DAVID MORRELL

PODWÓJNY OBRAZ

Scan – dal
Nowe releasy
Stirlingowi Silliphantowi (1918-1996).
Za Route 66, Naked City i wszystkie inne
wspaniałe rzeczy, które napisałeś, a które spowodowały,
że zechciałem zostać pisarzem.
Drogi przyjacielu, osiągnąłeś to, do czego dąży każdy
prawdziwy pisarz – zmieniłeś czyjeś życie.
Pojęcia „zrobić zdjęcie” i „sfotografować” nie są wymienne:
pierwsze odzwierciedla postawę zdobywczą, drugie przyjmującą.
Kiedy fotograf stanie się jednością z otaczającym światem,
można użyć pojęcia „stworzyć fotogram”, a określa ono stan w którym
zacierają się granice pomiędzy obiektem zewnętrznym a aktem twórczym.
Stieglitz powiedział mi kiedyś:
„Kiedy fotografuję, to tak jakbym się kochał!”
ANSEL ADAMS
JEDEN
1
Jama śmierdziała gliną, pleśnią i moczem. Miała niecały metr szerokości, nieco 
ponad 
dwa długości i mniej niż metr głębokości. Jak płytki grób. Coltrane leżał tu od 
trzydziestu sześciu 
godzin. Pod sobą miał gumowaną pałatkę, nad głową rozpiętą nylonową płachtę w 
kolorze ziemi, 
zamocowaną uschłymi gałęziami i przysypaną dla kamuflażu sosnowymi igłami. 
Dwieście 
metrów poniżej, u stóp lesistego zbocza, na którym się ukrywał, pojawiły się 
pojazdy. Najpierw 
wąskim duktem wjechało na pustą polankę sześć wielkich ciężarówek, za nimi, z 
odbijającym się 
dalekim echem łoskotem, pojawiły się spychacz i koparka. Kiedy konwój stanął 
obok mierzącego 
jakieś piętnaście na trzydzieści metrów prostokąta niedawno przekopywanej ziemi, 
podmuch 
wiatru sypnął na zmarznięty grunt śniegiem.
Coltrane z niepokojem spojrzał na spływające w dolinę coraz ciemniejsze chmury 
i pomodlił się chwilę. Byłoby straszne, gdyby po tylu godzinach czekania pogoda 
obróciła się 
przeciwko niemu. Uniósł jeden z czterech leżących przed nim aparatów, 
wyregulował 
teleobiektyw i zaczął fotografować. Z ciężarówek zeskakiwali uzbrojeni w broń 
maszynową 
mężczyźni w poszarpanych zimowych ubraniach, każdy z nich uważnie rozglądał się 
po 
otaczających zboczach. Choć Coltrane dołożył wszelkich starań, by go nie 
odkryto, to kiedy 
kierowali wzrok w jego kierunku, drętwiał. Ze strachu, że go zauważono, pochylił 
głowę 
i przywarł do dna jamy. Kiedy mężczyźni obserwowali teren oddalony od jego 
kryjówki, Coltrane 
odetchnął i wrócił do robienia zdjęć. Operatorom spychacza i koparki wydawał 
rozkazy 
mężczyzna, który miał klatkę piersiową jak baryłka, twarz niczym połeć surowej 
wołowiny, 
pałąkowate nogi, szopę czarnych włosów i sumiaste wąsiska.
Mam cię, draniu! Coltrane, niezdolny do opanowania podniecenia i uszczęśliwiony 
naciskał spust migawki. W Tuzli członek komisji ONZ rozłożył przed nim mapę i 
wskazał 
kilkanaście nowych miejsc, które zamierzano przebadać – oczywiście dopiero po 
tym jak 
inspektorzy skończą przyglądać się tym, którymi zajmują się aktualnie. Plan 
pracy zależał 
w znacznym stopniu od pogody, która – jako że kończył się listopad – robiła się 
coraz gorsza. Ale 
zanim inspektorzy dotrą do wszystkich podejrzanych miejsc, ci których komisja 
mogłaby 
oskarżyć, zdążą usunąć wszystkie obciążające ich dowody.
Z planowanych do inspekcji miejsc Coltrane wybrał to najbardziej odcięte od 
świata, 
i jedynie dzięki umiejętności posługiwania się kompasem oraz wojskowej mapie 
udało mu się nie 
zgubić w trakcie trudnego marszu przez niezliczone strumienie i górskie 
grzbiety. Kiedy 
obciążony dwoma plecakami dotarł do tego zbocza, skrył się w krzakach i odczekał 
dwie 
godziny, obserwując nieprzyjazną okolicę. Sprawdzał, czy ktoś go zauważył. 
Dopiero po 
zapadnięciu zmroku zrobił sobie prymitywną kryjówkę i wycieńczony wpełzł do 
jamy. Miał 
ochotę zasnąć od razu, ale wiedział, że musi przedtem coś zjeść: kanapki z serem 
i podeschnięte 
kiełbaski, które przyniósł w plecaku. Zanim jednak zabrał się do kolacji, 
sprawdził aparaty.
Przez cały następny dzień i następną noc nie wychodził z lodowatej kryjówki, 
poruszał się 
tylko by wziąć sobie kolejnych kilka kiełbasek, i popić je kawą z termosu czy 
przekręcić się na 
bok, by oddać mocz do plastikowej butelki. Co jakiś czas ogarniało go zwątpienie 
i nabierał 
przekonania, że marnuje czas i przyszedł nie tam, gdzie trzeba nic się tu nie 
będzie dziać i może 
sobie iść. Obskurny bar w Tuzli, w którym przesiadywali jego koledzy 
fotoreporterzy, teraz 
wydawał mu się nawet przytulny. Coltrane nie mógł jednak znieść myśli, że podda 
się 
zniecierpliwieniu. Poddawanie się w ogóle nie leżało w jego naturze. Teraz 
rozpierała go radość, 
że wytrzymał. Nie tylko robił znakomite zdjęcia tego, ale także dokumentował 
uczestnictwo 
w zbrodniczym procederze człowieka uznawanego za podejrzanego numer jeden.
DRAGAN ILKOVIČ. Cóż za idealne nazwisko dla potwora.
Skurwiel postawił karabin przy burcie ciężarówki i oparł dłonie na szerokich 
biodrach, by 
z satysfakcją przyglądać się, jak spychacz zaczyna orać ziemię. Podjechała 
koparka. Czując jak 
serce wali mu o pałatkę, Coltrane robił zdjęcie za zdjęciem, szczęśliwy, że 
przyniósł ze sobą 
cztery aparaty, każdy z innym obiektywem i filmem innej czułości – dwa z czarno-
białym, dwa 
z kolorowym – dzięki czemu nie będzie musiał marnować czasu na zmianę rolek.
Jeden z mężczyzn trzymających karabin krzyknął i gorączkowo wskazał coś, co 
odkopał 
spychacz. Ilkovič podbiegł do tego miejsca, równocześnie wydając rozkazy 
operatorowi koparki. 
Coltrane nie mógł dostrzec, co poruszyło ludzi na dole, widział tylko kłębiący 
się tłum, po chwili 
jednak mężczyźni się rozdzielili i kilku z nich podbiegło do jednej z 
ciężarówek, by pomóc 
wyładować resztę sprzętu. Kiedy Coltrane spojrzał znowu w wizjer teleobiektywu – 
zamarł 
przerażony.
Widział ciała. Plątaninę niezliczonych ciał. Trupy musiały być wrzucane do 
masowego 
grobu w pośpiechu, więc teraz nie można było rozpoznać, która noga należy do 
którego tułowia, 
która ręka do którego ramienia a który kark do której głowy. Pod wpływem ciężaru 
spychacza 
w dole powstała miazga. Ubrania zetlały, a ciało zdążyło odpaść od kości, toteż 
z gęstej gnijącej 
masy wystawały szare kości i pozbawione ust zęby, szczerzące się do nieba w 
cichym wiecznym 
cierpieniu.
W czasie wojny ta okolica wschodniej Bośni została wyznaczona na kontrolowaną 
przez 
siły ONZ strefę bezpieczeństwa dla Muzułmanów. W poszukiwaniu ochrony spłynęło 
tu – 
z miejsc odległych nawet o kilkaset kilometrów – piętnaście tysięcy ludzi, w 
efekcie czego teren 
stał się niezwykle ważnym celem dla Serbów, którzy otoczyli go i zaczęli 
intensywnie 
ostrzeliwać, zmuszając siły międzynarodowe do tego aby się wycofały. Ku 
zaskoczeniu 
obserwatorów, Serbowie po zajęciu strefy puścili wolno dzieci. Zgwałcili za to 
wszystkie 
kobiety – przy istniejących animozjach zmuszenie muzułmańskich kobiet do 
urodzenia serbskich 
dzieci było gorsze niżby odebrano im życie. Jeśli zaś chodzi o mężczyzn… Z 
każdym zdjęciem 
do ust Coltrane`a napływała żółć, jednak nieprzerwanie fotografował to, co 
zostało z Muzułman, 
których Serbowie załadowali na ciężarówki, zawieźli do dalekich dolin, wykopali 
jamy w ziemi, 
ustawili nad nimi szeregiem i masowo mordowali.
Podobno niektóre jamy zawierały do czterystu zwłok. Aby wymordować taką liczbę 
ludzi 
trzeba było wielkiej nienawiści i determinacji. Serbowie przygotowali się do 
tego zadania. Kiedy 
ostatni stojący nad dołem Muzułmanin został zabity strzałem w tył głowy, 
spychacze zasypywały 
doły i sprawę uznawano za załatwioną – sprawnie i gładko. Tyle tylko, że po 
zakończeniu wojny 
i podzieleniu Bośni na rejony serbskie, chorwackie i muzułmańskie, w ONZ zaczęto 
mówić 
o zbrodniach przeciwko ludzkości. W Holandii powstał międzynarodowy trybunał i 
nagle wielu 
serbskich dowódców, podobnych do Dragana Ilkoviča, trafiło na listę 
poszukiwanych zbrodniarzy 
wojennych. Musieli więc posprzątać.
Ryk uruchomionego silnika zwrócił uwagę Coltrane`a na potężną maszynę, którą 
mężczyźni wyładowali z ciężarówki. Z jednej strony urządzenie miało wielki 
lejek, z drugiej 
otwór wylotowy – przypominało stosowany przez służby oczyszczania miasta 
rozdrabniarkę do 
likwidacji złamanych gałęzi i przewróconych drzew. Po chwili Coltrane zrozumiał, 
że Dragan 
Ilkovič przywiózł z jednej z pobliskich kopalń rozdrabniarkę skał. Koparka 
wrzucała w wielki 
lejek kości, a z otworu wylotowego wystrzeliwał na ciężarówkę strumień okropnego 
granulatu, 
który miał wylądować w kopalnianym szybie. Jak podejrzewał inspektor komisji 
ONZ, z którym 
rozmawiał Coltrane, proceder taki trwał od pewnego czasu, nikt jednak nie był w 
stanie nic 
udowodnić.
Do dziś, z furią pomyślał Coltrane. Kątem oka zauważył, jak szybko ciemnieją i 
gęstnieją 
chmury. Pojedyncze płatki śniegu zbiły się w białe obłoczki. Musiał się 
spieszyć. Zrobił zbliżenie 
Ilkoviča, przekręcił obiektyw na szeroki kąt i w tym momencie poczuł, że staje 
mu serce. 
Kamuflująca jego kryjówkę pałatka została zerwana.
2
Ktoś złapał go za ręce i pod pachy. Usłyszał gardłowe głosy. Został wyciągnięty 
z jamy 
tak gwałtownym szarpnięciem, że ledwie zdążył złapać paski aparatów. Obrócono go 
i stał twarzą 
w twarz z dwoma potężnymi, wściekłymi mężczyznami w zimowych kurtkach. 
Szukających 
intruzów żołnierzy musiały ściągnąć trzaśnięcia migawek aparatów, które – 
rezonując 
w zamkniętej jamie – spowodowały też, że Coltrane nie usłyszał zbliżających się 
kroków.
– Dobra, chłopaki, spokojnie. – Nie miał najmniejszej nadziei, że go rozumieją. 
Nawet 
jednak jeśli ton jego głosu przekazywał im intencję, nie mieli najmniejszego 
zamiaru się 
uspokajać. Popchnęli go. Coltrane próbował dalej. – Słuchajcie, tylko tu 
biwakuję. Nie 
zamierzam nic złego. Może wezmę swoje rzeczy i sobie pójdę?
Mężczyźni zdjęli z ramion karabinki szturmowe.
Niejeden raz, zwłaszcza na początku swej kariery – w Nikaragui, potem w Libanie 
i Iraku – miał do czynienia z uzbrojonymi ludźmi, którym nie podobało się, że 
robi zdjęcia. 
Zawsze ich zainteresowanie skupiało się na aparatach, ale ci tutaj nie zwracali 
na nie uwagi. 
Kiedy unosili broń, sprawiali wrażenie, że koncentrują się jedynie na jego 
klatce piersiowej.
Boże drogi… Nie zastanawiając się, zareagował. Udając, że zatacza się do tyłu, 
obrócił 
się kawałek wokół własnej osi jakby chciał odzyskać równowagę, tyle tylko że nie 
przerwał ruchu 
lecz wirował dalej, by zrobić pełen obrót i ponownie stanąć z oboma mężczyznami 
twarzą 
w twarz, równocześnie robiąc zamach trzymanym za pasek najcięższym aparatem. 
Kiedy 
masywny obiektyw trafił mężczyznę po prawej prosto w podbródek, rozległ się 
chrzęst pękającej 
kości. Wydając z siebie jęk, żołnierz poleciał na swojego towarzysza i zbił go z 
nóg. Drugi 
padając, pociągnął za spust i posyłał w górę serię. Z pobliskiego drzewa sypnęły 
się drzazgi.
Coltrane rzucił się na mężczyzn, którzy właśnie wpadali do jamy w ziemi. 
Ponownie 
zamachnął się aparatem i trafił drugiego żołnierza prosto w czoło. Trysnęła 
krew, pod mężczyzną 
ugięły się nogi.
Z doliny doleciały okrzyki zaskoczenia. Coltrane kątem oka spojrzał w kierunku 
głosów. 
Było jasne, że maleńkie figurki usłyszały strzały. Ludzie w dole patrzyli na 
zbocze, niektórzy 
wyciągali w jego kierunku ręce, inni krzyczeli. Potężny dowódca złapał karabin i 
rzucił się 
biegiem w górę zbocza.
Coltrane pobiegł w kierunku grani, przeskoczył ją i zanurzył się w gęstwinę 
jodeł po 
przeciwległej stronie. Otoczył go gęsty mrok. Aparaty obijały mu boki. Ten, 
którego użył jako 
broń, był zamazany krwią, w obiektywie pękła soczewka. Coltrane modlił się, by 
nie miał 
pękniętej obudowy. Żeby tylko film nie został prześwietlony. Gnając jak 
szaleniec w dół zbocza, 
nacisnął przycisk przewijania powrotnego i z ulgą usłyszał równomierny szum. A 
więc silniczek 
przetrwał uderzenia. Po następnym kroku Coltrane`owi usunął się spod nóg kawał 
grubej 
warstwy igieł i stracił równowagę. Uderzył plecami o ziemię z taką siłą, aż 
szczęknął zębami. 
Aby zahamować tempo zjazdu w dół starał się wbijać pięty w ziemię, ale sunął po 
igłach jak po 
lodzie. Nagle zakotłowało nim i z tępym łomotem zatrzymał się na drzewie. Bok, w 
który wbił 
mu się któryś z aparatów, natychmiast przeszył ból.
Musiał wydobyć film, zabezpieczyć go. Drżącymi rękoma przesunął zatrzask, 
otworzył 
aparat i wyjął przewiniętą rolkę. Radość trwała jednak tylko kilka sekund – 
grań, z której właśnie 
zjechał rozbrzmiała wrzaskami i Coltrane`a znów zalała fala strachu. Walcząc o 
oddech, wsunął 
rolkę z filmem do kieszeni, upuścił zniszczony aparat na ziemię i ponownie 
ruszył w dół zbocza.
Potężne jodły rosną w tej okolicy na tyle gęsto, by nawet w słoneczny dzień 
zasłonić 
niebo, dziś jednak, w górze kłębiły się ciemne chmury, przemieniając popołudnie 
w zmrok. 
Temperatura wyraźnie spadała i zaczął padać śnieg. Z początku drobny, ale ciągle 
gęstniejący, 
przesypywał się między konarami z cichym szeptem, kładł się na ziemi niczym 
cienkie 
prześcieradło. Krzyki za Coltrane`em brzmiały coraz wścieklej. Rozległo się 
staccato serii z broni 
maszynowej i tuż obok niego rozprysnęły się poszarpane kulami gałęzie.
Coltrane dotarł do zamarzającego strumienia. Już zdecydował się na skok, w 
ostatniej 
chwili zauważył jednak, że przeszkoda jest zbyt szeroka. Skręcił w lewo. Nie 
mógł wskoczyć do 
wody i przejść na drugi brzeg, ponieważ musiała być tak zimna, że dostałby 
odmrożeń albo 
niebezpiecznie się wychłodził. Musiał znaleźć zwalone drzewo i przejść po nim na 
drugą stronę. 
Niestety im dalej biegł, tym strumień stawał się szerszy, nie miał też jak 
przedostać się na drugą 
stronę. Na szczęście tak dobrał barwy ubrania – brąz spodni, zgniłą zieleń 
kurtki i wełnianej 
czapeczki, którą ściągnął teraz głęboko na uszy – by łatwiej zlać się z wiecznie 
zielonym lasem 
i próbował się przekonać, że daje mu to jaka taką przewagę. Niestety wiara ta 
okazała się 
złudna – w drzewa nad jego głową sieknęła kolejna salwa. Choć nie znał języka 
swoich 
prześladowców, ton okrzyków za jego plecami nie pozostawiał najmniejszej 
wątpliwości, że klną 
na czym świat stoi.
Zwolnił, gdyż śnieg był tutaj głębszy i dzięki temu dostrzegł, że znajdująca się 
na 
wysokości mniej więcej dwóch i pół metra uschnięta gałąź jednej z jodeł zwiesza 
się nad 
strumieniem. Skoczył. Ośnieżony konar był śliski, jednak mobilizując maksimum 
siły, Coltrane 
zacisnął na nim palce. Bujał się na boki, przez co dawał mu się we znaki ciężar 
zwisających 
z prawego ramienia trzech aparatów, powoli jednak, przekładając dłonie, 
przesuwał się wzdłuż 
konaru.
Za nim, znacznie bliżej niż przed chwilą, trzaskały gałęzie. O ziemię dudniły 
buty. 
Coltrane skoczył na drugi brzeg strumienia, wstał i popędził w głąb lasu. Musiał 
uratować 
pozostałe filmy, więc po kolei przyciskał guziki przewijania. Kiedy udało mu się 
to zrobić 
w ostatnim aparacie, coś z niezwykłą gwałtownością szarpnęło go do tyłu. Siła 
impetu wydawała 
się tak potężna, że pierwszą myślą było: „dostałem”, zamiast jednak paść, 
Coltrane uniósł się 
w górę i zawisł w powietrzu, dotykając zaśnieżonej ziemi jedynie czubkami butów. 
Kiedy po 
sekundzie odzyskał orientację, z zaskoczeniem stwierdził, że wpadł na wystającą 
gałąź tak, że 
zawisł na pasku aparatu. Ostre drewno rozerwało mu przy tym rękaw kurtki i 
uderzyło w ramię. 
Mimo bólu, otworzył aparat, wyjął rolkę z filmem, wepchnął ją do kieszeni, 
upuścił aparat 
w śnieg i znów zaczął biec.
Nie wolno mu przestać biec. Śnieg zasypie ślady.
Głośne chlapnięcia z tyłu poinformowały go, że przynajmniej kilku prześladowców 
wskoczyło do strumienia – tych zbyt niecierpliwych aby czekać w kolejce na 
przejście po gałęzi. 
Kiedy ich ciałami wstrząsnął szok termiczny, zawyli. Coltrane próbował się 
przekonać, że dzięki 
temu przynajmniej paru będzie go gonić z mniejszym zapałem.
Tracił siły, na dodatek teren zaczął się wznosić. Choć z trudem łapał powietrze, 
zmuszał 
się do dalszego biegu i starał nie zwracać uwagi na coraz ostrzejszy ból w boku. 
Choć wyrzucił 
dwa aparaty, ciążyły mu jeszcze dwa. Bał się, że coś się stanie filmom w nich, 
ale nie miał czasu 
na przystanki. Nie zwalniając, jednym szarpnięciem otworzył tylną ściankę 
pierwszego aparatu 
i wyszarpnął przewinięty film, niestety wypadł mu ze zgrabiałych palców w 
wirującą białą masę. 
Z gardła Coltrane`a wydobył się jęk. Stanął i zaczął macać w śniegu, na 
szczęście niemal 
natychmiast znalazł metalowy cylinderek. Wsunął go do kieszeni, do poprzednich 
dwóch.
Ledwie to zrobił, wiszący u boku aparat rozprysnął się na kawałki. Siła 
eksplozji rzuciła 
Coltrane`a na ziemię. Poczuł w lewym boku najpierw ukłucie gorąca, potem 
dźgnięcie 
lodowatego zimna. Kiedy zrozumiał, że przeznaczony dla niego nabój trafił w 
aparat, odbił się 
i przeszył mu bok, o mało nie zwymiotował. Kiedy odgłos strzału toczył się przez 
las, Coltrane 
przeturlał się za osłonę jodły. Musiał ustalić, gdzie znajduje się ten, co 
właśnie chciał go 
zastrzelić. Z wysiłkiem stanął na nogi i zaryzykował spojrzenie w kierunku z 
którego nadbiegł. 
Na powiekach osiadały mu płatki śniegu, przez co musiał ciągle mrugać. Wiatr 
zamarł, między 
tumanami śniegu zrobiła się dziura i Coltrane aż się wzdrygnął, widząc na grani 
krzywonogą, 
potężną postać. Dragan Ilkovič mierzył do niego z pistoletu maszynowego.
Ilkovič ponownie wypalił, pocisk gwizdnął Coltrane`owi obok głowy, wznosząc 
nieopodal kłąb śniegu i ziemi. Rozwścieczony Ilkovič przełączył broń na ogień 
ciągły, 
wzniecając kurzawę wokół Coltrane`a, po chwili śnieg zaczął sypać. Ilkovič 
zniknął za białą 
chmurą i Coltrane poczuł lodowate zimno do szpiku kości. Przyciskając krwawiący 
bok, ruszył 
znów pod górę zbocza, próbując uciec przed coraz głośniejszą gonitwą.
3
Nim Coltrane dotarł do szczytu, wiatr zmienił się w huragan. Gdyby go nie 
raniono, może 
skoczyłby bez zastanowienia przez grań, co przyplaciłby śmiercią, gdyż po 
drugiej stronie było 
urwisko, pionowa ściana, której podstawę skrywała śnieżna burza. Co teraz? Na 
prawo czy na 
lewo? Na ile pozwalała stwierdzić ograniczona widoczność, pionowa ściana była 
zarówno na 
prawo jak i na lewo, więc bez względu na to, który kierunek by wybrał, 
prześladowcy bez trudu 
się domyślą, że idzie granią. Pozostanie im odciąć mu drogę i go otoczyć.
Nie mógł też zawrócić.
Trzy metry niżej dostrzegł występ skalny, więc ignorując pulsujący w ranach ból 
zwiesił 
się za grań na rękach. Po dwóch oddechach puścił chwyt i spadł na występ – na 
kolana i brzuch. 
Obejmował skałę, by się na niej utrzymać, przerażony, że może stracić 
przytomność.
Nie mógł sobie jednak pozwolić na luksus słabości. Musiał uciekać dalej w dół, 
tak by 
goniący nie mogli go dostrzec w śnieżnej zawierusze. Z walącym jak młot sercem 
wyjrzał zza 
krawędzi występu i dostrzegł następna półkę, niestety w przerażająco dużej 
odległości. Nawet 
zwieszając się na rękach, musiałby przelecieć ze dwa, trzy metry w powietrzu, 
aby tam spaść, 
więc siła upadku z pewnością byłaby za wielka – straciłby równowagę i spadł w 
przepaść. Kiedy 
usłyszał wściekłe głosy tuż tuż na grani, z której dopiero co zeskoczył, 
wyobraził sobie, co się 
stanie, kiedy myśliwi tam dotrą. Spojrzą w dół i ponure gęby rozpromienią się na 
widok 
pełzającej bezradnie trzy metry w dole postaci. Kiedy otworzą ogień, może nawet 
zaczną się 
śmiać. Musi…
Wiatr szarpnął wiszącym na zranionym ramieniu Coltrane`a ostatnim aparatem. 
Coltrane 
przyjrzał się nylonowemu paskowi. Wiedział, że jeżeli nie zniknie z półki w 
ciągu pół minuty, 
zostanie tu na zawsze. Gorączkowo rozciągnął pasek na maksymalną długość, czyli 
dobrze ponad 
metr. Kiedy zawijał pasek wokół wystającego kawałka skały a potem spojrzał w 
dół, udając przed 
samym sobą, że trzyma w dłoni specjalną linę do wspinaczki, przeraził się, że 
zasłabnie. Pasek 
nie był dość długi, by spuścić się po nim na niższą półkę, ale pozwoli na 
znaczne skrócenie lotu 
w powietrzu. Śnieg smagał Coltrane`a jak bicz. Drżąc na całym ciele, powoli 
opuszczał się, ale 
półka pod nim ciągle była daleko, brakowało mu do niej odległości równej jego 
wzrostowi. Znów 
dostał dreszczy i kiedy ochłonął, dotarło do niego, że obniża się choć ani razu 
nie przełożył dłoni 
na pasku. Zbliżał się do celu, gdyż się pasek się rozciągał. Nylon jęczał. Ciało 
Coltrane`a 
krzyczało o pośpiech, ale musiał zachować spokój. Jeden ruch i skończy się 
granica 
wytrzymałości paska. Jeszcze kawałek bliżej…
Pasek pękł. Drapiąc rękami o pionową skałę, Coltrane czuł że wiatr spycha go 
poza obrys 
półki. Leciał w dół, starając się wpić palce w ścianę, spadł jednak na występ 
tak, że nogi zwisały 
mu w powietrzu. Zanim na nią wpełzł, wiatr uderzył w niego z niesłychaną 
gwałtownością i ręce 
straciły chwyt. Ześlizgnął się z półki. Leciał odrętwiały, przerażony, żołądek 
pomknął ku gardłu 
w oczekiwaniu uderzenia o skały w dole. Spadanie zakończyło się gwałtownym 
zetknięciem stóp 
z czymś twardym, ale znacznie wcześniej niż się tego spodziewał. Kolana 
bezsilnie się pod nim 
ugięły, ciało zmieniło się w wór. Dopiero po dłuższej chwili Coltrane zrozumiał, 
że wylądował 
na kolejnym występie skalnym. Chyba na chwilę stracił przytomność, ale nie był w 
stanie tego 
jednoznacznie określić. Jedyne co wiedział na pewno – leżąc na plecach i 
wpatrując się w górę, 
w spadające gęsto kłęby śniegu – to że nie widzi szczytu skalnej ściany, co 
oznaczało, że i jego 
nie można stamtąd dostrzec.
Nie był jednak jeszcze czas na odpoczynek. Śnieg mógł w każdej chwili przestać 
padać, 
a goniący go Serbowie pewnie by go wtedy dostrzegli. Musiał iść dalej. Kiedy 
zmusił się by 
usiąść, ciało przeszyła mu kolejna fala mdłości. Popatrzył w bok i stwierdził, 
że następna półka 
skalna znajduje się jedynie jakiś metr niżej. Pojękując, opuścił się na nią a po 
następnym 
spojrzeniu w dół odkrył, że stoi na schodzącej do podstawy wzgórza ścieżce.
Śnieg sięgał mu powyżej kostek. Brnąc przed siebie, czuł że nogi w każdej chwili 
mogą 
mu odmówić posłuszeństwa, ale próbował się nie poddawać. Podtrzymywała go myśl, 
że musi 
uratować filmy. Robiło się coraz ciemniej, śnieg zszarzał, pole widzenia 
Coltrane`a zawęziło się 
do małego wycinka, myśli plątały się bezładnie po głowie. Kiedy wpadł na drzewo 
i poczuł na 
twarzy dziesiątki lodowatych ukłuć, dotarło do niego, że idzie w półśnie. Było 
tak ciemno, że 
ledwie widział własną wyciągniętą dłoń. Jeżeli nie znajdzie schronienia, 
zamarznie. Opadł na 
kolana i mobilizując resztkę sił, wczołgał się pod obsypane śniegiem dolne 
gałęzie jodły. Ziemia 
nie była tam zaśnieżona, za to pokryta grubą warstwą igieł, a miejsca miał tylko 
tyle, by usiąść 
opierając plecy o pień. Kora pachniała mocno żywicą. Gdyby nie zapach, 
zapadające ciemności 
i wyjący na zewnątrz wiatr tworzyłyby wrażenie, że siedzi w namiocie.
Stracił przytomność.
4
Otaczała go dusząca czerń, tak całkowita, aż pomyślał, że oślepł albo znalazł 
się w piekle. 
Ból natychmiast przywrócił mu przytomność. Stłumiony wiatr wył, jakby w oddali, 
panowała 
noc. Ciężka pokrywa śniegu na gałęziach sprawiała, że powietrze wydawało się 
ciężkie, sprężone. 
Coltrane oblizał spękane wargi. Nie wiedział gdzie się znajduje, rozrywał go ból 
i przepełniało 
przerażenie, że przyjdzie mu tu umrzeć.
Zdjął rękawicę i zebrał się w sobie, by włożyć dłoń pod kurtkę. Sweter i gruba 
bielizna 
z lewego boku były przesączone gorącą lepką mazią i nawet delikatny dotyk 
spowodował że 
Coltrane zadrżał. Rana miała długość dłoni i szerokość palca – odbity pocisk 
wyżłobił mu 
w boku długie zagłębienie. Kula wyszła, czy nosił ją w sobie? Trafiła jedynie 
tkankę tłuszczową, 
czy przerwała ścianę brzucha?
Jeszcze nigdy z życiu nie czuł się tak bezradny i samotny. Poczucie opuszczenia 
stało się 
jeszcze silniejsze, kiedy dla pocieszenia sięgnął po aparat i dotarło do niego, 
że miał cztery a nie 
pozostał mu ani jeden. Czwarty, ostatni wisiał mu na ramieniu, kiedy schodził ze 
skalnej ściany. 
Nie wsunął go do kieszeni? Przerażony, zaczął się oklepywać, ale aparatu nie 
było. Pod ręką 
wyczuł jednak trzy rolki filmu. Stracił czwarty aparat, a co gorsza film.
Zmuszał się do zachowania optymizmu. Hej, czego chcesz, przecież uratowałeś trzy 
filmy! To masa zdjęć. Jeżeli uda ci się je stąd wywieźć…
Coś w nim broniło się przed dokończeniem zdania.
To co wtedy? Co będzie, jeżeli uda mu się je stąd wywieźć?
Czy te zdjęcia są aż tyle warte, by za nie umrzeć?
Tym razem nie było w nim wahania. Żartujesz? Komisja ONZ rozpaczliwie poszukuje 
tego typu dowodu. Zdjęcia udowodnią, że popełnione tutaj zbrodnie są 
potworniejsze niż 
ktokolwiek jest sobie w stanie wyobrazić. Ten drań Ilkovič w końcu zapłaci za 
to, co zrobił.
Może.
Coltrane poczuł się nieswojo. Jak to?
Cóż, zdjęcia są na tyle szokujące, żeby mogły stanowić podstawę do skazania 
Ilkoviča, ale 
co będzie jeżeli politycy, w imię zachowania pokoju w regionie, ogłoszą 
amnestię? Jeżeli nic się 
tu nie zmieni? Czy i wtedy te zdjęcia będą warte umierania?
Na to Coltrane nie miał odpowiedzi. Znów odruchowo wyciągnął rękę, by poczuć 
uspokajający dotyk aparatu. Zaprzyjaźniony detektyw z wydziału zabójstw 
powiedział mu kiedyś 
żartem, że ma do aparatów taki sam stosunek jak policjanci do pistoletu – czuje 
się bez swego 
pomocnika nagi. „Zastanów się nad tym – dodał, rozwijając dowcip. – Zarówno 
pistolety jak 
i aparaty unieruchamiają ludzi”. Coltrane nie mógł się z tym zgodzić. To co 
robił, nie zabijało. 
Wręcz przeciwnie – czyniło ludzi nieśmiertelnymi. Właśnie dlatego został 
fotografem. Marzył 
o tym od dwunastego roku życia, kiedy znalazł paczkę zdjęć zmarłej matki i 
zaczął fantazjować, 
że ona przecież żyje w nich dalej.
Zdjęcia były przepiękne.
Kiedy wstrząsnął nim kolejny dreszcz, a świadomość zaczęła odpływać w jeszcze 
ciemniejszą dal niż otaczająca noc, błysnęło mu w głowie kolejne pytanie.
Dlaczego w takim razie od tak długiego czasu fotografujesz obrzydliwości?
5
Obudził go przeciągły łoskot. Pierwszą przerażającą myślą było to, że zaraz 
zasypie go 
lawina. Podniósł głowę i spróbował się poruszyć, ale pulsujący w boku ból, 
niemal pozbawił go 
przytomności. Łoskot narastał. Kiedy znów mógł jasno myśleć, zrozumiał, że musi 
się mylić, 
gdyż okoliczne zbocza nie były wystarczająco strome, aby schodziły z nich 
lawiny. Poza tym 
łoskot zdawał się dobiegać nie z góry a z dołu. Nie miało to sensu. Co mogło 
powodować hałas?
Dowiedz się! Kiedy oparł dłonie na ziemi przed sobą, przed oczami zawirowały mu 
czerwone plamy. Tak otumaniony, że nie czuł ukłuć igieł, wypełzł spod 
przykrytych śnieżną 
czapą gałęzi. Na zewnątrz, oślepił go odblask słońca od śniegu. Powietrze było 
przeraźliwie 
zimne, ukłuło go w nozdrza jakby wbito mu w nie tysiąc szpilek.
Kiedy mrużąc oczy, popatrzył w dół, przeraził się, że ma halucynacje. Nie mógł 
uwierzyć, 
że spędził noc na zboczu tuż powyżej drogi i chwilę potrwało, nim przyjął do 
wiadomości, że 
łoskot powoduje konwój czołgów ze znakami NATO. Ruszył przed siebie jak po linie 
– machając 
ramionami dla utrzymania równowagi i brnąc tak szybko, jak mógł, przez zaspy. 
Nieważne, że 
ledwie się poruszał, bowiem kierowca pierwszego czołgu zauważył go i stanął, a 
kiedy Coltrane 
upadł i zaczął się turlać w dół zbocza, z wozów wyskoczyli żołnierze. 
Pokrzykująca po 
niemiecku grupka ruszyła na pomoc.
Trzy dni później, był – wbrew zaleceniu lekarza z misji ONZ – w samolocie do 
domu. 
W drodze z piekła do Miasta Aniołów.
DWA
1
W koszmarze sennym, niewiele różniącym się od wspomnień ostatnich dni, zdawał 
się 
biec bez końca. Przewrócił się od uderzenia pocisku, który roztrzaskał mu 
aparat, rozpaczliwie 
odtoczył się na bok, aby zejść z linii strzału Ilkoviča i cały się skulił w 
momencie, kiedy czyjeś 
dłonie złapały go za ramiona i pchnęły na plecy.
Z gardła wydobył mu się jęk, szeroko otworzył oczy. Dłonie w dalszym ciągu 
przyciskały 
go, łagodny głos szeptał:
– Ciii, to tylko ja. To ja, Jennifer.
– Uf… – Coltrane był zlany potem. Pierś ciężko mu się unosiła i opadała.
– Jesteś w domu. Ciii. Jesteś bezpieczny.
– …uf.
– Miałeś zły sen. Musiałam cię złapać, żebyś nie spadł z łóżka.
Serce waliło mu w takim tempie, że bał się, by nie roztrzaskało się o żebra. 
Język miał 
suchy i spuchnięty.
– Jennifer…
Popatrzył na pochyloną nad nim kobietę, mimo panujących ciemności rozpoznawał 
kontury własnej sypialni. Jeszcze oszołomiony, miał wrażenie że patrzy na nią 
przez wizjer 
aparatu fotograficznego, otaczający prostokątną ramką jej kochaną owalną twarz i 
jasnobłękitne 
oczy, których koloru nie mógł zobaczyć w ciemnym pokoju. Zatrzymał wzrok na 
zachwycającym 
konturze jej warg, potem popatrzył na zgrabne łuki kości policzkowych i włosy 
przypominające 
kolorem nici zwisające ze szczytów kolb kukurydzy.
Serce na tyle mu się uspokoiło, że już nie miał wrażenia zaciskającej się wokół 
klatki 
piersiowej obręczy. Płuca łapały wystarczającą ilość powietrza. Opadł na 
poduszkę.
– Zaczekaj moment. – Jennifer sięgnęła po stojącą na nocnym stoliku szklankę 
wody, 
poprawiła tkwiącą w niej słomkę i przyłożyła ją Coltrane`owi do spękanych warg. 
Pociągnął 
kilka razy i przełknął, rozkoszując się wspaniałym chłodem płynu, nie zwracając 
uwagi na 
ściekające po brodzie krople. – Chyba jestem ostatnią osobą, którą spodziewałeś 
się zobaczyć, 
co?
Coltrane nie wiedział co odpowiedzieć. Ostatni raz widział Jennifer pół roku 
temu, w dniu 
kiedy ze sobą zerwali.
– Daniel do mnie zadzwonił – wyjaśniła.
Coltrane kiwnął głową i nawet tak słaby ruch spowodował ból w czaszce. Daniel 
był jego 
przyjacielem i mieszkał po sąsiedzku.
– Kiedy zjawiłeś się dziś rano, przeraził go twój widok. Zajmował się tobą cały 
dzień, ale 
ma dziś nocny dyżur w szpitalu i ktoś musiał się tobą zaopiekować. – Jennifer 
niezręcznie się 
uśmiechnęła. – Zadzwonił do mnie do redakcji. – Chwilę się wahała, w końcu 
jednak 
zdecydowała się zasalutować. – Siostra Nightinghale zgłasza się na rozkaz. Zanim 
nie znajdziesz 
kogoś lepszego, jesteś chyba skazany na mnie.
– Nie znam nikogo lepszego.
Jennifer uśmiechnęła się z zadowoleniem.
– Chcesz czegoś? Daniel powiedział, że mam ci dawać tylenol z powodu gorączki 
i antybiotyk, który zostawił. Twoja rana trochę się paskudzi.
– Wszystko, co każe pan doktor. – Coltrane przełknął tabletki i popił wodą. Jego 
organizm zdawał się chłonąć wilgoć jak gąbka.
– Jak się czujesz?
Coltrane poruszył dłonią w geście, który miał znaczyć jako tako.
– Daniel przekazał mi wszystko, co mu opowiedziałeś. Jest w tym kilka dziur, ale 
nie ma 
pośpiechu, szczegóły możesz uzupełnić później, kiedy odzyskasz siły. Chcę, żebyś 
skoncentrował 
się teraz na jednym – powrocie do zdrowia.
– Muszę…
– Tak?
– Iść do toalety.
– Obejmij mnie ramieniem. Pomogę ci wstać.
Kiedy Jennifer odrzuciła kołdrę, Coltrane stwierdził, że jest ubrany jedynie w 
bokserki 
i podkoszulek, który podciągnął mu się w górę, ukazując gruby opatrunek, jaki 
Daniel założył na 
szwach na boku. Skórę obok opatrunku miał poplamioną krwią, na brzuchu 
zadrapania, na 
nogach siniaki. Coltrane oparł się mocniej o Jennifer.
– Poradzisz sobie? – spytała kiedy weszli do łazienki. – Może zostać z tobą?
– Nic mi nie będzie. – Kiedy go puściła, stracił jednak równowagę i musiała go 
ponownie 
chwycić.
Opadł na sedes.
– Obawiam się, że nie robię najlepszego wrażenia.
– Nie przejmuj się tym.
– Już mi lepiej. Możesz zaczekać na zewnątrz.
– Na pewno?
– Dzięki.
– Jeśli jesteś pewien, że nie spadniesz na podłogę?
Coltrane skinął głową i patrzył za Jennifer, szepcząc jej imię. Odwróciła się do 
niego.
– Naprawdę dziękuję.
2
Kiedy przyszła następnego dnia po południu, powiedziała na powitanie:
– Przyniosłam ci dwa prezenty ale pierwszy się nie liczy.
Zaciekawiony, Coltrane patrzył jak Jennifer wyciąga rękę zza pleców. Trzymała w 
niej 
egzemplarz Southern California Magazine, na okładce którego była fotografia 
napędzanych 
wiatrem generatorów prądu pod Palm Springs.
– Ostatnie wydanie. Wprowadziłam sporo innowacji. Nie wiem, czy jesteś na 
bieżąco 
odkąd…
– Nie opuściłem ani jednego numeru.
Jej oczy koloru morskiej wody zaświeciły.
– Czytałem go nawet będąc za granicą i wspomnienia, jakie wzbudzał ogrzały mi 
niejedną 
zimną noc. Jeżeli to ma być prezent, który się nie liczy, nie jestem w stanie 
wyobrazić sobie, co 
chowasz w drugiej ręce.
Jennifer podała mu płaski prostokątny przedmiot o rozmiarze mniej więcej 
dwadzieścia 
na dwadzieścia pięć centymetrów, opakowany jak prezent. Przyglądała się uważnie, 
kiedy lekko 
nim potrząsnął.
– Nic nie grzechoce. W dotyku sprawia wrażenie szkła. Ciekawe co to może…
Patrzyła jak Coltrane odwija papier. Gorycz, jaka pojawiła się na jego twarzy 
kiedy ujrzał, 
co trzyma w ręku, zaskoczyła ją.
– Twoja trzecia okładka dla Newsweek – wyjaśniła. – Wyszedł wczoraj. Myślałam, 
że 
zechcesz mieć ją w ramce.
Coltrane ponuro patrzył na czarno-białe zdjęcie ukazujące koparkę, która 
wsypywała do 
rozdrabniarki ludzkie kości i przyglądającego się z zadowoleniem Dragana 
Ilkoviča.
– Dziękuję…
– Nie jesteś zadowolony.
– To bardzo miłe, że pomyślałaś.
– Dlaczego więc trudno mi uwierzyć, że naprawdę tak sądzisz?
Zapadła cisza.
– Wiem od Daniela jak zostałeś ranny – zaczęła w końcu Jennifer. – Trochę na ten 
temat 
słyszałam… z wywiadu dla CNN, który zrobili z tobą w szpitalu w Europie…
– Dlatego zwiałem stamtąd i przyleciałem pierwszym samolotem do domu. Po tym jak 
wyśledziło mnie CNN, wiedziałem że zaraz opadnie mnie zgraja dziennikarzy. Nie 
wiedziałem, 
że ONZ tak szybko przekaże zdjęcia do publikacji. Nie zniósłbym konieczności 
rozmawiania 
o nich.
– Wyłączyłeś telefon.
– Nie podnosiłem słuchawki. Nie mogłem spać. Kilka stacji telewizyjnych prosiło 
mnie 
o wystąpienie w talk-show.
– Ludzie uważają cię za bohatera.
– Daj spokój. – Coltrane z niesmakiem odłożył ramkę z okładką Newsweeka. – To 
szczęście, że przeżyłem.
– Dostaniesz następnego Pulitzera.
– Mam nadzieję że nie. Nie za te zdjęcia. Ktoś, kto wybrał się je robić nie jest 
geniuszem 
lecz idiotą, chętnym, by leżeć przez półtorej doby w jamie w ziemi.
Jennifer była zaskoczona.
– Nigdy przedtem w ten sposób nie mówiłeś.
– Czy te zdjęcia cokolwiek znaczą? Oskarżono Ilkoviča i aresztowano go?
– Zniknął. Nikt nie wie, jak go znaleźć.
– Wspaniale… – Zabrzmiało to jak przekleństwo.
– Złapią go.
– Na pewno.
– Nie rozumiem, co się z tobą stało. Zawsze byłeś dumny, że możesz wałęsać się 
po 
niebezpiecznych miejscach.
– Siedząc całą noc pod drzewem i próbując nie zamarznąć na śmierć, miałem sporo 
czasu 
na myślenie. Zacząłem się zastanawiać, czy kiedykolwiek zrobiłem zdjęcie, na 
widok którego 
ktoś poczuł radość z tego, że żyje. Może czas, abym został prawdziwym 
fotografem.
– Nie ma nikogo lepszego od ciebie.
– Nie jestem fotografem. Stieglitz, Steichen, Strand, Weston, Adams, Berenice 
Abbott, 
Randolph Packard. To byli fotografowie. Oni wiedzieli, do czego służy aparat.
Znów zapadła cisza. Ponura chwila trwała bez końca jednak Jennifer ją przerwała.
– Przyniosłam trochę chińszczyzny. Zjesz coś, jeżeli zejdę na dół i przyniosę ci 
talerz?
Zamiast odpowiedzieć, Coltrane zadał pytanie, które kompletnie ją zaskoczyło.
– Jak ci się wiedzie, Jennifer?
– Nieźle. Ciężko pracuję. Z pismem wszystko w porządku.
– Ale co z tobą? Czy tobie się dobrze wiedzie?
– Czułam się trochę samotnie.
– No tak…
Zdawało się, że wstrzymała oddech.
– Mnie też. Tęskniłem za tobą, Jennifer.
Jej oczy zasnuły się mgłą. Podeszła powoli do Coltrane`a, uklękła przed łóżkiem. 
Ich 
twarze znalazły się na tej samej wysokości. Pogłaskała jego zarośnięty 
kilkudniową szczeciną 
policzek.
– Przepraszam cię. Chciałam od ciebie zbyt wiele. Chyba cię dusiłam. Nigdy 
więcej tego 
nie zrobię.
– To także moja wina.
– Nie. Ale ja zmieniłam się. Naprawdę.
– Oboje się zmieniliśmy. – Nie zwracając uwagi na ból w boku, Coltrane skłonił 
się do 
przodu i pocałował Jennifer.
3
WYDARZENIA KULTURALNE
W piątek 29 listopada od 15 do 17, legenda fotografiki Randolph 
Packard pokaże w Sunset Gallery w Laguna Beach szereg dotychczas nie 
prezentowanych publicznie prac. Packard, którego dzieło dokumentuje zmiany, 
jakie zaszły w ostatnich dziesięcioleciach w południowej Kalifornii, jest 
ogólnie uznawany za jednego z największych nowatorów współczesnej 
fotografiki. Urodził się w…
4
Coltrane nie mógł przejść nad tym do porządku dziennego. Gdyby nie otworzył 
przyniesionego przez Jennifer egzemplarza Southern California i nie zajrzał do 
działu zapowiedzi 
wydarzeń kulturalnych, z pewnością dowiedziałby się o pokazie Packarda za późno. 
I tak 
niewiele brakowało – był właśnie dwudziesty dziewiąty i dochodziła prawie 
trzecia. Na szczęście 
odzyskał na tyle siły, aby wstać samodzielnie z łóżka i się umyć. Sportowe buty, 
dżinsy 
i dżinsowa koszula nie były strojem na oficjalne przyjęcie, nie miał jednak 
czasu aby się 
przebrać. Chwycił więc tylko płaszcz, aparat, egzemplarz jednego z albumów 
Packarda i poszedł 
do samochodu.
Samo dotarcie do wozu wyzuło go niemal całkowicie z sił, ale nawet przez chwilę 
się nie 
zastanawiał, czy warto podejmować wysiłek. Wyjechał z miasta na południe San 
Diego Freeway. 
Jadąc jak najszybciej się dało w strumieniu otulonych smogiem samochodów, miał 
wrażenie 
jakby właśnie się dowiedział o czyimś zmartwychwstaniu. Boże drogi, ile Packard 
może mieć 
lat? Dziewięćdziesiąt? Większość jego prac pochodziło z lat dwudziestych i 
trzydziestych, potem 
fotografował coraz mniej, a w latach pięćdziesiątych zniknął z życia 
publicznego. Jak napisano 
w artykule w Southern California, parafrazując F. Scotta Fitzgeralda: „Dla 
Randolpha Packarda 
nie było drugiego aktu”. Pierwszy był jednak godzien uwagi. W tamtych czasach w 
społeczności 
artystycznej Kalifornii stale krążyły plotki o narkotykach i orgiach oraz 
częstych niewyjaśnionych 
ucieczkach do Meksyku, wszystko to powiększało tylko zainteresowanie jego 
pracami.
Coltrane wiedział znacznie więcej o Packardzie niż donosił artykuł. Kiedy zaczął 
robić 
pierwsze kroki w fotografice, Randolph Packard był jednym z jego idoli, do dziś 
miał wszystkie 
jego albumy. Na jego pracę głęboki wpływ wywarła teoria Packarda, mówiąca że 
każda fotografia 
powinna ukazywać coś, czego nie widać przy oglądaniu obiektu w naturze.
Sławne były portrety Packarda, które zrobił gwiazdom filmu niemego: Rudolfowi 
Valentino, Clarze Bow, Ramonowi Navarro i wielu innym, z których niejedną by 
zapomniano, 
gdyby nie portrety – dzięki nim stali się nieśmiertelni. Przedstawiały one 
aktorów w aureoli 
światła, ale to nie oni promieniowali. Wręcz przeciwnie – zdawali się wchłaniać 
światło. Dawało 
to efekt niezwykłego blasku, jakby Packard chciał wyrazić, że gwiazdy ekranu to 
szczególnego 
gatunku twory, które z powodu niezwyklej ekspansywności ego i gorączkowego trybu 
życia 
wsysają z otoczenia energię, dopóki nie wybuchną albo zapadną się w siebie i 
staną się niczym.
Wjeżdżając w gęsto zabudowane ulice hrabstwa Orange, Coltrane poczuł jak narasta 
w nim napięcie. Kiedyś niemal całą okolicę pokrywały gaje pomarańczowe, 
klasyczne, 
rozświetlone słońcem zdjęcie Packarda pokazywało, że na ziemi jest więcej 
pomarańczy niż na 
drzewach: obfitość dojrzałości na skraju zepsucia.
Packard fotografował także Laguna Beach. Nie miasto, które w latach dwudziestych 
i trzydziestych składało się z kilku domków na krzyż ale ciągnące się wzdłuż 
oceanu krzywizny 
plaż. Tam, gdzie przebiega autostrada Pacific Coast Highway, dziś było tak samo 
wietrznie jak 
w czasach Packarda i tak samo jak wszędzie w południowej Kalifornii, okolica 
została gęsto 
zabudowana: powstały stacje benzynowe, sklepy z pamiątkami i restauracje. Przy 
panującym 
ruchu, czteropasmową szosą jechało się niemal tak samo niewygodnie jak dawną 
dwupasmową. 
Tak samo jak kilkadziesiąt lat temu, o tej porze dnia i roku plaża była niemal 
pusta, o piasek biły 
zimne fale. Packard sprawił, że na jego fotografiach okolica wyglądała jak 
nietknięty ludzką 
stopą raj, wystarczyło jednak przyjrzeć się dokładnie najczęściej 
reprodukowanemu 
packardowskiemu obrazowi tej plaży – Horyzont, 1929 – by widoczna stała się 
zdradziecka 
skaza, wyczuwalny tak charakterystyczny dla prac Packarda ton gorzkiego żalu za 
przemijającym 
czasem: w oddali z kominów przepływającego frachtowca buchał dym.
Coltrane`owi udało się znaleźć miejsce do parkowania na Forest Avenue, 
naprzeciwko 
plaży. Założył na szyję pasek starego nikona, wziął głęboki wdech i zaczął 
lustrować szereg 
galerii sztuki, ciągnących się wzdłuż ulicy osłoniętej baldachimem drzew. Kiedy 
sięgał na tylne 
siedzenie po egzemplarz albumu Packarda Reflections of the City of Angels, nagle 
poczuł 
lekkość w głowie i omal nie zemdlał. Chwycił kierownicę, by przetrzymać nagły 
ból w boku, 
wziął kolejny głęboki wdech i wyprostował się szybko. Pot chłodził mu czoło.
Wyjazd na wystawę nie było chyba najlepszym pomysłem. Cud, że nie zemdlał w 
drodze. 
Powinien leżeć w łóżku a nie cisnąć się w tłumie na przyjęciu.
Nie, pomyślał – czując się mimo swych trzydziestu pięciu lat jak starzec – muszę 
zacząć 
od nowa.
Nie można zacząć od nowa.
Muszę.
5
Ludzie z przyjęcia w rustykalnej Sunset Gallery wylewali się na chodnik. 
Coltrane minął 
kilka modnie ubranych par – migoczących drogą biżuterią, obnoszących z idealnym 
makijażem 
i fryzurami. Nie zwracał uwagi na spojrzenia, jakimi obrzucano jego sportowe 
buty. Galeria była 
nabita ludźmi rozmawiającymi głównie niby angielskim akcentem. Wielu tak 
zaciskało usta, 
jakby dostało tężca. Popijali szampana z wysokich kieliszków z cienkiego szkła, 
ale Coltrane nie 
był zainteresowany barem. Z ukrytych głośników dobiegała muzyka – wydawało mu 
się, że to 
kwartet smyczkowy, ale ponieważ rozmawiano zbyt głośno, nie był pewien. 
Interesowały go 
jedynie fotografie Packarda i jeszcze zanim przebił się przez tłum, wiedział, że 
są wspaniałe.
Osłaniając bok, przecisnął się do najbliższej zawieszonej fotografiami ściany i 
kiedy 
dotarło do niego, że dotychczas żadnego z tych zdjęć nie widział, poczuł rosnącą 
falę 
podniecenia. Pod każdą znajdowała się karteczka, że dzieło pochodzi z prywatnej 
kolekcji 
Packarda. Daty sięgały od lat pięćdziesiątych do dziewięćdziesiątych, co 
dowodziło, że Packard 
nigdy nie przestał pracować. Po prostu postanowił nie pokazywać swych prac 
publicznie. Kiedy 
siła ujęć uderzyła Coltrane`a z całą pełnią, jego podniecenie przemieniło się w 
przerażenie. 
W drugim akcie swej kariery Packard uwypuklał zgniliznę, którą we wcześniejszych 
pracach 
jedynie sygnalizował. Każda fotografia ukazywała nieszczęście: złapaną w lepki 
potrzask ropy 
naftowej martwą mewę, wymizerowane dziecko jedzące śmieci, pożar lasu niszczący 
dom za 
kilka milionów dolarów, zbudowany idiotycznie na szczycie któregoś ze wzgórz Los 
Angeles.
Czując odrazę, Coltrane przebił się z trudem pod drugą ścianę, ignorując 
oburzone 
spojrzenia ludzi, wśród których się przepychał. Następne fotografie były jeszcze 
bardziej 
przerażające: policjanci stali w wąskiej uliczce wokół zwłok kobiety, zamknięty 
w klatce pitbull 
warczał na drażniące go patykami dzieci, mężczyzna atakował drugiego mężczyznę w 
trakcie 
rozruchów ulicznych. Czarno-białe fotografie zostały wywołane w taki sposób, by 
podkreślić 
cienie, przez co wyzierająca z nich pustka mroziła oglądającego. Brakowało tu 
jedynie zdjęcia 
splątanych ludzkich szkieletów, wyciąganych z ziemi przez łyżkę koparki. Kiedy 
chwiejnie 
cofnął się o krok, marząc o tym, by uciec, poczuł że uderza w koło ze 
szprychami. W ciągu kilku 
sekund, których potrzebował, by złapać równowagę, zrozumiał z zażenowaniem, że 
wpadł na 
wózek inwalidzki. Natychmiast się odwrócił.
– Przepraszam bardzo. Nie chcia… – Słowa zamarły mu w gardle, kiedy rozpoznał 
mężczyznę na wózku.
Randolph Packard był pomarszczony ze starości, ale rysy twarzy pozostały te 
same, co na 
zdjęciach, które zrobiono mu kilkadziesiąt lat temu. Nawet na wózku inwalidzkim 
sprawiał 
wrażenie, iż jest wysoki. Podkreślała to jego chudość. Charakterystyczna burza 
włosów nad 
czołem zmalała, zrobiła się biała i wiotka, ale była widoczna. Hipnotyzujące 
oczy ściemniały, 
twarz wydawała się bardziej pociągła, nos upodobnił do ostrza noża, cała 
sylwetka wskazywała, 
że Packarda dotknął kompletny starczy uwiąd, każdy widoczny kawałek ciała 
pokrywały 
wątrobowe plamy, a skóra ledwo okrywała czaszkę, ale bez najmniejszej był to 
Packard.
– Krzesło zdobyte, dziękuję. – Packard zakasłał jakby miał w gardle piasek.
– Przepraszam. Powinienem patrzyć, jak chodzę. Nic pana nie boli?
– Prawda nigdy nie boli. Proszę powiedzieć, co sądzi pan o moich fotografiach.
Coltrane był kompletnie zaskoczony.
– Są… eee…
– Najwyraźniej nie do opisania.
– … robią wrażenie.
– W sposób, w jaki pan to mówi, nie brzmi to jak komplement.
Coltrane postanowił być bardzo taktowny.
– Są perfekcyjne technicznie.
– Technicznie? – Packard zakasłał znowu, znacznie silniej, ale w dalszym ciągu 
nie mógł 
usunąć piasku z gardła. – Ten aparat na pańskiej szyi. To przejaw mody, prawda? 
Niech mi pan 
nie mówi, że jest fotografem.
– Jestem. – Coltrane zesztywniał. – Tak, jestem fotografem.
– No to dobrze. Jest pan fotografem. Co się panu nie podoba w tych zdjęciach?
Coltrane poczuł w ustach smak żółci.
– Jak na mój gust są zbyt ponure.
– Naprawdę?
– Jeżeli chce pan wiedzieć więcej, to są wstrętne.
– Wstrętne?
– Przyjście tutaj było dla mnie czymś bardzo ważnym, ale chyba potrzebowałem 
nadziei, 
nie rozpaczy.
Packard przez chwilę nic nie mówił, jedynie nieruchomo wbijał w Coltrane`a 
otoczone 
zmarszczkami oczy. Na koniec skinął głową.
– To dobrze dla pana – powiedział.
– Słucham?
– Poprosiłem o prawdę. Jest pan jedyną osobą w tym pomieszczeniu, która mi ją 
powiedziała. Co ma pan w ręku?
– Jeden z pańskich albumów.
– Przyniósł pan żeby dostać autograf?
– Taki miałem zamiar.
– Ale teraz nie jest pan tego taki pewien.
– Zgadza się.
– I naprawdę jest pan fotografem?
Coltrane skinął głową.
– Niech mi pan więc powie jeszcze jedną prawdę. Dlaczego został pan fotografem?
– Nie chcę pana więcej absorbować – powiedział Coltrane i odwrócił się by wyjść.
– Zadałem panu pytanie. Szybko. Proszę się nie zastanawiać. Niech pan odpowie. 
Dlaczego…
– Żeby zatrzymać czas.
– Naprawdę? – Zapadnięte oczy Packarda uważnie go taksowały. – Jak się pan 
nazywa?
– Mitchell Coltrane.
– Mitchell… – Oczy Packarda na chwilę się zamgliły, jakby skoncentrował wzrok na 
filmie biegnącym we wnętrzu czaszki, po kilku sekundach wbił w Coltrane`a 
znacznie 
uważniejsze spojrzenie. – Znam pańskie prace.
Coltrane nie umiał ocenić, czy stwierdzenie Packarda oznacza to samo co aluzja, 
że 
wlazło się w psie gówno.
– Niech mi pan powie, dlaczego chce zatrzymać czas.
– „Wszystko w rozpadzie…”
– „ … w odśrodkowym wirze; Czysta anarchia szaleje nad światem…” *) Nie 
myślałem, 
że ktokolwiek jeszcze czyta Yeatsa.
– A ludzie umierają.
– Jakaż to prawda. – Packard znów zakasłał, z wyraźnym bólem.
Nagle z tłumu wyskoczył energiczny, kolorowo ubrany mężczyzna.
– Tutaj jesteś, Randolphie! – zawołał. – Wszędzie cię szukałem. – Miał 
czterdzieści parę 
lat, nadwagę, rozognioną twarz, siwiejące wąsiki i nosił na sobie etykietek 
projektantów mody za 
kilka tysięcy dolarów. – Przyszło kilka osób, z którymi musisz się koniecznie 
spotkać. – Złapał za 
rączki wózka Packarda. – Proszę nam wybaczyć. Trzymajcie się, kochani.
– Jeszcze chwilę. – Mimo kruchości, szept Packarda miał wielką siłę. Zmusił 
Coltrane`a, 
aby podszedł do wózka. – To moja wizytówka. Chciałbym, żeby wpadł pan jutro do 
mnie na 
lunch. Punkt pierwsza. Proszę przynieść album. Podpiszę go.
Z tymi słowami zniknął.
*) przekład Stanisław Barańczak
6
A czego oczekiwałeś? – spytał sam siebie Coltrane przepychając się przez tłum do 
wyjścia. Z osobą Randolpha Packarda było związanych wiele tajemnic, jednak we 
wszystkim, co 
Coltrane o nim czytał, panowała zgodność co do jednego: jego osobowości. Nawet 
wobec 
najlepiej nastawionego doń biografa zachowywał się wyniośle. Jego arogancję 
próbowano 
niekiedy tłumaczyć jako konsekwencję złego wychowania przez bardzo bogatych 
rodziców, 
których fortunę odziedziczył po ich śmierci w wypadku morskim, miał wówczas 
szesnaście lat, 
albo jako wielkopańską manierę geniusza, którego wrażliwość nieustannie ranią 
otaczający go 
ludzie.
Bez względu na to, jaki był powód wyniosłości Packarda, Coltrane dostał jej 
próbkę. 
Wściekły, uciekł z galerii, a był tak zaabsorbowany kłębiącymi się w nim 
emocjami, że zauważył 
zmianę pogody dopiero wówczas kiedy dotarł do samochodu. W ostatnich dniach 
listopada, tuż 
przed szóstą po południu mrok jest w tej okolicy czymś naturalnym, ale tak 
głęboka ciemność 
wydawała się nienaturalna. Na oceanie powinny migotać resztki słonecznego 
światła i mimo 
blasku ulicznych latarni powinno się widzieć blask gwiazd, teraz jednak niebo 
było kompletnie 
czarne, a na tle atramentu, w jaki zamieniła się woda oceanu, nie dało się 
dostrzec nawet śladu 
horyzontu. Policzki Coltrane`a ukłuł zimny wiatr, niosący ziarna piasku z plaży. 
Kiedy 
w pośpiechu otworzył drzwi samochodu i szybko wsiadł, o przednią szybę zadudniły 
pierwsze 
krople deszczu.
Przez najbliższe dwadzieścia minut, kiedy jechał śliską i błyszczącą od wody 
szosą 405 
burza odzwierciedlała jego nastrój, potem jednak zaczęła działać na niego 
oczyszczająco i stan 
psychiczny Coltrane`a nieco się poprawił. Choć zazwyczaj spowolniony przez 
deszcz ruch 
uliczny go niecierpliwił, dzisiaj czuł niecodzienne zadowolenie, że może tępo 
gapić się przed 
siebie przez klapiące w tę i z powrotem wycieraczki. Włożył do magnetofonu jedną 
ze swoich 
ulubionych kaset i słuchał jak Bobby Darin w rozrywający serce sposób śpiewa 
swój przebój 
Dziewczyna która odeszła. Kiedy wsłuchiwał się w perfekcyjne frazowanie, dotarło 
do niego, że 
chyba nikt nigdy nie mówił dobrze o Darinie jako o człowieku. Piosenkarz 
wiedział, że z powodu 
choroby serca nie ma wiele szans na dożycie trzydziestki i czując presję czasu, 
poświęcił się tak 
bardzo karierze, że nic innego w jego życiu się nie liczyło. „Skoncentrowany na 
sobie” było 
w jego przypadku określeniem o wiele za słabym. Tak samo zbyt łagodne wydawało 
się pojęcie 
„okrutny”. Cóż, chyba talent nie jest gwarancją dobrego charakteru. Dumając nad 
tym, Coltrane 
wrócił myślą do Randolpha Packarda: może spotkanie z idolem to nienajlepszy 
pomysł.
7
Kiedy Coltrane podjeżdżał pod dom, światło reflektorów jego samochodu wydobyło 
ze 
strug deszczu parkujące przy krawężniku czerwone BMW Jennifer. Zmartwiło go to. 
Zostawił jej 
w biurze wiadomość, że wychodzi z domu, dlaczego więc przyjechała? 
Zaniepokojony, że znów 
zaczynają się ich dawne problemy, otworzył pilotem garaż, wjechał i zgasił 
silnik. Po godzinach 
słuchania kakofonii walących o dach samochodu kropli deszczu, postanowił chwilę 
posiedzieć 
w bezruchu, ciesząc się ciszą. Potem wcisnął odpowiedni guzik, by zamknęła się 
brama garażu 
i wysiadł z wozu. Przez hałas opadającej bramy dosłyszał trzask innych drzwi – u 
szczytu 
schodów. Rozbłysło padające z kuchni światło.
– Mitch?
Kiedy w górze pojawiła się Jennifer, ujrzał ją jak przez wizjer aparatu, którego 
obiektyw 
uczynił postać wyraźniejszą. Jej jasne włosy zdawały się koncentrować światło, 
tworząc wokół 
głowy aureolę. Miała na sobie szare spodnie i granatowy marynarski golf. Usta 
pomalowała 
delikatnie jasnopomarańczową szminką.
– Wszystko w porządku? – Zeszła kilka stopni w dół.
– Twoja asystentka nie przekazała ci wiadomości ode mnie?
– Wiadomości? – Jennifer wyglądała na zaskoczoną. – Nie. Nie było mnie całe 
popołudnie w pracy. Kiedy zadzwoniłam do biura, dziewczyny już nie było.
Ramiona Coltrane`a rozluźniły się wreszcie. Zwykłe nieporozumienie, sprawy nie 
wracały 
do dawnego stanu. Trzymając się poręczy, wspiął się w górę.
– Zaniepokoiłam się, kiedy stwierdziłam, że cię nie ma, ale potem zauważyłam na 
stole 
w kuchni otwarte pismo. Kiedy zobaczyłam datę i godzinę wystawy Packarda, 
domyśliłam się, 
gdzie jesteś.
– Jeżeli kiedykolwiek postanowisz zrezygnować z dziennikarstwa, mogłabyś zostać 
świetnym detektywem. – Coltrane zamknął kuchenne drzwi. – Pytałaś, czy wszystko 
w porządku. 
Nie. – Pogładził włosy Jennifer i pocałował ją. Jej szminka smakowała 
brzoskwinią. – Byłem 
głupcem, że tam pojechałem. Powinienem zostać w domu. Z tobą.
Komplement spowodował, że błękitne oczy Jennifer stały się czyste jak niebo 
Karaibów. 
Po chwili dotarły do niej pozostałe słowa Coltrane`a i zmarszczyła czoło. – 
Dlaczego 
powiedziałeś, że byłeś głupcem?
– Powiedzmy oględnie, że spotkanie z Randolphem Packardem nie okazało się tym, 
czego 
się spodziewałem.
– Masz strasznie wysokie wymagania.
Jej uwaga zaskoczyła go.
– Podziwiam jego prace od czasu kiedy jestem na tyle duży, by umieć odróżnić 
dobrą 
fotografię od złej.
– W takim razie nie rozumiem, czego możesz jeszcze chcieć. Z tego co wiem, nie 
mogło 
być lepiej.
– Z tego co wiesz?
– Packard dzwonił piętnaście minut temu.
– Co? Żartujesz.
– Znalazł twój numer w Magazine Photographers. Sądził, że już wróciłeś. Kiedy mu 
powiedziałam, że jeszcze cię nie ma, zaczął o tobie mówić. Wywarłeś na nim spore 
wrażenie.
Coltrane miał dziwne wrażenie, że znalazł się w innej rzeczywistości.
– Powiedział, że od dawna nie spotkał nikogo tak szczerego jak ty. Co mu, na 
Boga, 
powiedziałeś?
Coltrane opadł ciężko na krzesło.
– Właściwie go obraziłem.
Jennifer otworzyła usta ze zdumienia.
– Powiedziałem mu, że dla mnie zdjęcia, które pokazał na tej wystawie, są 
wstrętne.
– Wiesz jak zdobywać przyjaciół i wpływowych znajomych.
– Uwierz mi, nie przesadziłem. Były tak obrzydliwe jak wiele z tych, które sam 
zrobiłem.
– Na przykład te, które zdjąłeś ze ściany?
Coltrane obrócił się ku salonowi. W ciągu dnia zdjął ze ścian wszystkie 
oprawione 
w ramki fotografie. Te z okładki Time, na której amerykański żołnierz karmi 
łyżeczką 
przypominające szkielet somalijskie dziecko. Oba zdjęcia, jakie poszły na 
okładki Newsweek 
(pierwsze ukazujące scenę po ataku rakietowym na północny Izrael, gdzie 
rozpaczająca kobieta 
trzyma na jednym ręku martwą córkę, a drugą obejmuje martwego męża) oraz to 
najczęściej 
publikowane, ukazujące pierwszą falę amerykańskich helikopterów na początku 
inwazji Panamy. 
Te i inne „szczyty” jego kariery leżały obecnie w szafie.
– Aby rozpoznać zakichanego fotografa potrzeba innego zakichanego fotografa.
– Może dlatego chce z tobą zrealizować projekt.
Coltrane nie był pewien, czy się nie przesłyszał.
– Chce ze mną…
– Powiedział, że zna twoje prace i robią wrażenie.
– Wymyśliłaś to sama.
– Wcale nie. Mówił tylko, że gros pracy będzie należało do ciebie. On ci tylko 
doradzi 
i dostarczy oryginałów fotografii do eseju w Southern California.
– O czym my mówimy?
– O jego sławnej serii zdjęć domów Los Angeles, którą zrobił w latach 
dwudziestych 
i trzydziestych.
Coltrane zesztywniał. Ta seria dwudziestu fotografii była mistrzowskim dziełem. 
Obrazy 
domów w najróżniejszych stylach, rozrzuconych po całym, jeszcze nie zabudowanym 
kompletnie, mieście były nie tylko piękne do bólu, ale także zdawały się 
opłakiwać postępującą 
utratę niewinności, którą równocześnie sławiły.
– Packard uważa, że ujęcia powinny zostać powtórzone – powiedziała Jennifer. – 
Że 
należy udać się w te same miejsca, odnaleźć punkty, w których ustawiał aparat, 
wziąć te same 
obiektywy i sfotografować, co jest tam teraz. Mówił, że myślał o tym przez wiele 
lat, ale nie 
czuje się już na siłach, by mógł sam przeprowadzić ten projekt.
– Prosi mnie, żebym został jego asystentem?
– Więcej. Mówi, że nie zrobiłby tych zdjęć, nawet gdyby mógł. Zgadza się z tobą 
co do 
oceny swoich ostatnich prac – że nie jest już w stanie dostrzegać piękna. Ma 
nadzieję, że jeśli ty 
będziesz fotografował w tych samych miejscach i po tylu latach, może uda ci się 
znaleźć piękno, 
którego on nie umie zobaczyć.
– A niech mnie jasna cholera…
8
W nocy Coltrane obudził się i stwierdził, że ciągnie go do Jennifer. Dotknął 
wargami jej 
ust, kiedy jednak chciał przekręcić się i opadł na ranny bok, jęknął z bólu.
– Leż – odparła szeptem. – Zostaw wszystko mnie.
Pochyliła się nad nim i pocałowała go w kark. Poczuł jej ciepło. Kiedy dotknął 
dłońmi 
piersi dziewczyny, przez jej ciało przebiegł dreszcz. Zaczął się unosić. Płynąć. 
Zniknął ból, czas 
przestał istnieć.
9
– Nigdy nie powinniśmy się rozchodzić – powiedział.
Właśnie wrócili z łazienki. Jennifer siedziała naga na łóżku, oświetlona 
światłem lampki, 
nogi podwinęła pod siebie.
– Nie dałam ci wyboru.
Jego szmaragdowe oczy patrzyły w jej błękitne.
– To ja nie poświęcałem ci dość uwagi.
Jennifer pokręciła głową.
– Oboje wiemy, jak było naprawdę. Przypierałam cię do muru, aż musiałeś uciec. – 
Popatrzyła na swe dłonie. – Jest coś, o czym ci nigdy nie mówiłam.
Coltrane zmarszczył czoło, zaintrygowany, do czego Jennifer dąży.
– Trudno mi o tym… miałam kiedyś męża.
Zaskoczony, zwrócił ku niej głowę.
– Dziesięć lat temu. Pewnego dnia odkryłam, że przez cały czas naszego 
małżeństwa, 
choć nie było zbyt długie – trwało mniej więcej rok – spał z każdą kobietą, 
która zechciała. 
A wiele lat później dowiedziałam się, że dzień przed ślubem przeleciał moją 
najlepszą 
przyjaciółkę.
– Dlaczego mi o tym nie powiedziałaś?
– Nie jest to coś, o czym mówię chętnie. Ta historia dowodzi jedynie, że jestem 
głupia.
– Dlaczego się z tobą ożenił, jeżeli nie zamierzał być wierny?
– Twierdził, że mnie kocha. – Ton Jennifer był pełen autoironii. – Boże drogi, 
kochałam 
go. Myślę że małżeństwo ze mną dawało nieograniczone możliwość: podrywał, ile 
dusza 
zapragnie, a równocześnie miał gotową wymówkę, dlaczego nie może się ożenić z 
kolejną 
kochanką. Byłam na tyle uległa, że prowadziłam dom, gotowałam i nie czepiałam 
się, kiedy 
mówił, że musi pracować i wróci do domu późną nocą.
– Nie umiem wyrazić, jak mi przykro.
– Na pewno nie bardziej niż mnie było przykro. Sprawa polega na tym, że po tym 
doświadczeniu nie potrafiłam zaufać mężczyznom. Każdego, kto się mną 
zainteresował, 
podejrzewałam że tak naprawdę chce mnie wykorzystać – Jennifer zagryzła wargę. – 
Tak chyba 
manifestował się mój strachu, że nie jestem na tyle wyjątkowa, by jakiś 
mężczyzna zechciał dla 
mnie zapomnieć o innych kobietach. Tak więc… – Wzruszyła zrezygnowana ramionami. 
– 
Doszło do nadkompensacji. Chciałam, żebyś mnie kochał z niemożliwą 
intensywnością. 
Przysięgam, że to się więcej nie powtórzy. Słowo honoru. Nie będę żądać zbyt 
wiele.
– Powinnaś mi o tym powiedzieć wcześniej. Dzięki temu niejedno teraz rozumiem.
– Mówię teraz. Już raz cię straciłam, Mitch i nie chcę cię stracić ponownie.
10
Dom Packarda znajdował się w Newport Beach. Przewodnik Coltrane`a zawiódł go do 
posiadłości w hiszpańskim stylu, częściowo schowanej za wysoką ścianą pokrytą 
sztukaterią. 
Choć nad ziemią wisiały chmury z piątkowej burzy, powlekając wszystko szarością, 
widać było 
że zarówno ściana jak i dom są jasnoróżowe, mocno wyblakłe od słońca. 
Przejeżdżając przez 
otwarte skrzydła kutej z żelaza bramy, Coltrane zwrócił uwagę na kałuże wokół 
pęknięć na 
czarnym podjeździe. Krzewom przydałoby się przycięcie. Na ziemi gniły owoce 
awokado.
Drzwi otworzył ten sam kolorowo ubrany mężczyzna z nadwagą, który na wystawie 
zabrał Packarda na wózku. Sprawiał wrażenie, jakby miał za sobą ciężką noc. 
Czerwona 
sportowa marynarka pasowała do rumieńca na pełnych policzkach, przetykane 
siwizną wąsy 
zdawały się ciągnąć usta w dół. W dłoni trzymał pół szklaneczki – jak wydawało 
się 
Coltrane`owi – Krwawej Mary.
– Nie jestem przekonany, czy to najlepszy pomysł – wymamrotał mężczyzna na 
powitanie.
Coltrane nie wiedział, czy stwierdzenie to odnosi się do picia alkoholu czy 
zaproszenia 
gościa do środka.
– To przyjęcie było dla niego absorbujące – dodał mężczyzna.
– Nie sądzę. Sprawiał wrażenie, że jest w świetnej formie.
– Bo był błyskotliwy? To dlatego, że wie, jaki jest słaby. – Mężczyzna przełożył 
szklaneczkę do lewej ręki i wyciągnął prawą do Coltrane`a. Była zimna od lodu 
wypełniającego 
szklaneczkę. – Duncan Reynolds.
– Mitch Coltrane.
– Wiem. Jedna dobra rada. Niech go pan uważnie obserwuje. Nie mam zielonego 
pojęcia, 
co tym razem knuje.
Kiedy Coltrane zmarszczył czoło, Reynolds odpowiedział tym samym.
– Coś się stało?
– Nie jestem przyzwyczajony aby ktoś ostrzegał mnie przed swoim przyjacielem. 
Przynajmniej nie wtedy, gdy widzimy się pierwszy raz.
– Przyjacielem? – Duncan ściągnął brodę, przez co na pulchnej szyi pojawiło się 
kilka 
zmarszczek. – Sądzi pan, że jesteśmy z Randolphem przyjaciółmi? Boże drogi, 
skądże. Jestem 
jego osobistym sekretarzem. Głównym kucharzem i czyścicielem butelek. Prywatną 
pielęgniarką.
We wnętrzu domu zadzwonił dzwonek.
– Nie kazałbym mu czekać – zasugerował Reynolds.
Rozmawiali w otwartych drzwiach. Dopiero kiedy Reynolds je zamknął, Coltrane 
zauważył, jak w środku jest mroczno. Ruszyli kojarzącym się z podziemnym tunelem 
korytarzem. Mijali pokoje, których wnętrz nie dało się dostrzec, okna zostały 
zasłonięte ciężkimi 
kotarami. Ostatnie pomieszczenie, w porównaniu z resztą, było niemal jaskrawo 
rozświetlone. 
Umeblowano je zaskakująco skromnie – znajdowało się tu kilka tapicerowanych 
krzeseł, stolik 
do kawy, sofa. Meble zdradzały oznaki zużycia. Ściany były puste. Kotary 
rozsunięto, okna 
przesłaniały jednak koronkowe firanki. Za oknem, wypełniającym całą ścianę widać 
było 
w szarym świetle wąski, zasypany liśćmi trawnik. W głębi Coltrane dostrzegł 
zacumowany na 
przystani jacht. Zarówno jacht jak i pomost wymagały konserwacji. Nawet woda 
sprawiała 
wrażenie mętnej.
Do uszu Coltrane`a doleciał cichy syk. Z początku pomyślał, że powoduje go 
urządzenie 
do nasączania akwarium tlenem, kiedy obejrzał już pokój i zerknął na Packarda, 
siedzącego 
w wózku inwalidzkim przy kominku, dostrzegł w jego nozdrzach plastikowe rurki, 
biegnące do 
butli z tlenem umieszczonym na tyle wózka. Packard zdawał się tonąć w jedwabnej 
piżamie 
i pasującym do niej szlafroku. Jego wąska twarz wydawała się jeszcze bardziej 
zapadnięta niż 
poprzedniego dnia, oczy na mętniejsze, włosy rzadsze, skóra była jakby 
powleczona warstewką 
szarości. Kiedy zakasłał, okazało się, że męczący go na przyjęciu piasek w 
gardle zniknął. 
Obecnie problemem stał się nadmiar flegmy.
Kiedy starzec użył chusteczki, Coltrane dyskretnie odwrócił wzrok.
– Może przyjdę innym razem?
– Nonsens… – chrapliwie szepnął Packard. – Zaprosiłem pana na lunch.
Coltrane ledwie słyszał, więc podszedł bliżej.
– Rzadko tu kogokolwiek zapraszam.
Coltrane stał na wyciągnięcie ręki od Packarda. W wymuszonym szepcie starca było 
coś 
dziwnie intymnego.
– I nie ponawiam zaproszeń. – Stary człowiek z trudnością odchrząknął. – 
Niestety 
obawiam się, że mój apetyt nie jest dziś jak należy. – Tlen nieustannie 
posykiwał przy nosie. – To 
z pewnością wina czegoś, co zjadłem na wczorajszym przyjęciu. Mam nadzieję, że 
nie obrazi się 
pan, jeżeli nie będę jadł?
– Jeżeli nie czuje się pan dobrze, dlaczego nie zjemy przy innej okazji?
– Nie chcę tego słuchać. Duncan, przynieś naszemu młodemu gościowi coś do 
jedzenia. 
Czy istnieje coś, co pan szczególnie lubi?
– Kanapka będzie znakomita. Wszystko jedno.
– Myślałem o czymś bardziej wyszukanym niż kanapka. – Packard przekrzywił 
pomarszczoną głowę. – Jeżeli dom perignon jest już odpowiednio schłodzony, 
wyjmij go 
i przynieś.
Duncan zasalutował szklaneczką z Krwawą Mary i wyszedł.
11
Zapadła cisza, przerywana jedynie posykiwaniem tlenu. Różnica między wczorajszą 
a dzisiejszą rozmową była zaskakująca. Coltrane uznał, że na przyjęciu Packard 
nie tylko był 
pomalowany, ale został doenergetyzowany jakimś lekiem, który jednak doprowadził 
jego 
organizm na skraj wycieńczenia. Wyjaśniało by to, dlaczego sposób, w jaki mówił, 
tak bardzo się 
różnił od tonu, jakim rozmawiał na przyjęciu.
– Widzę, że przyniósł pan album do podpisania. Który?
– Reflections of the City of Angels.
– Zawsze był moim ulubionym – odparł smutno Packard. – Gdzie pan go znalazł? To 
biały kruk, do tego bardzo drogi.
– Spędziłem sporo czasu w sklepach z rzadkimi książkami.
– Inaczej by go pan nie dostał. – Packard wziął od Coltrane`a wielki album i 
pióro 
wieczne. Otworzył okładkę i czule przeciągnął dłonią po pierwszej stronie. – Ja 
się zestarzałem, 
ale ten papier, najlepszy jaki byłem w stanie znaleźć, jest taki sam jak w 
trzydziestym pierwszym 
roku, gdy książka się ukazała. Wieki temu. – Kręcąc nostalgicznie głową, 
odkręcił pióro 
i zebrawszy siły, zrobił zamaszysty podpis. – Proszę. – Kiedy oddawał album i 
pióro, miał 
przewrotną minę. – Teraz jest jeszcze rzadszy i znacznie droższy. Ponieważ już 
pan trzyma pióro, 
zastanawiam się, czy nie odwzajemniłby pan uprzejmości i podpisał coś dla mnie.
Coltrane nie zrozumiał. Zaskoczony, patrzył jak Packard sięga do kieszeni z boku 
wózka 
i wyjmuje egzemplarz Through a Lens Darkly, jedynego zbioru jego prac – zdjęć z 
frontów 
różnych wojen.
– Rzeczywiście zna pan moje prace – stwierdził zaskoczony.
– Fotograf, który zdobywa nagrodę Pulitzera nie może umknąć mojej uwagi. Jest 
pan 
naprawdę świetny.
– Dziękuję. – Coltrane`a aż zachrypł z wrażenia. – Taka opinia z pańskich ust to 
naprawdę 
coś. – Kiedy podpisywał album, z trudem udało mu się zapanować nad drżeniem 
dłoni. – Żałuję 
jednak, że nie poświęciłem się czemuś innemu niż wojna i ból. Ostatnio sporo się 
nad tym 
zastanawiałem.
– Dzień, w którym człowiek jest zadowolony ze swoich prac, to pierwszy dzień, w 
którym 
przestaje być dobrym fotografem – powiedział Packard i nagle gwałtownie się 
rozkasłał. Kaszel 
z każdą chwilą stawał się silniejszy.
– Czy mógłbym coś…
– Nie. – Packard z wysiłkiem próbował mówić przez chustkę, którą przyciskał do 
ust.
Coltrane czuł się bezradny. Odruchowo o mało nie klepnął Packarda w plecy, 
powstrzymał się jednak z obawy, że stary jest tak kruchy, że mógłby mu zrobić 
krzywdę. 
W końcu Packard przestał kasłać.
– To ta pogoda. Chłód. Nie powinienem wczoraj wychodzić z domu.
– W takim razie dlaczego wychodziłeś? – zapytał Duncan, który niespodziewanie 
wszedł 
do pokoju z wiaderkiem lodu, kieliszkiem do szampana, białą ścierką i butelką 
dom perignon.
– Aby przypomnieć sobie, jak ludzie są ślepi – odparł Packard. – Jedyną osobą, 
która 
zauważyła miernotę moich ostatnich prac, był ten tu obecny młody człowiek.
– A może inni okazali się tylko grzeczni? – Duncan otworzył szampana i nalał 
Coltrane`owi.
– W dalszym ciągu oznacza to, że był na tym przyjęciu jedyną wiarygodną osobą.
– Poza mną. Zawsze ci mówię, co myślę. – Duncan wstawił butelkę do kubełka z 
lodem, 
obok położył ścierkę.
– A co myślisz teraz?
– Że zrobię lunch. – Duncan ledwie widocznie skrzywił usta, w uśmiechu i 
wyszedł.
Coltrane napił się szampana i poczuł na czubku nosa kilka bąbelków.
– Widzę, że przyniósł pan także… – Packard wskazał na wiszącego na ramieniu 
Coltrane`a nikona. – Powiedział pan „aby zatrzymać czas”.
Nagła zmiana tematu zbiła Coltrane`a z tropu.
– Zapytałem, dlaczego został pan fotografem i tak mi pan odpowiedział. Potem 
dodał pan 
„a ludzie umierają”.
– Zgadza się.
– Kto?
– Przepraszam?
– Kto umarł?
12
Coltrane wbił wzrok w podłogę.
– Czy moje pytanie pana żenuje?
– Eee… tak.
– Z wiekiem doszedłem do wniosku, że oszczędzam czas… – Packard przerwał, aby 
złapać oddech – … jeżeli od razu pytam nowych znajomych o najważniejszą rzecz, 
jaką chcę 
o nich wiedzieć.
– Wielu ludzi nie lubi, kiedy przypomina im się o tym co dla nich najważniejsze.
Tlen syknął głośniej.
– Siostra? – spytał Packard.
Szampan nagle zrobił się kwaśny.
– Brat?
Coltrane odstawił kieliszek.
– Moja matka.
– Rozumiem.
– I ojciec.
– W pańskiej młodości? Moi rodzice zginęli, kiedy byłem młody. Niedaleko stąd. 
W katastrofie jachtu u wybrzeży Santa Catalina.
– Kiedy miał pan szesnaście lat.
Packard nie był zaskoczony tym, że Coltrane zna takie szczegóły z jego życia.
– Moi rodzice zmarli kiedy miałem jedenaście lat – powiedział Coltrane. – Choć 
tak 
naprawdę byli już martwi długo przedtem. Zajęło im tylko kilka lat, aby dojść do 
finału.
Packard zmarszczył czoło.
– Ojciec bił matkę.
Packard nie poruszył się, nic nie mówił. Gdyby jakoś zareagował, Coltrane 
natychmiast 
zamknąłby temat, Packard zdawał się jednak wyczuwać jego niezdecydowanie. 
Obecność starego 
działała na Coltrane`a hipnotyzująco. Im dłużej trwała cisza, przerywana jedynie 
sykiem tlenu, 
tym bardziej chciał mówić dalej.
– Ojciec nie bił matki dlatego, że pił czy martwił się groźbą utraty pracy ani z 
żadnego 
innego powodu, których używa się jako wymówki. Nigdy nie widziałem, aby pił 
alkohol. 
Prowadził dobrze prosperujący interes – stale rozwijającą się sieć pralni 
chemicznych. Może miał 
w pracy jakieś trudności, o których nie wiedziałem, a może jego ojciec lubił bić 
jego matkę i on 
jedynie kontynuował rodzinne tradycje? Może uważał, że to normalne? Przez jakiś 
czas sam 
uważałem, że to normalne. Sądziłem, że wszyscy ojcowie bija swoje żony. – 
Coltrane miał 
wrażenie, jakby cofnął się w czasie. Zamrugał, wychodząc z transu i wziął do 
ręki kieliszek. Nie 
bacząc na to, jak bardzo skaził go kwas wspomnień, upił duży łyk szampana. Czuł 
dziwną 
potrzebę, by mówić dalej, jakby Packard mógł to zrozumieć lepiej od kogokolwiek 
na świecie. – 
Pewnego wieczora, po tym jak sprawił matce szczególnie dotkliwe lanie, zrobił 
coś, czego nie 
robił nigdy przedtem – zabrał się do mnie. Wybił mi ząb. Następnego dnia 
powiedział, że jest mu 
naprawdę przykro, i że nie zdarzy się to już nigdy więcej a nauczycielowi w 
szkole powinienem 
powiedzieć, że spadłem z roweru i rozbiłem sobie twarz. On zaś przysięga na 
Boga, że 
wynagrodzi mi to, co zrobił. Potem pojechał do pracy. Kiedy tylko jego samochód 
zniknął na 
ulicy, matka zagnała mnie na górę i zaczęła mi pomagać wrzucać rzeczy do dwóch 
walizek. 
Potem zapakowała dwie dla siebie. Pamiętam to tak dokładnie, ponieważ raz za 
razem 
gorączkowo wyglądała przez okno, czy ojciec nie wraca. – Coltrane przyjrzał się 
bąbelkom 
w kieliszku. Wyglądały jakby były większe niż przed kilkoma minutami. Znów 
wrócił do 
przeszłości. – Musiała planować to od dłuższego czasu. Pakując walizki do 
samochodu, nie 
otworzyła drzwi garażu, aby sąsiedzi niczego nie zauważyli. Potem pojechaliśmy 
do banku, 
następnie na dworzec autobusowy, gdzie kazała mi zaczekać z bagażami, podczas 
gdy sama 
pojechała odstawić samochód – jak potem powiedziała, przy stacji kolejowej, aby 
ojciec myślał, 
że opuściła miasto pociągiem. Godzinę później wróciła i przez następne trzy lata 
uciekaliśmy, 
zatrzymując się w najrozmaitszych miastach po całym kraju, gdzie matka brała 
byle jaką pracę 
i gdzie zostawaliśmy, dopóki nie nazbierała dość pieniędzy, byśmy mogli uciekać 
dalej. Po latach 
odtworzyłem trasę jaką przebyliśmy: New Haven w Connecticut, Trenton w New 
Jersey, 
Harrisburg w Pensylwanii, Youngstown w Ohio, Sedalia w Missouri, Boulder w 
Colorado, 
Flagstaff w Arizonie i na końcu Los Angeles. – Czując ogromne pragnienie, dopił 
szampana 
i nalał sobie drugi kieliszek. Mógłby tak samo dobrze pić wodę. – Zmienialiśmy 
stale nazwisko. 
Matka tłumaczyła mi, że szuka tylko prac, za które płaci się gotówką, jak na 
przykład posady 
gosposi domowej, dzięki czemu nie musi myśleć o podatkach, a jej numer 
ubezpieczenia nie jest 
wpisany w centralnym komputerze. Twierdziła, że jeżeli nie pozostawimy za sobą 
„papierkowych 
tropów” i nie będziemy próbowali nawiązać kontaktu z rodziną i przyjaciółmi, 
ojciec nas nie 
znajdzie. Do dziś nie wiem, w jaki sposób… – Powiedział Coltrane ze ściśniętym 
gardłem. – 
Pewnego wieczora matka zabrała mnie z biblioteki, gdzie kazała mi zawsze czekać 
po szkole, aż 
skończy pracę, kupiła mi kulkę lodów – nie stać nas było na dwie – i 
pojechaliśmy autobusem do 
przyczepy, w której mieszkaliśmy. Kiedy weszliśmy do środka, zobaczyliśmy ojca. 
Siedział na 
stołku przy kuchennym blacie i układał pasjansa. Spokojny jak zwykle, wstał, 
westchnął, wyjął 
rewolwer i powiedział: „Być razem to nakaz boski”, po czym strzelił mojej matce 
prosto w twarz. 
Ot tak. Kiedy ojciec coś postanowił, nie można go było powstrzymać. Poczułem 
jakby jakieś 
wielkie ręce uderzyły mnie po uszach. W głowie mi dzwoniło, ale słyszałem, jak 
matka upada 
z jękiem. Może sam jęknąłem. Całą twarz miałem opryskaną czymś ciepłym i lepkim. 
Potem 
ojciec wycelował broń we mnie. Zmarszczył w śmieszny sposób czoło, popatrzył na 
ciało matki, 
znów popatrzył na mnie, pokręcił głową i palnął sobie w łeb. – Kiedy Coltrane 
podniósł kieliszek 
do ust, stwierdził, że znów jest pusty. – Podobno przez rok się nie odzywałem.
13
Coltrane zmusił się z trudem, aby mówić dalej. Współczujące spojrzenie Packarda 
zniewalało go, popędzało.
– Kiedy dziadkowie przylecieli po mnie do Los Angeles, spakowali rzeczy i 
ubrania, które 
mieliśmy z matką w przyczepie, zapłacili zaległe rachunki i zorganizowali 
przewóz ciał do 
Connecticut. Po załatwieniu wszystkich formalności prawnych zamieszkałem u nich 
w New 
Haven. Okazało się wtedy, że nie pamiętam jak wyglądała moja matka. Spędzałem 
całe godziny 
w piwnicy, próbując przypomnieć sobie jej twarz, jedyne jednak co udawało mi się 
odtworzyć, to 
widok rozpryskującej się krwi, kiedy kula z rewolweru ojca trafiła ją w twarz. 
Rozpaczliwie 
starałem się przypomnieć sobie jej głos, w mojej pamięci pojawiał się jednak 
tylko odgłos strzału. 
To była moja rzeczywistość – nie to co działo się naprawdę wokół mnie w domu 
dziadków. 
Jadłem i spałem, kąpałem się i ubierałem, oglądałem telewizję i chodziłem do 
szkoły, ale obrazy, 
które widziałem oraz odgłosy, jakie słyszałem, płynęły z mojej pamięci. Nie 
miałem poczucia 
przemijania czasu. Mniej więcej po roku siedząc kiedyś w piwnicy, po raz 
pierwszy usłyszałem 
nad głową czyjś płacz. Kiedy wypełzłem zza pieca i ruszyłem za dźwiękiem 
schodami w górę, 
a potem przez kuchnię do salonu, było tak jakby rozstępowała się wokół mnie 
mgła. Okazało się, 
że to babcia płacze. Siedziała skulona na krześle, twarz ukryła w dłoniach i 
płakała tak bardzo, że 
łzy przelatywały między palcami i kapały na plastikowe koszulki osłaniające 
zdjęcia w leżącym 
przed nią na stole albumie. Obszedłem krzesło, na którym siedziała i popatrzyłem 
na fotografie. 
Jedna została zrobiona w jaskrawym słońcu, które spowodowało, że wszystko 
wydawało się 
jaśniejsze niż zwykle i chropowate. Poznałem huśtawkę, zjeżdżalnię i karuzelę, 
które ktoś 
poustawiał w miasteczku przyczep, gdzie mieszkaliśmy ostatnio z matką. 
Rozpoznałem także 
stojącą w głębi przyczepę. Przyjrzałem się chłopcu na huśtawce i bujającej go 
kobiecie. 
Pochyliłem się jeszcze bliżej, by przyjrzeć się długim, rozwianym, piaskowym 
włosom kobiety, 
jej wysmukłej szyi i delikatnym rysom twarzy, promiennemu uśmiechowi. Kobieta 
miała na sobie 
wypuszczoną na spodnie koszulę w białobrązowe ciapki, z podwiniętymi rękawami. 
Koszula 
i dżinsy – jakby zbyt duże – podkreślały jej delikatność i szczupłość. Bujała 
roześmianego 
dzieciaka i zdawała się bawić jak nigdy. Powoli dotarło do mnie, że płacz babci 
zamilkł. Kiedy 
na nią spojrzałem, dostrzegłem, że opuściła dłonie i przygląda mi się 
zapuchniętymi oczami. „To 
moja matka – powiedziałem, odzywając się po raz pierwszy od roku. – Tak wygląda. 
Teraz już 
pamiętam”.
14
– Tak więc został pan fotografem, aby spróbować zachować przeszłość? – spytał 
Packard.
– Teraźniejszość. Zdjęcia z tego albumu i innych, które mieli moi dziadkowie, 
ukazywały 
jak moja matka dorasta i wychodzi za mąż. Jak jest ze mną w ciąży. Potem 
trzymała mnie na 
rękach, kąpała i wychowywała. Czas zamarł. Istniała na każdej stronie. Na 
szczęście nie było ani 
jednego zdjęcia ojca. Babcia powiedziała mi, że spaliła każdą jego podobiznę, 
nieustannie go 
przeklinając. On nie żył, ale moja matka nie umarła. Ciągle żyła na 
fotografiach. Na niektórych 
wydawała mi się doskonalsza niż na innych. Kiedy już obejrzałem zdjęcia 
nieskończoną ilość 
razy, poczułem jakiś niedosyt. Niektóre zdjęcia były nieostre, inne 
niedoświetlono albo 
prześwietlono. Jedne zostały zrobione ze zbyt małej, drugie ze zbyt dużej 
odległości. Niektóre nie 
podkreślały tego, co koniecznie chciałem zobaczyć – błysku w oczach matki, albo 
tego co robi 
z dłońmi. Zacząłem sobie wyobrażać lepsze ujęcia. Nieustannie dumałem, jak mogły 
zostać 
zrobione lepiej.
– Następnym krokiem było rozpoczęcie nauki fotografowania?
– Na pewno słyszał pan historie o fotografach, którzy spotkali prymitywne ludy, 
a ci 
przedstawiciele nie pozwolili robić sobie zdjęć, ponieważ uważali, że aparat 
ukradłby im duszę. 
Nie mam pojęcia, czy te historie są prawdziwe, ale jeżeli są, to tubylcy się 
mylą. Aparat nie 
kradnie niczego. Aparat daje – nieśmiertelność. Tak sądziłem w młodości. 
Chciałem zrobić 
zdjęcie każdej spotkanej osobie, uwiecznić ją ze współczuciem i miłością, 
ponieważ któregoś 
dnia każda z tych osób umrze. Tyle tylko że w naturze, ale nie na moich 
fotografiach. Uważałem, 
że moje zdjęcie, dopóki będzie istnieć, przedłuży byt sfotografowanej osoby.
– Chciałem? Uważałem? Używa pan stale czasu przeszłego.
– W pewnym momencie zboczyłem na złą drogę. Zacząłem robić zdjęcia, które nie 
sławiły żywych a koncentrowały się na umieraniu. Zamiast nadziei, zacząłem 
dokumentować 
rozpacz. – Coltrane gwałtownie pokręcił głową. – Koniec z tym. Chcę gloryfikować 
życie.
– W takim razie – Packard boleśnie zakasłał – chciałbym, żeby pan mnie 
sfotografował.
15
Kiedy Duncan wniósł tacę z sześcioma rodzajami kawioru – przezroczystymi 
złotymi, 
czarnymi, szarymi, brązowymi, szarozielonymi i zielonkawo – czarnymi jajeczkami 
– Coltrane`a 
opuścił wilczy apetyt. Zalane szampanem emocje zakwasiły mu żołądek. Packard, 
któremu 
zapadały się oczy, a szept coraz bardziej tłumiła flegma, nie miał siły dalej 
rozmawiać, w ustalili 
więc tylko szczegóły dotyczące czekającego ich zadania, i Coltrane pożegnał się 
z Packardem.
Popołudniowe słońce było smętne jak przez cały dzień. Wracając do Los Angeles, 
Coltrane musiał walczyć z ogarniającym go zmęczeniem. Dojechał do domu o wpół do 
piątej, ale 
w dalszym ciągu nie czuł głodu. Zaczął się obawiać, że zachorował. Położył się 
na skórzanej 
kanapie w salonie i kiedy się zastanawiał nad tym co mu się właśnie przydarzyło, 
zapadł 
w niespokojny sen. W którymś momencie zadzwonił telefon, Coltrane był jednak 
pogrążony 
w zbyt głębokim śnie, aby podnieść słuchawkę albo dosłyszeć, czy zostawiono mu 
wiadomość.
16
– Dzwoniłaś wczoraj po południu?
Była niedziela, jedenasta rano. Siedział z Jennifer na wąskim balkonie jej 
mieszkania, 
skąd rozpościerała się panorama portu w Marina del Rey. Ciemnoszare chmury w 
dalszym ciągu 
wisiały nad miastem. Wiała świeża bryza i mimo swetra, Coltrane czuł chłód. Miał 
kaca 
i próbował się przekonać, że do lepszego samopoczucia potrzeba mu świeżego 
powietrza. 
Jennifer pokręciła głową.
– Ustaliliśmy przecież, że chcesz sprawdzić, jak jesteś sobie w stanie 
samodzielnie radzić.
– Czyli nie dzwoniłaś?
Jennifer wyglądała na rozbawioną.
– Był taki czas, kiedy dzwoniłam do ciebie zbyt często, pamiętasz?
– Byłem tylko ciekaw. Wczoraj wieczór, kiedy zasypiałem, ktoś zadzwonił ale nie 
zostawił wiadomości. Kiedy rano sprawdziłem sekretarkę, migało światełko. Było 
nagranych 
mnóstwo wiadomości z całego dnia – od kolejnych dziennikarzy i stacji 
telewizyjnych, chcących 
zrobić ze mną wywiad na temat zdjęć z Bośni, ale na samym końcu było jakieś 
piętnaście sekund 
muzyki klasycznej, KLIK i koniec.
– To nie ja.
Coltrane potarł czoło i wzmocnił się łykiem parującej francuskiej kawy.
– Dziennikarz nie wstydziłby się zostawić wiadomości.
– Ciekawi cię, czy to może Packard?
– Przyszło mi to do głowy. – Mimo że miał okulary przeciwsłoneczne, światło 
wydawało 
się Coltrane`owi obrzydliwie jaskrawe. Mrużąc oczy popatrzył na żaglówkę, która 
z opuszczonymi żaglami, na pyrkającym silniczku, płynęła powoli w kierunku 
wyjścia z portu.
– Może to moja osobowość zodiakalnej panny, ale… – powiedziała Jennifer.
– Co masz na myśli?
– Czy sprawa jest stuprocentowo pewna? Zamierzasz podjąć tę współpracę z 
Packardem?
– Obiecał, że jutro prześle ci kurierem zdjęcia i podpisane upoważnienie.
– Ale jeśli to on wczoraj dzwonił, może chciał ci powiedzieć, że zmienił zdanie? 
Może 
powinieneś do niego zadzwonić i potwierdzić umowę?
– I skłonić go do uznania, że zamierzam być nieznośny?
Jennifer zagryzła wargę.
– No tak, czasami jeszcze nie wiem, kiedy dać spokój.
17
U szczytu schodów prowadzących z garażu do kuchni, Coltrane usłyszał że ktoś 
woła jego 
nazwisko. Choć zamierzał iść do ciemni na piętrze, zamarł na chwilę, odwrócił 
się i spojrzał 
w kierunku salonu. Frontowe drzwi były otwarte, z patio wpadało do środka 
światło. Rudy 
mężczyzna stawiał na podłodze wielkie pudło – obok drugiego już tam stojącego. 
Podobnie jak 
Coltrane, był po trzydziestce. Jego rzednące włosy podkreślały pełną twarz, 
blada skóra 
kontrastowała z piegami.
– Akurat na czas – odezwał się nieznajomy. – Podpisałem za ciebie odbiór pudełek 
i właśnie je wniosłem.
– Daniel! – Coltrane uśmiechnął się szeroko. – Zamierzałem do ciebie zadzwonić, 
ale 
wiem, że pracujesz nocami w izbie przyjęć. Nie chciałem budzić cię w dzień.
– Doceniam twoją troskliwość. Tydzień był dość męczący.
– Chyba bym ci nie ulżył łomocząc w środę rano do drzwi.
– Dobrze zrobiłeś. Kilka dni temu twoje szwy wymagały nieco spokoju, a jak się 
mają 
dziś?
– Świetnie.
– Zobaczę to uwierzę. Sweter i koszula w górę.
Coltrane westchnął, ale zrobił co mu kazano.
– Nieźle – stwierdził Daniel uważnie przyglądając się ranie. – Antybiotyk, który 
ci 
przepisałem dobrze działa. Miałeś początek zakażenia, ale zaczerwienienie przy 
brzegach prawie 
całkiem zniknęło. Co z gorączką?
– Minęła.
– Masz zdrowie, kolego. Wątpię, czy przeżyłbym, przechodząc to co ty.
Coltrane wzruszył ramionami.
– Nie zapomnij wziąć całej serii antybiotyków. Pij dużo płynów. Za parę dni 
zdejmę ci 
szwy.
– Danielu… – Coltrane`owi bardzo zależało, żeby następne słowo odpowiednio 
zabrzmiało. – Dzięki.
– Nie ma sprawy.
– Mylisz się. Jesteś do dyspozycji zawsze kiedy trzeba.
– A czego się spodziewałeś? Że ci powiem: idź sobie gdzie indziej, bo właśnie 
wróciłem 
ze szpitala i muszę się przespać?
– Jesteś prawdziwym przyjacielem.
– Mam nadzieję, że nie masz do mnie żalu o to, że poprosiłem o pomoc Jennifer. 
Nie 
wpadł mi do głowy nikt inny, na kogo można by liczyć.
– Żal do ciebie? Skądże znowu. Poza tym wszystko między nami idzie jak 
najlepiej.
– Przyznaj – brakowało ci jej. Spędziliśmy we troje wspaniałe chwile. Jeżeli 
Jennifer 
zbytnio się starała, to dlatego, że bardzo jej zależało.
– Tyle że ja niezbyt się starałem. – Coltrane zmienił temat. – Co to za kartony?
– Pod twoimi drzwiami stał facet z firmy kurierskiej. Zauważyłem go, kiedy 
wybierałem 
się do parku, żeby pobiegać. – odparł Daniel poklepując się po brzuchu. – Musi 
być w nich złoto 
czy ja wiem co, w każdym razie ważą jak cholera. Nie chciał, bym podpisał za 
ciebie, ale zgodził 
się oddać przesyłkę, kiedy zobaczył, że mam klucz do twojego mieszkania.
– Przesyłka kurierska w niedzielę?
– Kurier mówił, że nadawca bardzo nalegał.
– Nie ma żadnej informacji. Powiedział, kto to przysyła?
– Randolph Packard.
– Packard??!!
– Czy to nazwisko ma mi coś mówić?
Coltrane szybko wyjaśnił, równocześnie otwierając pierwszy karton. W środku, na 
wierzchu starannego opakowania leżała koperta. Złamał pieczęć i wyjął napisany 
ręcznie liścik.
Wierzę, że będzie pan wiedział, co z tym zrobić.
Zaintrygowany, Coltrane odwinął opakowanie. Jego zdziwienie zmieniło się 
w bezgraniczne zdumienie, kiedy dostrzegł zawartość pudła: trójnóg i kwadratowe 
drewniane 
pudełko o boku mniej więcej trzydziestu centymetrów, którego przód był połączony 
z tyłem 
mieszkiem.
– Co to jest? – spytał Daniel.
– Aparat fotograficzny.
– Jeszcze nigdy nie widziałem aparatu przypominającego mały akordeon.
– To tak zwany statywowy aparat płytowy. – Coltrane poczuł zawrót głowy, kiedy 
uświadomił sobie, co trzyma w rękach. – W dzisiejszych czasach używają ich 
jedynie 
fotografowie studyjni, ale dawniej, w młodości Packarda, takim aparatem 
posługiwał się każdy 
poważny fotograf. Z pewnością Packard wszędzie go zabierał.
– Dlaczego tak dziwacznie wygląda?
– Przypuszczam, że takie pojęcie jak ogniskowa i czas naświetlania nic ci nie 
mówią?
– Dzięki Bogu nie. Daj mi „idiotenkamerę”, a będę szczęśliwym biwakowiczem.
– Jasne. – Coltrane zachichotał. – W takim razie nie jesteś sobie w stanie 
wyobrazić, co to 
znaczy robić zdjęcia aparatem bez wmontowanego światłomierza, autofokusa i 
reszty bajerów.
– Postęp.
– Może, ale czy nie zawsze jesteś zadowolony ze zdjęć robionych automatycznym 
aparatem? Czasami są prześwietlone, ujęcie nie ma głębi, kolory są rozmazane.
– Do pamiątkowych fotek wystarczą.
– Jeśli jednak chce się mieć fotografię dobrej jakości, trzeba ją zrobić 
inaczej. Trzeba 
światłomierzem ustalić ilość światła, a następnie odpowiednio ustawić przesłonę 
i migawkę, tak 
by negatyw został optymalnie naświetlony. Ten typ aparatu ma regulacje, które 
pozwalają zrobić 
to bardzo dokładnie. Tak samo precyzyjne jest nastawianie ostrości. Rozciągając 
albo ściskając 
mieszek jak akordeon zmienia się odległość czołówki aparatu od korpusu, w którym 
znajduje się 
kaseta z negatywem aż widoczny na matówce obraz będzie miał idealną ostrość. 
Potem zamyka 
się obiektyw, wysuwa się matówkę, na jej miejsce zaś wkłada się kasetę z płytą 
światłoczułą, a po 
wyjęciu zasuwki kasety – fotografuje. Do aparatu tej wielkości wkłada się kasety 
z płytami filmu 
o rozmiarach dwadzieścia na dwadzieścia pięć centymetrów, dzięki czemu przy 
odbitce tego 
samego formatu nie pojawia się ziarno jak w przypadku powiększenia z maleńkiego 
negatywu 
filmu trzydziestopięciomilimetrowego. Uzyskuje się tak ostre i wyraźne 
fotografie, że kto je raz 
ujrzał, nie jest w stanie zaakceptować fotek robionych z automatycznego 
aparaciku.
– Brzmi to dziwacznie.
– Zaraz zobaczysz coś jeszcze dziwniejszego. Potrzymaj aparat, to wyjmę z pudła 
trójnóg. – Coltrane rozstawił trójnóg i zamocował aparat. Potem zawiesił na nim 
czarną, 
przypominającą pelerynę, osłonę. – Wejdź pod osłonę i popatrz na tył aparatu.
Daniel zrobił to, o co go poproszono, szybko jednak wystawił głowę na zewnątrz. 
Pocierał 
oczy jakby nie mógł uwierzyć w to, co ujrzał.
– Wszystko jest do góry nogami.
– I na dodatek jeszcze obrócone w pionie. Patrząc na matówkę, fotografujący musi 
w wyobraźni „ustawić” obraz tak jak obiekt wygląda w naturze. Ale to jeszcze nie 
koniec. Ten 
aparat jest ciężki, a zdjęcia robi się na płaskim filmie, schowanym w 
specjalnych kasetach, 
chroniących go przed niepożądanym naświetleniem. W kasecie są dwa negatywy, 
jeśli więc chce 
się zrobić sto zdjęć, trzeba wziąć pięćdziesiąt kaset, a żebyś wiedział, jakie 
są ciężkie! Do tego 
potrzebne są różne filtry i obiektywy, które też trzeba ze sobą nosić, a które, 
jak przypuszczam, 
znajdują się tym drugim pudle. Tak więc wyprawa na sesję fotograficzną z 
aparatem płytowym 
może okazać się tak samo ciężka jak safari.
– Czy to gra warta świeczki?
– Akurat teraz nie zamieniłbym tego sprzętu na nic innego. – Coltrane z 
szacunkiem 
patrzył na aparat. – Popatrz jaki jest podrapany. Stary. – Przyjrzał się 
znaczkowi producenta na 
metalowej blaszce z tyłu. – Korona. Wątpię, czy ta firma jeszcze istnieje.
Kiedy w pełni dotarło do niego co trzyma w ręku, Coltrane opadł na oparcie 
kanapy jakby 
dostał obuchem w łeb. Musiał to być ten sam aparat, którym Packard zrobił swą 
sławną serię 
fotogramów domów Los Angeles! Nie spodziewał się, że zadanie ponownego 
stworzenia serii 
stanie się dla niego lekcją. Już przedtem wiedział, że będzie musiał iść 
dosłownie w ślady 
Packarda – znaleźć dokładnie te same miejsca, w których mistrz rozstawiał 
trójnóg, odtwarzać 
idealnie kąty ustawienia aparatu, ale sądził, że same zdjęcia zrobi współczesnym 
sprzętem. Teraz 
dotarło do niego, że użycie nowoczesnego aparatu popsułoby pracę, gdyż 
ukazywałoby nie to, jak 
miasto zmieniło się od lat dwudziestych, a raczej jak zmieniła się fotografia. 
Chcąc aby Coltrane 
użył tego samego aparatu co on, Packard życzył sobie aby jego następca 
całkowicie się z nim 
identyfikował. Coltrane miał spróbować stać się Packardem! Dopiero wtedy 
zrozumie, dlaczego 
robiąc swoje fotografie, mistrz podjął takie a nie inne decyzje.
Zadzwonił telefon. Sądząc, że to Packard, Coltrane szybko podniósł słuchawkę.
– Halo?
– Nigdy nie uwierzysz, co mi właśnie przywiózł kurier – odezwała się Jennifer. – 
Zdjęcia 
i podpisane dokumenty, zezwalające na ich publikację. Sprawa jest stuprocentowo 
załatwiona.
– A ty nigdy nie uwierzysz, co mnie właśnie przywiózł kurier. Aparat płytowy 
Packarda.
– Co?
– Przyjedź. Musisz go zobaczyć.
18
– Halo. – głos Duncana brzmiał dziwnie, jakby facet był pijany.
– Mitch Coltrane przy aparacie.
Nie było odpowiedzi. Coltrane przycisnął słuchawkę mocniej do ucha, 
zastanawiając się, 
czy coś nie przerwało połączenia.
– Duncan?
– Chodzi o aparat?
– Nie umiem wyrazić, jak on się wspaniałomyślnie zachował. Czy mógłbym zamienić 
z nim kilka słów? Chciałbym podziękować i zapewnić, że zwrócę wszystko w 
nienaruszonym 
stanie.
– Obawiam się, że nie mógłby pan.
– W takim razie zadzwonię później. Jak pan sądzi, kiedy…
– Randolph zmarł dwie godziny temu.
Coltrane`a przebiegł od stóp do głów lodowaty dreszcz.
– Nie. Jak to… przecież wczoraj…
– Robił dobrą minę do złej gry. Około trzeciej rano coraz trudniej mu się 
oddychało. 
Nawet przy maksymalnym podawaniu tlenu płuca nie przyjmowały go w wystarczającej 
ilości.
– Boże…
– Zadzwoniłem do jego lekarza, ale Randolph pozostawił jednoznaczne wskazówki, 
że 
nie chce być w szpitalu. Wszystko, co mogliśmy dla niego zrobić, to wygodnie go 
ułożyć. 
Wczesnym popołudniem odszedł.
– A co z aparatem? – Coltrane miał trudności z mówieniem. – Kiedy…
– Omówiliśmy szczegóły wczoraj. Podpisał dokumenty zezwalające na publikację 
fotografii, wszystko już powinno dotrzeć do pańskiego wydawcy. Projekt może więc 
zostać 
przeprowadzony zgodnie z planem. Z jakiegoś powodu Randolph uznał, iż ważne 
jest, by ktoś 
przeszedł tą samą drogą co on.
– Nie zawiodę go.
– Spodziewał się tego. Nie uwierzyłby pan, jak bardzo mu się pan stał bliski. 
Określał 
pana jako „bratniego sierotę”. Chciałbym, aby pan dobrze zrozumiał to, co teraz 
powiem. Pod 
sam koniec miał wielkie trudności z mówieniem, ale włożył wiele wysiłku w to, 
bym mu obiecał, 
że coś panu przekażę.
– Co?
– Że aparat jest pański.
– Co??!
– To nie pożyczka lecz prezent. Chyba może go pan traktować jako spadek.
19
Czując na ramionach ciężar żałoby, Coltrane zabrał się do przywracania życia 
Packardowi. Stojąc w ciemni, oświetlony jedynie słabym bursztynowym światłem, 
nie mógł się 
pozbyć tej myśli. Obok Jennifer obserwowała z powagą jak Coltrane wkłada papier 
do kuwety 
z wywoływaczem. Potrząsnął kuwetą, aby płyn lepiej opłukał papier. Przez chwilę 
nic się nie 
działo, zaraz jednak magia zadziałała i na papierze zaczął się pojawiać obraz. 
Czarno-białe ujęcie 
wbijającego wzrok w obiektyw starego Packarda. Przez chwilę Jennifer nie była w 
stanie nic 
powiedzieć.
– Cudowne… – wyszeptała w końcu.
Zadowolenie Coltrane`a tłumił żal. Zapach chemikaliów kładł się gorzkim osadem 
na jego 
języku.
– Zrobiłem kilkanaście ujęć, ale od początku wiedziałem, że to będzie najlepsze.
Packard siedział na wózku na tle kominka, piżama i szlafrok powodowały wrażenie, 
jakby 
się skurczył, zmalał pod koniec życia. Przesłona, jaką wybrał Coltrane, 
umożliwiła ostre ukazanie 
tła, szczególnie wypalonego grubego polana na środku kominka, które stanowiło 
symboliczny 
detal z rodzaju tych, jakie Packard lubił umieszczać na swoich wczesnych 
pracach.
– Ale oczy… – powiedziała Jennifer.
Coltrane skinął głową.
– Ich wyraz ciągle się zmieniał: raz wyrażał arogancję, po chwili 
niecierpliwość, potem 
nagle były w nich ironia, rozbawienie, wyrachowanie. Właśnie o to mi chodziło. 
Kilkanaście 
minut wcześniej, kiedy podawałem mu album do podpisania, w jego oczach pojawił 
się smutek. 
Nie było w nich śladu dumy z tego co stworzył, wyglądał tak, jakby sądził, że 
jego prace 
symbolizują jedynie upływ czasu.
– Bez trudności namówiłeś go, aby położył album na kolanach?
– Bez najmniejszej. Powiedział: „Przeżyję siebie samego”.
– Tak więc mamy fotografię starego kruchego mężczyzny, który przypadkiem był 
geniuszem, przeglądającego jeden ze swoich albumów. Fotografia o fotografie i 
jego 
fotografiach.
W głosie Coltrane`a zabrzmiała melancholia.
– Jego prace pozostały takie same, tylko on się postarzał.
– A teraz pozostanie na zawsze taki sam…
– Ciekaw jestem jak to będzie, chodzić tam gdzie on chodził, robić to co on 
robił, 
próbować stać się nim…
TRZY
1
Zbliżając się do hotelu „Beverly Hills”, Coltrane zjechał w lewo z Sunset 
Boulevard 
i skierował ku Benedict Canyon Drive. Była środa, nieco po ósmej rano, dzień po 
pogrzebie 
Packarda. Zdecydowany jak najszybciej rozpocząć realizację projektu, wyjechał z 
Jennifer 
z samego rana. Raz po raz wjeżdżali w cień palm, wzbijających się w niebo niczym 
wieże, minęli 
niejedną drogą posiadłość, ukrytą za idealnie przystrzyżonym żywopłotem i 
kilkumetrowymi 
krzewami. Dla odmiany niebo było bezchmurne i jasne, chmury zniknęły.
– Zdradź tajemnicę. Jaki dom jest pierwszy na liście? – spytała Jennifer.
– „Sokole Gniazdo”.
Coltrane miał na sobie typowe ubranie robocze fotografa: wysokie buty do 
chodzenia po 
górach, dżinsy, marynarską bluzę. Jennifer założyła pomarańczową bluzę z 
napisem: Southern 
California, logo jej pisma. Krótkie blond włosy schowała pod baseballową 
czapeczką, co 
powodowało że jej twarz wyglądała atrakcyjnie, ale po chłopięcemu, przywodząc 
Coltrane`owi 
na myśl aktora, którego nazwisko po chwili wymieniła.
– Rudolf Valentino?
– Szejk we własnej osobie.
– Nigdy nie mogłam zrozumieć, dlaczego nazwał swój dom „Sokole Gniazdo”.
– W połowie lat dwudziestych druga żona Valentino doprowadziła do tego, że 
studio 
pozwoliło jej nadzorować produkcję jednego z jego filmów. Miał się nazywać 
Zakapturzony 
Sokół, niestety doprowadziła do takiego rozdmuchania kosztów, że zrezygnowano z 
produkcji. 
Aby poprawić jej samopoczucie, Valentino nazwał posiadłość, którą właśnie im 
budowano, na 
cześć odrzuconego projektu. Wkrótce potem się rozwiedli.
– I co?
– Kiedy żona go rzuciła, zaczął grozić, że strzeli sobie w łeb. Skończyło się 
jednak na 
tym, że kupił parę ton antyków – zbroi, mauretańskich parawanów oraz innego 
szmelcu. O wiele 
za dużo, by mogło się pomieścić w „Sokolim Gnieździe”, ale jakoś wszystko 
upchnął. W efekcie 
doprowadził się niemal do bankructwa. Stale drżał o swoją karierę, aż zmarł w 
wieku trzydziestu 
jeden lat w wyniku pęknięcia wrzodu żołądka.
2
Wielce chwalona packardowska fotografia „Sokolego Gniazda” została zrobiona ze 
szczytu pobliskiego wzgórza. Potężna trzynastopokojowa, otoczona wysokim białym 
murem 
posiadłość, posadowiona na spłaszczonym wierzchołku wzgórza, została ukazana z 
daleka, przez 
co nie tylko wydawała się maleńka, ale sprawiała wrażenie znajdującego się na 
odludziu 
hiszpańskiego klasztoru. Na żadnym z widocznych w tle wzgórz nie było jeszcze 
wtedy domów. 
Zapowiedzią nadchodzącej inwazji była jednak sieć dróg. W dolnym lewym rogu 
fotografii, na 
rozgrzebanym przez maszyny budowlane zboczu sąsiedniego wzgórza stała tablica 
inwestorska 
z napisem: BEVERLY TERRACE. Było jasne, co to oznacza – wkrótce miało tu powstać 
wiele 
domów. Pustka, stanowiąca największą atrakcję okolicy, miała odejść w niepamięć. 
Aby 
skomentować co sądzi o nadchodzącej nawałnicy, Packard uchwycił na pierwszym 
planie 
unoszącego się wysoko drapieżnego ptaka.
3
Niedaleko szczytu Benedict Canyon Drive, Coltrane wjechał w odchodzącą w lewo 
uliczkę. Pięli się coraz wyżej wśród lesistych wzgórz, im mniej widziało się 
śladów życia, tym 
droższe były domy.
– Skąd znasz tę drogę? – spytała Jennifer.
– Nie znam jej. W poniedziałek kupiłem mapę i spróbowałem ją porównać ze 
zdjęciami 
Packarda i planem Beverly Hills. „Sokole Gniazdo” stoi na jednym ze szczytów, 
które mamy 
teraz po prawej, sądzę więc, że aby znaleźć miejsce, skąd Packard fotografował, 
powinniśmy 
jechać w przeciwnym kierunku.
Jennifer pokręciła głową.
– Ale wtedy nie było tu dzisiejszych ulic. Nie da się określić, którędy Packard 
jechał.
– Na dodatek widok zasłaniają drzewa, nie jesteśmy więc w stanie ustalić, gdzie 
jesteśmy 
w stosunku do „Sokolego Gniazda”.
Pięć godzin później w ruchu utrzymywało ich jedynie twarde postanowienie.
– To zadanie wymaga odkrywcy, nie fotografa – stwierdził Coltrane skręcając w 
kolejną 
przecznicę.
Jennifer wierciła się jakby miała owsiki.
– Boli mnie strasznie tyłek. Czuję się, jakbym przejechała do Vegas i z 
powrotem. – 
Podłogę pod jej stopami zaściełały puste kubeczki po kawie i opakowania po 
daniach z barów 
szybkiej obsługi, kupowane przy okazji licznych wizyt w toaletach zachodniego 
Hollywoodu. – 
Założę się, że utyłam pięć kilo.
– Może nakłonienie mnie do realizacji tego projektu było kolejnym packardowskim 
żartem. – Dojeżdżali właśnie do szczytu kolejnego wzniesienia, od którego 
zdawała się 
odchodzić setna przecznica i Coltrane wskazał palcem na otoczoną murem 
posiadłość z lewej 
strony. – Sądzisz, że stąd fotografował?
Jennifer spojrzała na posiadłość, potem na prawo, przez drzewa.
– Spróbujmy. Wszystko jedno, najważniejsze żebym mogła wysiąść i sprawdzić, czy 
utrzymam się na nogach.
Wiał delikatny wietrzyk, skądś dobiegał szum pracującego mimo niedawnego deszczu 
zraszacza trawnika.
– Może trafiliśmy. – Coltrane przyjrzał się posiadłości. Wznosiła się dość 
wysoko nad 
ulicą, był to najwyższy punkt w okolicy. – Ze środka, nad drzewami powinno być 
widać, 
przeciwległe zbocze kanionu.
Jennifer spojrzała na zegarek.
– Dziesięć po drugiej. Wkrótce będzie najlepsze światło.
– Tak, może dzień nie okaże się stracony. Może coś się jeszcze uda pstryknąć.
Obsadzony rododendronami podjazd zamykała kuta z żelaza brama, obok niej 
znajdowała 
się furtka, za którą widać było ścieżkę. Na zarośniętym bluszczem murze 
zamontowano 
domofon. Coltrane wcisnął guzik.
– Halo? – dobiegł po chwili z głośniczka słaby, kobiecy głos.
– Przepraszam, że panią niepokoję, ale jestem fotografem i…
– Przyszedł pan za wcześnie.
Coltrane ze zdziwieniem popatrzył na Jennifer.
– Słucham?
– Nie spodziewaliśmy się pana przed sobotą.
– Przed sobotą?
– Na ślubie naszej córki.
– Obawiam się, że zaszło pewne nieporozumienie.
– Boże drogi, chyba nie chce pan powiedzieć, że nie może przyjść na ślub!
– Nic nie wiem o żadnym ślubie. Pracuję dla Southern California Magazine i…
– Dla magazynu? Nie chcę kupować czasopism.
Jennifer zaczęła cicho chichotać.
– Proszę pani, nie sprzedaję czasopism. Chcę jedynie zrobić kilka zdjęć domu, 
który 
znajduje się naprzeciwko…
– Chce pan fotografować nasz dom? Mój mąż dostałby szału. Nienawidzi wszystkich, 
którzy chcą się czegokolwiek dowiedzieć o naszym życiu prywatnym. Ostatni film, 
jaki kręcił, 
był o arabskich terrorystach i twierdzi, że jeżeli się dowiedzą, gdzie 
mieszkamy, wymordują nas, 
kiedy będziemy spać.
Jennifer, z trudem opanowując śmiech, przysunęła się do domofonu.
– Proszę pani, nie chcę fotografować państwa domu. Chcę sfotografować dom 
Rudolfa 
Valentino.
– Rudolfa Valentino? To nie ma sensu. O ile się orientuję, jest pan terrorystą. 
Młody 
człowieku, widzę pana z okna! Jeżeli natychmiast pan sobie nie pójdzie, wezwę 
policję!
– Proszę pozwolić mi wyjaśnić!
Domofon pisnął i zamilkł. Kiedy Coltrane odwrócił się do Jennifer, by uzyskać 
wsparcie 
moralne, okazało się, że dziewczyna siedzi na krawężniku i śmieje się obejmując 
rękami brzuch.
– Jeszcze tylko dziewiętnaście domów – parsknęła. – Pracując w tym tempie, 
skończysz 
w lecie przyszłego roku.
– Może nie – odezwał się jakiś głos.
4
Jennifer natychmiast przestała się śmiać. Oboje gwałtownie odwrócili się w 
kierunku 
bramy, zza której obserwowała ich atrakcyjna, delikatna dwudziestoparoletnia 
kobieta. Była 
wysoka i szczupła, miała na sobie brązowe spodnie i beżowy sweter. Na głowie 
zawiązała 
chustkę. Stała krzyżując ramiona na piersi.
– Naprawdę jesteście z Southern California Magazine?
Jennifer wstała i ułożyła usta w swój najbardziej ujmujący uśmiech. Wskazała na 
logo na 
swej bluzie.
– Słowo.
– Sekundkę. – Młoda kobieta przełożyła dłoń przez pręty bramy i nacisnęła guzik 
domofonu. Cienki głosik natychmiast odpowiedział.
– Młody człowieku, powiedziałam panu…
– Mamo, nie dzwoń na policję. Ci ludzie wyglądają na przyzwoitych. Wpuszczę ich.
– Ale…
Kobieta zdjęła palec z guzika, potem przycisnęła kilka klawiszy po wewnętrznej 
stronie 
muru, odblokowując zamek.
– Naprawdę zamierza pan fotografować dom po drugiej stronie kanionu, panie…
– Mitch Coltrane. To mój wydawca, pani Jennifer Lane.
– Diane Laramy.
Uścisnęli sobie dłonie i weszli na teren posiadłości.
– Wspomniał pan o Rudolfie Valentino…
Kiedy szli pięknie przystrzyżonym trawnikiem, Coltrane opowiedział o zadaniu 
jakiego 
się podjął. Po chwili stali na najwyższym punkcie wzgórza, plecami do 
cytrynowca.
– Oto i nasz cel! – Jennifer była zachwycona. Pokazała Diane zdjęcie zrobione 
przez 
Packarda, potem wskazała palcem ciąg domów, stojących wzdłuż pełnej zawijasów 
ulicy na 
przeciwległym, niższym wzgórzu. Jeden z nich był nieco oddalony od pozostałych, 
jakby 
samotny i bez najmniejszej wątpliwości stał na końcu ślepej ulicy. Miał czerwony 
dach i sprawiał 
wrażenie zbudowanego tak, by pokrył jak największą powierzchnię, zaanektował dla 
siebie całe 
erodujące zbocze. Ściany i dziś były pomalowane na biało, jak ściany 
hiszpańskiego klasztoru, 
ale „inwazja”, którą zapowiadała fotografia Packarda, a która rzeczywiście 
nastąpiła, 
spowodowała, że wyglądał jak oblężony.
– A już zaczynałem sądzić, że projekt jest niewykonalny – powiedział Coltrane.
– Niesamowite – zdumiała się Diane. – Kiedy się patrzy na to zdjęcie a potem na 
dom, ma 
się wrażenie, jakby człowiek był równocześnie w przeszłości i w teraźniejszości.
– Dokładnie o to chodzi – odparł Coltrane.
Zaczęli wędrować po wzgórzu, od czasu do czasu zatrzymywali się, porównując 
widok 
z obrazem z fotografii Packarda, szukając miejsca, gdzie ustawił aparat. W końcu 
wrócili do 
cytrynowca, Coltrane potarł plecy o chropawą korę i powiedział:
– Tak, sądzę… tak. To tutaj.
– Daj popatrzeć. – Jennifer stanęła po jego lewej stronie.
Ciągle nieco oszołomiona Diane stanęła po prawej. Coltrane uniósł fotografię 
tak, by 
ujęcie Packarda zasłoniło naturalny widok, po chwili opuścił je i widok 
„Sokolego Gniazda” z lat 
dwudziestych został zastąpiony aktualnym.
– Cóż za niesamowity podwójny obraz – stwierdziła Diane. – Tego drzewa na pewno 
wtedy tu nie było.
– Ani trawnika – dodała Jennifer. – Z pewnością także waszego domu.
– Ani pozostałych. – Coltrane jeszcze kilka razy podniósł i opuścił fotografię. 
Za każdym 
razem efekt był hipnotyzujący.
– Tyle lat temu… ktoś stał w tym samym miejscu, gdzie ja teraz i zrobił tę 
fotografię… – 
powiedziała z zadumą Diane.
– Zmarł w niedzielę – wyjaśnił Coltrane.
Ciałem dziewczyny nagle wstrząsnął dreszcz.
– Coś nie tak? – spytał Coltrane.
– Nie, to tylko chłód.
Coltrane nie mógł się pozbyć wrażenia, że Diane wzdrygnęła się z innego powodu. 
Widok 
jej delikatnych rysów wywoływał w nim niepokój. Miała tak przezroczystą skórę 
twarzy, że na 
policzkach dało się dostrzec żyłki. Oczy miała zapadnięte, spodnie i sweter 
wisiały na niej 
luźno – musiała ostatnio sporo stracić na wadze. Chustka tak dokładnie 
obejmowała głowę, że nie 
wystawał spod niej ani jeden włos.
– Cóż… – Coltrane czuł się nad wyraz nieswojo. – Zabieramy pani czas.
– Nie ma problemu. To dla mnie przyjemność.
– Nawet jeśli… – Coltrane popatrzył na niebo. – Światło jest prawie idealne. 
Powinienem 
zaczynać.
5
Kiedy wrócili do samochodu po aparat, trójnóg i torby ze sprzętem, Diane 
koniecznie 
chciała pomagać. Choć przeniosła lekką torbę tylko kilkaset metrów, straciła 
oddech. Coltrane 
nie miał czasu się nad tym zastanawiać, miał najwyżej dwie godziny, kiedy 
światło było najlepsze 
i musiał się spieszyć.
Prawie piętnaście minut zajęło mu umocowanie aparatu na trójnogu. Potem wziął 
światłomierz, ustalił optymalny czas naświetlania, przesłonę, wybrał obiektyw, 
schował się pod 
czarną płachtę, która przykrywała aparat, i patrząc raz za razem na fotografię 
Packarda, zaczął 
nastawiać ostrość. Ustawienie wszystkiego zajęło mu więcej czasu, niż się 
spodziewał. Po trzech 
kwadransach koncentrowania się na odwróconym do góry nogami obrazie czuł lekkość 
w głowie, 
jakby to jego obrócono głową w dół.
Zrobił dwanaście ujęć, ale nie był zadowolony. Stwierdził, że samo skomponowanie 
kadru, aby był identyczny z dziełem Packarda nie doprowadzi do powstania dobrego 
fotogramu, 
będzie jedynie sztuczką optyczną. Musiał oprzeć się na tym, co zrobił Packard – 
znaleźć metaforę 
równoważną unoszącemu się nad „Sokolim Gniazdem” drapieżnemu ptakowi.
– Mitch?
Coltrane pomasował sobie kark.
– Mitch?
– Tak? – Wystawił głowę spod czarnej płachty.
– Przez ostatnie dziesięć minut nawet nie drgnąłeś. Wszystko w porządku?
– Myślę.
– Zostało ci czterdzieści pięć minut światła – poinformowała Jennifer.
– Czterdzieści pięć minut? – Zaskoczony, Coltrane popatrzył na zegarek.
Ponownie schował się pod materiałem. Kiedy szukali posiadłości, na której 
terenie teraz 
byli, Coltrane zażartował, że Packard zrobił mu psikusa, proponując to zadanie, 
ale teraz czuł, że 
czyniąc to, Packard miał poważny zamiar. Czyżby stojąc jedną nogą w grobie 
chciał pokazać – 
byłoby to typowe dla jego charakteru – że Coltrane nie ma co nawet mieć nadziei 
na zrównanie 
się z nim? Czyżby ten projekt miał być ostatnią próbą pokazania jaki był 
wyjątkowy?
– Mitch?
Coltrane zauważył drobny ruch na matówce. Z daleka dobiegło do jego uszu tępe 
KLAP-
KLAP-KLAP i kiedy zaczął wzrokiem przeszukiwać niebo, stwierdził, że rusza się 
na nim 
maleńki wirujący punkcik: helikopter. Włożył do aparatu kasetę z negatywem i 
wziął w dłoń 
wężyk do wyzwalania migawki.
– No chodź… – szepnął z napięciem. Kiedy migoczące łopaty wirnika helikoptera 
przecinały horyzont, wstrzymał oddech. – Teraz! – Wypowiadając komendę, wcisnął 
guzik.
Aparat pstryknął.
Coltrane odetchnął z ulgą. Drapieżny ptak Packarda symbolizował zły koniec 
Valentino 
i zbliżającą się inwazję. Teraz miejsce ptaka zajął helikopter – symbol 
mechanizacji 
dwudziestego wieku.
– Oby ten helikopter wyszedł jak należy. – Coltrane obserwował znikającą 
maszynę. – To 
była jedyna szansa. Nawet jeżeli przeleci tędy następny, nie ma możliwości, by 
znalazł się w tym 
samym miejscu co sokół Packarda.
Jennifer obserwowała niebo.
– Tracisz światło szybciej niż sądziliśmy.
– Jeszcze na kilka zdjęć wystarczy.
Za jego plecami rozległ się cichy głos:
– Sądzi pan, że…
Zaskoczony, Coltrane popatrzył na Diane.
– Kiedy skończy pan fotografować dom… – Zawahała się.
– Tak?
– Mógłby pan sfotografować mnie?
– Oczywiście. Z przyjemnością.
– Nie narzucam się panu?
– Skądże znowu. Dzięki pani nie czujemy się intruzami. Z wielką chęcią 
odwdzięczę się 
za przysługę. Gdyby mogła się pani odwrócić w ten sposób … tak… żeby słońce 
oświetlało 
twarz… – Coltrane uśmiechnął się. – Będzie piękne.
6
– Ona umiera – powiedział kiedy odjeżdżali.
– Coś z nią jest na pewno nie tak.
W tylnym lusterku widział Diane, stojącą w bramie ze skrzyżowanymi na piersi 
ramionami, spod których zwieszał się luźny sweter, patrzącą ze smutkiem, jak 
odjeżdżają ku 
Benedict Canyon Drive. Potem skręcił i zniknęła mu z oczu.
– Kiedy patrzy się przez wizjer aparatu, pewne rzeczy stają się wyraźniejsze – 
powiedział 
Coltrane. – Na przykład te zapadnięte oczy. Sądzę, że pod chustką nie ma włosów. 
Moim 
zdaniem wyłysiała od chemioterapii. Uważam też, że ten ślub w niedzielę to tylko 
próba 
chwytania się życia.
Jennifer przez chwilę się nie odzywała.
– Tak… chwytania się życia… – mruknęła w końcu.
Kiedy dotarli do garażu obok domu Coltrane`a w Westwood, było już po szóstej i 
zapadł 
zmrok.
– Chcesz coś zjeść? – spytała.
– Tak naprawdę, to chcę iść do ciemni i wywołać negatywy.
Fotografie „Sokolego Gniazda” okazały się znakomite. Większość z nich udało mu 
się 
zrobić pod kątem prawie identycznym do tego, pod jakim fotografował Packard, 
choć akurat 
w tym przypadku „prawie” było za mało. Aby projekt się udał, zgodność musiała 
być idealna. Na 
szczęście kryterium to spełniało ujęcie z helikopterem. Coltrane musiał tylko, 
odrobinkę przyciąć 
negatyw i zrobić niewielkie powiększenie, aby „Sokole Gniazdo” miało na obu 
fotografiach tę 
samą wielkość. Zadziwiające, ale helikopter znalazł się niemal w tym samym 
miejscu co sokół. 
Zmieniając czas wywoływania, Coltrane`owi udało się uzyskać te same wyraźne 
kontrasty 
między czernią i bielą, jakie uzyskał Packard. Kiedy popatrzył na ujęcie 
Packarda, a potem na 
własne, doznał przedziwnego wrażenia, że patrzy na fenomen rodem z science-
fiction: że obie 
fotografie zostały zrobione przez tę samą osobę, której udało się przetrwać w 
bezruchu przez 
dwie trzecie wieku. Przyglądając się reliktowi przeszłości przypomniał sobie, że 
po śmierci 
Valentino w najbliższej okolicy zamieszkał Buster Keaton, który kazał sobie 
wybudować willę 
we włoskim stylu. Dla Johna Gilberta zaś wzniesiono willę w stylu francuskim. 
Następnie 
w sąsiedztwie zamieszkały inne gwiazdy kina, których nazwisk nie pamiętał. 
Wszystko odeszło 
w niepamięć, pozostało jedynie „Sokole Gniazdo”. I pozostanie tak długo, jak 
będą istnieć obie 
fotografie – Packarda i jego.
– Fascynujące. – Jennifer objęła go ramieniem.
Skarbem dnia nie okazało się jednak ujęcie „Sokolego Gniazda”. Pierwsze miejsce 
należało się portretowi Diane.
Coltrane zrobił go w kolorze, dzięki czemu blask zachodzącego słońca przegonił 
bladość 
z policzków dziewczyny. Zapatrzona smętnie w zachód słońca swego życia, z 
tęsknotą unosiła 
głowę ku niebu, zapadnięte oczy patrzyły smutno, ostre z powodu wychudzenia rysy 
wyrażały 
determinację, kruche ramiona rysowały się wyraźnie pod swetrem.
– Pod tym chcę się podpisać – powiedział Coltrane. – Jej odwaga jest 
inspirująca.
– Packard byłby zachwycony, gdyby sam to zrobił.
Podczas gdy pracowali w ciemni, trzy razy zadzwonił telefon. Za każdym razem 
rozlegały 
się cztery dzwonki, czyli do włączenia się automatycznej sekretarki.
– Pewnie kolejni dziennikarze po wywiad o Bośni. Mam nadzieję, że moje pięć 
minut 
rozgłosu wkrótce się skończy.
Kiedy jednak wywołali wszystkie zdjęcia i przeszli do salonu, okazało się, że na 
sekretarce nie było żadnej wiadomości, jedynie trzy razy ta sama ponura muzyka 
klasyczna. 
Jennifer podeszła do zadumanego Coltrane`a.
– Ta sama co w sobotę?
Coltrane ze zmartwieniem pokiwał głową.
– Tym razem to na pewno nie Packard…
7
Następnego dnia Coltrane wyszedł z domu zaraz po siódmej rano. Tryskał energią – 
jeszcze przy żadnym projekcie nie czuł takiego entuzjazmu – złe przeczucia z 
powodu głuchych 
telefonów odpłynęły. Kilka przecznic dalej stanął przy skrzynce pocztowej i 
wrzucił kopertę 
zaadresowaną do Diane. Zawierała trzy egzemplarze jej portretu oraz fotografie 
„Sokolego 
Gniazda” w dwóch wersjach – Packarda i jego. Na liściku napisał: „Oto kilka 
wspomnień 
z naszej fotograficznej przygody. Życzę wspaniałego miodowego miesiąca i dużo 
szczęścia.” 
Kiedy wrzucił kopertę, patrzył przez chwilę na metalową klapkę, która się za nią 
zamknęła. 
Chwytać się życia…
Z tą myślą pojechał pracować.
Wiedział, że kiedyś wzdłuż Hollywood Boulevard rosły pieprzowce, w Beverly Hills 
znajdowały ścieżki do jazdy konnej, tędy gdzie teraz są autostrady biegły szyny 
tramwajowe, 
a Sherman Oaks, North Hollywood, Burbank, Tarzana, Encino, Van Nuys i inne 
miejsca 
w dolinie San Fernando (och jak uwielbiał litanię tych nazw) były osobnymi 
wioskami, 
pooddzielanymi polami uprawnymi. Każda z nich miała swoją własną architekturę – 
domy 
w stylu angielskim, w jednej kontrastowały ze znajdującymi się w sąsiedniej 
bungalowami 
w stylu misyjnym. Były też enklawy w stylu wiktoriańskim i kolonialnym. Wyraźne 
granice 
zaczęły zanikać wraz z kurczeniem się ziemi uprawnej i zlewaniem wsi w jedno, 
choć i dziś – 
jeżeli nie zwracało się uwagi na obecne granice i skupiało uwagę na 
historycznych rdzeniach 
dzisiejszych dzielnic – dało się zauważyć między nimi różnice.
Randolph Packard znakomicie uchwycił specyfikę dzielnic. Pokazał zarówno 
dzielącą je 
przestrzeń jak i również ich odrębny charakter. W jego pracach, detale zawsze 
przepowiadały 
nadchodzącą zgubę – tutaj były to maleńkie figurki mierniczych w dalekim tle 
albo nie 
dokończony szkielet budynku na odległym wzgórzu. Wjeżdżając szosą numer 405 w 
zaciągniętą 
smogiem dolinę, Coltrane dumał nad tymi właśnie szczególikami. Próbował sobie 
wyobrazić, jaki 
w czasach młodości Packarda był stąd widok na zaszyte mgłą oddalenia góry San 
Gabriel. Jadąc 
śladem Packarda, próbując patrzeć na świat oczami Packarda, miał dziwne wrażenie 
cofania się 
w czasie.
8
Plac z przyczepami mieszkalnymi znajdował się w Glendale – tłoczyły tu ciasne 
szeregi 
obskurnych domów na kółkach. Na końcu każdej linii pęczniały wielkie kubły na 
śmieci, 
z których wysypywały się odpadki, do każdych drzwi dochodziła żwirowa ścieżka, 
nie było śladu 
trawy ani drzew, jedynie tu i tam stały skrzynki na kwiaty, w których rosły 
drapakowate nagietki 
i geranium, tak wiotkie, że gięły się wpół i opadały nad brzegami skrzynek. 
Coltrane podjechał do 
trzeciego szeregu i skręcił w lewo. Minął starszego mężczyznę, ubranego w 
podkoszulek i szelki, 
który z koszykiem prania w rękach szedł do rozciągniętego obok jego przyczepy 
sznura na 
bieliznę.
Kiedy Coltrane dojechał do niewielkiego placu zabaw dla dzieci, stanął, wysiadł 
i podszedł do wysokiego do pasa płotu z zardzewiałej siatki. Huśtawki i karuzele 
były 
zmatowiałe i dawno nie malowane. Ziemia wyglądała jak beton. Chuda czarna 
kobieta bujała 
chłopca na huśtawce. Jej ciemne włosy zwisały w strąkach, na nogach miała 
sandały, do tego 
pogniecione szorty, czerwony sweter, który choć wyblakły, stanowił na całym 
placu jedyny 
jaskrawy akcent. Kiedy chłopiec wyprostował nogi w kolanach, żeby nadać więcej 
rozmachu 
huśtawce, Coltrane zobaczył dziury w podeszwach jego butów. Kobieta zmrużyła 
oczy i przez 
krótką chwilę przyglądała się przybyszowi, potem znów zajęła się synem.
– Dzień dobry – powiedział Coltrane.
Kobieta nie odpowiedziała.
– Kiedyś tu mieszkałem.
Kobieta dalej się nie odzywała.
– Kiedy przejeżdżam niedaleko, zawsze tu wpadam.
Kobieta wzruszyła ramionami.
– Matka zawsze bujała mnie na tej huśtawce.
– Chce pan czego?
– Chciałbym zrobić pani zdjęcie.
– Po co?
– Ktoś kiedyś zrobił zdjęcie mojej matce, kiedy stała w tym samym miejscu co 
pani teraz. 
Chciałbym się poczuć tak samo jak ten, co wtedy fotografował. Chciałbym zrobić 
podobne 
zdjęcie.
Kobieta skrzywiła się zdziwiona.
– Proszę bujać syna jakby mnie tu nie było. Nie chcę pani przeszkadzać. Zrobię 
tylko 
zdjęcie i odjeżdżam.
Twarz kobiety zmarszczyła się, najwyraźniej chodziły jej po głowie jakieś 
podejrzenia. 
Znowu wzruszyła ramionami, i zajęła się chłopcem.
Dla uniknięcia rozmazanych smug Coltrane zdecydował się na bardzo krótki czas 
naświetlania. Obserwował kobietę przez wizjer swojego nikona. Ponieważ użycie 
aparatu 
Packarda byłoby tu zbyt dziwaczne. Miniaturowa kobieta w okienku, widoczna 
ostrzej niż 
w naturze, pchnęła huśtawkę. Chłopiec uniósł się w powietrze, potem opadł. 
Kobieta znów 
pchnęła huśtawkę – aby zrobić to mocniej, pochyliła się lekko do przodu. 
Chłopiec uniósł głowę, 
jakby zamierzał polecieć do nieba. Kiedy opadał, Coltrane nastawił ostrość. 
Położył palec na 
spuście migawki. Nie miał najmniejszej wątpliwości co do pozycji, w jakiej 
chciał go uchwycić. 
Na zdjęciu, z powodu którego postanowił zostać fotografem, obserwował ją tysiące 
razy.
W Sightings, książce Packarda, mistrz poświęcił rozdział swej teorii 
antycypacji. „Kiedy 
widzi się wszystkie elementy kompozycji, którą chce się uzyskać, jest już za 
późno na zwolnienie 
migawki. Jeśli zrobi się to w tym właśnie momencie obraz będzie już inny. W 
ułamku sekundy 
chmury zdążą się przesunąć, uśmiechy osłabnąć, gałęzie trąci wiatr. Natura życia 
polega na tym, 
że wszystko się porusza, nawet jeżeli wydaje się nieruchome, a jedyną metodą 
uchwycenia 
obiektu dokładnie tak jak się chce jest obserwowanie go, zrozumienie jego 
dynamiki i zdobycie 
umiejętności przewidzenia, jak się zachowa. Fotograf musi zdobyć umiejętność 
projekcji 
wydarzeń w przyszłość, aby uwiecznić teraźniejszość”.
Teraz! – pomyślał Coltrane. Nacisnął spust migawki i w milisekundzie, która po 
tym 
nastąpiła a aparat pstryknął, kobieta i dziecko znaleźli się w idealnej 
równowadze. Kiedy patrzył 
przez wizjer Coltrane`owi zdawało się, że czas stanął. Westchnął i opuścił 
aparat. Chłopiec 
zawisł na ułamek sekundy i zaczął opadać. Znów popłynął czas.
– Dziękuję – powiedział Coltrane. – Jak się pani nazywa? Przyślę kilka odbitek.
– Wyglądam na głupią? Myśli pan, że podam ot tak nazwisko i adres?
Coltrane poczuł, że traci animusz. Odwrócił się i przyjrzał najbliższej 
przyczepie. 
Prowadzące do wejścia trzy betonowe stopnie były spękane, znajdująca się kiedyś 
przed 
drzwiami moskitiera została oderwana. W jednym z okien zamiast szyby tkwiła 
tektura. Przeszedł 
przez ścieżkę. Kiedy otwierał powyginane zewnętrzne drzwi, zaskrzypiały. Kiedy 
zapukał 
w wewnętrzne, metalowe, zadrżały. Chwilę zaczekał, ale nie było żadnej reakcji. 
Zapukał 
ponownie, ale i tym razem odpowiedziała mu cisza. Zapukał po raz trzeci i zaczął 
się już 
niepokoić. Wreszcie drzwi uchyliły się i ze środka wyjrzała zgarbiona 
pomarszczona Murzynka 
z krótkimi siwymi włosami.
– To ty. – Staruszka przycisnęła do piersi wyświechtany szlafrok. – Gdzie byłeś? 
Nie 
widziałam cię kilka miesięcy.
– Podróżowałem służbowo. Za granicą.
– Już zaczęłam myśleć, że coś ci się stało.
– Prawdę mówiąc, wiele przeżyłem. Nie przeszkadzam?
– To samo co poprzednio?
– Tak.
– Wchodź.
Kiedy wszedł do środka, w jego nozdrza uderzyły jakieś stare zapachy kuchenne. 
Pomieszczenie było skąpo umeblowane zniszczonymi sprzętami, na składanym stoliku 
do gry 
w karty po lewej stronie leżały puzzle, jeszcze dalej w lewo stał kontuar 
oddzielający „salon” od 
„kuchni”.
Zdawało mu się, że dopiero wczoraj tkwił w tym samym miejscu co teraz, tyle 
tylko że 
była tu matka, przez otwarte drzwi za jego plecami wpadało jaskrawe światło, a 
przy stoliku 
siedział przy pasjansie ojciec, który zaraz wstał i skierował rewolwer w stronę 
matki.
Usłyszał wystrzał, zobaczył jak matka upada, a jej krew rozlewa się po podłodze. 
Jeszcze 
nigdy nie patrzył tak długo na podłogę.
W końcu podniósł głowę i zwrócił się ku staruszce.
– Dziękuję pani.
– Po co ci to?
– Nie wiem. – Dał kobiecie trzysta dolarów.
– Tym razem szczodrze.
– Przechodzę pewne zmiany w życiu. Może więcej nie przyjdę.
9
Akademicy, analizujący wkład Packarda w rozwój fotografiki, udokumentowali 
umiejscowienie każdego domu z serii, ale Coltrane nie wiedział, co zastanie, 
kiedy tam dotrze. 
Niektóre domy obecnie nie istniały, na ich miejscu stały budynki z mieszkaniami 
do wynajęcia, 
supermarkety albo biegły czteropasmowe szosy. Niektóre odnowiono a ich fasady 
pozmieniano 
tak, że były nie do rozpoznania. Jedynie kilka pozostało w poprzednim stanie, 
większość chyliła 
się ku upadkowi. O ile znalezienie domów nie było zbyt trudne, to wybranie 
stanowiska, 
z którego fotografował je Packard okazywało się niemal tak samo żmudne jak 
odszukanie 
miejsca, z którego sfotografował „Sokole Gniazdo”.
W ciągu następnych dziesięciu dni okazało się, że każde miejsce, do którego 
udawał się 
Coltrane – jeździł od Arkadii po Whitley Hights i od Silver Lake po Venice – 
kryje w sobie jakąś 
historię. Niektóre były tak wzruszające jak w przypadku Diane, inne okazały się 
komiczne, 
odpychające, szlachetne, w dwóch przypadkach pełne przemocy. W Culver City 
musiał zanieść 
aparat, trójnóg, torby i sprzęt na dach domu towarowego, którego nie było w 
czasach Packarda. 
W Gardenii zapłacił osiemdziesięcioletniej wdowie za pozwolenie fotografowania z 
sypialni na 
piętrze. Fotografował ze ślepego zaułka, szkolnego podwórza, z pobocza 
autostrady, z tyłu 
furgonetki. Musiał uciekać przed sforą agresywnych psów. Uratował życie 
narkomanowi, który 
po przedawkowaniu wpadł do kanału. Sprytnie pokierował rozmową i udało mu się 
uniknąć 
konfrontacji z ulicznym gangiem. Spotkał ślepego pisarza, jednorękiego autora 
piosenek 
i starzejącego się aktora, który kiedyś grywał policjanta w telewizyjnych 
serialach, a teraz 
sprzedawał polisy ubezpieczeniowe. Fotografował wszystko.
W niektóre wieczory wracał tak, że było już zbyt późno na telefon do Jennifer. W 
inne 
miał tyle pracy w ciemni, że rozmawiali bardzo krótko.
– Opowiem ci o wszystkim, kiedy skończę. Boję się że jeżeli opowiem komuś w 
połowie 
albo przerwę pracę choć na chwilę, zapeszę. Od dawna nie byłem w coś tak 
zaangażowany. To 
już długo nie potrwa. Wtedy wyjedziemy na kilka dni. Do Carmel. Gdzie zechcesz.
Co wieczór, kiedy sprawdzał sekretarkę, odgrywał przynajmniej jeden głuchy 
telefon i tę 
samą dziwaczną ponurą muzykę.
CZTERY
1
Jak na miasto pełne imitacji, dom był wyjątkowy. Został zaprojektowany przez 
Lloyda 
Wrighta, syna Franka Lloyda Wrighta i zbudowany w 1931 roku dla producenta 
filmowego. Jego 
twory co prawda nie były oryginalne, ale miał tyle inteligencji, by dać zlecenie 
architektowi 
o oryginalnym stylu. Ze względu na zagrożenie trzęsieniem ziemi, został 
zbudowany z żelbetonu. 
Rozchwiane linie trzech pięter powodowały, że sprawiał wrażenie zamczyska. 
Najwyższe piętro 
składało się z panoramicznych, rozjarzonych światłem okien i otoczone było 
pełnym krzewów 
i kwiatów tarasem. Narożniki domu okuto przypominającymi groty strzał płatami 
miedzianej 
blachy, na których wyryto prekolumbijskie motywy, podobne ozdoby biegły poniżej 
parapetów.
Wykorzystując przewodnik po mieście oraz informacje zawarte w jednym z albumów 
Packarda, Coltrane dotarł tu przez gęsto zabudowaną, obsadzoną drzewami wąską 
uliczkę, 
wznoszącą się zakolami w górę jednego ze wzgórz niedaleko Hollywood Reservoir. 
Jadąc miał 
nadzieję, że odnajdzie dom, nie wiedział bowiem, czy jeszcze stoi. Wreszcie 
dotarł na szczyt 
wzgórza i zaczął się rozglądać, a kiedy dostrzegł to, czego szukał, natychmiast 
załomotało mu 
serce.
Wstrzymał oddech. Po raz pierwszy fotografia Packarda nie oddała w pełni 
rzeczywistości. Dom był tak piękny i solidny i tak wkomponowany w krajobraz, że 
nawet przy 
użyciu sztuczek z perspektywą i światłocieniem, fotografia mogła to jedynie 
zasugerować, 
szczególnie czarno-biała, taka jaką robił Packard. Coltrane nie spodziewał się 
ujrzeć 
zielononiebieskiego koloru miedzianej blachy, koralowego odcieniu sztukaterii 
oraz czerwonych 
i pomarańczowych kwiatów na tarasach.
Dotychczas potrzebował wielu prób, by odnaleźć miejsce, gdzie Packard stawiał 
aparat, 
teraz niemal bez zastanowienia wiedział, skąd należy fotografować. Było to 
całkowicie 
niezrozumiałe. Czuł coraz większe podniecenie. Wysiadł z samochodu, otworzył 
tylną klapę 
i zaczął wyjmować sprzęt. Podszedł do wybranego miejsca, czekając aż przejedzie 
ciężarówka 
zmontował aparat (sam nie mógł się nadziwić, jak dobrze sobie teraz z nim 
radził), ustawił czas, 
przesłonę i ostrość, włożył kasetę z filmem i sfotografował.
Natychmiast poczuł ulgę. Aby zabezpieczyć się przed techniczną usterką, 
postanowił 
zrobić jeszcze dwanaście fotografii, ale tak naprawdę wykonał swoje za pierwszym 
naciśnięciem 
spustu migawki. Tutaj nie trzeba było szukać detali komentujących różnicę 
pomiędzy 
przeszłością i teraźniejszością, ponieważ takich różnic nie było. Choć okolica 
została 
zabudowana, dom utrzymano w takim samym stanie jak na fotografii Packarda. Był 
piękny jak 
pierwszego dnia po ukończeniu.
Za plecami Coltrane`a zatrąbił klakson. Machnął kierowcy kombi, by go objechał 
i ponownie skoncentrował uwagę na domu. Po wyjęciu kasety z naświetlonymi 
negatywami 
postanowił sprawdzić, czy aparat nie przesunął się, zajrzał więc pod czarną 
pałatkę i skierował 
wzrok na widoczny na matówce odwrócony obraz.
Jego uwagę zwrócił jakiś ruch. Ktoś wychodził z domu – korpulentny mężczyzna. 
Zaniósł 
karton do stojącego przed domem mercedesa i wrócił do środka. Miał na sobie 
zielony sportowy 
płaszcz i charakterystyczny sposób chodzenia. Coltrane zmarszczył czoło.
Nie. To było niemożliwe.
2
Kiedy Duncan Reynolds znów wyszedł z domu, niosąc kolejny karton, Coltrane 
czekał 
przy mercedesie. Sekretarz Packarda wyglądał nieco tężej niż wówczas kiedy 
spotkali się 
poprzednim razem, ale twarz miał tak samo czerstwą, wąsy identyczne. Duncan 
postawił karton 
przy azalii, zamknął za sobą drzwi domu, podniósł pudło i dopiero wtedy zauważył 
stojącego 
przy krawężniku Coltrane`a.
Zawahał się, wyraźnie starał się ukryć zaskoczenie, po chwili jednak zszedł 
opadającą 
betonową ścieżką do samochodu.
– Chyba nie muszę pytać, co pan tu robi – odezwał się Duncan.
– Pomóc?
– Czemu nie? Jeśli już pan tu jest. – Duncan spojrzał na Coltrane`a 
zaczerwienionymi 
oczami, podał mu do potrzymania karton i otworzył bagażnik mercedesa.
Kiedy Coltrane stawiał pudło obok trzech innych, udało mu się zerknąć do jednego 
z nich. 
Było pełne teczek zakopertowanych odbitek i negatywów.
– Ponieważ wiemy, co ja tu robię… – zagaił.
– Zajmuję się jedynie ostatnimi drobiazgami.
Coltrane pokręcił, jakby nic nie rozumiał.
– Firma przewozowa zabrała meble wcześniej, nie chciałem jednak powierzać ich 
pieczy 
materiałów fotograficznych.
Coltrane w dalszym ciągu nic nie rozumiał.
– Ależ oczywiście! – Duncan pojął przyczynę zdziwienia Coltrane`a. – Przecież 
pan nie 
wie.
– Czego nie wiem?
– Ten dom należał do Randolpha.
– Należał do… był jego?
– Po tym jak go sfotografował, nie mógł o nim zapomnieć. Był tak zauroczony jego 
niezwykłym wyglądem, że go kupił.
Coltrane ciągle jeszcze nie mógł się pozbierać.
– Żaden z jego biografów o tym nie wspomina.
– Cóż, jak zapewne zdążył pan zauważyć, Randolph lubił utrzymywać w tajemnicy 
wiele 
szczegółów dotyczących jego osoby. Kupił dom przez pośrednika a prawo własności 
kazał 
przenieść na jedną z firm, które odziedziczył po rodzicach. Czasami wracał tu 
powspominać 
młodość. Zwykle używał domu jako biura, archiwum, ciemni. Chciałby pan obejrzeć 
go 
w środku?
3
Duży świetlik w szachownicę powodował, że przestrzeń tuż za drzwiami wejściowymi 
aż 
jarzyła się od światła. W korytarzu, dość blisko wejścia, znajdowały się 
prowadzące w dół i 
w górę schody. Przestrzeń w głębi była tak samo jasna jak przy froncie. Weszli 
na schody i po 
chwili znaleźli się w drzwiach do białego pokoju, którego przeciwległa ściana 
składała się od 
sufitu do podłogi z wychodzących na ogród okien. Brak mebli powodował, że 
klarowne linie 
pomieszczenia nabierały jeszcze większej elegancji.
– Po prawej są sypialnia i łazienka. – Duncan wskazał na widoczną w głębi 
korytarza 
kolejną plamę jasnego światła. – Po lewej jadalnia. Proszę zauważyć, że ściany 
są zawieszone 
sznurami chromowanych kulek. Oryginalny wystrój art déco. Kuchnia jest za 
jadalnią.
Poszli wyżej. Kroki Coltrane`a odbijały się głośnym echem. Następne piętro było 
tak 
samo słoneczne.
– Łazienka, sypialnia, gabinet. Kolejny balkon.
Na kolejnym piętrze znajdował się pokój, którego nie tylko ściany, ale i sufit 
były ze 
szkła. Szklane drzwi na środku każdej szklanej ściany prowadziły na biegnący 
wokół budynku, 
zastawiony donicami z kwiatami taras.
– Główna sypialnia.
Coltrane zawirował urzeczony.
– Jeszcze nie pokazałem panu najważniejszej części domu – powiedział Duncan.
Zaciekawiony, Coltrane zszedł za nim na parter, skąd ruszyli do podziemi. Kiedy 
minęli 
ciemnię, dotarli do dużych okien, wychodzących na wąski basen. W wodzie odbijały 
się koralowe 
stiuki zewnętrznej ściany. Za basenem był ogród.
Duncan nawet nie spojrzał w kierunku basenu, poprowadził Coltrane`a w lewo, ku 
białym 
drzwiom. Kiedy je otworzył, okazało się, że są za nimi kolejne, tym razem 
żelazne. Otworzył je.
– Była tu kiedyś druga sypialnia, ale Randolph przebudował ją na… – Za drzwiami 
było 
ciemniej niż w ciemni. – Na kryptę.
Z pomieszczenia wypłynęło powietrze tak zimne, że Coltrane aż się cofnął.
Kiedy Duncan zapalił światło, jaskrawy blask rozświetlił pozbawiony okien pokój, 
pod 
ścianami którego stały metalowe regały, podobne do bibliotecznych. Tyle tylko że 
tutaj półki były 
puste.
– Tutaj Randolph trzymał ważne negatywy i pierwsze odbitki.
Nie wiadomo dlaczego, Coltrane nie miał ochoty wejść do środka.
– Osobne urządzenie klimatyzacyjne utrzymuje stałą temperaturę trzynastu stopni. 
– 
Duncan wszedł do pokoju i jego stopy szurnęły po betonie. Coltrane niezbyt 
chętnie, ruszył za 
nim. Chłodne powietrze powodowało, że przeszył go dreszcz. – Ściany są 
wzmocnione stalą, by 
oprzeć się trzęsieniom ziemi, zabezpieczone przed pożarem i powodzią. Jest tu 
też wpuszczony 
w sufit automatyczny halonowy system przeciwpożarowy.
Co się z nim działo? Przecież było tu mnóstwo miejsca. Dlaczego miał wrażenie 
jakby się 
dusił?
Słysząc metaliczny trzask, gwałtownie się odwrócił. Drzwi były zamknięte.
– Otwierają się od środka?
– Oczywiście. Nie ma ryzyka, że człowiek się zatrzaśnie. Randolph pomyślał 
o wszystkim. – Duncan sięgnął do jedynej półki, której jeszcze nie opróżniono. – 
Zostało mi 
tylko kilka pudeł. Mógłby mi pan pomóc?
– Z przyjemnością.
W rzeczywistości Coltrane nie mógł się doczekać, kiedy wyjdą na dwór. Zaczął 
oddychać 
normalnie dopiero kiedy wynieśli pudła na słońce, a Duncan zamknął za nimi 
kryptę. Zmiana 
nastroju, jakiej doznał, była natychmiastowa. Znów poczuł jedność z domem.
4
Pomógł Duncanowi zapakować pudła do samochodu. Potem odwrócił się, by jeszcze 
raz 
popatrzeć na dom i z rozrzewnieniem pomyślał o jego niemal mistycznym 
rozświetleniu.
Z wyjątkiem krypty czuł się jak u siebie w domu.
Krypta jednak się nie liczyła. Nie była pierwotną częścią domu.
– I co teraz? – spytał Duncana. – Dokąd zabiera pan te pudła?
– Na uniwersytet. Randolph założył tam specjalną kolekcję. Od kilku dni krążę 
tam i 
z powrotem. To bardzo absorbujące czasowo. Może powinienem był to komuś zlecić, 
ale 
osobista piecza nad fotografiami daje mi poczucie spokoju.
– A co z domem?
– Zostanie wystawiony na sprzedaż. – Duncan zawahał się chwilę. – Wie pan, to 
dziwne. 
Randolph niezbyt dbał o dom w którym mieszkał, w Newport Beach, – sam pan 
widział, jak źle 
jest utrzymany – ale ten, choć przebywał w nim rzadko, utrzymywał w idealnym 
stanie.
– Czy już został wystawiony na sprzedaż?
– O terminie zadecyduje zarządzająca jego majątkiem firma powiernicza. Dom 
w Newport Beach przekazał mi w spadku, ale co do tego nie pozostawił żadnych 
dyspozycji.
– Mógłby mi pan wyrządzić przysługę?
– Zależy jaką.
– Niech pan ich poprosi, żeby wstrzymali się jakiś czas z wystawianiem domu na 
sprzedaż.
5
– Chcesz kupić dom? – spytała Jennifer.
Daniel też wyglądał na zaskoczonego. Była sobota, wpół do trzeciej po południu. 
Siedzieli 
w samochodzie Coltrane`a i jechali świątecznie ozdobionym Hollywood Boulevard.
– I dlaczego jesteś s taki tajemniczy? – spytał Daniel. – Zabrałeś nas, żebyśmy 
popatrzyli 
na dom?
– Powinieneś się czuć wyróżniony. Bez pewnej inspiracji z waszej strony nie 
zdecydowałbym się na tak drastyczny krok.
– Ale przecież często wyjeżdżasz, czasami na parę miesięcy – stwierdziła 
Jennifer.
– Może już nie będę.
– Uwierzę, jak zobaczę. Kiedy będziesz miał czas, żeby zadbać o dom?
– Można do tego wynająć ludzi. – Coltrane skręcił w lewo w Beachwood Drive i 
pojechali 
w kierunku plątaniny ulic Hollywood Hills.
– Teraz, kiedy musisz nagle wyjechać, wystarczy byś zamknął drzwi na klucz i 
gotowe – 
wtrącił Daniel. – Żadnego problemu, nie wspominając, że tuż obok masz mnie, więc 
ma kto 
wpaść i rzucić okiem, czy wszystko gra. Masz też Jennifer. Po co chcesz 
komplikować sobie 
życie?
– Mam nadzieję, że je sobie w ten sposób uproszczę. – Coltrane skręcił w prawo, 
ku 
obsadzonej eukaliptusami, pełnej załamań drodze. – Chcę zapuścić korzenie.
– To posadź drzewo. Stary, to może się okazać wielkim błędem.
Coltrane wjechał na szczyt wzgórza. Kiedy dom ukazał się w dole przed nimi, 
ogarnęło go 
znowu podniecenie. Obawiał się, że drugi raz, nie odczuje tej samej magicznej 
emanacji, okazało 
się jednak, że była nawet silniejsza. Stojąc przed wejściem, powiedział:
– To tutaj.
W samochodzie panowała cisza jak makiem zasiał.
– No i co sądzicie?
Jennifer i Daniel nie odzywali się słowem.
– No i? – ponowił pytanie Coltrane.
– O cholera… – mruknął Daniel.
– O co chodzi?
– Fantastyczny.
– A co ty sądzisz, Jennifer?
Jennifer w dalszym ciągu się nie odzywała.
– Jennifer?
– To… to jeden z domów, które fotografował Packard.
– Tak.
– Dlaczego mi nie powiedziałeś?
– Nie chciałem, byś miała jakiekolwiek uprzedzenia.
Jennifer dłonią zasłoniła oczy przed słońcem.
– Nie uwierzyłabym, gdybyś mi powiedział. Choć już na zdjęciu Packarda wygląda 
imponująco, fotografia w ogóle nie oddaje realiów.
– Czyli rozumiesz, dlaczego mam ochotę go kupić?
– Pytanie, które mi się nasuwa, brzmi: „Jak?” Masz szyb naftowy czy coś w tym 
stylu 
o czym nie wiem?
– To samo pomyślałem – powiedział Daniel. – To kawał nieruchomości. Cena 
wywoławcza musi być dobrze ponad milion.
– Półtora.
– Jak więc… skąd pomysł, by…
– Ojciec mi go kupi.
Popatrzyli na niego, jakby postradał zmysły.
– Twój… ojciec? – spytała w końcu Jennifer.
– Skurwiel miał dwadzieścia trzy pralnie – wyjaśnił Coltrane. – Kiedy zastrzelił 
matkę 
a potem siebie, zostały sprzedane. Z uzyskanej sumy został utworzony fundusz 
powierniczy. 
Prowadzeniem go zajmowali się moi dziadkowie. Poza opłacaniem dla mnie jedzenia 
i ubrania, 
rachunków za lekarza oraz czesnego za szkołę i uniwersytet, pieniądze nie były 
ruszane. Do 
dwudziestego pierwszego roku życia nawet nie wiedziałem, że konto istnieje. 
Sądziłem, że za 
wszystko płacą dziadkowie. Gdybym wiedział, skąd pochodzą pieniądze… Kilka razy 
mało 
brakowało, a rozdałbym je, powstrzymywała mnie wyłącznie myśl o dziadkach. Też 
nie chcieli 
tych pieniędzy, ale często martwiłem się, że może stać się im coś złego, trzeba 
będzie nagle 
zapłacić jakieś horrendalne rachunki za leczenie albo… no więc chciałem móc się 
odwdzięczyć 
im się za wszystkie lata opieki i miłość, jaką mnie obdarzyli. Dlatego pieniądze 
pozostały. Na 
wszelki wypadek. Nigdy bym się nie spodziewał, że wykorzystam je sam. – Coltrane 
przerwał. 
Poczuł w ustach gorzki posmak. – W końcu jednak skurwysyn, który nazywał się 
moim ojcem, 
coś dla mnie zrobi.
Zapadła cisza, którą po kilkunastu sekundach przerwało kasłanie nie chcącej się 
włączyć 
kosiarki, z którą męczył się ktoś w dole ulicy.
– Cóż – powiedziała Jennifer. – Widzę, że już podjąłeś decyzję.
– Dlaczego jesteście oboje tak bardzo przeciwni?
Wszyscy troje popatrzyli po sobie. Daniel, zażenowany, opuścił wzrok.
– Chyba masz rację. Jeśli chodzi o mnie, cieszę się, że jesteś moim sąsiadem. I 
ostatnią 
rzeczą, jakiej ci życzę, to przeprowadzka.
– Nie przeprowadzę się przecież do innego miasta. Dalej będziemy się widywać.
– Niestety to nie to samo.
– Tak… – Coltrane poczuł ukłucie melancholii. – Nie będzie.
– Chcemy dla ciebie jak najlepiej – powiedziała Jennifer. – Nie chcesz 
przynajmniej 
sprawdzić, czy dom nie ma uszkodzeń po ostatnim trzęsieniu ziemi? Może grozi mu 
zawalenie. 
Może ma zniszczone rury albo stoi na bagnie.
Coltrane parsknął.
– Oczywiście, że zamierzam sprawdzić. – Wyjął z kieszeni klucz, który wziął od 
Duncana. – Byłabyś tak uprzejma osobiście dokonać inspekcji bagna?
6
– A krypta? – powiedział Daniel kiedy wyszli.
– No tak, jest jednak prosty sposób, by pozbyć się problemu – odparł Coltrane.
– Jaki?
– Zburzyć ją. Przywrócić dom do pierwotnego stanu.
– Mówisz jakbyś…
– Zdecydowałem się i kupię go.
– Pozwól zadać mi jedno pytanie i więcej nic nie powiem – powiedziała Jennifer.
– Dawaj.
– Czy gdybyś przejeżdżał tędy przypadkiem, a dom nie miał związku z Packardem i 
był 
na sprzedaż, też nagle zapragnąłbyś go mieć?
Coltrane zastanowił się chwilę.
– Chyba nie.
– Tak więc kupujesz dom, ponieważ Packard go sfotografował i uczynił sławnym?
– Nie sądzę.
– Dlatego że był jego właścicielem? Tak bardzo chcesz się z nim zidentyfikować?
Coltrane nie odpowiedział.
7
Byli w garażu Coltrane`a. Właśnie wysiedli z samochodu.
– Jest jeszcze coś, co chcę wam pokazać – powiedział Coltrane. Daniel i Jennifer 
popatrzyli na siebie ze zdziwieniem. – Muszę jednak przyznać, że jestem nieco 
zdenerwowany. 
Boże, mam nadzieję, że okażecie nieco więcej entuzjazmu.
– Dlaczego? – spytała Jennifer.
– Musicie tu zaczekać aż wszystko przygotuję.
Popatrzyli po sobie jeszcze bardziej zdziwieni. Coltrane poszedł schodami na 
górę. Dwie 
minuty później zawołał:
– Możecie wchodzić!
Włączył płytę Milesa Davisa Kind of Blue. Kiedy weszli do kuchni, podał im po 
kieliszku 
białego wina.
– Z jakiej to okazji? – spytał Daniel.
– Pomyślałem, że jeżeli ma się odbyć wernisaż, powinienem stworzyć odpowiednią 
atmosferę.
– Wernisaż? – Jennifer wypiła łyk wina, zajrzała do salonu i zamarła.
Coltrane nie musiał więcej wyjaśniać. Było jasne, co chce im pokazać. Na 
ścianach, na 
półkach, na meblach, wszędzie gdzie tylko się dało, wisiały i stały oprawione 
fotografie formatu 
dwadzieścia na dwadzieścia pięć centymetrów.
– Boże drogi, Mitch!
– Dlatego nie chciałem iść wczoraj na kolację. Pracowałem jak szalony, aby 
skończyć.
– Są… – Zabrakło jej słów.
„Uaktualnienia” Coltrane`a miały tę samą magiczną sugestywność co „oryginały”. 
Kiedy 
nad nimi pracował, nazwał je „Namuł czasu”. Zrobił wszystko, co umiał aby w 
najdrobniejszym 
szczególe światłocienia powielić to, co zrobił Packard. Zestawienie jego ujęć i 
ujęć Packarda 
wywoływało u widza silne emocje, tworzyło iluzję równoczesnego przebywania w 
dwóch 
czasach.
Jennifer i Daniel byli urzeczeni. Szli od fotogramu do fotogramu i studiowali 
je, podczas 
gdy Coltrane, siedział bez słowa na krześle przy drzwiach, popijał wino i 
obserwował przyjaciół.
Wystawa nie składała się jednak tylko z „domów Packarda”. Między „namułami 
czasu” 
znajdowały się inne fotografie, które – zaczynając od ściskającego za serce 
portretu Diane – 
dokumentowały emocjonalne odkrycia, jakich dokonał Coltrane idąc śladami 
Packarda.
Jennifer ze zdumieniem kręciła głową. Daniel raz za razem patrzył na Coltrane`a, 
jakby 
dostrzegł w nim coś, czego dotychczas nie znał.
– To najlepsze prace jakie kiedykolwiek zrobiłeś – powiedziała w końcu Jennifer. 
– 
Sądzę, że nie będziesz miał nic przeciwko temu, aby mówić o tych fotografiach.
– Zgadłaś – odparł Coltrane czując falę ulgi. – Nie będę miał nic przeciwko.
– Tyle tylko, że pomyliłam się co do jednego – powiedziała Jennifer. – Wydawało 
mi się, 
że nadadzą się do mojego pisma.
– A zmieniłaś zdanie?
– Całkowicie. Jest ich zbyt wiele, a odrzucenie któregokolwiek byłoby zbrodnią. 
Trzeba 
będzie zrobić wydanie specjalne.
– Nie wiem co powiedzieć.
– Ale ja wiem – wtrącił Daniel. – Gdzie postawiłeś wino?
Coltrane roześmiał się, a Jennifer pocałowała go.
– Jestem z ciebie taka dumna.
Kiedy Daniel i Jennifer znów zaczęli oglądać fotografie, Coltrane zauważył, że 
na 
automatycznej sekretarce miga czerwona lampka. Wcisnął odtwarzanie. Kiedy znów 
rozległa się 
ponura muzyka klasyczna, poczuł skurcz w żołądku.
– Znowu? – Jennifer uniosła wzrok znad pracy, ukazującej starą Murzynkę z 
miasteczka 
przyczep mieszkalnych. – To irytujące.
– Pomyślałem o zajęciu się tym w niezbyt grzeczny sposób – odparł Coltrane. – 
Może 
kupię sobie taką sekretarkę, która pokazuje numer tego, co dzwoni, wtedy mógłbym 
oddzwonić 
do świra i też coś mu puścić. Chyba że nie ma drugiej tak zakręconej muzyki.
– Verdi nie należy do kompozytorów, których określa się mianem „zakręcony” – 
powiedział Daniel, nie podnosząc wzroku znad fotografii młodej Murzynki przy 
huśtawce. 
Coltrane zestawił ją z wyblakłym zdjęciem matki, bujającej go na tej samej 
huśtawce dwadzieścia 
cztery lata temu.
– Verdi?
– Powinieneś się nieco dokształcić. Gdybyś słuchał czegoś poza jazzem, i choć 
czasem 
przyjął moje zaproszenie na koncert muzyki klasycznej… Ta muzyka z sekretarki to 
Verdi.
– Czyli włoski. Dlatego nie można zrozumieć, co śpiewają.
– W tym przypadku łacina. Puść jeszcze raz.
Coltrane ponownie odegrał taśmę.
– Bez najmniejszej wątpliwości. Requiem.
– Muzyka pogrzebowa? – spytała Jennifer.
– Słyszycie? Dies irae. Dzień gniewu. To na pewno z Requiem.
Coltrane, zdenerwowany, zamachał rękami.
– Ale dlaczego ktoś miałby codziennie do mnie wydzwaniać i puszczać pogrzebową 
muzykę?
– Szaleniec z chorym poczuciem humoru.
– Dies illa. Co to znaczy?
– Coś z dniem – odparł Daniel. – Jeśli naprawdę cię to interesuje, mogę zaraz 
przynieść 
od siebie płytę z Requiem. Jest tam tłumaczenie tekstu.
Po chwili Daniel przyniósł starą winylową płytę. Uważał, że dają one pełniejszy, 
prawdziwszy dźwięk niż kompakt.
– Dyryguje Bernstein, pierwsze skrzypce Domingo. To jedno z najlepszych…
– Powiedz co znaczą słowa.
– Jasne. – Daniel zrobił psotną minę, jakby wiedział, że się przez niego 
niecierpliwią. – 
To będzie… – Otworzył okładkę albumu i wodził palcem po tekście. – Tutaj. Dies 
irae.
Dzień gniewu, dzień wściekłości, świat w popiół przemieni…
Wszystko zadrży straszliwie, gdy przybędzie sędzia,
Rozpadnie się i w proch zamieni.
Daniel opuścił album.
– Cóż, sądzę że nieco strachu przed Bogiem nie zaszkodzi na pogrzebie. 
Przypomina nam, 
co tak naprawdę się liczy.
– Nie widzę w tym jednak żadnej ukrytej wiadomości – stwierdził Coltrane. – A 
ty, 
Jennifer?
– Tylko to, że powinnam się częściej modlić. Nie pomyliliśmy się, to tylko 
wariat 
z chorym poczuciem…
Zadzwonił telefon.
– Halo?
Znów zaczęło zawodzić Requiem Verdiego.
8
– Ciągle cię nie ma w domu – powiedział dziwnym akcentem ponury głos.
Coltrane poczuł mrowienie na plecach.
– Słucham? Kto mówi?
– Sędzia.
– Mitch? – Jennifer zaniepokoił wyraz twarzy Coltrane`a. – Co się dzieje?
– Posłuchaj, ty chory łobuzie! – gwałtownie rzucił do mikrofonu Coltrane. – 
Przestań do 
mnie dzwonić i…
– Nadejdzie taka chwila, że będziesz marzył o czasach, kiedy tylko do ciebie 
dzwoniłem. – głos brzmiał tak jakby w tekturowym pudełeczku przesypywano kamyki. 
– Jennifer 
ma rację, że powinna się częściej modlić.
Coltrane poczuł, że swędzi go głowa.
– Skąd wiesz…
– Dzień gniewu świat w popiół zamieni, a kiedy się zjawię, wszystko rozpadnie 
się 
w proch.
Coltrane miał wrażenie, jakby przeszył go prąd. Gwałtownie się obrócił i 
popatrzył 
w kierunku salonu, przerażenie na jego twarzy jeszcze bardziej zaskoczyło 
Jennifer i Daniela.
– Założyłeś tu mikrofon?!
Ze słuchawki dobiegło coś na kształt parsknięcia, chropowatość odgłosu 
skojarzyła się 
Coltrane`owi z łodzią, szorującą dnem o wyschniętą glinę.
– Rozłożyłem w twoim domu znacznie więcej. Przejdź się do sypialni. Zostawiłem 
ci 
kilka pamiątek.
Połączenie zostało przerwane.
9
Coltrane miał wrażenie, że czas stanął między dwoma uderzeniami jego serca. 
Gwałtownie puścił słuchawkę i rzucił się biegiem ku schodom.
– Mitch, co się stało? Kto to był? – Jennifer i Daniel pytali na zmianę, za jego 
plecami 
rozległ się na schodach tupot ich stóp.
Wbiegł w korytarz, minął ciemnię, łazienkę i zwolnił, przestraszony, co może go 
czekać 
w sypialni. Kiedy ostrożnie zajrzał do środka, na widok tego co ujrzał, poczuł 
jakby jakaś wielka 
dłoń zacisnęła mu się na klatce piersiowej i pchnęła go do tyłu.
W sypialni urządzona została parodia tego, co przygotował na dole dla Jennifer i 
Daniela. 
Wszędzie leżały fotografie – na podłodze, na biurku, przy stolikach, na łóżku. 
Tego samego 
formatu jak z aparatu mieszkowego Packarda – dwadzieścia na dwadzieścia pięć. 
Już z daleka 
widział, że są jednak zbyt ziarniste, aby mogły zostać zrobione aparatem 
mieszkowym. Były to 
powiększenia z filmu małoobrazkowego. To co ukazywały, wyrównywało brak detali.
Jennifer i Daniel dobiegli i zajrzeli mu przez ramię.
– Co się dzieje? – spytał Daniel. – Kto dzwonił?
Coltrane nie odpowiedział. Napinając mięśnie, wszedł do pokoju, stanął między 
zdjęciami, wbił wzrok w podłogę, potem się rozejrzał.
– To chore… – szepnęła Jennifer.
Zdjęcia ukazywały kolejne stadia pracy Coltrane`a – jak składa aparat, 
fotografuje kolejne 
domy, poznanych w trakcie realizacji projektu ludzi i odkryte ciekawe miejsca. 
Była nawet 
fotografia, pokazująca, jak on i Jennifer żegnają się z Diane na obsadzonym 
rododendronami 
podjeździe. Inne zdjęcie ukazywało Coltrane`a między przyczepami mieszkalnymi w 
Glendale, 
jak fotografuje bujającą synka młodą Murzynkę. Gdziekolwiek pojawił się przez 
ostatnie dwa 
i pół tygodnia, tam go śledzono i fotografowano.
– Kiedy żegnaliśmy się z Diane, nie zauważyłam, by ktoś robił nam zdjęcia – 
powiedziała 
Jennifer.
– Mając teleobiektyw, można stać kilkaset metrów od obiektu.
Odwrócił się w stronę łóżka, ku zdjęciom pokazującym koparkę wsypującą kości do 
mielarki i krzywonogiego, potężnego mężczyznę o czerstwej twarzy, z opartymi na 
biodrach 
dłońmi i uniesionymi w uśmiechu zadowolenia sumiastymi wąsiskami.
– Widziałem te zdjęcia w Newsweek – powiedział Daniel.
– Nie – odparł Coltrane. – Tych nie widziałeś. Nigdy nie zostały opublikowane. – 
Obawiając się, że może zaraz zwymiotować, zrobił chwiejny krok w kierunku 
przerażającej 
fotografii przymocowanej do wezgłowia łóżka. Zdjęcia zdawały się być tak 
ułożone, by ściągnąć 
uwagę na to miejsce. – Nie mogły zostać opublikowane, bo były w aparacie, który 
zgubiłem na 
skale, kiedy próbowałem uciec przed… Ktoś znalazł aparat i wywołał zdjęcia. – 
Coltrane 
ponownie wbił wzrok w obraz potężnego mężczyzny, patrzącego z zachwytem jak 
mielarka 
wypluwa kawałeczki kości. Świeżo zagojona rana w jego boku zaczęła pulsować. – 
Dragan 
Ilkovič.
– Co powiedziałeś? – spytał Daniel.
Nerwy Coltrane`a przeszył ogień.
– Musimy się pospieszyć. Jennifer, zbierz zdjęcia tutaj, Daniel, ty zbierz te na 
dole. 
Tempo! Tu nie jest bezpiecznie! Musimy się natychmiast wynosić!
10
Purpurowe promienie zachodzącego słońca otaczały aureolami sześciu spoconych, 
grających w koszykówkę mężczyzn. Robili uniki, pochylali się nisko i obracali z 
zadziwiającą 
precyzją, rzucali, skakali, kozłowali i porównywali zdobyte punkty. Czterech 
było czarnych, 
wszyscy mieli mniej więcej tyle lat co Coltrane – trzydzieści parę. Grali z taką 
koncentracją 
i takim zaangażowaniem, że przeszłość i przyszłość zdawały się nie istnieć -
liczyły się jedynie 
teraźniejszość i gra.
Coltrane obserwował ich z betonowego podwyższenia dla widzów jednego z licznych 
boisk do gry w koszykówkę, jakie znajdują się w Muscle Beach w Venice. Po 
chodniku za jego 
plecami śmigali rowerzyści i wrotkarze. Przed sobą miał pociemniały przed 
wieczorem ocean, na 
tle którego wyraźnie odcinały się sylwetki grających, co sprawiało wrażenie 
ekspresjonistycznego 
baletu. Po chwili słońce opadło jeszcze niżej, cienie stały się głębsze a gracze 
stanęli, pochyleni 
do przodu, z opartymi o kolana dłońmi, ciężko oddychając, piłka zaś odbiła się 
od tablicy, nie 
trafiła w obręcz i spadła między nich.
– Nie trafię do obręczy, której nie widzę – powiedział jeden z graczy.
– Co tam obręcz. Ja nie widzę piłki.
– Hej, nie możesz teraz przestać. Brakuje nam do was tylko dwóch punktów.
– Następnym razem, bracie. Wasza kolej stawiać piwo.
– Zawsze jest nasza kolej.
Kiedy grupka ruszyła w kierunku ścieżki za palmami, jeden z graczy, Murzyn, 
powiedział:
– Idźcie beze mnie. Jest tu gość, z którym muszę pogadać.
– No to do zobaczenia za tydzień.
Pozostała piątka, dowcipkując i przekomarzając się, ominęła dwóch deskorolkowców 
i poszła ku kafejce przy plaży.
Coltrane wstał i podszedł do mężczyzny, który został. Murzyn sięgnął do torby, 
wyjął 
ręcznik i wytarł pot z twarzy.
– Greg.
– Mitch.
Podali sobie ręce.
Coltrane miał metr osiemdziesiąt trzy, tamten pięć centymetrów więcej. Byli 
podobnej 
wagi – mieli po dziewięćdziesiąt kilogramów. Włosy Coltrane`a były dość jasne i 
poskręcane, na 
tyle długie, że z tyłu sięgały kołnierzyka, Murzyn miał włosy czarne, bardzo 
krótko ostrzyżone. 
Rysy obu mężczyzn mogły się podobać kobietom, Murzyn był jednak szerszy w 
ramionach 
i podczas gdy Coltrane wyglądał na wykutego w granicie, on sprawiał wrażenie 
wyrzeźbionego 
z hebanu.
– Przechodziłeś przypadkiem? – Greg zarzucił ręcznik na szyję i odciągnął bluzę, 
by 
wpuścić pod nią nieco powietrza.
Znad oceanu nadleciała świeża grudniowa bryza i Coltrane`a przebiegł dreszcz.
– Chciałbym, aby tak było. Dzwoniłem do ciebie i twoja żona powiedziała mi, 
gdzie 
jesteś.
– Mam wrażenie, że nie wpadłeś pogadać o dawnych czasach.
– Obawiam się, że nie. – Coltrane uniósł tekturowe pudełko. – Mam tu coś. 
Chciałbym, 
abyś to obejrzał.
Marszcząc czoło, Greg popatrzył na pudełko, potem na Coltrane`a i westchnął.
– Chodź do mnie. Lois ucieszy się, że wpadłeś. Możesz zostać na kolację.
– Wątpię, czy to dobry pomysł.
– Bo?
– Wpadłem w nie lada kłopoty i nie wiem, czy powinieneś sprowadzać mnie sobie do 
domu.
11
Greg Bass był porucznikiem w wydziale policji Los Angeles. Poznali się dwa lata 
temu, 
kiedy Times Sunday Magazine poprosił Coltrane`a o zdjęcia do reportażu o 
Jednostce do Spraw 
Molestowania, będącej jedynym w Stanach wyspecjalizowanym oddziałem policyjnym, 
zajmującym się problematyką kryminalnego nagabywania. Ponieważ prześladujący 
ludzi natręci 
działają tak, by ich nie odkryto, czasami określa się ich mianem „niewidzialnych 
przestępców”. 
Pomysł reportażu polegał na tym, by fotograf tak pomysłowy i znakomity jak 
Coltrane spróbował 
zdemaskować paru natrętów w trakcie molestowania.
Oficerem kontaktowym Coltrane`a okazał się Greg i pozostali przyjaciółmi także 
po 
zakończeniu reportażu. Coltrane zdobył szacunek policjanta dzięki temu, że 
pomógł policji 
rozwikłać problem pewnej kobiety, którą jednostka próbowała chronić. Po kilku 
nocach 
spędzonych w ogrodzie przed domem owej kobiety, Coltrane sfotografował, jak jej 
nie 
zidentyfikowany dotychczas prześladowca – mężczyzna, z którym pięć lat wcześniej 
dwa razy 
umówiła się na randkę – wylewa na trawnik przed domem benzynę. Natręt poszedł na 
półtora 
roku do więzienia. Od tamtego czasu Coltrane pomógł Gregowi jeszcze w trzech 
przypadkach.
Siedzieli naprzeciwko siebie przy skrytym w głębi tawerny stoliku. Popijali 
budweisera, 
Greg w milczeniu obejrzał zdjęcia, podumał nad nimi i włożył je z powrotem do 
pudełka.
– Chcesz zatem powiedzieć, że facet uważa za świetną rozrywkę wiązanie ludziom 
rąk za 
plecami drutem kolczastym, ustawianie ich przed wykopanym w ziemi dołem i 
strzelanie im 
w kark, by wpadli do środka, a na końcu zasypanie ciał ziemią? Wygląda na to, że 
świetnie by się 
dogadał z Hitlerem.
– Tyle tylko, że Hitler był nazistą, a Ilkovič urodził się w komunizmie, kiedy 
Bośnia 
stanowiła część Jugosławii. Bliższy byłby mu więc chyba Stalin.
– Polityka jako usprawiedliwienie masowych morderstw… – Greg pokręcił głową.
– Ilkovič awansował wysoko za komunizmu, nauczył się angielskiego i został 
wyszkolony 
na dyplomatę. Przez jakiś czas pracował w konsulacie Jugosławii w Londynie. Jak 
to zwykle 
dranie, jest bardzo skryty. Nie wspominając o wyrachowaniu. Zaraz po tym jak 
załamał się 
sowiecki system, wrócił do domu, który nazywał się już nie Jugosławia a Bośnia i 
wziął aktywny 
udział w wojnie domowej. Umocnił swą władzę, dążąc do tego, by Serbowie nie 
tylko wygrali 
wojnę, ale zlikwidowali wrogów. Podejrzewam, że zaplanował sobie, iż kiedy 
zabiją wszystkich 
Muzułman, nakłoni Serbów do usunięcia drugiej mniejszości w tym regionie, czyli 
Chorwatów. 
Dzięki temu Serbowie uzyskaliby pełną kontrolę nad Bośnią, a ponieważ on 
panowałby nad 
Serbami… Na początek jednak Bośnia stała się jego prywatną rzeźnią.
– Założę się, że zachwycony był wszystkim, co robił. Dragan Ilkovič. Niezły 
kąsek. 
A zaczął cię ścigać, ponieważ zrobiłeś zdjęcia dokumentujące, że popełnia 
zbrodnie wojenne 
i odebrałeś mu w ten sposób szansę, że zostanie szefem rządu Bośni, tak?
– Dość trudno być szefem rządu, siedząc w więzieniu z powodu popełnienia zbrodni 
przeciwko ludzkości.
– Z tym on że nie siedzi w więzieniu. Chodzi po Los Angeles i szuka okazji, by 
ci się 
zrewanżować.
12
Do izby przyjęć wpadli pielęgniarze, pchając nosze na kółkach z młodym 
mężczyzną. 
Miał na twarzy maskę tlenową, a jego nieruchomą klatkę piersiową zalała krew.
Coltrane zszedł im z drogi, potem stanął przed automatycznymi szklanymi 
drzwiami, 
które się przed nim rozsunęły, a potem zasunęły z cichym sykiem. Do rannego 
szybkim krokiem 
podeszli lekarz i dwie pielęgniarki, wepchnęli go do niewielkiego boksu i 
zasunęli zasłony. 
Boksów było wiele, za zasłonami każdego poruszały się cienie pracujących nad 
pacjentami 
lekarzy i pielęgniarek. Na ławkach pod ścianami czekali dalsi pacjenci.
– Czy mogę w czymś pomóc?
Coltrane odwrócił się w kierunku głosu i ujrzał zmęczoną kobietę w okularach, 
ubraną 
w zielony szpitalny kitel, trzymającą w dłoni plik papierów.
– Jest pan ranny? Potrzebuje pan… – Zamilkła, nie widząc oznak, że coś jest 
z Coltrane`em nie tak.
– Szukam doktora Gibsona.
W tym momencie Daniel – widoczny z daleka z powodu kontrastu pomiędzy rudymi 
włosami a zielonym kitlem – wyszedł z jednego z boksów i szybkim krokiem 
zmierzał ku 
znajdującemu się na środku pomieszczenia kontuarowi.
– O, jest tam. Muszę chwilę z nim porozmawiać.
– Musi pan czekać na swoją kolej. Są przed panem pacjenci, którzy…
– Daniel!
Słysząc swe imię, Daniel odwrócił się gwałtownie.
– Mitch? – Zmarszczył czoło. – Co tu robisz?
– Muszę z tobą porozmawiać.
Daniel jeszcze bardziej zmarszczył czoło.
– Właśnie skończyłem z jednym, a już… – Przekrzywił głowę w kierunku 
zbliżającego się 
sygnału karetki. – Typowy sobotni wieczór. Będziesz musiał się skracać.
Wyszli na klatkę schodową. Drzwi zatrzasnęły się za nimi z głośnym echem.
– Nie będzie mnie w domu przez kilka dni, może nawet tygodni – zaczął Coltrane. 
– 
Chciałem, żebyś to wiedział i się nie denerwował.
– Jedziesz na zdjęcia?
– Nie, z powodu tego faceta, który włamał się do mnie do domu.
– Obawiałem się, że to usłyszę.
– Właśnie rozmawiałem ze znajomym z policji, który pracuje w jednostce 
zajmującej się 
nagabywaczami. Mówi, że jeżeli mógł założyć w moim salonie podsłuch, to co 
miałoby go 
powstrzymać przed podłożeniem mi bomby? Nie wracam do domu nim to się nie 
skończy.
– A kto wie, ile to potrwa… Dokąd zamierzasz iść?
– Jeszcze nie wiem. Jeżeli będę chciał się z tobą skontaktować, zostawię ci 
wiadomość 
tutaj, w szpitalu. Teraz nie zostawiłem ci listu tylko dlatego, że mój znajomy 
ma i dla ciebie 
pewną radę. Chciałem ci ją przekazać osobiście.
Danielowi wyraźnie zrobiło się nieswojo.
– Sądzi, że nie powinieneś wracać do domu. Ten facet może bez trudu włamać się 
także 
do ciebie. Może zechcieć złożyć ci wizytę, by się dowiedzieć, gdzie jestem.
– Przecież nie powiedziałeś, dokąd się wybierasz.
– On o tym nie wie. Powiedz w szpitalu, że potrzebujesz kilka dni urlopu. Jedź 
klucząc po 
ulicach i sprawdzaj w lusterku światła za sobą. Jeżeli upewnisz się, że jesteś 
bezpieczny, wyjedź 
z miasta. Może mojemu znajomemu uda się go złapać w ciągu kilku dni i będziesz 
mógł wrócić. 
Daniel, posłuchaj mnie dokładnie – bez względu na to jak wielka ci przyjdzie na 
to ochota, nie 
kontaktuj się ze swoją dziewczyną.
Zrozumiawszy co to oznacza, Daniel zbladł.
– Nie zrobiłem nic złego – powiedział Coltrane. – Nie wiesz jak mi przykro, że 
ściągnąłem ci na głowę kłopoty.
Otwarły się drzwi obok nich.
– Doktorze, potrzebujemy…
– Oczywiście. – Daniel pospieszył z powrotem do izby, ale odwrócił się po kilku 
krokach. – Jennifer. Co z…
– Już jadę ją ostrzec.
13
Coltrane siedział w samochodzie, który zaparkował w ciemności przy krawężniku. 
Patrzył 
jak przesuwają się światła samochodu, skręcającego z Beverly Glen Boulevard w 
Knob Hill 
Drive. W tej dość odizolowanej, willowej części Sherman Oaks, o dziesiątej 
wieczór panował 
słaby ruch – nawet w soboty. Przez ostatnie piętnaście minut minęły go trzy 
samochody. Widząc 
wjeżdżające w ulicę, potem przejeżdżające obok niego BMW Jennifer, skierował 
uwagę na 
skrzyżowanie przed sobą. Minęła minuta, dwie, trzy. Po pięciu minutach Coltrane 
uznał, że jeśli 
Ilkovič za nią jechał, już pojawiłyby się światła jego samochodu. Wziął telefon, 
wystukał numer 
telefonu samochodowego Jennifer, odczekał trzy dzwonki i przerwał połączenie, co 
było dla niej 
sygnałem, że może bezpiecznie jechać dalej doliną i ma zaczekać na niego przy 
centrum 
rekreacyjnym w Sherman Oaks. Nie rozmawiali, ponieważ Greg podkreślił, jak łatwo 
jest 
podsłuchiwać rozmowy z telefonów samochodowych.
Coltrane podjechał do BMW Jennifer, stojącego na niemal pustym, oświetlonym 
lampami 
sodowymi parkingu centrum rekreacyjnego. Kiedy przesiadała się do jego 
samochodu, jej blond 
włosy nagle się rozjarzyły w świetle lamp. Objęła go mocno.
– Przestraszyłeś mnie na śmierć. Co się dzieje? Po co to dzwonienie z budek? 
Dlaczego 
chciałeś, żebym tu przyjechała?
Coltrane zadzwonił do niej do domu i kazał iść do automatu telefonicznego przy 
dokach, 
wcześniej zatrzymał się tam i zapisał jego numer. Kiedy uznał, że zdążyła 
dojechać na miejsce, 
zadzwonił z innej budki i przekazał jaką trasą ma jechać.
– Uważasz, że mój telefon jest na podsłuchu?!
– Zakładam, że mój na pewno. Cholera jasna, mieszkanie jest na podsłuchu, 
dlaczego 
więc nie telefon? Dlaczego także nie telefon Daniela? I twój? – Coltrane 
streścił rozmowę 
z Gregiem. – Tak często nie ma nas w domach, że włamanie się i założenie 
podsłuchu to żadna 
trudność. Z punktu widzenia Ilkoviča to logiczne, znacznie łatwiej byłoby mu 
wywierać na mnie 
presję. gdyby znał każdy mój krok. – Ponieważ Coltrane musiał powiedzieć też 
rzeczy 
nieprzyjemne, zawahał się chwilę. – Greg uważa, że Ilkovič może chcieć użyć 
ciebie, aby dotrzeć 
do mnie.
Jennifer ostro na niego popatrzyła.
– Uważa, że jesteś zagrożona. Nie powinnaś, jego zdaniem, przez jakiś czas 
pojawiać się 
w domu.
– Co?!
– Mówi, że najlepiej, jeśli będziemy trzymać się osobno. Nie znając mojego 
miejsca 
pobytu, Ilkovič…
– Twojego miejsca pobytu?!
– Muszę zniknąć, Jennifer. Jeśli straci mój trop, najprawdopodobniej zacznie 
śledzić 
ciebie, w nadziei że zaprowadzisz go do mnie. Może także zechce zmusić cię do 
powiedzenia co 
wiesz, nawet jeżeli tak naprawdę nie będzie to wiele. Nie ma wyboru. Ty też 
musisz zniknąć.
Jennifer przycisnęła dłonie do brzucha.
– Jadąc tu bałam się, ale to było nic w porównaniu ze strachem, jaki czuję 
teraz. Boże, to 
robi się… Gdzie zamierzasz się ukryć?
Coltrane nie odpowiedział.
– Jadę z tobą – stwierdziła Jennifer.
– Chyba słyszałaś przed chwilą, że…
– Większy sens ma trzymanie się razem. Dzięki temu nie będziemy musieli się bać, 
że 
mnie śledzi. Nie użyje mnie, aby dotrzeć do ciebie. Niech w tym czasie twój 
znajomy próbuje go 
łapać.
– Nie jestem pewien, czy…
– Mitch, tu nie chodzi o odbieranie ci samodzielności. Tu chodzi o nasze życie.
14
Jennifer pobiegła do hali odlotów po bilety na 11:45 do Las Vegas, Coltrane zaś 
miał 
zaparkować samochód. Zadyszani, spotkali się przy wejściu, którym przepuszczano 
pasażerów na 
nocny lot. Coltrane stanął na końcu kolejki, by wiedzieć, czy nikt za nimi nie 
chce wejść do 
samolotu. Odetchnęli dopiero wówczas, kiedy samolot odkołował od terminalu.
– Muszę się napić – powiedziała Jennifer.
– Ja też, ale chyba wezmę kawę. Trzeba się jeszcze rozglądać.
Samolot był w Vegas o 12:44. Kiedy tylko wysiedli, udali się do stanowiska 
America 
West i kupili bilety na najbliższy samolot powrotny do Los Angeles. Kiedy doszli 
do 
odpowiedniego wyjścia, do samolotu odlatującego o 1:45 już wsiadali pierwsi 
pasażerowie.
– Boże, mam nadzieję, że to go zmyli – powiedziała Jennifer.
– Nie widzę powodu, dlaczego nie miałoby to zadziałać. Nawet jeżeli udało mu się 
dotrzeć za nami na lotnisko, wiadomo, że nie wsiadł do samolotu. Nie jest też w 
stanie domyślić 
się, że zaraz po przylocie wrócimy. Na pewno będzie sądził, że jesteśmy w Vegas 
i tam nas 
należy szukać.
– Co zrobimy w Los Angeles? – Zwykle jasne oczy Jennifer wypełniało zmęczenie. – 
Gdzie się schowamy? W hotelu?
– Tak podpowiadałaby logika.
Coltrane miał jednak inny pomysł, na razie nie chciał go jednak zdradzać. 
Wylądowali 
w Los Angeles o 2:41. Furgonetka zawiozła ich na parking AVIS-u, gdzie zmęczony 
urzędnik 
podał Coltrane`owi dokumenty.
– Średni samochód. Nie rzucający się w oczy – powiedział Coltrane.
– Może być Saturn?
– Będzie idealny. – Przy tej liczbie saturnów na ulicach, nikt nie zwróci na 
nich uwagi.
Kiedy wyjeżdżali z parkingu, zegarek na desce rozdzielczej wskazywał minutę po 
wpół do 
czwartej. Światło ulicznych latarń boleśnie kłuło w oczy Coltrane`a. Jechali do 
centrum 
chwilowo spokojnego miasta bulwarem La Cienega. Jennifer ziewnęła.
– Do którego hotelu jedziemy?
– Greg polecił, by nie zatrzymywać się tam, gdzie jest elegancko, bo goście bez 
bagażu 
ściągają na siebie uwagę. Znam parę miejsc w zachodnim Hollywoodzie.
Jennifer ponownie ziewnęła.
– Byle mieli wygodne łóżka.
– Dojazd na miejsce zajmie trochę czasu. Możesz się zdrzemnąć.
Ponieważ ulice były puste, szybko zbliżali się do celu. Za sześć czwarta 
dojechali na 
miejsce. Coltrane wysiadł, otworzył frontowe drzwi i wpisując kod na panelu przy 
wejściu, 
wyłączył alarm. Potem wszedł do garażu, uruchomił mechanizm otwierający bramę i 
wrócił do 
samochodu. Jennifer obudziła się i rozespana, tarła oczy.
– Jesteśmy na miejscu? To nasz hotel?
– Nasz, ale nie hotel.
Zmrużyła oczy, by dojrzeć gdzie się znajduje. Chwilę potrwało, nim się 
domyśliła. Blask 
reflektorów wydobywał z ciemności przypominający zamczysko dom, koralowe stiuki 
wyglądały 
pięknie nawet w tak nieodpowiednim oświetleniu, przy parapetach pobłyskiwały 
zielone od 
patyny paski miedzi, powycinane w prekolumbijskie groty strzał.
– Tutaj? – spytała z niewiarą.
– Tutaj. W domu Packarda.
PIĘĆ
1
– To szaleństwo. – Głos Jennifer odbił się echem w pustym domu. – Nie mamy prawa 
tu 
przebywać. Sąsiedzi pomyślą, że się włamaliśmy i wezwą policję.
– Nie sądzę, by o tak późnej porze ktokolwiek nas zauważył, ale na wszelki 
wypadek nie 
będziemy zapalać świateł. Jutro rano obejdę sąsiadów i powiem, że zamierzam 
kupić dom 
i makler pozwolił mi wprowadzić się nieco wcześniej.
Coltrane stanął i wbił wzrok w ciemne zejście do podziemia. Nie zamierzał pod 
żadnym 
pozorem zbliżać się do krypty. Droga do salonu była widoczna dzięki nocnej 
lampce. Mimo 
wszechobecnych cieni, białe ściany i dębowe podłogi wyglądały czysto i 
dziewiczo, a niezliczone 
okna powodowały, że blask ulicznych latarń i gwiazd dobrze rozjaśniał wnętrza.
– A jeśli sąsiedzi nie uwierzą? Jeżeli makler dał im numer telefonu, pod który 
mają 
dzwonić, gdyby zauważyli coś niepokojącego?
– Makler nie będzie robił problemów.
– Skąd wiesz?
– Przed telefonem do ciebie zadzwoniłem do sekretarza Packarda. Każe zacząć 
przygotowywać dokumenty, a my możemy tu spokojnie mieszkać. Dlatego mam już kod 
alarmu. 
Poza tym nie musimy się obawiać Ilkoviča. Nie wie, że ten dom istnieje.
– Przecież śledził cię wszędzie.
– Tu go nie było. Kiedy oglądałem zdjęcia, które mi porobił, od razu wydało mi 
się, że 
czegoś brakuje. Potem domyśliłem się, czego. Nie było ani jednego mojego zdjęcia 
przy tym 
domu. Tego dnia, kiedy tu byłem, nie śledził mnie.
– Nie możesz być pewien. Może tylko popsuł mu się aparat.
– To nic nie zmienia. Nawet jeżeli mnie śledził, dla niego jest to jedynie 
kolejny dom 
w serii fotografii Packarda. Nie istnieje możliwość, by mógł się dowiedzieć, że 
zamierzam go 
kupić. Fakt, byliśmy tu wczoraj we trójkę, ale wiemy z pewnością, że Ilkovič nas 
nie śledził, bo 
kiedy myśmy byli tutaj, on buszował w mojej sypialni i szykował swoją 
niespodziankę. Nie może 
wiedzieć, że interesuje mnie ten dom. Nie ma najmniejszego powodu podejrzewać, 
że skryję się 
tu dzisiejszej nocy.
Chmury musiały zasłonić gwiazdy, w pokoju zrobiło się bowiem ciemniej.
– Jesteś bardzo pewny swego.
– Inaczej bym tu nie przyjeżdżał.
– Przyjechałeś, bo nie możesz żyć z dala od tego domu.
– Sekundę, chyba jest tu lepiej niż w hotelu.
– Na pewno? Czym Packard tak cię zniewolił?
2
Choć przez okna wpadało jaskrawe światło, udało im się spać prawie do 
jedenastej. 
Jennifer sztywno wstała i pomasowała sobie plecy.
– Och.
Coltrane doskonale ją rozumiał – od spania na gołej podłodze kark miał tak 
sztywny, 
jakby dostał cios karate.
– Umiesz zapewnić dziewczynie pyszną zabawę – powiedziała Jennifer. Z torby 
z kosmetykami, którą Coltrane kupił poprzedniego wieczora w drogerii, wyjęła 
pastę 
i szczoteczkę do zębów oraz szampon. – No to jesteśmy ocaleni.
– Nie zapomnij o pączkach, które kupiłem.
– Gdybym nie była taka głodna, na pewno bym zapomniała. Gdybyśmy jeszcze mieli 
czystą bieliznę, czułabym się jak w raju.
Prychnął na jej sarkazm śmiechem.
– Nie zaszkodziłoby także kilka ręczników – dodała Jennifer.
– Pojedźmy na zakupy na Hollywood Boulevard, ale przedtem chyba lepiej 
porozmawiam 
z sąsiadami.
– W takim razie przyda ci się to. – Jennifer podała Coltrane`owi krem i maszynkę 
do 
golenia.
Wczesnym popołudniem wrócili ze świeżą zmianą ubrań, maszynką do kawy, kilkoma 
garnkami i patelniami, i zapasami żywności na kilka dni. Zbliżając się do domu, 
uważnie 
zlustrowali ulicę, ale nie dostrzegli niczego, co wzbudziłoby podejrzenia. 
Otuchy dodało im to, że 
alarm był nastawiony tak samo jak go zostawili wychodząc. Całkiem uspokoili się 
jednak dopiero 
po przeszukaniu domu – z wyjątkiem krypty, którą Coltrane zamknął, pokazawszy ją 
poprzedniego dnia Danielowi i Jennifer. Próbował sam siebie przekonać, że krypta 
pozostanie 
zamknięta na długo.
Dopiero potem wnieśli zakupy. Coltrane nigdy nie przykładał wielkiej wagi do 
dekoracji 
bożonarodzeniowych, uznając jednak, że chce zrobić z domu miejsce, na które mówi 
się „moje”, 
kupił sześćdziesięciocentymetrową sztuczną choinkę z zamontowanymi fabrycznie 
ozdobami. 
Postawił ją na środku salonu, obok rozwinął dwa śpiwory.
– Oto nasze luksusy – powiedział.
Wzięli prysznic i przebrali się w świeże rzeczy. Potem zrobili kawę i kanapki 
z wędzonym łososiem, pomidorami, serem topionym i kaparami.
– Zaczynam się powoli czuć jak ludzka istota – stwierdziła Jennifer.
– Nie ruszaj się przez chwilę.
– Co się stało?
– Ta poza jest zbyt dobra, aby… – Coltrane wziął nikona i zrobił zdjęcie. – 
Pięknie.
– Tego, co teraz powiem nie mówię zbyt chętnie.
– To nie mów.
– Z chęcią usłyszysz. Ten dom zaczyna wywierać na mnie urok. Ta przestrzeń i…
– Światło.- Jennifer skinęła głową i po chwili dodała:
– Próbuję sobie wyobrazić, jak by wyglądał urządzony meblami art déco.
– To styl z czasu, kiedy dom został zbudowany.
– Zastanawiam się, jak wyglądał, kiedy… Masz naprawdę zamiar zburzyć kryptę 
i przywrócić dom do pierwotnego stanu?
– Uważam to za swoje zadanie numer jeden.
– Może by więc…
– O czym myślisz?
– Zaraz wrócę – powiedziała Jennifer.
– Dokąd idziesz?
– Do garażu. Kiedy wnosiliśmy zakupy, coś tam zauważyłam.
Kiedy Jennifer wróciła z długą kartonową rurą, Coltrane uniósł z zaciekawieniem 
brwi.
– Leżała na półce – wyjaśniła Jennifer. – Ten kto wynosił sprzęty, był bardzo 
staranny. 
Nie zostawił po sobie żadnych śmieci – tylko to.
– Uważasz że to nie śmieć?
– Kiedy moi rodzice pięć lat temu kupili stary wiktoriański dom przy Carol 
Avenue, 
(Jennifer miała na myśli okolice niedaleko parku Echo, sławnej z wiktoriańskich 
domów) znaleźli 
w garażu podobną tubę.
Coltrane nie rozumiał, o co jej chodzi.
– Zawierała oryginalne plany domu.
– Nie chcesz chyba powiedzieć, że…
– To logiczne. Zostawia się je nowemu właścicielowi tak, by je znalazł. – 
Jennifer zdjęła 
pokrywkę na końcu tuby, ustawiła ją pionowo, otworem do dołu i delikatnie 
zaczęła wytrząsać 
zawartość.
Coltrane z fascynacją patrzył na wysuwające się ciasno zwinięte rulony grubego, 
zabarwionego na fioletowo papieru. Były wyblakłe i pachniały stęchlizna. Kiedy 
zaczęli rozwijać 
płachty na kontuarze, dostrzegł ze zdziwieniem, że widoczne są wszystkie, nawet 
najdrobniejsze 
napisy i szczegóły.
– Boże drogi… – Przeciągnął palcem w dół wierzchniej karty i zatrzymał go na 
prostokątnym polu w dolnym prawym rogu, gdzie zawsze umieszcza się nazwisko 
architekta 
i rok budowy. – Lloyd Wright, tysiąc dziewięćset trzydzieści jeden…
3
– Jeśli się nie mylę – Jennifer popatrzyła uważnie na wejście do krypty, potem 
przeniosła 
wzrok na plany – była tu sypialnia.
– Tak mówił sekretarz Packarda.
– Tej samej wielkości, co garaż nad nią.
– Nie wygląda mi na to.
– Dlaczego?
– W garażu jest miejsce tylko na jeden samochód, co było typowe dla lat 
trzydziestych. 
Krypta zdaje się być jednak znacznie większa, prawie jak podwójny garaż.
– W takim razie przebudowa domu nie była zwykłym przebudowaniem wnętrz.
– Mogę się mylić. Nie czułem się w niej najlepiej.
– Przyznam, że ja też nie czułam się tam najlepiej, choć nie miewam 
klaustrofobii. Jeżeli 
oboje czuliśmy się ściśnięci, to krypta nie może być wiele większa od garażu. – 
Jennifer 
sprawdziła jakiś szczegół na planach. – Garaż ma pięć na pięć metrów, a ponieważ 
nie mamy 
planów przebudowy, jest chyba tylko jeden sposób na sprawdzenie, ile powierzchni 
dodano. 
Zmierzmy ją stopami. Masz klucze? Dzięki. – Jennifer otworzyła zamek i pchnęła 
drzwi.
Ze środka wypłynęło zimne powietrze a ciemność spowodowała, że Coltrane aż się 
wzdrygnął.
– Jeżeli nie będziesz miała nic przeciwko temu, zostanę na zewnątrz.
– Od kiedy masz klaustrofobię?
– Cierpię na nią tylko w tej krypcie.
Jennifer sięgnęła ręką do wnętrza i zapaliła światło. Natrętne światło z lamp na 
suficie 
zmusiło Coltrane`a do zmrużenia oczu. Odbijało się od betonowej podłogi, 
oświetlając dokładnie 
szare, metalowe regały.
– Raz, dwa… – Jennifer zaczęła stawiać stopę za stopą. – Znacznie większa – 
powiedziała 
kiedy wróciła. – Garaż ma pięć metrów, tu jest prawie osiem.
– Raczej dziesięć.
– Słucham?
Coltrane wskazał na biegnący wzdłuż krypty korytarzyk.
– Zmierzyłem od zewnątrz.
– Dziesięć? Jesteś pewien? Musieliśmy coś zrobić nie tak.
– Możliwe, ale ponieważ moje stopy są większe od twoich, to ja powinienem 
uzyskać 
mniejszą liczbę.
– Na pewno coś zrobiliśmy nie tak. Tym razem ty wejdź do środka.
– Żartujesz?
– Nigdy nie widziałam, żebyś był tak bojaźliwy.
Jennifer miała rację. Co się z nim działo? Musiał pokonać strach. Próbując nie 
zwracać 
uwagi na ucisk w piersiach, wziął głęboki wdech. Kiedy zmusił się do wejścia do 
krypty, zdawało 
mu się, że blask pojaśniał, a powietrze w środku stało się jeszcze bardziej 
lodowate i zgęstniało.
– Raz, dwa… – zaczął liczyć. Zmuszał się do wolnego, spokojnego stawiania stóp. 
Przekonywał sam siebie, że to przecież zwykłe pomieszczenie bez okien. Kiedy 
wrócił na 
zewnątrz, do Jennifer, od razu lżej odetchnął. – Mniej więcej tyle co ty: osiem 
metrów.
– W takim razie w dalszym ciągu coś robimy nie tak. Zmierzyłam korytarz jak ty 
przedtem i też wyszło mi dziesięć metrów. Jak to możliwe, aby… – Gwałtownie się 
obróciła. – 
Ktoś jest w domu!
4
Trzasnęły wejściowe drzwi i Coltrane ruszył niemal biegiem ku schodom. Nad jego 
głową 
skrzypnęła poręcz. Ukazała się postać z podniesionymi do góry rękami.
– Przepraszam, nie chciałem pana przestraszyć – powiedział przybysz.
Coltrane zatrzymał się wpół kroku, zaraz jednak serce przestało mu walić, 
rozpoznał 
bowiem czerwoną marynarkę Duncana Reynoldsa.
– Nie spodziewaliśmy się gości – wyjaśnił Coltrane.
Duncan wyjął z kieszeni klucz.
– Przejeżdżałem niedaleko, pomyślałem więc, że go zostawię i rzucę okiem, jak 
się 
rozgościliście. Zadzwoniłbym, ale…
– Nie ma tu telefonu.
– Właśnie. Nie chcę przeszkadzać. Chyba nie przyszedłem w odpowiednim momencie.
– Nie ma sprawy. Proszę poznać moją narzeczoną Jennifer Lane. Jennifer, pan był 
sekretarzem Randolpha Packarda: Duncan Reynolds.
Jennifer i Duncan uścisnęli sobie dłonie. Jeszcze nieco rozdygotana, Jennifer 
powiedziała:
– Praca dla geniusza musiała być fascynująca.
– Ładne określenie, ale zazwyczaj mnie przerażała. Może najbliższym prawdy 
określeniem byłoby: „przygoda”.
– Ma pan ochotę na kawę? – Coltrane zaprowadził Duncana do salonu.
Duncan popatrzył na rozłożone obok choinki śpiwory.
– To też mi wygląda na przygodę. Jeśli chodzi o kawę, to dziękuję. Chętnie 
jednak 
napiłbym się czegoś mocniejszego.
– Obawiam się, że nie kupiliśmy nic…
Twarz Duncana sflaczała.
– Ale mamy wino – powiedziała Jennifer.
Duncan natychmiast się rozpromienił.
– Proszę mi wybaczyć ironię, ale jak się nie ma co się lubi…
– Białe czy czerwone?
– To, którego macie więcej.
Jennifer poszła do kuchni.
– Znaleźliśmy w garażu plany – powiedział Coltrane.
– Zostawiłem je tam specjalnie. Znalazłem je przeglądając rzeczy Randolpha w 
domu 
w Newport Beach i uznałem, że powinny się znaleźć tu, nim gdzieś się zgubią.
– Nie znalazł pan przypadkiem planów przebudowy?
Duncan pokręcił głową.
– Nie, ale jeszcze wszystkiego nie przejrzałem. Dlaczego pan pyta?
– Z ciekawości. Jest pewna niezgodność, którą chcielibyśmy…
– Zapraszam do kuchni! – zawołała Jennifer.
– Znakomicie – powiedział Duncan. – Opowie mi pan do końca przy kieliszku.
Przeszli przez jadalnię z odbijającymi światło sznurami chromowanych kulek na 
ścianach 
i znaleźli się w zalanej słonecznym światłem kuchni. Przy stojącym na środku 
klocu drewna, 
nieco podobnym to tych, jakie widuje się u rzeźników, Jennifer otwierała wino.
– Będą musiały wystarczyć papierowe kubeczki.
– Chyba inaczej się nie da.
– I mam nadzieję, że lubi pan caberneta sauvignon.
– Mam podniebienie, które można by określić mianem obojętnego. Każde wino mi 
smakuje. – Duncan wypił łyk i kiwnął głową. – Znakomite. Wspomniał pan o jakiejś 
niezgodności.
– Próbowaliśmy ustalić, ile powierzchni dodano przy budowie krypty i 
otrzymaliśmy 
sprzeczne liczby – wyjaśnił Coltrane. – Wie pan może, kiedy dobudowano kryptę?
Duncan napił się znowu wina.
– Wszystko co wiem, to że już była, kiedy w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym 
trzecim 
roku zacząłem pracować dla Randolpha.
– Mieszkał tu wtedy?
– Nie. Jeżeli kiedykolwiek tu mieszkał, to nigdy o tym nie wspomniał. Oczywiście 
uwielbiał ten dom. Oprócz tego, że dobudowł kryptę, starał się utrzymać dom – no 
i ogród – 
dokładnie w takim samym stanie w jakim go widział, kiedy go sfotografował w 
trzydziestym 
trzecim roku. Szkoda, że wyniesiono meble, zanim przyszedł pan tu pierwszy raz.
– Dlaczego? – spytała Jennifer.
– Ponieważ były to te same meble, które stały tu w tamtych czasach.
– Chyba pan żartuje. – Coltrane z napięciem pochylił się ku Duncanowi. – Ma pan 
na 
myśli imitacje, prawda? Oryginalne do dziś już dawno by się rozpadły.
– Nie te. – Duncan starł z wąsów czerwoną kroplę. – Zostały zaprojektowane przez 
Warrena McArthura, jednego z najlepszych modernistów lat trzydziestych. Lubił 
łączyć 
polerowany metal ze szkłem. Nogi były z rur, wszystko błyszczało. Oczywiście 
trzeba było 
wymienić poduszki, ale Randolph zajął się tym, by nowe obszyto takim samym 
fakturowanym 
czerwonym materiałem jak oryginały. Było tu też kilka chromowanych stolików 
Miesa van der 
Rohe. Chyba rozumie pan, dlaczego zabrano meble. Są bardzo cenne i mają zostać 
sprzedane na 
aukcji w Christie`s.
– Chcę, żeby sprowadził je pan z powrotem.
Duncan o mało nie plunął winem.
– Sprowadzić je z powrotem?
– Chcę je kupić.
– Ale to są koszta rzędu…
– Chcę, aby dom wrócił do pierwotnego stanu. Byłoby także wspaniale, gdyby mógł 
pan 
zdobyć więcej informacji o historii domu. Mówił pan, że Packard używał go jako 
biura, ciemni 
i archiwum, ale kto mieszkał tu przed nim? Biografowie Randolpha twierdzą, że 
dom zbudowano 
dla producenta filmowego Winstona Case`a. Czy Packard kupił dom od niego, czy od 
kogoś, kto 
mieszkał tu po Casie? Co się działo po tym, jak Packard kupił ten dom? Czy ktoś 
w nim 
mieszkał?
– To takie stare dzieje. Jaki jest sens to ustalać?
Coltrane nie umiał odpowiedzieć.
5
Ostatnie promienie zachodzącego słońca znów oświetlały sześć sylwetek 
koszykarzy, 
biegających po boisku przy Miami Beach w Venice, gdzie Coltrane spotkał się 
poprzedniego dnia 
z Gregiem. Niemal co do minuty dwadzieścia cztery godziny temu, pomyślał 
Coltrane. Siedział 
z Jennifer na tej samej betonowej ławie, w tym samym miejscu co wczoraj i 
ogarnęło go 
niesamowite wrażenie, że przeżywa to samo po raz drugi.
– Greg powinien być w każdej chwili – powiedział Coltrane.
Jennifer zadrżała od bryzy znad oceanu.
– Dziwi mnie, że nie poprosił cię o spotkanie w komisariacie.
– Mieszka kilka przecznic stąd, więc pewnie uznał, że spotkanie tutaj będzie dla 
nas obu 
wygodniejsze.
Słońce zanurzyło się w ocean, jego granatowoczerwone światło było już tak słabe, 
że 
przerwano mecz. Do Coltrane`a i Jennifer dobiegały strzępy rozmów – gracze 
dogryzali sobie, 
umawiali się na piwo, zapowiadali rewanż za tydzień. Kolejne bolesne déja`u.
Gracze odeszli ścieżką, słońce zniknęło za horyzontem. Robiło się coraz zimniej 
i ludzie 
na deskorolkach wracali do domu. Uliczne latarnie podjęły walkę o rozświetlenie 
mroku.
– Powinien być już piętnaście minut temu – powiedział Coltrane.
– Może zatrzymał go jakiś telefon.
– Greg przykłada wielką wagę do punktualności. Nie pamiętam, by choć raz kazał 
mi na 
siebie czekać.
Minęło kolejne piętnaście minut.
– To musi być bardzo długa rozmowa telefoniczna – stwierdziła Jennifer. – Co 
robimy?
– Chyba nie mamy wyboru, póki nie…
– To nie on?
Coltrane popatrzył we wskazanym przez Jennifer kierunku. Zza ciemnego muru 
wyszedł 
potężny mężczyzna w sportowych butach, dżinsach i skórzanej kurtce. Zaczął się 
zbliżać do nich.
– Nie. – Przygnębiony, Coltrane wstał.
– A może to Ilkovič?
– W tych ciemnościach nie umiem ocenić na taką odległość. Nie ma wąsów, ale mógł 
je 
zgolić.
Zeszli z ławy.
– Idzie w naszym kierunku – powiedziała Jennifer.
– W takim razie może sobie pójdziemy.
Ruszyli w stronę palm, by wyjść na plażę. Mężczyzna skręcił i poszedł za nimi.
– Cholera! – krzyknął Coltrane.
Zaczęli biec.
– Zaczekajcie! – zawołał mężczyzna.
Przyspieszyli tempo.
– Panie Coltrane, niech pan zaczeka! Przysłał mnie porucznik Bass!
Stanęli niezdecydowani. Kiedy mężczyzna podbiegał, Coltrane odwrócił się i wbił 
wzrok 
w ciemność, niepewny czy nie popełnił pomyłki. Jego nieufność osłabła, kiedy w 
świetle ulicznej 
latarni mignęła policyjna odznaka, którą mężczyzna wyciągał w ich kierunku.
– Pracuję z porucznikiem Bassem w Jednostce do Spraw Molestowania – powiedział 
mężczyzna kiedy stanął przy nich. Był wysoki, wysportowany, klatkę piersiową, 
ramiona 
i bicepsy miał jak u ciężarowca. Ciemne włosy nosił ostrzyżone króciutko, niemal 
na wojskową 
modłę. Ciemnobrązowe oczy patrzyły spokojnie. – Sierżant Nolan.
Coltrane uścisnął mu dłoń – jak można się było spodziewać, Nolan miał silny 
uścisk 
dłoni – i przedstawił Jennifer.
– Greg nie mógł przyjść? – spytał.
– To bardziej skomplikowane. Uznał, że nie byłoby to bezpieczne.
Jennifer zesztywniała.
– Obserwowałem was, żeby sprawdzić, czy nikt was nie śledzi – powiedział Nolan.
– No i? – Coltrane odruchowo rozejrzał się wokół. W panujących ciemnościach 
trudno 
było to stuprocentowo ocenić, ale plaża wydawała się pusta.
Po raz pierwszy spojrzenie Nolana przestało być pewne.
– Może gdzieś pójdziemy? Musimy porozmawiać.
6
W restauracji panowała radosna bożonarodzeniowa atmosfera. W rogu pyszniła się 
ozdobiona mnóstwem świecidełek choinka, na ścianach migotały łańcuchy światełek, 
świece na 
stołach stały w wianuszkach jedliny – ale nie zwracali na to uwagi. Patrzyli na 
siedzącego przed 
nimi Nolana, Coltrane znów nie mógł się pozbyć wrażenia powtarzania się 
wydarzeń: zdawało 
mu się, jakby wrócił wczorajszy wieczór, kiedy przed nim siedział Greg.
– Na początek dobra wiadomość – powiedział Nolan. – Porucznik Bass skontaktował 
się 
z FBI, które porozumiało się z trybunałem zbrodni wojennych ONZ. Do sprawy 
włączył się 
Interpol. Próbują ustalić, w jaki sposób Ilkovič opuścił Europę. FBI usiłuje się 
dowiedzieć, jak 
wjechał do kraju. Sprawdzają listy pasażerów wszystkich lotów z Europy w ciągu 
tygodnia od 
pańskiego wyjazdu z Bośni do dnia, kiedy zaczął pan dostawać głuche telefony. 
Trybunał ONZ 
poprosił szereg krajów europejskich o sprawdzenie, czy na listach pasażerskich 
nie ma nazwisk 
osób przez nie poszukiwanych. FBI robi to samo wobec obywateli USA. Jeżeli uda 
nam się 
ustalić pseudonim, jakiego używa Ilkovič, zrobimy duży krok naprzód.
– Zakładając, że zatrzyma nazwisko, pod jakim podróżował – powiedział Coltrane
– No tak… – Nolan sprawiał wrażenie zakłopotanego. – Ekipa saperów sprawdziła 
pańskie mieszkanie. Znaleźli za piecem dość materiału wybuchowego, by wysadzić w 
powietrze 
pół kwartału.
– To ma być dobra wiadomość? – mruknęła Jennifer.
– Po rozbrojeniu bomby, mieszkanie zostało sprawdzone przez specjalistów od 
elektroniki. Miał pan mikrofony w każdym pomieszczeniu. Mam nadzieję, że nie 
rozmawiał pan 
w domu o ważnych tajemnicach.
Coltrane miał wrażenie, że w gardle utkwił mu kawałek szkła
– Znaleziono także mikrofony w mieszkaniu pańskiego sąsiada. I w pani 
mieszkaniu, pani 
Lane.
– Boże drogi…
– Nie bardzo mi to wygląda na dobrą wiadomość – powiedział Coltrane. – Jak na 
razie nie 
powiedział pan nic dobrego.
– Jak to? Znalezienie bomby i mikrofonów to duży krok naprzód. Teraz badamy, 
skąd 
Ilkovič wziął plastik i gdzie zdobył mikrofony. Sprawą zajęło się parę agencji. 
Masa ludzi ruszyła 
do roboty, by wam pomóc.
– Jeśli więc wszystko jest świetnie, dlaczego ma pan minę, jakby wpadł do 
szamba?
Nolan wbił wzrok we własne dłonie. Po chwili popatrzył na Coltrane`a i z 
wahaniem 
zaczął mówić.
– Porucznik Bass nie przyszedł dziś, ponieważ wczoraj, kiedy szedł pan do niego, 
był pan 
śledzony.
– Słucham?
– Kiedy skończyliście rozmawiać i rozdzieliliście się, śledząca pana osoba – 
musimy 
zakładać, że był to Ilkovič – zajęła się obserwacją porucznika Bassa.
– Chce pan ogródkami powiedzieć, że coś się stało Gregowi?
– Nie. Porucznik Bass…
– Niech pan przestanie tak na niego mówić. Bardzo pana proszę. Jest moim 
przyjacielem. 
Niech pan mówi o nim…
– Gregowi nic się nie stało. Ani jego rodzinie.
Coltrane z ulgą odetchnął.
– Ale włamano się wczoraj do jego domu.
– Co?!
– Mitch, to nie musi oznaczać, że sprawcą był Ilkovič. – Jennifer próbowała 
powiedzieć to 
z nadzieją w głosie. – Może to jakiś świr, który rozglądał się za czymś, co 
dałoby się sprzedać na 
narkotyki.
– Niestety wiadomo na pewno, że to był Ilkovič – przerwał jej Nolan. – Wiadomość 
nie 
pozostawia wątpliwości.
– Wiadomość? – Coltrane poczuł ucisk za uszami.
Nolan ociągał się jeszcze, wreszcie powiedział:
– Zanim wyjaśnię, co się stało, chciałbym, abyście państwo wiedzieli, jak 
przykro mi 
z tego powodu. Tak samo porucznikowi Bassowi… Gregowi. Chciał, bym przekazał 
państwu, że 
nie przyszedł osobiście tylko dlatego, by nie narażać was na niebezpieczeństwo. 
Ilkovič mógłby 
was odnaleźć, śledząc go.
– Sierżancie Nolan, dlaczego nie powie pan tego, co tak usilnie stara się pan 
ominąć?
Coltrane chyba jeszcze nigdy nie widział kogoś bardziej udręczonego. Sierżant 
znów 
spuścił wzrok, zdawało się, że potrzebuje jeszcze chwilę, by zebrać się w sobie, 
podniósł wzrok, 
westchnął i wyjął z kieszeni kurtki walkmana.
– Ilkovič zostawił na stoliku w salonie Grega kasetę magnetofonową.
Coltrane sięgnął po walkmana.
– Nie jestem pewien, czy chciałby pan słuchać, co jest na niej nagrane.
– Nie rozumiem. Dlaczego nie miałbym…
– Tuż po północy Ilkovič był w szpitalu, gdzie pracował pański przyjaciel.
– Boże drogi… – szepnęła Jennifer.
– Pielęgniarki i lekarze z izby przyjęć zeznali, że przed pierwszą poszedł do 
kafejki coś 
przekąsić. Nie wrócił.
Coltrane poczuł taki ucisk w klatce piersiowej, aż się przestraszył, że zaraz 
dostanie 
zawału.
– Do domu Grega włamano się około czwartej nad ranem – powiedział Nolan. – Wiemy 
to, ponieważ intruz wychodząc, zbił lampą okno, aby obudzić Grega. Tuż po 
czwartej. Wtedy 
Greg znalazł taśmę.
– Od pierwszej do czwartej… – Głos Jennifer był niezwykle napięty.
Nolan zdawał się czekać, aż sami wyciągną wnioski.
– Tyle czasu miał Ilkovič na… – Jennifer pokręciła głową.
– Na taśmie jest Daniel? – Coltrane`owi zacisnął się żołądek.
– Jest mi niezwykle przykro, że musiałem panu o tym powiedzieć. Saperzy znaleźli 
ciało 
w salonie, kiedy weszli do jego mieszkania dziś rano, aby sprawdzić, czy nie 
podłożono bomby.
Świat wokół Coltrane`a zawirował. Pomyślał, że zaraz zemdleje. Dłoń Jennifer 
dotknęła 
jego dłoni. Przytulili się mocno, czując jak mieszają się ich łzy. Trwali tak 
dłuższy czas, nie 
zważając, że ludzie przy pobliskich stolikach przyglądają im się ciekawie. 
Wreszcie Coltrane 
wyciągnął rękę po walkmana.
– Odradzam panu – powiedział Nolan. – Greg uznał, że jeżeli zdecydowanie pan 
tego 
zechce, ma pan prawo usłyszeć, co się stało, ale naprawdę nie…
– Muszę wiedzieć.
Coltrane drżącymi dłońmi włożył w uszy słuchawki. Otaczający świat wyglądał 
dziwnie – 
jakby oglądany przez odwróconą lornetkę. Palcem, który zdawał się nie należeć do 
niego, wcisnął 
odtwarzanie.
Aż się skurczył na dźwięk krzyku, który przeszył mu uszy. Jeszcze nigdy w życiu 
nie 
słyszał tak przepełnionego bólem głosu. Daniel…
Na taśmie zapadła cisza.
– Powiedz swojemu przyjacielowi kilka słów – zabrzmiał po chwili wyraźnie 
rozbawiony 
gardłowy głos ze słowiańskim akcentem.
Krzyk Daniela sięgnął nowych szczytów bólu.
Po chwili osłabł i przemienił się w chrapliwy oddech.
– Mów do niego!
– Mitch… – Daniel zdawał się być na granicy omdlenia. – Nic mu nie powiedziałem.
– Nie zdradziłeś go, bo nic nie wiesz! – przerwał gardłowy głos. – Inaczej dawno 
byś 
śpiewał!
Daniel znów zawył. Wył, przestawał i znów wył, przekraczał raz za razem granicę 
ludzkiej wytrzymałości.
Znów zapadła cisza. Coltrane nie miał wątpliwości, że przed chwilą słyszał, jak 
Daniela 
umiera.
– Zdjęciorobie… – odezwał się gardłowy głos. – Mam zdjęcia z tej prywatki. Wyślę 
ci je 
do domu. Może wpadniesz po nie?
Trzasnęła słuchawka i zaczęła szumieć nie nagrana taśma.
Kiedy wyjmował z uszu słuchaweczki, po jego policzkach płynęły łzy. Jennifer 
wyjęła mu 
je z ręki i wetknęła sobie w uszy. Kiedy przewijała taśmę, jej opalona twarz 
zbielała. Wcisnęła 
przycisk i zaczęła słuchać.
Coltrane miał tak zaciśnięte gardło, że ledwie było słychać co mówi.
– Słychać na taśmie takie dziwne echo. Brzmi jak… – Odchrząknął. – Jakby byli 
w piwnicy czy coś w tym stylu.
– W domu pańskiego przyjaciela nie ma piwnicy, choć jest garaż. W garażu nie 
było 
jednak śladów, świadczących o tym, że to tam zamordowano pańskiego przyjaciela.
– Ma pan na myśli krew.
Nolan rozłożył dłonie w przepraszającym geście.
– Byłoby jej wiele. Ilkovič używał noża.
Jennifer zerwała z głowy słuchawki i gwałtownie wcisnęła STOP. Oczy miała 
rozszerzone, źrenice tak wielkie, że niemal zniknął błękit tęczówek.
– Jeszcze nigdy nie słyszałam… Co za potwór potrafi…
– Nie wiem, czy umiem pani odpowiedzieć na to pytanie – odparł Nolan. – Też 
jeszcze 
nigdy nie miałem z czymś podobnym do czynienia. Musicie się państwo 
przeprowadzić do 
bezpiecznego mieszkania, gdzie będziemy w stanie was ochronić.
– Przeprowadzić się?
– Do któregoś z hoteli, z jakich korzystamy. Gdzie będziemy mogli dopilnować, 
kto 
wchodzi i wychodzi oraz obserwować was całą dobę.
– Mówi pan o wsadzeniu nas w pułapkę i uczynieniu z nas przynęty – stwierdził 
Coltrane.
– Nie nazwał bym tak tego. Damy wam tak ścisłą ochronę, że Ilkovič nie zdoła 
odkryć, 
gdzie jesteście.
– Oczywiście.
– Mówię poważnie.
– Ja też. Nie mamy zamiaru zostać więźniami w hotelu.
– W takim razie możemy dać wam ochronę tam, gdzie jesteście teraz. Jeżeli uważa 
pan, 
że jest tam wam wygodniej…
– Jest bezpieczniej – odparł Coltrane. – Dlatego, że nikt, z policją włącznie, 
nie wie, gdzie 
jesteśmy. Załóżmy, że powiem panu, gdzie się ukrywamy, to co będzie, jeżeli 
Ilkovič pana 
złapie? Jeżeli zrobi z panem to samo, co z Danielem? Z tego, co słyszałem na 
taśmie, sądzę, że 
miał rację – Daniel nie zdradził nas tylko dlatego, że nie wiedział, gdzie 
jesteśmy.
7
Wiekli ból zastępuje rutyna cierpienia…
Coltrane pamiętał to zdanie z wykładów z literatury angielskiej w koledżu. 
Pochodziło 
z wiersza Emily Dickinson. Wywarło na nim silne wrażenie, ponieważ doskonale 
opisywało 
emocje, które tak dobrze znał: żałość. „Ołowiana godzina” – W tej chwili właśnie 
tak się czuł. 
Wiele sił kosztowało go odnalezienie w sobie na nowo chęci przeżycia i powrót do 
domu 
Packarda. Kiedy tam dotarli, pozostało mu jedynie tyle energii, by się upewnić, 
że wszystkie 
drzwi zostały zaryglowane i są z Jennifer sami.
Opadł na leżący na podłodze salonu śpiwór. Nie zapalali świateł, choć panujący 
mrok 
nasilał ogarniające go poczucie pustki. Wpatrywał się w czarny sufit, był 
kompletnie 
wycieńczony emocjonalnie, doskonale zdawał sobie jednak sprawę z czekającej go 
kolejnej 
tortury i wiedział, że bez względu na to, jak bardzo będzie chciał doznać ulgi, 
nie zaśnie. 
Wzdrygnął się, przypomniał sobie kolejne wersy poetki.
Kto przetrwał, ten ją wspomina / Tak jak ktoś, kto zamarzał, wspomina Biel 
Śnieżną / 
Ziąb – potem Odrętwienie – potem wszystko jedno- *)
Nie umiał sprawić, by mu było wszystko jedno.
– Daniel – szepnął. – Daniel…
Po jakimś czasie usłyszał, że na śpiwór obok opada Jennifer. W domu panowała 
taka 
cisza, że bez trudu słyszał jej łkanie.
Wtedy, nareszcie pozwalając sobie na to, też zapłakał.
*) przełożyl Stanisław Barańczak.
8
Obudził się tak samo zmęczony jak w momencie, kiedy zmorzył go sen. Przez okna 
wpadało blade światło świtu. Obróciwszy się z trudem na bok, ku Jennifer, 
stwierdził, że nie ma 
jej obok. Uznał, że musiała pójść do łazienki. Zamknął oczy, kiedy jednak 
ponownie je otworzył 
i stwierdził, że choć światło jest znacznie jaśniejsze, Jennifer nie wróciła, 
zaczął się niepokoić.
Możliwości były różne. Mogła położyć się w innym pokoju. Nie – wtedy zabrałaby 
ze 
sobą śpiwór. Może brała prysznic? Dlaczego więc nie słyszał szumu wody?
Kiedy wstał, odczuł taki ból, jakby łamano go wczoraj kołem. Nadzieja, że 
wszystko 
okaże się jedynie koszmarem sennym, a Daniel żyje, odpływała, im bardziej wracał 
do 
rzeczywistości. Popatrzył na zegarek. Było kilka minut po siódmej. Pomyślał, że 
może Jennifer 
zasiadła w kuchni, aby coś zjeść, kiedy jednak poszedł sprawdzić, nie zastał jej 
tam. Może nie 
brała prysznica a kąpała się w wannie? W łazience też było pusto.
Pozostawały jeszcze dwie łazienki – na drugim i trzecim piętrze i przez chwilę 
zastanawiał się, że może wybrała się którąś z nich, aby go nie budzić. Pełen 
nadziei, wspiął się na 
drugie piętro – łazienka była pusta. Tak samo na trzecim piętrze Wyjrzał na 
ukwiecony taras, ale 
i tu nikogo nie dostrzegł.
– Jennifer? – Skacząc po dwa schody, Coltrane zbiegł na parter i ze strachem 
zajrzał do 
podziemi. Panująca w domu cisza była tak głęboka, że aż do tej chwili nie 
odzywał się, w obawie 
że Jennifer gdzieś śpi, a on tylko obudzi ją i przestraszy wołaniem. – Jennifer? 
– zawołał 
ponownie i znów nie uzyskał odpowiedzi.
Już schodząc na poziom krypty, postanowił jeszcze spojrzeć do garażu i 
sprawdzić, czy 
nie zniknął wynajęty samochód. Kiedy podniósł dłoń, by wyłączyć alarm i móc 
otworzyć bramę 
garażu, zamarł. Napis na ekraniku programatora informował: GOTOWY DO WŁĄCZENIA. 
Oznaczało to, że alarm jest wyłączony.
Co się stało? Gdzie była Jennifer?
Oddychając nerwowo, Coltrane otworzył bramę garażu. Jego dyszenie odbiło się 
echem 
od ścian, natychmiast jednak dostrzegł, że Saturn stoi tam, gdzie go postawił 
nad ranem. Coltrane 
popatrzył na prowadzące do podziemia schody, zbiegł na dół, przerażony że 
Jennifer może 
zatrzasnęła się w krypcie. Właśnie zamierzał otworzyć to okropne pomieszczenie, 
kiedy kątem 
oka dostrzegł coś, co przyciągnęło jego uwagę: jedne z prowadzących do ogrodu i 
na basen 
drzwi, znajdujących się po drugiej stronie schodów.
Były otwarte. Coltrane wybiegł na zewnątrz, na chłodne powietrze poranka. Nad 
długim, 
wąskim, różowym basenem unosiła się mgiełka. Podbiegł do wody, napięty ze 
strachu, czy ujrzy 
w wodzie unoszące się twarzą do dołu ciało Jennifer. Wbił wzrok w otaczający 
posiadłość, 
porośnięty bluszczem mur.
– Jennifer?!
– Co? – Wyszła zza rogu domu.
Poczuł jak z ulgi miękną mu kolana.
– Coś się stało?
Coltrane pokręcił głową.
– Nie, tylko nie potrafiłem cię znaleźć i zacząłem się niepokoić…
– Przepraszam. Nie mogłam spać i pomyślałam, że jeżeli wyjdę na zewnątrz…- 
Coltrane 
jeszcze nie widział jej tak zmęczonej. Jej blond włosy zmatowiały.
– Zmarzłaś. – powiedział i objął ją ramieniem.
Przytuliła się do niego.
– Nie pozwól, by Ilkovič ci to zrobił, Jennifer. Nie pozwól mu wygrać.
Wzruszyła ramionami.
– Nie o to chodzi. Rozwiązałam naszą zagadkę.
Coltrane nie wiedział, co ma na myśli.
– Różnicę wymiarów.
– Wymiarów?
– Dlaczego raz jest osiem a raz dziesięć metrów.
Wreszcie zrozumiał.
– Chodzi ci o różnicę między wewnętrznym a zewnętrznym wymiarem krypty?
– Za rogiem są drzwi. Prowadzą do pomieszczenia gospodarczego.
Z nadzieją, że rozproszy to jej ponury nastrój, powiedział:
– No to pokaż, co znalazłaś.
9
W środku krótszego boku domu znajdowały się otoczone starannie utrzymanymi 
krzewami drzwi. Z okna po ich lewej stronie można było zajrzeć do prowadzącego 
wzdłuż krypty 
korytarzyka. Coltrane od razu zrozumiał – będąc w krypcie odnosiło się wrażenie, 
że jest tak 
samo długa jak korytarzyk, podczas gdy w rzeczywistości część przestrzeni 
zajmowała komórka 
z wejściem od drugiej strony. Coltrane otworzył drzwi i zobaczył termę oraz 
urządzenie 
stanowiące połączenie pieca z klimatyzatorem.
– Masz rację. Zagadka wyjaśniona. Wracajmy do domu. Zimno tu.
10
O dziesiątej rano Coltrane zadzwonił do Jednostki do Spraw Molestowania z 
automatu 
w sklepie w Studio City. Jennifer przysunęła ucho blisko słuchawki, by móc 
śledzić rozmowę. 
Wcześniej wzięła prysznic i trochę zjadła, więc jej błękitne oczy odzyskały 
nieco blasku. Ale to 
jeszcze nie to, pomyślał Coltrane, jeszcze dużo brakuje.
– Poproszę z porucznikiem Bassem albo sierżantem Nolanem.
Ze słuchawki dobiegały stłumione odgłosy biurowe pracy – dzwonki telefonów, 
rozmowy – potem zapadła cisza. Przełączano rozmowę. Hałas na ulicy powodował, że 
Coltrane 
mocniej przycisnął słuchawkę do ucha.
– Porucznik Bass przy telefonie – odezwał się poważny niski głos.
Poznając go, Coltrane niemal się uśmiechnął, szczęśliwy, że udało mu się z 
nawiązać 
kontakt z kimś, komu ufał.
– Greg, tu Mitch.
Głos Grega natychmiast się zmienił, zniknęła z niego biurokratyczna obojętność.
– Dzięki Bogu. Miałem nadzieję, że to ty. Wszystko w porządku?
– Trochę drżą mi nogi.
– Nie pieprz. Nie jestem w stanie wyrazić, jak mi przykro z powodu twojego 
przyjaciela.
Coltrane przez chwilę nic nie mówił, ponownie owładnął nim żal.
– Ilkovičowi będzie jeszcze bardziej przykro.
– Podoba mi się, kiedy tak mówisz.
– Co z twoją rodziną? Nic im nie jest?
– Nie zostali ranni, ale czy nic im nie jest? Cholera, jest. Są śmiertelnie 
przerażeni. 
Kazałem im się wyprowadzić na jakiś czas z domu. Pojechali do…
– Stop!
– O co chodzi?
– Nie przez telefon.
– O czym ty mówisz?
– Nie ufam telefonom. Ten facet jest zbyt dobry z mikrofonami.
– Chyba nie uważasz, że mógłby wejść do nas i…
– W niedziele nie ma u was zbyt wielu ludzi. Mógł się podać za dozorcę. 
Założyłbyś się 
o życie swojej żony i dzieci, że do was nie wszedł?
Greg nie odpowiedział.
– Jeżeli udało mu się wejść w sobotę w nocy do waszego domu, tak samo dobrze 
mogło 
mu się udać założyć podsłuch na twoim telefonie służbowym. Korzystałeś z niego 
przy ustalaniu, 
dokąd wysłać rodzinę?
Przez chwilę w słuchawce słychać było jedynie rozmowy ludzi znajdujących się w 
biurze.
– Boże… – mruknął w końcu Greg. – Nie rozłączaj się.
KLIK. Czekając, Coltrane wsłuchiwał się w martwą ciszę, która trwała i trwała i 
trwała…
Nagle Greg wrócił na linię.
– Kazałem ekipie jechać do mnie i sprawdzić.
– Wracając do twojej rodziny, to jeżeli Ilkovič założył ci podsłuch, musisz ich 
ostrzec.
– Ale nie z tego telefonu. Ten skur… Jak mogę się z tobą skontaktować? Jeżeli 
nas teraz 
słyszy, nie możesz podać numeru, ani miejsca.
– Greg, pamiętasz, gdzie spotkaliśmy się po raz pierwszy? Pomagałem kobiecie 
zidentyfikować nachodzącego ją mężczyznę.
– Pamiętam. Schowałeś się pod domem i sfotografowałeś go w środku nocy, jak 
rozlewa 
na jej trawniku benzynę.
– Pamiętasz gdzie mieszkała?
– Mogę sprawdzić.
– Dwie przecznice na wschód od jej domu jest Pizza Hut. Idź tam do budki 
telefonicznej. 
Za ile mógłbyś się tam znaleźć?
– Za godzinę.
Coltrane odwiesił słuchawkę i wyszli z budki. Jennifer popatrzyła na niego ze 
zmarszczonym czołem.
– Coś się stało? – spytał Coltrane.
– Skąd tyle wiesz o ukrytych mikrofonach?
– Kilka razy moje zawodowe ścieżki przecięły się z ludźmi z CIA.
Ruszyli zamgloną od spalin ulicą.
– Z ludźmi z CIA? – Samo wspomnienie nazwy spowodowało, że Jennifer wybałuszyła 
oczy.
– W Bejrucie był taki agent. Interesowały go bardzo zdjęcia, które robiłem, więc 
ubiliśmy 
interes. Ja obiecałem, że zrobię z niego lepszego fotografa, a on przekazał mi 
kilka swoich 
umiejętności.
– Zatrzymaj się. To nie jest droga do samochodu. Dokąd idziemy?
– Do sklepu sportowego przed nami.
– Co zamierzasz kupować w…
– Strzelbę samopowtarzalną.
11
Coltrane niósł strzelbę w skórzanym pokrowcu. Wracali do samochodu. Zamierzał 
wrócić 
do sklepu za pięć wymaganych prawem dni, by odebrać dziewięciomilimetrową 
półautomatyczną 
berettę, którą także kupił. Na razie będzie im musiała wystarczyć strzelba. 
Zamknął ją razem 
z pudełkiem naboi w bagażniku i ruszył przed siebie.
– Dokąd teraz idziemy? – spytała Jennifer.
– Do Pizza Hut, tam w głębi ulicy.
– Chcesz powiedzieć, że to…
– Tak jest. Greg zjawi się tam za trzy kwadranse. Muszę sprawdzić, jaki numer ma 
tamtejszy automat.
Automat wisiał na ścianie, z lewej strony tuż za drzwiami. Duże okno pozwalało 
obserwować z telefonu parking przed pizzerią, pobliskie skrzyżowanie i 
znajdującego się na 
przeciwko Burger Kinga.
– Znakomicie.
Pięć minut później, kiedy weszli do Burger Kinga, gdzie powietrze było aż gęste 
od 
zapachu smażonego na grillu mięsa, Coltrane stwierdził, że jest lepiej, niż 
mógłby sobie 
wymarzyć. Stojąc przy telefonie, też znajdującym się niedaleko drzwi 
wejściowych, mógł przez 
skrzyżowanie widzieć automat w Pizza Hut.
– Jest prawie tak dobrze, jak byśmy rozmawiali siedząc przy stoliku – 
powiedział. – Teraz 
najgorsza część – czekanie.
– Czy zawsze kiedy wyjeżdżałeś na zdjęcia, prowadziłeś podobny tryb życia?
– Nie zawsze. To zależało od tego, gdzie byłem.
– Zaczynam podejrzewać, że wcale cię nie znam.
– Kiedy nadejdzie umówiony czas, obserwuj uważnie ulicę. Jeżeli Ilkovič będzie 
śledził 
Grega, jest szansa, że go zobaczymy.
– I co wtedy?
– Wtedy pójdziemy za nim. – Coltrane popatrzył na wiszący na ścianie jadłospis. 
– 
Musimy mieć przed sobą jedzenie, inaczej będziemy wyglądać podejrzanie.
Zamówili burgera, frytki i kawę dla każdego z nich. Coltrane wybrał stolik nie 
przy 
samym oknie, lecz w drugim szeregu od okna – aby nie dostrzeżono ich tak łatwo z 
ulicy. 
Poprosił Jennifer, by usiadła plecami do okna, w ten sposób patrząc na nią, mógł 
obserwować 
teren za jej plecami, patrzeć w kierunku Pizza Hut. Jedli powoli, co przy braku 
apetytu, nie było 
trudne, próbowali zabić czas luźną pogawędką, niestety szło im dość ciężko.
Kiedy do umówionego czasu pozostało pięć minut, Coltrane aż się skulił na widok 
dzieciaka z kolczykiem w nosie, który wstał od stolika obok, wrzucił do kosza 
śmieci po jedzeniu 
i wziął się do dzwonienia. O nie!
Pięć minut skurczyło się do zera. Coltrane stanął przy chłopaku.
– Czego pan chce? Mam ważny telefon – rzucił dzieciak.
– Masz tu piątkę i załatw go gdzie indziej – odparł Coltrane.
– Zadzwonię – rzucił chłopak do słuchawki, odwiesił ją, capnął banknot, pokręcił 
głową, 
jakby uważał Coltrane`a za idiotę, i wyszedł.
Coltrane natychmiast chwycił słuchawkę, wetknął w szparę kilka monet i nacisnął 
zapisane na karteczce cyfry. Podniesiono jeszcze przed końcem pierwszego 
dzwonka.
– Mitch?
Starając się nieco schować, by nie być zbytnio widocznym z zewnątrz, Coltrane 
przyglądał się Gregowi, stojącemu przy telefonie w pizzerii.
– Jak już jesteś, może zamów dla mnie średnią pizzę z peperoni i grzybami?
– A więc to na pewno ty. Ten skurwiel założył mi w domu podsłuch. Miałeś też 
rację co 
do telefonu u mnie w pracy. Był tak samo na podsłuchu. Jeśli dostanę go w moje 
ręce…
– Chcesz chyba powiedzieć: „kiedy”.
Greg przez chwilę nie odpowiadał.
– Interpol uważa, że do opuszczenia Bośni użył sfałszowanego paszportu na 
nazwisko 
Haris Hasanovic. Poleciał z Tuzli do Hamburga, stamtąd do Londynu. W związku z 
tym do akcji 
włączyło się MI-6. Uważają, że następnie zmienił nazwisko na Radko Hodzic, choć 
nikt o takim 
nazwisku nie składał wniosku o wydanie bośniackiego paszportu. FBI ustaliło, że 
niejaki Radko 
Hodzic przyleciał do Los Angeles dwa dni po tobie. Aby móc wynająć pokój w 
hotelu albo 
wypożyczyć samochód, musiał mieć amerykańskie dokumenty na to nazwisko. FBI to 
bada.
– Albo wrócił do nazwiska Hasanovic.
– Też o tym pomyśleliśmy i sprawdzamy to.
– Albo ma trzeci komplet dokumentów i nazywa się jeszcze inaczej.
– Mitch, robimy co możemy.
– Skąd wziął elektronikę do podsłuchu? Cholera jasna, jaki materiał wybuchowy 
wsadził 
mi za piec? Skąd wytrzasnął…
– Przecież ci powiedziałem, że pracujemy najszybciej jak tylko możemy.
Gwałtowny łoskot za plecami Coltrane`a przestraszył go, jakby wystrzelono mu nad 
głową. Choć od razu zauważył, że to tylko matka z dwojgiem dzieci wypuściła z 
rąk tacę, przez 
dłuższą chwilę nie mógł normalnie oddychać.
– Greg, powiedz mi jak miło spędzić dzień.
– Staramy się ustalić, skąd wziął mikrofony i materiały wybuchowe. Szukamy także 
miejsca, gdzie wywołał zdjęcia, które ci porobił. Taka liczba odbitek formatu 
dwadzieścia na 
dwadzieścia pięć nie jest codziennością. Mamy nadzieję, że ktoś przypomni sobie 
to zlecenie.
– Znów mam dziwne wrażenie zapadania się w lodowatą dziurę.
– Próbujemy popatrzeć na sprawę z jeszcze innej perspektywy. Psycholog z FBI 
twierdzi, 
że ludzie tak pokręceni jak Ilkovič często wracają w to samo miejsce, gdzie 
dręczyli swe ofiary. 
To dla nich natrętna potrzeba, biorąca się z chęci ponownego przeżycia podniety, 
jaką czuli 
znęcając się nad kimś. Wyjaśniało by to, dlaczego wrócił do masowego grobu w 
Bośni, gdzie 
zrobiłeś mu zdjęcia.
Coltrane wbił wzrok w Grega, stojącego po drugiej stronie zatłoczonego, 
zamglonego 
spalinami skrzyżowania.
– Co to oznacza? Że wróci tam, gdzie torturował Daniela? Przecież nie wiemy, 
gdzie to 
było.
– Ale wiemy, gdzie Daniel będzie pochowany.
Stwierdzenie to miało taki skutek, że Coltrane poczuł się, jakby wbito mu pięść 
w żołądek, a kawa, frytki i hamburger próbowały się wydostać na zewnątrz. 
Pogrzeb Daniela. 
Tak wiele myślał o tym, co zrobiono jego przyjacielowi, że ani razu nie 
zastanowił się, co będzie 
dalej.
– Dawna żona Daniela o mało nie oszalała, kiedy dowiedziała się, że został 
zamordowany. 
Musieli być ze sobą dość blisko jak na ludzi po rozwodzie.
– Zastanawiali się, czy znów nie zacząć wspólnego życia.
Greg na chwilę zamilkł.
– W każdym razie ona zajmuje się sprawami pogrzebu. Wystawienie zwłok ma się 
odbyć 
we wtorek po południu. Przy zamkniętej trumnie.
Coltrane najchętniej by się rozpłakał.
– We środę o pierwszej odbędzie się msza, mniej więcej wpół do trzeciej pogrzeb. 
Psycholog z FBI uważa, że Ilkovič nie odmówi sobie tej przyjemności, aby przyjść 
i nasycić się 
swoim triumfem. Tylu pogrążonych w żałobie ludzi na pewno go podnieci, da mu 
poczucie jaką 
wielką władzą dysponuje.
– Jest jeszcze jeden powód, dla którego nie będzie mógł się oprzeć pokusie 
uczestnictwa 
w pogrzebie.
– Zastanawiałem się, czy się domyślisz.
– Taki socjopata jak on automatycznie założy, że nie zapanuję nad emocjami i 
przyjdę. 
Przyjdzie na pogrzeb w nadziei, że i ja tam będę. Lepsza szansa żeby za mną 
pójść długo mu się 
nie trafi. – Coltrane zbierał w sobie siłę, by zdecydować na to, na co, wcale 
nie miał ochoty. – 
Niech więc dostanie, czego chce.
– Czy naprawdę powiedziałeś to, co usłyszałem?
– Nikt z moich bliskich i przyjaciół nie jest bezpieczny. Kogo teraz zaatakuje? 
Moich 
dziadków? – Coltrane nagle pojął, że musi ich ostrzec. – Robi mi się niedobrze 
na myśl, że mam 
robić to, na co on ma ochotę. Najwyższy czas, żebym to ja zaczął panować nad 
nim. Gdzie ma się 
odbyć msza i pogrzeb?
– To zbyt ryzykowne, abyś…
– Jak chcesz. Nie mów. Kupię sobie gazetę.
– Msza będzie w kościele świętego Jana w Burbank. Dawna żona Daniela tam 
mieszka. 
Pogrzeb w Ogrodach Wiecznego Trwania.
– Boże, jak ja nienawidzę takich nazw cmentarzy. To jeszcze dwa dni. Czy 
wystarczy 
wam i FBI czasu na to, aby obstawić teren tak, żeby Ilkovič niczego się nie 
domyślił?
– To spory teren. Zwłaszcza jeśli chodzi o drogę z kościoła na cmentarz.
– W takim razie odrzućmy kościół i drogę. Pokażę się tylko na cmentarzu. To wyda 
się 
zresztą Ilkovičowi bardziej logiczne. Jeśli nie pojawię się w kościele, uzna to 
za przejaw mojej 
ostrożności.
– I co wtedy? Nie obejmiemy kontrolą każdego budynku wokół cmentarza. A jeśli 
zachce 
odstrzelić ci łeb na trzysta metrów z karabinu snajperskiego?
– Nie zechce. Tego jestem pewien. Uwielbia robić swoją robotę z bliska i 
własnoręcznie.
– Nie odpowiedziałeś mi na pytanie. Co wtedy?
– Wtedy pozwolę mu za sobą pójść.
12
Coltrane odwiesił słuchawkę, wrócił do czekającej przy stoliku Jennifer i zaczął 
razem 
z nią obserwować skrzyżowanie
– Nic nie zwróciło mojej szczególnej uwagi – powiedziała.
– Ja też niczego nie widziałem.
Obserwowali Grega, który w dalszym ciągu stał przy oknie, z przyciśniętą do ucha 
słuchawką.
– Gdzieś dzwoni – powiedziała Jennifer.
– Udaje. Na koniec powiedziałem mu, że rozmawiam z miejsca, skąd go widzę 
i zareagował znakomicie, nie odwracając się w moim kierunku. Sam zaproponował 
pozorowanie 
rozmowy, byśmy mieli lepszą szansę zauważenia Ilkoviča, jeżeli się tu kręci.
– Dobry pomysł.
– Najwyraźniej jednak niewiele dał. Jeżeli Ilkovič jest w pobliżu, dobrze się 
schował.
– Zapewne, zgolił wąsy, obciął włosy, rozjaśnił je na ciemny blond, kupił sobie 
elegancki 
garnitur i wygląda jak biznesmen.
– Albo wręcz przeciwnie – wygląda jak bezdomny. To też dobre przebranie, wtedy 
dla 
wielu ludzi jest się niewidzialnym.
– Greg odwiesza słuchawkę.
Dziesięć sekund później Greg wyszedł z pizzerii i obszedł ją, by dostać się na 
parking.
– W dalszym ciągu nie widzę nikogo podejrzanego – powiedziała Jennifer.
– Popatrzmy, czy nikt za nim nie pojedzie, kiedy opuści parking.
– W tym ruchu? Każdy może wydać się nam podejrzany. Nawet jeśli zobaczymy że 
ktoś 
za nim jedzie, nie dostaniemy się na czas do naszego wozu, by pojechać na 
trzeciego.
– Możemy spróbować dostrzec tablice rejestracyjne.
Coltrane patrzył, jak Greg wyjmuje kluczyki, wkłada je w zamek i otwiera drzwi.
W tym momencie samochód eksplodował.
13
Kula ognia objęła parking i niemal równocześnie w oknach wokół wyleciały szyby. 
Siła 
wybuchu była tak wielka, że Coltrane i Jennifer zostali zdmuchnięci z krzeseł, 
rzuceni o podłogę 
i zasypani gradem okruchów szkła. Przez ułamek sekundy, w którym Coltrane`owi 
dzwoniło 
potężnie w uszach, nie na tyle jednak głośno, by nie słyszał płaczu dzieci, 
zdawało mu się, że jest 
z powrotem we wstrząsanej wojną północnoirlandzkiej wiosce, gdzie przyjechał 
akurat 
w momencie, kiedy bomba IRA wysadziła szkolny autobus. Starając się 
oprzytomnieć, poczuł 
kulącą się obok Jennifer i wyciągnął ku niej rękę.
– Nic ci się nie stało? Jesteś ranna?
– Nie wiem. – Kawałki szkła pocięły jej twarz i dłonie, z których spływała krew.
– Greg… – jęknął Coltrane. Mimo trudności wstał, potem pomógł podnieść się 
Jennifer. – 
Greg!
Na skrzyżowaniu panował kompletny chaos. Samochody powpadały na siebie. Wyły 
klaksony. Oszołomieni kierowcy rozglądali się dookoła. Na chodnikach leżeli 
nieruchomo 
przechodnie. W głębi, na parkingu, eksplozja zniszczyła nie tylko samochód 
Grega, ale i kilka 
innych, których zbiorniki paliwa wybuchały, z hukiem posyłając w niebo kule 
jaskrawego ognia. 
Nad parkingiem niczym przekleństwo kłębił się gęsty czarny dym.
– Greg… – po raz trzeci powiedział Coltrane, co zabrzmiało jak chlipnięcie. 
Obszedł 
stolik, zachybotał się, spróbował wyjść przez wybite okno. Musiał dostać się na 
parking. Musiał 
pomóc Gregowi.
Ktoś złapał go za ramiona i pociągnął do tyłu.
– Co ty wyprawiasz?! – warknęła Jennifer. – Nie możesz się pokazać!
– Ale mój przyjaciel potrzebuje… – Chwiał się. Dopiero teraz uświadomił sobie, 
jak 
bardzo przerażoną minę ma Jennifer i zrozumiał, że musi gadać jak wariat. 
Ratować Grega? Jak 
to możliwe, jeżeli był w milionie kawałków? – Boże drogi…
– Niech ktoś mi pomoże! – krzyczała jakaś kobieta.
Coltrane skoczył za kolumnę, gdzie przerażona siwa kobieta klęczała obok 
dziewczynki, 
w której ramieniu tkwił piętnastocentymetrowy kawał szkła. Tryskała krew.
– Pomocy!
Nie był w stanie zliczyć, ile razy i w ilu językach słyszał ten krzyk. W 
północnym Izraelu 
po ataku rakietowym szyickich Muzułman. W Czeczenii po rosyjskim ostrzale 
artyleryjskim 
zbuntowanej wioski. Ile razy fotografował ofiary, podczas gdy lekarze i 
pielęgniarki gnali 
zalanymi krwią ulicami?
– Pomóżcie mi!!!
Ileż razy biegł w kierunku ofiar z nadzieją, że któryś z lekarzy zna angielski i 
powie mu, 
jak można pomóc.
Jeśli nie był w stanie pomóc Gregowi, musi, na Boga, pomóc komuś innemu.
Szybkimi ruchami rozwiązał chustkę, którą kobieta miała na głowie i owinął ją 
wokół 
ramienia dziewczynki, tuż nad wbitym szkłem. Mała, która próbowała wstać, opadła 
na zasypany 
szkłem chodnik.
– Trzymaj chustkę mocno, Jennifer.
Ukląkł przy dziewczynce, złapał szkło i wyciągnął je z ramienia. Mała 
natychmiast zrobiła 
się blada. Krew tryskała dalej.
– Zaciśnij mocniej chustkę.
Z wyciem zbliżały się syreny.
– Trzeba jej zrobić opaskę uciskową.
Dziewczynka miała zawiązaną na biodrach bluzę. Coltrane zdjął bluzę, owinął jej 
rękaw 
wokół rany na ramieniu i paskiem, który wyciągnął z własnych spodni, zacisnął 
opatrunek. 
Niebieska bluza natychmiast poróżowiała, ale nie zrobiła się purpurowa. Opaska 
częściowo 
zamknęła ranę.
– Da jej to trochę czasu. Musi ją pani zawieźć do szpitala – powiedział do siwej 
kobiety.
Syreny zamilkły.
– Niech ją pani zaniesie do któregoś z ambulansów. Szybko! – Kiedy to 
powiedział, 
zauważył, że kobieta nie będzie w stanie unieść dziewczynki. Mimo, że bardzo 
chciał pomóc 
małej, nie mógł przecież pozwolić sobie na wyjście z nią na zewnątrz. Tam czyhał 
Ilkovič.
Widząc, że mała blednie i dostaje drgawek, uświadomił sobie, że dziewczynka 
dostaje 
wstrząsu.
– Nie, niech jej pani nie rusza. Musi leżeć płasko. Niech jej pani położy nogi 
na tym 
przewróconym krześle. Żeby były wyżej niż głowa. Niech ktoś ją czymś przykryje.
Wpatrywał się w nich mężczyzna w wiatrówce.
– Ty! Zdejmij kurtkę! Przykryj ją.
Mężczyzna, jak zahipnotyzowany, zrobił co mu kazano.
Kiedy zawyły kolejne syreny, Coltrane odwrócił się do młodej kobiety w dresie.
– Niech pani idzie do karetki i sprowadzi pomoc.
Rozkaz spowodował, że kobieta, która stała dotąd jak sparaliżowana, odzyskała 
nagle 
zdolność poruszania się i wyszła przez wybite okno na chodnik. Podbiegła do 
jednego 
z sanitariuszy, wtedy Coltrane odsunął się od okna.
– Musimy się stąd wydostać – szepnął do Jennifer. – Tylnym wyjściem.
Jennifer patrzyła na niego, jakby widziała go po raz pierwszy w życiu.
14
– Gdzie nauczyłeś się ratownictwa?
Wyjechali szybko zza rogu, Coltrane zobaczył stację benzynową i podjechał do 
wiszącego 
na bocznej ścianie telefonu. Jennifer nie chciała popuścić.
– To nie pierwszy raz, kiedy musiałeś…
Nim skończyła zdanie, Coltrane gwałtownie zahamował i wyskoczył z samochodu. 
Podbiegł do automatu, włożył kilka monet i zaczął naciskać klawisze.
– Jednostka do Spraw Molestowania.
– Poproszę z sierżantem Nolanem.
– Obawiam się, że go nie… sekundę. Właśnie wszedł.
Coltrane ścisnął mocniej słuchawkę.
– Sierżant Nolan przy aparacie.
– Greg nie żyje.
– Co?
– Mówię, że…
– Kto mówi? Coltrane? Uspokój się pan. Co pan…
– Umówiłem się z nim na rozmowę telefoniczną z automatu w pizzerii w Century 
City.
– Mówił mi.
– Ilkovič musiał go śledzić. Kiedy Greg był w restauracji, drań podłożył mu do 
samochodu bombę. Wywaliło pół kamienicy. Greg nie żyje.
– Jezus, Maria.
– Niech pan jedzie do domu Grega. – Coltrane nie mógł w dalszym ciągu złapać 
oddechu.
Nagła zmiana tematu zaskoczyła Nolana.
– Po co? O czym pan mówi?
– U Grega była ekipa, która sprawdziła czy jego dom jest na podsłuchu. Muszę z 
panem 
porozmawiać, a tamtejszemu aparatowi możemy ufać.
Bez dalszych ceregieli Coltrane przerwał połączenie, wyjął kartę kredytową i 
zamówił 
międzymiastową do New Haven w Connecticut. Do dziadków.
Choć zapowiadało się na deszcz a temperatura nie przekraczała dziesięciu stopni, 
pocił 
się, słuchając sygnału po drugiej stronie.
Kolejne DRYŃ.
Podnieście.
Trzecie DRYŃ.
Czwarte.
Szybciej, podnieście.
– Halo… – powiedział w końcu starszy męski głos.
– Dziadku, to ja, Mitch. Chciałem…
– … tu mieszkanie państwa Coltrane`ów – ciągnął kruchy głos. – Nie ma nas w tej 
chwili 
w domu. Proszę zostawić wiadomość, to oddzwonimy.
BIP.
– Dziadku, tu Mitch. Natychmiast po tym jak ta wiadomość do was dotrze, musicie 
z babcią wyjechać. Idźcie na policję i poproście, żeby skontaktowali was z 
sierżantem Nolanem 
z Jednostki do Spraw Molestowania w Los Angeles. Wyjaśni wam, o co chodzi. Nie 
chcę cię 
straszyć, dziadku, ale ściga mnie pewien bardzo niebezpieczny człowiek i musicie 
dostać 
ochronę. Nie ufajcie nikomu poza policją. Niech wam pomogą.
BIP.
Skończył się czas na nagranie wiadomości. Coltrane odwiesił słuchawkę i jeszcze 
przez 
chwilę stał w budce, nieruchomy, napięty, zastanawiając się, czy zadzwonić 
jeszcze raz 
i wyjaśnić więcej. Nie miało to chyba jednak sensu – tylko by ich bardziej 
przestraszył.
A może to i lepiej? Strach przed Ilkovičem był dobrą metodą na przeżycie.
– Mitch?
Głos Jennifer zaskoczył go. Odwrócił się ku niej.
– Od dwóch minut wpatrujesz się nieruchomo w aparat. Czekasz na czyjś telefon? 
Nic ci 
nie jest?
– Najpierw Daniel. Teraz Greg. Ile osób jeszcze zginie tylko dlatego, że są mi 
bliskie?
15
Kiedy drzwi garażu zamknęły się z trzaskiem, Coltrane wysiadł z saturna, 
otworzył 
bagażnik i wyjął strzelbę wraz z pudełkiem naboi. Na widok broni Jennifer 
odsunęła się do tyłu.
– Będziesz musiała się z tym zaprzyjaźnić – powiedział. – Nauczyć się strzelać.
Jennifer w dalszym ciągu wyglądała na zaniepokojoną.
Było wczesne popołudnie. Zanim przyjechali do domu, Coltrane krążył po dolinie, 
wybierał przypadkowe ulice z mnóstwem zakrętów, to zmusiłoby Ilkoviča do 
trzymania się 
blisko i zdradzenia swej obecności. Nie sądził, by w takim chaosie, jaki 
zapanował po wybuchu – 
zjeżdżające się wozy ratownicze, torujące sobie drogę karetki pogotowia, 
tłoczący się gapie – 
Ilkovič mógł dostrzec, jak wychodzą tylnymi drzwiami z Burger Kinga i 
prześledzić ich drogę do 
samochodu. W istniejącej sytuacji niczego jednak nie wolno było przyjmować za 
pewnik.
Kiedy dzwonił do domu Grega, dwa razy odbierał ktoś z ekipy nadzorującej, 
dopiero za 
trzecim razem zgłosił się Nolan. Coltrane przekazał mu plan, jaki wymyślili z 
Gregiem. Targały 
nim żal i wściekłość.
– Nic się w tym zakresie nie zmieniło. Zamierzam przejść przez to jak 
zaplanowaliśmy – 
oświadczył na koniec.
– Nie mogę się zgodzić. To zbyt niebezpieczne. Straciliśmy Grega, nie wolno panu 
dobrowolnie godzić się z rolą ofiary.
– Cóż, z pańską zgodą albo bez niej, przyjdę na cmentarz. Tylko od pana zależy, 
czy 
dostanę ochronę.
– No to… dostanie pan.
– Więcej nie żądam. Dajcie mi taką pomoc, jaką uzyskałbym od Grega.
– Chciałbym dać więcej. Ochronę policyjną do środy.
– Gdybym się zgodził i był z Gregiem, wysadziłby nas obu. Jak na razie najlepiej 
robi mi 
działanie na własną rękę.
– Niech pan zadzwoni jutro rano o dziesiątej. Proszę być ostrożnym.
– Po tym co się stało Gregowi – wypowiedzenie imienia przyjaciela sprawiało 
Coltrane`owi ból – sądzę, że to pan powinien zachować ostrożność.
Po skończonej rozmowie, Coltrane postanowił się zająć ich bezpieczeństwem. Wyjął 
z pudełka trzy naboje i wsunął je do komory strzelby. Choć czujniki nie 
wskazywały, by 
ktokolwiek dostał się do środka, sprawdzili każdy zakątek domu, z kryptą 
włącznie. Na koniec 
poszli do salonu, gdzie rozładował broń i zaczął wyjaśniać Jennifer, jak działa.
Podniósł jeden z czerwonych plastikowych naboi grubości kciuka.
– W środku jest proch i ołowiane śruciny. Ich wielkość zależy od tego, do czego 
chce się 
strzelać…
– Nie zamierzam do niczego strzelać.
– … stosuje się różne numery śrutu. W tym naboju każda śrucina ma mniej więcej 
wielkość pocisku do wiatrówki. Po wystrzale wylatują z lufy, rozszerzającą się 
wiązką.
– Mitch, daj sobie spokój. Nie zamierzam…
– Jeśli więc skierujesz wylot lufy w kierunku Ilkoviča, masz sporą szansę go 
trafić. 
Z niewielkiej odległości śrut go poszarpie. Teraz pokażę ci jak to się trzyma.
Jennifer gwałtownie pokręciła głową.
– Naprawdę nie zamierzam…
– Pod lufą jest uchwyt. Należy ująć go lewą ręką, potem położyć prawą rękę 
tutaj, na 
przewężeniu kolby, tuż za osłoną spustu. Kolbę należy oprzeć o ramię.
– Mitch, nie słuchasz mnie.
– Oprzyj kolbę o umięśnioną część ramienia. Podnieś broń i celuj patrząc wzdłuż…
– Przestaniesz wreszcie?!
Coltrane popatrzył na nią zaskoczony.
– Ile razy mam ci powtarzać? Nie wezmę tego do ręki.
– Chcesz powiedzieć, że jeżeli Ilkovič się tu włamie, nie będziesz się bronić?
– Nie chcę o tym myśleć.
– Ale jeśli…
– Umieram ze strachu na widok broni.
– Ja też nie szaleję na jej punkcie.
– Skąd więc tak cholernie dużo na ten temat wiesz?
Coltrane postanowił się uspokoić.
– Kiedy Sowieci byli w Agfanistanie, poznałem w zachodnim Pakistanie handlarza, 
który 
przemycał broń dla Afgańczyków. – Coltrane doskonale pamiętał potężnego 
brodatego 
mężczyznę i jego ośmiu synów, którzy pomagali mu prowadzić interes. – 
Przeszedłem z nim 
przez granicę, zgodził się na to jednak dopiero wtedy, gdy nauczyłem się 
obchodzić z bronią, 
abym w razie czego potrafił pomóc w obronie konwoju.
Jeniffer wbijała w Coltrane`a wzrok.
– Trzy dni później został zabity w trakcie sowieckiego ataku helikopterowego. 
Pochowaliśmy go, sypiąc mu nagrobek z kamieni, a potem powędrowaliśmy dalej. 
Zdjęcie jego 
nagrobka i wpatrujących się w stertę kamieni synów było na okładce New York 
Times. Od niego 
zaczęła się moja kariera.
– Musiałeś używać jego broni?
Coltrane odwrócił głowę.
– Musiałeś jej używać?
– Czy to istotne?
– Bardzo.
– Tak. Musiałem.
Jeniffer aż się wzdrygnęła.
– Czuje się jakbym stała w środku tajfunu. Nie chcę słyszeć nic więcej na ten 
temat.
– Trzeba było nie pytać.
Teraz Jeniffer odwróciła głowę.
– Nie zapominaj, że miałaś wybór, ale postanowiłaś ukrywać się ze mną.
– Świetnie. Kolejna rzecz, za którą możemy przeklinać Ilkoviča. Doprowadził do 
tego, że 
się kłócimy. Na temat broni.
16
Choć ich śpiwory znajdowały się blisko siebie, Coltrane miał niepokojące 
wrażenie, że 
śpią osobno. Raczej należałoby powiedzieć „leżą obok siebie”, bo Coltrane nie 
bardzo mógł spać. 
Zatroskany, leżał w ciemności i wpatrywał się w sufit. Dumał nad tym, co 
Jeniffer powiedziała 
tuż przedtem, zanim zmęczenie kazało im się w końcu położyć: „Przez to, że 
ukrywamy się 
akurat w tym domu, niemal byłam w stanie zacząć udawać przed samą sobą, że 
znaleźliśmy się 
w tajnym magicznym miejscu, gdzie Ilkovič nas nie będzie mógł znaleźć, ale widok 
leżącej obok 
ciebie na podłodze broni przypomina mi, iż nie istnieją takie magiczne miejsca”.
Biorąc pod uwagę rozmiar bólu i rozpaczy, jaki uwiecznił w Bośni, Coltrane nie 
mógł się 
nie zgodzić z twierdzeniem Jennifer. Był to kolejny powód, by przeklinać 
Ilkoviča. Choć 
w ostatnim okresie zainwestował tyle czasu i wysiłku w to, aby zmienić kierunek 
swej kariery, 
znów wpadł w szambo. Znów został zmuszony do podjęcia stylu życia cwaniaka z 
ulicy i do 
niezbyt przyjemnych zabiegów służących przeżyciu, którym miał nadzieję raz się 
na zawsze 
powiedzieć adieu. Ilkovič wciągnął go w te otchłań z powrotem. Za to właśnie, za 
Daniela, za 
Grega, za napięcie miedzy nim a Jeniffer i za strach o dziadków, prędzej czy 
później Ilkovič 
zapłaci.
Cisza go dusiła, Coltrane czuł, że ma rozpalone policzki. Nigdy dotąd nie 
kojarzył żalu 
z gorączką, kiedy jednak zaczął się teraz nad tym zastanawiać, doszedł do 
wniosku, iż żal to 
jedna z najcięższych chorób, na jakie można cierpieć. Zanim w pełni do niego 
dotarło, co robi, 
wstał, podszedł do mrocznych schodów i ruszył w stronę podziemia.
Starając się nie patrzeć w kierunku krypty, minął korytarzyk oddzielający ją od 
ciemni 
i stanął przy drzwiach prowadzących na zewnątrz, do basenu. Światło gwiazd i 
księżyca odbijało 
się od spokojnego lustra wody. Coltrane widział niewyraźne zarysy najbliższych 
krzewów 
i kwiatów.
Czuł, że jego policzki zrobiły się jeszcze gorętsze, więc wyciągnął dłoń, aby 
otworzyć 
drzwi i wpuścić do środka nieco chłodnego powietrza, przypomniał sobie jednak, 
że zanim to 
zrobi, musi wyłączyć alarm. A jeśli Ilkovičowi udało się ich tutaj wyśledzić? 
Głupotą byłoby 
wychodzić na zewnątrz i wystawiać się na niebezpieczeństwo.
Musiał także pamiętać o Jeniffer. A gdyby się obudziła i zauważyła, że go nie 
ma? Świeżo 
pamiętał, jakie to może być przerażające – przeżył to rano, kiedy wstała 
wcześniej od niego, a on 
gorączkowo przeszukiwał dom, odkrywając dopiero po dłuższym czasie, że poszła do 
ogrodu za 
domem.
„Rozwiązałam naszą zagadkę… Różnicę wymiarów… Dlaczego raz jest osiem a raz 
dziesięć metrów”.
Potrzebował dłuższej chwili, wtedy by zrozumieć o co jej chodzi.
„Chodzi ci o różnicę między wewnętrznym a zewnętrznym wymiarem krypty?”
„Za rogiem są drzwi. Prowadzą do pomieszczenia gospodarczego”.
Tak, tajemnica została rozwiązana. Brakujące półtora metra wypełniało 
pomieszczenie 
gospodarcze z termą i urządzeniem, które było połączeniem pieca z 
klimatyzatorem. 
Zadziwiające, jak łatwo nie dostrzegamy rzeczy oczywistych, pomyślał Coltrane 
patrząc za siebie 
w kierunku biegnącego wzdłuż krypty korytarza. Tak samo zadziwiające było, jak 
intensywnie 
wzburzony umysł potrafi poszukiwać tematu zastępczego, na którym może się 
skupić.
Coś było jednak nie tak z tym pomieszczeniem gospodarczym… Jakaś myśl starała 
się 
przebić do świadomości Coltrane`a, zaraz jednak zatonęła w niespokojnej jego 
podświadomości.
Pokręcił głową. Nie, nie był w stanie jej uchwycić. Popatrzył na fluoryzującą 
tarczę 
zegarka – było dziesięć po drugiej. Musiał spróbować się przespać. Pozostał mu 
tylko jeden dzień 
na wymyślenie, co robić, gdyby Ilkovič rzeczywiście zauważył go na cmentarzu i 
za nim 
pojechał.
Coltrane zacisnął dłoń mocniej na kolbie strzelby i postanowił wracać do 
Jeniffer. Zanim 
jednak zrobił pierwszy krok, ponownie zamarł, bowiem walcząca o wydostanie się 
na wierzch 
myśl znowu dała o sobie znać.
Miała jakiś związek z pomieszczeniem gospodarczym przy krypcie.
Było ono wystarczająco głębokie, by wyjaśnić półtorametrową różnicę między 
wewnętrzną a zewnętrzną głębokością krypty. Co jednak z…
Jaką miała szerokość?
Myśl przebiła się na powierzchnię. Pomieszczenie gospodarcze nie zajmuje 
przecież 
całego krótkiego boku domu. Coltrane przypomniał sobie jak zaglądał do niego – 
było szerokie 
jedynie na jakieś dwa i pół metra, choć krypta miała prawie pięć metrów 
szerokości. Jeżeli 
pomieszczenie gospodarcze zajmuje tylko dwa i pół z tego, to co z resztą?
Coltrane poczuł, jak krew odpływa mu z policzków, które nagle zaczynają się 
robić 
lodowate. Na zewnątrz domu nie było innych drzwi. Oznaczało to, że jeżeli w 
obrębie krypty 
znajduje się jeszcze jedno pomieszczenie o wymiarach mniej więcej półtora na dwa 
metry, to 
wejście do niego musi prowadzić przez…
Boże drogi…
Po raz pierwszy odkąd ujrzał ten dom, Coltrane chciał wejść do krypty.
17
Podszedł do drzwi krypty i wyciągnął z kieszeni klucz. Oparł strzelbę o ścianę, 
włożył 
klucz do zamka i otworzył zewnętrzne drzwi. Czarne metalowe drzwi wyglądały na 
ciężkie, lecz 
otworzyły się nadzwyczaj lekko, niemal same.
Sunąc dłonią po ścianie, Coltrane znalazł kontakt i zapalił światło. Było tak 
jaskrawe, że 
musiał zmrużyć oczy. Znów ogarnął go płynący ze środka chłód. Szeregi szarych 
regałów 
sprawiały wrażenie jeszcze bardziej nagich niż, gdy widział je ostatnim razem. 
Betonowe ściany 
i podłoga zdawały się kurczyć. Próbując pokonać wrażenie, że zaraz zostanie 
sprasowany, 
Coltrane chwycił strzelbę i wszedł do krypty.
Nawet na chwilę nie spuścił wzroku z lewej części ściany naprzeciwko wejścia, 
nie mógł 
jednak podejść tam bezpośrednio. Musiał przejść prosto do końca szeregu półek, 
potem skręcić 
w lewo – tylko tak dało się dotrzeć do ściągającego jego uwagę miejsca. Cała 
ściana była 
zabudowana półkami. Coltrane stanął twarzą do nich, mniej więcej w połowie 
długości 
i popatrzył w prawo. Za tą częścią ściany znajdowało się pomieszczenie 
gospodarcze, co jednak 
było za częścią lewą?
Odstawił znowu strzelbę i zbliżył się do półek z lewej strony. Podtrzymująca je 
metalowa 
konstrukcja została przymocowana na stałe do betonu. Szarpnął kilka półek, ale 
nie dało to 
najmniejszego efektu – nawet nie drgnęły. Przeciągnął dłońmi po tylnych 
krawędziach półek, 
potem kucając i wspinając się na palce, sprawdził najpierw spody, potem wierzchy 
półek, na 
koniec ich boki w miejscach gdzie dotykały betonu. Uznał, że mechanizm nie może 
być 
nadmiernie skomplikowany, zwłaszcza że Packard poruszał się na wózku. Stary 
fotograf nie miał 
dość siły na korzystanie z czegoś skomplikowanego albo udziwnionego. Musi to 
być…
Na tylnej stronie półek, na wysokości poręczy wózka inwalidzkiego, Coltrane 
wyczuł 
niewielkie wybrzuszenie.
… coś prostego.
Pociągnął metalowy występ w dół, ale bez rezultatu.
Musi to być zarówno proste jak i…
Pchnął metalowy występ w górę. Wybrzuszenie ustąpiło.
Sprytne…
Coltrane usłyszał metaliczne kliknięcie, jakby puściła zasuwka. Ukryta zasuwka.
Kiedy tym razem pociągnął półki, drgnęły. Niewiele, nie na tyle, by móc odsunąć 
je od 
ściany, dość jednak, by dało się zauważyć, że nie są z nią połączone. Co jeszcze 
trzeba by…
Coltrane podszedł do lewej części półek, kucnął tak, by móc sięgnąć na wysokość 
uchwytów wózka inwalidzkiego i kiedy zaczął wodzić dłonią w miejscu, gdzie boki 
półek stykały 
się ze ścianą, wyczuł taki sam występ jak po prawej stronie. Kiedy pchnął go w 
górę, trzasnęła 
otwierana kolejna zasuwka i tym razem półki dały się pociągnąć w przód – 
poruszały się tak 
lekko, jakby płynęły.
Coltrane`owi brakowało powietrza, mimo że oddychał bardzo szybko. Wrócił na 
prawą 
stronę półek i znów pociągnął. Ruch był tak łagodny, że bez trudu mógłby nad nim 
zapanować 
stary człowiek na wózku inwalidzkim. Patrząc na przekrój wysuniętego fragmentu 
ściany, dało 
się dostrzec, że nie jest ona zrobiona z betonu, lecz z gipsu, położonego na 
dębowym 
przepierzeniu. Specjalne mocowania z góry, boku i dołu wyjaśniały, dlaczego 
można było bez 
trudu przesuwać fałszywą ścianę.
Coltrane wszedł do odkrytego pomieszczenia.
18
Zatrzymał się na widok zdającej się promieniować kobiecej twarzy. Choć jej rysy 
były 
ponętne, Coltrane najchętniej wziąłby nogi za pas – tyle tylko że stracił w nich 
władzę. 
Hipnotyzujące spojrzenie kobiety sparaliżowało go. Przez ułamek sekundy zdawało 
mu się, że 
wyszła na jego spotkanie, kiedy usłyszała odsuwanie ściany. Twarz była jednak 
wyraźnie 
skomponowana, poza tym nie drgnęła na jego widok.
Znalazł się w tajnym pomieszczeniu z nerwami napiętymi jak postronki, chęć 
sprawdzenia 
co jest w środku przeważała znacznie nad strachem przed zamknięciem. Twarz 
kobiety była 
sfotografowana. Zdjęcie w niezwykły sposób ukazywało obiekt naturalnej wielkości 
i wisiało na 
ścianie na takiej wysokości, na jakiej znajdowałaby się głowa kobiety, gdyby 
stanęła w tym 
pokoiku. Światło wpadało do tajnego pomieszczenia z krypty tak, że miejsce, 
gdzie byłby tułów, 
gdyby postać mogła okazać się prawdziwa, skrywał cień. To zaś wywoływało iluzję, 
że ma się do 
czynienia z człowiekiem z krwi i kości. Choć fotografia była czarno-biała, nie 
od razu rzucało się 
w oczy, że to tylko zdjęcie, gdyż kobieta miała kruczoczarne włosy i smagłe 
rysy.
Coltrane natychmiast pomyślał, że albo spędza bardzo wiele czasu na słońcu, albo 
rysy 
jest na przykład Latynoską. Mogła to jednak być tylko sugestia. Biały koronkowy 
szal, który 
kobieta miała na szyi, przypominał mu bowiem szale, jakie widywał w Meksyku. Jej 
ciemne oczy 
spoglądały tam, gdzie podczas robienia fotografii musiał stać aparat, czyli w 
miejsce, gdzie teraz 
znajdowały się oczy Coltrane`a, co dawało złudzenie, że kobieta wpatruje mu się 
intensywnie 
prosto w oczy. Bujne włosy zwisały gęstymi splotami z ramion i były tak 
błyszczące, że choć 
czarne jak węgiel, odbijały światło. Pełne usta o zmysłowo zarysowanych wargach 
rozchylały się 
w uśmiechu, a blask, jaki z nich bił, zdawał się porażać obserwatora. Kobieta 
miała rysy twarzy 
klasycznej piękności: duże oczy, wysokie kości policzkowe, delikatne, szerokie 
czoło, regularna 
linia dolnej szczęki, szczupły podbródek. Twarz była rozświetlona, zdawała się 
płonąć 
wewnętrznym światłem.
Nie mniej niż samym obrazem, Coltrane był oczarowany sposobem w jaki go 
zrobiono. 
Nieczęsto widywał czarno-biały portret cechujący się tak perfekcyjnym wyważeniem 
wszystkich 
koniecznych elementów, tak znakomitym współgraniem światła i cienia. Aby uzyskać 
znakomity 
portret tej klasy, nie wystarczyło jedynie starannie ustawić fotografowany 
obiekt i precyzyjnie 
określić czas naświetlania. Prawdziwa praca zaczęła się potem – w trakcie 
naświetlania papieru 
i jego wywoływania. Niektóre fragmenty trzeba było naświetlać dłużej, inne 
krócej, różne części 
różnie wywoływać, co w efekcie dało nie tyle obraz sfotografowanego obiektu, co 
ten obraz 
stworzyło. Coltrane znał tylko jednego człowieka, który opanował tę technikę w 
tak mistrzowski 
sposób i nawet gdyby nie znalazł tej fotografii w tak specyficznym miejscu, na 
pierwszy rzut oka 
by poznał, że jej twórcą może być jedynie Randolph Packard.
19
Nagle za jego plecami coś stuknęło, gwałtownie się odwrócił. Zaskoczony, ścisnął 
mocno 
broń i właśnie zamierzał ją unieść do strzału, kiedy w wejściu do krypty ujrzał 
Jeniffer.
– To jeden z powodów, dla których nie lubię broni – stwierdziła.
– Nic ci nie groziło. Przed wycelowaniem sprawdziłbym, kogo biorę na muszkę.
– Miło słyszeć. – Oczy Jeniffer były jeszcze opuchnięte od snu. – Kiedy się 
obudziłam 
i nie było cię… bardzo się zdenerwowałam. To ostatnie miejsce, gdzie 
spodziewałabym się ciebie 
spotkać.
– Uwierz mi, że sam jestem zaskoczony swoją reakcją. Nie aż tak bardzo jednak 
jak tym 
tutaj. – Coltrane wyciągnął dłoń przed siebie. – Nasza mała tajemnica nie 
została do końca 
rozwiązana, jak się nam zdawało. – Kiedy Jeniffer podeszła bliżej, Coltrane 
pogładził palcami jej 
krótkie, zmierzwione podczas snu, włosy. – Może to wcale nie taka mała 
tajemnica.
Coltrane opowiedział, w jaki sposób znalazł tajne pomieszczenie. Z fascynacją 
obserwował, jak Jeniffer zapuszcza żurawia.
– Boże drogi… – szepnęła. Z boku Coltrane widział, jak nagle szeroko otworzyła 
oczy. – 
To najpiękniejszy…
– Zgadza się.
– Kto… dlaczego…
– I jeszcze sto innych pytań. Jedno wiem na pewno, że ta fotografia jest dziełem 
Packarda. 
Styl nie do podrobienia.
Jeniffer jakby tego nie słyszała. Uniosła dłoń w kierunku portretu, przez chwilę 
trzymała 
ją może dwa centymetry od twarzy kobiety, po czym opuściła.
– Zachwycające. Nie rozumiem, dlaczego to ukrył.
– Nie tylko to – powiedział Coltrane. – Popatrz tutaj. – Ściana po prawej 
stronie od 
wejścia aż po sufit była zabudowana półkami. – Zobacz, ile tu pudeł.
Każde pudełko miało mniej więcej pięć centymetrów wysokości. Coltrane wziął 
pierwsze 
z brzegu i podszedł do drzwi, do światła. Czując zawrót głowy, położył je na 
pustej półce i zdjął 
pokrywkę. Ujrzawszy ponętną twarz tej samej kobiety, której zdjęcie znajdowało 
się na ścianie, 
tyle że w innej pozie, głośno westchnął.
– Ile ich tu jest? – Z tym pytaniem zaczął przerzucać pozostałe fotografie 
formatu 
dwadzieścia na dwadzieścia pięć znajdujące się w pudełku. – Musi ich być ze sto 
i na każdej jest 
ta sama kobieta.
Jeniffer przyniosła inne pudełko.
– W tym są formaty czterdzieści na pięćdziesiąt. – Położyła pudełko na półce, 
stając tuż 
obok Coltrane`a, podniosła pokrywkę i w geście zaskoczenia dotknęła dłonią 
piersi. – Mitch, 
chodź tu. Musisz to zobaczyć.
Coltrane podszedł nie ociągając się. Pierwsza fotografia większym od ujęć 
ukazywała tę 
samą kobietę, tyle że całą. Znajdowała się na pustej plaży i właśnie wychodziła 
z oceanu. Woda 
sięgała jej do kolan, jedną nogę wysunęła do przodu w pół kroku i choć ruch 
został zatrzymany 
w czasie, Coltrane`owi przyszło na myśl pojęcie „dostojny”. Na tle opalonej 
mocno skóry, 
odcinał się oślepiającą bielą kostium. Choć był staromodny, jednoczęściowy, jego 
dół osłaniał 
górne partie ud, górna linia sięgała niemal obojczyków i trzymał się na 
ramionach na szerokich na 
trzy centymetry ramiączkach, stanowił nie mniej podniecający widok niż 
współczesne bikini. 
Cienki mokry materiał kleił się do prężnego ciała kobiety i podkreślał krzywizny 
jej bioder, talii 
i piersi. Zmysłowe krągłości zdawały się być kontynuacją fal, z których się 
wyłaniała. Na 
jedwabistej skórze twarzy, ramion i nóg błyszczała woda. Nie miała na głowie 
czepka. 
Nasiąknięte wodą oceanu włosy koloru nieba o północy ściągnęła ciasno do tyłu, 
co podkreślało 
klasyczne piękno wysokich kości policzkowych. Tym jednak, co najbardziej 
przykuwało uwagę 
Coltrane`a, co w tym obrazie hipnotyzowało go tak samo jak w poprzednich, było 
spojrzenie 
kobiety. Zdawało się wnikać wprost do głębi duszy.
Jeniffer przejrzała pozostałe fotografie w pudełku, pokazując Coltrane`owi 
kolejne ujęcia 
z plaży. Zmieniła się sceneria – kobieta znajdowała się na skraju klifu, w dole 
huczał ocean. Jej 
twarz oświetlało słońce, ale inne elementy fotografii informowały o zbliżającym 
się sztormie. 
Fale w tle wznosiły się gwałtownie, wiatr szarpał kobiecie włosy, zwiewając je 
do tyłu. Szarpał 
także białą bawełnianą sukienkę, którą miała na sobie, przyciskał ją do ciała, 
przyklejając miękki 
materiał do nóg, brzucha, piersi. Znów zmieniła się sceneria – kobieta 
znajdowała się 
w przepysznym ogrodzie, stała na tle pluszczącej za nią fontanny i niezwracając 
uwagi na 
otaczające ją kwiaty, melancholijnie wpatrywała się w coś po swej prawej 
stronie.
Coltrane – jak dziecko w sklepie z zabawkami – jeszcze raz zajrzał do tajnego 
pomieszczenia i powiódł wzrokiem po trudnych do zliczenia pudełkach.
– Muszą tu być… – Liczba, jaką uzyskał na podstawie szybkiego szacunku 
przepełniła go 
czymś, co chyba najbardziej było podobne do przerażenia. – Tysiące fotografii…
– A prawie każda to mistrzowskie dzieło – powiedziała Jeniffer. – Odbitek takiej 
jakości 
nie wysypuje się z rękawa. Każda wymaga niezwykłej staranności. Czasami całego 
dnia pracy.
Coltrane najlepiej wiedział, że to nie przesada. Packard zawsze twierdził, że 
fotograf, 
który nie wywołuje sam swoich negatywów i nie robi sam odbitek, jest godzien 
pogardy. Znany 
był także z tego, że może spędzić cały dzień nad jednym pozytywem. Jeżeli zaś 
efekt nie 
zadawalał go, jeśli dostrzegł jakąś skazę, nawet tak małą, że nikt poza nim 
samym by jej nie 
zauważył, darł papier na kawałki i zaczynał od nowa.
– Wszyscy sądzili, że pracuje coraz mniej, a tu mamy dowód, że pracował jak 
tytan – 
stwierdził Coltrane.
– A wszystkie prace poświęcił kobiecie zachwycającej urody.
– Przy jego nieustannej potrzebie dowartościowywania ego to… – powiedział 
Coltrane. – 
Gdzie tylko mógł, starał się dawać wszystkim wokół do zrozumienia, jaki jest 
wspaniały. Jeżeli 
stworzył coś, co spełniało jego wymagania, zawsze się tym chełpił. Te fotografie 
należą do 
najlepszych, jakie zrobił w życiu, dlaczego więc nie zalał nimi świata, tylko 
zbudował tajne 
pomieszczenie w podziemnej krypcie, by je tam ukryć?
– Czy ta modelka występuje na jakiejś fotografii, którą opublikował?
– Nie. Nie mam najmniejszego pojęcia, kto to jest.
– Był – poprawiła Jeniffer. – Popatrz na kostium. Taki krój jest niemodny od… 
moim 
zdaniem lat czterdziestych. Raczej nawet trzydziestych. Ile ona ma według ciebie 
lat?
– Mniej więcej dwadzieścia pięć.
– Powiedzmy, że fotografię zrobiono w latach czterdziestych, to sam sobie 
policz. 
Miałaby teraz coś około osiemdziesiątki, zakładając, że w ogóle żyje, w co 
wątpię. Nawet jeżeli 
żyje, już dawno nie jest taka jak na tych zdjęciach. Kobieta, którą oglądamy 
istnieje tylko na 
fotografiach.
– Nieśmiertelność… – Coltrane bez trudu dostrzegł ironię tej sytuacji. – No tak, 
nie wiem 
czy przeżyję środę, a zachwycam się kobietą sfotografowaną wieki temu. – Wbił 
wzrok w jedno 
ze zdjęć. – Kimkolwiek jednak jesteś, dziękuję. Dzięki tobie na krótki czas 
zapomniałem 
o Ilkoviču.
SZEŚĆ
1
Coltrane uznał, że musi zacząć myśleć tak, jakby się znalazł na miejscu 
Ilkoviča. Jeżeli 
chce wyjść z tego żywy, musi umieć sobie wyobrazić, co zrobiłby będąc swoim 
prześladowcą.
Leżał w ciemności obok Jeniffer, i nie potrafił zapanować nad własną wyobraźnią. 
Starał 
się przywołać obraz zachwycającej kobiety z fotografii, jej twarz zmieniała się 
jednak w czaszkę 
bez oczu, włosów i skóry, która przemieniała się w toporną gębę Ilkoviča. 
Coltrane`a opanowało 
przerażenie. Zalała go kolejna fala niepokoju o dziadków. Nie mógł przestać się 
martwić, jak 
przeżyje środę.
Może Nolan ma rację. Może wystawianie się na przynętę to głupota.
Nagle jakaś część jego umysłu z przekonaniem stwierdziła, że cmentarz to jedno 
z niewielu miejsc, gdzie Ilkovič może się pojawić. Nie oprze się pokusie, by się 
nasycić 
widokiem żałobników, szczególnie Coltrane`a. Policja i FBI będą miały okazję go 
złapać.
A jeżeli im się nie uda?
Muszę zacząć myśleć jak Ilkovič. Czy to możliwe, że pojawi się publicznie we 
środę?
Oczywiście że nie. Na pewno się domyśli, że będzie na niego czekać policja. 
Zmieni swój 
wygląd albo spróbuje obserwować pogrzeb z daleka.
Jak najbezpieczniej może wybrać miejsce na ukrycia?
Odpowiedź była dla Coltrane`a niczym uderzenie prądem. Zerwał się jak oparzony. 
Boże 
drogi, on przyjdzie na cmentarz dzień wcześniej, dzięki czemu będzie mógł 
sprawdzić teren 
i odpowiednio się zabezpieczyć przed policją!
Dzień przed pogrzebem oznaczało…
DZIŚ.
2
– Jednostka do Spraw Molestowania.
– Poproszę z sierżantem Nolanem. To pilne.
– Kto dzwoni?
Coltrane szybko się przedstawił. Był z Jeniffer przy automacie na Hollywood 
Boulevard.
– Proszę proszę. Dokładnie ten, z kim chciałem rozmawiać.
– Słucham?
– Przy aparacie agent specjalny FBI James McCoy. – Głos stał się ostrzejszy. – 
Chcę, by 
pan natychmiast się zgłosił wraz ze swoją przyjaciółką.
– Dlaczego?
– Obejmiemy was ochroną.
– Już mówiłem sierżantowi Nolanowi, że moim zdaniem będziemy bezpieczniejsi, 
jeżeli 
pozostaniemy w ukryciu.
– Kiedy sierżant oferował ochronę, była to propozycja. Ja wydaję panu polecenie.
– Przypomina mi pan ojca. Bardzo lubił wydawać mi polecenia.
Nie zdawało się to wzruszać agenta specjalnego.
– Będziemy was chronić dwadzieścia cztery godziny na dobę.
– Jasne. Jak długo?
– Aż złapiemy Ilkoviča.
– Trzy miesiące? Pół roku? Rok?
– Mam nadzieję, że zostanie ujęty w ciągu kilku najbliższych dni.
– No proszę. A ile wykryliście śladów?
Agent specjalny nie odpowiedział.
– Widzicie choć jedną jedyną szansę – że pojawi się we środę na cmentarzu.
Agent w dalszym ciągu nic nie mówił.
– Jeżeli ja tam nie przyjdę, nie macie najmniejszej szansy, by go zobaczyć 
chociaż 
z daleka. Zejdzie do podziemia i przyczai się, aż skończą się przeznaczone na 
naszą ochronę 
pieniądze oraz wasza cierpliwość i zostawicie nas samych sobie.
– W takim razie nie pozostawia mi pan wyboru. W sprawie pojawiły się nowe 
okoliczności.
– Co się stało?
– Lepiej będzie, jeżeli przekażę wszystko panu osobiście, a nie przez telefon.
– Niech pan mówi.
– Będzie humanitarniej, jeżeli omówimy je nie przez telefon.
– Humanitarniej?!
– Chodzi o pańskich dziadków.
3
Biuro Jednostki do Spraw Molestowania nie zmieniło się wiele od czasu, kiedy 
Coltrane 
był tu ostatni raz dwa lata temu. Dodano jedno biurko i kilka komputerów. Gdyby 
jednak 
pomalowano ściany, na purpurowo a na środku ustawiono stół do bilarda, to 
Coltrane pewnie 
i tak by tego nie zauważył, kiedy wpadł do środka. Dwóch detektywów, którzy 
odwiesili 
marynarki na oparcia krzeseł i wpatrywali się w monitory komputerów, podniosło 
wzrok znad 
swej pracy. Na spotkanie Coltrane`a wyszedł trzeci mężczyzna – ubrany w zapiętą 
na wszystkie 
guziki marynarkę.
– Pan Coltrane?
– Chcę się widzieć z sierżantem Nolanem.
Stojący na jego drodze mężczyzna był szczupły, miał cienkie wargi i oczy jak 
szparki. 
Wyciągnął przed siebie rękę.
– Agent specjalny McCoy. – przedstawił się i spojrzał ponad ramieniem Coltrane`a 
na 
Jennifer.
Coltrane nie podał mu ręki.
– Powiedziałem, że chcę się widzieć z sierżantem Nolanem.
McCoy sięgnął ku ramieniu Coltrane`a.
– Może przejdziemy do budynku FBI i…
– Niech pan mnie nie dotyka!
– Panie Coltrane, rozumiem, że jest pan pod wpływem stresu, ale…
– Zabieraj pan łapę, albo ją złamię!
W pomieszczeniu zrobiło się cicho jak makiem zasiał. Obaj siedzący przed 
komputerami 
detektywi wstali, McCoyowi z zaskoczenia opadła szczęka. Kiedy Coltrane 
spąsowiał ze złości, 
Jeniffer stanęła między nimi.
Na korytarzu rozległy się szybkie kroki. W drzwiach wejściowych pojawił się 
Nolan – 
w ciemnym nieco za dużym blezerze, który miał ukryć jego potężnie rozrośnięte 
barki.
– Poznaliście się?
McCoy stał wyprostowany, jakby kij połknął.
– Bardziej to wygląda na grożenie agentowi federalnemu.
– Dał pan do zrozumienia, że coś okropnego stało się moim dziadkom. Nie chciał 
pan 
mówić o tym przez telefon. Naraził pan moje życie, każąc mi tu przychodzić.
– Trudno mi sobie wyobrazić, by przyjście do budynku administracji państwowej 
można 
było nazwać aktem zagrażającym czyjemuś życiu – odparł McCoy.
– Jeżeli była to jedynie sztuczka, aby mnie tu ściągnąć, a moim dziadkom nic się 
nie 
stało…
– Panowie, proszę…
– Czy coś się stało moim dziadkom?!
– Tak. – Nolan wbił wzrok w podłogę. – Mam kolejne złe wieści. Przykro mi.
Coltrane miał wrażenie, jakby wbito mu w serce lodowaty nóż.
– Dzwonił pan wczoraj na policję w New Haven? – spytał McCoy.
Coltrane odpowiedział patrząc na Nolana.
– Dzwoniłem kilka razy do dziadków, ale odpowiadała jedynie automatyczna 
sekretarka. 
Zaniepokoiło mnie to, poprosiłem więc policjantów z New Haven, by podjechali do 
ich domu 
sprawdzić, czy wszystko jest w porządku.
– Pański telefon został przyjęty tuż po ósmej wieczór czasu 
wschodnioamerykańskiego – 
powiedział McCoy.
– Nie pan. On. – Coltrane wskazał palcem na Nolana. – Jeżeli mam usłyszeć coś 
okropnego o moich dziadkach, chciałbym się tego dowiedzieć od kogoś, kogo znam.
– Tuż po pańskim telefonie w New Haven miał miejsce poważny wypadek na 
autostradzie 
i większość patroli została posłana, aby opanować wywołany tym chaos i zanim 
udało się posłać 
kogoś do domu pańskich dziadków, minęła jedenasta.
– Starczy wstępu, proszę o konkrety.
– Na werandzie leżały gazety z piątku, soboty, niedzieli i poniedziałku. Tak 
samo 
korespondencja. – Nolan przerwał, wyraźnie zażenowany. – Funkcjonariusze 
wyłamali drzwi 
i przeszukali dom. Pańscy dziadkowie byli w piwnicy.
Coltrane musiał zadać następne pytanie.
– Martwi?
– Tak.
– Jak?
– Ilkovič ich powiesił.
Coltrane miał ochotę zawyć.
– Jesteśmy pewni winy Ilkoviča dlatego, że goniec Federal Express próbował 
wczoraj 
dostarczyć do pańskiego mieszkania paczkę. Ponieważ nikogo nie było w domu, 
przywiózł 
przesyłkę pod drugi wymieniony przez nadawcę adres.
– Drugi…
– Tutejszy. Przywieziono ją na komisariat nieco po północy, ponieważ jednak była 
zaadresowana na pana, najpierw została przebadana przez saperów, a potem 
wędrowała przez 
różne gabinety, aż ktoś w naszej jednostce skojarzył pańskie nazwisko.
Kiedy Coltrane się odezwał, jego głos brzmiał chropawo.
– Co było w paczce?
– Kaseta wideo.
4
Coltrane miał wrażenie, jakby ściany pomieszczenia nagle gwałtownie się 
zbliżyły. 
Przeniósł wzrok z Nolana na McCoya, potem na Jeniffer i znów na Nolana. Czuł 
się, jakby 
wirował wokół własnej osi.
– Kaseta wideo?
– Coś w stylu kasety audio z… – spytała Jeniffer nie kończąc zdania.
– Chcę zobaczyć co na niej jest.
– Nie! – przerwała mu Jeniffer. – Uwierz w to, co mówią.
– Muszę zobaczyć.
– Co to da? – spytała Jeniffer. – Sam najlepiej wiesz, jak przybiło cię 
wysłuchanie taśmy 
z Danielem. Ilkovičowi właśnie o to chodzi. Nie daj mu satysfakcji.
– Ona ma rację – powiedział McCoy.
– Może usiądziemy? – zaproponował Nolan. – Każę przynieść panu filiżankę kawy 
albo…
– Nie wiem, czy dobrze zrozumiałem – powiedział Coltrane. – Czy to oznacza, że 
odmawia mi pan prawa do obejrzenia taśmy?
– Nie, ale…
– W takim razie, gdzie ona jest?
Ludzie wokół Coltrane`a wymienili spojrzenia. McCoy fatalistycznie wzruszył 
ramionami.
– Mężczyzna powinien mieć prawo dowiedzieć się wszystkiego, jeśli tego chce – 
stwierdził.
Nolan pokręcił głową. Otworzył szufladę biurka i wyjął kasetę wideo.
– Na końcu korytarza jest pokój z telewizorem i magnetowidem.
Coltrane czekał, aż Nolan go zaprowadzi.
– Proszę mnie zrozumieć – powiedział przepraszająco policjant.
– Cóż, jeżeli nie uważa pan, że to dobry pomysł, to trudno – odparł Coltrane. – 
Chodźmy.
Jeniffer stała bez ruchu.
– Nie idziesz?
– Nie.
– Rozumiem. – Kiedy Jeniffer opadła na krzesło, Coltrane położył na jej ramieniu 
dłoń 
i lekko uścisnął, by dodać jej otuchy. – Nie denerwuj się tak. Zaraz wracam.
Przyglądał jej się jeszcze przez chwilę, kotłowało się w nim od emocji. Potem 
ruszył 
z Nolanem i McCoyem. Kiedy byli na korytarzu, Nolan powiedział:
– Może pan nie wrócić tak szybko.
– Nie rozumiem.
– Ilkovič nastawił magnetowid na sześć godzin nagrywania.
– I co?
– Kaseta jest pełna.
5
Ciemny pokój był wąski i nie miał okien. Na półce stał poobijany 
dziewiętnastocalowy 
telewizor, pod nim magnetowid. Nolan włączył odtwarzanie, Coltrane przysunął 
sobie metalowe 
krzesełko.
McCoy z ponurą miną zamknął drzwi.
Choć z powodu nagrywania z niewielką prędkością, obraz był ziarnisty, trafił 
Coltrane`a 
z przerażającą wyrazistością. Żółtawy blask żarówki wiszącej u sufitu piwnicy 
dziadków (jak 
dobrze pamiętał liczne godziny, które spędził tam w młodości) ukazywał dziadka i 
babcię – 
stojących na palcach na ławce. Ręce mieli związane za plecami, usta zaklejone 
taśmą. 
Wybałuszali oczy nie tylko z przerażenia – powodował to również ucisk liny, 
którą zawiązano 
obojgu wokół szyi i zamocowano do belki na suficie. Dziadek był ubrany w piżamę, 
babcia 
w szlafrok. Oboje mieli na nogach kapcie, bose pięty unosiły się wysoko w górę.
– Moja babcia ma astmę. – Coltrane ledwie mógł mówić. – Taśma na ustach musi być 
dla 
niej potwornością. Niech pan popatrzy jak ciężko oddycha.
Spoza kadru, jakby zza filmującej scenę kamery, rozległ się gardłowy głos, który 
ze 
słowiańskim akcentem zapytał:
– Wygodnie? Sznur nie ciśnie? Mam nadzieję, że nie zatrzymał wam krążenia krwi.
Dziadek Coltrane`a z wysiłkiem próbował coś powiedzieć.
– Ależ proszę – ciągnął gardłowy głos. – Dałem przecież dokładne instrukcje. 
Mieliście 
nie wykonywać żadnych niepotrzebnych ruchów.
Dziadek zrezygnował z próby mówienia. Zamknął oczy i zdawał się regulować 
oddech.
– Doskonale… – powiedział gardłowy głos. – Teraz jednak niestety będę musiał 
okazać 
się niegrzeczny i wyjść na jakiś czas. Nie jadłem śniadania. Na pewno nie 
będziecie mieli nic 
przeciwko temu, jeżeli pójdę na górę i przyniosę sobie kilka wafli, których nie 
zdążyliście zjeść. 
Jagody to moje ulubione owoce. Przyniósłbym i wam kilka, ale chyba jesteście 
zajęci.
Skrzypnęło drewno, najpierw głośniej, potem ciszej – jakby ktoś wchodził po 
schodach.
Dziadkowie Coltrane`a wymienili między sobą zrozpaczone spojrzenia. W ich oczach 
kryły się jeszcze inne emocje: zdecydowanie, by przeżyć, zmartwienie z powodu 
cierpienia 
ukochanej osoby, miłość.
Obraz rozmazał się nagle. Kiedy Coltrane poczuł na wargach sól, dotarło do niego 
że 
płacze. Wytarł rękawem oczy. Opanowanie się wymagało to od niego ogromnego 
wysiłku, nie tak 
wielkiego jednak jak dla jego dziadków stanie na palcach. Choć właściwie nie 
musieli się 
przesadnie wspinać – odległość między ich piętami a ławką wynosiła najwyżej 
cztery 
centymetry – Coltrane`a aż skręcało na samą myśl, jak wielki ból to spowodowało, 
gdyż oboje 
mieli przecież reumatyzm.
Znów skrzypnęło drewno. Ktoś schodził po schodach. Dziadkowie zamarli w 
napięciu.
– Witam – odezwał się gardłowy głos. – Mam nadzieję, że w czasie mojej 
nieobecności 
nic nie spsociliście.
Coltrane rozpoznał odgłosy odstawianej tacy, drapanie noża i widelca, krojenia 
jedzenia.
– Nie pamiętam, kiedy ostatni raz jadłem podobnie wyśmienite wafle – powiedział. 
– Jest 
pan szczęśliwym człowiekiem, panie Coltrane, że ma pan za żonę tak doskonałą 
kucharkę.
Przez zaklejającą usta taśmę dziadek wydał z siebie odgłos, który mógł oznaczać:
– Proszę…
– Torturuje ich tak przez sześć godzin? – Kotłujące się w duszy Coltrane`a 
emocje niemal 
odbierały mu głos.
– Obawiam się że tak – odparł Nolan. – Ostrzegałem, że nie będzie to łatwe. 
Chyba lepiej 
z tobą, jeśli to wyłączę.
– Poproszę pilota.
Coltrane wcisnął szybkie przewijanie z podglądem. Obraz stał się jeszcze mniej 
wyraźny, 
przez ekran przebiegały zamazane pasy, ale dziadkowie byli widoczni. Zwykle przy 
tego typu 
przewijaniu ruchy ludzi na ekranie stają się gwałtowne, w tym jednak przypadku 
obie widoczne 
postacie praktycznie się nie poruszały. Dziadkowie z całej mocy walczyli o 
nieruchome trwanie 
na palcach.
Licznik na magnetowidzie wskazywał, że przewinięte zostało czterdzieści sześć 
minut 
nagrania. Coltrane przerwał szybki podgląd. Obraz wrócił do normy, choć do tego 
co było widać 
nie pasowało słowo „norma”. Początkowo Coltrane sądził, że wszystko jest tak 
samo, kiedy 
jednak przyjrzał się bliżej nogom dziadków, stwierdził, że ich pięty są nieco 
bliżej ławki. 
Wysiłek zachowania trudnej pozycji doprowadził – przy ich reumatyzmie – do 
utraty sił. Coraz 
bardziej napinała się lina, którą mieli obwiązane szyje, choć jeszcze zostało w 
niej nieco luzu. 
Nie była bardzo napięta. Jeszcze nie. Ilkovič tak ją zawiązał, by naciąganie się 
trwało 
„odpowiednio” długo.
Czując rosnące przerażenie, Coltrane znów włączył szybki podgląd. Poza 
rozmazaniem 
się obrazu i pojawieniem się pasów, widok pozostał bez zmian. Kiedy licznik 
wskazał, że minęła 
godzina i czterdzieści osiem minut nagrania, wrócił do normalnej prędkości 
odtwarzania.
Teraz dziadkowie dotykali piętami ławki, lina wokół ich gardeł była mocno 
napięta 
i ciężko oddychali. W porównaniu z obrazem widocznym przy szybkim przewijaniu, w 
normalnej 
prędkości wszystko odbywało się z dręczącą powolnością. Coltrane nie był sobie w 
stanie 
wyobrazić, jak musiał się wlec czas jego dziadkom. Ucisk liny strasznie wypychał 
im oczy. Ich 
twarze, dotychczas bladoszare ze strachu, zrobiły się purpurowe.
– Panie Coltrane, naprawdę sądzę, że… – zaczął McCoy.
– Zamknij się. – Coltrane znów włączył szybki podgląd. Kiedy licznik wskazał 
dwie 
godziny i pięćdziesiąt jeden minut, wrócił do normalnej prędkości. Widać było, 
jak na piżamie 
dziadka rozlewa się plama moczu.
McCoy wyszedł z pokoju.
Gardłowy głos na taśmie powiedział:
– No cóż, drobne wypadki się zdarzają.
Dziadkom zaczęły się giąć kolana.
Po trzech kolejnych przewinięciach na szybkim podglądzie, Coltrane ustalił, że 
babcia 
przestała oddychać po czterech godzinach i siedmiu minutach, dziadek wytrzymał 
do czterech 
godzin i czterdziestu dziewięciu minut.
– Zdjęciorobie… – odezwał się gardłowy głos na taśmie – to nic w porównaniu z 
tym, co 
zrobię tobie…
Krzyk Coltrane`a spowodował, że McCoy wpadł do pokoju jak na ratunek.
– Zabiję go!! – wrzeszczał Coltrane. – Zacisnę mu ręce na gardle i…
Do pokoju wbiegli kolejni policjanci. Coltrane rzucił tak mocno pilotem w 
telewizor, że 
pękł ekran i ledwie go powstrzymano, kiedy próbował unieść aparat i rzucić nim o 
ścianę.
6
– On będzie na cmentarzu dziś. – Coltrane aż drżał od zżerającej go wściekłości. 
Mówił 
z wysiłkiem, czuł chropowatość w gardle. – Zanim zaryzykuje przyjście jutro na 
cmentarz, będzie 
chciał sprawdzić przedtem okolicę.
Nolan i McCoy popatrzyli po sobie.
– Nie przyszło mi to do głowy – przyznał Nolan.
– W takim razie to jeszcze jedna szansa, by go złapać – powiedział McCoy. – Mamy 
w tej 
chwili ludzi na cmentarzu.
– Teraz? – spytał Coltrane.
– Patrzą, gdzie umieścić jutro naszych agentów.
– Nie! Niech pan ich zabierze!
– Słucham?
– Nie rozumie pan? Jeżeli Ilkovič zauważy pańskich ludzi, zrozumie, że 
szykujecie się na 
niego na jutro. Wycofa się i ukryje. Bóg wie, kiedy zdecyduje się na kolejne 
posunięcie.
– Nie mamy innej możliwości. Musimy się przygotować do chronienia pana jutro.
– Nie jutro. Wszystko odbędzie się dziś.
– O czym pan, do diabła, mówi?
– Odwołajcie swoich ludzi. Która godzina? Boże, pierwsza. Możliwe, że już jest 
za 
późno. O której ma się odbyć msza za Daniela?
– O pierwszej.
– To znaczy, że pogrzeb będzie około wpół do trzeciej. – Rozedrgany, Coltrane 
wstał. – 
Jeżeli się pospieszę, dotrę na czas.
– W dalszym ciągu nie rozumiem, o czym pan mówi – powiedział McCoy.
– Ilkovič będzie chciał sprawdzić teren o tej samej porze dnia, o której 
odbędzie się 
pogrzeb. Z jego punktu widzenia nie ma sensu badanie terenu o dziesiątej rano, 
bo w tak 
ruchliwym miejscu w kilka godzin wiele może się zmienić. Jeżeli dotrę na 
cmentarz około wpół 
do trzeciej, istnieje duża szansa, że mnie zauważy.
– Niech pan nie zapomina, że z naszej strony nic się nie zmieniło – powiedział 
McCoy. – 
Jeżeli będzie próbował za panem iść, zdejmujemy go. Nic się nie zmieniło, poza 
tym że 
przenosimy akcję dwadzieścia cztery godziny wcześniej.
– Mowy nie ma – odparł Coltrane. – Czy gdyby pan był Ilkovičem, poszedłby pan za 
swoim celem widząc, że w okolicy roi się od policji?
– A skąd się dowie, że tam jesteśmy? – Nolan uniósł ręce w geście protestu. – 
Przecież nie 
są umundurowani, nie będą się bez sensu rozglądać po ludziach. To agenci 
wyszkoleni we 
wtapianiu się w tłum. Będą wyglądać jak pozostali żałobnicy. Ilkovič na pewno 
nie wyłuska ich 
z tłumu.
– Nie martwi mnie ich wygląd – stwierdził Coltrane.
– A co?
– Ilkovič to wariat na punkcie elektroniki. Uwielbia bawić się mikrofonami. Nie 
będzie 
musiał widzieć waszych ludzi, wystarczy że ich usłyszy.
– Usłyszy?
– Mają przecież obowiązek komunikować się ze sobą, prawda? Każdy ma w uchu 
miniaturową słuchawkę a w klapie minimikrofon.
– To oczywiste.
– Ile pracy zabierze więc pańskim zdaniem, komuś tak sprytnemu jak on zdobycie 
identycznego zestawu, dostrojenie go do waszej częstotliwości i podsłuchanie, co 
planujecie?
– On ma rację… – mruknął Nolan.
– Każcie im wyłączyć nadajniki i zabierać się z cmentarza – powiedział Coltrane. 
– I to 
już!
– Jak więc mamy pana chronić? – spytał McCoy.
– Zaczekacie w wyznaczonym miejscu. Tam, gdzie go zaprowadzę.
7
Biegli przez garaż w podziemiach komisariatu.
– Musi mi pan obiecać – powiedział Nolan – że jeżeli nabierze pan najmniejszych 
podejrzeń, że Ilkovič domyśla się, co pan chce zrobić, natychmiast odejdzie pan 
z cmentarza. 
Dwie przecznice od cmentarza, w każdym kierunku będą stały nie oznakowane 
radiowozy. To 
najdalej jak możemy je odsunąć, pozostawiając jaką taką gwarancję, że w razie 
czego dojadą na 
czas. I niech pan nie ryzykuje, tylko zawiezie go tam, gdzie ustaliliśmy.
– W dalszym ciągu wcale mi się to nie podoba – stwierdził McCoy. – To narażanie 
cywila 
na niebezpieczeństwo.
– Jestem ochotnikiem – stwierdził Coltrane.
– Ale polityka biura jest inna – odparł McCoy. – Nie miałem czasu na 
porozumienie się 
z moimi przełożonymi i chcę, by wyraźnie zapisano w protokole, że ten plan jest 
realizowany 
wbrew protestowi FBI.
– Cieszę się, że pan to powiedział. – Dotarli do samochodu Coltrane`a. – 
Zaczynałem już 
sądzić, że źle pana oceniłem i w rzeczywistości nie jest pan tylko martwiącym 
się o własny tyłek 
palantem.
Oczy McCoya rozszerzyły się z zaskoczenia. Coltrane zwrócił się ku Jeniffer.
– Zawieź sierżanta Nolana i oddział antyterrorystyczny do domu Packarda. 
Wyjaśnij im 
rozkład domu. Do mojego powrotu nie zdążą zorientować się we wszystkim sami.
– Mam nadzieję, że Ilkovič nie zaatakuje cię przedtem – powiedziała Jeniffer. – 
Bądź 
ostrożny.
– Możesz na to liczyć. – Coltrane pocałował ją. – Nie zapomnij, do wieczora 
będzie po 
wszystkim.
Objęli się i Jeniffer popatrzyła na stojące w garażu wozy policyjne.
– Zapomniałam już jak to jest czuć się bezpiecznie.
Nolan podał Coltrane`owi walkie-talkie.
– Niech pan to weźmie. Na wszelki wypadek. Gdyby potrzebował pan szybko 
wsparcia, 
nieważne, czy Ilkovič się o tym dowie.
Budynek policji znajdował się na południu Los Angeles. Kiedy Coltrane popatrzył 
na 
zegarek na desce rozdzielczej saturna i stwierdził, że jest minuta po wpół do 
drugiej, dotarło do 
niego, że pozostała mu niecała godzina, aby dotrzeć do Valley. Mógł mieć jedynie 
nadzieję, że 
Golden Gate Freeway nie jest zakorkowany.
Wjechał na drogę szybkiego ruchu rozdygotany, ale zaraz poczuł ulgę, widząc że 
samochody bez trudu się po niej poruszają. Był teraz pozostawiony sam sobie, nie 
bał się jednak, 
tylko z napięciem czekał na to, co się stanie. Przez chwilę był dość zaskoczony 
swoją reakcją. 
Zadał sobie nawet pytanie, czy aż tak bardzo brakuje mu świstu kul, do którego 
nawykł w takich 
miejscach jak Bośnia i Czeczenia, że musi pchać się z własnej woli w 
niebezpieczeństwo. Uznał 
w końcu, że nie chodzi o adrenalinę, lecz o to, by zakończyć sprawę. Zrobi 
wszystko, żeby dziś 
zakończyć ją ostatecznie.
Zabije Ilkoviča.
O to mu chodziło. Znów jednoznacznie nazwał swoje uczucia..
Zamierzał dotrzymać obietnicy jaką złożył, gdy obejrzał taśmę wideo. Nolan i 
McCoy 
niech sobie uważają, że przesadzał i kierowała nim wściekłość. Ostrzegli go, by 
nie tracił 
panowania nad sobą. Ostrzegli go, że nie ma prawa przejmować roli wymiaru 
sprawiedliwości 
i urządzać samosądy. Przyznał im rację, zgodził się, że przesadnie zareagował.
Kłamał. Nie pamiętał, by kiedykolwiek tak opanowało go jakieś uczucie, ale nie 
był to 
strach. Strach opuścił go całkowicie. Wściekłość, jaką czuł oglądając taśmę z 
torturami 
dziadków, wyzwoliła go od lęku. Czy można to było nazwać żądzą? Tak, czuł w 
sobie żądzę 
krwi. Chciał się zrewanżować za to, co Ilkovič zrobił Danielowi, Gregowi i jego 
dziadkom. 
Zamierzał zwieść Ilkoviča, by za nim poszedł, uwierzył, że udało mu się 
zaskoczyć głupiego 
amerykańskiego fotografa. Chciał ujrzeć na jego twarzy szeroki uśmiech 
satysfakcji, a potem 
wyraz zaskoczenia, kiedy tamten wreszcie zrozumie, że sam został zaskoczony.
8
Dopiero kiedy Coltrane usłyszał huk lądujących i startujących samolotów, pojął, 
że 
Ogrody Wiecznego Trwania znajdują się niedaleko lotniska Burbank.
Przejeżdżając przez bramę miał niemal fizyczne wrażenie, że wkracza na teren 
Ilkoviča. 
Włoski na karku stanęły mu jak las antenek, stał się zwierzęciem opanowanym 
instynktem 
przeżycia. Jak już wielokrotnie przedtem, powtórzył sobie, że aby dorównać 
Ilkovičowi, musi być 
tak ostrożny jak w strefach wojny, gdzie fotografował. Nie wolno mu niczego 
przesądzać z góry.
Mijając kolejne nagrobki, obserwując grupkę ludzi zebranych wokół trumny przy 
otwartym grobie, następnie ogrodników strzygących trawniki i przycinających 
żywopłoty, 
zastanawiał się, czy Nolan dotrzymał obietnicy. Pomyślał o policjantach, którzy 
przyszli 
sprawdzić cmentarz przed jutrzejszym pogrzebem Daniela. A jeżeli nie wszyscy 
zostali 
wycofani? Jeżeli Ilkovič ich dostrzegł i uciekł, a cała wyprawa tutaj to tylko 
marnotrawstwo 
czasu? A jeżeli policjanci naprawdę zostali wycofani, a jednym z żałobników w 
grupie, którą 
minął, jest Ilkovič?
Jedno było pewne – nie mógł się zdradzić, że bada teren, uzyskałby bowiem taki 
sam 
efekt jak wówczas, gdyby Ilkovič dowiedział się, że na cmentarzu są policjanci. 
Zwietrzyłby 
zasadzkę i uciekł. Coltrane musiał się zachowywać tak, jakby jego dzisiejsze 
przybycie na 
cmentarz było najnormalniejszą w świecie sprawą. Ruszył więc aleją biegnącą 
wokół pełnego 
drzew cmentarza, po zakreśleniu zamkniętego owalu dotarł do bramy, którą 
wjechał. Udawał, że 
stara się zorientować, gdzie jest, co właściwie było zgodne z prawdą. Minął 
ponuro wyglądający 
budynek, nieco przypominający kościół, choć bez symboli religijnych. Starając 
zachowywać się 
naturalnie, zaczął rozglądać wokół, udawać że szuka drogi. Równocześnie uważnie 
obserwował, 
czy ktoś nie zwraca na niego uwagi. Nie spostrzegł nikogo podejrzanego.
Czując, jak jest napięty, zatrzymał się przy budynku przypominającym wiejską 
posiadłość. 
Do jego boku dotykała szopa, od tyłu znajdowała się brama garażu, w którym bez 
trudu 
zmieściłyby się trzy samochody. Ponieważ była otwarta, dało się dostrzec stojące 
w środku 
wielkie samobieżne kosiarki oraz inne maszyny ogrodnicze. Coltrane zamknął 
samochód 
i ponownie się rozejrzał. W dalszym ciągu nie widział nikogo podejrzanego. 
Gdzieś niedaleko 
pracowały urządzenia do zraszania trawnika i wiatr niósł zapach świeżej trawy. 
Niemal 
równocześnie z hukiem przelatującego nad jego głową samolotu, Coltrane stanął 
przed wejściem 
do domu, otworzył drzwi z moskitierą i zapukał.
Po chwili zapukał ponownie, potem zauważył tabliczkę z napisem: GODZINY 
OTWARCIA BIURA 9 – 17. Spróbował nacisnąć klamkę i drzwi ustąpiły. Zajrzał do 
środka i na 
widok skromnego, ale czystego i jasnego biura zapytał:
– Jest tu kto?
Nikt mu nie odpowiedział.
– Halo?
Co on tu właściwie robił? Było dość oczywiste, że nie spotka tu Ilkoviča. Cofnął 
się, by 
wyjść na zewnątrz i o mało nie zderzył się z kimś, kto właśnie stanął za jego 
plecami.
Zaskoczony, gwałtownie się odwrócił.
Nie był to Ilkovič. Dystyngowany, siwy starszy pan – wysoki i chudy – miał na 
sobie 
niemal tchnący statecznością garnitur. Dotknął ramienia Coltrane`a.
– Przepraszam że pana przestraszyłem – powiedział.
– To moja wina – odparł Coltrane starając się ukryć niepokój. – Nie obejrzałem 
się za 
siebie.
– Wyszedłem z biura na sekundę. Czy mogę w czymś pomóc?
– Tak, szukam miejsca na pańskim cmentarzu, gdzie…
Stateczny mężczyzna skinął głową.
– To mądre, aby zabezpieczyć się z góry. Zapraszam do biura, przedstawię nasze 
usługi.
– Słucham? – Coltrane nagle zrozumiał, że źle się wyraził i został potraktowany 
jak ktoś, 
kto chce kupić miejsce na grób. – O nie, przepraszam! Szukam miejsca, gdzie 
jutro zostanie 
pochowany mój przyjaciel.
– Aha! – Mężczyzna zrozumiał obopólną pomyłkę.
– Nie mogę być na pogrzebie, ale pomyślałem sobie, że gdybym się dowiedział, 
gdzie 
odbędzie się ceremonia, mógłbym przyjść za kilka dni, nie prosząc rodziny o 
wskazanie mi 
miejsca.
– Rozumiem. Proszę przyjąć kondolencje z powodu śmierci przyjaciela.
– Dziękuję panu. Proszę mi uwierzyć, nie był jeszcze na niego czas.
– Gdyby mógł mi pan powiedzieć, jak nazywał się pański przyjaciel, to zaraz 
ustalimy 
miejsce – Powiedział mężczyzna i ruszył w kierunku biura.
– Daniel Gibson.
– Oj! – Urzędnik się zatrzymał.
– Coś nie tak?
– Nie nie, tyle tylko że nie muszę sprawdzać w księgach, bo dziś rano ktoś już 
pytał o to 
samo co pan. Dlatego pamiętam kwaterę.
– Ktoś pytał rano?
– Tak, przez telefon. Tak jak pan nie może przyjść na pogrzeb i chciałby złożyć 
wyrazy 
szacunku za kilka dni.
– Może znam tę osobę. Mówiła może z europejskim akcentem? Słowiańskim?
Urzędnik przez chwilę się zastanawiał.
– Nie jestem sobie tego w stanie przypomnieć. Byłem zbyt skoncentrowany na tym, 
aby 
zapamiętać nazwisko zmarłego i odnaleźć kwaterę z jego grobem.
– Nie szkodzi. Może spotkam go przy okazji.
– Możliwe. Nigdy nic nie wiadomo. Kwatera pańskiego przyjaciela znajduje się… – 
Długonogi urzędnik odwrócił się, wyszedł na alejkę i wskazał palcem miejsce 
mniej więcej 
w centrum cmentarza, gdzie krzątali się ludzie. – Tam. Nasi pracownicy właśnie 
przygotowują 
grób.
Coltrane popatrzył we wskazanym kierunku. Ujrzał żółtą koparkę, zagłębiającą 
właśnie 
łyżkę w ziemię i usłyszał warkot pracującego silnika.
– Niech pan się zastanowi, czy naprawdę chce tam iść właśnie teraz. Odradzamy 
tym co 
pozostali oglądanie tego etapu chowania ciała, gdyż może wydać się niemiły.
– Ale nie da się go uniknąć.
– To prawda.
– Rozumiem potrzebę określonych praktycznych działań, choć dziękuję za troskę.
– Jeżeli jest jeszcze coś, co mógłbym…
– Nie, dziękuję, ale będę pamiętał o pańskiej chęci pomocy.
Kiedy urzędnik zniknął w biurze i zamknął za sobą drzwi, Coltrane przez chwilę 
patrzył 
jeszcze na częściowo zasłoniętą licznymi nagrobkami, hałasującą w oddali 
koparkę. Potem 
wsiadł do samochodu i starając się niezbyt nachalnie rozglądać na boki, ruszył 
aleją. Przewracało 
mu się w żołądku a dłonie miał tak spocone, że ślizgały się po kierownicy. Czy 
to Ilkovič 
dzwonił, aby się dowiedzieć, gdzie jest grób Daniela? Było to logiczne, 
potrzebował informacji, 
którą część cmentarza obserwować. Jutro o tej samej porze zjawi się karawan ze 
zwłokami 
Daniela i ci, którzy przyjdą na jego pogrzeb, ruszą tą aleją, potem rozproszą 
się między 
nagrobkami i będą patrzeć ze smutkiem na trumnę, spoczywającą na metalowej ramie 
nad 
otwartym grobem. Żałobnicy nie zobaczą oczywiście otwartej czeluści grobu… Z tą 
myślą 
Coltrane zatrzymał się przy koparce. Jamę w ziemi z pewnością zakryje specjalny 
ekran 
z materiału, najprawdopodobniej zielonego. Tak samo zielona sztuczna trawa 
zostanie rozłożona 
na stercie ziemi niedaleko grobu, która powiększała się z każdą wysypywaną tam 
przez koparkę 
łyżką.
Coltrane wysiadł z samochodu i kiedy go zamykał, poczuł piekące łzy. No chodź 
tu, 
Ilkovič, popatrz na mnie. Wiem, że tu jesteś. Jest wpół do trzeciej. Czas na 
próbę generalną. 
Chcesz się przecież dowiedzieć, skąd będziesz miał jutro najlepszy widok. Założę 
się, że mój 
widok cię zaskoczył. Rozglądasz się, czy przyjechałem sam i nie ma ze mną 
policji. Jesteś gotów 
wiać przy najmniejszej oznace zasadzki, ale wahasz się, ponieważ nie widzisz 
nikogo, kto 
mógłby ci zagrażać. Nie jesteś w stanie uwierzyć w to, że się zjawiłem i nie 
masz pojęcia, 
dlaczego. Za chwilę stanie się to jednak jasne i wtedy dopiero naprawdę 
pojmiesz, jak bardzo 
dopisało ci szczęście.
Robotnik w koparce ze zdziwieniem popatrzył na Coltrane`a, zaraz jednak znów 
skoncentrował się na dźwigniach swej maszyny, która ponownie wbiła łyżkę w 
trawę, wyrywając 
spod niej kolejną porcję ziemi. Z rury wydechowej wystrzeliła chmura gorzkiego, 
błękitnego 
dymu, który nieprzyjemnie zadrapał Coltrane`a w gardło. Jeszcze nigdy w życiu 
nie czuł się tak 
zagrożony. Był pewien, że Ilkovič jest bardzo blisko i uważnie mu się przygląda, 
równocześnie 
jednak tkwiło w nim głębokie przekonanie, że dopóki stoi przy grobie Daniela, 
może czuć się 
bezpiecznie. Ilkovič nie zastrzeli go. Chce go torturować, a do tego potrzeba mu 
odosobnienia 
i czasu.
Coltrane uznał, że Ilkovič z pewnością nie wyskoczy, by go złapać i zawlec do 
samochodu. Nie przy ludziach. Nie w sytuacji, kiedy ofiara może się bronić. 
Będzie go 
obserwował, pojedzie za nim i wykona decydujący ruch, kiedy uzna, że ma 
przewagę. Teraz 
jednak jest niezwykle podejrzliwy, zastanawia się, czy uciekać.
Coltrane złożył dłonie do modlitwy i uniósł wzrok w niebo, tak pogrążony w 
smutku, że 
potrzebował chwili, by pojąć, że właśnie taki gest jest potrzebny, by Ilkovič 
zrozumiał, dlaczego 
jego ofiara pojawiła się na cmentarzu akurat teraz. Może uzna, że Coltrane boi 
się przyjść na 
pogrzeb, ale nie jest w stanie odmówić sobie pożegnania z przyjacielem i 
postanowił wziąć udział 
w czymś na kształt prywatnej ceremonii.
Kiedy Coltrane opuszczał głowę, łyżka koparki ponownie wbiła się w ziemię i 
wyrzuciła 
w górę grudki gliny. Coltrane miał wrażenie, że znów leży w przypominającej 
płytki grób jamie 
na zboczu góry w Bośni i przygląda się przez teleobiektyw pracy identycznej 
żółtej koparki, która 
jednak nie wykopuje ziemi, a czaszki, zęby, połamane żebra i popękane piszczele. 
Obrazy 
z przeszłości tak intensywnie nakładały się na te z teraźniejszości, że cały 
zadrżał i przestraszył, 
czy nie traci rozumu. Patrzył jak koparka wysypuje swój ładunek, wyrzuca 
plątaninę kości na… 
kupę ziemi. To co miał przed sobą, okazało się jedynie kupą ziemi. Wykop musiał 
być już 
wystarczająco głęboki, gdyż operator uniósł łyżkę do pozycji neutralnej i 
koparka z łoskotem 
ruszyła aleją. Coltrane wiedział, że do wykopanej jamy zaraz podjedzie robotnik 
z dźwigiem 
i spuści na jej dno betonowy profil przypominający nieco wannę, który zapobieże 
osypywaniu się 
ziemi. Czując pieczenie w oczach, Coltrane poszedł między groby, skubnął kilka 
źdźbeł trawy, 
następnie wrócił do świeżo wykopanej jamy i wrzucił trawki do środka. Uważnie 
obserwował jak 
spadają na dno.
Nigdy cię nie zapomnę, Danielu.
Idąc od niedokończonego grobu w kierunku samochodu, nawet nie próbował rozglądać 
się 
wokół. Ilkovič obserwował go albo i nie obserwował, pojedzie za nim albo i nie 
pojedzie. 
Otwierając samochód miał wrażenie, że to nie on panuje nad wydarzeniami, lecz 
wydarzenia nad 
nim. Kiedy wsiadł, z zaskoczeniem stwierdził, że zegarek na desce pokazuje sześć 
po trzeciej. 
Zbolały, stał więc przy grobie znacznie dłużej, niż sądził. Skarcił się w myśli, 
że nie wolno mu 
więcej pozwolić sobie na taką utratę kontroli. Nie wolno mu w podobny sposób 
tracić poczucia 
czasu. Musi zwracać uwagę na to, co się z nim dzieje. Z drugiej jednak strony 
właśnie to robił – 
zwracał uwagę na swój żal.
Teraz jednak należało poddać się ogarniającej go znów wściekłość.
9
Plan, jaki ustalił z Nolanem polegał na tym że Coltrane zaprowadzi Ilkoviča do 
domu 
Packarda, tam zaś będzie już czekał oddział antyterrorystyczny. Na spotkanie 
Coltrane`a miała 
wyjść Jeniffer, aby Ilkovič zobaczył ich oboje i uznał, że Coltrane nie zabrał 
jej na cmentarz, 
gdyż chciał być sam. Wiedząc, dlaczego Jeniffer nie przyjechała na cmentarz i 
znając miejsce, 
gdzie się ukryli, Ilkovič z pewnością poświęci nieco czasu na rozpoznanie terenu 
i upewnienie 
się, że dom nie jest obstawiony przez policję. Najbardziej prawdopodobne było, 
że zdecyduje się 
wejść na teren od tyłu i w nocy, kiedy pogasną światła i minie dość czasu, aby 
jego ofiary 
zasnęły. Zaraz po wtargnięciu do domu, policja zatrzasnęłaby pułapkę.
Plan był logiczny i prosty, spełniał kryterium zaskoczenia. Coltrane widział w 
nim tylko 
jeden minus – Ilkovič mógł zostać jedynie złapany, nie zabity. Potem trybunał 
ONZ, zamiast 
wydać na niego wyrok śmierci, mógł go skazać jedynie na dożywocie.
To za mało, więc Coltrane wymyślił własny plan.
Wjechał na San Diego Freeway w kierunku południowym, ciesząc się z dużego ruchu, 
miał bowiem w ten sposób pretekst, żeby jechać wolno i uniemożliwić Ilkovičowi 
śledzenie go. 
Na Sunset Boulevard panował taki sam tłok. Wreszcie dotarł do Pacific Coast 
Highway i ruszył 
na północ. Odkąd pamiętał, lubił tędy jeździć – z prawej wznosiły się 
majestatyczne góry, z lewej 
nęcił ocean, migotały fale, śmigały żaglówki. Tym razem było jednak inaczej. 
Skupił się tylko na 
swoim planie. Minął Malibu i już zaczął się bać, że minie drogę, której szukał, 
kiedy dostrzegł 
z prawej strony zwietrzały drewniany drogowskaz z napisem: MAYNARD RANCH. Nic 
się tu 
nie zmieniło od trzech miesięcy, kiedy jechał tędy po raz pierwszy. Właściwie 
nie była to droga, 
a wąski pasek gołej ziemi, prowadzący w kierunku gór Santa Monica.
Od wyjazdu z cmentarza wydawało mu się, że wszystko jest spowite mgiełką, 
nieostre, 
teraz jednak obraz zaczął się klarować. Więcej – Coltrane odbierał otoczenie 
tak, jakby 
obserwował je przez obiektyw z autozoomem. Każdy szczegół został powiększony, 
widział 
z niezwykłą wyrazistością: szakłak, komosę oraz inne rośliny, rosnących na 
wzgórzach, między 
które wjeżdżał. Grudniowe deszcze spowodowały, że fragmenty porośnięte stepową 
roślinnością 
zazieleniły się, podczas gdy placki pozbawionej flory ziemi straszyły piaskową 
szarością. 
W innych okolicznościach Coltrane na pewno by się zatrzymał i zaczął 
fotografować różnice 
kolorów i ukształtowania terenu, niestety zamiast aparatu tym razem miał ze sobą 
strzelbę.
Kilkaset metrów od autostrady skończyły się liczne stacje obsługi samochodów, 
restauracje i motele, zastąpiły je stojące co kilkaset metrów podupadające 
ranczerskie domy. 
Jeszcze dalej, kiedy droga wspięła się wyżej między zbocza, wkraczało się w inną 
epokę – przed 
człowiekiem otwierał się obraz południowej Kalifornii – wyjątkowo pięknej, 
takiej jaką mogła 
być sto pięćdziesiąt lat temu.
Zanim wjechał na szczyt, Coltrane spojrzał we wsteczne lusterko, aby się 
przekonać czy 
nikt nie jedzie za nim drogą, którą właśnie pokonał i którą za chwilę straci z 
oczu. Zdawało mu 
się, że dostrzegł tuman pyłu, wznoszony przez jadący za nim samochód, ale nie 
miał pewności. 
Kurzawa mogła powstać na skutek powiewów wiatru, a może nie opadł jeszcze pył, 
jaki sam 
wzniecił, przejeżdzając tamtędy. Jeżeli nawet ktoś jechał za, nie było 
najmniejszej pewności, że 
to Ilkovič. Ktoś z miejscowych mógł wracać do domu, załatwiwszy swoje sprawy.
Coltrane zakładał jednak obecność Ilkoviča.
– Już niedługo… – mruczał pod nosem. Był przekonany, że sprawa wkrótce zostanie 
zamknięta. Miał przed sobą obraz dziadków – stojących na palcach na ławce, ze 
związanymi na 
plecach rękami, z zaklejonymi taśmą samoprzylepną ustami i liną wokół gardeł. 
Widział jak 
dziadek próbuje przez zaklejone usta błagać o litość i jak ciężko oddycha 
cierpiąca na astmę 
babcia. Jeszcze nigdy w życiu nie pałał taką żądzą wyrównania rachunków.
Droga skręcała pod ostrym kątem w prawo, wbijając się coraz wyżej i głębiej w 
zarośnięte 
splątanymi krzewami wzgórza, Coltrane pamiętał jednak, że wkrótce okolica zmieni 
kolor 
i blada, grudniowa zieleń ustąpi miejsca przepięknej czerni. Ten fragment wzgórz 
trzy miesiące 
temu cudem uniknął spalenia poszycia w gwałtownym pożarze, ale przeciwległe 
zbocza nie miały 
tyle szczęścia. Ogień zniszczył rozległe tereny, należące kiedyś do gwiazdora 
westernów Kena 
Maynarda i wykorzystywane w latach trzydziestych i czterdziestych do kręcenia 
licznych filmów 
kowbojskich, a także w późnych latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych jako 
scenografia wielu 
westernowych seriali telewizyjnych, w tym Rawhide. Ofiarą ognia padła replika 
miasteczka 
z Dzikiego Zachodu, które niezliczone razy udawało Tombstone, Dodge City i 
Abilene, a jego 
uliczkami chadzali wszyscy gwiazdorzy westernów od Randolpha Scotta po Gary 
Coopera.
Coltrane znał to miejsce, ponieważ niedługo po pożarze magazyn „Premiere” 
poprosił go 
o zrobienie serii fotografii spalonego miasteczka do reportażu mającego porównać 
zgliszcza 
z ujęciami ze sławnych filmów, które tu nakręcono. Coltrane bardzo lubił wiele 
dzieł, jakie tu 
powstały, zrezygnował więc z wyjazdu na Filipiny, który mógł okazać się ważny 
dla rozwoju 
jego kariery, aby wędrować godzinami po spopielałej ziemi, wspinać się na 
wypalone atrapy 
domów i badać pełne śmieci strumienie, dopasowując kontury i perspektywy do 
scen, jakie 
przypominał sobie z ulubionych filmów.
Okolica spełniała wszystkie jego wymagania: była oddalona od ludzkich siedzib, 
odludna 
i znał jej topografię. Jeżeli fotografował jakiś teren, stawał mu się tak 
znajomy, jakby spędził tam 
całe lata.
Wjechał na szczyt i rozpostarła się przed nim rozległa dolina, pokryta grubą 
warstwą 
popiołu. Gdzieniegdzie tylko było widać czarne szkielety spalonych krzewów. Z 
powodu 
widocznych w oddali nadwęglonych konturów filmowego miasteczka, okolica niewiele 
różniła 
się od pogorzelisk stref wojny, które tak często fotografował.
Brakowało jedynie trupów.
Jeżeli jednak wszystko pójdzie po jego myśli, z zapadnięciem zmroku gdzieś tu 
będzie 
leżał trup.
10
Największym zmartwieniem Coltrane`a było teraz to, by nie on stał się tym 
trupem.
Wszechobecny popiół sprawiał, że stojąc na szczycie zbocza, nie widziało się, 
jak biegnie 
droga. Coltrane starał się trzymać jej jak najlepiej umiał, raz za razem 
wjeżdżał jednak jednym 
kołem na kamieniste pobocze. Popiół był zbity w grudy, gdyż najpierw deszcz 
zmienił go 
w szlam, a potem wysuszyło słońce. Wyglądał jak wyschnięte czarne błoto i pod 
naciskiem kół 
pękał z trzaskiem. We wstecznym lusterku wyraźnie widać było ślady, jakie 
pozostawiały opony. 
Po chwili Coltrane dostrzegł coś jeszcze: na stromiźnie za nim pojawił się 
samochód, który po 
chwili się zatrzymał. Najwyraźniej kierowca obserwował pustkowie i samochód w 
przedzie.
Coltrane wybrał to miejsce, właśnie z powodu ukształtowania terenu. Ku 
miasteczku 
wiodły tylko jedne ślady opon – jego samochodu. Gdyby w okolicy znajdował się 
ktoś jeszcze – 
na przykład policjanci – bez trudu można byłoby ich zauważyć, gdyż nie tylko 
zostawiliby ślady, 
ale nie mieliby się też gdzie schować. Ilkovič natychmiast stałby się czujny, 
kiedy jednak 
zobaczy, jak dziewicza jest okolica, przestanie być aż tak ostrożny.
Samochód – maleńki w lusterku Coltrane`a – ruszył w dół.
Coltrane próbował wczuć się w Ilkoviča. O czym on myśli? Z pewnością zastanawia 
się, 
co tu robią. Niedługo zacznie podejrzewać, że Coltrane go tu sprowadził w 
określonym celu. 
W jakim? Na pojedynek? Z pewnością perspektywa ta wyda się Ilkovičowi 
podniecająca – 
w innym wypadku nie zjeżdżałby w dolinę śladami Coltrane`a.
Coltrane zwolnił, by ciemna limuzyna się zbliżyła. Droga przed nim ostro 
opadała, 
kilkaset metrów niżej przecinał ją strumień – miejsce było sceną niezliczonych 
westernowych 
zasadzek. Z filmów, w których je pokazywano oraz dzięki własnej wyprawie podczas 
sesji 
zdjęciowej Coltrane wiedział, że strumień płynie rynną o stromych brzegach, tak 
głęboką, że 
może zasługiwała na miano wąwozu, a tuż przed nim droga spada na tyle stromo, iż 
zjeżdżając 
nią, w pewnym momencie zniknie z oczu posuwającego się za nim kierowcy. Chciał, 
by Ilkovič 
pomyślał, że jego zwierzyna zamierza to wykorzystać i zatrzymuje się tam, by 
zaczekać na swego 
prześladowcę w samochodzie, w rzeczywistości Coltrane postanowił zrobić coś 
innego. Kiedy 
dotarł do najniższego punktu zjazdu, zatrzymał co prawda samochód, ale wyskoczył 
z niego, 
otworzył tylne drzwi i spod śpiwora, leżącego na tylnej kanapie, wyjął strzelbę, 
którą schował 
tam przed wyjazdem z domu Packarda. Nie zwlekając ani sekundy pobiegł wąwozem w 
bok, aż 
dotarł do drugiego strumienia – prostopadłego. Ów drugi, równoległy do drogi 
strumień, też 
płynął w rynnie – na tyle głębokiej, że kiedy Coltrane się pochylił, nie było go 
widać z drogi.
Spocony i zdyszany, starając się robić jak najdłuższe kroki, biegł w górę 
strumienia, czyli 
z kierunku, z którego dopiero co przybył. Musiał uważać, by nie wpaść do wody i 
pluskiem nie 
zaalarmować Ilkoviča. Serb z pewnością najpierw się zastanowi, dlaczego Coltrane 
nie wyjeżdża 
z wąwozu, zwolni więc, potem stanie i będzie czekać. W końcu domyśli się, gdzie 
stoi samochód, 
ale nie ruszy dalej, nim się nie upewni, czy to pułapka.
Coltrane przebiegł już tyle, że słyszał samochód Ilkoviča, wyraźnie docierało do 
niego 
ciche mruczenie silnika. Woda, która w ostatnich tygodniach kilka razy wzbierała 
od deszczu, 
spłukała leżący w korycie strumienia popiół, dzięki temu nie było ryzyka, że 
Coltrane stanie na 
twardej grudzie, rozkruszy ją z donośnym chrupnięciem i w ten sposób zaalarmuje 
przeciwnika. 
Jedynymi odgłosami jakie mogły zdradzić obecność Coltrane`a, były świszczący 
oddech, nad 
którym starał się jak najlepiej panować oraz cichy chrzęst podeszew jego butów 
na kamieniach 
i żwirze. Kiedy usłyszał samochód Ilkoviča z odległości mniej więcej trzydzieści 
metrów, zwolnił 
i odgłos jego kroków znacznie ścichł.
Silnik zgasł. Otwarły się drzwi. O grudy popiołu nad głową Coltrane`a zgrzytnęły 
podeszwy butów. Najwyraźniej Ilkovič postanowił okrążyć miejsce, w którym 
zniknął wóz 
Coltrane`a, a szedł tak, że musiał wpaść na chowającego się za uskokiem ze 
strzelbą w dłoni 
Amerykanina.
Odgłos kroków stawał się coraz głośniejszy. Palec Coltrane`a zacisnął się 
mocniej na 
spuście. Unosząc broń i celując tam, gdzie zaraz miał pojawić się Ilkovič, 
Coltrane odnosił 
niezwykłe wrażenie, że patrzy przez lunetkę snajperskiego karabinu. Kiedy ujrzał 
nad sobą twarz 
przybysza, już miał pociągnąć za spust, ale to co zobaczył, było jednak tak 
zaskakujące, że jego 
palec zamarł. Choć z trudem, ale zapanował nad odruchem samoobrony i odsunął 
lufę na bok, 
rozpoznał bowiem wyrażające najwyższe zdumienie rysy i zaciśnięte usta agenta 
specjalnego FBI 
Jamesa McCoya.
11
– Boże drogi! – Kiedy McCoy zajrzał w otwór lufy, zatoczył się do tyłu. 
Poślizgnął się na 
mokrym popiele i stracił równowagę. Huknął plecami o ziemię z donośnym 
stęknięciem. – 
A niech to cholera! Zabieraj pan to!
Coltrane zaczął wdrapywać się na poziom drogi, a McCoy usiadł. Granatowy 
garnitur 
miał poplamiony popiołem. Wstał nieporadnie i zaczął otrzepywać ubranie, zbyt 
późno 
dostrzegając, że jedynie rozmazuje brud. Popatrzył na swoje ręce, czarne jak u 
Murzyna. Także 
twarz miał pomazaną. Widząc, że Coltrane w dalszym ciągu do niego celuje, 
natychmiast 
odzyskał rezon.
– Już chyba raz mówiłem, że masz pan to opuścić!
Coraz bardziej zaskoczony, Coltrane usłuchał.
– Popatrz pan na mój garnitur! Popatrz, coś pan zrobił z…
– Co pan tu robi? – spytał Coltrane.
– A pan? To przecież oczywiste! – McCoy z wściekłością zrobił krok w kierunku 
Coltrane`a. – Oszukać Nolana i swoją dziewczynę to nie problem, ale martwiący 
się jedynie 
o własny tyłek palant, jak mnie pan nazwał, ani przez chwilę nie uwierzył w to, 
że zamierza pan 
sprowadzić Ilkoviča do domu, w którym się ukryliście.
Coltrane stał bez ruchu.
– Wiedziałem, że nie chce go pan ściągnąć do swojej kryjówki, lecz dokądś 
indziej. 
Wyraz pańskich oczu był jednoznaczny. Od razu wiedziałem, że cos pan knuje. Może 
nie mam 
racji – jakieś półtorej godziny temu miał pan umówione spotkanie z Nolanem w 
Hollywood Hills.
– Był pan na cmentarzu?
– Jasne. Tak pan wierzył, że Ilkovič tam będzie, że głupotą byłoby, gdybym nie 
wykorzystał szansy spotkania go.
– A co z policyjną ekipą nadzorującą?
– Nigdy nie została odwołana. Naprawdę pan sądził, że pozwolimy panu jechać na 
cmentarz bez opieki? To też byłoby karygodna głupotą.
Coltrane poczuł mdłości.
– Zmarnował mi pan okazję na…
– Hej, człowieku, jego tam nie było. Nie zjawił się na cmentarzu. Gdyby 
przyszedł zjawił, 
zauważylibyśmy go.
– Czy przynajmniej kazał pan swoim ludziom powyłączać radia?
– Niech pan posłucha i to uważnie. Jest pan cywilem i nie do pana należy 
instruować 
policję i agentów FBI, co mają robić.
– Niech pan odpowie. Czy powyłączali radia?!
– Powyłączali! Dość tego.
– W takim razie ciągle jeszcze jest szansa.
– Na co? Cała ta operacja jest gówno warta. Przez pana! Jeżeli istniała 
jakakolwiek szansa 
złapania dziś Ilkoviča, zmarnował ją pan nie jadąc tam, gdzie umówił się pan z 
Nolanem.
– Nie, to pan wszystko zmarnował przyjeżdżając tu za mną! Jeżeli Ilkovič pana 
widział, 
zaczął podejrzewać że zastawiono na niego pułapkę i na pewno już zniknął.
– Sekundę, znam się na swojej robocie. Sprawdzałem, czy nikt za panem nie 
jedzie. Nikt 
nie jechał. Zero śledzenia. Obaj przejechaliśmy się na wieś na nic. Ilkovič nie…
Nagle na granacie marynarki McCoya pojawiła się czerwień. Po chwili nad ich 
głowami 
przetoczyło się echo karabinowego wystrzału, a twarz McCoya poszarzała. Agent 
specjalny 
jęknął i zaczął osuwać się na ziemię, na szczęście Coltrane go chwycił – w 
ostatniej chwili, tuż 
zanim ranny uderzył głową o wystający kawał skały. Trzymając McCoya mocno pod 
pachy, 
zaczął go ciągnąć. Centymetry od nich odbił się rykoszetem od skały następny 
pocisk, wznosząc 
chmurę pyłu i popiołu, i znów zadudniło echo wystrzału. Coltrane poczuł, że jego 
prawa stopa 
zawisła w powietrzu – musiał wysunąć ją za górną krawędź koryta strumienia. 
Opadł na kolana 
i zaczął osuwać się w zagłębienie, równocześnie ciągnąc za sobą McCoya. Niemal 
fizycznie 
poczuł, jak krew popłynęła szybką strugą do jego klatki piersiowej i mięśni, 
gwałtowny zastrzyk 
adrenaliny spowodował, że zdrętwiały mu dłonie i stopy.
– Mocno pana trafił?
– Nie wiem. – McCoy leżał między kamieniami, tuż przy wodzie. Drżał jakby marzł. 
– 
Nic nie czuję.
– Wygląda na to, że dostaje pan wstrząsu.
– Sam pan to wymyślił? – McCoy zadrżał mocniej.
Coltrane popatrzył na krew, tryskającą z poszarpanej rany na prawym ramieniu 
McCoya.
– Muszę powstrzymać krwawienie.
– Ładny tekst.
Tylko jak to zrobić? Jego wiedza w zakresie pierwszej pomocy kończyła się na 
zakładaniu 
opaski uciskowej, takiej, jaką założył dziewczynce rannej w wyniku wybuchu, 
który zabił Grega, 
ta rana była jednak znacznie poważniejsza. Próbował przypomnieć sobie, co robili 
lekarze 
opatrujący rannych na froncie żołnierzy.
Przeszukał w pośpiechu kieszenie McCoya i znalazł chustkę oraz breloczek-
scyzoryk, 
którym z dołu marynarki agenta odciął kilka pasów materiału. Kiedy podniósł 
rannego, aby 
w ranę z tyłu jego ramienia wsunąć kilka prowizorycznych bandaży, McCoy jęknął. 
Podobny 
zwitek materiału Coltrane umieścił w ranie z przedniej strony ramienia. Spiesząc 
się, wyciągnął 
McCoyowi pasek ze spodni, owinął mu go wokół barku i mocno ściągnął.
Ucisk spowodował, że z gardła agenta wydobył się kolejny jęk.
– Musimy się stąd wydostać – powiedział Coltrane.
– Kolejny ładny tekst.
– Mój samochód stoi mniej więcej sto metrów stąd, tuż przy strumieniu, nad 
którym 
jesteśmy. Może pan stać?
McCoy zawył z bólu.
– Jest tylko jeden sposób, by się tego dowiedzieć.
– Ale przedtem muszę jeszcze coś zrobić.
Coltrane przykucnął na zboczu wąwozu. Żołądek tak mu się ściskał ze strachu, że 
nie miał 
najmniejszej wątpliwości iż lada chwila się wyrzyga. Jeszcze nigdy w życiu nie 
poruszał się tak 
szybko – wyskoczył z zagłębienia, przebiegł trzy metry do miejsca, gdzie 
zostawił strzelbę, złapał 
ją i skoczył z powrotem w stronę łożyska strumienia, sturlał się na dół, na dno. 
Kiedy znikał za 
krawędzią, na kark prysnęły mu grudki ziemi wzniesionej kolejnym rykoszetującym 
pociskiem. 
Zadudniło echo wystrzału.
Przetoczył się kilka razy, aż zatrzymał go wystający z ziemi kamień, w który 
uderzył 
boleśnie prawym bokiem.
– To chyba karabin – mruknął McCoy.
– I zbliża się.
Coltrane otrząsnął się, podpełzł do agenta, posadził go, objął w pasie, zarzucił 
sobie na 
szyję jego zdrową rękę i natężywszy siły, zaczął stawiać do pionu. McCoy 
stękając zaparł się 
nogami, wstał i choć ciężko oparty o Coltrane`a, tak pozostał.
– Niech się pan mocno trzyma – poinstruował Coltrane. – Potrzebuję wolnej ręki, 
żebym 
mógł strzelać.
Zataczając się, ruszyli łożyskiem strumienia. Pod McCoyem raz ugięły się nogi, 
tylko 
jednak zaklął, odzyskał równowagę i dalej szli do przodu.
Zobaczyli saturna. Kiedy podchodzili do niego, Coltrane uważnie zlustrował 
okolicę. Nie 
wiadomo, jak blisko udało się Ilkovičowi podejść – mógł nieoczekiwanie skądś 
wyskoczyć 
i ostrzelać ich. Musieli się pospieszyć.
– Zimno – jęknął McCoy.
– Niech się pan położy na tylnym siedzeniu, przykryję pana śpiworem. Proszę 
zaprzeć 
stopy o drzwi, trzymać je powyżej głowy.
– To moja wina.
Coltrane ujął strzelbę oburącz i skierował ją ku szczytowi ściany wąwozu.
– To moja wina – powtórzył McCoy. – Nie powinienem był…
– Nie! To moja wina. – Coltrane rzucił strzelbę na przednie siedzenie, wdrapał 
się za 
kierownicę, wrzucił bieg i z wyjącym silnikiem i buksującymi kołami, ruszył. 
Kiedy wyjeżdżali 
z zagłębienia wąwozu na bardziej płaski teren, samochodem zaczęło rzucać na boki 
i McCoy 
zawył. Coltrane nie zastanawiając się, wcisnął z całej siły pedał gazu i 
popędził ledwie widoczną 
drogą w kierunku westernowych ruin. Koła wzbijały potężną chmurę kurzu i miał 
nadzieję, że 
zapewni im ona jaką taką osłonę.
– Nigdy nie powinienem tego próbować! Nigdy nie powinienem tutaj przyjeżdżać! – 
Wściekłość, która go tutaj sprowadziła, była w tej chwili dalekim wspomnieniem. 
Obsesyjna 
chęć zemszczenia się zniknęła, zastąpiło ją przemożne przerażenie, 
przepełniające każdą 
komórkę jego ciała. Całkowicie go opanowało. – Za kogo się miałem? Co mi 
strzeliło do łba, 
żeby próbować się z Ilkovičem?
Chmura pyłu wznosząca się spod kół nie dawała tak dobrej osłony, jak Coltrane 
się 
spodziewał. Nie ujechali daleko i po chwili hartowane szkło tylnej szyby 
natychmiast popękało 
na tysiące fragmentów, pocisk, który ją roztrzaskał przeleciał przez oparcie 
fotela pasażera i wbił 
się w dół deski rozdzielczej. McCoy znów jęknął.
Coltrane jeszcze mocniej wcisnął gaz. Pocił się niemiłosiernie. Samochód z 
rykiem 
wjechał na szczyt kolejnego podjazdu i wyniesiony impetem, uniósł się w 
powietrze. Kiedy po 
chwili huknął całym ciężarem o ziemię, dwoma kołami obok drogi, żołądek 
podjechał 
Coltrane`owi pod gardło, a McCoy wydał z siebie zwierzęcy ryk i spadł na 
podłogę. Podwozie 
zazgrzytało jak łamane i Coltrane zaczął kontrować kierownicą, by odzyskać 
panowanie nad 
pojazdem. Przez spękaną tylną szybę wpadła do środka kolejna kula, przeleciała 
znacznie bliżej 
Coltrane`a niż pierwsza i roztrzaskała radio.
– McCoy?! – wrzasnął Coltrane.
– Nie martw się o mnie! Jedź!
Saturn ponownie wyskoczył w górę, huknął o ziemię, zarzucił, złapał 
przyczepność. Byli 
już dość blisko zwęglonych ruin. Choć Coltrane musiał całą uwagę koncentrować na 
drodze 
przed sobą, zaryzykował spojrzenie we wsteczne lusterko, ujrzał jednak tylko 
kłąb czarnego 
kurzu. Rozległ się metaliczny trzask – kolejny pocisk wbił się w klapę 
bagażnika. Albo 
w zbiornik paliwa.
– Im więcej razy strzeli… – Głos McCoya był słaby. – Tym większa szansa, że ktoś 
go 
usłyszy. – Z wysiłkiem oddychał. – Może któryś z mieszkańców wezwie policję.
– Nie sądzę – odparł Coltrane szarpiąc kierownicą, by zapanować nad samochodem, 
który 
podskoczył na kolejnym wyboju. – To nie jest prawdziwe miasteczko lecz dekoracje 
filmowe do 
westernów.
– Do westernów?
– Mieszkający tu nieliczni ludzie są przyzwyczajeni do strzelania. 
Najprawdopodobniej 
uznają, że ktoś kręci kolejny film.
– No to jesteśmy załatwieni.
Droga skręcała w lewo. Kiedy Coltrane zmieniał kierunek jazdy, musieli wyjechać 
z chmury pyłu i poczuł się wystawiony na strzał jak kaczka. Huknęło, saturn 
gwałtownie zarzucił, 
jakby wjechał na kolejny wybój, zamiast jednak podskoczyć w górę, przysiadł. Do 
tego 
kierownica stała się cięższa. Coltrane z trudem nią poruszał, by utrzymać się na 
szosie.
– Chyba rozwalił nam przednią oponę!
Tył samochodu zarzucał jak wściekły, po następnym wstrząsie, jaki targnął 
samochodem 
tył wyraźnie dostał lewego halsu. Oznaczało to śmierć lewej tylnej opony.
– Obawiam się, że…
Coltrane nie był w stanie dalej panować nad wozem. Gwałtownie zahamował i 
walcząc 
z kierownicą, poczuł jak masa metalu, w której siedzą, pochyla się coraz 
gwałtowniej na lewo. 
Wstrzymał oddech i ostrym ruchem kierownicy skręcił koła tak, by tył zarzuciło w 
prawo. Tylne 
opony straciły kontakt z ziemią i wóz niczym w zwolnionym tempie przechylał się 
coraz bardziej 
na bok, nie przewrócił się jednak, lecz opadł w normalnej pozycji. Coltrane 
odetchnął.
12
Saturn stał w poprzek jezdni, drzwi kierowcy znajdowały się od tej strony, skąd 
strzelał 
Ilkovič. Ruszaj się! – rozkazał sobie Coltrane, czując sprzeczne impulsy. 
Chwycił strzelbę, 
zanurkował przez fotel pasażera do prawych drzwi, pchnął je i skoczył 
szczupakiem na drogę. 
Ledwie znalazł się na ziemi, kolejny pocisk roztrzaskał przednią szybę, 
rozpryskując wokół 
deszcz kawałków szkła. Coltrane przytulił się do karoserii. Był zlany potem, 
koszula kleiła mu 
się do ciała, nie potrafił opanować drżenia rąk.
McCoy leżał na podłodze i jęczał. Kaszląc od wszechobecnego czarnego pyłu, 
Coltrane 
otworzył tylne drzwi i ostrożnie zajrzał do środka. Granatowa marynarka agenta 
była nasączona 
purpurą. Wargi zaciskał jeszcze bardziej niż zwykle, twarz mu się zapadła, 
skurczona z bólu. Był 
jeszcze bardziej zlany potem niż Coltrane. Oczy miał zamknięte. Przez chwilę 
Coltrane myślał, 
że McCoy stracił przytomność, ale agent nieporadnie spróbował przekręcić się na 
zdrowy bok, 
powoli otwarł oczy i z wysiłkiem uniósł głowę.
– Chyba ominąłeś kilka wybojów – powiedział cicho.
– Zaraz dostaniesz czego chcesz. Muszę cię stąd wyciągnąć.
Kolejny pocisk strzaskał boczną szybę, obsypując McCoya szkłem.
– No to mnie wyciągaj.
Coltrane chwycił agenta za zdrową rękę i pociągnął. McCoy pomagał mu pchając 
nogami. 
Najdelikatniej jak umiał, Coltrane położył rannego na ziemi. McCoy wydał z 
siebie 
nieartykułowany dźwięk.
– Przepraszam.
– Pić…
– Najbliższa woda jest w strumieniu, przy którym dostałeś.
– I tak bym wyrzygał.
Kolejna kula wytłukła resztki ostatniej szyby.
– Dwie opony dwoma strzałami – powiedział Coltrane. – Niezły snajper. Gdyby 
chciał, 
zastrzelił by cię przy strumieniu.
– Też tak pomyślałem.
– Zamiast do opon mógł strzelać do mnie.
– Bawi się z nami.
– Staraj się zachować siły.
Wyskoczywszy na zewnątrz, Coltrane nie zamknął prawych przednich drzwi. 
Ujrzawszy 
kątem oka walkie-talkie, które Nolan dał mu w komisariacie, poczuł impuls 
nadziei. Chwycił 
nadajnik.
– Ciekawe, jaki to ma zasięg. – Mówił drżącym głosem. Bał się zawierzyć 
szczęściu. – 
Myślę jednak, że powinniśmy dzięki temu złapać kontakt z policją stanową.
McCoy skinął głową, przez jego ból przebił się ostrożny optymizm.
Coltrane sprawdził urządzenie. Nacisnął przycisk WŁ/WYŁ i przyłożył aparat do 
ucha. 
Doleciało z niego obiecujące syczenie.
– Musi być nastawiony na częstotliwość, jakiej używają ludzie Nolana, inaczej by 
mi tego 
nie dawał.
McCoy z trudem powiedział:
– Co nie znaczy, że…
Coltrane domyślał się jak brzmi końcówka zdania, które McCoy starał się 
powiedzieć.
– Tak, wiem. Tutejsza policja może komunikować się na innych częstotliwościach.
Kiedy kolejny pocisk wywalił następną dziurę w tylnej szybie, Coltrane`owi na 
ułamek 
sekundy stanęło serce. Tylna szyba? Kiedy stanęli, Ilkovič strzelał do bocznych 
szyb… a więc 
zmienił pozycję! Okrążał ich, zachodził z boku.
Drżącym palcem Coltrane wcisnął klawisz NAD.
– Czy ktoś mnie słyszy? Jeżeli ktoś mnie słyszy, proszę o odpowiedź! Zagrożony 
jest 
policjant w akcji! Postrzelono agenta FBI! Potrzebujemy pomocy!
Wiedział, że zdjęcie palca z tego klawisza włącza odbiór. Uczynił to i 
przycisnął aparat do 
ucha. Czekał na…
Jego optymizm prysł jak mydlana bańka, z walkie-talkie dolatywały bowiem jedynie 
trzaski.
– Cholerna… – mruknął McCoy.
– Co?
– … technika. – Jęknął z wysiłkiem. – Może to dlatego, że nie powiedziałeś 
„Nadaję 
komunikat” i nie zakończyłeś „odbiór”. – Jego twarz była niepokojąco blada.
– Miałeś oszczędzać siły. – Coltrane znów wcisnął NAD. – Nadaję komunikat! 
Wzywam 
pomocy! Postrzelono agenta FBI! Odbiór.
– Teraz jak należy – wymamrotał McCoy.
– Tyle że nikt nie odpowiada. – Załamany, Coltrane wsłuchiwał się w równomierny 
szum 
aparatu. – Pewnie jesteśmy zbyt osłonięci przez wzgórza. Albo sygnał nie może 
się przebić przez 
sfalowania terenu.
– Zdjęciorobie, słabo cię słyszę – dobiegł z walkie-talkie gardłowy głos.
Coltrane poczuł, jakby jakaś wielka ręka ścisnęła mu serce.
– Musisz mieć kiepskie radio – ciągnął cichy głos ze słowiańskim akcentem. – 
Twój 
sygnał jest tak słaby, że nikt spoza doliny go nie odbierze.
– Skąd, do diabła… – Coltrane zamilkł wpół zdania. Znał odpowiedź na swoje 
niedokończone pytanie. – On musi mieć policyjną radiostację ze skanerem do 
automatycznego 
przeszukiwania pasm!
– Ostrzegałem cię, zdjęciorobie. – Grobowy głos był nie głośniejszy od szeptu. 
Żeby go 
dosłyszeć, Coltrane musiał mocno przyciskać walkie-talkie do ucha. – To co 
zrobiłem 
z doktorkiem… i z twoimi dziadkami… to nic w porównaniu do tego co zrobię z 
tobą…
– Posłuchaj, łobuzie – powiedział Coltrane, niestety nie wcisnął NAD, więc 
Ilkovič nie 
mógł go usłyszeć.
Poza tym Ilkovič jeszcze nie przełączył się na odbiór. Jego chamski głos szeptał 
dalej.
– Od dawna czekam na tę przyjemność. Na pewno zrobię przy tym kilka zdjęć.
Wściekły, Coltrane uruchomił nadawanie.
– Moi przyjaciele nic ci nie zrobili! Moi dziadkowie też nic ci nie zawinili! 
Nie musiałeś 
ich zabijać! – Nagle Coltrane stracił głos. Niemy, czekał na odpowiedź Ilkoviča.
Nie nastąpiła.
– Przycisk… – jęknął McCoy. – Nie zwolniłeś przycisku…
Coltrane oderwał palec jakby klawisz parzył.
– Zdjęciorobie, nie powiedziałeś „odbiór”.
Co za skurwiel…
– Zgadza się, twoi przyjaciele nic mi nie zrobili, twoi dziadkowie też nic mi 
nie zrobili, 
ale ty sprawiłeś mi przykrość. Węszyłeś, wtrącałeś się w nie swoje sprawy, 
fotografowałeś to, co 
nie powinno cię interesować.
– Jego głos brzmi… – McCoy z bólem wciągnął powietrze, próbował dokończyć myśl.
– Coraz głośniej. Boże, on podchodzi. – Coltrane gorączkowo rozejrzał się wokół. 
– Nie 
możemy tu zostać. Jesteśmy osłonięci tylko z jednej strony. Musimy…
Jego wzrok padł na zwęglone ruiny, które pozostawili kawałek za sobą. Kiedy 
mieli 
sprawny samochód, zamierzał wyjechać z miasteczka i dostać się na wzgórza na 
przeciwległym 
zboczu doliny. Droga prowadziła prosto w ich kierunku – nie wiadomo dokładnie 
dokąd, ale 
Coltrane miał nadzieję, że prędzej czy później zawiedzie ich do jakiegoś osiedla 
albo autostrady. 
Teraz utknęli pośród zwęglonych, rozsypujących się desek i bali.
Do najbliższej ruiny było pięćdziesiąt metrów. W ich przypadku mogło to być tak 
samo 
dobrze pięćdziesiąt kilometrów.
– McCoy, wstaniesz?
– Nie ma szansy.
Kiedy Coltrane chwycił agenta za zdrowe ramię i spróbował go unieść, z 
przerażeniem 
dostrzegł na ziemi plamę krwi. McCoy wydawał się cięższy niż kilka minut temu, 
przelewał się 
przez ręce.
– Spróbujmy. – Coltrane wsunął walkie-talkie do kieszeni marynarki McCoya i 
mocno 
ujął w lewą rękę strzelbę. – Trzymaj się. Mam nadzieję, że poradzisz sobie 
z pięćdziesięciometrowym sprintem.
Było to raczej pięćdziesięciometrowe pełzanie. McCoy chwiał się na boki i 
Coltrane 
stracił pod jego ciężarem równowagę. Polecieli obaj na kolana, okazało się to 
jednak szczęśliwe, 
gdyż niespodziewany ruch dał efekt uniku i uchronił któregoś z nich od trafienia 
kolejną kulą, 
która brzęcząc niczym osa, śmignęła obok na wysokości gdzie jeszcze przed chwilą 
mieli 
ramiona. Zadudniło echo wystrzału. Coltrane był pewien, że gdyby nawet pocisk 
trafił, nie byłby 
śmiertelny. Ilkovič chciał przeciągać zabawę.
Mogło to zadziałać na ich korzyść.
– Zostaw mnie – powiedział McCoy.
– Nie ma mowy.
– Zajmij się sobą.
– Nie zostawię cię.
Za pierwszym podejściem pokonali może dziesięć metrów. Wstali i nim McCoy 
ponownie się przewrócił, przepełzli kolejne pięć. Widząc, że agent upada, 
Coltrane podstawił się 
pod niego, by maksymalnie zamortyzować jego upadek. Nad ich głowami świsnęła 
kolejna kula.
– Zdjęciorobie… – gardłowy głos, który doleciał z walkie-talkie w kieszeni 
McCoya był 
bardzo słaby, nierealny. – Widzę cię.
– Rusz się! – krzyknął Coltrane do McCoya podnosząc go znów na nogi. – Kiedy 
gada 
przez radio, nie może celować.
Potykając się, pokonali kolejne dziesięć metrów, nim następna kula drasnęła 
rękaw 
koszuli Coltrane`a na wysokości łokcia. Poczuł jej gorąco i pchnął McCoya na 
ziemię, sam też 
się do niej przytulając.
– Strzela niżej – powiedział.
– Zdję… cio… ro… bie… – zawodził głos naśladujący monotonną wyliczankę przy grze 
w chowanego. – Widzę… cię… Chciałem trafić nieco na lewo od ciebie, ale 
zatoczyłeś się w tę 
stronę. Mam nadzieję, że cię nie postrzeliłem. A może tak? Czy rana jest 
poważna? Nie chcę 
popsuć naszej gry…
Coltrane pomacał się po ramieniu z obawą, że poczuje krew. Z ulgą stwierdził, że 
rękaw 
jest suchy. Chwila zadowolenia nie potrwała jednak dłużej niż sekundę – przerwał 
ją kolejny 
szept Ilkoviča, który doleciał z walkie-talkie.
– Odpowiedz, zdjęciorobie! Jesteś poważnie ranny? Opisz mi swój ból!
Zamiast odpowiadać, Coltrane kolejny kawałek pociągnął McCoya, postawił go na 
nogi 
i znów ruszyli. Pokonali połowę drogi do zgliszcz… dwie trzecie… byli coraz 
bliżej. 
Rozpadające się ruiny rosły, ich widok wypełniał już niemal całe pole widzenia 
Coltrane`a. Miał 
wrażenie, jakby patrzył na nie przez szkło powiększające. Iluzja pękła jak bańka 
mydlana, kiedy 
McCoy się potknął i pociągnął Coltrane`a na ziemię. Lecąc do przodu, Coltrane 
tak jak 
poprzednio spróbował zamortyzować własnym ciałem upadek agenta, wpadli jednak 
całkiem 
bezładnie między splątane czarne belki i zwęglone deski. Wylądowali w ogromnej 
kupie popiołu, 
i Coltrane tak się rozkasłał, jakby miał wypluć płuca. Dusząc się, przewrócił 
się na plecy. 
Zakasłał jeszcze kilka razy. Kłuły go oczy, łzawił.
Z przerażeniem zobaczył, że McCoy leży twarzą do dołu w kupie popiołu, chwycił 
go 
więc i zaczął obracać, kierować jego przypominającą maskę twarz ku niebu i 
powietrzu. Za 
każdym kaszlnięciem agent jęczał i wzdrygał się z bólu. Krew na jego ubraniu 
zastygła w twardą 
skorupę.
13
Znajdowali się w wypełnionym węglem drzewnym kraterze, utworzonym z zawalonych 
ścian spalonego budynku. Strzelba. Gdzie była strzelba? Coltrane wiedział, że w 
którymś 
momencie ją puścił.
Zaczął macać wokół i po chwili dostrzegł wystający z popiołu kawał nie spalonego 
drewna. Była to kolba strzelby. Złapał ją i wyciągnął kilkoma szarpnięciami. 
Mrużąc oczy, zaczął 
wypatrywać Ilkoviča, gotów w każdej chwili wystrzelić.
McCoy zakasłał. Chciał coś powiedzieć.
– … fa.
– Co?
– Lufa. Zapchana popiołem.
Kiedy pojął, co agent chce mu przekazać, ścisnęło go w dołku. Strzelba musiała 
wpaść 
w popiół lufą do przodu i jest zapchana. Przy próbie strzału nabój rozerwałby mu 
się w rękach. 
Nie chcąc sobie nawet wyobrażać swej poszarpanej twarzy i rąk, Coltrane obrócił 
broń 
i stwierdził, że lufa rzeczywiście jest pełna brudu.
Drżącymi rękoma otworzył scyzoryk McCoya i wsunął ostrze do lufy. Na szczęście 
natychmiast dotarło do niego, co wyprawia. Celował sobie w twarz z naładowanej 
strzelby 
samopowtarzalnej. Zabezpieczył broń, mimo to zaglądanie w jej lufę nie było 
miłe. Zarepetował 
więc, by wyrzucić naboje z komory. Szybciej! – ponaglił się w myśli. 
Rozejrzawszy się jeszcze 
raz wokół, aby się upewnić, czy nie ma tuż obok nich Ilkoviča, wsunął czubek 
noża w lufę.
McCoy wyciągnął w kierunku Coltrane`a drżącą rękę z długopisem. Komunikat był 
jednoznaczny – plastikowa jednorazówka wejdzie głębiej w lufę, do tego nie 
podrapie jej 
wnętrza.
Wyciągając z lufy kawałek węgla wielkości kciuka, Coltrane dumał nad 
determinacją 
McCoya. Ranny agent drżącą ręką wyciągnął z kabury pod pachą rewolwer i 
wycelował go 
w kierunku, skąd ich ostrzeliwano.
Coltrane drżał nie mniej od swego towarzysza. Starając się nie odrywać oczu od 
spalonej 
ziemi, widocznej za porzuconym przez nich samochodem, oczyścił lufę, przed 
włożeniem do 
komory przetarł każdy nabój i odbezpieczył strzelbę. Czując radość triumfu, 
wycelował 
w niewidzialnego wroga.
– Przeładuj… – z wysiłkiem powiedział McCoy.
– Co?
– Musisz wsunąć nabój do komory…
Poczucie triumfu pękło jak bańka mydlana, jego miejsce zajęła głęboka pokora. Po 
załadowaniu strzelby zapomniał, że bez przeładowania nie da się wystrzelić. 
Gdyby nie McCoy, 
trzymałby w dłoni bezużyteczny kawał żelastwa.
– Oczywiście. – Pociągnął za uchwyt pod lufą i usłyszał wspaniały dźwięk naboju, 
wskakującego do komory. – Dobrze, że tu jesteś.
– Bez żalu bym sobie stąd poszedł.
Coltrane wycelował w stronę spalonej ziemi, powtarzając w myślach, że strzelba 
śrutowa 
to broń na krótki dystans. Będzie skuteczna dopiero, kiedy Ilkovič podejdzie 
jakieś góra 
pięćdziesiąt metrów. Na większą odległość karabin da mu przewagę.
– Gdzie on jest? – spytał Coltrane.
– Może… – McCoy przerwał, po chwili z wielkim wysiłkiem dokończył zdanie. – … 
zachodzi nas od tyłu…
Zamigotał jakiś cień, kiedy jednak Coltrane gwałtownie się odwrócił, dostrzegł 
pustą 
spopielałą ziemię. Cień rzuciła chmura. Jedna z bardzo ciemnych chmur 
gromadzących się nad 
nimi. Coltrane nie zwracał uwagi na nadpływające od zachodu ciemne chmury, gdyż 
skoncentrował się na tym, jak dotrzeć pod osłoną ruin. Okazało się jednak, że 
niebo daje większy 
powód do zmartwień. Zanosiło się na deszcz.
Coś zaszurało im za plecami, Coltrane gwałtownie się odwrócił. Znowu niczego nie 
było. 
Odgłos spowodowało uderzenie wiatru o dwie zwęglone deski.
Bryza zmieniła się w silny wiatr. Chmury pociemniały.
– W takiej burzy nie zobaczymy go. – Coltrane raz za razem rzucał za siebie 
nerwowe 
spojrzenia. – Masz tyle siły, by tam patrzeć? Wtedy mógłbym skoncentrować się na 
drugiej 
stronie.
– Nie… – Głos McCoya był tak cichy, że Coltrane`owi zdrętwiał.
– Kołuje mi się. – McCoy opuścił głowę. – Dziwnie mi… – Wypuścił z dłoni 
rewolwer 
i głowa opadła mu na klatkę piersiową.
Poważnie zaniepokojony, Coltrane popatrzył na niego i stwierdził, że tamujący 
krew pas 
zsunął się McCoyowi z ramienia i zakrwawione bandaże puściły. Wziął nóż, z 
marynarki 
McCoya obciął rękaw, pokroił go na dziesięciocentymetrowe kawałki, zrobił z nich 
prowizoryczne opatrunki i obłożył nimi obydwie strony rany agenta. Ciężko 
oddychając, podniósł 
pasek i z nadzieją, że zatamuje to krew, owinął go ponownie wokół ramienia 
rannego.
McCoy nie reagował na jego zabiegi. Poruszała się tylko jego klatka piersiowa – 
chrapliwie oddychał.
– Tylko mi nie umrzyj – powiedział Coltrane. – Wyciągnę cię stąd. Obiecuję.
Coltrane`owi spadły na twarz pierwsze krople deszczu.
Wydostać go stąd? Jak?
Deszcz nasilał się coraz bardziej. Coltrane widział jak krople uderzają w 
ziemię, 
podnosząc chmurki kurzu. Spadające krople i kłębiące się chmury były jedynym 
widocznym 
ruchem w zasięgu wzroku Coltrane`a.
– Zdjęciorobie… – powiedział tuż obok Ilkovič.
Coltrane gwałtownie się odwrócił, choć resztka rozsądku mówiła mu, że słyszy 
jedynie 
głos dobiegający z walkie-talkie w kieszeni McCoya.
– Szkoda, że nie masz ze sobą czegoś od deszczu – ciągnął Ilkovič. – Powinieneś 
dziś 
rano, tak jak ja, posłuchać prognozy pogody. W sklepie z wyposażeniem militarnym 
kupiłem 
znakomitą kamuflującą pelerynę. Zmokniesz, ale to drobnostka w porównaniu z tym, 
co z tobą 
zrobię, kiedy cię złapię, cieszy mnie jednak każda twoja niewygoda.
Niski chrapliwy głos był głośniejszy niż w trakcie poprzedniego przekazu. 
Ilkovič 
podchodził coraz bliżej.
Ale z której strony?
Deszcz zmienił się w ulewę. Coltrane natychmiast przemókł, ubranie kleiło się do 
ciała, 
włosy przylepiły mu się do głowy i karku. Rozglądał się gorączkowo wokół, 
widoczność jednak 
zmalała tak bardzo, iż miał wrażenie, że otacza ich szara, falująca kurtyna.
Ilkovič mógł znajdować się wszędzie.
Wniosek był oczywisty. Jeżeli on nie widzi Ilkoviča, Ilkovič nie widzi też ich…
ON NIE JEST W STANIE MNIE DOSTRZEC.
Gdzie McCoy zostawił swój samochód? Coltrane pojął, że podczas gdy Ilkovič 
będzie 
szedł ku ruinom, on może zbliżyć się do samochodu agenta i spróbować pojechać po 
pomoc.
Zrobiło mu się trochę cieplej, kiedy ogarnęła go nadzieja. Uniósł się, by wyjść 
z krateru, 
w którym siedzieli. Zaraz się jednak zatrzymał. Nie, nie mógł zostawić McCoya. 
Nie mógł go 
także wziąć ze sobą. Będzie musiał zmobilizować wszystkie siły.
Rozejrzał się po kryjówce. Z lewej strony piętrzyła się sterta popalonych belek, 
które 
kiedyś stanowiły chyba fragment dachu. Wziął McCoya pod pachy i zaciągnął go do 
sterty. 
Spadając, belki ułożyły się tak, że utworzyła się pod nimi pusta przestrzeń. Ze 
strachem, że 
Ilkovič pojawi się, zanim on skończy, Coltrane ostrożnie wyjął kilka belek i 
zrobił wyłom na tyle 
szeroki, że można było wsunąć się pod belki. Potem wepchnął tam nieprzytomnego 
McCoya. 
Choć starał się robić to jak najdelikatniej, ranny agent kilka razy głośno 
jęknął. Na koniec 
Coltrane poukładał powyjmowane belki z powrotem, dzięki czemu zarówno osłonił 
McCoya 
przed deszczem jak i przed wzrokiem niepożądanego gościa.
Zanim ukrył agenta, zabrał mu z kieszeni spodni kluczyki do samochodu i walkie-
talkie. 
Obie rzeczy schował do kieszeni, wrócił do miejsca, gdzie przedtem leżeli i 
odszukał rewolwer. 
Pomny niedopatrzenia, na jakie sobie pozwolił ze strzelbą, przed wsunięciem 
broni za pasek, 
zwolnił kurek. Nakazał sobie myśleć jak McCoy. Złożył i schował do kieszeni 
scyzoryk. W jedną 
rękę wziął strzelbę, w drugą walkie-talkie i wbił wzrok w ścianę deszczu. 
Okrywające go błoto 
było tak tłuste, że nie miał obawy, iż deszcz je zmyje. Musiał wyglądać jakby 
wynurzył się 
z głębin piekieł. Ponieważ przez szarą kurtynę ulewy nie było kompletnie nic 
widać, uznał, że nie 
musi umierać w ukryciu.
Wypełzł z ruin.
14
Biegł, niezdolny określić czy drży ze strachu, czy od smagającej go ulewy. 
Ubranie tak 
mu się kleiło do ciała, że czuł się nagi. Klatka piersiowa ściskała mu się w 
oczekiwaniu na kulę, 
która strzaska mięśnie i żebra. Jakaś część jego umysłu była jednak przekonana, 
że Ilkovič nie 
postrzeli go w tak wrażliwe miejsce. Najprawdopodobniej poczuje uderzenie w 
ramię albo 
w nogę, strzał będzie tak wymierzony, by uniemożliwić mu ucieczkę, ale nie zabić 
– Ilkovič 
chciał z nim jeszcze poigrać. Słaba pociecha, pomyślał, nie zastanawiaj się nad 
tym. Ruszaj się.
Biegł, ale nie był w stanie przestać myśleć. Rozważał, czy dobrze wybrał, 
decydując się na 
bieg prosto w kierunku, z którego przybyli. Może powinien zejść nieco w bok i 
podejść do 
samochodu pod kątem? Ilkovič będzie pewnie przypuszczał, że Coltrane wybierze 
okrężną drogę, 
może więc poruszanie się najkrótszą trasą jest tak oczywiste, że aż 
nieoczekiwane? Czy Ilkovič 
w ogóle przypuści, że Coltrane zostawi McCoya i spróbuje podjąć jakąś akcję 
zaczepną? Przy 
tylu możliwościach, tylu za i przeciw, można było oszaleć.
Przed Coltranem zamajaczył ciemny cień. Rzucił na ziemię walkie-talkie i 
spróbował 
wycelować, niestety deszcz zamazywał mu widok. Próbując patrzeć wzdłuż lufy, 
musiał bez 
przerwy mrugać ciężkimi od wody powiekami. Jeżeli nie trafi Ilkoviča pierwszym 
strzałem, 
jedynie zdradzi swą pozycję i stanie się łatwym łupem. Miał tylko jedną szansę 
aby…
Cień nie poruszał się i nie przypominał kształtem człowieka. To jego samochód…
Nie oznaczało to oczywiście, że Ilkovič nie kryje się z tyłu. Wyjmując walkie-
talkie, 
Coltrane wycofał się do tyłu i na prawo, aby zatoczyć wokół zniszczonego 
samochodu szerokie 
koło. Kiedy oddalił się na tyle, że nie widział wozu, znów zaczął skulony biec.
Robiło się coraz ciemniej. O tej porze roku słońce zachodziło około piątej i 
wkrótce miała 
zapaść noc.
Jeżeli ta burza będzie trwać, nic nie zobaczy. Starał się nie zwalniać, wiedząc, 
że musi 
dotrzeć do wąwozu dzielącego dolinę na pół. Nagle przez deszcz przebiły się szum 
i plusk 
płynącej żwawo wody – był już bardzo blisko potoku. Stanął.
Kilka metrów przed sobą widział płynącą głęboką rynną spienioną wodę. Strumień 
jeszcze nie groził wylaniem, jeżeli jednak burza potrwa dłużej, woda na pewno 
wystąpi 
z brzegów. Problem polegał na tym, że aby dotrzeć do samochodu McCoya, będzie 
musiał 
przejść na drugą stronę strumienia. W tym miejscu nie dałoby się tego zrobić. 
Brzeg był stromy 
a koryto wąskie, więc woda mogła płynąć ze zbyt wielką siłą.
Z obawy, że mokra ziemia stromego brzegu może usunąć mu się pod stopami, wrócił 
kawałek i ruszył wzdłuż wąwozu. Choć pamiętał o Ilkoviču, nie mógł rozglądać się 
ciągłe. 
Musiał znaleźć lepsze miejsce do przejścia na drugi brzeg. Myślał o leżącym w 
ruinach McCoyu. 
Czy przeżyje wystarczająco długo, by doczekać nadejścia pomocy? Może nie trzeba 
go było 
zostawiać samego. A jeśli Ilkovič przeszuka ruiny i znajdzie go? A jeśli…
Coltrane potknął się o kamień i wylądował na ziemi, boleśnie uderzając ramieniem 
o coś 
twardego. O nie! Przetoczył się przez błoto, uderzył o następny wystający kamień 
i wpadł 
w lodowatą kałużę. Wzdrygnął się i wypluł mętną wodę. Choć czuł, że dusi go 
piach, zwalczył 
impuls kaszlu. Nie miał pojęcia, jak głośno upadł, ale zdawał sobie sprawę z 
tego, że nie wolno 
mu więcej hałasować, a szczególnie kasłać. Zaczął macać wokół, by znaleźć 
strzelbę i walkie-
talkie, które wypadły mu przy upadku z rąk. Co będzie, jeżeli…
Kiedy lewą dłonią dotknął walkie-talkie, zadrżał. Prawym kolanem uderzył w 
strzelbę. 
Czy jest cała? Czy muł nie zatkał lufy? Ściągnął z broni warstwę błota, 
przyjrzał się jej w prawie 
już czarnych strugach deszczu, oczyścił okolicę spustu. Nie miał możliwości 
upewnienia się, czy 
mechanizm działa i broń wystrzeli.
Ruszaj się! Jeżeli woda się podniesie…
Zataczając się ciężko, ruszył dalej i po kilkunastu sekundach dotarł do zakrętu. 
Mimo 
ciemności widział, że brzeg przed nim jest znacznie mniej stromy. Na brzegach 
kałuż dostrzegł 
ślady opon. Kiedy pomyślał, że być może udało mu się dotrzeć do miejsca, gdzie 
droga przecina 
główny strumień, po ciele przeszedł mu milion mrówek.
Wszedł do wody. Rwący prąd szarpał go za łydki. Choć z każdym krokiem woda 
płynęła 
coraz szybciej, parł z determinacją dalej. Stracił na chwilę równowagę, na 
szczęście zaraz ją 
odzyskał, zmusił się do stawiania dłuższych, pewniejszych kroków i wkrótce 
poczuł, że miękkie 
dno zaczyna się powoli wznosić. Jeszcze chwila i był na drugim brzegu.
Do samochodu McCoya miał jeszcze sto metrów. Puls rozsadzał mu żyły, ale już 
niemal 
czuł, jak wdrapuje się do wozu, uruchamia silnik i rusza po pomoc w kierunku 
Pacific Coast 
Highway. Zanim Ilkovič się połapie, będzie za późno na pomieszanie mu szyków. 
Jeżeli 
odpowiednio szybko znajdzie jakiś wóz policyjny, być może policji uda się złapać 
Ilkoviča, 
zanim ucieknie z doliny.
Szybciej!
Jeszcze przed szczytem stromego, śliskiego brzegu, Coltrane`a zawachał się, czy 
dobrze 
to rozegrał. Z perspektywy spalonych ruin podejście do samochodu McCoya wydawało 
się 
znakomitym pomysłem, teraz jednak miał wątpliwości. Czyż nie jest najlepszym w 
okolicy 
celem? Czyż Ilkovič nie wpadnie na myśl, że Coltrane spróbuje się dostać do 
samochodu? 
Zamiast skradać się do ruin, rozsądniej byłoby zaczekać na Coltrane`a i strzelić 
do niego, kiedy 
spróbuje podejść do wozu.
Myśl ta sparaliżowała Coltrane`a, odebrała mu zdecydowanie. Powrót do ruin nic 
nie da, 
ale tak samo nie mógł zostać tu, gdzie jest. Znów opanowało go wrażenie, że 
przeżywa coś po raz 
drugi – jakby znów wjechał w dolinę, schował samochód w zagłębieniu wąwozu i 
zaczął się 
skradać ku cudzemu autu, tyle tylko że za pierwszym razem sądził, że to wóz 
Ilkoviča, a teraz 
wiedział, że McCoya. Wtedy pobiegł korytem głównego strumienia i dotarł do 
mniejszego 
strumienia, oddalonego od drogi o jakieś trzydzieści metrów. Teraz też zszedł w 
dół rynny, 
skierował się w prawo i dotarł do mniejszego strumienia, tyle tylko że zapadał 
już zmrok, 
a koryto wypełniało się wodą, i nie mógł biec blisko błotnistym, stromym 
brzegiem. Musiał 
wspiąć się kawałek w górę.
Za przemoczoną koszulę, wsunął walkie-talkie. Mając wolną lewą rękę, mógł 
znacznie 
łatwiej utrzymać równowagę i pewniej nieść strzelbę. Powoli i ostrożnie posuwał 
się wzdłuż 
strumienia. Wzbierająca ciągle woda obmywała mu buty – marzły mu stopy, palce 
traciły czucie. 
Wspiął się więc jeszcze wyżej, najwyżej jak mógł, by nie być widzianym z 
samochodu McCoya 
i liczył kroki, chcąc oszacować, kiedy pokona sto metrów. Dla pewności dodał 
jeszcze kilka 
kroków w końcu jednak wspiął się na krawędź i wyjrzał na drogę.
Nie ujrzał przed sobą samochodu. Kiedy deszcz na sekundę osłabł, przetarł oczy i 
wysilił 
bardziej wzrok, ale w dalszym ciągu go nie dostrzegał. Nie doszedł do samochodu 
czy minął go?
Wspiął się na poziom drogi, rozpłaszczył się na ziemi i zaczął pełznąć po 
błocie. Posuwał 
się do przodu używając łokci, dłonie ze strzelbą trzymał ponad kałużami. Za 
każdym ruchem 
ugniatały go walkie-talkie za koszulą i rewolwer za paskiem, był jednak tak 
skoncentrowany na 
tym co robi, że prawie nie zauważał bólu.
Przepełznął jakieś dziesięć metrów i wreszcie dostrzegł ciemniejszy kanciasty 
kontur. 
Samochód. Na lewo. Coltrane zmienił kierunek i starając się zachować ciszę, 
ruszył ku autu. 
Kiedy widział je dokładnie przed sobą, zatrzymał się, myśląc, co począć dalej. 
Do lewego 
przedniego błotnika pozostało mu nie więcej niż piętnaście metrów. Nie było 
śladu Ilkoviča, co 
nie znaczyło, że nie chowa się za samochodem.
Nie zbliżając się do wozu, Coltrane zaczął go okrążać. Starał się bez przerwy 
zaglądać 
pod podwozie – gdyby Ilkovič schował się z drugiej strony, może dzięki temu 
odkryłby go 
z wystarczającym wyprzedzeniem. Niestety deszcz tłukł o mokrą ziemię z taką 
siłą, że na 
kilkanaście centymetrów od gruntu praktycznie nic nie było widać. Zachowując 
maksymalną 
ostrożność, Coltrane dotarł do miejsca, z którego wyruszył na rekonesans wokół 
samochodu. 
I tam nie było Ilkoviča.
Znowu wróciła nadzieja.
A jeżeli Ilkovič siedzi w samochodzie? Trudno, musi zaryzykować. Bezczynne 
leżenie na 
deszczu nic nie da. McCoy potrzebował pomocy. Coltrane przykucnął i postanowił 
podbiec do 
samochodu. Zamierzał zajść go od tyłu, przystawić strzelbę do tylnej szyby i 
wystrzelić, 
zasypując tylną kanapę śrutem. Jeżeli Ilkovič chował się w środku, to 
najprawdopodobniej na 
tylnym siedzeniu, a jeżeli nie, to co prawda wystrzał go ściągnie, Coltrane był 
jednak pewien, że 
zdąży wsiąść i odjechać.
Zanim ruszył przed siebie, miał jeszcze jedna wątpliwość – że auto straci 
przyczepność na 
mokrym błocie.
Niestety, nie udało mu się tego sprawdzić.
Samochód eksplodował.
15
Wstrząsnęło nim od środka, ze zbiornika paliwa wystrzelił płomień i objął 
karoserię. Fala 
gorąca, której towarzyszył nierealny syczący odgłos, uderzyła Coltrane`a i 
pchnęła do tyłu. Ogień 
buchnął z taką siłą, że bez trudu przebił się przez ulewę.
O nie! Zataczając się jak pijany, Coltrane cofnął się jeszcze kilka kroków, 
odwrócił 
osmaloną twarz od samochodu i wystawił ją na deszcz, by woda nieco schłodziła 
zranioną skórę. 
Płomienie przemieniły noc w dzień, na pewno był widoczny z daleka. Musiał 
poszukać 
schronienia, najlepiej bez namysłu rzucić się za osłonę brzegu strumienia. W 
trzy sekundy był 
przy wodzie, skoczył w dół nogami do przodu, zaparł się by nie wpaść do wody, 
potem przykleił 
brzuchem do błota i wyjrzał znad szczytu wąwozu.
Zza zasłony ognia i wody doleciał dudniący śmiech Ilkoviča.
– Zdjęciorobie, naprawdę sądziłeś, że pozwolę ci się wymknąć? Masz mnie za tak 
głupiego?
Gdzie on był?
Deszcz spadał na rozżarzoną blachę, powodując przeraźliwy syk.
– Myślisz, że wszystko się tak łatwo skończy? Nie masz pojęcia, na ile sposobów 
mogę to 
przeciągać! Zanim skończę, będziesz mnie błagać, bym cię zabił!
Coltrane koncentrował się na ustaleniu miejsca, z którego dobiegał głos. Ilkovič 
zdawał 
się przesuwać z miejsca za samochodem w prawo. Metal syczał coraz głośniej – 
deszcz prawie 
zgasił płomienie.
– Próbowałem cię złapać przez walkie-talkie. Wyłączyłeś je?
Coltrane poczuł ucisk urządzenia na piersiach.
– Włącz je, zdjęciorobie! Nie będziemy wtedy musieli do siebie krzyczeć!
Przecież ja nie krzyczę, pomyślał Coltrane. O co chodziło Ilkovičowi? Chciał go 
zdekoncentrować?
Poza odgłosami deszczu, szumem płynącej za jego plecami wody oraz słabnącym 
sykiem 
gorącego metalu, Coltrane nic nie słyszał. Ostatni wrzask Ilkoviča dobiegł z 
jego prawej. Czyżby 
Serb starał się sprawić wrażenie, że porusza się w tamtym kierunku? Może po 
ostatnim wrzasku 
zmienił marszrutę i zajdzie od lewej?
Płomienie zgasły. Unoszący się nad samochodem dym zlewał się z zapadającym 
mrokiem. Coltrane`a czuł smród spalonej benzyny, stopionego plastiku i 
zwęglonego lakieru.
Skąd on nadejdzie? Z prawej czy z lewej? Ze strachu Coltrane czuł się tak 
bezradnie, że 
zrozumiał, dlaczego złapane przez blask samochodowych reflektorów zwierzę nie 
ucieka i ginie 
pod samochodem. Skąd on przyjdzie? Gorączkowo kierował strzelbę to w lewo, to w 
prawo. Nie 
mógł czekać bezczynnie na ruch wroga!
Uznając, że jest to miejsce, gdzie Ilkovič najmniej się go będzie spodziewał, 
Coltrane 
wyskoczył z koryta strumienia i pobiegł prosto w kierunku wypalonego wraku 
samochodu. Ku 
osłonie z dymu. Im bliżej podchodził, tym silniej czuł gorąco wygasającego 
ognia. Dym został 
nieco przytłumiony przez deszcz, kłębił się jednak jeszcze na tyle, by mocno 
drapać w nosie. Aby 
nie wdychać trujących oparów, Coltrane, spróbował pochylić twarz jak najbliżej 
ziemi i jak 
najpłycej oddychać.
Walkie-talkie przypomniało o swojej obecności uciskiem w piersi. Coltrane 
rozpiął 
koszulę, wyjął aparat i włączył go. Cichy szum poinformował go, że urządzenie 
przetrwało 
zaordynowaną mu porcję uderzeń. Wcisnął klawisz nadawania.
– Ilkovič, zakończmy to patrząc sobie w oczy. Teraz!
Puścił przycisk, położył walkie-talkie obok samochodu i zaczął się oddalać.
– Zdjęciorobie – skrzekliwie doleciał z aparatu gardłowy głos Ilkoviča. – Ciągle 
zapominasz powiedzieć „odbiór”.
Coltrane odpełzał coraz dalej od samochodu.
– Chcesz żebym połamał ci kości gołymi rękami? Na taką karę twoim zdaniem 
zasługujesz? Twój brak wyobraźni rozczarowuje mnie. Mam przygotowane ciekawsze 
sposoby.
Coltrane oddalił się na tyle, że stracił walkie-talkie z oczu. Dolatujący głos 
brzmiał 
upiornie.
Nagle umilkł.
Coltrane wpadł do zagłębienia pełnego wody i w tym momencie zrozumiał swoją 
szansę. 
Po pożarze okolica została pokryta tak zbitą warstwą popiołu, że woda nie 
wsiąkała w ziemię, 
więc niejedno zagłębienie miało po kilkadziesiąt centymetrów wody. Zanurzył się 
w tłustym 
bajorku, w górze trzymał jedynie dłonie i głowę. Oparł strzelbę na wystającym 
kamieniu 
i wycelował w kierunku, gdzie leżało walkie-talkie.
Kiedy urządzenie zaskrzeczało, od razu było jasne, gdzie się znajduje. Gdyby 
Coltrane 
zgodził się „porozumiewać” przez walkie-talkie, Ilkovič ustaliłby jego kryjówkę.
Włożył palec w osłonę spustu.
Zaskrzeczało walkie-talkie.
Ilkovič musiał przyciskać i puszczać klawisz nadawania, co powodowało trzaski 
w aparacie Coltrane`a, a nie zdradzało jego własnej pozycji.
Coltrane położył palec na spuście. Deszcz rozwiał dym, ale wypalony samochód był 
ledwie widoczny. Wiatr coraz bardziej się nasilał, mrok gęstniał. Choć poziom 
wody w bajorku 
wzrastał, Coltrane nie poruszał się i obserwował miejsce obok samochodu, gdzie 
położył walkie-
talkie. Każdy szczegół terenu zdawał mu się powiększony. Lada chwila w polu 
widzenia pojawi 
się ciemny kontur Ilkoviča i wtedy…
Zaskrzeczało walkie-talkie.
Mam cię, Ilkovič. Słuchaj. Podchodź. Zaskocz mnie przy samochodzie.
Po chwili Ilkovič naprawdę go zaskoczył, ale całkiem inaczej.
Coltrane`a złapały od tyłu potężne łapska i jednym szarpnięciem wyciągnęły z 
wody. 
Zaskoczony, mimowolnie pociągnął za spust, wystrzeliwując chmurę śrucin w 
powietrze. Ręce, 
które złapały go za ramiona, puściły, jednak tylko po to, by wsunąć mu się pod 
pachy. Ilkovič 
objął go wokół klatki piersiowej, splótł ręce i zaczął zaciskać je z siłą 
imadła.
Coltrane został uniesiony nad ziemię. Walczył o powietrze. Odgłos strzału 
ogłuszył go, 
potworne dudnienie w uszach potęgowało jego dezorientację, ciągle jednak słyszał 
postękiwanie 
miażdżącego mu klatkę piersiową Ilkoviča.
– O to ci chodziło, zdjęciorobie? – wystękał mu w ucho Ilkovič. Był tak blisko, 
że 
Coltrane czuł na policzku jego oddech.
Coltrane ledwo dyszał. Zrobiło mu się ciemno przed oczami, zaczął widzieć 
czerwone 
tańczące plamki.
– To dopiero początek – cicho, udając czułość, wyszeptał mu Ilkovič do ucha. – 
Nim mnie 
znudzisz, doprowadzę cię sto razy do śmierci. – Stękając jak zepsuty parowóz, 
nasilił ucisk na 
klatkę piersiową Coltrane`a.
Coltrane z przerażeniem pojął, że zaraz straci przytomność. Co prawda ściskał w 
dłoniach 
strzelbę, ale była bezużyteczna, dopóki nie uda mu się jej przeładować, 
wyrzucając zużytą łuskę 
i umieszczając w komorze kolejny nabój. Spróbował to zrobić, ale nie miał dość 
siły. Nawet 
gdyby udało mu się przeładować broń, nie miałby szansy wycelować za siebie i 
strzelić.
Upuścił broń, chwycił opasujące go ręce i zaczął rozrywać chwyt, grube paluchy 
Ilkoviča 
trzymały jednak niczym zespawane stalowe pręty. Wysiłek Coltrane`a był na nic – 
ucisk wokół 
jego piersi nasilał się, a czerwone plamy przed oczami rosły i migotały coraz 
szybciej.
NIE! W nadziei, że uda mu się trafić Ilkoviča w czułe miejsce i zaskoczyć go na 
tyle, by 
osłabił chwyt, Coltrane z całej siły zarzucił głową do tyłu. Nie Ilkovič jednak 
doznał urazu, lecz 
on sam – zamiast trafić w miękkie ciało, jego potylica huknęła o jakiś metal, 
jakby okulary, które 
boleśnie go zraniły. Coltrane jęknął z bólu. Czyżby Ilkovič miał na sobie maskę? 
Tylko 
przerażeniu należało przypisać, że Coltrane od razu nie rozpoznał, co Serb ma na 
głowie. Tracąc 
siły, spróbował jeszcze kopnąć Ilkoviča piętami w piszczele, niestety trafił w 
długą pelerynę 
przeciwdeszczową, która zamortyzowała uderzenie.
Rewolwer McCoya! Drżąc na całym ciele, Coltrane wydobył go zza paska. Broń 
pokrywała warstwa błota, nie było jednak możliwości sprawdzenia, czy lufa nie 
jest zapchana 
i nie nastąpi eksplozja w komorze, ale licząc na łut szczęścia Coltrane uniósł 
broń i… nie zdążył 
dobrze wycelować za siebie, jak Ilkovič machnął ręką i szybkim ruchem wytrącił 
mu ją z dłoni. 
Rewolwer poleciał w błoto. Choć Ilkovič przez chwilę trzymał Coltrane`a tylko 
prawą ręką, była 
tak silna, że stalowy ucisk ledwo osłabł.
Wystarczyło to jednak, by Coltrane złapał powietrze. Porcja tlenu sprawiła cuda. 
Plamki 
przed oczami zniknęły, i zaczął jasno myśleć. Przypomniał sobie o jeszcze jednej 
broni, jaką 
posiadał. Kiedy lewa ręka Ilkoviča wróciła do poprzedniej pozycji, Coltrane 
pogrzebał w kieszeni 
spodni, wyjął scyzoryk, otworzył go, zebrał całą energię i zaczął dźgać 
splecione na jego piersi 
dłonie. Ostrze zaczęło kłuć, szarpać i ciąć, na dłonie Coltrane`a trysnął gorący 
płyn.
Ilkovič zawył. Puścił Coltrane`a i zatoczył się do tyłu. Coltrane upadł w błoto. 
Klęcząc, 
próbował normalnie oddychać, ale miażdżone z taką siłą żebra nie chciały 
zareagować. Nie mógł 
napełnić płuc na tyle, by odzyskać siły.
Ilkovič z wyciem chwycił się za dłonie i szpetnie zaklął. Dopiero teraz Coltrane 
go 
zobaczył. Ilkovič nie miał na głowie maski, ale coś co przypominało oczy insekta 
– okulary 
noktowizyjne. Coltrane zrozumiał, że to dzięki temu tak łatwo został odnaleziony 
w ciemności. 
W wielkiej jak namiot pelerynie i wystających spod kaptura okularach, Ilkovič 
wyglądał jak 
monstrum. Wydał z siebie szczeknięcie wściekłego psa i rzucił się do ataku.
Ułamek sekundy przedtem, nim ciężki bucior Ilkoviča trafił go w krocze, Coltrane 
zanurkował w bok. Przetaczając się po błocie, próbował nie zranić się nożem, 
który 
w porównaniu z atakującą go masą wydawał się dziecinną zabawką. Na zdjęciach 
było widać, że 
Ilkovič jest potężny, ale dopiero przy bezpośrednim kontakcie stawało się jasne, 
jak przerażającą 
zwierzęcą siłą dysponował.
Kiedy Ilkovič ponownie kopnął, Coltrane uciekł na czworaka, czując jedynie 
otarcie buta 
o ubranie. Nagle jego dłoń oparła się na strzelbie, palce automatycznie się na 
niej zacisnęły. 
Coltrane odwrócił się i zobaczył, że jego przeciwnik właśnie podnosi z ziemi 
rewolwer McCoya.
Coltrane wycelował i pociągnął spust. Nic się nie wydarzyło.
– Nie przeładowałeś, fotografie. – Ilkovič wycelował w jego lewe ramię.
Coltrane bezradnie patrzył, jak Ilkovič pociąga za spust.
Lufa rewolweru okazała się zapchana gliną.
Zamiast wystrzelić, rewolwer rozprysnął się na kawałki.
Ilkovič zamarł jak sparaliżowany, przez groteskowe okulary przyglądał się rannej 
od 
wybuchu dłoni. Stał jak zaczarowany, jedynie otworzył usta w niemym okrzyku 
bólu.
Coltrane wykonał konieczne ruchy tak pewnie, jakby nastawiał aparat. 
Przeładował, 
jednym rzutem oka sprawdził czy lufa nie jest zapchana, wycelował i odstrzelił 
Ilkovičowi pół 
głowy.
SIEDEM
1
Coltrane`a opanowała burza emocji: ulga, lęk, triumf, pogarda, poczucie 
wygranej, 
obrzydzenie. Kiedy opadł na kolana i z przerażeniem wbił wzrok w bezgłowy 
korpus, miał 
okropne złudzenie, że patrzy na trupa ojca. Tym razem jednak nie ojciec palnął 
sobie w łeb, ale 
on zrobił to za niego.
– Bogu dzięki… – wymamrotał. Po policzkach spływały mu łzy zmieszane z deszczem. 
– 
Bogu dzięki.
Ponownie zalała go fala niepokoju. Musiał zorganizować pomoc dla McCoya, jak ma 
jednak dojechać do Pacific Coast Highway? Samochód McCoya był zniszczony, 
pozostawał więc 
marsz – ponad piętnaście kilometrów błotnistą drogą. Zajmie mu to całe godziny a 
przez ten czas 
McCoy wykrwawi się na śmierć.
Mimo krańcowego wycieńczenia, Coltrane wstał, zanim jednak zdążył ruszyć w 
kierunku 
ukrytych za zasłoną deszczu wzgórz, olśniłą go pewna myśl. Istniał sposób, by 
pojechać po 
pomoc. Jak mógł zapomnieć, że Ilkovič też musiał używać samochodu. Gdyby udało 
się go 
znaleźć…
Coltrane znów popatrzył na bezgłowy korpus. Choć zbierało mu się na wymioty, 
musiał 
do niego podejść. Podświadomie oczekując, że pokaleczone dłonie Ilkoviča uniosą 
się i złapią go 
za gardło, rozchylił poły peleryny trupa. Jeszcze przed chwilą sądził, że 
najgorsze ma już za sobą 
i nie istnieje nic bardziej przerażającego od tego, co właśnie przeżył, teraz 
jednak zrozumiał, jak 
bardzo się mylił. Od macania ciepłych zwłok Ilkoviča, grzebania mu po 
kieszeniach, dotyku 
gąbczastego ciała pod mokrym materiałem, Coltrane poczuł taką lekkość w głowie, 
aż 
przestraszył się, że zaraz zemdleje. W końcu drżącymi palcami wyczuł pęk kluczy. 
Zacisnął na 
nim dłoń i wyciągnął rękę z kieszeni trupa. Choć starał się mocno trzymać 
klucze, o mało ich nie 
zgubił w momencie, kiedy opadł ciężko na ziemię, walcząc z wymiotami.
Powoli przetarł dłonią usta i wstał. Znajdź samochód! – ponaglał sam siebie. 
Gdzie 
Ilkovič mógł go zostawić? Coltrane widział jak McCoy wjeżdża w dolinę, ale nie 
zauważył 
samochodu Ilkoviča. Czy drań zostawił go na grani nad doliną? Trajektoria 
pierwszych 
wystrzeliwanych przez niego pocisków sugerowałaby, że strzelał z grani. 
Pozostawił tam 
samochód i zszedł na dół piechotą?
Rusz się! Musisz pomóc McCoyowi!
Już po kilku krokach Coltrane poczuł, że błotnista ziemia się wznosi, jego płuca 
zaczynają 
ciężko pracować, a nogi odmawiają mu posłuszeństwa. Wysiłek tak go wycieńczył, 
że kiedy 
dotarł do szczytu, ledwo trzymał się na nogach. Gdzie Ilkovič mógł postawić wóz? 
Na pewno nie 
na samym szczycie, gdyż byłby widoczny z dołu. Jeżeli gdzieś tutaj, to kawałek 
za szczytem. 
Bliżej drogi. Ale na wypadek konieczności ucieczki na pewno nie chciałby zbytnio 
oddalać się od 
auta.
Zanim zauważył samochód, wpadł na jego maskę. Nieoczekiwane uderzenie odbiło go 
do 
tyłu, kolana, uda i dół brzucha przeszył ból. Nie mógł sobie jednak pozwolić na 
odpoczynek – 
myślał teraz wyłącznie o McCoyu. Złapał za klamkę pojazdu – ciemnej furgonetki – 
pociągnął, 
zaklął kiedy drzwi się nie otworzyły, nieporadnie włożył kluczyki do zamka i w 
końcu wdrapał 
się za kierownicę. Dopiero za trzecią próbą udało mu się włożyć kluczyk w 
stacyjkę. 
Uruchamiając silnik i wrzucając bieg, kilka razy nakazał sobie nie przesadzać z 
pośpiechem. Nie 
wolno mu było utknąć w błocie. Zapalił reflektory i powoli, łagodnie zawrócił, 
przeżywając 
chwilę strachu w momencie, kiedy koła straciły przyczepność na mokrym, tłustym 
szlamie. Na 
szczęście odzyskał panowanie nad samochodem i po zakończeniu nawrotu, głęboko 
odetchnął. 
Przycisnąwszy po kolei różne przyciski przy kierownicy, włączył wycieraczki i 
ruszył w kierunku 
Pacific Coast Highway. Choć od chwili, gdy wsiadł do samochodu czuł dolatujący z 
tyłu smród, 
na tyle musiał się koncentrować na manewrowaniu autem, że dopiero po kilkuset 
metrach jazdy 
w pełni to sobie uświadomił. Smród przypominał odór gnijącego mięsa i Coltrane 
pojął, że to tu 
Ilkovič zaszlachtował Daniela.
2
Wokół skrzeczały policyjne radia. W mrok doliny wbijały się promienie 
reflektorów 
licznych radiowozów i samochodów technicznych, przecinające się pod tak różnymi 
kątami, że 
mogło się zakręcić w głowie. Ulewa przeszła w mżawkę, bębnienie przestało 
zagłuszać pomruki 
silników stojących bezczynnie pojazdów. Choć Coltrane ostrzegł miejscowego 
szeryfa – którego 
samochodu o mało nie zepchnął z autostrady – że poziom wody w strumieniu jest 
zbyt wysoki 
i płynie ona zbyt szybko, by mogła wpław przejechać karetka, policjant wezwał 
ambulans. Jego 
biała, otoczona aureolą światła bryła, znajdowała się teraz pięćdziesiąt metrów 
za zniszczonym 
samochodem McCoya, wśród pozostałych samochodów, które postawiono nieco w 
oddali, aby 
nie rozjeździły śladów na miejscu przestępstwa.
Po drugiej stronie strumienia, naprzeciwko miejsca, skąd Coltrane nie licząc się 
z ryzykiem, wyruszył na ostateczne spotkanie z Ilkovičem, unosił się helikopter 
sanitarny. Łopaty 
wirowały z przeraźliwym piskiem, szperacze oświetlały fragment ruin spalonego 
westernowego 
miasteczka. Coltrane – raz za razem oślepiany światłem z góry – siedział w 
kałuży obok plątaniny 
zwęglonych belek i obejmował nieruchome ciało McCoya, które delikatnie wyciągnął 
z zaimprowizowanego ukrycia. McCoy był lodowaty, więc Coltrane objął go 
ramionami 
i rozpaczliwie próbował ogrzać.
– Wszystko będzie dobrze. Zaraz się tobą zajmą.
McCoy nie reagował. Jedynie odrobinę unosiła mu się i opadała klatka piersiowa.
– Nie umieraj mi, McCoy. Sprowadziłem dla ciebie pomoc. Wygrzebiesz się z tego.
Młody policjant, który początkowo próbował wytłumaczyć Coltrane`owi, aby nie 
wchodził do zimnej wody, a w końcu przeszedł za nim przez strumień, zamachał na 
helikopter 
i wskazał pilotowi miejsce, gdzie może lądować. Światło reflektorów helikoptera 
odbijało się od 
czerwonego krzyża na jego białym boku.
Coltrane robił co mógł, by oddać McCoyowi jak najwięcej ciepła własnego ciała. 
Kiedy 
maszyna wylądowała, natychmiast wyskoczyli z niej sanitariusze i pochyleni, by 
nie uderzyły ich 
wirujące łopaty, pobiegli w kierunku ruin. Już po kilku krokach ich białe 
uniformy były 
spryskane błotem. Nie minęły dwie minuty – Coltrane zdążył jedynie szybko 
opowiedzieć, jak 
McCoy został ranny – a agent już miał założoną kroplówkę i maskę z tlenem. Choć 
Coltrane 
z całego serca życzył McCoyowi, aby jak najszybciej trafił do szpitala, kiedy 
sanitariusze położyli 
rannego na noszach i pobiegli z nim do helikoptera, poczuł się dziwnie 
osamotniony. Pisk łopat 
wirnika przeszedł w ogłuszający łoskot i helikopter uniósł się nad ziemią. 
Coltrane patrzył za 
nim, dopóki pilot nie zgasił szperaczy, a rytmiczne KLAP KLAP KLAP niemal 
całkiem ucichło 
w oddali. Dopiero wtedy odwrócił się do policjanta, który kolejny raz powtórzył, 
że czeka na 
niego masa ludzi, chcących zadać masę nieprzyjemnych pytań.
Policja przerzuciła przez strumień prowizoryczny mostek, dzięki czemu detektywi 
mogli 
przejść na drugą stronę. Ludzie otaczający Coltrane`a mieli mokre twarze i byli 
wściekli, że 
muszą chodzić w ciężkich, niepotrzebnych już teraz ubraniach przeciwdeszczowych. 
Kiedy 
Coltrane zaczął odpowiadać na ich pytania, najpierw ich zadziwił a potem 
przestali wierzyć jego 
słowom. Zastanawiał się, czy nie lepiej zaczekać z tą rozmową do przyjazdu 
adwokata, uznał 
jednak, że przecież nie ma nic do ukrycia, a żądanie obecności adwokata jedynie 
sprawiłoby, że 
policjanci zaczęliby podejrzewać, że chce ich oszukać. Gdyby wypalił jego 
pierwotny plan 
i udało mu się wciągnąć Ilkoviča w pułapkę, sprawa przedstawiałaby się inaczej, 
ale obecność 
McCoya zmieniła wszystko. Coltrane nie wyobrażał sobie, by jakikolwiek 
funkcjonariusz albo 
prokurator chciał aresztować i oskarżać kogoś, kto ryzykował życie w obronie 
rannego agenta 
FBI. Tak więc Coltrane opowiedział coraz bardziej zdziwionym inspektorom 
historię do końca 
i pokazał swój zniszczony samochód z przestrzelonymi przez Ilkoviča oponami. 
Zaprowadził ich 
także do kryjówki, w której schował McCoya. Przeszedł z nimi przez strumień i 
tam obejrzeli 
miejsce, gdzie został postrzelony McCoy. Inspektorzy robili co mogli, aby nie 
zadeptano okolicy 
i starannie omijali widoczne w błocie odciski stóp. Kiedy zaczęły błyskać 
flesze, Coltrane odniósł 
wrażenie, że wszystko jest nie tak – to on powinien fotografować, a nie 
dostarczać roboty innym.
– Kto to był? – spytał porucznik policji stanowej wskazując na ciało.
– Dragan Ilkovič. – Coltrane opowiedział o Bośni, Danielu, Gregu i swoich 
dziadkach.
– Ten facet zabił policjanta z Los Angeles?
– Mam nadzieję, że jego odciski palców są w którejś kartotece… – wtrącił ktoś z 
ekipy 
patologów. – Bez tego będzie trudno jak cholera go zidentyfikować.
Wreszcie fotografowie skończyli i położono na ziemi deski, by detektywi mogli 
podejść 
bliżej ciała Ilkoviča, nie robiąc nowych śladów w mokrej ziemi. Coltrane nie 
zauważył, kiedy 
przyjechali Nolan i Jeniffer. W pewnym momencie odwrócił się, nagle i ujrzał jak 
oboje idą przez 
rozświetloną reflektorami przestrzeń. Przygotował się na kolejne pytania, jednak 
Nolan, najpierw 
przedstawił się najstarszemu rangą oficerowi, a Jeniffer popatrzyła na ciało 
Ilkoviča i gwałtownie 
się cofnęła.
Nie minęło jednak wiele czasu, a Nolan złapał Coltrane`a za ramię i odciągnął go 
na bok. 
Ramiona aż miał sztywne ze złości.
– Wygląda na to, że się pan trochę zgubił i zapomniał, gdzie ma dom, w którym 
mieliśmy 
się spotkać. Co pan tu, do jasnej cholery, robi?
– Doszło do niewielkiej zmiany planów.
– Postanowił pan wyciągnąć tu Ilkoviča, by go zabić, co?
– Naprawdę?
– Sądzi pan, że ława przysięgłych da wiarę temu, że nie zaaranżował pan tego 
spotkania?
Coltrane wzruszył ramionami.
– To prawda. Przyjechałem tu, by go zabić.
– Przyznaje pan to?
– Potem jednak pojawił się McCoy, zaczęliśmy rozmawiać i przekonał mnie, że 
popełniam błąd. Niestety nie mogłem odjechać, bo Ilkovič postrzelił McCoya. 
Dalej to już była 
samoobrona.
Nolan przyglądał się Coltrane`owi bardzo długo.
– Pan tak twierdzi.
– Tak twierdzę.
– To się pan módl, żeby McCoy z tego wylazł i potwierdził tę wersję.
– Mam nadzieję, że się z tego wygrzebie, ale nie dla mojej korzyści.
– Cóż za uczciwość. To może zadziałać. Może nawet uda się panu w ten sposób 
prześlizgnąć.
– Nie muszę się prześlizgiwać. Ten skurwysyn postrzelił McCoya. Gdyby nie ja, 
McCoy 
by umarł.
– Gdyby nie pan, przyjacielu, nawet nie wpadłby na pomysł, żeby tu przyjeżdżać.
Coltrane nie odpowiedział. Milczeli, po chwili przerwał im policjant stanowy.
– Musimy pana zabrać do nas, aby spisać zeznania.
Coltrane skinął głową.
– Czy mógłbym przedtem porozmawiać chwilę z… – Wskazał w kierunku Jeniffer, 
która 
rozglądała się wokół jak śnięta.
Porucznik nie miał zadowolonej miny.
– Nie chciałbym, by do momentu zakończenia śledztwa rozmawiał pan z kimkolwiek 
nie 
związanym ze sprawą. Ale jeżeli ta pani jest związana ze sprawą, to jeszcze 
kilka osób poza 
panem będzie chciało z nią porozmawiać.
W efekcie Coltrane wsiadł do jednego wozu policyjnego, Jeniffer została 
zaprowadzona 
do drugiego. Samochody ruszyły, za nimi podążył Nolan i trzy pojazdy zaczęły z 
wysiłkiem 
wjeżdżać w górę śliskiego zbocza. Koła ślizgały się, w świetle reflektorów 
migały krople 
mżawki.
3
O drugiej nad ranem, po pięciu godzinach przesłuchań, policja stanowa zwolniła 
Coltrane`a do domu.
– Proszę nas informować o zmianach miejsca pobytu i nie opuszczać rejonu Los 
Angeles.
Dali mu na odchodne suchy i nie zakrwawiony kombinezon.
– Odwiozę go.
– Będzie miał pan niejedną okazję. Będziemy się często widywać.
Na korytarzu czekała na niego, siedząc na twardej drewnianej ławeczce, Jeniffer. 
Krótkie 
jasne włosy, miała w nieładzie. Zalękniony wzrok wbijała w pokrytą szarymi 
kafelkami podłogę. 
Kiedy wyszedł, podniosła głowę, ale nawet nie kiwnęła mu na przywitanie.
– Możemy iść? – spytał.
– Tak, powiedzieli, że nic ode mnie nie chcą. Gdzieś tu się kręcił sierżant 
Nolan. 
Powiedział, że odwiezie nas do miasta. Mitch…
– Tak?
– Dlaczego, na Boga, postanowiłeś…
W głębi korytarza pojawił się Nolan i poszli do samochodu.
Jechali godzinę i prawie cały czas milczeli.
– Masz pan szczęście – odezwał się wreszcie Nolan. – Powiedzieli mi, że 
najprawdopodobniej kupią pańską wersję.
– Nie sprzedaję niczego.
– Jeśli McCoy ją potwierdzi. Pewnie ucieszy pana, że ze szpitala doszły 
nieoficjalne 
wieści, iż zdaniem lekarzy istnieje duża szansa, że się wyliże.
Dzięki Bogu – pomyślał Coltrane.
– Oczywiście będzie pan jeszcze musiał przekonać ławę przysięgłych, ale 
przynajmniej 
policja stanowa da spokój. Ja w każdym razie jeszcze z panem nie skończyłem. 
Gdybym nie był 
tak zmęczony, zabrał bym pana od razu do swojego biura, proszę jednak przyjść do 
mnie jutro. 
Wyjaśni mi pan, dlaczego uważa się za takiego mądralę, że może sobie ze mną 
pogrywać jak 
z dzieciakiem.
– Przepraszam, nie miałem takiego zamiaru.
– Niech pan to sobie zachowa na jutro.
– Załatwię tylko jedną sprawę i jestem do dyspozycji.
– Załatwi pan sprawę? Zapomnij pan o niej. Nie ma nic ważniejszego od…
– Jest. Pogrzeb Daniela.
W samochodzie zapadła grobowa cisza.
– No jasne, niech pan idzie na pogrzeb. Spotkamy się tam. Pogrzeb Grega jest 
dzień 
później. Tam też się spotkamy. Choć nie zostało z niego nic, co można by 
pochować.
– Jeszcze dzień później odbędzie się prawdopodobnie pogrzeb moich dziadków.
– Może powinniśmy dać panu order za to, że go pan zastrzelił.
Znów zamilkli.
– Gdzie pana wyrzucić? W mieście czy pod domem Packarda?
– Na lotnisku.
Nolan zesztywniał.
– Masz nie opuszczać Los Angeles.
– Przy parkingu America West. W sobotę w nocy zostawiłem tam samochód.
W środku nocy okolica lotniska była wyludniona. Nolan zatrzymał się przy garażu. 
Coltrane otworzył drzwi.
– Będę w pańskim biurze o czwartej.
– Dobrze.
Coltrane czekał, aż Jeniffer wysiądzie, nawet jednak nie drgnęła.
– Coś się stało? – spytał.
– Sierżancie, skoro już jesteśmy tak niedaleko, mógłby mnie pan odwieźć do domu? 
Mieszkam przy Marina del Rey.
Nolan zmarszczył czoło i popatrzył na nią, potem na Coltrane`a.
4
Zbliżała się czwarta rano. Ulica, przy której znajdowało się mieszkanie 
Coltrane`a, była 
cicha i pusta, w oknach jego domu, nie paliło się ani jedno światło. Blask 
reflektorów samochodu 
odbijał się od kałuż. Chcąc uniknąć przebywania choć przez chwilę w zamkniętym 
garażu, 
Coltrane zaparkował przy krawężniku i wszedł po mokrych stopniach na betonowy 
taras. Było na 
tyle chłodno, że przebiegł go dreszcz. Powtarzał sobie, że Ilkovič naprawdę nie 
żyje, policja 
sprawdziła jego mieszkanie, nie znalazła w nim bomby i nie musi się niczego 
obawiać. Mimo to, 
kiedy wkładał klucz w zamek, czuł się nieswojo.
Otworzył drzwi i sięgnął ręką do środka, by włączyć światło, zanim wejdzie. 
Rozejrzał się 
po pokoju i serce ścisnął mu żal. Wszędzie panował nieporządek, gdyż saperzy 
poprzestawiali 
meble, nie widok bałaganu go jednak przygnębił, lecz to co ujrzał na stoliku do 
kawy i na 
kontuarze obok telefonu. Była to butelka po chardonnayu i trzy kieliszki. W 
jednym było jeszcze 
trochę wina. Naczynia stały tam od soboty wieczór, kiedy pokazał Jeniffer i 
Danielowi zdjęcia 
i pili za skończoną pracę, w czym przeszkodził im telefon Ilkoviča. Sobota 
wieczór… 
niemożliwe, by Daniel zginął.
Coltrane zamknął drzwi i powoli, z wahaniem, podszedł do jednego z kieliszków. 
Wybrał 
pusty, pamiętał bowiem, że Daniel wypił swoje wino pierwszy. Na szkle, był ślad 
zaschniętego 
wina. Coltrane wziął kieliszek do ręki z szacunkiem należnym czemuś bardzo 
ważnemu i trzymał 
go tak, by nie zamazać słabych, lecz widocznych odcisków palców Daniela. 
Przyglądał im się 
bardzo długo. W końcu odstawił kieliszek, podszedł do szafki w kuchni, wyjął 
whisky i wypił 
trzy wielkie hausty prosto z butelki. Chwytając z trudem powietrze, odstawił 
butelkę, ale ogień 
w gardle i żołądku nie był dość mocny, by zagłuszyć kotłujące się w nim emocje.
Potem ruszył na górę, do sypialni, która w trakcie przeszukania też została 
przewrócona 
do góry nogami. Zdjął kombinezon i wziął najdłuższy prysznic w życiu. Kilka razy 
namydlał 
ciało i włosy, spłukiwał pianę, znów się namydlał, i szorował, próbując pozbyć 
się śladów 
śmierci. Mimo bolesnych siniaków na nogach, ramionach i klatce piersiowej, 
wycierał się aż cała 
skóra poczerwieniała i zaczęła piec. Przyjechał do tego mieszkania przede 
wszystkim po rzeczy, 
które chciał przenieść do domu Packarda, nagle jednak poczuł się zbyt 
wycieńczony, by tam 
jechać. Ściągnął więc narzutę z łóżka, cały czas świadom, że Ilkovič był w tym 
pokoju i dotykał 
jego mebli. Przyniósł więc z szafy w korytarzu nowe prześcieradło i koc. 
Nastawił zegarek na 
dziewiątą, pogasił światła, ledwie żywy wpełzł pod koc i spróbował zasnąć.
5
Dzwonek telefonu wyrwał go ze stanu pełnej przerażenia półświadomości, w którym 
jakieś ramiona zdawały się miażdżyć mu klatkę piersiową, a deszcz miał kolor 
krwi. 
Półprzytomny, popatrzył na zegarek przy łóżku. Było tuż po szóstej. Zapewne 
Jeniffer, Nolan, lub 
policja stanowa.
– Halo?
– Pan Coltrane?
Głos był nieznajomy.
– Kto chce to wiedzieć?
– Jestem dziennikarzem z „Timesa” i chciałbym…
Ledwie Coltrane odwiesił słuchawkę, telefon ponownie zadzwonił. Następny 
dziennikarz 
pracował dla „Associated Press”.
Coltrane wyłączył telefon, niemal jednak w tym samym momencie rozdzwonił się 
aparat 
na parterze. Kiedy schodził na dół, by i ten wyłączyć, z automatycznej 
sekretarki dobiegł głos 
mężczyzny, który przedstawił się jako dziennikarz „Newsweeka:, który chętnie 
dowiedziałby się 
szczegółów…
Coltrane wyciągnął wtyczkę.
Wiedział, że to nastąpi. Walcząc z bolącymi mięśniami i wyczerpaniem, poszedł na 
górę, 
założył marynarską kurtkę, szare spodnie, zapakował dwie walizki ubrań, zarzucił 
na ramię torbę 
z aparatami i opuścił dom. Udało mu się odjechać dziesięć sekund przed 
przyjazdem pierwszego 
wozu telewizyjnego, który minął go przy końcu ulicy. Upewnił się w lusterku 
wstecznym – wóz 
transmisyjny stanął pod jego domem.
Kiedy tuż przed pierwszą dotarł do kościoła w Burbank, okazało się, że stoją tam 
trzy 
wozy transmisyjne. Trzymające się z dala od siebie, niemal identycznie 
wyglądające, atrakcyjne, 
ubrane w eleganckie garsonki kobiety, spoglądające wokół kamiennym wzrokiem, 
stały plecami 
do kościoła i mówiły do mikrofonów, podczas gdy ich kamerzyści filmowali 
przybywających 
żałobników. Coltrane po raz pierwszy zadał sobie pytanie, jak często jego 
fotografowanie było 
wkraczaniem w intymny świat chcących pozostać w samotności, pogrążonych w żalu 
ludzi. Teraz 
wiedział co znaczy stać się celem kamer i aparatów. Zaparkował samochód za 
kościołem i zaczął 
się zastanawiać, czy zaryzykować wejście do środka, uznał jednak, że ekipy 
telewizyjne nie mogą 
wiedzieć jak wygląda, bo chyba nikt nigdy nie opublikował żadnego jego zdjęcia.
Tak więc zaryzykował. Kiedy wszedł, Jeniffer już była w środku. Miała na sobie 
czarną 
sukienkę i woalkę, która jednak nie całkiem maskowała jej zmęczenie. Coltrane 
usiadł obok niej, 
co najwyraźniej zaskoczyło Jennifer, i skinął głową. Odwzajemniła gest z powagą, 
przez chwilę 
sprawiała wrażenie, że chce coś powiedzieć, odwróciła jednak głowę ku grabarzom, 
niosącym 
trumnę Daniela przejściem między ławkami. Za trumną szła dawna żona Daniela, 
wspierana 
przez starszego mężczyznę, który mógł być jej ojcem. Pochlipywała, raz za razem 
i lekko się 
zataczała. Kiedy postawiono trumnę na marach, a ona usiadła w pierwszym rzędzie, 
z zakrystii 
wyszedł pastor. Coltrane nie był w stanie zapomnieć ponurej muzyki, którą 
Ilkovič tyle razy 
nagrywał na jego automatyczną sekretarkę: Requiem Verdiego.
Dzień gniewu, dzień wściekłości, świat w popiół przemieni…
Wszystko zadrży straszliwie gdy przybędzie sędzia,
Rozpadnie się i w proch zamieni.
Niech cię cholera, Ilkovič, teraz ty jesteś sądzony.
Pastor wygłosił kazanie, w którym odniósł się do Raju Utraconego Miltona, 
stwierdzając, 
że największym aktem wiary jest pogodzenie się z losem jaki Bóg nam wyznacza.
– Kiedy przydarza się coś podobnie niepojętego, czujemy się bezradni i 
wystawieni na 
cudzą łaskę. Zadajemy sobie pytanie, cóż za Bóg może pozwolić na takie 
barbarzyństwo, co to za 
świat, w którym może przydarzyć się coś podobnie okropnego. W takim właśnie 
momencie 
sprawdzane są granice naszego człowieczeństwa. Jesteśmy sprawdzani! – podkreślił 
z emfazą. – 
Jeżeli chcemy w nim wytrwać, nie wolno nam odwrócić się w takim momencie od 
Boga. Nie 
wolno nam odwrócić się od świata. Musimy nienawidzić zło i odwrócić się od zła, 
bo zostaliśmy 
przysłani na ziemię, aby je zmazać – mówił.
Odwrócić się od zła? O nie! Danielu, wyrównałem twoje rachunki.
Po mszy Coltrane wyszedł z kościoła z Jeniffer. Poprosił, żeby chwilę na niego 
zaczekała 
i podszedł do dawnej żony Daniela, objął ją i w kilku słowach starał się 
przekazać, swój żal. 
Może wzięła jakieś lekarstwa, w każdym razie sprawiała wrażenie, że go nie 
słyszy. Nolan, który 
musiał w trakcie mszy stać daleko od ołtarza, przyglądał im się teraz ze 
schodów. Wymienili 
spojrzenia i Coltrane wrócił do Jeniffer. Większość obecnych pamiętał z wizyt u 
Daniela 
w szpitalu.
– Wszystko w porządku? – spytał ją.
– Nie.
– Przykro mi.
– Za co? To nie ty zabiłeś Daniela.
– Źle mi, że musiałaś przejść to wszystko.
– A mnie jest źle, bo nie powiedziałeś mi, co planujesz. Odsunąłeś mnie na bok.
– Nie chciałem narażać cię na niebezpieczeństwo.
– W dalszym ciągu mnie odsuwasz. Nie ufałeś mi na tyle, by powiedzieć co 
zamierzasz, 
traktowałeś mnie jak obcą osobę. Mam wrażenie, że wcale cię nie znam. Nigdy bym 
się nie 
spodziewała, że będziesz w stanie…
Coltrane odwrócił głowę.
– Sama też się nie znam.
– Nie rozumiem.
– Chodzi mi o tę kłótnię, którą mieliśmy na temat broni. Teraz, kiedy Ilkovič 
nie żyje, 
czuję się jak tchórz.
– W dalszym ciągu nie rozumiem.
– Żałuję, że nie miałam szansy go zastrzelić.
Te słowa były w ustach Jennifer szokujące.
– Jeszcze nigdy z życiu nie miałam bardziej namieszane w głowie.
Coltrane delikatnie dotknął jej ramienia.
– Miałabyś ochotę iść pogrzebie na obiad i porozmawiać?
– Nie.
– Chcesz być jakiś czas sama?
– Aha. W ciągu ostatnich dni spędziliśmy wiele godzin razem, a czasami co za 
dużo to nie 
zdrowo. Dziwne, prawda? Żebym to ja szukała samotności…
Coltrane rozłożył dłonie w geście „nie wiem”. Nagle jego uwagę zwróciło 
zamieszanie 
wśród żałobników. Ktoś musiał pokazać go dziennikarzom, ekipy telewizyjne bowiem 
ruszyły 
biegiem w jego kierunku. Ledwie zdążył uciec przed kamerzystami na parking.
6
Po piętnastu minutach jazdy skręcił w wąską przecznicę i rozejrzał się uważnie. 
Udało mu 
się zgubić wozy transmisyjne.
Pojechał w to samo miejsce, gdzie przeczekał poranek przed pogrzebem Daniela. 
Miał 
pewność, że ekipy telewizyjne tu go nie znajdą – w końcu Ilkovič też go nie 
znalazł. Pokrążył 
plątaniną ulic Hollywood Hills i wjechał w końcu na porośnięte drzewami zbocze, 
z którego 
widać było jego sanktuarium. Po tym co przeszedł, widok przypominającego zamek 
domu dawał 
mu poczucie bezpieczeństwa. Zarówno pokryta patyną miedź na bramie garażu, 
mosiężne ozdoby 
na fasadzie jak i przypominający blanki taras na górnym piętrze powodowały, że 
dom kojarzył 
mu się z fortecą.
Ponieważ pilot sterujący bramą garażu został w samochodzie z wypożyczalni, który 
zniszczył Ilkovič, zaparkował przy krawężniku. Coltrane odczuł jako coś 
niezwykłego to, że 
mógł wysiąść z samochodu na otwartej przestrzeni bez strachu, że ktoś zechce go 
zabić. Był 
wycieńczony wydarzeniami ostatnich dni. Wszedł do domu, starannie zamknął za 
sobą drzwi, 
odstawił walizki i torbę z aparatami, popatrzył w górę schodów ku rozświetlonemu 
salonowi, ale 
ruszył w przeciwległym kierunku – ku krypcie.
To właśnie tam spędził poranek, czekając na pogrzeb Daniela. Po tym co przeszedł 
z Ilkovičem, krypta straciła swoją grozę. Coltrane wręcz się dziwił, dlaczego z 
początku 
powodowała w nim tak dziwaczny strach. Bardzo potrzebował jakiegoś zajęcia i bez 
wahania 
wybrał kryptę. Musiał odsunąć na bok męczące go koszmary. Znalazłszy się w niej, 
podszedł 
prosto do lewego kąta w głębi. Jaskrawe światło już nie oślepiało, chłodne 
powietrze nie 
powodowało dreszczy, betonowe ściany nie zamykały się wokół niego jak ciasna 
pułapka. 
Zwolnił zatrzaski przy półkach i odsunął regał.
Znów stał naprzeciwko wpatrującej się w niego niesamowitej piękności ze zdjęcia. 
Wpadające z krypty do tajnego pomieszczenia światło tworzyło nad zdjęciem jasny 
pas, przez co 
kobieta sprawiała wrażenie żywej. Coltrane podszedł bliżej portretu i z 
zachwytem przyglądał się 
idealnej geometrii twarzy, eleganckiemu podbródkowi, krzywiznom warg, wysokim 
kościom 
policzkowym, migdałowym oczom. Błyszczące czarne włosy ponętnie otaczały owal 
twarzy, 
a jaskrawobiały szal nadawał oczom magicznej czerni.
Czując suchość w ustach, Coltrane wziął jedno z pudełek ze zdjęciami i zaniósł 
je do 
regału w krypcie. Otworzył pokrywkę i ostrożnie zaczął wyjmować fotografie 
formatu 
dwadzieścia na dwadzieścia pięć centymetrów. Każdą uważnie oglądał, stawiał na 
półce, 
a następnie brał kolejną. Przyglądał się zdjęciom z tak bliska, że odnosił 
wrażenie iż patrzy na 
żywą osobę. Nie umiałby określić, co napełniało go większą trwogą – mistrzostwo 
Packarda czy 
jego obiekt. Jeszcze nigdy w życiu nie widział kobiety o tak hipnotyzujących 
oczach.
– Mitch?
Głos dobiegł od strony wejścia do krypty i Coltrane aż się skulił.
– Mitch, to ja. Duncan Reynolds.
Czując jak krew uderza mu do głowy, Coltrane niemal rzucił się w kierunku 
wejścia.
– Mitch?
Zdążył zamknąć drzwi do krypty, zanim Duncan zszedł na dół. Jeszcze chwila i 
gość 
mógłby zajrzeć do środka. Coltrane uświadomił sobie w tym momencie, że nie 
zamierza mówić 
Duncanowi o fotografiach, które odkrył.
7
– Zobaczyłem, na zewnątrz pański samochód. – Duncan odłożył klucz, którym 
otworzył 
drzwi. – Nie spodziewałem się pana spotkać. Przywiozłem coś, ale nie liczyłem, 
że uda mi się 
przekazać to osobiście.
Zastanawiając się, co za przedmiot Duncan trzyma w rękach, Coltrane próbował nie 
dać 
mu odczuć jak niechętnie wyszedł z krypty. Nie chciał, by Duncan podejrzewał, że 
coś przed nim 
ukrywa.
– Przyniósł mi pan telefon z automatyczną sekretarką?
– Linia ciągle działa. Chciałem ułatwić sobie kontakt z panem w sprawie 
ustalania 
szczegółów dotyczących zakupu domu.
– No tak, ostatnio byłem trochę zajęty.
– Dowiedziałem się dziś rano z telewizji, czym. Muszę przyznać, że znakomicie 
panował 
pan nad nerwami, kiedy widzieliśmy się w niedzielę. Jest pan cały?
– Mam tylko kilka drobnych ran i siniaków.
– W wiadomościach przedstawiono sprawę jako dość koszmarną, a pana jak bohatera.
– Zachowałem się raczej jak idiota. O mało nie zginąłem. Chcę o tym jak 
najszybciej 
zapomnieć.
– Oczywiście, wyraźnie widać, co pan przeszedł. Tym bardziej przepraszam za 
niespodziewane wtargnięcie. Mam umowy na zakup domu i mebli, ale możemy o nich 
porozmawiać kiedy indziej. – Duncan wyjął coś z portfela. – Prosił mnie pan, bym 
dowiedział się 
czegoś więcej o historii tego miejsca.
– No i?
– Przeprowadziłem poszukiwania i dowiedziałem się, że poza producentem filmowym, 
który był pierwszym właścicielem posiadłości…
– Winstonem Casem, tak? – Coltrane pamiętał nazwisko z biografii Packarda, która 
zawierała nieco informacji o domach, które sfotografował.
– Zgadza się. Był właścicielem posiadłości od roku trzydziestego pierwszego do 
trzydziestego trzeciego, kiedy to Packard sfotografował ten dom. Od 
trzydziestego trzeciego do 
trzydziestego piątego roku dom należał do kobiety nazwiskiem Rebecca Chance.
– Do kogo?
– Nic nie wiem na jej temat. To dla mnie jedynie nazwisko na dokumencie. Była 
ona 
drugim i ostatnim właścicielem posesji zanim Randolph kupił ją przez firmę 
należącą do firmy, 
która należała do kolejnej firmy, a którą Randolph odziedziczył po rodzicach. 
Tego typu ukryte 
działania były dla niego typowe. W taki sam sposób kupił też pewną posiadłość w 
Meksyku, 
o której także nikt nie wiedział, że należy do niego. Jeśli chodzi o dom, w 
którym się znajdujemy, 
mieszkał w nim nie dłużej niż rok.
– Nikt tu potem nie zamieszkiwał?
– Nikt, dlatego zachował się w tak znakomitym stanie. Ponieważ nikt go nie 
używał, 
niewiele się psuło. Z wyjątkiem dobudowania krypty i przerobienia jednego z 
pomieszczeń na 
ciemnię, dom jest identyczny, jak w momencie oddania go do użytku w latach 
trzydziestych.
– I właśnie dlatego go kupuję.
8
Kiedy niezbyt dokładnie nastawi się ostrość, rozmazany obraz tworzonego przez 
soczewkę punktu powoduje powstanie na negatywie nachodzących na siebie jasnych 
plam, 
zwanych przez fotografów krążkami rozproszenia. Coltrane miał wrażenie, że jego 
umysł 
wypełniają właśnie takie białe krążki rozproszenia. Co on właściwie wyprawiał? 
Przepychał się 
w denerwującym korku w kierunku znajdującej się w centrum komendy policji ze 
świadomością, 
że bez względu na to jak bardzo jest zmęczony, nieprzyjemne myśli nie pozostawią 
go 
w spokoju. Zadawał sobie pytanie, czy naprawdę wierzy w to, że jeśli się 
przeniesie w przeszłość 
da mu to poczucie, że nie umarła żadna z osób, które kochał?
Myślał o najważniejszej rzeczy w swoim życiu – fotografii, na której matka buja 
go na 
huśtawce w osiedlu przyczep. Zdjęcie zostało zrobione dwa tygodnie przed jej 
tragiczną śmiercią. 
Nie był w stanie zliczyć godzin które spędził – zarówno w dzieciństwie jak i 
później – wpatrując 
się w tę fotografię, próbując wniknąć w nią, wyobrazić sobie, że wkracza w jej 
rzeczywistość. Za 
każdym razem deprymowało go to, gdyż zarówno kobieta jak i chłopiec ze zdjęcia 
ciągle 
pozostawali tacy sami, podczas gdy on się starzał. Nie stawał się częścią 
zdjęcia, jedynie 
obserwatorem. Choć kobieta za każdym razem była jego matką, on i chłopiec na 
fotografii dawno 
przestali być tą samą osobą.
Jedna część jego ja zadawała sobie pytanie, czy naprawdę wierzy w to, że jeżeli 
urządzi 
dom Packarda tak samo, jak wyglądał w latach trzydziestych, to uda mu się uciec 
od 
teraźniejszości, zapomnieć, co Ilkovič zrobił jego dziadkom, Danielowi i 
Gregowi, druga część 
jego osobowości wiedziała, że w ten sposób jego problemy na pewno nie znikną. 
Nawet jeżeli 
przeniósłby się w przeszłość, miałby tam podobne problemy jak w teraźniejszości. 
Gorzej – 
wejście w przeszłość ujawniłoby nowe, takie które zamącą teraźniejszość.
9
– Czy istnieje jakaś możliwość, aby dowiedzieć się czegoś o kimś, kto mieszkał w 
Los 
Angeles w latach trzydziestych? – spytał Coltrane.
Nolan nie był przygotowany na takązmianę tematu.
– Była właścicielką domu, który zamierzam kupić. Chcę dowiedzieć się czegoś 
więcej 
o tej posiadłości.
– Nie słyszał pan, co mówię? Nie wiadomo, czy uda się panu wyślizgać i uniknąć 
więzienia. Na pańskim miejscu zastanawiałbym się raczej, co powiedzieć ławie 
przysięgłych.
– Jeżeli będę myślał tylko o Ilkoviču, oszaleję.
– Niewiele zostanie panu okazji, by mówić o czym innym. Policja stanowa chce, 
żeby 
zjawił się pan u nich. Chcą przeprowadzić z panem kolejną pogawędkę. Wpół do 
siódmej. – 
Nolan popatrzył na zegarek. – Pozostaje panu na dojazd półtorej godziny.
– Pracują do późna.
– Jest pan rozrywany, więc muszą zaczekać.
Coltrane potarł zaczerwienione oczy i wstał.
– W bibliotece są książki adresowe.
– Co?
– Z lat trzydziestych. Jak długo była właścicielką domu?
– Od trzydziestego trzeciego do trzydziestego piątego.
– Niech pan ją sprawdzi w kilku rocznikach. Dokąd się wyprowadziła po 
opuszczeniu 
domu, który chce pan kupić. Niech pan sprawdzi, czy jej nazwisko znajduje się w 
książce 
z trzydziestego szóstego. To samo niech pan zrobi z książkami telefonicznymi. W 
końcu jej 
nazwisko zniknie – jeżeli przeprowadziła się do innego miasta albo zmarła. 
Jeżeli zmarła, 
powinien być nekrolog, najprawdopodobniej w „Timesie”. Sprawdzenie gazet z roku, 
w którym 
jej nazwisko zniknie z książek adresowej i telefonicznej zajmie oczywiście 
trochę czasu, ale 
jeżeli to dla pana ważna sprawa…
– Dom ma barwną przeszłość. Chciałbym ją poznać.
– Przy pańskich aktualnych problemach to co prawda trochę…
– Na pewno lepsze od rozmyślania o wydarzeniach ostatnich dni.
– Nie spieram się w tej kwestii. Najprawdopodobniej będzie pan jednak 
potrzebował 
prywatnego detektywa. – Nolan wyjął z szuflady wizytówkę. – Niech pan spróbuje 
tego. Zechce 
dowiedzieć się wszystkiego, co pan ma na jej temat, ze zdjęciem włącznie.
– Nie mam zdjęcia – skłamał Coltrane.
10
Kiedy wracał tuż przed północą do domu Packarda, był tak zmęczony, że oczy same 
mu 
się zamykały. Spojrzenie we wsteczne lusterko uświadomiło mu, iż kolejna długa 
rozmowa 
z policją stanową wyryła na jego twarzy głębokie zmarszczki, choć w którymś 
momencie 
oświadczył, że jeżeli mają jeszcze pytania, będą musieli zaczekać, gdyż jutro 
jedzie do 
Connecticut na pogrzeb dziadków.
Wjechał do garażu, pozamykał dom i zmęczonym krokiem poszedł do salonu. Tam 
dokonał tytanicznego wysiłku by zdjąć spodnie i blezer, które miał na sobie na 
pogrzebie Daniela. 
Zmęczony do nieprzytomności, opadł na śpiwór.
Jego umysł nie zamierzał jednak odpoczywać. Atakowały go niewyraźne obrazy, od 
których kulił się i wił. Skądś wyciągały się poszarpane ręce Ilkoviča, sięgające 
jego gardła 
i chcące go zadusić. Kiedy obudził się wstrząsany dreszczami, zmrużył oczy, by 
dostrzec na 
fluoryzującej tarczy budzika godzinę i rozpaczliwie westchnął, było bowiem 
dopiero dwadzieścia 
pięć po trzeciej. Spróbował leżeć spokojnie. Zamknąć oczy. Na pewno wkrótce uda 
mu się znów 
zasnąć. Niestety roztrzęsione nerwy nie chciały być posłuszne. Przed wyjazdem do 
New Haven 
musiał jeszcze zarezerwować bilety i skontaktować się ze swoim adwokatem w 
sprawie 
dokumentów, które dostał od Duncana. Musiał porozumieć się z bankiem w sprawie 
przesłania 
zaliczki. Musiał…
Wstał i w ciemności poszedł do kuchni. Zapalił światło przy jednym z kontuarów, 
przeczytał dokumenty od Duncana i stwierdził, że nie ma im nic do zarzucenia. 
Gdyby nie 
zależało mu aż tak na uzyskaniu całkowitej pewności, że ma niekwestionowane 
prawo do 
posiadłości, podpisałby je od razu, bez zawracania głowy adwokatowi. Nie 
zamierzał się 
targować – chciał posiąść ten dom bez względu na koszta.
Jego uwagę zwróciło migające tuż obok lodówki czerwone światełko – automatyczna 
sekretarka, którą przyniósł Duncan meldowała nagranie rozmowy. Coltrane miał 
nadzieję, że to 
Jeniffer, było mu przykro, że ich rozmowa na cmentarzu skończyła się tak 
niemiło. Chciał się 
z nią dogadać, załagodzić kontrowersje, po chwili jednak dotarło do niego, że 
Jeniffer nie może 
znać tutejszego numeru telefonu, nie figurował bowiem w książce a on sam poznał 
ten numer 
dopiero kilka godzin temu w trakcie rozmowy z Duncanem.
Wcisnął odgrywanie. Przez chwilę miał nierealne wrażenie, że zaraz rozlegną się 
dźwięki 
Requiem Verdiego i swym gardłowym głosem znów zacznie mu grozić Ilkovič, że 
wydarzenia 
minionej nocy wcale nie miały miejsca, a senny koszmar trwa dalej. To co 
usłyszał, zaniepokoiło 
go.
Na taśmie nie było żadnej wiadomości. Po dość długo trwającej ciszy rozległ się 
cichy 
trzask odkładanej słuchawki. Może ktoś się po prostu pomylił.
Na pewno.
Coltrane nalał wody do szklanki, zauważył jednak że zamiast się napić, wychodzi 
z kuchni. Choć mogło się to wydawać dziwne, właśnie tak należało określić to co 
się działo: nie 
„wyszedł z kuchni” a „zauważył, że wychodzi”. Oczywiście już po pierwszym kroku 
wiedział, 
dokąd zaprowadzi go podświadomość.
Otwarcie krypty, odsunięcie regału i wejście do tajnego pomieszczenia zajęło nie 
więcej 
niż kilka sekund. Po wizycie Duncana starannie schował fotografie na miejsce i 
zamknął tajne 
wejście, zawsze bowiem istniało ryzyko, że Duncan – na przykład zaciekawiony, co 
Coltrane robi 
w krypcie – mógłby wrócić i próbować zaspokoić swą ciekawość. Coltrane wziął 
kolejne 
pudełko, wyjmował fotografię po fotografii, stawiał je na półkach i zachwycał 
się urodą nieznanej 
kobiety.
11
W New Haven leżało trzydzieści centymetrów śniegu, wiał przenikliwy lodowaty 
wiatr 
a na pogrzebie było jedynie kilka osób, większość przyjaciół dziadków Coltrane`a 
zmarło 
bowiem przed nimi. Po mszy położył dłonie na trumnach i szepnął:
– Do widzenia.
Potem pojechał do domu dziadków i zabrał do pracy, która jest zawsze długotrwała 
i przygnębiająca: do przeglądania i rozdysponowania dorobku czyjegoś życia. 
Kiedy przeglądał 
pudełko po butach pełne recept, zabrzęczał telefon.
– Jak się czujesz? – spytała Jeniffer.
– Mniej więcej tak jak można by się spodziewać. – Ruch uderzających o okno w 
salonie 
płatków śniegu spowodował, że Coltrane tam właśnie skierował wzrok.
– Pomyślałam, że zadzwonię, by ci dodać otuchy.
– Cieszę się. – Coltrane`owi zdawało się, że Jeniffer odetchnęła z ulgą.
– Założę się, że musisz poradzić sobie z masą wspomnień.
Coltrane ciężko opadł na bujany fotel dziadka.
– Mieszkałem tu do osiemnastego roku życia, kiedy to przeniosłem się do Los 
Angeles do 
koledżu. W nocy spałem na piętrze w moim dawnym pokoju. Meble są ciągle te same, 
nawet 
stoją na tych samych miejscach. Jedyne miejsce… kilka razy chciałem zejść do 
piwnicy, gdzie 
chowałem się w dzieciństwie i rozmyślałem o matce, ale nie byłem w stanie 
popatrzć gdzie… 
Ilkovič ich zamordował.
– Zamierzasz sprzedać dom?
– Nie. Spotkałem pewne małżeństwo – przyjaciół dziadków, którym podniesiono 
czynsz, 
więc nie stać ich już na wynajmowanie dotychczasowego mieszkania. Pozwolę 
mieszkać im tu za 
darmo. Niezbyt chcieli, twierdząc, że nie potrzebują dobroczynności, ale 
przekonałem ich, że to 
oni wyrządzą mi przysługę, jeżeli zgodzą się opiekować domem.
– To miłe.
– No cóż… – Coltrane popatrzył na stojącą w kącie salonu wielką choinkę… – To 
taka 
pora roku.
– Wrócisz na wakacje noworoczne?
– Chyba nie zdążę tu do tego czasu ze wszystkim.
– Oj… Miałam nadzieję że… przepraszam, ciągle mam trudności z… nie chciałam, by 
pozostało między nami coś niedopowiedzianego. Przepraszam za to co mówiłam po 
pogrzebie 
Daniela.
– Nie ma nic złego w chęci pozostania czasami w samotności.
– Ale mogłam wybrać lepszy moment, by to powiedzieć. Ciągle jeszcze jestem 
roztrzęsiona, ale…
– Nie tylko ty jesteś roztrzęsiona.
– Może już jestem gotowa, by o tym porozmawiać.
– No to porozmawiamy, kiedy wrócę.
– Zgoda. Nie ma sensu przez telefon.
– Masz rację. Miłego wypoczynku.
– Nawzajem. Na ile to możliwe. Mitch, nie zapomniałam o specjalnym wydaniu 
magazynu. Fotografie są ciągle w domu Packarda. Kiedy wrócisz…
– Zajmę się tym, byś je dostała.
Kiedy Coltrane odkładał słuchawkę, śnieg uderzał w szybę ze znacznie większą 
intensywnością niż kilka minut temu. Podszedł do okna i przyglądał się jak 
gęstnieje wieczorny 
mrok. Samochody z trudem przebijały się przez rosnące zaspy.
Jego fotografie… Całkiem o nich zapomniał. Było to dobitne świadectwo, jak 
bardzo 
wszystko się pozmieniało. Tydzień temu był rozradowany nowym kierunkiem, w jakim 
zaczyna 
się toczyć jego życie, czuł się jak nowo narodzony, a teraz ledwie pamiętał 
wrażenie odnowy, 
które tak go podniecało. Z czystego nawyku wziął aparat, który leżał już kolejny 
dzień z rzędu 
w torbie, razem z nie rozpakowanymi koszulami.
Ruszył do sypialni. Przechodząc przez hol wejściowy, poczuł odorek pleśni. Kiedy 
wchodził po starych dębowych schodach, miał wrażenie, że poręcz się chwieje. 
Może tylko tak 
mu się zdawało, a tak naprawdę to on się chwiał? Kiedy dotarł na miejsce, usiadł 
na łóżku, 
otworzył walizkę, wyjął aparat, odłożył go na bok i wyciągnął wielką szarą 
kopertę, którą 
usztywnił kartonem, aby na pewno się nie zgięła.
Było w niej tuzin fotografii z krypty Packarda. Rozpostarł je na łóżku i zaczął 
oglądać – 
od prawej do lewej. Potem wrócił do pierwszej i obejrzał serię od nowa.
Wodził wzrokiem po fotografiach tyle razy, że stracił rachubę. Nie dająca mu 
spokoju 
kobieta odwzajemniała spojrzenie.
12
– Była aktorką.
Minęły trzy dni od Gwiazdki. Coltrane był z powrotem w Los Angeles i siedział 
w porządnie posprzątanym biurze prywatnego detektywa, którego zaangażował przed 
wyjazdem 
do New Haven.
Detektyw nazywał się Robert Rodriguez. Był niski i szczupły, siwe baczki, 
okulary 
i konserwatywna marynarka nadawały mu wygląd adwokata, nie detektywa.
– To kopia akt policyjnych. Może ją pan zatrzymać.
– Akt policyjnych? – Zanim mógł otworzyć teczkę, Coltrane musiał uspokoić prawą 
rękę. 
Kiedy spojrzał na bladą kserokopię zdjęcia, poczuł mrowienie. Mimo że obraz był 
niewyraźny, 
Coltraine nie miał wątpliwości. Widział te same bujne włosy, te same wyraziste 
usta i migdałowe 
oczy. Patrzył na kobietę z fotografii Packarda.
Odwrócił kartkę i ze zdziwieniem wbił wzrok w maszynopis – trudny do 
przeczytania, 
wyblakły przez lata, z paroma całkiem jasnymi miejscami, co świadczyło, że 
pisano go 
posługując się maszyną z mocno zużytą taśmą.
– Wydział osób zaginionych?
– Zgłoszenie zostało dokonane w trzydziestym czwartym przez jej agenta. Miała 
pięcioletni kontrakt z Universalem. Nic wielkiego. Nie była gwiazdą, choć sądząc 
po zdjęciu, 
którego ksero pan ma, mogłaby nią zostać. Kiedy nie zjawiła się na zdjęcia, 
studio naskoczyło na 
jej agenta, który dopiero wtedy zauważył, że nie miał od niej wiadomości od 
trzech miesięcy. 
Sam pan widzi, na jak zażyłej byli stopie.
– I co dalej?
– Nie ma żadnego dalej. Nie została odnaleziona.
Coltrane poczuł że traci animusz.
– Jeżeli jej nie znaleziono, to w jaki sposób Randolph Packard odkupił od niej 
dom?
– Kto wie? Może po roku uznano ją za martwą i rodzice otrzymali pozwolenie na 
sprzedaż? Gdzieś w tej teczce jest streszczenie rozmowy telefonicznej z nimi. 
Prowadzący 
sprawę detektyw chciał wiedzieć, czy pojawiła się u nich w Teksasie, na co 
stwierdzili, że nie 
widzieli jej od czterech lat. Widzi pan więc, jak zżyta była z rodziną.
Coltrane przewrócił kilka kolejnych kartek. Zdumiony, raz za razem kręcił głową.
– Detektyw zapisał, że rodzice nie mają telefonu, więc rozmowę prowadzili 
z miejscowego komisariatu. Wystarczy wziąć pod uwagę jak często w trakcie 
rozmowy ojciec 
powtarza „no bo ja” i stosuje podwójne przeczenia, by mieć obraz jak biednym 
i niewykształconym był wieśniakiem. Tyle tylko, że na nazwisko ma nie Chance ale 
Chavez. Imię 
córki nie brzmi zaś Rebecca lecz Juanita.
– Zmieniła nazwisko aby ukryć meksykańskie pochodzenie?
– Uwielbiam stare filmy i książki o początkach kina. W latach dwudziestych 
i trzydziestych było wielu mężczyzn o egzotycznych nazwiskach. Wystarczy 
przytoczyć Rudolfa 
Valentino i Ramona Navarro. Studia skrzętnie wykorzystywały ich „gorący” wygląd, 
nie jestem 
jednak w stanie przypomnieć sobie ani jednej kobiety – dużej gwiazdy – która nie 
wyglądałaby na 
czystej rasy białą i odpowiednio się do tego nie nazywała. Nie oznacza to, że 
naprawdę były 
białe. Wiele aktorek pochodziło z innych nacji, ale ukrywały to. Musiały. Dobrym 
przykładem 
jest Rita Hayworth. Zaczęła karierę w latach trzydziestych, ale do 
czterdziestych mało ją znano. 
Była Latynoską i naprawdę nazywała się Margarita Cansino. Miała ciemne włosy, 
które schodziły 
trójkątem nisko na czoło, co podkreślało jej latynoski wygląd, a pamiętajmy, że 
wszystko działo 
się w czasach, kiedy rosły uprzedzenia do Latynosów. Tak więc ufarbowała włosy 
na kasztanowo 
i tak je powyrywała z czoła, by linia włosów biegła poziomo. Wzięła kilka lekcji 
wymowy dla 
pozbycia się akcentu, zmieniła nazwisko i tak udało jej się zasymilować. Wygląda 
mi na to, że 
Rebecca Chance zrobiła tak samo.
13
– Tędy proszę. – Bibliotekarka, drobna młoda kobieta z warkoczami, poprowadziła 
Coltrane`a do spartańsko urządzonego pokoiku, w którym stało kilka urządzeń do 
przeglądania 
mikrofilmów. – Kiedy pan skończy, proszę przynieść mi film.
– Dziękuję.
Od lat nie korzystał z podobnego urządzenia, szybko jednak przypomniał sobie jak 
ją 
obsługiwać. Założył film z prawej strony na dole, przeciągnął go przez system 
rolek i zamocował 
koniec z lewej strony. Za pomocą pokrętła, przesuwało się film, wyświetlając na 
ekranie 
pożądane strony. Na rolce, którą dostał, znajdowały się wszystkie wydania 
„Timesa” z czwartego 
kwartału 1934 roku, czyli okresu, w którym według raportu policji zniknęła 
Rebecca Chance, 
urodzona jako Juanita Chavez. Detektyw poradził, by Coltrane szczególnie się 
skoncentrował na 
drugim tygodniu października, gdyż zgłoszenie o zaginięciu zostało złożone 
dziesiątego 
października, dwa dni po tym jak Rebecca nie pojawiła się na planie. Oznaczało 
to, że aby 
dotrzeć do najbardziej go interesującego okresu, wystarczy przejrzeć tylko 
dziewięć wydań 
dziennika, jednak po to aby wczuć się w atmosferę tamtych dni i nie pominąć 
nawet pozornie 
niewinnych wcześniejszych wzmianek o Rebecce, postanowił się nie spieszyć, 
spokojnie oglądać 
gazety i starannie odrobić lekcję.
Duży artykuł na pierwszej stronie z pierwszego października dotyczył Franklina 
Delano 
Roosevelta i prób jakie podejmuje w walce z załamaniem gospodarczym. Obok 
widniał opis 
pogarszających się warunków ekonomicznych w Los Angeles. Wiadomości z zagranicy, 
dotyczące plotek o zbliżającej się wojnie w Europie, zostały zepchnięte na 
dalsze strony przez 
reportaż o pożarze w okolicy Los Angeles, w którym zginęło pięcioro dzieci i 
dwoje dorosłych. 
Coltrane uznał, że kto nie miał złego humoru, kiedy tylko wstał z łóżka, temu po 
przeczytaniu 
gazety z pewnością się popsuł.
Kiedy zawarczał wentylator w przeglądarce, Coltrane otrząsnął się i przewinął 
film 
kawałek dalej. Bardzo uważnie czytał rubrykę kulturalną, nigdzie jednak nie 
natknął się na żadną 
wzmiankę o Rebecce Chance. Nie było na jej temat nic nawet dziesiątego 
października, czyli 
w dniu, kiedy zgłoszono policji jej zaginięcie. Czyżby studio utrzymywało sprawę 
w tajemnicy, 
aby uniknąć skandalu? Jeżeli tak było, to o jaki skandal mogło chodzić?
Dwa dni później na stronie osiemnastej znalazł artykulik pod tytułem: ZAGINIĘCIE 
AKTORKI, notatkę, w której w zasadzie streszczono raport policyjny. Aktorka nie 
zjawiła się 
w pracy, studio skontaktowało się z agentem, agent najpierw próbował porozumieć 
się z nią 
telefonicznie, a ponieważ nikt nie podnosił słuchawki, pojechał do niej do domu. 
Sąsiad 
poinformował go, że przynajmniej od tygodnia w jej domu nie widać śladów życia, 
nie palą się 
światła itd. Kiedy policja weszła do domu, nie stwierdzono oznak kradzieży ani 
innych 
niecodziennych wydarzeń. Zastępca dyrektora studia oświadczył, że zaginiona 
zawsze była 
punktualna i na czas uczyła się tekstów, więc nie zapowiedziane zniknięcie nie 
pasuje do jej 
charakteru. Policja stwierdziła, że nie brakuje ubrań w szafach, co mogłoby 
świadczyć o nagłym 
wyjeździe. Zaczęto podejrzewać przestępstwo.
Artykuł opatrzono zdjęciem i Coltrane odniósł wrażenie, że nie opublikowano by 
go, 
gdyby Rebecca Chance nie była tak piękną kobietą. Choć fotka – 
najprawdopodobniej zrobiona 
w byle jakiej pracowni przez byle jakiego fotografa – nie pokazywała całej urody 
aktorki, 
Coltrane nie mógł oderwać od niej wzroku. Artykuł nie był jednak miły dla 
zaginionej – autor nie 
pisał o niej jak o gwieździe, poza tym miejsce, w którym notatkę umieszczono 
sugerowało, że 
traktuje się sprawę nie jako przypadek z kręgu show-biznesu, a pospolita 
historia kryminalna. Do 
opisu Rebeki użyto słów „wschodząca gwiazda” i „obiecująca”. Na końcu artykułu 
wymieniono 
tytuły dwóch filmów, w których ostatnio występowała zaginiona. Coltrane 
skwapliwie je zapisał. 
Był to Wicher na Jamajce i Pożoga na szlaku.
Coltrane przejrzał wydania z dwóch następnych dni. W wydaniu z czternastego, 
natychmiast zwróciło jego uwagę zdjęcie Rebeki – też najwyraźniej robione w 
kiepskim atelier – 
które umieszczono na stronie dwudziestej. Także i to ujęcie nie mogło się równać 
z dziełami 
Packarda, choć aktorka również hipnotyzowała wzrokiem. Kiedy Coltrane`owi udało 
się oderwać 
od fotografii, dowiedział się z artykułu, że jedynym postępem, jaki zanotowano w 
śledztwie, była 
informacja uzyskana od koleżanki Rebeki, że zaginiona ostatnio skarżyła się, że 
ktoś nęka ją 
natrętnymi telefonami oraz wysyła – najwyraźniej jakiś maniak – liczne listy. 
Wyglądało na to, że 
autorem zarówno telefonów jak i listów jest ta sama osoba, temat wszystkich był 
jeden: 
deklaracje wiecznej miłości. „Cała ta gadka o „wieczności” była chora” – zeznała 
koleżanka. 
Wyglądało na to, że Rebecca Chance wyrzuciła wszystkie listy, policja nie 
znalazła bowiem w jej 
mieszkaniu żadnej korespondencji. Po tem policja rozmawiała z szeregiem aktorek, 
czy 
przypadkiem nie dostawały podobnych listów, ale ten kierunek śledztwa do niczego 
nie 
doprowadził.
Coltrane opadł na oparcie krzesła i rozmasował sobie czoło. W raporcie 
policyjnym, który 
zdobył Rodriguez, nie było nawet wzmianki o zagorzałym wielbicielu. Mogło to 
oznaczać, że 
raport jest niepełny albo że policja nie przykładała wagi do wątku, który 
zasugerowała koleżanka 
zaginionej. Może ta „koleżanka” wcale nie przyjaźniła się z zaginioną, a jej 
jedyną motywacją, by 
porozmawiać z dziennikarzami było pragnienie, aby jej nazwisko znalazło się w 
gazecie. Czy 
gdyby policja uznała, że jej zeznania są nieistotne dla sprawy, to wspominano by 
o nich 
w raporcie? Nie była to jedyna niespójność, jaką zauważył Coltrane. W pierwszym 
artykule 
podano jako wiek panny Chance dwadzieścia dwa lata, w zgłoszeniu zaginięcia – 
dwadzieścia 
pięć, przy czym druga liczba została podana przez rodziców zaginionej. W 
artykule nie 
wymieniano prawdziwego nazwiska Rebeki, a jako stan, gdzie się urodziła nie 
Teksas a Ohio. 
Coltrane wysunął więc wniosek, że piszący artykuł dziennikarz nie miał wglądu w 
raport policji 
i uzyskał informacje od jakiegoś pośrednika – mógł to być rzecznik studia, 
dbający o interesy 
swego pracodawcy, tworzący „biały” obraz aktorki, w którą zainwestowano.
Coltrane przejrzał mikrofilm do końca, sprawdzając hasło każdego opublikowanego 
do 
końca roku artykułu. Kiedy doszedł do dwudziestego ósmego grudnia i uświadomił 
sobie, że 
kalendarz wskazuje dziś tę samą datę, odniósł – kolejny raz w ciągu kilku 
tygodni – dziwaczne 
wrażenie, że znowu coś się powtarza. Do końca roku nie było więcej wzmianek na 
temat Rebeki 
Chance. Coltrane przetarł zmęczone oczy, przeciągnął się i popatrzył na zegarek. 
Musiał spojrzeć 
drugi raz, by uwierzyć – siedział w bibliotece od siedmiu godzin.
14
– Wicher na Jamajce?
– Zgadza się.
– Pożoga na szlaku?
Coltrane skinął głową.
– Nie słyszałem. – Rudy chłopak za ladą miał jakieś dwadzieścia lat. Półki za 
jego 
plecami wypełniały kasety wideo.
– Nie dziwię się, w Tower Video też o nich nie słyszano, powiedziano mi tam 
jednak, że 
jeżeli ktokolwiek może wiedzieć, jak zdobyć kopię, to wy.
Chłopak, który miał kolczyk w nosie, nieco się wyprostował, wyraźnie poczuł się 
dumny. 
Wyjął spod lady przewodnik filmowy Leonarda Matlina i zaczął go kartkować.
– W Tower też mieli Matlina – wyjaśnił Coltrane.
– I nie ma tu tych filmów?
Coltrane pokręcił głową.
– No, jeżeli Matlin ich nie wymienia, jest raczej pewne, że nigdy nie były 
pokazywane 
w telewizji.
– Chyba że po ukazaniu się najnowszego wydania przewodnika. Poza tym sam Matlin 
przyznaje, że jego książka nie uwzględnia filmów, które czterdzieści lat temu 
miały kilka 
projekcji i do tego wyłącznie na nocnych seansach.
Chłopak, który miał na sobie podkoszulek z obrazkiem z Edwarda Nożycorękiego, 
wyjął 
spod lady następny przewodnik filmowy. Nazywał się Filmografia Świata, była to 
wielkiego 
formatu, gruba księga która nosiła widoczne ślady używania. Zaczął ją 
przeglądać.
– Wicher na Jamajce. Aha, jest taki film.
– Nigdy w to nie wątpiłem.
– Universal, tysiąc dziewięćset trzydzieści cztery.
– Zgadza się.
– Guy Kibbee, William Gargan, Beulah Bondi, Walter Catlett, Rebecca Chance.
Coltrane czuł jak jego puls przyspiesza.
– Jak remake Deszczu.
– Słucham?
– Z wyjątkiem Joan Crawford ta sama obsada.
– Naprawdę zna się pan na kinie.
Chłopak (miał na ręku zegarek z Myszką Miki) wyprostował się jeszcze dumniejszy.
– Staram się, ale z góry muszę panu coś powiedzieć. Nigdy nie słyszałem o 
aktorce na 
końcu. Rebece Chance.
– Jej kariera była dość krótka.
– W czym jeszcze grała?
– W tym drugim filmie, którego szukam.
– Pożoga na szlaku? Popatrzmy. – Chłopak przekartkował księgę niemal do końca. – 
Aha. 
To samo studio, ten sam rok. Bruce Cabot, Hugh Buckler, Heather Angel, Tully 
Marshall i… – 
zabębnił palcami o ladę – Rebecca Chance. Tym razem mamy jednak więcej 
szczęścia. Film 
reżyserował George B. Seitz.
– Kto?
– Kilka lat później Seitz nakręcił Ostatniego Mohikanina. Grało w nim kilku 
aktorów 
z poszukiwanego przez pana filmu.
– Coraz bardziej mnie pan zadziwia.
– Nic w tym zadziwiającego.
Chłopak wskazał na szereg plakatów filmowych, wiszących na przeciwległej ścianie 
nad 
regałami. Jeden z nich – w tonacji pomarańczowej, mocno spłowiały – ogłaszał: 
OSTATNI 
MOHIKANIN, W ROLI GŁÓWNEJ RANDOLPH SCOTT. Scott, niezwykle młody, widoczny 
był z profilu, trzymał w dłoniach skałkówkę i miał na sobie kurtkę z króliczych 
skór a na głowie 
czapkę z futra szopa. W tle walczyło ze sobą dwóch Indian. Na dole, dużymi 
literami, było 
napisane: REŻYSERIA GEORGE B. SEITZ.
– Mój przyjaciel jest fanatykiem Seitza i poprosił mnie, bym powiesił ten 
plakat. Sam nie 
widzę w jego twórczości nic szczególnego. Na pewno nie był z niego Orson Welles, 
ale mój 
przyjaciel jest w sprawach Seitza ekspertem. Powinien pan z nim porozmawiać.
15
Kruchy, dystyngowany, siwy starszy pan miał bródkę w stylu Van Dycka i laseczkę. 
Kiedy 
Coltrane parkował przed jego domem w Sherman Oaks, czekał przy kutej bramie, 
owinięty 
w gruby brązowy sweter. Duży dom w stylu Tudorów znajdował się wysoko na 
wzgórzach, 
poniżej rozpościerały się migoczące w dolinie światła.
– Przepraszam, nie zauważyłem, że jest już tak późno – przeprosił Coltrane, 
kiedy podali 
sobie ręce i przedstawili się. Czuł jak włosy szarpie mu chłodna bryza. – Gdybym 
o tym 
pomyślał, nigdy nie pozwoliłbym chłopakowi z wypożyczalni, by do pana zadzwonił.
Straszy pan dał gestem do zrozumienia, że Coltrane nie powinien się przejmować. 
Miał 
piskliwy głos.
– Sidney wie, że nie chadzam spać przed drugą, trzecią w nocy. Każdy, kto chce 
porozmawiać o dziele George`a B. Seitza jest mile widziany, niezależnie od pory.
– Właściwie to nie z jego powodu przyjechałem.
Starszy pan popatrzył ze zdziwieniem.
– Interesuje mnie aktorka, która grała w jednym z jego filmów. W Pożodze na 
szlaku.
– Kto?
– Rebecca Chance.
Starszy pan skinął głową.
– Wie pan coś o niej? – spytał Coltrane.
– O niej? Właściwie to nie.
Coltrane poczuł jakby spuszczono z niego powietrze.
– W takim razie niepotrzebnie zawracam panu głowę. Przepraszam. Nie chciałbym 
marnować pańskiego czasu.
– Ale widziałem jej film.
Coltrane, który właśnie odwracał się w kierunku samochodu, zamarł wpół ruchu.
– Chciał pan porozmawiać ze mną o Pożodze na szlaku. Nie sądzi pan, że najlepiej 
by 
było, gdyby obejrzał pan ten film?
– Obejrzał… go?
– Nie mam kopii wszystkich dzieł Seitza. Szereg jego niemych filmów zostało 
nakręconych na materiale, który rozpadł się zanim zdążono je przenieść na trwały 
nośnik, ale 
mam kopie jego najbardziej znanych rzeczy, takich na przykład jak Co grozi 
Paulinie. Z filmami 
dźwiękowymi było na szczęście lepiej. Udało mi się zdobyć kopię wszystkiego, co 
nakręcił od 
Black Magic w dwudziestym dziewiątym po ostatni film, który powstał w 
czterdziestym 
czwartym roku, kiedy to Seitz zmarł, czyli Andy Hardy i kłopotliwa blondynka.
Dystyngowany pan, który przedstawił się jako Vincent Toler, zaprowadził 
Coltrane`a do 
domu. Salon był wyposażony w ukryty za odsuwaną dębową boazerią ekran filmowy, 
za 
przeciwległą ścianą znajdowała się kabina projekcyjna. Coltrane wkrótce 
dowiedział się, że Toler 
jest wdowcem, emerytowanym neurochirurgiem i mieszka sam. Twierdził, że 
nienawidził pracy 
lekarza.
– Nie chciałem studiować medycyny, ale zmusił mnie do tego ojciec, który też był 
lekarzem. Gdybym mógł sam wybierać, związałbym się z branżą filmową, choć nie 
wiem, 
w jakiej roli. Odkąd pamiętam, kochałem kino, ale ojciec nie chciał nawet 
słyszeć bym miał 
z nim do czynienia zawodowo, a nie zebrałem w sobie dość odwagi, by mu się 
przeciwstawić.
Po przejściu na emeryturę Toler obejrzał w telewizji jeden z filmów z serii o 
Andym 
Hardym, przypomniał sobie, z jaką przyjemnością oglądał filmy z tego cyklu w 
młodości, odczuł 
tę samą przyjemność co przed laty i kiedy zapowiadano następną projekcję, 
zapamiętał, że 
reżyserem był George B. Seitz. Nazwisko nic mu nie mówiło, kiedy jednak poprosił 
pracownika 
wypożyczalni wideo, do której chadzał (tej samej, skąd przysłano do niego 
Coltrane`a), aby 
znalazł mu inne filmy, reżyserowane przez Seitza, odkrył z zachwytem, że 
nakręcił on wszystkie 
filmy z serii o Andym Hardym a także wiele innych, które Toler oglądał z 
przyjemnością 
w młodości.
– Zacząłem zbierać kasety wideo, ponieważ jednak nie wszystkie filmy Seitza 
wyszły na 
kasetach, następnym krokiem było… – Wskazał na szpulę filmu, którą zakładał do 
projektora. – 
To bardzo ciekawe hobby. Można by powiedzieć, że kolekcjonuję swoją młodość.
Kiedy założył film, Toler wyjaśnił że Seitz w 1914 roku wymyślił ideę serialu 
sensacyjno-
przygodowego i zajmował się tym gatunkiem do 1925 roku, kiedy przeszedł do 
kręcenia filmów 
fabularnych. Tworzył westerny, horrory, melodramaty kryminalne i komedie.
– Był wielkiej klasy fachowcem. Swoje filmy zawsze kończył na czas i nigdy nie 
przekraczał budżetu. Najważniejsze jednak, że umiał bawić widza.
Kiedy Coltrane siadał w fotelu, z zaskoczeniem stwierdził, że poczuł się 
nieswojo, na 
myśl o tym, iż za chwilę zobaczy poruszającą się i mówiącą Rebekę Chance. Toler 
zgasił światło 
i włączył projektor, szum pracującego urządzenia niemal natychmiast został 
zagłuszony przez 
cichą patetyczną muzykę, która miała naśladować odgłosy przyrody – plusk 
płynącej rzeki, szum 
roślin i górskiego wiatru. Równocześnie ekran rozjarzył się światłem, pojawił 
się na nim bardzo 
ostry, czarno-biały obraz dłoni, która otworzyła książkę, ukazując na pierwszej 
karcie tytuł: 
POŻOGA NA SZLAKU, z zaznaczonym poniżej: REŻYSERIA GEORGE B. SEITZ. Kiedy 
zaczęto prezentować obsadę, Coltrane mocniej zacisnął dłonie na oparciach 
fotela. 
W odróżnieniu od współczesnych filmów, nie przedstawiano nazwisk po jednym, a w 
formie 
spisu, na którego czele znajdowało się imię i nazwisko głównego aktora. Rebecca 
Chance została 
wymieniona jako szósta od końca. Ujrzawszy jej nazwisko, Coltrane pochylił się 
do przodu.
Scenariusz. Zdjęcia. Ręka przerzucała kolejne kartki w książce, muzyka 
dramatycznie 
narastała. Coltrane aż zamarł na widok nazwiska na ostatniej karcie.
– Produkcja Winston Case? – spytał lekko wstrząśnięty.
– Pamięta go pan? – spytał z ciemności za plecami Coltrane`a Toler.
Boże drogi… Rebecca Chance nie tylko odkupiła od Case`a dom, ale pracowała z 
nim. 
Coś ich łączyło.
– Wie pan coś o nim?
– Niewiele. To jedyny film, który wyprodukował Seitzowi.
– A co z Rebeką Chance? Grała w jeszcze jakimś filmie Seitza?
– Nie.
Na ekranie widać było przemierzającą prerię kolumnę wozów. Pionierów prowadził 
jadący na koniu wysoki, szczupły mężczyzna w kurtce z królika, Bruce Cabot. 
Perspektywa była 
imponująca, tak samo tło muzyczne, skrzyp kół wozów, stukot kopyt, pobrzękiwanie 
uprzęży. 
Sposób wykorzystania dźwięków, a właściwie tworzony przez nie dramatyzm był 
niezwykły, 
zwłaszcza jeśli się wzięło pod uwagę, jak ograniczonymi środkami dysponowali 
ówcześni 
reżyserowie dźwięku. Coltrane ledwie jednak cokolwiek słyszał – wpatrywał się 
uważnie 
w ekran, szukał pojawiających się postaci, interesowało go jedynie, kiedy pojawi 
się…
– Próbowałem dowiedzieć się co nieco na temat Case`a – odezwał się ponownie 
Toler. – 
Zaczął produkować filmy w dwudziestym ósmym, kiedy w kinie pojawił się dźwięk. 
Nie 
słyszałem, by zrobił coś poza Pożogą na szlaku i jeszcze jednym filmem.
– Chodzi o Wicher na Jamajce?
– Skąd pan wie?
– To drugi film, którego szukam. Tam też gra Rebecca Chance.
Coltrane wpatrywał się w kolumnę wozów. Pionierzy wjechali do kanionu, Cabot 
zauważył wydobywający się z kotliny dym, ruchem ręki nakazał jadącym za nim 
wozom 
zatrzymać się, spiął konia i z jeszcze jednym mężczyzną ruszył sprawdzić, co się 
dzieje.
– Widział pan kiedyś jak ona gra?
– Widziałem tylko fotosy.
– Dlaczego pana interesuje?
Dla uniknięcia odpowiedzi, Coltrane zapytał:
– Kiedy się pojawi?
– Lada chwila.
Cabot tymczasem znalazł się przy dogasających szczątkach konnego pionierskiego 
wozu, 
obok którego leżał przebity strzałą pies. Zsiadł tuż przy rozciągniętych na 
ziemi postaciach 
kobiety i mężczyzny, by sprawdzić, czy jeszcze żyją. Rzuciwszy okiem w kierunku 
ich głów, 
które znajdowały się poza planem, skrzywił się, co mogło świadczyć jedynie o 
tym, że oboje 
zostali oskalpowani. Pionier, który przyjechał z Cabotem usłyszał jakiś odgłos, 
wyciągnął 
rewolwer, podpełzł do strumienia i krzyknął na Cabota, by podbiegł.
Za rosnącymi na brzegu trzcinami coś się poruszyło i z ukrycia wyszła przerażona 
postać. 
Ponieważ była to kobieta, Coltrane jeszcze uważniej wbił wzrok w ekran, mimo 
rozczochranych 
włosów i ponurej miny od razu było jednak widać, że to nie Rebecca Chance.
– Zapomniałem, że gra tylko drobną rólkę – powiedział Coltrane.
– Ale ważną.
Kiedy zaprowadzono kobietę do wozów i zajęto się nią, przedstawiła się jako Mary 
Beecham i chlipiąc, wyjaśniła Cabotowi, że w ich wozie była jeszcze jedna osoba 
– jej siostra 
Amy. Indianie, którzy ich zaatakowali, zabrali ją ze sobą.
Ponieważ atak Indian miał miejsce nie tak dawno, istniała szansa, że jeśli 
szybko wysłano 
by grupę pościgową, mogłoby się udać odbić Amy żywą i całą. Niestety 
pozostawiłoby to 
karawanę bez ochrony. Pionierzy zostali w ten sposób wystawieni na próbę moralną 
– mieli do 
wyboru albo zapomnieć o Amy, zająć się sobą i jechać dalej, albo zaryzykować 
bezpieczeństwo 
wielu dla niepewnego dobra jednej osoby. Spojrzenia, jakie rzucał w kierunku 
Mary swymi 
łagodnymi jak u łani oczami Cabot jednoznacznie wskazywały na to, że zakochał 
się w niej od 
pierwszego wejrzenia. Powiedział pionierom, że mogą robić co chcą, ale on jedzie 
ratować 
siostrę Mary. Zrobił to przy tym tak, iż widać było, że nie tyle chce uratować 
Amy, co pragnie 
wywarzeć wrażenie na Mary. W dramatycznie wyreżyserowanej scenie odjechał razem 
z sześcioma ludźmi śladami Indian, a kolumna wozów ruszyła swoją drogą.
Kiedy sceneria się zmieniła, ukazując Rebekę, która ze sznurem wokół szyi wlecze 
się 
i potyka obok konia jednego z Indian, wyszydzana przez czerwonoskórych, 
Coltrane`owi 
zakręciło się w głowie. Też miała potargane włosy i była brudna, ale nic nie 
było w stanie 
przyćmić jej fascynującej urody. Porwana bluzka ukazywała nagie ramię niemal do 
szczytu piersi, 
co chyba trochę przekraczało granice dopuszczalne przez ówczesną cenzurę. 
Podobnie podartą 
miała spódnicę – migoczące przez dziury, odziane w pończochy uda były znacznie 
bardziej 
zmysłowe niż gdyby pokazano je nagie. Animalizm jej urody, kryjący się w 
bujnych, nieważne że 
potarganych, włosach, bezczelnym spojrzeniu, buntowniczo wykrzywionych pełnych 
wargach, 
działał na Coltrane`a tak jak nie działała na niego jeszcze żadna kobieta.
– Boże drogi… – wyszeptał.
– O tak, mogła zostać gwiazdą – powiedział Toler. – Nie zagrała jednak w żadnym 
innym 
filmie.
– Ten był jej ostatnim. Potem zniknęła.
Ciągnący pojmaną Indianin szarpnął za sznur, by pozbawić ją równowagi i Coltrane 
patrzył pełen zachwytu jak Rebeka zmienia krok z gracją tancerza, choć sprawia 
to wrażenie 
potknięcia. Musiał przyznać, że wszystkie jej ruchy były pełne gracji. Cechowała 
je zmysłowa 
płynność, która powodowała, że nie dało się oderwać wzroku od żadnego, nawet 
najbardziej 
trywialnego gestu. Kiedy się odezwała, Coltrane`a zachwycił jej przepiękny, 
pełny i dźwięczny 
głos. Musiała naprawdę wiele pracy włożyć w to, by zlikwidować ślady 
latynoskiego akcentu. 
Stała się kimś innym, nie pozostał ślad po jej prawdziwym pochodzeniu, które 
chciała ukryć.
Coltrane był tak zafascynowany Rebeką, że miał trudności z koncentracją, kiedy 
do akcji 
wkraczali inni aktorzy. Bruce Cabot z determinacją starał się uratować siostrę 
kobiety, którą 
pokochał, więc ścigał Indian pokonując pożary prerii, burze, wezbrane rzeki, 
pędzące stada 
bizonów, lawiny i zasadzki. (Struktura filmu była bardzo podobna do konstrukcji 
seriali 
sensacyjnych, które Seitz reżyserował w młodości). Podczas gdy Cabot walczył, 
kolumna wozów, 
którą prowadził na początku, popadła w tarapaty. Jej przewodnictwo objął młody 
mężczyzna, 
który okazał się takim bohaterem, że Mary, modląca się stale o to, by Cabot 
sprowadził jej 
siostrę, zakochała się w jego substytucie. Seitz pokazywał raz wątek kolumny, 
raz Cabota. Aby 
zwiększyć napięcie wokół postaci Rebeki, wprowadzono scenę, w której 
zezłoszczony jej 
bezczelnością Indianin łapie ją za długie czarne włosy, chwyta za nóż i zaczyna 
jej grozić. Scena 
została przerwana bez rozwiązania.
Kiedy w następnej scenie Cabot wspina się na skałę i biegnie przez las, Coltrane 
z rosnącym zdenerwowaniem czekał na ponowne pojawienie się Rebeki, niestety 
trwało to tylko 
chwilę, Indianin bowiem zrzucił ją z wysokiego brzegu do rzeki. Walka między 
Indianinem 
a Cabotem mogła trzymać w napięciu, z długiej sceny Coltrane dostrzegł jednak 
tylko koniec – 
kiedy pojawiła się Rebecca. Wychodziła z rzeki i na jej widok westchnął 
przejmująco: mokre 
ubranie kleiło się do jej ciała, mokre włosy przylegały ściśle do czaszki i 
spadały w dół pleców. 
Podkreślało to każdą krzywiznę jej ciała. Początkowo sprawiała wrażenie jedności 
z wodą, 
potem, kiedy wynurzała się, jej ciało jakby powstawało, nabierało kształtów, 
zachowując jednak 
płynną grację fal. Była kolejną rodzącą się z odmętów Wenus. Odchylenie głowy do 
tyłu 
podkreślało każdy z tylu wspaniałych szczegółów jej twarzy i jeżeli mogło się 
wydawać dziwne, 
że Bruce Cabot zakochał się od pierwszego wejrzenia w Mary Beecham, nie było 
fałszu w tym, 
że kiedy już pokonał Indian, pobiegł Rebecce na ratunek, raz na nią spojrzał i 
był jej.
Na koniec odwiózł Rebekę do kolumny wozów i oświadczył pionierom, że zamierzają 
się 
pobrać. Kolejną niespodziankę sprawiła siostra Rebeki – ogłaszając, że wychodzi 
za mąż za 
człowieka, który zastąpił Cabota. Nastąpiła ogólna radość i całowanie, wszyscy 
zaczęli się 
ściskać, nikt oczywiście nie zajmował się ukrytymi poplątanymi wątkami 
erotycznymi. Kiedy 
kamera skierowała się na pokryte śniegiem szczyty gór, muzyka osiągnęła 
crescendo. Pojawił się 
napis KONIEC, potem ekran zbielał.
Coltrane wsłuchiwał się w terkoczący w ciemności projektor. Kiedy Victor wstał, 
skrzypnął jego fotel – najprawdopodobniej chciał iść do salki projekcyjnej 
wyłączyć sprzęt.
– Powiedział pan, że po tym filmie Rebecca zniknęła? – spytał beznamiętny głos 
Victora 
Tolera.
Coltrane`a tak porwało to co obejrzał, że musiał włożyć sporo wysiłku, by się 
odezwać.
– Tak.
– Kiedy mówiłem o Winstonie Casem, ukryłem jeden fakt.
– Jaki?
– To też był jego ostatni film. Po wyprodukowaniu go, zniknął.
14
Coltrane wrócił do domu Packarda o drugiej w nocy. Krążki rozproszenia w jego 
głowie 
nie tylko wróciły, ale jeszcze się nasiliły. Wypełniał ją zamęt splątanych 
obrazów. Policja musiała 
wiedzieć, że Rebecca Chance nie była jedyną związaną z Pożogą na szlaku osobą, 
która zaginęła. 
Dlaczego w takim razie nie opisano w prasie zniknięcia Winstona Case`a? Obie 
sprawy, 
przedstawione razem, wzmocniłyby wzajemnie swoją wagę i byłyby świetnym 
materiałem 
redakcyjnym. Czyżby studio zajęło się zatuszowaniem sprawy Case`a? A może jego 
„zniknięcie” 
to zwykłe wycofanie się z branży filmowej, co z punktu widzenia Hollywood było 
równoznaczne 
ze zniknięciem z powierzchni ziemi?
Znów uwagę Coltrane`a zwróciło migające na automatycznej sekretarce czerwone 
światełko. Zaniepokojony, wcisnął odgrywanie.
– Mitch, czy jesteś… zaczynam się niepokoić. – Głos Jeniffer brzmiał tak, jakby 
dopiero 
co skądś przybiegła albo miała trudności z opanowaniem emocji. – Czy coś jest 
nie tak? Dzwonił 
do redakcji Duncan Reynolds i pytał, kiedy może się spodziewać wydania 
dokumentującego 
wykonanie przez ciebie fotografii do prac Packarda. Podobno dzwoniłeś do niego z 
New Haven 
i wspomniałeś, że najprawdopodobniej będziesz dziś w Los Angeles. Dla mnie to 
nowość, nie 
wspominając że to od niego się dowiedziałam, że masz telefon, automatyczną 
sekretarkę i jaki 
jest twój numer. Jeśli nie chcesz się ze mną widywać, trudno. Nie zamierzam cię 
do niczego 
zmuszać, ale bez względu na sprawy prywatne, musimy dokończyć zaczęty projekt. 
Potrzebuję 
tych zdjęć. Nie musisz ich przynosić osobiście, wystarczy jeśli prześlesz je 
przez gońca, ale na 
Boga, zrób z tym coś!
17
– Przepraszam.
Jeniffer wskazała mu krzesło przed swoim biurkiem, potem zamknęła drzwi.
– Wszystko zwaliło się naraz – ciągnął Coltrane. – Musiałem zobaczyć się z 
Nolanem, 
potem pojechałem do szpitala do McCoya.
Poważne oczy Jeniffer taksowały go.
– I jak on się czuje?
– Trochę go boli, ale pyskuje jak zawsze. Jeżeli wszystko będzie postępować 
w dotychczasowym tempie, za kilka dni wyjdzie ze szpitala.
– To dobrze – powiedziała bez wyrazu Jeniffer.
– WWydaje się, że prokurator okręgowy nie zamierza robić mi trudności.
– To świetnie – dodała tak samo sztywno jak poprzednio. – I nie miałeś w ciągu 
dnia 
wolnej chwili, by przekazać mi te wszystkie tak miłe wieści.
– No cóż…
– Może nieodpowiednio do tego podchodzę. Może popełniłam błąd sądząc, że to nie 
ty 
sam uciekasz przed Ilkovičem, a robimy to we dwoje i mam prawo dowiedzieć się od 
razu tego, 
o czym właśnie opowiedziałeś. Jeśli chodzi o McCoya, to wiem jak mu się wiedzie, 
bo byłam 
u niego, wiem też o postawie prokuratora okręgowego, bo dzwoniłam do Nolana.
Coltrane uniósł dłonie w obronnym geście.
– Wiem, mogłem zrobić wszystko lepiej. W New Haven owładnęły mną wspomnienia 
i byłem zbyt przygnębiony by rozmawiać z kimkolwiek. Kiedy wróciłem… musiałem 
poukładać 
sobie różne sprawy w głowie i… Proszę, tu są fotografie. – Położył na biurku 
teczkę.
– Dziękuję.
– Czuję się jakby robił je ktoś inny.
– Ale to ty je zrobiłeś i są wspaniałe. Mitch, wydarzyła się masa okropnych 
rzeczy, ale to 
nie znaczy, że masz się odwrócić plecami od tych dobrych.
Coltrane westchnął.
– Wiem, że powinienem utrzymywać z tobą kontakt. Nie chcę napięć między nami. Co 
powiesz na kolację dziś wieczór? Obiecaliśmy sobie rozmowę. Może będę też miał 
dla ciebie 
niespodziankę.
18
Jechali obsadzoną drzewami cienistą uliczką w Sherman Oaks i Jeniffer patrzyła 
na niego 
ze zdziwieniem.
– Dokąd jedziemy?
– Do kina.
– Tutaj?
– To prywatne kino.
– Obiecałeś niespodziankę, powinnam więc chyba wygodnie usiąść i cieszyć się 
widokami.
– Znakomite podejście.
Zjedli kolację w „Natural Food Cafe”, gdzie podawano potrawy przygotowywane bez 
tłuszczu, warzywa hodowane bez użycia nawozów sztucznych i przyrządzane bez 
konserwantów. 
Była to dla Coltrane`a miła odmiana po obrzydliwej diecie ostatnich dni. Łosoś z 
grilla, 
niełuskany ryż i warzywa gotowane na parze smakowały zdrowo i koiły nerwy. 
Podobnie koiła 
nerwy rozmowa z Jeniffer, zwłaszcza że wyjaśnili sobie kilka spraw: on 
opowiedział 
o trudnościach, jakie ma z sobą samym, ona o tym, że nie bardzo czasem wie, jak 
się wobec 
niego zachowywać.
– Kiedy zobaczyłam cię tamtej nocy – pokrytego błotem, popiołem i czymś, co 
wyglądało 
jak krew – potym co zrobiłeś Ilkovičowi, nie byłam w stanie… miałam wrażenie, że 
jesteś mi 
kompletnie obcy…
– Sam wydawałem się sobie obcy.
– Nie umiałam też sobie poradzić z tym, że mnie zwiodłeś, nie wtajemniczyłeś w 
swoje 
plany.
– Tak naprawdę nie uświadamiałem sobie, jaki mam plan, dopóki nie zacząłem go 
realizować. W tym wszystkim jest tyle wątków, które tak trudno logicznie 
wyjaśnić… – Dotknął 
dłoni Jeniffer. – Uważam, że najlepiej będzie, jeśli spróbujemy połączyć nasze 
skołowane głowy 
i zamieszkamy razem.
Jeniffer bardzo długo mu się przyglądała.
– Też bym chciała.
Stanął przed domem w tudorowskim stylu, wznoszącym się nad migoczącą światłami 
doliną. Kiedy Jeniffer wysiadła, owinęła się ciaśniej szalem i pokręciła ze 
zdumieniem głową.
– Co my tu robimy?
Z domu wyszedł Vincent Toler – ubrany w niebieski kaszmirowy sweter. Kiedy się 
zbliżał, jego laska stukała o betonową ścieżkę. Jeniffer była coraz bardziej 
zdziwiona.
– Dobry wieczór, Mitch – radośnie przywitał się starszy pan.
– Dobry wieczór, Vincent.
– A to jest Jeniffer. – Vincent wyciągnął pomarszczoną dłoń. – Witam.
Jeniffer, ciągle zdezorientowana, uścisnęła dłoń starszego pana.
– Dziękuję. Vincent…
– Toler. Słyszałem, że jest pani miłośniczką kina.
Jeniffer popatrzyła na Coltrane`a, w jej oczach migotało rozbawienie.
– Chce pan powiedzieć, że naprawdę będziemy oglądać film? Idzie pan z nami, 
Vincent?
– Nie, to wy pójdziecie ze mną.
Kiedy Toler poprosił, by poszli przodem i cała trójka ruszyła ku domowi, 
rozbawienie 
Jeniffer ponownie zmieniło się w zdziwienie.
– Zbieram stare filmy – wyjaśnił Vincent. – Wczoraj wieczór Mitch oglądał ze mną 
Pożogę na szlaku.
– Zaczynam rozumieć… wspomniał o tym w trakcie kolacji. – Jeniffer popatrzyła na 
Coltrane`a. – A więc to tu go oglądałeś. Dlaczego nie wyjaśniłeś mi wszystkiego?
– Nie chciałem być przewidywalny i nudny.
– Nie grozi ci to.
Weszli do salonu i Vincent wyjaśnił, że pokój został przerobiony na salę kinową 
dla 
znanego kiedyś reżysera, do którego ten dom należał w latach pięćdziesiątych.
– Jak się nazywał? – spytała Jeniffer. Kiedy Vincent wymienił nazwisko, 
pokręciła 
głową. – Chyba nigdy o nim nie słyszałam.
– Jego specjalnością były komedie, ale poczucie humoru, jakie reprezentował, 
szybko 
przestało być modne. Sic transit gloria. – W głosie Vincenta pobrzmiewała 
melancholia. – 
George B. Seitz na szczęście umarł, zanim wyszedł z mody.
– Mitch tak interesująco opowiadał o Pożodze na szlaku, że nabrałam ochoty, by 
obejrzeć 
ten film. Teraz, kiedy wiem, co mamy oglądać, nie mogę się doczekać.
– Jaka szkoda… – ze smutkiem powiedział Vincent. Jego bródka podkreślała smutny 
wyraz ust. – Mam nadzieję, że nie rozczaruję pani.
– Dlaczego?
– Nie będziemy oglądać Pożogi na szlaku.
Coltrane zmarszczył czoło.
– Nie będziemy? Sądziłem, że…
– Znam wielu zbieraczy klasyków kina. Dziś rano zadzwoniłem w kilka miejsc i 
udało mi 
się wytropić drugi film, który pana interesuje.
– Żartuje pan. – Coltrane pochylił się do przodu. – Chce pan powiedzieć, że 
znalazł pan 
kopię…
– Tak. Mam Wicher na Jamajce.
19
Cicho zaterkotał projektor. Po chwili ekran rozjarzył się czarno-białym 
rysunkiem palm 
i rozległa się muzyka mórz południowych. Pod tytułem pojawiło się nazwisko 
reżysera.
– O nim też nigdy nie słyszałam – powiedziała Jeniffer.
– Podobno nic w tym dziwnego. – Victor wrócił z kabiny projekcyjnej. – 
Zaprzyjaźniony 
kolekcjoner, który pożyczył mi film, uważa że ten reżyser nie ma nawet ćwierci 
umiejętności 
Seitza.
– Na to wygląda – uznała Jeniffer. – Hawajska muzyka na Jamajce? Boże dopomóż.
Kiedy pojawiło się nazwisko Rebeki, Coltrane zacisnął dłonie na oparciach 
fotela.
Zdjęcia… scenariusz… produkcja…
– Winston Case? – zawołała z zaskoczeniem Jeniffer. – Czy to nie on był 
pierwszym 
właścicielem…
– … domu Packarda. – Coltrane wpatrywał się w ekran, nie chciał stracić szansy 
ujrzenia… – Rebeca kupiła go od niego. A Packard od niej.
– I zrobił jej tysiące zdjęć. Co tu jest grane?
– Mam nadzieję, że ten film nieco nam pomoże uzyskać odpowiedź na te pytania.
Każdą swoją fotografię domów, które uwiecznił Packard, Coltrane sprawdzał z 
lupą, 
poszukując nawet najmniejszych niedoskonałości, które powstały w trakcie 
naświetlania 
i wywoływania pozytywu: pęcherzyków w emulsji, śladów wody. Intensywność, z jaką 
kontrolował te fotografie nie dorównywała jednak tej, z jaką wpatrywał się w 
obrazy poruszające 
się teraz przed nim. Victor miał rację – w porównaniu z Pożogą na szlaku, 
reżyseria Wichru na 
Jamajce była nieporadna, nie przeszkadzało mu to jednak. Błędy nie były istotne, 
liczyło się, że 
występuje Rebecca Chance. Tylko to się liczyło.
Chodziło o angielskich piratów, walczących ze skorumpowanym generałem-
gubernatorem. Tykowaty główny bohater z fantazyjnymi wąsami na zmianę to walczył 
na szable, 
to całował się z główną postacią kobiecą – córką adiutanta generała.
– To jest okropne – stwierdziła w pewnym momencie Jeniffer.
Coltrane w odpowiedzi jeszcze uważniej przyglądał się temu, co dzieje się na 
ekranie.
– Popatrz na plażę – dodała Jeniffer. – Te zdjęcia nie mogły być robione na 
Jamajce. 
Wygląda mi na Santa Monica. W tle widać chyba linię brzegową Malibu.
Projektor terkotał dalej, przesuwały się kolejne obrazy.
– Zaraz zaraz… – znów odezwała się Jeniffer. – To jest całkiem inna plaża. Ten 
tropikalny las to nie jest kilka powtykanych w piach paproci i palm. Jest 
prawdziwy. Gdzie twoim 
zdaniem… założę się, że to Meksyk.
– Oto i ona. – Coltrane wyprostował się w fotelu.
Z plątaniny winorośli wychynęła Rebecca Chance i natychmiast wypełniła cały 
ekran. Jej 
pojawienie się zmieniło gniota w dzieło sztuki. Dzięki niej nieporadność 
reżysera przestała się 
liczyć.
Coltrane miał wrażenie, że wokół piersi zaciska mu się potężna dłoń, ale nie 
było to 
uczucie niemiłe, lecz pobudzające. Rebecca Chance miała na sobie sukienkę w 
kwiaty, mniej 
więcej z takim samym dekoltem jak główna bohaterka, która w porównaniu z nią 
wyglądała 
jednak jak niezbyt ładny chłopak. Ciemne gęste włosy Rebeki spadały na jej gołe 
ramiona, lewa 
noga odsłonięta do kolana miała idealny kształt, a bose stopy były doskonałe. Z 
dalszej akcji 
wynikało, że ona też kocha się w głównym bohaterze i szpieguje dla niego. 
Następnie doszło do 
pogoni przez tropikalny las, która zakończyła się dramatycznie – Rebecca została 
zapędzona na 
wysoką nadbrzeżną skałę, skąd jedyną ucieczką był skok do oceanu. Kiedy 
wychodziła z fal, 
Coltrane bezgłośnie westchnął na widok podobieństwa tej sceny do sceny z Pożogi 
na szlaku, 
w której Rebeka też została zrzucona ze skały a potem wyłaniała się z nurtów 
rzeki. Obie sceny 
miały wiele podobieństw z szeregiem zdjęć Packarda, który sfotografował ją 
wychodzącą 
z oceanu, tworząc za pomocą fal i wody identyczny erotyczny nastrój. Na koniec 
Rebecca 
pokazuje bohaterowi i jego ludziom podziemne przejście do fortecy i ginie. 
Główny pirat i jego 
ludzie bardzo się tym zdenerwowali, zaatakowali z furią, pokonali gubernatora i 
wyzwolili 
więźniów, w tym główną bohaterkę. Potem były obejmowanki i całusy, kilka słów 
jak szkoda, że 
Rebeka odeszła, krótkie kazanie o wolności, ostatni akord i ekran poszarzał.
– Co za szmelc – jęknęła Jeniffer.
– Co za piękna kobieta… – szepnął Coltrane.
– Przepraszam, Mitch, nie dosłyszałam.
– Nie ma wątpliwości. Mogła zostać wielką gwiazdą.
Coltrane nieruchomo wpatrywał się w martwy ekran, Victor zapalił światło.
– Nic się jednak nie dowiedzieliśmy na temat tego, dlaczego Packard zrobił jej 
tyle zdjęć 
i wszystkie pochował – powiedziała Jeniffer.
Coltrane w końcu się do niej odwrócił.
– Za to dowiedzieliśmy się czego innego. Pamiętasz skałę, z której skoczyła?
– A powinnam?
– To ta sama skała, na której pozowała Packardowi.
– Skały są do siebie podobne.
– Nie, ta jest bardzo charakterystyczna. Jej podstawa i dalszy bieg kojarzy mi 
się 
z wyginającym grzbiet kotem.
– Na żadnej jej fotografii, na której stoi na skale, nie zauważyłam w tle 
formacji skalnych.
– Chyba miałem więcej czasu, by się im przyjrzeć.
– Dostrzegłeś na filmie identyczną formację skalną jak na którymś ze zdjęć? Tak 
uważnie 
go oglądałeś?
– Mogę dla pewności puścić jeszcze raz odpowiedni fragment – wtrącił Victor.
– Dobry pomysł – ochoczo powiedział Coltrane.
– Niech będzie – zgodziła się Jeniffer, choć bez entuzjazmu. – Dla pewności, 
niech pan 
pokaże tę scenę jeszcze raz.
20
– Świetnie się bawiłem – powiedział Coltrane. Na kolację zabrał Jeniffer spod 
jej redakcji 
w Melrose a teraz właśnie ją odwiózł w to samo miejsce. Stanął tuż obok jej BMW, 
zaparkowanego na prawie pustym placu za budynkiem redakcji. – Cieszę się, że 
nareszcie udało 
nam się porozmawiać.
– To chyba jeszcze za mało.
– Wiem, co masz na myśli. Wątpię, byśmy tak łatwo zapomnieli o tym, co zgotował 
nam 
Ilkovič.
– Myślałam o Rebece Chance. Musimy porozmawiać o twoim zainteresowaniu nią.
– Może jutro wieczór? Jest Sylwester.
– Byłam ciekawa, czy coś zaproponujesz.
– To dobra okazja, by zapomnieć o przeszłości i zająć się przyszłością.
– A co z teraźniejszością?
Popatrzyli na siebie.
Coltrane zbliżył się do Jeniffer, delikatnie pocałował ją w usta, czując na 
skórze lekkie 
łaskotanie jej skóry. Kiedy cofał głowę, patrzył w jej oczy, starając się 
odczytać, o czym myśli, 
niepewny czy zrobił to co należało.
– Jest jeszcze coś, czego dawno nie robiliśmy – powiedziała Jeniffer.
Kiedy ponownie ją pocałował, rozchyliła wargi. Ich języki odnalazły się, a ona 
przytuliła 
się do niego całym ciałem i Coltrane poczuł, jak przenika go dreszcz.
– Czy miałabyś jutro wieczór ochotę na coś szczególnego?
– Na więcej tego co teraz.
– To się da załatwić.
– Może sprawię, że na chwilę przestaniesz myśleć o Rebece Chance.
– Jesteś o nią zazdrosna?
– Strasznie dużo dziś o niej mówiłeś.
– Ciebie nie ciekawią jej zdjęcia?
– Jedyną osobą, która mnie ciekawi, jesteś ty.
Znów się pocałowali, tym razem jakby byli siebie głodni. Jeniffer przerwała.
– No to o której jutro? – spytała.
– Myślałem o dzisiejszym wieczorze.
– Nie mogę. – Westchnęła ciężko. – Choć to koniec roku, mam o ósmej rano 
śniadanie 
z najważniejszym klientem, który kupuje u nas reklamę. Muszę jako tako wyglądać.
– Jutro o szóstej? – spytał Coltrane. – Przyjedziesz do mnie? Zrobię moją sławną 
sałatę 
z owoców morza.
– Gdzie mam dokładnie przyjechać?
– Nie rozumiem.
– Do twojego starego mieszkania czy…
– No tak… do Packarda. Jutro przywiozą meble. Sądziłem, że chciałabyś je 
zobaczyć.
– Tak i nie. Ten dom nienajlepiej mi się kojarzy.
– To kolejny powód, by wykorzystać Sylwestra na pożegnanie z przeszłością.
22
Coltrane zaczekał, aż Jeniffer wsiądzie do samochodu i kiedy tylne światła jej 
samochodu 
zniknęły za rogiem, wziął do ręki telefon i zaczął wystukiwać numer.
– Vincent? Przepraszam, że dzwonię o tak późnej porze, ale mówiłeś, że nie 
chodzisz 
spać przed drugą. Chciałbym spytać, czy mógłbyś mi wyświadczyć przysługę, 
oczywiście pokryję 
wszelkie koszta, nieważne ile wyniosą. Czy mógłbyś zapytać swego 
zaprzyjaźnionego 
kolekcjonera o możliwość przeniesienia Wichru na Jamajce na kasetę? 
Chronilibyśmy w ten 
sposób film. Pozwoliłbyś zrobić to samo ze swoją Pożogą na szlaku? Bardzo 
chciałbym mieć oba 
filmy w domu.
OSIEM
1
Stieglitz.
Po powrocie do domu Packarda, Coltrane poszedł prosto do tajnego pomieszczenia 
w krypcie. Wchodząc do środka, po raz pierwszy zignorował wpatrującą się w niego 
z mroku 
swego sanktuarium twarz Rebeki Chance. Był zbyt zajęty innymi myślami. Podszedł 
do półek na 
prawo od wejścia, wziął całe naręcze pudełek, i odstawił je w krypcie na lepiej 
oświetlonym 
regale.
Stieglitz, przeszło mu ponownie przez myśl.
Jadąc do domu, cały czas się zastanawiał nad niezwykłością tego, że tak genialny 
fotograf 
jak Packard poświęcił tyle prac jednej osobie. Coltrane znał tylko jednego 
fotografa, który 
zachowywał się podobnie: człowieka, który wywarł największy wpływ na rozwój 
współczesnej 
fotografiki – Alfreda Stieglitza. W latach 1918 i 1919 obsesyjnie fotografował 
swą ówczesną 
kochankę i późniejszą żonę, wielką malarkę Georgię O`Keeffe. Znanych było jakieś 
trzysta 
fotografii, które zrobił jej w ciągu kilku lat, aczkolwiek krążyły plotki, że po 
śmierci Stieglitza 
Georgia O`Keeffe nie dopuściła do publikacji wielu innych zdjęć, a pewną ich 
część zniszczyła.
Choć Randolph Packard był sławny z arogancji, cechowała go pokora wobec geniuszu 
i podobnie jak każdy wielki fotograf, żyjący za czasów Stieglitza, odbył 
pielgrzymkę do Nowego 
Jorku, by uczyć się od mistrza. Pierwsze spotkanie Packarda ze Stieglitzem miało 
miejsce 
w „stałej” galerii Stieglitza, zwanej An American Place, w 1931 roku, czyli dwa 
lata przed 
stworzeniem przez niego fotografii domu Rebeki Chance i dwanaście lat po tym jak 
Stieglitz 
stworzył gros fotografii Georgii O`Keeffe. Czy Stieglitz pokazał Packardowi 
portrety swej żony? 
Czy pod wływem Stieglitza Packard wpadł na pomysł wystawienia Rebece Chance 
fotograficznego pomnika? Jeżeli tak było, to przynajmniej niektóre fotografie 
powinny…
Zatrzymując się przy nich tylko na tak długo, by potwierdzić swe przypuszczenie, 
że 
charakterystyczna formacja skał, widoczna na fotografiach Rebeki Chance jest 
identyczna ze 
skałą, z której skoczyła w Wichrze na Jamajce, Coltrane odstawił pudełka, które 
już przeglądał. 
Co noc, kiedy nie potrafił się oprzeć chęci zejścia do krypty, zamierzał 
przestudiować całą 
kolekcję, dotychczas jednak udało mu się przebrnąć przez trzy pudełka. Uważał, 
że pospieszne 
traktowanie takiej obfitości piękna byłoby naganną zachłannością.
Teraz jednak gnał od fotografii do fotografii, otwierał pudełko za pudełkiem i 
przerzucał 
ich zawartość tak szybko jak to było możliwe bez ryzyka zniszczenia odbitek. 
Późna godzina 
i blask światła powodowały, że Coltrane`owi pulsowało w głowie. Dłonie drżały mu 
zarówno 
z obawy, że się myli, jak i w oczekiwaniu na potwierdzenie swej koncepcji. 
Szarpały nim 
sprzeczne emocje. Przejrzał pięć pudełek. Osiem. Dwanaście. Ich zawartość 
wypełniała półkę za 
półką. Rebecca na koniu, na jachcie, na trampolinie, na leśnej ścieżce, na 
tarasie, na kamiennych 
schodach, na skąpanym słońcem balkonie. Piętnaście pudełek. Osiemnaście. Rebeca 
Chance 
w stroju wieczorowym, w spodniach i bluzce, w bryczesach, w kostiumie 
kąpielowym, w stroju 
do pracy w ogrodzie, w kwiecistej spódnicy, w białej bluzeczce na ramiączkach, 
owinięta 
śnieżnobiałym szalem.
Liczba fotografii zapierała dech w piersiach. Było ich tyle, że nie mogło 
dziwić, dlaczego 
Packard przestał robić cokolwiek innego. Po prostu nie miał czasu i okazji. 
Wywołane tylu 
fotografii (a przecież zawsze wszystko wywoływał sam) było zadaniem, które mogło 
wypełnić 
nawet najdłuższe życie.
Choć Coltrane był przekonany, że myślał logicznie, to przy ostatnim pudełku jego 
pewność się zachwiała. Dłonie drżały mu z obawy przed koniecznością pogodzenia 
się z porażką, 
ogarnęło go przygnębienie. Nie był przygotowany na to, co ujrzał. Akt Rebeki 
Chance trafił go 
jak obuchem. Zesztywniał, zmienił się w słup soli, wstrzymał oddech.
Było to najbardziej podniecające ujęcie, jakie widział w życiu. Rebeca Chance, 
zarówno 
naga jak i ubrana, a dokładniej mówiąc owinięta sznurami chromowanych kulek, 
zdobiących 
ściany jadalni, ze swą zwykłą, naturalną gracją, opierała się o czarną ścianę. 
Ciało wygięła lekko 
w lewo, głowę i tułów ukazywała – choć nie do końca – z profilu, obserwator 
widział oboje oczu, 
skierowanych bez krztyny wstydu ku mającemu ją sfotografować aparatowi. Światło 
padało 
z lewej strony, tworząc na bujnych czarnych włosach blask, powodując wrażenie, 
że śniada skóra 
jarzy się od środka a w ciemnych oczach buzuje ogień. Równocześnie światło 
odbijało się od 
sznurów chromowanych paciorków, przez co zdawały się świecić zarówno ogniem jak 
i lodem. 
Obraz był tak sugestywny, że Coltrane niemal czuł na skórze lodowato-palący 
dotyk kulek. 
Migoczące perełki zdawały się go pieścić i obiecywać, że zaraz drgną i odsłonią 
więcej 
zachwycającego ciała Rebeki Chance, ich jasność kontrastowała z wystającymi 
spomiędzy nich 
dużymi ciemnymi sutkami oraz wyzierającymi jeszcze bardziej ciemnymi, 
jedwabistymi włosami 
łonowymi.
Coltrane dostał wzwodu. Ta samoistna reakcja organizmu przełamała paraliż, w 
jaki 
popadł, przywróciła mu władzę w nogach. Dłonie, które zamarły, kiedy otwierał 
pudełko, teraz 
drżące, odłożyły pokrywkę na półkę. Znów zaczął oddychać, nabrał powietrza w 
płuca, dzięki 
czemu mniej kręciło mu się w głowie od nieruchomego wpatrywania się w zdjęcie. 
Narastało 
w nim wrażenie, że zaraz wpadnie do środka fotografii.
Jego penis stwardniał jeszcze bardziej. Czując swą cielesność tak samo mocno jak 
cielesność Rebeki Chance, doszedł do wniosku, że jednak miał rację. Stieglitz 
wskazał drogę. 
Z setek fotografii, jakie zrobił Georgii O`Keeffe, wielki procent stanowiły 
kobiece akty robione 
w niespotykanych dotychczas zbliżeniach. Można było wręcz odnieść wrażenie, że 
Stieglitz chce 
upamiętnić każdy centymetr ciała Georgii – nie tylko jej pełne wyrazu dłonie, 
piersi i oczy, ale 
także łokcie i kolana, linię bioder i stóp, krzywiznę łopatek. Owe detale – 
jeśli Coltrane się 
orientował – nie stały się wprawdzie przedmiotem zdjęć, ale niezwykle intymne 
fotografie 
Stieglitza sugerowały taki zamysł twórcy. Jeden z krytyków przyznał wręcz, że 
promieniująca 
z wykonanych przez Stieglitza portretów Georgii O`Keeffe siła niemal go przeraża 
i określił ją 
mianem „pierwotnej”, implikując, że Stieglitz zamierzał przedstawić Georgię jako 
Matkę Ziemię.
Rebeca Chance w ujęciu Packarda nie była Wszechmatką, raczej Wszechkochanką. 
Obezwładniony wyrazem pierwszego portretu, zaczął przeglądać zdjęcia w pudełku – 
znalazł tu 
same akty, a każdy następny okazywał się bardziej bezpośredni i piękniejszy od 
poprzedniego. Na 
żadnej innej fotografii Rebeca Chance nie została tak starannie upozowana jak na 
pierwszej, 
każda jednak była dziełem sztuki – dlatego że Rebeca Chance była dziełem sztuki. 
Płynne 
krzywizny, zagłębienia i wzniesienia jej nagiego ciała promieniowały magią i 
zarazem 
onieśmielały, niezwykle szczera demonstracja kobiecego seksualizmu niosła w 
sobie taką moc, 
że Coltrane czuł jednocześnie pożądanie i respekt. Rebeca Chance nie tyle 
pozowała, co 
prezentowała się aparatowi fotograficznemu, pozwalała by ją fotografowano. 
Sposób, w jaki bez 
najmniejszej żenady patrzyła w obiektyw aparatu, świadczył o tak wielkiej 
świadomości swej 
kobiecej natury, że Coltrane poczuł się zawstydzony swą seksualną reakcją na jej 
widok.
Przejrzał kolejne fotografie i dotarł do serii ujęć, w której Packard zrobił to, 
co Stieglitz 
jedynie projektował – uwiecznił dosłownie każdy centymetr ciała Rebeki Chance. 
Były tu jej 
uszy, czubek głowy, kark, żebra tuż pod pachami, wnętrza ud, zagłębienia z tyłu 
kolan. Nie 
istniało miejsce ani tak zwyczajne, ani tak intymne, by Packard nie zrobił 
zbliżenia. Seria była 
poruszająca z powodu oddania, z jakim Packard uwiecznił poszczególne części 
ciała obiektu swej 
obsesji, jakby gruntowność, z jaką podzielił Rebekę Chance na części, mogła 
zwielokrotnić jej 
piękno.
Kiedy Coltrane dotarł do ostatniej fotografii, poczuł się bardzo zmęczony. Oparł 
się 
o półkę, zamknął oczy, wziął głęboki wdech i kiedy udało mu się zmobilizować 
resztki energii, 
powkładał fotografie z powrotem do pudełka. Dłonie miał drętwe, serce waliło mu 
jak oszalałe. 
Choć zamknął oczy, w dalszym ciągu widział Rebekę Chance – nagą, wpatrującą się 
w niego. 
Uniósł powieki, jeszcze raz popatrzył na ostatnie zdjęcie i odniósł pudełko na 
miejsce.
Kiedy wrócił na górę, położył się na rzuconym na podłodze śpiworze, zapatrzył w 
coraz 
żałośniej wyglądającą choinkę i niemal natychmiast zapadł w czarną otchłań. 
Dotychczas nocami 
nawiedzał go Ilkovič, zmieniając jego sny w nocne koszmary, dziś jednak 
wyciągnęły się ku 
niemu ramiona i przywarło do niego nagie ciało Rebeki Chance.
2
– Tylko ostrożnie! – ostrzegł obu młodych robotników brzuchaty majster. Wszyscy 
mieli 
na sobie granatowe koszule z tym samym logo, które widniało także z boku 
półciężarówki: 
PRZEPROWADZKI PACIFIC. Otworzyli tył samochodu, rozwarli na boki skrzydła drzwi 
i zabezpieczyli je przed zamknięciem. Potem wyciągnęli spod samochodu specjalną 
platformę 
wyładunkową – skrzypiała przy tym, aż Coltrane`a rozbolały zęby. Kiedy robotnicy 
mocowali 
platformę, podszedł do otwartego tyłu i popatrzył na meble, owinięte masą 
ochronnych plandek. – 
Ostrożnie! – powtórzył majster i Coltrane pojął, że ostrzeżenie nie jest 
kierowane do tragarzy, 
a do niego. – Lepiej będzie, jeśli nieco się pan odsunie. Czasami coś spada na 
ziemię, chłopcy 
mogą się potknąć…
– Mam nadzieję, że nic takiego się nie stanie.
– Najważniejsze jest zawsze, by klient nie odniósł najmniejszego szwanku.
– Nie martwię się o siebie. Nie chcę, by coś się stało meblom.
– Z tym nie ma obaw. Pracuję w tym fachu od dwudziestu lat.
Młodzi tragarze wyglądali jednak na niedoświadczonych, mieli nie więcej niż po 
dwadzieścia lat. Coltrane, nieco zaniepokojony, cofnął się jednak bez komentarzy 
i przyglądał 
się, jak wchodzą do samochodu i zaczynają odwijać plandekę z pierwszego mebla.
Kiedy ujrzał błysk metalu, zakołatało mu serce. Patrzył na krzesło – jeszcze 
nigdy nie 
widział tak prostego a zarazem estetycznego mebla. Nogi i boki krzesła były 
zrobione z rurek 
odlanych ze stopu cyny z ołowiem, wypolerowanych na najwyższy połysk. Stworzone 
z prostych 
płaszczyzn siedzisko i oparcie obito czarnym zamszem. Mebel aż prosił się o to, 
by go dotknąć, 
i Coltrane miał na to wielką ochotę kiedy jeden z młodzieńców postawił krzesło 
na skraju 
platformy.
– Gdzie mamy je postawić? – spytał majster unosząc wzrok znad deseczki, do 
której miał 
przymocowane dokumenty.
– W jadalni. – Coltrane zaprowadził robotników do domu. Zanim przyjechali, 
sprzątnął 
miniaturową choinkę i śpiwór. – Proszę na lewo.
– Ładny dom.
– Dziękuję.
– Jeszcze nigdy nie widziałem czegoś podobnego. – Majster odwrócił się do swoich 
pracowników. – Dobra, postawcie krzesła pod ścianą, by nie tarasowały przejścia. 
Zaraz… te 
ściany…
– Są zawieszone sznurami chromowanych kulek – wyjaśnił Coltrane.
– Jeszcze nigdy czegoś takiego nie widziałem.
Każdy przedmiot wnoszono do domu w ten sam sposób – dwaj młodzi robotnicy 
wyładowywali meble, majster robił notatki w swoich dokumentach, po czym tamci 
zanosili je do 
domu, a szef sprawdzał, czy nic nie zostało uszkodzone.
Do jadalni wniesiono kolejne cztery krzesła, potem stół: prostokątny, o 
zaokrąglonych 
rogach, z blatem ze szkła, ramą zaś i nogami ze stopu cyny i ołowiu. Majster 
miękką ściereczką 
starł ze szklanej tafli smugi brudu.
– Jednego zadrapania… – powiedział i popatrzył na Coltrane`a, aby uzyskać 
potwierdzenie.
W konstrukcji mebli z salonu dominowały stalowe rurki, błyszczące czarne 
oksydowane. 
Zostały umocowane poziomo, co dwadzieścia centymetrów, w efekcie czego meble 
wyglądały 
jak niewielkie klatki. Pasowało to do gloryfikującego masową produkcję, 
popularnego w późnych 
latach dwudziestych i wczesnych trzydziestych tak zwanego stylu industrialnego, 
projekt 
i wykonanie okazały się jednak w tym przypadku tak harmonijne, że meble miały 
lekkość 
i wdzięk. W ramach umieszczono grube poduchy siedzisk i oparć, tapicerowanych 
czerwoną 
satyną. Po kilkunastu minutach w salonie ustawiono trzy fotele i kanapę w 
kształcie litery L, 
stoliczki ze szklanymi blatami, stoliki do kawy i stoliki pod ścianę. Tak 
ogromna ilość szkła 
i polerowanego metalu powodowała, że pokój zdawał się jarzyć.
Coltrane stał w kącie, instruował tragarzy, gdzie mają stawiać jaki mebel i 
czuł, że wraca 
w przeszłość. Wrażenie było tym dziwniejsze, że nie „cofał się” w czasie, a 
przeszłość zdawała 
się przemieniać w teraźniejszość. Choć meble zostały wyprodukowane tyle lat 
temu, wyglądały 
jak nowe.
– Proszę pana, tacham meble pół życia, ale muszę powiedzieć, że te graty są inne 
od 
wszystkiego, co kiedykolwiek widziałem – stwierdził majster.
– A podobają się panu?
– Czemu nie? Czasami wożę taki szmelc, że… Te wyglądają jednak solidnie. Pan 
popatrzy jak się te dzieciaki spociły od noszenia takiej masy metalu. Nie ma tu 
nic lichego, na 
pewno nic się nie rozpadnie. Klasa. Przypominają mi stary film, który widziałem 
wczoraj wieczór 
w kablówce. Mieli tam podobne meble. Nie jestem elegancikiem, ale mam wrażenie, 
że przy tych 
meblach powinniśmy nosić smokingi i popijać martini. No, ale nie po to tu 
jesteśmy. Chłopaki – 
do roboty!
Kiedy wyszli po następną partię, Coltrane wbił wzrok w drzwi i czekał aż 
tragarze 
pojawią się z kolejnymi sprzętami, całkiem nieoczekiwanie pojawił się w nich 
jednak Duncan 
Reynolds.
Reynolds zdawał się jeszcze bardziej zaskoczony niż Coltrane. Wyglądał niemal 
jakby 
został przyłapany na gorącym uczynku. Jego zazwyczaj różowa twarz była blada, co 
podkreślało 
intensywność kolorów sportowego płaszcza. Szeroko otworzył usta.
– Duncan? Co się stało? Nic panu nie jest?
– Przyszedłem zobaczyć, jak pan zareaguje na meble… – Duncan wodził po salonie 
wybałuszonymi oczami. – Przekonać się, czy się panu spodobają… – Otumaniony, 
wskazał 
palcem na kanapę, potem na fotele i stoliki. – Jak pan…
– Coś jest nie tak?
– Nie nie, i w tym właśnie problem. Wszystko jest jak należy, dokładnie tak samo 
jak 
pamiętam, tyle tylko że to niemoż… Jak się panu udało…
– O czym pan mówi?
– Każdy mebel stoi dokładnie w tym samym miejscu, gdzie lubił mieć je Randolph. 
Dwadzieścia pięć lat temu, kilka miesięcy po tym jak zacząłem dla niego 
pracować, w dniu, 
w którym po raz pierwszy pokazał mi ten dom, wszystkie meble stały dokładnie tak 
samo jak 
teraz. Randolph twierdził, że, kiedy kupił je razem z domem nie zmieniał ich 
miejsc, nawet o tym 
nie myślał. Nie zostały poruszone do dnia, kiedy zabrano je na aukcję, a teraz 
ustawił je pan tak, 
że wyglądają jak w dniu, kiedy ujrzałem je po raz pierwszy. Mam wrażenie, że 
Randolph zaraz 
skończy pracować w ciemni i wejdzie schodami na górę. Jak pan… skąd pan 
wiedział, jak je…
– Pomogły mi fotografie.
Zdziwienie Duncana jeszcze się pogłębiło.
– Przeprowadziłem pewne badania – dodał Coltrane.
Duncan podszedł blisko, w napięciu czekał na wyjaśnienie.
– Pomyślałem sobie, że dom zaprojektowany przez Lloyda Wrighta musiał w trakcie 
budowy ściągnąć na siebie uwagę, więc wczoraj poszedłem do biblioteki i po 
krótkich 
poszukiwaniach ustaliłem, że w 1931 roku opublikowano na jego temat artykuł w 
„Architectural 
Views”, czasopiśmie, które już się nie ukazuje, ale które w latach trzydziestych 
było dość 
znaczące. Ponieważ nasza miejska biblioteka jest dobrze zaopatrzona, mieli każde 
wydanie pisma 
na mikrofilmie, dzięki czemu mogłem przeczytać artykuł. Okazało się, że w 
trakcie budowy dom 
rzeczywiście wzbudzał spore zainteresowanie, autor artykułu zaś dokonał analizy 
stylu Lloyda 
Wrighta. Ilustracje pokazywały dom zarówno z zewnątrz jak i od wewnątrz. 
Obfotografowano 
każde pomieszczenie z meblami włącznie. – Coltrane wskazał dłonią w kierunku 
salonu. – 
Odtworzyłem to, co było na zdjęciach.
– Czy to możliwe, by zdjęcia zostały zrobione przez Randolpha?
– Też zadawałem sobie to pytanie, ale wystarczyło jedno spojrzenie, by mieć 
pewność, że 
coś tak źle skomponowanego i źle naświetlonego nie mogło wyjść spod jego ręki. 
Było dość 
trudno dostrzec maleńkie literki na mikrofilmie, ale w którymś miejscu 
dostrzegłem nazwisko 
fotografa. Nic mi ono nie mówi.
Duncan uspokoił się.
– Przez chwilę sądziłem, że odkrył pan nieznane fotografie Randolpha Packarda.
– Byłoby to coś, prawda?
– Przepraszam! – Gruby majster torował drogę swoim pracownikom, niosącym kolejne 
metalowe rury. – Nie wiem dokładnie, co to jest, ale typuję, że rama łóżka.
– Normalne czy podwójne?
– Sądzę, że jeżeli poskładamy je do kupy, będzie podwójne.
– Główna sypialnia. Trzecie piętro.
– Słyszeliście – powiedział majster do tragarzy i cała trójka zniknęła na 
schodach.
Duncan patrzył za nimi jak zahipnotyzowany.
– Duncan?
– Eee… tak?
– Kiedy się ostatnio widzieliśmy, wspomniał pan, że Randolph miał posiadłość 
w Meksyku.
Duncan nawet nie drgnął, ale w jego oczach pojawił się cień nieufności.
– Powiedział pan, że kupując nieruchomości, Randolph dla zachowania tajemnicy, 
kto jest 
prawdziwym właścicielem, przeprowadzał transakcję przez łańcuch firm i to, że w 
ten sposób 
kupił zarówno ten dom jak i posiadłość w Meksyku.
– Jeśli się dobrze pogrzebię w pamięci, to chyba wspomniałem coś takiego.
– Zastanawiałem się, gdzie znajduje się ta meksykańska posiadłość.
Spojrzenie Duncana było w dalszym ciągu ostrożne.
– Dlaczego pan pyta?
– Z ciekawości. Ponieważ Randolph miał wyjątkowy sposób patrzenia na świat, 
pomyślałem sobie, że hacienda może być tak samo niecodzienna jak ten domu i może 
warto 
pojechać do Meksyku i rzucić na nią okiem.
– Nie wiem – odpowiedział Duncan nieco za szybko.
Z góry doleciał cichy brzęk skręcanych metalowych rur.
– Ostrożnie! – rozległ się głos majstra.
– Nie wie pan, czy spodoba mi się tamta posiadłość?
– Nie wiem, gdzie jest. Nigdy tam nie byłem. – Duncan uniósł głowę w górę, ku 
metalicznym odgłosom z piętra. – Randoplh nigdy mi o niej dokładnie nie mówił, 
chyba raz tylko 
wspomniał, że jest gdzieś na Półwyspie Kalifornijskim.
– Szkoda.
– Przykro mi, że nie mogę więcej pomóc.
– Prawdopodobnie to i tak nieważne. Sądzę, że tamta posiadłość nie była tak 
wyjątkowa 
jak ten dom, nie została też zachowana w pierwotnym stanie. Czy Randolph był w 
ogóle 
w momencie śmierci jej właścicielem?
Duncan odwrócił głowę.
– Przed laty wspomniał o sprzedaży jakiejś nieruchomości w Meksyku.
– No tak, to był zresztą i tak tylko luźny pomysł.
– Ostrożnie! – znów zawołał szef tragarzy.
3
– Chciałbym rozmawiać z panem Blainem – powiedział Coltrane do słuchawki.
– Kogo mam przedstawić? – spytała recepcjonistka.
– Mitch Coltrane. Rozmawialiśmy już na temat posiadłości, która należała do jego 
zmarłego klienta. Do Randolpha Packarda.
Recepcjonistka natychmiast zmieniła ton.
– Do Randolhpa Packarda?
– Kupuję dom, który do niego należał i potrzebuję kilku dodatkowych informacji. 
Wiem, 
że dziś jest Sylwester… – Coltrane próbował, by w jego głosie zabrzmiała skrucha 
ale tylko 
zachichotał – … czy jak to się mówi.
Rozbawił tym recepcjonistkę.
– Znam ten problem.
– Zdaję sobie sprawę, że pan Blaine musi dokończyć przeglądanie tony dokumentów, 
ale 
pomyślałem, że mógłby poświęcić mi kilka minut.
Jak za życia, także i po śmierci, nazwisko Packard czyniło cuda. Dwadzieścia 
sekund 
później ze słuchawki dobiegł obłudny baryton.
– Witam, panie Coltrane. Mam nadzieję, że wszystko postępuje z pana strony tak 
jak się 
umawialiśmy.
– W stu procentach. Muszę przyznać, że jestem tak zadowolony, aż zacząłem się 
zastanawiać, czy pan Packard nie posiadał jeszcze jakichś nieruchomości, które 
mają zostać 
sprzedane.
– Jeżeli ma pan na myśli posiadłość w Newport Beach, to została przekazana w 
spadku 
jego sekretarzowi. Musiałby pan porozmawiać bezpośrednio z nim.
– Nie, miałem na myśli posiadłość w Meksyku.
– W Meksyku?
– Chyba na Półwyspie Kalifornijskim.
Baryton nie od razu odpowiedział.
– Nic mi o tym nie wiadomo.
Coltrane z rozczarowaniem wbił wzrok w podłogę. Jego podejrzenia okazały się 
nieuzasadnione.
– W takim razie pewnie została sprzedana przed laty.
– Jedyna posiadłość, o której wiem, że należała do Randolpha Packarda, nie 
znajduje się 
na Półwyspie.
– Słucham?
– Znajduje się na zachodnim wybrzeżu Meksyku, znacznie bardziej na południe od 
półwyspu. Za Acapulco. Niedaleko miasta… nie pamiętam jego hiszpańskiej nazwy, 
ale po 
angielsku jest bardzo charakterystyczna i oznacza tyle co „Koci grzbiet”.
– Co takiego?
– Tak nazywa się najbliższe miasto.
– La Espalda del Gato?
– Znakomicie. Pański hiszpański jest doskonały.
– Spędziłem wiele czasu w krajach, gdzie mówi się po hiszpańsku. Jeżeli będę 
miał 
możliwość obejrzenia tamtejszej posiadłości i jeśli w dalszym ciągu należy do 
spuścizny po panu 
Packardzie, możliwe, że zechcę i ją kupić.
– Niestety nic panu w tym zakresie nie pomogę, gdyż nie mam już wpływu na dalsze 
losy 
tej nieruchomości. Pan Packard zapisał hacjendę komuś w testamencie i prawo 
własności zostało 
przekazane tydzień temu.
– Komu? Mógłby mi pan powiedzieć?
– Wbrew mojej radzie, pan Packard nie zlecił opieki nad wszystkimi swoimi 
dobrami 
funduszowi powierniczemu. Hacjenda była częścią majątku, którą nie zajmował się 
fundusz. 
Gdyby było inaczej, obecny spadkobierca mógłby przekazać prawo własności dalej, 
i wtedy 
sprawa toczyłaby się pomiędzy dwiema prywatnymi osobami, ale w istniejącej 
sytuacji konieczna 
byłaby zgoda sądu, na dodatek po przeprowadzeniu procedury ustalającej 
autentyczność 
testamentu. Nie chciałbym narażać pana na procesowanie się, naprawdę nie widzę w 
tym sensu. 
Pan Packard zapisał posiadłość w Meksyku niejakiej Nataszy Adler.
– Nataszy Adler?
– Nie mam z tą panią kontaktu i nie wiem nic na jej temat.
– Ma pan może jej adres albo numer telefonu?
– Testament nie zawierał żadnych informacji na jej temat. Musiałem zaangażować 
prywatnego detektywa, żeby ją odnaleźć. Obawiam się, że ujawnienie jej adresu 
mogłoby zostać 
potraktowane jako wykroczenie przeciwko prawu do prywatności.
A niech to cholera…
– Czy mógłbym panu w czymś jeszcze pomóc? – spytał Blaine.
– Może.
W dźwięk barytonu wkradła się nuta zniecierpliwienia.
– To znaczy?
– Czy miałby pan coś przeciwko temu, aby mi podać nazwisko detektywa, z którego 
usług 
pan korzystał?
4
– Na zdrowie!
– Na zdrowie.
Coltrane i Jeniffer stuknęli się szklaneczkami absoluta z tonikiem. Jeniffer 
pociągnęła łyk 
i zmarszczyła nos.
– To jak szampan. Bąbelki są zdradliwe.
– Może weź mniej toniku a więcej wódki.
– Wtedy będzie mnie wszędzie łaskotać.
Miała na sobie czarną sukienkę od Armaniego, kończącą się na dole tuż nad 
kolanami, 
a na górze odsłaniającą do połowy piersi, plecy i ramiona. Kolczyki z perłą i 
pasujący do nich 
naszyjnik bladły przy jej uśmiechu. Napiła się kolejny łyk i rozejrzała po 
salonie.
– Spodziewałam się, że meble będą wyglądały imponująco, ale nie aż tak… Są… nie 
wiem, jak to określić… fantastyczne. Czuję się jak w sali muzeum sztuki 
współczesnej, gdzie 
wystawia się za dzieła sztuki.
– Czy oznacza to, że dom zmienił się twoim zdaniem na tyle, zechciałabyś dać mu 
drugą 
szansę? Nie kojarzy ci się już z Ilkovičem?
– Jest mi teraz w nim inaczej.
– To dobrze.
– Jakbyśmy mieli lata trzydzieste.
– Taką właśnie iluzję chciałem stworzyć. Chciałem, by to miejsce stało się 
przystanią, 
gdzie można uciec przed teraźniejszością.
– Ale teraźniejszość też jest tu obecna. – Zanim Coltrane zdążył zapytać, co ma 
na myśli, 
dodała: – Można na tym bez obawy siadać?
– Oczywiście – odparł ze śmiechem Coltrane.
Jeniffer ostrożnie usiadła na czerwonej poduszce fotela z czarnych rurek.
– Jak na razie nieźle. Nie zawalił się pode mną.
– Szef ekipy, która przywiozła meble, zapewnił mnie, że zostały tak 
skonstruowane, by 
dużo wytrzymać.
– Na pewno się nie mylił. Mimo tylu lat błyszczą jak nowe. – Jeniffer znowu 
napiła się 
koktajlu. – Jesteś pewien, że Duncan kłamał?
– Nie z powodu tego, co mówił, choć kręcił coś że niejasno przypomina sobie, iż 
dom 
w Meksyku został dawno temu sprzedany, a znajduje się chyba gdzieś na Półwyspie 
Kalifornijskim. To co powiedział nie było aż tak istotne, tyle tylko że kiedy 
mówił o domu, 
w jego oczach błąkał się jakiś strach.
– Może też potrzebował drinka. Nie we wszystkim należy się doszukiwać tajemnic.
– Zadzwoniłem do prywatnego detektywa, którego zatrudnił adwokat Packarda. Za 
pięćset 
dolarów zgodził się zajrzeć do akt i powiedział mi, że kobieta, której Packard 
zapisał posiadłość 
w spadku, Natasza Adler, mieszka w Malibu. Numer jej telefonu jest zastrzeżony, 
ale też mi go 
dał.
Jeniffer uniosła szklaneczkę do ust. Alkohol najwyraźniej nie był w stanie jej 
rozluźnić.
– Ciekawa jestem, do czego dążysz.
– Chcę się dowiedzieć, dlaczego Packard dał jej dom.
– Może była z nim zaprzyjaźniona albo robili razem interesy.
– Nieważne, jeżeli jednak zna posiadłość, może będzie mogła mi coś o niej 
opowiedzieć.
– Na przykład?
– Czy nakręcono tam kawałki Wichru na Jamajce i czy słyszała nazwisko Rebeca 
Chance.
Jeniffer pokręciła głową.
– Nie jesteś tego ciekawa?
– Z zawodowego punktu widzenia oczywiście tak, bo zdjęcia z krypty to wielkie 
odkrycie 
i należy się dowiedzieć, gdzie je zrobiono, kim była fotografowana osoba i w 
jakim związku 
pozostawała z Packardem. Co prawda informacje te nie uczynią fotografii 
lepszymi, niż są teraz, 
ale jako redaktor wiem, że szerokie zainteresowanie każdym dziełem sztuki 
zwiększa jego cenę. 
W związku z tym powstaje oczywiście pytanie, kiedy zamierzasz powiedzieć o swoim 
odkryciu 
funduszowi powierniczemu zajmującemu się majątkiem Packarda. Zasięgnęłam już 
języka 
u adwokata, oczywiście nie wspominając o szczegółach. Jeśli go dobrze 
zrozumiałam, masz 
prawo żądać prawa własności do fotografii, ale prawo ich powielania, 
publikowania i tak dalej, 
należy do zarządców majątku. Będziesz musiał się z nimi ugodzić.
– Kiedy będę do tego gotów. – Coltrane zagryzł wargę. – Powiedziałaś „z 
zawodowego 
punktu widzenia”.
– Słucham?
– Powiedziałaś, że jesteś zainteresowana fotografiami z zawodowego punktu 
widzenia. 
Podkreśliłaś to, stąd podejrzewam, że nie interesują cię prywatnie.
– Nie w ten sposób jak ciebie. Mówisz o Rebece Chance, jakby była żywą osobą, 
wczoraj 
wieczór zapytałeś, czy jestem o nią zazdrosna. Może trochę jestem. Zachowujesz 
się jakbyś…
– Co?
– … się w niej zakochał.
Coltrane nic na to nie powiedział.
Jeniffer dokończyła drinka.
– Masz ochotę na poprawkę? – spytał.
– Jasne. W końcu to Sylwester.
– Żebyśmy nie umarli z głodu, lepiej zabiorę się do robienia sałatki z owoców 
morza.
Poszli do kuchni. Pod jedną ze ścian stała zminiaturyzowana wersja metalowego 
stołu ze 
szklanym blatem, jaki znajdował się w jadalni.
– Chyba nie powinienem tak bardzo obwiniać Duncana o kłamstwo. Też w końcu nie 
byłem wobec niego uczciwy.
– Bo?
Coltrane zrobił Jeniffer drinka, wrzucił do szklaneczki ćwiartkę cytryny i kilka 
kostek 
lodu.
– Powiedziałem mu, że wiem jak ustawić meble ponieważ widziałem zdjęcia domu 
w starym wydaniu czasopisma architektonicznego, a to nieprawda.
– W takim razie skąd…
– Z fotografii w krypcie. Przejrzałem wszystkie i okazało się, że niektóre 
zostały zrobione 
w tym domu, a ponieważ są tak wyraźne jak wszystko, co fotografował Packard, bez 
trudu 
zidentyfikowałem jak były ustawione meble.
Jeniffer uważnie mu się przyglądała.
– Znalazłem także szereg ciekawych fotografii innego typu.
Jeniffer bez słowa wbiła wzrok w Coltrane`a.
– Akty.
Kiedy to powiedział, pożałował.
– Akty… – bez wyrazu powtórzyła Jeniffer.
– Tego typu jak Stieglitz robił Georgii O`Keeffe.
– Dokładnie wiem, co masz na myśli. Pokaż mi je.
5
Kiedy szli przez kryptę, Jeniffer spytała:
– Koniec ze strachami?
Coltrane nie rozumiał, o co chodzi.
– Ta krypta napawała cię lękiem. Dostawałeś tu klaustrofobii.
– Ach! O to chodzi. Myślę, że byłem tu już tyle razy, że zdążyłem się 
przyzwyczaić.
– Tak, bez dwóch zdań przyzwyczaiłeś się do tego miejsca. Jest tu tak chłodno, 
że teraz ja 
mam dreszcze. – Jeniffer pomasowała nagie ramiona.
– Proszę. – Coltrane zdjął marynarkę i zarzucił ją Jeniffer na ramiona.
– Dzięki.
– Lepiej? – spytał nie zdejmując dłoni z jej ramion.
– Znacznie.
Jeniffer odwróciła się do niego, rozcapierzyła palce i położyła mu dłonie na 
piersi. Jego 
sutki stwardniały od zimnego dotyku. Pocałowali się – najpierw delikatnie, potem 
coraz goręcej. 
Potem przez chwilę stali, obejmując się.
– No więc gdzie te akty? – spytała Jeniffer.
– Nie zmieniłaś zdania?
– Nie mogę mieć perwersyjnych zachcianek?
Coltrane puścił ją i zwolnił zatrzaski regału. Kiedy odsuwał ruchomy fragment, 
Jeniffer 
wbiła wzrok w naturalnej wielkości twarz Rebeki Chance. Jaskrawe światło z 
krypty rozpraszało 
ciemność w tajnym pomieszczeniu. Oczy na fotografii odbijały je.
– Na tym zdjęciu jest znacznie piękniejsza niż na filmie – stwierdziła Jeniffer.
Będąc tu ostatnim razem, Coltrane zostawił pudełko z aktami na samym wierzchu, 
więc 
bez trudu je znalazł i wyniósł do krypty. Zdjął pokrywkę.
Jeniffer zrobiła krok do przodu i popatrzyła na pierwsze ujęcie – ukazujące nagą 
Rebekę 
Chance owiniętą sznurami chromowanych paciorków. Powoli przewróciła fotografię i 
przeszła 
do następnej i następnej. Panowała taka cisza, że słychać było jedynie szelest 
przekładanego 
papieru i płytki oddech Jeniffer.
Po kilku minutach skończyła przeglądanie.
– No i? – spytał Coltrane.
– Sutki.
Coltrane nie wiedział, czego się spodziewać, kiedy Jeniffer przejrzy fotografie, 
takiej 
reakcji nigdy by jednak nie przewidział.
– Sutki i ich otoczki.
– Dalej nie rozumiem.
– Moje są nieco inne.
Coltrane poczuł, że czerwienieje.
– Nie chciałem sugerować, że…
– Że jej są atrakcyjniejsze od moich? Są, to fakt, a Rebecca Chance była 
naprawdę 
zachwycająco piękna, została hojnie obdarowana przez naturę, ale nie o to mi 
chodzi. Moje sutki 
są małe, mają średnicę mniej więcej czubka mojego małego palca, a sutki Rebeki 
Chance mają 
średnicę mniej więcej mojego palca wskazującego. Otoczki wokół moich piersi nie 
są tak 
wypukłe jak u niej.
– No i?
– Mogłabym mieć takie same sutki i otoczki wokół nich jak Rebeka.
– Masz na myśli chirurgię plastyczną?
– Mam na myśli ciążę.
Coltran`owi wydawało się, że na chwilę stanęło mu serce.
– Sądzisz, że jest w ciąży?
– Podejrzewałam to już wówczas, gdy obejrzałam pierwsze fotografie. Nie widzę 
śladów 
rozstępów, które by świadczyły o tym, że już kiedyś rodziła. Powiedziałabym, że 
jest w trzecim 
miesiącu. Do tego czasu brzuch nie rośnie, ale bardzo zmieniają się piersi. 
Blask, którym 
promieniuje jej twarz i gładkość skóry, moim zdaniem potwierdzają, że organizm 
dostał potężny 
zastrzyk hormonów.
– W ciąży… – z zadumą powiedział Coltrane i spojrzał na fotografie całkiem 
inaczej.
– Nasuwa się oczywiste pytanie, kto był ojcem. Packard? A jeżeli dziecko się 
urodziło, to 
co się z nim stało?
6
Coltrane wygiął plecy w łuk i uniósł wysoko głowę, jego ciało ogarnęła fala 
gorąca. 
Poruszał się powoli, by nie zniszczyć delikatnej równowagi pomiędzy potrzebą 
natychmiastowego spełnienia, a radością przedłużania rozkoszy. Jeniffer całowała 
go, napierała 
biodrami.
– Nie powstrzymuj się… – wyszeptała.
Zaczął poruszać się szybciej, czuł jednak, że gwałtowny rytm, jaki narzuca 
Jeniffer 
zaczyna dominować nad jego własnym. Kiedy osiągnął orgazm, chwila stała się 
wiecznością, ale 
o wiele za wcześnie czas podzielił się ponownie na pojedyncze momenty. Coltrane 
wyszedł 
z Jeniffer i opadł obok niej. Leżeli bez ruchu. Przez rozsunięte zasłony do 
sypialni wpadało 
światło z ulicy. Lekka bryza poruszała gałęziami drzew, które rzucały na ściany 
ruchome cienie.
Jeniffer odwróciła się do Coltrane`a i popatrzyła mu w oczy.
– Tak dawno nie byliśmy razem…
– Zbyt długo – odparł.
– Trzeba nadrobić stracony czas.
– Duch jest silny, ale ciało może okazać się mdłe.
– Sprawdzę, co da się zrobić, by nieco natchnąć je mocą.
– Trochę jedzenia też na pewno mu nie zaszkodzi. Jeśli nie zacznę robić kolacji…
– Nie rób. – Jeniffer dotknęła jego policzka. – Poleż jeszcze chwilę.
– Cóż za wspaniałe zakończenie obrzydliwego roku.
– Pod jednym względem nie był wcale taki zły. Zrobiłeś szereg znakomitych 
fotografii 
i odkryłeś nowy kierunek, w którym chcesz iść.
Coltrane wzruszył ramionami.
– W dalszym ciągu praca jest ci obojętna?
– W porównaniu z innymi rzeczami, jakie miały miejsce, jest mało ważna.
Zamilkli. Pierwsza odezwała się Jeniffer.
– Czy kiedy się kochaliśmy, nie przyszło ci na myśl, że w tym łóżku mogli się 
także 
kochać Rebecca Chance i Randolph Packard?
– … nie.
– A mnie przyszło. Wyobraziłam sobie, że zamieniła się ze mną miejscami. Czy te 
akty 
cię podniecają?
– Trochę.
– Nabrałeś po ich obejrzeniu większej ochoty na seks?
– Chyba tak.
Jeniffer przeniosła dłoń z jego twarzy na pierś i przesuwała ją coraz niżej.
– Podniecają cię tak jak to?
– Aha.
– To dobrze.
Kiedy zaczęła go całować, poczuł na jej policzku sól łzy.
– Nie mogę z nią rywalizować, Mitch. Nie jestem boginią. Jestem tylko kobietą.
7
Choć poranek był słoneczny a niebo bezchmurne, zimna (przynajmniej jak na 
standardy 
południowej Kalifornii) bryza wygoniła Coltrane`a z patio przed sypialnią.
– Brrr. – Owinął się ciaśniej szlafrokiem i odwrócił ku Jeniffer. – Miałem 
nadzieję, że 
napijemy się kawy na zewnątrz, ale szybko byłaby mrożona.
– W środku jest przyjemniej. – Jeniffer uniosła kołdrę, pokazując mu na chwilę 
piersi, 
płaski brzuch i jasne włosy łonowe. Gestem wskazała, żeby przyszedł do niej.
– To najlepsza oferta od rana.
– A dzień jest jeszcze młody…
– Wyssiesz ze mnie ostatnie siły.
– Najważniejsze, żebym nie wyssała ostatnich sił z niego. – Wskazała na 
wzwiedzionego 
członka Coltrane`a, który ukazał się spod szlafroka.
– Gdzie nauczyłaś się takich brzydkich słów? – Wsunął się pod kołdrę, 
natychmiast czując 
jej ciepło.
– To mają być brzydkie słowa?
– Na pewno są obrazowe.
– Jakie jest w takim razie to?
– Jestem teraz nieco rozkojarzony, może przypomnę sobie odpowiednie określenie, 
kiedy 
znów powiesz coś brzydkiego.
– Zrobię coś znacznie lepszego.
„A dzień jest jeszcze młody…” – powiedziała Jeniffer, myliła się jednak, myśląc, 
że będą 
mieli tego dnia jeszcze niejedną okazję, by się kochać. Kiedy po kolejnej turze 
padli sobie 
w ramiona, chwilę poleżeli, potem poszli pod prysznic i ubrali się, Jeniffer 
przyznała, że rodzice 
spodziewają się jej około pierwszej.
– Pamiętasz – wyjaśniła. – To stała tradycja. Zawsze do nich wpadam i pomagam 
tacie 
w oglądaniu niezliczonych noworocznych meczów. Masz ochotę pojechać ze mną? Na 
pewno 
i jego i mamę ucieszy twój widok, a na pewno mają zapasy jedzenia. W zeszłym 
roku sprawiałeś 
wrażenie, jakbyś się dobrze bawił.
– Świetnie się bawiłem. Było bardzo wesoło, ale chyba tym razem poproszę o 
wolne.
– Dlaczego?
– Obiecałem wdowie po Gregu że wpadnę i posiedzę trochę z nią i dzieciakami.
– O! Nie wiedziałam, że ostatnio rozmawialiście.
– Zapomniałem ci powiedzieć.
– Nie znam jej, ale przekaż, jak mi przykro z powodu jej męża.
– Przekażę.
– Obiecywałeś kawę, czy się mylę?
W kuchni panował bałagan po przygotowaniach do kolacji, którą zrobił Coltrane. 
Wieczorem wrzucili naczynia do zlewu i kończyli butelkę szampana, oglądając 
odliczanie przed 
dwunastą transmitowane z Times Square. Coltrane mętnie przypominał sobie, jak 
zaszli na górę 
do sypialni.
– Ojej! – zawołała Jeniffer na widok bałaganu. – Bez kawy nie zbiorę sił, by 
pomóc ci 
posprzątać.
– Daj sobie spokój. Chodźmy gdzieś na śniadanie.
Kiedy wrócili wpół do pierwszej, zamienili pod domem kilka pożegnalnych słów.
– Jeśli wyjdziesz wcześniej, wpadnij do moich rodziców – zaoferowała Jeniffer.
– Na pewno. Życz im ode mnie szczęśliwego nowego roku.
Jeniffer zdawała się nad czymś dumać, w końcu spytała:
– Zrobiłbyś mi przysługę?
– Jaką?
– Wziąłbyś aparat i zrobił mi zdjęcie?
– Zdjęcie? Tobie?
– To nowy rok. Nowy początek. Byłabym szczęśliwa, mogąc zobaczyć, że znów 
fotografujesz.
– Jeśli cię to uszczęśliwi, z przyjemnością.
Po minucie wrócił z nikonem. Zastanowił się i upozował Jeniffer na tle 
znajdującego się 
na rogu domu ornamentu z pokrytej zielenią patyny miedzi.
– W ten sposób twoje włosy staną się jeszcze jaśniejsze. Niemal promieniejesz.
Kiedy – tak jak miał nadzieję – jej oczy pojaśniały, bo uradował ją komplement, 
pstryknął.
DZIEWIĘĆ
1
Okazało się, że u wdowy po Gregu jest mnóstwo ludzi: jej rodzice, siostra, 
przyjaciele 
z pracy, znajomi policjanci, nie wspominając o sąsiadach. Kolejni ludzie 
przychodzili, składali 
kondolencje i wychodzili. Choć sprawiała wrażenie, że niewiele sypia, upiekła 
świątecznego 
indyka, było jednak jasne, że nie starczy jedzenia dla wszystkich. Coltrane 
został tylko godzinę 
i wyszedł dobrze przed kolacją.
Czując w sobie pustkę, postanowił nie wracać do domu, a skorzystać z zaproszenia 
Jeniffer i pojechać do jej rodziców, mieszkających niedaleko parku Echo, w willi 
w wiktoriańskim stylu. Aby jaj najszybciej dostać się tam z Venice, powinien 
ruszyć Santa 
Monica Freeway na wschód do wjazdu na Golden State Freeway i dotrzeć do 
wschodniego 
krańca Sunset Boulevard, który znajduje się niedaleko parku Echo. Coltrane ku 
swemu 
zdziwieniu znalazł się jednak na pasie Santa Monica Freeway prowadzącym w 
kierunku 
zachodnim, ku Pacific Coast Highway. Nie mógł się dłużej zwodzić – zmierzał do 
Malibu.
2
Kiedy siedemnaście lat temu przyjechał do Los Angeles, odczuwał nieodpartą chęć, 
by 
dowiedzieć się jak najwięcej o mieście i jego okolicach. Z wielkim zdziwieniem 
stwierdził, że 
Malibu (nazwa wydawała mu się mityczna) jest ogromnie różnorodny. W Commune, 
w ogrodzonych i chronionych domach, mieszkał pułk największych bogaczy show-
biznesu. 
Wzdłuż plaży kilometrami ciągnął się szereg wąskich piętrowych domków, przed 
którymi biegła 
cienka nitka skromnej ulicy, za nimi dyszał ocean, a wzdłuż Pacific Coast 
Highway rozsiadły się 
niezliczone stacje benzynowe, motele i bary szybkiej obsługi. Dalej na północ, 
gdzie autostrada 
i brzeg oceanu się rozchodziły, znajdowała się barokowa zbieranina drogich 
domów, 
budowanych na lesistych działkach, do których dojeżdżało się labiryntem krętych 
uliczek. 
Stamtąd bardzo rzadko miało się widok na ocean. Coltrane czuł słoną bryzę, miał 
wrażenie, że 
jest bardzo blisko wody. Gdyby nie zapach w powietrzu, można by pomyśleć, że 
jest się 
w ekskluzywnej części Doliny San Francisco.
Coltrane jechał którąś z krętych dróg. Na mapie, którą kupił na stacji 
benzynowej, 
sprawdzał co jakiś czas trasę i choć kilka razy musiał zawrócić z powodu braku 
oznakowań, 
a parokrotnie dotarł do ślepego zaułka – mimo że według mapy powinien być 
przejazd – posuwał 
się na zachód. Zirytowany, musiał w końcu stanąć przed gęstą ścianą ostrokrzewu, 
przez którą 
prowadziła wąska ścieżka. Jeśli dobrze się orientował, droga której szukał, 
znajdowała się po 
drugiej stronie krzewów.
Popatrzył na zegarek i stwierdził, że zbliża się trzecia. Jeszcze trochę, a 
będzie musiał 
uznać dzień za zmarnowany. Wycofanie samochodu i odnalezienie drogi, o którą mu 
chodziło, 
zajęłoby pewnie kolejne dwadzieścia minut – oczywiście przy założeniu, że wjazd 
jest 
oznakowany i od razu go znajdzie. Czym on się jednak martwił? Przecież cel miał 
praktycznie 
przed nosem. Prośba Jeniffer, by ją sfotografował, odniosła zamierzony skutek – 
powrócił stary 
nawyk, miał więc teraz przy sobie aparat. Zarzucił pasek na szyję, wysiadł z 
samochodu, dla 
ochrony przed coraz chłodniejszym powietrzem zapiął marynarkę i zaczął się 
przebijać przez 
krzewy.
Kilka sekund przedtem zanim zobaczył w dole wodę, usłyszał huk oceanicznego 
przyboju 
Okazało się, że stoi na szczycie stromego zbocza, skąd widać drogę, której 
szukał oraz szereg 
znakomicie wyglądających willi. Nie dostrzegał żywej duszy. W odróżnieniu od 
sławnych plaż 
Malibu, brzeg tworzyły niemal wyłącznie szare skały. Widok uderzających w skały 
spienionych 
fal i dachów z czerwonej dachówki na niektórych domach tak go zaintrygował, że 
Coltrane 
przystawił aparat do oka, dla uzyskania ostrego obrazu fal wybrał bardzo krótki 
czas 
naświetlania, i zrobił kilka fotografii.
Potem ostrożnie, zakolami, zszedł w dół urwiska, miejscami mocno wypłukanego po 
ostatnich deszczach. Nie raz musiał dla utrzymania równowagi łapać wystający 
korzeń, wpijać się 
palcami w kępy trawy i dosłownie wwiercać obcasy w miękką ziemię, w końcu jednak 
udało mu 
się dotrzeć na dół, do drogi.
Przybój był tu znacznie głośniejszy, mimo to Coltrane wyraźnie słyszał jak swój 
przyspieszony oddech. Starał się przekonać samego siebie, że to jedynie efekt 
wysiłku przy 
schodzeniu. Na pewno. Kiedy dotarł do pierwszego z brzegu budynku, willi w stylu 
misyjnym, 
okazało się, że posesja ma numer 38. Ruszył więc dalej. Był tak skoncentrowany 
na szukaniu 
właściwego domu, że nie docierało do niego nachalne skrzeczenie latających nad 
głową mew.
Wczoraj, kiedy zdobył adres i numer telefonu Nataszy Adler, od razu zadzwonił, 
ale 
komputerowy głos poinformował go, że numer został skasowany. Dostał od detektywa 
zły numer, 
czy Natasza Adler wyprowadziła się do willi po Packardzie? Może mieszkała teraz 
w Meksyku…
Minął kolejny dom w stylu misyjnym, potem budynek w hiszpańskim stylu 
kolonialnym, 
cały czas patrzył jednak na willę, która – kiedy policzył skrzynki pocztowe 
przed sobą – musiała 
być tą, której szukał. Solidny, rozległy, modernistyczny budynek rysował się 
przed nim jako 
piętrowa biała bryła, skąpana w promieniach zachodzącego słońca, odcinająca się 
wyraźnym 
konturem od ciemnoniebieskiego nieba.
Zachwycony geometrią obrazu, podniósł aparat do oka. Wiedział, jak trudno jest 
uchwycić 
grę świateł i cieni, ustawił więc parametry tak, by najlepiej wyszły miejsca o 
średniej jasności. 
Potem zrobił jeszcze dwa ujęcia – pierwsze faworyzowało najciemniejsze detale, 
drugie – 
najjaśniejsze. Dzięki tej technice będzie miał przy robieniu odbitek dużą 
możliwość manipulacji 
kontrastami.
Po zrobieniu ostatniej fotografii opuścił aparat i nagle poczuł się, jakby przez 
ostatnie 
chwile był nieprzytomny i właśnie odzyskał świadomość. Podobne uczucie miał w 
życiu tylko 
raz – w dniu, kiedy po raz pierwszy ujrzał dom Packarda i zrobił jego 
fotografię. Od tamtego 
czasu minęły dwa tygodnie, ale dopiero teraz dotarło do niego, jak otumaniły go 
straszliwe 
wydarzenia, które ostatnio miały miejsce. „To nowy rok. Nowy początek” – 
powiedziała rano 
Jeniffer, kiedy się rozstawali.
W takim razie co on tu robił?
3
Podobnie jak większość nadbrzeżnych domów Malibu, także i ten stał blisko drogi. 
Z jego 
prawej strony rozciągał się niewielki ogród, otoczony wysokim metalowym płotem, 
z lewej na 
krótkim podjeździe stało czerwone porsche, za którym dostrzegł zamknięte drzwi 
garażu na dwa 
samochody. A więc ktoś był w domu. Coltrane sprawdził, czy numer na skrzynce 
pocztowej jest 
właśnie tym, którego poszukuje. Dwadzieścia cztery – wszystko się zgadzało.
I co teraz? Zapukać ot tak do drzwi? W Nowy Rok? To na pewno zrobi wrażenie.
Popatrzył przez pręty płotu w kierunku frontowych okien, by sprawdzić, czy nie 
dostrzeże 
w środku ruchu, świadczącego o trwającym rodzinnym spotkaniu, ale okna okazały 
się oczami 
ślepca, w których nic nie widać. We wnętrzu najwyraźniej panował bezruch. Może 
nie działo się 
tam nic, w czym mógłby przeszkodzić. Może jego wizyta nie będzie wcale tak 
nieodpowiednia, 
jak początkowo sądził? Jeśli zapuka jutro albo pojutrze, też może zostać uznany 
za natręta.
Omijając ozdobne krzewy, Coltrane podszedł do frontowych drzwi, nie zapukał 
jednak, 
lecz nacisnął dzwonek. W głębi domu rozległo się głuche BIM BOM. Zaczekawszy 
chwilę, 
ponownie go nacisnął. Dzwonienie odbiło się takim echem, jakby dom był pusty. Za 
trzecim 
razem Coltrane nieco dłużej przytrzymał przycisk. Ktoś musiał być w domu, skąd 
miałoby się 
w innym przypadku wziąć porsche na podjeździe? Ktokolwiek tu mieszka, nie 
wyjechałby 
zostawiając tak drogi samochód przed garażem. Coltrane zrezygnował z dzwonienia 
i zapukał, 
ale i to nie przyniosło rezultatu.
Może mieszkający tu ludzie akurat się kochają? Możliwe, że w końcu otworzą tylko 
po to, 
by powiedzieć co myślą o takim nachalstwie i zatrzasną mu drzwi przed nosem. Nie 
przyjechał tu 
po to, aby kogoś zdenerwować, chciał tylko uzyskać odpowiedź na kilka pytań.
Zawahał się, zanim ponownie nacisnął dzwonek. Tak, chyba lepiej będzie wrócić 
jutro. 
Oczywiście jutro też może nikogo nie spotkać. Gdyby tylko działał telefon…
Wrócił na drogę i popatrzył po oknach, czy może ukradkiem ktoś go obserwuje, ale 
dał 
sobie wreszcie spokój. Powinien pojechać do Jeniffer. Kiedy ruszył z powrotem 
drogą, którą 
przybył, dotarło do niego, że jest przecież wyjaśnienie, dlaczego nie ma nikogo 
w domu, choć na 
podjeździe stoi samochód. Mieszkaniec domu spaceruje po prostu nad oceanem!
Zmienił marszrutę i ruszył na skraj parceli, spodziewał się bowiem, że tam 
właśnie, 
między domami będzie ścieżka prowadząca do plaży, niestety drogę zagradzał 
ceglany mur. 
Kiedy sprawdził po drugiej stronie domu, okazało się, że i tam działki oddziela 
od siebie mur. 
Kiedy ruszył wzdłuż szeregu domów, z irytacją stwierdził, że wszystkie możliwe 
przejścia nad 
ocean są pozagradzane, by obcy nie mogli dostać się na prywatne plaże.
Choć płot ostatniej działki dochodził do samej wody, postanowił sprawdzić, czy 
może da 
się tamtędy przejść. Im bardziej zbliżał się do brzegu, tym wyraźniejsze stawało 
się skrzeczenie 
mew i głośniejszy huk rozbijających się fal. W końcu, mocząc sobie buty, obszedł 
stykający się 
z linią wody płot. Dobijanie się w Nowy Rok do czyjegoś domu i zakłócanie mus 
pokoju to 
jedno, ale spotkanie kogoś podczas spaceru to całkiem co innego. Nie byłoby nic 
nienaturalnego 
w zagajeniu rozmowy. Jeśli przedstawi się i zada kilka pytań, nie okaże się zbyt 
natrętny.
Kiedy Coltrane podchodził do interesującej go posesji, zauważył, że od tylnego 
wyjścia aż 
do wody biegnie po nierównych szarych skałach pomost z pomalowanych na biało 
desek. 
Rozciągające się na lewo i prawo skały migotały, kiedy spływała z nich woda 
kolejnej fali.
Nikt tu jednak nie spacerował. Brzeg wyglądał jak wymarły.
Coltrane pokręcił głową. Zmuszony do przyznania, że – przynajmniej dziś – 
zmarnował 
czas, już chciał wracać, nagle jednak jego uwagę przyciągnął jakiś ruch pomiędzy 
skałami. 
Zmrużył oczy (jak słońce mogło być tak jaskrawe a powietrze zimne?) i przez 
chwilę sądził, że 
coś mu się przywidziało – nic nie poruszało się między skałami, lecz poruszały 
się same skały. 
Jedna z nich powoli wychodziła z wnętrza innej.
Poczuł mrowienie na całym ciele. Drżał coraz bardziej, ale nie z zimna. Skała 
robiła się 
coraz wyższa, wyraźnie oddzielała się od pozostałych. Co tu się działo? Nagle 
dostrzegł kolejną 
dziwną rzecz: na skale, która miała teraz przynajmniej półtora metra wysokości, 
u góry zaznaczał 
się jasny owal. Twarz? Niemal w tej samej chwili, kiedy to zauważył, od „skały” 
oderwały się 
dwa szare ramiona, koniec jednego sięgnął ku górze. Szara ręka pociągnęła za 
szarość na szczycie 
i ściągnęła ją niczym skórę, ukazując mokre sploty gęstych czarnych włosów i 
głowę kobiety 
niezwykłej piękności. Coltrane nareszcie pojął, że obserwuje wychodzącą z oceanu 
kobietę 
w stroju nurka, tyle że zrobionym z szarej gumy, w tym samym odcieniu, co skały. 
Kobieta 
zdawała się nie tyle wychodzić z wody, a rodzić się z fal.
Natychmiast przyłożył aparat do oka, ustawił ostrość tak, by fale za kobietą 
rozmazały się 
i pstryknął. Poza, w jakiej ją uwiecznił, była mu tak znajoma, że znów 
przemknęło mu przez 
myśl, że chyba ma halucynacje. Idąc w kierunku wody, robił zdjęcie za zdjęciem. 
Kiedy kobieta 
go zauważyła, stanęła w pół kroku – z jedną nogą zgiętą lekko w kolanie, 
zatrzymaną w chwili 
przenoszenia ciężaru na drugą nogę. Nie miała maski ani butli z tlenem, więc nie 
nurkowała, 
tylko pływała, a strój miał ją chronić przed zimnem. Na ręce włożyła grube 
rękawice. Kiedy 
uniosła dłoń, by sczesać włosy do tyłu, Coltrane stwierdził, że i tę pozę zna na 
pamięć. Znów 
sfotografował ją wpół ruchu. Gdyby nie strój nurka, Coltrane doznałby 
najniezwyklejszego déja` 
vu w swoim życiu, nawet jednak przy tym ubiorze, podobieństwo było tak wielkie, 
że 
przestraszył się, czy fotografie wyjdą – tak drżały mu ręce. Guma opinała 
kobietę jak druga skóra. 
Jej mokra śliskość podkreślała przypominające wicie węża ruchy ud, zmysłowe 
kontury bioder, 
talii, piersi…
Opuścił aparat a jego oszołomiony umysł zaczął gorączkowo poszukiwać 
wyjaśnienia, jak 
to możliwe, że ma przed sobą Rebekę Chance.
4
Kiedy zrobił kolejny krok, na twarzy kobiety pojawił się strach. Gwałtownie się 
cofnęła, 
straciła równowagę i wpadła po kolana do wody.
– Nie trzeba! – zapewnił Coltrane. – Nie ma się pani czego bać. Nie chcę pani 
zrobić nic 
złego. – Uniósł ręce i ona uniosła swoje, jakby chciała się zasłonić. – Proszę. 
Nie chciałem pani 
przestraszyć. Mam tylko kilka pytań. Nic pani nie zrobię!
Ciche klaskanie fal o skały nie zagłuszyło odgłosów, które nagle rozległy się za 
plecami 
Coltrane`a. Trzasnęły drzwi, ktoś krzyknął, o kamienie zaszurały podeszwy butów. 
Rzucając za 
siebie okiem, Coltrane, zdziwiony ujrzał sześciu gnających w jego kierunku 
mężczyzn. Dwóch 
wybiegło z domu, dwóch spod pomostu, dwóch z rosnących obok domu krzewów.
– Stać! – darł się jeden z nich z wykrzywioną wściekłością twarzą. – Ani kroku!
Coltrane rzucił się do ucieczki.
– Ty skurwy… stój albo cię…
Coltrane nie dosłyszał reszty, gdyż słowa mężczyzny zagłuszył huk fali i świst 
jego 
własnego oddechu. Poślizgnął się na mokrej skale, na szczęście udało mu się nie 
stracić 
równowagi. Przekleństwa za jego plecami nie cichły. Kilka metrów przed nim zza 
domu 
wyskoczył kolejny mężczyzna – wyciągnął w kierunku Coltrane`a rękę i wrzasnął na 
niego, by się 
zatrzymał. Tuż przed zderzeniem Coltrane`owi udało się zrobić zwód, zmienił 
kierunek i zaczął 
się oddalać od brzegu. Dwóch goniących go ludzi przewidziało jednak ten manewr i 
też zmieniło 
kurs, szykując się, by go złapać.
Znów się odwrócił i ruszył z powrotem do brzegu. Mężczyzna, który przed chwilą 
wyskoczył zza domu spodziewał się, że Coltrane będzie biegł w stronę lądu, 
opuścił więc swą 
strategicznie dobrą pozycję i oddalił się od brzegu, więc Coltrane go 
wymanewrował.
– A niech to cholera! – zawołał któryś z goniących.
Coltrane ominął zdradliwy występ skalny, ale z przerażeniem dostrzegł, że brzeg 
cofa się 
przed nim. Żeby uniknąć zalania przez fale, musiał wbiec bardziej na ląd, 
niestety w ten sposób 
goniąca go para bardzo się zbliżyła. Kiedy jeden z mężczyzn za nim rzucił się w 
jego kierunku, 
Coltrane przypomniał sobie Bośnię. Ściągnął aparat z szyi, złapał mocno pasek i 
zamachnął się 
aparatem w głowę prześladowcy.
– Hola! – odkrzyknął tamten, odskakując.
Coltrane też się od niego odsunął, ale impet jaki spowodował powrotny ruch 
wyrzuconej 
w bok ręki, pozbawił go równowagi. Stopy uciekły spod niego i nagle nie widział 
już ziemi, 
a błękitne niebo, całe jego ciało wygięło się bowiem w łuk. Jeżeli została mu w 
płucach jakaś 
resztka powietrza, to wypchnął ją szok spowodowany wpadnięciem do lodowatej 
wody.
Nie brak powietrza był jednak jego głównym zmartwieniem. Wpadł w jamę między 
skałami i podwodny wir kotłującej się fali nie pozwalał mu wypłynąć na 
powierzchnię. Walił 
wokół odrętwiałymi od zimna ramionami, a szum w uszach był nie do zniesienia. 
Kiedy w końcu 
wypłynął, słońce całkowicie go oślepiło. Pchnęła go kolejna fala i z trudem 
złapał trochę 
powietrza. Nałykał się wody, więc zaczął kaszleć i pluć słoną wodą, potem z 
trudem pokonując 
ciężar namokłego ubrania i pełnych butów, poczłapał do występu skalnego.
– Niech się utopi – powiedział jakiś głos.
Spojrzawszy piekącymi oczami ku brzegowi, ujrzał całą siódemkę, stojącą tuż za 
linią, do 
której sięgały fale. Twarze mieli tak kanciaste, że niewiele się różniły od 
tutejszych skał, wszyscy 
byli ubrani w sportowe buty, dżinsy i wiatrówki, a wyglądali, jakby od lat 
dostawali na Gwiazdkę 
abonament na siłownię.
– Tak, zróbmy światu przysługę – dodał inny.
– Jasna sprawa – powiedział trzeci. – Uciekał, wpadł do wody i nie udało się do 
niego 
dotrzeć, zanim utonął.
– Ale pomyśl, ile będzie wtedy papierkowej roboty.
Coltrane prawą dłonią złapał skałę. Kolejna fala przycisnęła go do chropowatej 
powierzchni i natychmiast pociągnęła za sobą. Odrętwiała dłoń puściła chwyt.
– Gra warta świeczki – odparł pierwszy. – Wyobrażasz sobie coś ciekawszego w 
dniu 
Nowego Roku niż przyglądanie się, jak ten kutas tonie?
– Ja nie – powiedział czwarty.
Choć wszystko bolało Coltrane`a z zimna, udało mu się znów chwycić skały i 
spróbował 
wyciągnąć się z wody. Kolejna fala walnęła nim o granit, aż jęknął z bólu, ale 
mimo że woda 
chciała go odciągnąć od brzegu, udało mu się utrzymać, po chwili nawet nieco 
podnieść na 
rękach.
– Przestań! – Jeden z mężczyzn podszedł i nadepnął Coltrane`owi na dłoń. – Nie 
spytałeś 
czy można.
– Co sądzisz, Carl? – zapytał kogoś, kto zbliżał się do brzegu. – Pozwolić mu 
się utopić 
czy wyciągnąć jego smętne dupsko w wody?
Nadeszła następna fala i Coltrane musiał zebrać wszystkie siły, by nie odpaść od 
skały. 
Był coraz bardziej odrętwiały, kasłał i ledwie łapał powietrze. Choć niewiele 
widział i dość 
bezradnie patrzył w górę, zauważył że mężczyzna, który dołączył do grupy jest 
podobnie ubrany 
jak pozostali, czarne włosy ma obcięte krótko, niemal po wojskowemu a jego 
ciemne oczy patrzą 
bez wyrazu, nie zdradzając, co myśli.
– Wyciągnijcie go.
– I to ma być zabawa? Może przynajmniej damy mu się jeszcze trochę popluskać?
– Nie, wyciągnijcie go. To nie jego szukamy.
– Skąd wiesz?
– Bo go znam.
– Co?!
– Nazywa się Mitch Coltrane i jest fotografem. Mieszka w Los Angeles i na czas, 
kiedy to 
tutaj się zaczęło, ma pewne alibi. Złapaliśmy nie tego faceta co trzeba.
Mężczyzna, który stał na dłoni Coltrane`a, zrobił szybki krok do tyłu. Coltrane 
próbował 
sam wyleźć z wody, ale bez pomocy nowo przybyłego nic by nie wskórał.
– Wszystko gra? – spytał mężczyzna, który go uratował.
– Zimno mi. – Coltrane szczękał zębami. – Nie wiedziałem, że ma pan na imię 
Carl.
– Chciałem, by pan uważał, że mam na imię „sierżant”.
– Co pan tu robi?
– Właśnie zamierzałem zapytać o to samo – odparł Nolan. – Nie mogę się doczekać 
odpowiedzi.
5
– Chyba pan rozumie, że mogliśmy się pomylić – powiedział przepraszająco ktoś z 
grupy.
Coltrane siedział owinięty kocem w pomalowanym na biało drewnianym krześle 
w kompletnie białej kuchni. Nie odpowiedział, tak było mu zimno. Jedną ze ścian 
zrobiono ze 
szkła, co dawało niezwykły, panoramiczny widok na ocean. Popołudniowe słońce 
świeciło prosto 
na niego, ale nie rozgrzewało.
– Zaglądał pan do okien – wyjaśnił następny członek grupy.
– Sekundę – przerwał Coltrane. – Sprawdzałem z ulicy, czy ktoś jest w środku.
– I robił pan zdjęcia.
– Jestem zawodowym fotografem i przede wszystkim to robię. Zdjęcia.
– Także kobiecie, której ponoć nigdy w życiu pan nie widział i to na dodatek po 
samowolnym wejściu na jej prywatny teren?
– Dlaczego skradał się pan pod domem?
– Skradałem się?
– Chyba nie chce nam pan powiedzieć, że przyszedł tu z Los Angeles na piechotę. 
Gdzie 
jest pański samochód?
Kiedy wyjaśniał, rozgrzała go złość.
– Dobrze dobrze, wyjaśnia to, dlaczego jest pan na piechotę, ale naprawdę nie 
zachowywał się pan jak ktoś, kto przybył wyłącznie podziwiać widoki. Nie wybrał 
pan tego 
domu przypadkowo. Co właściwie pan tu robi?
– Mogłem się przewrócić, uderzyć w głowę i zginąć. Groziliście, że dacie mi się 
utopić. 
Nie odpowiem na żadne pytanie więcej, dopóki się nie dowiem, kim jesteście i co 
tu się dzieje.
Mężczyźni popadli w pełne zakłopotania milczenie.
Po raz pierwszy, odkąd weszli do domu, odezwał się Nolan. Stał pod ścianą i 
kręcił ze 
smutkiem głową.
– Sądziłem, że już się pan domyślił, kim są obecni.
– Policjantami, tak jak pan.
– Nie do końca. – Z szacunku przed wszechobecną bielą Nolan i jego koledzy 
pozdejmowali buty, i kiedy ich skarpetki szurały po grubym dywanie, brzmiało to 
jak szept. – 
Malibu nie ma osobnego wydziału policji. Walt i Lyle pracują w biurze szeryfa, 
Pete i Sam 
w policji stanowej, pozostali są z Los Angeles.
– A jak pan tu trafił? – spytał Coltrane. – Od kiedy policjanci z Los Angeles 
pracują 
w Malibu?
– Nie pracują. Chyba że mają wolny dzień i przyjadą nieoficjalnie, oddać komuś 
prywatną 
przysługę.
– Mnie – powiedział mężczyzna, którego Nolan przedstawił jako Walta. – To mnie 
oddają 
przysługę.
– Chodzi o molestowanie. – Nolan machnął ręką, od tak dawna zajmował się 
podobnymi 
sprawami, że nudziły go już. – Kobieta, która tutaj mieszka, była przez ostatnie 
trzy tygodnie 
dręczona przez kogoś, kto najwyraźniej zna każdy jej krok. Do niedawna ciągle do 
niej 
wydzwaniał. Choć pięć razy zmieniała numer, a wszystkie były zastrzeżone, 
udawało mu się je 
ustalić i dzwonił dalej. W końcu odłączyła telefon.
– To by wyjaśniało, dlaczego wczoraj odpowiedział mi komputer.
– A więc próbował się pan dodzwonić – stwierdził Lyle. – Właśnie zamierzałem 
zapytać, 
dlaczego zamiast dzwonić, złożył pan nie zapowiedzianą wizytę i to akurat w Nowy 
Rok.
– W dalszym ciągu uważacie, że kłamię?
– Chcę tylko wyjaśnić fakty.
– Potem – przerwał Nolan – zaczęła dostawać zdjęcia.
Coltrane zesztywniał. Obecni uważnie go obserwowali – jeszcze nigdy nie brano go 
tak 
uważnie pod lupę.
– Zdjęcia… Więc kiedy pojawiłem się z aparatem i zacząłem fotografować, 
uznaliście 
że…
– Zdjęcia, które dostaje… a idą w setki… były robione wszędzie, gdzie poszła. 
Nieważne 
co robiła, jakimś sposobem udawało mu się ją fotografować.
Coltrane poczuł ziąb nie mniejszy niż w wodzie, z tym że teraz zmroziło go na 
wspomnienie jak czuł się sponiewierany, kiedy odkrył, że był śledzony i 
fotografowany przez 
Ilkoviča.
– Do tego dochodzą bukiety kwiatów, które kazał jej dostarczać kilka razy 
dziennie. – 
powiedział Nolan. – Nie zawsze do domu. Dostawała je w restauracji, u dentysty, 
raz nawet 
u ginekologa. Na dołączonej karteczce było zawsze napisane: MYŚLĘ O TOBIE. No i 
nie 
zapominajmy o listach miłosnych za wycieraczką samochodu i dostarczanych pocztą 
kurierską 
oświadczynach.
– Zaniepokoiło ją to na tyle, że zadzwoniła do biura szeryfa – dodał Walt. Był 
ostrzyżony 
na jeża, miał kwadratową twarz, piaskowe wąsy a nad prawą brwią niewielką 
bliznę. – To mnie 
wysłano na rozmowę z nią. Nie jesteśmy dużym wydziałem, nie mamy wielu ludzi ani 
dobrego sprzętu, a od razu było jasne, że kobieta wymaga stałej ochrony, w 
dodatku nie tylko 
w Malibu. Szkoda dyskutować o kompetencjach, jeżeli jakiś wariat robi, co mu się 
żywnie 
podoba. Ponieważ poszkodowana prowadzi interesy w Los Angeles i często tam bywa, 
postanowiłem zadzwonić do tamtejszej Jednostki do spraw Molestowania i spytać 
ich o radę.
– W ten sposób się pojawiłem – wyjaśnił Nolan. – Chodziliśmy z Waltem razem do 
Akademii Policyjnej. Przez jakiś czas pracował w Los Angeles w wydziale 
rabunków, po kilku 
latach przeprowadził się tutaj.
– Dla ciszy i spokoju. – Walt powiedział to w sposób, jakby chciał zasugerować, 
że nie 
znalazł tu ani jednego, ani drugiego.
– Poprosił mnie o radę i w czasie rozmowy musieliśmy obaj przyznać, że ten cichy 
wielbiciel tak naprawdę nie złamał żadnego paragrafu.
Coltrane ze zdziwieniem przekrzywił głowę.
– Problem polega na tym, że jednym z warunków uznania czyjegoś działania za 
karalne 
molestowanie, jest element zagrożenia – wyjaśnił Nolan. – Panu czy mnie może się 
wydawać 
jasne, że jeżeli ktoś dręczy kobietę dzień i noc „objawami miłości”, to chce ją 
pewnie zastraszyć, 
ale prokurator okręgowy nie musi podzielać tej opinii, obawiając się, że ława 
przysięgłych uzna, 
iż człowiek taki jest co prawda utrapieniem, ale nie zagrożeniem. Miałem kiedyś 
przypadek, 
kiedy gość narzucał się kobiecie posyłając jej bez przerwy bombonierki, stale 
też do niej dzwonił 
i wysyłał setki listów. Czuła się zagrożona i chciała, aby z tym skończył, a 
ponieważ nakaz 
zaniechania tego typu działań nie wywarł na facecie wrażenia, aresztowałem go. 
Ława 
przysięgłych nie dostrzegła nic nagannego w tym co robił. Może dlatego, że całe 
zdarzenie miało 
miejsce w czasie, gdy zbliżały się Walentyneki, jedna z przysięgłych stwierdziła 
po procesie, że 
to co robił, było „oryginalne”. Jak Boga kocham. W każdym razie po uniewinnieniu 
przez ławę 
przysięgłych, gość przyszedł do powódki do domu i strzelił jej w głowę. Na 
procesie powiedział, 
że zmęczyło go czekanie, kiedy zgodzi się za niego wyjść za mąż i uznał, że 
jeśli on nie może jej 
mieć, nikt jej nie będzie miał. Czy tak wygląda prawdziwa miłość?
– W tym jednak przypadku mieliśmy szczęście – stwierdził Lyle.
– Jeżeli groźby można nazwać szczęściem – odparł Walt. – Gorliwy wielbiciel 
przysłał 
naszej podopiecznej wieniec pogrzebowy z szarfą i napisem DOPÓKI ŚMIERĆ NAS NIE 
ROZŁĄCZY. – Nie jest to najbardziej jednoznaczna groźba, o jakiej słyszałem, ale 
już dołączone 
do wieńca serce można było tak określić. Okazało się, że było co prawda bycze, 
ale zostało 
przeszyte strzałą z liścikiem: BADŹ MOJA. RANISZ MI SERCE. NIE SPRAW, BYM ZRANIŁ 
TWOJE. Czułe, co?
– Wystarczające chyba, by ława przysięgłych orzekła jego winę – stwierdził 
Coltrane.
– Może, ale na pewno nie posiedziałby długo. Fakt, poszkodowana przez jakiś czas 
lżej by 
oddychała, a świr może by się zastanowił, czy nie warto inaczej wyrażać uczuć.
– Nie macie pomysłu, kto to może być?
– Nie, ona też nie. Zazwyczaj zakładania się, że molestujący to ktoś, kogo zna 
prześladowana, ale nie zawsze tak bywa. Może się nim okazać ktoś, kogo spotkała 
pięć lat temu 
i już go nie pamięta. Może być pracownikiem banku, w którym ma konto. Czasami 
tego typu 
świrom wystarczy jedno spojrzenie, by mieć napęd do działania. Wiemy, że ten 
zleca wysyłkę 
kwiatów z przeróżnych kwiaciarni – listami, w które wkłada gotówkę. Wieniec i 
bycze serce 
dostarczyła firma kurierska. Adres zwrotny był fałszywy. Kiedy telefon działał, 
często nagrywał 
się na automatyczną sekretarkę, ale poszkodowana nie rozpoznaje głosu.
– Najlepszy pomysł, na jaki wpadliśmy – powiedział Walt – to zastawić na niego 
pułapkę.
Lyle wyjaśniał dalej:
– Zanim poszkodowanej odłączono telefon, kazaliśmy jej powiedzieć, że już czas 
pokazać 
się albo całkiem zniknąć i że czeka na niego dziś po południu w domu. Rozmawiała 
tak, by 
zrozumiał, jak jest na niego zła i sama chce mu przekazać, że nie życzy sobie 
mieć z nim nic 
wspólnego.
– Mieliśmy nadzieję, że nie odrzuci takiego ultimatum – powiedział Nolan. – 
Zwłaszcza, 
że wczoraj odłączono telefon, nie miał możliwości, aby skontaktować się z nią i 
zaproponować 
spotkanie w innym miejscu i czasie.
– Potem posłaliśmy po kawalerię – dodał Walt. – Lyle i ja jesteśmy oficjalnie na 
służbie, 
chłopcy pomagają nam prywatnie.
– W Nowy Rok. Jestem pod wrażeniem – stwierdził Coltrane. – Niewielu przyjaciół 
chciałoby zrezygnować z takiego dnia, aby…
– Poszkodowana jest bardzo hojna – powiedział któryś z policjantów.
Pozostali popatrzyli na niego, jakby chlapnął za dużo.
– Nie ma w tym nic złego – włączył się Walt. – Zatrudnia nas w nasze wolne dni. 
Jeden 
z nas jeździ z nią zawsze do Los Angeles.
– A tak á propos… – Jeden z szeryfów zaczął się nerwowo rozglądać. – Gdzie jest 
Tash?
Wszyscy zamarli.
– Boże! – Walt pierwszy skoczył na nogi. – Ostatni raz widziałem ją jak 
wychodziła 
z wody, a potem goniliśmy…
6
– Musiałam założyć coś suchego – odezwał się głos z góry.
Coltrane odwrócił się ku schodom i ujrzał na półpiętrze bose stopy. Głos 
wydobywał się 
z głębi gardła i przypominał Coltrane`owi głosy aktorek filmowych z lat 
trzydziestych 
i czterdziestych, grających role kobiety ubranych w migoczące wieczorowe suknie, 
stojących 
w nocnym klubie przy fortepianie i przekomarzających się z przystojnym amantem w 
białej 
smokingowej marynarce.
Kobieta, która zeszła na dół pokrytymi białym dywanem schodami, nie miała jednak 
na 
sobie wieczorowej sukni, lecz bawełniany dres, którego malinowy kolor podkreślał 
opaleniznę jej 
twarzy, ciemne oczy i jeszcze ciemniejsze włosy. Choć dres był na nią kilka 
numerów za duży 
i stanowił drastyczne przeciwieństwo obcisłego stroju do nurkowania, który miała 
na sobie 
jeszcze kilka minut temu, wyglądała w nim nie mniej oszałamiająco. Pod zbyt 
luźnymi spodniami 
rysowały się wysportowane, sprężyste biodra. Tak samo luźna góra poruszała się w 
górę i w dół 
w sposób sugerujący, że kobieta nie ma biustonosza.
Kiedy schodziła, wszyscy wbijali w nią wzrok. Coltrane miał wrażenie, że 
mężczyźni 
z przyjemnością patrzą na jej nagie stopy, on jednak przyglądał się twarzy. 
Szerokie czoło, 
wysokie kości policzkowe, migdałowe oczy, szczupły nos, pełne wargi, regularna 
dolna szczęka 
i kształtny podbródek odpowiadały kanonom klasycznej urody i niewiele odbiegały 
od tych, 
jakimi została obdarzona Rebeca Chance. Choć poszczególne elementy były piękne, 
dopiero 
w ruchu nabierały blasku. Nawet w dresie kobieta poruszała się z tą samą 
płynnością, z jaką, 
ubrana w sarong, Rebeca Chance schodziła ze schodów w Wichrze na Jamajce. Włosy, 
ciągle 
jeszcze mokre, odrzuciła do tyłu i tak samo oblepiały głowę jak Rebece Chance w 
Pożodze na 
szlaku, kiedy wychodziła z rzeki. Kiedy Rebeca Chance wyłaniała się z rzeki na 
filmie przybrała 
w pewnym momencie pozę, w jakiej uwiecznił ją na tle oceanu Randolph Packard – 
tu obecna 
kobieta nie tak dawno temu wyglądała niemal identycznie, gdy wychodziła, także z 
oceanu, 
w stroju nurka.
Coltrane`owi zakręciło się w głowie.
– Witam. – Podeszła do niego i podała mu rękę, równocześnie wpatrując mu się 
uważnie 
w oczy. – Jestem Tash Adler i przepraszam za nieporozumienie.
Kiedy ich dłonie się zetknęły, Coltrane poczuł lekkie uderzenie prądem. 
Pomyślał, że to 
pewnie elektryczność statyczna z dywanu. Mimo to…
– Mam nadzieję, że nic się panu nie stało.
– Nie, wszystko w porządku. – Coltrane poczuł się nagle jak głupek z powodu koca 
wokół 
ramion. – Tylko trochę mi zimno. – Zdjął z siebie koc. – Nic poważnego. – 
Powstrzymał kolejny 
dreszcz, mokre ubranie niemile kleiło mu się do ciała. – Tash?
– Skrót od Natasha. Powinien pan włożyć coś suchego, bo jeszcze dostanie pan 
zapalenia 
płuc. – Troska w jej głosie spowodowała, że poczuł się, jakby był dla niej 
najważniejszą osobą na 
świecie. – Ale gdzie ja znajdę dla pana coś suchego? Chyba nie zmieści się pan w 
żaden z moich 
szlafroków.
Tak naprawdę była od niego niższa nie więcej niż siedem, osiem centymetrów i na 
pewno 
zmieściłby się w jej szlafrok.
– Wiem już, co zrobimy – powiedziała. – Niech pan pójdzie do łazienki, zdejmie z 
siebie 
ubranie, to wrzucę je do suszarki.
– Ale…
– To zajmie piętnaście minut. Zostawimy drzwi uchylone, żeby mógł pan śledzić 
rozmowę i nie czuł się na uboczu. Zrobię dzbanek mocnej kawy i przyniosę panu 
kubek.
Coltrane poczuł, jak zaczynają mu płonąć policzki – bynajmniej nie dlatego, że 
się 
rozgrzał.
– Dobrze.
– W takim razie tędy proszę.
Tash ujęła go za ramię, delikatnie, wręcz intymnie i poprowadziła za schodami, 
białym 
korytarzem, do drzwi białej łazienki. Kawałek dalej była biała kuchnia.
– Zaczekam – powiedziała.
Skrępowany, Coltrane wszedł do łazienki i zamknął za sobą drzwi. Przez chwilę 
miał 
ochotę zamknąć drzwi na klucz, powstrzymał się jednak myśląc o tym, jak 
dziwacznie 
zabrzmiałby trzask rygla – jakby się bał, że ona wpadnie do łazienki, kiedy 
zacznie się rozbierać. 
Zdjął mokrą marynarkę, koszulę, spodnie, skarpety, wyjął ze spodni pasek, 
portfel, klucze 
i grzebień, zawahał się, stwierdził jednak, że nie chce by Tash zajmowała się 
jego bielizną. 
W zaistniałej sytuacji nie podobało mu się, że będzie dotykać jego ubrania. 
Rozwiązał problem 
owijając koszulę i spodnie ręcznikiem. Choć miał na sobie majtki, to kiedy 
schowany za 
drzwiami, uchylił je nieco, by podać Tash zawiniątko, miał wrażenie, że chyba 
jeszcze nigdy 
w życiu nie czuł się tak nagi.
– Przepraszam za kłopot.
– Bzdura. – Oczy Tash zamigotały wesołością. – Mam nadzieję, że jeśli będę dla 
pana 
miła, nie złoży pan na mnie skargi.
Coltrane musiał się uśmiechnąć.
– Zaraz wracam. – Odeszła z jego rzeczami w ręku.
Coltrane zdjął z wieszaka drugi ręcznik, wytarł się do sucha, potem nieco 
osuszył majtki. 
Na koniec uczesał się, rozłożył marynarkę na sedesie i zaczął masować ramiona, 
by się trochę 
rozgrzać. Nieoczekiwanie rozległ się za jego plecami głos Tash.
– Może to będzie panu pasować.
Odwrócił się, by zobaczyć wsuniętą do łazienki rękę z białym szlafrokiem.
– Dziękuję, ale niczego mi nie trzeba – odparł.
Zamiast odpowiedzieć, Tash – odwracając skromnie głowę – wsunęła się do środka 
na 
tyle, by móc zawiesić szlafrok na brzegu wanny. Po chwili cofnęła się i jej 
kroki zastukały 
w korytarzu. Zanim go założył, długo przyglądał się szlafrokowi. Tash miała 
rację. Był nieco 
ciasny, ale Coltrane mieścił się w nim. Szlafrok delikatnie pachniał – aromat z 
pewnością nie 
pochodził od proszku do prania lecz od perfum.
7
Choć drzwi były uchylone, nie słyszał, czego dotyczy rozmowa w salonie. Głosy 
mieszały 
się, zagłuszało je echo. Czekał sfrustrowany, a kiedy w korytarzu zastukały 
ciężkie kroki, cały się 
napiął. Żeby tylko nie wszedł któryś z policjantów i nie zobaczył go w za małym 
damskim 
szlafroku…
– Chce pan może piwa zamiast kawy? – rozległ się za drzwiami głos Nolana.
– Tak, ze słomką.
Nolan zachichotał. Kiedy wrócił, by wsunąć do łazienki rękę z puszką budweisera, 
Coltrane już zdjął szlafrok i powiesił go na haczyku. Nolan naprawdę wetknął w 
otwór puszki 
słomkę. Coltrane z rozbawieniem pokręcił głową, wyjął słomkę, przystawił puszkę 
do ust i wypił 
połowę na raz.
Niemożność rozróżnienia głosów, dobiegających z salonu, napełniała go coraz 
większą 
złością. Wskazówki zegarka zdawały się stać w miejscu. Rozejrzał się, czy nie 
leży gdzieś jakieś 
czasopismo, ale nic takiego nie było. Z nudów zaczął oglądać stojące na półeczce 
pojemniki 
z mydłem w płynie i kremy. Z ciekawości wyciągnął rękę w kierunku apteczki.
– Gotowe. – Głos Tash zaskoczył go.
Odwrócił się zażenowany i ujrzał jej rękę, podającą mu przez uchylone drzwi 
wysuszone 
ubranie.
– Dziękuję.
Kiedy brał od Tash ubranie, ich dłonie dotknęły się i poczuł kolejne uderzenie 
prądu.
– Przepraszam – dobiegło zza drzwi. – Powietrze musi być suche czy coś w tym 
stylu. Nie 
chciałam pana porazić.
– Ledwie zauważyłem.
– Ale ja wyraźnie. Ostatnio często strzelam prądem. Żeby go nie generować, 
zaczęłam 
nawet chadzać bez skarpetek, ale to nic nie daje. Bardzo mnie to krępuje.
– Niepotrzebnie.
– Taką mam naturę.
– Leży w pani naturze strzelanie prądem?
– Nie. Skrępowanie. Czekamy na pana.
– Świetnie. – Coltrane popatrzył na miejsce na dłoni, gdzie trafiła go iskra.
Ubrał się jak najszybciej potrafił. Natychmiast poczuł przyjemne ciepło i 
zadowolenie 
z tego, że znów jest odziany. Kiedy wchodził do salonu, a mężczyźni podnieśli ku 
niemu wzrok, 
starał się wyglądać i zachowywać jak najnaturalniej.
Walt i Lyle, policjanci którzy byli tu oficjalnie, pili kawę, pozostali piwo. 
Tash stała 
oparta o ścianę, z kieliszkiem białego wina w ręku. Słońce zachodziło właśnie i 
wypełniało biały 
pokój karmazynem, a kombinacja kolorów była tak intrygująca, aż Coltrane zaczął 
żałować, że 
nie ma…
Jego uwagę zwrócił przedmiot na stoliku do kawy.
– Mój aparat? Sądziłem, że zgubiłem go w wodzie.
– Nie, upuścił go pan na skałach – odparł Walt. – Przez całe to zamieszanie 
przynieśliśmy 
go dopiero kilka minut temu.
– Jestem bardzo wdzięczny. Przeszedłem z nim niejedną przygodę. – Coltrane 
sprawdził 
aparat. Soczewka obiektywu była popękana, na obudowie pojawiły się nowe 
zadrapania, ale sam 
korpus wydawał się nienaruszony – być może fotografie, które zrobił Tash nie 
zostały 
zniszczone. Niestety w tej chwili aparat był nie do użytku.
– Opowiedzieliśmy panu naszą. Teraz niech pan nam opowie swoją – odezwał się 
Nolan.
– Nie rozumiem?
– Swoją historię. Nie zjawił się pan tu przypadkowo. Po co pan tu przyjechał?
A więc ciągle mu nie ufali.
– Istotnie, nie wybrałem najlepszej chwili. Mam nadzieję, że nie brzmi to 
arogancko… – 
popatrzył na Tash – … ale przyjechałem z ciekawości. Niedawno otrzymała pani w 
spadku 
posiadłość od człowieka o nazwisku Randolph Packard.
Tash zesztywniała.
– Zgadza się.
Z wyjątkiem Nolana, nazwisko Packarda zdawało się pozostałym nic nie mówić. 
Coltrane 
wyjaśnił, kim był Packard.
– Poznałem go pod koniec listopada – ciągnął Coltrane zwracając się bezpośrednio 
do 
Tash. – Mieliśmy pracować przy wspólnym projekcie, ale zmarł po naszym drugim 
spotkaniu. 
Nie miało to wielkiego znaczenia z profesjonalnego punktu widzenia, gdyż znam 
jego styl pracy. 
Od początku mojej kariery byłem pod jego ogromnym wpływem, w ostatnich latach 
wręcz 
zmienił moje życie. W każdym razie postanowiłem kupić dom, który do niego 
należał i kiedy 
usłyszałem, że miał jeszcze jedną posiadłość – w Meksyku – zacząłem się 
zastanawiać, czyby też 
jej nie nabyć, ponieważ jednak się dowiedziałem, że została przekazana pani w 
spadku, 
postanowiłem…
– Przyjechał pan tutaj zapytać, czy miałabym ochotę sprzedać dom? – Tash, 
wyraźnie 
odprężona, odkleiła się od ściany.
– Coś w tym stylu.
– I to wszystko? – huknął Walt z irytacją. – Przyjechał pan rozmawiać o kupnie 
domu?
– W zasadzie tak – skłamał Coltrane.
– Po to tu siedzę, żeby się tego dowiedzieć? – spytał jeden z policjantów 
stanowych. – 
Sądziłem, że wyjaśnienie takiego zbiegu okoliczności jest bardziej interesujące.
– Przykro mi.
Kręcąc głowami, kilku mężczyzn wstało.
– Muszę iść – stwierdził jeden z szeryfów.
– Ja też – dodał Lyle. – Moja żona czeka z indykiem w piekarniku. Nie ma chyba 
sensu 
dłużej tu siedzieć. Gość, którego chcieliśmy złapać najprawdopodobniej 
obserwował dom i kiedy 
wyskoczyliśmy za wcześnie z powodu… – Wskazał dłonią w kierunku Coltrane`a.
– Tak. – Walt był wyraźnie zdegustowany. – Dawno już pewnie zwiał. Wie, że na 
niego 
czekaliśmy i będzie bardzo trudno zastawić na niego kolejną pułapkę. Dobrą 
wiadomością jest 
jedynie to, że dziś raczej będzie spokojnie. Możecie panowie iść. Mile spędźcie 
resztki Nowego 
Roku, ja zostanę na posterunku.
– Nie trzeba – powiedziała Tash. – Niech pan też jedzie do domu.
– Ale…
– Jak pan powiedział, dziś pewnie nic się nie będzie działo. Zaciśnijmy kciuki, 
i myślmy 
że zniknął z okolicy. Biuro szeryfa ma na pewno więcej osób, którymi musi się 
zajmować.
– Ale nie chronić. Nie czułbym się dobrze, zostawiając panią samą – odparł Walt.
– Cenię pańską troskliwość, ale chyba nie będę sama.
Walt zrobił zdziwioną minę.
– Pan Coltrane jeszcze chwilę zostaje. Musimy omówić sprawę posiadłości.
Teraz Coltrane zrobił zaskoczoną minę.
– Jeżeli to panu odpowiada – dodała Tash. – Może ma pan inne plany, ale 
pomyślałam, że 
skoro już się pan tak fatygował, by się ze mną spotkać, to…
– Nie, nie mam innych planów – odparł Coltrane.
8
Nim mężczyźni wyszli z domu i zaczęli na werandzie zakładać buty, zrobiła się 
piąta, 
niebo zmieniło się z karmazynowego w szare, a bryza dęła coraz mocniej i robiło 
się coraz 
chłodniejsza. Tash otworzyła garaż, w którym stały dwa terenowe samochody z 
napędem na 
cztery koła. Kiedy kierowcy wsiedli, Tash odjechała kawałek swoim porsche, by 
zrobić miejsce. 
Kiedy opuścili garaż, wjechała do środka.
Uwagi Coltrane`a nie uszło, że kiedy zniknęła im z oczu policjanci przestali 
rozmawiać 
i jak jeden mąż skierowali wzrok w kierunku, z którego powinna nadejść.
– Proszę pamiętać, że gdyby miała pani najmniejszy problem, należy nas 
zawiadomić – 
powiedział Lyle.
– Proszę się nie martwić. Jestem z natury tchórzem. Kiedy jestem sama, nie 
rozstaję się 
z telefonem.
Coltrane zmarszczył czoło.
– Z telefonem? Myślałem, że jest wyłączony.
– Bo jest – odparł Walt. – Chodzi o telefon komórkowy, zaktywowany na moje 
nazwisko. 
Ten świr dotychczas dowiadywał się wszystkich numerów, ale o tym na razie nie ma 
pojęcia.
– Świetny pomysł.
– Miejmy nadzieję, że okaże się świetny do końca. Tash, gdyby pani czegokolwiek 
potrzebowała, proszę dać mi znać.
Dotknęła jego ramienia w geście podziękowania.
– Zanim panowie odjedziecie, może moglibyście … – odezwał się Coltrane i 
popatrzyli na 
niego czekając o co mu chodzi. – Czy moglibyście zaczekać jeszcze kilka minut aż 
przyprowadzę 
swój samochód? Nie chciałbym łazić po okolicy kiedy zapadnie zmrok. Żeby Tash 
nie musiała 
zostać sama.
– Jasne, ja tam mogę jeszcze chwilę zostać – odparł Lyle.
– Załatwmy to szybko, podwiozę pana – powiedział Nolan i poszli do jego 
samochodu. 
Siedziało w nim dwóch policjantów.
– Zaparkowaliśmy nasze samochody przy stacji benzynowej na autostradzie – 
wyjaśnił 
jeden z nich.
– To chyba było najrozsądniejsze – powiedział Coltrane.
– Niestety pojawił się nieodpowiedni facet.
Coltrane, nieco urażony, zmienił temat.
– Mój samochód stoi na szczycie tego urwiska.
– Zgubił się pan, co?
Kiedy Coltrane wrócił do domu Tash, było już ciemno. W domu paliło się ciepłe 
światło. 
Policjanci, którzy czekali na jego powrót, stali w holu i gawędzili z Tash. 
Przywitała go miłym 
uśmiechem. Policjanci kazali mu dla bezpieczeństwa wstawić samochód do garażu, 
po kilku 
minutach pożegnali się i odjechali. Kiedy czerwone plamki tylnych świateł ich 
terenówki 
zniknęły, droga zrobiła się całkiem czarna, jedynie w oddali widać było maleńkie 
szpileczki 
światła w którymś z dalszych domów.
Nareszcie zostali sami.
9
Tash pierwsza przerwała ciszę.
– Ma pan ochotę na jeszcze jedno piwo?
– Bardzo chętnie. – Coltrane miał mnóstwo pytań, nie chciał jednak od razu ją 
nimi 
zarzucać.
Tash zamknęła frontowe drzwi, potem bramę garażu, na koniec drzwi prowadzące z 
domu 
do garażu.
– Czy przed piwem mógłby pan obejść ze mną dom? Posprawdzalibyśmy 
zabezpieczenia.
– Posterunkowy Coltrane melduje się na rozkaz! – Chciał, by zabrzmiało to jak 
dowcip, 
co chyba mu się udało, gdyż kiedy ruszyli korytarzem, Tash wyglądała na 
rozbawioną.
– Carl i jego koledzy wszystko pozamykali, ale będę się czuła spokojniej, kiedy 
sprawdzimy wszystko jeszcze raz. – Minęli schody, przeszli przez salon i 
sprawdzili przesuwane 
szklane drzwi, wychodzące na pomost, który prowadził do oceanu. Tash spróbowała 
odsunąć 
drzwi. – Na sto procent zamknięte. – Z zamyśleniem zapatrzyła się w ciemność za 
oknami i białe 
grzywacze. – Uwielbiałam siadywać na tym pomoście, nawet przy takich 
temperaturach jak dziś, 
obserwować jak fale biją o brzeg i słuchać ich huku. Czasami na horyzoncie 
przepływał migocząc 
światłami, statek, kierujący się ku nieznanym krainom. „Tak oto dążymy naprzód, 
kierując łodzie 
pod prąd…”
– „… który nieustannie znosi nas w przeszłość”. *)
*) Wielki Gatsby, tłumaczyła Ariadna Demkowska.
Odwróciła się do niego ze zdziwioną miną.
– Zna pan Gatsby`ego?
Coltrane wzruszył ramionami.
– Kiedy studiowałem, jeden z moich wykładowców wymógł na mnie, bym poszedł na 
kilka wykładów z literatury. Z jakiegoś powodu Wielki Gatsby stał mi się bliski, 
zwłaszcza 
końcowa scena. Randolph Packard stworzył kiedyś podobną fotografię. Ukazuje 
światła sunącego 
na horyzoncie statku.
– Ku nieznanym krainom… – powtórzyła Tash. Poprzednio zabrzmiało to 
melancholijnie, 
teraz autoironicznie. – Najprawdopodobniej tylko do Long Beach. W każdym razie 
siedzenie 
tutaj na jakiś czas się skończyło. – Nacisnęła guzik w ścianie i rozległ się 
cichy chrobot. Coltrane 
rozejrzał się zdezorientowany, zaraz jednak okazało się, że to odgłos 
opadających krat, które 
zabezpieczyły, wychodzącą na ocean, szklaną ścianę salonu. – Czuję się jak w 
fortecy, tyle tylko 
że zamiast podnosić zwodzony most, opuszczam kraty.
Potem poszli do kuchni. Kiedy Tash zapaliła lampę, białe meble rozbłysnęły 
przyjemnym 
połyskiem. Po upewnieniu się, że prowadzące na dwór drzwi są zamknięte, Tash 
oparła się 
o kontuar i zapatrzyła się w podłogę. Po chwili pokręciła głową, jakby się 
przebudziła.
– Zapomniałam o piwie.
W lodówce stało kilka puszek, prawdopodobnie dla chroniących ją policjantów.
– Proszę nie szukać szklanki. Puszka wystarczy.
– Na pewno? – Nalała sobie kieliszek wina i stuknęła kieliszkiem o jego puszkę. 
– Na 
zdrowie.
– Na zdrowie.
– Nie czuje się zbytnio tego nowego roku, co?
– Mam znajomą, która twierdzi, że wszystko jest sprawą nastawienia – odparł 
Coltrane. – 
Że powinniśmy myśleć o tym dniu jako o szansie na nowy początek.
– Tak… – Zasępiona, Tash napiła się wina. – Pytanie tylko, nowy początek czego? 
Początek naprawdę kiepskiego okresu?
– Nie sądzę, by moja znajoma miała to na myśli.
Coltrane stał naprzeciwko Tash i patrzył na nią z mogącym przyprawić o zawrót 
głowy 
poczuciem nierealności. Tash Adler nawet mówiła tak samo jak Rebeca Chance, jej 
płynący 
z głębi gardła głos i jego urzekająca kadencja były identyczne jak u Rebeki 
Chance w Pożodze na 
szlaku i Wichrze na Jamajce. Miała jakieś dwadzieścia pięć lat, czyli tyle samo 
co Rebecca 
Chance, kiedy zniknęła.
– Coś nie tak? – spytała Tash. – Patrzy pan na mnie jakbym… miała coś między 
zębami.
Roześmiał się
– Ależ skąd. Przepraszam, nie chciałem się gapić. To nawyk fotografa – nie 
jestem 
w stanie przestać ciągle sobie wyobrażać, jak sfotografowałbym spotkane osoby.
– Chciał pan to zrobić? Sfotografować mnie?
– Jest coś frapującego w sposobie, w jaki opiera się pani o ladę za sobą.
– O! – Była najwyraźniej zaskoczona.
Coltrane przestraszył się, że Tash może uznać komplement na temat jej wyglądu za 
próbę 
zbliżenia, a ostatnie czego chciał, to ją zrazić.
– Malinowy kolor pani dresu to jedyny barwny akcent, poza tym wszystko jest 
białe. No, 
może nie do końca – rączki noży w pojemniku są czarne. Tak samo uchwyty tostera 
i pokrętła 
piecyka.
– Dodałam je specjalnie. Bez kontrastu biel jest bez wyrazu.
– Właśnie mnie to zastanawiało. Pani dres sprawia, że kuchnia wygląda jak 
z pokolorowanej czarno-białej fotografii.
– Jest pan bardzo spostrzegawczy.
– Nawyk zawodowy.
– Nie sądzę, że to zawód uczynił pana spostrzegawczym, raczej stało się 
odwrotnie. 
Przypuszczam także, iż nieraz widział pan więcej niżby chciał. Nie wszystko na 
tym świecie jest 
piękne.
Coltrane przypomniał sobie obraz Ilkoviča, każącego swoim ludziom mleć kości 
szkieletów, wykopanych przez koparkę z masowego grobu.
– Tak, nie wszystko na tym świecie jest piękne – przyznał.
– Muszę pana o coś spytać.
Coltrane natychmiast stał się czujny.
– Dlatego poprosiłam, żeby pan został.
Coltrane czekał.
– Nie chciałam mówić o tym przy policjantach. Wygląda na to, że wie pan sporo 
o Randolphie Packardzie.
– Od matury staram się dowiedzieć na jego temat co tylko możliwe.
– W takim razie może będzie pan w stanie odpowiedzieć na pytanie, dlaczego 
zostałam 
jego spadkobierczynią.
Coltrane potrzebował kilku sekund, by się otrząsnąć.
– A nie wie pani tego?
– Byłam kompletnie zaskoczona, kiedy skontaktował się ze mną jego adwokat. 
Wiedziałam oczywiście, kim był Randolph Packard, ale nie mam najbledszego 
pojęcia, dlaczego 
miałby mi zechcieć dać dom w Meksyku. Wygląda to tak, jakby wyciągnął moje 
nazwisko 
z kapelusza. Nigdy bym się czegoś takiego nie spodziewała. Zapytałam jego 
adwokata… jak on 
się nazywa? Blaine?
– Tak.
– Zapytałam więc pana Blaine`a, czy wie, dlaczego Randolph Packard wybrał mnie 
na 
swoją spadkobierczynię, ale odparł, że nie.
– Z tego co mi powiedział, tak właśnie chyba jest.
– Nie wiedziałam, kogo można by jeszcze o to spytać, na dodatek spadła na mnie 
ta 
historia z… – Machnęła ręką w kierunku ściany i tego, co się za nią czaiło. – 
Miałam ostatnio 
masę spraw na głowie. Tak więc kiedy ni stąd, ni zowąd, wspomniał pan o 
Packardzie 
i posiadłości w Meksyku, o mało się nie przewróciłam.
– Muszę pani coś uczciwie powiedzieć.
Tash zmrużyła ciemne oczy, jakby się obawiała tego, co Coltrane zaraz powie.
– Nie byłem do końca szczery.
Zrobiła jeszcze bardziej zasępioną minę.
– Przyjechałem tu nie tylko po to, by się dowiedzieć, czy chce pani sprzedać dom 
w Meksyku. Nie wiem nawet jak wygląda i czy mi się spodoba. Tak naprawdę 
przyjechałem po 
to, by zadać pani to samo pytanie, które pani zadała mnie.
– Dlaczego Randolph Packard obdarował mnie spadkiem?
– Tak.
Tash pokręciła bezradnie głową.
– Proszę pana bardzo… mam na głowie więcej tajemnic niż jestem w stanie unieść.
– Możliwe, że odpowiedź na moje pytanie pomoże w rozwiązaniu choć części 
z dręczących panią tajemnic. Czy słyszała pani kiedyś o początkującej aktorce z 
lat trzydziestych, 
która nazywała się Rebeca Chance?
– Nie.
– Nic dziwnego. Zniknęła, zanim udało jej się zostać gwiazdą.
– Co ona ma wspólnego z…
– Była molestowana w podobny sposób jak pani. Przysyłano jej listy i prezenty, 
wydzwaniano do niej. Pewnego dnia zniknęła.
– Próbuje mnie pan przestraszyć jeszcze bardziej, niż jestem…
– Nie. Próbuję pomóc pani domyślić się, dlaczego Randolph Packard umieścił panią 
w testamencie. Był w niej rozpaczliwie zakochany.
– Rebeca Chance, mówi pan?
– Tak jest. – Coltrane przerwał na chwilę, kolejny raz uderzony ponętnością 
rysów 
stojącej przed nim kobiety i niesamowitością sytuacji, w jakiej się znalazł. – 
Rebeca Chance była 
do pani bardzo podobna… pani jest podobna do niej… mogłybyście uchodzić tę samą 
osobę.
– O czym pan, na Boga, mówi?
Coltrane zawahał się, potem jednak opowiedział o wszystkim.
– Fotografie?
– I filmy, w których wystąpiła Rebeca Chance. Ma pani jednak rację, koncentrując 
uwagę 
na fotografiach, gdyż są ważniejsze. Dlatego że Packard je ukrył.
– I ta Rebeca Chance wyglądała jak ja?
– Jest pani do niej tak podobna, że kiedy pierwszy raz panią ujrzałem, wydało mi 
się, że 
mam halucynacje.
– To jest… nie mogę… – Wbiła wzrok w Coltrane`a. – Niech mi je pan pokaże.
Coltrane`a zatkało.
– Słucham?
– Chcę zobaczyć te fotografie.
– Nie mam ich przy sobie. Mogę przyjechać jutro i…
– Chcę je zobaczyć teraz. Niech mnie pan do nich zawiezie!
Tash zareagowała tak emocjonalnie, że Coltrane przez kilkanaście sekund nie był 
w stanie 
poruszyć się ani nic powiedzieć. W końcu z wahaniem wydukał:
– Dobrze… jasne… jeśli pani chce…
– Muszę przedtem tylko na chwilę wejść na górę.
– Będziemy musieli pojechać do Los Angeles.
– Proszę się nie martwić o moją drogę powrotną. Wezmę swój samochód.
– Nie chodzi o odwożenie, ale o to że… – Zaczęło go dręczyć złe przeczucie, nie 
związane jednak z pokazywaniem Tash fotografii. Jeśli ktokolwiek miał prawo je 
zobaczyć, to 
właśnie ona. Jego niepokój brał się z innego źródła. Martwiło go podobieństwo 
sytuacji Tash 
Adler Rebeki Chance i… jego samego. Uświadomił sobie, że dla bezpieczeństwa Tash 
będzie 
teraz musiał być nie mniej ostrożny jak w okresie, kiedy ścigał go Ilkovič. Aby 
nie jej narazić na 
niebezpieczeństwo, musi wczuć się w jej sytuację, wyobrazić sobie, że on sam 
jest zagrożony.
– Chyba lepiej będzie jeżeli pojedziemy oboje moim samochodem – oświadczył.
Tash stanęła wpół drogi do kuchni. Popatrzyła na Coltrane`a z pytającą miną.
– Jeśli ktoś obserwuje pani dom, pojedzie za nami. Bez kłopotu będzie mógł panią 
śledzić. Porsche łatwo rzuca się w oczy.
– To samo mówi Walt. „Niech się pani go pozbędzie, przynajmniej do momentu, 
kiedy 
ten świr znajdzie się w więzieniu i wynajmie coś pospolitego”. Tak ograniczam 
wyjazdy, że czuję 
się, jakbym żyła w więzieniu. – Uparcie pokręciła głową. – Nie zamierzam 
pozwolić temu 
typowi, by coś jeszcze mi odebrał.
– Nie musi pani jechać porsche.
– To co mam robić? Biec za panem i szczekać na pański samochód?
Nieoczekiwanie zabrzmiało to tak zabawnie, że oboje się roześmiali.
– Boże, jakie to przyjemne – stwierdziła Tash kiedy umilkła. – Nie pamiętam, 
kiedy 
ostatni raz tak się śmiałam. – Promieniowała z radości.
– Powinna pani jechać w moim samochodzie.
– Jeśli obserwuje dom, to i tak mnie zobaczy i za nami pojedzie.
– Nie zobaczy, jeżeli wsiądzie pani do samochodu w garażu i położy się między 
siedzeniami do czasu, kiedy odjedziemy na bezpieczną odległość. Dzięki temu 
jeśli jest 
w okolicy, będzie dalej obserwował dom. Ma pani urządzenie do programowanego 
zapalania 
i gaszenia świateł?
10
Kiedy brama garażu zaczęła opadać, Coltrane zwolnił przycisk pilota, którego 
wziął 
z porsche i dalej cofał samochód. Zapalił reflektory dopiero wtedy, gdy brama 
opuściła się na 
tyle, by światło nie mogło poinformować ewentualnego obserwatora, że w garażu 
nie ma Tash 
i to nie ona zamyka bramę.
Pierwszy krok został zrobiony, Coltrane wiedział jednak, że dla uwiarygodnienia 
podstępu 
koniecznych jest jeszcze kilka działań. Zatrzymał się więc na końcu podjazdu, 
aby pokazać, że 
jest sam, zapalił światło w kabinie i zaczął udawać, iż czyta mapę. Potem zgasił 
światło i dwa 
razy trąbnął, niby na pożegnanie. Kiedy był kilkadziesiąt metrów od domu, 
spojrzał we wsteczne 
lusterko – w oknie na parterze zgasło światło.
– Programator zadziałał idealnie – powiedział.
– Naprawdę robi to wrażenie, że jestem w domu i gaszę światła? – spytała Tash ze 
swej 
kryjówki.
– Aha. Teraz zgasło następne światło.
– Pomysłowe.
– Nie chcę być nieskromny, ale się zgadzam. Mimo wszystko niech się pani jeszcze 
nie 
podnosi. Muszę sprawdzić, czy nie podążą za nami żadne światła.
– Czy to…
Coltrane czekał, ale Tash nie dokończyła pytania.
– Co?
– Nie wiem, czy będzie pan chciał na ten temat rozmawiać.
– Skąd mam wiedzieć, póki nie wiem, o co chodzi?
– Czy to samo musiał pan robić uciekając przed Draganem Ilkovičem?
Słowa Tash były tak nieoczekiwane, że jego zadowolenie z tego, iż tak sprytnie 
udało mu 
się ją wywieźć z domu, pękło jak mydlana bańka.
– Skąd wie pani o moich problemach z Ilkovičem?
– Kiedy czekał pan w łazience na ubranie, Nolan opowiedział mi całą historię.
Rozmowa z Tash bez możliwości widzenia jej była dla Coltrane`a trudnym 
doświadczeniem. Starał się jednak nie przekrzywiać głowy, by nie popsuć iluzji, 
że jest sam.
– Wiem co się stało w filmowej wiosce – ciągnął dolatujący z tyłu i dołu głos 
Tash. – 
Mnóstwo pisano i mówiono w telewizji o tej sprawie, kiedy się jednak 
spotkaliśmy, nie 
skojarzyłam pańskiego nazwiska.
– To bardzo optymistyczne. Nie chciałbym w przyszłości być za każdym razem, 
kiedy 
kogoś poznam, traktowany jako człowiek, który… Wolę być znany dzięki moim 
fotografiom, 
a nie dlatego, że zabiłem człowieka, nawet jeśli na to zasłużył.
– Przepraszam, że zapytałam.
– Nic się nie stało. W końcu nie mogę udawać, że to nie miało miejsca. Tak, cały 
czas 
sprawdzałem, czy ktoś za mną jedzie, przed wejściem do domu krążyłem wokół 
bloku, po 
uliczkach i ślepych zaułkach – wszędzie tam, gdzie jazda za mną byłaby 
podejrzana. Nie 
próbowałem jednak wykorzystywać programatora wyłączników świateł ani sztuczek z 
garażem.
– Pańska pomysłowość napawa mnie otuchą.
– Może, ale niezbyt jestem zachwycony, że dotyczy ona akurat takiej dziedziny. 
Niech 
pani jeszcze nie wstaje. – Coltrane wjechał na Pacific Coast Highway i 
przyglądał się, czy nikt 
nie wjeżdża na autostradę za nimi. – Jak na razie nieźle.
– Nie traćmy nadziei.
– Czy świadomość tego, co zrobiłem Ilkovičowi zmieniło pani podejście do mnie?
– Nie.
– Dlaczego nie?
– Jak pan zauważył, on zasłużył na śmierć.
– To prawda… – Coltrane posępnie westchnął. – I to jak.
– Czy ktoś z pańskich znajomych zmienił z tego powodu swe podejście do pana?
– Jedna osoba nawet bardzo.
– Potężne emocje mogą przerażać. – Dochodzący z ciemności bezcielesny głos Tash 
był 
tak zmieniony, że wydawał się dziecinny. – Miewa pan koszmary nocne?
– Miewam. Sądziłem, że znikną z czasem, ale trwają. Śni mi się, że Ilkovič żyje 
i atakuje 
mnie. Widzę jego ręce…
– Ja też miewam koszmary nocne. Ktoś wyciąga ku mnie ręce, ale nie mogę dostrzec 
twarzy. Ponieważ nie wiem, jak mój prześladowca wygląda, wydaje mi się 
naturalne, że we śnie 
nie ma twarzy, ale na tym nie koniec. Wygląda niemal jakby…
– … nie miał głowy.
– Rozumie mnie pan.
– Mój sen wygląda tak samo.
– Może to zabrzmi dziwnie, ale cieszę się z tego.
– Słucham?
– Jest pan pierwszą osobą, która jest w stanie mnie zrozumieć. Nawet Walt, Lyle, 
Carl 
i pozostali nie potrafią tego pojąć. Próbowałam im powiedzieć, jak czuję się 
samotna 
i przestraszona, ale wszyscy stwierdzili, że doskonale wiedzą, o co mi chodzi, 
ale tego nigdy nie 
doświadczyli. A dlaczego mieliby doświadczać? Każdy z nich to wielki chłop z 
bronią i policyjną 
odznaką, który panuje nad swoim życiem. Nigdy żaden z nich nie był molestowany.
– Jesteśmy członkami elitarnego klubu.
– Pan nie. Już nie. To, że pan przeżył, daje jednak nadzieję. Czuję się z panem 
bezpieczna.
– Mam nadzieję, że nie zawiodę pani. – Coltrane znów popatrzył w lusterko. – Nie 
widzę, 
by ktoś wjechał za nami na autostradę. Chyba może już pani normalnie usiąść.
– Ponieważ czuję się tak bezpiecznie…
Coltrane nie wiedział, co to ma znaczyć.
– … to może zostanę na dole, dopóki nie dojedziemy do pana?
– To kawał drogi.
– Skrócimy sobie jazdę rozmową. Proszę opowiedzieć mi o swojej pracy.
11
– Wszystko gra – powiedział Coltrane kiedy zamknęła się brama garażu.
– Aua! Chyba będę potrzebowała kilku godzin aerobiku, żeby wyprostować plecy. – 
Tash 
wstała z podłogi, pomasowała plecy i wysiadła z samochodu. Kokietowała, wcale 
nie była aż tak 
poskręcana. Wyciągnięcie w górę ramion wyraźnie ukazało jak sprężyste ma ciało. 
Przed 
wyjazdem przebrała się z dresu w granatowe spodnie, szary golf i kurtkę w takim 
samym 
malinowym kolorze jak domowy dres. Najwyraźniej był to jej ulubiony kolor, 
dodawał jej oczom 
głębi i uwypuklał blask włosów. Kiedy się przeciągała, odwróciła się do niego 
plecami – Coltrane 
uznał że po to, by nie eksponować przed nim piersi, mimo wszystko widok jej 
ruchów był 
przyjemny. Poruszała się z gracją tancerki, tak samo perfekcyjnie jak w 
momencie, kiedy ujrzał ją 
po raz pierwszy – choć miał upiorne wrażenie, że tak naprawdę poznał jej sposób 
poruszania się 
na długo przedtem.
Nagle zapanowały ciemności.
– Co się stało? – z niepokojem spytała T.
– Światło powinno gasnąć dopiero po minucie od zamknięcia garażu, ale coś się 
musiało 
rozregulować. Już je włączam.
Coltrane po omacku podszedł do drzwi prowadzących do wnętrza domu. Wymacał je 
i właśnie wyciągał dłoń do kontaktu, kiedy w ciemności strzeliła iskra. Cofnął 
gwałtownie rękę 
i stwierdził, że do włącznika światła sięga inna dłoń.
– O Boże! – zawołała Tash. – Przepraszam.
– Hopla! Naprawdę strzela pani prądem.
– Zdawało mi się, że nie może pan znaleźć kontaktu. Kiedy światło zgasło, 
patrzyłam 
właśnie w tym kierunku, więc pomyślałam, że łatwiej mi będzie… naprawdę 
przepraszam.
Kiedy Coltrane zapalił światło, okazało się że stoją bardzo blisko, niemal się 
dotykają. 
Uroda Tash znów go zachwyciła. Jego nozdrza wypełnił zapach perfum. Próbując 
ukryć 
zmieszanie, otworzył drzwi i wprowadził Tash do środka.
– Ma pani na coś ochotę? – Miał nadzieję, że Tash nie zauważy drżenia w jego 
głosie. – 
Na wino? Kawę? Chciałaby pani coś zjeść? Zbliża się pora kolacji, mógłbym…
– Na zdjęcia. – Tash zdawała się nie zauważać ekstrawaganckiego wnętrza, 
patrzyła 
wyłącznie na Coltrane`a.
– Oczywiście. W końcu po to pani przyjechała. – Poprowadził ją schodami w dół, 
otworzył najpierw kryptę, a potem stalowe drzwi. Owionęła ich fala chłodnego 
powietrza i Tash 
objęła się ramionami.
– Na początku tak samo się czułem. Przyzwyczai się pani.
– Na pewno? – Tash rozejrzała się po pustych regałach, mrugała od oślepiającego 
światła.
Kiedy szli w kierunku wejścia do tajnego pomieszczenia, Coltrane miał wrażenie, 
że 
jeszcze nigdy w życiu nie przeżywał tak intensywnie sam na sam z kobietą.
Wyjaśnił jak znalazł tajną skrytkę, a i tak zdumiały ją manipulacje Coltrane`a 
przy 
półkach i odsuwanie regału. Tym bardziej nie była przygotowana na spotkanie z 
podobizną 
swego sobowtóra. Coltrane`owi wydało się jednak, że bladość Tash jest nie tylko 
spowodowana 
jaskrawym oświetleniem. Musiała odpłynąć jej krew z twarzy.
Tash zachwiała się, jakby miała upaść. Przestraszony, że dziewczyna zaraz 
zemdleje, 
Coltrane wyciągnął ręce, zamarł jednak wpół ruchu, gdyż odzyskała równowagę. 
Stała jakby 
zmieniła się w pomnik, ale nietrudno było sobie wyobrazić, jak się w niej 
kotłuje. Kiedy 
przeniósł wzrok z Tash na Rebekę Chance, pomyślał że wariuje. Na ścianie wisiała 
fotografia 
Tash. Stała przed nim Rebeka. Tyle tylko, że twarz na fotografii uwieczniono 
ponad sześćdziesiąt 
lat temu.
– To… – Tash przełknęła z trudem. Głos jej zachrypł. – Jak to możliwe?
– Miałem nadzieję, że mi pani to wyjaśni.
Z trudem odwróciła się od fotografii na ścianie.
– Twierdzi pan, że jest więcej jej zdjęć?
– Tysiące. Nie zdążyłem jeszcze dokładnie policzyć.
– Proszę mi je pokazać.
Cierpienie w oczach Tash niepokoiło Coltrane`a.
– Jest pani pewna? To zdenerwowało panią bardziej niż mogłem sądzić. Może 
powinna 
pani…
– Chcę je obejrzeć!
– Dobrze. Jak sobie pani życzy.
Wziął pierwsze pudełko z brzegu, ale przypomniał sobie, co w nim jest i odstawił 
je na 
bok. Sięgnął po inne pudełko i wyszedł do krypty. Tash stanęła tak blisko za 
nim, że kiedy 
otwierał pokrywkę, czuł dotyk jej ramienia.
Rebeca Chance wychodziła z oceanu na plażę tak samo jak kilka godzin temu Tash.
Coltrane czuł na karku jej oddech. Tak bardzo chciała obejrzeć fotografie, że 
gdyby nie 
odsunął się na bok, chybaby go odepchnęła. Zamarli i jedynym dźwiękiem w krypcie 
był cichy 
szmer szybko przekładanych zdjęć. Zajęta oglądaniem, przestała zauważać 
Coltrane`a, co dało 
mu to okazję zachwycania się jej urodą.
– Co jest w tamtym pudełku?
– Słucham?
Tash tak szybko odłożyła ostatnią fotografię do pudełka i tak nieoczekiwanie 
odwróciła 
się w jego stronę, że nie zdążył ukryć, jak się w nią wgapia.
– Zanim wziął pan to, odstawił pan inne pudełko.
– Naprawdę? Nie przypominam sobie. Chyba…
– Dlaczego nie chce pan, bym zobaczyła, co w nim jest?
– Nie ma ku temu żadnego szczególnego powodu. Fotografie w tym pudełku są 
ciekawsze. Sądziłem, że…
Tash błyskawiczne go minęła i ruszyła w kierunku tajnego pomieszczenia. Po 
chwili 
wyszła stamtąd z pudełkiem w dłoniach – Coltrane nie miał wątpliwości, które 
wybrała. Teraz 
żałował, że kiedy pokazał akty Jeniffer, nie schował ich pod spód.
Tash zmrużyła oczy, jakby uważała że Coltrane chce ją wywieść w pole. Otworzyła 
pokrywkę i na widok nagiej Rebeki Chance, owiniętej migoczącymi metalowymi 
kulkami, 
zesztywniała. Nie była w stanie się poruszyć. Dopiero po dłuższym czasie, z 
wyraźnym 
wysiłkiem przewróciła pierwszą fotografię i zaczęła przeglądać pozostałe. 
Ponieważ Rebeca 
Chance była naga, brakowało przekonującego dowodu, że fotografowano ją w latach 
trzydziestych. Nie tylko można by uznać, że zdjęcia zostały zrobione wczoraj, 
ale równie dobrze, 
mogła być na nich Tash – oczywiście jeżeli nago wyglądała tak samo.
Kiedy obejrzała fotografie, znów zamarła. Tym razem z wzrokiem wbitym w 
Coltrane`a.
– Nie chciał pan urazić mojej skromności?
– Coś w tym stylu. Obawiałem się, że to krępujące, być ze mną sam na sam przy 
oglądaniu aktów kobiety, która jest do pani tak podobna.
Tash ciągle mu się przyglądała.
– Sądziłem, że może to pani odebrać jak przyglądanie się…
– Sobie samej?
– To bardzo niezręczna sytuacja sytuacja.
– Dziękuję za uszanowanie moich emocji.
Coltrane ze skrępowaniem skinął głową. Tash dotknęła jego dłoni.
– Proszę pokazać mi pozostałe zdjęcia.
12
– Kilka razy wspomniał pan o tej formacji skalnej. Dlaczego miałaby być ważna?
– Ponieważ przypomina mi prężącego grzbiet kota.
– No to co?
– Posiadłość, którą dostała pani w spadku od Packarda znajduje się na południe 
od 
Acapulco, niedaleko miasta zwanego…
– Espalda del Gato. Wiem. Nazwa była w dokumentach, które przysłał mi jego 
adwokat.
– Zna pani hiszpański?
– Aha… rozumiem. „Grzbiet kota”. To jednak wcale nie znaczy, że skała ze zdjęć 
ma 
cokolwiek wspólnego z tamtym miasteczkiem. To pewnie tylko zbieg okoliczności. 
Można się 
domyśleć, że skała ze zdjęć jest raczej gdzieś w południowej Kalifornii.
– Nie. Widziałem film z Rebeką Chance. Nazywa się Wicher na Jamajce. Na początku 
dokładnie widać, że był kręcony na plaży w Santa Monica, nagle jednak plener 
przeskakuje do 
miejsca o bujnej subtropikalnej roślinności, gdzieś na szczycie klifu nad 
otwartym oceanem.
– To by pasowało do Acapulco.
– W filmie jest szereg scen ukazujących tę samą formację skalną – przypominającą 
prężącego grzbiet kota.
– Nie przesadza pan nieco?
– Przysięgam, że się nie mylę. Pewien mój znajomy obiecał zrobić dla mnie kopię 
Wichru 
na Jamajce na kasecie wideo. Kiedy zobaczy pani ten film, sama przyzna mi rację. 
Szereg 
fotografii ukazuje Rebekę Chance w subtropikalnym ogrodzie o bardzo podobnej 
roślinności jak 
na jej filmie.
– Sprawdzę, czy dobrze rozumiem. Chce pan powiedzieć, że część zdjęć została 
zrobiona 
w tej samej okolicy, gdzie kręcono film i być może w tym samym czasie.
– Więcej. Twierdzę, że film kręcono w Espalda del Gato, posiadłości, którą 
Packard dał 
pani w spadku.
– Dlaczego tylko… W latach trzydziestych nie było zwyczaju kręcenia filmów 
daleko od 
studia, prawda?
– Oczywiście. Firmy produkcyjne starały się pozostawać blisko Los Angeles. 
Zawiezienie 
ekipy do Acapulco byłoby zbyt drogie.
– Dlaczego więc…
– Packard był bardzo bogaty, odziedziczył fortunę po rodzicach, którzy zginęli 
kiedy miał 
szesnaście lat. Fotografie Rebeki Chance dowodzą, jak był opętany jej osobą. Nie 
da się nie 
zauważyć, że poświęcał się jej bez reszty, można więc chyba założyć, że 
denerwowały go 
ograniczone ambicje filmu, w którym występowała.
– Wicher na Jamajce.
– Zgadza się. Załóżmy też, że postanowił w tajemnicy dofinansować film. Może 
miał 
nadzieję, że droższy film ściągnie na siebie większą uwagę i pomoże Rebece 
zostać gwiazdą? 
Bez trudu byłby w stanie zapłacić za transport ekipy filmowej do swej 
meksykańskiej posiadłości.
– I tam zrobił Rebece Chance trochę zdjęć? Czy ja wiem… Za dużo tu „może”.
– To jedyne logiczne wyjaśnienie.
– Przyznaję, teoria jest kusząca. Na dodatek jaka romantyczna. – Tash pomasowała 
sobie 
kark. – W dalszym jednak ciągu nie dostarcza odpowiedzi na moje pytania. 
Dlaczego Rebecca 
Chance i ja…
– Nie wspomniałem pani o jeszcze jednej związanej ze sprawą osobie, choć nie 
umiem 
określić jaką grała tu rolę. Człowiek ów był producentem dwóch ostatnich filmów 
Rebeki Chance 
i zniknął wkrótce po niej. Słyszała pani kiedyś nazwisko Winston Case?
Tash opadła szczęka.
– Zna pani to nazwisko?
Jej źrenice rozszerzyły się niemal zakrywając tęczówkę.
– Winston Case?
– Tak.
– Był moim dziadkiem!
13
Coltrane był niezwykle zaskoczony, ale dałby głowę, iż się nie przesłyszał.
– Pani dziadkiem?
– Takie nazwisko podała mi matka. Nigdy go nie widziałam, więc muszę wierzyć jej 
na 
słowo.
– Podała nazwisko?
– W dzieciństwie zauważyłam w którymś momencie, że wiele moich koleżanek ma 
dziadków, ale nie za bardzo wiedziałam, co to znaczy. Zapytałam matkę, gdzie są 
moi 
dziadkowie, na co odpowiedziała, że ich już z nami nie ma. Nic mi to nie mówiło 
i dopiero po 
jakimś czasie wyjaśniła mi w miarę łagodnie, że nie żyją.
– Winston Case…
Tash skinęła głową.
– Zapamiętałam dobrze imię i nazwisko, żebym wiedziała, co powiedzieć 
koleżankom. 
Chciałam im udowodnić, że też kiedyś miałam dziadków.
– Może coś się pani pomyliło.
– Na pewno nie. Kiedy byłam starsza, poprosiłam mamę, by opowiedziała mi, jaki 
był. 
Zawsze powtarzała to samo nazwisko – Winston Case.
– A jak nazywała się pani babcia?
– Esmeralda Gutierrez.
– Czy pani matka mówiła kiedyś, że Winston Case był producentem filmowym?
– Według niej był stolarzem. Pamiętała że ich rodzina często się przeprowadzała, 
gdyż 
wędrował z miejsca na miejsce w poszukiwaniu pracy, jednak moim zdaniem słowo 
„rodzina” to 
w ich przypadku lekka przesada, bo było ich tylko troje.
– Gdzie mieszkali?
– W Meksyku.
– Amerykanin, pracujący jako wędrowny stolarz w Meksyku?
– A dlaczego nie?
– Po pierwsze dlatego, że bez najmniejszych problemów ze strony urzędu 
imigracyjnego 
mógłby sprowadzić żonę i dziecko do Stanów. Biorąc pod uwagę różnicę w poziomie 
życia, tutaj 
mógłby dać im znacznie lepsze utrzymanie.
– W latach Wielkiego Kryzysu?
– Punkt dla pani, jeśli jednak Winston Case miał pieniądze na produkcję filmów, 
na 
pewno mógł odłożyć tyle, by żyć bez większych zmartwień nawet w czasie kryzysu. 
Nie musiał 
pracować Meksyku jako robotnik.
– W takim razie może nie mówimy o tym samym Winstonie Case.
– Niemożliwy byłby taki zbieg okoliczności. Musi istnieć jakiś związek pomiędzy… 
Czy 
pani matka mieszka w Los Angeles? Chciałbym ją zapytać o…
– Moja matka nie żyje.
– O!
– Zmarła na raka płuc trzy lata temu.
Coltrane przez chwilę nic nie mówił. Miał wrażenie, że w jego głowie zamknęły 
się jakieś 
drzwiczki. Nagle sięgnął po pudełko z aktami.
– Co pan zamierza?
Zaczął przerzucać fotografie, dopóki nie doszedł do pierwszej, ukazującej tors 
Rebeki 
Chance. Jej piersi były wielkie.
– Nie podoba mi się to – powiedziała Tash.
– Czy pani zdaniem ona jest w ciąży? Moja znajoma jest przekonana, że… – 
Coltrane 
popatrzył na Tash. Dostrzegł w jej oczach zażenowanie i zagubienie. – Wiem, to 
może wyglądać 
dziwnie, dopiero się poznaliśmy i… ale zapewniam, że mam powód, by robić to, co 
robię. Proszę 
mi zaufać. Moja znajoma zauważyła, że piersi Rebeki Chance zmieniają się na 
kolejnych 
fotografiach. Robią się pełniejsze, sutki rosną, pomyślała więc, że kiedy 
robiono niektóre z nich, 
Rebeca Chance była w ciąży. Twierdzi ona, że w pierwszych miesiącach ciąży 
dzięki 
utrzymywaniu diety nie widać brzucha, ale nie da się ukryć oznak działania 
hormonów. Może to 
prawda. Moja znajoma nie jest jednak lekarzem, dlatego zapytałem panią o zdanie. 
Załóżmy, że 
to prawda. A jeśli… Czy może dlatego jest pani tak do niej podobna, bo…
– Bo jestem jej… wnuczką… – z trudem wyszeptała Tash.
– Proszę jeszcze raz przyjrzeć się fotografiom. Ma pani inne wyjaśnienie?
– Nie wiem, co o tym… – Tash objęła się ramionami. – Proszę mnie stąd zabrać.
Zanim się zreflektował, Coltrane objął ją ramieniem.
– Przeszła pani wiele trudnych chwil. Chodźmy na górę, tam jest ciepło.
14
Coltrane tak bardzo chciał jej pomóc, że wbrew przyzwyczajeniu nie pochował 
fotografii 
i nie zamknął sekretnego wejścia. Obejmując Tash i czując jak drży, wyprowadził 
ją z krypty. 
Kiedy znaleźli się w domu, przestraszyło ich brzęczenie.
Dolatywało z torebki Tash.
Tash była tak zaabsorbowana własnymi myślami, że z początku zdawała się nie 
rozpoznawać odgłosu. Kiedy dotarło do niej, że to telefon, powiedziała:
– Boże, znalazł i ten numer telefonu?
Aparat znów zaterkotał.
– Może odebrać za panią?
– Nie, dziękuję. Jeśli usłyszy męski głos, może to go pchnąć do czegoś 
drastyczniejszego.
Telefon nie przestawał terkotać.
– W takim razie niech pani nie odbiera.
– A jeśli to… – Tash z obawą sięgnęła po torebkę, pogrzebała w niej, wyjęła 
aparat, 
włączyła i przystawiła do ucha. – Halo? – Po kilku sekundach wyraźnie się 
rozluźniła. – Walt? 
Dzięki bogu. Już się bałam, że to… Nie jestem w domu. Mitch chciał mi coś 
pokazać, co ma 
związek z posiadłością, którą dostałam. Pojechaliśmy do Los Angeles. Próbujesz 
się do mnie 
dodzwonić od godziny? Miałam telefon cały czas ze… Nie wiem, dlaczego… – Jej 
ciemne oczy 
skierowały się ku wejściu do krypty. – Byłam w pomieszczeniu obudowanym grubo 
betonem, to 
musiało zablokować sygnał. Walt, powoli. Co się dzieje? Masz taki głos, jakbyś… 
Boże! – Znów 
cała zesztywniała. – Co zrobił?! Nic ci się nie stało? Czy ktoś… – Wpatrywała 
się w ścianę przed 
sobą, jej oczy były tak pełne rozpaczy, że Coltrane niemal czuł jak kłębią się 
po jej głowie 
koszmarne obrazy. – Nie wiem już, co robić. Miło, że to proponujesz, ale nie 
mogę dziś wrócić 
do domu. Nie mam samochodu. Mitch musiałby mnie odwieźć taki kawał, a nie chcę 
go męczyć. 
Prześpię się w jakimś hotelu. Tak, na pewno. Oczywiście, czuję się przy nim 
bezpiecznie.
– Nich mi pani da zamienić z nim kilka słów – powiedział Coltrane.
– Nie wiem, jaki tu jest adres – mówiła Tash. – Nie zwróciłam uwagi.
– Muszę go o coś zapytać.
Coltrane wyciągnął rękę po telefon i Tash mu go dała. Był rozgrzany od ciepła 
jej dłoni 
i delikatnie nią pachniał.
– Mitch Coltrane przy aparacie.
Przez chwilę w aparacie panowała głucha cisza, potem Mitch usłyszał chrypiący 
głos 
Walta:
– Skurwysyn wlał przez płot Tash benzynę i podpalił trawnik.
Coltrane zdrętwiał.
– Dym walił jak cholera. Gdybym nie przejeżdżał sprawdzić, czy wszystko gra, dom 
by 
się spalił. Wezwałem straż pożarną i do ich przyjazdu polewałem dom wodą ze 
szlaucha 
ogrodowego. Przez chwilę naprawdę niewiele brakowało, by wszystko się spaliło.
– Benzynę? – spytał Coltrane.
– Coś się z tym panu kojarzy?
– Kiedyś pomogłem wsadzić do więzienia gościa molestującego kobietę, robiąc mu 
zdjęcie, jak leje na jej trawnik benzynę.
– Szkoda więc, że nie został pan tutaj. Może i jego by pan uwiecznił na kliszy.
Coltrane zignorował sarkazm.
– Jaki jest pański adres? – spytał Walt. – Przyjadę po Tash i zajmę się tym, by 
spędziła 
noc w jakimś bezpiecznym miejscu.
– Czy dzwoni pan z komórki?
– Tak. Co to ma…
– Kilka lat temu, w Bejrucie, pewien człowiek, który zna się na tych sprawach, 
powiedział 
mi, żeby nigdy nie mówić nic naprawdę ważnego przez telefon komórkowy. 
Podsłuchanie 
prowadzonych przez nie rozmów jest dziecinnie proste. Odwiozę Tash jutro rano do 
domu. Aha, 
jeszcze jedno: sprawdził pan czy w domu Tash nie ma ukrytych mikrofonów?
– Co?!
– Ilkovič był specjalistą od zakładania podsłuchu i dzięki temu zawsze wiedział, 
co 
zamierzam. Możliwe, że i ten świr zna ruchy Tash dlatego, że założył jej 
podsłuch. To by 
wyjaśniało, skąd znał kolejne numery telefonów – słyszał jak technicy podają go 
Tash.
Znów zapadła martwa cisza.
– Boże!
– Nie sprawdzał pan czy w domu jest podsłuch?
– Cholera! Zaraz to zrobię – odparł Walt.
– Przywiozę Tash jeśli okaże się, że dom jest czysty. – Coltrane oddał 
dziewczynie 
telefon, nie przyłożyła go jednak do ucha, jedynie wpatrywała się w Coltrane`a.
– Mikrofony? Naprawdę sądzi pan, że w moim domu może być…
– Tash? Jesteś tam? – dolatywał z aparatu cichy głos Walta.
Powoli podniosła telefon.
– Walt, nie mam nastroju do rozmowy, ale dzięki za wszystko. Naprawdę jestem 
wdzięczna. Nie, zostań na miejscu, nic mi nie będzie. Porozmawiamy jutro. – 
Wyłączyła telefon 
i schowała go do torebki.
Przez długą chwilę żadne się nie odzywało.
– Mikrofony? W moim domu?
– Istnieje taka możliwość. Trzeba to sprawdzić.
– Ale dom ma alarm. Jak dostałby się do środka by założyć podsłuch?
– Czy zanim zaczęto panią molestować, naprawiano u pani coś w domu?
– Niedawno zmieniałam wykładzinę. Chyba nie podejrzewa pan, że…
Coltrane rozpostarł dłonie w geście „kto wie”.
– Boże drogi, czuję się tak… zbezczeszczona.
– Wiem, co ma pani na myśli.
– Sądzi pan, że podpalił dom, by zemścić się za to, że zastawiliśmy na niego 
pułapkę? 
A może domyślił się, że wyjechałam z panem i był zazdrosny?
– Nie mógł zauważyć, że jest pani w samochodzie, ale…
– Co?
– Trochę zbyt późno pomyślałem o ukrytych mikrofonach. Jeśli pani dom 
rzeczywiście 
jest na podsłuchu, to bez problemu dowiedział się, co planujemy. Przykro mi, 
może popełniłem 
błąd.
– Nie zamierzam robić panu z tego powodu wyrzutów. Nie popełnił go pan 
specjalnie. – 
Tash powstrzymała wzruszenie ramion. – Z drugiej strony podpalenie domu daje 
pewność, że nas 
nie śledził i jesteśmy tu bezpieczni. Może mi pan polecić jakiś hotel w okolicy?
– Tylko jeden.
Czekała aż wymieni nazwę.
– Ten dom – powiedział w końcu Coltrane. – Jest tu pokój gościnny i mam masę 
szczoteczek do zębów. Jeśli ja się zmieściłem w pani szlafrok, to i pani zmieści 
się w mój.
– Ale… nie mogę.
– Dlaczego? Dlatego że mnie pani nie zna?
Tash wzruszyła ramionami.
– Powiedziałbym, że w ciągu minionych kilku godzin dość dobrze się poznaliśmy – 
stwierdził Coltrane zamykając drzwi krypty.
– Ma pan na myśli oglądanie fotografii? Chyba ma pan rację.
Ruszyli schodami w górę.
– Wczoraj zrobiłem zabójczą potrawę z owoców morza i trochę zostało. Mogę 
ugotować 
makaron i…
Kiedy rozległo się kolejne dzwonienie, oboje zamarli. Tym jednak razem dźwięk 
nie 
dolatywał z torebki Tash, a od drzwi. Coltrane zmarszczył czoło.
– A to kto?
– Spodziewa się pan kogoś?
– Nie. Czasem wpada sekretarz Randolpha Packarda, ale ma klucz i zwykle wchodzi 
bez 
dzwonienia. Może tym razem postanowił być elegancki.
Drugi dzwonek jeszcze bardziej zaniepokoił Tash.
– Bez obawy – powiedział Coltrane. – Nikt przecież nie wie, że pani tu jest.
Sam nie był jednak przekonany. Podszedł do drzwi, wyjrzał przez judasza i kiedy 
rozpoznał osobę na zewnątrz, gwałtownie skurczył mu się żołądek. O nie! Przez 
chwilę miał 
ochotę udać, że go nie ma i nie otworzyć, nie był jednak pewien, czy gość nie 
dosłyszał, jak 
rozmawiali. Biorąc głęboki wdech, chwycił w dłoń gałkę i otworzył drzwi. Starał 
się nie 
wyglądać na skrępowanego. Stała przed nim Jeniffer.
15
– Hej, cóż za niespodzianka! – powiedział na powitanie.
– Niespodzianka? – Jeniffer wyglądała na zaskoczoną. Ciągle miała na sobie 
czarną 
sukienkę od Armaniego. Kolczyki i naszyjnik migotały w świetle. – Nie odebrałeś 
informacji, 
którą nagrałam na sekretarce?
– Dopiero wróciłem do domu i jeszcze nie zdążyłem jej odsłuchać. – Coltrane stał 
w uchylonych drzwiach. – Co masz?
Jeniffer miała w rękach kartonowe pudło z kilkoma plastikowymi pudełkami.
– Noworoczną kolację. U moich rodziców została masa jedzenia a nie wiedziałam, 
czy 
wdowa po Gregu odpowiednio cię nakarmi. Pomyślałam więc, że przyjadę z pomocą 
żywnościową.
– Jesteś naprawdę troskliwa.
– Robi się ciężkie. Wpuścisz mnie?
– A… jasne. Jestem tak zaskoczony, że… daj, pomogę ci.
Coltrane sięgnął po pudło, przez co szerzej otworzył drzwi. Kiedy Jeniffer 
spojrzała do 
wnętrza domu, jej zdziwienie zmieniło się w zażenowanie.
– Przepraszam… nie wiedziałam, że masz towarzystwo.
Tash stała tam, gdzie zaskoczył ich dzwonek do drzwi – na schodach.
– Wydarzyło się dziś kilka spraw i… – Coltrane nie wiedział jak skończyć zdanie. 
– 
Jeniffer, poznaj Tash Adler.
– Dzień… dobry – z wyraźnym trudem wyjąkała Jeniffer.
– Tash, to moja znajoma Jeniffer Lane.
– Miło panią poznać – powiedziała Tash z uśmiechem i zeszła ze schodów.
Coltrane opanował już skrępowanie na tyle, by móc wziąć pudło od Jeniffer. Choć 
uwolnił jej ręce, przez chwilę nie ujmowała wyciągniętej do niej dłoni.
– Wygląda pani bardzo znajomo – zdumiała się Jeniffer i popatrzyła na 
Coltrane`a. – Nie 
rozumiem.
– Znajomo? – Tym razem Tash była zdziwiona.
– Jeniffer wie o fotografiach – wyjaśnił Coltrane.
– Widziała je pani? – spytała Tash.
– Tak.
– Wszystkie?
– Wszystkie.
Mimo opalenizny widać było, że Tash się zaczerwieniła. Jakby sądziła, iż akty 
nie 
pokazują Rebeki Chance a ją.
– Tash Adler? – Jeniffer starała sobie coś przypomnieć. – To pani dostała w 
spadku od 
Randolpha Packarda posiadłość w Meksyku?
– Zgadza się. Skąd pani wie?
– Jeniffer pomagała mi w poszukiwaniach – wyjaśnił Coltrane. Stał między dwiema 
kobietami i trzymał w dłoniach kartonowe pudło, co powodowało, że czuł się dość 
głupawo. – 
Jeniffer, po wizycie u wdowy po Gregu, pokonała mnie moja ciekawość. Pojechałem 
do Malibu 
sprawdzić, czy uda mi się znaleźć miejsce, gdzie mieszka Tash.
– Widzę, że miałeś dzień pełen wrażeń.
– Przyjechała obejrzeć fotografie i zastanowić się, dlaczego jest tak podobna do 
Rebeki 
Chance.
Jeniffer nie mogła odwrócić wzroku od Tash.
– Znaleźliście jakieś odpowiedzi?
– Zaczynamy przypuszczać, że mogła być moją babcią – oświadczyła Tash.
– Proszę proszę, Mitch. Jestem pod wrażeniem, jakie zrobiłeś postępy. – Jeniffer 
wyglądała na niezbyt szczęśliwą.
– Nie stójmy tak w korytarzu – powiedział Coltrane. – Chodź do środka i…
– Nie nie – odparła nieco zbyt szybko Jeniffer. – Chciałam tylko zostawić 
jedzenie, nie 
zamierzałam zostawać. Mam jutro masę pracy i muszę wcześnie wstać.
– Nie możesz zostać choć chwilę? Zamierzałem otworzyć butelkę wina i…
– Oczywiście – dodała Tash. – Proszę zostać. Porozmawiamy. To bardzo miłe, że 
przyniosła pani jedzenie, Mitch na pewno będzie wolał to od wczorajszych 
resztek. Właśnie 
zamierzał wyciągnąć resztkę sałatki z owoców morza.
– Nie wiem… – Jeniffer lekko drżał głos. – Robi świetną sałatkę z owoców morza. 
No, 
ale naprawdę muszę iść. Miło było panią poznać, Tash. Mitch, porozmawiamy kiedy 
indziej.
– Ale…
– Szczęśliwego Nowego Roku.
– Tobie też… szczęśliwego Nowego Roku… – Nie wypuszczając z rąk ciężkiego pudła, 
Coltrane patrzył, jak Jeniffer podchodzi do krawężnika, wsiada w BMW i odjeżdża. 
Ani razu nie 
spojrzała za siebie.
16
Pchnął drzwi dopiero wówczas, kiedy światła jej auta zniknęły za szczytem 
wzgórza.
– Może pani zamknąć?
– Oczywiście. Mam niemiłe wrażenie, że w coś wdepnęłam. Czy wy…
– To skomplikowane. Staramy się właśnie sprawdzić, czy uda nam się dogadać. – 
Coltrane ruszył w górę schodów prowadzących do salonu.
– To nieporozumienie nie pomoże wam. – Tash szła za nim. – Czy to jest ta 
znajoma, 
która uważa, że po Nowym Roku należy zaczynać sprawy od nowa?
– Niestety tak. – Coltrane czuł się okropnie. – Podejrzewam, że nie o takim 
początku roku 
myślała. Zadzwonię do niej z samego rana.
Kiedy wchodzili do jadalni, Tash zachwiała się wpół kroku.
– Te sznury kulek na ścianie…
– Niezwykłe, prawda?
– Ale… – Tash ze zdumieniem pokręciła głową. – Były na jednej z fotografii… na 
pierwszym akcie.
– Kiedyś ten dom należał do Rebeki Chance.
– Co?
– Kiedy zniknęła, dom kupił Randolph Packard, który zachował go w identycznym 
stanie 
jak w czasie, kiedy ona była właścicielką.
– Co tu się, na Boga, dzieje?
– Miałem nadzieję, że pani mi to wyjaśni.
– Niech pan da sobie spokój z winem – nagle zmieniła temat Tash. – Ma pan 
szkocką?
Zdziwiony jej manierami, Coltrane nalał Tash whisky.
– Chce pani lodu albo…
– Nie. – Tash chwyciła szklankę i pociągnęła dwa szybkie łyki. Zamknęła oczy, 
przełknęła i otworzyła oczy. – Teraz poproszę lód i wodę.
– Nic pani nie jest?
– Nie…
Coltrane czekał.
– To znaczy tak. Jestem przerażona.
Coltrane skinął głową.
– Nie wiem jednak czym bardziej – molestującym mnie człowiekiem czy zdjęciami, 
które 
mi pan pokazał. Boję się nawet tego domu.
– Dlaczego właściwie…
– Czuję się, jakbym cofnęła się w czasie. Mam wrażeni, że Rebeca Chance jest 
gdzieś 
tutaj. Czuję także obecność Randolpha Packarda.
– Kochał ją. Nie ma w tym nic przerażającego.
– Niech mnie pan obejmie.
– Słucham?
– Jeszcze nigdy w życiu nie byłam taka samotna i przerażona. Proszę mnie objąć.
Przez chwilę Coltrane nie mógł się poruszyć. Z nadzieją, że nie zdradzi go 
drżenie, 
podszedł do Tash, stanął blisko i objął ją ramionami. Zrobił to bardzo 
delikatnie, tak by się do 
niej nie przycisnąć. Zamknął oczy i po chwili poczuł, że Tash kładzie mu głowę 
na ramieniu. 
W jej włosach poczuł zapach słońca i słonej wody. Kiedy uniosła ramiona i objęła 
go za szyję, 
miał trudności z zapanowaniem nad oddechem. Nie był też w stanie powstrzymać 
drżenia, nie 
miało to jednak większego znaczenia, ponieważ Tash także dygotała. Objęła go 
mocniej i stali 
ciasno przytuleni. Czuł jak unosi się i opada jej klatka piersiowa. Kiedy zaczął 
dostawać 
wzwodu, przestraszył się, że Tash to zauważy. Jej ramiona podskoczyły i wydała z 
siebie odgłos, 
który mógł być tylko szlochem. Jego wzwód natychmiast osłabł, Tash delikatnie go 
od siebie 
odepchnęła, starła z policzka łzę i obdarzyła najsmutniejszym uśmiechem świata.
– Dziękuję.
– Często bywałem samotny i przestraszony. Jestem do dyspozycji zawsze, kiedy 
będzie 
pani potrzebowała męskiego ramienia.
– Jakie to dziwne. Poznaliśmy się dopiero dzisiaj a wiem, że jest pan 
przyjacielem.
– Ze mną jest tak samo.
Tash zbliżyła głowę, by pocałować Coltrane`a w policzek, zaburczało jej jednak 
w żołądku i speszona spojrzała w dół. Nieoczekiwanie się roześmiała.
Coltrane też się roześmiał.
– Drugi raz – powiedziała Tash.
– Drugi raz?
– Dziś się roześmiałam. Dzięki tobie.
Znów zaburczało jej w brzuchu i znów się roześmiała.
– Lepiej będzie, jeśli cię nakarmimy – powiedział Coltrane.
Uśmiech Tash nie był już smutny.
Kiedy odgrzewali jedzenie, Coltrane zaczął mówić o tym, nad czym już od jakiegoś 
czasu 
się zastanawiał.
– Masz numer telefonu Walta?
Tash spojrzała znad sosu, który mieszała.
– Dwa. Służbowy i prywatny. Znam na pamięć.
– Jest późno, więc pewnie już wyszedł z pracy. Daj mi jego numer domowy.
– Na co?
– Chyba wiem, jak zastawić pułapkę na faceta, który cię molestuje.
Podała numer i kiedy Coltrane zaczął go wystukiwać, z zaciekawieniem mu się 
przyglądała. Dopiero teraz zobaczył migającą na automatycznej sekretarce 
czerwoną diodę – 
najprawdopodobniej chodziło o informację od Jeniffer. Nieustannie czuł wyrzuty 
sumienia 
z powodu nieporozumienia, do jakiego między nimi doszło.
Podniesiono po trzech dzwonkach. Znajomy głos był nieco bardziej zachrypnięty, 
może 
w wyniku alkoholu.
– Co jest?
– Jeszcze raz kłania się Mitch Coltrane.
– Kapitalnie. – Głos natychmiast się zmienił. – Hej, zaraz! Coś się stało Tash?
– Nic jej nie jest. Dzwonię w innej sprawie. Rozmawia pan z komórki?
– Nie.
– To dobrze. Mniejsza szansa, że ktoś podsłucha. Kiedy rozmawialiśmy poprzednio, 
powiedział pan, że chce z rana sprawdzić czy w domu Tash nie ma podsłuchu, tak?
Tash przyglądała się Coltrane`owi z coraz większym zaciekawieniem.
– Mógł pan o tym wspomnieć, kiedy nie było przy panu świadków – powiedział Walt. 
– 
wyszedłem na niefachowca.
– Nie miałem zamiaru pana krytykować.
– A teraz?
– Co teraz?
– Tash słucha?
– Nie, jest w łazience – skłamał Coltrane.
– A więc co z tymi mikrofonami?
– Zastanawiam się nad pewnym pomysłem. Lepiej byłoby, gdyby pan zrezygnował 
z szukania mikrofonów w domu Tash, ale niestety mógł podsłuchać naszą poprzednią 
rozmowę, 
więc chyba będzie pan musiał to zrobić. Inaczej stanie się podejrzliwy.
– O czym pan gada?
– Jeżeli znajdziecie podsłuch, niech pan nie usuwa wszystkich mikrofonów. 
Zostawcie 
kilka.
– Znów mi pan mówi jak mam wykonywać moją pracę?
– Niech pan posłucha. Plan, nad którym pracuję, nie zadziała, jeżeli ten kto 
podsłuchuje, 
nie dowie się, dokąd Tash będzie jeździć w najbliższych dniach.
– Kolejna pułapka, tak?
– Nie do końca. Jeszcze nie wszystko przemyślałem. Porozmawiamy o szczegółach, 
kiedy 
spotkamy się jutro.
– Spotkamy się jutro? – spytał Walt. – No no, mam więc powód obudzić się z 
radością!
Coltrane odłożył słuchawkę.
– Dlaczego skłamałeś, że jestem w łazience?
– Gdybym powiedział, że jesteś obok, mogłyby zostać zranione męskie uczucia 
Walta.
– Chce dobrze.
– Nie wątpię, że z wszystkich sił chce ci pomóc.
– Zaciekawiłeś mnie mówiąc, że masz plan.
– Kilka lat temu fotografowałem dla Jednostki do Spraw Molestowania wydziału 
policji 
Los Angeles. Ukryłem się pod domem pewnej kobiety i w środku nocy udało mi się 
pstryknąć 
zdjęcie facetowi, który lał na jej trawnik benzynę.
Wspomnienie benzyny spowodowało, że Tash aż jęknęła.
– Tak, wspominałeś o tym w trakcie poprzedniej rozmowy z Waltem.
– Kobieta na podstawie zdjęcia zidentyfikowała sprawcę. Był nim człowiek, z 
którym 
spotykała się kilka lat wcześniej. Dzięki mojemu zdjęciu poszedł do więzienia.
– No i?
– Zakładam, że w twoim domu założono podsłuch. Byłoby to logiczne wyjaśnienie, 
dlaczego facet wszędzie za tobą jeździ i cię fotografuje. Jutro opowiesz – komuś 
przez telefon 
albo Waltowi osobiście – jakie masz plany na najbliższe dni. Miejmy nadzieję, że 
koleś złapie 
przynętę, bowiem będzie za tobą chodził jeszcze jeden człowiek z aparatem 
fotograficznym. – 
Coltrane wskazał na siebie. – Będę na tyle daleko, by móc robić szersze 
panoramy. Jeżeli w kilku 
różnych miejscach jakaś twarz zacznie się powtarzać…
– A ja ją rozpoznam…
Coltrane skinął głową.
– Policja go zapuszkuje, a ty znów będziesz spokojnie spać.
– Oby. – Ramiona Tash powoli się odprężyły. – Tak za tym tęsknię. – Dotknęła 
ramienia 
Coltrane`a. – Dziękuję ci. Dajesz mi nadzieję.
Coś zabulgotało.
– Boże, sos!
Napięcie zniknęło, zrobiło się normalnie. Coltrane wyjmował z piecyka garnki, 
Tash 
przygotowywała nakrycia.
– Zaraz wracam – powiedziała i wyszła.
Kiedy trzasnęła zasuwka w łazience, Coltrane zaczął się przyglądać światełku 
migającemu 
na automatycznej sekretarce. Odstawił butelkę wina, którą właśnie zamierzał 
otworzyć i wcisnął 
klawisz odtwarzania.
– To ja – zabrzmiał głos Jeniffer. – Jestem u rodziców. Sprzątamy, ale zaraz 
wyjeżdżam. 
Nie rób sobie nic na kolację. Mama dała mi pełno jedzenia. Zaryzykuję, że jesteś 
w domu 
i wpadnę.
W łazience spuszczono wodę. Kiedy otwarły się jej drzwi, Coltrane wcisnął STOP.
– Rozmawiasz z kimś? – spytała Tash.
– Sprawdzam sekretarkę.
– Będziesz musiał coś załatwiać?
– Nie dziś.
– Czyli jesteś gotów?
Tash jadła z apetytem, ale Coltrane myślał o Jeniffer, co go tak deprymowało, że 
niemal 
niczego nie tknął.
17
Stali przed nim Daniel, Greg i dziadkowie, z tyłu zbliżał się bezgłowy trup 
Ilkoviča. 
Zaczął krzyczeć i obudził się z dygotem. Spocony, wbił wzrok w poruszające się 
po ciemnym 
suficie prążki cieni rzucanych przez smagane wiatrem drzewa za oknami. Kiedy 
zobaczył, że 
jeden z cieni daje poruszająca się po pokoju postać, znów zadygotał. Nim zdążył 
wyskoczyć 
z łóżka, by móc się bronić, rozjaśniło mu się w głowie i dostrzegł, że cień na 
szczycie schodów to 
postać Tash.
Miała na sobie biały szlafrok. Coltrane nie rozróżniał jej rysów.
– Przestraszyłam cię?
– Nie. Nie ty. – Coltrane przeciągnął dłonią po spoconym czole. – Miałem 
koszmarny sen.
– Wiem. Jęczałeś. Słychać cię było aż w podziemiu. Przyszłam sprawdzić, czy nic 
ci nie 
jest.
– Dzięki. – Jego rozszalały puls powoli zwalniał. – Już po wszystkim. 
Przepraszam, że cię 
obudziłem.
– Nie spałam. Też się obudziłam. I też miałam koszmarny sen.
– Bardzo zły?
– Bardzo. Coś między przerażającym a potwornym.
– Mam nadzieję, że to nie preludium do zdarzeń, jakie mają mieć miejsce w nowym 
roku.
– A dlaczego nowy rok miałby być inny od starego?
Coltrane podparł się na łokciach.
– Obiecuję, że mój plan się uda. Policja złapie wariata i twój nowy rok będzie 
inny.
– Miło pomarzyć.
– Może zrobię kawę?
– Nie, spróbuję znów zasnąć – odparła Tash.
– Mam nadzieję, że ci się uda.
– Przed chwilą prawie mu się udało.
– Może tym razem nic ci nie przeszkodzi.
– Boję się spać sama.
Zbliżyła się do łóżka Coltrane`a. Poczuł jak podnosi się kołdra, ruch materaca 
pod jej 
ciężarem, potem jej ciepło. Przykryła ich i byli razem.
– Jestem taka zmęczona…
– Zamknij oczy. Spróbuj zasnąć.
Aby ją uspokoić, dotknął jej ramienia i znów został trafiony iskrą. Kiedy 
błysnęła na 
nagiej skórze, zrozumiał, że Tash zrzuciła z siebie szlafrok. Zanim zdołał się 
opanować, 
pocałował ją. Tak przerażony jak w tym momencie nie był nawet wtedy, kiedy 
Ilkovič ścigał go 
na ranczu Maynarda. Choć kręciło mu się w głowie od szalejącej w żyłach krwi, 
kiedy otworzyła 
usta a jej język odnalazł jego język, świat wokół zawirował. Położył dłoń na 
piersi Tash i poczuł 
jak sutek twardnieje. Jęknęła i objęła go. Głowę miał coraz lżejszą. Jeszcze nie 
spotkał kobiety 
o tak gładkiej skórze, tak jedwabistych włosach łonowych. Dotknął jej wilgotnej 
kobiecości 
i niemal zawył, kiedy wbiła mu paznokcie w pierś. Zaczął lizać jej sutki, na co 
Tash z drżeniem 
pożądania chwyciła w dłoń jego członek, uniosła biodra, wprowadziła go w siebie 
i objęła 
Coltrane`a nogami. W tym momencie przestała się spieszyć, poruszała się teraz 
powoli i płynnie 
jak fala. Niemal zakwilił. Jeszcze nigdy nie spotkał takiej płynności, 
wilgotności, tak idealnego 
wchłonięcia i takiej słodyczy. Wkrótce nie był w stanie dłużej się 
powstrzymywać. Jego krótkie 
pchnięcia wydłużyły się nagle. Tash jęczała w jego rytmie, ich biodra splotły 
się we wspólnym 
szale. Kiedy dostała orgazmu, zaczęła krzyczeć, u Coltrane`a rozładowanie 
napięcia było tak 
potężne, jakby coś wstrząsnęło nim od stóp do czubka głowy, która u szczytu 
rozkoszy 
eksplodowała.
18
Leżeli w milczeniu.
– Ta elektryczność statyczna, którą strzelasz jest fascynująca. Widziałem w 
ciemności 
iskry.
– Miałam w środku całą burzę.
– Jeszcze nigdy nie przeżyłem czegoś tak…
– Ja też.
Przeciągnął dłonią po jej gładkim udzie, płaskim brzuchu, piersiach. Czuł się 
jak czciciel 
jakiejś bogini.
– O tak…
– Przegoniłeś moje koszmary.
– Zawsze będę je przeganiał. – Nagle przypomniał sobie, że Rebeca Chance i 
Randolph 
Packard najprawdopodobniej kochali się na tym samym łóżku. Tyle lat temu. A 
teraz on kochał 
się z sobowtórem Rebeki, być może jej wnuczką.
– Nie sam – mruknęła Tash.
– Zgadza się. Już nie będziesz samotna.
Westchnęła, wtuliła się w niego. Była zupełnie rozluźniona. Jeszcze kilka minut 
i odpłynęła w sen, jej oddech spowolniał, zrobił się miarowy i cichy. Coltrane 
długo nie mógł 
zasnąć. Nie był w stanie uwierzyć w jej obecność i w to, co zrobili.
DZIESIĘĆ
1
Obudził się ze strachem, że wszystko okaże się snem, a Tash nie będzie obok. 
Leżała 
jednak przy nim, kiedy się poruszył powoli zamrugała i popatrzyła mu w oczy.
– Cześć. – Jej uśmiech był zapraszający.
– Cześć.
Dotknęła jego policzka.
– Dobrze spałeś?
– Kiedy się uspokoiłem, tak.
Zachichotała.
– A ty? Jak ty spałaś?
– Po raz pierwszy od długiego czasu nie obudziłam się bardziej zmęczona niż 
przed 
zaśnięciem. A powinnam być zmęczona po tym, co wyprawialiśmy.
– Może zamówić masażystę?
Tash przeciągnęła się, unosząc piersi i przysunęła się tak, by go dotknąć.
– Sądzę, że sami możemy pousuwać sobie nawzajem wszelkie bóle mięśni…
Obawy Coltrane`a zniknęły. Wszystko było w najlepszym porządku. Bał się, że Tash 
obudzi się z wyrzutami sumienia, powie że się pomyliła i powinni zachowywać się 
tak, jakby się 
nic nie wydarzyło. Najlepiej jeśli zostaną przyjaciółmi, a ponieważ po tym, co 
się stało nie bardzo 
mogą się przyjaźnić, muszą przestać się spotykać. To, że leży z nim w łóżku 
wydawało się tak 
naturalne, że aż miał ochotę krzyczeć z radości.
– A ty? – spytała. – Masz jakieś bóle mięśni, którymi należałoby się zająć?
– W jednym miejscu.
– Pokaż gdzie.
– Tutaj.
– O tak, od razu widać, że ma prawo boleć.
– Co powinniśmy twoim zdaniem z tym zrobić?
– Jest na to lek, który stosują tubylcy z Bora Bora.
– Byłaś tam?
– Nie, ale zapoznałam się z ich wiedzą na kursie korespondencyjnym. Oczywiście 
lepsza 
byłaby nauka bezpośrednia, ale i tak wiem, że przy bólach, na jakie cierpisz, 
należy masować 
pewne miejsce.
– Sprytni tubylcy.
– Nie tutaj! Co ci za żarty chodzą po głowie?!
– Myślałem…
– Z tyłu. Powiedzieć ci, co odkryli?
– Oczywiście… pod warunkiem że nie przestaniesz. Zamieniam się w słuch.
– Za twoimi jądrami…
– Tak?
– … w kroczu, jest przewód, który prowadzi z…
– Czuję.
– … prostaty do jąder. Poruszając wzdłuż niego palcem… delikatnie, tak jak 
teraz… 
opuszkiem palca… Nie nudzę cię?
– W żadnym wypadku.
– Bo jeśli tak…
– Proszę, nie przestawaj.
– Im dłużej wodzę palcem po tym przewodzie, tym wyraźniej powinieneś poczuć że 
coś 
rośnie.
– Mmm… tak.
– A twoje jądra się kurczą.
– Aaa… aha.
– Twój członek twardnieje, pęcznieje, jądra… co ci jest? Kot ci ukradł język?
– Ktoś inny ukradł mi coś innego. Ból nasila się coraz bardziej.
– W takim razie terapia jest nieskuteczna. Muszę przestać. Jasna sprawa.
– O nie! Zaraz zadziała. Jestem pewien.
– Teraz też tak zaczynam sądzić. Aha, przypomniałam sobie o najważniejszej 
części 
leczenia. Muszę usiąść tak i opuścić się na ciebie w ten…
– O tak…
2
Leżał potem, tak wyczerpany i rozluźniony, że kiedy Tash poszła do łazienki, 
przez kilka 
minut nawet nie drgnął. Z błogostanu wyrwał go pisk, który wydobył się z torebki 
Tash. Przed 
kąpielą przyniosła ją na górę z gościnnej sypialni w podziemiu i położyła na 
krześle obok drzwi 
łazienki. Telefon znów niemiło zawył. Coltrane wstał i odebrał.
– Halo?
– Kto mówi? – spytał gardłowy głos. – Coltrane? Co do…
– Witam, Walt.
– Co się stało z telefonem Tash? W nocy przez godzinę próbowałem się do niej 
dodzwonić. Teraz też walczę od godziny i nikt nie odbiera. Miała wszędzie 
zabierać telefon ze 
sobą.
– Tak robiła. Nie rozumiem, dlaczego… – W tym momencie Coltrane zrozumiał 
przyczynę. – Do niedawna jej torebka była w innej części domu. Chyba dlatego nie 
słyszeliśmy 
dzwonienia.
– Domu? Ona jest u pana? Wydawało mi się, że chciała jechać do hotelu.
– Zmieniła zamiary.
– Daj mi pan ją.
– Nie mogę.
– Dlaczego?
– Jest w łazience.
Walt na chwilę zaniemówił. Kiedy się odezwał, jego głos był jeszcze bardziej 
basowy.
– Miał pan rację z mikrofonami. Właśnie wróciłem z przeszukania domu. W każdym 
pokoju był podsłuch, sukinsyn słyszał każde jej słowo.
– I wszystko co mówiliście planując zasadzkę na niego.
– Wyszliśmy na durniów.
– Zrobił pan co zaproponowałem? Zostawił pan kilka mikrofonów?
– Nie wiem, jak pan zamierza…
– Zostawił pan coś?
– Tak. Jeden w salonie.
– To wystarczy.
– Ale po co?
– Wyjaśnię, kiedy przyjedziemy. Za dwie godziny? W biurze szeryfa?
Otwarły się drzwi do łazienki. Tash była owinięta ręcznikiem, mokre włosy 
sczesała 
gładko do tyłu, co podkreślało piękno jej rysów. Uniosła brwi.
– To Walt?
Coltrane skinął głową i Tash wzięła od niego telefon.
– Dzień dobry – zaczęła. Miała przepiękny głos. Obeszła Coltrane`a i przycisnęła 
się do 
jego nagich pleców. – Nie, noc była bardzo spokojna. Położyłam się wcześnie i 
spałam jak zabita.
3
Jak zwykle w pierwszy dzień po Nowym Roku, w Beverly Center roiło się od 
kupujących. 
W budynku, przypominającym od wewnątrz pieczarę, było mnóstwo sklepów, a 
wszędzie wokół 
rozbrzmiewało dudniące echo niezliczonych głosów i kroków. Coltrane był 
zaskoczony. 
Spodziewał się, że po męczarniach bożonarodzeniowych zakupów przyjdzie niewielu 
klientów, 
ale może zwracano niechciane prezenty albo szukano wyprzedaży. Bez względu 
jednak na to 
skąd się wzięli ci ludzie, tłum jednocześnie ułatwiał i utrudniał mu zadanie. 
Ułatwiał, ponieważ 
pozwalał się lepiej ukryć, a utrudniał, gdyż tak samo pozwalał lepiej ukryć się 
człowiekowi, 
którego Coltrane chciał wytropić. Człowiekowi prześladującemu Tash, nadmiernie 
nią 
zainteresowanemu, robiącemu jej zdjęcia z ukrycia.
Był teraz na trzecim poziomie i wyglądał przez poręcz w dół, ku ruchomym 
schodom, 
wwożącym nieustająco strumień ludzi z pierwszego poziomu. Oczywiście nie stał 
przy poręczy 
sam – nigdy by się nie odważył tak wyeksponować. Na galerii naprzeciwko 
kilkanaście osób piło 
kawę w małej kawiarence, po prawej przez poręcz przechylało się kilku 
nastolatków, krzyczących 
coś do przyjaciół w dole, po lewej stał mężczyzna, oparty o poręcz plecami. 
Popijał sok 
pomarańczowy i czekał na żonę, która weszła do sklepu z ubraniami kilka minut po 
tym jak 
Coltrane zajął stanowisko. Wokół było jeszcze wiele innych elementów, godnych 
zainteresowania – kolumny, rośliny, tablice informacyjne, no i oczywiście sunący 
tuż za plecami 
Coltrane`a nieprzerwany strumień ludzi. Jeśli ktokolwiek by się nawet 
spodziewał, że zastawiono 
tu na niego pułapkę, potrzebowałby sporo czasu, by dostrzec Coltrane`a, a wtedy 
albo on sam, 
albo jego aparat już by zarejestrował obecność podejrzanego.
Popatrzył na zegarek. Zbliżała się druga. Jeśli natręt się zjawił, to trzeba już 
zacząć 
działać – Coltrane wyjął z torby na zakupy aparat i nastawił obiektyw. Jak na 
dany sygnał, na 
ruchome schody prowadzące z pierwszego poziomu na drugi, weszła Tash. Coltrane 
od początku 
wiedział, że bez najmniejszej trudności wyłuska ją z tłumu. Jej magnetyzm uczyni 
ją natychmiast 
widoczną. Towarzyszący jej mężczyźni nie rzucali się na szczęście w oczy: przed 
nią stał partner 
Walta Lyle, z tyłu jeden z szeryfów z policji stanowej, którego Coltrane poznał 
poprzedniego 
popołudnia u Tash. Obaj mieli dziś wolne i chętnie zgodzili się zarobić kilka 
dodatkowych 
dolarów. Mieli na sobie zwykłe ubrania i nieco za duże wiatrówki, pod którymi 
ukryli broń.
Coltrane skoncentrował uwagę na Tash. Planując strategię, dyskutowali nad tym, 
czy 
powinna włożyć coś rzucającego się w oczy, zrezygnowali jednak z tego pomysłu, 
uznając, że jej 
prześladowca mógłby wtedy nabrać podejrzeń. Jest dość jasne, że molestowana 
kobieta chce 
rzucać się w oczy tylko wtedy, kiedy gra rolę przynęty. Ustalono, że Tash 
ubierze się w coś 
ładnego choć nie ostentacyjnego, miała więc spodnie z wielbłądziej wełny, 
granatowy blezer, 
bluzkę z surowego jedwabiu i skromne srebrne kolczyki. Mimo to Coltrane widział, 
że Tash musi 
ściągać na siebie uwagę. Nawet z tej odległości widział jaka jest piękna. 
Jechała w górę opierając 
dłoń na poręczy schodów, odwrócona bokiem do Coltrane`a – wyglądała w tej 
pozycji jak 
modelka. Kiedy zjeżdżający w dół zaczęli odwracać głowy, Coltrane zrobił 
pierwsze zdjęcia.
Mało prawdopodobne, by prześladujący Tash mężczyzna stał na schodach jadących w 
dół, 
ale Coltrane nie chciał mieć wyrzutów sumienia, że nie wykorzystał każdej 
szansy. Nie dało się 
przewidzieć, czy obiektyw nie obejmie czegoś istotnego w tle. Po trzech 
zdjęciach uniósł aparat 
wyżej i zaczął fotografować tłum wokół miejsca, gdzie schody wychodziły na drugi 
poziom. 
Ponieważ przedtem omówili, jak Tash ma się poruszać, wiedział, że kiedy 
dziewczyna dojedzie 
na górę, ruszy w prawo. Przesunął się więc w lewo, by móc fotografować tłum, 
przez który sunie 
Tash. Kawałek dalej sfotografował ją, jak wchodzi do butiku. Choć miał obiektyw 
z autofokusem, na tę odległość trudno było powiedzieć, czy ktokolwiek obdarzył 
ją spojrzeniem 
wykraczającym poza zwykły wyraz uznania dla jej urody. Nikt nie zdawał się jej 
fotografować, 
ponieważ jednak Coltrane patrzył głównie przez wizjer aparatu, nie mógł być tego 
pewien. 
Powiększenia wyjaśnią wątpliwości.
Zmienił miejsce – poszedł w prawo, do sklepu nad butikiem, do którego weszła 
Tash. 
Widział stąd wielką otwartą przestrzeń między poziomami i mógł obserwować sklepy 
znajdujące 
się naprzeciwko butiku. Dla bezpieczeństwa odsunął się od poręczy, nie 
przestawał jednak 
fotografować – z różnych kątów, by mieć jak największą różnorodność planów.
Ponownie popatrzył na zegarek. Minęło pół godziny. Zaplanowali, że mniej więcej 
po 
takim czasie Tash opuści sklep, przeszedł więc tak, by widzieć drzwi, w których 
zaraz miała się 
pojawić wraz z ochroniarzami. Fotografował tłum po obu stronach sklepu, 
uwieczniał każdego, 
kto mógł obserwować wyjście. Ponieważ wiedział, że ze sklepu Tash i policjanci 
skierują się ku 
schodom jadącym na dół, poszedł do miejsca, skąd mógł sfotografować każdego, kto 
chciałby 
obserwować ich zjazd z pierwszego poziomu.
Cała trójka dotarła na dół i po chwili zniknęła z pola widzenia Coltrane`a, choć 
wiedział 
że idą teraz wzdłuż wystaw w kierunku windy, zjeżdżającej na poziom parkingowy. 
Coltrane 
rzucił się biegiem do ruchomych schodów i przeskakując po trzy stopnie dobiegł 
błyskawicznie 
do drugiego poziomu, dzięki czemu znów miał przed obiektywem Tash i otaczających 
ją ludzi. 
Weszła do windy i drzwi się zamknęły.
Migawka trzasnęła jeszcze raz i film się skończył. Kiedy zabuczał silniczek 
przewijania, 
Coltrane opuścił aparat. Mięśnie jego pleców zaczęły się powoli rozluźniać. Ból 
nie był jednak 
nieprzyjemny – praca z aparatem po tak długiej przerwie radośnie go podnieciła, 
dała mu 
zastrzyk energii i adrenaliny nie mniej niż fakt, że pracował z ukrycia, 
próbował uchwycić kogoś, 
kto nie wiedział, że jest fotografowany. Zastanawiał się, czy podobne 
podniecenie czuje człowiek 
molestujący Tash. Czy podglądanie po kryjomu, zawładnięcie czyjąś duszą bez 
wiedzy osoby 
zainteresowanej, daje mu poczucie władzy. Nagle przebiegł go dreszcz, bowiem 
przypomniał 
sobie, jak sam się czuł nagi i słaby, kiedy znalazł fotografie, które zrobił mu 
Dragan Ilkovič.
4
Natychmiast po tym jak film się przewinął, Coltrane założył nowy. Zastanawiał 
się, co 
dalej. Powinien teraz pognać do samochodu i pojechać w następne miejsce, gdzie 
wybierała się 
Tash, czyli do kolejnego butiku – w pasażu handlowym przy Trzeciej Ulicy w Santa 
Monica. 
Potem miała jeszcze pojechać do sklepu w Westwood, a na koniec do butiku w South 
Coast Plaza 
w hrabstwie Orange. Wszystkie cztery sklepy były jej własnością. Poza nimi miała 
jeszcze trzy 
w San Diego i cztery w San Francisco.
– Prowadzę jeszcze inne interesy – wyjaśniła kiedy jechali rano do biura szeryfa 
w Malibu. – Staram się nie ingerować w ich codzienną działalność, ale od czasu 
do czasu 
wpadam, by kierownicy wiedzieli, że Wielka Siostra czuwa. Ponieważ sklepy z 
odzieżą bardziej 
mnie interesują, odwiedzam je częściej. Dzisiejsze popołudnie i wieczór 
znakomicie pasują na 
obchód.
– Czy przed pojawieniem się w sklepach zapowiadasz się telefonicznie?
– Zawsze. Po pierwsze daje im to szansę usunięcia wszystkiego, co mogło by mi 
się nie 
spodobać, poza tym wygląda mniej na próbę przyłapania ich na czymś. Nie chcę, by 
kierownicy 
się mnie bali, ale ciężko dla mnie pracowali.
– W takim razie może podzwoń do nich dziś z domu. Ustal wizyty tak, bym zdążył 
dojechać wszędzie przed tobą.
– Ale wtedy on będzie znał moje plany.
– A my jego.
Coltrane uznał pierwszą fazę za zakończoną i zjechał na parter. Było za 
dwadzieścia pięć 
trzecia. Żeby miał rezerwę na dojazd, Tash umówiła się z kierownikiem sklepu w 
Santa Monica 
o wpół do czwartej, więc jej prześladowca z pewnością nie zjawi się tam wiele 
wcześniej. Sam 
zdąży zajechać przed nią i zacząć fotografować kupujących. Istniała oczywiście 
możliwość, że 
prześladowca Tash nie zjawi się w żadnym z…
5
Ktoś pchnął Coltrane`a tak mocno w plecy, że prawie go wytrącił z równowagi i 
zepchnął 
w dół schodów. Kompletnie zaskoczony, złapał za poręcz i odwrócił się do 
natręta.
– Uważaj pan gdzie…
Jego zdumienie jeszcze wzrosło, kiedy ujrzał przed sobą Carla Nolana. Byli z 
sierżantem 
podobnego wzrostu, ale policjant stał stopień wyżej, przez co zdawał się wielki 
jak wieża, a jego 
barki ciężarowca niecodziennie szerokie. Nolan znów pchnął Coltrane`a w ramię – 
jeszcze 
mocniej. Broniąc się z całych sił przed upadkiem, Coltrane mocniej chwycił 
poręcz.
– Hej, co pan…
– Trzymaj łapy z dala od niej.
Ludzie na schodach zainteresowali się incydentem. Coltrane, choć był zajęty 
sobą, czuł 
poruszenie wokół.
– Na Boga, stracił pan rozum!
Nolan pchnął go po raz trzeci.
– Trzymaj się od niej z daleka!
– Jeśli pan nie przestanie…
– Nie dotarło? – Nolan złapał Coltrane`a za rękę z taką siłą, aż ten zawył z 
bólu. – To ty 
masz przestać.
Kiedy schody stanęły, Coltrane się zachwiał. Nagle zauważył, że jest na dole i 
nie stoi na 
schodach. Ludzie rozpierzchli się nagle. Nolan jeszcze wzmocnił chwyt.
– Będziesz się spokojnie zachowywać, zjedziemy windą do garażu i znajdziemy 
sobie 
spokojne miejsce, gdzie troszkę pogwarzymy – powiedział. – Ściskał rękę 
Coltrane`a z taką siłą, 
że mu drętwiała.
– Co pan sobie życzy.
– Świetnie. Dobry początek. Co sobie życzę.
Znajdujący się nieco dalej klienci nie zauważyli przepychanki między Coltrane`em 
a Nolanem. Obaj mężczyźni doszli do windy, Nolan wdusił przycisk i kiedy drzwi 
się otworzyły, 
wepchnął Coltrane`a do kabiny. Zderzyli się i Coltrane poczuł, że Nolan ma pod 
pachą kaburę. 
Drzwi zamknęły się i winda ruszyła w dół.
– Po co te nerwy – zaczął Coltrane. – Nie wiem o co chodzi, ale…
Oczy Nolana rozszerzała wściekłość.
– Już ci powiedziałem, o co chodzi: masz przestać.
Jadące z nimi starsze małżeństwo zaczęło rzucać na boki nerwowe spojrzenia. 
Drzwi 
w końcu się otworzyły i Nolan pociągnął Coltrane`a w głąb garażu. Rozejrzał się 
i pchnął go 
między dwie furgonetki, aż Coltrane oparł się plecami o ścianę. Samochody 
zasłaniały ich.
– Masz nie zbliżać się więcej do Tash.
– Carl, co pan wyprawia?! Ryzykuje pan pracę. Nie może pan na mnie ot tak sobie 
napadać. Straci pan odznakę.
– A kto o tym powie? Ty?! Że zrobiłem to? – Nolan walnął Coltrane`a pięścią w 
żołądek. 
Coltrane zgiął się wpół, złapał za brzuch i opadł na kolana. – Albo że zrobiłem 
to? –Grzbietem 
dłoni uderzył Coltrane`a w skroń, aż ten przewrócił się na podłogę. – Powiedz 
mi. Kto o tym 
powie?
Rozciągnięty na betonie, Coltrane nie wiedział, co go bardziej boli – brzuch czy 
głowa.
– Gdybyś się oddał pod naszą opiekę, Greg by żył. Gdybyś zrobił to, co 
ustaliliśmy, 
McCoy nie leżałby w szpitalu. Potraktowałeś mnie jak głupka i machnąwszy ręką na 
to, że 
czekam na ciebie, pojechałeś zgrywać bohatera. Musiałeś mi pokazać, że jesteś 
cwańszy ode 
mnie i najlepiej wiesz, co robić w sprawie Ilkoviča.
Kiedy Coltrane spróbował wstać, Nolan ponownie uderzył go grzbietem dłoni w 
głowę 
i rozciągnął na ziemi. Dzięki uderzaniu zgodnie z regułami sztuk walki dłoń 
Nolana nie była 
narażona na uraz i nie zostawiała śladów, mimo to jej siła była piorunująca.
– O tak, próbowałem zachować dobrą minę do złej gry i ukrywałem emocje. 
Przekonywałem się, że jestem zbyt surowy, bo w końcu zrobiłeś co trzeba z 
Ilkovičem, zapłaciłeś 
mu za Grega, ale musiałeś się zjawić u Tash i zrobić ze mnie i moich kumpli 
głupków. Potem 
poprosiła cię, byś został, zabrałeś ją do siebie i spędziła z tobą noc. Jeśli 
nie jest to błyskawiczna 
robota, to nie znam się na rzeczy.
– Carl…
– Zamknij się, póki nie skończę! Nie tylko nikomu nie powiesz, że odbyliśmy tę 
rozmowę, ale już nigdy nie zobaczysz się z Tash.
Coltrane uniósł głowę i choć mącił mu się wzrok, spróbował popatrzeć na Nolana.
– Czyżby pan i Tash…
– Masz się zamknąć!
– Co tu się dzieje? – spytał obcy męski głos.
Był to ochroniarz, mężczyzna tuż po trzydziestce, miał napiętą twarz, chudy jak 
szczapa 
i znacznie niższy od Nolana. Z uchwytu przy pasku wyjął walkie-talkie.
– Miałem skargę z powodu jakiegoś incydentu – powiedział dość niepewnie. – 
Proszę 
przestać.
– Wydział policji Los Angeles. – Nolan wyciągnął portfel i pokazał odznakę. – 
Jedynie 
zatrzymałem podejrzanego. Próbował uciec.
Ochroniarz zmrużył oczy i przyjrzał się odznace.
– Wydział policji Los Angeles? – Odprężył się. – Nie wiedziałem… potrzebuje pan 
pomocy?
– Panuję nad sytuacją – odparł Nolan. – Może pan wrócić do swoich zajęć. Poradzę 
sobie.
– Świetnie. – Ochroniarz zrobił krok do tyłu. – Nie chciałem wchodzić w paradę.
Nolan czekał. Odgłos kroków ochroniarza ścichł, w oddali rozległo się 
trzaśnięcie drzwi. 
Sztywno wskazał palcem Coltrane`a.
– Dobrze żeś nic nie powiedział.
Starając się, by dzieliło ich kilka metrów, Coltrane wstał. Łomotało mu w 
głowie.
– Dlaczego miałbym cos mówić? Ta sprawa dotyczy tylko nas dwóch.
– Mylisz się. Dotyczy ciebie, mnie i Tash. Jeśli jeszcze raz się do niej 
zbliżysz, to poślę 
cię do szpitala. Jasno się wyrażam?
– W stu procentach.
– No to się rozumiemy. – Nolan odwrócił się i odszedł.
Coltrane opierał się ciężko o ścianę i trzymał za brzuch. Ciężko oddychał, 
walczył 
z chęcią zwymiotowania. Słyszał ciężkie stąpnięcia Nolana, potem otwieranie 
drzwi samochodu, 
zapalanie silnika i pisk opon odjeżdżającego samochodu. Powoli odsunął się od 
ściany. Jego pierś 
w dalszym ciągu ciężko unosiła się i opadała, teraz jednak nie z braku powietrza 
a ze złości.
6
– Czy jest coś, czego nie powiedziałaś mi o Carlu Nolanie?
Było za dziesięć czwarta, Coltrane stał w budce telefonicznej w pasażu handlowym 
przy 
Trzeciej Ulicy w Santa Monica. Mimo obrażeń dotarł na umówione miejsce przed 
Tash. 
Sfotografował tłum z tak wielu ujęć jak było to możliwe bez ściągania na siebie 
uwagi. Z ukrycia 
obserwował, jak Tash i jej dwaj ochroniarze zjawiają się przy butiku i wchodzą 
do środka. 
Przeszedł potem w poprzek promenady, by sfotografować tłum po drugiej stronie 
pasażu. Kiedy 
skończył pracę do jakiej się zobowiązał, musiał uczynić to, do czego zmuszały go 
groźby 
Nolana – porozmawiać z Tash i dowiedzieć się, co jest grane.
– Mitch? O czym ty mówisz? – Jej głos wyrażał ogromne zdziwienie.
– Nolan zasugerował, że jesteście parą. Sprał mnie, by mnie o tym przekonać.
– Co zrobił? Boże drogi!
Rozmawiając, Coltrane obserwował okolicę.
– O ile znam się na rzeczy, to kręci się w pobliżu i znów mnie spierze, by się 
upewnić, że 
lekcja poskutkowała. Jeśli więc nie sprawi ci to zbyt wiele kłopotu, może 
wyjaśnisz, co jest 
grane?
– To okropne. Nigdy bym nie pomyślała, że będzie w stanie… coś ci się stało?
– Przede wszystkim jestem zdumiony. Miałaś coś z nim?
– Nie… to skomplikowana sprawa. Nie da się opowiedzieć przez telefon.
– Mam nadzieję, że zechcesz wyjaśnić mi wszystko osobiście.
– Na pewno. Niedługo. Obiecuję.
– Czy to możliwe, że to on cię prześladuje?
– Carl? Nie, to niemożliwe. Poznałam go tydzień po tym, jak zaczęłam dostawać 
listy 
i telefony. Przedtem nie wiedział o moim istnieniu.
– Ale może kontynuuje to co zaczął tamten, by stać się dla ciebie kimś 
nieodzownym. 
Może to on założył podsłuch i chciał podpalić twój dom. Nie… – Coltrane 
zauważył, że się 
zapędził. – Gdyby to on robił, nie przychodziłby do mnie, by ściągać na siebie 
uwagę. Jeśli 
jednak to nie on cię prześladuje i nie on założył podsłuch, to skąd wiedział, że 
będę w Beverly 
Center?
– Walt mu powiedział.
– Walt?
– Po tym jak zostawiłeś mnie w biurze szeryfa, Carl zadzwonił i poprosił o 
najświeższe 
informacje, więc Walt powiedział mu o naszym planie. Nie doszukuj się tajemnic w 
tym, że cię 
znalazł. Nie musiał w tym celu korzystać z mikrofonu w moim salonie.
– Byłem pewien… – Coltrane`owi pulsowało w głowie. Musiał powrócić do 
zasadniczego 
pytania. – Dlaczego on uważa, że wtrącam się w coś, co odbywa się między wami?
– Mitch, proszę cię… są tu ludzie. Kiedy spotkamy się, wszystko ci opowiem. To 
nie tak 
jak sądzisz.
– Nie jestem do końca pewien, co sądzić.
– To całkiem niewinne. Musisz uwierzyć mi na słowo, dopóki wszystkiego ci nie 
wyjaśnię.
– Kiedy? Nie skończysz w South Coast Plaza przed ósmą, więc do domu zajedziesz 
najwcześniej na jedenastą. Muszę wywołać zdjęcia, by sprawdzić, czy nie ma na 
nich czegoś 
ważnego. Zajmie mi to… może zaoszczędźmy czas i spotkajmy się u mnie?
– Z rozkoszą.
– Twoi ochroniarze mogą cię przywieźć i…
– Zaraz! Czy Carl wie, gdzie mieszkasz?
– Nnno… oczywiście.
– W takim razie jest możliwe, że obserwuje dom. Nie chcę żadnych kolejnych 
kłopotów 
z mojego powodu.
– Poradzę sobie z…
– To mój problem i ja się tym zajmę. Zadzwonię do niego zaraz po powrocie do 
domu 
i załagodzę sprawę. Uwierz mi, nie będzie cię więcej napastował.
– Zadzwoń potem do mnie. Muszę się dowiedzieć, o co chodzi.
– Obiecuję. Wszystko zrozumiesz. – Tash zawahała się – Nie mogę się doczekać, 
kiedy 
znów się zobaczymy.
Kiedy Coltrane usłyszał się trzask odkładanej słuchawki, miał wrażenie, jakby to 
był 
dźwięk zamykanej trumny. Wziął głęboki wdech i próbował uspokoić myśli. Wkrótce 
Tash i jej 
ochroniarze wyjdą ze sklepu – musiał się przygotować do fotografowania jej 
otoczenia, kiedy 
będzie szła na parking. Nie mógł sobie pozwolić na dekoncentrację.
7
Pracował w ciemni i czekał na telefon od Tash. Chemikalia i konieczne 
wyposażenie 
kupił w drodze powrotnej z South Coast Plaza i kończył właśnie najbardziej 
absorbującą czasowo 
część roboty, czyli wywołanie negatywów. Pozytywy to sprawa nie tyle 
czasochłonna co nużąca. 
W końcu są to zwykłe fotki, a nie artystyczne ujęcia. W ich robieniu nie będzie 
kreatywnego 
wyzwania, nie chodzi przecież o to, jak sprawić, by powstał najlepszy estetyczny 
efekt. Cóż, 
musiał potraktować to jako ćwiczenie obowiązkowe.
Wystarczyłoby oddać filmy do ekspresowego wywołania, skąd po godzinie odebrałby 
maszynowo wykonane odbitki, jednak wzorem Packarda, Coltrane jeszcze nigdy 
podczas swej 
kariery nie skorzystał z usług zakładu fotograficznego. Kiedy pracował sam, 
szybciej widział 
efekty swej działalności, poza tym nie chciał się narażać na ryzyko zagubienia 
lub zniszczenia 
powierzonego filmu. Nie zniósłby, gdyby Tash musiała jeszcze raz robić z siebie 
przynętę.
Wspomnienie Packarda sprawiło, że wyobraził sobie, jak niezliczoną ilość razy 
stary 
mistrz schodził do tej ciemni i robił to samo co on teraz – przekładał odbitki z 
kuwety 
z wywoływaczem do przerywacza. Delikatnie wstrząsał kuwetą i obracał papierem, 
doglądając, 
by przerywacz równomiernie go opłukał, potem przenosił arkusz do kuwety z 
utrwalaczem. 
Powtarzał to samo – wstrząsał kuwetą i obracał odbitkę, na koniec umieszczał ją 
w płuczce, do 
której ciągle leciała świeża woda, wypłukująca z powierzchni gotowej fotografii 
zbędne 
chemikalia.
Wyobrażał sobie Packarda, stojącego w tym samym miejscu co on, z miłością 
wywołującego fotografie Rebeki Chance. Kiedy po zrobieniu zdjęć z centrów 
handlowych zabrał 
się do wywołania całkiem innych fotografii – tych, które poprzedniego dnia 
zrobił w domu 
Tash – niemal czuł, że jest w nim coś z Packarda. Kiedy naświetlił pierwszą 
kartkę, włożył ją do 
wywoływacza i wstrzymał oddech, pomyślał czy stary mistrz czuł wtedy to samo co 
on teraz. Czy 
kiedy na papierze nagle pojawiły się rysy Rebeki Chance – tak jak teraz przed 
nim identyczne 
rysy Tash Adler – Packard też głęboko westchnął?
Ponętne kształty obu wychodzących z oceanu kobiet były takie same. Co prawda 
Tash 
miała na sobie dopasowany strój nurka a Rebeca Chance odkrywający więcej ciała, 
mokry, 
opinający ją kostium kąpielowy, ale poza tym wyglądały jak ta sama osoba. 
Coltrane miał upiorne 
wrażenie, że stał się Packardem. Obaj kochali tę samą kobietę, obaj byli w łóżku 
z tą samą 
kobietą. W tym samym łóżku.
Zadzwonił telefon. Choć na niego czekał, tak zaabsorbowało go myślenie o Tash, 
że 
terkotanie aparatu kompletnie go zaskoczyło. Chciał natychmiast podnieść 
słuchawkę, ale nie 
mógł odejść od pracy, gdyż nie chciał zniszczyć obrazu Tash, w momencie gdyby 
zostawił 
fotografię zbyt długo w wywoływaczu. Wyjął więc papier z kuwety, strząsnął z 
niego nadmiar 
płynu i włożył go do płukania.
Nim skończył, rozległy się kolejne dwa dzwonki. Skoczył w kierunku aparatu i 
podniósł 
słuchawkę.
– Czekałem na twój telefon. Jak poszło? – spytał.
Osoba z drugiej strony nie odpowiedziała od razu. Kiedy się odezwała, zrobiła to 
bardzo 
cicho.
– Chyba nie mojego telefonu się spodziewasz…
– Jeniffer?
– Chyba nie powinnam dzwonić…
Coltrane poczuł, że ma w żołądku kawał ołowiu.
– Co słychać? – spytał.
Jeniffer przełknęła, jakby chciała zapanować nad sobą.
– A jak sądzisz?
– Zamierzałem dziś do ciebie zadzwonić.
– Ale nie miałeś czasu.
– Nie mogłem. Coś mi weszło w paradę.
– Wyobrażam sobie.
– Chciałem wyjaśnić wczorajsze nieporozumienie.
– O! Które?
– Dlaczego zamiast przyjechać do twoich rodziców, pojechałem do Tash.
– Nie wiem, czy można to nazwać nieporozumieniem. Rozumiem to doskonale.
– Musimy porozmawiać.
– Nie podoba mi się sposób, w jaki to mówisz.
– Jeniffer…
– Przejdźmy przez to. Mów.
– Chciałem…
– Może to nienajlepszy moment? Nie przeszkadzam?
– Nie. Jestem sam.
– W takim razie może mnie wpuścisz? Dzwonię z samochodu, stoję pod twoim domem.
8
W ciemności Jeniffer wyglądała mizernie. Nie miała na sobie eleganckiej sukni od 
Armaniego, a sprane dżinsy, pomarańczową bluzę z napisem: Southern California i 
czapkę 
baseballówkę – ten sam strój co w dniu, kiedy w listopadzie wybrali się na 
poszukiwania 
„Sokolego Gniazda” Rudolfa Valentino. Wspomnienie tamtej chwili ścisnęło 
Coltrane`owi serce.
– Cześć.
– Cześć.
– Na pewno mogę wejść? – Jeniffer miała zaczerwienione oczy, jakby niedawno 
płakała.
– Teren jest czysty.
Weszła z wahaniem do środka. Sposób, w jaki spoglądała wokół, wskazywał na to, 
że 
dom wydaje się jej obcy, nie ma poczucia przynależności do otoczenia.
– Masz na coś ochotę?
– Najlepiej kapkę arszeniku.
Coltrane nie wiedział co odpowiedzieć, ukrył skrępowanie zamaszyście zamykając 
drzwi.
– Zadowolę się jednak szkocką – powiedziała Jeniffer.
Coltrane przypomniał sobie, że w nocy Tash też prosiła o whisky. Dojście do 
kuchni 
zdawało się trwać wieczność, ale w końcu mu się udało. Przygotowywanie Jeniffer 
drinka 
pomagało zamaskować skrępowanie.
– Nie napijesz się ze mną?
– Nie. Mam jeszcze masę pracy w ciemni i nie chcę się zrobić senny.
– Nie ułatwiasz mi sprawy. Wątpię, czy przez to przebrnę, jeśli każesz mi pić 
samej.
– Nie ma sprawy. Oczywiście. Napijmy się razem.
Zrobił sobie drinka. Nalał do szklanki whisky, wrzucił dwie kostki lodu, dodał 
wody – był 
nawet wdzięczny Jeniffer, że dała mu okazję wykonania jeszcze kilkunastu ruchów. 
W końcu 
stuknęli się szklaneczkami.
– Oby nam się dobrze działo.
– Nie posuwałabym się aż tak daleko. Może wystarczy „na zdrowie”. Na pewno nie 
„nam 
się” – Jeniffer napiła się spory łyk, skrzywiła się, jakby drink był zbyt mocny 
i popatrzyła na 
Coltrane`a. Stała dokładnie w tym samym miejscu, co poprzedniej nocy Tash. – 
Mów.
– Nie wiem jak zacząć.
– Dopóki nie skłamiesz, wszystko co powiesz będzie okej. Ułatwię ci. Widziałam 
jak 
patrzyłeś na nią. Zakochałeś się?
Coltrane wbił wzrok w swoje dłonie. Jeniffer pokręciła z dezaprobatą głową.
– Najpierw zakochałeś się w fotografiach Rebeki Chance a teraz w jej sobowtórze.
– To jeszcze bardziej skomplikowane.
– Oczywiście. Jesteś skomplikowanym mężczyzną. Naprawdę jest wnuczką Rebeki 
Chance? Dlatego jest do niej tak upiornie podobna?
– Tak podejrzewam. Ciągle staram się tego dowiedzieć.
Jeniffer napiła się kolejny duży łyk i ponownie się wzdrygnęła.
– Cóż, jak już powiedziałam w Sylwestra, nie jestem w stanie rywalizować z tak 
piękną 
kobietą. Zwłaszcza jeśli jest duchem. Powinieneś dziś zadzwonić i nie pchać mnie 
na dno.
– Nie chciałem… naprawdę coś poważnego mi przeszkodziło.
– Przekonaj mnie, że nie zamierzałeś mnie rzucić nic nie mówiąc.
– Ale… mogę ci pokazać kilka fotografii?
– Chyba nie zniosę oglądania kolejnych jej zdjęć.
– Mylisz się. To inne zdjęcia, naprawdę. Kiedy je zobaczysz, zrozumiesz mnie.
– Rozumiem cię –powiedziała głucho Jeniffer.
9
Coltrane wszedł pierwszy do ciemni. Zanim Jeniffer mogła dostrzec leżącą w 
kuwecie 
fotografię Tash, odwrócił odbitkę. Miał nadzieję, że nie zauważyła, co zrobił, a 
jej uwaga skieruje 
się tam, gdzie wskazał dłonią – ku innym zdjęciom, zawieszonym do suszenia na 
sznurku.
Zapalił górne światło.
– Zdjęcia tłumu? – ze zdziwieniem spytała Jeniffer.
– Zostały zrobione w Beverly Center.
– Ale… Po co je robiłeś? Do tego aż tyle? Kompozycyjnie są do niczego.
– Nie zależało mi na artystycznych kompozycjach. Cykałem wszystko jak leci.
– To jakaś nowa technika? Mam nadzieję że nie. Te zdjęcia nie mogą się równać z 
tymi, 
które zrobiłeś po spotkaniu Packarda, zanim zaczęło się całe zamieszanie.
– Służą czemu innemu.
– Czemu innemu? – Jeniffer ponownie popatrzyła na zdjęcia. Ruszyła wzdłuż ich 
szeregu, 
tym razem uważniej się przyglądając. – O! – W końcu dostrzegła w tłumie Tash. – 
Nawet 
w tłumie jest widoczna… ale sprawia wrażenie, jakby nie wiedziała, że robisz jej 
zdjęcia. To tak, 
jakbyś… – Zmarszczyła czoło i popatrzyła na Coltrane`a. – Szedłeś za nią?
– Szedłem przed nią.
– Nie rozumiem.
– Już wyjaśniam.
Kiedy skończył, Jeniffer z niewiarą pokręciła głową.
– Ilkovič ci nie wystarczył? Musisz sam się pchać w kolejną identyczną sprawę?
– Ta sprawa nie jest identyczna. Tutaj nie ja jestem napastowany.
– Jeśli nie bierzesz pod uwagę Nolana. Wygląda na to, że już tak długo ma do 
czynienia 
z osobnikami śledzącymi i nachodzącymi innych ludzi, iż w końcu sam stał się 
jednym z nich.
– Nolan się uspokoi, kiedy Tash mu uzmysłowi, że nic ich nie łączy.
– A dlaczego tak sądził?
– Jeszcze nie wiem, ale Tash powiedziała, że mi to wyjaśni.
Jeniffer jeszcze raz rzuciła okiem na zdjęcia, potem znów popatrzyła na 
Coltrane`a.
– Poddaję się – powiedziała w końcu. – Nie chcę więcej marnować ci czasu.
– Przeszliśmy razem przez mnóstwo trudnych chwil i chciałbym, żeby wszystko 
między 
nami było jak należy.
– Nie licz na to, Mitch. To, że chcę zamknąć sprawę, nie oznacza, że stosunki 
między 
nami będą „jak należy”. Nawet nie próbuj mówić: „Mam nadzieję, że pozostaniemy 
przyjaciółmi”.
Coltrane skinął głową.
– Ona ma jeszcze kilka sklepów w San Francisco i San Diego? – spytała Jeniffer. 
– 
Nie wspominając o różnych interesach, których nie wymieniła? A więc jest nie 
tylko bogata, ale 
także wspaniała jak cholera? Farciarz z ciebie.
Coltrane ze skrępowaniem wzruszył ramionami.
– Skąd ma pieniądze?
– Nie wiem. Kilka lat temu zmarła jej matka, więc może dostała spadek.
– A skąd jej matka wzięła pieniądze?
– Nie mam pojęcia. Nie pytałem, bo uznałem, że to nie mój problem.
– Wygląda na to, że macie oboje sporo do omówienia. Nie powiem: „mam nadzieję że 
wam się ułoży”, bobym skłamała. – Jeniffer zawahała się, wyraźnie zbierała siły 
do dalszego 
mówienia. – Powiem co innego: „mam nadzieję, że nie zostaniesz zraniony”.
– Jeniffer…
– Najlepiej będzie, jak już sobie pójdę. – Po jej policzku potoczyła się łza.
Podeszli do drzwi wejściowych.
– Żegnaj.
– Przykro mi – powiedział Coltrane.
– Nie bardziej niż mnie. – Jeniffer starła z policzka kolejną łzę i wyszła na 
zewnątrz. – 
Kiedy specjalne wydanie… – Głos jej się załamał. – Kiedy specjalne wydanie 
będzie gotowe, 
dostaniesz pierwszy egzemplarz. Te fotografie są naprawdę wspaniałe, Mitch… – 
Znów załamał 
jej się głos. – Bez względu na to, co wydarzyło się potem, jestem dumna, że 
byłam obok ciebie, 
kiedy je zrobiłeś.
Coltrane`owi zacisnęło się gardło.
Stał w otwartych drzwiach i patrzył, jak Jeniffer dochodzi do krawężnika, wsiada 
do 
samochodu i odjeżdża. Tak samo jak poprzedniego wieczoru, nie obejrzała się za 
siebie. Kiedy 
jej wóz zaczął się wspinać na wzgórze, Coltrane postanowił wrócić do środka. 
Zatrzymał się 
wpół ruchu, kiedy światła reflektorów BMW Jeniffer omiotły stojący niedaleko 
ciemnego szczytu 
samochód.
10
Z powodu ciemności i odległości nie był pewien, ale samochód wyglądał na 
explorera 
Nolana. Ktoś siedział za kierownicą i patrzył w kierunku Coltrane`a. Kiedy 
światła reflektorów 
samochodu Jeniffer zniknęły za szczytem, explorer stał się ledwie widoczny.
Czyżby to naprawdę był Nolan? Coltrane jeszcze czuł ból brzucha w miejscu, gdzie 
policjant go uderzył. Przez chwilę miał ochotę pobiec na szczyt wzgórza i 
sprawdzić, czy Nolan 
naprawdę obserwuje jego dom, ale spotkanie z Jeniffer napełniło go takim 
przygnębieniem, że 
nie miał sił na konfrontację. Bardzo chciał, by wszystko odbyło się całkiem 
inaczej, nigdy nie 
miał zamiaru jej ranić. Wrócił do środka i zamknął drzwi. Jeżeli to naprawdę był 
Nolan, czekała 
go długa, zmarnowana noc.
Coltrane czując suchość w ustach, popatrzył na zegarek i stwierdził, że jest 
niemal 
dwunasta. Tash powinna już być w domu, ciekawe dlaczego nie zadzwoniła. Może 
przed 
rozmową z nim chciała porozumieć się z Nolanem, lecz nie było go w domu?
Może więc to naprawdę on czeka na wzgórzu?
Coltrane stwierdził, że musi wrócić do pracy. To najlepiej wypełni mu czas.
Pogasił światła, zszedł do ciemni i zaczął robić kolejne odbitki. Po kilku 
minutach 
przypomniał sobie o fotografii, którą odwrócił w kuwecie, kiedy przyszła 
Jeniffer. Wyjął ją 
z wody i ponownie uderzyła go uroda Tash, wychodzącej w kombinezonie do 
nurkowania 
z oceanu. Jej oczy zdawały się patrzeć prosto w jego oczy.
Co się z nim działo? Jak ktoś poznany poprzedniego dnia mógł wywierać na niego 
taki 
wpływ?
Nie wierzył w miłość od pierwszego wejrzenia, ale przecież w tym przypadku nie 
była to 
sprawa pierwszego wejrzenia. Znał wygląd Tash długo przedtem, zanim ją spotkał.
Przypomniał sobie przeczytaną kiedyś teorię bratnich dusz, twierdzącą, że 
przeznaczone 
sobie dusze nie zaznają spokoju, dopóki nie odnajdą się w kolejnym wcieleniu. 
Być może właśnie 
to wyjaśniałoby fakt, że został w tak niemożliwy do opanowania sposób 
zauroczony. Kiedy po 
raz pierwszy ujrzał fotografię Rebeki Chance, miał wrażenie, że rozpoznaje coś 
doskonale 
znajomego. Wydawało mu się także, że był w niej zakochany dawno temu, a teraz ma 
kolejną 
szansę, by ją kochać – pod postacią Tash.
W każdym jednak razie, bez względu na to co czuł, nie musiał niczego uzasadniać. 
Szukanie racjonalnego wyjaśnienia tylko zniszczy jego uczucia.
Dotychczas robił pozytywy ze zdjęć z Beverly Center, w Santa Monica i w 
Westwood, 
zostały mu jeszcze fotki z South Coast Plaza. Był zaniepokojony, dlaczego Tash 
nie dzwoni, 
poczuł pierwsze obawy, czy coś się nie stało, mimo to zmusił się, by podejść do 
powiększalnika 
i włożyć negatyw. Mechanicznie umieścił papier w maskownicy, nastawił zegar i 
włączył światło. 
Gdyby pozytyw miał być pokazywany publicznie, Coltrane ustaliłby optymalny czas 
naświetlania 
papieru za pomocą kolejnych prób. Przy tych zdjęciach nie chodziło jednak o 
uzyskanie 
optymalnego kontrastu światła i cienia ani o perfekcyjną ostrość, jedynie o 
wartość informacyjną. 
Ponieważ poza tym chciał jak najszybciej mieć to niewdzięczne zadanie za sobą, 
nie dbał 
o perfekcję techniczną – wystarczyło, by Tash mogła rozpoznać twarze.
Z doświadczenia wiedział, że aby zdjęcia wychodziły poprawnie, należy naświetlać 
papier 
przez dwadzieścia sekund. Światło powiększalnika wyłączał zegar, nie musiał więc 
i tego 
pilnować. Wyjął papier z maskownicy, odłożył w bezpieczne miejsce i naświetlił 
kolejny arkusz. 
Kiedy przygotował do wywołania sześć sztuk, zaniósł je do kuwety z wywoływaczem 
i zanurzył 
w płynie.
Po chwili delikatnego poruszania wywoływaczem i obracania leżącymi jednym pod 
drugim arkuszami, rozpoczęła się magia powstawania obrazu. Czekał w podnieceniu. 
przyglądał 
się coraz wyraźniejszym konturom. Dzięki piętnastu latom pracy miał znakomitą 
pamięć 
wzrokową, pozwalającą bez trudu rozpoznawać na wywoływanych fotografiach 
szczegóły 
z poprzednich. Tym jednak razem podniecenie przemieniło się w rozczarowanie – 
nigdzie nie 
powtarzały się te same twarze. A miał taką nadzieję, że nie będzie musiał 
powiedzieć Tash, iż 
jego plan okazał się fiaskiem…
Co gorsza, coś było nie tak ze wszystkimi sześcioma zdjęciami – twarze w prawym 
dolnym rogu każdego zostały prześwietlone, stały się niemożliwe do rozpoznania. 
Na szczęście 
wyraźnie było widać twarze na pozostałej części kadru. Oznaczało to, że prawe 
dolne rogi należy 
naświetlać krócej, może piętnaście sekund.
Odbitki nie nadawały się do użytku. Coltrane zaklął, wrzucił je do śmieci i 
wrócił do 
powiększalnika. Przygotował nowe pozytywy, tyle tylko że w trakcie naświetlania, 
po piętnastu 
sekundach zasłaniał dłonią prawy dolny róg papieru. Żeby między różnie 
naświetlanymi 
płaszczyznami nie powstała ostra granica, lekko poruszał dłonią na boki. Ruch 
ten przypominał 
gesty magika, ale przecież to co robił, było sednem magii ciemni fotograficznej. 
Manipulując 
czasem naświetlania powodował że niewidoczne stawało się widoczne.
Po naświetleniu włożył sześć arkuszy papieru do wywoływacza, ale tym razem, 
kiedy 
zaczął pojawiać się obraz, zamarł. Dolna prawa część górnego zdjęcia była ostra 
i wyraźna – 
ukazywała mężczyznę z przystawionym do oka aparatem, skierowanym w stronę Tash i 
jej 
ochroniarzy. Niestety aparat zasłaniał jego twarz. Siwiejące włosy wskazywały, 
że jest w średnim 
wieku, widać też było dość korpulentną budowę ciała.
Z wrażeniem, jakby wpadło mu do gardła coś kłującego, Coltrane zdjął górne 
zdjęcie. Na 
drugim mężczyzna obrócił się nieco w prawo. W dalszym ciągu aparat znajdował się 
przy jego 
oku, tym razem jednak palec wciskał spust – właśnie robił Tash zdjęcie. Zmiana 
pozycji 
spowodowała, że widać było gruby kark i kawałek pulchnego policzka. Coltrane 
odsłonił trzecie 
zdjęcie – mężczyzna jeszcze bardziej odwrócił się w prawo, robił kolejne zdjęcia 
Tash. Tutaj 
widać było górny zarys policzka. Coltrane patrzył, przekonując się, że na pewno 
się myli a to co 
widzi, jest niemożliwe. Pospieszenie przerzucił pozostałe trzy zdjęcia tej 
sekwencji – mężczyzna 
opuścił aparat najpierw do brody, potem do wysokości szyi, na koniec na poziom 
klatki 
piersiowej. Bez przerwy wbijał wzrok w Tash. Kiedy Coltrane ujrzał całą twarz, 
czując w ustach 
gorzki posmak mdłości, musiał przyznać, że wyobraźnia go nie zwiodła i się nie 
pomylił. Na 
zdjęciach widniał Duncan Reynolds.
11
Kiedy zadzwonił telefon, Coltrane stwierdził, że ma trudności, by zmusić mięśnie 
do 
pracy. Dopiero po dwóch kolejnych dzwonkach mógł oderwać oczy od zdjęć i 
podnieść 
słuchawkę. Sądząc, że Jeniffer mogła złamać dane słowo i to ona dzwoni, 
utrzymywał neutralny 
ton. Przynajmniej się starał. Szok z powodu ujawnienia Duncana Reynoldsa 
powodował że 
schrypł mu głos.
– Halo?
– W twoim głosie nie ma zbytniego entuzjazmu. – Głos Tash brzmiał figlarnie. – 
Sądziłam, że mój telefon bardziej cię ucieszy. – Coltrane`a kolejny raz 
uderzyło, jak dźwięczny 
głos ma Tash.
– Słowo „radość” oddaje moje uczucia jedynie w ułamku.
– Obudziłam cię?
– Nie. Pracowałem. – Coltrane popatrzył w kierunku zdjęć. Ciągle jeszcze nie 
mógł pojąć 
tego, co odkrył.
– Przepraszam, że to zajęło mi tyle czasu. Chciałam zadzwonić do ciebie po 
rozmowie 
z Carlem, ale od godziny odpowiada mi tylko automatyczna sekretarka.
– To najprawdopodobniej dlatego, że siedzi w samochodzie pod moim domem.
– Żartujesz.
– Ktoś siedzi w samochodzie sto metrów od domu. Wygląda na ten sam model 
explorera 
co jego.
– Boże… Chyba zamiast do ciebie powinnam wczoraj jechać do siebie.
–Tym razem mnie nie zaskoczy. Może powinienem pójść do niego i…
– Nie, nie potrzeba kolejnych kłopotów. Myślę, że uda mi się go uspokoić, muszę 
tylko 
z nim porozmawiać i przekonać, że jest w błędzie.
– Przepraszam – jest w błędzie w jakiej sprawie?
– Nie przejmuj się, przecież obiecałam, że o wszystkim ci powiem.
– No to opowiedz.
– Nie. Nie przez telefon. Muszę patrzeć ci przy tym w oczy i upewnić się, że 
dobrze mnie 
zrozumiałeś.
– To coś aż tak złego?
– Nic złego, ale opowieść zajmie nieco czasu, a doskonale pamiętam, co mówiłeś 
o rozmawianiu przez telefon komórkowy. Są ze mną Lyle i jego kolega, poprosiłam 
ich, by 
podwieźli mnie do automatu na stacji benzynowej przy Pacific Coast Highway. To 
też nie jest to 
najlepsze miejsce, by wdawać się w opowiadanie długich historii.
– A jutro?
– Chętnie. Ale dzwonię jeszcze z jednego powodu. Masz coś, z czego nie mógłbyś 
zrezygnować na kilka najbliższych dni?
– Tylko ciebie.
Tash przez chwilę się nie odzywała.
– Dostałam dreszczy…
– Mam nadzieję, że przyjemnych.
– W najprzyjemniejszych miejscach. Moglibyśmy spotkać się jutro na lotnisku?
– Na lotnisku?
– Przy kasach Delty. Piętnaście po dziewiątej. Powinniśmy zdążyć kupić bilety na 
lot 
dziesięć po dziesiątej.
– Dokąd?
– Do Acapulco. Do posiadłości, którą dostałam w spadku. Nie wytrzymam dłużej tej 
ciągłej konieczności oglądania się za siebie. Chcę pojechać gdzieś, gdzie nikt 
nas nie znajdzie. 
I nie będzie nas dręczył, żaden Carl, żaden świr, który mnie molestuje, nikt. 
Gdzie tylko we 
dwoje będziemy mogli w spokoju rozmawiać, pływać, leżeć na plaży…
– Brzmi interesująco.
– … i robić jeszcze inne rzeczy.
– Brzmi jeszcze ciekawiej.
– Będziesz?
– Nie mam wyjścia.
Tash roześmiała się głośno.
– Lubię jak się śmiejesz – powiedział Coltrane.
– Tylko ty umiesz sprawić, bym się śmiała. Może w Meksyku potrafię śmiać się 
jeszcze 
więcej.
– Kasy Delty. Dziewiąta piętnaście. Przyniosę ze sobą fotografie, które 
zrobiłem. Chyba 
coś znalazłem.
– Co?
– Nie jestem do końca pewien, co to oznacza. Kilka razy powtarza się pewna twarz 
i jestem ciekaw, czy ją znasz.
– Uważasz, że go odkryłeś?
– Może.
– To najlepsza wiadomość dnia.
– Może to nieporozumienie.
– Nie. Mam takie przeczucie że nie.
12
Coltrane wyłączył wszystkie światła w domu. Ostrożnie, by nie zostać 
dostrzeżonym, 
wyjrzał przez zasłony w salonie i rozejrzał się po okolicy. Stojąca na szczycie 
wzgórza latarnia 
rozświetlała ciemność w promieniu kilkunastu metrów. Samochód zniknął.
Coltrane nie wiedział, czy należało się z tego powodu cieszyć, czy jeszcze 
bardziej 
martwić.
JEDENAŚCIE
1
Kiedy należący do Delta Airlines boeing 757 z hukiem silników oderwał się od 
pasa 
startowego, Tash powiedziała:
– Pokaż zdjęcia.
Coltrane pochylił się do przodu, by wyciągnąć spod siedzenia torbę, ale ruchy 
krępował mu zapięty pas. Sięgnął do klamry, stwierdziwszy jednak, że samolot 
ciągle 
jeszcze wznosi się stromo do góry, zmienił zdanie. Przez okienko po prawej 
widział 
jachty motorowe i żaglowe w Marina del Rey. Z bólem przypomniał sobie widok 
znajdującego się w sąsiedztwie przystani mieszkania Jeniffer. Ponieważ był 
niedzielny 
poranek, być może siedziała na balkonie, pijąc kawę i patrząc na startujący 
samolot.
– Lepiej zaczekam, aż pozwolą rozpiąć pasy.
– Ledwie zasnęłam ze zdenerwowania, że nie rozpoznam człowieka, wobec 
którego masz podejrzenia.
– Rozpoznanie go to nie problem, bo go znam. Tylko, czy wyda ci się znajomy.
– Znasz go?
– Z wielkim zaskoczeniem zobaczyłem na zdjęciach, że w tłumie był człowiek, 
który cię fotografował. Chodzi o sekretarza Randolpha Packarda. Nazywa się 
Duncan 
Reynolds. Czy to nazwisko coś ci mówi?
– Nie. – Tash próbowała sobie przypomnieć. – Nie rozumiem… co sekretarz 
Packarda może mieć wspólnego ze mną? Dlaczego miałby mnie sobie upatrzyć, jeśli 
go 
nie znam?
– Może wkrótce będziesz znała odpowiedź na to pytanie.
Kiedy Coltrane znów wyjrzał przez okno, zobaczył na spienionym oceanie plamy 
licznych żagli. Po chwili samolot skręcił w kierunku lądu i skierował się na 
południe, nad 
zaciągnięty smogiem przybrzeżny pas oceanu. W dali widać było wyspę Santa 
Catalina 
i Coltrane przypomniał sobie, że właśnie tam zginęli w wypadku jachtu rodzice 
Packarda. 
Miał wtedy szesnaście lat i pozostał bez rodziny. Wracali właśnie z wycieczki do 
Meksyku – ciekawe, czy byli w Acapulco, tam dokąd on wybierał się teraz z Tash?
– Zgasł napis – powiedziała Tash.
Coltrane odwrócił się od okienka i popatrzył na nią. Znów uderzyła go jej uroda. 
Miała na sobie wygodne ubranie – mokasyny, spodnie w kolorze khaki, żółty 
bawełniany 
sweter, płócienną marynarkę z podwiniętymi rękawami, także w kolorze khaki. 
Turkusowy naszyjnik. Była prawie bez makijażu – jedynie wokół oczu zrobiła kilka 
kresek, pasujących w kolorze do naszyjnika i nałożyła odrobinę brzoskwiniowej 
szminki. 
Mimo pozornie codziennego stroju wyglądała jak zawsze zachwycająco.
– Oczywiście. – Coltrane rozpiął pas i sięgnął po torbę. Kiedy podawał jej 
zdjęcia, 
patrzyła z takim napięciem, jakiego jeszcze nigdy u nikogo nie widział.
– Który to? – spytała.
– Nie chcę ci nic sugerować, więc pokażę zdjęcia w takiej kolejności, w jakiej 
je 
robiłem. Tak samo przejdziemy przez poszczególne centra handlowe.
Kiedy Tash przejrzała zdjęcia z Beverly Center, wydęła wargi.
– Nie zauważyłam nikogo, kto wydałby mi się znajomy.
– Obejrzyj następny komplet.
Tash obejrzała zdjęcia z nie mniejszą koncentracją.
– Tu też nikogo nie rozpoznaję.
– Żadna twarz się nie powtarza?
– Żadna.
Obejrzenie trzeciego zestawu też nie przyniosło rezultatu.
– Strasznie trzeba się koncentrować – powiedziała oddając fotografie 
Coltrane`owi. – Obawiam się, że mogłam coś przeoczyć.
– Spróbuj z ostatnim zestawem. Zaraz skończymy.
Zdjęcia, które wydały mu się podejrzane, włożył w środek, by niczego nie 
zasugerować Tash.
– Znowu nic – powiedziała po przejrzeniu kilku zdjęć. – Tutaj też nic. Tutaj… – 
Słowa zamarły jej w gardle, wzięła kolejną odbitkę, popatrzyła, wróciła do 
trzech 
poprzednich. Sztywniejąc, popatrzyła na kilka następnych. – To on. Ten z 
aparatem.
– Nie powinienem wspominać o aparacie. Zasugerowałaś się.
– Nie. To prawda, że o mało nie pominęłam tych zdjęć nie zauważając go. Nie 
jestem tak dobrym obserwatorem jak ty, ale ten człowiek… – Stuknęła palcem 
w zdjęcie. – Poznaję go. Był z adwokatem, który przyszedł do mnie do domu 
z informacją, że dostałam od Randolpha Packarda dom w spadku.
Coltrane wpatrywał się w twarz Duncana Reynoldsa.
– Nie przedstawił się jednak jako Duncan Reynolds, lecz William Butler. 
Powiedział, że pracuje dla adwokata. O co tu chodzi? Dlaczego mnie okłamał?
– Może nie chciał, byś dowiedziała się, że ma związek z Packardem. Gdybyś się 
dowiedziała, na pewno zechciałabyś zadać mu dziesiątki pytań, dlaczego Packard 
umieścił 
cię w testamencie.
– Pytania, na które nie chciał odpowiadać.
– Brzmi to logicznie.
– Ale dlaczego nie miał ochoty odpowiadać na moje pytania? – Ze strachu Tash 
tak podniosła głos, aż siedząca po drugiej stronie przejścia, wytwornie ubrana 
para 
starszych ludzi, popatrzyła na nią z naganą. Tash zbliżyła się do Coltrane`a i 
ściszyła 
głos. – Dlaczego on mi to robi?
– Pamiętasz, jak ci opowiadałem o mojej współpracy z Jednostką do Spraw 
Molestowania wydziału policji Los Angeles?
– Pamiętam.
– Sporo się wtedy nauczyłem. Sądzi się ogólnie, że molestujący kobiety natręci 
to 
wyłącznie odrzuceni mężowie i narzeczeni albo obsesyjni zwolennicy znanych ludzi 
i polityków, ale to nieprawda. Czasami zdarza się, że ktoś zaczyna molestować 
osobę, 
z którą miał przypadkowy i przelotny kontakt. Kasjer w supermarkecie dostaje 
obsesji na 
punkcie kobiety, która robi tam zakupy. Kiedy klientka płaci czekiem, łatwo może 
się 
dowiedzieć jej nazwiska i adresu. Teraz krąży wokół jej domu, potem przestaje mu 
to 
wystarczać i obserwuje posesję nocami. Kiedy i to mu za mało, zaczyna za kobietą 
chodzić. Dzwoni w nadziei, że usłyszy głos obiektu swej „miłości”. Posyła kwiaty 
i liściki. Fotografuje z ukrycia. Rozpaczliwie pragnie z nią związku, ale wie, 
że to 
niemożliwe, więc jego rozczarowanie rośnie i przechodzi w złość. W końcu 
decyduje się 
ukarać ją za to, że jest za dobra dla niego, więc bierze kanister z benzyną, 
nóż, broń 
albo…
Tash wzdrygnęła się.
– Twierdzisz, że Duncan Reynolds pasuje do tego schematu?
– Bez dowodów byłbym ostrożny ze stawianiem zarzutów, zwłaszcza że, prawdę 
mówiąc, lubię go. Na moje oko nie pasuje do schematu, ale na ile te schematy są 
trafne? 
Kiedy ludzie dowiadują się, że ich sąsiad poszedł do pracy i zastrzelił tam pięć 
osób, też 
zwykle mówią: „Zawsze był taki spokojny… nigdy bym się nie spodziewał, że może 
zrobić coś podobnego…” Kto wie, do czego każdy z nas jest zdolny?
Tash znów się wzdrygnęła.
– To co powiedziałeś o nożu, jest dla mnie trochę zanadto obrazowe.
– Przepraszam, nie zamierzałem cię zdenerwować. – Coltrane uspokajająco 
dotknął dłoni Tash. Znów przeskoczyła między nimi iskra.
Oboje wbili wzrok w miejsce, gdzie to nastąpiło.
– Może promieniuje ze mnie strach. – Tash sięgnęła po zawieszony na fotelu przed 
nią telefon.
– Co robisz?
– Dzwonię do Walta. Teraz, kiedy wiemy, kto mi zagraża, policja może go 
aresztować. Niech wyduszą z niego przyznanie się do winy.
– Tash, daj spokój.
– Dlaczego?
– Walt nic nie zrobi bez dowodów. Będzie chciał zobaczyć zdjęcia.
– No to mu je pokażemy. – Zaraz jednak dotarło do niej, że to niemożliwe. – No 
przecież!
– Rozumiesz teraz, o co mi chodzi? Poprosi, byś mu jak najszybciej pokazała 
zdjęcia i nawet najdelikatniejsza wzmianka o wycieczce zastanowi go. Jeżeli te 
zdjęcia są 
tak ważne – zapyta – to dlaczego zamierzasz czekać kilka dni z pokazaniem mu 
ich?
– Wyjdę na durnia.
– Możesz powiedzieć mu prawdę, że zobaczyłaś zdjęcia dopiero w samolocie do 
Acapulco. Kiedy jednak się dowie, dokąd lecisz, spyta dlaczego.
– A nasza wycieczka we dwoje stanie się znana wszem i wobec. – Tash ze 
zniechęceniem westchnęła. – A jeżeli dowie się o niej Carl, może nawet zechcieć 
za nami 
polecieć.
– Jak najbardziej.
Tash odwiesiła słuchawkę.
– Duncan Reynolds też nie wie, dokąd lecę. Będziemy więc naprawdę tylko we 
dwoje.
– Na pewno nikt cię nie śledził w drodze do lotniska?
– Przyjechałam taksówką i poprosiłam kierowcę, by wysadził mnie przy kasach 
United Airlines. Dopiero po wejściu do hali przebiegłam do Delty. Co miałby 
zrobić ktoś, 
kto mnie śledził? Zostawić samochód przy wejściu do terminalu? Natychmiast by mu 
go 
odholowano.
Nagle jakiś głos nad nimi powiedział:
– Nic państwu nie potrzeba?
Coltrane i Tash, zaskoczeni, popatrzyli na stojącą przy nich stewardesę.
– Nie, po prostu odkryliśmy, że przed wyjazdem zapomnieliśmy zająć się pewną 
dość ważną sprawą – odparł Coltrane. – Chyba wybraliśmy nienajlepszą porę na 
urlop.
– Film, który zaraz się zacznie to komedia. Może pomoże państwu odzyskać dobry 
nastrój.
– Mam nadzieję.
2
Gdyby nie absorbowały ich tak niemiłe sprawy, reszta trzyipółgodzinnego lotu 
stałaby się ogromną przyjemnością. Obsługa była znakomita, tak samo napoje i 
jedzenie – 
zwłaszcza okoń morski po meksykańsku w sosie pomidorowym, z oliwkami i różnymi 
rodzajami papryki. Sceneria w dole wyglądała niezwykle. Patrząc przez okno, 
Coltrane 
widział granat Zatoki Kalifornijskiej, nieco w prawo poszarpane klify Półwyspu 
Kalifornijskiego. Kiedy Półwysep się skończył – cyplem składającym się z pełnych 
dramatyzmu formacji skalnych – w przodzie otworzyła się zapierająca dech w 
piersiach 
płaszczyzna oceanu. Lecieli ciągle na południowy wschód, praktycznie wzdłuż 
wybrzeża 
Meksyku.
Jak napisano w znajdującym się w kieszeni fotela przewodniku, już 1521 roku, 
kiedy Cortez odkrył miejsce, gdzie teraz znajdowało się miasto, było jasne, że 
wcinająca 
się w ląd zatoka w kształcie litery C, jest jednym z najdogodniejszych na 
świecie miejsc 
do budowy portu. Przez czterysta lat znajdowały się tu wielkie magazyny, ale 
dopiero 
w dwudziestych latach naszego wieku senne miasteczko z nieskazitelnymi plażami 
i przepięknym widokiem na góry w głębi lądu zaczęto cenić jako teren 
wypoczynkowy. 
Najpierw pojawili się bogaci turyści z Mexico City, po nich sławni i bogaci z 
innych 
krajów i kontynentów. Przyjeżdżali zarówno B. Traven, Malcolm Lowry, Sherwood 
Anderson jak i Tennessee Williams, który umieścił tu akcję Nocy Iguany. Z powodu 
nadmiernego zabudowania i zagęszczenia Acapulco, którego popularność osiągnęła 
swój 
szczyt w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, straciło renomę. Dopiero w 
późnych 
latach osiemdziesiątych władzom miasta udało się dzięki ogromnym nakładom usunąć 
negatywne zjawiska, zmodernizować miasto i okolice, i przywrócić regionowi dawną 
chwałę.
Kiedy pilot zapowiedział podejście do lądowania, Tash i Coltrane przesiedli się 
na 
lewą stronę samolotu, aby mieć lepszy widok.
– Nie spodziewałem się, że to tak wielkie miasto. – Coltrane patrzył w dół 
z zachwytem.
– W przewodniku napisano, że ma ponad milion mieszkańców.
– Założę się, że niewielu z nich stać na mieszkanie w tych eleganckich hotelach.
Brzeg półkolistej zatoki i porośnięte tropikalną roślinnością zbocza w głębi 
lądu 
zapełniały setki wielkich, migoczących w słońcu budynków. Coltrane w duchu 
„sfotografował” impresjonistyczny obraz w dole – zieleń niezliczonych palm 
mieszała się 
z brązami skał, różem rafy koralowej, złotem piasku i lazurem wody. Przy wyjściu 
z portu 
czekały na swoją kolej chcące wypłynąć na ocean jachty motorowe, liczne statki 
wycieczkowe sunęły ku przystaniom, mijając motorówki, żaglówki i jachty.
– W trzydziestym czwartym musiało tu być nieco inaczej – stwierdził Coltrane. – 
Dopiero dwa lata później założono telefony, ziemia kosztowała osiem centów za 
hektar i 
w mieście żyło trzy tysiące ludzi. Ten raj na ziemi, był końcem świata.
– Tym bardziej raj Packarda, Espalda del Gato. Ciekawe jak zareagowała Rebeca 
Chance, kiedy ją tu przywiózł.
3
Mieli jedynie bagaż podręczny, więc szybko przeszli przez cło oraz kontrolę 
paszportową i znacznie szybciej niż się spodziewali, opuścili przypominający 
wielki 
hangar terminal. Taksówką pojechali na północ – wzdłuż brzegu pełnego pól 
golfowych, 
plaż i luksusowych hoteli, z których jeden został zbudowany na podobieństwo 
egipskiej 
piramidy. Po dwudziestu minutach jazdy autostradą, taksówka wspięła się na 
szczyt 
wzgórza, skąd rozpościerała widok na port.
Przemieszczając się Costera Miguel Alemán, malowniczą aleją, ciągnącą się 
równolegle do brzegu, minęli nowoczesne wieżowce, znaleźli się w starej części 
miasta 
o tradycyjnej meksykańskiej architekturze i zatrzymali się przy niewielkim 
hotelu 
o nazwie El Geranio Blanco – Biała Gerania, który polecił im taksówkarz, kiedy 
dowiedział się, że nie mają gdzie zamieszkać. Pracował tu jego kuzyn i choć 
styczeń był 
jednym z najbardziej obłożonych miesięcy, zapewniał, że na pewno znajdzie się 
dla nich 
ładny pokój za przyzwoitą cenę. Zostali w samochodzie, kierowca poszedł 
„porozmawiać 
z kuzynem”. No i na pewno za przyzwoity napiwek dla niego, pomyślał Coltrane, 
kiedy 
kierowca wyszedł po kilku minutach z hotelu, oświadczając z szerokim uśmiechem, 
że 
wszystko załatwione. Jego uśmiech zrobił się jeszcze szerszy, kiedy dostał 
pięćdziesiąt 
dolarów. Kiedy taksówka odjechała, popatrzyli na fasadę hotelu – z każdego 
balkonu 
zwieszały się girlandy geranium.
– Mam nadzieję, że nie kłamał z tym kuzynem – stwierdził Coltrane.
Popatrzyli po sobie, nagle rozbawieni możliwością, że zostali oszukani. Okazało 
się na szczęście, że pokój czeka, tyle tylko że jest tak mały, iż praktycznie 
wypełnia go 
łóżko, ma tylko jedno okno, znajduje się na czwartym piętrze (hotel był bez 
windy) 
i kosztuje tyle ile zdaniem Coltrane`a powinien kosztować najlepszy apartament w 
tym 
hotelu.
– Co sądzisz? Idziemy gdzie indziej? – spytał Coltrane.
– Z tego co mówił kierowca, miasto jest pełne. Głosuję za tym, aby tu zostać. 
Spójrzmy na wszystko z dobrej strony – przynajmniej mamy łazienkę.
– Ale żeby się do niej dostać, trzeba przepełznąć przez łóżko.
– Szczegóły.
– Musimy szybko zająć się jeszcze jedną rzeczą.
– Masz na myśli łóżko?
– Nie. Carla Nolana.
4
– Popełniłam błąd.
Coltrane aż się wewnętrznie skurczył.
– To znaczy?
Siedzieli przy stoliku w jednej z kawiarenek na pełnym ludzi rynku Starego 
Acapulco. Zamówili po margaricie, ale żadne jeszcze nie tknęło drinka.
– Na początek musisz zrozumieć, że w ciągu ostatnich tygodni, odkąd zaczęły się 
moje kłopoty, dużo przebywałam z Carlem.
Coltrane miał wrażenie, że się zapada.
– Nic się między nami nie wydarzyło – powiedziała szybko Tash.
– Tash, nie czuję się najlepiej pytając o to, bo twoje życie jest twoją sprawą 
i gdyby mi nie groził, nigdy nie wpadłbym na taki pomysł.
– Nie zgadzam się. Nawet gdyby ci nie groził, opowiedziałabym o tym. Jeżeli 
czeka nas wspólna przyszłość, musisz poznać moją przeszłość.
Plac ocieniały wysokie palmy, na przeznaczonym dla orkiestry podium bawiły się 
dzieci. W przeciwległym końcu placu stał kościół w mauretańskim stylu, z żółtymi 
iglicami i niebieską, cebulastą kopułą wieży. Do Coltrane`a nic z tego nie 
docierało.
– Chcesz tego? Przyszłości ze mną? – spytał.
Tash ciepło się uśmiechnęła.
– Czuję się z tobą lepiej niż z jakimkolwiek mężczyzną, którego dotychczas 
znałam. Czuję się przy tobie, jakbyśmy znali się wieki. Na szczęście w 
rzeczywistości tak 
nie jest, więc przyjemność poznawania ciebie przede mną.
Fala uczuć, jaka ogarnęła Coltrane`a, odebrała mu mowę.
– A więc spędzałam z Carlem dużo czasu. Tak samo z Lyle`em, Waltem 
i pozostałymi. W końcu są moimi ochroniarzami. Jeden z nich zawsze czuwa przy 
mnie. 
W samochodzie, w domu. Jadamy razem, rozmawiamy.
Coltrane czekał z niepokojem.
– Kiedy dostarczono mi do domu tę paczkę z byczym sercem, po rozpakowaniu 
było tyle krwi, że… o mało nie zwariowałam. Przyjechali technicy i wzięli paczkę 
do 
zbadania, potem wpadł Carl sprawdzić, czy wszystko w porządku. Byli ze mną Lyle 
i Walt, ale musieli jechać zająć się jakimś włamaniem. Carl zaoferował, że może 
jakiś 
czas zostać i pojechali.
Coltrane pochylił się do przodu.
– Byłam tak rozbita, że zaczęłam ryczeć. Wyciągnęłam ręce i objęłam go. Nie 
umiem ci opowiedzieć, jak strach może zmęczyć. Kiedy zaczął mnie całować, nie 
zaprotestowałam, tak potrzebowałam kontaktu z drugim człowiekiem. Potem jednak 
zaczął całować mnie namiętniej, dotykać i…
– Przestań. Nie zmuszaj się do opowiadania tego.
– Muszę. Jeśli Carl powie ci kiedyś, że go zwodziłam, chcę byś wiedział, jak 
było 
naprawdę. Chcę wyjaśnić ci to teraz do końca, by nie wracać do tego nigdy 
więcej.
Po drugiej stronie placu zaczęła grać orkiestra, ale do Coltrane`a także to nie 
dotarło.
– Odepchnęłam go, powiedziałam mu, że się myli i nie pragnę z nim seksu, lecz 
pociechy. Wyjaśniłam, że nawet bez dodatkowego komplikowania spraw straciłam 
panowanie nad własnym życiem. On zaś oświadczył, że się we mnie zakochał. Chciał 
wiedzieć, co jest w nim nie tak, że go nie chcę, a ja odparłam, że w obecnej 
sytuacji nie 
myślę o żadnym mężczyźnie.
Tash na chwilę przerwała, powierciła się niespokojnie na krześle, popatrzyła 
w kierunku portu, wyraz jej oczu świadczył jednak o tym, że nie widzi jachtów 
i stateczków, a wydarzenia sprzed tygodni.
– Od początku wiedziałam, że nigdy nie mogłabym mieć romansu z Carlem, choć 
przez chwilę myślałam, czyby się z nim nie związać. Nie jestem z tego zbyt 
dumna, ale 
cóż… Wiedziałam, że depcze mi po piętach jakiś świr, prawdopodobnie chce mnie 
zabić, 
a ja potrzebuję stałej i jak najlepszej pomocy, więc nie zachowałam się dość 
stanowczo. 
Kiedy Carl spytał, czy będziemy mogli wrócić do tematu kiedy złapie natręta i 
przestanę 
się bać, nie miałam odwagi być szczera. Zamiast twardo odpowiedzieć: „Nie”, 
stwierdziłam, że nie jestem w stanie myśleć o mężczyznach, dopóki walczę z 
cieniami. 
Teraz widzę, że dało mu to fałszywe nadzieje i dostał obsesji. W Nowy Rok, 
dokładnie 
zauważyłam jak poczuł się urażony, kiedy zaproponowałam, byś został porozmawiać 
o posiadłości, którą odziedziczyłam. Czułam jak jest zazdrosny.
– Tak więc postanowił spotkać się ze mną w Beverly Center i dać jasno do 
zrozumienia, że nie jestem mile widziany i to on ma do ciebie prawo.
– Obawiam się, że tak uważa – że ma do mnie prawo.
Coltrane zacisnął szczęki.
– Cóż, kiedy wrócimy do Los Angeles i Duncan Reynolds zostanie aresztowany, 
zajmę się tym, by zrozumiał prawdę.
– Nie, daj mu spokój. Niech policja się tym zajmie. Nie chcę, by coś ci się 
stało.
– Tym razem mnie nie zaskoczy.
– Proszę cię… To był mój błąd. Dość mamy problemów. Nie prowokuj kolejnych.
Coltrane nie umiał się oprzeć proszącemu tonowi.
– Jak chcesz – odparł. Postanowił się uspokoić. – Zgoda, niech policja się tym 
zajmie.
– Dziękuję ci.
Kiedy dotknął dłoni Tash, z radością stwierdził, że tym razem nie uderzył go 
prąd.
– Najważniejsze, że już prawie po wszystkim – stwierdził.
– Prawie po wszystkim… – powiedziała tęsknie Tash. – Wypijmy za to.
Unieśli kieliszki i stuknęli się za pomyślność.
– Gdybyśmy nie zdecydowali się tu przyjechać, byłoby już całkiem po 
wszystkim – stwierdził Coltrane. – Może wyruszymy jutro z powrotem do domu, 
załatwimy co trzeba i wrócimy na prawdziwe wakacje?
– Dzień w tę czy w tamtą to już nie czyni różnicy. Muszę się dowiedzieć, 
dlaczego 
Randolph Packard umieścił mnie w testamencie. Może coś się wyjaśni, jeśli 
odnajdziemy 
posiadłość.
– Zgoda. Od pierwszej chwili, kiedy odnalazłem fotografie Packarda, miałem 
wrażenie że przeszłość i teraźniejszość są ze sobą magicznie połączone. – 
Coltrane 
odstawił kieliszek i sięgnął po aparat. – Nie ruszaj się, proszę.
Teraz, kiedy zaczął zwracać uwagę na otoczenie, stwierdził, że już widział 
mauretański kościół za plecami Tash. Cebulasta kopuła była na jednej z 
fotografii 
w krypcie. Kiedyś na tym placu siedziała Rebeca Chance, siedział tu także kiedyś 
Randolph Packard.
Coltrane zrobił zdjęcie.
4
„Gdzie będziemy tylko we dwoje. Gdzie będziemy mogli w spokoju rozmawiać, 
pływać, 
leżeć na plaży…” – powiedziała Tash zapraszając go do Acapulco. Na pływanie było 
już nieco za 
późno, ale na przechadzkę pora była idealna. Poszli więc trzymając się za ręce 
pnącą się w górę 
wzgórza, pełną sklepów uliczką, prowadzącą ku klifowi nad portem, skąd widać 
było, jak 
zachodzące słońce pokrywa karmazynem ocean. Kiedy Tash oparła głowę o ramię 
Coltrane`a, 
objął ją. Patrzyli na zapadające za horyzont słońce, aż wreszcie pozostała tylko 
cieniutka 
pomarańczowa smuga.
– Uważaj, zaraz będzie zielony błysk – powiedział Coltrane.
Tash odwróciła się do niego zaskoczona.
– Nie patrz na mnie, tylko na horyzont. Za sekundę błyśnie na zielono.
– Co ty gadasz?
– Packard napisał książkę o fotografii, w której twierdzi, że w momencie kiedy 
słońce 
znika za horyzontem, na niebie pojawia się zielony błysk. Przekonuje, że 
zjawisko to, związane 
ze zmianami w spektrum światła, widział wielokrotnie i jednym z celów jego 
kariery było 
sfotografowanie go, co mu się jednak nigdy nie udało, ponieważ kiedy dostrzegał 
błysk i naciskał 
spust migawki, było już za późno. Często próbował wyprzedzić błysk, więc 
naciskał spust 
migawki tuż przed tym ułamkiem sekundy, w którym powinien jego zdaniem nastąpić, 
ale i tak 
nigdy mu się nie udało trafić w odpowiednim momencie. Wiele wieczorów spędziłem 
na 
obserwowaniu zachodów słońca, ale nigdy nie dostrzegłem żadnego zielonego 
błysku.
– Mówił prawdę? Naprawdę sądzisz, że taki błysk istnieje?
– Niejeden fotograf twierdzi, że go widział. Ansel Adams często brał gości na 
taras 
i namawiał ich, by starali się go dostrzec.
– Ale ty go nigdy nie widziałeś, tak?
– Nigdy.
– Dlaczego więc sądzisz, że zobaczysz go dziś?
– Bo jesteś przy mnie.
Tash przez chwilę nic nie mówiła.
– To najczulszy komplement, jaki ktokolwiek mi kiedykolwiek powiedział.
– Możesz przestać na mnie patrzeć? – spytał Coltrane.
Tash zachichotała.
– Patrz na horyzont.
– Tak jest, sir. – Tash ponownie zachichotała.
Odwróciła się ku ostatnim śladom słonecznego światła. W momencie kiedy zza 
horyzontu 
wypłynęła pierwsza czerń, w dali wystrzelił zielony błysk – jak pojedynczy 
promień zorzy 
polarnej. Zniknął tak samo nagle, jak się pojawił. Tash gwałtownie westchnęła.
– Aż boję się zapytać – powiedziała.
– Też go widziałem. – Coltrane czuł dudnienie za uszami.
– Boże drogi…
– Aha.
– Mam wrażenie jakbyśmy byli jedynymi ludźmi na świecie, którzy to zobaczyli.
– Aha.
– Przedstawienie tylko dla nas dwojga.
Coltrane odwrócił się do Tash i pocałował ją. Po chwili wydało mu się, że skała 
pod nimi 
zachwiała się i to nie ich ciała chcą się połączyć, a dusze. Pomyślał, że może 
właśnie to określa 
się mianem „pocałunku dusz”. Potem stracił zdolność myślenia – trzymali się 
coraz mocniej 
i całowali coraz namiętniej.
6
Choć do hotelu mieli jedynie dziesięć minut piechotą, Coltrane nie zapamiętał 
ani 
jednej restauracji i ani jednego sklepu, które minęli, gnając do pokoju i choć 
zdawało mu 
się, że dotarli tam w ułamku sekundy, równocześnie miał wrażenie, że jeszcze 
nigdy nie 
płynął tak wolno.
Ledwie zamknęli drzwi, a już byli spleceni, nie mogli się sobą nasycić. 
Niecierpliwie 
wsunęli sobie nawzajem ręce pod ubrania, potrzebowali się tak gwałtownie, że 
rozbieranie 
byłoby odroczeniem spełnienia o niemożliwą do wytrzymania wieczność. Jakimś 
jednak cudem 
oboje stali w ułamku sekundy nadzy, ubrania pofrunęły na boki i już przyciskali 
się do siebie 
piersiami, brzuchami, łonami, a cała ich skóra zdawała się być jedną wielką 
strefą erogenną, 
rozpaloną, każącą się jeszcze bardziej spieszyć. Coltrane plecami przycisnął 
kontakt i zapaliło się 
górne światło, było im to jednak całkowicie obojętne. Zbyt pochłaniała ich 
namiętność. Kiedy 
runęli na łóżko, Coltrane miał wrażenie, że spada i nigdy się nie zatrzyma. Wił 
się i skręcał, cały 
mokry ślizgał się po niej, na niej, w niej. Jęczał z rozkoszy, za każdym razem 
kiedy w nią 
wchodził, zdawało mu się, że wylatuje poza własne ciało, do którego wracał, gdy 
się z niej 
wysuwał. W jego głowie zaczęło błyskać biało, czarno, biało, czarno, potem 
zapanowała sama 
jaskrawość i wreszcie opadł obok Tash bez poczucia czasu, miejsca, własnej 
tożsamości.
Powoli jego serce zaczęło wracać do bardziej ludzkiego rytmu, nie groziło już, 
że mu 
pęknie. Kiedy zebrał nieco sił, popatrzył na Tash, która leżała zadowolona, z 
zamkniętymi 
oczami, błyszcząca od potu.
– Nie ruszaj się.
– Nie zamierzałam.
– Chcę cię sfotografować.
Przez długą chwilę nie odpowiadała, w końcu wyszeptała:
– Dobrze…
Kiedy Coltrane wstał i popatrzył na nią z góry, by wybrać kąt, z jakiego ją 
sfotografuje, 
tak zafascynowała go perfekcja jej pozbawionej wstydu nagości, że niemal 
zapomniał sięgnąć po 
aparat. Tash leżała na plecach, ramiona rozłożyła w geście pełnym zmysłowego 
zmęczenia, siła 
ciężkości spowodowała, że jej piersi spłaszczyły się, a brzuch lekko zapadł. 
Włosy łonowe 
tworzyły idealny trójkąt, prawą nogę trzymała prosto, lewą lekko zgiętą w 
kolanie.
Jeszcze nigdy w życiu nie był z kobietą, która tak go oczarowała swą 
kobiecością. Może 
przyciągała go jakąś chemiczną wydzieliną, na którą został biologicznie 
zaprogramowany, jednak 
nie mogło to do końca tłumaczyć tej fascynacji – choć wyzwolony przez seks 
piżmowy zapach jej 
skóry powodował, że Coltrane czuł się jak pod wpływem narkotyku. Jej 
atrakcyjność polegała na 
czymś znacznie więcej niż samej chemii. Zakochał się w niej wcześniej, niż ją 
poznał, znał ją, 
zanim się spotkali i od dawna jej poszukiwał.
Podniósł aparat, nastawił go, potem przyłożył oko do wizjera i z czułością 
popatrzył na 
Tash przez obiektyw, który czynił obraz wyrazistszym. Patrzenie przez oko 
aparatu 
intensyfikowało, idealizowało mały i odległy, a zarazem bardzo bliski obraz. 
Kiedy naciskał spust 
migawki, wiedział że robi jedną z najlepszych fotografii w swoim życiu. Potem 
powtórzył to 
jeszcze w kilkanastu ujęciach – niektóre ukazywały całą postać, inne tylko 
połowę, na kilku były 
same piersi, na jednym sam idealny trójkąt jej włosów łonowych.
Na koniec ukląkł, położył dłoń na piersi Tash, rozkoszując się miękkością jej 
ciała.
Położyła dłoń na jego dłoni.
– Jak przyjemnie…
Coltrane czuł, jak wali mu serce.
– Sądzisz, że fotografie będą dobre? – spytała Tash.
– Na pewno – powiedział z trudem.
– Aż sama się dziwię, że pozwoliłam ci je zrobić.
– Dziękuję za to.
– Ufam ci. Wiem, że z twojego powodu nie zdarzy się nic, co mogłoby mnie 
poniżyć.
– Nigdy.
7
Stojący w oślepiającym słońcu żołnierz – jeden z trzech z blokady drogowej, 
którą 
tworzyły dwa jeepy – uniesieniem ręki kazał się Coltrane`owi zatrzymać. Jechali 
pięcioletnim niebieskim fordem kombi z wgniecionym zderzakiem i dwustu tysiącami 
kilometrów na liczniku, jedynym pojazdem jaki udało im się wynająć. W 
wypożyczalni 
zapewniano, że w najbliższych dniach na pewno znajdzie się coś lepszego, ale 
Coltrane 
nie chciał czekać. Kupili więc dobrą mapę, masę polis ubezpieczeniowych i 
ruszyli na 
południe. Byli czterdzieści minut jazdy za miastem, ciągnąca się przez deszczowy 
las 
tropikalny szosa już dawno zwęziła się do jednopasmówki, a teraz jeszcze 
pojawiła się 
wojskowa blokada.
Coltrane skinął głową gestem, który – jak miał nadzieję – wyrażał szacunek 
i spytał po hiszpańsku, czy coś się stało.
Zamiast odpowiedzieć, żołnierz z nachmurzoną miną zaczął zaglądać na tył 
samochodu, gdzie poza przenośną lodówką, stojącą na tylnym siedzeniu, nic nie 
było. 
Gestem dłoni dał do zrozumienia, że mają otworzyć lodówkę. Kiedy Tash 
przechylała się 
przez oparcie, by zrobić co kazał, pozostali dwaj żołnierze wpatrywali się w jej 
tyłek. 
Pokazała dowódcy patrolu, że w lodówce są tylko napoje, na co machnął ręką, że 
mogą 
jechać dalej.
– Co to było? – spytała po chwili jazdy Tash.
– Pracownik wypożyczalni ostrzegał, że wojsko sprawdza samochody, szukając 
broni i
narkotyków.
– Ci wyglądali tak ponuro, że niechaj Bóg pomoże temu, kogo zdecydują się 
aresztować.
– Upał na pewno nie poprawia im humoru.
Było ponad trzydzieści dwa stopnie, a ponieważ klimatyzacja w samochodzie nie 
działała, jechali przy otwartych oknach. Oddalili się od wybrzeża i wilgotność 
powietrza 
była wyraźnie wyższa niż tam, dokąd sięgała oceaniczna bryza. Przynajmniej 
jednak nie 
czuło się smrodu spalin.
– Jeśli ta mapa jest dokładna – powiedziała Tash – to Espalda del Gato jest 
trzecią 
wioską i mamy do niej jeszcze jakieś pięćdziesiąt kilometrów.
– Jeśli ta droga jeszcze choć trochę się pogorszy – stwierdził Coltrane, kiedy 
podskoczyli na szeregu kolejnych dziur – dojazd tam zajmie nam całe 
przedpołudnie.
Tash podała mu oszronioną puszkę coli.
Dojechali w ciągu godziny. Domy w pierwszych dwóch wioskach były niemal 
wszystkie w rozsypce, kiedy więc wyjeżdżali zza ostatniego szczytu przed 
miejscem 
przeznaczenia, spodziewali się najgorszego. Ku swojemu zaskoczeniu ujrzeli 
jednak 
w dole porządne, kryte strzechą domki i sklepiki, znajdujące się w zatoczce 
ograniczonej 
od północy i południa stromymi urwiskami skalnymi, pomiędzy którymi spostrzegli 
piękną plażę.
– Wygląda jak miniaturowe Acapulco – stwierdziła Tash. – Tak kiedyś musiało 
wyglądać Acapulco.
Na piasku stało wyciągniętych kilka łodzi rybackich, dalsze podrygiwały na 
falach 
u wyjścia z zatoki.
– To chyba na wioska rybacka.
– Ale to już niedługo się skończy – odparł Coltrane wskazując na stojący w 
porcie 
jacht. – Już odkryto urok tego miejsca.
Kiedy Coltrane wysiadł, by zrobić kilka zdjęć, coś przyciągnęło jego uwagę na 
klifie przed nim i skierował w tamtym kierunku obiektyw.
– Popatrz – powiedział i podał aparat Tash. Zaczęła obserwować znajdujące się na 
szczycie urwiska białe bryły.
– Wygląda na posiadłość.
– Popatrz kawałek dalej w prawo.
Zrobiła, co powiedział, po chwili gwałtownie opuściła aparat i popatrzyła na 
Coltrane`a.
– Te skały! – zawołała.
– Prężący grzbiet kot. Identyczne jak na fotografiach Packarda. To tutaj.
Podnieceni, wrócili do samochodu, lecz mimo chęci ruszenia do miasteczka na 
pełnym gazie, musieli sunąć powolutku wąską, krętą, opadającą w dół drogą. Po 
lewej 
stronie drogi rosły gęsto drzewa, pod którymi bujnie kwitły purpurowe, różowe i 
białe 
kwiaty, po prawej mieli spadające prosto do morza urwisko. W końcu jednak droga 
zrobiła się mniej stroma i wjechali w las. Minęli wieśniaka, prowadzącego 
osiołka 
załadowanego drewnem na opał, kilka kobiet niosących kosze z bananami. Na 
poboczu 
było coraz więcej ludzi. Wyjechali zza zakrętu i znaleźli się w wiosce, której 
malownicze 
domy zostały zbudowane z połączonych ze sobą pali i porządnie pokryte grubymi 
warstwami liści palmowych. Mieszkańcy z zaciekawieniem przyglądali się 
niecodziennemu samochodowi i jadącej w nim parze obcych.
Po chwili znaleźli się na rynku, gdzie stały liczne stragany. Wszędzie kręcili 
się 
kupujący, biegały dzieci. Przy jednym z boków placu dostrzegli wiekowy kościół, 
w środku rynku dominowały kamienna studnia i koryto do pojenia zwierząt. 
Coltrane 
zaparkował przed tawerną o nazwie La Primorosa – Piękna Kobieta i zaczął się 
rozglądać. 
Byli daleko na południe, więc sporą część mieszkańców stanowili Indianie – ich 
miedziane wąskie twarze, wysokie czoła i spiczaste podbródki, szczególnie 
wyraziste 
z profilu, przypominały Coltrane`owi ostrość konturów świeżo bitych monet. 
Mężczyźni 
byli poubierani w białe bawełniane spodnie i koszule, a na głowach mieli 
sombrera 
uplecione z czegoś, co sprawiało wrażenie włókna z wysuszonych palmowych liści. 
Kobiety w spódnicach do połowy łydki i kolorowo haftowanych bluzkach, na nogach 
miały sandały albo chodziły boso. By nie urazić ich fotografowaniem, Coltrane 
skierował 
na nie aparat i zrobił szereg zdjęć z ukrycia. Bogactwo widoków podniecało go, 
gdyby 
udało mu się sfotografować poruszające się wokół desenie…
– Jeśli ta posiadłość na górze należy do ciebie, to będziesz mieszkać w niezłej 
okolicy – stwierdził.
Minęła ich kilkunastoletnia dziewczyna, sprzedająca żółte gardenie. Coltrane 
zawołał ją, kupił od niej kwiat i podał go Tash.
– Na powitanie w domu.
– Trochę to przedwczesne, choć miłe. – Tash powąchała kwiat, z przyjemnością 
wchłaniała jego zapach.
Coltrane z zaskoczeniem stwierdził, że sprzedawczyni kwiatów stoi obok jak 
zamurowana. Chciała, by kupił więcej kwiatów? Zapłacił za mało? Dziewczyna nie 
patrzyła jednak na niego, a na Tash.
– Masz fankę – stwierdził.
Tash uśmiechnęła się do Meksykanki, którą zaskoczyło, że zwrócono na nią 
uwagę. Cofnęła się krok, dwa, potem biegiem skoczyła między ludzi.
– Będziesz musiała się nieco mniej szeroko uśmiechać – stwierdził Coltrane.
– Może tutejsi ludzie nie są przyzwyczajeni, by się do nich uśmiechano.
Wysiedli i Coltrane popatrzył na znajdujący się na ścianie tawerny znak coca-
coli.
– To miejsce będzie chyba tak samo dobre jak każde inne, by zapytać o posiadłość 
na klifie.
Zanim jednak zdążyli wejść do środka, nadeszła starsza kobieta o siwych włosach, 
zaplecionych w długi do pasa warkocz, która na ich widok ze zdziwieniem 
zmarszczyła 
czoło. Kiedy ją mijali, odwróciła się za nimi, jeszcze bardziej wpatrzona. Tak 
samo jak 
sprzedawczyni kwiatów, nie patrzyła na Coltrane`a.
– Najpierw kwiaciarka, teraz ta staruszka. Co tu się dzieje? – spytała Tash.
Następną osobą, która okazała zdziwienie na widok Tash, był krzywonogi siwy 
mężczyzna, niosący za nogi kurę.
– Co to ma znaczyć? – spytała Tash.
– Nie wiem – odparł Coltrane. – To ja wyglądam inaczej. Gdybyś założyła na 
siebie długą miejscową spódnicę i związała włosy w warkocz, byłabyś taka jak 
oni. 
Powinni się gapić na mnie.
Kolejna nadchodząca kobieta wbiła wzrok w Tash.
– Zejdźmy z ulicy – powiedziała Tash.
Przeszli przez ulicę z ubitej ziemi i skierowali się do tawerny. Oczy Coltrane`a 
potrzebowały chwili, by przyzwyczaić się do ciemniejszego otoczenia. Restauracja 
była 
czysta i schludna. Podłogę ułożono z nieheblowanych desek, przy prostych stołach 
stały 
proste krzesła. W kącie siedział dzieciak i głaskał psa. Kiedy Coltrane i Tash 
wchodzili, 
znad piwa wzrok uniosło na nich kilku lekko zdziwionych gości – najwyraźniej 
Amerykanów – którzy pokiwali głowami i zaraz wrócili do swoich flaszek. 
Miejscowi 
odstawili jednak to co właśnie pili i zapatrzyli się w nich zaskoczeni.
Reakcja na ich widok nie mogła wynikać jedynie stąd, że byli spoza wioski. 
Coltrane starając się zachować obojętność, poprowadził Tash do starego 
mahoniowego 
kontuaru. Zanim jednak zdążył zapytać barmana o posiadłość na szczycie klifu, 
jego 
uwagę przyciągnął szereg fotografii, stojących na wypaczonej półce za barem.
Patykowaty barman uniósł wzrok znad filiżanek, które zmywał, popatrzył na Tash 
i opadła mu szczęka.
– Boże drogi… – powiedział Coltrane i wskazał na fotografie na półce. Były stare 
i pożółkłe, każda w formacie dwadzieścia na dwadzieścia pięć. Na wszystkich 
widniała 
piękna kobieta – co by wyjaśniało nazwę tawerny – ta sama piękna kobieta. 
Nieświadomie 
naśladując reakcję sprzedawczyni kwiatów, kiedy Tash się do niej uśmiechnęła, 
Coltrane 
wbijał w zdjęcia zdumiony wzrok. – Rebeca Chance…
– Oni myślą, że to ja – mruknęła Tash.
– Un fantasma – z trudem wydusił z siebie barman.
– Nie, to nie duch – powiedział Coltrane. – Moja znajoma jest wnuczką kobiety na 
zdjęciach.
– La Nieta?
– Sí – odparł Coltrane. – De Rebeca Chance.
– Seňorita? – dobiegł zza pleców Coltrane`a i Tash słaby głos.
Odwrócili się w kierunku głosu, by ujrzeć zgarbionego, siwowłosego 
i siwobrodego mężczyznę, który stał w wejściu. W odróżnieniu od Indian ze wsi, 
miał 
szerszą twarz, co świadczyło o hiszpańskich przodkach.
– Quien es usted? Kim jesteście? – Spytał stary mężczyzna ze strachem.
– Mi nombre es Natasha Adler.
– La nieta – wyjaśnił barman. Wnuczka.
Stary mężczyzna z trudem podszedł. Za nim, pod portalem, zebrał się już 
niewielki 
tłumek.
– Es verdad? – Stary stanął przed Tash i uważnie ją obserwował. Czy to prawda?
– Sí.
– Después de tanto tiempo. Po tylu latach. – Stary mówił dalej po hiszpańsku. – 
Musisz porozmawiać z Esmeraldą.
Coltrane przypomniał sobie to imię. Esmeralda miała na imię kobieta, która 
zdaniem matki Tash była jej babcią. To jednak nie możliwe – babcią Tash była 
Rebeca 
Chance.
– Esmeralda Gutiérrez?
– Sí. Mi esposa – odparł stary. Moja żona.
8
Między domkiem a lasem znajdował się piękny, pełen kwiatów ogród. Tash 
i Coltrane siedzieli na krzesłach zrobionych z gałęzi i czegoś na kształt 
wikliny, na stoliku 
przed nimi stały glazurowane kubki z sokiem z papai i z zaciekawieniem patrzyli 
na 
pomarszczoną siwą staruszkę o skórze koloru cynamonu, która nie odwracała wzroku 
od 
Tash, raz za razem kręciła głową i bez chwili przerwy przesuwała w palcach 
paciorki 
różańca.
– Wyglądasz tak samo jak ona – powiedziała po hiszpańsku staruszka Esmeralda, 
wskazując na wyblakłe fotografie Rebeki Chance, które jej mąż przyniósł z domu.
– Matka twierdziła, że pani jest moją babcią – odpowiedziała po hiszpańsku Tash.
– Nie jestem, choć opiekowałam się twoją matką.
Coltrane ze zdumieniem starał się obliczyć, ile staruszka ma lat. Musiała mieć 
ponad osiemdziesiąt.
– Zwłaszcza potem.
– Potem?
– Po śmierci twojej babci. – Głos Esmeraldy był podobny do szeptu i aby usłyszeć 
co mówi, Coltrane musiał się mocno pochylać w jej kierunku.
– Dlaczego matka mnie okłamała?
– Dlaczego ludzie w ogóle kłamią? Aby uniknąć prawdy.
– A pani zna prawdę?
Stara kobieta skinęła głową.
– Żałuję, ale tak.
– Napijcie się – wtrącił mąż Esmeraldy. – Od tej rozmowy zaschnie wam w gardle.
Esmeralda położyła różaniec na kolanach i obiema – wyraźnie drżącymi dłońmi – 
uniosła kubek do ust, napiła się i odstawiła naczynie.
– Po co tu przyjechałaś?
– Z powodu mężczyzny o nazwisku Randolph Packard.
Staruszka skrzywiła się niechętnie.
– Zna go pani? – spytała Tash.
– Aż za dobrze. Jeśli to on cię tu przysłał…
– Nie. Niedawno zmarł.
Stare oczy Esmeraldy zwęziły się w szparki.
– Randolph Packard nie żyje?
– Od kilku miesięcy.
– W takim razie świat stał się lepszy, choć żal mi wszystkich biednych dusz, 
które 
smażą się w piekle.
– Dostałam od niego w spadku pewną posiadłość. Uważamy, że chodzi o tę, która 
znajduje się na szczycie klifu na południe od wioski.
– Spal ją.
– Co?
– Zniszcz. Może ci tylko przynieść nieszczęście.
– O czym pani mówi?
Stara kobieta pokręciła z cierpieniem głową.
– Powiedz im – wtrącił jej mąż. – To było tyle lat temu. Jeśli Randolph Packard 
naprawdę nie żyje, nie masz się już czego obawiać. – Popatrzył na Coltrane`a i 
Tash, 
szukał u nich potwierdzenia.
– Widziałem jak rozrzucano jego prochy nad oceanem – zapewnił Coltrane.
Kiedy staruszka ponownie podnosiła kolorowy kubek do ust, jej dłonie drżały 
jeszcze mocniej. Napiła się soku i powoli odstawiła kubek.
9
Zaczęła opowiadać.
Kiedy miała siedemnaście lat, wioska była tak odizolowana od świata, że aby 
dotrzeć do Acapulco, należało iść trzy dni wąską, pełną żmij ścieżką, która 
wiodła przez 
tropikalny las. Obcy byli tu nieznani. Któregoś dnia do portu wpłynął pierwszy 
obcy – 
i zarazem gringo – jakiego ujrzała w życiu.
– Był niezwykle wysoki. Jego smukłość podkreślał jeszcze wysoki wzrost, jednak 
pierwsze co w nim zauważyłam, to niezwykle przystojną twarz, burzę czarnych 
włosów 
i oczy, które nawet na ułamek sekundy nie przestawały rozglądać się wokół i 
szukać 
nowych obrazów.
– Randolph Packard – powiedział Coltrane.
Esmeralda skinęła głową.
– Powiedział, że zamierza zamieszkać niedaleko wioski, chce być dobrym 
sąsiadem i przywiózł nam w prezencie ubrania, narzędzia i lekarstwa. 
Zapowiedział, że 
będzie dobrze płacił pracującym dla niego ludziom. I tak zaczęła się korupcja. 
Wracał co 
roku po zakończeniu pory deszczowej, a w czasie kiedy go nie było, budowaliśmy 
mu 
dom, uprawialiśmy jego ogród, sprzątaliśmy i naprawialiśmy co trzeba, 
ustawialiśmy 
kwiaty w wazonach, słaliśmy łóżka kiedy tylko pojawiły się żagle jego smukłego 
jachtu 
i zbliżał się do portu. Co rok coraz bardziej się od niego uzależnialiśmy. Kiedy 
się 
spóźniał, ogarniał nas strach, że więcej nie wróci. Wszyscy wiedzieli, że bez 
jego 
pieniędzy, rzeczy i leków, które przywoził, zaczniemy klepać biedę.
Pewnego razu Packard nie przypłynął sam. Przypłynęło z nim wiele innych łodzi 
i armia gringo zaczęła wypakowywać generatory, kamery, reflektory, megafony, 
dekoracje, namioty. Nieznana dotychczas w wiosce inwazja sprzętu i ludzi wkrótce 
doprowadziła do chaosu. Równocześnie pojawiło się jeszcze więcej pieniędzy 
i nieznanych dotychczas luksusów. Korupcja jeszcze bardziej się pogłębiła. 
Esmeralda 
nienawidziła wszystkiego – oprócz jednej osoby, aktorki, najpiękniejszej 
kobiety, jaką 
kiedykolwiek widziała, a do której przydzielono ją jako służącą.
Wzrok Esmeraldy spoczął na rozłożonych na stole pożółkłych fotografiach. Po 
chwili przeniosła go na Tash, z takim szacunkiem, jakby miała przed sobą Rebekę 
Chance.
Wkrótce stało się jasne, że Randolph Packard przywiózł ekipę filmową głównie 
dlatego, by przypochlebić się Rebece, spowodować, by stała się jego dłużnikiem 
za to, że 
pomaga jej zrobić karierę. Równocześnie było jasne, że Randolph Packard ma 
rywala – 
producenta filmu, Winstona Case.
Na dźwięk tego nazwiska zarówno Coltrane jak i Tash mocniej wytężyli uwagę.
Esmeralda dowiedziała się o sytuacji Rebeki od pewnej hiszpańskojęzycznej 
aktorki. Winston Case wyprodukował poprzednie trzy filmy, w których występowała 
Rebeka i w trakcie ich kręcenia okazało się, że rozumieją się doskonale zarówno 
zawodowo jak i prywatnie. Wiedząc, jak ciężko Rebeka pracuje, by stać się 
sławną, Case 
podarował jej nawet dom w Los Angeles, którego był właścicielem. Czuła się 
bardzo 
zobowiązana, wkrótce jednak zainteresowała się Randolphem Packardem, którego 
poznała, kiedy fotografował jej dom. Po pierwszej rozmowie wybrali się na 
kolację, 
potem na następne, wkrótce zaczęli wspólnie wyjeżdżać na weekend. Jego 
ekstrawagancja 
i dowcip okazały się niezwykle atrakcyjne.
Patrząc jak obaj mężczyźni rywalizują o względy Rebeki, a młoda piękność miota 
się między nimi, Esmeralda czuła się bezradna. Nie była oczywiście jedyną osobą, 
która 
dostrzegła, co się dzieje – cała ekipa filmowa wkrótce pojęła, że ich praca to 
jedynie tło 
odgrywającego się za kulisami znacznie większego dramatu. Randolph Packard i 
Winston 
Case kilka razy wymieniali przy pozostałych ostre słowa. Packard chciał ją 
fotografować 
w każdej chwili, kiedy nie kręciła, Case życzył sobie, by spędzała z nim każdy 
wieczór. 
Ich upór tak dał się jej we znaki, że w końcu zażądała, by obydwaj zostawili ją 
w spokoju, 
co też się stało. Wreszcie dokończono film, ekipa wróciła do Los Angeles, a 
Packard 
popłynął za nimi.
– Nigdy bym się nie spodziewała, że znów ją ujrzę, ale nie minął rok, jak 
Packard 
i Rebeca wrócili – powiedziała Esmeralda. – Ku mej radości zostałam ponownie 
poproszona o zajmowanie się nią, niestety Rebeka wkrótce poinformowała mnie, że 
nie 
przypłynęła dobrowolnie, a została zaproszona przez Packarda jedynie na 
weekendową 
przejażdżkę jachtem, w trakcie której nieoczekiwanie zmienił kurs i odmawiał 
wypuszczenia jej na ląd, póki nie znaleźli się tutaj. Ucieczka przez pełną węży 
dżunglę 
nie wchodziła w grę, Rebeka stwierdziła jednak stanowczo, że umknie przy 
pierwszej 
okazji i nieustannie modliła się o to, by jakaś łódź wpłynęła do zatoki.
Na razie udawała, że odpowiadają jej zaloty Packarda. Aby nie domyślił się, co 
zamierza, dała się fotografować. Aby go jeszcze bardziej zmylić, pozwoliła mu 
się 
upokorzyć i fotografować bez ubrania. Kiedy minęły trzy miesiące i nie nadarzyła 
się 
żadna okazja ucieczki, pojawiło się kolejne źródło zmartwienia – zmiany w jej 
organizmie 
świadczyły o tym, że jest w ciąży.
Esmeralda początkowo sądziła, że Randolph posiadł ją siłą, Rebeka zdradziła jej 
jednak, że w chwili słabości i namiętności dobrowolnie oddała się Winstonowi 
Case. 
Packard podejrzewał to i właśnie dlatego uprowadził ją na odludzie. Dowody 
intymnego 
kontaktu z Casem stawały się coraz bardziej widoczne i Rebeka zaczęła się bać 
o bezpieczeństwo dziecka. Jej strach był o tyle uzasadniony, że kiedy do portu 
zbliżał się 
jakiś jacht, Packard zamknął ją pod kluczem.
Jacht należał do Winstona Case`a, który wreszcie się domyślił, gdzie może 
przebywać Rebeka. Kiedy jednak wbiegł na szczyt, musiał stwierdzić, że Packard 
wynajął 
do ochrony posiadłości kilkunastu mężczyzn ze wsi, którzy nie wpuścili go do 
środka. 
Zmuszony do pozostania w wiosce, mógł jedynie tęsknie spoglądać w tamtą stronę 
i pocieszać się wiadomościami, które przynosiła mu Esmeralda, kiedy Rebeka 
posyłała ją 
po sprawunki.
Pora deszczowa zaczęła się, kiedy nadszedł czas rozwiązania. Winston odczekał, 
aż Rebeka odzyska siły po porodzie, a dziecko – dziewczynka – będzie się 
nadawało do 
podróży i wtedy (z pomocą przenoszącej wiadomości Esmeraldy), wykorzystał burzę, 
by 
ominąć straże. Schował się na terenie. Kiedy burza minęła i zapadł zmrok, pałką 
unieszkodliwił strażnika przed pokojem Rebeki.
Rebeka natychmiast znalazła się przy oknie, podała mu dziecko, wyszła na parapet 
i w ciemności pospieszyła za nim ku ścieżce, która wijąc się ostrymi zakolami, 
schodziła 
ze szczytu klifu do portu. Za jedną ze skał Winston schował latarnię, zanim 
jednak zdążył 
ją zapalić, dziecko zapłakało i Packard, który jeszcze nie spał, wypadł z domu. 
Wzywał 
pomocy i gnał w kierunku, z którego dobiegał płacz dziecka.
Dogonił ich przy skałach. Winston trzymał małą, ale Packard albo tego nie 
zauważył, albo było mu to obojętne, zaczął bowiem pchać go w stronę przepaści. 
Rebeka 
z krzykiem skoczyła między walczących mężczyzn, sięgnęła po dziecko, ale Packard 
bił 
wokół siebie jak szalony i nagle krzyk wściekłości Rebeki przemienił się w krzyk 
przerażenia, została bowiem popchnięta i poleciała z klifu w ciemną przepaść. Po 
kilku 
sekundach krzyk się urwał, rozprysnął o zalewane pianą skały w dole.
Packard nie był się w stanie poruszyć. Patrzył z cierpieniem w dół, potem zaczął 
zawodzić. Kiedy przybiegli strażnicy, Winston z dzieckiem był już daleko.
10
Myśli Esmeraldy wróciły z daleka. Jeszcze raz rzuciła okiem na pożółkłe 
fotografie na 
stole, potem pokręciła głową i popatrzyła na Tash.
– Czekałam na dole. Zapytałam, gdzie jest Rebeka, ale nie odpowiedział, jedynie 
dał do 
zrozumienia, bym jak najszybciej szła do łodzi, która miała nas zawieźć na 
jacht. Trzymałam 
dziecko, on zaś zaczął wiosłować z siłą, jakiej nigdy bym się po nim nie 
spodziewała. Kiedy 
dopłynęliśmy do jachtu, Packard i jego ludzie dotarli do plaży. Wskoczyli do 
łódek rybackich, by 
nas dogonić. Nie udało im się, bo Winston podniósł żagle i uciekliśmy.
Słaby głos Esmeraldy zamilkł.
Mąż pomógł jej się napić jeszcze trochę soku, potem powiedział do Coltrane`a i 
Tash:
– Musicie iść, by mogła odpocząć.
– Rozumiemy to, ale mam jeszcze jedno pytanie – odparł Coltrane. – Jeśli udało 
się wam 
uciec, powinniście także móc dotrzeć do Los Angeles. Matka Tash twierdzi, że 
krążyła pani 
z Winstonem i dzieckiem po Meksyku, gdzie pracował jako stolarz. Był bogaty, 
dlaczego więc 
zrezygnował z dobrobytu?
– Winston uważał, że jeśli pojedziemy do Los Angeles, nigdy nie będziemy 
bezpieczni. 
Nie uda nam się schować przed kimś tak potężnym jak Randolph Packard. Jedynym 
sposobem, 
aby umknąć przed nim było coś, czego nigdy by się nie spodziewał – zostanie 
biedakiem. 
Dopiero po latach uznał, iż wściekłość Packarda na tyle osłabła, że może wrócić 
z dzieckiem do 
Stanów.
– Nie pojechała pani z nim?
– Proszę… przestańcie już pytać – poprosił mąż Esmeraldy.
– Dałabym wszystko za możliwość dalszego opiekowania się córką Rebeki Chance, 
ale 
Winston upierał się, że mam własne życie i kazał mi wracać do wioski – 
powiedziała 
Esmeralda. – Obiecał, że zaraz po powrocie do domu przyśle mi pensję za lata 
służby i dotrzymał 
słowa. Pewnego dnia do wioski przybył kurier ze zdjęciami małej i sumą 
pieniędzy, jakiej jeszcze 
nigdy tu nie widziano.
– Starczy. – Mąż Esmeraldy wstał.
– Dziękuję pani. – Tash złożyła dłonie.
– Nie, to ja dziękuję tobie. Cieszy mnie twój widok, to tak jakbym znów ujrzała 
Rebekę. – 
Po policzku staruszki spłynęła łza.
– Czy możemy wrócić, kiedy pani odpocznie?
– Proszę bardzo.
Coltrane i Tash poszli za mężem Esmeraldy do domu. Tuż przed wejściem Coltrane 
odwrócił się i zobaczył, że staruszka wzięła w dłoń jedną z fotografii.
– Skąd pani je ma? – spytał.
– Dostałam od Rebeki. Póki istnieją, ona żyje. Im więcej ludzi je zobaczy, tym 
bardziej 
jest żywa. Rozdałam wiele zdjęć ludziom we wsi, a raz do roku, w dzień jej 
śmierci ksiądz 
odprawia mszę za jej duszę. Ludzie z wioski modlą się nad jej wizerunkiem. – 
Esmeralda 
pokręciła głową. – Niestety w tym klimacie obraz szybko blaknie.
– A co z Randolphem Packardem?
– Zrobił to, czego od początku się spodziewałam – zostawił nas samych sobie.
11
Prowadząca do posiadłości droga była tak zarośnięta, że Coltrane wątpił, czy 
samochód 
wjedzie się na szczyt. Widok przez przednią szybę zasłaniały liście, gałęzie 
drapały lakier na 
drzwiach. Koła forda podskoczyły na korzeniu i kiedy samochód opadł, w przodzie 
rozbłysło 
światło, skądś wyleciała chmara motyli i ujrzeli przed sobą posiadłość.
To co z daleka wydawało się białe, w rzeczywistości było szare. Tynk musiał już 
dawno 
odpaść od betonowych ścian i jedynie nieliczne miejsca, gdzie się trzymał, 
pozwalały się 
domyślić, że kiedyś budynki były z zewnątrz koralowe. Niektóre parterowe, inne 
piętrowe, 
a wszystkie cechowała elegancka prostota, kojarząca się Coltrane`owi z 
architekturą indiańskich 
pueblo. Widoczne przez pootwierane drzwi plątaniny belek i gnijącego poszycia z 
palmowych 
liści wskazywały na to, że dachy – tak samo spiczaste jak w wiosce – już dawno 
się pozapadały.
– Wyobraź sobie jak to miejsce musiało kiedyś wyglądać – powiedziała Tash, kiedy 
stanęli przy niskim, zarośniętym winoroślą murku, który otaczał teren.
– I jak podupadło. – Kiedy Coltrane wysiadł z samochodu, jego uwagę od razu 
przykuł 
zdziczały ogród, pełen kwitnących chińskich róż, bugenwilli i orchidei. 
Przystawił aparat do oka 
i zrobił zdjęcie.
– Nie wiem czego się po tym miejscu spodziewałam. Prawdę znaleźliśmy we wsi. 
Dzięki 
Esmeraldzie.
– Nie jestem tego taki pewien. W tym co mówiła, było kilka niejasności.
Tash popatrzyła na niego ze zdziwieniem.
– Jeżeli Randolph Packard zabił Rebekę Chance, dlaczego dalej gonił Winstona 
Case`a? 
Na pewno nie dla zemsty. Śmierć Rebeki była winą Packarda, nie Case`a.
– Może nie ścigał Winstona, a chciał dostać dziecko?
– Dlaczego? Jeżeli, jak twierdzi Esmeralda, nie było jego, dlaczego chciałby 
dostać małą?
– Może by ją zabić i wyrównać rachunki z Winstonem.
– Jakie? Zemścić się za to, że Rebeka Chance zaszła z nim w ciążę? Gdyby chciał 
skrzywdzić małą, miał ku temu niejedną okazję po jej przyjściu na świat.
– Wtedy straciłby wszelką szansę, że Rebeka go pokocha.
– To prawda. – Coltrane zadumał się. – Nie tłumaczy to jednak desperacji, z jaką 
Packard 
chciał dostać małą po śmierci Rebeki. Chyba że… czy twoim zdaniem mógł uważać, 
że to on jest 
ojcem? Tak energiczne poszukiwania, by odzyskać własną córkę, byłyby logiczne.
Tash przyłożyła dłoń do gardła.
– Chcesz zasugerować, że Randolph Packard był moim dziadkiem?
– Wyjaśniało by to, dlaczego umieścił cię w testamencie. Większość życia spędził 
na 
poszukiwaniach córki, ale zmarła, zanim ją odnalazł, a tuż przed śmiercią 
dowiedział się o twoim 
istnieniu. Nie mógł ujawnić, co was łączy, nie obciążając samego siebie. 
Ponieważ ciągle kochał 
kobietę, którą zabił, jedyne co mógł zrobić, to dać ci w prezencie miejsce, 
gdzie przyszła na świat 
twoja matka.
– Ruinę.
– Biorąc pod uwagę, ile żywotów zostało zrujnowanych w imię miłości, pasująca 
metafora. – Kiedy to powiedział, przyszło mu na myśl, ile zrujnował jego ojciec. 
Nie, jego na 
szczęście nie zniszczył… Ponuro rozglądał się po budynkach bez dachów. – Cóż, 
jeśli dotarliśmy 
aż tutaj… – Ruszył wzdłuż muru, minął gigantyczny aloes i skręcił, by skierować 
się na tyły 
posiadłości.
– Dokąd idziesz?
– Zobaczyć, gdzie zginęła twoja babcia.
Kiedy Coltrane zbliżał się do skraju klifu, od razu zauważył rosnące tam wysokie 
kaktusy, 
sprawiające wrażenie milczących wartowników. Spod nóg wyprysnęła mu jaszczurka, 
on jednak 
koncentrował się na charakterystycznej formacji skalnej, którą miał przed sobą.
– To bez najmniejszej wątpliwości ta sama skała, co na zrobionych przez Packarda 
fotografiach Rebeki Chance.
Ostrożnie cofnął się kilka kroków od miejsca, gdzie urwisko skalne spadało 
pionowo do 
oceanu. Przetaczające się z łoskotem dudnienie przyboju powodowało, że czuł się 
nieswojo.
– Latarnia musiała być schowana za tą skałą – powiedziała Tash. – Prowadząca w 
dół 
ścieżka jest… o, tutaj, gdzie brzeg skręca ku wiosce, tworząc zatokę. Tutaj 
Randolph Packard 
i Winston Case musieli walczyć.
– I to tutaj Randolph Packard nieumyślnie zepchnął miłość swego życia w 
przepaść. 
Resztę swych dni spędził rozpaczając za kobietą, którą uwielbiał. Nie mógł 
powiedzieć światu 
o tym, co się stało, więc zbudował jej tajne mauzoleum, gdzie z bólem studiował 
jej fotografie.
Choć dzień był gorący, Tash objęła się ramionami i zadygotała.
– Stój tak przez chwilę. Dokładnie tak jak teraz – powiedział Coltrane.
Cofnął się kilka kroków wzdłuż skraju klifu, by mieć profil Tash w takiej 
odległości jak 
sobie wymarzył. Kiedy bryza rozwiała jej włosy, przytknął aparat do oka i 
popatrzył przez wizjer. 
Rzeczywistość i jego wspomnienia zbiegły się w czasie.
– Kiedyś z tego samego miejsca, w którym teraz stoję, Packard fotografował twoją 
babcię. 
Stała dokładnie tam gdzie ty, a do tego w tej samej pozie.
Tash ponownie zadrżała. Coltrane pstryknął.
– Gdybyś miała biały szal, ujęcia byłyby identyczne.
– Dostaję na tę myśl dreszczy.
– Ta wysokość też jest przerażająca.
– Żegnaj… – Tash popatrzyła w dół jakby mówiła do duszy swej babki.
– Ostrzegałem cię – rozległ się głos za plecami Coltrane`a.
Coltrane zdążył odwrócić się jedynie na tyle, by zauważyć mignięcie rozpędzonej 
pięści, 
która trafiła go z taką siłą, że padł na ziemię jak długi.
12
Leżał niedaleko występu skalnego, w ustach czuł smak krwi. Choć był bliski 
utraty 
przytomności, próbował podnieść głowę i kiedy mu się to jako tako udało, ujrzał 
przed sobą 
potężną sylwetkę Carla Nolana.
– Dałem ci szansę – powiedział policjant, którego twarz była sina i wykrzywiona 
z wściekłości. – Mówiłem grzecznie. – Potężne ramiona sierżanta z wylewającymi 
się spod 
krótkich rękawów kwiecistej koszuli bicepsami, sięgnęły po Coltrane`a. Nolan 
postawił go na 
nogi i tak nim potrząsnął, że Coltrane`owi zagrzechotały zęby. – Ale taki 
spryciarz jak ty nie 
może ot tak posłuchać, co się do niego mówi, prawda? Zawsze wiesz wszystko 
lepiej. Może to do 
ciebie dotrze…
Drugi cios był jeszcze mocniejszy. Coltrane`owi zadzwoniło w uszach, zmąciło się 
przed 
oczami i znów poleciał na ziemię. Upadł, ale głowa zdawała się spadać dalej. W 
chwili 
jaśniejszej świadomości uzmysłowił sobie, że to nie złudzenie i głowa 
rzeczywiście spadała 
dłużej, ponieważ górna część jego tułowia zwisa za krawędź klifu.
– Albo to. – Nolan kopnął, przesuwając Coltrane`a kolejne kilka centymetrów ku 
przepaści. – Powiedziałem ci, żebyś się do niej nie zbliżał, ale się tym nie 
przejąłeś. Nie 
zamierzasz słuchać dobrych rad.
Powiedziawszy to, Nolan kopnął ponownie – z taką siłą, że zepchnął go za skraj 
klifu. Na 
szczęście Coltrane nie oderwał się od skały, więc jęcząc z bólu i czując, jak 
żołądek podchodzi 
mu do gardła, zaczął macać wokół rękami, by się czegoś chwycić. Z szarpnięciem, 
grożącym 
wyrwaniu ramion z barków, zatrzymał się, zawieszony na rękach na 
pięciocentymetrowej 
szerokości występie, znajdującym się mniej więcej trzy metry poniżej skraju 
klifu. Trzydzieści 
metrów niżej czekał na niego głodny, dudniący przybój.
– Jeszcze sobie nie poszedłeś? – Nolan wyjrzał zza krawędzi. – Co mam zrobić, 
rzucić ci 
na łeb kawał skały?
Patrząc bezradnie w górę, czując potworny ból żeber w miejscu, gdzie dostał 
kopniaka, 
Coltrane otworzył usta, by powiedzieć że… nie wiedział, co. Z jego gardła 
wydobył się jedynie 
chrapliwy, nieludzki charkot. Nolan rozejrzał się, może za obiecanym kamieniem, 
kiedy jednak 
spojrzał za siebie, warknął:
– Hej, dokąd to się wybierasz?
Zniknął z oczu Coltrane`a, musiał odejść od skraju klifu. Na pewno chodziło o 
Tash. 
Pewnie ruszyła po pomoc i Nolan postanowił ją zatrzymać.
Mimo rozrywającego ciało bólu, Coltrane drapał stopami po skale. Choć był 
zdenerwowany grzmotem wody w dole, to kiedy prawa stopa znalazła oparcie w 
szczelinie 
skalnej, zamigotała w nim iskra nadziei.
Dalej! – wykrzyknął w myśli i uniósł lewą stopę. Po trzech próbach i ona 
znalazła oparcie, 
tyle tylko że zaczęło mu się robić ciemno przed oczami. Nie! Zacisnął mocniej 
palce i głębiej 
oddychał. Serce waliło mu jak oszalałe. Po chwili szarość zniknęła sprzed oczu. 
Ruszaj się!
Członki nie chciały jednak wykonać rozkazu.
Kiedy usłyszał krzyk Tash, wstąpiły w niego nowe siły. Wyciągnął wyżej prawą 
dłoń, 
zahaczył ją o kolejną szczelinę, uniósł prawą stopę i po kilku skrobnięciach 
butem o skałę, 
postawił na występie i podciągnął się do góry. Aparat, który miał na szyi, o coś 
zahaczył. Mimo 
obawy, że się obsunie, powiercił ciałem na boki, mając nieustannie przed oczami, 
jak spada na 
wystające z oceanu skały.
Tash znów krzyknęła. Coltrane wreszcie uwolnił aparat, więc podciągał się, 
sięgał dłońmi 
po kilka centymetrów wyżej, macał, szukając punktów oparcia. W którymś momencie 
okazało 
się, że wyżej nie ma żadnego oparcia. Czując jak traci siły, łapał dłońmi 
powietrze, a kiedy 
otrzeźwił go kolejny krzyk Tash, stwierdził, że nie może nic chwycić, ponieważ 
dotarł do skraju 
klifu. Teraz trzeba było dobrze się go chwycić i ciągnąć dłońmi…
13
Zobaczył skały na szczycie. Wciągnął się wężowym ruchem na płaski teren, 
przetoczył na 
plecy, nie mógł jednak pozwolić sobie na odpoczynek, więc przetoczył się na 
brzuch i wspiął na 
czworaka. Po następnym krzyku Tash stanął – choć z trudem – na nogi i zataczając 
się, ruszył 
w kierunku, skąd dobiegały głosy.
Dźwięki dochodziły gdzieś spomiędzy ruin. Ponieważ adrenalina nadała jego 
mięśniom 
większą siłę, Coltrane postanowił nie marnować czasu na szukanie furtki w 
wysokim do pasa 
murku. Kiedy pokonywał mur, w trawie rozpierzchły się jaszczurki. Spadając po 
drugiej stronie 
między paprociami i kwiatami, pomiędzy budynkami usłyszał kolejny krzyk Tash. 
Nie zwracając 
uwagi na to, że aparat wali go w mostek, przebiegł obok resztek budynku, w 
którym kiedyś 
mogły znajdować się pokoje gościnne i pomieszczenia dla służby. Kiedy skręcił za 
róg, omal nie 
upadł, gdyż nogi omotała mu płożąca się po ziemi winorośl. Kiedy odzyskał 
równowagę, 
zobaczył Nolana, przyciskającego Tash do ściany. Próbował ją pocałować.
Tym razem to on zaskoczył Nolana. Zanim policjant usłyszał szelest za sobą, 
Coltrane 
z całym rozpędem wpadł na niego z boku, co odrzuciło natręta od Tash i pchnęło 
go twarzą na 
ścianę. Nolan jęknął, ugięły się pod nim nogi, jednak niemal natychmiast 
odzyskał równowagę 
i odwrócił się do napastnika. Zanim się jednak zorientował, pięść Coltrane`a 
trafiła go prosto 
w brzuch i zgiął się wpół.
Coltrane nie zdążył ponownie uderzyć, gdy Nolan rzucił się głową do przodu, 
robiąc 
klasycznego „byka”. Trafił prosto w pierś i obaj przelecieli przez pełen kwiatów 
placyk. Coltrane 
zatrzymał się waląc plecami w przeciwległą ścianę. Zarzęził z bólu, impet 
uderzenia był tak duży, 
że pozbawiło go oddechu. Walił pięściami w Nolana, ale ręce tak mu osłabły od 
wspinaczki 
sprzed paru minut, że choć robił co mógł, nie dawało to większego efektu. 
Policjant owinął 
Coltrane`owi wokół szyi pasek aparatu i zaczął zaciskać. Coltrane walczył o 
powietrze. Znów 
zarzęził, a twarz mu obrzękła, gdyż Nolan coraz mocniej zaciskał pasek, który 
wrzynał się 
w skórę jak blacha.
Coltrane był bliski utraty sił. Pociemniało mu przed oczami, próbował oderwać 
palce 
Nolana od swej szyi. Niechcący musnął spust migawki aparatu i zrobił zdjęcie – 
cichy trzask 
mógł być ostatnim dźwiękiem, jaki miał usłyszeć. Nie! Świadom przerażenia Tash, 
powiedział 
sobie, że musi ją obronić. Wbił kolano w krocze Nolana. Jeszcze raz. I jeszcze 
raz! Policjant 
z bólu zatoczył się do tyłu.
Coltrane nie wiedział, że łyk powietrza może być tak wspaniały. Kiedy napełniał 
płuca, 
Nolan w dalszym ciągu się cofał, chciał odejść na tyle, by zyskać czas na 
opanowanie bólu. 
Zrobił jednak jeden krok za dużo, potknął się o winorośl i plecami wpadł w 
ruiny. Coltrane 
zamarł, przekonany, że wzrok płata mu figla, bowiem kawał opadłego z dachu 
poszycia poszycia, 
na którym wylądował Nolan, nagle ożył. Na policjanta skoczyły belki, gałęzie i 
masa 
postrzępionego włókna, wszystko zaczęło się wić, oplatać go, pokrywać i… Boże, 
to nie były 
belki i gałęzie, lecz węże.
Nolan zdążył wydać z siebie jedynie krótki jęk i jego ciało wyprężyło się, 
zadrżało jak 
w febrze. Policjant umierał. Po ziemi rozpełzło się kłębowisko żmij.
– Tash!
Okrzyk wyrwał dziewczynę z odrętwienia. Rzuciła się ku Coltrane`owi. Fala 
syczących 
i wijących się węży zbliżała się do nich, więc zaczęli uciekać spomiędzy ruin, 
nerwowo się 
rozglądając, czy nie wpadną na wypełzające z innej kryjówki gady. Każdy krzew 
wydawał się 
niebezpieczny, każda kępa traw mogła być pułapką. Wspięli się w końcu na murek i 
zatrzymali, 
niepewni, co może się kryć w krzaczkach u jego podstawy. Kiedy skądś wyskoczyła 
jaszczurka, 
Tash wrzasnęła, zeskoczyła na ziemię i pognała do samochodu.
Coltrane dotarł tam kilka metrów za nią. Wskoczyli do auta, zatrzasnęli drzwi i 
przez 
jakiś czas łapczywie chwytali powietrze.
– Boże jedyny… – wydyszał Coltrane. Klatka piersiowa pracowała mu jak oszalały 
miech. 
Pot mieszał się na twarzy z krwią z rozbitych warg. Popatrzył na Tash, która 
oparła głowę 
o zagłówek i leżała bez sił. Oczy miała rozszerzone przerażeniem i wbijała wzrok 
w sufit.
– Czy nic ci… – spytał Coltrane.
– Chyba… jestem… – Jej klatka piersiowa wznosiła się i opadała jak szalona. – 
Chyba 
jestem cała. Zagnał mnie w pułapkę. Gdybyś nie wyszedł na górę…
– Skąd, do diabła, wiedział, gdzie jesteśmy?
– Nie powinien się tego dowiedzieć. Byliśmy ostrożni.
– Nic nie rozumiem. Czego nie dopatrzyliśmy?
– Jakoś udało mu się nas wyśledzić.
– Jeszcze nie mogę uwierzyć, że żyję.
Choć Tash sama drżała, objęła Coltrane`a, by go uspokoić.
– Byłem pewien, że spadnę – powiedział Coltrane.
– Jesteśmy żywi. – Tash mocniej go objęła. – Boże, jak się bałam. Jeszcze się 
boję.
Nagle jej usta dotknęły jego ust, ale ból uciskanych rozbitych warg był dla 
niego niczym 
przy życiodajnej mocy jej ramion. Jesteśmy żywi – pomyślał Coltrane.
14
Nie był w stanie otrząsnąć się z otępienia i poczucia, że jest w środku całkiem 
pusty.
– Powiedz coś – poprosiła Tash.
W dalszym ciągu wyglądał jednak w milczeniu przez okno i kręcił głową.
– O czym myślisz?
Samochód zdawał się wypełniać smród strachu i śmierci.
– Wyrzuć to z siebie, Mitch.
– Nie możemy go tak zostawić.
– Nie możemy też go zabrać.
Coltrane popatrzył w kierunku ruin.
– Tyle tam tych węży – zaczęła Tash. – Chyba nie chcesz powiedzieć, że 
powinniśmy 
wrócić i zabrać jego ciało.
– Oczywiście, że nie, ale nie możemy ot tak odjechać. Trzeba kogoś powiadomić.
– Policję? Mowy nie ma.
– Nie mamy wyboru.
– Oczywiście, że mamy. Możemy jak najszybciej wrócić do Stanów. Meksykańska 
policja 
przeraża mnie. Mają tu inne prawo, oparte na Kodeksie Napoleońskim. Tu jest 
inaczej niż u nas, 
gdzie się jest niewinnym, dopóki zostanie udowodniona wina. Tutaj traktują 
człowieka inaczej – 
jest winny – dopóki nie udowodni, że jest inaczej, a wszystko co tu się stało, 
może nie wyglądać 
dla nich na samoobronę. Mogą uznać to za zabójstwo. Co zrobisz, jeśli ktoś 
pomyśli, że 
specjalnie pchnąłeś go w gniazdo żmij? W tym kraju nie wierzy się poza tym w 
prawo do 
szybkiego procesu.
– Ludzie we wsi wiedzą, że się tu wybieraliśmy – odparł Coltrane. – Założę się, 
że tak 
samo wiedzą o obecności w okolicy trzeciego obcego, który wybrał się tu za nami. 
Co pomyślą, 
jeśli my zejdziemy z góry a on nie? Ktoś może być na tyle ciekaw, co się stało, 
że przyjdzie się 
rozejrzeć. Kiedy znajdą ciało, policja zacznie szukać dwojga turystów 
podróżujących pasującym 
do opisu samochodem. Będą na nas czekać na lotnisku. Nasze zachowanie zostanie 
ocenione jako 
próba ucieczki, i dopiero zaczniemy wyglądać na winnych. Nie rozumiesz, że 
musimy iść na 
policję, zanim policja przyjdzie po nas?
15
Na dole zarośniętej spadzistej łąki, między paprociami stał czerwony pontiac z 
nalepką 
wypożyczalni. A więc dlatego nie słyszeli, że Nolan się zbliża, bo ostatni 
odcinek drogi pokonał 
na piechotę. Kiedy zachodził Coltrane`a od tyłu, jego kroki musiał zagłuszyć huk 
fal w dole.
Coltrane, który właśnie zamierzał skręcić w drogę prowadzącą do wioski, musiał 
zaczekać, aż minie ich plujący spalinami żółty autobus. Kątem oka dostrzegł, że 
Tash nerwowo 
się wierci. Pot przykleił mu plecy do siedzenia.
– Wyprzedź autobus i zatrzymaj go – powiedziała Tash.
– Po co?
– Jeśli kierowca powie, że jedzie do Acapulco, to się przesiądę.
– Przesiądziesz się?
– Kobieta z moim wyglądem nie będzie miała w meksykańskim więzieniu przyjemnej 
odsiadki.
– Nie wiadomo, czy w ogóle tam trafisz.
– Nie zamierzam ryzykować. – Tash obejmowała się ciasno ramionami. – Widziałam, 
jak 
patrzyli na mnie żołnierze z blokady, kiedy nas zatrzymano.
– Tash, nic złego się nie stanie.
– Na pewno, bo policja i meksykańska, i amerykańska zacznie zajmować się sprawą, 
kiedy będę już w domu.
– Miejscowa policja bez trudu się dowie, że byliśmy razem.
– Nie dowie się, jeśli im powiesz, że wszedłeś na górę sam, bo ja się źle 
poczułam 
i wróciłam do Acapulco autobusem.
– Tash…
– Proszę… błagam cię. Wyprzedź autobus i zatrzymaj go.
16
– Potknął się o tę winorośl – wyjaśnił Coltrane. W miejscu gdzie został 
uderzony, 
pulsowała mu warga. – Niech pan uważa. W tym budynku też są węże.
– Widzę. Jeden jest w rogu.
– Słucham?
– Szczególnie wredny rodzaj.
Coltrane zaczął marznąć. Przeprowadzenie policjanta przez krzewy i paprocie do 
tego 
miejsca wymagało od niego całkowitej mobilizacji. Okazało się jednak, że 
zwalczenie chęci 
ucieczki stąd, wymaga jeszcze więcej wysiłku.
– Zanim ciało zostanie gdziekolwiek przeniesione, musi je zbadać ekipa 
patologów, którą 
wezwiemy z Acapulco. – Policjant, jedyny w wiosce, był w średnim wieku, 
korpulentny, miał 
gęste ciemne wąsy i ponure spojrzenie. – Powiedział pan, że walczyliście.
– Zgadza się.
Coltrane rozważał czy nie przedstawić wersji, że znalazł Nolana martwego, nie 
wiedział 
jednak, jak wtedy miał wyjaśnić rozbite usta, nie wspominając o siniakach, które 
patolog na 
pewno odkryje w kroczu Nolana.
– O kobietę – powiedział policjant.
– Mniej więcej.
– A kobieta ta…
– Nie ma jej tutaj. Jak już wyjaśniałem, źle się poczuła i kiedy wchodziłem na 
górę, 
wsiadła do autobusu jadącego w stronę Acapulco.
– A mężczyzna…
– Wszedł na górę za mną.
– Jechał za panem z Los Angeles.
– Tak jest. Był bardzo zły z powodu tej kobiety. Już raz kłóciliśmy się o nią w 
Los 
Angeles.
– Ale tym razem, kiedy próbował się pan bronić, potknął się i… – Policjant 
zrobił dłonią 
gest ku budynkowi.
– Nie chciałem, by to się stało.
– Oczywiście.
– Jest jeszcze coś, co muszę panu powiedzieć.
– Co?
– Zmarły to amerykański policjant.
17
Wyjaśnienie wszystkiego zajęło tydzień. Coltrane spędził większą część czasu w 
nabitej 
ludźmi, obrzydliwie cuchnącej celi – nie w wiosce, gdyż była za mała, by mieć 
więzienie lecz 
w Acapulco, gdzie też dowiedział się, że Tash jeszcze tego samego dnia, kiedy 
się rozstali, 
odleciała do Stanów. W Los Angeles wynajęła adwokata, który zjawił się w Meksyku 
i zaczął 
starania o uwolnienie Coltrane`a. Wydział policji Los Angeles był zbulwersowany 
zarówno 
śmiercią kolejnego swojego funkcjonariusza, jak i postępowania Nolana. Dla 
zachowania twarzy 
i morale, ogłoszono, że pojechał do Acapulco na wakacje i zginął przypadkiem 
ukąszony przez 
żmiję. Policjant, którego Coltrane zawiadomił najpierw o śmierci Nolana, w 
prywatnej rozmowie 
wyraził poważne zastrzeżenia co do faktu opuszczenia przez Tash Meksyku w dniu 
wypadku 
(„Była bardzo chora” – zapewnił go Coltrane), ale adwokat w końcu zapracował na 
sowite 
honorarium i Coltrane wsiadł na pokład samolotu do Stanów. Choć w areszcie miał 
wątpliwości, 
czy uda mu się szybko wyjść i cierpiał z powodu niewygód meksykańskiego 
więzienia, nawet 
przez chwilę się nie załamał.
Zachował hart ducha, ponieważ Tash uniknęła więzienia.
DWANAŚCIE
1
„Numer został odłączony” – poinformował głos z magnetofonu.
Coltrane odłożył słuchawkę i zmarszczył czoło. Stał w kuchni swego nowego domu, 
nie 
rozpakowana torba leżała obok na podłodze. Uznał, że w pośpiechu musiał wystukać 
zły numer. 
Podniósł słuchawkę i spróbował ponownie.
„Numer został odłączony”.
Tym razem był pewien, że nie popełnił pomyłki. Co to ma… natychmiast po 
zwolnieniu 
z meksykańskiego więzienia, zadzwonił na telefon komórkowy Tash, ale nikt nie 
odebrał. Na 
lotnisku w Los Angeles zadzwonił do niej ponownie, ale też bez skutku. Po 
czterdziestu 
minutach, które taksówka potrzebowała do przebicia się przez popołudniowe korki, 
okazuje się, 
że telefon został odłączony. Co się działo?
Przypomniał sobie, że jest jeszcze jeden sposób skontaktowania się z Tash. Przez 
Walta. 
Kiedy wystukał kolejne cyfry, także i tu usłyszał:
– „Numer został odłączony”.
Sprawa robiła się coraz bardziej dziwna.
Zadzwonił do biura szeryfa w Malibu.
– Chciałbym skontaktować się z Waltem Halliday`em – powiedział osobie, która 
odebrała. – Jest dziś na służbie?
– Nie, proszę pana. Jutro też go nie będzie. Już u nas nie pracuje.
– Już nie…
– Złożył wymówienie kilka dni temu.
Zbaraniały Coltrane odłożył słuchawkę.
2
Pomijając lampy nad drzwiami wejściowymi i garażem, dom Tash spowijały 
ciemności, 
ale jego modernistyczna bryła odcinała się ostrym konturem od rozświetlonego 
światłem księżyca 
nieba. W środku nocy nie byłoby to dziwne, dopiero jednak minęła dziewiąta i 
nawet jeśli Tash 
nie było w domu, Coltrane spodziewał się, że – tak jak robi większość ludzi – 
zostawi kilka 
zapalonych świateł. W środku nie było znaku życia, za to przed domem umieszczono 
jakąś 
tablicę. Nie gasząc świateł, Coltrane wyszedł z samochodu, by ją obejrzeć. Na 
stojącej na paliku 
planszy znajdował się napis: NA SPRZEDAŻ. AGENCJA NIERUCHOMOŚCI OCEAN.
To było niepojęte. Coltrane podszedł do frontowych drzwi, zadzwonił, zaczekał 
chwilę, 
a kiedy ze środka dobiegło jedynie głuche echo dzwonka, załomotał.
– Tash!
Przód domu był osmalony od podłożonego w Nowy Rok ognia. Patrząc przez sztachety 
otaczającego ogródek płotu, próbował zajrzeć przez okna do środka. Kiedy jego 
oczy 
przystosowały się do ciemności, dostrzegł, że pokój do którego zagląda jest 
kompletnie pusty.
– Tash!
Przerażony, pobiegł do końca ulicy, potem wzdłuż ostatniego płotu do skraju 
wody, skąd 
podszedł do domu Tash od tyłu. Światło przy drzwiach wychodzących na pomost było 
zgaszone, 
ciemność rozświetlały jedynie księżyc i gwiazdy. Przewrócił się na schodach 
prowadzących na 
pomost, zignorował jednak ból i niemal na czworaka wdrapał się na górę, by 
biegiem dopaść 
okna. Metalowe żaluzje nie były opuszczone i wytężając wzrok, zajrzał do środka. 
Kiedy udało 
mu się przebić ciemność, stwierdził, że i w tym pomieszczeniu nie ma mebli.
– Tash!
Mimo chłodu oceanicznej bryzy poczuł, że robi się mokry.
3
– Wolałabym nie podawać tej informacji – powiedziała kobieta o poważnej twarzy. 
Miała 
czterdzieści parę lat, lakierowane włosy i czarny garnitur z błękitną jedwabną 
apaszką.
– Jestem jej przyjacielem i nie wiedziałem, że się przeprowadziła. Staram się z 
nią 
skontaktować. – Była dziewiąta rano, Coltrane znajdował się w jednym z gabinetów 
agencji 
nieruchomości O C E A N. Za oknami, na Pacific Coast Highway, przejeżdżały z 
hukiem 
ciężarówki. – Musiała pani zostawić nowy adres i numer telefonu.
– Zostawiła także wyraźne wskazówki, by ich nikomu nie przekazywać. – Kobieta 
przyciskała plecy do oparcia krzesła, jakby chciała zachować jak największy 
dystans od 
Coltrane`a. – Powiedziała mi, że jednym z powodów, dla którego się przeprowadza, 
jest to, że 
prześladuje ją mężczyzna.
– Wiem o tym. Pomogłem go zidentyfikować.
– W takim razie z pewnością mnie pan rozumie.
– Nie, nie rozumiem.
– Z tego co wiem, molestującym moją klientkę mężczyzną jest pan. Wydała mi 
jednoznaczne polecenie aby nie udzielać informacji o jej nowym miejscu 
zamieszkania 
i telefonie.
– Boże drogi!
Kobieta skuliła się na fotelu.
– Dobrze, rozumiem pani zobowiązania wobec klienta, ale czy byłoby też 
nadużyciem 
zaufania, gdyby zadzwoniła pani do Tash, przekazała jej że tu byłem i poprosiła, 
aby do mnie 
zadzwoniła? Naprawdę jestem jej bliskim przyjacielem.
– Tak się składa, że wiem, iż nie będzie jej dziś w domu. Zadzwonię do niej 
jutro 
i przekażę, że chce się pan z nią skontaktować.
Dopiero jutro?
4
Coltrane zjechał z autostrady akurat w momencie, kiedy Lyle wyszedł z kawiarni i 
szedł 
w stronę swojego samochodu. Pisk hamujących opon ściągnął jego uwagę, odwrócił 
się 
w kierunku zatrzymującego się nieopodal wozu. Coltrane wyskoczył na chodnik i 
podbiegł do 
potężnego policjanta, którego jeszcze nigdy nie widział w mundurze, a który ze 
względu na 
poprzypinany do pasa sprzęt, wydał mu się znacznie bardziej masywny.
Lyle miał króciutko obcięte włosy, niemal po wojskowemu. Patrzył na Coltrane`a 
nie 
mniej nieufnie niż pracownica agencji nieruchomości.
– Dyspozytorka powiedziała mi, że zwykle pija pan tu o tej porze kawę – zaczął 
Coltrane. – Cieszę się, że pana złapałem.
Lyle nie wyglądał na szczęśliwego. Jedynie skinął głową i czekał bez słowa.
– Po powrocie bardzo zdziwiło mnie kilka rzeczy – powiedział Coltrane. – Mam 
nadzieję, 
że będzie mi pan mógł pomóc.
Lyle wzruszył ramionami, w ruchu tym nie było jednak odrobiny luzu.
– Próbowałem odnaleźć Tash Adler.
– Wyprowadziła się.
– Wiem. Ma pan pojęcie, dokąd?
– Nie.
– Dlaczego Walt Halliday zrezygnował z pracy?
– Nie mówił mi. Nie byliśmy na tak zażyłej stopie. Przypuszczam, że z powodu 
stresów 
w pracy.
– Może on wie, dokąd Tash się przeprowadziła. Próbowałem do niej dzwonić, ale 
odłączono numer. Wie pan może, gdzie on mieszka?
– Mieszkał.
– Słucham?
– Wyprowadził się w dniu, kiedy zwolnił się z pracy.
– Co?
– Powiedział, że potrzebuje zmiany otoczenia.
Coltrane`owi wydało się, że asfalt na parkingu marszczy się, zaraz się rozstąpi 
i go 
połknie.
– Nic z tego nie rozumiem. Co się dzieje?
– Dla mnie wydaje się to dość jasne.
– To znaczy?
– Nie może być zwykłym zbiegiem okoliczności, że oboje tego samego dnia decydują 
się 
na przeprowadzkę. Sądzę, że coś między nimi było.
– Co??!
– Nawet jeśli nie było, nie widzę nic dziwnego w tym, że ona chciała się 
przeprowadzić. 
Nie wytrzymywała tego ciągłego molestowania.
– Ale to się przecież skończyło. Przecież wiadomo, że robił to Duncan Reynolds.
– Słucham?
– Duncan Reynolds. Tash nic wam nie powiedziała?
– Kto to jest Duncan Reynolds?
– Nie pokazywała wam zdjęć?
– Jakich zdjęć?
Coltrane potrzebował chwili, by pozbierać myśli.
– Było na tych zdjęciach coś istotnego? – spytał Lyle.
– Mężczyzna, który robi Tash zdjęcia. Duncan Reynolds. Znam go. Kiedyś go 
spotkała, 
ale podał wtedy inne nazwisko.
– W takim razie gdzie są te zdjęcia?
– Tash je ma.
Kiedy meksykańska policja wydawała mu przy zwolnieniu rzeczy zabrane w hotelu, 
nie 
było wśród nich teczki ze zdjęciami z centrów handlowych, które pokazywał Tash w 
samolocie, 
Coltrane uznał więc, że zabrała je ze sobą do Los Angeles, aby pokazać policji i 
sprawić, by 
Duncan Reynolds został unieszkodliwiony.
– A może… – Coltrane nie dokończył zdania.
– Co?
– A może ich i nie ma. Może zostały zagubione przez meksykańską policję. To by 
wyjaśniało, dlaczego nic wam o nich nie mówiła. Zapomniała zabrać je z hotelu, 
wolała więc 
zaczekać, aż wrócę z dowodami. Duncan Reynolds dalej ją dręczył, więc się 
wyprowadziła.
– Nawet słowem nie wspominając, że domyśla się, kto ją molestuje? Uważa pan, że 
to ma 
sens?
– Nie, nie ma.
– Pan też nie ma tych zdjęć, tak?
Asfalt pod nogami Coltrane`a robił się coraz bardziej rozchwiany, kiedy jednak 
przyszła 
mu do głowy pewna myśl, ziemia pod jego stopami zamarła w bezruchu.
– Mam w domu negatywy. Mogę raz dwa zrobić odbitki.
– Niech pan je zrobi i przyniesie mi. Mimo wszystko uważam, że to stek bzdur.
Coltrane zamrugał, jakby go spoliczkowano.
– Słyszałem co pan opowiadał o Nolanie i co się z nim stało w Meksyku. Był 
cholernie 
dobrym policjantem i jeśli sądzi pan, że uwierzę w jego zazdrość i to, że 
poleciał do Acapulco, by 
się z panem rozliczyć, to…
– Ale to prawda.
– Jasne. Tyle tylko że Tash opowiedziała mi inną wersję. Jej zdaniem Carl 
poleciał na 
południe, żeby ją ratować. Przed panem.
Coltrane`owi zakręciło się w głowie.
– Powiedziała, że się wyprowadza, ponieważ tak ją pan tłamsi, aż musi od pana 
uciec.
– To niemożliwe.
– Twierdzi pan, że kłamię?
Parking wokół Coltrane`a wirował.
– Boże drogi, czyżbym tracił zmysły?
5
Coltrane niemal zapomniał zamknąć frontowe drzwi – tak bardzo pchało go do 
krypty, 
negatywów i ciemni, gdzie zrobi zdjęcia ukazujące jak Duncan Reynolds szpieguje 
Tash.
Po wejściu do krypty zamarł z otwartymi ustami. Koperta z negatywami, którą 
odłożył na 
półce tuż przy wejściu, zniknęła. Ponieważ mógł się pomylić, przepatrzył 
wszystkie półki, ale 
koperty nigdzie nie było. Pomyślał o ciemni. Musiał zostawić ją w ciemni. Pognał 
tam jakby go 
gonili, ale i tam nic nie znalazł.
6
– Przepraszam, że panią niepokoję, ale… – Z nadzieją, że jego oczy nie wyglądają 
na 
oszalałe, Coltrane wskazał na dom Tash. – Pani sąsiadka niedawno się 
wyprowadziła.
Siwa kobieta w okularach trzymała w ręku pędzel, miała na sobie kitel i 
wyglądała na 
oburzoną, że Coltrane śmiał zadzwonić do jej drzwi.
– Przedwczoraj – odparła. – Widziałam ciężarówkę.
– Zostawiła pani może nowy adres? Mam jej dostarczyć dokumenty i…
– Mieszkała obok przez pół roku, ale nigdy nie odezwała się do mnie słowem. Nie 
widzę 
powodu, dlaczego miałaby zostawiać mi nowy adres.
– Widziała pani ciężarówkę? Zauważyła pani może na boku jakąś nazwę?
7
– Tak, pamiętam pana – powiedział mężczyzna z nadwagą w kombinezonie z napisem: 
PRZEPROWADZKI PACIFIC. – Przywieźliśmy panu niecodzienne meble. Z metalowych 
rur.
– Zgadza się.
– Niech pan sekundę zaczeka. – Kierownik odwrócił się do dwójki młodych 
tragarzy, 
którzy wyszli z budynku. – Nie zapomnijcie pozabierać i załadować wszystkich 
plandek. – Potem 
odwrócił się znów do Coltrane`a. – Szukał mnie pan?
– Wasz dyspozytor powiedział mi, gdzie mogę pana znaleźć. Dam panu pięćset 
dolarów 
za pewną przysługę.
– Musi być spora.
– Niezbyt. Musi pan tylko pojechać do swojego biura i zajrzeć do komputera pod 
Natasha 
Adler. To wasza klientka.
– I co dalej?
– To moja dawna dziewczyna.
– No i?
– Muszę dowiedzieć się, gdzie teraz mieszka.
Kierownik konspiracyjnie skinął głową.
8
Im wyżej droga wspinała się na masyw San Bernardino, tym ostrzejsze stawały się 
okoliczne zbocza. Sosny walczyły o utrzymanie się między skałami. Temperatura 
spadała 
i Coltrane musiał podkręcić ogrzewanie, zadowolony, że poza kapeluszem, szalem 
i rękawiczkami, wziął narciarską kurtkę. Choć świt nastąpił pół godziny temu, 
gęste szare chmury 
spowijały wszystko wokół szarością. Rzadki śnieg kleił się do przedniej szyby i 
gromadził na 
poboczu. Kierując jedną ręką, Coltrane popijał z termosu kawę i raz za razem 
spoglądał we 
wsteczne lusterko. Kiedy zjechał z międzystanowej na podrzędną drogę ku górom, 
przez jakiś 
czas widział blask miasta San Bernardino, teraz jednak w lusterku odbijały się 
tylko zaśnieżone 
jodły. Zniknęły nawet światła pikapa, który jechał za nim przez piętnaście 
minut. Z pewnością 
zaraz będzie na miejscu.
Nie dostał adresu, jedynie numer skrytki pocztowej. Wyglądało na to, że Tash 
dawała 
instrukcje nie dyspozytorce, a bezpośrednio kierowcy firmy przeprowadzkowej. Nie 
zostawiła 
także numeru telefonu, ale Coltrane był pewien, że dane które posiada, wystarczą 
mu. Znak 
drogowy poinformował: JEZIORO BIG BEAR 40 KILOMETRÓW. Niedługo będzie na 
miejscu. 
Jechał, a po głowie krążyły mu pytania, które pozostawione bez odpowiedzi mogły 
go 
doprowadzić do szaleństwa. TASH!
9
Zimne powietrze kłuło w nozdrza. Coltrane zaparkował w bocznej uliczce, na 
miejscu 
niewidocznym z głównej, i zaczął spacerować po pełnym sklepów centrum. Z 
niektórych okien 
jeszcze nie pozdejmowano świątecznych dekoracji, nie zwracał jednak uwagi na 
wystawy. 
Podeszwy jego butów skrzypiały na świeżym śniegu. Skręcił za róg, a tam ujrzał 
po drugiej 
stronie ulicy pocztę. W odróżnieniu od „góralskiego” wyglądu wielu tutejszych 
domów, siedziba 
poczty mieściła się w pasującym do ducha tej instytucji budynku o froncie z 
kamienia oraz 
imitacji drzewa sekwojowego i płaskim dachu. Od strony ulicy stał szereg 
skrzynek pocztowych 
i wyznaczono kilka miejsc do parkowania.
Coltrane popatrzył na zegarek. Było dwadzieścia pięć po ósmej. Choć personel 
z pewnością nie zjawiał się przed dziewiątą, do budynku wchodzili i wychodzili 
zeń ludzie. 
Najprawdopodobniej pocztę otwierano wcześniej, by posiadacze skrytek mogli 
zabrać przesyłki. 
Możliwe więc, że Tash już tu dziś przyjechała, choć wydawało się to niezbyt 
prawdopodobne – 
z pewnością czuła zmęczenie po przedwczorajszej przeprowadzce i wczorajszym 
ustawianiu 
mebli, więc dziś pośpi dłużej. Na pewno nie będzie się spieszyć.
Coltrane wszedł do Krainy Naleśników i poprosił kelnerkę o stolik przy oknie.
– Kawy? – zapytała.
– Poproszę, ale nie wiem, co chcę jeść. Zamówię później.
– Niech się pan nie spieszy.
„Na pewno nie będę się spieszył” – pomyślał Coltrane. Udając, że studiuje kartę, 
skoncentrował uwagę na poczcie po drugiej stronie ulicy.
10
Dwie godziny później, kiedy najwolniej, jak tylko potrafił, zjadł naleśniki, 
jajka i parówki, 
„przeczytał” całą gazetę i wypił kolejną kawę, uznał, że jeśli nie chce zwrócić 
na siebie uwagi, 
nie może dłużej tu siedzieć. Wyszedł więc na zewnątrz, gdzie okazało się, że 
powietrze jest tak 
samo zimne i szare jak rano. Najpierw zaczął oglądać wystawy pobliskich sklepów, 
potem 
udawał, że robi zdjęcia. Obiektyw miał tak nastawiony, by widzieć ostro wejście 
do poczty.
Wpół do pierwszej parking przed Krainą Naleśników niemal się zapełnił i nikt 
z pewnością nie będzie zwracał uwagi na jeden z wielu stojących tu pojazdów. 
Coltrane poszedł 
więc do samochodu i ustawił wóz w jak najmniej rzucającym się w oczy miejscu, 
pozwalającym 
mu jednak obserwować pocztę. Raz na jakiś czas zapalał silnik, by nagrzać 
wnętrze. Tuż po 
drugiej poszedł na obiad. Znów zaczął padać śnieg. Jedząc, modlił się, by śnieg 
nie zrobił się zbyt 
gęsty i nie zasłonił mu widoku poczty. Ze strachem, że Tash zjawi się akurat 
teraz, poszedł 
jedynie na chwilę do toalety. Kiedy wracał do stolika, drążył go niepokój, że na 
dziś 
bezpowrotnie stracił okazję. Dziesięć po czwartej wstał od stolika i w tym 
momencie dostrzegł 
wysiadającego z samochodu Walta. Potrzebował całej energii, by nie okazać 
podniecenia.
– To powinno wystarczyć – rzucił szybko do kelnerki. – Reszta dla pani.
– Bardzo pan szczodry.
– Chyba jeszcze jestem w świątecznym nastroju.
Walt wszedł do budynku poczty, a Coltrane popędził do samochodu, by dawny 
policjant 
mu nie uciekł. Poślizgnął się na kawałku lodu, zaczął rozpaczliwie walczyć o 
odzyskanie 
równowagi i o mało nie wpadł przy tym pod wyjeżdżającego właśnie z parkingu 
restauracji 
pikapa. W końcu dotarł do swojego samochodu. Ciężko oddychał, czuł jak lodowate 
powietrze 
pali go w gardle, jednak szybko otworzył wóz, wsiadł i zapalił silnik. Ręce 
drżały mu w mogący 
wywołać niepokój sposób, ale po chwili nie musiał już się nad tym zastanawiać, 
bo z poczty 
wyszedł Walt. Minę miał ponurą, a ręce puste – najwidoczniej wyprawa okazała się 
bezowocna.
Bezowocna nie była jednak wyprawa Coltrane`a. Zanim wyjechał z parkingu, 
pozwolił, by 
między ich samochodami znalazły się trzy auta. Ciekawe, czy Walt pamięta jego 
wóz? Widział 
go co prawda u Tash, ale po pierwsze było wtedy ciemno, a po drugie pokryty 
śniegiem 
samochód wyglądał zawsze inaczej – uspokajał się Coltrane.
Dwa z jadących między nimi aut skręciły i po kolejnych kilku minutach miasteczko 
skończyło się ustępując miejsca krajobrazom jak z pocztówki. Trzy samochody 
jechały 
częściowo uprzątniętą ze śniegu drogą, prowadzącą wzdłuż brzegu skutego lodem i 
porośniętego 
sosnami, jeziora. Śnieg gęstniał, co wcale nie podobało się Coltrane`owi. Ciemne 
chmury wisiały 
nisko, zasłaniając pobliskie szczyty. Walt zapalił światła, to samo zrobił po 
chwili kierowca 
w środku, Coltrane – chcąc pozostać niewidocznym – jeszcze się wahał. Po 
kolejnych kilku 
minutach środkowy samochód zwolnił, zamigotał kierunkowskazem, skręcił w boczną 
drogę 
i Coltrane został sam na sam z Waltem – pięćdziesiąt metrów za nim.
Zwolnił, by zwiększyć dzielącą ich odległość. Miał nadzieję, że ponieważ warunki 
jazdy 
robiły się coraz trudniejsze, nie wywoła to podejrzeń, okazało się jednak, że 
Walt także zwalnia. 
Coltrane mówił sobie, że nie dlatego iż domyślił się, kto za nim jedzie. Walt 
zwalniał coraz 
bardziej. A niech to cholera! W samochodzie Walta zamigotał kierunkowskaz i wóz 
skręcił 
w prawo. Zaraz za zakrętem widniało kilka domów, potem był już tylko las. Po 
mniej więcej 
czterystu metrach Walt skręcił w prowadzącą na lewo wąską dróżkę. Kiedy Coltrane 
dojechał do 
zjazdu z głównej drogi, samochód Walta już zniknął w lesie.
Coltrane zahamował i popatrzył na ślady opon. Śnieg padał tak gęsto, że nie mógł 
przebić 
się wzrokiem przez drzewa, w które wjechał samochód Walta. Ciekawe czy Walt, 
wracał skąd 
przybył, czy też go zauważył i chce zastawić pułapkę?
Śnieg zasypywał ślady opon. Co robić? Dalsze czekanie mogło spowodować, że zgubi 
Walta na dobre, więc zgasił silnik, założył kapelusz, rękawiczki i szalik, 
schował aparat pod 
kurtkę, zapiął ją i wysiadł.
Było znacznie zimniej niż w miasteczku, ale to się nie liczyło. Musiał znaleźć 
Tash. 
Liczyło się uzyskanie odpowiedzi. Poszedł za śladami opon. Śnieg sięgał mu do 
kostek – dwa 
centymetry poniżej cholewek butów. Coraz większe płatki raz za razem przyklejały 
mu się do 
powiek, przez co musiał ciągle mrugać. Rozejrzał się wokół, by sprawdzić, czy 
Walt nie skrył się 
za którymś z drzew. Po kilkudziesięciu metrach droga się rozwidlała, ślady opon 
skręcały 
w prawo. Coltrane poszedł za nimi.
Jedynymi odgłosami był cichutki szum spadających płatków i stłumione skrzypienie 
śniegu pod jego stopami. Mrok gęstniał. Po kolejnych pięćdziesięciu krokach 
Coltrane musiał 
gwałtownie się zatrzymać – miał przed sobą potężny cień, rozświetlany plamami 
światła. 
Z dreszczem przerażenia dotarło do niego, że nie znajduje się na publicznej 
drodze, lecz na 
podjeździe prywatnego domu, na który o mało nie wpadł.
11
Właściwie był to domek zimowy, tyle tylko że o rozmiarach całorocznego domu 
mieszkalnego – piętrowy, z zadaszoną werandą, masywnym kominem. Coltrane jedynie 
rzucił 
okiem na detale i po chwili skoczył z podjazdu na śnieg pod sosnami, gdzie 
zamarł i czekał na 
oznaki, że go zauważono. Nic się nie działo, więc po minucie powoli wstał i 
przyjrzał się 
domowi, a właściwie jego fragmentom, gdyż dokładny widok zasłaniał śnieg. Dom 
był 
postawiony na fundamencie z powiązanych cementem potężnych kamieni i zbudowany 
w grubych bali. Komin – a właściwie trzy kominy, bo dwa, następne właśnie 
dostrzegł – zrobiono 
z takich samych kamieni jak podstawę. Wyglądało to solidnie i niewzruszenie.
Trzymając się blisko drzew i nie odrywając wzroku od budynku, podszedł na skraj 
polanki. Z tego miejsca widać było, że weranda skręca za róg i biegnie wzdłuż 
całej bocznej 
ściany, na piętrze znajduje się niewielki balkon, a dach jest mocno spadzisty. 
Do niewielkiej 
przybudówki dochodziły ślady opon.
Zdawał sobie sprawę z tego, że ciągle jest dobrze widoczny. Jeśli on widział 
dom, jego też 
można było stamtąd dostrzec. No to co? Teraz, kiedy odnalazł Tash, jaką to 
stanowiło różnicę? 
Miał prawo wejść na werandę, zapukać do drzwi i zażądać wyjaśnień. Nie było 
jednak pewności, 
że Tash jest w środku. Wizyta Walta na poczcie nie oznaczała, że mają tę samą 
skrytkę pocztową. 
Tash mogła mieszkać w mieście albo w innym domu. Jak by wyglądał, gdyby wtargnął 
do domku 
i okazało się, że jest w nim tylko Walt?
Zamarł na widok przesuwającego się w środku cienia. Zaczął się wycofywać w głąb 
lasu 
i stanął dopiero, kiedy śnieg zasłonił mu widok budynku. Było tuż przed piątą i 
mrok robił się 
coraz gęstszy. Zaraz zrobi się zupełnie ciemno, do tego jednak czasu musiał 
znaleźć miejsce, 
gdzie mógłby się schować i zaczekać. Już kiedyś zdarzyło mu się coś podobnego.
Tak, w Bośni.
Zadrżał na tę myśl, co go samego zdziwiło. Odsuwając ją, zaczął się rozglądać 
i stwierdził, że za plecami ma porośnięte drzewami zbocze. Kiedy się rozpogodzi, 
ze szczytu 
będzie doskonały widok na domek. Nie był przyzwyczajony do przebywania na tej 
wysokości, 
więc przy wspinaczce szybko się zadyszał, wkrótce jednak znalazł się na górze, 
wybrał miejsce, 
z którego jego zdaniem będzie widać to co chce i schował się pod zaśnieżonymi 
gałęziami jodły, 
które rozpościerały się nad nim niczym namiot.
To też już kiedyś było.
Też w Bośni.
Wcale tak bardzo się stamtąd nie oddalił.
12
O szóstej się rozpogodziło. Na niebie zamigotały gwiazdy, od zasp odbijał się 
zarówno 
blask księżyca jak i światło padające z okien domku, doskonale teraz widocznego. 
Zmarznięte 
nozdrza Coltrane`a podrażniał dodatkowo lecący z głównego komina dym – jedyny 
niedoskonały 
szczegół obrazu, wyglądającego jakby wyszedł spod pędzla Normana Rockwella.
W jednym z oświetlonych okien przesunęła się jakaś postać. Choć Coltrane był 
pewien, że 
zapalenie w domu świateł sprawiło, że stał się niewidzialny dla ludzi 
znajdujących się w środku, 
odruchowo schował się za wielką gałąź i ostrożnie patrzył przez gęste zaśnieżone 
igły. Z tej 
odległości – był oddalony od domu jakieś sto metrów – nie dało się stwierdzić, 
kto chodzi po 
pokoju, więc szybko wyciągnął spod kurtki aparat. Z niejakim trudem zdjął z 
obiektywu osłonę 
i schował ją do kieszeni. Przysunął wizjer na pół centymetra do oka i wstrzymał 
oddech, by para 
z ust nie zarosiła szkiełka. Nastawił ostrość i kiedy dostrzegł stojącego twarzą 
do okna Walta, 
który spogląda na coś na podłodze, poczuł jak wokół piersi zaciska mu się 
lodowata obręcz.
Walt miał na sobie czerwoną koszulę w kratę. Obiektyw aparatu Coltrane`a nie był 
na tyle 
silny, by pozwalał dostrzec z takiej odległości niewielką bliznę nad prawą brwią 
Walta, bez trudu 
jednak dało się odróżnić kolor jego wąsów. Po chwili Walt odwrócił się w prawo i 
coś 
powiedział. Coltrane wpatrywał się w ruch ust, ale nie zdołał odgadnąć ani 
jednego słowa. Przez 
rozsuwane szklane drzwi Coltrane zobaczył, że w pokoju pojawiła się druga 
postać. Skierował na 
nią obiektyw i gdyby dotychczas nie wstrzymywał oddechu, na pewno zrobiłby to 
teraz.
Tash była ubrana w dżinsy i szary sweter, który podkreślał bujność okalających 
przepiękną twarz rozpuszczonych włosów. Niosła w dłoniach kubek z kawą. Coltrane 
tak 
wwiercał się w nią wzrokiem, tak próbował się z nią zjednoczyć, że niemal czuł, 
jak kubek grzeje 
mu ręce. Tash wyjrzała przez okno na pokrytą śniegiem werandę, potem odwróciła 
się do Walta, 
który podszedł do niej bardzo blisko. Była wysoka, ale on przewyższał ją 
wzrostem. Gestem 
oznaczającym dominację położył jej na ramionach wielkie dłonie. Patrzyła mu 
prosto w oczy.
Pocałował ją.
Coltrane aż się skulił i mało brakowało, a wyskoczyłby z kryjówki i pognał na 
werandę. 
Nie postąpił tak tylko dlatego, gdyż widok zaszokował go do tego stopnia, że nie 
był w stanie się 
poruszyć. Usłyszał metaliczne kliknięcie, potem cichy warkot i uzmysłowił sobie, 
że zrobił 
zdjęcie. Nie mógł uwierzyć w to, co widział. Walt w dalszym ciągu trzymał dłonie 
na ramionach 
Tash, która nie poruszyła się, by odstawić kubek i objąć go. Nie odwróciła 
wprawdzie głowy, by 
uniknąć jego pocałunku, ale widać było, że nie jest nim zachwycona.
Walt obserwował Tash. Zadał jej pytanie. Nie dało się ocenić, czy odrzucała go, 
czy 
wyrażała aprobatę.
Musiał podejść bliżej. Nie martwiąc się tym, czy rano widać będzie jego ślady, 
Coltrane 
ruszył pospiesznie w dół zbocza. Ponieważ nie patrzył pod nogi, zahaczył stopą o 
jakiś pień 
i ledwie uratował się przed upadkiem. Zatoczył się tak gwałtownie, aż zabolały 
go stawy i pół-
marszem, pół-biegiem dotarł na dół, starając się nie wpaść na jakieś drzewo. 
Mimo 
rozgorączkowania zwolnił i w końcu stanął, zaniepokojony jak ciężki ma oddech i 
jak gna mu 
serce.
Od skraju polany do domku było nie więcej niż trzydzieści metrów. Stąd nie 
potrzebował 
obiektywu, by dokładnie widzieć Tash i Walta. On ciągle trzymał ją za ramiona, 
ona zaś bez 
ustanku patrzyła mu w oczy.
Potem Walt ponownie ją pocałował. Tym razem Tash odstawiła kubek na stół, 
uniosła 
ręce i odwzajemniła pocałunek. Obejmowała go ramionami, przyjmowała pocałunek i 
oddawała 
go. Coltrane usłyszał kolejne KLIK i ciche BZZZ. Nieświadomie zrobił jeszcze 
jedno zdjęcie. 
Potem do jego uszu doleciał kolejny dźwięk – z jego gardła wydobywał się 
charkot, jakby go 
duszono.
14
Ogłuszony, opadł na zaspę. Oparł plecy o chropawy pień sosny, objął się 
ramionami, nie 
potrafił jednak pohamować wstrząsających nim drgawek. To było niemożliwe… 
Rozpaczliwie 
rzucał głową to w lewo, to w prawo. Z miejsca gdzie siedział, wyraźnie widział, 
jak się całują. 
Dłonie Walta powędrowały pod sweter Tash, na co jeszcze mocniej przycisnęła swe 
usta do jego 
ust. Zaczęła rozpinać mu pasek od spodni i Coltrane nie wytrzymał. Zawył jak 
zwierzę.
Zanim dotarło do niego, co robi, wypadł spomiędzy drzew. Przebiegł przez polanę 
i po 
chwili jego kroki dudniły o deski werandy. Dwie głowy odwróciły się ku niemu ze 
zdziwieniem, 
dopadł suwanych drzwi i szarpnął za klamkę. Zamek nie puścił i całe ramię 
przeszył mu kłujący 
ból.
– Chcę z tobą porozmawiać!
Tash zatoczyła się do tyłu. Walt sięgnął po coś po swej prawej stronie.
– Mówiłaś, że coś dla ciebie znaczę! – wykrzyczał Coltrane.
Walt podszedł do drzwi – u dołu brzucha zwisały mu końce rozpiętego paska – 
poruszył 
coś przy zamku i otworzył drzwi. Coltrane spróbował wepchnąć się obok niego do 
środka.
– Dlaczego mnie okłamałaś?!!
Walt uderzył go i Coltrane poleciał do tyłu. Nie zwracając uwagi na krwawiącą 
wargę – 
rozbitą w tym samym miejscu, gdzie Nolan uderzył go w Meksyku – spróbował 
jeszcze raz 
dostać się do Tash.
– Dlaczego starałaś się sprawić wrażenie, ze mnie kochasz?!!
Walt jednym uderzeniem zrzucił go z werandy. Natychmiast jednak po wylądowaniu 
w zaspie, Coltrane zaczął się podnosić. Kiedy piętnaście centymetrów przed sobą, 
ujrzał 
skierowaną dokładnie między swoje oczy lufę rewolweru, opuściła go cała energia.
– Mógłbym odstrzelić ci łeb. – Walt ciężko oddychał.
– Dlaczego mnie zwodziłaś?!
– Z powodu twojego życiorysu. Zabiłeś dwu ludzi.
– Co?!
– Skradałeś się pod cudzymi domami, by zaglądać w okna, robiłeś zdjęcia. 
Narzucałeś się 
oficerowi policji, próbowałeś się włamać do mojego domu. Żadna ława przysięgłych 
nie 
uznałaby, że przekroczyłam granicę obrony koniecznej.
Tash odsunęła się jeszcze dalej.
– Zwłaszcza jeśli włożę ci do ręki nie zarejestrowaną broń i zmuszę, byś 
strzelił przez te 
drzwi – dodał Walt. – Na rękawiczkach zostaną ci resztki prochu i nie będzie 
najmniejszych 
wątpliwości co do twoich zamiarów. Spróbuj więc jeszcze raz się obok mnie 
przecisnąć. Daj mi 
pretekst, abym mógł pociągnąć za spust.
– Dlaczego mnie okłamywałaś?!!
– Nie słuchasz, co się do ciebie mówi – powiedział Walt.
Wystrzał ogłuszył Coltrane`a. Kula śmignęła mu tuż przy skroni i osmaliła włosy. 
Nie 
słyszał, w co za nim uderzyła. Nie mógł tego usłyszeć. Ledwie dotarło do niego, 
co wrzeszczy 
Walt:
– Wynoś się stąd! Wynoś się, zanim się zastanowię i strzelę tam, gdzie należy! 
Jeśli 
jeszcze raz zobaczę cię w pobliżu, jeśli jeszcze kiedykolwiek gdziekolwiek cię 
zobaczę…
Walt ponownie wystrzelił, tym razem z drugiej strony głowy Coltrane`a. Huk w 
uszach 
spowodował, że Coltrane złapał się za nie, przewrócił do tyłu i zaczął wić na 
śniegu. Walt 
oderwał mu dłonie od uszu, jednym gwałtownym ruchem zerwał z jego szyi aparat i 
rzucił nim 
o ścianę domku, aż rozprysnął się na kawałki. Postawił Coltrane`a na nogi, 
powlókł go przez 
polankę i rzucił na podjazd. Coltrane upadł i znów złapał się za uszy, niezdolny 
zagłuszyć 
przypominającego najgorszą torturę łomotu.
14
– Chciałbym wynająć pokój.
Recepcjonista zesztywniał.
– Boże, co się panu stało?
Coltrane ledwie go słyszał.
– Miałem wypadek na nartach.
– Wygląda pan, jakby wpadł na drzewo.
– Wpadłem na narciarza.
– Co z nim?
– Nie ma nawet draśnięcia.
15
Pokój był skromnie urządzony, ale schludny. Stały w nim wąskie łóżko, niewielki 
telewizor, plastikowe wiadro. Coltrane nawet tego nie zauważył. Chciał jedynie 
zamknąć za sobą 
drzwi, podejść do okna, odsunąć zasłony i wyjrzeć na zewnątrz. Upewnić się, że 
widać z okna 
drogę wjazdową do miasteczka. Motel znajdował się na skraju Big Bear i Coltrane 
wybrał go po 
to, by móc zauważyć, kiedy Walt wjeżdża do miasta. Gdyby zrobił to dziś 
wieczorem, pewnie go 
nie zauważy, ale jutro dostrzeże go na pewno.
Podniósł słuchawkę i zadzwonił do informacji. Dzwonienie w uszach było jeszcze 
tak 
głośne, że ledwie słyszał telefonistkę.
– Czy ma pani w wykazie mieszkańców Natashę Adler? … A Walta Halliday`a?
Zapisał otrzymane dane.
Kiedy wystukał numer, mocno przycisnął słuchawkę do ucha. Podniesiono po piątym 
dzwonku.
– Halo? – Gardłowy głos Tash spowodował, że Coltrane poczuł ucisk w piersi.
– Chcę to zrozumieć! Powiedz tylko dlaczego…
KLIK.
Coltrane znów wystukał numer.
Podniesiono jeszcze zanim przebrzmiał pierwszy dzwonek.
– Bardzo tego pożałujesz – powiedział Walt i połączenie zostało przerwane.
Coltrane ponownie wystukał numer, ale tym razem usłyszał tylko sygnał zajętej 
linii. 
Dzwonił co dziesięć minut, ale za każdym razem było tak samo.
16
Dzień był słoneczny i bezchmurny. Siedząc w fotelu, Coltrane patrzył przez okno 
na 
samochody, które przejeżdżały tak blisko, że mógł rozróżniać szczegóły na 
tablicach 
rejestracyjnych. Podłogę wokół zaściełały papierki po kanapkach, które przyniósł 
sobie 
wieczorem. Słuchał telewizji bez obrazu – wiadomości CNN podały informacje o 
klęsce głodu 
w Afryce, wybuchu bomby w szkole w Irlandii Północnej, masowym morderstwie w 
Niemczech, 
wycieku ropy naftowej w Zatoce Meksykańskiej i zaobserwowanych na całym świecie 
tajemniczych mutacjach żab. Tak, życie nie jest lekkie. Słuchał nie odwracając 
oczu od ulicy.
Samochód Walta minął jego okno tuż po czwartej po południu – siedzieli w nim 
oboje. 
Coltrane skoczył na nogi i złapał kurtkę. Jego samochód stał przy samym wejściu 
do motelu. 
Trzydzieści sekund później jechał w odstępie kilku samochodów za Waltem i Tash.
Zaparkowali przy poczcie, ponieważ jednak oboje weszli do środka, Coltrane nie 
miał 
okazji porozmawiać z Tash sam na sam. Kiedy wyszli, pojechali do sklepu 
żelaznego, do którego 
też razem weszli. Potem zatrzymali się przed kinem, poszli do kasy i kupili 
bilety. Coltrane dał 
im czas na znalezienie miejsca i poprosił o bilet na najnowszy film z Meg Ryan. 
W sali gdzie go 
pokazywano nie dostrzegł jednak konturów Walta i Tash, wyszedł więc, na chwilę 
zamknął się 
w toalecie i wrócił do sali, gdzie pokazywano najnowszą produkcję z Tomem 
Cruisem. Od razu 
zauważył ich głowy.
Siedzieli przy prawym przejściu, mniej więcej w środkowym rzędzie. Na sali było 
wiele 
pustych miejsc. Coltrane usiadł pośrodku jednego z tylnych rzędów i obserwował. 
Jedli prażoną 
kukurydzę i popijali przez słomkę z papierowych kubeczków. Kilka razy zbliżyli 
głowy i coś do 
siebie szeptali. Coltrane całkowicie skoncentrowany na ich sylwetkach, nie miał 
pojęcia, o czym 
jest film.
Mimo cały czas przyglądał się Tash, zaskoczyło go, kiedy wstała i ruszyła 
przejściem 
w jego kierunku. Ledwie zdążył się osunąć w fotelu, by go nie zauważyła. Kiedy 
uchyliła drzwi 
do holu, światło utworzyło wokół niej jasną aureolę. Coltrane wstał i wyszedł z 
sali lewym 
przejściem, spóźnił się jednak i jedynie ujrzał jej plecy, znikające za drzwiami 
damskiej toalety.
Stanął przy stoisku z prażoną kukurydzą, potem zaczął spacerować korytarzem i 
udawać, 
że przygląda się fontannie przy męskiej toalecie. Potem zainteresował się 
plakatami filmów, które 
miały się wkrótce pojawić. Odwrócił się od nich w momencie, kiedy otwarły się 
drzwi damskiej 
toalety. Wyszła z nich Tash.
Na jego widok zamarła.
– Chcę tylko wyjaśnienia – powiedział Coltrane.
Tash cofnęła się, chcąc wrócić tam, skąd wyszła, ale Coltrane złapał ją za 
ramię.
– Co się stało? Dlaczego…
– Puść mnie!
– Jak to możliwe, by wszystko nagle tak się zmieniło?
– Sprawiasz mi ból.
– Wyjaśnij mi, dlaczego…
– Słyszał pan, co pani powiedziała – oznajmił jakiś bardzo poważny głos. – 
Sprawia jej 
pan ból. Proszę ją puścić.
Coltrane odwrócił się w stronę głosu i zobaczył wielkiego, krzepkiego mężczyznę 
w mundurze szeryfa hrabstwa San Bernardino. Mężczyzna miał twarz przypominającą 
słoje starej 
zwietrzałej deski. Dłoń opierał na rękojeści zwisającej mu u pasa pałki.
– Ja tylko…
– Powtarzam po raz ostatni – proszę puścić.
Coltrane zrobił, co mu kazano. W holu zapanowało zamieszanie, otworzyły się 
prowadzące do sali drzwi i stanął w nich Walt. Podszedł, do nich i skrzyżował 
ramiona na piersi, 
wcale nie zaskoczony tym, co zastał.
– To była pułapka? – Coltrane odwrócił się w kierunku Tash. Podniósł głos. – 
Boże, 
chciałem tylko, byś mi to wyjaśniła, a ty…
– Panie Coltrane – przerwał szeryf. Fakt użycia nazwiska czynił jasnym, że nie 
znalazł się 
w kinie przypadkiem. – Kalifornijska ustawa o zwalczaniu molestowania…
– Ustawa o zwalczaniu molestowania? O czym pan mówi? Mam prawo porozmawiać z ta 
kobietą! Mam prawo wiedzieć, dlaczego…
– … określa, że do zakwalifikowania molestowania jako czynu kryminalnego, ofiara 
musi 
być nachodzona umyślnie, złośliwie oraz wielokrotnie. Biorąc pod uwagę pańskie 
wczorajsze 
wtargnięcie do domu pani Adler, liczne niepożądane telefony oraz to, czego byłem 
teraz 
świadkiem, muszę stwierdzić, że naprawdę niewiele brakuje, bym pana aresztował.
Bileter i sprzedawca prażonej kukurydzy wyglądali zaciekawieni zza węgła.
– Pani Adler nie żąda jednak tego. Chce przede wszystkim uniknąć kłopotów. Nie 
zamierza składać formalnej skargi, co moim zdaniem jest błędem, gdyż już raz 
miała kłopoty. 
Uważam też, że to pan był źródłem jej kłopotów, kiedy mieszkała w Malibu a 
także, że jedynym 
dla niej sposobem pozbycia się ich, jest aresztowanie pana. Jeśli stan 
Kalifornia podniesie na 
pana rękę, zacznie pan żałować, że kiedykolwiek podniósł pan rękę na panią 
Adler.
– Ale… ja jej nie molestuję.
Naprawdę? – zapytał sam siebie. Jak można by inaczej określić to, co robił? 
Mitch, stałeś 
się jak ojciec.
Zrobiło mu się niedobrze.
– Mam dla pana następującą propozycję – powiedział szeryf. – Niech pan wyjedzie 
z Big 
Bear i nigdy tu nie wraca. Jeśli kiedykolwiek tu pana spotkam, aresztuję pana za 
napaść, której 
świadkiem właśnie byłem. Przynajmniej za to, jestem bowiem pewien, że następnym 
razem pani 
Adler nie okaże się tak wspaniałomyślna. Niech pan wyjedzie z miasta i to 
natychmiast.
Coltrane popatrzył na Tash.
– Jak chcesz – wydusił z siebie. – Jeśli nie chcesz mieć ze mną do czynienia, 
znikam. Pies 
cię drapał. Dlaczego jednak starałaś się mnie przekonać, że między nami dzieje 
się coś 
szczególnego. Pies drapał twoje kłamstwa.
– Panie Coltrane…
– Powiedz mi tylko jedno. Co się stało ze zdjęciami? W jaki sposób negatywy 
zniknęły 
z mojego domu?
– Jakie zdjęcia? Co za negatywy? – Tash pokręciła głową. – Nie wiem, co masz na 
myśli.
– Zdjęcia Duncana Reynoldsa.
– Kogo?
– Boże, ale z ciebie numer! Nie wiem, co za grę uprawiasz, ale nie zamierzam 
więcej 
w niej uczestniczyć.
– Panie Coltrane! –szeryf miał bardzo zniecierpliony głos.
– Proszę się nie martwić, zaraz mnie nie będzie. Wreszcie się otrząsnąłem. Idź 
do diabła, 
Tash, nie warto cię znać.
– Mylisz się – powiedział Walt, kiedy Coltrane go mijał. – Poznanie jej to 
najwspanialsza 
rzecz, jaka przydarzyła mi się w życiu.
17
Negatywy, na których był Duncan Reynolds… jak mogły zniknąć z krypty?
Pytanie drążyło go przez całą drogę z gór. Ciemność zaczęła spowijać szczyty, 
jednak nie 
zwróciłby na nie uwagi nawet gdyby mógł je widzieć. Zbyt wiele myśli kłębiło mu 
się w głowie. 
Kiedy zauważył, że negatywy zniknęły, nie zastanawiał się nad ewentualnymi 
skutkami tego 
faktu. Uznał, że ktoś po prostu włamał się do jego domu i ukradł kopertę, a jej 
zniknięcie ma coś 
wspólnego ze zniknięciem Tash. Założył, że kiedy odnajdzie Tash, pozna los 
negatywów. Tash 
i negatywy musiały być ze sobą powiązane, gdyż poza nim tylko ona wiedziała, że 
sfotografował 
śledzącego ją Duncana Reynoldsa. Narzucał się co prawda wniosek, że to Tash była 
odpowiedzialna za kradzież negatywów, ale brakowało w tym sensu – dlaczego 
miałaby kraść 
dowody przeciwko molestującemu ją człowiekowi?
MOLESTOWANIE. Wspomnienie, że go o to oskarżono, powodowało, że się pocił. 
Szeryf posunął się nawet tak daleko, by zasugerować, że to on molestował Tash w 
Malibu. Drogi 
Boże, w co on się wplątał? Miał wrażenie, że wsysa go wir, pozbawia gruntu pod 
nogami 
i poczucia kierunku.
To niepokojące uczucie nasiliło się jeszcze bardziej, kiedy przed Coltrane`em 
pojawił się 
ostry zakręt, którego nie dostrzegł wystarczająco wcześnie, by przyhamować. 
Niemal stracił 
panowanie nad pojazdem i o centymetry minął rosnące tuż przy drodze drzewa. 
Walczył 
z kierownicą, która wyślizgiwała mu się ze spoconych rąk, na szczęście minął 
zakręt i pognał 
dalej w ciemność.
Tash. Coltrane mechanicznie odrzucił taką możliwość, ponieważ wydawało mu się 
niepojęte, by mogła ukraść coś, co mogło przynieść jej tylko korzyść. Nie 
potrafił jednak znaleźć 
innego wyjaśnienia, zamierzał więc ją o nie poprosić, teraz nie było to już 
jednak konieczne. Po 
tym jak Tash stwierdziła, że nic nie wie o żadnych zdjęciach i nie słyszała 
nigdy o Duncanie 
Reynoldsie, myśli Coltrane`a odblokowały się wreszcie. Pozbył się przymusu 
myślenia na 
korzyść Tash, i widział sprawę w sposób, w jaki powinien ją traktować od 
początku. Nie 
włamano się do jego domu – nie było przecież śladów wtargnięcia siłą. Jak Tash 
pokonała zamki 
i alarm? Nie mogła ich pokonać, mógł to jednak zrobić ktoś inny – ten, kto mógł 
zyskać na 
kradzieży negatywów. Duncan Reynolds.
Coltrane nie zdążył jeszcze zmienić zamków, a Reynolds miał klucze. Co z tego że 
zmienił kod alarmu – większość tego typu urządzeń można programować kilkoma 
kodami 
i Reynolds musiał znać wszystkie działające. Miał motyw i możliwość realizacji. 
Był to jedyny 
sposób na wyjaśnienie tej kradzieży. Coltrane dotychczas nie podejrzewał 
Duncana, ponieważ 
zakładał, że nie wie on o obciążających go zdjęciach.
Mógł się dowiedzieć, gdyby Tash mu powiedziała.
Z jakiego powodu?
Coltrane wyjechał zza następnego zakrętu i ujrzał przed sobą migotanie 
Riverside. 
Zamiast jednak pojechać autostradą numer 10 na północny zachód w kierunku 
Hollywood Hills 
i domu, skręcił na zachód. Ku Newport Beach.
18
Kiedy wyjechał zza rogu, z zaskoczeniem zobaczył migające czerwone i niebieskie 
światła. Przed posiadłością, którą Duncan odziedziczył od Packarda, stały w 
poprzek ulicy 
policyjne radiowozy. W otwartej bramie stała karetka, za nią nie oznakowany wóz 
policyjny 
z wystawionym na dach „kogutem”. Skrzeczały radia, wokół kręcili się policjanci. 
Czując ziąb 
nie mniejszy niż w górach, kiedy brodził przez śnieg do domku Walta, Coltrane 
zaparkował na 
tyle daleko, by nie przeszkadzać, wysiadł i powoli zbliżył się do zbiegowiska. Z 
okolicznych 
domów powychodzili ludzie i stali w małych grupkach na chodniku.
– Co się stało? – zapytał Coltrane, kiedy dotarł do najbliższej czwórki 
sąsiadów.
Szykownie ubrany mężczyzna podejrzliwie zlustrował porozbijane wargi Coltrane`a.
– Mieszka pan tutaj? – spytał przechodzący policjant.
– Nie. – Coltrane patrzył jak sanitariusz otwiera tylne drzwi karetki. Migające 
światła 
nieprzyjemnie go raziły.
– W takim razie proszę wracać do samochodu i…
– Przyjechałem do człowieka, który mieszka w tym domu. – Coltrane miał wrażenie, 
że 
jego własny głos dociera do niego gdzieś z oddali.
– Do Duncana Reynoldsa?
– Tak. – Coltrane`owi zrobiło się jeszcze zimniej. – Nie widzieliśmy się od 
pewnego 
czasu, a ponieważ przejeżdżałem w pobliżu, postanowiłem sprawdzić czy jest w 
domu.
– Kiedy rozmawiał pan z nim po raz ostatni?
– Dwa, może trzy tygodnie temu. Co się stało?
– Czy sprawiał wrażenie przygnębionego? Miał problemy finansowe? Kłopoty 
partnerskie? Coś z…
– Nie miał problemów finansowych. Jego pracodawca zmarł w listopadzie i hojnie 
go 
obdarzył.
– Czy ta śmierć mocno go wytrąciła z równowagi?
– Do czego pan dąży?
Policjant wahał się chwilę.
– Ogrodnik zauważył nieprzyjemny zapach. Nie widział pana Reynoldsa od szeregu 
dni. 
Wszystkie drzwi były pozamykane. Zajrzał przez okno od tyłu budynku i zauważył 
wystającą zza 
krzesła nogawkę.
– Boże drogi… – Coltrane`owi tak wyschło w ustach, że z trudnością formułował 
słowa.
– Kiedy wyłamaliśmy drzwi… przykro mi to panu mówić… znaleźliśmy ciało pańskiego 
znajomego.
– Jaka była przyczyna…
– Nie jestem patologiem, ale wygląda na to, że się zastrzelił.
19
Myśli Coltrane`a goniły tak bezładnie, że kiedy zjeżdżał ze wzgórza przed swoim 
domem, 
dopiero w ostatniej chwili dostrzegł stojący pod drzwiami samochód. BMW. Jeszcze 
minutę 
temu mógłby przysiąc, że jego emocje nie mogą być jeszcze gorzej poplątane, ale 
się mylił. 
Zdalnie uruchomił bramę garażu, wjechał na podjazd, potem do garażu i wysiadł z 
samochodu. 
Usłyszał trzaśnięcie drzwi BMW i stukot obcasów na chodniku. Po chwili stała 
przed nim 
Jeniffer. Była ubrana w niebieski garnitur, jej włosy lśniły oświetlane lampą 
wiszącą nad bramą 
garażu.
Był zażenowany, skrępowany, nie wiedział co powiedzieć. Pierwsza przerwała ciszę 
Jeniffer.
– Obiecałam więcej cię nie niepokoić.
– Cieszę się, że cię widzę.
Mówiła dalej, jakby go nie usłyszała.
– Przygotowałam sobie mowę, nie chcę pominąć niczego, co mam do powiedzenia.
– W takim razie lepiej nie przerywaj.
– Przyrzekłam sobie, że więcej nie zadzwonię do ciebie ani nie przyjadę. Nie 
chciałam 
udawać, że znajduję się przypadkiem tam gdzie i ty, jak robiłam po naszym 
poprzednim 
zerwaniu, ale przyjechałam. Prawda jest taka, że od dwóch dni nagrywam się na 
twoją 
automatyczną sekretarkę, a ponieważ nie oddzwaniałeś, uznałam że postanowiłeś 
mnie unikać.
– Nie oddzwaniałem, bo nie było mnie kilka dni w domu.
– Tak więc złamałam dane sobie słowo, przyjechałam i czekałam na ciebie.
– Mogło to dość długo potrwać.
– Trwało wystarczająco długo. Przyjechałam tu zaraz po pracy, siedzę trzy 
godziny.
– Mam dziwne wrażenie, że nie przyjechałaś z powodu mojego nieodpartego uroku 
osobistego.
Jeniffer skinęła głową.
– Sporo ci go w moich oczach ubyło, od kiedy widzieliśmy się po raz ostatni.
– W takim razie…
– To, że jestem na ciebie wściekła nie znaczy, że dobrze bym się czuła, gdyby 
przytrafiło 
ci się coś złego. Ona się nie nazywa Natasha Adler.
– Co?
– A mężczyźni, których wokół siebie gromadzi, mają skłonność umierać.
20
Siedzieli w salonie Coltrane`a. Każde miało przed sobą puszkę z dietetyczną colą 
i pełną 
szklankę, ale żadne nie piło.
– Kiedy kazałeś mi się wynosić… – zaczęła Jeniffer.
– Chyba nie było to aż takie bezceremonialne.
– Wszystko zależy od punktu widzenia. Z mojego… – Jeniffer głęboko westchnęła. – 
Powiedzmy, że poczułam się zraniona, wykorzystana i…
Coltrane spuścił wzrok.
– Nie zamierzam się z tobą rozliczać, chcę jedynie, byś zrozumiał, dlaczego 
zrobiłam to 
co zrobiłam.
– Po tym co przeżyłem przez ostatnie dni, doskonale cię rozumiem. Nie musisz 
mnie 
oszczędzać.
– Więc byłam też wściekła, wytrącona z równowagi i bardzo bardzo zmartwiona. Nie 
tylko dlatego, że ze mną zerwałeś, martwiła mnie także Tash Adler. Może tobie 
wydawało się 
normalne to, że zakochałeś się w niej od pierwszego wejrzenia, ale biorąc pod 
uwagę twoją 
niechęć do emocjonalnego angażowania się, takie nagłe oddanie się było cholernie 
niezwykłe.
Coltrane poczuł się dotknięty.
– Na tym nie koniec. Fotografie Rebeki Chance, niesamowite podobieństwo Tash 
Adler 
do niej i tajemnice wokół nich nie tylko mnie dziwiły, ale wydawały mi się po 
prostu 
nienaturalne. Postanowiłam wyjaśnić o co tu chodzi, ale nie dlatego, by odkryć 
jakiś smród, który 
mógłby sprawić, że znów się zejdziemy. Nie miałam na to nadziei – w dalszym 
ciągu nie mam – 
i nie po to tu jestem. Może twoim zdaniem gadam to wszystko, żeby skłócić cię z 
Tash, ale 
muszę spróbować. Gdyby cokolwiek ci się stało, nie wybaczyłabym sobie, że cię 
nie ostrzegłam.
– Nie martw się, nie możesz nas już bardziej skłócić, niż jesteśmy teraz. – 
Kiedy 
wchodzili do domu, Jeniffer spytała co to za strupy na jego wargach i 
opowiedział jej 
o wydarzeniach w Meksyku i Big Bear.
– Jeśli się nie mylę, mogą się szykować znacznie poważniejsze kłopoty – 
powiedziała 
Jeniffer. – Uważam, że jesteś w poważnym niebezpieczeństwie.
– Mów dalej.
– Chciałam dowiedzieć się, kim ta kobieta jest i w jaki sposób udało jej się tak 
zawrócić 
ci w głowie.
– No i? Powiedziałaś, że naprawdę nie nazywa się…
– Urodziła się jako Melinda Chance.
– Skąd wiesz?
– Zatrudniłam tego samego detektywa co ty, kiedy chciałeś się dowiedzieć, gdzie 
mieszka 
Natasha Adler. Nie musiał długo szukać, wystarczyło że powiedziałam mu o 
sklepach, których 
jest właścicielką i jej powiązaniach z Rebeką Chance. Oficjalnie sklepy nie są 
zarejestrowane na 
jej nazwisko, lecz stanowią własność spółki, którą kontroluje, zwanej 
Opportunity. Detektyw 
zaczął od spółki i badał sprawę „do tyłu”, ja ci jednak opowiem wszystko w 
porządku 
chronologicznym. – Jeniffer otworzyła przyniesioną teczkę i wyjęła z niej jakiś 
dokument. – To 
jest kopia aktu urodzenia. Melinda Chance. Urodzona dwudziestego dziewiątego 
kwietnia tysiąc 
dziewięćset siedemdziesiątego drugiego roku we Fresno w stanie Kalifornia. 
Ojciec nieznany, 
matka – Stephanie Chance.
– Dowodzi to jedynie istnienia dwóch kobiet o tym samym nazwisku.
– Tu masz kopię strony z albumu przedstawiającego uczniów szkoły średniej we 
Fresno.
Czując w żołądku „motylki”, Coltrane popatrzył na arkusz. Była to dobrej jakości 
reprodukcja fotograficzna. Rzucił okiem na szeregi fotek i niemal od razu 
dostrzegł wpatrującą 
się w niego młodą dziewczynę. Jej ciemne włosy były nieco krótsze niż teraz, 
rysy mniej kobiece, 
ale w oczach tlił się ten sam żar. Tash. Tyle tylko, że podpis pod zdjęciem 
brzmiał: MELINDA 
CHANCE.
– Kiedy wydano ten album?
– Kiedy miała siedemnaście lat. Tuż przed jej odejściem ze szkoły we Fresno.
– Co ma znaczyć ten podpis pod zdjęciem? „Przeznaczeniem tego oblicza jest 
wysłać na 
morze tysiąc okrętów”.
– To komplement chwalący jej urodę. Z początku zdanie też mnie zdziwiło, ale 
ponieważ 
brzmiało jak cytat, poprosiłam o pomoc w bibliotece. To trawestacja cytatu z 
renesansowej sztuki 
Christophera Marlowa, a chodzi o twarz Heleny trojańskiej. Moim zdaniem aluzja 
była nieco 
przesadzona jak na rocznik szkolny, potem jednak zauważyłam, że pod głównym 
napisem jest 
dodane: „Ulubione zajęcia – kółko teatralne”. Tu masz fotokopię innej strony z 
rocznika, na 
której umieszczono zdjęcie członków owego kółka teatralnego. Melinda Chance jest 
pierwszą, 
która rzuca się w oczy. Podpis informuje, że podczas zajęć kółka uczestnicy 
czytają sceny 
z klasycznych sztuk teatralnych. Musieli mieć naprawdę dobrego instruktora. 
Czytali Hamleta 
Szekspira i Tragiczną Historię Doktora Fausta Marlowa, skąd też pochodzi cytat o 
tysiącu 
okrętów. Na zdjęciu widać tytuł książki, którą Melinda trzyma w ręku. Sztuka 
jest o człowieku, 
który sprzedał duszę diabłu.
Coltrane`a przebiegł lodowaty dreszcz.
– Do czego dążysz?
– Nie skończyła szkoły we Fresno, gdyż wyjechała z matką z miasta. Powodem 
przeprowadzki było to, że Melinda Chance należała także do grupy dziewcząt, 
zagrzewających do 
gry drużynę futbolową. Dwóm graczom okazała szczególne względy i w efekcie 
rozgrywający 
zabił obrońcę.
Coltrane`a przebiegł kolejny dreszcz.
– Zadźgał go nożem na parkingu tuż po rozdaniu świadectw semestralnych.
– Boże…
– Zabójca miał osiemnaście lat, wystarczająco, by stanąć przed normalnym sądem. 
Pochodził z rodziny o dość niskiej pozycji społecznej, za to ojciec jego ofiary 
– szesnastolatka – 
był dyrektorem banku. Ława przysięgłych uznała sprawcę winnym i dostał dziesięć 
lat.
– A Melinda Chance wyjechała.
– Do Sacramento. Skończyła tam szkołę średnią i poszła do wyższej, ale tam 
nazywała się 
Vivian Breuer. B-R-E-U-E-R. Wymowa jest ważna, zaraz do tego wrócę. Zaczęła 
studiować na 
wydziale aktorskim, ale od dramatów na scenie wolała dramaty prawdziwe. Któregoś 
dnia pewien 
młody człowiek wypadł z balkonu jej apartamentu na dziewiątym piętrze. Policja 
przesłuchała 
w tej sprawie innego studenta, który w chwili wypadku też znajdował się w jej 
mieszkaniu. Ów 
drugi młody człowiek został w końcu aresztowany za molestowanie Vivian. Zanim to 
jednak 
nastąpiło, dziekan jej wydziału, sześćdziesięcioczteroletni ojciec dwójki dzieci 
zastrzelił się po 
końcowym przedstawieniu semestru wiosennego. Studenci grali Kotkę na rozpalonym, 
blaszanym dachu Tennessee Williamsa i nie zgadniesz, kto wystąpił w roli Maggie, 
którą 
odtwarzała Elizabeth Taylor. Tak samo nie zgadniesz, którą ze studentek 
pomawiano o romans 
z profesorem.
– Możesz to wszystko udowodnić?
– Tu masz kopie artykułów z gazet Sacramento. Podkreśliłam nazwisko Vivian 
Breuer. 
Tym razem była na tyle cwana, że nie pozwoliła się sfotografować do rocznika 
studenckiego, ale 
detektyw, którego zatrudniłam, odnalazł kilka osób z tamtej obsady Kotki na 
rozpalonym, 
blaszanym dachu i na podstawie zdjęć ze szkoły średniej we Fresno 
zidentyfikowały Melindę 
Chance jako Vivian Breuer. Osoby te twierdzą, że to ona miała romans z 
profesorem, który się 
zastrzelił. Mam notatki z rozmów, jakie detektyw z nimi przeprowadził oraz 
nagrania 
magnetofonowe tych rozmów. – Z tymi słowami Jeniffer położyła na stole 
odpowiednie 
materiały.
Coltrane z przerażeniem patrzył na rosnącą stertę.
– Potem przeprowadziła się do kampusu Uniwersytetu Kalifornijskiego w 
miejscowości 
Eureka, gdzie w dalszym ciągu studiowała aktorstwo, tyle tylko że zmieniła 
nazwisko na Linda 
Erikson. To nazwisko też okaże się później istotne, wkrótce wrócę do tego 
tematu. Po próbie 
generalnej Pikniku Williama Inge`a odtwórca głównej roli pokłócił się z odtwórcą 
drugiej 
głównej roli tak poważnie, że pobił go na śmierć. Pamiętasz film zrobiony na 
podstawie tej 
sztuki?
– W roli głównej grał William Holden.
– Zgadza się. Drugą główną rolę grał Cliff Robertson. Holden odtwarza postać 
włóczęgi, 
który zjawia się w małym miasteczku w Kansas i odbija Robertsonowi dziewczynę. 
Grała ją Kim 
Novak.
– A Tash miała tę samą rolę co Kim Novak, tak? Chcesz powiedzieć, że w życiu 
zdarzyło 
się to samo co w sztuce?
– Tylko że w sztuce rywale się nie pozabijali. Tutaj są kopie artykułów z 
lokalnej prasy na 
temat zabójstwa. Zauważ, że i w Eurece Lindzie Erikson udało się uniknąć 
sfotografowania. 
Zabójca zeznał, że pobił kolegę z zazdrości o Lindę, ona jednak udawała tak samo 
zaszokowaną 
wydarzeniem jak pozostali studenci. Oświadczyła, że jest zbyt wstrząśnięta tym 
co się stało, by 
kontynuować studia i natychmiast wyprowadziła się po złożeniu zeznań w trakcie 
procesu,. 
Student dostał osiem lat. Tutaj są – Jeniffer wyjęła kolejne dokumenty – 
nagrania oraz 
transkrypty rozmów, jakie mój detektyw przeprowadził z aktorami, którzy 
występowali wówczas 
w Pikniku. Pokazał im szkolne zdjęcie Melindy Chance i zgodnie stwierdzili, że 
to Linda 
Erikson.
Coltrane`owi zaczęły drętwieć stopy i dłonie.
– Młody człowiek, którego aresztowano w Sacramento za to, że ją molestował, 
natychmiast po zwolnieniu z więzienia rozpoczął intensywne poszukiwania 
dziewczyny. Wkrótce 
dotarł… tak jest… do Eureki, gdzie pewnego poranka znaleziono jego ciało, 
wyrzucone na plażę 
przez ocean. Patolog zasugerował w swym raporcie, że najprawdopodobniej zbyt 
wiele wypił, 
poszedł w nocy pływać i utonął. Oto kopia raportu. Jesteś gotów na więcej?
– Nie, ale chyba powinienem posłuchać.
– Następnym miastem, w jakim się pojawiła, było San Francisco, przestały już ją 
jednak 
interesować uczelnie. Ni stąd ni zowąd zdobyła pieniądze na otwarcie sieci 
butików, a nazywała 
się Evelyn Young.
– Pewnie i to nazwisko jest istotne.
– Tak, tyle że tym razem pozwoliła sobie na żart.
– Nie rozumiem.
– Wkrótce zrozumiesz.
– Te pieniądze na butiki… skąd je wzięła?
– Dostała z Acapulco Venture Group.
Dźwięk tej nazwy wyzwolił w Coltranie złe przeczucia.
– Filii Orange Coast Investments – wyjaśniła Jeniffer – będącej z kolei częścią 
korporacji 
Seaview Enterprises, należącej do… Randolpha Packarda.
Coltrane popatrzył na stół i przez chwilę widział wszystko podwójnie.
– Tak więc okłamała mnie, mówiąc że nie znała Packarda.
– Jedną z rzeczy, jakiej nie był w stanie dowiedzieć się mój detektyw, to 
dlaczego Packard 
dał jej pieniądze.
– Ponieważ uważał, że jest jej dziadkiem – powiedział Coltrane. Potem wyjaśnił, 
czego 
dowiedział się w Meksyku.
– Może to i prawda…
Coltrane pokręcił głową i natychmiast tego pożałował, bowiem ruch nasilił 
rozrywający 
mu głowę ból.
– Nieprawda. Rebeka Chance powiedziała swej służącej, że ojcem jest Winston 
Case.
– Nie wiadomo czy mówiła prawdę.
Kiedy do Coltrane`a dotarła straszliwa możliwość, od razu przejaśniło mu się 
przed 
oczami.
– Czyżby powiedziała obydwu, że są ojcami? Chciała ich na siebie napuścić? 
Zmusić do 
walki o siebie?
– Jaka babcia taka wnuczka.
– Wieki później Packard odnajduje córkę i wnuczkę, i daje jej pieniądze.
– Może znalazł je znacznie wcześniej. Fakt, że we Fresno używały nazwiska Chance 
może sugerować, że chciały, by je odnaleziono. Może i tak się stało. Z tego co 
relacjonował 
detektyw, żyły tam w dostatku.
– Co się działo po jej przyjeździe do San Francisco?
Jeniffer wzruszyła ramionami.
– Zmieniła technikę i zapisała się do klubu żeglarskiego. Wkrótce zaczęło o nią 
rywalizować dwóch ważnych członków klubu, wypłynęli we troje jachtem ale wrócili 
tylko we 
dwoje. Dochodzenie nie zakwestionowało jej wersji, że drugi mężczyzna wyszedł w 
nocy na 
pokład, stracił równowagę i wypadł za burtę. Nigdy nie odnaleziono ciała.
– W jakiś sposób sprowokowała ich do walki.
– Oczywiście. Dwa miesiące później ten który przeżył, został aresztowany za 
molestowanie jej.
– Tak jak student z Sacramento.
– I tak samo jak student, wkrótce po wyjściu z więzienia, utonął. Wypłynął 
łodzią na 
ocean i łódź wywróciła się do góry dnem.
– Albo zaaranżowała wypadek, by mieć jednego świadka swych zamiłowań mniej. Kto 
przeżył z nią aferę, nie miał wiele szczęścia.
– Ty też przeżyłeś z nią aferę. Zastanów się nad tym, ja w tym czasie opowiem o 
San 
Diego – stwierdziła Jeniffer. – Zmieniła nazwisko na Donna Miller.
– Też jest ważne?
– Możesz się założyć. Zaraz zrozumiesz, dlaczego. Otworzyła kilka następnych 
butików, 
przez jakiś czas prowadziła je sama, potem zatrudniła kierowników i pojechała w 
roczną podróż 
dookoła świata. Skończyła ją pół roku temu.
– Pół roku temu? Zaraz zaraz… tak! Jej sąsiadka z Malibu powiedziała mi, że Tash 
zamieszkała obok niej pół roku temu.
– Na ile detektywowi udało się ustalić, w San Diego nic się nie wydarzyło. Jego 
zdaniem 
chciała, by to miasto pozostało nieskażone, założyła tu bazę. Co innego jednak z 
Malibu. Melinda 
Chance, Tash Adler czy jak ją chcesz nazywać, szybko wróciła do starych 
sztuczek, tyle tylko że 
dodała kilka nowych, jeszcze bardziej podniecających szczegółów. Udawała, że 
jest 
molestowana, co dało jej okazję zgromadzenia wokół siebie policjantów, wielkich 
chłopów 
z bronią, których zamierzała zmusić do walki o siebie.
– Udawała? Nie, mylisz się. Prześladował ją Duncan Reynolds. Sfotografowałem… – 
Zanim skończył, kolejna część układanki wskoczyła na miejsce. – Boże drogi, on 
jej nie 
prześladował, lecz był jej wspólnikiem… Zrobił to, o co go poprosiła, by policja 
uwierzyła, że 
Tash jest zagrożona i aby mogła zacząć manipulować swoimi ochroniarzami. To 
wyjaśnia, skąd 
Duncan wiedział o zdjęciach, które mu zrobiłem! Tylko Tash mogła mu o nich 
powiedzieć. 
Musiała mu kazać ukraść dowody i zatrzeć ślady. A potem…
– Co się stało?
– Co jeszcze ukradł?! – Coltrane skoczył na nogi jak oparzony.
21
Biegł schodami w dół, za nim dudniły kroki Jeniffer. Dotarł do krypty, 
gorączkowo 
otworzył drzwi i wpadł do środka. Nie zatrzymując się zapalił światło, minął 
półki, odblokował 
wejście do tajnego pomieszczenia i kiedy odsuwał fałszywą ścianę, drżał, ale nie 
tylko z powodu 
płynącego ze schowka zimnego powietrza.
Obcasy Jeniffer stukały nerwowo o beton podłogi, uwaga Coltrane`a skupiała się 
jednak 
całkowicie na tajnym pomieszczeniu. Kiedy ściana była dość odsunięta, zmrużył 
oczy i zajrzał do 
środka.
– Zniknęła… – Załamał mu się głos.
Nie patrzyła na niego Rebeca Chance. Fotografia zniknęła ze ściany. Coltrane 
zrobił pół 
kroku do tyłu jakby go pchnięto, jęknął, potem skoczył do przodu. Choć wiedział, 
że niczego nie 
znajdzie, musiał poszukać. Nie miało to jednak sensu – pomieszczenie było puste. 
Wyniesiono 
z niego wszystkie pudełka z fotografiami.
Coltrane gwałtownym ruchem odwrócił się do Jeniffer.
– Duncan nie wiedział o tym schowku. Tash musiała mu powiedzieć. Boże… – Chwycił 
się półki, by nie stracić równowagi. – Kiedy próbowałem z nią porozmawiać w Big 
Bear, 
twierdziła, że nic nie wie o jakichkolwiek zdjęciach ani nie zna Duncana. 
Brzmiało to bez sensu, 
zastanowiło mnie, dlaczego miałaby na ten temat kłamać, więc pojechałem do 
Newport Beach do 
Duncana. Spóźniłem się – kilka dni temu się zastrzelił.
– Duncan? – Jeniffer zbladła. – Dlaczego miałby…
– Może Tash mu nieco pomogła tak jak dwóm swoim dawnym chłopakom. Jeden dowód 
mniej, jedna osoba znająca prawdę mniej. – Kiedy Coltrane zrozumiał co to 
znaczy, gdyby było 
prawdą, zamilkł. Po dłuższej chwili mruknął: – Obiecałaś wyjaśnić sprawę 
nazwisk, jakich 
używała Tash.
– Breuer. Erikson. Young. Miller. Adler. Zanim zaczęłam studiować grafikę, 
chciałam 
przez jakiś czas studiować psychologię. Byłam na wielu wykładach. Kiedy 
zobaczyłam „Erikson” 
obok „Adler”, zaczęło mi się coś kojarzyć. Okazało się, że wszystkie pozostałe 
nazwiska pasują. 
Każda osoba nosząca wybrane przez nią nazwisko była sławą psychoterapii. Breuer 
był kolegą 
Freuda, Erikson i Adler uczniami Freuda.
– Nigdy nie słyszałem o znanym psychoterapeucie Youngu.
– Mówiłam, że zrobiła sobie żart. Jeśli się odpowiednio wymówi, brzmi „Jung”. 
Możliwe 
oczywiście, że wybierała nazwiska nieświadomie. Mój detektyw ustalił jednak, że 
w każdym 
mieście gdzie mieszkała, chadzała pod przybranymi nazwiskami do 
psychoterapeutów.
– A co z Miller?
– Alice Miller. Podtytuł jednej z jej książek brzmi Ślady traumy 
wczesnodziecięcej 
w kreatywności i destruktywności.
Głos Coltrane`a zamienił się w niepewny szept.
– Traumy wczesnodziecięcej?
– Muszę ci powiedzieć jeszcze jedno.
– Chcesz mnie przekonać, że będzie jeszcze gorzej?
– Oświadczyła, że jej matka nie żyje. To też nie jest prawda.
22
W prostych aparatach fotograficznych wizjer i obiektyw są w różnych miejscach, 
przez co 
obraz widziany przez wizjer nieco się różni od tego, co zostanie zarejestrowane 
na filmie 
i precyzyjne wybranie pożądanego kadru jest bardzo trudne. To przesunięcie 
obrazów zwane jest 
paralaksą i Coltrane właśnie doświadczał czegoś podobnego na sobie. To co brał 
za fakty tak 
bardzo odbiegało od prawdy, że zaczynał się obawiać, iż zwariuje.
Następnego dnia o siódmej rano wsiadł razem z Jeniffer w samolot do Oakland. 
Niedługo 
potem szedł nerwowo korytarzem Domu Pogodnej Starości Sekwoja. Mijali kolejne 
pokoje, 
gdzie w łóżkach leżeli starzy ludzie. W świetlicy kilkunastu mieszkańców na 
wózkach 
inwalidzkich oglądało w telewizji teleturniej. Po holu poruszało się kilka osób 
– przy pomocy 
„balkoników”. Coltrane wszystkim z szacunkiem się kłaniał. W końcu doszli do 
drzwi, obok 
których stał ubrany na biało sanitariusz. Miał dwadzieścia parę lat, okulary w 
drucianych 
oprawkach i kucyk.
– Proszę zbyt wiele nie oczekiwać – powiedział. – Wszystko wskazuje na to, że 
pana nie 
pozna.
– Nawet się tego nie spodziewam – odparł Coltrane. – Poznaliśmy się wiele lat 
temu – 
skłamał. – Ostatni raz widzieliśmy się w Sacramento, mieszkaliśmy na tej samej 
ulicy. Mam 
zdjęcia, które zrobiłem jej córce. – Coltrane uniósł do góry przyniesioną 
paczkę. – Kiedy jej 
córka dowiedziała się, że będę robił zdjęcia w Oakland, spytała, czy nie mógłbym 
odwiedzić jej 
matki i ich jej dać. – Wiszący na szyi Coltrane`a aparat nadawał jego opowieści 
wiarygodności.
– Czasami może się wyrażać nieco szczerze.
– Nie szkodzi. Lubię starsze panie, które mówią, co myślą – stwierdziła 
Jeniffer.
– „Szczerze” nie jest może najlepszym określeniem – dodał sanitariusz.
Coltrane przekręcił głowę.
– Lepiej by pasowało określenie „szokująco”. Nigdy jednak nic nie wiadomo – może 
akurat dziś zechce być damą, to się czasami zdarza. Lekarz powiedział, że 
zdjęcia, które pan 
przyniesie, mogą poprawić jej stan umysłowy. Nic innego nie pomaga, więc miejmy 
nadzieję. – 
Sanitariusz uchylił drzwi. – Proszę dać mi minutkę, to sprawdzę, czy może 
pokazać się ludziom.
– Niech się pan nie spieszy. – Kiedy sanitariusz wszedł do pokoju, nerwowość 
Coltrane`a 
jeszcze bardziej się nasiliła.
– Jak na razie idzie dobrze – powiedziała Jeniffer. – Opowiastka o zdjęciach 
zadziałała.
– Zaczynam tego żałować. Nie chcę tam wchodzić.
Fotografie Tash pochodziły z filmu, który Coltrane robił w Acapulco. Odbitki 
przygotował minionej nocy, ostrożnie zasłaniając przed Jeniffer akty. Z 
zaskoczeniem stwierdził, 
że zrobił jedno zdjęcie, którego nie pamiętał. Kiedy Nolan chciał go udusić 
paskiem aparatu, 
machając rękami wokół szyi, by się uwolnić, nacisnął przypadkiem spust migawki. 
Powstałe 
zdjęcie było przekręcone o czterdzieści pięć stopni i ukazywało po prawej 
stronie niewyraźną 
smugę, która mogła być ręką a po lewej tak samo rozmazaną plamę – chyba 
ramienia, pomiędzy 
plamami wyraźnie rysowała się twarz Tash. Coltrane jeszcze nigdy nie widział 
miny wyrażającej 
tak zwierzęcy zachwyt. Niemal żenowało go samo patrzenie na zdjęcie – tak 
wyraźna była 
seksualna rozkosz, jaką Tash czerpała patrząc jak on i Carl o nią walczą.
Drzwi otworzyły się i pielęgniarz wyszedł na korytarz.
– Nie umiem ocenić jej nastroju, ale jest gotowa się z panem zobaczyć.
Coltrane nie był pewien, czy on też jest gotów. Popatrzył niepewnie na Jeniffer, 
która 
dodała mu otuchy, kładąc mu dłoń na ramieniu i wszedł do środka.
Choć kierownik placówki przedstawił, czego można się mniej więcej spodziewać, 
widok 
matki Tash zaskoczył Coltrane`a. Kiedy Jeniffer zamknęła za nimi drzwi, zawahał 
się przez 
chwilę.
– To pomyłka. Musieliśmy wejść do złego pokoju.
– Żadna pomyłka – odparła Jeniffer.
– Ale… – Coltrane gapił się na śpiącą kobietę. – Matka Tash urodziła się w 
trzydziestym 
czwartym roku, więc ma teraz sześćdziesiąt trzy albo cztery lata. Ta ma…
– Co tam szepczesz? – zaskrzeczała kobieta na łóżku. Jej głos brzmiał jakby 
miała 
w gardle kawałek szkła.
– Przepraszam, myślałem że pani śpi. Nie chciałem pani budzić.
– To znaczy zastanawiałeś się, czy jeśli śpię, to możesz mnie obmacać po cipie.
– Nnn… – Coltrane`a zamurowało. Kobieta na łóżku, która powinna mieć tuż po 
sześćdziesiątce, wyglądała na dziewięćdziesiąt parę lat. Miała rzadkie kosmyki 
siwych włosów, 
czerwone jak u reumatyka oczy, wyschniętą i pomarszczoną skórę, przedwcześnie 
skurczone 
i zapadnięte ciało, najbardziej poruszające było jednak to, że mimo wszelkich 
spustoszeń, jakich 
doznał jej organizm („Od alkoholu i narkotyków” – powiedział kierownik), było 
wyraźnie widać, 
że jest córką Rebeki Chance i matką Tash. Wyglądała tak jak wyglądałaby Rebeka u 
schyłku 
bardzo ciężkiego życia albo jaki będzie wyglądać za wiele wiele lat Tash.
– Dawaj, macaj mnie. Pielęgniarze robią to non-stop.
Kobieta przeciągnęła dłonią po przypominających pajęczynę włosach jakby chciała 
je 
uczesać. Coltrane popatrzył na Jeniffer – zaszokowany i pełen obrzydzenia.
– Stephanie? – Jeniffer podeszła do łóżka.
– A kim ty do cholery jesteś?
– Nazywam się Jeniffer. Chcielibyśmy zadać pani kilka pytań.
– Zakaz wstępu dla kobiet.
– Obiecuje pani, że jak wyjdę, porozmawia pani z moim znajomym?
– Czy on przyszedł tu po to, żeby…
Sama sugestia spowodowała, że Coltrane poczuł w ustach kwaśny posmak.
– Obawiam się, że sanitariusze mu na to nie pozwolą – odpowiedziała Jeniffer. – 
Mogli 
by się zezłościć.
– To świetnie.
– Mogliby wszcząć bójkę.
– O tak…
– Lubi to pani?
– Niech walczą. Zasłużyli na karę.
– Dlaczego?
– Za to że chcą mnie mieć.
– Czy pani córka też lubi jak mężczyźni się biją?
– Ta mała… – Następne słowo było szokujące.
– Dlaczego pani tak ją nazywa?
– Myślała że jest lepsza ode mnie. Zabierała mi moich mężczyzn.
– Kiedy była na uczelni?
– Aha.
– W szkole średniej?
– Aha. Kiedy spałam, wzięła brzytwę, podkradła się i pocięła mi policzki. Nie 
mogła 
znieść, że cała ich uwaga skupia się na mamusi. Myślała, że może pozbyć się 
konkurencji. Nic 
z tego. Ciągle jestem tak samo piękna. – Spojrzała na Coltrane`a z takim 
żądaniem 
potwierdzenia, jakiego jeszcze nigdy nie widział u żadnej kobiety. – Prawda?
– Prawda.
– W takim razie…
Dalsza część zdania spowodowała, że Coltrane musiał odwrócić głowę.
– Do niczego się nie nadajesz. Weź sobie nowego narzeczonego, mała. Ten jest do 
kitu. 
Zdjęcia? Masz zdjęcia mojej córki?
– Mam… – wydusił z siebie z trudem Coltrane.
– Spal je. Poślij ją do piekła. I wynoście się stąd. Nie marnujcie mojego czasu. 
Kolejka 
mężczyzn czeka na to, aby…
– Ma pani rację – powiedział Coltrane. – Marnujemy pani czas. Przepraszam, że 
panią 
niepokoiliśmy.
23
Kiedy wyszli z domu starców, Coltrane usiadł na schodach przed frontowymi 
drzwiami 
i zwiesił głowę między kolana. Potrzebował kilku głębokich oddechów, by 
przestało mu się 
kręcić w głowie i uspokoiło się w żołądku. Znad zatoki płynęła słona bryza i 
chłodziła mu czoło. 
Dopiero po kilku minutach był w stanie popatrzeć na Jeniffer.
– Powiedz coś, to ty chodziłaś na wykłady z psychologii.
– To zjawisko nazywa się „drapieżnictwem seksualnym”. U kobiet jest niezwykle 
rzadkie.
– W jaki sposób do niego…
– Jedni twierdzą, że to sprawa wrodzona, inni że wyuczona. Bierz co wolisz.
– A więc może trochę jednego i drugiego. Kolejna rzecz z półki „nic nie 
wiadomo”.
– Mój wykładowca psychopatologii twierdził, że choroby psychiczne można 
dziedziczyć. – Jeniffer usiadła obok i ramionami objęła kolana. – Nie wiemy nic 
o matce Rebeki, 
ale zarówno ona, jak jej córka i wnuczka to piękne kobiety, do tego mają na 
punkcie swej urody 
obsesję. Są nią tak skrępowane i tak nie potrafią się z nią pogodzić, że czują 
się wartościowe 
jedynie wtedy, kiedy mężczyźni o nie walczą.
– Albo wszystkie były w dzieciństwie molestowane seksualnie i czują wobec 
mężczyzn 
niechęć i gorycz tak wielką, że chcą ich karać za to, iż uważają je za 
atrakcyjne – odparł Coltrane.
– W ten sposób zastąpiłeś teorię dziedziczności teorią wyuczenia. Nie mamy 
pojęcia, jak 
była wychowywana ta żałosna kobieta. Może Winston Case okazał się potworem. Z 
tego jednak 
co mówiła, to jej córka Tash, Melinda czy jak tam chcesz ją nazywać, już od 
dzieciństwa pałała 
zazdrością o wszystkich otaczających ją mężczyzn. Potrzebowała zainteresowania, 
a ponieważ 
nie dostawała go od matki, szukała go u jej facetów. Problem polega na tym, że w 
efekcie 
zapewne okazywali jej więcej, powiedzmy „zainteresowania”, niż chciała. Jeżeli 
Tash była 
w dzieciństwie molestowana seksualnie, nie zaskakuje mnie, że jest teraz 
wściekła na mężczyzn. 
Z jednej strony coś ją zmusza do kuszenia, równocześnie ma potrzebę karania ich 
za to, że jej 
pożądają. Kochanie się z nią jest niewybaczalne.
Coltrane poczuł, że się czerwieni.
– Obawiam się, że jesteś następny na liście tych, z którymi musi się rozliczyć – 
powiedziała Jeniffer. – Nawet jednak jeśli z nią nie spałeś, wiesz, że kłamała w 
sprawie 
negatywów i Duncana Reynoldsa. Przejrzałeś ją, więc jesteś niebezpieczny. Jeśli 
wszystko ułoży 
się po jej myśli, spróbuje się chronić pozbywając się ciebie.
– Tak jak pozbyła się Duncana i poprzednich chłopaków. Do tego potrzebuje Walta 
– 
naśle go na mnie.
– Musimy go ostrzec.
24
– Panie Coltrane, mówi Eliot Blaine – dobiegł zatroskany głos z głośnika 
podłączonego 
do telefonu w samochodzie Coltrane`a. Natychmiast po powrocie do Los Angeles, 
Coltrane 
jeszcze z lotniska zadzwonił do siebie do domu, by odsłuchać ewentualne nagrania 
na 
automatycznej sekretarce. Okazało się, że ktoś dzwonił kilkanaście razy i 
odkładał słuchawkę, nie 
nagrywając żadnej wiadomości. Przypomniało mu to okres koszmaru jaki przeżywał z 
Ilkovičem 
i zaczął się zastanawiać, czy to Walt. Taśma odtwarzała dalej: – Jestem 
adwokatem zajmującym 
się sprawami posiadłości pana Randolpha Packarda. Nie wiem, czy otrzymał pan tę 
informację 
z innego źródła, więc jeśli nie, proszę mi wybaczyć, że przynoszę złe wieści. 
Wiem, że spotykał 
się pan kilka razy z sekretarzem pana Packarda, Duncanem Reynoldsem, który 
mówiąc mi o tym 
zdradził, jak miło mu się z panem gawędziło. W każdym razie… niełatwo przychodzi 
mi to 
mówić i wiem, że będzie pan nie mniej zrozpaczony ode mnie, ale wczoraj wieczór 
znaleziono 
Duncana Reynoldsa martwego w jego własnym domu. Wygląda na to, że nie żył już od 
kilku dni. 
Policja uważa, że popełnił… chyba lepiej będzie, gdybyśmy porozmawiali na ten 
temat nie przez 
telefon. Proszę zadzwonić do mojego biura, to ustalimy termin spotkania. Mniej 
więcej tydzień 
temu Duncan skierował się do mnie z niecodzienną prośbą. Z szacunku nie 
zadawałem żadnych 
pytań, ale teraz jest jasne, że zajmował się uporządkowaniem swoich spraw przed 
popełnieniem… Mam paczkę, którą chciał, bym panu przekazał w wypadku jego 
śmierci.
25
– Kaseta magnetofonowa? – Coltrane ze zdziwieniem przyglądał się przedmiotowi, 
który 
wyjął z koperty.
Blaine, siedzący w luksusowym skórzanym fotelu za wielkim szklanym biurkiem, 
pchnął 
w jego kierunku leżący na blacie list. Kiedy poruszył ręką, zamigotały jego 
wymanikiurowane 
paznokcie.
– Prośba wydała mi się bardzo dziwna, ale w moim zawodzie to chleb powszedni. 
Duncan 
nalegał, by odsłuchał pan taśmy w mojej obecności. Kiedy pan zadzwonił, 
poprosiłem sekretarkę, 
by przestawiła kilka umówionych na dziś spotkań, może więc pan to zrobić od 
razu.
– Dziękuję.
– Dla Duncana zawsze miałem czas. Był dla mnie więcej niż klientem.
– Tak, też traktowałem go jako przyjaciela – powiedział Coltrane.
Blaine miał pięćdziesiąt parę lat, był średniego wzrostu i średniej wagi, jego 
oczy patrzyły 
ostrożnie. Miał idealnie ostrzyżone włosy, drogi garnitur a buty tak błyszczące, 
aż miało się 
wrażenie, że właśnie wyjęto je z pudełka. Wstał i włożył kasetę do magnetofonu, 
stojącego na 
półce obok prawniczych ksiąg. Kiedy z głośników po obu końcach półki rozległo 
się syczenie 
rozbiegówki, wrócił do fotela, oparł splecione dłonie na biurku a jego 
patrycjuszowska szczęka 
zamarła. Blaine skoncentrował się na słuchaniu. Taśma jeszcze chwilę posyczała, 
potem rozległo 
się stuknięcie, jakby ktoś postawił mikrofon. Rozległ się grzechot 
przypominający wrzucanie do 
szklanki kostek lodu, potem odgłos przełykania dużej porcji płynu.
– Ta wiadomość jest przeznaczona dla Mitchella Coltrane`a – usłyszeli nieco 
rozmyty 
głos Duncana Reynoldsa. – Jeśli słuchasz tej taśmy, wiesz, że nie żyję. Cóż za 
dziwne uczucie, 
mówić coś takiego …
Rozległ się grzechot kolejnych kostek lodu, odgłos przełykania następnej porcji 
alkoholu. 
Duncan nie odzywał się przez jakieś trzydzieści sekund. Ciężko oddychał.
– Zastanawiałem się czy nie uciec, ale wtedy uznałaby, że jestem większym 
kłopotem, niż 
moim zdaniem sądzi teraz. Poza tym nie wytrzymałbym z dala od niej. To że 
pozwoliła mi… 
człowiekowi w moim wieku, o moim pospolitym wyglądzie, tak niepozornemu 
fizycznie… nigdy 
nie wyobrażałem sobie, że mógłbym poznać kogoś tak… mieć do czynienia z… Może 
wcale nie 
uważa, że jestem dla niej kłopotem i nie mam powodu do obaw? Może wszystko 
będzie trwało 
dalej i dalej pozwoli mi na to, abym…
– O czym on, do diabła, mówi? – spytał Blaine.
Coltrane uniósł dłoń, by adwokat zamilkł.
– Gdybyś nie zrobił mi tych zdjęć… – żachnął się Duncan. – Miało cię nie być w 
South 
Coast Plaza. Melinda powiedziała Carlowi, że będziesz w pierwszym miejscu, w 
Beverly Center, 
gdzie zamierzasz robić zdjęcia tłumu, by spróbować ujawnić prześladującego ją 
człowieka. 
Doprowadziła go do takiego stanu, że nie mieliśmy wątpliwości, iż użyje siły, 
żeby odwieść cię 
od spotykania się z nią. Byliśmy pewni, że pogada z tobą tak „skutecznie” i nie 
uda ci się 
dojechać do pozostałych centrów. Kiedy przysłano zdjęcia, które robiłem w South 
Coast Plaza, 
zaczęliśmy podejrzewać, że zrozumiesz, jak blisko byłeś sfotografowania jej 
prześladowcy 
i zaczniesz działać z jeszcze większą determinacją. To z kolei spotęgowałoby 
determinację Carla 
i w końcu… – Duncan ciężko westchnął. – Ale musiałeś pojechać dalej i teraz, 
jeśli żyjesz, 
domyśliłeś się z pewnością, że to ona zniszczyła zdjęcia, na których jestem, i 
to ja byłem jedyną 
osobą, która mogła z twojego domu ukraść negatywy. Ty i ja. Po raz pierwszy ktoś 
wie o moim 
związku z nią. Ciekawe, jak usunie ten dowód? – Coś na taśmie trzasnęło i 
zapadła cisza. Nie 
było nawet syczenia – może Reynolds przekładał kasetę. Po kilku sekundach 
ponownie rozległ 
się szum taśmy. – Zdawało mi się, że ją słyszę – powiedział Duncan. – Stale 
czekam na dźwięk 
jej kroków na schodach. Uśmiechnie się do mnie, obejmie mnie i powie, kim teraz 
będzie i jaką 
zagra grę, czy doda mi coś do drinka? A może upije mnie bardziej, niż zwykłem 
się upijać, 
zabierze na przechadzkę po dokach w świetle księżyca i wepchnie do wody – tak 
jak zrobiła 
z tymi dwoma chłopakami, którym udało się przyjechać za nią z Sacramento do 
Eureki?
– Czy ktoś mógłby mi wyjaśnić… – zaczął znów Blaine.
– Cicho!
Duncan gorzko zachichotał.
– Oczywiście, że kazała mi skakać przez obręcze, ale w końcu nam wszystkim 
kazała 
skakać przez obręcze. Randolph doskonale wiedział, kim ona jest. Wiedział, kim 
jest jej matka. 
Wiedział, kim była Rebeca Chance, ale tak samo jak ja nie potrafił się oprzeć. 
Nawet wówczas, 
kiedy tak się wściekł na Rebekę, że zepchnął ją w Meksyku ze skały, nie był w 
stanie wyzwolić 
się spod jej zaklęcia. Całe lata szukał jej córki, co do której nie był nawet 
pewien, że jest jego, 
a kiedy ją w końcu znalazł – razem z wnuczką – ponownie wpadł w tę samą pułapkę. 
Z miłości 
wybaczał im to, co robiły. Melinda z radością wzięła jego pieniądze, ale nigdy 
do niego nie 
przyjechała, nigdy nie zrobiła nic, by uwierzył, że jest kochany. Biedny 
Randolph, jaki on był 
samotny. Pragnął mieć rodzinę, ale jedyną jego rodziną byłem ja. W końcu tak 
zmienił testament, 
by dostała w spadku miejsce, które najbardziej na świecie nienawidził – miejsce 
gdzie zabił 
kobietę, której nigdy nie przestał kochać, choć nienawidził ją za to, że nim 
manipulowała. – Głos 
Duncana zadrżał. – Muszę kończyć. Nie mogę pozwolić, by przyłapała mnie z 
magnetofonem. 
Ostrzegłem cię, ale jeśli się mylę? Jeśli ona nie zwróci się przeciwko mnie? Nie 
mogę jej 
zostawić. A jeśli moje podejrzenia względem niej są uzasadnione? W tym przypadku 
już jestem 
martwy, nie mam nic do stracenia. Zadbaj o to, by nie zniszczyła cię, tak jak 
zniszczyła mnie. 
Wyrównaj za mnie rachunki, choć zasługuję w pełni na to, co ona chce mi zrobić. 
Nie mam 
najmniejszego obowiązku być względem niej lojalnym, choć – niech Bóg będzie mi 
świadkiem – 
tak jej potrzebuję…
Taśma znów zasyczała, rozległo się skrobnięcie – może Duncan odstawił mikrofon. 
Potem, choć Coltrane widział, że magnetofon pracuje, panowała cisza.
– Może teraz… – odezwał się Blaine. – Może teraz ktoś mi wyjaśni, co to ma 
znaczyć?
14
Kiedy Jeniffer skończyła, Blaine opadł ciężko na oparcie fotela i wbił wzrok w 
rozłożone 
przed nim dokumenty.
– Musimy dostarczyć to wszystko policji – powiedział Coltrane.
Blaine pokręcił głową.
– To nic nie da. Te materiały niczego nie dowodzą.
– Jak to?
– Sprawny obrońca bez trudu uzyska oddalenie pozwu opartego na tak słabych 
poszlakach. Wypełniacie luki w faktach stwierdzeniami, które nie są poparte 
żadnymi dowodami. 
Wobec prawa wasza teoria, to czysta spekulacja.
– A co z ciągłym zmienianiem nazwisk?
– W celu zachowania prywatności. Obrona argumentowałaby, że jest nieszczęśliwą 
młodą 
kobietą, która nie z własnej winy była nękana przez mężczyzn, pragnących nad nią 
dominować. 
Łańcuch okropnych okoliczności, za które ich klientka nie ponosi najmniejszej 
odpowiedzialności, zmuszał ją do ciągłej zmiany nazwiska i miejsca zamieszkania. 
Nie da się 
udowodnić, że manipulowała mężczyznami po to, aby o nią walczyli ani że 
aranżowała dla 
zwycięzców śmiertelne wypadki. Prawo zajmuje się faktami, nie przypuszczeniami.
– A co z taśmą Duncana?
– Bełkot mężczyzny na tyle obłąkanego, że wkrótce popełnił samobójstwo. Obrona 
zanegowałaby istnienie jakiegokolwiek związku między nią a Duncanem. 
Twierdziłaby, że 
Duncan fantazjował. Moja zawodowa opinia jest taka, że te materiały z 
procesowego punktu 
widzenia nie mają żadnej wartości.
– Ale może przekonają policję, że trzeba by się bliżej przyjrzeć śmierci 
Duncana. Jest 
przecież jasne, że nie popełnił samobójstwa, a został zamordowany.
– Dla pana. Jeśli jednak Melinda Chance jest tak wyrachowana, jak sądzicie, 
wątpię, by 
pozostawiła cokolwiek, co mogłoby ją obciążyć.
Coltrane otworzył usta, by coś powiedzieć, zmienił jednak zdanie i jedynie 
machnął ręką.
– Moja osobista opinia jest jednak nieco inna – dodał Blaine. – Uważam, że ta 
kobieta jest 
niebezpieczna i powinien pan przekazać zgromadzony materiał policji w nadziei, 
że może ktoś ją 
w końcu przesłucha. A potem musi pan zwiewać gdzie pieprz rośnie.
27
– Przed świętami kupowałem u Państwa strzelbę i rewolwer.
Sprzedawca kiwnął głową.
– Ale nie mogłem wziąć rewolweru z powodu wymaganej pięciodniowej karencji.
– Chce go pan zabrać teraz?
– Tak, i poproszę jeszcze jedną strzelbę.
28
Kiedy Coltrane położył na tylne siedzenie strzelbę i pudełko z rewolwerem, twarz 
Jeniffer 
wykrzywił niepokój.
– Znowu?
– Znam twoją opinię na temat broni, ale nie ma innego wyboru. To moja wina, że 
się w to 
wplątałem. Gdybym trzymał się od niej z daleka… Nie powinnaś narażać się na 
ryzyko. Już i tak 
bardzo mi pomogłaś. Zawiozę cię do domu i…
– Mowy nie ma.
– Słucham?
– Ta baba mnie wkurza!
Jeniffer powiedziała to tak dobitnie, że Coltrane z zaskoczeniem na nią 
popatrzył.
– Wkurza mnie sposób, w jaki cię wykorzystała, to że ci grozi, to co zrobiła n a 
m. Nie 
pieprz więc o zawożeniu mnie do domu, zamierzam zrobić, co się da, by pomóc ci 
ją 
powstrzymać. – Do Jeniffer dotarło jak i co mówi, i zaczęła się śmiać.
– Co w tym widzisz śmiesznego?
– Zachowujesz się jak w dawnych czasach. Kłóciłeś się kiedyś z…
– Z nią?
– Tak.
Pokręcił głową i ich śmiech zamarł.
– Nigdy – odparł Coltrane.
Jeniffer milczała przez długą chwilę.
– Może nie pasujemy do siebie – orzekła w końcu.
– Dlatego że nie zgadzamy się w paru sprawach? Nietrudno się we wszystkim 
zgadzać, 
kiedy ktoś gra i kłamie tak jak Tash.
– Może to mój problem. Ja zawsze mówię prawdę.
– Nie nazywałbym tego problemem. Pytałaś, czy wiem, co jest dla mnie dobre i 
teraz 
mogę ci odpowiedzieć. Ty jesteś dla mnie najlepsza.
Jeniffer popatrzyła na niego uważnie, potem na swoje dłonie.
– Tylko co będziesz na ten temat sądził jutro?
– To samo co teraz.
Coltrane nie potrafił się zdobyć, by dodać w myśli: „Jeśli będziemy żywi”.
29
Zdecydował się na rewolwer, ponieważ brak doświadczenia z bronią palną nakazywał 
wybór czegoś prostego. W rewolwerze nie trzeba ładować, niczego przesuwać, w 
odróżnieniu od 
pistoletów półautomatycznych nie ma ryzyka zacięcia. W kolcie 357 python, który 
wybrał, 
należało jedynie przełożyć znajdującą z lewej strony obudowy dźwignię, wysunąć 
na bok 
cylinder, wsunąć w sześć gniazd sześć naboi, zamknąć cylinder i broń już była 
gotowa do użytku. 
Sprzedawca stwierdził, że kaliber 357 daje dużą siłę przebicia bez nadmiernego 
odrzutu, co dla 
kogoś niedoświadczonego jest bardzo cenną cechą. Choć do pistoletu tego samego 
kalibru można 
załadować przynajmniej dwa razy więcej naboi, Coltrane uznał, że posiadanie 
broni, z którą nie 
będzie się czuł dobrze jest niemal tak samo złe jak gdyby był bez broni.
Kiedy wjechali do garażu, wyjaśnił to wszystko Jeniffer, załadował rewolwer i 
wsunął go 
za pasek spodni. Broń drapała go w brzuch.
– Chcesz nosić go ze sobą?
– Jeśli będzie nam potrzebny, na niewiele się przyda w szufladzie. – Załadował 
strzelbę. – 
Pamiętasz jak wyjaśniałem ci, jak jej używać?
– Zarzekałam się wtedy, że nigdy tego nie zrobię.
– To było wtedy. Co sądzisz teraz?
– Pamiętam, co mi tłumaczyłeś.
Przed załadowaniem broni Coltrane dokładnie zamknął garaż. Trzymając strzelbę 
w lewym ręku, prawą otworzył drzwi prowadzące z garażu do domu. Jeniffer szła 
tuż za nim. 
Zamknął drzwi i odwrócił się do panelu alarmu, by go wyłączyć, jednak instynkt 
od razu go 
ostrzegł, że coś jest nie w porządku. System był tak nastawiony, że jeżeli nie 
został wyłączony 
natychmiast po otwarciu drzwi, zaczynał buczeć, by przypomnieć wchodzącemu, że 
jeżeli go 
w dalszym ciągu nie wyłączy, to po upływie trzydziestu sekund się rozdzwoni.
Buczenia jednak nie było.
– O nie… – jęknął Coltrane.
Jeniffer ryglowała drzwi.
– Co się stało?
Na panelu wyraźnie świecił napis: GOTOWY DO WŁĄCZENIA. Coltrane gwałtownie 
się odwrócił i powiódł bronią ku prowadzącym na piętro i do piwnicy schodom.
– Kiedy wychodziłem, włączyłem alarm. Ktoś jest w domu.
Jeniffer cofnęła się i z tępym odgłosem uderzyła plecami w ścianę.
Musiała to być Tash. Duncan znał kilka zapasowych kodów rozbrajających alarm 
i musiała wydobyć od niego kombinację.
– Coltrane! – Męski głos był niski, przepełniony złością. Doleciał z prawej 
strony, 
z ciemnego salonu na piętrze.
– Walt?
Jeżeli Walt zobaczył broń, mógł nie chcieć dać mu szansy na rozmowę. Czując, jak 
biją 
na niego poty, Coltrane odłożył strzelbę na podłogę tuż przy ścianie, gdzie być 
może Walt jej nie 
zauważy. Zapiął marynarkę, ukrywając rewolwer za paskiem.
– Cieszę się, że pan przyszedł – powiedział.
– Radość jest obopólna. – Chrapliwy głos drżał z wściekłości.
Coltrane nacisnął kontakt, zapalając światło w salonie.
– Wchodzę na górę. Muszę panu coś pokazać.
– Co za zbieg okoliczności. To tak jak ja.
Coltrane wziął głęboki wdech i ruszył po schodach. Jeniffer posuwała się tuż za 
nim, 
kurczowo zaciskając dłoń na rączce teczki.
Jeden krok.
Drugi.
Coltrane powoli wszedł na tyle, by móc dostrzec Walta w salonie – maksymalnie 
oddalonego od lampy znajdującej się przy schodach. Jego twarz skrywał cień, 
siedział w fotelu, 
z dłońmi na kolanach.
– Jeżeli da mi pan minutę – kontynuował Coltrane – to chciałbym o czymś 
powiedzieć.
– Znów czytasz mi w myślach.
– Naprawdę?
– Tyle tylko że to ja coś ci powiem.
– To jest Jeniffer.
– Jeśli ma trochę oleju w głowie, niech zwiewa.
– Proszę dać mi coś wyjaśnić. W teczce, którą trzyma, znajdują się…
– Nie interesuje mnie, co jest w tej teczce. – Walt wstał, jego sztywne cielsko 
unosiło się 
jak elementy rozwijającej się maszyny. – Interesuje mnie jedynie…
Coltrane jęknął. Wstając, Walt wziął ze stolika przy fotelu podłużny przedmiot.
Kij baseballowy.
Trzymał go prawą ręką i uderzał końcem o wnętrze lewej dłoni. Jeszcze nigdy nie 
wyglądał tak potężnie i groźnie.
– … żeby tym razem dotarło do ciebie to, co mówię. – Walt zrobił krok do przodu.
– Na Boga, niech pan zaczeka! To nie pierwszy raz, kiedy Tash robi coś 
podobnego.
– Ostrzegałem cię, byś trzymał się od niej z daleka.
– Tak też zrobiłem!
– Jeżdżenie za nią przez cały wczorajszy dzień ma się nazywać trzymaniem się 
z daleka?! – Walt podchodził, nie przestawał klepać się pałką w dłoń.
– Nie jeździłem za nią. Byłem w Oakland!
– Oczywiście.
– Niech pan zapyta Jeniffer.
– Mitch mówi prawdę – szybko potwierdziła Jeniffer. – Byliśmy w…
– Kłamiesz! – Walt jednym machnięciem rozwalił stojącą na stole lampę. Huk był 
ogłuszający, szkło rozprysnęło się wokół na kilka metrów.
Coltrane jeszcze nigdy w życiu nie patrzył w tak wściekłe oczy.
– Jeśli byliście w Oakland, jak mogłeś śledzić mnie i ją, kiedy odwiedzaliśmy 
jej 
sklepy? – spytał Walt.
– Śledzić? Nikogo nie…
Walt rozbił szklany stół, który rozpadł się na tysiąc kawałków, jakby wybuchł.
– W każdym cholernym sklepie, do którego weszliśmy, natychmiast dzwonił telefon. 
Do 
niej! A ty byłeś po drugiej stronie!
– Tash kłamie. – Coltrane zrobił gest, mający załagodzić sytuację i w momencie, 
kiedy 
Walt podniósł ręce, by kolejny raz zamachnąć się kijem, z przerażeniem zauważył, 
że ma przy 
pasku kaburę z pistoletem.
Coltrane przeraził się nie na żarty. Boże, gdyby Walt zauważył u niego broń, 
mógłby 
rzucić kij i sięgnąć po pistolet. Nagle pomysł z kupowaniem broni wydał mu się 
idiotyczny.
– Ktoś musiał jej pomagać – powiedział Coltrane. – Może dzwoniła sama 
z wyprzedzeniem i w każdym sklepie kazała komuś, by w momencie, kiedy 
wejdziecie, twierdził, 
że ktoś do niej dzwoni. Potem udawała, że to ja.
– Gówno prawda! Dlaczego miałaby…
– Żeby się pan wściekł i zaatakował mnie!
– O czym ty gadasz? Prześladowałeś ją w Malibu i robisz to do dziś. Teraz jednak 
przestaniesz!
Walt zamachnął się, na szczęście ruch jego ciała ostrzegł Coltrane`a na tyle, że 
zdążył 
uskoczyć. Kij śmignął tuż obok jego głowy i huknął w ścianę.
– Ona lubi kiedy mężczyźni o nią walczą!
Walt machnął kijem w drugą stronę, Coltrane zrobił kolejny unik a Jeniffer 
rzuciła się 
szczupakiem ku drzwiom. Kij minął głowę Coltrane`a o dwa centymetry, uderzenie 
było jednak 
wykonane tak szybko, że poczuł na czole wietrzyk.
– Niech mnie pan posłucha! – wrzasnął Coltrane. – Nikt jej nie prześladował w 
Malibu! 
Udawała! Miała pomocnika!
– Myślisz, że w to uwierzę?
– Ale to prawda! – zawyła Jeniffer. – W teczce mam dowody. Ona się nie nazywa 
Natasha 
Adler lecz Melinda Chance. Ma jeszcze kilka nazwisk i…
– Panienko, proszę się nie wtrącać!
– Kilku mężczyzn pozabijało się z jej powodu! – Jeniffer kucnęła i wyciągnęła w 
kierunku 
Walta walizkę. – Proszę pozwolić mi ją otworzyć, to…
– Sama tego chciałaś!
Walt z całą siłą uderzył w walizkę i wytrącił ją Jeniffer z rąk. Walizka otwarła 
się 
i poszybowała w górę. Papiery poleciały na wszystkie strony. Jeniffer 
zapiszczała, skoczyła do 
tyłu i usiadła na podłodze. Walt właśnie zamierzał zamachnąć się ponownie, by 
trafić Jeniffer 
w głowę, kiedy uniosła ręce i zasłoniła twarz dłońmi. Napastnik zawahał się, 
jakby dotarło do 
niego, co wyprawia.
– Nie…
Bez względu na to, co chciał powiedzieć, zdecydował się zbyt późno. Coltrane 
zaatakował 
go. Przerażenie w oczach Jeniffer wyzwoliło w nim wściekłość, jakiej jeszcze 
nigdy nie czuł. 
Uderzył Walta z boku i pchnął go w kierunku stolika, na którym znajdowało się 
jedyne światło 
w pokoju. Spadł na mebel, który natychmiast się połamał. Lampa została 
pogruchotana i 
w pokoju zapanowała ciemność. Kiedy toczyli się po podłodze, Walt dla ochrony 
przed ciosami 
Coltrane`a musiał puścić kij. Twarde kanty rewolweru wbiły się Coltrane`owi tak 
boleśnie w bok, 
że zajęczał. Po następnym przewrocie rewolwer wysunął mu się zza paska i wpadł 
między 
szczątki mebli. Spleceni ze sobą walczący mężczyźni wstali. Przez gwałtowne 
dyszenie 
i wściekły łomot serca, Coltrane dosłyszał jak Jeniffer krzyczy:
– Nie! Stójcie! Ona właśnie tego chce!
Coltrane stracił jednak resztki rozsądku. Walt chciał go zniszczyć, musiał więc 
odpłacić 
mu tym samym. Zataczali się, uderzali, stękali, pot na ich twarzach mieszał się 
z krwią. Choć 
Coltrane`owi słabły nogi, zaatakował, trafiając Walta z takim impetem, że ten 
zatoczył się do 
tyłu, impet posłał jednak samego Coltrane`a do przodu, przez co znów się spletli 
i niczym jeden 
twór przelecieli przez oszklone drzwi, rozpryskując wokół siebie chmurę szkła.
Nie zatrzymali się na balkonie.
Uderzyli w poręcz.
Wypadli za nią.
30
Przez chwilę Coltrane miał wrażenie, że unosi się w ciemności. Żołądek zaczął mu 
podchodzić do gardła. Wokół niego śmigało powietrze… nie, to on wraz z Waltem 
spadał. 
Spleceni ze sobą, wirowali. Uderzenie było przeraźliwe, ogarnęła ich zimna 
otchłań. Załomotali 
w lustro wody basenu z taką siłą, że przebili się do samego dna i rąbnęli w nie 
ze sporym jeszcze 
impetem. Coltrane zaczął się natychmiast dusić. Zachłysnął się i zamiast 
powietrza zaczerpnął 
wody. Śmiertelnie przerażony, zaczął natychmiast rwać ku górze. Kiedy wychynął 
nad 
powierzchnię, łapczywie chwytał powietrze, zaraz jednak Walt złapał go za 
ramiona i pchnął pod 
wodę. Coltrane`owi udało się wyrwać i choć paliły go płuca, odepchnął się z 
całej siły obiema 
nogami od dna i rzucił ku górze. Po chwili znów miał głowę nad lustrem wody i 
chłonął 
powietrze.
Nagle wokół zapaliły się światła – w salonie, skąd wypadli, na parterze, w 
krzewach, 
nawet na dnie basenu. Oślepiony, Coltrane instynktownie skoczył do tyłu – akurat 
na czas, by 
Walt nie zdążył złapać go za gardło.
– Przestańcie! – Proszący głos Jeniffer dobiegał z bliska. Musiała pozapalać 
światła 
i zbiec do basenu, Coltrane nie zwracał jednak na nią uwagi, zbyt zaabsorbowany 
powstrzymywaniem Walta, aby ten nie wepchnął go pod wodę. Kiedy z kolei Walt 
stracił na 
chwilę równowagę, Coltrane zanurkował, wyskoczył za plecami policjanta, złapał 
go od tyłu 
i wsadził mu głowę pod wodę.
– Nie!
Coltrane`a uderzyła w kark jakaś tyka. Czując na jej końcu włosie, domyślił się, 
że 
Jeniffer próbuje rozdzielić ich jednym z narzędzi do czyszczenia basenu.
Walt wyrwał się, zaczerpnął haust powietrza, obrócił się i ruszył na Coltrane`a 
niemal 
w tym samym momencie, kiedy Jeniffer rzuciła tykę między nich i posłała za nią 
poduszkę 
zerwaną ze stojącego przy basenie krzesła.
– Przestańcie!
Trzymali się za gardła. Choć Coltrane czuł, jak puchnie mu twarz, też coraz 
silniej 
zaciskał ręce i…
Huk wystrzału był tak niespodziewany, że skoczył do tyłu. Stracił równowagę, 
poślizgnął 
się i wpadł pod wodę. Kiedy machając wokół siebie rękami, wystawił głowę nad 
powierzchnię 
i dysząc zaczął chwytać powietrze, stwierdził, że Walt zareagował mniej więcej 
tak jak on. Ze 
zdumieniem zauważył, że Jeniffer stoi na skraju basenu ze strzelbą w dłoniach. 
Gdzieś 
rozszczekał się pies, kilka domów dalej ktoś zawołał:
– A to co było?
Jeniffer dość nieporadnie zarepetowała. Zużyta łuska wyleciała wysokim łukiem 
w powietrze i po chwili zagrzechotała o beton.
– Popatrzcie na siebie! Ona dokładnie tego chce! Nie rozumiecie, że jesteście 
jej 
narzędziami? Co mam zrobić, byście przestali?!
Jeniffer wyglądała niezwykle – miała takie rozpalone oczy, drżące ręce i 
wkładała tyle 
wysiłku, by utrzymać broń w rękach, że Coltrane nagle sobie uzmysłowił, jak 
bardzo straciła 
panowanie nad sobą.
– Ona ma rację – powiedział patrząc Waltowi prosto w oczy. – Nie chcę…
Przerwał mu śmiech.
Dolatywał gdzieś z góry. Był to płynący głęboko z gardła, zmysłowy śmiech.
Zaskoczony, Coltrane spojrzał w kierunku dźwięku i zobaczył radośnie 
rozpromienioną 
Tash, przechylającą się przez balustradę tarasu na najwyższym piętrze. Jej 
śmiech narastał aż 
musiała odrzucić głowę do tyłu, by przestać.
– Tash? – wymamrotał Walt.
– Teraz pan zrozumiał? – spytał Coltrane.
Tash patrzyła w dół, starła z oczu łzy śmiechu.
– Ale… – Walta zatkało ze zdziwienia.
– Niech pan przeczyta dokumenty, które przyniosłam! – krzyknęła Jeniffer.
Tash z radością pokręciła głową.
– Sprawcie, by musiała jeszcze raz strzelić! Zróbcie coś, żeby skoczyła między 
was 
i zaczęła was rozdzielać!
– Tash… – powtórzył Walt, jakby dotarła do niego prawda. – Ty… – Słowo 
zabrzmiało 
jak przekleństwo. Ruszył przed siebie. Dotarł do skraju basenu, wyciągnął się na 
rękach na brzeg, 
popatrzył w górę i nagle skoczył w kierunku domu, zostawiając za sobą mokry 
ślad.
Kiedy Walt znikał w budynku, Coltrane właśnie dotarł do brzegu. Wylazł z wody i 
nie 
zwracając uwagi na zimno, ruszył za Waltem.
Jeniffer pobiegła za mężczyznami. Cała trójka minęła ciemnię i popędziła 
schodami 
w górę. Znajdujący się najwyżej Walt coś wykrzykiwał, Tash nie przestawała się 
śmiać. Coltrane 
dobiegł do salonu na piętrze i popatrzył na niemożliwe do oszacowania 
zniszczenia, których Walt 
dokonał łamiąc bezcenne meble. Złapał rewolwer, który zgubił w trakcie walki i 
pobiegł wyżej, 
skąd dochodził rumor. Kiedy wraz z Jeniffer dotarł na trzecie piętro, ich oczom 
ukazał się 
szokujący widok. Przez okna otoczonej ukwieconym tarasem sypialni widać było 
biegającą Tash, 
szydzącą z goniącego ją Walta.
Widok mógł naprawdę przyprawić o zawrót głowy. Coltrane stał na środku sypialni 
i co 
chwila obracał się w inną stronę, by wyjrzeć przez następne okno i popatrzyć na 
Tash, kluczącą 
po tarasie. Walt biegał coraz wolniej, jego klatka piersiowa ciężko pracowała, 
za to Tash zdawała 
się dysponować niespożytą energią. Podskakiwała, wirowała, robiła uniki. Miała 
na sobie białą 
bawełnianą sukienkę do kostek, podobną do tej, w jakiej Coltrane widział ją w 
Meksyku. Była 
luźna, więc przy szybkich ruchach prowokacyjnie łopotała. Wokół ramion owinęła 
czerwony szal 
i zawiązała go tuż nad piersiami. Kiedy skręcili za róg, Coltrane znów się 
odwrócił i 
z zaskoczeniem stwierdził, że Walt nagle przyspieszył, wyrzucił do przodu rękę i 
złapał szal Tash 
mniej więcej między jej łopatkami. Szarpnął aż jęknęła, zanim jednak zdążył ją 
do siebie 
przyciągnąć, skłoniła głowę, wymykając się z pętli. Walt wyrzucił do przodu 
drugą dłoń i złapał 
ją za ramię. Odwrócił ją twarzą do siebie, odrzucił szal i zamachnął się 
gwałtownie.
Patrzyła na niego buntowniczo.
Walt się zawahał.
– Co jest? Obawiasz się uderzyć kobietę?
– Nie jesteś kobietą.
– Pewnie inaczej uważałeś trzy godziny temu, kiedy…
– Nie czyni to z ciebie kobiety.
Tash roześmiała się głośno.
– Nie? A co ze mnie czyni?
Walt użył określenia, które było druzgocące.
Jej śmiech zamarł.
– Nie wiem, co w tobie widziałem – powiedział. – Będę musiał spalić ubranie 
i wyszorować się żrącym proszkiem, inaczej nie pozbędę się brudu, jaki na mnie 
zostawiłaś.
Oczy Tash pociemniały.
– Jesteś szambem. – Walt odwrócił się i ruszył do sypialni.
– Hej ty! – rzuciła za nim Tash.
Coltrane był przytłoczony wyrazem odrazy na twarzy Walta.
– Dokąd to?! – zawołała Tash.
Walt szedł przez sypialnię.
– Jeszcze z tobą nie skończyłam!
– Ale ja z tobą skończyłem.
– Nikt ode mnie nie odchodzi.
– To popatrz.
– Wracaj!
– Idź do diabła!
– Ty pierwszy! – Tash chwyciła dużą donicę, wbiegła do sypialni i rzuciła nią 
prosto 
w potylicę Walta.
Coltrane myślał z początku, że chrupnięcie to dźwięk pękającej donicy, kiedy 
jednak 
naczynie spadło całe na podłogę, pojął, że to pękła czaszka Walta. Krzepki 
policjant zatoczył się 
w kierunku Coltrane`a, wyciągnął rękę, jakby chciał się podeprzeć, ale nie 
dotarł do niego. 
Źrenice uciekły mu pod powieki, ciało zmieniło w szmatę. Uderzył twarzą w dywan 
i zamarł do 
góry potylicą, na której widoczne było zakrwawione wgłębienie.
– Oj! – wykrzyknęła Tash.
Pokój zdawał się kurczyć.
– Widzisz, do czego mnie zmusiłeś?
31
Coltrane nie był w stanie się poruszyć. Jeniffer stała obok i patrzyła na 
nieruchome ciało 
Walta. Oszołomieni przyglądali się, jak Tash kuca przy ciele Walta i zaczyna mu 
grzebać 
w kieszeniach.
– Tak to się nie odbędzie! – powiedziała patrząc na Coltrane`a. – Zapłacisz za 
to!
Dopiero teraz Coltrane zauważył, że dłonie Tash błyszczą. Miała na nich 
plastikowe 
rękawiczki.
Wyjęła z kieszeni Walta coś, co przypominało pilota do autoalarmu, włożyła mu 
przedmiot do lewej ręki i wcisnęła jego kciukiem czerwony przycisk.
– Zapłacisz za to – powiedziała.
– Dzwonię po policję – odparł Coltrane.
Kiedy ruszył do telefonu, zauważył, że Tash sięga pod marynarkę Walta i kiedy 
zrozumiał, po co, zawołał:
– Jeniffer, zejdź na dół!
Tash wyciągnęła pistolet Walta, wetknęła mu go w prawą rękę, swój palec 
wskazujący 
wsunęła w osłonę spustu i pociągnęła. Strzał – choć nie tak ogłuszający jak ze 
strzelby – też ranił 
uszy. Wystrzelona bez celowania kula minęła Coltrane`a o dwa metry i wbiła się w 
ścianę, był 
jednak przekonany, że przy następnym strzale Tash lepiej wyceluje. Zaczął 
pełznąć ku schodom, 
podczas gdy Tash wyjęła pistolet z dłoni Walta i fachowo wymierzyła.
– Boże… – Rzucając się szczupakiem na korytarz, Coltrane usłyszał huk wystrzału 
i świst 
kuli nad głową. Wpadł na schody, zawył z bólu i zaczął się podciągać na poręczy. 
Kątem oka 
widział Jeniffer, pędzącą w dół schodami.
Ledwie zdążył się przetoczyć, i uszy rozerwał mu huk następnego wystrzału. Od 
ściany 
odpadł kawał tynku, twarde drobiny zakłuły go w twarz. Kiedy gwałtownie się 
zatrzymał 
w sypialni, stwierdził, że ciągle trzyma w dłoni rewolwer, więc odruchowo uniósł 
go w górę 
i strzelił. Źle wycelował i kula minęła Tash, która zdążyła się schować za 
balustradę poręczy.
Fakt, że do niej strzelono pohamował jej zapędy i zanim znów strzeliła, Coltrane 
miał 
czas, aby zejść na parter. Zderzył się tam z Jeniffer, która próbowała otworzyć 
drzwi wejściowe.
– Nie ma czasu! – wrzasnął i odciągnął ją na schody do piwnicy tuż przedtem, nim 
dwie 
kule wwierciły się w drewno, gdzie jeszcze przed chwilą stali.
Byli teraz na samym dole, ale lampy pod sufitem oświetlały ich wyraźnie, więc 
Jeniffer 
zaczęła wciskać klawisze i gasić światła zarówno w dolnym holu jak i wokół 
basenu. Po chwili 
u szczytu schodów pojawiła się Tash, strzeliła trzy razy w ciemność i szybko się 
schowała. Zanim 
oczy zdołały wydać mózgowi polecenie, by się powstrzymał, Coltrane strzelił ku 
pustym 
schodom.
– Jeniffer?
– Jestem. – Jej drżący głos dobiegał tuż zza jego pleców.
– Jesteś ranna?
– Nie.
Coltrane`owi tak waliło serce, że bał się, czy wytrzymają mu tętnice. Uklęknął 
za 
kolumną i wycelował w szczyt schodów.
– Ogród – powiedziała Jeniffer. – Możemy uciec przez ogród.
– Nie, jesteśmy w pułapce. Dookoła jest wysoki mur, można się tam schować tylko 
w krzakach. Zobaczy nas z okien salonu. Tash!
Nie było odpowiedzi.
– Tash!!
W dalszym ciągu nie było odpowiedzi.
– Melinda! – zawołała Jeniffer.
– Co?
– Sąsiedzi musieli słyszeć strzały. Na pewno zadzwonili na policję – dodała 
Jeniffer. – To 
już koniec.
– Jeszcze nie – odparła Tash-Melinda. – Ale zaraz będzie!
Coltrane nic nie rozumiał.
O czym ona mówiła? Przecież nie była aż tak głupia, by siedzieć tu do przyjazdu 
policji. 
Na co czekała?
Dlaczego założyła plastikowe rękawiczki?
Żeby nie zostawić odcisków palców, to oczywiste.
W takim razie dlaczego strzelała, naciskając spust palcem Walta?
Żeby na jego dłoni pozostały ślady prochu. Walt mówił coś takiego w Big Bear. 
Groził, że 
go zabije, potem włoży mu do ręki broń i wystrzeli. „Na rękawiczkach zostaną ci 
resztki prochu 
i nie będzie najmniejszych wątpliwości…” – powiedział wtedy Walt. A więc ma 
wyglądać na to, 
że to on strzelał do Walta, który musiał się bronić.
O to jej chodziło… chciała zaaranżować wszystko tak, by wyglądało, że to Walt 
strzelał, 
nie ona.
Ale przecież pozostaną inne ślady. Jak ona zamierza…
Czemu służył pilot? Wyjęła go z kieszeni Walta.
– Czujesz dym? – mruknęła Jeniffer.
Coltrane gwałtownie się odwrócił. Nawet w ciemności widać było kłębiący się za 
nimi 
gęsty szary dym.
Płynął z ciemni.
Dym uniósł się na wysokość nosa Coltrane`a i zadrapał go w gardle, zmuszając do 
kaszlu. 
Natychmiast zaczęły mu łzawić oczy. Dym był tak gęsty, że niemal natychmiast 
zasłonił widok 
przez szklane drzwi na basen.
Walt musiał między chemikaliami ukryć bombę zapalającą, a pilot służył do 
odpalenia 
jej…
– Jeniffer, odejdź od…
Coltrane nie skończył zdania. Drzwi ciemni eksplodowały, buchnęły z niej 
płomienie tak 
wysokie, że niemal sięgnęły sufitu. Choć wybuch był głośny, nie zagłuszył 
wrzasku Jeniffer, 
która rzuciła się biegiem ku kolumnie, za którą chował się Coltrane. Kiedy 
biegła oświetlana od 
tyłu płomieniami, Tash strzeliła do niej. Coltrane odpowiedział ogniem.
– Boże, moje włosy. – Jeniffer klepała się po głowie, strząsała iskry.
– Teraz to już prawie koniec! – krzyknęła Tash-Melinda.
Coltrane rzucił nerwowe spojrzenie ku ścianie szalejących płomieni za swoimi 
plecami.
– Dam wam wybór! – zawołała Tash-Melinda. – Możecie się spalić albo dać 
zastrzelić.
– A ty ściągniesz na dół ciało Walta, żeby wyglądało na to, że to on nas 
zastrzelił albo 
zginął w pożarze, który sam podłożył, tak?
– Bardzo mi się to podoba! – odkrzyknęła Tash-Melinda.
– Tyle tylko że kończy ci się czas. Już słychać syreny! – zawołała Jeniffer.
– Nic mi się nie kończy. Wszystko odbyło się dopiero kilka minut temu. Mimo to 
gratuluję próby.
Coltrane czuł na plecach gorąco, rozgrzewały mu się włosy, dym zatykał gardło. 
Wiedział, 
że jeszcze kilka sekund i będą musieli podejść do schodów. Choć dom zbudowano z 
żelbetu, 
w ścianach, podłogach i sufitach było mnóstwo drewnianych konstrukcji. Płomienie 
niedługo 
strzelą przez puste w środku kanały, międzystropia i inne obudowane drewnem 
przestrzenie. 
Muszą się stąd wydostać.
Krypta! Jest ognioodporna! Coltrane ruszył w tamtym kierunku, jednak przypomniał 
sobie, że zamontowano tam halonowy system przeciwpożarowy. Gazu nie było tyle, 
żeby zgasić 
pożar reszty domu, ale na pewno dość, aby zabrać z powietrza tlen i udusić ich 
oboje, gdyby 
spróbowali tam wejść.
Muszą wbiec na schody i mieć nadzieję, że nie zastrzeli ich, zanim…
Kiedy gorąco stało się nie do wytrzymania i Coltrane zebrał się w sobie, by 
ruszyć po 
schodach, do jego uszu doleciał wrzask z parteru. Po nim oddano strzał, nie był 
on jednak 
skierowany w dół, do piwnicy, ale w postać, która stoczyła się schodami z góry i 
pełnym impetem 
wpadła na kryjącą się za zakrętem schodów Tash. Kolizja spowodowała, że Tash 
została 
wyrzucona prosto na widok Coltrane`a. Na schodach leżał Walt, który po uderzeniu 
w czaszkę 
musiał odzyskać przytomność i resztką sił zwlókł się na dół. Jego potężne ciało 
przygniatało Tash 
do podłogi a dłonie wyciągnęły się ku jej gardłu, nie zdążył jednak, gdyż Tash z 
wrzaskiem 
wycelowała mu w głowę i nacisnęła spust, powodując, że z popękanej już potylicy 
trysnęła 
purpurowa fontanna. Przerażona, zaczęła się wyrywać spod ciężaru trupa.
Jeniffer wykorzystała nieuwagę Tash i podbiegła do niej. Coltrane potrzebował 
chwili 
więcej, by dotrzeć tam, gdzie Jeniffer.
Tash zepchnęła z siebie ciało Walta i zrzuciła je w dół schodów, potem 
wycelowała 
w Jeniffer, która omijając walczącą z trupem Walta Tash, straciła równowagę. 
Przeznaczona dla 
niej kula trafiła Coltrane`a w ramię i posłała go na podłogę. Na sekundę stracił 
przytomność, 
zaraz jednak obudziło go zbliżające się gorąco, a ból ramienia pobudził system 
nerwowy do serii 
gwałtownych skurczów mięśni. Kiedy płomienie podeszły jeszcze bliżej, wstał. 
Jeniffer 
mocowała się przy balustradzie z Tash, która wycelowała w nią pistolet i 
pociągnęła za spust. 
Raz, drugi, trzeci, ale nic się nie wydarzyło. Skończyła jej się amunicja.
Rzuciła pistoletem, raniąc przy tym Jeniffer skroń. Kiedy Jeniffer jęknęła i 
cofnęła się, 
Tash odwróciła się, poślizgnęła i zaczęła wchodzić na czworaka po schodach. 
Jeniffer wyciągnęła 
po nią ręce i chwyciła skraj jej sukienki. Trzymała, choć Tash kopała za siebie, 
gwałtowne ruchy 
Tash spowodowały, że sukienka rozdarła się ukazując nogę po kolano. Jeniffer 
została ze 
strzępem materiału w dłoni.
Tash znów zaczęła wdrapywać się na schody. Jeniffer ponownie złapała ją za 
sukienkę 
i oderwała kolejny kawał materiału. Obie kobiety wbiegły wyżej.
Coltrane wspinał się z trudem na schody. Wiedział, że Jeniffer nie ma pojęcia o 
tym, iż 
jest ranny. Na pewno sądziła, że przychodzi jej na pomoc.
Z zewnątrz domu zaczęły dobiegać głosy, okrzyki, dźwięki zbliżających się syren. 
Dzięki 
Bogu. Coltrane podszedł do frontowych drzwi i otworzył je, w górze czymś jednak 
rzucono, 
rozległ się okrzyk bólu i wiedział, że Jeniffer go potrzebuje.
Z trudem zaczął się wspinać po schodach i kiedy kolejny raz tego wieczoru ujrzał 
zniszczenia w salonie, zrobiło mu się niedobrze. Z góry znów doleciał hałas. 
Krwawiąc, Coltrane 
powoli pokonywał stopnie.
Musiał dotrzeć do sypialni.
W tej sprawie wszystko kręciło się wokół sypialni.
Było tam ciemno. Kiedy po omacku znalazł kontakt i go nacisnął, zrozumiał, że 
hałas, 
jaki przed chwilą słyszał został spowodowany rozbiciem stojącej tu zwykle lampy.
Panująca w pokoju cisza drażniła nerwy.
– Gdzie ona jest? – dobiegł z prawej strony głos Jeniffer.
– Nie wiem. Moje oczy jeszcze się nie przyzwyczaiły do… – W tym momencie coś 
ciężkiego trafiło go w pierś, pozbawiło oddechu i w niewyobrażalny sposób 
nasiliło ból ramienia. 
Tracąc niemal przytomność, padł na komodę i kiedy chwycił się jej, by nie 
wylądować na 
podłodze, dotknął leżącego tam aparatu fotograficznego.
– Nic ci się nie stało? – szepnęła Jeniffer z cienia w kącie pokoju.
– Nie, tylko…
Kolejny ciężki przedmiot huknął w ścianę tuż obok miejsca, skąd dobiegł głos
Jennifer. – Skąd ona rzuca?
– Nie wiem – odparł Coltrane. – Jest ubrana na biało, więc powinna być widoczna 
nawet 
w ciemności.
– B y ł a ubrana na biało.
Coltrane nie zrozumiał tej uwagi. Przykucnięty, mocno chwycił aparat. Syreny na 
zewnątrz zbliżały się, robiły coraz głośniejsze.
Po drugiej stronie sypialni mignęło coś, co przypominało krótki ruch robaczka 
świętojańskiego. Błysk światła pojawił się i zniknął tak szybko, że Coltrane 
miał wrażenie, iż 
zwiódł go wzrok, zaraz jednak przypomniał sobie, że przecież Tash czasami 
strzelała prądem. 
Nastawił aparat, skierował go tam, gdzie ujrzał iskrę, włączył flesz i 
pstryknął.
Błysk światła uchwycił ją wpół ruchu, pełznącą w kierunku otwartych balkonowych 
drzwi. Tash pisnęła i uniosła dłoń by osłonić oczy. Nagle ponownie zapadła 
ciemność i kiedy 
Jeniffer wychynęła z ukrycia, Tash pomknęła dalej. Tajemnicza uwaga Jeniffer 
była teraz jasna – 
Tash, z której zerwano sukienkę, była naga, a jej smagłe ciało niemal ginęło w 
ciemności. Jeniffer 
też miała podarte ubranie – oderwany rękaw, bluzkę bez guzików.
Jeniffer dogoniła uciekającą Tash na balkonie i zaczęły walczyć. Gibkie ciało 
Tash 
przypominało dzikiego kota. Wiła się, rzucała, pluła i drapała tak energicznie, 
że na policzkach 
Jeniffer nagle pojawiły się krwawe ślady.
– Dziwka! – zawyła Jeniffer nasilając atak.
Płomienie płonącego podziemia rozświetlały noc. Dym unosił się kłębami ku 
walczącym. 
Paliły się także schody, od których buchały kłęby dymu.
Kiedy Jeniffer rzuciła się z furią, Tash odsunęła się na bok, przycisnęła 
przeciwniczkę 
ramieniem do balustrady, złapała ją za nogi i przerzuciła przez poręcz.
32
Coltrane`owi stanęło serce.
Kiedy znów zaczęło pracować, skoczył do balustrady. Jeniffer złapała się prętów 
i wisiała 
teraz na rękach, walcząc o uchwyt z Tash, która biła ją po palcach, próbując je 
jej rozgiąć. W dole 
z okien obu pięter strzelały wysoko płomienie, przed którymi nie miała jak 
uciec, nie mogła też 
skoczyć w dół, ponieważ z tej akurat strony znajdowało się wyłożone kamiennymi 
płytami patio.
– Nie! – Coltrane odepchnął Tash i sięgnął zdrową ręką po Jeniffer.
Uderzenie w drugie – ranne – ramię, doprowadziło go niemal do szału. Widząc, że 
Tash 
znów chce mu przyłożyć, zablokował cios, choć znów kosztem bólu.
– Nie wytrzymam! – krzyczała Jeniffer.
Coltrane nie był jednak w stanie jej podciągnąć. Musiał zająć się obroną przed 
Tash, która 
podniosła wielką donicę, by potraktować go tak samo jak Walta. Podnosząc donicę 
w górę, Tash 
straciła jednak równowagę, więc kiedy Coltrane ją pchnął, poleciała na 
balustradę, a ponieważ, 
z obciążeniem, miała bardzo wysoko punkt ciężkości, po kolejnym pchnięciu, też 
wypadła na 
zewnątrz.
Jeniffer zawyła.
– Złapała mnie! Nie utrzymam się!
Coltrane wychylił się przez poręcz i objął Jeniffer w pasie. Widział wiszącą u 
jej łydek 
Tash, której nóg sięgały najdłuższe płomienie. Czując, że Jeniffer mu się 
wymyka, spróbował 
złapać ją także ranną ręką, ale mięśnie odmówiły posłuszeństwa.
– Nie!
Spróbował wykrzesać z siebie jeszcze trochę sił, ale nic to nie pomagało. 
Wpatrywał się 
w Tash, która wspinała się w górę, sięgając już niemal kolan Jeniffer.
Tak bardzo starał się utrzymać Jeniffer, aż napłynęły mu do oczy łzy rozpaczy.
Tash wspinała się coraz wyżej.
Jeniffer uwolniła prawą nogę z objęcia i wierzgnęła nią.
Tash wyciągnęła rękę w górę.
Jeniffer znów wierzgnęła.
– Dlaczego… nie… pójdziesz… – Jeniffer kopnęła jeszcze mocniej i Coltrane 
przypomniał sobie ostatnie słowa Walta oraz to, czego życzyła córce Stephanie. 
To samo 
powiedziała teraz Jeniffer. – Do… diabła…
Kiedy poczuł, że jeszcze chwila a ją puści, Jeniffer kopnęła kolejny raz i Tash 
straciła 
chwyt. Wrzeszcząc, pofrunęła w płomienie. Ogień huczał tak głośno, że Coltrane 
nie usłyszał jak 
spadające ciało uderza o płyty patio.
Nagle Jeniffer zrobiła się leciutka.
– Trzymaj się! Nie puść tylko!
– Robię co mogę!
Jeniffer podciągała się w górę.
– Palą mi się buty!
Walczyła z całych sił, Coltrane ciągnął i nagle leżeli oboje rozpłaszczeni na 
tarasie. Nie 
zwracając uwagi na ból ramienia ani to, że niemal pali mu się skóra, ściągał 
Jeniffer buty.
Płomienie wypełniały jednak całą klatkę schodową i obejmowały drzwi sypialni. 
Choć 
ledwie mogli się poruszać, odeszli w kąt balkonu najbardziej oddalony od ognia. 
Widzieli stąd 
światła, migające na dachach stojących przed domem samochodów policji i 
pogotowia, widzieli 
zebranych gapiów i gaszących dom strażaków.
Jakaś kobieta w tłumie zawołała:
– Boże, tam na górze ktoś jest!
Dwaj strażacy zakręcili wodę, odłożyli wąż i pobiegli w kierunku samochodu z 
drabiną, 
by ich ściągnąć.
EPILOG
Ogień oczyszcza, jak jednak zapalić pamięć? Coraz silniejsze traumatyczne 
przeżycia 
minionych dwóch miesięcy tak otumaniły Coltrane`a, że dopiero po przeżyciu 
ostatniego horroru, 
zrozumiał zakres spustoszeń, jakich doznała jego psychika. Choć racjonalna część 
jego umysłu 
rozpaczała za przyjaciółmi, których stracił i dziadkami, stwierdził, że część 
nieracjonalna nigdy 
nie pogodziła się z tym, że te morderstwa miały miejsce a ci, których tak 
kochał, odeszli na 
zawsze. Wyglądało na to, że owe pozostające w konflikcie części jego osobowości 
są elementami 
różnych światów – w świecie życzeniowym morderstwa były niemożliwością tak samo 
jak 
niemożliwe było, aby Coltrane`a ścigał Dragan Ilkovič. Ponieważ te wydarzenia 
nie mogły mieć 
miejsca, nigdy się nie przydarzyły. Godząc się na ich istnienie Coltrane z 
pewnością by 
zwariował.
Dragan Ilkovič zdawał się uosobieniem zła, potem jednak Coltrane spotkał Tash 
Adler, 
pełnej tak niewyobrażalnie pierwotnego zła, że zapomniał o tym, co zrobił mu 
Ilkovič. Teraz 
Coltrane nagle wybuchał płaczem, nie mógł zasnąć ze strachu przed koszmarami 
nocnymi, 
musiał maksymalnie się koncentrować, by opowiadać policji oraz inspektorom 
pożarowym 
wydarzenia tej nocy i co do nich doprowadziło.
Powtarzał sobie, że jeśli osiągnie się dno i nie można dalej spadać, trzeba 
zacząć piąć się 
w górę. Gdyby się z tym zgodzić, to Tash wyrządziła mu przysługę. Podpalając 
dom, który kiedyś 
należał do Rebeki Chance i Randolpha Packarda, zniszczyła część jątrzącej 
przeszłości, która go 
omamiła.
Analogicznie – pieniądze, za które kupił dom, były jedynym dziedzictwem po 
znienawidzonym ojcu i choć firma ubezpieczeniowa wypłaciła odszkodowanie, miał 
wrażenie, że 
pieniądze te zostały oczyszczone a ogień zniszczył dziedzictwo po ojcu. 
Zamierzał część gotówki 
dać wdowie po Gregu, resztę przeznaczyć na cele charytatywne. Nie zamierzał 
odbudowywać 
domu, to co po nim zostało, wystawił na sprzedaż.
Była jeszcze jedna sprawa związana z przeszłością, z którą musiał się rozliczyć. 
Tak więc 
pewnego pięknego dnia miesiąc później pojechał do miasteczka przyczep 
mieszkalnych 
w Glendale i jak tyle razy przedtem, skręcił ku placowi zabaw, gdzie kiedyś 
matka bujała go na 
huśtawce. Zapukał do drzwi zdezelowanej przyczepy, w którejś dawno temu 
mieszkał. Tu 
właśnie ojciec zastrzelił matkę, a potem popełnił samobójstwo. Choć pukał kilka 
razy, nikt nie 
otworzył.
– Mister, ona już tu nie mieszka – krzyknął dzieciak na rowerze.
– Wiesz, gdzie się przeprowadziła?
– Na cmentarz.
– Och… A kto tu teraz mieszka?
– Nikt.
– Aha.
Wykupił przyczepę, nie zajrzawszy nawet do środka kazał ją zawieźć na 
złomowisko, 
gdzie stał i przyglądał się, jak zgniata ją wielka prasa. Kupił potem najlepszą 
przyczepę, jaka była 
na rynku, kazał ją zawieźć do Glendale, odszukał najbiedniejszą rodzinę w 
miasteczku przyczep 
i pozwolił im mieszkać w niej za darmo. Potem zapłacił za usunięcie starych 
sprzętów z placu 
zabaw, oczyszczenie terenu i urządzenie w tym miejscu pięknego, nowoczesnego 
miejsca zabaw 
dla dzieci. Dało mu to niezwykłą satysfakcję. Uważał, że oczyszcza się, pozbywa 
ciążącej 
przeszłości.
Szczęściem napełniało go uratowanie jednej sprawy z przeszłości, choć czuł do 
niej 
niezwykły dystans. Chodziło o specjalne wydanie magazynu „Southern California”, 
w którym 
umieszczono stworzone w latach dwudziestych i trzydziestych przez Randolpha 
Packarda 
fotografie domów Los Angeles, jego współczesne „lustrzane odbicia” oraz 
fotografie ludzi 
i miejsc, które porobił w trakcie realizowania projektu.
– Są wspaniałe – stwierdziła Jeniffer. – Skierują twoją karierę na całkiem nowe 
tory.
– Mam wrażenie, jakby robił je ktoś inny. Jestem teraz kimś całkiem innym.
– To dobrze. Nie chciałabym, żebyś stał się nadmiernie zarozumiały. – Ton jej 
głosu był 
kpiący.
– Wiem jedno – już nigdy nie sfotografuję niczego, co nie da mi radości z tego, 
że żyję 
i jestem częścią świata.
– Jak ta fotografia?
– Szczególnie ta.
Patrzyli na tęskną twarz przestraszonej lecz zdeterminowanej kobiety o 
wychudłych 
policzkach, zapadniętych oczach i głowie obwiązanej czerwoną chustą, mającą 
ukryć 
spowodowaną chemioterapią łysinę. Zachodzące słońce, w które patrzyła, stanowiło 
metaforę jej 
kończącego się życia, ostatnie promienie rozświetlały jednak jej rysy w cudowny 
sposób. 
Coltrane sfotografował Diane Laramy pierwszego dnia poszukiwania „domów 
Packarda”, przed 
willą należącą kiedyś do Rudolfa Valentino, który w momencie fotografowania jego 
domu przez 
Packarda też był (choć nie zdawał sobie z tego sprawy) u schyłku życia.
Coltrane i Jeniffer sądzili, że Diane ma raka, nie byli jednak tego pewni, 
dopóki Coltrane 
nie zobaczył swojego zdjęcia Diane w „Los Angeles Times”. Najwyraźniej nikt nie 
wpadł na 
pomysł, że przed publikacją należy poprosić go o użyczenie praw autorskich, ale 
nie zamierzał 
ich dochodzić, ponieważ fotografię wydrukowano na stronie z nekrologami. Diane 
umarła, 
zostawiając rodziców i męża, za którego wyszła dwa miesiące przed śmiercią, w 
nekrologu 
wspomniano, że datki przyjmuje Amerykańskie Towarzystwo Walki z Rakiem i 
Coltrane wysłał 
im pewną sumę.
– Pamiętam, co przyszło nam obojgu na myśl po rozmowie z nią – powiedział 
Coltrane. 
Byli razem z Jeniffer w salonie jego poprzedniego mieszkania, w którym 
postanowił pozostać.
– Co masz na myśli?
– Że podziwiamy sposób, w jaki w obliczu śmierci chwyta się życia. Chodziło o 
jej plany 
małżeńskie.
– Tak… chwytać się życia…
– Chciałbym powiedzieć coś, czego jeszcze nie mówiłem żadnej kobiecie, a co 
powinienem ci już dawno powiedzieć.
– Nie wiem, czy zniosę kolejny cios.
– W ostatnich tygodniach wiele się nauczyłem. Zwłaszcza na temat fałszywych 
błyskotek 
i tego co naprawdę jest cenne.
– Uważaj, co mówisz.
– Kocham cię.
– Zastanów się, czy naprawdę jesteś o tym przekonany.
– Co sądzisz o…
– Tygodniu na Hawajach?
– Nie. O ślubie.
– Zaskakujesz mnie.
– Tak, ty nie zaskoczyłabyś mnie, gdybyś odmówiła. Nie wiem, jak cię przeprosić 
za moją 
głupotę i że tak cię zraniłem, ale chciałbym spróbować jeszcze raz.
– Małżeństwo to coś więcej niż próba. Nie zapominaj, że już raz byłam mężatką i 
wiem, 
jakie mężczyźni miewają problemy, kiedy muszą się związać na stałe. Może 
powinniśmy przez 
jakiś czas pobyć ze sobą tak jak dotychczas i zobaczyć, co się stanie?
– Zamierzam ci udowodnić, że chcę się z tobą związać na zawsze.
– Skąd mam wiedzieć, że znów mnie nie zranisz?
– Prędzej umrę.
– Wtedy najbardziej mnie zranisz.
– Popełniłem straszny błąd – powiedział Coltrane dotykając jej policzka. – Nie 
chcę cię 
stracić. Wiem, że nie zmienię przeszłości, ale czy musimy jej pozwalać nami 
sterować? Przez 
całe życie pozwalałem, by sterowała mną przeszłość. Nie możemy wykorzystać tego 
jako nauki 
i ruszyć przed siebie, w przyszłość?
Popatrzyli na siebie.
– Czyli to że jesteśmy parą to prawda? – spytała Jeniffer.
Zamiast odpowiedzieć, Coltrane ją objął.
Największą prawdę objawił im pocałunek.
KONIEC
1
1