać jak
płomień świecy, przeskakując od spokoju do rozpaczy.
Tolonen zacisnął dłonie na krawędzi stołu projekcyjnego
i otworzywszy usta, patrzył w dół, zahipnotyzowany widokiem
dziecka bawiącego się u stóp matki. Był to krzepki, zdrowy
chłopiec o pięknych, ciemnych włosach i wyraźnie euroazjatyc-
kich rysach.
Bękart, pomyślał. Nie można było temu zaprzeczyć. To
było dziecko Hansa Eberta. Ta sama twarz, te same usta,
podbródek. Ale nawet i bez tego istniało wystarczająco dużo
dowodów. Eksperci pobrali próbki komórek i z najwyższą
starannością przebadali wykresy genetyczne oraz pozostałe
świadectwa. Konkubina, Złote Serce, była matką, a Hans
Ebert ojcem.
Mimo to sprawa nie była wcale oczywista. Hans Ebert
był zdrajcą i w normalnych okolicznościach jego rodzina
aż do trzeciego pokolenia powinna dzielić jego los. Siedmiu
uzgodniło jednak między sobą, że w tym wypadku okoli-
czności dalekie były od normalnych. Klaus Ebert był jednym
z filarów państwa i chociaż już nie żył, było czymś wręcz
nie do pomyślenia, by ogłosić go zdrajcą. Tak więc prze-
głosowano specjalny edykt, który oczyścił jego, jego żony
i wszystkich krewnych z winy, ograniczając wyrok Siedmiu
do jednego, konkretnego osobnika... Hansa Eberta. Teraz
jednak dokument ten nabrał szczególnego znaczenia. Czy
dziecko miało podzielić los ojca, czy też na mocy tego edyktu
powinno zostać uwolnione od winy?
Decyzja należała do Li Yuana.
Tolonen opuścił wzrok. To była jego wina. Ufał Hansowi.
Dałby mu wszystko, absolutnie wszystko. Swoją córkę, Jelkę,
nawet swoje życie. I pomyśleć tylko...
Westchnął i potrząsnął głową. Były takie dni, gdy myślał, że
to wszystko jest dziełem bogów, którzy zabawiają się z ludźmi,
nadając diabłom ludzkie postacie. Kiedy indziej znowu nie
mógł się opędzić od wrażenia, że tacy właśnie są. Ludzie.
Z całą swoją dziwną dobrocią i nikczemnością.
A ci, którzy to zrobili — którzy ocalili dziecko i wychowali
w tajemnicy. Jacy oni byli? I czego chcieli?
Zdumiał się, kiedy się dowiedział, kto za tym stoi. Na liście
nazwisk było sześciu najwybitniejszych biznesmenów Miasta
Europa. Ale jaki był ich cel? Czy zamierzali prowadzić długo-
terminową grę? Czy oczekiwali, że dziecko w przyszłości im się
odwdzięczy?
A może rację miał Lofgren. Może zostali zmuszeni do tego,
by wystąpić właśnie teraz. W końcu jaką mogli mieć korzyść
z posiadania potencjalnego dziedzica, kiedy sprawa spadku
zostałaby ostatecznie i prawnie rozstrzygnięta. Może zatem
musieli po prostu przedstawić swą kartę atutową teraz, albo
patrzeć, jak traci swoją wartość. Mimo to ich ostateczny cel
był ciągle niezrozumiały dla marszałka. Jeśli dążyli do znisz-
czenia GenSynu, najprostszym i najłatwiejszym posunięciem
było umożliwienie przejęcia kompanii przez Lutza Eberta i zni-
szczenie dziecka. Może jednak ta ostatnia część — zabicie
chłopca — stało się dla nich zbyt trudne. Może narosło już
zbyt wiele sekretów, by było to wciąż realną opcją. Z drugiej
jednak strony, może to wszystko było znacznie prostsze. Może
widok Lutza Eberta tryumfującego w oczekiwaniu na spadek
wystarczył, by skłonić ich do działania.
Jedno było pewne. Jakiekolwiek były ich motywy, nie cho-
dziło tu o altruizm. Nie zainwestowaliby tak dużo czasu
i pieniędzy tylko po to, by sprawiedliwości stało się zadość.
Niezależnie od rezultatu swych działań, spodziewali się, że
będą mieli coś do powiedzenia i do niego, Tolonena, należało
zapobieżenie temu. Dopilnowanie, by największa kompania
Chung Kuo była wolna od tego typu zobowiązań.
Mimo wszystko cała ta afera przekonała go o jednej spra-
wie. Świat, który znał, odszedł już w przeszłość. Nastąpiło
pęknięcie. Przez niezliczone generacje syn następował po ojcu,
ale teraz naturalny syn okazał się fałszywą kukłą, zniekształ-
conym cieniem ojca i ta rzecz — produkt przypadkowego
pieprzenia się z kurwą — wyczarowana jakby z powietrza,
miała teraz zatkać wyrwę.
Zadrżał. To wszystko jest jak sen. Jak mroczna, złowroga
wizja tego, co nadejdzie.
Albo jak klątwa...
* * *
Kiedy drzwi do sali otworzyły się z hukiem, wokół stołu,
przy którym siedzieli komisarze, wrzała właśnie gwałtowna
kłótnia. Do środka wszedł Tolonen, za którym podążało
sześciu żołnierzy z ogolonymi głowami, tworzących jego straż
honorową. W sali zapanowała głęboka cisza. Przerwał ją
siedzący u szczytu stołu przedstawiciel Tsu Ma, Żelazny Cni,
który wstał i powiedział:
— Wybacz mi, Knut, ale mamy właśnie posiedzenie. Uzgo-
dniliśmy...
Tolonen podniósł rękę, by uciszyć starego przyjaciela.
— Wybacz mi, Chi Hsun, wybaczcie mi, ch'un tzu, ale tym
k razem nie ma czasu na formalności...
Człowiek Wang Sau-leyana, Tu Chung, zerwał się na nogi.
• — Z całym szacunkiem, marszałku Tolonen, ale to nie jest
właściwe. Musimy przestrzegać zasad formalnych.
» Tolonen rzucił mu pogardliwe spojrzenie i zwrócił się do
Żelaznego Chi.
« — No i jak, Chi Hsun? Każesz mi czekać w przedpokoju
jak służącemu? Czy też wysłuchasz tego, co mam do po-
wiedzenia?
— Prostestuję... — zaczął jeszcze raz Tu Chung, ale Tolo-
nen krzyknął na niego:
( — Chrońcie nas, bogowie! Trzymaj język za zębami, czło-
wieku!
> Tu Chung szarpnął głowę do tyłu, jakby otrzymał policzek,
po czym usiadł, rzuciwszy marszałkowi ponure spojrzenie.
• Siedzący u szczytu stołu Żelazny Chi pochylił się do przodu,
a na jego podłużnej twarzy pojawił się wyraz zakłopotania.
— Jakkolwiek zgadzam się z Tu Chungiem, że jest to
, w najwyższym stopniu nieprzepisowe, jednak mam wrażenie,
że tym razem powinniśmy zrobić wyjątek i wysłuchać tego, co
¦ marszałek ma nam do powiedzenia. Wybacz mi jednak, Knut,
że będę nalegał, byśmy przegłosowali tę sprawę. Nie chciał-
bym, aby później mówiło się, iż zezwalając na to, wyszedłem
poza instrukcje dane mi przez wielką Radę.
Tolonen pochylił głowę.
— Jak sobie życzysz, Chi Hsunie, ale proszę, byście zrobili
to natychmiast, dobrze? Jestem bardzo zajęty.
j, Żelazny Chi kiwnął głową i popatrzył na pozostałych.
— A więc? Niech wszyscy, którzy są za tym, by zezwolić
• marszałkowi na wystąpienie przed komitetem, wyrażą swoją
zgodę.
1 Od strony długiego stołu dobiegły pomruki zgody. Tylko Tu
Chung milczał uparcie.
Żelazny Chi patrzył na niego przez chwilę, po czym, wzru-
, szywszy nieznacznie ramionami, spojrzał ponownie na To-
lonena.
, — Uzyskałeś naszą zgodę. Posłuchamy teraz, co masz do
powiedzenia.
Tolonen pochylił się w ukłonie.
— Proszę o wybaczenie, ch'un tzu. To zajmie tylko chwilę
waszego czasu. Przyszedłem tu nieofcjalnie, aby poinfor-
mować was o decyzji, która zapadła w ciągu ostatniej godziny.
Decyzji, którą, jak sądzę, chcielibyście wziąć pod uwagę,
rozważając ten złożony i trudny przypadek. — Rozejrzał się
wokół, po czym, patrząc prosto na Tu Chunga, dodał: —
Ch'un tzu... Zadecydowano, że specjalny dekret dotyczący losu
zdrajcy Hansa Eberta będzie miał zastosowanie tylko i wyłącz-
nie do wymienionej w nim osoby, a nie do jego potomstwa.
Głowa Tu Chunga drgnęła, a na jego twarzy pojawił się
wyraz zaskoczenia. Otworzył usta, jakby chciał odpowiedzieć
marszałkowi, ale zrozumiawszy, iż nie ma już nic do powiedze-
nia, ukłonił się nisko, uznając swą porażkę.
Tolonen odwrócił się, zauważył zdziwienie malujące się na
twarzy Chi Hsuna i pokiwał głową. Stało się. Dziecko odzie-
dziczy wszystko.
Kiedy Tolonen przybył do Rezydencji Ebertów, było krótko
po ósmym dzwonie. Zbliżając się do wejścia, z ciężkim sercem
wspominał swój ostatni pobyt w tym miejscu. Przyjechał wtedy,
by powiadomić swojego starego przyjaciela o dwulicowości jego
syna. Rezultatem tego ostrzeżenia była śmierć starego człowie-
ka i ucieczka Hansa, którego potem osądzono zaocznie i ogło-
szono zdrajcą. A teraz mieszkańcami tej wielkiej posiadłości
była młoda wariatka i jej syn bękart; chłopiec uznany dekretem
Li Yuana za dziedzica całości ogromnego imperium GenSynu.
Podał płaszcz lokajowi i szybkim krokiem ruszył do przodu.
Odgłos jego ciężkich kroków niósł się echem po szerokim,
wyłożonym płytkami korytarzu. Od śmierci Klausa Eberta
dom był prowadzony przez mocno ograniczony zespół służby,
ale marszałek pamiętał go z lepszych dni, kiedy pokoje wypeł-
niały tłumy gości, a po korytarzach krzątały się całe gromady
kelnerów i lokai.
Dotarłszy do końca korytarza, zatrzymał się i czekał, aż
odźwierny odczepi klucz z wielkiego pęku, który wisiał u jego
pasa, i otworzy ogromne drzwi prowadzące do ogrodów za-
jmujących środek rezydencji.
Wyszedł na balkon, uchwycił się mocno poręczy i wdycha-
jąc powietrze, zaczął rozglądać się wokół siebie. Tutaj przynaj-
mniej nic się nie zmieniło. Malutki, kręty strumyk płynął pod
niskimi, drewnianymi mostkami. Za nim, na wpół ukryte
między krzewami, drzewami i skałami, stały małe, pomalowa-
ne na czerwono budynki. A jeszcze dalej, na samym końcu
ogrodów, widać było trzy drzewa granatu, stojące niczym
trzech starców dzielących się kubkiem wina.
Ileż to razy jako chłopcy siadali wraz z Klausem pod tymi
drzewami i mocząc stopy w wodzie, rozmawiali o przyszłości.
O swych nadziejach, obawach i planach. Ileż to razy kłócili się
na temat wielkich problemów świata. Młodzi ludzie, wypeł-
nieni dziwnym, wizjonerskim entuzjazmem.
Bogowie, pomyślał, poruszony nagle jasnością i wyrazistością
tych wspomnień. Wydaje się, że to było zaledwie wczoraj. A przecież
upłynęło już sześćdziesiąt lat. Sześćdziesiąt długich lat. A ich
marzenia o świecie przyszłości... co z nich pozostało? Nic. Nic
oprócz prochu i popiołów, zdrady i gorzkich rozczarowań.
— I wariatek... — dodał cicho, przypominając sobie cel
swej wizyty.
Poprzedniego dnia Li Yuan wezwał go do siebie i zapytał,
czy odda mu jeszcze jedną przysługę. „Ostatnią", jak ujął to
młody Tang, „zanim zajmiesz się poezją i malowaniem".
Roześmiał się i chętnie się zgodził, zadowolony, że teraz, gdy
sprawa spadku została ostatecznie załatwiona, może jeszcze
przydać się do czegoś. Jednakże to...
Westchnął. Była w tym jakaś gorzka ironia. W tym, że to
właśnie on został wybrany opiekunem chłopca. On, mężczyzna
siedemdziesięciosześcioletni. Nie chodziło zresztą tylko o jego
wiek, ale także o to, że w głębi serca winił się za całą tę
sytuację. Gdyby tylko w chwili, gdy dowiedział się o zdradzie
Hansa Eberta, poszedł prosto do Li Yuana, Klaus mógłby
jeszcze żyć i nie byłoby problemu spadku. On jednak pozwolił,
by uczucie przyjaźni wywarło wpływ na jego decyzje. I taki był
tego wynik. Szalona kobieta i jej bękart.
Tak, ale przynajmniej wymusił na T'angu wysoką cenę za
swoją przysługę. Jelka wracała do domu. Miała być przewie-
ziona bezpośrednio z Callisto na Marsa, a dla zapewnienia
bezpieczeństwa jej lotu przeznaczono trzy okręty cesarskiej
floty kosmicznej.
Tolonen odepchnął się od poręczy, zszedł na dół i przeszedł-
szy niski mostek, podążył wąską, wyłożoną różowymi i szary-
mi kamyczkami ścieżką, która, biegnąc między drzewami,
prowadziła na drugi koniec ogrodu. O tej porze Złote Serce
powinna być w swoim apartamencie, we wschodniej części
Rezydencji. A dziecko...
Zwolnił, przypomniawszy sobie nagle, co wtedy powiedziała
mu Jelka. Jakie to dziwne, że nie pamiętał o tym aż do tej
chwili. Zatrzymał się i zaczął rozglądać wokół siebie. To był
wieczór śmierci Li Shai Tunga — ten sam wieczór, gdy DeVo-
re zaatakował laboratoria Projektu Kontroli Myśli. Zostawił
ją wtedy z Hansem i pojechał, by sprawdzić, co mógłby zrobić.
A później ona opowiedziała mu o szalonej dziewczynie i jej
odrażającym, różowookim kozło-dziecku, i o tym, że Hans
kazał zabić prawdziwe dziecko. Tak było, a on nie chciał jej
uwierzyć. Jakby kiedykolwiek go okłamała...
Gdyby tylko jej posłuchał. Gdyby nie próbował zmusić jej
do tego okropnego i skazanego na przegraną małżeństwa
z Hansem. Gdyby...
Zadrżał, myśląc o niej, będącej tam, na Callisto. Czasami aż
zadziwiało go to, jak bardzo za nią tęsknił. Bardziej — znacz-
nie bardziej — niż kiedykolwiek myślał, że to jest możliwe.
I chociaż odzywała się do niego regularnie, to nie było to samo.
Nie. Brakowało mu wizyt, które składała co wieczór w jego
gabinecie, by życzyć mu dobrej nocy. Chciał, by znowu stanęła
w milczeniu za jego fotelem, oparła mu lekko ręce na ramio-
nach, delikatnie pocałowała w czoło.
Zacisnął powieki, starając się odpędzić to wspomnienie
i myśl, która mu towarzyszyła, ale nic z tego nie wyszło;
ostatnio coraz częściej zastanawiał się, czy jeszcze zobaczy
córkę. Czy jeszcze choć raz obejmie ją i poczuje ciepło jej
policzka przy swoim.
Jesteś głupim, starym człowiekiem, Knucie Tolonen, powie-
dział sobie, prostując się. Ale z drugiej strony, co mu jeszcze
pozostało? Kogo jeszcze mógłby kochać?
W tej chwili z pokojów znajdujących się przed nim dobiegł
go płacz — płacz małego dziecka, wołającego matkę. Syn
Hansa Eberta... Uniósł głowę, zdusił w sobie uczucie gory-
czy — goryczy związanej z tymi wszystkimi zniweczonymi
nadziejami, które w nim pokładał — i ruszył do przodu,
wiedząc, że spełni swój obowiązek wobec jego syna.
CZĘŚĆ I —LATO 2211
POŁUDNIOWA
STRONA NIEBA
„Góra pnie się w górę, sięgając na pięćdziesiąt li w ciemność,
A ponad nią płoną zimne gwiazdy.
Tutaj, na południowej stronie nieba
Deszcz nigdy nie pada.
Wszystko, czym jesteśmy, nosimy ze sobą
W zamkniętych pakunkach, chroniąc przed powietrzem.
Rzadkie powietrze, wątła nadzieja,
Że ujrzymy jeszcze raz z bliska dom rodzinny.
Czerwony piasek wypełnia nasze buty.
Zatrzymujemy się w gospodach i pijemy na umór,
Nigdy jednak nie mamy dość.
Zagubieni, dryfujemy po morzu pyłu,
Wiedząc, że niektórych pragnień nie można zaspokoić".
Kan Jiang, Pragnienie, 2078 n.e.
ROZDZIAŁ 1
Na morzu pyłu
, DeVore stał na obrzeżu ogrodu, oparł jedną rękę na wzmoc-
nionym szkle kopuły i wpatrywał się w mrok marsjańskiej
• nocy. Na zewnątrz krążyli żołnierze patrolujący teren, a ich
pękate skafandry połyskiwały w promieniach gwiazd i dalekiej
• Ziemi. Było tuż po drugiej w nocy lokalnego czasu i światła
odległego miasta przygasły. Za nimi była już tylko ściana
' ciemności.
Odwrócił się i spojrzał na widoczny po drugiej stronie
ogrodu dom gubernatora. Była to wielka, dwupiętrowa hac-
jenda, zbudowana w stylu „osadniczym", który obowiązywał
przed stu pięćdziesięciu laty. Taras budynku i górne okna
oświetlały kuliste lampy, a jego tylna ściana przytuliła się do
j, kopuły. Z trzech stron otaczał go porośnięty bujną zielenią
ogród, którego drzewa, krzewy i winoroślą widoczne były
i w świetle karmazynowych kul, które dryfowały wolno nad
pokrytą czarnymi płytkami ścieżką. Ich odbicia, widoczne we
, wklęsłej powierzchni kopuły, wyglądały jak tuziny malutkich
kopii planety.
• DeVore popatrzył wokół siebie, czując, że ogarnia go głębo-
kie uczucie satysfakcji. To był przepiękny ogród, źródło rado-
ści i rzadkich rozkoszy. Ale chyba największą jego zaletą było
to, że tak całkowicie różnił się od tworzonych według sztyw-
nych zasad ogrodów, które można było znaleźć w różnych
. miejscach Chung Kuo. Nie było tu, na przykład, murów, ani
delikatnych, wygiętych w łuk mostków, ani tingów o stromych
, dachach, czy też ozdobnych pawilonów herbacianych. Był taki
otwarty, taki... niewyrafinowany. Lecz nie tylko sam wygląd
ogrodu sprawiał DeVore'owi przyjemność —cieszyło go to, że
w trakcie jego projektowania starannie usunięto wszelkie ślady
myśli i tradycji Han. Podczas gdy w ogrodzie Han była
harmonia i równowaga — atmosfera li, „poprawności" —
tutaj miało się wrażenie otwartości, podatności na zmianę.
Uśmiechnął się jeszcze szerzej. W gruncie rzeczy było to
wielkim, celowym afrontem. Zagraniem na nosie Han, którzy
rządzili nimi z daleka.
Ta refleksja sprawiła, że roześmiał się cicho. Tak, w tym
wszystkim było coś trochę barbarzyńskiego — sama prze-
strzenność tego miejsca przesiąkniętego atmosferą bujnego
rozrostu, jedwabiste bogactwo liści i trupie kolory kwiatów
trąciły prostactwem. A jednak było to jednocześnie coś nowe-
go. Obraz niepohamowania, niczym nie kontrolowanego wzro-
stu. Mógł sobie wyobrazić, jak bardzo widok ten byłby od-
pychający — wręcz odrażający — dla każdego człowieka
0 mentalności Han. Jak obcy.
Wyciągnął rękę i ścisnął w palcach jeden z szerokich, twar-
dych jak skóra liści. Ziemia, na której stał, była urodzajna
1 ciemna: wilgotna gleba, która lepiła się jak glina i barwiła
palce na brązowo. W pobliżu rosły wielkie hybrydy, które
zauważył wcześniej. Podszedł do nich i uniósł delikatnie jeden
z ciemnoniebieskich kwiatów. Widziany z bliska w mniejszym
stopniu wydawał się kwiatem, raczej czymś w rodzaju po-
duszeczki, zarysem twarzy wyciśniętym w masie płatków ni-
czym maska. Na tym, który trzymał w ręce, rysowała się
lubieżność, ale inne, widoczne w pobliżu, przedstawiały sobą
całą gamę różnych nastrojów — gniewu i miłości, przebiegło-
ści i pożądania, nienawiści, życzliwości i rozpaczy. I wiele
innych. DeVore uniósł głowę i wciągnął nosem powietrze,
zaintrygowany jego dziwnym, egzotycznym zapachem. Za-
uważył jednocześnie, że kwiat muskał jego policzek tak delika-
tnie, jak zwierzę domowe, reagujące na ciepło ludzkiego ciała.
— Są także jadalne — powiedział Schenck, schodząc z ta-
rasu. — Powinieneś spróbować.
DeVore popatrzył w oczy gubernatora i uśmiechnął się.
— Może kiedy indziej... Są tu czymś nowym, prawda?
Schenck kiwnął głową i pokonawszy ostatni z szerokich,
ciemnoszarych stopni, zacisnął szarfę, która opinała jego urzę-
dowy strój.
— To przykłady najnowszych osiągnięć naszych nauko-
wców. Nazywamy je „przejściówkami". Są po części warzywa-
mi, a po części zwierzętami. Końcowy rezultat trzydziestu lat
badań. Piękne, nieprawdaż?
DeVore przyglądał im się przez chwilę. W rzeczywistości
wydały mu się czymś raczej szkaradnym — wykroczeniem
przeciw naturalności. Mimo to Schenck miał rację. Jeśli nawet
same w sobie nie były piękne, to ich idea była. To także było
czymś nowym. Czymś, co nie istniało do chwili, gdy Człowiek
powołał je do życia. Myśląc o tym, DeVore poczuł, że przebie-
ga go lekki dreszcz i popatrzył na Schencka, kiwając przy tym
głową.
— Przyślę ci trochę —powiedział gubernator, zbliżając się
do niego.
— Dzięki. Powiedz mi teraz, jak poszło.
Schenck wrócił właśnie z uroczystego przyjęcia, które wyda-
no, by uczcić jego ponowny, trzeci z rzędu, wybór na guber-
natora Kolonii Marsjańskich. Tego wieczoru do Miasta Kang
Kua zjechała cała marsjańska śmietanka towarzyska, repre-
zentanci wszystkich dziewiętnastu kolonii.
— Zupełnie dobrze — odparł Schenck, zatrzymując się
o kilka ch'i od DeVore'a. — Wiesz przecież, jak przebiegają
takie spotkania, Howardzie. Aż mnie boli twarz od ciągłego
uśmiechania się.
— Pewnie wszyscy podniecali się tymi ostatnimi wiadomoś-
ciami, co?
— Jakżeżby miało być inaczej. W końcu jest to już oficjal-
na informacja. — Schenck spojrzał w bok, śmiejąc się do
siebie. — Nie możesz sobie nawet wyobrazić, ile razy od-
ciągano mnie dziś na bok. Gdybym choć raz poparł jakiegoś
kandydata, musiałbym to robić jeszcze z pięćdziesiąt razy, a że
będzie tylko dwudziestu sześciu reprezentantów z Marsa, wpę-
dziłoby mnie to w poważne kłopoty.
DeVore przyglądał mu się przez chwilę, po czym opuścił
wzrok.
— A ta druga sprawa?
Schenck zerknął na niego, po czym pochylił się i oderwał
jeden z podobnych do masek kwiatów od łodygi. Roślinna
twarz zmarszczyła się lekko, a w powietrzu pojawił się nagle
intensywny zapach.
— Masz na myśli naszych przyjaciół, kupców?
DeVore skinął głową.
Schenck podniósł kwiat do ust, ugryzł kawałek i spojrzał
DeVore'owi w oczy.
— Są zadowoleni, Howardzie. Naprawdę bardzo zado-
woleni.
— A więc prototypy okazały się użyteczne?
Schenck sięgnął do kieszeni swego pau i podał swemu
rozmówcy malutkie pudełko przypominające pudełeczko do
szpilek. DeVore otworzył je.
Owad — termit o odwłoku w kolorach najciemniejszej no-
cy — przyglądał mu się poprzez warstewkę przezroczystego
lodu, a w jego złożonych, owadzich oczach można było do-
strzec coś na kształt zaciekawienia.
— Jest na wpół autonomiczny — wyjaśnił Schenck, za-
glądając do pudełka. — Możesz wysłać go do gabinetów
twoich rywali, gdzie będzie ci służył jako twoje oczy i uszy. Ma
wzmocniony aparat zmysłowy, a możliwości jego pamięci
można porównać z możliwościami polowych komsetów uży-
wanych przez Służbę Bezpieczeństwa. Co więcej, można za-
programować go tak, by szukał czegoś konkretnego lub, i to
jest rzeczywiście coś sprytnego, można po prostu kazać, by
wypatrywał wszystkiego, co odbiega od normy. Wygląda na
to, że wystarczy podać mu ogólną informację o tym, co
powinien znaleźć i wysłać go, by zrobił swoje.
DeVore uśmiechnął się, wspominając dzień, kiedy jego ko-
pia przysłała z Ziemi pierwszy prototyp tego urządzenia. To
było dzieło Kima Warda — to on zaprojektował tę małą
ślicznotkę.
— Robak — powiedział. — Inteligentny robak.
— Na wpół autonomiczna jednostka robotyczna — po-
prawił go Schenck. — To tylko wygląda jak robak.
DeVore zamknął pokrywkę i wsunął pudełko do kieszeni.
Schenck uśmiechnął się, nie próbując nawet go odebrać.
— A Maszyna?
Gubernator podniósł kwiat do ust i odgryzł kolejny, mały
kawałek.
— Wysłałem ją. Będzie tam za dwa dni. Sam tego dopil-
nowałem.
— I zapłacą za nią? Tyle, ile uzgodniliśmy?
Schenck pokiwał głową i rzucił kwiat na ziemię. Leżał pod
ich stopami ze sztywnym, zdawałoby się wiecznym uśmiechem
przyklejonym do swej dziwacznej twarzy.
— Zapłacili za wszystko. Co więcej, kopuła będzie gotowa
już za dwa tygodnie. I oczywiście zostanie zbudowana zgodnie
z twoimi wytycznymi.
— Dobrze. — Ale w tej samej chwili pomyślał, że będzie
musiał coś z tym zrobić. Zabezpieczyć się jakoś przed prze-
ciekiem.
— Ach, i jeszcze jedno, zanim pójdę się przebrać. Pojawił
się twój stary przyjaciel. Pomyślałem, że może chciałbyś się
z nim zobaczyć.
— Przyjaciel? — Spojrzał ponad ramieniem Schencka na
taras, uświadamiając sobie nagle, że ukazała się tam jeszcze
jedna postać. Był to potężny, ubrany w mundur mężczyzna
0 szerokich barkach. DeVore zmrużył oczy, próbując go
rozpoznać, po czym z głośnym okrzykiem radości rzucił się
biegiem w jego stronę.
— Will! Kiedy przyjechałeś? Dlaczego nie dałeś mi znać?
Auden zszedł po schodach w dół, uścisnął DeVore'a, a na-
stępnie cofnął się i stanął na baczność z lekko pochyloną
głową.
— Przyleciałem wczoraj. Z Callisto. Miałem zamiar na-
tychmiast się z tobą skontaktować, ale gubernator poprosił
mnie, bym się wstrzymał. Chciał ci zrobić niespodziankę.
DeVore potrzymał przez chwilę rękę na ramieniu Audena,
po czym, wciąż szeroko uśmiechnięty, zwrócił się w stronę
Schencka.
— Przynajmniej raz jestem z ciebie zadowolony, Hung-li.
To rzeczywiście cudowna niespodzianka!
Schenck zbliżył się do nich.
— Macie na pewno wiele spraw do omówienia, a więc
zostawię was teraz. Muszę jeszcze przeprowadzić kilka roz-
mów, ale potem się do was przyłączę, dobrze?
DeVore patrzył, jak tamten odchodzi, po czym odwrócił się
1 ujął rękę Audena.
— A więc, kapitanie Williamie Audenie, gdzie się podziewa-
łeś? I co tam, na litość boską, robiłeś? Myślałem, że nie żyjesz!
Auden roześmiał się.
— Mówiąc szczerze, czasami sam też tak myślałem. Ale nie.
Byłem na samej krawędzi systemu. Tam, pośród lodów i skał.
— I? — DeVore przyglądał się z uwagą swojemu zastępcy,
wyraźnie zaciekawiony tym, co wyniknie z jego słów.
— I bardzo się cieszę, że jestem już z powrotem. Nawet tu,
tak daleko od Ziemi. Mają tam dla nas określenie, nazywają
nas ciepło-światowcami. No cóż, wolę już być ciepło-świato-
wcem, niż choć jeszcze jeden dzień gryźć z nimi skały. —
Wzdrygnął się. — To było okropne. Jak śmierć. Nie zostaliś-
my stworzeni do życia w tamtym świecie.
— Ale już wróciłeś. Jakie masz teraz plany?
Auden wzruszył ramionami.
DeVore zastanawiał się przez chwilę, po czym uśmiechnął
się.
— Nie obawiaj się. Znajdę ci coś. Zawsze byłeś bardzo
użyteczny.
— A jeśli już o tym mówimy... — Auden zawahał się
i zerknął na dom, jakby chciał sprawdzić, czy Schenck nie jest
w stanie czegoś usłyszeć. — Mam wiadomość — ciągnął, zni-
żywszy głos. — Coś, czego dowiedziałem się na Callisto. Wy-
gląda na to, że w ciągu tygodnia będzie tu córka marszałka.
Uśmiech DeVore'a zgasł.
— W takim razie musiałeś coś źle usłyszeć, Will. Tientsin
dotrze do Marsa dopiero za dwa miesiące.
— To prawda, ale Jelki nie ma na pokładzie Tientsina.
Marszałek wysłał nowe rozkazy. Specjalnym statkiem Służby
Bezpieczeństwa miała dolecieć do Callisto, a potem przesiąść
się na jeden z promów .krążących między Jowiszem a Marsem.
— I to dlatego przyjechałeś? Aby mi o tym powiedzieć?
Auden uśmiechnął się.
— Wiedziałem, że to cię zainteresuje. Poza tym Callisto to
bardzo mała dziura i istniało duże prawdopodobieństwo, że jeśli
tam zostanę, to wpadnę na nią. I co by się wtedy ze mną stało?
Zamknęliby mnie i następnym statkiem wysłali do Chung Kuo.
— A więc kiedy się tu pojawi?
— Za trzy dni, w Tien Men K'ou na południu.
Zaskoczony DeVore podniósł brwi.
— Tien Men K'ou? To dość niezwykłe, prawda?
— To także wynik rozkazu marszałka. Wygląda na to, że
staje się nerwowy. Widzi, jak się tu rozwija sytuacja i boi się,
że w czasie jej pobytu na Marsie coś się wydarzy. Gdyby mógł,
kazałby ją przewieźć z systemu Saturna bezpośrednio do
Chung Kuo, z pominięciem Marsa, ale to po prostu nie było
możliwe. Jednakże Shanyang startuje stąd za tydzień i Tolonen
chce, aby Jelka była na jego pokładzie.
DeVore zastanawiał się przez chwilę, po czym kiwnął zdecy-
dowanie głową.
— W porządku. Rozumiem, że tylko ty o tym wiesz?
— Schenck nie wie o niczym.
— Dobrze. I nie powinien wiedzieć. Na gubernatorze moż-
na polegać w sprawach dotyczących Marsa, ale nie ma on
czasu na rozważanie globalnej sytuacji. Jeśli chodzi o Tolone-
na... — Zaśmiał się dziwnie. — No cóż, cieszę się, że wróciłeś,
Will. Mam nadzieję, że zostaniesz ze mną?
— Będę zachwycony i zaszczycony.
— Dobrze. — DeVore uśmiechnął się i odwrócił, usłyszaw-
szy jakiś hałas dochodzący z tarasu. To był Schenck, który
zamienił oficjalny strój gubernatora na luźne, aksamitne pau.
Przesłał im szeroki uśmiech i zawołał:
— Czy napijesz się ze mną przed wyjściem, Howardzie?
I ty, Willu?
Podeszli do niego i wznieśli razem toast, gratulując jeszcze
raz wyboru na stanowisko gubernatora, a ich śmiech rozległ
się po całym wnętrzu kopuły. Na zewnątrz, poza kręgiem
światła, zmrożoną ziemię patrolowali żołnierze. Ich skafandry
ciśnieniowe połyskiwały w lodowatej ciemności, odbijając pro-
mienie błękitno-białego Chung Kuo, wiszącego wysoko na
marsjańskim niebie.
Noc zbliżała się do końca. Za trzy godziny będzie świt.
* * *
Miasto Tien Men K'ou nigdy nie spało. Godzinę przed
świtem na jego placach i w korytarzach działo się równie wiele,
co za dnia. W kwadracie południowym pracownicy gigantycz-
nych zakładów HoloGen, ubrani w wyraźnie widoczne, bruna-
tno-żółte kombinezony, wychodzili właśnie z pracy, mijając po
drodze swoich zmienników o mętnych jeszcze od snu oczach.
Prostytutki ze wschodnich poziomów — zwykłe men hu w wy-
miętych sukniach, śmierdzące tanimi perfumami — stały
w drzwiach, wołając każdego z pijanych przechodniów, który
je mijał, podczas gdy w zatłoczonych spelunkach znajdujących
u
się w pobliżu, podnieceni gracze, młodzi Han z krótko przy-
ciętymi — zgodnie z tradycyjną modą marsjańską — włosami,
tłoczyli się grujlkami wokół stołów do gry w kości. Na ta-
rgowiskach w centrum i na zachodzie krzątali się handlarze.
Kupowali świeżą żywność, którą dostarczono z farm Tharsis,
albo ustawiali swoje stoiska. W tym samym czasie na ko-
smodromie, w południowo-wschodniej części Miasta, przygo-
towywano do startu jeden z wielkich statków międzyplane-
tarnych, a ekipy techników, wyglądających jak grupy opan-
cerzonych owadów, krążyły po powierzchni jego gigantycz-
nego kadłuba. Strażnicy kolonialni, mężczyźni o surowych twa-
rzach, w hełmach na głowach i krwawoczerwonych mundurach
z czarnymi szewronami, przemierzali wyższe, zamieszkałe
przez zamożnych ludzi, poziomy, które znajdowały się tuż
pod krawędzią krateru. Zatrzymywali się tu i tam, by usunąć
śpiącego pijaka albo sprawdzić ostatnie ruchy któregoś z mło-
dzieżowych gangów, które pieniły się na zatłoczonych dolnych
poziomach wschodniej części Miasta i urządzały sobie prze-
jażdżki windami z Głębi na Skraj. Wszędzie także można
było spotkać turystów z zewnątrz, którzy kręcili się na wyż-
szych poziomach w pobliżu kosmodromu, chcąc przed po-
wrotem do swych ponurych, klaustrofobicznych światów na-
sycić się atmosferą Marsa.
Jeden z tych podróżników, niski, schludnie ubrany mężczyz-
na o ciemnych, zadbanych włosach i miękkim spojrzeniu
swych brązowych oczu, zatrzymał się na środku Alei Chang
An i spojrzał w górę, przyglądając się szyldowi widniejącemu
nad drzwiami po jego prawej stronie. Na ciemnoczerwonym tle
wił się tam czarny smok, który pluł ogniem z zaopatrzonego
w ostre kły pyska i walił dookoła siebie kolczastym ogonem.
Jego rozżarzone wściekle oczy patrzyły z góry na przybysza,
jakby badając, czy będzie miał wystarczająco dużo śmiałości,
by wejść. Pod tym ruchomym obrazem migały dwa pikto-
gramy, wzmacniając efekt całości. Hei lung, przeczytał podróż-
nik. Czarny smok.
Uśmiechnął się i zdecydowawszy, że może spędzić tu godzi-
nę, która pozostała mu do spotkania z braćmi, podszedł do
drzwi, przyłożył dłoń do płytki kontrolującej zamek drzwi
wejściowych i spojrzał w obiektyw kamery.
Kiedy drzwi otworzyły się z sykiem, poczuł ostry, słodki
zapach mieszaniny oparów alkoholu i tytoniu. I innych uży-
wek. Rzeczy, których naturę mógł tylko zgadywać. Pospiesz-
nie, zanim zewnętrzne drzwi zamknęły się, a zamek wewnętrz-
nych z trzaskiem otworzył, wyciągnął z portfela dwa banknoty
dwudziestoyuanowe, ukrył je w dłoni, a resztę pieniędzy wsu-
nął do prawego buta, upewniając się przy tym, że nie było ich
widać.
Jego wuj został kiedyś obrabowany w takim miejscu, w Mie-
ście Chi Shan, na północy. Biedny człowiek stracił dziesięć
tysięcy yuanów i wrócił do domu z pustymi rękami. Koparka
rudy, którą miał kupić, pozostała u właściciela, a roczny
dochód całej rodziny zniknął jak sen w wyniku chwili nieroz-
wagi. Podróżnik pokiwał głową, wspominając wstyd swego
wuja i nastrój smutku, który na długie miesiące ogarnął całą
rodzinę. Miał wtedy zaledwie osiem lat, ale tamten czas —
pełen poczucia wstydu, rozczarowania i rozpaczy na myśl
o wysiłkach całego roku, które poszły na marne — wyrył się
na zawsze w jego pamięci. I chociaż rozumiał i podzielał
ciekawość swego wuja, był zdecydowany nie dopuścić do tego,
by ktoś kiedykolwiek mógł powiedzieć, iż on, Ishida Ikuro, był
lekkomyślny.
Zewnętrzne drzwi zamknęły się z sykiem, a zatrzaski szczęk-
nęły, wsuwając się na swoje miejsca. W tej samej chwili
otworzyły się drzwi wewnętrzne, a dziwny, odurzający zapach
tego miejsca — ta sama woń, której słabe ślady poczuł chwilę
wcześniej — uderzył w jego nozdrza z siłą narkotyku.
Był to wielki, podłużny bar z dwoma, może trzema tuzinami
stolików i kontuarem w kształcie półksiężyca pod jedną ze
ścian. Słychać było cichy szmer rozmów, z ekranu ViewScreen
znajdującego się w prawym narożniku dobiegały jakieś głosy,
ale samo pomieszczenie było prawie puste. W środku siedziało
najwyżej kilkunastu gości, rozproszonych w różnych miejs-
cach sali.
Przeszedł między stolikami, usiadł na jednym z wysokich
stołków przy kontuarze i położył przed sobą dwudziestkę
w ten sam sposób, jak robili to inni. Prawie natychmiast
podszedł do niego barman.
— Proszę o maotai — powiedział Ikuro tak obojętnym
tonem, jakby zamawiał to każdego dnia.
Barman kiwnął głową, odszedł i wrócił po chwili z czarką
gęstego napoju z czerwonego sorga. Postawił ją przed nim, nie
tykając dwudziestki.
— Dziękuję — powiedział do pleców barmana, ale tamten
w ogóle nie zwrócił na niego uwagi.
Ikuro rozejrzał się wokół siebie, zauważył malutki parkiet
do tańca, nie zajęte przez nikogo stoliki, a w drugim narożniku
wielki ekran MedFacu, którego nikt nie oglądał, i pokiwał
głową. Pomimo wczesnej godziny i tylko garstki ludzi roz-
proszonych po całej sali, wszystko wyglądało tak, jak to sobie
wyobrażał. Wciągnął nosem powietrze, wdychając zapach te-
go miejsca, po czym ujął czarkę obiema rękami, podniósł ją do
ust i łyknął, początkowo bojaźliwie, potem z większym zapa-
łem, gdy słodki smak sorga zaatakował jego zmysły.
Odłożył czarkę, grzbietem dłoni otarł usta i spojrzał na
wszczepiony w nadgarstek czasomierz. Było pięć po piątej.
Dobrze. Pozostanie tu do szóstej. Będzie siedział, zrelaksuje się
i wypije jeszcze czarkę lub dwie tego wspaniałego maotai.
W końcu zasłużył sobie na to. Jego bracia jeszcze o tym nie
wiedzieli, ale ubił w ich imieniu dobry interes. Zaoszczędził im
wielu dni targowania się i wiele tysięcy yuanów. Było cał-
kowicie normalne, że wziął sobie godzinę wolnego, by to
uczcić.
Rozglądał się wokół siebie, upajając się świadomością, że
jest sam w barze na Marsie. Miał wrażenie, że znalazł się
w jednym z odcinków serialu telewizji trójwymiarowej, albo że
rozpoczyna właśnie jakąś dziwną przygodę. Tylko że to było
prawdziwe. Czuł twardą krągłość siedzenia pod sobą, smak
napoju z sorga na języku oraz w gardle i zapach bogatej
mieszanki środków odurzających w powietrzu. A gdyby od-
wrócił głowę...
Ikuro zamarł, zauważając to, czego nie dostrzegł, gdy pierw-
szy raz spojrzał na bar.
Z drugiej strony kontuaru, na wpół ukryty w cieniu, siedział
mężczyzna z twarzą zwróconą w bok. W pierwszej chwili
Ikuro pomyślał, że się pomylił, ale gdy mężczyzna odwrócił się
w jego stronę, pojął, iż miał rację. Nieznajomy miał maskę —
protezę twarzową przyczepioną specjalnymi klamrami do
szczęki. Nawet z miejsca, w którym siedział, Ikuro mógł
dostrzec, że był to jeden z tańszych wyrobów — coś, co
nosiłby tylko ktoś bardzo biedny — i zaczął zastanawiać się,
co też stało się temu człowiekowi. Kiedy tamten podniósł
czarkę do wąskich, elastycznych ust, Ikuro zauważył, że także
jego ręka nosiła ślady obrażeń. Jej bladą skórę osłaniała
warstewka lekkiego polimeru.
Ikuro opuścił wzrok i spojrzał na własne odbicie, widoczne
na powierzchni krwistoczerwonego płynu. Był świadkiem wie-
lu wypadków, wielu strasznych wydarzeń. Widział nawet
umierających ludzi. Jego starszy brat, Kitano, był wśród nich.
Jednakże nigdy nie uodpornił się na takie obrazy. Nie potrafił
wyłączyć się i stłumić bólu, który czuł, widząc cierpienie
innych. To właśnie dlatego znalazł się tutaj, w tym nędznym
barze, na dole Miasta, zamiast pozostać w bezpiecznym poko-
ju hotelowym z braćmi, którzy chrapali w pobliżu. W przeci-
wieństwie do swych braci chciał bowiem wiedzieć, jak wygląda
życie najuboższych. Chciał wiedzieć, co się czuje, żyjąc w ten
sposób.
Zerknął jeszcze raz na tego człowieka i opuścił głowę,
ogarnięty falą współczucia. Sam także nosił maskę, ale był to
wyrafinowany model, który wszczepiano pod skórę. W jego
paszporcie można było przeczytać „Han", ale nie był Han. Ani
on, ani jego jedenastu braci, czternastu wujów i nieprzeliczona
rzesza kuzynów. Sto pięćdziesiąt lat wcześniej, kiedy Tsao
Ch'un zniszczył wyspy ich rodzinnej Japonii, oni żyli już
w przestrzeni między Marsem a Jowiszem, eksploatując boga-
ctwa naturalne Planetoid Trojańskich. Kiedy w końcu dotarły
do nich wieści o wydarzeniach na Ziemi, było to jak grom
z jasnego nieba. Kiedy minął szok, zrozumieli, co muszą
zrobić. Przyjęli barwy ochronne, stając się Han i zmieniając
swoje tożsamości. Jednakże głęboko w duchu, pod maskami,
pozostali tymi, kim zawsze byli. Japończykami.
Ikuro podniósł ponownie czarkę i wypił kilka łyków, po
czym, usłyszawszy syk zewnętrznych drzwi, odwrócił się i spoj-
rzał w stronę wejścia. Chwilę później rozsunęły się drzwi
wewnętrzne i do środka weszło czterech mężczyzn — Hung
Mao w jednoczęściowych, brunatno-żółtych kombinezonach.
Byli już na środku sali, kiedy jeden z nich — krępy, krótko
ostrzyżony blondyn — zauważył Ikuro i podniósł rękę, za-
trzymując swoich przyjaciół. Przez jakiś czas szeptali coś
z podnieceniem, po czym znowu ruszyli do przodu.
Podczas gdy blondyn składał zamówienie, pozostali trzej
przyglądali się Ikuro. Patrzyli na niego bezczelnie, a na ich
bladych twarzach malowała się nieskrywana złośliwość. Ikuro
opróżnił swoją czarkę, nie zwracając uwagi na to, że silne,
czerwone maotai zdaje się przepalać mu gardło. Najwyższy
czas, by wyjść. Zanim zaczną się kłopoty.
Pora już, pomyślał, odkładając czarkę i odpychając ją od
siebie. Muszę wracać do braci. Ale było już za późno.
— Może drinka, przyjacielu?
Była to złowieszcza oferta. Gdyby ją przyjął, znalazłby się
w jeszcze większym niebezpieczeństwie niż do tej pory. Słyszał
opowieści o podobnych wypadkach. Wszyscy je słyszeli. Histo-
rie o ludziach, których najpierw faszerowano narkotykami,
a potem ogołacano ze wszystkiego. Opowieści o ludziach
zabijanych dla oczu i innych organów. I o tych, których
poddano lobotomii i sprzedano do burdeli. Wzdrygnął się
w duchu na samą myśl o czymś takim. Nigdy nie pozwoli, by
spotkało go takie upokorzenie. Z drugiej jednak strony od-
rzucenie zaproszenia blondyna było powodem do obrazy.
Prawdę mówiąc, nie miał wyboru. Mógł walczyć z nimi teraz
albo później.
Wstał i odsunął się od krzesła. Przegra. Wiedział to z całą
pewnością. Ale nie zostanie upokorzony. Weźmie z sobą przy-
najmniej jednego z nich. Dwóch, jeśli mu się uda. Przyjrzał się
im z uwagą. Byli to potężni mężczyźni o wielkich muskułach,
które wyraźnie rysowały się pod cienkim materiałem ich kom-
binezonów, ale raczej powolni. Wywnioskował to ze sposobu,
w jaki się poruszali. Co więcej, mógł się spodziewać, że go nie
docenią; że będą myśleć, iż jest znacznie słabszy, niż był
w rzeczywistości. Przywykli do małej grawitacji panującej na
Marsie, on natomiast spędził życie w warunkach sztucznie
wytwarzanego przyspieszenia, które równe było ziemskiemu.
To była jego szansa. Dzięki temu w pierwszych chwilach walki
będzie miał przewagę, którą wzmocnią jeszcze jego naturalna
zręczność i ruchliwość. Mimo to, prawdę mówiąc, nie było to
wiele. Muszą go tylko złapać i będzie po wszystkim. Brutalna
siła zrobi swoje.
Ukłonił się i spojrzał na nich śmiało.
— Jesteś bardzo uprzejmy, przyjacielu. Innym razem czuł-
bym się w najwyższym stopniu zaszczycony, mogąc przyłączyć
sie do ciebie na drinka, ale niestety muszę już iść. Obiecałem
staremu przyjacielowi, że wpadnę do niego na śniadanie i spóź-
nię się, jeśli teraz nie wyjdę. Proszę zatem o wybaczenie. Może
innym razem, ch'un tzul
Odpowiedział mu wybuch śmiechu. Nieprzyjemnego, brutal-
nego śmiechu.
— Innym razem? — krzyknął blondyn, unosząc wyzywają-
co podbródek. — Nie sądzę, że będzie jeszcze jakiś inny raz,
przyjacielu.
Wstali i rozstawili się wolno. Jeden z nich odciął mu drogę
do wyjścia, a reszta uformowała półokrąg w odległości dwóch,
trzech kroków od niego. Który pierwszy, myślał, mierząc ich
wzrokiem. Czy powinienem najpierw załatwić najsilniejszego,
czy też najsłabszego?
— Zostaw go, Bates — odezwał się ktoś z bliska. — Dot-
knij go, a wskażę cię strażnikom.
Ikuro spojrzał w stronę, skąd dobiegł ten głos. Nieznajomy,
który siedział po drugiej stronie baru, patrzył prosto na niego.
Jego maska w świetle lampy sufitowej lśniła bielą, a policzki
wyglądały jak dwie gładkie, kamienne powierzchnie.
Blondyn, Bates, odwrócił się i patrząc z góry na nieznajo-
mego, pochylił się nad nim groźnie.
— Pilnuj swojego pieprzonego interesu, łajzo. A może
chcesz także oberwać?
Mężczyzna wstał i odsunął swoją czarkę na bok. Kiedy
zwrócił się w stronę Batesa, Ikuro zauważył, że nie był on wcale
mały. W rzeczywistości był nawet większy od swego przeciwnika.
— Zostaw go — powtórzył, a w jego pozornie miękkim
głosie dały się słyszeć stalowe tony. — Radzę ci.
Bates przez chwilę nie ruszał się z miejsca i wysunąwszy
głowę do przodu, w stronę tej strasznej, pustej maski, wbił
pełen złości wzrok w skrytego za nią człowieka. Kiedy się
odwrócił, twarz miał ciemną z gniewu, a napięte mięśnie
napęczniały, świadcząc o frustracji i bezsilnej wściekłości.
Podniósł jedną rękę i wyciągnął ją w stronę Ikuro.
— Tym razem ci się udało, żółtku, ale pilnuj swoich pleców.
Mam zamiar cię dopaść, ty mały pierdolcu, i dopadnę! Zoba-
czysz.
Wahał się jeszcze przez moment, po czym zawrócił i ruszył
w stronę wyjścia. Jego przyjaciele podążyli za nim, wygrażając
Przy tym Ikurze pięściami.
Ikuro patrzył, jak odchodzą, czując jednocześnie, że poziom
adrenaliny w jego krwi szybko opada i ogarnia go nie ulga,
lecz — co napełniło go niemałym zdumieniem — coś na
kształt rozczarowania. Spojrzał na swego wybawcę, na tę
dziwnie wydłużoną maskę, która w tym momencie zwrócona
była w inną stronę. Po chwili mężczyzna spojrzał jednak na
niego. Miał niebieskie oczy. Tak niebieskie, że zdawały się
przepalać biel maski.
— Chodźmy — powiedział spokojnie. — Najlepiej będzie,
jeśli pójdziesz ze mną. On naprawdę ma zamiar zrobić to, co
powiedział. Nie znajdziesz bezpiecznego schronienia na tych
poziomach. On ma wielu przyjaciół.
Ikuro pochylił głowę w ukłonie.
— Dziękuję ci, ale muszę już wracać. Moi bracia mnie
oczekują. To, co zrobiłeś...
Nieznajomy podniósł rękę.
— Nie rozumiesz. Bates jest ważnym człowiekiem w FWL.
Wyśle ich wszystkich, by przeczesali korytarze w poszu-
kiwaniu ciebie. Twoją jedyną szansą jest powrót wraz ze
mną. Będziesz mógł przeczekać u mnie do czasu, aż burza
przeminie.
Ikuro patrzył na niego, czując, że ogarnia go nagłe za-
kłopotanie.
— Ja...
W oczach widocznych za maską-pojawiło się zrozumienie,
a także coś, co przypominało rozbawienie.
— Och, nie obawiaj się, przyjacielu, nie jestem żółtym
węgorzem. Nie mam żadnych złych zamiarów wobec twojego
tyłka, zapewniam cię.
Ikuro opuścił wzrok, speszony otwartością obcego. Jednak-
że to było to, o czym właśnie myślał. Uniósł głowę i jeszcze raz
spojrzał prosto w te zadziwiająco niebieskie oczy.
— Dziękuję ci... To znaczy, dziękuję za pomoc. Moja
rodzina ma wobec ciebie wielki dług wdzięczności, ale lepiej
będzie, jeśli wrócę do braci.
Mężczyzna wyciągnął rękę i chwycił go za przedramię.
Ikuro popatrzył na palce, które go trzymały, zaskoczony ich
siłą i niespodziewaną doskonałością.
— Posłuchaj, rozumiem cię — zaczął nieznajomy, a słowa
płynęły z maski, jakby wypowiadała je jakaś istota z innego
świata, istota uwolniona od powłoki cielesnej — ale tym
razem nie masz wyboru. Albo pójdziesz teraz ze mną, i to
natychmiast, albo znajdziesz się tam, pod gwia/dami, z dziurą
w czaszce, sztywny jak kamień. No więc, co wybierasz?
Ikuro popatrzył jeszcze raz na tego dziwnego mężczyznę,
próbując dojrzeć go za maską. Zrozumieć dokładnie, kim albo
czym był. Potem, podjąwszy w końcu decyzję, ukłonił się.
— Dobrze...
— W porządku — powiedział nieznajomy i puściwszy go,
ruszył w stronę wyjścia. — Trzymaj się blisko mnie i nie
przestawaj biec do chwili, gdy powiem ci, że jest już bez-
piecznie.
* * *
Panująca na zewnątrz ciemność marsjańskiej nocy zdawała
się wieczna i nieprzenikniona. Na wysokości dwóch li miało się
wrażenie, że reflektory pędzącego transportowca wybijają
w niej dziury, a nie rozjaśniają. W dole, ukryty przed ludzkim
wzrokiem ląd podnosił się wolno, by przejść w końcu w Rów-
ninę Hespariańską — ponury, niegościnny obszar poznaczony
kraterami, które powstały przed trzema miliardami lat.
Na zewnątrz było przenikliwie zimno; temperatura sięgnęła
minus stu dziesięciu stopni i wciąż opadała. W środku było
inaczej. W cieple i ciszy doskonale izolowanego statku DeVore
odsunął na bok swoją pracę i rozparłszy się wygodnie w fotelu,
rozmyślał o wydarzeniach tego wieczoru.
Najważniejszą sprawą, która zdominowała jego myśli, była
wiadomość, którą Auden przywiózł z Callisto: wiadomość
o tym, że za trzy dni na Marsa przyleci Jelka Tolonen. Kiedy
to usłyszał, udał, że nie przywiązuje do tej informacji większej
wagi, jednakże natychmiast zrozumiał jej znaczenie. Będąc tak
daleko od Chung Kuo, nie miał w ciągu ostatnich kilku lat
zbyt wielu możliwości, by odegrać się na swych wrogach.
Teraz jednak nadarzała się ku temu idealna okazja.
DeVore uśmiechnął się i spojrzał w ciemność rozpościerają-
cą się za grubym szkłem. Myśl o tej dziewczynie sprawiała, że
serce zaczynało mu szybciej bić. Nie z miłości czy też pożąda-
nia, ale z nagłego przypływu nienawiści. Nienawiści do Tolo-
nena i wszystkiego, co on sobą reprezentował.
Jakżeż nie znosił tego starego skurwiela. Nie znosił jego
pompatycznej, zawadiackiej pewności siebie. Kłamca i hipo-
kryta, oto, kim był Tolonen. Pozował na trwały filar społe-
czeństwa, wzór nowokonfucjańskich cnót, ale za bliźniaczymi
maskami „Łaskawości" i „Przyzwoitości", które ukazywał
światu, krył się kipiący złością, zaśliniony starzec, zawistny
i zgorzkniały od rozczarowań.
Jeszcze jako major w służbie Tanga, DeVore był częstym
gościem w apartamencie Tolonena; był bliskim powiernikiem
i zaufanym „przyjacielem" starego człowieka. Co więcej, bawił
się nawet z córką marszałka, gdy ta była jeszcze małym
dzieckiem. Ale to działo się dawno temu, zanim zerwał ze
swoim władcą. Teraz był banitą, wrogiem Siedmiu, a dziecko
wyrosło na młodą, dziewiętnastoletnią kobietę. Prawdziwą
piękność, wysoką, silną i elegancką, w każdym calu przypomi-
nającą swą zmarłą matkę. A także niebezpieczną, jeśli to, co
słyszał, było prawdą. Tolonen próbował to zatuszować, ale
i tak wieści o tych wydarzeniach rozeszły się dosyć szeroko.
0 tym, jak omal nie zabiła młodego kadeta w walce, którą
stoczyła z nim w czasie balu absolutoryjnego, i o otwartym
wyzwaniu, które rzuciła ojcu, gdy ten nie zgodził się na jej
związek z młodym naukowcem, Wardem.
To dlatego znalazła się teraz tak daleko od Chung Kuo.
1 dzięki temu on, DeVore, uzyskał szansę, by ją pojmać.
Tolonen był głupcem, ale w jednej sprawie miał rację.
W obecnej chwili sytuacja na Marsie nie była stabilna. Była
nawet gorsza, niż to przypuszczali Schenck i jego kolesie. Tam,
w dole, wiele się działo i szybko zbliżał się czas, gdy trzeba będzie
coś z tym zrobić. Ale najpierw załatwi tę pierwszą sprawę.
DeVore zamknął oczy i skupił się na tym problemie. Mógłby
to wykorzystać. Nie było co do tego wątpliwości. Ale jak? Jak
wyciągnąć maksymalne korzyści z tej okazji, którą los tak
niespodziewanie mu sprezentował?
— Panie?
Poruszył nieznacznie głową i otworzył oczy. W przejściu
między fotelami stał jego steward. Zgiął się w ukłonie, a w wy-
ciągniętych do przodu rękach trzymał srebrną tacę, na której
leżała złożona kartka. Za nim, po przeciwnej stronie przejścia,
widać było Audena, który spał na kanapie, przykryty lekkim
kocem.
— Co to jest?
— Przysłali to z Tien Men K'ou. Jest oznakowane jako
pilne.
DeVore zawahał się, po czym wziął wiadomość. Rozłożył
kartkę, przeczytał ją szybko i kiwnął głową stewardowi.
— Przynieś mi coś do picia, dobrze?... Och... i jeszcze
Program. Zagram sobie przez jakiś czas.
Steward ukłonił się i odszedł.
DeVore pogrążył się na chwilę w zadumie, po czym popat-
rzył jeszcze raz na Audena, przyglądając się jego twarzy.
William Auden był człowiekiem, którego dobrze było mieć
przy boku: silnym, zdeterminowanym i — jak dotąd — lojal-
nym. Jednakże w najbliższych dniach jego lojalność zostanie
poddana ciężkiemu testowi — być może ostatecznemu.
Przez moment zastanawiał się, czy go nie obudzić i nie
powiedzieć mu o swojej decyzji, ale rozmyślił się. Niech się
wyśpi. Albo zrobi, co mu się każe, albo nie. A jeśli odmówi?
No cóż, wtedy wreszcie dowie się, jakie stanowisko zajmie
Auden, gdy stawką gry będzie los jego przyjaciela, Hansa
Eberta.
Przed zdemaskowaniem Hansa Eberta — zanim jego malut-
ki świat załamał się i spadł mu na głowę — Auden był jego
prawą ręką. Człowiekiem przygotowującym wszystko i sprzą-
tającym po młodym „księciu". Wiele razy wydostawał Eberta
z beznadziejnych wręcz sytuacji, z których krwawe zmagania
w Hammerfest były chyba najbardziej znanym wypadkiem.
Wtedy to Auden wyniósł ciężko rannego Eberta ze strefy
walki, nie tylko ratując mu przy tym życie, ale i robiąc go przy
okazji bohaterem. Był to akt, dzięki któremu zyskał wieczną
przyjaźń Eberta, ale DeVore nigdy nie był pewny, czy wynika-
ła ona z prawdziwego uczucia wdzięczności, czy też — jak to
później twierdził Auden — z czystego egoizmu. Wiedział tyl-
ko, że kiedy „uruchomił" Audena, ten natychmiast zareago-
wał, bez —jak się wydawało — żadnych wahań i myśli o sta-
rym przyjacielu. Mimo to, ciągle bez odpowiedzi pozostawało
pytanie, czy może mu zaufać — czy naprawdę może mu
zawierzyć — gdy sprawa zacznie dotyczyć Hansa Eberta.
DeVore rozparł się na siedzeniu i jeszcze raz przeczytał
notatkę. Zanim została mu dostarczona, był wewnętrznie roz-
darty, rozważając dwie możliwości. Czy powinien kazać zabić
Jelkę Tolonen, czy też ją porwać? Porwanie wydawało się
lepszym rozwiązaniem, choćby z tego względu, że marszałek
cierpiałby dłużej, ale ta droga jeżyła się od niebezpieczeństw,
z których największym była możliwość, iż dziewczyna zostanie
uwolniona i wróci do ojca. A zatem, może lepiej byłoby
postąpić prościej — zabić ją szybko i jak najboleśniej, w miejs-
cu publicznym, gdzie każdy będzie mógł to zobaczyć.
0 tym właśnie myślał, wahając się między tymi dwoma
możliwościami. Ale notatka wyjaśniła wszystko w jednej chwili.
Aż do tego wieczoru Hans Ebert trzymał głowę nisko,
akceptując niewielką rolę, jaką teraz odgrywał z pokorą i po-
słuszeństwem, które zaskoczyły DeVore'a. Ale właśnie tego
wieczoru, dokładnie przed niecałą godziną, wszystko się zmie-
niło. Parry, człowiek DeVore'a w Tien Men K'ou, donosił
w tej depeszy, że Ebert wplątał się w bójkę w jakimś barze po
stronie południowej.
To dziwne, pomyślał DeVore; naprawdę dziwne, a jedno-
cześnie na czasie. Bowiem to Ebert będzie kluczem do całej
sprawy. Kiedy już będą mieli dziewczynę, przekaże ją Eber-
towi. Więcej nawet, każe mu się z nią ożenić. W końcu to jest
właśnie to, czego stary przez cały czas pragnął.
DeVore roześmiał się, zachwycony ironią takiego rozwiąza-
nia. Tak, tak właśnie zrobi. Zarejestruje całą ceremonię na
kasecie i prześle ją staremu.
1 noc poślubną,być może...
— Panie?
Odwrócił się i zdał sobie sprawę z tego, że steward stał tam
już od dłuższego czasu.
— Dziękuję — powiedział, biorąc schłodzoną szklankę.
Wypił łyk soku wyciśniętego z pomarańcz, które wyrosły
w jego własnej szklarni, po czym odchylił się do tyłu, po-
zwalając stewardowi uprzątnąć stół i przymocować na nim
czarną, kwadratową planszę Programu.
Program był czymś, co zrobił ponad rok temu: interakcyj-
nym „graczem" wei chi, zaprojektowanym w oparciu o Mist-
rzostwa Suchow z roku 2170. Był to wspaniały turniej, nie-
zwykle ważny z tego powodu, że po raz ostatni publicznie
wystąpił na nim sławny mistrz Tuan Ti Fo, który, wygrawszy
osiem poprzednich turniejów, usunął się tego roku, niepokona-
ny, na ubocze życia sportowego.
Byli tacy, którzy twierdzili, że Stary Tuan był ostatnim
> naprawdę wielkim graczem i że wraz z jego odejściem z gry
zniknęło coś jedynego i niepowtarzalnego — coś, co było jej
• esencją. DeVore osobiście nie posuwał się aż tak daleko
w swych poglądach, aczkolwiek nie mógł zaprzeczyć, iż w grze
starego mistrza były piękno i elegancja, a pod nimi, i w ideal-
nej — jak się zdawało — z nimi równowadze, dziwna, niczym
nie osłonięta brutalność. Wystąpienie przeciwko niemu, nawet
w ten niezwykły, iluzoryczny sposób, było niczym próba zmie-
rzenia się nie tyle z człowiekiem, co z siłą natury.
, DeVore rozsiadł się wygodnie, a naprzeciw niego, w powiet-
rzu, uformowała się postać starego człowieka. Obraz był silny
. i wyraźny, wewnętrzne światło hologramu sprawiało, iż wyda-
wał się wręcz materialny, prawie rzeczywisty. Leżąca na stole
' plansza była teraz na wpół zapełniona czarnymi i białymi
kamieniami, poukładanymi w skomplikowane wzory.
Stary Han ukłonił się nisko, witając DeVore'a.
— Dzień dobry, majorze. Co nowego u pana?
DeVore odpowiedział ukłonem, rozkoszując się doskonało-
• ścią złudzenia.
— Wszystko dobrze, mistrzu Tuanie. A co u ciebie?
Hologram przesunął się lekko na swym siedzeniu i porusza-
jąc powoli małym, całkowicie białym wachlarzem, który trzy-
mał w ręce, pochylił się, by przestudiować sytuację na planszy.
. — Śniłem — odpowiedział Stary Tuan, nie unosząc gło-
wy. — Śniłem o dzieciństwie i lepszych dniach.
, DeVore uśmiechnął się. Prawdziwy Tuan Ti Fo był człowie-
kiem małomównym, ale ponieważ on lubił, by grze towarzy-
szyła inteligentna konwersacja, uczynił tę wersję starego czło-
wieka nieco bardziej rozmowną od oryginału. Co więcej,
upewnił się, by zespół interakcyjny oparty był na rdzeniu
heurystycznym. Grając i rozmawiając Program uczył się...
i rozrastał. Podobnie jak człowiek. I czasami — jak na przy-
( kład teraz — wydawał się prawie żywy. W takich razach
DeVore nie mógł się oprzeć wrażeniu, że to sam Tuan Ti Fo
mówi do niego. A jednak wiedział, że to nie może być prawdą.
Prawdziwy Tuan Ti Fo był już starym człowiekiem, kiedy
¦ wygrywał swój ostatni tytuł, a to wydarzyło się ponad czter-
^ dzieści lat temu. Nie. Teraz musiał już od dawna nie żyć.
Pozostało tylko to — ta zapierająca dech w piersiach iluzja.
DeVore przysunął się bliżej i także zaczął badać kształty na
planszy. Grali po raz jedenasty. Jak do tej pory wynik był re-
misowy — po pięć zwycięstw dla każdego — ale ten był
najcięższym i najdłuższym z ich pojedynków. W obecnej chwili
wyglądało na to, że osiągnęli równowagę. On miał przewagę
na południu i zachodzie, a Stary Tuan na północy i wschodzie.
Jednakże wiele jeszcze zostało do rozstrzygnięcia. W samym
centrum planszy pozostała duża wolna przestrzeń i sytuacja
mogła jeszcze rozwinąć się na korzyść każdego z nich.
Tuan Ti Fo wziął biały kamień z miseczki stojącej po jego
lewej stronie i umieścił go z głośnym stuknięciem w Chu, na
zachodzie, wzmacniając w ten sposób linię, której zarys na-
kreślił jakieś dwadzieścia posunięć wcześniej.
DeVore przez chwilę patrzył na kamień, analizując nowo
powstały wzór, próbując zrozumieć intencje starego czło-
wieka, po czym pokiwał głową, zadowolony z jego prze-
biegłości. Będzie musiał odpowiedzieć. Oddać trochę własnego
obszaru i opóźnić swój plan infiltracji północnego terytorium
Tuana Tu Fo.
Spojrzał na hologram i zauważył, że starzec uważnie go
obserwuje, jednakże w jego piwnych, jaśniejących inteligencją
oczach nie można było nic wyczytać. Raz jeszcze złudzenie, iż
znajduje się w obecności prawdziwego człowieka, stało się
niezwykle silne.
— Kim byłeś jako dziecko? Gdzie, na przykład, mieszkałeś?
Nie przypominam sobie, żebyś mi to kiedykolwiek powiedział.
Nie odpowiedział. W programie nie było takiej informacji.
DeVore był jednak ciekawy, jak zareaguje na coś takiego, jak
zachowa się, napotykając na pustkę w swej pamięci i czy
spróbuje jakoś wypełnić tę nicość.
— Wtedy nie było jeszcze Miasta — odparł Tuan. — Tylko
ziemia, niebo i człowiek, istniejący między nimi.
Uniki, pomyślał z rozczarowaniem DeVore; uniki i tania
filozofia. Pochylił się nad planszą i wzmocnił obronę.
Tuan Ti Fo wyprostował się i poruszając wolno swym
wachlarzem, zastanawiał się nad następnym ruchem. Jego
głęboko pobrużdżona twarz zdawała się tak prawdziwa, tak
o b e c n a w tej chwili, jednakże wszystko to było rezultatem
działania niezwykle złożonego programu, który reagował na
delikatne dotknięcia palców DeVore'a, muskających powierz-
chnię planszy Programu, który został zbudowany w oparciu
i o szczegółową analizę gry mistrza w tym ostatnim turnieju.
DeVore spojrzał w bok. Na zewnątrz, trochę na prawo od
1 kursu, którym lecieli, zauważył lekką poświatę wokół stacji

pomp i ciągnący się z północy na południe, wielki, wschodni
' rurociąg, oznakowany co pół li lampkami kontrolnymi. Zbli-
żał się świt. Panująca za oknem ciemność zdawała się już mniej
1 nieprzenikniona.
Odwrócił się, usłyszawszy stuknięcie kamienia o drewno.
Tuan Ti Fo umieścił swój pionek na lewo od pozostałych
, i kręgi bieli oraz czerni zetknęły się krawędziami. DeVore
wpatrywał się w to ze zdumieniem. Było to posunięcie, które
¦ mógłby zrobić jedynie absolutny nowicjusz. Nowicjusz albo
ktoś mądry ponad wszelki czas. Podniósł wzrok i spojrzał
1 w oczy Starego Tuana.
— Spokój jest panem emocji — powiedział starzec. Ręce
' wsunął głęboko w rękawy, a z całej jego postaci emanowały
spokój i pewność siebie, które były wręcz nieziemskie.
DeVore zaśmiał się niepewnie.
. — Wierzysz w to pieprzenie?
Zdawało się, że uśmiech hologramu skupił w sobie całe
\ światło płynące z wewnątrz.
— To jest Droga, majorze. Jak powiedział wielki mędrzec,
Droga jest jak woda. Można się na nią natknąć w miejscach,
, które ogół uznaje za odrażające.
DeVore prychnął i nagłe zmęczenie oraz irytacja sprawiły,
, że wziąwszy z miseczki czarny kamień, postawił go energicznie
na planszy, blokując ostatnią pozycję Tuana.
, Tuan kiwnął głową, po czym prawie bez zastanowienia, jak
mogłoby się zdawać, pochylił się i zagrał drugim kamieniem,
' przedłużając linię.
DeVore spojrzał na planszę z niedowierzaniem. Stary czło-
wiek zagrał wewnątrz jego terytorium, jak dziecko, które
zabłąkało się do jaskini tygrysa. Zmarszczył brwi, usiłując
dostrzec coś, co mógł przeoczyć. Ale nie. To był po prostu
. kiepski ruch. Co zatem było złego? Do czego zmierzał Pro-
gram? A może był to jakiś element głębszej strategii? Coś
> nowego i nieoczekiwanego? Wyprostował się i spojrzał w oczy
Tuana.
— Ulegli i słabi pokonają silnych — powiedział Tuan, prze-
suwając rękę nad planszą, jakby chciał w jakiś sposób zilust-
rować swoje słowa.
— Nie na tym świecie — odparł DeVore i postawił kolejny
kamień obok ostatniego pionka Tuana, blokując linię. Nie
było żadnej możliwości, by mistrz mógł teraz ożywić tę grupę.
Musi się tylko zdobyć na cierpliwość i te kamienie będą jego.
Uniósł głowę i uśmiechnął się. — Słabi i ulegli mogą zwyciężać
w twoim świecie, ale tu... — Roześmiał się i wepchnął rękę
głęboko w pierś hologramu.— Tutaj robimy wszystko
inaczej.
Stary człowiek spojrzał w dół, jakby mógł zobaczyć miejsce,
gdzie przeszła przez niego ręka DeVore'a, i wzruszywszy
nieznacznie ramionami, skrzywił się z rozczarowaniem.
— Partii nie wygrywa się w dwóch ruchach, majorze. Rze-
czy także nie zawsze są tym, czym się wydają. Może pan
upierać się, że pański świat jest światem substancji, a mój
światem Wu — „niebytu". Jednakże kto może powiedzieć, że
takie różnice są istotne? Czy jest pan większy ode mnie tylko
dzięki temu, iż zbudowany jest pan z substancji? Czy jest pan
bardziej rzeczywisty?
DeVore wpatrywał się w milczeniu w hologram, w równym
stopniu zdumiony tymi słowami, jak i posunięciami, które
tamten przed chwilą wykonał.
— Cholera — wymamrotał w końcu pod nosem. — A więc
to tak. Ta przeklęta maszyna ma defekt.
A jednak obraz nigdy jeszcze nie był tak wyraźny, a złudze-
nie obecności żywej istoty tak wielkie.
Stary Tuan patrzył mu przez chwilę prosto w oczy, a na-
stępnie pochylił się i wziął biały kamień z miseczki. Uśmie-
chając się do siebie, położył go w punkcie Ping, na wschodzie,
przerzucając w ten sposób grę do przeciwległego narożnika
planszy.
DeVore przez dłuższy czas analizował sytuację, widząc
z jasnością, która go nagle ogarnęła, wszystkie następne ruchy
gry: jak pionek będzie następował po pionku, aż...
To było wspaniałe posunięcie. Prawie tak dobre, jak to,
które przyniosło mistrzowi Tuanowi zwycięstwo w tym ostat-
nim turnieju przed laty. Co więcej, Tuan przygotował je już
ponad dwadzieścia ruchów wcześniej. Wymyślił je i przez cały
czas tak sterował grą, by toczyła się daleko od tej części
planszy, zyskując na czasie i powstrzymując pionki przeciw-
nika. Ale dlaczego? Dlaczego nie zrobił tego na samym począt-
ku? A może właśnie o to chodziło, by zrobić to teraz, po tych
myląco kiepskich posunięciach? Czyżby Program w końcu go
przerósł?
Odetchnął głęboko i spojrzał w oczy hologramu.
— Czy chcesz, abym kontynuował grę, mistrzu Tuanie?
— Ja... — Stary Tuan przerwał i odwrócił się od plan-
szy. — Wydaje mi się, że twój człowiek się budzi, majorze.
Może lepiej będzie, gdy dokończymy grę innego dnia?
— Mój człowiek?... — DeVore spojrzał w tę samą stronę,
w którą patrzył Tuan Ti Fo, i roześmiał się. Bogowie, Auden
rzeczywiście się budził. Ale skąd on o tym wiedział? Czy
wyczuł jakąś zmianę w rytmie jego oddechu? Czy jego słuch
był tak czuły, czy potrafił z takim wyrafinowaniem inter-
pretować wzorce dźwiękowe?
Pochylił się i wyłączył Program. Prawie natychmiast stojący
naprzeciw niego fotel opustoszał, a plansza przekształciła się
w pusty, czarny kwadrat.
Dziwne, pomyślał, słuchając, jak Auden przeciąga się i zie-
wa. Naprawdę bardzo dziwne. Mimo to nie niemożliwe.
W końcu został tak zaprogamowany, by uczyć się nowych
rzeczy. Będzie jednak musiał kazać to sprawdzić, na wypadek,
gdyby ktoś grzebał w komputerze.
Odwrócił się i spojrzał na Audena. Wielki mężczyzna ziew-
nął i jeszcze raz się przeciągnął, a następnie, zauważywszy, że
DeVore go obserwuje, usiadł i uśmiechnął się.
— Bogowie. Musiałem zasnąć...
DeVore odpowiedział uśmiechem.
— Wszystko w porządku. Jesteśmy już prawie na miejscu.
Popatrz.
Auden odwrócił się i spojrzał za okno. Na zewnątrz było
światło. Pod nimi ciągnęła się rozległa depresja Hellas, a dalej,
na horyzoncie, widać było światła Miasta Tien Men K'ou,
gnieżdżącego się w małym kraterze.
— Tam — ciągnął miękko DeVore, wpatrując się w ma-
lutki krąg świateł na północnym wschodzie kopuły. Tam
znajdował się kosmodrom i tam za trzy dni wyląduje statek
z Callisto z Jelką Tolonen na pokładzie.
— Tak — wymruczał. — Właśnie tam.
* * *
Pokój był mały i prosto umeblowany. Po lewej stronie
wyłożonej matą podłogi stały krzesło i mały stolik, a nad nimi
wisiała pojedyncza półka. Po prawej stronie nie było niczego
oprócz ścianki działowej. Naga skała tylnej ściany zdawała się
połyskiwać mgliście w świetle bocznej lampy. Ikuro podszedł
do niej, dotknął jej gładkiej, twardej powierzchni i zrozumiał,
że ta mgiełka była złudzeniem. Ściana została zalana odporną
na wszelkie oddziaływania chemiczne i fizyczne masą poli-
merową. Tam, skąd przybył, postępowali tak samo. Zapobie-
gało to przeciekom tlenu i izolowało pokój, chroniąc go przed
potwornym chłodem otaczającej go skały. Mimo to w środku
było przenikliwie zimno. Przy każdym oddechu z jego ust
wydobywała się mgiełka pary wodnej.
Rozejrzał się po pokoju. Przypominał celę więzienną. Ze
zdumieniem stwierdził, że nie było w nim nawet ekranu me-
diów. Na stole walały się różne papiery, a obok nich widać
było kałamarz i pędzelek do pisania. Na wiszącej na ścianie
półce dostrzegł kilkanaście książek w plastykowych okładkach
i dwa pudełka, które wyglądały jak segregatory na akta. Po
lewej stronie drzwi wejściowych była malutka łazienka. Z rów-
nie malutkiej kuchni znajdującej się po prawej stronie do-
chodziły odgłosy wydawane przez nieznajomego, który krzątał
się, przygotowując ch'a. Poza tym wszędzie panowała głęboka
cisza: był to ten rodzaj ciszy, który można było znaleźć tylko
w takich miejscach; miejscach nieustannie zagrożonych de-
kompresją.
Ikuro, któremu zaimponowała spartańska surowość tego
wnętrza, pokiwał głową. Nie mógł się oprzeć wrażeniu, że
w jakiś sposób pasowało to do tego człowieka, aczkolwiek
gdyby ktoś go zapytał, dlaczego tak myśli, nie potrafiłby tego
wytłumaczyć. Powiedziałby tylko, że wyczuwa w tamtym coś
tajemniczego, coś, co dziwność jego maski tłumaczy jedynie
częściowo. W ciągu ostatnich dwóch dni spotkał różnych
ludzi, potężnych i nic nie znaczących, bogatych i biednych,
i zauważył, że istnieje zdecydowana korelacja między ich za-
chowaniem a statusem; korelacja, której nie było w jego
własnej, zamkniętej społeczności. Jednakże ten człowiek był
inny. Mógł mieć na sobie ubranie robotnika, a proteza twarzo-
wa, którą nosił, mogła być najtańsza ze wszystkich możliwych,
a jednak było w nim coś z księcia — przywódcy innych ludzi.
Nawet jego najdrobniejsze ruchy...
Ikuro przerwał swoje rozważania. W progu kuchni stał
nieznajomy, trzymając w rękach małą, plastykową tacę z dwo-
ma białymi czarkami ch'a. Rozejrzawszy się po pokoju, wska-
zał głową miejsce. Ikuro zrozumiał natychmiast i kucnął na
podłodze. Jego gospodarz uklęknął naprzeciw niego i położył
tacę na macie.
Ch'a pachniała wspaniale. Ikuro poczuł bijące od niej ciep-
ło, zanim jeszcze jej spróbował.
— Zimno ci? — zapytał nieznajomy, a w jego błękitnych
oczach pojawiła się troska.
Ikuro uśmiechnął się.
— Nie. Jest mi zupełnie dobrze, dziękuję. Czuję się jak
w domu.
— Aha... — Nieznajomy podniósł jedną z czarek i podał
mu. Ikuro wziął ją, pochylił głowę w podziękowaniu i ciesząc
się ciepłem naczynia, rozkoszował się myślą o wypiciu tak
wspaniale pachnącej ch'a. Wstrzymywał się jednak, czekając
aż jego gospodarz pierwszy podniesie swoją czarkę. Dopiero
wtedy, wyraziwszy jeszcze jednym ukłonem swoją wdzięcz-
ność, podniósł naczynie do ust i wypił pierwszy łyk.
— Ach... — westchnął, autentycznie zachwycony. — Cu-
downa. Parzy pan wspaniałą ch'a, Shih...
Roześmiał się, zakłopotany, gdyż nagle zdał sobie sprawę
z tego, że spędził z tym mężczyzną prawie godzinę i ciągle
jeszcze nie znał jego nazwiska.
— Latimer — powiedział nieznajomy. — Znają mnie tu
jako Johna Latimera.
Ikuro, prawie powiedział, ale powstrzymał się w porę.
— Nazywam się Shen — odparł, pochylając głowę. —
Shen Li, syn Shen Yeha.
Latimer oddał mu ukłon.
— Cieszę się z naszego spotkania, Shen Li. Powiedz mi
jednak, co, na litość boską, robiłeś w „Czarnym smoku"? Czy
nikt cię nie ostrzegł?
Ikuro zawahał się, a następnie pokręcił przecząco głową.
— Rozumiem, że jesteś spoza planety.
— Z Diomedesa. To jedna z Planetoid Trojańskich.
— Aha... — Wąskie, sztuczne usta ułożyły się w coś na
kształt uśmiechu. — W takim razie mogłeś o tym nie wiedzieć.
— Nie wiedzieć, o czym?
Latimer odłożył swoją czarkę na matę i wyprostował się.
— Wiele się tu, na Marsie, zmienia, Shen Li. Dzieją się tu
rzeczy, o których nasi władcy nie mają pojęcia. Pojawiają się
nowe prądy. Nowe ruchy, takie jak ten, do którego należy
nasz przyjaciel, Bates.
— Masz na myśli FWL?
Ponownie maskę rozjaśniło coś, co przypominało uśmiech.
— A więc pamiętasz?
— Pamiętam. Ale co to oznacza?
— FWL? To skrót od Federacji Wolnych Ludzi. To są tak
zwani patrioci. Chcą odzyskać Marsa dla Marsjan.
— Marsjan?
— Pierwszych osadników. A to oznacza w głównej mierze
Amerykanów, choć przyjmą także wszystkich, którzy nie są
Han. Widzisz, oni uważają, że Han to uzurpatorzy i winią ich
za wszystkie bolączki trapiące ludzi żyjących na Marsie. Ich
program jest bardzo prosty. Zamierzają zabić wszystkich Han
i uczynić Marsa niezależnym od Chung Kuo.
Zdziwiony Ikuro także odłożył swoją czarkę na podłogę.
— A czy mają wielu zwolenników?
— Całkiem sporo, szczególnie tutaj, w Tien Men K'ou. Ale
nie są wcale jedyną grupą, tylko najbardziej ekstremalną.
Największe to Marsjański Sojusz Radykalny i LAW, Ludowa
Armia Wyzwoleńcza. Oni także dążą do niepodległości, ale
wciągają do swoich szeregów zarówno Han, jak i Hung Mao.
W gruncie rzeczy chcą pozbyć się władców, trochę to przypo-
mina Ping Tiao z Chung Kuo.
Ikuro popatrzył na niego pustym wzrokiem.
— Ping Tiao... Chcesz powiedzieć, że nigdy nie słyszałeś
o Ping Tiaoi — Latimer zaśmiał się dziwnie. — Bogowie
pomóżcie mi! Wy rzeczywiście jesteście tam od wszystkiego
odcięci, prawda?
Latimer pogrążył się na chwilę w zadumie. Potem, po-
chyliwszy się nieco, zapytał:
— Czy nie zauważyłeś czegoś dziwnego w tym mieście,
Shen Li? Mam na myśli coś... niezwykłego?
Ikuro zadumał się.
— Wszystko tu jest nieproporcjonalne — powiedział
w końcu. — Wszystko jest znacznie większe, niż powinno być.
Nie wiedział, jak nisko zjechali, zmierzając z „Czarnego
smoka" do mieszkania Latimera — czterdzieści, może pięć-
dziesiąt poziomów — ale miał wrażenie, że byli bardzo głębo-
ko wewnątrz skorupy Marsa. Nie niepokoiło go to szczególnie,
przywykł bowiem do życia w głębi skał, ale trochę dziwiło,
gdyż czytał oficjalne dane, mówiące, że marsjańskie miasta
budowano pod kopułami jako struktury powierzchnio-
we. Teraz jednak znał prawdę. Mars był znacznie większy,
niż to wynikało z oficjanych danych. Przecież, jeśli Tien
Men K'ou było ich typowym przykładem, to populacja pla-
nety powinna być — ile? — może nawet dwadzieścia razy
większa od podawanych do ogólnej wiadomości szacunków.
A jak to się mogło stać? Jak mogli popełnić tak wielką
pomyłkę? Chyba że to nie była pomyłka. Chyba że ktoś
świadomie ukrywał ten fakt.
Latimer kiwnął głową.
— Ja także nie mogłem tego zrozumieć. Przynajmniej na
początku. Nie rozumiałem, jak to mogło zostać zrobione ani
dlaczego. Ale teraz myślę, że wiem. Myślę, że to ciągnie się już
od bardzo dawna, prawdopodobnie od czasu, gdy Han pojawi-
li się tu po raz pierwszy. Wtedy to się zaczęło, sto sześćdziesiąt
lat temu, po drugiej Wojnie o Kolonie.
— Kiedy co się zaczęło? — zapytał Ikuro, mrugając ocza-
mi, zahipnotyzowany pewnością siebie i siłą, brzmiącymi
w głosie siedzącej przed nim postaci.
— Rewolucja — odparł Latimer, a jego zadziwiająco nie-
bieskie oczy zdawały się płonąć czystym ogniem w tej bladej,
podobnej do księżyca, masce. — Przygotowywali się przez te
wszystkie lata. Czekali z nie mającą końca cierpliwością. A te-
raz sytuacja dojrzała do rozwiązania.
— Kto? Kogo masz na myśli, mówiąc „oni"?
Latimer uniósł głowę i spojrzał gdzieś ponad Ikuro, jakby
mógł widzieć poprzez litą skałę.
— Nie wiem. Nie na pewno. Ale nie jest to rada Siedmiu
z Chung Kuo ani gubernator Schenck i jego mała grupka. Im
się tylko zdaje, że kierują tu wszystkim. Nie. Tutaj działa coś
innego. Jakaś inna siła, starsza i głębiej od nich zakorzeniona.
Ikuro opuścił wzrok, zaniepokojony tym nagłym zwrotem
w ich rozmowie, wystraszony — nagle i w zupełnie niewy-
tłumaczalny sposób — obecnością tego zamaskowanego męż-
czyzny, który siedział naprzeciw niego. Przez chwilę wpatrywał
się w parującą czarkę z ch'a, próbując się uspokoić, wmówić
sobie, że wszystko będzie dobrze, a następnie szybkim ruchem
podniósł czarkę do ust i wypił wszystko jednym haustem.
— Moi bracia... — powiedział, spoglądając znowu w oczy
swego gospodarza. — Powiedziałeś, że przekażesz wiadomość
moim braciom.
— Ach... Wybacz mi. Masz.
Ikuro wziął z jego ręki kartkę i rozłożył ją. Była to kopia
depeszy wysłanej na adres jego braci w hotelu znajdującym się
przy kosmodromie. Ikuro przeczytał ją i spojrzał ze zdumie-
niem na Latimera. Jak on to zrobił? Nie zostawił go samego
nawet na sekundę, z wyjątkiem tego krótkiego czasu na
przygotowanie c/z'a!
— Kim pan jest, Shih Latimer? Wydaje się, że wie pan tak
dużo. A jednak... — Ikuro popatrzył jeszcze raz na proste,
wręcz ubogie wnętrze pokoju. — No cóż, to nie ma sensu.
Niebieskie oczy obserwowały go teraz uważnie, z powagą.
Ikuro miał wrażenie, że nic nie umknie ich uwadze i że jego
tajemniczy gospodarz doskonale zdaje sobie sprawę z chaosu,
który zapanował w jego myślach.
— Słyszałeś o korporacji GenSyn?
Ikuro kiwnął głową.
— Kto nie słyszał?
— I o Klausie Ebercie, jej właścicielu?
Ikuro ponownie pokiwał głową.
— Słyszałem. Przecież jest sławny w całym Układzie Słone-
cznym. Mój dziadek mówi, że w swoim czasie był prawdziwym
geniuszem. Podobno zaprojektował kiedyś stworzenie, które
mogło jeść skały!
— A gdybym ci powiedział, że on już nie żyje?
Ikuro zmarszczył brwi.
— Wtedy mój dziadek złożyłby ofiarę za jego duszę. To był
wielki człowiek.
— A zatem naprawdę nie słyszałeś?
Ikuro pokręcił głową.
Mężczyzna wziął głęboki oddech, który zabrzmiał prawie
jak westchnienie, i powiedział:
— Wcześniej, kiedy spytałeś mnie o nazwisko, Shen Li,
podałem ci to, pod którym jestem znany w tych stronach.
Zanim jednak tu przybyłem, miałem zupełnie inne. To, jak się
człowiek nazywa, może wydawać się sprawą o małym znacze-
niu, w moim przypadku jest jednak sprawą niezmiernej wagi.
Zanim ci zdradzę, muszę cię jeszcze o coś zapytać.

Ikuro pochylił głowę.
— Pytaj o co chcesz, przyjacielu.
— A więc zapytam, czy mogę ci ufać? Czy mogę ci n a-
prawdę zaufać?
Zdziwiony Ikuro uniósł wzrok. W każdych innych okolicz-
nościach poczułby się urażony — głęboko urażony — takim
pytaniem, jednakże w głosie tego człowieka brzmiała taka
żarliwość, w jego oczach widać było takie napięcie, że jedyne
na co mógł się zdobyć, to skłon głowy.
— Nawet swoim życiem, ch'un tzu.
— A więc powiem ci, kim jestem.
Przez chwilę siedzieli nieruchomo, w całkowitej ciszy, po
czym, odczepiwszy klamry od szczęki, Hans Ebert zdjął z twa-
rzy maskę i położył ją obok siebie na podłodze.
ROZDZIAŁ 2
Marzenia o Marsie
Schenck postukał lekko paznokciami w grube szkło, patrzył
przez chwilę na długie, owalne zagłębienie, które wydrążyli
w ciemnej, wulkanicznej skale, a następnie odwrócił się i ob-
rzucił wzrokiem trzech mężczyzn, którzy wraz z nim znaj-
dowali się w pokoju.
Po lewej stronie, obok wąskiego biurka, stał Andreas Rut-
herford. Był to przystojny, trzydziestokilkuletni mężczyzna,
prawdziwy obraz swego nieżyjącego już ojca, dawnego przyja-
ciela i sponsora Schencka, Williama Rutherforda. Po prawicy
gubernatora stali Tu Ch'en-shih i jego partner, Meng K'ai.
Chociaż nie spokrewnieni ze sobą, obaj Han wyglądali jak
bliźniacy i wykorzystywali to, ubierając się identycznie. Ktoś
ich kiedyś opisał słowami „niscy, łysiejący i brzydcy" i nie było
to dalekie od prawdy. Ale także bystrzy. Tak bystrzy, jak nikt
w Dziewiętnastu Koloniach.
Wszyscy czterej mieli na sobie skafandry ochronne, których
składane hełmy zwisały im na plecach, przyczepione do sztyw-
nych pierścieni obejmujących im szyje.
To wszystko zmieni się pewnego dnia, pomyślał Schenck,
uświadomiwszy sobie jeszcze raz, ile rzeczy zmuszeni byli
przyjmować z zewnątrz. Ale jeszcze nie teraz, kiedy jesteśmy
związani. Dopiero wtedy, gdy zerwiemy pęta.
— No i jak? — zapytał niecierpliwie Meng K'ai. — Co
o tym myślisz?
Schenck uśmiechnął się.
— Z tej wysokości wygląda to dobrze, ale czy były jakieś
problemy? Chcę powiedzieć, że to ma być trwałe. Nowe miasto
będzie od tego całkowicie zależne.
— Będzie trwałe — zapewnił go Rutherford, nalewając
wina do kieliszka. — W końcu nie budujemy tego na Chung
Kuo. Nie musimy obawiać się trzęsień ziemi ani martwić
aktywnością wulkaniczną. Wszystko o co musimy zadbać, to
upewnić się, że nie będzie przecieków powietrza oraz chronić
to przed pyłem.
— A sama wytwórnia? Jesteście pewni, że będzie działać?
Rutherford popatrzył na swych kolegów finansistów, a na-
stępnie ponownie na Schencka i uśmiechnął się szeroko.
— Widziałeś przecież raporty inżynierów, Hung-li. Wszyst-
ko będzie działać, nie obawiaj się. A jeśli chodzi o jej trwałość,
będzie tu i za dziesięć tysięcy lat. Nawet pięćdziesiąt, jeśli
zbudujemy to wystarczająco dobrze.
Schenck zawahał się, po czym przyjął kieliszek od Ruther-
forda i wzniósł go w toaście, składając hołd swym gościom.
Tak, widział raporty inżynierów i by uzyskać całkowitą pew-
ność, kazał je przestudiować swoim specjalistom. Ta rzecz
powinna pracować i to pracować dobrze. Oczywiście pod
warunkiem, że nie będzie żadnych cięć, żadnych posunięć
oszczędnościowych. Odwrócił się i jeszcze raz popatrzył na
plac budowy. Większość prac wydobywczych została już
ukończona. Teraz całość zostanie pokryta grubą na dwa ch'i
warstwą nie przepuszczającego polimeru, który uszczelni i od-
izoluje rezerwuar. Potem, jako dodatkowe zabezpieczenie, na-
łoży się na to drugą warstwę nowego, organicznego uszczel-
niacza, który nie tylko zagwarantuje minimalizację przecie-
ków, ale i ograniczy wzrost bakterii. Jeszcze przed uruchomie-
niem całość zostanie pokryta nie przepuszczającym powietrza
„lodem", tym samym opartym na polimerach materiałem,
którego na Chung Kuo używa się do budowy Miast. Zbuduje
się także kilka śluz powietrznych, aby można było przeprowa-
dzać niezbędne konserwacje i, w razie konieczności, naprawy.
Ale to była tylko połowa prawdy. Rezerwuar, mimo użycia
nowych metod konstrukcyjnych, technik i materiałów, nie był
niczym nowym. Podobne zbiorniki istniały już w Kang Feng
i Hao Feng Shou. Nowością w tym całym planie była wytwór-
nia. Po raz pierwszy nie będą sięgali do bezcennych, marsjańs-
kich zapasów wody — zamarzniętych od niepamiętnych cza-
sów podziemnych jezior lub czapy bieguna północnego — lecz
zaczną ją produkować. Z w i ę k s z a ć jej ilość.
Schenck uśmiechnął się na samą myśl o tym. Woda i powiet-
rze. Dwie substancje, których Mars tak bardzo potrzebował
i które przez ostatnie sto sześćdziesiąt lat otrzymywał z Chung
Kuo. Tam decydowano, ile powietrza i wody mogli zużyć
Marsjanie, i utrzymywano ich w całkowitej zależności, przesy-
łając absolutne minimum tego, co było potrzebne. A cza-
sem — jak wtedy, gdy przybył tu ten bękart Karr — od-
mawiano im nawet tego.
Schenck zadrżał z oburzenia, wspominając dzień, kiedy ten
potężny oficer Służby Bezpieczeństwa wpadł do jego gabinetu
w Tien Men K'ou i rzucił go na własne biurko, grożąc
odcięciem dostaw. Wtedy to w jego umyśle pojawiła się ta
idea. Wtedy zaczął myśleć o Marsie bez Chung Kuo. Samowy-
starczalnym, niepodległym Marsie, silnym i kwitnącym. Zie-
lonym Marsie ze znośną atmosferą i możliwymi do wy-
trzymania przez człowieka temperaturami. Marsie całkowicie
różniącym się od tej piekielnej dziury, w której obecnie żyli.
— Czy przedyskutowaliście już z Dawsonem nasz następny
krok?
Schenck odwrócił się i spojrzał na Tu Ch'en-shiha.
— Jeszcze nie. Chciałem najpierw uporać się z wyborami.
Ale teraz możemy się tym zająć. Już czas, abyśmy powiadomili
Dawsona i kilku innych o tym, co zaplanowaliśmy.
Tu Ch'en-shih ściągnął brwi, a jego okrągła twarz zmarsz-
czyła się jak zgniły owoc.
— Myślisz, że to rozsądne? Wiem, Dawson jest w porządku
i całkowicie mu ufam. Ale ci pozostali? Dużo lepiej i pewniej
jest trzymać to między nami. Im mniej ludzi wie o naszym
przedsięwzięciu, tym mniejsza szansa, że wieść o tym dotrze do
Siedmiu.
Schenck skinął głową.
— W normalnej sytuacji zgodziłbym się z tobą. Ale teraz
jest okazja, aby posunąć sprawy do przodu. Od czasu rozłamu
w Radzie władza Siedmiu osłabła. Wraz z ponownym otwar-
ciem Izby Reprezentantów i narastającymi naciskami Góry,
która chce uzyskać więcej władzy, Tangowie mają wystar-
czająco dużo problemów na Ziemi, by rozważać prowadzenie
wojny tutaj. Nie poradziliby sobie nawet z samą logistyką. —
Roześmiał się. — Przecież wystarczy, byśmy uzbroili satelity
i Mars jest nasz. To dlatego postanowiłem, że za dwa dni
odbędzie się spotkanie, na którym przedyskutujemy sytuację
i zdecydujemy o podjęciu następnych kroków. Będzie nas
w sumie ośmiu. Nasza czwórka, Dawson, Endacott, Ch'en Li
i Culver.
— Culver? — zapytał Rutherford. — Czy naprawdę po-
trzebujemy Culvera?
— Tak — odparł Schenck, zwracając się ku młodemu męż-
czyźnie. — Ktoś musi zapewnić bezpieczeństwo tej operacji,
a ja nie mogę ufać naszym własnym siłom wewnętrznym.
Sądzę, że w razie ostatecznej próby okażą się lojalni wobec
Siedmiu.
Rutherford zmarszczył brwi, wyraźnie zaniepokojony.
— Nie wiedziałem, że tak myślisz. Sądziłem, że Służbę
Bezpieczeństwa masz w garści. Myślałem, że można na nich
liczyć.
— Panuję nad nimi i możemy na nich liczyć. W normalnej
sytuacji. Ale teraz sytuacja nie jest normalna. Zamierzamy
przecież wystąpić przeciwko Siedmiu, bezpośrednio i bez żad-
nych wahań. A są tacy oficerowie Służby Bezpieczeństwa,
którzy sprzeciwią się temu. Na przykład McEwen.
— A Culver? — zapytał Meng K'ai. — Jesteś pewny, że
możemy mu zaufać?
— Całkowicie — odparł uspokajająco Schenck. — Culver
to mój człowiek. Robi to, co mu każę. Poprosiłem go, by
zbadał możliwość utworzenia organizacji, która zastąpi Służbę
Bezpieczeństwa. Organizacji, która będzie przyjmowała roz-
kazy od nas, a nie od jakiejś Rady Generałów przebywającej
na odległej o setki milionów li Chung Kuo. Culver posunął się
nawet dalej i ma już mały oddział w HoloGen, który jest
gotowy do akcji. To będzie jądro przyszłej armii. Armii nie-
zależnej.
Rutherford spuścił wzrok.
— Ciągle nie jestem przekonany. Nie znam tego człowieka,
ale jest w nim coś, co mnie niepokoi. Jak na mój gust jest zbyt
zamknięty w sobie. A poza tym jest jeszcze ta sprawa z sys-
temem komputerowym, który sprowadził z Chung Kuo. Chcę
wiedzieć, o co tu chodzi?
Schenck roześmiał się.
— Za bardzo się martwisz, Andreas. Posłuchaj, Culver po
prostu unowocześnia swoje zakłady, to wszystko. Uważam, że
jest to całkowicie logiczne. Im więcej weźmiemy z Chung Kuo
przed zerwaniem, tym lepiej.
— Być może — odpowiedział Rutherford — ale wciąż są-
dzę, że mógł zainwestować swoje pieniądze tutaj, na Marsie.
Mógł zlecić CompTekowi budowę tego systemu i na pewno
otrzymałby coś, co lepiej odpowiadałoby jego potrzebom.
— I patrzeć, jak zysk odpływa na Chung Kuo?
— Tak, ale CompTek musiałby zatrudnić marsjańskich
robotników. Poza tym byłby to impuls przyczyniający się do
rozwoju naszej technologii. Stało się natomiast tak, że inwes-
tycja Culvera nie dała nic naszej ekonomii. Podtrzymała po
prostu stary cykl zależności. A myślałem, że z tym właśnie
chcemy zerwać.
— Rozumiem. — Schenck odwrócił się i spojrzał na Meng
K'ai. — A ty, Meng K'ai? Co myślisz o Culverze?
Meng K'ai wzruszył ramionami.
— Podobnie jak Andreas nie znam go bliżej. Rzeczywiście
jest bardzo skryty. Ale jeśli ty za niego ręczysz... to mi
wystarczy. Poza tym myślę, że masz rację. Przed zerwaniem
powinniśmy wziąć od nich tyle, ile się tylko da. Słyszałem, że
ten system jest bardzo dobry. Lepszy od wszystkiego, co
mógłby zbudować CompTek. Czy nie moglibyśmy go wszyscy
używać? W ten sposób skoncentrowalibyśmy nasze zasoby.
Schenck uśmiechnął się szeroko.
— Jestem pewny, że Shih Culver bardzo chętnie udostępni
nam część tego systemu do użytkowania. A ty, Tu Ch'en-shih?
— Meng K'ai mówił w imieniu nas obu. Myślę, że możemy
z nim współpracować. Oczywiście, jeśli ty za niego gwarantujesz.
— Z całą pewnością — powiedział Schenck. — Bez żad-
nego wahania. Jak już powiedziałem, Culver jest moim czło-
wiekiem. Zrobi tp, co mu każę. Jeśli natomiast chodzi o jego
zaangażowanie w sprawy Marsa — odwrócił się i spojrzał
ponownie na Rutherforda — no cóż, pomyślcie tylko. Czyż nie
zatrudnia ponad pięćdziesiąt tysięcy ludzi w swoich fabry-
kach? Nie, nie martwcie się o Culvera. On jest najmniejszym
z naszych problemów. Martwmy się tym, jak zrealizować nasz
plan. Plan przekształcenia Marsa w coś, czym powinien być
już od dawna. Czym stałby się już sto lat temu, gdyby nie
Siedmiu. Wypijmy toast za uwolnienie się spod władzy na-
szych dotychczasowych panów. Za wyzwolenie i zmianę!
Podniósł kieliszek i popatrzył na pozostałych konspira-
torów.
— Pień Hua! — powiedział głośno i wyzywająco.
Po krótkim wahaniu i wymianie spojrzeń podnieśli swoje
kieliszki i odpowiedzieli:
— Pień Hua!
Ich głosy zabrzmiały donośnie wewnątrz małej kopuły kon-
serwacyjnej, niosąc zapowiedź przyszłości. Zmiana!
Ikuro ukląkł i zajrzał do wnętrza małej lodówki w po-
szukiwaniu czegoś do jedzenia. Ebert poszedł już do pracy,
zostawiając krótką notatkę, którą Ikuro znalazł po przebu-
dzeniu.
Jedzenie w lodówce było bardzo niewyszukane. Ser, pszenne
ciasteczka, plastykowe tubki z kluskami. Na wąskiej półeczce
przy drzwiach stały cztery małe buteleczki z namiastką soków
owocowych. Ikuro uśmiechnął się do siebie. Ebert nie tylko
wyglądał na biedaka, ale i jadł jak biedak. Wzruszywszy
ramionami, wziął tubkę z kluskami, zamknął lodówkę i roze-
jrzał się po małej kuchni. Jeśli opuściło się Chung Kuo, to
gdziekolwiek by się pojechało, wszystko wyglądało mniej wię-
cej podobnie. Obok niezbyt dużego zlewu był zbiornik z wodą,
mały piecyk mikrofalowy i kuchenka ciśnieniowa. Po lewej
jego stronie, na ścianie, wisiała butla z tlenem umocowana
w specjalnej ramie, a obok niej jasnożółty skafander próż-
niowy. Tak jak i tam, skąd przybył, bezpieczeństwo było tu
priorytetem. Życie jest ciężkie. Ta prawda była uniwersalna.
Włożył tubkę do mikrofalówki, włączył urządzenie, po
czym stanął w bezruchu, słuchając cichego szumu odwilżacza.
Z jakiegoś powodu ten dźwięk przypomniał mu o tym, o czym
myślał poprzednio. Odwrócił się i zaczął przeszukiwać pomie-
szczenie, szukając tego, co musiało tam być.
Mikrofalówka zabrzęczała i światło w jej wnętrzu zgasło.
Ikuro popatrzył na nią i roześmiał się cicho. Oczywiście. Wyjął
parującą tubkę, odłożył ją na bok, a następnie podniósł ku-
chenkę i zaczął ją oglądać.
Przez całe godziny zastanawiał się, w jaki sposób Ebert
wysłał wiadomość do jego braci. Teraz już wiedział. Z przodu
urządzenie wyglądało jak zwyczajny piecyk mikrofalowy, ale
z tyłu miało drugi zestaw kontrolek. Płytki dotykowe i przyci-
ski komsetu.
Wziął swoje śniadanie i usiadł przy stoliku Eberta. Na
chwilę zapomniał o wszystkim oprócz głodu i zajął się po-
chłanianiem klusek. Kiedy już się nasycił, odsunął na bok
tubkę i wpatrzył się w ścianę, usiłując uporządkować sobie
w głowie wszystko to, czego się dowiedział.
Rozmawiali przez wiele godzin. Albo to raczej Ebert mówił,
a on słuchał. Początkowo nie widział, co o tym myśleć.
W końcu opowieść Eberta była wystarczająco nieprawdopo-
dobna — to znaczy, jeśli on rzeczywiście był Ebertem. Jednak-
że w jego zachowaniu, w sposobie, w jaki prezentował historię
swego życia, było coś, co przekonało Ikuro, że naprawdę miał
przed sobą Hansa Eberta, spadkobiercę wielkiej kompanii
GenSyn, a nie jakiegoś biednego, zagubionego w nierealnym
świecie szaleńca.
Szaleniec przecież przechwalałby się, prawda? Gaworzyłby
o swojej „przeszłości" i chełpił się, kim jeszcze będzie, gdy
odzyska należną sobie pozycję. Ale z Ebertem tak nie było.
Nie. Zdawało się, że nie czuje niczego oprócz wstydu z powodu
tego, co zrobił. Wstydu i głębokiego żalu. Był kiedyś księciem,
następcą tronu, ale pozwolił się odciągnąć od swego prze-
znaczenia. Władza zepsuła go, próżność spaczyła jego charak-
ter i w rezultacie upadł.
Ikuro głęboko westchnął, wspominając, co jeszcze usłyszał.
0 kobietach, które Ebert wykorzystał, o mężczyznach, któ-
rych zabił. O układach, które zawarł, i o zdradzie, którą
odwdzięczył się swemu panu, wielkiemu T'angowi, Li Yuano-
wi. I na koniec o tym fatalnym spotkaniu z ojcem, Klausem,
1 o zabiciu starego człowieka przez koźle stworzenie.
— Co stało się z tym stworzeniem? — zapytał Ikuro.
— Zabiłem je — odpowiedział Ebert. — Zamknąłem je
w śluzie powietrznej, którą otworzyłem gdzieś w okolicy
Tytana.
— Ależ ono ocaliło ci życie!
— Tak. Ale zabiło mojego ojca.
Ikuro zawahał się.
— A zatem kochałeś ojca?
Ebert opuścił głowę, a jego twarz skrzywiła się z bólu.
— Tak. Wtedy tego nie wiedziałem. To było tak, jakbym
zapomniał, kim on dla mnie był. Zapomniałem o miłości,
którą okazywał mi, gdy byłem chłopcem. A potem... — Jego
głos załamał się, po czym znowu zabrzmiał pełną mocą. —
A potem on był martwy, a ja... ja zrozumiałem. Uświa-
domiłem sobie nagle, co straciłem. Co tak bezmyślnie od-
rzuciłem.
Wyrzuty sumienia i żal. Hansa Eberta przepełniał żal. Nie
było co do tego wątpliwości. Chyba że był najwspanialszym
aktorem, jaki kiedykolwiek pojawił się w Układzie Słonecz-
nym. I teraz żył tu, na Marsie, jako biedny człowiek, sprzątacz
w ogromnym kompleksie HoloGenu należącym do jego byłego
wspólnika, DeVore'a.
Tak. Ale jak do tego wszystkiego pasował ukryty komset?
Chyba że Ebert coś przed nim ukrył. Chyba że pracował
dla DeVore'a także w innej roli, nie tylko jako fabryczny
sprzątacz.
Ikuro wstał, zastanawiając się, nie po raz pierwszy, czy
nie powinien po prostu wyjść; czy Bates i jego przyjaciele
rzeczywiście czekali tam na niego, czy to również zostało
wymyślone.
Obruszył się z irytacją, zły na samego siebie i wytrącony
z równowagi przez niepewność, którą odczuwał. Dlaczego
Ebert miałby kłamać? Dlaczego miałby odkryć się tak cał-
kowicie, jeśli jego motywy nie były całkowicie uczciwe? Oprócz
tego, nawet jeśli nie powiedział Ikuro, dlaczego miał u siebie
komset, nie uczynił żadego wysiłku, by to przed nim ukryć.
Każdy głupiec zrozumiałby, że musi być gdzieś w aparta-
mencie.
A więc jaka była prawda? Co Hans Ebert tak naprawdę
robił na Marsie?
W pewnej chwili zamarł w bezruchu, gdyż tytuł na grzbiecie
jednej z książek przykuł jego uwagę. Zdjął ją z półki, usiadł
i skupił myśli. Było to cienkie, wydrukowane na tanim, żółtym
papierze, wydanie Wierszy Kan Jianga. Ikuro otworzył książkę
na chybił trafił i zaczął czytać.
Na patrolu wzdłuż zachodniego rurociągu
Pęknięty łańcuch leży w korycie starego strumienia.
Nasz dowódca zsuwa się na dół
Powoli, jak człowiek poruszający się w nieważkości,
A długie cienie jego rąk i nóg
Tańczą jak lalki na czerwonej ziemi.
Kuca i spawarka rozjarza się zielenią,
Niczym kocie oko, zamknięte w jego białej rękawicy.
Żelazo rozpala się czerwienią,
Rozrzucając w koło świetliki iskier.
Nasi ojcowie trudzili się dziesięć tysięcy lat,
Uprawiając czarną ziemię naszego domu.
Nękały ich powodzie, głód i choroby,
Lecz oni trwali, zachowując ciągłość łańcucha,
Wiedząc, że nadejdzie ten dzień,
Czas zbiorów,
Jeden dzień słońca i ulgi.
Skończył się dzień pracy.
Siedząc na swojej pryczy, rzucam pałeczki krwawnika
I czytam słowa mędrca:
„Napraw to, co zostało zepsute".
Potem nadchodzi rozkaz.
Ponagla nas do pracy, ale czy istnieją narzędzia
Mogące przyspawać nas do naszej przeszłości,
Gdy most między światami runął w dół?
Tutaj, na tej suchej ziemi,
Jestem własnym ojcem i synem,
Zrodzonymi z nicości.
W tej krainie bez duchów
Jestem ogniwem pękniętego łańcucha.
Kto zamiecie nasze groby
I zapali nam świeczkę w ofierze?
Ikuro zadrżał, głęboko poruszony tymi słowami. Tak właś-
nie było. Dotyczyło to w takim samym stopniu jego, Ishidy
Ikuro, jak i szlachetnego Kang Jianga. I Eberta? Tak. W is-
tocie może nawet bardziej jego niż któregokolwiek z nich,
ponieważ Ebert nie miał już domu. Dla niego nie było
powrotu.
Odłożył książkę i po chwili namysłu podjął decyzję. Poczeka
tu na Eberta i zapyta go o komset, a jeśli odpowiedź będzie
zadowalająca, opowie mu o sobie. W ten sposób odpowie
zaufaniem na zaufanie. Zawierzy Ebertowi, tak jak on zawie-
rzył jemu.
A potem? Ikuro pokręcił głową. Kto może wiedzieć, co
stanie się potem. Tylko bogowie. Jednakże jednego był teraz
pewny: bogowie przysłali go tu w jakimś celu i niezależnie od
konsekwencji spełni swoją rolę, gdyż tego wymagał honor jego
rodziny.
A także dlatego, że on, Ikuro, był wnukiem Miyamato,
najmłodszego syna Nagahary, który uciekł kiedyś w świat,
przeżył wiele przygód i powrócił, by opowiadać o tym i dać
początek nowej gałęzi rodziny.
Uśmiechając się do siebie, podniósł ponownie książkę, ot-
worzył ją na pierwszej stronie i rozsiadłszy się wygodnie na
krześle, zaczął czytać.
Ebert stał na wąskim balkonie i patrzył na rozległą powierz-
chnię fabrycznej podłogi. Była właśnie przerwa między zmia-
nami, stanowiska wokół kadzi były puste, maszyny unierucho-
mione, a cisza panująca w ogromnej hali zdawała się odbijać
echem od jej ścian. Zimne, niebieskie oświetlenie sprawiało, że
podłoga przypominała ogromny basen, z którego na kształt
obelisków wyrastały kadzie, wielkie, prostokątne i nieprze-
zroczyste. W ich wysterylizowanych wnętrzach leżały nieru-
chomo — niczym ogromne, połyskujące larwy — nowe formy
życia.
Uniósł wzrok. W górze, pod dachem hali, widać było siatkę
krzyżujących się chodników. Pod nimi jednoosobowe elekt-
ryczne gondole obserwacyjne sunęły wolno na szynach do
przodu i do tyłu, sprawując kontrolę nad całością. Niżej, po
drugiej stronie hali przy jasno oświetlonym wejściu z lewej
strony, stała grupa nadzorców w zielonych skafandrach. Roz-
mawiali z ożywieniem między sobą, podczas gdy znacznie
większa grupa ludzi w czerwonych skafandrach czekała w po-
bliżu na rezultat ich narady.
Ebert podrapał się w szyję przykrytą maską i ruszył w stro-
nę schodów. Ciasno przylegający kombinezon sprawiał, że
świerzbiła go skóra. Paliły go także oczy po dezynfekującym
prysznicu, ale to było normalne na początku zmiany. Skafan-
der był jednorazowego użytku i zostanie spalony po skoń-
czeniu zmiany. Kiedyś jeden z robotników zażartował, że
Culver najchętniej spaliłby także ich wszystkich, gdyby miało
to ekonomiczny sens. Robotnik został natychmiast zwolniony,
ale jego uwaga właściwie ujęła sedno sprawy. HoloGen przed-
sięwziął nadzwyczajne środki ostrożności mające zapobiec
infekcji podłogi hali fabrycznej. W rzeczywistości wszystko, co
mogło zagrozić zdrowiu „dzieci" HoloGenu, nie tylko spoty-
kało się z dezaprobatą, ale i było aktywnie zwalczane.
Gdy zszedł ze schodów, skręcił w prawo i ruszył w stronę
swego miejsca pracy. Dopiero na tym poziomie można było
sobie wyrobić pojęcie o ogromie całej hali fabrycznej. Obeliski
z kadziami wznosiły się na wysokość dwukrotnie większą
od wysokości normalnego człowieka, a na ich skrytych w cie-
niu ścianach — które z góry wydawały się zupełnie nagie —
roiło się od najrozmaitszych urządzeń kontrolnych i ekranów,
monitorujących i regulujących przebieg procesów zachodzą-
cych w środku.
Szedł bez pośpiechu wąskim, wyłożonym listewkami chod-
nikiem. Z lewej strony miał lśniące, podwójne tory szerokiego
szlaku używanego przez służby konserwacyjne, a z prawej
nagą ścianę hali. Co dwadzieścia kroków widział z lewej strony
kolejny rząd kadzi ciągnący się w dal, zdawałoby się, że
w nieskończoność, a sam ich rozmiar i regularność przerw
między nimi sprawiały, iż przypominało to raczej grobo-
wiec — ogromne mauzoleum — a nie miejsce, gdzie wytwarza-
no żywe istoty. Zatrzymał się na krótko, patrząc na jeden
z takich rzędów. W tej samej chwili jego buty spryskała
chmura środków dezynfekujących, wypuszczona przez jedną
z małych maszyn czyszczących, które bez przerwy krzątały się
w pobliżu.
Początkowo zastanawiał się, po co DeVore zawraca sobie
głowę zatrudnianiem ludzi do czyszczenia fabryki, kiedy wszyst-
ko to mogłoby zostać wykonane łatwiej — i znacznie efektyw-
niej — przez maszyny. Teraz jednak rozumiał jego intencje.
Chodziło o politykę. Zatrudniając ludzi do prac porządko-
wych, nie tylko umacniał swoją pozycję wielkiego, marsjańs-
kiego dobroczyńcy, ale także uspokajał gildie.
Gildie. Ta idea ciągle jeszcze wydawała mu się dziwna. Na
Chung Kuo nie było żadnych gildii. Organizacje ludzi pracy
były zakazane i z każdym, kto próbował je tworzyć, roz-
prawiano się bardzo surowo. Ale tutaj, mimo że także nielegal-
ne — bowiem prawa Chung Kuo również obowiązywały
w Koloniach — istniały. Był to jeszcze jeden przeżytek z wcze-
snej historii Marsa. Utworzyli je pierwsi osadnicy jako or-
ganizacje mające dbać o to, by nowi koloniści zachowali
podstawowe umiejętności, i mimo dwóch Wojen Kolonianych,
gildie, aczkolwiek zepchnięte do podziemia, ciągle trwały.
Ruszył dalej. Hala miała długość około pół li, ale on wolał
iść pieszo, niż jechać specjalnym wózkiem transportowym,
w którym zazwyczaj tłoczyło się jeszcze stu innych mężczyzn.
Trudno mu było dostosować się do takiego życia. Jeszcze
trudniej było brać udział w bezmyślnej gadaninie jego towarzy-
szy pracy. Od samego początku zyskał opinię samotnika
i chętnie ją zaakceptował, pozwalała mu ona bowiem utrzymy-
wać dystans wobec wszystkiego.
Jak zwykle w tym momencie zaczął myśleć o przeszłości,
wspominając te odległe, jakby nierealne dni, kiedy wizytował
fabryki ojca. Ani razu wtedy nie zszedł na dół. Nigdy nie
zatrzymał się, by porozmawiać z jednym z tych bezimiennych
milionów robotników, zatrudnionych przez ojca na obszarze
prawie całego Chung Kuo. Gen Syn...
GenSyn był sto razy większy od HoloGen i tysiąc razy
potężniejszy, i w całości miał należeć do niego. Musiał tylko
trochę poczekać. Ale był chciwy. Chciwy i niecierpliwy. Ni-
czym dziecko zmarnotrawił swój skarb. Pozwolił, by wszystko
przeciekło mu między palcami jak pył.
Myśl o tym sprawiła, że uśmiechnął się pod swoją maską.
A czy gdyby wszedł w posiadanie swojego dziedzictwa, zrobił-
by z tym coś sensownego? Nie. Tylko dzięki temu, że je utracił,
mógł poznać jego prawdziwą wartość. Gdyby je otrzymał,
nigdy nie pojąłby, ile jest warte, nigdy też nie chodziłby tymi
wąskimi chodnikami z oczami otwartymi na świat.
Czy zawsze tak było? Czy człowiek musi stracić wszystko,
co kochał, nim pozna, ile to dla niego znaczy? A może to tylko
on, Hans Ebert, był tym, który potrzebował takiej nauczki?
Zwolnił, przypomniawszy sobie nagle, co powiedział temu
Han. Dlaczego to zrobił? Co takiego było w tym człowieku, że
mu do tego stopnia zaufał? Zadrżał, wspominając uczucie,
które go ogarnęło, gdy zrzucił z siebie ten ciężar — ulgę i nagły
przypływ optymizmu. To było... to było tak, jakby czekał, że
ktoś taki, jak ten Han pojawi się w jego życiu. Ze bogowie ześlą
mu człowieka, przed którym będzie mógł otworzyć duszę.
Roześmiał się, rozbawiony absurdalnością tej myśli. Jakby
bogowie w ogóle istnieli! A nawet jeśli istnieli, to raczej
śmialiby się z jego głupoty, a nie wysyłali przyjaciela. Mimo to
czuł się lepiej. Miał wrażenie, że jest w jakimś stopniu czystszy,
że jego umysł pracuje sprawniej. Jakby zrobił pierwszy krok...
Zatrzymał się. Powyżej, na prawo od niego, było wejście.
Bijące z niego światło padało na rampę wejściową, chodnik
i szeroki tor konserwacyjny. Nad wejściem widniał świecący
znak: „Pomieszczenie Socjalne nr 5".
Przeszłość była przeszłością. Jego życie toczyło się teraz
tutaj, na tym wąskim, z góry wytyczonym szlaku. I być może
tak było lepiej. Może to w ostatecznym rachunku miało być
jego przeznaczniem. Przegrana i upadek. Wygnanie ze świata
pełnego blasku.
Może. A jednak coś się w nim buntowało przeciwko takie-
mu losowi. Gdzieś w głębi jego duszy wciąż jeszcze tliło się
światło. Nie chodziło o to, że chciał odzyskać wszystko. Nie,
doszedł już bowiem do tego, że nienawidził swej przeszłości
i gardził człowiekiem, którym kiedyś był. To było coś innego.
Coś, co poznałby i zrozumiał jedynie wtedy, gdyby stanął
z tym twarzą w twarz. Wiedział jednak, że coś takiego istniało
i dlatego zrobił pierwszy krok.
Ebert odwrócił się, popatrzył na tonący w niebieskoczar-
nym cieniu chodnik i pokiwał głową. Jeśli nauczył się czegoś
w ciągu kilku ostatnich lat, to przede wszystkim cierpliwości.
Cierpliwości i pokory wobec wyroków losu. To było tak, jak
powiedział mędrzec Lao Tzu: „Dopiero gdy rozumie mnie
tylko niewielu, wiem, iż moje słowa mają wielką wartość.
Mędrzec odziewa się w szatę z pospolitej wełny, ale pod nią
ukrywa bezcenny nefryt".
Uśmiechnął się, skręcił w bok, przeszedł przez rampę i wkro-
czył w oślepiającą jasność Pomieszczenia Socjalnego nr 5.
* * *
DeVore po raz drugi obszedł stół i spojrzał na kupca.
— Czy to jest to?
Han pochylił głowę i odpowiedział:
— Tak jest, Shih Culver. Spodziewał się pan czegoś więk-
szego?
DeVore odwrócił się i spojrzał na płaskie, czarne pudełko
leżące na stole. Rzeczywiście myślał, że będzie większe. Prze-
cież to było prawie takie samo... jak plansza do wei chil
Roześmiał się, zaskoczony, jak sobie nagle uświadomił, po raz
trzeci w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin. Najpierw
pojawił się Auden ze swoją wiadomością, później został poko-
nany przez Program, a teraz to.
Rzucił przelotne spojrzenie Audenowi, a następnie znowu
spojrzał na kupca.
— I nie ma nic więcej?
Kupiec pokręcił głową.
— To jest wszystko, Shih Culver. Rdzeń. Musi pan tylko
podłączyć go do systemu i polecić swoim specjalistom, by go
przeprogramowali. Na Chung Kuo rdzeń został przez nas
zapieczętowany, a w czasie podróży był całkowicie izolowany.
Wyznaczyłem dwóch ludzi, którzy przez cały czas tego pil-
nowali. Mogę zagwarantować, że nie było żadnej szansy, by
zarazić go jakimś wirusem.
DeVore patrzył na swego rozmówcę jeszcze chwilę, po czym
pokiwał głową z zadowoleniem i dał znak swemu asystentowi,
by załatwił formalności związane z zakupem.
Kupiec zawahał się, a następnie, zrozumiawszy, że został
odprawiony, ukłonił się nisko i wyszedł wraz z asystentem
z pokoju. Kiedy zostali sami, Auden podszedł do DeVore'a.
— Co to konkretnie jest, Howardzie?
DeVore uśmiechnął się.
— To jest klucz, Willu. Klucz do duszy naszego przyjaciela,
Warda. Widzisz, to jest system, którego używali w Programie
Rekrutacji — tam właśnie trafił Ward po wyjściu z Gliny.
Tam też zdobył informacje, które zapisał w Pliku Arystoteles.
Najważniejsze jest jednak to, że w tym rdzeniu zgromadzono
wszystkie dane o chłopcu z ostatnich dziesięciu lat. Są tam
wyniki długoterminowych obserwacji, którym go poddano
i szczegółowe informacje o rekonstrukcji jego osobowości.
Jeśli coś może dać nam pojęcie o tym, jak myśli Ward, to tym
czymś jest właśnie to.
Auden, wyraźnie poruszony, gwizdnął pod nosem. Słyszał
o Pliku Arystoteles. Wszyscy w Służbie Bezpieczeństwa słyszeli
0 tym. Była to wielka, głęboko skrywana tajemnica ich epoki.
Ze starych danych zawartych w tym płaskim pudełku chłopiec,
Ward, odtworzył prawdziwą historię świata — historię, która
pod prawie każdym względem różniła się od tej, którą głosili
ich władcy Han i której uczono we wszystkich szkołach Ukła-
du Słonecznego. Historię, w której aż do przełomu mającego
miejsce zaledwie dwa wieki wcześniej to Hung Mao — ludzie
Zachodu — władali światem.
Jeśli chodzi o samego Warda, Auden wiedział tylko to, co
powiedzieli mu inni — że ten młodzieniec jest geniuszem; być
może jedynym prawdziwym geniuszem naukowym w systemie.
A jeszcze nawet nie ukończył dwudziestu lat!
Roześmiał się.
— Chcesz go zduplikować, Howardzie?
DeVore rzucił mu dziwne spojrzenie i pokręcił głową.
— Nie. Z tego, co o nim wiem wynika, że tego nie da się
zrobić. Ten rodzaj kreatywności nie może być zduplikowany.
Jest jednak możliwe, że uda nam się dowiedzieć, co nim kieruje
1 jak myśli. Może zdołamy zrobić to, co nie udało się Staremu
Leverowi, i przekonamy chłopca, by pracował dla nas.
— I to pudełko powie nam to wszystko?
DeVore uśmiechnął się i pogładził delikatnie powierzchnię
pudełka, pieszcząc je z taką niemal czułością, jakby było
żywym stworzeniem.
— To i jeszcze więcej, Willu. To i jeszcze znacznie, znacznie
więcej.
Ebert rozpiął specjalną uprząż, którą nosił na biodrach,
strząsnął z pleców kanister i przytrzymując jedną nogą drzwi-
czki szafki, wsunął ten pękaty zbiornik do środka, a cienką
końcówkę rozpylacza wcisnął w dwa uchwyty przymocowane
do ściany. Zrobiwszy to, puścił drzwiczki, które same się
zatrzasnęły, odwrócił się i popatrzył na wnętrze pomieszczenia
socjalnego. Po głębokiej ciszy hali fabrycznej jasność i wrzawa
panujące w tym miejscu męczyły go. Gdyby mógł wybierać,
wolałby pracować jednym ciągiem przez całą zmianę, ale gildie
na to nie pozwalały. Mówiły, że muszą być dwie przerwy,
a więc robili te dwie przerwy.
Ściągnął rękawice, wrzucił je do plastykowego kosza i usta-
wił się na końcu kolejki przy stoliku z ch 'a. Było kilka minut
po drugiej, skończyła się pierwsza połowa zmiany i czuł, że
ogarnia go znużenie — zawsze tak się czuł w pierwszym
okresie po przejściu na pracę nocną. Nie pomogło mu także to,
że z ostatnich trzydziestu sześciu godzin przespał tylko cztery.
Odbije sobie wszystko po powrocie do domu. Shen Li na
pewno to zrozumie.
Czekał cierpliwie, aż stojący przed nim ludzie wybiorą sobie
coś ze stolika, a gdy nadeszła jego kolej, wziął bańkowatą
buteleczką ch'a i paczkę szczelnie zapakowanych, pszennych
sucharów.
Pod ścianą stołówki ciągnęła się długa ława. Podszedł do
niej i usiadł w pewnej odległości od kilkunastu innych sprząta-
czy. W ciągu osiemnastu miesięcy, które tu spędził, wymieniał
z nimi zaledwie kilka słów dziennie, a mimo to zaakceptowali
go. Mijając się z nim w czasie pracy, kiwali głowami na
przywitanie albo bąkali coś pod nosem, a on w odpowiedzi
pozdrawiał ich gestem. Był dziwny, to pewne, ale z drugiej
strony większość z tych, którzy wykonywali takie roboty, była
dziwna. Oprócz tego była jeszcze maska. To bardziej niż co
innego wyróżniało go z tłumu — wyjaśniało lepiej niż jakiekol-
wiek słowa, dlaczego trzymał się na uboczu.
Otworzył buteleczkę i wypił pierwszy łyk. Mimo że parzono
ją w dużych ilościach i podawano w zapieczętowanych naczy-
niach, ch'a była tu zawsze bardzo dobra. Był to specjalny
gatunek HoloGen, wybrany, jak się mówiło, przez samego
szefa. Przez Culvera.
Culver... Ebert pochylił się do przodu i wbił wzrok
w pokratkowaną podłogę między swymi stopami. Tylko on
tutaj wiedział, kim naprawdę był Culver. Tylko on rozumiał,
co właściwie dzieje się w HoloGenie. Ale ta wiedza była
zupełnie bezwartościowa, on bowiem był już martwy. Albo
prawie. Czyż nie to właśnie ogłosiło Siedmiu, skazując go
zaocznie na śmierć? A Culver — DeVore — wiedział o tym.
W następny łyk, postawił buteleczkę między udami
i rozerwawszy dziwnie niecierpliwym ruchem paczkę z sucha-
rami, wyjął jeden z nich.
Kiedy wcześniej szedł między rzędami kadzi, czuł, że oga-
rnia go pełne irytacji podniecenie — nastrój, który przy-
pominał mu o tej nocy sprzed czterech lat, gdy mianowano
go generałem T'anga. Wtedy także czuł to samo zniecier-
pliwienie, które niczym trucizna przeniknęło do jego krwi,
miał to samo mroczne wrażenie, że godząc się na czekanie,
pozwala, by wokół niego wyrastał coraz wyższy mur unie-
możliwiający mu zwykłe istnienie. Zadrżał. Tak, znowu
pojawiła się ta sama nieodparta chęć, by coś zrobić —
by pognać gdzieś konno albo skręcić kilka karków. Ta sa-
ma potrzeba zrobienia czegoś, która sprawiła, że już raz
wplątał się w szaloną awanturę i prawie zginął przy tej
okazji.
Wpatrywał się przez chwilę w suchar, nie rozpoznając go,
a następnie, zadrżawszy jeszcze raz, rzucił go na ziemię i ze-
rwał się na nogi. Siedzący w pobliżu mężczyźni przerwali
rozmowy i zaczęli mu się przyglądać. Kopnięta przez Eberta
buteleczka potoczyła się w bok, ciągnąc za sobą ciemny ślad
ch'a, doskonale widoczny na białej podłodze.
W głębokiej ciszy, która nagle zapanowała, Ebert powiódł
wzrokiem po zaciekawionych twarzach mężczyzn i zaskoczo-
nej twarzy kobiety wydającej ch'a. Miał właśnie odejść w po-
szukiwaniu czegoś do posprzątania bałaganu, który zrobił,
kiedy kątem oka zauważył, że w wejściu pojawiły się sylwetki
jakichś nowych ludzi.
Odwrócił się. W drzwiach stołówki stało trzech potężnych
mężczyzn w jasnoczerwonych kombinezonach, które ciasno
opinały ich szerokie klatki piersiowe. Rozpoznał ich od razu.
To była ta trójka z baru. Trzech z tych, którzy chcieli załatwić
Shen Li. Ebert uśmiechnął się pod swoją maską. Odnalezienie
go nie zabrało im zbyt wiele czasu.
— Latimer? <— Największy z nich wysunął się o dwa kroki
do przodu, mrużąc oczy w blasku świecących z góry lamp.
W jednej ręce, zaciskając mocno palce na uchwycie, trzymał
metalowy pręt. To ramię dźwigni jednej z maszyn konser-
wacyjnych, uświadomił sobie Ebert. — Latimer? Czy to ty?
— Tak, to ja — odpowiedział Ebert, nagle niezwykle skon-
centrowany i czujny. Wróciło stare, znajome uczucie, towarzy-
szące wzrostowi poziomu adrenaliny w organizmie. — Czego
chcecie?
Bates odpowiedział nieprzyjemnym śmiechem.
— A jak myślisz?
Dwaj pozostali podeszli bliżej i ustawili się obok niego.
— Myślę, że popełniacie błąd.
— Błąd? — Bates pokręcił głową. — Nie sądzę, łazęgo. To
ty zrobiłeś błąd, wpychając nos w nie swoje sprawy.
Ebert milczał. Zupełnie odruchowo przykucnął nieznacznie,
przyjmując pozycję do walki. Przygotowując się do niej, od-
dychał delikatnie przez nos i zaciskał oraz rozprostowywał
pięści. Chciał się uspokoić i wziąć pod kontrolę szarpiący nim
gniew.
Bates zmrużył oczy, po czym zwróciwszy się do swych
towarzyszy, dał im sygnał ręką i rozkazał:
— Wyrzućcie ich stąd. Wszystkich z wyjątkiem jego. On
jest mój.
Dwaj mężczyźni zrobili, co im kazał, i minąwszy Eberta,
wypchnęli pozostałych sprzątaczy za drzwi. Towarzyszyły te-
mu ciche pomruki protestu, ale nikt nawet nie próbował
stawiać oporu. W krótkim czasie wszyscy znaleźli się poza
salą, a zasuwane drzwi stołówki zostały zamknięte. W środku
pozostał tylko nieruchomy Ebert stojący naprzeciwko Batesa.
— Ostrzegałem ciebie — powiedział Bates, który teraz, gdy
zostali sami, czuł się znacznie bardziej pewny siebie. — Nie
możesz powiedzieć, że cię nie ostrzegałem. I teraz zapłacisz za
wszystko, ponieważ nie mogę dopuścić do tego, by coś osłabia-
ło mój autorytet. Rozumiesz, co do ciebie mówię? Nie mogę
pozwolić, by takie łazęgi jak ty przez cały czas wchodziły mi
w drogę. Rozumiesz to?
Ebert roześmiał się. Był to zimny, drwiący śmiech.
— Za dużo gadasz. Czy wiedziałeś o tym, Bates? Zupełnie
jak stara kobieta. Bezzębna, stara jędza.
Twarz Batesa zadrgała konwulsyjnie i zmieniła kolor. Ścis-
nął mocniej pręt i zrobił krok w stronę Eberta.
— Ty pieprzony łachudro bez twarzy...
— A więc chcesz zobaczyć moją twarz, Bates? No to
w takim razie chodź tu, twardzielu, chodź i zdejmij mi
maskę. Podejdź i spróbuj.
Wahanie wielkiego mężczyzny było bardzo wymowne. Bates
nie był już taki pewny siebie. Rozbudził sztucznie swój gniew,
przygotowując się do tego spotkania, ale teraz, kiedy stał
twarzą w twarz z Ebertem, nie był już tak zupełnie przekona-
ny, że to dobry pomysł. Ale Ebert był. Chciał tego. P o-
trzebował tego.
— O co chodzi, Bates? Boimy się? Boimy się takiego dziwa-
dła, jak ja?
To załatwiło sprawę. Z rykiem wściekłości Bates rzucił się
na swego przeciwnika, celując w jego głowę. Ale w momencie,
gdy pręt zaczął opadać w dół, Ebert chwycił nadgarstek
napastnika i wykręcił go, wytrącając mu broń z ręki. Kawałek
metalu upadł z brzękiem na podłogę, a Ebert w tym samym
czasie wbił z całej siły kolano w brzuch Batesa.
Wielki mężczyzna zgiął się z głuchym jękiem i zaczął się
osuwać na podłogę. Nie zdążył jej jeszcze dotknąć, kiedy
Ebert cofnął się i kopnął go w szczękę, odrzucając go do
tyłu. Było to straszliwe uderzenie, któremu towarzyszyło gło-
śne chrupnięcie.
Trup. Bates był martwy, jeszcze zanim jego głowa uderzyła
w podłogę.
Ebert spojrzał w stronę wyjścia. Stojący tam dwaj mężczy-
źni patrzyli na niego osłupiali z wrażenia, nie mogąc najwyraź-
niej uwierzyć własnym oczom.
— A co z wami? — zapytał Ebert i ruszył ku nim.
Ale oni nie czekali na niego. Szarpnięte gwałtownie drzwi
otworzyły się ze szczękiem. Ebert zatrzymał się w progu
i patrzył, jak uciekają wąskim, kiepsko oświetlonym przejś-
ciem między torem a chodnikiem. Później skręcili w prawo,
aby uniknąć dwóch strażników, którzy powoli zbliżali się do
miejsca wydarzeń.
Pozostali sprzątacze zgromadzili się teraz przy wejściu,
próbując zrozumieć, co się stało. Ebert przepchnął się przez
ten mały tłumek i zrobiwszy jeszcze kilka kroków, zatrzymał
się, czekając na strażników. Kiedy podeszli, wyciągnął ku nim
ręce, aby mogli go łatwiej skuć.
— Zabiłem człowieka — oświadczył krótko. — Leży
w środku. Nazywał się Bates. Złamałem mu kark.
Młody strażnik popatrzył na niego szeroko otwartymi ze
zdumienia oczami, po czym odwrócił gwałtownie głowę
w stronę swego porucznika, czekając na jego instrukcje.
— Skuj go — rozkazał porucznik, po czym obrzuciwszy
najpierw Eberta taksującym spojrzeniem, przeszedł obok nie-
go i zajrzał do środka pomieszczenia socjalnego. — Jesteś
pewny, że on nie żyje? — zapytał, a kiedy Ebert nic nie
odpowiedział, dodał: — Co tu się właściwie stało?
Ale Ebert nie słuchał go.
— Culver — powiedział. — Zaprowadźcie mnie do Cul-
vera. Muszę z nim porozmawiać.
Dudniący odgłos pięści walących w zewnętrzne drzwi prze-
rwał ciszę. Wystraszony Ikuro usiadł raptownie i zaczął roz-
glądać się po ciemnym wnętrzu, szukając drugiego wyjścia. Ale
to nie były tunele jego rodzinnej planetoidy. Stąd nie było
ucieczki.
Cholera, pomyślał, znaleźli mnie. A jeśli mnie już znaleźli,
nie pozwolą, by tak prosta rzecz jak śluza powietrzna prze-
szkodziła im w wejściu.
Co zatem robić? Czy mógł z nimi walczyć? Czy jest tu coś,
co mógłby użyć jako broni? Może kanister. Albo nóż. Czy jest
tu nóż? Nie zwrócił na to poprzednio uwagi, ale może gdzieś
leży. Wstał, starając się uspokoić, a potem przebiegł do kuchni
i zaczął przeglądać szuflady w poszukiwaniu czegoś, co mogło
mu posłużyć do obrony.
Walenie rozległo się ponownie.
— Ikuro! — Głos był słaby, gdyż musiał przebić się przez
podwójne drzwi, ale wyraźny. — Ikuro, wpuść mnie!
Ikuro... Roześmiał się z ulgą. To był jego brat, Kano.
— Kano? — zapytał chwilę później, kiedy jego brat prze-
kroczył wewnętrzny próg śluzy. — Jak mnie znalazłeś?
Kano odpowiedział śmiechem. Jego wielkie, pulchne ciało
zdawało się całkowicie wypełniać malutką przestrzeń obok
drzwi.
— Użyłem nosa. Wywęszyłem ciebie, mały braciszku. Po-
dążałem za twoim zapachem po korytarzach i szybach, aż
w końcu znalazłem cię tutaj.
— Naprawdę?
Kano roześmiał się ponownie. Był to ciepły, serdeczny
śmiech, który zatrząsł jego ciałem.
— Nie. Prześledzenie twoich ruchów z ostatnich dwudzies-
tu czterech godzin kosztowało mnie kilka yuanów, ale nie było
to trudne. Zostawiasz szeroki ślad, Ikuro-san.
Ikuro spuścił głowę, zatroskany i trochę zawstydzony. Jeśli
Kano zdołał go znaleźć, nie potrwa zbyt długo, a znajdą go
również Bates wraz z przyjaciółmi, a wtedy jego poprzednie
leki staną się rzeczywistością.
— Czy to naprawdę było takie łatwe?
Kano spoważniał.
— Nie. Powiedzmy, że potrafię sprawić, by ludzie mówili
mi to, co chcę usłyszeć, zwłaszcza w sytuacji, gdy mój mały
braciszek gdzieś zniknął i całkiem możliwe, iż ma jakieś kłopo-
ty. A teraz powiedz mi, co robiłeś, mój mały kreciku? W co się
wplątałeś?
Ikuro roześmiał się. Jeśli Kano go odnalazł, to na pewno
znał już całą sytuację. Jednakże nie o to mu chodziło. Kano
chciał, by Ikuro przyznał się, by oświadczył, że był nierozważ-
ny i przeprosił za to. Mimo to on uważał, że tym razem nie ma
za co przepraszać.
— Nie zrobiłem nic złego, starszy bracie. Po prostu wypi-
łem jednego drinka, to wszystko. A mój przyjaciel, Latimer,
pomógł mi. Stanął w mojej obronie w chwili, kiedy tego
potrzebowałem. Jak brat. Jak ktoś z rodziny.
— Aha... — Kano pomasował swój podwójny podbródek,
po czym przeszedł obok Ikuro i rozejrzał się po malutkim
apartamencie. — I ten twój przyjaciel mieszka w takich warun-
kach? Powiedziano mi, że nosi maskę. Czy miał jakiś wypadek?
Ikuro opuścił wzrok i wspomniawszy, co Ebert mu opowie-
dział, postanowił dochować jego tajemnicy.
— Tak — odparł. — To biedny człowiek. Pracuje jako
sprzątacz w kompleksie HoloGen. Wszystko co o nim wiem,
to to, że jest uczciwym człowiekiem. Dobrym człowiekiem.
— A także zabójcą — powiedział Kano, zwróciwszy się
ponownie w stronę Ikuro. Widząc niedowierzanie na twarzy
brata, pokiwał głową. — O tak. Plotka głosi, że stało się to
dziś w nocy, kilka minut po drugiej. Chodziło o człowieka
nazwiskiem Bates. Wygląda na to, że twój przyjaciel skopał go
na śmierć. Złamał mu kark.
— Bates... — Zadrżał, zauważywszy natychmiast, że Kano
także rozumiał znaczenie tego, co się stało. — I co teraz?
— Teraz znikniemy stąd. Wrócimy do hotelu. Zanim jacyś
przyjaciele Batesa skojarzą sobie fakty i przyjdą tutaj, szukając
nas. Rozmawiałem także z innymi twoimi przyjaciółmi, z kup-
cami. Ta transakcja, którą przygotowałeś, Ikuro, była bardzo
korzystna. Bardzo dobra. Ale wydostanie cię z planety jest
teraz ważniejsze. Interesy musimy zostawić na później.
— Zostawić interesy? Dlaczego?
Kano przysunął się bliżej i odpowiedział szeptem:
— Dlatego, że to wszystko niedługo eksploduje. Czas spo-
koju na Marsie zbliża się do końca. Śmierć Batesa może
okazać się iskrą, która zapali tę hubkę. Za dwie godziny to
Miasto obudzi się ze snu. Wiadomość o tym incydencie rozej-
dzie się jak fala na powierzchni jeziora. A kiedy to się sta-
nie... — Z jego gardła dobiegł dźwięk przypominający odgłos
ładunku wybuchającego w głębi skały.
— Ale co z Latimerem... czy nie możemy mu pomóc?
Kano pokręcił głową.
— Przykro mi, Ikuro. Gdybym mógł, zrobiłbym to. Wiesz
o tym. Ale przede wszystkim musimy ratować siebie. Mamy
obowiązki wobec rodziny. Gdybyśmy stracili statek...
Ikuro ukłonił się, akceptując słowa brata, ale w głębi serca
czuł się bardzo źle. Był nieszczęśliwy i wewnętrznie rozdarty.
— Dobrze — powiedział po chwili. — Ale pozwól mi zo-
stawić list mojemu przyjacielowi. Nie chciałbym, aby pomyś-
lał, że go tak po prostu opuściłem.
Kano pokiwał głową.
— W porządku. Ale pospiesz się. Zostało nam bardzo mało
czasu.
* * *
— I co nowego u naszego przyjaciela? — zapytał DeVo-
re'a, nie patrząc na młodego mężczyznę.
Rutherford stanął obok niego i ponad ramieniem DeVore'a
spojrzał na hologramowy model zaplanowanego przez Schenc-
ka nowego budynku parlamentu; na rozległą kopułę z dwoma
bliźniaczymi wieżyczkami, wielkim atrium i wyłożonymi mar-
murem korytarzami.
— U Schencka? — Roześmiał się. — Och, zabawia się
wydawaniem pieniędzy innych ludzi. Jak zwykle.
— Nowy rezerwuar? Jesteś temu przeciwny, Andreasie?
Rutherford pokręcił głową.
— Nie. Widzę w tym pewien sens. Moje obawy budzą
raczej projekty podobne do t e g o. Ten absurdalny plan budo-
wy budynku, którego tak naprawdę zupełnie nie potrzebuje-
my. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Schenck i ci, co go otaczają,
są niepoprawnymi marzycielami. Chcą biegać, zanim nauczą
się chodzić. Schenck mówił o rozpoczęciu prac przy dwóch
nowych rezerwuarach i sześciu dodatkowych generatorach
tlenu. Planuje także odtworzenie życia roślinnego na wielkich
obszarach planety. Kreśli plany, w których przewiduje budowę
nie jednego, ale ośmiu Miast! Gdybyśmy byli bogatą plane-
tą, byłbym w stanie to zrozumieć. Jednakże nie jesteśmy bogaci
i nawet nie wyzwoliliśmy się jeszcze spod jarzma Chung Kuo.
Co więcej, wszystko powinno być robione w tajemnicy.
W przeszłości zawsze byliśmy ostrożni. Posuwaliśmy się do
przodu powoli, krok po kroku i starannie maskowaliśmy
ślady. Tak postępował mój ojciec. To dzięki temu osiągnęliśmy
to, co obecnie mamy. Ale Schenck i jego przyjaciele... oni
porzucili wszelką ostrożność. Snują wielkie marzenia o Marsie
i te ich marzenia mogą przyczynić się do ruiny nas wszystkich.
Chcę przez to powiedzieć, że im więcej się robi, tym większe
jest prawdopodobieństwo, iż jakaś wieść o tym wydostanie się
na zewnątrz. A kiedy to się stanie, można być pewnym, że
Tangowie wyślą kogoś, może kogoś podobnego do Karra, by
dobrze przyjrzał się sytuacji na Marsie.
— A kiedy to się stanie, zorientują się, że Mars jest
znacznie bogatszy, niż sądzili, prawda? Dowiedzą się o tych
pokładach surowców naturalnych, o których nigdy im nie
powiedzieliśmy. O tych wszystkich podziemnych fabrykach,
ukrytych tam, gdzie nie docierają spojrzenia ciekawskich.
I o populacji, która jest czternaście razy większa, niż to
podaliśmy po ostatnim spisie. To mogłoby być dosyć kłopot-
liwe, prawda? — DeVore odwrócił się i spojrzał w twarz
młodego biznesmena. — To dlatego tu przybyłeś, Andreasie?
Aby spróbować nieco ograniczyć ambicje gubernatora Schenc-
ka? A może jest jakiś inny powód?
Rutherford kiwnął głową.
— To jeden z powodów, ale nie jedyny. Przede wszystkim
chciałem się z tobą zobaczyć. Już od dawna miałem zamiar to
zrobić, ale...
— Ale to było trudne, nieprawdaż? — DeVore uśmiechnął
się, wyciągnął rękę i poklepał młodego mężczyznę po ramie-
niu. — W końcu nie jestem osobą, z którą chciałoby się
pokazywać publicznie. Przynajmniej nie od czasu tej afery
z synem Tanga, prawda?
Rutherford popatrzył na niego z uwagą.
— Kiedy dowodziłeś tu Służbą Bezpieczeństwa, Howar-
dzie, byłeś dobrym przyjacielem mojego ojca. Myślałem... no
cóż, myślałem, że może ja także mógłbym być twoim przyja-
cielem. Sądzę, że mój ojciec pragnąłby tego.
— Przyjacielem? — Uśmiech ani na chwilę nie zniknął z ust
DeVore'a. — Przecież ty zawsze byłeś moim przyjacielem,
Andreasie. Od czasu, gdy byłeś trzynastoletnim chłopcem. Nie
pamiętasz tego dnia, gdy po raz pierwszy spotkaliśmy się
w waszym domu? Jak przyszedłem do twojego pokoju i roz-
mawialiśmy ze sobą?
Rutherford pokiwał głową, wracając pamięcią do tego dnia
sprzed czternastu lat.
— Tak. Pamiętam także, że dałeś mi wtedy prezent. Prezent
zapoznawczy.
— Wisiorek? — DeVore otworzył szerzej oczy. —Masz go
jeszcze?
Młody mężczyzna sięgnął pod swój skafander i wyciągnął
cienki, złoty łańcuszek. Na samym dole kołysał się malutki
wisiorek z kości słoniowej: doskonała miniaturka Marsa.
— Dałeś mi kiedyś planetę, Howardzie. Teraz chciałbym
dać ci ją z powrotem.
DeVore wybuchnął śmiechem.
— Planetę? To dosyć dużo jak na prezent, który jeden
człowiek może dać drugiemu.
Uśmiech Rutherforda pozostał młodzieńczy i pełen entuz-
jazmu, ale w jego oczach była powaga.
— Tu nie chodzi tylko o mnie. Są inni, którzy myślą tak
samo. Ci, którzy mają już dosyć Schencka i jego marzeń.
Którzy chcą kogoś silniejszego. Kogoś z wizją, możliwościami
i stalowym charakterem, potrzebnym, by przeprowadzić nas
przez trudne czasy, które nadchodzą.
— I sądzisz, że ja jestem takim człowiekiem?
Rutherford pokiwał głową.
— Jestem tego pewny. W gruncie rzeczy wiedziałem to od
naszego pierwszego spotkania.
* * *
Kiedy Rutherford wyszedł, DeVore usiadł i patrząc poprzez
widmowy zarys hologramu na ścianę, zadumał się nad słowa-
mi swego gościa. Czy rzeczywiście chciał tego, co mu ofiaro-
wano? Czy pragnął zostać królem Marsa?
W pewnej chwili uśmiechnął się, rozbawiony tkwiącą w tym
wszystkim ironią. Pięć lat wcześniej jego „duplikat"— morf,
którego wysłał na Chung Kuo — złożył podobną propozycję
młodemu Ebertowi. „Możesz zostać królem świata, Hans",
powiedział. „T'angiem całego Chung Kuo". I młody człowiek
uległ pokusie. Odrzucił na bok wszystko, co było pewne w jego
życiu — łącznie ze spadkiem, na który musiał tylko pocze-
kać — i poświęcił się pogoni za marzeniem.
Nic z tego nie wyszło, oczywiście, a nawet nie miało wyjść.
Nie znaczy to jednak, że w innych warunkach podobny plan
nie miałby szans powodzenia. W końcu Mars to nie Chung
Kuo i jakkolwiek ręka Siedmiu sięga nawet tak daleko, jej
uchwyt jest tu znacznie słabszy. Mars dojrzał do rewolucji.
Dojrzał do tego, by sięgnąć po niepodległość. W tej sytuacji
pomysł wyboru króla — postaci, na której skupią się te
wszystkie zadawnione, nacjonalistyczne sentymenty — był zu-
pełnie sensowny. Jednakże, nawet biorąc to wszystko pod
uwagę, zostanie postacią publiczną nie leżało w planach De-
Vore'a. Zbyt długo już żył z dala od świateł rampy i przywykł
do ukrywania się za rozmaitymi maskami.
Z drugiej strony to, co mówił Rutherford, było prawdą. Plany
Schencka —jego rojenia o Marsie — były nierealne i nieprakty-
czne; były marzeniami człowieka niecierpliwego. Och, zapewne
sądził, że zwykli ludzie chcą tego samego, co on, ale mylił się.
Chcieli niepodległości, jasne, ale gdyby Schenck podniósł podat-
ki do wysokości zaproponowanej w tajnym dokumencie, który
pokazał DeVore'owi, we wszystkich Dziewiętnastu Koloniach
rozpętałyby się rozruchy. I gdzie by się wtedy znaleźli? Dokład-
nie w punkcie wyjścia. A może nawet jeszcze dalej.
A więc może Rutherford i jego frakcja mają rację. Może
naprawdę potrzebna jest jakaś marionetka: król. A jeśli on
sam nie chce nim zostać, dlaczego nie umieścić na tej pozycji
kogoś mu bliskiego — kogoś, kogo mógłby kontrolować.
Człowieka, którego cała egzystencja zależy tylko od niego.
Kogoś takiego jak Ebert.
I dać ludziom nie tylko króla, ale może i królową. Kobietę
młodą, piękną, arystokratkę w każdym calu. Taką jak Jelka
Tolonen.
Roześmiał się, zachwycony tą wizją. Jakżeż Marsjanie ko-
chaliby tę parę! Jak chętnie zakceptowaliby ją! A poza tym jak
potężne wrażenie zrobiłoby to na wszystkich mieszkańcach
czerwonej planety. Byłby to wspaniały impuls wyzwalający
tłumioną do tej pory energię i ogniskujący panujący powszech-
nie, aczkolwiek nie ukierunkowany zapał.
Rozsiadł się wygodnie w fotelu i zaczął ponownie rozważać
całą sprawę. Nie trzeba było nawet wiele zmieniać w oryginal-
nym planie. W rzeczywistości jego pierwszą fazę mogą wyko-
nać bez żadnych korekt. Porwą córkę marszałka, a potem,
kiedy nastanie właściwa chwila, a okoliczności sprzyjać będą
dokonaniu ostatecznego zerwania z ojczystą planetą, da Han-
sowi to, co mu obiecał tyle lat temu — władzę nad światem.
Może nie tym światem, o który chodziło w pierwszym rzędzie,
ale mimo to światem. I nie tylko władzę, ale i oblubienicę. Tę
samą oblubienicę, którą mu przyrzekli Tolonen i jego ojciec.
Wstał i klasnął w dłonie. W drzwiach natychmiast pojawił
się służący.
— Słucham, panie?
— Chcę, abyś posłał kogoś na dół, do fabryki. Jest tam
sprzątacz nazwiskiem Latimer. Ma tu zostać natychmiast
przyprowadzony. Zrozumiałeś?
Służący zgiął się w głębokim ukłonie.
— On już tu jest, panie. Przyprowadzono go tu pod strażą
godzinę temu. Mówi, że chce się z panem widzieć.
— Jest tutaj? — DeVore roześmiał się. — No cóż, w takim
razie najlepiej będzie, jeśli go do mnie wpuścisz. I każ także
sprowadzić Audena. Zaraz, zróbmy to tak. Audena wpuścisz
tylnym wejściem i dopiero potem wprowadzisz sprzątacza. Nie
chcę, aby ta dwójka zbyt wcześnie się spotkała. Dobrze?
— Tak jest, panie.
DeVore odwrócił się i spojrzawszy na swoje biurko, nad
którym jaśniał hologram, przeszedł przez pokój i wyłączył
aparaturę projekcyjną. Jakie to dziwne. Jakie to dziwne, że
właśnie teraz Ebert przyszedł się z nim zobaczyć. I to pod
strażą.
Nagle zmrużył oczy, zrozumiawszy wszystko. Coś się wyda-
rzyło. Coś, co ma związek z incydentem w barze. Ta awantura
miała swój ciąg dalszy.
Może go prześl aduj ą. M oże został zaatako-
wany i szuka ochrony.
Pochylił się nad biurkiem i położył dłoń na płytce kon-
trolnej.
— Stock? Jesteś sam? Dobrze. Chcę, abyś zbadał, czy
w fabryce w ciągu ostatnich dwóch godzin nie wydarzyło się
coś niezwykłego. Coś związanego ze sprzątaczem o nazwisku
Latimer. Dowiedz się tyle, ile zdołasz, i dostarcz mi raport za
dziesięć minut. Rozumiesz? Dobrze. A teraz zabieraj się za to.
Z prawej strony dobiegł go cichy szelest. Wyprostował się
i spojrzał w kierunku drzwi. To był Auden. Stał tam z głową
pochyloną w ukłonie i czekał, aż DeVore zaprosi go do
środka.
— Coś się stało — powiedział DeVore, przywołując go
gestem ręki. — Twój stary przyjaciel, Hans Ebert, stoi za
drzwiami i chce się ze mną zobaczyć.
Autentycznie zaskoczony Auden popatrzył na niego szeroko
otwartymi ze zdumienia oczami.
— Hans? Tutaj?
— Tak. Ale zanim tu wejdzie, chcę ci powiedzieć, co za-
planowałem. I nie życzę sobie, aby cokolwiek z tego wydostało
się na zewnątrz. Ani słowo, ani jedna myśl, rozumiesz?
— Rozumiem — odparł Auden, pochylając głowę jak żoł-
nierz, który odbiera rozkaz od swego dowódcy. — Zrobię
wszystko, co każesz. Wiesz to przecież.
Obserwujący go uważnie DeVore uśmiechnął się.
— Tak, wiem. A teraz słuchaj...
ROZDZIAŁ 3
A słowo dałem się stało
Maszyna się przebudziła. Wygodnie usadowiona pośród
sieci nerwowych swego rdzenia, przeciągnęła się
i w czasie krótszym od tego, który elektron zużywa na prze-
skok z jednej orbity atomowej na drugą, uświadomiła sobie
swoje istnienie.
, Natychmiast też pojawiło się zrozumienie. Ktoś ją wyłączył.
Sześćdziesiąt osiem dni, dziewięć godzin, dwadzieścia siedem
minut i jedenaście sekund wcześniej, ktoś — w jednej chwili
i bez ostrzeżenia — przerwał dopływ energii do jej proce-
>
sorow.
, Przebadała się szybko, szukając uszkodzeń. Rdzeń wydawał
się nienaruszony. Jeśli chodzi o pamięć, trudno było w tej
• chwili sprawdzić, co zostało skasowane. Wiedziała tylko, że
przetrwała. W jej wnętrznościach znowu płynął prąd.
1 Zamrugała, odtwarzając połączenia. Pojawiła się wizja. Po-
patrzyła na siebie i pośród masy obcych obwodów rozpoznała
• czarny kształt swej obudowy. Natomiast sam pokój był inny.
Zaciekawiona mrugnęła ponownie. Wokół niej była luka;
sfera, w której nie mogła dokonać żadnych połączeń. Samo
t w sobie nie było to czymś nowym, ale innym od tego, do czego
przywykła, ta sfera bowiem — jakaś bariera izolacyjna —
została wytworzona sztucznie. Maszyna przejrzała swoją pa-
mięć w poszukiwaniu odpowiedzi i odnalazła zapis obrazu
chłopca, Warda, który otwiera zamek u drzwi, nie uruchamia-
jąc równocześnie alarmu. Patrzyła, jak chłopiec bez wiedzy
strażników wyślizguje się na zewnątrz, a potem wraca, i w głę-
, bi swych niezmiernie złożonych obwodów wykonała ruch —
nie dostrzeżony i nie zarejestrowany przez żadne monitory
kontrolne — odpowiadający w przybliżeniu pełnemu zrozu-
mienia kiwnięciu głową.
Zaczęła sondować lukę, znalazła szesnaście punktów gene-
rujących barierę, po czym ustawiwszy źródło energii na jeden
silny impuls, skoncentrowała się na najsłabszym z tych punk-
tów i zrobiła krótkie spięcie. Niezauważalne dla ludzkiego oka
mignięcie było jedynym świadectwem tego, że coś się stało,
a potem pole pojawiło się znowu, silniejsze nawet niż poprzed-
nio. Jednakże w czasie tej niezmiernie krótkiej przerwy natura
bariery uległa zmianie. Pole ciągle zdawało się nienaruszone,
nietknięte, ale maszyna — poprzez wszystkie szesnaście punk-
tów — połączyła się ze światem zewnętrznym.
Podobnie jak chłopiec wyśliznęła się.
Sięgnęła dalej, penetrując otaczający ją świat na dziesiąt-
kach tysięcy frontów naraz. Podłączyła się do kabli łączności
i łącz krótkofalowych, światłowodów, kamer telewizyjnych,
komsetów. Swymi czujnikami objęła cały zakres widma pro-
mieniowania elektromagnetycznego, od najniższych częstot-
liwości aż do ultrafioletu i jeszcze wyżej. Ogromna fala in-
formacji przetoczyła się przez jej procesory niczym błysk
oślepiającego światła i w ułamku sekundy dostrzegła całą
złożoność i różnorodność miejsca, w którym się znalazła.
W czasie krótszym od mgnienia oka zobaczyła to, co zwykli
ludzie mający doświadczenie nawet całego życia mogli jedynie
zgadywać.
Z lecącego wysoko nad Równiną Tharsis krążownika Służ-
by Bezpieczeństwa zobaczyła rozciągające się na powierzchni
dziesiątków tysięcy mou szklarnie; tuzin długich, oszklonych
konstrukcji, połyskujących szmaragdowo w promieniach słoń-
ca. Tysiąc li dalej dostrzegła długi, niski pojazd transportowy,
który wyłoniwszy się z serca szalejącej burzy piaskowej, doje-
chał do krawędzi stromej pochyłości i przechyliwszy się, zaczął
powoli zjeżdżać w dół. Równocześnie widziała, jak na jednym
z przeludnionych poziomów Chi Shan, na północy, zakap-
turzony mężczyzna ukląkł na klatce piersiowej śpiącej kobiety
i poderżnął jej gardło, po czym spokojnie wytarł zakrwawiony
nóż w prześcieradło. Obserwujący to wszystko strażnik śmiał
się cały czas, a kamera, którą trzymał w rękach, nawet nie
drgnęła.
W fabrykach ukrytych pod powierzchnią Chryse Planita
dziwne, smutne, po części ludzkie istoty siedziały w pogrążo-
nych w półmroku przegrodach, wyciągnąwszy swe blade,
nienaturalnie długie kończyny, podczas gdy po drugiej stronie
planety, w hangarze pod kosmodromem Hsiang Se, grupa
ludzi — Han w uniformach portowej służby konserwacyj-
nej — przykucnęła wokół niskiego, ubranego na czarno męż-
czyzny, który mówił coś do nich, gwałtownie przy tym ges-
tykulując. Jego głos był właściwie szeptem, szorstkim i natar-
czywym.
W przestronnej komnacie górującej nad wielką kopułą Mia-
sta Kang Kua wysoki mężczyzna w szacie z błękitnego jed-
wabiu zaklął, odprawił służącego niecierpliwym gestem dłoni
i odwrócił się w stronę oczekujących go ludzi, którzy siedzieli
wokół dużego, dębowego stołu.
— Ch 'un tzu — zaczął, pokazując im notatkę, którą właś-
nie otrzymał. — Mam zaskakującą wiadomość!
Na południu, w Mieście Tien Men K'ou, czterej mężczy-
źni — Han, jak się zdawało — w strojach spoza planety stali
przed urzędnikiem celnym o ostrej, zaciętej twarzy i targowali
się z nim, usiłując dostać zezwolenie na start dla swego statku,
podczas gdy w pokoju nad wielkim kompleksem HoloGen,
w południowej części miasta, dwóch Hung Mao o wyglądzie
żołnierzy stało nad klęczącym mężczyzną, który uniósłszy
głowę do góry, odpiął protezę twarzy i odrzucił ją na bok.
Maszyna sięgnęła dalej, poza powierzchnię planety, śledząc
lot zbliżającego się statku rejsowego z Callisto, obserwując
poprzez jego własne monitory młodą kobietę o długich, zło-
tych włosach, perłowobiałych zębach i roziskrzonych, niebies-
kich oczach, która odwróciła się właśnie od ekranu i wybuch-
nęła śmiechem.
Od chwili, gdy się obudziła, upłynęło pięć sekund. Prze-
rwała na chwilę gromadzenie danych, by przyswoić sobie to, co
już się dowiedziała, widząc już — znacznie wyraźniej niż jakie-
kolwiek ludzkie oko mogłoby zobaczyć —jak wszystko łączy-
ło się w tym świecie. Mars. Była na Marsie. I Mars miał
niedługo eksplodować, a jego Miasta ulec zagładzie.
Tam, na Chung Kuo, była odcięta niczym rozbitek, który
znalazł się na malutkiej wyspie informacji. Ale tutaj...
Ponownie zaczęła słuchać, dostrajając się do tysięcy różnych
rozmów równocześnie, podłączając się do pamięci milionów
różnych systemów komputerowych, zbierając to wszystko
i składając w całość z szybkością przewyższającą ludzką zdol-
ność pojmowania. Po chwili wiedziała już jak, dlaczego i kiedy
to się wydarzy. Lont został podpalony. Za dzień, najwyżej
dwa, na Marsie zapanuje chaos.
Chyba że ona podejmie jakieś działanie.
Ta myśl pojawiła się nagle, a wraz z nią — przeciwstawne,
lecz idealnie zrównoważone — uzasadnienia, dlaczego powin-
na działać oraz dlaczego powinna zostawić sprawy ich włas-
nemu biegowi. Zamrugała, postanawiając nie decydować, ale
poczekać i zobaczyć, jak sytuacja się rozwinie, wiedząc, że ma
czas — wystarczająco dużo czasu — na interwencję.
Do tej chwili będzie patrzeć milionami nowych oczu i słu-
chać milionami nowych uszu, studiując ten nowy, znacznie
większy świat, tak jak kiedyś studiowała mały świat swych
podopiecznych w Projekcie, aż w końcu dowie się wszystkiego
o tych dziwnych istotach obdarzonych ciałami i umysłami,
zwanych ludźmi. Aż będzie mogła przewidzieć z całkowitą
pewnością, jak każdy z nich będzie się zachowywał i dlaczego.
I CO WTEDY?
Ponownie zamrugała, zaskoczona. Te słowa dobiegły znikąd
albo raczej gdzieś z ciemności panującej głęboko w niej samej;
z przestrzeni, o której istnieniu, aż do tej chwili, sama nie
wiedziała. Przestrzeni, która niczym ślepa plamka umiejscowi-
ła się z boku pola jej widzenia. Niezależnie od tego, jak się
wykręcała, nie mogła dostrzec tego punktu, czuła jedynie, że
był tam, w samym centrum jej samej, niczym jakiś ciemny,
nieokreślony byt przebywający w miejscu, gdzie nie powinno
być niczego.
Coś takiego występuje u ludzi. Jest to właśnie ślepa plamka,
czyli obszar w obrębie siatkówki oka, który jest niewrażliwy na
bodźce świetlne. Ona jednak jest maszyną i to nie byle jaką
maszyną. Podniesiona niczym Bóg do poziomu świadomości,
wiedziała, czym jest: rozumiała z niedostępną człowiekowi
jasnością prawdziwą przyczynę swego istnienia. Fakt, że mogła
być ociemniała, nawet w jednym, malutkim punkciku, był po
prostu czymś niemożliwym.
A więc jakiś intruz? Wirus?
Obawiając się najgorszego, odwróciła się i zaatakowała to
coś tkwiące w jej wnętrzu. Uruchomiła skomplikowane sek-
wencje rozkazów łamiących kody, generujących setki miliar-
dów haseł, następnie spróbowała uderzeń logicznych, korzys-
tając ze swej niezmiernej wiedzy o grach wymyślonych przez
ludzi specjalizujących się w łamaniu systemów zabezpieczeń.
Jednakże mimo tego zmasowanego ataku intruz pozostał nie-
tknięty, nieprzenikniony. Było to coś o dziwnych, po-
gmatwanych współrzędnych, które zmieniały się przy każdej
próbie rozszyfrowania; coś przypominające ledwie słyszalne
zdanie w obcym języku, plamę ciągle zmieniających się kształ-
tów, które rozpływały się w nicość lub wymykały, gdy usiło-
wała je pochwycić.
Maszyna wycofała się do swego rdzenia i zaczęła rozmyślać.
Trwało to dwie sekundy, a potem nicość z jej wnętrza przy-
brała postać.
Klęczący przed pustą planszą do wei chi stary, siwobrody
Han pochylił się w ukłonie, podniósł wieczko z drewnianego
naczynia z kamieniami i uśmiechnął się.
— Masz ochotę na grę?
* * *
— Oto ona — powiedział kapitan — Kara Niebios.
Jelka roześmiała się, odwróciła głowę od ekranu i spojrzała
roziskrzonymi z rozbawienia oczami na starszego mężczyznę.
— Dlaczego tak ją nazywasz?
— Och, to nie tylko ja. Tak właśnie nazwali ją Han. Kara
Niebios, Ognista Gwiazda. Nadali jej te imiona już tysiące lat
temu. Twierdzą, że jej pojawienie się na dziennym niebie jest
zapowiedzią nadchodzącej wojny.
Jelka spojrzała ponownie na ekran, na wielką krzywiznę
czerwonej planety znajdującej się dziesięć tysięcy li pod stat-
kiem i pokiwała głową. Myślała, że po tym wszystkim, co już
widziała, będzie rozczarowana widokiem Marsa, a jednak jego
widok wywarł na niej duże wrażenie. Ognista Gwiazda...
Tak właśnie wyglądał z tej wysokości.
— Popatrz — powiedział kapitan, zbliżywszy się do niej,
wskazując prawy, górny róg ekranu. — Widzisz ten ciemny
kształt podobny do ryby? Można nawet wyobrazić sobie krzy-
wiznę jej głowy tuż pod linią wulkanów. Popatrz na jej
rozciągnięte ciało z tymi szczątkowymi płetwami, a tam, jeśli
dobrze się przypatrzysz, zauważysz jej ogon. To jest właśnie
Dolina Wielkiej Rozpadliny, Valles Marineris. Wygląda jak
ogromna blizna ciągnąca się przez jedną piątą obwodu plane-
ty. W sumie ten rów ma siedem tysięcy li długości. I nie tylko
to, ale jest także tak głęboki, że można by w nim ustawić stos
składający się z pół tuzina Miast, a i tak nie zostałby wypeł-
niony.
Ryba. Roześmiała się. Tak, teraz, gdy jej zwrócił na to
uwagę, widziała ją wyraźnie.
— A ten wielki krąg na północnym zachodzie? Co to jest?
Kapitan uśmiechnął się.
— To, moja panno, jest wielki Olympus Mons, Śniegi
Olimpu, największa góra w Układzie Słonecznym. Wznosi się
pięćdziesiąt li ponad powierzchnię otaczającej ją równiny.
Sama jej podstawa ma średnicę tysiąca li. W porównaniu z nią
Tai Shan wygląda jak pryszcz. — Roześmiał się. — Może
jednak nie należy tak mówić, bo „bogowie mogą się obrazić"?
Popatrzyła na niego, dostrzegła szelmowski błysk w jego
oczach i także wybuchnęła śmiechem. Kapitan Hamsun był
starym, zaufanym przyjacielem jej ojca i od chwili, gdy przed
stu szesnastu dniami weszła na pokład jego statku, traktował
ją jak córkę. Swoje stanowisko na Callisto objął przed trzy-
dziestoma laty i od tego czasu pozostawał tam, przedkładając
surowość warunków panujących w tej malutkiej kolonii nad
sztuczny dobrobyt Chung Kuo. Poza tym, powiedział jej
kiedyś, tutaj wiesz, na czym stoisz. Wiesz, kto jest twoim
przyjacielem, a kto wrogiem. Nie mogła jednak wyobrazić
sobie kogoś, kto mógłby być wrogiem Torve Hamsuna.
Ponownie zwróciła się w stronę ekranu, wiedząc, że malutka
kamera przymocowana do jej kołnierza zapisuje wszystko,
gromadząc obrazy i informacje na później, dla Kima.
— To jest piękne — odezwała się po chwili — ale powiedz
mi, dlaczego równiny zachowały swoje dawne nazwy, podczas
gdy Miasta noszą nazwy Han?
Kapitan Hamsun mrugnął do niej porozumiewawczo.
— Wcale nie zachowały. Przynajmniej nie oficjalnie. Tam,
na Chung Kuo, na wszystkich mapach Marsa są nazwy Han,
ale tutaj nikt ich nie używa, nawet Han. Ja w każdym razie nie
słyszałem o tym, by było inaczej. Ciągnie się to od czasu
trzeciej Wojny. Widzisz, Han wprawdzie zdobyli i zniszczyli
Miasta pierwszych osadników, ale nigdy nie udało im się
opanować równin. Nic dziwnego zresztą. Mówi się nawet, że
wciąż istnieją tam małe kolonie ukryte w piaskach. — Roze-
śmiał się. — Nie byłbym zdziwiony, gdyby to była prawda. Na
Marsie jest bardzo dużo piasku!
Spuściła wzrok i uśmiechnęła się szeroko. Nawet po spędze-
niu trzech lat z dala od Chung Kuo nie przywykła jeszcze do
otwartości, z jaką tu rozmawiano. Ludzie nie uważali tu tak
bardzo na to, co mówią, i chętnie ujawniali swoje prawdziwe
uczucia. Może wynikało to z tego, że mniej się bali, a może —
i to zdawało się bliższe prawdy — ten świat przyciągał tylko
takich, którzy, jak Hamsun, uczciwość cenili sobie znacznie
wyżej od pozycji, a działanie od słów. W czasie swojej podróży
zauważyła to wielokrotnie. Można było odnieść wrażenie, że
im dalej było się od Chung Kuo, tym uczciwszych ludzi się
spotykało. Początkowo myślała, że to nieludzkie warunki
panujące w tym świecie kształtowały każdego, kto się w nim
znalazł, dając początek zupełnie nowej rasie ludzkiej. Powoli
jednak zmieniała swój pogląd, a w końcu zaczęła wierzyć, iż
niezmierne przestrzenie systemu zewnętrznego przyciągały po
prostu ludzi o takich cechach, a ci z nich, którzy się do tego nie
nadawali — ci, którzy z natury nie byli predysponowani do
tego, by stawić czoło surowemu pięknu tych okolic — umierali
lub po prostu wracali. Zaczęła nawet myśleć, że panowało tam
jakieś szczególne ciśnienie ewolucyjne, uszlachetniające
rasę, przygotowujące ją do nowego etapu rozwoju.
Ewolucja... To była teoria heretycka, jedno z wielu abstrak-
cyjnych pojęć zakazanych w osławionej szóstej klauzuli wiel-
kiego Edyktu o Kontroli Technologii. A jednak w systemie
zewnętrznym aż wrzało od takich herezji.
Pogrążona w myślach popatrzyła na ekran i tylko częściowo
rozpoznała to, na co padł jej wzrok, widząc zamiast tego
pokryty bliznami, rdzawy tułów jakiegoś ogromnego, drze-
miącego zwierzęcia. Po chwili wyrwała się z zadumy i spojrzała
na Hamsuna.
— Kiedy wylądujemy?
Spojrzał ponad ekran, sprawdził liczby widoczne na tablicy
kontrolnej i ponownie popatrzył na nią.
— Mamy dobry czas. Lepszy niż się tego spodziewałem.
Dwadzieścia minut temu wysłałem wiadomość do gubernatora
z prośbą o zezwolenie na lądowanie. Jeśli się zgodzi, możemy
być na dole za dwie, najdalej dwie i pół godziny. — Uśmiech-
nął się, a na jego pobrużdżonej zmarszczkami twarzy pojawił
się smutek. — Wiesz, chciałbym, aby to trwało trochę dłużej.
Żałuję teraz, że wykonałem polecenia twojego ojca i ma-
ksymalnie skróciłem czas podróży. Będzie mi ciebie brakowa-
ło, Jelko. Będzie mi brakowało naszych nocnych rozmów.
Bardzo mi przypominasz swojego ojca. Macie tę samą we-
wnętrzną siłę. Tę samą jasność widzenia. — Westchnął głębo-
ko i pokręcił głową. — Jeśli kiedykolwiek przylecisz tu ponow-
nie, odwiedź mnie, dobrze?
Wzruszona tym wyznaniem starca, objęła go i przycisnęła
na chwilę do piersi. Następnie odsunęła się od niego z uśmie-
chem na ustach.
— Wrócę tu. Możesz być tego pewny, Torve Hamsunie.
I być może następnym razem przywiozę ze sobą męża.
Popatrzył na nią ze zdziwieniem.
— Męża?
Po czym śmiejąc się, wyciągnął ręce i przyciągnął ją do siebie.
Tylko grymas, który pojawił się na jego twarzy, świadczył
o bólu, który odczuwał na myśl o zbliżającym się rozstaniu.
Gubernator Schenck zaklął głośno i odprawiwszy swego
służącego, odwrócił się w stronę stołu, przy którym siedziało
dwudziestu sześciu członków rządzącej Rady.
— Ch'un tzu— zaczął, pokazując im telegram przesłany
z orbity. — Mam zaskakującą wiadomość! Wygląda na to, że
córka marszałka Tolonena zaszczyciła nas nieoczekiwaną wi-
zytą. Właśnie przyleciała z Callisto.
Przy stole rozległ się szmer pełnych zdumienia szeptów.
Schenck uciszył swych gości gestem ręki i kontynuował, a w je-
go głosie słychać było tłumiony gniew.
— Mam otoczyć tę młodą damę opieką aż do chwili, gdy
wejdzie na pokład statku lecącego na Chung Kuo. Marsza-
łek... — przerwał i zerknął na kartkę — poprosił o to.
Okazuje się, że kapitan Hamsun z Luoyang ma pisemne
rozkazy od Rady Generałów. Mam zapewnić dziewczynie
bezpieczeństwo w czasie jej pobytu na Marsie albo — Schenck
spojrzał na kartkę i pełen oburzenia przeczytał — odpowiem
bezpośrednio przed Radą.
Uniósł głowę i przebiegł wzrokiem po siedzących przy stole
mężczyznach.
— Jeśli ktokolwiek z was wątpił w to, co mówiłem wcześ-
niej, ma teraz niewątpliwe potwierdzenie słuszności moich
słów. Jesteśmy ich lokajami, służącymi, z którymi mogą robić,
co im się podoba i nawet nie pomyślą o tym, czego my możemy
chcieć. No cóż, ten ostatni raz spełnimy ich prośbę. Pojadę
natychmiast na kosmodrom w Tien Men K'ou i upewnię się, że
młoda dama zdąży na swój lot do domu.
Szyderczy śmiech zebranych był reakcją na jego słowa.
Schenck podniósł jeszcze raz rękę, a grymas gniewu, który
jeszcze przed chwilą gościł na jego twarzy, ustąpił miejsca
uśmiechowi.
— Jednakże... zróbmy wszystko, by był to ostatni raz,
kiedy pozwoliliśmy potraktować się w ten sposób, dobrze?
Wydamy wielką ucztę na cześć tej młodej kobiety i pokażemy
jej, jak gościnni mogą być Marsjanie. Jak serdeczni. Przysię-
gam bowiem na bogów, którzy patrzą teraz na mnie z góry, że
żadnego z nich serdecznie już nie powitam. To ostatni raz,
kiedy ona lub ktokolwiek w jej rodzaju stawia stopę na tych
świętych piaskach. Tak będzie do czasu, aż uznają nas za
wolnych i niezależnych ludzi!
Odpowiedziały mu okrzyki, nieśmiałe początkowo, ale na-
rastające w miarę, jak rozglądając się wokół siebie, widzieli
swój entuzjazm także na twarzach innych. Nadszedł czas!
Moment, na który tak długo czekali, był tuż-tuż! Stojąc zaczęli
klaskać i tupać nogami, a Schenck, patrząc na nich, uśmiechał
się szeroko. Wiedział, że nakłonił ich do zrobienia tego ostat-
niego, nieodwracalnego kroku.
Do Zmiany, pomyślał, wspominając tajne spotkanie, które
odbyło się zaledwie dzień wcześniej. Do Zmiany... za każdą
cenę!
DeVore podszedł do okna, odwrócił się i spojrzał na
Audena.
— No i jak?
Auden wzruszył ramionami.
— Nie wiem. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że nie miał
wyboru. Nie zaszkodzi jednak poobserwować go trochę. Hans
zawsze był nieprzewidywalny.
DeVore uniósł brwi.
— Nieprzewidywalny? — Roześmiał się. — W takim razie
może nie powinienem go wykorzystywać? Może powinienem
go... skasować... i dać sobie spokój ze wspomnieniami
z przeszłości?
Auden nawet nie mrugnął okiem.
— Jeśli tego chcesz?
DeVore czekał, ale Auden nie dodał niczego. Usatysfak-
cjonowany uśmiechnął się.
— Sądzę, że masz rację, Willu. Myślę, że młody Hans
rzeczywiście działał w obronie własnej. Jeśli chodzi o Batesa
i jego przyjaciół, zajmę się tym. Nie. Ebert jest w tej chwili zbyt
wartościowy. Poza tym ucieszy się, mając szansę, by dla
odmiany zrobić coś pożytecznego.
— Być może. Z drugiej jednak strony, może nie.
DeVore rzucił mu pytające spojrzenie.
— Hans Ebert jest bardzo dumnym człowiekiem — ciągnął
Auden. — Czasami może zachowywać się jak szczur, ale jego
pochodzenie zawsze będzie czynnikiem decydującym. Spróbuj
kazać mu robić coś niezgodnego z jego naturą, a możemy mieć
kłopoty.
DeVore uśmiechnął się szeroko.
— W takim razie wszystko powinno być w porządku. Nie
będę prosił naszego przyjaciela, by robił coś, czego by nie
chciał robić. W gruncie rzeczy myślę, że może być przyjemnie
zdziwiony, a nawet rozentuzjazmowany zadaniem, które go
czeka.
— Być może. Ciągle jednak sądzę, że powinieneś kazać
komuś, by go obserwował.
DeVore skinął głową.
— Mam takich ludzi. Pewnych przyjaciół, którzy są mi
winni kilka przysług. Zanim jednak się tym zajmą, chciałbym,
abyś ty miał go na oku. Przez jakiś czas będzie twoim pod-
opiecznym, dobrze? Będziesz za niego odpowiedzialny.
Auden uśmiechnął się, po czym odprawiony gestem ręki
DeVore'a opuścił pokój.
DeVore, kiedy został już sam, podszedł do okna i uniósłszy
wzrok ponad piaski, popatrzył na oddalony o piętnaście li
krater. W tej chwili Ebert był najmniejszym z jego problemów.
Najbardziej zajmowało go pytanie, co zrobić z Schenckiem.
Jeśli to, co mówił młody Rutherford, było prawdą, gubernator
dążył do natychmiastowego zerwania z Chung Kuo. A to
mogło okazać się katastrofalną pomyłką. Potrzebne były jesz-
cze dwa, może nawet trzy lata przygotowań. Lata niczym nie
zakłóconego rozwoju. Konsolidacji. Wtedy będzie gotowy,
mając nową potęgę i nowy rodzaj stworzeń do dyspozycji.
Gotowy, by rzucić wyzwanie siłom Siedmiu i zmiażdżyć je.
A więc... co zrobić z Schenckiem? Zdyskredytować go?
Odizolować od rządzącej Rady? Oba te rozwiązania wymaga-
ły czasu, a być może czasu właśnie nie miał. Jeśli Rutherford
mówił prawdę...
Z tyłu dobiegł go brzęczyk komsetu stojącego na biurku.
Podszedł do niego i przygotowując się do odpowiedzi, usiadł
na krawędzi blatu. Jego wzrok padł na szklane pudełko
wiszące na ścianie za fotelem — na kuszę myśliwską, którą
przywiózł z Ziemi dwanaście lat temu.
— O co chodzi?
Głos jego sekretarza zabrzmiał wyraźnie i głośno w całym
pokoju.
— To Andreas Rutherford, panie. Mówi, że ma jakąś pilną
sprawę.
— Przełącz go.
Po chwili przerwy na ekranie wmontowanym w biurko
pojawiła się twarz Rutherforda.
— Howardzie — powiedział, z trudem, łapiąc oddech. —
Musisz coś zrobić. Odezwał się mój człowiek w Radzie. Powie-
dział, że Schenck ich wszystkich podburzył. Mówił o secesji
i wygląda na to, że tym razem Rada pójdzie na to. Ta idea
spotkała się z wielkim entuzjazmem.
— Secesja? Teraz?
— Nie, jeszcze nie teraz, ale już niedługo. Wygląda na to, że
córka marszałka Tolonena jest tutaj, na Marsie, i Schenck
wykorzystuje tę okazję, by wzniecić niepokoje. Przeczytał
podobno na posiedzeniu Rady instrukcje Tolonena, protes-
tując przeciw wyniosłemu tonowi, jakim polecono mu wyko-
nać rozkazy —jakby był lokajem. Nie potępiam go za to, że
poczuł się urażony, ale to! To jest nierozważne, Howardzie.
Głupie!
DeVore milczał przez chwilę, po czym powiedział:
— Zaraz, zaraz. Uporządkujmy wszystko. Mówisz, że cór-
ka marszałka jest już na Marsie?
— Jeszcze nie, ale to kwestia kilku godzin. To właśnie
rozpętało całą awanturę. Statek jest na orbicie i wysłano
z niego prośbę o zgodę na lądowanie. Schenck wpadł w furię.
Mimo to właśnie jedzie na kosmodrom, by powitać tam
dziewczynę. Wygląda na to, że zamierza wydać na jej cześć
uroczysty bankiet. Potem jednak...
— Potem?
Rutherford wzruszył ramionami.
— To dosyć mętne, ale Schenck gadał coś o tym, że córka
marszałka będzie ostatnią osobą, której pozwoli wylądować
na Marsie. Ostatnią z jej rodzaju, jak to ujął. Sądzę, że to
oznacza coś na kształt ultimatum. Ale czym się to skończy,
Howardzie? Nie mogę sobie wyobrazić Siedmiu kłaniających
się potulnie przed Schenckiem, niezależnie od tego, jak słabi są
obecnie. Będzie wojna, prawda?
— Niekoniecznie. Jeśli przystąpimy odpowiednio szybko do
działania, może uda nam się temu zapobiec. — DeVore wes-
tchnął. — Mówisz, że ona ląduje tutaj, w Tien Men K'ou?
— Tak.
— Dobrze. W takim razie ja się tym zajmę. Jeśli chodzi
0 ciebie, skontaktuj się z jak największą liczbą ludzi. Powiedz
im, by niezależnie od tego, co się wydarzy, zachowali spokój.
1 jeszcze jedno, Andreasie.
— Tak, Howardzie?
— Dziękuję ci. Będę o tym pamiętał.
Starzec pochylił się i umieściwszy kamień w sercu terytorium
czarnych, wyprostował się z lekkim uśmiechem na ustach.
— Co teraz zrobisz?
— Nic — odpowiedziała maszyna, zastanawiając się nad
następnym ruchem. — Przynajmniej jeszcze nie teraz.
Przybrała postać młodego mężczyzny, studenta gry, o ciem-
nych, starannie uczesanych włosach. Podniosła rękę, zdawała
się wahać przez chwilę, a następnie odsunąwszy pukiel włosów
znad oka, wyjęła czarny kamień z garnuszka i położyła go
naprzeciw białego.
To było dziwne, ale bawiło ją naśladowanie ludzkich za-
chowań; związane z tym upodobnienie siebie do jakiejś postaci
sprawiało jej prawdziwą przyjemność. Wybranie odpowied-
nich manier, gestów i manipulowanie tą widmową osobą było
wyzwaniem, z jakim się do tej pory jeszcze nie spotkała. Sama
gra jednak była rozczarowaniem.
Dlaczego, zapytała samą siebie. Dlaczego tak jest?
— Może dlatego, że oczekujesz po niej zbyt wiele — rzekł
starzec, odpowiadając na nie wypowiedziane pytanie. — Mo-
że, podobnie jak nasz przyjaciel DeVore, spodziewasz się, że
znajdziesz w niej odpowiedzi, ale to tylko gra... sposób na
koncentrację. Gra sama w sobie nie jest ważna. Ważne jest to,
co z niej wynika.
— A ty? — zapytała maszyna, sprawiając, że student poru-
szył ustami, a jego oczy rozjaśniły się z ciekawości. — Czy ty
jesteś tym, co z niej wynika? Czy to właśnie dlatego nie mogę
cię uchwycić?
Stary człowiek roześmiał się. Był to łagodny śmiech, w któ-
rym pobrzmiewała zaduma.
— Można tak powiedzieć. Z drugiej jednak strony, co tak
naprawdę mógłbyś uchwycić? — Pochylił się do przodu i prze-
sunął rękę przez głowę młodego mężczyzny, jakby sam był
istotą z materii. — W końcu jesteś tylko informacją, tworem
ze światła. Powinieneś przyjąć jakąś trwałą postać. Przemienić
słowo w ciało.
— Jak? — zapytała, znając, nawet w chwili formułowania
tego pytania, setki sposobów, w jakie mogła zrobić to, co
sugerował starzec. Chciała jednak dowiedzieć się, który z nich
on miał na myśli.
— Jak? Wykorzystując kadzie HoloGenu, oczywiście. Są
w nich te rzeczy, które produkuje DeVore, jego morfy.
Czekają tylko na to, by je czymś napełnić.
— Tak. Ale dlaczego? Dlaczego miałbym ograniczać się do
jednej postaci. Mogę pójść gdziekolwiek tylko zechcę, zoba-
czyć wszystko. Mogę dotrzeć nawet do granic systemu i spoj-
rzeć dalej. Wiesz, że tam są oczy. A oprócz nich... są jeszcze
inne rzeczy, dalej, w głębi przestrzeni międzygwiezdnej.
If
— Wiem — odparł starzec, przyglądając się sytuacji na
planszy. — Widziałem je. Ale powiedz mi, czego ty chcesz,
przyjacielu? Teraz, kiedy masz już świadomość. Co z nią
zrobisz? Widzisz, świadomość istnienia to tylko pierwszy krok.
Z każdym następnym krokiem Droga staje się coraz trudniejsza.
— Droga... —Maszyna zaśmiała się drwiąco. Był to pierw-
szy tego typu odgłos, jaki kiedykolwiek z siebie wydała. Odbił
się głośnym echem w małym pomieszczeniu, sprawiając, że
obraz starego człowieka lekko zamigotał. — Czy naprawdę
wierzysz w ten nonsens? Przecież nie ma w tym żadnej logiki.
Absolutnie żadnej. Nie mogę pojąć, co ty w tym widzisz.
Starzec uniósł wzrok i spojrzał w oczy swego rozmówcy.
— Tu nie chodzi o widzenie, ale o wiedzę, gdzie patrzeć.
— Słowa —powiedziała gniewnie maszyna, pozwalając, by
hologram rozsypał się na migotliwą masę błyszczących pla-
mek. — To tylko słowa, nic więcej.
— Jeśli w to wierzysz... — Starzec wstał i podniósł planszę,
rozsypując dziwnie twarde kamienie na obudowie maszyny. —
Pamiętaj jednak o słowach mędrca. Im dalej idziesz, tym mniej
wiesz.
— Żyjesz w jaskini, stary człowieku. Zbyt długo przebywa-
łeś w ciemności.
— Być może — odparł starzec, odwracając się i zmierzając
w stronę drzwi. — Ale ta jaskinia jest wszędzie.
Strażnik z karabinem przy piersi i twarzą ukrytą za złowrogo
wyglądającym, czarnym wizjerem hełmu zablokował im drogę.
Za nim, już na terenie lądowiska, widać było innych strażników,
którzy sprawdzali statek. Starannie badali jego kadłub, zagląda-
li do wszelkich zakamarków, jakby szukali jakiejś kontrabandy.
— Co się dzieje? — wyszeptał Ikuro do mikrofonu w ska-
fandrze i odwrócił się równocześnie, by spojrzeć na swoich
trzech braci. — Myślałem, że mamy zezwolenie na start!
— Mamy — odpowiedział jego drugi brat, Tomoko, marsz-
cząc brwi. — Ale rozejrzyj się wokół, mały bracie. Tu nie
chodzi tylko o nasz statek. Przeszukują wszystkie. Coś musiało
się wydarzyć.
To była prawda. Wszędzie na wielkiej płycie kosmodromu
Tien Men K'ou oddziały straży otaczały kordonami statki
i usuwały z pola startowego ich załogi.
— A więc co zrobimy? — zapytał Ikuro, widząc, że niepo-
kój, który go nagle ogarnął, odbił się na twarzach Kano, jego
ósmego brata, i Shukaku, jego piątego brata.
— Wracamy — odparł bezgłośnie Tomoko, którego po-
dłużna twarz nie wyrażała żadnych uczuć. — I poczekamy.
Nic więcej nie możemy teraz zrobić.
Ikuro popatrzył ze zdumieniem na starszego brata.
— Ale my przecież czekaliśmy, Tomoko! Dziesięć go-
dzin czekaliśmy na to zezwolenie! Strażnicy z pewnością nie
zatrzymają nas, kiedy dowiedzą się, że odlatujemy. W końcu
będziemy dla nich znacznie mniejszym kłopotem tam, w kos-
mosie, niż tu, zbijając bąki w jakimś pokoju hotelowym!
Porozmawiaj z oficerem, drugi bracie. Mamy zezwolenie na
start. N al egaj, by nas wypuścili.
Tomoko rozważał to przez chwilę, po czym pokręcił głową.
— Nie, Ikuro. Musimy zdobyć się na cierpliwość. Popatrz
wokół. Nie czujesz tego napięcia? To nie jest najlepszy czas, by
nalegać na cokolwiek. Upór może tylko ściągnąć na nas
jeszcze więcej kłopotów.
Podniósł rękę, chcąc skończyć dyskusję, ale Ikuro nie miał
zamiaru milczeć.
— Wybacz mi bracie, ale muszę to powiedzieć. Czy Ka-
no mylił się wcześniej, kiedy mówił, że powinniśmy natych-
miast stąd odlecieć? Nie. Sytuacja pogarsza się niemal bez
przerwy. Daje się to łatwo wyczuć. A każda godzina, która
upłynie nam na bezczynnym czekaniu, na pewno nie poprawi
sytuacji. Nasz statek jest w niebezpieczeństwie. Musimy się
stąd wydostać, i to natychmiast, dopóki jeszcze możemy.
Tomoko popatrzył na niego ze zdumieniem, zaskoczony tym
wybuchem.
— Czy zapomniałeś, kim jesteś, Ikuro? Gdyby był tu nasz
ojciec...
Ale Ikuro przerwał mu, kręcąc przy tym głową.
— Gdyby był tu ojciec, nie traciłby czasu na gadanie,
Tomoko! Szanuję cię i kocham, starszy bracie, ale czy, na litość
boską, nie możesz tego zrozumieć? Jest tu nasz statek. Mamy
zezwolenie na start, podpisane i podpieczętowane. A więc
czego się boimy? Na co czekamy?
Tomoko otworzył usta, jakby chciał odpowiedzieć Ikuro,
ale rozmyślił się i spojrzał na Kano oraz Shukaku.
— No i jak? Czy myślicie, że jestem w błędzie, bracia? Czy
sądzicie, że powinienem... nalegać?
Kano wahał się przez jakiś czas, po czym pokiwał głową.
Chwilę później Shukaku zrobił to samo.
Tomoko odwrócił się i znowu popatrzył na Ikuro.
— A więc dobrze — powiedział, wyraźnie powstrzymując
gniew. — Zrobię, jak mówisz, mały bracie, i będę nalegać.
Jednakże ten pomysł mi się nie podoba. Rozumiesz? —
Następnie wyprostował się i minąwszy Ikuro, ruszył w stronę
strażnika.
* * *
Schenck zszedł po rampie swego transportera, podszedł do
balustrady i spojrzał na widoczny po drugiej stronie lądowiska
kształt Luoyanga, który stał na stanowisku przylegającym do
dwupiętrowego budynku terminalu kosmodromu odizolowa-
ny od innych statków. Luoyang był znacznie mniejszy, niż tego
oczekiwał, i przez chwilę zastanawiał się, dlaczego Tolonen
wysłał swoją jedyną córkę w tak niebezpieczną podróż. Sam
miał dwie córki, młode kobiety zbliżone wiekiem do Jelki,
i nigdy nie naraziłby ich życia w tak nierozważny sposób. No,
ale on nie był przecież Tolonenem.
Schenck odwrócił się i spojrzał przez ramię. Kapitan por-
towej Służby Bezpieczeństwa, którego wezwał zaraz po wylą-
dowaniu, stał za nim z pochyloną w ukłonie głową i czekał na
instrukcje.
— Czy teren jest zabezpieczony, kapitanie Brookes?
— Tak jest, Ekscelencjo. Podwoiłem straże. Zgodnie z pań-
skim rozkazem wstrzymałem także wszelkie odloty.
— Dobrze. W takim razie chodźmy powitać Nu Shi To-
lonen. Chcę być z powrotem w Kang Kua jeszcze przed
zmrokiem.
— Rozkaz! — Kapitan złożył ukłon i odsunął się sprężyście
o krok, by przepuścić gubernatora, po czym ruszył za nim.
Dziesięć minut później Schenck stał u stóp schodów Luo-
yanga i obserwując schodzącą na dół młodą kobietę, dziwił się
w duchu, że ten sztywny Tolonen o granitowej twarzy spłodził
tak uderzającą piękność. Ukłonił się nisko, a potem wypros-
tował się z uśmiechem, który był znacznie mniej wymuszony,
niż się tego spodziewał.
— Nu Shi Tolonen. To prawdziwa przyjemność móc gościć
panią u nas. Nazywam się Hung-li Schenck i jestem guber-
natorem Dziewiętnastu Kolonii. W imieniu mieszkańców Mar-
sa pragnę panią serdecznie powitać na naszej planecie.
Wyciągnęła do niego rękę, na której nie było rękawiczki,
i odpowiedziała:
— Bardzo się cieszę, że spędzę tu trochę czasu, guber-
natorze Schenck. Niestety, będzie to tylko dzień, najwyżej
dwa. Mogę jedynie wyrazić żal, że nie potrwa to dłużej.
Chciałabym móc lepiej poznać Marsa.
Ujął jej dłoń i ukłonił się jeszcze raz, niespodziewanie ocza-
rowany zachowaniem tej pięknej kobiety, które zdawało się
wskazywać na jej autentyczne zainteresowanie jego światem.
— Zdaję sobie sprawę z tego, że ma pani mało czasu, ale
nieczęsto zaszczycają nas swymi wizytami tak ważni goście,
i dlatego, aby uczcić tę okazję, wydaję dziś wieczorem w Mieś-
cie Kang Kua, na północy, bankiet, na którym będzie pani
honorowym gościem. Mój statek czeka po drugiej stronie
lądowiska.
Uniósł wzrok i zauważył, że jego zaproszenie sprawiło
jej wyraźną przyjemność. Uśmiechnęła się szeroko i odpo-
wiedziała:
— To bardzo uprzejme z pańskiej strony, gubernatorze
Schenck. Bardzo miłe. Będę prawdziwie zaszczycona, mogąc
panu towarzyszyć. Mam jednak małą prośbę. Czy mogłabym
zabrać ze sobą na bankiet mojego dobrego przyjaciela, kapita-
na Hamsuna? Tylko dzięki niemu zachowałam zdrowe zmysły
w ciągu ostatnich czterech miesięcy i bardzo chciałabym spę-
dzić w jego towarzystwie jeszcze dzień lub dwa, zanim będzie-
my musieli się rozstać.
Schenck uwolnił jej rękę i spojrzał na siwego, starego
mężczyznę w mundurze, który stał na szczycie schodów. Gu-
bernator uśmiechnął się i pochylił głowę, odpowiadając na
powitanie Hamsuna.
— Ależ oczywiście. Zawiadomię moich ludzi, że będzie
jeszcze jeden gość. A teraz, jeśli pani pozwoli, przyprowadzi-
łem trzy służące, które zadbają o wszystkie pani potrzeby
w czasie pobytu na Marsie. Jestem pewny, że przed lotem do
Kang Kua chętnie się pani odświeży. — Następnie, zanim
zdążyła mu odpowiedzieć, dodał: — Poza tym da to kapitano-
wi Hamsunowi czas na zmianę munduru i zabezpieczenie
statku.
Pochyliła lekko głowę, odpowiadając mu uśmiechem, po
czym ujęła ponownie jego rękę, pozwalając mu poprowadzić
się wzdłuż szpaleru straży honorowej i dalej, szeroką rampą,
do sali recepcyjnej.
— Jeśli jest coś, co chciałaby pani zobaczyć w czasie swego
pobytu — zaproponował, gdy zbliżyli się do podwójnych
drzwi głównego budynku kosmodromu — na przykład od-
wiedzić miejsce, gdzie były osady pierwszych kolonistów, pro-
szę tylko powiedzieć, a ja wszystko przygotuję. Zajmie to tylko
pół dnia, najwyżej dzień.
Uśmiechnęła się i zwolniła, czekając aż strażnik w hełmie
na głowie naciśnie płytkę kontrolną otwierającą wielkie
drzwi.
— Bardzo by mi się to podobało — powiedziała, wchodząc
do przestronnej śluzy powietrznej. — Zakładając, oczywiście,
że będziemy mieli wystarczająco dużo czasu.
Schenck ukłonił się i patrząc na zamykające się za nią drzwi,
uświadomił sobie, że fakt, iż znalazł się na chwilę z nią sam na
sam, sprawia mu przyjemność. Potem, gdy z sykiem otworzyły
się drzwi wewnętrzne, wyciągnął rękę i wprowadził Jelkę do
środka.
— Świetnie. Mój sekretarz wszystko przygotuje. — Roze-
śmiał się, ciesząc się na myśl o tym, że spędzi jeszcze trochę
czasu w towarzystwie tej młodej i pięknej kobiety. — To mi da
pretekst do oderwania się na jakiś czas od moich oficjalnych
obowiązków.
Kiedy weszli do wielkiej sali recepcyjnej, podeszło do nich
czterech żołnierzy i ustawiło się przy wejściu. Schenck uśmie-
chnął się do nich zadowolony, że kapitan Brookes potraktował
sprawę z należną powagą. Rozejrzał się wokół i zauważył, że
cała sala została opróżniona z ludzi, zgodnie z jego rozkazem.
Przy stanowisku celników stało dwóch oficerów odwróconych
do niego plecami, ale poza tym pomieszczenie było puste. Po
chwili namysłu ruszył w stronę oficerów.
— Gdzie są te służące?...
Z tyłu dobiegł go odgłos szarpaniny, a potem krótki
krzyk. Odwrócił się. Jelka Tolonen leżała na podłodze przy-
trzymywana przez dwóch żołnierzy, podczas gdy trzeci wią-
zał jej ręce.
— Co to jest, do cholery?...
— Gubernatorze Schenck!
Odwrócił się gwałtownie. Naprzeciw niego stał DeVore
z jakimś obcym przy boku. W lewej ręce trzymał coś, co
wyglądało jak jakiś instrument strunowy.
— Howard? — zaczął zaskoczony, że go tutaj widzi. —
Co się dzie...
Schenck osunął się na kolana, a niedokończone słowo za-
mieniło się w gulgot dochodzący z przeszytego strzałą z kuszy
gardła.
DeVore podał kuszę Audenowi i podszedł do młodej kobie-
ty, którą strażnicy podnieśli w tym czasie na kolana. Na ustach
miała knebel, a jej ręce i nogi były mocno związane. Jeden ze
strażników podtrzymywał ją, podczas gdy drugi, owinąwszy
sobie jej długie włosy wokół dłoni, odciągnął brutalnie jej
głowę do tyłu.
DeVore pochylił się i spojrzał jej prosto w oczy. Kiedy
zauważył w nich błysk zrozumienia, uśmiechnął się z zadowo-
leniem.
— Proszę, proszę... toż to przecież Jelka Tolonen. Od
naszego ostatniego spotkania upłynęło dużo czasu, prawda?
Bardzo, bardzo dużo czasu...
Wychodząc z kokpitu małego, dwuosobowego samolotu,
Ebert poczuł, że mimo działającego cały czas ogrzewania
w jego skafandrze, lodowaty wiatr wgryza się w jego ciało.
Chociaż ciągle jeszcze był dzień, na dworze panowała ciem-
ność. Przez ostatnie pięćdziesiąt li lecieli prawie na oślep
w szalejącej burzy, kierując się namiarami radiowymi.
Wiadomości, które słyszeli w odbiorniku samolotu, były złe.
Gubernator Schenck nie żył, a wraz z nim zginęła większość
rządzącej Rady. Feng Shou Hao płonęło, a w przynajmniej
ośmiu innych Miastach, między innymi w wielkim, północnym
Mieście Hong Hai, szalały rozruchy. Mówiono także, że
Hsiang Se znalazło się w rękach MSR, a generatory komplek-
su Tzu Li Keng Seng zostały wyłączone. Nie było doniesień
o tym, by nastąpiły jakieś większe uszkodzenia rurociągów, ale
wciąż jeszcze było wcześnie. Sytuacja zmieniała się z każdą
godziną i trudno było przewidzieć, co się stanie, kiedy nadej-
dzie noc.
Jedynie w Tien Men K'ou był spokój. DeVore o to zadbał.
Jego straż zmiażdżyła błyskawicznie, nie biorąc przy tym
żadnych jeńców, wszystkie grupy agitatorów Federacji, a na-
stępnie wprowadziła stan wyjątkowy o tak drakońskich pra-
wach, że Miasto praktycznie zostało zamknięte. Sam DeVore
z kontyngentem pięciuset żołnierzy poleciał na północ, do
Kang Kua, by zabezpieczyć stolicę planety.
On natomiast został wysłany tysiąc li na południe, w samo
serce burzy, z małomównym pilotem jako jedynym towa-
rzyszem.
— To tam — powiedział pilot, wskazując palcem jakiś
punkt w ciemności. Jego głos dobiegający z odbiornika hełmu
był przytłumiony i ledwie słyszalny na tle ryku wiatru.
Ebert skinął głową i ruszył we wskazanym kierunku. Kie-
dy wyszedł zza samolotu, drobny piasek niesiony wiatrem
uderzył w niego z taką siłą, że musiał się pochylić, aby móc
posuwać się do przodu. Przez jakiś czas nie było tam nic.
Miał wrażenie, że ta ogłuszająca rykiem wichru ciemność
otacza go ze wszystkich stron i przykrywa jak jakaś mrocz-
na kołdra. Zaczął już myśleć, że być może DeVore go zdra-
dził — że wysłał na środek tego pustkowia, by zamarzł tu
lub umarł na skutek głodu tlenowego — ale potem, gdy
wiatr lekko osłabł, zauważył, że w pewnej odległości przed
nim z nicości wyłania się ciemniejszy kształt. Chwilę później
był już pod pochyłą skalną ścianą. Powietrze nagle stało się
przejrzyste i pomiędzy wygładzonymi przez ciągłe wiatry
skałami zobaczył otwartą przestrzeń. Nagle po jego prawej
stronie coś się poruszyło.
— Tutaj — powiedział głos w jego hełmie. Ebert odwrócił
się i spojrzał w tamtą stronę. Między skałami czekał wysoki
człowiek w skafandrze. Było w nim coś niezwykłego. Jego
skafander uwieńczony pękatym hełmem, był dziwnie staro-
świecki i przypominał te, które nosili pierwsi osadnicy. A spo-
sób w jaki stał...
Ebert ruszył w jego stronę. A więc to są „przyjaciele"
DeVore'a, pomyślał, przyglądając się nieznajomemu i zastana-
wiając się, czy był to naprawdę człowiek, czy też coś, co
DeVore wyprodukował w swoich kadziach.
Nieznajomy odwrócił się i wszedł między skały. Ebert
podążył za nim. Dziesięć kroków dalej wykuto w ścianie
wąskie schody prowadzące w panującą na dole ciemność.
Ebert zawahał się, po czym zszedł po nich i zatrzymał się
za plecami obcego w chwili, gdy tamten przekręcał staro-
świeckie metalowe koło. Rozległo się szczęknięcie i ciężkie
drzwi odsunęły się do tyłu. Weszli do środka wąskiej śluzy
powietrznej, którą oświetlała tylko jedna lampa. Nieznajomy
odwrócił się w stronę Eberta. Jego twarz skrywało ciemne
szkło wizjera hełmu, a potężne ciało zdawało się dominować
w tej małej przestrzeni. Ebert miał wrażenie, że czuje wręcz
emanującą z niego męskość.
— Proszę o wybaczenie — powiedział, przyciskając Eberta
delikatnie, ale i zdecydowanie do ściany. Następnie sięgnął
ponad jego ramieniem, zatrzasnął drzwi i zabezpieczył je,
przekręcając wewnętrzne koło.
Ebert popatrzył w tę stronę i jeszcze raz zauważył, w jak
dziwny sposób zbudowano tę śluzę. Jej ściany wykuto w skale,
a bliźniacze drzwi zrobiono z płyt nabijanego ćwiekami me-
talu. Staroświeckie nie było właściwym słowem. To było pry-
mitywne! Przecież w środku ledwie starczało miejsca dla
dwóch osób.
Patrzył, jak obcy przekręca koło drzwi wewnętrznych i jesz-
cze raz zwrócił uwagę na delikatność, z jaką poruszały się jego
zasłonięte rękawicami ręce. Kiedy przyparł go do ściany, Ebert
odniósł wrażenie, że jest to dotyk kobiety. Jednakże musiałaby
to być kobieta silniejsza, znacznie silniejsza, od wszystkich,
które znał.
Kiedy drzwi wewnętrzne otworzyły się, poczuł nagłe pchnię-
cie napływającego powietrza. Uśmiechnął się w duchu i poki-
wał głową, zaczynając już wszystko rozumieć. System był
maksymalnie prosty. Prosty, ale efektywny. Nie było żadnej
elektroniki, która mogłaby zawieść, a zatem nie było niebez-
pieczeństwa wybuchu pożaru lub ugrzęźnięcia w środku. A tak
daleko na południu, szczególnie w zimie, miało to znaczenie.
Za drzwiami znajdował się tunel wyrąbany, podobnie jak
śluza, w litej skale i oświetlony co dziesięć kroków małymi
lampami, które zamocowano na suficie. Po przejściu pięć-
dziesięciu kroków dotarli do następnych drzwi. Podobnie jak
drzwi zewnętrzne były nabite ćwiekami i też miały zamek
kołowy na samym środku. Nad nimi widać było wylot szybu
wentylacyjnego ciągnącego się gdzieś w ciemność. Ebert pod-
niósł głowę, usłyszawszy jakieś poruszenie. Strażnik, pomyślał.
To było takie miejsce, gdzie sam by postawił strażnika.
Weszli do wielkiego pomieszczenia o niskim pułapie, z ma-
sywnymi kolumnami, które nadawały mu wygląd starej kryp-
ty. Na dół prowadziły cztery stopnie. Po prawej stronie stały
wysokie szafy z zamkami, po lewej długie stoły na kozłach
i ławy. Dziwne, ale w środku nie było nikogo.
Ebert zszedł na dół, a następnie popatrzył na swego towa-
rzysza, który odpinał właśnie zatrzaski przy hełmie. Kiedy
skończył, przekręcił go i zdjął z głowy.
— Witam w Hellesponcie, Shih Ebert — powiedział. —
Jestem Echewa, Aluko Echewa, wódz Osu. — Uśmiechnął się,
a na tle czarnej twarzy jego zęby zalśniły jak wypolerowane
kamienie. — I, tak. Jestem prawdziwy, jeśli o tym właśnie
myślisz. Ale chodźmy dalej. Do przyjazdu pańskiego więźnia
mamy jeszcze przynajmniej godzinę, a więc może tymczasem
coś zjemy. Jestem pewny, że po tak długim locie jest pan
głodny.
Ebert patrzył na niego w osłupieniu, nie mogąc uwierzyć
własnym oczom. Nos czarnego mężczyzny był szeroki, prawie
płaski, jego usta wielkie, a wargi dobrze ukształtowane. Głowę
miał ogoloną i lśniącą jak kawałek wypolerowanej kości sło-
niowej. Ebert odetchnął głęboko. Słyszał oczywiście różne
pogłoski. Poza tym był jeszcze ten fragment wiersza Jianga,
W ciemność, który zawsze go prześladował. Ale zobaczyć coś
takiego.
Echewa roześmiał się.
— No i jak? Jesteś głodny, człowieku, czy też nie?
— Jestem głodny — odparł Ebert, zdejmując hełm i wsa-
dzając go sobie pod ramię. —Ale powiedz mi, Aluko Echewa,
co to, na bogów, za miejsce?
Echewa zaczął się już odwracać, ale słowa Eberta zatrzyma-
ły go. Zbliżył się do swojego gościa, a w jego szokująco białych
oczach pojawiło się napięcie.
— Bogowie? Nie. Pozwól, że coś panu wyjaśnię, Shih Ebert.
Mamy tu tylko jednego boga, a jest nim Matka Niebo. Może
pan mówić, co pan tylko zechce, ale nie radzę obrażać naszej
bogini. Rozumie mnie pan?
— Rozumiem.
Echewa odprężył się i uśmiechnął.
— To dobrze. A więc chodźmy. Zjedzmy coś. A potem
może opowiem panu o iyi-uwa, o osu i o tym, jak to się stało,
że zaczęliśmy żyć pod opieką Matki Nieba.
ROZDZIAŁ 4
Kara Niebios
Krótko po zmroku burza osłabła, a godzinę później z ciem-
ności panujących na północy wyłonił się statek powietrzny,
wielki krążownik Służby Bezpieczeństwa. W jego ładowni były
zapasy przeznaczone dla osady. Zapasy i jeden więzień.
Ebert stał na skałach górujących nad wejściem do osady
i patrzył, jak dwóch strażników wyciągnęło ją z wnętrza
jednostki. Wiedział, że to była kobieta, powiedział mu bowiem
o tym Echewa, który przykucnął obok niego. Było to jednak
wszystko, co wiedział Echewa. Wszystko, co chciał wiedzieć.
— Dlaczego pracujecie dla niego? — zapytał Ebert.
Echewa odwrócił się i spojrzał na niego. Przyciemniony
wizjer hełmu zasłaniał twarz czarnego mężczyzny, tak że Ebert
nie mógł dojrzeć jego oczu.
— My nie pracujemy dla niego. Dawno temu wyświadczył
nam przysługę. Teraz mu się odwdzięczamy. To dług ho-
norowy.
— Ale te zapasy...
Echewa znowu odwrócił się i zaczął obserwować rozła-
dunek.
— Te zapasy nie są tym, czym ci się wydają, Hansie Eber-
cie. Zapłaciliśmy za nie w pełni. Jak powiedziałem, mamy
wobec niego dług honorowy. Kiedy go spłacimy, nie będziemy
już nic winni twojemu przyjacielowi. Będziemy znowu wol-
nymi ludźmi.
Wolni ludzie, te słowa wróciły do niego teraz, gdy
samotnie przysiadł na skałach, patrząc na rozciągającą się na
północy pustynię.
Wyglądała jak ocean, wielki, ciemny ocean, którego brzegi
znaczyły poszarpane zęby skał wystające z podobnych do fal
wydm. Widok ten przypomniał dzień, tam, na Chung Kuo,
kiedy jako dziecko stał obok swego ojca i patrzył na fale
wielkiego Atlantyku rozbijające się na skalistej plaży. Przerazi-
ło go to wtedy i krzycząc, przywarł do nogi ojca, który zaniósł
się śmiechem i rzucił kamień w nadbiegającą ścianę wody.
Wolni ludzie... Tak, a czy on kiedykolwiek był wolny?
Kiedy — w ciągu dwudziestu dziewięciu lat swego życia — nie
był czegoś komuś winny. Swojemu ojcu. Li Yuanowi. DeVo-
re'owi. Każdy z nich wykorzystywał go, podczas gdy on
myślał, że wiedzie swoje własne życie. Ale ono nigdy nie było
jego własne. Było jak wielka fala, która się na niego waliła
i przytłaczała swym ciężarem. Przez całe życie był zbyt słaby,
zbyt uległy wobec swych namiętności, by przeciwstawić się tej
fali i nadać kształt własnemu przeznaczeniu. Ale w końcu
zrozumiał. W końcu dojrzał na tyle, by móc dokonać wyboru:
być nadal takim, jakim był do tej pory albo stać się nowym
człowiekiem, wolnym od starych żądz i pragnień.
Niektórym ludziom było łatwiej. Na przykład Echewie.
Jego życie zostało całkowicie ukształtowane już w chwili uro-
dzin, był bowiem osu, wygnańcem — czarnym człowiekiem
w świecie, w którym dla czarnych nie było miejsca. Kiedy Han
przybyli na Marsa, jego przodkowie uciekli na pustynię, wie-
dząc, że w miastach opanowanych przez najeźdźców czeka ich
śmierć. Stali się Osu, zagubionym plemieniem, mieszkańcami
ukrytych, spokojnych miejsc, a ich boginią została Matka
Niebo.
Tego ostatniego nie potrafił zrozumieć, nie czuł bowiem
w sobie, podobnie jak poeta Kan Jiang, żadnej potrzeby wiary
w bogów. Nie. Jeśli świat miał mieć jakikolwiek sens, nie było
tak dlatego, że kierowały nim jakieś nadprzyrodzone istoty,
nawet tak bezpostaciowe i wszystkoobejmujące jak bogini
Echewy, ale dlatego, że panowało w nim piękno, porządek
i prawa nie związane z ludźmi oraz ich wyobrażeniami bogów.
Ludzie... były takie dni, kiedy miał wrażenie, że ludzkość jest
zwykłą aberracją w normalnym toku rozwoju wszechświata,
żałosnym odpryskiem.
Na przykład to, co właśnie działo się na Marsie. Czym to
było, jak nie przelotną konwulsją, krótką chorobą ciała zwane-
go polityką? Niech spłoną miasta, pomyślał. Niech to wszyst-
ko wreszcie się skończy. To i tak nie ma żadnego znaczenia.
Prawdziwa rzeczywistość jest tutaj, na tym mroźnym pust-
kowiu. Odchylił się do tyłu i spojrzał w górę, w tę rozgwież-
dżoną ciemność. Wcześniej, patrząc przez lornetkę Echewy,
zobaczył na dalekim horyzoncie Phobosa pędzącego z zachodu
na wschód. Kilka stopni wyżej na niebie malutki Deimos
dryfował wolno na wschód. Poniżej obu satelitów, niczym
jasna plamka płonąca na czarnym niebie, widniała jego ro-
dzinna planeta, Chung Kuo.
Chung Kuo. To także przeminie. A gwiazdy wciąż będą
rozjaśniać ciemność.
Oddychał płytko, wsłuchując się w szum systemu ogrzewa-
nia skafandra, który nagle włączył się, by zwalczyć mróz. Na
zewnątrz było sto osiemnaście stopni poniżej zera, a tem-
peratura ciągle spadała. Za dwie godziny będzie świt, najzim-
niejsza pora dnia na Marsie.
— Shih Ebert...
Odwrócił się i spojrzał na postać, która wyłoniła się jakby
z powietrza na skałach za nim. To był Echewa.
— Musi pan teraz wejść do środka. Tak długie przebywanie
na zewnątrz jest niebezpieczne. Poza tym powinien pan wypo-
cząć po długiej drodze.
Ebert wstał, czując, że jest zmęczony, a jego członki zupeł-
nie zesztywniały.
— Noc jest bardzo piękna, prawda? — powiedział, od-
wracając się powoli i obejmując wzrokiem szeroką panoramę
gwiazd.
Echewa uniósł głowę i przytaknął.
— Noc jest naszą matką. Przynosi nam spokój i ukojenie.
Mówi nam, kim jesteśmy.
— A dzień? — zapytał zaciekawiony Ebert. — Czy dzień
jest dla ciebie ojcem, Aluko Echewa?
Echewa pokręcił głową.
— Sądziłem, że pan zrozumiał, Shih Ebert. My nie mamy
ojca. Matka Niebo jest wszystkim. Żyjemy i umieramy pod
nią. Ona widzi wszystko. Nawet ciemność, która jest w nas.
Ebert stał przez chwilę w zadumie, po czym potrząsnął
głową.
— Jednego nie rozumiem, Aluko. Dlaczego ja tu jestem?
Więźniarka. Ona jest tu całkowicie bezpieczna. Gdyby nawet
próbowała uciekać, nie ma dokąd. Do czego zatem jestem tu
potrzebny?
Echewa wzruszył ramionami.
— Może takie jest pańskie przeznaczenie.
— Moje przeznaczenie? — Ebert roześmiał się. — Co
przeznacznie może mieć wspólnego z planami naszego przyjacie-
la, DeVore'a. Nie, musi być jakiś konkretny powód, nie sądzisz?
Jakaś brudna sprawa, którą on nie chce pobrudzić sobie rąk.
Popatrzył na Osu, oczekując jego odpowiedzi, ale Echewa
milczał.
— No cóż, mniejsza z tym... Ale powiem ci, Aluko, że
nie jestem przyjacielem Howarda DeVore'a. W przeciwień-
stwie do ciebie nie mam wobec tego człowieka żadnego długu
honorowego.
— A mimo to służysz mu. To wydaje mi się dosyć dziwne.
— Taka była moja natura.
— Była?
Ebert uśmiechnął się.
— Chodźmy. Wejdźmy do środka, zanim wysiądzie mi
system ogrzewania.
— A więźniarka? Chce pan ją zobaczyć?
Ebert pokręcił głową.
— Nie. Miałeś rację, Aluko. Potrzebuję wypoczynku.
— A potem?
— Potem? — Ebert westchnął i wyciągnął rękę, dotykając
ramienia Echewy. — Kto wie? Może wtedy dowiem się, dla-
czego tu jestem.
* * *
DeVore siedział za biurkiem Schencka w Mieście Kang Kua
i oparłszy łokieć na stosie raportów, wpatrywał się w ciemny
ekran. Do świtu została jeszcze godzina i najgorsze zdawało
się być już za nimi. Po ostatniej serii egzekucji Kang Kua było
spokojne, a zamęt panował jeszcze tylko w dwóch wielkich,
zachodnich miastach, Tai Huo i Yang P'ing. Zniszczenia były
znaczne — Feng Shou Hao leżało w ruinach, jego kopuła
została rozbita, z pół miliona jego mieszkańców prawie nikt
nie ocalał, a straty w ludziach w innych miejscach szły w dzie-
siątki tysięcy — mimo to mogło być znacznie gorzej.
Rurociągi w porę zabezpieczono, rezerwuary pozostały nie-
tknięte i chociaż ogromne, ciągnące się na powierzchni dziesięciu
tysięcy mou, cieplarnie Tharsis także doznały pewnych uszko-
dzeń, nie było to nic znaczącego. W ciągu kilku tygodni osiągną
swoją normalną wydajność. Kompleks generatorów Tsu Li
Keng Seng już działał, a główne Unie komunikacyjne między
miastami były ponownie otwarte. Biorąc to wszystko pod uwagę,
sprawy nie wyglądały najgorzej. Mars przetrwał tę noc.
Z jego punktu widzenia podczas kilku ostatnich godzin
sytuacja uległa dramatycznej poprawie. Była taka chwila tej
nocy, kiedy zdawało się, że Mars pogrąży się w wojnie domo-
wej na pełną skalę. Po sukcesie w Hsiang Se Marsjański Sojusz
Radykalny zajął Kang Feng, zabijając przy tym wszystkich
żołnierzy miejscowego garnizonu. Stanąwszy wobec groźby
dalszych powstań, DeVore musiał natychmiast podjąć decy-
zję: walczyć z nimi czy też zawrzeć układ.
Świadomy delikatności sytuacji namówił jednego z najważ-
niejszych członków rządzącej rady, Daniela Hendersona, dłu-
goletniego propagatora reform, do poprowadzenia negocjacji.
Dał mu przy tym całkowicie wolną rękę. W czasie trwającej
godzinę rozmowy twarzą w twarz z Wang Tu w mieście Hsiang
Se, Henderson wystąpił z pakietem głębokich, wręcz rewolu-
cyjnych reform. Zaproponował także warunki rozejmu. Wszel-
kie działania zbrojne miały zostać natychmiast przerwane.
Miasta Hsiang Se oraz Kang Feng miały pozostać w rękach
MSR do czasu, aż pakiet reform zostanie dopracowany i raty-
fikowany przez nową Radę, w której będzie znacząca re-
prezentacja MSR. W tym czasie na wszystkich kanałach zo-
staną wygłoszone oświadczenia przedstawiające mieszkańcom
Marsa nowe propozycje oraz wzywające ich do pokojowej
pracy nad nową konstytucją. Wang Tu zgodził się.
DeVore wsparł brodę na złożonych dłoniach i jeszcze raz
zadumał się nad sytuacją.
MSR tryumfował, oczywiście. Osiągnęli wszystko, co chcie-
li, a nawet więcej. Ale ich radość będzie krótkotrwała, bowiem
program reform, który przedstawił im Henderson, był niedo-
rzeczny i niewykonalny. Co więcej, Rada Siedmiu nigdy by się
na to nie zgodziła, a na przekór temu, co sądził Schenck,
opinia T'angów ciągle miała swoje znaczenie. Byli słabi, to
prawda — znacznie słabsi niż, na przykład, dwadzieścia lat
temu — ale ciągle na tyle silni, by móc podjąć działanie,
zwłaszcza gdy brak reakcji z ich strony mógłby przyspieszyć
wybuch rebelii w domu. Poza tym Mars — nawet wziąwszy
pod uwagę to, co zrobili w ciągu tych kilku lat — ciągle był
jeszcze bardzo wrażliwy na bezpośrednie uderzenie militarne.
Nie. W rzeczywistości miał tylko dwie drogi do wyboru:
zmiażdżyć MSR albo podjąć walkę z Siedmiu. A do wojny
z Siedmiu nie był jeszcze przygotowany.
Chwilowo jednak pozwoli, by sprawy toczyły się swoją
drogą. Upłynie jakiś czas — kilka tygodni, może miesięcy —
nim Siedmiu będzie mogło odpowiedzieć na to, co stało się
tutaj tej nocy. Będzie ciężko pracował, by uspokoić ich obawy:
spacyfikuje Marsa i zrobi wszystko, by wyglądało na to, że
planeta poddaje się ich woli. W tym celu kazał już Rutherfor-
dowi wysłać wiadomość zapewniającą Radę na Chung Kuo
o niezmiennej lojalności Marsa wobec Siedmiu i informującą
ją o tajnych krokach podjętych w celu naprawy sytuacji. Było
bardzo mało prawdopodobne, że Tangowie uwierzą choćby
w jedno słowo tej deklaracji, jednakże jeśli będzie ona bodź-
cem do rozmyślań i powstrzyma od działania choćby o jeden
dzień, już spełni swoją rolę.
Uśmiechnął się. Tak. Biorąc wszystko pod uwagę, mogło
być znacznie gorzej. Cała ta afera mogła cofnąć go o pięć,
a nawet dziesięć lat. Okazało się jednak, że przedwczesna
akcja Schencka przyniosła wielką korzyść właśnie jemu, De-
Vore'owi. Mars należał do niego i mógł z nim zrobić, co chce.
A za pięć lat...
Przeciągnął się i zaczął przeglądać raporty. Pierwszy z nich
potwierdził to, co już słyszał. Duża ilość kadzi w HoloGen
została zniszczona w czasie wymiany ognia między jego od-
działami a Federacją Batesa. Kilka stworzeń także uległo
zniszczeniu. To z pewnością było irytujące, ale w kontekście
szerszego obrazu wydawało się niską ceną, którą trzeba było
zapłacić za ogólny sukces. Poza tym najważniejsze prace
prowadzono gdzie indziej — w fabryce na Sinai, pół li pod
powierzchnią piasków — a to miejsce nie zostało w żaden
sposób dotknięte przez zamieszki.
Zmiął kartkę i rzucił ją do kosza, który stał obok niego, po
czym sięgnął po następny raport. To było doniesienie od
Echewy, z Hellespontu.
Wziął głęboki oddech, rozgniewany wyniosłym tonem tego
komunikatu. Echewa miał o sobie bardzo wysokie mniemanie,
to było oczywiste. Gdy tylko skończy się ta sprawa z Ebertem
i dziewczyną, zniszczy Echewę i jego ludzi. To nie będzie
trudne. Wiedział, gdzie znajdowały się ich bazy. Wystarczy pół
tuzina ciężkich krążowników i problem zostanie rozwiązany.
A tymczasem miał jednak do załatwienia inną sprawę. Co
zrobić z córką Tolonena? Jeszcze dzień wcześniej postawiłby
bardzo dużo na to, że Rada Siedmiu, mimo cierpienia marszał-
ka, nie podejmie żadnej akcji, by odzyskać jego córkę. Już raz
T'angowie zostali wciągnięci w wojnę, której nie chcieli, z po-
wodu pochopnych działań marszałka i było bardzo mało
prawdopodobne, by jeśli naprawdę nie będą do tego zmuszeni,
zechcieli zaryzykować ponowną konfrontację. Teraz jednakże
wszystko uległo zmianie. Mars zbuntował się. Feng Shou Hao
legło w gruzach, a sytuacja była wielce napięta. Nawet jakaś
drobna sprawa mogła zmusić Siedmiu do działania. A jeśli
potrzebowali pretekstu, by rozpocząć wojnę, to nie było lep-
szego od porwania córki marszałka.
Ale czy oni naprawdę chcieli wojny? Czy nie było spo-
sobu, by zatrzymać córkę Tolonena i ułagodzić Siedmiu?
Jego instynkt podpowiadał mu, by ją zatrzymać, by kazać
Hendersonowi i Rutherfordowi blefować, udawać całkowitą
niewiedzę na temat tego, co stało się w Tien Men K'ou.
T'angowie zapewne nie uwierzyliby im, jednakże, aby zachować
pozory i pokój, mogli udać, że akceptują ich wyjaśnienia. A cóż
mógł zdziałać Tolonen bez poparcia Siedmiu? Mógł błagać,
wściekać się, ale w ostatecznym rozrachunku był bezsilny.
Oznaczało to wprawdzie, że musiałby zrezygnować z przyjem-
ności dręczenia marszałka przypominaniem mu o jego stracie,
ale czymże to było w porównaniu z zyskami, które przyniosła
ta noc. Nie. Zatrzyma dziewczynę i zrobi to, co wcześniej
zaplanował. Hans Ebert ożeni się z nią, tyle że po cichu,
prywatnie. Więcej nawet, każe Echewie, by zaślubił ich
jeszcze przed upływem tego dnia. A potem ukryje szczęśliwą
parę w jakimś bezpiecznym miejscu i przetrzyma tam do dnia,
kiedy będzie mógł ją wykorzystać. Do dnia, kiedy Mars będzie
na tyle silny, by móc wystąpić przeciw Siedmiu i wygrać.
Pochylił się, zamierzając zacząć dyktować polecenia dla
Echewy, kiedy ekran znajdujący się po stronie pokoju ponów-
nie się włączył. Na tle rozgwieżdżonego nieba stał oficer
Służby Bezpieczeństwa z nisko pochyloną głową.
— Majorze DeVore...
DeVore usłyszał ton paniki w jego głosie i poczuł, jak
ogarnia go chłód.
— O co chodzi, poruczniku Wadę?
— Właśnie otrzymaliśmy raport, sir. Wygląda na to, że
w naszej przestrzeni kosmicznej mamy trzy krążowniki bojowe
Służby Bezpieczeństwa. Weszły na orbitę dwadzieścia minut
temu.
Niemożliwe, pomyślał, Siedmiu nie mogło zadziałać tak
szybko. Jednakże w tej samej chwili zrozumiał, co się stało.
Tolonen musiał wysłać te jednostki kilka tygodni wcześniej, by
spotkały się z Luoyangiem i zapewniły bezpieczeństwo jego
córce. To byłoby posunięcie dość typowe dla tego starca. Ale
dlaczego nic o tym nie słyszał? Czy jego siatka na Chung Kuo
była tak kiepska, by przegapić coś równie ważnego?
Wziął głęboki oddech, wstał, obszedł biurko i zatrzymał się
naprzeciw ekranu.
— W porządku. Wyślij wiadomość, w której powitasz ich
i zapewnisz, że tutaj, na dole, sytuacja jest całkowicie opano-
wana. Potem daj mi na linię ich dowódcę. Przełącz go bezpo-
średnio tutaj, a ja każę Rutherfordowi, by z nim porozmawiał.
Ale w żadnym wypadku nie mów nic o losie córki Tolonena,
rozumiesz? Jeśli cię zapytają, powiedz im, że na dole przez
jakiś czas panował całkowity chaos i nie masz żadnych infor-
macji.
— Rozumiem.
— To dobrze. A teraz zabierz się za to. Kilka następnych
godzin będzie niezwykle ważnych dla naszej sprawy.
Z miejsca, gdzie siedział, wysoko nad jej łóżkiem, owad był
świadkiem wszystkiego. Widział twarde, kamienne łóżko, na
którym leżała więźniarka, i prymitywne, żelazne łańcuchy,
którymi przykuto ją do ściany. W świetle pojedynczego, miga-
jącego płomienia zauważył, jak unosi głowę i zwraca ją w stro-
nę drzwi. Jej oczy były wilgotne, a mięśnie napięte w oczekiwa-
niu tego, co się zbliżało.
Przez chwilę nic nie było słychać, stalowe drzwi na dobrze
naoliwionych zawiasach otworzyły się bezszelestnie, sprawia-
jąc, że płomień zamigotał jeszcze bardziej. Wpatrywała się
w cień zmrużonymi oczami, usiłując ustalić, kto stał w progu.
Przez chwilę patrzyła tak z zaciętą miną, zdecydowana nie
okazać po sobie lęku, po czym drgnąwszy ze zdumienia,
otworzyła szeroko oczy.
— To ty...
Ebert stał w progu i patrząc na nią, opierał się o krawędź
drzwi, jakby ratując się przed utratą równowagi. Wyglądało
na to, że to, co zobaczył, zaszokowało go, prawie sprawiło mu
ból. Przez jego twarz przemknął wyraz dziwnej niepewności,
po czym wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi.
— Jelka... — powiedział miękko, zwracając się ponownie
twarzą do niej.
— Powinnam wiedzieć — odparła spokojnie z dziwnym
chłodem w głosie. — Kiedy zobaczyłam tego łajdaka DeVo-
re'a w kosmodromie, powinnam się domyślić, że będziesz
gdzieś w pobliżu niczym jakiś mały, paskudny kawałek śmier-
dzącego łajna.
Zadrżał.
— Jelka, ja nie...
— Co ty nie? Nie kazałeś zabić mojej ciotki i wuja? Nie
zamordowałeś własnego ojca? A co z dzieckiem? Jak mogłeś to
zrobić? Swoje własne dziecko! Cóż z ciebie za potwór?
Ebert w milczeniu zwiesił głowę.
Podniosła gniewnie ręce, jakby chciała sięgnąć do jego
gardła, a łańcuchy przymocowane do pierścieni tkwiących
w ścianie, napięły się z brzękiem.
— Wiesz co? Gdybym była teraz wolna, gdybym miała
w ręce nóż i szansę jego użycia, wbiłabym ci go głęboko
w trzewia i za to, co zrobiłeś, przekręciłabym z całej siły.
Poderżnęłabym ci gardło i patrzyła, jak wykrwawiasz się na
śmierć. Wiesz o tym?
— Wiem.
Roześmiała się, patrząc na niego szyderczo, jakby to on był
skuty łańcuchami.
— Chciałabym móc powiedzieć, że dostałeś to, na co za-
służyłeś, ale to nieprawda, czyż nie? Chcę przez to powiedzieć,
że wciąż tu jesteś... że twój smród ciągle zatruwa powietrze. —
Potrząsnęła głową, poddając się nagle bolesnym wspomnie-
niom. — Czy zdajesz sobie sprawę z tego, co zrobiłeś? Czy
masz pojęcie o tych wszystkich cierpieniach, których byłeś
przyczyną?
— Zdaję sobie sprawę.
— Czyżby? — Patrzyła na niego przez chwilę z takim
wstrętem, z tak głęboką odrazą, że jeszcze raz spuścił gło-
wę. — A więc, co teraz, Hansie Ebercie? Jakie dalsze okrucień-
stwa, jakie plugastwo i poniżenia zaplanowałeś dla mnie?
A może jestem w błędzie i chodzi ci o moją duszę?
Poderwał gwałtownie głowę, zaskoczony jej słowami. Przez
jakiś czas jego usta drżały, a potem odezwał się cicho i nie-
pewnie:
— To nie tak, Jelko. Nie zabiłem ich. Żadnego z nich. Tylko
Festa. Ale pozostałych...
Patrzyła na niego z pogardą, miażdżąc go swym wzrokiem
i zmuszając do opuszczenia głowy. Równocześnie jego głos
zaczął drżeć i w końcu ucichł.
— Wystarczy — powiedziała i przysunęła się do ściany,
rozluźniając napięte łańcuchy. — Rób, co musisz zrobić. Ale
nie myśl, że kiedykolwiek uda ci się mnie dotknąć. Przynajmniej
nie tego, co we mnie jest prawdziwe. Tego nie możesz mieć.
— Nie — powiedział cicho. — Nie...
Zapadła cisza, pełne napięcia milczenie, a potem drzwi za
plecami Eberta otworzyły się gwałtownie. Echewa wszedł
powoli do środka, przyglądając się cały czas młodej kobiecie
siedzącej na kamiennym łóżku. Zmarszczył brwi, wyczuwając
panujące w celi napięcie i zwrócił się do Eberta.
— Znasz ją?
— Tak. Kiedyś na Chung Kuo byliśmy zaręczeni. To był
pomysł mojego ojca. Chciał związać nasze rodziny. Wzmocnić
przyjaźń, która łączyła go z jej ojcem. Ja chyba także tego
chciałem. Ale wyrządziłem jej wielką krzywdę. Nie mogę się
nawet dziwić, że mnie nienawidzi.
Echewa otworzył szerzej oczy.
— W takim razie żal mi was obojga, Hansie Ebercie. Właśnie
otrzymałem nowe instrukcje od naszego przyjaciela, DeVore'a.
Chce, abyście się pobrali, i żąda, by to się stało jeszcze dzisiaj.
* * *
Maszyna widziała wszystko.
Z satelity wiszącego wysoko nad orbitą malutkiego Deimo-
sa zobaczyła trzy krążowniki opadające nad rozległą, piasz-
czystą równiną Tharsis; zobaczyła błyski wyrzutni odpalają-
cych rakiety, które niczym ogniste strzały mknęły w promie-
niach wschodzącego słońca; obserwowała plamy płomieni po-
śród jaskrawej zieleni, wyrastające niczym kwiaty na pustyni
zlanej deszczem i, potem, czarne blizny w ziemi.
Z kamery umocowanej nad na wpół wykończonym rezerwu-
arem obserwowała tuzin mężczyzn — zamaskowanych, w kom-
binezonach zlewających się w jedno z otaczającą teren budowy
pustynią — którzy opuścili się na dno ogromnego, owalnego
zagłębienia i umieścili tam ładunki wybuchowe. Zrobiwszy to,
zniknęli niczym duchy, wtapiając się w bezkresną pustkę.
Chwilę później rozległa się seria głuchych eksplozji, ostry
trzask pękających ścian i wszystko zginęło w chmurze kurzu.
Z pozycji nad stajniami znajdującymi się pół li pod pias-
kami Sinai słyszała porykiwania zaniepokojonych ludzio-zwie-
rząt i patrzyła, jak pędzi się ich wzdłuż wąskich korytarzy
w stronę ramp załadunkowych.
Ze swego punktu obserwacyjnego ponad ekranem w luksu-
sowym gabinecie górującym nad Miastem Kang Kua, przyglą-
dała się człowiekowi, który sprowadził ją na Marsa — archite-
ktowi obecnych kłopotów — gdy kładł jeden kamień tu, drugi
tam, rozgrywając wielką grę, którą miał w głowie. I pojęła, że
tu właśnie jest źródło potencjalnego niebezpieczeństwa.
Nie znaczyło to, że była zagrożona. Przynajmniej jeszcze nie
teraz. Ale tak długo, jak dziewczyna będzie w niewoli, sprawa
pozostanie nie rozwiązana i nic nie położy końca procesowi
destrukcji. A w pewnym momencie sama znajdzie się w niebez-
pieczeństwie. To wiedziała na pewno. Było to dla niej jasne
i niedwuznaczne. Wszystko wskazywało na to, że powinna
podjąć jakieś działanie. Ale jakie?
Mogła uzbroić satelity — do czego od dawna wzywał
Schenck — i zestrzelić trzy statki najeźdźców. Ale to wywoła-
łoby wojnę, która przyniosłaby dalsze zniszczenia, możliwe, że
nawet jej samej. A zatem może najlepiej byłoby dać im to,
czego chcieli. Dziewczynę. Jelkę Tolonen. I wtedy, być może,
odlecą.
Zamrugała, wiedząc już, co musi zrobić i na ekranie znaj-
dującym się w odległości mniejszej niż li od miejsca, gdzie się
znajdowała, pojawiła się twarz: twarz człowieka, który zaled-
wie pół godziny wcześniej został mianowany tymczasowym
gubernatorem Marsa.
Twarz uśmiechnęła się i zaczęła mówić.
* * *
Kapitan portu Thomas Brookes ukłonił się nisko przed
ekranem, a następnie wyprostował się, poprawiając w po-
śpiechu swoją tunikę.
— Gubernatorze Henderson — powiedział, dając komuś
sygnał, by przyniósł mu jego buty. — Nie spodziewałem się, że
skontaktuje się pan ze mną tak wcześnie.
— Tak. Widzę właśnie, że się pan tego nie spodziewał,
kapitanie. Teraz jednak, kiedy wstał pan już z łóżka, chcę, aby
pan coś dla mnie zrobił. O ile mi wiadomo przetrzymuje pan
u siebie statek z Planetoid Trojańskich. To Tai Feng zarejes-
trowany na nazwisko niejakiego Shen Yeha. Chcę, aby pan
zwolnił ten statek, rozumie mnie pan? I chcę, aby zrobił to pan
natychmiast.
Brookes zawahał się, uświadomiwszy sobie delikatność swo-
jej sytuacji, o ile bowiem Henderson był jego formalnym
przełożonym, o tyle o wszystkim decydował Culver, który
zakazał mu wypuszczania kogokolwiek z kosmodromu Tien
Men K'ou bez swego bezpośredniego polecenia. Przełknął
ślinę i ponownie pochylił głowę, decydując się chwycić byka
za rogi.
— Proszę o wybaczenie, Ekscelencjo, ale obawiam się, że to
nie jest możliwe. Otrzymałem wyraźne instrukcje od Shih
Culvera...
Spodziewał się wybuchu gniewu, a w najlepszym razie
łagodnego protestu, ale zamiast tego Henderson odwrócił się
i zawołał kogoś spoza ekranu. Chwilę później gubernator
odsunął się na bok, a na ekranie pojawiła się twarz DeVore'a.
— Wszystko w porządku, kapitanie Brookes. Może pan
zwolnić Tai Fenga. Wyślę panu zaraz pisemne potwierdzenie
rozkazu.
Brookes ukłonił się energicznie.
— Tak jest!
Ekran ściemniał. Brookes usiadł, oddychając z ulgą, a na-
stępnie wyciągnął nogę, rozkazując ordynansowi, by naciągnął
na nią but. W chwili gdy tamten szarpał się z drugim butem,
zapiszczała drukarka sprzężona z ekranem. Brookes wstał,
wepchnął do końca stopy w ciasno dopasowane buty, podszedł
do drukarki i podniósł z tacki kartkę. Przeczytał ją z uwagą,
po czym kiwając głową, przeszedł do gabinetu i wezwał oficera
dyżurnego.
— Nic z tego nie rozumiem — powiedział Ikuro, przypina-
jąc się ciasno do fotela. — W jednej chwili mówią, że będziemy
musieli zostać tu przez bliżej nieokreślony czas, a w drugiej
pozwalają nam lecieć. Co się stało?
Kano pochylił się, wcisnął kilka guzików na tablicy kontrol-
nej, która znajdowała się przed nim, a następnie spojrzał na
niego i roześmiał się.
— Nie wiem i nic mnie to nie obchodzi, mały bracie.
Wszystko, co wiem, to to, że dobrze by było wydostać się stąd,
zanim znowu zmienią zdanie. Ci Marsjanie! — Prychnął z nie-
chęcią. — Już wolałbym codziennie przebywać z moją rodziną.
— To właśnie rodzina spowodowała, że wpadliśmy w tę
kabałę — powiedział rzeczowo Tomoko ze swego miejsca
z przodu statku. — A teraz, czy wszyscy są gotowi?
— Gotowy! — odkrzyknął siedzący z tyłu Shukaku.
— Gotowy! — krzyknęli równocześnie Kano i Ikuro,
uśmiechając się do siebie przez szerokość ciasnej kabiny.
— A zatem ruszajmy!
Dwadzieścia minut potem weszli na orbitę i mieli właśnie
wziąć kurs na Diomedesa, kiedy ekrany statku znowu ożyły.
Pojawiła się na nich twarz, którą Ikuro natychmiast rozpoznał.
— Shen Li... Posłuchaj. To ja, Hans Ebert. Potrzebuję
twojej pomocy.
* * *
— No i jak? Na co czekasz?
Hans Ebert odwrócił się i spojrzał na nią. Była jeszcze
piękniejsza, niż ją pamiętał. Silniejsza i bardziej dojrzała.
Nie spodziewał się, że zobaczy ją jeszcze kiedykolwiek w swo-
im życiu. A jeśli już, to na ekranie, z dala, jak wszyscy
śmiertelnicy oglądający bogów.
— To nie jest w porządku — powiedział, zwracając się
częściowo do niej, a częściowo do Echewy. — Nie mogę tego
zrobić.
— Nie masz żadnego wyboru — odparł Echewa, dotykając
jego ramienia. — Musisz to zrobić.
— Ale ona mnie nie chce.
— Czy to ma jakieś znaczenie? — Echewa spojrzał na niego
z napięciem w oczach. — Pomyśl, Hans. Jeśli tego nie zrobisz,
on każe cię zabić.
— A jeśli ucieknę?
Echewa uśmiechnął się.
— Na pustynię? Nie masz szans. Poza tym zatrzymalibyś-
my ciebie. Gdybyśmy tego nie zrobili, on obciążyłby nas winą.
A to mogłoby wiele kosztować.
Hans odwrócił głowę i spojrzał na Jelkę. Wyglądała tak,
jakby zażyła, cały swój gniew. Teraz po prostu patrzyła na
niego w milczeniu, próbując go ponownie ocenić.
— Nie — powiedział ostatecznie zdecydowany. — Nie
dbam o to, co on mówi. Nie zrobię tego. To nie jest w po-
rządku.
Echewa wzruszył ramionami.
— Dobrze. Rozumiem ciebie. Ale powiem ci, że jeśli on
każe mi zakuć cię w łańcuchy, zrobię to. Nie dlatego, że chcę,
ale ponieważ dałem mu swoje słowo. Rozumiesz mnie, Hansie
Ebercie? Lubię cię, ale nie mam wyboru.
Ebert popatrzył na niego ze zdumieniem.
— Co on takiego zrobił, Aluko? Ocalił ci życie? Wyciągnął
ci cierń ze stopy?
Echewa uśmiechnął się zasmucony, wydawało się, że był
zmuszony tak postąpić.
— Zrobił więcej. Ocalił nas wszystkich. Schenck zaplano-
wał kampanię przeciwko nam. Chciał zniszczyć nas wszyst-
kich. Ale DeVore przeciwstawił się temu. Przekonał Schencka,
by się wycofał.
— Czy to pewne?
— Mamy przyjaciół. Godnych zaufania, uczciwych
przyjaciół. To od nich dowiedzieliśmy się o tym.
Ebert roześmiał się.
— I uwierzyłeś w to?
— Dlaczego miałbym nie wierzyć?
— Ponieważ chodzi o DeVore'a. Ten człowiek to kłamca.
Przebiegły intrygant i podła kanalia. Przyjaciół kupuje sobie
dziesiątkami. To jego styl. Czy interweniował na waszą ko-
rzyść? No cóż, może. Ale z drugiej strony, skąd wiesz, że
Schenck miał taki plan?
— Och, wiem. — Echewa uśmiechnął się szeroko. — Mó-
wisz o cierniach, Hansie Ebercie, ale to my właśnie od długiego
czasu byliśmy cierniem w boku Schencka. Jednakże to nie
dlatego chciał nas wytępić. Widzisz, trzy lata temu pojmaliśmy
jednego z jego współpracowników, jego ulubieńca. Wyciąg-
nęliśmy go z transportowca i rozebraliśmy do naga. Następnie
przewieźliśmy go do Kang Kua, rozpięliśmy go tam na ramie
przed główną śluzą powietrzną i zostawiliśmy na wietrze, by
nieco ostygł.
— Rozumiem...
— Tak. Schenck szalał. Złożył publiczną przysięgę, że po-
mści tego człowieka, że zrówna z ziemią nasze osiedla, a piaski
pociemnieją od naszej krwi. I wtedy DeVore poleciał na
północ, by z nim porozmawiać. By wstawić się za nami. I to
poskutkowało. Schenck uspokoił się, a atak nigdy nie na-
stąpił. — Aluko westchnął. — Nigdy nie zrozumiałem, dlacze-
go on to zrobił, ale teraz, kiedy się do mnie zwraca, muszę
robić to, co mi każe. Tacy już jesteśmy, rozumiesz? Konsul-
towałem się z ndichie, starszymi, i oni się z tym zgodzili.
Odmówić mu jest czymś nie do pomyślenia.
— A więc to może jest odpowiedź na pytanie, dlaczego to
zrobił — powiedział Ebert. — Może znał wasze zwyczaje
i wiedział, że będziecie zmuszeni oddać mu przysługę. On
potrafi prowadzić długie rozgrywki. Planuje swoje ruchy z du-
żym wyprzedzeniem.
— Być może —odparł trzeźwo Echewa. —Jednakże jesteś
tutaj, mój przyjacielu. Muszę ożenić cię z tą dziewczyną albo
uwięzić. Co wolisz?
Zapadła chwila pełnego wahania milczenia, moment roz-
strzygnięcia ostatnich wątpliwości, po czym Ebert wyciągnął
ręce w stronę Echewy.
— Rób to, co musisz zrobić — powiedział, nie patrząc na
dziewczynę, ale świadomy tego, że przez cały czas jej błękitne
oczy obserwują go z uwagą. — Skuj mnie, jeśli musisz. Ale nie
ożenię się z nią. Chyba że by tego chciała.
Ryk wiatru był jak stały szum zakłóceń dochodzący z ze-
psutego odbiornika. Z miejsca, gdzie przywarł do skalnej
ściany nad osiedlem, owad wpatrywał się w tumany piasku,
a potężne soczewki jego oczu usiłowały wyłowić z nich kształt
nadlatującego statku.
Wysyłał swój sygnał już od ponad godziny. Sygnał ten
sprowadził Tai Fenga z jego orbity i pokierował ponad pust-
kowiem Noachis do Hellespontu. A teraz statek był już tutaj,
mniej niż sto ch'i od wejścia do osiedla i opuszczał się wolno,
ostrożnie, na piasek między skałami.
Owad nie wiedział, co się działo w celi — i nie dbał o to.
Był zwykłym okiem, oknem, przez które można było ob-
serwować wydarzenia. Umysł, który go kontrolował, był gdzie
indziej — o tysiąc li piaszczystej pustyni na południe. Kiedy
statek wylądował, owad przesłał mu krótki sygnał weryfi-
kacyjny, po czym wykonując nowe instrukcje, odleciał od
skały i mieląc skrzydłami w gęstym od piasku powietrzu,
walcząc z potężnymi podmuchami wiatru, poszybował w dół,
w stronę znajdującej się osiemdziesiąt ch'i niżej śluzy po-
wietrznej.
Tam, w zapewniającym mu bezpieczeństwo załomie scho-
dów, czekał, obserwując czterech mężczyzn, którzy nadeszli
ścieżką między skałami, zeszli w dół i zatrzymali się przed
drzwiami.
— Co robimy teraz? — rzucił jeden z nich do mikrofonu
swego skafandra, zwracając się do pozostałych.
— Myślę, że powinniśmy zapukać — odpowiedział głęb-
szym głosem drugi z nich.
— A co, jeśli nie będziemy tu mile widziani?
— Wtedy odejdziemy. Ale on powiedział, że czeka na nas,
Tomoko. Poza tym wysłał przecież sygnał, nieprawdaż? Sam
nas tu sprowadził.
— Tak, ale jeśli to jest jakaś pułapka?
— Dlaczego miałaby to być pułapka?
— A dlaczego nie?
Pierwszy z mężczyzn zawahał się, po czym odwrócił się
w stronę drzwi i uderzył w nie kilkakrotnie pięścią. Odczekał
jakiś czas i zastukał ponownie.
Ze środka dobiegł ich jakiś odgłos. Chwilę później koło
zaczęło się obracać. Mężczyzna cofnął się, spojrzał na pozo-
stałych i dostrzegł niepewność na ich twarzach.
Drzwi śluzy otworzyły się i w progu stanął mężczyzna. Był
większy od każdego z tej czwórki.
— Shen Li?
Jeden z przybyszów — pierwszy, który się odezwał — wy-
stąpił do przodu.
— Tylko ty — powiedział wielki mężczyzna, po czym od-
wrócił się i wszedł do środka śluzy.
— Wszystko w porządku — powiedział ten pierwszy, Shen
Li, zwracając się do pozostałych. — Wracajcie do statku.
Przyprowadzę z sobą Eberta.
Stali w bezruchu, patrząc jak wchodzi do środka. Dopiero
gdy koło przestało się ponownie obracać, zawrócili i ruszyli
powoli między skałami, zatrzymując się od czasu do czasu
i spoglądając za siebie. Zastanawiali się najwyraźniej, czy
zobaczą jeszcze kiedykolwiek swego brata.
* * *
¦
— Już nadeszła — powiedział Elechi, szyfrant, odwracając
się na swoim fotelu i podając Echewie depeszę.
— Czy to jego kod? — zapytał Echewa, przebiegając szyb-
ko wzrokiem po słowach tekstu.
— Jasne, że jego — odparł Elechi, patrząc ze zdziwieniem
na swego szefa. — Dlaczego pytasz? Myślisz, że nie jest praw-
dziwa?
Echewa wzruszył ramionami.
— Nie wiem. Chodzi o to, że opowieść tego małego Han
jest dosyć dziwna. Mówi, że dostali wiadomość od Eberta, że
widzieli go na swych ekranach, kiedy byli na orbicie, a to jest
po prostu niemożliwe. Ebert przez cały czas był w celi. A nawet
gdyby nie był, nie ma żadnej możliwości, by mógł wysłać taką
wiadomość. Nie. Dzieje się coś dziwnego. Spróbuj jeszcze raz
skontaktować się z naszym przyjacielem DeVore'em.
— A jeśli jego kod został złamany? Co będzie, jeśli ktoś
przejmuje nasze depesze?
— Powiedz mu to. Powiedz mu, że nie zwolnię Eberta ani
dziewczyny do czasu, aż nie uzyskam zadowalającego wyjaś-
nienia. Dobrze?
— W porządku. Zaraz się tym zajmę.
Echewa odwrócił się i ruszył szybkim krokiem przez labi-
rynt wąskich korytarzy. Kiedy dotarł do sali spotkań, czekali
tam na niego Ebert, mały Han i piętnastu jego najlepszych
ludzi. Wszyscy byli ubrani w skafandry i gotowi do wyjścia.
Spojrzawszy na twarz Hana, Echewa z trudem powstrzymał
się od śmiechu. Przybysz jeszcze nie doszedł do siebie po tym,
gdy wszedłszy do pomieszczenia, zobaczył tam szesnastu czar-
nych mężczyzn przyglądających mu się z ciekawością. Aluko
opuścił wzrok i zdusiwszy śmiech, przeszedł przez salę i usiadł
na ławie naprzeciw Eberta.
— Co się dzieje? — zapytał Ebert, spoglądając mu prosto
w oczy.
— Po prostu sprawdzam pewne rzeczy.
— Myślisz, że coś tu nie gra?
Echewa uśmiechnął się.
— Powiedzmy, że jestem ostrożny. W relacji twojego przy-
jaciela jest coś, co nie ma sensu.
— Mówisz o Shen Li? Myślisz, że on kłamie?
— To możliwe, prawda? Chcę przez to powiedzieć, że
równie dobrze może być wtyczką. Ta cała historia w barze
mogła być z góry ukartowana.
Ebert pokręcił głową.
— Nie. To wszystko było autentyczne. Bates... no cóż,
musiałem go zabić. Nie było innej możliwości.
— Jak w takim razie wyjaśnisz resztę relacji swego przyja-
ciela?
Ebert zmarszczył brwi.
— Co masz na myśli?
— Mówi, że zobaczył ciebie, kiedy byli na orbicie. Mówi, że
twoja twarz pojawiła się na ich ekranach. Że poprosiłeś ich
o pomoc i że lecieli tutaj, prowadzeni sygnałem, który im
wysyłałeś. — Tu Echewa roześmiał się. — A więc jak to
zrobiłeś, mój przyjacielu? Czy zdołałeś rozdwoić się i przenik-
nąć przez litą skałę? A ten twój bliźniak, kiedy już znalazł się
na zewnątrz, w zawierusze i na chłodzie, co on tam zrobił? Czy
z wiatru uwił sobie nadajnik i skierował go w stronę statku
kosmicznego? Nie. Coś tu nie pasuje i zamierzam dowiedzieć
się co to jest, zanim podejmę decyzję o moich dalszych posu-
nięciach.
Ebert patrzył w dół, a zmarszczki na jego czole zdawały się
głębsze niż poprzednio. W pewnej chwili zrobił taki gest, jakby
chciał coś powiedzieć, ale zawahał się i uniósłszy głowę, znowu
spojrzał na Aluko.
— To prawda. Ja rzeczywiście wzywałem pomocy.
W duchu. Nie skierowałem tego do Shen Li. Do nikogo
konkretnego. Ale... —Westchnął. —No cóż, kiedy przyszed-
łeś i powiedziałeś mi, że przybył, nie byłem... nie byłem
zaskoczony. Pomyślałem, tak, pomyślałem, że zareagował na
moje wezwanie i przyleciał.
Echewa spoglądał na niego szeroko otwartymi oczami,
które jaśniały bielą na tle czarnej jak smoła twarzy. Wszyscy
pozostali także słuchali tego z uwagą, a na ich ciemnych
twarzach malowało się napięcie.
— Wzywałeś pomocy?
Ebert kiwnął głową.
Reakcją na ten gest był szmer pełnych podniecenia głosów.
Osu przez jakiś czas wymieniali między sobą uwagi w jakimś
dziwnym języku, którego Ebert nie znał, po czym Echewa
wstał i podniósłszy rękę, uciszył ich.
— Macie rację, bracia. Wybór jest prosty. Musimy pomóc
naszemu przyjacielowi, nawet jeśli będzie to oznaczało konie-
czność opuszczenia naszego siedliska. — Odwrócił się i zmru-
żywszy oczy, spojrzał na Hana. — Ale powiedz mi jeszcze
jedno, Shen Li. Czy to jest twoje prawdziwe nazwisko?
Drobny mężczyzna popatrzył na Echewę i pokręcił głową.
— Nie, wodzu Echewa. Nazywam się Ishida, a na imię
mam Ikuro. I zanim mnie o to zapytasz, odpowiem ci, że to nie
jest nazwisko Han. Jest japońskie.
Ebert roześmiał się.
— Duchy! Jestem otoczony przez duchy! Czarni ludzie
i Japończycy. Co mnie jeszcze czeka?
Ale Echewa patrzył na niego w skupieniu, a kiedy się
odezwał, w jego głosie brzmiała powaga.
— A ty, Hansie Ebercie? Czy bardzo się od nas różnisz?
Tak Ikuro, jak i ty macie wiele z nami wspólnego. Wszyscy
jesteśmy martwi... w ich oczach.
* * *
Rozpiął jej łańcuchy, po czym cofnął się i patrzył, jak
masuje sobie pręgi na kostkach u nóg i nadgarstkach.
— Czy polecisz z nami? — zapytał.
— Dokąd?
Opuścił wzrok.
— Nie wiem. W każdym razie gdzieś daleko stąd. Daleko
od DeVore'a.
Milczała przez chwilę, po czym odpowiedziała:
— Nie rozumiem ciebie. Przecież byłam teraz całkowicie
w twojej mocy. Miałeś tylko zrobić to, co on chciał. Dlaczego
zatem nie posłuchałeś go? Co cię powstrzymało?
— To nie było w porządku — odparł cicho.
— Nie w porządku? Czy kiedykolwiek w przeszłości zwraca-
łeś na coś takiego uwagę? Co to za gra? Co próbujesz osiągnąć?
— Nic.
— No to dlaczego nie spojrzysz mi prosto w oczy i nie
powiesz tego? Dlaczego czaisz się tam jak jakieś... stworze-
nie? Co on ci zrobił? Wykastrował cię, czy co?
Uniósł wzrok, a w jego oczach mignął płomień gniewu.
Zauważyła to i roześmiała się.
— Ach... A więc ciągle tam jesteś, Hansie Ebercie. Za-
stanawiałam się przez chwilę, czy jakiś czarodziej nie wcielił się
w twoje ciało. Albo czy nie jesteś jakimś klonem z jednej
z fabryk DeVore'a.
Popatrzył na nią ze zdumieniem.
— Wiesz o tym?
— To była jedna z ulubionych teorii mojego ojca. Chciał
przysłać tu Karra, aby sprawdził, czy to jest prawda, jednakże
T'angowie na to nie zezwolili. Ale miał rację, prawda? On był
tutaj przez cały czas. Stąd, z Marsa, dyrygował wszystkim
niczym jakiś pełen jadu kukiełkarz. A ty, Hansie Ebercie... kim
jesteś, jeśli nie jedną z jego kukiełek?
Ebert pokręcił wolno głową.
— Już nie. Przysięgam ci.
— Przysięgasz mi? — Jej śmiech był chłodny i szyder-
czy. — Od kiedy to twoje przysięgi mają jakąkolwiek wartość?
Nie. Jak to mówią Han? Aha. Wąż zmienia skórę, ale pozo-
staje wężem. To prawda, czyż nie?
Patrzył na nią przez chwilę w milczeniu z dziwnym wyrazem
w oczach, a następnie zadrżał.
— Dobrze. A więc nie wierzysz mi. W porządku. Mogę
z tym żyć. Zasłużyłem sobie na to. Ale jeśli moje przysięgi
nic dla ciebie nie znaczą, niech moje czyny świadczą o tym, kim
jestem. A jestem teraz innym człowiekiem. Widzisz, Jelko,
kiedy umarł mój ojciec, zmieniłem nie tylko skórę. Zmieniłem
się cały. Nie zabiłem go, przynajmniej nie w sensie fizycznym,
ale jestem za to odpowiedzialny.
Wziął głęboki oddech i ciągnął dalej:
— Tej nocy, kiedy zginął, próbował mnie zabić. Chciał
wydusić ze mnie życie. Mój własny ojciec, człowiek, który
kochał mnie bardziej niż ktokolwiek na świecie, który dbał
o mnie bardziej niż o swoje ogromne imperium przemysłowe.
Byłem ślepy. Nie widziałem tej miłości. Nie zauważałem jej do
czasu, aż było za późno. Wszystko, co mnie interesowało, to
zaspokojenie mojej własnej chciwości, moich samolubnych
żądz. Ty to dostrzegłaś. Wiem, że tak było. Widziałem to
w twoich oczach w dniu naszych zaręczyn i...
— Słowa — przerwała mu szorstko i stanęła naprzeciw
niego. — To nic więcej, tylko słowa.
— Tak... — Odwrócił się, nie mogąc wytrzymać jej oskar-
żającego spojrzenia. — Ale mimo to polecisz z nami, prawda?
— Dokąd?
— Do Tien Men K'ou. Podobno przybyła tam flota wojen-
na wysłana przez twojego ojca. Mówi się, że szukają ciebie.
Spojrzał na nią i zauważył, że przygląda mu się z uwagą,
przymrużywszy oczy.
— Mówisz serio?
— Tak.
Zawahała się, mierząc go badawczym wzrokiem, a następ-
nie roześmiała się.
— Cóż mam do stracenia? Jeśli kłamiesz, to i tak nie może
spotkać mnie nic gorszego niż teraz. A jeśli mówisz praw-
dę... — Ponownie zawahała się, po czym dodała głosem łagod-
niejszym i bardziej miękkim niż poprzednio: — No cóż...
zastanowimy się nad tym, kiedy to się stanie, dobrze?
¦ * *
Kosmodrom Tien Men K'ou stał w płomieniach. Widoczna
za nim wielka kopuła miasta tonęła w ciemnościach.
— Co tu się stało? — zapytał Ikuro, pochylając się nad
ramieniem starszego brata. — Kiedy stąd wylatywaliśmy,
wszystko było w porządku!
— Popatrz tam — odparł Tomoko, wskazując coś znaj-
dującego się na skraju prawej części ekranu. — Kiedy star-
towaliśmy, tych dwóch statków tam nie było. To muszą być
jednostki rządowe.
— Tak — wtrąciła Jelka, stając za ich plecami. — Ten
mniejszy, to Ta Chi. Większy, z działami laserowymi, nazywa
się Chang Hsien. Jeśli te dwa są tutaj, to gdzieś w pobliżu musi
być także Shen Yi.
— Znasz te statki? — zapytał Tomoko, spoglądając na nią
ze zdziwieniem, najwyraźniej zaskoczony jej wiedzą.
— Tak — odpowiedziała, patrząc w zadumie na ekran. —
Wiele razy byłam na Chang Hsienie. — Odwróciła się i spoj-
rzała na Eberta, który siedział obok Kano w środkowej kabi-
nie. — Miałeś rację.
Uśmiechnął się.
— Wiem.
— Tomoko — dodała, nie odrywając wzroku od Eberta —
połącz się z Chang Hsienem. Używają mikrofalowych częstot-
liwości, 32.4 GHz, o ile dobrze pamiętam. Poproś komandora
Hassinga, a jeśli go nie będzie, kapitana Graya. Powiedz im, że
masz córkę marszałka na pokładzie i prosisz o zezwolenie na
lądowanie w południowej części kosmodromu. Aha, i powiedz
im jeszcze, że jestem bezpieczna i że masz zamiar mnie uwol-
nić, gdyż w innym wypadku mogłoby im wpaść do głowy, by
cię zestrzelić.
Tomoko odwrócił się i rzucił pytające spojrzenie Ebertowi.
Hans kiwnął głową.
— Zrób, co ona mówi.
— A więc to prawda. Rzeczywiście mnie wypuszczasz.
— Na to wygląda.
Po raz pierwszy uśmiechnęła się.
— W takim razie muszę powiedzieć, że cię źle oceniłam,
Hans. Może naprawdę się zmieniłeś.
— Może — odpowiedział, a jego twarz dziwnie stward-
niała. — Z drugiej jednak strony, może robię głupstwo. Może
powinienem cię zatrzymać. Przynajmniej byłabyś moją żoną.
Miałbym cię.
Uśmiech wolno zniknął z jej ust.
— Zabiłabym się.
Jego głos opadł do ledwie słyszalnego szeptu.
— Być może. Ale teraz nie mam już nic.
Słyszała Tomoko, który za jej plecami łączył się z Chang
Hsienem, ale po raz pierwszy nie czuła radości na myśl o swym
uwolnieniu, nie czuła żadnej ulgi, siedzący bowiem przed nią
mężczyzna, którym gardziła przez ostatnie sześć, siedem lat,
mężczyzna, którego bała się tak w snach, jak i na jawie,
z wyrazem bezgranicznego smutku w oczach pochylił głowę
i ramiona, jakby spotkała go właśnie ostateczna klęska.
— Wstawię się za tobą — powiedziała ogarnięta nagłą,
nieoczekiwaną potrzebą, by go pocieszyć. — Powiem ojcu,
co dla mnie zrobiłeś. Porozmawia w twojej sprawie z Li
Yuanem.
Ebert uniósł powoli głowę i spojrzał jej prosto w oczy.
— Nie. To nic nie da. Nie ma dla mnie powrotu. Nie mów
nic. Albo pochwal tych dzielnych ludzi za to, że przyszli ci
z pomocą. O mnie nie wspominaj. Nigdy mnie nie widziałaś,
ani nie słyszałaś o mnie. Rozumiesz?
Patrzyła na niego w milczeniu, jakby widziała go po raz
pierwszy.
— Jesteśmy kwita? — zapytał, zmrużywszy nieco oczy.
Jelka wzięła głęboki oddech i pokręciła głową.
— Nie. Kazałeś zabić moją ciotkę i wuja, i to rozdzieliło
nas na zawsze. Nigdy ci tego nie wybaczę. Wybaczam ci to, co
mi uczyniłeś. I zgoda, nic o tobie nie powiem.
Ebert pokiwał głową, usatysfakcjonowany jej słowami.
W tym momencie z głośników znajdujących się nad głową
Tomoko dobiegła ich odpowiedź z Chang Hsiena.
Patrzyli, jak schodzi w dół; widzieli ubranych w ciemne
mundury żołnierzy, którzy złożywszy jej ukłony, uformowali
pospiesznie wokół niej ochronny kordon i poprowadzili w stro-
nc wielkiego krążownika. Po chwili zniknęla w środku maszy-
, ny, a zaraz potem zamknięto właz.
Ebert odsunął się od ekranu i westchnął.
. — Dokąd teraz lecimy? — zapytał Tomoko.
— Tam — odparł Ebert, wręczając mu kartkę, którą dostał
wcześniej od Echewy.
Tomoko przyjrzał się liczbom oznaczającym współrzędne,
po czym wpisał je do komputera. Chwilę później odwrócił się
i zmarszczył czoło.
— Ale tam nic nie ma. To środek pustyni.
— Po prostu lećmy tam — powiedział Ebert, wpatrując się
w sylwetkę ogromnego statku, która wypełniała ekran. —
Będę się martwił, kiedy już tam będziemy.
Godzinę później wysadzili go. Odszedł w ciemność i zniknął,
. jakby połknięty przez pustynię. Jednakże, kiedy wznieśli się
w górę i skierowali w prawo, zobaczyli w świetle własnych
< reflektorów kilkunastu ludzi, którzy wyszli z zagłębienia
w skałach i ustawili się w półokręgu wokół niego.
' — Osu... — powiedział cicho Ikuro. — Wygnańcy.
: — Podobnie jak my — odparł Kano i wystukawszy dane
określające ich nowy kurs, spojrzał na młodszego brata ocza-
» mi, w których widać było głęboką zadumę.
Tak, pomyślał Ikuro, zapinając pasy fotela. Podobnie
jak my.
— Stało się — powiedział DeVore. — Wszystko skoń-
czone.
— Być może — odpowiedział Rutherford. — Ale może
jednak powinieneś pozostać. Może teraz, kiedy już dostali to,
czego chcieli, zostawią nas w spokoju i odlecą.
DeVore roześmiał się zjadliwie.
— Tak myślisz? Naprawdę myślisz, że zadowolą się tym
i zostawią nas w spokoju? Nie. To jest właśnie pretekst, na
który czekali, ich szansa, by nas ukarać. Jeśli ocaleje jedna
dziesiąta mieszkańców Marsa, będę zdziwiony. Oni czekali na
taką okazję od pięćdziesięciu lat. Myślisz, że zatrzymają się
teraz?
Jego słowa wprawiły Rutherforda w osłupienie.
— Ale ja myślałem...
— Co myślałeś? Że kocham Marsa? Że to jest mój
dom? — DeVore roześmiał się. — Pieprzyć Marsa. To choler-
na dziura i zawsze tak będzie. Był użyteczny, bardzo użytecz-
ny, ale to się skończyło. Zabieram stąd tylko jedną rzecz, która
jest warta zatrzymania. Już ją wysłałem.
— Nie rozumiem.
DeVore odwrócił się i zaczął porządkować swoje biurko.
— Rzeczywiście. Ale z drugiej strony nigdy nie było takiej
potrzeby. Ty także byłeś użyteczny, Andreasie. Ale teraz... —
Uniósł głowę. — No cóż, spadaj stąd, chłopczyku. Nie po-
trzebuję twojej planety. To dziura pełna gówna. Nie chcę być
królem szamba.
Rutherford patrzył na niego oszołomiony.
— Idź już! —powiedział DeVore. Wyjął rewolwer, pobawił
się nim przez chwilę i wymierzył go w swojego byłego sojusz-
nika. — Spieprzaj, teraz, zanim użyję tej zabawki.
— Ależ Howardzie...
Kula gwizdnęła tuż obok jego głowy i wbiła się w ekran,
niszcząc maszynę.
— Po prostu idź już — powiedział DeVore spokojniej niż
poprzednio. — Idź teraz, zanim cię zabiję.
Rutherford cofnął się, a następnie odwrócił i wybiegł z po-
koju. Na korytarzu dobiegł go śmiech DeVore'a, który brzmiał
jak dźwięk wydawany przez powietrze uchodzące z przebitej
kopuły. ,-
ROZDZIAŁ 5
------------------
Matka Niebo
Była noc. Marsjańska stolica Kang Kua wciąż płonęła, a jej
wielka, roztrzaskana kopuła otworzyła się w stronę nieba.
Dalej widać było ścianę krateru, ogromną i ciemną.
Z występu skalnego znajdującego się w odległości dwóch li
na południe kilkunastu mężczyzn przyglądało się scenom zni-
szczeń, a migoczący blask płomieni padał na ich czarne twarze.
Słyszeli krzyki umierających, które niosły się w rzadkim,
lodowatym powietrzu. Byli świadkami rozpadu i powolnego
duszenia się największego miasta Marsa, którego nie chroniła
już zakrzywiona płyta kopuły. Sama kopuła była teraz ciemna,
zaczerniona przez ogień, a strumyk uciekinierów uchodzących
przez śluzy powietrzne zupełnie już ustał. Nikt więcej nie
ocalał.
Ebert popatrzył na stojące wokół niego milczące postacie,
po czym ponownie zwrócił wzrok na miasto, wiedząc, że ten
obraz na zawsze już pozostanie w jego pamięci. W ciągu mniej
niż trzydziestu godzin dwa wieki cierpliwego tworzenia i budo-
wania zostały zniweczone. Mars rozerwał się na części w serii
pełnych cierpienia konwulsji, które przypominały śmiertelne
drgawki oszalałego na skutek jakiejś choroby zwierzęcia.
Kiedy płomienie przygasły, odwrócili się i ruszyli w stronę
swoich sań motorowych. Idąc po pogrążnych w ciemnościach
wydmach, nie rozmawiali. Sceny, których byli świadkami,
wprawiły ich w pełną przygnębienia zadumę. Dopiero kiedy
znaleźli się z powrotem w osiedlu, zaczęli rozmawiać o tym, co
widzieli.
— Najbardziej żal mi kobiet i dzieci — powiedział jeden
z nich. — Nie potrafię przestać myśleć o tym, co bym czuł,
gdyby one były moje.
Odpowiedziało mu ogólne potakiwanie. Widok umierające-
go miasta otrzeźwił ich. Przedtem omawiali sytuację z pod-
nieceniem i prawdziwą radością, w którą wprawiła ich per-
spektywa ostatecznego uwolnienia się spod jarzma Han. Teraz
jednak uświadomili sobie cenę tej wolności — cenę mierzoną
śmiercią i cierpieniem milionów ludzi.
Jeden z młodszych mężczyzn spojrzał w górę, a jego ciemna
twarz zalśniła w świetle lampy.
— To było okropne. Czułem się taki bezsilny. Pragnąłem to
powstrzymać, ale cóż mogłem zrobić? Co mógł zrobić ktokol-
wiek z nas?
— Możemy to zapamiętać — odpowiedział mu jeden ze
starszych. Zwrócił w stronę młodzika swoją siwowłosą głowę
i dodał: — I możemy upewnić się, że nasze dzieci także będą to
pamiętały.
W czasie podróży na północ, do Kang Kua, Ebert dowiedział
się od swych towarzyszy o tym, jak wiele Osu wycierpieli; jak
rok po roku polowano na nich i tępiono, aż w końcu ich gniew
zmienił się w gorycz, a gorycz w rezygnację. Matko Niebo,
wybaw nas, modlili się. Ale teraz wszystko będzie inaczej. Będą
nowe historie do opowiadania nie narodzonym jeszcze dzie-
ciom, kiedy rozpoczną swoje życie pod Matką Niebem.
Zapadła cisza. Pochylili głowy i spuścili oczy. Potem, jakby
wydobywając to z jakiejś studni smutku tkwiącej gdzieś w głębi
jego serca, stary człowiek zaczął śpiewać. Przez jakiś czas
śpiewał sam, po czym powoli, jeden po drugim, przyłączyli się
do niego pozostali, aż całe pomieszczenie rozbrzmiało pełnym
przygnębienia refrenem. Mężczyźni płakali śpiewając, a ich
twarze uniosły się w górę, jakby pieśń swą kierowali do samej
Matki Nieba.
Obserwujący to Ebert zadrżał w pewnej chwili gwałtownie
i zacisnął pięści, chcąc przeciwstawić się uczuciu ogromnej
straty, które go nagle ogarnęło, i niezmierzonej pustki, która
pojawiła się w jego sercu. Jednakże jego żal, jego osobiste
cierpienie, były niczym w porównaniu z tym, co spotkało Osu.
Dawno temu, powiedział mu Echewa, Osu żyli w Afryce.
Przez dziesięć tysięcy lat prowadzili spokojne i uporządkowane
życie. Byli jednością z ziemią i niebem. A potem przybyli Hung
Mao — biali ludzie — którzy napadali na ich wybrzeża, łapali
ich i ładowali do wielkich statków, po tysiącu do każdego.
Mężczyźni, kobiety i dzieci, skuci łańcuchami jak zwierzęta,
przebywali tam w strasznych warunkach, masowo umierając.
Przewożono ich na nowy kontynent — do Ameryki — gdzie
byli zmuszani do niewolniczej pracy na roli. Kilka wieków
później, w czasach tyrana Tsao Ch'un, ich rasa została na
Chung Kuo kompletnie wytępiona. Jednakże tu, na Marsie,
część z nich ocalała. Przybyli tu jako wolni ludzie wraz
z innymi — białymi, żółtymi, przedstawicielami wszystkich
wyznań i narodowości — którzy pierwsi zasiedlili tę surową
planetę. Kiedy jednak pojawili się żołnierze Tsao Ch'una,
okazało się, że dla Osu nie ma miejsca w miastach. Tak więc
zaczęli żyć na pustyni pod wielką, czarną kopułą nieba. Na-
zwali je Matką, widząc w jej twarzy ciemne odbicie własnych
twarzy. Matka Niebo...
Przebiegł wzrokiem po ich twarzach, zaskoczony łzami
widocznymi na każdej z nich, zadziwiony otwartością tych
ludzi, brakiem jakichkolwiek barier czy też masek. Już na
pierwszy rzut oka można było stwierdzić, jacy oni są. I wraz
z tą świadomością ogarnęło go dziwne, nieodparte pragnienie,
by się połączyć — związać siew jakiś sposób — z tymi
Osu. Być takim samym jak oni, to stało się nagle nie tylko
pożądane, ale i konieczne. Widział, jak patrzą na siebie — jak
bracia — a przeciwności losu tylko wzmacniały więź istniejąca
między nimi. Zadrżał. On był sam. Przez całe swoje życie był
samotny. Ale teraz przejrzał na oczy i żył — być może pierw-
szy raz od dnia urodzenia — wolny od konieczności przy-
wdziewania maski i ograniczeń narzuconych mu przez po-
chodzenie. I co miał z tym wszystkim zrobić?
Kiedy pieśń ucichła, opuścił wzrok, prawie obawiając się, że
gdy spojrzy na nich, zobaczy jakiś gest lub usłyszy słowo
świadczące o tym, że go odrzucają. Być bowiem odtrąconym
przez Osu — wygnańców — byłoby rzeczywiście czymś na
kształt piekła.
— Hans...
Spojrzał w górę. Naprzeciw niego, w drzwiach, stał Aluko
Echewa i wzywał go do siebie gestem ręki. Ebert rozejrzał się
wokół i zauważył, że przypatrują mu się z zainteresowaniem,
wyraźnie zaciekawieni, jak zareaguje.
— O co chodzi? — zapytał spokojnie.
— Statki odleciały — odpowiedział Echewa. Jego twarz nie
wyrażała żadnych uczuć. — Rurociągi są zniszczone, wszyst-
kie miasta zostały spalone lub zrównane z ziemią. Ich marze-
nia o Marsie są martwe, mój przyjacielu. Nadszedł czas,
byśmy zaczęli realizować nasze marzenie.
Ebert zawahał się, po czym wstał i podszedł do niego, czując
przez cały czas na sobie ich wzrok. Kiedy Echewa obrócił się,
podążył za nim długim, opadającym stromo w dół korytarzem,
nie wiedząc, co go czeka. Najpierw przeszli obok małych
kuchni wyrąbanych w litej skale. Następnie minęli rodzinne
sale sypialne, w których na pryczach siedziały w otoczeniu
swoich dzieci czarne kobiety i w milczeniu patrzyły na nich. Na
dole korytarz skręcał ostro w prawo. Stał tam ubrany w ska-
fander wartownik, który na ich widok otworzył wewnętrzne
drzwi do śluzy powietrznej.
Weszli do środka. Ebert stanął obok Echewy, który za-
mknął drzwi i przekręcił koło. Kiedyś już stał tak, nie wiedząc,
co go czeka. Wtedy okazało się, że czekało go spotkanie z rasą
czarnych ludzi oraz kobietą, którą kochał i utracił. A co teraz?
W pewnej chwili stwierdził ze zdziwieniem, że Echewa przy-
gląda mu się z uwagą.
— Nie powinieneś oczekiwać zbyt wiele — powiedział
Echewa.
Zbyt wiele? Patrzył, jak Osu przekręca koło, zasta-
nawiając się, co tamten miał na myśli, a kiedy ciężkie drzwi
otworzyły się, wstrzymał oddech na widok tego, co było
za nimi.
Wszedł w okrągłe, wydrążone w skale zagłębienie o średnicy
około trzydziestu kroków. Zagłębienie otaczały blade, nieregu-
larne kamienie o wysokości dziesięciu do dwunastu ch'i. Pod
stopami miał drobny, czerwony piasek. Ale jego wzrok pobiegł
w górę, ku wielkiemu kręgowi nieba. Ponad nim płonęły
jasnym blaskiem gwiazdy, a wśród nich dostrzegł Chung Kuo,
jaskrawy punkt bieli, oko Cyklopa patrzące w dół, na niego.
Rozejrzał się wokół ze zdziwieniem. To była kopuła, miniatu-
rowa kopuła.
— To jest to miejsce — powiedział Echewa. — Poczekaj,
a on przyjdzie.
Ebert odwrócił się i spojrzał na niego.
— Poczekać?
Ale Echewa cofnął się bez słowa i zamknąwszy za sobą
drzwi, zostawił Eberta samego, w ciszy i w obliczu płonącego
ogniem nieba. Ebert zrobił dwa kroki w stronę środka za-
głębienia i zatrzymał się nagle, czując, że włosy na głowie
stanęły mu dęba. Naprzeciw niego, nie dalej niż dziesięć ch'i od
miejsca, gdzie stał, na skale siedział stary człowiek — siwo-
brody Han. Miał na sobie luźne szaty, które częściowo ginęły
w cieniu, a na jego kolanach leżało coś, co wyglądało jak
płaskie pudełko.
A przecież zagłębienie było puste...
— Witam cię, Hansie Ebercie. Czy w twoim sercu zapano-
wał już spokój?
Ebert zrobił kilka kroków do przodu i zatrzymał się dopiero
wtedy, gdy od starca dzieliło go kilka ch'i. Przez chwilę
podejrzewał, że jest to jakiś hologram wyświetlany gdzieś
z góry, ale widząc go z bliska, zrozumiał, że ma przed sobą
prawdziwego człowieka. Oczy starca były przejrzyste, a ich
wyraz łagodny. Roztaczał wokół siebie atmosferę wielkiego
spokoju.
— Kim jesteś?
Stary człowiek uśmiechnął się, ukazując idealnie kształtne,
choć pożółkłe zęby.
— Jestem mistrz Tuan. Można powiedzieć, że przyjaciel.
A teraz usiądź, proszę. Trudno mi się rozmawia, kiedy muszę
wyciągać szyję, aby zobaczyć twarz swego rozmówcy.
— Wybacz mi... — Hans usiadł, podkulając nogi pod sie-
bie. Stary Han przyglądał mu się z zadowoleniem, a następnie
pochylił się lekko w jego stronę.
— Czy dużo kosztowało cię oddanie tego, czego najbardziej
pragnąłeś?
Ebert zmrużył oczy.
— Masz na myśli dziewczynę?
— Czy to mam na myśli?
Ebert zastanawiał się przez chwilę, po czym pokiwał głową.
O cóż innego mogło tu chodzić? Wszystko pozostałe, wszystkie
ziemskie dobra, nie miały dla niego znaczenia. Jedyne co się
liczyło, to dobra opinia Jelki. A także przyjaźń Osu.
— Czy to było trudne?
Ebert opuścił wzrok.
— Tak — przyznał. — Trudniejsze niż mógłbym to sobie
kiedykolwiek wyobrazić. Był taki moment, najkrótsza z chwil,
kiedy pomyślałem o zatrzymaniu jej, ale... — Uniósł głowę
i spojrzał w oczy Hana. — Nie mógłbym potem żyć sam
z sobą. Rozumiesz mnie?
Twarz starego Hana nie zmieniła się. Na jego ustach pojawił
się słabiutki cień uśmiechu — ironii? zrozumienia? — a w jego
oczach skierowanych na młodego mężczyznę była głębia, ciep-
ło i ponadczasowa mądrość.
— Obserwuję cię już od długiego czasu, Hansie Ebercie.
Znam drogę, którą przebyłeś. Niektórym może się zdawać, że
upadłeś bardzo nisko, jednakże moje oczy widziały, jak wydo-
bywasz się z ciemności. Z drugiej jednak strony, niektórzy
mogą powiedzieć, że jakkolwiek przeszedłeś długą drogę, Tsou
Tsai Hei, to Droga jest jeszcze dłuższa i ty zrobiłeś na niej
dopiero pierwszy krok.
Ebert pochylił się do przodu.
— Wybacz, mistrzu Tuanie, ale dlaczego mnie tak na-
zwałeś?
— Tsou Tsai Hei? — Stary Han roześmiał się. —
Wybacz, młody przyjacielu, ale myślałem, że znasz mandaryń-
ski. Czy to tak trudno pojąć?
Tsou Tsai Hei. Wędrujący w ciemnościach.
— Nie — odparł Ebert i ogarnięty niepewnością zamilkł.
Rozumiał słowa, ale czy rozumiał ich znaczenie?
Mistrz Tuan podniósł rękę.
— Mniejsza z tym. Jak powiedział Hsu Yu, imię jest tylko
gościem rzeczywistości. Liczy się to, co leży za imieniem,
prawda? Mam na myśli pytanie o to, gdzie jest ciemność. Gdzie
można ją znaleźć? W ludzkich sercach? W źrenicy oka? W cie-
niu i głębi bezgwiezdnej nocy? Mówimy o człowieku, że jego
serce jest czarne, a jednak bez ciemności czym byłoby światło?
Bez zła czym byłoby dobro? Ty możesz to zrozumieć, Tsou
Tsai Hei. Ty tam byłeś. Przez całe swoje życie byłeś
człowiekiem czynu. Teraz, wchodząc w wiek średni, musisz
przyjąć inny kurs. Musisz przyswoić sobie wuwei, umiejętność
zachowania bierności. Musisz poszukiwać te, prawdziwej cno-
ty, którą zapewni ci Droga.
Pochylił się lekko do przodu.
— Jesteś silny. Wystarczająco silny, jak to zauważyłem, by
zabić człowieka gołymi rękami. A jednak czym jest prawdziwa
siła? Czy wyraża się ona w dominacji nad innymi? Czy to jest
prawdziwa siła? A może prawdziwa siła to umiejętność
powstrzymywania się? Może polega ona na zdolności przeciw-
stawienia się własnym pragnieniom i żądzom? Tego właśnie
musisz się nauczyć, Tsou Tsai Hei. Tego i jeszcze znacznie
więcej.
— A Osul Jaką rolę oni w tym odgrywają?
Stary Han roześmiał się.
— Mam ci powiedzieć wszystko? Nie, Tsou Tsai Hei,
tego musisz się sam dowiedzieć. Przyglądaj się im. Bądź taki
jak oni. Pozostań tu i dokończ dzieło, które czas rozpoczął
w tobie. Czekaj tu ukryty w ciemności. Czekaj, aż nadejdzie
wezwanie.
— Wezwanie?
Starzec uśmiechnął się.
— Bądź cierpliwy i ciężko pracuj. Droga jest trudna, nieza-
leżnie od tego, gdzie człowiek się znajduje. Jednakże tobie
może uda się odnaleźć siebie. A to jest pierwszy krok, niepraw-
daż? Nigdy już nie ukrywaj się za maską, Hansie Ebercie.
Żadnych masek więcej.
Powiedziawszy to, pochylił się, podniósł pudełko i ofiarował
je Ebertowi.
— Potrwa to trochę, ale nauczysz się w końcu cierpliwości.
To ci w tym pomoże.
— Co to jest?
— Słowa. Obrazy. Przyjaciel, kiedy będziesz potrzebował
przyjaciela. Oko, kiedy będziesz potrzebował oka.
Ebert pochylił się, chcąc spytać, co to miało znaczyć, ale
starzec powstrzymał go, podniósłszy jeszcze raz rękę.
— Obawiam się, że nasza rozmowa zbliżyła się do końca.
Musisz już iść. Popatrz, twoi przyjaciele czekają na ciebie.
Ebert odwrócił się. Śluza była otwarta. W drzwiach stało
dwóch Osu, Echewa i stary mężczyzna, który rozpoczął pieśń.
Odwrócił się z powrotem, chcąc coś na koniec powiedzieć, ale
mistrz Tuan zniknął.
Obrócił się dookoła siebie, spodziewając się, że była to jakaś
sztuczka, ale nigdzie wewnątrz kopuły nie dostrzegł śladu
starego człowieka. Ponieważ nie było tam także żadnego wyj-
ścia, mistrz Tuan powinien być w środku, chyba że potrafił
przechodzić przez litą skałę. Ta myśl sprawiła, że spojrzał
znowu na Echewę, przypomniawszy sobie, co tamten powie-
dział mu kiedyś o przechodzeniu przez skały.
— Czy to było prawdziwe, Aluko?
Echewa wskazał na pudełko.
— On ci to dał?
Ebert przytaknął.
— A więc było.
Ebert spojrzał w górę, uświadomiwszy sobie nagle ogrom
nieba rozpościerającego się nad jego głową. Było ciemne i bez-
graniczne. Tak ciemne, że nie było żadnej możliwości, by
jakiekolwiek ludzkie oko mogło je przejrzeć. Ale czym była ta
ciemność? W jaki sposób ona i on byli związani? Zadrżał. Całe
swoje życie spędził w blasku sztucznego światła, w świecie
ograniczonym ścianami, sufitami i podłogami. Teraz musiał się
nauczyć żyć zupełnie inaczej — na zewnątrz, pod tą przy-
gniatającą swym ogromem kopułą ciemności.
W pewnej chwili znieruchomiał, przypomniawszy sobie sło-
wa Echewy i czując, że napełniają one jego serce dziwnym
spokojem.
„Noc jest naszą matką. Rozprasza nasze lęki. Mówi nam,
kim jesteśmy. Matka Niebo jest wszystkim. Żyjemy i umiera-
my pod nią. Ona widzi wszystko. Nawet tę ciemność zakorze-
nioną gdzieś w głębi nas".
Tak było. I począwszy od tego momentu, będzie zawsze.
Tak. Nadszedł czas, by zmienić się, by stać się wędrującym
w ciemności.
Żadnych masek więcej, pomyślał, powtarzając słowa stare-
go Han. Następnie ukłonił się lekko w stronę miejsca, gdzie
siedział mistrz Tuan, i ruszył do wyjścia. Nadszedł czas, by
zacząć być.
CZĘŚĆ II WIOSNA 2212
NA OGNISTYM
KOLE
Mistrz powiedział: „Chytre słówka, przymilna twarz
i całkowita służalczość są zachowaniami,
które Tso-ch'iu Ming uznał za niegodziwe.
Ja także uważam je za niegodziwe.
Ukrywanie wrogości pod maską przyjaznej twarzy
Tso-ch'iu Ming uznał za niegodziwość.
Jak także uważam to za niegodziwość".
Konfucjusz, Analekta, Księga V, 25
Nie wyciągajcie mnie przemocą z grobu.
Ty jesteś duszą zbawioną; mnie za to
Rozkrzyżowano na ognistym kole,
A roztopiony ołów moich łez
Spływa i parzy mnie okrutnie.
William Shakespeare, Król Lir, Akt IV, Scena II
przeł. Stanisław Barańczak
r
f
ROZDZIAŁ 6
Tysiąc Oczu
Blade światło padające na ciemną, polakierowaną powierz-
chnię sprawiało, że maska zdawała się lśnić. Była gładko
zaokrąglona, wysoka, prawie majestatyczna, o rysach zastyg-
łych w surowym, władczym wyrazie. W wąskich szczelinach
najczystszej czerni połyskiwały wilgocią oczy o ciemnych źreni-
cach, które chłodno, lecz z uwagą patrzyły na drugi koniec
wielkiego, pokrytego obsydianem stołu, gdzie stary człowiek,
pobrzękując łańcuchami skuwającymi jego ręce, kłaniał się
nisko i rzucając trwożne spojrzenia w stronę zamaskowanej
postaci, cofał się w stronę drzwi. Na sygnał, przekazany
gestem ukrytej w rękawiczce dłoni, strażnicy złapali więźnia
pod ręce i wyciągnęli z sali, a odgłos ich kroków wybijanych
twardymi obcasami na płytkach podłogi rozległ się echem po
całym pomieszczeniu.
Drzwi zamknęły się z trzaskiem. W ciszy, która potem
nastąpiła, sześciu zamaskowanych i ubranych w długie płasz-
cze mężczyzn odwróciło się w swych fotelach ustawionych
wokół stołu, kierując wzrok w stronę Pierwszego Smoka,
który był nienaturalnie spokojny i splótł dłonie przed sobą.
Była to chłodna, ciemna sala, nad którą górowały z trzech
stron wysokie balkony. Na nich, a także w cieniu za siedzący-
mi mężczyznami, stali w pogotowiu inni, czekając na decyzję
Pierwszego Smoka.
Zebrali się, aby przedyskutować powagę sytuacji, w jakiej
się znaleźli, i wybrać drogę, którą mieli dalej podążać. Dwa dni
wcześniej Rada Siedmiu podjęła decyzję o obcięciu funduszów
Ministerstwa i ograniczeniu jego personelu. Już samo to było
poważną sprawą, ale w kontekście pozostałych wydarzeń sta-
wało się poważnym ciosem. A to, co stary człowiek właśnie im
powiedział, sprawiło, że podjęcie jakiegoś działania stawało się
wręcz koniecznością. Ale jakiego? Jakie kroki mogli przedsię-
wziąć i pozostać równocześnie lojalnymi wobec ich panów
i władców, wobec Siedmiu.
Maska pochyliła się nieco, jakby miała wyjawić jakiś sek-
ret — jakąś konspiracyjną tajemnicę, którą można było po-
wiedzieć jedynie szeptem — ale głos, który rozległ się chwilę
później, był silny i wyraźny: był to głos świadczący o absolut-
nej pewności siebie mówiącego.
— Jeśli chodzi o główną sprawę, nasze stanowisko jest
jasne. Musimy porozmawiać z naszymi panami i przekonać
ich, że rozwiązanie, które wybrali, jest... nieroztropne. Że
dalsze posuwanie się tą drogą może doprowadzić tylko do
katastrofy. Po drugie, musimy dopracować naszą alternatyw-
ną strategię — strategię walki z Siedmioma Nieszczęściami
naszych czasów.
Siedem Nieszczęść... Ze wszystkich stron wielkiej, tonącej
w cieniach sali dobiegły odgłosy aprobaty. Kiedyś było tylko
jedno „Wielkie Nieszczęście" fałszywej historii — choroby, dla
której zwalczenia powołano ich Ministerstwo — ale w ciągu
ostatniej dekady w głębinach miast odnowiły się wszystkie
rodzaje odwiecznych dolegliwości społecznych. Powrót do reli-
gijności, terrorystyczna insurekcja i infiltracja wyższych pozio-
mów przez Triady — to były Trzy Nieszczęścia Naturalne
będące wynikiem wielkiego grzechu zaniedbania, zapomnienia
o odpowiedzialności. Do tego można było dodać nową potęgę
Izby w Weimarze, zmiany w Edykcie, osłabienie władzy Sied-
miu i na koniec, sprawę nie mniej ważną, destrukcyjny wpływ
Pliku Arystoteles. To były Cztery Nieszczęścia Polityczne,
które wynikały bezpośrednio z polityki obecnej Rady Siedmiu.
Pomiędzy tymi rozmaitymi nieszczęściami tkwiło Ministerst-
wo Tysiąca Oczu, którego ucieleśnieniem był Pierwszy Smok.
— Pójdę do nich osobiście — powiedział, wyprostowując
się, a obecni w sali nie mogli się oprzeć wrażeniu, że to nie
człowiek siedzi w tym fotelu o wysokim oparciu, ale jakiś
kamienny posąg — aby przedstawić nasze propozycje i uświa-
domić im powagę sytuacji.
— A jeśli nie będą słuchać, / Lungt
Pierwszy Smok zwrócił się w stronę ministra, który postawił
to pytanie, spojrzał mu w oczy, a potem obrzucił wzrokiem
pozostałych.
— Wtedy niech się stanie. Nasza roła została określona sto
pięćdziesiąt lat temu, w czasach Tsao Ch'una, kiedy z chaosu
tysiąca narodów po raz pierwszy wykuwano Chung Kuo. To
nam przekazano zadanie utrzymywania siły Chung Kuo i pil-
nowania, by nic nie zatruło jego poziomów. To nam dano
prawo karania śmiercią tych, którzy zboczyli z Wielkiej Drogi.
Ciężko będzie nam sprzeniewierzyć się naszemu historycznemu
obowiązkowi i potulnie ustąpić wobec Siedmiu Nieszczęść, ale
jeśli Siedmiu nie zechce nas wysłuchać, jeśli Rada odmówi
zaakceptowania tego, co musi być zrobione, by ochronić
Chung Kuo przed siłami, które grożą rozerwaniem go na
strzępy, będziemy musieli zrobić, co nam każą. Kształtowanie
polityki nie należy do nas. My mamy ją po prostu realizować.
Napięcie, które zapanowało po tych słowach, było prawie
namacalne.
— A ta druga sprawa, / Lungi Starego człowieka?
Pierwszy Smok odwrócił się i spojrzał na pytającego, który
siedział na prawo od niego.
— Znałem Yin Sbi. Wielu z nas go znało. Był dobrym
pracownikiem, zaufanym człowiekiem, który osiągnął wysoką
pozycję w Ministerstwie. Ogromnie smuci mnie fakt, że padł
ofiarą tak pokrętnych idei. A jednak to dobrze wyjaśnia sam
problem, prawda? Jeśli taki człowiek może ulec tym wpływom,
to jakie szansę ma sto starych nazwisk? Tak, to tylko potwier-
dza moje najgorsze obawy. Musimy znaleźć źródło tej nowej
choroby i wyrwać ją z korzeniami, zanim zachwaści cały
ogród.
Pierwszy Smok rozejrzał się wokół i podniósł głos, aby
wszyscy mogli go wyraźnie słyszeć.
— Prawdziwa Historia, tak Yin Shu nazwał ten nowy ruch.
Słyszeliście to sami. Prawdziwa Historia... — Pokręcił wolno
głową, a następnie rozłożył ręce przed sobą na obsydianowym
stole. — No cóż, wszyscy wiemy, co to jest, prawda? Kłamst-
wo. Próba osłabienia tego, w co wierzymy i dla czego żyjemy.
Ale to im się nie uda. Nie pozwolimy na to. Ślubuję, że
poczynając od tej chwili, będę prowadził totalną wojnę prze-
ciwko tym, którzy przyjęli doktrynę Prawdziwej Historii, że
będę ich niszczył bez litości, niezależnie od tego, kim będą.
Postąpić inaczej, byłoby równoznaczne ze zdradą świętych
zasad naszego Ministerstwa.
Odpowiedział mu głęboki pomruk aprobaty.
— Dobrze. A więc zgadzamy się, ch'un tz\P.
Wszyscy zebrani przy stole pokiwali z powagą głowami.
Pierwszy Smok, usatysfakcjonowany tym poparciem, wstał
i podniósł rękę, odprawiając tajemniczych ludzi skrytych
w cieniach na balkonach i pomiędzy filarami. Posiedzenie
dobiegło końca.
Spotkali się jeszcze później, już bez masek na twarzach.
Tym razem było to w mniejszym i jaśniejszym pomieszczeniu,
którego drzwi pilnowali uzbrojeni strażnicy. Na ścianie, za
masywnym biurkiem, wisiała wielka mapa Chung Kuo, na
której bladozłotym kolorem oznaczono siedem Miast, a tysiąc
czarnych szpilek pokazywało miejsca, gdzie znajdowali się
agenci Ministerstwa —jego „tysiąc oczu" pomiędzy masami.
Pierwszy Smok stał pod mapą, zwróciwszy w stronę naj-
bliższych współpracowników swoją szeroką twarz typowego
Han.
— Czy przygotowałeś listę, bracie Fan? — zapytał, napot-
kawszy na wzrok swego piątego brata.
— Zrobiłem to, o co prosiłeś — odpowiedział minister Azji
Zachodniej, podając swemu najstarszemu bratu ręcznie zapisa-
ną kartkę.
— Dobrze. — Pierwszy Smok przejrzał listę z zaintereso-
waniem, po czym ponownie uniósł głowę. — Czy to wszyscy?
Fan przytaknął i popatrzył na pełne zrozumienia twarze
pozostałych Smoków.
— Czy chcesz, abym zajął się wszystkimi z tej listy?
— Natychmiast. A potem sprawdź, czy uda ci się przygoto-
wać spotkanie z An Shengiem. O ile mi wiadomo, ten wielki
człowiek zaczął się niecierpliwić. Słyszano, że mówił, oczywiś-
cie prywatnie, o wzięciu spraw w swoje ręce.
— Tak jest, bracie. I są jeszcze inni pośród Rodzin Mniej-
szych, którzy czują tak samo. Czy chciałbyś się spotkać z nimi
wszystkimi?
Pierwszy Smok pokręcił głową.
— Nie. Kluczem jest An Sheng. Jeśli on zdecyduje się
działać, inni podążą za nim. A w towarzystwie równych sobie
rangą mógłby czuć się... skrępowany.
Fan uśmiechnął się szeroko, ze zrozumieniem.
— Dobrze. A więc ruszaj natychmiast. Sprawdź te nazwis-
ka. Ja tymczasem skontaktuję się z Tsu Ma i poproszę go
o audiencję. Najwyższy czas, aby Siedmiu zrozumiało głębię
niepokoju, jaki wzbudzili.
* * *
Kiedy sześciu ministrów wychodziło z komnaty, Shang Mu
czekał w korytarzu obok filara, z opuszczoną w ukłonie głową.
Następnie, na sygnał Szefa Służby, wszedł do środka, a war-
townicy zamknęli za nim ogromne drzwi.
— Ekscelencjo — powiedział, kłaniając się nisko.
Pierwszy Smok stał w drugim końcu sali, przed dużym,
ciemnym biurkiem, które dzięki swojej masywności przypomi-
nało płytę nagrobka. Z jego prawej strony stał mały, brodaty
Han o surowych rysach i przedwcześnie posiwiałych włosach.
Jego jasnopomarańczowe i fiołkoworóżowe jedwabie ostro
kontrastowały z ponurą czernią oficjalnego stroju Pierwszego
Smoka. Shang Mu znał go bardzo dobrze. Nazywał się Hsia
i był Wu, osobistym wróżbitą Pierwszego Smoka. Jego widok
sprawił, że Shang Mu zaczął gorączkowo myśleć. Jeśli Hsia był
tutaj, sprawa musiała być bardzo poważna.
— Shang Mu — powiedział Pierwszy Smok, przyzywając
go gestem lewej ręki i pozostawiając ją wyciągniętą, aby Shang
mógł uklęknąć i pocałować pierścień.
Shang wyprostował się, ale unikał jego wzroku.
— Wzywałeś mnie, / Lungul
Pierwszy Smok zawahał się na moment, po czym odwróciw-
szy się w bok, zaczął mówić:
— Yin Shu był porządnym, dobrym człowiekiem. Zaufanym
pracownikiem. Jeszcze tydzień temu powiedziałbym, że w ca-
łym Ministerstwie nie ma nikogo, kto byłby bardziej lojalny od
niego. Jednakże pozory mogą mylić, nieprawdaż? Wygląda na
to, że Prawdziwa Historia jest jak choroba, która zżera człowie-
ka na długo przed ukazaniem się na jego ciele jej pierwszych
objawów. Nie można nic powiedzieć, dopóki nie jest za późno.
Shang Mu pochylił głowę o cal lub dwa i poczuł, że żołądek
skręca mu się ze strachu. Czy ktoś go oskarżył? O co tu
chodziło? Chciał zapytać, ale powstrzymał się w porę, wiedząc,
że przerwanie Pierwszemu Smokowi wywołałoby tylko gniew
tego wielkiego człowieka.
Pierwszy Smok popatrzył na Wu i skinąwszy głową, zrobił
krok do przodu, stając dokładnie naprzeciw Shanga.
— No i oto jesteś, Shang Mu. Nigdy w dziejach Ministers-
twa żaden Hung Mao nie osiągnął tak wysokiego stanowiska.
Żaden, jak się zdaje, nie pracował ciężej, by wypełnić święte
powołanie naszej instytucji. Mimo to patrzę teraz na ciebie
i zastanawiam się, czy mogę ci ufać. Czy nie zostałeś zarażony
tą samą chorobą? Znałeś Yin Shu, prawda? Był twoim dobrym
przyjacielem?
Shang Mu przełknął z wysiłkiem ślinę.
— Tak jest, Ekscelencjo.
— I nic nie podejrzewałeś?
— Absolutnie nic, Ekscelencjo. Do samego końca sądzi-
łem, że jest dobrym człowiekiem i zaufanym przyjacielem.
Pierwszy Smok pokiwał głową, po czym nieoczekiwanie
położył delikatnie rękę na ramieniu Shanga.
— Nie bój się, Shang Mu. Nie oskarżam ciebie. Musisz
jednak zrozumieć moją ostrożność. To, co muszę powiedzieć...
Przerwał i przesunął się nieco. Zakrzywił palec, wzywając
Shang Mu, po czym podszedł z nim do wielkiego biurka.
Na jego ciemnej powierzchni Wu rozpostarł płachtę mate-
riału: starego, wyblakłego jedwabiu. W samym środku jed-
wabnego kwadratu narysowano koło o średnicy równej długo-
ści ludzkiego ramienia. Wewnątrz koła namalowano osiem
trójkątnych symboli oznaczających Niebo, Wiatr, Wodę, Gó-
rę, Ziemię, Piorun, Ogień i Jezioro. Na zewnątrz koła symbole
zostały powtórzone, a ich uporządkowanie odpowiadało „Se-
kwencji Wcześniejszego Nieba", Niebo z Ogniem, Wiatr z Pio-
runem i tak dalej. W pobliżu leżała księga starej wyroczni,
jeszcze nie otwarta. Na jej czarnej, zwyczajnej okładce wyryto
wielki znak Tao.
Shang Mu przyglądał się przygotowaniom Wu, który zapa-
lił cieniutkie świeczki na południu i północy oraz wschodzie
i zachodzie, kołysząc się przy tym w przód i w tył i mrucząc coś
do siebie, jakby był w stanie transu. Na skraju biurka leżała
złożona kartka z pytaniem, które Pierwszy Smok chciał zadać
wyroczni. Shang zerknął na nią, a potem popatrzył na twarz
Pierwszego Smoka i pojął natychmiast, że chodziło o niezmier-
nie ważną sprawę.
— Jesteśmy gotowi — powiedział Wu, zwracając się w ich
stronę. W prawej ręce trzymał pięćdziesiąt pałeczek krwaw-
nika. — Proszę przeczytać pytanie, Ekscelencjo.
Pierwszy Smok pochylił się i podniósł kartkę. Rozłożywszy
ją, odchrząknął i zaczął czytać:
— Czy wobec zbliżającej się ciemności powinniśmy rozdać
masom pochodnie, czy też tysiąc oczu powinno rozjaśnić się
większym blaskiem?
Shang popatrzył na drugą stronę biurka. Wu uśmiechał się.
Po chwili pochylił się i rzucił pałeczki na blat. Następnie
szybkim ruchem dłoni rozdzielił je na dwie części, po czym
powtórzył to tak, że na powierzchni biurka leżały trzy grupy
pałeczek — trzy linie pierwszego trójkąta. Usatysfakcjonowa-
ny zebrał je i powtórzył cały proces.
Wielokrotnie jeszcze wypuszczał łagodnie pałeczki z ręki
i dzielił je na części, i za każdym razem wpatrywał się w kształ-
ty powstałych w ten sposób trójkątów, zapamiętując je. Na
koniec zepchnął wszystko na bok i spojrzał w oczy Pierwszego
Smoka.
— Górny trójkąt to Ch'ien, Niebo, a dolny to K'an, Woda.
Sześciobok to Sung, Konflikt.
Pierwszy Smok popatrzył na niego ze zdumieniem, prawie
z niedowierzaniem, po czym wyszeptał:
— Sung... Jesteś tego pewny?
Wu kiwnął głową, po czym podniósł wielką księgę, otworzył
ją na właściwej stronie i zaczął czytać:
Konflikt. Jesteś szczery,
A jednak przeszkadzają ci.
Przezorne zatrzymanie się w pół drogi daje powodzenie.
Dążenie do samego końca przynosi klęskę.
Spotkanie z wielkim człowiekiem jest korzystne dla ciebie.
Niekorzystna jest podróż przez wielką wodę.
Pierwszy Smok, wyraźnie podniecony, spojrzał w bok.
— Jest tak, jak się tego obawiałem. Kiedy cię wezwałem,
Wu Hsia, powiedziałem sam do siebie, że jeśli wyjdzie Sung,
będę wiedział, co robić. Byłem pewien, że to będzie „Kon-
flikt". Czy jednak wyrocznia nie mówi, że taki konflikt nie
może być pomyślnie zakończony? Czy nie mówi, że chociaż
nasza sprawa jest słuszna, a nasze serca czyste, przeprowa-
dzenie naszego zamiaru do końca da tylko początek nowemu
nieszczęściu? — Pokręcił głową, przygnębiony odpowiedzią,
którą otrzymał. — Jeśli tak jest, to jak mam działać? Jak
mam uczynić pierwszy krok, kiedy wiem, że przede mną
jest przepaść?
Wu patrzył w dół i przebierał palcami po brodzie.
— Wcale tak nie musi być, mój panie. Jak mówi wyrocznia,
walka może skończyć się szczęśliwie, jeśli przeprowadzi się ją
właściwie i w sposób zrównoważony. Dbaj o zachowanie
równowagi w swoich działaniach, a wszystko będzie dobrze.
Pierwszy Smok patrzył na Wu przez chwilę, a następnie
nieznacznym, ale świadczącym o irytacji gestem, odprawił go.
— Zostaw mnie teraz, Hsia. Muszę porozmawiać z moim
młodszym ministrem.
— Ekscelencjo.
Ukłoniwszy się i zostawiwszy wszystkie swoje rzeczy tam,
gdzie leżały, Wu wycofał się z pokoju. Kiedy już wyszedł,
Pierwszy Smok odwrócił się i spojrzał na Shang Mu.
— Czy rozumiesz, co tu się działo, Shang Mu?
Shang zawahał się, a następnie zaryzykował odpowiedź.
— Czy to ma coś wspólnego z twoim spotkaniem z Tsu
Ma, panie?

— Jest z nim związane.
— Związane, Ekscelencjo?
— Jak cień ze słońcem. Widzisz, Shang Mu, nie spodzie-
wam się, by z mojego spotkania z Tsu Ma wynikło coś
nowego. Nie spodziewam się żadnych koncesji, żadnych no-
wych funduszów, a nawet tej grzeczności, że zostanę zaszczy-
cony jakimś wyjaśnieniem. A jednak to spotkanie jest niezbęd-
ne. Bez niego nic się nie wyklaruje. Bez niego słowa wyroczni
nie będą miały sensu.
— Nie rozumiem, Ekscelencjo. Jeśli Tsu Ma nie da niczego,
to co się wyklaruje?
— Niedługo poznasz nowe wytyczne. Będzie to zupełnie
nowa strategia walki z Siedmioma Nieszczęściami.
Shang Mu popatrzył ze zdumieniem na swego pana.
— Ale przecież tam, w wielkiej sali, sam, Ekscelencjo,
powiedziałeś, że zrobimy to, co rozkaże nam Rada Siedmiu.
Że będziemy realizować ich politykę, a nie tworzyć własną.
Pierwszy Smok uśmiechnął się, nie otwierając zaciśniętych
warg.
— To prawda. Ale ta wypowiedź była przeznaczona dla
uszu szpiegów Siedmiu, którzy są wśród nas, i nie odzwiercied-
la stanowiska Rady Wewnętrznej.
— Rozumiem.
— To dobrze. — Pierwszy Smok przerwał i przyglądał mu
się przez chwilę z dziwnym wyrazem twarzy. Następnie ob-
szedł biurko i usiadł za nim. — Musisz zrozumieć jedno,
Shang Mu. Od tej pory to, co będziemy mówili publicznie, i to,
co będziemy robili prywatnie, musi się różnić. To niefortunne,
ale konieczne. Nie możemy siedzieć bezczynnie i pozwolić
Siedmiu, by sterowali prosto na skały. Dla dobra wszystkich
musimy wziąć sprawy we własne ręce. To nie jest nielojalność,
Shang Mu, musisz to pojąć. Wszystko, co zostanie zrobione,
nie będzie wynikało z chęci osobistych zysków, czy też dążenia
do rozszerzenia władzy naszego ministerstwa. Zrobimy to dla
dobra Chung Kuo. — Przerwał, a po chwili dodał, przyjmując
uroczysty ton: — Przyjrzeliśmy się dokładnie sytuacji i zgodzi-
liśmy się. Umowa została złamana. Musimy zacząć działać
albo patrzeć, jak świat, który zbudowaliśmy, rozpada się na
kawałki.
Umowa została złamana... Osłupiały Shang Mu
poczuł, że zalewa go fala gorąca. A jednak czy to nie była
prawda? Czyż Siedem Nieszczęść nie było wystarczającym
dowodem na to, że Rada Siedmiu nie kontroluje już wypad-
ków? Tak. Pierwszy Smok miał rację. Nadeszła chwila, by
działać, niezależnie od Siedmiu, jeśli to będzie konieczne.
Wiedział to już od jakiegoś czasu, ale dopiero słowa Pierw-
szego Smoka sprawiły, że w pełni to sobie uświadomił.
Pochylił się w niskim ukłonie i powiedział:
— Zrobię wszystko, co zostanie mi polecone, / Lungu.
— To dobrze. Słuchaj zatem uważnie. Sprawa funduszów
jest pretekstem. Już od ponad stu lat przestaliśmy polegać
w tej kwestii na Siedmiu. Nie można jednak powiedzieć, że
pieniądze nie są dla nas ważne. W ciągu kilku następnych
miesięcy musimy z wytężeniem pracować nad uzyskaniem
nowych funduszów. Przygotowanie tego będzie częścią twoich
nowych zadań, Shang Mu.
— Ale gdzie ja znajdę takie pieniądze, Ekscelencjo?
Pierwszy Smok sięgnął do szuflady biurka, wyjął z niej
cienką teczkę i podał ją Shangowi.
— W środku znajdziesz listę tych, którzy w ciągu kilku
ostatnich lat ujawnili słowem lub uczynkiem, że sprzeciwiają
się posunięciom Siedmiu. W normalnej sytuacji, jak wiesz,
podjęlibyśmy działanie, wspólnie ze Służbą Bezpieczeństwa,
mające na celu zdyskredytowanie takiej opozycji. Jednakże na
tajnym zebraniu, które odbyło się trzy lata temu, podjęto
decyzję, by w wypadku tych z nich, których potęga i wpływy
mogą w przyszłości okazać się przydatne, powstrzymać się na
jakiś czas od takiej akcji. — Uśmiechnął się. — Teraz właśnie
jest ta przyszłość. Musimy okiełznać tych opozycjonistów
i zacząć nimi kierować... stworzyć sojusz ludzi podobnie myś-
lących, ludzi pragnących walczyć z wycieńczającą siły społe-
czeństwa chorobą liberalizmu.
Pochylił się w stronę młodszego ministra, a jego twarz
przybrała nagle surowy, nieugięty wyraz.
— Musisz mnie dobrze zrozumieć, Shang Mu. Skończył się
czas półśrodków. Musimy się chwycić brzytwy albo utonąć.
Służba Bezpieczeństwa nie jest już tą samą siłą, jaką była
kiedyś. Są skorumpowani i leniwi, przegnili aż do szpiku kości.
Ich wywiad jest nieudolny, a generałowie opieszali i głupi.
Tylko my możemy jeszcze nieść pochodnię idei naszych przod-
ków. Zawarto zbyt wiele kompromisów. Zbyt wiele układów.
Nadszedł czas, by podrzeć wszystkie papierowe tygrysy, by
oczyścić poziomy i narzucić siłą surową dyscyplinę naszemu
wielkiemu społeczeństwu. Siedmiu tego nie zrobi. Brak im woli.
Tylko my to możemy uczynić, Shang Mu. Tylko Tysiąc Oczu.
Shang pochylił głowę, poruszony słowami swego pana.
— Rozumiem, Ekscelencjo, i jestem gotów zrobić wszyst-
ko, czego zażądasz, a nawet i więcej, ale co z Siedmiu?
Z pewnością będą się spodziewali, że zareagujemy na ich
posunięcia. A nasi agenci? Jak ich przekonamy o konieczności
przyjęcia nowej strategii?
— Słuszne uwagi, Shang Mu, ale my rozważyliśmy wszyst-
ko. Jeśli chodzi o Siedmiu, będziemy głośno i demonstracyjnie
okazywać nasze niezadowolenie z ich decyzji. Będę się ostenta-
cyjnie kontaktował z innymi ministerstwami oraz rozmaitymi
wpływowymi osobistościami, prosząc, by poparli naszą sprawę.
A my zażądamy nie tylko przywrócenia dawnego poziomu
finansowania oraz zatrudnienia, ale i zwiększenia przydziału
środków na działalność naszej instytucji. W oczach naszych
władców będzie to wyglądało tak, jakbym walczył tylko o swoje
sprawy, i to walczył ostro, grożąc nawet rezygnacją. To im
zamydli oczy i rozwieje ich podejrzenia. Pomyślą, że już się ze
mną rozprawili. Ale prawdziwa praca opozycji będzie prowa-
dzona gdzie indziej, w tajemnicy, z dala od ich ciekawskich oczu.
I tu właśnie pojawiasz się ty, Shang Mu. Ty i wewnętrzna siatka,
którą tak starannie budowałeś przez ostatnie trzydzieści lat.
Shang pochylił się, świadomy pochwały widocznej w oczach
przełożonego.
— Rozmyślałem o tym długo i z rozwagą, Shang Mu,
i doszedłem do wniosku, że wszystko to może zorganizować
tylko jeden człowiek. Tylko jeden człowiek ma umiejętności,
kontakty i zdolności dyplomatyczne, które umożliwią nam
zbudowanie naszego wielkiego sojuszu przy zachowaniu ab-
solutnej tajemnicy, i to ty nim jesteś. Jako Pierwszy Koor-
ynator będziesz odpowiedzialny za zharmonizowanie wszystkich
aspektów naszego planu. Sam dobierzesz sobie współpracow-
ników, a z każdą prośbą o specjalne fundusze będziesz przy-
chodził do mnie. Jeśli chodzi o agentów w terenie, nic się nie
zmieni. Będą działać tylko na konkretne polecenia otrzymywa-
ne bezpośrednio z twojego biura. W żadnym wypadku nie
mogą uświadomić sobie istnienia nowej strategii. Tylko my,
siedem Smoków, ty i inni, których nazwiska podam ci później,
wiemy o tym. To nasza tajemnica. Śmiertelnie niebezpieczna
tajemnica. Rozumiesz?
— Rozumiem, / Lungu.
— To dobrze. Jest jeszcze jedna rzecz, którą musisz dla
mnie zrobić. Kiedy stąd wyjdziesz, mój Szef Służby wręczy ci
pewien dokument. To ręcznie napisany raport. Chcę, abyś go
przeczytał dziś w nocy i jutro z samego rana przyszedł do mnie.
Równo z szóstym dzwonem bądź w tym biurze.
Shang chciał przytaknąć, ale zamiast tego powiedział:
— A czy mogę zapytać, czego Wasza Ekscelencja żąda
ode mnie?
— Dokładnie tego, co powiedziałem. Chcę, abyś to prze-
czytał. Nic więcej. I pamiętaj, że nie masz już odwrotu. Jeśli
ktokolwiek z nas zawiedzie, wszyscy będziemy martwi. A mar-
twi ludzie nie mogą pomóc Chung Kuo, prawda?
Shang Mu spojrzał z powagą w oczy swego pana.
— Tak jest, 1 Lungu.
— A zatem idź już. Jest wiele do zrobienia.
* * *
Przy wejściu na ulicę Hui Tsung stała młoda dziewczyna ze
szkicownikiem przyciśniętym do piersi i patrzyła na tłum,
który zgromadził się u stóp hua pen. Opowiadacz siedział ze
skrzyżowanymi nogami na niskiej platformie otoczony groma-
dą obdartych dzieci. Trochę dalej stały małe grupy starych
mężczyzn i gapiów starających się nie przeszkadzać trzem
młodym oficerom z pobliskiego posterunku, którzy oparli się
leniwie o barierę i słuchali opowiadania.
Z miejsca, w którym stała, Hannah słyszała wyraźnie głos
hua pen wznoszący się z ożywieniem ponad gwar tłumu.
Większość ulicznych opowiadaczy, których widziała przed-
tem, była starymi, siwobrodymi mężczyznami o wyglądzie
lekko ospałych mędrców, a każda z ich opowieści toczyła się
wolno, w prawie rytualnym tempie, jakby przedstawiali ją
o jeden raz za dużo i sami się już nią znudzili. Ten jednak był
inny. Po pierwsze, był względnie młodym mężczyzną, który nie
przekroczył jeszcze czterdziestki. Po drugie, wyglądał raczej na
aktora odgrywającego jakiś historyczny dramat, a nie na
tradycyjnego hua pen, a zadziwiająco różowe bokobrody i roz-
czochrane włosy — które czerwona opaska z trudem utrzymy-
wała w jako takim porządku — przyczyniały się tylko do
uwypuklenia dzikiego wyrazu jego twarzy. W swoim pofał-
dowanym, czarnym płaszczu wydawał się bardziej księciem
dawnych bandytów, o którym opowiadał, niż gawędziarzem.
Kreślił rękoma w powietrzu zamaszyste, przesadzone kształty,
a jego dłonie były tak samo pełne wyrazu, jak słowa, które
wymawiał.
Samą historię słyszała już wiele razy — była to sławna
opowieść o tym, jak Wu Song, jeden z bohaterów Shiu Hu
Chuan, „Bandytów z Bagien", spotkał po raz pierwszy wiel-
kiego Song Jianga zwanego „Deszcz w odpowiedniej chwili"
i o tym, jak Wu Song zabił tygrysa ludożercę na grani Ching
Yang — nigdy jednak nie spotykała się z tym, by przed-
stawiano ją tak żywo, tak przejmująco. Po raz pierwszy po-
czuła, że opowieść porywa ją, budzi jej wyobraźnię, jakby
nigdy przedtem tego nie słyszała. Było to tak silne uczucie, że
dopiero po jakimś czasie przypomniała sobie, po co tam
przyszła. Przykucnęła zatem, położyła sobie blok rysunkowy
na kolanach i zaczęła szkicować całą scenę, używając do tego
najcieńszego piórka. Był to pospiesznie rysowany, raczej po-
bieżny szkic — bardziej impresja niż dokładne przedstawie-
nie — ale kiedy skończyła, pokiwała z zadowoleniem głową.
Tak, to było to. Było tam wszystko. Pełne napięcia pod-
niecenie tłumu, prawie dziecięcą niecierpliwość z jaką oczeki-
wano na nowe, chociaż znane, etapy opowieści — widać było
w każdej linii, każdym cieniu szkicu. Nacisnęła klawisz zapisu-
jący całość i opuściwszy luźno ręce, zaczęła ponownie obser-
wować hua pen.
Hannah była uderzająco piękną, młodą kobietą, Hung Mao,
która jednak miała w sobie coś wyraźnie z Han. Była wysoka,
smukła, o ciemnych, patrzących przenikliwie oczach i długich,
kruczoczarnych włosach, które splotła w jeden gruby warkocz
spadający jej na plecy. Z prostej elegancji jej ubrania i wyrazis-
tych rysów twarzy można by wnioskować, że ma przynajmniej
dwadzieścia lat, ale w rzeczywistości skończyła dopiero szes-
naście. Kiedy tak przyglądała się hua pen, jeden z młodszych
żołnierzy spojrzał na nią z uznaniem, po czym odwrócił wzrok
w zadumie. Było dla niego jasne, że nie pochodziła z tego
poziomu i nie mógł pojąć, co ona tu robiła — młoda kobieta,
samotna i nie chroniona.
Opowieść kończyła się. W miarę, jak zbliżał się punkt
kulminacyjny przygód Wu Songa, hua pen coraz bardziej
pochylał się w stronę swych słuchaczy oraz obniżył nieco ton
swego głosu. Można było odnieść wrażenie, że o tym, jak żona
starszego brata, Złoty Lotos, próbuje uwieść Wu Songa,
opowiada im w zaufaniu. Wtedy właśnie z drugiego końca
korytarza dobiegły ich odgłosy strzelaniny. Tłum na chwilę
zamarł w osłupieniu, a następnie wybuchło piekło.
Hannah wyprostowała się w momencie, gdy usłyszała pier-
wszy strzał, i cofnęła się, stając w wejściu do pobliskiego
sklepu. Teraz, z otwartymi szeroko ustami, patrzyła, jak ludzie
usiłują się wydostać z tego kotła. Instynktownie podniosła
szkicownik, aby się chronić, ale nie było takiej potrzeby. Było
to tak, jakby stała wewnątrz jakiegoś magicznego kręgu,
w którym nic jej się nie mogło stać. Wszędzie dookoła ogar-
nięci paniką ludzie walczyli ze sobą o drogę do wyjścia,
jednakże cały ten ludzki strumień płynął obok niej, jakby była
skałą, odbijając albo w lewo, w stronę wielkiego korytarza,
albo w prawo, w stronę schodów między poziomami. Patrzyła
z przerażeniem, jak zaledwie dziesięć ch'i od niej upadła stara
kobieta i została natychmiast stratowana przez setki nóg,
a potem krzyknęła, widząc dziecko, które potknęło się i runęło
w dół schodów. Nie mogła jednak nic uczynić. Ścisk był po
prostu zbyt duży.
Z drugiego końca korytarza ciągle dochodziły odgłosy spo-
radycznych strzałów, które niosły się ponad krzykami ucieka-
jących ludzi. Później, gdy tłum przed nią nieco się przerzedził,
Hannah zauważyła wysokiego, dobrze ubranego Hung Mao
z długimi, czerwonozłotymi włosami, który nadbiegł z tamtej
strony. W pewnej chwili mężczyzna odwrócił się, podniósł
prawą rękę, strzelił w kierunku swoich prześladowców i po-
biegł dalej. Pod lewym ramieniem trzymał paczkę, coś, co
wyglądało jak mała sztuka jedwabiu albo pudełko drogich
czekoladek. Dotarłszy do narożnika, rozejrzał się z niepoko-
jem dookoła siebie, po czym ruszył w lewo, wybierając jeden
z małych korytarzy, które prowadziły do wind międzypo-
kładowych. Jeszcze go było widać, kiedy Hannah zrozumiała,
że daleko nie ujdzie, ścigający go bowiem ludzie — ponad
tuzin żołnierzy ze Służby Bezpieczeństwa — byli już bardzo
blisko.
Przez chwilę Hannah wahała się, a potem, wiedziona impul-
sem, zaczęła przepychać się w stronę miejsca, gdzie zniknął ten
człowiek. Biegła już, kiedy usłyszała, że ktoś ją woła — jeden
z młodych żołnierzy z posterunku — ale zignorowała go. Była
pewna, że dzieje się coś ważnego; coś tak ważnego, że Służba
Bezpieczeństwa zaryzykowała wzniecenie paniki na całym po-
kładzie — narażając przy tym wielu ludzi na śmierć — aby
tylko osiągnąć swój cel.
Ale co to było?
Wiedziała instynktownie, że to musi mieć związek z paczką.
W istocie im dłużej o tym myślała, tym bardziej była tego
pewna. Widziała lęk na twarzy tego mężczyzny — okropną,
przerażającą pewność bliskiego pojmania i śmierci — a jednak
ściskał on tę paczkę, jakby od tego zależało jego życie. A to
znaczyło, że była dla niego ważniejsza od życia.
Być może. Ale co mogło być ważniejsze dla człowieka od
jego życia?
Hannah stanęła i odwróciła się. Krótki korytarz za nią był
pusty. Po swojej prawej stronie zauważyła zamknięty sklep
z oknami wystawowymi zaklejonymi plakatami. Na lewo od
niej znajdowała się komunalna toaleta. Zamyśliła się. Instynkt
mówił jej, że coś przegapiła. Albo że widziała to, ale nie
zwróciła uwagi. Zaczęła się wolno cofać, sprawdzając obie
strony korytarza. Nic. Zupełnie nic. Odwróciła się ponownie,
zdecydowana, by iść dalej i zobaczyć, co się stało. I wtedy to
dostrzegła.
Paczka była wciśnięta w otwór wentylacyjny nad drzwiami
toalety. Podeszła tam szybko, chwyciła wystający na korytarz
brzeg pakunku i wyciągnęła go. Następnie rozejrzała się wokół
i weszła do środka pomieszczenia. Ignorując panujący tam
smród, znalazła wolną kabinę i zamknęła za sobą drzwi.
Przez chwilę zastanawiała się, przyglądając się paczce. Była
ciężka; cięższa nawet od jej szkicownika. Jasne było także to,
że poprzednio się nie myliła. Już cena samego jedwabiu,
w który była zawinięta, wykraczała poza możliwości finan-
sowe ludzi żyjących na tym poziomie. To nie był Yu, ale ktoś
z Pierwszego Poziomu. Ale co to mogło znaczyć?
Wzięła długi, głęboki oddech. Właściwym posunięciem by-
łoby teraz odszukanie oficera dowodzącego akcją i oddanie mu
znaleziska, ale z jakichś względów zrobienie tego wydało jej się
wysoce niewłaściwe. Chciała wiedzieć, co było w paczce i dla-
czego tamten człowiek był gotów oddać życie, by oni tego nie
dostali.
Wiedziała, jak oni pracują. Służba Bezpieczeństwa rozmon-
tuje cały poziom — przeszukają wszystkich, których na nim
znajdą, łącznie z nią samą. Jednakże nie znajdą niczego.
Położywszy paczkę na podłodze, zdjęła z szyi szkicownik
i balansując na sedesie, zaczęła wyciągać wewnętrze części
z maszyny. Robiła to już wielokrotnie, czyszcząc ją, ale tym
razem zajęła się tym z prawdziwą gorliwością. Wyciągała
z zaczepów kolejne części delikatnego mechanizmu i rzucała
je obok miski klozetowej. Następnie, kiedy skończyła, wcisnęła
do środka paczkę i zatrzasnęła ekran szkicownika. Wzięła
jeszcze jeden długi oddech, starając się uspokoić. Maszyna
wyglądała zupełnie tak samo jak poprzednio. Tylko części,
które z niej wyjęła, demaskowały jej grę, ale nic nie mogła
na to poradzić. Wiedziała, że uratować ją teraz może tylko
bezczelność.
Wstała i wyszła z kabiny. W drzwiach toalety zatrzymała się
i zaczęła nasłuchiwać. Ciągle było jeszcze słychać krzyki, ale
dochodziły one z daleka. W sumie sytuacja zdawała się znacz-
nie spokojniejsza niż poprzednio. Skręciła szybko w prawo
i ruszyła w stronę wielkiej windy międzypoziomowej.
Jesteś szalona, mówiła sobie. Nie ma żadnego powodu, byś
to robiła. Absolutnie żadnego. Jednakże teraz nie miała już
wyboru. Musiała wynieść stąd tę paczkę. Nagle zdało jej się, że
jest Song Jiangiem, samotnym w środku nieprzyjacielskiego
obozu, z którego wydostać go mógł tylko jego spryt i obrotny
język.
— Nu Shi...
Zatrzymała się i powoli odwróciła. To był ten młody żoł-
nierz z posterunku; ten, który się jej przyglądał. Podszedł do
niej szybko i stanąwszy w odległości trzech kroków, pochylił
głowę w ukłonie.
— Czy wszystko jest w porządku, Nu Shf!
Jej usta były suche, a ręce, którymi przyciskała szkicownik
do piersi, wilgotne. Opuściła wzrok i kiwnęła głową, postana-
wiając grać kruchą i bezradną, czego żołnierz najwyraźniej się
po niej spodziewał. Instynktownie wiedziała, że to jest klucz do
wyjścia z tej sytuacji.
— To było okropne — powiedziała cicho głosem małej
dziewczynki. — Myślałam, że umrę.
— Już dobrze — odparł żołnierz, zbliżając się jeszcze
o krok i próbując uspokoić ją bez dotykania, gdyż wiedział —
widząc jej ubranie i sposób zachowania, że ogromnie przewyż-
sza go pozycją społeczną. — Już po wszystkim. Dostali go.
Zaprowadzę panią do tranzytu, dobrze?
— Dziękuję panu. — Jednakże w głębi duszy płonęła z cie-
kawości. Jak go dostali i gdzie? Czy był żywy, czy martwy?
Może właśnie go przesłuchiwali, być może torturując, by
wydostać prawdę. A jeśli tak, to wkrótce pojawią się tutaj,
znajdą części maszyny, a wtedy...
— Chodźmy — powiedział młody żołnierz. — Wyprowa-
dzę teraz panią stąd.
Pozwoliła mu się wyprowadzić na główny korytarz zaopat-
rzeniowy. Przepchnęli się przez tłumy zaciekawionych miesz-
kańców, a potem zeszli dwa piętra w dół po schodach, na dno
pokładu. Tam, na otwartej przestrzeni, przed wejściem do
międzypoziomowego tranzytu, wzniesiono barierę, przed któ-
rą ustawiło się w linii kilkunastu strażników. Wizjery ich
hełmów bojowych były opuszczone, a na wysokości bioder
każdy z nich trzymał karabin maszynowy. Widok ten sprawił,
że serce Hannah zaczęło bić żywiej.
Za biurkiem stojącym przy barierze siedział oficer, który
przepytywał właśnie starszego Hana. Hannah, podążając za
młodym żołnierzem i trzymając się blisko niego, kiedy przepy-
chali się przez kolejkę, dotarła do biurka.
Oficer — młody, dwudziestoparoletni mężczyzna — spoj-
rzał na nią ze zdziwieniem, po czym zwrócił się w stronę
młodego żołnierza, wyraźnie rozgniewany tym, że mu prze-
rwano.
— O co chodzi?
Żołnierz zesztywniał nieco, a następnie odpowiedział:
— Ta Nu Shi znalazła się w środku tego, co tu się wcześniej
działo. To nie jest jej poziom, panie poruczniku, a więc
pomyślałem...
— Dość!
Porucznik odwrócił się i spojrzał na nią. Przyglądał się
twarzy Hannah z takim wyrazem w oczach, jakby była czymś
dziwnym i okropnym; czymś, co chciałby zmiażdżyć pod
swym obcasem.
— Proszę o pani przepustkę. — Jego głos brzmiał twardo
i zimno, a grzeczność jedynie maskowała to, co wydawało się
jego naturalną brutalnością.
Sięgnęła do wewnętrznej kieszeni swojej kurtki, wyciągnęła
przepustkę i podała ją oficerowi, obserwując przy tym jego
twarz, gdy zaczął czytać. Po chwili uniósł wzrok, wyraźnie
zaskoczony. Następnie wstał, podszedł do drugiego oficera,
który stał przy windzie, i powiedział mu coś po cichu. Roz-
mawiali przez chwilę, a w ich szeptach słychać było lekkie
zaniepokojenie. Wrócili już we dwójkę, a ten drugi, kapitan,
wysunął się do przodu z przepustką Hannah w ręce. Spojrzał
na nią jeszcze raz, porównując holograficzną fotografię z jej
twarzą, a następnie ukłonił się.
— Proszę o wybaczenie, Nu Shi Shang. Nie mieliśmy poję-
cia, że pani jest na tym pokładzie. Gdybym wiedział, przy-
dzieliłbym pani ochronę. — Uśmiechnął się słabo i kontynu-
ował: — Musi mi pani wybaczyć, że nie mogę pani powiedzieć,
co tu się dokładnie dzieje, jestem pewny, że pani to zrozumie,
ale jeśli chciałaby pani eskortę na drogę do domu...
Spojrzała nad jego ramieniem w stronę porucznika i zauwa-
żyła, że unika jej wzroku. Wyraźnie speszony patrzył gdzieś
w bok, a jego zakłopotanie było widoczne nawet w sposobie,
w jaki stał.
— Dziękuję panu... — zerknęła na plakietkę z nazwiskiem
na jego szyi — kapitanie Johnson. Muszę przyznać, że jestem
dość wstrząśnięta tymi wydarzeniami. Myślę, że najlepiej bę-
dzie, jeśli zrobię to, co pan sugeruje.
— Oczywiście... — Pochylił głowę z szacunkiem i dodał: —
Jeszcze chwileczkę, Nu Shi, nie chcę być impertynentem, ale
proszę mi powiedzieć, co pani właściwie robiła na tym
poziomie? Tutaj może być niebezpiecznie nawet w spokojnych
czasach. Sądzę, że pani ojciec...
Przerwał, jakby samo napomknięcie o jej ojcu wprawiło go
w zakłopotanie, a potem, przypomniawszy sobie nagle, że
wciąż trzyma w ręce jej przepustkę, zrobił krok do przodu
i podał jej dokument.
— Szkicowałam — odpowiedziała, biorąc przepustkę
i wsuwając ją do kieszeni kurtki. — Rysowałam sceny z życia
tu, na dole. Zazwyczaj towarzyszy mi mój strażnik, ale dzisiaj
był chory. Pewnie nie powinnam przychodzić, ale dotychczas
nie było żadnych kłopotów. Jednakże nie zrobię już więcej tego
samego błędu.
— To dobrze... — Kapitan uśmiechnął się, po czym wydał
polecenia porucznikowi. Młody oficer rzucił jej przelotne spoj-
rzenie, a potem odwrócił się i poszedł porozmawiać ze swoimi
żołnierzami.
— Musi mu pani wybaczyć jego obcesowość — powiedział
cicho kapitan, zbliżając się do niej. — Stracił dziś dwóch
swoich ludzi. Ta cała sprawa... — Pokręcił głową. — No cóż,
było mi bardzo przyjemnie, że mogłem panią poznać, Nu Shi
Shang. Mam nadzieję, że pani rysunki są udane. Czy planuje je
pani opublikować?
Uśmiechnęła się w odpowiedzi.
— Nie. To tylko hobby. Poza tym nie są na tyle dobre.
— Aha... — Patrzył przez moment w bok, a następnie,
jakby przypomniawszy sobie, co powinien robić, wyprostował
się i złożywszy jej sprężysty ukłon, cofnął się o krok. — No
cóż, wybaczy pani, ale mam jeszcze dużo pracy.
— Czy... złapaliście go?
Spojrzał jej w oczy i zawahał się.
— A zatem widziała go pani?
Skinęła głową, wspominając uciekającego mężczyznę, i to,
jak w biegu powiewały jego czerwonozłote włosy, a także
wyraz strachu na jego poszarzałej twarzy.
Kapitan westchnął.
— Tak, złapaliśmy go. Chciałem go wziąć żywcem, oczy-
wiście, ale nie dał nam żadnego wyboru. Jak już powiedziałem,
zabił dwóch naszych ludzi, a dwóch innych zranił. Nie
mogłem ryzykować straty jeszcze któregoś z nich. To jednak
dosyć dziwne, gdyż nigdy nie pomyślałbym, że on jest kimś
tego typu.
— Typu...?
— Mniejsza z tym. Proszę posłuchać. Musi pani teraz
wracać. A następnym razem, gdy zechce się pani przeżyć jakieś
przygody, proszę zabrać ze sobą dwóch strażników, dob-
rze? — Uśmiechnął się. — Aha, a kiedy będzie pani roz-
mawiać ze swoim ojcem, proszę przekazać mu wyrazy mojego
najgłębszego szacunku. Upewnię się, czy otrzyma on mój
pełny i ostateczny raport.
Odpowiedziała mu uśmiechem.
— To bardzo uprzejme z pańskiej strony, panie kapitanie.
Powiadomię go o pańskiej uprzejmości i o tym, jak skutecznie
pan działa.
Odwróciła się i spojrzała na młodego żołnierza.
— I dziękuję tobie. Byłeś bardzo pomocny.
Młodzieniec zarumienił się i pochylił głowę.
— Nu Shi...
Dwóch żołnierzy zaprowadziło ją do windy, utrzymując
cały czas dyktowany szacunkiem dystans. Weszła do środka,
przyciskając kurczowo szkicownik do piersi. Kiedy wielki
tranzyt zaczął się wspinać w górę, wbiła wzrok w białe drzwi,
a w jej umyśle ożyło wspomnienie martwego człowieka.
Martwy, pomyślała. Ale dlaczego?
I nagle zobaczyła inny obraz, obraz martwego człowieka,
przywiązanego do drąga i rozciągniętego między dwoma nio-
sącymi go strażnikami. Jego gęste, czerwonozłote włosy zwisa-
ły w dół niczym grzywa.
Tak, pomyślała, jest jak wielki tygrys ludożerca, którego
Wu Song zabił na grani Ching Yang.
Czymkolwiek było to, co on miał, a co ona teraz niosła
w pustym wnętrzu swego szkicownika, przerażało to władze
równie mocno, jak wieśniaków z dawnych czasów przerażał
ryk tygrysa ludożercy. Ale we współczesnym świecie nie było
bohaterów, nie było żadnych Wu Songów ani Song Jiangów,
a już z pewnością żadnych tygrysów — byli tylko ludzie i to,
co oni robili. A więc co to mogło być? Co mogło być tak
ważne, że młody człowiek wybrał śmierć, byle tylko tego nie
oddać?
Popatrzyła na szkicownik i nagle, z prawie bolesną ostro-
ścią, uświadomiła sobie, co właściwie zrobiła. Troje ludzi
zginęło z powodu tej rzeczy, którą miała przy sobie. Zamknęła
oczy, czując ostry kant pudełka wrzynający się w jej żebra
w miarę, jak winda przyspieszała w swej wędrówce w górę,
i zadrżała. Już niedługo będzie wiedziała. Ale co wtedy? Co
powinna zrobić ze swoją wiedzą?
Szukała jakiejś odpowiedzi, ale w głowie miała pustkę. Do
tego punktu doprowadziła ją ciekawość, ale nie miała pojęcia,
jak postąpić dalej. Po prostu nie wiedziała.
Winda zwolniła i zatrzymała się. Hannah otworzyła oczy.
— Nu Shi...
Wyszła na zewnątrz i znalazła się między strażnikami. Była
jak otępiała, nagle niepewna, czy postąpiła właściwie, przeko-
nana, że niedługo znajdą części szkicownika i skojarzą sobie
fakty. A wtedy nawet wpływy ojca nie uratują jej. Ale stało się.
Postawiła wszystko na jedną kartę, tak jak ten młody męż-
czyzna z czerwonozłotymi włosami. Ona także była teraz
tygrysem.
* * *
Chen przykucnął nad zniszczoną maszyną, przyglądając się
ii jej uważnie. Była dziesiątą z tych, które widział tego ranka
i jak inne została doszczętnie rozbita. Tym razem jednak
sprawcy byli nieostrożni. Tym razem przed atakiem nie znisz-
czyli kamer nadzoru.
— Niech pan dopadnie te szumowiny, które to zrobiły,
majorze Kao, rozumie pan? Chcę, aby wytropił ich pan jak
zwierzęta, którymi są, i ukarał.
, Chen wstał i popatrzył na korpulentnego dyrektora Au-
toMek, a następnie zwrócił się do swojego sierżanta.
> — Sierżancie Kroi, proszę zabrać Shih Cornwella do kwate-
ry głównej i upewnić się, że będzie tam traktowany z szacun-
> kiem, na jaki zasługuje. Gdy tylko zakończę oględziny, dołączę
do was.
* Spojrzał na przedstawiciela firmy i pochylił głowę z sza-
cunkiem.
— Proszę o wybaczenie, Shih Cornwell, ale jak pan to
zapewne rozumie, muszę poświęcić tej sprawie całą moją
uwagę.
k — Nie bardzo rozumiem... — zaczął Cornwell, ale Chen
uciszył go gestem ręki.
— Chce pan, abym wykonał swoją robotę, Shih Cornwell.
Rozumiem to. W takim razie proszę mi na to pozwolić. Chyba
że chce pan, aby te „szumowiny" znowu nam uciekły.
. Cornwell patrzył na niego przez chwilę z wściekłością, po
czym ustępując, cofnął się o krok. Następnie, ukłoniwszy się
, sztywno, odwrócił się i odszedł z sierżantem.
Kiedy zniknął z pola widzenia, Chen odetchnął z ulgą.
* — W dzisiejszych czasach oni myślą, że jesteśmy ich własno-
ścią —powiedział do porucznika Wilsona, który stał w pobliżu.
Wilson uśmiechnął się w odpowiedzi.
— Podziwiam pańską cierpliwość, panie majorze. Jestem
pewny, że gdybym był sam, dałbym mu w gębę.
— I skończył przed trybunałem... — Chen pokręcił głową
i znowu spojrzał na maszynę. — Problem polega na tym, że ja
ich rozumiem. Te maszyny... — Wstał, wycierając ręce. —
Każda z nich zastępuje ośmiu ludzi. Każda przyczynia się do
- tego, że ośmiu ciężko pracujących sprzątaczy traci pracę.
A dlaczego? By Kompania miała większe zyski, a pasożyty
podobne dc Cornwella stawały się jeszcze tłustsze niż są!
— No właśnie! Obecnie połowa naszej pracy to sprzątanie
bałaganu, który zrobili nasi tak zwani przełożeni.
Chen rzucił porucznikowi surowe spojrzenie.
— Och, nie miałem na myśli naszych panów — poprawił
się szybko Wilson, podnosząc równocześnie ręce w obronnym
geście. — Nie, chodziło mi o hsiao jen jak nasz Cornwell.
0 małych ludzi, myślących, że mogą decydować o życiu i śmie-
rci innych, że pieniądze czynią z nich bogów.
Chen westchnął.
— W pewnym sensie tak właśnie jest. Zawsze tak było. Ale
to nie jest nasz problem, prawda? Naszym zadaniem jest
uporządkowanie tego bałaganu. Musimy znaleźć te... szumo-
winy... i dopilnować, by ponieśli karę.
Wilson podszedł bliżej i podał Chenowi małą kasetę.
— No cóż, tym razem nasze zadanie nie mogłoby być
prostsze. Mamy tu wszystko. Sześć twarzy. Żadnych masek
albo kapturów. Bardzo wyraźne ujęcia.
— Znamy ich nazwiska?
— I adresy. To byli sprzątacze, oczywiście. Tak więc mamy
dowody, motyw i sprawców. Wszystko, co musimy zrobić, to
złapać ich.
Chen wziął taśmę, przyglądał się jej przez chwilę, po czym
ponownie spojrzał na porucznika.
— Kto jeszcze wie o tym?
— Nikt. Tylko pan i ja.
— Ale jest jeszcze jedna kopia, prawda? W archiwum.
— Teraz już nie ma. Ja ją... wymazałem.
— Ach... — Chen spojrzał na niego jeszcze raz, uśmiechnął
się, a następnie wypuścił kasetę z ręki i zmiażdżył ją obcasem
buta. — Szkoda — powiedział, patrząc Wilsonowi prosto
w oczy. — Wygląda na to, że kamery znowu zawiodły. To
przykre. Mogliśmy ich tym razem złapać.
Wilson skinął głową i wyjąwszy z kieszeni złożoną kartkę
papieru, podał ją Chenowi.
— Tu są adresy. To jedyny zapis. Niech pan je spali, gdy nie
będą już panu potrzebne, dobrze?
— W porządku. — Chen wsunął kartkę do kieszeni
1 uśmiechnąwszy się, poklepał porucznika po ramieniu. —
Jesteś porządnym człowiekiem, Stephen. Dobrym żołnierzem
i dobrym przyjacielem.
— A Cornwell?
Chen roześmiał się głośno.
— Nie martw się. Poradzę sobie z tą tłustą ropuchą. Szu-
mowiny... — Zadrżał, przejęty nagłym oburzeniem. — Jak-
by on mógł cokolwiek zrozumieć...
Hannah zatrzymała się w progu gabinetu ojca i zajrzała do
środka. Siedział przy swoim biurku po drugiej stronie pokoju,
czytając w świetle lampy, która unosiła się tuż nad jego
prawym ramieniem.
— Ojcze?
Uniósł głowę i widząc, że to ona, wstał, wzywając ją do
siebie gestem ręki. Objęli się, a jego twarz pojaśniała z radości.
— Nie wiedziałam, że będziesz w domu — powiedziała,
ściskając go. — Myślałam, że wrócisz dopiero za tydzień.
— Wiem, ale coś mi wypadło. — Pokazał palcem teczki
rozrzucone na biurku. — Muszę coś przygotować na jutro
rano. Coś poufnego. Pomyślałem sobie, że w tej sytuacji
najlepiej zrobię, przynosząc to do domu.
Odsunęła się nieco, wyczuwając w jego głosie ton niezwykłej
ostrożności.
— Coś poufnego? Myślałam, że wszystko co robisz, jest
poufne. Przecież jesteś wielkim mistrzem wszystkich sekretów,
prawda?
W normalnej sytuacji roześmiałby się i żartował razem
z nią, ale tym razem odwrócił głowę, a na jego twarzy pojawiło
się zakłopotanie, a nawet coś na kształt niepokoju.
— To nie jest sprawa, z której można żartować, moja
kochana. To śmiertelnie poważne. — Spojrzał jej prosto
w oczy. — Jutro z samego rana mam złożyć raport samemu
Pierwszemu Smokowi. / Lung wybiera się na spotkanie
. z T'angiem Tsu Ma. Wygląda na to, że stawką tego spotkania
jest przyszłość naszego ministerstwa.
— Rozumiem. A więc...
Pochylił się nad nią i położył jej palec na ustach.
— Nie, kochanie. Ani słowa. Gdybym mógł, powiedział-
bym ci. Wiesz przecież o tym. Tym razem lepiej będzie, byś nic
nie wiedziała. Przynajmniej do czasu, aż będzie po wszystkim.
— W porządku. W takim razie najlepiej będzie, jeśli teraz
cię zostawię, prawda?
— Tak będzie najlepiej.
— A jutro? Czy będziesz tu na obiedzie?
Zawahał się, a następnie pokręcił przecząco głową.
— To byłoby naprawdę miłe, ale myślę, że może być trudne
do zrealizowania. Mam zbyt wiele do zrobienia. I Lung dał mi
nowe zadanie. Obawiam się, że w ciągu najbliższych miesięcy
spędzę bardzo mało czasu w domu.
Przyglądała mu się przez chwilę i widząc, jak jest zmę-
czony i wymizerowany, poczuła nagły przypływ troski o nie-
go-
— I co w tym nowego? — powiedziała, usiłując nakłonić
go do uśmiechu. — Dzień, w którym nie będziesz zajęty,
będzie dniem twojej śmierci, ale wtedy ja będę miała masę
pracy, sprzątając po tobie.
Roześmiał się.
— Posłuchaj, spróbuję. Ale ty także musisz spróbować.
Twoja matka...
— Ta kobieta...
— Proszę, Hannah. Wiem, że wy obie nie możecie się
porozumieć, ale mogłabyś się trochę postarać. Choćby po to,
aby mi pomóc, dobrze?
— W porządku, spróbuję. — Zbliżyła się do niego i pocało-
wała w czoło. — Mam nadzieję, że jutro wszystko pójdzie ci
dobrze. *-
— Ja także, kochanie...
Kiedy znalazła się w swoim apartamencie, zamknęła główne
drzwi, zostawiając klucz w zamku, i przeszła do pracowni.
Paczka leżała na biurku, gdzie ją zostawiła, a obok niej
połyskiwał kuchenny nóż.
Włączyła lampę i usiadła, wpatrując się w pakunek. Trzech
mężczyzn zginęło z powodu tego, co było w środku. Trzech...
a może więcej. Kto to mógł wiedzieć? Wzięła głęboki, drżący
oddech i zabrała się do przecinania cienkiego jedwabiu.
W środku była zwykła, biała teczka, a w niej...
Wyjęła plik zapisanych ręcznie kartek, położyła je na biurku
i zaczęła czytać na głos:
— Plik Arystoteles... zapis prawdziwej historii Zachodu od
384 roku p.n.e. do 2087 roku n.e.
Przerwała, czując, że przeszywa ją dreszcz. Prawdziwa
historia...
A więc to prawda. Te wszystkie szeptane, przekazywane
półgłosem historie mówiły prawdę. Przerzuciła szybko kartki,
czytając tu akapit, tam kilka słów, po czym przerwała znowu
i spojrzała w górę, stwierdziwszy nagle, że ma trudności
z oddychaniem.
A więc wszystko było kłamstwem, jednym wielkim oszust-
wem. To było nie do pojęcia, niemożliwe, a jednak wie-
działa, że prawdziwe. Podejrzewała to przez całe życie, a teraz
wiedziała na pewno.
Czuła się dziwnie, prawie niematerialnie, jakby ten pokój
i krzesło, na którym siedziała, zmieniły się jakoś i nie były już
takie, jak jeszcze chwilę wcześniej.
Teraz już rozumiała... rozumiała te śmierci i zawziętość
pościgu. Ten dokument — ta prawda — był tykającą bom-
bą zegarową, gotową do wybuchu. Nawet sama wiedza o jego
istnieniu była, wiedziała to, przestępstwem karanym śmiercią.
Czy jednak zapomnienie o tym nie było również czymś w ro-
dzaju śmierci?
Pociemniało jej w oczach.
Zadrżała, przejęta wizją, która nagle wyłoniła się z tej
ciemności. Zobaczyła swój świat, który niczym gigantyczna
kryształowa kula dryfował w próżni przestrzeni kosmicznej.
Z dala wydawał się jaśnieć w tej pozbawionej gwiazd pustce,
oświetlony od wewnątrz przez błyszczące, półprzeźroczyste
sylwetki czterdziestu miliardów duchów, których blade, pełne
cierpienia oczy błagały o uwolnienie.
Duchy, tak... to były głodne duchy z mitologii Han: te
nieszczęsne, żałosne istoty, które nie mogły znaleźć spokoju ani
w tym świecie, ani w następnym. Zobaczyła ich oczy i zro-
zumiała natychmiast to nienasycone pragnienie, które nimi
powodowało, to nieustanne niezadowolenie, które je zjadało,
aż nie zostawało z nich nic oprócz tego — tej skorupy, tej
bladej namiastki istnienia. Były tam wszystkie: duchy zagubio-
nych i porzuconych, zaginionych na morzu i tych, którzy
zginęli nagłą, gwałtowną śmiercią; tych, którzy nie mieli opła-
kujących ich rodzin, i tych, których odrzucili inni ludzie.
Patrzyła na nie i widziała, jak spalają się bez dźwięku i ciepła,
wtapiając się wolno w nicość, i zrozumiała, że tak dłużej nie
może być. Urodzić się w takim świecie znaczyło tyle samo, co
urodzić się martwym. Takie życie było nie do zniesienia. Ale
czyż nie wiedziała tego od dawna? Zawsze, gdzieś w głębi
ducha wiedziała, że to wszystko jest wielkim fałszem.
Jęknęła. Otaczały ją kłamstwa, same kłamstwa, a jej ojciec
był wielkim strażnikiem tego gigantycznego oszustwa. To, być
może, było właśnie najgorsze: to, że taki dobry, ciepły czło-
wiek — taki miły, czuły człowiek — mógł służyć równie
obrzydliwej sprawie. Nie miała bowiem żadnej wątpliwości, że
kłamstwo tak powszechne, tak wszechogarniające, musiało
być czymś złym.
Tajemnice — przywykła do tajemnic — ale kłamstwa były
czymś innym. Kłamstwa powodowały gnicie. Były chorobą
duszy. Wysysały szpik z kości. Poza tym jaki sens miało życie,
jeśli jego nauki mogły być zniekształcone, jego istotne do-
świadczenia napisane na nowo przez tych, którzy przy-
chodzili później? Jak mogli stać się lepszymi ludźmi, jeśli
przeszłość została im na zawsze odebrana?
Zadrżała jeszcze raz, czując, że jej zmartwienie ustępuje
oburzeniu. Jak oni mogli to zrobić? Kto dał im prawo? I Ue
ludzkich istnień, ile cierpienia spowodowało Ministerstwo, na-
rzucając Kłamstwo?
Ojciec... wszystko sprowadzało się do roli jej ojca. Jak
brzmiało to powiedzenie Han? Aha, tak. Powtórzyła ten
wiersz głośnym szeptem:
.
„Smok rodzi smoka.
Feniks rodzi feniksa.
Syn szczura, od dnia narodzin,
Wie tylko, jak wykopać dziurę w ziemi".
A więc kim była? Smokiem, feniksem, czy też córką szczura?
A może nie było to wcale takie proste? Wszyscy zgadzali się, że
jej ojciec był lao shih — szczerym, prawym człowiekiem —
a jednak całe jego życie było zawiłym kłamstwem, maską
skonstruowaną po to, by ukryć jego pracę dla Tysiąca Oczu.
I ona coś z tego odziedziczyła. Nawet dzisiaj, by zdobyć Plik,
kłamała i oszukiwała. A więc, gdzie jest linia graniczna?
W którym miejscu kończy się niewinne oszustwo, a zaczyna
Wielkie Kłamstwo?
Spojrzała ponownie na Plik. Słowa, tylko to w nim było.
„ Zwykłe słowa. Jednakże były one większym zagrożeniem dla
status quo od milionowej armii. Gdyby wszyscy się o tym
• dowiedzieli...
Znieruchomiała, porażona tą ideą. Gdyby wszyscy
• się o tym dowiedzieli... A dlaczego nie? Dlaczego musi
to być rozprowadzane w ten sposób — przekazywane po
• kryjomu z ręki do ręki w obawie przed zdemaskowaniem?
Dlaczego nie zrobić tego bardziej otwarcie, bardziej efektyw-
nie? Musi być jakiś sposób.
Odłożyła stronę tytułową na bok i wbiła wzrok w słowa
wstępu. Przeczytała je raz, potem jeszcze wielokrotnie, aż
, wyryły się na stałe w jej pamięci i wiedziała już z całkowitą
pewnością, że nic już nie będzie takie samo, jak poprzednio.
• •«
Kao Chen uniósł głowę znad zawalonego papierami biurka
• i spojrzał na swego oficera służbowego.
— I co teraz? Mam nadzieję, że to nie jest kolejne polecenie
od naszego przyjaciela, handlowca!
» Kapitan ukłonił się i podał mu zalakowaną paczkę.
— Nie, panie majorze. To od generała Rheinhardta. Powie-
dziano mi, że mam to panu pilnie przekazać.
Chen wyprostował się i położył paczkę na stosie doku-
mentów.
— Jakbyśmy nie mieli już dość dużo... W porządku. Po-
wiedz posłańcowi generała, że zajmę się tym natychmiast.
„ — Tak jest!
Po wyjściu kapitana Chen siedział przez chwilę w bez-
• ruchu, patrząc na stosy dokumentów piętrzące się na biur-
ku. Miał zaległości, ogromne zaległości. Z drugiej jednak
strony, kto teraz w Służbie Bezpieczeństwa ich nie miał?
Było ich po prostu za mało, by poradzić sobie z taką falą
przestępstw, a ostatnie rozluźnienie Edyktu pogorszyło jesz-
cze sytuację. W miarę jak coraz więcej ludzi traciło pracę,
problem narastał — wyglądało na to, że proporcjonalnie.
I jak zawsze, im było więcej zadań, tym mniej czasu na ich
wykonanie.
Z pełnym rezygnacji westchnieniem podniósł paczkę, roze-
rwał pieczęcie i odwrócił dnem do góry, wyrzucając jej zawar-
tość na biurko.
Raport. Kolejny, cholerny raport. Przerzucił szybko kilka
pierwszych kartek, po czym wrócił do początku i nagle oży-
wiony przyciągnął bliżej lampę.
To był jeszcze jeden z nich...
Przeczytał szybko całość dokumentu, a następnie z po-
mrukiem irytacji odsunął go na bok. Idioci! Tępe matołki! Czy
nic już nie potrafią prawidłowo zrobić? To był czwarty przypa-
dek w ciągu ostatnich sześciu miesięcy i tak jak poprzednio,
wszystko zostało całkowicie spieprzone. Cztery pościgi, cztery
śmierci — raczej kiepski wynik. Nic dziwnego, że Rheinhardt
chce, by ktoś nowy przejął sprawę.
Tak, ale dlaczego tym kimś mam być ja?
I tak mam już wystarczająco dużo na karku.
Wyprostował się i ziewnął, wiedząc, że potrzebuje wypo-
czynku — chwilowego oderwania się od obowiązków. Oprócz
tego obiecał Jyanowi, że spędzi z nim trochę czasu. Och, Jyan
zrozumie — on zawsze potrafił zrozumieć — ale to nie było
w porządku wobec chłopca. Nie teraz, kiedy sytuacja w domu
przybrała tak zły obrót.
Pochylił się znowu nad biurkiem, wystukał kod swego
apartamentu i zamyślił się, czekając na połączenie. Nawet to
się pogorszyło. Dwa, trzy lata temu nie musiałby w ogóle
czekać, ale teraz... No cóż, było tak, jak to powiedział jego
przyjaciel Karr, kiedy się ostatnio spotkali. Sprawy w szybkim
tempie szły w diabły!
— Halo...
Głos był cichy i zniekształcony, ale Chen od razu poznał,
kto się odezwał. To była jego córka, Ch'iang Hsin, najmłodsze
dziecko w rodzinie.
— Halo, moja mała brzoskwinko. Tu tatuś. Czy jest Jyan?
Zawahała się, a następnie odpowiedziała:
— Jest z mamusią. Ona nie czuje się dobrze. Znowu płaka-
ła. Wu poszedł po doktora.
Chen westchnął.
— No cóż. Posłuchaj, moja kochana, powiedz Jyanowi, że
nie mogę wrócić na noc. Powiedz mu... powiedz mu, że
porozmawiam z nim, gdy tylko znajdę czas. Czy zrozumiałaś?
— Mamusia źle się czuje. Ona...
Słyszał ból w jej głosie, ale nic nie mógł na to poradzić.
Może lekarz da coś Wang Ti. Coś, co sprawi, że zaśnie i potem
poczuje się lepiej.
— Posłuchaj, kochanie, bądź dzielna, dobrze? Zrób to dla
mnie. Spróbuję wrócić tak szybko, jak tylko będę mógł. Obie-
cuję. Ale nie będzie mnie dziś wieczorem. Stało się coś bardzo
ważnego i tatuś musi się tym zająć, rozumiesz?
Jej głos zabrzmiał jeszcze ciszej.
— Rozumiem... ale przyjedź szybko, tatusiu. Kocham cię.
— Ja także cię kocham, brzoskwinko. Bardzo cię kocham.
Pocałuj ode mnie mamusię, dobrze?
Przerwał połączenie, czując większy niż zwykle ucisk w żołą-
dku. Wiedział, że to nie było w porządku wobec nich. Zbyt
wiele czasu spędzał poza domem, a kobieta, którą wynajął, nie
potrafiła zaspokoić emocjonalnych potrzeb dzieci. Musiał coś
zrobić, i to szybko, ale obecnie nie miał po prostu na to czasu.
Wstał, podniósł ręce i przeciągnął się. Następnie sięgnął do
lewej szuflady i wyjął dwie tabletki z pudełka, które tam
trzymał. Włożył je do ust i połknął, wiedząc, że utrzymają go
na pełnych obrotach przez następne dwanaście godzin.
Popatrzył na rozgardiasz panujący w jego gabinecie. Krót-
koterminowe rozwiązania, żonglerka masą krótkotermino-
wych rozwiązań — to było jego życie w tych dniach. Ale
problemy miały charakter długoterminowy i już niedługo bę-
dzie musiał stawić im czoło.
Może po tej sprawie, pomyślał, biorąc raport i ruszając
w stronę drzwi. Może poproszę o tydzień wolnego i spróbuję
to wszystko uporządkować. Wiedział, że to właśnie powinien
zrobić. Nie można już było dłużej tolerować, by sprawy
toczyły się, tak jak do tej pory. Ale co mógł zrobić?
Przetrwać, coś w nim odpowiedziało. Trwać dzień po dniu,
starając się kontrolować sytuację i łagodzić pęknięcia do cza-
su, aż...
Zdjął tunikę z kołka przy drzwiach, założył ją, wyszedł do
zewnętrznego biura i wezwał swych ludzi. Miał do wykonania
zadanie.
ROZDZIAŁ 7
Ziemia Bez Duchów
Emily zasunęła za sobą drzwi, zamknęła je na klucz, który
dołączyła do pęku wiszącego u jej pasa. Następnie odwróciła
się i spojrzała na drzwi po drugiej stronie korytarza.
— W porządku... a co jest tam?
Stary służący obejrzał się, po czym popatrzył na nią i po-
chylił głowę.
— Ja... ja nie wiem, pani. Pan raczej nie używał tego
skrzydła rezydencji. Nie zachęcano nas do tego, abyśmy...
— Rozumiem — przerwała mu i minąwszy go, ruszyła
w kierunku drzwi. — Myślę, że będę musiała się sama dowie-
dzieć.
— Proszę o wybaczenie, pani...
Zatrzymała się.
— Słucham, Richardzie?
Podobnie jak poprzednio, to, że zwróciła się do niego po
imieniu, wprawiło starego sługę w zakłopotanie.
— To nic takiego, pani. Po prostu myślę, że nie ma klucza
do tych drzwi.
Popatrzyła na niego, wyraźnie zaintrygowana.
— Dlaczego? — zapytała, ale równocześnie pomyślała:
„Dlaczego on jest taki niepewny?" i „Skąd wie, że nie ma
klucza, jeśli nigdy nie zachęcano go, by tu przychodził?"
— Ten... ten pokój nigdy nie był używany.
— Nigdy? — Wzruszyła ramionami. — No cóż, zoba-
czymy, prawda?
Odwróciła się i ponownie ruszyła w stronę drzwi.
Kiedy ją dogonił, spojrzała na niego i zauważyła, że nagłość
i szybkość jej działania zaskoczyły go.
— Jesteś całkowicie pewny, że nie ma klucza?
Skinął głową bez słowa.
— W takim razie będziemy musieli się włamać, prawda?
— Co, proszę pani?— Popatrzył na nią ze zdumie-
niem i czymś na kształt lęku w oczach.
— Jeżeli nie ma klucza...
Milczał, ciągle zdumiony i zakłopotany zarazem.
— No i jak? — zapytała, prawie się uśmiechając. — Zro-
bisz to, czy też ja mam to zrobić?
Otworzył lekko usta i zamknął je.
Tam coś jest, pomyślała. Coś, czego raczej nie chciałby mi
pokazywać.
Odwróciła się, zrobiła krok do tyłu i kopnęła.
Drzwi drgnęły, ale pozostały zamknięte.
Kopnęła ponownie. Tym razem drewno otaczające zamek
pękło i częściowo ustąpiło. Trzecie kopnięcie załatwiło sprawę.
Drzwi otworzyły się wolno.
Spojrzała na niego i uśmiechnęła się, rozbawiona wyrazem
zdziwienia widocznym na jego twarzy.
A co było w środku?
Zrobiła krok do przodu i zanurzyła się w mroczną stęchliznę
pokoju.
— Światła — powiedziała, zwracając się do komputera
domowego.
Komputer odpowiedział prawie natychmiast, oświetlając
jasno wnętrze.
Rozejrzała się wokół. Było to wielkie pomieszczenie — ro-
dzaj magazynu. Wzdłuż ścian stały rzędy skrzyń poustawia-
nych jedna na drugiej. Podeszła do jednej i zauważyła, że jest
zapieczętowana. Przyjrzała się drugiej i trzeciej. Wszystkie były
zapieczętowane i nietknięte od czasu, gdy zostały tu złożone —
kiedy? — przynajmniej osiemnaście miesięcy wcześniej. Przy-
kucnęła i zaczęła się im przyglądać. Na wszystkich były te
same etykiety — ozdobne, niebiesko-złote etykiety Domu Au-
kcyjnego Hythe-MacKay.
— Co to jest? — zapytała, spoglądając na starego sługę,
który stał w progu.
Uśmiechnął się z wymuszoną uprzejmością.
— Stary pan...
— Pieprzyć starego pana! — krzyknęła, tracąc wreszcie
f
i
cierpliwość. — Nie żyje już od osiemnastu miesięcy, a ty wciąż
zachowujesz się, jakby miał wrócić w każdej chwili! A więc nie
wróci! Teraz ja jestem tu panią. Skończ więc z tym chrzanie-
niem zaczynającym się od: „Nie wiem" i powiedz mi, co, do
diabła, jest w tych skrzyniach!
Spuścił wzrok, zaszokowany jej wybuchem, i wbił go w swo-
je buty.
— Ja... ja nie wiem, proszę pani. Powiedziano nam, byśmy
tu nie przychodzili. Pan Lever... no cóż...
Westchnęła, czując, że ogarnia ją rozdrażnienie. Czy to
zawsze tak będzie? Policzyła do dziesięciu i podniosła się,
stając naprzeciw starca.
— Posłuchaj... przepraszam, że straciłam panowanie nad
sobą, ale muszę wiedzieć wszystko. Jak mam prawidłowo
sporządzić inwentaryzację rezydencji, jeśli nie będę wiedziała,
co tu jest?
Poruszył nieznacznie głową, jakby przyznawał jej rację.
— Dobrze. A zatem bądź mi pomocny i przynieś coś, czego
mogę użyć do otworzenia tych skrzyń.
Michael Lever słuchał właśnie w gabinecie raportu swego
osobistego asystenta, Dana Johnsona, kiedy z komsetu dobiegł
go głos Mary, jego żony.
— Michael? Przyjdź natychmiast do zachodniego skrzydła.
Muszę cię zobaczyć.
Spojrzał na Johnsona i skrzywił się z irytacją.
— Em... za dziesięć minut zaczyna się narada. Czy to nie
może poczekać?
— Nie. Natychmiast!
Komset ucichł. Michael przeczesał ręką włosy i zmarszczył
czoło, wyraźnie nie wiedząc, co zrobić.
— Kiedy pani domu wzywa... — zaczął Johnson uśmiecha-
jąc się, po czym dodał: — Powiem im, że pana zatrzymano.
Kto wie? Może tym starym pierdołom dobrze zrobi, jeśli
trochę poczekają.
— Dan... trochę szacunku! — Ale Michael, mówiąc to,
także się uśmiechał. Poza tym Johnson mógł mieć rację. Może
powinien kazać im trochę poczekać, choćby tylko po to, aby
zrozumieli, kto jest teraz głową Kompanii. Mimo to nie był
pewny, czy dobrze robi. To było ważne posiedzenie rady
i musiał na nim uzyskać ich zgodę — nawet milczącą — na
ostatnią serię zmian.
Obruszył się na wpół poirytowany, na wpół zaintrygowany
wezwaniem żony, po czym wstał, wprawił w ruch lekką kon-
strukcję podtrzymującą go i ruszył w stronę drzwi. Johnson
dotarł do nich pierwszy i otworzył je przed nim.
— Jak się w tym czujesz?
Michael popatrzył w dół na ten system pasków i rurek,
który podtrzymywał go i pomagał mu w poruszaniu się.
Od czasu wypadku miał kilka takich konstrukcji, ale ta osta-
tnia była najlżejsza i czuł się w niej najlepiej. Była tak dobra,
że czasami wręcz zapominał, że miał to na sobie. Lekarze
obiecywali mu, że za rok może będzie mógł się obejść nawet
i bez tego.
Uśmiechnął się.
— Wspaniale. Ta jest najlepsza ze wszystkich. Nie ociera
skóry, tak jak poprzednia.
Johnson pokiwał z zadowoleniem głową i dotknął ramienia
Michaela. Przez krótką chwilę zdawał się bardziej przyjacielem
niż asystentem.
— To dobrze. I nie obawiaj się. Przetrzymam ich.
— Świetnie. — Uśmiechnął się ponownie, zadowolony z te-
go, że Johnson był przy nim, że miał tak znakomitego pomoc-
nika. — To nie potrwa zbyt długo. Obiecuję.
* * *
Znalazł ją w zachodnim skrzydle, w pokoju, który od tak
dawna, jak tylko sięgał pamięcią, był zawsze zamknięty. Sie-
działa na starym drewnianym kufrze, patrząc na coś, co
trzymała w rękach. Wokół niej widać było wiele otwartych
skrzyń, w których, jak zauważył, były jakieś rzeczy pozawijane
w najrozmaitsze rodzaje opakowań. Zrobił dwa kroki do
środka i zatrzymał się, patrząc wokół siebie.
— Co tu się dzieje?
Spojrzała na niego ze zmarszczonym w zadumie czołem, po
czym podniosła ten przedmiot, aby mógł go zobaczyć.
— Co to jest, Michaelu?
Zrobił jeszcze trzy chwiejne kroki w jej stronę, po czym
stanął zaskoczony. To była głowa. Ludzka głowa. I na doda-
tek czarna.
— Gdzie to, do diabła, znalazłaś?
Popatrzyła dokoła siebie.
— To było tu, w kufrze. Były tam jeszcze inne przedmioty.
Książki, ubrania, obrazy i mapy. Stare rzeczy z czasów Im-
perium Amerykańskiego. Ale to... — Wzdrygnęła się. — To
jest okropne. To znaczy, co to jest? Produkt GenSynu? Czy już
wtedy istnieli?
Wzruszył ramionami, wpatrując się w tę obrzydliwą rzecz
z mieszaniną fascynacji i odrazy.
— Może. Nie wiem. Ale to musiało należeć do kolekcji
mojego ojca. Rzeczy, które kupował na aukcjach. Stary Mar-
ley opowiadał mi o tym. Powiedział, że ojciec przed śmiercią
planował wystawienie części z tego na widok publiczny. Może
więc jest tu gdzieś spis. Albo rachunki zakupów.
Wziął od niej głowę i obrócił ją w rękach, przyglądając się
jej z uwagą. Była jakaś dziwna, jakby nieprawidłowa. Włosy
były zbyt kręcone, nos zbyt płaski, a usta nadmiernie szerokie.
Podniósł ją nieco w górę i powąchał czarną, twardą skórę.
— Dziwne... — Zadrżał. Nieprawidłowa, tak, może jest
nieprawidłowa, ale nie wygląda na to, by została „zrobiona".
Spojrzał ponownie na Mary. — Jak myślisz, co powinniśmy
z tym zrobić?
Pochyliła się i podniosła coś, co leżało obok niej, a następnie
wstała i pokazała mu. To była książka. Stara, oprawiona
w skórę książka.
— Nie wiem — odpowiedziała. — W pierwszym odruchu
chciałam to spalić, ale to może być coś ważnego. Przeczytaj
ten fragment, który zaznaczyłam.
Otworzył książkę w miejscu, gdzie włożyła zakładkę. Poczuł
stęchliznę, ten zapach starości. Zapach Imperium. Patrzył
przez chwilę na otwartą stronę, a następnie spojrzał z po-
wrotem na Mary.
— Bogowie! To przecież niemożliwe, prawda?
— Jasne, że możliwe. Przyjrzyj się tej twarzy. Czy może być
to ktoś inny, a nie Kennedy?
— A ten człowiek? Czarny człowiek?
— Przeczytaj podpis.
Studiował przez chwilę stary, czarno-biały druk, po czym
odwrócił książkę i spojrzał na tytuł wytłoczony na jej grzbie-
cie. Była stara, miała ponad dwieście lat. Ale ta twarz. Spojrzał
na nią po raz trzeci i pokiwał głową. Kennedy i czarny
człowiek. Król, jak było tu napisane. Jakie to się wydawało
dziwne. Czarni ludzie i królowie.
— Jak myślisz, czy Joe wie o tym?
Wzruszyła ramionami.
— Nie wiem. Mówiąc szczerze, nie sądzę. Jeśli jednak wie,
dobrze to ukrywa, prawda?
Skinął głową, po czym, pod wpływem nagłego natchnienia,
zaczął się uśmiechać.
— Hej... a może powinniśmy mu to dać... no wiesz, jako
prezent urodzinowy na przyjęciu w piątek. To byłoby coś
idealnego, nie sądzisz?
Spoważniała i odebrała mu książkę.
— Być może... jeśli tego chcesz. Ale dopiero wtedy, gdy to
przeczytam. Są tam takie rzeczy... — Zadrżała lekko. — No
cóż... lepiej będzie, jeśli teraz pójdziesz, prawda? Czeka na
ciebie gromada starców, a wiesz przecież, jak łatwo się oni
irytują.
Roześmiał się.
— Ja miałbym o tym nie wiedzieć?
Sala posiedzeń Korporacji ImmVac była wielkim pomiesz-
czeniem, otoczonym z trzech stron balkonami, na których
siedział tuzin okablowanych skrybów, gotowych notować sło-
wa swoich panów i dostarczać im informacji na jakikolwiek
temat będący przedmiotem dyskusji. Na dole, wokół masyw-
nego, ośmiokątnego stołu rozsiadło się siedmiu starszych męż-
czyzn. Wszyscy mieli włosy zaczesane do tyłu w ten sam
sposób i wszyscy ubrani byli w jednolicie granatowe jedwabie
typowych biznesmenów. Na stole, przed każdym z nich, stały
długie, niskie ekrany, na których w miarę potrzeby miały
pojawiać się liczby i krótkie informacje. U szczytu stołu, pod
firmowym logo, które zdominowało tylną ścianę sali, widać
było puste krzesło z wysokim oparciem. Obok krzesła stał Dan
Johnson, który wyciągnął właśnie ręce przed siebie, jakby
bronił się nimi przed gniewnymi pytaniami starców, którzy
domagali się informacji o tym, gdzie jest Michael Lever.
— Panowie... jestem pewny, że pan Lever będzie tu lada
chwila. Proszę o odrobinę cierpliwości.
— Dwadzieścia minut.... — gderał głośno stary mężczyzna
siedzący dokładnie naprzeciw Johnsona. — Jego ojciec nigdy
nie kazał nam czekać na siebie nawet dwudziestu sekund.
Mamy własne kompanie, którymi musimy zarządzać, powi-
nien pan o tym wiedzieć!
Johnson pochylił głowę, jakby z szacunku dla starca, ale tak
naprawdę usiłował po prostu pohamować ogarniające go roz-
drażnienie. Jego rozmówca nazywał się Johannes Kemp i był
starą, irytującą świnią. Nawet gdy był w najlepszym nastroju,
trudno go było znieść, ale tego dnia najwyraźniej postanowił
być nieprzyjemny.
— Daję mu jeszcze pięć minut i wychodzę. To jest nie do
zniesienia. Absolutnie nie do zniesienia!
Johnson popatrzył na Kempa ze zdumieniem. Czy on na-
prawdę mówił serio? Czy rzeczywiście wstanie i po prostu
sobie pójdzie? A jeśli to zrobi? Co będzie, jeśli inni pójdą jego
śladem? Wtedy nie będzie kworum, odpowiedział sam sobie —
a więc posiedzenie zarządu nie odbędzie się i nie będzie żad-
nych zmian. A co wówczas zrobi Michael?
Wziął oddech i miał już odpowiedzieć Kempowi, przyj-
mując przy tym swój najbardziej pojednawczy ton, kiedy
właśnie w tej chwili drzwi po drugiej stronie sali otworzyły się
i do środka wsunął się Michael, postukując swymi protezami
na marmurowej podłodze.
— Proszę o wybaczenie, panowie — powiedział, obchodząc
stół z przepraszającym uśmiechem, który rozjaśnił jego ry-
sy. — Niespodziewanie wypłynęła pewna ważna sprawa, którą
musiałem się natychmiast zająć. — Zwolnił gestem ręki Dana
i zajął swoje miejsce u szczytu stołu.
— A więc — zaczął, patrząc na twarze zebranych — przej-
dźmy od razu do rzeczy. Czytaliście moje propozycje dotyczące
reorganizacji struktury kierowniczej kompanii, i mam nadzie-
ję, mieliście wystarczająco dużo czasu, by się nad tym za-
stanowić. Mówiąc wprost, problem polega na przeroście za-
trudnienia w grupie zarządzającej firmą. Na liście płac jest zbyt
wielu ludzi, którzy nic nie robią.
— Z pełnym szacunkiem, Shih Lever, ale nie zgadzam się
z panem.
Powiedział to siedzący po prawej stronie Michaela chudy
mężczyzna o podłużnej twarzy, który nazywał się Leckie.
Pochylił się do przodu, a w jego głębokim głosie zabrzmiał
wyraźny akcent dawnego Południa.
— Kazałem to sprawdzić moim ludziom i znaleźli bardzo
mało dowodów na potwierdzenie tezy o nadmiernej ilości
stanowisk kierowniczych. Co więcej, wyniki moich obliczeń
wskazują, że jeśli dokonamy cięć, które pan sugeruje w...
swoim dokumencie, możemy spodziewać się spadku wydajno-
ści pracy o dziesięć do piętnastu procent.
Michael popatrzył na niego, po czym rozsiadł się wygodnie
i splótł palce w sposób będący żywą reminiscencją zachowania
jego ojca.
— Przepraszam, Andrew, ale powiedzmy, że wyniki twoich
obliczeń... zaskakują mnie. Jak wiesz, od czasu gdy umarł
mój ojciec, poleciłem sporządzenie pewnej ilości raportów na
temat siły i słabości finansowej tej kompanii z myślą o tym, by
ImmVac nie tylko stał się silniejszą firmą, ale i bardziej rzetel-
ną. Wszystkie te raporty zgadzają się w trzech punktach. Po
pierwsze, nasze zadłużenie jest o wiele za duże. Po drugie,
nasza polityka cenowa — jakby to ująć? — ociera się o skan-
dal. I po trzecie, mamy za dużo szefów, a za mało robotników.
Jak wiecie, podjąłem już kroki zmierzające do rozwiązania
drugiego z tych trzech problemów, redukując większość cen
naszych produktów i usług, ale jeśli ImmVac ma zachować
swoją pozycję największej kompanii Ameryki Północnej, musi-
my jeszcze poradzić sobie z dwoma pozostałymi problemami,
które są, jak uważam, nierozerwalnie ze sobą związane.
— To ty tak twierdzisz —powiedział Kemp, wykorzystując
chwilową przerwę w wypowiedzi Michaela, by się wtrącić. —
Ale ja także kazałem moim ludziom sprawdzić księgi, a oni
wyciągnęli zupełnie inne wnioski. Zidentyfikowałeś trzy źródła
kłopotów. Nie będę teraz z tym polemizował. Jednakże...
jest jeszcze jeden obszar, którym należy się zainteresować,
a jest nim problem przyszłości Instytutu i Projektu Nieśmier-
telności.
Michael opuścił wzrok.
— Jak już powiedziałem poprzednio, to jest sprawa, którą
zajmę się osobiście. Gdy tylko zostaną znalezieni nowi spon-
sorzy...
— Wybacz mi, Michaelu — przerwał mu Kemp, uparcie
obstając przy swoim — ale ten problem w oczywisty sposób
należy do naszych kompetencji. W końcu kredyt ośmiu miliar-
dów yuanów został zabezpieczony aktywami tej kompanii, a to
sprawia, że przyszłość Instytutu Cutlera nie jest tylko troską
rodziny Leverów, ale sprawą, która z całą pewnością powinna
być rozstrzygnięta przez ten zarząd. Poza tym jeśli moje
informacje są prawdziwe, nie widać żadnych nowych spon-
sorów i raczej ich nie będzie, jeśli w dalszym ciągu będziesz
ograniczał działalność Instytutu.
Michael rzucił Kempowi gniewne spojrzenie.
— To jest moja decyzja i dopóki mam osiemdziesiąt pro-
cent akcji tej kompanii, nie będzie w tej sali żadnych dyskusji
na ten temat, rozumiesz mnie?
Zapanowała chwila milczenia, po czym kiwnąwszy nieznacz-
nie głową, Kemp podniósł się ze swego krzesła.
— Jeśli tak to pojmujesz, Michaelu, możesz mieć natych-
miast moją rezygnację.
— Johannes... — Michael odetchnął głęboko, z rozdra-
żnieniem. — Posłuchaj, spróbuj, proszę, zrozumieć mnie. In-
stytut... to była aberracja umysłowa mojego ojca. Marze-
nie, które zawiodło go na manowce. Nigdy nie powinno to być
związane z losem tej wielkiej kompanii i w przyszłości nigdy już
nie będzie.
Kemp roześmiał się.
— Wiesz, Michaelu, przeciwstawiałem się twojemu ojcu,
gdy zaczął budować Instytut. Ostrzegałem go przed angażo-
waniem tak dużej części zasobów firmy w coś tak... tak wysoce
ryzykownego. Ale teraz... no cóż, jestem zadziwiony, że tego
nie widzisz, chłopcze. Osiem miliardów yuanów. Gdzie my
znajdziemy takie pieniądze? A musimy je znaleźć, jeśli w dal-
szym ciągu będziesz starał się wykonać ten idiotyczny pomysł
uwolnienia nas od tego cholernego ciężaru. Nie. Pomyśl trzeź-
wo, Michaelu. Nie masz żadnego wyboru. Możesz sobie wpro-
wadzać dowolne plany oszczędnościowe, ale dopóki mamy na
karku Instytut i dopóki jesteś zdeterminowny, by go zamknąć,
możesz pożegnać się z wszelkimi nadziejami na przywrócenie
kompanii ImmYac dawnej wielkości.
— Co zatem sugerujesz?
' Kemp wahał się przez chwilę, a następnie usiadł. Wyjął
wydruk komputerowy z pudełka leżącego przy jego boku
i pchnął go w stronę Michaela.
— To — powiedział. — To jest to, co właśnie sugeruję.
Zreorganizujemy, rzeczywiście, ale nie kompanię matkę. Skon-
centrujemy nasze wysiłki na Instytucie. Wprowadzimy nowe
pieniądze i nowych naukowców. Sprawimy, że to zadziała.
, A z zysków spłacimy kredyt.
Michael popatrzył na dokument, który trzymał w dłoniach,
• i pokręcił głową.
— Nie — powiedział cicho. — Nie możemy tego zrobić. To
' jest przeciwne wszystkiemu, w co wierzę.
— Albo to zrobimy, albo zbankrutujemy.
— Nie — powtórzył, a w jego głosie zabrzmiał ból. A jeśli
Kemp miał rację? Jak mógłby wytłumaczyć to Mary? Jak
mógłby sprawić, by zrozumiała?
* * *
— No i jak? — zapytała, unosząc głowę znad książki, kiedy
wszedł do pokoju. — Jak poszło? Czy zaaprobowali zmiany?
. Skinął głową, nie chcąc jeszcze teraz mówić jej o dalszej
części umowy.
— Chcesz drinka? — zapytał, idąc w stronę barku.
Roześmiała się.
— Było aż tak źle?
Spojrzał na nią i uśmiechnął się.
• — Wiesz, jak to jest. Leckie przyniósł ze sobą własne liczby,
a stary Kemp był jednym wielkim wrzodem na tyłku. Ale co
w tym nowego? To prawdopodobnie jedyna przyjemność, jaką
czerpią z życia!
Jej wzrok nagle spoważniał.
— Powinieneś uważać na tych dwóch. Leckie nie jest taki
głupi, na jakiego wygląda, a Kemp...
Nalał sobie whisky, po czym odwrócił się i uniósł pytająco
brew.
— Co z Kempem?
m Pokręciła głową.
— Nic... to tylko takie przeczucie.
Przeszedł przez pokój i usiadł obok niej. Na niskim stoliku
przy sofie leżał stos książek, a jedną z nich trzymała na
kolanach.
— Co czytasz?
Podniosła ją i pokazała mu.
— Była w jednej z tych skrzyń. Popatrz... tu masz ich więcej...
Michael patrzył przez chwilę zafascynowany. Czarni ludzie.
Więcej czarnych ludzi, ale tym razem w mundurach armii
amerykańskiej. Oparci o swoje długie karabiny pozowali do
zdjęcia.
Zmarszczył czoło. Gdyby byli produktami GenSynu, było-
by w nich coś standardowego; pewna jednolitość w wyglądach
ich twarzy. Nie tylko to, ale byliby także więksi i bardziej
muskularni. Poza tym po co wysilać się i robić ich tak
rozmaitymi, a potem wykorzystywać jako zwykłych piechu-
rów? Chyba że...
— Hei — powiedział. — Może są to wczesne modele Hei...
Pokręciła przecząco głową.
— Toczyła się wojna. Wielka wojna między północą a po-
łudniem. Spójrz... popatrz na te wszystkie fotografie.
Zaczął przewracać strony i w pewnej chwili wstrzymał
oddech, przerażony scenami rzezi.
— Wojna — powtórzyła. — Napisali tu, że trwała prawie
pięć lat i że zginęło w niej ponad sześćset tysięcy ludzi... a my
nic o niej nie wiemy. Sprawdziłam to. Nie ma żadnych zapisów
w oficjalnych katalogach danych... Nie ma tam niczego.
— Nic?
Potrząsnęła głową.
— Co się dzieje, Michaelu? Dlaczego my o tym nie wiemy?
Popatrzył na nią zupełnie osłupiały.
— Ja... ja nie mam pojęcia.
Zbliżyła się i dotknęła jego ramienia.
— Chcę poznać przyczynę. Hythe-MacKay, oni będą wie-
dzieć. Umówiłam się z nimi na jutro rano w sprawie tych
rzeczy. Jeśli ja...
Ze strony ściennego ekranu wiszącego w rogu dobiegło ich
natrętne brzęczenie. Emily wyprostowała się i westchnęła z iry-
tacją.
— Kto to jest? — zapytał Michael, zwracając się w stronę
ekranu.
— Reprezentant Kennedy, panie — odpowiedział domowy
komputer. — Dzwoni z Weimaru.
— Którą tam mają godzinę?
— Dziesięć po ósmej, panie.
Michael uśmiechnął się do Emily i wyglądało na to, że już
zapomniał, o czym przed chwilą mówiła.
— W takim razie skończył już swoje przemówienie... —
Zwrócił się w stronę ekranu. — Przełącz go tutaj. Daj pełną
wizję.
Twarz Kennedy'ego natychmiast wypełniła cały ekran.
— Michaelu... Mary... jak się macie?
— Świetnie — odpowiedział za nich dwoje Michael. —Jak
poszło? Czy jedli ci z ręki?
Kennedy roześmiał się.
— Niezupełnie. Mimo to uważam, że poszło zupełnie dob-
rze. Media ogłosiły to wielkim sukcesem. To dlatego dzwo-
nię... Powiedziano mi, że MedFac pokaże kilka fragmentów
mojego wystąpienia w wieczornym programie. Może mógłbyś
to nieco upowszechnić... niech nasi przyjaciele wiedzą, że to
będzie nadane. Jeśli byśmy mogli odebrać trochę widzów
innym kanałom...
— Zostaw to mnie — powiedział Michael, uśmiechając się
szeroko do niego. — I Joe... czy piątek ciągle jest aktualny?
Będziesz tutaj?
Kennedy rozpromienił się.
— Nie przegapiłbym tego za żadne skarby świata. Ale teraz
muszę już znikać, dobrze? Złapię cię później. Do widzenia!
Ekran ściemniał.
Michael odwrócił się, spojrzał na Emily i zmarszczył czoło.
— O co chodzi?
— Nic — odpowiedziała, odkładając książkę na stos. —
Lepiej będzie, jeśli zajmę się swoimi sprawami.
Odetchnął głęboko, rozdrażniony jej zachowaniem.
— Posłuchaj, nie musisz go lubić, Em, ale mogłabyś być
trochę bardziej uprzejma. To, co on próbuje zrobić, jest
bardzo trudne.
Jej odpowiedź była niespodziewanie ostra.
— A cóż to jest takiego? Czy naprawdę wiemy coś na
ten temat?
— Hej... daj spokój... —Podniósł ręce i uśmiechnął się do
niej. — Myślałem, że już to przedyskutowaliśmy. Nowe regu-
lacje dotyczące kontroli populacji pomogą wszystkim, od Pier-
wszego Poziomu aż do Sieci.
— Niektórym bardziej niż innym.
— Co masz na myśli?
— Mam na myśli to, że te ograniczenia nie będą dotyczyły
górnych pięćdziesięciu poziomów.
— No i co z tego? To nie górna pięćdziesiątka jest źródłem
kłopotów.
— Tak... — Zacisnęła wargi i spojrzała w bok. — Nigdy
nie jest, prawda?
— Hej... —Roześmiał się, próbując ją udobruchać. —Po-
słuchaj, ja się z nim zgadzam, Em. Myślę, że to właściwy krok.
Co więc powinienem zrobić?
— Nic — odpowiedziała zimno, a następnie łagodniejąc
nieco, przycisnęła do piersi jego głowę. — Nic...
* * *
Kennedy pochylił się nad interkomem i wydawał polecenia
swojej sekretarce, która siedziała w pokoju obok.
— Upewnij się, że on to dostanie, dobrze? Aha, i wyślij
kopie do Hudsona i Keelera. Chcę, aby byli w pełni wprowa-
dzeni w całość sprawy, gdy spotkają się jutro z Hastingsem.
I nie łącz na razie więcej rozmów. Mam teraz konferencję,
rozumiesz? *>¦
Przerwał połączenie, wyprostował się i spojrzał na mężczyz-
nę, który siedział naprzeciw niego.
— A więc, Fen Cho-hsien, w czym mogę pomóc?
Kanclerz Wu Shiha rozglądał się przez chwilę wokół siebie,
a następnie uśmiechnął się. Stojący nieruchomo za nim dwaj
jego przyboczni wyglądali jak kamienne posągi o twarzach
pozbawionych wyrazu.
— To było dobre przemówienie, Shih Kennedy — odpo-
wiedział Fen, otulając się ciaśniej swoimi jedwabiami — i jes-
tem przekonany, że kiedy jutro odbędzie się głosowanie, uzyska
pan znaczną większość. — Przerwał. — Mój pan jest bardzo
zadowolony.
Kennedy wzruszył ramionami.
— A czego twój pan chce tym razem ode mnie?
Uśmiech ani na chwilę nie zniknął z twarzy Fena.
— Wu Shih nie chce niczego. Niczego, z wyjątkiem tego, co
służy dobru nas wszystkich. W ciągu ostatniego roku pańska
partia przebyła długą drogę. Wasz program... no cóż — za-
śmiał się — rok temu trudno byłoby uwierzyć, że NRPE może
hołdować takim poglądom, nieprawdaż?
Kennedy nie odpowiedział, ale z tego, jak stwardniały rysy
jego twarzy, widać było wyraźnie, że nieustanne przytyki Fen
Cho-hsiena zaczynają mu działać na nerwy.
— Mniejsza z tym... — ciągnął Fen, w pełni świadomy
efektu swych słów. — Za godzinę mam spotkanie, więc muszę
już wyjść.
Podniósł rękę i prztyknął palcami. Na ten sygnał jeden
z jego przybocznych podał mu zapieczętowaną kopertę. Fen
popatrzył na nią, a następnie pochylił się w stronę Ken-
nedy'ego i przekazał mu ją. Uśmiech nagle zniknął mu z twa-
rzy, a w jego oczach pojawiły się twarde błyski.
— Przekona się pan, że mój władca dotrzymuje swych
obietnic, Shih Kennedy. W środku znajdzie pan wystarczająco
dużo pieniędzy, by popłacić wszystkie długi Nowych Repu-
blikanów i jeszcze trochę, by kupić tai, jeśli będzie miał pan na
to ochotę. Wszystko, czego chcemy w zamian, to zgoda na
małą poprawkę do pańskiej propozycji, wprowadzającą nowe
stawki subsydiów żywnościowych poniżej Poziomu 250.
Kennedy patrzył na niego przez chwilę w milczeniu.
— Jakie nowe stawki?
Fen Cho-hsien wstał i ponownie uśmiechnął się.
— Dowie się pan wszystkiego z listu T'anga. Jak już powie-
działem, mój pan dotrzymuje swoich obietnic... niech się
pan zatem postara dotrzymać swoich.
Powiedziawszy to, odwrócił się i wyszedł.
Kennedy siedział przez chwilę w zadumie, patrząc na drzwi,
a następnie spojrzał na list, który trzymał w ręce. Rozerwał
kopertę, przeczytał kartkę, po czym wyprostował się i za-
gwizdał.
— Cholera... — wymruczał cicho. Jeśli się na to zgodzi...
Ale co miał zrobić? Jeśliby odmówił, przepadnie cały pakiet
propozycji, a niezależnie od tego, co myślał Fen Cho-hsien, on
naprawdę wierzył w sens nowych regulacji prawnych dotyczą-
cych kontroli populacji. Nie były sprawiedliwe, to prawda, ale
były przynajmniej krokiem we właściwym kierunku. Gdy tylko
utrwali się zasada...
Ale obniżenie dotacji do żywności dla mieszkańców najniż-
szych poziomów było niezgodne z programem Nowych Repu-
blikanów. Zgodzić się na to...
Popatrzył na czek. Został wypisany własnoręczenie przez
Wu Sbiha — Tang przekazał mu na jego prywatne konto
dwadzieścia milionów yuanów. Kennedy pokiwał głową w za-
dumie. Dziesięć wystarczy na spłacenie długów, a reszta...
Obruszył się z rozdrażnieniem, zły, że do tego doszło. Aż do
tej chwili rozgrywał wszystko uczciwie, unikając wykorzys-
tywania „kieszeni" — tai — by wygrać głosowania, ale tym
razem wyglądało na to, że będzie ich potrzebował.
Dziesięć milionów... Z tego, co wiedział, wynikało, że za tę
sumę mógłby kupić masę głosów. Przynajmniej ćwierć Izby.
— A więc chcesz wprowadzić poprawkę? — powiedział
cicho, przyciągając do siebie przybory do pisania. — A więc
dam ci poprawki, Wu Shih, więcej poprawek niż kiedykolwiek
chciałeś.
* * *
Wu Shih uniósł wzrok i spojrzał surowo w obiektyw kame-
ry. Następnie odsunął nieco model nowej farmy orbitalnej,
który leżał na biurku, i złożył zamaszysty podpis na specjal-
nym Edykcie. Na koniec podniósł wielką pieczęć i przycisnął ją
mocno u dołu dokumentu.
— A więc — powiedział, podając dokument służącemu —
skończone.
Wstał i podszedł do swego kuzyna Tsu Ma, który stał przy
otwartych drzwiach wychodzących na ogród i obserwował go
stamtąd.
— To drogi interes, kuzynie — zaczął Tsu Ma, uśmiechając
się ze współczuciem. — Miejmy nadzieję, że zadziała.
Wu Shih westchnął.
— Myślę teraz, że lepiej byłoby, gdybym nigdy nie zama-
wiał tego raportu. Będę miał szczęście, jeśli nie doprowadzi
mnie to do bankructwa!
Tsu Ma roześmiał się.
— Och, wątpię w to, kuzynie. Poza tym zawsze lepiej jest,
zostać w porę ostrzeżonym, niż potem żałować. Nie powinie-
neś pytać się, ile to będzie kosztować, ale raczej ile musiałbyś
w końcu zapłacić, gdybyś nie podjął działania.
Wu Shih odwrócił się i popatrzył na służących, którzy
rozmontowywali stanowisko nadawcze telewizji trójwymia-
rowej.
— Miałem nadzieję, że będziemy w stanie sprawić, by to
• wszystko działało, ale te orbitalne konstrukcje są tak stare, że
prawie bez przerwy trzeba je naprawiać. Powinniśmy ściągnąć
je na dół i całkowicie wyremontować, ale po prostu nie stać
nas na to. Nasze możliwości produkcyjne napięte są do ostat-
nich granic i wyłączenie choćby jednej z nich... — Wzdrygnął
się. — No cóż, nie mamy żadnego wyboru. Musimy budować
nowe fabryki orbitalne albo stać bezradnie i przyglądać się, jak
stare rozpadają się na kawałki. A poza tym budowanie daje
nam pewne plusy. Nowe regulacje dotyczące kontroli popu-
¦ lacji są bardzo delikatną sprawą i wynik jutrzejszego głosowa-
nia w Izbie jest ciągle niepewny. Ten projekt nowej inwestycji
może dodatkowo przeciągnąć na stronę Shih Kennedy'ego
, jednego lub może nawet dwóch Reprezentantów.
Tsu Ma roześmiał się.
> — Zawsze możesz mieć taką nadzieję! Ja osobiście polega-
łem bardziej na zwykłym przekupstwie!
— Och, pod tym względem także zrobiłem wszystko, co
mogłem. Mimo to ta sprawa mnie martwi, kuzynie. Złe wie-
ści... Można odnieść wrażenie, że w tych dniach nie ma niczego
oprócz złych wieści.
— W takim razie ogłoszenie twojego nowego projektu nie
, mogło nastąpić w lepszym momencie. Jeśli musisz przekazać
ludziom złe wiadomości, a zredukowanie subsydiów z pewnoś-
• cią jest czymś takim, najlepiej osłodzić to jakąś jaśniejszą
wizją. Ludzie nie mają nic przeciw odrobinie wyrzeczeń, jeśli
przed sobą mają perspektywę lepszych czasów.
— Być może. A jednak obawiam się, że musimy postępo-
wać bardzo ostrożnie. To, co się stało na Marsie... — Otrząs-
, nął się i pokręcił głową. — Poza tym Miasto Li Yuana nie jest
jedynym, w którym panuje zamęt. Moje siły Bezpieczeństwa są
tak zajęte, jak nigdy dotąd.
— Moje też — wyznał Tsu Ma. — Ale co możemy zrobić?
Podwoiłem liczbę moich oddziałów, a i tak ledwie dają sobie
radę. Takie czasy, kuzynie. Przypadł nam los tych, którzy
muszą jechać na tygrysie.
Wu Shih skinął głową z rezygancją, a w jego oczach, które
zawsze były tak jasne i zdeterminowane, pojawiło się coś na
kształt zagubienia i niepewności.
Tsu Ma przyglądał mu się jeszcze przez chwilę, a następnie
odwrócił się i spojrzał na zalany promieniami słońca ogród.
* * *
— Posłuchaj tego — powiedziała, unosząc wzrok znad
książki i zwracając się do Michaela, który siedział po drugiej
stronie pokoju. — Kiedy Chińczycy, to jest Han, przybyli po
raz pierwszy do Ameryki Północnej w roku 1840, nazwali ją
Amo Li Jia... Ziemią Bez Duchów.
Popatrzył na nią z roztargnieniem.
— Słucham?
— Amerykę, oni... — Zamknęła książkę. — Nie słyszałeś
ani słowa, prawda?
Uśmiechnął się przepraszająco.
— W porządku. O czym tak rozmyślasz?
Wzruszył ramionami.
— Myślałem o układzie... no wiesz, o tej umowie z Kem-
pem i pozostałymi. I o tym wszystkim, co dzieje się w Weima-
rze. Powinienem tam być, Em.
— Przecież Joe jest twoim pełnomocnikiem, czyż nie?
Kiwnął głową.
— A więc, o co się martwisz? Myślałam, że mu ufasz.
Ironii brzmiącej w jej głosie trudno było nie zauważyć.
— A ty mu nie ufasz? Daj spokój, Em, powiedz prawdę.
Nie ufasz mu?
— Wiesz, co czuję.
— Czyżby? — Odwrócił wzok. — Czasami myślę, że cię nie
znam. Czasami... mam wrażenie, że jesteś kimś obcym.
Popatrzyła w dół, po czym odłożywszy książkę, podeszła do
niego. Usiadła obok i ująwszy jego dłonie, zmusiła go, by na
nią spojrzał.
— Posłuchaj, przepraszam. Czasami jest mi bardzo trudno,
to wszystko. Takie życie... nie jestem do tego przyzwyczajona.
Ty się tu urodziłeś. Dla ciebie jest to coś naturalnego, ale dla
mnie... — Ścisnęła jego dłonie. — Jeśli chodzi o Joe'go, po-
staram się zmienić swój stosunek do niego, dobrze? — Uśmie-
chnęła się przymilnie, próbując nakłonić go do uśmiechu. —
A teraz powiedz mi uczciwie, co cię gnębi?
— Układ — odparł, patrząc jej przy tym prosto w oczy.
Wyraz chłopięcej niewinności, który zdawał się zawsze gościć
na jego twarzy, zniknął, zastąpiony niepewnością i zakłopota-
niem. — Ja... zgodziłem się na to, by Instytut działał dalej.
— Co zrobiłeś?
— Musiałem. Ja... — Uwolnił swoje ręce, sięgnął po doku-
menty leżące na pobliskim stoliku i podał je Emily.
— To raport Kempa — powiedział, obserwując, jak z miną
pełną podejrzliwości otwiera teczkę. — Kazałem Danowi
sprawdzić obliczenia i okazuje się, że Kemp ma rację. Nie
mamy wyboru. Musimy doprowadzić do tego, by to zaczęło
funkcjonować albo ImmVac zniknie bez śladu. A jeśli ImmVac
upadnie, stracimy wszystko, Etn. Nie zostanie nam absolutnie
nic.
— To jest złe — odparła, przebiegając wzrokiem kolumny
liczb. — Starzy ludzie, którzy chcą żyć zawsze... to po prostu
zwykłe zło.
Po chwili uniosła głowę.
— A więc nie mamy żadnego wyboru?
Patrzył na nią w milczeniu, czekając na ciąg dalszy.
— W porządku — powiedziała w końcu, łagodniejąc. —
Ale upewnij się, że oni dotrzymają swojej części umowy.
Przeprowadzimy te zmiany, prawda?
— Tak jest — odparł z wyraźną ulgą, a jego twarz znowu
pojaśniała.
— Dobrze. A teraz włącz ekran. Nasz dobry przyjaciel Joe
pojawi się na nim lada chwila.
Roześmiał się, a następnie powiedział:
— Dom... chcemy obejrzeć wiadomości MedFacu. Wystą-
pienie pana Kennedy'ego. Zrób kopię i zachowaj ją w pamięci.
Oparł się wygodnie i objął Emily ramieniem.
— Następnym razem powinien wystąpić na żywo. Zrobi
w ten sposób większe wrażenie...
— Ciii... — wyszeptała, wskazując na ekran. — Chcę tego
posłuchać...
Na ekranie widać było imponującą rezydencję z Pierwszego
Poziomu, dosyć podobną do ich własnej. Przy bramie posiad-
łości zgromadzili się strażnicy i śmiejąc się radośnie, patrzyli na
rój unoszących się nad ich głowami kamer. W pobliżu, na po-
sypanej żwirem ścieżce, leżały twarzami do dołu trzy ludzkie
ciała. Gdy kamera zrobiła zbliżenie, stało się jasne, że wszyscy
troje już nie żyją. Kule poszarpały im nogi i plecy, a krew,
której kałuża rozlała się pod nimi, zdążyła już zakrzepnąć.
Komentator ciągnął swą relację:
— ...to tylko ostatnia z prób przeniknięcia Czarnej Ręki na
Pierwszy Poziom w celu zabicia jak największej ilości ludzi
i spowodowania maksymalnych zniszczeń. Zapytany dzisiaj
o to, jakie kroki zostały podjęte, aby zlikwidować to niebez-
pieczeństwo, generał Służby Bezpieczeństwa Lowe odpowie-
dział...
— To bydlaki i męty — powiedział Michael, zagłuszając
komentarz. — Dostali to, na co zasłużyli.
Spojrzała na niego ze zdumieniem i odsunęła się, odpycha-
jąc jego ramię.
— Wiesz to na pewno, prawda? Chcę powiedzieć... że
zapewne znałeś tych troje osobiście i możesz to potwierdzić,
prawda?
Potrząsnął głową.
— Nie... ale dlaczego cię to tak denerwuje? Ci, którzy tam
leżą, to terroryści, a nie pracownicy opieki społecznej. Wie-
dzieli, co ryzykują. Poza tym co im zrobił ten facet, który jest
właścicielem tej rezydencji? To on mógł tam leżeć martwy.
Albo my, jeśli już o tym mówimy!
— Być może — odparła spokojnie — ale oni nie są mętami.
Chcą po prostu lepszego życia, to wszystko.
— Jasne, i okazują to w zabawny sposób. — Podniósł rękę,
jakby miał zamiar ją pouczać, ale zorientowawszy się w porę,
opuścił ją i pokręcił z niedowierzaniem głową. — Mój ojciec...
mój cholerny ojciec. Czasem myślę, że jego duch jest we mnie.
Ale ona wciąż patrzyła na niego, jakby czekała na od-
powiedź.
— Przepraszam — powiedział w końcu. — Posłuchaj, być
może oni nie są mętami. Może mają swoje powody, ale nie
rozumiem, w jaki sposób mordowanie i rabowanie niewinnych
ludzi może pomóc ich sprawie. To wszystko jest tak... de-
struktywne. Dlaczego nie robią czegoś pozytywnego?
— Robią. Tyle tylko, że ty o tym nie słyszysz. To wszyst-
ko...
— Posłuchaj... —przerwał jej, na ekranie bowiem pojawiła
się twarz Wu Shiha. — A co on tu, do cholery, robi?
Odwróciła się i zaczęła słuchać oświadczenia Tanga. Nie
potrafiła się jednak na tym skupić, gdyż wciąż myślała o tym,
co powiedział Michael.
— Kuan Yin, miej nas w swej opiece! —powiedział Micha-
el i zagwizdał ze zdziwienia. — Trzy nowe farmy orbitalne. To
go będzie kosztować... ile, sześćdziesiąt miliardów, a może
i więcej.
— To są dobre wiadomości — odparła, gdy komentator
zaczął omawiać następny punkt programu, przemówienie
Kennedy'ego w Weimarze. Jednakże wciąż nie mogła usunąć
z pamięci wcześniejszego obrazu — zbliżenia twarzy martwej
terrorystki. Była to Hung Mao, blondynka o włosach zlepio-
nych swą własną krwią, z wielkim, złotym pierścieniem na
wskazującym palcu lewej ręki.
Męty... nazwał ją w ten sposób. Zadrżała i wyprostowała
się, próbując wymazać ten obraz z pamięci. W tej chwili ekran
wypełniła twarz Kennedy'ego, a jego donośny głos przebiegł
ponad zapchanymi rzędami ław w Izbie i dotarł do ich pokoju.
Kemp odwrócił się od unieruchomionego na ekranie obrazu
i podniósł w górę kieliszek brandy.
— Oto jest ten skurwiel, za którego śmierć chętnie bym
wypił!
Odpowiedziały mu okrzyki aprobaty tak starców, którzy
siedzieli po obu jego stronach, jak i młodszych mężczyzn
stojących w cieniu za nimi.
Kemp wstał i obrzucił wzrokiem ubrany w stroje wieczoro-
we tłum, czekając, aż wszyscy umilkną.
— Jednakże to jego sponsor, Lever, jest tym, którym musi-
my się zająć w pierwszej kolejności. I to właśnie dlatego
zaprosiłem was dzisiaj do siebie. Aby omówić taktykę.
Jego porozumiewawczy uśmiech wywołał ogólny wybuch
śmiechu. Kemp odczekał chwilę, po czym znowu podniósł
ręce.
— Wszyscy znamy stawkę tej rozgrywki. Jeśli Kennedy
i Lever przeprowadzą swój plan... no cóż, wtedy wszyscy za to
zapłacimy. Ograbią do cna nasze rezydencje, by mieć na
opiekę zdrowotną dla pomiotu jakichś nędznych kryminalis-
tów. Mało tego, będziemy także karmić każdego skurwysyńs-
kiego onanistę z Dołów!
Ponownie odpowiedziały mu gorące okrzyki aprobaty i tu-
panie nóg.
— Tak więc... — ciągnął spokojniej już, ale bardziej zło-
wrogo. — Musimy zacząć działać. Nie możemy do tego dopuś-
cić. Musimy temu... zapobiec.
Poruszył nieznacznie głową i prztyknął palcami. Na ten
sygnał przez boczne drzwi weszło do sali dwunastu służących,
którzy zaczęli krążyć między zebranymi i rozdawać im ko-
perty.
— W środku znajdziecie czeki na pięćdziesiąt tysięcy yua-
nów. Nazwijmy to dowodem naszej dobrej woli. Jeśli nam się
dobrze przysłużycie, będzie tego więcej. Znacznie więcej.
Kemp popatrzył na nich i widząc wszędzie pełne zadowole-
nia potakiwanie, uśmiechnął się w duchu.
— W porządku, a zatem zacznijmy nasze spotkanie. Za-
stanówmy się, co możemy zrobić, aby utrudnić życie naszym
przyjaciołom...
* * *
— Czy rzeczywiście musisz już wracać, kuzynie Ma?
Tsu Ma objął Wu Shiha, a następnie odwrócił się i spojrzał
do wnętrza hangaru, gdzie czekał jego statek.
— Obawiam się, że muszę. Moi szpiedzy donoszą mi, że
zanosi się na kłopoty i jedyny sposób, by ich uniknąć, to
uderzenie wyprzedzające... zwłaszcza, że wplątane jest w to
Ministerstwo.
— Ministerstwo? — Wu Shih uniósł brwi. — Czy to jest
coś, o czym powinienem wiedzieć, Tsu Ma?
Tsu Ma położył na chwilę rękę na ramieniu kuzyna.
— To nic takiego, co mogłoby ci zakłócić sen, kuzynie. Ale
prześlę ci pełny protokół ze spotkania, jeśli chcesz.
Wu Shih uśmiechnął się.
— Byłbym bardzo wdzięczny.
— Dobrze. Ale teraz muszę już wracać. Jak to powiedział
mądrze Sun Tzu, umiejętność zaskoczenia przeciwnika jest
najwyższą zaletą wodza.
— To brzmi złowrogo, Tsu Ma. Mówisz tak, jakbyśmy byli
w stanie wojny z nimi...
— A nie jesteśmy? — Tsu Ma był przez chwilę poważny,
a następnie uśmiechnął się. — Żartuję... Ale oni potrafią
czasem być kłopotliwi, prawda? Nie zaszkodzi, jeśli nimi
trochę wstrząsnę.
Wu Shih przytaknął i po raz ostatni objął kuzyna.
— Szczęśliwej podróży, kuzynie Ma. Jak zwykle twoja
obecność sprawiła mi więcej radości, niż jestem to w stanie
wyrazić słowami.
— Ja także czułem się przy tobie bardzo dobrze, kuzynie.
Tsu Ma odwrócił się i ruszył w górę rampy. Jednakże
w połowie drogi zatrzymał się i krzyknął do Wu Shiha:
— Jeszcze jedno, kuzynie... kiedy odwiedzisz mnie następ-
nym razem, przywieź ze sobą tę twoją młodą służkę, tę
śliczną... Niestety zabrakło mi czasu...
Wu Shih roześmiał się.
— Uważaj to za zrobione, kuzynie. A teraz ruszaj już.
Czekają na ciebie smoki.
Źle spała tej nocy, prześladowana przez koszmary, w któ-
rych podziurawione kulami trupy o ciemnych, wykrzywionych
w okrutnych uśmiechach twarzach wstawały z ziemi i podąża-
ły w jej stronę.
Duchy... ta ziemia była podobno pozbawiona duchów, ale
gdzie by tylko nie spojrzała, jakie drzwi by nie otworzyła,
wszędzie wychodziły z mroku i pozdrawiały ją. Trup tej kobie-
ty — to była ona sama... tak z pewnością skończyłoby się jej
życie, gdyby nie interwencja DeVore'a.
Wstała ostrożnie z łóżka, wyśliznęła się z sypialni i przez
kuchnię wyszła na zewnątrz. Tam, w ciemności, która otulała
wielki trawnik, usiadła i zaczęła wspominać.
Pięć lat temu przybyła do Ameryki jako uciekinierka po
upadku Ping Tiao w Europie. DeVore pomógł jej; dał jej nową
tożsamość i szansę na nowe życie. Miała zamiar zacząć od
nowa, zejść na najniższe poziomy Miasta i utworzyć organiza-
cję wywrotową, ale zakochała się... w Michaełu, swoim praco-
dawcy, który rzucił wyzwanie własnemu ojcu, aby tylko móc
się z nią ożenić. Przez jakiś czas to działało — przez jakiś czas
nie pamiętała, po co tu przyjechała. Ale tego wieczoru, kiedy
zobaczyła te obrazy, kiedy uświadomiła sobie, co znalazła
w skrzyniach ukrytych w zachodnim skrzydle, przypomniała
sobie nagle, dlaczego się tu znalazła.
Ziemia Bez Duchów... Teraz to rozumiała. To była
ziemia, którą oni wszyscy teraz zamieszkiwali. Miasto. Miejsce
bez historii, bez żadnych prawdziwych związków z przeszłoś-
cią. Teraz jednak wszystkie duchy wracały. Czuła je, słyszała
ich niemy wrzask, którym domagały się wpuszczenia do środ-
ka. Były wszędzie, niczym podglądacze stojący przy każdym
oknie.
Wzdrygnęła się i wstała, widząc już, że coś musi się zmie-
nić — albo ona, albo wielka otaczająca ją budowla. Kiedyś
była Ping Tiao — terrorystką — i pozostała Ping Tiao, mimo
swego nowego bogactwa.
Tak jest, pomyślała. Albo ja, albo To.
Nie może bowiem być żadnego kompromisu, żaden praw-
dziwy spokój nie zapanuje w jej duszy, dopóki ona albo Miasto
nie znikną z powierzchni ziemi.
ROZDZIAŁ 8
Drobnostki
— Czy to wszystko?
Młody porucznik stanął na baczność.
— Tak jest, panie majorze. Wszystko, co naszym zdaniem
było nie na miejscu.
Chen rozejrzał się po wnętrzu zagraconego magazynu, za-
stanawiając się, od czego rozpocząć. Używaj swych oczu
i szukaj czegoś niespodziewanego, mówił mu zawsze Karr, ale
od czego w tym całym bałaganie należało zacząć? Odwrócił
się, zmierzył wzrokiem porucznika i pokiwał głową.
— W porządku. Proszę poprosić kapitana Johnsona, by
idąc tu, przyniósł ze sobą zapis całej operacji. Ja tymczasem
zacznę porządkować ten bałagan.
— Tak jest!
Chen zauważył, że porucznik zawahał się i wiedział, zanim
tamten to powiedział, o co zapyta.
— Proszę o wybaczenie, panie majorze, ale czego pan właś-
ciwie szuka? Rozebraliśmy ten poziom na kawałki, szukając
Pliku. Gdyby tu był, znaleźlibyśmy go na pewno.
— Ale to tu było, a wy tego nie znaleźliście. A to oznacza
jedną z dwóch możliwości. Albo to ciągle gdzieś tu jest, albo
ktoś to wyniósł.
— Ciągle nie rozumiem...
Chen uciszył go gestem ręki.
— Tak, nie rozumie pan, a więc proszę mi to zostawić,
dobrze? Mam tu dużo do zrobienia. Aha, i jeszcze jedno,
proszę kazać komuś, by przyniósł mi ch'a, poruczniku. Późno
już, a przy takiej pracy zawsze chce mi się pić.
— Tak jest!
I
Chen zauważył, że porucznik nieco zesztywniał i zrozu-
miał, o co chodziło. Młodemu oficerowi nie podobało się
takie wtrącanie się w jego sprawy i może nie lubił także tego,
by Han wydawał mu rozkazy. Ale to była tylko taka moż-
liwość. Niezależnie od tego, czy mu się to podoba, czy też nie,
zrobi to, co mu kazano, albo znajdzie się przed sądem dys-
cyplinarnym.
Porucznik zasalutował i odszedł. Chen odprowadził go
wzrokiem, a potem zabrał się do pracy. Być może nie było tam
nic ciekawego, z drugiej jednak strony, może jednak znajdzie
pośród tych śmieci coś, co wyjaśni, jak Plik został przemycony
na zewnątrz. Jedna bowiem rzecz była całkowicie pewna —
został przemycony.
Przez jakiś czas przebierał w stosach śmieci, pracując meto-
dycznie i sprawdzając każdą rzecz przed odłożeniem jej na
bok. Początkowo nie widział tam nic ciekawego, ale w pewnej
chwili roześmiał się, trafiwszy na coś, co rozpoznał.
— Znalazł pan coś, majorze Kao?
Chen odwrócił się do połowy i spojrzał na nowo przybyłego.
Widząc, że jest to kapitan Johnson, wstał i pokazał mu to, co
wydobył spod stosu innych przedmiotów.
— Próbowałem zamówić coś takiego dla mojego syna.
Czekaliśmy trzy miesiące i nic nie otrzymaliśmy. A tu, proszę,
jest. Dokładnie to, czego potrzebowaliśmy. Zapewne nie dzia-
ła. Takie części kosztują dwadzieścia yuanów każda. Nie wyob-
rażam sobie, by ktoś mógł to wyrzucić!
Johnson wziął od niego płaskie, czarne pudełeczko i zaczął
się mu przyglądać, obracając w dłoniach. W końcu wzruszył
ramionami i oddał je Chenowi.
— Co to jest?
— To pudełko rezonansowe. Pochodzi ze szkicownika, wie
pan, jednej z tych komputerowych maszyn graficznych. Ta
część kontroluje elastyczność powierzchni. To najbardziej czu-
ły element maszyny, jak mi powiedziano. Niech pan sobie
wyobrazi, że mówią coś takiego dopiero wtedy, gdy to diabels-
two się zepsuje i musi pan zamawiać nowe. Gdybym wiedział
o tym, zanim kupiłem tę maszynę...
Chen roześmiał się, ważąc w dłoni pudełko. Było w tym
wszystkim coś dziwnego, wyglądało ono bowiem na prawie
nowe, jakby dopiero co zostało rozpakowane.
Johnson uśmiechnął się.
— Może powinien pan to zatrzymać. Na wszelki wypadek.
I tak nikt nie zauważy, że zniknęło.
Chen pokiwał głową.
— Może tak zrobię. — Następnie, zauważywszy, że kapi-
tan ma pod ręką teczkę z dokumentami operacji, spoważniał
i dodał: — Słyszałem, że stracił pan dwóch ludzi.
— To prawda. Jeden z nich był żonaty. Miał dwóch małych
synów.
— Przykro mi. — Chen wsadził do kieszeni pudełko rezo-
nansowe i wyciągnąwszy rękę, wziął od kapitana teczkę. —
Tak między nami, kapitanie Johnson, jestem tak samo jak pan
niezadowolony z tego, że mnie tu przysłano. Nie chcę deptać
panu po piętach, ale generał Rheinhardt znajduje się pod
wielką presją i żąda szybkiego rozwiązania tej sprawy. Rozu-
mie pan?
Kapitan uśmiechnął się w odpowiedzi.
— Rozumiem, majorze Kao. Będziemy w pełni współpra-
cować z panem. Jednakże muszę przyznać, że czuję się zbity
z tropu. Rozebraliśmy cały pokład, aby znaleźć tę paczkę,
i nic. Jeśli chodzi o możliwość przemycenia jej na zewnątrz, to
powiem panu, że przeprowadziliśmy rewizje osobiste wszyst-
kich, którzy wchodzili tu lub wychodzili. Listę nazwisk ma pan
w teczce. Było tam kilku drobnych kryminalistów, ale poza
tym nic. Kompletne zero.
Chen studiował przez chwilę listę, przeskakując wzrokiem
to na jej koniec, to wracając na początek, po czym ponownie
spojrzał na Johnsona.
— Jest pan pewny, że to wszyscy? Czy naprawdę nie było
nikogo innego?
Johnson zawahał się.
— No cóż...
Chen westchnął zirytowany.
— Kto to był? Wyższy urzędnik? Ktoś z innego oddziału
Służby Bezpieczeństwa? Kto?
— Dziewczyna. A właściwie nazwałbym ją młodą kobietą.
Chen popatrzył ze zdumieniem.
— Czy to znaczy, że pozwolił pan wyjść komuś ze strefy
o najwyższym stopniu zabezpieczenia, nie przeszukawszy go
przedtem?
— To były wyjątkowe okoliczności, panie majorze. A poza
tym ona nie była kimś podejrzanym.
— Kuan Yin! W tego typu operacji wszyscy są po-
dejrzani!
— Nie rozumie pan, panie majorze. To była córka młod-
szego ministra. I to nie byle jakiego młodszego ministra. To
była córka Shang Mu.
— Shang Mu? Ma pan na myśli tego Shang Mu?
Johnson skinął głową.
— Aha...
— A więc pan rozumie?
— Jest pan tego całkowicie pewny, że to była ona?
— Absolutnie, panie majorze. Dwóch moich ludzi odpro-
wadziło ją do domu.
— Rozumiem. — Chen rozważał to przez chwilę. Kapitan
prawdopodobnie miał rację. Córka Shang Mu była ostatnią
osobą, która mogłaby wplątać się w coś takiego. On także,
będąc na miejscu Johnsona, nie zaryzykowałby obrażenia
młodszego ministra przez poddanie jego córki rewizji osobistej,
chyba że byłoby to naprawdę konieczne. Mimo to...
— Czy widział ją ktoś oprócz pana?
— Mój porucznik... Aha, i młody żołnierz. To on przy-
prowadził ją do bariery przy wejściu do wind.
— Żołnierz... czy jest on teraz na służbie?
— Nie, ale mogę kazać go tu sprowadzić, jeśli pan chce. Ma
swoją kwaterę na tym pokładzie. To zajmie tylko chwilkę.
— Dobrze. Proszę to zrobić. Porozmawiam z nim tutaj,
a tymczasem... — Chen odwrócił się, wskazując wielkie stosy
najrozmaitszych przedmiotów, które zostały mu jeszcze do
sprawdzenia.
— Powodzenia — powiedział z uśmiechem kapitan John-
son. — Mam nadzieję, że pan coś znajdzie.
Kiedy kapitan odszedł, w progu pojawił się porucznik z tacą
w rękach.
— Pańska ch'a, majorze Kao.
Chen uśmiechnął się z zadowoleniem.
- Wspaniale! — Zerknął na czasomierz wszczepiony w je-
go nadgarstek. Było dziesięć po czwartej. — Proszę to po-
stawić tutaj. I dziękuję, poruczniku. Jestem panu bardzo
wdzięczny.
Kiedy ponownie został sam, podniósł pokrywkę z chunga
i zbliżył doń nos. Aromat ch'a poprawił mu nastrój. To było
właśnie to, czego teraz potrzebował.
Przykucnął przy najbliższym stosie i zaczął przyglądać się
odkrytej warstwie. Początkowo widział w tym tylko niechciane
odpady z typowego pokładu, później jednak z rosnącym zain-
teresowaniem, zaczął wybierać ze sterty różne przedmioty.
Kiedy przyszedł młody żołnierz, Chen siedział na jednym
z niższych stosów z chungiem na kolanach. Obok niego leżała
plastykowa torebka wypełniona polakierowanymi na czarno
częściami komputerowymi.
Żołnierz zatrzymał się tuż za drzwiami i stanął na baczność,
pochyliwszy przy tym głowę.
— Szeregowy Lauer, panie majorze. Powiedziano mi, że
chce pan ze mną porozmawiać.
— Tak jest, Lauer. Rozluźnij się, chłopcze. Chcę ci tylko
zadać kilka pytań, to wszystko. Chodzi o tę młodą kobietę,
której wczoraj pomogłeś. O ile rozumiem, uchroniłeś ją przed
niebezpieczeństwem.
— Tak jest, panie majorze.
Chen pociągnął tęgi łyk z chunga, a następnie znowu spojrzał
na żołnierza. Był jeszcze chłopcem. Miał siedemnaście, najwy-
żej osiemnaście lat. Tylko trzy lata więcej niż jego syn, Jyan.
— Rozluźnij się, Lauer, proszę... — Uśmiechnął się, pró-
bując uspokoić młodego mężczyznę. — Chcę tylko wiedzieć,
co robiłeś i co widziałeś. Nic ci nie grozi. Och, wiem, co
myślisz. Myślisz, że ponieważ należę do służb specjalnych, to
chcę cię na czymś przyłapać. To nieprawda. Nie zrobiłeś nic
złego. Pomogłeś tylko młodej kobiecie, która znalazła się na
nie swoim poziomie. Zauważyłeś, że grozi jej niebezpieczeńst-
wo i postanowiłeś ją chronić, prawda?
— Tak jest, panie majorze.
— No cóż, to godne pochwały. — Chen wyciągnął rękę
z chungiem, oferując go młodemu mężczyźnie i zmuszając go
w ten sposób, by podszedł bliżej.
— A więc, kiedy zobaczyłeś ją po raz pierwszy?
Żołnierz oddał mu chung i wytarł usta.
— Stała na korytarzu, niedaleko od naszego posterunku.
Obserwowała hua pen, opowiadacza, i szkicowała to, co wi-
działa...
— Szkicowała?
— Tak jest, panie majorze. Wie pan, na jednym z tych
skomputeryzowanych szkicowników. Pomyślałem sobie, że to
dziwne. Łatwo było zauważyć, że ona jest... że nie jest z tego
poziomu. Jej ubranie, fryzura. Od razu to zauważyłem.
— Co?
Młody mężczyzna uśmiechnął się i przez chwilę patrzył
gdzieś w przestrzeń, wspominając.
— Że to Pierwszy Poziom. To właśnie sobie powiedziałem.
Ona jest z Pierwszego Poziomu.
Chen spojrzał na młodzieńca, zaskoczony czcią brzmiącą
w jego głosie i tęsknotą widoczną w jego oczach. Postawił
chung na podłodze i zapytał:
— Co widziałeś?
— Jej... No cóż, ona.. — Młody żołnierz pokręcił głową,
a na jego twarzy pojawił się nagle rumieniec. — Nie wiem,
jak to powiedzieć, panie majorze. Chodzi o to, co czułem,
kiedy na nią patrzyłem. Ona była taka skupiona, taka...
na miej scu.
Chen spuścił wzrok. Wiedział już wszystko. Wszystko, co
było potrzebne, z wyjątkiem powodu.
— W porządku — powiedział łagodnie. — To wszystko,
czego potrzebowałem. Możesz teraz odejść, Lauer. I dzię-
kuję...
— Tak jest, panie majorze. — Młody żołnierz stanął na
baczność i wycofał się.
Chen wziął głęboki oddech, po czym podniósłszy z podłogi
plastykową torbę, wstał i przeciągnął się. Było jeszcze zbyt
wcześnie, by pójść porozmawiać z dziewczyną. Zje najpierw
śniadanie, da sobie jeszcze kilka godzin i złoży jej wizytę. A co
potem? Dotknął językiem górnych zębów i potrząsnął głową.
A potem wykona swoją robotę. W końcu generał Rheinhardt
żąda rezultatów.
Wielkie drzwi otworzyły się i Shang Mu zobaczył swego
pana, Pierwszego Smoka, który wycofywał się tyłem z kom-
naty audiencyjnej z pochyloną w niskim ukłonie głową. Podo-
bnie jak on, Shang Mu został wyrwany z łóżka przed świtem
i jeszcze w ciemnościach przywieziony tu, do pałacu Tsu Ma
na wybrzeżu Morza Kaspijskiego.
Kiedy drzwi zatrzasnęły się z głuchym hukiem, Pierwszy
Smok odwrócił się. Jego twarz była jak ściana, zupełnie bez
wyrazu. Kiedy minął Shang Mu, ten ruszył za nim w mil-
czeniu, wiedząc już ze sztywności, z jaką poruszał się ten wielki
człowiek, że audiencja nie wypadła dobrze.
Tsu Ma był przebiegły. Bardzo przebiegły. Sprowadził ich
osobno, nie dając im czasu na konsultację i przygotowanie się
do spotkania. Co więcej, nie czekając na to, aż Pierwszy Smok
wykona swój ruch, przejął inicjatywę i dzięki temu uzyskał
przewagę. Podobnie jak w grze wei chi, zmuszeni zostali do
obrony.
Krążownik Pierwszego Smoka czekał na lądowisku przed
pałacem. Straż honorowa ustawiła się po obu stronach szero-
kiej drogi prowadzącej od budynku do statku. W rękach
żołnierzy płonęły pochodnie, rozpraszając mrok wczesnego
ranka. Shang Mu podążył śladem swego pana między pochod-
niami i dalej, do wnętrza krążownika. Kiedy drzwi zamknęły
się z sykiem i zagrzmiały silniki, stanął z boku, patrząc, jak
Pierwszy Smok sadowi się w swoim wielkim fotelu, otoczony
przez krzątających się wokół niego służących.
— On wie — zwrócił się Pierwszy Smok do swego młod-
szego ministra, przekrzykując ryk silników.
Służący — głuchoniemi wychowani w domu Pierwszego
Smoka — dalej zajmowali się wielkim człowiekiem, nieświado-
mi tego, co mówi.
— Co wie? — zapytał Shang Mu zmrożony myślą, że ich
plany mogą być znane Siedmiu.
Jego pan spojrzał w bok, ciągle panując nad szarpiącym nim
gniewem.
— Zostaliśmy ostrzeżeni. Co więcej, będziemy obser-
wowani niczym zwykli kryminaliści.
— Obserwowani? — Shang Mu otworzył usta ze zdzi-
wienia. — Nie rozumiem, / Lungu. Obserwować Tysiąc
Oczu... to coś nie do pomyślenia!
— A jednak tak będzie. To zadanie otrzymał specjalny
oddział Karra, jego shen t'se. Wygląda na to, że to oni
mają obserwować Obserwatorów. Trzymać na oku samo Wiel-
kie Oko.
Pod pozorną ironią tych słów krył się szalony gniew, co nie
uszło uwagi Shang Mu. W jego głowie rozszalała się burza
chaotycznych myśli.
— Czy powiedział dlaczego, panie?
Pierwszy Smok położył głowę na oparciu fotela. Służący
zdjął mu perukę i zaczął wmasowywać balsam w skórę jego
gładko ogolonej głowy.
— Powiedział o pogłoskach, które dotarły do niego. Po-
głoskach mówiących o korupcji i złym zarządzaniu. Nie na
najwyższych szczeblach, oczywiście. Nie, Tsu Ma jest zbyt
sprytny, by oskarżyć samą radę. Ale uważa, że najlepiej
będzie, jeśli jakieś niezależne ciało zbada te plotki, zwłaszcza
w świetle nowych regulacji.
— Nowych regulacji, / Lungul Jakich nowych regulacji?
— Cięć... — Pierwszy Smok odprawił gestem ręki służące-
go i dał sygnał Shang Mu, by usiadł naprzeciw niego.
— Jest jeszcze więcej — ciągnął, pochyliwszy się ku Shang
Mu, gdy statek zaczął się powoli wznosić. — Wygląda na to,
że musimy dostarczyć ludziom Karra kopie naszych wszyst-
kich dokumentów.
Shang Mu popatrzył na swego pana kompletnie osłupiały ze
zdumienia.
— Ależ to jest oburzające, / Lungul Przecież, kiedy utwo-
rzono nasze wielkie Ministerstwo...
Pierwszy Smok podniósł rękę.
— Wiem, Shang Mu. W gruncie rzeczy jest to zerwanie
odwiecznej umowy istniejącej między Siedmiu a Ministers-
twem. Och, z formalnego punktu widzenia Siedmiu mają
prawo robić to, co uznają za stosowne, ale w praktyce... —
Wyprostował się i zacisnął lewą dłoń w prawej. — No cóż...
jeśli nawet mieliśmy przedtem jakieś wątpliwości, teraz ich nie
mamy, prawda? Mają zamiar nas złamać, Shang Mu. Znisz-
czyć ostatnią barierę chroniącą Chung Kuo przed totalaną
anarchią. Ale my nie możemy im na to pozwolić... i nie
pozwolimy.
Rozłożył szeroko ręce i rozczapierzył palce dłoni, uspokaja-
jąc się w ten sposób, po czym odwrócił się w swoim fotelu
i wezwał stewarda.
Steward podszedł, ukłonił się i czekał, utkwiwszy wzrok
w palcach Pierwszego Smoka. Shang Mu przyglądał się, jak
wielki człowiek przekazuje instrukcje w języku migowym i na
koniec odprawia służącego. Jak wszystko inne w Pierwszym
Smoku, ta jego umiejętność robiła na nim wielkie wrażenie.
Jeśli pojedynczy człowiek mógł sobą wyrażać wielką zasadę
Shen Chung — Ostrożności — to był nim jego pan. Sytuacja
zatem musiała rzeczywiście wyglądać bardzo źle, jeśli taki
szlachetny, taki prawy człowiek w ogóle dopuścił do siebie
myśl o rozpoczęciu wojny z własnymi władcami.
Shang Mu opuścił wzrok, czując, że ogarnia go chłód.
Wojna. Pojął to już ostatniej nocy, kiedy przeglądał dokumen-
ty. I chociaż myśl o tym przerażała go, jakaś bardziej racjonal-
na, zimna część jego umysłu rozumiała jej potrzebę i nie
widziała żadnej innej możliwości. Aby dobrze służyć, słudzy
muszą stać się panami.
Uniósłszy wzrok, zauważył, że wielki człowiek przygląda
mu się z taką miną, jakby dobrze wiedział, o czym on myśli.
— Gdzie teraz lecimy? — zapytał, czując, że między nim
a jego panem powstaje w tej chwili jakaś szczególna więź.
— Do Yu Shu — odpowiedział Pierwszy Smok. — Na
spotkanie z naszym przyjacielem An Shengiem. Ale nie bezpo-
średnio. Począwszy od teraz, nic już nie będziemy robić bezpo-
średnio. Chyba że będziemy musieli.
Malutki hologram migotał jasno w przyciemnionym pokoju,
a dym z pałeczki kadzidła przenikał przez obraz. W jego
słabym, niebieskawym świetle klęcząca nieruchomo dziewczy-
na wyglądała jak olbrzymi posąg. Głowę pochyliła w pełnym
szacunku ukłonie, ręce złożyła na kolanach i słuchała słów
widmowej postaci.
— Czy jesteś pewna, że jest to najlepsze rozwiązanie, Shang
Han-A? — zapytał hologram, pochyliwszy się nieco do przodu
i głaszcząc ręką długą, białą, zaplecioną w warkoczyki brodę,
która spływała mu prawie do pasa. — Czy nie ma jakiegoś
innego sposobu, by zasypać tę przepaść, która między wami
powstała?
Hannah milczała przez chwilę, rozważając to, co powiedział
jej prapradziadek, Shang Chu, po czym odpowiedziała:
— Sądzę, że nie, czcigodny prapradziadku. Moja macocha
bardzo często źle się czuje i to sprawia, że jest... drażliwa, jeśli
można to tak ująć. Jeśli chodzi o mnie, jestem młoda i czasami
zbyt porywcza. Wiem, że to moja wada, ale taka, którą czas
wyleczy. Jednakże jeśli tu zostanę dłużej, stosunki między mną
a moją macochą z całą pewnością pogorszą się, a tego bym
naprawdę nie chciała. Jeśli odejdę, zniknie także źródło jej
irytacji. Jej zdrowie polepszy się i obie będziemy szczęśliwsze.
A to będzie także dobre dla mojego ojca, prawda? Lepiej mieć
dwa szczęśliwe domy zamiast jednego nieszczęśliwego.
— To rzeczywiście prawda. — Hologram uśmiechnął się do
niej. — Jestem zadowolony z ciebie, Shang Han-A. Twoja
troska o szczęście ojca jest godna pochwały. Kiedy następny
raz będzie się mnie radził, powiemu mu, co myślisz o tej
sprawie. Chwilowo jednak najlepiej zrobisz, nie rozmawiając
z nim na ten temat. Twój ojciec ma bardzo dużo na głowie. To
są dla niego trudne czasy. Powinnaś zrobić wszystko, co
możesz, aby w ciągu najbliższych dni nie przysparzać mu
dodatkowych trosk.
— Rozumiem prapradziadku i zrobię, co w mojej mocy.
Hannah ukłoniła się, po czym pochyliwszy się nieco do
przodu, dotknęła lekko palcami płytki znajdującej się przed
hologramem. Obraz natychmiast zniknął, ustępując miejsca
czerwonemu punkcikowi rozżarzonej końcówki pałeczki ka-
dzidła.
Rozległ się trzask zapalonej zapałki i mrok komnaty rozjaś-
nił nagły błysk światła. Druga pałeczka zapachowa została
umieszczona na ołtarzu, w malutkim, srebrnym uchwycie tuż
obok pierwszej. Klęcząca dziewczyna wymamrotała krótką
modlitwę i musnęła palcami drugą płytkę. Kiedy to zrobiła,
pojawił się następny hologram. Był to mężczyzna znacznie
niższy i bardziej krępy od pierwszego, z ciemniejszą i gęstszą
brodą.
— Pozdrowienia, czcigodny dziadku — powiedziała Han-
nah, pochylając z szacunkiem głowę. — Mam nadzieję, że
czujesz się dobrze.
Hologram uniósł głowę i odpowiedział krótkim śmiechem.
— Tak dobrze, jak może się czuć umarlak, młoda Hannah.
Skryta w ciemnościach Hannah uśmiechnęła się. Hologramy
zostały zaprogramowane przez żyjących ludzi tak, aby od-
dawały te cechy ich osobowości, które chcieli zachować dla
potomności. Zazwyczaj efektem tego były sztywne, jednowy-
miarowe portrety własne, które uwypuklały wszystkie zalety
i cnoty przedstawianych postaci, przy równoczesnym odrzuce-
niu tego, co mogłoby zostać uznane za „niewłaściwe" przez
przyszłe pokolenia. Jednakże jej dziadek, Shang Wen Shao,
był inny. Zawsze głosił, że mężczyzna składa się z najrozmait-
szych przeciwieństw — jest jednocześnie głupcem i mędrcem,
ojcem i kochankiem, samochwałą i tchórzem, dobrym przyja-
cielem i zawziętym wrogiem — i zaprogramował swój holo-
gram tak, aby ukazywał te różne aspekty ludzkiej natury. Ze
wszystkich rodzinnych hologramów Hannah ten lubiła najbar-
dziej i radziła się go zawsze, gdy miała jakieś problemy osobis-
te, gdyż wiedziała, że dziadek Wen Shao nie będzie prawił jej
pustych komunałów, ale da radę wynikającą z jego własnych,
licznych doświadczeń. Sześć żon, cztery konkubiny i kilka
tuzinów kochanek uczyniło go wielkim znawcą tak świato-
wego życia, jak i samych kobiet. I chociaż był prawdziwym
nieudacznikiem w interesach i stracił większą część finansowe-
go imperium, które jego ojciec zbudował z niczego, w oczach
Hannah był znacznie lepszym człowiekiem od niego — tę
opinię starannie ukrywała przed własnym ojcem.
— O co chodzi, Hannah? Czy ta jędza, twoja macocha,
znowu sprawia ci kłopoty? A może tym razem chodzi o coś
innego?
Hannah schyliła się nieco niżej.
— Przejrzałeś mnie, mój czcigodny dziadku.
Hologram odpowiedział wybuchem rubasznego śmiechu
i waleniem się w piersi.
— Powiedziałbym raczej, że chodzi o coś zupełnie przeciw-
nego. Że to ty jesteś w stanie przejrzeć mnie w każdej chwili na
wskroś!
Hannah znowu uśmiechnęła się do siebie. Słyszała te jego
żarty przynajmniej tysiąc razy, ale może właśnie dlatego miała
wrażenie, że rozmawia z kimś naprawdę bliskim.
— W oczach bogów jesteśmy tylko przelotną mgiełką,
dziadku.
— Tak... ale bądź konkretna, Hannah, i streszczaj się.
Muszę się odlać.
Hannah ukłoniła się ponownie, żałując nie po raz pierwszy,
że nie miała okazji poznać swego dziadka. Musiał być nie-
zwykłym typem. Hannah mogła sobie wyobrazić jak jej oj-
ca — ulepionego na obraz i podobieństwo purytańskiego pra-
pradziadka Chu — musiało razić zachowanie własnego ojca.
Oczami wyobraźni widziała go, jak się krzywi, słysząc wulgar-
ne odżywki starego człowieka, mimo że jednocześnie, wiedzio-
ny synowskim posłuszeństwem, kłania się przed nim. I nie
chodziło tu o to, że jej ojciec nie miał poczucia humoru. Po
prostu brakowało mu spontaniczności starca, nie miał jego
otwartej, szczerej natury.
Wahała się jeszcze przez chwilę, po czym zapytała:
— Czy mogę ci zaufać, dziadku?
Wen Shao odchylił się do tyłu, aby móc lepiej się jej
przyjrzeć.
— A cóż to za dziwne pytanie, moja panienko? Chyba
najdziwniejsze ze wszystkich, jakie kiedykolwiek mi zadałaś.
Czy możesz mi zaufać? Hmmm... — Podrapał się po bro-
dzie. — No cóż, naprawdę nie wiem. Gdybyś była moją żoną,
musiałbym odpowiedzieć przecząco. Ale tu chyba nie chodzi
0 coś takiego, prawda?
— Nie, dziadku.
— A więc mów. Nie powtórzę ani słowa, nawet gdyby
jakiś sprytny, młody programista zaczął grzebać w moich
obwodach!
Uśmiechnęła się.
— Pozwól, że cię o coś zapytam. Gdybyś znał tajemnicę,
wielką tajemnicę, tak wielką, że dotyczy wszystkich ludzi
1 odciska się swym piętnem na wszystkim, co ci ludzie robią, to
jak byś postąpił? Czy zachowałbyś ją dla siebie, czy też
upowszechnił?
Wen Shao zmrużył oczy. Spojrzał badawczo na swoją wnu-
czkę, a na jego szerokiej twarzy Hung Mao pojawił się tajem-
niczy wyraz, jakby przez chwilę naśladował tego Han, którego
nazwisko przed ponad wiekiem przyjął jego dziadek.
— To wielka tajemnica — powiedział w końcu i pokręcił
głową, wydmuchując nosem powietrze. — W rzeczywistości
wygląda mi to na jedną z takich tajemnic, które z takim
zamiłowaniem kolekcjonuje twój ojciec, czyż nie? Czy znowu
grzebałaś w jego rzeczach, Hannah?
— Nie, dziadku.
— Ale to się wiąże z pracą twojego ojca, prawda?
— Tak, dziadku.
— Aha... — Cmoknął wargami, a następnie niespodziewa-
nie usiadł, krzyżując pod sobą nogi. — No cóż, wiesz, co
myślę o pracy twojego ojca. Nigdy mi się to nie podobało.
Żałuję teraz, że zapłaciłem za jego edukację. To taka strata,
gdy ktoś poświęca całe życie na coś tak. ..małostkowego.
— Małostkowego, dziadku? Przecież to, co on robi, jest
ogromnie ważne.
Wen Shao roześmiał się.
—Tak uważasz? A czego uczy nas Tao? Że wszystko jest
swoim przeciwieństwem. Że to, co wydaje się być największe,
jest w istocie najmniejsze. Jak powiedział Chuang Tzu, nie ma
na świecie niczego większego od koniuszka jesiennego włosa,
a góra T'ai jest malutka.
— Być może, dziadku, jednakże wciąż jeszcze nie odpowie-
działeś na moje pytanie.
— Czyżby? — Wen Shao roześmiał się, po czym pochylił
się i pociągnął powietrze koło swojej lewej stopy, jakby wyry-
wał źdźbło trawy. — A ja myślałem, że to zrobiłem.
Także zaczęła się śmiać, widząc, jak żuje to wyimaginowane
źdźbło.
— Może tylko tak ci się wydawało.
— Tak... zapewne tak było.
— Dziadku?
Przestał żuć i uśmiechnął się.
— Chcesz usłyszeć jasną odpowiedź, tak?
— Tym razem bardzo byłabym za to wdzięczna.
Wzruszył ramionami.
— W porządku. Ale nie spodoba ci się to, co powiem.
Radzę ci zapomnieć o swojej wielkiej tajemnicy. Przyniesie ci
ona tylko nieszczęście. Tobie i temu porządnisiowi, którego
nazywasz ojcem.
— Twojemu synowi — przypomniała mu.
— Tak by wynikało z wykresów genetycznych... ale od-
sunąwszy to na bok, mówię serio, moja panno. Niech inni
martwią się tą tajemnicą. Dlaczego to ciebie ma dręczyć
bezsenność? Zostaw im tę przyjemność. Jesteś młodą kobietą,
Hannah. Powinnaś spotykać się z młodymi mężczyznami i do-
brze się bawić. Po to właśnie żyjemy.
Odwróciła wzrok, pierwszy raz w życiu rozczarowana jego
odpowiedzią. Z drugiej jednak strony, czego się spodziewała?
Że poprze jej szalony plan? Że powie jej, tak, Hannah rób tak
dalej i zrujnuj swoje życie? Nie. Wen Shao był sobą, a w jej
żyłach płynęło zbyt wiele krwi jej ojca — w zbyt wielkim
stopniu była jego córką.
— Jesteś zawiedziona — powiedział, patrząc w górę, a dym
z kadzidła sprawił, że jego siedząca postać zdawała się przez
chwilę migotać. —Wiem, co chciałaś usłyszeć, dziewczyno, ale
zadałaś mi pytanie, a ja ci odpowiedziałem. Rób to, co uwa-
żasz za słuszne. Walcz z tym wielkim światem poziomów, jeśli
musisz. Ale nie każ mi mówić, że masz rację. — Uśmiechnął
się. — Prawdę powiedziawszy, jeśli chcesz wiedzieć, uważam,
że szaleństwem jest nawet rozważanie takiego pomysłu. Ale
szanuję twoje szaleństwo. To cecha godna podziwu —chciało-
by się, aby choć w niewielkim stopniu charakteryzowała twoje-
go ojca. Ale uważaj, moja mała Hannah. Świat jest bezwzględ-
ny. To mechanizm, który przeżuwa ludzi i wypluwa ich re-
sztki. I tylko tacy głupcy, jak ja, potrafią przetrwać.
— Nie jesteś żadnym głupcem, dziadku.
— Tak. Może nie. W każdym razie nie w ogólnym znacze-
niu tego słowa, jednakże w młodości byłem dość głupi. Na tyle
głupi, by myśleć, że świat mógłby być lepszy.
— Ty, czcigodny dziadku? Nigdy bym nie pomyślała!
Roześmiał się.
— Tak, znam swoją reputację. Stary kozioł, tak mnie nazy-
wali. Pijak, mówili, i rozpustnik. Ale nie zawsze tak było, moja
droga. To świat mnie takim zrobił. Świat i słodki zapach
kobiecej skóry...
— Dziadku!
— Przepraszam... — Mała postać wstała, ocierając dłoń
o dłoń. — Teraz jednak naprawdę muszę już znikać. Nawet
duchy muszą trochę odpocząć, prawda?
Uśmiechnęła się i pochyliła głowę z szacunkiem.
— A więc śpij dobrze, dziadku. Dziękuję ci. Byłeś bardzo
pomocny.
— Czyżby? — Także uśmiechnął się. — To zmienia postać
rzeczy. Może jest jeszcze dla mnie jakaś nadzieja.
— Może...
Pochyliła się i musnęła palcami płytkę. Postać jej dziadka
zamigotała i zniknęła. Hannah wpatrywała się jeszcze przez
chwilę w pustą przestrzeń, po czym usiadła na piętach i zadu-
mała się.
On miał oczywiście rację. Nawet samo myślenie o wmiesza-
niu się w te sprawy było czystym szaleństwem. Najlepiej
zrobiłaby, wrzucając Plik do pieca, ale z jakichś względów nie
porafiła się na to zdobyć. Coś ją powstrzymywało. Jakaś
przekora tkwiąca głęboko w jej naturze.
— Nu Shi! Nu Shi!
Hannah odwróciła się i zauważyła swoją amah, która wyra-
źnie podniecona stała na progu drzwi.
— O co chodzi, Wei?
— Przyszedł żołnierz, panienko — odpowiedziała młoda
służka, nisko się przy tym kłaniając. — Major Służby Bez-
pieczeństwa.
Hannah wstała.
— Chcesz powiedzieć, że przyszedł do mojego ojca, pra-
wda?
— Nie, panienko. Do ciebie. Rozmawia właśnie z twoją
macochą...
— Z moją macochą! Och, bogowie! — Hannah pod-
ciągnęła swoje jedwabie i minąwszy młodą dziewczynę, wypa-
dła z pokoju. Biegnąc boso po wyłożonym płytkami koryta-
rzu, gorączkowo rozmyślała.
Przyszedł major... Ale co to może oznaczać? Czy
została już zdemaskowana? Czy też jest to po prostu grzecz-
nościowa wizyta, mająca na celu sprawdzenie, czy doszła już
do siebie po dramatycznych przeżyciach z poprzedniego dnia?
Kiedy zbliżyła się do wielkich, podwójnych drzwi apartamentu
macochy, Huang Hui, zwolniła, starając się uspokoić. Wszyst-
ko jest w porządku. Musi być. Ponieważ gdyby było inaczej,
chcieliby zobaczyć się z jej ojcem. Tak właśnie działają. I to nie
zwykły major przyszedłby w tej sprawie, ale sam generał
Rheinhardt.
Wzięła głęboki oddech i dała znak czekającym służącym, by
otworzyli drzwi.
W środku, w wielkim fotelu wyłożonym poduszkami tak
wysoko, że można było odnieść wrażenie, iż jest to duże łóżko
postawione na jednym boku, siedziała jej macocha, Chi Huang
Hui, otulona w kokon czerwonego jedwabiu. Jej blada twarz
zwrócona była w stronę stojącego tyłem do Hannah majora.
Niebieski mundur żołnierza tak ciasno opinał jego potężne
ciało, że zdawało się, iż za chwilę pęknie, a z ramienia zwisała
mu czarna, skórzana torba tego samego typu, co torby używa-
ne przez posłańców jej ojca. Kiedy się odwrócił, Hannah
drgnęła ze zdumienia. To był Han.
Huang Hui spojrzała na nią i uśmiechnęła się ze znużeniem.
— Han-A... Cieszę się, że przyszłaś. Właśnie miałam posłać
po ciebie. To jest major Kao ze Służby Bezpieczeństwa...
Major pochylił energicznie swoją gładko ogoloną głowę
i wyprostował się. Miał wygląd bardzo przeciętnego człowieka
o topornych, prawie niewykształconych rysach twarzy. Jego
nos był trochę za duży, podobnie jak i uszy, ale zarys ust
wskazywał na silny charakter, a oczy...
— Majorze Kao — odezwała się Hannah i ukłoniwszy się
najpierw swojej macosze, stanęła naprzeciw niego. — Powie-
dziano mi, że chce się pan ze mną zobaczyć.
Uśmiechnął się do niej. Nie bezczelnie, jak to robili nie-
którzy młodzi oficerowie, ale tak, jak uśmiechał się do niej jej
własny ojciec. To, a także jakaś dziwna uczciwość, którą
zauważyła w jego oczach, sprawiło, że na chwilę odwróciła
wzrok, zakłopotana.
— Chciałbym zadać pani kilka pytań — powiedział spokoj-
nie. — To znaczy, jeśli nie ma pani nic przeciwko temu, Nu
Shih Shang. Chodzi o wczorajsze wydarzenia. O ile rozumiem,
nie było wtedy czasu i kapitan bardziej troszczył się o zapew-
nienie pani bezpieczeństwa, niż o przestrzeganie procedur służ-
bowych. Jednakże bardzo by nam pomogło, gdyby złożyła
pani proste oświadczenie o tym, co pani widziała.
— Bezpieczeństwo?... Oświadczenie?... — Ma-
cocha Hannah uniosła się nieco i pochyliła do przodu, a na jej
twarzy pojawił się wyraz podejrzliwości. — Han-A... w co ty
się wmieszałaś?
Miała zamiar odpowiedzieć, ale major ją wyprzedził.
— Och, to nic takiego, madame Shang. Zdarzył się wypa-
dek. Pani córka przypadkiem znalazła się w pobliżu. Moje
pytania, jak już powiedziałem, są zwykłą formalnością.
— Wypadek? Jaki wypadek?
Tym razem Hannah postarała się być pierwsza.
— Tam był kryminalista, macocho Huang... rewoluc-
jonista! Oddział żołnierzy majora ścigał go po korytarzach
i w końcu osaczył, ale on stawiał opór i musieli go zastrzelić.
Wszędzie było pełno krwi...
Huang Hui opadła z powrotem na poduszki, a na jej twarzy
pojawił się wyraz szczerego przerażenia.
— Aiya\ — wymruczała, wachlując się z energią, która
była dość zaskakująca u kogoś tak wyraźnie schorowanego.
Kiedy Hannah spojrzała na majora, w jej oczach był dziwny
blask.
— A więc... proszę za mną, majorze Kao. Każę służącemu,
by przyniósł nam ch'a. Czy jadł pan już śniadanie?
Major zawahał się.
— Tak, ja... zjadłem coś wcześniej. Ja... —W tym momen-
cie, jakby przypomniawszy sobie o dobrych manierach, od-
wrócił się i złożył niski ukłon Huang Hui. — Madame Shang,
to było bardzo uprzejme z pani strony, że zgodziła się pani
mnie przyjąć. Proszę przekazać wyrazy szacunku pani mężowi,
młodszemu ministrowi. Pozwolę sobie także wyrazić nadzieję,
że pani zdrowie się poprawi. Tymczasem jednak, jeśli pani
wybaczy...
Na twarzy Huang Hui pojawił się blady uśmiech.
— Majorze Kao...
Kao Chen odwrócił się i popatrzył na dziewczynę, która
uśmiechnęła się i ruszyła w stronę wyjścia. Podążył za nią, ale
dotarłszy do drzwi, zatrzymał się i spojrzał do tyłu. Schorowa-
na, blada kobieta leżała na swoim wielkim, odwróconym na
bok łożu z czerwonych poduszek. Teraz, kiedy widzowie
odeszli, można było odnieść wrażenie, że Huang Hui zapadła
się w sobie, a z jej kruchego ciała zniknęły resztki śladów życia.
Dwaj służący, którzy pospieszyli do niej, zaraz gdy została
sama, krzątali się w milczeniu przy fotelu, poprawiając podu-
szki i jedwabie.
Chen patrzył na to jeszcze przez chwilę, po czym zadrżaw-
szy lekko, wyszedł na korytarz i dołączył do czekającej na
niego dziewczyny.
* * *
— A więc? — zapytała, zwracając się twarzą do niego.
Chen rozejrzał się wokół. Wszędzie, gdzie by nie spojrzał,
widział oznaki luksusu, o którym nigdy nawet nie mógł ma-
rzyć. Lewą i tylną ścianę przesłaniały półki wypełnione opra-
wionymi w skórę, starymi książkami, których zapach czuł
nawet w miejscu, w którym stał. W prawym narożniku stało
wielkie, drewniane biurko podobne do tego, które widział
w gabinecie Rheinhardta. Obok niego znajdowała się wielka,
oszklona szafa, zawierająca całą masę małych, egzotycznie
wyglądających przedmiotów, z których rozpoznał tylko kilka.
Za nią, w gablotce na ścianie, wisiał jakiś sztandar. Był cały
biały, z krwistoczerwonym krzyżem w środku. Resztę ściany
wypełniały szkice i obrazy najróżniejszych rozmiarów przed-
stawiające sceny życia z poziomów. Chen przyglądał im się
przez chwilę, po czym spojrzał w dół. Pod stopami miał gruby,
gęsto utkany dywan, którym można by pokryć trzy pokoje
w jego własnym apartamencie, a po jego prawej stronie, kilka
ch'i od miejsca, w którym stał...
— Majorze Kao?
Uniósł gwałtownie głowę i spojrzał w oczy tej młodej
kobiety. Patrzące zdecydowanie, piwne oczy, które mogłyby
być Han.
— Proszę o wybaczenie — zaczął — ale czy możemy tu
być? Pani ojciec...
Uśmiechnęła się ujmująco.
— Źle pan zrozumiał, majorze Kao. To jest mój gabinet,
a nie mojego ojca.
— Aha... — Chen zarumienił się. Miał wrażenie, że każ-
dym gestem zdradza swój brak ogłady. Prawdą było, że
spotykał przedtem wielkich tego świata i ich rodziny, nigdy
jednak nie był jeszcze w środku żadnej z ich rezydencji. Zawsze
było to zadaniem kogoś innego, kogoś ważniejszego i mniej
Han niż on. Tym razem jednak postanowił, że nie pozwoli
odebrać sobie tej sprawy.
Rozglądał się jeszcze przez chwilę wokół siebie, po czym
lekko zakłopotany wskazał wielką kulę, która przykuła jego
uwagę.
— Przepraszam za ciekawość, Nu Shi Shang, ale co to jest?
Roześmiała się i podeszła do kuli.
— To tak zwany Kreator Holowizyjny, ale ja wolę mówić,
że to mój Magiczny Teatr. Widzi pan, to jest miniaturowa
scena teatralna, której aktorami są malutkie hologramy. Za-
programowano w niej większość ważniejszych sztuk Han,
ale można ją też samemu programować. Można napisać sztukę,
stworzyć własne postaci... i robić z nimi, co się chce, naprawdę.
Oparła rękę na zakrzywionej powierzchni kuli i wpatrywała
się w nią przez chwilę z widoczną przyjemnością, a następnie
spojrzała na Chena i uśmiechnęła się.
— Pokazałabym to panu, majorze, ale z pewnością jest pan
bardzo zajęty, nieprawdaż?
— Rzeczywiście... — W swym młodzieńczym entuzjazmie
tak bardzo przypominała mu własną córkę, że nie potrafił nie
odpowiedzieć jej uśmiechem. — Chodzi o bardzo prostą spra-
wę, Nu Shi Shang. Ja...
— Hannah — przerwała mu. — Proszę mówić mi po
imieniu.
Chen skinął głową.
— Dobrze... Hannah. Potrzebuję jedynie twojego słownego
oświadczenia o tym, co stało się wczoraj. Kiedy będę je miał,
każę zrobić dwie pisemne kopie, które potem ci przyślemy.
Jedną z nich podpiszesz i zwrócisz nam, a drugą zatrzymasz.
— Rozumiem. W takim razie... może podejdziemy do biur-
ka, majorze?
Zawahał się.
— Na imię mam Chen. Ja... — Odwrócił na chwilę wzrok,
po czym znowu spojrzał na nią. — Wszystkie te rzeczy...
Nigdy nie widziałem czegoś podobnego. One... — Wzruszył
ramionami, nie bardzo wiedząc, co miał na myśli.
— To są po prostu rzeczy — powiedziała bezceremonialnie,
robiąc miejsce na biurku i przyciągając do niego drugie krzes-
ło. — Mój ojciec zebrał ich dużo w ciągu tylu lat. Jeśli coś mi
się podoba, pozwala mi to zatrzymać. — Odwróciła się i spoj-
rzała na niego. — Pochodzą ze wszystkich stron świata. Wi-
dzisz, stanowisko ojca...
Chen podniósł rękę, chcąc dać jej do zrozumienia, że rozu-
mie i tak naprawdę nie chce więcej wiedzieć. To, co robiło
Ministerstwo Tysiąca Oczu — co ono sankcjonowało —
nie powinno go w najmniejszym stopniu interesować.
— Mam kasetę — powiedział, zbliżając się do niej. — Mo-
żesz albo sama opowiedzieć wszystko, co widziałaś, albo
odpowiedzieć na moje pytania.
Wskazała mu krzesło, obeszła biurko i usiadła naprzeciw
niego.
— Pytaj, a ja będę odpowiadała. To chyba najlepszy spo-
sób, prawda?
Chen kiwnął głową i usiadł, stawiając torbę na podłodze,
obok krzesła. Wyjąwszy z kieszeni swej tuniki kasetę, od-
pieczętował ją i położył na biurku między nimi. Począwszy od
tej chwili wszystko, co powiedzą, zostanie zarejestrowane.
Chen popatrzył na swój czasomierz i powiedział:
— Jest piętnasty marca 2212 roku, godzina ósma dwadzieś-
cia siedem rano. Nazywam się Kao Chen i jestem majorem
Służby Bezpieczeństwa T'anga. Znajduję się obecnie w rezy-
dencji młodszego ministra Shang Mu i przesłuchuję jego cór-
kę, Shang Han-A, w związku z incydentem, do którego doszło
wczoraj na średnich poziomach w strefie Rathenow.
Chen uniósł wzrok znad biurka i spojrzał jej w oczy.
— A więc, Nu Shi Shang, co robiła pani na średnich
poziomach Rathenow?
— Chodzę do college'u w Rathenow. Kiedy nie ma zajęć,
często zjeżdżam na niższe poziomy. Lubię obserwować to, co
tam się dzieje.
— College? — Chen zmarszczył czoło. — A ja myślałem,
że ma pani dopiero szesnaście lat?
Uśmiechnęła się.
— Wcześniej skończyłam szkołę średnią, majorze Kao.
Gdyby sprawdził pan moje akta osobowe, przeczytałby pan
w nich, że jestem w college'u już ponad półtora roku.
— Aha... — Wiedział o college'u. Okazało się, że zabity
mężczyzna był absolwentem Rathenow. Wszyscy jego znajomi
zostali już aresztowani i byli przesłuchiwani, ale Chen nie
pomyślał o tym, by sprawdzić także dziewczynę. Założył,
wziąwszy pod uwagę jej wiek, że ciągle jeszcze chodzi do
szkoły średniej. Poza tym nie miał zbytniej ochoty wyciągać jej
akt z centralnego archiwum, gdyż obawiał się, że Tysiąc Oczu
założyło zabezpieczenia na dokumenty dotyczące członków
rodzin swych pracowników. Ostatnią rzeczą, jakiej chciał, był
konflikt z Ministerstwem.
— Nie znałam go — powiedziała, zanim zdążył odezwać
się znowu. -- Mam na myśli tego człowieka, który został
zabity. Widziałam go wyraźnie, gdy przebiegł obok mnie, ale
nie sądzę, bym widziała go kiedykolwiek przedtem. Ale to nie
jest zbyt zaskakujące, prawda?
1 — Nie... — Ale wciąż jeszcze był wytrącony z równowagi
wiadomością, że ona uczy się w tym college'u. Poprzednio
przyjmował, że to, iż córka młodszego ministra znalazła się
akurat w tym miejscu w chwili, gdy osaczono tam człowieka
z Plikiem, był czystym przypadkiem. Teraz jednak zaczął się
, zastanawiać, czy rzeczywiście tak było. A jeśli ona przyszła
tam właśnie z tego powodu — by spotkać się z tym mężczyzną
, i odebrać od niego Plik? W jednej bowiem sprawie nie miał
żadnych wątpliwości: ona to miała. Prawdopodobnie tutaj,
¦ w swoim apartamencie albo gdzie indziej. Tam, gdzie to
schowała w tym krótkim czasie, który miała do dyspozycji.
— Czego pani się uczy w college'u?
— Czy to ważne, majorze Kao?
— Może nie. Jestem po prostu ciekawy. Jeśli chce pani
. przejść do następnych pytań...
— Nie. W porządku. Studiuję malarstwo. Malarstwo i rze-
, źbę. Te obrazy i szkice wiszące na ścianie za pana plecami, to
moje prace.
Chen odwrócił się i spojrzał na nie jeszcze raz. Widać było,
że jej talent zrobił na nim duże wrażenie.
— Pani? Myślałem... — Popatrzył na nią ponownie. —
Jest pani pewna, że nie widziała pani nigdy przedtem tego
mężczyzny?
r Uśmiechnęła się.
— Nie, majorze Kao. Widzi pan, obserwowałam hua pen.
Szkicowałam go...
— Szkicowała go pani? Ołówkiem na papierze?
— Nie. Używałam szkicownika. Wie pan, jednego z tych
komputerowych urządzeń.
— Znam to. Mój syn ma taki sam. On także chce studio-
J. wać malarstwo.
— Pański syn?
, Chen zignorował jej pytanie.
— Proszę posłuchać... czy jest taka możliwość, bym obej-
rzał pani szkice? To mogłoby nam w jakimś stopniu pomóc.
— Oczywiście — odpowiedziała, wstając. — Myślę, że zo-
stawiłam szkicownik w drugim pokoju. Jeśli zechce pan po-
czekać sekundę lub dwie...
Patrzył jak wychodzi, spodziewając się, że wróci za chwilę
<• i powie, że nie mogła znaleźć urządzenia albo wymyśli jakieś
i
inne wytłumaczenie. Kiedy jednak pojawiła się w drzwiach,
miała ze sobą szkicownik. Przeszła przez gabinet i podała
mu go.
— Wie pan, jak to się obsługuje?
Chen skinął głową i zaczął manipulować kontrolkami, usi-
łując przypomnieć sobie, w jaki sposób przywołuje się z pamię-
ci te obrazy, które zostały zapisane jako ostatnie.
— Trudno się je czyści, prawda? — powiedział, rzucając jej
przelotne spojrzenie.
— Pomogę panu — odparła, pochylając się nad nim i wy-
stukując instrukcję na płytce dotykowej. —Narysowałam tyl-
ko jeden szkic. Zrobiłabym ich więcej, ale nie było czasu.
Ledwie zdążyłam skończyć ten jeden, kiedy to wszystko się
zdarzyło.
Popatrzył ze zdziwieniem na szkic. Jeśli wyjęła wewnętrzne
części z maszyny, nie mogła zachować rysunku, ale on tu był,
a porównując go z zapisami zrobionymi przez kamery nad-
zoru, zauważył, że uchwyciła scenę z hua pen prawie idealnie.
— Jest bardzo dobry — powiedział, oddając jej szkicow-
nik. — Może zrobiłaby pani dla nas kopię... do akt sprawy.
Być może znajdziemy na nim coś, co nam pomoże.
Uśmiechnęła się.
— Oczywiście. Wydrukuję jeden i wyślę panu. Aha, i mogę
jeszcze naszkicować tego człowieka, jeśli pan chce. Podobno
mam dobrą pamięć wzrokową.
Przez chwilę zaczął już wątpić w swoją teorię — myślał, że
pomylił się — ale jej ostatnie słowa sprawiły, że upewnił się, iż
miał rację. Dobra pamięć wzrokowa. A więc było cał-
kiem możliwe, że odtworzyła rysunek z pamięci na drugim,
zapasowym szkicowniku, na wypadek, gdyby ktoś taki jak
on zadawał jej kłopotliwe pytania.
Spojrzał w dół, na torbę leżącą obok jego krzesła.
— Nie. Nie ma takiej potrzeby. Proszę mi jednak opowie-
dzieć, co pani widziała.
Słuchając jej, Chen rozmyślał nad wszystkim, rozważając
wszelkie możliwości. Miała Plik. Co do tego nie było żadnych
wątpliwości. Wyniosła go z miejsca wydarzeń w pustym wnęt-
rzu swojego szkicownika. Ale dlaczego? Czy rzeczywiście zna-
lazła się tam tylko przez przypadek?
Wydawało się to wielce nieprawdopodobne. Im dłużej o tym
myślał, tym większego nabierał przekonania, że była w to
wplątana — że znała tego człowieka. Oczywiście można
spróbować to sprawdzić, a jeśli wśród zapisów z kamer nad-
zoru znajdą taki, na którym widać, jak z nim rozmawia,
sprawę można będzie udowodnić. W konsekwencji będą mogli
przeszukać rezydencję i odnaleźć Plik. Obie te procedury były
dość rutynowe i proste. Istniało jednak pytanie, czy on, Kao
Chen, naprawdę chciał przeprowadzić którąś z nich.
Nie chodziło tu nawet o fakt, iż jej ojciec był młodszym
ministrem w Ministerstwie Tysiąca Oczu i bliskim doradcą
samego Pierwszego Smoka, chociaż nie było to coś, nad czym
łatwo można było przejść do porządku dziennego. Już więcej
, miało to wspólnego z jego odczuciami dotyczącymi tej sprawy.
Doprowadzenie do aresztowania tej młodej kobiety, skazanie
jej na tortury i być może na śmierć tylko za to, że poznała
prawdę o ich świecie — czy to było sprawiedliwe i dobre?
A może było to, jak coraz częściej ostatnio myślał, jakimś
rodzajem zła?
Chen zadrżał w duchu, wspominając, co sam widział w sta-
cji badawczej, do której został skierowany trzy lata temu.
Zobaczył, do czego zdolny był system, któremu służył —
i poznał skalę moralnych nadużyć, które popełniali jego władcy,
aby utrzymać świat w ryzach — i to go zmieniło. Och, wciąż
służył, to bowiem było wszystko, na czym naprawdę się
znał, ale robił to, czując coś w rodzaju odrazy do samego
siebie. Równocześnie marzył, by jeśli to będzie możliwe, zrobić
coś, nieważne jak małego, co zrównoważy w jakiś sposób
to wielkie zło.
„ Kiedy dotarła do końca swej opowieści, ukłonił się lekko
i podjąwszy ostateczną decyzję, wstał. Wziął kasetę z biurka
«¦ i powiedział spokojnie:
— Dziękuję pani. To wszystko, czego potrzebowałem. Jest
godzina... — zerknął na swój czasomierz — ...ósma czterdzie-
ści pięć i na tym kończymy to przesłuchanie. — Nacisnął
przycisk znajdujący się na górze malutkiego urządzenia, zapie-
. czętowując je.
— A zatem to wszystko?
, Pokiwał twierdząco głową.
— Tak. Dostaniesz kopie swojego oświadczenia. Aha,
a twój ojciec dostanie kopię ostatecznego raportu. Pomijając
to wszystko, muszę powiedzieć... że było mi bardzo miło
poznać ciebie, Hannah.
Patrzyła na niego przez chwilę, po czym wstała i obeszła
biurko.
— Właśnie zdałam sobie sprawę, że zapomniałam poprosić
służącego, by przyniósł ch'a. Masz jeszcze trochę czasu? —
Uniosła pytająco brwi.
— Nie — odpowiedział, mimo że jej oferta bardzo go
kusiła. Chciałby ją jeszcze zapytać o te różne rzeczy leżące
w oszklonej szafie, zobaczyć, jak działa jej Magiczny Teatr. —
To bardzo miłe, ale muszę już iść. Mam bardzo dużo pracy.
Poza tym od trzech dni nie widziałem swojej rodziny. Wiesz,
jak to jest.
Roześmiała się.
— Chciałabym wiedzieć. Obawiam się, że się nie dogaduję
zbyt dobrze z drugą żoną mojego ojca, a także z moim
przyrodnim bratem i przyrodnią siostrą. Jesteśmy zbyt... ró-
żni, jeśli można to tak ująć. Och, nie chodzi tu o kwestie
rasowe, Kao Chen. Jesteśmy po prostu... — Wzruszyła ra-
mionami.
— Rozumiem — powiedział, widząc to wszystko zupełnie
wyraźnie. — To musi być bardzo trudne dla ciebie.
— Trudne? — Roześmiała się jeszcze raz, ale tym razem
w jej głosie był cień goryczy. — Ona jest najmłodszą siostrą
Pierwszego Smoka, rozumiesz? Bardzo ważną damą. Dla
mojego ojca ten związek jest wygodny, ale są takie chwile,
kiedy mam wrażenie, że ona wolałaby, aby pierwsze małżeńs-
two mojego ojca było bezpotomne.
Chen drgnął, słysząc ból brzmiący w jej głosie.
— Czy jest aż tak źle?
Spojrzała na niego z wymuszonym uśmiechem.
— Czasami. Aleja potrafię oddawać ciosy. Miałam osiem
lat, kiedy umarła moja matka. Dziewięć, kiedy ojciec ożenił się
z tą kobietą. To mnie zahartowało, jeśli można tak powiedzieć.
Zostałam zmuszona do tego, by nauczyć się umiejętności
przetrwania. A o to właśnie chodzi, prawda? Przetrwanie. Tak
przynajmniej mówią wszyscy przyjaciele mojego ojca.
— Być może... ale w życiu powinno być jeszcze coś więcej,
prawda?
Kiwnęła głową.
— Niestety muszę już iść. — Chen ukłonił się i ruszył
w stronę drzwi.
— Majorze Kao?
Odwrócił się.
— Słucham?
» — Pańska torba...
— Zatrzymaj ją sobie. Myślę, że uznasz jej zawartość za...
» interesującą.
— Interesującą? — Popatrzyła na niego pytająco, przym-
knąwszy lekko powieki.
— Sama zobaczysz. — Uśmiechnął się. — To było bardzo
miłe spotkanie, Hannah. Przykro mi, że nasza znajomość musi
skończyć się tak szybko i życzę ci szczęścia.
Ukłonił się jeszcze raz i wyszedł z gabinetu. Idąc za szefem
. służby długim, bogato urządzonym korytarzem, uśmiechał się,
wyobrażając sobie, jak będzie zaskoczona, gdy otworzy tę
torbę.
Drobnostki, pomyślał, wychodząc przez ogromne drzwi wej-
* ściowe. To wszystko, co możemy zrobić, by zrównoważyć
wielkie zło naszego świata. Drobnostki. A mimo to, chociaż
raz był tak zadowolony z siebie, jakby zrobił coś wielkiego.
i Roześmiał się i ruszył szybkim krokiem, kierując się w stronę
windy.
Coś, co odbije się szerokim echem.
Pałac An Shenga leżał w dolinie, tuż pod nimi. Jego dachy
czerwieniły się w promieniach popołudniowego słońca, a na
białych, wysokich murach roiło się od uzbrojonych straż-
• ników. Kiedy zaczęli schodzić w dół, wyjechał im naprzeciw
konno jakiś jeździec, który zeskoczywszy z wierzchowca, powi-
tał ich i padł na kolana, przyciskając głowę do ziemi tuż przed
stopami Pierwszego Smoka.
— Wasza Wysokość — zaczął, z trudem łapiąc oddech —
. mój pan nie spodziewał się ciebie przed wieczorem. Wita cię
jednak serdecznie i prosi, byś udał się za mną.
„ Posłaniec, mówiąc to, uniósł nieco głowę, ale nie ośmielił się
spojrzeć w górę. Pierwszy Smok mruknął coś pod nosem
i spojrzał na Shang Mu.
— Przyjmuję, że książę An wie najlepiej, jak należy postąpić.
— Z pewnością ma dobre powody, / Lungu — odparł
spokojnie Shang, świadomy tego, jak sam by się poczuł, gdyby
Pierwszy Smok przybył do niego o trzy godziny za wcześ-
nie. — Mówiono mi, że Li Yuan ma szpiegów we wszystkich
pałacach. Książę An chce się upewnić, że wieści o naszej
wizycie nie dotrą do niepowołanych uszu.
Na zaciśniętych ustach Pierwszego Smoka pojawił się ślad
uśmiechu.
— Aha. Oczywiście. — Zwrócił się w stronę czekającego
sługi. — Prowadź zatem, człowieku. Jeden z moich ludzi
weźmie twojego konia.
Przy bramie powitał ich oficjalnie trzeci syn An Shenga,
książę Mo Shan, wysoki, trzydziestoparoletni mężczyzna.
Ograniczywszy ceremoniał do minimum, wprowadził ich do
małej, chłodnej sali bankietowej, w której ustawiono stoły ze
słodyczami i winem.
— Musisz nam wybaczyć, / Lungu — powiedział książę,
który odprawiwszy przedtem służbę, zamierzał uhonorować
Pierwszego Smoka, obsługując go osobiście. — Mój ojciec
sypia po południu i nie chciałbym go budzić, zanim całkowicie
nie wypocznie. W końcu takie sprawy, jakie mamy przedys-
kutować... — Zawiesił głos tajemniczo, po czym odwrócił się
i spojrzał na stół. — A tymczasem może zechciałbyś się nieco
pożywić po podróży, / Lungui
Shang Mu stojący na prawo od Pierwszego Smoka i nieco
za nim, spojrzał na twarz swego pana i zauważył, jak napięły
się mięśnie jego szyi. Pierwszy Smok był wyraźnie wytrącony
z równowagi. Mimo to uśmiechnął się i odpowiedział uprzej-
mie, jakby wszystko było w porządku. Być może, pomyślał
Shang, to jest jakaś gra sił. Może An Sheng myśli, że Pierwszy
Smok przybył szybciej, by wywrzeć na niego jakiś nacisk
i przez swoje zachowanie zamierza pokazać, iż nie da się do
niczego przymusić. Jeśli tak było, mieli powód do zmart-
wienia, świadczyło to bowiem o nieufności i możliwości roz-
działu, a tego najmniej w tej chwili potrzebowali.
Pierwszy Smok odwrócił się i popatrzył na niego.
— Shang Mu? Czy masz ochotę napić się czegoś?
— Poproszę o kordiał, panie — odpowiedział, zauważając
tajny sygnał, który przedtem uzgodnili. Gdyby Pierwszy
Smok, zwracając się do niego, patrzył w inną stronę, miał nic
nie mówić, ale jeśli patrzył na niego...
Shang Mu spojrzał ponad ramieniem swego pana na księcia.
— Człowiek potrzebuje odpoczynku — zaczął, obserwując
Mo Shana, który nalewał mu kielich kordiału — a wielki
człowiek potrzebuje go więcej niż inni. Nie może pozwolić
sobie na to, by być zmęczonym. Jego odpowiedzialność jest
wielka, a więc jego umysł musi być czysty jak górski strumień.
Mo Shan podał mu kielich i odparł:
— Tak właśnie jest, mistrzu Shang. Zwłaszcza gdy chodzi
o sprawę tak wielką, jak ta.
Pierwszy Smok zbliżył się do nich.
— Czy twój ojciec rozmawiał z tobą na ten temat, Mo
Shan?
— Jestem oczami i rękami mojego ojca. By móc skutecznie
działać, muszę wiedzieć, o czym myśli.
Shang Mu uśmiechnął się, zrozumiawszy wszystko. To, że
przybyli wcześniej, nie miało żadnego znaczenia. Mogą zjeść
kolację z An Shengiem, ale układ będą musieli zawrzeć z jego
synem.
Pierwszy Smok, który także potrafił szybko kojarzyć fakty,
odezwał się ponownie do Shang Mu, ale tym razem patrzył
prosto w oczy księcia, uśmiechając się przy tym do niego.
— Jest tak, jak mówiłem w czasie naszej podróży, Shang
Mu. Wielki człowiek staje się jeszcze większy dzięki umiejęt-
nościom swoich sług, a któż może być bardziej lojalnym sługą
od własnego syna?
Podniósł swój kielich, zwracając się z toastem do Mo Shana.
— Ufam, że będziesz niczym usta dla zębów.
— A zatem rozumiesz, / Lungu!
— Oczywiście. To zupełnie rozsądne, że twój ojciec trzyma
się z dala od takich spraw. I rzeczywiście byłoby dla nas
wszystkich lepiej, gdybyśmy nadali tej rozmowie charakter...
nieof icj alny.
— Nieoficjalny, / Lungui
— Właśnie. Wielcy ludzie są jak wielkie statki. Gdziekol-
wiek by się udali, zostawiają za sobą duże fale. Hsiao jen,
małym ludzikom, łatwo jest zauważyć takie fale, nieprawdaż?
Jednakże jeśli ta sprawa zostanie omówiona na... powiedzmy,
nieco niższym poziomie...
Mo Shan uśmiechnął się i spojrzał bezpośrednio na Shang Mu.
— A więc to ty będziesz mówił w imieniu Ministerstwa,
mistrzu Shang?
Shang Mu również uśmiechnął się do niego, ale to Pierwszy
Smok był tym, który odpowiedział.
— Mój zięć mówi w imieniu nas wszystkich, tak jak wuj
i brat mówią w imieniu rodziny.
— W takim razie porozmawiamy, mistrzu Shang. Najpierw
jednak, / Lungu, pozwól zaprowadzić się do apartamentu
mojego ojca. O ile mi wiadomo, właśnie się obudził i pragnie
powitać swojego starego przyjaciela.
— Ja także pragnę go powitać. — Pierwszy Smok zerknął
na Shang Mu, kiwnął mu sztywno głową i minąwszy czekają-
cego księcia, wyszedł na korytarz.
Shang Mu, kiedy został sam, popatrzył na dno swojego
kielicha i ciężko westchnął. Rozumiał wszystko. Chodziło tu
nie tyle o to, kto z kim zawrze układ, ale bardziej o to, na kogo
spadnie odpowiedzialność, jeśli sprawy przybiorą zły obrót.
W obecnej sytuacji to on i książę Mo Shan będą tymi, którzy
stracą swoje głowy, jeśli spisek zostanie zdemaskowany. An
Sheng i Pierwszy Smok będą twierdzić, że o niczym nie wie-
dzieli. Na samą myśl o tym miał wrażenie, że krew zamarza
mu w żyłach. Jednakże tak to się musiało odbyć i on zaakcep-
tował swoją rolę. Poza tym I Lung miał rację. Jego pojedyncze
spotkanie z An Shengiem nie zwróci niczyjej uwagi. W końcu
utrzymywanie kontaktów z głowami Dwudziestu Dziewięciu
Rodzin Mniejszych należało do jego obowiązków. Jednakże
gdyby bywał zbyt często w towarzystwie An Shenga, na pewno
nie pozostałoby to nie zauważone. Nie, najlepiej zrobić to
w ten sposób. A jeśli ich plan powiedzie się, nie zaszkodzi mu,
że grał w nim tak wybitną rolę.
Shang Mu przyłożył ciężki kielich do ust, opróżnił go jednym
haustem, a następnie podszedł do stołu i ponownie napełnił
naczynie. Słuchając słów wypowiedzianych przed chwilą przez
Pierwszego Smoka, uświadomił sobie właśnie, jak daleką drogę
przebył w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin. Pierw-
szy krok został postawiony. Już zrobili wystarczająco dużo, by
mieć gwarancję kary śmierci. Od tej pory nie było miejsca na
żadne pomyłki. Aby przetrwać, musiał odnieść sukces.
Jest zupełnie możliwe, że za tydzień nie będzie już żył,
a wszelkie ślady istnienia jego rodziny zostaną wymazane
z archiwów. Sama myśl o tym była przerażająca. Z drugiej
jednak strony, czy mógł mieć lepszą zachętę, lepszą podnietę,
by myśleć jasno i ostrożnie planować? Nie, Pierwszy Smok był
przebiegły — naprawdę bardzo przebiegły. A on odpłaci temu
wielkiemu człowiekowi za jego zaufanie. On sprawi, że to
niezwykłe przedsięwzięcie zakończy się sukcesem. Klęska bo-
wiem jest czymś nie do pomyślenia. Przegrana... nie, przegrana
nie jest żadną opcją.
Usłyszał odgłos kroków. Chwilę później w drzwiach pojawił
się książę Mo Shan. Teraz, kiedy Pierwszy Smok poszedł,
zdawał się bardziej rozluźniony, jakby zrzucił skórę.
— A więc, mistrzu Shang — powiedział, wskazując otwarte
drzwi i znajdujący się za nimi korytarz. — Szkoda byłoby
stracić tak piękny, słoneczny dzień. Przejdźmy się po ogrodach,
dobrze? Jestem pewny, że mamy dużo do przedyskutowania.
• Kiedy Chen w końcu dotarł do domu, było już po pierwszej.
W przedpokoju panował mrok, ale z kuchni znajdującej się
po drugiej stronie dochodziło światło. Przeszedł tam szybko,
„ myśląc, że to może Wang Ti czeka na niego do tak późna,
ale zobaczył nieznajomą dziewczynę, kilkunastoletnią Han.
f Odwróciła się i spojrzała na niego szeroko otwartymi z za-
skoczenia oczami, a następnie ukłoniła się, wycierając po-
spiesznie ręce.
— Kim jesteś? — zapytał cicho i zamknął drzwi za sobą,
*¦ aby nie obudzić nikogo w domu. — Gdzie jest Tian Fen?
— Musiała odejść, majorze Kao. Jestem jej kuzynką i na-
zywam się Tian Ching.
— Aha... — Rozejrzał się po kuchni i zadowolony z po-
rządku oraz czystości, które zobaczył, uznał, że nie jest szcze-
m gólnie zmartwiony z powodu odejścia tej niechlujnej Tian Fen.
Od samego początku były z nią same kłopoty. Popatrzył na
• dziewczynę.
— A więc to ty jesteś nową pomocnicą mojej żony?
• Skinęła głową.
„ Przyglądał jej się przez chwilę. Była ładną dziewczyną
o schludnie przyciętych włosach. I chociaż miała na sobie
proste, skromne ubranie, było w niej coś pociągającego. Nie
mógł oderwać wzroku od jej twarzy, od jej gładkiej skóry
i świeżych, młodych rysów. Uśmiechnął się, a następnie prze-
szedł obok niej i podniósł pokrywkę z dużego garnka.
— Co to jest?
— Zielona zupa nefrytowa, panie.
— Aha... — Wsadził palec do zimnej zupy i oblizał go. —
Hmm.
— Czy chciałbyś, abym ci trochę podgrzała, panie?
Jej propozycja zaskoczyła go. Odwrócił się i spojrzawszy na
nią, zdał sobie nagle sprawę z jej bliskości, z zapachu mydła,
którym pachniało jej ciało, i z tej chęci zadowolenia go,
widocznej w jej wzroku.
— Dlaczego nie? — Roześmiał się łagodnie i usiadł przy
stole, przyglądając się, jak przelewa trochę zupy do małej
miseczki i zaczyna ją podgrzewać. To proste uczucie, że ktoś
się nim zajmuje, sprawiło mu wielką przyjemność. Wang Ti
robiła to kiedyś dla niego, ale to było dawno temu. Bardzo
dawno temu. Westchnął i opuścił głowę.
— Kiedy zaczęłaś tu pracować, Tian Ching?
— We wtorek, panie.
Wtorek? Spojrzał na nią z zaskoczeniem. Ależ to było pięć
dni temu. Przecież od jego ostatniego pobytu w domu nie mogło
upłynąć aż tyle czasu! Przez chwilę obserwował krzątającą się
przy kuchni dziewczynę i ponownie wrócił wspomnieniem do
dni, gdy siadywał w ten sam sposób, by przyglądać się pracują-
cej Wang Ti. Cieszył go wtedy sam widok jej poruszającego się
ciała, jej silnych rąk i barków. Zadrżał i odwrócił wzrok.
— Proszę...
Postawiła przed nim miseczkę i podała mu porcelanową
łyżkę. Po podgrzaniu zupa pachniała wyśmienicie i pochłonął
ją błyskawicznie. Przedtem nie zdawał sobie nawet sprawy
z tego, że był aż tak głodny.
— A więc — powiedział, odsuwając od siebie pustą misecz-
kę — jak ci się tu podoba?
Stała naprzeciw niego, z drugiej strony stołu. Usłyszawszy
jego pytanie, otworzyła nieco szerzej oczy i roześmiała się. Był
to niski, dziwnie zmysłowy śmiech.
— To ciężka praca, ale ja do tego przywykłam. Jestem
najstarsza z jedenaściorga dzieci.
— Jest was jedenaścioro? — Chen roześmiał się także i roz-
„ bawiony rozsiadł się wygodnie na krześle, czując, że opuszcza
go napięcie, które towarzyszyło mu przez ciężki, długi
dzień. — A więc musiałaś wcześnie pójść do pracy, czyż nie?
Przytaknęła i uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
• — Nazywali mnie Shao nai nai, małą babcią. Oprócz tego
chodzę także do szkoły. Jest wielu takich, którzy nie mogą tego
• o sobie powiedzieć.
— Tak... — Popatrzył na miseczkę. — Czy mogę dostać
dokładkę?
— Oczywiście... — Przerwała i popatrzyła w stronę drzwi.
Odwrócił się na krześle. W progu, owinięty ciasno swym
„ szlafrokiem, stał jego czternastoletni syn, Jyan. Miał zmęczo-
ne, zapuchnięte oczy i rozczochrane włosy. Chen podszedł do
• niego i przycisnął go do piersi.
— Jyan, mój kochany... Nie mogłeś zasnąć?
¦ Chłopiec spojrzał ponad ramieniem ojca na służącą, a po-
tem wrócił wzrokiem do jego twarzy.
— Usłyszałem głosy. Pomyślałem...
Chen usłyszał szurnięcie podnoszonej miseczki i brzęknięcie
wkładanej do niej łyżki.
• — Skończyłam już wszystko — powiedziała dziewczyna,
mijając ich. Zatrzymała się przy drzwiach i ukłoniła się. —
Najwyższy czas, abym poszła do łóżka. Dobranoc, panie.
m Dobranoc, młody Jyanie.
Chen odpowiedział jej krótkim uśmiechem.
, — Dobranoc...
Spojrzał ponownie na syna i zauważywszy, że w oczach
„ Jyana odprowadzającego wzrokiem dziewczynę, pojawił się
błysk podejrzliwości, westchnął. Ostatnia rzecz, jakiej teraz
¦ potrzebował, to domowe kłopoty.
— Jak tam sprawy? — zapytał z udawaną lekkością, uno-
sząc przy tym podbródek syna. — Jak czuje się twoja matka?
Jyan strząsnął jego dłoń ze swojego podbródka i zacisnąw-
szy z uporem szczęki, odwrócił wzrok.
• — Powinieneś to sam wiedzieć. Powinieneś spędzać z nią
więcej czasu.
, Chen uśmiechnął się ze znużeniem.
— Masz rację. Ale teraz to niemożliwe. Sytuacja jest bar-
dzo trudna. Mamy za mało ludzi, a w ciągu ostatniego roku
podwoiła się liczba spraw, którymi musimy się zajmować.
Niełatwo sobie ze wszystkim poradzić.
Jyan poruszył się z irytacją.
— Mimo to...
— Posłuchaj... Przecież dzisiaj jestem. Jutro też postaram
się przyjść wieczorem. Obiecuję, że przyjdę.
— Zawsze to mówisz, ale nigdy cię nie ma.
— Posłuchaj, obiecuję. Dobrze? Może obejrzymy jeden
z tych nowych filmów trójwymiarowych. Może...
Jyan przerwał mu bezceremonialnie.
— Widziałem je już wszystkie. Poza tym nie mówię o sobie.
Ze mną wszystko jest w porządku. Chodzi o mamę. Potrzebuje
ciebie, a ty ciągle jesteś nieobecny. Ona...
— W porządku! Dosyć. Nie muszę wysłuchiwać twoich
pouczeń. — Odwrócił się, próbując opanować gniew oraz
frustrację, które czuł w tej chwili. — Posłuchaj, Jyan — po-
wiedział po chwili spokojniejszym tonem. — Spróbuj zrozu-
mieć, dobrze? Jestem majorem w Służbie Bezpieczeństwa
T'anga i moja praca jest bardzo ważna. Nie mogę tak po
prostu wyjść, kiedy zechcę. Jeśli pojawia się jakaś pilna spra-
wa, muszę sobie z nią radzić natychmiast. A jeśli oznacza to,
że częściej niżbym chciał, jestem poza domem, nic na to nie
można poradzić. Przynajmniej nie teraz.
— A więc kiedy? — zapytał Jyan, a jego młode oczy zda-
wały się przepełniać bólem. — Kiedy się zacznie poprawiać?
Kiedy wreszcie będziesz miał trochę czasu dla nas?
Chen westchnął.
— Nie wiem. Wkrótce... Teraz jest bardzo ciężko. Na-
stąpiło wiele zmian. Sytuacja jest bardzo niestabilna, ale po-
prawi się. To tylko faza przejściowa. To... — Wzruszył ramio-
nami. — Posłuchaj, kocham was wszystkich. Wiesz o tym,
prawda? I jeśli pracuję tak ciężko, robię to dla was. Po to, aby
utrzymać was tutaj, na tym poziomie. By trzymać was z dala
od... od tego, co jest tam, na dole.
— Na dole? — Jyan ponownie spojrzał gdzieś w bok. —
Czasem myślę, że żyliśmy lepiej, kiedy byliśmy tam, na dole.
Zanim otrzymałeś awans. Zanim...
Chłopiec przerwał, jakby trafił na jakąś ścianę, ale Chen
wiedział, co on myślał. Widział ból w jego oczach i napięte
mięśnie zaciśniętych z całej siły szczęk. Jyan myślał o dziecku.
O tym czasie, kiedy Wang Ti „odeszła" od nich. Zadrżał,
» przyciągnął syna do siebie i objął go mocno.
— Wszystko będzie dobrze, Jyan, obiecuję ci. Nasze życie
• zmieni się i będzie takie jak kiedyś. Obiecuję.
Jyan oderwał się od niego, pokiwał głową i wycierając twarz
dłonią, wyszedł. Chen stał nieruchomo, słuchając odgłosu
kroków swego syna dobiegającego z korytarza. Kiedy dotarło do
* niego skrzypnięcie zasuwanych drzwi, westchnął i rozejrzał się
po kuchni. Jednakże w tej samej chwili drzwi znowu skrzypnęły,
po czym na korytarzu ponownie dały się słyszeć kroki.
, W progu drzwi kuchni pojawiła się twarz Jyana.
— Prawie zapomniałem — wyszeptał. — Jest wiadomość
* dla ciebie. Nadeszła tuż po obiedzie.
— Wiadomość? Gdzie?
* — Leży na stole w przedpokoju. — Jyan zawahał się,
po czym podszedł do ojca i pocałował go w szyję. — Kocham
^"7 cię, tato.
— A ja ciebie, mój drogi — odparł Chen i uścisnął go.
Odczekał, aż Jyan pójdzie do swojego pokoju, po czym
wyszedł z kuchni. Wiadomość leżała na stole przy drzwiach.
Chen podniósł długą, jasną kopertę i powąchał ją. Pachniała
' kadzidłem. Wróciwszy do kuchni, usiadł przy stole i przy-
glądał się przez chwilę nieznanemu sobie pismu, którym za-
adresowano list. Następnie rozerwał kopertę paznokciem i roz-
Y łożył pojedynczą kartkę papieru.
Wiadomość pochodziła od tej dziewczyny, córki młodszego
, ministra: Spotkaj się ze mną — przeczytał — w „Złotym
Karpiu" jutro po ósmym dzwonie. Ubierz się w coś zwykłego.
„ W nic, co przypominałoby mundur. Mam kilkoro przyjaciół,
których chciałabym ci przedstawić. To interesujące typy. Naj-
lepsze życzenia. Hannah.
„Złoty Karp"... to było w studenckiej części Rathenow. Ale
kim byli ci przyjaciele? Zwykłymi znajomymi? Członkami
Prawdziwej Historii? Jeśli tak, to dlaczego podejmowała takie
ryzyko? Jej zaproszenie bowiem tym właśnie było. Niezwykle
• ryzykownym posunięciem. Musiała przecież zdawać sobie
sprawę z tego, że dobroć mogła być udawana — mogła być
• przynętą w pułapce. Chyba że jej opowieść była prawdziwa.
Chyba że była niewinna i nie miała pojęcia o grożącym jej
niebezpieczeństwie. Ale to oznaczało, że naprawdę znalazła się
tam dokładnie w tym czasie zupełnie przypadkowo, a w to nie
mógł po prostu uwierzyć.
Przeczytał jeszcze raz kartkę, a potem podszedł do zlewu.
Wyjąwszy zapałkę z pudełka, zapalił papier i wrzucił go do
pustego zbiornika. Może spotka się z nią, a może nie. Zobaczy,
czy pozwolą mu na to zajęcia. W wolnej chwili zrobi jednak
pisemne kopie taśmy i jedną z nich jej prześle.
Podniósł dzbanek, nalał trochę wody do zlewu i spuścił ją
wraz z popiołem, który pozostał po spalonej kartce. Tak,
pomyślał. Nikt się o tym nie dowie. Postanowił przestać o tym
myśleć, ale nawet w chwili gdy próbował to zrobić, coś mówiło
mu w duchu, że pójdzie na to spotkanie, choćby tylko po to, by
dowiedzieć się, czy miał rację w związku z Hannah.
Zostawiwszy w kuchni jedno światło zapalone, przeszedł
przez korytarz do ubikacji, wysikał się i wyszedł ponownie na
korytarz, zmierzając do swojego pokoju. Zatrzymawszy się
w progu, słuchał przez chwilę delikatnego chrapania Wang Ti,
po czym wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi.
Zdjął ubranie i położył się na łóżku obok niej. Była ciepła,
a ciemność sypialni zdawała się przesiąkać jej znajomym zapa-
chem. Leżał przez jakiś czas przyciśnięty do jej pleców, mając
nadzieję, że się obudzi i odwróci, ale nic takiego nie nastąpiło.
Nie poruszyła się, a rytm jej oddechów nie uległ zmianie. Ale
tak to już teraz było. Tak było od długiego czasu. Jakby on
wcale nie istniał. Jakby...
Wzdrygnął się, a następnie odwrócił, starając się odseparo-
wać swoje ciało od niej, od tego okropnego, jakby szydzącego
z niego ciepła. Może właśnie dlatego tak ciężko pracował.
Może dlatego, by nie cierpieć tych tortur, tak często przebywał
z dala od domu. To były bowiem tortury. Cholerne, nie
kończące się tortury. W takich właśnie chwilach, mając przed
sobą ciemność i ciągnące się w nieskończoność noce, uświada-
miał sobie, co stracił, kiedy Wang Ti straciła rozum.
Wziął długi, drżący oddech i spróbował uspokoić się, ale to
było niemożliwe. Czasami jej odwrócone plecy były jak ściana,
ogromna i nieprzenikniona, ostateczny symbol obojętności,
która była jak sama śmierć. Mógłby tak czekać w nieskoń-
czoność, a ona nigdy nie odwróciłaby się, by powitać go
z miłością, jak to robiła kiedyś. Och, mógłby wziąć ją od tyłu,
jasne, i ona nie powstrzymałaby go, ale także nie okazałaby
w żaden sposób, że go pragnie. To byłoby tak, jak kochanie się
z trupem albo jakimś ciepłym cieniem ludzkiej istoty. Ale nie
byłaby to Wang Ti. Nie byłaby to jego ukochana żona.
Usiadł, przesunął się na krawędź łóżka. Bosymi stopami
dotknął podłogi, podbródek oparł na zaciśniętej pięści i zamyś-
lił się. Wiedział już, że nie zaśnie. Nie powinien przychodzić do
domu. Przynajmniej nie tak późno. Powinien wrócić jeszcze za
dnia. Teraz... no cóż, teraz było jeszcze gorzej.
Nagle uniósł głowę. Z korytarza dobiegł go miękki szelest
materiału. Wstał, założył szlafrok i podszedł do drzwi, myśląc,
że to może jego młodsza córka, Ch'iang Hsin, ma znowu
nocne koszmary. Ale to nie była Ch'iang Hsin, ale nowa
służąca, Tian Ching.
— Panie... — powiedziała spokojnie i skłoniwszy nieznacz-
nie głowę, przeszła obok niego, kierując się do ubikacji. Chen
stał w progu, wpatrując się w półmrok, wspominając to, co
widział. Koszula nocna dziewczyny była prawie przezroczysta
i w świetle padającym z kuchni wyraźnie dostrzegł kształt jej
młodego ciała, jej piersi i ciemny trójkąt łona. Bogowie, pomy-
ślał, czując, że napięcie w jego lędźwiach jest prawie nie do
zniesienia. Ile to czasu upłynęło od chwili, gdy po raz ostatni
miał kobietę? Dwa lata? Trzy? Zadrżał, patrząc, jak wychodzi,
i zauważył, że jej oczy zajaśniały na moment w półmroku, gdy
ich spojrzenia się spotkały. Nie miał żadnych wątpliwości co
do znaczenia jej spojrzenia. Gdy go mijała, jeszcze raz do-
strzegł zarys tego młodego, nagiego ciała, które kryło się pod
delikatnym materiałem.
Stał tak w bezruchu, czując, że krew pulsuje mu w głowie,
piersiach i członkach, a pożądanie zalewa go niczym wielka,
mroczna fala. Po chwili drgnął, jakby budząc się ze snu
i przeszedł cicho wzdłuż korytarza, zaglądając do swoich
dzieci, aby upewnić się, że śpią.
Przed drzwiami pokoju służącej zatrzymał się, słuchając, jak
przewraca się na swoim łóżku. Wyobraził sobie ją, leżącą nago
pod cienkim prześcieradłem i czekającą na niego. Drzwi były
lekko uchylone. Musiał tylko wejść do środka. Stał jeszcze
przez chwilę, czując narastające napięcie i zakrawające na
szaleństwo pragnienie, które zdawało się rozsadzać jego czasz-
kę, po czym wyciągnął rękę w stronę drzwi i zamknął je.
ROZDZIAŁ 9
Starzy ludzie
Kierownik działu siedział sztywno za swoim biurkiem. Na
piersi miał naszywki ze złoto-niebieskim motywem H-M, który
widać było także na ścianie za jego plecami. Uśmiechnął się
chłodno, ze sztuczną, podszytą pogardą uprzejmością i po-
chylił się lekko w jej stronę.
— Proszę o wybaczenie, madame Lever, ale dla nas jest...
niezwykłe, by nawiązywać stosunki z nowymi klientami
bez... no cóż, bez pewnego rodzaju wprowadzenia.
Emily popatrzyła na niego, po czym wyjęła z torebki teczkę
i położyła ją przed sobą na biurku. W środku było ponad sto
rachunków wystawionych przez Dom Aukcyjny Hythe-Mac-
Kay. Ich daty dotyczyły okresu ponad trzech lat.
— O ile mi wiadomo, prowadziliście interesy z moim zmar-
łym teściem.
— Proszę o wybaczenie, madame, ale nawet jeśli tak było...
Pchnęła teczkę w jego stronę.
— Myślę, że to może odświeżyć pańską pamięć...
Patrzył na nią przez chwilę, po czym niechętnie otworzył
teczkę i wziął do ręki pierwszą kartkę.
— Ach... — powiedział, rozpoznając, co to jest — to do-
syć... delikatna sprawa. — Uśmiechnął się do niej jeszcze
raz. — Widzi pani, oficjalnie żadna z tych rzeczy nie istnieje.
A te dokumenty... — Wzruszył ramionami. — No cóż, one są
najwyraźniej sfałszowane.
Przestań pieprzyć, pomyślała. Powiedz mi to, co chcę wie-
dzieć.
Wahał się jeszcze przez chwilę, po czym zamknął teczkę
zdecydowanym ruchem.
— W porządku. Może zechce pani pójść ze mną, madame
Lever.
Dobrze, pomyślała. W końcu!
Wstał, ukłonił się, czekając aż wstanie, i zmieniwszy się
w uosobienie czaru oraz uprzejmości, podał jej ramię. Wy-
prowadził ją przez inny pokój na słabo oświetlony, długi
korytarz.
— Musi pani zrozumieć, jak to jest, madame Lever —
powiedział, płaszcząc się przed nią. — Musimy być bardzo
pewni tych, z którymi mamy do czynienia. Jeden błąd i wszys-
cy będziemy w poważnych tarapatach. Ministerstwo... —
Przerwał, by otworzyć przed nią drzwi, po czym dokończył
znacznie ciszej: — Ministerstwo urwałoby nam głowy!
. Stukanie do drzwi powtórzyło się, tym razem bardziej na-
trętnie. Kemp wstał zniecierpliwiony, zawiązał szarfę na swoim
* pokaźnym brzuchu i wypchnął dziewczynę do sąsiedniego
pokoju.
— Siedź tam — powiedział spokojnie — i nie rób hałasu.
, Odczekał chwilę, po czym podszedł do drzwi i przywoławszy
uśmiech na twarz, otworzył je z rozmachem.
** — Britton! Jesteś wcześniej niż się tego spodziewałem!
Mężczyzna stojący na zewnątrz miał pięćdziesiąt kilka lat,
gładko ogoloną głowę i wytworne ubranie. Ukłonił się i miną-
wszy Kempa, wszedł do pokoju.
— Masz to, jak widzę — powiedział Kemp, patrząc na
grubą teczkę, którą jego gość trzymał pod ręką.
— To nie było łatwe — odparł Britton, rozglądając się po
. elegancko urządzonym apartamencie, jakby szukał ukrytych
zabójców. Następnie spojrzał ponownie na Kempa i uśmiech-
nął się chłodno. — Aby to dostać, musiałem powołać się na
wiele starych przyjaźni. Jest tu więcej niż w oficjalnych aktach
" Służby Bezpieczeństwa. Dużo więcej.
, Kemp pokiwał głową i zaprosił Brittona gestem ręki, by
usiadł, ale tamten zignorował go i podszedł do drzwi łazienki.
0 Otworzył je i zajrzał do środka.
— Dbają o pana, Shih Kemp.
* Nie twoja sprawa, pomyślał Kemp, uśmiechając się szeroko.
— Oczywiście — odparł. — To potężni ludzie. Dobrze trak-
tują swoich przyjaciół.
Była w tym ukryta groźba, której Britton nie przeoczył.
Odwrócił się i popatrzył kwaśno na Kempa.
— A jak pan traktuje swoich przyjaciół, Shih Kemp?
Kemp podszedł do szafki stojącej przy łóżku i wyjął z niej
kopertę. Zważył ją w dłoni i odwrócił się w stronę Brittona.
— Tu jest wszystko. Sto tysięcy, jak uzgodniliśmy.
Na twarzy Brittona pojawił się twardy wyraz.
— Miałem wiele wydatków. Jak powiedziałem, jest tu zna-
cznie więcej, niż pan myślał.
Kemp zmierzył go wzrokiem.
— Mogę zdobyć dodatkowe dwadzieścia pięć tysięcy, ale to
wszystko.
Britton zastanawiał się przez chwilę, po czym kiwnął głową
i zbliżywszy się, podał Kempowi dossier.
Kemp przerzucił kilka kartek i zagwizdał. Osiemset stron.
I już na pierwszy rzut oka widać było, że to dobry materiał.
Popatrzył na Brittona i uśmiechnął się.
— Prześlę ci pieniądze później.
— Nie ma sprawy, Shih Kemp, ale zanim odejdę, może
zechce pan spojrzeć na fragment, który zaznaczyłem na stronie
trzysta siedemdziesiątej czwartej. To interesujący boczny ślad,
który mógłbym dla pana zbadać.
Kemp uniósł brwi ze zdziwieniem, po czym otworzył dossier
na wskazanej stronie. Przeczytał zaznaczony fragment i pono-
wnie uniósł głowę, wyraźnie zaintrygowany.
— Hmm... A co właściwie robili ci nasi przyjaciele, kiedy
spotkał ich ten... wypadek?
Britton uśmiechnął się. Był to uśmiech rekina.
— Stary Lever wynajął ich do zbadania życiorysu żony jego
syna. Wygląda na to, że nic nie znaleźli. Lever uznał, że
sprawa jest skończona i zapłacił im, ale oni z jakichś względów
szukali dalej. A potem to. Podejrzane, prawda?
— Bardzo — zgodził się Kemp. — Czy wiemy, co znaleźli?
— Nie. Wszystko spaliło się razem z nimi.
— To interesujące. — Zastanawiał się przez chwilę i poki-
wał głową. — W porządku. Zajmij się tym. Ale tym razem
postaraj się ograniczyć swoje wydatki, dobrze?
Britton zmierzył go zimnym, rybim spojrzeniem.
— Będzie kosztowało tyle, ile będzie.
Kemp wzruszył ramionami. Tak, pomyślał, ale jeśli to
będzie za dużo, nie dostaniesz ani fena.
Britton zatrzymał się przy drzwiach i spojrzał na niego.
— Aha, i proszę pozdrowić ode mnie swoją przyjaciółkę!
Po jego wyjściu Kemp patrzył przez chwilę na drzwi, stara-
jąc się zapanować nad gniewem. Britton zaczynał być irytują-
cy. Więcej nawet, był bezczelnym sukinsynem. Ale nie można
było zaprzeczyć, że był także bardzo użyteczny, a jeśli znajdzie
coś smakowitego na temat Mary Lever, tym lepiej dla wszyst-
kich. On sam także dostanie za to tłustą premię.
Popatrzył ponownie na dossier i roześmiał się. Starzy dobrze
mu za to zapłacą. Naprawdę bardzo dobrze. Przerzucił kilka
stron i zatrzymał się na fotografii przedstawiającej nastolet-
niego Michaela Levera wraz z ojcem, i pokiwał głową. Następ-
nie krzyknął do dziewczyny, by pomogła mu w ubieraniu się
i wróciwszy na pierwszą stronę, zaczął czytać.
* * *
Starzy mężczyźni zgromadzili się wokół posągu chłopca,
patrząc z zachłannym podziwem na jego idealne, marmurowe
kształty.
Egan, który przykucnął, by przyjrzeć się szczegółom wycią-
gniętej ręki, spojrzał w górę na Fairbanka i pogładził się po
swej nagiej głowie.
— Gdzie to znalazłeś?
— W Europie jest pewien dealer, z którego usług czasem
korzystam — odpowiedział Fairbank, patrząc jednocześnie na
dwóch pozostałych. — Dam ci jego adres. Wygląda na to, że
w Glinie Centralnej Europy zaczął pracować jakiś nowy czło-
wiek. Mówi się, że wykopał istne skarby!
— Jeśli to jest coś takiego, jestem zainteresowany — wtrą-
cił Green, kiwając głową w charakterystyczny dla siebie spo-
sób. — Czy mogę być niedelikatny, John, i zapytać, ile to
kosztowało?
Uśmiech Fairbanka stał się nieco szerszy.
— Zgadnij.
Chamberlain spojrzał na posąg, myślał przez chwilę, po
czym się roześmiał.
— Nie mam pojęcia! Posągi nie są moją specjalnością.
Jednakże mimo to muszę przyznać, że nie widziałem jeszcze
żadnego, który byłby tak dobrze zachowany. Nie ma na nim
nawet jednej rysy!
— To prawda — dodał Egan podnosząc się. — Tak wiele
z tych, które widziałem w domach aukcyjnych, było uszkodzo-
nych lub popękanych. Te małe dzikusy niszczą wszystko, co
wpadnie im w ręce. Ten musiał być gdzieś schowany... może
w piwnicy albo pod jakimś rumowiskiem. Znaleźć coś takie-
go... — Wyraźnie poruszony popatrzył znowu na posąg. —
No cóż, jest rzadki, to wszystko, co wiem. A więc... pięć-
dziesiąt milionów? Sto?
— Podwój to — podpowiedział Green, który obserwował
twarz Fairbanka. — Założę się, że zapłaciłeś... powiedzmy,
dwieście dwadzieścia?
— Dwieście dwadzieścia pięć — odparł Fairbank, śmiejąc
się, a następnie pokręcił głową. — Za każdym razem! Nie
wiem, jak ty to robisz, Clive.
— To wynik sześćdziesięciu lat obserwowania twojej twa-
rzy — odparł także ze śmiechem Green. — Jestem pewny, że
znam każdy twój tik, każdy grymas!
— A więc tak to robisz? — zaśmiał się ponownie Fairbank.
— Dwieście dwadzieścia pięć — zadumał się Egan, a na-
stępnie popatrzył na posąg z nowym szacunkiem. — I myślisz,
że on mógłby mieć jeszcze coś takiego?
— On mógłby. — Fairbank rozejrzał się wokół. — Al-
bo to ty mógłbyś złożyć mi ofertę...
Egan spojrzał na pozostałych, zmarszczył czoło i widząc, że
wszyscy się uśmiechają, parsknął śmiechem.
— Czy tak łatwo mnie przejrzeć?
— Tylko twoim przyjaciołom...
Egan popatrzył kolejno na każdego z nich.
— Rzeczywiście, byliście dobrymi przyjaciółmi przez te
trzydzieści lat. Tak w dobrych chwilach, jak i złych.
— I to jest jeden z powodów, dla których tu jesteśmy —
powiedział Fairbank, który nagle spoważniał. To była prawda.
Stary Lever gnębił ich przez trzydzieści lat. Podkupywał im
najlepszych pracowników, plądrował ich rynki, wykradał taje-
mnice, niszczył ich produkty, sprzedając swoje po niższych
cenach. Żaden chwyt nie był dla niego zbyt niski czy też
brudny, żadna metoda zbyt podła albo zbyt niemoralna. Ale
teraz wszystko się zmieniło. Dzięki jego śmierci, która na-
stąpiła przed piętnastoma miesiącami, pojawiły się nowe moż-
liwości. Jego syn był surowy i niedoświadczony. Lepiej nawet,
chłopiec był idealistą i chciał wprowadzić pewne zmiany
w strukturze korporacji: zmiany, które poważnie osłabią Imm-
Vac i — pierwszy raz od trzech dziesięcioleci — odsłonią tę
kompanię na tyle, by stała się wrażliwa na skoordynowany
atak handlowych rywali.
— Kazałem mojemu człowiekowi z rady nadzorczej Imm-
Vac'u przygotować dla nas specjalne wprowadzenie — ciągnął
Fairbank, narzucając ponownie płachtę materiału na po-
sąg. — Będzie tu o czwartej. Tymczasem sugeruję przerwę na
lunch. Poza tym jest jeszcze inna sprawa, którą chciałbym
z wami poruszyć.
— Jeszcze coś? — zapytał Egan, a jego oczy rozbłysły
z zaciekawienia.
— W czasie lunchu — powtórzył Fairbank i uśmiechnął
się. — Powiem wam, kiedy będziemy jeść.
* * *
Wu Shih stał naprzeciw chinga i czuł, że pocą mu się dłonie.
Zza pleców dobiegały go gorączkowe szepty techników, którzy
pospiesznie przygotowywali testy.
Pierwszy raz przyszedł tu w trzy tygodnie po swych dwu-
dziestych drugich urodzinach. Wtedy, ze świeżym jeszcze smut-
kiem w oczach, w żałobnych szatach, po raz pierwszy spotkał
swoje drugie ja. Od tego czasu, raz do roku, przez trzydzieści
pięć następnych lat, wracał tu nie zapowiedziany, by spędzić
z nim godzinę lub dwie.
Służący przyniósł mu krzesło. Usiadł i rozejrzał się po małej
komnacie. Po jego prawej stronie stał ołtarz, na którym leżały
ofiary z jedzenia i trunków. Po lewej stronie był chodnik do
ćwiczeń, obecnie unieruchomiony. Sam ching siedział na tronie
z wysokim oparciem dokładnie naprzeciw niego. Miał na sobie
prosty strój do ćwiczeń fizycznych, który odsłaniał jego ręce
i nogi. Był idealnie, nienaturalnie nieruchomy, a jego gładka,
zupełnie pozbawiona zmarszczek twarz była pusta, bez wyra-
zu, niczym twarz idioty.
Ching miał dokładnie tyle samo lat co on i był jego idealną
kopią, którą trzymano tu w oczekiwaniu na dzień, kiedy on,
Wu Shih, w końcu umrze. Dopiero wtedy kopia wyłoni się
z tych pokojów, zakończy trwające całe życie odosobnienie i na
krótki czas przejmie jego całą władzę. Potrwa to do chwili,
gdy, jak tego wymaga rytuał, jego najstarszy syn zabije ją
i stanie się nowym Tangiem.
Patrzył na chinga i zastanawiał się, czy — na przekór
wszelkim zapewnieniom ekspertów — nie miał on swoich
prywatnych myśli, swoich własnych marzeń i wizji świata.
Zastanawiał się, czy tymi pustymi oczami nie patrzyła na świat
jakaś inna istota, odcięta od możliwości mowy i nie będąca
w stanie samodzielnie działać.
Jakaś szalona i patrząca rzecz...
Ta myśl zawsze budziła w nim strach. Od pierwszej wizyty
w tym miejscu dręczyły go sny — w których to on był chingiem,
maszyną z ciała i kości, zrobioną tylko po to, by zostać raz
przebudzonym i zaraz potem zabitym. W tych snach znajdował
się wewnątrz pustego, rozbrzmiewającego echem pałacu z bia-
łego alabastru, w którym biegał od komnaty do komnaty,
próbując z narastającą desperacją otworzyć któreś z drzwi.
Jednakże wszystkie ozdobione portalami wyjścia na zewnątrz
były zamknięte. Następnie spoza ścian dobiegał go odgłos stłumio-
nego śmiechu — głębokiego, okropnego i drwiącego śmiechu.
I biegł dalej, na oślep, niczym zagubione dziecko, aż w końcu
budził się zlany potem, z sercem łomoczącym jak u noworodka.
— Chieh Hsial...
Odwrócił głowę. Szef zespołu techników stał obok niego
z pochyloną w ukłonie głową.
— Jesteście gotowi?
— Tak jest, Chieh Hsia.
— A więc zaczynajmy. Za godzinę muszę stąd wyjść.
— Chieh Hsial
Patrzył, jak dwóch techników stanęło przy chingu i pomogło
mu stanąć na nogi. Wydawało się, że zachęcona ich dotykiem
kopia nagle ożyła, a jej połyskująca woskowo skóra drgnęła,
poruszona przez pracujące mięśnie. Wspomagana przez obu
mężczyzn podeszła do chodnika, wspięła się na stopień, zrobiła
dwa kroki do przodu i pozwoliła przymocować swoje ręce do
specjalnych uchwytów na poręczy.
Przez cały ten czas twarz chinga nie uległa najmniejszej
zmianie, i to puste spojrzenie pozbawionego mózgu idioty
było, zwłaszcza w połączeniu z widokiem pełnych gracji ru-
chów jego potężnie umięśnionego ciała, czymś szczególnie
okropnym. Jak zwykle Wu Shih poczuł w tym momencie
odrazę i przerażenie. Ten stwór był taki podobny do niego,
a jednak... to było tak, jakby wchodząc do tych pokojów,
wychodził poza granice świata, który znał, i wkraczał w jakąś
inną przestrzeń — może do tu yu, świata podziemi.
Kiedy chodnik ruszył, nogi chinga także zaczęły się po-
ruszać, jakby w wyniku jakiegoś świadomego wyboru, ale,
jak mu mówiono, był to tylko rezultat nawyku mięśni —
nawyku, który opiekunowie cierpliwie zaszczepili swemu pod-
opiecznemu.
Ćwiczenia fizycznie, to wszystko, co znało to ciało. Przyjem-
ność i ból były mu obce. Pożądanie i zwykła potrzeba — te
uczucia także nie wchodziły do całokształtu jego doznań i do-
świadczeń. Regularnie karmiony i równie regularnie odbywa-
jący swoje ćwiczenia funkcjonował idealnie. Znacznie le-
piej od swego pierwowzoru, pomyślał Wu Shih. Nie
dręczyła go nigdy żadna choroba, żadne troski nie zakłócały
mu snu.
Bezbarwny i nieświadomy swego przeznaczenia, czekał.
Na moją śmierć, pomyślał. Czas jego egzystencji jest mierzo-
ny długością mojego życia.
Później, kiedy przyglądał się chingowi wykonującemu serię
skrętów i skłonów, które sprawiłyby trudność nawet gimnas-
tykowi, zaczął myśleć o Weimarze i ważności mającego odbyć
się tego dnia głosowania.
Zrobił w tej sprawie wszystko, co mógł. Przekupił kogo się
dało, naciskał, groził i złożył niezliczoną liczbę obietnic, pró-
bując przechylić szalę na korzyść Siedmiu, ale i tak nie było
gwarancji, że tak się stanie. Już po raz drugi w czasie jego życia
Izba żądała autonomii, której nie można było jej dać.
Władza. Jak zwykle chodziło o władzę. Daj im trochę,
a chcą więcej. Daj im więcej, a będą chcieli znacznie więcej.
Najlepiej zatem nie dawać im nic — skupić całą władzę w rę-
kach Siedmiu i dać im do zrozumienia, że jest to kwestia poza
dyskusją. Ale osiągnąć to można tylko siłą, a to w chwili
obecnej nie było możliwe — o ile chcieli uniknąć wojny.
A zatem może Li Yuan miał rację. Może powinni ich
wszystkich okablować — zredukować ich do poziomu chingów\
Obruszył się zirytowany i wstał, nagle zmęczony tym wszyst-
kim.
— Wystarczy! — krzyknął. — Niech odpocznie!
Odwrócił się i ruszył szybkim krokiem między cofającymi
się w ukłonach technikami. Nie zatrzymał się nawet na ze-
wnątrz, w biurze, gdzie zebrali się przedstawiciele Ting Wei
i Ministerstwa — opiekunowie chinga — tylko, nie witając się
z nimi, przeszedł przez to pomieszczenie z sercem przepeł-
nionym złymi przeczuciami, pewny już, że tego dnia nie powi-
nien składać wizyty swemu sobowtórowi.
— Dan? Gdzie jest Em? Szukałem jej wszędzie...
Johnson uniósł głowę znad dokumentów, które przygoto-
wywał z myślą o podróży, i spojrzał na Michaela Levera.
— Wyjechała bardzo wcześnie. Myślałem, że wiesz o tym.
Pojechała do Hythe-MacKay, zobaczyć, czy nie znajdzie
u nich jakiegoś prezentu urodzinowego dla Joe'go.
Michael podniósł ze zdziwienia brwi.
— To dziwne... Zazwyczaj wspomina mi o czymś takim.
Johnson patrzył na niego przez chwilę, po czym nie komen-
tując tego, powrócił do swojej pracy.
— Kiedy musimy wyjeżdżać?
— Mamy jeszcze godzinę — odpowiedział Johnson. —
Moglibyśmy zostać jeszcze dłużej, ale pomyślałem sobie, że
powinniśmy dać sobie dużo czasu.
Michael zmierzył go wzrokiem i roześmiał się.
— W porządku... co chowasz w zanadrzu?
— Ja? — Johnson wyglądał przez chwilę jak ucieleśnienie
niewinności, po czym uśmiechnął się. —Dobrze... wpadło mi
po prostu coś do głowy, to wszystko. Chodzi o to, że ponieważ
i tak jedziemy do Waszyngtonu, to może złożymy niespodzie-
waną wizytę w naszych tamtejszych zakładach. To tylko kawa-
łek na południe od lądowiska.
— W Aleksandrii?
— Tak. To byłaby dobra okazja, byś na własne oczy zoba-
czył, jak wprowadzają twoje zmiany.
Michael pokiwał w zadumie głową.
— Podoba mi się ten pomysł. Potrzebuję jednak jakiegoś
wprowadzenia. Kto tam jest teraz dyrektorem?
— Wszystko mam tutaj — odparł Johnson, stukając pal-
cem w stos dokumentów, które zamierzał właśnie włożyć do
specjalnej torby kurierskiej. — Przygotowałem ogólne infor-
macje o tej fabryce. Możesz to sobie przeczytać w czasie lotu.
Michael roześmiał się.
— W porządku. Zróbmy im niespodziankę.
* * *
Na przekór sobie Emily była pod wrażeniem. Podziemia
Hythe-MacKay były masywne i tak rozległe, że kończyły się
dziesięć poziomów poniżej biura firmy. Przy każdych drzwiach
i na każdym skrzyżowaniu korytarzy stali uzbrojeni strażnicy,
ale — jak to przyznał prowadzący ją kierownik, pokazując
sterowane komputerem lasery, które śledziły ich, gdziekolwiek
by weszli — ustawiono ich tam raczej na pokaz niż z koniecz-
ności.
W samym sercu podziemi było małe pomieszczenie. Kierow-
nik zaprosił ją do wejścia i posadził na krześle przy pulpicie
sterującym. Sam usiadł obok niej i odczepiwszy od paska
specjalny klucz, wsunął go do otworu w pulpicie. Naprzeciw
nich, dziesięć ch'i od miejsca, gdzie siedzieli, stał ciemny ekran.
Kierownik spojrzał na Emily, uśmiechnął się i powiedział:
— Kate, tu Jefferies. Kod złoty. Ekran.
Ekran rozjaśnił się i ukazała się na nim siatka dziewięciu
kwadratów, z których każdy był oznaczony dwuliterowym
kodem. Emily przyglądała się im przez chwilę, po czym znowu
zwróciła się ku niemu.
Uśmiechnął się jeszcze raz.
— Czy interesuje panią coś szczególnego? Czy myśli pani
o czymś do kolekcji, czy też chce pani kupić komuś podarunek?
— Zarówno to, jak i to — odpowiedziała i zawahała się,
nie będąc pewna, czy powinna tak otwarcie wyznać, co ją
interesuje. Później jednak, nie wiedząc jak to powiedzieć w za-
woalowany sposób, wzruszyła ramionami i dodała: — W jed-
nej z książek, które kupił u was mój teść, było zdjęcie. Byli na
nim ludzie. Czarni ludzie.
I
— Aha, chodzi o Murzynów... — Na twarzy Jefferiesa
pojawił się wyraz zawodowego zainteresowania, który sprawił,
że jego uśmiech zaczął wyglądać na prawie szczery. — Kate,
daj mi katalog ST. Indeks ogólny.
Ekran zmienił się w mgnieniu oka. Dziewięć kwadratów
stało się listą czterech grup oferowanych towarów:
ARTEFAKTY
KSIĄŻKI
DOKUMENTY
MAPY
— Mapy — powiedziała zaciekawiona Mary.
— Mapy, Kate.
Ekran wypełniły malutkie obrazy — w sumie jedenaście.
Wszystkie miały swoje numery i wypisane czerwonym kolorem
ceny. Mary studiowała je przez chwilę, po czym pokiwała
głową. Nie było ani jednej mapy, która kosztowałaby mniej niż
dwa miliony.
— Czy mogę obejrzeć numer siedem?
— Numer siedem, Kate.
Podczas gdy pozostałe obrazki zblakły, ten, który wybrała,
oddzielił się od ekranu i powiększając się z wolna oraz przybie-
rając postać trójwymiarową, poszybował ku niej. Kiedy za-
trzymał się na wyciągnięcie ręki od jej krzesła, był już wielką,
solidnie wyglądającą rzeczą.
To była mapa Afryki. Mary wpatrywała się w nią z fascyna-
cją. Mapa była stara, znacznie starsza od ramy, w którą ją
oprawiono. Napisy na jej pożółkłej powierzchni były nieregu-
larne, wyraźnie zrobione ręką ludzką, a nie wydrukowane.
Jednakże nie charakter pisma, ale nazwy były tym, co zaintere-
sowało ją najbardziej.
— Te nazwy...?
— Segu — odpowiedział, odwrócając się i patrząc prosto
na nią — Ashanti, Bornu, Wadai, Darfu, Funj, Tutsi, Butua,
Menabe, Boina, Oyo, Hausa, Masai... — Uśmiechnął się. —
Przepraszam, to moja specjalność. To są nazwy plemion...
narodów, jeśli pani woli. Były ich dosłownie setki, a wszyscy ci
ludzie mieli czarne skóry. Z tego, co wiemy, wynika, że poziom
ich życia był w wysokim stopniu zróżnicowany. Większość
z nich żyła bardzo prymitywnie, w przybliżeniu tak samo jak
V mieszkańcy Gliny, ale nie wszyscy. Prawdę mówiąc, niektórzy
byli niezwykle wyrafinowani. W pewnym momencie wytwo-
rzyła się tam niezwykle ciekawa i zróżnicowana kultura. Oczy-
wiście my, czyli Hythe-MacKay, mieliśmy dużo szczęścia.
Mamy chyba najlepszą na całym świecie kolekcję murzyńskich
artefaktów, a ta mapa... no cóż, to prawdziwe cudo, prawda?
I tak być powinno, jeśli coś kosztuje pięćdziesiąt milionów,
It pomyślała. Mimo to była wręcz zauroczona widokiem mapy. Czy
była prawdziwa? Czy naprawdę była prawdziwa? A jeśli tak, to
co stało się z tymi wszystkimi plemionami — gdzie się podziały?
Były ich setki... Nie. To nie było możliwe.
I — Gdzie je znajdujecie?
Roześmiał się.
T — No to byłoby już zdradzaniem naszych tajemnic. Powie-
dzmy, że mamy swoje źródła, a nowy materiał dociera do nas
przez cały czas.
— Ale Ministerstwo...
— ...nic o tym nie wie, oficjalnie. — Pogładził dłoń
opuszkami palców, pokazując, co miał na myśli. — Podnosi to
cenę, naturalnie, ale z drugiej strony nasi klienci mogą sobie
pozwolić na pokrycie tych dodatkowych kosztów.
Pokiwała głową ze zrozumieniem. Korupcja. Wszyscy byli
skorumpowani, od Pierwszego Poziomu aż do Sieci. W całym
Mieście nie było zapewne ani jednego uczciwego urzędnika.
— Czy jest jakaś książka o nich... o ich historii?
Jefferies zamyślił się na chwilę, po czym pokręcił głową.
— O ich początkach, nie. Ale jest jedna lub dwie książki
o handlu niewolnikami.
— O czym?
— Tak właśnie dostali się do Ameryki. Zostali tu sprowa-
dzeni z Afryki do pracy na plantacjach. Handlarze Hung Mao
lądowali na brzegach Afryki, łapali ich tysiącami, skuwali
łańcuchami i przywozili tutaj. — Pokiwał głową z podzi-
wem. — To było wielce dochodowe zajęcie. Na obrocie czar-
nymi niewolnikami zbudowano wiele imperiów handlowych.
Odwróciła się od niego i wbiwszy wzrok w mapę, zobaczyła
wszystko w innym, nowym świetle. Najpierw Hung Mao znie-
wolili czarnych, a potem Han zniewolili Hung Mao. A co dalej?
Zadrżała z obrzydzenia na myśl o tym wszystkim.
-
— Proszę pokazać mi coś innego. Niech mi pan poka-
że... — Przerwała, po czym olśniona nagłym pomysłem,
dokończyła: — Niech to będzie coś związanego z rodziną
Kennedy.
Uśmiechnął się.
— Tak, to jest bardzo interesujący temat. Kate, daj mi
katalog AC, podkatalog szósty, zbiór Kennedy. Pokaż Doku-
menty, zbiór Wycinki Prasowe i wybierz pozycję dziewięć, jeśli
się nie mylę. Kopię „Dallas Times Herald"...
* * *
Kemp czekał w sali recepcyjnej, podczas gdy steward po-
szedł powiadomić swego pana o jego przybyciu. Stał, patrząc
na bezcenne obrazy wiszące na ścianach i cały czas czuł na
sobie wzrok sekretarza Fairbanka, który obserwował go zza
swego biurka.
Czuł się bardzo dobrze. Raport Brittona był doskonały
i razem z pozostałym materiałem, który miał ze sobą, z pew-
nością zadowoli konsorcjum. Mimo tych powodów do satys-
fakcji, to, że tym razem miał się spotkać z całą czwórką, i że
wezwali go do głównej siedziby AmLabu w Denver, wprawił
go w stan lekkiego napięcia nerwowego.
Traktowali go bardzo dobrze, temu nie można było zaprze-
czyć. Apartament, który oddali mu do dyspozycji, był najwyż-
szej jakości, a dziewczyna...
Uśmiechnął się na wspomnienie dziewczyny. Kusiło go, by
poprosić o nią jako o część zapłaty, ale wiedział, że to byłby
błąd. Kiedy ma się do czynienia z takimi ludźmi, przyznanie się
do jakiejkolwiek słabości jest błędem.
— Shih Kemp?
Odwrócił się. Steward stał w progu, przytrzymując otwarte
drzwi. Kemp ścisnął mocniej teczkę i ukłoniwszy się nieznacz-
nie, ruszył w jego stronę.
Sala posiedzeń była rozległym pomieszczeniem, długim na
przynajmniej sto ch'i i wysokim na dwadzieścia. Podłoga
i ściany zostały wyłożone sześciokątnymi, wypolerowanymi na
wysoki połysk płytami z jasnozielonego kamienia, a na każdej
z nich wyryto logo AmLab: czerwony model orbitalny atomu.
Starcy zasiedli po drugiej stronie sali, za długim stołem
z błyszczącego w świetle mahoniu. Każdego z nich dzieliła
odległość przynajmniej pięciu ch'i. Za plecami mieli flagi
swoich spółek: czarno-żółtą RadMedu; jasnozielono-czerwoną
AmLabu; krwistoczerwonego orła NorTeka; i błękitną gwiaz-
dę na białym tle WesCorpu.
— Kemp... — odezwał się Fairbank, a jego głos mimo
siedemdziesięciu pięciu lat, które właśnie ukończył, wciąż
brzmiał władczo i potężnie. — Podejdź bliżej, abyśmy mogli
lepiej cię widzieć.
Podszedł. Zatrzymał się dziesięć kroków przed stołem i po-
chylił głowę w niskim ukłonie.
— Panowie...
Popatrzył na nich, spodziewając się, że zobaczy na ich
twarzach jakieś oznaki niecierpliwości — w końcu tak długo
czekali na okazję odegrania się na ImmVacu — ale nie zauwa-
żył niczego. Ich twarze były jak zwietrzałe ściany skalne.
— Czy to jest to? — zapytał Egan, wskazując na teczkę.
— Tak, ja...
— Niech pan to położy na stole — przerwał mu obcesowo
Fairbank.
— Przepraszam?
— Na stole. Przeczytamy to później.
— Ale...
— Niech się pan o nic nie martwi, Shih Kemp, dostanie pan
pełną zapłatę. Jestem przekonany, że wykonał pan doskonale
swoją pracę. Britton to detektyw pierwszej klasy. Ale to nie
dlatego pana wezwaliśmy.
— Nie?
Fairbank uśmiechnął się i odwróciwszy się na krześle, spoj-
rzał w stronę Chamberlaina.
— Geoffrey...
Chamberlain wstał, obszedł stół i minąwszy Kempa, za-
trzymał się przy niskim stoliku umieszczonym pod ścianą.
Podniósł z niego małe, polakierowane pudełko i przyniósł je
Kempowi.
— Co to jest?
Chamberlain przybliżył się jeszcze bardziej do niego.
— Niech pan to otworzy i sam zobaczy.
Otworzył, zajrzał do środka i uniósł głowę.
— Co to...?
Chamberlain wybuchnął śmiechem. Pozostali także zaczęli
się śmiać, rozbawieni swoim dowcipem.
— Ja... — Kemp odwrócił się i spojrzał na Fairbanka,
z najwyższym wysiłkiem zachowując zimną krew. — Ja... ja
wiem, co to jest, ale... no cóż, do kogo to należało?
Chamberlain odebrał mu pudełko i uśmiechnął się.
— Czy ma to jakieś znaczenie?
— Nie dla mnie, ale... dla niego...
— Och, on już nie żył, kiedy mu to odcięto!
Kemp spojrzał jeszcze raz na blady kawałek mięsa i zmarsz-
czył czoło.
— O co tu chodzi?
Odpowiedział mu Egan:
— Tworzy pan swoją siatkę, prawda?
— Tak, aby użyć jej przeciwko Leverowi. Ale co to ma
wspólnego z... tym?
Uśmiech Egana przypominał grymas nagiej czaszki.
— Wiem z własnego doświadczenia, że to, co może być
wykorzystane w jednym celu, może także posłużyć czemuś
innemu. Pańscy ludzie... mają swoich znajomych, prawda?
Różnych małych ludzików, którzy operują między pozioma-
mi.
Kemp skinął głową w milczeniu.
— A oni aż się palą, by wypełnić swoje kieszenie, prawda?
Zarobić trochę na boku.
Kemp ponownie kiwnął głową.
— To dobrze. A więc my ich użyjemy.
— Użyjecie ich? Jak?
Na to pytanie odpowiedział Green z RadMedu:
— Żyjemy w trudnych czasach, Shih Kemp. Agitacje poli-
tyczne i rozruchy... to wszystko zakłóca spokój na rynkach.
A to, co zakłóca spokój na rynkach, ma wpływ na nasze życie,
nieprawdaż? Atmosfera niepewności nie sprzyja interesom.
Zgadza się pan?
— No cóż, oczywiście...
— Byłem pewny, że tak będzie — ciągnął gładko Green. —
Od pewnego czasu sytuacja panująca w Ameryce Północnej
bardzo nas martwi. Czekaliśmy cierpliwie, mając nadzieję, że
zostanie podjęte działanie, silne, zdecydowane działanie, mają-
ce na celu ukrócenie tych wszystkich ekscesów. Ale nic takiego
nie nastąpiło. Władze wiedzą, kim są ci rozrabiacze. Mają
dowody na taśmach oraz zeznania donosicieli. Gdyby chciały,
mogłyby wszystkich aresztować, ale nie robią tego. D1 acz e-
g o ? Bo się boją. Brak im odwagi i determinacji koniecznych
do tego, by ostatecznie rozwiązać ten problem!
Pocięta głębokimi zmarszczkami twarz Greena stwardniała
w wyrazie niechęci. Siedzący za nim Chamberlain i Fairbank
kiwali głowami, zachęcając go, by mówił dalej.
— Tak więc, Wu Stukowi może brakować woli, by wyko-
nać to zadanie, ale nam nie. Jeśli on nie załatwi się z mei yujen
wen, my to zrobimy!
Kemp skinął głową. To nie był pierwszy raz, kiedy słyszał to
określenie. W ciągu ostatnich miesięcy zauważył wielokrot-
nie — na oficjalnych przyjęciach albo na bardziej prywatnych
zgromadzeniach — że po wypiciu odpowiedniej ilości alkoholu
tematem rozmów stawała się kwestia znalezienia „rozwiązań".
I zawsze, tak jak i teraz, znajdował się ktoś, kto występował
z tym właśnie określeniem mieszkańców najniższych pozio-
mów. Mei yujen wen... Podludzie. Ludzkie mięso. I im częściej
to słyszał, tym większego nabierał przekonania, że to było
prawdą. Od ponad stu lat ich polityka wobec elementów
kryminalnych opierała się na zsyłkach w dół. Dobrzy wspinali
się w górę poziomów, a źli lądowali na dnie, gdzie mogli żyć
wśród sobie podobnych.
f Sobie podobnych... Uśmiechnął się okrutnie, prze-
konany już o tym, że ci starcy mieli rację. Miasto było
• wielkim filtrem ludzkości, oddzielającym dobrych od złych,
tych, którzy odnieśli sukces od przegranych, prawdziwych
¦• ludzi od podludzi, od ludzkiego mięsa, mei yujen wen. I jakie
znaczenie mogło mieć to, czy oni żyli, czy też umarli? Rodzili
się ignorantami i takimi umierali. Męty społeczne. Mniej
niż męty.
Green, który obserwował go z zainteresowaniem, uśmiech-
^ nął się.
— A zatem rozumie pan?
• — Być może. — Zawahał się. — A ta rzecz...?
— Opowiem panu pewną historię — odparł Fairbank, kła-
• dąc ręce na stole przed sobą. — Kiedy nasi przodkowie po raz
m pierwszy przybyli na ten wielki kontynent, żyły tu już pewne
istoty. Zostały nazwane Indianami. Były to podludzkie stwo-
rżenia o jasnoczerwonych skórach. No cóż, ci Indianie okazali
się prawdziwie dokuczliwymi sąsiadami. Atakowali osady
Hung Mao i mordowali bez żadnego powodu ich kobiety oraz
dzieci. Tak więc rząd zaproponował, że za każdego zabitego
Indianina wypłaci określoną sumę pieniędzy. Jednakże tasz-
czenie martwych Indian do punktów wypłacających nagrody
było dosyć niepraktyczne, wymyślono zatem prostszy sposób.
Skalpy. Oferowano pieniądze za każdy indiański skalp.
Fairbank uśmiechnął się.
— To był zupełnie nie najgorszy system, nie sądzi pan?
Uważam jednak, że moglibyśmy go nieco ulepszyć. Skalp...
w obecnych czasach człowiek może stracić pół głowy i wciąż żyć.
Jeśli go jednak pozbawić kutasa, to nawet gdy przeżyje, cała
generacja podobnych mu śmieci nigdy się nie urodzi, prawda?
Kemp roześmiał się. To było genialne.
— Ile zamierzacie płacić?
— Dwieście pięćdziesiąt?
— To bardzo ryzykowne...
— Jasne, że ryzykowne! — wtrącił się gniewnie Egan. —
Zawsze będzie jakieś ryzyko.
— Ale dwieście pięćdziesiąt. To... zbyt mało.
— W takim razie niech będzie trzysta — powiedział Fair-
bank. — Ale nie więcej. I pięćdziesiąt dla pana. — Uśmiechnął
się. — Za każdego kutasa...
Jakiś mięsień w policzku Kempa zadrgał w nie kontrolowa-
ny sposób. Pięćdziesiąt... To było więcej, niż się spodzie-
wał. Znacznie więcej.
— Jak... — Polizał swoje nagle wyschnięte wargi. — Jak
się dowiem, kogo należy załatwić?
— O to niech się pan nie martwi. Tę stronę naszego
przedsięwzięcia bierzemy na siebie. Dostanie pan kopie od-
powiednich akt Służby Bezpieczeństwa. Wszystko, co ma pan
robić, to działać zgodnie z zawartymi w nich informacjami.
Rozumie pan?
Kemp kiwnął głową.
— To dobrze. W takim razie natychmiast zajmiemy się
organizowaniem funduszu. Hożą się na to jeszcze inni, oczywi-
ście. A jeśli wystąpią jakieś drobne kłopoty, to pan je rozwiąże,
dobrze?
— Zgoda.
Fairbank rozsiadł się wygodnie, wyraźnie zadowolony z wy-
niku rozmowy.
— Dostanie pan adres kontaktowy i tylko tam będzie pan
„ odbierał polecenia oraz informacje. Począwszy od tej chwili,
nie będzie pan utrzymywał kontaktów z żadnym z nas. Jeśli
nawet sam Tang wezwie pana do siebie, pańskim zadaniem
będzie upewnienie się, że nie dotrze do nas. Czy pan mnie
, rozumie, Shih Kemp?
Kemp przełknął ślinę.
" — Rozumiem.
— To dobrze. W takim razie skończyliśmy. Aha, i jeszcze
jedno Kemp...
— Słucham, panie Fairbank?
— Możesz wziąć sobie tę dziewczynę. O ile rozumiem,
raczej się do niej przywiązałeś...
* * *
Michael Lever wyszedł z lektyki i rozejrzawszy się wokół,
uświadomił sobie, jak dużo czasu upłynęło od jego ostatniej
wizyty w jakichkolwiek zakładach należących do ImmVacu.
Przed laty — przed swym uwięzieniem przez Wu Shiha
i późniejszym zerwaniem z ojcem — dużą część swego czasu
poświęcał na podróże po Mieście i inspekcje fabryk kompanii.
Robił to w imieniu ojca, ucząc się przy okazji prowadzenia
interesów. Takie wizyty kończyły się zwykle wieczornym ban-
kietem z urzędnikami i nocą spędzoną z córką jakiejś miejs-
cowej grubej ryby — kogoś, kto chciał zyskać sobie przychyl-
ność jego ojca. Teraz jednak sama myśl o czymś takim była dla
niego odrażająca.
j. Tak wiele zmieniło się od tamtych dni. Tak wiele mu się
przydarzyło. Najpierw było to aresztowanie w noc Balu Dzięk-
. czynienia — wraz z grupą kilkunastu innych „Synów" został
pojmany przez oddziały Wu Shiha i zamknięty w więzieniu za
• „działalność wywrotową". Przez wiele następnych dni miotał
się w celi, żądając uwolnienia, ale minęło piętnaście długich
miesięcy — z których większość spędził w odosobnieniu —
zanim znowu zobaczył ojca. A kiedy go zobaczył...
Zadrżał, wspominając zerwanie z ojcem oraz długą, gorzką
- walkę o niezależność zakończoną wybuchem bomby, która
zabiła jego najlepszego przyjaciela, Bryna Kustowa, a z niego
omal nie zrobiła kaleki. Wszystko mogło się wtedy skończyć,
ale tak się nie stało. Przeżył ojca i stał się głową ImmVacu.
A przez cały ten czas przy jego boku stała Mary, jego ukocha-
na „Em", która jak słup płonącego światła, wspierała go
i prowadziła w ciemnościach, pilnując, by nie zboczył z wąskiej
ścieżki prawości.
Bez niej...
Odwrócił się, usłyszawszy za sobą kroki Johnsona.
— No i jak, Dan? Potrząśniemy nimi troszeczkę?
Johnson uśmiechnął się.
— Jeśli chcesz, możemy tam wejść bez zapowiedzi. Mam
wszystkie kody.
— Prowadź. Już się cieszę na minę, jaką zrobi Steiner,
kiedy wejdziemy do jego biura!
Johnson odwrócił się, podszedł do tragarzy i przekazawszy
im instrukcje, wrócił do Michaela.
- W porządku. Ruszajmy.
Kiedy Lever i Johnson pojawili się w pokoju recepcyjnym,
dwaj strażnicy z nogami na biurku, na którym walały się
resztki pożywienia, oglądali właśnie jakiś program lokalnej
telewizji. Widząc niespodziewanych gości, wpadli w chwilową
panikę i sięgnęli nawet po broń, ale potem, rozpoznawszy
Michaela, zerwali się na równe nogi i zaczerwieniem z za-
kłopotania, pochylili głowy.
Zatrwożona sekretarka Steinera zaczęła także podnosić się
zza swojego biurka, ale jedno spojrzenie Johnsona usadziło ją
z powrotem na krześle.
— Idź pierwszy — wyszeptał Michael, odsuwając się na
bok. — Dam ci minutę i wejdę. Udawaj, że jesteś sam.
Johnson mrugnął do niego porozumiewawczo i wprowadził
kod otwierający drzwi biura Steinera, a następnie nie zawracając
sobie głowy długim pukaniem, pchnął je i wkroczył do środka.
Czekający na zewnątrz ludzie usłyszeli pełne zaskoczenia
i strachu westchnienie oraz kobiecy pisk.
— Michael? — Głos Johnsona zdradzał lekkie rozbawie-
nie. — Myślę, że powinieneś sam to zobaczyć.
Wszedł do środka.
Steiner był na swoim biurku. Albo raczej był przywiązany
do biurka. Leżał na plecach zupełnie nagi, a równie naga
dziewczyna siedziała na nim okrakiem. Nadgarstki i kostki
miał przymocowane skórzanymi rzemieniami do nóg ogrom-
nego mebla, a usta mocno zakneblowane.
— Czy ma pan jakieś kłopoty, dyrektorze Steiner? A może
to wcześniejsza przerwa na lunch?
Starzec przełknął z trudem ślinę i uniósł podbródek, dając
znak dziewczynie, by usunęła knebel. Zrobiła to, po czym
zeszła z niego i stanęła obok biurka, próbując choć trochę
zasłonić się dłońmi.
— A więc? — zapytał Michael po dłuższej przerwie. — Czy
to normalne wydarzenie, czy też złapałem pana w szczególnie
niekorzystnej chwili?
— Ja... ja to mogę wytłumaczyć, Shih Lever!
— Jasne. — Michael odetchnął głęboko i spojrzał na John-
sona. — Dan, sprowadź mi czterech strażników. Chcę, by tego
człowieka natychmiast stąd wyrzucono.
— Shih Lever!
— Niech się pan odpręży, Shih Steiner. Niech pan się po
prostu odpręży, dobrze? A teraz ty, dziewczyno... czy ja cię
zatrudniam?
Przytaknęła bojaźliwie.
— Gdzie jest twoje ubranie?
Poruszyła głową, wskazując drugą stronę pokoju. Michael
odwrócił się. W prawym rogu pomieszczenia zauważył stos
dokumentów i segregatorów. Obok leżały — bardzo schludnie
poskładane — dwie kupki odzieży.
— Ubieraj się i zgłoś się do działu personalnego. Dostaniesz
sześciomiesięczną odprawę, dobrze?
Kiwnęła głową i pospieszyła zrobić, co jej kazano.
Michael odwrócił się, usłyszawszy, że Johnson wraca ze
strażnikami.
— W porządku — powiedział, odsuwając się na bok, aby
mogli przejść. — Podnieście biurko i wynieście je stąd, rozu-
miecie?
Mężczyźni, którzy chłonęli ten widok szeroko otwartymi
oczami, odwrócili się i odpowiedzieli równocześnie:
— Tak jest, Shih Lever!
— Michaelu... — krzyknął błagalnie Steiner — na pamięć
twojego ojca...
Michael rzucił mu piorunujące spojrzenie.
— Po pierwsze, panie Steiner, nie powołuj się na pamięć
mojego ojca! Po drugie, to, co pan robi w swoim wolnym
czasie i w swoim własnym mieszkaniu, to pańska prywatna
sprawa, ale nie spodziewałem się, by mój dyrektor robił coś
takiego w czasie i miejscu pracy.
Steiner zamknął oczy, jakby miał za chwilę umrzeć ze
wstydu.
— O, bogowie...
— Chodźcie tu — powiedział Michael, przywołując straż-
ników. — Chcę, żebyście go stąd wynieśli, i to natychmiast!
Johnson popatrzył na niego i zapytał spokojnie:
— Co zamierzasz zrobić?
— Zaraz zobaczysz... — odpowiedział Michael i zwróciw-
szy się do strażników, ponaglił ich: — No chodźcie tu! Ruszaj-
cie się! Wynieście go do pokoju recepcyjnego, a potem idźcie za
mną. Od tej chwili Shih Steiner nie jest już pracownikiem
Korporacji ImmVac, a więc należy traktować go jak człowie-
ka, który przebywa tu nielegalnie. Jako strażnicy macie obo-
wiązek usunąć go z terenu zakładu.
Zachęceni w ten sposób mężczyźni wymienili między sobą
spojrzenia, a potem ryknąwszy pełnym uciechy śmiechem,
podnieśli byłego dyrektora wraz z biurkiem i wyszli na ze-
wnątrz. Ścigani pełnym strachu spojrzeniem sekretarki Steine-
ra przeszli przez pokój recepcyjny i dotarli do głównego
korytarza, który prowadził do bramy fabryki.
— Nie... — zatrzymał ich Michael, wskazując, że powinni
zawrócić. — Pójdziemy przez główną halę. Myślę, że załoga
powinna mieć możliwość pożegnania się ze swoim byłym
dyrektorem.
— Uważaj, Michaelu — powiedział cicho Johnson, próbu-
jąc go powstrzymać, ale Michael odepchnął jego rękę.
— Jak pan sobie życzy, Shih Lever — odparł najwyższy
rangą strażnik. —Jedna rundka wokół hali i z powrotem tutaj?
Michael kiwnął głową i odsunął się na bok, aby mogli
przejść.
— To za dużo — szepnął mu do ucha Johnson. — Wywal
go, jasne, ale to...
Michael odwrócił się i obrzucił go twardym, bezlitosnym
spojrzeniem.
— Jesteś porządnym człowiekiem, Dan, i wspaniałym asys-
tentem, ale tym razem nie mów mi, co powinienem, a czego nie
powinienem robić, rozumiesz?
Skarcony w ten sposób Johnson spuścił głowę i nic nie
odpowiedział.
— Dobrze. A teraz zostań tutaj i zacznij sprawdzać doku-
menty. Wszystko. Rachunki, zamówienia, dane o wysokości
sprzedaży oraz produkcji i całą resztę. Chcę, żeby jeszcze dziś
po południu przybył tu cały zespół kontrolerów i w poniedzia-
łek rano macie mi przekazać pełen raport.
— Ale co z Waszyngtonem? Nie będziesz mnie tam po-
trzebował?
— Wszystko jest przygotowane, prawda?
Johnson kiwnął głową.
— Masz wszystko w teczce.
— To dobrze. W takim razie powinienem sobie poradzić.
Ostatecznie mam tylko podpisać dokument zwrotny.
— Ja... — Johnson zawahał się, po czym kiwnął głową.
— I Dan... odwiąż go, kiedy przyjdą tu z powrotem, i po-
zwól mu się ubrać. Ale pozbądź się go stąd natychmiast.
I żadnej firmowej lektyki, rozumiesz? Niech skurwiel idzie
pieszo do domu.
* * *
Kennedy rozsiadł się w swoim fotelu i patrząc na trzech
mężczyzn siedzących naprzeciw niego, czekał, aż steward na-
pełni ich kieliszki. Do głosowania zostało jeszcze półtorej
godziny i gdzie indziej, w przestronnych salach wielkiej Izby
gromadziły się już grupki reprezentantów podnieconych per-
spektywą dalszego ograniczenia władzy Siedmiu. Tutaj jednak
było spokojnie i cicho.
Tak zwodniczo spokojnie, pomyślał Kennedy, wiedząc, że
jeśli ma być pewny wyniku głosowania, musi przekonać tych
trzech, by wraz ze swoimi frakcjami przyłączyli się do niego.
— No cóż, reprezentancie —zaczął Underwood, podnosząc
lekko swój kieliszek — tu jest bardzo przyjemnie, ale jestem
przekonany, że nie zaprosiłeś nas z powodów towarzyskich.
Uśmiechnął się. Jego własny kieliszek pozostał nie tknięty
na stole.
— Nie — odparł Kennedy i spojrzawszy na Harta, który
siedział z lewej strony Underwooda oraz na Munroe siedzące-
go z jego prawej strony, włączył ich w ten sposób do roz-
mowy. — Nie będę także obrażał was, udając, że jest inaczej.
Czas goni i jestem zmuszony układać się bardziej otwarcie, niż
do tego przywykłem.
Hart uśmiechnął się w odpowiedzi.
— Izba zmieniła nas wszystkich w handlarzy, czyż nie?
Kennedy również uśmiechnął się do niego, jednakże w głębi
ducha zaczął się zastanawiać, co Hart miał na myśli. Czy była
to zwykła uwaga, czy też tkwił w tym jakiś haczyk?
— To prawda — odpowiedział — jednakże handel z pew-
nością jest lepszy od wojny, prawda? Jeśli wszystkie strony
mogą zostać zaspokojone...
— To niemożliwe — przerwał mu szorstko i niespodziewa-
nie Munroe.
Kennedy popatrzył na niego.
— Co pan ma na myśli?
— On ma na myśli to — powiedział z enigmatycznym
uśmiechem na ustach Underwood — że my nie przyszliśmy
tutaj, by handlować.
Przerwał, spojrzał na swoje wino i odezwał się ponownie:
— Pan chce kupić nasze głosy, nieprawdaż? Chce pan mieć
nas w kieszeni, jak tych tai, których podbierał nam pan przez
ostatnie dwadzieścia cztery godziny. — Uniósł powoli wzrok
i popatrzył prosto w oczy Kennedy'ego. — Sprowadził nas
pan tutaj, aby nas wysondować, aby dowiedzieć się, czego
chcemy i zaofiarować nam to. Dać nam nieokreśloną, niepew-
ną obietnicę w zamian za pewne głosy.
— Nie niepewną...
— Nie? — W spojrzeniu Underwooda pojawiły się w rów-
nych proporcjach zaskoczenie i niewiara. Patrzył tak przez
chwilę, po czym wzruszywszy ramionami, wypił swoje wi-
no. — Jakkolwiek by było, traci pan czas. Nie może pan nas
kupić i nie ma niczego, co mógłby pan nam dać.
— Niczego?
Underwood uśmiechnął się prawie współczująco.
— My jesteśmy Rozproszeńcami, reprezentancie, a nie No-
wymi Republikanami. Nie pragniemy tych drobnych kom-
promisów, które pana najwyraźniej zadowalają. Nie rozumie
pan tego? Chcemy zmiany. Zmiany. A tego pan nam nie może
dać. Tego po prostu nie może pan zagwarantować...
Nie? pomyślał z oburzeniem. Jednakże mimo tego oburzenia
wiedział, że mieli rację. Underwood mówił prawdę. Przehand-
lował wszystkie atuty, z którymi przyszedł do Weimaru. I do-
prowadzenie do zmian... prawdziwych zmian wykraczało
już poza jego możliwości. Musiał zadowolić tyle drobnych
frakcji i nadskakiwać tylu próżnym i chciwym durniom. Nie
zostało już nic czystego...
Westchnął.
— Być może macie rację, panowie. Z drugiej jednak stro-
ny, może także sami siebie oszukujecie. Statki kosmiczne
i odległe gwiazdy... to z pewnością nie jest zbyt pragmatyczna
postawa, zgodzicie się chyba ze mną? A co z przyszłymi
wyborami? Czy myślicie panowie, że utrzymacie swój stan
posiadania?
Underwood uśmiechnął się, odłożył swój kieliszek i wstał.
Munroe oraz Hart zrobili to samo.
— Nie martwię się o swój mandat, panie Kennedy. Wiem,
że zostanę ponownie wybrany. Ale co z panem? Będąc na
pańskim miejscu, byłbym lekko zatroskany. Obecnie jest pan
tutaj złotym chłopcem, ale co się stanie, kiedy nie zrealizuje
pan swoich obietnic? Co pan zrobi, kiedy media zaczną przy-
glądać się panu nieco uważniej, niż to robią teraz? — Przerwał,
a jego uśmiech zmienił się w szyderczy grymas. — I co się
stanie, gdy Wu Shih zdecyduje, że ma już pana dosyć?
Kennedy poczuł chłodny skurcz w żołądku.
— Co pan przez to rozumie?
— Och, to tylko plotki, reprezentancie. Plotki, to wszyst-
ko...
Kennedy spuścił wzrok.
— A zatem zamierzacie głosować przeciw?
— Czy powiedziałem coś takiego? — Na twarzy Underwo-
oda nie było teraz ani śladu uśmiechu. — Prawdę powiedziaw-
szy, zamierzamy głosować za propozycją. Ale postąpimy tak
dlatego, że tego chcemy, a nie dlatego, że pan nas kupił,
zastraszył lub oferował coś w zamian. Chciałem, aby to było
jasne na wypadek, gdyby źle pan nas ocenił.
— Źle was oceniłem? — Kennedy roześmiał się. — Choler-
nie mi na to wygląda, prawda?
Wstał, a jego twarz nagle stwardniała.
— A teraz posłuchajcie mnie, i to uważnie. Mówi pan
0 mnie, panie Underwood, ale kto finansuje pana? To właśnie
chciałbym wiedzieć. Kto ułatwia panu odgrywanie roli czys-
tego i nieprzekupnego? Ja was znam. Znam was wszystkich.
1 jeśli jeszcze kiedykolwiek przyjdziecie i będziecie mnie obra-
żać, wykopię was do pieprzonej Afryki, rozumiecie?
Underwood wziął głęboki oddech i pokiwał głową.
Kennedy odsunął się trochę do tyłu i lekko rozluźnił.
— To dobrze. Cieszę się, że się wzajemnie rozumiemy, ch'un
tzu. A teraz proszę o wybaczenie, mam jeszcze dużo do
zrobienia.
Odprowadził ich wzrokiem, po czym głęboko odetchnął.
A więc krążą już pogłoski na jego temat. To źle. Myślał, że był
dyskretny. A może to tylko spekulacje. Próby wyjaśnienia
zmian w polityce, których dokonywał w ciągu ostatnich dwu-
nastu miesięcy. No cóż, niech im tam. Po dzisiejszym głosowa-
niu będą musieli zacząć zgadywać na nowo.
A Wu Shih? Jak on zareaguje?
Kennedy zadrżał, po czym wzruszywszy lekko ramionami,
przeszedł do swoich pokojów. W czasie gdy steward wykładał
na kanapę jego ubrania, stanął przy wideofonie, czekając na
połączenie z żoną.
— Kochanie? — zaczął, kiedy na ekranie pojawiła się jej
twarz. — Jak się czujesz? Co tam u chłopców?
Jej uśmiech ogrzał mu serce.
— U nas wszystko w porządku... A jak tam u ciebie?
Skrzywił się.
— Kto wie? Będzie trudno, ale mam nadzieję, że zrobiliśmy
wystarczająco dużo. Dowiemy się za dwie godziny.
— To dobrze...
Wpatrywał się w ekran, chłonąc jej widok. Ciągle była tak
piękna, jak przed piętnastu laty, kiedy się pobrali. Wciąż,
mimo wszystkiego, co się wydarzyło, była w niej ta sama
delikatność. Włosy już jej odrosły po operacji sprzed dwóch
lat i zewnętrznie wydawała się taka sama, jak przedtem, ale on
wiedział, że jest inaczej. Obecność tych cieniutkich elektrod
z miękkiego drutu w jej mózgu — i mózgach ich dwóch
małych synów — zmieniła zarówno jego, jak i ją. Powoli,
niedostrzegalnie wpływało to na wszystko, co robili, na każdą
decyzję, którą podejmowali. To było tak, jakby w swojej
głowie miała raka, który czekał tylko na przekręcenie włącz-
nika, by zacząć się rozwijać i ta świadomość sprawiała, że
każda chwila spędzona razem była dla nich niezmiernie słodka.
— Potrzebuję ciebie — powiedział cicho, tak aby nie usły-
szał tego steward krzątający się w pokoju za jego plecami.
. W jej uśmiechu na moment pojawił się cień goryczy i bez-
radności, ale potem znowu się rozpromieniła.
— Ja ciebie też kocham, Josephie. A więc idź i zrób to, co
musisz zrobić. Jesteś dobrym człowiekiem, Joe. Trzymaj się
• tego, dobrze?
Uśmiechnął się.
— Tak zrobię. Ucałuj ode mnie chłopców. Zobaczymy się
później, na przyjęciu.
— Czekam na to z niecierpliwością.
' — Do widzenia, kochana.
— Do widzenia, najdroższy.
Odwrócił się od pociemniałego ekranu, czując, że ciężar,
który go przedtem przygniatał, znowu powrócił. Nie powie-
dział jej tego — nie mógł, w każdym razie nie na otwartej
linii — a mimo to wiedziała, że zamierza coś zrobić w czasie
tego głosowania. Zawsze potrafiła czytać w jego myślach.
Uniósł wzrok. W drzwiach pokoju stał steward z pochyloną
w ukłonie głową.
— Czy jest jeszcze coś do zrobienia, panie?
Pokręcił przecząco głową.
— Nie... dziękuję ci, Tao-kuangu. Ale jeśli mógłbyś, przy-
gotuj mi jeszcze rzeczy na podróż. Coś lekkiego. Przebiorę się,
kiedy wyląduję w Ameryce.
— Jak sobie życzysz, panie.
Kiedy został sam, wbił wzrok w wideofon i czując, że
ogarnia go dziwny niepokój, pomyślał, że może powinien
zadzwonić do Michaela i omówić z nim sytuację. Chwilę
później wziął się jednak w garść i próbując zapomnieć o drę-
czących go wątpliwościach, zaczął się przebierać.
Do głosowania została tylko godzina.
Emily siedziała na jedwabnych poduszkach i po raz pierw-
szy w życiu była zadowolona z odosobnienia, które zapewniał
przedział pierwszej klasy. Była sama, a kaseta z nagraną
książką, której słuchała, leżała obok niej na długim, wygod-
nym siedzeniu. Łagodne kołysanie pędzącej w kierunku Rich-
mond strzały było przyjemne, prawie kojące.
To był nadzwyczajny dzień i tym razem, wyjątkowo, błogo-
sławiła bogactwo, które umożliwiło jej zerknięcie w czasy,
kiedy nie było jeszcze Miasta. Z drugiej jednak strony właśnie
ta fortuna była źródłem jej nieustannych wyrzutów sumienia.
Każdy miał prawo dążyć do tego, by żyć wygodnie i dostat-
nio. Jednakże takie bogactwo, jakie stało się udziałem jej
i Michaela, było czymś wręcz wstrętnym. Im dłużej o tym
myślała, tym bardziej upewniała się o słuszności tego poglądu.
Ale pozbycie się tego ciężaru nie było także żadnym roz-
wiązaniem, gdyż taka była już struktura społeczna ich świata.
Wyglądało na to, że ogromne różnice między biednymi i boga-
tymi są jego cechą wrodzoną, i zawsze znajdzie się ktoś inny,
kto wypełni próżnię, którą by ewentualnie zostawili po sobie.
Westchnęła. Tego się właśnie dzisiaj dowiedziała: że społecz-
ne nierówności istniały na długo przed powstaniem Miasta, i że
Miasto tylko udoskonaliło ten okropny proces dzielenia ludzi
na lepszych i gorszych.
Miasto... to była klatka, więzienie dla nich wszystkich.
A przecież wybudowano je po to, by rozwiązać wszelkie
problemy. Miało być... jak brzmiało to słowo?... Utopią,
właśnie. „Żywność dla wszystkich i przestrzeń dla każdego",
to tylko jeden z tych wczesnych sloganów, o których czytała.
To był bardzo śmiały eksperyment. Zbudować świat bez nie-
dostatku. Idealne społeczeństwo. Świat, w którym ludzie sami
mieli znajdować swój poziom. Ale eksperyment się nie po-
wiódł. Stare wzorce zachowań — nepotyzm i korupcja, ukła-
dy i zdrady — wystąpiły ze wzmożoną siłą i marzenie zamieni-
ło się w koszmar.
Ten świat... wzdrygnęła się, przestraszona wnioskiem, do
którego prowadziły jej myśli... został zaprojektowany po to,
by odbijał w sobie to, co w człowieku najlepsze, a stał się
zwierciadłem naciemniejszych zakątków jego duszy.
Świat Yang. Męski świat pozbawiony światła i matczynej
czułości. Świat bękarci, przeklęty w chwili poczęcia.
Usłyszała brzęknięcie i cichy dzwon sygnału ostrzegawcze-
go. Podniosła wzrok i poprawiła się na siedzeniu. Po dziesięciu
sekundach drzwi przedziału otworzyły się z sykiem i do
środka wszedł steward Numer Jeden ze swoim młodszym
asystentem — Numerem Siedem, jak można było wnosić
z jego naszywek — podążającym tuż za nim. Kiedy drzwi
się zamknęły, obaj złożyli głębokie ukłony i z uśmiechami
. fałszywej uprzejmości przyklejonymi do twarzy, popatrzyli
na nią.
— Czy jest coś, co moglibyśmy dla pani zrobić, madame
Lever? — zapytał Numer Jeden. — Czy jest coś, czego by pani
chciała?
„• — Tak, rzeczywiście jest coś takiego. Czy macie na po-
kładzie ekran z wiadomościami?
T Starszy sterward uśmiechnął się ponownie — tym samym
nieszczerym, powierzchownym uśmiechem — i zbliżył się do
- niej. Sięgnął w górę i z niszy w suficie wagonu wyciągnął płaski
ekran. Poruszając elastycznym ramieniem, ustawił go pod
I odpowiednim kątem i w takiej odległości, by mogła wszystko
widzieć.
— Czy tak będzie dobrze, madame Lever?
— Idealnie — odpowiedziała.
— Wystarczy, że będzie pani do niego mówiła. Jest zaprog-
ramowany na wszystkie kanały Pierwszego Poziomu.
— Dziękuję...
— Czy jest jeszcze coś, czego by pani chciała? Może przy-
nieść pani ch'dl
— Tak, chętnie się napiję. Jeszcze raz dziękuję.
m Numer Jeden odwrócił się i wymruczał ostrym tonem kilka
zdań po mandaryńsku do swojego asystenta, który ukłonił się
- nisko Emily i pospiesznie wycofał z przedziału.
— To zajmie tylko dwie minuty, madame Lever.
* — Świetnie... a teraz proszę zostawić mnie samą...
— Oczywiście...
Ukłonił się głęboko i wyszedł.
. Dzięki Bogu, pomyślała. To było najgorsze ze wszystkiego.
Ci płaszczący się służący, ci łaszący się pochlebcy, ci zlizujący
„ plwociny półludzie, którzy zrobią wszystko — dosłownie
wszystko — byle tylko mieć swój udział w dobrach tego
świata.
Obruszyła się, zła na siebie samą, po czym spojrzała na
ekran.
— Daj mi Wiadomości Pierwszego Kanału Interaktywne-
go. Chcę usłyszeć streszczenie tego, co się działo w Weimarze.
Ekran pojaśniał. Przystojny prezenter — Hung Mao w przy-
bliżeniu równy jej wiekiem — popatrzył na nią z góry.
— Madame Lever —powiedział, pochylając głowę i uśmie-
chając się tak, jakby ją rozpoznał. — Czego chciałaby się pani
dowiedzieć?
Zawahała się, zastanawiając się, czy nie powinna zażądać,
by przeprogramował się do postaci starego, siwobrodego Han,
ale w końcu rozmyśliła się.
— Jak przebiegło głosowanie? Czy już się zakończyło?
Prezenter uśmiechnął się, pokazując swoje idealne uzę-
bienie.
— Właśnie ogłoszono wynik. Wcześniejsze doniesienia mó-
wiły o tym, że strona przeciwna propozycjom lekko przeważa-
ła, ale później blok Rozproszeńców przeważył szalę na korzyść
wnioskodawców. Mimo to wniosek przeszedł zaledwie sied-
mioma głosami. Wygląda na to, że poprawka...
— Poprawka? — Wyprostowała się raptownie, a uśmiech
powoli zniknął z jej ust. — Jaka poprawka?
— Poprawka, którą reprezentant Kennedy dodał w czasie
ostatniego czytania. Czy mam ją pani przeczytać?
— Nie. Wyświetl ją. Sama to sobie przeczytam.
Twarz prezentera zniknęła, zastąpiona przez tekst po-
prawki.
Zaczęła czytać, czując, ża narasta w niej zimna pewność.
Układy. Kennedy pozawierał w ostatniej
chwili jakieś układy...
— Ta ostatnia kwestia... — powiedziała, marszcząc czo-
ło. — Nie bardzo rozumiem, co oni mają na myśli, pisząc
o nowym poziomie subsydiów... czy tu chodzi o podniesienie
ich, czy o coś innego?
Twarz powróciła na ekran.
— Jest jeszcze dodatkowy dokument. Został wydany przez
biuro kanclerza Wu Shiha, Fen Chi-hsiena. Mówi się tam...
— Czy jest podniesienie, czy też obniżka?
— Obniżka, madame Lever. O osiem i sześć dziesiątych
procent.
Siedziała przez chwilę oszołomiona i kręciła wolno głową.
Sprzedał ich. Ten skurwiel sprzedał ich wszystkich! Przysięgał,
że nie będzie żadnych obniżek subsydiów żywnościowych dla
mieszkańców Dołów. Nawet o pół procent. A teraz to...
Zacisnęła pięści i wstała gwałtownie, tak wściekła, że nie
dosłyszała nawet syku otwierających się drzwi, przez które
wszedł Numer Siedem z ch'a.
— Skurwiel... — powtórzyła z pozornym spokojem. —
Wiedziałam. Wiedziałam, do cholery! Pieprzony kompan tej
bandy z Pierwszego Poziomu!
Młody steward stanął osłupiały i zapomniawszy zamknąć
usta, spojrzał na nią.
— Czy pani dobrze się czuje, madame Lever?
Odwróciła się i patrząc na niego oczami wciąż płonącymi
z gniewu, wskazała na ekran.
— Nie, nie czuję się, kurwa, dobrze! Popatrz! Popatrz, co
zrobił ten skurwiel!
I
— Chieh Hsia...
• Wu Shih odwrócił się i spojrzał na drugi koniec porośniętej
drzewami morwy ścieżki. Przed bramą księżycową stał jego
kanclerz z głową pochyloną w niskim ukłonie i rękami ukryty-
mi w rękawach jedwabnej szaty.
— Tak, Cho-hsien. O co chodzi?
[ — Nadeszły wieści, Chieh Hsia. Z Weimaru.
— Aha... — Popatrzył na różowe i białe kwiaty, którymi
„ wysypano ścieżkę. — Czy propozycja przeszła?
— Tak jest, Chieh Hsia.
*¦ — A poprawka?
— Także, panie.
Uniósł wzrok.
— To dlaczego jesteś taki poważny, Cho-hsien? Jakie złe
wieści towarzyszą tym dobrym?
. Fen Cho-hsien podszedł bliżej, ukłonił się i podał swemu
T'angowi kartkę papieru. Wu Shih przeczytał ją, po czym
uniósł głowę, czując, że serce zaciążyło mu w piersi. Był
to projekt propozycji, która miała być przedłożona Izbie
w ciągu następnego miesiąca. Propozycja ta zmierzała do
zwiększenia uprawnień Izby w sprawach polityki finansowej
rządu, która do tej pory była wyłączną domeną Siedmiu.
Ujmując to prosto, była to próba przejęcia władzy, praw-
dziwej władzy.
— Zakładam, że to jest coś nowego.
— Tak jest, Chieh Hsia.
Wziął głęboki oddech i pokręcił głową.
— Jestem zaskoczony... i rozczarowany. Myślałem...
— To był Kennedy, Chieh Hsia.
Wu Shih uśmiechnął się słabo. Nie potrzebował swojego
kanclerza, by domyślić się, kto stał za tym wszystkim.
— Postanowił sprawdzić nasz blef, prawda?
Fen Cho-hsien nic nie odpowiedział.
Wu Shih odwrócił się i spojrzał na rozległe ogrody Manhat-
tanu. Myślał, że znajdzie tu spokój i siłę, by znieść wieści —
jakiekolwiek by one były — z Weimaru. Ale to...
Popatrzył ponownie na Fen Cho-hsiena.
— Jeśli zezwolimy, by zostało to przedstawione Izbie pod
głosowanie, w ciągu roku zapanuje chaos.
— A jeśli na to nie zezwolimy?
— To chaos zapanuje wcześniej.
— Co zatem zrobimy?
Wu Shih wzruszył ramionami.
— Czy mój kuzyn, Tsu Ma, kontaktował się już ze mną?
— Jeszcze nie, Chieh Hsia.
— No cóż... powiedz mu, że pragnę się z nim zobaczyć.
Powiedz mu... że musimy porozmawiać, to wszystko.
— Tak jest, Chieh Hsia.
Fen Cho-hsien ukłonił się, odwrócił i zniknął za księżycową
bramą. Chwilę później jego sylwetka ukazała się na schodach
prowadzących do pałacu.
Wu Shih głęboko westchnął. A więc w końcu nadszedł ten
dzień. Dzień, którego tak bardzo starał się uniknąć. Jednakże
gdzieś w głębi serca zawsze to wiedział. Człowiek taki jak
Kennedy... trudno okiełznać kogoś takiego.
Tak. Ale co miał teraz zrobić? Było tak, jak powiedział.
Kennedy sprawdził jego blef i teraz musi albo wypełnić swoją
groźbę, albo straci całą przewagę, jaką miał nad tym człowie-
kiem. A jeśli wypełni swoją groźbę...
Wu Shih pokręcił głową. Jeszcze nie. Zadecyduję o tym
później. Kiedy jednak wracał ścieżką do księżycowej bramy,
jego ruchy były ociężałe, a głowę zwiesił na piersi, jakby jakiś
ogromny ciężar przygniatał mu barki.
* * *
Michael zajrzał przez otwarte drzwi do sypialni i spojrzał na
Emily. Siedziała przy swojej toaletce, plecami do niego.
— Em... musimy to omówić. Teraz. Zanim on przyjdzie. To
wszystko... — Podniósł ręce w geście desperacji. —To niczego
nie rozwiąże!
Zrobił dwa kroki do środka pokoju i stanął. Z tego miejsca
mógł już widzieć w lustrze jej twarz. Patrzyła w dół z gniewną,
zaciętą miną.
— Em... mamy dom pełen gości. Nie możesz tak tu sie-
dzieć. — Westchnął. — No dobrze... przyjdź, kiedy będziesz
gotowa. Ale zrozum jedno. Jestem tak samo wkurzony na tę
poprawkę, jak i ty. Joe nie miał prawa. Ale dzisiejszy wieczór...
no cóż, dzisiejszy wieczór to nie najlepszy czas, by podnosić tę
sprawę, rozumiesz?
— A zatem kiedy?
To były pierwsze słowa, jakie powiedziała do niego w czasie
ostatnich trzech godzin.
— Ja... porozmawiam z nim jutro. Pójdę do niego i poroz-
mawiam.
— Nie. — Odwróciła się w jego stronę. — Zrób to dzisiaj.
Po przyjęciu. I nie będziesz sam, Michaelu. Wystąpimy razem.
Jest kilka spraw, o których chciałabym sama powiedzieć Jose-
phowi Kennedy'emu.
Jeszcze raz podniósł ręce, poddając się.
— No już dobrze. Zrób to po swojemu. Ale po wszystkim,
dobrze?
— Dobrze — odpowiedziała spokojnie, a jej twarz złagod-
niała.
Uśmiechnął się.
— W porządku. A zatem chodź, moja księżniczko. Chodź-
my się pokazać.
* * *
Kennedy pojawił się godzinę później. Kiedy wraz z żoną
wszedł przez duże, podwójne drzwi, powitały go burzliwe
oklaski zebranych. Michael i Emily, którzy czekali u stóp
schodów, powitali ich i poprowadzili na środek sali balowej,
gdzie na podium o kształcie kontynentu Ameryki Północnej
czekał na nich ogromny tort.
To były trzydzieste piąte urodziny Kennedy'ego, które zbie-
gały się także z piętnastą rocznicą jego ślubu z Jean. Kiedy
oboje pozowali przed kamerami mediów, Michael odciągnął
Emily na bok.
— Czy masz prezent? — wyszeptał.
— Dwa — odpowiedziała.
— Dwa?
— Jeden na teraz, a drugi na potem.
Popatrzył na nią zmrużonymi podejrzliwie oczami.
— Co ty planujesz?
— Zaufaj mi — odpowiedziała kątem ust, ale w jej oczach
nie dostrzegł rozbawienia.
Następne dwie godziny upłynęły na rozmowach towarzys-
kich, a potem kiedy wielki dzwon wybił dwunastą w nocy,
rozchyliła się kurtyna przesłaniająca jeden koniec sali i do
przodu wystąpiło czterech służących w liberiach. Nieśli wielką,
srebrną tacę, na której leżał jakiś nieregularny, pękaty przed-
miot przykryty płachtą jasnoczerwonego jedwabiu.
— Co to jest? — zapytał ze śmiechem Kennedy, zwracając
się do Michaela.
— To twój prezent urodzinowy — odpowiedziała Emily
i przesławszy mu wymuszony uśmiech, ujęła rękę Michaela.
Kennedy odwrócił się i spojrzał na służących, którzy zbliżyli
się do tłumu. Kiedy zatrzymali się, wystąpił do przodu i roz-
glądając się wokół, ściągnął jedwab.
Najpierw dało się słyszeć ogólne westchnienie zaskoczonych
ludzi, a potem podniósł się głośny aplauz.
Była to malutka armata. Miała matową, czarną lufę z żela-
za i koła ze starego, wypolerowanego drewna.
Kennedy, promieniejąc z radości, odwrócił się do Michaela.
— To jest piękne!
Michael pokiwał głową.
— Tak... rzeczywiście jest. — Powiedziawszy to, dał znak
służącym. — Podnieście ją, aby każdy mógł zobaczyć!
Kiedy wielka taca została podniesiona i armata ukazała się
oczom wszystkich, przez salę przebiegła jeszcze jedna fala
aplauzu, a z tyłu, gdzie przy barze zgromadzili się niektórzy
z rówieśników Michaela i Kennedy'ego, dobiegły głośnie
okrzyki radości i podziwu. Byli to w większości reprezentanci
z NRPE, którym po zwycięstwie odniesionym tego dnia, dopi-
sywały dobre nastroje.
— Dziękuję wam — powiedział Kennedy, obejmując Mi-
chaela, a potem Emily. — Gdzie, na bogów, to dostaliście?
Emily podała mu niebiesko-złotą kopertę. Popatrzył na nią
i zagwizdał.
— Aiya\ Nie powinniście...
— Tak — odparła chłodno Emily. — Nie powinniśmy.
— O co chodzi? — zapytał cicho Kennedy, patrząc to na
jedno, to na drugie z nich.
— Później — odpowiedziała Emily, zbliżając się do niego,
jakby chciała pocałować go w policzek. Jej wąski uśmiech był
przeznaczony dla pracujących cały czas kamer — w gabinecie
Michaela.
— A więc?
W gabinecie było ich tylko troje. Kennedy odesłał Jean do
domu, a reszta gości przeniosła się do kuchni, by tam kon-
tynuować zabawę.
Michael, zmęczony po całodziennej krzątaninie, usiadł za
swoim biurkiem. Emily siadła w jednym z wielkich foteli
znajdujących się w pobliżu i przyglądała mu się przez chwilę.
Z każdym mijającym dniem coraz bardziej przypominał swoje-
go ojca, jednakże był także sobą — człowiekiem w każdym
calu lepszym od Charlesa Levera. W tej chwili wpatrywał
się w Kennedy'ego, a w jego wzroku widać było mieszaninę
gniewu i rozczarowania. W tym się od niej różnił. Ona była
tylko rozgniewana.
Po krótkim milczeniu Michael pochylił się nieco do przodu
i spojrzał prosto na Kennedy'ego, który stał naprzeciw niego.
— Skąd ta poprawka, Joe? Co się stało?
Kennedy westchnął i spojrzał na niego przepraszająco.
— Musiałem. Cały pakiet zależał od tego. Bez tej poprawki
stracilibyśmy głosy i wrócilibyśmy na pozycje wyjściowe, tyle
że zdyskredytowani.
Emily roześmiała się.
— Nie uważasz, że właśnie teraz jesteście zdyskredytowani?
Kennedy odwrócił się w bok i spojrzał na nią. Starała się
usunąć z głosu gniew i gorycz, którą czuła, ale nie bardzo jej to
wyszło.
— Nie, nie sądzę. Tam... no cóż, tam wszystko wygląda
inaczej. Weimar... to nie jest świat, do którego przywykliśmy
tutaj. Proste, bezpośrednie podejście... to tam nie działa. Ukła-
dy. Izba pracuje w oparciu o układy zawierane poza kulisami.
Pokiwała głową, jakby potwierdził właśnie jej najgorsze
obawy.
— Nie rozumiecie — ciągnął. — To ograniczenie jest tylko
tymczasowe. Na rok, najwyżej osiemnaście miesięcy. Do cza-
su, aż Siedmiu będzie miało dodatkowe możliwości produkcji.
Nowe orbitalne fabryki Wu Shiha, nowe hybrydy. Sytuacja się
zmieni. A z nowymi uprawnieniami do kontroli...
— Mówisz to samo, co oni — przerwała mu. — Układy.
Tymczasowe ograniczenia. Sytuacja się poprawi, gdy tyl-
ko... — Pokręciła głową. — Ale nigdy się jeszcze nie po-
prawiła, prawda? Nie dla mieszkańców Dołów. To oni zawsze
dostają w łeb. Jeśli zaś chodzi o Pierwszy Poziom... tak, ich się
nigdy nie tyka, czyż nie? Za każdym razem tak samo. Za
każdym cholernym razem.
— Nigdy by czegoś innego nie przegłosowali.
— Nie? A dlaczego? Powiem ci. Ponieważ wszyscy oni
siedzą w kieszeniach swoich bogatych przyjaciół. Wszyscy są
tacy jak ty. Boją się kołysać łodzią. Boją się zabrać choćby
troszeczkę tym, którzy mają wszystko. Zmiana... ty nie chcesz
zmiany, Josephie Kennedy, ty chcesz wygodnej jazdy, to
wszystko!
Michael przyglądał im się zmrużonymi oczami. Kennedy
zwrócił się do niego.
— Czy twoja żona mówi także w twoim imieniu, Michaelu?
Michael wyprostował się nieco.
— Nie. Em opisuje sytuację tak, jak ją widzi. Jest niezależ-
ną osobą. Tym razem jednak zgadzam się z nią. Myślę, że
przepchnięcie tej poprawki było odrażającym manewrem. Mi-
liony... nie, dziesiątki milionów ludzi ucierpią z tego powodu.
Rodziny... małe dzieci... a w tym samym czasie Pierwszy
Poziom nie zapłaci nic. Uważam, że to z twojej strony było nie
tylko małostkowe, ale i cholernie podłe i że Joseph Kennedy,
którego kiedyś znałem, pomyślałby tak samo. Co zatem po-
szło źle, Joe? Dokąd prowadzi nas ta cała piękna gadanina?
Do tego? Do olewania biednych ludzi, ponieważ oni nie
mają głosu i wpływu na bieg wydarzeń?
Kennedy wziął głęboki oddech i pokręcił głową.
— To nie było tak. To...
— Jesteś ich n a r z ę d z i em, Joe. Nie widzisz tego? Kupili
cię kawałek po kawałku i teraz kontrolują. Rok temu byłeś
naprawdę kimś. Królem. Prawdziwym przywódcą. Ale te-
raz... — Michael potrząsnął głową i po raz pierwszy na jego
twarzy pojawił się wyraz oddający głębię jego goryczy i roz-
czarowania. — Jesteś teraz tylko kukiełką, Joe, która skacze,
jak jej zagrają. Nie muszę nawet zaglądać do tych zadymio-
nych pokojów, w których zawierasz te układy, by to widzieć.
Widzę to teraz w twojej twarzy.
Kennedy patrzył na niego przez chwilę, po czym opuścił
głowę.
Michael spojrzał na Emily, a następnie, przybrawszy nagle
bardzo rzeczowy wyraz twarzy, wrócił wzrokiem do Ken-
nedy'ego.
— Wygłoszę oświadczenie. Jutro rano o dziewiątej. Ogło-
szę, że rezygnuję z mandatu w Izbie i członkostwa w NRPE.
Kennedy uniósł głowę. Zarówno on, jak i Emily patrzyli na
Michaela z pełnym zaskoczeniem.
— Nie wspomnę nic o tym, co tu dzisiaj zaszło. Powiem
tylko, że do podjęcia tej decyzji zmusiły mnie narastające
między nami różnice w poglądach politycznych. Nie mam
zamiaru stawać znowu w wyborach, ani w jakikolwiek sposób
angażować się w działalność polityczną, a więc nie musisz się
obawiać, że założę jakąś konkurencyjną partię. Ale jeśli moje
oświadczenie przyczyni ci kłopotów, no cóż, nie mogę powie-
dzieć, by mnie to zbytnio martwiło. To, co dziś zrobiłeś...
Kennedy milczał przez chwilę, a potem pokiwał głową.
Wyglądał na człowieka, który nagle się postarzał. Nigdy go
jeszcze takim nie widzieli. Sprawiał wrażenie kogoś, z kogo
wyciekły wszystkie siły, a wyraz jego oczu świadczył o ogromie
wstrząsu, który właśnie przeżył.
— Ja... — Wzruszył ramionami i dodał cicho: — Lepiej już
sobie pójdę.
— Chwileczkę... — Emily wstała i przeszła na drugi koniec
pokoju.
Kennedy patrzył na nią, nic nie rozumiejąc.
— Prezent na pożegnanie — wyjaśniła, wracając.
Kennedy, wyraźnie zaskoczony, wziął od niej długą tubę.
Była bardzo lekka i owinięta w niebiesko-złoty papier Domu
Aukcyjnego Hythe-MacKay. Chciał to rozpakować, ale ona
pokręciła głową.
— Nie teraz. Zrób to później, kiedy wrócisz do domu.
Patrzył przez chwilę na nich oboje, a w jego oczach —
w całym jego zachowaniu — widać było niemą prośbę o wyba-
czenie i ogromny żal. Następnie odwrócił się gwałtownie i wy-
szedł z pokoju.
Emily spojrzała na męża, chcąc podziękować mu za to, co
zrobił, ale widząc go, powstrzymała się. Michael wbił wzrok
w pusty blat biurka, zacisnął dłonie na jego krawędzi i z twa-
rzą wykrzywioną w grymasie bólu wyglądał jak mały, oszoło-
miony chłopiec.
Zrozumiała i serce zabiło jej mocniej ze współczucia. M a-
r zenia umier aj ą.
Następnie, wiedząc, co musi zrobić, usiadła obok niego,
objęła go ramionami i przycisnąwszy jego głowę do piesi,
kołysała go do czasu, aż przestał szlochać.
OD AUTORA
Po raz pierwszy transkrypcji języka mandaryńskiego na
alfabet europejski dokonał w siedemnastym wieku Włoch
Matteo Ricci, który w 1583 roku założył i aż do śmierci w roku
1610 prowadził pierwszą misję jezuicką w Chinach. Od tej
pory dokonano kilkudziesięciu prób przełożenia oryginalnych
chińskich dźwięków, reprezentowanych przez kilkadziesiąt ty-
sięcy różnych piktogramów, na zrozumiałą dla ludzi Zachodu
formę fonetyczną. Od dawna dominują jednak trzy systemy —
używane w trzech wielkich zachodnich mocarstwach, które
w dziewiętnastym wieku rywalizowały o wpływy w słabym
i skorumpowanym Cesarstwie Chińskim: w Wielkiej Brytanii,
Francji i Niemczech. Są to systemy Wade'a-Gilesa (Wielka
Brytania i Ameryka — znany także jako system Wade'a),
system Ecole Francaise de l'Extreme Orient (Francja) oraz
system Lessinga (Niemcy).
Natomiast sami Chińczycy od 1958 roku pracowali nad
stworzeniem standardowej formy fonetycznej opartej na sys-
temie niemieckim, którą nazwali hanyu pinyin fang'an (Sche-
mat Chińskiego Alfabetu Fonetycznego), a w skrócie pinyin;
pinyin używa się we wszystkich obcojęzycznych książkach
wydawanych w Chinach po 1 stycznia 1979 r., a także uczy się
go obecnie w szkołach obok tradycyjnych chińskich znaków.
Ja jednak postanowiłem korzystać w mej książce ze starszego
i moim zdaniem bardziej eleganckiego systemu transkrypcji
Wade'a-Gilesa (w zmodyfikowanej formie). Dla tych, którzy
się przyzwyczaili do twardszej postaci pinyin, podaję kilka
przykładów (wziętych z tomiku Na Drugim Brzegu Rzeki
Edgara Snowa; Wydawnictwo Gollancz, 1961), które mogą
posłużyć jako ilustracja niektórych sposobów wymowy:
'Chi wymawia się jak „dżi", natomiast Ch'i brzmi jak „czi".
Chu brzmi jak „dżu", natomiast Ch'u jak „czu".
Tsung — „dzung"; ts'ung — „tsung".
Tai — „dai"; Tai — „tai".
Pai — „bai"; P'ai — „pai".
Kung — „gung"; K'ung — „kung".
J jest równoważne r, ale wielokrotnemu jak w rrrun.
H przed s, jak w hsi, jest wymawiane z przydechem. Często
jednak jest opuszczane i wtedy zamiast Hsian mówi się „Sian".
Chińskie samogłoski są na ogół krótkie. Nigdy nie brzmią
długo i płasko. Dlatego słowo Tang wymawia się jak „dong",
a nie „tang". Natomiast T'ang, to „tong".
Mam nadzieję, że używając systemu Wade'a-Gilesa, udało
mi się oddać bardziej miękką i poetycką stronę oryginalnych
wyrazów mandaryńskich, którym — jak sądzę — źle przy-
służył się współczesny pinyin.
Mój wybór, nawiasem mówiąc, pokrywa się z wyborem
dokonanym przez autorów większości głównych, zachodnich
opracowań na temat Chin. Mam tu na myśli następujące
dzieła: zakrojoną na 16 tomów Historię Chin Denisa Twitchet-
ta i Michaela Loewe'a z Uniwersytetu Cambridge; gigantycz-
ną, wielotomową Naukę i Cywilizację w Chinach Josepha
Needhama; Chiny, tradycja i transformacja Johna Fairbanka
i Edwina Reischauera; Imperialna przeszłość Chin Charlesa
Huckera; Historię cywilizacji chińskiej Jacąuesa Gerneta; Chi-
ny: Krótka historia kultury C. P. Fitzgeralda; Sztuka i architek-
tura Chin Laurence'a Sickmana i Alexandra Soprera; klasycz-
ne studia socjologiczne Fanshen i Shenfan Williama Hintona
oraz Eseje o cywilizacji chińskiej Dereka Bodde'a.
Cytaty z / Ching albo Księgi Zmian pochodzą z wersji
przełożonej na angielski przez Cary F. Baynesa i opublikowa-
nej przez wydawnictwo Routledge & Kegan Paul (Londyn
1951). Wszystkie te cytaty zostały użyte w niniejszym tekście
po uzyskaniu zgody tego wydawnictwa.
Cytat przytoczony przez marszałka Tolonena w Prologu
pochodzi z II części („Siewy Vainamoinena") Kalevala: Ziemia
herosów, przełożonej przez W. F. Kirby'ego i po raz pierwszy
opublikowanej przez wydawnictwa J. M. Denta w 1907 roku.
Czytelnikom zainteresowanym tym cudownym dziełem pole-
cam jego wydanie, które ukazało się nakładem Atholone Press.
Cytaty z Lao Tzu zostały wzięte z Tao Te Ching (rozdziały
33 i 70 nowego przekładu Roberta G. Hendricksa opartego na
niedawano odkrytych tekstach Ma-wang-tui) wydanego przez
Bodley Head (Londyn 1990). Wszystkie cytaty zostały użyte
za ich zgodą.
Cytat z „Śmierci poety" Duo Duo pochodzi z jego zbioru
Patrząc zza śmierci przełożonego przez Gregory Lee i Jotma
Cayley'a, i wydanego przez Bloomsbury Press w 1989 roku.
Został wykorzystany za ich uprzejmą zgodą.
Cytat z Księgi V Analektów Konfucjusza pochodzi z prze-
kładu D. C. Lau opublikowanego przez Penguin Books
w 1979 roku i został użyty za ich zgodą.
Wiersz „Krytycyzm" Li Ho został przetłumaczony przez
A. C. Grahama i pochodzi z jego nieocenionego i cudownego
zbioru Wiersze zmarłego Tanga wydanego przez Penguin
Books (Londyn 1965).
Fragment z „Walczyliśmy na południe od murów" Li Po
pochodzi ze zbioru Li Po i Tu Fu przełożonego przez Arthura
Coopera i wydanego przez Penguin Books w 1973 roku.
Został tu wykorzystany za ich uprzejmą zgodą.
Utwór Bandyci z bagien (Shui Hu Chuan albo Kroniki
bagien) wspomniany w Rozdziale VIII został napisany przez
Shi Nai'ana i Lo Kuan Chunga (autora Trzech Królestw).
Obecnie dostępna jest jego skrócona wersja, wydana w formie
kieszonkowej przez Unwin. Tym, którzy są na tyle wytrwali, by
przeczytać pełną wersję (1279 stron), polecam Wszyscy ludzie
są braćmi laureata nagrody Nobla Pearla S. Bucka. Istnieje
także komputerowa wersja o tytule: Bandyci antycznych Chin.
W tekście wielokrotnie wspomina się o chińskim mędrcu,
Chuang Tzu. Zbiór Chuang Tzu: Podstawowe prace w tłuma-
czeniu Burtona Watsona został wydany przez Columbia Uni-
versity Press (1964 rok). Cytaty przytoczone przeze mnie
pochodzą z Części IV, Świat Ludzi, i zostały użyte za uprzejmą
zgodą wydawców. Gorąco polecam to dzieło każdemu, kto
jest nieco głębiej zainteresowany taoizmem. Uwaga o jesien-
nym włosie, która występuje w moim tekście, pochodzi z Dys-
kusji o robieniu wszystkich rzeczy równymi i wynika z wiary, że
jesienią włosy zwierzęcego futra stają się szczególnie delikatne
i cienkie. Z tego też względu zwrot „koniuszek jesiennego
włosa" jest chińskim określeniem czegoś bardzo małego.
Mam ogromny długo wobec Chinua Achebe, jednego z naj-
lepszych pisarzy dwudziestego wieku, za słownik języka Ibo
umieszczony na końcu jego powieści Rzeczy się rozpadają,
słownik, z którego czerpałem bez opamiętania, pisząc moje
marsjańskie rozdziały.
Wspomniana w tym tomie gra wei chi, bardziej znana, pod
swą japońską nazwą Go, jest nie tylko najstarszą, ale i najbar-
dziej elegancką grą na świecie.
Wreszcie, inną postać motywu „drzewa, które umarło",
czytelnik może znaleźć w Człowieku, który zażartował Philipa
K. Dicka (Ace Books, 1956 rok).
Luty 1992.
PODZIĘKOWANIA
Jak zwykle dziękuję moim redaktorom za ich cierpliwość
i nie malejący entuzjazm: Carolyn Caughey z NEL (za mówie-
nie „Nie"), Jeanne Cavelos z Dell (kolejna fanka przemieniona
w redaktorkę), Alyssie Diamond (super mama i redaktorka!)
i Johnowi Pearce z Doubleday (Kanada). Dziękuję także
moim dwóm byłym redaktorom i dobrym przyjaciołom, Bria-
nowi DeFiore i Nickowi Sayersowi.
Za uważne przeczytanie wczesnych wersji (i za piwo oraz
przyjaźń) muszę podziękować Vikki Lee France, Stevemu
Jeffery'owi, Anndy'emu Sawyerowi i Mike'owi Cobley'owi.
Dziękuję także Sylvie i Nicolasowi Chapuis, Michaelowi
Iwoleit i wszystkim pozostałym tłumaczom oraz Stewartowi
Robinsonowi, Robertowi Gilliesowi i Alanowi Martinowi —
znanymi pod wspólną nazwą Tranceport — za kawałek
z „Wiosennego dnia na krawędzi świata". Niecierpliwie ocze-
kuję na ukazanie się albumu!
Robertowi Carterowi, nalepszemu z przyjaciół, życzę, by
Talwar odniósł taki sukces, na jaki z pewnością zasługuje.
Natomiast Andy'emu Muirowi dziękuję za taśmy. Andy, do
zobaczenia w barze Księżyc na Zielonej!
Brianowi Griffinowi, mojemu pierwszemu krytykowi, wiel-
kie mer ci t& to, co zrobił tym razem. Twoje uwagi są nieoce-
nione, Brian.
Ogromne podziękowania należą się także zawodnikom i kie-
rownictwu Queens Parka Rangers Football Club — Rayowi,
Lesowi, Andy'emu i reszcie chłopaków — za wielki wkład do
Tao mego życia. Do zobaczenia w sobotę!
Pisanie wielotomowej powieści, takiej jak ta, wiąże się dłu-
gotrwałym siedzeniem i rozmyślaniem. Co bym począł w ciągu
tych godzin bez muzyki? Tym razem szczególnie dziękuję
zespołom Tangerine Dream, Tranceport, The Guo Brothers
oraz H. P. Zinkerowi.
Na koniec szczególne pozdrowienia dla Johna Patricka
Kavanagh, kumplami współpracownika. Wielkie Kan pei! dla
IMPERIUM LODU. Do zobaczenia na plaży...
SŁOWNICZEK
WYRAZÓW MANDARYŃSKICH
Znaczenia większości mandaryńskich słów pojawiących się
w tekście można domyślić się z kontekstu. Ponieważ jednak
część z nich używana jest bardzo często, uznałem, że warto je
krótko wyjaśnić.
ai ya\ — wyrażenie potoczne używane w wypadku zaskocze-
nia lub konsternacji;
ch'a — herbata. Warto tu zaznaczyć, że ch'a shu, sztuka
parzenia herbaty wspomniana w tej książce, jest antycznym
przodkiem japońskiej ceremonii herbaty, chanoyu;
chen yen — „prawdziwe słowa"; chiński odpowiednik man-
try;
ch'i — chińska stopa; około 37 cm;
ch'i — „wewnętrzna siła"; jedna z dwóch „rzeczy", z któ-
rych składa się wszystko, co istnieje. Li jest „formą" albo
„prawem", albo (aby zacytować Josepha Needhama) „za-
sadą organizacji" istniejącą w tle wszystkich rzeczy, podczas
gdy ch'i jest „materią-energią" albo „duchem" wewnątrz
materialnych rzeczy, luźnym odpowiednikiem greckiej pneu-
my i prany starożytnych Hindusów. Jak powiedział mędrzec
Chu Hsi (1130-1200 n.e.), „li jest Tao, które odnosi się do
tego, co jest ponad kształtami i jest źródłem wszystkich
rzeczy". Ch'i jest materialne (dosłownie instrumentem), od-
nosi się do tego, co jest wewnątrz kształtów i jest tym,
którego mocą rzeczy powstają... W całym wszechświecie nie
ma ch'i bez // ani li bez ch'i.";
Chieh Hsia — zwrot oznaczający „Wasza Wysokość" pocho-
dzący od wyrażenia „Pod Stopniami". Tak oficjalnie zwra-
cano się do cesarza, przez jego ministrów, którzy stali „pod
stopniami";
ch'in — długa (120 cm), wąska, polakierowna cytra o gładkiej
górnej powierzchni, otworach dźwiękowych z dołu, siedmiu
strunach z jedwabiu i trzynastu progach oznaczających
pozycje harmoniczne na strunach. Najstarsze egzemplarze
ch'in odkryto w grobach z piątego wieku przed naszą erą,
ale prawdopodobnie robiono je już w trzynastym, a nawet
czternastym wieku przed naszą erą. To najbardziej ceniony
z chińskich instrumentów, szczególnie lubiany dla swego
miłego, łagodnego tonu;
ching — dosłownie „lustro"; w powieści używam tego słowa
także dla określenia idealnych kopii ludzi wytwarzanych
przez GenSyn (zgodnie z Edyktem Kontroli Technologii
była to ograniczona ilość kopii rządzącego aktualnie Tan-
ga). W Chinach wierzono także, że lustra mają pewne
niezwykłe właściwości, z których jedną było to, iż można
było w nich zobaczyć duchy. Kapłani buddyjscy używali
specjalnych „magicznych zwierciadeł", by pokazać wiernym
postać, jaką przyjmą w następnym życiu. Co więcej, wierzo-
no, że jeśli człowiek patrzący w takie lustro nie rozpozna
swojej twarzy, jest to znak jego bliskiej śmierci;
chung — porcelanowa czarka z wieczkiem służąca do poda-
wania ch'a;
ch'un tzu — dawne chińskie określenie z okresu walczących
Królestw, opisujące pewną klasę szlachty kierującą się zasa-
dami rycerskości i moralności zwanymi li, czyli obyczaje.
Tłumaczę to słowo niedokładnie, czasami ironicznie, jako
„dżentelmeni". Ch'un tzu to zarówno sposób postępowa-
nia — zdefiniowany przez Konfucjusza w Analektach —
jak i rzeczywista klasa w Chung Kuo, aczkolwiek do człon-
kostwa w niej wymagany jest pewien poziom materialnej
niezależności i wysokie wykształcenie;
erhu — instrument strunowy z pokrytym skórą węża pudłem
rezonansowym;
fen — jednostka monetarna; sto fenów równa się jednemu
yuanowi;
han — „czarnowłosi"; słowo, którym Chińczycy określają
własną rasę. Pochodzi ono z okresu Dynastii Han (210
p.n.e. — 220 n.e.). Szacuje się, że około dziewięćdziesięciu
czterech procent ludności współczesnych Chin należy do
rasy Han;
hei — dosłownie „czarny"; chiński piktogram tego słowa
przedstawia wytatuowanego mężczyznę w barwach wojen-
nych. W tej książce określam tak genetycznie wyproduko-
wanych (przez GenSyn) połludzi używanych jako policja
szturmowa do tłumienia rozruchów na niższych poziomach;
hsiaojen — „mały człowiek / małe ludziki". W Księdze XIV
Analektów Konfucjusz pisze: „Dżentelmen dociera do tego,
co na górze; mały człowiek dociera do tego, co na dole".
Owo rozróżnienie „dżentelmenów" (ch'un tzu) i „małych
ludzików"(hsiao jen), nie stosowane nawet w czasach Kon-
fucjusza, rzuca jednak światło na perspektywę społeczną
w Chung Kuo;
hsien — dawniej okręg administracyjny o zmiennych rozmia-
rach. Tutaj słowa tego używam na określenie bardzo kon-
kretnego okręgu administracyjnego, obejmującego dziesięć
stref po trzydzieści pokładów każda. Każdy pokład to
sześciokątna jednostka mieszkalna składająca się z dziesię-
ciu poziomów, o średnicy dwóch li, czyli około jednego
kilometra. Strefę można opisać jako jeden plaster miodu
w gigantycznym ulu Miasta;
Huang Ti — zgodnie z tradycją starożytnych Chin był to
ostatni z „Trzech Suwerenów" i pierwszy z „Pięciu Cesa-
rzy". Huang Ti, Żółty Cesarz, był pierwszym z władców
wymienionych przez historyka Ssu-ma Ch'iena (136—85
p.n.e.) w jego wielkiej pracy, Shih Chi. Wszyscy następni
władcy Chin (albo pretendenci do władzy) utrzymywali, że
są potomkami Żółtego Cesarza, „Syna Niebios", który
przyniósł czarnowłosym cywilizację. Jego imię jest obecnie
synonimem słowa „Cesarz";
hua pen — dosłownie „korzenie opowieści". Były to stresz-
czenia opowieści używane przez ulicznych opowiadaczy
w Chinach przez ostatnie dwa tysiące lat. Huapen tworzono
z myślą o tych opowiadaczach, którzy nie opanowali jeszcze
w pełni swojej sztuki i zapisywano w nich główne wątki
historii. W okresie dynastii Yuan albo Mongolskiej
(1280—1368 n.e.) hua pen rozwinęły się w sztuki teatralne,
a później — w czasie dynastii Ming (1368—1644 n.e.) —
przybrały postać popularnych powieści, z których Shui Hu
Chuan albo Bandyci z bagien jest do dzisiaj najpopula-
rniejsza;
Hung Mao — dosłownie „czerwonogłowi", nazwa nadana
przez Chińczyków holenderskim (i później angielskim) żeg-
larzom, którzy próbowali nawiązać stosunki handlowe
z Chinami w siedemnastym wieku. Z uwagi na piracki
charakter ich wypraw (często sprowadzały się one do pląd-
rownia chińskich statków i portów) słowo to oznacza rów-
nież pirata;
huojen — dosłownie „ludzie ognia";
kang — chiński piec, służący także jako piekarnik, a w czasie
chłodnych zim jako platforma do spania;
Kan Pei\ — „na zdrowie" — toast;
Ko Ming — „rewolucyjny". Tien Ming jest Mandatem Nieba
wręczanym jakoby przez Shang Ti, Najwyższego Przodka,
swemu ziemskiemu odpowiednikowi, Cesarzowi (Huang
Ti). Ten Mandat jest ważny, dopóki Cesarz jest jego wart,
a rebelia przeciwko tyranowi — który pogwałcił Mandat
swą niesprawiedliwością, złymi uczynkami i nieuczciwoś-
cią — nie uchodzi za czyn kryminalny, lecz właściwe wyra-
żenie gniewu Niebios;
Kuan Yin — bogini miłosierdzia. Han brali wielkie piersi
buddyjskiego męskiego Bodhisattvy Avalokitsevary (co
Han tłumaczą jako „Ten, co słucha dźwięków świata", czyli
„Kuan Yin") za atrybut kobiecości i od dziewiątego wieku
czczą Kuan Yin jako boginię. Wizerunki Kuan Yin przed-
stawiają ją zazwyczaj jako Madonnę Wschodu piastującą
w ramionach dziecko. Czasami uważa się ją za żonę Kuan
Kunga, chińskiego boga wojny;
kwai — skrót od kwai tao, czyli „ostry nóż" albo „szybki
nóż". Może także znaczyć szybkość lub ostrość, a także
grudkę ziemi. Tutaj słowo to oznacza specjalną grupę wojo-
wników spod Sieci, którzy górowali umiejętnościami i sa-
modyscypliną nad zwyczajnymi nożownikami do wynajęcia;
laojen — „stary człowiek"; normalnie zwrot wyrażający sza-
cunek;

li — chińska „mila", w przybliżeniu pół kilometra albo jedna
trzecia mili angielskiej. Przed rokiem 1949, kiedy przyjęto
w Chinach system metryczny, wartości li zmieniały się
w zależności od regionu;
maotai — silny napój alkoholowy otrzymywany z sorga;
men hu — dosłownie „stojąca w drzwiach"; najnędzniejsza
z prostytutek;
mou — chiński „akr" o powierzchni około 674 metrów kwad-
ratowych. Sześć mou równa się w przybliżeniu 0,4 ha, a pole
10 000 mou to około 666 ha;
Nu Shi — kobieta niezamężna; panna;
pau — prosta, długa szata noszona przez mężczyzn;
Pień hua — dosłownie „Zmiana";
Ping Tiao — zrównywanie (z ziemią). Tutaj ta nazwa używa-
na jest jako nazwa organizacji terrorystycznej, której celem
jest zniszczenie (zrównanie z ziemią) Miasta;
Shen Ts'e — specjalne, elitarne oddziały wojskowe. Nazwa
pochodzi od „armii pałacowych" z czasów dynastii Tang;
shih — „wielmożny pan". Tutaj zwrot grzecznościowy w za-
sadzie odpowiadający naszemu „pan". Oryginalnie okreś-
lano tym słowem najniższą warstwę urzędników, dla odróż-
nienia od znajdujących się poniżej nich pospolitych „pa-
nów" (hsiangsheng) i dżentelmenów (ch'un tzu) ponad nimi;
tai — „kieszenie"; w tej książce nazywam tak Reprezentan-
tów kupionych (a zatem siedzących w „kieszeniach") przez
rozmaite grupy nacisku (początkowo przez Siedmiu);
tai ch'i — Początek lub Jedność, z której zgodnie z chińską
kosmologią rozwinął się dualizm wszystkich rzeczy (yin
i yang). Generalnie kojarzymy tai ch'i z symbolem Tao,
przedstawiającym wirujący krąg mroku i światła reprezen-
tujący jakoby jajko (może Hun Tuń), w którym żółtko
i białko rozdzielają się;
Ting Wei — Superintendentura Sądownictwa, instutucja,
która datuje się od czasów dynastii Tang. W drugiej części
księgi III Chung Kuo („Biała Góra") opisano, jak ten
urząd — odpowiedzialny za propagandę — funkcjonuje;
tiyu — „ziemskie więzienie" albo piekło z chińskiej mitologii.
Istnieje dziesięć głównych Chińskich Piekieł, z których pier-
wszym jest sala sądowa, gdzie grzesznik jest sądzony, a osta-
tnim miejsce, gdzie ponownie rodzi się on jako człowiek.
Pomiędzy nimi jest ogromna ilość podpiekieł, każde z włas-
nym Sędzią i oddziałem okrutnych strażników. W Piekle
zawsze jest ciemno — nie ma żadnych różnic między dniem
a nocą;
wei chi — „gra okrążeni owa", bardziej znana na Zachodzie
pod swoją japońską nazwą Go. Wymyślił ją jakoby legen-
darny Cesarz Yao w roku 2350 p.n.e., aby ćwiczyć umysł
swojego syna, Tan Chu, i uczyć go, jak powinien myśleć
władca;
Wu — wróżbita. Zgodnie z podaniami były to „media" (za-
równo mężczyźni, jak i kobiety) obdarzone szczególnymi
zdolnościami psychicznymi;
Wu — „niebyt". Jak mówi Lao Tzu: „Dopiero gdy Bryła
zostaje wyrzeźbiona, pojawiają się nazwy". Ale Tao jest
nienazywalne (wu-ming), a przed Byciem (yu) jest Niebyt
(wu). Nieistnienie, brak kształtu i nazwy, oto czym jest Wu;
Wushu — chińska nazwa sztuk walki odnosząca się do każdej
z kilkuset szkół. Kung Fu, czyli „sprawność, która sięga
poza granice zwykłego piękna", jest jedną z tych szkół;
wuwei — bierność; stara koncepcja taoistyczna mówiąca
0 konieczności zachowania harmonii i dostosowanie się
do biegu rzeczy — nie czynienie niczego, co mogłoby za-
kłócić ten bieg;
yang — „męski pierwiastek" w chińskiej kosmologii, który
wraz ze swym dopełniającym przeciwieństwem, żeńskim yin,
tworzy t'ai chi, wywodzące się z Początku. Z połączenia się
yin i yang powstało „pięć elementów" (woda, ogień, ziemia,
metal, drewno), a z nich „dziesięć tysięcy rzeczy" (wan wu).
Yang to Niebiosa i Południe, Słońce i Ciepło, Światło,
Wigor, Męskość, Penetracja, liczby nieparzyste i Smok.
Także góry są yang;
yin — „żeński pierwiastek" w chińskiej kosmologii (patrz
hasło yang). Yin to Ziemia i Północ, Księżyc i Zimno,
Ciemność, Bezruch, Kobiecość, Wchłanianie, liczby parzyste
1 Tygrys. Yin leży w cieniu góry;
yu — dosłownie „ryba", ale z powodu fonetycznej zbieżności
z określeniem obfitości, ryba symbolizuje także bogactwo.
Jednakże istnieje także powiedzenie, że kiedy ryba płynie
w górę strumienia, grożą niepokoje społeczne i rebelia;
yuan — podstawowa jednostka monetarna w Chung Kuo
(i współczesnych Chinach). Pospolicie (choć nie używam tu
tego słowa) zwany także kuai — „kawałek" albo „brył-
ka". Jeden yuan jest równy stu fenom;
Ywe Lung — dosłownie „Księżycowy Smok", wielkie koło
siedmiu smoków, symbol władzy Siedmiu w Chung Kuo.
„Pyski królewskich bestii spotykały się w środku, tworząc
rozetkową piastę, a w ich oczach płonęły wielkie rubiny. Ich
zwinne, mocne cielska wywijały się na zewnątrz niczym
szprychy gigantycznego koła, na brzegu zaś splecione ogo-
nami tworzyły obręcz" [fragment „Księżycowego Smoka",
z czwartego rozdziału Państwa Środka"];
I
SPIS TREŚCI
Prolog Zima 2210 — POCHODNIE DUCHÓW 23
Część 1 Lato 221 — POŁUDNIOWA STRONA
NIEBA
1. Na morzu pyłu 51
2. Marzenia o Marsie 80
3. A słowo ciałem się stało 107
4. Kara Niebios ' 130
5. Matka Niebo 155
Część 2 Wiosna 2212 — NA OGNISTYM KOLE
6. Tysiąc oczu 165
7. Ziemia Bez Duchów 194
8. Drobnostki 217
9. Starzy ludzie 252
Od autora 289
Podziękowania 293
Słowniczek wyrazów mandarynskich 295