ALASTAIR MACNEILL Żądza zemsty Przełożyła IWONA CHAMSKA LAGUNA WARSZAWA 2000 Tytuł oryginału: COUNTERPLOT Copyright (c) Alastair MacNeill 1999 Copyright (c) for the Polish edition by Wydawnictwo Laguna 2000 Copyright (c) for Ihe Polish translation by Iwona Chamska 2000 ISBN 83-87736-06-6 Wydanie przygotowań o we współpracy z PRIMA Oficyną Wydawniczą Sp. zo.o. Logo Primy wykorzystano za jej zgodą Indywidualna sprzedaż wysyłkowa: VIK, Kalinowej Łąki 45, 01-934 Warszawa Sprzedaż hurtowa i wysyłkowa: Internovator, Zwrotnicza 1/3, 01-219 Warszawa tel. (22)-632-23-81, (22)-862-70-l 1, 0-501-060-891 Wydawnictwo Laguna Warszawa 2000. Wydanie I Druk: Abedik, Poznań Prolog Chicago Skradziony samochód zatrzymał się przed sklepem jubilerskim. Frankie Genno wyciągnął spod siedzenia pasażera obrzyn kaliber 12 i wsunął go lufą do dołu w długą kieszeń wewnętrzną mocno wyświechtanego, brązowego płaszcza skórzanego. Potem, zdejmując okulary przeciwsłoneczne i odsłaniając oczy o niezwykłym, kobaltowoniebieskim odcieniu, rzucił ukradkowe spojrzenie na dwóch mężczyzn siedzących z tyłu. Obaj skinęli, nic nie mówiąc. Nadszedł czas. - Bądź ostrożny, Frankie. Genno uśmiechnął się pocieszająco do kobiety za kierownicą. - Annie, przecież wiesz, że zawsze jestem ostrożny. - Pogładził ją palcem po chłodnym policzku koloru wosku. Jej zapadłe oczy nie zdradzały żadnych uczuć, a wynędzniała twarz była bardzo blada. Jasne włosy pozbawione blasku spływały na wychudłe ramiona. Annie Stratton była ćpunką uzależnioną od kokainy i całkowicie oddaną Genno. Wiedział, że jego koledzy mieli poważne wątpliwości, czy słusznie zrobił, biorąc ją ze sobą jako kierowcę. Henry Drummond wspomniał mu o tym na osobności. Był jego jedynym prawdziwym przyjacielem. Wychowywali się w tym samym, obdrapanym bloku, w biednej dzielnicy Chicago. Zwykle 5 słuchał rad przyjaciela, ale tym razem postanowił go zlekceważyć, zwłaszcza że Annie nalegała, by wziąć udział w napadzie. Jej zaangażowanie w ten skok wiele dla Genno znaczyło. Dwa miesiące przygotowań bardzo ich zbliżyły. Miał wrażenie, że mógłby jej zaufać. Prawie zupełnie. Z drugiej strony, Julian Merill, czy Jules, jak wolał być nazywany, dość bezpośrednio wyrażał swoje zaniepokojenie jej obecnością. Julian. Jules. Tak czy siak, Frankie nie przepadał za tym gościem. Henry zaproponował wciągnięcie go do spółki na krótko przed skokiem, po tym jak ich poprzedni wspólnik został aresztowany w Nowym Jorku za inne przestępstwo. Rekomendacja Henry'ego była dla niego wystarczająca. - Zaczekam tu na ciebie - powiedziała cicho Annie, przerywając jego myśli. Genno spojrzał na nią podejrzliwie. Dlaczego tak powiedziała? Przecież to oczywiste. Czy to nerwy? Pewnie tak. Dziewczyna utkwiła oczy w medaliku z podobizną świętego Krzysztofa, przyczepionym do deski rozdzielczej. Pociła się mocno. Drżały jej ręce. Najwyraźniej potrzebowała działki, i to bardzo. Miał w kieszeni kokę i czystą rurkę. Da jej trochę, kiedy dotrą do drugiego samochodu zaparkowanego kilka ulic dalej od sklepu jubilerskiego. Będzie mogła strzelić działkę już po wszystkim, ale nie wcześniej. Musiała go słuchać. Schwycił ją pod brodę i odwrócił do siebie twarz Annie. - Tylko odpal samochód, jak będziemy wychodzili ze sklepu - powiedział i ścisnął dziewczynę za brodę, kiedy próbowała się uwolnić. - Nie zawiedź mnie. - Wiem, co robić, Frankie - zapewniła go pośpiesznie, starając się z całych sił dodać trochę pewności swemu drżącemu głosowi, a potem oblizała wyschnięte, spękane usta w bezskutecznej próbie ich zwilżenia. - Tyle razy to powtarzaliśmy. - Tylko nie nawal - syknął Merill z tylnego siedzenia. Genno odwrócił się do tyłu i spojrzał na niego. - Gdybym chciał, żebyś się wtrącał, Jules, tobym cię, kurwa, poprosił. 6 - Ja tylko... - Zamknij się! - przerwał szybko jego protesty Drummond. Patrzył na Genno. - Ruszajmy się, Frankie. Im szybciej zaczniemy, tym szybciej odjedziemy. Annie położyła delikatnie dłoń na ramieniu Genno. - Frankie, kocham cię. Genno skinął w odpowiedzi, włożył czarne rękawiczki i otworzył drzwi. Kiedy wysiadł z samochodu, przez chwilę zabłysły w słońcu kajdanki przyczepione do jego paska. Potem marynarka opadła na swoje miejsce, przykrywając je. Nigdzie nie chodził bez tych kajdanek. Niektórzy uważali, że to jego znak rozpoznawczy, ale on twierdził, że mogą się przydać. Tylko tyle. Miał ponad dwa metry wzrostu i choć skończył dopiero dwadzieścia lat, z gęstą brodą, długimi, nieuczesanymi, kasztanowymi włosami niemytymi od wielu tygodni, wydawał się znacznie starszy. Drummond i Merill, którzy wysiedli z tyłu, mieli pod marynarkami karabiny. Drummond niósł torbę. Genno zmierzył wzrokiem ulicę. Nikt nie zwracał na nich uwagi. Frankie podszedł do drzwi sklepu jubilerskiego. Nim je otworzył, włożył na głowę czarną pończochę i płynnym ruchem wyjął strzelbę, po czym pewnym siebie krokiem wszedł do środka. Drummond i Merill trzymali się tuż za nim. Oni też zakryli twarze czarnymi pończochami. Za ladą stała jedna sprzedawczyni, kobieta dobrze po sześćdziesiątce, żona właściciela, pani Yablonsky. Naprzeciwko niej znajdowało się dwoje klientów, para czterdziestolatków. Genno nie był w nastroju na heroiczne czyny i szybko wycelował w ich stronę strzelbę, by odwieść ich od podobnych zamiarów. - Na podłogę, obydwoje. Już! Poczekał, aż wykonają posłusznie polecenie, a potem warknął do Merilla, który zamknął drzwi i zaciągnął roletę. - Pilnuj ich. Jak się ruszą, strzelaj. Drummond zniknął na zapleczu sklepu, by znaleźć właś- 7 ciciela. Za chwilę wrócił z panem Yablonsky, trzymając karabin przy jego szyi. - Ten pieprzony głupek zdążył włączyć cichy alarm w swoim biurze, zanim go dopadłem - powiedział do Genno. - Załatwiłeś to? - zapytał Frankie. - Tak, kazałem mu zadzwonić na policję i powiedzieć, że to fałszywy alarm. Nie przyjadą. - To dobrze. Zabierz co się da z wystawy, a ja porozmawiam z naszym gospodarzem na zapleczu. Genno wszedł za ladę i skuł kajdankami ręce pani Yablonsky, a jej mężowi kazał wrócić do biura i szedł za nim, ciągnąc przerażoną Hannah Yablonsky jako zakładnika. - Zabierzcie, co chcecie, tylko nie róbcie krzywdy mojej żonie - błagał Yablonsky, będąc już w biurze. Skrzywił się odruchowo na dźwięk rozbijanej szyby w gablocie. - I tak zabierzemy, co chcemy - odparł chłodno Genno - również dostawę diamentów, którą dziś rano przywiózł kurier. Z zaufanego źródła wiem, że są warte przynajmniej dwieście kawałków. - Ja... ja... nie wiem, o czym pan mówi - plątał się Yablonsky, ale bezwiednie rzucił okiem w stronę sejfu, stojącego w kącie pokoju. - Tak myślałem. Tam są - powiedział Genno z triumfalną miną. - Otwieraj sejf i dawaj diamenty, a zaraz sobie pójdziemy. - Ja... ja... już mówiłem... - Nie próbuj kręcić, staruchu! - przerwał mu z wściekłością Genno. Hannah Yablonsky krzyknęła z przerażenia, kiedy zacisnął jej dłoń na gardle i przystawił obciętą lufę strzelby do szyi. Ostry koniec odpiłowanej lufy przeciął jej skórę i na kołnierzyk białej bluzki poleciała strużka krwi. - Nie rób krzywdy mojej żonie, proszę - wołał Yablonsky, składając ręce w błagalnym geście. - Proszę! 8 - Masz pięć sekund na otwarcie sejfu albo zostaniesz wdowcem - powiedział pogardliwie Genno. - Jeden... dwa... - Otworzę, otworzę - wymamrotał przerażony Yablonsky i pobiegł w stronę sejfu. Drżącymi palcami naciskał guziki, wybierając szyfr. Westchnął z ulgą, kiedy udało mu się otworzyć drzwi. Potem wyjął ze środka aksamitny woreczek i podał go rabusiowi. Nie mógł powstrzymać drżenia rąk. Genno odepchnął żonę jubilera na bok z taką siłą, że zachwiała się i o mało nie upadła na podłogę. Chwycił woreczek i zajrzał do środka. W blasku fluorescencyjnej żarówki, wiszącej nad jego głową, diamenty zamigotały kusząco. Uśmiechnął się do siebie i wepchnął woreczek do kieszeni płaszcza. Potem zdjął kajdanki z rąk kobiety, przymocował je z powrotem do swojego paska i uderzył oboje kolbą strzelby. Nieprzytomnie upadli na podłogę, ale żyli jeszcze. Pośpiesznie wyszedł z zaplecza. - Mam diamenty, chodźmy stąd - powiedział do Drummonda, który właśnie miał zamiar rozbić następną gablotę. - Jeszcze tylko ta jedna - podekscytowany Drummond uderzył w szybę i chciwym gestem wpychał pełne garście biżuterii do torby. - Zostaw - zawołał błagalnie Genno i złapał go za ramię, odciągając od gabloty ze świecidełkami. - To co wzięliśmy, już nam wystarczy. Chodźmy! Drummond zerknął do torby, wyszedł zza lady i ruszył w stronę drzwi. W tej chwili Merill pozwolił sobie na moment nieuwagi i odwrócił się plecami do klientów, leżących wciąż na podłodze. Rozległ się strzał. Drummond zachwiał się i zrobił jeszcze krok w stronę Genno. W jego oczach pojawiło się zdziwienie, nogi ugięły się pod nim i upadł na kolana. Genno zobaczył w dłoni mężczyzny broń. Odruchowo strzelił i trafił go w ramię. Pistolet wypadł mężczyźnie z ręki i wylądował tuż obok Drummonda, który leżał teraz na brzuchu z twarzą wykrzywioną agonią. Bardzo krwawił. Kula trafiła w kręgosłup. Z całych sił próbował podnieść głowę i spojrzeć na Genno, 9 ale kiedy chciał coś powiedzieć, z jego ust polała się krew. Dreszcz agonii wstrząsnął całym jego ciałem i upadł na dywan. Już się nie ruszał. Twarz Genno wykrzywiła wściekłość. Podniósł strzelbę i spojrzał prosto w nienawistne oczy nieznajomego, który klęczał na podłodze, ściskając zakrwawioną dłonią roztrzaskany obojczyk. Frankie był wściekły sam na siebie za to, że nie kazał Merillowi przeszukać klientów zaraz po wejściu do sklepu. Nie przyszło mu nawet do głowy, że ktoś mógłby być uzbrojony. Jego umysł pochłonęła myśl o diamentach. A teraz jego najlepszy przyjaciel nie żył. Znów nacisnął spust. Nieznajomy dostał w klatkę piersiową i przewrócił się na jedną z potłuczonych gablot. Znajdująca się tuż obok kobieta zaczęła krzyczeć na widok postrzelonego mężczyzny ułożonego w groteskowej pozie na gablocie z biżuterią. Wyciągnęła dłoń w stronę jego twarzy i znów krzyknęła, kiedy pojęła, że mężczyzna jest martwy. Genno spokojnie wyjął łuski i włożył dwa nowe naboje do strzelby. Podszedł do kobiety i zapytał: - Kto to jest? Twój mąż? - Gerry - szepnęła ledwie słyszalnie. - O Boże, Gerry, nie. Proszę, nie - mówiła dalej, płacząc i gładząc włosy martwego mężczyzny. - Zapytałem, czy to twój pieprzony mąż? - warknął Genno. - Tak - potwierdziła, szlochając głośno. - W chorobie i zdrowiu, póki was śmierć nie rozłączy - powiedział Genno, skierował strzelbę w stronę głowy kobiety i nacisnął spust. - Jezu Chryste, nie! - krzyknął Merill i podbiegł do Genno, który patrzył beznamiętnie na dwa ciała. Strzelbę opuścił swobodnie na dół. - Mówiłeś, że nie będzie strzelaniny. Tylko dlatego zgodziłem się w to wejść. Co się z tobą, kurwa, dzieje, Genno? - I ty mi to mówisz? Miałeś ich pilnować. Gdybyś się przyłożył do roboty, Henry by żył. 10 - Nie musiałeś ich zabijać z zimną krwią- odparł Merill. W jego głosie słychać było wyrzuty sumienia. Przecież to on nawalił. Wiedział o tym. - Chcesz być trzeci? - Genno przytknął lufę strzelby do brzucha wspólnika. - Drummond miał rację. Jesteś psychol. Nie ma co z tobą dyskutować. Genno spojrzał na ciało Drummonda i przez chwilę w jego oczach pojawił się żal, ale za moment zniknął. - Otwórz te pieprzone drzwi, Julian, czy jak wolisz Jules. Weź torbę. Jesteś za niego odpowiedzialny. Poradzisz sobie z tym? Merill ugryzł się w język, choć sarkazm w głosie Genno bardzo go drażnił. Przewiesił sobie torbę przez ramię i przekręcił klucz w zamku, ale jeszcze nie otworzył drzwi. Genno przystanął przy zwłokach Drummonda i już miał kucnąć, by zamknąć martwe oczy przyjaciela, kiedy usłyszał syreny nadjeżdżających samochodów policyjnych. - To pieprzone gliny. Spadajmy stąd! - krzyknął i zwinnym ruchem przeskoczył przez ciało Drummonda, po czym wybiegł na ulicę tuż za Merillem. Na zewnątrz zderzył się ze wspólnikiem, bo ten stał jak wryty na środku ulicy. - Wsiadaj do samochodu, do cholery - wrzasnął i rozejrzał się dookoła, terroryzując widokiem strzelby przerażonych przechodniów. - Jakiego, kurwa, samochodu? - pisnął Merill. Genno dopiero teraz odwrócił głowę w stronę miejsca, gdzie wcześniej stał ich pojazd. Zaparkowali dokładnie naprzeciwko sklepu. Nie było go tam. Syreny policyjne były coraz lepiej słyszalne z obu stron. - Suka! - wyrzucił z siebie ze złością Merill, rozglądając się desperacko na wszystkie strony w poszukiwaniu samochodu. Nie było go nigdzie. - Mówiłem ci, że na niej nie można polegać. Mówiłem ci, ale nie, ty myślałeś kutasem. 11 - Zamknij się i szukaj czegoś, żeby stąd zwiać - warknął Genno. - Przez tę twoją sukę dostaniemy dożywocie bez możliwości apelacji - ciągnął Merill, nie zważając na zniecierpliwienie Genno. - W najgorszym wypadku, następne dziesięć lat przesiedzimy w celi śmierci. - Tobie to nie grozi. Genno strzelił Merillowi w plecy z bliskiej odległości. Złapał spadającą torbę, podniósł karabin martwego wspólnika i przebiegł przez jezdnię w stronę zaparkowanego samochodu. Wydawał mu się pusty, ale po chwili zauważył siedzącą za kierownicą kobietę. Pewnie schowała się jak wszyscy, kiedy zobaczyła uzbrojonych rabusiów. Genno pomyślał, że jeśli weźmie zakładniczkę, to ma jeszcze jakieś szanse ucieczki. - Rzuć broń! - krzyknął przez megafon zdecydowany głos. Genno rozejrzał się, nie przestając biec. Zobaczył dwa samochody policyjne zaparkowane po obu stronach ulicy, blokujące wyjazd. Za otwartymi drzwiami kucało kilku policjantów. Pistolety wycelowali w niego. - Rzuć broń! - rozkazał znów głos. Genno był już niedaleko samochodu. Zobaczył leżącą na przednim siedzeniu przerażoną kobietę. Otworzyła szeroko oczy i nie wiedziała, co robić. Na tylnym siedzeniu siedziało zapięte w pasy dziecko. Doskonale. Miał teraz dwoje zakładników. Gliny nie odważą się do niego strzelać w obawie, że mogą trafić dziecko. Podniósł strzelbę, by kolbą rozbić szybę od strony kierowcy. Wtedy kula przeszyła jego ramię. Przechylił się na bok, a strzelba wypadła mu z ręki, uderzając z łoskotem o ziemię. Na zwykle ruchliwej ulicy zapanowała zupełna cisza. Krzycząc z wściekłości, złapał się za strzaskane ramię i zaczął strzelać z karabinu Merilla do obu radiowozów. Policjanci otworzyli ogień. Druga kula przeszyła mu żebra i sprawiła, że ukląkł na jednym kolanie. Twarz wykrzywił mu ból. Karabin 12 wyślizgnął mu się z ręki i wpadł pod samochód. Jeszcze próbował go odzyskać, ale poczuł gwałtowne uderzenie między łopatkami i upadł. Funkcjonariusz, który kucał schowany w pobliżu samochodu, wyskoczył, kiedy tylko zobaczył, że przestępca stracił broń. Uderzeniem pałki przewrócił go na ziemię, przydusił kolanem i wykręcił mu ręce do tyłu. Po chwili było już przy nich pół tuzina jego kolegów. Mimo desperackiej walki, Genno przywalony ich ciężarem, nie mógł się bronić. Poczuł na rękach kajdanki. Wrzasnął z bólu, kiedy czubek buta jednego z policjantów dotknął jego rannego żebra. Po chwili nastąpiło drugie kopnięcie w to samo miejsce. I jeszcze jedno. Ból był nie do zniesienia. Nie mógł się poruszyć. Policzek miał przyciśnięty do asfaltu. Czuł w ustach krew z rozciętej wargi. Jakaś pięść miarowo okładała jego plecy i boki. Był bezradny. Ledwie oddychał. Cały ten czas myślał o Annie... - Wystarczy! - rozległ się gdzieś nad nim głos. - Postawcie go na nogi. Genno łapczywie chwytał powietrze w płuca, kiedy z jego pleców i szyi zdjęto ciężar. Podniesiono go z ziemi i znalazł się twarzą w twarz z mężczyzną w średnim wieku ubranym w bladoszary garnitur. Krawat miał poluzowany. Wyciągnął odznakę. - Jestem detektyw Haggerty. Jesteś Francis Genno, prawda? - Zauważył zdziwienie w oczach pojmanego. - Twoja dziewczyna dokładnie cię opisała. - Gdzie jest Annie? - mamrotał Genno. - Co jej zrobiliście? - Siedzi w radiowozie - Haggerty wskazał kciukiem za siebie. - Współpracowała z nami od początku, ale sądziliśmy, że będziesz chciał zrobić jubilera dopiero jutro. Taki był przecież pierwotny plan, nie? Dlaczego właściwie przyśpieszyłeś napad o dwadzieścia cztery godziny? Przez ciebie panna Stratton nie miała czasu nas uprzedzić. Tylko dlatego nie czekaliśmy na ciebie. 13 - O czym pan mówi? - wołał Genno, powoli wyrzucając z siebie słowa. - Panna Stratton informowała nas o wszystkim od samego początku - odparł zadowolony z siebie Haggerty. - Ty ją pieprzyłeś, a ona cię wpieprzyła. Tak to już jest w życiu, Genno. - Nie wierzę! - prychnął Genno, próbując wyszarpnąć się z uścisku dwóch policjantów. - Annie by mnie nie zdradziła. Nigdy. Kłamiesz, gnoju. Pieprzony kłamca! - Możesz w to nie wierzyć, skoro to rani twoją próżność. Ona już cię nie potrzebuje. Zrozumiesz, jak będzie przeciwko tobie zeznawała w sądzie. Taka była umowa. Zdaje się, że dziewczyna ma o tobie sporo do powiedzenia. - Proszę pana - wołał biegnący w ich stronę, ubrany po cywilnemu policjant. Zanim zaczął dalej mówić, posłał Genno spojrzenie, jakby miał ochotę go zabić. - Drummond nie żyje. Zastrzelił go policjant, przypadkowo znalazł się w sklepie. Oboje z żoną również nie żyją. Ona nie miała broni. - Przeczytaj temu ścierwu jego pieprzone prawa - syknął z pogardą w głosie Haggerty do jednego z policjantów i poszedł za kolegą do sklepu. Genno nie słuchał, kiedy odczytywano mu jego prawa i prowadzono go w stronę dwóch radiowozów, zaparkowanych na końcu ulicy. Myślał tylko o tym, co powiedział Haggerty. Nie wiedział, co o tym sądzić. Gdzieś w środku nie mógł uwierzyć, że Annie mogłaby zrobić coś przeciw niemu. Kochała go. To nie miało sensu. Z drugiej strony, po co Haggerty miałby kłamać? Nie musiał przecież udowadniać jego winy. Była wystarczająca liczba świadków, którzy potwierdzą, że strzelił Merillowi w plecy. A jednak nie mógł uwierzyć, że Annie mogła zwrócić się przeciw niemu. Nie jego Annie. - Tam jest twoja ćpunka, Genno. Co teraz o niej myślisz? Wrobiła cię w to - szydził jeden z policjantów, szarpiąc go za ramię. Genno odwrócił się, by spojrzeć na Annę Stratton, skuloną na tylnym siedzeniu samochodu policyjnego. Odwróciła głowę, 14 nim ich wzrok się spotkał. Zrozumiał wtedy, że go zdradziła. Poczuł wściekłość, jakiej jeszcze nigdy w życiu nie doświadczył. Złość dodała mu nadludzkich sił. Uwolnił ramię z uścisku i rzucił się w kierunku samochodu, kiwając się niezdarnie na boki ze skutymi na plecach rękoma. Kiedy przycisnął twarz do szyby, dziewczyna jeszcze mocniej skuliła się ze strachu. - Sprzedałaś mnie, Annie. Kurwa, sprzedałaś mnie! - krzyczał, plując na okno śliną pomieszaną z krwią. Jakieś ręce szarpnęły go brutalnie do tyłu. Szamotał się jak wariat, podczas gdy dwaj policjanci odciągali go od samochodu. Jeszcze jeden funkcjonariusz ruszył im na pomoc, ale mimo że schwycił go mocno za gardło, Frankie zdołał jeszcze krzyknąć: - Nie żyjesz, Annie. Słyszysz? Już nie żyjesz... Rozdział 1 - Widziałaś gdzieś moją książkę do matmy, mamo? - Może poszukaj w swoim pokoju? Tam jest jak po wybuchu bomby - zawołała Sarah Johnson do swojej piętnastoletniej córki, siedząc przy stole w kuchni i nie odrywając nawet wzroku od porannej gazety. - Bardzo śmieszne - odparła Lea Johnson, pojawiając się na chwilę w otwartych drzwiach i znikając zaraz na schodach, prowadzących na górę. Sarah nalała sobie drugą filiżankę kawy i jak zawsze rano przeglądała informacje giełdowe. Niewielkie zyski. Znośne straty. Później, w biurze przejrzy dokładnie wszystkie dane. W wieku trzydziestu sześciu lat była najnowszym, najmłodszym wspólnikiem w Morgan Beech, niezależnej firmie zajmującej się doradztwem finansowym. Morgan Beech miało luksusowe biura przy Ixyola Avenue, w centrum biznesu Nowego Orleanu. W przeciwieństwie do swoich kolegów z pracy nie była absolwentką znanego uniwersytetu, nie miała żadnych tytułów przed nazwiskiem. Zaczynała jako sekretarka. Po trzech latach awansowała na osobistą asystentkę jednego z najstarszych wspólników. Jej szef wiedział, że jest ambitna i chce zrobić karierę w firmie, więc widząc jej talent do finansów, poradził 17 jej, by skończyła zaocznie studia. Po pięciu latach zaproponowano jej stanowisko młodszego udziałowca i miejsce jej byłego szefa. Ironią losu był fakt, że to właśnie on namówił ją, żeby się dokształcała, i choć ze smutkiem patrzyła, jak ten człowiek odchodzi z firmy, wiedziała, że nie może sobie pozwolić na sentymentalizm. - Sarah, nie widziałaś moich kluczy od samochodu? - Co to jest, biuro rzeczy znalezionych? - zapytała rzeczowym tonem, spoglądając surowo na męża znad gazety. Bob stał w drzwiach i podnosił rękę w geście obrony. - Tylko pytam. Widziałaś? - ponowił pytanie, kiedy żona wróciła do lektury gazety. - Nie! - Dobrze. Dobrze. Sam sobie znajdę - powiedział i przyjrzał jej się uważnie. - Dobrze się czujesz? Jesteś jakaś... zdenerwowana. Nie będziesz przypadkiem miała niedługo...? - Nie, nie spodziewam się teraz miesiączki - przerwała mu ze złością. - Wiesz, Bob, czasem potrafisz być strasznym gnojkiem. - Przepraszam, że martwię się o żonę - rzucił zjadliwie. - Jesteśmy małżeństwem od szesnastu lat, a ty ciągle nie masz pojęcia, kiedy mam miesiączkę, prawda? - Jeśli jesteś wtedy taka jak dziś, to raczej wolę nie wiedzieć - odparł pogardliwie i oddalił się. Sarah zamknęła gazetę, ostrożnie złożyła na pół i ze złością trzasnęła nią o stół. Nie dało się ukryć, że w jej małżeństwie nie najlepiej się działo. Problemy zaczęły się, kiedy Sarah zgodziła się przejrzeć księgowość jego podupadającej firmy, zajmującej się pośrednictwem w sprzedaży nieruchomości. Miała uporządkować finanse spółki, a znalazła kilka dziwnych operacji finansowych, które podpisał wspólnik Boba. Wszystkie dokumenty podpisał też ich księgowy, więc albo nie znał się na swojej pracy, albo wspólnie postanowili rozłożyć firmę. Poradziła mężowi oddać księgi rachunkowe w ręce policji. Pod koniec tygodnia wspólnik Boba i księgowy zostali aresz- 18 towani i przedstawiono im ponad tuzin poważnych zarzutów. Rozprawa wykazała, że Bob jest naiwnym, łatwowiernym człowiekiem. Chociaż to jego wspólnik i księgowy otrzymali wyroki, jednak dobra opinia Boba w świecie interesów Nowego Orleanu legła w gruzach. Bob zmienił się zupełnie i choć nigdy nie wyraził tego słowami, wiedziała, że to ją obarczał odpowiedzialnością za swoje obecne położenie. Gdyby nie znalazła w rachunkach firmy tylu niezgodności, nie byłby publicznie poniżony. Najgorsze jednak było przed nią. Poznała Renee Mercier, nową sekretarkę Boba. Wspominał jej wcześniej, że musiał kogoś zatrudnić naprędce, bo jego poprzednia pracownica zwolniła się, nie mogąc znieść atmosfery skandalu, jaka panowała w firmie. Renee Mercier nie nosiła mini, która odsłania nogi, ale taką, która nic nie zakrywa. Miała nogi, jakie można zobaczyć tylko na plakatach reklamujących drogie pończochy, wysokie obcasy, które przeczyły prawu grawitacji, i wielką fryzurę, utrzymaną w górze dzięki ilości lakieru, która mogłaby zrobić jeszcze jedną dziurę w powłoce ozonowej. Najbardziej utkwiły Sarah w pamięci utlenione włosy. Po co kobieta dwudziestoparoletnia miała taką nastroszoną fryzurę? Przecież to już niemodne. Wyglądała przez to jak tania prostytutka. Ukradkowe niechętne spojrzenia, jakie Renee posyłała jej podczas ich spotkania w biurze, przekonały Sarah, że Bob ma romans z sekretarką. Nie miała żadnego dowodu. Podpowiadał jej to instynkt. Intuicja, która rozwiała wszelkie wątpliwości co do powodów późnych powrotów męża z pracy. Twierdził oczywiście, że ma mnóstwo papierkowej pracy w biurze. Przez te wszystkie lata ich małżeństwa na palcach mogłaby policzyć wieczory, kiedy Bob musiał zostać dłużej w biurze. Kilka miesięcy temu powiedział jej, że będzie z klientem w Brennen's, najdroższej restauracji w mieście, i tam właśnie można go złapać w razie potrzeby. Gdy zadzwoniła, okazało się, że Boba tam nie ma. Nawet nie zarezerwował stolika. Nigdy mu o tym nie wspomniała, ale jej podejrzenia rosły. 19 Na drugi dzień po poznaniu Renee wynajęła prywatnego detektywa, by śledził Boba i zdawał jej sprawę z tego, co mąż robi. Tylko tak mogła uspokoić zszargane nerwy. Wczoraj detektyw zadzwonił i oświadczył, że zakończył śledztwo. Umówiła się z nim w jego biurze dziś po południu... - Mamo, gdzie jest tata? - zapytała rozzłoszczona Lea, stając w drzwiach kuchni. - Spóźnię się do szkoły. - Zdaje się, że szuka kluczy od samochodu - odparła Sarah, wyrwana z zamyślenia. - Jak mógł zgubić kluczyki? - A ty znalazłaś książkę do matematyki? - Sarah uniosła brwi i uśmiechnęła się nieznacznie. Lea odpowiedziała nieśmiałym uśmiechem, odsunęła krzesło stojące naprzeciwko matki i usiadła. Sarah widziała w córce samą siebie w tym wieku: kłótliwego, niezależnego chudzielca upartego jak osioł. Nawet wyglądała podobnie, była równie piękna jak matka. Miała wystające kości policzkowe, pełne usta, szczupłą, drobną figurę i przepiękne, lśniące blond włosy, które delikatnie spływały na wąskie ramiona. Sarah już nie była blondynką. Przez większość swego dorosłego życia była brunetką. Około trzydziestki postanowiła ściąć długie włosy, by wyglądać bardziej profesjonalnie. Teraz nie wyobrażała sobie już nosić długich włosów, mimo że Lea wciąż próbowała ją namówić na zapuszczanie. - Tato, pośpiesz się! - zawołała przez ramię poirytowana Lea. - Będzie szybciej, jeśli pomożesz mi szukać kluczyków od samochodu - krzyknął do niej z sąsiedniego pokoju. - No jasne - mruknęła pogardliwie, jakby pomoc ojcu była czymś ubliżającym jej godności. - Co się dzieje z tatą? - zapytała z poważną miną. - Ciągle coś gubi. Ja owszem, zgubiłam książkę, ale ją znalazłam, a on codziennie coś gubi. - Kiedy mój ojciec coś zapodział w domu, mama mawiała, że to tylko mężczyzna, a oni zawsze tak robią - powiedziała Sarah ze złośliwym uśmiechem. 20 - No tak, ale tata nie jest mężczyzną... - powiedziała Lea i wzruszyła ramionami, kiedy zobaczyła rozbawiony i zaskoczony wyraz twarzy matki. - To znaczy, wiesz, o co mi chodzi. - Nie. Wiesz coś, czego ja nie wiem? - To mój tata. Dla mnie nie jest... no, wiesz... - Chyba wiem, o co ci chodzi - powiedziała Sarah z udaną powagą. - Twój tata to twój tata, ale Johnny Depp to dopiero mężczyzna. - Och, mamo - zaprotestowała Lea i zaczerwieniła się. Sara uśmiechnęła się, wiedząc, że Lea podkochuje się w tym aktorze. Oparła się o krzesło i splotła dłonie na piersiach. - Jeśli twój tata nie jest mężczyzną, to ja pewnie nie jestem kobietą? - Och, przestań, mamo. Nie to miałam na myśli. Oczywiście, że tata jest mężczyzną... - Miło mi to słyszeć - obwieścił stojący w progu Bob Johnson i podniósł dłoń, machając kluczykami. - Znalazłem. - Gdzie były? - zapytała Sarah. - W kieszeni garnituru, który miałem wczoraj na sobie - powiedział potulnie. - Może jednak babcia miała rację. - Lea uśmiechnęła się porozumiewawczo do matki. Zawsze mówiła o rodzicach mamy "babcia" i "dziadek", choć nigdy ich nie poznała. Oboje umarli, zanim się urodziła. - Czy mi się wydaje, czy to przytyk do mnie? - Bob poklepał córkę lekko po ramieniu. - Chodź, mała, odwiozę cię do szkoły. - Cześć, mamo. Lea pocałowała matkę w policzek, nim wyszła z kuchni. - Dziś wieczorem pracuję do późna - obwieścił Bob, wychodząc do przedpokoju. Wydawało się, że po prostu głośno myślał. - Aha - mruknęła obojętnie Sarah. 21 - Przepraszam, Sarah, ale teraz mam więcej roboty. W końcu prowadzę sam całą firmę. Nowa wymówka, pomyślała z pogardą. - Wiesz, że od tego procesu firma nie radzi sobie zbyt dobrze - ciągnął - ale mam zamiar ją znów rozkręcić. A ja wiem, że szkody finansowe są nie do odrobienia. Jeszcze jakieś sześć miesięcy, a potem zajmie ją komornik. Powiedziała mu o tym, kiedy przejrzała księgi rachunkowe po procesie. Wtedy wydawało jej się, że już się z tym faktem pogodził. Nagle uparł się, żeby walczyć o przetrwanie firmy. Nie wierzyła w ani jedno słowo. Gdyby włożył tyle wysiłku w ratowanie ich małżeństwa... Czuła, że jest na przegranej pozycji. Mimo wszystkich jego wad wciąż go kochała. Jak to o niej świadczyło? Nie chciała odpowiadać na to pytanie. - Nie musisz dziś nic dla mnie gotować - powiedział Bob. - Wezmę coś na wynos i zjem w pracy. - Więc o której będziesz w domu? - zapytała, nienawidząc samej siebie za udawanie, że nie wie, co się dzieje między nim a... tą kobietą. To było idiotyczne, bezsensowne, ale i tak nie mogła się powstrzymać. Za każdym razem udawała, że nic nie wie. Postanowiła nie myśleć, jak się z tym czuje. - Naprawdę nie wiem. Zależy, ile będę miał pracy. Najlepiej zadzwonię po południu. Może wtedy będę wiedział, o której wrócę. - Pocałował ją w policzek. - Dobrego dnia, słyszysz? - Tak, dziękuję - mruknęła, ale Bob już wyszedł z kuchni. Kiedy Sarah postanowiła wynająć prywatnego detektywa, zdała sobie sprawę, że nie ma bladego pojęcia, co to za ludzie i jak pracują. Zdrowy rozsądek podpowiadał jej, żeby wziąć adres z książki telefonicznej, ale skąd miała wiedzieć, który z nich pracuje rzetelnie i dyskretnie? Zastanawiała się nad tym i postanowiła poprosić o radę szefa ochrony ze swojej firmy. Załatwiała już z nim kiedyś kilka spraw. Postanowiła 22 wypytać go o szczegóły, nie mówiąc po co jej takie usługi. Mężczyzna okazał się bardzo pomocny. Zaproponował kilka nazwisk. Wszyscy ci ludzie to byli policjanci, z którymi pracował swego czasu w policji Nowego Orleanu. Wybrała pierwsze nazwisko z listy: Derek Farlowe. Przed spotkaniem nie wiedziała, czego się spodziewać. Przyjechała do biura Farlowe'a na Canal Street z stereotypowym wyobrażeniem w głowie, że detektyw będzie wyglądał jak Humphrey Bogart albo Robert Mitchum. Wszystkie te wyobrażenia natychmiast legły w gruzach, bo Farlowe okazał się korpulentnym, łysym mężczyzną w znoszonym, lnianym garniturze, który od dawna nie widział żelazka. Na jego biurku leżał kartonik po pączkach z cukierni. Mimo początkowej obawy, okazało się, że ten człowiek nie tylko potrafi się odpowiednio zachować, to jeszcze jego sposób bycia powoduje, że mogła się przed nim otworzyć. Wspomniał, że im więcej wie o Bobie, tym szybciej zakończy śledztwo... - Och, dzień dobry, pani Johnson - powiedział wesoło Farlowe, kiedy jego sekretarka wprowadziła Sarah do biura. Podniósł się z miękkiego fotela i uścisnął jej dłoń. - Napije się pani kawy? - Nie, dziękuję - odparła Sarah; zauważyła, że detektyw ma na sobie ten sam pognieciony garnitur, który widziała przy ich pierwszym spotkaniu. Czy to jego jedyny garnitur? To nie ma znaczenia, odsunęła od siebie tę myśl. - Dla mnie jak zwykle - zwrócił się do sekretarki, która wychodziła z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Mężczyzna wytarł mokrą chustką tłusty podbródek, a potem spocone czoło. - Co za upał. Od urodzenia mieszkam w Nowym Orleanie, a nigdy nie udało mi się przyzwyczaić do tych upałów. - Jak wielu miejscowych wymawiał nazwę miasta: Nu Awrlins. Poklepał się po brzuchu. - Ale noszenie takiego ciężaru raczej mi w tym nie pomaga. Proszę usiąść. 23 - Co pan ma dla mnie? - Chce pani przejść od razu do rzeczy? - zapytał, siadając w fotelu, który jęknął pod jego ciężarem. - Byłaby pani zdziwiona, ilu moich klientów woli rozmawiać o byle czym, niż wysłuchać tego, co mam im do powiedzenia. A często zdarza się, że ich obawy są zupełnie nieuzasadnione. Psychiatra miałby tu sporo roboty. - Pana czas to moje pieniądze, a nie chcę tracić ani jednego, ani drugiego. - Powiedziała to pani jak prawdziwy doradca finansowy - zachichotał Farlowe. Klasnął w dłonie, kiedy weszła sekretarka z tacą, na której stał kubek gorącej kawy i dwa pączki na talerzyku. - Jest pani pewna, że nie chce się do mnie przyłączyć, pani Johnson? - zapytał, gdy sekretarka postawiła tacę na stole. - Całkowicie - odparła Sarah z nutką irytacji w głosie. Chciała tylko dowiedzieć się prawdy. Obserwowała sekretarkę, która wychodziła z pokoju, zamykając za sobą drzwi, a potem odwróciła się do Farlowe'a. - Więc, miałam rację? Czy mój mąż pieprzy się z tą... suką? Farlow zamarł z pączkiem w pół drogi do ust i spojrzał na Sarah. Przez chwilę nie poruszył się, zbity z tropu nie tyle jej wulgarnym słownictwem, co wściekłością w głosie. Wrócił do pączka, ugryzł kawałek, otworzył górną szufladę biurka i wyjął teczkę, którą położył przed sobą na biurku. - Niestety, obawiam się, że ma pani rację - obwieścił, przełknąwszy kęs. - Pani mąż ma romans z panną Mercier. Przykro mi. - Dlaczego panu jest przykro? - zapytała z goryczą, próbując poradzić sobie z ogarniającymi ją żalem i złością. - Pan tylko wykonywał swoją pracę. - Wskazała leżącą przed nim teczkę. - Czy to są dowody? - Tak. - Zdjęcia? , 24 - Zdjęcia i sprawozdanie z działań pani męża w ciągu ostatniego tygodnia. - Mogę zobaczyć? Farlowe pchnął teczkę w jej stronę. Otworzyła ją, pomijając strony maszynopisu, sięgnęła po kopertę ze zdjęciami. Większość z nich była zrobiona przed jakimś mieszkaniem, którego nie znała. Między jej mężem a Renee Mercier widać było intymną więź. Spojrzenia. Gesty. Dotyk. - Gdzie je zrobiono? - zapytała. - Przed mieszkaniem panny Mercier. - Gdzie to jest? - Wszystko jest w dokumentach - Farlowe wskazał na teczkę na jej kolanach. - Na pewno to pani nie pocieszy, ale wiem, jak się pani czuje. - Nie, nie pociesza mnie to - odparła szorstko Sarah i ze złością rzuciła teczkę na biurko. - Jest pan podglądaczem, panie Farlowe. Obserwuje pan klęskę innych ludzi, ale to nie czyni z pana eksperta od uczuć ani moich, ani kogokolwiek innego, kto przychodzi tu po pomoc. Proszę więc mnie nie traktować jak dziecko. - Nie traktuję pani w ten sposób. Oddałem odznakę, kiedy odkryłem, że moja żona ma romans z moim partnerem. Znałem go od piętnastu lat. Sądziłem, że jest moim najlepszym przyjacielem. A potem jeszcze, żeby mnie poniżyć, wyprowadziła się do niego. Są wciąż razem. Niech mi pani wierzy, że znam to uczucie, i to zbyt dobrze. - Przepraszam, nie wiedziałam - powiedziała łagodnie, zła sama na siebie, że pozwoliła ponieść się emocjom. Powinna panować nad swymi uczuciami, zwłaszcza w towarzystwie obcych. - Mam zapłacić teraz? - To zależy od pani. Mogę wysłać pani rachunek do biura i zapłaci pani po przeczytaniu akt. - Nie, wolę teraz. - Jak pani sobie życzy - odparł Farlowe. Podał jej kopertę. Otworzyła, pocieszyła się, że przynaj- 25 mniej rachunek opiewa na tyle, ile wspomniał przy pierwszym spotkaniu, wyjęła książeczkę czekową i wypisała czek na całą sumę. - Dziękuję - powiedział, biorąc czek. - Szkoda, że nie mogłem przekazać pani milszych wiadomości. Przykro mi. Sarah wzięła teczkę i wstała. - Wiem już wszystko, panie Farlowe. Nie czuję się winna. To nie ja byłam niewierna. Farlowe patrzył, jak wychodzi, potem wepchnął resztę pączka do ust i spojrzał na kalendarz, by sprawdzić, kiedy ma następne spotkanie. Sarah opanowała się, wychodząc na korytarz. Na zewnątrz chwyciły ją torsje. Musiała złapać się poręczy, żeby nie upaść, bo czuła, że nogi się pod nią uginają. Oblał ją pot. Czuła mdłości. W ustach miała gorzki smak śliny. Przez chwilę myślała, że zwymiotuje na korytarzu. Potem mdłości przeszły równie szybko, jak się pojawiły. Usiadła na ławce, upuściła teczkę na podłogę, tuż obok swoich stóp. Pochyliła się i schowała głowę w ramionach. Próbowała się opanować. Pogodziła się z faktem, że Bob pieprzy inną, jeszcze zanim potwierdził to Farlowe. Dlaczego więc ta wiadomość zrobiła na niej takie wrażenie? Może dlatego, że wcześniej to były tylko podejrzenia. Teraz nie miała już wątpliwości. Dzięki tym dowodom zdrada Boba była oczywista. Powiedziała detektywowi, że nie czuje się winna, ale to nie była prawda. Dopiero teraz w jej głowie powstawały niezliczone pytania. Od jak dawna ją pieprzy? Czy ona jest pierwsza? A jeśli nie, to ile ich było wcześniej? Potem zaczęła się zastanawiać, jaka była w tym jej rola. Czyżby miał poczucie winy i szukał pocieszenia w ramionach innej? A może za bardzo była zaangażowana we własną karierę, by dostrzec jego potrzeby? Może była kiepska w łóżku? Czyżby się nie sprawdziła jako żona? Czy jeszcze ją kocha? Czy to już koniec ich małżeństwa? 26 - Przepraszam, dobrze się pani czuje? Spojrzała w górę i zobaczyła starszego mężczyznę z zatroskaną twarzą, stojącego nad nią. Skąd on się wziął? Nie słyszała, jak szedł. - Nic mi nie jest, dziękuję za troskę - powiedziała szorstko, a potem szybko podniosła teczkę z podłogi. - Jest pani pewna? - Chce pan to dostać na piśmie? - odparła cierpko. Potrząsnął głową i odszedł. Natychmiast pożałowała swego wybuchu i już chciała zawołać mężczyznę, przeprosić za niegrzeczne zachowanie, ale jej myśli znów skupiły się na niej samej. Nie było sensu go wołać. I tak by nie zrozumiał. Był mężczyzną. Zjechała windą na dół. Nim wyszła na zewnątrz, włożyła okulary przeciwsłoneczne. Farlowe miał rację. Upał tego lata był nie do wytrzymania. Czterdzieści stopni. Jej to nie przeszkadzało. Większość dnia spędzała za biurkiem w biurze z klimatyzacją, z oknami zasłoniętymi roletami, by słońce nie odbijało się od monitora komputera. W czasie weekendu była zwykle zbyt zajęta pracą papierkową, by angażować się w hedonistyczne obrzędy wielbicieli słońca. Pamiętała jeszcze, jak kiedyś miała opaleniznę, która była przedmiotem zazdrości całego biura. To było, zanim została młodszym wspólnikiem w firmie. Wtedy miała też czas, by korzystać z przyjemności, jakie niesie życie rodzinne. Kiedyś spędzała czas z córką i mężem. Wsiadła do samochodu, włączyła silnik i ruszyła. Kiedy dotarła do skrzyżowania ulic Canal i St. Charles, zmieniły się światła. Zwolniła i patrzyła, jak zielony tramwaj wyjeżdża z St. Charles i skręca w Canal, zmierzając w kierunku pięknej dzielnicy Garden. W takim właśnie tramwaju poznała Boba. Była godzina szczytu, pełno ludzi. Tramwaj ruszył, zanim zdążyła wsiąść. Jeszcze pamiętała, jak goniła go, z desperacją próbując złapać się poręczy. Nagle z tłumu pasażerów stłoczonych przy wejściu wysunęła się wyciągnięta dłoń. Machała, 27 by ją złapać, nim tramwaj nabierze szybkości i zostawi ją na ulicy. Chwyciła za podaną dłoń, która ścisnęła ją mocno i wciągnęła do środka, mimo że stłoczeni pasażerowie mruczeli niezadowoleni. Wtedy go zobaczyła po raz pierwszy. Rycerz w lśniącej zbroi. Jej rycerz. Uśmiechnął się. Powiedziała kilka słów podziękowania. Rozpoczęła się rozmowa. Datę spotkania ustalili, nim tramwaj zatrzymał się na jej przystanku. To były dobre dni. Niewinne. Od tej pory lśniąca zbroja pokryła się patyną... Dźwięk klaksonu samochodu stojącego z tyłu przestraszył ją i wyrwał z zamyślenia. Zauważyła, że światło zmieniło się znów na zielone. Zjechała w stronę śródmieścia, do centrum biznesu. Zerknęła na teczkę, leżącą na siedzeniu obok. Miała już dowody, ale nie wiedziała, co z nimi zrobić. Pokazać mężowi? To wydawało się najbardziej logiczne. Ale co potem? Miała go poprosić, żeby już się nie widywał z tą suką? Poprosić. Akurat. Musiała go zaatakować. Każe mu to zrobić, rozkaże. Będzie się tego głośno domagać. Jeśli trzeba, nawet mu zagrozi. Będzie musiał wybrać. A jeśli Bob zorientuje się, że blefuje? Co wtedy robić? Co z dzieckiem? Ponad wszystko to właśnie córkę chciała obronić przed konsekwencjami. Nie miała zamiaru napuszczać dziewczyny przeciwko ojcu. To była ich córka. Mimo innych wad, zawsze był na miejscu, kiedy Lea go potrzebowała. Był dobrym ojcem, ale kiepskim mężem. A jeśli zgodzi się nie widywać już z Renee Mercier? Co się stało, to już się nie odstanie. Czy będzie mu mogła jeszcze zaufać? Jeśli nie, na czym odbuduje swoje małżeństwo? Zaufanie to mocne słowo, zważywszy na jej własną przeszłość. Odepchnęła tę myśl. Zbaczała z tematu. Tu chodziło o Boba, a nie o nią. Czy właściwie jeszcze chciała naprawiać swoje małżeństwo? Pozostawiła to pytanie bez odpowiedzi. Tak będzie lepiej. Da sobie czas do zastanowienia. W obecnym stanie ducha nie wzruszyłaby się, nawet gdyby ten cholerny parszywiec zdechł, a jego suka razem z nim... 28 Zaparkowała, jak zwykle, na przeznaczonym dla niej miejscu w garażu podziemnym. Wzięła torbę i teczkę z siedzenia. Wysiadła z samochodu i bezwiednie pomachała witającemu ją ochroniarzowi, po czym szybko poszła w stronę windy. Wjechała na dwunaste piętro, gdzie mieściły się biura Morgan Beech. Pastelowym korytarzem poszła w stronę swojego biura. Prześlizgnęła się niezauważona i weszła do środka. Usiadła za biurkiem, włączyła komputer. Zadzwoniła do sekretarki, żeby ją powiadomić, że już przyszła. Lubiła dwudziestokilkuletnią Louise Atchison. Była żywa, rozgadana i świetnie pracowała. Niedawno z Bobem byli na jej ślubie. Jej mąż wydawał się dość miły, ale w duchu Sarah pomyślała, że Louise mogła złapać lepszą partię. Roześmiała się głośno, lecz zabrzmiało to jak ironiczne prychnięcie. I ty ośmielasz się mówić o wyborze męża, pomyślała o sobie z goryczą. - Zdaje się, że nie podoba ci się sukienka - powiedziała Louise, stojąc w progu z wyciągniętymi na boki rękoma. - Nie rozumiem - odparła zaskoczona Sarah, dopiero teraz zwracając uwagę na Louise. - Zaśmiałaś się, kiedy weszłam. Pomyślałam, że nie podoba ci się moja sukienka. Jest trochę za krótka, przy znaję... - Wyglądasz w niej świetnie - wtrąciła Sarah. - W każdym razie, twoje nogi zostały do niej stworzone. Nie śmiałam się z ciebie. Coś mi się przypomniało. - Aha - odparła Louise niepewnie, jakby chciała podkreślić, że ona nigdy jeszcze nie śmiała się sama do siebie. Oczywiście, znając jej wylewność, na pewno musiałaby to opowiedzieć wszystkim w biurze, by śmiali się razem z nią. - Ktoś na ciebie czeka, chce się z tobą zobaczyć. - Louise wskazała drzwi naprzeciwko. - Siedzi tam już od godziny. - Zdawało mi się, że nie mam na dziś umówionych żadnych spotkań - powiedziała Sarah, marszcząc brwi. 29 - Tak właściwie... nie był umówiony, ale nalegał, by się z tobą zobaczyć, jak tylko przyjdziesz do biura. - Och, coś takiego. A co on właściwie sprzedaje? - zapytała podejrzliwie Sarah. - Nie wiem, ale sama bym kupiła - rzuciła Louise z porozumiewawczym uśmiechem. - Jest uroczy. - Już ci się znudziło życie małżeńskie? Louise zachichotała i zarumieniła się. - Ja tylko oglądam, nie kupuję. - Szkoda, że niektórzy nie potrafią na tym poprzestać - powiedziała z goryczą Sarah. - Pewnie tak - odparła z wahaniem, zauważywszy jej nagłą zmianę nastroju. - Jak się nazywa? - zapytała wściekła na siebie, że pozwoliła ponieść się złości. - Jack Taylor. - Chyba go nie znam. - Powiedział, że go nie znasz, ale powie ci coś nazwisko jego kolegi: Ted Lomax. - O mój Boże! - krzyknęła z przerażeniem i przykryła dłonią usta. Pobladła w jednej chwili. - Sarah, źle się czujesz? - Louise podeszła niepewnie w jej stronę. Sarah powoli opuściła dłoń. Potem złożyła razem ręce i położyła je na biurku, by opanować drżenie. - Ted Lomax to nazwisko człowieka, którego kiedyś znałam - powiedziała drżącym głosem. - Nie spodziewałam się jeszcze o nim usłyszeć. - Jeśli nie chcesz przyjąć tego faceta, każę ochroniarzom go wyrzucić. Nie ma sprawy. - Dziękuję za dobre chęci, ale to nie takie proste - odparła ze słabym uśmiechem. - Przyprowadź go. - Jesteś pewna? - Tak. Louise patrzyła z troską na szefową, potem z ociąganiem 30 otworzyła drzwi i poprosiła mężczyznę do środka. Troska zmieniła się w podejrzliwość, kiedy przepuściła go w drzwiach i nie spuszczała z niego oczu. - Dziękuję, Louise - powiedziała Sarah. - Nie łącz rozmów. Nieważne, kto dzwoni. Nie chcę, by nam przerywano. .- Oczywiście. - Louise wyszła, zamykając za sobą drzwi. - Pani Johnson, nazywam się Jack Taylor. Jestem z biura szeryfa. Sarah spojrzała na legitymację w czarnej oprawie wyciągniętą w jej kierunku. Była przy niej odznaka. Oceniła go na około czterdziestkę. Louise miała rację, był... no cóż, Sarah wolała określenie przystojny. Szczeniaki mogą być urocze, a nie mężczyźni. Ale nie jego wygląd, tylko sama obecność była przedmiotem jej zainteresowania. - Zastępca szeryfa, pan Lomax zapewniał mnie po przyjeździe do Nowego Orleanu, że będziecie się ze mną kontaktować tylko wtedy, jeśli będzie to konieczne. Taka była umowa. Od tego czasu nikt się do mnie nie odezwał. Lomax zapewnił mnie jednak, że jeśli ktoś przyjedzie i spróbuje nawiązać ze mną kontakt, będzie miał list polecający od niego, w którym będzie napisane, że działa na jego polecenie. - Mogę? - zapytał Taylor, wskazując na krzesło stojące przed nim. Sarah skinęła bez zastanowienia. Taylor usiadł i postawił obok krzesła teczkę. - Lomax został zamordowany. Sarah nabrała w płuca powietrza, ale nie spuszczała wzroku z Taylora. - Czy pan jest moim nowym opiekunem? - zapytała z nadzieją. Nawet jeśli nim był, wiedziała, że nie kontaktowałby się z nią bez naprawdę ważnego powodu. Musiało stać się coś niepokojącego, co bezpośrednio jej zagrażało. - Na razie tak - powiedział, kładąc teczkę na kolanach. Wyjął z niej grube akta. Zamknął teczkę i znów postawił obok krzesła. - Jednak ja nie jestem związany z programem ochrony świadków - ciągnął -już nie. Od kilku lat jestem w wydziale 31 wewnętrznym. Prowadzę śledztwo w sprawie morderstwa Lomaxa. W toku naszych działań stwierdziliśmy, że pani życie jest obecnie zagrożone. Dlatego tu jestem. Dopiero teraz Sarah z oporami przeniosła wzrok z twarzy Taylora na akta leżące na jego kolanach. Rozpoznała je od razu. Nie było w tym nic dziwnego. Widziała je wiele razy od momentu, kiedy Lomax został jej przydzielony jako opiekun. Słowa ŚCIŚLE TAJNE - TYLKO DO WGLĄDU OSÓB UPOWAŻNIONYCH napisano tłustym drukiem na okładce. Na środku był napis: NAZWISKO, a obok odręczne pismo Lomaxa: Annie Stratton. W tej chwili instynkt podpowiadał jej, że pod nazwiskiem Johnson jej bezpieczne życie jako matki i żony nigdy już nie wróci do normy... Rozdział 2 - Mamo, co robisz w domu tak wcześnie? - zapytała ze zdziwieniem Lea, stojąc w drzwiach salonu. Miała jeszcze w ręku szkolną torbę. Jej wzrok powędrował w kierunku Taylora, siedzącego w fotelu przy oknie. Nie zapytała jednak o niego. - Muszę o czymś porozmawiać z tobą i tatą. - Płaczesz? - zapytała zaniepokojona Lea, zauważywszy czerwone, podkrążone oczy matki. Weszła do pokoju i kucnęła przy niej. Chwyciła ją za rękę. - Mamo, co się dzieje? Kto to jest? - To jest pan Taylor. Mój... partner w interesach - powiedziała Sarah nieprzekonywającym tonem. - Chyba cię nie wylali z pracy? Sarah zaśmiała się krótko, pochyliła się i pocałowała córkę w czoło. - Nie, kochanie, nie wylali mnie. To coś znacznie gorszego. - Nie rozumiem - Lea była zdezorientowana. - Poczekajmy na tatę. Wtedy wszystko wyjaśnię. Niedługo przyjedzie - Sarah uścisnęła dłoń córki. - Cierpliwości, kochanie. Proszę. 33 Lea usiadła na kanapie i zaplotła ręce na piersiach. Siedziała tak, wpatrując się w dywan, póki nie przyjechał ojciec. Bob zatrzymał się w drzwiach, zauważywszy pozycję obronną, jaką przybrała córka, a potem wszedł do środka, obrzucił wzrokiem Taylora i zwrócił się do Sarah: - Zadzwoniłaś rano do biura i prosiłaś, żebym spotkał się z tobą w domu, kiedy Lea wróci ze szkoły. Zapytałem dlaczego, ale nie chciałaś mówić przez telefon. Próbowałem dodzwonić się do twojego biura, lecz cię tam nie było. Zadzwoniłem do domu, a nawet do szkoły, żeby się upewnić, czy u małej wszystko w porządku. Okropnie mnie wystraszyłaś, wiesz? Chyba należą mi się jakieś wyjaśnienia. - Niech pan się nie złości na żonę, panie Johnson - wtrącił się Taylor. - Dla niej to też nie jest łatwe. - Przepraszam - odparł z oburzeniem w głosie Bob - ale kim pan właściwie jest? - Nazywa się Jack Taylor - powiedziała Sarah łagodnie i cicho. - Jest z biura szeryfa. - Gliniarz? - zapytała Lea ze zdziwieniem i obawą w głosie. - Jestem trochę jak Arnold Schwarzenegger w "Egzekutorze". Brak mi tylko takich mięśni i popularności - powiedział Taylor z uśmiechem. To była formułka, która miała za zadanie przełamać pierwsze lody. Czasem pomagało, ale nie teraz. - Nie lubię filmów z tym aktorem - odparła szorstko Lea. - Widziałem ten film. To o programie ochrony świadków, tak? - Aha. Właściwie nie jestem już w tym wydziale. Dziś jednak moja obecność jest ściśle związana z programem. - Jakim programem? - zapytała Lea. - Ochrony świadków. - Dobrze, ale ciągle nam pan nie powiedział, co ma 34 program ochrony świadków do nas - rzucił zniecierpliwiony Bob. - Chodzi o mnie - powiedziała ledwie słyszalnie Sarah. - O ciebie? - zdumiał się Bob. - O czym ty mówisz? Nie rozumiem. .- Jestem pod opieką programu ochrony świadków, Bob. Zawsze myślałam... miałam nadzieję... że uda mi się to utrzymać w tajemnicy przed wami. Myliłam się. Bob usiadł powoli na brzegu fotela. - O czym ty... o czym właściwie mówisz? - zapytał z wahaniem, z trudem próbując zrozumieć, o co chodzi. To nie miało sensu. - Nie jestem tą osobą, za którą mnie bierzesz - odparła. - Mamo, przerażasz mnie - powiedziała niepewnie Lea. - Kotku, chyba powinnaś iść do swojego pokoju - zwrócił się do córki Bob. - Chcę, żeby została - oświadczyła stanowczo Sarah. - Ma takie samo prawo jak ty znać całą prawdę. - A jaka właściwie jest ta prawda? - dopytywał się Bob. - Nie mam na imię Sarah. Moje panieńskie nazwisko nie brzmi wcale Wendell. Nie pochodzę z Ohio. Tak naprawdę, nigdy w życiu nie byłam w Ohio. Wszystko, co ci opowiedziałam o swojej przeszłości przed przyjazdem do Nowego Orleanu, było przygotowane dla mnie przez biuro szeryfa, kiedy włączono mnie do programu. - Więc ty... - urwał, nie mogąc nic powiedzieć. - Żyłam w kłamstwie przez szesnaście lat - skończyła za niego zdanie. - Gdzieś w głębi obawiałam się, że moja przeszłość może wyjść na jaw. Miałam jednak nadzieję, że do tego nie dojdzie. Modliłam się o to codziennie. Tylko że nie poskutkowało. Niestety, modlitwa nie wystarczy. 35 - Więc... w takim razie... kim ty właściwie jesteś? - wydusił powoli pierwsze logiczne pytanie, które mu przyszło do głowy. - Naprawdę nazywam się Annie Stratton. Wyrosłam w slumsach Chicago. To była okropna dzielnica. Miałam fatalnych przyjaciół. To było coś zupełnie przeciwnego do tego, co mam tu, teraz, z tobą i małą. Dlatego właśnie nigdy nie chciałam ci mówić o swojej prawdziwej przeszłości. Po co? - Kłamałaś... - Tak, kłamałam - przerwała mu ze złością Sarah. Była zła sama na siebie. - Nigdy nie było odpowiedniej chwili na to, by powiedzieć ci prawdę o sobie. Czułam to od naszego pierwszego spotkania. Sprawy, o których nie wiedziałeś, nie mogły cię zranić. - Do tej pory. - Zawsze miałam nadzieję, że uda mi się ukryć prawdę. Myślałam, że to wkalkulowane ryzyko. Pomyliłam się. - Dlaczego właściwie musiałaś zmieniać nazwisko? Zrobiłaś coś złego, mamo? Wszyscy spojrzeli na dziewczynę. Przez chwilę, podczas ostrej wymiany zdań zapomniano o niej. - Twoja matka nie zrobiła nic złego, Leah - odparł Taylor, zanim Sarah zdążyła coś powiedzieć. Sarah spojrzała niepewnie na Taylora, nim zwróciła się do córki: - Związałam się ze złymi ludźmi, kiedy miałam kilkanaście lat, kochanie. Był taki jeden. Nazywał się Frankie Genno. Byłam jego... byłam z nim związana. - To był twój chłopak? - próbowała wyjaśnić Lea. - Tak, chyba tak, chociaż właściwie nigdy tak o nim nie myślałam. Zaspokajał moje potrzeby. - Jakie potrzeby? - zapytał Bob. - Narkotyki - odparła ostro Sarah. - Byłam ćpunką, a on dealerem. Bez niego nie mogłam żyć. To był prosty układ. 36 Spojrzała w dół, na swoje stopy i przez chwilę próbowała pozbierać myśli. W końcu przemówiła opanowanym głosem: Dwa razy aresztowano mnie za posiadanie narkotyków. Po raz pierwszy wypuścili mnie po upomnieniu. Drugi raz miałam dostać wyrok. Gotowa byłam zrobić wszystko, żeby nie pójść do więzienia. Wiedziałam, że gliny od kilku lat próbują złapać na czymś Genno. Był dość mocno związany z mafią. Mimo to, nic na niego nie mieli. Zgodziłam się na układ. Wydam im Genno, a oni mnie nie oskarżą. Frankie planował wtedy napad na jubilera. Gliniarze kazali mi włączyć się do akcji, żebym mogła dostarczać im informacji na bieżąco. Frankie namówił do skoku dwóch kryminalistów. Ja byłam kierowcą. Policjanci kazali mi poczekać, aż wszyscy wejdą do sklepu, i odjechać. Potem policja miała wejść do środka, aresztować ich z łupem. Mieli udawać, że mnie aresztują, żeby nikt mnie nie podejrzewał. Wydawało im się, że wszystko mają pod kontrolą. Nie przewidzieli tylko jednego: paranoi Genno. Przyśpieszył napad o dwadzieścia cztery godziny. Powiedział nam dopiero w ostatniej chwili. Nie mogłam już powiadomić policji. Podwiozłam ich pod sklep i od razu pojechałam do budki telefonicznej, żeby zadzwonić na policję. Zanim dotarli na miejsce, wszystko się skomplikowało. Wewnątrz był policjant w cywilu. Zastrzelił jednego ze zbirów, który okazał się najlepszym przyjacielem Genno. Frankie zabił natychmiast z zimną krwią gliniarza i jego żonę. Kiedy policja przyjechała, drugi rabuś chciał się poddać. Frankie strzelił mu w plecy. Sam został ranny i aresztowany. Zorientował się, że to ja go sprzedałam, i przysiągł, że mnie zabije. To mną wstrząsnęło. Wiedziałam, że Frankie nie rzuca słów na wiatr. Dzięki temu wszyscy go poważali. Wtedy gliniarze wpadli na nowy pomysł. Jeśli będę zeznawać przeciwko Genno i opowiem o Jego powiązaniach z mafią, dadzą mi nowe nazwisko w programie ochrony świadków. To była moja jedyna szan- 37 sa, żeby wyrwać się z bagna Chicago i rozpocząć nowe życie. Byłam na odwyku i przed rozprawą już nie brałam. Frankie dostał propozycję zmniejszenia kary, jeśli będzie zeznawał przeciwko szefom mafii. Nie zgodził się i dlatego mafia dała mu spokój. Przez te wszystkie lata w więzieniu nic mu się nie stało. Postępował zgodnie z zasadami tego półświatka. Dostał dożywocie, bez możliwości zmniejszenia kary. Moje zeznania pomogły w aresztowaniu kilku członków mafii. Największą rybą był Manny Pannetta, bratanek szefa mafii. On zajmował się dystrybucją narkotyków w całym Chicago. Oczywiście mafia nie była zbyt zadowolona z moich zeznań, zwłaszcza brat Manny'ego. Tak mi przynajmniej powiedzieli w biurze szeryfa. Zaraz po procesie włączono mnie do programu ochrony świadków. Zmienili mi imię i nazwisko na Sarah Wendell. Wszystkie moje wcześniejsze dane zostały usunięte, by nikt nie mógł doszukać się powiązań ze mną. Umieszczono mnie w Nowym Orleanie. Już. W końcu to powiedziała. Prawda wreszcie wyszła na jaw. Tylko że Sarah wcale przez to nie czuła się lepiej. Zupełnie nie czuła się tak, jakby kamień spadł jej z serca. Może żyła z tym zbyt długo, by ten oklepany zwrot miał zastosowanie w jej wypadku, a może to ze względu na okoliczności jej uczucia wcale się nie zmieniły. Wtedy zauważyła łzy na policzkach córki. Tak była pochłonięta własną przeszłością, że nie zwracała uwagi na reakcję córki. Było w tym coś więcej niż łzy. W jej oczach ujrzała poczucie krzywdy. Lea naprawdę czuła ból. Sarah chciała ją przytulić, uścisnąć. Pragnęła ją pocieszyć, ochronić. Wiedziała jednak, że to ona jest przyczyną bolesnych odczuć córki. Sama czuła ból... - Lea, przykro mi - szepnęła ze łzami w oczach. - Tak mi przykro, kochanie. Chciałam cię obronić przed prawdą. Dlatego nigdy ci o tym nie powiedziałam. Wiem tylko jedno, gdyby nie to wszystko, ciebie nie byłoby na świecie, więc nie zamieniłabym przeszłości za skarby świata. Nie potrafię wyobrazić sobie życia bez ciebie. 38 - A ja chciałabym zmienić przeszłość - powiedziała Lea ze złością, która po chwili zmieniła się w płacz. - Już nawet nie wiem, kim jesteś. Cały czas kłamałaś. Całe życie. .- Rozumiem, że jesteś zła... - Nie traktuj mnie jak dziecko - wrzasnęła ze złością Lea. - Nie wiesz nawet, jaka jestem zła. Dlaczego nie wyjechałaś gdzieś indziej? Boże, żałuję, że się w ogóle urodziłam. - Odwróciła się i wybiegła z pokoju. - Żałuję, że mnie urodziłaś - pisnęła jeszcze na schodach, a po chwili usłyszeli trzaśnięcie drzwi jej pokoju. - O mój Boże, co ja zrobiłam? - szepnęła Sarah, ocierając łzy. Mimo bólu i strachu nie pobiegła za córką na górę. To by tylko pogorszyło sprawę. Postanowiła pójść do niej później, kiedy dziewczyna wyrzuci z siebie najgorsze uczucia w samotności, we własnym pokoju. Odwróciła się do Boba, który wciąż siedział na brzegu fotela. Łokcie oparł na kolanach i patrzył w podłogę. - Ty też masz zamiar na mnie napaść? - A powinienem? Lea wyraziła to dość jasno. - Bob powoli podniósł głowę, by spojrzeć na żonę. - Później będzie czas na wyrzuty. Teraz chciałbym się dowiedzieć, dlaczego musiałaś nam powiedzieć o swojej przeszłości. Pewnie ma to coś wspólnego z bratem tego gangstera, którego pomogłaś wsadzić za kratki. Odnalazł cię? - Manny i jego brat, Carlo, nie żyją. Manny zmarł w tydzień po uwięzieniu. Plotka głosi, że sam ojciec chrzestny kazał go zlikwidować. Nie, to nie ma nic wspólnego z mafią. Oni już dawno zostawili mnie w spokoju. - Skąd ta pewność? - zapytał Bob. - FBI ma zaufane źródło w mafii z Chicago - powiedział Taylor. - Dawno przestali się nią interesować. - Więc kto? - naciskał Bob. - Frankie Genno? - Niech pan to wyjaśni - zażądała Sarah. - To w końcu pańskie śledztwo. Taylor przekręcił się w fotelu, by siedzieć na wprost Boba. 39 - Opiekunem pańskiej żony był pierwotnie Ted Lomax. To on załatwił wszystkie sprawy związane z nowym miejscem i nazwiskiem. Od dwunastu lat nie miała z nim żadnego kontaktu. Ale nic dziwnego, skoro jej życie tak dobrze się ułożyło. Jednak kilka miesięcy temu mój wydział zaczął śledztwo w sprawie informacji, jakoby tajne dokumenty programu ochrony świadków wystawiono na sprzedaż na czarnym rynku. Mój partner Keith Yallow i ja zostaliśmy przydzieleni do tej sprawy. Wkrótce naszym głównym podejrzanym stał się Ted Lomax. Musieliśmy jednak przyłapać go na gorącym uczynku, by go aresztować. Nie wiem, czy ktoś go ostrzegł, czy po prostu był bardzo ostrożny, ale przez ostatni miesiąc nie robił nic podejrzanego. Już zaczynaliśmy się zastanawiać, czy zasadzamy się na właściwego człowieka, kiedy nie dalej jak wczoraj znaleziono go martwego w jego mieszkaniu w Chicago. Taylor zamilkł na chwilę i spojrzał w stronę drzwi, by się upewnić, że Lea nie słucha. Potem pochylił się i ściszając głos, powiedział: - Zanim zmarł, torturowano go. Wręcz pastwiono się nad nim. To było okropne. Stwierdziliśmy także, że wszystkie dane dotyczące świadków, które miał w komputerze, zostały usunięte. Możliwe, że zrobił to sam, nim go zamordowano, jednak sądząc po obrażeniach na jego ciele, musiał powiedzieć swoim oprawcom wszystko, co chcieli wiedzieć, byle tylko przestali go torturować. Inna wersja wydarzeń martwi mnie jeszcze bardziej. Muszę przyznać, że jest też bardziej prawdopodobna. Możliwe, że zabójcy Teda skopiowali wszystkie dane programu na dyskietkę i wyczyścili zawartość komputera. Odtworzenie całego szeregu utajnionych danych zajmie nam sporo czasu. Były tam bowiem szczegółowe informacje, z oczywistych powodów znane tylko Lomaxowi. - Więc istnieje możliwość, że zabójcy już mają wszystkie poufne dane Sarah - zakończył Bob. 40 - Musimy przyjąć taką wersję - zgodził się Taylor. - A jeśli tak jest, mogą sprzedać je Genno za odpowiednią cenę - dodał Bob. - Na to też musimy być przygotowani. - Więc co teraz? - zapytał Bob zadziwiająco spokojnie, zważywszy na okoliczności. Musiał jakoś przełknąć prawdę o żonie i nic innego nie mogło go już wyprowadzić z równowagi. - Tak jak wszyscy świadkowie Lomaxa, pani i jej rodzina będziecie pod całodobowym nadzorem, póki zabójcy nie zostaną złapani, a akta odzyskane. W tej chwili nadzór policyjny to tylko środki ostrożności. Wolelibyśmy jednak przewieźć was do innego domu, by lepiej móc was chronić. Mamy taki dom za miastem, tylko dwadzieścia minut samochodem do centrum. - Jeśli Frankie dowie się, gdzie jestem, nie zawaha się wynająć kogoś, by mnie zabił - powiedziała Sarah, przerywając ciszę, która zapadła w pokoju. - A jeśli nie on, to jego matka, jeśli jeszcze żyje. - Żyje - odparł Taylor. - Jego matka? - zapytał zaciekawiony Bob. - Frances Genno to słodka, przemiła kobieta - powiedziała Sarah, wracając pamięcią do przeszłości - tylko nie wolno jej wejść w drogę i zrobić czegoś wbrew jej małemu synkowi. Kiedy ktoś uczyni coś takiego, staje się najbardziej złośliwą, pałającą chęcią zemsty wiedźmą. Uwielbia swego synka tak, jak on ją. O mało nie umarła, kiedy go uwięziono. Musieli ją siłą powstrzymywać, kiedy weszłam na salę sądową, by zeznawać przeciwko niemu. Sędzia usunął ją z sali, bo bez przerwy wykrzykiwała jakieś przekleństwa pod moim adresem. Kiedy ją sprowokować, może być straszna. - Ona również jest pod stałym nadzorem. Problem w tym, że już mogła kogoś wynająć, by panią zabił. Dlatego nalegam, byście się państwo jak najszybciej przenieśli do przygotowanego przez nas domu - dodał Taylor. 41 - A Lea, co z jej szkołą? - zapytał Bob. - Ma przestać się uczyć? - Nie, będzie chodzić do szkoły - zapewniał go Taylor - tylko, że teraz będzie za nią podążał ktoś z ochrony. Niech się pan nie martwi. Oni są przeszkoleni, by nie rzucać się w oczy. Tylko Lea będzie wiedziała, że mają ją śledzić, jeśli oczywiście zdecydujecie się jej powiedzieć. - Chyba przez następnych kilka dni nie będziemy musieli martwić się jej szkołą - stwierdziła Sarah. - Będzie potrzebowała trochę czasu, żeby jakoś przyjąć to, co jej powiedziałam. Cały świat przewrócił jej się do góry nogami w ciągu kilku minut. - A mój to co? - Ty nie masz piętnastu lat, Bob. Od tej pory będzie potrzebowała twojej pomocy. Dlatego sądzę, że powinniście się przeprowadzić, póki sytuacja się nie unormuje. Jestem pewna, że pan Taylor zapewni ci odpowiednią ochronę, kiedy będziesz w pracy. - To żaden problem - odparł Taylor jakby nieobecny, ale już spoglądał podejrzliwie na Sarah. - Może się mylę, ale z pani słów wnioskuję, że pani nie ma zamiaru dołączyć do męża i córki. Jeśli nie, to co ma pani zamiar zrobić? - Nie myli się pan. Mam zamiar tu pozostać. - To wykluczone - powiedział krótko Taylor. - To zbyt niebezpieczne. Byłaby pani łatwym celem. - Tego właśnie chcę. Jeśli ktoś spróbuje mnie zabić, będzie wiadomo, że Frankie ma moje dane. Tylko tak mogę się upewnić. - Nie, to zbyt niebezpieczne. - Nie mam zamiaru ryzykować życia rodziny, panie Taylor. On chce mnie, więc niech spróbuje. - A co będzie, jeśli coś pójdzie nie tak i zabójca panią trafi? - Mam zamiar zaryzykować - powiedziała i podniosła 42 dłoń, by powstrzymać Taylora, który już miał zamiar zaprotestować. - To nie podlega dyskusji. Zostaję tutaj. To wszystko. Jest tylko pytanie, czy pan zechce mi pomóc? Więzienie Stateville. Droga 53, w pobliżu Joliet, Illinois. Sześć tysięcy trzysta metrów kwadratowych. Otoczone dziesięciometrowym murem. Wieżyczki wartownicze obsadzone są uzbrojonymi wartownikami. Więzienie może pomieścić tysiąc pięciuset osadzonych, jest jednym z najlepiej strzeżonych więzień. Frankie Genno siedział zamyślony na pryczy w swojej celi. Plecami opierał się o ścianę, rękoma obejmował kolana, które przycisnął do klatki piersiowej. W ciągu osiemnastu lat pobytu w Stateville jego wygląd zmienił się niewiele. Rozczochrane włosy wciąż były długie i spadały w nieładzie na luźny kołnierzyk więziennego ubrania. Gęsta broda ciągle była potargana i nierówna. Oczy, zimne, kobaltowoniebieskie pozostawały żywe i skupione. Wyglądało na to, że nie zwraca zupełnie uwagi na panujący wokół hałas. Z łatwością odcinał się od wrzasków i kłótni, dobiegających z sąsiednich cel. Więźniowie przy użyciu lusterek spoglądali na siebie i rozmawiali głośno. On sam prawie nie rozmawiał z nikim. Większość ze skazańców uważał za intelektualnie znacznie słabiej rozwiniętych niż on sam i miał ich w głębokiej pogardzie. Wyjątkiem był tylko jeden człowiek zwany Kaznodzieją. Frankie nigdy otwarcie nie okazywał współwięźniom pogardy. W takim miejscu mogło się to źle skończyć, zwłaszcza że miał wyrok dożywocia. Traktował więc wszystkich tak samo. Ignorował ich. A oni, w większości, ignorowali jego. Jednak kiedy już miał coś do powiedzenia, wszyscy bez wyjątku uważnie go słuchali. Jeśli czegoś potrzebował, zwykle, 43 za odpowiednią cenę, mógł to otrzymać. Nikt o nic go nie pytał. Te podstawowe zasady bardzo przydawały się w takim miejscu, zwłaszcza gdy coś było mu naprawdę potrzebne. Według tych zasad żył tu przez osiemnaście lat i wyglądało na to, że równie dobrze przeżyje pozostałą część wyroku... albo do końca swego życia, co i tak oznaczało jedno i to samo... Miał własną celę. Wolał oczywiście samotność, ale nawet gdyby kiedyś przydzielono kogoś do jego celi, tak jak to się działo przez pierwszych dwanaście lat wyroku, zupełnie by mu to nie przeszkadzało. Ignorowałby go, tak jak innych. Pieprzyć ich, nic im nie był winien. Mieli jedynie wspólną celę. Nic więcej. Tylko jeden obraził się z powodu jego małomówności. Garus, w więziennym slangu recydywista, który miał kontakty seksualne ze wszystkimi swoimi współtowarzyszami z celi w więzieniach w całym kraju. Tak się przynajmniej chwalił, zanim znalazł się w szpitalu z rozwaloną nerką. Lekarz stwierdził, że musiał dostać niezwykle silny cios w plecy, bo nerka była poważnie uszkodzona. Garus twierdził, że przewrócił się i spadł plecami na pryczę, choć na całym ciele nie miał żadnych innych obrażeń. Kiedy go w końcu wypisali ze szpitala, poprosił o przeniesienie do innego bloku. Frankie Genno zawsze był dumny ze swej umiejętności powodowania uszkodzeń wewnętrznych przy minimalnej ilości zewnętrznych objawów na ciele ofiary. Ofiara. To było słowo, które teraz doskonale rozumiał. To właśnie on w ciągu ostatnich osiemnastu lat był ofiarą. W przeciwieństwie jednak do wielu przestępców z Stateville nigdy nie przedstawiał siebie jako ofiary niesprawiedliwego systemu sądownictwa. Przyznał się w sądzie do zamordowania gliniarza i jego żony. Przyznał, że zamordował pieprzonego Julesa Merilla. Przyznał się i zasłużył na więzienie do końca życia. Nie zasługiwał jednak na to, by sprzedała go jego kobieta, jedyna, poza matką, do której coś czuł. Na swój dziwny sposób 44 kochał Annie. Co do tego nie miał wątpliwości. Ona odpłaciła mu za to zdradą. Ty głupcze. Ile razy mówił to sam do siebie w ciągu ostatnich osiemnastu lat? Teraz był już wreszcie bliski odpłacenia jej za wszystko. Kaznodzieja świetnie się spisał. Naprawdę nazywał się Paul Klyne. Klyne, były najemnik, walczył w ciągu swojej dwudziestoletniej kariery żołnierskiej w wielu krajach. Jedynie z nim Frankie potrafił się zaprzyjaźnić. Nazwał go Kaznodzieją, kiedy Klyne zwierzył mu się, że między kontraktami udawał w Miami księdza. Władze nigdy nie powiązały go z przestępstwami, jakie popełnił przebrany w sutannę. Przezwisko to obaj utrzymywali w tajemnicy. Klyne też wolał nie spoufalać się z pozostałymi więźniami. W przeciwieństwie do Genno Klyne lubił prowokować bójki. Nieważne, czy pobił się ze współwięźniem, czy odpyskował klawiszowi, byle coś się działo. Wiele razy był w karcerze, a lanie, jakie tam dostawał, nie odnosiło pożądanego skutku. Klyne pozostawał odporny na ból. Miał zresztą wiele blizn i chętnie opowiadał o tym, jak je zdobył. Genno nie mógł sprawdzić, czy te historie były prawdziwe, ale dla niego brzmiały przekonywająco. Niektórzy nazywali Klyne'a psychopatą, inni socjopatą. Większość mówiła, że jest po prostu pieprznięty, ale nikt nie odważył się powiedzieć mu tego prosto w twarz. Klyne był na wolności od niedawna, kiedy zastępca szeryfa Ted Lomax skontaktował się z matką Genno, proponując jej sprzedaż tajnych danych Annie Stratton. Pani Genno przekazała wiadomość synowi, a on kazał jej się skontaktować z Kaznodzieją. Klyne był zawsze chętny do pracy za odpowiednią cenę. Matka działała jako pośrednik między Genno i Klyne'em. Wspólnie uzgodnili, że warto byłoby się spotkać z Lomaxem i dogadać z nim. Cena za akta okazała się nieziemska. Matka postanowiła wziąć kredyt pod zastaw domu lub nawet sprzedać go. Genno nie chciał o tym słyszeć, inny sposób. Mogli wziąć, co chcieli. Tak też Klyne 45 uczynił dwa dni wcześniej w Chicago. Na razie tyle Genno dowiedział się z gazety dziś rano. Klyne musiał zabić Lomaxa, żeby zatrzeć ślady. Miał teraz wszystkie jego dane na jednej dyskietce. Na wolnym rynku było to warte grube pieniądze. Genno nie chciał na tym zarobić. Jemu forsa i tak się nie przyda, więc wymyślił własny plan. Postanowił pozwolić Kaznodziei zatrzymać dyskietkę, ale w zamian miał znaleźć i zabić Annie. Jego matka miała się z nim spotkać dziś rano i omówić szczegóły... - Genno, masz gościa - usłyszał głos z korytarza. - Wstawaj. To twoja mamusia. Oficer więzienny Doug D'Amato był najstarszym pracownikiem Stateville. Dwanaście lat nienagannej służby, może z wyjątkiem bicia batem, które aplikował osadzonym, kiedy złe zachowanie zmusiło go do przeniesienia ich do karceru. D'Amato był wcześniej sierżantem w jednostce szkoleniowej Marines. Święcie wierzył, że kara jest nieodzownym i skutecznym środkiem nauczania. Był dumny z faktu, że nigdy nie użył bata na kogoś, kto na to nie zasłużył. Był autorytetem w dziedzinie dyscypliny, więc więźniowie mu nie podskakiwali. No, czasem jakiś dureń, który dopiero co wysiadł z autobusu dowożącego więźniów i sądził, że zrobi dobre wrażenie na współwięźniach, rzucając jakąś przemądrzałą uwagę klawiszowi. Tego błędu nigdy później już nie popełnił. D'Amato na pewno tego dopilnował. - Dzień dobry, Dougie - usłyszał za plecami cichy głos kobiecy, który wyrwał go nagle z zamyślenia. Jak zwykle wyobrażał sobie, jak znęca się za pomocą bata nad bezbronnym więźniem odesłanym do karceru. Każdy ma jakieś marzenia. - Podczas ostatnich kilku wizyt nie widziałam cię tu - ciągnęła kobieta. - Jak rodzina? Cheryl i chłopcy? D'Amato uśmiechnął się szeroko. 46 Moja rodzina ma się dobrze, pani Genno. Dziękuję. Czy Frankie dobrze się ostatnio zachowywał? Zawsze pytała o to samo, kiedy przychodziła z wizytą do syna. Odpowiedź zawsze była taka sama. Jakby nie wiedziała. Frankie od przyjazdu do Stateville był idealnym więźniem. Nigdy nie wdawał się w bójki, nigdy nie pyskował strażnikom. Nigdy nawet nie był w karcerze w przeciwieństwie do swego kolegi, Klyne'a. Ci dwaj byli jak papużki nierozłączki. D'Amato nie żałował, że Klyne już wyszedł. Niedługo i tak znów znajdzie się za kratkami. - Dobrze pani wie, że Frankie jest grzeczny - odparł. - Szkoda, że inni więźniowie się tak nie zachowują. Nasza praca byłaby wtedy znacznie łatwiejsza. - Gdyby tak było, straciłbyś robotę - powiedziała, dotykając opuszkiem palca jego torsu. Doug D'Amato polubił Frances Genno od pierwszej wizyty w Stateville, po tym jak sprzedała wszystko, co miała w Chicago, i przeprowadziła się do niewielkiego szeregowca w Joliet, żeby być bliżej syna. Gdyby jej nie znał i spotkał na ulicy, pomyślałby, że wygląda jak typowa babcia, zupełnie jak te, które pojawiają się w cukierkowych reklamach telewizyjnych. Była drobna i niska, srebrnosiwe włosy upinała w kok. Nosiła okulary i zawsze ubierała się bardzo konserwatywnie. Dziś miała na sobie kwiecistą suknię do kostek zapiętą aż po szyję i białe buty. Słyszał, że podobno próbowała zaatakować byłą dziewczynę jej syna, kiedy ta zeznawała przeciwko niemu. Mówiono, że szarpała się ze strażnikami w sądzie, jak usiłowali usunąć ją z sali. Zaatakowała prokuratora parasolką na schodach prowadzących do sądu, kiedy skazano jej syna na dożywocie bez możliwości wcześniejszego zwolnienia. Trudno mu było uwierzyć, że to ta sama kobieta. Znał ją jako cichą, bogobojną matronę o nienagannych manierach, która raz na tydzień rozpieszczała strażników, serwując im wyśmienite, domowej roboty ciasteczka z polewą czekoladową. Zawsze były świeżutkie, 47 jeszcze ciepłe. Wszyscy strażnicy mieli słabość do Frances Genno. - Jest już pani syn, pani Genno - obwieścił D'Amato, wskazując szurającą nogami postać, która pojawiła się w okratowanych drzwiach. Strażnik szedł tuż za nim. Podeszła do kraty i usiadła naprzeciw syna. Ręce miał przypięte kajdankami do grubego, skórzanego pasa. - Cześć, mamo - powiedział Genno, uśmiechając się przymilnie przez kraty. - Dobrze wyglądasz. - Ty też, Francis. Tylko ona używała pełnego imienia, zwracając się do syna. Nigdy go nie lubił, ale też nigdy jej tego nie powiedział. To ona wybrała mu imię tuż po narodzinach, a Frankie na pewno umyślnie nie sprawiłby przykrości matce. - Byłaś dziś rano w kościele? - zapytał szeptem. - Mówiłam ci podczas ostatniej wizyty, że dziś rano pójdę do kościoła i porozmawiam z Kaznodzieją - zbeształa go łagodnie, jakby wciąż był małym chłopcem. - Nawet odmówiłam specjalną modlitwę i podziękowałam Najwyższemu za to, że ta kobieta znów wypłynęła. W końcu sprawiedliwości stanie się zadość, Francis. - Czy Kaznodzieja powiedział, kiedy uda mu się do niej dotrzeć? - dopytywał się Genno, umiejętnie kryjąc pogardę dla religijnych hocków-klocków matki. Dobrze mu to szło, ponieważ ćwiczył wiele lat. Już dawno stwierdził, że jeśli jest jakieś niebo, a miał co do tego wątpliwości, on na pewno tam nie trafi. Nie z taką kartoteką. - Dotrze do niej niedługo, za odpowiednią cenę - odparła ze słodkim uśmiechem. - Już uzgodniliśmy, że nie będziemy o tym rozmawiać, póki wszystko się nie zakończy. - Za odpowiednią cenę? - syknął Genno ze złością. - Ten skurwysyn i tak zarobi na tym fortunę. - Francis, proszę, nie bądź wulgarny - zbeształa go znów, kręcąc głową z dezaprobatą. - Już omówiłam z Kaznodzieją cenę. Połowa teraz, połowa po wszystkim. 48 - Mamo, skąd weźmiesz pieniądze, żeby mu zapłacić? Wiem dobrze, że nie masz dużo... - Francis, wystarczy już - przerwała mu cicho, ale stanowczo. - Nie musisz się martwić o pieniądze. To sprawa między mną a Kaznodzieją. - Nie pytam, ile mu płacisz, ale skąd wzięłaś pieniądze w tak krótkim czasie? - powiedział, a po chwili na jego twarzy pojawiło się przerażenie. - Jezu, chyba nie sprzedałaś domu? - Nie wzywaj imienia Boga na daremno! Nie, nie sprzedałam domu. Jeśli już musisz wiedzieć, miałam trochę pieniędzy na długoterminowym koncie. Odłożyłam specjalnie na taką okazję. Zdziwiłbyś się, ile jest z tego odsetek po siedemnastu latach. Nawet mi coś zostanie po opłaceniu Kaznodziei. Zadowolony? A może mam ci powiedzieć, jaką dokładnie sumę udało mi się zaoszczędzić? - Przepraszam, mamo. Nie wiedziałem o tym koncie długoterminowym. - Nie uważałam za stosowne mówić ci o tym. Poza tym, nie lubię rozmawiać o pieniądzach. Sam wiesz. - Kiedy Kaznodzieja ma zamiar ruszyć? - Nie wiem - powiedziała, a potem dodała - nie pytam. Ta strona sprawy mnie nie dotyczy. Zapewnił jednak, że skontaktuje się ze mną, jak tylko skończy. Tylko tyle chciałam wiedzieć. - Tak wiele lat już minęło. - Pan Bóg nierychliwy, ale sprawiedliwy. Książę apostołów, święty Piotr mówił: Chwała tym, co cierpliwie znoszą swą karę, choć na nią nie zasłużyli. - Dobrze, mamo - odparł znudzony Genno. Spojrzała na syna z odrobiną zdziwienia, a potem zapytała: - Potrzebujesz czegoś, Francis? Przyniosę następnym razem. - Wiesz, że jest tylko jedna rzecz, której pragnę, odkąd tu jestem. Czekam na to już osiemnaście lat. Teraz w końcu 49 mam to w zasięgu ręki. To wspaniałe uczucie, naprawdę wspaniałe. - Powiadomię cię o wszystkim, jak tylko Kaznodzieja da mi znać. - Położyła palec na ustach, po czym przycisnęła go do kraty. - Dbaj o siebie, Francis. Niech cię Bóg błogosławi i ma w swojej opiece. - Ciebie też, mamo - powiedział Genno z porozumiewawczym mrugnięciem. Nie lubił sentymentalnych gestów. Skinął na strażnika, stojącego za drzwiami. Mężczyzna pomógł mu wstać i wyprowadził go z sali wizyt. Nie spojrzał nawet na matkę. Nigdy na nią nie patrzył, kiedy wychodził. - Dziś wizyta była krótka, pani Genno - zauważył ze zdziwieniem Doug D'Amato, gdy starsza pani podeszła do niego. - Zwykle wychodzicie ostatni. - Powiedzieliśmy sobie, co mieliśmy do powiedzenia. Czasem to wystarczy - uśmiechnęła się pośpiesznie. - Do zobaczenia następnym razem, Dougie. Oczywiście, jeśli będziesz na służbie. Mam nadzieję, bo przyniosę te ciasteczka z polewą czekoladową, które tak lubisz. - Z polewą czekoladową? - zapytał D'Amato, oblizując się. Już czuł ślinę nabiegającą do ust. - Mam nadzieję, że będę, bo inaczej nie uda mi się ich nawet powąchać. Od razu znikają jak kamfora. Kiedy pani znów przyjdzie? - Naprawdę nie wiem, ale mam nadzieję, że już wkrótce - odparła z przejęciem. Godzinę? Półtorej godziny? Sarah nie wiedziała, jak długo siedziała przy stole kuchennym. Rolety były zasłonięte. Tylne drzwi zamknięto na klucz. Taylor dopilnował tego, nim pojechał z Bobem do biura. Grupa operacyjna obserwowała już dom. Nikt nie mógł niezauważony podejść do niego. Niewielkie pocieszenie, jeśli zabójca miał karabinek snajperski. Ale prze- 50 cież mogła ukryć się w wyznaczonym przez federalnych domu. Odmówiła. Nie żałowała swojej decyzji. Już postanowiono, że Bob i Lea przeprowadzą się tam dziś wieczorem. Bob nie wróci do pracy, póki sytuacja się nie wyjaśni. Pojechał tylko do biura ustalić kilka spraw. Lea też nie wróci do szkoły. To zbyt ryzykowne. Tak ustalili wspólnie z Bobem. Przynajmniej w tym się zgadzali. Trzeba przyznać, że nie zareagował tak, jak się spodziewała. Nie awanturował się. Nie wypominał jej nic. Po prostu przyjął to do wiadomości. Może był jeszcze w szoku i pretensje przyjdą później. Nie winiłaby go nawet, gdyby był wściekły. Jak sama zareagowałaby, gdyby role się odwróciły? Małżeństwo zbudowane na kłamstwie i oszustwie. Jeśli wcześniej chwiało się w posadach, to teraz przeżyło wstrząs o sile dziesięć w skali Richtera. Mieli jeszcze szanse je ocalić? Bezwiednie chwyciła stojący przed nią kubek kawy i upiła łyk. Twarz wykrzywiła jej się ze wstrętem i wypluła zimny płyn z powrotem do kubka. Wstała, podeszła do zlewu i wylała kawę. Spojrzała na blat kuchenny i zauważyła leżącą tam teczkę. Nie przypominała sobie, by przyniosła ją do kuchni po wyjściu Boba i Taylora. Ale jak inaczej mogła się tam dostać? Jedno ze zdjęć wystawało ze środka. Roześmiana Renee Mercier z głową lekko zwróconą w stronę aparatu. Sarah miała wrażenie, że kobieta śmieje się z niej i kpi. Przez chwilę miała ochotę podrzeć zdjęcie na strzępy. Spojrzała na nie z pogardą. Szybko jednak odzyskała spokój i wepchnęła fotografię z powrotem do teczki. Dziś rano kusiło ją, żeby pojechać prosto do biura Boba, rzucić mu teczkę na biurko i domagać się wyjaśnień. Chciała patrzeć, jak wije się niczym piskorz, kiedy go zapyta, z jakiego powodu miałaby mu znów zaufać. Zaufanie? Po dzisiejszym dniu to słowo trochę się nadwyrężyło. Jak mogłaby zapytać go o kochankę, kiedy sama nie miała do niego dość zaufania, by opowiedzieć mu o swoim dotychczasowym życiu? Zresztą nie myślała o sprawie Renee Mercier, od kiedy na scenie pojawił się Jack Taylor. To nie 51 było teraz ważne. Sprawa pozostanie w cieniu, póki nie rozwiąże się problem Genno. Łatwiej mówić, niż zrobić, zwłaszcza że Taylor nie był pewien, czy Frankie wie coś o jej życiu w Nowym Orleanie. Musiała założyć, że tak właśnie jest. Dlatego postanowiła zostać w domu. Przynęta. Tylko tak mogła wywabić potencjalnego zabójcę z ukrycia. Jednak nawet gdyby udało im się złapać drania, Genno po prostu wynajmie innego na jego miejsce. Przecież policja nie może zrobić nic, by go powstrzymać. Już odsiadywał wyrok dożywocia. Co jeszcze mogliby mu zrobić? Takie myśli zaprzątały jej umysł od kilku godzin i sprawiały, że nie mogła się uspokoić. Czy wystawienie się na przynętę rozwiąże jej problem? Taylor i jego ludzie nie mogą bez końca ochraniać jej rodziny. Wcześniej czy później Genno dorwie ją albo jej bliskich. Oczywiście, jeśli wie, gdzie jest. Wszystko sprowadzało się właśnie do tego. To zamknięte koło. Frankie Genno powrócił do jej życia. Tego się obawiała... Odgłos spuszczanej wody na górze przerwał jej myśli. To pierwsza oznaka życia, jaką dała Lea, od kiedy wybiegła z salonu i zamknęła się w swoim pokoju. Mimo że Sarah bardzo chciała pójść na górę do pokoju córki, zgodnie z tym, co podpowiadał rozsądek, wolała dać jej trochę czasu, żeby sobie wszystko przemyślała. Niech zrobi pierwszy krok. Nie wiedziała, czy spuszczanie wody było tym właśnie krokiem, ale Sarah musiała, a raczej chciała potraktować to jako pretekst, żeby porozmawiać z córką. Chciała wyczuć grunt. Pewnie jeszcze nie jest gotowa, pomyślała z goryczą. Nie mogła jej winić za to, jak się zachowała. Jak czułaby się, gdyby jej matka... ale w końcu jej matka była alkoholiczką, która sprzedałaby córkę za butelkę whisky. Pewnej nocy usłyszała, jak matka negocjuje cenę z jakimś mężczyzną. Kiedy była dzieckiem, wielu obcych przewijało się przez jej dom. Usłyszała, że ten człowiek daje matce pięćdziesiąt dolarów... za stosunek z córką. Miała wtedy siedem lat i choć była bardzo samodzielna, to jednak wciąż pozostawała małą 52 dziewczynką. Pamiętała chwilę ciszy, jaka nastąpiła po tej propozycji. Zdaje się, że matka poważnie rozważała taką możliwość. Nie zgodziła się w końcu, ale sam fakt poczynił spustoszenie w psychice dziecka. Co za matka...? Zapomnij o tym, pomyślała z odrazą. Nie czas na rozdrapywanie starych ran. Teraz nie można myśleć o matce, ale o sobie i córce. Wyszła z kuchni i zatrzymała się przed schodami. Pokój córki był na samej górze, naprzeciwko schodów. Wiedziała, że Bob był u niej przed wyjazdem. Powiedział jej o zamordowaniu Lomaxa i prawdopodobieństwie, że Frankie jest teraz w posiadaniu tajnych danych świadków, więc życie ich wszystkich jest w niebezpieczeństwie i muszą się wyprowadzić. Z tego, co usłyszała, nie powiedział dziewczynie, że jej matka ma zamiar zostać w domu i nie wyjeżdża z nimi. Sarah nie mogła go za to winić. Drzwi były otwarte. Sarah postanowiła iść na górę. Nie była to trudna decyzja, ale czuła dziwne kłucie w żołądku, kiedy powoli wchodziła po schodach. Miała wrażenie, że w każdej chwili Lea może jej zatrzasnąć drzwi przed nosem. Wstrzymała oddech, nim weszła na sam szczyt schodów. Dawno już minęły dni, kiedy Lea pozwalała im wchodzić do swego pokoju bez zaproszenia. Była teraz młodą kobietą i tak też musiała być traktowana. Sarah wzięła głęboki oddech, by uspokoić nerwy, i zapukała cicho. Nie usłyszała odpowiedzi. Zapukała jeszcze raz, tym razem głośniej. - Idź sobie. Nie mam ci nic do powiedzenia - zawołała ze środka Lea. - Lea, musimy o tym porozmawiać - nie ustępowała Sarah, ale nie próbowała nawet przekroczyć progu. - Proszę, mogę wejść? - To twój dom. Nie mogę ci zabronić - padła ostra odpowiedź. - Wiesz dobrze, że bez twojego pozwolenia nie wejdę do twojego pokoju. 53 - Dobrze, wchodź - odparła niechętnie po długiej ciszy. Sarah uchyliła drzwi i z niepokojem zajrzała do środka. Córka leżała na łóżku z rękoma pod głową, wpatrując się w sufit. Sarah weszła do środka i zatrzymała się przy łóżku. Lea wciąż zachowywała się, jakby nie zauważała obecności matki, która usiadła na brzegu łóżka. Zwykle Sarah wiedziała, co powiedzieć, do tej pory miały ze sobą dobry kontakt, a teraz nie wiedziała nawet, od czego zacząć. Nie umiała wyjaśnić, dlaczego przez wiele lat ją oszukiwała. - Okłamywałaś mnie - powiedziała Lea cicho i beznamiętnie, nim Sarah zdążyła wydusić choćby słowo. Była wdzięczna córce za to, że przerwała ciszę. Nie ułatwiało jej to zadania, ale miała przynajmniej punkt zaczepienia. - Tak, okłamywałam cię. Okłamywałam ojca. Właściwie okłamywałam każdego, kto zapytał mnie, co robiłam, zanim przyjechałam do Nowego Orleanu. Nie jestem z tego dumna, ale tak właśnie musiałam postąpić. Tylko tak mogłam zapomnieć o przeszłości. - Ale tak naprawdę nigdy o niej nie zapomniałaś, co? - Zawsze wiedziałam, że kiedyś to do mnie może wrócić, ale musiałam podjąć ryzyko, jeśli chciałam stworzyć sobie nowe życie. To, jakie wiodłam w Chicago, nie miało przyszłości - powiedziała Sarah i delikatnie położyła dłoń na nodze córki. Lea nie cofnęła się. To dodało matce odwagi. - I nawet gdybym postanowiła zignorować rady pracowników biura szeryfa i zdecydowała się powiedzieć o tym ojcu lub na przykład tobie, kiedy właściwie byłby odpowiedni czas na zrzucenie na was takiej bomby? Jeśli potrafisz odpowiedzieć na to pytanie, jesteś lepszą osobą niż ja. Dręczyło mnie to od chwili, kiedy zrozumiałam, że zakochałam się w twoim ojcu. Nigdy nie było na to odpowiedniej chwili. Musiałam z tym żyć przez ostatnie szesnaście lat i wierz mi, nie było to łatwe. 54 - Rozumiem, mamo - Lea usiadła i poprawiła poduszki pod plecami - a jednak ciągle czuję się oszukana. Przez tyle lat nas okłamywałaś. - To było oszustwo - zgodziła się Sarah. - Nie zrobiłam tego jednak z wyboru, ale z konieczności. Wierzysz mi, kochanie? - Chyba tak - odparła Lea bez przekonania. - Rozumiem twój sceptycyzm. Twoje życie przewróciło się do góry nogami, uczucia zostały poruszone do głębi. Jesteś zła i zagubiona. Czujesz żal i gorycz. Nie ufasz nikomu. Pewnie czujesz się bardzo samotna - powiedziała Sarah, uśmiechając się lekko. - Ja przeżyłam to samo. Tak się czułam, kiedy zagrozili, że mnie zamkną, jeśli nie będę zeznawać przeciwko Genno. W Chicago przestało być dla mnie bezpiecznie. Teraz, kiedy patrzę na to z perspektywy czasu, stwierdzam, że dobrze się stało, ale wtedy tak tego nie widziałam. Wtedy czułam, że mnie oszukano. Kiedy zakończył się proces i zmieniono mi nazwisko, po czym rzucono na głęboką wodę, gdzieś, w nieznanym mi mieście, czułam się zagubiona. O Nowym Orleanie wiedziałam tylko tyle, że raz do roku odbywa się tam święto Mardi Gras. Nie miałam tu przyjaciół i rodziny. Byłam zupełnie sama. - Otarła łzę, która potoczyła się z kącika oka. - Taka samotność może sprawić, że gdzieś w środku narasta strach, którego nie możesz się pozbyć, choć bardzo się starasz. Leżałam w nocy, nie mogąc spać. Nie wiedziałam, co będzie ze mną jutro. To mnie przerażało. Boże, tak się bałam, bo wciąż miałam przed oczami obraz Genno wyciąganego siłą z sali sądowej, który krzyczał do mnie, że się zemści. Do dziś śnią mi się koszmary. Nigdy się ich nie pozbędę. Tylko że teraz udało mi się już do tego przyzwyczaić. To cena, jaką płacę za swoje grzechy. Po co miałabym dzielić się tymi strasznymi wspomnieniami z jedyną osobą, która znaczy dla mnie tyle, co cały świat? Zrobiłabym wszystko, co w mojej mocy, by ochronić cię przed przeszłością. Przy- 55 kro mi, że to się nie udało, kochanie. Nawet nie wiesz, jak bardzo mi przykro. W oczach dziewczyny pojawiły się łzy i wyglądała, jakby miała coś powiedzieć, ale po chwili zdjęła nogi z łóżka, wstała i podeszła do okna. Powstrzymała łzy i otarła lekko opuszkami palców te, które już toczyły się po policzkach. Spoglądała na ogród. Sarah chciała ją ostrzec, by nie podchodziła do okna, ale zanim otworzyła usta, córka wróciła na łóżko. Znów była spokojna. - Opowiedz mi o tym Genno - poprosiła. Sarah siedziała przez chwilę zaskoczona dziwną prośbą. Po chwili zapytała: - Co chcesz o nim wiedzieć? - Kochałaś go? Sarah zamyśliła się i zacisnęła usta. - Nie, teraz wiem, że po prostu byłam od niego zależna. Nie kochałam go. Frankie był przede wszystkim dealerem. Dawał mi to, czego potrzebowałam, i wtedy, kiedy potrzebowałam. Fakt, że był moim chłopakiem, był o tyle korzystny, że mogłam dostać działkę, kiedy tylko przyszła mi ochota. - Musiałaś mu za to płacić? - Nie. - Więc miał seks za działkę, tak? Te słowa zraniły ją głęboko, ponieważ powiedziała je jej własna córka. Ale jak mogła rozzłościć się na nią? Zresztą nie było to niezgodne z prawdą. - Wtedy przespałabym się pewnie z każdym, gdybym dostała za to działkę - odparła otwarcie, postanawiając nie ukrywać już niczego przed córką. - Kiedy wszystko cię boli, myślisz tylko o tym, skąd wziąć następny strzał. Godność to ostatnia rzecz, o jaką się wtedy dba. Takie są ćpuny. Nie mają do siebie szacunku. Nie dbają o wygląd. Nie myślą o sobie. Są jak pusta skorupa. To wszystko. - Więc dlaczego to robiłaś? - zapytała Lea, wpatrując się w matkę. 56 .- Poznałam nieodpowiednich ludzi. Namawiali mnie do tego. Poza tym chyba z nudów, z powodu alkoholizmu matki. To długa lista. Każdy powód jest żałosny - powiedziała Sarah, kręcąc smutno głową. - Nie potrafię, niestety, podać ci konkretnego powodu, dlaczego tak się urządziłam. Tak naprawdę, nie wiem i dlatego to wszystko jest jeszcze smutniejsze. .- Kiedy przestałaś? - Po aresztowaniu Genno. Pierwsze, co zrobili w wydziale narkotyków, to dali mnie na odwyk. Musieli posadzić mnie na ławie dla świadków w przyzwoitym stanie. - Udało się? - Prawie. Byłam jeszcze słaba i roztrzęsiona. Szczerze mówiąc, pytali mnie nawet, czy nie chcę tego przełożyć na później, ale wolałam mieć już wszystko za sobą i wyjechać z Chicago. - Żałowałaś kiedyś, że zakapowałaś Genno? - zapytała Lea. - Nie, bo inaczej sama bym siedziała. Nie wytrzymałabym w zamknięciu. Żałuję tylko, że nie mogłam uprzedzić policji, że Frankie przyśpieszył napad o dwadzieścia cztery godziny. Gdybym zdążyła, może udałoby mi się uratować troje ludzi. Czterech, jeśli liczyć Drummonda, najlepszego przyjaciela Genno, którego zastrzelił policjant po cywilnemu. Lea kręciła bezmyślnie frędzlami kremowej narzuty. - Tata powiedział, że przeniosą nas w bezpieczne miejsce, póki to wszystko się nie skończy. Nie będę chodziła do szkoły aż do odwołania. To dla mnie ważny rok, mamo. Nie mogę się opuścić w nauce. - Załatwię ci korepetycje, jeśli to będzie konieczne. Twój tata i pan Taylor porozmawiają z dyrektorem i wyjaśnią mu sytuację najlepiej, jak się da. Oczywiście, nie będą mogli zdradzić mu szczegółów. - Sarah ujęła dłoń córki. - Martwię się o twoją naukę tak jak ty, kochanie. Miejmy nadzieję, że to nie potrwa długo. 57 - Gdzie właściwie jest ten dom? - Szczerze mówiąc, nawet nie wiem - powiedziała Sarah, wzruszając ramionami. - Pan Taylor cię tam zabierze dziś wieczorem. . - Mnie? - Lea zmarszczyła czoło ze zdziwienia. - A ty i tata? - Tata jedzie z tobą - odparła Sarah. Tego pytania Sarah najbardziej się obawiała. - Niestety, ja nie jadę z wami. Zostaję tu. Lea wyrwała rękę z dłoni matki. - Dlaczego masz tu zostać? - Ponieważ to jedyny sposób, żeby się dowiedzieć, czy Frankie zapłacił komuś, żeby mnie zabił. Nie mogę się chować. Jeśli ktoś ma mnie zabić, to nasza sytuacja nigdy się nie wyjaśni. - Możesz zginąć! - krzyknęła Lea i przytknęła dłoń do ust, a łzy zaświeciły w jej oczach. Patrzyła na matkę ze złością. - Frankie Genno już raz zmarnował mi życie - powiedziała Sarah, twardo patrząc na córkę, ale jej zdenerwowanie nie dało się ukryć. - Nie pozwolę mu tego zrobić po raz drugi. Nie mam zamiaru znów uciekać. Niech spróbuje. Potem ja mu się odwdzięczę. Zobaczymy, kto bardziej na tym ucierpi. - O czym ty mówisz, mamo? - zapytała wystraszona Lea. - Co masz zamiar zrobić? - Mam zamiar zrobić wszystko, co w mojej mocy, by bronić ciebie, dziecko. Prędzej Frankie spali się w piekle, niż tknie kogoś z mojej rodziny. Tak postanowiłam! Sarah wyszła z pokoju, zamknęła za sobą drzwi i wróciła do salonu. Wiedziała, co musi zrobić. Musiała się zabezpieczyć. Tylko że potrzebowała czegoś, co uderzy w Genno. Nie miała zamiaru tego użyć, chyba że on zrobi pierwszy krok. Nie chciała zaczynać, żeby nie zdradzić, gdzie jest. Była jeszcze szansa, że Frankie nie wie, gdzie ją znaleźć. Nie mogła jednak 58 opierać się na takiej nadziei. Od tego zależało życie jej rodziny. Wyjęła z torebki notes z adresami i wystukała numer na komórce. Odpowiedział po kilku sygnałach. - Czy mogę mówić z panem Farlowe? - Przy telefonie. - Panie Farlowe, mówi Sarah Johnson. Ta od niewiernego męża. Byłam dziś rano u pana w biurze. Pamięta pan? - Oczywiście, że pamiętam. Czy jakieś dane z teczki się nie zgadzają? - Nie, nie o to chodzi. Ma pan może jakieś kontakty w Joliet? Nastąpiła chwila ciszy. - Ma pani na myśli więzienie w Joliet? - zapytał, nie ukrywając zdziwienia w głosie. - Nie, mam na myśli miasto Joliet. To w Illinois. - Wiem, gdzie to jest, pani Johnson. "Blues Brothers" to mój ulubiony film. - Słucham? - tym razem Sarah była zaskoczona tym, co powiedział. - Jake Elwood? Pamięta pani? Joliet Jake? Grał go John Belushi. - Wierzę panu na słowo. Więc, ma pan tam jakieś znajomości? - Obawiam się, że nie. Nigdy w życiu nie byłem w Illinois. - Chciałabym, żeby pan tam kogoś wysłał. Może pan to dla mnie załatwić? Oczywiście zapłacę za pański czas. Tylko to wymaga dyskrecji, ogromnej dyskrecji. - Co ten człowiek miałby tam zrobić? - zapytał Farlowe. - Musiałabym to z nim sama omówić. Zajmie mu to najwyżej jeden dzień. Zapłacę za trzy... no powiedzmy, pięć dniówek, jeśli ten ktoś rzuci wszystko i zaraz tam pojedzie. - Jeśli pani zapłaci za samolot, to sam to zrobię za taką stawkę. Nawet sam opłacę hotel i posiłki. Jeśli, oczywiście, ja mogę w czymś pomóc. Nie potrzebuje pani chyba kogoś miejscowego? 59 - Wynajęty samochód i mapa, to wszystko, czego pan potrzebuje. - Więc jestem do pani usług - obwieścił Farlowe. - Mogę lecieć najbliższym lotem do Illinois, jeśli tak sobie pani życzy. - Miałam nadzieję, że to właśnie pan powie, panie Farlowe. Wiem, że dobrze pan pracuje i jest dyskretny. - Może pani na mnie liczyć, pani Johnson. A teraz proszę mi powiedzieć, co właściwie mam zrobić w Joliet? Rozdział 3 Wypolerowane czarne buty, czarne spodnie z kantem, wyprasowana czarna koszula, nakrochmalona biała koloratka i miły uśmiech, w takie akcesoria uzbroił się Kaznodzieja, Paul Klyne. Po południu przyleciał do Nowego Orleanu prosto z Chicago. To była jego pierwsza wizyta w mieście łatwego życia, jak nazywają Nowy Orlean. W stanie Luizjana nie był po raz pierwszy. Odbył tu już karę dwóch lat w Więzieniu Federalnym w Oakdale. To właśnie tam zetknął się po raz pierwszy z byłym policjantem z Baton Rouge, detektywem Etienne Pascale, którego osadzono za napaść na kochanka byłej żony. Klyne od początku czuł odrazę do Pascale'a i rozumiał doskonale, dlaczego żona zostawiła go i odeszła do innego. Jednak, w przeciwieństwie do pozostałych więźniów, którzy pragnęli tylko odwdzięczyć się policji za wszystkie krzywdy, Klyne wolał dobrze żyć z byłym gliną. Postanowił dołączyć go do swoich i tak już rozległych kontaktów w kryminalnym półświatku oraz w siłach policyjnych południowych stanów. Został więc na ochotnika ochroniarzem policjanta odsiadującego sześć miesięcy w Oakdale. Bez niego Pascale byłby łatwym celem dla każdego kryminalisty, który chował urazę 61 do policji. Dzięki temu były gliniarz wyszedł z więzienia nietknięty. Paulowi Klyne'owi zawdzięczał życie. Teraz, po raz pierwszy od czasów Oakdale, Klyne potrzebował przysługi od Pascale'a, który po wyjściu z więzienia osiadł w Nowym Orleanie. Były współwięzień zapewnił go, że zrobi, co tylko w jego mocy, by pomóc przyjacielowi. Zarezerwował mu pokój pod fałszywym nazwiskiem w niczym nie wyróżniającym się hotelu przy Royal Street, w sercu francuskiej dzielnicy. Pascale przyjechał po Klyne'a na lotnisko, ale ten postanowił nie jechać od razu do hotelu, tylko zwiedzić najpierw położoną niedaleko lotniska dzielnicę Kanner, gdzie mieszkała Sarah Johnson. Było to osiedle domków jednorodzinnych zamieszkanych przez zamożnych ludzi. Dwaj mężczyźni przejechali obok domu Sarah i zatrzymali się dwie ulice dalej. Klyne wysiadł i kazał znajomemu zaczekać, po czym udał się pieszo w kierunku domu. Jak wiele starych budynków w tej okolicy, miał on niepowtarzalną, wąską fasadę. Powodem takiego wyglądu dziewiętnastowiecznych domów był fakt, że wtedy budynki opodatkowywano według szerokości frontowej ściany, a nie obrysu całości. Tak zwane "domy-strzelby" charakteryzowały się tym, że jak mówiono: kula mogła przejść od drzwi frontowych do tylnego wyjścia nie uderzając ściany. Ogródek z przodu był mały i zadbany. Kwitło tam wiele kolorowych kwiatów posadzonych wzdłuż betonowej alejki wiodącej do drewnianych schodów, które kończyły się na świeżo zamiecionej werandzie. Ściany z drewnianych desek pomalowano na pastelowy, zielony kolor. Białe barierki okalały werandę i balkon na piętrze. Na obu poziomach zasłony w oknach były zasunięte. Klyne zauważył od razu nieoznaczony samochód zaparkowany dyskretnie po drugiej stronie ulicy. Siedzieli w nim dwaj mężczyźni, więc Klyne podejrzewał, że to dwaj policjanci pilnujący domu Johnsonów. Mieli na widoku budynek, ale na pewno było jakieś miejsce, którego nie mogli obserwować, 62 dlatego Klyne zdecydował się przyjrzeć domostwu, spacerując po okolicy. Jego największą zaletą był fakt, że trudno go było opisać. Widział już kiedyś swoje portrety pamięciowe wykonane przez policję. Różniły się znacznie między sobą. Miał twarz, która nie przyciągała uwagi. Na to liczył, kiedy zatrzymał się u wylotu niewielkiej uliczki, z dala od samochodu policji, ale wystarczająco blisko, by widzieć dom. Otworzył mapę i udając, że czegoś szuka, obserwował budynek i zaparkowany przed nim samochód. Jeśli miał dorwać Sarah Johnson, musiał się zorientować, jak będzie mógł podejść do domu, niezauważony przez tajniaków. Zadowolony z rekonesansu, złożył mapę i przeszedł przez ulicę. Mijając samochód ochrony, uśmiechnął się porozumiewawczo w ich kierunku. Obaj mężczyźni odwrócili głowy. Ich spłoszone miny sprawiły mu przyjemność. Potwierdziły też jego podejrzenia, że to tajniacy pilnujący domu. Potem rozejrzał się pośpiesznie po bocznej uliczce ukrytej przed wzrokiem dwóch policjantów i powrócił do miejsca, gdzie czekał na niego Pascale. Postanowił przyjść po zmroku i zabić Sarah Johnson. - Nie wyjeżdżam! - Lea, jedziesz ze mną do tego domu i już - powiedział twardo Bob Johnson, wskazując palcem na córkę stojącą na schodach z założonymi na piersiach rękoma i uporem w oczach. - A teraz idź na górę i spakuj się. - Powiedziałam już, nigdzie nie jadę - rzuciła z wrogością. - Zrobisz, co ci każę - odparł wściekły Bob. - Ty uciekaj, jeśli chcesz, ale ja nie zostawię mamy samej. Jack Taylor wtrącił się, nim Bob zdążył coś powiedzieć. - Lea, twoja mama ma swoje powody, żeby tu zostać - tłumaczył spokojnym tonem. - Nie zgadzam się z nią, twój 63 tata też nie, ale nalegała, by zostać. Nie będzie sama. Będę z nią w domu całą noc. Na zewnątrz stoi samochód z policjantami. Nie powinno jej się nic stać. - Nic pan nie rozumie - Lea potrząsnęła pogardliwie głową. - Mógłby pan zamknąć ulice dojazdowe i sprowadzić tu gwardię narodową, ale jeśli ja i tata wyjedziemy, mama zostanie sama. Jestem jeszcze na nią wściekła jak osa, ale to moja matka. Jesteśmy rodziną, panie Taylor. Nie mogę teraz tak po prostu od niej odejść. Taylor usiadł na schodach i uśmiechnął się do niej łagodnie, - Rozumiem i szanuję twoje zdanie, naprawdę. - Ale? - zapytała niepewnie, kiedy policjant zamilkł. - Ale twoja matka nie chciałaby, żebyś teraz tu została. Wciąż musiałaby się o ciebie bać. Prawdę mówiąc i tak ma już dużo na głowie. Sama dobrze wiesz. - Wiem - powiedziała Lea, zagryzając dolną wargę, jakby miała się za chwilę rozpłakać. Spojrzała szybko na stopy. - Ja tylko... - przerwała, bezradnie wzruszając ramionami. - Tak. Rozumiem cię - poklepał ją po ramieniu. - W głębi duszy wiesz, że masz rację, ale to i tak nic nie da. Tym razem musisz kierować się rozsądkiem, a nie sercem. To bardzo boli, prawda? - zapytał dziewczynę, która pokiwała głową. - Jak już mówiłem, mamie nic się nie stanie - dodał. - Nikomu nic się nie stanie. Masz na to moje słowo. - Spakuję się - szepnęła ledwie słyszalnie i pośpieszyła na górę, do swojego pokoju. - Ja też wezmę kilka rzeczy - oznajmił ponuro Bob i poszedł za nią. - Dziękuję. Taylor rozejrzał się zaskoczony i ujrzał Sarah w drzwiach kuchennych, przylegających do schodów. - Dziękuję za to, co powiedziałeś mojej córce - ciągnęła kobieta. - Trudno by mi było ją odepchnąć, choć wiem, że i tak musiałabym to zrobić. Poza tym ona ma rację. Będę 64 zUpełnie sama. Nie ma to nic wspólnego z panem czy z pana ludźmi. - My się nie obrażamy. Niech pani nie zapomina, że byłem w programie ochrony świadków, zanim zacząłem pracę w wydziale wewnętrznym. Przeniosłem już wiele rodzin. To nigdy nie jest łatwe. Powinniśmy się nie angażować. To proste, kiedy trzeba pilnować jakiegoś przemądrzałego gangstera, który zdecydował się zeznawać przeciwko mafii. Na jego rękach jest często tyle samo krwi, co u przestępcy, którego aresztowaliśmy dzięki jego zeznaniom. Ale kiedy to jest rodzina złożona z niewinnych ludzi, przypadkowo wplątanych w coś, co ich przerasta, po jakimś czasie udzielają nam się ich emocje. Nie bylibyśmy ludźmi, gdyby tak nie było. Tylko że nie możemy tego okazać. A ponieważ tego nie robimy, sądzą, że nie dbamy o ich uczucia. - Potarł ręką twarz i potrząsnął głową. - Najtrudniej jest dzieciom. Nie mogą ze sobą zabrać zwierząt domowych. Nie mogą powiedzieć kolegom, gdzie jadą. Nie mogą tego nawet powiedzieć rodzinie, dziadkom, babciom, wujkom i ciotkom. Ale przecież pani wie to najlepiej. Musiała pani porzucić rodzinę. - To jedyna dobra rzecz, jaka z tego wszystkiego wynikła - stwierdziła chłodno Sarah. - Nigdy nie byłam blisko z matką. Nie wiem nawet, czy ona jeszcze żyje. A właściwie powinnam powiedzieć, że nic mnie nie obchodzi, czy ona jeszcze żyje. Nie musi mi pan mówić. Właściwie nawet nie chcę wiedzieć. - Ma pani też starszego brata w Chicago, prawda? - Jeśli chce go pan tak nazywać - rzuciła z pogardą Sarah. - Kiedy o nim myślę, zawsze przypomina mi się ta piosenka Stonesów: "Mały Pomocnik Mamusi". To cały Raymond. Zawsze był na każde jej skinienie. "Raymond, daj mi to, daj mi tamto, zrób to, zrób tamto". Przynosił jej wódę. Gdyby miał więcej silnej woli i postawił się jej, nie zostałaby taką beznadziejną alkoholiczką. Kiedy Raymond jej usługiwał, wszystko było dla niej takie łatwe. - Przygarnął kocioł garnkowi - powiedział Bob z góry. 65 Stał przed schodami, trzymając w dłoni walizkę. Zszedł na dół i zatrzymał się w miejscu, gdzie siedział Taylor. - Genno dostarczał tobie narkotyki. Jaka jest więc różnica między nim a twoim bratem? Sarah wychyliła się przez barierkę i sprawdziła, czy Lea przypadkiem nie wyszła ze swojego pokoju. - Różnica jest taka, że kiedy Genno wchodził w nocy do mojego łóżka, nie było w tym nic nienaturalnego. - To znaczy... - urwał Bob, spoglądając z obrzydzeniem. To, co sugerowała Sarah, podziałało na niego jak kubeł zimnej wody. - Och... och... mój Boże, Sarah... tak mi przykro... - mamrotał. - Nie miałem pojęcia. - Pewnie, że nie - odparła. Jej głos stawał się coraz ostrzejszy, a w oczach ujrzał chłód. - Nasłuchałeś się o przykładnych rodzinach. No cóż, moja matka niewiele się tym przejmowała. Ja byłam nagrodą Raymonda za to, że był dobrym chłopcem, i robił wszystko, co kazała. Na szczęście nie zdarzało się to często, ale jednak się zdarzało. O tak, Strattonowie byli jedną, wielką, szczęśliwą rodziną. - Nie było tego w pani aktach - stwierdził Taylor, przerywając niezręczną ciszę, która spadła na nich nagle. Brzmiało to obojętnie, nieodwołalnie. Już w chwili, kiedy słowa wyszły z jego ust, żałował, że je wypowiedział. - Na tym etapie mego życia lepiej było nie mówić o pewnych rzeczach. Gdyby Lomax dowiedział się prawdy, nie wiadomo, jak by zareagował, a ja nie chciałam, by znów mnie włóczono po sądach, bym zeznawała tym razem przeciwko własnej rodzinie. Co się stało, to się nie odstanie. Nie było sensu tego wyciągać na światło dzienne. - Czy Genno wiedział? - zapytał Bob. - No tak - odparła Sarah z szyderczym śmiechem - tego tylko brakowało, żebym się jemu zwierzała. Spałam z nim i to wszystko. To nie była miłość. Nigdy. Bob podniósł wzrok, kiedy Lea wyszła ze swego pokoju i wolno szła po schodach. 66 - Potrzebujesz czegoś, słonko? - Nie - powiedziała, spoglądając oskarżycielskim wzrokiem w stronę matki. - Kochanie, wiesz, że muszę to zrobić dla siebie i dla was. - Boję się - wyznała Lea, obejmując matkę. - Ja też - powiedziała łagodnie, głaszcząc ją po głowie. Zadzwonił telefon komórkowy Taylora. Posłuchał przez chwilę, a potem spojrzał na Sarah i odezwał się: - Jesteśmy gotowi. Gdzie są twoi ludzie? Od dawna już powinni tu być. - Znów chwila ciszy. - Nie, ja tam nie jadę. Zostaję tu z panią Johnson. - Przerwa. - Tak, zostaje w domu. - Cisza. - Słuchaj, to nie jest rozmowa na telefon. Twoi ludzie mają zabrać w bezpieczne miejsce pana Johnsona i jego córkę, jeśli tu w ogóle przyjadą. Tylko to cię powinno interesować. - Westchnął poirytowany. - Pieprzcie przepisy. - Skrzywił się na własne słowa, uśmiechnął się do dziewczyny i mruknął "przepraszam" do Sarah stojącej za nią. - Może to twój rejon, ale sprawa jest moja. Ja decyduję. Nie ma o czym gadać - powiedział i przewracał oczami w stronę dziewczyny, która uśmiechnęła się do niego. - Przyjeżdżajcie, oczywiście. Pan Johnson i Lea na pewno ucieszą się z waszej obecności, ale tutaj nie będziecie się kręcić. Do zobaczenia. - Wyłączył telefon, nim jego rozmówca miał szansę cokolwiek dodać. - To był zastępca szeryfa, Robert Robideaux, mój miejscowy współpracownik. Lubi działać zgodnie z przepisami, więc kłócimy się od mojego przyjazdu. - Więc to znaczy, że pan nie działa zgodnie z przepisami? - zdziwił się Bob. - Każdy orze jak może - odpowiedział dyplomatycznie Taylor. - To bardzo pocieszające - mruknął Bob. - Kiedy tu dotrą? - zapytała Sarah. - Powinni być na miejscu za jakieś dziesięć, piętnaście minut. Zdaje się, że spóźniają się z powodu jakichś robót drogowych. 67 - Jesteś spakowana? - Sarah zapytała córkę i wskazała na torbę stojącą pod schodami. - Chyba tak. - Lea wzruszyła obojętnie ramionami. - Zadzwonisz do nas, prawda? - Zadzwonię późno wieczorem - obiecała Sarah. - Dam wam znać, co się dzieje. Można, prawda? - zwróciła się do Taylora. - Wszystkie linie w nowym domu są zabezpieczone, przynajmniej teoretycznie, ale w razie czego możesz zadzwonić z mojej komórki. - Sądzi pan, że telefony mogą być na podsłuchu? - zdumiała się Sarah. - To mało prawdopodobne, ale i tak musimy zastosować wszystkie standardowe środki ostrożności. - Więc są rzeczy, które robi pan zgodnie z przepisami? - zapytał Bob z odrobiną sarkazmu. - Przeważnie robię wszystko zgodnie z przepisami, panie Johnson, ale staram się być na tyle obiektywny, by wiedzieć czasami, kiedy mogę trochę odpuścić. Jestem oficerem operacyjnym. Zawsze pracowałem z ludźmi, nawet teraz, w wydziale wewnętrznym. Takie życie lubię. Szczerze mówiąc, nie przepadam za papierkową robotą. Zostawiam to takim ludziom jak Robideaux. I choć on i ja możemy się nie zgadzać w wielu kwestiach, jesteśmy w tym samym zaprzęgu, mamy ten sam cel, tylko że osiągamy go w inny sposób. Jak już mówiłem, każdy orze jak może. - Innymi słowy, jest pan czarną owcą - podsumował Bob. - Jestem indywidualistą - odparł Taylor i podszedł do wyjścia, kiedy zobaczył pojawiające się w przeszklonych drzwiach światła. Otworzył drzwi zabezpieczone łańcuchem i wyjrzał na zewnątrz. Przed domem stał zaparkowany samochód. Siedziało w nim dwóch ludzi. Obaj wysiedli. Kierowca miał na sobie sprane dżinsy, bluzę dresową i czapkę baseballową. Drugi był ubrany w garnitur. Nie miał krawata. Weszli 68 po schodach na werandę i wyjęli legitymacje, by Taylor mógł je obejrzeć. Kiedy to zrobił, zdjął łańcuch i otworzył drzwi. - Podobno zostaje pan tu z panią Johnson. Czy to prawda - zapytał kierowca. - Tak. Wy macie zabrać pana Johnsona i jego córkę. Nie zapomnijcie potwierdzić przybycia w bezpieczne miejsce. Zapisaliście numer mojej komórki? - Tak - odparł kierowca i zwrócił się do Boba: - Proszę iść z nami. Panienka też. Bob spojrzał na Sarah i już chciał coś powiedzieć, ale przy obcych czuł się niezręcznie. Poszedł za mężczyzną w szarym garniturze na ganek, a potem po schodach i ścieżką do czekającego na dole samochodu. - Panienko, proszę. - Kierowca wskazał na frontowe drzwi. - Wszystko będzie dobrze, kochanie, obiecuję - powiedziała Sarah i uścisnęła córkę. - Uważaj na siebie - prosiła niepewnie Lea. - Możesz być spokojna. - Sarah pocałowała ją w policzek. - No, idź. - Osobiście odwiozę matkę do domu, w którym się zatrzymacie, jutro rano, żebyście mogli razem zjeść śniadanie - obiecał Taylor. - Zgoda? - Zgoda - odparła potulnie Lea, podniosła torbę i wyszła z domu. Taylor zamknął drzwi i spojrzał na Sarah. - To mądra dziewczyna, ma to po matce. - Skoro jestem taka mądra, to dlaczego wystawiam się na niebezpieczeństwo? Mogłam przecież wybrać łatwiejsze wyjście i wyjechać razem z nimi. - Sarah ze znużeniem potarła twarz dłońmi. - Nie musi pan odpowiadać na to Pytanie. Teraz możemy tylko usiąść i czekać, co się wydarzy. Wie pan co, mam ochotę na sporą lampkę bourbonu na uspokojenie. Tylko że to by się na pewno skończyło wypiciem 69 całej butelki. Może to nie jest zbyt dobry pomysł. Lepiej pozostać przy kawie. Więc jak? Zrobić kawy? - Pewnie, dlaczego nie - odparł Taylor i poszedł za nią do kuchni. - To na pewno pułapka - stwierdził Pascale. - Mogę się nawet o to założyć - orzekł po chwili zastanowienia Klyne, widząc jak Bob i Lea wyjeżdżają z domu. Odpowiadało mu nawet, że nie będzie ich w domu. Nie byli celem, więc tylko by przeszkadzali. - Chcesz się wycofać i spróbować jutro z rana? - Dlaczego? - Bo to przecież ewidentna pułapka. - Nie, zrobimy to dzisiaj - odparł z uporem Klyne i spojrzał na Pascale'a. - Czyżbym usłyszał w twoim głosie obawę? - Chodzi ci o to, czy się boję? Pewnie, kurwa, że się boję. Może i jestem teraz po drugiej stronie prawa, ale do tej pory to były raczej niewielkie sprawy. Ty masz zamiar tu dziś kogoś zabić. Morderstwo, Klyne, mówię ci szczerze, to nie moja działka. - Sporo mi jesteś winien za Oakdale, wiesz o tym dobrze. Poza tym, dobrze ci płacę za ten kłopot. - Tak mi powiedziałeś - przypomniał mu Pascale - bo jak na razie nie zobaczyłem nawet centa z tej fortuny, którą mi obiecujesz, od kiedy tu jesteś. - Mówię ci jeszcze raz, że pieniądze dostaniemy za dyskietkę, którą dobrze schowałem. To zlecenie to tylko przysługa dla przyjaciela. Jak już to zrobimy, mogę zacząć sprzedawać zawartość dyskietki na czarnym rynku. Będą z tego naprawdę duże pieniądze. - Wtedy już cię dawno nie będzie. - Nie ufasz mi? - zapytał Klyne, teatralnym gestem przykładając rękę do piersi. - No wiesz, to boli. 70 - Tak, jasne - odparł Pascale, nie wyczuwając w głosie wspólnika sarkazmu. - Nie martw się, dostaniesz z tego spory procent. Zawsze spłacam długi. Klyne otworzył schowek w samochodzie i wyjął półautomatyczny pistolet Astra kaliber 9 mm i granat. Granat włożył do kieszeni czarnej marynarki, a broń do kabury przyczepionej na plecach do paska. - Gotów? Pascale nerwowo oblizał spierzchnięte usta. - Jestem gotów - oświadczył niezbyt przekonany o prawdziwości własnych słów. Klyne pogroził mu palcem. - Jak coś spieprzysz, obaj pójdziemy do paki. Tylko że tym razem będziesz zdany sam na siebie. Nie będzie ci nikt chronił dupy za każdym razem, jak wyjdziesz z celi. Nie przeżyłbyś tygodnia. - Mówiłem ci, że jestem gotów - nalegał Pascale, tym razem z większym przekonaniem. Wiedział, że nie może sobie pozwolić na najmniejszą pomyłkę. Klyne miał rację, w pace nie przeżyłby nawet tygodnia. Wątpił, by udało mu się przeżyć choćby dzień. To był doskonały powód, żeby nic nie spieprzyć. - Dobrze. W takim razie idziemy. - No, została już tylko godzina - westchnął Jess Kane i splótł ręce, po czym strzelił stawami dłoni. - O, tak lepiej. - Nie rób tego, chłopie - powiedział Eddie Hungate. - Wiesz, że tego nie znoszę. - A jak myślisz, dlaczego to robię? - Przypomnij mi, żebym poprosił jutro o zmianę partnera - odparł Kane. Oczywiście nie miał takiego zamiaru. Byli partnerami od 71 pięciu lat. Obaj zostali zastępcami szeryfa w programie ochrony świadków. Obaj nie znosili obserwowania domów z samochodu, a przed domem Johnsonów siedzieli już od siedmiu godzin. - Ona jest całkiem niezła, wiesz - powiedział Hungate, wyciągając z kieszeni paczkę papierosów. Zapalił jednego. To była zemsta. Kane był fanatykiem zdrowego trybu życia, nienawidził papierosów, zwłaszcza w zamkniętym samochodzie. - Kto? - zapytał Kane, ze złością odpędzając od twarzy chmurę dymu. - Sarah Johnson. Mówię ci, chłopie, nie odmówiłbym jej. - Ale ona tobie na pewno - rzucił Kane, wskazując papierosa w ustach Hungate'a. - Nie pali, a papierosy na pewno zabiją wszelką namiętność u niepalącego. - Skąd wiesz, że nie pali? - zapytał Hungate z papierosem podskakującym w ustach podczas mówienia. - W przeciwieństwie do ciebie przeczytałem jej papiery, a nie tylko obejrzałem zdjęcia. - Tak, ty zawsze jesteś taki skrupulatny... - urwał Hungate, po czym wyjął papierosa z ust i pochylił się, przyglądając uważnie domostwu Johnsonów. - Spójrz tam. Widzisz go? - Cholernie ciemno, Eddie. Co ty tam... zaraz, tak, widzę kogoś. Wyszedł z tamtego domu. Ale ma ciemne ubranie. - Cały na czarno i ma koloratkę. Przypominasz go sobie? - To pewnie ten padre, którego widzieliśmy dziś po południu - odparł Kane. - Możliwe. Chyba chodzi od domu do domu. Już zniknął w następnych drzwiach. - Może zbiera datki na kościół - zasugerował Kane. - Tak, albo roznosi ulotki. Cholera wie. Co robimy? Przejmiemy go, zanim dojdzie do domu Johnsonów? - Wezwę Taylora przez radio - powiedział Kane, pod- 72 nosząc mikrofon z deski rozdzielczej. Połączył się z domem i wyjaśnił Taylorowi sytuację. - Nie, niech wejdzie - zdecydował Taylor. - Sam mówiłeś, że to pewnie Bogu ducha winny kaznodzieja. Nie chcemy zadzierać z klerem. To ma być tajna operacja. W razie czego przeniosę panią Johnson na górę. Zostań na tej częstotliwości i informuj mnie o jego posunięciach, kiedy zbliży się do domu. Jeśli nie jest tym, na kogo wygląda, muszę się przygotować. - Tak jest. - Kane odłożył mikrofon na swoje miejsce, a postać w czarnym stroju zniknęła w następnym ogrodzie. Był jeszcze kilka zabudowań od domu Johnsonów. - No nie, jeszcze jeden mieszkaniec osiedla - mruknął Hungate, kiedy na sąsiedniej ulicy pojawił się jakiś mężczyzna. Miał na sobie garnitur i niósł w ręku gazetę. - Ile osób przeszło tędy, od kiedy jesteśmy na służbie? Wszyscy patrzą na nas podejrzliwie. Sam się dziwię, że jeszcze gliniarze nie przyjechali nas sprawdzić. - Nie zwracaj na niego uwagi. - Dobry wieczór - powiedział wesoło mężczyzna, pojawiając się nagle z boku. Kane, siedzący jako pasażer, niechętnie odwrócił się w jego stronę i uśmiechnął z wysiłkiem. Uśmiech natychmiast zniknął z jego twarzy, kiedy zobaczył w dłoni Pascale'a colta kaliber 38 ukrytego częściowo pod gazetą. Tłumik był przykręcony do wylotu lufy. - Nawet o tym nie myśl - syknął ze złością Pascale, kiedy Kane sięgnął do kabury po swoją broń. Stał w bezpiecznej odległości od samochodu, by nie oberwać gwałtownie otwartymi drzwiami. - Macie obaj tylko dwoma palcami wyjąć broń z kabur tak, żebym widział, co robicie. I bardzo powoli, proszę. Hungate i Kane wymienili spojrzenia, wiedząc, że Taylor słyszy, co się dzieje, bo mikrofon był włączony. Żaden z nich nawet nie spojrzał na radio, kiedy wyjmowali swoje rewolwery dwoma palcami i bardzo powoli. - Rzućcie je na tylne siedzenie - rozkazał Pascale. Zrobili, 73 co im kazał, i ujrzeli, że padre jest już tylko cztery domy od Johnsonów. Pascale wyjął kajdanki z kieszeni i rzucił je na kolana Kane'a. Dopiero wtedy Kane zauważył, że mężczyzna ma na sobie rękawice chirurgiczne, i przyjrzał się uważnie jego twarzy. Blond peruka, sztuczne wąsy i okulary miały ukryć jego prawdziwy wygląd. - Ty, na siedzeniu pasażera, nałóż sobie je na lewą rękę i na prawą partnerowi. - Kane niechętnie zrobił, co mu kazano. Pomyślał z ulgą, że gdyby bandyta chciał ich zabić, już dawno by nie żyli. Miał tylko nadzieję, że nie zapeszy, myśląc w ten sposób. -Teraz otwórz tylne drzwi. - Hungate otworzył je przyciskiem umieszczonym obok dźwigni biegów i Pascale wsiadł do samochodu. - Ty, kierowca, wyjmij kluczyki ze stacyjki i rzuć je za okno. Kaznodzieja był już tylko trzy domy od Johnsonów. Pascale poczekał, aż Hungate zrobi, co mu kazano, i uderzył go rękojeścią colta w tył głowy. Zdążył go złapać za ramię, by nie osunął się na kierownicę i uruchomił klaksonu. - Musiałeś go uderzyć? - warknął z wściekłością Kane, czując się zupełnie bezradny. Chciał też, by Taylor wiedział, co się dzieje. Teraz mógł go tylko ostrzec. - Nic mu nie będzie - powiedział Pascale i wskazał radio przy tablicy rozdzielczej. - Wiem, że już powiadomiliście kolegę o tym księdzu. Wywołaj go i powiedz, że klecha chodzi po domach i zbiera datki. - Przytknął koniec tłumika do szyi Kane'a. - Słyszałeś, co mówiłem? Rób, co każę! Kane zdjął mikrofon z uchwytu i przez chwilę udawał, że szuka częstotliwości. Miał nadzieję, że napastnik nie połapie się w tym. - Sir, tu Kane. Ksiądz wygląda nieszkodliwie. Zdaje się, że zbiera datki. Kane wstrzymał oddech w oczekiwaniu na odpowiedź. Miał nadzieję, że Taylor nie zdradzi się czymś. - Gdzie on teraz jest? - zapytał Taylor. - Właśnie otwiera bramę u sąsiadów i idzie do drzwi. 74 - Dobra. Zostań na tym kanale i informuj mnie. Może i jest niegroźny, ale nie chcę ryzykować. Świetnie, pomyślał Kane. Napastnik nie tylko nie ma powodu, by go podejrzewać, że cały czas byli na nasłuchu, ale też trudno mu będzie coś rozkazywać, nie ujawniając jednocześnie swojej obecności. Teraz wszystko w rękach Taylora. Został sam... Taylor siedział na schodach. Broń miał odbezpieczoną. Radio leżało obok. Kazał Sarah iść na górę, kiedy tylko zorientował się, że napadnięto na funkcjonariuszy w samochodzie. Teraz Kane i Hungate do niczego mu się nie przydadzą. Dał też swojej podopiecznej prywatny numer Robideaux i kazał jej dzwonić natychmiast i prosić o wysłanie posiłków. Wiedział jednak, że już jest za późno. Sam będzie musiał sobie poradzić z księdzem z piekła rodem. Jeden na jednego. Przynajmniej na razie miał nad nim przewagę... - Idzie, znów ruszył - mówił Kane przez radio. - Wychodzi z sąsiedniego domu. Zamyka za sobą bramę. Idzie w pana stronę. - Widać jakąś broń? - zapytał Taylor. - Nic takiego nie widzę, ale ma na sobie ciemny płaszcz. Pod spodem można schować cały arsenał. - A to mi ulżyło - powiedział Taylor, wykrzywiając twarz w uśmiechu. Poczucie humoru w sytuacjach zagrożenia. To jedno czasem mu pozostawało i pozwalało przetrwać takie trudne sytuacje. Nie wszyscy koledzy potrafili zrozumieć, że to po prostu próba samodyscypliny. Wątpił, by Robideaux zrozumiał z tego cokolwiek. Nie miało to zresztą żadnego znaczenia. Wystarczy, by ruszył na pomoc Sarah. Zaczął się zastanawiać, czy dobrze zrobił, pozwalając Sarah zostać w domu. Ale jakie to miało znaczenie? Przecież uparła się, że nie opuści domu, i nie mógł jej zmusić nawet siłą, żeby się Przeprowadziła. Nie mógł jej też zostawić na pastwę losu. 75 Siedziałaby tu jak kaczka na stawie. To była wyjątkowa sytuacja. Nigdy, podczas swojej wieloletniej służby, nie zetknął się z takim przypadkiem. Każdy inny świadek bez ponaglania uciekłby w bezpieczne miejsce, żeby przeczekać zagrożenie. Każdy, tylko nie Sarah Johnson. Podziwiał ją za to po cichu. Gotowa była przyjąć kule, by chronić przyszłość swojej rodziny, a zwłaszcza córki... - Ksiądz idzie alejką w stronę frontowych drzwi. Nie widzę broni. Głos Kane'a przywrócił myśli Taylora na właściwe tory. Nie zamyśliłem się, zapewniał sam siebie w duchu. Wyrzucił niepotrzebne rozważania z umysłu. Skoncentruj się! Podniósł radio i przytknął je do ust. Mówił szeptem: - Zostań na tym kanale, ale nie mów nic na razie. Niech zrobi pierwszy ruch. Ledwie odłożył radio na miejsce, kiedy usłyszał głośne stukanie do drzwi. Zesztywniał i skierował pistolet marki Smith & Wesson, kaliber 9 mm w stronę drzwi. Miałby doskonały cel, gdyby przebrany ksiądz próbował kopniakiem rozwalić drzwi. Wątpił jednak, by tak się stało. To nie był amator. Genno na pewno uważnie wybrał zabójcę. Znów pukanie. Nagle wyczuł, że ktoś za nim stoi. Spojrzał przez ramię i już chciał skierować broń w stronę niewyraźnej postaci u szczytu schodów, kiedy dojrzał Sarah. Bała się. Nie było czasu na sentymenty. Obchodziło go teraz tylko jej bezpieczeństwo. Poirytowany skinął na nią głową, by się ukryła, i odwrócił się z powrotem w stronę drzwi. - Ksiądz odchodzi - obwieścił przez radio głos Kane'a. Taylor zerknął na radio leżące u jego stóp. Wiedział, że nie może wierzyć w to, co mówi Kane, ponieważ miał pistolet przystawiony do głowy. - Jest pan tam? - nalegał Kane, kiedy nie usłyszał odpowiedzi. Taylor słyszał napięcie w jego głosie, jakby zmuszano go, żeby wydusił z Taylora odpowiedź. - Czy pan mnie słyszy? 76 Podniósł radio. - Słyszę. Gdzie jest teraz? - On... wraca... idzie przez ogród. Wygląda na to, że odchodzi - odpowiedź Kane'a brzmiała jak przeczytana z kartki. To było prawdopodobne. Jego napastnik nie mógł powiedzieć ani słowa, żeby nie zdradzić swojej obecności. - Więc to jednak był fałszywy alarm - Taylor zmusił się do nerwowego chichotu. Wiedział jednak, że to nie koniec. Teraz był jeszcze bardziej uważny. Nie był tylko pewien, z której strony fałszywy ksiądz zaatakuje. Z przodu, z tyłu, z bocznego okna, czy z oranżerii. Dom wydał mu się nagle wielki, a on był w nim sam. Pedantyczny, zgodny z przepisami Robideaux nie dał mu dodatkowych ludzi do ochrony domu. Co za dupek. Powie mu to, jak go spotka, jeśli go spotka... Już miał o coś zapytać Kane'a przez radio, kiedy usłyszał brzęk bitej szyby. Granat hukowy wleciał przez matową szybę okna przy drzwiach i wylądował na dywanie u podnóża schodów. Taylor miał zaledwie sekundę, by coś zrobić. Mógł próbować uciec na górę albo kucnąć, zamknąć oczy, zakryć uszy i zminimalizować skutki wybuchu. Wybrał drugą wersję. Odwrócił natychmiast głowę i zakrył mocno uszy na chwilę przed oczekiwaną detonacją. Ale granat nie wybuchł. Przeklęta pułapka! A on się dał nabrać. Podnosił pistolet w kierunku drzwi, kiedy pierwsza kula trafiła go w klatkę piersiową. Druga uderzyła prawie w to samo miejsce. Przewrócił się, a smith & wesson wypadł mu z dłoni, kiedy uderzył o drewnianą barierkę. Zawiódł Sarah. To była ostatnia, pełna wyrzutu myśl, jaka przeszła mu przez głowę, nim zapadła całkowita ciemność. To była prosta sztuczka, jednak zawsze się udawała. Klyne nigdy nie mógł się temu nadziwić, ale w końcu był to jego pomysł. Nieprawdziwy granat hukowy - kiedy się go wrzuci Przez okno, reakcja jest zawsze taka sama. Cywile odskakują jak najdalej, myśląc, że to bomba, a koledzy po fachu instynk- 77 townie odwracają głowy przed ostrym światłem i zakrywają uszy, by zmniejszyć skutki eksplozji. Nikt jeszcze nie stał z podniesioną bronią. Ile razy przez te wszystkie lata używał tego podstępu w Afryce? Nigdy nie zawiódł. Nie było wybuchu ani oślepiającego światła, które mogłoby zdezorientować jego i jego ludzi. Musieli tylko oczyścić teren serią z karabinu, kiedy bezbronne ofiary kryły się przed wybuchem, który nigdy nie nastąpił. Włożył rękę do środka przez rozbitą szybę i otworzył okno. Było wystarczająco wysokie, żeby z łatwością wszedł do środka. Zamknął za sobą okno, włożył do kieszeni granat i podszedł do schodów, gdzie twarzą w dół leżał na dywanie nieprzytomny Taylor. Klyne kopnął go z całej siły w żebra. Nie było żadnej reakcji. Pewnie i tak już nie żył, zwłaszcza że postrzelił go dwa razy w środek klatki piersiowej. Kaznodzieja już chciał wpakować mu jeszcze jedną kulkę w tył głowy, na wszelki wypadek, kiedy usłyszał na górze brzęk tłuczonego szkła. Ta suka próbowała uciec. Przeskoczył szybko przez ciało Taylora i pobiegł na górę, zatrzymując się na chwilę w połowie drogi, by się rozejrzeć. Podbiegł ku najbliższym drzwiom, obrócił klamkę. Były zamknięte. Odsunął się, po czym uderzył silnie stopą w drzwi tuż pod klamką. Zamek się wygiął, ale drzwi nie ustąpiły. Po drugim kopnięciu drzwi otworzyły się, z hukiem uderzając w ścianę. Pobiegł do drugich drzwi, które, jak mu się wydawało, prowadziły do łazienki. Też były zamknięte. Rozwalił słaby zamek porządnym kopnięciem. Spojrzał na okno. Było nietknięte. Potem zauważył kawałki szkła w wannie. Stłukła lustro. Ta suka miała czym się bronić. Kątem oka zauważył ruch i był już w pół obrotu, kiedy sypnęła mu talkiem w oczy, oślepiając go natychmiast. Wystrzelił bez celu, a potem krzyknął z bólu, bo Sarah wbiła mu ostry kawałek szkła w rękę osłoniętą czarną rękawiczką. Broń wyślizgnęła mu się z ręki. Usłyszał głośny stukot na wyłożonej kafelkami podłodze. Przeklinał głośno, ciągle nic nie widząc 78 z powodu talku zalepiającego mu oczy. Upadł na kolana i po omacku szukał utraconej broni. Rozjuszony krzyk mężczyzny rozbrzmiał w całym domu, kiedy Sarah kopnęła go dotkliwie czubkiem buta w krocze. Zgiął się, kiwał do przodu i do tyłu, trzymając dłonie na genitaliach. Mimo przeszywającego bólu wiedział, że musi uciekać, zanim ta suka zawoła sąsiadów i zadzwonią na policję. Podniósł się na jednym kolanie. Ból był nie do wytrzymania i przez jedną straszną chwilę myślał, że straci przytomność. Nagle usłyszał tupot nóg na schodach. Zaczął bezładnie szukać pistoletu. Gdzie on był? - Wstawaj, gnojku. Wstawaj! - usłyszał głos Pascale'a. Jakieś ręce podniosły go do góry. Ból między nogami był nie do opisania. Jednak nie próbował się bronić przed szarpaniem Pascale'a. Chryste, potrzebował pomocy. - Dobry Boże, litości - Pascale mruczał pod nosem, pomagając mu jednocześnie wstać. - Idź, cholera. Nie mam zamiaru cię nieść, idioto. Idź, kurwa, albo cię tu zostawię. - Nie mogę, do kurwy nędzy! Nic nie widzę! - parsknął Klyne i zaciskał zęby, bo następna fala bólu ogarnęła jego krocze. - Więc cię tu zabiję. - Co? - wymamrotał przerażony Klyne. - Wybieraj - powiedział Pascale i przycisnął lufę colta 38 do karku Klyne'a. - Gliny są już pewnie w drodze. Nie mam zamiaru przez ciebie siedzieć. Albo wychodzimy razem, albo ja sam. Lepiej się szybko zdecyduj. - Będę szedł, ale musisz mi pomóc - odparł Klyne z desperacją w głosie. - To chodźmy. Każdy krok wywoływał straszny ból. Czuł się, jakby przekroczył przez fazę bólu i znalazł się w krainie cierpienia, a mimo to wciąż szedł. Dotarł na dół schodów. Teraz już Poruszał się sprawniej. Drzwi frontowe były otwarte. Nie wykopano ich. Ta suka pewnie uciekła i już wzywała pomoc. 79 Ucieszył się na widok zaparkowanego przed domem samochodu. Mniej się ucieszył na widok ciekawskich sąsiadów zaglądających zza firanek. Pieprzyć ich. W tych przebraniach byli nie do rozpoznania. Pascale otworzył drzwi i pośpiesznie usiadł za kierownicą. Zapalił silnik, wrzucił bieg, wycofał, gwałtownie zjeżdżając z krawężnika, i zniknął za zakrętem. Po trzydziestu sekundach przybyła pierwsza jednostka, którą Taylor kazał wezwać. Zastępca szeryfa Robert Robideaux jechał na czele. Był strasznie wkurzony na całą sytuację, a zwłaszcza na Taylora... Rozdział 4 - Co tak długo? - Przyjechaliśmy najszybciej, jak się dało, pani Johnson - odparł, ledwie dysząc Robideaux. Przed chwilą wyskoczył z samochodu i pobiegł ścieżką przez ogród do otwartych na oścież frontowych drzwi. Sarah oceniła go na jakieś pięćdziesiąt pięć lat. Nadwaga świadczyła o tym, że większość czasu w pracy spędzał za biurkiem. - Nie dość szybko - skomentowała z goryczą Sarah. - Jack Taylor został postrzelony, kiedy wy zastanawialiście się, czy przyjechać na moje wezwanie. Nie wiem nawet, czy żyje. - Nie żyje - obwieścił jakiś głos za nią. Sarah odwróciła się i uśmiechnęła szeroko z ulgą. - Jack, żyjesz! - krzyknęła i natychmiast pomyślała, jak głupio to brzmiało, zwłaszcza że stał naprzeciwko niej na ganku. - Widziałam, jak do ciebie strzelał. Stałam na schodach. Myślałam, że nie żyjesz. Upadłeś nieprzytomny. A teraz wygląda, jakbyś nie był nawet ranny. - Mam kilka siniaków i zranioną dumę - odparł Taylor z uśmiechem, a potem uderzył się pięścią w klatkę piersiową. - Mam kamizelkę kuloodporną pod koszulą. Zawsze się zabezpieczam przed takimi akcjami. Kula zwaliła mnie z nóg 81 i uderzyłem głową w coś twardego, chyba barierkę. A potem zupełnie odjechałem. Co się stało? Jak mu uciekłaś? Sarah wyjaśniła pokrótce, co się wydarzyło w łazience i jak później zbiegła na dół i uciekła do sąsiadów. Tam czekała z niecierpliwością na posiłki. Kiedy skończyła relację, wszystkie wydarzenia tego wieczoru pomieszały się w jej umyśle. Zaczęła płakać. Szlochała żałośnie, jakby z głębi duszy. Tyle różnych uczuć mieszało się ze sobą w jej sercu: złość, strach i ulga. Ale najbardziej bolało ją to, że jest bezbronna. Taylor już chciał ją objąć i pocieszyć, ale w ostatniej chwili cofnął rękę, pomyślawszy, że ona nie lubi, kiedy traktuje się ją jak dziecko. Wziął Sarah tylko pod rękę i zaprowadził na schody, po czym pomógł usiąść. Ukryła twarz w dłoniach, a łzy ciekły dalej z jej oczu. Ten gwałtowny szloch przyniósł jej ulgę. Taylor wrócił do Robideaux, który najwyraźniej niewiele się przejął nagłym załamaniem Sarah. - Wszystko, co tu się dziś wydarzyło, Taylor, znajdzie się w moim raporcie - zapewnił go i zapalił papierosa. - Co ci odbiło, że się zgodziłeś na tę szaradę? Mogliście oboje zginąć. - Sama postanowiła zostać w domu - powiedział Taylor, wskazując płaczącą jeszcze Sarah. - Co miałem robić, zostawić ją na łaskę zabójcy? - Miałeś ją przekonać, że powinna razem z rodziną przenieść się do bezpiecznej kryjówki. - Więc mogłeś sam spróbować przemówić jej do rozsądku, bo mnie się nie udało. Taylor uśmiechnął się pod nosem, patrząc na Sarah, która uniosła właśnie głowę i spoglądała na niego. Płacz zniknął równie szybko, jak się pojawił. Uśmiechnęła się słabo. - Nie widzę w tym nic śmiesznego - rzucił obojętnie Robideaux, sądząc, że Taylor sobie z niego żartuje. - Zdziwiłbyś się, jak łatwo się śmiać, kiedy uciekło się śmierci spod kosy - rzekł Taylor i lekko rozmasował obolały tors. - Ale ty pewnie tego nie zrozumiesz. Nie ma nic o tym 82 w regulaminie, prawda? Powinniśmy przestrzegać tylko politycznie poprawnych zasad i regulaminu. To nudne, Robideaux, naprawdę nudne. - Spojrzał ponad głową rozmówcy na podchodzącego w ich kierunku mężczyznę. - Jak tam nasi? - Obaj byli skuci i ogłuszeni, ale dochodzą już do siebie. Nie mają poważnych obrażeń, lekarz jednak wolał ich zbadać. Lepiej sprawdzić. - O czym ty mówisz? - zapytał Robideaux. - Wysłałem jednego z moich ludzi, żeby sprawdził, co z Kane'em i Hungate'em - odparł Taylor. - Zabójca miał wspólnika. Obezwładnił ich, żeby nie mogli mi pomóc, kiedy zabójca zaatakował dom. - O mój Boże, jeszcze to -jęknął zrozpaczony Robideaux, przeczesując palcami przerzedzające się włosy. - Tak. No cóż, ty się tym zajmij, bo ja zabieram panią Johnson do naszej kryjówki. Chyba na dziś ma dosyć wrażeń. - Nigdzie nie pojedziesz - zezłościł się Robideaux. - To było poważne wykroczenie, Taylor. Wydarzyło się na mojej zmianie. Mój przełożony siedzi mi już na karku i domaga się wyjaśnień. Zostaniesz, póki nie wyjaśnisz wszystkiego, co się tu dziś zdarzyło. - Odwrócił się do Sarah. - Jeden z moich ludzi odwiezie panią do kryjówki, pani Johnson. Taylor zauważył wahanie w oczach Sarah. Skinął do niej. - Jedź. Poradzę sobie. Wiem, że chcesz zobaczyć się z córką. Zadzwonię do ciebie jutro rano i sprawdzę, jak się macie. - Dziękuję za wszystko, Jack. - To jeszcze nie koniec, Sarah - odparł, ciesząc się, że mówi do niego po imieniu. - Wiesz równie dobrze jak ja, że Genno nie da łatwo za wygraną. - Nie martw się. Mam dla niego kilka niespodzianek. Zaskoczę go niemile, skoro już wiem, że mnie namierzył - powiedziała rezolutnie. - Pani Johnson, niech pani zostawi to w naszych rękach - napomniał ją surowo Robideaux. - Jeśli weźmie pani sprawy 83 w swoje ręce, nie będziemy mogli pani chronić. Będzie pani zdana sama na siebie. - Nie mam zamiaru łamać prawa - zapewniła go. - Jeśli jednak pan sądzi, że będę siedziała i spokojnie czekała, aż ludzie Genno przegrupują się i znów zaatakują mnie albo moją rodzinę, to mnie pan nie zna. - A co pani właściwie ma zamiar zrobić? - wypytywał Robideaux, próbując opanować rosnącą złość. - Pan musi bronić mnie i mojej rodziny. Niech się pan na tym skupi. Do tej pory nie wykonywał pan swoich obowiązków najlepiej - rzuciła Sarah i spojrzała na grupę zastępców szeryfa zebranych w pobliżu. - Który z panów zawiezie mnie do mojej kryjówki? Nikt się nie zgłosił. Robideaux zwrócił się do stojącego najbliżej: - Niech pani Johnson się spakuje. Mają jechać z wami dwie jednostki dla wsparcia. Jeden samochód z przodu, jeden z tyłu. Mężczyzna przekazał polecenia pozostałym, którzy udali się do zaparkowanych pod domem samochodów. Sam poszedł za Sarah do domu. - Co za uparta kobieta - mruknął Robideaux, patrząc na znikającą w domu Sarah. Rzucił na ziemię papierosa, zgasił go butem i prawie natychmiast zapalił następnego. - Widziałeś faceta, który do ciebie strzelał? - Nie. Powalił mnie, zanim miałem okazję mu się przyjrzeć. Pewnie Sarah będzie mogła go dokładnie opisać. Chyba jest wojskowym albo byłym wojskowym. - Skąd wiesz? - zapytał Robideaux. - Miał sztuczny granat hukowy. Poza tym, sposób w jaki zaatakował... strzelił dwa razy w krótkim czasie. Trafił w to samo miejsce. To mi pachnie wojskowym treningiem. Mogę się mylić, ale chyba warto sprawdzić. - Sztuczny granat hukowy? - zdziwił się Robideaux. Taylor wyjaśnił mu, do czego miał służyć. - Sprytny - 84 mruknął Robideaux i odwrócił się w stronę domu, skąd wychodziła Sarah, niosąc torbę. - Ale szybko. - Byłam już spakowana - odparła. - Wiedziałam, że nie zostanę tu długo, jeśli Frankie mnie namierzył. - Kiedy dotrze pani do naszej kryjówki, proszę złożyć zeznanie - powiedział Robideaux i spojrzał groźnie na Taylora. - Zdaje się, że pani jest jedyną osobą, która widziała tego zabójcę. - Był ucharakteryzowany. Niewiele widziałam - odrzekła, podając Taylorowi zgiętą kartkę papieru. - To jest kod alarmowy. Proszę włączyć, kiedy wszyscy wyjdą z domu. - Oczywiście. - Co mam począć z wybitym oknem? - zapytała. - Policjant w mundurze będzie tu stał przez resztę nocy - zapewnił ją Robideaux. - Jutro rano wezwiemy szklarza. Wyjęła kluczyki z kieszeni żakietu i podała je Taylorowi. - To od domu. Jutro możesz mi je oddać. - Oddam - powiedział Taylor i lekko dotknął jej ramienia. - Znajdziemy tych ludzi, Sarah. Masz na to moje słowo. Uśmiechnęła się z wysiłkiem i odeszła w kierunku czekających samochodów. - Cieszę się, że jesteś tego taki pewien - zaczął Robideaux, kiedy odjechał konwojowany samochód. - Jakie mamy wyjście? - zapytał Taylor. Robideaux zaciągnął się mocno papierosem i wydmuchnął dym w stronę bezchmurnego nieba. - A nawet jeśli ich złapiemy, co wtedy? Może wskażą Genno jako zleceniodawcę, żeby zmniejszyć własny wyrok. Tylko że Genno odsiaduje dożywocie. Co on ma do stracenia? Wynajmie kogoś innego, żeby ją sprzątnął. - Co proponujesz? Mamy zlecić innemu przestępcy sprzątnięcie Genno? Na twarzy Robideaux pojawiło się przerażenie. Taylor wiedział już, że powiedział za dużo. 85 - My mamy strzec prawa, a nie je łamać. Czy to według ciebie jest odpowiednie wyjście, Taylor? Zabić Genno? - Nie - odparł Taylor - ale może właśnie o tym rozmyśla teraz pani Johnson. - Jeśli złamie prawo, zostanie ukarana. Możesz jej to ode mnie powiedzieć. To nie czcze pogróżki. - Wiem, o czym myślisz. Ona tego nie zrobi. Zapewniam cię. - Skąd wiesz, o czym myślę? - Zawsze grasz, przestrzegając reguł, a to znaczy, że masz zamiar ich stąd zabrać, dać im nową tożsamość i przenieść na drugi koniec kraju. Ona się na to nie zgodzi. Nie ma już ochoty uciekać i ukrywać się. - To dla niej jedyne wyjście - nastroszył się Robideaux. - Twoim zdaniem to jedyne wyjście. - Ja przynajmniej robię wszystko, co w mojej mocy, żeby chronić ją i jej rodzinę. Działam według zasad programu. To nie ja wystawiłem Sarah Johnson na niebezpieczeństwo, prawda? - Pocieszaj się tą myślą. - Załatwmy to jak najszybciej, dobrze? - Robideaux zignorował sarkazm Taylora. - Zajrzę do środka i zobaczę, ile jeszcze zostało roboty śledczym. Jak skończą, zamkniemy i pojedziemy do biura. Masz napisać pełen raport ze szczegółami wydarzeń z dzisiejszego wieczoru. Taylor patrzył, jak Robideaux wchodzi na ganek. Zatrzymał się, żeby obejrzeć rozbite okno, po czym wszedł do środka i zniknął na schodach prowadzących na górę. Taylor usiadł powoli na stopniu przed gankiem i po raz pierwszy zauważył tłum ciekawskich, zebranych na ulicy pod domem. Policjanci w mundurach mieli za zadanie utrzymać ich z daleka od domu, ale i tak gromada gapiów wolała przyglądać się całemu zajściu z bezpiecznej odległości, niż wchodzić na teren śledztwa. Coś jednak zaczęło go niepokoić. Niepewność towarzyszyła 86 mu od chwili, kiedy tylko przebrany ksiądz pojawił się w tej dzielnicy. Jeden człowiek miał zabić Sarah, a jego wspólnik unieszkodliwić funkcjonariuszy w samochodzie. Morderstwo Teda Lomaxa i kradzież danych z jego komputera na pewno uświadomiło Genno, że biuro szeryfa musiało dać ochronę wszystkim świadkom z listy Lomaxa. Dlaczego wynajął tylko jednego człowieka do zabicia Sarah? Przebrany ksiądz musiał wiedzieć, że w domu będzie tylko kobieta i on. W innym razie na pewno wziąłby ze sobą kogoś jeszcze, żeby zrównoważyć siły. Skąd wiedział? Było tylko jedno wytłumaczenie: przeciek. Taylor postanowił nie mówić nic Robideaux. Zresztą, ten gnojek pewnie niedługo sam się domyśli. Jednak Jack Taylor nie mógł mu ufać. Nie mógł zaufać nikomu z biura szeryfa. Ktoś z nich na pewno sprzedawał informacje. Ale kto? Sarah zawieziono do Westwego, niewielkiej dzielnicy położonej na południu miasta. Odwiedzali ją głównie wędkarze, bo leżała nad rzeczką Senette. Trzy samochody podjechały pod niewielki pomost. Na zamulonej wodzie kołysała się czarna motorówka przywiązana liną do grubego pachołka. Po swojej lewej stronie Sarah zauważyła zarys tuzina opustoszałych nocą kutrów do połowu krewetek. Mężczyźni pomogli jej wsiąść do motorówki, jeden z nich usiadł za kierownicą. Odwiązano cumy i policjant włączył silnik, który zakłócił nocną ciszę. Drugi z mężczyzn usiadł obok Sarah na drewnianej ławeczce, rozciągającej się na szerokość łódki. Jego koledzy odepchnęli od pomostu motorówkę, która skręciła i popłynęła w górę rzeki. - Jak daleko do kryjówki?- zawołała do oficera siedzącego obok, próbując przekrzyczeć ryk silnika. - Niedaleko - padła oschła odpowiedź. - Należycie do mojej ochrony? - Aha - skinął, nie patrząc na nią, a jego słowa zniknęły w hałasie. 87 - Czy to pan zabrał tam moją córkę i męża dziś wieczorem? - Aha - odparł i dodał: - Pani mąż lubi dużo mówić. Sarah wiedziała, że to prawda, ale nie była pewna, czy te słowa nie były skierowane do niej samej. Zamilkła i wkrótce wróciła myślami do dramatycznych wydarzeń tego wieczoru. Sprawy zdecydowanie nie potoczyły się tak, jak chciała czy planowała. Ale właściwie czego się spodziewała? To było wkalkulowane w ryzyko i o mało nie skończyło się tragicznie. Przynajmniej wiedziała już na pewno, że Frankie ją namierzył i mogła podjąć odpowiednie środki ostrożności. Dokładnie wiedziała, co robić. Mimo że wątpiła, by po wydarzeniach w domu Jack Taylor jeszcze ją chciał poprzeć, potrzebowała jego pomocy. Jak powiedziała córce dziś po południu, prędzej Frankie spłonie w piekle, niż zbliży się do jej rodziny. Musiała przyznać, że wtedy brzmiało to trochę teatralnie, ale uczucia, które kryły się za tymi słowami, nie zmieniły się ani trochę. Nie miała oczywiście zamiaru odstrzelić mu głowy, ale chciała, by cierpiał do końca swych dni. Tym bardziej że wiedziała, jak to zrobić, ale musiała za to zapłacić ona i jej rodzina. To ją bolało najbardziej... Jakaś ręka spoczęła na jej ramieniu i przestraszyła ją, odrywając od rozmyślań. - Tam jest pani kryjówka. Odwróciła głowę w kierunku, jaki wskazywał palec oficera. Na początku nic nie widziała, ale kiedy motorówka zbliżała się do celu, spostrzegła zarys domu nad rzeką. Mały domek jednorodzinny z drewnianymi, białymi ścianami i czarnym dachem. W oknie wychodzącym na rzekę zza zasłony przebijało światło. Pojazd zmniejszył prędkość, a z domu wyszedł człowiek i zbiegł ku nim po trawiastym zboczu. Na swetrze polo zauważyła kaburę pistoletu. Złapał linę rzuconą w jego stronę i obwiązał ją wokół pachołka przy drewnianym pomoście. Wyciągnął rękę w kierunku Sarah, która choć wiedziała, że potrafi bezpiecznie wysiąść z łodzi, przyjęła pomocną dłoń 88 i wyskoczyła na pomost. Oficer siedzący obok wyjął torbę spod ławki i wysiadł za nią. Ktoś otworzył jej drzwi, kiedy wchodziła do środka. Znalazła się w kuchni. Dom był prosty, ale praktyczny. Na środku pomieszczenia postawiono drewniany stół i cztery krzesła. Na stole leżały karty. Wyglądało na to, że ich przyjazd przerwał grę. Zastanawiała się, ilu ludzi z ochrony jest w domu. Pewnie zbyt wielu. W takim małym domku to może być dość krępujące. - Jest was tu tylko trzech? - zapytała. - Tak - odparł oficer, który przycumował łódź, i zerknął na stół. - Rozgrywaliśmy partyjkę pokera z pani mężem, zanim zadzwonili do nas, żebyśmy was odebrali z Westwego. - Ile przegrał? - zapytała podejrzliwie Sarah. - A kto mówi, że przegrał - zachichotał kierowca motorówki. - Mówi mi to pański śmiech i fakt, że Bob jest najgorszym pokerzystą pod słońcem. Trzej mężczyźni spojrzeli po sobie z uśmiechem. - Nie przegrał dużo. Nie graliśmy wysoko. Przy naszych pensjach i tak nie moglibyśmy sobie na to pozwolić. - A pani dobrze gra? - chciał wiedzieć jeden z nich. - Lepiej niż Bob - odparła z porozumiewawczym uśmiechem. - Gdzie oni są? - Pani córka jest w swoim pokoju. Siedzi tam od przyjazdu. Bob jest w salonie. Ogląda telewizję. - Gdzie jest jej pokój? - zapytała. - Zaprowadzę panią - ofiarował się kierowca motorówki, otworzył drzwi na korytarz i wyszli z kuchni. - Nazywam się Ray Deacon - powiedział, zatrzymując się przed ostatnimi drzwiami. - Kazano mi spisać pani zeznania na temat dzisiejszych wydarzeń w domu. - Czy to może poczekać do rana? - poprosiła Sarah. - Rozumie pan chyba, że to był ciężki dzień. Chcę trochę pobyć z rodziną. - Zauważyła, że się zawahał. - Podałam dokładny opis tego księdza pańskiemu koledze po drodze w samochodzie. 89 Teraz chyba więcej nie potrzebujecie. Chciałabym trochę odpocząć i resztę opowiem rano, dobrze? - Dobrze, ale koniecznie musimy to zrobić rano - zgodził się Deacon i wskazał drzwi. - Tam mieszka Lea. Jak już mówił Dave, siedzi tam od naszego przyjazdu. Daliśmy jej coś do jedzenia, ale nawet nie ruszyła. - Dziękuję. - Nie ma sprawy. Zostawiam ją pani. - Mógłby pan powiedzieć mężowi, że już jestem? - Zawołała do odchodzącego mężczyzny. - Dobrze. Sarah zapukała delikatnie w drzwi. Nikt się nie odezwał. - Lea? - Ciągle nic. - Lea - powtórzyła głośniej. Nic. Nacisnęła klamkę. Drzwi nie były zamknięte. Uchyliła je. - Lea? - Wciąż nikt nie odpowiadał. Otworzyła drzwi na oścież. Lea leżała na łóżku odwrócona plecami i słuchała przez słuchawki muzyki z przenośnego CD. Grał tak głośno, że Sarah słyszała muzykę już od drzwi. Pewnie dlatego Lea nie wyszła, żeby się z nią przywitać, kiedy przyjechała. Sarah chciała podejść i potrząsnąć dziewczynę za ramię, ale postanowiła nie skradać się i nie straszyć jej, więc zapaliła i zgasiła światło. Lea rozejrzała się dokoła, zdjęła słuchawki i wyłączyła CD. Usiadła plecami do ściany i podciągnęła kolana pod brodę. Sarah wyczuła napięcie. - Coś się stało w domu, prawda? - Lea wpatrywała się w matkę. - Nie byłoby cię tu, gdyby coś się nie wydarzyło. Siedziałabyś tam jeszcze z pięknym Jackiem, prawda? Sarah usiadła na końcu łóżka. - Tak, coś się stało. Niestety, facetowi udało się uciec. - Ale ty... nic ci nie jest? - zapytała z wahaniem. - Nie - zapewniła Sarah. W drzwiach pojawił się Bob, powiadomiony o przyjeździe żony. - No i co? - domagał się odpowiedzi, wchodząc do pokoju. - Co się stało? 90 Sarah opowiedziała im, co się wydarzyło w domu. .? - To się Taylor popisał, co? - prychnął kpiąco Bob, kiedy skończyła. - Na litość boską, mogli cię zabić. . Jack Taylor ryzykował dla mnie życie - rzuciła ostro i wstała gotowa pokłócić się z mężem. - Może powinien był posłuchać tego Robideaux - uniósł się Bob. - Zdaje się, że on jeden w całej tej ochronie ma trochę oleju w głowie. Ty też powinnaś była go posłuchać. Co by było, gdyby ten zabójca cię zastrzelił? Genno miałby swoją zemstę, a Lea straciłaby matkę. I to dlaczego? Bo musiałaś sobie coś udowodnić. - Nie spodziewam się, żebyś to zrozumiał, Bob. Nigdy nikomu się nie postawiłeś. Pozwalałeś wszystkim chodzić sobie po głowie. Wystarczy spojrzeć, jaki jest stan twojej firmy. Na twarzy Boba pojawił się wyraz wściekłości. Wstał, postąpił o krok i nim Sarah mogłaby cokolwiek zrobić, podniósł rękę, jakby chciał ją uderzyć. Lea szybko weszła pomiędzy nich i utkwiła wzrok w ojcu. - Jeśli masz zamiar uderzyć mamę, będziesz musiał najpierw zbić mnie - powiedziała lodowato. - Więc jeśli chcesz mnie walnąć, to już. Zrób to. - O mój Boże! - wykrzyknął przerażony Bob, kiedy zrozumiał, jak bliski był uderzenia żony, i to przy córce. Ale czy naprawdę by to zrobił? Powoli usiadł na drewnianym krześle pod drzwiami. - Nie - rzekł, jakby odpowiadając na własne pytanie, a potem spojrzał na córkę. - Nie, słonko, nie zrobiłbym tego. Wiesz dobrze, że nie mógłbym tego zrobić. Sarah usiadła na łóżku i ukryła twarz w drżących dłoniach. Nigdy jeszcze nie widziała u Boba takiej furii. Zresztą po tym, co powiedziała, miał do tego prawo. Nie powinna była. Wiedziała dobrze. - Nie chciałam tego powiedzieć - szepnęła, powoli podnosząc głowę, by spojrzeć na męża. - Przepraszam. 91 - Czy wszystko w porządku? - zapytał Deacon, wychylając się zza drzwi, przyciągnięty na pewno głośnymi krzykami. - Tak - powiedział Bob, wstając. - I tak już wychodziłem. Gracie jeszcze w kuchni? - Jesteś pewien, że chcesz grać? - Bob, musimy o tym porozmawiać - prosiła Sarah. - Ja muszę się napić - odparł z goryczą. - Macie jakiś alkohol w tym domku? - Nie trzymamy alkoholu w naszych kryjówkach, z wiadomych powodów. - A to pech. Może za to poszczęści mi się w kartach. Może byśmy podwyższyli stawki? - powiedział, wychodząc. - Mam go potem do pani wysłać, jak ochłonie? - zapytał Daecon. Sarah podeszła do okna i odsunęła zasłonę. Lampa oświetlała niewielki ogród, otoczony z dwóch stron trzymetrowym żywopłotem. Z boku stała klatka z siatki. Była zamknięta na kłódkę, ale Sarah nie widziała, co było w środku. Opuściła zasłonę i podniosła przenośne CD. - Czego słuchasz? - zapytała. - Nie musisz mnie zagadywać, mamo - powiedziała Lea, siadając obok. - Nie wiem, o czym mówić. - Sarah odłożyła CD na łóżko, po czym zwróciła się do córki: - Twój tata miał rację. Gdyby mi się coś stało... - Ale się nie stało - skwitowała Lea, kiedy matka przerwała w pół zdania, próbując opanować wzbierające uczucia. - Nie, nie tym razem. - Mamo, czy to znaczy, że znów masz zamiar wystawić się na przynętę? Po co? Wiesz już, że Genno cię namierzył. To dlatego zostałaś dziś w domu. Niech teraz zajmą się tym odpowiednie władze. To do nich należy. - Co oni mu mogą zrobić? - Już dziś o tym rozmawialiśmy w domu. Powiedziałaś, 92 że poczekasz, aż pojawi się człowiek Genno, a potem sama zrobisz krok. Czy to znaczy, że masz zamiar stać z tarczą na czole i czekać, aż znów spróbują? - To wiąże się z pewnym ryzykiem - tylko tyle Sarah mogła jej zdradzić. - Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć, co masz zamiar zrobić? - zapytała Lea, stojąc z rękoma na biodrach. - Nie powinnam. - A co to właściwie znaczy? - Lea, nie mam zamiaru o tym z tobą rozmawiać. - Dlatego, że jestem jeszcze dzieckiem i nie zrozumiem? Dlatego? - Nie chcę cię w to wciągać. I tak już ci za dużo powiedziałam. Co w tym złego, że chcę cię chronić? - odparła ze złością Sarah. Natychmiast pożałowała wybuchu i wyciągnęła dłoń w kierunku córki. - Nie - rzuciła ostro Lea, odsuwając się od matki. Położyła się na łóżku i nałożyła słuchawki na szyję. - Idź już sobie, dobrze? - Nie chcę tego tak zostawić - powiedziała Sarah błagalnym głosem, ale Lea już nałożyła słuchawki na uszy i włączyła muzykę. Odwróciła się od matki i oparła brodę na dłoni. Sarah nie znosiła takich nierozwiązanych konfliktów, zwłaszcza kiedy po kłótni pozostawało uczucie goryczy. Lea doskonale o tym wiedziała. To bolało. Sarah miała ochotę ściągnąć słuchawki z głowy córki i zmusić ją do rozmowy. Ale to i tak by nic nie wyjaśniło. Nie chciała mieszać dziewczyny w swoje machinacje. A gdyby doszło do zgody, musiałaby się jej zwierzyć ze swoich planów. Tego zrobić nie mogła. Musiała ją chronić za wszelką cenę. Miała nadzieję, że pewnego dnia Lea to zrozumie. Sarah wyszła z pokoju i zamknęła za sobą drzwi. Usłyszała śmiech dobiegający z kuchni. Zastanawiała się, czy nie usiąść z nimi na kilka partyjek, żeby przestać choć na chwilę myśleć o Genno, ale szybko odsunęła tę myśl. Nie była w nastroju 93 na karty. Nie mogłaby się skoncentrować na grze i pewnie by przegrywała. Równie dobrze Bob może to robić za nich oboje. Postanowiła zwiedzić dom i zapoznać się z otoczeniem. Pierwsze drzwi prowadziły do łazienki. Standardowe wyposażenie. Wszystko przygotowane na krótki pobyt. Podeszła do następnych drzwi i już miała je otworzyć, kiedy usłyszała ze środka męski głos. To był Bob. Więc nie grał w karty w kuchni. Kiedyś weszłaby do środka bez pukania. Nigdy nie mieli przed sobą żadnych tajemnic. Jak to się wszystko zmieniło. Nagle naszła ją myśl. Może rozmawia przez telefon z Renee Mercier. Przyłożyła ucho do drzwi, mając nadzieję, że coś usłyszy. Gdyby mogła go przyłapać... - ...nie uwierzyłabyś. Tu jest zupełne pustkowie, ale mam nadzieję, że nie będziemy tu tkwili wiecznie. - Chwila ciszy. - Ja też za tobą tęsknię, cherie, ale nie mogę się stąd ruszyć. Nie mogę wyjechać bez... Sarah nie musiała słuchać dłużej. Cherie. Więc tak ją nazywał. Pieprzony pieszczoszek! Nacisnęła klamkę i otworzyła drzwi. Bob siedział na łóżku ze słuchawką w dłoni. Rozejrzał się zaskoczony. Podeszła do niego, wyrwała mu słuchawkę i odłożyła ją z hukiem. - Co ty do diabła wyprawiasz, Sarah? - oburzył się Bob. - Chcesz jej szeptać czułe słówka do ucha, dobrze, rób jak chcesz - odparła ze złością - ale powstrzymaj się przynajmniej, kiedy ja jestem w pokoju obok. - Czułe słówka? - zapytał, udając zdziwienie. - O czym ty mówisz? Rozmawiałem z Peterem Hughesem, moim prawnikiem. Musiałem wyjaśnić... - Czy zawsze mówisz do niego cheriel - przerwała mu z sarkazmem. - Wiem, co się dzieje, Bob. Możesz przestać udawać. - Wiesz, co się dzieje? No cóż, przynajmniej jedno z nas wie. Może zechciałabyś mnie oświecić. Zuchwały, pogardliwy ton Boba wyprowadził Sarah z równowagi. Otworzyła torbę, którą przyniósł jeden z funkcjona- 94 riuszy, i wyjęła z niej teczkę, którą rzuciła na łóżko. Wypadło z niej kilka fotografii świadczących o winie Boba. Całe ciało mężczyzny zareagowało natychmiast. Opuścił ramiona, zgarbił się, a złośliwa iskierka w oczach bezpowrotnie zniknęła. Nie mógł uwierzyć własnym oczom. Powoli wyciągnął dłoń i podniósł jedną z fotografii. - Skąd je masz? - zapytał drżącym głosem. - Czy to ważne? - Śledziłaś mnie? - próbował przybrać ton wściekłości, ale zabrzmiało to, jakby nie mógł złapać oddechu. Nie miał siły się kłócić. - Nie, wynajęłam prywatnego detektywa, żeby cię śledził. Potwierdził tylko to, co podejrzewałam już od dnia, kiedy poznałam twoją nową sekretarkę. Niezbyt dobrze ukrywała swoje uczucia. Otworzył teczkę, pominął pisemny raport i skoncentrował się na zdjęciach. Każda z tych fotografii przywoływała wspomnienia, które teraz nie wydawały mu się już takie miłe. - To nigdy nie było nic poważnego. Musisz mi uwierzyć. - Więc to tylko rozrywka dla ciała, a nie uczucie. To mi próbujesz powiedzieć? - Tak, chyba tak to można określić - odparł cicho. - Więc jej nie kochasz? - Oczywiście, że nie - odpowiedział z gardłowym chichotem. - Czy ona o tym wie? Bob zmarszczył brwi i powoli potrząsnął głową. - Właściwie nigdy jej tego nie mówiłem... no wiesz. Może... tak jej się wydawało... Nie wiem. •- A ona ciebie kocha? - Chyba tak - odparł równie niepewnie. ,? - Jesteś żałosny, wiesz o tym? - Sarah, proszę, musisz zrozumieć. Po procesie byłem w złym nastroju. Byłem bardzo przygnębiony. Nie mogłem się zwrócić do ciebie, bo mieliśmy problemy. Renee była pod 95 ręką... zawsze. To się tak jakoś... porobiło, rozumiesz? To naprawdę nie miało żadnego znaczenia, musisz mi uwierzyć. Wyciągnął do niej dłoń, próbując przebić mur, jaki wyrósł pomiędzy nimi. - Dotknij mnie, a będziesz miał tę rękę na temblaku -. ostrzegła go Sarah spokojnym, ostrym tonem. Nie poruszyła się. Szybko cofnął dłoń. - Przepraszam. Rozumiem, że musiało być ci ciężko, zwłaszcza po tych wszystkich wydarzeniach. - Sam to wymyśliłeś? - prychnęła pogardliwie. - Co mam powiedzieć? - zapytał rzeczowo, dotknięty jej sarkazmem. - A co właściwie masz do powiedzenia? - Cokolwiek bym powiedział i tak to odrzucisz. Więc po co strzępić język? - Jeśli mam być szczera, nie interesują mnie twoje wymówki i przeprosiny. Na pewno nie teraz. Mam na głowie ważniejsze rzeczy. Jak już pozbędę się Genno, możemy o tym porozmawiać. Do tej pory nic nie chcę wiedzieć. Przynajmniej dopóki jesteśmy tu uwięzieni, powinniśmy zachować poprawne stosunki. Zróbmy to dla córki. Ale będę wdzięczna, jeśli będziesz mi schodził z drogi, kiedy tylko się da. Ja zrobię to samo. Będziesz mógł do niej dzwonić... - To już skończone, Sarah - wtrącił i rozłożył dłonie w błagalnym geście. - Przysięgam, że to już koniec. - Będziesz mógł do niej dzwonić, kiedy zechcesz, i szeptać jej do ucha czułe słówka aż do upojenia - zakończyła spokojnie przerwane zdanie. - Na litość boską, Sarah, między mną i Renee wszystko skończone. Koniec. Kropka. Nigdy więcej. Którego z tych słów nie rozumiesz? - Powiedziałam już, że nie chcę nic na ten temat wiedzieć, póki nie pozałatwiam swoich spraw. - Chciałem tylko, żebyś o tym wiedziała. 96 Sarah zebrała zdjęcia i włożyła do teczki, a potem podała mu je. - Powinieneś spakować swoje rzeczy i znaleźć sobie jakieś miejsce do spania. - Ale myślałem... - urwał rozczarowany, wskazując na małżeńskie łoże, na którym siedział. - To pomyśl raz jeszcze. Kiedy ja tu jestem, to będzie mój pokój. - Co to znaczy, kiedy tu jesteś? - zapytał podejrzliwie. - Chyba nie masz zamiaru znów się wystawiać na przynętę, jak dziś? Następnym razem mogą cię zabić. - Mam zamiar teraz się przespać, bo jestem bardzo zmęczona i zdenerwowana. To był ciężki dzień. Chcę się położyć. Spakuj swoje rzeczy i wynoś się. - Postawiła swoją torbę na łóżku, jakby dając znak, że to jej terytorium, i spojrzała mu prosto w oczy. - Czy któregoś z tych wyrazów nie rozumiesz? Jack Taylor odsunął krzesło obrotowe i wstał. Podszedł do okna i spojrzał na prawie zupełnie wyludnioną ulicę pod nim. Był w budynku sądu federalnego przy Camp Street, w miejscowym biurze szeryfa federalnego z terenu wschodniej Luizjany. O trzeciej nad ranem był już zupełnie wyczerpany, bardziej psychicznie niż fizycznie. Właśnie skończył pisemny raport na temat wydarzeń z wczorajszego wieczoru. Robideaux nalegał, by Taylor napisał go dziś i dołączył do niego pisemne oświadczenie, że on nie wiedział nic o planach Sarah i Taylora oraz że nie brał w tym czynnego udziału. W ten właśnie sposób chciał chronić własny tyłek, kiedy raport znajdzie się rano na biurku szefa. Taylor sądził, że w najlepszym wypadku Robideaux zostanie zwolniony z odpowiedzialności, w najgorszym - zostanie uznany za niekompetentnego. Wypadek miał miejsce na jego zmianie, a Robideaux sam się przyznaje, 97 że dowiedział się o wszystkim dopiero po fakcie. To będzie pięknie wyglądało w jego aktach! Ale Taylor miał ważniejsze zmartwienia na głowie. Zastanawiał się, czy pozostanie przy sprawie, kiedy dowie się o wszystkim jego przełożony z Arlington w Wirginii. Nie wiedział też, czy Robideaux znalazł w kartotekach nazwisko człowieka przebranego za księdza i jego wspólnika, który napadł na samochód federalnych, skuł i ogłuszył dwóch oficerów operacyjnych. Wziął raport i przeszedł korytarzem do biura Robideaux. Drzwi były zamknięte. Zapukał. Nie było odpowiedzi. Otworzył je i zajrzał do środka. Nikogo tam nie było. Zamknął drzwi za sobą i poszukał pozostałych pracowników nocnej zmiany, których widział jeszcze po północy, kiedy przyjechał do gmachu sądu. Znalazł jednego oficera operacyjnego, przyklejonego do komputera. - Jak tam? - zapytał, wchodząc do pokoju. - Znaleźliście coś? - Może. - Mężczyzna uśmiechnął się nieznacznie, widząc kartki raportu w dłoni Taylora. - Skończył pan pisać raport? - Tak - odparł Taylor i rzucił go na biurko. - No, to co macie? - Chyba znalazłem nazwisko tego padre. Właśnie go sprawdzamy. - Oficer wystukał coś na klawiaturze i teatralnym gestem przycisnął ostatni klawisz. Na ekranie pojawiło się zdjęcie. - Nazywa się Paul Klyne. Siedział w Stateville za napad z bronią w ręku w Shreveport kilka lat temu. Wypuścili go w zeszłym roku. To najemnik, ale od wielu lat nie był zagranicą. - Spojrzał na Taylora. - Rozpoznaje pan tę twarz? - Nie - powiedział Taylor, wpatrując się uważnie w ekran - ale był ucharakteryzowany. Mimo to założę się o emeryturę, że to on. - Taki pan pewien? - Mówiłem już wcześniej, że ten facet to musiał być wojskowy albo były wojskowy. 98 - Nam się też wydaje, że to on, tym bardziej że podobno trzymał w więzieniu z Genno. •- No to jestem pewien, że to on. Wszyscy wiedzą, że Genno rzadko utrzymywał kontakty z pozostałymi więźniami w Stateville. Jest raczej skryty. - Jak już mówiłem, nasi koledzy z Florydy sprawdzają właśnie Klyne'a. Niestety, nie ma stałego adresu, więc sprawdzamy znane kryjówki, zwłaszcza w okolicach Miami. Jeszcze go nie znaleźli. - To on. To musi być on - powiedział Taylor i podszedł do ekspresu. Nalał sobie kawy do plastykowego kubka i spojrzał niepewnie na płyn. - Ta kawa musi być niedobra. - Wygląd może być bardzo mylący. Tak naprawdę, jest jeszcze gorsza, niż wygląda. - W takim razie, chyba dam sobie spokój. - Postawił kubek na stole. - Gdzie jest Robideaux? Sprawdzałem w jego biurze. Nie było go. - Jest z szefem, szeryfem Elworthym. Siedzi w jego biurze już od czterdziestu minut. - Podejrzane. - Szeryf jest w porządku. Zobaczy pan. Robideaux to największy dupek w całym wydziale. - Nie skomentuję tego - powiedział dyplomatycznie Taylor i uśmiechnął się. - Może pan do nich pójdzie? Drugie drzwi na prawo. - Oficer rzucił Taylorowi jego raport. - Szef na pewno będzie chciał wysłuchać pańskiej wersji wydarzeń. W końcu pan tam był. Nie prowadził pan operacji zza biurka. - Czy jest tu ktoś, kto powiedziałby dobre słowo o Robideaux? - zapytał Taylor, słysząc pogardę w głosie oficera. - Teraz ja nie skomentuję - powiedział mężczyzna, patrząc, jak Taylor idzie w stronę biura szefa. - Hej - zawołał za nim, a Taylor odwrócił się - zrobiłeś to, co każdy z nas zrobiłby na twoim miejscu. 99 Taylor skinął z uśmiechem, podszedł do drzwi i zapukał lekko w matową szybę. - Wejść - dobiegł go głos ze środka. Taylor otworzył drzwi, ale nie wszedł do pokoju. Harlan Elworthy był człowiekiem pięćdziesięciokilkuletnim o szerokich ramionach i wydatnym, klasycznym nosie. Okulary do czytania nie pasowały do jego surowej twarzy. - To pewnie Jack Taylor? - zapytał, zdejmując okulary i przyglądając się mu uważnie. - Tak jest. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. Pomyślałem, że chciałby pan przeczytać mój raport. Właśnie skończyłem. - Wejdź i zamknij drzwi. Proszę siadać - mówił rozkazującym tonem. Taylor skinął do Robideaux, który siedział w skórzanym fotelu naprzeciwko biurka, ale nie zwrócił na niego uwagi, zwykle czerwony na twarzy, był teraz bardzo blady. - To mój raport - oświadczył Taylor, wyciągając dłoń z kartkami w stronę szeryfa. - Połóż go na biurku - powiedział Elworthy, machnąwszy wielką dłonią. - Jak długo to pisałeś? - Dwie godziny. - No to zmarnowałeś dwie godziny - stwierdził Elworthy. - Robert to biurokrata, ja taki nie jestem. Nie krytykuję go. Do diabła, z papierkową robotą radzi sobie świetnie. Mnie to nawet odpowiada, bo ja nie znoszę takich zajęć. Byłem oficerem operacyjnym przez ponad trzydzieści lat, zanim to mnie zmusiło do zmiany trybu życia. - Elworthy poklepał swój fotel, a Taylor dopiero teraz zauważył, że mężczyzna siedzi na wózku inwalidzkim. - Dostałem kulkę w kręgosłup- Sparaliżowało mnie od pasa w dół. Miałem do wyboru albo przedwczesna emerytura, albo praca przy biurku. Wybrałem mniejsze zło - uśmiechnął się. - A zupełnie poważnie, wolałbym być w terenie i ścigać zabójców, ale nie mogę. - Przejrzał kilka teczek na biurku, nim wybrał jedną. Pokazał 100 ią Taylorowi, a potem położył z powrotem na biurku. - Czytałem twoje akta. Masz świetne wyniki. Po jakiego diabła zostawiłeś doskonale zapowiadającą się karierę i przeniosłeś się do wydziału wewnętrznego? Nikt was nie lubi. Moim ludziom powiedzieliśmy, że jesteś operacyjnym z Waszyngtonu. Tam wcześniej pracowałeś, prawda? Gdyby chociaż przez chwilę podejrzewali, że jesteś z wewnętrznego, odsunęliby się od ciebie szybciej niż dziewica od zboczeńca. Mógłbyś się pożegnać ze sprawą. Nie ruszyliby palcem, żeby ci pomóc. Ale chociaż nie lubię wewnętrznych, to nie zamierzam ci mieszać, póki tu jesteś. Twoje akta nie opuszczą mojego biurka. - Dziękuję panu - powiedział Taylor. - Więc dlaczego właściwie przeniosłeś się do wewnętrznego? - naciskał Elworthy. - Po ślubie moja żona chciała, żebym przestał pracować w terenie i był częściej w domu. Zaproponowano mi: staż w Arlington, jak pan pewnie wie z moich akt, ale nie potrafiłem szkolić ludzi. To nie było dla mnie. Jedyny wakat był na Zachodnim Wybrzeżu. Christine ma dobrą pozycję jako adwokat w Waszyngtonie. Nie mogła wyjechać, zostawić wszystkiego i zaczynać kariery od nowa w San Francisco. Słusznie postąpiła, odmawiając. Jedynym wyjściem dla mnie był wydział wewnętrzny z bazą w Arlington. Wziąłem posadę. - Żałujesz? - zapytał Elworthy. - Wielu rzeczy w życiu żałuję - odparł Taylor, wzruszając ramionami. - Nie martw się, chłopie. Nie mam zamiaru grzebać się w twoim życiu osobistym - zapewnił go Elworthy. - Rozmawialiśmy już z Robertem o tym, co się wydarzyło dziś w domu Sarah Johnson. Robert zawsze był nazbyt ostrożny. Nie ma w tym nic złego. On jest tu ostoją rozsądku, a czasem wszystkim nam jest to potrzebne. Ja jestem bardziej podobny do ciebie. Czasem lubię improwizować. Dobra. Nie wyszło tak, jak chciałeś, ale przynajmniej wiemy, że Genno ją namierzył. Sam zdecydujesz, jak poprowadzisz teraz tę sprawę. 101 Jeśli nie złamiesz prawa i nie nadepniesz komuś na odcisk masz wolną rękę i możesz robić, co chcesz. Robert dalej będzie z tobą współpracował i pomagał ci, jeśli zajdzie taka potrzeba. - Dziękuję panu - powiedział Taylor, spoglądając na Robideaux. Nie zdziwił się, że ten nie zareagował. - Odpuściłem ci, chłopie. Nie zawiedź mojego zaufania, bo przysięgam, udupię cię, jeśli coś schrzanisz, i nie dam ci już szansy. Rozumiemy się? - Tak jest. - Robert, zostaw mnie na chwilę z Taylorem. Robideaux wstał i wyszedł z pokoju. - On nie ma nic przeciwko temu? - zapytał Taylor, kiedy Robideaux zamknął za sobą drzwi. - Nie doceniasz Roberta. Czasem potrafi być skończonym dupkiem, ale jest dobrym oficerem. Na pewno zostanie szefem biura całego hrabstwa wcześniej niż ja. Gra zgodnie z zasadami, a to oznacza, że umie słuchać rozkazów wyższych rangą. On nie będzie ci robił kłopotów. Jednak na pewno dopilnuje, żebyś zrobił całą papierkową robotę, zanim wyjedziesz do Waszyngtonu - zachichotał Elworthy na widok skwaszonej miny Taylora. Potem objechał biurko dookoła. - A tak między nami, co masz zamiar zrobić z Genno? - Nie rozumiem - powiedział niepewnie Taylor. - Robideaux mówił, że wspominałeś coś o załatwieniu Genno kosą - stwierdził Elworthy, mówiąc w więziennym slangu o nożu. - Nigdy nic takiego nie mówiłem! - oburzył się Taylor. - Ten to potrafi przekręcić każde słowo tak, żeby mu pasowało. - To może być jedyne wyjście. Zastanawiałeś się nad tym? Taylor patrzył przez chwilę zdziwiony, a potem wstał i podszedł do okna. Przyglądał się, jak spod gmachu sądu odjeżdża taksówka, jedyny samochód w polu widzenia. Zastanawiał się-Czy słowa Elworthy'ego to podstęp? Chcą zobaczyć, jak 102 daleko się posunie, żeby chronić Sarah? A może Elworthy pozwala mu zabić Genno? Może dlatego kazał wyjść Robideaux. Wiedział, że od tego nie ma powrotu. W razie czego nikt nie uwierzyłby oficerowi operacyjnemu. Taylor nie chciał się pogrążyć- Nie miał zresztą żadnego planu działania. Jeszcze nie. Odwrócił się do mężczyzny na wózku. .- Przyznaję, że jeśli jest taka potrzeba, czasem naginam trochę zasady, ale nigdy ich nie łamię. - Wystarczy coś wiele razy zginać, by to w końcu złamać - uśmiechnął się Elworthy, próbując załagodzić sytuację. - Słuchaj, nie mówię, że powinieneś zlecić zabicie Genno, ale być może będziesz musiał to rozważyć, jeśli wszystko inne zawiedzie. Problem w tym, że właściwie nie masz wielu możliwości działania. Zresztą będziesz miał ich jeszcze mniej, jeśli to, co mówią o Sarah, jest prawdą i nie ma ona zamiaru wynosić się z Nowego Orleanu. Robideaux mi to przekazał. - Tak mi się zdaje po rozmowie z nią, chociaż jeszcze nie poruszyłem tego tematu, a przynajmniej nie otwarcie. - Więc może powinieneś z nią o tym porozmawiać, i to jak najszybciej. - Porozmawiam z nią rano. - Już jest rano - mruknął Elworthy, patrząc na zegar ścienny za biurkiem. - Miałem się kłaść spać, kiedy Robideaux mnie wezwał. Przy odrobinie szczęścia uda mi się przespać jeszcze kilka godzin. Powinieneś zrobić to samo. - Tak, potrzebuję snu. Elworthy podjechał do drzwi i otworzył je, a potem spojrzał na Taylora. - Słyszałeś już, że chyba znaleźliśmy zdjęcie księdza? - Tak. Nazywa się Paul Klyne. Jestem prawie pewien, że to on, zważywszy na jego powiązania z wojskiem. - Już wysłałem list gończy do wszystkich agencji w kraju. Mają go znaleźć jak najszybciej, żebyśmy mogli go albo oskarżyć, albo wykluczyć ze śledztwa. 103 - To on, jestem pewien - powiedział z przekonaniem Taylor. - Nawet jeśli to on, jego niepowodzenie nie powstrzyma Genno. Znajdzie kogoś innego na miejsce Klyne'a. Nie zapominaj, że ten facet siedzi za kratkami od osiemnastu lat i czeka, żeby się wreszcie zemścić na Sarah Johnson. Tym razem może będziesz musiał złamać zasady. To może być jedyny sposób, by powstrzymać go przed zemstą. Jej życie może zależeć od twojej decyzji. Dobranoc. - Dobranoc - odparł zamyślony Taylor, kiedy Elworthy już wyjechał na korytarz. Miał wiele do przemyślenia w krótkim czasie. Był zmęczony, ale wątpił, by dużo pospał tej nocy. Klyne obudził się ze strachem. Zasnął przed telewizorem. Przez chwilę był zupełnie zdezorientowany, a potem przypomniał sobie, że jest w mieszkaniu Pascale'a. Usłyszał kroki na gołej posadzce w korytarzu. W drzwiach pojawił się Pascale. Miał w ręku torbę z zakupami. - Hej, Klyne, jak tam zdrówko? - Pieprz się - padła ostra odpowiedź. - Teraz nie dasz rady - powiedział Pascale z głośnym śmiechem, stawiając zakupy na stole. - Jak ręka? - Trochę boli - odparł Klyne, wzruszając ramionami, ale skrzywił się, kiedy próbował nią poruszyć. Pascale usunął kawałki szkła i srebra wbite w dłoń i zabandażował ranę. - Wziąłeś moje rzeczy z hotelu? - Tak, ale ten skurwiel w recepcji kazał mi zapłacić za całą dobę. Próbowałem mu tłumaczyć, że nie spałeś tam nawet, ale nic go to nie obchodziło. Dałem mu forsę, żeby się zamknął. Zostawiłem twoją torbę przy drzwiach. Możesz się przespać na kanapie. Jest rozkładana. Tyle mogę dla ciebie zrobić. - Kupiłeś piwo? 104 - Tak, weź sobie. Wziąłem też żarcie na wynos. Pewnie już jest zimne. Kilka osób widziało, że łażę po mieście. - Nie jestem głodny. Rzuć mi piwo. Pascale wyjął z torby piwo i rzucił do Klyne'a, który pochylił się i złapał je zdrową ręką. - Gadałeś już z matką Genno? - Zadzwonię do niej jutro rano - odparł Klyne, po czym otworzył puszkę i upił duży łyk. - Umówiłem się z nią, że zadzwonię, jak tylko skończę. Po co mam ją budzić w nocy, żeby przekazać złą nowinę? - Wścieknie się na ciebie za to, że spieprzyłeś, nie? - Pascale uśmiechnął się pod nosem. Zapalił papierosa i usiadł. - Dlatego nie śpieszy ci się, żeby do niej zadzwonić? - To nie jej się boję. - A kogo? Klyne upił jeszcze łyk piwa i rozsiadł się w fotelu. - Nie wiem, jak Frankie na to zareaguje. Naprawdę nie wiem. Rozdział 5 - Nie... nie... nie! - wrzeszczał, uderzając o stół rękoma skutymi kajdankami. - Genno! - krzyknął strażnik i pobiegł do stołu, przy którym siedział Frankie. Więzień odchylił głowę do tyłu, wyszczerzył zęby i warczał jak zwierzę. Oczy miał zamglone. Ten nagły wybuch zaskoczył strażnika. Od kiedy pracował w Stateville, nigdy nie słyszał, żeby Genno podniósł głos, a zwłaszcza przy matce, która teraz siedziała po przeciwnej stronie kraty. - Genno, jeszcze jeden taki krzyk i będziesz siedział w celi cały dzień. - Tak? - Frankie zmierzył go lodowatym, mściwym wzrokiem. - Tak - padła ostra odpowiedź. D'Amato nigdy jeszcze nie widział Genno tak pobudzonego. Bał się trochę. Nie okazywał tego, bo nie wolno mu było okazywać słabości w obecności więźniów. Na pewno by to wykorzystali. Genno ujrzał strach na twarzy matki i spojrzał na strażnika. - Proszę odejść, żebym mógł porozmawiać swobodnie z mamą. - Więc rozmawiaj, nie krzycz - ostrzegł go strażnik, podnosząc groźnie palec, po czym wrócił pod drzwi. 106 - Francis, to było zupełnie zbyteczne! - uspokajała go matka, jakby był niegrzecznym dzieckiem. - Nie denerwuj się niepotrzebnie. Nie chcesz chyba znów dostać wrzodów? - Nie, na pewno nie! - Miał wrzody już od wczesnego dzieciństwa i wiedział, że to nerwy były ich główną przyczyną. - Przepraszam, mamo. Tylko że... myślałem, że Kaznodzieja wypełnił swoją część umowy. Teraz już nie będzie miał drugiej okazji. - Tego nie wiemy, Francis. - Policja niedługo domyśli się, co się dzieje, a kiedy dowiedzą się, kim jest, będzie musiał się martwić o swój tyłek. Na pewno będą próbowali go dorwać, żeby w ten sposób dobrać mi się do dupy. - Rozumiem, co mówisz, ale nie odpowiada mi takie określenie. - Uwierz mi, mamo, że takie rzeczy zdarzają się tu codziennie - powiedział Frankie z kpiną. , - Nie chcę nic o tym wiedzieć - syknęła, wykrzywiając się z obrzydzenia i wstrząsając się, jakby chciała odrzucić nieprzyzwoite skojarzenia. - Tak, wiem, że nie chcesz. - Co mam teraz robić? - Powiedz Kaznodziei, żeby wracał do domu. - Nie rozumiem - zmarszczyła brwi ze zdziwienia. - Może jest jeszcze szansa, żeby... - Mówię ci, mamo, spieprzył to. Już na dobre - przerwał jej Frankie. - Teraz możesz sprowadzić Kaznodzieję do swojej parafii. Taka nazwa ci odpowiada? - Tak, Francis. Więc, co właściwie masz zamiar zrobić? Genno popukał się palcem po nosie i uśmiechnął się triumfalnie. - Zostaw to mnie. Ty musisz tylko pobrać pieniądze z konta. Mogą mi być niedługo potrzebne. - Francis, nie rób niczego pochopnie. - Mamo, jestem tu od osiemnastu lat, nauczyłem się już 107 cierpliwości. Jeden dzień w tę, czy w tę nie robi mi różnicy. Zrobię to jak trzeba. - Uważaj na siebie. - Zawsze na siebie uważam, mamo. Wiesz dobrze. To jeszcze nie koniec. Sarah nie pamiętała, jak długo siedziała na pomoście. Na pewno kilka godzin. Patrzyła na wschód słońca nad rzeką i przez chwilę poczuła wyrzuty sumienia, że przez te wszystkie lata spędzone w Nowym Orleanie nigdy nie pofatygowała się, żeby zobaczyć ten zapierający dech w piersiach widok. Nie zwracała na to uwagi, jak zresztą na wiele innych rzeczy. Miała do siebie żal... Nie spała całą noc. Na małżeńskim łożu, z którego wygoniła męża, wciąż stała jej torba. Równie dobrze mógł się na nim przespać Bob, bo jej się nie przydało. Ale zasady to zasady, wmawiała sama sobie. To tylko jedna z nieuporządkowanych myśli, jakie błąkały się po jej głowie podczas kilku godzin przed świtem. Poza tym i tak pewnie nie spał zbyt dobrze po tym, jak mu obwieściła, że wie o Renee Mercier. Przynajmniej nie myślę już o niej "ta suka", zauważyła zgryźliwie. To już jakiś postęp. W końcu wyszła z sypialni, żeby pozbyć się uczucia klaustrofobii. W kuchni zastała jednego z funkcjonariuszy. To on siedział obok niej w motorówce. Miał na imię Beau. Na stole leżały porozkładane jakieś elektroniczne gadżety, dzięki którym, jak zapewniał Beau, nic i nikt nie mogło podejść do domu niezauważone. Potem wyjaśnił jej działanie każdego z nich. Dopiero teraz zrobiła się senna. Uzbrojona w kubek kawy schroniła się w ogrodzie. Wtedy pierwsze promienie wschodzącego słońca rozświetliły niebo, więc mogła się zorientować, gdzie jest ich kryjówka. Dom wybudowano na niewielkiej wyspie, która stanowiła zaledwie nieduży, okrągły łach piasku, porośnięty trawą, otoczony zimną, 108 ciemną, zamuloną wodą. W pobliżu nie było drzew i krzewów. Trzysta sześćdziesiąt stopni doskonałej widoczności uniemożliwiało zbliżenie się jakiegokolwiek pojazdu bez zaalarmowania ludzi w domu. Poszła na pomost i usiadła obok przycumowanej do niego motorówki. Kiedy spuściła nogi z pomostu, prawie dotykały wody. Beau tylko raz przerwał jej samotne rozmyślania, żeby ją ostrzec, że choć dorosłe aligatory nie zapuszczają się w te strony, bo jest zbyt płytko i wolą raczej głębokie, bezkresne bagna, ale młode osobniki, które, co prawda, nie mogą jeszcze wciągnąć pod wodę dorosłej osoby, przypływają tu i chętnie skuszą się na kilka palców u nóg, jeśli się je im wystawi. Sarah natychmiast zabrała nogi znad wody i przyciągnęła kolana pod brodę, jakby chciała je chronić przed gadami. Beau zaśmiał się, widząc jej szybką reakcję, i wrócił do domu. Siedziała długo z kolanami pod brodą i rękoma splecionymi na nogach. Obok niej stał kubek z nietkniętą, zimną kawą. Udało jej się poukładać myśli w jakiejś logicznej kolejności, musiała jeszcze zastanowić się dokładnie nad planem ataku. Niestety, nie potrafiła otrząsnąć się z tego, co zaszło między nią a Bobem zeszłej nocy. Czy słusznie zapytała go o Renee Mercier? Czy i bez tego nie byli wystarczająco wrogo do siebie nastawieni? Może powinna była zaczekać na bardziej odpowiednią chwilę? Przez to wszystko atmosfera między nimi stała się jeszcze bardziej napięta, a to odbija się na córce. Zastanawiała się przede wszystkim nad tym, jak Lea sobie z tym radzi. Zachowywała się tak, jakby nie przyjmowała do wiadomości tego, co się wokół niej dzieje. Schowała się w swoim pokoju. Nałożyła na uszy słuchawki i zamknęła się w sobie. Nie była specjalnie komunikatywna. Ale kiedy już wyszła na chwilę ze skorupy, była kłótliwa i stwarzała coraz większy dystans między sobą a matką. Bob wydawał się Popierać córkę. Sara rozumiała jego postawę. Lea potrzebowała oparcia w jednym z nich. Ale co się stanie, kiedy mała odkryje, że Bob miał romans? To nie pomoże jej uporać się ze swoimi odczuciami. Miała matkę, która okłamywała ją przez całe 109 życie, i ojca, który pieprzy się z sekretarką. To mogło ją doprowadzić do rozpaczy. Nie będzie mogła nikomu zaufać. Nie będzie miała się do kogo zwrócić o pomoc. Sarah zrozumiała, że teraz walczy na dwóch frontach. W głębi duszy chciała chronić córkę. Z drugiej strony, musiała się rozprawić z Genno. To ją umocniło w przekonaniu, że powinna ukryć przed córką niewierność Boba, przynajmniej na jakiś czas. Wiedziała, że w końcu prawda wyjdzie na jaw, zwłaszcza że ich małżeństwo chwiało się w posadach. Ta myśl ją otrzeźwiła. Do tej pory nie zastanawiała się nad tym. Czy ja właściwie chcę ocalić to małżeństwo? Czy mogę mu jeszcze zaufać? I vice versa, czy on będzie jeszcze mógł zaufać mnie? Kołowrotek kłamstw i tajemnic... - Dzień dobry. Sarah rozejrzała się dokoła, przestraszona męskim głosem, a potem uśmiechnęła się słabo do Raya Deacona, stojącego na końcu pomostu. - Chce pani jeszcze kawy? - zapytał, wyciągając w jej stronę kubek. - Z mlekiem, bez cukru. Beau mówił, że taką właśnie pani lubi. - Dziękuję - odparła, podniosła kubek stojący obok niej i wylała niewypite resztki do wody. - Może tę drugą uda mi się wypić. Gdzie jest Beau? - Poszedł się przespać. Teraz moja zmiana. - Widział pan dziś Boba? - zapytała, biorąc od niego kubek gorącej kawy. - Śpi jak suseł na kanapie w salonie. Chyba się wczoraj pokłóciliście, co? - Tak to można ująć. A co z moją córką? Wstała już? - Może i tak, ale drzwi ma jeszcze zamknięte - powiedział Deacon i kucnął przy niej. W dłoni trzymał kubek czarnej kawy. Patrzył na leniwie płynące wody rzeki. - Mógłbym się przyzwyczaić do takiego życia. Tutaj jest jak w innym świecie. Nie ma korków, hałasu, nic. Tak, tu można pożyć. - Po raz pierwszy pan tu jest? 110 - Wszyscy jesteśmy po raz pierwszy. Ostatnie miejsce jest spalone. To było kilka miesięcy temu. Pewnie pani o tym czytała w gazetach. Facet się nazywał Vinnie Edwards. Odstrzelili go na rzece Bardeaux. To kawałek w górę rzeki. - Nie pamiętam - odparła Sarah, potrząsając głową. - Oczywiście zatuszowaliśmy sprawę. To musiało wyglądać jak zwykłe zabójstwo i rabunek. Vinnie też był w programie. Był szefem ochrony w kilku kasynach mafii w Vegas. Zmusiliśmy go, żeby zeznawał przeciwko rodzinie. Wsypał parę szych. - Jak długo mafia go szukała? - Jakieś trzy miesiące, ale Vinnie to był prawdziwy dupek. Po kilku drinkach nie potrafił trzymać gęby na kłódkę. Ułatwił im sprawę. Paru z nas było rannych w walce, ale to się nie dostało do gazet. Przez to wszystko musieliśmy szukać nowej kryjówki, i to szybko. Znaleźliśmy tę. Jest jeszcze bardziej odludna niż poprzednia. - Deacon poklepał ją po ramieniu i wstał. - Niech się pani nie martwi. Klyne nie znajdzie nas tu. - Kto to jest Klyne? - zapytała Sarah, zakrywając oczy przed słońcem i spoglądając na mężczyznę. - Jeszcze pani nie słyszała? Robideaux dzwonił dziś rano. Znaleźli nazwisko tego księdza. Paul Klyne. Siedział z Genno w Stateville. Taylor nie rozpoznał go, ale podobno Klyne był ucharakteryzowany. Jednak mamy pewność, że to on. Niedługo przyjedzie tu Taylor. Przywiezie jego akta, żeby mogła go sobie pani obejrzeć. Może go pani rozpozna. - Wątpię. Nie przyjrzałam się nawet dobrze jego twarzy. - Podobno nieźle go pani zdzieliła w cojones. Może powin niśmy szukać faceta, który dziwnie chodzi - powiedział Deacon i pokuśtykał po pomoście. Uśmiechnął się, kiedy Sarah podniosła rękę do ust i zachichotała. - Po raz pierwszy od Przyjazdu się pani śmieje. Wiem, że to nie jest dla pani łatwe. Dla nikogo z was. - Ma pan rację - zgodziła się Sarah. Komórka, którą 111 wychodząc z domu włożyła do kieszeni perkalowych spodni, zaczęła dzwonić. Wyjęła ją. - Halo? - Pani Johnson? - usłyszała głos. Nie odpowiedziała. - Mówi Derek Farlowe. Sarah położyła dłoń na telefonie i spojrzała na Deacona. - Mógłby mnie pan na chwilę zostawić? - Zaczekała, aż mężczyzna ruszył w stronę domu, i odezwała się. - Przepraszam. Jest pan już w Joliet? - Przyleciałem zeszłej nocy czarterem. Trochę to kosztowało, niestety, ale chciała pani, żebym tu był jak najszybciej. - Dobrze. Jak panu idzie? - Już skończyłem. - Żartuje pan! - krzyknęła z niedowierzaniem. - W tym interesie nie opłaca się za długo bawić, pani Johnson. Przyleciałem tu około jedenastej wieczorem, kupiłem mapę i wynająłem samochód. Nie spałem całą noc, ale się opłaciło. Mam paczkę, tak jak pani chciała. Jest na lotnisku. Zostawiłem klucz w informacji. Może go pani odebrać, kiedy będzie chciała. - Jest pan nieoceniony, panie Farlowe. Naprawdę. - Za te pieniądze, pani Johnson, nie mogę być inny. Pomyślałem, że lepiej panią powiadomić, zanim odlecę. Ale w samolocie będę spał jak zabity. - Zasłużył pan na sen. Ja tu jeszcze trochę pobędę, dobrze? - Tak, oczywiście - odparł. - Dziękuję, panie Farlowe, ocalił mi pan życie. - Nie zrobiłem nic wielkiego. - Niech mi pan wierzy na słowo. Jeszcze raz dziękuję. Do widzenia - powiedziała i wyłączyła komórkę. Rozejrzała się dokoła z uśmiechem zadowolenia. - Teraz moja kolej, Frankie. Ciekawe, jak ci zasmakuje twoje własne danie. - Wykluczone! - Moim zdaniem, warto spróbować - przekonywała Sarah, 112 patrząc na Taylora stojącego na końcu pomostu, z daleka od domu, by nikt ich nie słuchał. - Masz zamiar pojechać do Stateville i porozmawiać z Genno? Co to da? - Mogę mu przemówić do rozsądku. - Och tak, to na pewno pomoże - odparł Taylor, potrząsając nerwowo głową. - Najprawdopodobniej nawet nie będzie chciał do ciebie wyjść, nie mówiąc już o wysłuchaniu cię. - Będzie się chciał ze mną zobaczyć, na pewno. O to się nie martw. - Jesteś tego dziwnie pewna. - Znam go dobrze - powiedziała. - Nie, kiedyś go znałaś. To było osiemnaście lat temu. Wszystko się może zmienić przez tyle lat. - Nie dla niego. Dla niego czas stanął w miejscu. Na pewno nawet z wyglądu się nie zmienił. On żyje przeszłością, a ja jestem jego najważniejszym wspomnieniem. Jestem jedyną osobą, z którą będzie chciał rozmawiać. - Skąd wiesz, jak on teraz wygląda? - wypytywał Taylor. - Ray Deacon mi powiedział. Słyszał od swoich kolegów z Illinois. Sądzisz, że nie mam racji? - Mówię tylko, że to nie ma szans powodzenia. Moi przełożeni nigdy się na to nie zgodzą i będą mieli rację. Będziesz tańczyła tak, jak Genno zagra? - Więc co proponujesz? - prowokowała Sarah. - Mamy tu siedzieć, póki nie złapiecie Klyne'a? A potem co? Będziemy czekać, aż Frankie wyśle następnego zabójcę? To z góry przegrana walka, Jack. Musimy to jakoś rozwiązać. - Jest pewne wyjście. Według mnie, jedyne rozsądne. - Zabierzesz nas stąd w nocy, dasz nam nową tożsamość i wywieziesz do jakiegoś miasta na drugim końcu kraju? Mam rację? Taylor kręcił się zażenowany, aż deska pomostu, na której stał, zaczęła skrzypieć. - Jak już mówiłaś, nawet jeśli złapiemy Klyne'a, nie ma 113 gwarancji, że Genno nie będzie próbował jeszcze raz. Twoja tożsamość jest już mu dobrze znana. Nie możecie zostać w Nowym Orleanie. To zbyt niebezpieczne. Wiedziałaś, że być może będziesz musiała uciekać, kiedy cię włączyli do programu. - Tak, ale wtedy byłam ćpunką po odwyku. Chciałam tylko zapomnieć o przeszłości i jak najszybciej wyjechać z Chicago. - Podniosła dłoń, żeby go uciszyć. - Rozumiem, co mi proponujesz, Jack, i nie podoba mi się to. Wiem, że może nie być innego wyjścia. Nie chcę tylko zostawić wszystkiego w jednej chwili i zniknąć bez śladu, jak w Chicago. Sam mówiłeś, że wiele się zmieniło od tego czasu. Miałam tu spokojne życie. Zanim wyjadę, chciałabym wszystko uporządkować. Dla spokoju sumienia. Dlatego chcę się spotkać z Genno. W ten sposób mogę zyskać na czasie. - Dlaczego spotkanie z Genno miałoby dać ci trochę czasu? - zapytał. - To już sprawa pomiędzy mną a nim. - Co to właściwie ma znaczyć? Masz coś na niego? - Tak to można określić - potwierdziła, skinąwszy głową. - Jeśli masz coś na Genno... - Ty nie możesz tego użyć przeciwko niemu - przerwała mu pośpiesznie Sarah. - Musisz mi uwierzyć. - Och, czyżby? - Taylor pukał butem w główkę wystającego gwoździa i spojrzał na nią. - Nieważne. Nie będzie żadnego spotkania w Stateville ani nigdzie indziej. To niemożliwe. - Więc zrobię to na własną rękę. Prawo nie zabrania mi odwiedzać znajomego w więzieniu, prawda? - Mogę to z łatwością zablokować. Wystarczy jeden telefon i nie wpuszczą cię do Stateville. To bardzo proste. - A już myślałam, że jesteś po mojej stronie - powiedziała z goryczą. - Jestem. 114 - Więc to udowodnij! Zawieź mnie do Stateville. Pozwól mi się z nim spotkać sam na sam, twarzą w twarz. - Jeden na jednego? - zapytał z rozbawieniem w głosie, a potem potrząsnął głową. - Moi zwierzchnicy nigdy się na to nie zgodzą, nie z taką przeszłością, jaka was łączy. - Frankie będzie skuty, prawda? Ręce i nogi? Będę bezpieczna. .- Nie o ciebie się boję. - Co... ty. Myślisz, że ja... - urwała i potrząsnęła głową z niedowierzaniem. - Sądzisz, że jestem taka głupia? Gdybym go zaatakowała, sama wylądowałabym za kratkami, a wtedy nie miałby żadnego problemu, żeby mnie znaleźć i kazać zabić. - Nawet gdybym chciał, nie wcisnę tego moim przełożonym - odezwał się po chwili. Sarah zachowała kamienną twarz, choć w środku wrzały w niej uczucia. Czuła, że powoli Taylor da się przekonać. - Pierwsze, co mi powiedziałeś, kiedy tu dziś rano przyjechałeś, to że dostałeś wolną rękę w tej sprawie. Więc to znaczy, że ty o wszystkim decydujesz, a nie twoi przełożeni, prawda? Czy to nie ty byłeś taki stanowczy wczoraj w domu i nie ty zrobiłeś tak, jak postanowiłeś? - mówiła łagodnym głosem. - Pozwól mi porozmawiać z Genno. Może nic nie zwojuję, ale nie mogę sobie bardziej zaszkodzić, prawda? Przecież już wie, gdzie jestem i jak wyglądam. Wie, że mam rodzinę. Ty decydujesz o moim życiu. Muszę z nim porozmawiać, Jack, proszę. - Mówiłaś, że coś na niego masz. Co? - zapytał po chwili namysłu. - Mówiłam ci już, że to sprawa pomiędzy nim a mną. - Jeśli mam ci pomóc, musisz okazać dobrą wolę. To, co mi powiesz, zostanie między nami. Masz na to moje słowo. Sarah była między młotem a kowadłem. Czuła, że Jack zgodzi się na jej propozycję spotkania z Genno, ale jeśli mu Powie, co chce zrobić, jednak może jej odmówić. Już raz za 115 nią nadstawiał karku i o mało nie zginął. Pora, by odpłaciła mu zaufaniem. Po chwili namysłu opowiedziała mu o wyjeździe Farlowe'a do Joliet. Nie wspomniała oczywiście jego nazwiska ani o paczce, jaką dla niej zostawił na lotnisku. - Wszystko sobie dokładnie przemyślałaś, co? - zapytał Taylor, kiedy skończyła. - A ty byś tego nie zrobił na moim miejscu? Muszę zadbać o siebie. - Zauważyła, że zza domu wyłonił się Bob. Zamilkła, a potem pomachała do niego. - Więc jak będzie, Jack? Poprzesz mnie jeszcze raz, zorganizujesz to spotkanie? Taylor spojrzał na podchodzącego do nich Boba. - Zobaczę, co da się zrobić. A teraz, przepraszam - powiedział, skinął w stronę Boba i poszedł do domu. - Jak tam? - zapytał Bob, czując się dość niezręcznie. Zatrzymał się na końcu pomostu i starał się zachować dystans. - Dobrze, a u ciebie? - Tak, dobrze - odparł i wzruszył ramionami, a później dodał z nerwowym chichotem: - Nie najlepiej spałem dziś w nocy. Kanapa nie jest zbyt wygodna. - Cóż, lepiej się przyzwyczajaj - powiedziała z naciskiem i wróciła do domu. Właściwie spodziewał się tego od chwili, kiedy dowiedział się, że Klyne schrzanił robotę w Nowym Orleanie. Dziś o jedenastej Genno miał wezwanie do naczelnika. To był zupełnie nowy nadzorca więzienia. Facet dostał tę posadę sześć miesięcy temu. Genno był pewien, że nie widział nigdy tego człowieka. To nie miała być wizyta towarzyska. Może to federalni albo zastępca szeryfa, zajmujący się tą sprawą? Co mogli mu zrobić? Oskarżyć go o próbę morderstwa? Oczywiście jeśli mieli przeciwko niemu jakieś dowody. A wtedy co? Chcieli iść do sądu? Dołożyć mu jeszcze kilka lat? Tak, to nawet zabawne. Cała ta sprawa była śmieszna, ale oni musieli wykonywać swoją robotę. Nie miał zamiaru się do niczego 116 przyznać. Niech sobie pogadają. Przynajmniej się dowie, co oni wiedzą. W końcu, on już nie miał nic do stracenia... - Genno, wstać! Siedział na drewnianej ławce przed biurem i czekał na wizytę. Ręce miał skute kajdankami i przypięte do skórzanego pasa. Nóg nie miał skrępowanych. Oficer Doug D'Amato schwycił go mocno za ramię i zaprowadził do biura. Nie było tam federalnych ani żadnego szeryfa. Tylko naczelnik. Genno był trochę rozczarowany. Czuł się oszukany, ale starał się o tym nie myśleć. Przynajmniej przez chwilę nie siedział w celi. Dobre i to. - Francis Genno? - zapytał naczelnik, oglądając akta rozłożone na biurku. Francis miał ochotę powiedzieć: "obecny", jak dziecko wezwane za złe zachowanie do dyrektora szkoły. Tak zresztą właśnie się czuł. Nic jednak nie powiedział. Co miał mówić? Oczywiście, że nazywał się Francis Genno. - Spotykamy się po raz pierwszy, Genno - powiedział naczelnik. Zamknął akta, odłożył okulary i usiadł wygodnie w skórzanym fotelu. - Sporo o tobie słyszałem od przyjazdu. Jesteś podobno przykładnym więźniem. To bardzo imponujące, zwłaszcza u osadzonego z dożywociem. - Lubię być sam - odparł Genno znudzony i wzruszył ramionami. - Tak mi się zdawało. - Naczelnik sięgnął po kubek z kawą, stojący na biurku, upił łyk i postawił go z powrotem. - Powiedz, Genno, co myślisz o Annie Stratton? Więc tak chciał to rozegrać. Nieważne. Nie miał zamiaru się wygadać. - Postanowiła zeznawać przeciwko mnie w sądzie. To był jej wybór. Od tego momentu minęło sporo czasu. - Wiesz, że po procesie została objęta programem ochrony świadków? - Tak, słyszałem - potwierdził i skinął głową. - Wczoraj ktoś próbował ją zabić. Oczywiście ty nic nie wiesz na ten temat, prawda? 117 - Oczywiście, że nie - odparł, udając zaskoczenie. - Mam nadzieję, że zabójca został złapany. - Tak, tak myślałem - powiedział naczelnik, nie próbując nawet sarkazmu. - Mamy tu ciekawą hipotezę. Załóżmy przez chwilę, że odkryłeś jej nową tożsamość i wiesz, gdzie ona teraz mieszka, i że wynająłeś kogoś, żeby ją zabił. Co właściwie moglibyśmy ci zrobić, gdyby coś jej się stało? Maksymalny wyrok więzienia? Przeniesienie do innego obiektu? To niezbyt ostra kara, prawda? - Jak pan powiedział, to tylko hipoteza - odparł Genno z chłodnym uśmiechem. - Mógłbyś także pozostać tutaj i ktoś puściłby plotkę, że jesteś informatorem - stwierdził naczelnik, odwzajemniając uśmiech. - Nie jestem informatorem! - odburknął gniewnie Genno i postąpił o krok w kierunku biurka naczelnika ze złością w oczach. - Zawsze przestrzegałem zasad panujących w więzieniu. Nie donoszę. Wszyscy to wiedzą. D'Amato pociągnął go z powrotem na miejsce, gdzie stał poprzednio. - Jeszcze raz to zrobisz i dostaniesz pałką w plecy - szepnął dobitnie, nim wrócił do drzwi. - Chyba nie muszę ci mówić, jak szybko rozchodzą się plotki w takich instytucjach, Genno - ciągnął naczelnik. - Jeszcze większy efekt wywierają, jeśli ich źródłem jest jeden z moich najstarszych pracowników, jak na przykład oficer D'Amato. Więźniowie go słuchają. - Nie mam nic wspólnego z próbą zamordowania Annie! - wykrzyknął z furią Genno. - Dlaczego pan mi nie wierzy? - Bo jesteś przestępcą, Genno. Oni już tacy są. Mają to we krwi. Naczelnik pochylił się do przodu i złożył dłonie na biurku. - Nie tylko ja sądzę, że maczałeś w tym palce. Podobnie uważają ludzie z biura szeryfa i Annie Stratton. Właściwie jest tak przekonana o twojej winie, że poprosiła o widzenie z tobą 118 w więzieniu. Pewnie będzie chciała przemówić ci do rozsądku, Frankie. Chyba traci czas. - Annie... przyjedzie tu? - powiedział zaskoczony Genno. - Tylko od ciebie zależy, czy chcesz się z nią zobaczyć. Nie mogę cię do tego zmusić. Decyzja należy do ciebie. Genno był zbity z tropu. Po co Annie miałaby jechać z Nowego Orleanu, żeby się z nim zobaczyć? Co właściwie chciała osiągnąć? Zaprzeczyć, jakoby miał cokolwiek wspólnego z tym wydarzeniem z zeszłej nocy? Chyba wiedziała, że tak właśnie postąpi? Naszła go inna myśl. A może miała coś na niego? Jednak im więcej o tym myślał, tym bardziej wydało mu się to absurdalne. Od wielu lat jest w zamknięciu. Nie zrobił nic, czego mogłaby użyć przeciw niemu. Nie, pewnie będzie próbowała go przekonać, jak już zasugerował naczelnik. Tak, to jedyne wytłumaczenie. - Więc, chcesz się z nią zobaczyć, czy nie? - pytał naczelnik. - Pewnie, że się z nią zobaczę - odparł Genno, uważając, by nie okazać zbyt wiele entuzjazmu. - Powiadomię biuro szeryfa o twojej decyzji. To wszystko. - Chodźmy, Genno. - D'Amato otworzył drzwi. - Chciałbym, żeby pan wiedział - powiedział jeszcze Genno, idąc w stronę drzwi - że nie miałem nic wspólnego z zamachem na jej życie. Naczelnik już wrócił do dokumentów rozłożonych na biurku. Podniósł głowę, spojrzał na Genno i zmrużył podejrzliwie oczy. - Więc lepiej się módl, żeby nic jej się nie stało, bo inaczej wszyscy się dowiedzą, że jesteś informatorem, i zostawimy cię na pastwę więźniów. Genno strząsnął dłoń D'Amato z pleców, kiedy ten próbował go schwycić. Postąpił w kierunku biurka naczelnika. - Nie masz, kurwa, prawa... - Zabierz go stąd - przerwał mu z irytacją naczelnik, patrząc na D'Amato. Ten schwycił więźnia za ramię i wyciągnął na korytarz. 119 Genno jeszcze rzucał się i szarpał, rozwścieczony niesprawiedliwością naczelnika. D'Amato zamknął za sobą drzwi biura. Odeszli kawałek, a wtedy popchnął Genno tak mocno, że ten przewrócił się na podłogę z terakoty. Próbował wstać, kiedy dosięgły go pierwsze razy pałki. Prosto w kark. - Zastanawiałem się, kiedy się zaczniesz domyślać. - Czy sugerujesz, że Klyne od samego początku miał wtyczkę w biurze? - Inaczej skąd by wiedział o samochodzie ochrony albo że jestem w domu sam z Sarah? - dowodził Taylor. Naprzeciwko niego siedział Elworthy. Szef nie odezwał się ani słowem. - Dlaczego nie mówiłeś wcześniej o tych podejrzeniach? - zapytał Robideaux. - Komu? - Jestem twoim współpracownikiem w Nowym Orleanie - przypomniał mu Robideaux. - Na dobrą sprawę, to mogłeś być ty. Nie mogłem ryzykować i wzbudzać podejrzeń. - To niedorzeczne. Nigdy nikt mnie nie podejrzewał. - Czyżby? - Taylor spojrzał na szefa, domagając się poparcia. - Pan mnie nigdy nie podejrzewał, prawda? - pytał Robideaux. - A dlaczego ciebie miałbym traktować inaczej, Robercie? - powiedział Elworthy, podnosząc rękę, by go uspokoić. - Już cię dokładnie sprawdziłem. Jesteś czysty. Dlatego jesteś przy tej rozmowie. To musi zostać między nami, bo inaczej śledztwo nie przyniesie rezultatów. - Kto właściwie je prowadzi? - zapytał Robideaux, wiedząc, że Elworthy postąpił tak samo, jak on sam na miejscu szefa. Bolało go jednak, że był kiedykolwiek podejrzany. Po tylu latach nienagannej służby wciąż był prześwietlany. Nie mógł jednak okazać swoich uczuć. 120 - Śledztwo musi być prowadzone przez osoby niezależne. Dlatego wezwałem miejscowe gliny. Sprawdzą wszystkich funkcjonariuszy, którzy mieli dostęp do sprawy. Znajdziemy wtyczkę. Mam nadzieję, że dowiemy się czegoś niedługo. Musimy go nakryć, zanim zupełnie zszarga dobre imię tego wydziału. - Co z kryjówką? Może to miejsce też wydał? - zapytał Robideaux niepewnie. - Nie, każda operacja jest podzielona na sektory - zapewnił go Elworthy. - Lokalizację kryjówki znają tylko ludzie przydzieleni do pilnowania Johnsonów podczas ich pobytu na wyspie. Zanim ich tam przywieziono, żaden z nich nie słyszał o sprawie Sarah Johnson. Przywieziono ich dopiero wczoraj i nie dano wiele czasu na przygotowanie się. Funkcjonariusze przydzieleni do pilnowania domu Johnsonów nie znają lokalizacji kryjówki. W ten sposób, jeśli cokolwiek przecieknie, to straty będą niewielkie. - Można to i tak ująć - powiedział Taylor, odruchowo masując palcem siniaki na klatce piersiowej, powstałe w miejscu, gdzie kule uderzyły w kamizelkę kuloodporną. Wiedział, że to mogło skończyć się inaczej, gdyby Klyne postrzelił go w głowę. Ocuciła go ta myśl, ale nie zastanawiał się nad tym długo. - Widziałeś się z Sarah Johnson dziś rano, prawda? Jak to znosi? - zapytał Elworthy. - Dość dobrze, zważywszy na okoliczności. - W południe poleciała lotem czarterowym do Stateville? - Tak, poleciała. Cieszę się, że pan to tak szybko zorganizował. - Odpowiednie kontakty czasem się przydają - odparł Elworthy. - Co za lot czarterowy? - zdziwił się Robideaux i spoglądał to na Taylora, to na szefa. - Czy coś pominąłem? - Sarah Johnson jest w drodze do Joliet, żeby porozmawiać z Genno - wyjaśnił Elworthy. - Jack mnie o to poprosił dzisiaj rano. To nam w niczym nie zaszkodzi. 121 . - Dlaczego mnie o tym nie poinformowano? - Robideaux spojrzał na Taylora. - Nie było cię w pobliżu - odparł Taylor. - Byłem tu od rana - oburzył się Robideaux i zwrócił się do szefa. - Skoro mam z nim współpracować, to chyba powinien mnie informować, jeśli czegoś potrzebuje. Nie wiedziałem nic o locie, póki pan o tym nie wspomniał. Elworthy spojrzał podejrzliwie na Taylora. - Powiedziałeś mi przez telefon, że nie możesz złapać Roberta. Jeśli był w biurze, to chyba mogłeś się z nim skontaktować. Nawet nie próbowałeś. Od razu zadzwoniłeś do mnie, co? - Gdybym musiał przebrnąć przez rozmowę z Robideaux, jeszcze bym siedział w kryjówce i czekał na odpowiedź. Musiałem przejąć inicjatywę. Dlatego zadzwoniłem bezpośrednio do pana. Wiedziałem, że pan szybko podejmie decyzję. - My tu tak nie pracujemy, chłopcze. Jeśli czegoś chcesz, musisz to zgłosić do Roberta. Nie pomijaj jego. Mamy tu odpowiednie przepisy. Tak trzeba postępować. Następnym razem musisz się do tego dostosować. Zrozumiano? - Jak już mówiłem... - Zrozumiano? - przerwał mu Elworthy. - Tak jest. Oczywiście. - Wczoraj już ci powiedziałem, to twoja sprawa i prowadzisz ją, jak chcesz, ale jeśli potrzebujesz naszej pomocy, musisz się zwrócić do Roberta. Zapamiętaj to sobie, bo jeśli jeszcze raz odstawisz taki numer, polecisz najbliższym lotem do Waszyngtonu, a twój przełożony będzie wiedział w szczegółach, za co cię stąd wykopałem. Taylor czuł, że Robideaux go obserwuje i cieszy się, że dostał burę. Wolał nie odwracać się teraz do niego i nie pokazywać skruszonej miny. Zadzwonił telefon. Elworthy odebrał szybko. - Tak. Przy telefonie. - Podniósł brwi ze zdziwienia, słuchając w ciszy. - A niech mnie - powiedział głośno. - 122 Jeśli mam być szczery, to jedyna osoba, której bym nie podejrzewał. - Cisza. - Ile? - parsknął i pokiwał głową z niedowierzaniem, po czym przeczesał palcami gęste włosy. - Zdaje się, że miał sporo "fuch na boku". Aresztowaliście go? - Zamilkł i słuchał, a na jego twarzy pojawił się uśmiech. - Więc nie macie pojęcia, gdzie się podział? - Cisza. - Każę moim ludziom sprawdzić wszystkie znane nam kryjówki, ale pewnie tam go nie ma. Nie jest głupi. - Cisza. - Dziękuję za telefon. Kiedy dostanę od was pełen raport? - Cisza. - Dziękuję. Oczywiście. Powiadomię was, jeśli czegoś się dowiemy. - Czy miejscowa policja znalazła wtyczkę? - zapytał Taylor, kiedy Elworthy odłożył słuchawkę. - Znaleźli go i zgubili. Uciekł im przez okno w swoim domu. Pod podłogą w jego sypialni były ukryte pieniądze. Pewnie nie zdążył ich zabrać, kiedy uciekał. Było tam jakieś trzydzieści kawałków, ale powiedzą dokładnie, jak policzą. Znaleźli też notes z nazwiskiem Genno. Obok było wpisane pięć tysięcy. Tyle mu pewnie zapłacili za informację dla Klyne'a albo jego pomocnika. - Kto to był? - zapytał Robideaux. - Eddie Hungate. - Przecież to właśnie on dostał w głowę w samochodzie przed domem - powiedział Robideaux. - Jeśli to on współ pracował z Klyne'em, to dlaczego dostał w głowę, a Kane musiał rozmawiać z Taylorem przez radio? - Pewnie sam mu tak kazał zrobić, żeby odsunąć od siebie podejrzenia w razie śledztwa - stwierdził Taylor. - No i żeby zrzucić podejrzenia na Kane'a - dodał Elworthy. - W ciągu ostatnich kilku dni ktoś wpłacił na jego konto sporo pieniędzy. Dwa dni temu tysiąc dolarów, a dziś rano znowu tysiąc. Obie wpłaty gotówką. Nie do wykrycia. Chcieli go wrobić. Policja już by się na to nabrała, ale znaleźli schowek w domu Hungate'a. - Trzeba go szybko odszukać - powiedział Taylor. - Na pewno zna nazwisko pomocnika Klyne'a. A jeśli oni 123 wiedzą, że szuka go policja, to też będą chcieli go załatwić, zanim dorwą go nasi. - Wiem, wiem - powiedział z powątpiewaniem Elworthy. - Mam tylko nadzieję, że Sarah Johnson będzie miała więcej szczęścia w Joliet niż my tutaj. - Nie liczyłbym na to - powiedział ponuro Taylor. - Nigdy nie wiadomo - westchnął głęboko Elworthy. - Nigdy nie wiadomo. Rozdział 6 - Pani Johnson? Sarah siedziała w jak zwykle pustej poczekalni. Sprawdzono, czy nie ma broni, i kazano jej tam zostać. Przeglądała mocno zużyte czasopisma, żeby zabić czas. Mężczyzna w mundurze, który ją zawołał, zajmował prawie całe drzwi. Miał gęste włosy, wydatną szczękę i był dobrze zbudowany. Tak właśnie wyobrażała sobie sadystycznych strażników więziennych, a według filmów sensacyjnych, jakie zdarzało się jej oglądać późno wieczorem, zwykle jeden taki znalazł się w więzieniu. Ten czarny charakter zawsze źle kończył w filmach. Mężczyzna uśmiechnął się przyjaźnie, jego twarz złagodniała, a Sarah poczuła wyrzuty sumienia, że tak go oceniła. Ale przecież więzienie to doskonałe miejsce, by czuć się winnym, pomyślała. - To ja - powiedziała i podniosła się. - Jestem Doug D'Amato - przedstawił się, wyciągając w jej stronę dłoń. Podała mu rękę i instynktownie naprężyła się ze strachu, jednak mężczyzna uścisnął ją łagodnie i zdecydowanie. - Naczelnik poprosił, żebym panią eskortował Podczas wizyty u Genno, a potem odprowadził do wyjścia, kiedy już pani skończy odwiedziny. 125 - Eskortować mnie? Ma pan być moim ochroniarzem? - Niech się pani nie martwi, nie spotka pani innych więźniów podczas pobytu tutaj. Są zamknięci, a pani nie będzie się zbliżać do cel. - Co za ulga. Myślałam już, że będę musiała przejść przez korytarz między celami. - W ściśle strzeżonym więzieniu dla mężczyzn? - zaśmiał się cicho D'Amato. - Oglądała pani zbyt dużo filmów, pani Johnson. Sarah zaróżowiła się, bo przypomniała sobie pierwsze wrażenie, jakie zrobił na niej strażnik. - Wielu osadzonych tu mężczyzn to niebezpieczni ludzie - powiedział teraz bardzo poważnie D'Amato. - Popełnili takie przestępstwa, o których nawet się pani nie śniło. Musi pani się cały czas mnie trzymać. Nie wolno pani nigdzie chodzić bez mojego pozwolenia. Nietrudno się tu zgubić. Samemu jeszcze czasem mi się to zdarza, a jestem tutaj od dwunastu lat. Niech pani robi, co jej każę, i proszę nigdzie nie odchodzić. Podkreślam to po raz drugi, pani Johnson. Póki będzie pani przestrzegać zasad, nic pani nie grozi. - Więc teraz stanę się pańskim cieniem - zapewniła go Sarah. W ciszy szła za D'Amato i wspominała przebieg dnia od chwili, kiedy Taylor powiedział jej, że naczelnik Stateville zgadza się na jej wizytę pod warunkiem, że Genno zechce się z nią zobaczyć. Sarah nigdy w to nie wątpiła. Wiedziała, że Frankie nie odrzuci okazji, by ją znów zobaczyć, zwłaszcza po tylu latach planowania zemsty. Taylor załatwił jej lot czarterowy. Nie wiedziała, czy sześciomiejscowa cessna crusader należy do biura szeryfa, a pilot nie oświecił jej w tej kwestii. Kiedy cessna wylądowała na lotnisku Joliet Park, czekał już na nią strażnik więzienny. Wiedziała, że pilotowi kazano zatankować i pozostać na lotnisku, póki Sarah nie będzie gotowa wracać do Nowego Orleanu. Im dłużej o tym myślała, tym bardziej była pewna, że samolot należy do 126 federalnych, mimo że nie miał żadnych charakterystycznych oznakowań. Kiedy dotarła do Stateville, przeszła przez wykrywacz metalu i szczegółową rewizję osobistą dokonaną przez strażniczkę. Rewizja była męcząca i poniżająca, ale rozumiała, dlaczego wprowadzono taki przepis. W Stateville i innych zakładach penitencjarnych władze bezskutecznie walczyły z narkotykami. Odwiedzający wypracowywali coraz to nowe, sprytniejsze metody szmuglowania narkotyków i oszukiwania władz więziennych. Strażnicy też nie byli poza podejrzeniem. Tak powiedział jej Taylor, kiedy wyjaśniał procedury, którym zostanie poddana po przyjeździe do Stateville. - Jesteśmy na miejscu - oznajmił D'Amato. - Słucham? - zapytała i uśmiechnęła się. - Bujałam w obłokach. - Rozumiem. Lepiej nie myśleć o rzeczywistości w takim miejscu. - D'Amato wskazał metalowe drzwi z małym okienkiem na górze. - Oto pokój odwiedzin. Normalnie, ktoś taki jak Genno nie dostałby pozwolenia na widzenie tutaj, ale niech się pani nie martwi, nic pani nie grozi. - Mam wejść i poczekać na niego? - zapytała z wahaniem. - On już tam jest. - O mój Boże! - wykrzyknęła Sarah i odruchowo cofnęła się o krok. - Nic pani nie jest? - W porządku - odparła zła na siebie z powodu gwałtownej reakcji. Nie spodziewała się po prostu, że Genno będzie w środku. Ale właściwie, co za różnica? Jeśli Frankie spostrzeże jej strach, będzie po niej. Musiała się pozbierać, i to szybko. - Ma spętane nogi, a nadgarstki skute kajdankami przy czepionymi do stołu, który jest przykręcony śrubami do podłogi - powiedział D'Amato. - Bez naszej pomocy nie ruszy się z krzesła. Niech się pani nie martwi, nie tknie pani. Teraz Jest z nim strażnik. Obaj będziemy na korytarzu przez cały czas. Pod stołem jest ukryty guzik alarmu. Jeśli tylko zacznie się pani obawiać, proszę go przycisnąć, a my natychmiast 127 otworzymy drzwi. To samo proszę zrobić, kiedy pani skończy. Proszę nacisnąć przycisk jeden raz. Jest pani gotowa? - Tak - westchnęła głęboko. - Gotowa. D'Amato uruchomił drzwi i otworzył je. Strażnik, stojący w środku, spojrzał na D'Amato, a potem na Sarah i wyszedł na korytarz. - Jest pani pewna, że wszystko w porządku? - zapytał D'Amato. - Nic mi nie będzie, dziękuję. - Proszę nacisnąć przycisk jeden raz, kiedy będzie pani chciała wyjść. Czuła wewnętrzny niepokój. Miała ochotę natychmiast wyjść z pomieszczenia. Wiedziała jednak, że musi wyglądać na pewną siebie. Kiedy planowała to wszystko, nie miała wątpliwości, że zachowa się spokojnie. Tylko że wtedy byłam daleko od niego, przypomniała sobie. Myśli, że tańczymy, jak on nam zagra, ale tak nie jest. To nam daje przewagę psychologiczną. Trzeba kuć żelazo póki gorące. Jeśli ja go nie przestraszę, to on to zrobi. No właź... Mocniej ścisnęła teczkę, którą miała ze sobą, podniosła głowę i spokojnie weszła do pokoju. Zamknęły się za nią drzwi. Pomieszczenie było małe, ciasne i nieprzytulne. Miało betonową podłogę i białe ściany bez okien. Z sufitu oświetlała je żarówka. Na środku stał stół i dwa krzesła. Jedno z nich było zajęte. Dopiero teraz spojrzała na Genno. Od razu poczuła, jakby cofnięto ją w czasie. Chicago. Osiemnaście lat temu. Włosy miał wciąż długie i niezbyt czyste, brodę gęstą i zwichrzoną, a oczy lodowate, lśniące. - Cześć, Annie - powiedział łagodnie Genno, gdy odsunęła krzesło i usiadła naprzeciwko. Obserwował ją uważnie, od kiedy weszła do pokoju. - Wyglądasz... dobrze. Inaczej, ale dobrze. Nowy styl życia ci sprzyja. - A ty wciąż wyglądasz jak dinozaur - odparła chłodno. - Moje życie stanęło w miejscu, kiedy mnie tu wsadzili. 128 Nie mogę zmienić wyglądu, póki nie uporządkuję wszystkich moich spraw raz na zawsze. - To znaczy, póki się nie zemścisz? - Zemsta? - mówił, nie odrywając od niej oczu. - Skąd ci przyszło do głowy, że chcę się zemścić? - Przestań pieprzyć, Frankie. Oboje wiemy, że to ty nasłałeś na mnie tego zabójcę przebranego za księdza. - Naprawdę nie wiem, o czym mówisz - potrząsnął ze smutkiem głową. - A ja myślałem, że przyjechałaś powspominać dawne czasy. Dobrze się bawiliśmy wtedy w Chicago, nie? - Nie mam mikrofonu, jeśli o to ci chodzi. Możemy rozmawiać swobodnie. - To dobrze, Annie - powiedział, udając zdziwienie. - Przestań nazywać mnie Annie! - A jak mam cię nazywać? - znów udał, że nic nie wie. Przez chwilę straciła panowanie nad sobą. A jeśli to nie on wynajął Klyne'a? Ta myśl zniknęła równie szybko, jak się pojawiła w jej umyśle. Nie, to na pewno Frankie go wynajął. Nie miała co do tego wątpliwości. Nie rozzłościła się, co oczywiście wszystko by popsuło, tylko powiedziała ostrożnie: - Wiesz, jak mam teraz na imię. Jak inaczej mógłbyś nasłać na mnie zabójcę? Genno patrzył jej prosto w oczy bez mrugnięcia, a po chwili kąciki ust podniosły mu się w nieznacznym uśmiechu, ukrytym pod brodą. - Jak się miewa Lea? Ma już piętnaście lat, prawda? Jest podobna do ciebie? Masz ze sobą jej zdjęcie? - Więc jednak ty wysłałeś zabójcę do mego domu! - zawołała, kiedy zrozumiała, że Frankie tylko się z nią bawi. - Quid pro quo, Annie. To po łacinie. Znaczy coś za coś. Zdziwiłabyś się, wiedząc, jak wiele można się dowiedzieć z biblioteki więziennej. Wystarczy tylko pogrzebać. Więc jak, powiesz mi coś o swojej córce...? - Pieprz się, Frankie! - przerwała mu brutalnie. 129 - O, wychodzi z ciebie dawna Annie - powiedział z kpiną. - Mam nadzieję, że Lea nie wie, jak się wyrażasz. Nie masz chyba zamiaru dawać jej złego przykładu? - Zdawało mi się, że mogę ci przemówić do rozsądku, jeśli tu przyjadę, ale się myliłam. Genno zmarszczył czoło i rozejrzał się uważnie po pokoju, jakby dla podkreślenia tego, co Sarah powiedziała. Potem spojrzał na nią i zapytał: - Czy Lea jest taka dobra w te klocki jak ty? - Co? - padło pytanie z ust zupełnie zaskoczonej kobiety. - Dawniej, w Chicago nieźle dawałaś czadu. Ciekawe, czy Lea też lubi robić to na kolanach w jakiejś ciemnej uliczce... Zdanie nie wybrzmiało do końca, bo Sarah wyskoczyła w jego stronę i z całej siły uderzyła go pięścią w twarz, aż odchylił głowę na bok. Frankie zakołysał się na krześle, ale nie spadł z niego, gdyż ręce miał przykute kajdankami do stołu. Pochylił się do przodu i wytarł rękawem policzek. Uśmiechał się do siebie, nie zważając na krew, która pojawiła się na jego ubraniu. - Podobno prawda boli najbardziej, Annie. Może dotknąłem cię do żywego, nie wiedząc nawet, że twoja mała córeczka tak jak ty lubi się pieprzyć - powiedział niewzruszony i zaśmiał się, odchylając głowę do tyłu. - Chcesz mnie jeszcze raz uderzyć, Annie? Czemu nie? Nie ma zakazu. No dawaj, przecież i tak nie mogę ci oddać. No, pokaż, co potrafisz. Sarah wiedziała, że gdyby miała przy sobie pistolet, nie zawahałaby się. Zastrzeliłaby go i zakończyła jego męczarnie. Kiedy się nad tym zastanawiała, doszła do wniosku, że Frankie jest głęboko nieszczęśliwy. Osiemnaście lat bezustannej wściekłości, niemożność odnalezienia jej i zemszczenia się to piekło. Otworzyła pięść i wróciła na swoje miejsce. Ręka ją bolała jak jasna cholera! Sprowokował ją, a ona jak wsiowy głupek dała się podpuścić. Teraz ukryła dłonie pod stołem i rozmasowywała obolałe stawy, ciesząc się w duchu na widok 130 strużki krwi, płynącej z rozciętej skóry pod okiem i znikającej w gęstwinie brody. - Przykro mi, że marnowałaś swój cenny czas, Annie, ale miło było cię znów widzieć po tylu latach. - To jeszcze nie koniec. - Położyła na stole teczkę, otworzyła ją i wyjęła kopertę. - Chyba nie próbujesz mnie przekupić? - powiedział rozbawiony, wskazując brodą kopertę leżącą przed nim na stole. - Pochlebia mi to, ale nie stać cię na to, Annie, przynajmniej jeśli chodzi o finanse. Sarah wyjęła z koperty kilka fotografii. Dziś rano zabrała je ze skrytki na lotnisku. Rozrzuciła je na stole tuż przed Genno. - Mamusia wyszła z domu wcześnie rano, żeby się z tobą zobaczyć. Nie wiedziała, że ktoś robi jej zdjęcia. Wszystkie zostały wykonane przy użyciu obiektywu teleskopowego, który zmieni się w lunetę karabinka snajperskiego, jeśli coś stanie się mnie lub mojej rodzinie. Wystarczy jeden strzał - powiedziała, uderzając pięścią w stół. Przestraszyła Genno, który spojrzał nagle na nią. - Bang! Nie żyje! Kto cię będzie wtedy odwiedzał w więzieniu? Kto za ciebie poprowadzi twoje ciemne interesy? Układ jest prosty: jeśli ty skrzywdzisz kogoś z mojej rodziny, ja zajmę się twoją. A jeśli mi nie wierzysz, proszę, spróbuj swoich sił. Quid pro quo, Frankie. Czyż nie to niedawno powiedziałeś? - Jeśli choć zbliżysz się do mojej matki... - urwał, walcząc z rozsadzającymi go emocjami. - Nie zbliżę się nawet na krok, możesz być pewien! -Aż wykrzywiła twarz na samą myśl, że mogłaby znaleźć się w pobliżu tej szalonej kobiety. - Kontrakt jest już opłacony. Czy zostanie wykonany, zależy tylko od ciebie. Rób jak uważasz, Frankie. - Nie! Nie! Nie! - wrzeszczał z wściekłości i szarpał kajdanki, z całych sił próbując ją złapać, kiedy wstawała i powoli zbierała fotografie, po czym włożyła je do koperty. Tę wrzuciła nonszalancko do teczki i zamknęła ją. 131 - Nie mogę, niestety, powiedzieć, że miło cię było znów widzieć, Frankie, i mimo że nie znoszę szczerze twojej mamy, mam nadzieję, że dożyje setki, bo do tego czasu Sarah Johnson i jej rodzina ulotnią się i nie znajdziesz nas już nigdy. - Zdaje ci się, że wszystko tak dobrze zorganizowałaś? - syknął Genno i wpatrywał się w nią z wściekłością. - Bronię tylko swoich, to wszystko. Ty powinieneś zrobić to samo. - Przycisnęła guzik umieszczony pod stołem. - Żegnaj, Frankie. - Nie żegnaj, Annie, ale a bientót... Jesteś z Nowego Orleanu, więc znasz różnicę. - Przeniósł wzrok na D'Amato, kiedy otworzyły się drzwi, a potem znów spojrzał na Sarah. - Mam nadzieję, że dokończymy rozmowę w najbliższej przyszłości. Możesz na to liczyć. - Chce pani wyjść? - zapytał D'Amato. Skinęła i wyszła z pokoju za nim. - To jeszcze nie koniec, Annie - zawołał złośliwie Genno. - Wierz mi, jeszcze nie... - zatrzaśnięte drzwi zagłuszyły pozostałe słowa. - Dobrze się pani czuje? - zatroskał się D'Amato. - Bywało lepiej. Nic się nie zmienił przez te wszystkie lata. To jest najgorsze. - Muszę przyznać, że nigdy wcześniej nie miałem z nim żadnych problemów, aż do dziś. - A jakie ma pan z nim problemy? - zapytała Sarah, idąc korytarzem za strażnikiem. - Niestety, nie wolno mi o tym mówić. To wewnętrzne sprawy więzienia. - Czy to miało coś wspólnego z moją wizytą? - Pośrednio - powiedział D'Amato, nie mając zamiaru nic więcej zdradzać. - Nigdy nie wybaczył mi tego, co się stało w Chicago, i nigdy nie wybaczy. - Chodzi pani o zeznania w sądzie? - Moje zeznania nie były dla niego obciążające - odparła, 132 potrząsając głową. - Nie było mnie przy tym, kiedy podczas napadu zabił Merilla i dwoje klientów jubilera. Odjechałam i zostawiłam go na pastwę losu, a tego nigdy mi nie wybaczy. Tego i faktu, że na bieżąco informowałam policję o wszystkich jego planach związanych z napadem. - Rozumiem teraz, dlaczego tak pani nienawidzi. Czy to prawda, że jego matka zaatakowała panią tuż przed gmachem sądu? Słyszałem kilka lat temu plotki na ten temat. Nie mogę uwierzyć, że ta pani zrobiła coś takiego. To taka miła kobieta. - Próbowała mnie pobić - poprawiła go. - Udałoby jej się pewnie, gdyby nie policyjna eskorta. Sędzia zabronił jej wstępu na salę sądową, bo kiedy usiadłam w ławie dla świadków, zaczęła mnie wyzywać. - To niemożliwe. Nigdy w mojej obecności nie podniosła głosu. Wszyscy strażnicy ją lubią. Przynosi nam świeżo upieczone ciasteczka. Pyszności, mówię pani. - Na waszym miejscu sprawdziłabym raczej, czy nie ma w nich arszeniku - powiedziała Sarah, wchodząc do poczekalni. - Chyba jej pani zbytnio nie lubi. - Ależ panie D'Amato, skąd to panu przyszło do głowy? - Cóż, na mnie już pora. Strażnik, który panią tu przywiózł z lotniska, wróci niedługo, by zabrać panią z powrotem. - D'Amato wyciągnął rękę w jej stronę. - Mam nadzieję, że udało się pani załatwić to, po co pani przyjechała, pani Johnson. - Ja też mam taką nadzieję - odparła Sarah, uścisnąwszy podaną dłoń. Poczekała, aż strażnik wyjdzie, i usiadła na najbliższym krześle, po czym powtórzyła cicho: - Ja też mam nadzieję... Eddie Hungate trząsł się ze strachu. Po ucieczce z domu wziął taksówkę do dzielnicy francuskiej, gdzie wyjął trochę pieniędzy z bankomatu i wynajął pokoik w hotelu na Dumaine Street, oczywiście pod fałszywym nazwiskiem. Zapłacił gotówką. Nie 133 mógł sobie pozwolić na wpadkę. Miał przy sobie tylko portfel i ubranie, w którym uciekł. Kupił sobie jeszcze, znów płacąc gotówką, dżinsy, koszulkę i buty sportowe, ponieważ wiedział, że biuro szeryfa rozesłało wszędzie informację, jak był ubrany w chwili ucieczki z własnego domu. Hotel był dla niego tymczasową kryjówką. Niczym więcej. Najważniejsze, żeby uciec z miasta. Nie miał jednak pojęcia, dokąd się udać. Wiedział, że kiedy użyje karty kredytowej, policja go wyśledzi. Musiał się stąd ruszyć. Gdyby udało mu się zrealizować czeki podróżne, zdobyłby jakieś pieniądze i uniknął zostawiania śladów. Tylko że nie miał na koncie tyle pieniędzy. Był zdesperowany. Na szczęście, miał jeszcze w rękawie asa na wypadek kłopotów. Przyszła pora nim zagrać i miał nadzieję, że się opłaci. Na ulicy Dauphine znalazł budkę i wystukał numer, który miał ukryty w portfelu. Kiedy odebrano słuchawkę, przedstawił się i zapytał: - Jesteś sam? - Tak - padła pośpieszna odpowiedź. - Gdzie jesteś, Eddie? - Nieważne, gdzie jestem. Nie próbuj namierzyć rozmowy, bo na zdrowie ci to nie wyjdzie. - O co ci chodzi? - Wiem o taśmie - rzekł Hungate. Nastąpiła chwila ciszy, a potem ktoś powiedział z wahaniem: - Taśmie? O czym ty mówisz? - Nie wiedziałeś o tym? - zapytał z triumfem w głosie Hungate. - Klyne nagrał na taśmie morderstwo Lomaxa. Nawet puścił mi kawałek, kiedy był pijany. Wygląda na to, że był z siebie bardzo dumny. Cholerny świrus. - Do czego właściwie zmierzasz? - Lomax powiedział Klyne'owi o wszystkim tuż przed śmiercią. Twoje nazwisko padło w tej spowiedzi kilka razy. Hungate opowiedział ze szczegółami, co przekazał mu Klyne, kiedy był pijany. 134 - To absurd! - padła obojętna odpowiedź, gdy Hungate skończył mówić. - Ta taśma istnieje. Mogę przysiąc. Naprawdę chcesz ryzykować, że wpadnie w niepowołane ręce? - No dobra, powiedzmy, że ona naprawdę istnieje. Czego ode mnie chcesz? - Swojej działki ze sprzedaży danych z dyskietki. - Chcesz mnie szantażować? Musisz się lepiej postarać... - Chcesz ryzykować, że Elworthy się dowie? - przerwał mu ostro Hungate. - Jak mnie złapie, każdy może liczyć tylko na siebie. To dziwne. Nie wiedziałem, że w tym siedzisz, kiedy pilnowaliśmy domu Johnsonów. Równy z ciebie gość, partnerze. - Musimy omówić szczegóły. Sam na sam, twarzą w twarz, co ty na to, Eddie? - Dobra. Zadzwonię i dam ci znać gdzie. Za jakąś dobę. Jeśli będziesz chciał mnie wykiwać, razem posiedzimy w Oakdale. Klyne mówił, że to piekło. Pamiętaj o tym, kiedy przyjdzie ci do głowy wzywać na pomoc kawalerię. - Kto ma taśmę? Klyne? - Ostatnio on ją miał. - Musimy opracować jakiś plan, w razie gdybyś wpadł, zanim się spotkamy. - Zapomnij. Jak mówiłem wcześniej, każdy martwi się o siebie. Dlaczego miałbym chronić twoją dupę? - Przynajmniej mnie wysłuchaj, Eddie. Sam mówiłeś, że chcesz wziąć w tym udział, nie? Chęć zysku przeważyła i Hungate wrzucił następną ćwierćdolarówkę do automatu. - Słucham. Lepiej, żeby to było coś mocnego. Naprawdę mocnego. Tego samego wieczoru, około siódmej, Sarah wróciła do swojej kryjówki. Była wykończona, ale poszła prosto do 135 pokoju córki. Zapukała do drzwi. Nikt się nie odezwał. Zapukała jeszcze raz, tym razem mocniej. Ciągle nic. Nacisnęła klamkę. Drzwi nie były zamknięte na klucz. Wetknęła głowę do środka i uśmiechnęła się, widząc córkę śpiącą na łóżku w ubraniu i z CD leżącym tuż przy niej. Słuchawki miała wciąż na głowie, teraz były trochę przekrzywione. Podeszła do łóżka, kucnęła i delikatnie zdjęła dziewczynie słuchawki. Lea przekręciła się, ale nie otworzyła oczu. Sarah umieściła przenośne CD na stoliku obok łóżka, wyjęła z szafy koc i ostrożnie okryła nim córkę. Odsunęła z jej twarzy kosmyk jasnych włosów, pochyliła się i ucałowała ją w czoło. Mała wyglądała jak anioł. - Wróciłaś? - zapytał od progu Bob. Sarah odwróciła się szybko i przyłożyła palec do ust. Spojrzała na niego zagniewana. Bob przeniósł wzrok na śpiącą córkę i wyszedł. Sarah zgasiła lampkę i podeszła już do drzwi, ale zatrzymała się i spojrzała z miłością na dziecko. Potem wyszła na korytarz i cicho zamknęła za sobą drzwi. - Pojechałaś, żeby się zobaczyć z Genno, prawda? - pytał zaniepokojony Bob. - Piłeś - stwierdziła. Zawsze wiedziała, kiedy był pijany albo chociaż zbliżał się do takiego stanu. Zawsze miał wtedy czerwone plamy na policzkach i szyi. Nigdy nie mamrotał jak pijak, ale trudno mu było złapać równowagę. Na razie trzymał się jeszcze na nogach. - Nigdy nie odpowiadasz mi na pytanie. - Tak, pojechałam się z nim zobaczyć. Myślałam, że uda mi się przemówić mu do rozsądku. - I udało ci się? - Chyba zyskałam trochę na czasie. - Co to znaczy? - Tylko tyle, że będziemy mieli czas poukładać swoje sprawy, zanim dadzą nam nową tożsamość i wywiozą na drugi koniec kraju. - O czym ty mówisz? Ja się nie ruszę z Nowego Orleanu. To mój dom. Zostaję tu. 136 - Jak sobie chcesz. Zostań. Ta suka będzie cię miała tylko dla siebie. Dam ci nawet rozwód, jeśli ci potrzebny. - Rozwód - rzucił złośliwie Bob. - Nawet nie wiem, czy przez te siedemnaście lat byłem w legalnym związku. - Nie martw się, to legalne - zapewniła go. - Sprawdziłam wszystko w biurze szeryfa, kiedy nasz związek zaczynał się na poważnie. - O czym my właściwie mówimy? Jaki rozwód? Na litość boską, co się z nami dzieje? - To nie ja byłam niewierna. - A ja nie kłamałem przez całe życie - odpłacił się jej ze złością, ale podniósł ręce w przepraszającym geście, nim zdążyła odpowiedzieć. - Te oskarżenia do niczego nie prowadzą. Tylko się nawzajem ranimy. To niczego nie rozwiąże. Oboje robiliśmy w przeszłości błędy... - Mów za siebie - przerwała mu. - Ja utrzymywałam w sekrecie moją prawdziwą tożsamość, żeby was nie stracić. Nie żałuję tego. - Wyciągam do ciebie dłoń na zgodę, Sarah, a ty nie chcesz ani trochę ustąpić. Nie wiem, dlaczego właściwie jeszcze strzępię sobie język. - Spróbuj, kiedy nie będziesz pijany. Może wtedy podejdę do tego poważnie. Tak samo było, jak przejrzałam księgi twojej firmy. Potrafiłeś rozmawiać o oszustwie swojego wspólnika tylko po alkoholu. Upijasz się, jak tylko napotykasz w życiu jakąś przeszkodę. Nie świadczy to zbyt dobrze o tobie. - Nigdy nie byłem ciebie wart, prawda? - padło nienawistne pytanie. - To nie tak - odparła spokojnie. Za szybko. Zbyt łagodnie. - Nie było mi łatwo sprostać twoim ideałom, Sarah. Nie przyszło ci do głowy, że to właśnie dlatego szukałem pocieszenia w romansie? Renee przynajmniej chce mnie takiego, jaki jestem, z moimi wadami i zaletami. Ty nigdy nie mogłaś się na to zgodzić. 137 - Chce cię? Więc to jednak nie należy do przeszłości? Wydawało mi się, że między wami wszystko skończone. Zdaje się, że się pomyliłam. - Chcesz się wynieść gdzieś daleko, to się wynoś. Nic cię tu już nie trzyma. Na pewno nie ja. - Podniósł palec i pokiwał jej groźnie. - Jeśli odejdziesz, będziesz musiała zerwać wszelkie kontakty z ludźmi w Nowym Orleanie. Lea się do nich zalicza. - Lea pojedzie ze mną - powiedziała rzeczowo Sarah. Zmrużyła oczy ze złością na samą myśl, że musiałaby zostawić córkę. - Nigdzie nie zabierzesz mojej córki. Ten cały pasztet to tylko twój problem, Sarah. Im szybciej to zrozumiesz, tym lepiej dla nas wszystkich, zwłaszcza dla małej. - Jeśli będę musiała się przeprowadzić i zmienić tożsamość, myślisz, że Frankie przestanie mnie szukać? On użyje wszelkich metod, żeby wykurzyć mnie z ukrycia. Pierwszą osobą, do której się weźmie, będzie Lea. Nie będzie mu trudno ją znaleźć, jeśli zostanie tu z tobą. Nie rozumiesz? - Dadzą nam ochronę - powiedział Bob. - Jedyna ochrona to nowa tożsamość - odparła z wściekłością, nie mogąc zgłębić powodów nierozsądnego podejścia męża do problemu. - Jeśli sądzisz, że biuro szeryfa zrobi w tej kwestii wyjątek i da ci całodobową ochronę, to lepiej się dobrze zastanów. Nie uwzględniam nawet małej w twoich planach, bo nie mam zamiaru jej tu zostawić. - To mi wygląda na sytuację patową. Ja też nie oddam jej bez walki, tego możesz być pewna. - Gdybyś ją kochał, wiedziałbyś, że tu nie będzie bez pieczna. Jesteś zbyt uparty albo zbyt głupi, żeby to przyznać. - Gdybym kochał swoją córkę? - zapytał z niedowierzaniem. - Jak śmiesz! Kocham ją najbardziej na świecie i dobrze o tym wiesz. 138 - Wiem również, że Frankie użyje jej, żeby się zemścić na mnie, jeśli ją tu z tobą zostawię - odparła cicho, prawie z płaczem. - Zastanów się, Bob. Tylko o to cię proszę. Bob patrzył na nią przez chwilę. Czuł, jak ustępuje w nim złość, kiedy po policzkach żony popłynęły łzy. Nie próbowała ich nawet wytrzeć. - Muszę się napić - mruknął ponuro i poszedł do salonu. Sarah stała nieruchomo. Patrzyła bezwiednie na miejsce, w którym jeszcze przed chwilą stał Bob. Potem szybko otarła łzy. Ten nagły wybuch płaczu zaskoczył ją samą. Najpierw kłóciła się z mężem, oburzona jego samolubnym zachowaniem, a po chwili ogarnął ją żal, który natychmiast zmienił się w płacz. Może to dlatego, że mówili o córce? Może dlatego, że nie potrafiła dać ujścia własnej frustracji, że nie mogła obronić własnego dziecka? Może to z powodu Boba? Zaskoczyła ją ta myśl. Dlaczego? Może chodziło jej o coś więcej? O ich małżeństwo? Ich przyszłość? Jaką przyszłość? Wyglądało na to, że nie będą już ze sobą. Nie po tym, co sobie dziś powiedzieli. Przepaść między nimi powiększała się z każdą chwilą. Wyglądało na to, że nie ma już odwrotu. Czyżby Bob miał rację? Była perfekcjonistką? W głowie miała mętlik. Nigdy celowo nie dążyła do ideału. Z taką przeszłością? Musiała przyznać, że była ambitna. Czy to zbrodnia? Bob bujał w obłokach, był źródłem nierealnych pomysłów, których wcale nie próbował wprowadzać w czyn. Niektórych nawet nie starał się sprecyzować. Chociaż, musiała przyznać, że właśnie z tego powodu jej się na początku spodobał. To dzięki niemu zaczęła pozytywnie myśleć o sobie, kiedy się poznali. Był dla niej źródłem inspiracji. To jego nieugięta wiara w nią pomogła jej ukierunkować swoje plany. Gdyby nie on, pewnie jeszcze wciąż byłaby zwykłą sekretarką. Zawdzięczała mu wiele. Może w taki sposób podświadomość podpowiadała jej, że powinna walczyć o utrzymanie tego małżeństwa? Może. Ale czy ono było tego 139 warte? Czy można je ocalić? Nie, jeśli Bob uprze się, by pozostać w Nowym Orleanie. Jeśli tak postanowi, będzie chciał, żeby Lea pozostała z nim. Była tego pewna. Sarah postanowiła poruszyć niebo i ziemię, by chronić córkę, a nawet piekło, jeśli będzie trzeba. Pakt z diabłem byłby niską ceną za ratowanie córki. Miała jednak wrażenie, że Frankie przedstawił już diabłu ciekawsze propozycje. Uśmiechnęła się pod nosem. Ciekawe, co powiedziałaby na to jego mamuśka? Rozdział 7 Neutronem nazywano więźnia nie będącego członkiem żadnego gangu. Większość osadzonych musiała płacić nawet pięćdziesiąt dolarów miesięcznie zorganizowanej grupie za sam fakt przebywania w tym samym więzieniu. Czasem gangi sprzedawały sobie nawzajem neutrony, a oni sami przy takiej transakcji nie mieli nic do powiedzenia. Wykorzystywano ich seksualnie, zmuszano do szmuglowania narkotyków między celami lub ukrywania przed strażnikami broni. Jeśli ich złapano, musieli samotnie ponieść konsekwencje, nie zdradzając wspólników. Wszelkie donoszenie było karane przemocą. Frankie Genno był neutronem, ale w przeciwieństwie do swoich mniej uprzywilejowanych kolegów nie opłacał się gangom od chwili, kiedy przywieziono go do Stateville. Nie brał narkotyków. Nie tykał broni. Był dumny ze swojej wstrzemięźliwości seksualnej. Najważniejsze były dla niego samodyscyplina i niezależność. Stanowił wyjątek w więzieniu, przypadek nadzwyczaj rzadko spotykany. Angelo Cabrerra był najbardziej wpływowym i groźnym gangsterem w Chicago w latach osiemdziesiątych, przywódcą najgroźniejszego i najsilniejszego gangu latynoskiego zwanego Angeles de la Crucifiction, czyli Krzyżowe Anioły. Ich nazwa 141 wzięła się ze sposobu, w jaki traktowali swoje ofiary - przybijali je do krzyża i torturowali na śmierć. Genno słyszał o tym człowieku, ale poznał go dopiero, kiedy uratował mu życie na Maxwell Street. Obronił go przed jednym z jego własnych ochroniarzy, który wyciągnął nóż i próbował dźgnąć swego szefa w plecy. To była zdrada wewnątrz mafii, jak później dowiedział się Genno. Frankie nie pamięta, dlaczego wtedy rzucił się na tego goryla. Zrobił to pod wpływem impulsu. Cabrerra uważał się za człowieka honoru, mimo nieuczciwego procederu, który od wielu lat uprawiał. Przyznał, że zawdzięcza Genno życie, i obiecał, że kiedyś mu się za to odwdzięczy. Takie były niepisane prawa ulicy. Trzeba spłacać długi honorowe. Miesiąc później Cabrerra został osadzony w więzieniu, dostał dożywocie za potrójne morderstwo. Zabił wtedy trzech członków gangu, którzy go zdradzili i próbowali zlikwidować. Genno dowiedział się, że Cabrerra ma odsiedzieć wyrok w Ośrodku Penitencjarnym w Pontiac, w hrabstwie Livingston. Nie zanosiło się więc na to, by kiedykolwiek miał okazję odwdzięczyć się za uratowanie życia. Frankie wkrótce zapomniał o tej sprawie. Dwanaście miesięcy później Genno rozpoczynał odsiadywanie własnego wyroku dożywocia. Wiedział o gangach w Stateville. Jadąc więziennym autobusem, szczerze obawiał się tego, co może mu się przydarzyć. W godzinę po przyjeździe zjawiła się u niego delegacja Krzyżowych Aniołów, której przewodził Angelo Cabrerra. Trzy miesiące wcześniej został przeniesiony z Pontiac do Stateville, o czym Genno nie wiedział. Cabrerra ponowił swoje przyrzeczenie, ale Genno wolał wtedy nie wiązać się z gangiem. Postanowił, że nie będzie im się opłacał, nie będzie dla nich szmuglował, ale oni nie mogą wtrącać się w jego sprawy. Cabrerra poprzysiągł, że nie ruszy go żaden gang. Dotrzymał słowa. Przez całe osiemnaście lat rozmawiali ze sobą może tuzin razy. Zawsze byli wobec siebie uprzejmi, ale nigdy szczerzy. Niewiele mieli ze sobą wspólnego, więc ich rozmowy sprowadzały się do powitań i zapytania 142 o zdrowie. Taki ograniczony kontakt z Cabrerrą zawsze wystarczał Genno, ale teraz... Powiadomił kogo trzeba zaraz po wizycie Annie, że chce pomówić z Cabrerrą. Audiencję, jak mawiał o takich spotkaniach sam Angelo, trzeba było zapowiedzieć kilka dni wcześniej. Im wyżej petent był w hierarchii więziennej, tym szybciej mógł zostać przyjęty przez szefa gangu. Genno czuł przez skórę, że Cabrerra przyjmie go szybko, choćby powodowany ciekawością. Nie pomylił się. Tego samego dnia, około siódmej, odwiedził go jeden z żołnierzy Cabrerry. Poinformował go, że Król łaskawie zgodził się udzielić mu audiencji jutro o dziewiątej rano w kotłowni na parterze, w bloku B. Zaznaczył też, że ma przyjść sam, i odszedł. Król to pretensjonalny tytuł, jaki Cabrerra nadał sobie wiele lat temu. Nikt jednak nie śmiał z tego żartować nawet za plecami szefa, jako że Cabrerra rządził niepodzielnie więzieniem w Stateville. Miał oczy i uszy w każdym miejscu w tym zakładzie. Po śniadaniu w stołówce Genno ruszył w stronę bloku B. Był to najdłuższy budynek więzienny na świecie. Frankie znalazł się w królestwie Cabrerry. Idąc, musiał kilka razy pytać o drogę, ale w końcu dotarł do serca więzienia. Nikłe światło rozświetlało ciemne pomieszczenie, a z rur, biegnących pod betonowym sufitem, dobiegała kakofonia dziwnych dźwięków. Jak na tę porę dnia miejsce to było dziwnie puste. Zresztą mogło się mu tylko tak wydawać, bo przecież znalazł się tu po raz pierwszy. Słyszał wiele opowieści o piwnicy. To tam ćpuny kupowały działkę. W Stateville można było dostać wszelkie możliwe narkotyki, za odpowiednią cenę oczywiście. To tu właśnie planowano zabójstwa, czasem nawet strażników, zwłaszcza tych, którzy stali się zbyt chciwi i choć dotychczas brali swoją działkę od gangów, teraz utrudniali im życie. Kilka lat temu Genno widział zamordowanego strażnika. Nie mógł powiedzieć, że to go zmartwiło. Nie było się czym przejmować. Tu, w piwnicy, nowo przybyłe neutrony były rozprawiczane przez 143 wilki, czyli homoseksualnych więźniów, w większości skazanych na dożywocie albo odsiadujących trzeci wyrok. Neutron był później przekazywany gangom do dalszej sprzedaży. Zresztą większość transakcji w Stateville dotyczyła narkotyków lub seksu. Stateville to połączenie burdelu i szklarni. Genno znajdował się teraz w samym centrum tej kloaki. W obecnych warunkach dość dziwne było, że nie interesowały go ani seks, ani narkotyki. - Genno? Zamarł, bo zza generatora, stojącego kilka kroków od niego, wyjrzał olbrzym. Nie powstydziliby się go zatrudnić do pilnowania drzwi na zjeździe wykidajłów. Był prawie tak szeroki, jak wysoki. Genno widział go już kiedyś na spacerniaku w towarzystwie Cabrerry. - Przyszedłeś sam? - Nie, przyprowadziłem ze sobą całą pieprzoną drużynę zakapiorów - odparł z pogardą Genno. - Widzisz tu kogoś? Goryl Cabrerry pokiwał głową, ukazując wielkie mięśnie na grubej szyi. Rozejrzał się, czy w pobliżu nie ma żadnych ciekawskich, którzy mogliby zakłócić audiencję. Zadowolony, że Genno jest sam, skinął na niego. - Twarzą do ściany, rozstaw nogi. - Genno zrobił, co mu kazano, a osiłek obszukał go z wprawą świadczącą, że robi to bardzo często. - Czysty. - A myślałeś, że coś przyniosę? Zdawało ci się, że chcę zabić Króla? - Niektórzy próbowali - powiedział po prostu osiłek i poprowadził go dalej przez betonowy bunkier. Za bramą stało jeszcze dwóch mniejszych, ale równie groźnych goryli. - Frankie Genno - obwieścił mięśniak. Odsunął się i gestem zaprosił Genno do środka. Angelo Cabrerra siedział w rogu na fotelu i palił cygaro. Genno nie wiedział, ile Angelo może mieć lat, ale ocenił go na jakieś czterdzieści pięć. Był dokładnie ogolony, miał krótkie włosy, a z jednego ucha zwisał mu kolczyk w kształcie krucyfik- 144 su. Spod koszuli w hawajskie wzory wystawała górna część tatuażu, przypominającego krzyż. Druga osoba, siedząca na oparciu fotela, pasowałaby bardziej do wybiegu dla modelek w Paryżu. Długie do ramion włosy, wyjątkowo piękna twarz, szczupła, drobna figura, podkreślona przez obcisłą, długą aż do kostek sukienkę. Tylko że to nie była kobieta. To była dziwka szefa, jego własność. Był tak młody, że mógłby być synem... lub córką Cabrerry. - Podobam ci się? - mruknął zalotnie zaskakująco kobiecym głosem i wyciągnął w jego kierunku stopę w białym damskim bucie na wysokim obcasie, ukazując przy okazji zgrabne kolano w pończosze. - Właściwie to wolę kobiety w jednym kawałku. Kiedy przy odpinaniu stanika biust wypada na podłogę, trochę mi to psuje całą przyjemność. - Za dużo gadasz - syknął transwestyta, a jego głos obniżył się znacznie, kiedy oczy rozgorzały złością z powodu obraźliwej uwagi Genno. - Chyba powinienem obciąć ci język. - Zamknij się! - rzucił Cabrerra. - Jesteś tu jedynie dekoracją, głupia dziwko. Masz otwierać usta tylko wtedy, kiedy przede mną klęczysz. Entendes? Transwestyta postawił obute w szpilki stopy na betonie i spojrzał na Genno spod sztucznych rzęs. - Może usiądziesz, Genno? - zapytał Cabrerra, wskazując drugi fotel. Genno usiadł i wolno przesunął dłonie po miękkich oparciach foteli. - Ładne. Naprawdę wygodne. - Och, to nic takiego - wzruszył ramionami Cabrerra, jakby sprowadzenie miękkich foteli do Stateville nie było żadnym wyczynem, co zresztą dla niego nie stanowiło wielkiego problemu. Miał wszystko, czego chciał. Posiadał podobno nawet własną pralkę, której Genno co prawda nigdy nie widział, ale wiedział o niej z plotek więziennych. - Przepraszam za Karmen, jak każda dziwka, czasem podnieca się za bardzo. 145 ' - Jeśli wtedy, kiedy trzeba, to nie ma sprawy - powiedział Genno i spojrzał na transwestytę, który jeszcze się na niego boczył. - Oczywiście - zaśmiał się szczerze Cabrerra, ale po chwili spoważniał. Wyciągnął ręce w kierunku Genno. - Muszę przyznać, że zdziwiłem się, kiedy mi powiedzieli, że chcesz się ze mną zobaczyć. Powiedz, przyjacielu, co cię tu w końcu sprowadziło po osiemnastu latach? - Przyszedłem prosić o przysługę. - Frankie Genno potrzebuje czegoś ode mnie? To mi pochlebia - powiedział i wykrzywił usta w półuśmiechu. - Niestety, przysługi kosztują. Ile, zależy od sprawy. - Jestem przygotowany, by zapłacić żądaną sumę. - Jeszcze nie wiesz, ile żądam. A jeśli to dla ciebie okaże się zbyt wiele? - Na pewno nie. Poza tym wiem, że nie będziesz chciał ze mnie zerżnąć - powiedział cicho z nutką złośliwej kpiny. Uśmiech natychmiast zniknął z twarzy Cabrerry. Spojrzał uważnie na Genno, a potem zaśmiał się i klasnął w dłonie. - Jesteś facet z jajami, Genno, muszę ci to przyznać. Większość ludzi, którzy tu przychodzą, boją się jak diabli. Wielu trzęsło się tu jak galareta. Jeden nawet zlał się w gacie. Ale ty się nie boisz. - Zaciągnął się cygarem i wydmuchnął przed siebie dym. - Na pewno się dogadamy tak, żebyśmy obaj byli zadowoleni. Więc, powiedz, czego potrzebujesz. - Chcę się stąd wydostać. Cabrerra prychnął głośno. - Wszyscy, jak tu jesteśmy, chcemy stąd nawiać. - Pochylił się w fotelu i oparł łokcie na kolanach. - Mogę zorganizować wszystko, Genno, ale nie magiczną różdżkę. Gdybym ją miał, pewnie sam bym się już dawno wyniósł z tej dziury na bezludną wyspę, nie sądzisz? - Nie żartuj sobie ze mnie, Cabrerra. - To chyba ty sobie ze mnie żartujesz - powiedział 146 Król, wstał i podszedł do siatki, a potem zwrócił się znów do Genno. - Dobrze się dogaduję ze strażnikami. Obie strony mają z tego korzyść. Jeśli między gangami zaczyna się wojna, ja najczęściej jestem mediatorem. Staram się rozwiązać konflikt bez niepotrzebnej przemocy. Jeśli któryś z gangów sprawia kłopoty, ja załatwiam sprawę jak trzeba. Gdyby nie ja, strażnicy musieliby ich uspokajać siłą, a to często prowadzi do buntu. Ja tu stanowię prawo, Genno. Strażnicy więzienni, a nawet sam naczelnik, godzą się na to, żeby między gangami panował spokój. Nie darowaliby mi, gdybym pomógł jakiemuś więźniowi uciec. Cofnęliby mi wszystkie przywileje i zabrali to, co zdobyłem przez wiele lat spędzonych tutaj. Tego nie mogę poświęcić za żadne pieniądze. Mam dożywocie, Genno, tak jak ty. Nie mam szans na wcześniejsze zwolnienie. Przyzwyczaiłem się już do tej myśli. Szczerze mówiąc, myślałem, że ty też. - Rozumiem twoje obawy i pewnie na twoim miejscu myślałbym tak samo, ale co byś powiedział, gdyby to zrobić tak, żeby podejrzenie nie padło na ciebie? - Nic tu się nie dzieje bez mojego pozwolenia - odparł uparcie Cabrerra. - Może byś tak zszedł ze swojego piedestału, a właściwie tronu, Królu, i spojrzał na świat oczami zwykłego człowieka. Może coś zrozumiesz. - Genno popatrzył na goryla Cabrerry, który zbliżył się do niego i zaplótł ręce na piersiach. Obaj pozostali natychmiast zajęli swoje miejsca przed wejściem. - No dalej, każ im stłuc mnie na miazgę, jeśli masz na to ochotę. Już raz mi się dziś dostało. Jak im się znudzi, to niech mnie wykończą, żebym się więcej nie męczył, bo wolę to, niż siedzieć tu jak kutas, kiedy ona wywija mi takie numery jak dziś. No już, zaczynajcie. Cabrerra przyglądał się Genno przez kilka minut, trzymając w ustach cygaro, aż w końcu gestem rozkazał gorylowi się cofnąć. Mięśniak wrócił na swoje miejsce. - Ona, to kobieta, która przeciw tobie zeznawała? - Genno 147 skinął głową. - Podobno po procesie objęli ją programem ochrony świadków? - Tak, ale niedawno dowiedziałem się, jak się teraz nazywa i gdzie mieszka. Trochę mi to zajęło czasu, lecz w końcu ją znalazłem. Wynająłem kogoś, żeby ją sprzątnął, jednak spieprzył sprawę. A wczoraj ona pojawiła się w więzieniu i zagroziła, że zabije moją matkę, jeśli jej albo jej rodzinie coś się stanie. Nikt nie może grozić mojej matce. Nikt! Genno z wściekłością uderzył pięścią w oparcie fotela. Cabrerra gestem powstrzymał goryla, który natychmiast zareagował na agresję gościa. - Nie wiedziałem, że przyjechała się z tobą zobaczyć. Moi informatorzy są coraz bardziej niekompetentni. To musiał być dla ciebie szok po tylu latach. - Nie przyszedłem gadać o jej wizycie. Muszę uciec'. Nie chodzi mi o to, żeby pobalować na jakiejś tropikalnej wyspie, muszę ukryć matkę i zapewnić jej bezpieczeństwo, żeby ta suka jej nie dorwała. Kiedy Annie zginie, niech się dzieje, co chce. Ważne, żeby zdechła. Albo ty mi w tym pomożesz, albo znajdę do tego kogoś innego. - Mówiłem ci, Genno, że tu nic nie dzieje się bez mojego pozwolenia. - Jestem przekonany, że za odpowiednią sumę uda mi się przekonać do tego inny gang, a ty dowiesz się o tym wtedy, kiedy ja już będę na wolności. Chcesz tego? Chcesz, żeby twój autorytet podupadł? Cabrerra wiedział, że jego goryle uważnie słuchają tego, co mówi Genno, i czekają na odpowiedź szefa. Zaciągnął się cygarem i powiedział: - Gdyby to ktoś inny próbował mnie straszyć, osobiście bym go zabił. Z tobą jest inaczej. Dla ciebie nie jest ważne, co ci się przytrafi, a to mi odbiera całą przyjemność zabijania. Poza tym, muszę przyznać, że ta twoja gadka o zemście trochę mnie zaintrygowała. Osiemnaście lat to bardzo długo. - Wyjął cygaro z ust i wskazał nim Genno. - Możemy ubić interes, 148 pod warunkiem, że tu nie wrócisz. Oczywiście musisz się zgodzić na moją cenę, a zważywszy na charakter twojej prośby, na pewno będzie wielka. Płatne gotówką, z góry. Jeśli się nie zgadzasz, nie ma sensu ciągnąć tej rozmowy. - Mówiłem ci już, że można to zrobić tak, żeby podejrzenie nie padło na ciebie. Jeśli chodzi o pieniądze, będą niedługo. Kazałem matce zlikwidować konto. Nie wiem, ile tam będzie, ale na pewno wystarczy na twoje wynagrodzenie. Teraz musisz się tylko zdecydować. - Bezpośredni jesteś, Genno. Rozumiem więc, że masz już dokładny plan, jak się stąd wydostać? - Oczywiście - odparł rzeczowo Frankie. - No to mów. Posłuchajmy. - To dotyczy tylko nas dwóch-powiedział Genno, wskazując słuchających ludzi Króla.-Pozbądź się bagażu, to pogadamy. - Bagażu - oburzył się transwestyta. - Zamknij się! - syknął na niego Cabrerra, nie odrywając oczu od Genno. - Wszyscy zostają. To nie podlega dyskusji. Gadaj albo nic z tego. Genno zauważył, że kąciki posmarowanych pomadką ust transwestyty uniosły się triumfalnie. Wiedział, że nie może naciskać szefa gangu, zwłaszcza przy jego ludziach. - Można im ufać? - Gdybym im nie ufał, nie byłoby ich tu - odparł Cabrerra i zaciągnął się znów cygarem. - No, zaczynaj. To może być ciekawe. Praca w policji dobrze przygotowała Etienne'a Pascale do życia złoczyńcy. Wciąż myślał jak gliniarz i dzięki temu mógł wyprzedzać wszelkie działania policji i nie dawał się złapać. Przed każdą robotą przygotowywał sobie solidne alibi, by w razie przyjazdu policji, kiedy zaczną go wypytywać, gdzie był, zawsze mógł powiedzieć, że w czasie, gdy popełniano przestępstwo, był zupełnie gdzie indziej. 149 Dziś rano odwiedziło go w mieszkaniu dwóch detektywów. Przyszli bardzo wcześnie. Na dworze było jeszcze ciemno. Podsunęli mu pod nos fotografię Klyne'a. Wiedział, że nie powinien udawać, że nie zna człowieka. Przecież w końcu siedzieli razem w Oakdale, a gliny na pewno o tym wiedzą. Pomyślał, że z tego właśnie powodu przyszli o tak nieodpowiedniej porze. Przyjrzał się fotografii, jakby próbował przypomnieć sobie, skąd zna tę twarz. Po chwili przyznał, że wydaje mu się znajoma, ale nie może sobie przypomnieć nazwiska mężczyzny. Poinformowano go, że to Paul Klyne. Nie, nie widział go od czasu Oakdale. Kazano mu opowiedzieć, gdzie był między ósmą a dwunastą przedwczoraj w nocy. Natychmiast powiedział, że to nie będzie zbyt trudne, bo był z dziewczyną w kinie. Nazywa się Lynne Rodford. Kupił bilety w kasie, gotówką. Pracowała tam młoda kobieta, niespełna dwudziestoletnia, ale nie zwrócił uwagi na imię na tabliczce przy mundurku. Nie wiedział, czy dziewczyna mogła go pamiętać. To, że poszedł z dziewczyną do kina, było akurat prawdą. Nie powiedział tylko, że zaraz po rozpoczęciu seansu wymknął się, by dołączyć do Klyne'a. Lynne Rodford została, żeby obejrzeć film i opowiedzieć mu później jego treść. Miała potwierdzić jego alibi, kiedy gliny odwiedzą ją w barze we francuskiej dzielnicy, gdzie pracowała. Lynne była już trzykrotnie rozwiedziona i bardzo chciała kogoś mieć. Zrobiłaby dla niego wszystko, a on wykorzystywał jej słabość do własnych potrzeb. Gliniarze nic na niego nie mieli. Nie mogli go powiązać z Klyne'em, więc sobie poszli. Klyne opuścił jego mieszkanie poprzedniego dnia. Frances Genno wezwała go do Joliet na żądanie syna. Tak przynajmniej powiedział po rozmowie telefonicznej ze starszą panią. Pascale tylko tyle wiedział. Podsłuchał jeszcze, jak Klyne nalegał, że chce pozostać w Nowym Orleanie. Był pewien, że następnym razem uda mu się zabić Sarah Johnson. Staruszka najwyraźniej nawet nie chciała o tym słyszeć, więc Klyne musiał wrócić do Joliet. Pascale był z tego zadowolony. Nigdy go nie lubił. 150 To był niepewny wspólnik. Nie wiedział nawet, czy jeszcze kiedyś go zobaczy, ale to go nie martwiło. Te myśli przerwał nagle dzwonek telefonu, stojącego na szafce nocnej. Pascale wszedł do sypialni, usiadł na łóżku i podniósł słuchawkę. - Panie Pascale, tu Warren. Danny Warren, donosiciel, ćpun i nieudacznik. Pascale często go wykorzystywał. - Co tam, Danny? - Panie Pascale - powiedział jak zwykle uprzejmie Danny - słyszałem coś, co pana zainteresuje. - Mów. - W biurze szeryfa na Camp Street coś śmierdzi. Uciekł im podobno jeden agent. Nazywa się Eddie Hungate. Pomyślałem, że będzie pan chciał to wiedzieć. Pascale aż podskoczył. Z całej siły ściskał słuchawkę. - Jak to uciekł? Dlaczego? - Z dobrego źródła wiem, że od jakiegoś czasu brał w łapę. Słyszałem też plotki... tylko plotki, no wie pan... że podobno pan z nim robił kiedyś interesy. Ten gość może panu nieźle nabruździć, panie Pascale. Zadzwoniłem, jak tylko o tym usłyszałem. Chciałem pana ostrzec. - Dobrze zrobiłeś, Danny. - Dziękuję, panie Pascale. - Jutro się z tobą rozliczę. Tam gdzie zwykle. O tej samej porze. Jeśli jeszcze coś dziś usłyszysz, zadzwoń od razu. Będę tu cały wieczór. Pascale odłożył słuchawkę. Teraz przydałby mu się Klyne, żeby rozwiązać ten problem. To była jego specjalność. Tylko że Klyne'a nie było już w Nowym Orleanie. Będzie musiał sam sobie z tym poradzić. Najpierw jednak musi znaleźć Eddiego Hungate, zanim zrobią to gliny. Potem go zabije. Nie było innego wyjścia... 151 - Jak poszło? - zapytał Taylor, kiedy Sarah wróciła do kryjówki. - Chyba zyskałam trochę na czasie, zanim przeniesiemy się gdzie indziej. Jeśli o to chodzi, warto było jechać. Dziękuję, że załatwiłeś mi widzenie, i to w tak krótkim czasie. Doceniam twoje poświęcenie. - Nie ma sprawy. - Taylor uśmiechnął się, wspominając, jak Elworthy zmył mu głowę za to, że nie załatwił tego normalną drogą, tylko pominął zastępcę szeryfa okręgowego. - Dzwoniłem do Robideaux, zanim tutaj przyjechałem. Zajmuje się poszukiwaniem Hungate'a. - Kto to jest Hungate? - Eddie Hungate... - przerwał i skinął sam do siebie. - Oczywiście, przecież nie słyszałaś. - O czym? - zapytała przestraszona, a potem ucichła. Taylor zapoznał ją z postępami w śledztwie. - Ktoś z biura, tak, to ma sens - stwierdziła, kiedy skończył mówić. - Czy tylko on był w to zamieszany? - Z tego, co wiemy, tak, ale śledztwo nie zostało jeszcze zakończone. Niczego nie można wykluczyć, póki go nie przesłuchamy. - Ale najpierw musicie go znaleźć. - Powiadomiliśmy wszystkie jednostki policji w hrabstwie. Jeśli jeszcze jest w Nowym Orleanie, a zdaje mi się, że to możliwe, będzie siedział cicho. Wie, że jak tylko się pokaże, zaraz wyląduje u nas w biurze. - Albo w kryjówce Klyne'a. - Albo u swoich wcześniejszych wspólników, których nazwiska umieścił w notesiku - dodał Taylor. - Dlatego musimy go dorwać pierwsi. - Jego aresztowanie może dać nowe dowody winy Klyne'a i pomóc w odnalezieniu tego drugiego złoczyńcy, który napadł na samochód ochrony, ale w niczym nie pomoże mnie ani mojej rodzinie. - Bezpośrednio nie - przyznał. 152 - Dobrze się stało, że użyłam mojej polisy ubezpieczeniowej przeciw Genno, prawda? - Już za tydzień przeniesiemy ciebie i twoją rodzinę w inne miejsce. Nie martw się. Nie będzie miał okazji sprawdzić, czy blefujesz. - A kto mówi, że blefuję? Taylor ze zdziwienia zmarszczył brwi. - Chcesz mi wmówić, że kazałabyś zabić jego matkę, gdyby tobie lub twojej rodzinie coś się stało? - Ty to powiedziałeś, nie ja. - Sarah? - zawołał i złapał ją za rękę, bo już miała zamiar od niego odejść. - Sarah, jeśli zrobisz coś Frances Genno, osobiście dopilnuję, żebyś wylądowała w więzieniu na długie lata. Odtrąciła jego ramię z wściekłością. - Sądzisz, że zastanawiałabym się, co się ze mną stanie, gdyby nie żyła moja rodzina? - Narażałem się, żeby ci ustawić to spotkanie z Genno. Według mnie, jasne było, że tylko chcesz go podpuścić, by dał ci spokój na trochę, nim uda nam się ciebie i twoją rodzinę umieścić w bezpiecznym miejscu. - Nigdy ci niczego nie obiecywałam - stwierdziła. - Wykorzystałaś więc mnie tylko? - Nazywaj to, jak chcesz. Jeśli o mnie chodzi, to po prostu sposób na ratowanie rodziny. Nie cofnę się przed niczym, żeby ich chronić, przed niczym, Jack. To ci mogę obiecać. - Jeśli mam być szczery, nie wierzę, że zorganizowałaś zabójstwo Frances Genno. - Wierz, w co chcesz. Nic mnie to nie obchodzi - odparła wprost. - Mnie samemu trudno byłoby wynająć mordercę w ciągu dwudziestu czterech godzin, a mam swoje kontakty. Ty nie mogłaś tego zrobić. Dlatego właśnie sądzę, że nie istnieje żaden płatny zabójca. To zwykły blef, prawda? - Podniósł dłoń, nim zdążyła mu cokolwiek odpowiedzieć. - Rozmawiaj 153 ze mną szczerze, Sarah. Nie jestem Genno. Rozumiem, dlaczego mu to wszystko powiedziałaś. Pewnie na twoim miejscu powiedziałbym to samo. Gotów jestem cię wspierać, nawet jeśli musiałbym kłamać swoim przełożonym, ale musisz mi wreszcie zaufać. Jestem po twojej stronie. Zdaje się, że to udowodniłem, załatwiając ci widzenie z Genno. - Masz rację, to zwykły blef. Nie ma żadnego zlecenia na Frances Genno - przyznała. Potrząsnęła głową zrezygnowana. - Jeśli nawet ciebie nie udało mi się przekonać, że to wszystko prawda, to Frankie na pewno mi nie uwierzy. - Nie, jeśli nie usłyszy nazwiska. - O co ci chodzi? - zapytała z wahaniem. - Gdybyś podała mu nazwisko płatnego mordercy, to zlecenie nabrałoby realności. - Przecież ci powiedziałam, że to blef, nie ma nikogo takiego. Poza tym nawet nie znam nazwisk płatnych zabójców. - Ale ja znam. - Co właściwie proponujesz? - Mogę puścić w obieg jakieś nazwisko. To go trochę zmyli. Nazwijmy to anonimową plotką. Genno dowie się o tym, kiedy będzie rozpytywać o twoje zlecenie. Na pewno zacznie węszyć, możesz być pewna. - Nie pomyślałam o tym - przyznała przygnębiona. - Jak sądzisz dlaczego chciałem, żebyś mi o wszystkim opowiedziała? Nie wolno rozpuszczać plotek o dwóch zabójcach, bo to gorsze niż niepodawanie żadnego nazwiska. - Rozumiem, że musisz w to włączyć nazwisko jakiegoś słynnego płatnego zabójcy. - Oczywiście. - Ależ on to może z łatwością sprawdzić - stwierdziła. - I tak to kiedyś zrobi, prawda? Ale zabójca nigdy do niczego się nie przyzna. Nie o to się martwię. Obawiam się tylko, że Genno da zlecenie na naszego nic nieprzeczuwającego zabójcę, żeby ochronić matkę. 154 - Nie można tego jakoś obejść? - Oczywiście, jeśli tylko nasz morderca nie będzie się pojawiał w swoich zwykłych kryjówkach przez jakiś czas. Wtedy Genno nie będzie mógł go znaleźć. - A jak go do tego zmusimy, nie wzbudzając niczyich podejrzeń? - Musimy go zwinąć prosto z ulicy pod byle pretekstem i zatrzymać na kilka dni, póki nie uda nam się ciebie przewieźć w bezpieczne miejsce. Muszę to załatwić z moim partnerem w Waszyngtonie. Nazywa się Keith Yallow. Znów będę musiał pominąć w tym wszystkim Robideaux. On się na to na pewno nie zgodzi. - Za coś takiego możesz stracić pracę - powiedziała niepewnie. - Nie ma powodu. Pomiędzy mną a aresztowaniem naszego mordercy nie będzie żadnych powiązań. Keith to mój przyjaciel. Ufam mu bezgranicznie. Załatwi to dyskretnie. Nikt nie będzie wiedział, że ten facet jest pod kluczem. Będzie wyglądało na to, że się przyczaił i czeka na odpowiedni moment, żeby wykonać swoją robotę, a to nawet doda wiarygodności twojej historyjce. - Nie wiem, co powiedzieć. - Nic nie mów - rzucił z udanym przestrachem. - To musi zostać między nami. Nie wolno ci puścić pary z ust, bo inaczej mi się nieźle oberwie. Nie mam ochoty na zwolnienie dyscyplinarne. - Możesz na mnie liczyć. Będę milczała. - Podzwonię, gdzie trzeba. Do północy nasz zabójca będzie pod kluczem. Potem niech sobie Genno wypytuje, kogo chce. Będzie wściekły, zapewniam cię. - Dlaczego to wszystko robisz? - zapytała. - Sama mówiłaś, że potrzebujesz czasu na uporządkowanie swoich spraw. Daję ci go. Wykorzystaj go dobrze. Masz dwa, góra trzy dni. Dłużej nie możemy trzymać tego faceta. 155 - Dzięki - powiedziała łagodnie. •' - Jak się trzymają Bob i Lea? - zapytał, przerywając niespodziewaną ciszę. - Lea jeszcze siedzi w swoim pokoju. Przynajmniej kiedy ostatnio do niej zaglądałam, jeszcze tam była. Bob natomiast postanowił, że nie da się nigdzie przenieść. Chce zostać w Nowym Orleanie. Próbowałam go odwieść od tej decyzji, ale się uparł. Nie mogę go zmusić, żeby z nami wyjechał. - Jeśli zostanie, będzie zdany sam na siebie. Nie możemy go ciągle chronić. Nie mamy tylu ludzi. - Już mu to mówiłam - odparła, wzdychając ciężko. - Więc powiedz mu to jeszcze raz. Mów mu to bez przerwy. Tylko tak możesz go przekonać. Jego życie w Nowym Orleanie się skończyło. Musi się z tym pogodzić. - Może ty powinieneś spróbować przemówić mu do rozsądku. Może jakoś do niego dotrzesz? - zapropono wała. - Powinien to usłyszeć od ciebie. Najpierw musicie rozprawić się jakoś z jego romansami. Nawet jeśli tylko na jakiś czas. Nie musisz się godzić z tym, co robi. To sprawa między wami. Możesz go ukarać później, kiedy znajdziemy wam nowy dom. Teraz powinniście być rodziną. Jeśli teraz rodzina się rozpadnie, najbardziej ucierpi Lea. - Skąd wiesz, że Bob nie jest mi wierny? - Ray Deacon usłyszał, jak się kłóciliście w sypialni. Nie podsłuchiwał. Tu się po prostu strasznie niesie głos. - Mam nadzieję, że mała nas nie słyszała - przestraszyła się i pobladła, przykładając dłoń do ust. Przeraziła ją myśl, że córka mogłaby usłyszeć coś więcej o kłamstwach i oszustwach swoich rodziców. - Z tego, co mówił mi Ray, Lea nigdy nie ściąga z uszu słuchawek, nawet, kiedy chodzi po domu. - Dzięki Bogu, mam nadzieję, że Ray się nie myli. Taylor uśmiechnął się, próbując ją pocieszyć. 156 - Wszystko będzie dobrze, zobaczysz. - Chciałabym być tego taka pewna. - Nie jestem wszystkiego pewien, ale wiem takie rzeczy z doświadczenia. Nigdy nie straciłem jeszcze świadka, no, chyba że liczyć jednego idiotę, który wbrew zaleceniom wracał na stare śmieci. Praktycznie mógł sobie powiesić na szyi tarczę strzelniczą. Niestety, nie potrafił się wyzbyć starych nawyków. - Pewnie nie. Taylor poczekał, aż Sarah wróci do swojej sypialni i zamknie za sobą drzwi. Potem poszedł do kuchni, zrobił sobie kawę i wyszedł na zewnątrz. Podszedł do pomostu, upewnił się, czy nikogo nie ma w pobliżu, wyjął telefon komórkowy i wystukał numer do Waszyngtonu. - No, to ja. Jak tam? - Dobrze - padła odpowiedź. - A u ciebie? - Mam tu kilka spraw do wyjaśnienia - zaczął Taylor, a potem wyjaśnił cel wizyty Sarah w Stateville i opowiedział o rzekomym zleceniu zabicia Genno. - To cwana kobieta - usłyszał zdziwiony głos w słuchawce. - A co ja mam właściwie w tej sprawie zrobić? - Znasz Dave'a Shepparda? - Słyszałem o nim. To były komandos. Teraz jest wolnym strzelcem, specjalistą od brudnej roboty. Podobno w zeszłym roku robił coś dla naszych. - Rozpuść plotkę, że Sarah Johnson zleciła mu robotę. Upewnij się, że to dojdzie do jakiegoś wiarygodnego źródła w Stateville. Potem zgarnij go i umieść na jakiś czas w jednej z naszych kryjówek. Tylko bądź bardzo dyskretny. - Lepiej, żeby to było warte tego całego zachodu, Jack. - Będzie. Pogadamy później. ledwie zdążył schować komórkę, a w drzwiach domu stanął jeden z funkcjonariuszy i machnął na niego ręką. - Co się dzieje? - zapytał, podbiegając. - Telefon do pana. 157 - Taylor? Tu Robideaux. Elworthy kazał mi do ciebie zadzwonić. Namierzyliśmy Hungate'a. Chcesz być przy aresztowaniu? - Pewnie, że tak. Gdzie i kiedy? Pascale leżał bez ruchu na łóżku obok swojej dziewczyny, Lynne Rodford. Byli w jego mieszkaniu na ulicy Ursulines, w dzielnicy francuskiej. Lynne spała mocno. Nie było w tym nic dziwnego, bo miała za sobą czternaście godzin pracy w barze. Pascale nie mógł spać. Martwił się o Hungate'a. Jeśli uciekał, to znaczy, że gliny go przejrzały. Jak go złapią, będzie śpiewał niczym ptaszek, żeby ochronić własny tyłek. Potem będzie tylko kwestią czasu, kiedy i jego zamkną, bo w końcu zorientują się, że był z Klyne'em i Hungate'em. Pascale przekazał już wszystkim swoim znajomkom wieści, że dobrze zapłaci za wskazanie miejsca pobytu Hungate'a. Jednak do tej pory telefon przy jego łóżku milczał jak zaklęty. To nie był dobry znak. Ten facet z biura szeryfa zawsze wydawał mu się kiepską wtyczką. Mówił zresztą o tym Klyne'owi, ale bez skutku. Klyne osobiście zapłacił Hungate'owi. Zdawało mu się nawet, że obaj mężczyźni zaprzyjaźnili się od samego początku. Lubili razem wypić. Pascale trzymał się od tego z daleka, jego samego z tymi dwoma łączyły tylko interesy. Teraz, niestety, okazało się to zgubne, zwłaszcza jeśli nie dotrze do Hungate'a, zanim to zrobią gliny. Nie miał żadnych wątpliwości, że musi zabić faceta. Tylko to pozwoli mu uniknąć długiego więzienia. W ciągu wielu lat pracy w policji narobił sobie w środowisku więziennym niemało wrogów. Spora ich część odsiadywała jeszcze wyrok. Ta myśl również nie dawała mu spokoju... Zadzwonił telefon. Odebrał pośpiesznie. - Tu Warren, panie Pascale. - Co dla mnie masz, Danny? - Znalazłem kryjówkę Hungate'a. , . . . 158 - Gdzie? - zapytał poirytowany Pascale, kiedy Warren zamilkł. - W Luneville. - To ulica Roual? - zdziwił się. - Ten sukinsyn siedział mi cały czas pod nosem. - Świat jest mały, panie Pascale - powiedział z chichotem Warren. Pascale nie docenił ironii tej sytuacji. - Dobrze zrobiłeś, Danny. Zobaczymy się jutro rano. - Dziękuję, panie Pascale. Pascale odłożył słuchawkę i spojrzał na Lynne. Nie spała. Patrzyła na niego nieprzytomnie. - Muszę iść - obwieścił, odkrywając kołdrę. - Pamiętaj, nigdy nie wychodziłem z mieszkania. Byłem tu całą noc. - To nic nowego. Więc gdzie tym razem się wybierasz? - zapytała, próbując usiąść na łóżku. - Wychodzę, już mówiłem. - Etienne, nie lubię, kiedy jesteś taki tajemniczy. Nie możesz mi powiedzieć? - Śpij - rzucił szorstko, wstając z łóżka. Z leżącej na nocnej szafce paczki wyjął papierosa i zapalił go. - To nie potrwa długo - dodał zamyślony i zaczął się ubierać. - W ogóle się ze mną nie liczysz! Sięgnęła po papierosa, ale Pascale wziął paczkę ze stolika. - Jeśli ci się tu nie podoba, zawsze możesz się wyprowadzić. Nie będę cię zatrzymywał. - Nie mów tak do mnie - odparła z żalem. - Wiesz, że cię kocham. - Tak, ciągle mi to mówisz. Podszedł do szafy i zasłoniwszy sobą widok, wyjął spod stosu koszulek berettę. Dyskretnie włożył ją do kieszeni marynarki. - Przynajmniej zostaw mi papierosa - zawołała, kiedy ruszył do drzwi. 159 - Został mi tylko jeden - odparł niechętnie. - Kup po drodze, a tego mi zostaw. - Sama sobie kup! Po chwili drzwi się zatrzasnęły. - Gnojek! - krzyknęła za nim, a potem opadła zrezygnowana na łóżko. Hotel Luneville prosperował kiedyś znacznie lepiej. Teraz jedynie prostytutki wynajmowały tu pokoje na godziny. Cały hotel był zajęty tylko raz w roku, z okazji święta Mardi Gras, kiedy zdesperowani turyści brali każdy pokój. Hall był brudny i słabo oświetlony. W recepcji nikogo nie było. Pascale uderzył dwa razy w dzwonek. Po chwili pojawił się nieogolony recepcjonista ze znudzoną miną. - Szukam mężczyzny - powiedział Pascale. - Tak, każdy ma swoje upodobania. Pascale powstrzymał wybuch złości. - Po trzydziestce, blondyn, mocno zbudowany. Zameldował się dziś rano. - Nie na mojej zmianie. - Więc proszę sprawdzić w księdze meldunkowej. Na pewno tu jest. - To wbrew prawu. Nie wolno mi... - urwał recepcjonista, kiedy Pascale wyjął banknot dwudziestodolarowy i położył go na kontuarze. Mężczyzna podniósł go i włożył do kieszonki na piersi w pogniecionej, białej koszuli. - Jest taki jeden. Widziałem go dziś wieczorem. Nie rozmawiałem z nim. - W którym jest pokoju? - zapytał Pascale. - Naprawdę nie wiem. - Zupełnie mnie to nie dziwi - odparł i położył na kontuarze następne dwadzieścia dolarów. - Pokój trzydzieści jeden, drugie piętro. - Nazwisko? - Smith. 160 - Oryginalne - rzucił z sarkazmem Pascale i przeszedł po wytartym dywanie do windy, która okazała się równie obskurna jak cały hotel, więc wolał pójść schodami. - To towarzyski facet, ten pan Smith - zawołał za nim recepcjonista. Pascale zamarł na schodach i rozejrzał się. - Co pan chce przez to powiedzieć? - Pięć minut temu pytał o niego jakiś facet. - Kto? - Nie wiem o nim nic poza tym, że to glina. Chyba z biura federalnego. Pokazał odznakę, ale nie przyglądałem się za dobrze. - Dlaczego nic pan nie mówił wcześniej? - zapytał ze złością Pascale. - Nie pytał pan, a ja nie czytam w myślach innych. Pascale poszedł powoli na drugie piętro. Wiedział, że nie zdążył przed glinami. Spełniły się jego najgorsze obawy, kiedy zobaczył przed drzwiami pokoju trzech mężczyzn. Potrafił z daleka rozpoznać gliniarzy. - Co pan tu robi? - usłyszał za sobą głos. Pascale obejrzał się. Zobaczył mężczyznę w za dużym garniturze i z krótkimi włosami. Taki ubiór to prawie mundur policyjny. To musiał być gliniarz. Bez wątpienia. Nie wiedział tylko, skąd się ten facet wziął tuż za nim. Czyżby obserwował schody z pierwszego piętra? To było jedyne logiczne wytłumaczenie. - Przestraszył mnie pan - powiedział, kładąc rękę na piersi. - Blane, gotów? - szepnął. Po drugiej stronie drzwi oficer śledczy skinął głową do Robideaux, a potem zerknął na Taylora, który stał kawałek dalej. Taylor wciąż miał pistolet w kaburze, bo Robideaux, chcąc 161 wszystko zrobić zgodnie z przepisami, nie chciał go angażować w akcję aresztowania Eddiego Hungate. Dzięki temu żaden prawnik nie będzie mógł się do niczego przyczepić. Blane musiał przyznać, że polubił Taylora. Nie był zachowawczy, potrafił ryzykować. O Robideaux, niestety, nie mógł tego powiedzieć, ale to z kolei był jego przełożony, więc musiał trzymać język za zębami i wykonywać jego rozkazy. - Do dzieła - syknął Robideaux. Blane kopnął w drzwi. Otworzyły się z łoskotem. Robideaux wbiegł pierwszy z wyciągniętą przed siebie berettą. Blane wszedł zaraz za nim. Robideaux zauważył kątem oka jakiś ruch, ale za późno zareagował. Hungate rzucił się na niego, wytrącił mu z ręki broń i popchnął na Blane'a, który potknął się i przewrócił. Hungate przebiegł obok Robideaux i przeskoczył przez Blane'a, omijając wyciągniętą w jego kierunku dłoń. Wyskoczył na korytarz, gdzie zobaczył Taylora na sekundę przed tym, jak otrzymał potężny cios w splot słoneczny. Upadł na kolana, z wysiłkiem łapiąc w płuca powietrze. Jeden z funkcjonariuszy, pilnujący schodów pożarowych, podbiegł i gwałtownie go przewrócił. Z pokoju wyłonił się Blane i wspólnie założyli zbiegowi kajdanki. Robideaux pojawił się, kiedy Hungate'a podnoszono z podłogi. - Przeczytajcie mu jego prawa i zabierzcie do samochodu. - Poczekał, aż jeden z zastępców szeryfa zaprowadzi aresztowanego na dół, a potem zwrócił się do Taylora: - Zatrzymałeś go? - Nie mogłem nie zareagować, boby uciekł. - Po obu stronach korytarza byli moi ludzie. Nie uciekłby. To się pojawi w moim raporcie. - To właśnie w tobie lubię, Robideaux. Nigdy nikomu nie żałujesz pochwał. - Powiedziałem ci przecież wyraźnie, żebyś się nie wtrącał - odparł Robideaux. 162 - Nie musiałbym się wtrącać, gdybyś porządnie wykonywał swoją robotę - odciął się Taylor. - Zaskoczył mnie - rzucił pośpiesznie Robideaux. - Nie zapomnij tego też umieścić w raporcie. Wiesz, jak się pisze niekompetentny? Robideaux zauważył nieznaczny uśmiech w kącikach ust Blane'a. - Tobie to się wydaje śmieszne? - Nie, proszę pana - odparł z powagą Blane. - Macie dokładnie przeszukać pokój. Schowajcie w worki wszystkie dowody rzeczowe i zabierzcie do biura. Będę tam przez kilka następnych godzin, jeśli będziecie mnie potrzebować. Blane skinął, a potem zniknął wewnątrz pokoju. - Pozwolisz mi być obecnym przy przesłuchaniu Hungate? - zapytał Taylor, idąc w ślad za Robideaux, który podążał w stronę schodów. - Szeryf okręgowy Elworthy już mówił, że pozwoli ci uczestniczyć w przesłuchaniu. Odpowiedź nie pozostawiała Taylorowi nawet cienia wątpliwości. Gdyby to zależało od Robideaux, nie pozwolono by mu nawet przebywać w tym samym budynku co Hungate. Ale na szczęście, to nie on decydował w takich sprawach. Uśmiechnął się zadowolony i zszedł za Robideaux po schodach. - Jess Kane też w tym siedzi. Elworthy zmierzył wzrokiem Robideaux, nim oparł się na poręczy wózka. - Hungate ci to powiedział? - Tak - odparł Robideaux. - Co się do diabła dzieje w tym wydziale? - krzyknął poirytowany Elworthy. - Zawsze mi się wydawało, że Hungate i Kane to porządni ludzie. Zdawało mi się, że można na nich polegać, a już na pewno nie można ich kupić. Dochodzi do 163 tego, że nie wiem, komu mogę ufać. Czego jeszcze się dowiedziałeś z przesłuchania? - Niewiele więcej. Wydał mi Kane'a, ale nie zgodził się powiedzieć niczego na temat tych nazwisk zapisanych w jego notesie, który znaleźliśmy pod podłogą. Trudno mi było cokolwiek z niego wyciągnąć. - Mnie się wydaje, że on chce po prostu wrobić Jessa Kane'a - wtrącił się po raz pierwszy Taylor. - Właściwie nie ma żadnego dowodu, że on również jest w to zamieszany. Jego nazwisko nawet nie widnieje w tym notesie. - W tym notesie są tylko nazwiska klientów Hungate'a - podkreślił zniecierpliwiony Robideaux - a Kane był jego partnerem. Dlaczego jego nazwisko miałoby widnieć w notesie? - No i otwarta pozostaje kwestia pieniędzy, które ktoś wpłacił na konto Kane'a - ciągnął Taylor, nie zwracając uwagi na wybuch Robideaux. - To jest grubymi nićmi szyte. Od razu widać, że ktoś go wrobił. - A może tak właśnie to miało wyglądać. Mieliśmy pomyśleć, że Hungate próbuje wrobić Kane'a - odparł szybko Robideaux. - Ale dlaczego wrabialiby tylko Kane'a, a nie Hungate'a? - zapytał Taylor. - Bo gdyby na konto ich obu ktoś wpłacił pieniądze, od razu byłoby widać, że ich wrabiają - odparł Robideaux. - Ciągle nie jestem przekonany, że Kane ma z tym cokolwiek wspólnego. Hungate trochę za szybko wydał go podczas przesłuchania, a potem zamknął się i nic nie chciał powiedzieć. Nie podoba mi się to. - Nie musi ci się to podobać, Taylor. To przesłuchanie oddziału wewnętrznego, a to znaczy, że nie podlega pod twoje śledztwo - rzucił Robideaux i zwrócił się do swojego szefa: - Chciałbym przywieźć Kane'a na przesłuchanie. Elworthy skinął. - Tylko tak możemy to jakoś wyjaśnić. Niech ktoś pojedzie do jego domu. Jeśli go tam nie będzie, wyślij list gończy do 164 wszystkich jednostek w naszym stanie. Jeśli jest w to zamieszany, to na pewno już słyszał o aresztowaniu Hungate'a i uciekł daleko. - Natychmiast się do tego zabieram - powiedział Robideaux i wyszedł z pokoju. - Nie przekonał cię? Taylor potrząsnął głową. - To wszystko się nie trzyma kupy. Najpierw pieniądze, a potem ten napad na samochód. Dlaczego wspólnik Kane'a miałby uderzyć Hungate'a? - Może po to, żeby nikt nie podejrzewał, że są w tym razem? - To grubymi nićmi szyte. Nie, Kane chyba w tym nie siedzi. - Więc dlaczego Hungate go wsypał? To byli nie tylko partnerzy, ale też najlepsi przyjaciele. Ich żony się przyjaźniły. To nie ma sensu. Po co Hungate wciągałby w to Kane'a? Musiał być jakoś w to zamieszany. - Więc zgadza się pan z Robideaux? - zapytał Taylor. - Synu, znam Roberta od dawna. Jego przeczucia zwykle są słuszne. - Więc po prostu musimy poczekać, by się przekonać, kto miał rację - powiedział Taylor, nie próbując nawet ukryć zwątpienia w głosie. - Chyba tak. Eddie Hungate siedział przy stole w pokoju przesłuchań. Ręce miał skute kajdankami z przodu. Tuż obok jego łokcia stał plastykowy kubek z nietkniętą kawą. Był sam, ale wiedział, że któryś z oficerów dyżurnych stoi przed drzwiami. Ma go pilnować, póki Robideaux nie wróci, żeby dokończyć przesłuchanie. Nie było trudno wydać Kane'a. Poszło znacznie łatwiej, niż mu się wydawało. Pieprzyć przyjaźń. Najważniejsze to zadbać o siebie samego. 165 Odwrócił głowę w kierunku drzwi, usłyszawszy ciche kroki. Kto to? Robideaux? Taylor? Potem otworzyły się drzwi. - Kurwa, najwyższy czas. Gdzie się podziewałeś, wspólniku? - powiedział z kpiną Hungate. - Dotrzymałem słowa. Nie powiedziałem nic, co mogłoby ich naprowadzić na ciebie. Teraz musisz mnie stąd wyciągnąć. - Wytrzeszczył oczy na widok pistoletu z tłumikiem. - Co ty, kurwa... czekaj... zaraz... możemy... Pierwsza kula utkwiła tuż nad lewym okiem. Runął na stół, a potem przewrócił się na podłogę. Nie żył już, kiedy druga kula trafiła go z chirurgiczną precyzją prosto w tył głowy. - To nie do zniesienia! - wrzeszczał Elworthy, wjeżdżając wózkiem inwalidzkim do swojego biura. Ustawił się za biurkiem. Lekarz pogotowia, wezwany zaraz po tym, jak znaleziono ciało Hungate'a, potwierdził, że aresztowany nie żyje. Pokój przesłuchań został opieczętowany przez oficerów policji Nowego Orleanu, którzy przybyli w celu zbadania tego morderstwa. - Musieliśmy wezwać policję. To standardowa procedura we wszystkich zabójstwach, niezależnie od tego, gdzie zostały popełnione - powiedział Robideaux, by choć trochę zmniejszyć napięcie, jakie zapanowało w pomieszczeniu. - Ty najlepiej się znasz na procedurach i przepisach, co? - zakpił Elworthy, kiedy zdołał się opanować. - Oczywiście, masz rację. Ale nie podoba mi się, że ci idioci wtrącają się w nasze sprawy. Czuję się... niezręcznie. - I zawstydzony? - dodał Taylor, stojąc pod drzwiami. - Jeśli nie masz nic sensownego... - Nie, on ma rację - przerwał Robideaux Elworthy. - Oczywiście, że mi wstyd. Pozwoliliśmy, by Kane wszedł tu i rozwalił Hungate'a z zimną krwią. Potem wyszedł z biura i zniknął jak kamfora. 166 - Zakładając, że to był Kane - powiedział Taylor. - Przecież właściwie nikt go nie widział. Jedyną osobą, która mogłaby potwierdzić jego tożsamość, był oficer dyżurny pilnujący drzwi. Niestety, uderzono go w tył głowy. Nic nie widział, nic nie słyszał. Dopiero kiedy oprzytomniał, znalazł ciało. - Nikt go nie widział, bo wszedł przez drzwi do piwnicy - stwierdził szybko Robideaux. - Policja już ustaliła, że właśnie tędy musiał wejść. - Co ty właściwie sugerujesz? - zapytał Elworthy, nie spuszczając wzroku z Taylora. - Wciąż nie jestem przekonany, że to Kane jest mordercą. To nie takie proste. - Chcesz powiedzieć, że zabójca Hungate'a był już wewnątrz i może ciągle tu jest? Sądzisz, że ktoś zrobił to, żeby jeszcze bardziej pogrążyć Kane'a? - dociekał Elworthy. - To całkiem możliwe - przytaknął Taylor. - To niedorzeczne! - Czyżby? - Taylor spojrzał na Robideaux. - Więc dlaczego Hungate wskazał Kane'a, kiedy go przesłuchiwałem? - Robideaux nie dawał za wygraną. - Może po to, by odwrócić podejrzenia od prawdziwego wspólnika? A jeśli skontaktował się z nim jeszcze przed aresztowaniem albo to jego wspólnik znalazł go przed nami? Może dobili targu na wypadek, gdyby Hungate został aresztowany. Może powiedział albo powiedziała... nie możemy wykluczyć, że to była kobieta... żeby wskazał Kane'a jako winnego, a my się nim zajmiemy. Może według umowy, kiedy my byliśmy zajęci Kane'em, ten ktoś miał uwolnić Hungate'a. Tylko że wspólnik zabił go zamiast pomóc mu zwiać i teraz jest wolny. Nikt go lub jej nie podejrzewa. - Zastanawiałeś się kiedyś nad tym, żeby zacząć pisać bajki, Taylor? - zapytał z sarkazmem Robideaux. - To nas do niczego nie doprowadzi - powiedział El- 167 worthy, kręcąc głową i patrząc na stojących przed nim mężczyzn. - To ciekawa teoria, synu, ale przychylam się do wersji Roberta. Wszystkie dowody wskazują na Jessa Kane'a. - Więc żeby dowiedzieć się prawdy, będziemy musieli poczekać do aresztowania Kane'a - powiedział Taylor i z rezygnacją splótł ręce na piersiach. - Wtedy wszystko się potwierdzi - poprawił go Robideaux. - Poczekamy i zobaczymy, dobrze? - odgryzł się Taylor. - Teraz nic innego już nam nie pozostało. Rozdział 8 Frankie Genno obudził się przestraszony, kiedy poczuł, że trzęsie się pod nim prycza. Potem drżenie ustało równie szybko, jak się zaczęło. Przez chwilę w celi panowała zupełna, niczym niezmącona cisza. Takiej ciszy nie było w Stateville przez osiemnaście lat, które tu spędził. Nagle nastąpił potworny rwetes. Więźniowie podbiegli do drzwi swoich cel i zaczęli na siebie nawzajem krzyczeć bez opamiętania. Wszyscy próbowali się dowiedzieć, co ich tak niespodziewanie obudziło. Genno rozróżniał zaledwie kilka głosów wśród kakofonii dźwięków, rozbrzmiewających w całym bloku więziennym. - Co się dzieje? - Pieprzone trzęsienie ziemi. - Tu, w Illinois, idioto? - To nie było trzęsienie ziemi, tylko wybuch. To brzmiało jak wybuch. - Wybuch? - Możliwe. Może ktoś ucieka? - Nie słychać syren, durniu. Niemożliwe. Mnie się zdaje, że to trzęsienie ziemi. Takie małe. - Jak twój mózg, kretynie. Jestem z Los Angeles i wiem, że to na pewno nie było trzęsienie ziemi. 169 Resztę rozmowy zagłuszyły wrzaski więźniów, którzy tłukli czym się dało w drzwi swoich cel. Żądali wyjaśnień. Genno przez jakiś czas nawet nie wstał z pryczy. Nasłuchiwał rytmicznych uderzeń z pobliskich cel. Po chwili podniósł metalowy kubek i przyłączył się do współwięźniów. O 4.45 w oddziale szpitalnym Ośrodka Penitencjarnego Stateville rozległ się wybuch. Pożar zlokalizowano niedaleko magazynu. Mimo że system przeciwpożarowy włączył się prawie natychmiast, cały oddział wypełnił gęsty, czarny dym. Ściany magazynu rozleciały się podczas eksplozji, a część dachu runęła na pobliską salę operacyjną, powodując znaczne zniszczenia w tej części szpitala. Ucierpiało kilku najbliżej leżących pacjentów. Dwóch było nawet poważnie rannych. Fakt, że nikt nie zginął, graniczył z cudem. W niedługim czasie przybyła straż pożarna, której dowódca od razu stwierdził, że teren całego szpitala więziennego nie jest bezpieczny, więc należy z niego ewakuować ludzi. Pacjenci pod ścisłą eskortą zostali przewiezieni do kilku szpitali w Joliet. W dziale administracji przygotowano pośpiesznie polowy szpital, by móc udzielać więźniom niezbędnej w nagłych wypadkach pomocy medycznej. Ordynator szpitala więziennego ostrzegł jednak naczelnika, że wszelkie poważne operacje muszą być przeprowadzane w sterylnych warunkach szpitala cywilnego. Niedługo po śniadaniu zadzwonił telefon u naczelnika. - Mówi oficer Baker. Mamy tu pewien problem z Genno. - Genno? Co z nim? - zapytał zaniepokojony naczelnik. - Wezwałem już lekarza. Genno zwymiotował śniadanie w swojej celi. - Dlaczego do mnie z tym dzwonicie? Mam wystarczająco dużo kłopotów - mówił poirytowany naczelnik. - Zdaje mi się, że Genno ma krwotok wewnętrzny. - I co? - zapytał naczelnik, kiedy lekarz dyżurny szpitala więziennego wyszedł z celi Genno na korytarz. 170 - Niedobrze - powiedział lekarz, potrząsając głową. - Nie mam zamiaru podważać pańskiej diagnozy, ale czy to nie jest przypadkiem jakaś sztuczka, żeby się stąd wydostać? - Możliwe - stwierdził lekarz, a po chwili dodał: - ale wziąwszy pod uwagę jego kartę chorobową, nie byłbym tego taki pewien. Proszę mi powiedzieć, czy ostatnio Genno był narażony na stres? - Tak, można to tak określić - odparł z wahaniem naczelnik. - Dwa razy wzywał lekarza i uskarżał się na palący ból w brzuchu. Teraz wymiotował dwa razy w ciągu kilku minut, za każdym razem w wymiocinach była widoczna krew. Twierdzi też, że kręci mu się w głowie i bolą go mięśnie. Te symptomy, wziąwszy pod uwagę zdenerwowanie, wskazują na krwawiący wrzód żołądka. Miał już problemy z wrzodami, więc nie mogę zlekceważyć jego choroby i potraktować jej jak wymówkę, by się stąd wydostać. Jeśli nastąpił krwotok wewnętrzny, Genno potrzebuje natychmiastowej pomocy. - Czy możecie mu jej udzielić na miejscu? - zapytał naczelnik, spoglądając w stronę celi, gdzie siedział na swojej pryczy okryty kocem Genno. Miał pochyloną głowę i trzymał się za brzuch. - Mój Boże, skąd. Teraz nie mogę nawet znaleźć aspiryny, a co dopiero przeprowadzić poważną operację. Trzeba go zawieźć do szpitala, i to szybko. - Jak na mój gust to zbyt duży zbieg okoliczności. - Jeśli krwawienie się powiększy i nie będzie odpowiednio leczone, Genno umrze. Jak pan to wyjaśni swoim przełożonym? - Zważywszy na okoliczności zajścia, na pewno zrozumieją - odparł obojętnie naczelnik. - Mam w nosie okoliczności - powiedział poirytowany lekarz. - Mnie obchodzi teraz tylko dobro mojego pacjenta. Jeśli chce pan postawić przy nim tuzin uzbrojonych funkcjonariuszy, proszę bardzo. To pańska działka. Ale do szpitala musi pojechać, czy to się panu podoba, czy nie. W tej jednej 171 kwestii ja podejmuję ostateczną decyzję, chociaż nie chciałbym robić tego wbrew panu. Więc, da mi pan pozwolenie na przewiezienie Genno do szpitala? - A mam jakiś wybór? - zapytał naczelnik. - Zorganizuję wyjazd. Pan niech dzwoni po karetkę. - Jeśli tylko udaje, robi to doskonale. Jeżeli to nie jest prawdziwy atak, to sam jestem ciekaw, jak mu się udało wywołać takie objawy. Wszystko się udało dzięki pomocy Cabrerry i własnej pomysłowości Genno. Kiedy Cabrerra dostał potwierdzenie, że jego człowiek odebrał pieniądze, które Frances Genno zostawiła we wcześniej umówionym miejscu, zaczął wprowadzać w życie swoją część planu. Jeden z jego najbardziej zaufanych żołnierzy, pracujący jako salowy w szpitalu, dostał się do magazynu przy sali operacyjnej. Ustawił na podłodze przy ścianie, tuż pod półkami, puszki z aerozolem, które oblał pastą w płynie. Podpalił ręczniki papierowe, a kiedy te się zajęły, szybko uciekł, zamykając za sobą drzwi. Niedługo potem nastąpił wybuch. Nie było żadnych dowodów, które mogłyby skierować podejrzenia na niego lub Cabrerrę, ponieważ wszystkie przedmioty, które posłużyły do wywołania wybuchu, były zwykle chowane w tym właśnie magazynie. Genno w tym czasie wprowadzał w czyn swoją część planu. Wrócił do celi zaraz po śniadaniu. Wcześniej, w jadalni, ludzie Cabrerry podali mu dwie małe saszetki z krwią i pół tuzina skradzionych z magazynu leków tabletek, które mogły służyć jako środek wywołujący wymioty. Zanim wrócił do swojej celi, zażył trzy tabletki. Potem wsunął do ust i schował pod policzkiem saszetkę z krwią, którą nagryzł, nim go chwyciły torsje, by wyglądało na to, że wymiotuje krwią. Poczekał, aż wezwą lekarza, następnie połknął pozostałe tabletki i wsunął pod policzek drugą saszetkę z krwią. Zwymiotował na chwilę przed przyjściem lekarza. Obie saszetki połknął, by ukryć 172 dowody oszustwa. Wiedział, że lekarz potraktuje to poważnie, bo zna historię jego choroby wrzodowej. Nie sądził, iż kiedykolwiek będzie się cieszył, że cierpiał przez tyle lat na tak bolesną przypadłość. Oczywiście prześwietlenie żołądka w szpitalu natychmiast rozwieje wszelkie wątpliwości i od razu odeślą go z powrotem do więzienia, ale był przekonany, że pozostała część pieczołowicie przygotowanego planu pomoże mu wydostać się na wolność po osiemnastu latach więzienia i nareszcie będzie mógł zemścić się na Annie... Samochód policji w Joliet eskortował karetkę z Zakładu Penitencjarnego Stateville do Szpitala Srebrnego Krzyża w mieście. Dodatkowo przydzielono funkcjonariusza policji, by siedział z tyłu w karetce razem z sanitariuszem. Genno leżał przywiązany do noszy, ręce i nogi miał skute kajdankami i przywiązane do barierki. Oba pojazdy jechały na sygnale przez całą drogę. Samochód policyjny podjechał blisko głównego wejścia do szpitala. Jeden z policjantów wysiadł i podbiegł z tyłu karetki, która stanęła przed automatycznymi drzwiami do szpitala. Rozejrzał się dookoła, kiedy pielęgniarz otwierał tylne drzwi i pomagał sanitariuszom podnieść nosze i postawić je na ziemi. Po chwili nosze, pchane przez pielęgniarza, wjechały do środka. Dwaj policjanci biegli z boku; ich zadaniem było nie spuszczać oka z Genno. - Gdzie go pan zabiera? - zapytał starszy z policjantów, kiedy pielęgniarz wzywał windę, naciskając guzik. - Na drugie piętro na badania. Musimy sprawdzić, jak rozległy jest krwotok. Weźmiemy mu próbki krwi i moczu do analizy. Potem prześwietlenia, a jeśli wrzód krwawi, będzie musiał zostać natychmiast poddany operacji, by uniknąć zapalenia otrzewnej. - Aha - mruknął obojętnie policjant. - A jeśli on tylko kombinuje? - zastanawiał się drugi z policjantów, spoglądając z pogardą na Genno. Był młody, świeżo po akademii. - Prześwietlenie to wykaże, prawda? 173 - No tak - odparł z wahaniem pielęgniarz. Genno patrzył obojętnie na młodego policjanta. Już w dzieciństwie nauczył się ukrywać swe uczucia. Ten funkcjonariusz siedział przy nim w karetce przez całą drogę. Gdyby nie obecność sanitariuszy, chłopaczek na pewno by go zdzielił pięścią, i to pewnie tak, żeby nie zostawić śladów. Genno kiedyś już oberwał porządnie od gliniarzy. To było podczas aresztowania. Nie zostawili żadnych widocznych śladów. Ci dwaj nawet ich przypominali. Starszy wydawał się bardziej opanowany. Doświadczenie ma swoje dobre strony. Ten młodszy był bardzo porywczy. Wydawało mu się pewnie, że potrafi naprawić wszystkie problemy tego świata. Mały gnojek na pewno tylko czekał na okazję, żeby się popisać przed swoim partnerem. Genno obserwował takie zjawisko w więzieniu, kiedy przybywali nowi skazańcy. Między nimi a młodym policjantem nie było tak naprawdę wielkiej różnicy. Tylko że policjant miał za sobą prawo i nie ponosił konsekwencji, nawet jeśli złamał zasady. To zdecydowana różnica. Drzwi windy się otworzyły. Pierwszy wszedł do środka młodszy z policjantów, a za nim manewrował noszami pielęgniarz. Na końcu wchodził starszy funkcjonariusz. Pielęgniarz już miał nacisnąć guzik z numerem piętra, kiedy ktoś krzyknął: - Proszę przytrzymać windę! Starszy z policjantów podniósł dłoń w kierunku idącego w ich stronę księdza. - Przykro mi, ojcze, ale nie wolno z nami wchodzić do windy. Takie są przepisy - skinął na pielęgniarza, który nacisnął wreszcie guzik. Ksiądz chwycił za drzwi i odepchnął je z całej siły. - Mnie obowiązują przykazania boskie - powiedział głośno. - Mam pacjenta na czwartym, który oczekuje ostatniej posługi. Muszę się tam dostać jak najszybciej. Nie mam czasu, żeby tu z wami stać i dyskutować. Proszę się posunąć. Policjant ustąpił niechętnie i wpuścił księdza do środka. 174 - Drugie i czwarte piętro - poinstruował pielęgniarza, wskazując głową tablicę z przyciskami. Genno nie zdradzał żadnych uczuć, kiedy spojrzał na księdza. Jego przebranie było bardzo dobre, ale przecież to była specjalność Paula Klyne'a. Ledwie zamknęły się drzwi, Klyne wyjął pistolet z tłumikiem z kabury ukrytej na plecach pod marynarką. Strzelił dwukrotnie do starszego policjanta, trafiając w klatkę piersiową. Skierował pistolet na młodszego. Ten nawet nie zdążył wyjąć swojej broni. - Zatrzymaj windę - rozkazał, nie odrywając oczu od przerażonego chłopaka, który podniósł do góry drżące dłonie. - Kto ma kluczyki? - Ja... ja... mam - mamrotał wystraszony policjant. - W górnej kieszeni. - Wyjmij powoli i zdejmij kajdanki - powiedział Klyne. Młodzieniec nerwowo odpinał guzik kieszeni, włożył dłoń do środka i wyjął dwa małe kluczyki. Uwolnił prawą rękę Genno, który wyciągnął pistolet z kabury policjanta i szarpnął niecierpliwie kajdanki, nie mogąc się doczekać, kiedy zostaną odpięte. Po chwili, uwolniony przez policjanta, Genno wstał z noszy i uśmiechnął się do niego chłodno. Po raz pierwszy od momentu, kiedy włożono go do karetki w Stateville, na jego twarzy zagościł jakiś grymas. - Ale miałeś ochotę mnie sprać, co? - Ja... nie... nie wiem... o czym pan mówi - mamrotał chłopak. - Genno, chodź, nie mamy czasu na takie pierdoły! - warknął pośpiesznie Klyne, mierząc do pielęgniarza, który stał przyciśnięty do ściany windy, nie ukrywając strachu. - Trzeba było to zrobić, chłopcze - powiedział Genno, ignorując Klyne'a. - Trzeba było mnie bić, kiedy miałeś okazję, bo teraz już za późno. Za późno. Policjant krzyknął z bólu, gdy Genno uderzył go kolbą pistoletu w twarz, łamiąc kość policzkową. Trzymał się za twarz, a Genno uderzył go pistoletem w tył głowy. Upadł na 175 nosze. Jego ręce leżały bezwładnie po bokach. Na prześcieradle wokół głowy pojawiła się purpurowa plama krwi. - Chyba już za późno, co? - wrzeszczał Genno, uderzając miarowo kolbą pistoletu w okrwawioną głowę policjanta. - Na litość boską, wystarczy. - Klyne chwycił wzniesioną rękę Genno. Odciągnął go od zalanych krwią noszy. Nie wiedział, czy policjant żyje, choć wszystko wskazywało na to, że raczej nie, bo w jego głowie widoczna była dziura pełna kości i chrząstek, a po ścianach windy spływała krew. - Po co ci to, kurwa, było? - zapytał Klyne, z obrzydzeniem spoglądając na zmiażdżoną czaszkę policjanta. - Miałem na to ochotę - odparł spokojnie Genno. - Jesteś stuknięty, wiesz? - Jestem wolny. - Nie, jeszcze nie - powiedział Klyne i odwrócił się do przerażonego pielęgniarza, kulącego się w kącie windy. - Jak możemy stąd wyjść niezauważeni? - Proszę, nie zabijajcie mnie. Genno złapał go za fartuch i podniósł do góry. - On cię nie zabije. Odpowiedz na pytanie. - Przez piwnicę - wybąkał pielęgniarz. - Tam są tylko rury i kotły. Kilku konserwatorów. - Przez piwnicę można się wydostać z budynku? - zapytał Klyne. - Tak. - Który to guzik? - zapytał Genno. - Na dole. Jedynka - odparł pielęgniarz. Genno nacisnął guzik, a Klyne skierował pistolet na drzwi windy. Otworzyły się na pusty korytarz. Genno rzucił okrwawiony pistolet policjanta pod nosze, by nie dosięgnął go pielęgniarz. Mężczyzna i tak nie miał zamiaru udawać bohatera. Genno pstryknął palcami na Klyne'a. - Daj mi swój. Klyne podał mu bez słowa pistolet. Genno strzelił prosto 176 w głowę pielęgniarza i patrzył, jak bezwładne ciało osuwa się po ścianie, a potem spada na podłogę. - Mówiłem, że on cię nie zabije - powiedział Genno do trupa. Pociągnął nosze i ustawił je między drzwiami windy, by się nie mogły zamknąć. To miało im dać kilka dodatkowych minut, nim ktoś odkryje ciała. Pobiegł za Klyne'em w stronę wyjścia ewakuacyjnego. Klyne otworzył drzwi i rozejrzał się ostrożnie. Kilka betonowych stopni wiodło na wąską drogę, stanowiącą część parkingu. Doskonale. Ściągnął marynarkę, zostając w białej koszuli. Odkleił wąsy i zdjął okulary. Wsunął je do kieszeni i zbiegł po schodach do zaparkowanego samochodu. W środku włożył białą marynarkę z identyfikatorem asystenta z laboratorium sąsiedniego szpitala. Wycofał samochód i podjechał do drzwi ewakuacyjnych, gdzie niecierpliwie oczekiwał go Genno. Uciekinier zbiegł po stopniach i wsiadł pośpiesznie na tylne siedzenie samochodu, zamykając za sobą drzwi. Położył się na podłodze i przykrył kocem. Zadowolony, że Genno jest już ukryty, Klyne wrzucił bieg i podjechał pod bramę z opuszczanym szlabanem. Z budki wartowniczej wyszedł strażnik. Przyjrzał mu się przez otwarte okno i skinął, zobaczywszy identyfikator. - Zabrał pan próbki? - zapytał, przypomniawszy sobie wcześniejszą rozmowę z laborantem. - Tak, muszę je zawieźć do siebie do analizy. Mają krótki okres trwałości. - No to lepiej dodać gazu - powiedział strażnik i uruchomił szlaban. - Życzę dobrego dnia. Klyne dołączył do sznura samochodów, uśmiechając się pod nosem. Spojrzał na widocznego jeszcze w lusterku strażnika i mruknął: - Tak, dla nas to będzie dobry dzień. Daleko od szpitala Genno odrzucił koc i sięgnął po ubranie na zmianę, które Klyne wsunął pod siedzenie pasażera. Kom- 177 binezon i czapka. Wciąż nie wstając z podłogi, zdjął więzienny kombinezon i włożył nowy, o jeden rozmiar za duży. Nie miało to dla niego żadnego znaczenia. Wkładał go na bardzo krótko. Potem związał włosy i wcisnął je pod czapkę. Wyprostował się i sięgnął po lusterko, żeby się w nim przejrzeć. - Dobrze się dziś spisałeś, Klyne - obwieścił z zadowoleniem, upychając pozostałe na zewnątrz czapki kosmyki włosów. - Za to mi płacisz - odparł rzeczowo towarzysz. - Ale w Nowym Orleanie spieprzyłeś sprawę - powiedział chłodnym, twardym głosem bez cienia uśmiechu. - Gdybym tego nie spieprzył, nie byłbyś teraz wolny. - Myślisz, że obchodzi mnie wolność? - zapytał Genno. - Nie robię tego, żeby dostać raka skóry na jakiejś pieprzonej plaży w Acapulco. Nie jestem głupi. Niedługo wszyscy gliniarze będą na nogach, żeby mnie ścigać. Zaczną pogoń, jak tylko odkryją ciała w szpitalu. Nie spoczną, póki mnie nie znajdą. Ja chcę tylko dotrzeć do Annie, zanim ją przeniosą. I nie obchodzi mnie, co się potem ze mną stanie. - W Luizjanie jest kara śmierci - przypomniał mu Klyne. - To dobrze. Jeżeli uda im się wziąć mnie żywcem. Nie ma na to żadnej gwarancji. Pewnie będą najpierw strzelać, a potem czekać na medale. - Zdaje się, że naprawdę nic cię nie obchodzi, czy będziesz żył, czy zginiesz, kiedy już zabijesz Sarah Johnson. - Nazywa się Annie Stratton - mruknął Genno, pochylając się do Klyne'a. - To moja Annie. Zawsze będzie moja. - Ona jest chyba innego zdania - odparł Klyne, nie przestając patrzeć na drogę. - Na pewno nie - zaśmiał się Genno, oparł się wygodnie na siedzeniu i uśmiechnął sam do siebie. - Zawsze lubiła mieć własne zdanie. To się w niej nie zmieniło przez tyle lat. - Ciągle ją kochasz, prawda? - Klyne spojrzał na Genno. - Jak daleko jeszcze do motelu? - zapytał poirytowany Genno. 178 - Jeszcze kilka minut. - No to trzymaj gębę na kłódkę przez ten czas. W końcu pracujesz dla mnie. - Dobra - mruknął urażony Klyne i nie odezwał się do końca podróży. Motel Shiller usytuowany był przy drodze nr 30, niedaleko parku miejskiego Hill Crest. Podobny do innych, mały, pomalowany na biało motelik, ze świecącym neonem, przymocowanym zardzewiałymi śrubami nad recepcją. Na parkingu stał tylko czerwony oldsmobile ze skórzaną tapicerką i obitą futrem deską rozdzielczą. Ostatnio taki model Genno widział w Chicago. Wtedy za kierownicą siedział czarnoskóry alfons. Eddie Washington, ksywka Szef. Pamięta jeszcze tego elegancko ubranego skurczybyka, jeżdżącego po Chicago i sprawdzającego, jak pracują jego prostytutki. Bił wtedy te, które nie miały wystarczająco dużo klientów, by zaspokoić jego chciwość. Washington podsunął mu kiedyś pewien pomysł. Chciał wystawić Annie na ulicę, żeby sama zarabiała na swoją kokainę. Genno odpowiedział mu, kopiąc go kolanem w krocze. Zostawił Washingtona na ulicy obok jego dziwek, zwijającego się z bólu. Dwa dni później znaleziono go opartego o kierownicę swego "burdelmobile'a" z podciętym gardłem. Podejrzenie padło na Genno, kiedy gliniarze dowiedzieli się o ich sprzeczce, ale Frankie miał niepodważalne alibi. Gliniarze prędko przestali się interesować tą sprawą, ciesząc się w duchu, że Washington zniknął z ulicy. Nigdy oficjalnie nie zakończono dochodzenia. Genno go nie zabił, ale zlecił to komuś innemu. Wystarczyło jedno słowo. Po co miał sam to robić, skoro ktoś inny chętnie wykonał za niego brudną robotę. - Co tak się gapisz na ten samochód? - zapytał Klyne, parkując przed swoim pokojem. - Wspomnienia - padła cicha odpowiedź. 179 Klyne spojrzał niepewnie na Genno, wpatrującego się tęsknie w oldsmobile'a. Klepnął go po ramieniu. - Chodź. Wejdźmy do środka. Genno wysiadł z samochodu i podążył za wspólnikiem do pokoju. Klyne otworzył drzwi i gestem zaprosił go do środka. Ani perkalowe obicia, ani łóżko wodne, które zapadło się pod wielkim ciałem kolegi, nie zdziwiły Genno. Nie zaskoczył go też fakt, że telewizor był ustawiony na kanał porno. Obraz z telewizora był dość niewyraźny, a z głośnika dobiegały stłumione dźwięki udawanej namiętności. - Po co ty w ogóle oglądasz to gówno? - zapytał Genno ze szczerym obrzydzeniem. - Taniej by ci wyszło zapłacić dziwce za prawdziwy numerek. - Sądziłem, że nie będziesz chciał, żebym tu bzykał jakąś dziwkę, zwłaszcza że to ty płacisz - odparł z sarkazmem. - Dla mnie to lepsze niż własna graba, ale może ty masz inne zdanie. - To ciekawe, bo przecież ty spędziłeś ostatnie osiemnaście lat na państwowym garnuszku - zakpił Klyne. - Jedyny seks w tym miejscu to prace ręczne. A może zasmakowałeś w chłopcach? Młodzi są zawsze najlepsi, co? - Jeśli potrafisz utrzymać dyscyplinę umysłu, jest wiele sposobów, by opanować tę potrzebę. Fizyczna przyjemność jest jak narkotyk. Trwa tylko chwilkę i jej wartość jest znacznie przesadzona. Wierz mi na słowo. - Więc co? Chcesz powiedzieć, że przez te wszystkie lata za kratkami...? - Dokładnie tak - przerwał mu Genno i wskazał drzwi, wiodące do łazienki. - Masz tam moje rzeczy? - Tak - potwierdził Klyne, idąc za Genno do łazienki. Stanął w progu i oparł się o futrynę drzwi. - Intryguje mnie to. Nie miałeś żadnych potrzeb przez te wszystkie lata? Nie chce mi się w to wierzyć. - Tego nie powiedziałem - odparł Genno, spoglądając na odbicie Klyne'a w lustrze. - Pewnie, że miałem. Jestem 180 tylko człowiekiem. Ale siłą umysłu udało mi się to kontrolować. To naprawdę nie takie trudne. Powinieneś kiedyś spróbować. A teraz muszę cię przeprosić - powiedział i zamknął drzwi. Po chwili spojrzał na rzeczy, rozłożone na ręczniku obok umywalki. Nożyczki, maszynka do golenia i ostrza na wymianę, pianka do golenia, płyn do dezynfekcji i maszynka do przycinania włosów leżały na swoim miejscu. Podniósł głowę i przyjrzał się sobie w lustrze. Miał długie, zaniedbane włosy i potarganą brodę. Przyzwyczaił się już do takiego wyglądu. Ale to musiało się zmienić. Podniósł nożyce i zabrał się za brodę. Obcinał kępy włosów, które spadały na podłogę. Kiedy broda była wystarczająco krótka, by mógł ją ogolić, zaczął obcinać włosy. Ciął bez zastanowienia. Kilka minut zajęło mu strzyżenie. Podłoga wokół jego stóp pokryła się kępkami obciętych włosów. Spojrzał w lustro, by ocenić rezultat. Częściowa zmiana. Napełnił umywalkę gorącą wodą i zaczął usuwać pozostałą część brody. Zdał sobie sprawę, że po raz pierwszy golił się maszynką. Brodę miał przez całe swoje dorosłe życie. Rezultat golenia był dość kiepski. Miał kilka małych ranek, zwłaszcza na szyi. Użył płynu do dezynfekcji, by powstrzymać krwawienie. Wziął maszynkę, ustawił ostrza na krótkie strzyżenie i przesuwał ją po głowie, póki nie wyglądał jak komandos z Marines. Odsunął się o krok i uśmiechnął zadowolony, kiedy patrzył na siebie w lustrze. Prawdę powiedziawszy, nie rozpoznawał sam siebie. Mało prawdopodobne, by rozpoznał go jakiś policjant. To było doskonałe przebranie. Wyszedł z łazienki i rozłożył ramiona w teatralnym geście. - No i co o tym sądzisz? - No, no, więc pod tymi wszystkimi włosami była jakaś twarz - prychnął Klyne. - Czasem w to wątpiłem. - Spora różnica, nie? - Jasne - zgodził się Klyne. Wskazał palcem na krwawiące ranki na szyi Genno. - Nie goliłeś się od dawna. Kiepsko ci idzie. 181 - Tak - odparł obojętnie Genno i dotknął torby leżącej na łóżku. - Tu są moje ubrania? Klyne skinął. - Dwie zmiany ubrania, których zażądała twoja matka, przybory toaletowe i gotówka w różnych nominałach. Dla ścisłości, ciągle jeszcze nie dostałem swoich pieniędzy. - Dostaniesz - zapewnił go Genno i otworzył torbę. Wyjął z niej dżinsy i białą koszulkę. - Kiedy? - Przyniosę ci wszystko później, po spotkaniu z matką. Pieniądze są w jej domu. - Wybierasz się do domu matki? - zapytał, potrząsając głową ze zdziwienia. - Jesteś stuknięty. Tam się roi od glin po tym, co zrobiłeś w szpitalu. - Już drugi raz mnie tak nazwałeś - stwierdził Genno, wskazując go palcem. - Więcej tego nie rób. Rozumiesz? - To się tak nie zachowuj - rzucił Klyne. - Bilet z Chicago do Nowego Orleanu jest w torbie. Nie musisz iść do domu matki. Pieniądze można załatwić inaczej. - To nie podlega dyskusji - powiedział Genno, odkładając na łóżko kombinezon i wkładając dżinsy. - Zaszedłeś tak daleko, Genno. Chcesz ryzykować wszystko? To niepotrzebne. - Nie oczekuję, że to zrozumiesz. - Spróbuj mi wytłumaczyć - nalegał Klyne. - Nigdy nie byliście sobie bliscy z matką, prawda? - Nie, raczej nie. - Więc na pewno tego nie zrozumiesz. - Włożył koszulkę, a potem wyciągnął z torby marynarkę i adidasy. - Nie zawiozę cię tam - zirytował się Klyne. - Nie będę nadstawiał głowy, żebyś ty się bawił w szczęśliwą rodzinkę. Jak chcesz odwiedzić mamusię, to jedź sam. Ja w to nie wchodzę. - Dobrze. I tak muszę to zrobić sam - powiedział Genno i usiadł na brzegu łóżka, żeby włożyć adidasy. Potem wstał i zażądał: - Daj mi kluczyki od samochodu. 182 - Nie możesz pojechać tym samochodem. Rejestrację widzieli w szpitalu. Trzeba go gdzieś porzucić. - Nie od tego. Od drugiego samochodu. - Drugiego? O czym ty mówisz? - zdziwił się Klyne. - Nie udawaj. Obaj wiemy, że masz jeszcze jeden samochód. Jak miałeś zamiar stąd wyjechać, skoro chcesz porzucić gdzieś ten ze szpitala? - Wyciągnął przed siebie dłoń. - Kluczyki. Klyne wstał i podszedł do okna. Wyjrzał na pusty parking. - Ten samochód to moje zabezpieczenie. Mieliśmy nim podjechać na lotnisko. Nim gliny go znajdą, możemy już być daleko stąd. - Znajdź inny samochód - skwitował Genno, wkładając marynarkę. Sięgnął do torby po telefon komórkowy i wsunął go do kieszeni marynarki. - Teraz dawaj klucze. - Zawiozę cię do tego samochodu - powiedział Klyne z zaciśniętymi ustami. - Dobra - rzucił Genno i rozłożył ręce w geście poirytowania. - Na co czekamy? Genno przejechał obok domu matki, położonego w dzielnicy Lockport. Dom był dokładnie taki, jak go sobie wyobrażał na podstawie licznych opisów matki. Zawsze opowiadała mu w najdrobniejszych szczegółach o każdej zmianie w wyglądzie wewnątrz lub na zewnątrz, choćby najbardziej błahej. Wszystko po to, by zawsze miał w pamięci aktualny obraz ich domu. Był to mały parterowiec z czerwonej cegły z gankiem wychodzącym na malowniczy ogródek, który teraz rozkwitał wszystkimi kolorami. Od kiedy pamiętał, jego matka była zapaloną ogrodniczką. Po obu stronach stały domy o białych ścianach z dobudowanymi garażami. Państwo Flint mieszkali po lewej, państwo Kennedy po prawej. Frankie wiedział o nich wszystko: kogo mieli w rodzinie, gdzie pracowali, jaki pro- 183 wadzili tryb życia. Znał wszystkie ich małe grzeszki. Jego matka lubiła rodzinę państwa Flint. Czasem zapraszali ją na barbecue. Kennedy, mimo że zawsze byli dla niej uprzejmi, nigdy nie gościli jej u siebie. Frankie zauważył na podjeździe do zamkniętego garażu Flintów rower górski. Dostał go na gwiazdkę trzynastoletni syn Flintów, Jonathan. Wydało mu się zabawne, że wie o nich więcej niż ktokolwiek w sąsiedztwie. Frankie zauważył także czarne BMW, zaparkowane niedaleko domu matki. W środku siedziało dwóch mężczyzn. To musieli być federalni. Przejechał obok domu, nie zatrzymując się. Skręcił za róg i podjechał z drugiej strony domów schowanych za drzewami. Tu nie było widać żadnego samochodu. Zaparkował auto na sąsiedniej ulicy, wysiadł i podszedł powoli do drzew. Był jeszcze kilkadziesiąt metrów od domu matki, kiedy w uliczkę wjechał samochód policyjny, patrolujący ulicę. W pierwszym odruchu strachu chciał schować się w krzakach, ale się opanował. Nie zwracaj na siebie niepotrzebnie uwagi. Masz obcięte włosy, nie nosisz brody. Uspokój się. Nikt cię nie rozpozna. Mimo to czuł dziwne mdłości, kiedy radiowóz zbliżył się do niego. Przez chwilę kierowca patrzył wprost na niego, ale potem odwrócił wzrok i obserwował drogę. Po dłuższej chwili samochód zniknął z ulicy. Genno zachichotał pod nosem. To był doskonały test i zdałeś go śpiewająco. Dotarł do kępki zieleni, rozejrzał się obojętnie i ruszył między drzewami w stronę otwartej przestrzeni ogródka, wiodącej do domu. Nie widział ani jednego gliniarza. Właściwie nikogo nie widział. Wyjął z kieszeni telefon komórkowy i wybrał numer drugiego telefonu, który Klyne dał jego matce kilka dni wcześniej, żeby uniknąć podsłuchu najprawdopodobniej założonego w telefonie domowym. - Halo? - usłyszał znajomy głos. - Czy to pani Genno? - zapytał oficjalnie, wiedząc, że gliny mogą być w domu. 184 - Francis? - wykrzyknęła uradowana matka. - Rozumiem, że jesteś sama? - Mam nadzieję, że nie na długo. Gdzie jesteś? - Blisko. Mogę wejść do domu? - Przed domem siedzi w samochodzie dwóch federalnych. Chyba są sami - zapewniała go. - Tak, widziałem ich. - To mili ludzie. Poczęstowałam ich rano ciastkami. - Na pewno się ucieszyli, że przyszłaś - powiedział ze śmiechem. - To spokojna ulica, Francis. Nie mogą siedzieć w nieoznakowanym samochodzie policyjnym niezauważeni. Ale dość tych bzdur. Kiedy będziesz w domu? - Niedługo, mamo, naprawdę niedługo. - Wejdź tylnymi drzwiami. Zostawię otwarte. Przerwał połączenie i włożył telefon z powrotem do kieszeni. Przeszedł przez otwarty teren trawnika, ale nie podszedł do domu matki, tylko do państwa Flint. Tak w razie czego. Oboje powinni być w pracy. Dzieci są w szkole. Mają jednego psa i trzymają go wewnątrz, kiedy nikogo nie ma w domu. Otworzył furtkę do ogrodu. Znał to miejsce na pamięć. Odsunął zasuwę i skrzywił się, kiedy furtka skrzypnęła podczas otwierania. Tego mama mu nie powiedziała. Wszedł do ogrodu i zamknął za sobą furtkę. Schował się za płotem z cegły i uśmiechnął sam do siebie na widok murowanego grilla na końcu ogrodu. Prawie czuł zapach piekącego się mięsa, kiedy słuchał opowieści o słynnych wieczorach przy grillu, urządzanych przez rodzinę Flintów. Odsunął od siebie tę myśl i podszedł do furtki, łączącej dwa ogrody. Flintowie zainstalowali ją niedługo po tym, jak się wprowadzili, żeby opiekować się starszą panią. Mili sąsiedzi. Odsunął zasuwkę, uchylił furtkę i zajrzał ostrożnie do ogrodu. Był dokładnie taki, jak go sobie wyobrażał. Równo przycięty trawnik w kształcie prostokąta i kwitnące we wszystkich kolorach klomby. Grube zasłony zakrywały okna, wychodzące na ogród. Przeszedł 185 przez trawnik do tylnych drzwi i nacisnął klamkę. Drzwi były otwarte. Wszedł do środka, zamknął drzwi i przekręcił klucz. - Francis? Kiedy Genno odwrócił się, jego matka stała w drzwiach z otwartymi ramionami. - Cały i zdrowy, mamo. - Uśmiechnął się i uścisnął ją czule. - Och, Francis, myślałam, że już nie dożyję tego dnia. - Odsunęła się od syna, ale wciąż ściskała jego dłonie. - Popatrzcie no, jaki jesteś przystojny bez tej okropnej brody. - Nie wiedziałem, że nie lubisz mojej brody - powiedział zaskoczony. - Tobie się podobała, a to najważniejsze. Cieszę się jednak, że ją zgoliłeś. Wyglądasz znacznie młodziej, ale włosy mogłeś zostawić trochę dłuższe. Są za krótkie. Wyglądasz... trochę groźnie. - Przede wszystkim wyglądam zupełnie inaczej, mamo. A to chyba najważniejsze - skwitował i wziął ciastko z polewą czekoladową ze słoja na szafce. Wiedział dokładnie, gdzie co jest w domu. Włożył całe ciastko do ust. - Mówili już o mnie w wiadomościach? - Nie mów z pełną buzią, Francis! Nie tak cię wychowałam - zbeształa go. - Tak, mówili o tobie w wiadomościach. Byli u mnie nawet dwaj detektywi. - Byli dla ciebie mili? - Och, bardzo uprzejmi. Ale zadawali mi mnóstwo pytań. - Przeszukali dom? - Tak. - Pokazali ci nakaz? - Nie pozwoliłabym im szukać, gdyby nie przynieśli nakazu - powiedziała spokojnie. - Znam swoje prawa, Francis. - Wiem, mamo. Ale wkrótce wrócą. Będzie ich więcej. Dlatego nie mogę długo zostać. Nieważne, co się ze mną 186 stanie, ale nie mógłbym żyć ze świadomością, że aresztowali cię za pomoc zbiegowi. Na samą myśl, że mogliby cię zamknąć w celi... - urwał, bo głos drżał mu z emocji. - Dobry z ciebie chłopak, Francis. - Pocałowała go w policzek. - Zawsze taki byłeś i zawsze będziesz. Dziękuję Bogu za wspaniałego syna. Codziennie się za ciebie modlę. - Dobrze się czujesz, mamo? - zapytał zaniepokojony, kiedy postąpiła niepewnie o krok i złapała się stojącego obok krzesła, żeby się nie przewrócić. - Tylko mi się zakręciło w głowie. To wszystko ze zdenerwowania. Tak się bałam przez ostatnich kilka dni. Nie spałam za dobrze. Tyle myśli przewijało mi się przez głowę. Ale ja się zawsze o ciebie boję - uśmiechnęła się łagodnie. - Ty wiesz najlepiej. - Chyba powinnaś odpocząć. - Odpocznę, jak pójdziesz. Teraz chcę spędzić z tobą trochę czasu. Nie wiadomo, kiedy się znów zobaczymy. - Już ci mówiłem, że nie zostanę długo. Wiesz co, zrobię ci masaż. Połóż się w sypialni. Zawsze lubiłaś, jak ci robiłem masaż. - Dobrze - zgodziła się. Genno wziął ją pod rękę i zaprowadził do sypialni. - Jak tam Kaznodzieja? Chyba nie najlepiej, skoro jego twarz jest na listach gończych w całym kraju? - Co? - krzyknął i zatrzymał się przy wejściu do sypialni. - Gliny wiedzą już o Kaznodziei? - Oczywiście. Chyba ci o tym powiedział? - Nie, nie pisnął ani słowa - rzekł cicho Genno, opanowując zdenerwowanie. - Ani słowa. A to skurwysyn! - Francis! - usłyszał oburzenie w głosie matki. - Przepraszam, mamo - odparł grzecznie i poszedł za nią do sypialni. Wewnątrz było ciemno, bo okna zasłaniały ciężkie story. - Jesteś mu jeszcze winien pieniądze, prawda? - zapytała, otwierając szufladę bieliźniarki. Wyjęła z niej kopertę i podała 187 ją Genno. - To pieniądze, które wzięłam z banku. Zapłać mu z tego, a na pewno zostanie ci jeszcze na wydatki w Nowym Orleanie. - Dzięki, mamo - powiedział i wsunął grubą kopertę do wewnętrznej kieszeni marynarki. Podszedł za matką do łóżka, pomógł jej zdjąć kapcie i położyć się wygodnie na miękkim materacu. - Chcesz coś do picia? Może gorące mleko z odrobiną pieprzu? Zawsze mi to dawałaś na sen. - Nie potrzebuję już tego. Teraz ty jesteś ze mną. - Wskazała na torbę leżącą obok łóżka. - Przejrzałam twoje rzeczy i spakowałam wszystko, co mi się wydawało potrzebne. Nie zapomnij jej zabrać, kiedy będziesz wychodził. - Nie zapomnę - zapewnił ją z uśmiechem, a potem pokazał poduszkę. - Zamknij teraz oczy, mamo. Masaż pomoże ci zasnąć. Rozmawiali przez chwilę. O niczym specjalnym. Ani razu nie wspomnieli o Annie Stratton albo o Nowym Orleanie. Masował jej szyję i ramiona, a po chwili matka ucichła. Kiedy skończył, leżała spokojnie na łóżku. Miała głowę wtuloną w poduszkę, twarz zwróconą w stronę syna i zamknięte oczy. - Śpij, mamo - powiedział, dotykając palcami jej policzka. Pocałował ją w czoło i wstał. - Nie pozwolę Annie zrobić ci krzywdy. Przysięgam. Nigdy, mamo. Nigdy nikt cię nie skrzywdzi. Podniósł torbę stojącą przy łóżku. Zatrzymał się w drzwiach, by po raz ostatni spojrzeć na matkę. Wiedział, że już nigdy jej nie zobaczy. Nie próbował nawet otrzeć łez, które spływały mu po policzku. Wyszedł tymi samymi drzwiami, którymi wszedł. - Jak się miewa twoja matka? - zapytał Klyne, kiedy Genno wrócił do motelu. Leżał na łóżku, a obok niego stało częściowo już zjedzone danie na wynos. 188 - Dość dobrze, jak na to, co przeżyła - odparł, kładąc torbę na podłodze obok siebie. - Masz moje pieniądze? - Mam - powiedział Genno i potrząsnął z obrzydzeniem głową, widząc w telewizorze film porno. - Znów oglądasz to gówno? - Cicho - upomniał go Klyne i uśmiechnął się lubieżnie na widok kobiety jęczącej z pożądania do dwóch mężczyzn, leżących z nią w łóżku. - Przepraszam, nie chciałem ci przerywać, żebyś się nie pogubił w skomplikowanych wątkach tego arcydzieła - prychnął z pogardą Genno i zaczął przerzucać zawartość torby, przywiezionej od matki, do mniejszej, która została w motelu. - Ta jest całkiem niezła - powiedział Klyne, wskazując ekran. - Trudno powiedzieć, kiedy ma twarz między jego nogami. - Tak, szczęściarz - mruknął podniecony Klyne. Kiedy Genno skończył przepakowywać swoje rzeczy, zamknął mniejszą torbę na zamek i zaniósł ją na korytarz. Po chwili wrócił do pokoju i wyjął z prawie pustej torby nóż myśliwski. Wysunął go z pochwy i bez ostrzeżenia chwycił Klyne'a za włosy, odchylając mu głowę do tyłu i odsłaniając gardło. Rozciął je nożem od ucha do ucha. Klyne upadł na kolana. Objął rękoma okaleczoną szyję i spojrzał na Genno z wściekłością i zdziwieniem w oczach. Krew wylewała się wartką strugą spomiędzy jego palców na koszulę. Genno spojrzał na niego z pogardą. - Dla własnej wygody zapomniałeś mi powiedzieć, że twoja twarz jest we wszystkich wiadomościach już od kilku dni. To świadczy o twojej lojalności. Nic dziwnego, że cały czas włączałeś kanał porno, kiedy ja byłem w pokoju. Sprytne. Ale nieskuteczne. Rzucił nóż na łóżko. Nie martwił się, że jego odciski palców są na rękojeści. I tak był poszukiwany. Kto wie, może będzie na pierwszym miejscu w programie "Najgroźniejsi Przestępcy 189 Ameryki". Nawet cieszyła go ta myśl. Ale to nie koniec. Miał wiele do zrobienia. Spojrzał na Klyne'a, leżącego na dywanie. Ciało wykonało jeszcze kilka agonalnych drgań, a kałuża krwi obok szyi powiększyła się znacznie. Genno ruszył do drzwi, wziął torbę i wyszedł na zewnątrz, zamykając drzwi na klucz. Wsiadł do samochodu i odjechał. Najpierw lotnisko O'Hare, Chicago, potem Nowy Orlean. Rozdział 9 - Moim zdaniem, to wina pani Johnson. - Co takiego? - prychnął Taylor z niedowierzaniem. Mężczyźni siedzieli w biurze szeryfa Elworthy'ego w budynku sądu przy Camp Street. Było późne popołudnie i słońce przebijało się do pokoju przez żaluzje. Robideaux skrzywił się, kiedy promienie słońca, odbite od budynku naprzeciwko, zaświeciły mu prosto w oczy. Wstał i przetarł je. - Gdyby nie rozmawiała z Genno w więzieniu, nic by się nie wydarzyło. Sama go sprowokowała. W rezultacie facet jest na wolności. Można było uniknąć tego bałaganu. - Teraz to łatwo ocenić - odgryzł mu się Taylor. - Zrobiła to, co uważała za słuszne. Chciała chronić siebie i swoją rodzinę. A prawdę powiedziawszy, niektóre osoby, zobowiązane do zapewnienia jej ochrony, najzwyczajniej schrzaniły sprawę. - Znów mierzysz w nasz wydział? - huknął Robideaux. - Uderz w stół... - odparł złośliwie Taylor. - Przestańcie! - krzyknął Elworthy, pochylił się na wózku i stuknął dłońmi o biurko. - Policja Nowego Orleanu już rozesłała portret pamięciowy Genno, a właściwie rysunek, jak powinien wyglądać bez długich włosów i brody. Chociaż 191 trzeba przyznać, że przygotowanie tej podobizny przypominało zgadywanie, przecież on nosi brodę od osiemnastego roku życia. - Nie mamy jakichś jego zdjęć z okresu, nim zapuścił brodę? - Wychował się w slumsach Chicago. Wszystkie aparaty fotograficzne w tej dzielnicy skradziono i sprzedano paserom. - Możliwe, że on już tu jest - powiedział Taylor, zwracając się do szefa. - Cały plan był tak doskonale przygotowany, że raczej mało prawdopodobne, by uciekał z kraju. Jego jedynym celem jest Sarah Johnson. Po tym co się wydarzyło w Joliet dziś rano, to raczej oczywiste. Jego odciski palców są na nożu, którym poderżnięto gardło Paula Klyne. Dla niego nie ma już znaczenia, co się z nim samym stanie. - Mnie się też tak zdaje - zgodził się Elworthy. - To socjopata z mentalnością kamikadze. Nie ma nic do stracenia. Tacy są najbardziej niebezpieczni - powiedział Taylor i zamyślił się. - Jeśli ten rysunek, przygotowany przez artystę, nie oddaje żadnego podobieństwa, to policja właściwie szuka ducha. - A to znaczy, że musimy czekać, aż zrobi pierwszy ruch - dodał ponuro Elworthy. - Nie możemy znów ryzykować - odparł szybko Robideaux. - Zdaje się, że nie mamy innego wyjścia - stwierdził Elworthy. - Niekoniecznie - zauważył Robideaux. - Możemy użyć Sarah Johnson jako przynęty, żeby go wywabić z nory. - Wykluczone! - grzmiał Elworthy. - To cywil. Potrzebuje naszej ochrony. Prasa nas ukrzyżuje, jeśli jej się coś stanie, i będzie miała słuszność. A wtedy będziemy mieli szczęście, jak uda nam się zachować prawa do emerytury, bo o pracy już nie ma co mówić. Jeżeli o mnie chodzi, to absolutnie wykluczone. 192 - A jeśli ona na to pójdzie? Elworthy spojrzał na Taylora podejrzliwie. - Ty też? - To lepsze niż czekać na pierwsze ciało. Jeśli on kogoś zabije, prasa i tak zje nas żywcem. Cokolwiek zrobimy i tak nam dokopią. Lepiej użyć tego, co mamy. - Po raz pierwszy w czymś się zgadzamy - powiedział cicho Robideaux. - Nie chodzi o to, czy się zgadzamy, czy nie - odparł ze złością Taylor. - Musimy zrobić co w naszej mocy dla Sarah i jej rodziny. Genno się nie podda, póki jej nie wytropi. Musimy działać, żeby temu zapobiec. To, o czym wspomniałeś, wydaje mi się w tej chwili najbardziej logicznym krokiem. - Zdaje się, że obaj jesteście przekonani o słuszności swego pomysłu - powiedział po chwili Elworthy. - Muszę to przemyśleć. - Nie mamy zbyt wiele czasu. - Wiem o tym, chłopcze - zwrócił się do Taylora. Zadzwonił telefon. Podniósł słuchawkę i zrobił poważną minę. - Rozumiem - powiedział po dłuższej chwili. - Gdzie znaleziono ciało? - Skinął i słuchał dalej. - To oczywiście jest wasze śledztwo, ale służymy pomocą. Wyślę kogoś na miejsce zbrodni. Proszę go wprowadzić. Dziękuję za wiadomość. - Odłożył słuchawkę. - Ciało Jessa Kane'a znaleziono w jego samochodzie niedaleko cmentarza Lafayette na Washington Avenue. Dostał jedną kulę w głowę z bliskiej odległości. Broń znaleziono w pobliżu. Wygląda na samobójstwo. Robert, jedź tam i pomagaj policjantom przydzielonym do tej sprawy. Dowiedz się wszystkiego i sprawdź, czy to naprawdę samobójstwo, czy nie. - Samobójstwo? - oburzył się Taylor. - To nie ma sensu. Zwłaszcza, jeśli to on zabił Hungate'a. Po co by ryzykował włamanie do budynku sądu i zabicie Hungate'a? Żeby samemu też się zabić? 193 - Dlatego chcę, żeby Robert tam pojechał. Jak na mój gust, coś tu nie pasuje. - Dam znać, jak tylko się czegoś dowiem - oświadczył Robideaux i wyszedł. - W zasadzie, nie mogę powiedzieć, żebym się specjalnie zdziwił, że Kane nie żyje - stwierdził Elworthy, przerywając ciszę, która wypełniła pokój po wyjściu Robideaux. - Może wiedział za dużo i ktoś go uciszył. Oczywiście, jeśli to nie było samobójstwo. - Co pan sugeruje? Sądzi pan, że jeszcze ktoś jest w to zamieszany? Z tego wydziału? - Nie wiem już, co mam o tym sądzić. Jak już wcześniej mówiłem, myślałem, że Jess Kane i Eddie Hungate to uczciwi faceci. Zdaje się, że nie najlepiej znam się na ludziach. Może tylko oni dwaj w tym siedzieli. A może nie. Tylko że ja już nie mogę ryzykować. Dlatego postanowiłem odizolować wszystkich pracowników tego wydziału od rodziny Johnsonów. Jedynie w ten sposób możemy zapewnić im bezpieczeństwo. Właśnie dlatego nie chciałem słyszeć o użyciu Sarah Johnson jako przynęty na Genno. - Nie rozumiem - powiedział z wahaniem Taylor. - Nie martw się. Wszystko ci wyjaśnię. Potem ty będziesz to musiał jakoś wytłumaczyć Johnsonom. Zdaje się, że to właśnie będzie najtrudniejsze. - Znów nas przenosicie? - zapytał z niedowierzaniem Bob Johnson, kiedy Taylor zebrał wszystkich w salonie, żeby im opowiedzieć o ostatnich wydarzeniach. - To ma coś wspólnego z ucieczką Genno z więzienia - stwierdziła Sarah, patrząc na Taylora. - Czy on już zna naszą kryjówkę? - Według naszego rozeznania, nie - odparł Taylor. Upił łyk kawy i pochylił się do przodu, stawiając kubek na stole. - Jednak nie możemy ryzykować, zwłaszcza teraz, kiedy 194 wiemy, że to Hungate i Kane doprowadzili do poprzedniego ataku na twoje życie. - Przecież oni nie żyją. Już nam o tym mówiłeś. - Tak, ale w tym koszu może być więcej zgniłych jabłek. Nie wiadomo, czy Hungate nie miał innego wspólnika w wydziale. Według mnie, to nawet bardzo prawdopodobne, sądząc po tym, jak skończył Kane. Nigdy nie wierzyłem, że to Kane włamał się do budynku i zabił Hungate'a. Tym bardziej że potem popełnił samobójstwo. To nie ma sensu. - Więc sądzisz, że ktoś zamordował Kane'a i upozorował samobójstwo? - zapytał Bob. - To całkiem możliwe - odparł szczerze Taylor. - Ale policja sądzi, że to samobójstwo. Sam tak nam powiedziałeś - ciągnął Bob. - Zawodowiec bez trudu upozoruje samobójstwo, zwłaszcza w takich okolicznościach. - Więc gdzie tym razem się udajemy? - zapytała Sarah. - Możemy się nie zgodzić na przeniesienie w to miejsce? - To musicie przedyskutować z szefem wydziału, panem Elworthy, kiedy zajdzie taka konieczność. Dla ścisłości, nawet nie wyjedziecie z Nowego Orleanu. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Przeniesiemy was tylko do innej kryjówki. - Nie wyjeżdżamy z Nowego Orleanu? - powiedziała z niedowierzaniem Sarah. - Nie w tej chwili. Chodzi o to, żeby was przenieść do innej kryjówki tak, by nikt w tym wydziale nie wiedział, gdzie jesteście. W ten sposób Genno nie będzie mógł się dowiedzieć o was przez swoje kontakty w biurze szeryfa. - Czy Ray Deacon i jego wydział zostaną z nami? Taylor pokiwał przecząco głową. - Elworthy już znalazł grupę funkcjonariuszy z innego stanu, którzy będą z wami dwadzieścia cztery godziny na dobę. Nie wiedzą w ogóle o sprawie. W ten sposób nic nie przecieknie na zewnątrz. Ja ciągle będę dowodził operacją, 195 a miejscowi zajmą się poszukiwaniem Genno, kiedy dotrze do Nowego Orleanu. - Dlaczego nie przeniesiecie nas do innego stanu, póki nie złapiecie Genno? Czy to nie łatwiejsze rozwiązanie? - Wręcz przeciwnie. Przeniesienie do innego stanu wymaga mnóstwa papierkowej pracy, a wszelkie dokumenty mogą trafić do niewłaściwych rąk. Poza tym, wielu miejscowych funkcjonariuszy byłoby w to wciągniętych. Tego właśnie próbujemy uniknąć. - Gdzie jest ta kryjówka? - zapytał Bob. - Jeśli mam być szczery, sam nie wiem. Dokładne instrukcje dostanę dopiero, kiedy was stąd wywiozę. Z oczywistych powodów szef ma zamiar to prowadzić sam. - Kiedy stąd wyjedziemy? - Jak będziecie gotowi - odparł Taylor. Spojrzał na dziewczynę, która siedziała w kącie pokoju na fotelu. Kolana miała podciągnięte pod brodę, a w oczach czaił się strach. - Zgadzasz się, Lea? - zapytał łagodnie. - Ja? - westchnęła głośno i przyłożyła rękę do piersi. - A ja już myślałam, że nikogo nie obchodzę. Przecież jestem tylko córką, która musi dreptać grzecznie za rodzicami i cieszyć się z każdej chwili uwagi, jaką zechcą jej poświęcić. - To nie w porządku, Lea - powiedziała Sarah, wstrzymując złość. - Nie, mamo. Może ja ci powiem, co jest nie w porządku. To, że żyjesz w kłamstwie, od kiedy przyjechałaś do Nowego Orleanu, a ja, jako twoja córka, jestem również częścią tego kłamstwa. To, że tata znów zaczął pić, bo tylko tak potrafi sobie z tym poradzić. To dopiero jest nie w porządku, co? - Dość już, Lea! - zagrzmiał Bob. - Powiem ci, co jeszcze jest nie w porządku - mówiła dalej, ignorując krzyk ojca. - To, że zabrano mnie ze szkoły w najważniejszym okresie i że zawalam naukę, a na dodatek nie wiem, jak to wszystko wytłumaczę znajomym, kiedy 196 wreszcie wrócę do szkoły. I wiesz co? Nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie ja będę mogła coś powiedzieć. A wiesz dlaczego? Bo to będą pierwsze słowa prawdy, jakie wyjdą z tej popieprzonej rodziny. - Uważaj na słowa, moja panno - ostrzegł ją Bob. Wstał i z groźną miną ruszył w jej stronę. Taylor natychmiast się podniósł i zagrodził mu drogę do córki. - Usiądź - powiedział spokojnie, ale zdecydowanie. - To sprawy rodzinne, Taylor. Nie dotyczą ciebie. Taylor złapał go za ramię, kiedy Bob próbował przejść obok niego. - Albo usiądziesz po dobroci, albo cię do tego zmuszę. Wybieraj. - Usiądź, Bob - rzuciła szorstko Sarah. Bob przez chwilę patrzył Taylorowi prosto w oczy, a potem strząsnął jego dłoń i wyszedł z pokoju. - Lepiej ci? - zapytała chłodno Lea, zwracając się do Taylora, wstała i poszła za ojcem. Po chwili usłyszeli trzaśnięcie drzwi do sypialni. - Bob by jej nie uderzył - powiedziała cicho Sarah. - Może nie - stwierdził Taylor, siadając. - Na pewno nie - potwierdziła silnym, rozkazującym tonem. - Znam Boba. Nigdy... przenigdy nie skrzywdziłby córki. - Więc tylko ciebie kiedyś bił? - Jak śmiesz! - krzyknęła Sarah i podskoczyła na równe nogi, czerwona jak burak. - Chcesz mi powiedzieć, że nigdy cię nie uderzył? - Chcę ci powiedzieć, że to nie twój zasrany interes. Jak śmiesz rzucać takie oskarżenia? - Tak myślałem. - Co właściwie masz na myśli? - zapytała oburzona. - Nie zaprzeczyłaś, Sarah. To jakbyś potwierdziła. - Podniósł rękę, zanim zdążyła się odezwać. - To sprawa między 197 tobą i Bobem, ale niech nie próbuje was bić, kiedy jesteście pod moją opieką. Na pewno się wtrącę, możesz być tego pewna. Powoli usiadła na swoje miejsce. - Skąd wiesz, że mnie bił? - Wyczuwam to. Po pewnym czasie w tym zawodzie takie rzeczy się po prostu wie. Bywałem już z różnymi rodzinami w trudnych sytuacjach. Może nie były aż tak groźne, ale ludzie różnie reagują na stres. Nerwy obnażają charakter człowieka. Wtedy dopiero widać, jacy ludzie są naprawdę. Wierz mi, to nie zawsze jest przyjemne. - To mu się nie zdarzyło... to znaczy niezbyt często - powiedziała zawstydzona. - Właściwie dwa razy... chyba. Był wtedy podpity. - Powinniście coś z tym zrobić, zanim będzie za późno. - Idę się spakować - oznajmiła, podchodząc do drzwi. Zatrzymała się i spojrzała na niego. - Jeśli kiedyś uderzy małą, przysięgam, że go zabiję - oświadczyła lodowatym tonem i poszła do swojej sypialni. - To do ciebie - powiedziała szorstko Lynne Rodford i wepchnęła telefon komórkowy w dłoń Pascale'a, mijając go na korytarzu. - Ale milutka - mruknął i przyłożył telefon do ucha. - Tu Pascale. - Czy ta linia jest czysta? - zapytał głos. - Kto to? - odpowiedział pytaniem Pascale. - Czy linia jest czysta? - powtórzył głos z naciskiem. - Tak, czysta - rzucił zniecierpliwiony Pascale. - Kto mówi? - Mieliśmy wspólnego przyjaciela, Paula Klyne. Podał mi twoje nazwisko. Teraz ja potrzebuję kontaktów w Nowym Orleanie. Właściwej osobie gotów jestem zapłacić sporą sumkę. 198 - Ach tak, już wiem, kim jesteś. Jak tam życie na wolności? Trochę się pozmieniało, co...? - Nie zadzwoniłem, żeby poplotkować, Pascale - przerwał mu ostro Genno. - Mówiłem ci już, że potrzebuję swojego człowieka w Nowym Orleanie. Jesteś zainteresowany? - Oczywiście, że tak - zapewnił go Pascale. - Więc spotkajmy się. - Gdzie i kiedy? - Za godzinę. Ty powiedz gdzie. Przyjadę. - Może w Cafe Pontalba w dzielnicy francuskiej? To na rogu Chartres i St Peter. Jak cię rozpoznam? - Po prostu tam bądź - powiedział Genno i rozłączył się. - Kto to był? - zapytała Lynne Rodford, kiedy Pascale wszedł do sypialni i zastał ją, przygotowującą się do wyjścia. - Nie znasz go. - I pewnie nie chciałabym go poznać, sądząc po towarzystwie, w jakim się zwykle obracasz - odparła z sarkazmem, wkładając buty. - Na pewno nie - odparł szczerze Pascale. - Wierz mi, na pewno byś nie chciała. - Klyne dobrze cię opisał. Pascale spojrzał na niego znad kubka kawy, który ściskał od dziesięciu minut, siedząc przy oddalonym od baru stoliku na końcu kafejki. - Jak mnie opisał? - zapytał, opierając się swobodnie na krześle, podczas gdy Genno usiadł naprzeciwko i położył na stoliku gazetę. Frankie trzymał obie dłonie na gazecie i nie spuszczał oka z rozmówcy. - Przedstawił cię jako dwulicowego, nielojalnego skurwiela. Pascale zaśmiał się głośno. 199 - Podoba mi się. A ciebie opisał jako skrzyżowanie yeti z jaskiniowcem. Niestety, nie widzę podobieństwa. - To dobrze. - A jak się ma nasz wspólny przyjaciel? - Nie żyje. Poderżnąłem mu gardło. Od ucha do ucha - powiedział Genno i wzruszył ramionami, widząc zdziwioną minę Pascale'a. - Musiałem ci powiedzieć, i tak przeczytasz o wszystkim w jutrzejszej gazecie. - Nie za ostro go potraktowałeś? - Wiedział zbyt dużo i nie był lojalny. - Więc pozwól, że ja będę wiedział tylko to co niezbędne. - Pascale zachichotał nerwowo. Wypił pozostałą w kubku kawę i skinął na przechodzącego kelnera. - Napijesz się czegoś? - zapytał Genno. - Wystarczy kawa. - Dwie kawy - rzucił do kelnera, który kiwnął głową i poszedł w stronę baru. - Więc co właściwie mógłbym dla ciebie zrobić? - Na początek potrzebuję mety. Nie mogę mieszkać w hotelu ani w pensjonacie. To musi być coś na uboczu. Im dalej od ludzi, tym lepiej. - Może dom na wyspie, na rzece. Mnóstwo tu takich, a o tej porze roku niewiele kosztują. - Jeśli jest z dala od ludzi, może być. - Oczywiście. Co jeszcze? - Wynajmij mi samochód. Niezbyt rzucający się w oczy i czysty. No i broń. Najlepiej pistolet z tłumikiem i kilka magazynków. - Jaki model? - Berettę. - Nie ma sprawy - odparł Pascale. - Masz się też dowiedzieć, co się da, o Annie... Sarah Johnson i jej rodzinie. Ma męża i córkę. Nazywają się Bob i Lea. Pascale poczekał, aż kelner postawi kawę na stole i odejdzie na bezpieczną odległość. 200 - Powinieneś zacząć od Renee Mercier. - Kochanki Boba? Tak, słyszałem o niej. Masz jej adres? - Nie, ale nie będzie trudno ją znaleźć. Coś jeszcze? - Tak. Annie wynajęła kogoś, żeby zrobił mojej matce zdjęcie w Joliet. Całkiem możliwe, że to zwykły fotograf. Potrzebne mi jego nazwisko. - Kto to jest Annie? - Annie Stratton. Sarah Johnson to jej nowe nazwisko. - Rozumiem. Rozpytam o tego fotografa. Nie powinienem mieć trudności ze zdobyciem jego danych, oczywiście jeżeli to jakiś miejscowy. Genno postukał palcem w złożoną gazetę. - Tam jest pięć kawałków. Dwa tysiące jest dla ciebie, reszta na wydatki. Mam więcej, jeśli będzie potrzeba. Lepiej zapisuj wydatki, bo jak się zorientuję, że mnie naciągasz, zabiję. - Brzmi bardzo zachęcająco - zaśmiał się Pascale, ale Genno nawet nie mrugnął. - Jak mam się z tobą skontaktować, kiedy załatwię jakąś metę? - Nie kontaktuj się. Spotkamy się znów tutaj. Jutro. Powiedzmy o pierwszej. Lepiej miej coś dla mnie do tego czasu - ostrzegł go Genno i wstał. Wyjął z kieszeni banknot pięciodolarowy i położył go na stole. - To za kawę. Nie chcemy przecież marnować twoich pieniędzy na wydatki. - Tak ci się zdaje - mruknął obojętnie Pascale, przyciągając do siebie gazetę. Genno był już daleko i nie mógł usłyszeć tego, co powiedział. Genno zatrzymał się pod fałszywym nazwiskiem w nierzucającym się w oczy pensjonacie przy Esplanade Avenue, na skraju dzielnicy francuskiej. Zapłacił za dwa dni z góry, chociaż spodziewał się wyprowadzić stąd następnego dnia. Miał nadzieję, że Pascale jest tak dobrym organizatorem, jak 201 przedstawił go Klyne. Dom na wyspie, na rzece. Oddalony od innych. To brzmiało znakomicie. Mógłby tam zabrać Annie i nikt by nie słyszał... Nie dziel skóry na niedźwiedziu, uspokajał sam siebie. Najpierw trzeba ją znaleźć. Potrzebny mu był do tego Pascale. Nie wolno go spłoszyć. Trzeba dać mu wolną rękę. Klyne też dostał wolną rękę i co z tego wynikło? Ale Pascale jest tylko zwykłym informatorem. Nie ufał gnojkowi ani trochę. Zaufanie? To nieodpowiednie słowo. Frankie nie ufał nikomu. Osiemnaście lat w Stateville upewniło go w przekonaniu, że to najwłaściwsza postawa. Poszedł na ulicę Bourbon. Nad miastem panowała już noc. Spojrzał w niebo. Była pełnia. Idąc ulicą, śpiewał sobie melodię Stinga. Tu dopiero rozpoczynało się nocne życie. W większości barów był już tłok i niektórzy amatorzy nocnych uciech wypadali na zewnątrz i krzyczeli do siebie wśród zgiełku dochodzącego z dyskotek. W każdym lokalu dominowała ta sama muzyka z charakterystycznym dudnieniem. Trudno to było nawet nazwać muzyką, zwłaszcza w mieście słynącym z jazzu. Teraz już nie można go nigdzie posłuchać. Na początku nawet go to dziwiło, ale powoli doszedł do wniosku, że młodzież z Nowego Orleanu nie różni się niczym od młodzieży z innych miast Ameryki. Ten paskudny łomot symbolizuje ich kulturę. Nasłuchał się już tej muzyki w Stateville, a zwłaszcza rapu, który codziennie było słychać na spacerniaku. Odepchnął od siebie myśl o Stateville. Więzienie należało do przeszłości. Teraz znajdował się w Nowym Orleanie. Ale i tu nie było dla niego przyszłości. Nareszcie znalazł to, czego szukał. Sex shop. Przez chwilę oglądał wystawę, podziwiając szeroką ofertę gadżetów. Za długo siedziałeś w odosobnieniu, pomyślał. Otworzył drzwi i wszedł do środka. - W czym mogę panu pomóc? - zapytał sprzedawca. Miał na sobie skórzaną kamizelkę włożoną na gołe ciało, kolczyki w obu uszach, na lewej brwi i pod dolną wargą. 202 - Kajdanki. - Mamy spory wybór, proszę pana. Zaraz wszystkie pokażę. - Ja potrzebuję takich zwykłych. Sprzedawca zajrzał pod ladę i wyciągnął spod niej pudełko. Umieścił je przed Genno. - Stalowe, jak dla policji. - Doskonale. Poproszę pół tuzina. - Pół tuzina? - zdziwił się mężczyzna. - Planuje pan orgietkę? - A pan planuje mi je sprzedać, czy mam iść gdzie indziej? Sprzedawca bez słowa przyniósł następne pięć opakowań. - Płaci pan gotówką, czy kartą? W odpowiedzi Genno wyjął z portfela plik banknotów i podał część sprzedawcy. Ten zapakował pudełka do plastykowej torby i podał ją razem z resztą. - Życzę miłej zabawy - powiedział z uśmiechem, kiedy Genno odbierał od niego torbę. - Na pewno dobrze się zabawię - odparł Genno i wyszedł ze sklepu. Skierował kroki w stronę pensjonatu. Tak jak podpici turyści na ulicy on też dopiero zaczynał wieczór. Nowa kryjówka Johnsonów różniła się bardzo od tej, którą opuścili zaledwie godzinę temu. Piętrowy dom położony był w wielonarodowościowej dzielnicy Metairie, leżącej przy kanale Bonnabel. Biało-fioletowy budynek pochodził z dziewiętnastego wieku. Miał spory, dobrze utrzymany ogród, gdzie niedawno odmalowano huśtawki. Umeblowano go skromnie, ale gustownie. Nie był na oficjalnej liście kryjówek, ponieważ należał do szeryfa. Elworthy podjął dość drastyczny krok Wprowadzenia Johnsonów do własnego domu, ale musiał być pewny, że nikt nie dowie się o ich nowym miejscu zamieszka- 203 nia. Sam na jakiś czas przeprowadził się do córki i zięcia, również mieszkających w dzielnicy Metairie, o jakieś pięć minut drogi samochodem od jego domu. - Fajne - obwieściła Lea, wskazując przytwierdzoną do poręczy windę w postaci niewielkiego krzesełka. Podniosła pilota i usiadła na krzesełku, gotowa wjechać w ten sposób na górę. - Lea, złaź z tego! - krzyknęła na nią Sarah. - Oj, mamo - błagała dziewczyna. - Tylko raz. - Lea, to nie zabawka. Zejdź - powiedziała i zaczekała, aż córka niechętnie zejdzie z krzesełka i ociągając się, wejdzie na górę po schodach, a potem zapytała Taylora: - Elworthy jest kaleką? Taylor skinął. - Dostał kulę w kręgosłup. Jest sparaliżowany od pasa w dół. - To straszne. - Gdzie są pozostali funkcjonariusze? - zapytał Bob, wracając z obchodu parteru. - Mówiłeś, że Elworthy załatwił ludzi z innego stanu. - Dzwoniłem do nich niedawno. Są w drodze - odparł Taylor. - A co będzie ze spaniem? - zapytała Sarah. - Na dole jest sypialnia - powiedział Bob, wskazując palcem nad jej ramieniem. - To sypialnia szefa. Nasi ludzie będą tam drzemać między zmianami - odparł Taylor. - Na górze są pokoje gościnne. Wy będziecie tam spali. - Zaniosę na górę bagaże - zaofiarował się Bob. - Lea, chcesz zobaczyć swój pokój? - zapytał Taylor. - Właściwie nie - odparła obojętnie. Sarah zrozumiała, że Taylor chce z nią porozmawiać na osobności. - Lea, idź z ojcem. 204 Bob zatrzymał się na środku schodów, spojrzał na Taylora i Sarah, a potem skinął na córkę. - Chodź, Lea, nie będziemy się narzucać. Taylor poczekał, aż Bob z Leą znikną na górze. - Oboje chcemy jak najszybciej rozwiązać tę sytuację, prawda? - Tak - odparła Sarah z wahaniem, czekając, co powie Taylor. - A gdybym ci powiedział, że jest pewna szansa, że ty i twoja rodzina nie będziecie musieli w ogóle wynosić się z Nowego Orleanu do innej części kraju? - Mów - poprosiła Sarah i zamilkła, próbując opanować nerwy. - Gdyby udało mi się wykurzyć Genno z kryjówki, załatwiłbym go szybko i skutecznie. Wtedy to on opuściłby Nowy Orlean... w trumnie. - Innymi słowy, zabiłbyś go? - powiedziała i usiadła na schodach, nie spuszczając z niego wzroku. - Spójrzmy prawdzie w oczy, póki Genno żyje, zawsze będzie zagrażał tobie i twojej rodzinie. Sama wiesz, że nigdy nie uciekniesz dość daleko, by czuć się bezpiecznie. On zawsze będzie cię szukał. Tego możesz być pewna. - Elworthy się na to nie zgodzi... - powiedziała Sarah, a po chwili dodała niepewnie - ...zgodzi się? - Nie będzie innego wyjścia, zwłaszcza jeśli będę musiał zabić Genno w obronie własnej. - A przynajmniej tak to ma wyglądać - zakończyła Sarah. - Najlepiej gdybym miał jakiegoś świadka, który potwierdzi moje zeznanie. - Masz na myśli mnie? ! - Jak inaczej mamy go odnaleźć? - Więc znowu będę przynętą? - Nie nazwałbym tak tego. Jesteś jedyną osobą, która może go zmusić do działania. . 205 - Co właściwie masz na myśli? - Wrócisz do swojego domu - powiedział Taylor. - On na pewno ma kontakty w Nowym Orleanie. Nie potrwa długo, nim się dowie, że jesteś u siebie. - Frankie nie jest głupi. Domyśli się, że to pułapka. - Na pewno, ale co właściwie ma do stracenia? Dla niego nie ma już odwrotu, zwłaszcza po tym, jak zabił w Joliet cztery osoby. Jego odciski palców były na broni. Jemu już na niczym nie zależy. Podejmie ryzyko i ujawni się, jeśli będzie miał choćby najmniejsze szanse, żeby do ciebie dotrzeć. - A jeśli mu się uda, zanim go powstrzymasz? To dość ryzykowne, prawda? - Nie mogę ci zagwarantować, że zastrzelę go pierwszy, ale jestem przekonany, że mi się uda. Wiem, że to nie wystarczy, ale w takich sytuacjach zawsze jest ryzyko. Mówimy tu o Genno. Sarah siedziała zamyślona i skubała wystającą z dywanu nitkę. W końcu skinęła i powiedziała: - Mogę to zrobić, ale pod jednym warunkiem. - Jakim? - zapytał niepewnie. - Że ja też będę miała broń. - Umiesz strzelać? - Pewnie. Frankie mnie nauczył. - No jasne - uśmiechnął się Taylor. - Masz w domu i pistolet? - Tak. - A pozwolenie? - Oczywiście - odparła spokojnie. - Musiałem o to zapytać, Sarah. Gdybyś zabiła go z nielegalnej broni, nawet w samoobronie, mogliby cię zamknąć. - Jak chcesz, mogę ci pokazać pozwolenie - odparła butnie. - To nie będzie potrzebne - zapewnił, ale w myśli postanowił to sprawdzić. 206 - Teraz musisz tylko ustalić wszystko z Robideaux. - Robideaux nie stanowi problemu - powiedział ku jej zaskoczeniu Taylor. - Jeśli mam być szczery, bardziej się obawiam szefa. - Nie podoba mi się to. Taylora wcale ta odpowiedź nie zdziwiła. Przynajmniej Elworthy nie odmówił mu od razu. Ten fakt był dość zachęcający. - Martwi mnie rola Sarah Johnson w tym przedsięwzięciu - dodał po chwili milczenia Elworthy. - Jeśli Genno dorwie ją pierwszy, to będzie piekło. Musimy o tym pomyśleć, chłopcze. - Ona się zgodziła. To też się chyba liczy? - Jej zgoda na nic nam się nie przyda, kiedy już będzie w grobie. Nie będzie mogła nas wtedy poprzeć - odparł surowo Elworthy. - Rozumiem pana, ale w takim razie jedyną alternatywą jest siedzieć na tyłku i czekać, aż Genno zacznie pierwszy. Nie wiemy, kogo pierwszego zaatakuje. Może krewnych albo przyjaciół rodziny, albo kolegów z pracy. Może sąsiadów. Nie mamy tylu ludzi, żeby ich wszystkich ochraniać. Policja też nie. Po drugiej stronie linii nastąpiła głucha cisza. - Jeśli mam się na to zgodzić, Robideaux też musi w tym uczestniczyć - powiedział w końcu Elworthy. - Razem macie większe szanse, żeby przyskrzynić Genno. - Nie chcę, żeby Robideaux był nawet w pobliżu domu - odparł ostro Taylor i natychmiast pożałował takiego tonu. Uspokoił się i po chwili dodał łagodnie: - Z całym szacunkiem, proszę pana, siła Robideaux polega na umiejętności kierowania ludźmi. On nie jest najlepszym oficerem operacyjnym. Może nam tylko przeszkadzać. Poza tym, wątpię, by Sarah zgodziła się na całą operację, jeśli on będzie przy tym. 207 - Nie dajesz mi wyboru. Nie podoba mi się to. - Nie, proszę pana. Jestem po prostu szczery. - Nie możesz przy niej czuwać dwadzieścia cztery godziny na dobę. - W jej domu bylibyśmy jedynie nocą. Na miejscu Genno tylko w ciemnościach przypuściłbym atak. - Gdybyś ty był na jego miejscu - podkreślił Elworthy. - Pan sądzi inaczej? - zapytał Taylor. - Muszę się z tym przespać. Jutro przedstawię ci moją decyzję - skończył temat. - Tak jest - powiedział Taylor przez zaciśnięte zęby. , - Jak tam jej rodzina? Dobrze się u mnie czują? - Tak. - Federalni już przyjechali? • - Jeszcze nie, ale zaraz powinni być. - Informuj mnie o wszystkim, pora nieważna, w dzień albo w nocy, dzwoń do mnie. Masz mój numer? - Tak jest. Czy Robideaux wie, że Johnsonowie opuścili dziś kryjówkę? - Aha - odparł niepewnie Elworthy. - Nie jest szczęśliwy, że go odsunąłem. Nie podoba mu się to. Dzwonek u drzwi. - Muszę już kończyć. Nasi ludzie chyba już przyjechali. - Zadzwoń rano. - Na pewno - zapewnił go Taylor, ale po drugiej stronie już nikt nie słuchał. Włożył telefon do kieszeni, sprawdził legitymacje trzech mężczyzn, czekających na ganku przed drzwiami, po czym otworzył drzwi i wpuścił ich do środka. Bob usiadł na brzegu łóżka, choć nie był pewien, czy będzie tu dziś spał. W poprzednim domu Sarah kazała mu spać na 208 kanapie. Kazała mu! Zabrzmiało to, jakby był ostatnim pantoflarzem. Czy miała powody, by go tak traktować? No dobra, może ją i zdradził z Renee Mercier. Tylko że Sarah pierwsza go oszukała, już na ich pierwszym spotkaniu. Córkę oszukiwała od urodzenia. Ale Lea nie wie o Renee. To by ją zupełnie zdruzgotało. Ociągał się z zakończeniem tej znajomości. Przynajmniej na razie. O tak, powiedział Sarah, że to już przeszłość. Ale co jej miał powiedzieć, kiedy go o to zapytała? Teraz mógł tylko starać się ją uspokoić. Inna sprawa, czy ona w ogóle mu uwierzyła. Sytuacja patowa. Oboje są na siebie wściekli i rozczarowani, ale w głębi serca wiedzą, że sami są powodem swoich kłopotów małżeńskich. Czy jeszcze chcą się ratować? A może powinni zostać razem ze względu na córkę? Jeśli nie, to ich małżeństwo rozpadnie się z powodu różnicy charakterów. Sporej różnicy. Z drugiej strony, to właśnie ta różnica tak ich do siebie przyciągała. Nie chciał wyjeżdżać z Nowego Orleanu, ale jednocześnie wiedział, że jedyną prawdziwą ochronę przed Genno mogło mu zapewnić tylko biuro szeryfa. To oznacza, że muszą dalej udawać. Kiedy powiedział, że ma zamiar pozostać z córką w Nowym Orleanie, był wściekły i chciał zrobić żonie na złość. Pojedzie z nią wszędzie, choćby po to, by chronić dziecko. Odrazą napawała go myśl, że Genno mógłby zbliżyć się do małej. Bał się również o Renee i dlatego próbował się do niej dodzwonić już od kilku godzin, ale bezskutecznie. Cały czas odzywała się automatyczna sekretarka. Miał zamiar zostawić jej wiadomość i ostrzec przed Genno, ale nie mógł opowiedzieć jej o wszystkim, a bez tego Renee na pewno nie potraktowałaby ostrzeżenia poważnie. Dlatego właśnie musiał z nią porozmawiać osobiście. Jeszcze raz wystukał numer i znów usłyszał automat. Ze złością rzucił telefon komórkowy na łóżko. Gdzie ona jest? Czyżby był zazdrosny? Zaskoczyła go ta myśl. Zazdrosny o co? O innego faceta? Niemożliwe. Ona by go nigdy nie zdradziła. Wiedział na pewno. Więc gdzie się podziewała? To do niej niepodobne. Była prawdziwą domatorką. Znowu 209 wziął telefon i wystukał jej numer. Znów automat. Postanowił spróbować ponownie po kąpieli. Może wtedy będzie w domu i jakoś uda mu się wszystko wytłumaczyć... Bob Johnson dopiero co zanurzył się w wannie pełnej gorącej wody, przykrytej grubą warstwą piany, kiedy Renee Marcier wróciła do swojego małego mieszkanka we francuskiej dzielnicy. Była wściekła i rozdygotana z powodu swojego przeklętego samochodu. Znów się zepsuł! Czemu nie posłuchała Boba, kiedy radził jej zabrać go do mechanika na przegląd? To było, jeszcze zanim Bob nagle zniknął. Od tego czasu zadzwonił tylko raz. Mieli jakiś rodzinny kryzys, a przynajmniej tak powiedział. Nie chciał więcej mówić, ale ona czuła, że coś przed nią ukrywa. Nie naciskała. Co by to dało? Zrzuciła buty na wysokim obcasie i szła do kuchni, żeby sobie zrobić upragnioną kawę, kiedy usłyszała dzwonek do drzwi. Machnęła dłońmi ze złością. Co znowu? Podeszła do drzwi i spojrzała przez wizjer. Widziała tylko kwiaty. - Kto tam? - zawołała. - Z kwiaciarni - usłyszała odpowiedź. - Mam to dostarczyć pani Renee Mercier. Otworzyła drzwi i westchnęła z zachwytu i zdziwienia, kiedy ujrzała przepiękny bukiet z czerwonych róż w wyplatanym z wikliny koszu. - Są piękne. Od kogo? Od Boba? Boba Johnsona? - Nie wiem, psze pani. Tu jest kartka. - Mogę zobaczyć? - zapytała podekscytowana dziewczyna. - Musi pani najpierw podpisać. Rozumie pani, pokwitowanie musi być. - Proszę je wnieść do środka - powiedziała i zgarnęła rzeczy ze stołu. - Tutaj. Proszę postawić tutaj. Gdzie mam podpisać? 210 Poczuła uderzenie w głowę. Zanim upadła na podłogę, straciła przytomność. Kiedy się ocknęła, leżała na łóżku w samej bieliźnie. Usta miała zaklejone taśmą, a ręce skute z tyłu kajdankami, które raniły jej nadgarstki. Ktoś przywiązał pończochami jej stopy do drewnianego oparcia łóżka, tak by leżała z rozłożonymi nogami. Zaczęła się szarpać, próbując uwolnić nogi. Nie zważała na tępy ból głowy. Wysiłek był daremny. Czuła się zupełnie bezbronna i bardzo się bała. - Nie wierć się. Im bardziej się wiercisz, tym mocniej się zaciskają supły - obwieścił jakiś głos na prawo od łóżka. - Nie chcesz chyba odciąć swoim stopom dopływu krwi? To niebezpieczne. Odwróciła głowę i spojrzała w kierunku, skąd dobiegał głos. Doręczyciel kwiatów siedział na stołku przed toaletką. Gdy przyniósł bukiet, nawet nie zdążyła mu się przyjrzeć. Teraz miała okazję. Był dobrze zbudowany, gładko ogolony, z krótko przystrzyżonymi włosami. Uśmiechnął się do niej rozbawiony, a potem wstał. - Musisz mi wybaczyć brak manier. To wynik długiego pobytu w więzieniu. Nazywam się Frankie Genno. Słyszałaś o mnie? - Odpowiedzią był strach w jej twarzy. - Bob ci o mnie powiedział? - Nie zareagowała. - Skiń głową, jeśli to prawda, albo potrząśnij, jeśli nie. To on? - Wciąż nie dawała żadnego znaku. - To on ci o mnie powiedział? - wrzeszczał Genno i podszedł do łóżka, mrużąc oczy ze złości. Skuliła się, jakby próbowała się przed nim ukryć. - Słyszałaś o mnie w wiadomościach? - zapytał, szybko odzyskując spokój. Tym razem skinęła. Spróbowała uwolnić nogi, kiedy podchodził do łóżka. Znów bez skutku. Obejrzał powoli jej półnagie ciało i zatrzymał wzrok na wzgórku pod majtkami. Potem spojrzał szybko na jej twarz i widząc panikę w oczach dziewczyny, uśmiechnął się, by ją uspokoić. - Zapewniam cię, Renee, że nie mam zamiaru cię zgwałcić. Chyba nie gniewasz się, że mówię do ciebie po imieniu? Dawno nie 211 widziałem kobiecego ciała na żywo. Ostatni raz oglądałem Annie. Poznałaś Annie, prawda? - Dziewczyna zawahała się. - Och, przepraszam. Ty ją znasz jako Sarah. To żona Boba. Poznałaś ją? - Renee skinęła nerwowo. Genno usiadł na łóżku. - Przyszedłem tu dziś, żeby cię zapytać, czy nie wiesz, gdzie jest Bob. Na pewno zadzwonił do ciebie, po tym jak przeniósł się z rodziną w bezpieczne miejsce. Nie wiesz, gdzie on jest? - Pokręciła przecząco głową. Dotknął dłonią jej łydki, a dziewczyna naprężyła mięśnie. - Renee, będę z tobą szczery. Zamierzam cię zabić za to, że skrzywdziłaś Annie, pieprząc się z jej mężem. To taki prezent ode mnie dla niej. - Przez chwilę leżała spokojnie, jakby próbowała zrozumieć, co do niej powiedział, a potem zaczęła się wyrywać, chcąc się uwolnić z więzów. Schwycił ją mocniej za nogę. - Posłuchaj mnie, Renee. Posłuchaj... mnie. - Nagle przestała walczyć, jakby zrozumiała, że to nie ma sensu. Z kącika oka po policzku potoczyła się łza. Renee patrzyła z przerażeniem. - Powiedz mi, gdzie jest Annie... Sarah, a obiecuję, że zabiję cię szybko i bezboleśnie. Ale jeśli będziesz się upierać... - przerwał i wzdrygnął się - ...mamy całą noc, żebyś zmądrzała. Wybór należy do ciebie, Renee. No jak, powiesz mi, gdzie oni są? - Próbowała powiedzieć coś przez taśmę. Zerwał część taśmy z jej ust i pozwolił mówić. - No więc? - Ja... ja... nie wiem... gdzie on jest. Proszę, niech mi pan uwierzy... - resztę zdania stłumiła taśma naklejona z powrotem na jej usta. - Może naprawdę nie wiesz, gdzie on jest, ale rozumiesz, że muszę się upewnić? Przy jej łóżku zadzwonił telefon. Włączyła się automatyczna sekretarka. Głos Renee prosił, by rozmówca zostawił wiadomość po sygnale. Przez chwilę ktoś zastanawiał się po drugiej stronie linii, a potem odwiesił słuchawkę. - Czy to był Bob? - zapytał Genno. Wzruszyła bezradnie ramionami. - Czy on zwykle nie zostawia ci jakiejś wiadomo- 212 ści, kiedy cię nie ma? - Skinęła głową, a z oczu pociekły jej łzy. - To lepiej się módl, żeby znów zadzwonił. Tymczasem spróbuję odświeżyć ci pamięć. - Podszedł do toaletki i zabrał z niej zwinięty ręcznik. Położył go na łóżku między nogami Renee i rozwinął, ukazując kolekcję narzędzi, które zebrał w kuchni, zanim się obudziła. - Ostatnia szansa, Renee. Gdzie jest Bob? - Tym razem nawet nie próbowała odpowiedzieć. Trzęsła się cała, nie mogąc powstrzymać szlochu. - Jak sobie chcesz. Co weźmiemy najpierw? Rozdział 10 - Przyjechałem najszybciej, jak mogłem - powiedział Taylor przepraszającym tonem. Nie znał dobrze Nowego Orleanu, a instrukcje telefoniczne, udzielone mu przez szefa, były dość niejasne. Dwa razy musiał się zatrzymać i zapytać o drogę, kiedy wcześnie rano jechał do mieszkania Renee Mercier, położonego w dzielnicy francuskiej. Elworthy siedział sam na środku salonu. Ręce opierał na wózku. - Lepiej idź do sypialni - powiedział i podniósł głowę, jakby dopiero teraz zauważył Taylora. - Jest tam Robideaux. Załatwi z policją, żebyś mógł zobaczyć ciało. Powinienem cię ostrzec, że to nie będzie przyjemny widok. Taylor przeszedł przez korytarz. Kiedy próbował wejść do sypialni, zatrzymał go policjant w mundurze. - Przepuśćcie go. On jest ze mną - zawołał Robideaux, zobaczywszy Taylora w drzwiach. Jednak pilnujący wejścia policjant nie przepuścił Taylora, póki nie uzyskał potwierdzenia od swojego zwierzchnika. Detektyw skinął niepewnie i odwrócił się. Kiedy Taylor wszedł do środka, jego uwagę przyciągnęły napisane na ścianie palcem umaczanym w krwi słowa. Widniały 214 tuż nad wezgłowiem łóżka, na którym leżało okryte prześcieradłem ciało Renee. Kiedy odczytał napis, po plecach przebiegł mu dreszcz: Zrobiłem to dla ciebie, Annie. - Tego można się było po nim spodziewać. Nie wiedzieliśmy tylko, kto będzie jego pierwszą ofiarą. Teraz już wiemy. Taylor odwrócił się i zobaczył ponurą twarz Robideaux. Po raz pierwszy się nie kłócili. Stali tak zrezygnowani, nie mogąc już nic zrobić. Taylor wskazał poplamione krwią prześcieradło. - Mogę zobaczyć ciało? - Jesteś pewien, że chcesz? - Aż tak strasznie? - Gorzej. Jest zmasakrowana. Nie przesadzam. Robideaux podszedł do łóżka i odsłonił prześcieradło. Taylor cofnął się i skrzywił z obrzydzenia. Cieszył się, że nie jadł jeszcze śniadania. - Co on jej do diabła robił? - wymamrotał blady jak ściana. - Łatwiej by było chyba wymienić rzeczy, których jej nie zrobił - obwieścił anatomopatolog, którego głowa pojawiła się znienacka nad ciałem po drugiej stronie łóżka. Powiedział coś pośpiesznie do swego asystenta, schowanego za łóżkiem. Wyprostował się i podszedł bliżej. - Z tego, co udało mi się ustalić do tej pory, wiem, że torturował ją przez kilka godzin, nim zmarła. Używał narzędzi z kuchni. Już je wysłałem do analizy. Noże, nożyczki, tarka, korkociąg. Noży użył na twarzy, brzuchu i nogach. Nacinał płytko. To powoduje największy ból. Nie wiem jeszcze, do czego mu były potrzebne nożyczki. Chyba obcinał sutki i płatki uszu. Tarką zdarł skórę z piersi, podbrzusza i kolan. Korkociągiem prawdopodobnie ją zabił, kiedy przebijał gałki oczne, ale wyjął je dopiero po śmierci. Po jakimś czasie wyprał jej wnętrzności. Znalazłem też czerwone ślady na nadgarstkach, co świadczy, że była przed śmiercią skuta kajdankami. Nogi miała przywiązane do łóżka, więc była zupełnie zdana na jego łaskę. Dla niego to było 215 zabójstwo rytualne. Robił to powoli i z rozmysłem. Co do tego nie ma wątpliwości. - Żadnych - potwierdził Robideaux, kiedy lekarz wrócił do swoich zajęć. Zaprowadził Taylora na korytarz, gdzie stały kwiaty. Wskazał na kartkę, którą wcześniej wyjęto z koperty i zamknięto w foliowej torebce. Leżała obok kwiatów. Wiadomość była następująca: Annie, mam nadzieję, że spodobał ci się prezent. Nie mogę się doczekać naszego spotkania, Frankie. - Bawi się z nami - powiedział z frustracją w głosie Taylor. - I sprawia mu to wielką przyjemność. A nasze śledztwo nie posunęło się ani krok naprzód od jego ucieczki ze szpitala. Kurwa mać! - Powiedz to szefowi - zasugerował Robideaux i dodał z goryczą: - Zdaje się, że z tobą się lepiej dogaduje niż ze mną. Może właśnie ciebie posłucha. - To nie kwestia dogadywania się - zauważył Taylor. - Jemu chodzi o to, byśmy przedsięwzięli wszelkie środki ostrożności, żeby chronić Johnsonów. Zwłaszcza po tym, co się wydarzyło tej nocy. - Pójdę jeszcze raz na miejsce zbrodni - rzucił Robideaux i wrócił do sypialni. Taylor wszedł do salonu. Elworthy się nie poruszył. - Musimy go wykurzyć, bo znów kogoś zabije. Kto wie, czy kiedykolwiek się zatrzyma. Elworthy skinął powoli. - Wiem. Wciąż jednak mam wątpliwości, czy powinienem użyć Sarah Johnson jako przynęty. Ale już chyba nie mamy wyjścia. Nie możemy dopuścić do kolejnej zbrodni. - Powiem Sarah. - Jeszcze dziś ma się wprowadzić z powrotem do swojego domu. - Ja uważam, że lepiej to zrobić nocą. Prześpię się kilka godzin w ciągu dnia i nie zasnę, kiedy Genno będzie próbował do niej dotrzeć. 216 - Ty będziesz miał zmianę w nocy. Robert jej popilnuje za dnia. - Jak już wspominałem, ona raczej nie będzie chciała pracować z Robideaux... - Nie interesuje mnie, czy ona się zgodzi, czy nie - przerwał mu ostro Elworthy. - Teraz my rozdajemy karty, a nie ona. Jeśli chce, może się chować do końca świata, a Genno w tym czasie wybije jej rodzinę i przyjaciół. Albo gra wedle naszych reguł, albo zostanie pod ścisłą ochroną, póki nie znajdziemy Genno. To może trochę potrwać, a jej sumienie obciąży śmierć kilku niewinnych osób. - Porozmawiam z nią. - Zrób to i powiadom mnie natychmiast o jej decyzji. - Tak jest. Będę już wracał. - Jack? Taylor zatrzymał się zaskoczony, że Elworthy mówi do niego po imieniu. Obejrzał się za siebie. - Tak? - Jeśli będziesz miał Genno na muszce, zabij go. Taylor skinął głową, nie odrywając wzroku od twarzy szefa. - Cieszę się, że się rozumiemy. - Robideaux na to nie pójdzie. - Czasem nawet on może cię zaskoczyć. Taylor już chciał wyrazić zwątpienie, ale wolał to przemilczeć. Wyszedł z mieszkania bez słowa. Sarah siedziała na kanapie w salonie, wpatrując się bezmyślnie w ekran telewizora. Hałas z telewizji trochę ją uspokajał po tym, jak Taylor przekazał im wiadomość, że Renee Mercier nie żyje i pojechał na miejsce zbrodni. Nie powiedział nic poza tym, że dwóch policjantów znalazło jej ciało w mieszkaniu we francuskiej dzielnicy. Patrolujący dzielnicę policjanci przyjechali na wezwanie lokatora z mieszkania piętro niżej, który zgłosił, że z sufitu kapie mu krew. Bob nic nie powiedział. 217 Poszedł na górę do sypialni i zamknął drzwi. Pewnie szukał pocieszenia we wspomnieniach. Ale to nie był jedyny problem Sarah. Nie wiedziała wcześniej, że Lea podsłuchała jej rozmowę z Taylorem, kiedy on wspomniał, że Renee była kochanką Boba. Tak przynajmniej powiedziała jej Lea po wyjściu Taylora. Dziewczyna była załamana. Miała wrażenie, że oboje rodzice ją zawiedli. Sarah nie była w stanie znaleźć argumentów, które mogłyby ją pocieszyć. W końcu Lea z płaczem uciekła do swojego pokoju i zamknęła się na klucz. Kiedyś wyjdzie. Na razie Sarah postanowiła zostawić oboje w spokoju. Cokolwiek by powiedziała, i tak nie jest w stanie im pomóc. Nie zmniejszy to ich bólu. Święte słowa. Nic nie można poradzić. To wszystko zdarzyło się jakąś godzinę temu. Może dłużej. Siedziała sama w salonie i zupełnie straciła poczucie czasu. Przez cały czas intensywnie myślała. Nie wymyśliła nic mądrego. Wciąż nie wiedziała, co powiedzieć mężowi i jak pocieszyć córkę. Nie miała magicznej różdżki, która mogłaby wszystko naprawić. Pozostał jej tylko zdrowy rozsądek. Miała nadzieję, że to wystarczy. Wstała i po raz pierwszy tego dnia spojrzała na rzeźbiony zegar na kominku. Była 4.24 w nocy. Ziewnęła. Nie miała zamiaru iść spać. Zmęczona, fizycznie i psychicznie, i tak nie mogłaby zasnąć. Jej ciało nadawało się już tylko do łóżka, ale nie mogła uspokoić myśli. Powoli weszła na górę. Skrzywiła się kilka razy, kiedy skrzypnęły pod nią schody. Zatrzymała się przed drzwiami pokoju gościnnego. Nacisnęła klamkę. Drzwi były zamknięte, ale widziała, że w środku pali się światło. Już chciała zapukać, kiedy przyszło jej do głowy, że lepiej tego nie robić. Jeśli Lea śpi, hałas ją obudzi. Jeśli nie śpi, pewnie słucha muzyki przez słuchawki i nie usłyszy pukania. Poszła do drugiej sypialni. Drzwi były zamknięte. Nagle ogarnęło jązwątpienie. Bob byłjej mężem. Miała prawo wejść do sypialni, ale czy nie będzie mu przeszkadzała, kiedy jest pogrążony w żałobie? Może powinna zapukać. A co 218 powie, kiedy już staną twarzą w twarz? Co można powiedzieć w takiej sytuacji? Przykro mi, że Frankie zamordował twoją kochankę? Nie, na pewno nie to. To brzmiało jak przeprosiny. Naprawdę było jej przykro, że Renee nie żyje. Nie znosiła tej kobiety, ale nie życzyła jej śmierci. Podniosła dłoń, by zapukać, ale opuściła ją i nacisnęła klamkę. Otworzyła drzwi i zajrzała do pokoju. W środku paliła się tylko lampka przy łóżku. Bob siedział na fotelu na końcu pokoju i wpatrywał się bezmyślnie w ścianę naprzeciwko. Weszła do pokoju. Nie była pewna, czy Bob zauważył jej obecność. Zamknęła drzwi. Okno było otwarte, a lekki wiatr poruszał nieznacznie zasłonami. - Bob? - powiedziała cicho. Odwrócił się powoli w jej stronę. Patrzył, jakby wcale jej nie znał. Pustka w jego oczach przeraziła Sarah. Uśmiechnęła się łagodnie. Nie odpowiedział żadnym gestem, tylko na nią patrzył. - Chcesz... się czegoś napić? - nie mogła uwierzyć, że właśnie to powiedziała. Po co właściwie zaproponowała mu coś do picia? To była pierwsza rzecz, jaka jej wpadła do głowy. Ale dlaczego? - Jeśli zacznę pić, nie przestanę, póki nie będę leżał nieprzytomny na podłodze - odparł. - Chyba nie mam na to ochoty. Sarah usiadła na łóżku i wpatrywała się we własne dłonie. - Czuję się teraz nieswojo. Wiem, że odczuwasz ból, ale nawet jako twoja żona nie potrafię go z tobą dzielić. Trudno jest płakać po kimś, kto sam zrobił ci krzywdę. - Potrząsnęła głową. - Nie to chciałam powiedzieć. Przepraszam. - Jak zwykle jesteś szczera - zaśmiał się gorzko Bob, ale zabrzmiało to, jakby się zakrztusił. - Nie oczekiwałem, że będziesz mi współczuła. Właściwie dlaczego? - Jej śmierć nie sprawiła mi satysfakcji, Bob. Ani trochę. 219 - Wiem. - Pochylił się do przodu, opierając łokcie na udach. - Już miałem to wszystko skończyć. Tak naprawdę dopiero dziś podjąłem decyzję, kiedy się kąpałem. A wtedy Genno był... - Urwał i przez chwilę nie mógł nic powiedzieć. - Nie mogłem tego zrobić przez telefon. Chciałem z nią porozmawiać osobiście. Pomyślałem, że przynajmniej to jestem jej winien. Teraz już nie będę mógł z nią zerwać, a ten związek pozostanie w takim zawieszeniu. Ani razem, ani osobno. Rozumiesz, o co mi chodzi? - Do pewnego stopnia. Ale i tak kiedyś będziesz musiał o tym zapomnieć. Masz swoje życie. - Z tobą, czy bez ciebie? To pytanie zupełnie ją zaskoczyło. - Nie mówmy o tym teraz. Oboje wiele przeszliśmy, choć w różny sposób. Nasze rany muszą się zagoić, nim będziemy w stanie sobie wybaczyć. Dopiero za jakiś czas będziemy mogli rozmawiać o przyszłości, jeśli w ogóle jest jakaś dla nas. - Zawsze byłaś bardziej rozsądna ode mnie - stwierdził z nikłym uśmiechem. - Więc dlaczego się teraz ukrywamy? - zapytała. - Zrobiłaś, co uważałaś za słuszne. Nie wspomniałaś mi o swojej przeszłości. W ciągu ostatnich dni sporo o tym myślałem. Naprawdę nie wiem, jak bym zareagował, gdybyś mi na początku naszej znajomości powiedziała, że jesteś w programie ochrony świadków. Pewnie bym uciekł ze strachu. To potwierdza, że twoja decyzja była słuszna. Wiele czasu i przemyśleń potrzeba, by to przyznać. - Gdybyś mnie zostawił po naszej pierwszej randce, nie mielibyśmy córki. Nie wyobrażam sobie życia bez niej. - Ja też nie. - Potarł twarz rękoma. - Jak mam jej powiedzieć o Renee? Musi znać prawdę. - Już ją zna. Podsłuchała moją rozmowę z Jackiem, kiedy poszedłeś do sypialni. To ją bardzo zabolało, Bob. Naprawdę. 220 - Cholera! - Wstał i zaczął niespokojnie chodzić po sypialni. - Jakby tego wszystkiego było mało. Jeszcze to. Musi mnie nienawidzić. - Tylko o to się martwisz? Czy cię nienawidzi, czy nie? Jeśli chcesz wiedzieć, teraz zamknęła się w sobie na dobre. Poszła do swojego pokoju i nie wychodzi z niego. Nie wiadomo, jak będzie się zachowywała jutro. - Porozmawiaj z nią, Sarah. Proszę. Skoczyła na równe nogi z wściekłością w oczach. - Nie spodziewaj się, że wszystko za ciebie załatwię. To sprawa między tobą a małą. Ty musisz z nią porozmawiać. Musisz zacząć sam odpowiadać za swoje czyny, Bob. - Zawsze musi wyjść na twoje. - Co to właściwie ma znaczyć? - zapytała zdziwiona. - Wyciągnąłem do ciebie dłoń na zgodę. Potrzebuję teraz twojego wsparcia, a nie kłótni. - Nie kłócę się z tobą. Ale ty znów się bronisz. Zawsze tak robisz, kiedy ktoś ci cokolwiek zarzuci. Dlaczego uparłeś się i podczas procesu wyszedłeś na idiotę? Tak łatwo było obronie naśmiewać się z ciebie. Każdą krytyczną uwagę traktowałeś jako osobisty afront. - Oni po prostu chcieli zrobić ze mnie pośmiewisko - rzucił. - A ty im na to pozwoliłeś - powiedziała, rozkładając ręce. - Nie chcę znów o tym rozmawiać. Już się nagadałam po procesie. Nawet wtedy do niczego nie doszliśmy. - Więc po co o tym wspomniałaś? - Chciałam, żebyś coś zrozumiał. Ale najwyraźniej mi się nie udało. - Westchnęła zrezygnowana. - To nas do niczego nie doprowadzi. Idę na dół. - Poczekaj, Sarah - zawołał, kiedy ruszyła w stronę drzwi. Zatrzymała się i spojrzała na niego, trzymając rękę na klamce. - Nie odchodź, proszę - błagał, choć widział odmowę w jej oczach. - Proszę. Zostań jeszcze trochę. - Teraz musisz pogodzić się z jej śmiercią. Nie potrafię 221 ci w tym pomóc. Nikt nie potrafi - powiedziała i wyszła, zamykając cicho drzwi. - Myślałam, że oboje zgodziliśmy się, by Robideaux nie brał w tym udziału - zaprotestowała Sarah. Taylor wrócił do domu po piątej rano i przedstawił jej plan dalszych działań. - To nie zależy od nas. Elworthy jest najstarszy rangą w tej sprawie i on o wszystkim decyduje. On chce, żeby Robideaux był z tobą w ciągu dnia, a ja w nocy. Wyraził się jasno i to nie podlega dyskusji. Albo się zgodzisz, albo zostaniesz tu, póki nie znajdziemy i nie aresztujemy Genno. - To może potrwać wieki. - I może kosztować życie kilkunastu osób. Nie możemy sobie na to pozwolić, Sarah. Musimy go znaleźć, i to szybko. Elworthy ma zaufanie do Robideaux. To chyba o czymś świadczy. - Ty go nie popierasz, prawda? - zapytała. - Nie znam go zbyt dobrze. - To dyplomatyczna odpowiedź - powiedziała ze śmiechem. - Ale prawdziwa. Musisz sama zdecydować. Zgadzasz się, czy nie? - Zgadzam się. Kiedy mam się przeprowadzić? - Pewnie około południa. Robideaux musi się trochę przespać. Ty powinnaś zrobić to samo. Kiedy wrócimy do domu, nie pośpisz długo. - Spać? Po tym, co się stało w nocy? - zapytała zdziwiona, - Wiem, co czujesz, ale powinnaś kilka godzin odpocząć. - Nawet nie jestem zmęczona. - Przekonuj siebie samą, że jesteś wypoczęta, to na pewno nie zaśniesz. Położyła poduszkę na kanapie, podkurczyła nogi, a potem wyciągnęła je wygodnie. Ziewnęła i uśmiechnęła się potulnie. - Może naprawdę jestem trochę zmęczona. 222 - Dlaczego nie położysz się w sypialni? Tam ci będzie wygodniej. - Tam jest Bob. Musi pobyć trochę sam. - Poruszała głową na boki, próbując rozluźnić kark. - Nic mi nie będzie. Zamknij drzwi, jak będziesz wychodził. - Zobaczymy się za kilka godzin. Dobranoc. - Dobranoc. Jack... dziękuję. - Za co? - Za wszystko, co dla nas zrobiłeś. - To jeszcze nie koniec, Sarah. - Wiem. Dobranoc. - Tak, śpij - mruknął i wyszedł z pokoju. - Dzień dobry, pani Johnson - powiedział wesoło Robideaux, kiedy Sarah wysiadła z samochodu. Było popołudnie, spotkali się na parkingu przy sklepie na ulicy Decatur. - Dobry? - prychnęła Sarah, która nigdy nie lubiła Robideaux i nie miała zamiaru udawać, że jest inaczej. - Taylor - Robideaux skinął do osoby wychodzącej od strony kierowcy. - Co słychać w śledztwie w sprawie morderstwa Mercier? - zapytał Taylor. - Nic nowego. Policja sprawdziła, w której kwiaciarni kupiono wczoraj kwiaty. Sprzedawca pamięta tylko, że kupował je mężczyzna po trzydziestce, bez brody i w czapce baseballowej. Dość marny opis. - To mógł być Genno albo jego wspólnik - stwierdził Taylor. - Właśnie. Dlatego zaczęliśmy szukać jego wspólnika. Mamy większe szanse znaleźć jego niż Genno. To równie dobrze może być ten sam facet, który pomagał Klyne'owi podczas napadu na dom pani Johnson. Teraz wypytujemy tych samych podejrzanych, co wtedy. Może coś przeoczyliśmy. Znów przesłuchamy te same osoby. Jeśli go złapiemy, może 223 chcieć z nami gadać, jeśli obiecamy mu zmniejszyć wyrok. -Robideaux spojrzał sceptycznie na Sarah. - Tak naprawdę kryminaliści nie są wobec siebie zbyt lojalni, kiedy proponuje im się pieniądze albo wolność. - O której mam być w domu, żeby cię zmienić? - zapytał Taylor. - O dziewiątej. Ja cię zmienię rano. - Będę - powiedział Taylor i wrócił do samochodu. Wsiadł i ziewnął zmęczony. Mógłby teraz przespać resztę dnia, gdyby mu dano szansę. Szansę? Akurat... - Co się stało? - Nic - odparł szorstko Pascale i włożył marynarkę. - Gdybym cię nie znała, sądziłabym, że się boisz - powiedziała Lynne Rodford, stojąc w drzwiach sypialni z kubkiem gorącej kawy w dłoni. Miała na sobie koszulę nocną. Obudziła się kilka minut wcześniej. - Ale mnie dobrze znasz, co? - rzucił, biorąc z toaletki portfel i wkładając go do kieszeni. - Etienne, coś się stało? Powiedz mi. Postawiła kubek na stole i podeszła do niego z wyciągniętymi ramionami. - Nawet nie próbuj - prychnął w jej stronę, widząc, że chce go objąć. - Ale jesteś zdenerwowany. - Zejdź... mi... z oczu! - krzyknął, pokazując palcem w jej stronę i podkreślając każde słowo. - Pieprz się - syknęła. - Wystarczy, że ty mnie pieprzysz, i to niezbyt dobrze. A teraz zjeżdżaj. Wychodzę. Nie wrócę przed twoim wyjściem do pracy. - Zobaczysz kiedyś, Etienne Pascale - zawołała za idącym w stronę drzwi mężczyzną. - Popamiętasz mnie kiedyś. 224 Zatrzymał się nagle, odwrócił się i zmrużył oczy ze złości. Cofnęła się przestraszona, kiedy ruszył w jej stronę. - Co kiedyś zobaczę? - zapytał. Nic nie odpowiedziała. Postąpił o krok. - Czy to groźba? Tak? - Nie - zaprzeczyła przestraszona, potrząsając głową. - Znów mam ci wlać? - Nie, Etienne, proszę, nie bij mnie - piszczała, podnosząc ręce w obronnym geście. Po ostatnim biciu o mało nie straciła pracy. Skończyło się ostrzeżeniem, że jeśli jeszcze raz przyjdzie do pracy z sińcami na twarzy, zwolnią ją bez skrupułów. Szef doradził jej, by zostawiła swojego partnera. Ale nie potrafiła. Nie chciała. Etienne ją kochał. Tylko tyle potrzebowała dla siebie. - Masz szczęście, że muszę się z kimś spotkać. Bo inaczej nauczyłbym cię szacunku - powiedział rozjuszony mężczyzna. - Nic złego nie miałam na myśli, Etienne. Naprawdę. Nie mogę się opanować, kiedy jesteś taki skryty. Pascale wyszedł, trzaskając drzwiami. Zbiegł po schodach i wyszedł na ulicę. Zatrzymał się na dole, dysząc ciężko. To prawda. Bał się. Był roztrzęsiony. Nic dziwnego, po tym co przeczytał na pierwszej stronie "Times-Picayune", najbardziej popularnej gazety w Nowym Orleanie. Zajmował ją szczegółowy opis brutalnego morderstwa Renee Mercier. Nie miał wątpliwości, że to Genno ją zabił. To wariat. W pierwszym odruchu chciał zerwać z nim wszelkie kontakty. Wiedział jednak, że Genno znalazłby go szybko. Przerażała go ta myśl. Potem zastanawiał się, czy nie powiadomić anonimowo glin i powiedzieć, że Genno będzie w Cafe Pontalba o pierwszej. Tylko że Genno wiedziałby dokładnie, kto go wsypał. Nawet gdyby znalazł się za kratkami, Pascale do końca życia miałby stracha. To przerażało go jeszcze bardziej. Jego jedyną szansą było przewidywać, co Genno ma zamiar zrobić. No i musiał być dla niego miły. Zazwyczaj forsa wystarczała mu, żeby uśpić sumienie, ale tym razem wynagrodzenie nie pocieszało go nawet odrobinę. 225 Dotarł na miejsce dziesięć minut przed pierwszą. Nie widział nigdzie Genno. Dziś było tu bardziej tłoczno niż ostatnio, ale udało mu się znaleźć wolny stolik na uboczu. Usiadł, a po chwili zjawił się kelner. Zamówił lemoniadę. Wciąż nigdzie nie widział Genno. A może już był w środku i go obserwował? Pascale zrobił się nerwowy. Uświadomił sobie, że właściwie nie ma się czym martwić, ale uczucie pozostało. Kelner przyniósł lemoniadę, a potem wrócił do baru. Pascale upił łyk. Była pyszna, ale i tak nie mogła ukoić jego zmartwień. - Punktualnie. To dobrze. Pascale o mało nie upuścił szklanki ze zdenerwowania. Rozejrzał się dokoła i zobaczył Genno z tyłu za sobą. Jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć. Skąd się tam wziął? - Cholera, przestraszyłeś mnie. - Przyłożył rękę do klatki piersiowej. Serce waliło mu jak młotem. - Nie wiedziałem, że tak się mnie boisz - powiedział Genno z nieukrywanym zadowoleniem. Podszedł do stolika i usiadł naprzeciwko Pascale'a. - Przestraszyłeś mnie, ale to nie znaczy, że się ciebie boję - Pascale z trudem udawał spokój. - No dobra - mruknął Genno i podsunął mu pod nos "Times-Picayune". - Czytałeś pierwszą stronę? - Tak - odparł, nie kryjąc obrzydzenia. Genno spojrzał na nadchodzącego kelnera i wskazał dłonią szklankę Pascale'a. - Poproszę to samo. - Jak ją znalazłeś? - zapytał Pascale, kiedy kelner odszedł. - W książce telefonicznej. Była tylko jedna Renee Mercier. To proste. - Piszą, że ją torturowałeś przed śmiercią. - Musiałem się dowiedzieć, czy ona nie zna kryjówki Annie. Ale chyba Bob jej tego nie powiedział. Szkoda. To mogło jej oszczędzić niepotrzebnych cierpień. Kelner powrócił z lemoniadą. Pascale poczekał, aż znów odejdzie do baru, pochylił się do przodu i szepnął: 226 - Dobrze się bawiłeś? - Nie za bardzo - stwierdził obojętnie. - To był tylko sposób na wyciągnięcie informacji. - Jesteś najbardziej bezdusznym sukinsynem, jakiego kiedykolwiek widziałem w życiu - syknął z obrzydzeniem Pascale. - Zważywszy na towarzystwo, w jakim się zwykle obracasz, to chyba komplement. - Genno uśmiechnął się zadowolony i upił łyk lemoniady. - Och, ale dobra. Więc, co dla mnie masz? Pascale wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki zamkniętą kopertę i położył na stoliku przed Genno. - Trzy pary kluczy. Wynajęty samochód, łódka motorowa i dom na rzece. Zapłaciłem z góry za dwa miesiące. Jeśli potrzebujesz na dłużej, załatwię to od razu. - Dwa miesiące mi wystarczy. - Genno otworzył kopertę i wyrzucił z niej klucze na dłoń. - Musisz mi pokazać, gdzie jest dom i jak tam dopłynąć motorówką. Pascale skinął. - Dowiedziałem się też, kto sfotografował twoją matkę w Joliet. To prywatny detektyw. Nazywa się Derek Farlowe. Były gliniarz. Ma biuro przy ulicy Canal. Adres jest w kopercie. - Znasz go? - Słyszałem sporo o nim, ale osobiście go nie znam. - Umów mnie z nim na dziś po południu. Gdzieś w dyskretnym miejscu. - Jego też masz zamiar zabić? - zapytał przerażony Pascale. - Kiedy to się skończy, Genno? - Umów mnie z nim, Pascale. Resztę zostaw mnie. - Mam go zaprowadzić prosto w twoje łapy? Cholera, przecież on tylko zrobił twojej matce kilka zdjęć. Genno położył dłoń na ramieniu Pascale'a. - Zbezcześcił ją, robiąc te zdjęcia. - Zbezcześcił? - krzyknął zaskoczony mężczyzna. - To 227 brzmi, jakby ją zgwałcił. On tylko zrobił kilka zbliżeń, a to spora różnica. Cholera, wiesz dobrze, o co mi chodzi. - Gdybym chciał znać twoje zdanie, zapytałbym cię - skwitował Genno i poklepał leżącą przed nim gazetę. - Tu jest pięć kawałków. Są twoje. Całość. Tylko umów mnie z nim. - Myślisz, że pięć patoli uśpi moje sumienie? - zapytał Pascale. - Jak można uśpić coś, czego nie ma? Zamknij się do cholery i rób co ci każę. Jak nie, znajdę kogoś innego, kto chętnie wykona tę robotę. - Umówię cię na spotkanie - odparł Pascale z zaciśniętymi ustami. Przyciągnął do siebie gazetę, nie patrząc na stół, wyjął ukrytą w środku kopertę i wsunął ją do kieszeni. Zadzwonił jego telefon komórkowy. Odebrał pośpiesznie. Słuchał swego rozmówcy, nie spuszczając oka z Genno. - Jesteś pewien, Danny? - zapytał i słuchał dalej. - Nie, nic nie rób. Dobrze się spisałeś. - Wyłączył komórkę i w zamyśleniu obracał ją przez chwilę w dłoniach. Nikły uśmiech pojawił się na jego ustach. - To był mój informator. Od rana obserwował dom Johnsonów. Zgadnij, kto tam wrócił? - Kto? - warknął wściekły Genno, nie mając ochoty na zgadywanki. - Sarah Johnson. Jakieś pół godziny temu przyjechała tam z walizką. - Sama? - Na to wygląda. To oczywiście pułapka, i to grubymi nićmi szyta. - Może - powiedział Genno. - Chyba nie masz zamiaru próbować? - Jeśli ona jest przynętą, to ja muszę uważać na haczyk. - Jesteś świrnięty. Nawet się do niej nie zbliżysz. Złapią cię, jak tylko znajdziesz się w pobliżu domu. Musi być jakiś inny sposób. - Więc go znajdź. Za to ci płacę. - Jednym haustem 228 wypił resztę lemoniady. - Zadzwoń, jak tylko umówisz mnie z Farlowe'em. Najpierw rozprawię się z nim, a potem z Annie. - Podaj mi swój numer. - Mam komórkę Klyne'a. Znasz ten numer? - Tak. Chcesz zobaczyć samochód? Zaparkowałem w następnej uliczce. Berettę zostawiłem w schowku w samochodzie. Jest tam też tłumik i zapasowe magazynki. Wszystko jak chciałeś. - Więc chodźmy. Pascale upił jeszcze łyk lemoniady, zostawił na stole kilka monet i wyszedł z Genno na ulicę. - Dom jest pod czyjąś obserwacją. - Skąd pan wie? - zapytała Sarah, kiedy Robideaux wszedł do jej gabinetu na drugim piętrze. Siedziała tam na obrotowym krześle za biurkiem, z kubkiem gorącej kawy w dłoni. - Dziś rano stał na końcu uliczki zaparkowany samochód. W środku był jeden mężczyzna. Odjechał, kiedy nasi do niego podeszli. Niestety, zgubiliśmy go. - Wie, że jest pan tu ze mną, jak pan sądzi? - Nie widział mnie, bo okna są cały czas zasłonięte. Upewniłem się, że nikt mnie nie widział, kiedy wchodziłem tylnymi drzwiami, ale musiałby być idiotą, gdyby się nie zorientował, że to pułapka. Jeśli ten ktoś wie, że pani tu jest, to Genno też. Pytanie, czy chwyci przynętę? - A jeśli tak, to jak się zorientujemy? - Dookoła całego domu umieściłem miniaturowe kamery. Na wszystkich drzwiach mamy detektory ruchu. Jeśli ktoś podejdzie i przetnie wiązkę, tu pojawi się światełko - pokazał konsolę. - Po tych światełkach rozróżniam, który detektor zadziałał. Jest też monitor, w którym widać wszystko z uruchomionej w tym czasie kamery. To urządzenie będzie cały 229 czas przy mnie. Niech się pani nie martwi. Jest pani tu bezpieczna. - A jeśli odwróci czymś pana uwagę? - Jak już mówiłem, mogę obserwować na tej konsoli każdy ruch, a w razie czego wezwać posiłki, naciskając jeden guzik. Kilka ulic dalej mamy zaparkowany bus. W środku jest pięciu ludzi, którzy po usłyszeniu sygnału zjawią się tu natychmiast. - Jack nie wspomniał o tym busie - powiedziała zaskoczona. Sama myśl o pięciu ludziach, gotowych przyjść jej z pomocą, dodała jej otuchy. - To mój pomysł. Chciałem mieć tu ludzi, w razie gdyby Genno przypuścił atak na dom. Uzgodniłem to z szefem. Lepiej dmuchać na zimne, pani Johnson. - Może pan mi mówić po imieniu. - Wolałbym, żebyśmy zbytnio się nie spoufalali, ale dziękuję za gest. - Jak pan chce - odparła, wzruszając ramionami. Było jej wszystko jedno. Nie zależało jej na zaprzyjaźnianiu się z tym facetem. Robideaux usiadł na krześle w kącie pokoju tak, by nie spuszczać oka z konsoli. - Nie lubi mnie pani, prawda? - Nieszczególnie - przyznała szczerze. - Dlaczego? Upiła łyk kawy, zastanawiając się nad odpowiedzią. - Jest pan taki pedantyczny. Wszystko musi być zgodne z przepisami. Dla pana wszystko jest tylko białe albo czarne. Nie potrafi pan dostrzec szarości. To przerażające, zwłaszcza w takiej pracy. - Innymi słowy, nie jestem wolnym strzelcem, jak Taylor? - podsumował Robideaux, ale w jego głosie nie było niechęci. - Jesteście jak ogień i woda. Nic dziwnego, że nie możecie się dogadać. 230 - Może mi pani nie uwierzy, ale kiedyś byłem taki jak on. - Fakt, trudno w to uwierzyć - odparła, sceptycznie kręcąc głową. - Kiedyś też byłem taki niesubordynowany. Zawsze tak interpretowałem polecenia przełożonych, by pasowały do moich celów. - Uśmiechnął się do siebie. - Nigdy, co prawda, nie złamałem prawa... ale czasem tak bywało, jak w jego przypadku, że trochę je naginałem. - Więc, co spowodowało tę zmianę? - zapytała zaintrygowana, odwracając się na krześle w jego stronę. Podparła łokieć na biurku i patrzyła mu prosto w oczy. - To się stało, kiedy przydzielili mnie do sprawy Luigiego Mannetti, grubej ryby w mafii nowojorskiej. Okazał się bardzo cenny. Jego zeznania pomogły wsadzić za kratki kilku głównych mafiosów z Nowego Jorku. Dostał nową tożsamość... - urwał ze śmiechem. - Pani przecież zna procedurę. W każdym razie, przeniesiono go do Shreveport. Trzeba mu przyznać, że nie wytykał nosa i starał się siedzieć cicho. Wiedzieliśmy, że mafia go szuka, od kiedy włączyliśmy go do programu. Przedsięwzięliśmy wszystkie środki ostrożności, żeby go chronić. Nigdy by go nie znaleźli, gdyby któryś z oficerów biura szeryfa albo z wydziału narkotyków nie podrzucił im informacji, że to mnie przydzielono tę sprawę. Z Seattle przysłano płatnego zabójcę. Porwali z domu moją żonę i zadzwonili, że chcą dobić targu. Stella za Mannettiego. Kiedy dowiedział się o tym mój przełożony, odebrał mi sprawę, przynajmniej oficjalnie. Gliny zwęszyły ich kryjówkę w ciągu jednej doby. Słyszałem przez radio policyjne, które trzymałem w domu, że mają tam rzucić brygadę antyterrorystyczną. Nie chciałem, żeby moja żona znalazła się w centrum strzelaniny. Ci ludzie to zabójcy. Pojechałem więc tam, zanim dotarła antyterrorystyczna. Wszedłem do domu i zastrzeliłem jednego z porywaczy, kiedy się na mnie rzucił. W tym czasie jego kolega złapał Stellę i użył jej jako tarczy. Szarpała się, próbowała uwolnić. Do dziś nie 231 wiem, czy on to zrobił specjalnie, czy pistolet po prostu wypalił, ale padł strzał. Zmarła na miejscu. Facet wiedział, że nie ucieknie, więc sam się zabił. - Robideaux zapalił papierosa i wydmuchnął dym z głośnym chuchnięciem. - Zawieszono mnie i poddano kuracji psychiatrycznej. W tym czasie zakończono śledztwo. Stwierdzono, że to wypadek. Mnie udzielono reprymendy, ale nie oskarżono. Mannetti został przeniesiony w inne miejsce, a mnie posadzili za biurkiem. Siedzę tam do dziś. Z wyboru. - Zaciągnął się mocno papierosem, nim dodał: - To moja niesubordynacja spowodowała śmierć żony, pani Johnson. Równie dobrze mogłem sam pociągnąć za spust. Powinienem był pozwolić, by przeszkolony negocjator jakoś ją z tego wyciągnął, a może by jeszcze żyła. Nazwała mnie pani pedantem i miała pani rację. Taki właśnie jestem. Może teraz pani zrozumie dlaczego. - Przepraszam, nie wiedziałam - powiedziała łamiącym się głosem po dłuższej chwili wypełnionej nieznośną ciszą. - Skąd miała pani wiedzieć? Taylor pewnie też nie wie. Ta sprawa jest jeszcze w moich aktach, ale sam się tym raczej nie chwalę. Nie ma sensu ciągle mówić o przeszłości... zwłaszcza przy obcych. Jednak poczucie winy pozostanie we mnie na zawsze. - Chyba jest pan dla siebie zbyt surowy. - Mnie się też tak czasem zdaje. Ale kiedy odwiedzam żonę na cmentarzu Lafayette, poczucie winy wraca ze zdwojoną siłą. - Przyłożył rękę do piersi. - Siedzi właśnie tu. Na zawsze. Pierwsze krople deszczu zaczęły bębnić w parapet. Sarah pomyślała, że to chyba palec boży, bo naprawdę nie wiedziała, co ma w tej sytuacji powiedzieć i jak pocieszyć Robideaux. Wiedziała, że będzie musiał ten krzyż dźwigać przez całe życie. Nie była pozbawiona serca, tylko patrzyła na to realnie. Sam tego chciał. To oczywiste. Żadne słowa pocieszenia i tak by do niego nie dotarły. Lepiej nic nie mówić. 232 - Zawsze lubiłem deszcz - obwieścił nagle, gasząc papierosa. - Ja też - zgodziła się, wdzięczna za zmianę tematu. Potem ucichli, każde z nich zagłębione we własnych przemyśleniach. Oboje wsłuchiwali się w rytm spadających kropli. Cieszyła się, że Robideaux wie, kiedy milczeć. Derek Farlowe znał nazwisko Pascale. To były glina z Baton Rouge, który odsiedział wyrok za napaść. Teraz mieszkał w Nowym Orleanie i mówił, że pracuje jako prywatny detektyw, ale Farlowe nie słyszał, by kiedykolwiek ktoś go wynajął. Plotka głosiła, że zbliżył się do kryminalnego półświatka. Farlowe nie próbował nawet zgadywać, jak Pascale zarabia na życie. Zaintrygowało go, że chce się z nim umówić na spotkanie. Przez telefon powiedział, że chce go wynająć i dobrze zapłaci. Nic więcej. Od kiedy to prywatny detektyw wynajmuje innego prywatnego detektywa? Tak, to bardzo intrygujące. Farlowe zaproponował spotkanie u niego w biurze, ale Pascale wybrał opuszczony młyn na krańcu miasta, nad brzegiem Missisipi. Trochę to podejrzane, ale dla Farlowe'a nie stanowiło problemu, o ile oczywiście Pascale może wyłożyć na stół odpowiednią ilość zielonych. Farlowe zatrzymał się przed zardzewiałą bramą, która kiedyś otwierała się na tętniący życiem zakład. Kiedy ekolodzy oskarżyli publicznie rezydującą tu firmę o wrzucanie do rzeki toksycznych odpadów, zamknięto ją na zawsze. Pamiętał, że wtedy był to wielki skandal z pierwszych stron gazet. Jednak kiedy wysiadł z samochodu, żeby otworzyć bramę, trudno mu było uwierzyć, że ten młyn mógł kiedykolwiek być zagrożeniem dla środowiska. Teraz to był zrujnowany, obsmarowany kolorowym graffiti gmach z powybijanymi oknami. Usiadł z powrotem za kierownicą i wjechał do środka. 233 Zaparkował tuż obok skorodowanych, brudnych drzwi, które zwiesiły się na starych zawiasach. Wyłączył silnik i spojrzał na zegarek. Była trzecia pięćdziesiąt po południu. Spotkanie miało się odbyć o czwartej. Otworzył pudełko czekoladowych pączków, które stało na siedzeniu obok. Wyjął jeden i ugryzł połowę. Jeszcze nie połknął pierwszej połówki, a już wepchnął do ust drugą. Wytarł ręce, otworzył drzwi i wysiadł. Przynajmniej przestało padać. Ziemia pod stopami była jeszcze mokra. Przeciągnął się, rozglądając jednocześnie dookoła. Pascale dotychczas się nie zjawił. Nic dziwnego. Nie wyglądał na punktualnego. - Farlowe? Odwrócił się szybko i o mało nie stracił równowagi. Nawet musiał wyciągnąć w bok rękę i oprzeć się o samochód, żeby się nie przewrócić. Naprzeciwko stał starannie ogolony, dobrze ostrzyżony mężczyzna po trzydziestce. Miał zimne, kobaltowoniebieskie oczy. To nie był Pascale, którego widział kiedyś na ulicy Bourbon. - Kurwa mać! - wykrzyknął, dysząc ciężko. - O mało przez pana nie dostałem zawału. Nie można się tak skradać. Nie słyszałem, jak pan idzie. Kim pan jest? Gdzie jest Pascale? To z panem mnie umówił? - Typowy glina. Tyle pytań naraz. - Były glina - poprawił go Farlowe. - Jest jakaś różnica? - Posłuchaj pan, mam już dość tego pieprzenia. Chce mnie pan wynająć, to słucham. I muszę zobaczyć pieniądze. - Nie chcę cię wynająć. Po raz pierwszy od przyjazdu do młyna Farlowe poczuł się dziwnie. Spojrzał na schowek w swoim samochodzie. Dlaczego nie wyjął broni, nim wysiadł? Zardzewiałem, pomyślał. Za dużo spraw rozwodowych i za dużo pączków. - Tam masz gnata? - Genno skinął w stronę samochodu. - Kim jesteś? - zapytał z wahaniem Farlowe, czując, jak całe jego ciało ogarnia drżenie. Strach ściskał mu gardło. 234 - Na początku tego tygodnia zrobiłeś kilka zdjęć mojej matce. - Genno? - szepnął. - Zasłużyłeś na jeszcze jednego pączka - powiedział Genno i wyjął zza pleców berettę. Przyłożył ją do piersi Farlowe'a. Z tłumikiem broń wyglądała jeszcze groźniej. - Słuchaj, przecież jej nic nie zrobiłem - mamrotał przerażony grubas. - Nawet nie wiedziała, że ją obserwuję. Musisz mi uwierzyć. Strzeliłem kilka fotek z dalszej odległości. Nawet mnie nie spostrzegła. Do kurwy nędzy, nawet mnie nie widziała! - I za to jestem ci bardzo wdzięczny. To byłoby dla niej bardzo denerwujące, ale fakt pozostaje faktem. Zbezcześciłeś ją. Pogwałciłeś jej prawa. Naruszyłeś prawo do prywatności mojej matki. To była moja matka. - W jego oczach płonęła wściekłość. - Zastanowiłeś się chociaż, dlaczego Annie wynajęła cię do zrobienia tych zdjęć? - Co za Annie? - zapytał zdziwiony. - Annie Stratton. Osiemnaście lat temu zeznawała przeciwko mnie, a potem włączyli ją do programu ochrony świadków. Zmienili jej imię i nazwisko na Sarah Johnson. Poprzysiągłem, że ją odnajdę. I udało mi się. To dlatego kazała ci zrobić te zdjęcia... żebym się odczepił. Chciała mi zagrozić, że zemści się na mojej matce, jeśli coś się przytrafi jej rodzinie albo jej samej. W Stateville mówili, że wynajęła płatnego zabójcę. Nawet próbowałem do niego dotrzeć pierwszy, ale gdzieś się zaszył. Nieważne. To już nie stanowi problemu. Ani dla mnie, ani dla mojej matki. - Ja... nie miałem pojęcia, do czego potrzebne jej te zdjęcia - mamrotał ze strachu Farlowe. - Gdybym... gdybym wiedział... nigdy bym ich nie zrobił. Musisz mi wierzyć, Genno. - Dlaczego? Miałbyś jakieś skrupuły? - zaśmiał się chrapliwie Genno. - Przecież to było zwykłe zlecenie, prawda? 235 Farlowe cofnął się ze strachu i potknął o błotnik samochodu. Podniósł ręce do twarzy. Genno strzelił w okno samochodu. Kula przeleciała kilka centymetrów od grubasa. Genno się z nim bawił i sprawiało mu to przyjemność. Żeby wziąć pistolet, Farlowe musiałby otworzyć drzwi i schowek. Jakie miał szanse, skoro Genno już do niego mierzył? Zastrzeli go, nim zdąży otworzyć drzwi. Ale on i tak ma zamiar go zabić. Farlowe nie miał nic do stracenia. Już nie. Szybka śmierć jest lepsza od tych tortur... Powoli opuścił dłoń i chowając ją za sobą, pociągnął za guzik w drzwiach. Przygryzł język, kiedy kawałek szkła pozostałego w oknie skaleczył mu dłoń. Opuścił znów rękę i okrwawioną dłonią nacisnął klamkę. Genno wciąż mierzył do niego z beretty. Nie sposób było odczytać jakiekolwiek uczucia z jego twarzy. Na pewno wiedział, co Farlowe robi. Ten sukinsyn się dalej bawił! Farlowe otworzył drzwi i schował się za nie. W tej samej chwili zaczął nerwowo szarpać zamek schowka. Usłyszał śmiech. Genmo drwił z niego. Prowokował go. Farlowe skurczył się, czekając na kulę. Ale nic się nie stało. Otworzył schowek i zakrwawioną dłonią schwycił colta 45. Wtedy poczuł ból drążący kostkę. Noga się pod nim ugięła. Upadł plecami w błoto. Broń wyleciała mu z dłoni i spadła na siedzenie. Czuł, jak krew wypływa wartko z rany i wsiąka w skarpetkę. Mimo cierpienia próbował odzyskać colta. Sięgał po niego, kiedy Genno uderzył go z całej siły drzwiami samochodu. Farlowe ryknął z bólu, zgnieciony między drzwiami i nadwoziem. Kiedy drzwi się otworzyły, natychmiast doznał ulgi. Rwały go żebra, które najbardziej ucierpiały od uderzenia. Udało mu się jednak sięgnąć po colta. Wtedy kula przeszyła jego dłoń. Wyjąc z bólu, przycisnął ją do siebie. Genno nadepnął na strzaskaną kulą kostkę detektywa, a kiedy ten zwinął się w męczarniach, sięgnął po jego broń i odrzucił ją w stronę budynku. - Aport! - wrzasnął Genno i kopnął go prosto w żebra. Farlowe się nie ruszył. - Aport, mówię. Na kolanach. Na czterech! 236 - Pieprz się - syknął detektyw przez zaciśnięte zęby. Genno znów kopnął go w żebra. Tym razem mocniej. - Przynieś pistolet! Aport! - Nie mam zamiaru się z tobą bawić, popieprzeńcu. Chcesz mnie zabić, to dawaj. W odpowiedzi Genno przestrzelił mu drugą nogę. Tym razem wyżej. Strzelił w łydkę. - Zastrzelę cię, jak będę miał na to ochotę. A teraz zasuwaj po pistolet. - Nie! - krzyknął uparcie Farlowe. Genno zastanawiał się, gdzie umieścić następną kulę, kiedy zadzwonił jego telefon. Zaklął i uderzył Farlowe'a drzwiami. Nie zwrócił nawet uwagi na wściekłe wycie grubasa, odsunął się od samochodu i odebrał telefon. - Mówi Pascale. - Czego, kurwa, chcesz? - Mam coś, co cię zainteresuje, ale jeśli jesteś zajęty... - Mów - rzucił Genno poirytowany, nie spuszczając wzroku z Farlowe'a, który leżał teraz zwinięty obok samochodu i pojękiwał cicho. - Mówi ci coś imię Lea? Lea Johnson. - Co z nią? - Ma chłopaka. Nazywa się Jimmy Boyle. To dealer. Ma rejon niedaleko francuskiej dzielnicy. - Znasz go? - Tak, kiedyś miałem z nim do czynienia. Gamoniowaty. Myśli, że jest strasznie wielki, ale to zwykły gówniarz. Chyba do niego dzwoniła kilka dni temu. Zdaje się, że ją strasznie wkurza cała ta sytuacja. Chce wrócić do normalnego życia. Tak przynajmniej ten dupek opowiada swoim kolegom, chociaż ona uprzedzała go, że to ściśle tajne. Ale nie powiedziałem jeszcze najlepszego. Jej rodzice nie wiedzą o chłopaku. Myślą, że mała jest jeszcze dziewicą. Ten idiota chwali się tym od pewnego czasu. - Przestań być taki dowcipny. 237 - Hej, uspokój się. To przecież nie twoja córka. - Gdyby wszystko potoczyło się inaczej, może by była - odparł lekko rozmarzony Genno, a potem spochmurniał i zapytał: - Masz kogoś w pobliżu Boyle'a? - Oczywiście. - Dowiedz się o nim więcej i zadzwoń. - Dobra. Spotkałeś się z Farlowe'em? - Tak. - I? - Martw się o Boyle'a - rzucił i przerwał połączenie, a potem włożył telefon do kieszeni. Podszedł do samochodu. Farlowe powoli podniósł głowę i spojrzał na niego. Nie miał zamiaru walczyć. W jego oczach widniała jedynie rozpacz. - Mam dobre wieści - powiedział z uśmiechem zadowolenia. - Nie wiem jak ciebie, ale mnie dobre wiadomości zawsze wprowadzają w doskonały nastrój. Czuję się... wspaniale. To chyba twój szczęśliwy dzień. - Co... co masz na myśli? - Przedstawienie skończone. Pora wracać do domu. Strzelił mu w głowę, odkręcił tłumik i wsunął do kieszeni, a berettę umieścił z tyłu za paskiem od spodni. Zrobił krok przez ciało Farlowe'a i wziął sobie pączka. Ugryzł kęs, ale ponieważ nadzienie czekoladowe było dla niego za słodkie, odłożył go. Gwiżdżąc wesoło, poszedł do samochodu ukrytego z boku, niedaleko bramy. Wiedział, że samochód operacyjny z biura szeryfa musi być zaparkowany gdzieś niedaleko za domem Annie. Mieli zamiar go zwabić. To wskazywało na ich bezsilność. Sam fakt sprawiał mu ogromną satysfakcję. Cieszył się na myśl, że federalni skradają się po ciemku. Wciąż myślał, czy nie ruszyć na dom Annie. Jednak istniało wielkie prawdopodobieństwo, że gliny go złapią albo nawet zabiją. Nie miał nic przeciwko temu, pod warunkiem, że Annie zginie pierwsza. Kiedy ona umrze, jego życie i tak już nie będzie nic znaczyło. Tylko że teraz otwierała się przed nim inna możliwość, która zależała od tego, co się działo w głowie 238 córki Annie. Może jest rozczarowana zachowaniem rodziców? Czy to wystarczy, by uciec do chłopaka? Wierzył, że to możliwe. Kiedy to nastąpi, Pascale ją zgarnie, a wtedy role się odwrócą. Nie ma lepszego sposobu, by zwabić Annie, niż porwanie jej córki na przynętę. Rozdział 11 Lea od trzech miesięcy spotykała się po kryjomu z chłopakiem o imieniu Jimmy. Widywała się, nie chodziła. Czuła, że jest pewna subtelna różnica między widywaniem się a chodzeniem. Na jej prośbę nie pokazywali się publicznie. Właściwie nawet nalegała na to. Wiedziała, że jej rodzice nigdy się na to nie zgodzą. Był dealerem. Miał amfetaminę, barbiturany, kokainę i trawkę - wszystko, co w tej dziedzinie wyprodukowano. Jeśli tylko coś pojawiło się na rynku, na pewno handlował tym Jimmy Boyle. I nieźle zarabiał. Miewał kłopoty z policją, ale jak do tej pory nie został skazany. Był od niej pięć lat starszy, wysoki, przystojny i modnie ubrany. Chełpił się tym, że sam nigdy nie brał narkotyków. Widywała go już wcześniej, bo kręcił się koło jej szkoły, ale dopiero podczas swoich piętnastych urodzin po raz pierwszy z nim rozmawiała. Odkryła wtedy, że Jimmy jest nie tylko przystojny, ale naprawdę czarujący. Najbardziej jednak pociągała ją aura niebezpieczeństwa, jaka się roztaczała wokół niego. W czasie swego urodzinowego przyjęcia straciła dziewictwo i później nie mogła przestać myśleć o Jimmym. Nie łudziła się nigdy, że to odpowiedni dla niej chłopak. 240 Skądże. Miała życie przed sobą. Nie chciała odwiedzać go w więzieniu, kiedy szczęście się w końcu od niego odwróci. Kiedyś to na pewno nastąpi, i to niedługo. Teraz jednak cieszyła się dniem dzisiejszym. Ostatnio dzwoniła do niego z kryjówki, z komórki ojca. Nie powiedziała mu nic więcej, prócz tego, że jest w domu na rzece. Nie była głupia. Ale od tego czasu stosunki z rodzicami stały się nieznośne. Nie dość, że matka okłamywała ją na temat swojej przeszłości, to jeszcze okazało się, że ojciec pieprzy sekretarkę. Podwójna zdrada. Nie wiedziała, do kogo się teraz zwrócić... Tylko Jimmy mógłby ją zrozumieć. Jego rodzice się rozwiedli. Ojciec odsiadywał dożywocie za morderstwo. Matka wyszła za mąż po raz drugi. Wraz z nowym mężem zaczęła źle znosić obecność syna. Lea wiedziała, że to go zabolało. Nie powiedział jej tego nigdy wprost, ale czuła, że tak jest. Jego butne zachowanie miało po prostu ukryć żal. Kiedy zadzwoniła do niego po raz pierwszy, potrzebowała bratniej duszy, która ją wysłucha. Wypłakała do słuchawki wszystkie swoje smutki. Wtedy złość i pogarda dotyczyły tylko matki. To jej zawsze zwierzała się w dzieciństwie, tylko że to wszystko okazało się jednym wielkim oszustwem i dlatego teraz tak bardzo bolało. Jeśli zaś chodzi o ojca, nigdy nie była z nim tak blisko, jak z mamą. Potrzebowała go dopiero, kiedy matka wyjawiła im prawdę o swojej przeszłości. Lea zwróciła się wtedy do ojca. Robił, co mógł, ale niezbyt dobrze radził sobie z jej delikatnymi i zmiennymi uczuciami. Potem wybuchła bomba. Tata zdradził matkę. To był dla dziewczyny prawdziwy cios. Do tej pory bardziej logiczne wydawałoby się, gdyby mama miała romans. To ona zawsze była bardziej przebojowa. Ojciec zazwyczaj stał trochę na uboczu i nie okazywał specjalnie uczuć, choć Lea dobrze wiedziała, że kocha je obie. Najwidoczniej w ich małżeństwie coś się popsuło, skoro zwrócił się do innej kobiety. Potem, kiedy jakoś poukładała sobie to wszystko w głowie, matka obwieściła, że przeprowadza się z powrotem do domu 241 i znów wystawia się na przynętę. Ojciec starał się ją od tego odwieść. Lea próbowała przemówić jej do rozsądku, ale matka była nieustępliwa. Twierdziła, że musi coś zrobić, nim Genno ponownie uderzy. Lea zabarykadowała się w swoim pokoju. To było jej schronienie. Płakała z wściekłości, strachu i bezsilności. Gdyby coś się stało matce... Strach zmienił się w złość. Była wściekła na matkę, że sprawiła jej tyle bólu, na Jacka Taylora za to, co przytrafiło się jej rodzinie, na siebie, że tak to wszystko przeżywa... Musiała od nich uciec. Musiała się uspokoić. Dlatego postanowiła znów zadzwonić do swojego chłopaka. Wiedziała, że nie może użyć żadnego z telefonów domowych, więc poczekała, aż ojciec zejdzie na dół, i wśliznęła się do sypialni rodziców. Telefon leżał przy łóżku. Zastanawiała się, czy wziąć go do swojego pokoju, ale gdyby tata wrócił, z pewnością zauważyłby jego brak. Postanowiła zostać w sypialni i kiedy ktoś wejdzie, wyłączyć telefon i udawać, że szuka taty. Na pewno jej uwierzą. Zwłaszcza tata. Jest taki łatwowierny. Zawsze potrafiła go skołować. Bycie ukochaną córeczką tatusia ma swoje dobre strony... Wyjrzała na korytarz. Nikogo nie było. Zamknęła drzwi, usiadła na brzegu łóżka i wystukała numer komórki Boyle'a. - Tak - usłyszała głos. - Cześć, Jimmy, co słychać? - powiedziała z uśmiechem. - Kto to? - Lea. - Posmutniała. - Dzwonię nie w porę? - Ty nie możesz dzwonić nie w porę, kotku. Jak tam w domku na rzece? - Przeprowadziliśmy się. Jesteśmy w... - urwała i zdała sobie sprawę, że uśmiecha się głupkowato. - Lepiej, żebym ci tego nie mówiła. - Nie ma problemu. Rozumiem. Dlaczego się przeprowadziliście? - Nastąpiła niezręczna chwila ciszy. - To też ściśle tajne? - Genno uciekł z więzienia. Jest w Nowym Orleanie. 242 - Słyszałem w wiadomościach, że nawiał, ale nie wiedziałem, że już jest u nas. - Tak mówił zastępca szeryfa - odparła. - To dlatego was przenieśli? - Nie, mają jakieś problemy w wydziale. Podobno kilku ich ludzi działa na dwie strony. Przenieśli nas, bo szefunio nie ufa już nawet własnym ludziom. Boyle zagwizdał cicho. - Niech to szlag. I oni mają cię ochraniać? Ja bym sobie z tym lepiej poradził. Mogę cię schować tak, że ten pieprzony psychol nigdy cię nie znajdzie. Przysięgam. - To kusząca propozycja, zwłaszcza teraz, kiedy się tak porobiło. Moja matka wróciła do domu. Mają nadzieję, że Genno się o tym dowie i spróbuje ją dorwać. Za to ojciec... powiedzmy, że w tej chwili się do siebie nie odzywamy. Jestem na nich oboje wkurzona. Czuję się tu jak więzień. To wszystko mnie przytłacza. Duszę się. - Mówiłem ci, kotku, że przygarnę cię, jeśli chcesz stamtąd spadać. - Szukaliby mnie wszyscy gliniarze w mieście, gdybym się urwała. Nie chcę podpaść. - Nie znajdą cię, gwarantuję. - No dobra - powiedziała po chwili wahania. - Jak ominiesz ochroniarzy? - Zostaw to mnie. Zadzwonię później. - Nie mogę się doczekać, kotku. Rozłączył się. Położyła telefon na nocnym stoliku i wróciła do swojego pokoju. - Jakieś problemy? Boyle potrząsnął głową, wkładając telefon do wewnętrznej kieszeni marynarki. Dwaj siedzący naprzeciwko niego mężczyźni w loży restauracji na ulicy Bourbon byli Peruwiańczykami. Tylko jeden z nich mówił po angielsku, więc musiał 243 wszystko tłumaczyć koledze. Obaj byli związani z peruwiańską mafią narkotykową. Ich szefowie, choć nie radzili sobie zbyt dobrze z konkurencją bogatszych karteli kolumbijskich, ciągle próbowali znaleźć nowych dealerów, którzy chcieliby rozprowadzać ich towar w Ameryce. Od dwóch miesięcy trwały negocjacje z Boyle'em. W końcu, dziś podczas lunchu, obie strony ustaliły wstępne porozumienie. Boyle wpadł w euforię. Wreszcie wejdzie w szeregi wielkich handlarzy. Był pewien, że mu się uda... - Nie ma żadnego problemu - powiedział do siebie Jimmy, przerywając ciszę. - Twoja dziewczyna? - Jej się tak wydaje. Dla mnie to dupa jak każda inna. Ale chyba ją poważnie popieprzyło. Niepotrzebne mi teraz to gówno. - Jakie gówno? Boyle wyjaśnił im sytuację tak, jak sam ją rozumiał. Jego goście zaczęli pokrzykiwać do siebie mocno poruszeni, kiedy wspomniał o federalnych. - Hej, to żaden problem - zapewnił ich szybko. - Ona nic o mnie nie powiedziała rodzicom. Mała suka, myśli, że nie jestem dla niej dość dobry. Gdyby federalni o mnie wiedzieli, już by mnie przesłuchali. Panowie, naprawdę nie ma się czym martwić. - Więc po co się zgodziłeś z nią spotkać? - Bo gdybym się nie zgodził, ta głupia by ciągle do mnie wydzwaniała, a to mogłoby stać się kłopotliwe. - Boyle zapalił papierosa, wydmuchnął dym i rozejrzał się po pomieszczeniu. Potem spojrzał znów na siedzących naprzeciw mężczyzn i uśmiechnął się spokojnie. - Co byście powiedzieli na gest dobrej woli z mojej strony, żeby uczcić nasze przymierze? - Mów. - Dam wam tę dziewczynę. Ma piętnaście lat, świetne ciało. Przeszła dopiero przez jednego właściciela. Kiedy z nią skończycie... - przejechał palcem po gardle. - Odlatujecie 244 rano do Limy. Nie wracacie tu. Ale jeśli nie jesteście zainteresowani, zabiję ją sam. Co wy na to? Dwaj Peruwiańczycy rozmawiali między sobą przez dłuższą chwilę. Potem tłumacz dopił resztkę kawy i zwrócił się do Boyle'a: - Doceniamy propozycję, ale mamy jeszcze dziś interesy do załatwienia. - Mówiliście, że będę waszym jedynym dystrybutorem w Nowym Orleanie - powiedział podejrzliwie Boyle. - Na razie tak. - Co to ma znaczyć? - zapytał, gasząc papierosa. - Musimy się zabezpieczyć w razie problemów. Gdyby tobie coś się stało. Nie możemy przerwać dystrybucji. Nazwijmy to planem "B". W tym biznesie nigdy nic nie wiadomo. - Mówiłem wam już, że dziewczyna to nie problem. O to wam chodzi? Sądzicie, że stanowię dla was jakieś zagrożenie? - Gdybyśmy tak myśleli, nie rozmawialibyśmy z tobą. A teraz musimy cię przeprosić, mamy inne spotkanie. Dziękujemy za lunch. Był wyśmienity. Boyle podał obu mężczyznom rękę, zapalił następnego papierosa i patrzył, jak opuszczają restaurację. Wiedział, co im chodziło po głowie - że nie potrafi sobie poradzić z własnymi sprawami. Inaczej nie mówiliby mu o innym spotkaniu. Wcześniej nie wspomnieli o tym nawet słowem. A może zbyt chętnie zaproponował im dziewczynę? O to chodzi? Może myśleli, że oczekuje od nich wykonania mokrej roboty? Nie miał takich zamiarów. Chciał ją podarować ze szczerego serca. Zdaje się, że źle go zrozumieli... Skoczył na równe nogi, pośpieszył do wyjścia i rozejrzał się dookoła. Peruwiańczyków już nie było. Zaklął z wściekłości i rzucił papierosa na ziemię. Ta mała suka i jej pieprzone problemy! Dlaczego nie zadzwoniła dziesięć minut później! Do tego czasu miałby umowę jak w banku. Teraz znów nic nie wiadomo. Może tylko czekać... - Przepraszam... 245 - Co? - krzyknął do kelnera, który trzymał przed sobą zawinięty w serwetkę rachunek. - Ma pan zamiar to uregulować? - A mam, kurwa, jakieś wyjście? - ryknął z goryczą, wyjął kartę kredytową z portfela i położył ją na talerzu. Meta była doskonała. Drewniana, skromna chata, wzniesiona nad wodą na brzegu rzeki Bois Picquant, ukryta przed wzrokiem wścibskich za rzędem cyprysów, obrośniętych srebrnym mchem, zwanym przez miejscowych "brodąducha". Niedaleko rzeka wpadała do kanału Louisiana Cypress Lumber, a potem do jeziora Cataouatche. Tak powiedział mu Pascale. Z domu Genno nie widział jeziora, co nawet mu odpowiadało. Im bardziej był ukryty przed ludzkim wzrokiem, tym lepiej dla niego. Cała okolica była zatopiona w niesamowitej ciszy, od czasu do czasu przerywanej nawoływaniem ibisów albo krzykami obronnymi czapli, których żerowiska znajdowały się w pobliskich bagnach, niewidocznych z powodu gęstej ściany cyprysów. Takiego spokoju Genno nie zaznał jeszcze nigdy. Czuł się przez to niepewnie. Przez osiemnaście lat spędzonych w Stateville nigdy nie doświadczył takiej ciszy. Nawet w nocy w więzieniu zawsze był jakiś hałas, szept, krzyk, wołanie. Te dźwięki dawały mu poczucie bezpieczeństwa. Teraz przeniósł się do innego świata, dzikiego, nieodgadnionego, niebezpiecznego. Wiedział, że po pewnym czasie przyzwyczai się do tej ciszy. Po pewnym czasie. Najważniejsze, że był tu sam. Wyjął z lodówki piwo, które wcześniej kupił, i wyszedł na ganek. Usiadł na drewnianym krześle. Otworzył puszkę piwa i upił spory łyk. Rozejrzał się dokoła. Na brzegu rzeki niedaleko domku był drewniany pomost. Na wodzie bujał się gumowy ponton z doczepionym z tyłu motorem. Pascale zapewniał go, że łatwiej nim kierować niż motorówką. No i oczywiście był 246 tańszy. Genno wierzył mu na słowo. Z łatwością opanował sterowanie pontonem, kiedy płynęli do domku. Upił łyk piwa z puszki i otarł ręką twarz. Jeszcze nie przystosował się do upałów. Według prognoz było ponad trzydzieści stopni. Upał trochę go drażnił, ale miał teraz ważniejsze rzeczy na głowie. Przymierzał się właśnie do wykurzenia Annie z domu. Chciał podpalić dom sąsiadów. Musieliby ją wtedy ewakuować. Nawet przy licznej eskorcie w końcu miałby ją na muszce i oddałby strzał z dalszej odległości. Odsunął jednak od siebie ten pomysł, kiedy usłyszał o rosnącym niezadowoleniu córki Annie. Jest szansa, że Lea spróbuje spotkać się z Boyle'em, i to niedługo. Nie śpieszył się z zemstą na Annie. Po tylu latach czekania kilka dni nie miało już znaczenia. Nagroda za zwłokę była kusząca. Najpierw Lea, potem Annie. Uśmiechnął się do siebie. Gdyby udało mu się porwać córkę, byłaby zdana na jego łaskę. Nie zrobiłby nic, co mogłoby zagrozić życiu dziecka. Mógłby nawet ją zwabić do tego domku. Miałby wtedy matkę i córkę. Którą zabić najpierw? Ale trudny wybór! Najpierw córka. Tak, koniecznie. Chciał zobaczyć wyraz twarzy Annie, kiedy poderżnie gardło jej córeczce. To zniszczyłoby ją zupełnie. Może nawet puściłby ją wolno, żeby żyła z poczuciem winy do końca swoich dni. Kusząca myśl. Nie. Annie musi umrzeć. Nie mógł się cofnąć. Ale nie musi jej zabić natychmiast, jak skończy z córką. Pozwoli jej popatrzeć, jak umiera, posiedzieć obok ciała i pomyśleć o zdradzie, która kosztowała go osiemnaście lat życia. Pozwoli jej zastanowić się, czy wydając go policji osiemnaście lat temu, nie stała się bezpośrednią przyczyną śmierci własnej córki. Powinna umrzeć z tą myślą. Podniósł puszkę piwa w geście toastu. - Za Annie. Już niedługo będziemy razem. Ale tym razem... na zawsze. - Dzisiaj? - Jasne, kotku. O której? 247 Lea znów zakradła się do sypialni rodziców, kiedy ojciec poszedł do łazienki wziąć prysznic. Szum wody na pewno zagłuszał jej głos. Postanowiła skończyć rozmowę, gdy przestanie lecieć woda, a potem cicho wyjść z sypialni. Znów siedziała na brzegu łóżka. - Tata zawsze do mnie zagląda, zanim sam się położy. Mogę wyjść dopiero potem. Może o jedenastej, może o dwunastej. Nie wiem. Zaczekasz na mnie, Jimmy? - Zadzwoń, jak będziesz gotowa, kotku. Gdzie mam cię odebrać? - Nie spod domu. Zadzwonię do ciebie z budki, kiedy już będę na zewnątrz - powiedziała i zerknęła w stronę łazienki. - Dzięki, Jimmy. - Nie ma sprawy, kotku. Zabawimy się dzisiaj. - Obiecujesz? - zapytała zalotnie. - Jasne - usłyszała odpowiedź. - Nie mogę się doczekać - mruczała. - Trzeba cierpliwie czekać na to co dobre. Pogadamy później - powiedział i wyłączył się. Lea odłożyła telefon na stolik przy łóżku i wstała. W lustrze zauważyła uśmiech na swojej twarzy. Była pewna, że wymknie się z domu niezauważona. Z tą myślą opuściła sypialnię i zeszła na dół do kuchni. Nagle poczuła głód. Była bardzo głodna. - Co słychać? - zapytał Taylor, wchodząc tylnymi drzwiami do kuchni, gdzie siedzieli Sarah i Robideaux. Okna wciąż były zasłonięte, a na stole leżała konsola. Chwilowo nie działała, by mógł spokojnie wejść do domu. - Cisza - odparła Sarah. - Trzymacie się? - skierował pytanie do Robideaux. - Gdyby Genno wrzucił teraz granat, nie mielibyście czasu na ucieczkę. - Zeszliśmy na dół po twoim telefonie. Nie martw się. 248 Znam przepisy - powiedział Robideaux i dopił kawę. Odsunął krzesło, ziewnął i wstał. - Zostawiam panią, pani Johnson, w niezwykle kompetentnych rękach Taylora - zwrócił się do Sarah, a potem włożył marynarkę i ruszył w stronę drzwi. - Do zobaczenia jutro rano o dziewiątej. Taylor poczekał, aż Robideaux wyjdzie, zamknął drzwi i uruchomił konsolę. - Ciągle jeszcze zwraca się do ciebie pani Johnson? Nie potrafi się wyluzować. - Taki już jest - odparła, nie wspominając o śmierci żony Robideaux. Gdyby chciał mu o tym powiedzieć, sam by to zrobił. - Poza tym, nie jest taki straszny. Trzeba go trochę poznać. - Chyba się zbliżyliście. - Taylor uśmiechnął się. - Tak - odparła i wskazała ekspres do kawy. - Napijesz się? Świeżo parzona. - Jasne. - Kubki są za tobą w szafce, a mleko w lodówce. Cukier stoi na stole. Zrób sobie. - Zauważyła wahanie Taylora. - Och przepraszam. Spodziewałeś się, że ja ci zrobię? Taylor wyczuł sarkazm w jej głosie. Wziął kubek z kredensu i spojrzał na Sarah z uśmiechem. - Zupełnie jak Chrissie. Chcesz czegoś, to sam sobie weź. - Chrissie? - zapytała zaskoczona. - Moja żona - wyjaśnił, dolewając mleko do kawy. Odstawił karton do lodówki. - Chodźmy stąd, najlepiej na górę. - Tam spędziliśmy z Robideaux większość czasu. Siedzieliśmy w gabinecie. - Sarah dolała sobie kawy i poprowadziła go na górę. Usiadła za biurkiem. - Opowiedz mi o swojej żonie. Upił łyk kawy, namyślając się, co powiedzieć. - Co chciałabyś wiedzieć? Jest prawnikiem w Waszyngtonie. Jesteśmy małżeństwem od pięciu lat. Nie mamy dzieci. 249 - Masz jej zdjęcie? - Nie! - rzucił podniesionym głosem i spojrzał skruszony. - Nie chciałem na ciebie krzyknąć. Tylko że... cóż, nie jesteśmy już razem. Właściwie jesteśmy w separacji. - Przykro mi. - To się zdarza - odparł zamyślony. • - Wiem dobrze. - Ty i Bob macie przynajmniej córkę. To powód, żeby zostać razem. Czasem mi się wydaje, że ja i Chrissie jesteśmy razem tylko dla urzędu skarbowego. - Uśmiechnął się. - Małżeństwa wciąż mają ulgi podatkowe. - To dość cyniczne, nie sądzisz? - Oboje jesteśmy dość cyniczni. Może to nas w sobie nawzajem pociągało na początku. - Pochylił się do przodu i utkwił w niej wzrok. - Sądzisz, że możesz jeszcze uratować swoje małżeństwo? - Naprawdę nie wiem, czy nam się jeszcze ułoży. Bardzo się od siebie oddaliliśmy. Oboje ucierpieliśmy. - A Lea znalazła się w samym środku tej burzy - przypomniał Taylor. - To mnie najbardziej boli. Sam powiedziałeś, że dziecko jest dobrym powodem, by zostać razem, ale jeśli nie uda nam się dogadać, ona ucierpi na tym najbardziej. Co to za życie ze skłóconymi rodzicami? - A jeśli Bob zdecyduje się na separację? Lea i tak ucierpi. Będziecie o nią toczyć wojnę. - Ja na pewno jej tego nie zrobię - powiedziała szybko Sarah. - Więc odstąpisz mu prawo opieki nad małą, jeśli się rozejdziecie? - Nie - odparła niepewnie. - On na pewno myśli tak samo. Wtedy wkroczą prawnicy. To zabójcy charakterów. Będzie z tego wojna. Cokolwiek się wydarzy, zawsze najbardziej ucierpi Lea. Miałem już doczynienia z tego typu sprawami w programie. Wiem, jak to jest. 250 - Minąłeś się z powołaniem. Powinieneś być psychoterapeutą - stwierdziła z odrobiną niechęci w głosie. - Jestem. W tym zawodzie trzeba trochę nim być. - Wierzę. Pamiętam, jak się bałam, kiedy włączyli mnie do programu. Nowa tożsamość. Nowe życie. Miałam dziewiętnaście lat. To ciężka decyzja dla dziewczyny w tym wieku, zwłaszcza z mojego środowiska. Ale Ted Lomax był świetny. Nie mogłabym sobie życzyć lepszego opiekuna. Wydawało mi się, że rozumie, przez co przechodzę. - Sarah dopiła kawę i odstawiła kubek. Potem spojrzała na Taylora. - A przynajmniej tak mi się wtedy wydawało. Teraz się okazało, że Lomax brał w łapę. W każdym razie, mnie udało mu się oszukać. - Toczyło się śledztwo w jego sprawie, ale nic nie zostało udowodnione. - Nie ma dymu bez ognia. - Tylko że tu nawet nie było dymu. Jak już ci wcześniej wspomniałem, nie było żadnych śladów, świadczących o jego zdradzie. - Więc dlaczego go zamordowano, a akta skradziono? Ten kto go zabił musiał wiedzieć o aktach. Jak inaczej mógł się dowiedzieć... jeśli nie od Lomaxa? - Ty chyba też minęłaś się z powołaniem... detektywa. Zgadzam się z tobą, choć to nic nie znaczy. Chyba łapówki. Ale nie mogę tego udowodnić. Jeśli mam być szczery, wątpię, by kiedykolwiek to się udało. Wydaje mi się, że to Klyne go zabił i zabrał akta, bo interesowały go twoje dane. Teraz, kiedy Klyne nie żyje... śledztwo utkwiło w martwym punkcie. - Jeśli Klyne zabił Lomaxa, możliwe, że Frankie wie coś, co pomogłoby w śledztwie. - To całkiem możliwe - zgodził się. - Ale? - dodała po chwili ciszy. - Po co Genno miałby pomagać nam w śledztwie? Oczywiście, jeśli weźmiemy go żywcem. Wydaje mi się, że on się nie podda bez walki. W końcu nie ma nic do stracenia. 251 - W tych aktach może być coś, co świadczyłoby o winie Lomaxa. - Oczywiście, jeśli Genno ma dyskietkę. Jemu one były potrzebne tylko po to, żeby zlokalizować ciebie. Po co mu inne akta? - Mógłby je sprzedać. Na pewno jest na nie zapotrzebowanie. - I to spore. To dlatego próbujemy je odzyskać. Ale Genno nie obchodzą pieniądze. On chce się tylko zemścić. Nawet nie próbuje zacierać śladów od swojej ucieczki ze Stateville. - Więc akta mogły gdzieś przepaść po śmierci Klyne'a? - Możliwe. - Czy w tej sytuacji biuro szeryfa będzie próbowało przerzucić gdzieś wszystkich ludzi, których dane były w aktach Lomaxa? - zapytała. - Nasi ludzie już to robią. Ale jak sama wiesz, to zabiera trochę czasu. Najbardziej martwi mnie fakt, że na dyskietce mogą być inne dane. Nazwiska rodziny i przyjaciół. Kontakty, informatorzy. Jeśli to wpadnie w niewłaściwe ręce, oni pójdą na pierwszy ogień. Nie mamy tylu ludzi, żeby chronić osoby niezwiązane bezpośrednio ze sprawą. Nawet nie chcę myśleć, co by się działo, gdybyśmy mieli ich wszystkich przenieść. Szczerze mówiąc, wątpię, by to się udało. Nie przy naszym małym budżecie. - Więc oni teraz nawet nie są chronieni? - Nie, chyba nie. Przynajmniej tak było przed moim wyjazdem z Waszyngtonu. Ale nie jestem w tej chwili na bieżąco. Może to się zmieniło, od kiedy Genno jest na wolności. Mimo wszystko, wątpię. Nie mamy tylu ludzi. - Zauważył, że przykryła usta dłonią, by ukryć ziewanie. - Kiedy ty właściwie ostatnio spałaś? - Kilka godzin rano w domu szeryfa. - Jesteś zmęczona. Idź spać. Odpocznij. Potrzebujesz snu. Spojrzała na zegarek. - Jest dopiero wpół do dziesiątej. 252 - Musisz spać, kiedy się da. Ja przespałem dziś sześć godzin i dobrze mi to zrobiło. Może we własnym łóżku wreszcie się wyśpisz. Wstała, przeciągnęła się i ziewnęła, nie zakrywając ust. - Chyba warto spróbować. Wiesz, gdzie jest kawa... - Poradzę sobie w kuchni - przerwał jej z uśmiechem. - Idź już spać. Mam nadzieję, że zobaczymy się dopiero rano. - A ja będę wesolutka i wyspana? - Może trochę mniej cyniczna. Uśmiechnęła się zawstydzona, podeszła do drzwi i spojrzała na niego. - Dobranoc, Jack. Podniósł rękę na pożegnanie. Poczekał, aż Sarah zamknie za sobą drzwi, i podszedł do okna. Odsunął lekko zasłonę i spojrzał na ogród. Trawnik oświetlały lampy. Nic się nie poruszało. Zaciągnął zasłonę i usiadł na obrotowym krześle, opuszczonym przed chwilą przez Sarah. Komputer, klawiatura i drukarka stały na biurku osłonięte pokrowcami. Przejrzał bezwiednie stojące obok dyskietki. Wszystkie były opisane tym samym charakterem pisma. Małe, okrągłe litery, kobiece pismo. Odsunął pudełko z dyskietkami i wyjął z kieszeni telefon komórkowy. Zadzwonił do swojego partnera z Waszyngtonu. Keith Yallow odebrał natychmiast. - Hej, co słychać? - Kurde, Jack, czekałem na twój telefon. Co tam się do diabła dzieje? - Sporo. Na pewno słyszałeś. - Chodzi ci o Genno? - zapytał Yallow. - A o kogo? Miałeś jakieś problemy z Sheppardem, kiedy go zwinąłeś? - Oprócz tego, że był strasznie wkurzony, że go aresztowałem bez powodu? Jak długo mam go jeszcze trzymać? - Dlatego dzwonię. Już nie musisz go przetrzymywać, skoro Genno jest na wolności. - Co mam robić? 253 Taylor pochylił się i przejechał palcem po brzegu kubka, z którego piła Sarah. - Zabij go - powiedział powoli, spokojnie, bez emocji. - Niech to wygląda jak robota fachowca. Kto wie, może nawet zwalą to na Genno. - Po drugiej stronie zapadła cisza. - Keith? - Nikt nie odpowiedział. - Keith, jesteś tam? - powtórzył z naciskiem. - Jestem. - To jedyny sposób. Wiesz to równie dobrze jak ja. Jeśli masz lepszy pomysł, to słucham. - Nie, nie mam - odparł Yallow. Był podenerwowany, niepewny. - Zrobię, co trzeba. - Niedługo się odezwę - powiedział, a po chwili dodał: - Keith, nie martw się, wszystko będzie dobrze. - Nie traktuj mnie jak smarkacza. Zostaw to dla tych ciołków z programu. Oni to lubią. - Wyłączył się. Taylor włożył telefon do kieszeni i wstał. Wziął konsolę i poszedł do kuchni nalać sobie kawy. Miał przeczucie, że to będzie ciężka noc... Godzinę temu ojciec wszedł do sypialni i szepnął: - Śpij dobrze, słonko. Pocałował ją w czoło, a potem wyszedł, zamykając cicho drzwi. Robił to co noc, zanim się położył. Najczęściej już spała. Czasem jeszcze nie zdążyła zasnąć, ale udawała, że śpi. Tej nocy też udawała, leżąc ubrana pod kołdrą. Nie miała tylko butów. Teraz szybko wsunęła tenisówki i spojrzała na zegarek przy łóżku. 12.23. Czas się ruszyć. Wstała i nie włączając światła, podeszła bezgłośnie do drzwi. Otworzyła je i wyjrzała na korytarz. Pusto. Drzwi do sypialni ojca były zamknięte. Wiedziała, że ojciec zasypia, jak tylko przyłoży głowę do poduszki, i śpi twardo, rzadko budząc się w nocy. Zawsze mu tego zazdrościła. Ona bezsenność miała po matce. Obie spały bardzo czujnie, a zasypiały 254 dopiero godzinę po pójściu do łóżka. Zamknęła drzwi i podeszła do okna. Wyjrzała na ulicę. Nikogo tam nie było widać, przynajmniej z miejsca, gdzie stała. Otworzyła okno, odsunęła zasłonę i wychyliła się. Poczuła na szyi lekki wiatr. Zawahała się przed zejściem na płaski dach dobudowanego do domu garażu. Czy dobrze robi? Po raz pierwszy, od kiedy postanowiła uciec, zastanawiała się, czy powinna to zrobić. Przedtem pochłaniała ją tylko jedna myśl, że powinna uciec od rodziców, bo ją oboje zdradzili. Musiała przyznać, że wciąż się tak czuła. Ale czy to było jakieś wyjście? Przynajmniej będą się wspólnie martwić, kiedy rano odkryją, że jej nie ma. Policja zarządzi poszukiwanie na wielką skalę. Tego właśnie chciała? Tak, jeśli to zmusi matkę do powrotu do kryjówki. Tak, jeśli to sprawi, że rodzice zrozumieją, ile sprawili jej bólu swoimi kłamstwami. Tak, jeśli to zmusi rodziców do większej odpowiedzialności za swoje czyny. Tak, tego właśnie chciała. Potem, po południu... a może w nocy... zadzwoni i powie im, że jest bezpieczna. Może nawet zgodzi się wrócić do domu. Wszystko zależy od tego, jak się zachowają. Ostrożnie wyszła na dach i zamknęła okno. Zrobiła dwa kroki i kucnęła, by się rozejrzeć. Ani śladu ochroniarzy z innego stanu, których tu sprowadzili do pilnowania. Nic dziwnego. Prawie nie wychodzili na zewnątrz. Mieli rozkaz pozostać w domu i nie pokazywać się sąsiadom. Wszystko miało wyglądać zwyczajnie. Tak powiedział jej rodzicom Taylor. Nie lubiła go. Był taki przymilny, ale nie wierzyła mu. Miała wrażenie, że ojciec czuje to samo. Co się zaś tyczy matki... ona chyba lubiła z nim przebywać. Pewnie przy nim czuje się bezpiecznie, pomyślała z żalem Lea. Podeszła do krawędzi dachu, spuściła w dół nogę i wymacała rynnę. Spojrzała na zamknięte okno. Ostatnia szansa, żeby zmienić zdanie. Nie, postanowiła to jednak zrobić. Objęła rurę nogami, zsunęła się z dachu. Przytuliła się do zimnego metalu rynny, a potem powoli, niezwykle ostrożnie opuściła się na ziemię. Trwało 255 to wieczność i serce waliło jej jak młotem, kiedy zatrzymała się w cieniu garażu, ciężko łapiąc oddech. Po raz pierwszy robiła coś podobnego. Gdy wcześniej spotykała się po kryjomu z Jimmym, kazała przyjaciółce kłamać, że razem się uczą... u niej albo w bibliotece. Rodzice nigdy tego nie sprawdzali. Za bardzo byli zajęci sobą. Wiedziała, że teraz wszystko się zmieni. Nie martwiło ją nawet, że po tym wszystkim już pewnie nigdy nie zobaczy się z Jimmym. I tak już pora to zakończyć. To było tylko nowe doświadczenie. Na szczęście całkiem przyjemne... Wróciła do chwili obecnej i zła sama na siebie, że się zamyśliła, wyszła z cienia i spojrzała w stronę domu. Zasłony były zaciągnięte we wszystkich oknach. Światło na ganku wyłączono. Pośpiesznie zbiegła do bramy i skrzywiła się, kiedy zaskrzypiała podczas otwierania. Obejrzała się nerwowo za siebie. Nic. Wyszła i już chciała zamknąć za sobą bramę, kiedy doszła do wniosku, że lepiej nie skrzypieć nią drugi raz. Lepiej nie kusić losu, pomyślała. Odwróciła się od domu i stanęła w światłach przejeżdżającego samochodu. W pierwszym odruchu chciała wbiec za bramę, ale udało jej się opanować i stała spokojnie, póki nie odjechał. Potem, nie oglądając się za siebie, pobiegła na drugą stronę ulicy, gdzie przystanęła, by złapać oddech. Musiała znaleźć budkę telefoniczną i zadzwonić do Jimmy'ego. Nie znała tego osiedla. W którą stronę, w prawo, czy w lewo? A może prosto? Postanowiła iść wzdłuż drogi, mając nadzieję niedługo znaleźć budkę. Kilka domów dalej czekał na nią upragniony telefon. Wykręciła numer. Jimmy kazał jej zostać tam, gdzie była. Już do niej jechał. - Obudziłem cię? - A obchodzi cię to? - odparł ponuro. Siedział na ganku od kilku godzin i słuchał dźwięków dobiegających znad rzeki. W końcu przyzwyczaił się do tej niezwykłej ciszy. Telefon 256 przerwał jego rozmyślania. - Mam nadzieję, że to ważne, Pascale. Co dla mnie masz? - Wystarczy Lea Johnson? Genno do tej pory siedział przechylony do tyłu z krzesłem opartym o ścianę. Teraz wyprostował się, uderzając nogami krzesła o podłogę ganku. - Gdzie? - Jeszcze jej nie mam u siebie, ale Boyle przed chwilą zabrał ją z budki telefonicznej w dzielnicy Metairie. Mój człowiek siedzi im na ogonie. Mam mu kazać porwać dziewczynę, nim dojadą na miejsce? - Nie! - rzucił Genno i na chwilę jego uwagę odwrócił plusk wody niedaleko pomostu. Włączył latarkę i poświecił w to miejsce. Zobaczył tylko kółka na wodzie, które rozchodziły się promieniście. - Genno, jesteś tam jeszcze? - zapytał Pascale. - Tak, jestem. - Wyłączył latarkę. - Każ mu ich śledzić aż do celu i niech tam zostanie, póki my go nie zmienimy. - Tak myślałem. Kazałem mu tak zrobić. Już jestem w drodze po ciebie. Dojedziesz do tego miejsca, gdzie cię podrzuciłem? Nauczyłeś się już obsługiwać ponton? - Tym się nie martw. Przyjedź po mnie. - Co zrobisz z Boyle'em? - zapytał Pascale. Nie usłyszał odpowiedzi. - Też go zabijesz, tak? - Też? - powiedział Genno i wyłączył telefon. Wszedł do domku, żeby się przygotować. - Gdzie jedziemy? - Do Westwego - odparł Boyle, nie odrywając wzroku od drogi. - Nasza pierwsza kryjówka była na rzece Bayou. To niedaleko Westwego, prawda? - zapytała Lea. - Tak, niedaleko. - Co jest w Westwego? - zapytała znów. 257 - Las tuż nad rzeką. Jest tam domek. Od lat nikt w nim nie mieszkał. Doskonale nadaje się na kryjówkę. Chcesz zniknąć na jakiś czas, prawda? Skinęła głową. - Zostaniesz tam ze mną? - Dziś w nocy tak, ale rano muszę jechać w interesach. - Skąd znasz ten domek? - Urodziłem się w Westwego. Kiedyś bawiłem się w tych lasach. - Nie wiedziałam, że się tam urodziłeś. - To nic specjalnego. Taka mała dziura, dobre miejsce tylko dla wędkarzy. Nie mogłem się doczekać, kiedy się stamtąd wyrwę. Oboje zamilkli. Dopiero kiedy skręcił z asfaltu na drogę gruntową, wiodącą do lasu, Boyle powiedział: - Domek jest kilkaset metrów stąd. - Włączył długie światła i ostrożnie pokonywał nierówną drogę, aż dojechał na miejsce. Dom był częściowo ukryty za drzewami i gęstymi krzewami. Jimmy wyłączył silnik i wyjął z torby na tylnym siedzeniu latarkę. Potem wysiadł i poświecił na samochód. - Chodź, Lea! - zawołał szorstko w jej stronę. Wysiadła i rozejrzała się dokoła, zamykając drzwi samochodu. Wokół roztaczała się niebezpieczna, ciemna pustka. - O co chodzi? - zapytał, zauważywszy przestrach w jej oczach, i spojrzał w tym samym kierunku, co dziewczyna. - Lea, o co chodzi? - Wydawało mi się, że coś widziałam - odparła, wypatrując czegoś w oddali. - Co? - Jakieś światło, może to samochód. Nie wiem. Boyle poświecił latarką przed siebie. Droga była pusta. Jedyne dźwięki dochodziły znad rzeki. - Nic tu nie ma. - Chyba mi się wydawało - powiedziała, wzruszając ramionami. 258 - Pewnie gdzieś daleko jechał samochód. - Zostajesz dziś ze mną na noc? - zapytała, rozglądając się ze strachem. Wzdrygnęła się. - Tak tu strasznie. Domek jak z horroru. - Mówiłem ci już, że zostanę tu dziś z tobą. - W jego głosie dało się słyszeć irytację. - No, chodź za mną. Złapał ją za rękę i poprowadził przez niewielkie zarośla. Po chwili jego latarka oświetliła stojący naprzeciw drewniany dom. Lea zatrzymała się, przestraszona stanem niewielkiego budynku. Spojrzała pytająco na Boyle'a, jakby zastanawiała się, dlaczego przywiózł ją do takiej dziury. - Co? - syknął, kiedy pokręciła głową z dezaprobatą. - No dobra, może to nie jest pieprzony Marriott, ale ostrzegałem cię, że nikt tu nie mieszkał od lat. Chciałaś się gdzieś ukryć. Tu na pewno nikt cię nie znajdzie. - Zapomnij, Jimmy. Spójrz na to, to straszna ruina. Cholera wie, co jest w środku. Pewnie pełno tam pająków. - Nie masz racji. Jest trochę zakurzony, ale w środku jest łóżko i kuchenka. Sam je tam wstawiłem. - Kiedy? - zapytała zaskoczona, pozwalając się poprowadzić do drzwi. - W zeszłym roku. Musiałem się schować na jakiś czas, kiedy nie wyszedł mi interes. Poczekałem, aż wszystko się wyjaśni. - Więc ostatnio byłeś tu w zeszłym roku? Otworzył drzwi i rozejrzał się wewnątrz, świecąc sobie latarką. - Ja byłem w zeszłym roku, ale kilku moich znajomych siedziało tu wiele razy od tego czasu. Lea weszła ostrożnie do środka. W rogu pokoju leżał materac w biało-czarne pasy. W drugim rogu stała stara, ciężka kuchenka. Lea wzięła od Boyle'a latarkę i poświeciła na sufit. Przedzielały go surowe, drewniane krokwie. Z tego, co zauważyła, były całe. To już coś! - Połóż latarkę na kuchni - powiedział. 259 Podeszła do kuchenki i położyła latarkę na blacie. - To straszna ruina, Jimmy. Nie mogłeś... - urwała, kiedy obróciwszy się ujrzała w jego dłoni pistolet. - Co ty robisz, Jimmy? Co tu się dzieje? Boyle sięgnął za siebie wolną dłonią i zamknął drzwi, nie odrywając od niej wzroku. - To była dla ciebie tylko pieprzona gra, tak? Cały czas? Bawisz się ze mną w jakieś gierki od pierwszego spotkania, co? - Jimmy, przestań, boję się - powiedziała z przerażeniem w oczach, przyglądając się chłopakowi. - Znosiłem twoje gierki, póki nie przeszkadzały mi w interesach. Ty byłaś dla mnie tylko odskocznią. Nawet mi było z tobą dobrze od czasu do czasu. Naprawdę. Nawet seks był niezły. Byłaś trochę niedoświadczona, ale przynajmniej mogłem cię nauczyć to robić tak, jak lubię. A potem wszystko się zmieniło, kiedy federalni zaczęli się interesować twoją rodziną. Jesteś dla mnie zagrożeniem, zwłaszcza odkąd do mnie dzwonisz i narzekasz, że cię zamknęli w jakiejś kryjówce. - Boyle postąpił o krok w jej kierunku. - Wczoraj miałem nagrany wielki interes, a ty do mnie zadzwoniłaś. Przez ciebie go straciłem, rozumiesz? Straciłem go. Kurwa, już mi się nie trafi taka okazja! - Jimmy, proszę - błagała, zalewając się łzami i cofając w stronę ściany. - Ja... ja się bałam. Ty byłeś... jedyną osobą... - Nie chcę tego słuchać - przerwał obojętnie. - Możesz napuścić na mnie gliny. Masz piętnaście lat. Mogę pójść do więzienia za gwałt na nieletniej. Ale ja na to nie pozwolę. Nie pozwolę. - Ja... ja im o nas nie powiem... Jimmy. Wiesz... że im nie powiem. - Nie, Lea, nie wiem i w tym cały problem. - Boyle podniósł pistolet na wysokość jej czoła. - Bum! - krzyknął i uśmiechnął się kpiąco, kiedy krzyknęła przerażona i zakryła 260 dłońmi twarz w oczekiwaniu na kulę. - Powiedz, Lea, czego nigdy byś nie zrobiła, kiedy spaliśmy ze sobą? Powoli opuściła drżące dłonie i pokiwała przecząco głową. - Nie, nie zrobię tego - piszczała. - Więc cię zabiję od razu - powiedział i nacisnął spust. Krzyknęła równocześnie z wystrzałem. Kula utkwiła w ścianie tuż obok jej głowy. Potknęła się i schwyciła kuchenki, by nie upaść na podłogę. Łzy zalewały jej twarz. - Następnym razem będzie celniej. No, to jak będzie? Obciągniesz mi tak, jak lubię, czy mam cię zabić? - Zaśmiał się. - No, co powiesz? - Lea drżała ze strachu, ale kiedy otworzyła usta, nie mogła nic powiedzieć przez ściśnięte gardło. - Nie musisz nic mówić. Wystarczy, że uklękniesz. Jeśli nie, to cię zabiję. Masz pięć sekund na decyzję. Lea odeszła kilka kroków od kuchenki, nie spuszczając Boyle'a z oczu. Potem powoli uklękła przed nim. - Wiedziałem, że będziesz rozsądna - powiedział i podszedł bliżej. - Gdyby ci wpadło do głowy, żeby mnie ugryźć, uprzedzam, że będziesz umierała długo i w strasznych mękach. Odradzam. Pamiętaj. Do roboty! Mimo ogarniającego ją strachu Lea czuła wstręt na samą myśl, że miałaby zrobić to, czego od niej oczekiwał. Zawsze ją to napawało obrzydzeniem. Wiedziała jednak, że to jej jedyna szansa, by pozostać przy życiu póki... póki co? Pozwoli jej to chwilę się zastanowić. Może jakoś uda jej się przeżyć. Wszystko od tego zależało. Musi jakoś pokonać obrzydzenie i próbować się ratować. Wyciągnęła ręce w kierunku rozporka w spodniach Boyle'a. - Odsuń się od niej! Męski głos zupełnie ją zaskoczył. Zastygła w bezruchu. - Nie próbuj strzelać, kiedy będziesz się odwracał, bo rozwalę cię na miejscu - ostrzegł go głos. - Odejdź od dziewczyny i rzuć broń. Kopnij do mnie gnata. Już! Lea pochyliła się, by spojrzeć zza Boyle'a na stojących w drzwiach mężczyzn. Nigdy ich wcześniej nie widziała. 261 Skupiła wzrok na jednym z nich. Był gładko ogolony, miał krótko ostrzyżone brązowe włosy i oczy o niezwykłym niebieskim odcieniu. Zauważyła przypięte do pasa kajdanki. Frankie Genno, pomyślała nagle, nie wiedząc nawet dlaczego. Gdzieś w głębi czuła, że to on. Był zupełnie inny, niż opowiadała matka. Jej rozmyślania przerwał trzask rzucanej na podłogę broni. - Kim jesteście? Czego chcecie? - pytał Boyle. Rozłożył ręce w geście poddania. - Frankie Genno - krzyknęła Lea, nie odrywając od niego oczu. - Pochlebia mi, że mnie rozpoznałaś - powiedział i uśmiechnął się przyjaźnie. - Wstań, proszę. Nie musisz się poniżać przed takim ścierwem jak Boyle. Nie potrzebowała specjalnej zachęty, by wstać z kolan. Wiedziała jednak, że jej problemy dopiero się zaczęły. Zdawała sobie sprawę, że Boyle naprawdę miał zamiar ją zabić. A Genno? Chyba nie, bo już by to zrobił. Pewnie będzie chciał jej użyć jako przynęty na matkę. Dopiero zrozumiawszy to, wpadła w złość. Nie na Genno. Nie na Boyle'a, ale na siebie. Nie wiedziała, jak Genno ją odnalazł. Pewnie śledził Boyle'a. Tak, te światła, które wcześniej widziała. Teraz zdała sobie sprawę, na jakie ryzyko naraziła matkę. Wszystko przez egoizm, głupotę i użalanie się nad sobą. To wszystko jej wina. Nie, nie mogła na to pozwolić. Wściekła i zdesperowana ruszyła na Genno. Wrzeszczała, krzyczała, biła bez ładu rękoma. Zauważyła stojącego obok drugiego mężczyznę, który odsunął się i dalej celował w Boyle'a. Chciała przejść obok niego i uderzyć Genno, ale ktoś złapał ją za rękę. Waliła drugą ręką na oślep, aż trafiła kogoś w twarz. Zatopiła paznokcie w jego twarzy i usłyszała, jak wyje z bólu, ale nie puścił jej ręki. Po chwili poczuła ukłucie, a kiedy spojrzała w tę stronę, zobaczyła wielką igłę wbitą w ciało. Zakręciło jej się w głowie i nogi się pod nią ugięły. Walczyła dalej, 262 ale środek uspokajający szybko zadziałał i pokój zaczął jej się kręcić przed oczyma. Usłyszała głos. Brzmiał, jakby ktoś mówił z daleka. Nic nie zrozumiała. Osunęła się i czuła, że ktoś ją podtrzymuje. Nie mogła już walczyć. Nic nie widziała. Tylko mieszające się szybko światło i ciemność. Potem nastała całkowita ciemność. Genno był zupełnie zaskoczony, kiedy Lea ruszyła w jego stronę. Cieszył się, że Pascale ją uspokoił. Sam nie spuszczał z oka Boyle'a i odsunął się na bezpieczną odległość. Może to i gnojek, ale miał broń. - Odjechała - powiedział Pascale. - Zabierz ją do samochodu - odezwał się Genno, nie odrywając wzroku od Boyle'a. - Zaczekaj tam na mnie. Boyle obserwował wychodzącego Pascale'a, który niósł przewieszoną przez ramię nieprzytomną dziewczynę. Potem przeniósł wzrok na Genno. - Skąd wiedziałeś, że się z nią spotykam? Nawet jej rodzice o tym nie wiedzieli. - Za dużo gadasz. Lubisz się chwalić każdemu, kto tylko zgodzi się ciebie słuchać. Mój kolega ma wtyczki w mieście. To są ludzie gotowi słuchać o wszystkich gównach, a potem przekazują, co usłyszeli... oczywiście nie za darmo. Ty już od dziesięciu godzin miałeś cień. Nie zauważyłeś nawet, co? - Genno pokiwał głową z pogardą. - Ale jesteś cienias, w głowie się nie mieści. Jesteś zwykłym gnojkiem. - Pierdol się! - rzucił chłopak wściekle. Genno wystrzelił z beretty i trafił Boyle'a tuż przy skroni. Chłopak wrzasnął i upadł na kolana otumaniony bólem. Genno spokojnie odpiął od paska kajdanki i skuł mu ręce z tyłu, potem wziął latarkę i rozejrzał się po pokoju. W rogu, tuż obok materaca leżała zwinięta linka. Doskonale. Wziął linę i przyniósł na środek pokoju krzesło. Wszedł na nie i przerzucił linę przez krokiew. Zszedł z krzesła i zawiązał pętlę na linie, 263 po czym podniósł Boyle'a. Z jednej strony twarzy leciała chłopakowi krew. Genno uderzył go w kark i posadził na krześle, a potem włożył mu pętlę na szyję. Złapał drugi koniec liny i zaczął go ciągnąć. Boyle walczyłz całych sił, ale musiał w końcu stanąć na palcach, by pętla zupełnie się nie zacisnęła. Genno ciągnął, póki nie wyczuł, że Boyle nie może wspiąć się wyżej. Potem, stanąwszy na krześle, zawiązał mocno linę wokół krokwi, odrzucił na bok krzesło i odwrócił się do Boyle'a, który kiwał się niepewnie na palcach, wciąż próbując oprzytomnieć po strzale. - Ona ma tylko piętnaście lat. Wykorzystałeś ją. - Sama chciała - syknął Boyle, plując krwią, która dostała mu się do ust. - Może i chciała, ale ty nie powinieneś tego robić. To gwałt na nieletniej. - Podobało jej się, Genno. Ta mała kurwa to lubiła. Zapytaj ją, jak mi nie wierzysz. - Zamknij się! - Szkoda, że nie słyszałeś, jak jęczała. Tak jej się podobało. Genno zauważył na podłodze szmatę. Podniósł ją i wepchnął mu do ust. - Tak lepiej. Znacznie lepiej. Teraz nie muszę słuchać tych świństw. Ja nie mam zamiaru tu gnić... - urwał i zachichotał - ale ty niedługo już tak. Rozumiesz? W oczach Boyle'a była tylko nienawiść. Po chwili, bez uprzedzenia, Genno wymierzył w kolano chłopaka i strzelił. Podszedł do niego, pomógł mu się wyprostować i napawał się bólem i cierpieniem widocznymi w oczach rannego. - Umrzesz, Boyle. Jak długo będziesz żył, zależy tylko od ciebie. Masz jedną zdrową nogę, ale stanie na palcach jednej nogi nie jest zbyt wygodne. No i szybko się zmęczysz. Kiedy opuścisz się w dół, pętla się zaciśnie. Oczywiście będziesz próbował znów się podnieść, ale po pewnym czasie nie będziesz już miał na to sił. Chociaż ja bardziej bym się martwił upływem krwi. Po pewnym czasie zaczniesz tracić 264 przytomność, a kiedy to nastąpi, twoje ciało się rozluźni i w końcu sam się powiesisz. Nie martw się. Nie będziesz umierał samotnie. Pozostaną w twojej pamięci wspomnienia tej dziewczyny. Mam nadzieję, że była tego warta. Podniósł latarkę, a potem wyprostował się przed Boyle'em. Poświecił mu w twarz napiętą z wysiłku. Już chciał coś powiedzieć, ale zrezygnował. Wzruszył ramionami i wyszedł z domku, zamykając za sobą drzwi. Rozdział 12 W chwilę po przebudzeniu poczuła ostry, silny ból z tyłu głowy. Miała wrażenie, że znalazła się wewnątrz rozbrzmiewającego głośno dzwonu kościelnego. Niech to się skończy. Niech to się jak najszybciej skończy. Próbowała pomasować dłonią skronie, ale nie mogła się poruszyć. Chciała ruszyć nogą, ale poczuła to samo. Otworzyła oczy i zorientowała się, że otacza ją zupełna ciemność. Wszystko było zupełnie czarne. Przestraszyła się. Bardzo się bała. Próbowała zebrać myśli. Znów zamknęła oczy, odetchnęła kilka razy głęboko, żeby się uspokoić. Starała się sobie przypomnieć, co się wydarzyło. Nagle w jej pamięci zjawiła się twarz Genno, jakby ktoś oświetlił jego portret. Westchnęła i skrzywiła się, kiedy nowa fala bólu napłynęła do jej głowy. Domek. Genno. Jimmy. Ten drugi mężczyzna. Przypomniała sobie wszystko. Biegła w stronę Genno. Była wściekła na siebie. Ten drugi facet... złapał ją, nim podbiegła do Genno. W jej ramię wbito igłę. Tyle pamiętała, ale nic poza tym. Więc gdzie znajdowała się teraz? Leżała na łóżku. Materac był nawet wygodny. Ale nie czuła się dobrze. Leżała na plecach z rękoma skutymi z tyłu. Otworzyła oczy i próbowała unieść głowę, by spojrzeć na 266 stopy. Ból był nie do wytrzymania. Zresztą w ciemności i tak nic nie widziała. - Obudź się, śpiąca królewno. Męski głos przestraszył ją. Odwróciła gwałtownie głowę w jego kierunku. Z jej ust wydobył się krzyk, kiedy ból wrócił ze zdwojoną siłą. Położyła znów głowę na poduszce i zacisnęła powieki, czekając, aż przejdzie. Znała ten głos. To był Genno. Nie widziała go jednak. - Przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć. Mam włączyć światło? - Nie - syknęła przez zaciśnięte zęby. - Proszę... nie. - Dobrze. Jak twoja głowa? - Boli jak diabli. Usłyszała śmiech. - Chcesz tabletkę od bólu głowy? - Nic nie odpowiedziała. - Nie martw się. To nie będzie narkotyk. Poprzednio dostałaś coś mocnego tylko dlatego, że trzeba cię było uśpić. Inaczej nie mógłbym cię tu ściągnąć. Zdaje się, że nie przyjechałabyś tu z własnej woli. - Co do tego masz absolutną rację. Gdzie jest to "tu"? - O to się nie musisz martwić. Przynajmniej nie teraz. Zdaje się, że wiesz, kim jestem. Gdybyś nie wiedziała, na pewno zadałabyś to pytanie. - Jesteś Genno. - Mów do mnie Frankie - padła prośba z ciemnego kąta. - To chcesz te tabletki? - Tak - odparła niechętnie. Usłyszała poruszenie, a potem otworzyły się drzwi. Zobaczyła w nich sylwetkę Genno. Drzwi się zamknęły. Dotknęła palcami nadgarstków. Poczuła chłodny metal. To kajdanki. Nie zapiął ich ciasno, ale wystarczyło, by nie mogła uwolnić rąk. A nogi? Próbowała nimi poruszyć. Były związane. Im bardziej się szarpała, tym bardziej gumowa linka wbijała jej się w ciało. Dała spokój, kiedy ból stał się nie do wytrzymania. Potem otworzyły się drzwi. 267 - Zostaw otwarte - powiedziała, kiedy chciał je zamknąć. - Wpada trochę światła, ale nie za dużo. Podszedł do łóżka. Miał dwie tabletki i szklankę wody. - Pomogę ci usiąść. - Nie dotykaj mnie - krzyknęła, nie zwracając uwagi na ostry ból głowy. Instynktownie odsunęła się od wyciągniętej dłoni. - Chcesz sama usiąść? Dobrze. Wiedziała, że sama sobie nie poradzi. Patrzyła na niego z wściekłością. - Podnieś mi tylko głowę. - Jak chcesz. Włożył jej tabletki do ust i położył dłoń pod głową dziewczyny. Uniósł ją lekko, by mogła ustami sięgnąć do szklanki. Piła chciwie. Trochę pociekło jej po brodzie na koszulkę. - Są dość mocne. Zaraz powinny zadziałać. - Gdzie jest Jimmy? Co z nim zrobiłeś? - zapytała, kiedy kładł ostrożnie jej głowę na poduszce. Podszedł do drewnianego fotela w rogu pokoju, gdzie siedział wcześniej. - Dogadaliśmy się z twoim chłopakiem. - Innymi słowy, zabiłeś go? - Tak - powiedział z zadowoleniem. - Chcesz wiedzieć jak? - Nie - odparła ze szczerym obrzydzeniem. - To nie był chłopak dla ciebie. Lepiej ci będzie bez niego. Całemu światu będzie lepiej bez niego. - A ty kim jesteś, moim ojcem? - padło pogardliwe pytanie. - Może w innych okolicznościach... kto wie? - odparł zamyślony. Wzdrygnęła się na samą myśl. - Gdzie ten drugi, ten gnojek, który mnie czymś nafaszerował? - Nie wiem. Chyba wrócił do domu. 268 - Więc jesteśmy tu sami? - Aha. Ale nie martw się. Jesteś bezpieczna. - Nie wątpię. W końcu chcesz mnie użyć jako przynęty na moją matkę. - Nic nie odrzekł. - Masz zamiar ją zabić? - Wciąż cisza. - Odpowiedz, ty popieprzony psycholu. - Nie jestem psycholem! - krzyknął głośno i zacisnął dłonie na poręczach fotela. - Zabiłeś w Joliet trzy niewinne osoby. Zabiłeś kochankę taty. Zabiłeś Boyle'a. To pewnie nie wszystko. - To była konieczność - odparł. - A co ci zrobiła kochanka taty? - Zabiłem ją dla Annie. Sprawiła jej ból. - Annie. Chodzi ci... o moją mamę? - Dla mnie zawsze będzie Annie. - Zabiłeś ją dla mamy? - powiedziała Lea z niedowierzaniem. - Jesteś stuknięty. - Nie! - wrzasnął, podskakując na równe nogi i przewracając fotel. Dyszał ciężko i patrzył na nią lodowatym wzrokiem. - Nie, nie jestem szalony. Ostatnie osiemnaście lat życia spędziłem w więzieniu przez twoją matkę. Oprócz mamy, Annie była jedyną osobą, której ufałem. A jak ona mi się za to odwdzięczyła? Zwróciła się przeciwko mnie. Osiemnaście lat to dużo na przemyślenia. Można się zastanowić, co by było gdyby... Ale tego wszystkiego już nie można odwrócić. To było dawno temu. - Podczas napadu zabiłeś trzy osoby - przypomniała mu Lea. - Dostałeś to, na co zasłużyłeś. - Zgadzam się - przyznał ku jej zaskoczeniu. - Zasłużyłem na dożywocie. Gdyby tylko to mnie spotkało, przyjął bym pokornie karę i to wszystko nie byłoby potrzebne. Ale tak się nie stało. Gliny wiedziały o napadzie od samego początku. Wszystko mówiłem Annie. Nasza znajomość była oparta na zaufaniu, a przynajmniej tak mi się wydawało. Ona jednak postanowiła wygadać wszystko glinom. I po co? Żeby się ratować przed więzieniem. Wiesz co? Ja bym jej tego 269 nigdy nie zrobił. Nigdy. - Genno potrząsnął głową. - Była dla mnie wszystkim. Naprawdę. - Podniósł przewrócony fotel i podszedł do drzwi. Zatrzymał się i spojrzał na dziewczynę. - Ale Annie to twoja matka. Nie możesz tego zrozumieć. Lea patrzyła w zamyśleniu na refleksy znad wody, rozświetlające sufit. Rozumiała go? Zastanawiała się, co by zrobiła na miejscu mamy. Dla mężczyzny? Nie miała w tym względzie wielkiego doświadczenia, oprócz Boyle'a. Znajomość z nim w niczym nie przypominała tego, co było między mamą i Genno. A przynajmniej ona to tak widziała. Wierzyła, że Frankie naprawdę kochał jej matkę. Pewnie jeszcze ją kocha i żyje wspomnieniami. Ale czy te uczucia się nie zmieniły? Nie wiedziała. Poza tym to wszystko działo się w innych okolicznościach. Mama była ćpunką. Narkotyków dostarczał jej Genno. Więc może go nie kochała, tylko była od niego zależna? Może gdyby Genno zniknął z jej życia, to przestałaby brać? Może dlatego to wszystko zrobiła? A może tylko się bała pójść do więzienia? To wystarczająco dobre powody, by go sprzedać glinom. Tak, rozumiała matkę. To, co zrobiła, miało sporo sensu. Sporo... A teraz jej własna głupota sprawiła, że mama jest w niebezpieczeństwie. Powinna była wspierać matkę, a zamiast tego zachowała się jak egoistka. Co jej przyszło do głowy, żeby zwrócić się do Boyle'a? Potrzebowała pomocy. Ale dlaczego wybrała właśnie jego? Po co właściwie się z nim związała? Kiedy się z nim spotykała, wydawało się, że to wszystko ma jakiś sens. Może niezbyt duży, ale na pewno usprawiedliwiało jej zachowanie. Nie dawał jej spokoju fakt, że sama oszukiwała rodziców, a potem nie mogła im darować, że ukryli przed nią prawdę: przeszłość matki i romans ojca. A Jimmy? Ukryta, nic niewarta znajomość. Kiedy trzeba było, wykorzystywała najlepszą przyjaciółkę, by dla niej kłamała. Mama przynajmniej miała ważny powód, by ukryć przed nią prawdę przez tyle lat. Chciała chronić rodzinę. A tata? To już nie było takie proste. Nie różniło się niczym od tego, co ona sama zrobiła. 270 Zamki na lodzie... tak, do tego można wszystko porównać. Zdała sobie nagle sprawę, że bardzo wydoroślała w ciągu kilku ostatnich godzin. Ale za jaką cenę? - Jak tam głowa? - Ciągle boli, choć nie tak bardzo jak przedtem. - Czujesz się na siłach porozmawiać z matką? - Idź do diabła - odparła butnie. - Na pewno pójdę do niego, jeśli w ogóle istnieje piekło, ale jeszcze nie teraz. - Genno przysunął fotel do łóżka. Włączył lampkę. - Wyłącz to - zaprotestowała Lea, mrużąc oczy. Wyjął z kieszeni okulary przeciwsłoneczne i włożył je dziewczynie. - Wyłączę, jak skończysz rozmawiać z matką. - Kazałam ci przecież iść do diabła. Znajdź sobie innego posłańca. Nie pomogę ci zwabić tu matki. Już wystarczająco narozrabiałam. - Wolałbym, żebyś to zrobiła z własnej woli. I tak to w końcu zrobisz. - Czy to groźba? - zapytała, próbując opanować strach. - Zważywszy na to, że leżysz związana na łóżku, chyba tak. Nie zmuszaj mnie, żebym cię skrzywdził, proszę. I tak twoja matka dowie się, że tu jesteś. Wolisz to powiedzieć spokojnie, czy ma usłyszeć przez telefon, jak krzyczysz? Wybieraj. - Ale wybór. - Porozmawiasz z nią? - Tak - odparła z goryczą przez zaciśnięte zęby. - Powiedz tylko, że jesteś bezpieczna i nic ci nie zrobiłem. Gliny zaczną cię szukać po całym Nowym Orleanie. To zajmie im wiele dni. Zresztą i tak cię nie znajdą. Potem będziesz mogła odejść cała i zdrowa. - Po tym jak pochowam matkę, ty skurwielu! - Skrzywił się, usłyszawszy przekleństwo. - Szanuję twoją lojalność. Na pewno nie odziedziczyłaś 271 tego po niej. Jak już wspomniałem, nie oczekuję, że mnie zrozumiesz. - Nie rozumiem tylko, co moja mama widziała w takim dupku jak ty. Złożył ręce w pięści i przez chwilę Lea myślała, że posunęła się za daleko. Napięła mięśnie, oczekując kary. Genno uspokoił się i uśmiechnął nieznacznie. - Masz tupet, mała. To na pewno odziedziczyłaś po matce. Miała już odpowiedź na końcu języka, ale pomyślała, że lepiej siedzieć cicho. Następnym razem może jej zrobić krzywdę. Nie chciała więcej bólu, nie chciała, żeby matka usłyszała jej krzyk przez telefon. To by ją dobiło. I tak przysporzyła matce wiele zmartwienia. Miała tylko nadzieję, że federalni znajdą kryjówkę Genno, nim zrobi to mama. Jednak dotychczasowe działania policji nie dawały na to wielkich szans. Bardzo chciała się co do nich mylić. Genno wyjął z kieszeni mały czarny notes i wystukał numer, który wypisał mu na pierwszej stronie Pascale. To był domowy numer państwa Johnson. Długo nikt nie odbierał. Usłyszał męski głos i przerwał połączenie. Z tego, co wiedział, Boba Johnsona nie było w domu. To musiał być ktoś z biura szeryfa. Nie chciał z nimi rozmawiać, tylko z Annie. Jeszcze raz wystukał numer. Tym razem usłyszał kobiecy głos. Rozpoznał go od razu. - Cześć, Annie. Obudziłem cię? Po chwili wahania, kiedy federalni na pewno próbowali namierzyć połączenie i kazali jej przeciągać rozmowę ile się da, powiedziała: - Ciekawa byłam, kiedy zadzwonisz, Frankie. - Już miałem się zjawić osobiście, ale dowiedziałem się o Boyle'u. Niegrzeczna Lea. - O czym ty mówisz? - zapytała niepewnie na dźwięk imienia córki. - Nie wiesz, kto to jest Jimmy Boyle? Ma dwadzieścia lat. Handluje narkotykami w dzielnicy francuskiej. Zwykła 272 płotka. Zupełnie nieodpowiednia partia dla niej. - Zapadła cisza. - Tobie się wciąż wydaje, że Lea śpi w swoim łóżeczku? Niespodzianka. Ja ją mam. Chcesz z nią pogadać? - zapytał i przyłożył słuchawkę do twarzy dziewczyny. - No, pogadaj z matką. Powiedz jej o twoim chłopaku. Powiedz, jak się z nim pieprzyłaś po kryjomu. - Mamo? - szepnęła Lea, a po policzkach leciały jej łzy. - Przepraszam, mamo. Przepraszam. - O Boże! - usłyszała odpowiedź. - Lea, jak się czujesz? - Nic mi nie jest. Nie chciałam... - urwała i zaczęła łkać. - Zdaje się, że mam cię w szachu. Teraz gramy według moich reguł. - Frankie, nie rób jej krzywdy. Proszę, nie rób jej krzywdy. - Dlaczego miałbym ją krzywdzić? Nie martw się, Annie, ze mną jest bezpieczna. Zajmę się nią. - Pozwól mi porozmawiać z mamą - powiedziała cicho Lea, opanowując płacz. - Proszę. - Daję ci znów córkę - obwieścił Genno i pochylił się, by posłuchać rozmowy. - Mamo. Nic mi się nie stało. Naprawdę. Nie skrzywdził mnie. - Gdzie jesteś? - Nie wiem - odparła, potrząsając głową z desperacją. Potem Genno zabrał telefon, ale Lea krzyknęła jeszcze: - Podrapałam twarz mężczyźnie, mamo. Podrapałam komuś twarz. - A już myślałem, że będziecie grzeczne - powiedział Genno. - Jeszcze zadzwonię, Annie. Niedługo odezwę się do ciebie. - Przerwał połączenie i odstawił fotel na swoje miejsce. - Właśnie zabiłaś człowieka, wiesz? Mam nadzieję, że jesteś z siebie dumna. - Co? - krzyknęła ze zdziwieniem. - Pamiętasz tego faceta, którego podrapałaś? To Etienne Pascale. Właśnie sprawiłaś, że stał się dla mnie dużym zagrożeniem. Teraz muszę go zabić. To spadnie na twoje su- 273 mienie. Pomyśl o tym chwilę. - powiedział i patrzył na nią przez chwilę. Federalni zainstalowali na telefonie Johnsonów automatyczny system monitorowania rozmów, który namierzał wszystkie połączenia. Pierwszy telefon, który odebrał Taylor, był za krótki, ale drugi odebrała Sarah. Podczas jej rozmowy system wskazał im numer w Nowym Orleanie. Elworthy został obudzony, kiedy zlokalizowano rozmówcę. Zalecił okrążenie tego miejsca kordonem policji, ale nie pozwolił wkraczać, póki nie będzie mógł sam ocenić sytuacji z centrum dowodzenia w swoim biurze. Sarah zadzwoniła do Boba, jak tylko Taylor odłożył słuchawkę. Kazała mu sprawdzić, czy Lea jest w swoim pokoju. Wiedziała, że to nie ma sensu, ale musiała pozbyć się niepotrzebnej nadziei. Kiedy potwierdził jej obawy, nie mogła powstrzymać łez i powiedziała mu o telefonie Genno. Bob był poruszony, zapewniał ją, że razem stawią temu czoła, że jej nie opuści. Sarah zadawała sobie pytanie, na ile szczere i trwałe są jego deklaracje. Odpowiedź uzyskała, kiedy Bob przyjechał do domu. Zignorował ją i rzucił się z wściekłością na Taylora. - Kto to jest do diabła ten Jimmy Boyle? Nie wiedzieliście o nim wcześniej? Do cholery, to twoja wina. Słyszysz mnie, to twoja wina. Jeśli mojej córce coś się stanie z powodu twojej niekompetencji, sam cię zabiję. Słyszysz? - Wiem, że jesteś zły... - Nie mów do mnie jak do dziecka - przerwał mu Bob. - Nie masz pojęcia, jaki jestem zły. - W końcu zwrócił się do Sarah, która siedziała na schodach. - Czy Lea coś ci o nim mówiła? Mówiła coś? Sarah wstała i drżącym głosem zapytała: - Tylko to cię obchodzi? Dbasz tylko o to, że mała spotykała się z kimś po kryjomu? 274 - On miał dwadzieścia lat i był dealerem. Na litość boską, nic cię to nie obchodzi? - Nie, teraz nie! - padła głośna odpowiedź, a łzy zalały policzki Sarah. - Teraz nie obchodzi mnie, czy Lea spała z każdym dealerem w Nowym Orleanie. Ja tylko chcę, żeby wróciła cała do domu. - Przyłożyła dłoń do ust, jej ciałem wstrząsnął szloch. - Chcę, żeby wróciła - powtórzyła ciszej, zakrywając dłonią usta. - To wszystko. Ja tylko... - Ja też chcę, żeby wróciła - powiedział Bob drżącym głosem. - Przepraszam. Nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało. Lea jest dla mnie wszystkim. To był dla mnie szok. Zadzwonił telefon. Taylor podniósł słuchawkę. Nie odrywał wzroku od Sarah i Boba, kiedy słuchał z rosnącym zdziwieniem tego, co mówił Elworthy. - Tak jest. Powiem im. Dziękuję, że mnie pan poinformował. - Co? - zapytał Bob, kiedy Taylor odłożył słuchawkę. - Dom, w którym Genno miał trzymać dziewczynę, okazał się własnością dwojga ludzi w średnim wieku. Żadne z nich do tej pory nie miało kłopotów z prawem. Zdawało nam się, że Genno ich też zatrzymał jako zakładników. Kiedy grupa operacyjna dotarła na miejsce, ci ludzie spokojnie spali. Nie było ani Genno, ani waszej córki. Przykro mi. - O mój Boże - westchnęła Sarah, ale w jej głosie nie było już strachu. Nie płakała. - Nie rozumiem. Przecież mówiłeś, że dzwoniono z tego domu. - Mówiłem tylko, że telefonowano z komórki z tego domu. Dlatego wysłano tam ekipę. - Więc o co chodzi? - zapytał Bob, poirytowany niezrozumiałym tłumaczeniem Taylora. - Źle namierzyliście? - Nie, numer Genno zgadza się z tym z domu. - Nie rozumiem - powiedział, wzruszając bezradnie ramionami. - Jak Genno mógł dzwonić z telefonu z tego domu, skoro go tam nie było? - Nie był tam wcale. Sklonował komórkę. To komórka 275 z wbudowanym dekoderem. Ma mikrochip, który odczytuje elektroniczny kod innych komórek. Kiedy ktoś dzwoni, komórka odczytuje numer, który nie jest w tej chwili w użyciu, i klonuje go. Wygląda to, jakby dzwoniono z tego numeru. Za każdym razem będzie używał numeru innej komórki. Nie można go wyśledzić. - Więc nie możecie się dowiedzieć, gdzie jest Lea? - zapytał Bob. - Nie w ten sposób - odparł, pokazując skaner. Spojrzał na Sarah. - Pamiętasz, co mówiła Lea? "Podrapałam jakiegoś mężczyznę w twarz". Najwyraźniej nie mówiła o Genno. - Skąd wiesz? - Genno zmienił wygląd, ale Lea będzie wiedziała, że to on. Jestem pewien. Gdyby to jego podrapała, na pewno tak by nie powiedziała. Chyba próbowała nam coś podpowiedzieć. Zawsze podejrzewaliśmy, że Genno ma wspólnika. Może o nim mówiła? Może jest teraz z Genno, a może nie. Elworthy już kazał przesłuchać wszystkich wcześniej przesłuchiwanych w tej sprawie. Może któryś z nich będzie miał zadrapania na twarzy. - Jeśli masz rację, to dobrze, ale czy on wie, gdzie Genno trzyma małą? - wtrącił Bob. - Na pewno. Genno jeszcze nigdy nie był w Nowym Orleanie. Nie wiedziałby, gdzie szukać kryjówki. Dlatego musiał kogoś wynająć. Może chowa się gdzieś na rzece. Nasze patrole już przeszukują tamte domki, ale to może potrwać kilka dni, a nawet wtedy nie mamy pewności, że go znajdziemy. - Jeśli masz rację, Frankie podejmie kroki, by się bronić - zauważyła Sarah. - Na pewno zabije tego człowieka, nim go znajdziecie. - Na pewno - zgodził się Taylor. - Dlatego my musimy dotrzeć do niego pierwsi. - Jeśli już nie jest za późno - desperowała Sarah. Taylor nic nie odparł. Co mógł jej powiedzieć? Miała rację. 276 W półśnie zdała sobie sprawę, że ktoś puka. Głos dochodził od drzwi. Zmrużyła oczy i spojrzała na zegarek. 3.52. Zaklęła, kiedy pukanie zmieniło się we wściekłe walenie. Złapała szlafrok i nałożyła go po drodze. Otworzyła zamki, ale nie łańcuch. Wyjrzała przez drzwi na dwóch mężczyzn stojących na korytarzu. - Pani Rodford? - Tak - odpowiedziała niepewnie. - Zastępca szeryfa Johnson. To mój kolega Ford. Chcielibyśmy porozmawiać z Etienne'em Pascale. - To mamy coś wspólnego - odparła z sarkazmem. - Więc nie ma go tu? - zapytał Johnson. - Szybko pan chwyta. - Możemy wejść? - Mówiłam wam, że go nie ma. - Chcielibyśmy sprawdzić. Odpięła łańcuch i wskazała teatralnym gestem, by weszli do środka. - Proszę bardzo. Im szybciej wejdziecie, tym szybciej się ode mnie odpieprzycie i będę mogła pójść spać. Johnson został z Lynne Rodford, a Ford przeszukiwał mieszkanie. - Kiedy pani ostatnio widziała Pascale'a? - Kilka godzin temu wrócił do mieszkania. Nie wiem, gdzie był, ale na pewno z jakąś kobietą. Tyle przynajmniej przyznał. Gdy próbowałam dowiedzieć się czegoś więcej, wyszedł z mieszkania i nie wrócił. Pewnie poszedł do tej flądry. Chyba lubi ostro się zabawić, bo całą twarz miał podrapaną. Ja tak nie drapię. Koniec z nami. Jeśli o mnie chodzi, ta zdzira może go sobie zabrać. Życzę jej dobrej zabawy! - Miał ślady na twarzy? - zapytał Johnson i jego zainteresowanie zwierzeniami kobiety nagle wzrosło. - Był podrapany pazurami na policzku. - Wcześniej tego nie miał? 277 - Chybabym zauważyła, nie? - odparła nieco bezczelnie. - Nie ma go tu - oznajmił Ford, pojawiając się w drzwiach. - Chodźmy - zdecydował Johnson i odwrócił się do Lynne Rodford. - Bardzo nam pani pomogła. Dziękujemy. - Skoro pan tak mówi. Mogę już iść spać? - Oczywiście - powiedział i podał jej wizytówkę. - Gdyby wrócił, niech pani zadzwoni pod ten numer. O każdej porze. - Co on znów zrobił? - zapytała podejrzliwie. - Proszę zadzwonić. Może na panią czekać nagroda. - Najlepszą nagrodą będzie, jak on się stąd wyniesie. - Może to nastąpi właśnie dziś. Zamknęła drzwi, ziewając. Zgasiła światło i poszła spać. - Wchodzisz czy nie? - Nie poganiaj mnie - odparł poirytowany Pascale, przyglądając się kartom, które trzymał w dłoniach. Siedział przy zielonym stoliku z trzema innymi graczami na zapleczu baru przy ulicy Bourbon. Nad ich głowami unosiły się kłęby dymu, a na środku stołu stała częściowo opróżniona butelka bourbonu. Jeden z mężczyzn sięgnął po butelkę i nalał sobie sporą porcję do szklanki. - Ile się można gapić na te karty - narzekał, stawiając butelkę z hukiem na stole. - Dawaj, Etienne. Nie masz dziś głowy do kart. - Chyba jeszcze myśli o tej małej, która mu podrapała gębę - prychnął jeden z mężczyzn, a inni przyłączyli się do niego. - Powiedz, co to za cizia? - zapytał drugi z lubieżnym uśmiechem. - Nie ma o czym mówić. Zamknijcie się. Gramy. - No to graj, do cholery. 278 Pascale zaciągnął się papierosem, potrząsnął głową i rzucił karty na stół. , - Wypadam. - Wypadasz?! - wykrzyknął mężczyzna siedzący obok. - Myślałem, że masz świetne karty i dlatego tak się zastanawiasz. Kurwa, Etienne, co ci jest? Jesteś jakiś dziwny. - Nie mam nastroju - odparł Pascale. Wypił pozostały bourbon ze szklanki, zgasił papierosa i natychmiast zapalił następnego. - Masz kłopoty? Powiedz. - Dziękuję, ojcze, już wiem, gdzie się udać, jeśli będę potrzebował spowiedzi - zaśmiał się cierpko Pascale. - To się pieprz. Chciałem ci tylko pomóc. Nagle drzwi otworzyły się z hukiem i do pokoju wpadli dwaj mężczyźni z bronią w ręku. - Nie ruszać się! - rozkazał jeden z nich. - Ręce na stół. Już! Czterej zaskoczeni mężczyźni zrobili, co im kazano. Do pokoju wszedł jeszcze jeden człowiek. Nie był uzbrojony. Pascale rozpoznał go, zanim się przedstawił. Zastępca szeryfa Robideaux. - O co wam właściwie chodzi, do cholery? - zapytał mężczyzna, siedzący obok Pascale'a. - Nie złamaliśmy prawa. To przyjacielska gra. Nie macie prawa tu wchodzić. - Mam prawo. - Robideaux podszedł do Pascale'a, złapał go pod brodę i obrócił jego głowę w swoją stronę. - Skąd ci się wzięły te zadrapania? - To przez kobietę - odparł nieśmiało. - Tak, wiem, piętnastoletnią. To było po tym, jak ją porwałeś, czy przed? - O czym pan mówi? - krzyknął Pascale, próbując ukryć strach. Skąd Robideaux mógł wiedzieć, że Lea Johnson go podrapała? A może tylko blefował? Może ją uwolnili i aresztowali Genno? A może on już nie żyje? - Wstać i oprzeć się o ścianę. Wszyscy znacie procedurę - powiedział Robideaux i popchnął Pascale'a na ścianę. 279 Jeden z funkcjonariuszy go obszukał. Był czysty. Założyli mu kajdanki. Robideaux przeczytał mu jego prawa. Musiał często przerywać, bo Pascale wrzeszczał, że jest niewinny i nikogo nie porwał. - Zabierzcie go do samochodu - rozkazał Robideaux. Podniósł karty Pascale'a i przyjrzał im się. - Niezbyt dobrze mu dziś szło. Bawcie się dobrze, panowie - dodał i rzucił karty na stolik. A może federalni pomyślą, że to jego Lea podrapała po twarzy? Genno miał taką nadzieję, nie mógł jednak ryzykować. Ale ile razy próbował skontaktować się z Pascale'em, numer był zajęty. Zadzwonił nawet do jego mieszkania, ale śpiąca i poirytowana Lynne powiedziała, że go nie ma, i rzuciła słuchawką. Kiedy później próbował tam zadzwonić, nikt nie odbierał. Albo nie chciała podnieść słuchawki, albo wyłączyła telefon. Nie mógł skontaktować się z Pascale'em. Nie wiedział, gdzie go znaleźć, a co gorsza, policja mogła go już aresztować. Tylko on mógł zaprowadzić federalnych do kryjówki. Miał jedno wyjście. Musiał już ruszyć... i upewnić się, że wszystko pójdzie dobrze. - Sarah, to pewnie do ciebie - powiedział Bob, usłyszawszy dzwonek telefonu na górze. Pobiegła na górę odebrać. - Cześć, Annie. Zadzwoniłem na komórkę, żeby nikt nas nie słuchał. - Jak się czuje Lea? Nic jej nie jest? - zapytała ze strachem i spojrzała na Taylora, który właśnie wszedł do pokoju. Bob trzymał się tuż za nim. - Lea ma się dobrze i tak pozostanie, jeśli zrobisz, co każę. - To mnie chcesz zabić, nie ją, Frankie. Gdzie i kiedy? Będę natychmiast. 280 Zachichotał. - Taką Annie pamiętam. Nigdy się nie certoliłaś. Od razu do rzeczy. - Nie przyjdę, póki nie przekonam się, że mojej córce nic nie jest. - Nie możesz teraz dyktować warunków. - Więc nie mamy sobie nic do powiedzenia. - Wyłączyła telefon i rzuciła go na łóżko. - Sarah, co ty do diabła robisz? - wrzasnął Bob. - On ma naszą córkę. Nie wkurzaj go. Nie wiadomo, co jej zrobi. Pamiętasz, co zrobił... Renee? - Nie skrzywdzi małej. - Cieszy mnie, że jesteś tego taka pewna! - krzyknął ze złością. - Ona ma rację - wtrącił się Taylor. - Jeśli skrzywdzi małą, nie dostanie matki, a o nią mu chodzi. Telefon znów zadzwonił. Sarah usiadła na łóżku i odebrała. - Nie odkładaj słuchawki, kiedy z tobą rozmawiam! - syknął wściekle Genno. - Więc zacznij mnie traktować poważnie - powiedziała powoli i dobitnie. Milczał przez chwilę, a potem odezwał się już spokojniej: - Dobra. Powiem ci, co robić. Nie próbuj mnie oszukać, bo będziesz ją dostawała po kawałku pocztą przez kilka miesięcy. Chyba tego nie chcesz? - Pozwól mi z nią porozmawiać. - Nie. Jeszcze nie. Nie jesteśmy w Chicago. Teraz nie ty rządzisz, ale ja. A to znaczy, że mnie spokojnie wysłuchasz, bo jak się rozłączę, to możesz już czekać na palce córki przysłane pocztą. Wybieraj, Annie. - Powiedz, co mam zrobić. - Już mówiłem, że nie wiem, o co wam chodzi. Robideaux przejechał palcami po rzednących włosach. Nic 281 spuszczał wzroku z Pascale'a, siedzącego naprzeciw przy stole. Nikogo innego nie było w pokoju. Pascale trzymał skute kajdankami ręce na stole. Między palcami miał papierosa. - Więc nigdy nie słyszałeś o Genno? - Pewnie, że słyszałem - powiedział pokornie Pascale. - Ciągle coś o nim jest w wiadomościach. Jest najbardziej poszukiwanym zabójcą w Ameryce. To nie znaczy, że go znam. - Podniósł ręce i zaciągnął się papierosem. - Znam swoje prawa. Mam prawo do adwokata. Gdzie ten pieprzony adwokat? - Utrudniasz wszystko, Pascale. Jeśli coś się stanie córce Johnsonów, kiedy ty tu udajesz idiotę, spędzisz następne pięć lat w celi śmierci i będziesz myślał tylko o śmiertelnym zastrzyku. - Mówiłem, że chcę pieprzonego adwokata. Czego w tym nie rozumiecie? - Kiedy sprowadzimy tu adwokata, nie masz szans pójść z nami na układ. - Jeśli nie zrobiłem nic złego, dlaczego miałbym się z wami układać? - Tobie chyba się zdaje, że jesteśmy idiotami, Pascale - powiedział, wjeżdżając do pokoju Elworthy. - Chyba że sam jesteś durniem. Pascale spojrzał na niego i przez chwilę milczał. - On chce się z tego wywinąć przez adwokata - stwierdził Robideaux. - No, to świetny pomysł - skwitował spokojnie Elworthy. - Ale kiedy tu się znajdzie adwokat, prokurator nie będzie już chciał z nim gadać - zauważył Robideaux. - Rozmawiałem z nimi. Mają wystarczająco dużo dowodów, żeby go skazać na dożywocie. - Starszy pan położył na stole wydruk komputerowy. - To jest wykaz twoich rozmów telefonicznych z ostatniego tygodnia. Bardzo ciekawe. Przeszukaliśmy też twoje mieszkanie. Pani Rodford bardzo nam pomogła, zwłaszcza kiedy jej powiedzieliśmy, skąd masz 282 zadrapania na twarzy. Nie mogła z początku uwierzyć, że podrapała cię wystraszona piętnastolatka, którą właśnie porwałeś. Pokazała nam, gdzie chowasz swoje rzeczy. Rachunki już odesłaliśmy do badania daktyloskopowego. Zdaje mi się, że znajdziemy na nich odciski palców Genno i Klyne'a. Prokurator powiedział nam, że wniosą oskarżenie o uprowadzenie i współudział w morderstwie. Szczerze mówiąc, nie wydaje mi się, żebyś dostał czapę, ale wsadzą cię na długo. O to jednak nie musisz się martwić. Jak myślisz, ile były gliniarz wytrzyma w więzieniu? Może dzień, może tydzień, może nawet miesiąc. Poprzednio, w Oakdale, Klyne pilnował twojego tyłka. Tym razem będziesz zdany na siebie. Z dobrego źródła wiem, że jest kilku więźniów, którzy jeszcze mają z tobą niewyrównane rachunki. Tego chcesz, Pascale? Jeśli tak, damy ci adwokata. Robideaux osobiście zadzwoni do twojego prawnika. Pascale siedział bez ruchu, kiedy Elworthy skończył mówić. Pobladł. Wpatrywał się w słupek popiołu, który tworzył się na końcu papierosa. - Chcę się ułożyć z prokuratorem - powiedział słabym głosem. - Będę współpracował. Powiem im, co chcą. Wszystko. - Przekażę to prokuraturze - zapewnił go Elworthy. - Teraz jednak musisz udowodnić, że coś dla nich masz. - Jak? - Powiedz nam, gdzie Genno więzi małą. Wiesz, czy nie? - Tak, wiem, sam mu wynająłem ten dom. - Popiół w końcu spadł z papierosa. Pascale szybko strzepnął go z dłoni. Podniósł wzrok. W jego oczach nie było już złości ani nadziei. Zwrócił się do Robideaux. - Niech mi pan da długopis i kartkę. Narysuję mapę. Potem powiecie prokuraturze, że będę mówił. - Co robimy? Elworthy siedział w swoim biurze. Dotknął kartki papieru, 283 na której Pascale narysował mapę. Była tam lokalizacja domu na rzece Bois Picquant. - Jeszcze nie wiem. Z tego rysunku widać, że nie da się niepostrzeżenie podejść do domu ani z powietrza, ani z wody. Genno będzie miał czas, żeby się zabarykadować, a dziewczyny użyć jako zakładnika. Chcę tego uniknąć. - Nie będzie chciał negocjować - dodał Robideaux. - Matka za córkę. To będzie jego jedyne żądanie. - Elworthy wpatrywał się w mapę. - Damy mu to, czego chce, a przynajmniej niech mu się tak zdaje. Inaczej nawet snajper nie podejdzie do domu na tyle blisko, by go zastrzelić. - Więc mamy je wymienić? - zapytał przerażony Robideaux. - Nie, my nie możemy być w to wplątani. Niech postępują według jego wskazówek. Może przez to poczuje się bezpieczniejszy. - Zapewne już się domyślił, że Pascale jest aresztowany. To może go zdopingować do działania. Nie mamy wiele czasu. - Teraz musi działać Sarah Johnson. Niech odkłada sprawę, póki nie będziemy gotowi. To w końcu jej chce. Nie zabije dziewczyny. Jest psychopatą, ale nie głupcem. - Nie wiadomo, czy ona się zgodzi - zauważył Robideaux. - Będzie na linii ognia. - Nie doceniasz matczynego instynktu, Robercie. Ona martwi się tylko o córkę, a to może być dla niej jedyna szansa. - Elworthy wystukał numer do Johnsonów. Odebrał Bob. - Panie Johnson, tu szef biura szeryfa Elworthy. Mogę mówić z Taylorem? - Nie ma go tu. Wyjechali z Sarah dziesięć minut temu. - Gdzie? - zapytał zaskoczony Elworthy. - Żeby się spotkać z wami. Pewnie są w drodze. - Spotkać się z nami? Nie wiem, o czym pan mówi. - Umawiał się z panem przez telefon przed wyjazdem. - Nie rozmawiałem z nim nawet przez chwilę. - Elworthy 284 położył dłoń na słuchawce i zwrócił się do Robideaux: - Rozmawiałeś z Taylorem w ciągu ostatnich trzydziestu minut? - Byłem z Pascale'em od aresztowania - odparł Robideaux i zmarszczył brwi. - Dlaczego, co się stało? - Sprawdź w centrali, czy Taylor dzwonił do kogoś w wydziale w ciągu godziny - rozkazał i odsłonił słuchawkę. - Panie Johnson, czy Taylor mówił, że rozmawiał ze mną osobiście? - Tak, o co chodzi? - Słyszał pan rozmowę? - Nie - odparł zdziwiony. - Niech pan powie to, co wie. - Wiem tylko, że Genno zadzwonił na komórkę Sarah. Rozmawiał też z Taylorem. Wiedział, że Taylor tu jest. Wyszedł z pokoju, kiedy rozmawiał z Genno, ale wrócił bardzo zdenerwowany. Potem zadzwonił do pana, żeby się spotkać. - Gdzie? - zapytał Elworthy. - Nie wiem. Nie słyszałem rozmowy. Ustalił to z funkcjonariuszami z domu i wyjechał razem z Sarah. - Nastąpiła cisza. - Co się właściwie dzieje, do cholery? - Teraz nie wiem, panie Johnson, ale zadzwonię, kiedy się dowiem. - Elworthy odłożył słuchawkę i spojrzał na Robideaux. - I co? - Nie dzwonił w ciągu ostatniej godziny - powiedział cicho. Elworthy streścił mu rozmowę z Bobem. Robert w zamyśleniu podrapał się po brodzie. - Ciekaw jestem, co Genno powiedział Taylorowi, że był taki zdenerwowany. On się tak łatwo nie da przestraszyć. - Taylor chyba się z nim dogadał. To jedyne logiczne wytłumaczenie, ale ze mną tego na pewno nie ustalał. - A może on chce sam zlikwidować Genno? Użyje do tego Sarah. - Mnie się też tak zdaje. Ale Genno nie jest głupi. Tego właśnie się spodziewa. Wejdą prosto w pułapkę. Taylor powinien sobie z tego zdawać sprawę. 285 - Chyba że ma własny plan - zasugerował Robideaux, ale nie brzmiało to zbyt przekonywająco. - Może - padło równie sceptyczne stwierdzenie. - Musimy ich przejąć, nim dotrą do tego domu. Tylko tak możemy uniknąć rzezi. - Mam nadzieję, że nie będzie za późno - powiedział ponuro Elworthy, biorąc do ręki słuchawkę telefonu. Rozdział 13 - Myślisz, że się uda? - To nasza... a właściwie twoja jedyna szansa, by wydostać ją żywą - odparł Taylor, nie odrywając wzroku od drogi. - Musisz przekonać go, że jest bezpieczny, jeśli to w ogóle ma mieć jakieś szanse powodzenia. Jeżeli choć przez chwilę pomyśli, że jestem z tobą, zabije twoją córkę. Tego jestem pewien. - Zauważył rozterkę w jej twarzy. Wiedział, że od początku nie była przekonana do jego planu. - Gdybym powiedział o tym szefowi, wysłałby kawalerię, żeby negocjowali uwolnienie małej. Tego nam nie potrzeba. On by się nie poddał. Wolałby zginąć. Zabiłby przy okazji wielu ludzi. Pierwsza byłaby Lea. Zaufaj mi, Sarah. To jedyny sposób. - A jeśli cię zobaczy? - Powtarzam ci, że mnie nie zobaczy. O to przecież nam chodzi. Potrzebuję tylko jednego strzału. Musi ci jednak uwierzyć, że przyjechałaś sama. Tak się z tobą umawiał. Ty zostajesz, Lea wraca. - Tak - odparła ledwie słyszalnie. - Wszystko będzie dobrze, Sarah. Nie pozwolę, żeby coś zrobił twojej córce. Przysięgam. Nic nie powiedziała. Wpatrywała się w drogę. Już w domu 287 postanowiła zaufać Taylorowi. Miała nadzieję, że nie pomyliła się, powierzając mu życie córki i swoje. Nie miała wyboru. Elworthy wysłałby oddział specjalny. Lea by zginęła. Nie, nie miała wyboru. Postanowiła powtarzać to sobie w myśli, żeby w to uwierzyć... Genno stał na ganku bez ruchu, z rękoma w kieszeniach. Patrzył, jak słońce wschodzi nad rzeką. To był pierwszy wschód słońca, który zdarzyło mu się oglądać. Wcześniej nigdy go to nie interesowało. Teraz też nie bardzo, ale pomyślał, że każdy powinien zobaczyć choć raz w życiu wschód słońca. Był pewien, że dziś umrze. Nie martwił się tym. Nawet na to czekał. Po osiemnastu latach ciągłej tortury wreszcie zazna spokoju. To już należało do przeszłości. Zabije Annie. Nic nigdy już ich nie rozłączy. Tak powinno być zawsze. Wziął lornetkę leżącą na krześle i rozejrzał się dookoła. Ani śladu Annie czy Taylora. Po rozmowie telefonicznej wiedział, że Taylor będzie z nią. Ciekaw był, co on wcisnął Annie, żeby ukryć prawdę. Nieważne. Niedługo się dowie. Zaśmiał się pod nosem i wszedł do domku. - Wynajem łodzi "McCrory" - przeczytał Taylor z wyblakłego szyldu na dachu sklepu. - O tym miejscu mówił ci Genno? Teraz musimy tylko coś wynająć. Zapukał głośno w drzwi. Otworzyło się okno na górze i nieogolony mężczyzna o mętnym wzroku wyjrzał zza zasłony. - Co tam za hałasy? - krzyknął, ziewając. - Proszę otworzyć! - zawołał Taylor. - Dopiero o ósmej. Wynocha. - Zastępca szeryfa. - Taylor pokazał odznakę. - Otwierać. - O co chodzi? - Im szybciej pan zejdzie, tym szybciej się pan dowie. 288 Mężczyzna zaklął pod nosem. - Schodzę - powiedział i zamknął z trzaskiem okno. Sarah zauważyła, że Taylor spojrzał na zegarek. Zrobił to po drodze kilka razy. - O co chodzi? - zapytała. - Możliwe, że Elworthy już wie, że nas nie ma w domu. Jeśli aresztowali wspólnika Genno, tego z zadrapaną twarzą, niedługo dowiedzą się, gdzie jest kryjówka. Domyślą się, co robimy, i spróbują nas powstrzymać. Wtedy nie będzie zaskoczenia, a to nam jest bardzo potrzebne. - Elworthy chyba zdaje sobie z tego sprawę? - Tak, ale na pewno będzie postępował zgodnie z przepisami, bo jeśli coś pójdzie nie tak, musi chronić własny tyłek. Usłyszeli otwieranie zamków i po chwili drzwi się uchyliły. Ukazał się mężczyzna około sześćdziesiątki, owinięty szczelnie szlafrokiem. - Proszę jeszcze raz pokazać odznakę. - Wyciągnął dłoń, stojąc w otwartych drzwiach. Taylor podał mu odznakę. - A ona? - zapytał, skinąwszy na Sarah. - Jest ze mną. To wszystko, co musi pan wiedzieć. Pan jest McCrory? - Tak. Walter McCrory - odparł, spoglądając na Sarah, a potem zwrócił się do Taylora: - O co właściwie chodzi? - Potrzebujemy dwóch motorówek. - Tylko to? - odparł zdziwiony mężczyzna. - Tylko to - powiedział spokojnie Taylor i przyłożył rękę do szyby, by spojrzeć do środka. Wszędzie wisiały wyblakłe fotografie, a na podłodze leżały ułożone w sztaple wiosła. Na pewno sporo roboty miałby tu urzędnik kontroli przeciwpożarowej. - Ma pan dla nas dwie motorówki? - zapytał, odwracając się do mężczyzny. - A jeśli nie, to co? Zamknie mi pan interes? - Ja nie mogę tego zrobić, ale wystarczy jeden telefon, żeby ktoś inny to zrobił. 289 - Rozumiem - mruknął ze złością. - I pewnie jako agent federalny zarekwiruje je pan? - Miałem zamiar je wynająć i zapłacić gotówką. - No to dlaczego pan tak od razu nie mówił, supermanie? Klucze są w środku. Przyniosę. Taylor poszedł za właścicielem do sklepu. Sarah zeszła z drewnianych stopni werandy i podeszła do brzegu. Spoglądała na samotnego mężczyznę na kutrze przygotowującego sieci do całodziennego połowu na jeziorze Catouatche. Był młody. Miał jakieś dwadzieścia lat. Ubrany był w dżinsy i koszulkę. Zauważył, że Sarah mu się przygląda, podniósł rękę i pomachał, szczerząc w uśmiechu żółte od nikotyny zęby. Odwróciła głowę. Była zła na siebie, że na chwilę przestała myśleć o córce. Musiała uratować córkę. Nieważne, czy ktoś inny zginie. Frankie sam się o to prosił. Może Taylor go zastrzeli. Nie martwiła się tym. Po tym, co musiała przejść przez niego jej rodzina... Nie, zdecydowanie nie miała wyrzutów sumienia. - Gotowa? Głos Taylora wyrwał ją z zamyślenia. Odwróciła się do niego. - Tak. - Umiesz prowadzić taką motorówkę? - zapytał na wszelki wypadek. - Mieliśmy kiedyś podobną, zanim wspólnik Boba okradł firmę. Potem musieliśmy ją sprzedać, żeby opłacić dłużników. - Wzięła klucz. - Gdzie ona jest? - Tam - wskazał zniszczoną przystań kilkaset metrów od miejsca, gdzie stali. - Wiesz, co robić? - Poradzę sobie. Powtarzaliśmy to setki razy. - Więc jedźmy. Wskazówki Genno były bardzo dokładne. Zapisała sobie wszystko na karteczce, którą trzymała teraz w dłoni. Drugą ręką prowadziła motorówkę. Nigdzie nie widziała Taylora. 290 Taki był plan. Miała jechać sama. Dał jej kilka minut wyprzedzenia, żeby przestudiować mapę okolicy i znaleźć inną drogę do domku na rzece. Musiał podejść niezauważony. Najlepsza droga wiodła przez bagna. Przynajmniej tak sądził po obejrzeniu mapy. Zaproponowała, że pomoże mu opracować trasę przez bagna, ale nie przystał na to. Zdecydował, że zrobi to sam. Ona musiała jak najszybciej wyruszyć. Mieli mało czasu, zwłaszcza jeśli Elworthy już zna kryjówkę Genno. Musieli do niego dotrzeć pierwsi. Kiedy skręciła do ujścia dopływu, ujrzała domek. Ją też było widać z domku. Zatrzymała łódkę, udając, że się rozgląda. Dryfowała przez chwilę i zniknęła z pola widzenia. Zrzuciła na wodę pomarańczową boję. To był sygnał dla Taylora. Nie mógł podjechać dalej niż do tej boi, żeby go Genno nie zobaczył. Włączyła silnik i ruszyła w kierunku domu. Nie widziała nikogo. Niedaleko pomostu zobaczyła zawiniętą na słupie ganku szarą bluzę córki. Nagle jej oczy przesłoniły wzbierające łzy. Otrząsnęła się zła na siebie, że tak łatwo poddaje się emocjom. Musi być silna dla niej, dla siebie. Nie może sobie pozwolić, by Frankie ją zastraszył. Podpłynęła do pomostu i zacumowała tuż obok pontonu. Wyszła z łodzi. - Wystarczy, Annie! - zawołał z domu Genno. - Gdzie jest Taylor? Schował się w łódce? - Nie ma go tu. Przyjechałam sama. Tego chciałeś, prawda? - Nieważne - powiedział Genno i otworzył drzwi. Wyszedł na zewnątrz, zasłaniając się dziewczyną. Trzymał przy jej szyi berettę z tłumikiem. Ręce miała skute z tyłu kajdankami, oczy czerwone i spuchnięte, a na ustach przyklejoną taśmę. - Lea! - krzyknęła Sarah i postąpiła o krok do przodu. - Eee - Genno pokiwał przecząco głową. - Zostań tam, Annie. Podejdziemy do ciebie oboje. - To mnie chciałeś, Frankie. Umawialiśmy się przez telefon. - Tak, prawda - powiedział i powoli szedł za dziewczyną 291 po schodach, potem przez trawnik i na pomost. Oprócz beretty miał przypięty do paska nóż, a z drugiej strony kajdanki. Jak zwykle były otwarte. - Jak ci się podoba mój nowy wygląd, Annie? Fajnie, co? Spojrzała na niego z niechęcią. - Liczy się to, co ktoś ma wewnątrz. W twoim przypadku to samo zło. Zawsze taki byłeś. Genno zmrużył oczy z wściekłości, a potem zaśmiał się głośno. - Nigdy nie liczyłaś się ze słowami, Annie. Jesteś pyskata do końca. Gdzie ten Taylor? - pomyślała ze strachem. Frankie mógł ją teraz z łatwością zabić. Wątpiła, by zrobił to od razu. Miał za sobą osiemnaście lat żalu i złości. Zabicie jej jedną kulą tego nie wyrówna. Wiedziała, że będzie musiała cierpieć. Dopiero potem ją zabije. Wzdrygnęła się na tę myśl. Gdzie jest, do diabła Taylor? - Puść ją, Frankie - nalegała. - Twoje słowo już nie jest nic warte? - Moje słowo? A twoje słowo? Pamiętasz, co powiedziałaś, zanim wszedłem do jubilera? - Dostrzegł wahanie w jej oczach. - "Kocham cię, Frankie". To było kłamstwo. Wszystko to pieprzone kłamstwo. Nie mów mi, że nie dotrzymuję słowa. Zauważyła, że był bardzo poruszony napływającymi wspomnieniami. Coraz mocniej ściskał pistolet. Musiała się powstrzymać, żeby nie wyciągnąć w jego kierunku dłoni. Wiedziała, że trzeba się opanować. Spokojnie, powtarzała w myśli. Tylko spokojnie. - To nie były kłamstwa, Frankie. - Już wcześniej sprzedałaś mnie glinom. To ma być miłość? Tak? - Nie miałam wyboru. - Co oni na ciebie mieli? Drugie aresztowanie za posiadanie narkotyków? Dostałabyś najwyżej sześć miesięcy, może mniej. 292 Chętnie bym za ciebie tyle odsiedział, gdyby role się odwróciły. Wiesz dobrze, że to prawda. A dlaczego? Bo ja cię kochałem, a ty mnie sprzedałaś. Zdradziłaś mnie. Teraz moja kolej na wyrównanie rachunków. - Nie! - krzyknęła przerażona, kiedy zobaczyła, jak palec Genno zaciska się na spuście pistoletu. - Pamiętasz, co ci powiedziałam w Stateville? Jeśli coś zrobisz mojej rodzinie, zrobię to samo twojej matce. Genno powoli uwolnił spust i skinął. - Tak, pamiętam. Tylko że nie możesz już skrzywdzić mojej mamy. Już nie. - Chcesz się założyć? - rzuciła z desperacją Sarah. - Mojej matce nie można już zrobić nic złego. Zadbałem o to, nim wyruszyłem z Joliet. - Zobaczył strach w twarzy Sarah, kiedy zrozumiała, co oznaczały jego słowa. - Tak, Annie. Sam ją zabiłem. Skręciłem jej kark podczas masażu. Zmarła szybko i prawie bezboleśnie. Nie czuła nic. Teraz już nie możesz mnie skrzywdzić. Tego by ode mnie oczekiwała mama. Nie chciałaby, żebym się o nią martwił. Przykro mi, Annie, że odkryłem twojego asa. - Spojrzał nagle ponad nią i krzyknął: - To pewnie zastępca szeryfa, Taylor. Miło mi wreszcie pana poznać. Dopiero teraz Sarah zauważyła wychodzącego zza drzewa Taylora. Miał odbezpieczoną broń, ale trzymał ją przy nodze. - Lea, właź do łódki - rozkazał Genno i popchnął ją w stronę pontonu, huśtającego się na wodzie obok pomostu. Wyprostował się i spojrzał na Taylora, którego pistolet wciąż był skierowany w dół. - Zastrzel go, na Boga, Jack, zastrzel go! - krzyczała Sarah. Genno rozłożył ręce, podkreślając, że jest łatwym celem. - No, Jack, rób, co mówi Annie. Zastrzel mnie. Niech to się wreszcie skończy - zaśmiał się kpiąco, patrząc na Sarah, która z niedowierzaniem wpatrywała się w Taylora. - A ty myślałaś, że on ciebie obroni i uratuje twoją córeczkę ze 293 szponów Genno. Przykro mi, Annie. Muszę cię rozczarować. On wiedział o wszystkim od początku. Prawda, Jackie? - Zamknij się, Genno - odparł Taylor. - Przyprowadziłem ją. Dotrzymałem umowy. Teraz dawaj dyskietkę i taśmę. - Jaką dyskietkę? Jaką taśmę? - krzyczała rozgoryczona Sarah. - Jack, co to ma znaczyć? - Jack był niegrzeczny - powiedział kpiąco Genno. - On i jego partner Keith Yallow byli w zmowie z Tedem Lomaxem. Wszystkie dowody ich przestępstwa są na taśmie, którą Klyne nagrał, kiedy torturował Lomaxa. Ten mu wszystko powiedział. Taylor i jego partner mieli zbadać sprawę doniesień, jakoby Lomax miał sprzedawać dane świadków, ale to już wszyscy wiemy. - Zamknij się - syknął Taylor i podniósł pistolet w górę. - Ma prawo wiedzieć, że ją oszukiwałeś od początku - powiedział i spojrzał na Sarah. - Lomax pojął, że czeka go długa odsiadka, więc przedstawił swój plan Taylorowi i jego partnerowi. Zaproponował im spółkę, jeśli nie dostarczą przełożonym dowodów przestępstwa. Chciwość wzięła górę i poszli na to. Śledztwo w sprawie Lomaxa umorzono z braku dowodów. Lomax już miał zacząć sprzedaż, kiedy dorwał go Klyne. Skopiował wszystkie dane i wyczyścił komputer Lomaxa. Klyne chciał po wszystkim sprzedać tę dyskietkę, ale stał się dla mnie zbyt dużym zagrożeniem, więc go zabiłem. Mam teraz dyskietkę i taśmę. O tym rozmawialiśmy dziś przez telefon. Zgodził się dostarczyć ciebie w zamian za nie. Ja już z nich nie skorzystam. - Pochylił na bok głowę i uśmiechnął się. - No, Annie, kto teraz jest czarnym charakterem? Sarah patrzyła ze zdziwieniem na Taylora. Nie mogła pojąć tego, co powiedział Genno. Chciała, żeby Taylor wszystkiemu zaprzeczył. Wiedziała już, że tak się nie stanie. Nic dziwnego, że nie chciał powiedzieć szefowi, gdzie się udają. Przywiózł ją tu na śmierć. Podczas drogi zachowywał się spokojnie, chłodno, bez emocji. Powierzyła mu życie swoje i córki. 294 A teraz obie zginą. Mimo obrzydzenia, które czuła do Taylora, wiedziała, że sama jest częściowo odpowiedzialna za to, co się stanie teraz z jej córką. Co ja najlepszego narobiłam? - pomyślała. - Daj mi taśmę i dyskietkę, Genno. - Taylor zbliżył się do pomostu. - Odejdę i zostawię was w spokoju. - Dostaniesz, kiedy stąd wyjadę - powiedział Genno. - Tego nie było w umowie! - krzyknął rozwścieczony Taylor. - Jeśli dam ci je teraz, co cię powstrzyma przed wpakowaniem mi kulki? - zapytał i potrząsnął głową. - Nie, musisz tańczyć, jak ja ci zagram. Nie martw się, są w domku, dobrze schowane. Zadzwonię, jak tylko się stąd zmyjemy. Nie mogę nic więcej powiedzieć. Taylor podniósł pistolet w stronę Genno. - To nie wystarczy. Mam w dupie Sarah i jej dzieciaka. Możesz z nimi zrobić, co chcesz. Chcę tylko moją pieprzoną taśmę i dyskietkę. Gdzie one są? - Pociągnij za spust, a nigdy się nie dowiesz - odparł Genno z pewnym siebie uśmiechem, ale nie spuszczał oczu z beretty Taylora. - Wiem, że są w domku. Znajdę je. - Powodzenia. Mam tylko nadzieję, że wcześniej nie znajdą jej twoi koledzy, którzy wkrótce się tu zjawią. Na pewno będą ciekawi, co jest na taśmie. Dożywocie. Ja to znam, Taylor. Nie polecam. Naprawdę. Jak mówiłem, zadzwonię, kiedy się stąd zmyjemy, i powiem ci, gdzie są. Masz na to moje słowo. Jeśli to ci nie wystarczy, lepiej pociągnij od razu za spust. - Genno odwrócił głowę w stronę Taylora, ale pistolet wciąż kierował na Sarah. - No, strzelasz, czy nie? Sarah wiedziała, że to jej jedyna szansa, by rzucić się na Genno. Wiedziała, że równie dobrze Frankie może wystrzelić, zanim ona go dosięgnie. Nie miała wyboru. Kiedy ją skuje kajdankami, obie z córką będą zupełnie bezbronne. Musiała zaryzykować dla małej, dla siebie... 295 Genno kątem oka zauważył ruch, ale nim wystrzelił, zdążyła uderzyć go w klatkę piersiową. Stracił równowagę i oboje potoczyli się, spadając z pomostu. Pistolet wpadł do wody, a Genno jęknął, kiedy Sarah wylądowała na nim. Uderzyła go z całej siły pięścią. Wrzasnął z wściekłości i potrząsał głową, by nie stracić przytomności. Kopnęła go w przeponę, odepchnąwszy się od niego, i zaczęła płynąć w stronę pontonu. Była już na wyciągnięcie ręki od celu, kiedy chwycił ją za gardło i ściągnął pod wodę. Nagle ogarnęła ją ciemność. Nie widziała nic dokoła siebie. Walczyła z całych sił, by znów dotrzeć na powierzchnię, ale Genno był od niej silniejszy i dłużej mógł trzymać ją pod wodą. Schwyciła go za koszulę i z całej siły pociągnęła za sobą. Czuła, że za chwilę pękną jej płuca. Z braku tlenu zaczęło jej się kręcić w głowie. Musiała coś natychmiast zrobić, bo inaczej straci przytomność i utonie, a Lea będzie zdana na jego łaskę. Ta myśl dodała jej sił. Zsunęła mu rękę po brzuchu, aż poczuła genitalia. Zgniotła je w ręku najsilniej jak potrafiła. Osiągnęła pożądany efekt. Odepchnął ją od siebie. Wydostała się na powierzchnię, gdzie chwytała szybko oddech. Wciąż kręciło jej się w głowie, ale płynęła w stronę zardzewiałej drabinki pomostu. Nie zdołała złapać się jej, bo Genno już schwycił ją za mokre włosy i szarpnął w dół. Tym razem złapała go za pasek i pociągnęła za sobą. Pamiętała, że miał przy pasku nóż myśliwski. Szukała go pośpiesznie, ale znalazła tylko kajdanki. Z wysiłkiem wplątała nogę pod najniższy stopień drabinki, kiedy Genno znów próbował wyjść na powierzchnię. Jej płuca ledwie wytrzymywały. Nie mogła być bez powietrza ani chwili dłużej. Wtedy wpadł jej do głowy pomysł. Jej oczy już przywykły do ciemnej, mulistej wody i zobaczyła zarys drabinki pomostu. Namacała kajdanki i pociągnęła wraz z nimi Genno. Jednym płynnym ruchem zapięła kajdanki na szczeblu drabinki, a potem uderzyła go łokciem w przeponę. Puścił ją, a Sarah wypłynęła na powierzchnię, łapczywie chwytając 296 powietrze. Nie widziała Genno ani Taylora. Podpłynęła do pontonu i wciągnęła się na niego. Lea płakała. Zdjęła jej z ust taśmę klejącą i pocałowała delikatnie w usta. - Zaraz nas stąd zabiorę, słoneczko. Obiecuję. - Mamo, przepraszam za... - Cicho - odpowiedziała, kładąc palec na jej ustach. - Najpierw musimy stąd uciec. Odcumowała ponton i uklękła obok motoru. Pociągnęła z całej siły za sznur. Nie zaskoczył. Spróbowała jeszcze raz. Kiedy ruszył, spojrzała w stronę domku, oczekując, że w każdej chwili może z niego wybiec Taylor. Nie pojawił się. Teraz musiały odjechać stąd jak najdalej. Schwyciła ster i już miała ruszyć, gdy spod wody wyskoczył Genno z nożem w ręku. Był tuż za dziewczyną. Ostrze noża odbiło poranne blaski słońca. Frankie miał twarz wykrzywioną z wściekłości. Sekundę przed ciosem Sarah popchnęła mocno córkę, ta upadła na bok, a nóż przeciął powietrze w miejscu, gdzie wcześniej siedziała. Wiedziała, że Frankie drugi raz wymierzy lepiej. Jedną ręką trzymał się pontonu i wznosił drugą, by znów zadać cios. Bezbronna Lea zwinęła się w kłębek i krzyczała z przerażenia. Gdyby Sarah teraz rzuciła się na Genno, zabiłby najpierw ją, a potem dziecko. Żeby go dopaść, musiałaby puścić ster. Przesunęła ster z całej siły, mocno zmieniając kurs. Nóż uderzył tuż obok dziewczyny, a Genno puścił ponton. Zniknął pod wodą i pojawił się za chwilę, tym razem bliżej Sarah. Nie mógł trafić lepiej, bo Sarah była już zdecydowana - albo ona, albo on. Ktoś musi zginąć. Zawróciła ponton i nim Genno zorientował się, co zamierza zrobić, podpłynęła do niego. Próbował odepchnąć się od łódki, ale ciężkie, mokre ubranie krępowało mu ruchy. Sarah uniosła motor, a śruba przecięła mu brzuch. Wrzasnął z bólu. Jego ciałem wstrząsnął dreszcz, kiedy ostry metal wypruwał mu wnętrzności. Z ust Genno płynęła krew. Patrzyła na niego przez chwilę z nienawiścią i pogardą. Starała się utrzymać 297 w górze motor, a woda wokół ciała wciąż ciemniała. Nóż wysunął mu się z ręki, głowa opadła bez życia. Sarah opuściła ster i ciało Genno osunęło się do wody. Zwymiotowała na widok jego wnętrzności pływających po wierzchu. Odwróciła się do córki, by ta nie zobaczyła pociętego ciała Genno. Lea z obawą patrzyła na brzeg. Sarah też spojrzała w tę stronę i zobaczyła Taylora stojącego na końcu pomostu. W jednej ręce miał pistolet, w drugiej dyskietkę i taśmę. - Zaoszczędziłaś mi roboty - powiedział chłodno Taylor. - Dziękuję. Teraz muszę zabić ciebie i dzieciaka. Winę zrzucę na niego. To proste. Sarah myślała intensywnie. Motor pracował. Mogła spróbować schwycić ster. Ale jaką miały szansę uciec? Żadnej. Może nawet zdążyłby ją zabić, nim sięgnie do steru. Podszedł bliżej i podniósł broń. - Przykro mi, że tak się stało, Sarah. Naprawdę. Tu chodzi o przetrwanie, a ja mam pistolet. Przetrwanie. To słowo bardzo ją teraz nurtowało. Nagle przewróciła się do tyłu, uderzając mocno w ponton. Obie znalazły się w wodzie. Usłyszała, jak pierwsza kula uderzyła w wodę. Kiedy wynurzyła się tuż obok pontonu, Lea była jeszcze pod wodą. Ogarnęła ją panika. Wzrokiem szukała małej, ale nie odważyła się wyjrzeć zza pontonu. Wiedziała, że ten rejon rzeki był żerowiskiem aligatorów, a tak duża ilość krwi w wodzie na pewno je zwabi. Nie bała się o siebie, lecz o córkę. Lea dobrze pływała, ale miała skute ręce. Jak długo może się utrzymać na wodzie ze skutymi rękoma? - Szukasz córki? - zapytał Taylor z mieszaniną kpiny i pogardy. - Chyba jest pod pontonem. Tylko tak możemy sprawdzić. Kula rozerwała bok pontonu. Sarah krzyknęła z przerażenia i sięgnęła ręką pod ponton. Poczuła coś. Ramię. Wpłynęła pod spód i pociągnęła za sobą córkę. Druga kula uderzyła tuż obok. Kiedy wynurzyły się ponownie, trzymała dziecko nad 298 powierzchnią wody. Jednak źle obliczyła pozycję. Ponton popłynął z prądem, a one znalazły się na linii strzału. Taylor już mierzył do nich z pistoletu. Skrzywiła się, usłyszawszy kolejny strzał, przekonana, że kula uderzy w nią. Nic. Lea? Spojrzała na córkę. Patrzyły na siebie z niedowierzaniem. Obie były całe. Taylor jeszcze stał na pomoście, ale pistolet zwisał teraz luźno w jego dłoni. Postąpił chwiejnie do przodu, potem upadł na kolana. Ze zdziwieniem na twarzy runął na pomost, a pistolet wpadł do wody. Dopiero teraz Sarah zauważyła stojącego przed domem mężczyznę. Robideaux. Opuścił broń, pstryknął palcami, a wtedy kilku funkcjonariuszy podbiegło, by wyciągnąć Sarah i jej córkę z wody. - Niech mnie. Nic z tego nie rozumiem, ale widziałem, że Taylor chciał panią zabić - powiedział Robideaux, podchodząc do Sarah, która mocno przyciskała do siebie Leę. - Nie miałem innego wyjścia. Musiałem go zdjąć. - O to chodziło - odparła Sarah i wskazała na dyskietkę i kasetę magnetofonową, leżące na pomoście obok ciała Taylora. - Niech pan posłucha taśmy. Tam jest wszystko. - Taki mam zamiar. - Robideaux zapakował leżące na pomoście rzeczy. - Gdzie jest Genno? - Nie żyje - powiedziała, spoglądając na wodę. Nigdzie nie było widać ciała. Pewnie wciągnął je pod wodę aligator. Wzdrygnęła się. - Helikopter jest w drodze. Na pokładzie jest służba medyczna i koce. Jak będzie na miejscu, możecie zdjąć te mokre ubrania. - Robideaux poklepał dziewczynę po ramieniu. - Zaraz ci odepniemy kajdanki. - Kiedy pan tu przyjechał? - zapytała Sarah. - Gdzie jest pana motorówka? - Obok innej, na bagnach, za drzewami. Wiedzieliśmy, że nie możemy wejść od frontu. Dotarliśmy na miejsce, 299 kiedy Taylor zaczął do was strzelać. Właściwie, jak usłyszałem strzał, byłem jeszcze w łodzi. Nie sądziłem, że zdążę. - Ale się udało. - Sarah zaśmiała się nerwowo. - Dziękuję. Robideaux się uśmiechnął. Spojrzał w niebo, słysząc z oddali helikopter, który po chwili był już widoczny. Robideaux wskazał pilotowi, gdzie ma lądować. Kiedy tylko helikopter dotknął ziemi, otworzyły się drzwi i wyskoczył Bob Johnson. Podbiegł do żony i córki skulonych na pomoście. - Dzięki Bogu, jesteście całe i zdrowe - powiedział, tuląc je do siebie. Zauważył kajdanki na rękach córki. - Czy ktoś mógłby zdjąć mojej córce te kajdanki? - krzyknął w przestrzeń. - Hej! Hej! - Zaraz się tym zajmą, Bob - uspokoiła go Sarah. - Mamusiu? - szepnęła cicho Lea. - Słucham, kochanie. - Byłam taka głupia. No wiesz... wiesz... Jimmy. Nie chciałam... - urwała i zaczęła płakać. - Przepraszam. Tak mi przykro. - Już po wszystkim, słonko. Już po wszystkim. Wszyscy popełniamy błędy, ja też. Najważniejsze, że wciąż jesteśmy razem. Teraz musimy pomyśleć o przyszłości. - Jako rodzina? - zapytała i spoglądała to na matkę, to na ojca. Sarah i Bob wymienili spojrzenia. Żadne z nich się nie odezwało. Jeden z funkcjonariuszy podbiegł do nich z maleńkim kluczykiem w dłoni. - Myślisz, że to się uda? - zapytał Bob, kiedy oboje z żoną patrzyli, jak mężczyzna uwalnia ręce córki. Sarah spojrzała zdziwiona. - Zostaniemy rodziną? - dodał. - To możliwe. Przy odrobinie szczęścia i długiej, żmudnej pracy. Tylko czy chcesz jeszcze raz spróbować? - Pani Johnson - zawołał Robideaux z helikoptera, zanim Bob odpowiedział. - Mamy tu koce dla was. Przebierzcie się, bo dostaniecie zapalenia płuc. 300 - Sarah? - zawołał Bob, gdy ruszyła do helikoptera. Spojrzała na niego. - Tak, chciałbym spróbować. Zrobię wszystko, co w mojej mocy. A ty? Patrzyła na niego przez chwilę, ale wyraz jej twarzy nie zdradzał żadnych uczuć. Objęła ramieniem córkę i poprowadziła ją do helikoptera. Seria prima w 2000 roku Wes Craven STOWARZYSZENIE FONTANNA Ken Follett TRZECI BLIŹNIAK Jack Higgins DOTKNIJ DIABŁA LOT ORŁÓW Stephen King DESPERACJA REGULATORZY Peter Lerangis SZÓSTY ZMYSŁ Alastair MacNeill ŻĄDZA ZEMSTY Graham Masterton CIAŁO I KREW DRAPIEŻCY ZWIERCIADŁO PIEKIEŁ Chuck Palahniuk PODZIEMNY KRĄG Michael Palmer EFEKTY UBOCZNE Z PRZYCZYN NATURALNYCH KRYTYCZNA TERAPIA CICHA KURACJA Chris Ryan KREMLOWSKA ZABAWKA