Kornel Makuszyński

Frazes 

Poeta jeden, z łaski bożej i z łaski, mamy, która zapłaciła druk książki, 
otrzymał list. Napisano w nim: 
- Panie!
Zdziwi się Pan zapewne, dostawszy garść tych słów cichych, które uklękły w tej 
chwili przed Panem i proszą. Proszą: jak dzieci tylko prosie umieją, by się Pan 
zjawił u mnie po to tylko, bym mogła ujrzeć Pana i Twoje oczy. Mam gdzieś w 
głębi serca kącik, w którym rymy Pana dniem i nocą dźwięczą jak srebrne, 
japońskie dzwonki. Kwitną słowa Pana zawsze wiosna, a w zimie krwią własna je 
ogrzewam... 
- Och! la! la! - pomyślał poeta. 
...Niech Pan nie pyta mnie o nic. Powiem Panu tylko, że kocham poetów i kwiaty. 
Czy Pana kocham? Nie powiedziałam tego, lecz w tej chwili czuję, że mnie 
rumieniec musnął, jakby mnie musnęło po twarzy zachodzące słonce... 
- No, no! - pomyślał poeta. 
...Więc Pan przyjdzie? Pan musi przyjść. Może to, co robię, jest szaleństwem 
lecz niech pochwalone będą szaleństwa. Mój, mój poeto! Czekam Pana, jak się 
czeka wschodu słońca... 
W tym miejscu poeta poprawił krawat. 
...Czeka Pana mój uśmiech (uśmiechh to jest pół pocałunku. powiedział ktoś 
pięknie!) i Pęk chryzantem ów. które z tęsknotą przechyliły korony w stronę 
drzwi i czekają wraz ze mną...
Pan przyjdzie... 
- Naturellement! - pomyślał poeta całkiem słusznie, odprasował spodnie i 
poszedł.
A piękna pani męczyła tymczasem głowę nad formą powitania. Inaczej się mówi do 
oficerów, a inaczej do poetów. Prosta rzecz. I zdaje się wymyśliła.
Wszedł poeta, stanął przy drzwiach i zgiął się w ukłonie.
Ona udawała dotąd, że czyta, rzuciła tedy książkę na podłogę, oparła się o fotel 
i widocznie się zakłopotała.
A potem rzekła:
- Proszę mi przebaczyć... Chciałam Pana przywitać banalnym, wymyślonym 
frazesem... Ujrzawszy pana zapomniałam go...
A ta cała przemowa była właściwie tym zapamiętanym frazesem.
Bowiem kobieta to jest najlepszy reżyser.