George Alec Effinger        Człowiek który wymyślił prawdę o dziecku Todda i Ariany     FIONA: I myślisz, że to wystarczy? Myślisz, że pozwolę ci odejść, tak po prostu?     JEFFREY: Moja droga, nie obchodzi mnie, co ty myślisz. Pójdę do kuchni i zrobię sobie filiżankę kawy. Będziesz miała czas, żeby przemyśleć wszystko, co ci powiedziałem. Pamietaj, że teraz znam twoją maleńką tajemnice (JEFFREY podchodzi do kuchennych drzwi i zatrzymuje siei. Przynieść ci kawy, Fiono?     FIONA: Możesz iść do diabła, ty szantażysto!     JEFFREY śmieje się i wychodzi. *Barry Levitz spojrzał na zapisaną stronę i wypuścił powietrze w długim westchnieniu. łyknął ze swojej filiżanki, ale kawa wystygła i zrobiła się gorzka. Skrzywił się i odstawił filiżankę. Popatrzył na kartkę wkręconą w maszynę: wielka, pusta, biała przestrzeń, którą trzeba zapełnić słowami i wydarzeniami. Miał jeszcze do napisania pięć stron, musiał je skończyć w ciągu godziny i odrzucało go na samą myśl.     Popatrzył przez pokój na jednego z pozostałych pisarzy, młodą kobietę nazwiskiem Sharon Camp. Waliła w maszynę, jak gdyby Rosjanie zajęli już West Side. Dialogi tryskały spod jej palców, bohaterowie żyli, poruszali się i oddychali na jej stronicach. Levitz pamiętał, że dawniej z nim też tak było. Kiedy zaczynał pracować dla telewizji. Kiedy jeszcze się starał.     Po chwili huraganowe uderzenia zwolniły i ucichły. Sharon Camp podniosła wzrok znad maszyny, oszołomiona, wciąż jeszcze pogrążona w nierealnym świecie opowieści. To oznaczało brak doświadczenia: bohaterowie serialu ciągle wydawali się jej bardziej żywi od rzeczywistych ludzi. Utożsamiała się z nimi. Pisała, co mówią i robią, potem oglądała to wszystko przedstawiane przez aktorów i czuła się jak ktoś obdarzony niemal boską potęgą. Levitz również pamiętał to uczucie.     - Skończyłaś? - zapytał.     Sharon Camp wzdrygnęła się i spojrzała na niego.     - O tak - powiedziała. Wykręciła stronę z maszyny. To była wielka konfrontacja pomiędzy FIONĄ a ADRIANĄ. Naprawdę duża rzecz. Jeszcze teraz serce mi wali.     - Uhum. No to jak ochłoniesz, może pójdziemy na kawę? Muszę wyrwać się stąd na parę minut, żeby zebrać myśli.     - Jasne, Barry. Tylko zapiszę sobie, co chciałam dalej robić.     Zajrzała do otwartego notesu, wykreśliła parę linijek i naprędce zanotowała kilka wskazówek, jak powinna rozwijać się następna scena. Potem rzuciła ołówek i rozprostowała ramiona z triumfującą miną, aż Barry'emu zrobiło się niedobrze. Była tak zadowolona z siebie, jak gdyby rzeczywiście stworzyła coś godnego uwagi. Doszedł do wniosku, że jest zbyt młoda i naiwna, żeby niszczyć jej złudzenia. Niech się cieszy. On nie będzie się wtrącał. Nie będzie jej ściągał z obłoków na ziemię, tak jak ściągnięto jego. Czas wykona to okrutne zadanie bez jego pomocy.     Zeszli na dół do kantyny. Camp gadała jak najęta.     - Z początku nie mogłam sobie wyobrazić, o czym one mają rozmawiać. To znaczy, przecież nie widziały się przez dwadzieścia lat. A FIONA dopiero dwa tygodnie temu odkryła, że ADRIANA jest jej córką. Nie mogła jeszcze się z tym oswoić, prawda? Przynajmniej ja tak uważam. Więc kiedy wraca do domu i zastaje JEFFREYA z ADRIANĄ w pozornie kompromitującej sytuacji, zupełnie nie wie, co ma myśleć.     Levitz skorzystał ze sposobności, żeby podnieść rękę i wtrącić mimochodem parę rozsądnych uwag.     - Dostajesz szkic fabuły od głównego pisarza, zgadza się?     Camp przytaknęła. Trochę sałatki z kurczaka rozmazało się jej po policzku.     - Więc nie trać czasu na analizowanie, co się mogło dziać w myślach FIONY. Po prostu pisz to, co Mark kazał ci pisać. Na tym polega twoja praca. Nie jesteś żadnym cholernym. psychiatrą od tych fikcyjnych postaci. Dostajesz wskazówki od Marka i piszesz swoje sceny. To wszystko. Nie możesz rozdmuchiwać swojego wątku, Sharon, bo w ten sposób tylko utrudnisz robotę innym pisarzom. Jeżeli zaczniesz wysuwać jakąś postać na pierwszy plan, to twoja scena nie będzie pasowała do tego, co ja napisałem.     Camp ponownie przytaknęła, przetykając głośno.     - Przepraszam, Barry. Nie pomyślałam o tym. Chciałam tylko dodać trochę literackich wartości do...     - Zapomnij o literackich wartościach, skoncentruj się na cierpieniu. Sprzedajemy cierpienie. Jeśli gospodynie domowe chcą literatury, niech czytają Flauberta. - Levitz kwinął głową i wypił swoją kawę. Pijał mnóstwo kawy, chociaż w kantynie podawano najgorszą kawę w całym wolnym świecie. Kawa była jednym z najważniejszych elementów w jego życiu, na równi z maszyną do pisania. Kawa stanowiła jednocześnie motywację i pocieszenie, bodziec i nagrodę, eliksir życia i czarną stronę egzystencji. Żaden telewizyjny pisarz nie mógł się obejść bez kawy. Kawa była nawet ważniejsza niż natchnienie. Należała do nieodłącznych atrybutów wszystkich seriali, nie tylko serialu "Poszukaj innego lekarza". W półgodzinnych odcinkach pokazywano tylko dwa rodzaje akcji. Jednym było oryginalne wydarzenie wchodzące w skład fabuły: wypadek, ślub lub próba morderstwa. Drugim było spotkanie przy kawie dwóch postaci omawiających to wydarzenie. Czterdzieści procent całego tygodniowego czasu emisji poświęcano na pokazywanie, jak jedna osoba opowiada drugiej osobie o tym, o czym ludzie siedzący przed telewizorami słyszeli już pół tuzina razy.     Levitz protestował przeciwko temu na początku, kiedy zaczynał pisać scenariusze. Uważał to za nudne i nie wnoszące nic nowego. "Właśnie o to chodzi, Barry'", powiedział mu wtedy główny pisarz, Mark Lawrey. "Panie domu nie mogą codziennie oglądać serialu, mimo że rozpaczliwie tego pragną. Czasami prawdziwe życie staje na przeszkodzie. Czasami trzeba odebrać dzieci ze szkoły, pojechać do banku, oddać samochód do naprawy czy coś w tym rodzaju, no i odcinek stracony. Gdyby akcja rozwijała się w rzeczywistym czasie, widz mógłby się zgubić. Trzeba pójść na rękę naszym stałym widzom, którzy czasem muszą wyjechać na tygodniowe wakacje i po powrocie chcą wiedzieć, co się w tym czasie wydarzyło. Nie możemy stracić naszych stałych widzów".     Levitz powiedział "okay'". Żywił wówczas chwalebną nadzieję że zdoła wznieść serial na wyższy poziom i ubarwić go dowcipem, ale szybko zrozumiał ograniczenia swojego zawodu. Ta rozmowa rozbrzmiewała w jego pamięci, kiedy spoglądał na Sharon Camp ponad filiżanką z kawą.     - Jeszcze nabierzesz wprawy - powiedział jej. Uśmiechnęła się blado.     - Dziękuję za wotum zaufania.     Odwzajemnił uśmiech i zastanowił się, jaką decyzję podejmie FIONA podczas pobytu JEFFREYA w kuchni. Ta scena stanowiła, w pewnym sensie fałszywy trop, zapowiadała nieuniknioną konfrontację pomiędzy FIONĄ a TODDEM kiedyś w przyszłości. JEFFREY nie znał właściwie całej prawdy; FIONA tylko tak myślała. Może JEFFREY powinien się zdradzić coś mówiąc. Albo ktoś powinien zadzwonić do drzwi, podczas gdy JEFFREY był w kuchni. To jest to!! Levitz uśmiechnął się. Rozlega się dzwonek do drzwi., kamera zatrzymuje się na zbolałej twarzy FIONY, organowa muzyka narasta i Cichnie ustępując miejsca reklamom. To wybawi JEFFREYA i Levitza z kłopotliwej sytuacji, przynajmniej dopóki Levitz nie zdecyduje, kto zadzwonił do drzwi.     O piątej Levitz pożegnał się z Camp, zajrzał do gabinetu Lawreya, żeby sprawdzić; czy nie ma jakichś poleceń albo pomysłów z ostatniej chwili, po czym wyszedł z biura. Złapał taksówkę do swojego mieszkania na Wschodniej Dziewięćdziesiątej Pierwszej Ulicy. Stanął pośrodku kuchni i rozejrzał się z niejasnym, lecz męczącym uczuciem niezadowolenia. Jego mieszkanie składało się z typowej nowojorskiej) kuchni - pół lodówki upchnięte pod wąskim blatem, mała kuchenka z czterema maleńkimi palnikami i tylko tyle miejsca, żeby karaluchy nie wpadały na siebie mijając się w przejściu - ciasnej łazienki i dużego pokoju, który służył jednocześnie za salon i sypialnię. Z okna rozciągał się niczym nie przesłonięty widok na tylną ścianę sąsiedniego budynku. W tym budynku naprzeciwko mieszkała duża rodzina; nigdy nie zaciągali zasłon i Levitz czasami miał wrażenie, że ogląda kolejny telewizyjny serial z wyłączonym dźwiękiem, oddzielony szerokością studni powietrznej. Czasami wrzeszczeli tak głośno, że żałował, że nie może całkiem ich wyłączyć.     Przyczyną jego niezadowolenia było "Poszukaj innego lekarza". Bohaterowie serialu mieszkali w Nowym Jorku, ale nie w tym samym Nowym Jorku, co on. Każdy bohater miał ogromne mieszkanie, całe akry przestrzeni, dywany rozpościerające się szeroko niczym prerie i pokoje otwierające się w nieskończoność na następne pokoje. I żaden bohater serialu chyba nigdy nie przyłożył ręki do prac domowych. Levitz nie potrafił wyobrazić sobie FIONY zmywającej naczynia czy JEFFREYA jeżdżącego po podłodze odkurzaczem. Może poświęcali tyle czasu na składanie wizyt, picie kawy i strzelanie do siebie, że nigdy nie zdążyli narobić bałaganu w mieszkaniu. Może zjadali wszystkie posiłki w restauracjach i sypiali w szafach na ubrania czy coś w tym rodzaju. Lata mijały, ale w mieszkaniach nie pojawiło się nic nowego, nawet gazeta lub czasopismo. Czy ci ludzie nigdy nie przynosili mu do domu i nie rzucali tego na kanapę? Levitzowi ciągle to się zdarzało. Na jego kanapie wciąż leżały rzeczy, które rzucił tam przed miesiącami, wciśnięte pomiędzy poduszki. Rozmaite skamieniałe paskudztwa tkwiły w warstwie geologicznej pod meblami; nie chciał nawet na nie patrzeć. Ale nie w mieszkaniach bohaterów seriali. Tam nawet nie było kurzu, nie mówiąc już o pleśni. Bohaterowie seriali mieli życie usłane różami. Nawet żarówki nigdy im się n i e przepalały.     Prawdziwe życie n i e mogło z tym konkurować. To tłumaczyło zainteresowanie szerokiej publiczności i ogromne dochody. To tłumaczyło również wysokie koszty rozwodowe Barry'ego Lewitza. Jedno małżeństwo minus jeden rozwód równa się sto procent strat finansowych. Levitz nie miał żadnych szans na prowadzenie życia przypominającego to, co tworzył dla tych nierzeczywistych postaci. Ta świadomość musiała wpłynąć na jego samopoczucie, chociaż usiłował zachować dystans do całej sprawy. Przyłapywał się na tym, że zazdrościł FIONIE bogactwa, a JEFFREYOWI ogłady. Chętnie przeprowadziłby się do łazienki TODDA i ADRIANY, gdyby tylko mógł; wydawała się większa niż całe jego mieszkanie.     Zadzwonił telefon. Levitz wyciągnął rękę i podniósł słuchawkę.     - Halo? - powiedział.     - Barry? - usłyszał głos Marianne, swojej byłej żony. Po tych wszystkich latach wciąż jeszcze pytała: "Barry?", jak gdyby spodziewała się, że ktoś inny zajął jego miejsce. A kogo mogła się spodziewać?     - Tak, skarbie. Czego sobie życzysz?     - Barry, słuchaj. Mam drobny kłopot i pomyślałam sobie, że mógłbyś mi pomóc.     - Jasne, Marianne, czemu nie. O co chodzi? - Levitz głęboko wciągnął powietrze, próbując się opanować. Marianne miewała drobne kłopoty kilka razy w tygodniu i jedynym wyjściem, jakie znała, był telefon do Barry'ego. Zwykle chodziło o pieniądze.     - Chciałam zapytać, czy możesz zaopiekować się Małym Barry'm przez jeden dzień w przyszłym tygodniu. Muszę pojechać do matki.     Mały Barry to był jej foksterier. Nadała mu to żartobliwe imię ze względów sentymentalnych. Barry nie cierpiał i psa, i tego imienia.     - Chyba tak - powiedział. - Którego dnia?     - Jeszcze nie wiem. Zadzwonię do ciebie i dam ci znać. Wiesz, co masz robić, prawda?     - Jasne - odparł wzdychając.     - Zostawię puszki z pokarmem n a zlewie. Zadzwonię do ciebie i powiem ci, którego dnia, dobrze?     - Jasne, skarbie. Dlaczego musisz: pojechać do matki? Myślałem, że świetnie sobie radzi.     - Muszę już lecieć, Barry. Pogadamy jutro. - Rozległ się szczek odkładanej słuchawki i głośne buczenie sygnału. - Cholera - wymamrotał Levitz. Odłożył słuchawkę.     Zastanawiał się, dlaczego był takim ustępliwym facetem, takim pantoflarzem. Dlaczego pozwalał, żeby Marianne właziła mu na głowę? Poczucie winy? Nie miał poczucia winy. Przynajmniej myślał, że nie miał.     Levitz zabrał się za przygotowanie kolacji - dziś wieczór Cheeris - kiedy zabrzęczał dzwonek u drzwi. Przez głowę przemknęła mu okropna myśl, że za drzwiami stoi Marianne z Małym Barry'm w ramionach i torbą na zakupy wyładowaną puszkami pokarmu dla psów. To było niemożliwe. Otworzył wszystkie zamki oprócz łańcucha i wyjrzał.     - Barry? - To był jego najleps:sy przyjaciel, Sammy. Baum, który żywił dla Levitza nabożny podziw, ponieważ Levitz pracował w telewizji. Od czasu do czasu, kiedy Levitz nie był zmęczony, pozwalał się podziwiać. Sammy zachowywał się tak sama jak Marianne. "Barry?" A kogo mógł się spodziewać?     - Cześć, Sammy. - Levitz zdjął łańcuch i otworzył drzwi.     - Jadłeś już obiad? - zapytał Baum wchodząc do środka.     - No, już go posłodziłem, ale jeszcze nie dolałem mleka.     - Co takiego? - wykrzyknął Baum. - Pracujesz w telewizji i jadasz na obiad płatki zbożowe?     Levitz westchnął.     - Nie lubię gotować tylko dla siebie, Sammy. Co innego, gdyby Marianne ze mną mieszkała.     - Wiem. Ja też czasami gotowałem, kiedy Frieda żyła. Teraz wolę przegryźć byle co i byle gdzie. Dlaczego nie jadasz w restauracjach, Barry? Stać cię na to.     Levitz włączył wielozakresowe radio. Rozległy się ściszone tony czegoś, co brzmiało jak Mahler. Levitz usiadł w nogach łóżka i popatrzył na Bauma.     - Nie lubię również siedzieć samotnie w restauracji oświadczył.     - Rozumiem, o co ci chodzi.     Na chwilę zapadła cisza, zmącona jedyne szmerem muzyki z radia.     - Dlaczego nie pójdziemy gdzieś razem na dobry obiad? - zaproponował Baum. -Ja mam depresje i ty masz depresje. To nam dobrze zrobi. Nie chce już dzisiaj myśleć o Friedzie.     A Levitz nie chciał myśleć o Marianne. Sześć czy siedem dużych whisky z wodą sodową powinno mu w tym pomóc.     - Zgoda - powiedział. - Dokąd pójdziemy?     - Znam nową, wspaniałą włoską restauracje w śródmieściu. Spodoba ci się.     - Nie przepadam za włoską kuchnią, Sammy.     - Ależ tak. Chodż.     Levitz był zbyt zmęczony, żeby protestować. I tak zawsze zamawiał stek, gdziekolwiek poszedł, we włoskich restauracjach, chińskich restauracjach, bez różnicy. Wiedział, że do steków może mieć zaufanie. Nie lubił grzebać widelcem w warstwach sosów, żeby sprawdzić, co właściwie je.     Obaj siedzieli jeszcze przez chwile zbierając siły, a potem wstali i wyszli z mieszkania. Zjechali windą do westybulu. Czekała tam młoda kobieta. Nazywała się Nicki Nichols i mieszkała dokładnie nad apartamentem Levitza. Często dobiegały stamtąd rozmaite dziwne, łomoczące odgłosy w rozmaitych dziwnych godzinach, ale Levitz był zbyt nieśmiały, żeby interweniować albo złożyć skargę.     - Och - powiedziała Nicki bez tchu. - Tak się ciecze, że pana złapałam, panie Levitz. Czy podpisze pan moją petycje? Chcę się dostać na listę kandydatów do rady miejskiej.     Levitz wymienił szybkie spojrzenie z Baumem. Oczywiste było, że ta kobieta ma tyleż szans na zwycięstwo w wyborach, co niedojrzały melon.     - Jasne - odparł. Nabazgrał swój podpis we wskazanym miejscu.     - Och, strasznie dziękuje, panie Levitz.     - Zawsze miałem wysokie poczucie obywatelskiego obowiązku - oświadczył Levitz.     - Wiesz - powiedział Baum, kiedy wychodzili z budynku - jeśli ona w końcu zostanie burmistrzem Nowego Jorku, możesz mieć pretensję tylko do siebie.     Złapali taksówka i przedzierając się przez natężony ruch dotarli do włoskiej restauracji Bauma. Baum zamówił cielęcinę z parmezanem i ravioli. Levitz zamówił stek z pieczonym ziemniakiem. Obaj wypili po trzy drinki, zanim podano jedzenie. Wypili jeszcze po dwa do posiłku, a potem postanowili pójść gdzieś na kieliszek. Wtedy właśnie Levitz stracił rachubę. Obudził się w swoim mieszkaniu nie mając pojęcia, jak się tam dostał. Leżał w łóżku, całkowicie ubrany i okręcony w prześcieradła. Czuł się jak świstek papieru, który zgnieciono i rzucono w kąt pokoju. Był zadowolony, że mieszka tu od dawna; chyba nie zdobyłby się na szukanie łazienki. Na szczęście łazienka była tam, ,gdzie się spodziewał. Levitz stał przez dziesięć minut pod gorącym prysznicem, a potem przypomniał sobie, że już się obudził. W ciągu pół godziny ubrał się do wyjścia, chociaż nie miał na to najmniejszej ochoty. Zastanowił się, czy nie zadzwonić do pracy i nie zawiadomić, że zachorował - może zawiadomić, że .umarł - ale wiedział, że jeżeli zrobi to jeszcze raz, wywoła katastrofa. Nie pozostawało nic innego, jak zjechać na dół i złapać taksówka. W windzie pogratulował sobie odwagi.     Nie takie życie prowadził JEFFREY, rozmyślał Levitz w drodze do pracy. Bohaterowie serialu pochłaniali alkohol w olbrzymich ilościach i nigdy nie mieli kaca. Może zawdzięczali to kawie. Jakim cudem zawsze mieli tak nieskazitelnie wyprasowane garnitury, tak nienagannie ułożone włosy?     Ciężko opadł na krzesło za biurkiem i pomodlił się, żeby dzisiaj nie było żadnych niespodzianek. Miał uczucie, że nie poradziłby sobie nawet z wymianą taśmy w maszynie. Gdyby wybuchła trzecia wojna światowa, wolałby raczej wyparować niż wlec się na dół do jakiegoś schronu. Nalał sobie pierwszą filiżankę kawy na rozpoczęcie roboczego dnia i zerknął na Sharon Camp. Waliła w maszynę z największą szybkością, tworząc pełne treści dialogi na pustym papierze. To jej sprawiało przyjemność, uświadomił sobie Levitz. On też niegdyś pracował z entuzjazmem, ale nigdy z przyjemnością, bo przecież nigdy nie traktował poważnie tego serialu. Otworzył szerzej oczy; zdumiało go, że ktoś mógłby traktować poważnie "Poszukaj innego lekarza". Jeszcze bardziej rozbawiła go myśl, że to mógłby być któryś z pisarzy pracujących przy serialu. Levitz parsknął śmiechem.     Mark Lawrey w pośpiechu wpadł do biura. - Mamy drobny kłopot - oświadczył.     - Cholera - mruknął Levitz.     - Jaki kłopot? - chciała wiedzieć Camp.     Lawrey spochmurniał.     - Chodzi o Waltera Morrisona.     Morrison był aktorem, który grał w serialu DR. KEITHA BEAUMONTA. Był jednym z największych gwiazdorów dziennej telewizji.     - Zażądał więcej pieniędzy - domyślił się Levitz. Chce odnowić swój kontrakt.     - Uhum - potwierdził Lawrey. - Facet jest kompletnie pozbawiony poczucia rzeczywistości. Powinniście usłyszeć, ile zażądał. Co on sobie wyobraża, że jest Robertem de Niro? Chce za dużo pieniędzy, a oni się na to nie zgodzą.     - Muszą się zgodzić - stwierdziła Camp. - Nie mogą pozwolić, żeby Morrison odszedł. Występuje w serialu od piętnastu lat.     W pokoju zapadła nagła cisza. Levitz uśmiechnął się bez humoru. Będą musieli pozbyć się DR. KEITHA BEAUMONTA. Nagle i niespodziewanie. Fabuła Lawreya będzie wymagała znacznych przeróbek.     - Czy to pewne? - zapytał Levitz.     - Dowiemy się jeszcze dzisiaj - wyjaśnił Lawrey. Właśnie z nim rozmawiają. Dostaniemy wiadomość przed lunchem.     - Wypisujemy role Morrisona z serialu? - zagadnęła Camp. - Nie zastąpią go nikim?     - Nie - odparł Lawrey. - On jest DR. KEITHEM BEAUMONTEM. A producenci zajęli twarde stanowisko. Jeśli znajdziemy innego aktora do tej roli, pozostawimy Morrisonowi możliwość powrotu kiedyś w przyszłości. Zabicie postaci, jednej z głównych postaci, to ostrzeżenie dla pozostałych aktorów. Po czymś takim nikt już nie będzie żądał więcej pieniędzy od producentów.     - Jak to zrobimy? - zainteresowała się Camp. Lawrey wyszczerzył zęby.     - Mam już zalążek wspaniałego pomysłu. Zajrzę do was później. Na razie wracajcie do pracy. Może będziecie musieli skorygować to, co piszecie, ze względu na przyszłe zmiany w rozwoju akcji. Dam wam znać, jak tylko dostanę wiadomość z działu finansowego.     Levitz wzruszył ramionami. Przechodził już przez to samo z innym aktorem, ale nigdy z tak popularną postacią jak DR BEAUMONT.     Minęła godzina, podczas której Levitz pracował nad sceną pomiędzy ADRIAN. a SUMMER, byłą prostytutką, która teraz była sekretarką JEFFREYA. SUMMER miała urodzić dziecko, którego ojcem, jak podejrzewała, był QUINN, młodszy brat TODDA. Była to pierwsza z całej serii scen, które zapoczątkują nowy wątek. Lawrey zaplanował, że QUINN zabije SUMMER przez przypadek, ale będzie sądzony za morderstwo. Oczyszczenie się z podejrzeń zabierze mu dużo czasu. Levitz właśnie zmagał się z trzecią wersją sceny - dwie kobiety piły kawę w pałacowym apartamencie SUMMER - kiedy główny pisarz ponownie mu przeszkodził.     - Wszystko załatwione - oznajmił Lawrey.     - To dobrze - powiedziała Camp..     - Czy Morrison zgodził się na warunki, czy też producenci ustąpili i dali mu tyle, ile zażądał?     - Ani jedno, ani drugie. BEAUMONT odchodzi i to jak najszybciej. Nie było mowy o zastąpieniu Morrisona innym aktorem.     Levitz przypuszczał, że Morrison się wycofa.     - To może być niezła zabawa - stwierdził. - Jak to zrobimy?     Lawrey błysnął pełnym satysfakcji uśmiechem. On rzeczywiście lubił znęcać się nad tymi nieszczęsnymi postaciami.     - Ano, DR KEITH BEAUMONT był pozytywnym bohaterem i romantycznym bożyszczem tego serialu od samego początku. Uratował więcej ludzi i zdemaskował więcej intryg niż wszystkie pozostałe postacie razem wzięte.     - Nikt nie ma motywu, żeby go zabić - powiedział Levitz w zamyśleniu.     - Jakiś okropny wypadek? - zasugerowała Camp. Lawrey potrząsnął głową.     - Oto, co zrobimy: powiążemy ze sobą jednocześnie wszystkie trzy bieżące wątki. Zaraz, tylko posłuchajcie; chyba jeszcze nigdy nie było czegoś takiego. Musimy zmienić BEAUMONTA w potwora. Rozumiecie, przez te wszystkie lata on stał za każdą zbrodnią, którą popełniono w tym społeczeństwie. Wszyscy uważali go za poczciwego starego lekarzynę, a on tymczasem obciążył odpowiedzialnością za swoje przestępstwa tuzin innych osób. To BEAUMONT zabił ojca TODDA. To BEAUMONT ukradł FIONIE obligacje na okaziciela, a nie MARTIN. I tak dalej. Będziemy musieli wszystko opracować w ciągu dwóch tygodni. Musicie to wprowadzić do bieżących wątków. Przypuszczam, że BEAUMONT jest ojcem dziecka SUMMER, wyobraźcie sobie! Rozumiecie, o co chodzi.     - Bomba - powiedział Levitz. Lawrey kiwnął głową.     - Opracowanie tego na papierze zabierze mi kilka dni, więc na razie piszcie dalej tak, jak ustaliliśmy. Może będziemy musieli odłożyć te sceny na później, dopóki ta sprawa się nie skończy.     - Po prostu wypisujemy go z życia - stwierdził Levitz, rozkoszując się tą myślą.     - Jakie będzie zakończenie? - zapytała Camp.     - Wyobrażam sobie wielkie przyjęcie - oznajmił Lawrey. -Jakaś okazja, jeszcze nie-wiem dokładnie. Prawie cała obsada zbierze się w jego mieszkaniu. Ktoś będzie chciał go obrabować, jakiś zamaskowany włamywacz w czarnym ubraniu, rozumiecie, i ten włamywacz dostanie się do ukrytego w ścianie sejfu BEAUMONTA. Oprócz akcji, pieniędzy i biżuterii znajdzie tam jego tajny dziennik. BEAUMONT jest takim egocentrycznym maniakiem, że udokumentował każdą ze swoich zbrodni. Dziennik zostanie ujawniony na przyjęciu i ktoś wpakuje BEAUMONTOWI kulę w łeb. Albo może on sam się zastrzeli. Teraz, jak o tym myślę, bardziej podoba mi się takie rozwiązanie. BEAUMONT popełni samobójstwo na ekranie.     - A kim jest ten w czarnej masce? - zapytał Levitz.     - Jeszcze nie wiem - odparł Lawrey. - To będzie początek całkowicie nowego wątku.     - Strasznie mi się to podoba - oświadczyła Camp. - Nie mogę się doczekać, żeby zacząć nad tym pracować. Mam nadzieję, że dostanę scenę samobójstwa.     - Przykro mi - powiedział Lawrey . - Tę scenę napiszę sam.     - On zawsze zabiera dla siebie wszystkie rodzynki, zanim podzieli placek - rzucił Levitz. Lawrey wrócił do swojego gabinetu, Camp zaczęła walić w maszynę, a Levitz zabrał się znowu do sceny z ADRIANĄ i SUMMER. Uświadomił sobie, że tę scenę trzeba będzie przerobić po zakończeniu sprawy BEAUMONTA. Wszystkie powiązania pomiędzy bohaterami serialu zmienią się w sposób niemożliwy do przewidzenia. Za wcześnie jeszcze było na snucie domysłów. Levitzowi płacono za pisanie i był na tyle obowiązkowy, żeby tkwić przy maszynie do godziny piątej, przelewając na papier cierpienie, które może nigdy nie zostać wykorzystane. Miał w sobie niemal niewyczerpane zasoby cierpienia.     Po zakończeniu dnia pracy poszedł do wind razem ze Sharon Camp. Środkowa winda zadzwoniła i drzwi się rozsunęły.     - Śpieszysz się dzisiaj ? - zapytała Camp. - Może wstąpimy gdzieś na parę kieliszków i opowiesz mi, w jaki sposób zakatrupimy DR. BEAUMONTA.     Levitz westchnął.     - Marze o tym, Sharon, ale musze wracać do domu. Moja była żona będzie do mnie dzwonić w ważnej sprawie. Musze karmić jej cholernego psa przez kilka dni, kiedy nie będzie jej w mieście.     - Och. No to może jutro?     - Jasne - zapewnił ją Levitz. -Jutro po pracy. Zalejemy się i zacznę się do ciebie dobierać.     Camp zachichotała z zakłopotaniem.     - Wspaniale.     Wsiedli do windy i w milczeniu zjechali na dół. Levitz czuł, że powiedział coś niewłaściwego. Pożegnali się na chodniku. Camp jechała do śródmieścia, a Levitz w przeciwnym kierunku.     Telefon dzwonił, kiedy Levitz otworzył drzwi swojego mieszkania. Wpadł do środka i chwycił słuchawkę spodziewając się, że usłyszy brookliński akcent Marianne.     - Halo - zawołał.     - Levitz?     - Tak, kto mówi?     - Tu Walter Morrison. Słuchaj, Levitz, podobno wszyscy skaczecie z radości, że odchodzę z serialu.     Levitz przytrzymał słuchawkę i spojrzał na ponury budynek po drugiej stronie studni powietrznej.     - Wcale nie skaczemy z radości, Walterze - odpowiedział.     - Podobno nie możecie się doczekać, żeby mnie zabić. Dosłownie walczycie ze sobą o ten przywilej.     - To nieprawda, Walterze. W każdym razie to nic osobistego. Popatrz na to z punktu widzenia pisarza. Wspaniała okazja, wyzwanie dla naszych umiejętności. To coś całkiem nowego w tym serialu. To nie ma nic wspólnego z naszymi uczuciami wobec ciebie.     - A jakie są twoje uczucia wobec mnie?     - Nigdy się nie kłóciliśmy, Walterze.     - No to uważaj, Levitz. Wcale nie jestem zachwycony tą sytuacją. Bez trudu załapie się do innego serialu. Mój agent przeprowadził już kilka wstępnych rozmów. Wiec jeśli mam się pożegnać z wami w wielkim stylu, lepiej dopilnuj, żebym dobrze wypadł. Lepiej niech to będzie kawałek naprawdę dobrej roboty.     - Porozmawiaj o tym z Markiem, Walterze. On to rezerwuje dla siebie.     - Do diabła z Lawreyem. Ty za to odpowiadasz. Morrison nagle się rozłączył. Levitz trzymał słuchawka i słuchał martwego, zimnego buczenia sygnału. Uświadomił sobie, że ostatnio coraz częściej to mu się zdarza.     Rozległo się pukanie do drzwi.     - Barry?     - Chwileczka, Sammy.     Levitz nie był w nastroju, żeby wypuścić się na miasto ze swoim sąsiadem. Dopiero co minął mu kac po poprzedniej nocy. Podszedł do drzwi i otworzył je.     Baum wszedł do salonu i usiadł na kanapie.     - Co nowego? - zagadnął.     Levitz marzył tylko, żeby Baum sobie poszedł. Nie miał również ochoty na przyjacielską pogawędkę. Miał ochotę uwalić się na łóżko i uciąć sobie drzemkę.     - Nic specjalnego - odparł.     - O mało nie zostałem dzisiaj zabity - oznajmił Baum. Zarumienił się nieznacznie z przejęcia.     - Och, naprawdę? - Levitzowi brakowało energii na okazywanie należytego zdumienia.     - Uhum. Ktoś przypadkiem strącił doniczka z parapetu i roztrzaskała się na chodniku tuż obok mnie. Dokładnie tam na dole. Widać jeszcze, w którym miejscu upadła.     Nowy Jork, Nowy Jork, cóż za wspaniałe miasto, pomyślał Levitz.     - Wiec rzeczywiście miałeś szczęście, Sammy. Widocznie jakiś anioł opiekuje się tobą.     - Przynajmniej jak dotąd - Baum pochylił się i odpukał w stolik do kawy, który tylko wyglądał na drewniany.     - Pomyślałem sobie, że wyjdziemy na miasto i oblejemy te okazje.     - Nie dzisiaj, Sammy. Musze czekać na telefon od Marianne.     - Och, no dobra. Może jutro. Jeśli następna doniczka nie spadnie z nieba i nie zabije mnie. Albo ciebie. Levitz zaśmiał się ponuro.     - Ja nie zginę od doniczki - oświadczył z przekonaniem. - Wszechświat na pewno przygotował dla mnie coś specjalnego. - Przemknała mu wizja Waltera Morrisona zaciskającego palce wokół jego szyi.     Baum wstał i wolno ruszył do drzwi.     - No to chyba wyskoczę gdzieś na kolacje - powiedział.     - Uhum - mruknął Levitz zamykając mu drzwi przed nosem. Kiedy zakładał łańcuch, ponownie zadzwonił telefon.     - Mam dzisiaj cholerne powodzenie - burknął Levitz. To była oczywiście Marianne.     - Wyjeżdżam dziś wieczorem, złotko - powiedziała. Nie będzie mnie tylko do pojutrza. Musisz nakarmić Małego Barry'ego jutro rano i jutro wieczorem, i znowu pojutrze rano. Trzy razy, okay?     - Jasne, Marianne. Chyba dam rade:     - Zostawię puszki...     - ...na zlewie, wiem. Baw się dobrze u matki i nie martw się.     Nastąpiło krótkie milczenie.     - No dobrze, liczę na ciebie. Masz jeszcze klucze?     Levitz westchnął.     - Tak, Marianne. Pozdrów twoją matka ode mnie, jeśli jeszcze pamięta, kim jestem.     - Boże, Barry, ona nie jest aż taka zła.     - Okay. Pogadamy pojutrze.     Marianne jak zwykle gwałtownie rzuciła słuchawka. Levitz odetchnął i wstał, przeciągając się i ziewając. Miał ochotę na drzemkę i uświadomił sobie, że jest bardzo głodny. Sam nie wiedział, czy jest bardziej głodny, czy zmęczony; powinien rzucić moneta. Postanowił, że najpierw szybko przygotuje kolacje, a potem prześpi się godzinka czy dwie. Szedł właśnie do kuchni, żeby sprawdzić, co ma w lodówce, kiedy po raz drugi rozległo się stukanie do drzwi. Pomodlił się do Boga, żeby to nie był znowu Sammy Baum.     Był mile zdziwiony ujrzawszy Nickie Nichols.     - Proszę wejść - powiedział.     - Dziekuję - odparła. Wyglądała na zapłakaną.     - Jak tam twoja petycja?     - Musiałam zrezygnować. Właśnie o tym chciałam z panem porozmawiać, panie Levitz.     Wprowadził ją do salonu.     - Napijesz się kawy, Nicki?     Odmówiła ruchem ręki.     - Pamięta pan, jak parę miesięcy temu byłam taka pijana, że nie mogłam dostać się do własnego mieszkania i pan pozwolił mi tutaj spać?     To była bardzo dziwna noc.     - Uhum - przytaknął.     - No więc - ciągnęła Nicki, szukając wzrokiem jakiegoś wsparcia - wiec dzisiaj poszłam do lekarza i... i on powiedział...     Levitz poczuł zimny dreszcz. Pomyślał; że wie, co ona próbuje mu powiedzieć.     Nicki Nichols zacinając się mówiła dalej.     - Powiedział, że... że ja chyba będę miała... Levitz miłosiernie podniósł rękę i przerwał jej.     - Spokojnie, Nicki, rozumiem. Ale dlaczego mi o tym mówisz?     Jej oczy rozszerzyły się.     - Ponieważ... ja jeszcze nigdy nie byłam... związana z żadnym mężczyzną w taki... w taki sposób. To znaczy na pewno byłam z mężczyzną, ale nie pamiętam nawet, kim był ten mężczyzna ani gdzie...     Levitza ogarnął jeszcze większy chłód.     - Czy chcesz mi powiedzieć, że myślisz, że ja jestem tym mężczyzną?     Po ładnej twarzy Nicki popłynęły strumienie łez.     - To chyba jedyna... jedyna możliwość... - jej głos zacichał.     Levitz wyciągnął rękę, żeby dotknąć jej ramienia, ale wzdrygnęła się i uchyliła.     - Zapewniam cię, Nicki, że to nie byłem ja. Byłaś bardzo pijana, nie zdawałaś sobie sprawy, gdzie byłaś poprzednio i z kim, a ja pozwoliłem ci tutaj spać. Sam spałem na kanapie. Rano wezwaliśmy dozorcę, który wpuścił cię do twojego mieszkania. Nic więcej się nie wydarzyło.     - Ale jeśli to prawda...     - Zapewniam cię, Nicki, że to prawda.     - ...to kto...kto...     Levitz zamknął oczy. Czuł się okropnie. Tak, to było prawdziwe cierpienie.     - Tego nie wiem, Nicki. Przykro mi, że musisz przez to przejść, ale gdybyś chciała z kimś porozmawiać albo gdybyś potrzebowała pomocy, zadzwoń do mnie, proszę. - Powoli popychał ją w kierunku drzwi. Doszedł do wniosku, że nie ma już ochoty na drzemkę; zapragnął upić się i zapomnieć o cudzych problemach.     - Dziękuję panu, panie Levitz - szepnęła Nicki Nichols. - Pan jest bardzo uprzejmy. Chyba będę musiała poważnie to wszystko przemyśleć.     - Tak, chyba tak. Wszystko będzie dobrze, zobaczysz. Udało mu się wypchnąć ją za drzwi, na korytarz. Odwróciła się i popatrzyła na niego ogromnymi, zaczerwienionymi oczami.     - Ale kto?     - Nie wiem, Nicki. Może nigdy się tego nie dowiesz. Przytaknęła ze łzami. Levitz zamknął za nią drzwi. Wyglądało na to, że Nicki Nichols chwilowo przestanie ubiegać się o stanowisko radnego.     Zrobił sobie kawy, napełnił filiżankę i zasiadł przed telewizorem. Pokazywano właśnie nową komedię sytuacyjną, której jeszcze nie widział. Popijał kawę i wpatryv4ał się w ekran. Każdy ma jakąś historię, pomyślał. To jest cholerne Nagie Miasto, gdzie rozgrywa się osiem milionów nudnych, jednakowych historii:     Następnego dnia w pracy Sharon Camp podeszła do biurka Levitza.     - Mogę z tobą chwilę porozmawiać, Barry? - zapytała.     - Hę? Och, naturalnie. Właśnie pisałem scenę z dzieckiem TODDA i ADRIANY. Może jednak to wcale nie jest ich dziecko. O co chodzi?     Wyglądała na zakłopotaną.     - Chodźmy na kawę.     Oho, pomyślał Levitz. Zszedł za Camp na dół do kantyny, zamiast po prostu przynieść sobie filiżankę z dzbanka stojącego na piecyku. Usiedli naprzeciwko siebie; byli prawie sami w przestronnym pomieszczeniu.     - Powiedziałam Markowi o tym, co mówiłeś wczoraj oświadczyła Camp.     Levitz wytrzeszczył na nią oczy.     - Co ja takiego wczoraj mówiłem? - zapytał.     - No wiesz - odparła czerwieniąc się. - Że zaczniesz się do mnie dobierać. To jest seksualna napaść, panie Levitz. Nie mogę z panem pracować, jeśli pan będzie traktował mnie jak obiekt seksualny.     Levitz nawet nie pamiętał tej uwagi. Był jak ogłuszony. Jeśli Sharon Camp naprawdę uwierzyła, że traktował ją jak obiekt seksualny, to stanowczo przeceniała swoje wdzięki. W opinii Levitza stanowiła idealny model do rzeźby Henry'ego Moore'a - wielki tyłek i maleńka główka.     - Mark powiedział - ciągnęła Sharon - że powinnam z tobą porozmawiać w cztery oczy. Powiedział, że powinieneś mnie przeprosić. Chciałabym dostać te przeprosiny na piśmie, po prostu żeby mieć dowód.     - Sharon - odparł Levitz - niepotrzebnie rozdmuchujesz tę sprawę. W najmniejszym stopniu nie mówiłem tego poważnie. To była zwykła, luźna, przypadkowa uwaga. Zapewniam cię, że myślę o tobie jako o sympatycznej, ciężko pracującej koleżance z pracy.     Camp wyglądała tak, jak gdyby miała się rozpłakać.     - Więc dlaczego to powiedziałeś? Nikt nigdy nie mówił do mnie w taki sposób.     W to Levitz mógł bez trudu uwierzyć.     - Przyrzekam ci, że więcej tego nie zrobię. Zgoda?     - Dobrze - odparta. - Jeszcze tylko napisz to i podpisz, i zrób kopię dla Marka.     Levitz poczuł gwałtowną chęć, żeby trzasnąć ją w szczękę. Uśmiechnął się.     - Jasne, Sharon - powiedział. Potem wstał i wrócił do swojego biurka. Sharon Camp będzie miała szczęście, jeśli jeszcze kiedyś odezwie się do niej choć słowem.     Później tego ranka Mark Lawrey zajrzał do biura, żeby wziąć sobie filiżankę kawy. Levitz podniósł wzrok.     - Mark - odezwał się. - Dziś rano wpadłem na niezły pomysł. Chodzi o dziecko TODDA i ADRIANY.     Lawrey zmarszczył brwi.     - To dobrze - stwierdził. - Zaczynałem już myśleć, że powinniśmy bardziej rozwinąć ten wątek. Weź sobie kawę i przyjdź do mojego gabinetu. Pogadamy.     W chwilę później, kiedy obaj mężczyźni popijali z filiżanek, Levitz uświadomił sobie, że to nie przypadek ani przemożne pragnienie kawy sprowadziło Lawreya w pobliże jego biurka.     - Mam dla ciebie niedobre nowiny, Barry - oznajmił główny pisarz.     Levitz na chwilę zamknął oczy i pomodlił się w duchu o miłosierdzie.     - Co się stało? - zapytał.     - Zwalniamy cię. No, nie dlatego, że jestem niezadowolony z twojej pracy. Ale producenci uważają, że tak będzie najlepiej dla serialu. Zaczęło się od odejścia Waltera Morrisona. Chcą przenieść program na nową płaszczyznę, żeby przyciągnąć młodszych widzów. Zamierzają ożywić fabułę wprowadzając więcej seksu, więcej przemocy i sam nie wiem, czego jeszcze. Zamierzają również dodać element fantastyki, a ja walczę z nimi już od pół roku. Możliwe, że za parę tygodni sam będę szukał pracy.     Kawa była gorsza niż zwykle. Levitz postawił filiżankę na biurku Lawreya, nie dbając o to, czy zostawi mokry ślad na stosie papierów.     - A walczyłeś również o to, żeby mnie nie wylali?     - Owszem, złożyłem skargę - odparł Lawrey. - Powiedziałem, że jesteś tu najważniejszy, a oni powiedzieli na to, że Sharon lepiej pasuje do ich planów związanych z serialem.     - Czy to prawda? Czy to ma coś wspólnego z tym idiotycznym oskarżeniem o napaść seksualną?     Lawrey niespokojnie wiercił się w fotelu.     - Nie, Barry, ja tak nie myślę. Ale w pewnym sensie cieszę się, że odchodzisz, bo naprawdę nie chciałem mieć do czynienia z tym oskarżeniem. Znam Sharon i znam ciebie. Mogę sobie wyobrazić, jak to wyglądało w rzeczywistości.     - Czyżby? - Levitz wstał ze złością. - Wspaniale. Więc mogę stąd odejść i nikt nie będzie myślał, że jestem maniakiem seksualnym. Pójdę wyczyścić moje biurko.     - Barry...     Levitz zmierzył go wściekłym spojrzeniem.     - Do diabła z tym, Mark - powiedział i wyszedł. Zbliżała się dopiero pora lunchu, ale dla Levitza dzień pracyjuż się skończył. Dziwnie było wracać do domu tak wcześnie. Ponieważ był obecnie bezrobotny, pojechał metrem zamiast taksówką.     Wysiadł z metra cztery stacje przed swoją, ponieważ zapomniał rano nakarmić tego cholernego psa. Otworzył kluczem drzwi mieszkania Marianne. Pies wybiegł mu na spotkanie, ale kiedy zobaczył Levitza, a nie swoją panią, zatrzymał się i zaczął cicho warczeć.     - Tylko otworzę puszkę i zabieram się stąd do diabła powiedział Levitz. Wiedział, że zwierzak aż się pali, żeby go ugryźć. Postanowił, że da teraz Małemu Barry'emu obie puszki, więc nie będzie musiał wracać tu wieczorem. Uporał się z tym w ciągu trzech minut, a po następnej minucie był już na ulicy i szedł w stronę stacji metra.     Co teraz? - zastanowił się. Trzeba zgłosić się do urzędu zatrudnienia. Trzeba pójść coś zjeść. Trzeba po prostu usiąść w jakimś barze i zalać się. Levitz oceniając swoje najbliższe, niewesołe perspektywy, miał wrażenie, że jego życie legło w gruzach. Co jeszcze może go spotkać?     Na schodach przed jego blokiem czekał jakiś dżentelmen. Levitz zerknął na niego i w myślach uznał go za komiwojażera.     - Przepraszam pana - odezwał się mężczyzna.     - Tak? - odparł Levitz ostrym tonem, dając do zrozumienia, że nie jest człowiekiem, którego można lekceważyć.     - Czy pan mieszka w tym budynku?     - Tak - rzucił Levitz niecierpliwie.     - Jestem umówiony z lokatorem z mieszkania 2-C. Przypadkiem nie mieszka pan na drugim piętrze? Chciałem podnająć to mieszkanie.     - Nawet nie wiem, kto mieszka na drugim piętrze. Ja mieszkam na czwartym.     - Aha - powiedział mężczyzna. - A może w 4-C? Bo gdyby pan mi pozwolił tylko rzucić okiem, mógłbym się zorientować, jak wygląda 2-C.     - Nie, bardzo mi przykro, mieszkam w 4-A. Mężczyzna uśmiechnął się.     - W takim razie pan Barry Levitz? Oho, pomyślał Levitz.     - Tak - przyznał.     - Więc to jest dla pana. - Mężczyzna wcisnął Levitzowi do ręki jakiś papier i szybko odszedł. Levitz jeszcze nigdy w życiu nie dostał wezwania do sądu. Odczuł pewien podziw dla tego człowieka, który tak sprytnie rozegrał całą sprawę. Lekko oszołomiony popatrzył na papier. Po przetłumaczeniu prawniczych sformułowań zrozumiał, że Nicki Nichols (która w rzeczywistości miała na imię Imojean) wniosła przeciw niemu sprawę o uznanie ojcostwa.     - Cudownie - mruknął Levitz. - Po prostu wspaniale. Ciekawe, jak wygląda mój horoskop na dzisiaj.     Nie ma potrzeby wspominać, że samotna jazda windą dłużyła mu się jak nigdy.     Znalazłszy się wreszcie w domu, Levitz próbował się i uspokoić. "Ludzie codziennie wylatują z pracy. To nic wielkiego. Znajdę posadę w innym serialu, tak samo jak Walter Morrison. I ta sprawa o ojcostwo. Wystarczy jeden test na grupę krwi". Przynajmniej miał taką nadzielę     Czuł się jak postać z serialu "Poszukaj innego lekarza", w dodatku któraś z drugoplanowych postaci. Miał ochotę pogadać o swoich problemach z SUMMER, byłą prostytutką. Podobał mu się sposób, w jaki malowała oczy.     Ta myśl podsunęła mu dziwaczny pomysł. Podniósł słuchawkę telefonu i nakręcił numer Marka Lawreya.     - Halo - odezwał się Lawrey.     - Mark - powiedział Levitz - nie mów ani słowa, dopóki nie skończę. Chcę, żebyś mi powiedział, czy jesteś teraz sam w gabinecie.     - Nie.     - Dobrze - ciągnął Levitz. - Kto u ciebie jest? Aktor?     - Nie.     - Któryś z pisarzy?     - Tak.     - Sharon Camp?     - Tak, skąd wiedziałeś?     - I oboje pijecie kawę, zgadza się? Założę się o dziesięć dolców, że pijecie kawę.     - Co to ma wspólnego z czymkolwiek, do cholery? Przez cały dzień piję kawę.     - Nic, Mark, nic. Naprawdę. Po prostu przeprowadzam nieformalne dochodzenie.     - Zwariowałeś chyba. I nie zawracaj mi więcej głowy.. Widocznie potrzebujesz psychiatry, Levitz. - Rozległ się trzask gwałtownie odłożonej słuchawki.     Levitz przypomniał sobie, że Sammy Baum miał dzisiaj wolny, dzień. Przeszedł przez korytarz i zastukał do drzwi Bauma. Po chwili Baum otworzył.     - Barry! - zawołał. - Co ty robisz w domu o tej porze?     - Specjalna nagroda za wyświadczone usługi - oświadczył Levitz.     - Mogę wejść?     - No, hmm... Barry...     - Zajęty? Nie szkodzi, Sammy, wpadnę później.     - Ależ nie, Barny, nie o to chodzi. Och, wejdźże. - Odsunął się od drzwi i Levitz zobaczył, że Baum nie był sam. W rogu obrzydliwej kasztanowej kanapy Bauma siedziała młoda kobieta.     To była oczywiście Nicki Nichols.     - Cześć, Imojean - powiedział Levitz, dziwiąc się, że nie czuje gniewu ani rozgoryczenia.     Nicki Nichols wydawała się onieśmielona, zakłopotana albo zawstydzona; unikała jego spojrzenia.     - Cześć, panie Levitz.     Levitz uśmiechnął się do nich obojga.     - Pijecie kawę? - zagadnął.     - Zostało trochę w dzbanku, jeśli masz ochotę - powiedział Baum.     - O nie. Jakoś od razu pomyślałem sobie, że pewnie pijecie kawę. Chciałem tylko sprawdzić, czy mam rację.     No, muszę lecieć. Bawcie się dobrze, dzieciaki. Wpadnę później, Sammy.     Levitz wrócił do własnego mieszkania z lekkim sercem ogarnięty dziwną euforią.     Reszta dnia minęła bez żadnych wydarzeń. Levitz był niemal rozczarowany. Spodziewał się, że przed północą spotkają go co najmniej jeszcze dwie osobiste klęski i jakaś naturalna katastrofa. Obejrzał kilka filmów w telewizji, podgrzał sobie puszkę zupy i przeczytał parę początkowych rozdziałów powieści nowego autora, który naprawdę potrafił pisać, jak głosił tekst na zakurzonej okładce. Żaden z bohaterów powieści nie pił kawy. Wszyscy pili białe wino.     Rano przez chwilę bawił się myślą, żeby zapomnieć o Małym Barry'm, ale Marianne miała wrócić wieczorem i oczywiście znalazłaby ostatnią puszkę pokarmu dla psów. Po nakarmieniu psa Levitz zastanowił się, jak najlepiej spędzić ten czwartek. W rezultacie pojechał na stadion Shea, żeby po raz pierwszy w życiu obejrzeć mecz baseballu. Wypił dwie kwarty piwa i zasnął podczas piątej rozgrywki. Nie dowiedział się, kto wygrał mecz, ale za to nabawił się nierównej opalenizny. Wrócił do domu metrem z głową pękającą od bólu. Telefon dzwonił, kiedy Levitz otwierał drzwi. Pobiegł odebrać telefon. To była Marianne.     - Barry?     - Tak, do cholery, Barry. Jesteś w domu?     - Zostań na miejscu, Barry. Nie wychodź nigdzie. Wezwałam policję i zaraz u ciebie będą.     - O czym ty mówisz', Marianne? W jej głosie pobrzmiewała histeria.     - Wiesz cholernie dobrze, o czym mówię, ty łajdaku! Mały Barry leży tu sztywny jak drewno, otruty! - Rzuciła słuchawkę.     Levitz przez chwilę stał bez ruchu, mrugając oczami i próbując zrozumieć, co się stało. Wykręcił numer Marianne.     - Był zupełnie zdrowy dzisiaj rano - powiedział.     - Oczywiście; że był zdrowy! Dlaczego; Barry, dlaczego? Nigdy nie myślałam, że jesteś do tego zdolny!     - Dlaczego myślisz, że ja to zrobiłem?     - Nikt inny nie mógł wejść do mieszkania. Jesteś potworem, Barry, jesteś chorym umysłowo zbrodniarzem, który tylko udaje takiego poczciwego niedołęgę. Jakie jeszcze zbrodnie popełniłeś, Barry? Jakie potworne zbrodnie popełniłeś?     Levitz miał tego dość; ze złością odłożył słuchawkę. Rozległo się pukanie do drzwi. To Sammy, pomyślał Levitz; teraz kolej na niego.     - Panie Levitz? Policja, proszę otworzyć. Wiemy, że tam jesteś, Levitz.     Levitz zamknął oczy i wziął głęboki oddech. Żałował, że nie zdążył zrobić sobie filiżanki kawy. Zdjął łańcuch i z rozmachem otworzył drzwi. Był pewien, że zafascynowana rodzina po drugiej stronie studni powietrznej obserwuje całe to zamieszanie z wytrzeszczonymi oczami.     - To on, panie oficerze! - krzyknął Sammy Baum. - To ten człowiek! To Levitz, zgadza się!     - O co chodzi, panie oficerze? - zapytał Levitz z przelotnym uśmiechem. Usiłował wyglądać na rozsądnego i uczynnego obywatela.     - Ten tu człowiek twierdzi, że pan zrzucił z okna doniczkę, która o mało go nie zabiła - oświadczył gliniarz. Rozpoznał swoją własną doniczkę, a pan jest jedyną osobą, która ma klucze do wszystkich zamków w jego drzwiach. Nawet dozorca budynku nie ma wszystkich kluczy.     - Ale... - zaczął Levitz.     - Chcemy tylko zadać panu kilka pytań, panie Levitz powiedział drugi policjant. Poprowadzili go korytarzem. Przy windach zebrał się tłum ludzi, przyciągniętych przez hałas i zamieszanie. Przez chwilę Levitzowi zdawało się, że wśród pożądliwie obserwujących go twarzy spostrzegł Waltera Morrisona. Po co Morrison tu przyszedł? Żeby opisać następne perfidne zwycięstwo w swoim tajnym dzienniku?     Jeden z gliniarzy chwycił Levitza i pchnął go na ścianę; drugi szybko zatrzasnął kajdanki na jego nadgarstkach.     LEVITZ: Po co to? Niepotrzebne...     PIERWSZY GLINIARZ: Wystarczy. Ma pan prawo odmówić...     SAMMY: Zabierzcie go stąd, zanim mu łeb rozwalę!     Ujęcie tłumu. Kamera powoli przesuwa się z lewa na prawo, zatrzymując się na twarzy DR. KEITHA BEAUMONTA.     DR BEAUMONT śmieje się, wyraźnie ucieszony tym przedstawieniem.     PIERWSZY GLINIARZ: ...obrońca zostanie wyznaczony z urzędu.     LEVITZ: Łapcie tego człowieka! Łapcie go! On to wszystko zrobił, to wszystko będzie zapisane w jego tajnym dzienniku! (LEVITZ milknie; jego oczy rozszerzają się, kiedy uświadamia sobie prawdę). Mój Boże, przecież to samo planowaliśmy dla niego! Jakimś sposobem udało mu się wszystko odwrócić! On wypisał mnie z mojego własnego życia!     DRUGI GLINIARZ: Nie cierpię tych czubków, a ty, Mike?     PIERWSZY GLINLARZ: Jak z nim skończymy, urwiemy się i skoczymy gdzieś na kawę.     Nieruchome ujęcie zbolalej twarzy LEVITZA. Muzyka organowa narasta i cichnie. Stopniowe zaciemnienie. Końcowe napisy. przekład : Danuta Górska     powrót