Ferring_David_-_OstrzeBackground color: black white
Font family: Tahoma Georgia Times 

OstrzeDavid FerringStanisław Belina Tom III trylogii Konrad
Tytuł oryginału: Warblade
1998 Wydawnictwo MAG 

Spis treści•Rozdział pierwszy
      •Rozdział drugi
      •Rozdział trzeci
      •Rozdział czwarty
      •Rozdział piąty
      •Rozdział szósty
      •Rozdział siódmy
      •Rozdział ósmy
      •Rozdział dziewiąty
      •Rozdział dziesiąty
      •Rozdział jedenasty
      •Rozdział dwunasty
      •Rozdział trzynasty
      •Rozdział czternasty
      •Rozdział piętnasty
      •Rozdział szesnasty
 

Rozdział pierwszy [top] — Kon­rad! — wy­sy­czał zna­jomy głos. — Cze­kali­śmy na 
cie­bie.Litzen­reich i Ust­nar leżeli na ziemi. Nadzy i ukrzyżo­wani. Ich 
dło­nie i stopy przy­bito gwoź­dziami do skały.Ale nie były to ich je­dyne rany. 
Po umę­czo­nych cia­łach jeń­ców spływały czerwone stru­myczki są­czące się z 
nie­zli­czo­nych ska­le­czeń. Za­kne­blo­wano ich, aby nie mo­gli 
krzy­czeć.Konrad zo­rientował się, że po­zo­sta­wiono mię­dzy nimi wolne 
miej­sce — dla niego. Obok, na ka­mie­niu, przy­go­to­wano już po­dłużne 
gwoździe.Wokół leżą­cych po­staci kłę­biło się mnó­stwo na­gich kształtów — 
ma­łych, bez­pł­cio­wych, bez­wło­sych i hu­ma­no­idal­nych. Przypo­mi­nały 
dzieci, Kon­ra­dowi wy­da­wało się, że sły­szy ich płacz, ale pod żad­nym in­nym 
względem nie były do nich po­dobne.Wokoło stały dzie­siątki kar­łów o wiel­kich, 
znie­kształco­nych gło­wach, ogrom­nych, ró­żo­wych oczach i cia­łach bia­łych 
jak u roba­ków. Byli jakąś od­mianą ja­ski­nio­wych zwie­rzo­ła­ków o dłu­gich 
języ­kach, ostrych kłach, na­pęcznia­łych ciel­skach i krót­kich ogo­nach. Ich 
skóra po­kryta była łu­skami, a na końcu każ­dej koń­czyny znaj­do­wały się trzy 
szpony. Prze­py­chali się i tło­czyli, go­rącz­kowo pra­gnąc napić się krwi z 
ran cza­row­nika i kra­sno­luda. To wła­śnie owe mon­stra wy­da­wały te okropne 
za­wo­dze­nia i wy­cia pełne po­żą­dania ży­wego ciała.Krwa­wiące rany ofiar 
za­pewne były śla­dami ich uką­szeń. Stwory za­częły już swoją ka­ni­bal­ską 
ucztę.Był tu też Srebrne Oko. Stał bli­sko Gaxara, trzyma­jąc przed sobą tar­czę 
z ta­jem­ni­czym zło­tym her­bem. Wy­sunął język i Kon­rad przy­po­mniał sobie 
po­cału­nek skavena, gdy gry­zoń zli­zy­wał jego krew. Znajdo­wały się tu 
rów­nież ja­kieś inne po­twory, ale Kon­rad nie wi­dział ich do­kład­nie. Stały 
na wy­so­kiej, skal­nej półce z dru­giej strony ja­skini, jak wi­dzo­wie 
cze­ka­jący na przedsta­wie­nie.Wzrok Kon­rada za­reje­stro­wał wszystko to w 
nie­całą se­kundę — tę samą se­kundę, w któ­rej prze­rzucił miecz do lewej 
dłoni, prawą się­gnął do ukrytej pod płaszczem ka­bury, wy­dobył z niej nową 
broń, wy­ce­lował i wy­strzelił.Była to jed­no­ręczna ku­sza o pre­cy­zyj­nie 
wy­ko­na­nym me­cha­ni­zmie, skła­dają­cym się z mo­sięż­nych kółek i 
sta­lo­wych try­bów. Pięt­na­sto­cen­ty­me­trowy bełt tkwił już na miej­scu, 
cię­ciwa z drutu była na­cią­gnięta. Kon­rad ćwi­czył po­słu­gi­wa­nie się tą 
bro­nią przez ostatni ty­dzień.Gaxar mógł być Sza­rym Pro­ro­kiem, ale nie miał 
wy­star­cza­jąco szybkiego re­fleksu, aby się ura­to­wać. Po­cisk trafił go w 
prawe oko, od­rzu­cając do tyłu. Pró­bo­wał wy­szarpnąć bełt prawą ręką — ale 
kikut nie był wy­star­cza­jąco sprawny. Bez naj­mniejszego dźwięku po­woli 
przewró­cił się i za­stygł w bez­ruchu.Roz­legł się straszliwy wrzask, ryk do 
tego stop­nia mro­żący krew w ży­łach, że Kon­rad za­marł na chwilę. Krzyczał 
Srebrne Oko, zroz­pa­czony śmiercią swego pana. Szczuro­człek rzucił się w 
stronę Kon­rada, ale ofi­cer z Alt­dorfu za­stąpił mu drogę. Ich mie­cze 
ude­rzyły o sie­bie.Konrad od­rzucił kuszę i sko­czył do przodu, tnąc mie­czem 
ata­kują­cego go pierwszego kar­ło­wa­tego dra­pież­nika. Od­cięta głowa stwora 
wrzesz­czała, le­cąc przez kryptę.Konrad za­bijał blade obrzydli­stwa, ro­jące 
się w ja­skini. Ska­kały na niego ze skał, usi­łując wbić mu pa­zury w twarz. 
Inne chwytały go za nogi, szar­piąc jego ciało, pró­bując przewró­cić swoją 
masą. Od­rzu­cał je kop­nia­kami, od­rywał od sie­bie, ciął i ude­rzał 
szty­chem, roz­dep­tywał. Dźwięki, które wy­da­wały umierając, były jesz­cze 
gor­sze od od­gło­sów ich uczty.Dotarł do Lit­zen­rei­cha i po­chylił się, 
wy­ry­wa­jąc mu kne­bel z ust. W tym cza­sie kilka skarłowa­cia­łych mu­tan­tów 
sko­czyło na niego i omal nie stra­cił rów­no­wagi. Przy tej licz­bie wro­gów, 
gdyby zna­lazł się na ziemi, nie miałby naj­mniejszej szansy.— Ma­gia! — 
wrzasnął. — Czar!— Uwolnij mi rękę — po­prosił sła­bym gło­sem 
cza­row­nik.Konrad od­rzucił nie­bez­pieczny cię­żar. Jego miecz zawi­rował. 
Kilka znie­kształco­nych głów od­padło, roz­bry­zgu­jąc na­około krew. Znowu 
po­chylił się, na próżno usi­łując wy­cią­gnąć pal­cami gwóźdź z pra­wej dłoni 
Lit­zen­rei­cha.— Ręka, po­cią­gnij rękę!Konrad speł­nił pole­cenie i choć na 
ćwieku po­zo­stały frag­menty ko­ści i skrwa­wio­nego ciała, dłoń maga 
od­zy­skała swo­bodę ru­chów. Cza­row­nik krzyknął, pod­niósł gwałtow­nie prawą 
rękę i jego wrzask obni­żył tona­cję, przemie­nia­jąc się w za­klę­cie. Z 
za­krwawio­nego wskazują­cego palca strzeliła bły­ska­wica.In­kan­tacji 
od­po­wie­dział sza­leń­czy wrzask, gdy pierwszy drę­czy­ciel przemie­nił się w 
ogni­stą kulę. Po­tem za­czął pło­nąć na­stępny, za nim jesz­cze jeden, aż całą 
ja­ski­nię wy­pełnił odór palo­nego mięsa.Konrad prze­szedł teraz do Ust­nara, 
za­bija­jąc po dro­dze ko­lej­nych przy­gar­bio­nych tro­glo­dy­tów. Wsunął 
klingę pod główkę ćwieka tkwiącego w prze­gubie kra­sno­luda, oparł sztych o 
zie­mię i pod­wa­żył gwóźdź. Ust­nar wy­cią­gnął uwolnioną rękę, schwycił 
jed­nego z na­past­ni­ków za gar­dło i zgniótł mu gr­dykę, gdy tym­cza­sem 
Kon­rad uwalniał mu drugą dłoń.Wstręt­nych stwo­rów było coraz mniej, a mimo 
wszystko ata­ko­wały z taką samą sza­leń­czą wściekło­ścią. Gdy Kon­rad uwalniał 
drugą nogę Ust­nara, Lit­zen­reich zdo­łał oswobo­dzić się i wstał. Miecz 
Kon­rada pękł na pół, kiedy ostatni ćwiek wy­łaził ze skały.Rozej­rzał się 
wo­koło. Ofi­cer z Alt­dorfu leżał na ziemi i wy­gląd jego sku­lo­nego ciała 
świadczył o tym, że nie żyje. Nig­dzie nie było wi­dać Srebrnego Oka ani Gaxara. 
Skaven mu­siał uciec, za­bie­rając ze sobą ciało pana. Po­staci na skal­nej 
półce rów­nież chyba znik­nęły. Wszyscy pig­mej­scy mu­tanci albo już nie żyli, 
albo sta­wali się ofia­rami ogni­stej ze­msty Lit­zen­rei­cha i teraz umierali w 
pło­mie­niach, wy­peł­nia­jąc po­wie­trze odo­rem spa­lo­nego ciała.Konrad, 
Lit­zen­reich i Ust­nar stali, spo­glą­dając na sie­bie. Krew cie­kła z ich ran. 
Byli sami wśród śmierci i zniszcze­nia. Sły­chać było tylko ich cięż­kie 
od­de­chy i dzie­cięce kwi­lenie śmiertelnie ran­nych bestii.Nagle roz­legł się 
jesz­cze inny dźwięk. Do­bie­gał z głębi jed­nego z tu­neli pro­wa­dzą­cych do 
krypty. Kon­rad roz­po­znał go bez trudu — były to bo­jowe okrzyki 
zwie­rzo­ła­ków Cha­osu. Ale te zwie­rzo­łaki nie będą kar­ło­wate ani 
bez­bronne i bę­dzie ich wię­cej niż da się poli­czyć.— Rzeka! — roz­kazał 
Kon­rad. — To nasza je­dyna szansa wy­do­sta­nia się stąd!Pod­biegli do brzegu. 
Rzeka wy­da­wała się ni­czym nie róż­nić od in­nych, a jej po­kryta pianą woda 
pę­dziła ko­ry­tem wy­żło­bio­nym w skale i zni­kała w ni­skim otworze na skraju 
krypty.— Nie­na­wi­dzę wody! — burknął Ust­nar. I wskoczył w fale.Znik­nął pod 
po­wierzchnią i po­jawił się po kilku se­kun­dach w po­łowie drogi do ściany 
krypty. Lit­zen­reich jakby się wa­hał, więc Kon­rad po­pchnął go ręką. 
Cza­row­nik wpadł do wody, a po­tem jego pod­ska­ku­jąca na fa­lach głowa 
prze­padła w głębi tu­nelu.Konrad od­rzucił hełm, ze­rwał płaszcz i ścią­gnął 
pół­pan­cerz. Zrzucił kop­nia­kiem jeden but, ale na po­zby­cie się dru­giego 
nie star­czyło już czasu. Do­strzegł w jed­nym z ko­ryta­rzy błysk czerwo­nych 
oczu, po czym po­ja­wiła się na­stępna para, a za nią jesz­cze jedna. Wskoczył 
do rzeki i nie wy­nu­rzał się, po­zwalając, aby szybki nurt niósł go w stronę 
tu­nelu.Na chwilę przed znik­nię­ciem w otworze Kon­rad uniósł głowę nad 
po­wierzchnię i ro­zej­rzał się. Na skal­nej półce w dal­szym ciągu znaj­do­wały 
się dwie po­staci. Teraz mógł do­kład­nie im się przyjrzeć.Jedną z nich był 
Cza­szkolicy.Tym ra­zem nie mógł się mylić. Mimo upływu pię­ciu lat pa­mię­tał 
go, jakby to było wczoraj. To samo chude ciało, ta sama łysa głowa, która 
zda­wała się nie mieć ciała na ko­ściach.U jego boku stał ktoś, kogo Kon­rad 
rów­nież nie wi­dział pięć lat, ale także nigdy nie mógłby za­po­mnieć, 
acz­kol­wiek z zu­peł­nie in­nego po­wodu. Te­raz była star­sza, ale rów­nież 
po­znał ją na­tychmiast.Na krótką chwilę ich oczy spo­tkały się. Jego — zie­lone 
i złote, jej — czarne jak wę­gielElyssa...W tej sa­mej chwili wez­brany nurt 
wody wciągnął Kon­rada w mrok tu­nelu i było to wszystko, co mógł sobie po­tem 
przy­po­mnieć.Pa­mię­tał.Przez po­nad pięć lat wie­rzył, że Ely­ssa nie żyje, że 
zo­stała za­mor­do­wana, gdy ich wio­skę na­padła i cał­ko­wicie zniszczyła 
pu­sto­szącą kraj armia zwie­rzo­ła­ków. Aż do tej pory Kon­rad był 
prze­ko­nany, że tylko jemu udało się oca­leć.Atak miał miej­sce pierwszego dnia 
lata, w święto Sig­mara. Kil­kana­ście go­dzin wcześniej Kon­rad pró­bo­wał 
opu­ścić wio­skę, ale nie udało mu się prze­mknąć przez ota­cza­jący do­linę 
pier­ścień wro­gich wojsk. Ubrany w skórę za­bi­tego zwie­rzo­łaka i zmu­szony 
do po­wrotu przez ple­mię skavenów, stał się świad­kiem cał­ko­wi­tego 
zniszcze­nia jedy­nego domu, jaki kie­dy­kol­wiek miał.A póź­niej, przemy­kając 
wśród ruin i zgliszcz, do­tarł wreszcie do dworu, łu­dząc się na­dzieją, że może 
zdoła oca­lić dziew­czynę. Ale dom ro­dziny Ka­strin­gów też pło­nął i w jego 
wnę­trzu nikt nie mógł prze­żyć. Ża­den człowiek.Ale spo­mię­dzy sza­leją­cych 
pło­mieni wy­łoniła się nie tknięta ży­wio­łem, przy­po­mi­na­jąca szkielet 
nie­ludzka po­stać. Kon­rad na­zwał ją w myśli Cza­szkolicym.Uniósł łuk i 
wy­słał jedną ze swoich czar­nych strzał w serce stwora. Gdyby wy­chu­dzona 
po­stać była człowie­kiem, zgi­nę­łaby na­tychmiast. Ale Cza­szkolicy jedy­nie 
wy­cią­gnął strzałę z na­giej piersi... na któ­rej nie po­ja­wiła się krew, nie 
było wi­dać rany.Konrad od­wró­cił się i uciekł. On oca­lał, ale nikt inny nie 
miał naj­mniejszej szansy. Był o tym prze­ko­nany.Elyssa...Elyssa, która była 
pierwszą i, jak do tej pory, je­dyną miło­ścią Kon­rada.Elyssa, która na­dała mu 
imię.Elyssa, która od­mie­niła jego życie.I która ofia­ro­wała mu koł­czan, łuk 
oraz strzały, a każdy z tych przed­miotów nosił na sobie ta­jem­niczy herb. Taki 
sam jaki wid­niał na tar­czy, którą obecnie po­słu­giwał się Srebrne 
Oko.Cza­szkolicy mu­siał więc poj­mać dziew­czynę i dla ja­kichś sza­tań­skich 
ce­lów za­cho­wał ją przy życiu aż do tej chwili.Po nie­po­wo­dze­niu sprzed 
pię­ciu lat miał jesz­cze jedną szansę oca­lenia Elyssy.Zapu­ścił się w 
labi­rynty pod Alt­dor­fem, aby wy­do­stać Lit­zen­rei­cha i Ust­nara z cel, do 
któ­rych zo­stali wtrą­ceni przez wła­dze mia­sta. Miał dług wdzięcz­ności 
wo­bec Ust­nara, jeżeli nie wo­bec oby­dwu więźniów. Kra­sno­lud był jedy­nym 
oca­lałym członkiem grupy, która wy­rwała go ze szponów Gaxara i uwolniła z 
wię­zie­nia, do któ­rego wtrą­ciły go pod­stępne ma­chi­nacje maga 
po­szu­kują­cego spa­cze­nia skavenów. Kon­rad jed­nak za późno do­tarł do 
Lit­zen­rei­cha i Ust­nara. Tym ra­zem oni zna­leźli się w mocy Sza­rego 
Pro­roka.Konrad był pe­wien, że zabił Gaxara. Ale Srebrne Oko uciekł, 
za­bie­rając tar­czę, z po­wodu któ­rej Kon­rad ści­gał obu skavenów od 
Mid­den­he­imu do sto­licy Ce­sar­stwa.Teraz jed­nak nie miała ona żad­nego 
zna­cze­nia, po­dob­nie jak Lit­zen­reich i Ust­nar. Li­czyła się jedy­nie 
Ely­ssa.Chciał wró­cić, po­pły­nąć z po­wro­tem do krypty, w któ­rej wi­dział 
dziew­czynę, ale prąd wody był zbyt silny i niósł go nie­ubła­ganie wą­skim 
prze­pu­stem. Uświado­mił sobie, że to Ely­ssa na­uczyła go pły­wać.Wnio­sła tak 
wiele do jego życia, że z tru­dem przy­po­minał sobie co­kol­wiek sprzed dnia, w 
któ­rym się spo­tkali. Zu­peł­nie jakby do tam­tego mo­mentu nie żył prawdzi­wym 
ży­ciem. Była córką pana wło­ści, a on chłopskim wy­rost­kiem, który pra­co­wał 
w go­spo­dzie. Oca­lił jej życie, za­bija­jąc zwie­rzo­łaka, który za­ata­ko­wał 
ją na skraju lasu. W za­mian za to dała mu oso­bo­wość... ale w dal­szym ciągu 
nie wie­dział, kim na­prawdę był ani skąd po­cho­dził.Sza­le­jący nurt nie 
wy­peł­niał cał­ko­wicie tu­nelu i gdy Kon­rad wy­pły­nął na po­wierzchnię 
starał się trzymać usta za­mknięte i od­dy­chać jedy­nie przez nos. Część 
ście­ków sto­licy była od­pro­wa­dzana do pod­ziemnej rzeki, ale nie była to 
jed­nak naj­bar­dziej zapa­sku­dzona woda, w jakiej zda­rzyło mu się pły­wać.Nie 
wi­dział ni­czego w ciemności i większość czasu prze­by­wał pod wodą, obi­jając 
się o ka­mie­nie po obu stro­nach tu­nelu. Do­szedł do wniosku, że lepiej 
nara­zić się na obra­żenia koń­czyn, niż roz­walić sobie głowę o obni­ża­jące 
się nagle skle­pie­nie.Gdy po raz trzeci wy­pły­nął, aby na­brać po­wie­trza, 
za­uwa­żył, że ciemność przed nim nie jest już tak kom­pletna. Była noc i mógł 
zbli­żać się do miej­sca, w któ­rym rzeka wy­pły­wała spod mia­sta. Skoro tak, 
wyj­ście mo­gła za­my­kać brona, ro­dzaj prze­grody, która po­zwalała 
swo­bod­nie prze­pły­wać wo­dzie, ale jed­no­cze­śnie uniemoż­li­wiała 
in­tru­zom przedosta­nie się do mia­sta sys­te­mem ka­nali­za­cyj­nym. Poza tym 
przy wy­locie ka­nału mo­gły być wy­sta­wione straże.Prze­cież gdy Kon­rad i 
ofi­cer zo­ba­czyli, że dwie cele na dol­nym po­zio­mie woj­sko­wego wię­zie­nia 
są puste, do­wódca straży wy­dał roz­kaz, by Lit­zen­rei­chowi i Ust­na­rowi 
uniemoż­li­wiono ucieczkę pod­ziemną rzeką. I te­raz za­pewne war­tow­nicy 
cze­kali na każ­dego, kto wy­łoni się z uj­ścia tu­nelu.Po raz pierwszy, 
za­miast po­zwo­lić uno­sić się prą­dowi, pod­jął próbę zmniej­sze­nia 
pręd­kości, z jaką nio­sła go woda. Nurt był zbyt silny, by pły­nąć w prze­ciwną 
stronę, ale po­sta­nowił spró­bo­wać. Zwolnił nieco, ale róż­nica była nie­mal 
nie­zau­wa­żalna. Wy­cią­gnął na oślep rękę, w na­dziei, że uda mu się zła­pać 
jakiś wy­stęp skalny i za­trzymać. W prze­ciw­nym razie wkrótce i tak za­koń­czy 
swój spływ, rzu­cony na kraty czy jaką­kol­wiek inną prze­grodę za­my­ka­jącą 
wylot tu­nelu.Czerń zmieniła się w sza­rość i wy­dało mu się, że widzi zarys 
otworu. Gdzie są Lit­zen­reich i Ust­nar? Czy po­tężny nurt ci­snął nimi o grubą 
siatkę i ude­rze­nie ode­brało im przytom­ność? A może prąd wody wciągnął ich 
pod po­wierzchnię i uto­nęli?Sza­rawa plama zbli­żała się coraz bar­dziej, w 
miarę jak prąd zda­wał się uno­sić Kon­rada ze wzrasta­jącą szybko­ścią. A 
po­tem do­strzegł odle­gły blask. Albo na ze­wnątrz tu­nelu było już jasno, albo 
były to po­chodnie oczekują­cych strażni­ków. Ob­rócił się tyłem, 
przy­go­to­wu­jąc na nie­unik­nione zde­rze­nie z me­talo­wymi prę­tami 
sta­no­wią­cymi część sys­temu obron­nego mia­sta.I na­gle zna­lazł się na 
ze­wnątrz tu­nelu. Prze­gra­dza­jąca pod­ziemną rzekę krata z za­ostrzo­nych 
prę­tów była roze­rwana i wy­gięta na ze­wnątrz. Był to nie­wąt­pli­wie 
re­zultat działania magii Lit­zen­rei­cha.Teraz znaj­do­wał się w o wiele 
szer­szej i głęb­szej rzece. Mu­siał to być Reik. Wy­do­stał się z Alt­dorfu, 
poza obręb miej­skich mu­rów.Ujrzał latar­nie przy wy­locie tu­nelu i 
trzyma­jące je nie­wy­raźne po­stacie, usły­szał głosy... i nagły okrzyk.— Tam! 
Jesz­cze jeden!Zanur­ko­wał gwałtow­nie i strzała ude­rzyła w wodę tuż przy jego 
twa­rzy. Woda zmieniła tor jej lotu i grot minął ramię Kon­rada o parę 
cen­ty­me­trów. Ko­lejna strzała prze­mknęła koło jego piersi. Kon­rad zanu­rzył 
się głę­biej, za­wró­cił i za­czął pły­nąć pod prąd, w stronę mia­sta. Miał 
na­dzieję, że żoł­nie­rze nie spo­dziewali się ta­kiego wy­biegu. Nurt nie był 
tak silny jak w pod­ziemnej rzece.Przez chwilę za­sta­na­wiał się, o co cho­dzi 
żoł­nie­rzom, ale w za­ist­niałej sytu­acji wolał nie wdawać się z nimi w 
dys­kusję.Jego pier­wotny plan za­kła­dał uwolnie­nie Lit­zen­rei­cha i Ust­nara 
z cel, a po­tem wspólną ucieczkę z mia­sta. Nie miał po­wodu za­trzymy­wać się 
dłu­żej w Alt­dor­fie — było mało prawdo­po­dobne, by prze­by­wał tu Srebrne Oko 
— a udzielenie po­mocy w ucieczce dwóch więźniów oznaczało, że sam rów­nież nie 
mógł zo­stać.Teraz jed­nak mu­siał po­wró­cić, do­stać się z po­wro­tem do 
sto­licy ; Ce­sar­stwa, gdzie Cza­szkolicy wię­ził Ely­ssę.Prze­stał pły­nąć i 
od­wró­cił się na plecy. Ostrożnie uno­sząc twarz po­nad po­wierzchnię wody, 
zła­pał od­dech. Był go­tów w każ­dej chwili po­now­nie za­nur­ko­wać. 
Zo­ba­czył światła ja­kieś czterdzie­ści me­trów w dole rzeki, na dru­gim 
brzegu. Chwilowo był bez­pieczny i miał na­dzieję, że mag i kra­sno­lud 
rów­nież.Wy­mknięcie się pa­tro­lowi mili­cji nie po­winno sprawić 
Lit­zen­rei­chowi spe­cjal­nego pro­blemu. Cho­ciaż on i Ust­nar byli ranni, 
nadzy i bez­bronni, zna­lazł­szy się poza mia­stem, bez trudu mo­gli sta­wić 
czoło każ­demu nie­bez­pie­czeń­stwu.Konrad bar­dzo by chciał, aby obaj byli tu 
ra­zem z nim. By­liby bar­dzo po­ży­tecz­nymi towa­rzy­szami w cza­sie wy­prawy 
w nie znaną sieć ko­ryta­rzy pod mia­stem. Ust­nar, ze względu na swoją 
zna­jo­mość tuneli i umiejęt­ność walki, Lit­zen­reich — dzięki wie­dzy 
ma­gicz­nej.Przez chwilę my­ślał o Wilku. Gdzie się obecnie znaj­duje? Może w 
Kis­levie, na gra­nicy? Czy gra­nica nadal ist­nieje, czy też hordy z pół­nocy 
za­lały już kraj? Ale gdyby sprawy uło­żyły się aż tak źle, wia­do­mo­ści 
do­tar­łyby już do Alt­dorfu i sier­żant Taungar, wer­bując Kon­rada do gwardii 
ce­sar­skiej, z całą pew­no­ścią wspo­mniałby o szy­kują­cej się 
kam­panii.Płynął wolno w górę rzeki. Był to chyba naj­lep­szy spo­sób 
przedosta­nia się do sto­licy, ale mury mia­sta znaj­do­wały się da­leko i 
naj­wy­raź­niej wcale się nie zbli­żały. Nurt Re­iku był jed­nak dość silny, a 
Kon­rad czuł ogar­nia­jące go coraz większe zmę­cze­nie, zu­peł­nie jakby 
wal­czył z ja­kimś bez­litos­nym prze­ciw­ni­kiem. Pa­mię­tał, że przez rzekę 
prze­rzu­cono pły­wa­jącą za­porę, uniemoż­li­wia­jącą stat­kom dal­szą że­glugę 
w górę Re­iku bez ze­zwolenia i uisz­cze­nia na­leż­nych opłat.Rzekę zaw­sze 
prze­gra­dzano na noc i wi­dział, że cała ta jej część jest bar­dzo do­brze 
oświe­tlona. Z całą pew­no­ścią ob­jęta była rów­nież sta­łym nad­zo­rem, 
zwłaszcza po ogło­sze­niu alarmu. Le­piej by­łoby więc zna­leźć jakąś inną 
drogę. Za­czął szu­kać miej­sca, żeby wyjść z wody.Jed­nak brzegi nie opa­dały 
do rzeki w zwy­kły spo­sób. Na­wet poza mu­rami miej­skimi cały Reik był 
ob­ra­mo­wany wy­so­kimi na­brze­żami, do któ­rych cu­mo­wały statki i barki 
oczeku­jące na wpłynię­cie do sto­licy. Skie­rował się do pół­noc­nego brzegu, 
który zda­wał się mniej za­tło­czony.Cho­ciaż zda­rzyło się tak wiele, 
uświado­mił sobie, że mi­nęła zale­dwie go­dzina od chwili, gdy przy­szedł do 
ko­szar. Było jesz­cze sto­sun­kowo wcześnie i na jed­nost­kach za­cu­mo­wa­nych 
wzdłuż rzeki pa­no­wał do­syć oży­wiony ruch. Mu­siał uwa­żać, aby go nie 
za­uwa­żyli ani nie usły­szeli lu­dzie peł­niący wachtę na po­kła­dach stat­ków 
i łodzi.Po­mię­dzy peł­no­mor­skim ża­glowcem ku­piec­kim a skromną barką 
rzeczną wid­niała trzy­dzie­sto­me­trowa luka i Kon­rad wpłynął w nią. Schwycił 
wy­strzępioną linę, zwi­sa­jącą z pa­chołka znaj­dują­cego się przy gór­nej 
kra­wę­dzi wy­so­kiego na trzy me­try na­brzeża. Przez kilka mi­nut tkwił 
nie­ru­chomo, uno­sząc jedy­nie głowę nad po­wierzchnię wody. Oparty o drewniane 
pale łapał od­dech, roz­glą­dając się jed­no­cze­śnie wo­koło i w górę, aby 
zo­rientować się, czy zo­stał za­uwa­żony. Noc była ciemna, ża­den z księ­ży­ców 
jesz­cze nie wze­szedł.Wresz­cie za­czął wy­cho­dzić z wody. W większo­ści 
wy­pad­ków na taką wy­so­kość wspiąłby się po linie w ciągu dwóch, trzech 
se­kund. Był jed­nak wy­czer­pany, lina mo­kra i śliska, więc prze­bycie po­łowy 
drogi trwało dwa razy dłu­żej.Usły­szał nad sobą głosy. Pod­niósł wzrok i ujrzał 
pa­trzące na niego dwie twa­rze. Za­marł nie­ru­chomo w na­dziei, że może go nie 
za­uwa­żyli w ciemno­ściach. Wtedy jed­nak lina za­koły­sała się lekko i 
za­częła uno­sić. Wciągali go na górę. Wła­śnie miał za­miar pu­ścić ją i 
po­now­nie schronić się w rzece, gdy któ­ryś z męż­czyzn za­wołał do niego.— 
Trzymaj się, stary! Wy­cią­gniemy cię...Mówili z nie­zna­nym ak­cen­tem. Nie 
byli alt­dorfskimi żoł­nie­rzami — za­pewne ma­ryna­rzami z odle­głej czę­ści 
Im­pe­rium, któ­rzy uznali, że Kon­rad wpadł do rzeki z ja­kiejś za­cu­mo­wa­nej 
wy­żej łodzi.Zgubił but w tu­nelu i jedy­nymi przedmio­tami, które mo­gły 
zdra­dzić jego obecny za­wód, były pas i po­chwa. Te­raz, gdy nie miał mie­cza, 
były bez war­tości. Jedną ręką roz­piął więc pas i upu­ścił go do wody.— Do­brze 
se ra­dzisz, stary. Zara cie wy­cią­gniem.Dwaj męż­czyźni wy­ho­lo­wali go na 
górę i wy­cią­gnęli ręce, aby zła­pać go pod pa­chy. Nie chcąc ryzy­ko­wać, 
przyjął po­moc tylko jed­nego z nich. Gdyby to była pu­łapka, obez­władni­liby 
go bez trudu. Se­kundę lub dwie póź­niej był już na na­brzeżu. Ma­ry­narz 
pu­ścił go i ra­zem z ko­legą spoj­rzeli na Kon­rada i wy­buchnęli śmiechem..— 
Dzięki — po­wie­dział. Zato­czył się na bok, uda­jąc, że stara się zła­pać 
rów­no­wagę. — Nie mogę się przy­zwy­czaić, że zie­mia nie rusza mi się pod 
no­gami.— Taa — ski­nął głową ten, który zła­pał go pod ramię. — Wiemy. Gdzie 
twój sta­tek?Konrad kciu­kiem wskazał w górę rzeki, w stronę mia­sta.— O tam, 
tam. Wszystko bę­dzie w po­rządku. Dzięki. Nic mi nie jest. A może chce­cie się 
napić? Może wpa­dli­by­śmy gdzie na jed­nego, co?— Chiba kiedy in­dziej, stary — 
od­parł drugi ma­ry­narz. — Wi­dzi mi się, że masz już do­syć. Pew­nie nie 
chcesz jesz­cze raz plu­snąć w te wa­che, no nie?Konrad ener­gicz­nie po­kręcił 
kil­ka­krot­nie głową.— Nie — oświad­czył. — Nie. Nie. — cof­nął się nieco, 
za­ta­cza­jąc z lekka. — Ale na­stęp­nym ra­zem, na­stęp­nym ra­zem ja sta­wiam. 
Do­bra?— Do­bra.Poma­chał swoim ra­tow­ni­kom i wolno ru­szył wzdłuż na­brzeża. 
Do­my­ślał się, że w dal­szym ciągu go ob­ser­wują, spraw­dza­jąc, czy nie 
zbo­czy z kursu i nie wleci po­now­nie do Re­iku. Do­tarł na wy­so­kość barki, 
od­wró­cił się, po­ma­chał do nich i ru­szył dalej. Gdy obej­rzał się 
po­wtórnie, nie było ich już wi­dać.Wypro­sto­wał się, otarł wodę z twa­rzy i 
za­czął się za­sta­na­wiać, w jaki spo­sób po­now­nie wejść do mia­sta. Alt­dorf 
był sto­licą Ce­sar­stwa. Nie za­my­kał wszyst­kich bram o zmierzchu. Jego 
oby­wa­tele wie­czo­rem nie bary­ka­do­wali się w do­mach z obawy przed 
stwo­rami, wy­cho­dzą­cymi nocą na łowy. W mie­ście nie mar­no­wano go­dzin 
ciemności, tak jak działo się to w wielu miej­sco­wo­ściach Ce­sar­stwa. 
Alt­dorf czuł się bez­pieczny, po­nie­waż było tam dość woj­ska, aby chro­nić 
ludzi przed ja­kim­kol­wiek nie­bez­pie­czeń­stwem.Istot­nie, Alt­dorf nie 
mu­siał się oba­wiać ni­czego, co mo­głoby mu za­gro­zić spoza miej­skich 
mu­rów, ale Kon­rad od­krył, że naj­większe nie­bez­pie­czeń­stwo leży pod 
fun­da­mentami sto­licy.Szedł wzdłuż na­brzeża w stronę bia­łych mu­rów mia­sta, 
do miej­sca, gdzie ostatnia po­tężna wieża wy­da­wała się wy­ra­stać z głę­bin 
rzeki. W nor­mal­nych oko­licz­no­ściach nie miałby żad­nych pro­ble­mów z 
prze­kro­cze­niem bramy. Za kilka mie­dzia­ków ła­pówki dla war­tow­ni­ków 
ma­ryna­rze, któ­rych statki cu­mo­wały w dole rzeki, wchodzili i wy­cho­dzili z 
Alt­dorfu o do­wol­nej porze. Naj­czę­ściej od­wie­dza­nym przez nich miej­scem 
była Ulica Setki Go­spod, ale ko­rzy­stali rów­nież z in­nych noc­nych atrakcji, 
które naj­większe mia­sto Ce­sar­stwa miało do za­pro­po­no­wa­nia za­równo 
swoim miesz­kań­com, jak i go­ściom.Ostrożnie, sta­rając się trzymać w cie­niu, 
Kon­rad zbli­żył się do wej­ścia. Od­niósł wra­żenie, że brama rzeczna jest 
lepiej strzeżona niż było to ko­nieczne. Jej oto­cze­nie zo­stało do­brze 
oświe­tlone i wi­dać było, że oprócz zwy­kłej straży służbę war­tow­niczą 
peł­nią rów­nież żoł­nie­rze. Kilku ma­ryna­rzy z roz­ma­itych kra­jów 
wy­kłó­cało się, chcąc opu­ścić mia­sto, ale za­nim po­zwolono im na to, każdy z 
nich był do­kład­nie prze­słu­chany i spraw­dzony.Kilku męż­czyzn 
nad­cho­dzą­cych z dru­giej strony prze­pusz­czono bez ta­kich trud­ności. 
Mi­licja spraw­dzała jedy­nie wy­cho­dzą­cych. Naj­prawdo­po­dob­niej miała 
roz­kaz zna­leźć maga i kra­sno­luda. Gdyby Ust­nar spró­bo­wał wyjść, na­wet 
mili­cja nie mia­łaby pro­blemu z roz­po­zna­niem zbiega. Kon­rad za­sta­na­wiał 
się, w jaki spo­sób mieli za­miar zła­pać cza­row­nika. Być może na war­towni 
znaj­do­wał się jakiś mag, który mógł wy­kryć znaj­dują­cego się w po­bliżu 
ko­legę po fachu.Gdyby nie był przemo­czony do su­chej nitki i miał przy sobie 
kilka mo­net, wszedłby do sto­licy zu­peł­nie bez trudu, ale ocie­kał wodą i nie 
miał ani gro­sza. Złota ko­rona, otrzymana od Taungara w chwili wer­bunku, 
prze­padła. Te­raz, w nocy i przy za­czy­nają­cych się zi­mo­wych chło­dach, 
jego ubra­nie długo nie wy­schnie. Już dy­gotał z zimna i wie­dział, że musi jak 
naj­szyb­ciej zmienić odzież.Konrad ob­ser­wo­wał ma­ryna­rzy, któ­rych 
wy­pusz­czano z mia­sta. Naj­czę­ściej szli grupkami, on zaś po­trze­bo­wał 
sa­mot­nego wę­drowca, po­nie­waż swój plan mu­siał zre­ali­zo­wać szybko i po 
cichu. Poza tym ten, któ­rego wy­pa­try­wał, po­wi­nien mieć mniej wię­cej jego 
wy­miary. Cze­kał cier­pli­wie. Wreszcie z bramy wy­łonił się ma­ry­narz, 
któ­rego wzrost i tusza wy­da­wały się od­po­wiednie. Szedł bar­dzo wolno, 
sta­rając się za­cho­wać rów­no­wagę, ale mimo wszystko zata­czał się lekko.— 
Skurwy­syny — mamrotał pod no­sem. — Alt­dorfskie skurwy­syny — obej­rzał się, 
po­pa­trzył na mia­sto i splu­nął przez ramię.— Masz zu­pełną rację, stary — 
przytaknął Kon­rad, wy­cho­dząc z ciemności.— Taa — burknął pi­jany że­glarz. — 
Naj­pierw za­bie­rają nam całą forsę, a po­tem nie chcą wy­pu­ścić z tego 
prze­klę­tego mia­sta.— Ja­sne — oznajmił Kon­rad i objął męż­czy­znę za 
ra­miona.— Je­steś cały mo­kry — za­uwa­żył ma­ry­narz, pró­bując się uwolnić, 
Kon­rad pod­niósł rękę, za­krył dło­nią usta męż­czy­zny, aby go uci­szyć, a 
po­tem wciągnął go w mrok. Że­glarz pró­bo­wał się bro­nić, ale na próżno. 
Otrzymał szybkie ude­rze­nie zaci­śniętą pię­ścią w głowę i znie­ru­cho­miał. 
Se­kundę póź­niej leżał już na ziemi. Jesz­cze pół mi­nuty i Kon­rad roze­brał 
go z wierzch­niej odzieży. Po­tem sam szybko ze­rwał z sie­bie ubra­nie i 
nało­żył ko­szulę, kurtkę, spodnie i buty pija­nego ma­ryna­rza.Prze­konał się, 
że męż­czy­zna mó­wił prawdę. W Alt­dor­fie do­kład­nie oczysz­czono go z 
pie­nię­dzy. Kon­rad za­piął klamrę ma­ry­nar­skiego pasa i obej­rzał przy­pięty 
do niego sztylet. Miał krót­kie, wą­skie ostrze i za­pewne wła­ści­ciel uży­wał 
go do pa­tro­sze­nia ryb. Od­ciął z no­wej kurtki me­ta­lowe gu­ziki. Udając 
mo­nety, po­winny mu; po­móc do­stać się do mia­sta. Miał na­dzieję, że 
strażnicy nie będą mieli ochoty ści­gać go z po­wodu kilku gro­szy. Gdyby 
jed­nak oka­zało się ina­czej, tym go­rzej dla nich.— Dzięki, ko­lego — szep­nął 
do leżą­cego ma­ryna­rza. — W Alt­dor­fie wszyscy jeste­śmy 
skurwy­sy­nami.Nacią­gnął moc­niej czapkę na mo­kre włosy i pod­szedł do bramy, 
ści­ska­jąc w dłoni trzy lśniące, me­ta­lowe gu­ziki. Odzież le­żała na nim w 
miarę do­brze, cho­ciaż buty były luźne i ocie­rały kostki nóg. Wartow­nik w 
bra­mie le­dwo spoj­rzał na Kon­rada i ge­stem kazał mu iść dalej.— Ja­koś nie 
zgar­nia­cie dzi­siaj zbyt wiele, Ha­ral­dzie — usły­szał żoł­nie­rza, 
zwracają­cego się do jed­nego z war­tow­ni­ków.— Szkoda, że wy, chło­paki, nie 
mo­żecie po­stać tu każ­dej nocy — od­parł wy­soki męż­czy­zna z mo­siężną 
od­znaką. — Ale przy­pusz­czam, że gdy­by­ście to robili, wo­jacy, sami 
za­czę­liby­ście brać swoją działkę.Konrad minął obu ofi­ce­rów i zna­lazł się 
po­now­nie za mu­rami Alt­dorfu. 

Rozdział drugi [top] Konrad zda­wał sobie sprawę, że jedy­nym spo­so­bem 
po­wrotu do pod­ziemnej ja­skini, w któ­rej wi­dział Ely­sse i Cza­szkolicego, 
jest po­wtórne prze­bycie tej sa­mej trasy. Wie­dział, że je­śli na­wet 
od­naj­dzie drogę do ja­skini, na pewno dawno już ich tam nie bę­dzie, ale 
mu­siał pod­jąć tę próbę.Ozna­czało to, że musi wró­cić do bu­dynku do­wództwa, 
a stamtąd zejść na dół przez woj­skowe wię­zie­nie. Spo­dziewał się, że w 
ko­sza­rach bę­dzie pa­no­wało za­mie­sza­nie. Być może zwie­rzo­łaki, które 
sły­szał w tu­nelu, spró­bo­wały na­wet prze­drzeć się do sto­licy.Gdy do­tarł 
do bramy, przez chwilę ob­ser­wo­wał, sto­jąc ukryty w cie­niu. Od­niósł 
wra­żenie, że pa­nuje tu taki sam spo­kój jak w cza­sie jego pierwszego 
przy­bycia na kwaterę. Dwaj pie­chu­rzy pil­no­wali otwartej bramy, ale stali 
oparci o mur i roz­ma­wiali ze sobą po cichu. Wszystko wskazy­wało na to, że 
nikt w pełni nie uświado­mił sobie zna­cze­nia tego, co się stało.Zbie­gło dwóch 
więźniów, a ofi­cer, który od­krył ucieczkę, wy­ru­szył na ich po­szu­ki­wa­nia, 
wy­daw­szy uprzednio roz­kazy, żeby pil­no­wano wszyst­kich wyjść z mia­sta. 
Ofi­cer jed­nak nie żył, a wia­do­mość o jego śmierci mo­gła jesz­cze tu nie 
do­trzeć. Może przy­pusz­czano, że w dal­szym ciągu ściga zbie­gów, po­dą­żając 
za nimi przez pod­ziemny labi­rynt. A je­żeli od­nale­ziono jego ciało, nie 
na­tra­fiając na ża­den ślad stwo­rów, uznano, iż zo­stał za­mor­do­wany przez 
Lit­zen­rei­cha i Ust­nara.Gdyby bo­wiem wie­dziano, że ofi­cer padł ofiarą 
skavenów, a horda stwo­rów Cha­osu jest tak bli­sko, wtedy ko­szary by­łyby 
po­sta­wione na nogi i wszystkie siły woj­skowe Alt­dorfu szy­ko­wa­łyby się do 
wzięcia udziału w wy­pra­wie prze­ciwko pod­stęp­nym na­jeźdźcom.Infil­tracja 
skavenów wciąż była ta­jem­nicą, nikt o niej nie sły­szał. Wy­da­wać się mo­gło, 
że wie o niej tylko Kon­rad. Może to i lepiej. W poje­dynkę bę­dzie miał chyba 
większą szansę od­nale­zie­nia Elyssy. Wielka wy­prawa od­we­towa 
nie­wąt­pli­wie wy­wo­ła­łaby przed­wczesny alarm i ci, w któ­rych nie­woli 
znaj­do­wała się dziew­czyna, mie­liby wy­star­cza­jąco dużo czasu, aby uciec ze 
swoją za­kład­niczką.Konrad mu­siał prze­do­stać się pod mia­sto przez lochy pod 
ko­sza­rami. Tam rów­nież mógłby się za­opa­trzyć w nie­zbędną broń i zbroję. 
Po­przednio nie miał kło­po­tów z wej­ściem do ko­szar, ale wtedy ubrany był w 
mun­dur gwardii ce­sar­skiej, a na heł­mie po­wie­wał mu szkarłatny ofi­cer­ski 
pió­ro­pusz. Teraz jed­nak jego cy­wilna odzież wy­glą­dała o wiele mniej 
im­po­nu­jąco.Zdjął czapkę i we­tknął ją do kie­szeni. Jego włosy były ścięte 
tak krótko, że już zdą­żyły wy­schnąć, a tego ro­dzaju fry­zura do­brze 
pa­so­wała do ascetycz­nego wy­glądu ty­po­wego dla kadry ofi­cer­skiej 
alt­dorfskich puł­ków. Kon­rad zbli­żył się ukradkiem do kwatery głównej 
mili­cji. Teraz cof­nął się do miej­sca, w któ­rym nie był już wi­doczny od 
strony wej­ścia, a po­tem wy­pro­sto­wał się i stu­kając obca­sami tak gło­śno, 
jak po­trafił, ru­szył zde­cy­do­wa­nym kro­kiem w stronę bramy.— Baa...czność! 
— roz­kazał.Sły­sząc roz­kaz, dwaj war­tow­nicy wy­prę­żyli się, gdy Kon­rad 
wy­łonił się z mroku.— Na wprost patrz! — pole­cił.Oby­dwaj pa­trzyli obok 
niego, trzyma­jąc w wy­pro­sto­wa­nych pra­wych rę­kach hala­bardy po­chy­lone 
do­kład­nie pod tym sa­mym ką­tem. Kon­rad prze­szedł mię­dzy nimi przez bramę i 
prze­ciął dzie­dzi­niec, kie­rując się w stronę ce­gla­nego bu­dynku 
war­towni.Ko­lejny war­tow­nik stał przy drzwiach i uważnie ob­ser­wo­wał 
Kon­rada zbli­żają­cego się do niego pew­nym kro­kiem.— Kto idzie? — za­pytał, 
kła­dąc dłoń na rę­koje­ści mie­cza.— Pa­nie! — warknął Kon­rad. — Zwracaj się 
do mnie „pa­nie”, albo uka­rzę cię za bez­czel­ność.— Pa­nie! — po­wtó­rzył 
strażnik, stu­kając obca­sami. Zer­knął w stronę war­towni.Był to ten sam 
żoł­nierz, który pełnił służbę wtedy, gdy Kon­rad przy­był tu po raz pierwszy.— 
Spo­cznij — rzucił ła­god­niej­szym to­nem Kon­rad. — Oczekuje mnie twój 
do­wódca.Gdy zrównał się ze strażni­kiem, ten od­wró­cił się, żeby go 
prze­pu­ścić.— Znam cię! — po­wie­dział nagle.Był bar­dzo spo­strzegaw­czy. 
Roz­po­znał Kon­rada w sła­bym świetle, mimo że miał on wtedy na sobie 
zu­peł­nie inną odzież i jego twarz czę­ściowo prze­sła­niał hełm.War­tow­nik 
zdą­żył do po­łowy wy­do­być miecz z po­chwy, ale Kon­rad trzymał już w dłoni 
sztylet ma­ryna­rza. Kor­pus strażnika chro­niony był pan­ce­rzem oraz 
kol­czugą, więc ręka Kon­rada wy­strzeliła do góry, za­dając pchnięcie w 
gar­dło. Nie miał czasu na pół­środki. Strażnik zgi­nął, po­nie­waż zbyt do­brze 
pełnił służbę... i po­nie­waż nie był wy­star­cza­jąco szybki.Konrad zaci­snął 
dłoń na ustach żoł­nie­rza, aby uci­szyć jego ostatni okrzyk, i pod­trzymał 
osu­wa­jące się na zie­mię ciało. Po­tem wyjął ofie­rze miecz z ręki. Trzyma­jąc 
w jed­nej ręce miecz, a w dru­giej sztylet, prze­biegł przez drzwi wej­ściowe.— 
Gunther? Co się dzieje?Konrad do­strzegł we­wnątrz bu­dynku naj­pierw jedną 
po­stać w zbroi, zmie­rza­jącą w stronę wej­ścia, a po­tem na­stępną. Był 
pe­wien, że upora się z oby­dwoma, za­nim zo­rientują się, co się dzieje, ale 
nie wie­dział, ilu jesz­cze żoł­nie­rzy jest w środku. Chciał prze­do­stać się 
bez­gło­śnie, prze­mknąć nie­po­strzeżenie przez ko­szary i do­stać się do 
poło­żo­nych w dole tuneli. Gdyby na­wet przedarł się przez tak wielu 
prze­ciw­ni­ków, stałby się zwie­rzyną, a nie my­śli­wym. Sprawa była już 
prze­grana, na­le­żało się wy­cofać.Mach­nął mie­czem, prze­ci­nając linę, 
pod­trzymu­jącą wi­szącą nad wej­ściem lampę oliwną. Gdy spa­dła na zie­mię, 
kop­nię­ciem po­słał ją w głąb war­towni. Tam roz­le­ciała się na ka­wałki, 
ob­le­wa­jąc pło­nącą cie­czą pod­łogę i ściany. W ciągu kilku se­kund 
poje­dyn­czy pło­mień prze­ro­dził się w sza­le­jący pożar. Kon­rad od­wró­cił 
się i po­pę­dził w stronę głównej bramy. Dwaj war­tow­nicy za­częli roz­glą­dać 
się wo­koło.— Pali się! — wrzasnął, bie­gnąc w ich stronę. — Pali 
się!Żoł­nie­rze rzu­cili się w stronę ognia. Je­den z nich nagle za­trzymał się 
i krzyknął w stronę ko­legi, który rów­nież się za­wa­hał.— Zo­stań­cie na 
po­ste­run­kach! — za­wołał Kon­rad. — Ogłoszę alarm.Zanim zdo­łali wró­cić, 
pod­jąć de­cyzję i za­gro­dzić mu drogę, Kon­rad prze­biegł obok nich i zna­lazł 
się na placu przed bramą. Nie zwalniał tempa do chwili, gdy zna­lazł się w 
odle­gło­ści kilku prze­cznic. Do­piero wtedy oparł się o mur pie­karni i 
ro­zej­rzał. Nie było śladu po­ścigu, ale wi­dział chmurę gę­stego, czar­nego 
dymu uno­szą­cego się wolno w ciemne niebo.Zasta­na­wiał się, co robić 
dalej.Musiał po­zo­stać w Alt­dor­fie ze względu na Ely­ssę. Je­dy­nym zna­nym 
mu miej­scem w sto­licy był Pałac Ce­sar­ski. Mógłby po­wró­cić i dalej słu­żyć 
w ce­sar­skim eli­tar­nym od­dziale woj­sko­wym uda­jąc, że wy­da­rze­nia kilku 
ostatnich go­dzin nie mają żad­nego związku z jego osobą.Konrad ru­szył w 
po­wrotną drogę do ko­szar gwardii ce­sar­skiej. Wy­brał okrężną, dal­szą trasę 
przez most Karla-Franza, pro­wa­dzący do połu­dniowej czę­ści mia­sta. Wciąż 
za­ci­skał w dłoni miecz war­tow­nika. I na­gle uświado­mił sobie, że w obecne 
ta­ra­paty wpę­dziła go broń in­nego pole­głego żoł­nie­rza.Gdy wziął udział w 
szturmie na for­tecę skavenów poło­żoną głę­boko pod Mid­den­he­imem, wal­czył 
mie­czem nale­żą­cym do jed­nego z żoł­nie­rzy mia­sta-for­tecy — tego, któ­rego 
zabił. Gaxar i Srebrne Oko ucie­kli z pod­ziemnej kry­jówki, za­bie­rając ze 
sobą więźnia, który we­dług Lit­zen­rei­cha był so­bo­wtó­rem sa­mego 
cesa­rza.Konrad wie­dział, że Gaxar po­trafił two­rzyć oży­wieńców, bę­dą­cych 
ide­al­nymi re­pli­kami ludzi, po­nie­waż sam sto­czył poje­dy­nek z taką 
wła­śnie kopią — dziełem Sza­rego Maga. Je­żeli Gaxar rze­czy­wi­ście stwo­rzył 
re­plikę Karla-Franza, uczynił to z jed­nego tylko po­wodu. Aby do­ko­nać 
za­miany na tro­nie Ce­sar­stwa...Litzen­reich stwierdził wówczas, że Gaxar musi 
udać się do Alt­dorfu po­przez pod­zie­mia skavenów, labi­rynt tuneli, który 
łą­czył wszystkie mia­sta i mia­steczka, nę­kane przez szczurolu­dzi. Tą samą 
drogą chciał po­wę­dro­wać Kon­rad, aby od­na­leźć Srebrne Oko, a zwłaszcza jego 
tar­czę z her­bem, który znaj­do­wał się na łuku, koł­cza­nie i strzałach. 
Kon­rad był prze­ko­nany, że ta­jem­niczy złoty sym­bol — pięść w pan­cer­nej 
rę­ka­wicy po­mię­dzy dwiema skrzyżo­wa­nymi strzałami — ma nie­zwy­kłe 
zna­cze­nie. Uważał, że gdyby zdo­łał do­wie­dzieć się cze­goś o tych 
frag­mentach uzbrojenia, a może na­wet usta­lić toż­sa­mość ich po­przedniego 
wła­ści­ciela, roz­wią­załby za­gadkę wła­snego po­cho­dze­nia.Zda­rze­nia w 
Mid­den­he­imie zmu­siły rów­nież Lit­zen­rei­cha do opuszcze­nia Mia­sta 
Bia­łego Wilka. Wy­ru­szył do Alt­dorfu, aby kon­tynu­ować ba­dania nad 
za­sto­so­wa­niem spa­cze­nia. W re­zul­tacie Kon­rad, Lit­zen­reich i Ust­nar, 
je­dyny po­zo­stały przy życiu czło­nek kra­sno­ludz­kiej służby maga, przy­byli 
do Alt­dorfu tym sa­mym dyli­żan­sem. Ale po przyjeź­dzie kra­sno­lud i 
cza­row­nik na­tychmiast zo­stali areszto­wani za zła­ma­nie ce­sar­skiego 
prawa.Uży­wa­nie spa­cze­nia było zaka­zane, chyba że ro­biono to w służ­bie 
Ce­sar­stwa. Karą była śmierć i z Mid­den­he­imu wy­słano wia­do­mość, że na 
wol­ności znaj­dują się dwaj nie­bez­pieczni prze­stępcy. Nie było na­kazu 
areszto­wa­nia Kon­rada, po­nie­waż nikt nie wie­dział, że towa­rzy­szy 
Lit­zen­rei­chowi, a ni­komu poza tą trójką nie udało się prze­żyć bitwy w 
zor­gani­zo­wa­nej przez Gaxara ra­fine­rii spa­cze­nia. Ale sier­żant Taungar z 
gwardii ce­sar­skiej za­uwa­żył, że Kon­rad ma miecz z sym­bo­lem wilczego łba 
oznacza­ją­cym, że broń po­cho­dzi z mid­den­he­im­skiego pułku. Taungar znał 
Kon­rada z cza­sów, gdy ra­zem wal­czyli w Kis­levie, pod­czas oblę­żenia Praag. 
Sier­żant wie­dział, jak do­sko­na­łym wo­jow­ni­kiem jest Kon­rad i chciał go 
zwerbo­wać do gwardii ce­sar­skiej jako in­struktora. W za­mian obie­cał 
za­cho­wać dys­kre­cję w sprawie mid­den­he­im­skiego mie­cza.Takie 
roz­wią­zanie od­po­wia­dało Kon­ra­dowi. Mu­siał za­trzymać się w Alt­dor­fie, 
ale nie miał za­miaru prze­by­wać w sze­re­gach gwardii zbyt długo.Wyda­wało się 
rów­nież, że nie­wiele dłu­żej po­trwa jego przy­na­leż­ność do straży 
przy­bocznej cesa­rza.Miecz strażnika był funk­cjo­nalną bro­nią, może jedy­nie 
tro­chę za ciężką i nie naj­lepiej wy­wa­żoną. Nie mógł się rów­nać z klingą, 
którą wal­czył w pod­zie­miach Mid­den­heim, ani z mie­czem gwardii 
ce­sar­skiej, który pękł, gdy pod­wa­żał ostatni gwóźdź, któ­rym przy­bito 
Ust­nara do ziemi.Na mo­ście było pusto. Kon­rad prze­chylił się nad balu­stradą 
i upu­ścił oręż war­tow­nika w ciemne wody Re­iku. Nie cier­piał być bez broni, 
ale po­nie­waż nóż ma­ryna­rza rów­nież prze­stał być uży­teczny, po­stąpił z 
nim tak samo. Wy­cią­gnął czapkę z kie­szeni kurtki i nało­żył ją na głowę. 
Może, je­żeli ktoś go za­uważy, po­może ona ukryć jego toż­sa­mość.Gdy 
na­cią­gał weł­nianą czapkę nie­mal na same oczy, spo­strzegł krew na pra­wej 
ręce i przedra­mie­niu. Na­le­żała do war­tow­nika. Zdjął kurtkę i naj­lepiej 
jak po­trafił wy­tarł skórę rę­ka­wem, plu­jąc na grzbiet dłoni, aby zmyć 
za­schniętą krew, a po­tem rzucił kurtkę przez balu­stradę mo­stu. Luźne buty za 
bar­dzo hała­so­wały, więc także wy­lą­do­wały w rzece.Bruk był lo­do­wato zimny 
i para od­de­chu uno­siła się przed nim chmurą, gdy po­now­nie ru­szył w stronę 
pa­łacu. Po­tężny bu­dy­nek był czar­nym cie­niem na noc­nym nie­bie, a 
syl­wetka wieży ry­so­wała się ostro na tle ota­cza­ją­cych ją gwiazd.Wejście do 
ko­szar, w któ­rych słu­żył, mo­gło być bar­dziej kło­po­tliwe niż do­sta­nie 
się do woj­sko­wej kwatery głównej. Mógł bez pro­ble­mów przejść przez bramę, 
ale wtedy mu­siałby tłu­ma­czyć, co się stało z jego mun­du­rem. Wy­cho­dząc 
kilka go­dzin temu nie pla­no­wał po­wrotu, a więc teraz mu­siał sprawiać 
wra­żenie, że w ogóle nie opuszczał kwatery. Nie miał prze­pustki i nig­dzie nie 
reje­stro­wano jego wyj­ścia. Wartow­nicy, któ­rzy wi­dzieli jak prze­cho­dził 
przez bramę, nie po­dej­rze­wali, że wy­cho­dzi bez ze­zwolenia. Nie mu­sieli 
więc mel­do­wać o tym fak­cie, a jeżeli dopi­sze mu choć tro­chę szczęścia, nikt 
nie bę­dzie ich prze­słu­chi­wał.Idąc na bo­saka, Kon­rad czuł się tak, jakby 
cof­nął się do cza­sów, gdy w jego życiu jesz­cze nie było Elyssy. Nadal bez 
trudu za­mie­niał się w cień wśród cieni i umiał poru­szać się cicho, 
nie­wi­docznie. Dzięki temu karczmarz, u któ­rego wtedy słu­żył, nigdy nie 
orientował się, gdzie jest jego po­słu­gacz. Po­tem, przez pięć lat pracy dla 
Wilka, na­uczył się rów­nież umiejętno­ści ma­sko­wa­nia i pod­stę­pów 
nie­zbędnych, by prze­żyć w Kis­levie, na gra­nicy po­mię­dzy ludz­ko­ścią a 
nie­ludz­ko­ścią.Konrad czę­sto prze­nikał przez sta­no­wi­ska wroga i cho­ciaż 
wro­go­wie byli pod­ludźmi, ich zmy­sły czę­sto przewyż­szały ludz­kie. 
Na­zy­wano ich zwie­rzo­ła­kami, po­nie­waż nie dys­po­no­wały żad­nymi 
szla­chet­nymi ce­chami ro­dzaju ludz­kiego, ale były czuj­nie jak be­stie. 
Le­piej wi­działy w ciemno­ściach, sły­szały nie­mal nie­sły­szalne dźwięki, ich 
węch wy­czu­wał naj­słab­szy na­wet za­pach prze­ciw­nika. Tę ostatnią przewagę 
ni­we­lo­wano tłu­miąc go in­nym, bar­dziej in­ten­syw­nym odo­rem. Nie raz 
Kon­rad ukrywał swoje człowie­czeń­stwo pod zapa­cho­wym ka­mu­fla­żem 
zwie­rzę­cej krwi.Tej nocy jego prze­ciw­nik nie miał tak wy­ostrzo­nych 
zmy­słów. Strażnicy w pa­łacu byli tylko ludźmi, a poza tym jego kole­gami. Ale 
gdyby po­pełnił błąd i dał się za­uwa­żyć, mógł się spo­dziewać tylko jed­nego. 
Na in­truza cze­kał bełt wy­strzelony bez ostrzeże­nia z ku­szy.Gdy po raz 
pierwszy zna­lazł się w obrę­bie mu­rów for­tecy, przede wszystkim zba­dał cały 
sys­tem obrony. Ta wie­dza mo­gła się przy­dać, gdyby za­ist­niała ko­nieczność 
opuszcze­nia tego miej­sca w po­śpie­chu. Znał już wszystkie sta­no­wi­ska 
war­tow­ni­ków, wszystkie baszty obronne, wszystkie punkty ob­ser­wa­cyjne. Pory 
pa­troli czę­sto ule­gały zmianie, także zmiany wart prze­pro­wa­dzano w 
nie­re­gu­lar­nych od­stę­pach czasu. Kiedy kil­ka­krot­nie wy­pra­wiał się, aby 
zba­dać Alt­dorf, wy­cho­dził z pa­łacu wła­snymi, nie­ofi­cjal­nymi dro­gami. 
Tym ra­zem sytu­acja wy­glą­dała nieco ina­czej. Wartow­nicy mieli za­po­biec 
wtar­gnię­ciu in­tru­zów, a nie wyj­ściu jed­nego z ich grona.Tej nocy nie 
mo­gło się zda­rzyć nic, co za­kłó­ci­łoby ruty­nowe ob­chody pa­troli w 
obrę­bie cyta­deli. Nic, co wzbudzi­łoby ja­kie­kol­wiek po­dej­rze­nia. Nie 
wolno mu było w ża­den spo­sób zwrócić na sie­bie uwagi straży — ich służba 
mu­siała po­zo­stać zwy­kłą ruty­nową sprawą — jak do tej pory.Przez jakiś czas 
ob­ser­wo­wał główne wej­ście. Przyglą­dał się uważnie, gdy za­trzymano do 
kon­troli dyli­żans z ubra­nymi w li­berię woź­nicą i pocztylio­nem. Ruch był 
obecnie bar­dzo nie­wielki, po­nie­waż ce­sarz prze­by­wał z wi­zytą w 
Tala­bheim. Kon­rad wie­dział, że gdyby mo­nar­cha znaj­do­wał się w pa­łacu, 
po­jazdy przyjeż­dża­łyby i wy­jeż­dżały aż do póź­nych go­dzin noc­nych, a 
am­basa­dorzy, ary­sto­kraci, dwo­rza­nie, kupcy i służba krę­ciliby się, 
speł­nia­jąc swoje obo­wiązki lub po­szu­kując przyjem­ności.War­tow­nicy 
po­roz­ma­wiali z woź­nicą i pocztylio­nem, otworzyli drzwi po­jazdu, 
za­sa­luto­wali i spraw­dzili do­ku­menty pa­saże­rów. Jeden z nich obej­rzał 
spód dyli­żansu, za­nim w końcu strażnicy po­zwo­lili mu przejechać przez 
dzie­dzi­niec. Wi­dząc jak prze­pro­wa­dzana jest kon­trola, Kon­rad 
zre­zy­gno­wał z tego spo­sobu przedosta­nia się do środka. Ale do cyta­deli 
można było prze­do­stać się wie­loma in­nymi dro­gami, nie tylko przez 
bramy.Wszystko sprowa­dzało się do wspinania i sko­ków, cze­kania i skra­dania 
się. Kon­rad wspinał się więc po ze­wnętrznej czę­ści muru po­mię­dzy dwiema 
basztami ob­ser­wa­cyj­nymi, gdzie miał naj­większe szanse prze­do­stać się nie 
za­uwa­żony. Wdrapy­wał się wolno, spraw­dza­jąc każdy chwyt, każde miej­sce, w 
które wczepiał się czubkami pal­ców stóp. Wreszcie bły­ska­wicznie prze­sko­czył 
przez para­pet i wy­lą­do­wał na poło­żo­nym niżej da­chu stajni. Tutaj, le­żąc 
nie­ru­chomo na gon­tach, po­cze­kał, aż strażnicy przejdą z jed­nego końca muru 
na drugi. Na­stęp­nie wolno przedostał się przez dal­sze da­chy. Wspinał się na 
nie i ześli­zgi­wał w dół, kry­jąc się za ko­mi­nami, aż wreszcie zszedł na dół 
i przez strzelnicę prze­mknął do sali, w któ­rej był za­kwatero­wany.Cho­ciaż 
miał ten sam sto­pień, co inni re­kruci, ze względu na przy­dzielone 
sta­no­wi­sko in­struktora walki i w uznaniu jego za­sług woj­sko­wych, 
Kon­ra­dowi wy­zna­czono osobną niszę sy­pialną. Do­stał się do niej nie 
za­uwa­żony przez ni­kogo, ale wciąż nie mógł po­zwo­lić sobie na od­po­czy­nek. 
Utra­cił miecz, hełm, zbroję, mun­dur i teraz mu­siał zająć się uzu­peł­nie­niem 
tych bra­ków. *   *   *— Tyle lat służę w gwardii im­pe­rial­nej, ale nigdy nie 
wi­działem ta­kiego apelu.Taun­gar cho­dził tam i z po­wro­tem, pa­trząc z 
nie­do­wie­rza­niem na żoł­nie­rzy ustawio­nych na dzie­dzińcu pała­co­wym do 
po­ran­nego prze­glądu.— Zda­rzało się, że moi lu­dzie tra­cili hełmy, gu­bili 
bluzy albo por­tki. By­wało, że prze­pa­dały im ostrogi. Od czasu do czasu 
któ­ryś gubił pra­wie wszystko. Za­po­dziewały im się mie­cze, lance, sztylety, 
rę­ka­wice, buty, na­pier­śniki, tar­cze czy konie. Ale nigdy, nigdy nie 
zda­rzyło mi się, aby tak wielu mo­ich ludzi utra­ciło w tym sa­mym cza­sie tak 
wiele przed­miotów! Bra­kuje ca­łego, kom­plet­nego mun­duru. Czy sam sobie 
od­szedł? Czy to Dzień Bła­znów? Na pewno nie. A na­wet gdyby był, gwardia 
ce­sar­ska nie jest miej­scem na urzą­dza­nie sobie kre­tyń­skich dow­ci­pów. 
Wcale mnie to nie bawi. I każdy, kto utra­cił choćby jeden ka­wa­łek ga­lonu nie 
bę­dzie śmiał się przez mie­siąc! Do­sta­nie zakaz opuszcza­nia ko­szar, prace 
poza ko­lej­no­ścią i utraci mie­sięczny żołd — skoro ma taki talent do 
tra­cenia rze­czy. A poza tym, bę­dzie mu­siał od­kupić wszystko, co zgu­bił. 
Jak można od was oczeki­wać, że ochronicie cesa­rza, skoro na­wet nie 
po­trafi­cie upil­no­wać mun­du­rów, które ła­ska­wie po­zwo­lił wam nosić? Wy 
bez­uży­teczna bando nie­kom­pe­tent­nych idiotów. Nie mam poję­cia, po co w 
ogóle po­zwolono wam za­cią­gnąć się do gwardii. Nie na­daje­cie się na­wet do 
służby w armii. Nie na­daje­cie się na­wet do miej­skiej straży.W swoim no­wym 
mun­durze Kon­rad pa­trzył obo­jętnie przed sie­bie, gdy Taungar prze­cho­dził 
przed nim, opie­przając po­nad po­łowę swoich pod­ko­mendnych. Nie miał 
moż­liwo­ści do­trzeć do ma­ga­zynu kwatermi­strza i zdo­być w nim bra­ku­jące 
umundu­ro­wa­nie i broń. Za­miast tego mu­siał skon­fi­sko­wać wszystko, co mu 
było po­trzebne u in­nych żoł­nie­rzy w sali sy­pial­nej ko­szar — parę bu­tów 
od jed­nego, pas od dru­giego i tak dalej. W re­zul­tacie skomple­tował całe 
opo­rzą­dze­nie. Wiele czasu za­jęło mu upewnie­nie się, że wszystko do­brze na 
nim leży. Gdyby byli bar­dziej czujni, Kon­ra­dowi nie uda­łaby się ta sztuczka, 
a oni unik­nę­liby kary. Woj­skowa sprawie­dli­wość była su­biektywna i su­rowa. 
Tylko tego mógł się spo­dziewać każdy, kto za­cią­gnął się do woj­ska. Być może 
bę­dzie to dla nich po­ży­teczna lek­cja. Uświado­mią sobie, że nigdy nie 
po­winni czuć się bez­pieczni bez względu na to, gdzie się znaj­dują i że nigdy 
nie po­winni ni­komu ufać.Wszy­scy stali w szyku, na baczność, bez 
na­pier­śni­ków, spodni czy też in­nych utra­co­nych ele­mentów wy­posa­żenia. O 
świ­cie w ko­sza­rach za­pa­no­wało straszliwe za­mie­sza­nie, gdy przed świ­tem 
gwardzi­ści za­częli ubie­rać się po ciemku. Ci, któ­rzy pierwsi za­uwa­żyli, że 
coś im zgi­nęło, pró­bo­wali zdo­być bra­ku­jące ele­menty wy­posa­żenia u mniej 
spo­strzegaw­czych kole­gów i wy­bu­chło kilka bójek. Za­częły się 
po­szu­ki­wa­nia, ale bez re­zul­tatów. Bo też i ni­czego nie można było 
zna­leźć — Kon­rad wszystko miał na sobie.— Ubiegłej nocy woj­sku udało się 
pod­palić wła­sną war­tow­nię — cią­gnął dalej Taungar. — Gdy­by­ście wy byli na 
ich miej­scu, przy­pusz­czam, że uda­łoby się wam spa­lić cały pałac! Z ich 
wię­zie­nia zbie­gło dwóch więźniów, war­tow­nik nie żyje, a ofi­cer 
zagi­nął.Taun­gar za­trzymał się przed Kon­ra­dem.— Twierdzą, że 
od­po­wie­dzialność za wszystko, co się stało, po­nosi czło­nek gwardii 
ce­sar­skiej — hełm Kon­rada nie był w sta­nie za­sło­nić wszyst­kich świe­żych 
ranek i za­dra­pań na jego twa­rzy. Sier­żant wpa­try­wał się w niego przez 
chwilę i dodał — Ale oczywi­ście wo­jacy kła­mią, żeby ukryć wła­sną 
nie­udol­ność.A więc nie zna­le­ziono pole­głego ofi­cera i nie zo­stała 
prze­ka­zana żadna wia­do­mość o skavenach lub ja­kichś in­nych be­stiach z 
pie­kła ro­dem gnieżdżą­cych się w pod­zie­miach Alt­dorfu. Na­wet sto­lica 
Ce­sar­stwa nie była bez­pieczna przed tymi spło­dzo­nymi przez ciemność 
stwo­rami. A może wła­śnie ze względu na swoją sto­łecz­ność Alt­dorf stał się 
głównym ośrodkiem działań Cha­osu?Miasto stało się sto­licą Sig­mara, gdy dwa i 
pół ty­siąca lat temu zjed­no­czył on osiem zwalcza­ją­cych się ludz­kich 
ple­mion. Wtedy na­zy­wało się Re­ik­drof. W dal­szym ciągu po­zo­sta­wało 
ser­cem Ce­sar­stwa — a naj­szyb­szym spo­so­bem zabi­cia większo­ści istot było 
za­danie im ciosu w serce. A to oznaczało za­mach na sa­mego cesa­rza, 
Karla-Franza z domu Wil­helma Dru­giego.Może teraz, gdy ce­sarz znaj­do­wał się 
poza sto­licą, nie było bez­po­śred­niego nie­bez­pie­czeń­stwa. Jeżeli Gaxar 
za­mie­rzał za­stą­pić Karla-Franza stwo­rzo­nym przy po­mocy swojej 
nek­ro­mantycz­nej sztuki so­bo­wtó­rem, po śmierci Sza­rego Maga 
naj­prawdo­po­dob­niej za­nie­chano re­ali­zacji jego planu. Wszak Gaxar był 
je­dyną istotą, która po­tra­fiła kon­tro­lo­wać tego stwora, który teraz 
za­pewne utra­cił już po­zory życia. Lit­zen­reich na pewno wie­działby, jak 
prze­sta­wia się sytu­acja. Swego czasu mag za­po­wia­dał, że ma za­miar 
po­krzy­żo­wać Gaxarowi plan umiesz­cze­nia na tro­nie oży­wio­nego cza­rami 
uzur­pa­tora. Cza­row­nik i Szary Pro­rok byli od­wiecz­nymi wro­gami.Zabity 
przez Kon­rada war­tow­nik był jedy­nym człowie­kiem, który mógłby go 
roz­po­znać. Ani strażnicy przy bra­mie, ani towa­rzy­szący mu żoł­nierz i 
ofi­cer w lo­chach nie mieli czasu ani oka­zji, aby przyjrzeć mu się 
do­kład­niej. W każ­dym razie wszystko wskazy­wało na to, że ce­sar­ska gwardia 
nie po­trakto­wała po­waż­nie wy­su­nię­tych przez woj­sko oskarżeń. Obie te 
for­ma­cje nie ży­wiły do sie­bie szczegól­nej sym­patii.Ale Taungar pa­trzył na 
Kon­rada tak, jakby po­dej­rze­wał, że jego pod­władny miał jakiś związek z 
wy­da­rze­niami mi­nio­nej nocy.— Wszyscy re­gu­lami­nowo ubrani — pole­cił 
sier­żant, po­now­nie roz­po­czy­nając swoją wę­drówkę tam i z po­wro­tem wzdłuż 
sze­regu — je­den krok wy­stąp!Konrad i siedmiu gwardzi­stów wy­ko­nało 
roz­kaz.— Ty, ty i ty, za mną bie­giem marsz!Konrad wraz z dwoma towa­rzy­szami 
ru­szył za sier­żan­tem. Oka­zało się, że zo­stali członkami pocztu, który 
wspinał się dwieście stóp na przed­ostatni po­ziom pa­łacu, na ostatni ba­stion, 
gdzie — wy­soko nad mia­stem, nad ca­łym pań­stwem — co ranka roz­wi­jano 
ce­sar­skie sztandary. W cza­sie całej do­tych­cza­so­wej służby Kon­rada jeden 
z drzew­ców zaw­sze po­zo­sta­wał pusty. Był to zło­cony maszt fla­gowy, na 
któ­rym pod­no­szono oso­bisty sztandar władcy, gdy ten prze­by­wał w swojej 
re­zy­den­cji.W tym miej­scu, nad któ­rym gó­ro­wało jedy­nie sta­no­wi­sko 
ob­ser­wa­cyjne na wieży, miało się u stóp całe roz­po­ście­ra­jące się w dole 
mia­sto. Kon­rad wi­dział woj­skowe ko­szary, choć nie do­strzegł już żad­nego 
śladu po­żaru. Uj­rzał Reik i bramę w bia­łych mu­rach obron­nych, przez którą 
po­wró­cił do Alt­dorfu. Spo­glą­dał po­nad czerwo­nymi da­chami mu­rów i przez 
chwilę za­sta­na­wiał się, jak da­leko do tej pory zdo­łali uciec Lit­zen­reich 
i Ust­nar.Miał wra­żenie, że gdyby się po­chylił, mógłby pod­nieść znaj­du­jące 
się w dole bu­dynki, jak domki dla lalek, i zo­ba­czyć, gdzie Cza­szkolicy ukrył 
Ely­ssę.Gdy uro­czy­stość do­bie­gła końca i ostatnie nuty trąbki he­rolda wciąż 
od­bijały się echem od wid­nie­jącej nie­opo­dal ko­puły kate­dry Sig­mara, 
do­wódca warty po­pro­wa­dził żoł­nie­rzy spi­ral­nymi schodami z po­wro­tem w 
dół.Taun­gar i Kon­rad jako ostatni za­częli tę długą wę­drówkę i gdy przez 
chwilę byli sami, sier­żant oznajmił:— Będę dziś wie­czo­rem w „Wypo­czynku 
Wę­drowca”. 

Rozdział trzeci [top] Słowa Taungara nie były rzu­co­nym mi­mo­cho­dem 
za­pro­sze­niem towa­rzy­skim. Sier­żanci i sze­re­gowcy nie na­wią­zy­wali 
przyjaźni, a „Wypo­czy­nek Wę­drowca” nie był knajpą, którą za­zwy­czaj 
od­wie­dza­liby członko­wie gwardii ce­sar­skiej. Kon­rad ubrany był tak jak w 
chwili przy­bycia do Alt­dorfu i miał prze­pustkę po­zwalającą mu na 
opuszcze­nie ko­szar na cały wie­czór. Szedł do go­spody okrężną drogą, aż przez 
mo­sty: naj­pierw Sig­mara, a po­tem Oswalda Bo­ha­tera. Prze­cho­dząc przez 
pierwszy z nich, wy­rzucił resztę ma­ry­nar­skiej odzieży, którą po po­wro­cie 
do ko­szar ukrył w sien­niku. Wreszcie do­tarł do karczmy.Lokal nie róż­nił się 
od ty­sięcy in­nych karczm. Był za­tło­czony i gwarny, wszędzie sły­szało się 
roz­mowy, śmiechy i kłót­nie. Ściany oraz sufit czarne były od od­kła­dają­cej 
się przez dzie­się­cio­lecia sadzy, a po­wie­trze prze­sycał za­pach ale, 
kwa­śny odór zwietrza­łego piwa roz­le­wa­nego i wsiąkają­cego przez lata w 
pod­łogę, a także ude­rza­jący do głowy chmie­lowy aro­mat świe­żego piwa, które 
wciąż wa­rzono za salą dla gości.Po­cząt­kowo nie za­uwa­żył Taungara, 
po­my­ślał więc, że sier­żant jesz­cze nie przy­szedł. W końcu zo­ba­czył go 
sie­dzą­cego w kącie. Przez mo­ment miał jed­nak wąt­pli­wo­ści, czy 
rze­czy­wi­ście jest to jego do­wódca. Nie­któ­rzy po zdję­ciu zbroi wy­glą­dali 
na mniejszych, ale nie Taungar. Nie był wpraw­dzie wy­so­kim męż­czy­zną, ale 
do­brze zbu­do­wa­nym i umięśnio­nym. Cy­wilna odzież dziwnie nie pa­so­wała do 
jego wy­glądu i po­kry­tej szramami twa­rzy. Mógł się ubrać jak doker albo 
ro­bot­nik, wy­brał zaś strój bo­ga­tego kupca. Miał na sobie do­brze skrojoną 
kurtkę z filcu, do­pa­so­wane do niej spodnie, ko­szulę z nie­bie­skiej sa­tyny 
i żół­tawy je­dwabny sza­lik owi­nięty wo­kół szyi, spięty złotą spinką o 
ja­kimś skompli­ko­wa­nym wzo­rze. Ob­cięte nie­mal tak samo krótko jak u 
Kon­rada siwe włosy były sta­ranie wyszczot­ko­wane. Na bio­drze wi­siała 
po­chwa ze sztyletem o mak­sy­mal­nej dłu­gości klingi, na jaką ze­zwalano 
cy­wi­lom. Rę­ko­jeść sztyletu sprawiała wra­żenie wy­ko­nanej ze sre­bra.Palił 
fajkę, a na stole stał przed nim pra­wie pełen pu­char wina. Kon­rad ski­nął 
głową na znak, że go po­znaje i miał za­miar za­wró­cić w stronę be­czek w 
dru­gim kącie sali, ale Taungar przywołał go ski­nie­niem głowy.— Dziewko! — 
ryk­nął, jakby musztro­wał swój od­dział.Konrad usiadł na­prze­ciwko swojego 
sier­żanta. Po kilku mi­nu­tach przez tłum prze­ci­snęła się młoda dziew­czyna, 
z tru­dem trzyma­jąc w rę­kach tacę za­sta­wioną ku­flami peł­nymi piwa. 
Po­sta­wiła ją przed nimi na stole.Mogła mieć naj­wy­żej ja­kieś dwa­na­ście 
lat, pra­wie białe włosy a w jej wy­glą­dzie było coś, co przy­po­mi­nało 
Kon­ra­dowi osobę, o któ­rej wo­lałby nie pa­mię­tać. Gdy sta­wiała przed nim 
kufel, jej ła­godne, orze­chowe oczy do­strzegły, że ją ob­ser­wuje. 
Uśmiech­nęła się. Taungar za­płacił, a ona pod­nio­sła tacę i ru­szyła dalej.Jej 
uśmiech był taki sam jak Kry­sten — cie­pły, uczciwy, ale rów­nież 
kpiarski.Kry­sten, którą nie­mal ko­chał, którą opu­ścił, gdy wy­je­chał z 
ko­palni w po­szu­ki­wa­niu świątyni kra­sno­lu­dów. Schwytana wówczas przez 
armię na­jeźdźców z pół­nocy być może już nie żyła. Miał tylko na­dzieję, że 
umarła szybko i bez cier­pień. Na­gle uświado­mił sobie, jak bar­dzo ją 
ko­chał.Konrad pod­niósł kufel i jed­nym hau­stem opróżnił go do 
po­łowy.Taun­gar ob­ser­wo­wał go przez chwilę, aż wreszcie się ode­zwał:— Czy 
chciałbyś mi po­wie­dzieć, co się stało?Konrad wzruszył ra­mio­nami.— Nie 
mu­sisz nic wy­ja­śniać, ale może będę w sta­nie ci po­móc.Konrad spoj­rzał na 
niego. Taungar był wete­ra­nem wielu kam­panii, prze­żył wię­cej niż Kon­rad 
mógł sobie wy­obra­zić. Słu­żył we wszyst­kich za­kąt­kach Im­pe­rium, wal­czył 
i zwy­cię­żał wszelkiego ro­dzaju prze­ciw­ni­ków. Lu­dzi i in­nych. Kon­rad 
ro­zej­rzał się wo­koło, przy­glą­dając się sie­dzą­cym w karczmie go­ściom. 
Nie­któ­rzy z nich znaj­do­wali się w za­sięgu głosu.— Naj­lep­szym miej­scem do 
pro­wa­dze­nia roz­mów, któ­rych treść po­winna zo­stać w ta­jem­nicy, jest 
takie, w któ­rym pa­nuje hałas — stwierdził Taungar. — A naj­lep­szym miej­scem 
dla tych, któ­rzy pra­gną być nie za­uwa­żeni, jest takie, gdzie jest pełno 
ludzi. A więc?..Konrad wypił jesz­cze jeden łyk piwa.— Chaos — oznajmił cicho i 
Taungar po­kiwał ze zro­zu­mie­niem głową.Często uży­wane słowo, ale nie­wielu 
ro­zu­miało jego sens — na­wet Kon­rad nie był pe­wien jego prawdzi­wego 
zna­cze­nia. Zresztą większość ludzi w ogóle się nim nie inte­re­so­wała. 
Za­jęci swoimi co­dziennymi sprawami, na­wet nie po­dej­rze­wali jego 
ist­nie­nia i nie zda­wali sobie sprawy z jego wpływu na ich życie i cały 
świat.— Jest tutaj — do­dał Kon­rad. — W Alt­dor­fie.Taun­gar po­cią­gnął ze 
swojej fajki i wy­pu­ścił dym po­mię­dzy zę­bami.— Wiem o tym — rzekł.— Od jak 
dawna? Od Praag?— Jesz­cze wcześniej. I roz­po­zna­łem wro­gie siły, które 
przewo­dziły oblę­żeniu. Nie­mal zgi­ną­łem. Je­stem po­dobny do cie­bie. Obaj 
ży­jemy na kra­wę­dzi śmierci. By­łem w armii, która przeła­my­wała oblę­żenie i 
nie­wiele bra­ko­wało, a nie prze­żył­bym tej akcji. Cza­sem wy­obra­żam sobie, 
że rze­czy­wi­ście nie żyję, że od tam­tych cza­sów je­stem du­chem. — Taungar 
uśmiech­nął się na tę myśl i wy­pił łyk wina. — Kiedy człowiek się sta­rzeje, 
coraz bar­dziej uświada­mia sobie, że jest śmiertelny, Kon­ra­dzie. Gdy by­łem 
młodszy, czę­sto ryzy­ko­wa­łem, wal­czy­łem, nie przejmu­jąc się swoim lo­sem — 
wypił ko­lejny łyk i od­sta­wił pu­char.— Wiem o Cha­osie — cią­gnął dalej. — 
Ja­kieś dwa­dzie­ścia lat temu by­łem jed­nym z tych, któ­rzy po­szli do zamku 
Dra­chen­fels, aby uprzątnąć bała­gan. Wstąpiłem do gwardii ce­sar­skiej, żeby 
wal­czyć za cesa­rza — to były czasy Luit­polda — aby bro­nić jego i 
Ce­sar­stwa. By­łem młody i nie­winny, ale wy­ro­słem z jed­nego i dru­giego. 
Wszystkie moje po­glądy o tym świe­cie ule­gły cał­ko­witej zmianie, gdy 
zna­leźli­śmy się w Sza­rych Gó­rach i na­tknę­liśmy na nie­prawdo­po­dobne 
stwory, ja­kie żyły w twierdzy wiel­kiego maga. Tor­tu­ro­wali­śmy je, 
wie­szali­śmy, pali­liśmy, ale nie byli­śmy w sta­nie usu­nąć ich z pa­mięci. 
Były wy­jąt­kowo kosz­marne: bar­dziej zwie­rzęce niż zwie­rzęta, gor­sze niż 
złe. Były cał­ko­wi­tym za­prze­cze­niem wszyst­kiego, co ludz­kie. Były 
Cha­osem.— I są tutaj, w Alt­dor­fie — rzekł Kon­rad. — Spi­skują prze­ciwko 
mia­stu.— Zaw­sze spi­skuje się prze­ciwko ce­sa­rzowi — od­parł bar­dzo 
spo­koj­nie Taungar.— Skaveni chcą go za­stą­pić so­bo­wtó­rem.— Nie może być 
gor­szy niż Karl-Franz.Konrad spoj­rzał na Taungara ze zdziwie­niem. Nie była to 
re­akcja, ja­kiej można by się spo­dziewać po członku gwardii ce­sar­skiej. 
Wspo­mniał o spi­sku Gaxara tylko dla­tego, bo po­trze­bo­wał po­mocy Taungara, 
która nie­wiele miała wspólnego z ochroną Karla-Franza. Miał na­dzieję, że 
Taungar ze­chce go wes­przeć. Po­trzebny był mu ktoś, kto zna Alt­dorf i 
wie­działby, w jaki spo­sób od­na­leźć ukryte przejścia pod mia­stem.— Czy 
ce­sarz coś dla mnie zro­bił? — za­pytał Taungar, za­uwa­żyw­szy zdzi­wioną minę 
Kon­rada. — Słu­ży­łem mu wier­nie przez ćwierć wieku, ale wciąż je­stem 
sier­żan­tem. Ko­bal­towy pió­ro­pusz jest wszystkim, co osią­gnę, po­nie­waż 
nie uro­dzi­łem się w od­po­wiedniej ro­dzi­nie. Wiele czasu upły­nęło, za­nim 
do mnie do­tarło, Kon­ra­dzie, że na­leży słu­żyć wy­łącz­nie sa­memu so­bie. 
Nie obo­wią­zuje wier­ność wo­bec ni­kogo, tylko wo­bec sa­mego sie­bie. 
Wszystko, co będę robił w przy­szło­ści, będę robił wy­łącz­nie w swoim 
wła­snym, naj­lepiej po­jętym inte­resie.— Ale... co bę­dzie, jeżeli Ce­sar­stwo 
zo­sta­nie za­ata­ko­wane przez le­giony Cha­osu... jeżeli sta­niemy się 
nie­wol­ni­kami ciemności?— Je­ste­śmy nie­wol­ni­kami, wcale o tym nie 
wie­dząc. Czyż jeden pan może być gor­szy od dru­giego?— Nie mo­żemy do­pu­ścić 
do triumfu Cha­osu!— To jedy­nie mit roz­po­wszech­niany przez na­szych władców, 
by zmu­sić nas do po­słu­szeń­stwa. Ży­jemy w lęku, aby oni żyli w luk­susie.— A 
co z Praag? To nie był mit. Mó­wiłeś prze­cież, że omal tam nie zgi­nąłeś! A co 
z tymi wszyst­kimi obrzydli­wymi stwo­rami, które za­biłeś w zamku 
Dra­chen­fels?— Walka w tak zwa­nej słusznej sprawie nie dała mi nic poza 
ra­nami i cier­pie­niami. Dla­czego mia­łoby mnie ob­cho­dzić, co dzieje się z 
ce­sa­rzem i Im­pe­rium? Do­póki żyję i teraz, kiedy mam już za sobą po­nad 
po­łowę życia, chcę dla sie­bie wszyst­kiego, co naj­lep­sze.Słowa Taungara 
zna­lazły od­zew w umy­śle Kon­rada. Tak bar­dzo przy­po­mi­nały jego wła­sne 
roz­wa­żania. Wszak dla niego naj­waż­niej­szym za­da­niem było oca­lenie 
Elyssy. Za­sta­na­wiał się, jaką cenę jest go­tów za­pła­cić za jej 
bez­pie­czeń­stwo. Jeżeli ceną za dziew­czynę by­łoby życie cesa­rza, nie miał 
wąt­pli­wo­ści, że wy­brałby Ely­ssę. Uświado­mie­nie sobie tego faktu brzmiało 
nie­mal jak here­zja. Ale prze­cież na miej­sce Karla-Franza przy­szedłby inny 
ce­sarz. Kto­kol­wiek, kto wy­stę­po­wałby w roli sym­bo­licz­nej głowy 
pań­stwa. Ale Ely­ssa była tylko jedna.Tego ro­dzaju myśli nie były jedy­nie 
czczymi dy­wa­ga­cjami.Gaxar spi­sko­wał prze­ciwko ce­sa­rzowi — a Ely­ssa była 
w tej sa­mej pod­ziemnej kryp­cie, w któ­rej był Szary Mag.— Mó­wię ci to — 
cią­gnął dalej Taungar — po­nie­waż nie chcę, abyś stra­cił w życiu tyle, co 
ja.Konrad po­kręcił głową.— Nie, nie. Mu­simy być w sta­nie robić jedno i 
dru­gie. Wal­czyć z Cha­osem i re­ali­zo­wać nasze wła­sne cele. Jedno nie 
wy­klu­cza dru­giego.— Nic nie ro­zu­miesz. Je­steś bar­dzo po­dobny do mnie, 
Kon­ra­dzie, do ta­kiego, ja­kim by­łem nie­gdyś — mó­wiąc te słowa Taungar 
wpa­try­wał się upar­cie w Kon­rada, trzyma­jąc obu­rącz prze­guby rąk młodszego 
męż­czy­zny. — Mu­sisz mi po­zwo­lić, abym ci udo­wod­nił, że mam rację. 
Prze­ko­nasz się, gdy zo­ba­czysz do­wód.Konrad nie tego oczekiwał. Zro­zu­miał, 
że nie uzy­ska od sier­żanta po­mocy. Był sam — jak zaw­sze. Tylko on jeden 
wie­dział o Ely­ssie i dbał o jej los. Co­kol­wiek nale­żało zro­bić, tylko on 
mógł i chciał pod­jąć taką próbę.Konrad szarpnię­ciem uwolnił ręce i wstał.— 
Wra­cam do ko­szar — oznajmił.— By­łoby lepiej, gdy­byś po­szedł ze mną — 
po­wie­dział Taungar. Nie mu­siał już ni­czego do­da­wać. Kon­rad zda­wał sobie 
sprawę, że sier­żant musi wie­dzieć o jego udziale we wczoraj­szej ucieczce z 
wię­zie­nia i że jeżeli tylko ze­chce, bę­dzie mógł za­de­nun­cjo­wać 
Kon­rada.Się­gnął po kufel i na­pił się. Miał nie­wielki wy­bór. Był bez broni i 
cho­ciaż uwa­żał, że w razie po­trzeby mógłby dać sobie radę z Taunga­rem, 
ko­lejna śmierć jesz­cze bar­dziej skompli­ko­wa­łaby jego sytu­ację.— 
Je­go­mość, któ­rego od­wie­dzimy, przy­pad­kiem jest rów­nież w do­brych 
sto­sun­kach z Ma­thia­sem, do­radcą Wielkiego Teo­goni­sty — oznajmił Taungar. 
— Jeżeli chcesz, mo­żesz mu opo­wie­dzieć swoją hi­storię o uzur­pato­rze, a 
po­tem zo­sta­nie ona prze­ka­zana dalej zwy­kłą drogą służ­bową. To je­dyny 
spo­sób, aby cię wy­słu­chano, któż bo­wiem uwie­rzy­łby sze­re­gow­cowi albo 
na­wet sier­żan­towi gwardii ce­sar­skiej?Wypił ostatni łyk wina, a kiedy wstał, 
Kon­rad wreszcie mógł do­kład­nie zo­ba­czyć wzór na jego złotej bro­szy. 
Przedsta­wiał dwie nagie ko­biety sple­cione w uści­sku. Taungar uśmiech­nął się 
i dodał:— Ale sądzę, że zdo­łamy ci wy­tłu­ma­czyć, że na­prawdę twój inte­res 
po­lega na czymś zu­peł­nie in­nym. Mo­żemy iść?Prze­ci­snęli się przez tłum. 
Taungar szedł pierwszy i w pew­nej chwili obej­rzał się, aby spraw­dzić, czy 
Kon­rad idzie za nim. W tym sa­mym mo­men­cie zde­rzył się z nio­sącą kufle 
blon­dynką. Po­śli­zgnęła się, taca wy­padła jej z rąk, a za­war­tość kufli 
roz­lała się na pod­łogę. W sali na chwilę za­padła cisza. Lu­dzie oglą­dali 
się, ale wkrótce znowu roz­legły się roz­mowy, śmiechy i sprzeczki.Taun­gar 
za­klął i wy­tarł kro­ple piwa, które zmo­czyły mu spodnie. Ob­szedł na­około 
dziew­czynę, która klę­czała, pod­no­sząc puste na­czy­nia.Konrad za­trzymał się 
i spoj­rzał na słu­żącą. Teraz nie przy­po­mi­nała mu już Kry­sten, ale ra­czej 
jego sa­mego. Przypo­mniał sobie wszystkie lata prze­pra­co­wane w karczmie 
Branden­he­imera. Był nie­wiele wię­cej niż nie­wol­ni­kiem, bi­tym i ko­pa­nym 
za każ­dym ra­zem, gdy w czymś za­winił, a na­wet wtedy, gdy nie zro­bił nic 
złego.— Trudi! — za­wołał krępy, ły­sie­jący męż­czy­zna, nad­bie­gając z 
dru­giego końca karczmy. — Coś ty naro­biła?Nie­wąt­pli­wie był to wła­ści­ciel 
i Kon­rad do­my­ślał się, że dziew­czynę czeka lanie. Zro­bił krok do przodu. 
Tego wie­czoru rów­nie do­brze cięgi może ze­brać karczmarz.— Bar­dzo mi 
przy­kro, herr Runze — po­wie­działa.— Mnie rów­nież — od­parł męż­czy­zna. — 
Eee, mniejsza z tym. To były tylko zlewki. Ta banda nie jest już w sta­nie o tej 
porze po­czuć ja­kiej­kol­wiek róż­nicy.Runze od­wró­cił się i wró­cił tam, skąd 
przy­szedł. Kon­rad roz­luźnił dłoń. Trudi spoj­rzała na niego, uśmiech­nęła się 
jesz­cze raz i przez mo­ment znowu wy­glą­dała jak Kry­sten — takie same włosy, 
twarz, oczy...Konrad od­wró­cił wzrok i wy­szedł w noc za Taunga­rem. *   *   
*Konrad za­sta­na­wiał się, czy mógłby po pro­stu dys­kret­nie odłą­czyć się do 
Taungara i po­rzu­cić służbę w gwardii ce­sar­skiej, ale wie­dział, że 
zna­la­złby się wówczas w gor­szej sytu­acji. Jeżeli nie po­wróci do pa­łacu, 
straci miej­sce, z któ­rego mógłby działać. Nie mógłby po­zo­stać w mie­ście, 
po­nie­waż gwardia po­szu­ki­wa­łaby go jako de­zer­tera. Nie miałby do­kąd iść, 
żad­nych kon­tak­tów, pie­nię­dzy i broni, a bez tego jego szanse 
od­nale­zie­nia Elyssy sta­łyby się jesz­cze mniejsze.Fakt, że Taungar wcale nie 
jest lojal­nym gwardzi­stą, mógł się oka­zać ko­rzystny dla Kon­rada. Słowa 
sier­żanta świad­czyły, że bie­rze on udział w ja­kiejś prze­stęp­czej 
działalno­ści. Prawdo­po­dob­nie to wła­śnie miał na myśli, gdy twierdził, że od 
tej pory bę­dzie działał, ma­jąc na względzie tylko wła­sne inte­resy. Alt­dorf 
był por­tem, za­pewne cho­dziło więc o udział w przemy­cie. Cła na nie­które 
im­por­to­wane wy­roby były bar­dzo wy­sokie i ci, któ­rzy mieli moż­ność 
do­star­cza­nia ta­kich luk­su­sów, dora­biali się for­tun. A członko­wie bandy 
przemyt­ni­ków naj­prawdo­po­dob­niej lepiej znali pod­ziemne mia­sto pod 
Alt­dor­fem niż gwardia ce­sar­ska.Taun­gar za­pewne pro­wa­dził go na 
spo­tka­nie z in­nym zle­ce­nio­dawcą, sze­fem tajnej orga­niza­cji, dla któ­rej 
pra­co­wał. Zro­zu­miałe, że taki człowiek zna do­radcę Wielkiego Teo­goni­sty 
kultu Sig­mara, po­nie­waż bo­gaci i wpływowi lu­dzie czę­sto mniej sza­no­wali 
prawo niż bie­dota. Kon­rad pa­mię­tał słowa Lit­zen­rei­cha, że ukła­dają oni 
prawo tak, aby działało na ich ko­rzyść. Był skłonny przy­znać mu rację. Gdyby 
bo­gaty oby­watel zo­stał przyła­pany na ła­ma­niu prawa, jego sę­dziami 
oka­za­liby się równi mu sta­nem, któ­rzy za­pewne uka­ra­liby go w moż­liwie 
jak naj­ła­god­niej­szy spo­sób. Ale, oczywi­ście, nie doty­czyło to 
licz­niej­szej i mniej za­moż­nej czę­ści spo­łe­czeń­stwa. Bez względu na to, 
jak drobne było wy­kro­cze­nie, wy­mie­rzano za nie bar­dzo su­rową karę — 
bole­sną albo cza­sem na­wet w naj­wyż­szym wy­mia­rze.Żołd, jaki otrzymy­wał 
Kon­rad jako czło­nek gwardii, był bar­dzo niski, a poza tym nie mógł go 
otrzymać przed od­słu­że­niem mie­siąca. Nie­za­leż­nie od roz­woju wy­da­rzeń 
wąt­pił czy w tym mo­men­cie bę­dzie jesz­cze w Alt­dor­fie, ale nie miał nic 
prze­ciwko za­ro­bie­niu paru ko­ron. Na­jem­nicy na pół­noc­nej gra­nicy 
zaw­sze ma­rzyli o zro­bie­niu wiel­kiego ma­jątku. Na­wet Wil­kowi takie 
am­bicje fi­nan­sowe nie były obce, o czym świad­czyło zor­gani­zo­wa­nie 
eks­pe­dycji w po­szu­ki­wa­niu sta­rego złota kra­sno­lu­dów i klej­no­tów w 
za­gu­bio­nej świątyni w gó­rach Kis­levu. Wilk, Kon­rad i Anvila istot­nie 
od­na­leźli taką świątynię, ale nie było w niej ukrytego bez­cen­nego skarbu, 
lecz horda ja­ski­nio­wych go­bli­nów.Minęło już po­nad pięć lat od mo­mentu 
wzięcia Elyssy do nie­woli. Kon­rad pró­bo­wał nie my­śleć o straszli­wych 
katu­szach, ja­kie z całą pew­no­ścią mu­siała prze­żyć w tym cza­sie. Teraz, 
gdy wie­dział, że dziew­czyna wciąż jesz­cze żyje, wszystkie zmy­sły 
na­ka­zy­wały mu nie tracić ani chwili i na­tychmiast od­na­leźć ją i uwolnić. 
Ale gdy roz­wa­żył tę sprawę lo­gicz­nie, uświado­mił sobie, że w po­rów­naniu 
ze wszyst­kimi tortu­rami, które dziew­czyna znio­sła do tej pory, kilka dni nie 
mo­gło uczynić spe­cjal­nej róż­nicy.Pro­blem pole­gał na tym, że Cza­szkolicy 
mógł już opu­ścić mia­sto, za­bie­rając ze sobą jeńca. Gdyby tak się stało, 
Kon­rad już byłby się spóźnił. Gdyby jed­nak było ina­czej, miał w ciągu 
na­stęp­nych dni szansę pre­cy­zyj­nie wszystko przemy­śleć i za­pla­no­wać. 
Gdyby udało mu się wy­tro­pić stwora, któ­rego na­zy­wał Cza­szkolicym, w jaki 
spo­sób byłby w sta­nie zabić istotę, umiejącą wy­cią­gnąć sobie strzałę z 
serca, nie po­zo­sta­wia­jąc na­wet śladu rany?Pa­mię­tał do­sko­nale 
nie­natu­ralnie chudą po­stać za­pewne je­dy­nego czło­wieka bio­rą­cego udział 
w na­pa­dzie i ma­sa­krze miesz­kań­ców ro­dzin­nej wio­ski. Tak ludzki, a 
zara­zem tak obcy. Gdy wtedy wy­szarpnął ze swojej piersi strzałę, na któ­rej 
nie wi­dać było naj­mniejszego śladu krwi, obej­rzał uważnie herb i do­piero 
póź­niej przełamał drzewce. Ten gest sprawiał wra­żenie, jakby Cza­szkolicy 
roz­po­znał złoty znak. Po­dob­nie Wilk, uj­rzawszy herb na koł­cza­nie 
Kon­rada, za­cho­wał się tak, jakby już go kie­dyś wi­dział.Idąc przez mia­sto 
obok Taungara, Kon­rad zie­wał. Od dwóch nocy nie wy­sy­piał się i czuł się 
wy­czer­pany. Nie był obecnie tak sprawny jak na gra­nicy. Jego siły zo­stały 
nad­szarpnięte w cza­sie wie­loty­go­dniowej nie­woli u bandy ra­bu­siów 
Ka­stringa, a uwięzie­nie w spi­żo­wej zbroi jesz­cze bar­dziej nad­wą­tliło 
jego wi­tal­ność. Mi­nęły nie­całe dwa tygo­dnie od przy­bycia do Alt­dorfu. 
Słu­żąc w gwardii, bar­dzo starał się od­two­rzyć swoje mię­śnie i 
wy­trzyma­łość.Rany, które od­niósł w cza­sie bitwy sto­czo­nej pod zie­mią z 
kar­ło­wa­tymi, zwie­rzo­kształt­nymi stwo­rami, były jedy­nie po­wierz­chownymi 
za­dra­pa­niami i ugry­zie­niami. Ale takie, po­zor­nie nie­winne ob­raże­nia 
czę­sto oka­zy­wały się naj­groź­niej­sze. Ślina, która przy ugry­zie­niu 
przed­ostała się do krwi, mo­gła być tru­jąca i zabić ofiarę wolno i bar­dzo 
bole­śnie. Ale zęby i pa­zury mię­so­żer­ców zwy­cię­żo­nych ubie­głej nocy 
przez Kon­rada chyba nie były po­kryte taką śmiercio­no­śną wy­dzie­liną, 
po­nie­waż obra­żenia na jego le­wym ra­mie­niu i dłoni goiły się bar­dzo 
do­brze. Gdy pełnił służbę w Kis­levie, nie­mal stra­cił ramię z po­wodu 
gan­greny, która wdała się w ranę. Koń­czynę ocalił mu wtedy elf obda­rzony 
ma­gicz­nymi zdol­no­ściami uzdrawia­ją­cymi i od tej pory rany na lewej ręce 
Kon­rada goiły się o wiele szyb­ciej niż na in­nych czę­ściach ciała.Elyssa 
rów­nież dys­po­no­wała ukrytą mocą uzdrawia­jącą. Wy­le­czyła obra­żenia, które 
od­niósł za­bija­jąc ata­kują­cego ją zwie­rzo­łaka. Być może wła­śnie owe 
ta­lenty ma­giczne oca­liły jej życie, gdy wio­ska zo­stała zdo­byta przez siły 
Cha­osu.Konrad nie lubił prze­by­wać w osa­dach i mia­stach. Czuł się w nich 
za­mknięty. For­tyfi­kacje Alt­dorfu sprawiały wra­żenie stwo­rzo­nych po to, 
aby trzymać miesz­kań­ców we­wnątrz, a nie by uniemoż­liwić na­past­ni­kom 
wdarcie się do środka. Miał uczucie, że pra­wie każdy, z kim się tu spo­tykał, 
mógł być po­ten­cjal­nym wro­giem, a on nie był w sta­nie go roz­po­znać. Na 
gra­nicy nie było z tym pro­ble­mów, ale w mie­ście sytu­acja wy­glą­dała 
zu­peł­nie ina­czej. W mie­ście nie było zwie­rzo­ła­ków, w każ­dym razie nie na 
po­wierzchni. Tu byli jedy­nie lu­dzie. Ale lu­dzie są naj­bar­dziej 
zdra­dzieckimi, naj­bar­dziej nie­bez­piecznymi prze­ciw­ni­kami.Ze względu na 
swoje bo­gactwo Alt­dorf miał wię­cej zło­dziei i ra­bu­siów niż każde inne 
mia­sto. Główne ulice były sze­rokie, oświe­tlone przez całą noc i re­gu­larnie 
pa­tro­lo­wane, ale Kon­rad wciąż na­słu­chi­wał, czy za jego ple­cami nie 
roz­le­gnie się na bruku od­głos kro­ków. Każdy ło­trzyk, który pod­jąłby 
ry­zyko, mógłby zna­leźć coś wię­cej niż by się spo­dziewał. Tylko banda 
rze­zi­mieszków mo­głaby od­wa­żyć się na­paść na dwóch spraw­nych i trzeźwych 
męż­czyzn. Ale ban­dyci nie­ko­niecznie mu­sieli od­zna­czać się zdrowym 
roz­sąd­kiem. Kon­rad roz­glą­dał się więc wo­koło i sze­ro­kim łu­kiem omi­jał 
każdy za­ułek, obok któ­rego prze­cho­dzili. Po­zo­sta­wali w pół­noc­nym 
rejo­nie mia­sta, kie­rując się w stronę han­dlo­wej dzielnicy, aż w końcu 
uj­rzeli cel wę­drówki.Dom stał na szczycie wzgórza w odle­gło­ści ja­kichś 
dwu­stu me­trów od gra­nic mia­sta, oto­czony bia­łymi mu­rami, bę­dą­cymi 
do­kładną ko­pią mu­rów mia­sta. Była tam rów­nież we­wnętrzna fosa, którą 
prze­kro­czyć można było po zwo­dzo­nym mo­ście, usy­tu­owa­nym za po­tężną, 
drewnianą bramą. Taungar dał znać o ich przy­byciu, stu­kając ciężką, żela­zną 
ko­łatką w kształcie le­gen­dar­nego młota bo­jo­wego Sig­mara, 
Ghalma­raza.Szczupły chło­piec, w wieku może pięt­nastu lub szes­nastu lat, 
na­tychmiast otworzył drzwi i skło­nił się nisko, wpusz­cza­jąc ich do środka. 
Był ubrany cały na biało — pan­tofle, obci­słe spodnie, luźna bluza, okrą­gła 
czapka, wszystko było białe. Po­pro­wa­dził ich do bu­dynku znaj­dują­cego się 
po­środku oto­czo­nego mu­rem ogrodu. Te­ren oświe­tlony był lam­pami 
ozdobio­nymi zna­kiem słyn­nej, dwu­ogo­nia­stej ko­mety, która po­ja­wiła się 
na nie­bie Sta­rego Świata w chwili na­ro­dzin Sig­mara. Z każ­dej padał 
po­dwójny pro­mień światła, uka­zując urzą­dzony z prze­py­chem 
ogród.Znaj­do­wało się tu kilka fon­tann. W środku każ­dej wid­niały rzeźby 
przedsta­wia­jące gro­te­skowe po­staci umierają­cych or­ków i go­bli­nów, a z 
ich ran try­skały strugi wody imi­tu­jące krew. Prawdo­po­dob­nie przedsta­wiały 
wro­gów, któ­rzy padli pod cio­sami młota Sig­mara pod­czas bitwy na Przełęczy 
Czarnego Ognia. Od fon­tann bie­gło kilka stru­mieni, wi­ją­cych się me­an­drami 
po tere­nie parka Prze­rzu­cono przez nie mostki, bę­dące mi­nia­tu­ro­wymi 
ko­piami sze­ściu mo­stów Alt­dorfu. Po­mię­dzy tymi stru­my­kami, wpa­dają­cymi 
do we­wnętrznej fosy, le­żały wy­sepki poro­śnięte eg­zo­tycz­nymi drzewami i 
krzewami. Choć była już zima, na gałę­ziach nie­któ­rych z nich w dal­szym ciągu 
wi­siały owoce.Dom o bia­łych ścia­nach i czerwo­nym da­chu stał po­środku 
ogrodu. Mury wznie­siono z ce­gieł z mo­ty­wem po­dwójnej ko­mety. Każda z 
da­chó­wek miała kształt po­dwójnej gło­wicy bo­jo­wego młota, a okna — za­rys 
ośmiora­miennych gwiazd. Przed sa­mym wej­ściem prze­rzu­cony był jesz­cze jeden 
mo­stek. Sługa otworzył drzwi, skło­nił się i ge­stem za­prosił Taungara i 
Kon­rada do hollu.— Czy mogę za­brać wa­sze płaszcze, pa­no­wie? — za­pytał 
ko­lejny sługa cze­ka­jący w sieni.Konrad uświado­mił sobie, że jest to 
dziew­czyna, identycz­nie ubrana i w po­dob­nym wieku, jak po­przedni słu­żący. 
Jej włosy wsu­nięte były pod białą cza­peczkę. Po­wie­siła ich płaszcze na 
ozdobnym wie­szaku i po­pro­wa­dziła obu gości sze­ro­kim ko­ryta­rzem o 
ścia­nach wy­łożo­nych bo­aze­rią z ciemnego drewna i ob­wie­szo­nych 
go­beli­nami oraz obra­zami przedsta­wia­ją­cymi roz­maite zwy­cię­stwa 
Sig­mara. Kilka kryształo­wych kan­dela­brów mi­go­tało pło­my­kami świec. 
Dziew­czyna za­stu­kała do drzwi przy końcu hollu, otworzyła je, po czym 
ukło­nem za­pro­siła Kon­rada i Taungara do środka. Zna­leźli się ob­szer­nej 
kom­nacie. Stały w niej pod ścia­nami ele­ganckie ser­wantki, rzeź­bione 
skrzynie i naj­roz­mait­szego ro­dzaju bo­gato zdo­bione me­ble.— Rolf! To 
cu­downe, że cię wi­dzę!Taun­gara po­witał męż­czy­zna, który po­spie­szył im na 
spo­tka­nie. Był prze­cięt­nego wzrostu, ale miał zde­cy­do­wa­nie większy niż 
prze­ciętny ob­wód talii. Wy­da­wał się ukrywać swoją tu­szę pod luźną, 
ja­sno­błę­kitną szatą, ale jego wy­siłki nie były uwień­czone ja­kimś 
szczegól­nym po­wo­dze­niem. Mu­siał mieć około pięć­dzie­siątki, a jego tłuste 
po­liczki po­kry­wała siatka po­pę­ka­nych żyłek. Włosy miał szpa­ko­wate i 
prze­rze­dzone, związane na karku wstążką do­pa­so­waną barwą do ko­loru szaty. 
W upierście­nio­nej dłoni trzymał zdo­biony rubi­nami srebrny pu­char.Objął 
ra­mio­nami Taungara, przytula­jąc mocno do sie­bie i ca­łując w oba po­liczki. 
Kon­rad za­sta­na­wiał się, czy go­spo­darz po­cho­dzi z Bre­tanii, gdzie 
męż­czyźni za­cho­wy­wali się tak w sto­sunku do in­nych męż­czyzn.— Wi­taj 
Wer­nerze — rzekł Taungar. — To jest Kon­rad, człowiek, o któ­rym ci mó­wi­łem — 
od­wró­cił się do swojego towa­rzy­sza. — A to Wer­ner Zunter­mein — 
przedsta­wił go­spo­darza.— Ach, Kon­rad! — za­wołał Zunter­mein, kie­rując się 
w jego stronę. — Jakże je­stem rad z za­war­cia tej zna­jo­mo­ści.Konrad cof­nął 
się, aby unik­nąć uści­sków, ale Zunter­mein za­miast go objąć, pod­niósł rękę i 
po­gła­skał Kon­rada po twa­rzy.— Co się stało? Wal­czy­liście? — wes­tchnął i 
po­kręcił głową. — Chłopcy zaw­sze po­zo­staną chłopcami — stał, wpa­trując się 
w Kon­rada. — Jaki przy­stojny. A oczy, jakie nie­zwy­kłe!Konrad miał oczy 
róż­nego ko­loru. Jedno i dru­gie na pierwszy rzut oka było zie­lone, ale 
przyj­rzawszy się bliżej, można się było zo­rientować, że lewe jest wła­ści­wie 
złote. Swego czasu róż­nica nie pole­gała tylko na bar­wie. Lewe oko ostrzegało 
go o nie­bez­pie­czeń­stwo, po­nie­waż czę­sto był w sta­nie zo­ba­czyć nim to, 
co miało się stać i od­po­wiednio się przy­go­to­wać. W miarę upływu lat ten dar 
pro­ro­czego wi­dze­nia sta­wał się coraz bar­dziej ka­pry­śny i w końcu 
znik­nął, gdy Lit­zen­reich wy­dobył Kon­rada ze spi­żo­wej zbroi.Konrad 
od­chylił się do tyłu, aby unik­nąć do­tknięcia Zunter­me­ina— Szkoda, że masz 
te szramy — dodał Zunter­mein. — Ale, nie­stety, nic na tym świe­cie nie jest 
do­sko­nałe. Sia­daj­cie. Coś do picia? — nie cze­kając na od­po­wiedź strzelił 
pal­cami i ko­lejny słu­żący na­pełnił dwa pu­chary zdo­bione dro­gimi 
ka­mie­niami.Konrad usiadł tak da­leko od Zunter­me­ina, jak to było moż­liwe. 
Słu­żący podał mu pu­char, który był za­pewne wart tyle ko­ron, ile Kon­rad 
byłby w sta­nie zaro­bić przez pięć lat w gwardii ce­sar­skiej Czym­kol­wiek 
zaj­mo­wał się Zunter­mein było to z całą pew­no­ścią do­cho­dowe zaję­cie. 
Słu­żący ubrany był w tym sa­mym stylu, co po zo­stała dwójka, ale Kon­rad nie 
był w sta­nie zo­rientować się, jakie płci jest ten trzeci.— Rolf po­wie­dział 
mi, że mógłbyś zo­stać jed­nym z nas — oznajmił Zunter­mein, sa­do­wiąc się na 
sofie, na któ­rej po­mie­ści­łoby się dwóch lu­dzi o nor­mal­nych wy­mia­rach.— 
Wy­znawcą Sig­mara? — za­pytał Kon­rad.— Nie­zu­peł­nie — od­parł 
Zunter­mein.Konrad pod­niósł kie­lich do warg, ko­rzenny aro­mat ude­rzył go w 
noz­drza. Do­my­ślał się, że blady płyn jest bar­dzo mocny, a mo­ment wy­ma­gał 
za­cho­wa­nia peł­nej sprawno­ści umy­słu. Przez chwilę trzymał srebrny pu­char 
przy ustach, uda­jąc że pije, a po­tem go opu­ścił. Taungar nie skończył w 
karczmie swojego wina, ale teraz łykał nie­zwy­kły napój, jakby umierał z 
pra­gnie­nia.— Zna pan do­radcę Wielkiego Teo­goni­sty? — za­pytał Kon­rad 
uznając, że nade­szła pora, aby przejąć ini­cja­tywę.— Ma­thiasa? Tak, owszem. 
Ale wy­je­chał ra­zem z ce­sa­rzem.— Skaveni za­mie­rzają zabić cesa­rza i 
za­stą­pić go so­bo­wtó­rem.Zun­ter­mein mil­czał przez kilka se­kund. A po­tem 
wypił łyk wina i rzu­cił od nie­chcenia:— Do­prawdy?— Tylko tyle ma pan do 
po­wie­dze­nia? Mu­simy ostrzec cesa­rza.— Je­żeli wiesz o tym spi­sku, 
Kon­ra­dzie i jeżeli nie jest on jedy­nie jakąś głu­pią po­gło­ską, ja­kich 
wiele cią­gle krąży, je­stem pe­wien, że ci, któ­rzy chro­nią dro­giego 
Karla-Franza, rów­nie do­brze zdają sobie sprawę z nie­bez­pie­czeń­stwa. Wszak 
ty­dzień bez przy­najmniej tu­zina za­gro­żeń jego osoby jest do­prawdy bar­dzo 
nudny. Nie oba­wiaj się, ce­sarz jest naj­do­kład­niej pil­no­wa­nym 
człowie­kiem w Sta­rym Świecie.„Jeżeli ochrona cesa­rza przejmuje się swoimi 
obo­wiązkami w ta­kim sa­mym stop­niu, jak Taungar i Zunter­mein, to Karl-Franz 
ma po­ważne kło­poty” — po­my­ślał Kon­rad, ale nie ode­zwał się ani sło­wem. W 
końcu mu­siał my­śleć o sprawach waż­niej­szych niż los cesa­rza. Upił łyk wina, 
które oka­zało się rze­czy­wi­ście tak mocne, jak oczekiwał. Przełknął je 
po­woli, czu­jąc jak cie­pło spływa gar­dłem i pro­mie­niuje przez całe ciało. 
Za­uwa­żył, że Taungar pod­suwa swój pusty pu­char słu­żą­cemu, aby go 
po­now­nie na­pełnił.— Mam wra­żenie, że słu­żyłeś w Kis­levie? — za­pytał 
Zunter­mein. — Byłeś tam w cza­sie oblę­żenia Praag?Konrad dwu­krot­nie ski­nął 
głową.— Po­zna­łeś już świat lepiej niż większość ludzi w ciągu ca­łego życia — 
mó­wił dalej Zunter­mein. — To zna­czy, praw­dziwy świat. Wiemy, jaki jest, co 
się dzieje i bę­dzie działo. My... — le­ni­wym ru­chem ręki wskazał Kon­rada, 
Taungara i sie­bie. — Wiemy. I mo­żemy to wy­ko­rzy­stać.— A co to ta­kiego?— 
Chaos — stwierdził Zunter­mein.Konrad nie od­po­wie­dział.— Pust­ko­wia Cha­osu 
— dodał Zunter­mein, koły­sząc za­war­to­ścią pu­charu i wpa­trując się w nią. — 
Co twoim zda­niem tam ro­biłeś, Kon­ra­dzie? Bro­niłeś gra­nicy przed 
na­jeźdźcami z pół­nocy? Po­wstrzy­my­wałeś Chaos? Ale Cha­osu nie można 
za­trzymać przy po­mocy zbrojnej siły, po­nie­waż nie ma on gra­nic. Jest jak 
po­wie­trze, któ­rym od­dy­chamy. Znajduje się wszędzie. Tutaj — w Ce­sar­stwie, 
w Alt­dor­fie — pod­niósł głowę i spoj­rzał Kon­ra­dowi w oczy. — W tym 
po­koju.Konrad po­pa­trzył na Taungara, który się nie ode­zwał. Uśmiechał się 
tylko i po­pijał przy­pra­wione wino.— Po­wie­trze, któ­rym od­dy­chamy — 
po­wtó­rzył Zunter­mein. — Cha­osu po­trze­bu­jemy tak samo jak po­wie­trza do 
od­dy­cha­nia. To jest jedno i to samo.Konrad od­sta­wił pu­char na 
intar­sjo­wany stolik i za­czął pod­nosić się z miej­sca, ale się roz­my­ślił. 
Wyj­ście stąd by­łoby czczym ge­stem, po­nie­waż nie miał do­kąd pójść. 
Po­sta­nowił towa­rzy­szyć Taunga­rowi, więc teraz mu­siał po­zo­stać i 
wy­słu­chać, co Zunter­mein miał do po­wie­dze­nia, cho­ciaż, po­dob­nie jak 
wcześniej w karczmie, nie takiej roz­mowy się spo­dziewał. Czuł, że jest 
spo­kojny, roz­luź­niony i nic mu nie grozi. Równie do­brze mógł po­zo­stać i 
skończyć swój napój.— Nie­któ­rzy wie­rzą, że ludz­kość jest two­rem Cha­osu — 
kon­tynu­ował Zunter­mein. — I dla­tego wła­śnie lu­dzie są jego naj­lep­szym 
słu­gami. Ale Chaos służy także i nam, a na­grody, które daje, są nit do 
po­gar­dze­nia.Konrad roze­śmiał się krótko, po­gar­dli­wie.— Nie szydź z tego, 
Kon­ra­dzie — rzekł Zunter­mein spo­koj­nie. — Ja już zo­sta­łem do­tknięty 
Cha­osem.— Co ma to zna­czyć? — za­pytał Kon­rad, ale znał już 
od­po­wiedź.Zun­ter­mein rów­nież zda­wał sobie z tego sprawę. Uśmiech­nął się 
do Kon­rada i wypił łyk wina.— Nie mo­żesz z tym wal­czyć, Kon­ra­dzie. Je­steś 
czę­ścią Cha­osu, a on czę­ścią cie­bie.— Czego pan chce?— Mo­żemy na­wzajem 
sobie po­móc, Kon­ra­dzie. Przyłącz się do nas. W twoim życiu było tak wiele 
bólu. Na­de­szła pora na za­dość­uczynie­nie. Nad­szedł czas na ra­dość, na 
przyjem­ności.— Nie — za­pro­te­sto­wał Kon­rad, wstając z miej­sca. — Nie sądzę 
aby­śmy mieli jesz­cze jakiś temat do omówie­nia, herr Zunter­mein.— Wer­nerze, 
na­zy­waj mnie Wer­ne­rem — go­spo­darz rów­nież się pod­niósł. — Miałem 
na­dzieję, że zo­sta­niemy przyja­ciółmi, Kon­ra­dzie.— A więc po­mylił się 
pan.— Przy­najmniej nie roz­sta­wajmy się jako wro­go­wie.Zun­ter­mein 
wy­cią­gnął prawą dłoń, Kon­rad odru­chowo od­po­wie­dział tym sa­mym ge­stem i 
uści­snęli sobie ręce w woj­skowy spo­sób, ści­ska­jąc dło­nią prze­gub. Ręka 
Zunter­me­ina sta­wała się cie­plej­sza, bar­dzo cie­pła, pod­czas gdy prze­gub 
Kon­rada był coraz zim­niej­szy. Pró­bo­wał się uwolnić, ale bez skutku. Całe 
ramię miał unie­ru­cho­mione i cał­ko­wicie po­zba­wione sił 
ży­cio­wych.Zun­ter­mein był cza­row­ni­kem...— Wiem, gdzie ona jest — oznajmił 
i pu­ścił rękę.Konrad zato­czył się do tyłu i za­czął roz­cie­rać lo­do­watą 
prawą rękę lewą dło­nią, sta­rając się z po­wro­tem ją oży­wić.— Kto? — spy­tał 
Kon­rad wie­dząc, że od­po­wiedź może być tylko jedna.— Ta, o któ­rej my­ślisz.— 
Gdzie jest? Za­pro­wadź mnie do niej!— To nie takie pro­ste, Kon­ra­dzie — 
Zunter­mein za­mknął oczy i do­tknął czoła czubkami pal­ców pra­wej dłoni. — 
Jed­nak może uda się coś za­ła­twić — otworzył oczy i się uśmiech­nął. — 
Istot­nie, mógłbyś ją spo­tkać... je­żeli obie­casz przyjść na jedno z na­szych 
spo­tkań towa­rzy­skich i po­waż­nie roz­wa­żyć moż­li­wość przyłącze­nia się do 
nas.— Zro­bię wszystko, co po­wiesz, wszystko, co ze­chcesz.— Cie­szę się — 
od­parł Zunter­mein. — Rol­fie, od­pro­wadź Kon­rada. W ciągu kilku dni przy­ślę 
wia­do­mość.Taun­gar wstał i pod­szedł do drzwi, które słu­żący przed nim 
otworzył. Kon­rad wy­szedł w ślad za nim do hollu.W dal­szym ciągu roz­cierał 
swoje przedramię, czu­jąc jak odrętwie­nie stop­niowo ustę­puje. Chciał zadać 
jesz­cze wiele pytań, ale nie wie­dział, od czego za­cząć.— Za kilka dni — 
szep­nął Zunter­mein i po­ca­łował go w lewy poli­czek. Kon­rad cof­nął się w 
samą porę, aby unik­nąć dru­giego ca­łusa. 

Rozdział czwarty [top] Ko­lejny świt, ko­lejne roz­wi­nię­cie ce­sar­skich 
sztanda­rów wy­soko nad pała­cem, sto­licą i Im­pe­rium. Kon­rad spo­glą­dał na 
pół­noc, gdzie mógł do­strzec czerwony dach domu Zunter­me­ina.Nigdy nie wierz 
cza­row­ni­kowi...Ale wła­ści­wie nie miał wy­boru. Od­nale­zie­nie Elyssy na 
wła­sną rękę było bez­na­dziejnym przedsię­wzięciem.Tylko raz zdra­dził ko­muś 
imię dziew­czyny. Stało się to wtedy, gdy Wilk oglą­dał czarny koł­czan, a 
Kon­rad wy­jaśnił mu, że do­stał go od Elyssy.Doty­kając Kon­rada, Zunter­mein 
po­znał jego naj­taj­niej­szą myśl — o Ely­ssie — i to wy­ko­rzy­stał. Chciał go 
skło­nić, by się do niego przyłączył, ale rów­nie do­brze mógł kła­mać. Skąd 
bo­wiem mógł wie­dzieć, gdzie jest Ely­ssa? Kon­rad miał za­miar wró­cić do domu 
Zunter­me­ina. Gdyby oka­zało się, że dziew­czyny tam nie ma — wyj­dzie 
na­tychmiast — ale przedtem ze­mści się na cza­row­niku.Kilka dni. Zunter­mein 
po­wie­dział, że za kilka dni coś bę­dzie wie­dział.Konrad zerk­nął na 
sto­ją­cego na baczność Taungara, sa­lutu­ją­cego roz­wija­nym wła­śnie bo­gato 
ha­fto­wa­nym sztanda­rom. Sier­żant zwerbo­wał go do gwardii ce­sar­skiej, a 
te­raz za­mie­rzał zro­bić z nie go wy­znawcę Cha­osu...Czy Zunter­mein 
istot­nie był czci­cie­lem Cha­osu? Kon­rad ra­czej w to wąt­pił. Pa­mię­tał 
Ka­stringa i jego po­gań­ski od­dział. W ciągu mi­nio­nych lat ze­tknął się z 
nie­zli­czoną liczbą in­nych fa­naty­ków. Znał cenę ich bluź­nier­czej wiary. 
Koszto­wała ich wszystko. Prze­kształcali się, stając na wpół zwie­rzę­tami, na 
wpół ludźmi, zmienia­jąc w końcu w zwie­rzo­ła­ków, praw­dziwe twory Cha­osu, 
zde­for­mo­wane na du­szy i na ciele.Może rze­czy­wi­ście za tą sza­cowną 
fa­sadą, w domu ozdobio­nym świętymi sym­bo­lami Młota Sig­mara, mieszkał 
wy­znawca Cha­osu. Bar­dzo prawdo­po­dobne, że była to naj­now­sza moda wśród 
bo­ga­czy w Alt­dor­fie. Taungar wplątał się w tę sprawę być może dla­tego, że 
można było na niej zro­bić pie­nią­dze.— Po­trze­buję tro­chę go­tówki — 
po­wie­dział Kon­rad do sier­żanta, gdy po­now­nie jako ostatni opusz­czali mury 
obronne. — A także prze­pustkę. Mu­szę dziś wyjść na mia­sto.Taun­gar spoj­rzał 
na niego. Pa­mię­tał słowa Zunter­me­ina — cho­ciaż nie mógł wie­dzieć, kogo 
cza­row­nik miał na myśli, mó­wiąc „ona” — i zda­wał sobie sprawę, że Kon­rad 
musi po­wró­cić. Ski­nął głową.— Pięć ko­ron ci wy­star­czy? — za­pytał. — Mogę 
zwolnić cię ze służby dziś po połu­dniu.Konrad ski­nął głową i po ranku 
po­świę­co­nym na ćwi­cze­niu walki na to­pory wy­szedł z pa­łacu. Tak jak 
po­przedniego wie­czoru, był ubrany w cy­wilne ubra­nie, po­nie­waż nie 
wy­ko­ny­wał żad­nych ofi­cjal­nych czynności.Prze­szedł przez Alt­dorf, czu­jąc 
taki sam nie­pokój, jak ubie­głej nocy. Wo­lałby się zna­leźć zu­peł­nie gdzie 
in­dziej, wszędzie, byle nie w naj­większym mie­ście Ce­sar­stwa.Jedy­nym 
mia­stem, w któ­rym prze­by­wał dłu­żej, było Praag, ale zna­lazł się tam w 
zu­peł­nie in­nych oko­licz­no­ściach. Zdo­byte i za­jęte przez od­działy 
Cha­osu Praag zo­stało od­bite, po czym zrównano je z zie­mią i od­bu­do­wano od 
nowa. Większość bu­dyn­ków Alt­dorfu było więc o wiele star­sza. Ulice sto­licy 
prze­bie­gały we­dług planu przyjętego ty­siące lat temu, a nie­które domy stały 
w miej­scach, które za­mieszki­wano bez prze­rwy od cza­sów Sig­mara.A jed­nak 
nie bu­dynki, bez względu na ich wiek, wy­wie­rały szczególny wpływ na Kon­rada; 
ani ulice, ani za­ułki, wy­bru­ko­wane na pra­daw­nej ziemi, która od wie­ków 
nie wi­działa sło­necznego światła. Cały cię­żar histo­rii przy­po­minał 
przytła­cza­jące Kon­rada opary. Miał wra­żenie, że nie może się ru­szyć, nie 
wpa­dając na ko­goś. Na­wet gdy ni­kogo nie było w po­bliżu, du­chy z tak wielu 
ty­siąc­leci zda­wały się prze­gra­dzać mu drogę. W po­rów­naniu z tym mia­stem 
na­wet po­nure, za­śnie­żone rów­niny Kis­levu były o wiele przyjaź­niej­sze.Być 
może to tylko wiel­kie sku­pisko ludzi wy­wie­rało na nim tak nie­po­ko­jące 
wra­żenie. Przypo­mniał sobie, co po­wie­dział Zunter­mein: że lu­dzie są 
two­rami Cha­osu...Czy taka była prawda? W takim razie ist­niało tu naj­większe 
sku­pisko ener­gii Cha­osu, z ja­kim kie­dy­kol­wiek się ze­tknął. Nic też 
dziwnego, że takie oka­zały się jego reak­cje.A skoro Kon­rad sam był teraz 
stwo­rze­niem Cha­osu, a po­do­bień­stwa się od­py­chają... tak przy­najmniej 
stwierdził kie­dyś Lit­zen­reich. Czy nie dla­tego wła­śnie siły Cha­osu były 
po­dzielone i nie­ustannie ze sobą wal­czyły? Wszak le­giony prze­klę­tych bóstw 
to­czyły ze sobą bezu­stanne wojny. Bez prze­rwy trwała bitwa jed­nej armii zła 
prze­ciwko dru­giej.Litzen­reich uwa­żał, iż zło nie jest sy­no­ni­mem Cha­osu. 
Chaos po pro­stu ist­niał, a lu­dzie jedy­nie wa­run­ko­wali jego byt. 
Lit­zen­reich po­rów­ny­wał Chaos do wody, a Zunter­mein do po­wie­trza, ale 
Kon­rad nie wie­rzył ani jed­nemu, ani dru­giemu.Był uwięziony we­wnątrz zbroi 
ze spiżu — zbroi Cha­osu, co oznaczało, że zo­stał ska­żony Cha­osem. 
Lit­zen­reich uwolnił go z me­talo­wego wię­zie­nia, ale użył w tym celu 
spa­cze­nia... Mag przy znał po­tem, że ta­jem­nicza sub­stan­cja w 
rze­czy­wi­stości po­cho­dził z pust­kowi i uważa się, iż jest przy­czyną 
wszelkich mu­tacji i wła­śnie ona stwo­rzyła zwie­rzo­ła­ków.Konrad był więc 
po­dwójnie prze­klęty.A Zunter­mein to wy­czuł.Konrad był pe­wien, że 
cza­row­nik wy­ko­rzy­stał swe ma­giczne zdol­ności. Naj­prawdo­po­dob­niej 
rów­nież ma­jątek zdo­był dzięki nim, a nie kul­towi Cha­osu. Tego ro­dzaju 
związek wpłynąłby prze­cież na jego wy­gląd. Także czary po­zwo­liły mu 
prze­nik­nąć w myśli Kon­rada i umożli­wiły tak szybkie od­nale­zie­nie Elyssy - 
jeżeli istot­nie tego do­konał.Stara­jąc się — acz­kol­wiek bez większego 
suk­cesu — nie my­śleć o dziew­czy­nie i o tym, co może zda­rzyć się w ciągu 
kilku na­stęp­nych dni, pró­bo­wał sku­pić się na innej sprawie. Przybył 
prze­cież do Alt­dorfu z jed­nego po­wodu: tar­czy, którą po­słu­giwał się 
Srebrne Oko, gdy wal­czyli pod Mid­den­he­imem. Kon­rad chciał wie­dzieć gdzie 
skaven zna­lazł tar­czę. Miał rów­nież na­dzieję, że do­wie się cze­goś o 
zło­tym her­bie. Był to pro­blem, który in­try­go­wał go po­nad dzie­sięć lat, 
od chwili gdy Ely­ssa dała mu łuk, strzały i dzie­sięć strzał w koł­cza­nie z 
czar­nej, kar­bo­wa­nej skóry. A teraz wreszcie po­ja­wiła się oka­zja... *   *  
 *Poza Pała­cem Ce­sar­skim i Ka­tedrą Sig­mara, Ko­le­gium He­ral­dyczne było 
naj­star­szym bu­dyn­kiem, jaki Kon­rad kie­dy­kol­wiek wi­dział. Mie­ściło się 
na ty­łach do­mów, w za­ułku, który nie­gdyś mu­siał być o wiele szer­szy. 
Prze­smyk mię­dzy do­mami był tak ukryty, że po­cząt­kowo wcale go nie 
za­uwa­żył. W re­zul­tacie mu­siał się cof­nąć krętą, boczną ulicą. Wszystkie 
po­zo­stałe bu­dynki w są­siedztwie były bu­do­wane i od­bu­do­wy­wane wiele 
razy, na­to­miast pra­dawne kole­gium za­padło się do po­łowy w zie­mię, jakby 
uświada­mia­jąc sobie swój wiek i pró­bując się ukryć. Przez wieki wy­rzu­cane 
przez mieszczan śmiecie i od­padki na­gro­ma­dziły się grubą war­stwą, aż 
po­ziom jezdni się pod­niósł, a niż­sze piętra kole­gium stały się sute­reną. 
Dach po­kryty był gon­tem i da­chówkami, z któ­rych każda wy­da­wała się in­nego 
roz­miaru i barwy, swoją róż­no­rod­no­ścią po­ka­zując, jak wiele razy dach był 
re­monto­wany. Wszystkie mury, łuki i szczyty były prze­krzy­wione. Cały 
bu­dy­nek po­chylił się ze sta­rości, jak ka­leka, któ­remu ja­kimś cu­dem udało 
się przetrwać po­mimo znie­kształca­ją­cych go zmian.Konrad zszedł po 
wy­dep­ta­nych stop­niach i za­stu­kał do drzwi. Ni­żej ist­niał jesz­cze 
przy­najmniej jeden po­ziom — Kon­rad za­uwa­żył, że drzwi były osa­dzone w 
daw­nym oknie. Drewno osy­py­wało się pod do­tknięciem pal­ców. Nikt nie 
od­po­wie­dział, po­pchnął więc drzwi, które otworzyły się ze skrzypie­niem 
za­rdzewia­łych za­wia­sów, a po­tem wszedł w mrok.W środku pachniało 
jed­no­cze­śnie ku­rzem i wil­gocią. Kon­rad od­cze­kał kilka se­kund, aby jego 
oczy przywy­kły do ciemności. W od­dali do­strzegł mi­go­czące światło i ru­szył 
w jego kie­runku wą­skim ko­ryta­rzem. Podłoga była nie­równa, ściany 
po­wy­krzy­wiane. Gdy wzrok Kon­rada przy­zwy­czaił się już do braku światła, 
za­uwa­żył, że wzdłuż ca­łego ko­ryta­rza umiesz­czono ta­blice — nie­któ­rej 
okrą­głe, inne w kształcie styli­zo­wa­nej tar­czy, a na każ­dej z nich 
znaj­do­wał się od­mienny wzór. Uświado­mił sobie, że są to herby, setki 
her­bów, a wi­dząc, jak farba na nich wy­bla­kła lub się osy­pała, 
wy­wniosko­wał, że mu­siały być bar­dzo stare. Na ścia­nach do­strzegł kilka luk 
w miej­scach, skąd tar­cze spa­dły i ni­czego już tam nie 
umiesz­czono.Przy­glą­dając się im, na­stąpił na coś, co pękło pod jego 
cię­ża­rem. Po­chylił się, aby obej­rzeć do­kład­niej ten przedmiot. Była to 
jedna z bra­kują­cych tarcz przedsta­wia­jąca srebrny krzyż na czerwo­nym tle z 
jaki­miś czar­nymi syl­wet­kami pta­ków my­śliw­skich w jed­nym z pól. 
Po­zo­sta­łych trzech fi­gur nie był w sta­nie roz­po­znać, po­nie­waż gdy 
na­dep­nął tar­czę farba od­padła. Odłożył dwa prze­rdzewiałe ka­wałki i 
po­now­nie ru­szył w stronę światła.Kory­tarz roz­sze­rzał się, two­rząc większe 
po­mieszcze­nie. Ściany, od sufitu do pod­łogi, za­sta­wione były ty­sią­cami 
sto­ją­cych na pół­kach ksią­żek. Re­gały zo­stały ściśle wy­peł­nione, a inne 
książki pię­trzyły się w sto­sach na pod­łodze. Nic nie było tu pro­ste, półki 
wy­gi­nały się pod roz­ma­itymi ką­tami, na­wet sterty ksią­żek na pod­łodze nie 
stały pio­nowo, ale prze­chy­lały się w różne strony, Wszystko po­kryte było 
ku­rzem i pa­ję­czy­nami, zu­peł­nie jakby od wie­ków ni­czego tu nie ru­szano.A 
jed­nak w sa­mym środku po­koju, przy biurku peł­nym do­ku­mentów i ręko­pi­sów 
sy­pią­cych się na pod­łogę, sie­działo dwóch lu­dzi. Po­mię­dzy nimi stała 
latar­nia. Byli tak za­jęci ba­da­niami, iż wy­da­wało się, że nie do­strzegają 
go­ścia. Prze­glą­dali roz­maite księgi, ro­biąc no­tatki na leżą­cych przed 
nimi kar­tach per­ga­minu.— Do­bry wie­czór — ode­zwał się Kon­rad. W 
nie­zwy­kłej ciszy bi­blio­teki jego głos za­brzmiał bar­dzo gło­śno.Żaden z 
męż­czyzn przez kilka se­kund nie zwracał na niego uwagi, aż wreszcie młodszy 
pod­niósł głowę. Młodszy w po­rów­naniu ze swoim ko­legą, po­nie­waż miał mniej 
wię­cej sześćdzie­siąt lat i siwe włosy, jakby przy­pró­szone ku­rzem. Ten 
drugi, wy­glą­da­jący na przy­najmniej o trzy­dzie­ści lat star­szego, da­lej 
zaj­mo­wali się swoją pracą.— Przy­szedł pan w sprawie ście­ków? — za­pytał 
młodszy bi­blio­te­karz.— Nie — od­parł Kon­rad. — W sprawie herbu.Męż­czy­zna 
wes­tchnął, prze­su­wa­jąc oku­lary na czu­bek nosa i przetarł oczy.— Szkoda. 
Wie pan, na naj­niż­szym po­zio­mie są trzy stopy wody i sy­tu­acja może się 
jedy­nie po­gor­szyć. Nie­które utra­cone mate­riały są bez­cenne, po pro­stu 
nie do za­stą­pie­nia.— A herb? — przy­po­mniał mu Kon­rad.— Przy­szedł pan w 
nie­wła­ściwe miej­sce. Tutaj są ar­chiwa. Je­żeli chce pan kupić herb, musi pan 
pójść do no­wego bu­dynku.— By­łem tam i przy­słano mnie tutaj.„Nowy bu­dy­nek” 
miał przy­najmniej dwieście lat. Był w zde­cy­do­wa­nie lep­szym sta­nie i 
pra­co­wało w nim wię­cej ludzi. Gdy urzędnik przy pierwszym biurku usły­szał, o 
co Kon­ra­dowi cho­dzi, po­kręcił tylko głową, a na­stęp­nie skie­rował go do 
sta­rego kole­gium. Za swoje usługi za­żądał ko­ronę.— O co cho­dzi? — spy­tał 
ar­chi­wista, prze­su­wa­jąc oku­lary z po­wro­tem na miej­sce.— Chciał­bym, 
żeby mi pan obja­śnił pe­wien herb. Może pan to zro­bić?— Wie pan, że bę­dzie 
pan mu­siał za­pła­cić? Mamy obo­wią­zek po­bie­rać opłatę za nasze opi­nie.— 
Mogę za­pła­cić — po­twierdził Kon­rad, pod­rzu­cając na dłoni cztery 
ko­rony.Archi­wista wziął ka­wa­łek pa­pieru, a po­tem ge­stem przywołał 
Kon­rada. Star­szy skryba w dal­szym ciągu nie pod­nosił głowy. Sie­dział 
po­chy­lony nad leżą­cym na biurku per­ga­mi­nem, za­glą­dając od czasu do czasu 
do znaj­dują­cej się obok niego po­tęż­nej księgi.— Może mi pan opi­sać ten 
klej­not? Bar­dzo do­kład­nie, z każ­dym szczegó­łem. Nie­które herby są tak 
po­dobne do in­nych, że tylko spe­cjali­sta może usta­lić róż­nicę.— Ry­su­nek 
jest bar­dzo pro­sty.— To, co wy­daje się pro­ste dla laika, może oka­zać się 
bar­dzo skompli­ko­wane dla spe­cjali­sty.Konrad spoj­rzał na skrybę, któ­rego 
twarz po­zo­stała jed­nak zu­peł­nie obo­jętna.— Za­cznijmy więc od tynktur.— Od 
czego?— No, wie pan, od barw he­ral­dycznych — męż­czy­zna wskazał ręką sze­reg 
ster­czą­cych przed nim gę­sich piór.Konrad w tym mo­men­cie zo­rientował się, 
że są one zanu­rzone w ka­łama­rzach z tu­szami o róż­nych bar­wach.— Są tylko 
dwie — oznajmił Kon­rad. — Złota i czarna.— My na­zy­wamy je or i sable.— A 
rysu­nek przedsta­wia parę skrzyżo­wa­nych strzał...— Czyli fle­che en croix.— 
...i po­mię­dzy nimi dłoń w pan­cer­nej rę­ka­wicy.— Po­ing ma­ille.— Strzały i 
rę­ka­wice są złote. Cała reszta jest czarna. Przy­najmniej za­zwy­czaj.— 
Za­zwy­czaj?— Na strzałach wzór jest od­wró­cony. Strzały są z czar­nego drewna 
z wą­ską złotą ob­wódką koło upie­rze­nia, a rysu­nek zo­stał wy­cięty w zło­cie 
tak, że wi­dać pod spodem drewno.— A więc fle­ches, jest sable dans or, za­miast 
or dans sable?— Skoro tak pan twierdzi.— Gdzie pan wi­dział ten herb? Na 
ecus­son?— Na czym?— Na tar­czy.— Tak. Złoto na czar­nym. Po­dob­nie na łuku i 
koł­cza­nie.— Ar­chet i carquois — męż­czy­zna spo­rzą­dził ko­lejną no­tatkę, a 
po­tem za­czął za­da­wać dal­sze pyta­nia. — Pod jakim ką­tem są strzały? Czy 
ich groty skie­ro­wane są w górę, czy w dół? I czy są bar­dzo duże w sto­sunku 
do drzew­ców? A czy upie­rze­nie jest bar­dzo duże w pro­por­cji do drzew­ców? Z 
któ­rej ręki jest pięść, dexter czy sini­ster! Czy wi­dać palce? Z któ­rej 
strony jest kciuk? Jak w sto­sunku do czubków strzał umiesz­czona jest pod­stawa 
pię­ści? Jak do dłu­gości strzał ma się roz­miar pię­ści?Odpo­wie­dział na 
wszystkie pyta­nia tak pre­cy­zyj­nie, jak tylko po­trafił, a skryba każdą 
od­po­wiedź no­tował na pa­pie­rze. Kon­rad za­sta­na­wiał się, ile czasu 
wy­ma­ga­łoby spo­rzą­dza­nie opisu, gdyby herb był bar­dziej skompli­ko­wany.— 
Do­brze — męż­czy­zna wziął na­stępny ka­wa­łek pa­pieru i z sze­regu 
ka­łama­rzy wyjął pióro. Mi­nutę póź­niej za­pytał: — Czy tak wy­glą­dał?Ge­stem 
po­prosił Kon­rada, aby przyjrzał się temu, co robi. Czarnym atra­mentem 
na­szki­co­wał na bia­łym pa­pie­rze strzały i pięść w pan­cer­nej rę­ka­wicy. 
Wy­glą­dały do­kład­nie tak, jak je Kon­rad za­pa­mię­tał.— Tak jest.— Za­pewne 
jest do­syć stary. Póź­niej­sze herby są za­zwy­czaj bar­dziej skompli­ko­wane, 
czę­ściowo z es­te­tycz­nych po­wo­dów, a czę­ściowo dla­tego, że wszystkie 
pod­sta­wowe wzory zo­stały już wy­ko­rzy­stane.— Nie ma ta­kiego herbu.Tym 
ra­zem ode­zwał się star­szy męż­czy­zna. Odłożył swoje pióro oraz księgę, którą 
stu­dio­wał. Wstał z tru­dem i spoj­rzał na ilu­stra­cję spo­rzą­dzoną przez 
towa­rzy­sza. Był przy­gar­biony, jakby wciąż ślę­czał nad pracą, prze­chy­lał 
się też na bok, cho­ciaż wcale nie się­gał po ciężki tom. Sprawiał wra­żenie, 
jakby sam nadał sobie kształt naj­lepiej pa­su­jący do układu bi­blio­teki. Albo 
być może pra­co­wał tu tak długo, że jego ciało wy­krzywiło się i po­wy­gi­nało 
pod nie­ubła­ga­nym ci­śnie­niem czasu, tak samo jak ko­lumny i cegły 
kole­gium.— Ale prze­cież go wi­działem — za­pro­te­sto­wał Kon­rad.— Mógł pan 
wi­dzieć ten sam wzór na róż­nych czę­ściach uzbrojenia — od­parł młodszy 
męż­czy­zna ob­ser­wu­jąc, jak jego ko­lega wolno kuś­tyka przez 
po­mieszcze­nie. — Ale to nie oznacza, że są ele­mentem herbu.— Czy nie może pan 
spraw­dzić? Po­szu­kać w jed­nej z wa­szych ksiąg?— Nie ma takiej po­trzeby. 
Herr Re­ne­mann jest en­cy­klo­pedią, je­żeli cho­dzi o he­ral­dykę. Jeżeli 
stwierdził, że nie ma ta­kiego herbu, to zna­czy, że taki herb nie ist­nieje.— 
Ale prze­cież nie może znać wszyst­kich.— Jed­nak zna.— A jeśli to bar­dzo stary 
herb, taki, który już nie jest uży­wany?— Wtedy też ist­nieje. Wie pan, ro­dzina 
może wy­mrzeć, ale jej herb po­zo­staje. Mamy go gdzieś w na­szych ak­tach.— W 
takim razie po­cho­dzi spoza Im­pe­rium.— Nie. Na­sze dane obejmują cały Stary 
Świat od Al­bionu do Księstw Gra­nicz­nych, od Kis­levu do Kró­lestw 
Esta­lij­skich. Nie chcemy ryzy­ko­wać po­myłki i na­dania w Alt­dor­fie herbu, 
który być może już na­leży, na przy­kład, do ja­kie­goś szla­chet­nego domu w 
Ma­grit­cie. Cho­ciaż te sprawy nie są już w kom­pe­tencji mo­jego wy­działu — 
męż­czy­zna po­kręcił ze smutkiem głową. — Herb, który pan opi­sał, nie 
ist­nieje. Jeżeli jed­nak pan chce, może pan pod­jąć nie­zbędne kroki, aby 
po­wo­łać go do życia. Je­ste­śmy w sta­nie spo­wo­do­wać, że taki herb 
zo­stałby na­dany panu i pana po­tom­kom. W dal­szym ciągu mo­żemy to robić — 
roz­pro­mie­nił się na tę myśl, ki­wa­jąc głową z apro­batą.Konrad był 
cał­ko­wicie pe­wien, że Re­ne­mann się myli. Pięść w pan­cer­nej rę­ka­wicy i 
skrzyżo­wane strzały nie mo­gły być zwy­kłymi ozdób­kami na czę­ściach 
uzbrojenia.— Chyba jed­nak nie sko­rzy­stam — rzekł. — Ile je­stem panu 
wi­nien?— Dwie ko­rony?Konrad poło­żył dwie mo­nety na lewej dłoni męż­czy­zny.— 
Wspo­mniał pan o wy­marłych ro­dach. Czy prze­cho­wu­jecie dane o her­bo­wych 
ro­dzi­nach?— Tak.— Chcę do­wie­dzieć się cze­goś o ro­dzi­nie Ka­strin­gów.— 
Skąd po­cho­dzili?— Z wio­ski w Ostlandzie nie­da­leko mia­sta Fer­lan­gen.Była 
to jego wła­sna wio­ska, w któ­rej żył od­kąd się­gał pa­mię­cią, cho­ciaż nigdy 
nie miał wra­żenia, że jest z nią na­prawdę związany. Jeżeli wio­ska miała jakąś 
na­zwę, Kon­rad nigdy jej nie po­znał. On sam rów­nież nie miał imie­nia, 
do­póki nie na­dała mu go Ely­ssa Ely­ssa, któ­rej ro­dowe na­zwi­sko brzmiało 
Ka­string.Skryba prze­sunął oku­lary na czu­bek nosa i spoj­rzał nad nimi 
po­woli przy­pa­trując się bi­blio­tecz­nym re­ga­łom. Po raz pierwszy wstał ze 
stołka i zro­bił krok w stronę naj­bliż­szego sze­regu re­ga­łów. Przez kilka 
chwil wo­dził po nich wzrokiem, a po­tem od­wró­cił się w stronę re­gału koło 
wej­ścia. Stał zde­cy­do­wa­nie za da­leko, aby od­czy­tać słowa, tam gdzie 
jesz­cze były wi­doczne na grzbietach ksiąg, Można było od­nieść wra­żenie, że 
spo­dziewa się, iż znaj­dzie wła­ściwy in­for­ma­tor nie ru­sza­jąc się z 
miej­sca.— Aha! — rzekł, jakby zo­rientował się do­kład­nie, w któ­rym tomie 
znaj­duje się ge­ne­alo­gia Ka­strin­gów. Pod­szedł do odle­głych półek i 
ski­nie­niem ręki dał znak Kon­ra­dowi, aby szedł za nim.— Tu­taj — oznajmił 
męż­czy­zna, gdy do­tarli do wy­peł­nio­nych książkami półek. — Pięć rzę­dów od 
tej, siódmy, ósmy i dziewiąty wo­lu­min od tej od­wró­conej do góry no­gami w 
czerwo­nej oprawie. Wi­dzisz?— Za­ty­tuło­wana Chron Ost XXXVI, 
Jul-Kel?Męż­czy­zna spoj­rzał na Kon­rada i kiw­nął głową.— Niech ją pan stamtąd 
zdejmie, do­brze? Jest pan chyba zręczniej­szy ode mnie.Żaden ze znaj­dują­cych 
się w są­siedztwie to­mów nie miał choćby po­dob­nego ty­tułu. Jakby książki w 
całej bi­blio­tece były usta­wione bez żad­nego sys­temu. Ta, którą wy­mie­nił 
skryba, stała zbyt wy­soko, by do niej do­się­gnąć, więc Kon­rad ro­zej­rzał się 
wo­koło, po­szu­kując dra­biny. Mu­siała tu być, po­nie­waż tylko przy jej 
po­mocy można było do­trzeć do gór­nych półek.— Niech pan sko­rzy­sta z tego — 
po­radził męż­czy­zna, wskazując na stertę ksią­żek obok sie­bie.— Je­żeli tak 
pan sobie ży­czy.Konrad wspiął się na jeden z niż­szych sto­sów ksią­żek, a 
po­tem na wyż­szy, wy­ko­rzy­stu­jąc roz­sy­pu­jące się stare tomy za­miast 
stopni. W dal­szym ciągu nie mógł się­gnąć tam, gdzie chciał. Po­sta­wił więc 
jedną stopę na książkach znaj­dują­cych się na naj­bliż­szej półce, się­gnął do 
góry i zdo­łał wsu­nąć czubki pal­ców pod grzbiet po­trzebnego tomu. Wy­cią­gał 
go po­woli, cal po calu. Schwycił go, gdy spa­dał, a po­tem ze­sko­czył na 
pod­łogę.— Trzy­mamy tu kopie jedy­nie współcze­snych mate­ria­łów — 
poin­for­mo­wał skryba. Poło­żył tom na szczycie stosu roz­pa­dają­cych się 
ksią­żek i otworzył na pierwszej stro­nie. — Ory­gi­nały są w no­wym bu­dynku. 
Ten prawdo­po­dob­nie wy­ma­gał uzu­peł­nień, ale trudno się temu dzi­wić. Mamy 
pewne braki per­so­nalne, jak za­pewne mógł pan za­uwa­żyć — za­czął kart­ko­wać 
księgę. — Jest... Ka­string.Na gór­nej czę­ści karty nary­so­wany był herb, 
który Kon­rad po­znał bez trudu — nie­bie­ska, uło­żona po­ziomo ręka, 
roz­dzielająca dwie po­łowy tar­czy. Na gór­nym polu przedsta­wiono dwie wieże 
połą­czone mu­rem z blan­kami — czerwone na bia­łym tle. Na dol­nym pra­wym 
znaj­do­wał się sy­gnet, srebrny na pur­pu­ro­wym tle, a umiesz­czony na nim 
herb był po­wtó­rze­niem ca­łego klej­notu Ka­strin­gów.— Za­mek i pier­ścień — 
sko­mentował bi­blio­te­karz krę­cąc głową. — Po­doba mi się to, że klej­not na 
pier­ście­niu musi ma­leć w nie­skończo­ność. Ale czego chciał się pan 
do­wie­dzieć?Konrad stał przy nim i czy­tał wpis, który koń­czył się w dol­nej 
czę­ści strony. Księga istot­nie wy­ma­gała aktu­ali­zacji. Nie wspo­mniano w 
niej, że dwór Ka­strin­gów zo­stał spa­lony, a ro­dzina wy­mor­do­wana.— We­dług 
tego — za­uwa­żył — Ka­string miał trzech sy­nów — Wil­helma, Si­gis­munda i 
Frie­dri­cha. A co z córką?— Po­zwoli pan, że po­pa­trzę — palec męż­czy­zny 
prze­sunął się po drzewie ge­ne­alo­gicz­nym rodu. — Szla­chet­nie uro­dzony 
Wil­helm Ka­string. Oże­nił się z Ul­ricą Au­gen­haus z Mid­den­he­imu. Pro­szę 
zwrócić uwagę, że naj­star­szy syn na­zwany zo­stał imie­niem ojca, Ro­dzinna 
tra­dycja. Dwaj inni sy­no­wie...— Dla­czego nie wspo­mniano o córce? Po­nie­waż 
była naj­młodsza i nie zdą­żono jej wpi­sać?— Możliwe, choć wąt­pię. Wi­dzi pan, 
z ge­ne­alo­gicz­nego punktu wi­dze­nia córki nie są zbyt ważne. Je­dy­nym 
za­da­niem ko­biety jest do­star­czać sy­nów. To oni za­cho­wują na­zwi­sko i 
prze­dłu­żają ród, Córki uwa­żane są czę­sto za nie­po­trzebny zby­tek — od 
chwili uro­dzin do za­mąż­pój­ścia, po­nie­waż aby mał­żeń­stwo do­szło do 
skutku, ro­dzi­nie pana mło­dego na­leży wy­pła­cić po­sag. Ale na­wet jeśli 
istot­nie w ro­dzi­nie Ka­strin­gów była jakaś córka, po­winno się ją zapi­sać. 
Dla po­rządku. Czy to wszystko?Konrad ski­nął głową. Męż­czy­zna za­mknął księgę 
i poło­żył na niej rękę.— Pro­szę ją tu zo­sta­wić. Trzeba ją uak­tual­nić. Może 
któ­regoś dnia... — wzruszył ra­mio­nami.Konrad po­now­nie odli­czył mo­nety. 
Bi­blio­te­karz przetarł ręce, by oczy­ścić je z kurzu i brudu. Kon­rad dał mu 
cztery ko­rony. Rozwa­żał, czy nie po­pro­sić o rysu­nek ta­jem­ni­czego herbu, 
skoro już za niego za­płacił, ale zre­zy­gno­wał.— Dziękuję — rzekł męż­czy­zna 
i wło­żył mo­nety do kie­szeni bluzy. — Jeżeli kie­dy­kol­wiek bę­dzie pan 
cze­goś od nas po­trze­bo­wał, chęt­nie słu­żymy in­for­ma­cją.Cała ta wi­zyta 
nic nie dała. Udowod­niono mu tylko, że Ely­ssa i herb w ogóle nie ist­niały... 
A prze­cież wie­dział, że i w jed­nym, i w dru­gim przy­padku nie jest to 
prawda.— Jest pan cał­ko­wicie pe­wien, że nie ma ta­kiego herbu?— Je­żeli 
ist­nieje — od­parł bi­blio­te­karz — to nie pie­czę­tuje się nim ża­den 
człowiek.Żaden człowiek...Słowa te dźwię­czały echem w my­ślach Kon­rada przez 
dwa na­stępne dni. Bi­blio­te­karz prawdo­po­dob­nie miał na myśli sztandary i 
pro­porce, któ­rymi po­słu­gi­wali się wo­jow­nicy Cha­osu, ale Kon­rad 
wie­dział, że wszystkie te flagi i znaki za­wie­rały bluź­nier­czy sym­bol 
bó­stwa, które czcili członko­wie da­nego od­działu. Skrzyżo­wane strzały i 
pięść w pan­cer­nej rę­ka­wicy nie były ska­żone takim bał­wo­chwal­stwem.Gdy 
wkrótce po na­pa­dzie Kon­rad po­wró­cił do swojej wsi, jedy­nymi śla­dami 
ist­nie­ją­cego tu kie­dyś życia były wy­pa­lone w ziemi za­rysy bu­dyn­ków. Pan 
Wil­helm i pani Ul­rica mu­sieli zgi­nąć w pie­kle, które po­chło­nęło ich dwór, 
i aż do przed­wczoraj Kon­rad są­dził, że Ely­ssa stra­ciła życie ra­zem z 
ro­dzi­cami.Jej bra­cia o wiele wcześniej opu­ścili do­linę, aby zro­bić 
ka­rierę w świe­cie i jeden z nich stał się póź­niej drę­czy­cie­lem Kon­rada w 
cza­sie dłu­giej i nu­żącej, wę­drówki z Kis­levu do Ce­sar­stwa.Konrad stał się 
jeń­cem bandy wy­znawców krwawego boga Khorne'a, któ­rej szlak, zna­czony 
śmiercią i zniszcze­niami, się­gnął da­leko poza gra­nice Pół­noc­nych 
Pust­kowi. Sprawcą jego nie­woli był Gaxar. Udający czło­wieka Szary Mag oszukał 
Kon­rada, a po­tem ogłu­szył. Gdy Kon­rad nieco póź­niej od­zy­skał zmy­sły, 
oka­zało się, że jest ofiarą prze­zna­czoną dla łowcy dusz. Ale przy­wódca 
krwiożer­czej bandy cią­gle nosił herb Ka­strin­gów na swojej zbroi. Kon­rad 
po­znał go i to oca­liło mu życie — przy­najmniej na jakiś czas.Bez względu na 
to, czy był to Wil­helm, Sigi­s­mund czy Frie­drich, za­czął już pła­cić wy­soką 
cenę za swoją wy­stępną wiarę. Twarz i ciało Ka­stringa ule­gły przemia­nie, z 
cza­szki wy­ra­stały rogi, skórę po­kryło futro, a zęby zmieniły się w kły.Jego 
banda ma­rude­rów była zbie­ra­niną bestii, ale to Kon­rada trakto­wano jak 
zwie­rzę w klatce, drę­czono i tortu­ro­wano. W końcu wy­warł straszliwą 
po­mstę, za­bija­jąc dzie­siątki psio­gło­wych mu­tan­tów pod­czas krwawej 
bitwy, która mo­gła za­ćmić na­wet ich po­nure ce­re­mo­nie. A ostatnim, który 
zgi­nął, był sam Ka­string, na­dziany na kopię Kon­rada — ko­pię ryce­rza ze 
spiżu...Ka­string w roz­mo­wie o Ely­ssie stwierdził, że nie jest ona jego 
praw­dziwą sio­strą. Prawdo­po­dob­nie też Ely­ssa nie zda­wała sobie sprawy, że 
z jej po­cho­dze­niem wią­zały się ja­kieś wąt­pli­wo­ści. Ka­string nie znał 
do­kład­nie szczegó­łów, ale utrzymy­wał, że Ely­ssa była tylko jego sio­strą 
przy­rod­nią — jeżeli w ogóle ist­niały mię­dzy nimi ja­kieś więzy krwi. Być 
może mó­wił prawdę i mo­gło to tłu­ma­czyć, dla­czego jej imię nie zo­stało 
wpi­sane w ro­dowe spisy Ka­strin­gów.Elyssa zna­lazła łuk i strzały głę­boko w 
pod­zie­miach dwom, Kon­rad za­pytał więc Ka­stringa, czy zna herb 
przedsta­wia­jący pięść w pan­cer­nej rę­ka­wicy i skrzyżo­wane strzały.„Może 
elfa? — za­sta­na­wiał się Ka­string. — Może jakoś związany jest z el­fami?”Czy 
Kon­rad wi­dział więc frag­menty el­fiego uzbrojenia? Czy Srebrne Oko 
po­słu­giwał się teraz tar­czą elfów? Elfy były rów­nie wy­sokie jak lu­dzie i 
być może Kon­rad na­uczył się łucz­nic­twa, ko­rzy­stając z ich broni?Ludzie i 
elfy mo­gli wy­da­wać wspólne po­tom­stwo, a więc może oj­ciec Elyssy był 
elfem?Żaden człowiek...Słowa te roz­brzmie­wały w my­ślach Kon­rada przez 
na­stępne dwa dni... A po­tem nade­szło we­zwa­nie Zunter­me­ina. 

Rozdział piąty [top] Dom zda­wał się dziś cał­ko­wicie od­mie­niony.Z ze­wnątrz 
wy­glą­dał do­kład­nie tak samo, jak przed trzema wie­czo­rami. Kon­rada i 
Taungara wpu­ścił w obręb ze­wnętrz­nych mu­rów ten sam ubrany na biało 
słu­żący, który po­pro­wa­dził ich przez ilu­mi­no­wany ogród. Szli 
mi­nia­tu­ro­wymi mostkami nad krę­tymi stru­mie­niami, aż do drzwi 
domu.Nato­miast wnę­trze ule­gło cał­ko­wi­temu prze­kształce­niu.Młoda słu­żąca 
oczeki­wała na nich w holu i dzi­siaj od razu było wi­dać, że jest ko­bietą. 
Biała libe­ria zni­kła za­stą­piona przez ró­żową, je­dwabną szatę, 
od­sła­nia­jącą prawą pierś. Nie miała czapki i wi­dać było, że jej włosy 
rów­nież są ró­żowe. Były ufar­bo­wane i roz­pusz­czone, się­gały do po­łowy 
ple­ców. Przypo­mi­nała Kon­ra­dowi ko­goś lub coś, cho­ciaż nie był w sta­nie 
przy­po­mnieć so­bie, co to ta­kiego.— Czy mogę za­brać wa­sze ubra­nia, 
pa­no­wie? — za­py­tała.Kilka dni temu dom był bar­dzo cichy, te­raz wy­peł­niał 
go gwar. Z po­mieszczeń wzdłuż ca­łego ko­ryta­rza do­bie­gały od­głosy śmiechu 
i roz­mów, a rytm wiel­kiego bębna zda­wał się wstrząsać ca­łym bu­dyn­kiem do 
fun­da­mentów. Dziwny, słodki za­pach prze­sycał po­wie­trze za­mglone wiją­cymi 
się cie­niut­kimi smu­gami róż­no­kolo­ro­wych dy­mów. Nie było naj­mniejszej 
wąt­pli­wo­ści, że od­bywa się jedno ze spo­tkań towa­rzy­skich Zunter­me­ina. 
Liczbę go­ści można było oce­nić wi­dząc wie­szak pełen ubrań. Na­wet na 
pod­łodze le­żały stosy róż­nej odzieży, nie tylko płaszczy.Konrad zdjął kurtkę 
i podał słu­żącej, która nie­dbale rzu­ciła ją na zie­mię. A po­tem za­uwa­żył, 
że Taungar nie po­prze­stał na zdję­ciu płaszcza. Dalej zrzu­cał ko­lejne 
czę­ści ubra­nia.— Wszystko — po­wie­dział, dając Kon­ra­dowi znak ręką, żeby 
się roze­brał.Był już nagi. Miał na sobie jedy­nie swoje kosztow­ności, za­pewne 
no­szone zaw­sze, na­wet pod mun­du­rem. Po­wy­żej łokci znaj­do­wały się dwie 
srebrne bran­so­lety z wy­gra­we­ro­wa­nymi na ich po­wierzch­niach 
skompli­ko­wa­nymi zna­kami, a do zło­tego łań­cu­cha na szyi umo­co­wany był 
wi­sior w ta­kim sa­mym kształcie. Był to krąg ze ster­czą­cym z niego czymś, co 
przy­po­mi­nało wy­chy­loną w prawo rę­ko­jeść mie­cza, któ­rej górna część 
two­rzyła mniejszy krąg. Kon­rad wi­dy­wał ten znak na pro­por­cach i 
sztanda­rach wielu od­działów dia­bo­licz­nych wo­jow­ni­ków, z któ­rymi 
wal­czył i któ­rych za­bijał na gra­nicy.Słu­żąca po­dała Taunga­rowi szatę 
po­dobną do tej, którą miała na sobie, ale w pa­ste­lo­wo­błę­kit­nym kolo­rze. 
Na­łożył ją przez głowę.— Da­lej! — ode­zwał się do Kon­rada. — Nie bądź taki 
wstydliwy!Nie­chęć Kon­rada do po­zby­cia się odzieży wy­ni­kała z faktu, że 
oznacza­łoby to roz­sta­nie się ze sztyletem, który ukrył za cho­lewą pra­wego 
buta, oraz dru­gim, za­tkniętym za pasek spodni.Był pra­wie pe­wien, że 
Zunter­mein zwa­bił go tu pod fał­szy­wym pre­tek­stem. Mało prawdo­po­dobne, 
aby dziś w nocy Ely­ssa zna­lazła się w tym domu. Ale gdyby tak się stało, 
dal­sze działania Kon­rada by­łyby oczywiste: mu­siał z nią uciec. W jaki 
spo­sób miał tego do­ko­nać, nie bar­dzo jesz­cze wie­dział, ale nie­wąt­pli­wie 
broń mo­gła się przy­dać.Ale Ely­ssa mo­gła się po­jawić jedy­nie za 
po­zwole­niem Cza­szkolicego — który za­pewne rów­nież byłby tu obecny.Konrad 
starał się nie my­śleć o ta­kiej moż­liwo­ści. Po­stać Cza­szkolicego w dal­szym 
ciągu mro­ziła mu krew w ży­łach. Tamtego dnia, gdy ro­dzinna wio­ska zo­stała 
znisz­czona przez bandę ma­rude­rów, Kon­rad był świad­kiem wielu okrop­nych 
wi­do­ków, ale obraz nie­wiele róż­nią­cej się od szkieletu po­staci 
Cza­szkolicego, prze­cho­dzą­cej go bez szwanku przez pło­mie­nie poże­ra­jące 
dwór Ka­strin­gów, był z nich naj­straszliw­szy.Przez na­stępne lata Kon­rad 
ze­tknął się z wie­loma jesz­cze bar­dziej zdu­mie­wa­ją­cymi przeja­wami 
od­por­ności. Wi­dział stwory po­rą­bane do tego stop­nia, że mo­gły jedy­nie 
peł­zać na po­krwawio­nych ki­ku­tach nóg lub ma­cek, ale wciąż nie chciały 
umierać; wi­dział ob­cięte koń­czyny, które zda­wały się żyć wła­snym ży­ciem i 
sta­wały się no­wymi żoł­nie­rzami wro­gich hord; ob­ser­wo­wał, jak martwi 
wstają i wra­cają do walki prze­ciwko ży­wym, cho­ciaż ich gni­jące, pełne 
roba­ków ciało od­pa­dało od kości, gdy kuś­tykali do boju.Ale mimo to, wciąż 
prze­śla­do­wało go wspo­mnienie Cza­szkolicego. Wiele zja­wisk, które wi­dział, 
i spraw, z któ­rymi się ze­tknął, czę­sto na­pa­wało go lę­kiem. Strach jed­nak 
po­ma­gał wo­jow­ni­kowi w cza­sie bitwy, wy­ostrzając jego zmy­sły i reak­cje. 
Na­jeźdźcy zda­wali się nie znać stra­chu, po­nie­waż wszelkiego ro­dzaju 
ludz­kie uczucia były im obce. Nigdy się nie bali, ale i nigdy nie byli dzielni. 
Od­no­siło się wra­żenie, że żyją po to, aby wal­czyć i gi­nąć, za­bijać i być 
za­bija­nymi. Czę­sto wy­da­wało się, że nie ma dla nich zna­cze­nia, kto 
cierpi, je­żeli tylko w walce pa­dały ofiary. Na­jeźdźcy za­bijali bez wy­boru, 
so­jusz­nika czy wroga, i nie ob­cho­dziło ich na­wet to, że mor­do­wano ich 
sa­mych.Konrad wo­lałby jed­nak sta­wić czoło ca­łemu le­gio­nowi ta­kich 
ber­ser­ke­rów, niż po­now­nie spo­tkać się z Cza­szkolicym...Elyssa była 
naj­waż­niej­szą osobą w jego życiu. Bez niej w dal­szym ciągu byłby ni­kim i 
za­pewne już by nie żył, po­nie­waż nie uciekłby pod­czas ma­sakry wio­ski. 
Cza­szkolicy był naj­straszliw­szą istotą, jaką kie­dy­kol­wiek wi­dział. 
Świado­mość, że Ely­ssa tak długo prze­by­wała w jego nie­woli, była wręcz 
od­ra­ża­jąca.Dla­tego Kon­rad miał przy sobie dwa ukryte sztylety. Miał 
nie­wielką na­dzieję, że uda mu się ich użyć, ale mu­siał pod­jąć taką próbę. 
Je­żeli bo­wiem Cza­szkolicy zdo­łał prze­żyć tra­fienie strzałą w serce, cios 
no­żem bę­dzie dla niego rów­nie nie­szkodliwy jak ugry­zie­nie pchły dla 
smoka.Ale nie miał wy­boru, mu­siał po­stą­pić zgodnie z pole­ce­niem Taungara. 
Kon­rad zdjął ubra­nie, wsuwa­jąc drugi sztylet za cho­lewę le­wego buta, i 
na­łożył długą, je­dwabną szatę. Była ja­skrawo żółta i — po­dob­nie jak szaty 
Taungara i słu­żącej — skrojona w taki spo­sób, że po­zo­sta­wiała od­sło­niętą 
prawą pierś. Czuł się idiotycz­nie w tym stroju, ale jego sa­mo­po­czu­cie nie 
miało żad­nego zna­cze­nia. Trzy dni temu po­wie­dział Zunter­me­inowi prawdę — 
dla Elyssy jest go­tów na wszystko.Tego wie­czora świece w kan­dela­brach były 
czerwone i wid­mową po­światą oświetlały ko­ry­tarz, przez który pro­wa­dziła 
ich dziew­czyna. Go­be­liny i ob­razy na ścia­nach rów­nież były inne niż 
po­przednio. Za­miast zwy­cięstw Sig­mara, naj­większego bo­ha­tera ludz­kości, 
przedsta­wiały naj­bar­dziej wy­uz­dane sceny, na jakie mógł zdo­być się 
zde­pra­wo­wany ludzki umysł.Konrad nigdy dotąd nie wi­dział tak wielu 
obrzydli­wych obra­zów i z tru­dem mógł uwie­rzyć, że tego ro­dzaju ohydne 
per­wer­sje można było wy­my­ślić, a co do­piero wy­ko­nać. Męż­czyźni, 
ko­biety, zwie­rzęta połą­czeni w naj­bar­dziej wy­uz­da­nych for­mach 
ko­pula­cji. Każda scena obrzydliw­sza od po­przedniej. Ob­razy przedsta­wiały 
chyba to, jak stwo­rzona zo­stała ohydna rasa, znana pod na­zwą zwie­rzo­ła­ków. 
Do­wo­dziły one, że istot­nie jej członko­wie byli bę­kar­cim po­tom­stwem 
po­wstałym z roz­pust­nych związków po­mię­dzy ludźmi a be­stiami.— Rolf! 
Kon­rad! Jakże się cie­szę, że przyjęli­ście moje za­pro­sze­nie.Był to 
Zunter­mein, cho­ciaż Kon­rad roz­po­znał go z tru­dem. Go­spo­darz miał na 
sobie zwiewną sza­fra­nową szatę, od­sła­nia­jącą prawą pierś. Pierś ko­biety. 
Nie ule­gało jed­nak wąt­pli­wo­ści, że całe ciało Zunter­me­ina jest cia­łem 
męż­czy­zny, mimo że wargi miał uszmin­ko­wane, a po­pę­kane żyłki na 
po­licz­kach ukryte zo­stały pod war­stwą różu. Z płat­ków uszu zwi­sały dłu­gie 
kol­czyki, któ­rych wzór był iden­tyczny z wid­nie­ją­cym na wi­sio­rze 
Taungara. Go­spo­darz — tłu­sty, ja­skrawo ubrany, z si­wymi wło­sami 
przy­kry­tymi żółtą pe­ruką — sta­nowił kary­ka­turę szczupłej słu­żącej. 
Dziew­czyna po­zo­stała na ze­wnątrz i za­mknęła za nimi drzwi.Zun­ter­mein 
uści­snął Taungara i uca­łował go w oba po­liczki. Kon­rad cof­nął się, aby 
unik­nąć tych ser­deczności, i szybko ob­rzucił spoj­rze­niem po­mieszcze­nie.— 
Te­raz jeste­śmy sze­ściorgiem — oznajmił Zunter­mein, ge­stem ręki wskazując 
po­zo­stałe osoby. — Sześć razy sześć — pier­ście­nie na jego pal­cach bły­snęły 
w pło­mie­niach świec, a wino przelało się przez kra­wędź kryształo­wego 
kieli­cha.— Czy ona jest tutaj? — za­pytał Kon­rad.— Cier­pli­wo­ści, drogi 
chłopcze. Noc jest jesz­cze młoda. Jedzmy, pijmy i we­selmy się. A je­żeli 
bę­dziesz do­bry, jeżeli bę­dziesz na­prawdę do­bry, wtedy... — Zunter­mein 
uśmiech­nął się i od­wró­cił, wciąż obejmu­jąc Taungara za ra­miona.Wszy­scy w 
po­koju byli ubrani w takie same stroje. Ich ko­lory trudno było roz­róż­nić w 
szkarłat­nym świetle. Wy­da­wało się, że jest tu tyle samo męż­czyzn, co 
ko­biet, cho­ciaż trudno było to usta­lić.Młody słu­żący, który w cza­sie 
po­przedniej wi­zyty po­da­wał im przy­pra­wione wino, wrę­czył teraz ozdobne 
pu­chary zdjęte z za­sta­wio­nej tacy. Kon­rad wciąż nie był w sta­nie usta­lić 
czy jest to męż­czy­zna, czy ko­bieta. Od­sło­nięta prawa pierś wy­glą­dała 
nie­wąt­pli­wie jak pierś męż­czy­zny, ale błę­kitne włosy sługi były dłu­gie i 
ufry­zo­wane, twarz po­kryta pu­drem i ró­żem. Kon­rad miał już od­mó­wić 
na­poju, ale uznał, iż naj­lepiej bę­dzie uda­wać, że przyłączył się do za­bawy. 
Wziął pu­char i przyłożył go do ust, ale przez zaci­śnięte wargi nie 
przed­ostała się ani kro­pla.Był to ten sam pokój, w któ­rym znaj­do­wał się 
po­przednio, ale rów­nież zmieniony nie do po­zna­nia. Ele­ganckie me­ble 
znik­nęły, a na ich miej­scu zna­lazły się je­dwabne po­duszki za­ście­la­jące 
pod­łogę. Na ścia­nach wi­siały dłu­gie ak­sa­mitne dra­perie. Dud­nie­nie 
do­bie­gało od strony dwóch bęb­nów, w które ude­rzał go­łymi dłońmi po­tężny, 
łysy męż­czy­zna. W rogu, obok niego, sie­działa drobna ko­bieta, która 
szar­pała struny harfy. In­stru­ment ten wy­da­wał się nie pa­so­wać do tak 
hała­śli­wego akompa­nia­mentu, ale mimo to rytm owego dziwnego duetu po­sia­dał 
hip­no­tyczną moc.Wokół roz­le­gały się dźwięki, uno­siły zapa­chy, roz­ta­czały 
wi­doki. Kon­rad wpraw­dzie nie ule­gał po­ku­som, ale czuł, że jego zmy­sły 
zo­stały nie­mal przytło­czone tym, co działo się na­około. Po­wie­trze było 
gęste od woni naj­roz­mait­szych eg­zo­tycz­nych sub­stan­cji. Roz­po­zna­wał 
ko­rzeń omamów, a także wiele in­nych zaka­za­nych aro­ma­tów. Czuł się coraz 
bar­dziej oszoło­miony sa­mym od­dy­cha­niem tym po­wie­trzem.Wszy­scy 
roz­ma­wiali i śmiali się, tań­czyli i ca­ło­wali. Tymcza­sem Kon­rad wciąż 
po­zo­sta­wał tylko ob­ser­wato­rem. Wę­dro­wał po po­koju uda­jąc, że pije, i 
sta­rając się, aby jego brak za­an­ga­żo­wa­nia w jak naj­mniejszym stop­niu 
rzu­cał się w oczy.W tym cza­sie dźwięki sta­wały się gło­śniej­sze, zapa­chy 
in­ten­syw­niej­sze, wi­doki coraz bar­dziej nie­przy­zwo­ite.— Kon­rad! — 
za­wołał jeden z pod­pi­tych bie­siad­ni­ków, kle­piąc go w plecy. — To jest 
życie, co?Popa­trzył na uśmiech­niętą twarz, która po­ja­wiła się tuż przy jego 
twa­rzy. Wy­da­wała się zna­joma. Spróbo­wał wy­obra­zić ją sobie pod heł­mem 
gwardii ce­sar­skiej i wreszcie po­znał czło­wieka, który go za­cze­pił. Był to 
ka­pitan Hol­wald, ofi­cer, który do­wo­dził pocztem pod­no­szą­cym każ­dego 
ranka ce­sar­skie sztandary nad pała­cem. Kon­rad za­sta­na­wiał się, jak wielu 
in­nych gwardzi­stów jest tu obecnych.— Tak jest, panie — przytaknął.— Pa­nie? 
Panie! — Hol­wald roze­śmiał się i wino po­cie­kło mu strużką po bro­dzie. — Tu 
wszyscy jeste­śmy sobie równi, Kon­ra­dzie, Mów mi Man­fred. A jak ty masz na 
imię, Kon­ra­dzie?— To wła­śnie moje imię. I na­zwi­sko. Moje je­dyne 
na­zwi­sko.— A oto Sy­bille — oznajmił Hol­wald, wskazując ko­bietę u swego 
boku. — Przywitaj się z Kon­ra­dem Kon­ra­dem, Sy­bille.Wy­soka, ja­sno­włosa i 
bar­dzo ko­bieca Sy­bille na na­giej piersi miała wy­tatu­owany ten sam 
ru­niczny znak, który po­sia­dali wszyscy z wy­jąt­kiem Kon­rada. Była 
zde­cy­do­wa­nie mniej odu­rzona niż jej towa­rzysz. Zlu­stro­waw­szy z 
nie­ukrywa­nym po­dzi­wem Kon­rada, spoj­rzała mu w oczy i uśmiech­nęła się.— 
Przynieś mi jesz­cze coś do picia, Man­fre­dzie — pole­ciła, nie spoj­rzawszy 
na­wet na Hol­walda.Kapi­tan od­szedł chwiej­nym kro­kiem, a Sy­bille 
przy­su­nęła się bliżej Kon­rada.— Wer­ner wie, jak urzą­dzić dobrą za­bawę — 
po­wie­działa.Konrad kiw­nął głową. Za­bawa, do­bre sobie. Spotkanie gwałtow­nie 
prze­kształcało się w wie­czór roz­pusty, który mógł być trakto­wany jako 
dzi­waczna orgia bo­ga­tych i znu­dzo­nych miesz­kań­ców sto­licy, ale nie miał 
nic wspólnego z Cha­osem. Po pro­stu za­spo­kajali swoje ni­skie in­stynkty, 
od­dając się do­stęp­nym dziś wie­czór he­doni­stycznym przyjem­no­ściom, 
po­nie­waż póź­niej będą mu­sieli znowu nało­żyć ubra­nia i po­wró­cić do 
zwy­kłych, sza­cow­nych zajęć.A czego in­nego się spo­dziewał? Pod­niósł do ust 
pu­char i tym ra­zem wypił łyk. Płyn był gęsty jak śmietanka, rze­czy­wi­ście 
mocny, jak się spo­dziewał, a gdy go przełknął, mię­towy po­smak roz­grzał mu 
usta i gar­dło.— Pró­bo­wałeś tego? — spy­tała Sy­bille, bio­rąc go za rękę i 
pro­wa­dząc przez pokój. — Są cu­downe. Mu­szę po­pro­sić kuchmi­strza Wer­nera 
o prze­pis — wskazała srebrną tacę na stole i za­czerpnąw­szy z niej dło­nią 
nieco po­trawy pod­nio­sła ją do ust.— Nie, dzię­kuję — od­parł Kon­rad, 
po­zna­jąc danie.Jego głównym składni­kiem były grzyby, chęt­nie je­dzone przed 
bitwą przez nie­któ­rych żoł­nie­rzy na gra­nicy. Twierdzili, że dzięki nim są 
od­porni na rany. Być może, po­nie­waż rze­czy­wi­ście nie­wielu, któ­rzy 
spo­żyli taki po­siłek, od­no­siło ja­kie­kol­wiek rany — za­zwy­czaj ginęli. 
Nie­któ­rzy twierdzili, że grzyby zmieniają ich zdol­ność po­strzegania i 
po­zwalają lepiej wy­czuć nie­bez­pie­czeń­stwo. Kon­rad uwa­żał, że jest 
aku­rat od­wrotnie. Ich zmy­sły ule­gały ta­kiemu przytępie­niu, że nie 
ob­cho­dziło ich, czy zo­staną za­bici. Grzyby sprawiały, że nie­wiele róż­nili 
się od zwie­rzo­ła­ków.— Chyba nie­zbyt się roz­luź­niłeś, Kon­ra­dzie — 
stwierdziła Sy­bille, nie wy­pusz­cza­jąc ręki Kon­rada ze swojej dłoni.Była 
wy­jąt­kowo ładna i wra­żenia tego nie psuły na­wet zie­lone włosy. Kon­rad 
zo­rientował się, że w innej sytu­acji mógłby ją na­wet uznać za po­cią­ga­jącą. 
Sy­bille mu­siała za­uwa­żyć, że pa­trzy na nią w szczególny spo­sób, po­nie­waż 
nagle po­chy­liła się do przodu i go po­ca­ło­wała. Kon­rad po­czuł cie­pło jej 
na­giej piersi na swoim ciele i nie opie­rał się, przy­najmniej do chwili, gdy w 
cza­sie po­ca­łunku pró­bo­wała mu wci­snąć do ust nieco grzy­bów.Cofnął się, 
pijąc ko­lejny łyk wina. Trzymał pu­char mię­dzy nimi, jakby na­czy­nie było 
tar­czą, a Sy­bille nie­przyja­cie­lem, któ­rego trzeba po­skromić.— Daj mi 
tro­chę two­jego wina — po­wie­działa. Kon­rad podał jej swój pu­char. — Ale nie 
tak — od­su­nęła od sie­bie kie­lich. — Naj­pierw ty się napij. Chcę je 
spró­bo­wać z two­ich ust.Pokrę­cił głową i wreszcie uwolnił rękę, nie chcąc 
na­wet jej doty­kać.— Je­steś mię­dzy przyja­ciółmi — po­wie­działa Sy­bille. — 
Wszyscy tu je­ste­śmy przyja­ciółmi — ro­zej­rzała się. — Dla­czego nie 
mie­liby­śmy się przyłączyć do za­bawy?Konrad za­uwa­żył, że on i Sy­bille byli 
wła­ści­wie jedy­nymi oso­bami, które jesz­cze stały. Teraz w po­koju pa­no­wała 
nie­mal cał­ko­wita cisza. Wszyscy byli za­jęci czymś zu­peł­nie in­nym. 
Nie­ważne było, kto legł z kim. Do­bosz i har­fistka nie grali już na 
in­stru­mentach, ale robili coś cał­ko­wicie od­miennego. Trzeci słu­żący 
znaj­do­wał się w obję­ciach ko­goś o rów­nie nie­okre­ślo­nej płci. Taungar 
udo­wad­niał, że słu­żąca o ró­żo­wych wło­sach po­trafi coś wię­cej niż tylko 
pro­wa­dzić gości przez pała­cyk. Na­wet ka­pitan Hol­wald w cza­sie krót­kiej 
roz­łąki z Sy­bille zdo­łał zna­leźć sobie inne part­nerki. Ale nig­dzie nie 
było ani śladu Zunter­me­ina, który po­wi­nien łatwo rzu­cać się w oczy. Jego 
nie­obecność za­nie­po­koiła Kon­rada.Dłonie Sy­bille za­częły błą­dzić po jego 
ciele. Od­py­chał ją, po­cząt­kowo ła­god­nie, po­tem bar­dziej 
zde­cy­do­wa­nie. Wzruszyła ra­mio­nami, od­wró­ciła się i szybko zna­lazła 
go­rące przyjęcie gdzie in­dziej.Bez względu na to czy Zunter­mein był 
cza­ro­dziejem, czy nie, nade­szła pora, by go od­na­leźć i sta­wić mu czoło. 
Kon­rad ru­szył przez pokój do miej­sca, gdzie za atła­so­wymi dra­pe­riami 
ukryte były drzwi.W tej sa­mej chwili opa­dła za­słona po dru­giej stro­nie 
po­koju, Pod­czas pierwszej wi­zyty Kon­rada była tam ściana, która teraz 
jed­nak znik­nęła, od­sła­nia­jąc ukryte po­mieszcze­nie.I Zunter­me­ina. Stał 
na pod­wyż­sze­niu przed wiel­kim po­są­giem swojego wy­stęp­nego boga, a przy 
nim znaj­do­wała się dziew­czyna — bez­bronna i naga.Nie była jed­nak Ely­ssą.W 
prze­ci­wieństwie do dziew­czyny na pod­wyż­sze­niu, Ely­ssa była wy­soka, 
szczupła i dłu­go­noga. Jej włosy były grube, pro­ste i kru­czo­czarne; 
dziew­czyny na­to­miast krót­kie, jasne, de­li­katne i fa­lu­jące. Obli­cze 
Elyssy było owalne, nos dość wy­datny i pro­sty, ta zaś miała okrą­głą twarz, 
mały i za­darty nos. Oczy Elyssy były tak czarne, że tę­czówka i źre­nica 
nie­mal nie róż­niły się barwą, a nie piwne.Przed Kon­ra­dem stała nie 
Ely­ssa.To była Kry­sten...! *   *   *Nieco póź­niej, za­nim Kon­rad zdo­łał 
zare­ago­wać na ten wi­dok, od tyłu mocno schwyciły go ra­miona, cał­ko­wicie 
unie­ru­cha­mia­jąc.Ogromny po­sąg przedsta­wiał istotę na wpół mę­ską, na wpół 
żeń­ską. Lewa strona jego hu­ma­no­idal­nego ciała po­sia­dała mę­skie ce­chy, 
pod­czas gdy prawa nale­żała nie­wąt­pli­wie do ko­biety. Na jego czaszce 
znaj­do­wały się dwie pary ro­gów, ster­czące spo­mię­dzy dłu­gich, zło­tych 
wło­sów. Po­stać, ubrana w strój z ja­snego ak­sa­mitu nało­żo­nego na ka­ftan 
kol­czy, trzymała w lewej dłoni jaspi­sowe berło, a w lewej mały sztylet.— 
Sla­anesh! Sla­anesh! Sla­anesh! Sla­anesh! Sla­anesh!Niemal spa­rali­żo­wany 
Kon­rad po­pa­trzył na mon­stru­alny po­sąg. Był zara­zem od­py­cha­jąco 
brzydki, a jed­nak, w ja­kiś para­dok­salny spo­sób, piękny.— Sla­anesh! 
Sla­anesh! Sla­anesh! Sla­anesh! Sla­anesh!Wszy­scy, któ­rzy przed pa­roma 
zale­dwie se­kun­dami z za­pa­łem uczestni­czyli w orgii, teraz klę­czeli i jak 
bluź­nier­czą mo­dli­twę wy­śpiewy­wali dwie sy­laby imie­nia swojego 
du­cho­wego pana i władcy.To wła­śnie oni two­rzyli święto­krad­cze 
zgroma­dze­nie, tu wła­śnie znaj­do­wała się bał­wo­chwalcza świątynia, a 
Zunter­mein był po­gań­skim ka­pła­nem.Cza­row­nik w dal­szym ciągu miał na 
sobie ten sam strój jak po­przednio, ale już nie wy­glą­dał w nim ko­micznie. 
Zmienił się w ple­miennego sza­mana odzianego w rytu­alne szaty. Świeci­dełka, 
które miał na sobie, stały się ma­gicz­nymi tali­zma­nami, ma­kijaż — bar­wami 
wo­jen­nymi, pe­ruka była identycz­nej barwy jak złota grzywa jego pana i 
sta­no­wiła oznakę reli­gijnej wła­dzy.— Sla­anesh! Sla­anesh! Sla­anesh! 
Sla­anesh! Sla­anesh!— Sla­anesh...Sla­anesh, jedno z naj­po­tęż­niej­szych 
bóstw w pan­te­onie Cha­osu, był pa­nem roz­ko­szy, bo­giem he­doni­zmu i 
ciele­snego po­żą­dania.— Sla­anesh! Sla­anesh! Sla­anesh! Sla­anesh! 
Sla­anesh!Konrad znał to imię i przy­po­mniał sobie, że sym­bol oboj­na­czego 
bó­stwa stwo­rzono z połą­cze­nia sta­ro­daw­nego znaku mę­sko­ści i znaku 
ko­bie­cości — koła ze strzałą skie­ro­waną do góry i w prawo oraz koła z 
umiesz­czo­nym na nim krzy­żem. Ten wła­śnie mo­tyw wid­niał na bi­żute­rii 
wier­nych albo ich tatu­ażach.— Sla­anesh! Sla­anesh! Sla­anesh! Sla­anesh! 
Sla­anesh!Ołtarz bó­stwa roz­wią­zło­ści i de­pra­wacji do­mi­no­wał nad 
po­stacią Zunter­me­ina i pię­trzył się groź­nie nad jego bez­bronną 
ofiarą.Kry­sten stała z opusz­czoną głową przed śpiewa­ją­cym tłu­mem. Wo­kół 
szyi miała owi­nięty łań­cuch, a Zunter­mein trzymał w dłoni jego drugi ko­niec, 
jakby była ja­kimś dzi­kim zwie­rzę­ciem, które mu­siał po­skromić— Sla­anesh! 
Sla­anesh! Sla­anesh! Sla­anesh! Sla­anesh!Zun­ter­mein uniósł dłoń i śpiew 
umilkł.— Do­trzyma­łem obietnicy — oznajmił, spo­glą­dając w dół, na Kon­rada. — 
Wiem, że był­byś roz­cza­ro­wany, gdy­bym tego nie zro­bił.Konrad wie­rzył, że 
Kry­sten nie żyje, że zgi­nęła tak samo jak pięć lat temu Ely­ssa. Są­dził, że 
obie zo­stały za­bite w Sig­ma­rzeit, pierwszego dnia lata. Dzi­siaj w nocy miał 
na­dzieję zo­ba­czyć Ely­ssę. A te­raz, wie­dział, że obie ko­biety żyją... 
Przy­najmniej na razie...— Za­uwa­ży­łem, że sprawiasz wra­żenie, jakby nasza 
go­ścin­ność nie­zbyt przy­padła ci do gustu — rzekł Zunter­mein, jakby on i 
Kon­rad byli zu­peł­nie sami i pro­wa­dzili pry­watną roz­mowę. — Być może nie 
mamy do za­pro­po­no­wa­nia ni­czego, co mo­głoby ci się spodobać. Mogę to 
zro­zu­mieć. Każdy ma inne upodoba­nia, jedni bar­dziej wy­rafi­no­wane, inni 
mniej. Ale pra­gniemy do­star­czać na­szym go­ściom ta­kich przyjem­ności, 
ja­kich naj­bar­dziej pra­gną. Teraz już nie masz żad­nych wy­mó­wek, 
Kon­ra­dzie. Po­sia­damy do­kład­nie to, czym mo­żemy cię kusić.Sły­sząc imię 
Kon­rada, Kry­sten po raz pierwszy się poru­szyła. Uniosła lekko głowę i 
po­pa­trzyła przed sie­bie. Gdy uj­rzała Kon­rada, jej oczy roz­sze­rzyły się i 
zro­biła krok do przodu. Mo­gła prze­sunąć się tylko tyle, po­nie­waż łań­cuch 
ogra­ni­czał jej ruchy. Wy­cią­gnęła do niego ręce.— Kon­ra­dzie — szepnęła 
bła­gal­nie. — Kon­ra­dzie.— Puść ją! — wrzasnął i po raz pierwszy za­czął 
wy­ry­wać się z uści­sku ra­mion, trzyma­ją­cych go za kark i koń­czyny. Pra­wie 
nie mógł się poru­szać, zu­peł­nie jakby całe jego ciało też skrę­po­wane było 
łań­cu­chami. Jego prze­ciw­nicy byli mi­strzami w obez­władnia­niu. Byli wśród 
nich Taungar i Hol­wald.— Nie bądź głupi — oznajmił Zunter­mein. — Za­da­łem 
sobie wiele trudu z two­jego po­wodu, Kon­ra­dzie. Po­wi­nie­neś być mi bar­dzo 
zo­bo­wią­zany, cho­ciaż, jak sądzę, na twoją wdzięcz­ność nie mogę li­czyć. 
Czyż nie jesteś rad, że po­now­nie wi­dzisz swoją przyja­ciółkę?— Czy nic ci się 
nie stało? — za­miast do­po­wie­dzieć ma­gowi-ka­pła­nowi, Kon­rad zwrócił się z 
pyta­niem do dziew­czyny. Zda­wał sobie sprawę, że to, co mówi, jest zu­peł­nie 
bez sensu, ale nie mógł wy­my­ślić ni­czego in­nego.Kry­sten po­krę­ciła głową, 
ale jej gest świadczył ra­czej o dez­orientacji niż był próbą od­po­wie­dzi.— 
My­śla­łam — ode­zwała się. — My­śla­łam... — pa­trzyła na Kon­rada, a po jej 
po­licz­kach spływały łzy. Wy­tarła je czubkami pal­ców.— Puść ją! — wrzasnął 
po­now­nie. Uświado­mił sobie, że tylko tego pra­gnie i jego żą­danie wcale nie 
jest bez sensu.— Wy­obra­żam sobie, Kon­ra­dzie, jak bar­dzo się cie­szysz 
wi­dząc, że twoja piękna przyja­ciółka jest bez­pieczna. Mam wra­żenie, że nie 
wi­działeś jej od do­syć dawna, prawda? A to oznacza, że ma­cie wiele do 
nad­ro­bie­nia. Za­pewne cu­dow­nie by­łoby po­ca­ło­wać ją znowu, przytulić. 
Po­myśl o cze­kają­cej cię przy­jem­ności. Są­dzę, że po­wi­nie­neś nam 
po­kazać, jak bar­dzo ci jej bra­ko­wało.Konrad pa­trzył na niego, do­sko­nale 
zda­jąc sobie sprawę z tego, co mag ma na myśli. Oczeki­wano od niego, że 
bę­dzie się za­cho­wy­wał w rów­nie nie­skrę­po­wany spo­sób jak wszyscy 
po­zo­stali go­ście. Kon­rad przy­siągł, że uczyni wszystko, aby oca­lić 
Ely­ssę, ale od­no­siło się to rów­nież do Kry­sten. Za­mie­rzał speł­nić każde 
pole­cenie, cho­ciaż zda­wał sobie sprawę, że bez względu na to, jak bar­dzo 
po­niży sie­bie i Kry­sten, Zunter­mein nie ma za­miaru po­zwo­lić im do­żyć 
świtu.Opu­ścił oczy i ski­nął głową.— Co­kol­wiek ka­żesz — rzekł cicho.— 
Wie­działem, że mnie zro­zu­miesz — stwierdził Zunter­mein. — Przypro­wadźcie go 
tutaj.Kon­rada po­pchnięto w stronę stopni pro­wa­dzą­cych na pod­wyż­sze­nie. 
Przypo­mniał sobie, że gdy był jeń­cem bandy Ka­stringa schwytała ona grupkę 
ma­rude­rów wy­zna­ją­cych inne bó­stwo. Ci, któ­rzy wię­zili Kon­rada, byli 
wy­znawcami Kh­orne'a, a tamci — Sla­anesha. Czci­ciele boga krwi i ci, któ­rzy 
wiel­bili boga roz­ko­szy, byli za­przy­się­głymi wro­gami, al­bo­wiem za­sady 
ich wiary dia­me­tral­nie się róż­niły.Ka­string przy­go­to­wy­wał dla 
wy­znawców Sla­anesha bar­dzo spe­cjalny ro­dzaj śmierci, zad­baw­szy, aby 
umierali o wiele dłu­żej i w większych cier­pie­niach niż któ­ra­kol­wiek z 
ofiar, które jego pod­władni tak re­gu­larnie skła­dali łowcy dusz. Wy­znawcy 
dwóch bóstw nie­na­wi­dzili się i po­gar­dzali sobą na­wzajem — a sami bo­go­wie 
wiecznie to­czyli walkę, ry­wali­zując o wła­dzę nad kró­le­stwem 
Cha­osu.Zun­ter­mein z trud­no­ścią od­cią­gnął Kry­sten na kra­niec ołta­rza. 
Wsunęła dło­nie pod łań­cuch, dzięki czemu me­ta­lowe ogniwa nie wrzynały się 
jej w gar­dło, na­to­miast, aby utrzymać Kon­rada przy kra­wę­dzi 
pod­wyż­sze­nia, po­trzebne były trzy pary sil­nych rąk.— Przytrzy­maj­cie ją — 
roz­kazał Zunter­mein i je­den z ludzi obez­władnia­ją­cych Kon­rada roz­luźnił 
chwyt i pod­szedł do maga, aby wziąć od niego łań­cuch Kry­sten.— Mó­wisz 
szczerze? — za­pytał mag, pod­cho­dząc wolno do Kon­rada. — Rze­czy­wi­ście masz 
za­miar za­de­mon­stro­wać swoje uczucie do niej... do nas?W gło­wie Kon­rada 
tkwiło dotąd tylko jedno — w jaki spo­sób zabić Zunter­me­ina. Na razie jed­nak 
roz­paczliwie starał się zmienić bieg swoich myśli — wy­obra­zić sobie, że 
ra­zem z Kry­sten speł­niają per­wer­syjne żą­danie maga.Zun­ter­mein oparł dłoń 
o nagi tors Kon­rada i był to lo­do­wato zimny dotyk. Kon­rad czuł, jak cie­pło 
opuszcza jego ciało, ale nie było to istotne. Ważne było jedy­nie to, co 
cza­row­nik wy­kra­dał z jego umy­słu.— Nie po­wi­nie­neś był pró­bo­wać mnie 
oszukać — wes­tchnął Zunter­mein, ro­biąc krok do tyłu. — Chciałeś wy­rzą­dzić 
mi krzywdę! — po­kręcił ze smutkiem głową. — Cóż za przy­krość. Gdy 
spo­tkali­śmy się po raz pierwszy, mia­łem na­dzieję, że zo­sta­niemy do­brymi 
przyja­ciółmi. Nie­stety, nic z tego. A więc, jeżeli nie uczynisz tego, czego od 
cie­bie żą­dam...— Nie! — krzyknął Kon­rad.— Tak — uśmiech­nął się 
Zunter­mein.Konrad znowu za­czął się szar­pać. Teraz trzymało go tylko dwóch 
lu­dzi, ale czuł się o wiele słab­szy, zu­peł­nie jakby mro­żący krew dotyk 
cza­row­nika po­zba­wił go rów­nież sił.Bez­rad­nie ob­ser­wo­wał, jak 
Zunter­mein wol­nym kro­kiem prze­cho­dzi przez po­dest, kie­rując się w stronę 
Kry­sten. Dziew­czyna pró­bo­wała przed nim uciec, ale męż­czy­zna trzyma­jący 
me­ta­lową smycz nie po­zwalał jej się cof­nąć. Ude­rzyła cza­row­nika, ale nie 
zwracając uwagi na jej ciosy wy­cią­gnął rękę, aby po­gła­skać ją po po­liczku. 
Po tym do­tknięciu za­prze­stała go­rącz­ko­wych ru­chów i się uspokoiła. Ręce 
Kry­sten cią­gle się poru­szały, ale w bar­dzo zwolnio­nym tem­pie.Zun­ter­mein 
spoj­rzał na Kon­rada.— Jest roz­kosz w roz­ko­szy — rzekł. — I jest 
roz­kosz...Się­gnął do góry, do lewej dłoni po­tęż­nego po­sągu i wyjął z niej 
sztylet. W ręku maga nóż nie wy­da­wał się już taki mały, po­nie­waż broń 
zo­stała wy­ko­nana na ludzką miarę. Był to sztylet gwardii ce­sar­skiej i 
Kon­rad wie­dział, że jest to je­den z tych, które miał przy sobie.— ...w bólu!— 
Nie! — z ust Kon­rada wy­rwał się pełen cier­pie­nia wrzask.— Sla­anesh, 
Sla­anesh — ze­brani znowu za­częli wy­śpiewy­wać imię swojego obrzydli­wego 
bó­stwa. Ich po­cząt­kowo ciche głosy nara­stały do cre­scendo, aż wreszcie 
roz­brzmie­wały gło­śniej niż po­przednio. — Sla­anesh! Sla­anesh! Sla­anesh! 
Sla­anesh! Sla­anesh!!! Sla­anesh!!!Zun­ter­mein pod­szedł do Kry­sten, któ­rej 
dło­nie wciąż uno­siły się wolno, pró­bując go ode­pchnąć. Ski­nął głową 
męż­czyźnie, który zdjął z jej szyi łań­cuch i od­sunął się na bok. Mag-ka­płan 
po­chylił się nad dziew­czyną i szep­nął jej coś na ucho. Po­tem po­ca­łował ją 
w oba po­liczki — i podał jej nóż...— Sla­anesh! Sla­anesh! Sla­anesh! 
Sla­anesh! Sla­anesh!Przez chwilę Kon­rad nie zda­wał sobie sprawy z tego, co 
się dzieje. Oczekiwał, że Zunter­mein użyje noża, aby tortu­ro­wać Kry­sten. Ale 
teraz ona miała sztylet. Jej szkli­ste, nie­wi­dzące oczy opę­tanej skie­ro­wały 
się w stronę Kon­rada i dziew­czyna wolno ru­szyła w jego stronę, uno­sząc do 
góry ostrze.Znaj­do­wała się pod wła­dzą Zunter­me­ina i mag na pewno ka­zał jej 
zabić Kon­rada!— Kry­sten! — za­wołał. — Kry­sten!Wie­dział jed­nak, że jego 
wo­łanie nie wy­star­czy, by wy­rwać dziew­czynę z hip­no­tycz­nego transu. 
Znowu spró­bo­wał się uwolnić, ale był rów­nie bez­silny jak Kry­sten. Oboje 
byli więźniami Zunter­me­ina. Kon­rad już nie kon­tro­lował swojego ciała, a 
du­sza Kry­sten była pod­po­rząd­ko­wana cza­row­ni­kowi.— Sla­anesh! Sla­anesh! 
Sla­anesh! Sla­anesh! Sla­anesh!Kry­sten przy­su­nęła się do Kon­rada. Z każ­dym 
jej kro­kiem zbliża się śmierć. W naj­okrutniej­szej po­staci — śmierci z ręki 
ko­chanki.Uświado­mił sobie, że po to wła­śnie zo­stał tu zwa­biony. Aby 
zgi­nąć, zło­żony w ofie­rze władcy roz­ko­szy.— Sla­anesh! Sla­anesh! 
Sla­anesh! Sla­anesh! Sla­anesh!Dziew­czyna za­trzymała się metr przed 
Kon­ra­dem. W wy­cią­gniętej ręce trzymała nóż skie­ro­wany w jego gar­dło. Jej 
twarz była zu­peł­nie bez wy­razu, oczy pa­trzyły nic nie wi­dząc.— Kry­sten! — 
krzyknął po­now­nie.Mru­gnęła i dłoń z no­żem drgnęła lekko.Szepnęła coś. 
Kon­rad po­my­ślał, że jest to jego imię, ale słowo zo­stało za­głu­szone 
rytu­al­nym za­śpiewem.— Sla­anesh! Sla­anesh! Sla­anesh! Sla­anesh! Sla­anesh!— 
Kry­sten!I na­gle dziew­czyna od­zy­skała cał­ko­wicie pa­no­wa­nie nad swoim 
cia­łem i umy­słem. Jej koń­czyny utra­ciły nie­natu­ralną sztyw­ność i Kry­sten 
uśmiech­nęła się przelotnie. Po­wtó­rzyła jesz­cze raz to słowo, tym ra­zem o 
wiele gło­śniej. I wreszcie wy­krzyknęła je na całe gar­dło, Jed­no­cze­śnie 
trzymane przez nią ostrze opa­dło na pierś Kon­rada.— KHORNE...! 

Rozdział szósty [top] — KHORNE...!Czu­bek ostrza ciął na ukos przez pierś 
Kon­rada, po­zo­sta­wia­jąc krwawą ranę.Gdy w sali roz­brzmiało imię 
znie­na­wi­dzo­nego boga-ry­wala, pełen przejęcia chór ako­litów za­milkł 
gwałtow­nie, a Kon­rad po­czuł, że przytrzy­mu­jące go dło­nie roz­luź­niły 
uchwyt... A wtedy się wy­swo­bo­dził.Wbił lewy ło­kieć w twarz Taungara, 
miażdżąc nos sier­żanta, który wrzasnął z bólu, zro­bił krok do tyłu i spadł na 
stło­czony pod nim tłum.Hol­wald trzymał prawe ra­mię jeńca nieco dłu­żej, do 
mo­mentu gdy Kon­rad z pół­obrotu ude­rzył go pię­ścią w krtań, zgniatając ją 
jed­nym po­tęż­nym cio­sem. Ofiara nie była w sta­nie na­wet jęk­nąć z bólu, a 
Kon­rad wsu­nął mu kant dłoni pod pod­bró­dek i szarpnął gwałtow­nie do tyłu. 
Kark Hol­walda pękł z obrzydli­wym trza­skiem i ka­pitan umarł, za­nim jesz­cze 
do­tknął pod­łogi.Męż­czy­zna, który trzymał łań­cuch Kry­sten, rzucił się w jej 
stronę. Twarz miał wy­krzy­wioną gry­ma­sem nie­na­wiści, palce wy­cią­gniętych 
dłoni były za­krzy­wione ni­czym szpony. Dziew­czyna nie poru­szyła się od 
chwili, gdy cięła Kon­rada no­żem, ale teraz się obró­ciła. Zro­biła nie­wielki 
unik, a po­tem wbiła sztylet w brzuch ata­kują­cego ją wy­znawcy Sla­anesha. 
Stęk­nął z bólu i za­sko­cze­nia i po chwili przewró­cił się na zie­mię, 
wy­szar­pując nóż z dłoni Kry­sten.Zabiła fa­na­tyka do­kład­nie we­dług 
wskazó­wek Kon­rada, który jakiś czas temu uczył ją bro­nić się przed napa­ścią. 
Spoj­rzał na dziew­czynę, ale jej twarz zmieniona była nie do po­zna­nia. Jej 
rysy wy­krzywiał pełen wro­gości gry­mas po­zba­wiony na­wet cie­nia daw­nej 
nie­win­ności. Uwolniona od za­klę­cia Zunter­me­ina, znaj­do­wała się pod 
wła­dzą o wiele po­tęż­niej­szej mocy.Cho­ciaż krew spływała po piersi Kon­rada, 
nie czuł żad­nego bólu. Od­niósł już wiele po­waż­niej­szych ran. Gdyby chciała 
go zabić, mo­gła zro­bić to szybkim i cel­nym cio­sem w serce. Była to ko­lejna 
umiejęt­ność, któ­rej ją na­uczył.Ale wcale nie pra­gnęła śmierci Kon­rada — ale 
jego krwi...— Khorne...! — za­wo­łała po­now­nie, uno­sząc do góry dło­nie w 
mo­dli­twie do boga krwi.Konrad wy­czuł jakiś ruch nad swoją głową i spoj­rzał w 
górę, Po­sąg Sla­anesha wy­da­wał się mi­gotać. Jego kształty roz­pły­wały się, 
rysy zmieniały, a na po­dium za­częła zstę­po­wać inna ogromna po­stać. Odziana 
była w spi­żową zbroję, sie­działa na tro­nie ustawio­nym na ko­ściach swoich 
ofiar, trzymała po­tężny topór bo­jowy i tar­czę ze zna­kiem w kształcie 
X.Przy­po­mniał sobie, jak nie­dawno stał przed po­dob­nym ołta­rzem. Wtedy 
dziew­czyna-zwie­rzę o imie­niu Silk ostrzem noża na­kre­śliła iden­tyczny 
ru­niczny krzyż na piersi jed­nego z jeń­ców Ka­stringa...Do­tknął piersi, 
czu­jąc cie­płą wil­goć spływa­jącą z rany, jakby i sam skła­dał ofiarę bo­gowi 
śmierci i cier­pie­nia.Wyda­wało się, że czas za­marł, roz­cią­gając się w 
nie­skończo­ność. Kry­sten spoj­rzała na Kon­rada i ich oczy wreszcie się 
spo­tkały. Wy­da­wało się, że jej źre­nice pło­nęły czerwie­nią, jakby sam 
Khorne da­wał Kon­ra­dowi szansę zło­żenia przy­sięgi krwi... A więc jedy­nym 
spo­so­bem ucieczki przed wy­znawcami Sla­anesha jest przyłącze­nie się do ich 
naj­bar­dziej znie­na­wi­dzo­nego wroga?Puls bił mu gwałtow­nie, serce 
ło­mo­tało i krew za­częła obfi­ciej są­czyć się z rany.Kry­sten stała się jedną 
z wy­znawczyń Kh­orne'a. Wszystkie pra­gnie­nia Kon­rada prze­bu­dziły się 
po­now­nie, gdy przy­po­mniał sobie na­mięt­ności, które z nią dzie­lił. 
Pra­gnął być z nią znowu, mniejsza o to, za jaką cenę; chciał rów­nież uciec ze 
świątyni Sla­anesha, rów­nież bez względu na cenę.A jed­nak coś go 
po­wstrzy­my­wało: świado­mość tego, jak wy­soka by­łaby ta cena. Zda­wał sobie 
sprawę, że by­łoby to coś wię­cej niż jego życie.Kry­sten uśmiech­nęła się, 
przy­zy­wa­jąc go ge­stem.A po­tem krzyknęła.Nie był to jed­nak krzyk 
uwielbie­nia, skie­ro­wany do czczonego przez nią obrzydli­wego bó­stwa, ale 
wrzask wy­wo­łany naj­straszliw­szym bó­lem. Całe ciało dziew­czyny sku­liło się 
ogar­nięte spa­zmem cier­pie­nia i Kry­sten ru­nęła na pod­łogę, wijąc się w 
drgaw­kach.Doko­nał tego Zunter­mein. Wy­star­czyło parę se­kund i cza­row­nik 
po­now­nie spę­tał dziew­czynę swą ma­giczną mocą.Khorne zo­stał ode­gnany. 
Oł­tarz Sla­anesha znowu stał się wi­doczny i lada chwila Zunter­mein mógł 
rzu­cić czar na Kon­rada. A prze­ciwko tego ro­dzaju ma­gicz­nym ata­kom nie był 
w sta­nie się obronić.Zaczął działać na­tychmiast. Nie miał broni, a zara­zem 
nie chciał do­tknąć cza­row­nika go­łymi rę­kami, oba­wia­jąc się magii, która 
mo­głaby prze­pły­nąć po­mię­dzy ich cia­łami. Wy­sko­czył w górę, w stronę 
ja­spi­so­wego berła, które po­sąg Sla­anesha trzymał w pra­wej dłoni. Kon­rad 
wy­szarpnął po­kryte kunsz­tow­nymi rzeź­bami i zwień­czone sym­bo­lem berło z 
dłoni po­sągu, po czym sko­czył na Zunter­me­ina, który wznosił wła­śnie ręce, 
aby rzu­cić na­stępne za­klę­cie.Zanim mag zdo­łał wy­po­wie­dzieć choćby jedną 
sy­labę in­kan­tacji, Kon­rad uci­szył go, wbi­jając trzo­nek berła w jego usta, 
a po­tem we­pchnął go do gar­dła.I prze­konał się, że maga można za­bić rów­nie 
łatwo jak zwy­kłego czło­wieka. Byli śmiertelni, a więc mo­gli 
umrzeć.Zun­ter­mein umarł.Przed chwilą dźwięk wy­krzyknię­tego nagle imie­nia 
wro­giego bó­stwa sprawił, że tłum wier­nych umilkł i znie­ru­cho­miał. Teraz 
jed­nak wszyscy od­zy­skali głosy i zdol­ność poru­sza­nia się. Fa­na­tycy 
wspinali się już na pod­wyż­sze­nie, wy­wrzasku­jąc swoją żą­dzę krwi. Kon­rad 
ci­snął zwłoki Zunter­me­ina w stronę schodów, przewra­cając kilku 
na­past­ni­ków.Wy­szarpnął nóż z ciała ofiary Kry­sten i rzucił się do przodu, 
ata­kując dwóch pierwszych męż­czyzn, któ­rzy zdo­łali we­drzeć się na po­dium. 
Je­den runął, a z jego roz­chla­sta­nego gar­dła try­snęła fon­tanna krwi. Drugi 
upadł z wy­rwa­nym z dłoni Kon­rada sztyletem tkwiącym w sercu.Cho­ciaż ża­den z 
jego prze­ciw­ni­ków nie miał broni, fa­naty­ków ata­ko­wało zbyt wielu, aby 
można się było z nimi upo­rać w poje­dynkę. Tego ro­dzaju dys­pro­por­cja sił 
rzadko kiedy znie­chę­cała go do walki, ale teraz jego umysł za­przątało co 
in­nego. Mu­siał wy­do­stać stąd Kry­sten.Spoj­rzał na wi­szący w górze 
kan­de­labr, na tkwiące w nim świece i ich czerwone pło­mie­nie, a na­stęp­nie 
prze­niósł spoj­rze­nie na atła­sowe za­słony okrywa­jące ściany ta­jem­nej 
świątyni.Konrad od­wró­cił się w stronę oł­tarza i jesz­cze raz sko­czył na 
gi­gan­tyczny po­sąg. Tym ra­zem jed­nak schwycił palec Sla­anesha, pod­cią­gnął 
się po koń­czy­nach fi­gury jak po stop­niach, wspiął na ro­gatą głowę bó­stwa i 
stamtąd się­gnął w stronę bo­gato zdo­bio­nej lampy. Znajdo­wała się metr poza 
za­się­giem jego ręki, więc Kon­rad rzucił się w górę, chwytając za jej dolną 
kra­wędź. Po­łą­czony cię­żar lampy i jego ciała wy­rwał łań­cuch, na któ­rym 
była umo­co­wana do sufitu, i Kon­rad ra­zem z nią runął w dół. Spadł na 
sto­ją­cych pod nim fa­naty­ków, ścią­gając na nich ciężką lampę. Tam, gdzie 
roz­sy­pały się odłamki kryształu, znowu try­snęła krew.Więk­szość świec zga­sła 
w chwili upadku, ale kilka paliło się dalej. Bijąc i ko­piąc, Kon­rad uwolnił 
się i wy­szarpnął dwie świece z gniazd, w któ­rych były osa­dzone. Trzyma­jąc je 
w dło­niach, pod­biegł do jed­nej ze ścian i przyłożył pło­mień do dra­perii. 
Ma­teriał na­tychmiast zajął się ogniem, który w ciągu kilku chwil gwałtow­nie 
się roz­prze­strzenił.Ode­rwawszy z na­stęp­nej za­słony ka­wał ak­sa­mitu, 
Kon­rad zwi­nął go w kulę i za­palił od sza­leją­cych pło­mieni. Gdy ci­snął go 
przez całą sze­ro­kość po­mieszcze­nia, mate­riał roz­palił się moc­niej, jak 
wy­strzelona z bali­sty beczka ze smołą, a dra­perie na prze­ciw­ległej ścia­nie 
rów­nież za­częły się palić.Okrzyki pełne nie­na­wiści bar­dzo szybko zmieniły 
się w roz­paczliwe wrzaski stra­chu. Fa­na­tycy, za­miast ata­ko­wać Kon­rada, 
pró­bo­wali unik­nąć pło­mieni. Nie wszystkim udało się jed­nak wy­star­cza­jąco 
szybko usu­nąć na bok. Prze­ciw nim Kon­rad uży­wał go­łych dłoni za­miast 
broni. Nie sprawiało mu róż­nicy czy prze­ciw­ni­kiem jest męż­czy­zna, czy 
ko­bieta. Wszyscy sta­wali się ofia­rami Kon­rada prze­dzie­rają­cego się z 
po­wro­tem na po­dium i do Kry­sten.Leżała na wznak. Jej oczy były otwarte, 
po­wieki nie­ru­chome. Nad­przy­ro­dzony atak Zunter­me­ina nie po­zo­sta­wił 
żad­nych wi­docznych obra­żeń i dziew­czyna wciąż jesz­cze żyła.— Kon­rad — 
wes­tchnęła, gdy ukląkł obok niej. — My­śla­łam, że nie ży­jesz...— Nie umarłem 
— od­parł, wsuwa­jąc ręce pod jej ko­lana i plecy. — Ty rów­nież nie umrzesz — 
obie­cał.Kry­sten jęk­nęła z bólu, gdy Kon­rad ją pod­nosił. Prze­niósł ją obok 
ołta­rza, w dół po schodach, przez kłę­biący się dym, i w stronę pło­mieni. 
Pło­nęły już nie tylko za­słony, ogień ogar­nął wszystko. We­wnątrz świątyni 
pa­no­wał ab­so­lutny chaos. Obok Kon­rada prze­biegł oszalały fa­natyk z 
pło­ną­cymi wło­sami. Inni roz­paczliwie szar­pali na sobie pa­lące się szaty, a 
straszliwy żar po­kry­wał ich ciała pęcznie­ją­cymi pę­che­rzami.Drape­rie na 
ścia­nach spa­liły się, od­sła­nia­jąc drzwi na ko­ry­tarz. Przy nich 
zgroma­dziła się grupa fa­naty­ków, ale straszliwy żar uniemoż­liwiał im dal­szą 
ucieczkę. Prze­py­chali się do przodu, ale na­tychmiast cofali się szybko na 
śro­dek sali — jedy­nego miej­sca nie ob­ję­tego jesz­cze pło­mie­niami. Po­żar 
szalał wzdłuż ścian, a ję­zyki ognia już lizały łap­czy­wie pod­łogę i 
sufit.Świą­tynia pełna była dymu i smrodu palą­cych się ciał. Roz­brzmie­wały 
prze­raź­liwe wrzaski i huk po­żogi.Jesz­cze chwila i ogień zniszczy już 
wszystko.Konrad prze­niósł Kry­sten przez pło­mie­nie, które w tym mo­men­cie 
jakby się roz­stą­piły. Na chwilę po­wstała droga, ścieżka, którą tylko on był w 
sta­nie wy­czuć i która nie sta­no­wiła czę­ści tego po­koju, Atl­dorfu, czy 
na­wet tego świata...Szedł po­mię­dzy sczernia­łymi zwłokami wro­gów w stronę 
je­dy­nego miej­sca w sali, któ­rego nie ogar­nął jesz­cze ogień. Gdy do­tarł do 
drzwi, otworzył je kop­nia­kiem i wy­szedł do znaj­dują­cego się za nimi 
ko­ryta­rza. Był bez­pieczny.Drzwi za­trza­snęły się za nim z hu­kiem. Chwilę 
przedtem Kon­rad wi­dział ogromny stos po­grze­bowy i był świad­kiem straszliwej 
śmierci w pło­mie­niach wszyst­kich, któ­rych uwięziła po­żoga.Uświado­mił 
sobie, że drzwi mu­siały zo­stać za­trza­śnięte przez prze­ciąg wy­wo­łany 
gwałtow­nym na­pły­wem po­wie­trza wciąga­nego przez sza­le­jące w 
po­mieszcze­niu pie­kło, ale jed­no­cze­śnie wie­dział, że ska­za­nych na 
za­gładę wy­znawców Sla­anesha uwięziło coś wię­cej niż ogień. Ja­kaś groźna 
siła trzymała ich wśród pło­mieni, uniemoż­li­wiała ucieczkę, a jed­nak 
po­zwo­liła mu wyjść i wy­nieść Kry­sten. I cho­ciaż żar pło­mieni był 
straszliwy, nie osmalił mu wet wło­sów.Gdy zna­leźli się w ko­ryta­rzu, nagle 
za­pa­no­wały spo­kój i cisza. Nie do­laty­wał tu na­wet swąd spa­leni­zny. 
Można było od­nieść wra­żenie, że pożar sza­leje gdzieś da­leko stąd. 
Pod­trzymu­jąc Kry­sten jedną ręką, do­tknął dło­nią ściany i cof­nął ją 
gwałtow­nie. Drewniana bo­aze­ria byłą go­rąca, bar­dzo go­rąca. Kon­rad 
zro­zu­miał, że lada chwila ogień wy­rwie się zza ota­cza­ją­cych ich 
ścian.Prze­szedł na ko­niec ko­ryta­rza i poło­żył dziew­czynę na stosie ubrań. 
Skrzywiła się z bólu. Do tej pory oczy miała za­mknięte, teraz jed­nak otworzyła 
je znowu i uśmiech­nęła się na wi­dok Kon­rada.— Cie­szę się, że ży­jesz — 
po­wie­działa ci­cho.— A ja, że ty ży­jesz — od­parł i po­ca­łował ją w 
czoło.Unio­sła głowę i ob­jąw­szy go za szyję przy­cią­gnęła do sie­bie, aby 
po­ca­łował ją w usta — i po­czuł smak cie­płej krwi. Spoj­rzał na swoje ręce i 
zo­ba­czył, że są nią po­kryte. Przez chwilę my­ślał, że po­cho­dzi ona z jego 
ran, ale nagle uświado­mił się, że to krew Kry­sten. Przy ołta­rzu od­niósł 
wra­żenie, że oczy Kry­sten są czerwone, ale teraz całe jej ciało przy­brało tę 
barwę. Wy­glą­dała jakby ktoś ob­darł ją żyw­cem ze skóry.— Mu­simy iść — 
po­wie­dział, uwalnia­jąc się z jej objęć, i wstał.Uśmiechnął się, chcąc w ten 
spo­sób ukryć przed nią swój nie­pokój. Ro­zej­rzał się, szu­kając dla niej 
ja­kie­goś okry­cia, i zna­lazł naj­pierw jeden, a po­tem drugi płaszcz z 
zie­lo­nego ak­sa­mitu. Takie płaszcze nosili dwo­rza­nie w pa­łacu, ale 
do­tych­cza­sowi wła­ści­ciele na pewno nie będą już ich po­trze­bo­wali. 
Kon­rad owi­nął nimi Kry­sten.Roz­chy­liła usta do na­stęp­nego po­ca­łunku i 
Kon­rad speł­nił jej ży­cze­nie. Tym ra­zem krwi było jesz­cze wię­cej.— 
Dla­czego mnie opu­ściłeś? — za­py­tała. I umarła.Konrad z nie­do­wie­rza­niem 
spoj­rzał na jej ciało. Zdjął z po­liczka Kry­sten luźne pa­semko blond wło­sów, 
otarł krew z twa­rzy i po raz ostatni do­tknął czubkami pal­ców warg. A po­tem 
na­cią­gnął jeden z ak­sa­mit­nych płaszczy na głowę dziew­czyny i otulił ją 
nim, jakby ukła­dał do snu.Wstał, od­na­lazł swoją odzież i szybko się ubrał. 
Drugi sztylet wciąż tkwił w cho­lewie jego buta.Kry­sten ode­szła, po­zo­stało 
jedy­nie jej ciało. Kon­rad poło­żył resztę ubrań na zwłoki i wo­kół nich, a 
po­tem wyjął świecę z kin­kietu i pod­palił stos odzieży. Na­stęp­nie ru­szył 
ko­ryta­rzem dalej, przy­kła­dając pło­mień do go­beli­nów i wszyst­kiego, co 
mo­gło się palić. Wreszcie do­tarł do pro­wa­dzą­cych na ze­wnątrz drzwi. 
Wy­szedł w noc.Tu cze­kał już na niego mło­dziutki słu­żący. Trzymał w ręku 
włócznię i gwałtow­nym pchnię­ciem usi­łował trafić Kon­rada w brzuch. Ten 
zro­bił krok w bok i schwycił prze­su­wa­jące się obok jego bio­dra drzewce. 
Szarpnął, przy­cią­gając chło­paka do sie­bie, pro­sto na klingę 
sztyletu.Słu­żący jęk­nął z bólu, gdy ostrze wbiło się w jego pierś. A kiedy 
uświado­mił sobie, że umiera, z jego ust wy­rwał się okrzyk roz­pa­czy.Konrad 
zabił go. Wolno, z zimną krwią i bez lito­ści. Za­da­wał ciosy raz za ra­zem, aż 
biała libe­ria stała się cał­ko­wicie czerwona. Do­piero wtedy strą­cił 
kop­nia­kiem ciało do fosy, któ­rej wody za­bar­wiły się wy­pły­wa­jącą 
krwią.Na­stęp­nie prze­szedł przez ogród ota­cza­jący dwór Zunter­me­ina. Gdy 
do­tarł do bramy, obej­rzał się. Ten ogień był o wiele bar­dziej wi­do­wi­skowy 
niż pożar war­towni. *   *   *Konrad po­znał Zunter­me­ina po spo­tka­niu w 
karczmie z Taunga­rem. Młoda słu­żąca przy­po­mniała mu Kry­sten i dla­tego, gdy 
mag son­do­wał jego umysł, od­na­lazł w nim Kry­sten.I dzięki temu, po trwającej 
tak wiele mie­sięcy roz­łące, Kon­rad po­now­nie się z nią spo­tkał.„Nie 
ist­nieje coś ta­kiego jak przy­pa­dek” — czę­sto po­wta­rzał Wilk. Albo to 
twierdze­nie było prawdą, albo jego od­wrotność: miało miej­sce zbyt wiele 
przy­pad­ków. Wy­da­rzyło się zbyt wiele rze­czy, które nie spo­sób było 
przy­pisać śle­pemu tra­fowi. Tak wiele splatają­cych się ze sobą zda­rzeń 
mo­gło sta­no­wić jedy­nie część ja­kie­goś większego wzoru, ale Kon­rad 
znaj­do­wał się zbyt bli­sko, aby od­na­leźć w nim swoje miej­sce.Po po­wro­cie 
ze świątyni kra­sno­lu­dów, którą od­kryli wspólnie w Wil­kiem i Anvilą, Kon­rad 
prze­konał się, że przy­gra­niczna ko­pal­nia zo­stała znisz­czona, a wszyscy 
jej miesz­kańcy za­bici lub wzięci do nie­woli. Wy­glą­dało na to, że oca­lał 
tylko jeden człowiek, jed­no­ręki męż­czy­zna o imie­niu He­inler, który jed­nak 
w rze­czy­wi­stości był skavenem Gaxarem. Szary Mag przy­brał po­stać gór­nika i 
zniszczył wieże ob­ser­wa­cyjne, umożli­wia­jąc na­jeźdźcom skryte po­dej­ście 
do umocnio­nej osady.Nie zna­lazł­szy wśród ruin ciała Kry­sten, Kon­rad uznał, 
że stała się jeń­cem po­gań­skich hord. Tro­piąc łu­pież­cze armie, wy­jawił 
Gaxarowi, że po­wo­dem jego po­ścigu jest chęć od­nale­zie­nia i oca­lenia 
po­rwa­nej dziew­czyny.Wtedy Gaxar go ogłu­szył. A gdy Kon­rad się ock­nął, był 
jeń­cem bandy czci­cieli Khorne'a. Kry­sten zo­stała poj­mana w ko­palni przez 
inną grupę wy­znawców Kh­ome'a i ode­brano jej coś wię­cej niż ciało. 
Zde­pra­wo­wano ją, skło­niono, aby za­częła od­da­wać cześć krwa­wemu bo­gowi. 
A po­tem, w ja­kiś spo­sób, do­stała się w ręce Zunter­me­ina.Konrad uciekł z 
od­działu Ka­stringa za­kła­dając zbroję spi­żo­wego wo­jow­nika, ryce­rza 
na­zy­wa­nego przez Wilka bra­tem bliź­nia­kiem. Była to ta sama po­stać, którą 
Kon­rad i Ely­ssa wi­dzieli przejeż­dża­jącą przez wio­skę dzień przed tym, jak 
rój oszalałych zwie­rzo­ła­ków cał­ko­wicie zniszczył wszyst­kich i wszystko w 
obrę­bie do­liny.Ze spi­żo­wego wię­zie­nia uwolnił Kon­rada Lit­zen­reich. 
Także przez Lit­zen­rei­cha Gaxar stra­cił prawą łapę. To wła­śnie cza­row­nik 
prze­konał Kon­rada, że po zniszcze­niu gniazda skaveń­skiego maga przez woj­ska 
Mid­den­he­imu Gaxar mu­siał skie­ro­wać się do Alt­dorfu.I rze­czy­wi­ście, 
Szary Pro­rok zna­lazł się w sto­licy Ce­sar­stwa — po­dob­nie jak Ely­ssa... 
Cza­szkolicy... i Kry­sten.Nie było cze­goś ta­kiego jak przy­pa­dek.Konrad miał 
wra­żenie, że za­plątał się w gi­gan­tyczną sieć i przez cały czas gmatwa się w 
niej coraz bar­dziej. Paję­cze nici wy­da­wały się łą­czyć wszyst­kich ludzi, 
któ­rych kie­dy­kol­wiek znał — za­równo wro­gów, jak i przyjaciół.Elyssę i 
Ka­stringa; Ka­stringa i Gaxara; Gaxara i Kry­sten; Kry­sten i 
Zunter­me­ina...Wilka i spi­żo­wego ryce­rza; spi­żo­wego ryce­rza i 
Lit­zen­rei­cha...Elyssę i Cza­szkolicego; Cza­szkolicego i Gaxara...Srebrne Oko 
i złoty herb; złoty herb i Ely­ssę...Przy­pa­dek...Tak wielu z nich zna­lazło 
się w głę­bo­kich lo­chach pod Alt­dor­fem: Lit­zen­reich, Gaxar, Srebrne Oko, 
Ely­ssa, Cza­szkolicy...I on sam.Nie łą­czyła ich ze sobą tylko poje­dyn­cza 
nić. Każ­dego wią­zało kilka krzy­żują­cych się, po­wią­za­nych w róż­no­raki 
spo­sób splotów. I nie­za­leż­nie od tego, gdzie roz­po­czy­nał swoje 
po­szu­ki­wa­nia, za każ­dym ra­zem wra­cał do punktu wyj­ścia.Chaos...Był 
pion­kiem Cha­osu rzu­co­nym bez­rad­nie na łaskę wia­trów losu, ka­wał­kiem 
drewna dry­fują­cego tam, gdzie ze­chcą po­nieść go prądy i fale mor­skie, 
wy­rzu­ca­nym na jakiś obcy brzeg, a na­stęp­nie po­ry­wa­nym na­stęp­nym 
przy­pły­wem. Wie­rzył, że przy­bycie do Alt­dorfu było jego wła­sną de­cyzją, 
ale się mylił. Wszystko, co czy­nił było gra­niem roli, którą wy­zna­czyło mu 
prze­zna­cze­nie.A poza tym stał się stwo­rze­niem mroku, od­mie­nio­nym przez 
spa­czeń znaj­du­jący się w spi­żo­wych oko­wach, które tak długo go wię­ziły. 
Póź­niej jesz­cze bar­dziej zo­stał ska­żony przez nową dozę tej pie­kiel­nej 
sub­stan­cji uży­tej przez Lit­zen­rei­cha do wy­do­sta­nia go ze 
zbroi.Zun­ter­mein roz­po­znał piętno, ja­kie Chaos wy­ci­snął na Kon­ra­dzie. 
Kon­rad zaś wie­dział, że nigdy nie zdoła uciec przed tym pięt­nem. Skaveni 
na­wet wę­chem po­trafili wy­czuć prze­sy­ca­jący jego ciało spa­czeń.Czy kiedy 
Kry­sten wy­krzyknęła imię łowcy dusz, rze­czy­wi­ście przywo­łała wizję 
krwawego władcy? Przez kilka chwil Kon­rad wie­rzył, że na ołta­rzu widzi 
Kh­or­ne'a i czuł wtedy, jak coraz bar­dziej pra­gnie zło­żyć hołd jego 
prze­klę­tym mo­com. Czyżby okrutne bó­stwo przy­dało mu jakąś po­gań­ską 
po­tęgę, która po­zwo­liła mu uciec?Tym ra­zem było ina­czej niż wówczas, gdy 
wal­czył z ja­ski­nio­wymi go­bli­nami w sta­ro­żyt­nej świątyni kra­sno­lu­dów 
pod gó­rami Kis­levu. Teraz nie czuł w sobie żad­nej oży­wia­jącej go 
nie­ludz­kiej mocy. Kiedy za­bijał Zunter­me­ina i wal­czył prze­ciwko 
wy­znawcom Sla­anesha, nie miał wra­żenia, że zo­stał jakoś od­mie­niony. To 
jego wła­sna nie­na­wiść przy­dała mu sił nie­zbędnych do walki z po­gań­skimi 
wro­gami.Jed­nak uciekł ra­zem z Kry­sten ze ska­zanej na za­gładę świątyni, gdy 
tym­cza­sem wszyscy inni zgi­nęli. Nie mógł za­prze­czyć, że od­niósł wra­żenie, 
że jakaś nad­natu­ralna siła po­mo­gła mu przetrwać, prze­pro­wa­dza­jąc go 
ca­łego i zdrowego przez za­bój­cze pło­mie­nie.Czy ocalił go wła­śnie krwawy 
bóg po to, aby na­stęp­nie zażą­dać za swoją po­moc ofiary, którą stałą się 
Kry­sten?Konrad nie mógł znać od­po­wie­dzi i nie miał za­miaru za­sta­na­wiać 
się nad tym pro­ble­mem. Ani teraz, ani nigdy.Przede wszystkim mu­siał 
wy­do­stać się z Alt­dorfu. Sieć opląty­wała go coraz moc­niej, wciągając go do 
środka, gdzie cze­kało na niego to, co miało być jego prze­zna­cze­niem. 
Dla­tego mu­siał ko­niecznie opu­ścić sto­licę.Wie­dział, że może uciec z 
mia­sta bez naj­mniejszej trud­ności i zda­wał sobie sprawę, że naj­roz­sąd­niej 
by­łoby za­brać przed odej­ściem nieco kosztow­ności Zunter­me­ina. Uważał 
jed­nak, że w ca­łym pała­cyku była tylko jedna cenna rzecz. Przez wiele 
mie­sięcy wie­rzył, że Kry­sten umarła. Teraz stało się to prawdą.A kiedy 
opuszczał mia­sto, przemy­kając się w nocy obok straży jak cień, był pe­wien, że 
nigdy już tu nie po­wróci. 

Rozdział siódmy [top] Mógł udać się wszędzie, gdzie miał ochotę, do każ­dego 
miej­sca w Im­pe­rium albo poza nim — ale nig­dzie nie chciało mu się iść ani 
nic robić.Jego jedy­nym za­wo­dem była wo­jaczka i mógłby po­szu­kać pracy jako 
na­jem­nik w do­wol­nym kraju zna­nego świata. Zaw­sze to­czono ja­kieś wojny i 
bitwy, zaw­sze trzeba było wal­czyć, za­bijać, gra­bić i nisz­czyć. Mógłby 
wró­cić do Kis­levu, dalej brać udział w wiecznej bi­twie prze­ciwko na­jaz­dowi 
armii z Pół­noc­nych Pust­kowi. Na gra­nicy przy­najmniej wia­domo było kim są 
nie­przyja­ciele — nie tak jak w Alt­dor­fie.W sto­licy dwo­rza­nie Karla-Franza 
mo­gli być fa­naty­kami Sla­anesha, a przy­boczną gwardią cesa­rza do­wo­dzili 
wy­znawcy Cha­osu.Konrad chciał zna­leźć się moż­liwie jak naj­dalej od 
Alt­dorfu, pa­nują­cych tu zdrad i in­tryg, ale część jego istoty wciąż 
po­zo­sta­wała w mu­rach ce­sar­skiej sto­licy.Była to pa­mięć o Ely­ssie, 
krótki mo­ment, gdy ich oczy spo­tkały się, za­nim prąd pod­ziemnego po­toku 
uniósł go z ja­skini. Dziew­czyna tak długo była ważną czę­ścią jego życia, że 
nie był w sta­nie usu­nąć jej ze swojego umy­słu. Do nie­dawna był prze­ko­nany, 
że zgi­nęła. A te­raz, kiedy wie­dział, że oca­lała, coraz wię­cej czasu 
po­świę­cał na roz­my­śla­nia o niej.Konrad znaj­do­wał się w identycz­nej 
sytu­acji jak przed pierwszym spo­tka­niem z Ely­ssą. Wtedy jego jedy­nym 
do­byt­kiem było ubra­nie i nóż. W chwili obecnej rów­nież po­sia­dał tylko to, 
i ni­czego wię­cej nie po­trze­bo­wałKry­sten umarła w jego ra­mio­nach. Kon­rad 
starał się teraz po­go­dzić z fak­tem, że utra­cił rów­nież Ely­ssę. Być może 
fi­zycznie wciąż jesz­cze żyła, ale dusza jej już dawno temu mu­siała zo­stać 
spę­tana. Jeżeli Kry­sten zo­stała znie­pra­wiona w ciągu kilku krót­kich 
mie­sięcy, to Ely­ssa w ciągu tych lat, które mi­nęły od mo­mentu jej 
uwięzie­nia, nie­wąt­pli­wie stała się jedną z prze­klę­tych. Tak długo była 
więźniem Cza­szkolicego, że mu­siała zo­stać ska­żona po­gań­skimi wpływami. 
Te­raz za­pewne była jego wspól­niczką i so­jusz­niczką oraz takim sa­mym 
stwo­rem Cha­osu jak on sam.Dla Kry­sten męka się skończyła, dla Elyssy jesz­cze 
trwała.A Kon­rad nie mógł zro­bić ni­czego, oprócz jed­nego — za­po­mnieć o 
niej. Ale to było pra­wie nie­moż­liwe.Przy­był do Alt­dorfu, ści­gając skavena 
Srebrne Oko, po­sia­dają­cego ta­jem­niczą tar­czę. Ale teraz, gdy jego pan 
zgi­nął, być może szczurzy wo­jow­nik uciekł z tuneli pod ce­sar­ską sto­licą. 
Spi­sek, który miał na celu za­stą­pie­nie cesa­rza jego so­bo­wtó­rem, z chwilą 
śmierci Gaxara stra­cił swój sens.Po ucieczce ze sto­licy Kon­rad ru­szył na 
połu­dnie przez Las Re­ikwald. Przypo­minał mu ostępy, w któ­rych spę­dził 
wczesne lata życia. Przez kilka pierwszych dni miał wra­żenie, że po­wró­cił do 
takiej wła­śnie egzy­sten­cji.W pusz­czy było wiele zwie­rzyny, co oznaczało, że 
w oko­licy jest nie­wiele zmutowa­nych dra­pież­ni­ków. Większość pta­ków i 
zwie­rząt nie była ścierwo­ja­dami. Nie ży­łyby długo, po­że­rając szczątki 
zma­sa­kro­wa­nych przez zwie­rzo­ła­ków ofiar.Las Cieni wy­glą­dał na bar­dzo 
stary. Było w nim wiele od­wiecz­nych, omszałych drzew. Swego czasu Kon­rad 
ura­żał wszech­obecny odór roz­kładu za coś oczywi­stego, po­nie­waż nie 
wie­dział, że może być ina­czej. Teraz zda­wał sobie sprawę, że nie tylko wiek 
po­wy­krę­cał pnie i ko­nary i sprawił, że drzewa ule­gały roz­kła­dowi — było 
to piętno Cha­osu. W Ostlandzie lasy wciąż za­mieszki­wało mnó­stwo 
zwie­rzo­ła­ków, po­tom­ków tych, które dwa wieki wcześniej wzięły udział w 
ostatniej wiel­kiej in­wazji Cha­osu. Zie­mie te wciąż nie mo­gły się upo­rać ze 
skut­kami na­jazdu, jak rów­nież z wpływem obecności pa­skudnych stwo­rów wciąż 
kry­ją­cych się w naj­ciemniej­szych ostę­pach.Spoty­kało się je w ca­łym 
zna­nym świe­cie, ale w tej czę­ści Im­pe­rium, tak bli­sko sto­licy, było mniej 
tego ro­dzaju od­mieńców. Gdy Kon­rad był młody, jego dar przewi­dy­wa­nia 
wie­lo­krot­nie uchronił go przed nie­bez­pie­czeń­stwem. Ale na­wet bez tej 
umiejętno­ści pro­ro­czego wi­dze­nia czuł się bez­pieczniej­szy w tym lesie niż 
daw­niej, w swojej ro­dzin­nej doli­nie. Drzewa były zdrowsze i nie sprawiały 
groź­nego wra­żenia. W Lesie Cieni sze­regi pni two­rzyły czę­sto wra­żenie 
nie­prze­nik­nio­nych mu­rów, które miały po­wstrzymać na­past­ni­ków albo 
two­rzyły labi­rynt uniemoż­li­wia­jący ucieczkę.Zima zbli­żała się szybko. 
Kon­rad nie miał za­miaru po­zo­sta­wać w le­sie dłu­żej niż to było ko­nieczne. 
Bez konia nie odje­chałby da­leko, co oznaczało, że bę­dzie mu­siał za­trzymać 
się w pierwszej na­po­tka­nej wio­sce. Ale nie miał pie­nię­dzy, żeby za­pła­cić 
za pokój w go­spo­dzie.Wioska była większa niż ta, w któ­rej się wy­cho­wał. 
Znajdo­wała się na skrzyżo­wa­niu dróg. Dro­go­wskaz in­for­mo­wał, że szlak 
pro­wa­dził w jedną stronę do Car­ro­burga, a w drugą do Alt­dorfu. W 
naj­większym bu­dynku mie­ściła się karczma i za­jazd. Na wy­wieszce nad 
drzwiami wid­niał napis „Pod Sza­rym Gro­no­sta­jem” i wy­obra­żenie tego 
zwie­rzę­cia.Powi­nien mieć coś, co mógłby sprzedać. Ża­łował, że nie ma ze sobą 
łuku i koł­czanu, które uła­twi­łyby za­danie. Zdołał jed­nak zła­pać w si­dła 
młodą ła­nię. Sprawił zwie­rzę, prze­rzucił przez ramię i skie­rował się do 
wio­ski.Konrad przy­po­mniał sobie mo­ment swojego przy­bycia do Fer­lan­gen. 
Niósł wtedy na sprzedaż kró­lika, a w kon­se­kwencji zo­stał ska­zany na śmierć 
za kłu­sow­nic­two. Wy­rok wy­dał baron Otto Kriesh­mier, męż­czy­zna, któ­rego 
Ely­ssa miała po­ślu­bić.Krieshmier i Ely­ssa — ko­lejna nitka w paję­czy­nie, w 
którą był za­plą­tany.Ocalił go wówczas Wilk, wy­zy­wa­jąc Kriesh­miera na 
poje­dy­nek i za­bija­jąc za to, że baron oszu­stwem po­zba­wił go kie­dyś 
ja­kiejś sumy pie­nię­dzy.Wilk i Kriesh­mier — ko­lejna nitka...Tym ra­zem 
Kon­rad mógł sto­czyć swoją wła­sną walkę. Nie był już tym sa­mym prze­rażo­nym 
mło­dzie­niaszkiem jak pięć i pół roku temu. Nikt nie ośmieliłby się za­rzu­cić 
mu kłu­sow­nic­twa, nie za­pew­niw­szy sobie uprzednio towa­rzy­stwa gar­ści 
zbrojnych, któ­rzy po­par­liby oskarżenie. Mimo to był ostroż­niej­szy i do 
„Sza­rego Gro­no­staja” wszedł do­piero po zmierzchu, tyl­nymi drzwiami i ukrył 
swoją zdo­bycz za rzę­dem ba­ryłek.Przy pale­nisku ku­chennym chło­pak obra­cał 
pro­się na roż­nie. Na krze­śle buja­nym na dwóch pło­zach sie­dział męż­czy­zna 
z no­gami opartymi na stole. Prze­żu­wał ka­wa­łek mięsa. Ża­den z nich nie 
za­uwa­żył Kon­rada, który cicho za­mknął drzwi i sta­nął za ich ple­cami. 
Na­gle męż­czy­zna się od­wró­cił. Uj­rzał Kon­rada, stra­cił rów­no­wagę i 
ru­nął jak długi na pod­łogę. Leżał na ple­cach, ści­ska­jąc w dłoni rę­ko­jeść 
mie­cza, na któ­rej wid­niała ce­sar­ska ko­rona. Był to miecz gwardii 
ce­sar­skiej.— Nie pod­chodź bli­żej — ostrzegł męż­czy­zna. — Je­stem z gwardii 
ce­sar­skiej.Cho­ciaż Kon­rad za­uwa­żył miecz, bar­dzo wąt­pił, że ma do 
czy­nie­nia z gwardzi­stą. Męż­czy­zna miał za dłu­gie włosy i brodę oraz zbyt 
po­spo­litą wy­mowę jak na ofi­cera. A poza tym, cho­ciaż był od­po­wiedniego 
wzrostu, nad­mierna tusza dys­kwa­lifi­ko­wała go jako członka eli­tar­nych 
od­działów cesa­rza.— Je­steś wła­ści­cie­lem?— Bo co?— To ja za­daję pyta­nia. 
Je­steś wła­ści­cie­lem?— Nie — od­parł męż­czy­zna wstając i co­fając się. 
Ści­skał w dłoni rę­ko­jeść mie­cza, ale oce­niw­szy wzrokiem Kon­rada 
naj­wy­raź­niej do­szedł do wniosku, że do­by­wa­jąc broni wy­ka­załby się 
bra­kiem roz­sądku.— Sprowadź go — roz­kazał Kon­rad.— Idź po Netzlera — zwrócił 
się do chłopca fał­szywy gwardzi­sta.— Po­wie­działem, żebyś ty go za­wołał — 
oznajmił Kon­rad, od­su­wa­jąc krze­sło i sia­dając.Męż­czy­zna pa­trzył na 
niego przez chwilę, aż wreszcie otworzył we­wnętrzne drzwi i wy­szedł z kuchni. 
Chłopak spoj­rzał na Kon­rada.— Die­ter nie służy w gwardii ce­sar­skiej — 
oznajmił chło­pak i roze­śmiał się, zu­peł­nie jakby nigdy w życiu nie wi­dział 
ni­czego głup­szego. — Nie po­trafił na­wet upil­no­wać kuchni — dodał i 
ro­ze­śmiał się po­now­nie.Konrad rów­nież się uśmiech­nął. Chłopak miał ja­kieś 
osiem, dziewięć lat, brudną twarz, odzież w strzępach i ro­bił do­kład­nie to, 
czym Kon­rad zaj­mo­wał się pięt­na­ście lat temu. W karczmie Branden­he­imera 
Kon­rad mu­siał wy­ko­ny­wać naj­brudniej­sze, naj­nud­niej­sze i naj­cięż­sze 
prace. Tak wy­glą­dało całe jego dzie­ciń­stwo, ale w prze­ci­wieństwie do tego 
chłopca nigdy nie miał oka­zji do śmiechu. Zaw­sze mu­siał mil­czeć, na­wet 
uda­wać, że w ogóle jest nie­mową. Do mo­mentu spo­tka­nia z Ely­ssą nie miał 
na­wet ochoty ode­zwać się do ko­go­kol­wiek.— Le­piej za­cznij znowu ob­racać 
rożen, bo ci się świ­nia przy­pali — ode­zwał się Kon­rad i chło­pak szybko 
wró­cił do swojego zaję­cia.Chwilę póź­niej drzwi po­now­nie otworzyły się 
sze­roko i do kuchni wkroczył karczmarz. Szczupły, bez tak 
cha­rak­tery­stycznego dla jego branży wy­dat­nego brzu­cha pi­wo­sza, bar­dziej 
sprawiał wra­żenie za­moż­nego kupca. Die­ter wszedł za nim do kuchni i sta­nął 
na baczność, jakby pełnił wartę.— Co się dzieje? — za­pytał go­spo­darz.— Mam 
pewną han­dlową pro­po­zycję, która może być ko­rzystna dla nas oby­dwu, herr 
Netzler — oświad­czył Kon­rad.— To zaw­sze mnie inte­re­suje, herr...?— Taungar 
— od­parł Kon­rad. Na­zwi­sko sier­żan­towi już do ni­czego nie mo­gło się 
przy­dać, pod­czas gdy Kon­rad miał po­wody, by za­cho­wać swoje w ta­jem­nicy.— 
Przynieś herr Taunga­rowi coś do picia, Die­terze. Na co ma pan ochotę?— Piwo.— 
Piwo — po­wtó­rzył Netzler, sia­dając na­prze­ciwko Kon­rada.— Hans — Die­ter 
zwrócił się do chłopca ku­chennego. — Piwo.— Sam je przy­nieś — pole­cił 
Die­te­rowi Netzler. — A po­tem weź się do ro­boty — gdy drzwi za­mknęły się za 
męż­czy­zną, wy­jaśnił Kon­ra­dowi: — Służy w gwardii ce­sar­skiej — uśmiech­nął 
się, a Hans roze­śmiał się w głos.— I przy­cho­dzi tu pra­co­wać po służ­bie? — 
za­pytał Kon­rad.— Wy­gląda na to, że przez cały czas jest po służ­bie. Ale dość 
o tym. Co mogę dla pana zro­bić?— Wię­cej ja mogę zro­bić dla pana.— Są­dzi­łem, 
że tak wła­śnie pan od­po­wie.— Mam tro­chę świe­żego to­waru, który może pan 
ze­chce kupić.— Co?Konrad spoj­rzał na rożen.— Dzi­czy­znę — od­parł.— Mam 
na­dzieję, że nie ce­sar­ską dzi­czy­znę.— Bę­dzie taka, jeżeli przyjdzie tu, 
żeby coś zjeść.— Karl-Franz jadł tu obiad i kosztował coś in­nego. Da­nie, które 
mie­liśmy wła­śnie do za­pro­po­no­wa­nia.Dieter wró­cił nio­sąc kufel piwa. Z 
trza­skiem po­sta­wił go na stole, po­pchnął w stronę Kon­rada i wy­szedł. 
Ku­fel był na­peł­niony tylko do po­łowy.— Na ze­wnątrz, z lewej, za ba­rył­kami 
— po­wie­dział Kon­rad, upi­jając łyk piwa, a po­tem opróżnia­jąc kufel dwoma 
du­żymi hau­stamiNetzler wy­szedł tyl­nymi drzwiami, wró­cił, ski­nął głową i 
za­pytał:— Ile?Tar­go­wali się przez chwilę.— ...i to jest moja ostateczna cena 
— oświad­czył wreszcie karczmarz.— Zgoda.— I nie zażą­dam za­płaty za ten kufel 
piwa.— W takim razie — rzekł Kon­rad, ge­stem głowy wskazując pusty kufel — 
po­pro­szę o druga po­łowę. *   *   *Jesz­cze kilka piw, po­siłek skła­da­jący 
się z chleba, wie­przowiny i rzepy, łóżko na noc­leg i po­łowy pie­nię­dzy 
Kon­rada już nie było. Nic dziwnego, że Netzler ubie­rał się jak bo­gaty 
ku­piec. Był nim rze­czy­wi­ście.„Szary Gro­no­staj” był większy niż Kon­rad 
po­cząt­kowo przy­pusz­czał. Był też czymś wię­cej niż tylko karczmą, 
ob­słu­gu­jącą wie­śnia­ków. Ra­czej można by go uznać za za­jazd, w któ­rym 
po­dróżni spę­dzali noc przed ru­sze­niem w dal­szą drogę przez Im­pe­rium. Na 
pię­trze znaj­do­wały się usy­tu­owane nieco na ubo­czu pry­watne po­koje 
prze­zna­czone dla ary­sto­kra­tów z Alt­dorfu, któ­rzy przy­by­wali tu ze 
sto­licy na noc przyjem­ności. W tym celu „Szary Gro­no­staj” był w sta­nie 
do­star­czyć cze­goś wię­cej niż tylko wiktu i noc­legu.Konrad pił po­woli, 
sie­dząc sa­mot­nie w kącie i ob­ser­wu­jąc wszystko wo­kół. Za­uwa­żył za­słony 
z dru­giej strony sali, które skrywały schody pro­wa­dzące na na­stępne pię­tro. 
Go­ście na gale­rii wo­leli pić im­por­to­wane wina i eg­zo­tyczne li­kiery 
za­miast miej­sco­wego piwa, a po­słu­gu­jące tam dziew­czyny były naj­młodsze i 
naj­ład­niej­sze spo­śród pra­cują­cych w karczmie. Za­pew­nić mo­gły coś 
wię­cej niż tylko na­poje wy­sko­kowe.Konrad ob­ser­wo­wał przede wszystkim 
Die­tera. Wy­da­wało się, że za­trud­niono go, aby pil­no­wał po­rządku w 
lo­kalu i nie­źle mu szło wbi­janie pija­kom ro­zumu do głowy oraz wy­rzu­canie 
ich za drzwi. Kon­rad spoj­rzał przez okno i zo­ba­czył, że znowu za­czął pa­dać 
śnieg. Uświado­mił sobie, iż pobyt w go­spo­dzie bę­dzie go kosztował jedną 
sarnę na dwa dni. Ale może było inne wyj­ście...Dieter naj­wy­raź­niej spę­dzał 
większość czasu pijąc z dwoma przyja­ciółmi. Kon­rad spo­strzegł, że wła­śnie on 
zaw­sze przy­nosił nowe kufle z pi­wem, które na­peł­niał z jed­nej z wiel­kich 
be­czek, ale nigdy nie płacił. Od czasu do czasu Die­ter ob­cho­dził salę jak na 
pa­trolu, trzyma­jąc dłoń na rę­koje­ści mie­cza, a Netzler nie­zmiennie 
za­glą­dał mi­nutę póź­niej, wy­glą­dając zza drzwi pro­wa­dzą­cych do sali albo 
prze­chy­lając się przez balu­stradę gale­rii.— Die­ter! — krzyknął Kon­rad, gdy 
męż­czy­zna za­czął swoją ko­lejną rundę. — Chodź tu.— Czego chcesz? — za­pytał 
Die­ter pod­cho­dząc.Konrad od­cze­kał, aż męż­czy­zna znaj­dzie się w 
odle­gło­ści metra, a po­tem po­pchnął w jego stronę ku­fel.— Przynieś mi 
na­stępne piwo.Dieter wy­trzeszczył oczy.— Co?— Sły­sza­łeś. Przynieś mi 
na­stępne piwo.— Nie je­stem żad­nym cho­ler­nym po­słu­ga­czem.— Wi­działem, co 
ro­bisz. Ob­słu­gi­wałeś swoich przyjaciół. I nie pła­cili. A więc przy­nieś mi 
dar­mowe piwo... Albo po­wiem Netzlerowi.— Tylko mi nie groź! Je­stem 
ce­sar­skim gwardzi­stą!Konrad wy­cią­gnął sztylet i poło­żył go przed sobą na 
stole. Skom­pli­ko­wany wzór na klin­dze świadczył, że jest to broń gwardii 
ce­sar­skiej. Splunął Die­te­rowi na buty i oświad­czył:— Kła­miesz, beko 
tłuszczu.— Po­wtó­rzysz to jesz­cze raz — prze­strzegł go Die­ter, do­by­wa­jąc 
mie­cza. — a zgi­niesz.— Co mam po­wtó­rzyć? Że kła­miesz, czy że je­steś beką 
tłuszczu?— I to, i to!— A więc kła­miesz i jesteś beką tłuszczu.W całej karczmie 
za­pa­no­wała pra­wie kom­pletna ci­sza. Wszystkie oczy w sali i na gale­rii 
wpa­trzone były w Kon­rada i Die­tera. Netzler znaj­do­wał się wśród 
pa­trzą­cych i tylko on nie tkwił nie­ru­chomo. Prze­py­chał się ko­ryta­rzem w 
stronę prze­ciw­ni­ków.— Ja­aaa! — wrzasnął Die­ter i pchnął mie­czem w pierś 
Kon­rada.Konrad wciąż sie­dział na krze­śle i tylko prze­chylił się w bok. 
Sztych mie­cza minął go i wbił się w otyn­ko­waną ścianę, przy któ­rej 
sie­dział. Od­sunął się, wstał zza stołu, po czym wy­rżnął Die­tera w brzuch i 
gdy ten padał, po­pra­wił cio­sem w kark. Fał­szywy gwardzi­sta runął na zie­mię 
jak wo­rek. Walka była skoń­czona, ale żeby po­kazać wszystkim, że traktuje 
sprawę po­waż­nie, Kon­rad kop­nął Die­tera kilka razy w żebra i Die­ter za­czął 
pluć pi­wem, które wypił w ciągu mi­nio­nych dwóch go­dzin.Wsu­nąw­szy sztylet 
do po­chwy, Kon­rad pod­niósł miecz Die­tera i zo­ba­czył, że kie­dyś klinga 
zła­mała się przy jelcu i zo­stała nie­chlujnie przy­spa­wana. Kon­rad wbił 
sztych w pod­łogę, a na­stęp­nie skrę­cił rę­ko­jeść. Gdy zo­stała mu w ręku, 
upu­ścił ją także.— Gwardia ce­sar­ska, też mi coś — po­wie­dział do Netzlera, 
gdy wreszcie go­spo­darz do­tarł do niego. Po­zo­stali go­ście wra­cali już do 
swoich na­pit­ków i roz­mów.— Jest kłamcą i zło­dziejem.— Wiem. Ale po­trze­buję 
ko­goś do tej ro­boty. Jego po­przednik zo­stał pchnięty no­żem mie­siąc temu i 
wy­krwawił się na po­dwó­rzu.— Po­trze­buje pan ko­goś lep­szego niż on.— Masz 
na myśli sie­bie?— Tak.Netzler zerk­nął w stronę stołu, przy któ­rym sie­dzieli 
kum­ple Die­tera, a po­tem prze­niósł wzrok na Kon­rada. Do­sko­nale było 
wi­dać, że zdaje sobie sprawę z tego, co się dzieje. Oby­dwaj męż­czyźni 
sprawiali wra­żenie, że to, co stało się z Die­terem, nie­zbyt ich 
ob­cho­dzi.Konrad pod­szedł do stołu, przy któ­rym pili obaj męż­czyźni. Wziął 
sto­jące przed nimi kufle i wylał ich za­war­tość na pod­łogę.— Nie 
za­pła­cili­ście za nie — wy­jaśnił. — A więc nie bę­dzie­cie pić.Spoj­rzeli na 
niego ze zło­ścią i pró­bo­wali wstać, ale zała­pał ich za włosy i stuk­nął 
gło­wami.— Uważam, że po­win­ni­ście za­pła­cić za wszystko, co już 
wy­pili­ście. We­dług mnie — pół litra. Ma­cie ochotę na dru­gie? — wciąż 
trzymał ich za włosy i zro­bił taki gest, jakby chciał po­now­nie zde­rzyć ich 
głowy.— Nie — od­parł jeden z męż­czyzn, pod­czas gdy jego towa­rzysz się­gnął 
do sa­kiewki i rzucił na stół garść mo­net.— Dziękuję, pa­no­wie — oznajmił 
Kon­rad, zgar­nia­jąc pie­nią­dze. — Ży­czę do­brej za­bawy.— Po­zbądź się go — 
rzekł Netzler, gdy Kon­rad przy­niósł mu za­płatę. Ski­nął głową w stronę 
Die­tera. — A po­tem przyjdź do mnie.Konrad szarpnię­ciem pod­niósł 
gra­mo­lą­cego się nie­zdar­nie Die­tera. Wsunął do po­chwy zła­maną klingę, 
we­tknął mu za pa­zu­chę rę­ko­jeść, na wpół za­wlókł go do głównych drzwi 
wej­ściowych i wy­pchnął na ze­wnątrz, w śnieg.— Mu­sisz tylko do­pil­no­wać, 
żeby nie było kło­po­tów — oświad­czył go­spo­darz chwilę póź­niej. — Je­żeli 
coś się zda­rzy, zaj­mij się wszystkim tak, jak uznasz za słuszne. Za­łatw 
sprawę po cichu, dys­kret­nie, a ja nie chcę o ni­czym wie­dzieć. Cza­sami 
bę­dziesz mu­siał po­ma­gać przy ko­niach albo zająć się jaki­miś in­nymi 
pra­cami.— Nie będę po­da­wał na­po­jów — oznajmił Kon­rad — sprzątał ze 
sto­łów, za­mia­tał. Wy­ko­na­łem swoją por­cję tych zajęć w pierwszym okre­sie 
życia.— Oczywi­ście. Za­mieszkasz w jed­nym po­koju z Han­sem, do­sta­niesz 
pełne wy­ży­wie­nie, mo­żesz pić w roz­sąd­nych gra­ni­cach, a je­żeli któ­raś z 
dziew­cząt na górze nie bę­dzie za­jęta, mo­żesz się z nimi do­ga­dać.— Za co? 
Ile bę­dzie mi pan płacił?Znowu za­częli się tar­go­wać, a kiedy do­szli do 
poro­zu­mie­nia, Netzler dodał:— A kiedy bę­dziesz miał wolny czas, kupię 
wszystko, co przy­nie­siesz z lasu.Jedy­nym za­wo­dem Kon­rada była żoł­nierka i 
mógłby po­szu­kać za­trud­nie­nia jako na­jem­nik w do­wol­nym kraju. Zo­stał 
jed­nak strażni­kiem w karczmie.Praca w za­jeź­dzie sprawiała wra­żenie po­wrotu 
do lat wczesnej mło­dości i po­cząt­kowo nie­ustannie po­wra­cał my­ślą do dni 
spę­dzo­nych w go­spo­dzie ro­dzin­nej wio­ski. Za­pach fer­mentują­cego piwa, 
mnó­stwo co­dziennych za­dań nie­zbędnych do funk­cjo­no­wa­nia karczmy, 
wszystko przy­po­mi­nało mu o daw­nych cza­sach. Teraz jed­nak do 
wy­ko­ny­wa­nia większo­ści prac było wiele in­nych osób i żadna z nich nie 
zbie­rała ta­kich cię­gów jak Kon­rad od Otta Branden­he­imera.„Szary 
Gro­no­staj” miał rów­nież inne uroki. Kon­rad spę­dzał wiele czasu z 
dziew­czy­nami po­dają­cymi na­poje na gale­rii dla spe­cjal­nych gości oraz 
ob­słu­gują­cymi swoich klientów za drzwiami, które z niej pro­wa­dziły. 
Cza­sami, gdy ostatni gość po­szedł do domu albo za­snął, sia­dy­wał ra­zem z 
nimi przy szkla­neczce, aby po­roz­ma­wiać i po­żar­to­wać.Ale tej nocy, gdy 
przy­byli po niego jeźdźcy, zaj­mo­wał się z Giną i Mar­cellą czymś zu­peł­nie 
in­nym... *   *   *Zaczął się nowy rok. Naj­gor­sza część zimy byłą już za nimi. 
Oba księ­życe stały wy­soko i świe­ciły naj­ja­skrawiej. Cho­ciaż uwaga Kon­rada 
była roz­pro­szona, po­wi­nien usły­szeć zbli­ża­jące się konie, ale do­piero 
prze­szy­wa­jący noc mro­żący krew w ży­łach krzyk uświado­mił mu, że coś się 
dzieje.Było wiele od­mian krzy­ków i w cza­sie swojego życia Kon­rad sły­szał 
już wszystkie. Roz­po­znał wrzask naj­straszliw­szego prze­raże­nia, który urwał 
się tak gwałtow­nie, że przy­czyną tego mo­gła być tylko śmierć. Krzyczał 
męż­czy­zna i Kon­rad już wie­dział, że wła­śnie za­mor­do­wano 
Netzlera.Ode­pchnął obie dziew­czyny, które teraz obejmo­wały go ze stra­chu, a 
nie z na­mięt­ności, i chwytając odzież oraz sztylet, wyj­rzał przez okno. A 
wtedy zo­ba­czył jeźdźców przed „Sza­rym Gro­no­sta­jem”. Światło księ­życa 
błyszczało na spi­żo­wych heł­mach i na­pier­śni­kach. Cho­ciaż ciemność nie 
po­zwalała mu roz­po­znać barwy, Kon­rad wie­dział, że mają ozdobione 
sza­me­run­kami szkarłatne mun­dury z gu­zi­kami z masy per­łowej, a ich ob­fite 
pió­ropu­sze oznaczają sto­pień woj­skowy.Byli członkami gwardii 
ce­sar­skiej.Dwaj znaj­do­wali się pod oknem, trzyma­jąc do­dat­kowe osio­dłane 
konie bez jeźdźców. W ciemnych po­sta­ciach było coś dziwnego, ale Kon­rad nie 
miał czasu, aby za­sta­na­wiać się nad tym dłu­żej. Mu­siał ucie­kać, a za­danie 
wcale nie było łatwe. Przybysze nale­żeli do naj­lep­szych wojsk w ca­łym 
Im­pe­rium, oto­czyli go­spodę — i nie­wąt­pli­wie przy­szli po niego.Miał już 
łuk i koł­czan pełen strzał, ale znaj­do­wały się na dole w po­koju, który 
dzie­lił z chłopcem ku­chennym. Naj­wy­raź­niej jacyś gwardzi­ści byli już w 
go­spo­dzie, ale gdyby mógł do­stać się tam przed nimi, byłby w sta­nie 
ustrzelić paru jeźdźców i zmniej­szyć dys­pro­por­cję.Gina po­de­szła ostrożnie 
do okna, wyj­rzała na ze­wnątrz i jęk­nęła, wi­dząc groźne po­staci na 
po­dwó­rzu.— Nie idź — szepnęła bła­gal­nie. — Ochroń nas.— Nie zro­bią wam nic 
złego — za­pew­nił obie dziew­czyny Kon­rad i w tej sa­mej chwili z głębi 
go­spody roz­legł się ko­lejny wrzask. Tym ra­zem krzy­czała ko­bieta i też był 
to przed­śmiertny krzyk.— Szybko — po­wie­dział, przywo­łując dziew­czyny. — Na 
dach.Owi­nęły się w koce i wy­szły za nim na ko­ry­tarz. Otwierały po dro­dze 
ko­lejne drzwi, da­jąc ge­stami znaki po­zo­sta­łym ko­bie­tom, aby szły za 
nimi. Gdy zna­leźli się przy dra­binie na strych, Kon­ra­dowi towa­rzy­szyła już 
cała piątka.— Ci­cho — szep­nął, po­ma­gając dziew­czy­nom wspinać się po 
szczeblach. — Jeden dźwięk i wszyscy zgi­niemy.Zdążył zba­dać strych tuż po 
za­mieszka­niu w karczmie. Była to roz­legła, zaku­rzona prze­strzeń pełna 
za­po­mnianych gra­tów, przez dzie­się­cio­lecia gro­ma­dzo­nych pod kro­kwiami. 
Gdy dziew­czyny wdrapały się już na górę, Kon­rad cof­nął się ko­ryta­rzem i 
ostrożnie wyj­rzał przez balu­stradę gale­rii. Co jakiś czas roz­legał się nowy 
wrzask, ob­wieszcza­jący o no­wym mor­der­stwie. Wszystko wskazy­wało na to, że 
in­truzi wy­cinali w pień wszyst­kich, za­cho­wu­jąc się jak banda ma­rude­rów 
lub rabu­siów — ale po­dej­rze­wał, że tym wła­ści­wie stała się gwardia 
ce­sar­ska.Musieli się w niej znaj­do­wać inni wy­znawcy Sla­anesha, nie tylko 
Taungar i Hol­wald, i ja­kimś spo­so­bem udało im się wy­tro­pić Kon­rada w jego 
kry­jówce. Nie mo­gli mieć pew­ności, że jest w „Sza­rym Gro­no­staju”, ale nie 
przejmo­wali się takim dro­bia­zgiem. Po­dob­nie jak całe po­tom­stwo Cha­osu, 
stwory te żyły jedy­nie dla rzezi i za­da­wa­nia śmierci. Nikt nie zo­sta­nie 
oszczę­dzony.Konrad miał jedy­nie nóż i ra­czej nie­wiel­kie szanse, by do­trzeć 
do łuku i strzał. Chwilę póź­niej jego obawy po­twierdził przed­śmiertny krzyk 
Hansa. Mu­sieli zna­leźć chło­paka i prze­ciąć jego krótki ży­wot. Wkrótce 
za­bójcy wy­mor­dują wszyst­kich na par­terze i uda­dzą się na na­stępne 
pię­tro. Szu­kanie kry­jówki na stry­chu w na­dziei, że zdoła się ukryć w 
ciemno­ściach, było bez sensu.Będzie mu­siał za­sko­czyć pierwszego z 
od­mie­nio­nych gwardzi­stów, który wej­dzie na gale­rię, zabić go no­żem, 
za­brać mu miecz i przez jakiś czas za­trzymać po­zo­sta­łych na­past­ni­ków. 
Schody były wą­skie i tylko jeden z nich mógł po nich wchodzić. Po­now­nie 
pod­szedł do stóp dra­biny.— Hej! — syk­nął i nad jego głową po­ja­wiła się 
prze­stra­szona twarz Mar­celli. — Za­bie­ram dra­binę. Za­mknijcie właz, a nie 
zo­rientują się, że tam jeste­ście. Ma­cie sztylety?Zoba­czył błysk kling. 
Dziew­czyny miały do sa­mo­obrony noże — ale te nie po­mo­głyby im w star­ciu z 
gwardzi­stami.— Zróbcie dziurę w strze­sze — pole­cił Kon­rad. — Jeżeli 
bę­dzie­cie mu­siały, wyjdźcie koło ko­mina ku­chennego.Wziął drewnianą 
dra­binę, ale nie od­sta­wił jej na bok, po­nie­waż od razu sta­łoby się 
oczywiste, do czego miała tu słu­żyć. Wró­cił ko­ryta­rzem i miał wła­śnie 
zrzu­cić ją z bal­konu, gdy na szczycie schodów po­jawił się pierwszy 
gwardzi­sta. Kon­rad do­strzegł je­dynie re­fleks spi­żo­wej zbroi, ale runął 
pro­sto na przy­bysza, uży­wa­jąc końca dra­biny jako ta­rana. Trafił 
gwardzi­stę w pierś i ze­pchnął go na dół.Zrzucił dra­binę z bal­konu, 
wy­cią­gnął nóż z po­chwy i wbiegł do po­koju, z któ­rego wy­szedł zale­dwie 
dwie mi­nuty temu. Za­mknął za sobą drzwi, pod­parł je krze­słem, po czym 
bez­sze­lest­nie otworzył okno i sta­nął na wą­ziut­kim gzymsie. Dwaj jeźdźcy 
cią­gle znaj­do­wali się na dole, po­dob­nie jak konie, które trzymali dla 
swoich towa­rzy­szy ma­sa­kru­ją­cych miesz­kań­ców za­jazdu.Je­dyną szansą 
ucieczki było zdo­bycie konia. Na­le­żało więc zabić obu gwardzi­stów i znik­nąć 
stąd, za­nim po­zo­stali zo­rientują się, co za­szło. Od ziemi dzie­liło go 
ja­kieś sie­dem me­trów, do pan­cer­nych jeźdźców nieco mniej. Byli zbyt da­leko 
od sie­bie, aby mógł za­ata­ko­wać ich jed­no­cze­śnie.Konrad sko­czył na 
bliż­szego jeźdźca no­gami do przodu, strą­cając go z sio­dła. Przetoczył się po 
ziemi i rzu­cił na męż­czy­znę, któ­rego wła­śnie wy­sa­dził z sio­dła — ale to 
wcale nie był człowiek...A więc dla­tego jeźdźcy robili tak dziwne wra­żenie. 
Nie byli ludźmi, ale zwie­rzo­ła­kami. Zwierzo­ła­kami w mun­du­rach gwardii 
ce­sar­skiej!Ten, któ­rego Kon­rad przewró­cił, miał głowę byka, zie­lone, 
okrą­głe oczy i bar­dzo jasną sierść. Otrzą­snąwszy się z za­sko­cze­nia, 
Kon­rad wbił sztylet w kark stwora, któ­rego przy­ci­skał do ziemi. Go­rąca krew 
try­snęła z rany i zwie­rzo­łak ryk­nął, umierając.Gdy po­dobna do byka istota 
wciąż wiła się w ago­nii, Kon­rad ze­rwał się i na­tychmiast mu­siał zro­bić 
unik, po­nie­waż miecz dru­giego by­ko­człeka prze­ciął po­wie­trze nad jego 
głową. Sko­czył do przodu, wbi­jając klingę sztyletu mię­dzy skó­rzane pasy 
spi­żo­wego pół­pan­cerza. Znowu try­snęła ska­żona krew i po­now­nie roz­legł 
się zwie­rzęcy wrzask bólu i wściekło­ści.Konrad nie miał dość czasu, by 
wy­koń­czyć dru­giego prze­ciw­nika. Ko­nie z pusz­czo­nymi luźno cu­glami 
co­fały się pło­chli­wie, ale Kon­ra­dowi udało się schwycić wo­dze jed­nego z 
nich. Chwilę póź­niej jego lewa stopa tkwiła już w strzemie­niu i po­pę­dził 
konia, za­nim jesz­cze do­brze usa­dowił się w sio­dle.Nagle przed ko­niem 
po­jawił się cień. W świetle księ­ży­ców bły­snęła stal i koń runął do przodu. 
Kon­ra­dowi udało rzu­cić się w bok, za­nim przy­gniotło go martwe 
zwie­rzę.Pró­bując wstać, skrę­cił stopę i osu­nął się z po­wro­tem na bruk. 
Za­nim zdo­łał wstać, oto­czyły go zwie­rzo­łaki: trzy, cztery, a wreszcie 
pięć.Szty­chy mie­czy doty­kały jego ciała. Kon­rad moc­niej ści­snął rę­ko­jeść 
sztyletu. Pięć gwardyj­skich mie­czy prze­ciwko jed­nemu gwardyj­skiemu 
sztyletowi. Pod­kuty obcas mocno przy­ci­snął jego rękę do bruku i Kon­rad 
mu­siał wy­pu­ścić broń. Inny but od­rzucił kop­nia­kiem sztylet.— To on, to on! 
— krzyknął bar­dzo człowie­czy głos.Za mrocz­nymi syl­wet­kami zwie­rzo­ła­ków 
stał Die­ter. To wła­śnie on mu­siał przy­pro­wa­dzić jeźdźców, ale ten fakt nie 
miał spe­cjal­nego zna­cze­nia. Kon­rad starał się poli­czyć prze­ciw­ni­ków. 
Zabił jed­nego, zranił dru­giego, ota­czało go pię­ciu, a przy Die­terze stał 
ko­lejny.— Wi­dzi­cie? Je­stem jed­nym z was — stwierdził Die­ter, zwracając się 
do sto­ją­cego obok niego na­past­nika. — Je­stem z gwardii ce­sar­skiej.Ósmy 
zwie­rzo­łak mu­siał być do­wódcą od­działu i do­piero teraz dobył mie­cza. 
Przywołał ge­stem Die­tera, który zro­bił krok do przodu. I nagle jed­nym, 
za­ma­szy­stym ru­chem stwór ściął Die­te­rowi głowę. Poto­czyła się w ciemność, 
a ciało wolno osu­nęło się na zie­mię.Do­wódca przywołał dwóch wo­jow­ni­ków, 
któ­rzy cofnęli się i po chwili skie­ro­wali do karczmy. Ich nie­ludzki wódz, 
ku­lejąc, ru­szył w stronę Kon­rada. Jego ukryte pod pan­ce­rzem ciało mu­siało 
być jesz­cze bar­dziej po­wy­krę­cane i zde­for­mo­wane niż u 
po­zo­sta­łych.Nagle roz­bły­sło światło. Dwaj przy­bysze za­palili po­chodnie i 
wnieśli je do go­spody. W ich po­świe­cie Kon­rad do­strzegł twarz do­wódcy. 
Była jesz­cze straszliw­sza niż ota­cza­ją­cych go by­ko­gło­wych 
zwie­rzo­ła­ków.Kiedyś mu­siał być człowie­kiem, ale zo­stał ciężko 
do­świad­czony przez los. Cho­ciaż jego twarz pra­wie w cało­ści za­kry­wał 
hełm, wi­dać było, że była bez­kształtną masą po­czer­nia­łego, jakby 
roz­to­pio­nego ciała. Nie miał warg, nosa, prawe oko sprawiało wra­żenie 
bar­dzo wiel­kiego, po­nie­waż po­wieki ule­gły spa­leniu; w miej­scu le­wego 
ziała dziura.Trzy­mał sztych mie­cza przy gar­dle Kon­rada, a go­rąca, lepka 
krew Die­tera ska­py­wała z ostrza.Taun­gar — albo ra­czej to, co z niego 
zo­stało. 

Rozdział ósmy [top] „Szary Gro­no­staj” za­pło­nął bły­ska­wicznie. Jego 
wy­su­szona, drewniana kon­strukcja paliła się jak pa­pier. W bla­sku 
sza­leją­cych pło­mieni Kon­rad spo­glą­dał na straszliwie znie­kształcone rysy 
Taungara.Całe jego ciało mu­siało być znisz­czone w rów­nym stop­niu jak twarz. 
Wy­da­wało się nie­moż­liwe, aby ko­mu­kol­wiek udało się wy­do­stać z pie­kła, 
które ogar­nęło dwór Zunter­me­ina, i rów­nie nie­prawdo­po­dobne, aby ktoś tak 
po­twornie oka­le­czony jak Taungar mógł w ogóle utrzymać się przy życiu.Od­dech 
miał chra­pliwy i nie­równy, zu­peł­nie jakby jego płuca wciąż były pełne dymu. 
Zęby miał czarne jak wę­giel, jak pniaki spa­lo­nych drzew. Gdy mó­wił, jego 
po­zba­wione warg usta wy­krzywiały się jesz­cze bar­dziej, a słowa 
wy­do­by­wały się z nich świszczą­cym szeptem.— Dla­tego mnie oszszszczę­dzono i 
wy­ba­wiono od ognia — wy­sy­czał, ła­piąc haust po­wie­trza po­mię­dzy każdą 
sy­labą. — Żż­że­bym mógł cię zzza­bić, zzzdrajco.— Sam jesteś zdrajcą, 
Taungarze — warknął Kon­rad. — Zdrajcą wszyst­kich ludzi.Taun­gar wci­snął 
sztych mie­cza w miękkie ciało pod brodą Kon­rada i kilka kro­pli jego krwi 
zmieszało się z krwią Die­tera.— Mu­sisz­szsz cier­pieć, jak ja cier­pia­łem — 
wy­szeptał. — Wciążżż cier­pię, a ty bę­dziesz cier­piał przez 
wieczność.Naci­snął moc­niej i kro­pelki krwi połą­czyły się w stru­myk. 
Jesz­cze tro­chę i klinga prze­cię­łaby tchawicę Kon­rada, ale Taungar cof­nął 
miecz i ge­stem przywołał zwie­rzo­ła­ków. Dwóch po­sta­wiło :Konrada na nogi, a 
trzeci po­szedł zba­dać po­wa­lo­nego towa­rzy­sza. Be­stia nie żyła i 
by­ko­człek ru­szył do stwora, któ­rego Kon­rad ranił. Sie­dział on na ziemi, 
sta­rając się za­trzymać krew wy­pły­wa­jącą z rany w boku.Dwóch po­zo­sta­łych 
dalej bu­szo­wało po go­spo­dzie, pod­pa­lając wszystko, co się dało. Cho­ciaż 
ręce pary przytrzy­mu­jącej Kon­rada były jak z że­laza, Taungar od­kuś­tykał na 
bez­pieczną odle­głość. Mu­siał pa­mię­tać, jak Kon­rad zdo­łał się uwolnić, gdy 
to on był jed­nym z tych, któ­rzy mieli go po­skromić w sza­tań­skiej świątyni 
Zu­ater­me­ina.— Módl się do swojego boga o po­moc — po­wie­dział kpiąco. 
Za­pewne wie­rzył, że Kon­rad, po­dob­nie jak Kry­sten, jest wy­znawca, 
Kh­orne'a.— Nie po­trze­buję po­mocy, żeby roz­pra­wić się z tobą i twoim 
ba­star­dzim bo­giem!Taun­gar wy­dał roz­kaz w gar­dło­wym ję­zyku mu­tan­tów — 
cios w skroń nie­mal po­zba­wił Kon­rada przytom­ności. Je­den ze 
zwie­rzo­ła­ków ude­rzył go pię­ścią twardą jak skała. Głowa pole­ciała mu do 
przodu, a krew z rany za­częła spływać po twa­rzy. A po­tem drugi stwór ode­rwał 
pas mate­riału z bluzy Kon­rada i we­tknął mu do ust jako kne­bel.Konrad 
za­sta­na­wiał się, czy ci od­mie­nieni gwardzi­ści mają ludz­kie ciała pod 
pan­ce­rzami i czy pięść, która go ude­rzyła, była tak twarda, po­nie­waż stała 
się zmutowa­nym ko­py­tem. Stali wy­pro­sto­wani jak lu­dzie, ale czy ich ciała 
po­kry­wało blade futro? Ich od­de­chy cuchnęły, nie­ludz­kie głowy miały 
nad­natu­ralne roz­miary, a w spi­żo­wych heł­mach wid­niały wy­wier­cone 
otwory, przez które ster­czały po­krę­cone rogi. Wie­dział, że pra­gnęli jego 
krwi rów­nie silnie jak Taungar.Konrad zo­stał za­kne­blo­wany, trzymano go tak 
mocno, że miał wra­żenie, iż jest od stóp do głów za­kuty w kaj­dany. Nie miał 
broni, ota­czały go zwie­rzo­łaki, które sprawiały wra­żenie członków 
eli­tar­nego od­działu woj­sko­wego Ce­sar­stwa. Czuł, jak żar bi­jący od 
pło­ną­cego za­jazdu pali jego ciało. Go­rąco nie wy­wie­rało większego 
wra­żenia na jego strażni­kach, chro­nio­nych przez zbroje i ich zwie­rzęce 
skóry, a Taunga­rowi już nic nie mo­gło za­szkodzić.Wyglą­dało na to, że tylko 
Taunga­rowi udało się uciec z ruin po­gań­skiej świątyni Zunter­me­ina. Czy miał 
za­miar ze­mścić się w po­dobny spo­sób i spa­lić Kon­rada żyw­cem? Czy wła­śnie 
dla­tego roz­kazał pod­palić go­spodę, aby ci­snąć go w pło­mie­nie? Ale Taungar 
za­po­wia­dał mu po­wolną śmierć, a fa­na­tycy Cha­osu, mó­wiąc o mor­der­stwie 
i tortu­rach, za­zwy­czaj nie prze­sa­dzali.Konrad miał jedy­nie na­dzieję, że 
jego strażnicy w któ­rymś mo­men­cie osła­bią chwyt. Każdy z nich był od niego 
wyż­szy i cięż­szy, obaj mieli broń i zbroje. Gdy dwójka pod­pala­czy po­wróci z 
go­spody, sto­su­nek sił sta­nie się dla niego bar­dzo nie­ko­rzystny. Trzymano 
go tak mocno, iż miał wra­żenie, że jeśli zaci­sną dło­nie jesz­cze choć 
tro­chę, jego kości i ciało zo­staną zmiaż­dżone.— Za­ssstana­wia­łem ssie, co 
zro­bię, jeżeli cię zz­znajdę, Kon­ra­dzie — szep­nął Taungar. — Miałem tyle 
po­my­sssłów.Konrad był w sta­nie do­strzec tylko dolną po­łowę ciała Taungara. 
Uj­rzał, jak gwardzi­sta uniósł miecz i po­now­nie wsu­nął klingę pod brodę 
swojego jeńca. Użył go jako dźwigni, aby unieść głowę Kon­rada i prze­ko­nać 
się, że wciąż jest przytomny. Spoj­rzeli na sie­bie i je­dyne oko Taungara 
bły­snęło w po­zo­stało­ści twa­rzy.— Zz­zacznę od two­ich oczu — do­dał Taungar 
i sztych mie­cza nagle do­tknął dol­nej po­wieki le­wego oka Kon­rada.Ten 
odru­chowo szarpnął głową do tyłu i zdo­łał poru­szyć się o parę cen­ty­me­trów, 
za­nim po­now­nie nie unie­ru­cho­miła go pan­cerna rę­ka­wica jed­nego z 
by­kolu­dzi. Czu­bek klingi po­wró­cił do le­wego oka, tym ra­zem ce­lując 
pro­sto w źre­nicę. Miecz wciąż oble­piony był krwią, jego ostrze bły­snęło w 
świetle pło­mieni i Kon­rad uświado­mił sobie, że jest to ostatnia rzecz, jaką 
zo­ba­czy jego lewe oko.Pró­bo­wał od­sunąć się choć tro­chę albo od­wró­cić 
głowę, ale nie był w sta­nie tego zro­bić. Zaci­snął po­wieki, szy­kując się na 
ból w chwili, gdy gałka oczna zo­sta­nie na­dziana na miecz Taungara.I na­gle 
jego głowa od­sko­czyła gwałtow­nie do tyłu i się od­wró­ciła. Po­czuł, jak 
ostrze ociera się o jego poli­czek, roz­ci­nając ciało i za­ha­cza­jąc o kość, a 
po­tem za­czął pa­dać...Tylko za­czął, po­nie­waż jeden ze strażni­ków trzymał 
go w dal­szym ciągu — drugi jed­nak pu­ścił go, wy­dając prze­raź­liwy jęk 
bólu.Konrad otworzył oczy i zo­ba­czył jak Taungar spo­gląda za jego plecy. Bez 
wa­hania obró­cił się na pię­cie i wbił prawą pięść w by­czy pysk fa­na­tyka, 
który wciąż ści­skał jego lewe ramię. Drugi zwie­rzo­łak wił się na ziemi, 
krzy­cząc — i umierając. Ude­rze­nie Kon­rada od­rzu­ciło oca­la­łego strażnika 
krok do tyłu, a chwilę póź­niej rów­nież za­wył w śmiertelnej męce tra­fiony w 
plecy.Od­ska­kując w bok przed ata­kują­cym Taunga­rem, Kon­rad wy­rwał z ust 
kne­bel, zerk­nął za sie­bie i zo­ba­czył za ple­cami po­stać w zbroi. Miała na 
sobie czarny pan­cerz, trzymała czarny miecz, któ­rym za­biła strażni­ków, a na 
gło­wie miała czarny hełm w kształcie głowy zwie­rzę­cia, głowy...Wilka!— Jest 
mój! — wrzasnął Kon­rad, gdy czarny ry­cerz opu­ścił miecz, aby prze­szyć nim 
Taungara.Wilk od­sunął się w bok i Taungar chwiej­nym kro­kiem prze­biegł obok 
niego. Kon­rad schwycił miecz jed­nego z umierają­cych zwie­rzo­ła­ków, więc 
Taungar od­wró­cił się, aby sta­wić mu czoło. By­ko­człek, który opa­try­wał 
towa­rzy­sza ra­nio­nego wcześniej przez Kon­rada, rzucił się na Wilka, który 
skrzyżo­wał z nim klingi.Taun­gar i Kon­rad spo­glą­dali na sie­bie. Były 
sier­żant uniósł miecz pio­nowo, sa­lutu­jąc prze­ciw­ni­kowi w poje­dynku. 
Kon­rad po­wtó­rzył jego gest.— Kiedy stałeś się nie­wol­ni­kiem Cha­osu? — 
za­pytał.Taun­gar wolno po­kręcił swoją zde­for­mo­waną głową i gdzieś z głębi 
jego gar­dła wy­dobył się pa­skudny, zdu­szony dźwięk - coś, co za­pewne miało 
być śmiechem.— Nie­wol­ni­kiem? Nn­nigdy! W Praag sta­łem się wolny. My­śla­łem, 
że zgi­ną­łem, ale wtedy na­prawdę zzza­czą­łem żyć.— Ale już długo nie 
po­ży­jesz!Opu­ścili mie­cze, skrzyżo­wali je i dwie klingi gwardii ce­sar­skiej 
przez chwilę doty­kały się lekko — a po­tem za­częła się walka na śmierć i 
życie.Konrad za­ata­ko­wał gwałtow­nie, chcąc szybko wy­koń­czyć prze­ciw­nika. 
Jego przewaga wy­da­wała się oczywista. Dys­po­no­wał peł­nią sił, gdy 
tym­cza­sem ciało Taungara była po­skrę­cane i znie­kształcone ogniem. Ale dawny 
sier­żant był wy­traw­nym szermie­rzem i nad­rabiał do­świad­cze­niem tam, gdzie 
ustę­po­wał zręczno­ścią. Wła­śnie te umiejętno­ści po­mo­gły mu utrzymać się 
przy życiu wy­star­cza­jąco długo, aby stać się wete­ra­nem, ale do­piero jego 
pod­danie się Cha­o­sowi po­zwo­liło mu przetrwać pożar domu 
Zunter­me­ina.Taun­gar był rów­nież ubrany w zbroję, chro­niącą go przed 
większo­ścią cio­sów Kon­rada. Ten zaś mu­siał od­ska­ki­wać poza za­sięg jego 
mie­cza za każ­dym ra­zem, gdy sier­żan­towi uda­wało się mi­nąć jego obronę. 
Gdyby zo­stał tra­fiony, oznacza­łoby to jego ko­niec. I tak krwawił już z ran 
na szyi, gło­wie i po­liczku.Klingi dzwoniły o sie­bie i nie­mal jak echo 
roz­le­gały się od­głosy ude­rza­ją­cych mie­czy dwóch po­zo­sta­łych 
prze­ciw­ni­ków. Po­tem roz­legł się pełen bólu, zwie­rzęcy wrzask i 
prze­ciw­nik Wilka ru­nął, a jego za­wo­dzące wy­cie było ża­łob­nym la­mentem 
nad wła­sną nie­chybną śmiercią. Wilk po­zo­sta­wił swojego prze­ciw­nika, 
wiją­cego się i ko­pią­cego no­gami w ka­łuży krwi, i ru­szył, by dobić 
zwie­rzo­łaka ra­nio­nego wcześniej przez Kon­rada. Stwór usi­łował się 
pod­nieść, ale udało mu się jedy­nie peł­zać. Nie­da­leko.A Kon­rad wciąż nie 
był w sta­nie po­ko­nać swojego prze­ciw­nika. Na­wet ma­jąc tylko jedno oko, 
Taungar był w sta­nie do­kład­nie oce­nić wy­mie­rzone w niego ciosy, spa­ro­wać 
je i za­ata­ko­wać sa­memu. Jego zmy­sły były sil­niej­sze niż ludz­kie, 
cho­ciaż on sam był czymś mniej niż człowie­kiem. Tkwiące w nim wro­gie moce 
za­pew­niały sier­żan­towi tak wielką siłę.Oby­dwaj wal­czyli tylko mie­czami, 
nie pa­rując cio­sów tar­czami. Za­bite przez Wilka zwie­rzo­łaki były uzbrojone 
w gwardyj­skie mie­cze — jeden z nich pod­niósł Kon­rad. A więc drugi leżał 
gdzieś w po­bliżu. Za­czął się cofać w stronę zwłok, a Taungar za­ata­ko­wał tak 
gwałtow­nie, że Kon­rad nie­omal przewró­cił się poty­kając o pierwsze ciało. 
Klinga Taungara prze­cięła po­wie­trze, nie­mal po­zba­wia­jąc go głowy. Kon­rad 
po­chylił się, schwycił drugi miecz i gwałtow­nie od­wró­cił się w stronę 
prze­ciw­nika.Trzy­mał teraz broń rów­nież w lewej ręce, cho­wa­jąc ją za 
ple­cami, i wal­czył jedy­nie mie­czem w pra­wej ręce. Gdy Taungar chwilę 
póź­niej za­ata­ko­wał z wy­padu, Kon­rad związał swoją klingą klingę jego 
mie­cza, za­blo­ko­wał ją na jelcu i za­czął coraz dalej od­py­chać w bok ramię 
prze­ciw­nika.A po­tem zadał cios dru­gim mie­czem, wbi­jając go pro­sto w 
po­zo­stałe oko Taungara. Głownia prze­szyła mózg i wy­szła z tyłu cza­szki.Usta 
by­łego sier­żanta otworzyły się sze­roko, za­nim jed­nak zdo­łał krzyknąć, 
wy­peł­niła je krew, uci­sza­jąc go na zaw­sze. Kon­rad pchnął nieco moc­niej 
lewą ręką, pu­ścił rę­ko­jeść i Taungar runął na wznak.Konrad ro­zej­rzał się 
wo­koło. Wszystkie zwie­rzo­łaki le­żały na ziemi, a ich ciała oświetlały 
pło­mie­nie palą­cej się go­spody. Wszystkie zabił Wilk — je­żeli 
rze­czy­wi­ście był to Wilk.W czarną zbroję mógł być ubrany kto­kol­wiek. 
Cho­ciaż naj­wy­raź­niej był so­jusz­ni­kiem, który przy­szedł Kon­ra­dowi z 
po­mocą, fakt ten zna­czył nie­wiele. Równie do­brze mógł być wro­giem nie tylko 
któ­regoś z za­bi­tych, ale i Kon­rada.Czarna po­stać wbiła głownię mie­cza w 
zie­mię.— Wy­czyść go — roz­ka­zała. To rze­czy­wi­ście był Wilk.Zdjął hełm i 
Kon­rad ujrzał twarz czło­wieka, który był jego pa­nem, ale stał się 
przyja­cie­lem. Białe włosy i brodę wciąż miał krótko przy­cięte, a za­ostrzone 
zęby i czarny ta­tuaż sprawiały, że jego twarz przy­po­mi­nała pysk 
zwie­rzę­cia, któ­rego na­zwę przy­brał.— W środku są jesz­cze dwa — 
poin­for­mo­wał Kon­rad, opusz­cza­jąc miecz i wy­cie­rając krew po­kry­wa­jącą 
mu po­łowę twa­rzy. Od­wró­cił się w stronę go­spody. Ogień bu­chał z każ­dego 
okna i drzwi.— Wiem — rzekł Wilk. — I już z niej nie wyjdą.Nie tylko one, 
uświado­mił sobie Kon­rad, od­ska­kując gwałtow­nie przed pło­ną­cym ka­wał­kiem 
drewna. Go­spoda stała się hu­czą­cym pie­kłem. Strzecha pło­nęła gwałtow­nie i 
nagle większa jej część się za­padła. Kon­rad miał na­dzieję, że dziew­czyny 
ucie­kły przez dach, po­nie­waż nikt, kto prze­by­wał na stry­chu, nie mógł ujść 
z ży­ciem. Cała go­spoda gwałtow­nie prze­kształciła się w jedno ogromne 
ogni­sko.— Wy­czyść go — po­wtó­rzył Wilk. — Je­steś mi winny dwa dni.— I masz 
za­miar zażą­dać na­stęp­nych pię­ciu lat służby za to, że znowu oca­liłeś mi 
życie? — za­pytał Kon­rad, bio­rąc do ręki czarny miecz.— Gdy­bym za każ­dym 
ra­zem, gdy rato­wa­łem ci życie, żą­dał pię­ciu lat służby, pra­co­wał­byś dla 
mnie przez wieczność — Wilk po­kręcił głową z kpiarskim zdziwie­niem. — Nie mogę 
pojąć, w jaki spo­sób udało ci się prze­żyć tyle mie­sięcy beze mnie.Nie­gdyś 
Wilk poje­dyn­ko­wał się z Otto Krieshme­rem i zabił go, ratu­jąc Kon­rada przed 
strycz­kiem. Kon­rad zgo­dził się wówczas słu­żyć na­jem­ni­kowi jako giermek 
przez równe pięć lat. Okres ten pra­wie minął, gdy zo­sta­wił ran­nego Wilka pod 
opieką Anvili i ru­szył na po­szu­ki­wa­nie ryce­rza ze spiżu. Nie wspomniał, że 
wkrótce przedtem to on ocalił Wil­kowi życie, uwalnia­jąc go z nie­woli 
go­bli­nów, po­nie­waż Wilk do­sko­nale o tym wie­dział.— Jak mnie zna­lazłeś? — 
za­pytał Kon­rad.Wilk wzruszył ra­mio­nami.— Przypa­dek — od­parł.— Nie ma 
cze­goś ta­kiego jak... — za­czął Kon­rad i w tej sa­mej chwili za­uwa­żył, że 
Wilk uśmiecha się, od­sła­nia­jąc za­ostrzone zęby.Wytarł czarną klingę do 
czy­sta o płaszcz jed­nego ze zwie­rzo­ła­ków, a Wilk tym­cza­sem znik­nął w 
ciemności. Gdy po­jawił się po­now­nie, do­sia­dał czar­nego ru­maka i 
pro­wa­dził jucz­nego konia. Wierz­cho­wiec mu­siał być na­stępcą Pół­nocy, 
bia­łego ogiera za­bi­tego przez go­bliny, które wzięły Wilka do nie­woli.— 
Ru­szajmy — rzekł Wilk, bio­rąc miecz i cho­wa­jąc go do po­chwy.Konrad miał 
ochotę za­pytać „Do­kąd?”, ale za­miast tego za­czął szu­kać wierz­chowca dla 
sie­bie.Zaw­sze prze­strzegano go przed doty­ka­niem broni nie­przyja­ciela. 
Była czę­sto ska­żona kon­tak­tem z po­przednimi wła­ści­cie­lami. Do­piero 
nie­dawno Kon­rad uświado­mił sobie, że cho­dziło tu o ska­żenie Cha­osem — nie 
znał tego słowa, ale wie­dział, jakie są jego zdra­dzieckie skutki. Te­raz już 
sam zali­czał się do prze­klę­tych.Po raz pierwszy trzymał tego ro­dzaju broń po 
po­wro­cie do swojej wio­ski albo ra­czej miej­sca, w któ­rym kie­dyś była jego 
wio­ska. Trzy pur­pu­rowo-złote stwory za­nur­ko­wały na niego oraz Wilka i 
wtedy zmu­sił jed­nego z nich do wy­pusz­cze­nia mie­cza. Gdy go pod­niósł, 
po­czuł jak całe ciało ogar­nia gwałtowna fala mocy. Od tej pory sty­kał się z 
wie­loma in­nymi eg­zem­pla­rzami nie­ludz­kiej broni, ale nigdy wię­cej nie 
wy­czuł w nich takiej uśpionej po­tęgi.Miecz, któ­rym wal­czył z Taunga­rem, nie 
róż­nił się od in­nych. Zba­dał go, my­śląc o zwie­rzo­łaku, do któ­rego 
po­przednio nale­żał. Czy ten stwór rze­czy­wi­ście był członkiem gwardii 
ce­sar­skiej? Jak wielu żoł­nie­rzy tej eli­tarnej jed­nostki zo­stało w 
po­dobny spo­sób ska­żo­nych wpływem Cha­osu? Jak wielu z nich słu­żyło 
Sla­anes­howi, a nie cesa­rzowi?A jak było z in­nymi żoł­nie­rzami od­działów 
sta­cjo­nują­cych w Alt­dor­fie? Czy oni rów­nież zo­stali w po­dobny spo­sób 
zwerbo­wani? Komu można było ufać w straży miej­skiej, w armii Re­iklandu i w 
po­zo­sta­łych ce­sar­skich puł­kach? Jak wielu po­zo­stało lojal­nych 
cesa­rzowi, a jak wielu za­prze­dało się mo­com ciemności?Taun­gar był członkiem 
ce­sar­skiej straży przy­bocznej, ale oka­zał się zdrajcą, jed­nym z 
prze­klę­tych. Kon­rad zro­zu­miał teraz, dla­czego sier­żant zu­peł­nie się nie 
przejął sły­sząc o spi­sku Gaxara, w wy­niku któ­rego Karl-Franz miał zo­stać 
za­stą­piony przez uzur­pa­tora. I cho­ciaż Kon­rad uznał, że za­gro­żenie 
mu­siało znik­nąć wraz ze śmiercią Sza­rego Pro­roka, wcale nie mu­siało to być 
prawdą. Cza­szkolicy wciąż żył. A prze­cież prze­by­wał ra­zem z Gaxarem i 
mu­siał być ściśle związany z jego dia­bo­licz­nym pla­nem.Konrad wziął po­chwę 
i wsu­nął do niej miecz. Nie za­inte­re­so­wał się żad­nymi ele­mentami zbroi... 
Zbyt do­brze pa­mię­tał spi­żowy pan­cerz i pu­łapkę, w którą zo­stał zła­pany. 
Udało mu się od­na­leźć swój sztylet, a po­tem pod­szedł do jed­nego z koni, 
które nie ucie­kły da­leko od ognia, chwycił cugle i wskoczył na sio­dło.Wilk 
nie sko­mentował jego wy­boru. Podał mu wo­dze jucz­nego konia i Kon­rad ru­szył 
za na­jem­ni­kiem przez ciemną i cichą wio­skę. Wszystkie drzwi były za­mknięte, 
okna za­sło­nięte okienni­cami, a miesz­kańcy kryli się, ogar­nięci 
prze­raże­niem, przed nisz­czącą eks­plo­zją przemocy, która wdarła się w ich 
spo­kojne życie.Odjeż­dża­jąc, Kon­rad spoj­rzał w stronę karczmy. Pło­mie­nie 
nie bu­chały tak gwałtow­nie, bo nie miało już co się palić. Do świtu zo­staną 
jedy­nie zgliszcza i kilka po­czer­nia­łych kości wśród dy­mią­cych 
po­pio­łów.Wilk rów­nież spoj­rzał przez ramię.— Szkoda — oznajmił. — Na wiele 
mil wo­koło było to je­dyne miej­sce, gdzie można było się napić. *   *   *— 
Zo­ba­czy­łem ich na trak­cie w po­łowie drogi mię­dzy tamtą wio­chą a 
Alt­dor­fem — wy­jaśnił Wilk. Sie­dzieli przy ogni­sku, które Kon­rad roz­palił, 
aby ogrzewało ich w cza­sie dłu­gich go­dzin dzielą­cych od świtu. — I 
po­sta­no­wi­łem poje­chać za nimi, żeby się prze­ko­nać, o co im cho­dzi. A 
po­tem zo­ba­czy­łem cie­bie.— A co ro­biłeś na dro­dze? — spy­tał Kon­rad.Wilk 
za­pa­trzył się w ogień, aż w końcu się ode­zwał:— By­łem w sto­licy, a po­tem 
wy­je­cha­łem. Mo­głem ru­szyć do­wol­nym szla­kiem, ale wy­bra­łem tę drogę. 
Albo może zo­stała wy­brana dla mnie? — wpa­try­wał się w pło­mie­nie, a w końcu 
za­pytał: — A ty Kon­ra­dzie, co ro­biłeś od pierwszego dnia lata?Konrad 
wzruszył ra­mio­nami, nie wie­dząc ani od czego ma za­cząć, ani ile chciałby 
po­wie­dzieć Wil­kowi. Było wiele spraw, któ­rych wolał nie wy­ja­wiać ni­komu. 
Wilk był oprócz Elyssy naj­waż­niej­szą osobą w jego życiu, ale tak wiele 
zda­rzyło się od chwili, gdy udali się każdy swoją drogą, że teraz wy­da­wał mu 
się wła­ści­wie kimś ob­cym.— Wi­działem wo­jow­nika ze spiżu — rzekł Kon­rad. — 
Czy Anvila po­wie­działa ci o tym?Wilk ski­nął głową.— Ostatni raz wi­działem go 
pięć lat wcześniej, do­kład­nie pięć lat. W przeddzień zniszcze­nia mojej 
wio­ski przez hordę zwie­rzo­ła­ków. A dzień po tym, jak spo­tka­łem go w 
Kis­levie, ko­pal­nia zo­stała znisz­czona przez woj­sko na­jeźdźców.W mroku 
Wilk po­now­nie ski­nął głową.— Zna­lazłeś go?— Za­nim zsze­dłem z gór, już 
znik­nął. — to była prawda, ale prawdą był rów­nież fakt, że nieco póź­niej 
Kon­rad od­na­lazł wo­jow­nika ze spiżu. Nie wspomniał o tym jesz­cze i nie 
wie­dział, czy kie­dy­kol­wiek to zrobi. — Kie­dyś mi po­wie­działeś, że był 
twoim bra­tem, bra­tem-bliź­nia­kiem i że spo­tkał go los gor­szy od śmierci. 
Zo­stał stwo­rem Cha­osu?— Tak.— Jak się to stało?Wilk mil­czał chwilę. Wciąż 
pa­trzył w pło­mie­nie ogni­ska i Kon­rad do­szedł do wniosku, że już nie 
od­po­wie, gdy jego towa­rzysz za­czął mó­wić.— Je­stem star­szy o kilka mi­nut. 
Fi­zycznie byli­śmy identyczni, tyle tylko że moje włosy były białe, a jego 
czarne. Pod każ­dym in­nym względem byli­śmy jed­nak swoimi prze­ci­wień­stwami. 
Może po­cząt­kowo róż­niło nas nie­wiele, ale Jur­gen stał się... inny. Jego 
za­inte­re­so­wa­nie ma­gią i czar­nymi sztu­kami do­pro­wa­dziło go do 
ska­żenia. Za­czął wie­rzyć, że jest tylko po­łową czło­wieka, że nie sta­nie 
się cało­ścią, do­póki nie zniszczy mnie i nie po­chło­nie mej du­szy. Był 
prze­ko­nany, że musi mnie zabić, musi uczynić to, uży­wa­jąc broni, a nie 
magii. Stworzył spi­żową zbroję, aby po­słu­żyć się nią w cza­sie walki ze mną. 
Ale... tak się nie stało.Wilk za­milkł po­now­nie i Kon­rad za­sta­na­wiał się, 
czy jego towa­rzysz kie­dy­kol­wiek opo­wia­dał o tym ko­mu­kol­wiek. Wciąż 
wpa­try­wał się w pło­mie­nie, ale jego oczy wi­działy coś bar­dzo odle­głego — 
dawno mi­nioną część jego życia.— Zdra­dzony przez naj­bliż­szą osobę — rzekł 
cicho Kon­rad, wspomi­nając coś, co Wilk po­wie­dział wkrótce po ich 
spo­tka­niu, ale ten nie usły­szał albo udał, że nie sły­szy.Konrad 
za­sta­na­wiał się rów­nież nad zbroją Wilka, czar­nym pan­ce­rzem, który 
na­jem­nik nosił od tak dawna. Miał też ciężki, czarny miecz oraz czarną tar­czę 
bez żad­nego herbu — te same, co pięć lat temu. Rzadko któ­rym ele­mentom 
uzbrojenia uda­wało się wy­trzymać tak długo, po­nie­waż krew zwie­rzo­ła­ków i 
ich wstrętnych so­jusz­ni­ków działała jak kwas, po­wo­dując rdzawie­nie 
me­talu, jego nad­wą­tlenie i kru­chość. Miecz Wilka przelał wiele takiej krwi, 
ale jego klinga nie no­siła żad­nych śla­dów uszko­dzeń. Czy ist­niał jakiś 
związek mię­dzy zbroją ze spiżu a czarną zbroją? Ta pierwsza za­wie­rała 
spa­czeń... ale ta druga?Gdyby był to ktoś inny, a nie Wilk, Kon­rad 
po­dej­rze­wałby, że w pro­duk­cji czar­nej zbroi za­sto­so­wano ja­kieś 
ma­giczne pro­cesy. Ale Wilk zaw­sze nie­na­wi­dził magii i ma­gów — za­pewne 
nie­na­wiść ta wy­ni­kała ze zdrady jego brata bliź­niaka.Jurgen von Neuwald 
wy­konał zbroję ze spiżu, a Lit­zen­reich ją roz­montował. Brat Wilka i mag z 
Mid­den­he­imu: ko­lejny wą­tek. Im wię­cej Kon­rad wie­dział, tym bar­dziej 
skompli­ko­wana sta­wała się oplatająca go sieć.Spi­żowa zbroja mu­siała po­żreć 
Jur­gena, wy­sy­sając jego siły ży­ciowe do­kład­nie tak samo, jak za­czy­nała 
poże­rać Kon­rada. Pan­cerz Cha­osu no­siło za­pewne wielu in­nych 
wo­jow­ni­ków, nie tylko Jur­gen i Kon­rad. Wszyst­kich zniszczył bez reszty. 
Jur­gen był pierwszy, Kon­rad ostatni i tylko on zdo­łał się oca­lić.Konrad 
cze­kał, aż Wilk za­cznie mó­wić dalej, ale ciszę prze­ry­wało jedy­nie 
po­trza­ski­wa­nie palą­cych się szczap i odle­głe po­hu­ki­wa­nie sowy w 
le­sie. Bez słowa do­tknął ban­daża na szyi. Krew już wy­schła, rana za­czy­nała 
się za­skle­piać i dla­tego nieco roz­luźnił pasek mate­riału. Głowę i poli­czek 
miał identycz­nie opa­trzone.Nie­gdyś Kon­rad martwiłby się, że zgi­nie od 
truci­zny na klin­dze prze­ciw­nika. Po­zor­nie nie­winne ska­le­cze­nie mo­gło 
spo­wo­do­wać śmierć w mę­czar­niach, jak po ugry­zie­niu ja­do­wi­tego węża. 
Ale w ciągu mi­nio­nych lat był wie­lo­krot­nie ranny i zaw­sze wra­cał do 
zdrowia. Prze­stał się więc przejmo­wać ta­kimi obra­że­niami. Ist­niała 
moż­li­wość bole­snej śmierci w przy­padku, gdyby drobna rana za­częła się 
pa­sku­dzić za­miast goić, ale teraz było to już bar­dzo mało 
prawdo­po­dobne.Przez chwilę Kon­rad my­ślał o Taungarze i o tym, co się z nim 
stało. Prze­cież sier­żant wspominał, że w cza­sie oblę­żenia Praag nie­omal 
zgi­nął; tym­cza­sem stał się stwo­rem Cha­osu. Czy to wła­śnie nie­kiedy 
zda­rzało się wo­jow­ni­kom, któ­rzy wal­czyli z na­jeźdźcami z pół­nocy? 
Za­czy­nało ich za­tru­wać obecne ze­wsząd ska­żenie. Rana wcale nie mu­siała 
być śmiertelna, ale po­wo­do­wała prze­miany, po­dob­nie jak ugry­zie­nie 
wampira mo­gło spo­wo­do­wać śmierć albo stwo­rzyć ko­lej­nego ta­kiego sa­mego 
stwora. Nie­wy­klu­czone, że mię­dzy in­nymi dzięki temu le­giony prze­klę­tych 
sta­wały się coraz licz­niej­sze, po­nie­waż re­kru­to­wały no­wych 
wo­jow­ni­ków z tych od­działów, które usi­ło­wały od­rzu­cić je z po­wro­tem w 
pie­kielne re­giony, w któ­rych się wy­lęgły.W kilku krót­kich zda­niach Wilk 
wię­cej po­wie­dział o swoim wcześniej­szym życiu niż w ciągu pię­ciu lat, w 
cza­sie któ­rych Kon­rad mu słu­żył. Wpatrywał się w swoją prze­szłość i 
cho­ciaż wszystko wskazy­wało na to, że nie ma już za­miaru po­wie­dzieć 
ni­czego wię­cej o bra­cie, pierwszym wo­jow­niku ze spiżu, Kon­rad miał jed­nak 
wię­cej pytań.— Gdy spo­tkali­śmy się po raz pierwszy — ode­zwał się — mia­łem 
koł­czan z czar­nej kar­bo­wa­nej skóry. Pa­mię­tasz?Po­cząt­kowo są­dził, że 
Wilk znowu go nie usły­szał, ale po kilku se­kun­dach jego towa­rzysz po­kręcił 
głową.— Był na nim złoty herb — tłu­ma­czył dalej Kon­rad. — Pięść w pan­cer­nej 
rę­ka­wicy po­mię­dzy parą skrzyżo­wa­nych strzał. Za­py­tałem cię, czy 
po­zna­jesz ten znak. Za­prze­czy­łeś, ale od­nio­słem wra­żenie, że wy­dał ci 
się zna­jomy.— Tak — przy­znał Wilk po upływie kilku dal­szych se­kund. — 
Pa­mię­tam. Już wcześniej wi­działem taki herb, na tar­czy.Tarcza! Tar­cza, 
która teraz nale­żała do skavena, prze­zwa­nego przez Kon­rada Srebrnym Okiem. 
Ale była to ko­lejna nitka w paję­czy­nie...— Do kogo nale­żała? — za­pytał 
Kon­rad.Znowu za­padła cisza, aż wreszcie Wilk się ode­zwał:— Do wroga. Wroga, 
który mógł mnie zabić, ale oszczędził mi życie.— Kto to taki?Musiał być to ktoś, 
kto był daw­niej wła­ści­cie­lem łuku i strzał, prze­ka­za­nych Kon­ra­dowi 
przez Ely­ssę. Ko­lejna nitka łą­cząca Wilka i Ely­ssę.— Elf — od­parł Wilk.— 
Elf? — tłu­ma­czy­łoby to in­for­ma­cję, jaką Kon­rad otrzymał w Ko­le­gium 
He­ral­dycznym, że ta­jem­niczy herb nie nale­żał do czło­wieka.— By­liśmy 
wro­gami. Mógł mnie zabić. Nie zro­bił tego.— Kiedy?— Dwadzie­ścia lat temu — 
Wilk po­kiwał wolno głową, jakby odli­cza­jąc ko­lejno rok po roku. — A może 
wię­cej.— Gdzie?— Na wschodzie, w Mid­den­he­imie.Czy rze­czy­wi­ście mo­gło to 
się wią­zać z prze­szło­ścią Elyssy? Może jej oj­cem był elf i dziew­czyna 
nie­świado­mie prze­ka­zała Kon­ra­dowi broń, która nale­żała do jej 
prawdzi­wego ro­dzica?— Nie­da­leko miej­sca, gdzie się spo­tkali­śmy? — 
za­pytał Kon­rad.— Być może.— Co się stało z el­fem, z jego bro­nią?— Nie wiem. 
Sta­rałem się o nim za­po­mnieć... do chwili, gdy zo­ba­czy­łem cię z tym 
koł­cza­nem.— Jak się na­zy­wał?Wilk wzruszył ra­mio­nami.Konrad od­chylił się 
do tyłu i spoj­rzał w gwiazdy. Od chwili, gdy Manns­lieb skryła się za 
hory­zon­tem, noc stała się jesz­cze ciemniej­sza. Większy księ­życ otrzymał 
swoją na­zwę na cześć Ma­nanna, boga mórz. „Uko­chana Ma­nanna” była tej nocy w 
pełni i po­jawi się po­now­nie za dwa­dzie­ścia pięć dni. Ale Morrslieb w 
dal­szym ciągu stała wy­soko na nie­bie i jej nie­sa­mo­wity blask słabo 
oświetlał oko­licę. Na­zwana na cześć boga śmierci Morra, miała nie­re­gu­larny 
kształt i nie spo­sób było przewi­dzieć, kiedy się po­jawi. Cza­sem była 
większa, kiedy in­dziej mała, a jej kształt zda­wał się zmieniać nie­mal co noc. 
Jedna z le­gend twierdziła, że „Uko­chana Morra” składa się cał­ko­wicie ze 
spa­cze­nia. Było to wie­rze­nie roz­po­wszech­nione wśród wy­znawców Cha­osu, 
któ­rzy orga­ni­zo­wali swoje bluź­nier­cze ce­re­mo­nie, gdy Morrslieb 
wy­da­wała się naj­większa. Banda Ka­stringa, któ­rej bó­stwem był Khorne, 
skła­dała jej ofiary za każ­dym ra­zem, gdy mniejszy księ­życ był w pełni. Tak 
było rów­nież dzi­siej­szej nocy i dla­tego do­wo­dzeni przez Taungara 
fa­na­tycy Sla­anesha za­po­lo­wali na Kon­rada.— Co się stało z Anvilą? — 
za­pytał Kon­rad, po­nie­waż wy­dało mu się, że ko­bieta-kra­sno­lud jest 
je­dyną istotą, która nie ma związku z czymkol­wiek w jego życiu.— Przez wiele 
dni ko­pio­wała wszystkie runy w świątyni, jakie udało się jej zna­leźć — 
od­parł Wilk. — Na szczęście go­bliny już nie wró­ciły. Gdy od­zy­ska­łem siły 
na tyle, aby móc wy­ru­szyć w po­dróż, ze­szli­śmy z gór, od­na­leźli­śmy konie, 
które nam zo­sta­wiłeś, i wró­cili­śmy do ko­palni. Albo ra­czej do tego, co z 
niej zo­stało. I tam się po­że­gna­liśmy. Anvila ru­szyła do Gór Krańca Świata, 
bo miała za­miar wró­cić na uni­wer­sytet w Everpeak, czyli, jak mó­wią 
kra­sno­ludy, w Ca­rac-a-Ca­rak, „Wiecznej Dro­dze na Szczyt”. Za­mie­rzała 
napi­sać książkę o swoich od­kry­ciach. A ja poje­cha­łem na wschód i w końcu 
zna­la­złem się w Alt­dor­fie. Od mo­jego ostatniego po­bytu wiele się tam 
zmieniło i wszystko na gor­sze. Nie mia­łem co robić w sto­licy, a więc 
wy­je­cha­łem. No, i się spo­tkali­śmy.W wy­glą­dzie na­jem­nika nie za­szły 
wiel­kie zmiany w po­rów­naniu z dniem ich pierwszego spo­tka­nia. Wy­jątek 
sta­no­wiła jedy­nie twarz, na któ­rej po­ja­wiło się wię­cej zmarsz­czek i 
blizn.— Czy ce­sarz wró­cił do Alt­dorfu? — za­pytał Kon­rad.— Po­sta­nowił 
spę­dzić zimę w Tala­bheim, ale krążą po­gło­ski o ja­kichś ro­mantycz­nych 
przy­czy­nach, które skło­niły go do po­zo­sta­nia. Rze­komo wy­słał cesa­rzową 
z po­wro­tem do Alt­dorfu wcale nie dla­tego, że tak bar­dzo zaj­mo­wały go 
sprawy pań­stwowe. Nie­któ­rzy twierdzą, że ma ro­mans z sio­strzenicą 
Ar­cy­lek­tora An­glima, inni uwa­żają, że sama księżna Elise 
Kre­iglitz-Un­ter­mensch cie­szy się ce­sar­ską przy­chyl­no­ścią, a jesz­cze 
inni gło­szą, że spę­dza każdą noc w Świątyni Sig­mara — za każ­dym ra­zem z 
inną ka­płanką.Wilk roze­śmiał się.— Cza­sami ża­łuję, że nie noszę 
ak­sa­mit­nej pele­ryny. Byłby ze mnie wspaniały dwo­rak, do­sko­nale 
po­tra­fił­bym roz­sie­wać plotki i wy­my­ślać po­gło­ski. Ale przy­pusz­czam, 
że bar­dzo by mi bra­ko­wało wielu in­nych rze­czy w życiu — się­gnął za 
pa­zu­chę, po­dra­pał się i wy­cią­gnął rękę, trzyma­jąc zaci­śnięty kciuk i 
pa­lec wskazu­jący, w któ­rej trzymał pchłę. — Ale w ce­sar­skim pa­łacu pchły 
są szla­chet­niej­szego ga­tunku.— Gdy ce­sarz po­wróci do Alt­dorfu, zo­sta­nie 
za­bity i za­stą­piony na tro­nie przez ko­goś, kto bę­dzie go uda­wał.Wilk 
ski­nął głową tak obo­jętnie, jakby poin­for­mo­wano go, jaka jest pora dnia. 
Szturchnął paty­kiem drewno w ogni­sku, a po­tem do­rzucił kilka no­wych 
ka­wał­ków— Skąd o tym wiesz? — za­pytał. — Udało ci się wy­krę­cić od 
opo­wie­dze­nia cze­go­kol­wiek o tym, co działo się z tobą.— Opu­ści­łem 
Kis­lev — wy­jaśnił Kon­rad — i po­je­cha­łem do Mid­den­he­imu. Po­tem 
przy­by­łem do Alt­dorfu i wreszcie zna­la­złem się tutaj — sta­ran­nie po­mijał 
mil­cze­niem Ka­stringa, spi­żową zbroję, Lit­zen­rei­cha, Gaxara i skavenów.Po 
raz pierwszy od po­czątku całej roz­mowy Wilk po­pa­trzył wprost na Kon­rada, 
cho­ciaż upły­nęło sporo czasu, za­nim ode­zwał się po­now­nie.— Je­steś jakiś 
inny — stwierdził. — Coś cię od­mie­niło. Je­steś jakiś inny niż wtedy, gdy 
po­wró­ciłeś po przełama­niu oblę­żenia Praag, cho­ciaż wła­śnie wtedy 
wi­działeś tyle okru­cieństw, mu­siałeś wal­czyć z nie­wia­ry­god­nymi 
stwo­rami. A to oznacza, że od na­szego roz­sta­nia zda­rzyło się z tobą coś o 
wiele, wiele gor­szego. W two­jej du­szy jest mrok, Kon­ra­dzie.Konrad nigdy nie 
sły­szał, aby Wilk uży­wał tego ro­dzaju sformu­ło­wań. Cho­ciaż jego towa­rzysz 
głosił, że jest wy­znawcą Sig­mara i że swego czasu miał za­miar wstąpić do 
Za­konu Ko­wa­dła, nigdy nie od­zna­czał się szczególną reli­gij­no­ścią. W 
grun­cie rze­czy Kon­rad na­śla­do­wał Wilka w dość obo­jęt­nym sto­sunku do 
mo­dlitw i ce­re­mo­nii reli­gij­nych. Uwagę żoł­nie­rzy na gra­nicy 
od­dzielają­cej ludz­kość od pie­kiel­nych na­jeźdźców bar­dziej za­przątały 
pro­blemy, w jaki spo­sób prze­żyć niż jak zo­stać zba­wio­nym.— Chaos — 
po­wie­dział Kon­rad. — To były ostatnie słowa, które wy­po­wie­działeś, za­nim 
opu­ści­łem świątynię kra­sno­lu­dów. Co chciałeś przez to po­wie­dzieć? To było 
ostrzeże­nie, ale...Wilk ziewnął, prze­cią­gnął się i rzekł:— Jutro ru­szymy do 
Ja­ło­wych Krain...— Ja­ło­wych Krain?— Zro­bisz, co każę — oznajmił Wilk. — 
Przy­najmniej przez na­stępne dwa dni. I jeżeli masz choć tro­chę roz­sądku, 
po­zo­sta­niesz ze mną tak długo, jak bę­dzie to po­trzebne. Teraz wiem, że 
jesteś wy­bra­nym...— Wy­bra­nym?— Tym, kogo mu­szę przy­pro­wa­dzić. Jest ktoś, 
kogo mu­sisz spo­tkać, kto mógłby od­po­wie­dzieć na wszystkie twoje pyta­nia, 
kto bę­dzie ci mógł po­wie­dzieć, co na­prawdę zda­rzyło się z tobą w ciągu 
mi­nio­nych mie­sięcy.Konrad spoj­rzał osłu­pia­łym wzrokiem na Wilka. Ktoś, kto 
mógłby od­po­wie­dzieć na wszystkie jego pyta­nia?I gdy pa­trzył nad 
mi­go­czą­cymi pło­mie­niami ogni­ska, uświado­mił sobie, że mają z Wil­kiem 
wię­cej wspólnego niż po­przednio. Zbroja Jur­gena von Neuwalda i użyty do 
wy­zwolenia ze spi­żo­wego wię­zie­nia spa­czeń na­pięt­no­wały Kon­rada, ale 
już o wiele wcześniej Wilk zo­stał ska­żony uwo­dzi­ciel­skim po­ca­łun­kiem 
Cha­osu. 

Rozdział dziewiąty [top] Ja­łowe Kra­iny le­żały na za­chód od Re­ikwaldu i 
do­tarcie do gra­nicy za­jęło Kon­ra­dowi i Wil­kowi zde­cy­do­wa­nie wię­cej 
niż dwa dni. Mi­nęło już pięć lat służby Kon­rada, ale ża­den z nich w ogóle o 
tym nie wspomniał.Ja­łowe Kra­iny były nie­go­ścinne i po­zba­wione ży­cia, a 
zimny wiatr od Mo­rza Środko­wego bez prze­rwy omiatał ich rów­niny. Te­reny te 
były tak słabo za­lud­nione, że w ca­łym re­gio­nie znaj­do­wało się tylko jedno 
mia­sto. Był nim Ma­rien­burg, naj­większy port w ca­łym Sta­rym Świecie. Ale 
Wilk nie tam pro­wa­dził Kon­rada, więc nie za­trzymy­wali się ani w wio­skach, 
ani w fol­war­kach, gdzie żyła po­zo­stała część lud­ności Ja­ło­wych Krain.Wilk 
nie mó­wił nic o celu ich wę­drówki, ani kogo tam spo­tkają, i Kon­rad wkrótce 
prze­stał za­da­wać pyta­nia. Je­chali wspólnie przez Ja­łowe Kra­iny, aby 
spo­tkać ta­jem­niczą istotę, która zdoła od­po­wie­dzieć na wszystkie pyta­nia 
Kon­rada na temat Cha­osu.Albo przy­najmniej mógł uda­wać, że tak wła­śnie 
za­mie­rzał los, że nie może nic zro­bić, tylko zgo­dzić się, aby niósł go dalej 
wy­ty­czo­nym przez sie­bie kur­sem. A im dalej po­dążał na za­chód, tym większe 
ogar­niało go prze­świad­cze­nie, że wy­myka się z paję­czyny, która gro­ziła 
uwięzie­niem go w spląta­nych ni­ciach jego wła­snego ży­cia.Wilk od­mó­wił 
także od­po­wie­dzi na pyta­nie, gdzie i jak zo­stał ska­żony Cha­osem. Kon­rad 
do­sko­nale to ro­zu­miał. Sam też nie miał ochoty roz­ma­wiać o swoim 
uwięzie­niu w spi­żo­wej zbroi. Jed­nakże fakt, że Wilk zdo­łał przetrwać tak 
długo od chwili swojego ska­żenia i w dal­szym ciągu był nie­ubła­ga­nym 
wro­giem Cha­osu, da­wał Kon­ra­dowi nową na­dzieję. Wie­dział, że ze­tknięcie 
ze spa­cze­niem ska­zało go na ostateczną za­gładę, ale może zdoła opóźnić swoją 
nie­unik­nioną zgubę.Przez cały czas ich zna­jo­mo­ści Wilk wal­czył z Cha­osem, 
cho­ciaż nigdy nie uży­wał tego słowa. Wilk zda­wał sobie sprawę, że walka 
przy­biera różne po­stacie, a światu grozi nie­bez­pie­czeń­stwo z wielu stron. 
Po­nie­waż był wo­jow­ni­kiem, po­sta­nowił zwalczać le­giony pie­kła w je­dyny 
znany so­bie spo­sób — siłą oręża. Wy­ko­rzy­sty­wał ją, aby po­wstrzymać hordy 
z pół­nocy, które sta­rały się przełamać linie obrony w Kis­levie, i od­niósł na 
tym polu wiel­kie suk­cesy. Zor­gani­zo­wana przez niego armia na­jem­ni­ków 
zdo­łała na­wet ode­pchnąć bar­ba­rzyń­skie hordy poza gra­nicę. Wtedy jed­nak 
na­stąpił mo­ment, w któ­rym na­jeźdźcy ude­rzyli na połu­dnie, nisz­cząc 
gór­nicze mia­steczko i mor­dując wszyst­kich jego miesz­kań­ców. Albo pra­wie 
wszyst­kich. Kry­sten była ostatnią ofiarą.Konrad i Wilk je­chali dalej przez 
dziką oko­licę, dzień za dniem. Na­zwa Ja­ło­wych Krain cał­ko­wicie 
od­po­wia­dała rze­czy­wi­stości. Trawa była wy­su­szona i po­żół­kła, rzadko 
ro­snące drzewa były kar­ło­wate i po­skrę­cane. Ro­ślin­ności zale­dwie 
wy­star­czało, aby wy­ży­wić kilka dzi­kich pta­ków i nie­wiel­kich zwie­rząt, 
które udało się im zo­ba­czyć. Nic dziwnego, że lud­ności było tu tak nie­wiele. 
Wy­glą­dało to tak, jakby cały kraj zo­stał za­gar­nięty przez Chaos, a 
na­stęp­nie po­rzu­cony jako bez­war­to­ściowy.Nie na­po­tkali dróg, po­nie­waż 
nie żyło tu wy­star­cza­jąco dużo ludzi, aby z nich ko­rzy­stać. Na 
po­zba­wio­nej życia ziemi nie było na­wet pry­mi­tyw­nych szla­ków, więc 
Kon­rad za­sta­na­wiał się, skąd Wilk wie, w którą stronę się 
skie­ro­wać.Wresz­cie Kon­rad zo­ba­czył na hory­zon­cie zie­lony punkt. W miarę 
jak odle­głość się zmniej­szała, prze­kształcił się w kępę drzew. Pra­wie 
za­padł zmierzch, więc roz­łożyli obóz na noc. Na­stęp­nego ranka zo­rientowali 
się, że la­sek jest małą wy­spą ro­ślin­ności, cał­ko­wicie oto­czoną przez 
sze­rokie je­zioro. Jed­nak sama tylko obecność wody nie mo­gła tłu­ma­czyć 
ży­zno­ści tego skrawka ziemi. Sprawiał nie­mal wra­żenie zamku oto­czo­nego 
fosą z drzewami za­miast mu­rów.— Tu­taj wła­śnie mieszka Ga­lea — oznajmił 
Wilk, ścią­gając cugle konia, gdy do­tarli do brzegu je­ziora.— Kim jest Ga­lea? 
— za­pytał Kon­rad, cho­ciaż nie bar­dzo wie­rzył, że otrzyma od­po­wiedź.— 
Naj­mą­drzejsza osoba na świe­cie — Wilk spoj­rzał na Kon­rada i się 
uśmiech­nął. — Przy­najmniej w Sta­rym Świecie.— Po­wie mi wszystko, co chce 
wie­dzieć?— I wiele ta­kich rze­czy, o któ­rych nie wi­działeś, że chcesz 
wie­dzieć.— Czy już tu byłeś?— Tak — Wilk po­kiwał z na­my­słem głową.— W takim 
razie ru­szajmy — Kon­rad skie­rował konia w stronę wody.— Nie — Wilk za­trzymał 
go ru­chem ręki. — Mu­sisz się tam prze­do­stać sam. Na bo­saka, z gołą głową, 
bez broni i zbroi.Konrad spo­glą­dał na niego przez kilka se­kund.— Skoro tak 
twierdzisz — zsiadł z konia, roz­piął pas z mie­czem, odło­żył sztylet i zdjął 
buty. Po­tem znowu spoj­rzał na wodę. — Je­steś pe­wien, że się nie my­lisz?— 
Tak. Tu nie jest głę­boko. Mo­żesz przejść w bród.Wyspa miała śred­nicę około 
pięć­dzie­się­ciu me­trów i znaj­do­wała się w takiej sa­mej odle­gło­ści od 
brzegu.— Gdy doj­dziesz do po­łowy — do­dał Wilk — mu­sisz zanu­rzyć się z 
głową. Trzykrot­nie.— Je­steś pe­wien tego wszyst­kiego?— Tak. By­łem tutaj raz, 
a ni­komu nie wolno wra­cać.Konrad pa­trzył na Wilka. Wie­rzył mu bez reszty, 
ale mimo wszystko czuł się nie­swojo. Wszak od po­bytu jego towa­rzy­sza w tym 
miej­scu mu­siało mi­nąć wiele lat i sytu­acja mo­gła się zmienić.— Wszystko, co 
ze­chcę wie­dzieć? — za­pytał, spo­glą­dając na wy­spę.— Tak. I nie jedz 
ni­czego, ni­czego nie doty­kaj, nie pró­buj ni­czego za­brać. Mu­sisz rów­nież 
wziąć ze sobą jakiś pre­zent.— Co?— To — rzekł Wilk i po­dał Kon­ra­dowi mały 
grze­bień z ko­ści sło­nio­wej. — Miałem go ze sobą od dawna, przy­go­to­wany na 
ten wła­śnie dzień.Konrad obej­rzał grze­bień. Nie sprawiał wra­żenia cze­goś 
szczegól­nego. Schował go do kie­szeni bluzy.— Czy chcesz mi po­wie­dzieć coś 
jesz­cze o Galei?— Bę­dziesz wie­dział wszystko, gdy znaj­dziesz się na 
miej­scu. Dla mnie była to nie­spo­dzianka, więc nie chcę ci psuć two­jej.— 
Le­piej, żeby ta wy­prawa była tego warta.— Bę­dzie — za­pew­nił Wilk.Konrad 
od­wró­cił się i wszedł do wody. Była bar­dzo zimna, a po kilku kro­kach 
się­gnęła mu do pasa.— Czy mogę prze­pły­nąć? — za­wołał.— Nie wiem, ale 
pa­mię­taj, żeby cał­ko­wicie zanu­rzyć się pod po­wierzchnię, gdy do­trzesz na 
śro­dek.„To jak bicie po­kło­nów w świątyni” — po­my­ślał Kon­rad, ro­biąc wolno 
dwa na­stępne kroki. Woda się­gnęła mu do piersi, ale dalej głę­bo­kość już się 
nie zwięk­szała. Prze­pły­nął resztę drogi, na środku za­nur­ko­wał 
trzy­krot­nie i po­dążył dalej.Gdy wy­cho­dził na brzeg, zo­ba­czył, że błoto 
po­wy­żej linii wody jest białe. Wy­glą­dało na tak stare, że po­chylił się, 
wziął całą garść i przyjrzał mu się do­kład­niej. Za­uwa­żył, że wid­nieją w nim 
ka­wałki kości i na­gle uświado­mił sobie, że kości są jedy­nym składni­kiem 
bia­łego błota! Cała wy­spa oto­czona była mu­rem ze zmielo­nych kości, 
wy­rzu­co­nych tu przez wody je­ziora.Czy taki był los tych, któ­rzy nie 
za­cho­wali od­po­wiedniej ety­kiety? Tych, któ­rzy nie zdjęli na­kry­cia głowy, 
nie odło­żyli mie­czy? Albo za­po­mnieli zło­żyć od­po­wiedniego hołdu w 
po­łowie prze­prawy przez je­zioro...Jeżeli tak, ofiar, które zgi­nęły w 
zim­nych wo­dach, mu­siały być setki, może ty­siące. Kon­rad wzdrygnął się i 
wy­tarł dło­nie w wil­gotne spodnie, sta­rając się nie my­śleć, z czego je 
wła­ści­wie wy­ciera.Wyspa wy­da­wała się teraz większa niż wi­dziana z brzegu. 
O wiele większa. I gdy spoj­rzał na brzeg, na któ­rym po­zo­sta­wił Wilka, nie 
zo­ba­czył ni­czego poza wodą.Powi­nien był wi­dzieć od­da­lony o pięć­dzie­siąt 
me­trów brzeg, ale roz­po­ście­rało się przed nim jedy­nie je­zioro, które 
prze­pły­nął. Sprawiało wra­żenie rów­nie sze­ro­kiego jak Mo­rze Szponów, od 
któ­rego brze­gów od­dzielały ich setki mil. Na­gle miał ochotę za­wró­cić, ale 
uznał, że nie by­łoby to roz­sądne, że nigdy nie zdoła do­trzeć do 
prze­ciw­le­głego brzegu, który obecnie mógł się znaj­do­wać w odle­gło­ści 
wielu mil. Był to za­pewne ko­lejny czynnik, który zwiększał liczbę ofiar 
po­chło­nię­tych przez je­zioro i do­da­wał ich zbielałe kości do tych, które 
ota­czały już zie­loną wy­spę.Gdy Kon­rad ru­szył w głąb wy­spy, zo­rientował 
się, że jest o wiele cie­plej niż kilka mi­nut temu, a jego ubra­nie szybko 
wy­sycha w tej tem­pe­ratu­rze. Słońce wi­siało nie­mal pro­sto nad głową, 
wy­żej niż wi­dział je kie­dy­kol­wiek dotąd. Niebo miało głę­boki od­cień 
błę­kitu — kolor, jaki wi­dy­wał jedy­nie w środku lata. Nigdy dotąd nie 
wi­dział też ta­kich eg­zo­tycz­nych roślin i drzew. Za­sko­czył go ten wi­dok. 
Od­niósł wra­żenie, że zna­lazł się w zu­peł­nie in­nym kraju.Być może tak 
wła­śnie się stało. Nie do­tarł na jakąś zwy­kłą wy­spę. Miał uczucie, że 
prze­kra­cza­jąc wodę, do­tarł na zu­peł­nie inny kon­ty­nent...Roz­glą­dał się 
wo­koło oszoło­miony, gdy usły­szał nagle ryk, który na­tychmiast sprowa­dził go 
na zie­mię. Od­ru­chowo się­gnął po nóż. Od kiedy się­gał pa­mię­cią, zaw­sze 
miał jakiś przy sobie. Pierw­szym był sztylet o fali­stej klin­dze, ukra­dziony 
żoł­nie­rzowi z od­działu, który przy­był do wio­ski, aby oczy­ścić ze 
zwie­rzo­ła­ków tę część lasu. Wiele lat póź­niej Wilk wy­jaśnił mu, że jest to 
kris, broń po­cho­dząca z dru­giego końca świata. Naj­now­szy sztylet Kon­rad 
otrzymał wraz z ca­łym ekwipun­kiem, za­cią­gając się do gwardii ce­sar­skiej. 
Ale teraz nie miał nic.Ryk sta­wał się coraz gło­śniej­szy, coraz bliż­szy. 
Przez gęste po­szy­cie skra­dała się w jego stronę ja­kaś dra­pieżna be­stia i 
Kon­rad szybko ro­zej­rzał się wo­kół sie­bie, po­szu­kując wzrokiem cze­goś, co 
mógłby użyć jako broń. Ga­łąź mo­gła po­słu­żyć za ma­czugę, się­gnął więc w 
górę, aby ją ob­ła­mać z naj­bliż­szego drzewa. Za­nim jed­nak zaci­snął na niej 
dłoń, przy­po­mniał sobie ostrzeże­nie Wilka: nie doty­kaj tam ni­czego.Zawa­hał 
się, a po­tem cof­nął. Jego je­dyną bro­nią było to, z czym przy­szedł na świat 
i co do tej pory do­brze mu słu­żyło — gołe ręce.Chwilę póź­niej po­jawił się i 
sam stwór, zbli­żając się do niego pew­nym kro­kiem. Był to wielki, czarny kot, 
na któ­rego piersi, na czar­nym fu­trze, wid­niał biały romb. Spo­dziewał się 
uj­rzeć ja­kie­goś nad­natu­ral­nego po­twora, tym­cza­sem po­jawił się jedy­nie 
lam­part o gład­kim, lśniącym fu­trze i dłu­gich, ostrych kłach. Zwierzę 
zwolniło, a po­tem sta­nęło. Jego ogon poru­szał się wolno, a po­tem zwie­rzę 
otworzyło sze­roko pasz­czę i ryk­nęło wy­zy­wa­jąco.Wo­lałby mieć do 
czy­nie­nia ze zwie­rzo­ła­kiem, bo ten za­ata­ko­wałby na­tychmiast. Działania 
dzi­kiego zwie­rzę­cia były mniej przewi­dy­walne i dla­tego to bar­dziej 
nie­bez­pieczne.— Wi­taj — roz­legł się głos u boku Kon­rada. Od­wró­cił się 
gwałtow­nie.Cztery czy pięć me­trów od niego stała młoda dziew­czyna i gry­zła 
jabłko. Miała ja­kieś osiem lat, czarne włosy sple­cione w dwa war­ko­cze, bose 
nogi; ubrana była w wie­śnia­czą su­kienkę wie­lo­krotne ła­taną i ce­ro­waną. 
Na jej umo­rusa­nej buzi wid­niała dość dziwna mina, któ­rej Kon­rad nie był w 
sta­nie zro­zu­mieć.— Eee... Witaj — od­parł i zerk­nął na czar­nego lam­parta.— 
Nie zrobi ci krzywdy — oświad­czyła dziew­czynka. — Chyba że bę­dziesz 
nie­do­bry. Masz dla mnie pre­zent?Konrad wciąż ob­ser­wo­wał zwie­rzę, które 
bez prze­rwy cicho po­ry­ki­wało.— Przy­sze­dłem spo­tkać się z Ga­leą. Wiesz, 
gdzie on jest?— To ja je­stem Ga­lea.Konrad znowu zerk­nął na dziew­czynkę.— To 
ja — po­wtó­rzyła i od­gry­zła ko­lejny kęs jabłka. — Na­prawdę.Konrad spoj­rzał 
na nią z osłu­pie­niem. Naj­mą­drzejsza istota na świe­cie. To wła­śnie mu­siała 
być nie­spo­dzianka, o któ­rej wspomniał Wilk.— Kto cię tu przy­pro­wa­dził? — 
za­py­tała.— Wilk. Wol­fgang von Neuwald.Galea ski­nęła głową.— Pa­mię­tam. 
Przyniósł mi bran­so­letę, a ja mu po­wie­działam, że chciała­bym 
grze­bień...Wyda­wało się nie­moż­liwe, że Wilk wi­dział dziew­czynkę w cza­sie 
swojej byt­ności na wy­spie, że z nią roz­ma­wiał. Na­wet gdyby udał się tu 
na­tychmiast po opuszcze­niu gra­nicy, kilka tygo­dni przed spo­tka­niem 
Kon­rada, mo­gła mieć wówczas zale­dwie dwa albo trzy lata.Wyda­wało się 
nie­moż­liwe, a jed­nak się zda­rzyło.— To dla cie­bie — rzekł Kon­rad, po­dając 
grze­byk z kości sło­nio­wej.— Och, dzię­kuję! — za­wo­łała Ga­lea, ro­biąc krok 
do przodu i przyjmu­jąc pre­zent. Ujęła jeden z war­ko­czy i obej­rzała 
po­strzępiony ka­wa­łek szmatki, którą był przewią­zany. — Na­stęp­nym ra­zem 
chciała­bym do­stać wstążkę. Chyba je­dwabną. I czerwoną...— Na­stęp­nym ra­zem? 
— za­pytał Kon­rad, spo­glą­dając jej w oczy. I na­gle uświado­mił sobie, co 
dziwnego do­strzegł w jej wy­glą­dzie.Miała oczy jak kot. Były cał­ko­wicie 
złote, bez śladu bia­łek, a źre­nice two­rzyły wą­ski, czarny owal.Spoj­rzał na 
lam­parta, który prze­stał po­mru­ki­wać. Oczy miał takie same jak dziew­czyna. 
Do­kład­nie takie same. A jej włosy były tak czarne jak futro zwie­rzę­cia.Galea 
wró­ciła do lam­parta i wy­cią­gnęła rękę, żeby po­dra­pać go po karku. Jej 
głowa się­gała grzbietu zwie­rzę­cia, które za­częło mru­czeć, gdy dra­pała je 
za uszami.— Jak się na­zy­wasz? — spy­tała.— Kon­rad.— Chodź ze mną, Kon­ra­dzie 
— po­wie­działa. Od­wró­ciła się i ru­szyła po­mię­dzy drzewami ze swoim 
oswojo­nym lam­par­tem u boku. Kon­rad obej­rzał się i w dal­szym ciągu nie mógł 
zo­ba­czyć ni­czego poza po­wierzchnią wody. Ru­szył za Ga­leą w głąb wy­spy. *  
 *   *Po­wie­dział jej. Wszystko. O sprawach, z któ­rych nigdy dotąd ni­komu się 
nie zwie­rzył, lecz teraz mógł je wreszcie wy­rzu­cić z głębi du­szy.Sie­dzieli 
na tra­wie, ukryci przed słoń­cem wśród kępy drzew, a ol­brzymi lam­part 
spo­czy­wał u boku Galei. Nie pro­siła go, aby jej opo­wia­dał o sobie, ale gdy 
tylko spoj­rzał w jej mą­dre, kocie oczy, od razu wie­dział, co po­wi­nien 
zro­bić. Cho­ciaż Kon­rad nie wie­dział, dla­czego tak sądzi, był pe­wien, że 
robi to z wła­snej woli, że Ga­lea nie sto­suje wo­bec niego swojej 
nad­natu­ralnej mocy.Opo­wie­dział jej histo­rię swojego życia od 
naj­wcześniej­szych dni do mo­mentu po­now­nego spo­tka­nia z Wil­kiem. 
Wspomi­nał wszyst­kich ludzi, z któ­rymi ze­tknął się w ciągu ostatnich kilku 
lat, i o ich wzajem­nych po­wią­za­niach. Opowie­dział o ta­jem­ni­czym zło­tym 
her­bie — pan­cer­nej pię­ści po­mię­dzy dwiema skrzyżo­wa­nymi strzałami, o 
walce z go­bli­nami w za­gu­bio­nej świątyni kra­sno­lu­dów i owym nie­zwy­kłym 
przy­pły­wie sił ży­cio­wych, ja­kiego do­świadczył w cza­sie ma­sakry 
zie­lo­nych wro­gów, a także o dziwnym złu­dze­niu, że wal­czy mło­tem 
bo­jo­wym, a nie topo­rem. Mó­wił o uwięzie­niu w spi­żo­wej zbroi i ska­żeniu 
go spa­cze­niem. Opi­sał dziwne wizje, ja­kich do­świadczał, gdy Lit­zen­reich i 
jego kra­sno­ludy wy­zwalali go ze spi­żo­wego pan­cerza, uwa­żając za umarłego. 
O tym, jak wy­da­wało mu się, że wę­druje wśród gwiazd, o zmar­twych­wstaniu w 
swoim po­przednim ciele, o wspo­mnieniach, które do niego nie nale­żały, o 
po­my­leniu śmierci Elyssy ze śmiercią Evane, pierwszej miło­ści Sig­mara, 
za­mor­do­wa­nej przez bandę go­bli­nów. O tym fak­cie Kon­rad do­wie­dział się 
w swoim śnie, a po­twierdził go póź­niej, czy­tając histo­rię życia 
Sig­mara.Więk­szą część tej histo­rii opo­wia­dał sponta­nicz­nie, bez 
naj­mniejszego przymusu, jakby przy­go­to­wy­wał ją od dawna, cho­ciaż cza­sami 
Ga­lea mu­siała pod­po­wie­dzieć mu ja­kieś słowo, po­pro­sić o wy­ja­śnie­nia 
lub o ja­kieś szczegóły. Nie­kiedy łapał się na tym, że po­wta­rza coś, co już 
po­wie­dział, dla pod­kre­śle­nia ja­kie­goś frag­mentu. Aż wreszcie za­koń­czył 
opo­wieść.Zupeł­nie za­po­mniał, że po­zor­nie zwraca się do małej dziew­czynki, 
po­nie­waż zda­wał sobie sprawę, że na­prawdę Ga­lea wcale nie jest 
dzieckiem.Przez cały czas, gdy Kon­rad mó­wił, sie­działa bez ruchu. Te­raz 
roz­pu­ściła włosy i za­częła cze­sać je grze­by­kiem z ko­ści sło­nio­wej. 
Przypo­mi­nały Kon­ra­dowi włosy Elyssy, ale starał się od­pę­dzić te 
sko­ja­rze­nia. Wkrótce jego myśli za­przątnęły inne sprawy. Ga­lea, cze­sząc 
włosy, za­częła mó­wić. Tym ra­zem to ona opo­wia­dała, a Kon­rad mógł jedy­nie 
sie­dzieć, słu­chać i zdu­mie­wać się.— Wy­obraź sobie — za­częła — że świat 
jest wy­spą, wy­spą oto­czoną Cha­osem. Nie­kiedy wody przy­pływu wzbierają 
wy­żej i światu grozi, że zo­sta­nie cał­ko­wicie zato­piony. Tak wła­śnie 
dzieje się obecnie.Ludz­kość ukształto­wała się wiele ty­siąc­leci temu, gdy 
świat rów­nież był za­lany Cha­osem, gdy jego su­rowa mate­ria naj­pierw 
ze­sta­liła się pod po­stacią spa­cze­nio­wego ka­mie­nia i pyłu. Jego działanie 
w mniejszym stop­niu do­tknęło elfy i kra­sno­ludy niż nową rasę, znaną jako 
lu­dzie. Miały one swoje czasy szczyto­wego roz­woju, sta­no­wiły wtedy 
przewod­nie rasy. Gdy jed­nak ludz­kość wy­stą­piła jako pre­ten­dent do 
do­mi­nacji nad światem, nie był on już taki jak daw­niej. Zmiesza­nie 
spa­cze­nia z sub­stan­cjami na­szego świata do­pro­wa­dziło do po­wstania 
Pust­kowi Cha­osu i gwałtow­nego zwiększe­nia liczby mu­tan­tów, które żyły tam 
już wcześniej, ale teraz za­częły po­ja­wiać się wszędzie. Zwierzo­łaki są 
re­zul­tatem po­ja­wie­nia się na tym świe­cie Cha­osu, po­dob­nie jak go­bliny, 
orki, skaveni i wszelkiego ro­dzaju inne ohydne, znie­pra­wione istoty.Ludzi 
rów­nież można uznać za twór Cha­osu.W gra­ni­cach tego, co na­zy­wamy Sta­rym 
Światem, kra­sno­ludy za­stą­piły elfy, które prze­pły­nęły Za­chodni Ocean. 
Wszystko zda­wało się wskazy­wać na to, że kra­sno­ludy utracą swe zie­mie na 
rzecz go­bli­no­ido­wa­tych ras. Po­ja­wiło się nie­bez­pie­czeń­stwo, że 
mu­tanty wkrótce staną się pa­nami ziem na za­chód od Gór Kra­wę­dzi Świata. 
Wtedy jed­nak osiem wal­czą­cych ze sobą ludz­kich ple­mion, które 
za­mieszki­wały te te­reny, zo­stało zjed­no­czo­nych przez Sig­mara. Ten 
za­warł so­jusz z kra­sno­lu­dami, które dały mu swój święty młot bo­jowy, 
Ghalma­raza. Sprzy­mie­rzeńcy zniszczyli armie go­bli­nów w bi­twie na Przełęczy 
Czarnego Ognia. Działo się to dwa i pół ty­siąca lat temu, a Sig­mar 
Młoto­dzierżca — Młot na Go­bliny — za­łożył Im­pe­rium.Sig­mar jest obecnie 
czczony jako bóg. Ma swoją kate­drę w Alt­dor­fie, świątynie na ca­łym zna­nym 
świe­cie i nie­zli­czone rze­sze wy­znawców. Wszyscy miesz­kańcy Im­pe­rium są 
jego dziećmi i to za­równo w meta­fo­rycz­nym, jak i do­słownym sen­sie tego 
słowa. Żył tak dawno, że fakt iż każdy człowiek wy­wo­dzi się z jego linii, 
wy­daje się czymś nie­unik­nio­nym. W każ­dym jest jakaś cząstka Sig­mara.Galea 
prze­rwała i spoj­rzała na Kon­rada.— W tobie jest wię­cej Sig­mara niż w 
in­nych — oznajmiła.Spoj­rzał na nią po­dejrzliwie. Może swoją opo­wie­ścią 
zasu­ge­rował Galei taki wła­śnie związek z Sig­ma­rem. Po­wie­dział jej 
prze­cież o bi­twie z go­bli­nami, w cza­sie któ­rej wy­obra­żał sobie, że 
wal­czy mło­tem bo­jo­wym, a nie topo­rem, a także że po­siada nie­mal 
nad­natu­ralną siłę. Wy­jawił także swój sen, w któ­rym jego prze­szłość 
splo­tła się z ży­ciem Sig­mara.— Nie sta­ram się ci po­chle­bić — rze­kła 
Ga­lea. — Sam już po­dej­rze­wasz, że Sig­mar wy­zna­czył ci ja­kiś cel. I masz 
rację.— Jaki cel? — za­pytał Kon­rad. — Jaki?— Nie znam przy­szło­ści, cho­ciaż 
gdy przy­był tu Wilk, wie­działam, że któ­regoś dnia przy­pro­wa­dzi do mnie 
ko­goś. Takie jest jego za­danie, Kon­ra­dzie. Od dnia, w któ­rym się 
spo­tkali­ście, jest twoim przewod­ni­kiem.Konrad nic nie od­po­wie­dział, zbyt 
za­jęty za­sta­na­wia­niem się nad wszystkim, co wy­ni­kało z wy­ja­śnień 
Galei.— Je­steś ważny dla Sig­mara — mó­wiła dalej. — A to oznacza, że masz 
wielu wro­gów, któ­rzy pra­gną po­krzy­żo­wać jego za­miary. Szczegól­nie jeden 
po­słu­guje się swoimi róż­nymi słu­gami, aby zre­ali­zo­wać swoje podłe 
za­my­sły.Konrad do­sko­nale wie­dział, o kim mówi Ga­lea.— Cza­szkolicy! Kim on 
jest? Czego ode mnie chce?Tym ra­zem Ga­lea nic nie od­po­wie­działa.— Po­wiedz 
mi coś wię­cej o Sig­ma­rze — po­prosił Kon­rad.— Pół wieku po ko­ro­no­wa­niu 
się na cesa­rza — pod­jęła opo­wieść Ga­lea — Sig­mar po­wró­cił w Góry 
Kra­wę­dzi Świata, aby od­nieść Ghalma­raza kra­sno­lu­dom. Od tej pory nie 
wi­działo go już żadne ludz­kie oko i uważa się, że jego do­cze­sne ciało 
zgi­nęło. Ciało sta­nowi część mate­rial­nego świata, ale dusza czę­ściowo jest 
Cha­osem. W chwilach naj­większego na­pię­cia śmiertelnik może się­gnąć po 
we­wnętrzne za­soby du­szy i tym sa­mym czer­pać swoją moc bez­po­śred­nio z 
Cha­osu. Po śmierci ludzki duch po­wraca do Cha­osu, aby przyłączyć się do 
in­nych dusz albo oczeki­wać na rein­kar­nację. Nie­wiele dusz się odra­dza, ale 
te, które to spo­tyka, stają się coraz po­tęż­niej­sze po każ­dych po­wtórnych 
naro­dzi­nach.Chaos jest nie­kiedy na­zy­wany Mo­rzem Za­gu­bio­nych Dusz. Mogą 
one ze­spo­lić się w większą ca­łość, two­rząc sku­pisko ener­gii po­wstałej z 
połą­cze­nia po­dob­nych du­chów. Te ośrodki ener­gii są więc stwo­rzone przez 
samą esen­cję życia i znane jako moce Cha­osu. Albo bo­go­wie Cha­osu...I 
dla­tego można twierdzić, że lu­dzie uczynili bo­gów na swój kształt i 
po­do­bień­stwo, pod­czas gdy sami bo­go­wie wy­wie­rali wpływ na ludz­kość. 
Albo może jest tylko jeden bóg, a wszyscy inni są jedy­nie jego roz­ma­itymi 
po­sta­ciami? Czy jest tylko jedna dusza, którą dzielą wszyscy lu­dzie? Czy ta 
jedna dusza sta­nowi część jed­nego boga, czy też jeden bóg jest czę­ścią 
jed­nej du­szy?Dobro i Zło, Po­rzą­dek i Chaos. Czy jedno może ist­nieć bez 
dru­giego? A może są jedy­nie od­miennymi przeja­wami tego sa­mego 
wie­rze­nia?Wiem tyle tylko, czego się na­uczyłam. Po­zna­łam wiele. Być może 
pewne sprawy wy­dają się sprzeczne, ale mo­żemy się opie­rać jedy­nie na 
na­szych wspo­mnieniach i na­szej wie­rze w do­świad­cze­nia nas sa­mych i 
in­nych. A jed­nak ludz­kie wspo­mnienia są za­wodne i nie można na nich 
cał­ko­wicie pole­gać. Może żadne z nich nie są praw­dziwe, a może tylko 
nie­które. To, co mi po­wie­działeś, mo­gło nigdy się nie zda­rzyć albo nie jest 
tym, za co je bie­rzesz. Może kra­sno­ludy nigdy nie mieszkały w Sta­rym 
Świecie, a sta­ro­dawna świątynia, którą od­nala­złeś, mo­gła po­wstać 
po­przedniego dnia. Coś, o czym czy­tamy w księ­gach histo­rycz­nych, może 
zo­stało napi­sane wczoraj, a kurz, który spo­czywa na wy­tar­tych okładkach 
tych to­mów, zo­stał stwo­rzony zale­dwie przed chwilą. Nie ma i nie może być na 
to do­wodu.Galea po­wie­działa Kon­ra­dowi to i o wiele wię­cej, a po­tem 
oznajmiła, że ni­czemu nie można wie­rzyć. On sam do­brze już wie­dział, że coś, 
co mo­gło być prawdą jed­nego dnia, na­stęp­nego mo­gło stać się fał­szem.— 
Czemu po­wie­działaś mi o tym wszystkim? — za­pytał.— Po­nie­waż po­wi­nie­neś 
wie­dzieć — od­parła.Patrzył na nią, sta­rając się prze­nik­nąć poza po­stać 
małej dziew­czynki, poza jej kocie oczy.— Kim jesteś?— Je­stem tą, która 
zo­stała zba­wiona. Wiele lat temu by­łam opę­tana przez mroczną stronę Cha­osu. 
Przez długi czas by­łam de­mo­nem.Konrad do­brze znał to słowo, ale z tru­dem 
mógł sobie wy­obra­zić, co oznaczało.— Zo­sta­łam jed­nak wy­zwolona przez 
po­tęż­niej­szą siłę, po­dobną do tej, która przy­cią­gała cię w two­jej wizji 
życia po życiu — ale nie­skończe­nie po­tęż­niej­szą. I jej teraz służę.Biała 
gołę­bica usia­dła na ra­mie­niu Galei. Dziew­czynka wzięła ptaka do ręki i 
za­częła gła­dzić jego pióra. Go­łę­bica za­częła gru­chać, po­dob­nie jak 
czarny lam­part mru­czał, gdy gła­dziła jego sierść.— Co mu­szę zro­bić? — 
za­pytał Kon­rad.— Mu­sisz zro­bić to, co mu­sisz.— Kim je­stem?Galea 
uśmiech­nęła się i po­krę­ciła głową. Kon­rad nie wie­dział, czy oznacza to, że 
nie chce, czy też, że nie może od­po­wie­dzieć.Schwyciła gołę­bicę jedną ręką i 
nagle rzu­ciła ją w stronę lam­parta. Jeden kęs, mla­śnię­cie i ptak znik­nął w 
gar­dle wiel­kiego kota. *   *   *Gdy Kon­rad wszedł do zim­nej wody i za­czął 
pły­nąć z po­wro­tem, od razu po­jawił się drugi brzeg je­ziora. Był 
za­do­wo­lony i nie miał ochoty opuszczać wy­spy, ale nie było już ni­czego, o 
czym chciałby się jesz­cze do­wie­dzieć. Do­piero gdy do­tarł do dru­giego 
brzegu, uświado­mił sobie, że w grun­cie rze­czy Ga­lea po­wie­działa mu bar­dzo 
nie­wiele. Nie wszystko mu­siało być prawdą, o większo­ści spraw już wie­dział i 
nie­ważne, czy była to prawda, czy nie. Ga­lea wy­ja­śniła istotę Cha­osu, ale 
jej in­ter­pre­tacja nie mu­siała być praw­dziwa.Po­mimo wszystko, to czego się 
do­wie­dział, pod­nio­sło go na du­chu. Świat miał sens, a on — po­ważną rolę do 
ode­gra­nia; nie wąt­pił, że w tym przy­padku Ga­lea po­wie­działa mu prawdę. 
Do­wie­dział się, że poza tym światem jest inny — roz­le­glej­sza płaszczy­zna 
ist­nie­nia i to, co działo się w jed­nym, miało zna­czący wpływ na 
wy­da­rze­nia w dru­gim. Wszystko było po­wią­zane ze sobą, tak samo jak 
łą­czyły się ze sobą wszystkie ważne osoby w jego życiu. Jesz­cze nie po­trafił 
okre­ślić wzoru, ale przy­najmniej wie­dział, że ist­nieje i może kie­dyś zdoła 
zro­zu­mieć go w cało­ści.Konrad nie do­wie­dział się ni­czego o swoim 
po­cho­dze­niu, ale miało to nie­wiel­kie zna­cze­nie w po­rów­naniu ze 
świado­mo­ścią swojej roli w dziejach. Prze­szłość była już nie­istotna, 
po­nie­waż nie miała na niego wpływu. Wszystko, co bę­dzie robił teraz i w 
przy­szło­ści, bę­dzie miało dla niego o wiele większe zna­cze­nie.Gdy wy­szedł 
z po­wro­tem na brzeg, Wilk cze­kał na niego przy ogni­sku. Za­padł już wie­czór 
i Kon­rad po­pa­trzył na za­cho­dzące słońce.— Nie wie­działem, że nie było mnie 
tak długo — rzekł, grzejąc się przy ogniu.— Wiesz, że to były trzy dni?— Trzy 
dni?— Tam czas bie­gnie ina­czej.Konrad po­pa­trzył na miej­sce, w któ­rym do 
nie­dawna prze­by­wał i kiw­nął pota­ku­jąco głową.— A te­raz do­kąd? — spy­tał 
Wilk.Odpo­wiedź mo­gła być tylko jedna. Wilk do tej pory był przewod­ni­kiem 
Kon­rada, ale ta rola do­bie­gła końca.— Do Alt­dorfu — od­parł Kon­rad.— Ja 
rów­nież. Je­cha­łem w stronę gra­nicy, bo tam znaj­do­wał się nie­przyjaciel. 
Teraz wróg jest w sto­licy i wiem, jak sobie z nim ra­dzić — Wilk schwycił 
rę­ko­jeść mie­cza, wy­cią­gając do po­łowy klingę, a po­tem wsu­nął ją z 
po­wro­tem do na­tłuszczo­nej, czar­nej po­chwy tak gwałtow­nie, jakby wbi­jał 
ostrze w ciało prze­ciw­nika.Konrad wciąż spo­glą­dał na wy­spę Galei. Sprawiała 
wra­żenie takiej małej, po­grą­żonej w mroku, ale do­brze wie­dział, że słońce 
cią­gle świeci nad jej roz­ległą prze­strzenią.„Wiem te­raz, że je­steś wy­brany 
— po­wie­dział Wilk po walce z mu­tan­tami w mun­du­rach gwardii ce­sar­skiej. — 
Tym, któ­rego mu­szę przy­pro­wa­dzić”. — I przywiódł go tutaj.Czy dla­tego 
wiele lat temu Wilk uczynił Kon­rada swoim gierm­kiem? Czy wszystko, co 
zda­rzyło się w cza­sie na­stęp­nych lat, miało jedy­nie przywieść go do 
Galei?Konrad przy­po­mniał sobie, że pro­po­zycja Wilka, aby zo­stał jego 
gierm­kiem, padła do­piero wówczas, gdy zo­ba­czył w jego dłoni czarny koł­czan 
z ta­jem­ni­czym her­bem.— Mo­żemy do­trzeć do Ma­rien­burga w kilka dni — dodał 
Wilk. — A po­tem po­pły­nąć ło­dzią w górę Re­iku do Alt­dorfu.Pa­trząc na 
miej­sce, które sprawiało wra­żenie wy­spy na środku je­ziora, Kon­rad 
za­sta­na­wiał się, jak od­było się spo­tka­nie Wilka z Ga­leą. Jak dawno miało 
ono miej­sce i kto go tutaj przy­pro­wa­dził? I kto od­wie­dził ją po­przednio, 
gdy po­pro­siła o bran­so­letkę, którą przywiózł jej Wilk?Nie za­pytał o to, 
po­nie­waż wie­dział, że Wilk mu nie od­po­wie. Za­sta­na­wiał się jed­nak, czy 
któ­regoś dnia sam tu po­wróci i bę­dzie stał w tym miej­scu, w cza­sie gdy ktoś 
inny po­pły­nie przez je­zioro. Może przy na­stęp­nej oka­zji po­wi­nien kupić 
nieco czerwo­nej wstążki i mieć ją przy sobie do mo­mentu, gdy na­stąpi czas, by 
za­pro­wa­dzić ko­goś do wiecz­nego dziecka. 

Rozdział dziesiąty [top] Nie­cały wiek temu Ja­łowe Kra­iny były czę­ścią 
Ce­sar­stwa, jed­nak w miarę upływu lat bur­mi­strzowie Ma­rien­burga 
uzy­ski­wali dla swojego mia­sta sze­reg za­mor­skich kon­cesji han­dlo­wych, 
które skrę­po­wały ruchy kup­ców z wnę­trza pań­stwa i sprawiły, że to 
Ma­rien­burg stał się jed­nym z nie­wielu okien Ce­sar­stwa na świat. Przy 
po­par­ciu Bre­tanii Ja­łowe Kra­iny ostatecz­nie do­ko­nały sece­sji i 
uzy­skały nie­pod­le­głość.Brzegi uj­ścia Re­iku dzie­liła mila, ale w del­cie 
znaj­do­wało się wiele wy­sepek i w re­zul­tacie rzeka wpa­dała do oce­anu przez 
sze­reg wą­skich ka­na­łów. Ma­rien­burg zo­stał wy­bu­do­wany na tych wła­śnie 
wy­spach i po­szczególne dzielnice mia­sta połą­czone były licz­nymi mo­stami. 
Tylko je­den kanał zo­stał po­głę­biony na tyle, aby mo­gły nim pły­wać 
naj­wyż­sze na­wet statki. Jego brzegi spi­nał jeden most, tak wy­soko 
skle­piony, że mie­ściły się pod nim naj­dłuż­sze maszty. Na­zwany zo­stał 
Wy­so­kim Mo­stem. Prze­bie­ga­jący pod nim główny tor że­glu­gowy znaj­do­wał 
się w połu­dniowej czę­ści Ma­rien­burga, a na jego brze­gach le­żały ba­seny 
por­towe.Miasto oto­czone było mu­rami, które bro­niły przed na­pa­dami pi­ratów 
i chro­niły su­we­ren­ności pań­stwa, a przewa­ża­jąca część du­żych do­mów 
przy­po­mi­nała for­tece. Wilk wy­jaśnił, że nale­żały one do bo­ga­tych ro­dzin 
ku­piec­kich, któ­rych przodko­wie-zało­ży­ciele sami byli za­pewne pi­ra­tami 
lub kor­sa­rzami. Kon­ra­dowi za­im­po­no­wało swego czasu por­towe mia­sto 
Erengrad na gra­nicy Kis­levu, które jed­nak w po­rów­naniu z roz­mia­rami i 
wspania­ło­ścią naj­większego portu Sta­rego Świata koja­rzyło mu się ra­czej z 
za­padłą wio­ską ry­backą.Razem z Wil­kiem spo­glą­dali na mia­sto i poło­żoną 
za nim redę w sze­ro­kiej za­toce, gdzie wszystkie statki stały na ko­twicy 
oczekując na przy­pływ, który po­zwoli im wejść do portu. Jed­nostki były 
naj­roz­mait­szych kształtów i roz­mia­rów, a pi­loci i urzędnicy celni 
prze­pły­wali od jed­nego za­gra­nicz­nego statku do dru­giego na po­kła­dach 
licz­nych łódek z po­wie­wa­jącą flagą z her­bem Ma­rien­burga — sy­reną 
trzyma­jącą miecz w pra­wej ręce, a sa­kiewką mo­net w lewej.— Chodźmy się napić 
— za­pro­po­no­wał Wilk. — Cho­ciaż, skoro zna­lazłeś się w mie­ście, może się 
zda­rzyć, że każda tu­tejsza karczma pój­dzie z dy­mem.— My­śla­łem, że 
je­dziemy do Alt­dorfu.— Pój­dziemy do jed­nej z por­to­wych go­spod. Tam 
naj­ła­twiej znaj­dziemy jakiś sta­tek. A kiedy już tam bę­dziemy, rów­nie 
do­brze mo­żemy się od­świe­żyć po po­dróży.— A jak za­pła­cimy za przejazd?— 
Mam tro­chę pie­nię­dzy — oznajmił Wilk i była to chyba naj­bar­dziej 
za­dzi­wia­jąca rzecz, jaką Kon­rad kie­dy­kol­wiek od niego usły­szał.Przez 
cały czas służby u Wilka ogólna suma za­rob­ków Kon­rada nie prze­kro­czyła 
gar­ści ko­ron. Wilk od sa­mego po­czątku nigdy nie miał pie­nię­dzy. Gdy 
po­dą­żali na gra­nicę Kis­levu, dał jucz­nego konia za miej­sca na po­kła­dzie 
statku pły­ną­cego do Praag rzeką Lynsk. Wilk miał na­dzieję zbić ma­jątek, 
słu­żąc jako na­jem­nik w ko­palni złota, i ma­rzył o nie­wy­obra­żal­nych 
bo­gactwach zdo­by­tych w za­gu­bio­nej świątyni kra­sno­lu­dów.— A co ze 
spi­skiem i pla­nami za­miany ce­sarza na so­bo­wtóra? — za­pytał, gdy je­chali 
w stronę Re­iku.Oby­dwaj wie­dzieli, że jest to przy­czyna ich po­wrotu do 
Alt­dorfu. Ale do tej pory nie roz­ma­wiali na ten temat. Acz­kol­wiek 
Karl-Franz nie zali­czał się do bez­po­śred­nich po­tom­ków Sig­mara, był 
zara­zem ostatni z jego dy­nastii — i dla­tego mu­siał być chro­niony.Jesz­cze 
kilka mie­sięcy temu Kon­rad nie inte­re­so­wał się cesa­rzem, ale od tej pory 
wiele się wy­da­rzyło. Te­raz orientował się, na czym po­lega jego misja i czego 
oczekuje od niego Sig­mar.Po­cząt­kowo nie chciał wy­jawić wszyst­kiego, co się 
z nim działo w cza­sie mie­sięcy, które mi­nęły od opuszcze­nia Kis­levu, a 
te­raz, kiedy znowu był ra­zem z Wil­kiem, wszystko to prze­stało mieć 
ja­kie­kol­wiek zna­cze­nie.— Skaven zro­bił so­bo­wtóra cesa­rza — 
po­wie­dział. — Wi­działem go.Swego czasu Kon­rad był więźniem Gaxara w lo­chach 
głę­boko pod Mid­den­he­imem, ale pod­czas ataku ludzi na kry­jówkę skavenów, 
gdy Kon­rad wal­czył ze Srebrnym Okiem, Gaxara wi­dziano z ja­kimś in­nym 
za­kład­ni­kiem. Lit­zen­reich roz­po­znał go jako cesa­rza. Nie mógł to być 
praw­dziwy Karl-Franz, lecz jego re­plika. Kon­rad wi­dział póź­niej por­trety 
cesa­rza — po­do­bień­stwo rze­czy­wi­ście było cał­ko­wite.Nie był to pierwszy 
so­bo­wtór wy­ko­nany przez Gaxara. Szary Mag spo­rzą­dził rów­nież re­plikę 
Kon­rada — którą Kon­rad po­konał i za­bił.— Skaven chciałby po­sia­dać 
so­bo­wtóra Karla-Franza tylko dla­tego, aby móc za­mor­do­wać prawdzi­wego 
cesa­rza i za­stą­pić go ma­rio­netką — kon­tynu­ował Kon­rad. — Gwardia 
ce­sar­ska musi nale­żeć do spi­sku i dla­tego pró­bo­wali mnie zabić, kiedy go 
wy­kry­łem.— Możliwe.— Możliwe?— Być może gwardzi­ści stali się wy­znawcami 
Sla­anesha, a bó­stwem skavenów jest prze­cież Ro­gaty Szczur. Mało 
prawdo­po­dobne, by te dwa kulty ze­chciały ze sobą współpra­co­wać. Skaveni, 
ewentual­nie, mo­gliby połą­czyć swoje siły z hor­dami Nur­gle'a, ale nie ze 
słu­gami władcy roz­ko­szy. Prę­dzej bym przy­pusz­czał, że po­prze­gry­zają 
sobie gar­dła.— Ale zwalcza­jące się siły Cha­osu nie­kiedy współ­działają, gdy 
oczekują, że bę­dzie to ko­rzystne dla wszyst­kich stron. Wiesz do­brze o tym. A 
zniszcze­nie cesa­rza, sym­bolu oporu ludz­kości, by­łoby do­sko­na­łym ce­lem 
dla wy­znawców obu bóstw.A Kon­rad do­my­ślił się, kto stwo­rzył ów so­jusz 
prze­klę­tych — Cza­szkolicy.Widział go zale­dwie dwa razy, ale 
przy­po­mi­na­jąca szkielet po­stać zaw­sze kryła się w cie­niu, spi­sku­jąc i 
po­cią­gając za sznurki swych ma­rio­netek.To Cza­szkolicy mu­siał po­kie­ro­wać 
spi­żo­wym ryce­rzem, wy­wa­bia­jąc Kon­rada ze świątyni kra­sno­lu­dów, a 
po­tem zad­bał, aby zbroja zna­lazła się na miej­scu, aby poj­mać Kon­rada po 
jego ucieczce z nie­woli bandy Ka­stringa. Chciał, aby Kon­rad zgi­nął, 
po­chło­nięty przez zbroję Cha­osu, ale jego plany za­wio­dły.Za­pewne rów­nież 
Cza­szkolicy sprawił, że Kry­sten wpa­dła w łapy Zunter­me­ina. Ska­żona 
sty­ka­niem się ze zde­pra­wo­waną wiarą w Kho­rne'a w cza­sie 
nie­wia­ry­god­nej po­dróży z Ki­slevu do Alt­dorfu, stała się za­kład­niczką 
kultu Sla­anesha. Kry­sten była przy­nętą, która miała zwa­bić Kon­rada, ale i 
tym ra­zem udało mu się ujść cało.I to Cza­szkolicy miał Ely­ssę...— Może — 
po­wtó­rzył Wilk. — Ale co mo­żemy zro­bić?— Mo­żemy go ostrzec. Po­wie­dzieć 
mu, że gwardia ce­sar­ska to sami zdrajcy, że skaveni mają za­miar go zabić.— 
Chcesz po­wie­dzieć, że trzeba mu wy­słać list?— Nie!— Masz rację. Poczta nie 
jest już taka jak daw­niej. Pew­nie dorę­czy­liby go za późno.Konrad spoj­rzał 
ostro na Wilka.— Nie traktujesz sprawy zbyt po­waż­nie.Wilk po­pa­trzył na niego 
kpiarsko.— A ty zbyt się nią przejmu­jesz.Zda­wał się wie­dzieć, że Kon­rad ma 
inny mo­tyw, by po­wró­cić do Alt­dorfu, cho­ciaż aż do tej pory Kon­rad nie 
przy­znał się do tego na­wet sam przed sobą.Elyssa zo­stała ska­żona Cha­osem i 
Kon­rad do­szedł do wniosku, że zo­stała zgu­biona na wieki. Ale Ga­lea była 
kie­dyś prze­klęta w jesz­cze większym stop­niu niż Ely­ssa, a jej dusza 
zo­stała zba­wiona. Może więc i Ely­ssę rów­nież da się oca­lić?— Co, we­dług 
cie­bie, po­win­ni­śmy zro­bić? — za­pytał.— Jak sam po­wie­działeś, ostrzec 
cesa­rza. Jeżeli nie wró­cił jesz­cze do Alt­dorfu, po­pły­niemy rzeką do 
Tala­bheim i znaj­dziemy go tam.— Albo za­trzy­mamy się w Alt­dor­fie i 
spró­bu­jemy zo­rientować się, co się dzieje... i to po­wstrzymać.— Zwy­cię­żyć 
gwardię ce­sar­ską, zwy­cię­żyć skavenów, zna­leźć i zli­kwi­do­wać 
uzur­pa­tora? Tylko we dwójkę? — cho­ciaż Wilk starał się za­cho­wać po­wagę, 
nie po­trafił ukryć uśmiechu.— Masz lep­szy po­mysł?— Może.Konrad cze­kał i 
cze­kał.— Co? — przy­naglił go w końcu.— Na­pad­niemy na mia­sto.— Tylko we 
dwójkę?— Nie, z in­nymi. Zor­gani­zu­jemy armię na­jem­ni­ków, która za­ata­kuje 
Alt­dorf. Ko­rzy­stając z za­mie­sza­nia, wśliź­niemy się do mia­sta i 
spraw­dzimy, co dzieje się na­prawdę.— Za­ata­ku­jemy sto­licę Ce­sar­stwa? 
Rze­czy­wi­ście, nie­złe za­mie­sza­nie. A gdzie znaj­dziemy tę armię?— Tu­taj — 
Wilk wskazał mia­sto u ich stóp. — Wszyscy nie­na­wi­dzą Alt­dorfu i jego 
miesz­kań­ców, na­wet ja — a prze­cież stamtąd po­cho­dzę. Alt­dorfczycy są tacy 
zaro­zu­miali wie­rząc, że sta­no­wią elitę lud­ności Ce­sar­stwa, a na­wet 
Sta­rego Świata i in­nych krain. Ograbimy mia­sto, spa­limy je!Konrad 
wy­trzeszczył oczy.Wilk wzruszył ra­mio­nami.— Może bę­dziesz mógł spa­lić kilka 
karczm, Kon­ra­dzie. Te, w któ­rych sprzedają naj­gor­sze piwo.— Jak zdo­łamy 
zor­gani­zo­wać tu armię?— Mo­żemy zwołać tu taką armię, jaką bę­dziemy chcieli. 
Taką, która na­robi wy­star­cza­jąco dużo ha­łasu, zwróci na sie­bie uwagę i da 
się wy­rżnąć, ab­sor­bując mnó­stwo cen­nego czasu... pod­czas gdy my zro­bimy 
to, co trzeba.Na gra­nicy Wilk nie wa­hałby się po­świę­cić grupy swoich ludzi, 
jeżeli uznałby to za ko­nieczne. Po­trakto­wałby ich jako przy­nętę, 
po­zwalającą zwa­bić klany Cha­osu w pu­łapkę, aby póź­niej je uni­ce­stwić. 
Nigdy nie uwa­żał tych ludzi za prawdzi­wych wo­jow­ni­ków. Większość 
żoł­da­ków, któ­rzy na­zy­wali sie­bie na­jem­ni­kami, traktował z równa 
po­gardą jak po­gań­skie od­działy, z któ­rymi wal­czyli. Ich jedy­nym 
za­da­niem było umrzeć. Jeżeli przed śmiercią zdo­łali zabić tro­chę 
nie­przyjaciół, Wilk uwa­żał to za do­dat­kową pre­mię.Mor­dercy, zło­dzieje, 
ban­dyci, rze­zi­mieszki, ro­bactwo Ce­sar­stwa — na­zy­wali się na­jem­ni­kami 
wie­rząc, że przy­własz­czony so­bie tytuł uprawo­mocni ich tchórzliwe 
okru­cień­stwo. Z tego wła­śnie po­wodu Wilk stwierdził kie­dyś, że woli uwa­żać 
się za „żoł­nie­rza for­tuny”, po­nie­waż nie ży­czy sobie, aby koja­rzono go z 
rynszto­ko­wymi śmieciami, dzięki któ­rym walka za pie­nią­dze tak źle się 
koja­rzy.Gdy Wilk i Kon­rad po raz pierwszy przy­byli do ko­palni złota, 
znaj­do­wali się tam już lu­dzie wy­na­jęci jako strażnicy. Nie­wiele róż­niło 
ich od gór­ni­ków, któ­rzy bez wy­jątku byli prze­stęp­cami i od­by­wali tu 
swoje wy­roki. Strażnicy prawdo­po­dob­nie ucie­kli z ro­dzin­nych stron, aby 
unik­nąć wię­zie­nia, na­to­miast gór­nicy mieli pe­cha, bo dali się 
zła­pać.Do­piero po obję­ciu do­wództwa przez Wilka zwerbo­wano prawdzi­wych 
żoł­nie­rzy, ludzi, któ­rzy wie­dzieli jak wal­czyć twa­rzą w twarz, za­miast 
wbi­jać prze­ciw­ni­kowi nóż w plecy; szkolo­nych przez wiele lat, 
zdy­scy­pli­no­wa­nych i po­słusznie wy­ko­nują­cych roz­kazy — przy­najmniej w 
większo­ści przy­pad­ków. Ra­busie i mor­dercy wy­ginęli, pod­czas gdy prawdziwi 
wo­jow­nicy speł­nili swoje za­danie. Wtedy za­wo­dowa armia Wilka za­częła 
spy­chać na­jeźdźców i za­miast cze­kać, by za­ata­ko­wali ko­pal­nię, sama 
przejęła ini­cja­tywę.Ma­rien­burg znaj­do­wał się na gra­nicy Sta­rego Świata i 
tu wła­śnie gro­ma­dziły się wy­rzutki z wszyst­kich ziem i kra­jów, był to 
bo­wiem naj­dal­szy punkt, do któ­rego mo­gli do­trzeć. Mia­sto pełne było 
zbie­gów, kry­mi­nali­stów ucie­kają­cych przed są­dem i karą, de­zerte­rów, 
któ­rzy ucie­kli, gdy tylko ich sta­tek za­winął do portu, ban­dzio­rów 
go­to­wych pode­rżnąć tuzin gar­deł za ku­bek go­rzałki. Było to ide­alne 
miej­sce, by zwerbo­wać od­dział pseudo­na­jem­ni­ków.— Znaj­dziemy naszą armię 
w por­to­wych karczmach? — za­pytał Kon­rad.— Otóż to. A przy oka­zji mo­żemy 
wy­pić parę ku­fel­ków.Konrad roze­śmiał się i po­kręcił głową.— Mam na­dzieję, 
że masz dużo pie­nię­dzy. Bę­dzie ci po­trzebna for­tuna, żeby wy­posa­żyć tę 
armię i do­pro­wa­dzić ją do Alt­dorfu.— Znaj­dziemy spon­so­rów — od­parł Wilk. 
— Sfi­nan­sują wy­prawę za udział w łu­pach.Konrad, słu­cha­jąc tych 
wy­ja­śnień, ob­ser­wo­wał Wilka i za­czął się za­sta­na­wiać, czy jego kom­pan 
rze­czy­wi­ście ma za­miar ogra­bić Alt­dorf i tylko dla­tego chce wró­cić do 
sto­licy Ce­sar­stwa.— Będą się spo­dziewali za­bój­czych łu­pów — za­koń­czył 
Wilk. — I w ja­kimś sen­sie będą mieli rację — uśmiech­nął się pa­skudnie, 
bły­ska­jąc za­ostrzo­nymi zę­bami.— Może jed­nak lepiej prze­do­stać się do 
Alt­dorfu tylko we dwóch — zasu­ge­rował Kon­rad.— O, nie — Wilk po­kręcił 
głową. — Wie­dzą, że nie zo­stałeś za­bity i spo­dziewają się two­jego 
po­wrotu... Ale nie oczekują na­jazdu. Im wię­cej ludzi, tym lepiej.Konrad nie 
wy­zbył się wąt­pli­wo­ści, ale uznał, że dys­kusja w tym mo­men­cie by­łaby 
próż­nym zaję­ciem. Do­je­chali do brzegu rzeki, który wy­zna­czał gra­nice 
mia­sta. Wła­ściwy Ma­rien­burg za­czy­nał się po dru­giej stro­nie ka­nału, ale 
przez lata na połu­dniowym brzegu rów­nież wy­rosły liczne bu­dynki i cu­mo­wało 
tu kilka stat­ków. Wozy oraz ka­rety prze­pra­wiano przez rzekę pro­mem, ale 
jeźdźcy i piesi mo­gli prze­do­stać się na drugi brzeg po Wy­so­kim 
Mo­ście.Zbliżał się zmierzch. Niebo gwałtow­nie ciemniało, gdy Kon­rad spoj­rzał 
na most. Przypo­minał długą drogę, która wije się po zbo­czu góry, pro­wa­dząc w 
stronę bram Mid­den­he­imu. Cho­ciaż do Mia­sta Bia­łego Wilka do­cie­rało się 
po sze­regu wia­duk­tów i szer­szą oraz wy­żej poło­żoną drogą, szlak wio­dący 
do Ma­rien­burga był też bar­dzo ma­low­niczy. Na połu­dniowym brzegu 
wznie­siona zo­stała wy­soka, ka­mienna wieża, a droga wiła się wo­kół jej 
ze­wnętrznej strony, pro­wa­dząc coraz wy­żej i wy­żej.Główny most w 
Erengra­dzie miał dłuż­sze przę­sło, ale był wznie­siony z drewna, a jego 
środ­kowa część mo­gła być pod­no­szona jak most zwo­dzony. Na­to­miast Wy­soki 
Most zo­stał zbu­do­wany w cało­ści z po­tęż­nych blo­ków ka­miennych. 
Do­pa­so­wane do sie­bie, two­rzyły sze­roki łuk utrzymy­wany wła­snym 
cię­ża­rem. Na prze­ciw­le­głym, pół­noc­nym brzegu most opie­rał się o 
skali­ste urwi­sko, do któ­rego mo­co­wały go dwie so­lidne ko­lumny.Mytnik 
wziął od Wilka mo­nety, a strażnicy u pod­stawy wieży le­dwo zerk­nęli na nich i 
machnię­ciem ręki ka­zali im ru­szać dalej. Dwaj jeźdźcy za­częli wspi­naczkę. 
Ich konie wolno po­dą­żały spi­ralną jezd­nią ku wierzchoł­kowi stop­niowo 
zwę­żają­cemu się ku górze. Cho­ciaż Kon­rad nie był już słu­żą­cym Wilka, jak 
za­zwy­czaj pro­wa­dził jucz­nego konia i ob­ser­wo­wał roz­po­ście­ra­jący się 
poni­żej ciemnie­jący kra­jo­braz.Na wschodzie, tam skąd przyje­chali, 
znaj­do­wały się pu­stynne te­reny, które dały Ja­ło­wym Kra­inom swoją na­zwę. 
Na pół­nocy, za za­toką, le­żało Mo­rze Szponów o sza­rych i groź­nych wo­dach. 
Z połu­dnia, od Alt­dorfu, z głębi Ce­sar­stwa pły­nęła rzeka Reik, któ­rej 
do­pływy roz­po­ście­rały się da­leko — do Czarnych Gór, Su­den­landu, 
Averlandu, Stir­landu, Gór Krańca Świata, a na pół­nocy aż do Kis­levu. A przed 
nimi leżał sam Ma­rien­burg i wła­ści­wie wi­dać było tylko to mia­sto i jego 
światła, wy­spy i mo­sty, domy i sklepy, staj­nie i karczmy, rynki i składy, 
ko­szary i świątynie, rzeki i statki.Most był węż­szy niż Kon­rad oczekiwał, a 
jego kra­wę­dzie chro­nione były ni­skimi para­pe­tami. Wiatr na tej wy­soko­ści 
był ostry, ude­rzał lo­do­wa­tymi po­wie­wami i Kon­rad cie­szył się, że na 
drugą stronę nie jest zbyt da­leko.Jechał przed Wil­kiem po ka­miennym łuku i 
uj­rzał dwóch jeźdźców, zbli­żają­cych się z prze­ciw­nej strony. Po­cząt­kowo 
nie zwracał na nich uwagi, sta­rając się nie my­śleć o tym, jak bli­sko jest 
kra­wę­dzi i jak da­leko w dole jest rzeka.Pierw­szy jeź­dziec był niski, krępy 
i ru­do­brody — kra­sno­lud. Drugi był człowie­kiem w czar­nych sza­tach z 
opusz­czo­nym kap­tu­rem, o dłu­giej, si­wie­jącej bro­dzie.Konrad ścią­gnął 
nieco cugle i zje­chał na bok, dając po­dą­żają­cym z na­prze­ciwka 
wy­star­cza­jąco dużo miej­sca na wy­mi­nię­cie. W tejże chwili po raz pierwszy 
spoj­rzał do­kład­niej na kra­sno­luda — i roz­po­znał go.Jed­no­cze­śnie 
usły­szał gniewny okrzyk Wilka:— Lit­zen­reich! *   *   *Wilk dobył mie­cza i 
za­wró­cił konia w stronę maga, ale Ust­nar zaje­chał mu drogę. Kra­sno­lud 
trzymał już w dłoni topór bo­jowy o po­dwójnym że­leźcu, który do tej pory miał 
przewie­szony przez ramię. Wilk był w zbroi, ale z od­krytą głową, pod­czas gdy 
Ust­nar ubrany był w grube futra chro­niące go przed chło­dem.— Z drogi, 
kur­duplu! — warknął Wilk. — Albo umrzesz pierwszy!— Na­wet nie pró­buj — 
mruknął Ust­nar, zata­cza­jąc łuk topo­rem.— Czyżby był jakiś pro­blem? — 
za­inte­re­so­wał się Lit­zen­reich.— Pro­blem? Pro­blem! — wrzasnął Wilk, 
wskazując mie­czem maga. — To ty je­steś pro­ble­mem, su­kin­synu! Ale nie na 
długo!— Wilk! — ostrzegł go Kon­rad, po­ga­nia­jąc konia. — On jest 
cza­row­ni­kiem...Jedną bły­ska­wicą Lit­zen­reich mógł ci­snąć pło­nące ciało 
Wilka poza para­pet mo­stu — a przy oka­zji rów­nież trupa Kon­rada.— Wiem — 
syk­nął Wilk. — I mię­dzy in­nymi dla­tego musi umrzeć! — machnął mie­czem w 
stronę Ust­nara. — Precz!Kra­sno­lud za­trzymał czarną klingę to­po­rzy­skiem i 
obaj po­pa­trzyli na sie­bie wściekłym wzrokiem. Ża­den z nich jesz­cze nie 
pró­bo­wał przełamać obrony prze­ciw­nika, ale w ciągu kilku se­kund mo­gła się 
za­cząć praw­dziwa walka.Po­dmuch mroźnego wia­tru roz­wiał włosy Kon­rada, 
który spoj­rzał w dół i uj­rzał cień statku prze­pły­wa­ją­cego wą­skim 
ka­na­łem pod mo­stem. Ostatnie pro­mie­nie słońca od­bijały się od po­wierzchni 
rzeki, która wy­da­wała się być bar­dziej od­da­lona niż w rze­czy­wi­stości.Nie 
miał żad­nych pre­tensji do Lit­zen­rei­cha i Ust­nara, ale Wilk był jego 
towa­rzy­szem i gdyby do­szło do walki, Kon­rad sta­nąłby u jego boku. W 
nor­mal­nych oko­licz­no­ściach na­wet tak zaja­dły wo­jow­nik jak Ust­nar 
miałby nie­wiel­kie szanse z Wil­kiem, ale te oko­licz­ności trudno było uznać 
za nor­malne, a cza­row­nik był ide­al­nym so­jusz­ni­kiem w każ­dej bi­twie.— 
Precz! — po­wtó­rzył Wilk.Tym ra­zem cię­cie było szyb­sze i moc­niej­sze, ale 
Ust­nar spa­rował je z równą zręczno­ścią i siłą.— Nie! — od­parł Ust­nar. — To 
ty odejdź! Z drogi! — i machnął topo­rem jesz­cze szyb­ciej, moc­niej i bliżej 
ciała prze­ciw­nika.Konrad spoj­rzał na Lit­zen­rei­cha.— Czy nie mo­żemy 
ro­zejść się w po­koju?— Nie! — za­wołał Wilk i jego czarna klinga znowu 
wy­sko­czyła do przodu. Tym ra­zem pra­wie się nie po­wstrzy­my­wał.— Po­kój! — 
par­sknął Lit­zen­reich. — On... ten facet... nie zna ta­kiego słowa.— Fa­cet! 
Nie dzi­wię się, że za­po­mniałeś, jak się na­zy­wam. My­ślałeś, że zgi­ną­łem, 
prawda? Zo­sta­wiłeś mnie, że­bym zgi­nął. Ale teraz je­stem tu, żeby cię zabić. 
Wilk! Tym wła­śnie je­stem. Nie bę­dziesz miał czasu za­po­mnieć, bo to jest 
twoja ostatnia chwila!Ko­lejne cię­cie mie­czem, ko­lejny za­mach topo­rem.— Nie 
ro­zu­miem, dla­czego na­rze­kasz — stwierdził Lit­zen­reich. — Prze­cież nie 
umarłeś. Gdyby stało się ina­czej, nie by­łoby cię tutaj.Wilk nie był w 
na­stroju do dys­kusji. Zro­bił fintę w lewo, cof­nął się, a gdy Ust­nar 
prze­chylił się, aby spa­ro­wać cios, po­chylił się do przodu w strzemio­nach i 
za­dał pchnięcie. Ust­nar uchylił się w porę, sztych minął go i teraz Wilk 
mu­siał robić unik przed spa­dają­cym topo­rem kra­sno­luda.Obaj wal­czący i ich 
konie zaj­mo­wali większą część sze­roko­ści mo­stu i Kon­rad mógł jedy­nie 
ob­ser­wo­wać, jak poje­dy­nek staje się coraz bar­dziej za­żarty. Lit­zen­reich 
trzymał wo­dze swojego konia lewą ręką i Kon­rad spo­dziewał się, że lada chwila 
wy­cią­gnie prawą, by z wy­pro­sto­wa­nych pal­ców strzelić w Wilka pio­ru­nem. 
Ale można było od­nieść wra­żenie, że mag za­do­wala się jedy­nie rolą wi­dza. A 
po­tem Kon­rad spo­strzegł jego prawą rękę albo ra­czej to, co z niej zo­stało. 
Przewią­zane ka­wał­kiem skóry przedramię cza­row­nika koń­czyło się na 
prze­gubie.To przez Lit­zen­rei­cha Gaxar stra­cił prawą łapę, cho­ciaż Kon­rad 
nie wie­dział, w ja­kich oko­licz­no­ściach. A po­tem, gdy Lit­zen­reich 
głę­boko pod Alt­dor­fem do­stał się do nie­woli Sza­rego Maga, jego koń­czyny 
zo­stały przy­bite do ziemi. Wtedy roz­kazał Kon­ra­dowi, aby uwolnił mu prawą 
dłoń, aby mógł rzu­cać czary prze­ciwko ata­kują­cym ich kar­ło­wa­tym 
tro­glo­dy­tom. Ale ma­go­wie nie mo­gli le­czyć wła­snych ran i wszystko 
wskazy­wało na to, że oka­le­czona dłoń Lit­zen­rei­cha nie za­goiła się po tym, 
jak zo­stała siłą ode­rwana od gwoździa, któ­rym była przy­bita do skały. Gaxar 
zgi­nął, ale ze­mścił się na magu.Gdy Kon­rad przy­glą­dał się wcześniej 
Wy­so­kiemu Mo­stowi, za­uwa­żył sze­reg po­staci idą­cych po ka­miennym 
przę­śle. Teraz uświado­mił sobie, że kiedy ra­zem z Wil­kiem po­dą­żali stromą 
spi­ralną drogą do góry, nie spo­tkali ni­kogo jadą­cego z na­prze­ciwka. 
Je­dy­nymi oso­bami, któ­rych na­po­tkali na mo­ście, byli Lit­zen­reich i 
Ust­nar. Czte­rech jeźdźców, pięć koni i poza nimi nikt inny nie pró­bo­wał 
przejechać po mo­ście. Kon­rad od­niósł wra­żenie, że coś jest nie w po­rządku. 
Za­pa­da­jąca ciemność nie po­winna była prze­szkodzić in­nym po­dróż­nym w 
prze­kra­cza­niu mo­stu z połu­dnia na pół­noc.Wilk i Ust­mar wal­czyli 
zaja­dle, wy­mie­nia­jąc ciosy. Lit­zen­reich jed­nak za­cho­wy­wał się tak, 
jakby poje­dy­nek nie­zbyt go inte­re­so­wał. Od­rzucił kap­tur, prze­chylił 
głowę na bok nad­słu­chu­jąc i wolno spoj­rzał w kie­runku, z któ­rego 
przyjechał wraz z Ust­na­rem. Drugi ko­niec mo­stu osa­dzony był w stro­mym 
zbo­czu skal­nym i czarny gra­nit po obu stro­nach ko­lumn zo­stał wy­drą­żony, 
two­rząc przejścia pro­wa­dzące bez­po­śred­nio na most.Na ho­ry­zon­cie 
za­mi­gotał nie­wy­raźny kształt. Wschodził Morrslieb, mniejszy księ­życ, tak 
ważny dla wy­znawców Cha­osu.I na­gle po­jawili się na mo­ście — groźne 
po­stacie pę­dzące w ich stronę...— Skaveni! — wrzasnął Kon­rad, pusz­cza­jąc 
wo­dze jucz­nego konia i wy­cią­gając miecz.Spoj­rzał przez ramię i zo­ba­czył 
jesz­cze jedną bandę szczurolu­dzi, pę­dzącą od strony wieży z dru­giej strony 
mo­stu. Trzej lu­dzie oraz kra­sno­lud zo­stali za­ata­ko­wani z obu stron, 
przyłapani na sa­mym środku przez dzi­kich na­past­ni­ków.Konrad zabił 
pierwszego. Zro­bił unik przed za­ma­szy­stym cio­sem i z roz­wa­lo­nego 
cie­ciem owłosio­nego gar­dła pro­wa­dzą­cego atak stwora try­snęła fon­tanna 
krwi. Drugi skaven za­ata­ko­wał mie­rząc szty­chem w brzuch Kon­rada. Odbił 
cios głownią i pchnął be­stię w wy­szczerzoną pasz­czę, gdy roz­pę­dzona wpa­dła 
na jego konia.Wilk i Ust­mar prze­rwali poje­dy­nek i od­wró­cili się — 
kra­sno­lud, by bro­nić Lit­zen­rei­cha, na­jem­nik, aby przyłączyć się do 
Kon­rada. Ich głownie cięły szar­żu­jące na nich zmuto­wane szczury. Kon­rad 
wi­dział bły­ski ja­skrawego światła pa­da­jące zza jego ple­ców, czuł odór 
palo­nego mięsa i wie­dział, że Lit­zen­reich wal­czy ze wspól­nymi wro­gami, 
ko­rzy­stając z ma­gicz­nych mocy.Obaj z Wil­kiem gó­ro­wali nad dra­pieżną 
hordą, ale Kon­rad wolał w ta­kich sytu­acjach wal­czyć pie­szo. Sie­dząc na 
koń­skim grzbiecie, za­blo­ko­wany na mo­ście, po­zba­wiony prze­strzeni 
po­zwalają­cej na jakiś ma­newr, był lep­szym ce­lem i ła­twiej by­łoby 
ścią­gnąć go na dół. Za­nim jed­nak zdą­żył zsiąść, koń runął pod nim z 
pod­cię­tymi no­gami. Wy­sko­czył z sio­dła, a Wilk zro­bił to samo. Wal­czyli 
teraz ramię w ramię.Skaveni bar­dzo rzadko bili się wal­cząc ostrze prze­ciwko 
ostrzu. Ich tak­tyka bar­dziej pole­gała na ataku przewa­żają­cymi si­łami z 
za­sadzki. Gnieździli się pod zie­mią i wo­leli ata­ko­wać w cuchną­cych 
tu­ne­lach, gdzie ich wzrok da­wał im przewagę w ciemności.Ale te­raz 
po­sta­no­wili wal­czyć na otwartej prze­strzeni, na Wy­so­kim Mo­ście. 
Wszystkie inne oko­licz­ności działały jed­nak na ich ko­rzyść — za­sadzka, 
li­czebna przewaga, nad­cią­ga­jąca noc.Byli uzbrojeni w ząb­ko­wane mie­cze i 
za­krzy­wione ostrza osa­dzone na dłu­gich drzew­cach. Kon­rad roz­po­znał znak 
umiesz­czony na ich tar­czach, pro­por­cach i wy­tatu­owany na ciele — krąg z 
pro­wa­dzącą ku środ­kowi pio­nową linią i dwoma in­nymi li­niami, bie­gną­cymi 
od środka do kra­wę­dzi kręgu. Był to kla­nowy znak skavenów, do­wo­dzo­nych 
przez Gaxara, z któ­rymi wal­czył pod Mid­den­he­imem.Teraz skaveni chyba nie 
mieli do­wódcy. Byli zaja­dli, silni, dzicy — zbyt dzicy. W cza­sie bitwy 
po­trzebne było jed­nak coś wię­cej niż sama siła — trzeba było po­sia­dać mózg, 
nie tylko mię­śnie. Dra­pieżcy byli do tego stop­nia opę­tani żądzą krwi, że ich 
przewaga li­czebna stra­ciła zna­cze­nie. Wszyscy chcieli ata­ko­wać 
jed­no­cze­śnie i w re­zul­tacie prze­szka­dzali sobie na­wzajem. Wiele 
szczurolu­dzi ogar­nię­tych sza­łem bo­jo­wym zo­stało ran­nych sza­leń­czymi 
cio­sami za­da­wa­nymi przez ich wła­snych po­bra­tym­ców, ale nie zwa­żając na 
nic, rzu­cali się do przodu, ry­cząc i plu­jąc.Po­cząt­kowo Kon­rada i Wilka 
chro­niły jedy­nie ciała za­bi­tych koni, ale wkrótce trupy za­bi­tych skavenów 
po­większyły tę ba­ry­kadę.Konrad wy­pa­try­wał Srebrnego Oka. Gdyby tu się 
znaj­do­wał, tłu­ma­czy­łoby to ten nie­oczeki­wany atak — obrońca Gaxara chciał 
po­mścić śmierć swojego pana. Ale Kon­rad nig­dzie nie mógł go wy­pa­trzyć.Z 
mie­czem w jed­nym ręku i sztyletem w dru­gim, wal­czył tak za­cie­kle, jak 
dawno tego nie czy­nił. Nocne po­wie­trze prze­szy­wały wrzaski na­past­ni­ków 
oraz bo­jowe okrzyki jego i Wilka. Szczuro­lu­dzie wyli ata­kując i wyli 
umierając. Ka­mie­nie mo­stu były śli­skie od krwi skavenów, lśniącej w 
wid­mo­wym świetle Morrslieba.Konrad za­da­wał cie­cia i szty­chy mie­czem, 
za­bija­jąc z bez­li­tosną sku­tecz­no­ścią. Od­cinał koń­czyny i głowy, 
roz­pru­wał brzu­chy i gru­cho­tał kości. Po­ma­gał sobie no­gami i sztyletem, 
ko­piąc ran­nych, za­dając ciosy tym, któ­rych nie udało mu się sku­tecz­nie 
obez­władnić. Na­wet na ki­ku­tach nóg i rąk wciąż mo­gli się czoł­gać, wciąż 
mo­gli kąsać.Nagle wszystko się uspokoiło. Ci­sza nie za­padła, po­nie­waż wiele 
ohydnych bestii wyło jesz­cze, gdy krew wy­pły­wała z ich śmiertel­nych ran, a 
płuca chwytały ostatni haust po­wie­trza.— Jak za daw­nych cza­sów — Wilk 
zwrócił się do Kon­rada, spo­glą­dając na scenę rzezi i wy­cie­rając rę­ka­wicą 
krew z twa­rzy.W cza­sie star­cia wy­da­wało się, że z obu koń­ców mo­stu 
ata­kuje ich cały le­gion nie­ludzi, ale wo­kół nich można było nali­czyć 
zale­dwie kil­kana­ście ciał..Nagle roz­legł się jesz­cze jeden krzyk i ostatni, 
oszalały skaven prze­sko­czył pagó­rek tru­pów, rzu­cając się w stronę Kon­rada 
i Wilka. Obaj zare­ago­wali jed­no­cze­śnie, na­bija­jąc stwora na swoje klingi 
— czarną i gwardyj­skiego mie­cza. Szczuro­człek za­chwiał się, szar­pany 
drgaw­kami, i za­wył. Wilk zdą­żył wy­cią­gnąć głownię z ciała umierają­cej 
bestii, ale broń Kon­rada zo­stała wy­szarpnięta z jego dłoni. Pró­bo­wał 
schwycić ją po­wtórnie, ale rękę miał śliską od krwi.Ostatni wróg zato­czył się 
na kra­wędź mo­stu, na próżno sta­rając się wy­jąć miecz Kon­rada z piersi, ale 
udało mu się jedy­nie ob­ciąć pa­zury ostrzem klingi. Wpadł na niski para­pet, 
zato­czył się i przewró­cił do tyłu. Za­czął spa­dać w dół, w stronę 
po­wierzchni Re­iku, aż jego przed­śmiertne, pełne bólu wy­cie sta­wało się 
coraz cich­sze.— Wszystko w po­rządku? — za­pytał Wilk.— Chyba tak — Kon­rad był 
cały za­chla­pany lepką krwią, ale tylko nie­wielka jej część wy­pły­wała z jego 
ran.Od­wró­cili się w stronę Lit­zen­rei­cha i Ust­nara, któ­rzy rów­nież 
oca­leli. Ich konie także zo­stały za­bite, a wo­kół pię­trzył się stos 
za­krwawio­nych i osmalo­nych ohydnych stwo­rów. Mag i kra­sno­lud po­pa­trzyli 
na Kon­rada i Wilka.— Ro­zejm — za­pro­po­no­wał Kon­rad, zwracając się 
jed­no­cze­śnie do Wilka i Lit­zen­rei­cha.Ustnar opie­rał się na ocie­kają­cym 
krwią topo­rze. Wia­domo było, że zrobi wszystko, co po­leci mu cza­row­nik.— 
Bar­dzo do­brze — zgo­dził się Lit­zen­reich. — Wy­gląda na to, że mamy 
wspólnego wroga, co jest do­brym punktem wyj­ścia do ne­go­cjacji.— Sprawa nie 
jest za­koń­czona, Lit­zen­reich — oznajmił Wilk, ale rów­nież przytaknął 
ski­nie­niem głowy. A po­tem po­wie­dział Kon­ra­dowi: — Ale przede wszystkim 
trzeba się napić...Chciał po­dać Kon­ra­dowi miecz, aby oczy­ścił klingę, ale 
przy­po­mniał sobie, że mi­nęło już wy­zna­czo­nych pięć lat służby. Wy­tarł 
broń o derkę pod sio­dłem i wyjął to, co było mu po­trzebne z ju­ków za­bi­tego 
konia. Je­den ze skavenów drgał jesz­cze, więc Wilk dobił go pa­roma 
kop­nia­kami.— Gdyby mieli choć tro­chę roz­sądku — po­wie­dział — 
po­cze­ka­liby, aż po­za­bi­jamy się na­wzajem.Litzen­reich po­wie­dział coś do 
Ust­nara oglą­dają­cego trupy skavenów. Kon­rad, który utra­cił miecz, za­czął 
oglą­dać broń, którą po­słu­gi­wali się na­past­nicy. Była jed­nak po­ważna 
róż­nica po­mię­dzy po­słu­gi­wa­niem się mie­czem gwardii ce­sar­skiej, 
uży­wa­nym jedy­nie przez wy­znawcę Cha­osu, a bro­nią, która zaw­sze nale­żała 
do jed­nego z prze­klę­tych. Po­zo­sta­wił na miej­scu ich ska­żone klingi, nie 
doty­kając ich na­wet.Stwory mu­siały oca­leć ze szturmu na ich leża pod 
Mid­den­he­imem. Mia­sto Bia­łego Wilka znaj­do­wało się w odle­gło­ści setek 
mil, ale pro­wa­dziło z niego do Ma­rien­burga jedno z pod­ziemnych przejść, 
które łą­czyły wszystkie miej­sca za­miesz­kane przez skavenów. Wszędzie, gdzie 
żyli lu­dzie, naj­prawdo­po­dob­niej znaj­do­wały się rów­nież leża 
szczurolu­dzi.Dla­czego jed­nak ten klan przy­był do Ja­ło­wych Krain? 
Prawdo­po­dob­nie ich cel był tylko jeden — aby jego, Kon­rada, od­na­leźć i 
zabić. Lit­zen­reich także miał ogromny udział w zniszcze­niu gniazda skavenów 
głę­boko pod Alt­dor­fem. Szczuro­lu­dzie być może chcieli rów­nież ze­mścić się 
na magu.— Skąd znasz Lit­zen­rei­cha? — za­pytał Kon­rad.— Z Mid­den­he­imu. To 
było... — Wilk prze­rwał. — Znasz go? No tak, prze­cież wiesz, że jest 
ma­giem.Konrad kiw­nął głową.— Spotkali­śmy się.Wilk cze­kał na dal­sze 
wy­ja­śnie­nia, ale po­nie­waż się ich nie do­cze­kał, mó­wił dalej:— Gdy 
przy­by­łem do Fer­lan­gen i spo­tka­łem cie­bie, przy­by­łem pro­sto z 
Mid­den­he­imu. Tam Lit­zen­reich nie­mal stał się przy­czyną mojej śmierci.Wilk 
i Lit­zen­reich...Ko­lejna nitka w paję­czy­nie spo­wi­jają­cej Kon­rada. Jej 
pa­sma zaci­skały się coraz bar­dziej, jak pętla na gar­dle. 

Rozdział jedenasty [top] Wilk i Ust­nar szli przo­dem w stronę zej­ścia z 
mo­stu, trzyma­jąc miecz i topór w po­go­towiu na wy­pa­dek na­stęp­nego ataku. 
Do­szli do pół­noc­nej kra­wę­dzi, obok ka­miennych ko­lumn, i przez wy­kuty w 
skale tunel skie­ro­wali się do serca Ma­rien­burga.Mytnik urzę­du­jący przy 
wej­ściu na most leżał martwy, żoł­nie­rze w war­towni rów­nież byli 
za­krwawio­nymi tru­pami, zma­sa­kro­wa­nymi przez skavenów. To samo mu­siało 
się stać z ludźmi z dru­giej strony mo­stu.Gdy cała czwórka ostrożnie zje­chała 
krętą drogą z Wy­so­kiego Mo­stu, Manns­lieb wze­szedł na wschodzie, 
roz­pra­sza­jąc cie­nie, które mo­gły kryć na­stęp­nych wro­gów, i oświetla­jąc 
drogę do mia­sta. Niżej pod nimi wid­niały światła do­mów, sły­chać było głosy, 
a po uli­cach prze­su­wało się parę nie­wy­raź­nych kształtów. Nikt jesz­cze nie 
zda­wał sobie sprawy z tego, co stało się zale­dwie sto me­trów dalej, wy­soko 
nad ich gło­wami.I chyba nikt się nie do­wie. O świ­cie na mo­ście za­pewne nie 
bę­dzie już ani jed­nego martwego zwie­rzo­łaka, po­nie­waż ich ciała znikną w 
ciągu nocy, usu­nięte przez skavenów z Ma­rien­burga. Po­zo­staną jedy­nie ciała 
ta­jem­niczo za­mor­do­wa­nych strażni­ków i pięć za­bi­tych koni.Dotarli do 
rzeki nie­da­leko miej­sca, gdzie po­chyl­nia opa­dała ku zim­nym i ciemnym 
wo­dom Re­iku. Kon­rad wszedł pro­sto do rzeki. Wciąż trzyma­jąc sztylet w 
pra­wej ręce zanu­rzył się cał­ko­wicie, aby zmyć po­kry­wa­jącą jego ciało i 
odzież po­sokę skavenów, a także ob­myć rany. Wilk w cza­sie walki miał na sobie 
czarną zbroję, więc mu­siał zmyć z me­talu krew, mózg i okru­chy kości 
za­bi­tych bestii, za­nim za­schną w śmierdzącą sko­rupę. Po­chylił się przy 
kra­wę­dzi wody i umył twarz.Jeżeli było to w ogóle moż­liwe, Ust­nar był 
jesz­cze bar­dziej brudny niż Kon­rad. Brodę i włosy miał po­sklejane krwią 
skavenów. Mimo to bar­dzo nie­chęt­nie za­brał się do my­cia. Stał i 
przy­glą­dał się, jak Kon­rad zdejmuje ubra­nie, aż wreszcie jego obrzydze­nie 
do po­kry­wa­ją­cych go cuchną­cych szczątków wzięło górę nad nie­chę­cią do 
wody. Ścią­gnął wierzchnie futra, a po­tem wolno wszedł do rzeki i z głową 
za­nu­rzył się pod po­wierzchnię, nie wy­pusz­cza­jąc jed­nak z dłoni to­pora. 
Kon­rad i kra­sno­lud stali od sie­bie w odle­gło­ści dwóch me­trów, 
ob­ser­wu­jąc się czuj­nie, ale nie ode­zwali się ani sło­wem.Tylko 
Lit­zen­reich nie zo­stał spla­miony wrażą krwią, więc cze­kał na górze 
po­chylni. Trzymał przed sobą ręce, jakby je badał, po­rów­nując lewą dłoń z 
miej­scem, gdzie po­winna znaj­do­wać się prawa.Bez względu na to, jak 
do­kład­nie Kon­rad mył swoje ciało i ubra­nie, nie mógł się po­zbyć cuchną­cego 
odoru śmierci. Aby się oczy­ścić, po­wi­nien się wy­mo­czyć w gorą­cej wo­dzie, 
a ubra­nie spa­lić. Wy­szedł z rzeki na na­brzeże, wy­żął ko­szulę i ją 
nało­żył. Wy­ko­nując te czynności, dy­gotał z zimna i sły­szał, jak Ust­nar 
kicha za jego ple­cami. Cie­szył się, że jego włosy nie są tak dłu­gie jak u 
kra­sno­luda, i że odra­sta­jąca broda nie jest tak gęsta jak daw­niej.— Mu­simy 
zna­leźć ja­kieś miej­sce na noc­leg — ode­zwał się do niego Wilk. — Gdzieś, 
gdzie bę­dziesz mógł się osu­szyć i ogrzać, a ja — oczy­ścić.— Przyłą­czymy się 
do was — oznajmił Lit­zen­reich.— Do­prawdy? — za­pytał Wilk.— Mu­simy omówić 
różne sprawy.— Ni­czego nie będę z tobą omawiać, ty zdra­dziecki su­kin­synu. 
Zniknij mi z oczu, za­nim... — Wilk schwycił za rę­ko­jeść mie­cza i Ust­nar 
wbiegł po po­chylni, aby sta­nąć po­mię­dzy nim a Lit­zen­rei­chem.— 
Po­win­ni­śmy za­cho­wać nasz ro­zejm — po­wie­dział mag. — Mamy chyba wspólne 
inte­resy. Wszak zna­leźli­śmy się na mo­ście do­kład­nie w tym sa­mym 
mo­men­cie, cho­ciaż po­dą­żali­śmy w prze­ciw­nych kie­run­kach, i tak samo jak 
wy, zo­stali­śmy za­ata­ko­wani przez te be­stie. Czy to nasze spo­tka­nie było 
tylko zbie­giem oko­licz­ności?— Tak!Wilk po­czuł, że Kon­rad mu się przy­gląda 
i wzruszył ra­mio­nami.Przy­pa­dek, szansa, szczęście. Wilk nie wie­rzył w nic 
ta­kiego.— No do­brze — zgo­dził się. — Po­roz­ma­wiamy.Tak też 
zro­bili.Ist­nie­nie Ma­rien­burga zale­żało od mo­rza i wpa­dają­cej do niego 
rzeki. Było to mia­sto poło­żone w rów­nym stop­niu na lą­dzie, jak i na 
wo­dzie. Jego mo­sty były czymś wię­cej niż tylko połą­cze­niami po­mię­dzy 
po­szczegól­nymi dzielni­cami. Sta­no­wiły część mia­sta w takim sa­mym stop­niu 
jak każda z jego ulic. Były wy­bu­do­wane nad wodą, a nie na lą­dzie, ale 
naj­szer­sze z nich w ni­czym nie ustę­po­wały uli­com w do­wol­nej czę­ści 
Ce­sar­stwa. Wzdłuż mo­stów wznosiły się domy, sklepy i karczmy.Czte­rech 
so­jusz­ni­ków z przymusu zna­lazło po­koje w go­spo­dzie „Pod Ośmioma 
Dzwo­nami”, sto­jącej na środku jed­nego z mo­stów prze­rzu­co­nych nad 
Tus­sen­kanal, jed­nym z wielu od­gałę­zień Re­iku. Pierw­szym żą­da­niem 
Kon­rada była wanna z go­rącą wodą, dru­gim — kom­plet no­wego ubra­nia. Odzież 
za­pewne nale­żała po­przednio do ja­kie­goś go­ścia, który nie był w sta­nie 
za­pła­cić ra­chunku, ale była o wiele czystsza od tej, którą wy­rzucił.Wilk 
zażą­dał, aby wie­cze­rzę podano im do po­koju, dzięki czemu jego roz­mowy z 
Lit­zen­rei­chem nie mógł usły­szeć nikt nie­po­wo­łany. Było już za późno, aby 
ukryć fakt, że cała czwórka jest ra­zem. Ust­nar pra­wie się nie od­zy­wał przez 
cały wie­czór, a Lit­zen­reich za­cho­wy­wał się tak, jakby jego towa­rzysz w 
ogóle nie ist­niał. Kra­sno­lud sie­dział z to­po­rem u boku, go­tów roz­sie­kać 
Wilka, gdyby ten tylko ośmielił się za­gro­zić ma­gowi. Pas z przywie­szo­nym 
czar­nym mie­czem Wilka był przewie­szony przez opar­cie krze­sła.Konrad był 
rów­nie ma­ło­mówny. Miał nie­wiele do po­wie­dze­nia, ale uznał, że może wiele 
się do­wie­dzieć, słu­cha­jąc. W cza­sie je­dze­nia z tru­dem uda­wało mu się 
trzymać oczy otwarte. Po raz pierwszy od wielu tygo­dni prze­by­wał w 
za­mkniętym po­mieszcze­niu i było mu cie­pło. Żar bi­jący od ognia wprawiał go 
w odrętwie­nie, a prze­cież jesz­cze przed walką ze szczuro­ludźmi był zmę­czony 
długą po­dróżą do Ma­rien­burga i wo­lałby ra­czej wy­spać się niż jeść.— 
Prze­cho­dzi­łem mo­stem, żeby wsiąść na łódź do Alt­dorfu — wy­jaśnił 
Lit­zen­reich. — A ty?Wilk za­sta­na­wiał się mo­ment, za­nim udzielił 
od­po­wie­dzi. Wy­raź­nie nie do­wie­rzał ma­gowi, co Kon­rad mógł do­sko­nale 
zro­zu­mieć, i miał opory przed wy­ja­wie­niem swoich za­mia­rów. Po­woli żuł 
kęs bara­niny, po­tem obej­rzał do­kład­nie chrząstkę wy­do­bytą z ust, aż 
wreszcie pod­jął de­cyzję, co po­wi­nien od­po­wie­dzieć.— Do­piero co 
przyje­cha­liśmy do Ma­rien­burga i rów­nież mamy za­miar po­pły­nąć do 
Alt­dorfu — oznajmił zgodnie z prawdą.— Prze­by­wa­łem tu ja­kiś czas, ale 
uznałem, że nade­szła pora wró­cić do sto­licy.— Wró­cić?— By­łem go­ściem 
alt­dorfskiego gar­ni­zonu. To długa histo­ria, ale twój przyjaciel... — 
Lit­zen­reich wskazał wi­del­cem Kon­rada.— Kon­rad — rzekł Wilk.— Tak, tro­chę 
o tym wie — cza­row­nik po­tarł kikut pra­wej ręki. — Po­dą­ża­łem dalej w dół 
rzeki, cho­ciaż nie rzeką. Wreszcie do­tar­łem do Ma­rien­burga. By­łem zda­nia, 
że do­sko­nale nada się do mo­ich ce­lów. Po­nie­waż jest por­tem, można tu 
zna­leźć wszelkie udo­god­nie­nia, jeżeli się wie, gdzie szu­kać i o kogo pytać. 
I je­żeli można za­pła­cić żą­daną cenę. Oczywi­ście wiesz, o jakiej 
sub­stan­cji mó­wię, prawda?— O spa­cze­niu — warknął Wilk i po­pa­trzył 
naj­pierw na Lit­zen­rei­cha, a po­tem na Kon­rada, uświada­mia­jąc sobie, że ów 
ta­jem­niczy pier­wia­stek połą­czył tych dwóch męż­czyzn. — Wiesz, czym jest 
spa­czeń?Konrad ski­nął głową. Wie­dział, albo uwa­żał, że wie, ale zda­wał 
sobie rów­nież sprawę z tego, że ni­czego nie może być pewny.— Spa­czeń jest 
wy­two­rem Cha­osu — rzekł Wilk. — A Chaos jest źró­dłem całej magii. Czy wiesz 
o tym?Konrad po­now­nie ski­nął głową, cho­ciaż nie uświada­miał sobie, kiedy 
się o tym do­wie­dział. Może była to jedna z rze­czy, o któ­rych po­wie­działa 
mu Ga­lea albo stop­niowo za­czął zda­wać sobie sprawę z tego faktu w cza­sie 
swoich kon­tak­tów z Lit­zen­rei­chem.— Ma­gia i Chaos są takim sa­mym złem — 
oświad­czył Wilk.Litzen­reich roze­śmiał się, roz­pry­sku­jąc je­dze­nie po 
ca­łym stole i po­kręcił z nie­do­wie­rza­niem głową.Konrad do­szedł do wniosku, 
że Wilk jest uprze­dzony do magii, po­nie­waż z jej po­wodu spo­ty­kało go w 
życiu samo zło — po­czy­nając od zdrady brata, a koń­cząc na tym, co uczynił mu 
Lit­zen­reich. W chwili obecnej Kon­rad nie wie­rzył już we wszystko, co 
usły­szał od Wilka — czy ko­go­kol­wiek in­nego. Wią­zanie magii ze złem było 
zbyt wiel­kim uproszcze­niem. Może Lit­zen­reich miał rację: Chaos wcale nie 
mu­siał być złem. Po pro­stu był, sta­nowił część tego świata. Skutki działania 
Cha­osu, za­równo po­zy­tywne, jak i ne­ga­tywne, można było róż­nie 
in­ter­pre­to­wać.— Ma­gia ura­to­wała mi życie — stwierdził.— Na­uka — 
po­pra­wił go Lit­zen­reich.Konrad jed­nak nie miał na myśli spo­sobu, w jaki 
zo­stał wy­do­byty ze spi­żo­wej zbroi. Pod­niósł do góry prawą dłoń.— Tamten 
elf — rzekł do Wilka. — Pa­mię­tasz?Litzen­reich spoj­rzał na rękę Kon­rada, a 
po­tem prze­niósł wzrok na swoją.— Zo­stałeś wy­le­czony przez elfa? — za­pytał 
i Kon­rad ski­nął głową. — Szkoda, że nie mo­głem zna­leźć żad­nego, żeby mi 
po­mógł. Są­dzi­łem, że ma­gia elfów działa tylko na elfy, ale twoje słowa 
do­wo­dzą, iż ich sztuka bez prze­rwy się roz­wija. Dla­tego wła­śnie mu­szę 
wró­cić do Alt­dorfu. Mu­szę mieć wię­cej spa­cze­nia, żeby dalej pro­wa­dzić 
ba­dania. W Ma­rien­burgu jest go bar­dzo mało.— I przy­pusz­czasz, że ci 
po­mo­żemy? — spy­tał Wilk.— Wie­rzę, że bę­dziemy po­ma­gali sobie na­wzajem. 
Po co chcesz się do­stać do Alt­dorfu?Wilk spoj­rzał na Kon­rada, a po­tem 
od­po­wie­dział Lit­zen­rei­chowi.— Nie mamy nic szczegól­nego do ro­boty, więc 
po­my­śleli­śmy, że mo­gli­by­śmy ura­to­wać cesa­rza i oca­lić Ce­sar­stwo. 
Kon­rad mi po­wie­dział, że skaveni mają za­miar wy­rzą­dzić jakąś psotę i że 
kopia Karla-Franza czeka, aby za­stą­pić ory­ginał.— Zga­dza się. Zo­stała 
spo­rzą­dzona przez Gaxara.— Gaxara!— Tak, ale on już nie żyje. Kon­rad zabił go 
w kata­kum­bach Alt­dorfu, kiedy ucie­ka­łem — zerk­nął na prawą rękę. — Albo 
ra­czej moja większa część.Konrad ob­ser­wo­wał Wilka, który wy­szczerzył zęby w 
gry­ma­sie wściekło­ści. Oczy jego towa­rzy­sza były sze­roko otwarte, pię­ści 
zaci­śnięte, a mię­śnie przy­po­mi­nały na­pięte po­wrozy.Litzen­reich przewiózł 
do Mid­den­he­imu uwięzio­nego w spi­żo­wej zbroi Kon­rada, który głę­boko pod 
tym mia­stem po raz pierwszy ze­tknął się z Gaxarem w jego skaveniej po­staci. 
Ale na długo przedtem wła­śnie w Mid­den­he­imie Lit­zen­reich po­rzucił Wilka, 
ska­zując go na nie­mal pewną śmierć. Naj­wi­doczniej ta zdrada miała jakiś 
związek z Gaxarem. Czy to Szary Pro­rok nie­mal go zabił?Wilk i Gaxar... *   *   
*Można było od­nieść wra­żenie, że Kon­rad ni­czego nie zro­bił z wła­snej, 
nie­przymu­szo­nej woli i je­dynie od­grywa wy­zna­czoną mu role. Bez względu na 
to, co robił, zaw­sze mógł się poru­szać wy­łącz­nie w gra­ni­cach 
skompli­ko­wa­nej sieci, któ­rej nici łą­czyły wszystko, co znał.Teraz 
sie­dział, przy­glą­dał się i słu­chał, jak Wilk i Lit­zen­reich, który zdą­żył 
już opo­wie­dzieć jego kom­pa­nowi o nie­daw­nych wy­da­rze­niach w 
Mid­den­he­imie i Alt­dor­fie, pla­nują na­stępną część jego życia.— By­łeś 
bar­dzo za­jęty, Kon­ra­dzie — stwierdził Wilk. — Zaw­sze chciałem jesz­cze raz 
spo­tkać się z Gaxarem i wy­rów­nać z nim ra­chunki, ale wy­gląda na to, że 
oszczę­dzi­łeś mi kło­potu — spoj­rzał na Lit­zen­rei­cha i mó­wił dalej: — Ale 
skoro Gaxar nie żyje, co stało się ze stwo­rzo­nym przez niego uzur­pato­rem? 
Czy on rów­nież umarł?— Nie­ko­niecznie — od­po­wie­dział Lit­zen­reich. — Gaxar 
mu­siał oży­wić zwłoki, prze­kształca­jąc je na obraz i po­do­bień­stwo 
cesa­rza. So­bo­wtór był już oży­wieńcem, więc niby jak mógł umrzeć?— Ale bez 
skaveń­skiej magii, która utrzymy­wa­łaby go w cało­ści, roz­padłby się 
cał­ko­wicie.— Je­stem pe­wien, że re­plika cią­gle ist­nieje. Naj­trud­niej­szą 
sprawą było jej stwo­rze­nie i dla­tego uwa­żam, że w dal­szym ciągu może 
funk­cjo­no­wać. Ist­nieje wielu Sza­rych Ma­gów, któ­rzy mogą się tym zająć. 
Na­wet bez Gaxara skaveni są w sta­nie zre­ali­zo­wać swój plan i za­mie­nić 
cesa­rza.Konrad tak wła­śnie po­dej­rze­wał, ale zda­wał sobie sprawę, że 
Lit­zen­rei­cha wcale nie ob­cho­dzi los cesa­rza. Cza­row­nik przy­znał 
prze­cież, że za­leży mu wy­łącz­nie na spa­cze­niu. W Alt­dor­fie znaj­do­wali 
się skaveni, co oznaczało, że jest tam rów­nież ta ma­giczna sub­stan­cja. 
Mu­siał jed­nak prze­ko­nać Wilka, że szczurolu­dzie w dal­szym ciągu 
za­gra­żają Kar­lowi-Fran­zowi i że tylko on może za­po­biec 
nie­bez­pie­czeń­stwu.Być może była to na­wet prawda, albo jej 
część.Litzen­reich był więźniem skavenów w kata­kum­bach pod Alt­dor­fem i nie 
miał ochoty po­now­nie dać się zła­pać. Mu­siał wie­rzyć, że jego po­wrót do 
sto­licy byłby mniej nie­bez­pieczny, gdyby Wilk i Kon­rad po­ma­gali jemu, a on 
im.— Na­sze inte­resy są zbieżne? — rzekł Wilk, po­wta­rza­jąc jedno z 
po­przednich zdań Lit­zen­rei­cha.— Tak.Wilk wzruszył ra­mio­nami.— Może.— Tak — 
na­legał Lit­zen­reich.— W takim razie poje­dziemy do Alt­dorfu ra­zem.Konrad 
przez chwilę za­sta­na­wiał się, czy Lit­zen­reich prze­konał Wilka przy po­mocy 
swoich sił ma­gne­tycz­nych. Obaj roz­mówcy sie­dzieli na­prze­ciwko sie­bie i 
mag pa­trzył w cza­sie roz­mowy pro­sto na Wilka. Gdy ten jed­nak spoj­rzał na 
Kon­rada, z jego spoj­rze­nia można było wy­wniosko­wać, że z przyjem­no­ścią 
pode­rżnąłby ma­gowi gar­dło.— Do­brze — zgo­dził się Lit­zen­reich, pod­no­sząc 
w to­aście kie­lich z wi­nem.Wilk i Kon­rad pod­nieśli kufle. Ust­nar 
po­pa­trzył przez okno na po­grą­żone w mroku mia­sto i bek­nął.— Kiedy 
od­pły­wamy? — spy­tał mag.— Gdy tylko bę­dzie go­towa nasza armia.— Na­sza 
armia?— Ust­nar ze swoim topo­rem może się przy­dać — stwierdził Wilk. — Ty 
rów­nież po­tra­fisz zro­bić parę sztu­czek, ale żeby do­stać się do sto­licy, 
po­trzeba bę­dzie cze­goś jesz­cze. Mamy za­miar naje­chać Alt­dorf na czele 
armii na­jem­ni­ków.— Uważasz ten po­mysł za roz­sądny?— Nie wiem, ale to nasza 
naj­lep­sza szansa.— Je­żeli wy­ma­sze­ru­jesz z na­jem­ni­kami na Alt­dorf, 
będą wie­dzieli, że nad­cho­dzimy.— Będą o tym wie­dzieli, gdy tylko za­cznę 
wer­bu­nek. A poza tym, po­pły­niemy rzeką, a nie po­ma­sze­ru­jemy.— Ro­zu­miem 
— po­wie­dział Lit­zen­reich, ki­wa­jąc głową. Wy­pił łyk wina, a po­tem wy­tarł 
usta grzbietem lewej dłoni. Na środku dłoni, tam gdzie była przy­bita do ziemi, 
wid­niała za­ogniona szrama. — Ma­newr pozo­ru­jący? Uważam, że naj­lepiej 
by­łoby, gdy­by­śmy po­szli tylko w czwórkę. Czy tak zro­bimy, gdy twoje woj­ska 
za­ata­kują mia­sto?— Tak.— Czy wer­bu­nek na­jem­ni­ków nie zaj­mie zbyt dużo 
czasu?— Może.— Mam lep­szy po­mysł.Wilk wes­tchnął.— Jaki?— Za­miast wer­bo­wać 
armie, a po­tem wy­naj­mo­wać ło­dzie, żeby ją prze­wieźć, czy nie lepiej 
by­łoby zmo­bili­zo­wać jeden lub dwa pi­rac­kie okręty? W Ma­rien­burgu są 
ce­sar­scy szpiedzy, któ­rzy szybko zo­rientują się, co się dzieje i za­mel­dują 
do sto­licy. Żeby jed­nak się upewnić, że do­wie­dzą się o pla­no­wa­nym ataku, 
na­mó­wimy ban­dy­tów, aby w cza­sie rejsu w górę rzeki spa­lili parę wio­sek 
nad Reikiem. Są­dzę, że nie po­win­ni­śmy mieć z tym trud­ności.Wilk po­pa­trzył 
ze zdziwie­niem na Lit­zen­rei­cha. Naj­wy­raź­niej stra­te­giczne my­śle­nie 
maga wy­warło na nim wra­żenie i jed­no­cze­śnie było wi­dać, że nie chce dać 
tego po sobie po­znać.— Być może — po­wie­dział i przytaknął ru­chem głowy. — 
Po­win­ni­śmy zejść ze stat­ków da­leko przed Alt­dor­fem, po­nie­waż wła­dze 
nie do­pusz­czą, aby do­pły­nęły gdzieś w po­bliże mia­sta. 
Naj­prawdo­po­dob­niej za­blo­kują rzekę, żeby nie dać pi­ra­tom szansy na 
prze­pro­wa­dze­nie ataku, i wy­ślą woj­ska, by ich zniszczyły. Już samo to 
po­winno wy­star­cza­jąco od­wró­cić uwagę i uła­twić nam do­sta­nie się do 
mia­sta.— Do­sko­nale — rzekł Lit­zen­reich. — Oca­limy cesa­rza przed 
skavenami, a za swoje usługi za­żą­dam tyle spa­cze­nia, ile zdo­łają 
od­na­leźć.Moż­liwe, że będą mu­sieli sta­wić czoło cze­muś wię­cej niż tylko 
skavenom, po­my­ślał Kon­rad, ale pew­nie Lit­zen­rei­chowi jest to obo­jętne. 
Je­dyną rze­czą, jaką kie­dy­kol­wiek się inte­re­so­wał, był spa­czeń, a 
zmuto­wane szczury były naj­bar­dziej prawdo­po­dob­nym źró­dłem uzy­ska­nia tej 
sub­stan­cji. Dla­tego pla­no­wał po­wrót do sto­licy, za­nim jesz­cze spo­tkał 
Wilka i Kon­rada.— Po­mimo mo­ich ta­len­tów — dodał Lit­zen­reich, prze­no­sząc 
spoj­rze­nie z Wilka na Kon­rada, a po­tem na Ust­nara — zaw­sze lubię mieć 
wsparcie zręcznych wo­jow­ni­ków z bro­nią na po­dorę­dziu.— Bę­dzie ci 
po­trzebny nowy miecz, Kon­ra­dzie — za­uwa­żył Wilk.— A co z łu­kiem i 
strzałami? — spy­tał Kon­rad.— Chłopska broń — od­parł Wilk, uśmie­cha­jąc się 
lekko.Strzała z łuku Kon­rada oca­liła Wilka przed zło­że­niem w ofie­rze przez 
go­bli­niego cza­row­nika. Gdy Kon­rad wszedł do pod­ziemnej świątyni, w któ­rej 
trzymano Wilka, sza­man zgi­nął pierwszy.— Nigdy nie mia­łeś wła­snego mie­cza, 
prawda? — mó­wił dalej Wilk. — A więc naj­wyż­sza pora — do­tknął rę­koje­ści 
czar­nego mie­cza, a Ust­nar schwycił za topo­rzy­sko.— Ko­wal Ma­gnin cie­szy 
się dobra opi­nią — cią­gnął Wilk, nie zwracając uwagi na kra­sno­luda. — 
Mo­żemy mu zło­żyć wi­zytę po za­koń­cze­niu na­szych spraw w Alt­dor­fie.— 
Je­żeli chcesz miecz — po­wie­dział Lit­zen­reich — może będę mógł po­móc.— 
Po­tra­fisz zro­bić ma­giczny miecz? — par­sknął szy­der­czo Wilk.— Ust­nar zna 
naj­lep­szego miecznika w Ma­rien­burgu — za­uwa­żył Lit­zen­reich, pierwszy raz 
wspomi­nając o kra­sno­lu­dzie. — Jak się na­zywa?— Barra — mruknął Ust­nar.— 
Zro­bił Ust­na­rowi nowy topór. Po­lecił­byś jego umiejętno­ści?— Tak, panie.— 
Je­żeli chcesz miecz, Barra ci go zrobi.— Mogę obej­rzeć topór? — za­pytał Wilk, 
wy­cią­gając rękę.— Obej­rzeć mo­żesz — od­parł Ust­nar i po­pa­trzył na swoją 
broń o po­dwójnym że­leźcu. — Ale, żeby go do­tknąć, bę­dziesz mu­siał 
wy­cią­gnąć go sobie z głowy.Wilk uśmiech­nął się.— Pew­nego dnia, Ust­narze, 
wró­cimy do tego, co nam dzi­siaj prze­rwano — od­wró­cił się do Kon­rada. — 
Chcesz miecz?Konrad wzruszył ra­mio­nami.— Nie mam mie­cza i oczywi­ście 
po­trze­buję go, ale nie wiem, czy chcę mieć go na wła­sność. Gdy przy­cho­dzi 
do walki, ważny jest człowiek, nie broń.— Człowiek i broń. Kiedy będę szu­kał 
ja­kichś pi­ratów, któ­rzy ze­chcieliby spró­bo­wać sił w gra­bie­niu Alt­dorfu, 
mo­żesz kazać zro­bić sobie miecz. Je­stem pe­wien, że Ust­nar z rado­ścią 
przedstawi cię Bar­rowi.Konrad i Ust­nar po­pa­trzyli po sobie.— Z rado­ścią — 
mruknął Ust­nar.— Lit­zen­reich może się przy­dać — stwierdził Wilk, gdy mag i 
kra­sno­lud po­szli.— Po­dob­nie myśli o nas — od­parł Kon­rad.— Do­póki on i my 
mamy o sobie takie same zda­nie, wszystko po­winno do­brze się uło­żyć. Wole 
mieć Lit­zen­rei­cha przy sobie, bo dzięki temu przy­najmniej do­kład­nie wiem, 
gdzie ten skurwy­syn jest.— Czy zro­bimy tak, jak mó­wiłeś? Znaj­dziemy bandę 
pi­ratów, żeby za­ata­ko­wać Alt­dorf?— Tak.— W jaki spo­sób chcesz ich 
na­mó­wić?— Obietni­cami o nie­wy­obra­żal­nych bo­gactwach — po­nie­waż 
Alt­dorf jest naj­bo­gat­szym mia­stem Ce­sar­stwa i Sta­rego Świata — i 
kłam­stwami. Prze­ko­nam ich, że sto­lica jest doj­rza­łym owo­cem, go­to­wym do 
ze­rwa­nia, a ja mam klucz od sadu — uśmiech­nął się. — Prze­czy­tałem to 
kie­dyś w książce, cho­ciaż mam wra­żenie, że doty­czyło ja­kie­goś ha­remu w 
Ara­bii.— Uwierzą ci?— Nie wiem, ale to moje zmartwie­nie. Po­myśl, ja­kiego 
ro­dzaju miecz chciałbyś mieć. Kiedy bę­dziesz już miał wła­sną broń, 
przy­go­to­waną we­dług two­ich wy­ma­gań, nigdy wię­cej nie bę­dziesz chciał 
uży­wać innej klingi.O tym wła­śnie my­ślał z za­tro­ska­niem Kon­rad, gdy 
po­szedł do swojego po­koju. W cza­sie mi­nio­nych lat utra­cił tyle mie­czy... 
Ten, który dzi­siaj wy­rwano mu z dłoni, był po pro­stu ostatnim z dłu­giej 
serii. Ła­mały się w walce albo psuły na sku­tek ze­tknięcia z ja­do­witą krwią 
wroga. Miecz był tylko mie­czem, na­rzę­dziem do za­bija­nia. Jedne były lep­sze 
od dru­gich, ale na­uczył się po­słu­gi­wać wszyst­kimi ty­pami. Uczyli go 
spe­cjali­ści, na­jem­nicy słu­żący na gra­nicy, któ­rych Wilk wy­zna­czał jako 
jego in­struktorów, i uczył się sam.Cho­ciaż czuł się znu­żony, sen nie chciał 
na­dejść. Zbyt silnie prze­ży­wał wy­da­rze­nia mi­nio­nych go­dzin, a także to, 
co cze­kało go w naj­bliż­szych dniach.Zostali za­ata­ko­wani przez hordę 
skavenów, co oznaczało, że wro­go­wie już wie­dzieli o ich obecności w 
Ma­rien­burgu. Mia­sta zaw­sze wzbudzały w Kon­ra­dzie nie­pokój. Ma­leńki pokój 
w „Ośmiu Dzwo­nach” przy­po­minał pu­łapkę. Po­mimo prze­ciągu, le­żał przy 
otwartym oknie ze sztyletem w ręku w na­dziei, że je­śli karczma zo­sta­nie 
na­pad­nięta, bę­dzie mógł sko­czyć do prze­pły­wa­jącej w dole rzeki.Konrad 
za­sta­na­wiał się nad pla­nem ataku na Alt­dorf. Był po­my­ślany jako 
dy­wer­sja, dzięki któ­rej cała czwórka ła­twiej przedosta­nie się do mia­sta. 
Ale co bę­dzie, jeżeli pi­ra­tom uda się prze­drzeć przez linie obrony mia­sta? 
Co bę­dzie, jeżeli sko­rum­po­wana gwardia ce­sar­ska i wszystkie inne armie 
prze­klę­tych, które po­ta­jem­nie za­mieszki­wały Alt­dorf, przyłączą się do 
na­past­ni­ków, aby spa­lić i złu­pić sto­licę? Czy nie o to wła­śnie cho­dziło 
le­gio­nom Cha­osu?Wszystko, co po­zo­sta­nie ze sto­licy ce­sar­stwa, sta­nie 
się ru­inami i zglisz­czami, ide­al­nym śro­do­wi­skiem dla skavenów. 
Szczuro­lu­dzie już nie będą dłu­żej za­mieszki­wały labi­ryn­tów pod mia­stem, 
po­nie­waż cały Alt­dorf bę­dzie nale­żał do nich. 

Rozdział dwunasty [top] — Ust­nar? Jak topór?— Świetnie.W ustach Ust­nara był to 
praw­dziwy kom­ple­ment, naj­prawdo­po­dob­niej coś, co nie­mal można było uznać 
za przejaw entu­zja­zmu. Bez prze­rwy jed­nak minę miał obo­jętną.Barra rów­nież 
był kra­sno­lu­dem, ale jego gęste włosy i broda były nie­mal białe. Sprawiał 
wra­żenie rów­nie sze­ro­kiego jak wy­so­kiego, tors i koń­czyny po­kryte miał 
po­tęż­nymi mię­śniami. Mimo chłodu był roze­brany do pasa, miał na sobie 
jedy­nie kilt i san­dały. Ciało spływało mu po­tem — mu­siał wyjść na ze­wnątrz, 
aby ochłonąć. Za drzwiami, przed któ­rymi stał Barra, Kon­rad do­strzegł blask 
ża­rzą­cych się węgli, czuł też fale go­rąca pły­nące od pale­niska.Działo się 
to dzień po tym, jak Wilk i Lit­zen­reich po­sta­no­wili połą­czyć siły. Ust­nar 
pro­wa­dził Kon­rada przez ulice i mo­sty Ma­rien­burga, nie od­zy­wa­jąc się 
ani sło­wem. Kon­rad ocalił go przed skavenami w pod­zie­miach Alt­dorfu, ale 
można było od­nieść wra­żenie, że ów fakt jest nie­godny wspo­mnienia, a cóż 
do­piero po­dzię­ko­wań. Kra­sno­lud prawdo­po­dob­nie uwa­żał na­wet, że 
wy­rów­nali ra­chunki. Wszak uwolnił Kon­rada w po­dob­nej sytu­acji w 
kata­kum­bach Mid­den­he­imu, cho­ciaż udał się tam, aby wy­rwać z łap skavenów 
swojego brata. Ale Var­sung już nie żył, a więc Ust­nar i dwa towa­rzy­szące mu 
kra­sno­ludy oca­liły Kon­rada. Oba kra­sno­ludy, Hjornur i Jo­ukelm, rów­nież 
już nie żyły.Kuźnia stała sa­mot­nie w zruj­no­wa­nej czę­ści mia­sta. Wszystkie 
oko­liczne bu­dynki były albo wy­pa­lone, albo miały drzwi i okna po­za­bi­jane 
de­skami. Sam warsztat rów­nież kie­dyś mu­siał znaj­do­wać się w opła­ka­nym 
sta­nie, ale w chwili obecnej większa część uszko­dzeń zo­stała za­ła­tana 
no­wym drewnem. Prace re­montowe w dal­szym ciągu trwały i na da­chu sie­dział 
jesz­cze jeden kra­sno­lud, wy­mie­nia­jąc po­ła­mane gonty. Wy­glą­dał młodo, 
ale prawdo­po­dob­nie był dwa razy star­szy od Kon­rada. Na jego ra­mie­niu 
przy­cup­nął kruk, jakby nad­zo­rując pracę.— Kon­rad chce miecz — oznajmił 
Ust­nar, ru­chem głowy wskazując Kon­rada.Barra bar­dzo szybko po­wie­dział coś 
w ję­zyku kra­sno­lu­dów. Ust­nar od­po­wie­dział rów­nie szybko, bez prze­rwy 
wskazując Kon­rada. Cho­ciaż tro­chę ro­zu­miał po kra­sno­ludzku, Kon­rad nie 
był w sta­nie ni­czego pojąć z tej wy­miany zdań, ale wy­raź­nie wi­dział, ze 
Barra jest zły.Barra przez chwilę przy­glą­dał się uważnie Kon­ra­dowi, a po­tem 
wolno po­kiwał głową.— Mo­żesz za­pła­cić? — za­pytał w sta­ro­świato­wym.Konrad 
po­kle­pał się po kie­szeni i za­dzwoniły w niej złote ko­rony, które otrzymał 
od Wilka.— Ulu­biony dźwięk Barry.Konrad po­znał wy­mowę Barry. Gdy po raz 
pierwszy ją sły­szał, wy­da­wała mu się cał­ko­wicie nie­zro­zu­miała. Kilku 
ludzi mó­wią­cych w taki spo­sób słu­żyło jako na­jem­nicy na gra­nicy. 
Po­cho­dzili z kraju, który leżał na pół­nocy Al­bionu, zna­nego rów­nież jako 
Al­bany, miesz­kańcy wo­leli jed­nak na­zwę Sco­tia. Twardzi i od­ważni 
żoł­nie­rze, nie zwraca­jący uwagi na wła­sne bez­pie­czeń­stwo, nie 
wy­co­fy­wali się nigdy, nie ba­cząc na to, jak wielką przewagą dys­po­no­wał 
prze­ciw­nik. Rzadko do­ży­wali póź­nego wieku. W końcu Kon­rad na­uczył się ich 
dziwnego ję­zyka.Cho­ciaż kra­sno­ludy miały swoją wła­sną pra­dawną oj­czy­znę, 
zało­żyły swoje osady w ca­łym Sta­rym Świecie. Barra mu­siał więc przy­być do 
Ma­rien­burga ze Sco­tii.— Spe­cjalny miecz — rzekł Ust­nar.— Do­bry miecz — 
po­pra­wił go Kon­rad.— Barra robi tylko dobre mie­cze. Wszystko, co robi Barra, 
jest naj­lep­sze — wskazał na za­krzy­wione ka­wałki me­talu usta­wione wzdłuż 
drąga przy drzwiach, które naj­wy­raź­niej były jego dzi­siej­szą pro­duk­cją. — 
Na­wet pod­kowy.Wypeł­niw­szy swoje za­danie, Ust­nar od­wró­cił się i od­szedł. 
Kon­rad i Barra ob­ser­wo­wali, jak wy­cho­dzi z po­dwó­rza.— Barra woli ra­czej 
robić broń niż coś in­nego — prze­sunął dło­nią po pod­ko­wach, które 
za­dźwię­czały pod jego doty­kiem. — Ale Barra musi zaro­bić na życie.— 
Chce...Kra­sno­lud pod­niósł dłoń i Kon­rad umilkł.— Barra wie, czego chcesz. 
Barra wie lepiej niż ty, czego chcesz. Barra zrobi, co Barra chce, a to jest to, 
czego ty chcesz.— Ale...Znowu na­ka­zu­jący mil­cze­nie gest, któ­remu Kon­rad 
się pod­po­rząd­ko­wał.— Co wiesz o mie­czach?— Wiem, jak ich uży­wać.— 
Wy­cią­gasz miecz z po­chwy, wal­czysz, za­bi­jasz, cho­wasz miecz z po­wro­tem 
do po­chwy. Co jesz­cze wiesz?Konrad w mil­cze­niu wzruszył ra­mio­nami.— Barra 
wie wszystko o mie­czach. Barra wie, co nikt inny nie wie. A czego nie wie 
Barra, nie wie nikt.— Ja zaś czuję, kiedy trzymam do­bry miecz — rzekł Kon­rad, 
wy­cią­gając prawą rękę i wy­obra­żając sobie, że ści­ska w dłoni rę­ko­jeść. To 
samo doty­czy rów­nież koni, po­my­ślał. Mógł dać sobie radę z każ­dym 
wierz­chowcem i mógł szybko usta­lić, ja­kiego ro­dzaju zwie­rzę naj­lepiej 
bę­dzie się nadawało pod sio­dło, ale nie był w sta­nie wy­ja­śnić, skąd ma tę 
wie­dzę. Mię­dzy jeźdźcem a ko­niem ist­niała więź, po­dobna do związku mię­dzy 
szermie­rzem a jego bro­nią.— Ale Barra wie, jak zro­bić do­bry miecz, wspaniały 
miecz. I Barra zrobi go dla cie­bie, co?— Tak — przytaknął Kon­rad.A wtedy Barra 
dodał:— Je­żeli Barra uzna, że je­steś wy­star­cza­jąco do­bry, żeby mieć miecz 
Barry...— Co?— Lo­dnar! — za­wołał ko­wal do kra­sno­luda na da­chu. — Dwa 
mie­cze!— Co? — po­wtó­rzył Kon­rad. — Mam udo­wod­nić co je­stem wart, za­nim 
zro­bisz dla mnie miecz?— Tak. Przypro­wa­dził cię tutaj Ust­nar, a to ważne. 
Ale mu­sisz po­kazać, że jesteś godny sztuki Barry.— A czy konie, któ­rym 
przy­bi­jesz to do kopyt — po­wie­dział Kon­rad, wskazując ręką pod­kowy — są 
wszystkie warte two­jej sztuki?— To rze­mio­sło Barry — wy­jaśnił. — Sztuką 
Barry są klingi.Barra wpraw­dzie zi­ry­tował Kon­rada, ale rów­nież roz­bawił go 
po­my­słem udo­wod­nie­nia swojej war­tości. Przyglą­dał się, jak młody 
kra­sno­lud schodzi po dra­binie. Gdy zna­lazł się już na ziemi, kruk ze­rwał 
się z jego ra­mie­nia i usiadł na da­chu nad drzwiami. Lo­dnar był szczuplej­szy 
od Barry i miał ciemną brodę. Wszedł do kuźni i po chwili wró­cił z dwoma 
mie­czami. Podał je Bar­rowi, który wrę­czył jeden Kon­ra­dowi.Miecz był 
do­sko­nały, zna­ko­micie wy­wa­żony, o od­po­wiednim cię­żarze, świetnej, 
pro­stej klin­dze, z wy­śmieni­tymi ostrzami i szty­chem. Rę­ko­jeść miał 
owi­niętą miękką skórą. Kon­rad wy­konał kilka gwałtow­nych cio­sów i za­słon — 
bar­dziej popi­sując się przed Barrą, niż chcąc wy­pró­bo­wać miecz. Byłby 
szczęśliwy, gdyby mógł po­sia­dać tę broń i uży­wać jej w walce. Miał ochotę 
za­pytać o cenę. Prze­cież chyba nie mu­siał mieć mie­cza spe­cjal­nie 
wy­ku­tego dla niego, skoro ten był bar­dziej niż od­po­wiedni.— Bar­dzo 
zgrabnie — za­uwa­żył Barra, gdy Kon­rad za­koń­czył swój wy­ima­gi­no­wany 
poje­dy­nek. — Ru­szasz się jak wo­jow­nik, a twoje bli­zny świadczą, że 
mu­siałeś brać udział w paru bi­twach. Ale jak do­brze po­tra­fisz wal­czyć? 
Spróbuj zro­bić parę pchnięć. — uniósł prawą ręką miecz.— Nie oba­wiasz się, że 
mogę cię zabić?— Za­bi­jesz Barrę i Barra nie bę­dzie mógł zro­bić ci mie­cza.— 
Ale jeżeli cię za­biję, czy oznacza to, że był­bym dla cie­bie wy­star­cza­jąco 
do­brym szermie­rzem, żeby zro­bić dla mnie miecz?Barra roze­śmiał się i nagle 
zadał pchnięcie w brzuch Kon­rada. Gdyby ten nie za­blo­ko­wał i nie odbił 
głowni, miałby już pięt­na­ście cen­ty­me­trów stali w be­be­chach. Barra mógł 
po­wstrzymać cios za­nim by do­szedł celu, ale czy by tak zro­bił...?Wal­czyli i 
Kon­rad wła­ści­wie wcale nie mar­ko­wał. Poje­dy­nek z prze­ciw­ni­kiem, 
któ­rego miecz po­ru­szał się na innej wy­soko­ści niż miecz ko­goś rów­nego 
wzrostem, był trud­niej­szy. Barra był do­świad­czo­nym szermie­rzem, co było 
rzad­ko­ścią u kra­sno­lu­dów, które zaw­sze wo­lały po­słu­gi­wać się topo­rem. 
Technikę miał nie­zbyt wy­rafi­no­waną i wy­ma­chi­wał mie­czem jak topo­rem, 
ale jego re­fleks i umiejęt­ność przewi­dy­wa­nia były bar­dzo dobre. Można było 
od­nieść wra­żenie, że serio stara się zra­nić Kon­rada i nie­zbyt go 
ob­cho­dzi, czy rana bę­dzie śmiertelna.Żeby zde­ner­wo­wać kra­sno­luda, 
Kon­rad nagle prze­rzucił miecz do lewej dłoni i wal­czył dalej. Krył się za 
gardą i nie prze­cho­dził do ataku, a po pół mi­nuty znowu za­czął wal­czyć 
prawą ręką. Za­mar­ko­wał ruch lewą ręką, cof­nął ja szybko, gdy miecz Barry 
sko­czył w tę stronę, i udał, że znowu chce przełożyć broń. Barra szybko 
zare­ago­wał, żeby spa­ro­wać na­stępny cios, ale wtedy Kon­rad rzucił się z 
mie­czem wy­su­nię­tym do przodu w pra­wej ręce. Chwilę póź­niej od­sko­czył do 
tyłu, a na piersi Barry po­jawił się czerwony krzyż, dwie krwawe linie 
prze­ci­na­jące się na torsie kra­sno­luda w miej­scu, gdzie znaj­do­wało się 
jego serce.Barra cof­nął się i spoj­rzał na krew spływa­jącą po spo­conej 
piersi. Opu­ścił miecz.— Nie dzi­wię się, że zara­biasz na życie ro­bie­niem 
pod­ków — po­wie­dział Kon­rad. — Ilu klientów za­biłeś?— Nie­wielu — od­parł 
Barra i uśmiech­nął się.— Ale jeżeli ka­załeś Ust­na­rowi, aby udo­wod­nił, co 
jest wart, dzi­wię się, że w ogóle jesz­cze ży­jesz.— Nie­kiedy Barra dziwi się, 
że Barra żyje — uśmiech­nął się jesz­cze sze­rzej i oddał miecz Lo­dna­rowi. — 
Barra zrobi ci miecz, Kon­ra­dzie. Ale nigdy i ni­komu nie po­wiesz, od kogo 
masz ten miecz. Ro­zu­miesz? — znowu spo­waż­niał.Konrad ski­nął głową. 
Zo­rientował się, że o to spie­rali się Barra i Ust­nar — o wy­ja­wie­nie 
Kon­ra­dowi, kto zro­bił topór kra­sno­luda. Barra nie był do wy­naję­cia. On 
sam wy­bierał, komu wy­ko­nać broń.— Daj Lo­dna­rowi tro­chę pie­nię­dzy — Barra 
od­wró­cił się i po­szedł do kuźni.Konrad nie­chęt­nie oddał miecz i się­gnął do 
kie­szeni.— Ile?Wilk dał mu garść ko­ron i w końcu po­wie­dział, skąd po­cho­dzą 
pie­nią­dze. Sta­ro­żytna świątynia kra­sno­lu­dów nie była cał­ko­wicie 
po­zba­wiona skar­bów. Wielkie so­czewki, przez które kie­ro­wano światło z 
po­wierzchni góry w pod­zie­mia, wy­ko­nane były z pół­szla­chet­nych ka­mieni. 
Cho­ciaż eks­plo­zja pro­chu Anvili po­kru­szyła je na ka­wałki, oka­zały się 
warte okrą­głą sumę.— Dzie­sięć ko­ron — od­parł Lo­dnar. — Po to, by się 
upewnić, że traktujesz sprawę po­waż­nie. Jutro przy­nieś tro­chę wię­cej.Konrad 
odli­czył dzie­sięć zło­tych mo­net, kła­dąc je na dłoni kra­sno­luda. Lo­dnar 
wło­żył pie­nią­dze do kie­szeni i za­czął wchodzić po dra­binie. Kruk 
prze­fru­nął na jego ramię.— Czy jutro bę­dzie go­tów? — za­pytał Kon­rad.Lodnar 
po­pa­trzył na niego.— Barra miał rację. Nie­wiele wiesz o mie­czach. *   *   
*Gdy Kon­rad wró­cił na­stęp­nego ranka, zo­ba­czył sto­ją­cych na po­dwórku 
Ust­nara i Lo­dnara. Mó­wił wy­łącz­nie młody kra­sno­lud. Kruk sie­dział na 
da­chu, nad drzwiami, wy­glą­dając jak żywy herb. A w kuźni, ra­zem z Barrą, 
znaj­do­wał się Lit­zen­reich. Kon­rad za­czął się pocić, gdy tylko wszedł do 
roz­grza­nego wnę­trza, ale mag naj­wy­raź­niej czuł się tu rów­nie do­brze jak 
kra­sno­lud.— Rozma­wiamy o twoim mie­czu — wy­jaśnił Lit­zen­reich.— A jaki ma 
to związek z tobą? — za­pytał Kon­rad. Jeżeli jemu sa­memu nie po­zwolono 
po­wie­dzieć Bar­rowi, jakiej chce broni, to dla­czego mag miałby mieć większy 
wpływ na jej po­wstanie?— Je­żeli masz być ze mną — oznajmił Lit­zen­reich — 
mu­sisz mieć naj­lep­szy miecz, jaki może ist­nieć. Wy­bie­ramy się do Alt­dorfu 
i na­wet nie jesteś w sta­nie sobie wy­obra­zić, jaką siłą dys­po­nują ci, 
prze­ciwko któ­rym wy­stą­pimy. Bę­dziesz po­trze­bo­wał całej po­mocy, jaką 
bę­dziesz mógł do­stać. Mu­sisz mieć spe­cjalny miecz.Ustnar to samo 
po­wie­dział Bar­rowi po­przedniego dnia, a te­raz Kon­rad uświado­mił sobie 
do­kład­nie, co oznacza słowo „spe­cjalny”.Spa­czeń...— Nie chcę mieć nic 
wspólnego z tym świń­stwem!— Tro­chę za późno za­czy­nasz się tym martwić, nie 
są­dzisz? — za­uwa­żył Lit­zen­reich. Nie chcąc, żeby Barra go usły­szał, 
wy­szedł z kuźni, da­jąc Kon­ra­dowi znak, aby po­szedł za nim.— Nie chcę, żeby 
mnie jesz­cze bar­dziej ska­ził — wy­jaśnił Kon­rad. — I gdyby Wilk wie­dział, 
co ro­bisz...— Więc nic mu nie mów.W po­jęciu Wilka spa­czeń był złem i nie 
przyjmo­wał żad­nych ar­gu­mentów w tej sprawie, cho­ciaż Ga­lea rów­nież i jemu 
mu­siała wy­ja­śnić po­cho­dze­nie tej sub­stan­cji. A może każ­demu go­ściowi 
na jej ta­jem­ni­czej wy­spie opo­wia­dała inną histo­rię? Kon­rad nie 
roz­ma­wiał z Wil­kiem o Galei i jej sło­wach. Miał wra­żenie, że przejął jej 
wie­dze, ale nie był sta­nie dys­ku­to­wać na temat tego, o czym się 
do­wie­dział.— Je­żeli ten miecz ma w sobie spa­czeń, nie do­tknę go — 
oświad­czył.— Czy my­ślisz, że mam ochotę stra­cić tę nie­wielką ilość 
spa­cze­nia, jaką jesz­cze po­sia­dam? — za­pytał Lit­zen­reich. — Dys­po­nuję 
tylko odrobiną, tą, którą zdo­by­łem na skavenach na mo­ście, i sta­ram się ją 
wy­ko­rzy­stać jak naj­lepiej. Po­trze­buję cię, Kon­ra­dzie. Mu­sisz mieć 
miecz. A twój miecz wy­maga spa­cze­nia. Po­wi­nie­neś zwalczać Chaos Cha­osem. 
Nie ma innej drogi.— Ale ja sam je­stem Cha­osem! Jego czę­ścią. Zo­sta­łem tak 
ska­żony spa­cze­niem, że skaveni mogą mnie wy­czuć wę­chem.— Wszyscy jeste­śmy 
czę­ścią Cha­osu, a Chaos czę­ścią nas. Spa­cze­niowy pył w mie­czu po­może 
zrówno­wa­żyć twoje nie­po­żą­dane cha­otyczne skłonności. Je­żeli wie­rzysz, że 
już jesteś prze­klęty, to co masz do stra­cenia? Ale w tym może być twoje 
oca­lenie.Konrad po­pa­trzył na Lit­zen­rei­cha. Wie­dział, że ma­gowi nie można 
ufać, ale zda­wał sobie sprawę, że musi pod­jąć ry­zyko.— A dzięki spa­cze­niowi 
— do­dał Lit­zen­reich — bę­dziesz miał wię­cej szans na reali­zację swojej 
misji w Alt­dor­fie... czymkol­wiek w rze­czy­wi­stości jest.Czaro­dziej 
naj­wy­raź­niej po­dej­rze­wał, że Kon­rad ma inne po­wody, aby udać się w górę 
Re­iku, niż tylko ura­to­wa­nie cesa­rza Karla-Franza, a Kon­rad za­sta­na­wiał 
się, czy Lit­zen­reich ma w sto­licy Ce­sar­stwa swoją wła­sną tajną misję do 
zre­ali­zo­wa­nia.Czy rze­czy­wi­ście wra­cał, aby zdo­być wię­cej spa­cze­nia? 
Miał obse­sję na punkcie tej sub­stan­cji i Kon­rad do­brze wie­dział, że mag 
zro­biłby wszystko, byle tylko zgroma­dzić jak naj­wię­cej zapa­sów. W sto­licy 
już go raz areszto­wano i oskarżono o zdradę. Gdyby wy­kryto go w mie­ście, 
cze­kała go kara śmierci. W ta­kich oko­licz­no­ściach nikt nie po­wró­ciłby z 
wła­snej woli, ale go­rączka spa­cze­niowa sprawiała, że Lit­zen­reich był ślepy 
na wszelkie nie­bez­pie­czeń­stwo.Wresz­cie Kon­rad ski­nął głową.— Po­wiedz mu, 
żeby kon­tynu­ował — pole­cił Lit­zen­reich i Lo­dnar wró­cił do 
kuźni.Litzen­reich i Ust­nar stali na ze­wnątrz, ale Kon­rad ru­szył w stronę 
drzwi i za­czął się przy­glą­dać, jak Barra z Lo­dna­rem przy­stę­pują do 
pracy.Barra wy­brał kilka wstęg me­talu z roz­ma­itych sto­sów, znaj­dują­cych 
się w warszta­cie — jedną z lśniącej stali, jedną z ciemnego że­laza, inną 
sprawia­jącą wra­żenie wy­ko­nanej ze sre­bra, ko­lejną, przy­po­mi­na­jącą 
spiż, i jesz­cze jedną o błę­kit­na­wym od­cie­niu, któ­rej Kon­rad nie 
roz­po­znał. Wszystkie były mniej wię­cej tych sa­mych roz­mia­rów.W tym cza­sie 
Lo­dnar roz­grzewał w pale­nisku mały, me­ta­lowy po­jem­nik. Przedmiot ten 
sprawiał wra­żenie formy, do któ­rej lano roz­to­pione złoto, by je uformo­wać w 
sztaby. Wy­jąw­szy formę z pło­mieni, po­cze­kał aż osty­gnie, by póź­niej 
umieścić w niej roz­maite olejki i proszki, po czym roz­mie­szał je na papkę. 
Barra zba­dał po­wstałą mie­szankę, za­mie­szał ją znowu i dodał jesz­cze kilka 
kro­pli gę­stego płynu. Po­wie­dział coś do Lo­dnara, który wy­szedł, by 
przy­pro­wa­dzić Lit­zen­rei­cha.Mag wszedł do środka z kra­sno­lu­dem, się­gnął 
za pa­zu­chę i wyjął amulet za­wie­szony na łań­cu­chu. Amulet był czarny i miał 
kształt od­wró­conej pi­ra­midy — za­pewne znaj­do­wał się w nim pył 
spa­cze­niowy, który Ust­nar ze­brał od martwych skavenów na Wy­so­kim 
Mo­ście.Litzen­reich zdjął łań­cuch z szyi, otworzył pi­ra­midę i na­sypał 
sza­rego proszku do masy. Po­trzą­snął amuletem jedną ręką, upewnia­jąc się, że 
w środku nie po­zo­stało ani tro­chę rafi­no­wa­nego pyłu spa­cze­nio­wego, a 
po­tem do­kład­nie przemie­szał wszystko. Rozma­wiał z Barrą po cichu i wreszcie 
kra­sno­lud wziął pierwszy wy­brany ka­wa­łek me­talu. Ma­łym pę­dzel­kiem 
Lit­zen­reich roz­pro­wa­dził spa­cze­niowe cia­sto po po­wierzchni 
stali.Wyko­ny­wał tę czynność czte­ro­krot­nie i za każ­dym ra­zem na wierzchu 
kła­dziona była nowa sztabka, dzięki czemu masa two­rzyła war­stwę po­mię­dzy 
roz­ma­itymi od­mia­nami me­talu. Związane ra­zem dru­tem, uformo­wały wiązkę 
mniej wię­cej o roz­mia­rach mie­cza.Po­wie­siw­szy z po­wro­tem amulet na szyi, 
Lit­zen­reich wy­szedł z kuźni. Mi­nął Kon­rada, ale nagle za­trzymał się i 
spoj­rzał w dół.— Co to ta­kiego? — za­pytał.Konrad po­pa­trzył na wzór, który 
bez­myślnie na­kre­ślił na ziemi trzyma­nym w dłoni paty­kiem. Był to herb, 
który znaj­do­wał się na łuku i strzałach otrzyma­nych od Elyssy, ale pięść w 
pan­cer­nej rę­ka­wicy oka­zała się zbyt trudna do nary­so­wa­nia i starł tę 
część bu­tem.— Dwie skrzyżo­wane strzały — od­parł. — A bo co?— Dwie? — Rzekł 
Lit­zen­reich. — Czy cztery?Po­chylił się. Lit­zen­reich za­ma­zał nary­so­wane 
przez Kon­rada opie­rze­nia strzał i do­dał groty. Dwie strzały miały je te­raz 
z każ­dego końca.— W dal­szym ciągu są tylko dwie — rzekł zdzi­wiony 
Kon­rad.Litzen­reich wy­sunął palec wskazu­jący i nary­so­wał dwie linie 
prze­cho­dzące przez punkt, w któ­rym strzały się prze­ci­nały — jedną pio­nową, 
a drugą po­ziomą. Po­tem rów­nież dodał groty na ich koń­cach. Teraz wzór 
przy­po­minał szprychy koła.— Osiem strzał Cha­osu — wy­jaśnił mag. Pod­niósł 
się i po­kazał Kon­ra­dowi amulet za­wie­szony na szyi.Na każ­dej z 
od­wró­co­nych trój­kąt­nych po­wierzchni znaj­do­wał się złoty, mi­nia­tu­rowy 
wzór — ten sam wzór, który Lit­zen­reich nary­so­wał na ziemi.— To sym­bol 
uni­kany przez wszyst­kich, poza Czarnymi Ma­gami — oznajmił Lit­zen­reich, a 
po­tem od­wró­cił się i od­szedł. Ust­nar po­dążył za nim.Gdy Kon­rad spoj­rzał 
w dół, ele­menty, które Lit­zen­reich dodał do ry­sunku, znik­nęły. Po­zo­stały 
jedy­nie strzały na­szki­co­wane przez Kon­rada. Za­tarł wzór bu­tem, sta­rając 
się nie my­śleć, czy elfi herb mógł rze­czy­wi­ście być związany z sym­bo­lem 
Cha­osu, i zerk­nął przez drzwi kuźni.Barra poło­żył wiązkę me­talu bo­kiem na 
roz­ża­rzo­nych wę­glach w pale­nisku. Pod­czas gdy Lo­dnar dmu­chał mie­chami, 
pod­sy­cając ogień, wsu­nął ko­niec wiązki w jego naj­go­ręt­szą część. W miarę 
wzrostu tem­pe­ra­tury, metal za­czął zmieniać kolor, a masa po­mię­dzy 
war­stwami wy­dzielała pę­che­rzyki, sy­cząc.Konrad pod­szedł bliżej, 
przy­glą­dając się, co robią kra­sno­ludy. Nie zwracały na niego uwagi. Cho­ciaż 
znaj­do­wał się kilka me­trów od pale­niska, owionęło go straszliwe go­rąco, 
więc po kilku mi­nu­tach zdjął wierzchnią odzież.Nieco póź­niej Barra prze­niósł 
klesz­czami metal z pale­niska na ko­wa­dło i za­czął mia­rowo walić cięż­kim 
mło­tem w roz­pa­lony ko­niec sztaby. Co chwila prze­rywał, uważnie oglą­dał 
swoje dzieło, obra­cając wiązkę pię­ciu pa­sów me­talu, a po­tem ude­rzał znowu. 
Me­tal ciemniał sty­gnąc i kra­sno­lud od­winął klesz­czami dru­cianą pętlę z 
dol­nej czę­ści sztaby, a po­tem prze­niósł wiązkę z po­wro­tem do ognia. Tym 
ra­zem w naj­go­ręt­szej czę­ści pale­niska uło­żył fragment, z któ­rego 
od­winął drut. Gdy uznał, że metal uzy­skał od­po­wiednią tem­pe­ra­turę, 
po­now­nie poło­żył go na ko­wa­dle i za­czął ude­rzać mło­tem. Po­wta­rzał te 
czynności do mo­mentu, gdy cała sztaba zo­stała pod­dana temu sa­memu 
pro­ce­sowi. Była teraz dłuż­sza i szer­sza niż po­przednio, a pięć od­dzielnych 
pa­sków zo­stało ze­spo­lo­nych w jedną ca­łość.Potem Barra i Lo­dnar wy­szli na 
dwór, żeby ochłonąć, i każdy z nich wypił duszkiem kilka kub­ków wody. Kon­rad 
wy­szedł za nimi ża­łując, że na ze­wnątrz nie ma kis­lev­skiej zimy.— Nie 
przejmu­jesz się fak­tem, że pra­cu­jesz ze spa­cze­niem? — za­pytał 
Barrę.Kra­sno­lud ryk­nął śmiechem.— Scottia jest da­leko na pół­nocy i tam 
na­wet dzieci bu­dują zamki ze spa­cze­nio­wego błota. Tej sub­stan­cji jest tu 
mniej niż we krwi Barry — gru­bym pal­cem do­tknął krzyża, który Kon­rad 
nary­so­wał szty­chem mie­cza na wy­soko­ści jego serca.— A ty? — Kon­rad 
za­pytał Lo­dnara.— To dla mnie ko­lejna praca.— A co z to­po­rem Ust­nara? Czy 
w nim rów­nież jest spa­czeń?— To ta­jem­nica — od­parł Barra. — Po­mię­dzy 
Ust­na­rem i Barrą. Mo­żesz spró­bo­wać go za­pytać.Konrad wie­dział, że może 
spró­bo­wać, ale zda­wał sobie sprawę, że by­łaby to je­dynie strata czasu.— Do 
ro­boty — pole­cił Barra. — Wra­casz do środka?Wilk wy­raź­nie stwierdził, że 
pro­wa­dzi bar­dzo deli­katne ne­go­cja­cje, by­łoby więc naj­lepiej, gdyby mógł 
spo­tkać się z pi­rac­kim do­wódcą sam na sam. Ani Ust­nar, ani Lit­zen­reich 
nie byli jego ulu­bio­nymi towa­rzy­szami, a ni­kogo in­nego w Ma­rien­burgu nie 
znał. Kon­rad mógł pójść się cze­goś napić do jed­nej z licz­nych karczm w 
mie­ście, co po straszli­wym upale w kuźni by­łoby na­wet wskazane, ale praca 
Barry i Lo­dnara dziwnie go za­inte­re­so­wała i dla­tego od­po­wie­dział:— 
Tak.Wrócili do kuźni, gdzie Lo­dnar umieścił czu­bek moc­nego dłuta w jed­nej 
trze­ciej odle­gło­ści od końca me­talo­wej sztaby i prze­ciął ją nie­mal na 
wylot. Po­wtó­rzył tę czynność w po­łowie po­zo­stałej dłu­gości, po czym 
ude­rze­niami młota zło­żył sztabę w za­zna­czo­nych miej­scach. W re­zul­tacie 
obra­biany ka­wa­łek me­talu miał dłu­gość zre­du­ko­waną do jed­nej trze­ciej, 
ale gru­bość po­większoną trzy­krot­nie. Po­szczególne war­stwy po­sma­ro­wano 
jesz­cze większą ilo­ścią ole­istej masy spa­cze­nio­wej, po czym jeden ko­niec 
zo­stał wsu­nięty głę­boko po­mię­dzy roz­pa­lone do czerwo­ności wę­gle. 
Pro­ces roz­grzewa­nia i kucia, ku­cia i roz­grzewa­nia trwał do mo­mentu, aż 
sztaba me­talu stała się jed­nolitą bryłą o pięt­nastu war­stwach 
gru­bości.Praca ta trwała cały dzień, a po­tem na­stępny, zaś Kon­rad płacił 
każ­dego dnia po dzie­sięć ko­ron.Wie­czo­rami Ust­nar przy­cho­dził do kuźni, 
aby masę spa­cze­niową i metal, w któ­rym uwięziono istotę Cha­osu, za­brać na 
prze­cho­wa­nie. On i Lit­zen­reich no­co­wali za każ­dym ra­zem w in­nej 
go­spo­dzie. Kon­rad za­sta­na­wiał się, czy cza­row­nik przy­pad­kiem nie ma 
na­dziei, że za­pach spa­cze­nia przywabi skavenów, dzięki czemu zdo­bę­dzie 
jesz­cze wię­cej ta­jem­ni­czej sub­stan­cji. *   *   *Pod ko­niec trze­ciego 
dnia było trzy­sta sześćdzie­siąt złą­czo­nych cie­niut­kich warstw me­talu. 
Kon­rad liczył do­kład­nie i wie­dział, że po­mię­dzy każdą war­stwą 
znaj­do­wała się spa­cze­niowa masa. Me­ta­lowe płaszczy­zny były bar­dzo 
cien­kie, ale dzięki swoim od­miennym kolo­rom do­sko­nale wi­doczne. Barra 
na­zy­wał sztabę me­talu „kę­sem”. Miała mniej wię­cej wy­miary mie­cza, jak 
wówczas, gdy była jesz­cze pię­cioma wstęgami me­talu.— Jutro — oznajmił Barra — 
za­cznie się praw­dziwa praca. Za­kła­dając, że skaveni nie ukradną w nocy kęsa. 
Kiedy bę­dziesz go nosił, miecz przy­cią­gnie ich, jak ser my­szy!Barra się 
roze­śmiał, ale Kon­ra­dowi nie było do śmiechu. Wtedy jed­nak uświado­mił 
sobie, że nie sprawi to większej róż­nicy. Szczuro­lu­dzie i tak po­trafili 
wy­czuć spa­czeń pły­nący w jego ży­łach. Miecz nie zwróci większej uwagi niż 
jego wła­sne, ska­żone ciało.— Oczywi­ście, nie tylko skavenów — mó­wił dalej 
Barra. — Zro­bię tak wspaniały miecz, że każdy ze­chce go mieć. Bę­dziesz 
mu­siał za­bijać wię­cej ludzi i nie­ludzi z po­wodu tej głowni. Ale dzięki niej 
ła­twiej uda ci się zwy­cię­żać wro­gów. Po­trze­bu­jesz do­brego mie­cza, 
po­nie­waż masz do­bry miecz, a po­nie­waż masz do­bry miecz, po­trze­bu­jesz 
do­brego mie­cza — roze­śmiał się znowu.Cho­ciaż Kon­rad nie do końca wie­dział, 
do ja­kiego stop­nia Barra mówi po­waż­nie, do­brze ro­zu­miał, co kra­sno­lud 
ma na myśli. Ra­busie chęt­niej wy­biorą swoją ofiarę wśród bo­ga­tych albo 
tych, któ­rzy sprawiają wra­żenie za­moż­nych. Jeżeli Kon­rad bę­dzie nosił 
miecz, który sprawia wra­żenie dro­giego, zwróci na sie­bie większą uwagę. 
Ob­ser­wu­jąc pracę, jaką Barra wło­żył w przy­go­to­wa­nie od­kuwki, Kon­rad 
zda­wał sobie sprawę, że bę­dzie to wy­jąt­kowy okaz mi­strzow­skiego 
rę­ko­dzieła.— W takim razie — po­wie­dział — zrób tak, aby wy­glą­dał jak 
zwy­czajna broń — do­póki go nie do­będę. Nie chcę fiku­śnego jelca ani 
zdo­bio­nej gło­wicy, a po­chwa po­winna być tylko wy­godna.Barra na sa­mym 
po­czątku oświad­czył, że zrobi mecz w taki spo­sób, jaki sam uzna za słuszny, 
ale teraz ski­nął głową z apro­batą. Jed­nak miało mi­nąć jesz­cze kilka dni, 
za­nim miecz był na tyle go­tów, by zająć się jel­cem i gło­wicą.Dni mi­jały, a 
Kon­rad każdą go­dzinę i mi­nutę spę­dzał w kuźni, ob­ser­wu­jąc jak Barra dalej 
zaj­muje się swoim rze­mio­słem, swoją sztuką, a Lo­dnar po­maga mu w 
pie­czo­ło­wi­tym prze­kształca­niu su­rowca w ide­alną klingę.Powoli wy­łaniał 
się kształt mie­cza: stop­niowo zwę­ża­jąca się ku szty­chowi głownia o 
wy­szli­fo­wa­nych ostrzach, zbieg szty­chu, zbro­czą na pła­zach. Dwukrot­nie 
cała klinga była na­grzewana w pale­nisku, a po­tem zanu­rzana gwałtow­nie w 
głę­bo­kim kory­cie peł­nym wody, gdzie sy­czała, wznosząc kłęby pary. Od­by­wał 
się pro­ces har­to­wa­nia, dzięki któ­remu metal był utwar­dzany, a przez cały 
czas głownia mie­cza była kuta, szli­fo­wana i po­lero­wana wie­loma 
roz­ma­itymi na­rzę­dziami, wy­ko­rzy­sty­wa­nymi przy róż­nych eta­pach 
ob­róbki. Po­lero­wano ją i oli­wiono, oli­wiono i pole­ro­wano. Barra ani razu 
nie wy­konał żad­nego po­miaru. Wszystko ro­bione było na oko, na dotyk, w 
opar­ciu o talent, sztukę, o lata do­świad­cze­nia.Został przy­spa­wany jelec — 
ciemny i funk­cjo­nalny, z so­lidnej stali, o lekko wy­gię­tych ku górze 
wą­sach. Sama rę­ko­jeść, owi­nięta brą­zo­wym za­mszem, za­pew­niała do­bry 
chwyt, świetnie wchła­niała pot i krew, i ła­two można ją było wy­mie­nić, gdy 
za bar­dzo przemo­kła. Gło­wica, zwy­kła mo­siężna kulka, zo­stała 
przy­śru­bo­wana na wierzchu rę­koje­ści. Jelec, rę­ko­jeść, gło­wica, 
wy­glą­dały zu­peł­nie zwy­czaj­nie. Ale głownia, sama głownia...— O ile miecz 
nie jest dwu­ręczny — wy­jaśnił Barra — jego punkt rów­no­wagi po­wi­nien 
znaj­do­wać się w odle­gło­ści mniej wię­cej trzech cali od jelca. Oczywi­ście 
spo­sób wy­ko­nania klingi, jej roz­miary i prze­krój mają wpływ na wy­wa­żenie, 
ale ważny jest rów­nież cię­żar gło­wicy. Barra uważa, że naj­lep­sza jest mała 
gło­wica i taka po­winna naj­lepiej pa­so­wać do tego mie­cza... i do 
cie­bie.Konrad miał wielką ochotę wziąć broń do ręki, ale Barra trzymał ją 
mocno, wy­ja­śniając roz­maite ele­menty kon­strukcji.— Dzięki po­głę­bie­niu 
zbro­czy klinga jest lżej­sza, cho­ciaż nie traci wcale wy­trzyma­łości. Te 
roz­maite war­stwy me­talu sprawiają, że miecz jest o wiele bar­dziej sprę­żysty 
i mocny. Jak wiesz, jest w nim pył spa­cze­nia. A także sre­bro — Barra 
przy­gryzł dolną wargę, od­sła­nia­jąc zęby. — Do­bry na wampiry! — ro­ze­śmiał 
się.— Tak — zgo­dził się Kon­rad, wy­cią­gając rękę w stronę wy­pole­ro­wa­nej 
broni.— A dzięki tym wszystkim war­stwom — rzekł Barra, od­su­wa­jąc klingę — 
samo ostrze jest o wiele moc­niej­sze i wy­trzymal­sze. Prze­ko­nasz się, że 
po­nowne na­ostrzenie nie jest zbyt trudne. Do­pil­nuj, żeby robić to 
jed­na­kowo po obu stro­nach, wolno, po kilka cali.— Tak, tak.— Barra da ci 
osełkę, za do­dat­kową do­płatę.Kra­sno­lud ujął broń prawą dło­nią, pod­niósł 
ją i obra­cał, spraw­dza­jąc, czy nie ma ja­kichś uste­rek. Ostrze poły­ski­wało 
w czerwo­nej po­świa­cie pa­dają­cej z pale­niska. Ko­wal wy­szedł na ze­wnątrz, 
a Kon­rad ru­szył za nim. Na po­dwó­rzu stał wóz i Lo­dnar trzymał cugle konia 
sto­ją­cego po­mię­dzy dy­sz­lami. Zwierzę było bar­dzo spło­szone. To, co 
znaj­do­wało się na sa­mym wo­zie, było osło­nięte wielką płachta bre­zentu. 
Lo­dnar podał Bar­rowi klucz.— Mu­siałeś sły­szeć histo­rie o ko­wa­lach, 
któ­rzy wbi­jają nowe klingi w żywe ciało, aby za­har­to­wać metal — 
po­wie­dział Barra, pod­cho­dząc do tylnej czę­ści wozu.Konrad ski­nął głową. 
Teraz już wie­dział, co znaj­duje się pod płót­nem. Czuł już jego za­pach.— Ale 
to do ni­czego. Barra pró­bo­wał ten spo­sób. Żar roz­miękcza głownię i cho­ciaż 
ciało sprawia wra­żenie bar­dzo miękkiego, jest w nim dużo kości, które mogą 
uszkodzić go­rący metal. A po takiej pracy, kto miałby na to ochotę? Ale 
zbiornik wy­peł­niony krwią może zu­peł­nie do­brze speł­nić taką rolę.Zsunął 
bre­zent z tyl­nej czę­ści wozu, od­sła­nia­jąc klatkę. W jej wnę­trzu 
znaj­do­wał się zwie­rzo­łak.Obrzy­dliwy stwór cof­nął się przed na­głym 
światłem i szarpnął pazu­rami jed­nej łapy so­lidne kraty. Druga łapa zmuto­wała 
się w za­krzy­wioną klingę. Miał dwa me­try wzrostu, wę­żowy ogon i po­kryty był 
zie­lon­ka­wymi łu­skami. Na pta­siej gło­wie o ostrym dzio­bie i ma­łych, 
czar­nych oczkach, wid­niał grze­bień z żół­tych kol­ców. Z kłów ście­kał mu 
jad, a pa­zury na no­gach i ła­pie były ostre jak brzytwa.— Zła­pano go w 
ubie­głym tygo­dniu — wy­jaśnił ko­wal. — Do­stał się do mia­sta ście­kami i 
za­bił troje dzieci, które ba­wiły się na brzegu jed­nego z ka­na­łów. W każ­dym 
razie Barra ma na­dzieję, że zabił je przed roz­szar­pa­niem i po­żar­ciem ich 
wnętrzno­ści.— Dla­czego nie za­bito go zaraz po zła­paniu?— Po­nie­waż jest 
cenny. Zwierzo­ła­ków wy­ko­rzy­stuje się w cza­sie za­wo­dów sporto­wych, w 
wal­kach z in­nymi mu­tan­tami, ze sta­dami psów, a cza­sem na­wet z ludźmi. 
Po­kazy na are­nie. Sto­suje się je do wa­bie­nia in­nych bestii, a nie­kiedy 
bo­jo­wych mu­tan­tów roz­mnaża się w nie­woli. To nie­le­galne, ale na 
za­kła­dach zara­bia się mnó­stwo pie­nię­dzy.— A co to tu robi? — za­pytał 
Kon­rad, cho­ciaż za­czął już po­dej­rze­wać.— Ku­piłem go — wy­jaśnił Barra, 
spo­glą­dając na war­czą­cego jeńca. — Może po­mysł wbi­jania roz­palo­nego do 
czerwo­ności ostrza w żywe ciało jest mi­tem, ale nie­źle brzmi. Jak 
za­uwa­żyłeś, Barra jest tra­dy­cjo­nali­stą i dla­tego wy­ko­nanie mie­cza 
zaj­muje tak wiele czasu — i dla­tego mie­cze Barry są naj­lep­sze. A Barra ci 
mówi, że twoja głownia jest jedna z naj­lep­szych. Barra robi mie­cze, a one 
od­cho­dzą. To nie­wła­ściwe, Barra po­wi­nien użyć tego mie­cza za­nim ty to 
zro­bisz, po­nie­waż ta głownia naj­pierw nale­żała do Barry. Barra żąda dla 
sie­bie prawa pierwszej krwi, aby po­świę­cić ją jako ofiarę dla bo­gów Barry i 
jego przodków. Dla bo­gów ognia, stali i broni.Wycią­gnął rękę w stronę klatki i 
wsu­nął klucz do zamka, ob­rócił go, a po­tem szybko od­sko­czył do tyłu, gdy 
okrato­wane drzwi otworzyły się gwałtow­nie i rep­tilion wy­rwał się na 
wol­ność. Jego dra­pieżna pasz­cza otworzyła się i wy­sunął się z niej 
roz­dwojony język, gdy po­twór wy­sy­czał gło­śno swoje nie­ludz­kie wy­zwa­nie. 
Ale za­nim jego nogi do­tknęły ziemi, Barra po­now­nie sko­czył do przodu i 
lśniące ostrze prze­biło łuski zde­for­mo­wa­nego torsu. Gej­zer krwi 
wy­try­snął z rany, a po­tem roz­legło się wy­cie po­twora. Klinga była tak 
ostra, że Barra na­wet nie po­czuł, jak prze­bija obrzydliwe 
ciel­sko.Bry­zga­jąc krwią i ja­dem, wy­jąc z wściekło­ści i bólu, po­twór 
sta­nął nad Barrą. Jed­nym ru­chem prze­kształco­nego przedra­mie­nia mógłby 
prze­ciąć kra­sno­luda na pół, a ude­rze­nie wiją­cego się ogona 
roz­trza­ska­łoby mu czaszkę.Zmu­to­wana koń­czyna cięła z roz­ma­chem, ale 
Barra zręcznie od­sko­czył na bok, pa­rując chi­ty­nowe ostrze no­wym mie­czem. 
Pasz­cza zwie­rzo­łaka ata­ko­wała, pa­zury ma­chały w po­wie­trzu, ogon 
ude­rzał, ale ko­wal od­po­wia­dał na każdy atak pchnię­ciem lub cię­ciem 
klingi. Wy­glą­dało to tak, jakby jego szermier­cze umiejętno­ści zwięk­szały 
się z każdą chwilą, do­rów­nując wspania­łości broni, którą wal­czył.Mutant 
ry­czał coraz gło­śniej, gdy Barra wy­ta­czał jego tru­jącą krew. Ata­ko­wał 
coraz bar­dziej sza­leń­czo. Jed­nak każda próba koń­czyła się ni­czym. Be­stia 
nie po­tra­fiła się bro­nić, je­dyną znaną formą walki na­rzu­caną jej przez 
in­stynkt był atak.W miarę jak spa­dały na nią dal­sze nie­ubła­gane ciosy, jej 
wzywa­jące ryki zmieniły się w pełne de­spe­racji wrzaski. Ru­chy po­twora 
sta­wały się coraz wol­niej­sze i bar­dziej nie­zgrabne, gdy wy­krwawiał się na 
śmierć. Kra­sno­lud nie rąbał stwora, on go ćwiartował. Albo ra­czej 
prze­pro­wa­dzał po­wolną wi­wi­sek­cję, wy­ci­nając ka­wałki ciała, 
wnętrzno­ści, ob­na­żając kości...Ale po­twór nie chciał umierać. Wciąż wył i 
szar­pał się, cho­ciaż całe jego ciało two­rzyło krwawą masę. W pew­nym 
mo­men­cie Barra prze­rwał pre­pa­ro­wa­nie rep­ti­liona i cof­nął się, by 
obej­rzeć miecz. A po­tem znowu ru­szył do przodu, uniósł klingę i ciął od góry, 
prze­ci­nając łuski i ścię­gna, kości i na­czy­nia krwiono­śne. Głowa 
zwie­rzo­łaka poto­czyła się po ziemi, a ciało padło, by wić się w obrzydli­wej 
paro­dii życia.Kra­sno­lud oparł miecz o koło wozu. Klinga byłą lepka od 
świe­żej krwi. Od­sunął się od broni, nie spuszcza­jąc jej z oczu, a po­tem 
wskazał ją ge­stem dłoni.— Jest twój — rzekł i skie­rował się do kuźni.— Masz — 
Lo­dnar podał mu ka­wał szmaty w za­mian za ostatnią por­cję zło­tych 
ko­ron.Konrad prze­szedł po mo­krym od krwi bruku i ujął prawą dło­nią 
rę­ko­jeść mie­cza. Ukląkł przed nim i wy­tarł do sucha jed­nym dłu­gim ru­chem. 
I wtedy po raz pierwszy zo­ba­czył głownię do­kład­nie.Była rze­czy­wi­ście 
wspaniała.Jej po­wierzchnia przy­po­mi­nała rtęć — kiedy pa­trzyło się na nią 
pod nieco in­nym ką­tem, zda­wała się lekko drżeć. Na pła­zach wid­niały 
żył­ko­wa­nia, jak klej­noty o nie­skończe­nie od­miennych fa­se­tach, 
sprawia­jące nie­kiedy wra­żenie pło­mie­ni­stych wi­rów ja­śnieją­cych tym 
bar­dziej, im głę­biej się­gały ich spi­rale, a cza­sami wy­glą­dają­cych jak 
skrzące się pry­zmaty, z któ­rych na całą dłu­gość klingi roz­le­wała się 
ja­sność.Zbro­czę w środku klingi przy­po­mi­nało wy­rytą przez ty­siąc­lecia 
do­linę, od­sła­nia­jącą różne war­stwy pra­sta­rych skał, całą wie­lo­barwną 
tęczę, wy­two­rzoną przez pięć pier­wot­nych warstw me­talu.A sztych i 
kra­wę­dzie były nie­wia­ry­god­nie ostre i miały trudną do okre­śle­nia barwę. 
Była czymś o wiele wię­cej niż tylko sumą ich po­przednich od­cieni. Zo­stały 
one zwielo­krot­nione do­dat­kiem ognia i po­wie­trza, chło­dzą­cej je wody i 
roz­grzewa­ją­cych węgli. Każdą war­stwę me­talu można było od­róż­nić na­wet 
tam, gdzie klinga prze­cho­dziła w sztych — wszystkie trzy­sta sześćdzie­siąt: 
pięć me­tali skła­do­wych po­tro­jo­nych i po­dwojo­nych, po­tem znowu 
po­tro­jo­nych i po­dwojo­nych, i po­dwojo­nych raz jesz­cze.Wresz­cie Kon­rad 
pod­niósł miecz, trzyma­jąc go mocno w dłoni, czu­jąc jego cię­żar i 
wy­wa­żenie.Wzniósł go wy­soko nad głowę, jakby zwy­cię­stwo już nale­żało do 
niego.Jakby ta klinga zaw­sze sta­no­wiła część jego osoby. 

Rozdział trzynasty [top] Konrad do tej pory wła­ści­wie nie inte­re­so­wał się, 
jakim mie­czem wal­czy. Po pro­stu była to broń i nie miało zna­cze­nia, z czego 
jest wy­ko­nana ani skąd po­cho­dzi. Miał już wiele mie­czy, ale ob­cho­dziło go 
jedy­nie, czy speł­niają swoją funk­cje.Ale to, czego był ostatnio świad­kiem, 
sprawiło, że za­czął na naj­prostszy ze sztyletów spo­glą­dać z sza­cun­kiem. 
Każdy z nich był bo­wiem po­cząt­kowo bez­kształt­nym ka­wał­kiem że­laza, który 
uzy­skał ostateczną formę dzięki umiejętno­ściom wio­sko­wego ko­wala. A 
jesz­cze wcześniej metal był bryłą rudy, wy­ko­paną z ziemi, przeto­pioną i 
od­laną w sztaby. Kon­rad orientował się nieco, jak prze­biega taki pro­ces, 
po­nie­waż wi­dział ob­róbkę złota w ko­palni w Kis­levie.Myślał o pię­ciu 
me­ta­lach, które po­słu­żyły do wy­ko­nania jego mie­cza i za­sta­na­wiał się, 
gdzie mo­gły być wy­ko­pane. Czy każdy z nich po­cho­dził z in­nego re­jonu 
świata, był sprowa­dzony przez roz­legły ocean z odle­głego kon­ty­nentu, aby 
ostatecz­nie wszystkie ra­zem zo­stały prze­kute w jedną głownię?Na gra­nicy 
znisz­czona broń było czę­sto przeta­piana, a uzy­skany metal wy­ko­rzy­sty­wany 
po­now­nie. Nigdy jed­nak nie ro­biono tego z orę­żem po­ko­na­nych 
wo­jow­ni­ków Cha­osu, po­nie­waż mógł on ska­zić czy­sty metal, spo­wo­do­wać 
jego gwałtowną koro­zję i zniszcze­nie. Wszelkie me­tale były bar­dzo cenne i 
nie­wy­klu­czone, że nie­które z mate­ria­łów wy­ko­rzy­sta­nych przez Barrę w 
no­wym mie­czu nie­gdyś sta­no­wiły część broni wo­jow­ni­ków z odle­głych 
kra­jów, któ­rzy wal­czyli w pra­daw­nych bi­twach. Lu­dzie, któ­rzy nosili te 
klingi, dawno umarli, przemie­nili się w proch, ale ich broń od­ro­dziła się w 
wy­jąt­ko­wym mie­czu Kon­rada.A któ­regoś dnia, dawno po tym, jak Kon­rad umrze 
i zo­sta­nie za­po­mniany, jego klinga sta­nie się czę­ścią ca­łego arse­nału 
le­gionu przy­szłych wo­jow­ni­ków: gro­tów włóczni i strzał, że­leź­ców 
topo­rów, głowni mie­czy i sztyletów.Konrad mógł jedy­nie mieć na­dzieję, że 
czas ten okaże się bar­dzo odle­gły i że jego nowy miecz od­sunie w cza­sie ów 
dzień, gdy ostatecz­nie pad­nie w walce.Ale gdy pa­trzył na rzekę Reik, 
uświada­miał sobie, że po­dróż ta co­raz bar­dziej przy­bliża dzień śmierci. Był 
prze­ko­nany, że Cza­szkolicy i Ely­ssa wciąż znaj­dują się w Alt­dor­fie. 
Zu­peł­nie, jakby nadal po­sia­dał dar prze­po­wia­dania, do­my­ślał się, że 
spo­tka ich oboje, gdy tylko do­trze do ce­sar­skiej sto­licy. Wie­dział także, 
że nie prze­żyje walki z Cza­szkolicym. Lecz „starcie to było czymś, do czego 
zmie­rzało całe jego życie, i tak jak nie mógł po­wstrzymać się przed 
od­dy­cha­niem, nie był w sta­nie zre­zy­gno­wać z tej po­dróży.Konrad spę­dzał 
moż­liwie jak naj­wię­cej czasu na po­kła­dzie, po­nie­waż pod nim czuł się jak 
w klatce. Jego dłoń spo­częła na rę­koje­ści mie­cza, gdy spoj­rzał na żagle 
pi­rac­kiego okrętu. Tak jak nigdy nie za­sta­na­wiał się, w jaki spo­sób 
ro­biony jest miecz, do tej pory nie my­ślał też o tym, jak okręt może 
że­glo­wać w górę rzeki, pod prąd i pod wiatr.Po raz pierwszy w życiu pły­nął 
ło­dzią w górę rzeki Lynsk, z Erengradu do Praag, ale wtedy nie inte­re­so­wał 
się ani stat­kiem, ani tym, dzięki czemu się poru­sza. Wtedy nie zwrócił pra­wie 
wcale uwagi na sta­tek i spo­sób jego funk­cjo­no­wa­nia. Był zbyt za­jęty 
oglą­da­niem no­wego kraju, przez który prze­pły­wali. Teraz jed­nak przez cały 
czas ob­ser­wo­wał okręt, po­nie­waż wolał to od za­sta­na­wia­nia się nad tym, 
co go czeka po przy­byciu do Alt­dorfu.Wilk na­mó­wił dwóch pi­ratów do 
po­że­glo­wa­nia w stronę sto­licy, tłu­ma­cząc im, że mia­sto jest słabo 
bro­nione, po­nie­waż armia zo­stała osła­biona wy­sła­niem wielu od­działów na 
gra­nicę w Kis­levie. Prze­konał rów­nież do­wód­ców, że jest jedy­nym 
człowie­kiem, który po­trafi od­kryć se­kret nie­zmie­rzo­nych bo­gactw mia­sta. 
Każdy sta­tek był zwy­kłą, ku­piecką łajbą, ale jego ładu­nek na pewno trudno 
było uznać za zwy­czajny. Po­wierzchnia pod po­kła­dami za­tło­czona była 
bez­litos­nymi rze­zi­miesz­kami, ludźmi, któ­rzy przez całe życie siali śmierć 
i zniszcze­nie, ata­kując bez­bronne statki i ra­bując ich towar. Za­zwy­czaj 
mieli dwóch nie­przyjaciół — okręt, który ata­ko­wali, i ocean. Mo­rze 
po­tra­fiło być rów­nie nie­bez­piecznym i nie­ubła­ga­nym prze­ciw­ni­kiem jak 
piraci, ale na Re­iku, ku swemu za­do­wo­leniu, nie mieli ta­kich 
wro­gów.Za­miast tego, sie­dzieli ukryci pod po­kry­wami lu­ków. Nie­zli­czone 
ba­ryłki piwa i roz­rywki, które sami sobie zor­gani­zo­wali, sprawiały, że 
za­cho­wy­wali się cicho. Ale nie za bar­dzo. Je­dynie w nocy, gdy statki 
cu­mo­wały do brzegu na okres ciemności, po­zwalano im wyjść na po­kład.Okręty 
trzymały się da­leko od sie­bie, jakby nic je ze sobą nie łą­czyło. Plan Wilka 
za­kła­dał, że pierwsza jed­nostka po­winna wpłynąć do Alt­dorfu i za­cu­mo­wać 
u szczytu jed­nej z wielu kei por­to­wych. Drugi okręt miał wtedy prze­stać się 
ma­sko­wać, wy­to­czyć działa za­ka­mu­flo­wane jako ładu­nek po­kła­dowy, i 
roz­po­cząć bom­bar­do­wa­nie sto­licy. Ar­tyle­rię przetrans­por­to­wano na 
jego po­kład z szybkich, oce­anicznych jed­no­stek, na któ­rych piraci 
za­zwy­czaj że­glo­wali. Ar­maty były po­tężne, od­lane z me­talu i ozdobione 
smo­kami oraz roz­ma­itymi hie­rogli­fami. Wy­ko­nano je w Ki­taju, a 
ar­tyle­rzy­ści rów­nież po­cho­dzili z tego słyn­nego kraju. W skład załóg obu 
okrętów wchodzili lu­dzie ze wszyst­kich stron świata.Bom­bar­do­wa­nie 
arty­leryj­skie miało na celu od­wró­cenie uwagi, gdy piraci na po­kła­dzie 
pierwszego okrętu roz­poczną swój atak. Tak przy­najmniej po­wie­dział im 
Wilk...Wszy­scy czte­rej — Wilk, Kon­rad, Lit­zen­reich i Ust­nar — znaj­do­wali 
się na pierwszym okrę­cie. Prze­pisy w Ma­rien­burgu były bar­dzo libe­ralne, 
dzięki czemu przed od­pły­nię­ciem w górę rzeki nie prze­pro­wa­dzono na 
okrę­cie żad­nej kon­troli. Na Re­iku było kilka miejsc, gdzie prze­pły­wa­jące 
jed­nostki za­trzymy­wano pod mu­rami for­tec i po­bie­rano opłaty że­glu­gowe. 
Za­le­żały one od ro­dzaju przewo­żo­nego ła­dunku, ale większość cel­ni­ków 
wo­lała pro­wa­dzić per­trak­tacje bez tru­dze­nia się wy­prawą na po­kład 
kon­tro­lo­wa­nego statku. Urzędnicy przywykli do za­ła­twia­nia spraw z 
przemyt­ni­kami i, o ile ich pry­watne stawki były re­gu­lo­wane, z rado­ścią 
sto­so­wali ulgowe ta­ryfy celne.Reik był naj­waż­niej­szą rzeką w Ce­sar­stwie 
i ca­łym Sta­rym Świecie. Jego źró­dła znaj­do­wały się da­leko na połu­dniowym 
za­cho­dzie, w obrę­bie Gór Krańca Świata. Jedno z nich znaj­do­wało się na 
Przełęczy Czarnego Ognia i we­dług le­gend wy­try­snęło w miej­scu, w któ­rym 
Sig­mar pierwszy raz odło­żył Ghalma­raz po zwy­cię­stwie nad go­bli­nami.Reik 
był naj­dłuż­szą ze wszyst­kich rzek i jego wody nio­sły wiele stat­ków oraz 
okrętów roz­ma­itego typu i roz­mia­rów. Ko­ryto było tak sze­rokie i głę­bokie, 
że do sto­licy mo­gły do­pły­wać na­wet oce­aniczne jed­nostki. Gdy 
prze­pły­wały pod mo­stami, nie trzeba było opuszczać na­wet naj­wyż­szych 
masztów, po­nie­waż środ­kowa część każ­dego mo­stu na rzece da­wała się 
pod­nieść lub obró­cić, by prze­pu­ścić sta­tek.Piracki okręt pły­nął wolno w 
górę rzeki, mi­jając wio­ski i mia­sta, które wy­rosły na jej brze­gach. 
Wszystkie one mu­siały sta­no­wić źró­dło po­kusy dla rabu­siów, cho­ciaż nad 
każdą miej­sco­wo­ścią pię­trzył się groźny za­mek, wznie­siony na wy­so­kim 
wy­stę­pie skal­nym. Mi­jali poje­dyn­cze farmy, sa­motne wia­traki, opa­da­jące 
tara­sami pola win­nic i cią­gnące się mi­lami nie­prze­byte pusz­cze. Rzeka 
rzadko kiedy bie­gła pro­sto na dłu­gim od­cinku; pra­wie zaw­sze wiła się w 
głę­bo­kich doli­nach albo two­rzyła za­kola na ży­znych pa­stwi­skach, nio­sąc 
okręt coraz bliżej Alt­dorfu.Mijały dni i noce. Kon­rad był za­do­wo­lony, że 
jego miecz nie rzuca się w oczy. Każdy z pi­ratów chęt­nie by go zabił, aby 
tylko zdo­być tę klingę, mimo że po­dobno byli so­jusz­ni­kami. Wia­domo, iż 
sze­re­gowi piraci, a także ich ofi­ce­rowie, za­bijali na­wet dla 
skrom­niej­szych łu­pów. Kon­rad rzadko kiedy wi­dy­wał ka­pi­tana okrętu, 
wszyst­kimi co­dziennymi sprawami kie­rował pierwszy ofi­cer.Po­cho­dził ze 
Esta­lij­skich Kró­lestw i przedsta­wił się Kon­ra­dowi jako Gu­ido. Wy­jaśnił, 
że nie może po­dać ro­do­wego na­zwi­ska, po­nie­waż w jego ży­łach pły­nie 
kró­lew­ska krew i dla­tego woli za­cho­wać ano­ni­mo­wość. Kon­rad po­my­ślał 
sobie wówczas, że je­śli chce się za­cho­wać inco­gnito, naj­lepiej nie mó­wić, 
że usi­łuje się to zro­bić.— Uciekłem na mo­rze — rzekł Gu­ido — a te­raz 
je­stem oto­czony lą­dem. Kiedy na niego pa­trzę, robi mi się nie­do­brze, bo 
przez cały czas jest taki nie­ru­chomy.Guido był mniej wię­cej 
trzy­dzie­sto­let­nim męż­czy­zną, śred­niego wzrostu oraz szczupłej bu­dowy 
ciała i w ni­czym nie przy­po­minał pirata, ja­kiego wy­obra­żał sobie Kon­rad. 
Był do­brze wy­cho­wany, wy­kształcony i być może rze­czy­wi­ście wy­so­kiego 
rodu. Zaw­sze ele­gancko ubrany, zmieniał odzież co­dziennie, a wszyscy na 
po­kła­dzie okrętu wy­ko­ny­wali jego roz­kazy z naj­większym po­śpie­chem. Jego 
wła­dza wy­ni­kała ze sta­no­wi­ska, a nie z siły fi­zycznej. Je­dy­nym 
przy­pad­kiem cze­goś, co można było na­zwać kło­po­tami na po­kła­dzie, była 
sytu­acja, kiedy mo­co­wa­nie top­sla nie od­po­wia­dało wy­ma­ga­niom Gu­ida. 
Dwaj od­po­wie­dzialni za to nie­do­cią­gnię­cie ma­ryna­rze zo­stali 
na­tychmiast wy­chło­stani, a Gu­ido ob­ser­wo­wał całą eg­ze­kucję w cza­sie, 
gdy golił go chło­pak okrętowy. Na­wet ka­pitan de Tevoir traktował swojego 
pierwszego ofi­cera z sza­cun­kiem, na­leż­nym ra­czej do­wódcy niż 
pod­władnemu.— Moi przodko­wie byli ban­dy­tami i ra­bu­siami — wy­jaśnił 
Gu­ido. — Setki lat temu wy­kroili sobie ka­wa­łek Esta­lii i zo­stali jego 
władcami. Ale tam nie ma dla mnie miej­sca. Mój naj­star­szy brat odziedzi­czył 
tron po moim ojcu za­nim jesz­cze przy­sze­dłem na świat. Miałem szczęście, że 
po­zwo­lił mi prze­żyć. Ja mia­łem szczęście, ale on nie. Pew­nego dnia wrócę, 
strącę Al­phonso z tronu i sam za­garnę kró­le­stwo — wzruszył ra­mio­nami. — 
Je­żeli kie­dy­kol­wiek za­dam sobie trud po­wrotu do tej dziury.Przy­glą­dał 
się prze­pły­wa­jącej obok ża­glo­wej barce, kie­rują­cej się w dół rzeki. W 
jego wzroku było coś dra­pież­nego i z całą pew­no­ścią ża­łował, że nie może 
zre­zy­gno­wać z ka­mu­flażu i ogra­bić mija­nego statku.Po­cząt­kowo Kon­rad 
starał się uni­kać Gu­ida. Nie chciał mieć do czy­nie­nia z człowie­kiem, 
któ­rego bę­dzie mu­siał zdra­dzić, a może na­wet zabić. Trudno było jed­nak 
trzymać się na ubo­czu, prze­by­wa­jąc na po­kła­dzie tak nie­wiel­kiej 
jed­nostki, i obaj męż­czyźni coraz wię­cej czasu za­częli spę­dzać w swoim 
towa­rzy­stwie. Gu­ido po­ży­czał mu książki, opo­wie­ści, ja­kich Kon­rad 
na­wet sobie nie wy­obra­żał. Do­piero po ja­kimś cza­sie uświado­mił sobie, że 
czyta zwy­kłe ba­śnie, wy­my­ślone histo­rie, któ­rych po­do­bień­stwo do 
rze­czy­wi­stych wy­da­rzeń było bar­dzo nie­wiel­kie. Gdy tylko się o tym 
prze­konał i uznał, że nie musi stu­dio­wać tych ksią­żek tak pilnie jak 
wszyst­kich, które czy­tał po­przednio, za­czął do­sko­nale ba­wić się tymi 
nie­prawdo­po­dob­nymi histo­riami. A opo­wie­ści Gu­ida były pra­wie tak samo 
atrakcyjne jak histo­rie, które czy­tał Kon­rad.Od chwili opuszcze­nia 
ro­dzin­nej wio­ski Kon­rad po­dró­żo­wał z jed­nego końca Ce­sar­stwa w drugi, 
a na­wet poza jego gra­nice. Ale Gu­ido przewę­dro­wał cały świat, a na­wet 
opły­nął go do­okoła, po­wra­cając do miej­sca, z któ­rego wy­ru­szył.Konrad nie 
miał poję­cia, jak wiele z tego, co usły­szał, było i prawdą, ani jak wiele z 
tego, co opo­wia­dał Gu­ido, rze­czy­wi­ście zda­rzyło się pi­ra­towi, ale 
fa­scy­no­wały go histo­rie o roz­ma­itych kra­jach oraz za­mieszku­ją­cych je 
lu­dziach i stwo­rach.— By­łem wszędzie — po­wie­dział Gu­ido. — Wi­działem 
wszelkiego ro­dzaju ludzi, i za­bija­łem — mó­wiąc te słowa, prze­cią­gnął 
pal­cem po gar­dle, uśmie­cha­jąc się po­nuro.Do­piero w tym mo­men­cie Kon­rad 
uświado­mił sobie, z kim ma do czy­nie­nia — z zim­no­krwi­stym za­bójcą, kimś, 
kto bez wa­hania za­biłby bez­bronne nie­mowlę. Na tym pole­gało życie Gu­ida — 
na mor­dach i gra­bieży — i po to na po­kła­dzie tego okrętu pły­nął do 
Alt­dorfu. Sta­rał się o naj­wyż­szą na­grodę w Sta­rym Świecie, o samą sto­licę 
Ce­sar­stwa. Nie miało zna­cze­nia, ile osób bę­dzie mu­siało ucierpieć lub 
zgi­nąć, jeżeli tylko Gu­ido oraz jego towa­rzy­sze zaro­bią na tej 
roz­bój­ni­czej wy­pra­wie.Prze­pły­nęli bez kło­po­tów poza Car­ro­burg, gdzie 
rzeka Bo­gen wpa­dała do Re­iku, i wreszcie za­trzymali się ja­kieś 
dwa­dzie­ścia mil poni­żej sto­licy, po­mię­dzy wio­skami Rot­te­fach i 
Wal­fen.— Pora, żeby­śmy zeszli na brzeg — ode­zwał się Wilk do ka­pi­tana. — 
Mu­simy pójść przo­dem na zwiady.Po raz pierwszy od wy­pły­nię­cia z 
Ma­rien­burga na po­kła­dzie zna­leźli się wszyscy trzej towa­rzy­sze Kon­rada. 
Wielu członków za­łogi wspięło się na maszty, gdzie zwi­jali żagle, inni 
cu­mo­wali sta­tek do brzegu.— Ależ oczywi­ście — przytaknął de Tevoir. — 
Zdo­bę­dziesz ko­nie w na­stęp­nej wio­sce?— Tak.— Bę­dziesz po­trze­bo­wał 
tylko dwóch.— Dwóch? — za­pytał Wilk i chwilę póź­niej jego dłoń spo­częła na 
rę­koje­ści czar­nego mie­cza.Konrad zare­ago­wał w tej sa­mej chwili, 
po­nie­waż uświado­mił sobie, co ka­pitan ma na myśli, i po raz pierwszy za­czął 
do­by­wać swoją nową broń. Jed­nak ża­den z nich nie oka­zał się 
wy­star­cza­jąco szybki. Na­tychmiast skrę­po­wały ich liny rzu­cone przez 
ma­ryna­rzy na re­jach. Lit­zen­reich i Ust­nar rów­nież zo­stali schwytani, 
cho­ciaż kra­sno­lud zdo­łał ze­rwać pierwsze spo­wi­ja­jące go sznury. Za­nim 
jed­nak udało mu się machnąć topo­rem, cios w głowę ogłu­szył go i po­walił na 
po­kład.— Dwa konie — po­wtó­rzył de Tevoir. — Jeden dla cie­bie, drugi dla 
niego — wskazał ręką Lit­zen­rei­cha. — Ma­cie wró­cić przed świ­tem, w 
prze­ciw­nym bo­wiem razie ci dwaj zginą.Było pra­wie połu­dnie. Gdy Kon­rad 
od­wró­cił się, zo­ba­czył sta­tek wy­pły­wa­jący zza za­krętu. Roz­po­znał 
drugi okręt pi­racki. Przyłą­czali się do nich po raz pierwszy od opuszcze­nia 
portu.— To za mało czasu — za­pro­te­sto­wał Wilk.— Do świtu — po­wtó­rzył de 
Tevoir. — Mu­sicie obaj wró­cić tu do świtu, albo...— Wró­cimy — zgo­dził się 
Wilk i spoj­rzał na Kon­rada.— A do tej pory za­ła­twi­cie wszystko tak, 
żeby­śmy mo­gli spo­koj­nie wpłynąć do Alt­dorfu. Ra­zem.— Oczywi­ście — 
oświad­czył Wilk, jakby takie były jego plany od sa­mego po­czątku.Kapi­tan 
wy­dał roz­kaz. Na­jem­nika i maga uwolniono z wię­zów.— Je­żeli was tu nie 
bę­dzie — dodał de Tevoir — i tak dalej po­pły­niemy w górę rzeki. Ale na 
po­kła­dzie bę­dzie nas już mniej — na wy­pa­dek, gdyby Kon­rad nie był pe­wien, 
o co mu cho­dzi, wskazał kor­dela­sem jeń­ców.Konrad szarpnął sznu­rami, ale na 
próżno. Schwytano go i przywią­zano mocno do grot­masztu. Roz­pięto mu pas i 
za­brano nowy miecz. Nie miał naj­mniejszej szansy go wy­do­być, użyć w walce, 
wy­to­czyć nim krew nie­przyja­ciela.Oparty o nad­bur­cie Gu­ido ob­ser­wo­wał, 
jak Wilk i Lit­zen­reich od­cho­dzą. Od­wró­cił się, gdy Ust­nara pod­nie­siono 
i przywią­zano do tego sa­mego masztu, co Kon­rada. Stali od­wró­ceni ple­cami 
do sie­bie, a pierwszy ofi­cer prze­szedł wolno przez po­kład i sta­nął przed 
Kon­ra­dem. Wy­cią­gnął rękę, a je­den z pi­ratów podał mu pas z mie­czem 
Kon­rada.— Ja na ich miej­scu — po­wie­dział — wcale bym nie wró­cił.— Ale oni 
nie są tobą — od­parł Kon­rad.— Nie, ale czy są­dzisz, że wrócą?Konrad nic nie 
od­po­wie­dział.— A ty? — za­pytał Gu­ido.— Tak.Guido wolno ski­nął głową.— 
Pew­nie tak. Wilk też. Mag — nie.To wła­śnie nie­po­koiło Kon­rada. 
Lit­zen­reich my­ślał tylko o so­bie. Nie ze­chce po­wró­cić, choćby po to, żeby 
po­móc Ust­na­rowi. Na­wet gdyby nie wią­zało się to z żad­nym 
nie­bez­pie­czeń­stwem, Lit­zen­reich nie zro­biłby nic, co nie le­ża­łoby w 
jego wła­snym inte­resie. A po­wrót na pi­racki okręt na pewno do ta­kich nie 
nale­żał.— Ale mu­szą po­wró­cić obaj — przy­po­mniał Gu­ido, obra­cając głowę 
na połu­dniowy wschód, w stronę Alt­dorfu. Spoj­rzał na broń, którą trzymał w 
ręku, ujął po­chwę w lewą, a rę­ko­jeść w prawą dłoń, po czym za­czął po­woli 
wy­cią­gać klingę z na­oli­wio­nej po­chwy.— Ładny — rzekł. — Do­prawdy, bar­dzo 
ładny. *   *   *— Gdyby to ode mnie zale­żało — po­wie­dział Gu­ido po połu­dniu 
— roz­wią­zał­bym cię, Kon­ra­dzie. Ale mu­szę speł­niać roz­kazy. Pew­nie nie 
chciałbyś zo­stać uwolniony, gdyby kra­sno­lud po­zo­stał związany. Mogę ufać 
tobie, ale nie jemu. Ro­zu­miesz mój pro­blem? I swój?— Po pro­stu za­mknij się, 
dobra? — warknął wściekle Kon­rad.— Czyżby moje ga­danie cię iry­to­wało? W 
takim przy­padku będę dalej mó­wił.Konrad czuł się bar­dzo zmę­czony, ręce i 
nogi ze­sztyw­niały mu zu­peł­nie. Związano go po mi­strzowsku. Pra­wie nie mógł 
się poru­szać, a mimo to sznury nie wrzynały mu się w ciało i nie utrudniały 
krą­żenia krwi.— Nie jeste­śmy głupi — mó­wił dalej Gu­ido. — Przy­najmniej 
nie­któ­rzy. Czy na­prawdę przy­pusz­czali­ście, że po­zwo­limy wam wszystkim 
odejść? W na­szej branży czę­sto bie­rzemy za­kład­ni­ków. Nie­któ­rzy lu­dzie 
są zbyt cenni, aby ich zabić i można ich za­trzymać dla okupu. Ile jesteś wart, 
Kon­ra­dzie? Czy jest ktoś, kto za­pła­ciłby za twoją wol­ność? Nie? To samo ze 
mną. Je­ste­śmy tacy do sie­bie po­dobni. Obaj mamy tylko imię, cho­ciaż jakoś 
wąt­pię, że je­steś szla­chet­nej krwi. A je­żeli mó­wimy już o krwi, mam 
wra­żenie, że wkrótce stra­cisz sporo swojej. Oczywi­ście, ra­zem z ży­ciem. Czy 
kie­dy­kol­wiek my­ślałeś choć tro­chę o krwi, Kon­ra­dzie? Za­sta­na­wiam się, 
po co ją mamy? Do czego jest nam po­trzebna?Guido prze­rwał na chwilę, jakby 
za­sta­na­wia­jąc się nad na­turą krwi, a po­tem rzekł:— Czy chciałbyś, że­bym 
ci po­czy­tał, Kon­ra­dzie? Na przy­kład słynną opo­wieść o odle­głej Lu­strii?— 
Nie.— A może histo­rię o tym, co stało się kie­dyś nie­szczę­snemu uliczni­kowi 
w Na­gga­roth?— Nie.— A o jed­nej z mo­ich przy­gód w Ara­bii?— Nie!— 
Nie­któ­rym nie spo­sób do­go­dzić — wes­tchnął Gu­ido, któ­rego coraz bar­dziej 
ba­wiła iryta­cja Kon­rada. — Zda­jesz sobie sprawę, że któ­regoś dnia będę 
opo­wia­dał o tym, jak bra­łem udział w gra­bieży Alt­dorfu. Ten fakt przejdzie 
do histo­rii. Jaka szkoda, że tego nie uj­rzysz. Ale za­pew­niam cię, że tam 
bę­dziesz — po­wie­szony na rei. Ka­pitan de Tevoir uważa, że ciała 
naj­now­szych ofiar przy­noszą szczęście okrętowi. Za­sta­na­wiam się, w jaki 
spo­sób cię za­bije?Konrad przy­gryzł dolną wargę, całą siłą woli 
po­wstrzy­mu­jąc się, by nie od­po­wie­dzieć.— Uważam, że po­wi­nien zro­bić to 
twoim mie­czem. Bar­dzo wła­ściwe i po­etyczne, nie są­dzisz? Wy­ko­nanie 
eg­ze­kucji na tobie będę uwa­żał za za­szczyt, Kon­ra­dzie. A mo­żesz mi 
wie­rzyć, zro­bię to szybko i tak bez­bole­śnie, jak to moż­liwe.Konrad 
przy­gryzł wargę jesz­cze moc­niej i po­czuł smak krwi Zaci­snął pię­ści i 
za­mknął oczy. Czyżby miał zo­stać pierwszym człowie­kiem, który pad­nie od tej 
wspanialej klingi wy­kutej spe­cjal­nie dla niego?— Ale co z kra­sno­lu­dem? Co 
mam z nim po­cząć? Ob­ciąć mu głowę jego topo­rem?— Może we­pchniesz sobie swoją 
głowę w tyłek? — warknął Ust­nar, od­zy­wa­jąc się po raz pierwszy od chwili 
jego uwięzie­nia. — Tam po­winna się zna­leźć twoja gęba.— Mo­żemy to zro­bić z 
twoim pa­skudnym łbem — stwierdził Gu­ido. — Czy taka bę­dzie twoja 
przed­śmiertna wola?— Każ się zmutować! — burknął Ust­nar.— Może po­win­ni­śmy 
urzą­dzić wam poje­dy­nek — za­pro­po­no­wał Gu­ido. — Wal­czy­liby­ście ze 
sobą. Dzięki temu jeden z was by zgi­nął. Za­łoga uwielbia oglą­dać takie 
poje­dynki i dzięki temu ma mniejszą ochotę bić się ze sobą. Człowiek prze­ciwko 
kra­sno­lu­dowi, miecz prze­ciwko to­po­rowi. Mo­gli­by­ście uży­wać swojej 
broni. Może po­wi­nie­nem zasu­ge­ro­wać to de Tevoirowi.— Wy­daje się, że nie 
masz żad­nych wąt­pli­wo­ści, iż Wilk i Lit­zen­reich nie wrócą — rzekł Kon­rad. 
Inna sprawa, że sam rów­nież był tego nie­mal pe­wien.— Wiem, że nie wrócą — 
od­parł Gu­ido. — No dobra, nie mogę tu tak stać i ga­dać przez cały dzień. W 
prze­ci­wieństwie do was dwóch mam coś do ro­boty.Reszta dnia mi­jała po­woli. 
Kon­ra­dowi zda­wało się, że na rzece jest mniej łodzi niż za­zwy­czaj, ale 
rów­nie do­brze mo­gło to być złu­dze­nie. Wy­obra­żał sobie mnó­stwo rze­czy — 
że wo­jenna flota z Alt­dorfu lada mo­ment za­ata­kuje pi­rac­kie okręty albo że 
bata­lion woj­ska zrobi to samo od strony brzegu, lub że Wilk i Lit­zen­reich 
wrócą, aby ich oca­lić.Ale nic się nie stało. Okręty stały spo­koj­nie przy 
brzegu rzeki. De­ski ich po­szy­cia po­skrzypy­wały w rytm lek­kiego koły­sania. 
Na po­kła­dach ma­ryna­rze ostrzyli mie­cze i noże, szy­kując się do 
cze­kają­cego ich szturmu na naj­większe mia­sto Sta­rego Świata.Zapa­dła noc, a 
ra­zem z mro­kiem nad­cią­gnął chłód. Na wschodzie po­jawił się Manns­lieb, ale 
nie wznosząc się zbyt wy­soko nad hory­zon­tem, kilka go­dzin póź­niej zsu­nął 
się za wid­no­krąg. Morrslieb nie po­jawił się wcale. Kon­rad z przyjem­no­ścią 
po­wi­tałby mniejszy księ­życ, nie ba­cząc na jego wid­mowe światło. Na 
po­kła­dach nie za­pa­lono la­tarni i dwa okręty wto­piły się w ciemność. 
Spo­glą­dał na gwiazdy, nie mo­gąc i nie chcąc za­snąć. Za­sta­na­wiał się, czy 
do­żyje na­stęp­nego świtu.Obu­dził go od­głos ci­chych kro­ków na de­skach 
po­kładu. Po­cząt­kowo roz­zło­ścił się sam na sie­bie, że jed­nak za­snął, a 
po­tem za­czął czuj­nie wsłuchi­wać się w te nowe dźwięki. Niebo wciąż było 
czarne i nic nie za­po­wia­dało jesz­cze wschodu słońca. A więc to jesz­cze nie 
po niego, uznał. Poza tym zbli­żał się tylko jeden człowiek.Nie­da­leko masztu 
stało dwóch war­tow­ni­ków, ale to nie oni się poru­szali. Dźwięk był tak słaby, 
że za­pewne ża­den z nich go nie usły­szał. Możliwe zresztą, że obaj za­snęli. 
Kon­rad usły­szał, jak ginie pierwszy ma­ry­narz. Zo­stał za­bity tak sprawnie, 
że jego towa­rzysz w ogóle się nie zo­rientował. Po­tem znowu roz­legł się 
dźwięk ostrza prze­ci­nają­cego gr­dykę i dru­gie ciało osu­nęło się na 
po­kład.Konrad po­czuł, że krę­pu­jące go sznury zo­stały prze­cięte i 
od­wró­cił się, aby po­pa­trzeć na twarz Wilka.— Za­bie­rajmy się stąd — 
zna­jomy głos szep­nął do niego i Ust­nara.Zna­jomy, ale nie Wilka. Uwolnił ich 
Gu­ido.Nie było czasu na za­da­wa­nie pytań i ra­zem z kra­sno­lu­dem po­dą­żyli 
za nie­wy­raźną syl­wetką pierwszego ofi­cera. Za­pro­wa­dził ich do burty 
statku, a po­tem, po dra­bince sznu­rowej, do cze­kają­cej w dole małej łódki. 
Gu­ido ujął wio­sła i ru­szyli w górę rzeki. Pły­nęli wolno pod prąd, 
od­da­lając się od dwóch pi­rac­kich okrętów, a zbli­żając do Alt­dorfu. Gu­ido 
wio­sło­wał go­dzinę, aż wreszcie niebo nad wzgórzami na wschodzie za­częło 
ró­żo­wieć. Wtedy skie­rował łódź do połu­dniowego brzegu rzeki i przy­bił do 
błot­nistej łachy.— Je­ste­śmy — oznajmił, skła­dając wio­sła. A po­tem się­gnął 
za sie­bie i wy­cią­gnął miecz Kon­rada i topór Ust­nara.Konrad wstał i za­piął 
pas z mie­czem. Ust­nar po­pa­trzył na Gu­ida, a po­tem za­rzucił topór na 
plecy. Wreszcie całą trójka wy­szła z łodzi, wy­cią­gnęła ją na brzeg i ukryła w 
gę­stych zaro­ślach kilka me­trów od wody.— O co tu cho­dzi? — za­pytał 
Kon­rad.— Wilk zwerbo­wał mnie w Ma­rien­burgu — wy­jaśnił Gu­ido. — Wie­dział, 
że de Tevoir nie po­zwoli wam odejść. Moim za­da­niem było uwolnić każ­dego 
ewentual­nego za­kład­nika po­zo­sta­wio­nego na okrę­cie.— A co z tego 
bę­dziesz miał? — za­pytał Ust­nar, po­dejrzliwie przy­glą­dając się 
pi­ra­towi.— Uznałem, że w dniu dzi­siej­szym zdrowiej dla mnie bę­dzie zna­leźć 
się na lą­dzie niż na statku. No, i ko­rzystniej fi­nan­sowo.Wyglą­dało na to, 
że Gu­ido w dal­szym ciągu wie­rzy, iż Wilk ma za­miar za­ata­ko­wać skar­biec 
Ce­sar­stwa — i być może, po­my­ślał Kon­rad, wcale się nie myli...— Wilk i 
Lit­zen­reich cze­kają na nas w Alt­dor­fie — po­wie­dział Gu­ido. — ale oba 
okręty pierwsze do­płyną do mia­sta. Za­nim my tam do­trzemy, w Alt­dor­fie 
po­winno być dość go­rąco. 

Rozdział czternasty [top] Guido się mylił. Dwa pi­rac­kie okręty nie do­tarły 
przed nimi do Alt­dorfu. Ten, na któ­rym uwięzieni byli Kon­rad i Ust­nar, 
zo­stał zato­piony przez ce­sar­skie woj­ska, które za­blo­ko­wały rzekę. Druga 
jed­nostka, zie­jąc ogniem z armat, zdo­łała się jed­nak prze­bić przez 
prze­gra­dza­jącą rzekę flo­tyllę i po­pły­nęła w górę Re­iku w stronę sto­licy. 
Cała trójka zdo­łała obejść blo­ku­jące rzekę okręty za­nim za­częła się bitwa i 
z brzegu ob­ser­wo­wała star­cie. Woj­skowe od­działy Alt­dorfu pa­tro­lo­wały 
teren po obu stro­nach Re­iku. Ich za­da­niem było zabi­cie wszyst­kich 
roz­bit­ków z pierwszego okrętu pi­rac­kiego i do­pil­no­wa­nie, by żadna grupa 
wro­gów nie była w sta­nie do­trzeć do mia­sta drogą lą­dową. Naj­wy­raź­niej 
do­wództwo obrońców uwa­żało, że walki na rzece są czę­ścią połą­czo­nych 
działań.Wymi­nię­cie wszyst­kich pa­troli za­jęło Kon­ra­dowi, Ust­na­rowi i 
Gu­ido nieco czasu. Po wie­logo­dzin­nym uwięzie­niu kra­sno­lud rwał się do 
boju, chcąc ze­mścić się za to, co mu się przytrafiło, i na dobrą sprawę nie 
miało dla niego zna­cze­nia, kogo za­bije. W pew­nym mo­men­cie ukrywali się w 
odle­gło­ści dwu­nastu me­trów od pie­szego pa­trolu. Ust­nar ści­snął topór ze 
wszyst­kich sił, jakby po­wstrzy­mu­jąc broń, by sama nie rzu­ciła się na 
żoł­nie­rzy. Za­pewne zda­wał sobie sprawę, że chwilowo musi stłu­mić żądzę 
krwi. Żoł­nie­rze mieli nad nimi zbyt wielką przewagę li­czebną i kra­sno­lud 
nie mógł li­czyć na to, że zdoła się prze­ciw­sta­wić woj­sko­wej potę­dze 
mia­sta i prze­żyć.„Gdy do­trzemy do Alt­dorfu — po­my­ślał Kon­rad — bę­dziemy 
mu­sieli sta­wić czoła nie tylko woj­sku. Na­szym wro­giem bę­dzie każdy — 
za­równo pi­raci, któ­rzy ata­ko­wali mia­sto, jak i siły, które go bro­niły, a 
także wszystkie prze­klęte stwory mieszka­jące pod sto­licą. A co z gwardią 
ce­sar­ską? Czy każdy człowiek w mun­durze straży przy­bocznej cesa­rza zo­stał 
prze­cią­gnięty na stronę Cha­osu, stał się jego nie­wol­ni­kiem?”Na długo 
za­nim zo­ba­czyli białe mury mia­sta, po­now­nie usły­szeli od­głos ka­no­nady. 
Ocalały okręt pi­racki bom­bar­do­wał Alt­dorf. Wi­dzieli po­żary w sto­licy i 
chmury gę­stego, czar­nego dymu, uno­szące się z roz­ma­itych źró­deł ognia. 
Wy­glą­dało na to, że Wil­kowi udało się zor­gani­zo­wać działania 
od­wra­ca­jące uwagę obrońców.— Gdzie jest Wilk? — za­pytał Kon­rad.— Spotkamy 
się z nim o zmierzchu — od­parł Gu­ido.Czyli, gdy dotrą do mia­sta. Cze­kała ich 
długa droga, a marsz mu­siał prze­bie­gać wolno, po­nie­waż, aby unik­nąć 
żoł­nie­rzy, trzymali się z dala od le­śnych ście­żek.— A Lit­zen­reich? — 
za­pytał Ust­nar.— Kto wie? — od­parł Gu­ido.Konrad za­sta­na­wiał się, czy 
opusz­cza­jąc okręt, mag zda­wał sobie sprawę, że Wilk umówił się z Gu­idem, że 
ten uwolni za­kład­ni­ków de Tevoira — i czy w ogóle go to ob­cho­dziło. Ale 
Lit­zen­reich zad­bał, by nowa broń Kon­rada za­wie­rała spa­czeń, a cza­row­nik 
nigdy ni­czego nie robił bez po­wodu.Ustnar speł­niłby każde pole­cenie 
Lit­zen­rei­cha. Gu­ido robił wra­żenie czło­wieka, który ma za­miar zra­bo­wać 
tyle, ile zdoła unieść. Oprócz zor­gani­zo­wa­nia po­dróży do Alt­dorfu i 
ca­łego obecnego za­mie­sza­nia, Wilk mu­siał za­pla­no­wać rów­nież dal­sze 
działania. A Kon­rad znowu miał wra­żenie, że jest nie­siony bie­giem 
wy­da­rzeń. Uświada­miał sobie jed­nak, że te­raz było to coś wię­cej. 
Od­dzielne czę­ści jego życia za­czy­nały przy­najmniej do sie­bie pa­so­wać, 
two­rząc wzór, który był w sta­nie nie­malże roz­po­znać. Miał za­miar 
po­krzy­żo­wać plany prze­klę­tych, uniemoż­liwić im nało­żenie ce­sar­skiej 
ko­rony na głowę uzur­pa­tora. Kon­rad był pe­wien, że Cza­szkolicy tkwi w 
sa­mym cen­trum tego zbrodni­czego spi­sku, a to oznaczało, że walka z tą 
ta­jem­niczą po­stacią jest nie­unik­niona.Ale pra­gnął w tej chwili cze­goś 
wię­cej niż tylko walki. Pra­gnął sta­nąć oko w oko z Cza­szkolicym.A także 
od­na­leźć Ely­ssę, bez względu na to, co się z nią stało.Minio­nej nocy, kiedy 
był więźniem na po­kła­dzie okrętu de Tevoira, przy­pusz­czał, że nie ujrzy 
na­stęp­nego dnia. Ale umarł nie on, lecz do­wódca pi­ratów. Kon­rad wi­dział, 
jak de Tevoir zgi­nął, wy­do­stając się na brzeg po zato­pie­niu 
okrętu.Nad­cią­gała na­stępna noc i tym ra­zem Kon­rad już nie wąt­pił, że nie 
ujrzy świtu. Wie­dział o tym...Z ich punktu ob­ser­wa­cyj­nego wi­dział, że 
dru­giemu okrętowi pi­rac­kiemu nie udało się prze­drzeć za mury miej­skie, skąd 
mógłby sku­tecz­niej bom­bar­do­wać Alt­dorf. Jed­nostka znaj­do­wała się na 
środku rzeki, ostrzeli­wała umocnie­nia i od­pie­rała wszelkie próby abor­dażu. 
Trudno było jed­nak do­strzec, co dzieje się na­prawdę, po­nie­waż ob­ser­wa­cję 
utrudniał za­pa­da­jący zmierzch oraz snu­jące się dymy wy­strzałów i 
poża­rów.Gdy zbli­żyli się do mia­sta, Kon­rad spo­strzegł, że wi­doczność 
ogra­nicza nie tylko snu­jący się dym. Na rzece po­ja­wiała się nie­sa­mo­wita, 
blada mgła, któ­rej kłęby zbi­jały się, łą­cząc z nad­cią­ga­jącą nocą i 
naj­wy­raź­niej po­wo­dując wcześniej­sze za­pad­nię­cie mroku. Gęste opary 
ogra­ni­czały jed­nak nie tylko wi­dze­nie, ale i inne zmy­sły. Nie­które 
dźwięki sta­wały się gło­śniej­sze, pod­czas gdy inne były zde­cy­do­wa­nie 
wy­głu­szone.Odle­gły szczęk broni i wrzaski umierają­cych, roz­le­ga­jące się 
nad rzeką, wy­da­wały się po­cho­dzić od całej wal­czą­cej armii. W mie­ście 
wi­dać było o wiele wię­cej zniszczeń niż byłby w sta­nie do­ko­nać jeden 
pi­racki okręt — bez względu na to, jak wielu ban­dy­tów znaj­do­wało się na 
jego po­kła­dzie — a prze­cież ża­den z mor­skich roz­bój­ni­ków nie 
wy­lą­do­wał jesz­cze w sto­licy.Czy le­giony Cha­osu wy­brały ten wła­śnie 
mo­ment, aby po­wstać prze­ciwko woj­skom ce­sar­skim? Czy to był praw­dziwy cel 
zor­gani­zo­wa­nego przez Wilka dy­wer­syj­nego ataku? Kon­rad pa­mię­tał, że 
jego towa­rzysz, po­dob­nie jak on sam, rów­nież zo­stał ogar­nięty działa­niem 
Cha­osu. Ale czy ska­żenie ob­jęło całe ciało Wilka? W jakim stop­niu jego 
okryte czarną zbroją ciało ule­gło mu­tacji?Guido pro­wa­dził. Od­dalili się od 
Re­iku, kie­rując na ukos w stronę połu­dniowo-za­chodniego krańca miej­skich 
mu­rów. Bi­twa na rzece była nie­wi­doczna, ale do­brze sły­szalna. Kon­rad bez 
prze­rwy ob­ser­wo­wał blanki. Gdyby choć jeden z obrońców przy­pad­kiem 
spoj­rzał w dół, na­tychmiast by ich zo­ba­czył i całą trójkę na­szpi­ko­wano by 
strzałami. Ale baszty sprawiały wra­żenie opusz­czo­nych. Mgła znad rzeki 
za­częła prze­su­wać się nad lą­dem i ota­czać mia­sto, jakby po­dą­żając ich 
śla­dem. Po­cząt­kowo snuła się na wy­soko­ści ko­stek, ale po­woli za­częła 
wznosić się ku górze. Była zimna, bar­dzo zimna i prze­szy­wała Kon­rada jak 
kis­lev­ski wiatr. Wzdrygnął się, czu­jąc jak chłód prze­szywa go do szpiku 
ko­ści.Dotarli do wą­skiej furty umiesz­czo­nej przy jed­nej z głównych bram 
pro­wa­dzą­cych do sto­licy. Za­równo wrota, jak i mniejsze drzwi były 
do­kład­nie za­mknięte, do­wo­dząc tym sa­mym jak po­waż­nie po­trakto­wano 
sytu­ację w mie­ście. Alt­dorf chlu­bił się, że można wejść do niego na­wet w 
środku nocy. Prze­cież nie był za­padłą, głu­chą wio­ską, za­miesz­kaną przez 
ludzi boją­cych się nocy i jej stwo­rów.Mgła pod­nio­sła się na wy­so­kość 
twa­rzy Gu­ida. Za­trzymał się, oparł o mur i przyłożył dłoń do ust, usi­łując 
stłu­mić nagły ka­szel. Kon­rad le­dwo go wi­dział, a Ust­nar w ogóle znik­nął w 
opa­rach.— Po­cze­kajmy — szep­nął Gu­ido, pod­no­sząc koł­nierz, żeby osło­nić 
usta.— Po­dobno znasz drogę — po­wie­dział Kon­rad, spo­glą­dając w stronę wież 
nad po­tężną bramą. One rów­nież sprawiały wra­żenie nie­ob­sa­dzo­nych przez 
woj­sko.— By­łem wszędzie — od­parł Gu­ido i ogar­nęła go mgła. Znajdo­wał się w 
odle­gło­ści metra, ale zu­peł­nie nie było go wi­dać.Konrad wy­dobył swój nowy 
miecz. Robił tak wiele razy od chwili, gdy Barra wy­kuł dla niego klingę, 
cho­ciaż ani razu nie uczynił tego na po­kła­dzie pi­rac­kiego okrętu. 
Po­cząt­kowo jedy­nie po­dzi­wiał broń, pra­gnąć użyć jej w walce. Teraz trzymał 
ob­na­żony miecz, po­nie­waż czuł się bez­pieczniej z bro­nią w ręku. W tej 
chwili po raz pierwszy uwie­rzył, że bę­dzie mu­siał się nią po­słu­żyć.Mgła 
wci­skała się chło­dem w noz­drza Kon­rada i paliła jego skórę. Sta­rał się 
od­dy­chać płytko, na­bie­rając moż­liwie jak naj­mniej nie­natu­ral­nego 
po­wie­trza w płuca.Usły­szał ude­rze­nia dzwonu. Ten dźwięk mu­siał do­bie­gać 
z da­leka, cho­ciaż brzmiał dość bli­sko. W cza­sie po­bytu w Alt­dor­fie 
sły­szał go każ­dego wie­czoru. Był to sy­gnał za­pad­nię­cia zmierzchu, 
cho­ciaż opary spo­wo­do­wały, że trudno było usta­lić czy to dzień, czy noc.A 
po­tem do­biegł go inny dźwięk i od­wró­cił się gwałtow­nie. Furta, przed którą 
stali, otworzyła się nagle i po­ja­wiły się w niej dwie po­staci — Wilka, w jego 
czar­nej zbroi, i Lit­zen­rei­cha, w ciemnych sza­tach. Trójka przy­by­szów 
szybko prze­szła na drugą stronę mu­rów i Wilk po­now­nie za­mknął za nimi 
wej­ście, odci­nając do­pływ bla­dej mgły.— Za­jęło to wam tro­chę czasu — 
po­wie­dział.Konrad oskarży­ciel­skim ge­stem wy­cią­gnął palec w stronę 
Gu­ida.— On jest z nami — wy­jaśnił Wilk. — Czyżbym za­po­mniał ci o tym 
po­wie­dzieć? — uśmiech­nął się, ob­na­żając za­ostrzone zęby.Trzy­mał hełm pod 
pa­chą. Jeżeli na­wet ciało ule­gło przemia­nie, nie miało to wpływu na ta­tuaż 
zdo­biący jego twarz.W ob­rębie mu­rów nie było ani śladu mgły. Poza 
na­jem­ni­kiem i ma­giem nie było wi­dać ni­kogo in­nego. Zu­peł­nie jakby cała 
sto­lica była wy­lud­niona.Wilk za­trzymał się nagle i od­wró­cił, spo­glą­dając 
na mia­sto.— Czemu jest ciemno? — za­pytał, do­by­wa­jąc czarny miecz i 
spoj­rzał na Lit­zen­rei­cha. — Gdzie są wszyscy?A więc kilka se­kund temu 
mu­siało być tu światło i ulice pełne ludzi.Teraz pa­no­wała nie­mal kom­pletna 
czerń. Za mu­rami był zmierzch, a tu­taj śro­dek nocy. Na nie­bie wi­dać było 
jedy­nie Morrslieba, rzu­cają­cego zie­lon­kawą po­światę na sto­licę 
Ce­sar­stwa. Wid­mowy księ­życ wy­da­wał się większy i bliż­szy niż 
kie­dy­kol­wiek. Zda­wał się wi­sieć bez­po­śred­nio nad Pała­cem Ce­sar­skim, 
nie­mal doty­kając umo­co­wa­nej do wierz­chołka wieży re­pliki bo­jo­wego młota 
Sig­mara.Wszę­dzie pa­no­wała cisza. Jakby poza mu­rami nie trwała roz­paczliwa 
walka, jakby w jego gra­ni­cach nie było po­wstania wy­wo­ła­nego przez kry­jące 
się tu le­giony Cha­osu.Konrad ujrzał gwałtowny ruch u swoich stóp i 
na­tychmiast pchnął mie­czem. Rozległ się pisk, a gdy uniósł klingę, zo­ba­czył 
na­bi­tego na nią szczura. Ci­snął wi­jące się ciało w bok i za­uwa­żył, że po 
uli­cach przemy­kają ty­siące tych stwo­rzeń. Można było od­nieść wra­żenie, że 
jest to mia­sto gry­zoni, że w obrę­bie mu­rów sto­licy nigdy nie mieszkała 
ludzka istota.Oto­czone mroźną mgłą mia­sto znaj­do­wało się pod wła­dzą 
po­tęż­nego czaru.Zerk­nął na Lit­zen­rei­cha, który mru­czał coś pod no­sem i 
rytu­al­nym ge­stem wy­cią­gał swoją la­skę, naj­wy­raź­niej przy­go­to­wu­jąc 
ja­kieś wła­sne za­klę­cie, które mia­łoby osło­nić jego i towa­rzy­szy.— I co 
teraz? — za­pytał Wilka.— Oczywi­ście, oca­limy cesa­rza — od­parł Wilk. — A cóż 
by in­nego?— Oca­limy cesa­rza? — po­wtó­rzył Gu­ido. — Przed kim?Konrad 
po­now­nie prze­niósł wzrok na Lit­zen­rei­cha. Wy­glą­dało na to, że nie 
sprzeciwia się oświad­cze­niu Wilka. Mag ob­ser­wo­wał bie­ga­jące stada 
szczurów i pota­ku­jąco ski­nął głową. Za wy­da­rze­nia w sto­licy Ce­sar­stwa 
mu­sieli być od­po­wie­dzialni skaveni, a to oznaczało, że do swojej 
zde­pra­wo­wa­nej magii mu­sieli uży­wać spa­cze­nia.— Do Pa­łacu Ce­sar­skiego 
— oznajmił Wilk, na­kła­dając hełm. W cza­sie po­bytu w Alt­dor­fie ce­sarz 
rezy­do­wał wła­śnie tam, a więc naj­wi­doczniej po­wró­cił ze swojej wy­prawy 
do Tala­bheim.Wilk od­wró­cił się i za­ciął iść szybkim kro­kiem. Lit­zen­reich 
i Ust­nar ru­szyli za nim, to samo zro­bił Kon­rad.— Nic nie wiem o rato­wa­niu 
cesa­rza — oznajmił Gu­ido, rów­nając krok z Kon­ra­dem. — Ale nie mam za­miaru 
po­zo­stać tu sam jak palec.Altdorf był naj­większym mia­stem Sta­rego Świata, a 
jed­nak sprawiał wra­żenie cał­ko­wicie nie za­mieszka­nego — je­żeli nie 
li­czyć stad szczurów. W do­mach i karczmach paliły się światła, lecz w środku 
nie było wi­dać ni­kogo. Tak samo na uli­cach — znaj­do­wała się na nich tylko 
ich piątka.Ale Kon­rad nagle uświado­mił sobie, że nie są sami. Na placu wi­dać 
było wiele nie­wy­raź­nych kształtów. Dzie­siątki nie­ru­cho­mych, 
prze­zro­czy­stych po­staci sta­wało się wi­docznych do­piero wówczas, gdy się 
do nich zbli­żali. Byli to miesz­kańcy Alt­dorfu, przy­po­mi­na­jący teraz 
po­staci na obra­zie — ale o wiele mniej mate­rialne.Czy wszyscy już nie żyli, a 
to były ich du­chy?Ale wóz nie mógł po­sia­dać du­cha, a bez­po­śred­nio przed 
nim znaj­do­wał się wła­śnie po­jazd za­przę­żony w dwa konie. Kon­rad 
wy­cią­gnął rękę, żeby do­tknąć boku jed­nego ze zwie­rząt i jego dłoń 
za­głę­biła się w ete­ryczne ciało jak w wodę. Jego palce na­tychmiast 
zdrętwiały pod wpływem para­liżu­ją­cego chłodu.Na­tychmiast cof­nął rękę, 
poru­sza­jąc pal­cami i po­trzą­sając nimi, aby przywró­cić im cie­pło i 
spraw­ność, a po­tem szybkim kro­kiem wy­minął za­marłe zjawy.Cywile 
ucie­ka­jący przed napa­ścią, woj­ska spie­szące do walki: wszyscy stali się 
du­chami — czymś wię­cej niż tru­pami, ale mniej niż żyją­cymi.A wszyscy 
rze­czy­wi­ście umrą, gdy tylko Chaos ostatecz­nie zaci­śnie w swej pię­ści 
sto­licę. *   *   *Konrad biegł bez­sze­lest­nie, w świetle księ­życa jego ciało 
nie rzu­cało cie­nia. Gdy do­strzegł swoich czte­rech towa­rzy­szy, od­niósł 
wra­żenie, że poru­szają się w zwolnio­nym tem­pie. Bie­gli jak po­staci 
wi­dziane we śnie. Wy­da­wało mu się, że poru­sza się nor­mal­nie, ale 
utrzymy­wał to samo tempo, co po­zo­stali, a więc jego wła­sne ruchy mu­siały 
być w rów­nym stop­niu zwolnione.Konrad cie­szył się, że trzyma w dłoni 
rę­ko­jeść mie­cza — coś, co mógł czuć i czemu mógł za­ufać. Pra­gnął spo­tkać 
wroga, na­wet setkę wro­gów — i był prze­ko­nany, że nie bę­dzie mu­siał długo 
cze­kać. We­szli do pa­łacu głównym wej­ściem. Bramy były otwarte na oścież, ale 
in­tru­zów nie okrzyk­nięto, po­nie­waż na po­ste­run­kach nie było 
war­tow­ni­ków, na­wet wid­mo­wych.Gwar­dia ce­sar­ska od­po­wia­dała za ochronę 
pa­łacu, ale skoro wszyscy stali się słu­gami Sla­anesha, ich nie­obecność łatwo 
było wy­tłu­ma­czyć. Za każ­dym ra­zem, gdy Morrslieb był w pełni, nad­cho­dziła 
noc, w cza­sie któ­rej Chaos dys­po­no­wał pełną mocą.A Kon­rad nie zna­lazł się 
nigdy dotąd w sytu­acji, która by­łaby rów­nie groźna. Wszystko wo­kół sprawiało 
wra­żenie, jakby le­giony Cha­osu stały tuż pod Alt­dor­fem i w każ­dym 
mo­men­cie mury mo­głyby pęk­nąć, a sto­lica na zaw­sze stać się czę­ścią 
prze­klę­tych Pust­kowi Cha­osu.Wilk za­trzymał się na dzie­dzińcu. Był pusty, 
poza wid­mo­wym od­działem ka­wale­rii. Ry­cerze byli Templa­riu­szami Sig­mara, 
a jeźdźcy i konie za­stygli jak nie­sa­mo­wite po­sągi. Lit­zen­reich i Ust­nar 
do­pę­dzili go, a po­tem do całej trójki dołą­czył Kon­rad oraz Gu­ido, i 
wszyscy spoj­rzeli w stronę sto­ją­cego przed nimi ogrom­nego gma­chu.— Co się 
dzieje? — Kon­rad za­pytał Lit­zen­rei­cha.— Nic — od­parł Lit­zen­reich. — 
Zu­peł­nie nic. Świat prze­stał się poru­szać. Czas sta­nął — ro­zej­rzał się 
wo­koło. — To robi duże wra­żenie, prawda?Kon­rada i jego towa­rzy­szy 
zja­wi­sko to nie do­tknęło, nie do­tknęło też szczurów, które za­zwy­czaj 
za­mieszki­wały ka­nały pod mia­stem. A czas rów­nież nie mu­siał za­sty­gnąć 
dla tych, któ­rzy rzu­cili ten po­ważny czar tem­po­ralny — prze­klę­tych 
stwo­rów, które za­gar­nęły Pałac Ce­sar­ski.Wilk uniósł czarny miecz, Kon­rad 
swoją nową klingę, Gu­ido kor­delas, Ust­nar topór, a Lit­zen­reich ma­giczną 
różdżkę. Cała piątka ra­mię w ramię za­częła wchodzić bie­gną­cymi sze­ro­kim 
łu­kiem schodami, które pro­wa­dziły do pała­co­wego wej­ścia. Ka­mienne 
stop­nie były ogromne, zu­peł­nie jakby zbu­do­wano je dla gi­gan­tów, i 
wszystko we­wnątrz głównego bu­dynku rów­nież było skon­stru­owane w 
nad­natu­ralnej skali.Pierw­sze drzwi były tak wiel­kie, że nie­mal mógłby przez 
nie wpłynąć pi­racki okręt de Tevoira. Znajdu­jąca się za nimi sala była 
roz­legła, a jej wy­soko skle­pione sufity pod­pie­rały przy­pory, na któ­rych 
wy­rzeź­biono wszelkiego ro­dzaju mi­tyczne istoty i stwory. Wszędzie pod 
ścia­nami, jak od­działy woj­ska, stały gi­gan­tyczne po­sągi daw­nych cesa­rzy, 
odzianych we wspaniałe ce­re­mo­nialne szaty.Mar­mu­rowe schody po obu stro­nach 
kom­naty pro­wa­dziły na wyż­sze po­ziomy pa­łacu, gdzie to­czyła się co­dzienna 
pro­ce­dura za­rzą­dza­nia Ce­sar­stwem, oraz do pry­wat­nych aparta­mentów 
cesa­rza.— Tędy — oznajmił Lit­zen­reich, wskazując różdżką bez­po­śred­nio 
przed sie­bie.Wilk za­wa­hał się, ale Kon­rad nie. Ru­szył bie­giem w stronę 
łuku. Wie­dział, że za nim każda kom­nata po­świę­cona jest ko­lej­nemu władcy. 
Wy­peł­nione tro­feami i łu­pami z za­po­mnianych dawno wo­jen sale ozdobione 
były obra­zami i go­beli­nami, ilu­stru­ją­cymi całą histo­rię każ­dego 
pa­no­wa­nia.A w sa­mym środku po­mieszcze­nia umiesz­czony był ka­mienny cokół, 
na któ­rym spo­czy­wały do­cze­sne szczątki cesa­rza. Nie­które umiesz­czone 
były w ka­miennych trumnach, inne w zło­tych sar­kofa­gach. Cza­sami były to 
po­kryte zło­tem kości, a cza­sami na co­kole nie było ni­czego. Alt­dorf nie 
zaw­sze był sto­licą Ce­sar­stwa i wielu władców po­cho­wano gdzie in­dziej. Ale 
każdy miał w pa­łacu swoją salę i przy każ­dym co­kole, bez względu na to czy 
był pusty, czy nie, stał war­tow­nik z gwardii ce­sar­skiej. Gwardia była nie 
tylko ochroną obecnego cesa­rza, ale rów­nież wszyst­kich po­przednich.Cała 
czwórka po­dą­żyła za Kon­ra­dem, który wszedł do pierwszej sali po­świę­conej 
Luit­pol­dowi, ojcu Karla-Franza. Jego ciało spo­czy­wało w wy­sa­dza­nej 
dro­gimi ka­mie­niami trumnie, na wieku któ­rej umiesz­czono po­dobi­znę 
zmarłego. Oświetlała ją wid­mowa po­świata Morrslieba, wpa­da­jąca przez 
umiesz­czoną w skle­pie­niu ro­zetę z wi­tra­żem. Obok co­kołu stał war­tow­nik 
w lśniącym mun­durze. Wszystko wy­da­wało się być jak zwy­kle — z tą tylko 
róż­nicą, że war­tow­nik nie był człowie­kiem...W prze­ci­wieństwie do 
wszyst­kich poza obrę­bem pa­łacu, strażnik na pewno nie był bez­ciele­snym 
du­chem. Był, po­dob­nie jak ci, któ­rzy za­ata­ko­wali karczmę „Pod Sza­rym 
Gro­no­sta­jem”, zwie­rzo­ła­kiem o by­czym łbie z ro­gami i ster­czą­cymi z 
py­ska kłami.Konrad miał go już za­ata­ko­wać, gdy spo­strzegł, że stwór sprawia 
wra­żenie w rów­nym stop­niu martwego jak Luit­pold. Be­stia stała nie 
od­dy­cha­jąc, na­wet nie mru­gając oczami, wy­da­wała się tak samo po­zba­wiona 
ży­cia jak po­sągi w ze­wnętrznym holu i jak wszyscy inni w Alt­dor­fie.W dzień 
i w nocy święte kom­naty oświe­tlone były won­nymi świe­cami umiesz­czo­nymi w 
kin­kie­tach na ścia­nach. W ich świetle było jed­nak coś dziwnego i Kon­rad 
za­trzymał się, aby obej­rzeć jedną ze świec. Była za­pa­lona, ale pło­mień się 
nie koły­sał, z per­fu­mo­wa­nego wo­sku nie uno­sił się ża­den za­pach, a 
światło nie da­wało cie­nia. Za­wa­hał się chwilę, a na­stęp­nie prze­sunął 
dło­nią przez pło­mień. Po­czuł chłód, zu­peł­nie jakby pło­mień był z lodu. 
Za­drżał i naj­pierw spró­bo­wał zdmuch­nąć pło­mień, a po­tem uga­sić go, 
zaci­ska­jąc knot mię­dzy kciu­kiem, a pal­cem wskazują­cym. Bez skutku. Cała 
piątka ru­szyła dalej. Na­stępna kom­nata oka­zała się po­dobna do pierwszej: 
trumna strzeżona przez zwie­rzo­łaka w mun­durze gwardii ce­sar­skiej, oto­czona 
pa­miąt­kami po cesa­rzu, ozdobiona wy­obra­że­niami przedsta­wia­ją­cymi sceny 
jego try­um­fów i oświe­tlona nie­sa­mo­wi­tym bla­skiem księ­życa oraz 
wid­mo­wymi pło­mie­niami świec.Każde na­stępne po­mieszcze­nie było star­sze od 
po­przedniego, po­nie­waż wy­bu­do­wano je po śmierci ce­sarza, któ­remu było 
po­świę­cone. Tam, gdzie po­zwalała na to prze­strzeń zbu­do­wano ko­ryta­rze — 
nie­kiedy za­krę­ca­jące pod ką­tem pro­stym, nie­kiedy pro­wa­dzące na inny 
po­ziom. Prze­cho­dze­nie z jed­nej sali do dru­giej, cofa­nie się o całe wieki 
w cza­sie, przy­po­mi­nało wę­drówkę po labi­ryn­cie.Wilk, który biegł kilka 
kro­ków za Kon­ra­dem, za­wołał nagle:— Te­raz umrzesz!Konrad odru­chowo 
od­sko­czył w bok i od­wró­cił się, wznosząc swój nowy miecz — ale okrzyk Wilka 
ad­re­so­wany był do ko­goś in­nego, ja­kiejś nie­wi­dzialnej istoty.Na­jem­nik 
machnął czar­nym mie­czem, prze­ci­nając klingą pu­ste po­wie­trze. A po­tem 
rzucił się do przodu, uno­sząc szybko tar­czę, jakby za­sła­niał się przed 
cio­sem.Konrad pa­trzył z nie­do­wie­rza­niem, jak Wilk zo­staje od­rzu­cony do 
tyłu cię­ża­rem bez­ciele­snego wroga i ude­rza w an­tyczną szafkę z bez­cenną 
ko­lek­cją por­ce­lany, zmienia­jąc ją w drobny pył. Po­tem Wilk po­now­nie 
rzucił się do ataku na prze­ciw­nika, który był wi­doczny tylko dla niego i 
pchnął mie­czem w pustkę.Trzej po­zo­stali towa­rzy­sze Kon­rada po­szli dalej, 
pod­czas gdy on sam za­trzymał się w na­dziei, że zdoła po­móc Wil­kowi — ale 
nie był w sta­nie do­strzec wroga.Wilk wal­czył z nie­zna­nym prze­ciw­ni­kiem z 
prze­szło­ści. Była to więc jego pry­watna walka. Kon­rad po­wi­nien iść dalej. 
Mu­siał iść dalej.Od­wró­cił się i ru­szył za ma­giem, kra­sno­lu­dem i pira­tem 
przez ko­lejną salę, bez­gło­śnie kro­cząc po marmu­rowej pod­łodze.Minutę 
póź­niej Ust­nar padł ofiarą wid­mo­wego wroga z prze­szło­ści. Mijał wła­śnie 
sta­ro­żytny sar­kofag, gdy nagle wy­krzyknął kra­sno­ludz­kie prze­kleń­stwo 
bo­jowe i sze­roko za­machnął się topo­rem, wbi­jając wzrok w coś, czego nikt 
inny nie był w sta­nie do­strzec. Broń wy­ko­nana dla niego przez Barrę czy­niła 
spu­sto­sze­nie w sanktu­arium. Zwierzo­łak w mun­durze gwardzi­sty nie był jego 
wro­giem, ale za­ma­szy­ste cię­cie prze­cięło na pół pan­cerz i war­tow­nika. 
Obie czę­ści osu­nęły się wolno na pod­łogę, ale nie wy­pły­nęła z nich ani 
jedna kro­pla krwi.Topór Ust­nara w po­szu­ki­wa­niu wroga, który zda­wał się 
cho­wać za mate­rial­nymi przedmio­tami, raz za ra­zem prze­cinał po­wie­trze i 
wszystko, co zna­lazło się w jego za­sięgu. Go­be­liny szły w strzępy, płótno 
ob­ra­zów pę­kało, frag­menty an­tycz­nych zbroi roz­laty­wały się na boki, 
kru­cha ka­mienna trumna spa­dła z co­kołu, na któ­rym spo­czy­wała od wie­ków i 
pękła, wy­sy­pując na pod­łogę kru­che kości cesa­rza. Ust­nar od­rzucił 
kop­nia­kiem czaszkę, wy­krzy­kując ko­lejne straszliwe prze­kleń­stwo i rzu­cił 
się znowu na nie­wi­dzialnego wroga, nisz­cząc wszystko, co znaj­do­wało się na 
jego dro­dze.I tym ra­zem Kon­rad ni­czego nie mógł do­strzec. Zda­wał sobie 
jed­nak sprawę, że nic nie po­winno go za­trzymy­wać, po­dążył więc dalej w głąb 
pa­łacu, przez sale z gro­bami i pa­miąt­kami po cesa­rzach, któ­rzy żyli i 
umarli pięt­na­ście wie­ków temu. Od­głosy walki Ust­nara wkrótce uci­chły, 
jakby stłu­mione odle­gło­ścią — lub upływem czasu.Czuł chłód, chłód jesz­cze 
sil­niej­szy niż wówczas, gdy mgła ogar­niała jego ciało, ale po skó­rze 
spływały draż­niące kro­ple potu. Przez chwilę spo­glą­dali na sie­bie z 
Lit­zen­rei­chem i wi­dać było, że mag rów­nież za­sta­na­wia się, kto na­stępny 
ule­gnie ta­jem­nym mo­com bro­nią­cym pa­łacu. Szli ra­zem, roz­dzielając się 
jedy­nie po to, by wy­mi­nąć ko­lejny cokół i strzegą­cego go zmutowa­nego 
strażnika, a Gu­ido nie od­stę­po­wał ich na krok.— Pro­szę! — krzyknął 
bła­gal­nym gło­sem Lit­zen­reich, pa­dając na ko­lana i wbi­jając wzrok w 
pustkę: w nic i we wszystko.Ale na­wet bła­gając, wy­cią­gnął przed sie­bie 
różdżkę i szy­ko­wał czar — ce­lował w nie­wi­dzialne za­gro­żenie i lada chwila 
miał po­słu­żyć się swą ma­giczną mocą, by zadać cios.Nagle całą kom­natę 
roz­ja­śniły smugi wie­lo­barwnych bły­ska­wic, wy­strzelone przez 
nie­wi­dzialnego dla in­nych wroga i po­mknęły w stronę Lit­zen­rei­cha. Przy 
po­mocy swej różdżki od­trącał je, jak szermierz pa­ru­jący ciosy klingą. A 
po­tem z po­wro­tem sta­nął na nogi, prze­cho­dząc do ataku i strugi ener­gii 
wy­strzeliły z jego różdżki.Prze­by­wa­nie w są­siedztwie Lit­zen­rei­cha było 
groź­niej­sze niż towa­rzy­stwo Ust­nara, więc Kon­rad po­zo­sta­wił maga, by 
dalej sam pro­wa­dził swój poje­dy­nek. Ra­zem z Gu­idem ru­szyli do na­stęp­nej 
sali umarłych, a po­tem do ko­lejnej i da­lej. Każda kom­nata, przez którą 
prze­cho­dzili, była kro­kiem w prze­szłość w ich wę­drówce przez stu­lecia.Aż 
wreszcie do­tarli do ostatniego sanktu­arium. Sali po­świę­conej sa­memu 
Sig­ma­rowi. 

Rozdział piętnasty [top] O Sig­ma­rze Młoto­dzierżcy opo­wia­dano wię­cej 
le­gend niż o ja­kim­kol­wiek in­nym cesa­rzu, a jed­nak po­świę­cona mu sala 
była nie­mal pusta. Sig­mar zało­żył Ce­sar­stwo. Ściany sanktu­arium po­kryte 
były po­świę­co­nymi mu, licz­nymi fry­zami, ale wszystkie ob­razy i rzeźby 
wy­ko­nano długo po pa­no­wa­niu Sig­mara. Pierwszy ce­sarz żył dwa i pół 
ty­siąca lat temu i nie wie­dziano go od chwili, gdy wy­ru­szył w swoją ostatnią 
po­dróż na Przełęcz Czarnego Ognia, aby od­dać Ghalma­raz kra­sno­lu­dom. W 
każ­dym razie nie wi­dział go ża­den przedsta­wi­ciel ludz­kiej rasy. Na 
co­kole, gdzie po­winny spo­czy­wać jego do­cze­sne szczątki, le­żała czarna, 
ak­sa­mitna po­duszka, a na niej je­dyna znana re­li­kwia z okresu jego 
pa­no­wa­nia. Była to rę­ko­jeść sztyletu, który Sig­mar miał przy sobie w 
cza­sie bitwy na Przełęczy Czarnego Ognia.Konrad za­trzymał się. Tutaj droga się 
koń­czyła, po­nie­waż ta kom­nata była ostatnia i znaj­do­wały się w niej tylko 
jedne drzwi. Ro­zej­rzał się wo­koło, zda­jąc sobie sprawę, że to, co go czeka, 
jest wła­śnie tutaj. Po­pa­trzył do góry, wi­dząc za wi­tra­żem 
znie­kształco­nego Morrslieba. W każ­dej kom­nacie ne­kro­polii księ­życ tkwił 
do­kład­nie w tej sa­mej po­zycji. Normal­nie prze­su­wał się przez nocne niebo 
o wiele szyb­ciej. Ale dzi­siej­szej nocy za­marł nie­ru­chomo. Czas 
rze­czy­wi­ście prze­stał ist­nieć. Czasu nie było — i czas był 
wszystkim.Spoj­rzał na Gu­ida, który od­po­wie­dział mu spoj­rze­niem. Pirat 
zmarsz­czył brwi i pod­niósł dłoń do ust. Otworzył usta, jakby chciał coś 
po­wie­dzieć i Kon­rad zo­ba­czył, jak język pirata poru­sza się — i nagle 
uświado­mił sobie, że to nie może być język. Brą­zowy, po­kryty fu­trem...Z ust 
Gu­ida wy­łoniła się głowa szczura!Jeden poli­czek pirata na­pęczniał i pękł, a 
przez ciało przedarł się za­krwa­wiony pysk na­stęp­nego szczura. Lewe oko 
znik­nęło i z oczodołu wy­łonił się trzeci gry­zoń — jego ostre zęby wpiły się w 
gałkę oczną.Całe ciało Gu­ida trzę­sło się i dy­go­tało, a po­tem nagle 
roz­padło się na ka­wałki, gdy całe stado za­krwawio­nych szczurów wy­do­było 
się z jego brzu­cha, piersi, ra­mion i nóg. Był poże­rany od we­wnątrz, a jego 
ludzki kształt pod­trzymy­wał jedy­nie szkielet.Konrad pa­trzył z 
prze­raże­niem, jak ubra­nie Gu­ida i kor­delas pa­dają na zie­mię. Pisz­cząca 
horda szczurów roz­pro­szyła się po kom­nacie, zni­kając w dziu­rach w 
ścia­nach.Rze­czy­wi­ście, była to skaveńska ma­gia. Gwardia ce­sar­ska mo­gła 
stać się wy­znawcami Sla­anesha, ale to słu­dzy Ro­ga­tego Boga zwa­bili 
Kon­rada do sa­mego cen­trum Pa­łacu Ce­sar­skiego.Trzy­ma­jąc mocno nowy miecz, 
Kon­rad przy­po­mniał sobie, że spa­czeń w klin­dze zo­stał za­brany 
szczurolu­dziom, któ­rzy za­ata­ko­wali go na Wy­so­kim Mo­ście. Czy skaveni ci 
byli świadomą ofiarą, ma­jącą zwa­bić go w górę Re­iku? A gdy pły­nął do 
Alt­dorfu, wła­śnie skon­stru­owany przez skavenów Gu­ido do­pil­no­wał, aby 
udało mu się uciec z pi­rac­kiego okrętu?A teraz Kon­rad po­now­nie był sam, co 
czę­sto zda­rzało się w jego życiu. Miał su­cho w ustach, serce dud­niło mu w 
piersi, dło­nie miał suche.Został wcią­gnięty w pu­łapkę. Je­dyną drogą ucieczki 
była ta, którą przy­szedł. Od­wró­cił się — i zo­ba­czył pę­dzą­cego w jego 
stronę zde­for­mo­wa­nego stwora. Po­jawił się i znik­nął, jakby nigdy nie 
ist­niał.Po­twór miał prze­zro­czy­ste ciało i był jed­nym z naj­bar­dziej 
pry­mi­tyw­nych mu­tan­tów, z ja­kimi Kon­rad się ze­tknął — kuś­tykał 
nie­zgrabnie, miał po­zle­piane szare futro, kły ster­czące z psiego py­ska i 
pa­zury na pal­cach nóg i łap. Uzbrojony był w za­rdzewiały miecz.Bestia 
wy­da­wała się zna­joma, ale Kon­rad nie wie­dział, skąd ją zna. Pod­niósł miecz 
i zadał szybki cios w kark mu­tanta, sta­rając się ściąć mu głowę. Miecz 
prze­szedł na wylot, nie na­poty­kając żad­nego oporu. Zjawa za­częła się 
jed­nak roz­pły­wać, ale na­tychmiast na jej miej­sce po­jawił się na­stępny 
zwie­rzo­łak.Ten z kolei był wielki, z od­wró­coną głową, ubrany w ka­wałki 
spa­ty­no­wa­nej zbroi. Wy­ma­chi­wał topo­rem wy­ra­stają­cym z prze­gubu 
pra­wej ręki. Tego Kon­rad roz­po­znał. Była to be­stia, którą Kon­rad zabił w 
dniu zniszcze­nia jego wio­ski, ob­darł ze skóry i prze­brał w nią. Pró­bo­wał 
zabić stwora po­now­nie, wbi­jając mu miecz w pierś, ale mu­tant już się 
roz­wie­wał i na­tychmiast po­jawił się na­stępny po­twór — tym ra­zem skaven.W 
tej sa­mej chwili Kon­rad przy­po­mniał sobie, kiedy po raz pierwszy wi­dział 
po­przednie mon­strum. Był to zwie­rzo­łak, za­bity przez niego, gdy ata­ko­wał 
Ely­ssę. Wtedy, w cza­sie ich pierwszego spo­tka­nia, ocalił dziew­czy­nie 
życie.Ciął na od­lew skavena, który rów­nież roz­pły­nął się w po­wie­trzu, 
ustę­pując miej­sca stwo­rowi sprawia­ją­cemu wra­żenie na wpół owada i na wpół 
czło­wieka. Miał ludz­kie nogi i ciało mrówki z czte­rema gór­nymi koń­czy­nami, 
wy­ra­stają­cymi z czar­nego od­włoku. Po­dob­nie jak całą reszta, in­sek­toid 
był dawną ofiarą Kon­rada. Zabił stwora strzałą z łuku pod­czas ataku na 
wio­skę. Ko­lejny duch, jak wszyscy do­tych­cza­sowi prze­ciw­nicy. Od­niósł 
wra­żenie, że ata­kują go widma wszyst­kich zwie­rzo­ła­ków, jakie padły z jego 
ręki — za każ­dym ra­zem, gdy za­da­wał cios, prze­ciw­nik zni­kał, a na jego 
miej­sce po­ja­wiał się na­stępny. Kon­rad czuł, że słab­nie.Gdy 
zmateria­lizo­wała się ko­lejna be­stia — tym ra­zem nad jego głową, spró­bo­wał 
unieść miecz, ale miał wra­żenie, że broń jest zbyt ciężka. Tym ra­zem jego 
prze­ciw­ni­kiem oka­zał się jeden z la­tają­cych stwo­rów, na któ­rego Kon­rad 
na­tknął się po­wra­cając z Wil­kiem do zniszczo­nej wio­ski. Po­twór był 
bar­dziej mate­rialny niż po­przednie, ale mimo to miecz Kon­rada nie był w 
sta­nie go zra­nić. Po­dob­nie jak w po­przednich przy­pad­kach, klinga 
prze­szła bez oporu przez po­krytą łu­skami skórę i nie­mate­rialne ciało.I 
na­gle Kon­rad za­uwa­żył, że jego broń także staje się prze­zro­czy­sta — 
po­dob­nie jak jego ręka! Wy­dało mu się, że rę­kaw kurtki znik­nął, znik­nęła 
też skóra. Wi­dział żyły, któ­rymi pły­nęła krew, ścię­gna do tej pory 
przy­kryte mię­śniami. A po­tem roz­wiały się rów­nież one, po­zo­sta­wia­jąc 
jedy­nie zbielałe kości, które także znik­nęły, jakby po­chło­nęły je 
ty­siąc­lecia.Jego ener­gia wy­są­czała się przez miecz, prze­pły­wała w stwory, 
które usi­łował zniszczyć. Za­miast tego — one go za­bijały. Sta­wały się coraz 
sil­niej­sze i bar­dziej mate­rialne, a jego siły ży­ciowe ni­kły. Kon­rad 
zda­wał się ginąć, a jego ciało sta­wało się nie­wi­dzialne.Cofnął się, nie 
chcąc po­słu­gi­wać się mie­czem, po­nie­waż zo­rientował się, w jaki spo­sób go 
osła­biano. Pył spa­cze­niowy po­cho­dził od skavenów i wła­śnie spa­czeń 
wy­sysał jego siły ży­ciowe.Kiedy jed­nak Kon­rad za­prze­stał prób obrony, 
lata­jący zwie­rzo­łak natarł gwałtow­niej, tnąc mie­czem. Broń prze­szła przez 
ciało Kon­rada nie po­zo­sta­wia­jąc śladu, ale krad­nąc część jego 
ciele­sno­ści.Wokół niego mate­riali­zo­wało się coraz wię­cej ohydnych 
kształtów, cieni jego daw­nych ofiar. Zgi­nęły dawno temu, ale ro­biły wra­żenie 
o wiele bar­dziej ży­wych niż Kon­rad. Teraz on nale­żał do kró­le­stwa cieni. 
Gasł coraz szyb­ciej, gdy tym­cza­sem jego wro­go­wie wy­wrzaski­wali niemy 
okrzyk try­umfu, z każdą chwilą mate­riali­zując się coraz bar­dziej. A 
jed­no­cze­śnie, z każdą chwilą Kon­rad roz­pły­wał się coraz bar­dziej.Poczuł, 
że jest coraz sil­niej przy­ci­skany do co­kołu, na któ­rym le­żała je­dyna 
reli­kwia Sig­mara — moc­niej i moc­niej...Wysu­nął do tyłu lewą rękę, pró­bując 
się oprzeć o po­stu­ment i zo­ba­czył, jak jego palce prze­ni­kając głę­boko w 
ka­mień. Prze­su­wa­jąc rękę przez cokół, przez atła­sową po­duszkę, do­tknął 
wreszcie szczątków sztyletu i nagle po­czuł pod pal­cami an­tyczną rę­ko­jeść z 
kości sło­nio­wej. Schwycił ją mocno i w tej sa­mej chwili jego dłoń od­zy­skała 
kształt i barwę.Konrad znowu zo­ba­czył swoją dłoń — a także klingę noża. Me­tal 
sztyletu Sig­mara, który zmienił się w rdzawy pył całe wieki temu, po­now­nie 
stał się wi­doczny — ostry i lśniący, jakby do­piero co zo­stał wy­kuty. Kon­rad 
po­czuł cie­pło pły­nące wzdłuż jego ra­mie­nia, które szybko tra­ciło swoją 
prze­zro­czy­stość.Stop­niowo znowu sta­wał się sobą, a na­wet czymś wię­cej niż 
sobą. Fala ener­gii ogar­niała jego ciało, od­twa­rza­jąc utra­coną siłę. 
Po­czuł się cał­ko­wicie wy­po­częty i rzu­cił się na hordę wro­gów. Zniszczył 
ich już raz i teraz mu­siał zro­bić to raz jesz­cze.Teraz, za­miast po­zba­wiać 
go du­cha, klinga ze spa­cze­niem do­da­wała Kon­ra­dowi no­wych sił. Miecz 
prze­cinał po­wie­trze — i ohydne ciel­ska — za­bija­jąc oży­wieńców. Na­leżeli 
do po­miotu Cha­osu, z któ­rym wal­czył na gra­nicy Kis­levu. I skoro hordy te 
od­ro­dziły się w sercu Ce­sar­stwa, mu­siał zwy­cię­żyć je raz jesz­cze. Ich 
zmuto­wane ciała zgniły dawno temu, ale teraz nisz­czył ich dusze, ska­zując je 
na wieczny nie­byt.Posłu­giwał się trzyma­nym w lewej dłoni ostrzem Sig­mara, 
aby od­pę­dzić od sie­bie hordę oży­wieńców, tnąc ciała, które nie były już 
cia­łami i które tra­ciły mate­rial­ność w ta­kim sa­mym tem­pie, w ja­kim 
po­wra­cały jego wła­sne siły.Miał też uczucie, jakby bro­nią wła­dała jakaś 
ze­wnętrzna moc, jakby miał wła­dzę nad prawą czę­ścią swojego ciała, pod­czas 
gdy lewa znaj­do­wała się pod wpływem ja­kiejś po­tęż­niej­szej istoty. Czuł się 
jak kie­dyś, w cza­sie bitwy z ja­ski­nio­wymi go­bli­nami. Wie­dział, że wtedy 
był prawdzi­wie na­wie­dzony, zmu­szony do naj­większego wy­czynu po­tęgą 
du­cho­wej mocy, która wła­dała całą jego istotą.„W każ­dym jest jakaś cząstka 
Sig­mara — po­wie­działa mu Ga­lea. — W tobie jest wię­cej Sig­mara niż w 
kim­kol­wiek in­nym”.Konrad po­now­nie był wy­bra­nym wo­jow­ni­kiem Sig­mara, 
nisz­czą­cym na­jeźdźców, któ­rzy ośmielili się na­paść naj­star­szą świątynię 
bó­stwa.Na­tychmiast uświado­mił sobie wszystko. To nie skaveni zwa­bili tu 
Kon­rada, cho­ciaż tak im się wy­da­wało. Był to duch Sig­mara, który skie­rował 
Kon­rada do tego miej­sca, do tego czasu.Konrad otworzył swój umysł przed 
zało­ży­cie­lem Ce­sar­stwa, przed człowie­kiem, który stał się bo­giem.Razem, 
jak jedna istota wal­cząca w jed­nym ciele, nisz­czyli pułki prze­klę­tych, 
od­rzu­cali je z po­wro­tem w ot­chłań ciemności, która je spło­dziła.Try­skały 
rzeki nie­wi­dzialnej krwi, od­pa­dały dzie­siątki nie­mate­rial­nych koń­czyn, 
pę­kały nie­wi­dzialne kości, roz­pa­dały ciała. Wszystkie do­tych­cza­sowe lata 
krwawych walk Kon­rada skoncen­tro­wały się w jed­nym gi­gan­tycz­nym 
pa­rok­sy­zmie śmierci. Po­now­nie za­bijał ro­bactwo Cha­osu, z któ­rym zaw­sze 
wal­czył. Go­bliny w świątyni kra­sno­lu­dów i po­gań­ski wódz Ka­string, 
bla­dzi ja­ski­niowcy pod Alt­dor­fem i ka­płan Sla­anesha — Zunter­mein, 
sier­żant — zdrajca Taungar i banda skavenów, która za­ata­ko­wała ich na 
mo­ście w Ma­rien­burgu.Ata­ku­jący byli jedy­nie sła­bymi wciele­niami ich 
daw­nych po­staci, na zaw­sze ska­za­nymi na wy­gna­nie siłą mie­cza Kon­rada i 
we­wnętrzną mocą świętego sztyletu Sig­mara.I na­gle było już po bi­twie. 
Wszyscy wro­go­wie zo­stali zniszczeni i Kon­rad znowu zo­stał sam. Duch 
Sig­mara po­wró­cił do świata, w któ­rym obecnie prze­by­wał, a Kon­rad czuł się 
zara­zem wy­czer­pany i od­ro­dzony.Rozej­rzał się wo­koło i od­niósł wra­żenie, 
że nic się nie zmieniło. Gwardia ce­sar­ska wciąż stała na swoich miej­scach, 
wciąż nie­ru­choma, wciąż pod po­stacią by­kolu­dzi. Morrslieb rzu­cał swoje 
upiorne światło na mau­zo­leum, a pło­mie­nie świec tkwiły nie­ru­chomo.Konrad 
spoj­rzał na sztylet trzymany w lewej ręce, która po­now­nie do niego nale­żała, 
i wi­dział, jak ostrze po­woli roz­pływa się w ni­cość. Ze sztyletu Sig­mara 
znowu zo­stała kru­cha, ko­ściana rę­ko­jeść. Odłożył reli­kwię z po­wro­tem na 
czarną, atła­sową po­duszkę. Aż nagle, poza szczątkami Gu­ida na marmu­rowej 
po­sadzce, wszystko było tak jak w chwili, gdy wszedł do kom­naty.Jeżeli nie 
li­czyć Srebrnego Oka... *   *   *— Kon­ra­dzie — wy­sy­czał skaven. — Czy masz 
za­miar spró­bo­wać zabić mnie jesz­cze raz...?Szczu­ro­człek stał w rogu 
kom­naty, zu­peł­nie jakby zmateria­lizo­wał się z cieni. Wy­glą­dał jak Srebrne 
Oko, miał te same znaki ple­mienne, tę samą skomple­to­waną z róż­nych 
ka­wał­ków zbroję, me­ta­lowe zęby, ka­wa­łek spa­cze­nia za­miast le­wego oka, 
miecz o zę­ba­tym ostrzu i trój­kątną tar­czę, na któ­rej wid­niał złoty herb, 
przedsta­wia­jący pięść w pan­cer­nej rę­ka­wicy i skrzyżo­wane strzały. Ale 
jego głos nie przy­po­minał głosu Srebrnego Oka.— Gaxar! — za­wołał Kon­rad.— A 
któż by inny?Konrad pod­niósł miecz i rzucił się na skavena.— Stać! — roz­kazał 
Gaxar, uno­sząc swój miecz. — Stój! Jeden krok, a ce­sarz zgi­nie!Do­piero teraz 
Kon­rad spo­strzegł, że prze­kształcony Szary Mag nie stoi sam w pół­mroku. Z 
jego pra­wej strony wid­niała ludzka po­stać, którą Kon­rad po­znał z ob­ra­zów 
i mo­net. Był to Karl-Franz z domu Wil­helma Dru­giego, ce­sarz we wła­snej 
po­staci. Albo też so­bo­wtór, któ­rego Gaxar stwo­rzył w swojej kry­jówce w 
pod­zie­miach Mid­den­he­imu.— To nie ce­sarz — od­parł Kon­rad, ale jed­nak 
sta­nął.— Może i nie — przy­znał Gaxar. — Ale jeżeli ten nie jest cesa­rzem, 
musi nim być tam­ten!Wska­zał w lewą stronę, a tam obok niego stał w mroku 
na­stępny człowiek. Ko­lejny ce­sarz Karl-Franz.Jeden z nich był prawdzi­wym 
im­pe­rato­rem, ale który? A może obaj byli uzur­pato­rami stwo­rzo­nymi za 
po­śred­nic­twem nek­ro­mantycz­nych umiejętno­ści Gaxara.— Wiem, że po­tra­fisz 
nadać umarłym po­zory życia — rzekł Kon­rad. — Ale w jaki spo­sób oży­wiłeś 
sie­bie?— Dzięki mo­jemu lojal­nemu członkowi straży przy­bocznej. Kiedy mnie 
za­biłeś, Fen­brod uczynił mi za­szczyt i zjadł moje wnętrzno­ści — mózg, serce 
i wą­trobę. Spo­żył to, co sta­no­wiło kwintesen­cję mojej osoby, dzięki czemu 
mo­głem od­ro­dzić się w jego ciele.— A Fen­brod? — Kon­rad nie znał wcześniej 
prawdzi­wego imie­nia Srebrnego Oka, ale też spe­cjal­nie go to nie 
ob­cho­dziło.— W jego ciele ist­niało miej­sce tylko dla jed­nego z nas. Uczynił 
tak, jak lo­jalny sługa zro­bić po­wi­nien — po­świę­cił się dla mnie. Mu­szę 
przy­znać, że to przyjemne uczucie, mieć znowu dwie łapy, cho­ciaż brak oka jest 
nie­miły.— A więc za­bija­jąc cię, wy­świad­czy­łem ci przy­sługę?— Ha! — Gaxar 
za­śmiał się ochryple. — Teraz ja cię za­biję, Kon­ra­dzie. Ale kiedy ty 
umrzesz, umrzesz na zaw­sze!— A co z tar­czą? — za­pytał Kon­rad.— Tar­czą? — 
zdziwił się Gaxar.— Skąd masz tę tar­czę?Gaxar przez chwilę spo­glą­dał na 
trzymaną w ręku po­obi­janą pa­węż.— A skąd mam wie­dzieć? — burknął. — 
Walczmy!— Dla­czego?— Dla­czego? Dla­czego! Po­nie­waż chcę cię zabić, 
Kon­ra­dzie. Dla­tego! Teraz dys­po­nuję siłą Fen­broda, a także moimi 
ma­gicz­nymi umiejętno­ściami. Mam za­miar cię zniszczyć. Zabi­cie mnie ni­komu 
nie może ujść pła­zem — Gaxar po­now­nie za­niósł się swoim szczekają­cym 
śmiechem.Być może wspo­mnienia strażnika zo­stały wy­ma­zane w chwili, gdy Szary 
Pro­rok za­władnął jego fu­trem i ko­śćmi, i dla­tego Gaxar nic nie wie­dział o 
tar­czy. Ale mu­siał wie­dzieć coś o Ely­ssie, po­nie­waż dziew­czyna 
znaj­do­wała się w pod­ziemnej kom­nacie ra­zem ze skaveń­skim cza­row­ni­kiem i 
przy­glą­dała się jak krzy­żo­wano Lit­zen­rei­cha i Ust­nara — a była tam 
ra­zem z Cza­szkolicym.Konrad wzruszył ra­mio­nami i zro­bił krok do tyłu.— Nie 
masz od­wagi wal­czyć? Nie chcesz oca­lić swojego cesa­rza?— Mo­jego cesa­rza? A 
dla­czego mia­łoby mnie ob­cho­dzić, co się z nim sta­nie?— Za­biję go! Za­biję! 
— wrzasnął Gaxar i groź­nie od­wró­cił się w stronę po­staci z pra­wej strony. 
Za­trzymał się jed­nak nagle i od­wró­cił gwałtow­nie, mie­rząc klingą w drugą, 
iden­tyczną syl­wetkę. — Ci lu­dzie są tacy pod­stępni, tacy 
pod­stępni!Bliź­nia­cze po­staci miały na sobie iden­tyczne ubra­nia i stały bez 
ruchu. Cho­ciaż nie przy­po­mi­nały po­są­gów jak ce­sar­scy gwardzi­ści, 
sto­jący na po­ste­run­kach w ca­łym pa­łacu, było oczywiste, że Gaxar rzucił na 
nie czar i nie są w sta­nie po­stę­po­wać zgodnie ze swoją wolną wolą. Ale tylko 
jeden z nich mógł ją kie­dy­kol­wiek po­sia­dać. Drugi zaw­sze był wy­two­rem 
Sza­rego Maga, przywie­zio­nym prze­zeń z Mid­den­he­imu do sto­licy.Schwytany 
przez skavenów praw­dziwy ce­sarz miał wła­śnie być za­mie­niony na swojego 
so­bo­wtóra, ma­rio­netkę skavenów. Ta ope­racja nie­wąt­pli­wie zo­stała 
za­pla­no­wana na dzi­siej­szą noc. Gdyby Karla-Franza udało się za­stą­pić 
sługą Cha­osu, trudno było sobie wy­obra­zić wszystkie kosz­marne kon­se­kwencje 
tego faktu.— No, to go zabij — rzekł Kon­rad, uda­jąc cał­ko­witą obo­jęt­ność.— 
Nie! — krzyknął Gaxar. — Ty go zabij! Wy­bieraj, Kon­ra­dzie. Który z nich ma 
żyć, a który umrzeć? Jeden z nich jest prawdzi­wym Kar­lem-Fran­zem? Mu­sisz 
wy­brać, a po­tem zabić tego dru­giego!— A dla­czego ja?— Po­nie­waż tak ci 
roz­ka­zuję!Prze­szy­wa­jące spoj­rze­nie Gaxara zda­wało się przewier­cać przez 
oczy Kon­rada do jego mó­zgu. Pró­bo­wał od­wró­cić wzrok, ale było za późno. 
Gaxar za­hip­noty­zo­wał go i nagle po­czuł, ze wolno po­suwa się do przodu. 
Pró­bo­wał się za­trzymać, ale na próżno. Jego prawa ręka za­częła pod­nosić 
miecz, ale to nie on miał zade­cy­do­wać, który Karl-Franz umrze. Gaxar za­dba, 
by prze­żył uzur­pator, by na tro­nie za­sia­dła jego ma­rio­netka.Ponad głową 
Gaxara znaj­do­wał się fryz przedsta­wia­jący ko­rona­cję pierwszego cesa­rza. 
Zwrócił uwagę Kon­rada, po­nie­waż to nie Sig­mar był na nim ko­ro­no­wany. Na 
tro­nie za­sia­dał skaven — Ro­gaty Szczur we wła­snej oso­bie...A je­żeli 
zgi­nie Karl-Franz, umrze ostatni ze spadko­bier­ców Sig­mara — za­mor­do­wany 
przez Kon­rada.Konrad zro­bił ko­lejny krok do przodu i klinga unio­sła się 
jesz­cze wy­żej. Zbie­rając wszystkie za­soby ener­gii, Kon­rad zdo­łał 
wy­mamrotać dwie sy­laby:— Sig­mar — wy­szeptał.W od­dali roz­legł się od­głos, 
dud­nie­nie przy­po­mi­na­jące odle­głą ka­no­nadę. Być może pi­racki okręt 
zdo­łał prze­drzeć się przez za­porę na Re­iku i bom­bar­duje Alt­dorf. Kon­rad 
po­czuł, że zie­mia drży i spoj­rzał w dół w samą porę, by zo­ba­czyć, jak 
marmu­rowe płyty pod jego sto­pami po­kry­wają szczeliny i pęk­nię­cia. Cały 
świat mu­siało ogar­nąć za­mie­sza­nie wstrząsa­jące fun­da­mentami, na któ­rych 
wznie­siona była sto­lica Ce­sar­stwa i pa­łac.Idąc dalej, Kon­rad po­tknął się 
i nie­mal upadł. Może był to wy­nik trzę­sie­nia ziemi, a może fakt, że 
hip­no­tyczna kon­trola Gaxara za­częła słab­nąć. Sprzeci­wiał się jesz­cze 
bar­dziej, pró­bując ode­przeć wrogi wpływ skavena i sku­pił się na swoich 
wła­snych mo­cach umy­sło­wych, któ­rych ukryte głę­bie do­piero nie­dawno 
od­krył.— Sig­mar — po­wie­dział jesz­cze raz, tym ra­zem gło­śniej i słowo to 
do­dało mu wy­star­cza­jąco dużo sił, by krzyknąć: — Sig­mar!W od­dali 
roz­jarzył się gwałtowny, ja­skrawy błysk, który przedarł się przez ro­zetę 
wi­traża i Kon­rad pod­niósł głowę w samą porę, aby zo­ba­czyć po­dwójny zyg­zak 
roz­ci­nają­cej niebo bły­ska­wicy. Był tak jasny, że cał­ko­wicie przytłumił 
ma­ka­bryczną po­światę Morrslieba.Nad pała­cem roz­legł się grzmiący huk. 
Pio­run mu­siał trafić w szczyt wie­rzy wy­bu­do­wa­nej z gra­nito­wych blo­ków 
przywie­zio­nych z Przełęczy Czarnego Ognia i cały wielki bu­dy­nek za­dy­gotał 
jesz­cze raz. Tym ra­zem zyg­za­ko­wata szczelina prze­cięła ścianę.Gaxar z 
nie­po­ko­jem spoj­rzał w górę, uwalnia­jąc Kon­rada ze swoich nad­natu­ral­nych 
pęt.I na­gle, bez ostrzeże­nia, sufit pękł pod ude­rze­niem gi­gan­tycz­nego, 
ka­miennego bloku..Konrad od­sko­czył do tyłu, zaś Gaxar w bok, a po­tężny 
odłamek skalny spadł po­mię­dzy nimi, roz­bry­zgu­jąc ka­mienne okru­chy po 
całej kom­nacie.Po­mieszcze­nie wy­peł­niły chmury pyłu, ale nagle za­pa­no­wała 
cisza. Nie było wi­dać ani cesa­rza, ani uzur­pa­tora. A gdy kurz i ka­mienne 
okru­chy opa­dły, Kon­rad zo­ba­czył, co ude­rzyło w mau­zo­leum Sig­mara. Była 
to kopia młota Ghalma­raza, która spa­dła z pała­co­wej wieży. Trzykrot­nie 
większy od czło­wieka ka­mienny młot bo­jowy zo­stał strą­cony pio­ru­nem i 
spadł pro­sto na cen­tralną salę tego skrzydła pa­łacu. W sufi­cie wid­niała 
ogromna dziura, ale wi­dać przez nią było jedy­nie niebo i gwiazdy. Morrslieb 
znik­nął. Wszystkie świece pa­liły się nor­mal­nie i ich pło­mie­nie koły­sały 
się pod wpływem wia­tru, dmą­cego przez otwór w skle­pie­niu.Na an­tycz­nym 
fry­zie Sig­mar wró­cił na swoje pra­wo­wite miej­sce na ce­sar­skim 
tro­nie.Konrad od­wró­cił się, sły­sząc jakiś dźwięk. Po­tężne ude­rze­nie 
przewró­ciło gwardzi­stę sto­ją­cego w kom­nacie. Te­raz jed­nak wstał i rzu­cił 
się na Kon­rada, wznosząc miecz do ciosu.Czas ru­szył znowu, serce gwardzi­sty 
za­częło bić po­now­nie, ale było to serce mu­tanta. Wciąż po­zo­sta­wał sługą 
prze­klę­tych, czci­cie­lem władcy roz­ko­szy.Broń Kon­rada sma­gnęła gar­dło 
stwora, pra­wie odci­nając mu głowę. Try­snęła krew, be­stia wrzasnęła i 
umarła.Obró­ciw­szy się, Kon­rad za­uwa­żył, że jedna z dwóch po­staci, które 
zo­stały ma­gicz­nie zniewo­lone przez Gaxara, stoi wy­pro­sto­wana i roz­gląda 
się wo­koło z cał­ko­wicie zdezo­riento­waną miną. Druga le­żała zmiaż­dżona 
wielką gra­ni­tową rzeźbą i była obecnie jedy­nie masą roz­kła­dają­cego się 
mięsa. Le­gen­darny młot Sig­mara za­brał ko­lejną ofiarę. Uzurpator po­now­nie 
był tylko tru­pem.Gaxar stał nie­ru­chomo przez kilka se­kund, jakby 
oszoło­miony gwałtowną zmianą sytu­acji. Kon­rad pod­biegł i za­słonił 
Karla-Franza przed skavenem.— Je­stem... — po­wie­dział z wa­ha­niem ce­sarz. — 
Je­stem... — Po­trzą­snął głową i za­chwiał się lekko.Nagle roz­legł się od­głos 
wielu kro­ków, zmie­rza­ją­cych w stronę sali. Do sali wpa­dło kilku 
gwardzi­stów. Kie­dyś naj­bar­dziej lo­jalni słu­dzy cesa­rza, teraz nie mieli w 
sobie ani krzty człowie­czeń­stwa. Z ich by­czych py­sków wy­rwał się bo­jowy 
ryk.Konrad zerk­nął w stronę Gaxara, ale nie miał już czasu, by zabić Sza­rego 
Maga — za­bić go po­now­nie — za­nim do­się­gną go gwardzi­ści. Za­słonił sobą 
cesa­rza. Mu­siał obronić Karla-Franza za każdą cenę. Taka była jego misja, 
dla­tego Sig­mar go tu sprowa­dził. Całe do­tych­cza­sowe życie sta­no­wiło 
przy­go­to­wa­nie do tej wła­śnie chwili.Wal­czył, a jego nowa klinga ude­rzała 
szty­chem, by zabić na­stępną ofiarę, a po chwili cięła na od­lew, tra­fiając 
ko­lejną. W kom­nacie dźwię­czała zde­rza­jąca się stal, roz­le­gały się krzyki 
umierają­cych mu­tan­tów. Kon­rad za­pa­mię­tał się w walce, wy­krzy­kując 
za­wo­łanie bo­jowe rów­nie gło­śno jak jego wro­go­wie, da­jący upust żą­dzy 
krwi. I umierali z przed­śmiertnym wrza­skiem wśród przelewa­nej bez­litoś­nie 
ich nie­ludz­kiej krwi.W po­mieszcze­niu po­ja­wiły się nowe po­staci, ale to 
nie miało już żad­nego zna­cze­nia. Kon­rad i tak wal­czył z przewa­żają­cym 
wro­giem. Umrzeć mógł tylko raz i nie­ważne czy ata­ko­wał go tuzin wro­gów, czy 
setka.Nagle zo­ba­czył czarne ostrze prze­ci­na­jące po­wie­trze i wie­dział, że 
nie jest już sam. Wilk był ra­zem z nim. Przewaga wroga zmniej­szyła się o 
po­łowę i Kon­rad za­czął wal­czyć ze zdwojo­nym za­pa­łem. Za­pło­nęła 
bły­ska­wica i roz­błysk ja­skrawego światła roz­jaśnił salę. Lit­zen­reich 
włą­czył się do walki.We wnę­trzu pa­łacu za­dud­niły pę­dzące ko­pyta. Kon­rad 
spoj­rzał w stronę na­stęp­nej sali po­dej­rze­wa­jąc, że przy­były po­siłki dla 
prze­klę­tych. W tej sa­mej chwili do kom­naty wpadł konny ry­cerz — 
Templa­riusz Sig­mara — a jego czerwona kopia prze­szyła jed­nego z 
prze­obra­żo­nych gwardzi­stów.Do sanktu­arium Sig­mara wje­chali na­stępni 
jeźdźcy, włą­cza­jąc się do walki. Była to ka­wale­ria uwięziona w za­sty­głym 
cza­sie na dzie­dzińcu pa­łacu. Hełmy ry­cerzy zwień­czone były ro­gami — 
na­to­miast rogi ich prze­ciw­ni­ków wy­ra­stały bez­po­śred­nio z 
cza­szek.Gaxar krył się w kącie kom­naty, cze­kając na chwilę, w któ­rej mógłby 
rzu­cić się na Karla-Franza. Uznał jed­nak, że w tej chwili róż­nica sił jest 
zbyt wielka i obró­cił się gwałtow­nie. Obok jego stóp w pod­łodze po­jawił się 
otwór, wylot tu­nelu otwierają­cego się na jego ma­giczny roz­kaz, i skaven 
ru­szył w tę stronę, przy­go­to­wu­jąc się do ucieczki.— Gaxar! — za­wołał 
Kon­rad, a Szary Mag się za­wa­hał.Od­wró­cił się, a może ra­czej w taki spo­sób 
zare­ago­wała za­cho­wana w nim cząstka oso­bo­wo­ści wo­jow­nika. Ciało 
Srebrnego Oka mu­siało za­cho­wać jego odru­chy i na­wyki. Wy­zwa­nia nie można 
było zi­gno­ro­wać.Skaven uśmiech­nął się, od­sła­nia­jąc me­ta­lowe zęby, i 
ob­lizał wargi. Kon­rad przy­po­mniał sobie szorstki dotyk ję­zyka Srebrnego 
Oka, kiedy ten obli­zy­wał jego krew, sma­kując spa­czeń prze­pły­wa­jący przez 
żyły. Gaxar — jeżeli to rze­czy­wi­ście Gaxar sprawo­wał kon­trolę nad szczurzym 
kształtem — pod­niósł zę­baty miecz, za­słonił się ta­jem­niczą tar­czą i rzucił 
na Kon­rada.Wal­czyli, wy­mie­nia­jąc ciosy. Gaxar miał przewagę, po­nie­waż 
mógł chro­nić się za trój­kątną tar­czą. Ale to skaven się bro­nił, zda­jąc 
sobie sprawę z tego, że zna­lazł się w pu­łapce. Na­wet gdyby udało mu się 
po­ko­nać Kon­rada, w zruj­no­wa­nej kom­nacie było wielu ryce­rzy, z któ­rymi 
rów­nież mu­siałby wal­czyć. A oni nie ata­ko­wa­liby w poje­dynkę. Kilku 
ryce­rzy zsia­dło z koni i zwartym szy­kiem oto­czyło Cesa­rza. Kon­rad ką­tem 
oka do­strzegł Wilka i Lit­zen­rei­cha ob­ser­wu­ją­cych mor­der­czy 
poje­dy­nek. Ża­den z nich nie po­zwo­liłby Sza­remu Ma­gowi ujść z ży­ciem — 
cho­ciaż Lit­zen­reich pew­nie mógłby pójść na jakąś ugodę, gdyby miał szansę 
zdo­bycia spa­cze­nia.Nowa klinga Kon­rada ude­rzała o za­krzy­wiony miecz 
Gaxara. Czę­ściowo po­cho­dziła od skavenów i nade­szła pora, aby po­sma­ko­wała 
skaveń­skiej krwi. Ostrze cięło przez brą­zowe futro — na kurz, który grubą 
war­stwą po­kry­wał marmu­rową po­sadzkę, za­częła ka­pać krew. Gaxar za­wył z 
bólu, a Kon­rad po­now­nie za­ata­ko­wał. Sztych mie­cza wbił się w pierś 
Gaxara, a po­tem ciął go przez prawą łapę. Jesz­cze wię­cej krwi, nowe szczurze 
piski. Gaxar wal­czył jesz­cze za­cie­klej, rzu­cając się do przodu, uła­twiając 
tym sa­mym kontrataki. I znowu krew i pi­ski.Skaven wal­czył coraz 
roz­paczliwiej. Na­gle ci­snął tar­czą w Kon­rada, obró­cił się i rzucił w 
utworzony przez sie­bie tunel. Ale ża­den skaven nie był w sta­nie biec 
szyb­ciej niż człowiek i Kon­rad do­pę­dził Sza­rego Maga, za­nim tam­temu udało 
się uciec. Schwycił go za ogon i szarpnął do tyłu. Gaxar za­wył, bar­dziej z 
wściekło­ści niż z bólu. Od­wró­cił się, od­ciął wła­sny ogon, żeby się uwolnić, 
i po­pę­dził dalej. Na chwilę udało mu się zwiększyć dy­stans i nie­mal zdo­łał 
do­trzeć do dziury w ziemi, gdy Kon­rad wbił sztych mie­cza po­mię­dzy płyty 
zbroi, w grzbiet szczuro­człeka. Skaven za­marł na mo­ment, a Kon­rad cof­nął 
miecz. Gaxar od­wró­cił się wolno. Krew try­skała mu z rany w piersi i na 
grzbiecie.Uniósł miecz, jakby chciał za­dać cios, ale broń wy­padła mu z łapy. 
Otworzył pasz­czę, ale nie wy­dobył się z niej ża­den dźwięk. Upadł, umierając, 
za­nim do­tknął pod­łogi. W tej sa­mej chwili znik­nął czarny otwór, który 
skaven otworzył swoją ma­gią.Konrad opu­ścił wzrok na po­wa­lo­nego wroga. 
Uniósł miecz, przy­glą­dając się krwi. Broń za­lśniła w świetle świec i 
skaveńska po­soka wy­raź­nie pod­kre­ślała różne war­stwy me­talu, lśniąc w 
roz­ma­itych od­cie­niach.— To Gaxar — wy­jaśnił Kon­rad Wil­kowi i 
Lit­zen­rei­chowi, ru­chem głowy wskazując trupa skavena. Po­pa­trzył na nich 
uważnie: — Ust­nar? — za­pytał.— Nie żyje — od­parł Wilk. Zgu­bił gdzieś hełm i 
na jego twa­rzy wi­dać było świeże ślady cięć. Zbroję miał po­wgniataną i 
po­ry­so­waną, kilku frag­mentów bra­ko­wało.Litzen­reich nie wy­glą­dał lepiej. 
Odzież miał po­szar­paną, część wło­sów na gło­wie i w bro­dzie sprawiała 
wra­żenie spa­lo­nych, na twa­rzy wi­dać było pę­che­rze i ślady popa­rzeń. Jego 
laska po­czer­niała od ognia, a straszliwy żar zmienił jej czu­bek w ka­wa­łek 
wę­gla drzew­nego.— Kim jeste­ście?Cała trójka spoj­rzała w stronę ce­sarza, 
który prze­ci­snął się mię­dzy dwoma ryce­rzami.— To Kon­rad — wy­jaśnił Wilk. — 
To Lit­zen­reich. A ja na­zy­wam się... Wilk — za­wa­hał się, ale nie podał 
prawdzi­wego na­zwi­ska.— Nie­wiele pa­mię­tam z tego, co się wy­da­rzyło — 
oznajmił Karl-Franz. — Ale zdaję sobie sprawę, że za­wdzię­czam wam życie — 
spoj­rzał na roz­kła­da­jące się ciało so­bo­wtóra, przy­gnie­cione kopią 
Roz­bija­cza Głów. — Jak sądzę, szczegól­nie tobie — do­dał, zwracając się do 
Kon­rada. Mó­wił po­woli, jakby w ob­cym ję­zyku. — Mu­szę od­po­cząć. Ale 
zo­sta­nie­cie na­gro­dzeni, wszyscy. Nie za­po­mnę. Od­wró­cił się i zo­stał 
od­pro­wa­dzony przez dwóch swoich Templa­riu­szy.— Za­po­mni — po­wie­dział 
Wilk, przy­glą­dając się cesa­rzowi opusz­cza­ją­cemu zruj­no­waną kom­natę. 
Wszyscy ka­wale­rzy­ści wy­szli, pro­wa­dząc konie — i po­zo­sta­wia­jąc za sobą 
martwych zwie­rzo­ła­ków.Je­dyną rze­czą, która po­zo­stała nie­naru­szona, był 
ka­mienny cokół w sa­mym środku roz­ległej sali, a także le­żące na nim 
ak­sa­mitna po­duszka i ko­ściana rę­ko­jeść sztyletu Sig­mara.— Oca­lili­śmy 
cesa­rza — po­wie­dział ze zmę­cze­niem Kon­rad. — Oca­lili­śmy Ce­sar­stwo. Czy 
nie to wła­śnie po­win­ni­śmy zro­bić?— Do­prawdy? Wie­działem, że po coś tu 
przy­szli­śmy — Wilk się uśmiech­nął. Otarł twarz grzbietem ręki, roz­ma­zując 
pot i krew po swoich tatu­ażach. Trzymał w ręku ocie­ka­jący krwią miecz.Konrad 
ukląkł, aby obej­rzeć trój­kątną tar­czę moż­liwie naj­do­kład­niej, nie 
doty­kając jej. Była stara i po­szczer­biona, ze śla­dami rdzy w miej­scach, w 
któ­rych od­padła czarna farba. Złoty herb był jed­nak pra­wie nie­tknięty i 
wier­nie po­wta­rzał wzór na strzałach, łuku i koł­cza­nie, które dawno temu 
dała mu Ely­ssa.— Czy to tar­cza elfa? — za­pytał Kon­rad.Wilk wzruszył 
ra­mio­nami, wy­raź­nie dając do zro­zu­mie­nia, że nie ma ochoty wspomi­nać 
elfa, który go po­konał, a po­tem oszczędził mu życie.Czy całe to uzbrojenie 
nale­żało do prawdzi­wego ojca Elyssy, elfa? I gdzie Srebrne Oko zdo­był tę 
tar­czę?Litzen­reich oglą­dał ciało Gaxara, ob­cho­dząc je na­około i stu­kając 
o pod­łogę swoją nad­pa­loną laską. Po­wie­dział coś tak cicho, że Kon­rad nie 
do­sły­szał słów, a po­tem dalej mru­czał coś do sie­bie. Aż nagle, gdy otwór w 
pod­łodze otworzył się po­now­nie, Kon­rad uświado­mił sobie, że mag rzuca 
czar.W pod­łodze ziała czarna dziura, do­kład­nie w tym sa­mym miej­scu, co wlot 
do tu­nelu stwo­rzony przez Gaxara. Lit­zen­reich po­pa­trzył w dół i Wilk 
przyłączył się do niego.Konrad uświado­mił sobie, że nie­mal nad­szedł już świt. 
Cała noc zo­stała ukra­dziona przez Chaos.W co­raz sil­niej­szym świetle Kon­rad 
do­strzegł stop­nie pro­wa­dzące w dół od wy­cza­ro­wa­nego przez 
Lit­zen­rei­cha wej­ścia. Mu­siało to być ja­kieś tajne przejście pod pała­cem.— 
Czy po­win­ni­śmy tam wejść? — za­pytał Lit­zen­reich, wpa­trując się w ciemną 
głę­bie.Musiał wie­rzyć, że w dole gnieździ się wię­cej skavenów, a tam, gdzie 
za­mieszkują zwie­rzo­łaki, po­wi­nien być i spa­czeń — a spa­czeń był źró­dłem 
magii.Wilk ski­nął głową i Kon­rad za­sta­nowił się, dla­czego jego towa­rzysz 
może mieć ochotę wejść w pod­miej­ski labi­rynt. Może dla­tego, że było to 
miej­sce ska­żone Cha­osem, a dla Wilka oznaczało to jesz­cze wię­cej wro­gów, z 
któ­rymi mógłby wal­czyć.Oby­dwaj towa­rzy­sze spoj­rzeli na Kon­rada. Wcale nie 
miał ochoty na po­wrót do zdra­dzieckich labi­ryn­tów pod Alt­dor­fem, ale 
jed­no­cze­śnie był pe­wien, że jesz­cze raz musi za­głę­bić się w pod­ziemny 
świat.Wszak była tam Ely­ssa.A także Cza­szkolicy.Konrad pod­niósł czarną 
tar­czę, przełożył lewą rękę przez pętlę uchwytu i zaci­snął w dłoni miecz. Tak 
jak w przy­padku no­wego mie­cza, od­niósł wra­żenie, że tar­cza zo­stała 
wy­ko­nana dla niego.Wilk wziął jedną z wiel­kich świec i ru­szył do tu­nelu, 
Lit­zen­reich za­brał drugą i przyłączył się do niego. Kon­rad rów­nież wyjął 
jedną z per­fu­mo­wa­nych świec z kin­kietu, a po­tem spoj­rzał w górę i 
zo­ba­czył na noc­nym nie­bie pierwsze ślady błę­kitu.Zdając sobie sprawę, że 
może już nigdy nie zo­ba­czy światła dziennego i nie po­wróci z pod­ziemnego 
świata, Kon­rad po raz ostatni ode­tchnął po­wie­trzem na po­wierzchni i ru­szył 
za swoimi towa­rzy­szami tam, gdzie wie­dział, że prawdo­po­dob­nie znaj­dzie 
swój grób. 

Rozdział szesnasty [top] Wykute w li­tej skale tu­nele były do­kład­nie takie, 
jak pod Mid­den­he­imem. Po­dob­nie jak przejścia znaj­du­jące się pod Mia­stem 
Bia­łego Wilka, za­pewne zo­stały wy­bu­do­wane przez kra­sno­ludy. Na długo 
przed po­ja­wie­niem się ludzi Stary Świat za­miesz­kany był przez kra­sno­ludy 
— a przed nimi przez elfy. Kra­sno­ludy wy­bu­do­wały tu­nele na ob­sza­rze 
tego, co dzi­siaj było Ce­sar­stwem, łą­cząc wiele ze swoich miast i 
mia­ste­czek. Ich po­rzu­cone sie­dziby zo­stały za­jęte przez młodszą rasę 
ludzką, ale sieć przejść po­zo­stała.Ludzie zajęli mia­sta, ale tu­nele 
nale­żały teraz do skavenów...Wszystko było tak do­brze znane Kon­ra­dowi: smród 
zmutowa­nych gry­zoni wy­peł­nia­ją­cych wą­ski tunel, w który za­głę­biali się 
trzej lu­dzie. Szczuro­lu­dzie mo­gli wy­czuć spa­czeń, bę­dący obecnie czę­ścią 
Kon­rada, ale on rów­nież roz­po­zna­wał je wę­chem.Nie­na­wi­dził skavenów 
bar­dziej niż ja­kich­kol­wiek in­nych stwo­rów Cha­osu. Jego nie­na­wiść 
wy­wo­dziła się z cza­sów, kiedy był wię­ziony przez Gaxara. Może wią­zało się 
to z fak­tem, że skaveni tak bar­dzo przy­po­mi­nali ludzi, a jed­no­cze­śnie 
tak dia­me­tral­nie się od nich róż­nili. Byli inte­li­gentni, do­brze 
zor­gani­zo­wani, ale jed­no­cze­śnie wy­da­wali się nie­mal paro­dią ludzi i 
ich cech.Wilk nie­na­wi­dził każ­dego przejawu Cha­osu z równą zaja­dło­ścią. 
Dla niego skaveni nie byli ani lepsi, ani gorsi od do­wol­nego po­miotu z 
pie­kła ro­dem. Przypo­mi­nali ro­bactwo, które nale­żało wy­tępić jak wszystkie 
inne mu­tanty. Na­to­miast sto­su­nek Lit­zen­rei­cha do skavenów był 
nie­jed­no­znaczny. Po­trze­bo­wał ich, po­nie­waż to wła­śnie oni rafi­no­wali 
spa­czeń — a Lit­zen­reich po­trze­bo­wał go, aby pro­wa­dzić to, co na­zy­wał 
swoimi „ba­da­niami”.Konrad był bar­dzo zde­ner­wo­wany wie­dząc, że wszędzie 
na­około są skaveni. Szedł z tyłu za towa­rzy­szami i nie wi­dział nic przed 
sobą, gdy za­głę­biali się w labi­rynt ciemnych, wil­got­nych ko­ryta­rzy. 
Pro­wa­dził Wilk. Z każ­dym kro­kiem szli coraz dalej, ale czy rze­czy­wi­ście 
on był przewod­ni­kiem?Nie tylko skaveni mieszkali głę­boko pod Alt­dor­fem i 
uży­wali tych tuneli. Bar­dzo czę­sto na­poty­kali pło­nące latar­nie, któ­rych 
nie po­trze­bo­wali skaveni. Jakie więc inne stwory żyły w tych głę­bi­nach? 
Kim­kol­wiek były, Kon­rad mniej się ich oba­wiał niż zdra­dzieckich 
szczurolu­dzi.Czas mijał, znaj­do­wali się coraz głę­biej i Kon­rad za­czął się 
uspokajać. Czemu Gaxar był sam? Czy to moż­liwe, że pod Alt­dor­fem nie było 
in­nych skavenów, że wszyscy opu­ścili mia­sto? Może ja­kieś inne istoty ob­jęły 
w po­sia­danie ich nory i dla­tego szczurolu­dzie nie za­ata­ko­wali.W tej 
sa­mej chwili jed­nak za­ata­ko­wali...Nagle roz­legły się przed nimi obrzydliwe 
piski skavenów i szczęk me­talu o metal, gdy Wilk mie­czem za­czął od­pie­rać 
obrzydli­wych na­past­ni­ków. Kon­rad pró­bo­wał przejść do przodu, ale drogę 
za­gra­dzał mu Lit­zen­reich, który wcale nie miał ochoty zbli­żać się do 
re­jonu za­gro­żenia. Kon­rad prze­ci­snął się obok niego do ob­szer­nej 
ja­skini, która nie­spo­dziewa­nie otworzyła się przed nimi. Pie­czara była 
niska, ale roz­legła i oświetlało ją kilka la­tarni wi­szą­cych na ścia­nach. 
Kon­rad nie­mal wolał, by światła nie było, po­nie­waż wtedy nie wi­działby 
zwartych sze­re­gów dzie­siąt­ków skavenów, za­pewne cze­kają­cych cier­pli­wie, 
aż nie­ostrożni lu­dzie wy­łonią się z ciemności.Konrad przyłączył się do Wilka 
i ra­zem wal­czyli prze­ciwko na­pły­wa­jącej fali zmutowa­nych szczurów. Ich 
klingi cięły wro­gów, po­wa­lając ich, roz­ci­nając na pół. Wkrótce obaj byli 
obry­zgani skaveńską po­soką, ale na miej­sce każ­dego za­bi­tego stwora 
po­ja­wiał się na­stępny. Wszyscy prze­ciw­nicy byli szczu­rzymi wo­jow­ni­kami 
wzrostu czło­wieka, uzbrojo­nymi jak zwy­kle w zę­bate mie­cze i włócznie z 
ha­ko­wa­tymi gro­tami. Ale gdy tra­cili broń, wal­czyli zę­bami i pa­zu­rami. 
Mimo swojej tar­czy, Kon­rad wkrótce krwawił z wielu ran.Za­miast utrzymy­wać 
po­zycję w tu­nelu, z któ­rego wy­szli, Wilk ru­szył do przodu, na­cie­rając na 
sze­regi skavenów, wy­ci­nając przejście wśród hordy wro­gów. Po dru­giej 
stro­nie ja­skini wid­niał ko­lejny tunel i tam wła­śnie na­jem­nik zda­wał się 
kie­ro­wać. Kon­rad ru­szył za nim, wal­czyli ramię przy ra­mie­niu. Ich klingi 
cięły i kłuły, gdy bro­nili jeden dru­giego.Litzen­reich prze­szu­kiwał zwłoki 
skavenów spraw­dza­jąc, czy któ­ryś z nich ma przy sobie spa­czeń, ale ża­den z 
żyją­cych stwo­rów go nie ata­ko­wał. Sku­piły całą swą uwagę na Kon­ra­dzie i 
Wilku. Kon­rad przy­pusz­czał, że mag ochrania się ja­kimś cza­rem. Teraz, kiedy 
od­na­lazł źró­dło spa­cze­nia, nie po­trze­bo­wał już so­jusz­ni­ków. Ale w tej 
sa­mej chwili Lit­zen­reich wstał, pod­niósł swoją la­skę i ja­ski­nię 
prze­cięła ja­skrawa smuga światła. Jed­nego ze skavenów, który za­machnął się, 
by ciąć Kon­rada, nagle spo­wiły pło­mie­nie i stwór za­wył prze­raź­liwie, 
paląc się żyw­cem. Mag za­czął prze­dzie­rać się przez ja­ski­nię, za­bija­jąc 
każ­dego sa­kvena, który ośmielił się sta­nąć mu na dro­dze.Wilk wy­cinał krwawy 
szlak wśród szczurolu­dzi, a jego miecz nie spo­czy­wał ani przez chwilę. 
Wal­cząc, wy­krzy­kiwał jedno ze swoich zwie­rzę­cych za­wo­łań bo­jo­wych i 
wreszcie ra­zem z Kon­ra­dem do­tarł do dru­giego krańca ja­skini. Lit­zen­reich 
przyłączył się do nich kilka se­kund póź­niej. Wiele dzie­siąt­ków skavenów 
le­żało martwych lub umierają­cych, spa­lo­nych lub palą­cych się, ale w 
po­mieszcze­niu było ich jesz­cze bar­dzo dużo. A z tu­nelu, któ­rym nade­szli 
trzej lu­dzie, wy­sy­py­wały się nowe po­siłki.Horda skavenów za­ata­ko­wała z 
no­wym za­pa­łem. Wilk we­pchnął swoich towa­rzy­szy do tu­nelu za sobą, a 
na­stęp­nie zajął po­zycję u jego wlotu, blo­kując wej­ście wła­snym cia­łem i 
mie­czem.— Idź! — krzyknął do Kon­rada, który le­dwo go zro­zu­miał, po­nie­waż 
głos na­jem­nika brzmiał bar­dzo dziwnie.A wtedy za­uwa­żył twarz Wilka.Za­częła 
się zmieniać. Czoło cofnęło się, szczęki wy­su­nęły i spłasz­czyły, białe włosy 
na gło­wie i w bro­dzie po­kryły całą twarz, a za­ostrzone zęby wy­dłu­żyły się 
jak kły. Po­dob­nie wy­glą­dał, gdy go­bliny wzięły go do nie­woli, cho­ciaż 
wtedy Kon­rad uznał, że za­wo­dzi go wzrok.A więc w taki spo­sób Wilk zo­stał 
ska­żony Cha­osem.Przy­bierał obraz zwie­rzę­cia, któ­rego na­zwę nosił. Sta­wał 
się wil­koła­kiem...Zmie­niał się kształt jego ciała, nie tylko twarz. Po­chylił 
się niżej, jego kor­pus roz­cią­gnął się i zbroja pę­kła, gdy wil­cze ciało 
wy­rwało się z czar­nego me­talu.— Idź!Jego słowa były już cał­ko­wicie 
nie­zro­zu­miałe. Przypo­mi­nały jedy­nie zwie­rzęcy ryk, ale Kon­rad wie­dział, 
co mu­szą oznaczać.Na­jem­nik przemie­nił się w wiel­kiego, bia­łego wilka. Nie 
miał już zbroi, a jedy­nie łań­cuch na szyi — łań­cuch, na któ­rym trzymano 
Wilka w nie­woli, i który nosił po to, aby przy­po­minał mu, by nigdy wię­cej 
nie wpaść w ręce wroga. Czarny miecz le­żał na ziemi. Wilki nie po­trze­bują 
broni. Ich po­tężne szczęki są w sta­nie bły­ska­wicznie zmiaż­dżyć gar­dło 
skavena, a pa­zury roz­pruć mu brzuch.— Tędy — roz­kazał Lit­zen­reich.Mag 
szybko ru­szył w głąb dru­giego tu­nelu. Kon­rad za­wa­hał się, ale po­słusznie 
po­dążył jego śla­dem. Tak jak w kom­nacie na górze, gdy Wilk zo­stał zmu­szony 
do walki z nie­wi­dzialnym wro­giem, rów­nież teraz w ni­czym nie można mu było 
po­móc. Istota, która kie­dyś była Wil­kiem, nie po­trze­bo­wała ludz­kiego 
wsparcia, by zniszczyć każ­dego skavena usi­łują­cego ją wy­mi­nąć. Tu­nel 
dud­nił wil­czymi ry­kami i pi­skami gry­zoni.Minęli kilka skrzyżo­wań i 
po­cząt­kowo Lit­zen­reich wy­bierał kie­runek bez wa­hania, ale po pew­nym 
cza­sie zwolnił tempo mar­szu.Od­głosy walki dźwię­czały echem w labi­ryn­cie 
tuneli i te­raz już sły­chać było okrzyki bólu nie tylko skavenów. Bo­jowe 
po­war­ki­wa­nia Wilka prze­ry­wane były teraz bole­snym wy­ciem. Sta­nął sam 
prze­ciwko ogromnej gro­ma­dzie nie­przyjaciół i jego klę­ska była 
nie­unik­niona. Bro­nił do­stępu do tu­nelu, aby Kon­rad mógł iść dalej. Nie 
mógł więc upaść na du­chu i za­wieść towa­rzy­sza.Szedł dalej, ale za­trzymał 
się Lit­zen­reich.— Idź dalej w tym kie­runku — po­wie­dział le­dwo sły­szal­nym 
gło­sem.— Co tam znajdę?Cza­row­nik po­kręcił głową.— Mu­szę wró­cić — rzekł 
nie­mal szeptem.W sła­bym świetle Kon­rad ujrzał jego twarz. Na­gle po­sta­rzała 
się. Bar­dzo. Do tej pory Lit­zen­reich sprawiał wra­żenie męż­czy­zny w 
śred­nim wieku, ale teraz wi­dać było po nim jego praw­dziwy wiek. Okolona białą 
brodą twarz po­kryta była głę­bo­kimi zmarszcz­kami, lewa ręka była wy­chu­dzona 
i po­skrę­cana. Stał zgar­biony, zgięty nie­mal wpół i był naj­star­szym 
człowie­kiem, ja­kiego Kon­rad kie­dy­kol­wiek wi­dział.— Już raz opu­ści­łem 
Wilka — mó­wił dalej Lit­zen­reich. Od­dy­chał szybko, płyt­kimi hau­stami. — 
Wtedy, gdy gro­ziła mu śmierć. Być może wy­rów­nam ra­chu­nek, jeżeli umrzemy 
ra­zem. A poza tym, ra­zem może zdo­łamy po­wstrzymać skavenów nieco dłu­żej. Po 
to, abyś ty mógł iść dalej.— Ale dla­czego? — za­pytał Kon­rad. — 
Do­kąd?Sę­dziwy mag zda­wał się nie sły­szeć jego słów. Ru­szył z po­wro­tem 
tu­ne­lem, po­wra­cając do od­gło­sów bitwy. Jego przy­gar­biona po­stać 
znik­nęła w mroku.Litzen­reich był star­cem. Wilk be­stią. I obaj mieli wkrótce 
zgi­nąć po to, aby Kon­rad mógł pójść dalej cią­gną­cym się przed nim czar­nym 
tu­ne­lem.Stał chwilę bez ruchu. Nie chciał za­głę­biać się w ciemność kry­jącą 
nie­wia­domą. Jego ska­zani na za­gładę towa­rzy­sze zda­wali się lepiej od 
niego wie­dzieć, dla­czego się tu zna­lazł i co go czeka.Podjął de­cyzję. 
Za­wró­cił i po­biegł z po­wro­tem. On i Wilk byli towa­rzy­szami od tak dawna, 
że nie mógł go po­rzu­cić, a Lit­zen­reich także stał się jego so­jusz­ni­kiem. 
Prze­żyją wspólnie albo ra­zem zginą.Pędził tu­ne­lami, kie­rując się dźwię­kami 
roz­paczliwej walki i wreszcie doj­rzał w tu­nelu przed sobą słabe światełko. 
Po­wie­trze prze­sy­cone było ostrym odo­rem skaveń­skiej krwi.Gdy do­tarł do 
ja­skini, za­trzymał się i ogar­nął spoj­rze­niem scenę rzezi. Całe stada 
skavenów le­żały po­ko­tem, ale nie mniejsza ich liczba wal­czyła dalej. Wilk 
znaj­do­wał się wśród nich, bar­dziej martwy niż żywy. Nie był już bia­łym, lecz 
czerwo­nym wil­kiem, po­nie­waż każdy skrawek jego sier­ści sklejała krew — i 
większa jej część mu­siała nale­żeć do niego. Krwawił z setki ran, ale wal­czył. 
Jego szczęki za­trza­ski­wały się, pa­zury szar­pały. Mógł zgi­nąć w każ­dej 
chwili, za­lany falą na­cie­rają­cych z wrza­skiem skavenów.Litzen­reich 
rów­nież się tu znaj­do­wał. Stał koło wy­lotu tu­nelu, ale wro­go­wie znowu nie 
zwracali na niego uwagi, jakby nie przedsta­wiał żad­nego 
nie­bez­pie­czeń­stwa.Konrad zda­wał sobie sprawę, że to ostateczna bitwa. Z 
pod­ziemnej sali nie było już drogi od­wrotu. Ale czyż można było lepiej zgi­nąć 
niż z mie­czem w dłoni, wal­cząc u boku towa­rzy­szy prze­ciwko naj­bar­dziej 
znie­na­wi­dzo­nemu wro­gowi?Ruszył do przodu, ale za­trzymał się, gdy 
Lit­zen­reich od­wró­cił się gwałtow­nie i spoj­rzał na niego.Mag skie­rował 
swoją la­skę w stronę Kon­rada, dając mu znak, by się cof­nął, a po­tem 
skie­rował ją ku górze i wy­strzelił z niej biały zyg­zak bły­ska­wicy. Chwilę 
póź­niej roz­legł się ogłu­sza­jący trzask, od­głos pę­kają­cych po­tęż­nych 
blo­ków skal­nych i całe skle­pie­nie ja­skini się za­padło. Nie­zli­czone tony 
gła­zów ru­nęły w dół, miażdżąc wszyst­kich — skavenów, czło­wieka i tego, który 
kie­dyś był człowie­kiem.Ani Lit­zen­reich, ani Wilk nie mo­gli prze­żyć tego 
kata­kli­zmu.Zginęli, aby Kon­rad mógł kon­tynu­ować swoje dzieło i nie 
po­zo­stało mu nic in­nego, jak tylko za­wró­cić i ru­szyć przed 
sie­bie.Po­szedł, za­głę­bia­jąc się w mrok, na spo­tka­nie z prze­zna­cze­niem. 
*   *   *Mi­nąw­szy miej­sce, w któ­rym za­wró­cił Lit­zen­reich, gdzie tunel 
roz­dzie­lił się na dwa ko­ryta­rze, Kon­rad intu­icyj­nie wy­brał lewe 
od­gałę­zie­nie. Na na­stęp­nym mrocznym skrzyżo­wa­niu skrę­cił w prawo, znowu 
kie­rując się we­wnętrznym prze­ko­na­niem, że musi iść w tym wła­śnie 
kie­runku, cho­ciaż wciąż nie orientował się, jaki bę­dzie punkt do­ce­lowy. 
Miał nie­mal wra­żenie, że widzi dal­szą drogę — zu­peł­nie jakby utra­cony dar 
przewi­dy­wa­nia po­wró­cił, by nim kie­ro­wać.Z za­gad­kową tar­czą w jed­nej 
dłoni i no­wym mie­czem w dru­giej, Kon­rad zanu­rzał się coraz bar­dziej w 
pół­mrok. Drogę oświetlały mu mi­go­czące latar­nie, któ­rych re­fleksy wa­biły 
go coraz dalej i da­lej.Pano­wała cał­ko­wita cisza. Nie było do­bie­gają­cego z 
od­dali szczęku broni, peł­nych bólu przed­śmiertnych wrzasków. Wyj­ście z 
ja­skini zo­stało cał­ko­wicie za­blo­ko­wane przez spa­da­jące bloki skalne i 
żadna horda gry­zoni nie była w sta­nie go ści­gać — przy­najmniej chwilowo.Ale 
ten pod­ziemny świat był kró­le­stwem skavenów, które z całą pew­no­ścią znały 
każdy szlak w la­bi­ryn­cie pod ce­sar­ską sto­lica. Kon­rad do­my­ślał się, że 
już nie­długo po­zo­sta­nie sam. Na­słu­chi­wał od­gło­sów zbli­żania się 
wro­gów.Na ra­zie jedy­nymi dźwię­kami był od­głos jego bu­tów stą­pają­cych po 
zim­nej, ka­miennej pod­łodze i tar­czy ocie­rają­cej się od czasu do czasu o 
wil­gotne ściany wą­skiego ko­ryta­rza. Puls Kon­rada zdą­żył już się uspokoić 
po za­cie­kłej walce w ja­skini, ale wciąż czuł krew mknącą przez jego żyły. 
Wy­da­wało mu się, że sły­szy swoje dud­niące serce i że dźwięk ten ostrzega 
wszyst­kich kry­ją­cych się przed nim wro­gów.Być może do szczurolu­dzi 
dołą­czyły już stada ich ohydnych so­jusz­ni­ków. Każdy sta­wiany przez niego 
krok zbli­żał go do na­stęp­nej za­sadzki, każda mi­ja­jąca se­kunda mo­gła 
nieść groźbę ataku. Ale po jed­nym kroku na­stę­po­wał drugi, a po­tem jesz­cze 
jeden i wciąż nie było śladu skavenów. Kon­rad wchodził coraz głę­biej w 
pod­zie­mia mia­sta, coraz bar­dziej od­dalał się od po­wierzchni.Mo­mentami 
miał wra­żenie, jakby nie pa­no­wał nad swoim cia­łem. Gdyby na­wet chciał się 
za­trzymać i za­wró­cić, nie byłby w sta­nie tego zro­bić. Znajdo­wał się tu, 
gdzie skie­ro­wało go prze­zna­cze­nie, w obli­czu tego, co miał do­ko­nać, i 
mu­siał ode­grać wy­zna­czoną mu rolę. Po to Wilk i Lit­zen­reich od­dali swoje 
ży­cia.Dotarł do na­stęp­nego skrzyżo­wa­nia, bez na­my­słu skrę­cił w lewo i 
zo­ba­czył przed sobą odle­głe światło. Jego źró­dłem nie było jed­nak światło 
jed­nej z mija­nych olej­nych lamp. Jego natę­żenie nie ule­gało zmianie i 
znaj­do­wało się na po­zio­mie ziemi, jakby są­czyło się pod fra­mugą 
drzwi.Ruszył ostrożnie przed sie­bie. Rze­czy­wi­ście, bez­po­śred­nio przed nim 
znaj­do­wały się drzwi. Sprawiały wra­żenie jakby za­my­kały wyj­ście z 
labi­ryntu tuneli, po­nie­waż pa­dało zza nich dzienne światło. Ale prze­cież 
było to zu­peł­nie nie­moż­liwe — wszak znaj­do­wał się zbyt głę­boko pod 
zie­mią.Konrad za­trzymał się przy końcu ko­ryta­rza, na odle­głość klingi 
mie­cza od drewnia­nych drzwi. Sprawiały zna­jome wra­żenie, zu­peł­nie jakby 
po­wi­nien je roz­po­znać. Serce po­now­nie za­częło mu szyb­ciej bić, a na 
roz­grzane ciało wy­stąpił zimny pot. Ro­zej­rzał się wo­koło, po­pa­trzył przez 
ramię w nie­prze­nik­nioną ciemność. W wą­skim tu­nelu wciąż pa­no­wała 
cał­ko­wita cisza, a jed­nak czuł, że nie jest już sam. Coś znaj­do­wało się 
przed nim, coś cze­kało rów­nież za drzwiami.Coś albo ktoś.Otwar­cie drzwi było 
łatwą rze­czą, ale prze­ra­żała go myśl o tym, co może za nimi od­na­leźć.Otarł 
przedra­mie­niem pot z czoła. Twarz miał lepką od krwi z jego wła­snych ran i 
wy­to­czo­nej z za­bi­tych skavenów.Konrad nie orientował się, jak długo stał w 
ciemności, z mie­czem go­to­wym do za­dania ciosu temu cze­muś, co po­jawi się 
przed nim, gdy otworzą się drzwi. Ale się nie otworzyły. Wie­dział, że musi to 
zro­bić sam.Do­tknął szty­chem mie­cza drewnianą deskę, wy­cią­gnął rękę, pchnął 
drzwi i jed­nym su­sem prze­sko­czył próg, na­tychmiast szy­kując się do obrony 
przed spo­dziewa­nym ata­kiem.Tak jak oczekiwał, nie zna­lazł się na 
ze­wnątrz.Był w środku... w środku karczmy Adolfa Branden­he­imera!Drzwi 
za­trza­snęły się za Kon­ra­dem, wię­żąc go w prze­szło­ści, w karczmie, gdzie 
pra­co­wał przez większą część życia.Wszystko było złu­dze­niem, wizją 
prze­szło­ści, która miała go spę­tać. Karczma spło­nęła w dniu, gdy hordy 
Cha­osu cał­ko­wicie zniszczyły wio­skę.W środku nie było ludzi, ale każdy 
szczegół sta­nowił ide­alną kopię detali ory­gi­nal­nego bu­dynku. Na pale­nisku 
pło­nął ogień, kle­pisko po­kry­wała słoma, stały pry­mi­tywne stoły i ławy, 
sufit czer­niał od sadzy. Kon­rad za­uwa­żył, że przez okna wi­dać ka­wa­łek 
wio­ski. Nad ogniem piekł się dzik, na stole, przed ba­rył­kami z pi­wem, stały 
cy­nowe kufle. Można było od­nieść wra­żenie, że lada chwila Branden­he­imer 
wrzaśnie na Kon­rada, aby obró­cił rożen albo na­pełnił kufle.Ale karczmarz nie 
żył już od dawna. Kon­rad wi­dział, jak głową Branden­he­imera po­słu­żono się 
za­miast piłki w koszmar­nym me­czu, który triumfu­jące mu­tanty roze­grały po 
rzezi urzą­dzo­nej w wio­sce.Nic tu nie było praw­dziwe.Uwagę Kon­rada zwróciło 
nagle coś, czego po­przednio nie było w karczmie. Wreszcie poru­szył się, wolno 
zmie­rza­jąc w stronę stołu, na któ­rym leżał ów obcy przedmiot.Było to owalne 
lu­sterko, któ­rego ramka i rączka zro­bione zo­stały ze sre­bra wy­sa­dza­nego 
dro­gimi ka­mie­niami.Lu­sterko Elyssy.W nim wła­śnie po raz pierwszy zo­ba­czył 
wła­sną twarz, uj­rzał, że jego oczy róż­nią się od sie­bie barwą, i tak wiele 
in­nych szczegó­łów...To rów­nież mu­siał być czar, ale nagle zo­rientował się, 
że zsuwa tar­czę z le­wego ra­mie­nia, kła­dzie ją na stole i pod­nosi 
lu­sterko. Nie miał ochoty spo­glą­dać w jego taflę, ale nie mógł się przed tym 
po­wstrzymać. Przyglą­dał się swojemu odbi­ciu — bro­datej, ochlapanej krwią 
twa­rzy — i przy­po­mniał sobie, że już się takim wi­dział — do­kład­nie 
takim.Nagle wy­dało mu się, że jego twarz się roz­pływa, za­mie­niona przez 
obli­cze ko­goś in­nego, ko­goś o wiele młodszego, ale o oczach, z któ­rych 
rów­nież każde było in­nego ko­loru — jedno zie­lone, dru­gie złote.I 
uświado­mił sobie, że pa­trzy na sie­bie ta­kiego, ja­kim był daw­niej, wi­dział 
swoją młodą twarz z dnia, kiedy po raz pierwszy po­pa­trzył w lu­stro — 
do­kład­nie to samo lustro.Poczuł za sobą czy­jąś obecność i od­wró­cił się 
gwałtow­nie.To był Cza­szkolicy!Sie­dział przy jed­nym ze sto­łów, po­pija­jąc 
piwo z ku­fla.— Na­pi­jesz się? — za­pro­po­no­wał, pod­su­wa­jąc Kon­ra­dowi 
drugi kufel. — Wy­glą­dasz jakby ci się przy­dał ły­czek piwa.Konrad sko­czył do 
przodu, z za­krwa­wioną klingą wy­mie­rzoną w sie­dzącą po­stać. Cza­szkolicy 
na­wet nie drgnął. Jego blada po­stać była jak daw­niej nie­natu­ralnie chuda, 
na gło­wie przy­po­mi­nają­cej tru­pią nie było ani jed­nego wło­ska. Był ubrany 
w strój dwo­rza­nina — zie­loną pele­rynę, ha­fto­waną bluzę, ele­ganckie 
spodnie i wy­glan­so­wane buty, ale nie wi­dać było u jego boku ra­piera z 
ozdobną gardą. Wszystko wskazy­wało na to, że jest bez broni.Spoj­rzał na sztych 
mie­cza, znaj­du­jący się kilka cali od jego torsu, i wy­pił łyk piwa.— Na­wet 
kiedy by­łem człowie­kiem, nie mia­łem serca — oznajmił, uśmie­cha­jąc się 
iro­nicz­nie.Nie było wąt­pli­wo­ści, co miał na myśli. Jego alu­zja doty­czyła 
owego mo­mentu, gdy Kon­rad trafił go strzałą w pierś — i nie wy­to­czył ani 
kro­pli krwi.Konrad cze­kał od tak dawna na chwilę, gdy bę­dzie miał szansę 
za­bić Cza­szkolicego. Ale jak można zgła­dzić nie­śmiertel­nego?Do tej pory 
przy­pusz­czał, że w cza­sie spo­tka­nia z Cza­szkolicym bę­dzie prze­ra­żony, 
ale za­miast lęku czuł ogromny spo­kój. Wiele bo­wiem zda­rzyło się od chwili, 
gdy po raz pierwszy spo­tkał tę wy­chu­dzoną po­stać, która wy­szła bez szwanku 
z pie­kła, w ja­kie zmienił się dwór Ka­strin­gów. Kon­rad póź­niej wi­dział 
wiele dziwniej­szych rze­czy i był świad­kiem jesz­cze bar­dziej 
nie­wia­ry­god­nych zda­rzeń.Spo­glą­dali na sie­bie. Nie­ludz­kie spoj­rze­nie 
oczu, w któ­rych na­wet nie drgnęła po­wieka, wy­dało mu się dziwnie zna­jome. 
Za­równo tę­czówki, jak i źre­nice były czarne jak wę­giel — do­kład­nie tak 
samo jak u Elyssy.— Gdzie jest Ely­ssa? — za­pytał Kon­rad. — Co z nią 
zro­biłeś? Je­żeli wy­rzą­dzi­łeś jej krzywdę...— Nigdy nie skrzyw­dził­bym 
ro­dzo­nej córki.— Twojej córki?— Już ci mó­wi­łem — kie­dyś by­łem 
człowie­kiem. Dla­cze­góż więc nie miał­bym mieć córki?— Ale... — Kon­rad 
po­trzą­snął głową. W gło­wie kłębił mu się w wir sprzecz­nych myśli i 
wspo­mnień, po­my­słów i po­dej­rzeń.Do­szedł już do wniosku, że wszystkie 
czę­ści jego życia były ze sobą związane, że wszyscy lu­dzie, z któ­rymi się 
ze­tknął, są połą­czeni jakąś nie­wi­dzialną siecią, która więzi go w 
nie­ubła­gany spo­sób. I to wła­śnie Cza­szkolicy uplótł tę kunsz­towną 
plą­ta­ninę nici, w które Kon­rad był za­plą­tany od tak dawna. Był pają­kiem, 
wciągają­cym go do wnę­trza swej śmiercio­no­śnej pu­łapki, a tu znaj­do­wało 
się jego gniazdo.— Odłóż miecz, Kon­ra­dzie — oznajmił Cza­szkolicy. — Stal nie 
może mnie zabić, na­wet jeżeli do me­talu klingi do­mie­szano pył 
spa­cze­nia.Konrad pa­trzył na wid­mową po­stać, która od tak dawna go 
prze­śla­do­wała.— Wiem wszystko — od­parł Cza­szkolicy, od­po­wia­dając na nie 
za­dane pyta­nie. — Napij się — dodał i jego ko­ściste palce po­now­nie 
prze­su­nęły kufel w stronę Kon­rada.Konrad wciąż trzymał miecz wy­mie­rzony w 
swojego od­wiecz­nego wroga, ale odło­żył lustro na stół i ujął kufel lewą ręką. 
Pod­niósł na­czy­nie do ust, po­wą­chał napój, a po­tem spró­bo­wał— Kim jesteś? 
— za­pytał i wy­pił duży haust.— Oj­cem Elyssy.— Kim jesteś? — po­wtó­rzył 
Kon­rad. — Ja­kiemu podłemu bó­stwu Cha­osu słu­żysz? Kim­kol­wiek on jest, twój 
pod­stępny plan za­wiódł. Karl-Franz żyje i wciąż jest cesa­rzem. Spi­sek 
skavenów się nie udał.— Skaveni! — Cza­szkolicy roze­śmiał się bez cie­nia 
we­soło­ści w gło­sie. Wy­pił ko­lejny łyk piwa i po­now­nie spoj­rzał na 
Kon­rada. — Ce­sarz nie ma tu żad­nego zna­cze­nia, Kon­ra­dzie. Ty na­to­miast 
jesteś o wiele waż­niej­szy dla przy­szło­ści Ce­sar­stwa. I dla­tego mu­sisz 
umrzeć. Dla­tego już kil­ka­krot­nie pró­bo­wa­łem spo­wo­do­wać twoją śmierć.— 
Wio­ska? — rzekł Kon­rad.— Zo­stała znisz­czona, aby można było cię zabić. A 
po­tem ko­pal­nia — Cza­szkolicy wzruszył ra­mio­nami nie­mal ludz­kim ge­stem. 
— I kilka in­nych przy­pad­ków. Je­steś bar­dzo od­porny. Dla­tego zo­stałeś 
sprowa­dzony wła­śnie tutaj, w pod­zie­mia Alt­dorfu, aby można cię było 
usu­nąć. Spi­sek prze­ciwko ce­sa­rzowi był jedy­nie pod­stę­pem, który miał 
do­pro­wa­dzić do two­jej zguby. Ale być może nie po­wi­nie­nem był po­wie­rzać 
skavenom dzieła twego zniszcze­nia.Konrad po­kręcił z nie­do­wie­rza­niem głową, 
sta­rając się zro­zu­mieć to, co przed chwilą usły­szał. Był o wiele 
waż­niej­szy od cesa­rza?— Pew­nie by się im udało — do­dał Cza­szkolicy. — 
gdyby nie ci dwaj, mag i na­jem­nik. Po­świę­cili się, abyś mógł prze­żyć. Tylko 
lu­dzie do­bro­wol­nie rezy­gnują ze swego ży­cia, na rzecz swego po­bra­tymca — 
znowu na­pił się piwa. — Nie­mal czuję się dumny, że nale­ża­łem kie­dyś do tego 
ga­tunku.— Nigdy nie mógłbyś być jed­nym z mo­jego ga­tunku — rzucił 
wy­zy­wa­jąco Kon­rad.— Ale nim by­łem, za­nim sta­łem się... — Cza­szkolicy 
prze­rwał w pół zda­nia.— Sta­łeś się kim? — za­pytał Kon­rad.W Czaszce wciąż 
jesz­cze było wi­dać wiele ludz­kich cech. Nie można było do­strzec żad­nych 
ob­ja­wów mu­tacji i nie nosił sym­boli żad­nego z bóstw Cha­osu. Był jed­nym z 
prze­klę­tych. Jego pan za­pewne wy­na­gro­dził go umiejętno­ścią 
prze­cho­dze­nia przez ogień i prze­życia ran, które mu­siały dla każ­dej innej 
ży­wej istoty oka­zać się śmiertelne. Cza­szkolicy mu­siał być nie ja­kimś 
zwy­czaj­nym sługą, ale jed­nym z Szermie­rzy któ­regoś z wro­gich bóstw.— Czy 
masz za­miar mnie zabić? — za­pytał Kon­rad, nie sły­sząc od­po­wie­dzi na 
po­przednie pyta­nie.— Gdy­bym chciał, mógłbym cię zabić w two­jej wio­sce — 
od­parł Cza­szkolicy — ale ja nie za­bijam.— Nie... Wy­sy­łasz in­nych, żeby to 
zro­bili.Kości­sta po­stać pod­nio­sła kufel, w ge­ście uznania dla szybkiej 
orientacji Kon­rada.I na­gle Kon­rad uświado­mił sobie, któ­remu władcy Cha­osu 
Cza­szkolicy służy. Tylko je­den uczynił z pod­stępu i zdrady sztukę i 
ma­ni­pu­lował każda inną istotą, dla wła­snej per­wer­syj­nej przyjem­ności. 
Nie­kiedy znany był jako Zmienia­jący Drogi albo jako Wielki Spi­sko­wiec; inni 
mó­wili o nim jako o Twórcy Losu albo Mi­strzu For­tuny.— Tze­entch! — syk­nął.— 
Ty rów­nież mógłbyś słu­żyć mo­jemu panu, Kon­ra­dzie — oznajmił Cza­szkolicy.— 
Co?!Konrad wciąż stał nad nie­człowie­kiem, a jego nowa klinga mie­rzyła w pierś 
Szermie­rza.— Masz do ode­gra­nia wielką rolę w przy­szło­ści Ce­sar­stwa i 
Sta­rego Świata. Czemu nie miał­byś jej ode­grać tak, aby przy­nio­sła ko­rzyść 
wła­śnie tobie? Wcale nie mu­simy być wro­gami, jeżeli mamy szansę być 
so­jusz­ni­kami, Kon­ra­dzie.— Co to za pod­stęp?— Pod­stęp? Ja? — Cza­szkolicy 
roze­śmiał się. Po­pa­trzył obok Kon­rada na trój­kątną tar­czę. — Są­dzi­łem, 
że cię to za­inte­re­suje?Konrad uwa­żał dotąd, że tar­cza nale­żała kie­dyś do 
elfa, który był prawdzi­wym oj­cem Elyssy. Ale teraz wie­dział, że Cza­szkolicy 
mówi prawdę i istot­nie jest oj­cem dziew­czyny. Mieli takie same oczy i 
wła­śnie po nim mu­siała odziedzi­czyć ma­giczny ta­lent.— Dla­czego po­winno 
mnie to za­inte­re­so­wać? — za­pytał Kon­rad.— Herb. Taki sam jak na strzale, 
którą we mnie wy­pu­ściłeś. Dla­tego da­łem tę tar­czę członkowi straży 
przy­bocznej Gaxara, abyś mógł ją zo­ba­czyć i ru­szyć w po­ścig.— Ty mu ją 
dałeś? A skąd ją mia­łeś?— Od two­jego ojca.— Co..?Konrad wpił spoj­rze­nie w 
czarne oczy Cza­szkolicego. Cał­ko­wicie zdezo­riento­wany, opu­ścił na chwilę 
wzrok i po­pa­trzył na owalne lustro. Po­wi­nien był w jego tafli zo­ba­czyć 
odbi­cie Cza­szkolicego, ale za­miast tego, ujrzał inną po­stać sie­dzącą przy 
stole.Elyssa!Cza­szkolicy znik­nął. Na jego miej­scu sie­działa Ely­ssa. Być 
może nigdy go tu nie było i to dziew­czyna przy­brała po­stać swojego ojca — 
albo może Szermierz Tze­en­tcha teraz ukrywał się, uda­jąc swoją córkę.Czarne 
włosy dziew­czyny się­gały pasa. Miała na sobie białą, weł­nianą suk­nię bez 
żad­nych ozdób. Po­sta­rzała się od chwili, gdy Kon­rad ją po­znał i teraz 
pa­trzyła na niego ze zło­śli­wym roz­ba­wie­niem. Było to spoj­rze­nie, które 
już wi­dział i przy­po­mniał sobie, iż jego dar przewi­dy­wa­nia dawno temu 
prze­po­wie­dział mu, że Ely­ssa się zmieni i pew­nego dnia sta­nie się 
przy­czyną jego śmierci.Teraz wła­śnie na­stąpił ów dzień.Spo­glą­dali na 
sie­bie i wi­dział swoje od­bicie w jej czar­nych oczach.— Da­łam ci imię — 
po­wie­działa. — Da­łam ci wszystko. Uczyniłam cię, Kon­ra­dzie.— A ja cię 
ko­cha­łem — od­parł.Elyssa była stwo­rem Cha­osu. Za­pewne zaw­sze nim była i 
być może rze­czy­wi­ście Chaos można było zwalczyć jedy­nie Cha­osem.Jesz­cze 
moc­niej zaci­snął dłoń na rę­koje­ści mie­cza.„To już nie Ely­ssa — 
po­wie­dział sobie. — To nie dziew­czyna, którą ko­cha­łem, którą wciąż 
ko­cham”.Zato­czył łuk mie­czem, mie­rząc klingą w jej kark i za­mknął oczy na 
mo­ment przed tym, jak metal prze­ciął ciało dziew­czyny, odrą­bując jej głowę.— 
Jesz­cze się spo­tkamy, Kon­ra­dzie — roz­legły się ciche słowa. Kon­rad nie 
wie­dział, czy rze­czy­wi­ście je sły­szał, czy też ów głos, który mógł nale­żeć 
za­równo do Elyssy, jak i do Cza­szkolicego, za­brzmiał jedy­nie w jego 
wy­obraźni.Patrzył na le­żącą na pod­łodze od­ciętą głowę, sta­rając się nie 
zwracać uwagi na krew mie­sza­jącą się z ku­rzem. Oczy Elyssy były otwarte i 
wy­da­wały się spo­glą­dać pro­sto na niego, ale nie było w nich nie­na­wiści. 
Sprawiała wra­żenie znowu mło­dej, rysy jej twa­rzy były pełne spo­koju i 
po­gody. Może ta śmierć była oca­le­niem, zba­wie­niem jej du­szy.Konrad 
za­mknął na chwilę po­wieki i od­mó­wił w myśli mo­dli­twę. Przypo­mniał sobie 
coś jesz­cze z tego waż­nego dnia sprzed pię­ciu lat — przy­szłe wspo­mnienie 
tego wła­śnie wy­da­rze­nia. Wtedy wy­obra­ził sobie Ely­ssę martwą.Konra­dowi 
udało się do­trzeć tak da­leko jedy­nie dzięki mocy za­war­tej w jego no­wym 
mie­czu, ale spa­czeń nie wy­star­czał, by zabić Szermie­rza Cha­osu.I cho­ciaż 
Ely­ssa być może umarła, ten los na pewno nie spo­tkał Cza­szkolicego.Obraz 
karczmy za­czął się roz­pły­wać. Mi­raż się koń­czył. Ściany, pod­łoga i 
skle­pie­nie z po­wro­tem sta­wały się czę­ścią pod­ziemnej ja­skini.Konrad 
pod­niósł trój­kątną tar­czę, na­sunął ją na lewe ramię i za­ci­snął w dłoni 
miecz. Czuł, jakby sta­no­wiła część jego osoby, po­dob­nie jak łuk i strzały, 
które otrzymał od Elyssy. Wszystkie te przed­mioty nale­żały daw­niej do elfa... 
I czy rze­czy­wi­ście elf był jego oj­cem?Cza­szkolicy wcale nie miał po­wodu, 
żeby po­wie­dzieć mu prawdę, kłamstwo le­żało w jego natu­rze.Gdy ułuda 
znik­nęła, Kon­rad uświado­mił sobie, że prze­zwy­cię­żył prze­zna­cze­nie, 
które ska­zało go na śmierć.Zgi­nęła Ely­ssa. Jej ob­cięta głowa i martwe ciało 
le­żały na pod­łodze tu­nelu. Je­dyne do­wody pod­stępu Cza­szkolicego.Nie 
ist­niało więc coś ta­kiego jak prze­zna­cze­nie. Los Kon­rada zale­żał 
wy­łącz­nie od niego sa­mego, od jego umy­słu i dłoni.Spoj­rzał przed sie­bie i 
ujrzał nie­zli­czone pary czerwo­nych ślepi pa­trzące na niego z mroku.Był 
pa­nem swojego życia i nic nie było mu z góry prze­zna­czone — ale miał jesz­cze 
wiele bitew do sto­cze­nia, prze­ciw­ni­ków do zabi­cia, pod­bo­jów do 
do­ko­nania.Konrad uca­łował jelec swego mie­cza, pod­niósł broń w mil­czą­cym 
salu­cie dla Sig­mara, a po­tem ru­szył przed sie­bie tu­ne­lem w gąszcz 
cze­kają­cych wro­gów.Jego klinga spa­dała na ich zwie­rzęce ciała.Tarcza, która 
być może sta­no­wiła wła­sność jego ojca, od­bijała śmiercio­no­śne ciosy.Konrad 
prze­bijał się przez ohydne hordy Cha­osu, kie­rując się przed sie­bie, w bój, 
na spo­tka­nie światła. [top]