Paul J. McAuley

KRAINA BAŚNI

.Bogini rozpoczyna ostateczną rozgrywkę w Anglii,
gdzie nikt nie patrzy..."
Fraser Clark, sierpieff 1994
Część pierwsza
KRAWĘDZIOWANIE
1. King's Cross
W pomieszczeniu jest pełno duchów.
Przezroczyste jak meduzy, ubrane w edwardiańskie stroje, snują
się pojedynczo lub parami po świeżo odrestaurowanej palarni dla
kobiet w hotelu "Grand Midland" na St Pancras, zręcznie omijając
pasażerów, czekających na transeuropejski ekspres o 16.00. Alex
Sharkey jest w tej poczekalni jedyną osobą, która zwraca na nie
uwagę. Dla zabicia czasu próbował nawet ułożyć w myślach algo-
rytm rządzący ich pozornie przypadkową wędrówką. Przybył dwa-
dzieścia minut za wcześnie i teraz, według wskazań kupionego po
drodze zegarka, jest już dwanaście po trzeciej, a jego klient się
spóźnia.
Alcx jest podenerwowany i spięty. Zaczął się leż pocić w nowiut-
kiej koszuli z grubo tkanej, nie bielonej afgańskiej bawełny. Zgrzeb-
ny materiał jest upstrzony guzkami węzełków, które drapią skórę.
Marynarka pije go pod pachami, jednak sprzedawca zapewniał go,
że zielona krata tweedu pasuje do rudych włosów. Alex podejrzewa,
że upodabnia go do Oscara Wilde'a. Ten czułby się tu na swoim
miejscu, w starannie odnowionym wnętrzu palarni dla kobiet, z jej
różowokremowymi ścianami, marmurowymi kolumnami*i obitymi
czerwonym pluszem fotelami, wśród palm w donicach i tłumu edwar-
diańskich duchów.
Alex siedzi na niskim, zbyt miękkim fotelu, paląc papierosa za
papierosem i czując kopa po drugiej filiżance kawy. Dzisiaj przeko-
nał się. ze parzą tu cudowną kawę: gęstą, gorzką i podawaną jeszcze
wrzącą w kubkach o grubych ściankach i o wielkości naparstka,
z kroplą cytryny na malutkiej srebrnej łyżeczce oraz dodatkami
w postaci miętowej czekoladki i szklanki świeżo filtrowanej wody.
Kofeina to taki prosty, elegancki i niezbędny narkotyk. Alex
pamięta jedną kreskówkę z serii ,,Far Side" Gary Larsona: ospałe
lwy leżące wokół drzewa, a w oddali nosorożca nalewającego fili-
żankę kawy towarzyszce, któramówi: ,,Oo, to wspaniałe". Film nosił
tytuł Afrykański świt i Alex rozpromienia się. wspominając jak śmiał
się. kiedy zobaczył go po raz pierwszy. Kiedy to było? W któreś
święta pod koniec dwudziestego wieku, kiedy miał pięć lub sześć lat.
W wilgotnym, pełnym mrówek, komunalnym mieszkaniu na dwu-
nastym piętrze budynku stojącego na Isle of Dogs na Tamizie. On
jednak zawsze dostawał od Lexis na święta książkę, taką czy inną.
Miały wywrzeć na niego pozytywny wpływ.
A teraz siedzi tu. otoczony przez hologramy duchów i czeka na
klienta, usiłując wtopić się w tłum bogatych turystów czekających
na ekspres, który wywiezie ich z tego gówmanego kraju. Większość
z nich gawędzi po francusku, litigua franca elity coraz bardziej
i/olacjonistycznej Unii Europejskiej. Kobiety są wyzywająco opa-
lone, w cienkich bluzeczkach i bardzo króciutkich szortach lub
minispódniczkach / artystycznie wystrzępionymi brzegami. Niektó-
re, zgodnie z najnowszą modą BodiCon, są spowite w czadory
zrobione z warstw przezroczystego szyfonu przetykanego graficz-
nym filmem, który migoce dziwnymi kształtami i wzorami, ukazując
i zasłaniając piersi, łuki bioder, gładką opaloną skórę wgłębienia
przy obojczyku. Mężczyźni noszą kosztowne garnitury w natural-
nych kolorach, mnóstwo złota na rękach i dyskretny makijaż. Migają
kolczyki, gdy ich właściciele rozmawiają lub zerkają na swoje
odbicia w wysokich lustrach za barem. Na szczęście duchy nie
odbijają się w lustrach. Przy mahoniowym kontuarze baru hałasuje
pół tuzina ubranych w eleganckie czarne garnitury Ukraińców, prze-
pijając do siebie słodową whisky.
Jedna kobieta podróżuje z ulubioną lalką. Ta siedzi spokojnie
przy swojej pani. ubrana w różowo-purpurowy mundurek szamero-
wany złotem. Na szyi ma nabijaną ćwiekami obrożę, do której
przymocowany jest łańcuch. Jej niebieska twarz o mocno wystającej
szczęce nie zdradza żadnych uczuć. Tylko porusza oczami. Ciemny-
mi, żywymi, smutnie patrzącymi oczami, jakby każdą komórką ciała
wyczuwała brzemię grzechu, który w nią wszczepiono.
Alex współczuje jej - stworzono ją na przekór Naturze, oszoło-
miono gwałtem zadanym genomowi. Nieszczęsne stworzenie, myśli
Alex. żywy dowód na poparcie jego tezy. że nie ma sensu genżynie-
rować niczego bardziej skomplikowanego od drożdży, ponieważ im
bardziej złożony organizm, tym więcej nieprzewidzianych efektów
ubocznych.
Alex zapala następnego papierosa i ponownie sprawdza czas.
Zaczyna go dręczyć niemiłe podejrzenie, że coś poszło nie tak.
Zaws/c nienawidził czekania i przychodzenia na czas. Tym razem
musiał być punktualny, więc kupił sobie zegarek, co jeszcze bardziej
go irytowało. Tandetny polski bubel z ekologicznych materiałów
kosztował mniej niż jedna kawa: warstwa filmu na ośmiokątnym
kawałku czarnej płytki pilśniowej, umocowanej na jasnopomarari-
czowym pasku. Zasila go słabe pole elektryczne wytwarzane przez
mięśnie na przegubie Alexa. Ten zegarek jest po prostu pasożytem
cz.asu. Na jego tarczy wytłoczono czarnego orła. który unosi skrzydła
i zieje ogniem, ilekroć Alex porusza nadgarstkiem, żeby sprawdzić
godzinę. Czarnymi, cienkimi wskazówkami porusza ten sam chip.
który generuje orła. Warstwa filmu już się marszczy: orzeł ma
złamane skrzydło, a godzinowa wskazówka jest wygięta. Jest osiem-
naście minul po trzeciej.
Kiedyś Alcx miał prawdziwego, zabytkowego Rolexa z nie-
rdzewnej stali, a do niego certyfikat zaświadczający, iż zegarek
wyprodukowano w 1967 roku w Szwajcarii. Dostał go od Czarodzie-
ja - ten zawsze dawał mu takie rzeczy w czasach, kiedy Alex był
najbystrzejszym i najlepszym z jego uczniów. Alex stracił tego
Rolexa. kiedy zgarnęli go z Czarodziejem i resztą jego ekipy. Pewnre
zwinął go któryś z gliniarzy albo jeden z tych dupków Lexis. Alex
stracił wtedy nie tylko zegarek i dlatego musi zadawać się z Billym
Rockiem i przeprowadzać ryzykowne, drobne transakcje z indone-
zyjskimi dyplomatami niskiej rangi.
Dwadzieścia osiem minut po trzeciej. Cholera. Alex wzywa
kelnera i zamawia następną kawę, mówiąc powoli i wyraźnie, ponie-
waż wysoki siwowłosy mężczyzna jest uchodźcą z Albanii, niewiele
rozumiejącym po angielsku.
Jest za dwadzieścia czwarta, już zapowiedziano odjazd ekspresu
i pasażerowie zaczynają wychodzić, kiedy kelner przynosi kawę.
Alex płaci kartą kredytową wystawioną na inne nazwisko, wypija
kawę i podchodzi do kobiety z lalką na smyczy. Staje i patrzy. Wie,
że to głupie i wcale nie poczuje się po tym lepiej, ale uważa, że musi
to zrobić.
Kiedy kobieta w końcu podnosi głowę, Alex widzi jej opaloną
twarz i naciągniętą skórę szyi, świadczącą o przebytej operacji
plastycznej.
- Właśnie doszedłem do wniosku, że to zwierzę na smyczy
reklamowało Campari - mówi Alex i odchodzi, prosto przez dwie
widmowe, cienkie w taliach jak osy, odziane w staromodne suknie
kobiety, które rozpadają się wokół niego na odłamki odbitego lase-
rowego światła.
Wielkimi krętymi schodami Gilberta Scotta schodzi do zatłoczo-
nego holu. Energicznym ruchem rozwija czarny kapelusz o szerokim
rondzie (no tak, Oscar Wilde) i nakłada go na głowę, usiłując
wyglądać nonszalancko, choć w żołądku rośnie mu kwaśna kula
niepokoju. Odźwierny w śliwkowym uniformie i cylindrze otwiera
przed nim drzwi z polerowanego szkła i Alex wychodzi na zalaną
miedzianym blaskiem słońca i otoczoną szumem ulicznego ruchu
przestrzeń wokół Euston Road.
Na północy gromadzą się czarne deszczowe chmury, skłębione
i zbite, wyglądają jakby szybko mknęły naprzód. Zmiana wisi w po-
wietrzu, więc mimo upału wszyscy idą żwawym krokiem i niosą
parasole. Nadciąga monsun.
Podziemnym przejściem dla pieszych Alex idzie na dworzec
King's Cross. Na skraju chodnika stoi rząd budek telefonicznych,
którymi opiekuje się starucha ubrana w coś w rodzaju togi z czarnych
plastikowych worków na śmieci. Alex płaci jej i wciśnięty w budkę
cuchnącą szczynami i odświeżaczem powietrza, o ścianach grubo
pokrytych łuską wizytówek pozostawionych przez przedstawicielki
najstarszej profesji świata, wybiera numer. Czarodziej nauczył go
nigdy nie dzwonić do klientów z komórki - położenie tych apara-
tów nieustannie aktualizuje się na planszetach, mikrofalowe połą-
czenia są monitorowane, komputery cierpliwie czekają na kluczowe
słowa, a w promieniu piętnastu kilometrów może cię podsłuchać
każdy, kto kupi sobie najprostszy model skanera.
Ekran telefonu jest popękany i ktoś oblał jego dolną lewą ćwiart-
kę czarnym lakierem do paznokci. Na podłodze leży jednorazowa
strzykawka z zakrwawioną igłą. Alex trącają czubkiem buta, kiedy
nikt nie odbiera telefonu. Wychodzi, czując przypływ dziwnego
uniesienia, jakby nagle znalazł się w stanie nieważkości. Jest pod
wpływem kofeiny. Później pozna jej skutki, ale teraz czuje się tak,
jakby uniknął jakiegoś niebezpieczeństwa. t
Kiedy rusza w kierunku metra, zaczyna padać.
Deszcz leje jak z cebra, odbijając się od trotuaru. Zanim Alex
dobiega do drzwi metra, jest na pół przemoczony. Z ronda kapelusza
woda ścieka mu za kołnierz. Deszcz pada tak gęsto, że można w nim
utonąć. Temperatura w mgnieniu oka spada o dziesięć stopni. Ostat-
nio pogoda płata dziwne figle. Spieszy się. Chce mieć już za sobą tę
wielką zmianę.
Wszystkie czarne taksówki nagle pokazują pomarańczowe znaki
"zajęte". Koła ciężarówek wzbijają wysokie fale na zalanej drodze,
opryskując pastelowe bańki mikrosamochodów. WgłębiPentonville
Road Alex dostrzega niebieski błysk i zastyga. Nie, to mógł być
przypadek.
Podmuchy wiatru wywracają na drugą stronę parasole, zrywają
kapelusze z głów. Na wysepce przy skrzyżowaniu King's Cross
obozują uchodźcy. Przywiązany plątaniną sznurów do słupków
i znaków drogowych brezent oraz plastik wydyma się i strzela na
wietrze. Wielki kawał czarnego plastiku nagle odrywa się i jak
mroczny nietoperz szybuje w powietrzu, po czym opada na przednią
s/ybę ciężarówki. Ta gwałtownie zatrzymuje się na zalanej wodą
ulicy, wykasłując czarne obłoki dymu, który cuchnie jak gotowany
stary olej i ściele się po pozostałych dwóch pasach. Klaksony,
gniewne migotanie tylnych świateł: czerwone błyski w wilgotnym
powietrzu.
W oddali na deszczu obraca się niebieski migacz. Syreny wybu-
chają gwałtownym wyciem i cichną, rozczarowane. Alex widzi, jak
ktoś wybiega na jezdnię: dwaj masywnie zbudowani mężczyźni
w garniturach doganiają jakiegoś niewysokiego faceta, łapią za ręce
i wloką z powrotem. Jeden z nich pokazuje prostokąt laminowanego
plastiku taksówkarzowi, który na nich trąbi.
O Jezu. zgarnęli mojego faceta. Alex dochodzi do wniosku, że to
Perse. Pewnie dowiedział się i wydymał go.
Dwa policyjne radiowozy ugrzęzły w sznurze pojazdów za unie-
ruchomioną ciężarówką. Drzwi jednego gwałtownie się otwierają
i wyskakują przez nie ubrani w żółte peleryny policjanci.
Nagle Alex przypomina sobie o rozlokowanych wszędzie wokół
kamerach. Naciąga na czoło kapelusz i wchodzi na zatłoczoną stac|ę
metra. Tam uśmiecha się do niego włóczęga w przewiązanym sznur-
kiem, brudnym płaszczu do kostek. Na czole ma purpurowo-żółte
wgłębienie pokrytej strupem rany. Widząc że Alex patrzy na niego,
włóczęga mówi:
- Jeden facet dał mi dziś rano trochę wybielacza, więc opatrzy-
łem się. Polałem nim sobie czoło i ani kropla nie wpadła mi do oczu.
Co na to powieś/ '
Alex wyjmuje z wewnętrznej kieszeni marynarki pudełko -
prążki czarnego plastiku zdają się pulsować, sprawdzając odciski
jego palców - po czym wręcza je mężczyźnie, mówiąc:
- Piętnaście minut leniu miałem być bogaty. Nigdy nie ufaj
gliniarzowi. <¦
Włóczęga patrzy na coś, co wygląda jak matowoczarne pudełko
płytki kompaktowej i pyta:
- Myślisz, że mam ochotę tańczyć'.'
Jednak bierze pudełko i o to chodzi. Kontakt z nieznanymi
odciskami palców uruchamia sekwencję samozniszczenia i w ciągu
paru sekund pudełko ugotuje swoją zawartość.
Alex pospiesznie odchodzi. Wysoko w górze, głośnym echem
odbija się bębnienie deszczu o szklany sufit dachu, jak gdyby Bóg
niecierpliwe stukał palcami. Puk-puk-puk. Przeciska się przez kolej-
kę pasażerów czekających na jeden z nowych, zabezpieczonych
przed promieniowaniem pociągów do Szkocji, a następnie zjeżdża
schodami w dół. na stację metra. Nawet nie próbuje ubijać interesu
z którymś ze sprzedawców używanych biletów strefowych, tylko
wrzuca pięciofuntową monetę do automatu, chwyta bilet i biegnie po
ruchomych schodach oraz korytarzach. Gdy tak biegnie, ozonowane
powietrze drapie go w gardle; gruby, młody mężczyzna w przycias-
nym garnitur/e w zieloną kratę, o twarzy różowej jak obdarta ze
skóry foka. przytrzymujący na głowie kapelusz, chcejak najszybciej
się stąd oddalić.
2. Ucieczka do domu
Trzymając się uchwytu w wagoniku starej linii miejskiej. Alex
Sharkcy przez chwilę ciężko dyszy. Koszulę ma mokrą od potu:
czuje, jak jej materiał na zmianę przylepia się i odlepia od pleców,
gdy skład pędzi przez ciemność. Wagon jest zatłoczony i Alex
wcisnął się w kąt obok drzwi. Nad głową ma tabliczkę z napisem
"Blokowanie drzwi powoduje opóźnienia i może być niebezpiecz-
ne''. Alcx jest skłonny uwierzyć, że ta wiadomość jest skierowana
specjalnie do niego.
Na Whitechapel przesiada się na linię wschodniolondyriską, któ-
rą dojeżdża do Shadwell. gdzie wchodzi po schodach i długo czeka
na mokrym, wietrznym peronie, aż przyjedzie jeden z krótkich
pociągów do Docklands. Od kiedy Liga Radykalnych Monarchistów
wysadziła w powietrze połączenie Jubilee. podróż między centrum
Londynu a East Endcm znów bardzo się skomplikowała.
Z przodu wagonu mę/czyzna w średnimi wieku, zapewne dzień-
nikarz, pochyla się nad egzemplarzem "Bookmana"; znużone kobie-
ty z West Endu siedzą przytrzymując nogami siatki z zakupami;
czarnoskóry dzieciak z postawionym kołnierzem poncho i górną
połową twarzy zasłoniętą przez opalizującą maskę, rozmawia przez
telefon komórkowy. Chłopak od czasu do czasu opiera się o ławkę
i ogląda na Alexa, który zastanawia się. czy mały przypadkiem nie
bierze go za gliniarza.
Zaczyna się śmiać cichym, zduszonym chichotem, od którego
cały się trzęsie. Ponieważ, o Jezu. teraz naprawdę wdepnął. Nie wie
nawet, czy powinien wracać do domu. Ale dokąd miałby pójść?
Leroy nie podziękuje mu. jeśli przy wlecze swoje kłopoty do knajpy,
a nie miał zamiaru znów pakować matkę w coś takiego. Kiedy policja
zgarnęła Czarodzieja, uzbrojeni ludzie wywalili drzwi mieszkania
Lexis młotem pneumatycznym.
Alex wysiada przy Westferry. Przestało padać. Nie przesłonięte
chmurami słońce podgrzewa powietrze. Z nawierzchni ulic unosi się
para. Pachnie świeżo upieczonym chlebem. Cienka warstwa wody
załamuje s'wiatła. Brzęczą komary i chociaż szczepił się przeciw
żółtej febrze, malarii i gorączce błotnej, Alex opuszcza woaikę
wielkiego czarnego kapelusza.
Pamięta lata po tym, jak wyginęły wszystkie ptaki: plagi koników
polnych, mszycy, latających mrówek i much. braki w zaopatrzeniu
i długie kolejki przed supermarketami. Ten mały świat, jaki zbudo-
wała dla nich wówczas Lexis... Kiedy to się skończy, kiedy będzie
bezpieczny, powinien do niej pójść. Nic się nie zmieniła, ajej obecny
chłopak jest młodszy od Alexa. O Boże! Kiedy będzie bezpiecznie,
pójdzie ją odwiedzić. Powtarza to sobie, jak modlitwę. Dom, spokój
i bezpieczeństwo. Bawiąc się w chowanego na klatkach schodowych
wieżowców, Alex zawsze bał się, że go tam zostawią. Już wtedy miał
nadwagę, chociaż biegał równie szybko jak inne dzieci i większość
z nich mógł siłą zmusić do posłuchu. Do dziś z przyjemnością
wspomina, jak dobrze wtedy wyglądał. Pamięta jedną dziewczy-
nę, która biegała najszybciej. Wysoka Najmą o chudych kolanach,
z grubym czarnym warkoczem unoszącym się za nią w powietrzu.
Nie było jej już. wyjechała. Jej rodzinę objęto jedną z akcji repatria-
cyjnych i wysłano do Indii, chociaż wszyscy urodzili się tutaj. Jeśli
jeszcze żyła. jak tera? wyglądało jej życie? Alex powinien uważać
się za szczęśliwca.
Rozmyśla o tym. idąc przejściem podziemnym pod ruchliwymi
ulicami i omijając akr wydeptanej trawy pomiędzy dwoma osiedla-
mi, gdzie dzieciarnia gra w piłkę otoczona wrakami samochodów.
Tych spalonych wozów jest tu tyle, że miejsce to przypomina par-
king. Za wieżowcami osiedli pojawia się i znika monolityczna
piramida Canary Wharf. Słońce praży, grzejąc czubek nakrytej czar-
nym kapeluszem głowy Alexa.
Chwila niepokoju na brudnej uliczce biegnącej wzdłuż złomowi-
ska pod dźwigarami linii Docklands, ale dwie postacie na drugim
końcu to handlarz narkotyków i jeden z jego pomocników. Alex zna
go z widzenia. Muskularny Nigeryjczyk. który zawsze nosi ciemne
okulary. Pod pachą ma kij baseballowy do uspokajania kłótliwych
klientów. Handlarz uprzejmie kłania się i pyta Alexa, jak leci i czy
wciąż robi to dziwne gówno?
- Chciałbyś je sprzedawać?
- Człowieku, to żaden interes. Moi klienci dokładnie wiedzą,
czego im trzeba. Ty powinieneś się tym zająć, chłopie. Zrób rrif
trochę DOA. opchnę ci je bez problemów. Pracowałeś dla Czaro-
dzieja. Gwarantuję, że sprzedam wszystko, co zrobisz. Ćpuny lubią
dobrą karmę.
Rozmawiali juz o tym wcześniej, lecz Alex nie jest dość szalony
ani zdesperowany, żeby pójść na coś takiego. Przynajmniej jeszcze
nie. Zaczyna odchodzić, mówiąc:
- Po prostu nie bawię się chemią przemysłową.
- Cóż, pomyśl o tym - rzuca wielkodusznie handlarz. - To
dobry interes, a słyszałem, że prawo chce się zająć tym dziwacznym
towarem, który produkujesz. No nic, teraz nie mogę gadać, bo ludzie
zaraz będą kończyć robotę i zaczną przychodzić do mnie po swoje
działki. Później porozmawiamy, co?
Za wiaduktem kolejowym ciągnie się szereg warsztatów, pół
tuzina nędznych domów, nad którymi wznosi się szkielet biurowca
z żółtej cegły, wzniesionego w latach osiemdziesiątych, z popęka-
nym plastikiem niebiesko-czerwonych wykładzin i powybijanymi
oknami. Na drodze dojazdowej chwasty wyrastają ze szczelin w as-
falcie, a na płaskich dachach sterczą kępy budlei. Z montowni
podzespołów elektronicznych na końcu płynie ostry zapach rozpusz-
czalnika. Frank, stary piernik, który handluje używanymi meblami
biurowymi, siedzi w słońcu na obrotowym fotelu obitym czarną
skórą i kłania się przechodzącemu Alexowi. Ten zamienił z nim
najwyżej dziesięć słów, chociaż od trzech miesięcy są sąsiadami.
Z drugiej strony słychać miarowy terkot przemysłowych maszyn do
szycia Malika Ali'ego: trzy z nich są wykorzystywane przez szwacz-
ki zBangladeszu.
Alex przeżywa kolejną przykrą chwilę, kiedy wchodzi przez
drzwiczki w podwójnej bramie jego warsztatu, gdzie ktoś może
czekać na niego w ciemności. Potem zapala światło i - oczywiście
- nikogo tam nie ma. Uspokaja się, pospiesznie połykając dwie
tabletki Cool-Z, które popija porcją Pisantu z kartonowego pudełka.
Ten pomarańczowy sok z cynamonem odkrył w pasażu handlowym
przy Tottenham Courl Road. Pisant przetrwał prawie tydzień na
zwariowanym rynku cichej sprzedaży, zapewne z powodu swojej
nazwy, ale Alex dotarł do producenta zanim ten znikł bez śladu.
Teraz ostatnia na świecie partia tego produktu jest zmagazynowana
w jednej z trzech przemysłowych chłodziarek.
Oprócz tego jest tu jeszcze wyrzucona przez kogoś kuchenka
z nierdzewnej stali, wielki ekspres do kawy i mikrofalówka, którą
Alex używa do podgrzewania przeterminowanych racji żywnoś-
ciowych malajskiej armii. Na tyłach warsztatu ma chyba z tysiąc
tych odartych z etykiet puszek. Czasem kupuje na wynos jedzenie
w ,.Hong Kong Gardens". Stoi tam też łóżko, za chińskim parawa-
nem z lakierowanego papieru, a do dawnego biura wstawił małą
toaletę i kabinę z prysznicem. Pozostałą przestrzeń zapełniają zasta-
wione szkłem stoły laboratoryjne, wyciąg, szybkoobrotowa wirów-
ka, liofilizator oraz laboratoryjny inkubator, używany bioreaktor
i metalowy stolik z komputerem, z którego Alex korzysta przy
modelowaniu sekwencyjnym i hodowli sztucznych ekosystemów.
Na środku nagiej cementowej podłogi stoi maszyna, za którą za-
przedał duszę: Czarna Belty, zgrabne dzieło sztuki Nuclear Chicago,
czyli laserowy sekwencjoner i asembler nukleotydów.
Unoszący się w pracowni zapach, będący zabójczym koktajlem
rozpuszczalników z dodatkiem oparów kwasu solnego, działa uspo-
kajająco na Alexa. Mieszka tu już od trzech miesięcy, a nadal go lubi.
Czarna Betty pomrukuje i pobrzękuje, a kontrolujący jej działanie
mini Cray przewija jedną linię programu po drugiej. Produkuje
następną porcję towaru, który miał opchnąć na King's Cross, ale nie
ma serca jej wyłączyć. Oczywiście, w ogóle nie powinien był jej
kupować i wiązać się z rodziną Billy'ego Rocka, ale tylko w ten
sposób mógł zdobyć pieniądze. A czy mógł postąpić inaczej? To była
miłość od pierwszego spojrzenia.
Alex sprawdza pocztę, ale nie ma żadnych wiadomości. Program
śledzący informuje go, że wychwycił kilka interesujących rozmów
i pyta, czy chce przejrzeć nową bazę danych dostawców chemika-
liów, ale Alex odpowiada, że jest zajęty. Program zarządzający -
przedstawiony w postaci zgrabnego czerwonego diabełka z rozdwo-
jonym ogonem i widłami - pochyla rogaty łepek i powoli znika.
Kontrahent Alexa może właśnie śpiewa w pokoju przesłuchań na'
posterunku policji, chociaż, mając immunitet dyplomatyczny, powi-
nien być na tyle sprytny, żeby nic nie mówić, nawet jeśli milczenie
miałoby go obciążyć. Alex zastanawia się nad tym i dochodzi do
wniosku, że«powinien stąd zniknąć, nawet jeśli facet nie piśnie słowa.
Jednak właściwie nie zrobił niczego nielegalnego, a poza tym nie
może zostawić swojego sprzętu.
Cool-Z już działa, napełniając go lodowatym spokojem. Alex
robi to, co powinien zrobić na King's Cross, gdyby nie spanikował
na widok radiowozów. Dzwoni do detektywa sierżanta Perse'a.
Perse odpowiada po pierwszym sygnale, jakby czekał na telefon.
Siedzi blisko kamery swojego aparatu, ukazując Alexowi swoją
zniekształconą, dziobatą twarz.
-Wyglądasz jak gówno - oznajmia Perse.
- Ty wiesz najlepiej.
- Słyszałem, że ktoś wpadł na King's Cross - mówi Perse.
Chyba się uśmiecha, chociaż tego nie widać. - Twój odbiorca,
Sharkey?
- Wiesz, że tak, ty draniu - odpowiada Alex, zły pomimo
zażytych Cool-Z.
- No, no - Perse jest ubawiony. - Mógłbym ci powie-
dzieć, żebyś się nie przejmował, zawsze znajdą się inni. To chciałeś
usłyszeć? A przy okazji, co sprzedawałeś? "Hiperducha"? Jesteś
niegrzecznym chłopcem, Sharkey. Skośnoocy i tak oglądają za dużo
telewizji.
- To nie jest nielegalne.
- Ale wiesz, że będzie. Za dwa tygodnie odbędzie się ostat-
nie czytanie ustawy. Dlatego tak się spieszyłeś, żeby pozbyć się
towaru?
- Taak, a kiedy uchwała wejdzie w życie, zawsze będziesz
mógł mnie stłamsić i trzymać pod butem. Może przestanę z tobą
współpracować, Perse.
Detektyw nie odpowiada. Alex dodaje:
- Muszę porozmawiać z Billym Rockiem. W tym miesiącu nie
będę mógł opłacić składki za ubezpieczenie.
- Kiedy ma się do czynienia z Billym Rockiem, należy zawsze
stawać po właściwej stronie - mówi Perse.
W tym momencie Alex pojmuje to, co powinien wiedzieć od
początku. Stopa Perse'a. Wyrolowano go z powodu pieprzonej stopy
Perse'a!
- Chodzi o coś więcej niż tylko o stłamszenie mnie, prawda?
Wymyśliłeś jakiś poroniony plan, żebym zbliżył się do Billy'ego.
Powiedziano ci, żebyś trzymał się od niego z daleka i nie nękał go.
Dlatego chcesz wykorzystać mnie.
Perse nie fatygował się odpowiedzią. Wszyscy wiedzą, że chce
dopaść Billy'ego Rocka po tym, jak ten mały drań złamał mu stopę,
chociaż zrobił to przypadkiem.
- A jak blisko Billy'ego jesteś? - pyta.
Alex kołysze się tam i z powrotem. Gazowy amortyzator fotela
syczy pod jego ciężarem.
- Biorąc pożyczkę znalazłem się pod jego ochroną. Nie miałem
wyboru.
Perse mówi, z doprowadzającym do szału uśmiechem tuż przy
obiektywie:
- Pomyślałeś kiedyś, że Billy Rock może mieć coś wspólnego
z serią niepowodzeń, jakie cię spotkały?
- Pewnie wysłał radiowozy na King's Cross? Ponieważ właś-
nie to się stało.
- Sharkey, on mógł tam nawet wysłać pieprzonego głównego
inspektora, ponieważ ma ich co najmniej dwóch na liście płac.
Dobrze wiesz, jak to działa, więc przestań truć.
Alex wie, jak to działa. Odwieczny trójkąt. Triady takie jak ta
Billy'ego Rocka mają swoich Yardies i gliniarzy. Yardies odwalają
brudną robotę, a policja patrzy na to przez palce. Każdy, kto mógłby
zagrozić tym powiązaniom zostaje załatwiony lub zwerbowany.
Alex czuje kwaśny posmak w ustach.
- A co mogę mu zrobić, jeśli to on spieprzył mi interes?
- Dlaczego nie porozmawiasz z nim o tym i nie pozwolisz, żeby
wykonał jakiś ruch? Może czymś się zdradzi.
- Taak.
Alex myśli, że nawet jeśli to robota Billy'ego, to i tak ktoś musiał
powiedzieć mu o tej transakcji.
- Synu, jeżeli Billy Rock pożycza komuś pieniądze na rozwi-
nięcie interesu, to potem czegoś za nie oczekuje. Tak to już jest.
- Po co miałbym coś rozwijać?
- Jak nazywał się ten napój? Masz go pełną lodówkę.
- Pisant?
- No tak. Pomyślałeś o tym, że pewnego dnia skończy ci się
zapas?
Perse rozłącza się. Alex nadal nie wie, kto mu spieprzył interes,
ale wie na pewno, że Perse w jednej sprawie miał rację. Powinien
zadzwonić do Billy'ego Rocka.
1Q
3. Billy Rock
System ekspertowy, udający przez telefon gładko zaczesaną
recepcjonistkę o pneumatycznych piersiach ledwie osłoniętych cien-
ką bluzeczką, odbiera wiadomość od Alexa i obiecuje przekazać ją
panu Rockowi. Czekając aż Billy Rock oddzwoni, Alex przez dłuż-
s/ą chwilę sprawdza ostatnie zmiany w ekosystemie, a potem na
łamach używanego przez maniaków sztucznego życia biuletynu
internetowego rozmawia z profesorem biologii Uniwersytetu Ha-
wajskiego o krawędziowcach. Wygląda na to, że niejaki Alfred
Russel Wallacc z całkiem nowej perspektywy spojrzał na problem
pasożytów powodujących wymieranie krawędziowców.
Nadal żadnej wiadomości od Billy'ego Rocka, który o tak późnej
porze zapewne odleciał wyżej niż księżyc. Pieprzyć go, myśli Alex.
Jest dostatecznie późno, aby pó)ść i zobac/yć się z Rayem Azizem,
który prowadzi klub obrońców środowiska o nazwie "Ground Zero".
Alex musi chociaż spróbować ubić jakiś interes, żeby pokryć straty
poniesione dzisiaj na King's Cross.
Przybywa w samą porę by zobaczyć drugi gwóźdź programu tego
wieczoru. Jaskrawe światło i potworne dudnienie towarzyszy holo-
gramowi grzyba, który zdaje się wyrastać poza olbrzymie teleścianki
i dzwigary dachu. Obserwu|e tancerzy potępieńczo miotających się
w tym blasku, w rytm pulsującego technoreggae. Klub nie na darmo
nazywa się .,Ground Zero".
Alcx rozmawia z Rayem w budce mikserskiej wysoko nad par-
kietem, gdzie trzej disc jockey'c pilnują muzyki, świateł i efektów.
Ray jest spokojnym pięćdziesięciolatkicm o tak niskim poziomie
serotoniny. że mc nie zdoła go zdenerwować, ale prowadzi klub od
długiego czasu i potrafi krzyknąć, kiedy trzeba. Jest także dobrym
klientem Alexa. jes/cze z czasów zanim zamknęli Czarodzieja i jego
uczniów. Alex był jednym z pierwszych genowych hakerów, któ-
rzy złamali kod dobrego samopoczucia i stworzony przez niego
psychoaktywny wirus oddziaływujący na RNA. zwany ..duchem",
..blaskiem" lub ..odblaskiem", cieszy się dużą popularnością u tele-
maniaków, ponieważ potęguje efekt migotania odbiorników tele-
i holowizyjnych, nadając obrazom ukryte znaczenie, ukazując jakby
elektroniczne zjawy. Telemaniacy pragną największej możliwej gę-
slosci przekazu oraz poczucia, że przenieśli się do innego wymiaru,
w czym pomaga im "duch". Gdyby Alex mógł go opatentować,
zarobiłby fortunę, lecz jako haker genowy nie miał takiej możliwo-
ści A przez Perse'a lub Billy'ego Rocka stracił szansę wejścia ze
swoim produktem na międzynarodowy rynek, zanim psychoaktyw-
nc wirusy staną się nielegalne w Wielkiej Brytanii.
Załatwienie interesu / Rayem zajęło mu trochę czasu. Musiał
pi/cstrzegać pewnych form, równie wyszukanych jak japońska ce-
remonia parzenia herbaty. Zanim wrócił do pracowni było już za
późno, /eby kłaść się spać. Zastał wiadomość od systemu eksperto-
wego Billy ego Rocka, że o dziesiątej rano podjedzie po niego
limuzyna Najwidoczniej Billy Rock czekał na kontakt z Alexem.
Chciał się / nim widzieć.
Nabuzowany amfetaminą i strachem, Alex dzwoni do Alice,
jednej z dochodzących dziwek Ma Nakome - zaspanej, pulchnej
Alice. która regularnie i sprawnie zaspokaja go. po czym zostaje na
śniadanie. Alex lubi Alice. Ich związek jest czysto komercyjny, lecz
oboje dobrze się znają i udają, że łączy ich coś więcej. ^
C/ekając na przyjazd limuzyny. Alex łapie poranne wiadomości
BBC i skac/e po trzech największych miejskich kanałach informa-
cyjnych, ale na żadnym nic nie mówią o aresztowaniu indonezyjskie-
go dyplomaty na Kings Cross. Zresztą wcale nie spodziewał się
informacji na ten temat. Zamiast przewozić partię "hiperducha"' do
Paryża, tera/ facet pewnie leci już odrzutowcem do Dżakarty -
pechowa ofiara kampanii przeciwko Alexowi Sharkeyowi.
Alcx ]est zbyt niespokojny, /eby usiąść. Tera/ żałuje, że dzwonił
do Billy" ego Rocka, ale ju/ za późno, żeby odwołać wizytę. Czekając
na przyjazd limuzyny, wychodzi na gorące, jasne słońce i gawędzi
/ Frankiem, który sicd/i na swoim zwykłym miejscu przed sklepem
z meblami biurowymi.
Posłańcem B illy" ego Rocka jest czarnoskóry szesnastolatek ogo-
lony na łyso, w białym podkoszulku i workowatych dżinsach poroz-
cinanych na udach. Ma nowiutkie buty Nike i paskudne usposobię-
nie. Alex spotykał go już kilkakrotnie: chłopak każe mówić na siebie
Doggy Dog, po jakimś zmarłym raperze. Jest małym, żylastym
popaprańcem i rozpiera się na granatowej tapicerce z oślej skóry,
jakby był właścicielem tej limuzyny, chociaż stopami ledwie dotyka
niebieskiego dywanika. W podeszwach butów tkwią diody i czerwo-
ne światełka w kółko uganiają się za sobą. Alex przygląda się im,
a dzieciak dostrzega to i uśmiecha się. W jednym z przednich zębów
ma osadzony diamencik.
Limuzyna gładko rusza Alex wyjmuje papierosa i zapala go, nie
pytając o pozwolenie.
- Zachorujesz na raka - mówi chłopak, rzucając Alexowi
wzgardliwe spojrzenie. Widzi łysawego grubasa w dżinsowym kom-
binezonie naciągniętym na purpurowy, pognieciony sweter przetarty
na łokciach oraz popękane, niemodne, pomarańczowe buciory.
Alex wydycha obłoczek dymu i odpowiada mu takim samym
spojrzeniem.
- Może ty dostaniesz go pierwszy.
- Nie ma mowy. Szczepiłem się.
- Billy Rock zapewnia swoim dealerom opiekę zdrowotną?
- Nie jestem dealerem. Skończyłem z tym dwa miesiące temu.
Pożałujesz, że nie okazałeś mi więcej szacunku.
Limuzyna skręca w East India Road. Alex wygodnie wyciąga się
na miękkim siedzeniu, pali papierosa i obserwuje wieżowce Dock-
lands w promieniach słońca. Przydymione szyby limuzyny tłumią
błękit. Ostatniej nocy Alex nie zmrużył oka. Kawa i amfetamina
trzymają go na nogach, ale czuje się dziwnie zdenerwowany. Ma
ochotę zapytać Doggy Doga, gdzie Billy Rock mu go wsadza - do
ust, c/y w tyłek, i czy dlatego nazywają go Doggy Dog? Jednak
chłopak siedzi lak odchylony do tyłu, ponieważ za paskiem od
spodni ma zatknięty pistolet.
Limuzyna mknie tunelem Rotherhithe, mija Norwegian Church
i w pobliżu Canada Dock wjeżdża na wąską uliczkę, wciśniętą
międ/y wysokie magazyny. Omija wielki błotnisty wykop, w którym
pracują dwa żółte, elektryczne spychacze, po czym staje przed
walącym się budynkiem.
Chłopak. Doggy Dog, czeka aż kierowca wysiądzie i otworzy mu
drzwi. Alex wychodzi /a nim na prażące słońce. Kierowca, wielki
milczący mężczyzna w mocno wyciętym podkoszulku ukazującym
s/czecinę z włókna węglowego wszczepioną w muskularne przed-
ramiona, wsiada do limuzyny i odjeżdża, a Doggy Dog prowadzi
Alexa do magazynu. Alex ma nieprzyjemne wrażenie, że jest pro-
wadzony na rzeź i Doggy Dog chyba wyczuwa to, bo chwyta go za
ramię tuż nad łokciem, jakby chciał go przytrzymać.
Magazyn jest wielki i pusty na środku. Na przeciwległym końcu,
w skupionym świetle zamocowanych na rusztowaniach neonowych
reflektorów, znajduje się otoczona drewnianym ogrodzeniem arena,
a wokół niej wznoszą się rzędy ławek. Billy Rock siedzi na jednej
z nich, oparty butami o barierkę.
Jest dwudziestopięcioletnim mężczyzną, małym i żylastym, nie-
wiele większym od Doggy Doga. Ma na sobie garnitur z surówki
lnianej i nasunięty na czoło kapelusz panama, a między kolanami
trzyma laskę. Białe rękawiczki, buty ze strusiej skóry z kowbojskimi
obcasami. Marynarka wisi na nim, jak całun, a Billy kuli się w niej,
spoglądając na arenę. Okulary zasłaniają jego nadąsaną twarz o gład-
kiej skórze Alex podejrzewa, iż wystające kości policzkowe Billy'ego
są rezultatem operacji plastycznej, ale - oczywiście - nikt nigdy
nic odważy się go o to zapytać.
Alex przechyla się przez palisadę i spogląda w dół, a stworzenie
w jamie warczy, rzuca się w jego stronę i pada, zatrzymane przez
stalowy łańcuch.
Alex odskakuje, a rozbawiony Doggy Dog parska śmiechem.
Arena jest wysypana trocinami. Na jej środku stoi wbity żelazny
słup. do którego jest umocowany łańcuch. Stworzenie na końcu
łańcucha wydeptało głęboki ślad w trocinach, aż do gołej ziemi.
Teraz zrywa się na równe nogi, szybko i zwinnie. To niebieskoskóra
lalka, poważnie zmodyfikowana drogą selektywnej mutacji soma-
tycznej albo chirurgicznie. Zapewne zastosowano obie te metody,
myśli Alex. Jest naga i rodzaju żeńskiego, chociaż jej piersi to
zaledwie trochę większe sutki. Jej szerokie i potężne szczęki są jak
coś, co wyrosło na pniu starego drzewa zwalonego przez piorun,
spróchniałego i przerośniętcgo grzybem: pokłady twardej i gruzło-
watej tkanki. Na czubku głowy lalka ma grubą warstwę mięśni, które
poruszają tymi szczękami, jej nos jest tak płaski, że widać tylko
s/czeliny dziurek, a czarne oczka są głęboko osadzone pod niskim
czołem.
Billy Rock obseiwuje Alexa oczami w kształcie migdałów, le-
dwie widocznymi za ciemnymi okularami.
- Podoba ci się? Może chcesz spróbować paru rundek?
Rozstawiwszy krzywe nogi. lalka szarpie i ciągnie łańcuch, który
jest przyspawany do żelaznego pierścienia obejmującego jej lewą
nogę w kostce. Paznokcie rąk i nóg ma grube, żółte i ostre, jak
brzytwa. Jej szyję otacza s/czecina z węglowych włókien, a rząd
sterczących płytek na plecach postukuje i grzechocze, gdy stworze-
nie, sycząc, przecina rękami powietrze. Z ostrych jak igły zębów
ściekają krople śliny.
Alex widzi, że drewniane ogrodzenie wokół areny jest ciemne od
zaschniętej krwi. Wyjmuje papierosa i mówi:
- A to kto, dziewczyna twojego dealera?
Doggy Dog marszczy brwi.
- Nie wkurzaj mnie, grubasie.
Billy Rock śmieje się
- Gdybyś próbował ją wypieprzyć, w minutę wyplułaby ci
bebechy. Wyrwałaby ci serce i płuca, a potem zjadłaby je na twoich
oczach, zanim zauważyłbyś, co się stało Nie wie, kiedy przestać.
Dlatego jest taka dobra. Stoczyła już trzy walki i każdą wygrała przed
upływem dwóch minut Jeszcze trzy, a poślę ją na emeryturę i użyję
w celach hodowlanych.
To zaszokowało Alexa bardziej niż widok stworzenia. Wykasłał
dym i rzekł:
- Jest płodna?
- Jeszcze nie - odpowiada Billy Rock - ale jest na to sposób.
Może gdyby ją związać, mógłbyś w tym pomóc, co? Siadaj. Jesteś
blady.
Posyła Alexowi krzywy uśmiech. Problem z Billym Rockiem
polega na tym, że jest głupi i złośliwy. Był najmłodszym z pięciu
braci, ale trzej z nich zginęli w wyniku wendetty, która zapewniła
ich rodzinie kontrolę nad tą częścią południowego Londynu, kiedy
przyjechali tu z Hongkongu. Czwarty otrzymał postrzał w głowę
przy czym stracił większą część płatów czołowych i choć przeżył,
życie spędzał w piwnicy ich domu, walcząc z wyimaginowanymi
wrogami i wyjąc, jak pies. A ponieważ ich ojciec umarł na chorobę
Creutzfelda-Jakoba, Billy Rock jest faktyczną głową rodziny.
Większością interesów /arządzają wujowie Billy'ego, który nie-
wiele ma do roboty oprócz zażywania dowolnie wybranych narko-
tyków. Najczęściej cracku, któremu zawdzięcza swój przydomek;
temu. a także zamiłowaniu do szybkiego metalu. Kiedy ostatni raz
Alex musiał z nim rozmawiać, chyba przez najgorsze pół godziny
w życiu. Billy Rock leżał wyciągnięty na tylnym siedzeniu limuzy-
ny, paląc crack i kreśląc scyzorykiem esy-floresy na skórze swojej
chudej piersi, a z systemu nagłaśniającego płynęła tak głośna muzy-
ka zespołu Bad Brains, że wielki wóz kołysał się na swym miękkim
zawieszeniu.
Teraz jednak Billy Rock jest trzeźwy i dziwnie ożywiony. Przez
prawie piętnaście minut opowiada o walkach lalek, które są ostatnim
przedsięwzięciem jego rodziny, a przynajmniej jednym z ostatnich.1*
Billy Rock już od roku organizuje walki lalek, biorąc procent od
zakładów, ale teraz buduje wielką arenę, na której zawodnicy będą
mogli polować na nie zmodyfikowane lalki i zabijać je naprawdę.
Mówi Alexowi, że zamierza nazwać ją "Mortal Kombat", od jakiejś
starej gry komputerowej, w którą .grywał w dzieciństwie - tyle,
/c śmiertelna będzie tylko dla lalek. Te będą uzbrojone w ćwiczeb-
ne pistolety laserowe, podczas gdy zawodnicy dostaną prawdzi-
wą broń.
- "Mortal Kombat" byłoby fajną nazwą, ale moi pieprzeni
wujowie chcą nazwać ją tytułem jakiegoś starego filmu.
- "Pola śmierci" - podsuwa Doggy Dog.
- Obojętnie. Dupowata nazwa. Może zorganizujemy też walki
gladiatorów. Lalki przeciwko facetom z mieczami i sieciami, no
wiesz, takie rzeczy. Byłoby bardziej sportowo. Jak myślisz?
Alex zapala następnego papierosa. Sądzi, że ktoś musi podsu-
wać Billy'emu takie pomysły. Sam nigdy by czegoś takiego nie
wymyślił. Chłopak, Doggy Dog, obserwuje Billy'ego, jak nauczy-
ciel patrzący na tępego ucznia, usiłującego wyrecytować tabliczkę
mnożenia. Alex notuje w pamięci, że należy uważać na tego Doggy
Doga.
Na arenie treser poszturchuje lalkę długą bambusową tyczką. Ma
grubo pikowaną kamizelkę, rękawice ze stalowej siatki i kask, za-
bezpieczony z przodu metalowymi prętami. Po minucie tej zabawy
lalka nagle wyrywa tyczkę z rąk mężczyzny i wgryza się w jej
koniec. Bambus o średnicy trzech centymetrów pęka z głośnym
trzaskiem. Lalka odrzuca kij, wypluwa drzazgi i ze złośliwą satys-
fakcją patrzy na tresera.
- Powiedziałbym, że lalki wygrają - oznajmia Alex.
Billy'emu Rockowi podoba się ta odpowiedź.
- Pewnie, że tak - mówi poważnie. - Pytanie tylko, ile ich
można zabić, zanim go dopadną?
- Jeśli znajdziesz takich głupich, którzy zechcą się z nimi
zmierzyć.
- To żaden problem - mówi Billy Rock.
- Słuchaj, szefie, powiedz mu o umowie, dobra? Jest coś na
budowie, na co powinieneś rzucić okiem! - przerywa Doggy Dog.
- Hej - mówi Billy Rock, odwracając się i przeszywając
chłopaka spojrzeniem zza okularów. - Kto tu rządzi, co?
- Ten beton, który tam wylewają...
- Pieprzyć beton. Widzisz te buty?
Alex i Doggy Dog spoglądają na jego buty, oparte o palisadę.
- Kosztowały tysiąc funtów - Billy Rock zwraca się do Alexa
- a ten mały pętak myśli, że będę w nich chodził po pieprzoWym
błocie, żeby zajrzeć do jakiejś chrzanionej dziury pełnej mokrego
cementu. To buty z prawdziwej strusiej skóry. Teraz już takich nie
robią. Myślisz, że włożyłem je, żeby łazić po takim gównie? Gdy-
bym chciał to robić, Dog, ubrałbym się tak, jak ty.
Doggy Dog mówi z urazą:
- Człowieku, oszukują cię. Od razu ci to mówiłem, kiedy
skorzystałeś z najtańszej oferty. Myślisz, że mieliby jakiś zysk,
gdyby nie kombinowali? A właśnie to robią, oszukują cię i okazują
w ten sposób brak szacunku. Musisz cos' zrobić.
Billy Rock odpowiada chłopakowi:
- Powiedz im, że mają to zrobić dobrze, inaczej staną się
częścią fundamentów.
Ado Alexa mówi:
- Drobiazgi - za to płacę ludziom. Widzisz, wszyscy mówili,
że nie potrafię pokierować interesem, tymczasem stworzę tu napraw-
dę kwitnące centrum rozrywkowe, wierz mi. Przyjdą tu całe rodziny,
żeby kupić prażoną kukurydzę i podkoszulki, podrzucać kapelusza-
mi i w ogóle. Może powinienem pomyśleć o wydawaniu koncesji.
Jak uważasz? Chcesz dostać jedną?
- Gdyby było mnie stać - odpowiada Alex, czując się trochę
pewniej Billy Rock chce, żeby w jakiś sposób pomógł mu zrealizo-
wać ten pomysł. Nie jest źle. - Naprawdę sądzisz, że uda ci się
założyć hodowlę lalek?
- To niezgodne z prawem - rzuca Doggy Dog.
- Zgadza się - mówi jego szef - ale to nie oznacza, że nie da
się tego zrobić. To pójdzie niezależnie od "Pól śmierci". Mój własny
interes, o którym moi wujowie nie muszą wiedzieć.
Doggy Dog wyjaśnia:
- Dla amatorów rozrywki, którzy zechcą hodować własnych
zawodników, jak konie wyścigowe. Rozumiesz, hodowla to sztuka,
a ludzie płacą znacznie więcej za sztukę, niż za technologię. Lalki
sprzedawane przez tych pieprzonych Koreańczyków są rodzaju mę-
skiego i wszystkie, gwarantuję, wysterylizowane. Oni mają cały
potrzebny sprzęt, ale nie używają go. Trzeba tylko zacząć.
Alex zastanawia się, skąd wzięli lalkę rodzaju żeńskiego, ale nie
jest to pytanie, jakie można by zadać w takich okolicznościach.
- I chcesz żebym opracował metodę? To byłoby warte sporo
pieniędzy.
- Jeśli chcesz rozmawiać o pieniądzach - mówi leniwie Billy
Rock - to zacznijmy od tego, ile mi jesteś winien. Słyszałem, że wczo-
raj spieprzyłeś interes i może w tym miesiącu nie zdołasz zapłacić
raty. Ktoś w twojej sytuacji powinien cieszyć się z takiej okazji.
A więc Billy Rock rzeczywiście miał coś wspólnego z jego
sehrzanioną transakcją. Alex jest pewny, że Perse w jakiś sposób dał
o tym znać Billy'emu. A może Doggy Dog kręci swój interes za
plecami szefa.
- Jeśli zrobię to dla ciebie, czy to wyrówna mój dług?
Myśli o wujach Billy'ego Rocka, ponurych, dystyngowanych
ludziach, wyglądających na prawników lub bankierów w nienagan-
nych jedwabnych garniturach z Jermyn Street. Oni nie zaaprobują
takich numerów. Ich zdaniem, to rzuca cień na reputację rodziny.
Ale jeśli coś pójdzie źle, to nie Billy'emu się oberwie.
Billy Rock zbywa pytanie machnięciem ręki. To dla niego kolej-
ny drobiazg. Mówi:
- Przyjdź na przyjęcie, które wydaję. Za kilka dni wypuszcza-
my akcje "Pól śmierci" na parkiet.
Alex rzuca papierosa i depcze go obcasem. Odpowiada ostrożnie:
- Przyjdę z przyjemnością. Oczywiście.
- Będziesz musiał rozwiązać problem syntezy hormonów -
dodaje Doggy Dog. - Widzisz, możemy zdobyć lalki rodzaju
/enskiego, ale one będą tak samo wysterylizowane, jak samce.
Twoim zadaniem jest wyprodukować środek, który wywoła cieczkę.
Rozumiesz, zwrócilibyśmy się z tym do normalnej firmy biotechno-
logicznej, ale oni przekazaliby to od razu tym koreańskim popaprari-
com, którzy produkują lalki.
Alex wyjaśnia:
- Trzeba będzie zrobić coś więcej, niż tylko podać im odpo-
wiednie hormony.
- O to się nie martw - mówi Doggy Dog. - Ty tylko zrób ten
hormon.
- Po pierwsze, zmiany, jakim poddaliście te lalkę, żeby zmie-
nić ją w maszynę do walki, były tylko na poziomie somatycznym.
Nie są dziedziczne.
Doggy Dog odpowiada z rozbawieniem:
- Są sposoby, żeby dokonać zmian na poziomie blastuli, przed
oddzieleniem się tkanki somatycznej od... jak to nazy wacie?
- Tkanki rozrodczej. - Alex zastanawia się, skąd ten drobny
gangster o tym wie.
- Niech będzie. W ten sposób zmiany mogą zostać przekazane.
- Zmiany tkanki rozrodczej są nielegalne - ostrzega Alex. -
Nawet w tym kraju. Chcę powiedzieć, że to naprawdę niezgodne
z prawem.
Doggy Dog wybucha śmiechem. Zaśmiewa się tak głośno, że aż
się chwieje, a w końcu uspokaja się na tyle, aby powiedzieć:
- Człowieku, tym najmniej musisz się przejmować.
- O nic nie musisz się martwić - dodaje Billy Rock - dopóki
Żyjesz /c mną w zgodzie.
4. Umowa
Następnego dnia Alex spotyka Howarda Perse'a w pubie przy
Whitechapel Road. Perse prowadzi sprawę podwójnego morderstwa.
Dwaj mieszkańcy Uzbekistanu zostali znalezieni rano w rogu cmen-
tarza Bethnal Green, związani razem i każdy z kulą w głowie. Perse
mówi z ironią:
- Szukamy tych, którzy to zrobili, żeby ich zatrudnić. Ofiary
to para parszywców, handlujących heroiną przysyłaną ze starego
kraju. Jednak to zbyt prymitywne, żebyś chciał o tym słuchać, co,
Sharkey?
¦- Dla ciebie "panie Sharkey". - Alex jest zirytowany i poci
się w swoim zielonym tweedowym garniturze, siedząc na niewygod-
nym stołku, przy okrągłym stoliczku z popękanym marmurowym
blatem / ciężkimi żeliwnymi nogami. Na stole stoi kilka pustych
kufli Ospała osa br/ęc/y, polatując od jednego kufla do drugiego.
Wentylator na suficie rozprasza chmurę dymu z papierosów, ale
wcale nie łagodzi duchoty. Wpadające przez brudne okno słońce
oświetla żółtą od nikotyny, czerwoną tapetę i otacza aureolami gło-
wy ludzi przy barze, jakby byli świętymi cisnącymi się do Mesjasza.
Alex wstał wcześnie i już odbył wizytę u matki, którą postanowił
złożyć, jeśli nie zostanie aresztowany po fiasku transakcji. Lexis
miała nowego chłopaka, chudego wyrostka, który skończył najwyżej
dwadzieścia lat. Przez całą wizytę Alexa chłopak siedział w drugim
pokoju, pijąc piwo z puszki i oglądając mecz piłki nożnej w inter-
aktywnej telewizji, nieustannie zmieniając pozycję kamery i nasta-
wiwszy dźwięk tak głośno, że aż drżały cienkie jak papier ściany
mieszkania. O dziesiątej rano, rany boskie!
Kiedy Alex pracował dla Czarodzieja i miał pieniądze, kupił
matce odbiornik telewizji satelitarnej, nowy komplet mebli do poko-
ju stołowego oraz klimatyzator, który szumi nad rozsuwanymi szkla-
nymi drzwiami na wąski balkonik. Chciał kupić jej dom na przed-
mieściu, ale ona przez całe życie mieszkała w West Endzie i nie
zamierzała się przeprowadzać. Tu jest całe jej życie. Ci na przedmie-
ściach są martwi i nawet o tym nie wiedzą.
Lexis Sharkey. Jego matka. Tleniona blondynka, która zawsze,
jak zdaje się Alexowi, nosi mocny makijaż: puder, szminkę i róż.
Tego ranka ubrana w tanie nylonowe kimono, które, niedbale zawią-
zane, odsłania jej przywiędłe piegowate piersi w kołysce z czarnej
koronki. Trzyma figurę, ta kłótliwa, czterdziestoośmioletnia, stara
dupa. Od razu wyczuwa, że Alex ma kłopoty - nigdy niczego nie
potrafili przed sobą ukryć.
Alex wychował się w bloku bardzo podobnym do tego, z czarną
pleśnią na ścianach i mrówkami faraona w kuchni, skąd przez
wypaczone od wiatrów okno, za lśniącymi pętlami Tamizy, roztaczał
się widok na terra incognito południowego Londynu. Blok został
zburzony kiedy budowano drogę dojazdową na lotnisko, ale tanie
meble z. dzieciństwa przetrwały, razem z tuzinem nigdy nie odkurza-
nych porcelanowych figurek, plastikowymi pamiątkami i sztuczny-
mi kwiatami w koszach z plastiku imitującego słomę, pustą papuzią
klatką z lusterkiem i dzwonkiem, ceramicznym koniem z utrąconą
tylną nogą sklejoną "superglue" - mając cztery czy pięć lat Alex
strącił go z drewnianej półki nad elektrycznym kominkiem - oraz
skórzanej pufy z rozcięciem na boku, pochodzącym z czasów, gdy
dobierał się do środka przekonany, że są tam pieniądze. Doskonale
pamiętał, że znalazł w niej tylko kawałki żółtej i zielonej pianogumy.
Nigdy nie mieli pieniędzy, ale zawsze jakoś sobie radzili. Lexis
nigdy się nie poddaje
Teraz mówi, że jeśli czegoś mu potrzeba, niech tylko powie,
a Alex na to, że wszystko w porządku, ma na oku interes, a ona
uśmiecha się i zapala następnego papierosa. Przyniósł jej karton
Benson & Hedges, jak złotą cegłę, oraz butelkę rumu Lamb's Navy.
- Tylko powiedz - powtarza matka, wypuszczając chmurę
dymu. - A gdybyś miał jakieś kłopoty, przyjdź i opowiedz mi.
Chłopcy z klubu mogą się tym zająć. Od tego są przyjaciele.
Ten klub to knajpa Leroya, obecnie mieszcząca się w piwnicy
opuszczonego biurowca, gdzie tłum Jamajczyków w średnim wieku
spędza noce na grze w bilard i domino, słuchając starych przebojów
reggae. Bob Marley i The Wailers. Burning Spear. Max Romeo.
Lexis też handluje na niewielką skalę, teraz głównie hodowaną
w domu marychą, ale w dawnych dobrych latach dziewięćdziesią-
tych, kiedy była samotną matką, usiłującą wyżyć z coraz skromniej-
szych zapomóg socjalnych, sprzedawała śnieg i kokę w klubach
i dyskotekach. Alex przysiągł sobie, że nigdy nie da matce ani jednej
dawki psychoaktywnego wirusa, a ona nigdy go o to nie prosiła.
- Twój problem polega na tym - oznajmia Lexis - że nie
masz żadnych przyjaciół. Myślisz, że nie potrzebujesz innych ludzi,
ale tak nie jest. Jaki masz kłopot?
Alex ma przyjaciół, ale bezpiecznie rozsianych po hiperłączach
sieci. Lubi plotkować i chwalić się, jak każdy genowy haker, tylko
nie chce spotykać się z ludźmi, z którymi rozmawia. Na samą myśl
o takiej konferencji na temat genowego hakerstwa przechodzi go
dreszcz.
Przekonuje Lexis, ze wszystko będzie dobrze, po prostu ostatnio
interesy się nie kleją. Co innego może jej powiedzieć? Jednak ona
patrzy na niego i mówi:
- Alex. od paru dni nie spałeś. Nie myśl, że tego nie widzę. I ten
pieprzony, okropny garnitur. Wyglądasz w nim jak Oscar Wilde. Co
cię napadło, żeby go kupić? Gdybyś mnie spytał, to twierdzę, że od
kiedy wyszedłeś z kicia, jesteś nie ten sam.
Alex nie może zaprzeczyć. Zbudził się o świcie i stwierdził, że
stoi przy konsoli komputera, oblany potem i przekonany, że z kimś
rozmawiał. Jakby słyszał echo czyjegoś głosu. Zapalił wszystkie
światła i rozejrzał się wokół, podejrzewając, że ktoś zakradł się do
pracowni. Sprawdził nawet kamery systemu ochronnego, ale poka-
zywały tylko oblany księżycowym blaskiem asfalt.
A teraz, w dusznym i zatłoczonym pubie, detektyw sierżant
Howard Perse gasi papierosa w pełnej popielniczce, zapala następne-
go, poczym mówi:
- Jeśli chcesz mnie o coś zapytać, to zrób to, Sharkey. Góra
naciska i chce zobaczyć jakieś rezultaty w tej sprawie.
- Ktoś przejmuje się dwoma handlarzami narkotyków?
- Handlarzami, którzy za swój towar brali zapłatę w podzespo-
łach elektronicznych. Z rodzaju tych, jakie są używane w nowoczes-
nym uzbrojeniu i mogą wytrzymać wystrzelenie z działa, a potem
poprowadzić pocisk do celu. Tylko uważaj, to wyłącznie do twojej
wiadomości.
- Wszystko, co mi mówisz, jest tylko do mojej wiadomości.
Perse głęboko zaciąga się papierosem i popija guinnessa. Jest
krępym mężczyzną po czterdziestce, z wypychającym koszulę w pa-
ski wydatnym brzuchem piwosza i twarzą poznaczoną śladami po
młodzieńczym trądziku. Z czarnymi włosami zaczesanymi do góry
i odsłaniającymi początki łysiny, oraz dzikim i posępnym spojrze-
niem, wygląda jak tandetny książę Drakula. Kiedy podnosi kufel
guinnessa, odchyla mu się poła marynarki, ukazując kaburę pod
pachą. Spogląda ponad ramieniem Alexa, który obraca się na stołku,
żeby sprawdzić, co /wróciło uwagę Perse'a.
Pub wypełniają staruszkowie w słomkowych kapeluszach i ko-
lorowych ubraniach Na końcu baru siedzi miejscowy handlarz
narkotyków. Mniej więcej co pięć minut ktoś podchodzi i kładzie
pi /cd nim pieniądze, a on podaje pakiecik klientowi, który odwraca
się i przeciska przez tłum, na ulicę. Z tyłu siedzi banda Jamajczyków,
s/okując dredami. paciorkami i niezrozumiałą paplaniną. Uwiązane
na smyczach psy obwąchują się pod nogami swoich panów. Jamaj-
c/ycy palą trawkę i pociągają teatralnie długie łyki z buteleczki
pełnej przezroczystego płynu, którą sobie podają. Jednak Perse nie
zainteresował się kwitnącym wokół handelkiem - gdyby chciał
aresztować wszystkich winnych, nie skończyłby do Bożego Naro-
dzenia. Patrzy na zawieszony na wysięgniku nad barem telewizor,
ukazujący przekazany z helikoptera obraz słupów czarnego dymu,
unoszących się w boleśnie błękitne niebo nad gęstwiną przeszklo-
nych drapaczy chmur.
- Gdzie to jest? - pyta Perse. - W Houston?
- Chyba w Atlancie. Wojsko wycofało się z Houston dwa
tygodnie temu.
- Bogu dzięki za nasz system - oznajmia Perse. - Ci Janke-
si zawsze mieli jeden słaby punkt. Brak silntej, scentralizowanej
władzy.
Alex uważa, że to kupa bzdur. Tutaj jest równie niespokojnie, jak
w Stanach: po prostu mieszkańcy Ameryki są lepiej zorganizowani
i uzbrojeni. W Houston koalicja hipokrytów użyła helikopterów
i gazu paraliżującego. Wie, że Perse nie wyczuje ironii, ale mówi:
- Jesteś zwolennikiem prawa i porządku, co?
Perse odpowiada z kwaśnym uśmiechem:
- Dziś miałem jeszcze jedną cudowną sprawę. Prawdę mó-
wiąc, zostawiłem ją, żeby tu przyjść. Rano zmasakrowano faceta,
który tankował samochód na stacji benzynowej. Trzej faceci wysko-
czyli z furgonetki, pchnęli go nożem, rozwalili czaszkę pałką, a po-
tem przejechali po nim jego własnym samochodem - trzy albo
cztery razy. Połamali mu nogi. Potem jeden z nich odjechał jego
mercedesem, a pozostali dwaj ruszyli za nim furgonetką. Na Chis-
wick Flyover stracili panowanie nad wozem i teraz siedzą w kiciu.
Jeszcze nie wiemy, co się stało z mercem.
- A co to ma wspólnego z tobą?
- Ten biedny drań, którego pobili, miał przy sobie pół paczki
DOA, ale nie dlatego go stłukli. Wiesz, dlaczego? Był czarny, a ci
śmierdziele zobaczyli jego białą przyjaciółkę wychodzącą z toalety
na stacji benzynowej. Wspaniały świat, co? Tak więc jestem zajęty,
Sharkey. Opowiedz mi o twoim spotkaniu z Billym.
- Spieprzyłeś moją transakcję, prawda? Nawet jeśli to opłaca-
ny przez Billy'ego Rocka główny inspektor posłał tam radiowozy,
to najpierw ktoś musiał zawiadomić Billy'ego. Przyznaj się, Perse,
znów depczesz mu po piętach.
- Nawet jeśli spłacisz pożyczkę, Sharkey, nigdy nie oddasz
długu. Dobrze o tym wiesz. Ajest jeszcze kwestia ochrony. Dlaczego
mi tu jęczysz i narzekasz?
- Wszyscy wiedzą, że chcesz dorwać Billy'ego Rocka.
Perse wyćwiczonym, ciężkim wzrokiem mierzy Alexa, który
wie, że nacisnął właściwy guzik. Został wciągnięty w sam środek
wojny wytoczonej z powodu stopy Platfusa Perse'a.
Detektyw oznajmia:
- Trzymaj dziób na kłódkę, gówniarzu. Nawet nie masz poję-
cia, co dla ciebie zrobiłem. Przestań narzekać i powiedz mi, czego
chce od ciebie Billy Rock.
Alex mówi mu o tym, że Billy Rock zamierza hodować lalki,
a także o zadaniu, jakie mu wyznaczył. Nie ma innego wyjścia,
a ponadto nie uważa, żeby kablując, robił coś złego. Gliniarze biorą
taki sam udział w obiegu informacji, jak wszyscy. Jest nawet strona
intemetowa zwana CopWatch, na której można znaleźć wiadomości
o policyjnych akcjach i metodach. Według anarcho-liberacjonistów,
którzy ją założyli, policja zagląda tam częściej niż ktokolwiek inny.
Perse zastanawia się przez chwilę, a potem mówi:
- Billy Rock musi mieć kogoś, kto dla niego pracuje. Może
jakąś firmę biotechnologiczną. Wiesz, że on nigdy w życiu nie wpadł
na żaden pomysł.
- Jasne, że ma kogoś. Prawie mi to powiedział.
A raczej zrobił to ten dzieciak, Doggy Dog. Alex nie powiedział
Perse'owi o swoich podejrzeniach odnośnie tego chłopca.
- Zobaczę, co mi się uda znaleźć - mówi Perse. - To może
być sposób. Mógłbyś pogadać z tym gościem, jak haker z hakerem.
- Dlaczego miałbym ci pomagać?
- Ile płacisz Billy'emu, co? Pięć kawałków miesięcznie?
- Coś koło tego - odpowiada Alex, pocąc się, bo Perse prawie
utrafił. Dodaje: - Z tym, co ci powiedziałem, możesz zgarnąć
Billy'ego Rocka. To ci nie wystarczy? Hyundai Magie Doli Corpo-
ration nie będzie zadowolona, jeśli ktoś zacznie grzebać przy ich
opatentowanym genomie. Masz tu pogwałcenie praw autorskich
oraz mnóstwo złamanych przepisów z zakresu biotechnologii.
- Rzecz w tym, żeby to udowodnić - mówi Perse, zapalając
następnego papierosa. Jako człowiek nie uznający kompromisów,
pali Craven As. Kciuk i palec wskazujący prawej ręki ma żółte od
nikotyny - aż do pierwszego stawu. Pogardliwie krzywi się na
widok Benson & Hedges Alexa i dodaje: - Za to, czego zażądał od
ciebie, Billy dostałby najwyżej grzywnę i klapsa. Jednak jeśli uda ci
się dotrzeć do tego, kto mu podsunął ten pomysł, będziemy mieli
zmowę w celu dokonania przestępstwa. Dzięki Bogu, ja jestem tylko
gliną z ulicy, ale chłopcy od przestępstw gospodarczych na pewno
się ucieszą.
- A ja będę głównym świadkiem. Odpierdol się, Perse.
Alex dobrze wie, co spotyka świadków, którzy zeznawali prze-
ciwko triadom.
- Nie będziesz musiał - oznajmia zimno Perse.
Alex zapala papierosa.
- Na pewno. Ponadto nadal będę zadłużony u rodziny Billy'e-
go, bo ktoś inny będzie miał weksel, więc co mi to da?
- Zawsze opiekowałem się tobą, Sharkey. Nikt nie wskaże cię
palcem.
- Nie muszę tu siedzieć i dawać się wyzyskiwać rodzinie
Billy'ego. Mogę się wynieść, działać gdzieś indziej.
- Jesteś chłopcem z Londynu, tak jak ja. Dokąd mógłbyś pójść?
- Gdzieś, gdzie jest zimno - rzuca Alex. - Może do Fin-
landii.
- Teraz szaleje tam malaria.
- To może do Szwecji. Albo Islandii. Co za różnica?
- W Szwecji mają trąd. Jeszcze od średniowiecza. Jedyne
miejsce, gdzie ta choroba nigdy nie wygasła. A ponadto radioaktyw-
ność. Nie bój się, Sharkey - zapewnia Perse, gasząc papierosa. -
Zajmę się tobą. Teraz muszę wracać do pracy. Tutaj zaczyna śmier-
dzieć.
Alex odprowadza Perse'a na miejsce przestępstwa. Słońce praży
bezlitośnie, a kiedy Alex wkłada wielki czarny kapelusz, Perse
śmieje się i mówi, że wygląda w nim jak zakonnica w kornecie.
Detektyw lekko utyka, oszczędzając prawą stopę. To ta, po której
przejechała limuzyna Billy'ego Rocka, kiedy Perse zatrzymał ją
z zamiarem przeszukania, miesiąc po przeniesieniu do brygady nar-
kotykowej. Billy Rock tylko roześmiał się i kazał kierowcy jechać.
Kierowca był nerwowym żółtodziobem i ruszył tak, że zostawił
ślady gum na asfalcie. I do tego tak gwałtownie, że Perse nie zdążył
odskoczyć. Tylne koło limuzyny przejechało mu po stopie i złamało
dwanaście kości. Wdała się gangrena i Perse stracił dwa palce. Co
gorsze, stracił również twarz i od tej pory ze wszystkich sił starał
się przygwoździć Billy'ego Rocka, aż jeden z opłacanych przez
Billy'ego głównych inspektorów powstrzymał go, zasypując stosem
niewyjaśnionych morderstw powiązanych z narkotykami. Teraz,
dwa lata później, wszystko zaczęło się od nowa, a Alex znalazł się
między młotem i kowadłem.
Po obu stronach drogi stoją zaparkowane samochody z wyłożo-
nymi na maskach towarami: telewizorami, telefonami komórkowy-
mi, pirackimi kompaktami i kasetami, ubraniami, komputerami,
magnetowidami, odtwarzaczami kompaktowymi. Są tu spryciarze,
którzy potrafią otworzyć karton, przeciąć plastikowe opakowanie,
wyjąć towar i zastąpić go ważącym tyle samo kawałkiem cementu,
po czym tak zręcznie wcisnąć karton jeleniowi, że ten zorientuje się
dopiero w domu. W rogu stoi zaparkowana biała furgonetka z sze-
roką na dłoń szparą u dołu tylnych drzwi. Ludzie stoją w kolejce,
pochylają się aby wsunąć pieniądze w szczelinę i odebrać pakiecik
lub lufkę, po czym zmykają w ustronne miejsce, żeby dać sobie kopa.
Chudy gość przechadza się ze skórzanym płaszczem w ręku, mó-
wiąc, że może oddać go za dziesięć funtów, albo pięć, bo potrzebuje
na bilet do domu, to wszystko... Na pomarańczowym kołnierzu ze
s/tuc/nego futra widać jeszcze wilgotną krew.
- Jeden z twoich byłych klientów? - pyta Perse.
- Rac/ej jeden z byłych klientów Czarodzieja.
- Wcale nie jesteś zimnym draniem, Sharkey, chociaż takiego
udajesz. Powinieneś z tym skończyć.
- Nie robię niczego nielegalnego.
- Teraz może nie, ale za kilka tygodni psychoaktywne wirusy
będą nielegalne. A kiedyś testowałeś nowe substancje o działaniu
narkotycznym dla dobrze znanego producenta, który do dziś odsia-
duje wyrok za posiadanie z zamiarem rozpowszechniania. Miałeś
szczęście, że niczego przy tobie nie znaleziono, a jeszcze większe,
że nikt cię nie obciążył.
- Przetrzymano mnie sześć miesięcy w areszcie i zwolniono
bez sądu.
- To wcale nie czyni cię niewinnym, Sharkey. Dobrze o tym
wiesz.
- Wiem, że twoim zdaniem nie ma niewinnych.
- Jak się miewa Czarodziej?
- Robi amfetaminę ze środków czystości. Wyjdzie z więzienia
bogatszy, niż był. Opowiadał mi, że kiedyś mówił ludziom, którym
sprzedawał towar: "To cię zabije. Złamie ci życie i zniszczy twój
świat". A oni i tak kupowali. Nadal kupują DOA, chociaż zabija ich,
jeśli nie jest odpowiednio pocięty i ponieważ daje taki fantastyczny
odlot. Ćpuny uważają, że mając taką nazwę*, musi dawać. Ja nie
obracam takim towarem.
Alex naprawdę nie lubi twardych narkotyków. Takie, jak heroi-
na, działają wyłącznie na ludzi w stanie ostrej lub podostrej depresji.
Każdy normalny człowiek za pierwszym razem nie czuje nic prócz
nudności i zawrotów głowy, i nie może pojąć, że ktoś chciałby
spróbować tego jeszcze raz, ale pewna mała dziewczynka powie-
działa Alexowi, że kiedy po raz pierwszy zapaliła trawkę, coś jakby
kliknęło jej w głowie i otworzyły się drzwi do świata pełnego słońca.
Produkowane przez Alexa psychotropowe wirusy działają subtel-
niej, wzmacniając specyficzne stany świadomości, a ponadto nie
wywołują uzależnienia. Rzecz w tym, że rząd widzi to inaczej.
- Mimo wszystko - mówi Perse - krążą plotki, że ktoś się
tobą interesuje. Słyszałem, ze to rządowi. Sprawdzili twoje akta, ale
nie martw się, są czyste.
* DOA - skrót od dead on ariiYiil. dosłownie: "martwy po przybyciu", uży-
wany w protokołach policji i służb ratowniczych w przypadku znalezienia zwłok
(przyp tłum )
Alex śmieje się. Nie wie, co powiedzieć.
- Jacy rządowi? Piątka?
- Tak jakby. Coś w tym rodzaju. - Perse mówi to bez uśmiechu.
Dotarli na miejsce przestępstwa. Dwóch mundurowych gawędzi
obok ambulansu, czekającego z szeroko otwartymi drzwiami. Tuż
za bramą cmentarza rozciągnięto żółtą taśmę, tworząc niezgrabny
prostokąt między poczerniałymi nagrobkami. Stevie Cryer, partner
Perse'a, obserwuje techników krzątających się wokół dwóch ciał
leżących na plastikowej płachcie.
- Kolumbijczycy znów próbują przejąć interes - mówi Perse.
- Nie wiem dlaczego ktoś miałby interesować się taką płotką jak
ty, Sharkey, chyba że pracujesz dla kogoś, kogo chciałby załatwić.
Czego mi nie powiedziałeś?
- Jeśli moje akta są czyste, to co mogą wiedzieć?
- Mają swoje sposoby. Chcesz usłyszeć o jednym? Łączą się
z tobą i puszczają na ekran sygnał podprogowy. Ockniesz się z po-
twornym bólem głowy i nie będziesz pamiętał, że wszystko wyśpie-
wałeś.
Alex przypomina sobie dzisiejszy ranek.
- Jeśli chcesz, żebym pomógł ci z Billym Rockiem, dowiedz
się czegoś więcej o tej historii z rządowymi.
- To lubię, Sharkey. A gdybyś słyszał, że ktoś próbuje sprzedać
pół paczki DOA, daj mi znać. Wciąż szukam tego gnoja, który
odjechał mercedesem.
Perse podnosi żółtą taśmę, przechodzi pod nią i zostawia Alexa
stojącego obok chudego, przyjacielskiego, twardego lecz prostolinij-
nego Stevie Cryera. Alex lubi go o wiele bardziej niż Perse'a. Cryer
jest ubrany odpowiednio na upały: luźne niebieskie szorty i pod-
koszulek z długimi rękawami. Rzedniejące blond włosy przykrył
zawadiacko przekrzywionym, słomianym kapeluszem.
- Słyszałem, że robisz jakiś nowy towar, Alex. Dlatego stać cię
na takie wystrzałowe ciuchy?
- Mam problem z twoim partnerem.
Cryer mierzy Alexa spojrzeniem wyblakłych niebieskich oczu.
Zawsze wygląda na lekko znużonego i rozbawionego, jakby widział
już wszystko, co ten świat ma mu do zaoferowania i wcale nie był
zachwycony.
- Będziesz musiał jakoś to z nim załatwić.
- Chodzi o Billy'ego Rocka. Perse znów zaczyna.
- To jego broszka.
- Rozmawiał z tobą o tym?
- To sprawa między nim a mną.
- Nie chciałbym, żebyś został w to wmieszany.
- Do czego zmierzasz, Alex? Chcesz mi coś powiedzieć?
- Chciałbym wiedzieć, że mogę do ciebie zadzwonić, gdybym
musiał. Jeśli sytuacja wymknie się spod kontroli.
- Zawsze jesteśmy na miejscu, Alex. Teraz wybacz mi. Czeka-
ją na mnie dwaj nieboszczycy.
5. Hakerski nastrój
Przez resztę dnia Alex układa listę tego, co będzie mu potrzebne
do zrealizowania zamówienia Billy'ego Rocka. Po przejrzeniu bazy
danych i sporządzeniu spisu ewentualnych zamienników lalczynych
hormonów dochodzi do wniosku, że powinien zakupić powszechnie
dostępne bakterie genzynierowane do produkcji mieszaniny hormo-
nów stosowanych w wymiennej terapii hormonalnej (odpowiadają-
cej za drugą młodość premiera) i, stosując miejscowo specyficzną
mutagenezę, zmienić wprowadzone wcześniej plazmidy.
To stara technika, wykorzystująca nieograniczone możliwości
mutacyjne metabolizmu bakterii. Egzystującymi w biosferze bak-
teriami łatwo manipulować ze względu na ich prostą budowę geno-
wą. W przeciwieństwie do roślin i zwierząt, mających informacje
genetyczne upakowane w stu różnych chromosomach, z których
każdy ma niezwykle długi i zawile skręcony łańcuch DNA, bakterie
posiadają tylko pojedynczy łańcuch DNA, któremu mogą towa-
rzyszyć krótsze - plazmidy. Bakterie nieustannie wymieniają plaz-
midy. Naturalnie występujące plazmidy odpowiadają za takie ce-
chy, jak oporność na antybiotyki. Sztucznie stworzone plazmidy
można wprowadzać do bakterii, aby zmienić je w samorephkujące
się mikrowytwórnie produkujące pożądane produkty. Mutageneza
miejscowo specyficzna selektywnie zmieni DNA plazmidów u tych
genżynierowanych bakterii, które Alex zamierzał nabyć. W wyniku
tego zamiast hormonów ludzkich zaczną produkować lalczyne.
Mutageneza miejscowo specyficzna oraz wymiana plazmidów
zajmą mu jeden dzień. Po badaniach screeningowych Alex założy
w swoim bioreaktorze hodowlę odpowiednio zmodyfikowanych bak-
terii i po dwóch lub trzech dniach będzie miał dość oczyszczonych
hormonów, żeby przeprowadzić testy.
Skończył późną nocą, ale w porównaniu z czekającym go zada-
niem, synteza hormonów to drobiazg. Zasadniczo hakerstwo genowe
nie jest niczym innym niż dokonywaniem zmian w sekwencji nu-
kleotydów w łańcuchu DNA. Po zidentyfikowaniu genów, które
chce się zmodyfikować, reszta to prosta mokra chemia oparta na
technologii tak starej i sprawdzonej, jak produkcja enzymów do
biologicznie aktywnych proszków do prania. Projektowanie psycho-
aktywnych środków i wirusów to zdecydowanie bardziej skompli-
kowana sprawa.
Będąc jeszcze dzieckiem, Alex przeczytał klasyczną już książkę
George'a Gamowa Pan Tompkins bada atom. Pożyczył mu ją na-
uczyciel, potrafiący dostrzec iskrę geniuszu w ponurym, grubym
chłopcu, który rzadko z kimkolwiek rozmawiał i zdawał się żyć
w swoim własnym świecie. Książka trąciła jakąś strunę w duszy
Alexa. Pomogła mu zdecydować, kim chce być. Do dziś opiera na
niej jeden ze sposobów, jakie wykorzystuje by wprowadzić się
w rodzaj głębokiego transu, w którym rozmyśla o swoich skompli-
kowanych biosyntezach. Po prostu wyobraża sobie, że jest jądrem
atomowym, grubym, zadowolonym i silnym, wiążącym rój elektro-
nów i obserwującym zachodzące wokół reakcje.
Synteza organiczna nadal jest po trosze czarną magią, alchemią,
bo wszystkie czynności wymagają dokładności zatrącającej o rytuał,
c/ęsto ze skomplikowanych powodów, które nie do końca zostały
wyjaśnione. Niektóre cząsteczki związków psychoaktywnych są
wielkie i złożone, a ich działanie zależy od tego, w jaki sposób
łańcuchy i pierścienie węgla, wodoru oraz tlenu są podstawione
atomami fosforu lub siarki. Opracowanie metod wprowadzenia tych
atomów na właściwe pozycje oraz ustalenie, gdzie znajdują się te
właściwe miejsca, intuicyjne zrozumienie subtelnych interakcji od-
kształcających i zmieniających wiązania molekularne w nowe i inte-
resujące sposoby to coś, w czym Alex jest dobry, lepszy od tak
zwanych systemów ekspertowych wykorzystywanych przez duże
firmy farmaceutyczne. A to dopiero połowa historii, ponieważ po
syntezie substancji należy jeszcze usunąć wszelkie zanieczyszcze-
nia. Każdy przeciętnie inteligentny uczeń potrafi uzyskać LSD z po-
wszechnie dostępnych półproduktów - sztuka polega na tym, żeby
oczyścić go z produktów ubocznych, które mogą powodować roz-
maite objawy, od nawracających stanów deja vu po pseudopar-
kinsonizm.
Wzajemne oddziaływanie między cząsteczkami związków psy-
chotropowych a skomplikowanymi procesami jonowymi i metabo-
licznymi na jakich opiera się świadomość jest ściśle uzależnione od
mnóstwa czynników. Do końca dwudziestego wieku brutalnie in-
gerowano w nie takimi środkami jak prozac, który zmieniał subtel-
ną równowagę metabolizmu serotoniny. Większość leków psycho-
tropowych działa podobnie. Teraz jednak uzyskano psychoaktyw-
ne wirusy RNA, które stymulują poszczególne punkty stanu świa-
domości.
Owe psychoaktywne wirusy, podobnie jak te, które wywołują
AIDS lub opryszczkę, są wysoce specyficzne. W porównaniu do
ciężkiego bombardowania lekami, działają z precyzją snajpera. Wi-
rusy HIV infekują wyłącznie limfocyty T, a wirusy opryszczki są
aktywne jedynie w komórkach epitelium warg lub genitaliów, nato-
miast psychoaktywne wirusy atakują zaledwie tuzin wyspecjalizo-
wanych neuronów. Jak wszystkie wirusy RNA, wprowadzają do
komórek łańcuch RNA i enzym - odwrotną transkryptazę. Normal-
nie RNA jest pośrednikiem między DNA, który zawiera zakodowa-
ną informację genetyczną, a procesami komórkowymi dokonują-
cymi translacji tej informacji i wytwarzającymi białka RNA jest
pojedynczym, zwierciadlanym odbiciem kodu nukleotydów aktyw-
nego segmentu podwójnego łańcucha DNA. Odwrotna transkrypta-
za odwraca kierunek tego procesu, tworząc DNA z RNA wirusa.
Powstaje DNA, które może wnikać do komórek genomu gospodarza,
gdzie pozostaje do chwili, gdy coś go zaktywuje i zmusi komórki do
produkowania nowych wirusów.
Jednak DNA tworzony przez psychoaktywne wirusy nie potrafi
wytwarzać nowych wirusów i nie jest wprowadzany do genomu
gospodarza. Zamiast tego produkuje enzymy, które następnie synte-
zują substancje normalnie obecne w organizmie tylko w momencie
aktywacji neuronu, w wyniku czego dochodzi do stymulowania tego
fragmentu świadomości, który jest kontrolowany przez dany neuron.
Ponieważ wirusy są niezdolne do replikacji, a wytwarzany przez nie,
nie związany DNA jest nietrwały, amatorzy takich podniet muszą
kupować nową dawkę za każdym razem, gdy ich zapragną. Haker
genowy, który zdoła opracować wirus działający na interesujący
element świadomości, szybko zbije fortunę.
Do tej pory Alexowi udało się stworzyć dwa szczepy takich
wirusów. Jeden, ,,odblask", właściwie był dziełem kogoś innego,
Alex po prostu złamał jego kod i powielił go. Drugi, "duch", został
szybko złamany przez innych hakerów i Alex umieścił wszystkie
szczegóły w witrynach shareware'owych, prosząc o skromną graty-
fikację od każdego, kto wykorzysta te informacje. Prawdopodobnie
tylko połowa użytkowników płaciła. Były to drobne sumki, ale
przydatne, gdyż Alex wydał prawie wszystkie swoje oszczędności
na opracowanie silniej działającego wirusa, "hiperducha". A teraz
wszystkie psychoakty wne wirusy miały stać się nielegalne. Właśnie
dlatego musiał odwalać takie idiotyczne robótki dla Billy'ego Ro-
cka, zamiast zająć się prawdziwą pracą.
Alex zapisuje notatki dotyczące syntezy hormonów i każe pro-
gramowi przywołać taksówkę. Kierowca jest Bengalczykiem, któ-
rego zna z widzernia. Fotele minitaksówki są obite pluszem i obszyte
złotą nitką. Na desce rozdzielczej wiszą sznury paciorków i różne
ozdóbki. Obok laminowanego identyfikatora kierowcy znajduje się
hologram Siwy Niszczyciela, a na przedniej szybie widnieje napis
"Bóg dał mi szybkość". Czarodziej byłby poważnym konkurentem
dla Boga, przychodzi na myśl Alexowi, gdy czyta tę żałosną prze-
chwałkę.
Na zmętniałej plastikowej szybie odgradzającej pasażera od kie-
rowcy przyklejono obrazki świętych. Kierowca odsunął przesuwane
okienko w przegrodzie, żeby porozmawiać z Alexem. W taksówce
jest gorąco jak w piecu, a z kadzidełka wetkniętego w otwór nawiewu
powietrza po stranie kierowcy sączy się gęsty, słodki dym - zapach
dzieciństwa Alexa. Jako młoda samotna matka, mniej więcej w tym
wieku, w jakim Alex jest teraz, Lexis fascynowała się posthipi-
sowską New Age. Pewnie facet stworzył sobie własną Krainę Baśni
- myśli Alex.
Centrum starego Londynu wygląda dziwnie i egzotycznie od
c/asu tego, co nazwano "drastyczną zmianą klimatu". Za oknami
taksówki przepływają światła, jak gwiazdy oglądane z pokładu kos-
molotu. Latarnie, rozproszone światła wieżowców za zasłoną twar-
dych sykomorów i miłorzębów, oświetlona wieża Canary Wharf,
której stożkowaty wierzchołek wznosi się w jadowicie pomarańczo-
we niebo. Po niebie z zachodu na wschód powoli przelatuje helikop-
ter, rzucając błyski laserowego reflektora na płaskie dachy domów.
Kierowca opowiada Alexowi o ostatniej strzelaninie na White-
chapel Road.
- Banda skinów przejechała starym cosworthem sierrą obok
knajpy, gdzie siedzieli ćpuni. Zna pan tę kawiarnię?
- "Gunga Din"? - Alex wie, że rodzina Billy'ego Rocka
zaopatruje w crack połowę Bengalczyków. Dodaje: - Zawsze uwa-
żałem, że właściciel ma poczucie humoru, ale nigdy nie byłem
w środku.
- Żaden porządny człowiek tam nie zachodzi - odpowiada
taksówkarz - Ci z młodzieżowych gangów to zgraja szaleńców.
Wyrzekamy się ich, wszystkich.
- Cóż, nie wiem, czy jestem porządnym człowiekiem, ale i tak
nie wszedłbym tam. W taką noc jak ta, nie ma pan wrażenia, że
mógłby jechać całe wieki?
Alex jest pobudzony, rześki po tabletce z siarczanem amfetami-
ny. Takie same robiła kiedyś matka. I Czarodziej w swojej celi, żeby
opchnąć je współtowarzyszom, rozjaśnić im szare dni. Alex przypo-
mina sobie badawcze spojrzenie Czarodzieja, lodowato niebieskie
oczy /a grubymi szkłami, wspaniały, zimny i bezlitosny intelekt.
Alex c/asem ma poczucie winy z powodu tego, że Czarodziej
siedzi, a on jest wolny, lecz jego mentor zawsze powtarzał, że jest
wolny, gdziekolwiek się znajduje, ponieważ nikt nie uwięzi jego
myśli. Kiedy go aresztowano, musiał wyjaśnić policyjnym techni-
kom swoje metody syntez, a nawet dał im odpowiednie maski
gazowe. Taki już był, dumny z tego, że mógł pokazać tępym glinom,
co bezkarnie udawało mu się robić przez tak długi czas.
Taksówkarz ciągnie:
- Mam za mało talonów, żeby jeździć tyle, ile bym chciał,
panie Sharkey. Widzi pan, jak ostrożnie i płynnie jadę. Oszczędzam
paliwo Ciekawe skąd ta biała hołota bierze benzynę, co? Sami
kryminaliści, a przecież przestępcom nie powinno się sprzedawać
benzyny. Tymczasem mają więcej niż ja, uczciwy obywatel wyko-
nujący swoją pracę. Mają jej dość, żeby jeździć sobie po całych
dniach i patrzeć, do kogo by tu strzelić.
- Wiem.
- Pięć strzałów. Bach, bach! O tak! -Taksówkarz zdejmuje
ręce z kierownicy i klaszcze dwa razy. W lusterku napotyka spojrze-
nie Alexa. - Uważają, że jeden z tych młodych umrze. Postrzał
w głowę. Dwaj inni są ranni, ale przeżyją i może to ich czegoś
nauczy. Niech pan teraz trzyma się z daleka od tej okolicy, panie
Shaikey. To nie jest dobre miejsce dla białych.
- Mam swoje przyzwyczajenia - mówi Alex.
Taksówkarz wysadza go naprzeciw zakładu Ma Nakome.
- Będę stał na postoju przy Aldgate - informuje, kiedy Alex
mu płaci. - Może pan tam przyjść i znaleźć mnie, jakby co.
- Pewnie - rzuca Alex, chociaż wie, że zadzwoni po taksówkę
od Ma Nakome, gdzie nawet tuż przed północą jest tłok. Ludzie
siedzą przy plastikowych stolikach wystawionych na chodnik, mały
bar jest pełny, a nad głowami gości w gorącym powietrzu rozchodzi
się ryk Hi Lite Dub.
Alex jest stałym klientem i Ma Nakome osobiście wychodzi
z kuchni, żeby go powitać. Sadza go przy stoliku na skraju podium,
skąd może wszystko widzieć i być widzianym. Ma Nakome jest
grubą kobietą, większą i okrąglejszą od Alexa, spowitą w czerwono-
-złotą bawełnę, z szerokim uśmiechem na lśniącej czarnej twarzy.
Jak połowa jej gości, jest Somalijką i należy do społeczności, która
powstała we wschodnim Londynie przez ostatnie dwadzieścia lat.
Teraz tworzą się tu kolejne wspólnoty: Nigeryjczyków, Tongijczy-
ków, Albańczyków, uchodźcy z zatopionej Polinezji. Na początku
ubiegłego wieku byli tu Polacy, biali Rosjanie i litewscy Żydzi. East
End zawsze był przystanią każdej fali uchodźców, jaką wichry wojny
przygnały do Londynu.
Somalijczycy dobrze sobie radzili. Większość z nich miała in-
tratne zawody: prawników, nauczycieli, naukowców. Intelektualna
elita kraju. Nawet jeśli mężczyźni pogrążyli się w marazmie wywo-
łanym ponurą rzeczywistością Bnck Lane, kobiety wciąż działały
i organizowały. Stworzyły niewielką lecz sympatyczną społeczność,
wchłaniając brytyjską kulturę, a jednocześnie zachowując lub mo-
dydkująe swoje zwyczaje.
Alex zjada duży talerz baraniego gulaszu z zielonym groszkiem,
podanego na pieczonych liściach chlebowca, z kwiatem chińskiej
róży i słodkimi ziemniakami, a potem popija to wszystko litrem
lodowato zimnego piwa Sappora. Amfetamina przestaje działać,
pozostawiając suchość w ustach.
Kończy miseczkę chłodzonego koziego jogurtu z czarnuszką,
kiedy ktoś kładzie dłoń na jego ramieniu. Odwraca się i widzi
stojącego za nim dealera Billy'ego Rocka, Doggy Doga. Przy nim
stoi ogromny szofer, założywszy ręce na piersi opiętej czarną skó-
r/aną kamizelką, pokazując wszczepione na muskularnych ramio-
nach włosy
- Ty pierdoło - mówi Doggy Dog. - Dlaczego nie bierzes/
się do roboty, co? Jak pracujesz dla nas, człowieku, to pracuj, zamiast
siedzieć tu i obżerać się jak świnia.
Doggy Dog zanurza palce w jogurcie Alexa, nabiera porcję
i wpycha sobie do ust. Na kciuku ma pierścionek z nie obrobionego
złota, który dotyka policzka, gdy chłopak oblizuje palce.
- I smakuje jak pieprzone świńskie pomyje - mówi głośno
Doggy Dog.
Inni goście patrzą na niego i szybko odwracają wzrok. AIex pyta:
- Masz dla mnie wiadomość od Billy'ego?
- Billy Rock, dobrze go nazwali. Naćpa się cracku i padnie
jak głaz, a potem wije się jak robak na tylnym, obitym prawdziwą
krowią skórą siedzeniu limjjzyny w takt tej swojej satanistycznej
muzyki.
- Ty też się naćpałeś, że tak mówisz?
Alex odzywa się jakby z zimnej, spokojnej oddali, która jeszcze
nie jest strachem. Nie wierzy, żeby Doggy Dog próbował coś tu
zrobić. Chłopak odpowiada z zimną wzgardą:
- Człowieku, ja nie potrzebuję żadnego takiego gówna.
Alex widzi, że to prawda. Doggy Dogiem kieruje szaleństwo. Ma
na sobie długi bawełniany podkoszulek w zielone, czerwone i złote
koła, oraz te same luźne spodnie, które nosił wczoraj. I skórzaną
czapeczkę na gęstej czuprynie. Pod podkoszulkiem Alex widzi zarys
wetkniętego za pasek dżinsów pistoletu. Chłopak przysuwa się do
Alexa, aż ich twarze dzieli odległość zaledwie paru centymetrów.
Alex nie rusza się.
- Wiem, że się mnie boisz - mówi Doggy Dog. - W porząd-
ku. Wiesz, że jestem potężny. Billy Rock się skończył. Uwierzysz,
że pozwolił się wydymać wykonawcom?
- To nie Billym Rockiem powinieneś się martwić - mówi
Alex, spoglądając prosto w nabiegłe krwią oczy Doggy Doga- ale
jego rodziny.
- Nic mnie nie obchodzi jego rodzina. Ta banda starych ludzi
w garniturach, w tym wielkim starym domu w Hampstead? Kurwa,
człowieku, oni nic nie wiedzą o ulicy, tak samo jak ty, racja?
- Racja.
- Ta umowa z Billym Rockiem. On chce, żeby lalki pieprzyły
się ze sobą i robiły małe laleczki. Myślałeś kiedyś o tym, żeby
pieprzyć lalkę? Żeby ludzie pieprzyli lalki? - Trzema palcami
odpycha się od piersi Alexa i prostuje. - Pomyśl o tym - rzuca
i odchodzi.
Kierowca z niewzruszoną miną kiwa głową Alexowi, po czym
idzie za chłopakiem. Ma Nakome podchodzi z przeprosinami. Mówi
Alexowi, że nigdy więcej nie wpuści tego małego skorpiona do
domu. Każe przynieść nowy jogurt i kawę, a potem siada przy stoliku
Alexa.
- Był tu odebrać ratę za ubezpieczenie - wyjaśnia.
- Wydaje mi się, że on już nie pracuje dla Billy'ego Rocka.
- Ten chłopak ma źle w głowie, jeśli sądzi, że może zabrać
pieniądze panu Rockowi.
Alex przytakuje. Yardies nie są głupi, ale szaleni - w tym cały
problem. Nie mają żadnej hierarchii oprócz prymitywnej męskiej
dominacji, żadnego terytorium oprócz tego, gdzie chowają swoje
kobiety, ani żadnych planów. Dokonują aktów przemocy pod wpły-
wem impulsu i najczęściej między sobą. Najbardziej skompliko-
wany plan, na jaki ich stać, obejmuje bezpośredni atak na meli-
nę handlarza narkotyków, wystrzelanie obstawy, zgarnięcie towaru
oraz forsy i ucieczkę. Nie ma kogoś takiego jak stary Yardie, oprócz
paru bardzo bogatych, bardzo sprytnych i bardzo niebezpiecznych
ludzi. Doggy Dog wytyczył sobie drogę kariery i będzie szedł po
trupach, aż zabije go ktoś sprytniejszy, bardziej bezlitosny lub ma-
jący więcej szczęścia.
Alex informuje Ma Nakome o swoim ostatnim projekcie, chociaż
nie wyjaśnia, po co to robi. Nigdy jej tego nie mówi. Za bardzo ją
szanuje. Była technicznym pracownikiem naukowym w szpitalu
Queen Mary, ale wielkie towarzystwa ubezpieczeniowe przejęły
służbę zdrowia i obcięły fundusze do zera. Ona rozumie jego żargon.
Mówi mu, że posługiwała się tymi samymi metodami, a on składa
jej propozycję pracy, którą ona ze śmiechem odrzuca - ma za dużo
dzieci, a Alex, jak każdy mężczyzna, powinien znaleźć sobie własną
kobietę, która się nim zajmie.
Przytakuje jej, myśląc o matce i czasach, gdy mieszkali w wie-
żowcu nad Tamizą. Dwuosobowy naród z miastem u swych stóp.
Siedząc w ciemności i obserwując światła, Lexis powoli zaprawiała
się rumem i koką. Kraina Baśni, mówiła do syna. Jest tam wszystko,
co tylko sobie zamarzysz, wszystko. Alex powinien wykopać tego
małego pasożyta i dopilnować, żeby Lexis znalazła sobie mężczyznę
na stałe, prawdziwego mężczyznę. Zasługiwała na to.
Ma Nakome zauważa, że jest niespokojny. Może chciałby, żeby
przysłała mu jedną z dziewczyn?
- Przyjdzie dzisiaj, albo jutro. Kiedy zechcesz.
- Jutro - mówi Alcx z poczucia obowiązku. Wie, że seks
nigdy nie będzie odgrywał ważnej roli w jego życiu, więc próbuje
nie myśleć o nim zbyt często.
- Alice - mówi stanowczo Ma Nakome. - Lubisz ją. Wiem,
że ostatnio była u ciebie.
- Jasne - przytakuje z roztargnieniem Alex.
To prawda, że ma swoje przyzwyczajenia, ale teraz wydaje mu
się, że nabiera rozpędu. Takie samo wrażenie miał przed aresztowa-
niem, jakby pędził przez noc i miasto, i nic nie mogło go zatrzymać,
wszystko umykało mu z drogi, gdy mknął coraz szybciej, niepoko-
nany. Tymczasem złapali go i posadzili, nawet nie wysunąwszy
przeciwko niemu żadnych zarzutów. Świat jest bezlitosny - i nie
ma przed nim ucieczki.
Mimo wszystko lubi Alice. Jest trochę starsza od pozostałych
dziewcząt Ma Nakome, które przeważnie nie mają jeszcze dwudzie-
stu lat. Alice pracuje wieczorami w restauracji jako kelnerka i od-
wiedza tylko kilku wybranych klientów. Potem może opowiadać jej
o swojej pracy, a ona leży. słuchając lub udając, ze słucha i jest
bardzo miło.
- Czasem chciałbym być katolikiem - mówi Alex.
Ma Nakome śmieje się, trąca go w ramię i zaczyna wstawać -
wygląda jak wznoszący się z morskich fal wulkan.
- Jesteś stuknięty - oznajmia.
Alex płaci i odjeżdża brudną taksówką, prowadzoną przez mło-
dego Ormianina, któremu musi pokazywać drogę do pracowni.
Ormianin próbuje sprzedać mu porcję DOA i nie może zrozumieć,
dlaczego Alex parska śmiechem.
6. Sen z Alfredem Russelem Wallace'em
Alex budzi się ze snu. Stoi przy komputerze, bosymi stopami na
szorstkim i zimnym cemencie. Ma na sobie tylko podkoszulek. Pot
spływa mu po miękkiej, bezwłosej piersi i tłustych bokach. Jest
trzecia trzydzieści rano. Omen. Ma wrażenie, że ktoś z nim rozma-
wiał i w tym momencie dzwoni telefon, przeraźliwie głośno brzmią-
cy w nocnej ciszy.
Alex ostrożnie podnosi słuchawkę, jak najdelikatniej naciskając
klawisze by wprowadzić kod. Z początku nic, taniec płatków śniegu
na ekraniku aparatu, a potem szum przyboju w słuchawce, jak
rozbrzmiewający w uchu środkowym odgłos krwi płynącej przez
arterie. Śnieżne płatki zaczynają wirować i znikać, jakby rozwiewa-
ne przez jakiś elektroniczny wiatr, ukazując twarz dziewczynki.
Ziarnisty czarno-biały obraz powoli nabiera kolorów.
- Znam cię - mówi dziewczynka. -Ty jesteś kapitan Marveł.
Ma może dwanaście lat i okrągłą, poważną buzię okoloną pros-
tymi czarnymi włosami. Mówi ze środkowoeuropejskim akcentem.
- Muacle Man - poprawia Alex. Takiego pseudonimu używa
w biuletynie internetowym.
Dziewczynka mówi:
- Ja jestem Alfred Russel Wallace. Rozmawialiśmy już przez
sieć. Wiem też, o czym rozmawiałeś z innymi. Stąd cię znam.
Dlatego uważam, że mogę cię wykorzystać.
Alex nie może powstrzymać uśmiechu. Alfred Russel Wallace,
kryjący się pod nazwiskiem naturalisty. którego teorie doboru natu-
ralnego skłoniły Darwina do opublikowania swoich poglądów, to
błyskotliwy haker genowy, niemal na pewno jakiś zdziwaczały
naukowiec, który pojawił się w sieci przed rokiem. Nie ma mowy,
aby ta dziewczynka była tym. za kogo się podaje.
- Czasem mam wrażenie, że wszyscy jesteście moim snem -
mówi dziewczynka z nieznacznym uśmiechem. Jej ciemne oczy są
poważne i czyste, wpatrzone w nieskończoność. -W gorączce.
Alex przypomina sobie, że teoria doboru naturalnego w wyniku
przetrwania najsilniejszych osobników przyszła Wallace'owi do
głowy, kiedy rzucał się w hamaku, trawiony błotną gorączką w dżun-
gli Borneo. Darwin także cierpiał na nawracające ataki. Ewolucja
była gorączkowym snem, obalającym skamieniałe hierarchie epoki
wiktoriańskiej.
- Masz problemy z krawędziowcami - mówi dziewczynka.
- Cóż, wszyscy mają problemy z krawędziowcami.
Kilka godzin wcześniej, po powrocie od Ma Nakome, Alex
omawiał ten problem na łamach biuletynu hakerskiego. Krawę-
dziowce żyją na marginesach map obejmujących tradycyjną ekolo-
gię sztucznego życia. Ledwie wegetują na krawędzi zapomnienia,
lecz ostatnio ich siedlisko zaatakowały stada pasożytów, które przy-
czepiają się do nich i stopniowo pozbawiają energii. Te pasożyty
wyewoluowały i organizmów masowo infiltrujących grona: żarłocz-
ne, amorficzne kolonie osobników zjadających się nawzajem z ta-
kim samym zapałem, co informatyczną energię potrzebną wszystkim
sztucznym tworom do wykonywania algorytmów niezbędnych do
przeżycia i reprodukcji. Ryzykując, że zostaną wchłonięte przez
gospodarzy, te organizmy wychwytują zabłąkane kawałki infor-
matycznej energii na nieustannie przesuwających się marginesach
ogromnych aglomeracji gron. Między tymi dwoma rodzajami sztucz-
nego życia istnieje stan równowagi, konieczny by grona nie rozrosły
się w stopniu zagrażającym istnieniu całego sztucznego ekosystemu
-jak glony zarastające akwarium. Jednak delikatne krawędziowce
nie są odporne na te pasożyty i dotychczas nikt nie zdołał zapobiec
ich dziesiątkowaniu przez napastników bezjednoczesnego zniszcze-
nia gron i skomplikowanej sieci wzajemnych zależności, stabilizu-
jących sztuczne ekosystemy.
Dziewczynka mówi do Alexa:
- Mogę ci pomóc. Prześlę ci coś, co załatwi ten problem.
- Dlaczego rozmawiasz ze mną?
- Uważaj to za próbę - odpowiada. Jej obraz rozsypuje się
w zamieci białych pikseh. - Chcesz ? Nie mogę długo zajmować tej
linii.
Alex otwiera bufor i wypełnia go programem dziewczynki.
__ Uważaj to za próbę - powtarza mała. - Kiedy go rozpaku-
jesz, daj mi znać.
I znika.
7. Hiperpołączenie
Detektyw sierżant Howard Perse wręcza Alexowi złożoną kartkę
papieru i oznajmia:
- To było tak łatwe, że zaczynam podejrzewać jakiś podstęp.
- I co mam zrobić, przeczytać to i zjeść?
Perse zaciąga się papierosem i mówi:
- Zrób z tym, co chcesz, ale bądź ostrożny.
- Naprawdę się niepokoisz. Dlatego mnie tu zaciągnąłeś?
Stoją pod drzewami na brzegu rzeki, na parkingu w cieniu
londyńskiej Tower i obaj palą papierosy, chowając je w dłoniach -
zwyczaj, który Alex wyniósł z więzienia. Wyglądająjak para zgrzy-
białych pierników, omawiających jakiś epizod ze starych filmów
Ealinga, które ostatnio znów stały się popularne, na fali nostalgicz-
nej, będącej tylko złudzeniem tęsknoty za bezpieczną przystanią
przeszłości. Na drugim końcu parkingu turyści cierpliwie przesuwa-
ją się w kolejce do bramki wykrywacza metalu. Jakaś rodzina stoi
sztywno wokół spoconego strażnika Tower, podczas gdy ojciec fil-
muje ich kamerą wideo. Jest dziesiąta rano, ale z mlecznobiałego nie-
ba już leje się żar. Na rzece jest odpływ i fale płyną leniwie, jak brą-
zowa galareta, między cuchnącymi, bagnistymi brzegami. Po prze-
ciwnej stronie, w rozgrzanym powietrzu cumuje HMS "Belfast".
Perse spogląda na stary mur, wznoszący się nad parkingiem.
Detektyw ma na nosie lustrzane okulary przeciwsłoneczne, które
błyskają w słońcu.
- Byłeś w środku? - pyta.
- W Tower? Chryste, nie. Dlaczego miałbym być?
- Właśnie.
- Już nie przechowują w nich klejnotów koronnych. Naprawdę
myślisz, że ta historia z krukami, to prawda?
Perse wzrusza ramionami.
- Nie odleciały i wymarły. Chodzi o to, że nie poszedłbyś,
nawet gdyby sprowadzono tam króla i wystawiono na widok publiczny.
Żaden mieszkaniec Londynu nie poszedłby. Tak więc to bezpieczne
miejsce na spotkanie.
- Robiłeś to już przedtem.
Perse nie zaprzecza.
Obok przechodzi tłumek turystów, maszerujących z rzecznego
statku, który kilka minut wcześniej przybił do przystani. To Amery-
kanie, wszyscy w wieku emerytalnym. Alex powstrzymuje chęć
zapytania ich, jak toczy się wojna w ich kraju. Co najmniej połowa
mężczyzn nosi przedziwne stroje składające się z płaskiego szkoc-
kiego beretu w kratę, podkoszulki i bermud, które wcale nie chronią
ich przed promieniowaniem ultrafioletowym. Kobiety, rozsądniej-
s/e, mają słomkowe kapelusze na głowach albo parasolki, z którymi
wyglądają jak podstarzałe piękności z Południa. Kobieta ważąca co
najmniej dwieście kilogramów, tak otyła, że nawet Alex uznaje ją za
grubą, siedzi w egzoszkielecie z włókna węglowego. Gdy ten niesie
ją do celu, warkot silników zagłusza głosy jej towarzyszy.
Alex po raz ostatni zaciąga się kwaśnym dymem i gasi papierosa
o pomalowaną na zielono, metalową balustradę.
- Skąd wziąłeś ten adres? - pyta.
- Z akt Billy'ego Rocka. Niezależnie od tego, co sobie myślisz,
mamy akta Billy'ego Rocka.
- I pozwolili ci do nich zajrzeć?
- Nie przeciągaj struny, Sharkey. Tera/ posłuchaj. Ten adres
to jedyny nowy zapis w ciągu ostatniego roku, jedna mała informacja
międ/y starymi. Musiałem chwilę poszukać, ale wydaje mi się, że
miałem ją znaleźć.
- Zaczynam się bać, Perse Twoja paranoja jest zaraźliwa.
Perse zdejmuje okulary, po czym kciukiem i palcem wskazują-
cym ściska nasadę nosa. Alex widzi, że detektyw jest zmęczony. Ma
czarne kręgi pod oczami.
- Powinieneś się bać. Rodzina Billy'ego Rocka zamierza żale-
galizować swoje interesy. A jeśli je zalegalizują, zechcą uporządko-
wać wszystkie sprawy
Alex zdejmuje czarny kapelusz i ociera chusteczką twarz oraz
szyję.
__ Zapracowujesz się. Może widzisz rzeczy, których tam nie
rna.
Myśli o tym, co Doggy Dog powiedział mu w lokalu Ma Na-
kome. Jednak nie powie o tym Perse'owi - musi mieć coś w za-
nadrzu
- Dziś w nocy przesłuchałem około dwudziestu Uzbeków.
Większość z nich nie zna angielskiego. Albo udaje. Musiałem czekać
trzy godziny na tłumacza, który też ledwie mówił po angielsku.
Każdy z tych skurwieli twierdził, że wie, kto zabił tamtych dwóch,
po czym podawał dwa różne nazwiska. Znaleźliśmy też mercedesa
skradzionego po napadzie na stacji benzynowej, ale był spalony,
kierowca dawno zniknął, ajego kumple nie chcą gadać. I nie dostanę
dodatkowych ludzi do pomocy, z powodu tej eksplozji na Heathrow.
- Jakiej eksplozji?
- Średniej wielkości ładunek na dachu terminalu numer cztery.
Żadnego ostrzeżenia, na całe szczęście nikt nie został zabity. Do tej
pory do zamachu przyznali się monarchiści i Brygada Wyzwolenia
Zwierząt, a ponieważ to banda stukniętych popaprańców, którzy dla
rozgłosu wyszliby z dziury po korniku, na razie nic nie podano do
publicznej wiadomości, a później powie się, że to była awaria
transformatora. Ten, kto to zrobił, pokonał prawie dziesięć pozio-
mów zabezpieczeń. Tak więc jestem cholernie zmęczony i nie chcę
słuchać twoich głupich gadek, Sharkey. Tym bardziej, że próbuję ci
pomóc. Posłuchaj. Jestem zupełnie pewien, że ktoś wymyślił tę
hodowlę, żeby ubić własny interes. Może to rodzina Billy'ego. Nie
mogą go tak po prostu skasować. Muszą załatwić go tak, żeby nie
stracić twarzy. To byłaby idealna okazja. - Kciukiem i palcem
wskazującym Perse rozciąga kąciki oczu, zmieniając je w szparki.
- Sprytny Johnny Chińczyk.
- Nie podoba mi się, że chce się mnie wykorzystać, żeby
dorwać Billy'ego, Perse. Dlaczego nie pozwolić jego wujom, żeby
pozbyli się go, jeśli o to im chodzi?
- Ponieważ chcę go mieć - mówi Perse. - Chcę mieć jego
uszy w moim worku z pamiątkami.
- Odpieprz się, Perse. Nie zrobię tego.
- Och, zrobisz, Sharkey. Nie masz innego wyjścia. Jeśli nie
załatwi cię Billy, ja to zrobię. Będę codziennie robił ci rewizje
0 ósmej rano, aż pobiegniesz do Billy'ego i poprosisz, żeby skrócił
twoje cierpienia. Proszę tylko o odrobinę współpracy, a to niewiele
za dwa lata pilnowania twojej tłustej dupy i wysłuchiwania twoich
żałosnych hakerskich przechwałek.
Alex rozwija papier. Na kartce widzi tylko jedną linijkę tekstu,
nazwę ulicy i numer.
- Sprawdziłeś to?
- Za kogo mnie masz, za prywatnego detektywa? - Perse
zakłada okulary. - Bądź ostrożny, Sharkey. To nie przelewki.
Adres przy Bridle Lane, jednej z wąskich uliczek za sklepami
1 kinami wokół Piccadilly Cncus. Pocąc się i czując gromadzące się
nad nim czarne chmury, Alex płaci za taksówkę - pieniądze prze-
ciekają mu przez palce - a potem przez dziesięć minut szuka domu
o tym numerze.
Znajduje wysoki, wąski budynek, ściśnięty jak kawałek ciasta
między zapleczami biur i dostawczymi bramami sklepów. Cztery
piętra, okna zasłonięte białymi żaluzjami. Wzdłuż dachu biegnie
poręcz i Alex dostrzega za nią zieleń, a więc jest tam jakiś ogród. Za
zamkniętą kratą znajdują się odrapane dębowe drzwi w metalowej
futrynie. Nie ma domofonu ani kamery wideo, tylko staromodny
mosiężny przycisk dzwonka.
Kilku bezdomnych rozłożyło na chodniku swoje posłania: pro-
stokąty pianogumy oparte tu i ówdzie o mur. Żaden z nich nic nie
wie o tym domu. Uzyskanie tej bezwartościowej informacji kosztuje
Alexa prawie wszystkie papierosy.
Nieco dalej jest zamknięta brama dostawcza i Alex siedzi tam
przez jakiś czas, pod wylotem wyjącego klimatyzatora. Wachluje się
kapeluszem, czując jak pot zbiera mu się w fałdach tłuszczu na karku.
Na obu końcach uliczki widać przemykające pojazdy. W biurze na
drugim piętrze budynku naprzeciwko, oddalonego najwyżej o kilka
metrów, jakiś mężczyzna pracuje przy stole kreślarskim. Zielone
światło, oświetlające go od brody w dół, sprawia, że wygląda jak
zanurzony w wodzie. Nieco dalej stara kobieta we wdowim stroju
wygląda z bramy niewielkiej kamieniczki. Obrzuca Alexakwaśnym,
podejrzliwym spojrzeniem i odchodzi, zgarbiona pod ciężarem swo-
jego wdowieństwa.
Alexowi bardzo chce się palić, ale jeśli wypali ostatniego papie-
rosa, będzie musiał pójść i kupić sobie następną paczkę, a wtedy
może coś przegapić. Siedząc tak w bramie dojazdowej, dochodzi do
wniosku, że jeśli szybko czegoś nie wymyśli, to padnie ofiarą idio-
tycznych pomysłów Billy'ego Rocka, żądzy zemsty Perse'a albo
intryg tego, kto stoi za całym tym planem.
Jest przekonany, że dziewczynka, która zadzwoniła do niego
zeszłej nocy, jest częścią tego spisku. Ten pakiet, który mu przesła-
ła. .. Byłby stuknięty, gdyby próbował do niego zajrzeć. Ona zapew-
ne nawet nie jest dziewczynką, tylko jakimś systemem ekspertowym
lub kimś, kto za pomocą morphingu zmienił swój wygląd na ekranie.
Alex też używa takiego programu, dzięki któremu wygląda na trochę
szczuplejszego i ma mniejszą łysinę. Są takie programiki, które
zrobią z ciebie Elvisa, EUę albo Freda Flintstone'a - kogo tylko
zechcesz.
W boczną uliczkę wjeżdża limuzyna. Przemyka obok Alexa,
wzbijając falę papierów i jednorazowych opakowań, tak blisko, że
jego twarz odbija się w lustrzanych szybach i czarnym lakierze wozu,
po czym zatrzymuje się przed wysokim i wąskim budynkiem. Z sa-
mochodu wysiada postawny mężczyzna - szofer Billy'ego Rocka
- i otwiera drzwi pasażerowi. Alex bez zdziwienia widzi Doggy Do-
ga, ubranego w podkoszulek z wizerunkiem BobaMarleya, czerwo-
ne szorty i wielką włóczkową czapkę, podobną do odwróconej miski.
Alex mocniej przyciska się plecami do metalowych drzwi pod
hałaśliwym klimatyzatorem. Z limuzyny wysiada jeszcze ktoś.
Dziewczynka, która dzwoniła do niego zeszłej nocy.
Dziewczynka i Doggy Dog zamieniają kilka słów, po czym
śmieją się. Kiedy ona otwiera najpierw kratę, a potem drzwi budyn-
ku, wielki szofer opiera się o maskę limuzyny, stojąc z założonymi
rękami. Dziewczynka przesyła Doggy Dogowi całusa i znika w środ-
ku, a chłopak z kierowcą wsiadają do limuzyny i znikają - jak sen.
Alex wychodzi ze swojej kiepskiej kryjówki i podchodzi do
zakratowanych drzwi. Naciska kciukiem mosiężny guzik dzwonka
i w głębi domu słyszy powolny, melodyjny dźwięk.
8. Nadchodzi tajfun
Gdzieś odzywa się dzwonek, miarowo i natarczywie. Alex stoi
przed wielkim olejnym obrazem w ciężkich złoconych ramach, tak
blisko, że nosem niemal dotyka chropowatej, werniksowanej po-
wierzchni. Ktoś chwyta go za ramię i uprzejmie lecz stanowczo każe
mu się cofnąć.
- Musi pan się cofnąć, proszę pana - powtarza strażnik,
mocniej ściskając ramię Alexa. Drugą rękę trzyma w pobliżu przy-
piętego na biodrze tasera.
Alex mamrocze słowa przeprosin i po znoszonym dywanie ko-
loru lilaróż wycofuje się za mosiężną poręcz. Inni ludzie w oświet-
lonej słońcem padającym przez okna w suficie galerii odwracają się,
tracąc zainteresowanie błahym incydentem. Ten nieprzytomny gru-
bas w kombinezonie i pomarańczowych buciorach, czemu się tak
przyglądał?
To jeden z burzowych krajobrazów Turnera, ze słońcem zacho-
dzącym we wspaniałych zamglonych czerwieniach i złocie, a pośród
tego wszystkiego zagubiony statek, kołyszący się na falach.
Statek niewolniczy wyrzuca za burtę martwych i konających -
nadchodzi tajfun.
Alex posyła strażnikowi swój najlepszy lizusowski uśmiech
i mówi:
- To taki piękny obraz.
Strażnik jest wysokim twardzielem po pięćdziesiątce, bardzo
sztywnym, ubranym w niebieską koszulę oraz szare spodnie. Jego
taser jest z rodzaju tych, które mogą na zawsze pozostawić ślady na
skórze. Mężczyzna mówi:
__ Został namalowany w najlepszym okresie. Proszę jednak
pozostać po tej stronie barierki, albo będę musiał pana wyrzucić.
__ Będę grzeczny - obiecuje Alex.
Ma ochotę zapytać, jak się tu znalazł, ale mógłby się tym wpędzić
w kłopoty.
Idąc przez zatłoczone sale galerii, grzebie w kieszeniach i znaj-
duje przedarty bilet. Jest na nim wybita godzina. Czternasta trzydzie-
ści dwie. Cholera, stracił ponad trzy godziny.
Na zewnątrz jest piekielnie gorąco. Powietrze jest nasiąknięte
wilgocią, a niebo puste, jak kartka papieru. Pojazdy warczą na
powolne tempo jazdy po obu stronach Trafalgar Sąuare i na kikuta
kolumny Nelsona, wciąż noszącego czarny ślad po eksplozji, któ-
ra przed pięcioma laty zwaliła pomnik. Około dwudziestu studen-
tów protestuje pod uduchowionym spojrzeniem jednego z odlanych
z brązu lwów Edwina Landseera. Studenci noszą karykaturalne ma-
ski premiera, albo czerwone lub czarne kominiarki z wielkimi otwo-
rami na oczy. Policja obserwuje ich z daleka. Jeden konstabl otwar-
cie filmuje zgromadzenie. Policjanci mają dwukrotną przewagę li-
czebną nad demonstrantami. Alex jest za daleko, aby usłyszeć nie
wzmocnione elektronicznie okrzyki studentów lub przeczytać hasła
na ich koszulkach. Potem jeden ze studentów podnosi plakat ukazu-
jący niebieską, małpią twarz lalki na tle zerwanych kajdan i Alex
uśmiecha się ironicznie.
Bojowa lalka, jej debilna furia. Maskotki dla bogatych. Czarne
sylwetki tonące w rogu obrazu Turnera, ręka lub noga stercząca ze
skłębionych odmętów, w których koszmarne ryby walczyły, by
pożywić się ludzkim ciałem. Cholera, przecież on nawet nie lubi
Turnera.
Czując, że burczy mu w brzuchu, Alex znajduje kiosk z pizzą
i zjada sześć porcji z cebulką, anchois i papryką Jedno, czego na
pewno nie robił podczas tych trzech straconych godzin, to nie jadł
lunchu, chociaż najwyraźniej wypalił ostatniego papierosa. Kupuje
nową paczkę, idzie obok ogrodzeń zabezpieczających wieczorami
West End, w skwarze i wilgoci przechodzi całą Charing Cross Road
tam i z powrotem, mijając antykwariaty z tanimi książkami wysypu-
jącymi się białymi wodospadami z zapchanych półek, mija zamknię-
ty teatr przy Cambridge Circus, rzędy zabitych deskami lub spalo-
nych sklepów, gdzie bezdomni i bezrobotni kulą się wśród koców
i wózków na zakupy, załadowanych stertami ciuchów owiniętych
w poszarpaną czarną folię.
Ktoś przetrząsa kieszenie martwego dzieciaka, leżącego twarzą
do ziemi w rynsztoku. Wokół głowy dziecka rozlała się kałuża krwi.
Jakiś ulicznik zastrzelony przez straż obywatelską lub innego ulicz-
nika. Mężczyzna dziwnie delikatnie obraca ciało na bok, żeby prze-
szukać mu kieszenie. Trzech włóczęgów rozbiło obóz w zakratowa-
nym wejściu do rozwalonego sklepu. Siedząc w skąpym cieniu,
obserwują przechodniów. Kiedy Alex patrzy na nich, jeden pokazuje
mu palec. Drugi zanosi się kaszlem i odpluwa w kawałek papieru.
Wirusowa gruźlica.
W kolejnym zniszczonym sklepie urządzono melinę, w której
z radia płynie najnowszy popowy przebój. Alex kupuje dwie tabletki
Cool-Z od chudego nerwowego chłopaka, który handluje przy stoli-
ku w kącie. Każda jest oddzielnie zapakowana w zatłuszczoną folię.
AIex połyka je obie i idzie dalej, czekając aż zadziałają. Potrzebuje
czegoś, co rozjaśni mu w głowie.
Pamięta, że widział Doggy Doga i dziewczynkę, a kiedy znikli,
stał tam, oszołomiony w wilgotnym skwarze. Przypomina sobie to
oszołomienie, a także widok białego pokoju pełnego maszerujących
zabawek i stojącą na środku kobietę. Ktoś wtedy coś powiedział.
Jakieś imię. Teraz głośno wypowiada to imię, jakby smakując po-
szczególne sylaby:
- Niania Greystoke.
Nikt nie zwraca na niego uwagi, gdyż dwadzieścia metrów dalej
trzej domokrążcy zachwalają swój towar, staruszka wygraża pięścią
przejeżdżającym samochodom, a jakiś mężczyzna mamrocząc, sika
na latarnię, przy czym głowa trzęsie mu się tak mocno, że kosmyki
brudnych włosów raz po raz opadają mu na szkliste oczy. Prawdo-
podobnie jego mózg jest porowaty jak gąbka, w ostatnim stadium
choroby Creutzfeldta-Jakoba.
Piękna kobieta, ubrana w kosztowny strój z szyfonu, patrzy na to
z pogardą, idąc chodnikiem. Towarzyszy jej niebieskoskóra lalka na
smyczy i uzbrojony ochroniarz. Lalka jest ubrana w czerwone jed-
wabne pantalony i złote ciżmy z podwiniętymi noskami. Przez
płaskie czarne sutki ma przewleczone kółka. Rozgląda się na boki,
truchtając za właścicielką. Oczy lalki są smutne, ludzkie.
Nie jestem szalony, myśli Alex. Jest tego pewny, ponieważ
dobrze pamięta szaleństwo, zapierającą dech w piersiach szybkość
wydarzeń i poczucie nietykalności. Może jest rozkojarzony, ale nie
s/alony. Coś mu się przydarzyło, ale nie wie co. Poszedł tam, apotem
wrócił.
Może ktoś zaraził go paskudnym szczepem tak zwanych fembo-
tow - maleńkich robotów zrodzonych w sztucznych trzewiach
pełnych pierwiastków ziem rzadkich. Prawdziwa nanotechnologia,
której twórcy nie mogą nazwać nanotechową, ponieważ tę nazwę
zastrzegła sobie jakaś amerykańska firma produkująca dziesięć razy
większe, niewydarzone mechaniczne stworki. Są femboty, które
potrafią wywoływać fałszywe wspomnienia. Może zamglony ob-
raz zabawek maszerujących wokół kobiety w białym pokoju jest
takim fałszywym wspomnieniem, wygenerowanym przez pakiet
RNA wprowadzony do pewnych neuronów jego kory mózgowej.
A może efektem jakiegoś narkotyku, którym Alex zatruł się, pracu-
jąc dla Czarodzieja. Alex odrzuca taką ewentualność, wiedząc, że
jest zbyt dobrym chemikiem, aby załatwić się w taki sposób. Czaro-
dziej dobrze go wyszkolił. Odrobina towaru, który pomagał tam
produkować, przed rozcieńczeniem mogła zabić go dziesięć lub
dwadzieścia razy. Pamięta, jak ostrożnie Czarodziej obchodził się
z każdą partią, dodając do nich różnych zanieczyszczeń, żeby nie
przypisano ich jednemu laboratorium.
Powinienem, myśli Alex, udać się do szpitala i kazać sobie
sprawdzić układ nerwowy na zawartość atomów pierwiastków ziem
rzadkich, wskazującą na obecnos'ć fembotów, a potem wziąć za-
strzyk uniwersalnego faga, który by je wykończył. Tyle, że w tej
chwili po prostu go na to nie stać.
Wchodzi na zatłoczoną stację metra przy Leicester Square, znaj-
duje w tłumie handlarza i po krótkim targu kupuje używaną poka-
zówkę za dwadzieścia procent jej wartości. Wszędzie roi się od
bezdomnych: robotników, których umiejętności nikomu już nie są
potrzebne; ludzi, którzy nigdy nie pracowali chociaż już zbliżają się
do wieku emerytalnego; przedstawicieli klasy średniej, wykończo-
nych przez pecha lub słabe zdrowie. Wielu nosi czarno-żdłte plakiet-
ki skażonych uchodźców z rejonu Sellafield, jednak spora ich część,
pomimo realistycznych otwartych ran na twarzach i ramionach, to
zawodowi żebracy udający ofiary napromieniowania.
Alex przepycha się do nieczynnych ruchomych schodów. Zanim
dociera na dół, jest cały zlany potem. Leicester Sąuare była jedną
z pierwszych stacji opanowanych przez bezdomnych. Są tu ludzie,
którzy mieszkają w szałasach postawionych w podziemiach, albo
latami koczujący na peronach.
Panuje nieznośny hałas i jeszcze gorszy smród. Alex robi głęboki
wdech, aby oswoić się z tym odorem. Pasażerowie muszą przeciskać
się między mieszkańcami stacji, którzy wydają się nie zważać na
panujący wokół chaos, jakby cały świat był programem telewizyj-
nym, a oni oglądali go z odosobnienia swoich domów. Z bud biegną
zwoje drutów i kabli, nielegalnie podłączone do linii elektrycznych,
telefonicznych i telewizji kablowej. Co bardziej przedsiębiorczy
mieszkańcy sprzedają za bezcen rozmowy międzymiastowe, kasety
z kiepsko nagranymi filmami, pirackie gry i programy, które tylko
szaleniec wprowadziłby do swojego komputera. Wzdłuż obu pero-
nów Circle Lane stoją budki cinkciarzy.
Wielu mieszkańców metra wzniosło prowizoryczne parawany
wokół swoich dwóch metrów kwadratowych peronu, chociaż te i tak
niewiele zasłaniają. Jakaś kobieta karmi piersią dziecko; bezzębna
staruszka je płatki; cała rodzina siedzi na plastikowych fotelach
wokół migoczącego telewizora, jak przy ognisku; opodal ktoś kąpie
w plastikowej misce maleńką dziewczynkę o tak bladej skórze, że
prawie widać organy w jej wydętym brzuszku. Chude, czarne myszy
umykają z kosza na śmieci, do którego dobiera się starzec w łach-
manach; niżej całe stada tych gryzoni biegają między brudnymi
szynami.
Skład długo nie przyjeżdża. Alex spogląda na jaskrawe plakaty
ogłoszeń przyklejone na ścianie po drugiej stronie torów i ignoruje
dzieciaki, które co jakiś czas podsuwają mu pod nos brudne ręce.
Zacznij dawać, a nigdy nie przestaniesz. W wyniku załamania się
systemu opieki socjalnej i napływu uchodźców z północy, chyba
połowa populacji Londynu to bezdomni, koczujący na stacjach
metra, ulicach, estakadach i w opuszczonych biurowcach, których
nikomu nie chce się rozebrać.
Lexis musiała zaciekle walczyć, żeby utrzymać siebie i Alexa -
dwoje rozbitków wśród wrogiego morza. Alex czuje wzbierającą
wdzięczność. To zaczyna działać Cool-Z.
Skład z rykiem wjeżdża na stację, pchając przed sobą falę ciepłe-
go, cuchnącego powietrza. Wszystkie wagony są zapchane. Alex
staje, trzymając się uchwytu, a kiedy do środka cisną się kolejni
pasażerowie, traci nawet ten punkt oparcia. W tłoku jego stopy
odrywają się od podłogi. Gdzieś zaczyna wrzeszczeć jakaś kobieta.
Może ktoś ją gwałci lub okrada, ale co można na to poradzić?
Zatrzymują się na następnym przystanku, ale drzwi wagonu, nie
otwierają się. Ludzie zaczynają szemrać, cicho narzekając na system,
na wszechpotężny rząd, który kontroluje każdy aspekt ich życia.
Alex słyszy, jak ktoś mówi, że był wybuch w Aldgate; ktoś inny
dodaje, że siedzibę BBC na Portland Place wysadzono bombą umie-
szczoną w samochodzie, który wjechał przez zamknięte drzwi.
Alex myśli o tym, co Perse powiedział mu o bombie podłożonej
naHeathrow, gdy nagle, tuż przed nim, jakiś przestraszony mężczy-
zna próbuje siłą otworzyć drzwi, ciągnąc za ich gumowy kołnierz.
Słychać głuchy stuk i gość uderza twarzą o szybę, a tył jego czaszki
nagle eksploduje chmurą kości i tkanki. Cool-Z sprawia, że w oczach
Alexa wygląda to jak kiepski elekt specjalny, zbyt nieoczekiwany,
aby był przekonujący.
Policjant z twarzą ukrytą pod czarnym, lustrzanym hełmem,
stuka w drzwi lufą pistoletu. Ludzie w środku, włącznie z Alexem,
odsuwają się. Skład gwałtownie rusza i z przeciągłym rykiem wpada
do tunelu.
Połowa stojących wokół Alexa ludzi przyjmuje typową dla lon-
dyńczyków pozę znużonej obojętności, inni rozmawiają, rozeźleni,
przestraszeni i podekscytowani krążącymi wokół plotkami. Ktoś
oznajmia wyniosłym, arystokratycznym głosem, że natychmiastowa
egzekucja to zbyt łagodna kara dla terrorystów: policja powinna ich
kastrować i oddawać w ręce ludu.
Alex myśli o zabitym uliczniku, leżącym w rynsztoku. Krew
mózg rozpryśnięte na szklanych drzwiach wydają się czarne w żół-
tym świetle lampy. Tak już jest.
Na King's Cross przesiada się na linię Metropolitan. Skład jest
równie zatłoczony i powolny, jak ten naPiccadilly, a zatrzymuje się
nie raz i nie dwa, ale trzy razy między stacjami. Alex przesiada się
na linię East London, aż w końcu znajduje wolne miejsce siedzące
w pociągu do Docklands. Dwa dni temu wracał tym pociągiem do
domu, w deszczu, zmartwiony i zły. Ten gniew jeszcze w nim tkwi,
ale teraz zmieszany z lękiem, uwięziony pod lodowatym spokojem
wywołanym Cool-Z.
Zachodzące słońce zabarwia Canary Wharf, gdy Alex przecho-
dzi pod wiaduktem i zmierza uliczką do swojego warsztatu. Na
zachwaszczonym asfalcie stoi limuzyna Billy'ego Rocka. Alex nie
dziwi się. W tym momencie już nic nie może go zdziwić. Zza
lustrzanych okien limuzyny dobiega głośna muzyka. Patrząc przez
przednią szybę, Alex dostrzega Billy'ego Rocka wijącego się na
tylnym siedzeniu, przebierającego nogami jak przewrócony na plecy
chrząszcz.
Sąsiad Alexa, Malik Ali, pracuje przy otwartych na oścież
drzwiach warsztatu. Pomrukujący na podłodze wentylator rozprasza
skwar na boki. Malik mówi Alexowi, że ktoś widział dwóch męż-
czyzn wchodzących do warsztatu Alexa, chociaż właściwie jeden
z nich był jeszcze chłopcem, jednak typ małego gangstera.
- Jak wyglądał drugi?
- Wielki. Muskularny.
Malik zszy wapołówki marynarki. Nie przerywa pracy, ponieważ
płacą mu od sztuki. Przez grube podeszwy buciorów Alex wyczuwa
drgania pracującej przemysłowej maszyny do szycia. Jej terkot za-
głusza stłumione dudnienie systemu nagłaśniającego limuzyny.
- Znasz ich ? - pyta Malik.
- Tak, znam.
- Alex, człowieku, zostań na filiżankę herbaty. Może sobie
pójdą. Siedzą tam już pół godziny. Weszli zaraz po kobiecie.
- Kobiecie?
Nagle Alex przypomina sobie. Ma Nakome obiecała przysłać
Alice. O cholera. Malik pyta z us'miechem:
- Nie zapłaciłeś składki za ubezpieczenie?
Alex myśli, że Malik zrobiłby w portki gdyby wiedział, że
w limuzynie siedzi Billy Rock.
- Coś w tym rodzaju. Pójdę to załatwić, ale gdybym nie wy-
szedł w ciągu godziny, wezwij policję.
Alex podaje Malikowi numer telefonu komórkowego Perse'a.
Mało prawdopodobne, żeby Perse cokolwiek zrobił, ale nic innego
mu nie pozostało.
Wąskie drzwiczki są otwarte. Kiedy Alex wchodzi do warsztatu,
Doggy Dog mierzy do niego z pistoletu. Siedzi na fotelu przy
komputerze. Cmoka i ruchem dłoni imituje odrzut pistoletu, po czym
rzuca:
- Bach i jesteś trup.
Pistolet to dziewięciomilimetrowy automat, ulubiona i wypróbo-
wana broń Yardies.
- Lepiej niczego tu nie dotykaj - ostrzega Alex - albo ty
będziesz trupem.
- Hej, posłuchajcie no tego grubasa - mówi Doggy Dog.
Szofer z rękami założonymi na piersiach opiera się o kuchenkę
z nierdzewnej stali. Obojętnie wzrusza ramionami.
- Nie żartuję - mówi Alex. Jest zdumiewająco spokojny. -
Mam tu trochę niebezpiecznego towaru. Gdzie Alice?
- Ta ka? Och, jest tam gdzieś - rzuca niedbale Doggy Dog.
Kołysze się na fotelu. Ma na sobie tę samą koszulkę z Bobem
Marleyem i jaskrawoczerwone szorty, w których Alex widział go
rano, ale gdzieś zostawił czapkę. - Nie martw się, chłopie. Nie
tknąłbym twojej dziewczyny, ani niczego innego, czego dotykałeś
swoim cienkim białym kutasem.
- Pójdę tam i rzucę na nią okiem dobrze? - pyta Alex szofera,
który znów wzrusza ramionami.
Za chińskim parawanem Alice siedzi na łóżku, oparta plecami
0 pręty mosiężnego wezgłowia. Usta ma zalepione srebrzystą taśmą
klejącą, którą owinięto także jej ręce i przy wiązano je do łóżka. Alex
delikatnie odkleja taśmę z jej ust, a dziewczyna spluwa na bok
1 informuje:
- Dranie zaskoczyli mnie i kazali otworzyć drzwi.
Alex zapomniał, że dał jej kopię karty, która otwiera zamek.
- Przykro mi - mówi. Chyba zużyli całą rolkę taśmy, żeby
związać jej ręce. Będzie musiał znaleźć coś, żeby ją przeciąć. -
Muszę z nimi pogadać - dodaje.
- Chłopak pomacał mnie po cyckach, ale nic więcej. Ten du-
ży powiedział, żebym siedziała cicho, to nic mi się nie stanie. Za-
brał mój pager. Odbierz mu go, dobrze? Nie pozwól, żeby z nim
odszedł.
Alice uśmiecha się, ukazując szparę między przednimi zębami.
Jest prawie dwa lata młodsza od Alexa i niczego się nie boi. Przesuwa
nogi na łóżku i mruczy:
- Wróć tu zaraz, może spodoba ci się zabawa w wiązanie.
- A ciebie to podnieca? Jezu, Alice, ci faceci nie żartują.
A jednak Alex czuje, że penis twardnieje mu w szortach. W tym
rzeczywiście jest coś podniecającego.
- To pętaki - drwi Alice. - Poza tym Ma Nakome wie, gdzie
jestem. Jeśli szybko nie zadzwonię, ktoś się tu zjawi. No, co ty na
to? Ja nie mam nic przeciwko temu i nie będzie cię to kosztowało
więcej niż podwójną zwykłą stawkę. No?
- Jak szybko zjawi się twoje wsparcie?
- Zajakieś dziesięć, piętnaście minut. Zagadaj ich, Alex. Jesteś
w tym dobry.
Doggy Dog grzebie w jednej z trzech lodówek, tej, w której Alex
trzyma zapas Pisanta
__ jvjje masz Coli - mówi oskarżycielskim tonem Doggy Dog.
Wepchnął pistolet za pasek spodni.
__ Następnym razem postaram się mieć.
- Nie będzie następnego razu, jeżeli nas nie wkurzysz -
o/najmia kierowca.
- Co oznacza, że mas/ trzymać się z daleka od tej małej suki
- wyjaśnia Doggy Dog. Zamyka drzwi lodówki. - Skąd wiedzia-
łeś, gdzie mieszka?
- Zadzwoniła do mnie.
- Gówno prawda - rzuca szofer.
- Włącz radio, Delbert - poleca mu Doggy Dog i przy dźwię-
kach Capital Radio dodaje: - Widzisz, Delbert, powiedziałem ci,
że ona spróbuje czegoś takiego. Musisz zrozumieć, że ona nie jest
taka, jak normalni ludzie. No wiesz, jest ciekawa wszystkiego.
Zatelefonowała do tego tłustego pierdoły tylko po to, żeby dowie-
dzieć się, z kim pracuje. To wszystko.
Delbert mówi wolno i z namysłem:
- Sam nie wiem, Dog. To wymyka się spod kontroli.
- Kim ona jest? - pyta Alex.
- Jedno, czego nie musisz wiedzieć - ucina Doggy Dog - to
kim ona jest i co robi. Masz tylko zrobić ten towar, o który prosił cię
Billy Rock. Jasne?
- A potem oddać go tobie. Pewnie. Wy, chłopcy, albo jesteście
naprawdę głupi, albo macie jaja większe niż słoń. Billy'emu może
znudzić się słuchanie muzyki. W każdej chwili może tu wejść i co
mu wtedy powiecie ?
- Jest mu dobrze - odpowiada szofer, Delbert. - Dopiero co
dał sobie kopa i nie podniesie się co najmniej przez pół godziny.
Pracuję dla pana Rocka już od trzech lat i sądzę, że znam go lepiej
niż ty
Doggy Dog znów wyjmuje pistolet. Celuje nim w Czarną Betty,
w każdą z trzech lodówek, jedną po drugiej. Alex i Delbert obserwu-
ją go. W radio kończy się utwór pop i zaczyna energiczna rekla-
ma domowego zestawu wirtualnej rzeczywistości, produkowanego
przez Sanyo.
Doggy Dog mówi:
- Wydaje ci się, że jesteś sprytny, co? Znam takich, jak ty.
Wszystkim wam się zdaje, że jesteście lepsi. Delbert, pokaż mu.
Szofer odrywa się od kuchenki, mówi: "Bez urazy" i wali Alexa
w twarz.
Alex spostrzega zbliżającą się pięść, ale zaledwie ma czas od-
wrócić głowę, zanim dosięga go cios. W oczach stają mu świeczki
i siada na podłodze, czując w ustach krew z rozciętej zębami wargi.
Doggy Dog stoi nad nim. Alex spogląda w czarny otwór lufy. Doggy
Dog trzyma palec na spuście.
- Celuj tym gdzie indziej -mówi Alex.
- Może teraz zaczniesz traktować mnie z szacunkiem. Na
podłodze nie jesteś lepszy od innych. Słyszysz?
- Kiwnij głową - życzliwie radzi Delbert.
Alex kiwa głową. Mógłby podciąć nogi Doggy Dogowi, alejeśli
nie zdąży wyrwać mu pistoletu, dopadnie go Delbert. Alex jest
silniejszy od Doggy Doga, ale jest pewny, że szofer faszeruje się
jakimś komeicyjnym preparatem podwyższającym sprawność sy-
naptyczną. Większość ochroniarzy to robi.
- Masz tylko zrobić ten towar - mówi Doggy Dog do Alexa.
- Nie piśniesz o tym Billy'emu, ale jeśli zapyta, powiesz, że są
trudności. Coś wymyślisz, nie trzeba wiele, żeby wykołować Billy'ego
Rocka. Powiesz mu, że to jeszcze chwilę potrwa.
- Słyszysz, Alex? - pyta Delbert. - Przykro mi, że musiałem
cię uderzyć, ale przebrałeś miarę. Uderzyłbym cię w brzuch, ale
w przypadku takiego wielkiego faceta jak ty, to ryzykowne.
- Mogę już wstać?
Alex zastanawia się, kiedy wreszcie pojawi się obstawa Alice,
i czy facet będzie uzbrojony. No jasne, że będzie uzbrojony.
- Zostań na podłodze - mówi Doggy Dog. - Podoba mi się
jak tak leżysz, a twój wielki brzuch trzęsie się jak u kobiety, która
zaraz zacznie rodzić.
- Obaj jesteście stuknięci - mówi Alex. - Jeśli nie zabije was
Billy Rock, zrobią to jego wujowie.
- Taak, a skąd Billy się dowie, jeśli ty mu nie powiesz? Zrobisz
to, a będziesz trupem. Myślisz, że Delbert i ja jesteśmy sami? Jeśli
nam się coś stanie, to tobie też. Tobie i twojej matce. Wiem, gdzie
ona mieszka, chłopie. Pomyśl o tym. - Doggy Dog wpycha pistolet
za pasek szortów. - Będziemy mieli cię na oku. Bądź grzeczny.
Wychodzą. Alex czeka minutę, spoglądając na zakurzone dźwi-
gary cementowych płyt sufitu i czekając, aż opuści go strach, potem
wstaje i uwalnia Alice. Ona spogląda na niego i mówi:
- Chyba nie masz teraz na to ochoty.
- Lepiej zadzwoń po obstawę - odpowiada jej Alex, a kiedy
dziewczyna korzysta z jego telefonu, on wychyla głowę przez uchy-
lone drzwi i uspokaja Malika, że wszystko w porządku.
Alice zaparza herbatę. Piją, siedząc obok siebie na łóżku, jakby
przed chwilą uprawiali seks. Alex przykłada sobie do dolnej wargi
woreczek z pokruszonym lodem, odejmując go za każdym razem,
gdy popija łyk słodkiej herbaty z mlekiem. Alice chce wiedzieć, jakie
Alex ma kłopoty, więc opowiada jej część tej historii, nie mówiąc
o tym, że dealer i szofer Billy'ego Rocka zamierzają wykiwać szefa,
a także nie wspominając ani słowem o ich wspólniku. Alex jest
przekonany, że wie, kto to jest. Ci dwaj są zbyt głupi, żeby wykręcić
taki numer na własną rękę. Alice odrywa resztki taśmy klejącej, które
zostały na jej przegubach.
- Mógłbyś sprzedać prawa filmowe do takiej opowieści -
oznajmia Alice.
- Nie jest zbyt ekscytująca, kiedy jest się jej bohaterem.
Alice patrzy na niego spod długich rzęs.
- A więc wciąż nie masz ochoty, co? No, dalej, wielkoludzie.
Czy to cię trochę nie podnieciło?
- Jezu, dopiero co celowano do mnie z pistoletu!
Alice nagle wybucha gniewem.
- Ach tak? Posłuchaj, ja musiałam to robić z lufą przystawioną
do głowy. Niejeden raz. To, co się tu wydarzyło, to nic. Ten chłopak
jest nikim. Nigdy nie żyłeś na ulicy, więc nie wiesz. Billy Rock nie
zrobiłby ci krzywdy. Za bardzo cię potrzebuje.
- Nie chodziło o zaległe płatności.
- O nic nie chodziło - mówi Alice. Nagle przechodzi jej
złość. - Nie słuchaj tego, co mówię, dziecino. Może jestem trochę
wstrząśnięta.
- W porządku - mówi Alex, ale wcale tak nie jest. Nie mogą
teraz udawać szczęśliwej rodziny. Płaci jej, a ona obiecuje, że nic
nie powie Ma Nakome i odchodzi.
9. Sztuczne życie
Alex nie może usiedzieć na miejscu. Kręci się po pracowni i nagle
mocno kopie butem ze stalowym czubkiem w betonową ścianę,
pieniąc się z gniewu, który szybko mu mija. Ma zadanie do wyko-
nania. Praca jest najlepszym środkiem na odpędzenie trosk
Sprawdza sekwencje zmutowanych punktowo genów, a potem
nastawia inkubator. Do jutra, w wyniku reakcji łańcuchowej katali-
zowanej przez enzymy powielające DNA. powstaną miliony kopii
łańcuchów DNA. zawierających zakodowany zestaw enzymów zdol-
nych do syntezy hormonów. Będzie ich dość. aby zagwarantować
skuteczną infekcję plazmidów, które z kolei zostaną wprowadzone
do komórek Bacillus subtilis. Po wprowadzeniu aktywnych genów,
bakterie zmienią się w chemiczne wytwórnie pożądanego produktu.
Dodatek tryptofanu do pożywki sprawi, że plazmidy, których zamie-
rza użyć Alex, wpłyną na mechanizm produkcji protein. Zamiast
setki różnych białek potrzebnych do powstania nowych bakterii,
powstaną tylko enzymy, które umożliwią syntezę zróżnicowanych
hormonów płciowych. Najwyżej dwa dni i po wszystkim.
Alex otwiera rację żywnościową malajskiej armii - banany
z curry, cholera - i podgrzewa je w mikrofalówce. Jedząc łyżką ryż
ze słodko-kwaśną bananową papką, rozmyśla o pakiecie przesłanym
do bufora przez dziewczynkę. Kazała mu to rozpakować... Może
w ten sposób znów zdoła się z nią skontaktować.
To ryzykowne, ale otwiera karton Pisanta i bierze się do roboty.
W końcu nie może tam iść i załomotać do drzwi, nie po tym. co
zdarzyło się poprzednim razem.
Rozpakowanie pakietu okazuje się oburzająco łatwe. Po dekom-
presji przelatuje debuggerem po gęstych liniach kodu, który niewąt-
pliwie zawiera algorytmy jakiegoś sztucznego życia. Znajduje wśród
nich |edną zaremowaną linijkę. Ekstrahuje ją i konwertuje kod
s/esnastkowy do ASCII. Otrzymuje adres internetowy.
- Alfred Russel Wallace. jak sądzę - mruczy Alex. Potrafiłby
zaszyfrować ten adres na tuzin subtelniejszych sposobów Dziew-
czynka jest naiwna, albo chce. aby za takąją uważał. Nie wiadomo,
która możliwość jest gorsza. Mimo wszystko, Alex ma wrażenie, że
ona jest jedynym wyraźnym śladem w całym tym galimatiasie.
A jeśli jest osobą, za którą się podaje, sztuczne życie z tego pakietu
powinno rozwiązać problem pasożyta niszczącego krawędziowce.
Z jak najgorszymi przeczuciami. Alex kopiuje dane do swojego
ekosystemu. Zaledwie kilkakrotnie i wprowadza je tylko w jeden
obszar, bo jeśli okaże się. że załamują system, to może uda mu się je
wytłuc, zanim zbytnio się rozmnożą. Zakłada wirtualne gogle, siada
i obserwuje.
System sztucznego życia jest monitorowany na kilku poziomach.
Alex przełącza na widok ogólny, pokazujący poszczególne organi-
zmy w postaci zróżnicowanych ikon. których barwa wskazuje na ich
energię. Jakby unosił się nad zielonym, pofałdowanym modelem
świata, rojącym się od kolorowych plamek. Skraj tego zielonego
świata ostro odcina się od czarnej próżni, w której jest zawieszony.
Plamki pulsują i migoczą, gdy - z każdym tyknięciem zegara
ekosystemu - sztuczne organizmy analizują i reagują na bitową
gęstość i konfigurację innych organizmów w pobliżu.
Jest tu prawie dwieście gatunków, blisko wartości granicznej dla
tego typu sztucznego ekosystemu. Teraz bardziej zaawansowani
fanatycy sztucznego życia przeszli na PondLife: niewielkie, symu-
lowane środowiska wodne, pełne symulowanych pierwotniaków,
bakterii, glonów i wirusów, w których modelowane procesy przebie-
gają w skali molekularnej. Komputer Alexa ma za mało pamięci ope-
racyjnej, żeby przeprowadzić tak skomplikowaną symulację szyb-
ciej niz w ciągu eonów. a ponadto, Alex lubi czuć się jak Bóg
mikrokosmosu. unoszący się spokojnie nad tym płaskim światem.
Większość sztucznego ekosystemu Alexa ustabilizowała się jako
otwarta preria gęsto porośnięta roślakami, organizmami pożywiają-
cymi się napływającym z systemu strumieniem danych, tak jak
prawdziwe rośliny słońcem, wodą i powietrzem. Tu i ówdzie wyra-
stają kępy krzaczastych, podobnych do paproci zarośli, a trochę
z boku kawałek prawdziwej dżungli, w miejscu gdzie niezliczona
różnorodność roślaków szczególnie intensywnie wykorzystała po-
karm.
Na ogólnym widoku ta dżungla jest zaledwie kępką na równej
jak stół powierzchni ekosystemu. Zwierzopodobne owadziaki są
przedstawione w postaci dwudziestobitowych ikonek. Niektóre po-
ruszają się powoli, stadami - roślinożercy żywiący się roślakami.
Drapieżniki żywiące się przestrzenią, w jakiej zakodowane są owa-
dziaki, poruszają się indywidualnym kursem. Tu i ówdzie widać
pulsujące masy gron, od jasnoczerwonych na skraju, przez zielone,
niebieskie i matowoczarne na środku.
Nowe owadziaki, żółte śnieżyczki o haczykowatych nogach,
wcale się nie rozmnażają. I nie pożywiają się. Natomiast migrują
z przypisanego im przez Alexa miejsca, rozchodząc się na wszystkie
strony, ku skrajom najbliższych ekosystemów.
Alex ładuje cztery kopie. Jedna wpada prosto na kolonię gron
i zostaje wchłonięta. Pozostałe docierają na skraj, który w tym
systemie jest prawdziwą granicą, i poruszają się wzdłuż niej. Kilka-
krotnie te nowe owadziaki napotykały obłoczki przesuwające się po
skraju i zbierające resztki pozostawione przez aktywniejsze formy,
ale nie dotykają ich, chociaż niektóre chmurki są ciemnoczerwone
od nagromadzonej energii. Dwukrotnie nowe owadziaki omijają
wydłużone romby zdrowych krawędziowców - a potem krawę-
Hziowiec łapie i wchłania jednego, natychmiast zmieniając kolor
z zielonego na pomarańczowy.
Zostały dwa. Alex zaczyna się zastanawiać, czy te twory w ogóle
coś robią, gdy jeden z nich napotyka krawędziowca zarażonego
pasożytem i natychmiast pożera obu, staje się czerwony i rozdziela
na dwa.
Po półgodzinnej obserwacji, w trakcie której przysuwał i odsu-
wał fotel, żeby dokładnie obejrzeć cały ten świat, Alex jest zupełnie
pewny, ze wie, w jaki sposób działają nowe owadziaki. Potrafiły
pożerać tylko te krawędziowce, które zostały osłabione przez paso-
żyty. Natomiast same były pożerane przez wszystko inne, a ponie-
waż wykazywały silny tropizm skierowany ku brzegom wirtualnego
świata, gdzie dominują krawędziowce, w końcu padały ofiarą zdro-
wych osobników. Mimo to populacja owadziaków rosła kosztem
zarażonych pasożytem krawędziowców i Alex nabiera przekonania,
ze z czasem ekosystem ustabilizuje się i osiągnie stan skomplikowa-
nej, ale dynamicznej równowagi.
Alex zdejmuje gogle i wysyła wiadomość pod adres internetowy
znaleziony wśród linijek kodu. Ledwie kończy ją wprowadzać, gdy
dzwoni telefon. Podnosi słuchawkę, a dziewczynka mówi:
- Najwyższy czas.
10. Leroy
Knajpa Leroyajest prawie pusta. Ruch zaczyna się tu dopiero po
zamknięciu pubów, a jeszcze nie ma dziesiątej. Na drugim końcu
słabo oświetlonego piwnicznego pomieszczenia kilku staruszków
pochyla się nad stołem bilardowym; ich twarze pojawiają się i zni-
kają w blasku wiszącej nad jasnozielonym prostokątem lampy. Dwaj
inni goście grają w domino przy jednym ze stolików o laminowanych
blatach; stukanie kostek zagłusza pomruk telewizora nad barem.
Leroy Edwards stoi za kontuarem. Widząc idącego po schodkach
Alexa potrząsa butelką soku pomidorowego, zrywa kapsel i bez
pytania wlewa sok do szklanki.
- Twoja matka przyjdzie później - mówi Leroy.
- Chciałem porozmawiać z tobą.
Smak soku pomidorowego zmieszanego z sosem Worcester,
tłumi posmak krwi z rozciętej wargi. Alexa boli szczęka.
Leroy mówi z żartobliwym mrugnięciem i przesadnym wyspiar-
skim akcentem:
- Czego chce biały bwana? Przyszedłeś tu kupić trochę trawki?
Zawsze mam ,,holenderskiego smoka", ale dla ciebie mogę postarać
się o porządne ziele z Jamajki. Wyglądasz jakbyś miał dziś wychod-
ne. Czy to nowa koszula?
- Tak, mam później randkę.
- Ale najpierw przyszedłeś zobaczyć się ze starym wujkiem
Leroyem. Masz jakiś problem? Widzę, że ktoś dał ci w dziób.
Najwyższy czas.
Leroy jest sześćdziesięcioletnim mężczyzną, prawie tak grubym
jak Alex, ale nadal silnym i rześkim, otoczonym sławą miejscowego
bohatera. Wysoko podwinięte rękawy koszuli ukazują solidne bicep-
sy. Na przedramionach ma wyblakłe więzienne tatuaże, zrobione
zwykłym atramentem i igłą do szycia. Krótko przycięte siwe włosy
przylegają mu do czaszki, a nozdrza rozpłaszczonego nosa są zale-
dwie dwiema kreskami. Ktoś zrobił to kijem do krykieta, a Leroy,
krwawiąc i kwicząc jak zarzynana świnia, wyrwał facetowi kij
i połamał mu nim ręce. Alex zna tę historię i sto innych, bo Leroy
przyjaźnił się z Lexis jeszcze zanim urodził się Alex. Gdyby Alex
nie miał rudych włosy i skóry jasnej jak mieszkaniec jaskiń, mocno
by się nad tym zastanawiał.
Lexis pracowała dla Leroya już wtedy, gdy ten miał pub przy
Bnxton Road. "Commercial Arms", pałac z cegły wybudowany
w latach pięćdziesiątych, z biegnącym przez całą szerokość sali
barem, drewnianymi podłogami i białymi kafelkami na ścianach.
Zanim został knajpiarzem, Leroy był muzykiem i wciąż miał całe
pudełko winylowych płyt / jego jedynym przebojem, rockowym
utworem w melodyjnym stylu Lover's Rock, który zajął dwudzieste
szóste miejsce na liście przebojów 1983 roku. Za tantiemy Leroy
kupił "Commercial Arms".
W latach siedemdziesiątych i na początku osiemdziesiątych ten
pub był ulubionym lokalem punków i grywały w nim nawet takie
zespoły jak Clash i Specials, ale stracił licencję na występy tuż przed
tym, zanim stał się własnością Leroya. W połowie lat osiemdziesią-
tych znalazł się w centrum zamieszek, gdy zakute łby z Frontu
Narodowego próbowały przemaszerować po Brixton. Pod koniec lat
dziewięćdziesiątych wybuchły kolejne zamieszki, wywołane prote-
stami przeciwko uzbrajaniu policji. Pięć tysięcy policjantów prze-
ciwko dziesięciu tysiącom demonstrantów. W tym czasie zwolenni-
cy Brytyjskiej Partii Narodowej mieli zwyczaj jeździć po Bnxton
skradzionymi samochodami i strzelać do przypadkowych przechod-
niów. Pub został dwukrotnie ostrzelany, a podczas uroczystości
z okazji początku trzeciego tysiąclecia ktoś próbował go spalić -
jedna z ponad dziesięciu tysięcy prób podpalenia, jakie tamtej nocy
miały miejsce w Londynie. Gorączka wywołana końcem dwudzie-
stego wieku, która o mało nie doprowadziła do drugiego wielkiego
pożaru.
Leroy przetrwał tam dwadzieścia dobrych i złych lat. W latach
pięćdziesiątych przyjechał tam jego ojciec, gdyż w tym czasie po-
wszechnie rekrutowano do pracy Jamajczyków, aby zaradzić powo-
jennym brakom siły roboczej. Pracował w metrze do czasu, aż
zostało sprywatyzowane na dwa lata przed jego przejściem na eme-
ryturę. Ojciec Leroya wiedział wszystko o ciężkiej pracy i wytrwa-
łości, ale jego emerytura również została sprywatyzowana i szybko
skurczyła się do symbolicznej kwoty. Potem zmarła jego żona i jak
większość Jamajczyków w tym czasie, zniechęcony wzbierającą falą
rasizmu, ojciec Leroya wrócił do ojczyzny.
Leroy został. On też sporo wiedział o wytrwałości. Kiedy intere-
sy zaczęły podupadać, z coraz większym trudem opłacał haracz
Triadom Nowych Rodzin, które przeniosły się do południowego
Londynu po przejęciu Hongkongu przez Chińską Republikę Ludo-
wą. W końcu triady zrobiły to, czego nie zdołał dokonać milenijny
podpalacz i pewnej sobotniej nocy zatłoczony pub poszedł z dymem.
Zginęło przy tym pięć osób i Leroy przesiedział jakiś czas w wię-
zieniu.
Od kiedy Alex go znał, Leroy przysięgał, że pewnego dnia wróci
na Jamajkę. Tymczasem był tu, sześćdziesięciodwulatek, który tylko
dwa razy w życiu opuścił Londyn: raz, kiedy przeniesiono go do
więzienia w Leeds po spaleniu "Scrubs", a drugi, gdy pojechał na
Jamajkę na pogrzeb ojca.
Teraz Lexis pracuje dla Leroya w knajpie z nielegalnym wyszyn-
kiem, która w ciągu pięciu ostatnich lat trzykrotnie zmieniła adres.
Przy każdej przeprowadzce Leroy przenosi tylko stół bilardowy,
dwóch jednorękich bandytów oraz staromodną szafę grająca z pur-
purowymi światełkami. Jego klientela składa się głównie z należą-
cych do klasy średniej Jamajczyków, od dwóch lub trzech pokoleń
zamieszkałych w Brixton i prowadzących małe interesy: wypoży-
czalnie samochodów, sklepy z odzieżą lub elektroniką, garaże, ulicz-
ne smażalnie. Jest wśród nich nawet lekarz i jeden czy dwóch
prawników. Traktują knajpę jak swój prywatny klub i pomagają
Leroyowi unikać kłopotów z policją. Większość z nich zna Alexa od
dziecka.
Leroy nalewa mu drugą szklankę soku i mówi:
- Opowiedz mi o tym rozbitym dziobie, biały chłopcze. Kto ci
to zrobił? Tylko nie mów mi, że wpadłeś na drzwi od lodówki, bo
widzę ślad po sygnecie. Dałeś mu powód?
- Próbowali mnie przestraszyć. Dasz mi te chrupki o smaku śli-
moraczków? Nie znam nikogo innego, kto by je jeszcze sprzedawał.
- Czy przywalili ci w związku ze skopaną transakcją? Alex,
AIex, myślałem, że zgarniasz łatwy szmal, mieszając w głowach
bogatym palantom. Sądziłem, że masz dość oleju w głowie, żeby
trzymać się z daleka od kłopotów. Złamiesz serce twojej biednej
matce.
- Właściwie przyszedłem tu porozmawiać z tobą o Lexis.
Alex niechętnie opowiada Leroyowi o groźbie Doggy Doga.
Leroy złości się.
- Tym razem naprawdę spieprzyłeś sprawę, pakując matkę
w takie szambo.
- Nie moja wina - słabo broni się Alex. - Pomyślałem, że
mogłaby zostać u ciebie przez kilka dni. To nie potrwa długo,
przysięgam.
- Obiecałeś, że będziesz przestrzegał prawa. Dobrze to pamię-
tam, ponieważ powiedziałeś to w dniu, kiedy wyszedłeś z więzienia.
Alex wpycha do ust garść chrupków i mówi:
- To nie jest nielegalne. Mówię ci. Dobrze wiesz, że nie robię
niczego naprawdę nielegalnego.
- Pamiętam, że kiedyś trawka była nielegalna.
- No tak, ale ten towar, który robię, to nie narkotyk. On tylko
stymuluje komórki mózgu tak samo, jak narkotyk. Poza tym, kiedy
ostatni raz płaciłeś podatki?
- Nie bądź taki sprytny, biały chłoptasiu. Jeszcze nie jestem
taki stary, żeby nie skopać ci tego tłustego dupska.
Alex wygrzebuje ostatnie chrupki z dna paczki, oblizuje tłuszcz
z palców i wyciera je w koszulę.
- Ja jestem sprytny. Zawsze byłem. Dlatego osiągnąłem to,
co mam.
- Rozciętą wargę i facetów grożących twojej matce? Kiedy to
słyszę, to cieszę się, ze jestem głupi.
- Nigdy bym cię tak nie nazwał, Leroy.
- Trawka to przynajmniej naturalny środek. Ziele, czyli coś, co
dał nam sam Pan Bóg. To, co ty robisz, Alex, to dzieło szatana
Właśnie w ten sposób ten świat sparszywiał.
- Daj spokój, Leroy. Ten świat był parszywy zanim się urodzi-
łem. Psychoakty wne wirusy sprawiają, że komórki robią to samo, co
zwykle, tylko w bardziej skoordynowany sposób. Czy jest coś bar-
dziej naturalnego? Ty sprzedajesz alkohol, a wiesz dlaczego? Ponie-
waż bakterie w twoich wnętrznościach produkują alkohol jako pro-
dukt uboczny ich aktywności metabolicznej i w rezultacie nasz
organizm nauczył się go metabolizować. Nasze mózgi potrafią prze-
twarzać psychoaktywne substancje, ponieważ potrzebują natural-
nych psychostymulantów do prawidłowego funkcjonowania. We-
dług jednej z teorii inteligencja i język powstały wtedy, kiedy nasi
praprzodkowie zbierający żywność na afrykańskich równinach na-
ćpali się grzybów rosnących na odchodach roślinożernych zwierząt.
Zmądrzeli, ponieważ jakoś musieli wytłumaczyć sobie halucynacje
wywołane spożyciem grzybów. Moje wirusy nie robią niczego nie-
naturalnego. Wzmacniają tylko to, co już mamy.
- No, nie wiem - upiera się Leroy. - Wiem tylko, że je-
sleś sprytnym chłopcem ze sprytnymi gadkami, ale wcale nie czy-
nisz tego świata lepszym. Tak, jak wszyscy w tym kraju. Może już
czas...
- Wrócić na wyspę. Może pewnego dnia uda mi się to napra-
wić, Leroy.
- Chyba we śnie. Jesteś głupi, jak na takiego spryciarza, Alex.
Zawsze byłeś. Myślisz, że możesz za darmo dostać to, co chcesz
mieć. Jesteś sprytnym białym chłopcem i myślisz, że znasz ulicę, bo
trzymasz z paroma gangsterami. Sądzisz, ze możesz odgrywać Boga,
ale to prawdziwy świat i zawsze kopnie cię w tyłek, jeśli nie będziesz
uważał. Na tym świecie nie można żyć marzeniami.
- Jeszcze nie. Zaopiekujesz się Lexis?
- Może zamieszkać u mnie. Byle tylko bez tego jej chłopaka.
- Tak. widziałem go.
- Trochę przypomina mi ciebie, białasie.
- Ee! - mówi z urazą Alex.
Leroy grozi mu palcem, patrząc prosto w oczy. Ma minę suro-
wego i nieubłaganego proroka.
- Zaopiekuję się nią, ale nie mogę zaopiekować się tobą. Jeśli
coś ci się stanie, to złamie jej serce. Nie masz pojęcia jak było jej
ciężko, kiedy siedziałeś.
Alex dopija sok pomidorowy.
- Muszę już iść. Słuchaj, nie martw się. I nie mów nic Lexis.
Powiedziałem ci, że nie robię niczego nielegalnego. Uwierz mi,
Leroy.
- Raz już to zrobiłem - rzuca za nim stary.
Leroy nadal się złości, lecz Alex wie, że mu wkrótce przejdzie.
On po prostu nie zmienił się razem z tym światem, dlatego jest wciąż
laki zły. Dlatego ukrył się w tej piwnicy, gdzie każdy wieczór jest
taki sam i wszystko wygląda tak samo. jak za dawnych dni przy
Bnxton Road, kiedy dwudziesty wiek jeszcze się nie skończył,
a Leroy był szanowanym obywatelem, a nie przestępcą z wyrokiem
za podwójne zabójstwo.
Kiedy spalono "Commercial Arms", Leroy został uznany za
miejscowego bohatera, ponieważ wytropił dwóch Yardies, którym
zapłacono za tę robotę, ogłuszył obu, zamknął w ich srebrnym
mercedesie SL500 i podpalił. Leroy ma elementarne, biblijne poczu-
cie sprawiedliwości.
11. Doktor Luther
Teraz Alex ma tylko wykonywać polecenia. Ta dziewczynka,
albo Alfred Russel Wallace. nie dała mu w tej kwestii żadnego
wyboru. Jest już prawie jedenasta i przy bramce w wejściu na stację
metra Charing Cross stoi kolejka. Dwaj znudzeni strażnicy w kew-
larowych kamizelkach założonych na koszule z krótkim rękawem.
sprawdzają dokumenty. Trzeci stoi za ogrodzeniem z siatki. Pod
pachą trzyma zgrabny krótki pistolet maszynowy.
Alex, w niewyszukanym stroju złożonym z luźnych bawełnia-
nych spodni i koszuli z nadrukowanymi na niej wielkimi ptakami,
podaje strażnikowi jeden ze swoich fałszywych identyfikatorów
(dziś wieczorem jest Evanem Hunterem) i stara się wyglądać na
głęboko znudzonego, kiedy tamten ogląda dokument. Przechodzi
przez bramkę. Sobota, więc chroniona część Strandu tętni gwarem,
jarzy się migotaniem neonów. Ludzie napływają i odpływają z elek-
tronicznego emporium. W gorącym, wilgotnym powietrzu unosi się
ciężki zapach smażonych potraw. Wokół jasnych neonów wirują
i unoszą się chmury moskitów. Nad drzwiami większości sklepów
widać fioletowy blask lamp owadobójczych. Nieustanne, niemal
podprogowe skwierczenie spalających się owadów towarzyszy gwa-
rowi tłumu i pulsującym rytmom, płynącym przez otwarte drzwi
sklepów z zestawów nagłaśniających.
Alex obchodzi tył St Martin-in-the-Fields i przechodzi przez
Charing Cross Road na Leicester Square. W małym parku na sy-
komorach zawieszono lampiony. Ludzie stoją w kolejkach, żeby
przejść przez bramki wykrywaczy metali w drzwiach kin i klubów.
Wielkie ekrany wideo między blokami reklam ukazują urywki naj-
nowszych filmów. Grupki mężczyzn krzyczą i pohukują, mijając
prostytutki wszystkich pięciu płci. Krępy, łysy mężczyzna w garni-
turze w paski klęczy na chodniku i hałaśliwie wymiotuje.
Wszędzie kręcą się ochroniarze, chodząc dwójkami, z przypię-
tymi do pasów ciężkimi pistoletami na klej. Pod kaskadami złocis-
tych, białych i różowych neonów panuje jeszcze większy skwar,
duchota przesycona odorem śmieci, wysypujących się z czarnych
foliowych worków. Grupka piszczących sekretarek bez przekonania
ściga urodziwego transwestytę, który na wysokich obcasach ma
prawie dwa metry wzrostu. Odwraca się, zadziera sukienkę i poka-
zuje im fiuta, a potem znika w tłumie stojących przed kinem ludzi.
W górze przelatuje helikopter, omiatając zatłoczony plac strumie-
niem s'wiatła, niczym palcem surowego Boga. Leroy, spokojny
i rozsądny za swoim barem. Pomimo tego, co twierdzi, to on jest nie
z tego świata, nie Alex.
Na rogu Gerrard Street, pod czerwoną kratownicą wejścia do
Chinatown, pierścień widzów otacza dwóch półnagich mężczyzn,
którzy walczą na noże. Jeden z walczących jest już ciężko ranny
i krew zmieszana z potem cieknie mu po brzuchu. Ospale zadaje
pchnięcia, a jego przeciwnik wydaje się równie zmęczony. Jakby
obaj byli senni w tym obezwładniającym skwarze.
Dwóch strażników obserwuje to zza pleców widzów i Alex
schyla głowę, gdy jeden z nich obrzuca go obojętnym spojrzeniem.
Nagle przypomina sobie o kamerach i mikrofonach zamocowanych
na murach i na słupach znaków drogowych. Podobno triady podłą-
czają się do systemów bezpieczeństwa i wykorzystują sztuczną
inteligencję do wychwytywania konkretnych twarzy w tłumie. Tym-
czasem on właśnie znajduje się w symbolicznym sercu ich teryto-
rium, spełniając żądania dziewczynki, której nawet nie zna.
Dziewczynka powiedziała mu, że ma spotkać się z nią w filii
Pizza Express przy Dean Street, lokalu chętnie odwiedzanym przez
ludzi z mediów. Chociaż lokal jest prawie pusty, Alexa sadzają przy
małym stoliku w pobliżu kuchni. Kilku facetów w przekrzywionych
krawatach, powiesiwszy marynarki na oparciach krzeseł, robi sporo
hałasu przy długim stole pod panoramicznym oknem. Alex zamawia
butelkę białego wina i pochłania dwie porcje sernika z borówkami.
Właśnie zaczyna się rozglądać za kelnerem, kiedy nagle ona staje
przed nim, po czym siada na krześle naprzeciwko.
Wygląda na starszą niż na ekranie telefonu. Nosi zielone szorty
do kolan i biały podkoszulek, odsłaniający ramiona. Jej oczy, pod
gęstymi brwiami tworzącymi na czole linię prostą, są tak ciemne, że
aż czarne. Śródziemnomorskie geny, myśli Alex. Gęste czarne włosy
zaplotła we francuski warkocz. Dziewczynka zachowuje się zupeł-
nie swobodnie, zamawia dla obojga pizzę, a dla siebie pepsi. Potem
opiera się o blat i mierzy Alexa przeciągłym, badawczym spojrze-
niem.
Alex pyta, jak mają nazywać. Alfred Russel Wallace nie wydaje
się odpowiednim nazwiskiem. Ona mówi, że może ją nazywać
Mileną, a kiedy on pyta, czy to jej prawdziwe imię, uśmiecha się
i odpowiada, że jest równie dobre, jak każde. Uważając, że nie ma
nic do stracenia, Alex opowiadajej o groźbach Doggy Doga i słyszy,
żeby się nimi nie przejmował.
- Ten chłopiec jest na swój sposób czarujący, ale nie jest
ważny. Takich jak on są tysiące. Moim zdaniem pan Billy Rock
powinien lepiej dobierać sobie personel.
Ciekawość bierze górę nad ostrożnością. Alex chce wiedzieć.
Pragnie zrozumieć.
- Ten chłopak i Delbert, ty nimi kierujesz, tak?
- Czyżby?
Milena ogląda się przez ramię, słysząc kolejny wybuch śmiechu
przy długim stole, a potem z kpiącym uśmieszkiem patrzy na Alexa.
Niegrzeczna dziewczynka, która powinna już spać, flirtująca z ob-
cym mężczyzną. Alex naciska.
- Delbert i Doggy Dog są zbyt głupi, żeby pomyśleć o wyko-
rzystaniu lalek w taki sposób, natomiast ty... nie. - Uświadamia
sobie, że nic o niej nie wie. Pyta: - Ten dom... mieszkasz z rodzi-
cami?
- Och nie - odpowiada chłodno Milena. - Nie mam rodzi-
ców. Mam firmę.
- Rozumiem - oznajmia Alex, chociaż tak nie jest.
Przynoszą pizzę i Alex zjada prawie całą porcję, podczas gdy
dziewczynka, Milena, delikatnie skubie swój kawałek i pije pepsi.
Alex zapala papierosa i wypija resztę chardonnay o kredowym
posmaku. W końcu Milena ociera usta serwetką i mówi:
- Jesteś na mnie zły.
- Chcę wiedzieć, co się dzieje. Dlatego tu przyszedłem. -
Alex gasi papierosa. - Mogę narobić ci kłopotów, jeśli zechcę.
- Pewnie tak, ale jesteś za mądry, żeby to zrobić. Dlatego cię
wybrałam.
- Wybrałaś mnie? A dlaczego w ogóle byłem ci potrzebny?
- Ponieważ nie wolno mi zajmować się tym, czym ty się
zajmujesz. Potrzebuję hakera genowego. Moją specjalnością jest
nanoware. Trafiło cię kiedyś?
- Mówisz o tych świństwach? Fembotach?
- Tak je teraz nazywają. Z tej samej przyczyny, dla której
mówicie na odkurzacz "hoover". Powinieneś zainteresować się fem-
botami, Alex. Robią to samo, co twoje wirusy, tylko sprawniej,
bardzo energicznie i precyzyjnie. Ja stworzyłam pierwszy szczep.
Wywołuje wizję Madonny. Matki Boskiej, nie tej gwiazdy rocka.
Puściłam to w sieć i hakerzy wzięli się do roboty. O ile wiem, teraz
istnieje co najmniej pięćdziesiąt osiem szczepów, a wszystkie po-
wstały w ciągu roku. Niektóre ukazują Elvisa Presleya lub księżnę
Dianę, inne samego Pana Boga w chwale lub MZL.
- MZL?
Alex myśli o tym białym pokoju - na pewno tam go trafili. Mózg
kurczy mu się pod czaszką. Milena chętnie wyjaśnia:
- Małe Zielone Ludziki. No wiesz, te od latających spod-
ków. Wizje stymulowane w mózgu. Jeden ze szczepów, Streiber,
wywołuje idealne złudzenie molestowania seksualnego, a nawet
pozostawia fałszywe wspomnienia gwałtu. To zdumiewające, co
można wpakować do stada takich metalowych, nadprzewodzących
scalaków.
- Klaata barada nikło-cytuje Alex i wcale nie jest zdziwiony
widząc, że ona nie rozumie aluzji. Zapewne należy do tych śmiertel-
nie poważnych dziewcząt, które słuchają wyłącznie Das wohltem-
perierte Klavier Bacha, jeżeli w ogóle czegoś słuchają i nigdy
w życiu nie była w kinie. - Ale to nie zostaje im na stałe, co?
- Jeszcze nie. Stworzyłam uniwersalnego faga, który załatwia
wszystkie femboty, nie tylko we krwi, ale także związane z neuro-
nami i połączeniami synaptycznymi. Firma była zachwycona, kiedy
im go dałam. Od czasu do czasu muszę im coś podrzucić, żeby móc
spokojnie zająć się prawdziwą pracą. Nadążasz?
- Wiem co nie co o fembotach. Jednak wydaje mi się, że to...
oszustwo. Prymitywne.
Dziewczynka śmieje się.
- Jesteś taki staroświecki. Och, wcale się z ciebie nie śmieję!
To naprawdę sympatyczne.
Alex zmienia temat.
- Potrzebujesz mnie.
- Pewnego dnia zaprojektuję femboty, które będą mogły robić
wszystko. Takie, które mogą zakładać w komórkach wątroby wy-
twórnie hormonów dojrzałości płciowej i femboty-efektory potrzeb-
ne do zwiększenia przewodnictwa neuronalnego. Jednak obecnie wy-
woływane przez femboty zmiany muszą być wspierane chemicznie.
- Mogłabyś po prostu zastosować terapię genową i wprowa-
dzić DNA, żeby otrzymać hormony.
Dziewczynka Milena nagle poważnieje.
- Terapia genowa będzie częścią pakietu, ale jest powolna, a jej
przebieg powinien być równie gwałtowny, jak przemiana fazowa,
aby miała trwałe skutki. To nie jest łatwe, Alex. Ludzie, którzy robią
lalki, bardzo się starali, żeby nikt nie zdołał zmienić opracowanego
przez nich modelu. Popełnili jednak podstawowy błąd: zastosowali
delecję punktową do wysterylizowania lalek. Materiał rozpłodowy,
z którego otrzymują gamety, to po prostu podstawowe modele. To,
czego je pozbawiono, można dać im z powrotem. Jest też problem
zmiany płci. Czy wiesz, że większość sprzedawanych lalek jest za-
sadniczo rodzaju męskiego? Miałam szczęście, że w ogóle udało mi
się znaleźć jakieś żeńskie osobniki, chociaż to właściwie drobiazg.
Alex nachyla się nad stołem.
- Chyba nie chodzi o robienie z lalek seks-zabawek, co?
- Oczywiście, że tak, ale to jest najłatwiejsze. Chcę ci coś
pokazać. Piękna sprawa. Będziesz musiał zapłacić rachunek. Ja
jestem za młoda, żeby mieć kartę kredytową, a wieczorami nie lubię
nosić przy sobie gotówki.
Milena prowadzi Alexa przez neonowe łuny tętniącego nocnym
życiem Soho do księgarni z komiksami. Stojący za ladą, znudzony
skin w średnim wieku machnięciem ręki wpuszcza ich za zasłonę
z kawałków plastiku, a Alex idzie za Mileną po drewnianych scho-
dach oświetlonych jarzeniówką.
- W całym Soho jest pełno takich miejsc - mówi Milena. -
Jednak niewiele takich, jak to doktora Luthera. To specjalista.
Długi korytarz wyłożony popękanym linoleum, które trzeszczy
pod stopami Alexa, który nagle czuje się ociężały i niezgrabny. Jest
jak zdumiony i zaskoczony byk, prowadzony przez dziewczynkę na
rzeź. Mijają drzwi z szybami z matowego szkła, na których pozostały
wyblakłe złocone nazwy nie istniejących już firm importowo-ekspor-
towych, doradców finansowych, podejrzanych salonów aromate-
rapii i relaksacji.
Za drzwiami na samym końcu korytarza pali się światło. Milena
delikatnie puka w szybę. Otwiera im wysoki, lekko zgarbiony męż-
czyzna, który wpuszcza ich do środka. W pustym pomieszczeniu stoi
tylko kilka plastikowych krzeseł i metalowe biurko ze staromodnym
komputerem z klawiaturą. Uchylone drzwi prowadzą do następnego
pomieszczenia, wykafelkowanego od podłogi po sufit. Białe kafle
lśnią w blasku lamp. Alex ma wrażenie, że wie, co jest za tymi
drzwiami. Chce to zobaczyć, ajednocześnie nie chce.
- Doktor Dieter Luther - mówi Milena. - On robi to, co
można by nazwać żywymi seks-zabawkami.
- Może wy je tak nazywacie, ale nie ja - oznajmia doktor
Luther.
Ma ponad czterdzieści lat i trupią, choć przystojną, twarz podsta-
rzałego aktora-alkoholika. Nosi zielony lekarski fartuch zawiązany
na plecach i jednorazowe gumowe rękawiczki. Ich guma piszczy
i skrzypi, gdy doktor Luther splata dłonie i obrzuca Alexa zimnym,
taksującym spojrzeniem.
- Doktor Luther zaopatruje kilka cieszących się złą sławą
domów - mówi Milena. - Jest wysoko notowanym specjalistą.
Mówi o tym obojętnie, poważna dziewczynka spokojnie wyjaś-
niająca tajniki handlu żywym towarem. Doktor Luther pozwala
sobie na krzywy uśmieszek.
- Mam licznych klientów, którym zależy na moich usługach.
Niektórzy z nich, szczęśliwym zbiegiem okoliczności, zajmują wy-
sokie stanowiska. Oczywiście, nie jestem niezależny, ale kto jest,
w dzisiejszych czasach?
- Pewnego dnia będziesz niezależny, Dieterze - mówi Mile-
na. - Na pewno.
Doktor Luther zapala papierosa, zaciąga się z lubością, a potem
trzyma go w podniesionej ręce, delikatnie ściskając filtr kciukiem
i wskazującym palcem.
- To prawda, mam pewne plany. Amsterdam to bardzo liberal-
ne miasto Tutaj coraz częściej dochodzą do głosu tak zwane prawa
moralne. No cóż, młody człowieku, sam wiesz, jak to jest. O ile
wiem, pan też jest swego rodzaju artystą.
- Chyba tak - przyznaje Alex.
- Doktora Luthera zatrudnia rodzina Billy'ego Rocka - wy-
jaśnia Milena.
Alex spogląda na doktora Luthera, który z nikłym, rozbawionym
uśmiechem odwzajemnia to spojrzenie.
- Co chcesz przez to powiedzieć?
- Niczego nie chcę ci powiedzieć - mówi Milena. - Chcę,
żebyś wiedział. Zrozum to, jak chcesz.
- Milena sprawdza pana - mówi doktor Luther. - To jej
ulubiona zabawa. Taka mądra dziewczynka, a tak szybko się nudzi.
Jego uśmiech poszerza się o milimetr. Nie jest to miły uśmiech.
Zdaje się implikować, że doktor Luther zdołał wejrzeć w duszę
Alexa i nie zachwyciło go to, co tam zobaczył.
- Nieprawda! - oburza się Milena.
- Ach, ona naprawdę jest mądrą dziewczynką, nie uważasz? -
mówi Luther do Alexa. - Jedyną w swoim rodzaju. Tak bardzo mi
pomogła przy modyfikacji układu kontrolnego.
- Beze mnie też dobrze sobie radziłeś.
- Mileno, skarbie, podczas gdy niektórzy klienci są całkowicie
zadowoleni z... powiedzmy, potulnych partnerów, znacznie częściej
wymagają reakcji na swoje zabiegi. - Doktor Luther zwraca się do
Alexa. - Milena pokazała mi, jak przeprogramować chip. Teraz,
jeśli mi wybaczycie... Jestem dość zajęty. Wiecie, mam mnóstwo
pracy.
- Pan zmienia lalki w seks-zabawki - mówi Alex. Ma już tego
dość. Pot spływa mu z czoła.
- Tutaj - mówi Milena i bierze go za rękę. Jej skóra jest
chłodna i sucha. Dziewczynka prowadzi go do wyłożonego białymi
kafelkami pokoju, gdzie coś leży na metalowym stole w jaskrawym
blasku lamp.
Wyglądajak łyse. niebieskoskore dziecko. To lalka. Wydaje się,
ze ma zielony bandaż przesłaniający piersi i czerwoną przepaskę
biodrową, lecz Alex wyczuwa słodkawy zapach i widzi krew ście-
kającą z rogu stołu do plastikowego wiadra. Zielony bandaż okazuje
się kawałkiem materiału, na którym ułożono instrumenty chirur-
giczne z nierdzewnej stali.
- Nic ciekawego - mówi doktor Luther. - Standardowa
rekonstrukcja pochwy, z rodzaju tych. jakie zaspokoiłyby najwięk-
s/e marzenie transwestyty. Rozumie pan, panie Sharkey, lalki mają
odbyt, podobnie jak ptaki na pańskiej koszuli. Z punktu widzenia
większości klientów nie jest to satysfakcjonujące. Proszę patrzeć,
jeśli to pana interesuje.
- Myślałaś, że zwymiotuję lub zemdleję - Alex zwraca się do
Mileny. - Przykro mi cię rozczarować.
- O jej - mówi doktor Luther - tyle gniewu, tak nagle.
Zdejmuję przed tobą kapelusz. Mileno. Może zechcecie popatrzeć,
jak będę wykrawał nowy odbyt.
Alex chwiejnie rusza korytarzem, a Milena za nim. Alex o mało
nie przewraca się na schodach, a w sklepie kartkujący komiksy
klienci patrzą na niego ze zdumieniem, kiedy przebiega obok. Wy-
pada na zewnątrz i zwraca do rynsztoka zmacerowany sernik oraz
pi//ę. Spluwa i grzbietem ręki ociera usta. Nocny skwar ściska mu
c/oło ciasną opaską. Za jego plecami Milena oznajmia:
- Nie zamierzam przepraszać za doktora Luthera. On jest nie-
zbędny.
Alcx odwraca się. Milena spogląda na niego chłodno i wyzywa-
jąco, zbyt dojrzała jak na swoje lata.
- Jeżeli chcesz wiedzieć do czego jest mi potrzebny, to chodź
ze mną. Możesz też wrócić do domu i czekać, aż Billy Rock albo
Doggy Dog dotrzymają umowy. - Odchodzi, a Alex po chwili rusza
za nią. Milena mówi, nie odwracając się: - Doktor Luther przerabia
lalki obdarzając je pochwami, albo konstruując inne, nowatorskie
otwory. Niektórzy jego klienci mają bardzo dziwne upodobania.
- Wolałbym nie spotykać takich, jak doktor Luther.
- To bardzo inteligentny człowiek, a zarazem psychopata. My-
ślę, że tylko chirurgia powstrzymuje go od całkowitego popadnięcia
w szaleństwo. Ma jednak regularne dostawy lalek i pozwala mi
eksperymentować z ich chipami kontrolnymi, oczywiście, w zamian
za moją wiedzę. Pozwolił mi przyprowadzić cię tutaj, ponieważ
powiedziałam mu, że dostarczysz mieszaninę odpowiednich hormo-
nów stymulujących rozwój drugorzędnych cech płciowych, takich
jak tkanka tłuszczowa, piersi i tym podobne. On zamierza otworzyć
własny burdel, ale na razie jest tylko dostawcą.
- Doggy Dog nic o tym nie wie. prawda?
- On naprawdę jest głupi. Delbert, chociaż bardzo się stara,
wcale nie jest bystrzejszy. Nie mają pojęcia jak szeroko zakrojone
interesy prowadzi rodzina Billy'ego Rocka.
- Co się dzieje z lalkami? Tymi zmodyfikowanymi przez dok-
tora Luthera.
Milena w końcu odwraca się twarzą do Alexa. Stoją na zachod-
nim końcu Gerrard Street, przy bramie do Chinatown. Nożownicy
i widzowie znikli, pozostały tylko nasiąknięte krwią trociny.
- Lalki są używane - wyjaśnia Milena. - Klienci doktora
Luthera naprawdę mają bardzo specyficzne upodobania. Jesteś za-
szokowany. Czy chcesz wiedzieć coś jeszcze?
- Dlaczego to robisz?
Milena przybiera teatralną pozę. Migotliwe światło neonu pobli-
skiego salonu gier nadaje jej skórze niebieski odcień.
- Aby dać im wolność. Chcesz utopii? Mogę cię tam zabrać.
Elementy nowej ery są wszędzie wokół nas, a ja je zbieram. Ktoś
musi cierpieć, żeby inni zyskali wolność, ale lalki nie są ludzkimi
istotami. I nie będą, ponieważ uczynię je czymś więcej. Jesteś ze
mną. czy nie?
Alex pojmuje, że są ze sobą związani, krwią i żądzą wiedzy. Wie,
dlaczego go wybrała i wie, że nic na to nie poradzi. Oczywiście, być
może zrobiła coś, żeby tak uważał, w ciągu tych straconych godzin
po naciśnięciu dzwonka, lecz to tylko przelotna myśl, która zaraz
znika. To bez znaczenia.
- Tak - odpowiada. - Tak.
__ Dobrze__mówi Milena. Ziewa, szybko i beznamiętnie, jak
kot. - Muszę już iść do domu.
- Odprowadzę cię.
- To nie jest konieczne. Nawet wolałabym, żebyś tego nie
robił. Jestem obserwowana.
- Przez Doggy Doga?
- Przez moją firmę. Nie ufają mi. Podejrzewają, że pracuję nad
ulepszeniem systemu kontrolnego lalek. Chipów, które każą lalkom
robić to, czego się od nich oczekuje. Symulujących inteligencję.
Drogi Aleksie, gdyby oni wiedzieli!
- Kim jesteś, Mileno?
- Jestem czymś nowym, jak te lalki. Można powiedzieć, że
stworzyła mnie firma, chociaż sama jeszcze o tym nie wie. Jestem
sprytniejsza niż sądzą i zamierzam żyć wiecznie. Jak daleko posu-
nąłeś się z syntezą?
- Jeszcze dzień i mogę dostarczyć to, czego potrzebujesz.
Bakterie rosną. Pozostaje tylko zebrać produkt i oczyścić go.
- To dobrze - mówi Milena - bo nie zostało nam już dużo
czasu. Nie idź za mną - dodaje i odchodzi, znikając w tłumie ludzi
mijających jasno oświetlone okna restauracji Chinatown.
12. Nadużycie władzy nie jest zaskoczeniem
Ray Aziz oznajmia Alcxowi:
- Wyglądasz jak kupa gówna, człowieku. Oczywiście, mówię
ci to w najbardziej przyjacielski sposób.
- Całą noc nie spałem.
Jest południe następnego dnia. Alex właśnie dostarczył "hiper-
ducha". Podejrzewa, że niebawem będzie potrzebował jak najwięcej
gotówki.
- Pozwól, że ci postawię - mówi Ray. - Na koszt firmy.
Naprawdę.
- Wystarczy woda. Naprawdę.
Ray śmieje się.
- Cóż, mamy dziesięć rodzajów. Dzieciakom chce się pić.
- Obojętnie jaka. Byle nie aromatyzowana.
Ray obchodzi stalowy kontuar baru. "Ground Zero" jest pus-
ty i zakurzony w dziennym świetle, sączącym się przez uchylone
okiennice. Sprzęt dźwiękowy i oświetleniowy wisi niczym gigan-
tyczna czarna poczwarka nad rzędem zmiażdżonych samochodów,
w których tkwią poskręcane, zbryzgane krwią manekiny, pożółkłe
od żaru betonowe ściany z sylwetkami zmienionych w parę ludzi,
sterty sproszkowanego szkła na podłodze.
Ray wręcza Alexowi niebieską butelkę w kształcie miniaturowej
hantli. Alex wyjmuje plasterek cytryny, który Ray wetknął w szyjkę
butelki, po czym pociąga łyk.
Rzeczywiście przez całą noc był na nogach. Ekstrahował zmo-
dyfikowane estradiole i hormony przysadki, wydzielone do brzeczki
przez genetycznie zmodyfikowane przez niego bakterie. Przeprowa-
dzał testy. Teraz chromatograf oczyszcza hormony i pod koniec dnia
powinien uzyskać ponad pięćdziesiąt gramów produktu. Powinien
być zadowolony, ale majakieś złe przeczucia, dziwne obawy pogłę-
bione przez apokaliptyczne dekoracje "Ground Zero". Kiedy Ray
pyta, czy wszystko w porządku, Alex oznajmia:
- Nigdy nie widziałem tego klubu w dzień.
Ray kiwa głową.
- Przy wyłączonej wirtualnej rzeczywistości wygląda napra-
wdę niesamowicie. Bez burz ogniowych i wibracji wydaje się bez
życia, no nie? Człowieku, wyjdźmy na zewnątrz i posiedźmy przez
chwilę w cieniu.
- Powinienem już lecieć. Jeszcze tylko...
- Daj spokój, nic się nie stanie, jeśli siądziesz na chwilę. Czy
I
wiesz, że na dzisiejszy wieczór pożyczam Billy'emu Rockowi mo-
jego najlepszego wirtualnego jockeya?
- Serio?
- Na otwarcie tego nowego interesu, "Pól śmierci".
- Myślałem, że nie zajmujesz się lewymi interesami, Ray.
__ Teoretycznie jestem milionerem, ale działam w dziwnej
branży, na marginesie kultury.
__ Słyszałem, jak mówiłeś to w Capital Radio przed kilkoma
miesiącami
Ray wzrusza ramionami.
__ Czego nie powiedziałem, to tego, że czasem muszę zadawać
się / takimi dupkami, jak Billy Rock. Właściwie nie powinienem
narzekać. W końcu zaprosił mnie na to przyjęcie.
Siedzą w cieniu betonowej rampy, która dawniej służyła do
załadunku, kiedy w tym długim budynku o stalowym szkielecie
mieścił się supermarket z artykułami gospodarstwa domowego. Ray
przykucnął na piętach - pięćdziesięcioletni elf w opiętych czarnych
kolarkach i luźnym podkoszulku z holzerowskim hasłem "Nad-
użycie władzy nie jest zaskoczeniem". Siwe włosy ma zaplecione
w warkocz, który sięga mu do połowy pleców. Alex pyta:
- Pójdziesz?
- Nie ma mowy. - Ray milknie, a potem dodaje: - Słyszę,
że masz kłopoty z Billym Rockiem.
Alex pociąga łyk wody.
- Można powiedzieć, /e mu pomagam. Chodzi o tejego "Pola
śmierci".
Ray spogląda w dal. Wszędzie wokół starego magazynu, na
dawnym parkingu, długie rzędy starych samochodów czekają na
złomowanie i przetopienie. Za wstęgą wody samolot pionowego
startu unosi się z terminalu londyńskiego lotniska, pojawiając się
i znikając w falach rozgrzanego powietrza, które drga nad cemen-
tem. W końcu Ray odzywa się:
- Powiadają, że Billy Rock idzie w górę. Kilku ważnych face-
tów przychodzi na otwarcie tego interesu, który buduje za rzeką.
- To ma być arena.
- Wiesz, że Kubrick kręcił tutaj swój film o wojnie wietnam-
skiej. Poustawiał sztuczne palmy i wszystko wyglądało jak Wiet-
nam. - Ray śmieje się. - Powinien poczekać trzydzieści lat,
człowieku, a nie musiałby się męczyć. Słyszałem, że Michelle Rocha
pracuje dla Bi!ly'ego Rocka.
- Ach tak? - Alex nie chce się przyznać, że nie ma pojęcia,
kim jest Michelle Rocha.
- Widziałeś te efekty, jakie zrobił do Mao ijcP. Pierwszoklaśnie
niesamowite. Billy Rock idzie w górę, mówię ci. Każdy musi osiąg-
nąć swój szczebel niekompetencji.
Alex przypomina sobie wiadomość telefoniczną, która czekała
na niego po powrocie z tego dziwnego, niepokojącego spotkania
z dziewczynką, Mileną. Howard Perse kazał mu oddzwonić, obojęt-
nie o której godzinie. Kiedy Alex to zrobił, Perse był pijany i bełkotał
o jakimś spisku.
- Nie sądzę, że to Billy Rock - mówi Alex. - Tak naprawdę
to jego rodzina, ale nie chcą się ujawniać, ponieważ formalnie Billy
Rock jest jej głową. Nie mogą pozwolić, żeby stracił twarz, dlatego
zachowują pozory.
Perse też mówił coś takiego. Ktoś na górze powiązał fakty.
Scenariusz, w którym lalki są zabijane w prawdziwej walce na arenie
był idealnym kontrargumentem przeciwko propagandzie tej upiornej
koalicji wojujących chrześcijan, muzułmanów i obrońców praw
zwierząt, którzy z różnych powodów próbowali przeforsować zakaz
zatrudniania lalek.
- Naciskają na mnie - powiedział Perse. Wyglądał gorzej, niż
Alex się czuł. Chociaż było już po północy, nadal siedział w poko-
ju operacyjnym brygady narkotykowej. Zgasił papierosa w plasti-
kowym kubku na zamglonym skraju pola widzenia telefonu i zapal-
niczką "Zippo" zapalił następnego. - Toczy się poważna gra, a ty
się w niej nie liczysz.
- Ty mnie w to wpakowałeś tą swoją pieprzoną wendettą.
Teraz chcesz to po prostu zostawić?
- Słuchaj - powiedział Perse z pijacką powagą. - Wiem
tylko, że tymi "Polami śmierci" Billy wchodzi w legalne interesy.
Okazuje się, że to pizyjęcie, o którym ci mówił, było zaplanowane
od wielu tygodni. Będzie na nim połowa londyńskich szych. Nawet
jeden z urzędujących ministrów. Myślisz, ze przy takim poparciu
mogę tam wejść i aresztować tego małego gnoja?
- Spieprzyłeś sprawę, Perse.
Detektyw odsunął się od kamery, ponury i zaniedbany.
__ Zobaczymy, Sharkey. Nadal mam jedną czy dwie możliwo-
ści, ale od tej pory sam musisz pilnować swojego tłustego tyłka.
__ Nie chcę słuchać tych bzdur... - zaczął Alex, ale mówił już
do pustego ekianu. To pozostawiało mu tylko jedno wyjście, dlatego
pracował przez całą noc, żeby skończyć syntezę.
Przypomniawszy sobie tę rozmowę, Alex informuje Raya:
- To coś dużego. Billy Rock zamierza zalegalizować interes.
- Ktoś powinien sprzątnąć tego parszywego drania - mówi
Ray z naciskiem, który zaskakuje Alexa. Zazwyczaj Ray jest łagod-
nym facetem, byłym narkomanem, którego synapsy przekazują wy-
łącznie pokój, miłość i zrozumienie.
Samolot pionowego startu z głuchym rykiem przyspiesza przez
fale upału. Nagle już jest w powietrzu i wykonuje szeroki skręt na
południe, ku Europie. Ray i Alex obserwują go, jak maleje w oddali,
lecąc w kierunku białych kul elektrowni atomowej Thameside.
Ray wstaje i klepie się w obciągnięte spandeksem uda.
- Londyn - mówi. - Cholerstwo wykańcza nas, no nie?
Lepiej już pójdę, człowieku. Jeszcze raz dziękuję za towar.
Alex w końcu zadaje mu pytanie, z którym tu rzeczywiście
przybył:
- Słuchaj, Ray. Wiem. że masz tu parę furgonetek. Mógłbym
pożyczyć jedną?
13. Kto przy ogniu
Alex jedzie do swojego warsztatu pożyczonym od Raya Aziza
fordem transitem, zardzewiałym gratem mającym prawie tyle lat, co
Alex. Bez zdziwienia przyjmuje widok czekających tam na niego
Doggy Doga i Delberta. Oparci o białą limuzynę, patrzą jak parkuje
furgonetkę i wysiada.
- Ładny wózek - mówi Delbert. Żuje tkwiącą w kąciku ust
wykałaczkę, ma na sobie czarne skórzane dżinsy i wiatrówkę z czar-
nej skóry. - Wybierasz się gdzieś?
- Musiałem dostarczyć towar.
- Gówno prawda - mówi Doggy Dog, odklejając się od
limuzyny. Pod szerokim daszkiem czapki jego gładką młodzieńczą
twarz wykrzywia grymas gniewu. - Masz myśleć tylko o jednym:
żeby zrobić dla nas ten towar. Gdzie on jest, do cholery? Mówiłeś,
że będzie dzisiaj.
- Wkrótce będzie gotowy - mówi Alex.
- Hej, Delbert! Chyba przetrząśniemy tę jego norę i upewnimy
się, że ten śliski sukinsyn nie pogrywa sobie z nami w klipę.
- Jestem zajęty. Jeżeli przyjechaliście tu, żeby mnie postra-
szyć, to już to zrobiliście.
- Billy Rock przesyła ci wiadomość. Chce cię widzieć dziś
wieczorem na przyjęciu.
Doggy Dog rzuca Alexowi pod nogi kopertę ze złoconymi brze-
gami, ale Alex nie daje mu tej satysfakcji i nie schyla się po nią.
Doggy Dog oznajmia:
- Lepiej tam bądź, z towarem. Czas odgrywa tu decydującą rolę.
- Bo co? - pyta niewinnie Alex.
- Bądź tam - rzuca Doggy Dog i wsiada do limuzyny, posyła
mu groźne spojrzenie spod daszka czapki, po czym zamyka drzwi.
Delbert gwałtownie wycofuje wóz z podwórza. Słychać ryk klak-
sonów, gdy z piskiem opon zawraca i włącza się do ruchu. Stary
Frank, siedzący na obrotowym fotelu przed swoim sklepem, klasz-
cze w dłonie. Alex żartobliwie salutuje mu, podnosi kopertę i wcho-
dzi do warsztatu.
Zostawia wiadomość w biuletynie hakerów genowych, wkłada
do mikrofalówki dwie racje żywnościowe i zabiera się do żmudnego
testowania uzyskanych hormonów. Zanim kończy pracę i - po
krótkim namyśle - nadaje preparatowi postać roztworu lipidowego,
jest już wczesny wieczór, a Milena jeszcze nie zadzwoniła.
Czekając na telefon, Alex wchodzi do ekosystemu sztucznego
życia aby sprawdzić nowe owadziaki. Sytuacja zmieniła się. Kra-
wędziowce nie poruszają s,ę jużjedyn.e po obrzeżach, ale w każdym
miejscu wirtualnej rzeczywistości. Kiedy jeden z nich napotyka
tańczącego derwisza, Alex pojmuje, co się stało. Krawędziowiec
przenosi jednego z selektywnych drapieżników zaprojektowanych
przez Milenę. Oba organizmy pozostają w symbiozie: drapieżnik
przywiera do tańczącego derwisza i błyskawicznie pozbawia go
c/.ęści energii, co pozwala krawędziowcowi wchłonąć resztę.
Ze swojej pozycji wszechmogącego, Alex widzi, że krawędziow-
ce są wszędzie. Mają przewagę liczebną. Przejmują kontrolę. Skraj
pochłania centrum.
Wydaje mu się, że jest w tym jakieś przesłanie, ale nie potrafi go
zgłębić. Przeszukuje wiadomości w biuletynie, mając nadzieję, że
znajdzie gdzieś sprytnie zamaskowaną odpowiedź Mileny, kiedy
dzwoni telefon.
To Leroy. Dzwoni z budki.
- Lepiej szybko przy wlecz tu swój tyłek - mówi Leroy. -
Jacyś gnoje właśnie podpalili mieszkanie twojej matki.
Pierwszą rzeczą, jaką spostrzega Alex, kiedy podjeżdża tam
klekoczącą furgonetką, jest ambulans stojący przed bramą bloku.
Tylne drzwi karetki są szeroko otwarte i dwaj sanitariusze roz-
mawiają z policjantem w koszuli z krótkim rękawem. Żaden z nich
nie patrzy na Alexa, gdy ten przebiega obok i pędzi po schodach.
Na klatce jest gorąco, jak w piecu. Czuje dym i woń mokrego
popiołu.
Sąsiedzi stoją na podeście za rozciągniętą żółtą taśmą, plotkując
i próbując zajrzeć do mieszkania przez okopconą framugę. Alex
słyszy, jak jedna ze staruszek mówi, że ktoś tam zginął. Serce
zamiera mu w piersi.
Unosi żółto-czerwoną taśmę i przechodzi pod nią. W mieszkaniu
strażacy w hełmach i żółtych kombinezonach kręcą się po zalanych
wodą, okopconych pokojach. Intensywny zapach spalonego drewna
i plastiku atakuje oczy i nos Alexa. Jakiś strażak krzyczy na niego,
ale w tym momencie z salonu wychodzi Leroy, trzymając w ramio-
nach kartonowe pudło. W dziennym świetle wydaje się starszy
i mniejszy.
- W porządku - mówi do Alexa. - W porządku. Twojej
matce nic się nie stało.
Zginął chłopak Lexis. Policja i strażacy natychmiast przestają
interesować się Alexem, słysząc, że nie mieszka tu i prawie nie znał
nieboszczyka. Leroy wyprowadza Alexa na schody. Karton, który
niesie, śmierdzi dymem. Ten zapach przywiera do ubrania Alexa.
- To są rzeczy, które twoja matka chciała ocalić - wyjaśnia
Leroy. - Jak tylko policja odjedzie, ludzie rozgrabią wszystko do
czysta.
- Wynagrodzę jej to - mówi Alex. Mocno pociąga nosem,
czując tkwiącą w gardle twardą kulę. - Przysięgam. Dobrze wiem,
kto to zrobił.
- Ja też - mówi ponuro Leroy. - Twoja matka była u mnie,
ale kazałem ludziom obserwować jej mieszkanie. Ten nicpoń, jej chło-
pak, nie chciał się wyprowadzić, a ona pozwoliła mu zostać. Miałem
nadzieję, że ten gnojek zrobi coś głupiego, sprowadzi sobie dziew-
c/ynę, albo co. Tymczasem dwaj faceci wybili szybę w drzwiach,
wlali do środka benzynę i podpalili. Mój przyjaciel widział to,
wskoczył do samochodu i pojechał za nimi. Miał przy sobie telefon
i zadzwonił do mnie. Dopadliśmy ich, kiedy zatrzymali się przed
sklepem na rogu.
- Delbert i Doggy Dog.
- A więc znasz ich. Zastanawiam się, dlaczego mnie to nie
dziwi.
- Powiedz mi, co się stało, Leroy. Potem będziesz się na mnie
złościł.
- Ten chudy chłoptaś zobaczył nas i uciekł, ale ten drugi
próbował wrócić do samochodu i dopadliśmy go. Nie chciał powie-
dzieć, jak się nazywa. Mówi, że będziemy mieli kłopoty. Kiedy
wrócę, wyrwę mu te pióra z ramion. Może wtedy zacznie gadać.
Alex czuje, że zamiera w nim serce.
- Trzymacie go?
- Oczywiście, że tak - mówi Leroy. Stawia karton na ziemi,
żeby otworzyć samochód. - Ten facet próbował zabić twoją matkę,
białasie. Co mieliśmy zrobić?
Alex widzi ceramicznego konia na stercie nadpalonych, okopco-
nych pamiątek. Przyklejona tylna noga znów odpadła, a uprząż jest
zwęglona.
__ Musisz pozwolić mi porozmawiać z tym facetem.
Leroy prostuje się i obrzuca Alexa gniewnym, patriarchalnym
spojrzeniem.
- Nic nie muszę. Myślę o twojej matce, chłopcze, skoro ty tego
nie robisz. Ona teraz jest w szoku. Nie powinieneś pakować jej
w takie szambo. Czasem myślę sobie, że nie jesteś... Kurwa, prze-
cież ty mnie wcale nie słuchasz.
- Widzisz, mam tam furgonetkę. Pojadę za tobą. Wiesz, Leroy
- mówi Alex, zdając sobie sprawę, jak mało przekonujące są te
słowa - to naprawdę ważne. Zaufaj mi.
- Wcale ci nie ufam - odpowiada Leroy, a łagodny ton jego
głosu łamie Alexowi serce.
- Leroy, ten jeden raz. Znam tego człowieka, którego zatrzy-
maliście. Mogę go zmusić, żeby zaczął mówić.
- Ostatni raz ci pomagam, Alex. Przysięgam.
- To będzie ostatni raz - obiecuje Alex. Milena. Jeżeli nie
zadzwoni, Alex będzie załatwiony na dobre. Mimo wszystko, czuje
uniesienie. Jest wolny i w pędzie, i teraz nie może się już zatrzymać,
dopóki nie osiągnie celu lub nie zginie.
14. Delbert
Leroy zamknął Delberta w magazynie swojej knajpy. Ochronia-
rza przywiązano kablem elektrycznym do plastikowego krzesła.
Siedzi dumnie wyprostowany pod mrugającą jarzeniówką, jak poj-
many król wśród skrzynek z pustymi butelkami, pudeł chipsów
i solonych orzeszków, beczek z piwem i czarnych butli z dwutlen-
kiem węgla.
Alex podchodzi prosto do Delberta, wali go otwartą dłonią
w twarz i mówi:
- Bez urazy. Po prostu miałem na to ochotę.
Alex właśnie spędził trudne pół godziny z Lexis. Starała się nie
winić syna za to podpalenie, lecz Alex widział, że sporo ją to
kosztowało.
- Zawsze możesz na mnie liczyć, Alex. Wiesz o tym.
- Wiem. Pamiętasz, jak pokazałaś mi światła miasta i powie-
działaś, że to Kraina Bas'ni? Naprawdę ci uwierzyłem.
- Byłeś wtedy małym chłopcem, Alex, a ja pewnie byłam na
haju. Nie powinieneś poważnie traktować gadaniny starej matki.
- A jednak - rzekł Alex i chociaż Lexis nie zrozumiała go,
uśmiechnęła się i kazała mu obiecać, że nie pójdzie znów do wię-
zienia.
- Bo tak wyglądasz - oznajmiła. - Tak samo jak wtedy,
zanim cię zamknęli.
- Naprawdę? Nie martw się. Tym razem policja jest po mojej
stronie.
Lcxis wysłuchała, jak mówił, że jej to wynagrodzi, i tylko uśmiech-
nęła się, pociągnęła kolejny łyk rumu z colą, po czym powiedziała,
żeby uważał.
- Nigdy nie ufaj gliniarzowi. Jesteś chłopcem z East Endu,
Alex. Powinieneś to wiedzieć.
Najgorsze było to, że jeszcze nie wiedziała o śmierci tamtego
chłopaka. Leroy powiedział Alexowi, że przekaże jej tę wiadomość,
kiedy Lexis otrząśnie się z szoku wywołanego podpaleniem.
Teraz, kiedy dłoń jeszcze piecze go od ciosu, Alex spogląda na
Delberta. Ochroniarz ma podbite oczy, a wokół nosa zaschniętą
krew.
- Miałem o tobie lepsze zdanie - mówi spokojnie szofer.
- Dlaczego podpaliliście mieszkanie?
- Idź zapytać Doggy Doga. Nie miałem z tym nic wspólnego.
- Widziano cię, Delbert.
- Wiesz co, człowieku, za dużo zadawałeś się z policjantami.
Już powiedziałem temu staremu, że wdepnął w gówno. Tobie nie
muszę tego mówić, Alex. Chcesz gadać o przestępstwach, pogadaj-
my o porwaniu.
- Zostaw mnie z mm na dwie minuty - rzuca Leroy. -
Postaram się, żeby zaczął śpiewać.
__ Hej, Alex! Powiedz temu staremu, żeby spierdalał na księżyc.
Alex spogląda na Delberta. Ogromny mężczyzna, któremu prze-
wód elektryczny wrzyna się w przerosnięte bicepsy, patrzy na niego
z dziecinnym wyzwaniem, jakby prowokował go do wykonania
następnego ruchu w tej grze. Jednak Alex nie ma zamiaru w nią grać.
Czując na sobie spojrzenie Leroya, mówi:
- Wiesz jak zarabiam na życie, prawda, Delbert? Produkuję
psychoaktywne wirusy. Oczywiście, głównie w celach rekreacyjnych,
ale mam też takie, które mogą cię załatwić na zawsze. Mogę podać
ci coś, co zmieni twój mózg w wiejski serek. Jeden zastrzyk, a do
końca życia będziesz chodził po ulicach i wygrażał pięścią samocho-
dom. I zaraz to zrobię, jeśli nie opowiesz mi dokładnie, co zrobiliście.
- Człowieku, myśleliśmy, że to mieszkanie jest puste. Cholera,
zaczekaliśmy nawet aż stara sobie pójdzie. Straciliśmy pół pieprzo-
nego popołudnia. To nie nasza wina, że ktoś tam jeszcze był.
Alex obchodzi go dookoła, usiłując ochłonąć. W kieszeni ma
tabletkę Coolz-Z, ale nie może jej połknąć przy Leroyu.
- O co chodzi, Delbert? Czego ode mnie chcecie, czego wam
nie obiecałem'?
- Człowieku, chcieliśmy tylko mieć pewność. No wiesz, upew-
nić się, że nie sprzedasz nas Billy'emu Rockowi. Ostrzegliśmy cię,
ale to nie zrobiło na tobie wrażenia. Chcieliśmy, żebyś potraktował
nas poważnie.
- O co tu chodzi, Alex? - pyta Leroy. - Możesz mi powie-
dzieć?
I Alex musi wyjaśnić mu, że siedzi w kieszeni Billy'ego Rocka,
że obiecał zrobić dla niego towar, a Doggy Dog i Delbert chcieli
obrobić własnego szefa. Spodziewa się, że Leroy zaraz przypomni
mu, jak ostrzegał Alexa, że to wszystko źle się skończy, ale stary
tylko kręci głową. W pewien sposób to jest jeszcze gorsze, ponieważ
tym razem Alex wolałby usłyszeć, że źle postąpił.
Delbert usiłuje go przekonać:
- To byt tylko interes, rozumiesz, więc dlaczego mnie nie
rozwiążesz? Człowieku, gdybym chciał, naprawdę mógłbym was
oskarżyć o porwanie. W najlepszym razie. Powinieneś wiedzieć, że
wpadłeś po same uszy.
- Powiedz mi, co wiesz o tej dziewczynce.
Delbert zastanawia się chwilę, patrząc w kąt pokoju i mamrocząc
pod nosem. Potem uśmiecha się i mówi:
- Cholera, dlaczego nie? I tak nie macie jaj, żeby mnie zabić.
Prędzej czy później dorwę cię. Przysięgam. Co mi tam. A co chcesz
wiedzieć?
- Na początek podaj mi jej numer telefonu.
- Cześć - rzuca Alex, gdy Milena odpowiada na telefon.
Dziewczynka mówi:
- Bardzo dobrze, Alex. Czego chcesz?
- Delbert i Doggy Dog wypadli z gry. Jeśli chcesz dostać towar,
będziesz musiała pokazać mi, jak to działa. I to dziś wieczorem.
- Byłoby miło, Alex, ale nie dysponuję odpowiednim obiek-
tem. Nie miałam w planie robić tego od razu.
- Teraz masz
Alex mówi jej, gdzie ma się z nim spotkać i rozłącza się, zanim
Milena zdążyła odpowiedzieć. Teraz niech ona zastanawia się, co się
d/ieje. Leroy rzuca zza baru.
- Idź pożegnać się z matką, Alex. Nie wiem, czy jeszcze cię
zobaczymy
15. "Pola śmierci"
Kiedy Milena wychodzi ze stacji metra przy Aldgate, Alex mruga
światłami furgonetki. Dziewczynka przechodzi przez ulicę i wsiada
do wozu. Ma na sobie różową, dżinsową kurtkę narzuconą na prostą
granatową sukienkę z długimi rękawami i białym kołnierzykiem,
z rodzaju takich, jakie noszą japońskie uczennice - strój sugerujący
dziewiczą czystość i niewinność. Pod jednym chudym ramieniem
trzyma torbę z jakiegoś srebrzystego materiału.
Alex mówi bez ogródek:
- Kazałaś tym dwóm durniom, żeby zabrali mi hormon.
__ Nie o to chodzi, że nie ufam akurat tobie - odpowiada
Milena. - Po prostu nie ufam nikomu. Czego chcesz, Alex? Przyj-
ście na to spotkanie wiele mnie kosztowało. Moja firma oczekuje,
że wieczorem przyjdę na naradę.
__ Boisz się. Mogę to zrozumieć, ponieważ ja też się boję.
Alex włącza się do ruchu. O tej porze połowa samochodów jeździ
z zapalonymi światłami, a druga bez. Chmury czarnymi smugami
zasłaniają czerwono zachodzące słońce. Milena patrzy na przykle-
jone taśmą do deski rozdzielczej laleczki voodoo, sznury paciorków
i krzyże wiszące na lusterku, na jaskrawy, trójwymiarowy obrazek
ukrzyżowanego Jezusa w cierniowej koronie.
- To nie w twoim stylu, Alex. Co cię napadło?
W jej głosie słyszy lęk. Bardzo dobrze, niech się boi.
- Jedziemy na przyjęcie.
- Do Billy'ego Rocka? Dlatego tak się ubrałeś?
Na biały wełniany golf Alex założył marynarkę w zieloną kratę.
Wprawdzie na przyjęciu miały obowiązywać wieczorowe stroje, ale
w tak krótkim czasie nie zdołał postarać się o nic lepszego. Omija
mężczyznę w łachamanch, który stoi na środku ulicy i wrzeszczy na
samochody. Jasno oświetlony reflektorami przejeżdżających pojaz-
dów, mężczyzna wywija kijem, na którym tkwi nabity psi łeb. Dalej,
na podjeździe, wokół ogniska siedzi kilka postaci. Pewnie pieką
resztę tego psa.
Alex przypomina sobie, czym groził Delbertowi i wybucha śmie-
chem. Milena zerka na niego, po czym odwraca głowę.
- Masz ten chip? - pyta Alex.
Milena pokazuje mu srebrzystą torbę, którą trzyma na kolanach.
- Wszystko, czego potrzebuję, jest tutaj. A ty masz hormony?
Alex nie odpowiada od razu. Skręca w Commercial Street. Więk-
szość wystaw sklepowych jest zabita deskami lub zasłonięta żaluz-
jami. W oświetlonych drzwiach supermarketu z elektroniką stoi
uzbrojony strażnik. Nad kościołem adwentystów dnia siódmego
powoli obraca się hologram krzyża. Kiedyś mieściło się tam kino.
Dopiero ustawiwszy furgonetkę w rzędzie pojazdów czekających na
zmianę świateł, AIex obraca się do Mileny i informuje ją, że Delbert
i Doggy Dog podpalili mieszkanie jego matki.
Milena patrzy na ulicznego handlarza owoców, który podnosi
w górę siatkowa torbę z pomarańczami, wzrusza ramionami i pod-
chodzi do następnego samochodu. W końcu dziewczynka mówi:
- Nie mieli robić niczego takiego.
- Cóż, ten świat nie kieruje się logiką, prawda? To nie jest
sztuczny ekosystem. Jest prawdziwy. Zadawałaś się z szaleńcami
i jeśli Doggy Dog pomyśli, że chcesz go wykiwać, zrobi ci krzywdę.
- Chcesz powiedzieć, że mnie zabije? - pyta Milena. - Och,
Alex, ty naprawdę mało o mnie wiesz, prawda ?
Alex podaje nazwę firmy, która ją zatrudnia.
- Ten dom też należy do nich.
- Można by rzec, że jestem ich własnością - rzuca niedbale
Milena - ale to nieprawda, chociaż oni tak uważają.
- Delbert powiedział mi, że coś z tobą robili.
- Przez całe moje życie - mówi Milena. - Nie masz pojęcia,
jak to jest, Alex. Jestem ich jedynym sukcesem. Inne zwariowały.
Światła zmieniają się. Alex wrzuca bieg i rusza.
- Uczynili cię mądrzejszą.
- Być może. A może i tak byłabym taka. Nie ma jednego genu
inteligencji, chociaż to nie powstrzymało firmy przed podjęciem
próby stworzenia własnego zastępu małych geniuszy. Nie mam
rodziców, tylko dawców gamet. Wiem kim oni są, sama dowiedzia-
łam się tego, kiedy miałam cztery lata. Stwierdziłam też, że nie
obchodzi mnie, kim są. Moim siostrom i mnie jeszcze w łonach
matek podano substancję stymulującą rozwój neuronów. Podwyż-
szone przewodnictwo neuronowe - oto, co mi dali, chociaż uzyska-
li to drogą bardzo prymitywnej ingerencji chemicznej. To, co wy-
myśliłam, pozwala znacznie efektywniej uzyskać ten sam rezultat.
W każdym razie wychowywano nas w odosobnieniu, od niemow-
lęctwa poddawano przyspieszonej edukacji i nieustannie sprawdza-
no. Test za testem. Więks/osc moich sióstr cierpiała aa rozmaite
psychozy. Stworzyły własne światy i zamknęły się w nich. Inne
okazały się zaledwie przeciętnie inteligentne. Tylko ja pozostałam,
Alex. i czasem myślę, że ijajestem szalona. Jakoś jednak żyję. Oni
nie wiedzą, że jestem mądrzejsza niz sądzą psycholodzy firmy.
Dawno temu nauczyłam się manipulować ich testami. Kontroluję
tych ludzi. Szczególnie nianię Greystoke.
__ ja nje uważam, że jesteś szalona - mówi Alex, ale zaraz
przypomina sobie tamtą wizję. Biały pokój. Kobieta stojąca wśród
zabawek i patrząca pustym wzrokiem. Może to nie była wizja. Może
tak było naprawdę. Zwraca się do Mileny, mając nadzieję, że dziew-
czynka nie usłyszy lęku w jego głosie: - Nie zaszlibyśmy tak
daleko, gdybyś była szalona. Tylko niepotrzebnie próbowałaś mnie
wykorzystać.
- Jesteś mądrzejszy niż sądziłam, Alex. Cieszę się, że wybra-
łam ciebie na mojego Merlina.
- Uznam to za komplement.
Milena milczy przez chwilę. Alex zjeżdża z Commercial Street
i jedzie boc/nymi uliczkami, dopóki nie upewnia się, że nikt ich me
śledzi. Kiedy wyjeżdżają na Cable Street, kierując się do tunelu
Rotherhithe. Milena pyta. co zamierza zrobić. A kiedy jej wyjaśnia,
dziewczynka śmieje się i mówi. że ona może nie jest szalona, ale on
na pewno.
Alex parkuje furgonetkę na końcu jednej z wąskich uliczek nad
rzeką, w cieniu opuszczonego bloku mieszkalnego, zbudowanego
w stylu Legolandu podczas boomu lat osiemdziesiątych. Kiedy idą
w kierunku Surrey Docks. gdzie Billy wydaje przyjęcie, Alex i Mi-
lena widzą krzyżujące się raz po raz cienkie linie laserowego światła,
tworzące w powietrzu rodzaj namiotu. Zaczyna mżyć: tłuste, brudne
krople padają na głowę Alexa. Milena nakrywa głowę różową kurtką
i ostrożnie wpycha pod pachę srebrzystą torbę.
Brama wjazdowa jest oświetlona punktowymi reflektorami, któ-
re sprawiają, że żółta ceglana fasada budynku po drugiej stronie ulicy
lśni, jak masło. Z prowadzonych przez szoferów BMW, mercedesów
i jaguarów wysiadają pasażerowie. Uzbrojeni fagasi w mundurach
sprawdzają bilety. Gdy Alex z Mileną stają w kolejce, podchodzi do
nich Howard Perse. Twarz ma bladą i nie ogoloną, oczy zapadnięte
i podkrążone.
- Co ty tu robisz, do cholery, Sharkey? - pyta.
Alex czuje, że ogarnia go dziwny spokój.
- Serwus, panie Perse. To moja kuzynka, Milena. Zabieram ją
na przyjęcie.
Milena obdarza policjanta promiennym, raźnym uśmiechem, ale
on ledwie zaszczycają spojrzeniem.
- Trzymasz z nim, prawda, Sharkey? Dlatego tu jesteś?
Ludzie w kolejce oglądają się na nich.
- Czy pan na pewno powinien tu być, panie Perse? - pyta
Alex.
Perse przysuwa się bliżej. Śmierdzi whisky.
- Prowadzę obserwację, to wszystko. Zbieramy informacje.
Pilnuj swojego tłustego tyłka. Sharkey.
- On nie panuje nad sytuacją - mówi w zadumie Milena, gdy
Perse chwiejnie odchodzi, przepychając się przez grupkę mężczyzn
w wieczorowych strojach.
Strażnik przepuszcza zaproszenie Alexa przez skaner, odczytu-
jąc zaszyty chip, a potem kieruje Alexa i Milenę do bramki wykry-
wacza metali. Zadaszone przejście prowadzi obok wykopu do maga-
zynu, gdzie stoi altana z prawdziwych tropikalnych roślin, w której
rząd lalek w czarnych piżamach i stożkowatych kapeluszach kłania
się przechodzącym gościom.
W magazynie pulsuje i grzmi system nagłaśniająco-oświetlenio-
wy Raya Aziza. Nad głowami tłumu przelatują nitki laserowych
promieni. Panowie w ciemnych krawatach i smokingach, panie
w koktajlowych sukniach - modny jest porozcinany w różnych
miejscach, nabłyszczany aksamit, ale wiele kobiet nosi przezroczys-
te czadory do kostek ubrane na cieliste body. warstwę graficznego
filmu lub zupełnie nic. Alex rozpoznaje gwiazdkę telewizji grającą
matiiarchalną bohaterkę w tasiemcowej operze mydlanej, a także
nastroszoną czuprynę wirtualnego jockeya, którego pamięta z cza-
sów, gdy jako dzieciak oglądał MTV. Urzędujący minister, któremu
towarzyszą dwie młode dziewczyny, udziela wywiadu ekipie tele-
wizyjnej. Piosenkarz i pianista nowofalowego zespołu dujour, Li-
quid Television, przypięli się przy barze do butelki Jacka Danielsa.
Ubrani w wypożyczone smokingi Chińczycy o groźnych spojrze-
niach, cyngle rodziny BiUy 'ego Rocka, kręcą się wśród towarzystwa.
Alex nie ma wątpliwości, że co najmniej połowa kobiet to panienki
wiadomej profesji.
Lalki w strojach kelnerek niestrudzenie przemykają między gość-
mi, niosąc srebrne tace z przysmakami. Alex bierze kromkę wilgot-
nego, czarnego chleba posypanego białym kawiorem, pieprzne ku-
leczki z ośmiornicy w auszpiku, puree z wodorostów posypanych
Bath Oliver. Kiedy konsumuje te przysmaki, Milena patrzy na niego
z rozbawieniem zmieszanym z odrobiną pogardy. Lalki wychodzą
gdzieś zza areny na drugim końcu magazynu i Alex rusza w tym
kierunku.
Zamocowane wysoko pod sufitem, ciekłokrystaliczne ekrany
pokazują ludzi w workowatych kombinezonach i czarnych kulood-
pornych kamizelkach, biegnących w smugach światła, cienia i stru-
mieniach deszczu, zygzakujących między wrakami samochodów
i kawałami zburzonego muru. Gonią lalki w czarnych piżamach.
Wzięta w krzyżowy ogień lalka skręca się, trafiona kulami. Zbliżenie
ukazuje tryskającą z jej głowy krew i tkankę mózgową.
Prawic nikt z gości nic patrzy na ekrany.
Alex bierze Milenę za rękę i prowadzi ją przez tłum w kierunku
areny. Jest już w połowie drogi, kiedy dostrzega Doggy Doga. Ich
oczy spotykają się na moment. Potem rozdziela ich kelnerka, a kiedy
przechodzi. Doggy Doga już tam nie ma. Dreszcz przechodzi Ale-
xowi po krzyżu. Przepycha się przez tłum, a Milena mocno trzyma
go za rękę i prosi go, żeby zwolnił.
Billy Rock siedzi w ostatnim rzędzie foteli ustawionych wokół
areny. Towarzyszą mu dwaj wujowie w ciemnych garniturach. Billy
Rock jest ubrany na czarno, od kapelusza z wąskim rondem, po
kowbojskie buty z wężowej skóry. Lustrzane okulary zasłaniają pół
twarzy. Spragnieni rozrywki goście zapełniają dolne rzędy ławek,
a w blasku wycelowanych w arenę reflektorów widać morze głów.
Milena zaskakuje Alexa. wbiegając przed nim po schodach i kła-
niając się Billy'emu Rockowi oraz jego wujom. Billy Rock jest
naćpany po uszy: uśmiecha się i klaszcze, wskazując nad głową
Alexa na arenę.
Po przeciwnych stronach wysypanego trocinami kręgu dwaj
treserzy w grubych kombinezonach, rękawicach i hełmach z zakra
towanymi wizjerami, przytrzymują bojowe lalki. Tłum lekko faluje,
gdy pieniądze przechodzą z rąk do rąk. Odgłos gongu jest ledwie
słyszalny w jękliwym dudnieniu systemu nagłaśniającego. Treserzy
natychmiast puszczają swoje podopieczne.
Lalki wpadają na siebie na środku areny. Toczą się po ziemi,
zadając ciosy rękami i nogami. Tłum zrywa się z ławek, wrzeszcząc
zgodnym chórem. Nagle jedna z lalek przygniata przeciwniczkę do
ziemi i szybkim kłapnięciem masywnych szczęk rozrywa jej gardło.
Strumień gęstej, czerwonej krwi opryskuje ją od stóp do głowy,
a obaj treserzy zarzucają jej na szyję pętle ze stalowego drutu i wy-
prowadzają z areny.
Billy Rock głośno klaszcze, a potem wskazuje na ekrany.
- Sam spróbuj, Alex. Idź i zabij sobie lalkę. To nie jest trudne
i zupełnie bezpieczne. Ale zabawa, co? Nigdy jej nie zapomnisz.
- Z pewnością.
- Kim jest twoja przyjaciółka? - pyta Billy Rock.
- To moja bratanica - mówi Alex.
Czuje na sobie ciężkie, nieprzeniknione spojrzenia jego wujów.
Z czarnymi, tłustymi włosami zaczesanymi do góry i odsłaniającymi
wątrobiane plamy na czołach, obaj są niezwykle podobni do starych
ropuch. Billy Rock śmieje się.
- Skoro tak twierdzisz. Niech ona też spróbuje. Wszystko na
koszt rodziny. - Lubieżnie uśmiecha się do Mileny. - Chodź ze
mną, dziewczynko, zabawimy się.
Stojący po jego prawej stronie wuj łapie go za ramię i mamrocze
coś, ale Billy Rock strząsa jego rękę i głośno mówi:
- Chcę, żeby mój przyjaciel dobrze się bawił. To żaden prob-
lem. Chodź, Alex. Chodźcie ze mną, ty i twoja mała bratanica.
Za wysokim przepierzeniem z bambusa i lakierowanego papieru
po drugiej stronie areny znajduje się wąska, jasno oświetlona prze-
strzeń ze stojakami, na których wiszą kombinezony, hełmy i broń.
Martwą lalkę wywożą na metalowym wózku. Troje jej pobratym-
ców, podnieconych zapachem krwi, rzuca się na kraty swoich klatek.
Nieco dalej niezmodyfikowane lalki w czarnych piżamach apatycz-
nie siedzą w swojej zagrodzie. Odór piżma i trocin przypomina
Alexowi kiepski cyrk, który kiedyś rozbił namiot w Southwark Park;
starego, dystyngowanego słonia, który majestatycznie wykonywał
swój numer, nie zwracając uwagi na oklaski; ospałych klownów;
kilka akrobacji na trapezie, których wykonawcy byli także lino-
skoczkami i rzucali nożami. Dziwnie było pomyśleć, że działo się to
jeszcze w ubiegłym wieku, zanim park objęły w posiadanie zorgani-
zowane plemiona bezdomnych.
Kiedy treser w ochronnym kombinezonie wywleka następną
bojową lalkę, Milena pochodzi do klatek. Siedzące w zagrodzie lalki
w czarnych piżamach obracają głowy i patrzą na nią. Wszystkie mają
takie same wydatne szczęki i głęboko osadzone piwne oczy.
Treser w hełmie zarzuca lalce drucianą pętlę na szyję i wystu-
kawszy kod na panelu zamka cyfrowego, otwiera drzwiczki. Drugi,
stojący opodal z gotowym do strzału pistoletem, uprzejmie każe
Milenie trzymać się z daleka. Ona promiennie uśmiecha się do niego
i mówi:
- Ale one są takie ładne!
Alex obserwuje to z rosnącym niepokojem. Już nie jest zły.
Gniew zaprowadził go tak daleko, a potem opuścił go, kiedy zoba-
czył Perse czekającego za bramą, a Doggy Doga gdzieś w tłumie.
Billy Rock pozwala by służący nałożył mu pomarańczowy kom-
binezon. Zdjął już czarny kapelusz i lustrzane okulary. Mocno za-
ciąga się zapachem przezroczystego płynu w na pół opróżnionej
buteleczce, uśmiecha się błogo i mówi Alexowi, żeby się pospieszył,
bo straci całą zabawę. Źrenice majak główki szpilek.
- Przyszedłem tylko powiedzieć "cześć". Naprawdę.
- Zabawisz się - mówi Billy Rock, wycierając nos grzbietem
ręki. - Nigdy się nie bawisz, tylko siedzisz w tej swojej nędznej,
cuchnącej norze.
Nagle, zwinnie jak łasica, podskakuje i zakrywa dłonią usta
Alexa, jednocześnie podtykając mu pod nos buteleczkę. Alex usiłuje
się wyrwać, przy czym mimowolnie wdycha opar. Eksplozja światła.
Przez chwilę nic nie widzi. Mruga załzawionymi oczami i kicha,
pozbywając się chyba pół litra śluzu. Nagle czuje się idiotycznie
szczęśliwy, szczęśliwszy niż kiedykolwiek w życiu.
Billy Rock majestatycznym skinieniem przywołuje służącego,
który sadza Alexa, zapina na nim kombinezon i kuloodporną kami-
zelkę. Alex ma wrażenie, że powinien zaprotestować, ale woli skupić
się na oszałamiająco dobrym samopoczuciu, przenikającym drże-
niem całe jego ciało, aż po czubki palców.
Billy Rock ma w ręku broń. Chichocze i celuje w Alexa, do
zamkniętych w klatkach lalek, do ludzi w kombinezonach i kamizel-
kach, którzy już czekają na rozpoczęcie gry.
Billy śmieje się i Alex także.
- Będzie zabawa! - wrzeszczy Billy Rock i unosi obie ręce
nad głowę, jak zwycięski bokser. Służący korzysta z okazji i zakłada
mu kuloodporną kamizelkę.
Drugi lokaj przypina Alexowi pistolet do pasa i wyjaśnia mono-
tonnym głosem:
- Broń strzela tylko na obszarze, na którym toczy się gra i tylko
wycelowana w obiekt o temperaturze ciała wynoszącej czterdzieści
dwa stopnie. To temperatura ciała lalek. Nie wypali do nikogo
noszącego kamizelkę. Strzelając, proszę powoli i regularnie nacis-
kać na spust. Częstotliwość jest kontrolowana i ograniczona do
jednego pocisku na pięć sekund. Lalki są uzbrojone w niskoenerge-
tyczne pistolety laserowe. Jeżeli zostanie pan trzykrotnie namierzo-
ny, broń przestanie działać. Tak jest bardziej sportowo. Oto hełm dla
pana. Wizjer jest z pancernego szkła i daje pełną ochronę, ale
pozwolę sobie zauważyć, że kule są żelowe, więc nie ma mowy
o odłamkach czy rykoszetach. Życzę panu dobrej zabawy i pomyśl-
nych łowów.
Alex śmieje się, ponieważ to nie ma sensu. Służący klepie go
w ramię i odchodzi do następnego klienta, mężczyzny o posturze
kulturysty, który rozebrał się do czarnych spodenek.
Nagle przed Alexem staje Milena. Spogląda naBilly'ego Rocka
i woła:
- Nie mają kombinezonu w moim rozmiarze!
Wszystko wokół Alexa przekrzywia się pod dziwnymi kątami.
Siedzi zadowolony, gapiąc się na nią. Serce bije mu w rytm muzyki
z zestawu nagłaśniającego i nerwowego migotania czerwonych i zie-
lonych laserowych nitek, przelatujących nad głowami.
Milena łapie go za ramię, nachyla się i szepce:
- Złamałam szyfr zamków klatek, więc otrzeźwiej i przygo-
tuj się.
Potem odchodzi, zanim zdążył zareagować. Billy Rock, wyma-
chując bronią i pokrzykując, podbiega do grupki ludzi oczekujących
na swoją kolej wejścia do gry. Alex robi krok w tym kierunku, opada
na czworaki i zaczyna się śmiać. Jakaś część jego świadomości
podsuwaniu myśl, że teraz jest naprawdę załatwiony. Słyszy głośny
trzask. Przetacza się na bok, żeby zobaczyć, co to takiego.
Bojowa lalka z trzaskiem otworzyła drzwi swojej klatki.
Wychodzi z niej i rozgląda się wokół. Potrząsa masywną głową
i otwiera ciężkie, zdeformowane szczęki w szerokim ziewnięciu.
Między rzędami ostrych jak igły zębów błyszczą nitki śliny. Służący
i klienci cofają się do stojaków z kombinezonami i kamizelkami, ale
lalka nawet na nich nie patrzy, tylko odwraca się i biegnie prosto do
głównej części magazynu. Jakaś kobieta wybucha śmiechem. Może
zażyła to samo, co Billy Rock podsunął pod nos Alexowi.
Kolejne dwie lalki wychodzą z klatek. Treser podkrada się do
nich, niezdarnie w swoim wypchanym kombinezonie. Lalki zauwa-
żają go, gdy podnosi pistolet i oddaje trzy szybkie strzały. Jedna lalka
pada na wznak; ""druga biegnie prosto na Billy'ego Rocka, który
uśmiecha się głupkowato i mierzy do niej z pistoletu.
Dwukrotnie naciska spust, ale - oczywiście - broń nie wypala.
Bojowa lalka przewraca go i jednym kłapnięciem szczęk odgryza
większą część twarzy, zrywa się z ziemi i pędzi w kierunku ludzi
czekających na wejście na teren gry. Wrzaski, panika. Treser staran-
nie celuje i oddaje dwa strzały. Lalka potyka się, pada, kopie krzy-
wymi nogami i zastyga. Billy Rock leży na brzuchu. Krew wsiąka
w trociny wokół jego głowy.
- Chodź - mówiMilena.
Łapie Alexa za rękę. Za nią stoi lalka w czarnej piżamie. Jest
dokładnie tego samego wzrostu, co ona. Przez drzwi przeciwpoża-
rowe Milena wyprowadza oboje na zewnątrz. Wciąż pada. Alex
podnosi głowę i pozwala by krople zmoczyły mu twarz, wdycha
wilgotne, ciepłe powietrze, raz za razem. Serce nadal galopuje mu
w piersi, ale czuje się już spokojniejszy. Ludzie biegną w kierunku
bramy. Nitki laserowego s'wiatła tną niebo nad ich głowami. Straż-
nicy z pistoletami w dłoniach przedzierają się przez tłum w kierunku
magazynu. W oddali słychać jękliwe pohukiwania syren.
- Teraz, kiedy masz to, co chciałeś, co zamierzasz z tym
zrobić'? - pyta Milena.
Lalka stoi za nią, patrząc tępym wzrokiem spod niskiego czoła.
Alex zaczyna rozpinać ciężką kuloodporną kamizelkę.
- Powiem ci później. Ona jedzie z nami?
- Oczywiście. Jej układ kontrolny rozumie podstawowe pole-
cenia.
Alex upuszcza kamizelkę i - nadal ubrany w pomarańczowy
kombinezon - podchodzi do lalki, klęka i zdejmuje z niej czarną
piżamę. Lalka nie opiera się, tylko stoi jak zaspane dziecko. Alex
czuje pod palcami jej ciepłą skórę: czterdzieści dwa stopnie. Jej
oddech, jak u diabetyka, jest przesycony acetonem. Lalka ma płaską
pierś i gładkie krocze oraz nieproporcjonalną, obojnaczą budowę
małego dziecka.
- Chodź - mówi jej dziewczynka i lalka posłusznie człapie na
swych długopalcych, płaskich stopach za Alexem i Milena, którzy
przeciskają się przez tłum do bramy.
Na zewnątrz drogie samochody tarasują ulicę, błyskając światła-
mi i wściekle tr; biąc. Nagle na dach jednej z limuzyn wskakuje
bojowa lalka, tupiąc i wymachując rękami. Toczy pianę z ust. Na
przedniej szybie limuzyny pojawia się gwiaździsty otwór od kuli.
Klakson wyje przeciągle. Lalka znika. Ktoś otwiera drzwi samocho-
du i martwy szofer osuwa się z fotela na asfalt.
Alex, Milena i lalka przechodzą obok, zagłębiając się w deszcz
i noc.
__ Przydałyby się nam rowery - mówi Alex, ale Milena nie
rozumie żartu.
Alex czuje lekkie drżenie całego ciała. To reakcja na gwałtowny
skok poziomu endorfin, wywołany narkotykiem Billy'ego Rocka.
W deszczu i mroku, omiatany reflektorami umykających z przyjęcia
aut, zaczyna się bać. Jest w strefie cienia, sam z dwoma obcymi.
Nie zdziwiłby się, gdyby furgonetka znikła, lecz wóz wciąż tam
jest, na końcu wąskiej uliczki. Za kurtyną deszczu, światła Wapping
błyskają na drugim brzegu rzeki. W Alexie już zaczyna budzić się
nadzieja, że naprawdę im się udało, kiedy zapalają się reflektory
furgonetki.
Howard Perse otwiera drzwi i powoli wychodzi. Jest kompletnie
zalany.
- Koniec z tobą - mówi do Alexa.
- Niech pan idzie do domu, panie Perse.
- Utrudnianie pracy policji. To na początek.
- Billy Rock nie żyje.
Perse mruga oczami jak sowa, a potem zaczyna się śmiać. Pocią-
ga łyk whisky z małej, płaskiej piersiówki i oznajmia:
- I tak cię chcę, Sharkey. Chcę wiedzieć, co knujesz.
- Zrobiłem to, o co pan prosił. To wszystko.
- No, to się jeszcze okaże.
- Nie może mi pan tego zrobić, panie Perse. Z nami koniec.
- Cholerna racja - odzywa się inny głos i zza furgonetki
wychodzi Doggy Dog. Uśmiecha się do Alexa, pokazuje mu pistolet
i mówi: - Czas żebyś dał mi towar, pierdoło.
Perse nagle trzeźwieje. Prostuje się i patrzy Doggy Dogowi w oczy.
- Odłóż broń, synu.
- Ja cię znam.
- Właśnie. A więc schowaj tę broń, zanim wpakujesz się w kło-
poty.
Doggy Dog śmieje się, a Perse robi krok naprzód. Słychać głuchy
trzask, który odbija się echem od opuszczonych bloków. Perse ryczy
i skacze na prawej nodze, oburącz ściskając lewą. Krew cieknie mu
między palcami.
- Plattus Perse - mówi Doggy Dog. - Dostaniesz za swoje.
Błyskawicznie obraca pistolet w dłoni i wali nim w głowę Per-
se^. Policjant osuwa się na bok furgonetki, zbyt oszołomiony by
powstrzymać Doggy Doga, który uderza jeszcze raz.
- Hej - woła Alex - dość tego! Dosyć, słyszysz?
Doggy Dog odwraca się, mierząc z pistoletu raz w Alexa, raz
w Milenę. W końcu wybiera Milenę.
- Ona jest niebezpieczna - mówi do Alexa.
- Ona czyni cuda - replikuje Alex. Nagle zaczyna drżeć.
Może uda jej się jakimś cudem odebrać broń Doggy Dogowi.
Jednak Milena wydaje się nie zwracać uwagi na Doggy Doga.
Przechodzi obok niego, wskakuje na murek na brzegu rzeki i spoglą-
da na czarną toń. Cicho pada deszcz. Naga lalka idzie za Mileną, a ta
odwraca się i klepie ją po łysej głowie.
- A więc zrobiłaś to - mamrocze Doggy Dog. Wydaje się
równie przestraszony, jak Alex. - Zrobiłaś to pod samym nosem
Billy'ego Rocka, chociaż nie wiem dlaczego. Mogłem przyprowa-
dzić ci jedną z nich w każdej chwili, w dzień czy w nocy.
- No właśnie - mówi Milena. W ręku trzyma latarkę.
Doggy Dog wybucha śmiechem.
- Chcesz zastrzelić mnie z lasera, dziewczynko?
W tym momencie Alex widzi nagły rozbłysk czerwonego światła
i w następnej chwili leży twarzą do ziemi na mokrym asfalcie,
a deszcz pluszcze w kałuży tuż przed jego nosem. W pierwszej
chwili Alex myśli, że Milena zastrzeliła Doggy Doga, ale zaraz
dostrzega chłopaka pełzającego na czworakach na środku drogi.
Gangster szuka swojego pistoletu, ale ma go Milena. Uśmiecha się
do Alexa i mówi:
- Cud.
Doggy Dog wstaje i wyciąga rękę. Trzyma w niej nóż.
- Oddaj mi broń, a nic ci nie zrobię.
- Uciekaj - słyszy odpowiedź - a ja nic ci nie zrobię.
Nie powinna tego mówić. Doggy Dog rzuca się na Milenę, za-
mierza się nożem i w tym momencie znów błyska czerwone światło
i Alex ponownie pada na twarz. Przygryza sobie język i wstając,
wypluwa trochę krwi. Doggy Dog stoi zgięty, gapiąc się na Milenę.
__ Kurwa!__ryczy, lecz w jego głosie słychać strach.
Milena obraca w dłoni nóż, tak że ostrze błyszczy w świetle
reflektorów, po czym niedbale odrzuca go w ciemność.
- Głupi chłopczyk - mówi.
Wydając dźwięk będący czymś pomiędzy wyciem a skowytem,
Doggy Dog rzuca się na Milenę. Dziewczynka podnosi rękę, w której
trzyma pistolet. Twarz Mileny jest zimna i spokojna. Głuchy trzask
pierwszego strzału rozbrzmiewa przeraźliwie głośno w zaułku. Po-
cisk rzuca Doggy Doga na furgonetkę. Milena oddaje jeszcze trzy
strzały w pięciosekundowych odstępach i Doggy Dog pada na twarz.
Alex klęczy na asfalcie, obejmując rękami brzuch. Drży. Rozzło-
ściła chłopaka, myśli, żeby móc go zabić. Milena każe lalce wsiąść
do furgonetki.
- Ty też - zwraca się do Alexa. - Ja nie umiem prowadzić.
- A co zrobisz, jeśli nie usłucham? Zabijesz mnie?
- Możesz odejść - mówi Milena. - Poradzę sobie. Teraz już
wiem. Poradzę sobie ze wszystkim. Możesz odejść, Alex. Możesz
iść, jeśli chcesz. Nie musisz się w to mieszać.
A jednak. Wiąże ich rozlana krew i wina. Ponadto chce wiedzieć.
Musi to zobaczyć.
- Chodź - mówi do niej. - Wynośmy się stąd.
16. Zrodzony do ucieczki
Zostawili półprzytomnego Perse'a obok ciała Doggy Doga i z je-
go pistoletem w ręku, ale Alex wie, że to nie będzie takie proste.
Kierując furgonetkę na Brunel Road, mówi do Mileny:
- Miejmy nadzieję, że nikt nie widział jak załatwiłaś chło-
paka.
Milena patrzy na migające za oknami, pomarańczowe światła
latarni. Na podołku trzyma srebrzystą torbę. Lalka kuli się pod deską
rozdzielczą u jej stóp.
- Jeśli ten policjant ma choć trochę rozumu, przyzna się do tego
zabójstwa. Chociaż wkrótce nie będzie to miało żadnego znaczenia.
Mam nadzieję, że masz jakieś miejsce, gdzie możesz się ukryć.
Alex nie ma takiego miejsca, ale przewidział podobną ewentual-
ność. Przez jakiś czas jedzie na zachód, czując przyspieszone bicie
serca za każdym razem, gdy napotykają jakiś radiowóz, potem
przejeżdża rzekę po moście Tower, omija Square Mile, gdzie nawet
0 tej porze światła w oknach palą się aż po wierzchołki zwieńczone
ostrzegawczo mrugającymi, czerwonymi lampami. Jedzie wzdłuż
Embankment. Budynki Parlamentu lśnią w kokonie białego światła
nad swoim odbiciem w czarnych wodach Tamizy. Nitkę mostu
Westminsler, biegnącą ku South Bank Plaża i dworca Waterloo,
oświetlają sznury kolorowych lampek.
Mijają dworzec Victoria i Hyde Park, objeżdżają Marble Arch,
przypominający udekorowany tort weselny. Alex podjeżdża na sta-
cję benzynową, żeby zatankować i w niebieskim blasku lamp kupuje
od stojącego za pancerną szybą kasjera tuzin batonów czekolado-
wych, puszkę coli oraz zawinięte w folię kanapki. Zgłodniał ze
strachu.
Zdejmuje pomarańczowy kombinezon, a Milena wychodzi z toa-
lety blada, z załzawionymi oczami. Mówi, że ma kłopoty z żołąd-
kiem. Alex jest nawet zadowolony z tej oznaki słabości. A więc ona
też jest tylko człowiekiem. Milena bez słowa wsiada do furgonetki.
Lalka siedzi tam, gdzie jej kazano, cicho i spokojnie.
Alex je, jadąc przez labirynt uliczek Paddington, aż w końcu
skręca ku obozowiskom pod wiaduktem Westway. Transit wolno
podskakuje na błotnistej drodze, gdy Alex szuka wolnego miejsca
w tym największym zbiorowisku londyńskich nędzarzy.
Ludzie mieszkają tu od połowy ubiegłego wieku. Początko-
wy obóz Cyganów stopniowo otoczyły kolejne kręgi bezdomnych
1 uchodźców po wycieku w Sellafield. Nadal stoi tu trochę przyczep
kempingowych, ale większość to zaimprowizowane domostwa: fur-
aonetki i samochody na kołkach, szałasy i namioty, baraki z rozcię-
tych i wyprostowanych metalowych beczek po ropie lub wzniesione
pod filarami wiaduktu, podzielone na pomieszczenia kontenery,
wielkie cementowe rury zamknięte drewnianymi ściankami. Na
dachu piętrowego autobusu bez kół ktoś urządził sobie warzy wnik.
Tu i tam palą się zielone lampy bioluminescencyjne, pojedynczo
lub grupkami. W powietrzu unosi się dym wielkiego ogniska, przy
którym co najmniej setka ludzi tańczy w falującym rytmie bębnów.
Alex znalazł wolne miejsce i zaparkował. Natychmiast podcho-
dzi do nieao krępy, czarnoskóry mężczyzna z dredami do ramion
i pyta z szerokim, szczerbatym uśmiechem oraz birminghamskim
akcentem, czy podłączyć mu media i środki telekomunikacji, wszyst-
ko za tę samą symboliczną cenę. Alex odmawia, ale daje mu pięć
funtów i prosi, żeby miał na oku ich samochód. Prawie kończą mu
się pieniądze, a Milena nie ma ani pensa. Okazuje się, że nigdy
w /yciu niczego nie kupowała.
Mężczyzna podrzuca monetę w powietrze, chowa do kieszeni
i opiera się o otwarte okienko.
- My tutaj jesteśmy jedną wielką rodziną - oznajmia. -
Macie jakieś kłopoty? Ta mała to wasza córka?
- Siostra - mówi Milena. Nagle wydaje się bliska łez. -Na...
nasi rodzice zwariowali od narkotyków. Proszę, nie mówcie im. że
tu jesteśmy!
- Nikt tu nikomu nie sprawia kłopotów - informuje mężczyz-
na Alexa - chyba, że ktoś sam ich szuka. Jasne?
- Oczywiście.
- Tam stoi bec/kowó/ - mówi mężczyzna, pokazując palcem.
- Jego właściciel ma przyzwoite ceny. Dalej jest basen przeciw-
pożarowy z deszczówką na potrzeby sanitarne. Nie wyrzucajcie
śmieci przez okna. Jeżeli chcecie coś zjeść, a nie macie nic przeciwko
modlitwom, to o drugiej przychodzą samarytanie. Spóźniliście się
na dobroczyńców z przedmieść, ale samarytanie dają lepsze je-
dzenie.
Alex częstuje go batonem, ale mężczyzna odmawia.
- To sztuczne świństwo. Chcesz porządnie zjeść, pytaj o mnie.
Jestem Pan Benny. Prowadzę naturalną kuchnię, wyłącznie płody
ziemi. Ludzie znają mnie i czasem nawet przyjeżdżają tu z miasta,
żeby coś zjeść. Gdybyście skręcili w lewo, a nie w prawo, przejecha-
libyście tuż obok mnie. Wpadnijcie na śniadanie.
Potem znika, przechodząc w cieniu między namiotem z czarnego
polietylenu, a sierrą bez kół, z migoczącym za przednią szybą
płomykiem świecy.
- Król wzgórza - zauważa beznamiętnie Milena. Opuszcza
szybę w okienku po swojej stronie, wystawia głowę i rozgląda się
wokół. - Też mi wzgórze - dodaje. Najwyraźniej doszła już do
siebie. - No. Alex, powiedz mi, jaki masz plan.
Alex nagle znów czuje lęk.
- Chcę zobaczyć, jak to robisz.
Milena śmieje się i klepie po głowie lalkę, która kuli się w cieniu
ujejstóp.
- Jeszcze nigdy tego nie robiłam, ale myślę, że już najwyższy
czas.
Operację przeprowadzają wewnątrz furgonetki, przy zielonym
świetle pałeczki bioluminescencyjnej, którą Alex przełamał na pół
i wetknął w jeden z uchwytów pod sufitem. Milena zakłada okulary
ze zmiennoogniskowymi soczewkami i przymocowaną do nich małą
lampką. Każe lalce usiąść na pokrytej dyktą podłodze, a Alexowi
zamknąć oczy. inaczej straci przytomność.
- Zrobiłaś coś z moją głową, w twoim domu. Doggy Dogowi
także.
- To nie jest mój dom. Należy do firmy. Wszystko do nich
należy.
- Nie wszystko. Nie cały świat.
- Zamknij oczy, Alex. To był twój pomysł
Robi to. co mu kazała i spogląda dopiero po około trzydziestu
sekundach. Lalka leży na plecach, oczy ma szeroko otwarte, ale
szkliste.
- Oczywiście, że coś ci zrobiłam. Alex. Także Delbertowi
i Doggy Dogowi. Gdyby Delbert sprawiał ci jakieś kłopoty, po
prostu błyśnij mu w oczy stroboskopowym światłem o częstotliwości
dwustu herców, a zrobi wszystko, co mu każesz. Wprowadziłam
wara ten sam szczep fembotów, wszystkim trzem. Atakuje ośrodek
wzrokowy mózgu i reaguje na światło, podobnie jak układ kontrolny
lalek. Stworzyłam ten szczep po to, żeby wymknąć się spod kontroli
mojej dozorczyni.
- Niani Greystoke.
Biały pokój - kobieta -jej puste spojrzenie.
__ Powiedzmy, że niania Greystoke ma teraz niezwykle bogate
życie wewnętrzne.
Wyjaśnia AIexowi, że kiedy wszedł do tamtego budynku, potrak-
towała 20 sprayem, zawiesiną fembotów we freonie. Wniknęły przez
śluzówkę gardła do naczyń krwionośnych i dotarły do mózgu, kiedy
siedział i pił z nią herbatę. Zmodyfikowały ośrodek wzrokowy
w korze mózgowej, a także usunęły wspomnienia kilku ostatnich
godzin. Nie pamiętasz o czym rozmawialiśmy, ani smaku tej herbaty,
powiedziała mu Milena.
- A jaka to była herbata?
- "Earl Grey". Czy to ważne?
- Chyba nie.
Milena zapewnia Alexa, że nie umieściła w jego mózgu żadnych
podświadomych uwarunkowań, ale on nie jest wcale tego pewien.
Zbyt lubi manipulować i panować nad wszystkim. Jej potrzeba
wyjaśniania wszystkiego również o tym świadczy. Z pewnością
męczyło ją to, że musiała trzymać wszystko w tajemnicy przed
firmą! Rzeczywiście, jest czymś zupełnie nowym. Powinna mieć
wytatuowany na czole znak ostrzegający przed kontaktem z niebez-
piecznym materiałem biologicznym.
Przekształcenie lalki trwało trzy godziny. W srebrzystej torbie
Mileny znajdowały się wyłącznie potrzebne do zabiegu narzędzia.
Dziewczynka wznosi wokół głowy lalki coś w rodzaju małego
rusztowania, przymocowując je tuzinem kleszczyków. Zapuszcza
kurarynę do prawego oka, aby unieruchomić mięśnie, po czym
wprowadza między gałkę oczną a oczodół coś w rodzaju łyżeczki.
Miniiusztowanie ma przesuwane kciukiem uchwyty do zabiegów
mikrochirurgicznych. Milena pochyla się nad lalką i poruszywszy
soczewkami okularów, żeby ustawić ostrość i korzystając z uchwy-
tów, wyjmuje, a następnie odłącza układ kontrolny.
Alex pyta, dlaczego po prostu go nie przeprogramuje, a ona mówi
mu, że to PROM, programowalna kość pamięci stałej, do której tylko
raz można wprowadzić informacje. Po zaprogramowaniu układu
odpowiednim kodem, zawartą informację można jedynie czytać. Ta
informacja - czyli oprogramowanie - staje się częścią układu
i nadzoruje czynności wykonywane przez lalkę. Po przerobieniu
lalki, układ należy wymienić.
Mówiąc to Alexowi, Milena szczypczykarni umieszcza mikro-
układ na rusztowaniu, a potem wsuwa na miejsce w oczodole. Alex
przełamuje następny pręt bioluminescencyjny, a Milena podłącza
nowy chip. Od kucania bolą go plecy i uda, ale pochłonięta pracą
Milena nie wyprostowała się od dwóch godzin. Podłączywszy chip,
rozłamuje ampułkę mlecznego płynu, zawierającego mieszaninę
nanoware'owych asemblerów, po czym wprowadza po jednej kropli
do obu oczu lalki. Następnie wstrzykuje sporą dawkę wyproduko-
wanych przez Alexa sztucznych hormonów i jest po wszystkim.
Alex najwygodniej jak może układa się na przednim siedze-
niu furgonetki, zamiast poduszki podkładając sobie pod głowę ma-
rynarkę owiniętą pomarańczowym kombinezonem. Milena zwija się
w kłębek obok lalki. Jest gorąco i ciasno, a do środka wleciał moskit.
Brzęcząc jak miniaturowy bombowiec, kilkakrotnie przelatuje nad
głową Alexa, zanim w końcu ląduje mu na nadgarstku. Alex pozwala
mu zapuścić cienką jak igła kłujkę, po czym rozgniata owada.
Brązowa krew - jego krew - plami mu kciuk. Bębny już dawno
umilkły, lecz samochody wciąż warczą i wzdychają na wiadukcie.
Jakiś pies monotonnie poszczekuje, jakby nie miał nic innego do
roboty.
Alex zapada w niespokojny, ciężki sen. W pewnej chwili, na pół
śpiący, widzi ciemnopomarańczowe nocne niebo za przednią szybą,
przecięte na dwoje wiaduktem, z którego zwisają konstelacje zielo-
nych biolamp.
Kraina Baśni.
Z tyłu furgonetki lalka przysiadła z minitelewizorkiem na ko-
lanach, w skupieniu obserwując zmieniające się na ekranie kolory.
Ma słuchawkę w uchu i porusza wargami, naśladując niesłyszalne
dźwięki.
Milena siedzi w pozycji jogi, patrząc na oglądającą telewizję
lalkę. W półmroku wozu odwraca się i uśmiecha do Alexa, którego
nagle oślepia czerwony błysk.
17. Biały pokój
Kiedy Alex budzi się, jest lepki od potu i kleją mu się oczy. Czuje
zapach swojego ubrania, którego nie zmieniał od dwudziestu czte-
rech godzin. Niebo nad wiaduktem jest białe od żaru wczesnego
poranka. Tylne drzwi transita są otwarte na oścież. Milena zniknęła,
lalka też.
Obudziło go ćwierkanie telefonu komórkowego. Alex siada
i wyciąga aparat z futerału. Słyszy głos Perse'a:
- Byłeś' bardzo zajęty, Sharkey.
- Nic nie mogę dla ciebie zrobić, Perse.
- Słyszałem co innego. Jeśli sądzisz, że po śmierci Billy'ego
Rocka jesteś czysty, to się mylisz. Jego pomocnika, niejakiego
Doggy Doga, znaleziono zastrzelonego, a obok widniały ślady opon
furgonetki, która należy do Raya Aziza. Pan Aziz ma żelazne alibi
i mówi, że pożyczył wóz tobie.
Alcx znów się poci.
- Zabiłby cię, Perse. Czego chcesz?
- Chcę usłyszeć całą historię, Sharkey. Spieprzyłeś sprawę.
Nie dostarczyłeś towaru. Nadal potrzebuję głównego świadka i wy-
pada na ciebie.
Alcx przerywa połączenie, poniewczasie przypominając sobie,
jak łatwo można namierzyć telefon komórkowy. Zakłada marynarkę
i idzie poszukać Mileny, mając nadzieję, że poszły z lalką napić się
wody. Dochodzi aż do beczkowozu, gdzie jakaś staruszka, od stóp
do głowy zawinięta w brudne łachmany, napełnia niebieskie, plasti-
kowe wiadro.
Nigdzie nie ma ani śladu Mileny. Alex wraca do furgonetki, mija
j<ł i idzie dalej. Nie czuje strachu tylko głęboki spokój, jakby właśnie
łyknął tabletkę Cool-Z.
Na skraju obozowiska, przy zwalonym płocie, stoi barak. Jego
ściany i dach są połatane blachą z beczek po ropie. Wokół popiołów
paleniska stoją ławki i plastikowe krzesła; w zagrodzie z cienkiej
drucianej siatki kozy leniwie skubią liście kapusty. Owczarek alza-
cki, uwiązany nałańcuchu do słupa w pobliżu zagrody kóz, na widok
Alexa zaczyna ujadać. Z baraku wychodzi mężczyzna, drapiąc się
po zmierzwionych dredach i mrugając zaspanymi oczami. To Pan
Benny. Nie okazuje zdziwienia na widok Alexa.
- Twoja siostrzyczka była tu godzinę temu i poszła.
- Była z kimś?
- Nie, człowieku. Kupiła ode mnie śniadanie, a potem sobie
poszła. Powiedziała, że musi popracować. Fajna mała. Uprosiła
mnie, żebym dał jakieś owoce jej małpce, więc znalazłem jej kiść
bananów. Mówiła, że mi zapłacisz. Skąd uciekliście, z cyrku?
Stację metra przy Ladbroke Grove właśnie otwierają, kiedy Alex
dociera tam, pocąc się w zielonym tweedzie i z trudem łapiąc oddech.
Za dwie ostatnie pięciofunlowe monety kupuje bilet - nie chcąc
korzystać z żadnej z posiadanych kart kredytowych - po czym
jedzie do centrum Londynu.
Przed wąskim, wysokim budynkiem na Bridle Lane stoi zapar-
kowany czarny elektryczny samochód w kształcie kropli wody.
Drzwi budynku są otwarte na oścież. Alex wchodzi do środka
i wspina się po jakby znajomych schodach na piętro, skąd dochodzi
męski głos.
Pokój na końcu schodów prawdopodobnie zajmuje całe pierw-
sze piętro. Jest pomalowany na biało. Okna są zasłonięte białymi
papierowymi zasłonami. Wy froterowana podłoga jest zasypana za-
bawkami. Wszystko lśni, jakby promieniowało wewnętrznym świat-
łem.
ii
W pomieszczeniu znajduje się dwoje ludzi. Mężczyzna w czar-
nym garniturze chodzi między zabawkami, opisując każdą przez
telefon komórkowy. W rogu stoi chuda kob.eta w średnim w.eku,
obserwując go pustym spojrzeniem.
Alex wie. ze już widział tę kobietę, chociaż jej nie pamięta.
Wymawia jej imię, a mężczyzna odwraca się na pięcie w stronę
Alexa. wyłącza telefon i pyta:
- Gdzie ona jest?
- A nie ma jej tutaj?
__ Niania Greystoke sądzi, że jest, ale coś stało się niani Grey-
stoke. Gdzie ona jest?
- Nie...
Mężczyzna nagle chwyta go za gardło i przyciska do ściany. Nosi
czarne rękawiczki z wszytymi w niemioelektiycznymi pseudomięś-
niami. Uścisk jest niesamowicie silny. Jego oddech pachnie goździ-
kami. Oczy ma szare. Górna ćwiartka źrenicy lewego oka upstrzona
jest brązowymi plamkami.
Alex mimo woli zauważa te szczegóły. Strach zwiększa wrażli-
wość wszystkich nerwów. Mężczyzna znów pyta:
- Gdzie ona jest?
Alex zaciska pięść, a mężczyzna patrzy mu w oczy i mówi:
- Jest pan dużym mężczyzną, ale nie w formie, a poza tym, to
moja praca. Dlalego niech pan nawet o tym nie myśli, panie Sharkey.
Alex śmieje się. To cytat ze starego filmu. Teraz powinien rąbnąć
tego faceta, który wtedy pobije go. Tyle. że teraz nie musi trzymać
się żadnego scenariusza. Jest wolny. Milena uwolniła go, tak samo,
jak lalkę. Rozluźnia mięśnie i spogląda nad ramieniem mężczyzny
na nianię Greystoke. która tępo gapi się w ścianę.
- Dwieście herców na sekundę - mruczy Alex. - Mnie też
się to zdarzyło.
Mężczyzna puszcza Alexa i cofa się. Zabawki pierzchają przed
jego kosztownymi czarnymi półbutami. Są ich tu dziesiątki, wszyst-
kie amniotionowe. Małpa w złotym kaftanie i czerwonym fezie
tłucze w cymbałki, chodząc tu i tam. Żółw ostrożnie maszeruje
wzdłuż listwy przypodłogowej. Dwa samochodziki wyścigowe ga-
niają się wśród innych zabawek, mrugając światłami. Pluszowy miś
powtarza ochrypłym, żałosnym głosem: "Wróć. Proszę wróć. Wróć
do nas". Kiedy mężczyzna podnosi misia, ten energicznie wymachu-
je krótkimi łapkami i mówi z urazą w głosie: "Nie możesz się ze mną
bawić. Nie wolno".
- Przesłuchamy je - mówi mężczyzna, stawiając misia - ale
nie sądzę, aby wiele nam powiedziały. Może znajdziemy coś w ich
chipach. Każda z nich przechowuje dane z całego tygodnia. Gdzie
ona jest, panie Sharkey?
- Nie wiem - słowa /. trudem wydobywają mu się z gardła.
Mężczyzna porusza palcami w rękawiczkach.
- Muszę uważać. Mógłbym jednym palcem zrobić panu dziurę
w twarzy. No. bądź grzecznym chłopcem. Powiedz mi, gdzie ona
jest.
Pod jednym z zasłoniętych okien kanarek w złotej klatce zaczyna
śpiewać. Fala szybkich treli przypomina o czymś Alexowi i łzy
napływają mu do oczu. Wspomina papużkę falistą, którą Lexis
trzymała w ich mieszkaniu. Ptaszek przetrwał jeszcze dwa tygodnie
po tym. jak gołębie, jaskółki i szpaki zaczęły spadać z nieba. Które-
goś ranka Alex znalazł ją nieżywą. Do dziś pamięta lekkość jej
ciałka, delikatne koralowe łapki, których każdy palec był zakończo-
ny przezroczystym pazurkiem. Kanarek, schwytany w smudze wpa-
dającego przez szparę w zasłonie światła, kręci łebkiem i śpiewa bez
końca.
- To zabawka - mówi mężczyzna. - On nie jest prawdziwy.
- Zabawki powiedzą wam. że tu byłem - mówi Alex. -
Powiedzą, że Milena coś mi zrobiła, to samo co niani Greystoke. Nie
wiem, co to było. Pan może mi powiedzieć. Co zrobiła?
- Ja jestem tylko zwykłym ochroniarzem, panie Sharkey. Ktoś
inny przesłucha zabawki. Rozglądam się tutaj, póki ślad jest jeszcze
gorący. Gdzie ona jest?
- Popieprzyła mi w głowie - mówi Alex.
Jest zmęczony, zły i bliski łez. W tym pokoju, tym białym, białym
pokoju. Ta myśl porusza jakieś wspomnienia, ale nie może sobie
przypomnieć, jakie. Nie pamięta.
Mężczyzna w anonimowym czarnym garniturze i czarnych ręka-
wiczkach, stoi pośrodku całej tej bieli, obserwując go z zawodową
cierpliwością. Alex chodzi w kółko po pokoju i nagle uświadamia
sobie, że samochodziki jadą za nim. Próbuje je kopnąć, a one
pospiesznie rozdzielają się i rozjeżdżają w dwa różne kąty pokoju.
- Muszę wiedzieć - mówi Alex.
Mężczyzna wzrusza ramionami.
__ Wiedzieliście, co robiła. Co zrobiła ze mną.
__ Wiedzieliśmy o wszystkim do chwili, gdy uwolniła bojowe
lalki. W zamieszaniu udało wam się uciec, a później znaleźliśmy
ciało jednego z naszych agentów.
- Doggy Dog pracował dla was? - pyta Alex. Mężczyzna
przytakuje.
- Nie można było zbytnio na nim polegać, ale w tej sytuacji nie
mieliśmy wyboru.
- Kto jeszcze? Billy Rock? Doktor Luther?
- Doktor Luther pracuje dla rodziny Billy'ego Rocka, który -
zanim lalka odgryzła mu twarz - był niezrównoważonym gangste-
rem i nałogowym narkomanem. - Mężczyzna patrzy na niego
kamiennym wzrokiem. - Co się z nią stało, panie Sharkey ? Był pan
Z nią, kiedy uciekła. Firma pozwoliła na to. To nie był mój pomysł.
Chciałem ją sprowadzić, ale ja jestem tylko od brudnej roboty.
Przegłosowali mnie. Niech mi pan ułatwi zadanie. Proszę mi powie-
dzieć, co się stało.
Alex zgadza się. Dlaczego nie? W tym momencie nie ma już nic
do stracenia. Nie zajmuje mu to dużo czasu. Kiedy ciągnie swoją
opowieść, przechodzą jacyś ludzie, znosząc paki z wyższych pięter.
Jeden podchodzi i zaczyna pakować zabawki. Z trudem udaje mu się
złapać samochodziki. Inny wyprowadza nianię Greystoke.
- To nie jest jej prawdziwe nazwisko, prawda? - pyta Alex.
- Niania Greystoke?
- Taki żarcik Mileny - mówi mężczyzna. Porusza palcami
w czarnych rękawiczkach. A może to same rękawiczki poruszają
jego palcami, bo mężczyzna podnosi dłonie, patrząc na kurczące
się i prostujące palce. Dodaje: - Ona bardzo lubiła takie głupie
żarciki.
- Kim była?
- Tego nie mogę panu powiedzieć.
- Mówiła mi, co z nią zrobiliście. Uważała, że jest lepsza od
nas. Sądziła, że jest istotą wyższą, która wychowała się wśród
zwierząt, coś jak Tarzan wśród małp albo Mowgli wśród wilków.
Jednak była tylko małą dziewczynką, bardzo inteligentną i chyba
bardzo niezrównoważoną, a wy pozwoliliście jej uciec i bawić się,
w co zechce. - To przynajmniej Alex wiedział na pewno. Może
wyszeptała to do niego Milena, po tym jak go uśpiła. Tu, w tym
białym pokoju, albo w furgonetce. - Myślę, że ona pragnie towa-
rzystwa, dlatego chce coś zrobić z tych lalek. Tak jak ją zrobiono,
jak ją zmieniono.
- Nie wiemy czego ona chce - mówi mężczyzna.
Ktoś wchodzi do pokoju. Następny gładko wygolony, krzepki
facet w drogim garniturze. Trzyma kamerę wideo. Pierwszy zwraca
się do niego:
- Chwileczkę - a potem mówi do Alexa: - Niech pan wraca
do domu, panie Sharkey. Skontaktujemy się z panem, gdybyśmy
pana potrzebowali.
- Tak pa prostu?
- Znamy już większość pańskiej opowieści. Reszta prawdopo-
dobnie nie ma znaczenia. Jest pan interesującym człowiekiem, panie
Sharkey, ale obecnie mamy inne zmartwienia. Proszę odejść i nie
sprawiać nam już żadnych problemów.

Tak więc Alex nie dowiedział się niczego oprócz tego, że Milenie
udało się uciec. Ona jest bardziej bezwzględna i pomysłowa niż
podejrzewają. Alex widział ją w akcji, a od Czarodzieja nauczył
się wszystkiego o bezwzględności. Dowiedziawszy się, że doktor
Luther opuścił zajmowany lokal, Alex nabiera przekonania, że wie,
dokąd udała się Milena.
- Uciekł i nie zapłacił czynszu za dwa miesiące - mówi
podstarzały skin, właściciel księgarni z komiksami. Jego owłosiony
brzuch wypycha w górę brzeg podkoszulka i zwisa fałdą za pasek
dżinsów. - To pana przyjaciel?
- Widziałem go raz w życiu - mówi Alex i odrzuca propozy-
cję nabycia stalowego stolika doktora Luthera.
Alex musi przejść pieszo całą drogę do knajpy Leroya. Kilka razy
zatrzymuje się, żeby skorzystać z telefonu, aż wreszcie udaje mu się
połączyć z partnerem Perse'a, Stevie Cryerem.
__ Chcę wszystko wyjaśnić. Przekaż to Perse'owi.
- Lepiej przyjdź tu i pogadajmy.
- On chce mnie oskarżyć o morderstwo.
- Które?
- Nie zabiłem Doggy Doga. Chcę powiedzieć, że byłem tam,
ale nie zabiłem go.
- Cóż, możemy o tym porozmawiać.
Alex mówi Cryerowi, gdzie może go znaleźć.
- Zaczekaj kilka minut, a przekażę wam wspólnika Doggy
Doga. Powie, co chcieli zrobić.
- Niczego nie mogę obiecać - mówi Cryer.
Zanim Alex dochodzi do knajpy Leroya, czeka już przed nią
radiowóz. Alex mija go, nie zaglądając by sprawdzić, kto siedzi
w środku. Trudniej przychodzi mu przekonać Leroya, żeby pozwolił
mu się zobaczyć z matką, niż namówić go, by wydał Delberta.
Rozmowa nie jest łatwa, szczególnie, że Lexis tak łatwo mu wyba-
cza. Nic jej nie będzie, mówi, a Alex składa jej wiele obietnic nie
wiedząc, czy zdoła ich dotrzymać.
- Pamiętasz jak pokazałaś mi światła? Zrozumiałem, że nie
chodzi o miejsce, tylko o ideę - mówi Alex do Lexis.
- Zawsze wymyślałeś różne rzeczy, Alex. - Daje mu pienią-
dze i każe przysłać kartkę.
Alex hipnotyzuje ochroniarza lampą stroboskopową ze starego
systemu nagłaśniającego Leroya, każe mu zapomnieć o tym, co tu
zaszło i wyjść na ulicę. Po chwili wychodzi za nim. Trzej policjanci
siedzą na Delbercie, a czwarty zakłada mu kajdanki na wykręcone
do tyłu ręce. Z nie oznakowanego radiowozu wysiada Cryer, a Alex
podchodzi do niego.
18. Żaden interes
Alex długi czas czeka w nędznym pokoju przesłuchań w trze-
wiach New Scotland Yard. Typowa zielona farba, typowe wielkie
lustro (wszyscy dobrze wiedzą, co się za nim kryje) i typowe podra-
pane płytki na podłodze. Tanie plastikowe krzesła, rozchybotany
drewniany stół z magnetofonem kasetowym i pełną popielniczką.
Nawet herbata jest taka sama, jaką Alex pamięta: mętna i słodka jak
ulepek z paskudnym posmakiem.
Czekając, wypala dwie paczki papierosów. Czuje się brudny
w nie zmienianym od ponad dwudziestu czterech godzin ubraniu.
Ostre kanty kraciastego tweedu zaczynają znikać. Doskonale zdaje
sobie sprawę z tego, że Milena z każdą minutą oddala się coraz
bardziej. Po pewnym czasie przez uchylone drzwi widzi Perse'a.
Detektyw idzie o kulach, lewą nogę ma owiniętą białym bandażem.
Nie patrzy na Alexa.
Alex czeka jeszcze chwilę i w końcu przychodzi Stevie Cryer.
Częstuje się papierosem Alexa i oznajmia:
- Masz jeden dzień, żeby wynieść się z kraju.
- Muszę sprzedać mój sprzęt.
Cryer przeszywa Alexa spojrzeniem czujnych niebieskich oczu.
- Twój sprzęt mógł zostać kupiony za pieniądze z handlu
narkotykami. Jutro w południe zarekwirujemy go. Masz czas do tej
pory.
- To dla mnie żaden interes - mówi Alex.
- Chcesz się poskarżyć?
- Raczej nie.
- Mądrze z twojej strony.
- Może jestem sprytniejszy niż myślicie.
Cryer wypuszcza chmurę sinego dymu. Jest zmęczony, a jego
gładka chłopięca twarz wygląda niezdrowo w ostrym świetle jarze-
niówek.
- Być sprytnym to żaden interes. Po pierwsze, zawsze znajdzie
się ktoś sprytniejszy od ciebie. Po drugie, nabierasz niebezpiecznego
zwyczaju gardzenia innymi ludźmi. Myślisz, że możesz ich wyko-
rzystaC No cóż, tym razem ty zostałeś wykorzystany. Witaj na tym
świecie, AIex. - Gasi papierosa. - Chodź, wypiszę ci przepustkę.
Po drodze do dyżurki mijają pokój, w którym pół tuzina policjan-
tów, a wśród nich Perse, wpatrują się w wielki monitor. Śmieją się
z przestraszonego grubasa w pomarańczowym kombinezonie, który
sapiąc, kłusuje w ciemnościach za dziewczynką i nagą, niebiesko-
skórą lalką. Kamera ukazuje jakiś jasny, rozmazany kształt. Furgo-
netka. Alex pojmuje, że kamery systemu ochronnego zarejestrowały
przebieg całego zajścia. Spogląda na Cryera, który uśmiecha się
i dotyka skroni.
- Jestem ciekawy - pyta Cryer - dokąd się wybierasz?
Alex też się uśmiecha. Może ten impuls nakazujący mu wyje-
chać, ten nagły niepokój i chęć odszukania Mileny jest chorobą,
którą mógłby wyleczyć jednym zastrzykiem uniwersalnego faga.
Wie jednak, że tego nie zrobi. Ma dokąd pójść, o ile zdoła znaleźć
to miejsce, o ile ono w ogóle istnieje. Może nie jest to miejsce, a tylko
idea, jednak w tych czasach idee są równie częste, jak mrozy. To jest
idea, której nadszedł czas. Która przeciska się na ten świat.
- Zamierzam poszukać Krainy Baśni - mówi.
Część druga
IMAŻEROWANIE
1. Europa
W Europie pierwszych lat trzeciego tysiąclecia niełatwo znaleźć
nieprzeciętnie inteligentną dziewczynkę, która z rozmysłem zeszła
do podziemia. Alex Sharkey odbywa długą podróż, przez Francję
i Niemcy oraz przez małe królestwa i republiki wschodniej Europy.
Szuka dwanaście lat. Chociaż wszędzie napotyka wytwory wyo-
braźni Mileny, przez ten czas tylko raz jest bliski jej znalezienia.
Lalki nie sąjuż nowymi zabawkami bogatych. Wykorzystuje się
je jako tanią, uniwersalną, komputerowo kontrolowaną siłę roboczą
w tych gałę/iach przemysłu, w których warunki pracy są szczególnie
ciężkie, w rafineriach chemicznych, kopalniach węgla kamiennego,
rolnictwie i elektrowniach atomowych. Stopniowo zastępują ludzi
w szybko rozwijającym się przemyśle nanotechnologicznym. Stero-
wane wymiennymi chipami i warunkowane specyficznymi fembo-
tami, lalki przez dwadzieścia godzin dziennie mogą produkować
s/ablony fembotowe o skali precyzji sięgającej poziomów elektro-
nów, nie większe od bakterii. Licencjonowane "Pola śmierci" po-
wstają w Rotterdamie, Hamburgu, Budapeszcie i Moskwie. Każdego
dnia ponad tysiąc lalek tropi się i zabija dla sportu na arenach całej
Unii Europejskiej. Są areny tylko dla kobiet, areny dla obywateli
w podeszłym wieku, areny, na których psychicznie niezrównoważe-
ni osobnicy rozładowują mordercze fantazje swoich superego.
To wiek nadmiaru.
W Europie Pierwszego Świata większość ludzi cieszy się po-
wszechnym zasiłkiem socjalnym, pozwalającym na nieograniczone
korzystanie z dobrodziejstw kwitnącej gospodarki, w której techniki
masowej produkcji, prawie nie zmienione od czasów Henry Forda,
odeszły w przeszłość w wyniku wprowadzenia nowych technologii.
Mieszkają na obrzeżach starych konurbacji, we wstęgowych osied-
lach, będących ogromnymi kompleksami apartamentów, parków
rozrywki i centrów handlowych, które są częściowo budowane,
a częściowo hodowane. Ponad pięćdziesiąt procent populacji Euro-
py Pierwszego Świata przekroczyła osiemdziesiątkę - wyż demo-
graficzny końca poprzedniego wieku wkroczył do raju nowego
tysiąclecia. Dzięki nanotechnologii i terapii genowej co najmniej
połowa z nich ma szansę przekroczyć setkę.
Jednak jest także Europa Czwartego Świata. Europa nędzarzy,
ludzi /marginesu. Połowa populacji dawnego bloku komunistyczne-
go została wypędzona podczas wojen domowych, a tę rzeszę po-
większają uciekający przed klęskami ekonomicznymi i ekologicz-
nymi Afrykańczycy, którzy, jak stada jaskółek, migrują przez Wło-
chy do serca Europy. Są ich niezliczone tłumy, chociaż organizacje
pomocy ONZ szacują liczbę uchodźców na, w przybliżeniu, równą
liczbie oficjalnych mieszkańców Europy. Czasem, szczególnie w le-
cie, wydaje się, iż cała Europa przenosi się z miejsca na miejsce, jak
olbrzym niespokojnie przewracający się we śnie. rozciągając i zmie-
niając okrywające ją mapy.
Po pięciu latach podróży, Alex na jakiś czas osiada w kawowo-
-piwnym światku Pragi, w której dwa pokolenia amerykańskie,
uchodźców stworzyły beztroską Bohemie. Są tu baśnie - bo baśnie
są wszędzie, jeśli się wie, jak rozpoznać ich ulotne ślady - ale są
szalone, dzikie i nieobliczalne, i nadal bardzo nieliczne wśród ich
ludzkich stwórców i współpracowników
Alex wiąże się z podstarzałą punkową, która każe nazywać się
Darlajane B., scenicznym pseudonimem z lat osiemdziesiątych,
kiedy była hderką wschodnioniemieckiej grupy metalowej Dzieci
Thalidomidu. Po czterech latach grania w półlegalnych klubach
Berlina Wschodniego, połowę zespołu wpakowała do więzień Stasi,
tamtejsza tajna policja. Rok później wyszli na wolność, w samą porę
by świętować obalenie muru berlińskiego. Darlajane B. ma nieostry
film, ukazujący ją tańczącą w światłach reflektorów na szczycie
muru. w podkoszulku i kolarkach z lycry, zmoczonych wodą z si-
kawek.
Przez cały rok Darlajane B. nieźle zarabiała, sprzedając naiwnym
amerykańskim i japońskim turystom kawałki muru ("Sprzedaliśmy
ich tyle. że można by z nich zbudować mur od Sztokholmu po
Pekin") oraz używane przez Stasi narzędzia tortur, sowieckie mun-
dury, medale, a nawet broń. Zrezygnowała z tego, kiedy ktoś strzelił
do niej ze snajperskiego karabinu, gdy szła po moście w St Peters-
burgu, kilka minut po opuszczeniu pokoju hotelowego, w którym
dwóch Ukraińców zaproponowało jej dwa kilogramy oczyszczone-
go plutonu.
Doskonale rozumiejąc ducha czasów końca dwudziestego wie-
ku. Darlajane B. przeniosła się do Pragi zaraz po rozpadzie Czecho-
słowacji. Założyła tam pierwszy w mieście salon automatów pralni-
czych, po czym straciła wszystkie pieniądze próbując eksportować
piwo. Zatrudniła się jako barmanka w kawiarence rockowej, a obec-
nie jest współwłaścicielką popularnego klubu "Zone Zone'", zagu-
bionego w labiryncie uliczek i zaułków Starego Miasta.
Ponadto produkuje chipy, które zmieniają lalki w baśnie.
Alex przez dwa lata mieszka w dwóch pokojach nad areną ,,Zone
Zone". Z konieczności sypia w dzień, ale nie manie przeciwko temu.
Dobrze się bawi i ma nadzieję, że urok Mileny przestał już działać.
Hoduje psychoaktywne wirusy dla członków klubu i produkuje
lalczyny hormon tyreotropowy dla liberacjonistów, jednak niepręd-
ko odkrywa kim są wspólnicy Darlajane B. i gdzie zdobyła swoje
umiejętności oraz szablony fembotów.
- Tego - stwierdza Darlajane B.. kiedy ją pyta - nie musisz
wiedzieć.
Mimo to Alex wciąż się dopytuje. W końcu Darlajane B. wyjawia
mu, że ma kontakty z ugrupowaniem radykalnych muzułmanów,
które jest odpowiedzialne za sabotaże w wytwórniach lalek w całej
Europie Wschodniej, włącznie z podpaleniem wylęgarni w Buda-
peszcie, w wyniku którego zginął nie tylko dyrektor i czterech
techników, ale także tysiące nowo narodzonych i nie narodzonych
lalek. Te kontakty bardzo niepokoją Alexa. Oczywiście, w Europie
jest mnóstwo ugrupowań liberacjonistów, od politycznych grup
nacisku po podziemne organizacje o takich nazwach, jak Córy
Morlockaczy Linia Blue Star, lub nie mające żadnych nazw. Jednak
muzułmanie wcale nie zamierzają wyzwolić lalek i przekształcić je
w baśnie. Chcą zniszczyć najmniejszy ślad tych niebieskoskórych
diabłów.
Darlajane B. nie podziela obaw Alexa. Mówi, że może rozma-
wiać z każdym. Najważniejszy jest przepływ informacji, gdyż to nie
one zabijają, lecz ludzie, którzy je wykorzystują. To prawda, że pół
życia spędza w sieci. Traktuje ją z niemal nabożną czcią.
W końcu Alexowi udaje się spotkać z dwoma członkami tego
ugrupowania. Jednym jest marokański student posiadający rozległą
wiedzę z dziedziny biologii molekularnej, drugim wysoki i niezdar-
ny perkusista po pięćdziesiątce. Alex odurza się z nimi silnym
górskim haszyszem z Tunezji, palonym w fajce wodnej napełnionej
olejkiem miętowym. Dowiaduje się, że perkusista za młodu grał raz
z Rolling Stonesami, a dziadek studenta pracował w hotelu ,,Minzah"
w Tangerze, kiedy zatrzymał się tam Brian Jones.
- Wszędzie sami znajomi - mówi Darlajane B. - Świat jest
mały.
Wszyscy wybuchają śmiechem - są tak odurzeni, że wszystko
wydaje się zabawne. Kiedy student oznajmia, że pewnego dnia
zrównają z ziemią wszystkie pałace grzechu, włącznie z "Zone
Zone", śmieją się i z tego.
- Do tego czasu będę tak stara, że sama tego zapragnę - rzuca
Darlajane B.
- Im jesteś starsza, tym więcej masz połączeń neuronowych -
wyjaśnia student. Ma na sobie kosztowny, jednoczęściowy garnitur
i jest bardzo zadbany - pierwszy znajomy Alexa, który ma wyma-
nikiurowane paznokcie. - Cywilizacja też jest stara. Wiele, wiele
połączeń. Ty jesteś najlepszym dowodem, Darlajane B., ponieważ
znasz tylu ludzi.
Darlajane B. oddaje mu fajkę i mówi:
- Kiedy mieszkałam w Berlinie, znałam dwa razy więcej, ale
połowa z nich była informatorami Stasi. Teraz ostrożniej dobieram
sobie znajomych.
Później, kiedy muzułmanie odeszli, Darlajane B. nagle trzeź-
wieje.
- To dupki - oznajmia Alexowi - a ich społeczeństwo nie
popiera tego, co robią, ale to nasze dupki. To prawda, chcą zniszczyć
wszystkie wylęgarnie i wszystkie żyjące lalki, ale mają dostęp do
surowców, których potrzebuję do produkcji chipów. Ponadto wolę
korzystać z lalek, które jeszcze nie były używane, więc potrzebny
mi dostęp do wylęgarni. Nieużywane lalki najlepiej przerabia się na
baśnie, ponieważ w ich mózgach nie utrwaliły się żadne reakcje.
Rutyna zawsze ogranicza, mały Aleksie.
- Chcesz powiedzieć, że jestem rutyniarzem.
- Jesteś typem domatora, Aleksie, ale ze względu na to, czego
pragniesz, nigdzie nie potrafisz długo zagrzać miejsca. Ja już dawno
z tego zrezygnowałam. Nie jestem przywiązana do tych rzeczy.
Darlajane B. wskazuje gestem otoczenie. Jej pokój jest niski i bez
okien, bunkier o ścianach pomalowanych matowoczarną farbą. Be-
tonową podłogę pokrywa sztuczna trawa. W bulgoczących akwa-
riach stada kolorowych rybek pływają w fioletowym świetle, a rząd
monitorów ukazuje różne ujęcia klubu, migawki z ponad tysiąca
kanałów telewizji kablowej, a nawet obraz nocnego nieba, przeka-
zywany przez zamontowany na dachu teleskop z dwudziestocen-
tymetrowym zwierciadłem.
Darlajane B. spoczywa na posłaniu z miękkich poduszek, mała
starsza dama w czarnej skórze, z pięciocentymetrowym grzebieniem
usztywnionych klejem włosów na gładko wygolonej czaszce, powie-
kami ociekającymi tuszem i palcami sękatymi od pierścionków.
Stawia kabałę, zdecydowanie trzaskając kładzionymi, wielkimi kar-
tami tarota.
- Pewnego dnia zostawię to wszystko i wyjadę. Skcrro burżuje
potrafią mieszkać dwieście lat w swych hermetycznych celach, ja też
mogę.
- Chcesz powiedzieć, że i ja powinienem wyjechać?
- Jesteś tu już dwa lata. Zapomniałeś o twojej mrocznej pani?
Kiedy zamieszkał nad "Zone Zone", Alex opowiedział Darlajane
B. o Milenie i swojej roli w stworzeniu pierwszej baśni, ale nigdy
nie był pewien, czy mu uwierzyła.
__ Może sama do mnie przyjdzie - mówi.
__ Gwiazdka z nieba! - Darlajane B. wybucha urywanym,
chrapliwym śmiechem. Dwa lata temu zachorowała na raka gardła
i chociaż femboty wytropiły i zniszczyły wszystkie komórki nowo-
tworowe, ucierpiały jej struny głosowe. Teraz mówi jak Mariannę
Faithfull po wypiciu pół litra burbona. - Jesteś jeszcze zielony.
Musisz się wiele nauczyć, jeśli chcesz przetrwać na marginesie.
- Nie zamierzam zostać tu na zawsze. Codziennie sprawdzam
sieć. Prędzej czy później Milena pokaże się.
- Ba. Równie dobrze mógłbyś wróżyć z ptasich kości.
Alex mówi szczerze, darząc czułą miłością tą zrzędliwą sta-
ruszkę:
- Naucz mnie tego, Darlajane. Pokaż mi ten świat. Dziel go ze
mną. Jak długo mam pracować dla liberacjomstów zanim zaufasz mi
na tyle, żeby mi ich przedstawić?
- A kto mówi, że ja dla kogoś pracuję? To prawda, mam
kontakty. Ale pracować z kimś? Phi. Poza tym, gdybyś chciał, sam
mógłbyś ich znaleźć. Są wszędzie. Gdyby byli po prostu starymi
punkami, jak ja, Policja Pokoju bez trudu wyłapałaby wszystkich.
Nie, oni udają gospodynie domowe, studentów... - Darlajane B.
śmieje się. - Ty naprawdę nie rozumiesz, prawda? Jesteś takim
typowym dzieckiem twoich czasów. Rzeczowy, prostolinijny, zam-
knięty w sobie aż do autyzmu. Oto choroba tego tysiąclecia. Obse-
syjny egocentryzm, obsesyjne zamiłowanie do ałienujących techno-
logii. Byłbyś szczęśliwszy w jednopokojowym apartamencie wstę-
gowego osiedla pod Paryżem czy Monachium.
- Co widzisz w mojej przyszłości?
Darląjane B. rozkłada pozostałe karty w wachlarz i Alex wybiera
jedną.
Mężczyzna w rajtuzach arlekina, kamizelce i czapce z dzwonecz-
kami, nadworny średniowieczny błazen, stoi na skraju urwiska nad
jasnoniebieską przepaścią. W jednej ręce trzyma różę, a drugą ściska
koniec mocnej laski, którą trzyma naramieniu. Na drugim końcu kija
wisi skórzany węzełek z wytłoczonym na nim okiem i piramidą
gnostyków. Pies tarmosi obcas jego wysokiego buta, ale mężczyzna
nie zwraca na to uwagi, przypatrując się siarkowożółtemu motylowi,
który unosi się tuż przed jego nosem. Darląjane B. przechyla kartę
i sylwetki na laminowanej powierzchni wydają się poruszać. Pies
potrząsa łbem, motyl trzepocze skrzydłami, ukazując ludzkie oczy
na ich spodzie, a mężczyzna uśmiecha się i zaczyna stawiać ostatni
krok, który będzie początkiem jego upadku.
Darląjane B. mówi Alexowi, że to on jest tą postacią, mądrym
Głupcem, włóczęgą żyjącym na skraju społeczeństwa, pogardza-
nym, uważanym za szaleńca geniuszem, który jednak niesie iskrę
mającą zmienić to społeczeństwo. Jest czystym impulsem, ani do-
brym, ani złym, otwartym na wszelkie cuda świata i niebacznym jego
niebezpieczeństw, ale jest także Żartownisiem, bezustannie szukają-
cym ekstrawaganckich rozrywek, nie zważającym na wywoływany
przy tym chaos, tylko cieszącym się chwilą.
Alex mówi, że ten opis bardziej pasuje do Darląjane B., niż do
niego. Niezbyt podoba mu się takie sprowadzenie szerokiego spek-
trum ludzkich zachowań do garstki jungowskich archetypów, acz-
kolwiek z lekkim niepokojem stwierdza, że jest w tym odrobina
prawdy. Przecież pomógł Milenie sprowadzić na świat pierwszą
baśń. Nawet nalegał na to i patrzcie tylko do czego to doprowadziło.
Darląjane B. mówi, że Alex ma trochę racji i dlatego go toleruje.
- Tylko że ja jestem na końcu drogi, a ty na początku. To
zupełnie inna sytuacja.
- Co to oznacza dla ciebie?
- Dla mnie ta karta jest odwrócona. Przepowiada problemy
wynikające z impulsywnego, zuchwałego działania. Tobie zapowia-
da nieoczekiwany wpływ, który wymusi ważną zmianę.
Później, kiedy jest już po wszystkim i Alex znów jest bezdomny,
uznaje, że się myliła. Patrząc wstecz, wszystko wydaje się proste,
ponieważ pamięta się tylko ważne fakty. Mózg zawsze odnajduje
jakieś logiczne powiązania . nawet jeśli me są prawdziwe, tylko one
pozostają z przeszłości.
Może zapamiętał tę rozmowę ponieważ był pod wpływem ha-
szyszu, a może dlatego, że dwa tygodnie później Policja Pokoju
zrobiła nalot na "Zone Zone" i aresztowała go. Podpalono dormitoria
lalek w rafinerii chemicznej na wschodzie Republiki Czech, do
zamachu przyznała się organizacja Muzułmański Dżihad, a Darlaja-
ne B. zniknęła.
Alex już to przerabiał. Teraz już rozumie, dlaczego Darlajane B.
nic chciała mu nic powiedzieć, a także dlaczego poznała go z tymi
dwoma muzułmanami. On nic nie wie o spisku, ale może wydać ich
Policji Pokoju. Po sześciu tygodniach zostaje odstawiony do granicy,
a jego wiza unieważniona. Z ulgą opuszcza Republikę Czech, ponie-
waż jest przekonany, że pozostali na wolności członkowie Dżihadu
będą go szukać.
Alex nie spotyka już więcej Darlajane B., chociaż siedem lat
później niewiele brakuje, aby ją odnalazł. Ironia losu sprawia, że aresz-
towanie czyni go wiarygodnym w oczach hberacjonistów. Przez pięć
lat przenosi się od jednej grupki do drugiej, we Francji i Hiszpanii,
produkując hormon tyreotropowy i dowiadując się wszystkiego
o przerabianiu lalek na baśnie. W Barcelonie na krótko zakochuje
się w młodej, błyskotliwej lekarce, flirtującej z radykałami specja-
listce od neurologii. Alex wiele się od niej uczy, lecz dziewczyna
s/ybko traci do niego cierpliwość. Chce zmienić świat, a on zaczyna
nabierać przekonania, ze ju/ dość się go nazmieniał.
Przez cały ten czas nie znajduje żadnego śladu Mileny.
Po rozstaniu z kochanką zrywa również z liberacjonistami, cho-
ciaż trudno mu uwolnić się od nich całkowicie. Zdobył wśród nich
pewną sławę i kiedy unika regularnych kontaktów, staje się prawie
legendą. Wiąże się z laboratorium biologicznym produkującym na
potrzeby szarej strefy, ale kiedy w Albanii sprawdza w terenie
działanie wirusów psychotropowych mających dezorientować żoł-
nierzy, jego kierowca skręca w złą stronę. Alex spędza dwa miesiące
jako jeniec wojenny w Macedonii, w małej wiosce wysoko w górach.
Jest lato, w brązowych trawach hałasują owady, a słoneczne
i pogodne dni są przepojone zapachem tymianku. Alexa przetrzymu-
ją owczarze, których rodziny żyją tu od trzech tysięcy lat, żylaści
starcy o pomarszczonych twarzach, skorzy do śmiechu i gniewu, lecz
równie nieskorzy do wybaczania jak lodowce. W wiosce nie ma
młodych lud/i: mężczyźni walczą lub nie żyją, dzieci i młode kobie-
ty, jako potencjalne cele porwań, gwałtów i wendetty, ukrywają się
w górach i nie zejdą z nich, dopóki zima nie wymusi zawieszenia
broni.
Alex, w obroży nie pozwalającej mu odejść dalej jak na sto
metrów od walących się, stojących blisko siebie domów, ma dużo
c/asu na rozmyślania o swoim życiu. Kiedy w końcu zostaje wyku-
piony za śmiesznie skromną sumę, zrywa kontrakt z biolaboratorium
i przenosi się do Amsterdamu, gdzie znajduje doktora Dietera Lu-
thera, który prowadzi tani salon rozrywkowy zatrudniający wyłącz-
nie chirurgicznie zmodyfikowane lalki, a na boku zapewniający
lukratywne i całkowicie legalne usługi seksualne.
Z początku doktor Luther udaje, że nie poznaje Alexa, ale oka-
zuje się, że on też szukał Mileny - bez powodzenia. Alex dowiaduje
się, co się stało z ostatnim asystentem doktora Luthera, zekiem,
którego urzekło piękno baśni. Powstała nowa społeczność baśni i to,
co robią, nosi piętno Mileny.
Potem Alex słyszy, że Darlajane B. pracuje w hotelu zeków na
nabrzeżu Scheveningen Chociaż zdążyła zniknąć przed przybyciem
Alexa, napotyka tam pierwsze ślady planu Mileny, zamierzającej
zmienić świat. Słyszy plotkę o niezwykłym chłopcu, który przez
kilka tygodni oczarowywał członków klubu wirtualnej rzeczywisto-
ści "Rozkołysana Fala", mieszczącego się niemal drzwi w drzwi
/ hotelem Darlajane B.; pogłoski o nowym rodzaju fembotów, które
wprowadzają ludzi w stan permanentnego zachwytu.
Alex sądzi, że w końcu odnalazł Milenę, ale ledwie uchodzi
/ życiem z konfrontacji / jej baśniowymi pomocnikami. A potem
słyszy o powstaniu czegoś nowego pod Paryżem. Tam po raz pierw-
s/y Kraina Bas'ni wychodzi na światło dzienne, zajmuje miejsce na
mapie i w historii.
Dziesięć lat po tym, jak po raz trzeci i ostatni zostało oddane pod
tymczasowy zarząd masy upadłościowej, Magiczne Królestwo znów
tętni życiem.
2. Salon ostatniej szansy
Bliźnięta znajdują Armanda w Dzikim Zachodzie. Ukrywa się za
resztkami staromodnej pianoli w barze szybkiej obsługi, udającym
knajpę z westernów. Ukrywa się tam przez większość poranka, od
kiedy wróciły szczury. Gdy ich feromony rozeszły się po gnieździe,
Armand zbudził się z niespokojnego snu wiedząc, że zlokalizowano
następne odmienione dziecko, gotowe do wykorzystania, i natych-
miast wyszedł na górę.
W rozbebeszonym saloonie jest zimno, lecz choć wokół wala się
mnóstwo drewna; w większości jest ono spróchniałe i pokryte pla-
stikiem. Armand jednak nie rozpala ognia. Bliźnięta znajdą go, jak
zwykle, ale on zawsze stara się jak najdłużej przed nimi ukrywać.
Ma wrażenie, że wokół niego zrywa się burza. Wydarzy się coś
złego. Wezwą Pana Mikę'a, a wtedy zawsze dzieje się coś złego.
Czuje pulsowanie języka, a na skraju pola widzenia dostrzega wiru-
jące i gasnące drobiny s'wiatła - strzępy Krainy Baśni. Bardzo
potrzebuje somy, ale to zawsze tak się zaczyna, kiedy otrzyma ją
/. ust jednego z Ludu. Potem Pan Mikę powstaje ze snów i jego głód
wypala wszystko.
Armand wciąż czuje psychiczną teksturę snu, z którego się
przebudził. Wie, że będzie towarzyszył mu przez cały dzień, jak kac.
Czasem myśli, że te sny są tylko efektem ubocznym kiepskich
chemikaliów, wykorzystującym migawki wiadomości o wojnach
w Somalii, Liberii i Sudanie, wszystkich tych afrykańskich krajach,
w których prawie dwadzieścia lat od przełomu wieków wciąż trwa
koniec świata. Jednak te majaki są tak realistyczne, a on zawsze jest
w nich kimś innym. W swoich snach Armand pamięta, że był Panem
Mike'em.
Siedzi za rozbitą pianolą, próbując przypomnieć sobie ten sen,
usiłując zrozumieć. Gdyby udało mu się pojąć Pana Mike'a, może
zdołałby się go pozbyć. Nie jest pewny - teraz już niczego nie może
być pewny - ale może mieć nadzieję. Tylko ona mu pozostała.
Siedzi za pianolą, oparty plecami o ścianę, wysoko postawiwszy
kołnierz brudnej puchowej kurtki i wcisnąwszy zziębnięte dłonie
między uda. Wspomina.
Przypomina sobie postacie, biegnące. Dziwne światło, mosiądz
z prześwitującą stalą. Powietrze gorące i wilgotne, jak w łaźni. Słupy
światła, przesuwające się, łączące, posuwające. Światło omiata rui-
ny, gdzie dwupiętrowe budynki z suszonej na słońcu cegły runęły na
betonową ulicę. Szyldy sklepów po francusku i arabsku. W oddali
coś się pali, tryskając pomarańczowymi jęzorami płomieni. W roz-
świetlanych błyskami ciemnościach biegają jakieś postacie.
W tym śnie Armand stoi blisko nich, z łomoczącym sercem
i gardłem ściśniętym tak, że z najwyższym trudem łapie oddech.
Postacie tańczą urągliwie. Coś wypada łukiem z ciemności, toczy się
przez słupy światła, po czym eksploduje na drodze, wśród stosów
gruzów. Armand czuje przypływ gniewu i unosi broń, a w następ-
nej chwili stoi nad kupką szmat, strzelając w nią, zasypując kula-
mi. Łachmany tańczą, jak targane wiatrem, lecą krwawe strzępy,
aż nagle spośród szmat wyłania się twarz wygłodzonego dziecka,
z czarną skórą obciągającą czaszkę, wargami odsłaniającymi długie
zęby, wełnistymi włosami zrudziałymi w pierwszym stadium kwa-
shiorkoru.
Armand czuje mdłości. Jeśli to są wspomnienia Pana Mikę'a,
a nie tylko koszmary, to Pan Mikę robił straszne rzeczy, jeszcze
gorsze niż robi teraz, kiedy wraca na ten świat. Armand wyciera nos
chustką i zastyga, ponieważ słyszy lekkie kroki na skrzypiącej pod-
łodze. Dwie pary nóg. Bliźniaki.
Zawsze go znajdują, obojętnie gdzie się ukryje. To niesamowite.
Za każdym razem chowa się gdzie indziej, a jest tu tyle kryjówek
nad ziemią i pod nią, ale one zawsze go znajdą. Armand kuli się za
ciężką pianolą na końcu wielkiego ciemnego pomieszczenia, zupeł-
nie niewidoczny, lecz Bliźnięta biegną prosto do niego, wołając
cicho:
- Łup. łup, łup.
- Łubu-du.
- Łup. łup, łup.
Dwie pary rąk chwytają pianolę. Szafka przechyla się i z potwor-
nym, dyshannonijnym trzaskiem pada na podłogę. Armand zrywa
się na równe nogi, krztusząc się w chmurze kwaśnego kurzu.
Bliźnięta patrzą na niego, obracają się i spoglądają na siebie,
a potem chichoczą, jakby z jakiegoś sobie tylko znanego sekretu. Są
małe i chude, jak zawsze ubrane w wystrzępione mundury w masku-
jących pustynnych barwach. Mają za duże kurtki i spodnie, usiane
brązowymi i szarymi plamami, owinięte w talii łańcuchami zamiast
pasków, a na nogach wysokie, sportowe buty. Jedna parajest różowa,
druga niebieska. Tylko po nich można rozróżnić Bliźnięta. Mają
identyczne rysy, na pół zakryte przez postrzępione czarne włosy,
sięgające do ramion. Ich twarze są pomalowane na niebiesko, a ich
oczy błyskają uderzającą bielą pod wysokim wałem czołowym.
Armand nie zna ich imion, ale to nie ma znaczenia, ponieważ są
nierozłączne. Bliźnięta tojeden umysł w dwóch ciałach. Uśmiechają
się do niego, pokazując małe białe ząbki w bladych, mięsistych
dziąsłach.
- Jesteś niegrzecznym chłopcem - mówi jedno.
- Bardzo niegrzecznym chłopcem - dodaje drugie.
Armand zasłania uszy rękami i zaczyna jęczeć. Nie chce tego
słuchać, ale Bliźnięta tylko śmieją się i zaczynają pląsać wokół niego
z krzykiem, coraz bardziej rozbawione.
- Przychodzi Pan Mikc...
- Pan Mikę przychodzi się zabawić...
- To tylko dziewczynka...
- Biedna mała...
- Słodka mała...
- Bezdomna mała czarna dziewczynka...
- Ale Pan Mikę zrobi jej krzywdę...
- Okropną krzywdę...
- Jeśli mu pozwolimy. A może pozwolimy...
- Tylko ten jeden raz...
- Zrobić, co chce, bo byłeś niegrzecznym chłopcem...
- Nie chcesz nas pokochać...
- A to nas boli...
- Więc zrobimy ci krzywdę!
Bliźnięta kopią Armanda i podśpiewują:
- Jak będziesz niegrzeczny, nie dostaniesz somy!

Armand gramoli się z podłogi. Choćby nie wiem jak starał się
zachować spokój, Bliźnięta zawsze doprowadzą do tego, że zaczyna
uciekać. Lubią go ścigać, a kiedy się tym znudzą, posyłają gobliny,
zęby przyprowadziły go z powrotem.
Armand biegnie główną ulicą do zamku. Poczerniałe, wysokie
wieże pną się w szare niebo. Przebiega obok zrujnowanych sklepów,
obok domów z desek kostropatych od odłażącej farby. Wzdłuż
wysokiego krawężnika leżą sterty wilgotnych, czarnych liści. Wszę-
dzie napisy sprayem, różnokolorowe malunki, powtarzające się has-
ło: A bas le Mouche!'. zawiłe wzory Ludu. na które Armand nie śmie
patrzeć, aby nie wyssały zeń duszy.
Bliźnięta wołają go. Przystaje, odwraca się i widzi, że mają broń.
Prawdziwą broń, po drugiej stronie ulicy szyba wystawowa rozsy-
puje się na kawałki, a z pochylonego słupka tryskają drzazgi i kawał-
ki spróchniałego drewna. Najgorsze jest to, że Bliźnięta strzelają tak
kiepsko, że prędzej zabiją go przez pomyłkę niż celowo.
Śmieją się i przybierają dumne pozy, zdmuchując dym z luf
pistoletów. Armand biegnie dalej. Nie zrobią mu krzywdy, a przy-
najmniej nie/byt wielką, ponieważ potrzebują Pana Mike'a. Pewne-
go dnia zabiją go, ale jeszcze nie teraz.
Nic ma sensu się chować, ale Armand mimo to ucieka, biegnie
a/ musi przystanąć, czując mdłości i ostre kłucie w boku. Nie ma
sensu się chować, ale może pójść z wizytą do Algierczyków, którzy
przez ostatni rok obozowali w niecce jednego z. wyschniętychjezior.
Mieszkają w łodzi podwodnej, która na zawsze tutaj uwięzła.
Prawdę mówiąc, z tym rzędem okien po obu stronach kadłuba
bardziej przypomina tramwaj niż łódź podwodną, chociaż ma stery
głębokościowe i wieżyczkę z peryskopem. Z jakiegoś powodu jej
poprzedni lokatorzy, banda podstarzałych awanturników, pomalo-
wali ją na żółto. Nie ma ich już. Znaleźli się w niełasce Ludu. Jednak
Armand uważa, że łódź podwodna wygląda śUcznie, jak jakiś tropi-
kalny owoc spoczywający w betonowej misce pośród wyblakłych
cementowych korali, atrap gigantycznych muszli i plastikowych
wodorostów.
Jest tu około tuzina Algierczyków, chociaż nigdy nie widział tu
wszystkich jednocześnie. Jak prawie każdy, kto znalazł się pod
urokiem Ludu, są z marginesu. Nie objęci powszechnym zasiłkiem,
eg/ystu|ą dzięki darom C/erwonego Krzyża i własnemu sprytowi.
Algierczycy wyrabiają biżuterię z kawałków miedzi i stali wydoby-
wanych z Magicznego Królestwa, a potem podróżują do miasta, aby
je sprzedać, chociaż nie jest to prawdziwy powód ich wypraw do
miasta. Zostali dotknięci, zmienieni. Teraz są z Ludem.
Czasem wolno im mieć kobietę lub dwie, ale nie na długo. Mówią
z żalem, że jest za mało kobiet, ponieważ w ich kraju wolą chłopców.
Wprawdzie wybór płci dziecka jest przeciwny woli Allacha, ale i tak
wszyscy to robią. Jednak Algierczycy są szczęśliwi. Lud kazał im
być szczęśliwymi. Wyrabiają biżuterię i palą kit, a telewizja poka-
zuje im programy z saudyjskiego satelity Makkah 2, lub w radio grają
rai, a wysokie głosy piosenkarzy wiją się jak srebrny drut. Czasem,
w nocy, Algierczycy grają godzinami na bębnach, a ich wyłysiały
pies wtóruje im wyciem, które odbija się echem po opuszczonym
parku atrakcji.
Algierczycy przyjmują Armanda, częstują go gulaszem z nie-
ustannie podgrzewanego kotła i mocną, słodzoną kawą w maleńkiej
mosiężnej filiżance. Armand nauczył się zdejmować buty przed
wejściem do zatłoczonej przestrzeni mieszkalnej łodzi podwodnej,
jadać wyłącznie prawą ręką, siorbać kawę by okazać zadowolenie
i zawsze wypijać więcej niż jedną filiżankę, nawet jeśli nie ma
ochoty. W końcu jest tu gościem i powinien zachowywać się jak
należy. To go nic nie kosztuje, a cieszy Algierczyków.
Armand miał kiedyś wśród nich dobrego przyjaciela: Hassana,
najmłodszego w grupie, o smutnych brązowych oczach i obwisłych
wąsach. To Hassan powiedział mu, że Armand był w Legii Cudzo-
ziemskiej - czerwona plamka na przegubie to wojskowy identyfi-
kator. Hassan, który lubił bawić się elektroniką, za pomocą zmodyfi-
kowanego czytnika kodu kreskowego wczytał dane do przenośnego
komputera Algierczyków. Jednak większość danych była uszkodzo-
na: z chipa wyciągnął tylko datę i miejsce urodzenia Armanda.
Urodził się koło Lyonu, w mieście Chambery. Wcale tego nie
pamięta. I ma dokładnie tyle lat, ile liczy sobie nowe tysiąclecie -
jest jednym z dzieci Nowego Roku. I chociaż, jak powiedział Hassan,
w rzeczy wistości nowe tysiąclecie nadeszłojużpięćsetlat wcześniej,
Algierczycy uważają to za znamienny zbieg okoliczności. Może
dlatego, a także z powodu uprzejmości jaką Armand okazuje gospo-
darzom, tolerują go. Hassan powiedział, że gdyby miał lepszy sprzęt,
mógłby odzyskać więcej szczegółów - ale wkrótce potem zniknął.
Armandowi brakuje Hassana. Niedobrze jest tęsknić za kimś
w Magicznym Królestwie, ponieważ ludzie tu tak szybko przycho-
dzą i odchodzą, ale szczególnie brakowało mu go dlatego, że chciał
dowiedzieć się czegoś więcej. Tak mało pamiętał ze swego życia
przed Ludem. Kiedyś był chory. Mieszkał tutaj. Przybyła ta kobieta,
przyprowadziła Bliźnięta i zebrała Lud. A teraz jej nie ma, a Bliźnięta
r/ądzą w jej zastępstwie.
Po chwili, dopełniws/y obowiązku gościnności, Algierczycy
wracają do pracy. Armand śpi spokojnie, aż budzi go wycie ich
pstrokatego psa. Najstarszy z gospodarzy mówi.
- Przyszli po ciebie.
Na ramieniu mężczyzny siedzi biały szczur. Szybko porusza
łebkiem, węsząc w powietrzu. Pazurki wbija w czerwone włókna
kurtki. Armand z przyjemnością złapałby tego szczura za ogon
i rozwalił mu łeb o ścianę. Te szczury to lizusy i donosiciele.
- Dżinny - mówi inny Algierczyk. Uśmiecha się, ajednocześ-
nie drży i łzy ciekną mu po policzkach. Mówi z trudem, wciąż z tym
niesamowitym, zastygłym uśmiechem: - Jesteśmy ci wdzięczni za
wizytę, Armandzie, ale teraz musisz już iść.
Armand dziękuje Algierczykom za gościnę i z rozpaczą w sercu
wychodzi z wieżyczki. Słońce już prawie zaszło. Psy wyją i szcze-
kają wśród s/tucznych koral, i wodorostów, szarpiąc się na uwięzi.
Obszczekują postacie stojące na brzegu niecki. Lud przyszedł po
swego krzemołaka.
3. Zagubione dzieci
Ruchomy Zespół Pomocy najeżdża Bidonville recyklersów póź-
nym zimowym popołudniem, w kilku furgonetkach i radiowozach
podskakujących na rozjeźdżonym szlaku, z wyciem syren i mruga-
niem niebieskich świateł. Doktor Science zamocował na swoim
starym citroenie 2CV parę lamp stroboskopowych, których migotli-
wy blask ukazuje teraz biegnące w kierunku tego cyrku dzieci.
Przystanąwszy na skraju Bidonville, doktor Science wystrzeliwuje
rakietę przez otwarte okienko w dachu 2CV i wysoko na ciemnym
niebie rozbłyska zielone światło.
Morąg Gray wysiada tylnymi drzwiami ruchomej przychodni,
widzi ten rozbłysk i instynktownie kuli się. Rakiety na nocnym
niebie za ogrodzeniem obo/u uchodźców niemal zawsze poprzedza-
ły serie z broni maszynowej, z której strażnicy ostrzeliwali zarażo-
nych plagą lojalności ludzi, próbujących przejść przez rzekę.
Dzieciarnia już gromadzi się wokół członków zespołu. Morąg
wpycha cukierki w zaciskające się jak rozgwiazdy rączki, aż opróż-
nia kieszenie watowanego, sięgającego do kostek płaszcza. Obszar -
pane dzieci szczebiocą z ożywieniem, para ich oddechów unosi się
w powietrzu. Doktor Science, jak siwowłosy pirat w krótkim kożusz-
ku i obcisłych niebieskich dżinsach, rozrzuca garście słodyczy na
prawo i lewo w gromadzący się tłum, maszerując w kierunku mło-
dego księdza, który czeka w oświetlonych drzwiach prowizorycznej
kaplicy.
Jules i Natalie podbiegli do tylnych drzwi ruchomej przychodni
i włączyli detektory nad nimi. Jules rzuca Morąg czarną torbę i razem
ruszają wąską ścieżką biegnącą przez centrum Bidonville.
Brudna woda płynie pod kładkami zrobionymi z kawałków pla-
stiku. Budy i szopy stoją jedna przy drugiej, niektóre solidnie zbu-
dowane ze skrzynek po owocach i porozcinanych beczek, inne
będące zaledwie workami narzuconymi na chybotliwy szkielet. Bio-
lampy i świeczki oświetlają domowe scenki: zgarbionego nad stołem
mężczyznę, który z rozkoszą zaciąga się papierosem; kobietę kąpią-
cą nagie dziecko stojące w plastikowej misce; sylwetki dzieci w mi-
gotliwej poświacie telewizora.
Wszędzie widać objawy nieme, oznaki setki kultów oraz sza-
leństw zakodowanych w postaci fembotów i kierujących zarażonymi
uchodźcami, zbyt ubogimi, aby było ich stać na zastrzyk uniwersal-
nego laga. chroniącego przed wyczynami hakerów meme i imażeru-
jącymi sektami. Są tu świątynie nie narodzonego Mesjasza i wyz-
nawców UFO. wywieszka polecająca pomiary energii życiowej,
nabazgrane hasła głoszące ..Elvis żyje!" i "Bob wie!" (namalowane
sprayem na ścianie szopy; widok cylindra i opasłej sylwetki Papy
Zumiego przejmuje Morąg dreszczem), odległe bicie bębnów.
W mroźnym powietrzu unosi się bagienny smród pobliskiego
wysypiska. Buldo/cry. warcząc i wypuszczając chmury czarnego
dymu. pracują na skraju góry sprasowanych śmieci, która wznosi się
nad dachami nędznego miasteczka. Ludzie idą tyłem przed buldo-
żerami, szybko przeszukując rozgarniane przez ostrza śmieci. To
niebezpieczne zajęcie. Kierowcy buldożerów, odizolowani w kli-
matyzowanych kabinach, nie zatrzymują się, kiedy ktoś upadnie.
W zeszłym tygodniu Morąg pomagała amputować obie nogi pięt-
nastoletniemu chłopcu, którego przejechała wywrotka. Za obłymi
wierzchołkami stert śmieci wieże Magicznego Królestwa przebijają
neonową poświatę Interfejsu, strefy wolnego handlu, gdzie wysłan-
nicy dużych korporacji, ciekawscy, szaleńcy i operatorzy szarej
siiely mają nadzieję uszczknąć coś dla siebie z okruchów pozosta-
wionych lub wzgardzonych przez baśnie.
Morąg i Jules rozdzielają się, zatrzymując się przy każdym, kto
ich wezwie. Wiele osób zna ich 7 imienia, niektórzy nawet płacą tym,
czym mogą. a Morąg zawsze przyjmuje tę zapłatę, ponieważ to
pomaga biedakom zachować godność. Większość mieszkańców Bi-
donville pochodzi z Afryki. Ci, którzy wiedzą, że pracowała w Su-
danie, żartują, ze - podobnie jak ona - popełnił, błąd przybywając
tu, aby uciec przed plagą lojalności.
Jest niedziela, mnóstwo pracy. Typowe choroby dziecięce, dia-
betycy, których nigdy nie będzie stać na terapię genową, chorzy na
raka lub ostrą postać AIDS. z gruźlicą lub opornymi na antybiotyki
iniekcjami rdzenia kręgowego lub krwi. Powszechnie występują
zakażenia oczu i skóry, oraz astma. W Bidonville szaleje również
s/czególnie zjadliwy szczep wirusowej gruźlicy i jednym z zadań
Morąg jest szczepienie wszystkich biedaków w tych slumsach, czy
tego chcą, czy nie.
W niektórych przypadkach wymaga to długiej perswazji. Para-
noicy uważają, że wszystko, co wstrzykuje im się ciśnieniową strzy-
kawką musi zawierać jakieś femboty, które pochrzanią im mózg -
i trudno im się dziwić, skoro wszędzie roi się od hakerów meme oraz
imażerów, którzy właśnie tym się zajmują. Morąg padła ofiarą
imażera przed kilkoma tygodniami, zaraz po przyjeździe do Paryża.
Widziała wielką złotą kulę, która spłynęła z nieba i pogrążyła ją
w roju świateł oraz błogim spokoju. Skutki przejściowej stymulacji
ustąpiły po trzydziestu sekundach, pozostawiając głębokie zdumie-
nie, które niewątpliwie sprawiło, że bałwan, który ją wprawił w ten
stan. zmoczył majtki.
Musiała radzić sobie z tym wszystkim, a także ze specjałami
sobotnich nocy. W sobotę zdarza się najwięcej napadów i wymu-
szeń, a ponadto ran kłutych i postrzałowych, złamanych kości, zatruć
alkoholem, przedawkowań i urazów neurologicznych spowodowa-
nych ubocznym działaniem infekcji meme.
Nastoletnia dziewczyna cierpi na nawracające ataki drgawek,
ponieważ ktoś zapłacił jej za seks, a zamiast tego podał nowy rodzaj
fembota, będący skoncentrowanym Interfejsem. Morąg podaje jej
środek uspokajający i łączy się przez telefon z kierowcą karetki,
wysokim, małomównym Polakiem o imieniu Krzysztof, po czym
mówi matce dziewczyny, że za mniej więcej dwadzieścia minut ktoś
zabierze jej córkę do szpitala.
Jest już ciemno i między szałasami unoszą się kłęby zamarzającej
pary zmieszanej z dymem palenisk. Kiedy Morąg wychodzi na
zewnątrz, mgłaiozchodzi się jak kurtyna i pielęgniarka widzi stojącą
na środku ścieżki dziewczynkę.
- Ktoś mnie zbudził - mówi mała.
Ma najwyżej trzy lub cztery latka i lśniąco czarną skórę. W gład-
ko upiętych włosach ma wplecione paciorki, pierścionki i fragmenty
elektronicznych obwodów. Zaciska narzucony na ramiona, poma-
rańczowy kocyk z darów.
- Śniło ci się - mówi jej Morąg.
Dziewczynka potrząsa głową i mówi poważnie:
- Boję się.
- Miałaś zły sen - uspokajają Morąg. - Zaprowadzę cię do
mamy.
- Do taty - poprawia stanowczo mała. - I jest jeszcze Ga-
briel.
- Poszukajmy ich - mówi Morąg i ujmuje ciepłą, lepką rączkę
dziecka.
Młody mężczyzna o krótko obciętych włosach siedzi na odwró-
conej do góry dnem skrzynce, patrząc w niebo nieruchomym, nie
widzącym spojrzeniem. Spogląda na Morąg i dziewczynkę, poczym
mówi radośnie:
- Oni tam są. Widziałem ich światła.
Dziewczynka prowad/i Morąg do niskiej budy, podobnej do
ziemianki. Przed wejściem stoi wózek ze stertą równo poskładanych
kartonów. W środku ojciec małej śpi na barłogu z tekturowych
opakowań. Ma na sobie ubranie i buty. W Bidonville często wystę-
pują odmrożenia stóp. Przytulony do niego śpi pucołowaty chłop-
czyk w poszarpanym szarym kombinezonie.
Morąg budzi mężczyznę. Ten jest pijany lub naćpany i nie wie,
gdzie się znajduje, ale dość szybko pokazuje swój identyfikator.
Pewnie musi to robić co najmniej tuzin razy dziennie, albo częściej,
jeśli policja zechce szczególnie nękać recyklersów - z konieczności
lub nudów.
Morąg przepuszcza identyfikator mężczyzny przez czytnik i do-
wiaduje się, że mała ma na imię Grace. Chłopczyk, Gabriel, jest jej
bratem - bliźniakiem. Należą do plemienia Tutsi i uciekli przed
jeszcze jedną masakrą w Burundi. Matka dziewczynki umarła przed
rokiem. Morąg kładzie małą obok ojca i brata, po czym nakrywa
kocykiem. Dziewczynka poważnie patrzy na pielęgniarkę. Nagle
szepce:
- Chciały, żebym l nimi poszła!
- Kto, kochanie?
- Baśnie.
Morąg uśmiecha się.
- Śniło ci się, skarbie.
- Wyglądały jak małpki - mówi mała i ziewa, pokazując
mlecznobiałe zęby w różowych dziąsłach. - Najpierw przysłały
szczury. Małe białe szczury.
- A więc naprawdę ci się śniło, skarbie. Nie ma tu żadnych
białych szczurów. Teraz już śpij.
Śnij o ślicznych białych szczurach z żywymi czerwonymi ślep-
kami, różowymi noskami i czystymi łapkami. Śnij o czymś przyjem-
nym.
Godzinę później Morąg spotyka się z Julesem w budzie na
samym końcu slumsów. Jules, niepozorny Algierczyk świeżo po
szkole medycznej, zszywa ranę na głowie właściciela baraku, czar-
noskórego starca przekonanego, że kiedyś rządził światem. Takie
złudzenie powodowała powszechnie występująca w zeszłym roku
nieme.
Starzec siedzi na wiklinowym fotelu i kartkuje "Vogue" podczas
gdy Jules zakłada równe szwy przy świetle czołówki. Zawsze stara
się nie zostawiać blizn. Poczytuje sobie to za punkt honoru. Kiedy
mężczyzna przekłada kartki, słychać szepty i śpiewy reklam. W bu-
dzie leżą sterty kolorowych czasopism i bele rozpłaszczonej folii,
związane jasnoniebieską lub żółtą nylonową taśmą. Poza fotelem
w pomieszczeniu stoi tylko łóżko, zrobione z wygiętej dykty poło-
żonej na pustakach ze szlaki, oraz zawieszony na ścianie telewizor
z zepsutą fonią, ukazujący ostatnie zdjęcia z ekspedycji na Marsa.
Długa strzała statku wisi pod ostrym kątem nad okopconą powierzch-
nią Phobosa; zdjęcie różowej, sfatygowanej twarzy Marsa; chuda
i krótko ostrzyżona kobieta w skafandrze odwraca się od aparatury
i w wolnionym tempie macha ręką. Plastikowy ekran telewizora jest
mocno podrapany i na krawędziach wszystkich ruchomych obiektów
migoczą pasma solaryzacji. Pokiereszowane radio, leżące na śpiwo-
rze, gra jakiś melodyjny kawałek. Starzec z idealnym wyczuciem
przytupuje nogą do taktu i dla urozmaicenia czasem wybija skom-
plikowany rytm na starym kartonowym pudle.
Morąg wic, że nie wolno jej usiąść na łóżku - wszy więc
kuca w progu. Ma ochotę napić się kawy z manierki, ale nie ma jej
tyle, żeby podzielić się ze starcem, więc cierpliwie czeka, aż Mes
skończy szyć.
- Mogłem pojechać do szpitala - narzeka stary. - Dawniej...
ale wybaczam ci, mój synu. Kiedy odzyskam mój niebiański tron,
będę pamiętał o wszystkich, którzy mi pomogli...
- Miło nam, że mogliśmy panu służyć - mówi Jules i mruga
do Morąg. On nigdy się nie męczy.
Starzec pokazuje palcem zdjęcie kobiety o delikatnym profilu
i długiej, smukłej szyi, po czym mówi:
- Była moją kochanką. Mieszkaliśmy w chmurach, w pałacu
z marmuru i pereł.
To zdjęcie Antoinette, supermodelki, którą przed dwoma laty
odkryto w Bidonville, niecałe pół kilometra dalej, a która zerwała
kontrakt z InScape, aby wziąć udział w jakiejś kampanii politycznej.
Sześć miesięcy wcześniej tę wiadomość podawały wszystkie sieci
telewizyjne, ale od tej pory mało o niej mówiono.
- To rzeczywiście istna perła. Królowa wysypiska.
Jules zawiązuje czarną nitkę, klepie mężczyznę w ramię i każe
mu iść spać, a następnym razem zgłosić się do szpitala, jeśli znów
zranią go w mieście.
- Nienawidzę kolejek - mówi starzec. - Wiecie, wydałem
rozporządzenie zakazujące ich, ale wrogowie zniweczyli moje dzie-
ło. Poza tym wiedziałem, że dziś tu przyjedziecie.
- Wystarczy jeden dzień tutaj, żeby zakazić otwartą ranę, przy-
jacielu - ostrzega Jules i zwraca się do Morąg: - Banda dzieciaków
napadła go, żeby zabrać mu bilon. Możesz w to uwierzyć?
- To byli amatorzy - wtrąca stary. - Ukradli mi tylko go-
d/inny utarg, nawet nie szukali reszty. Następnym razem będę miał
przy sobie nóż.
- A jeśli oni też będą mieli noże? - mówi Jules, poważniejąc.
- Moja przyjaciółka zrobi ci zastrzyk i na tym koniec. Zostawimy
cię, żebyś mógł sobie obejrzeć, jak członkowie ekspedycji szykują
się do historycznej chwili.
- To się dzieje naprawdę? Myślałem, że to jakiś film.
Na zewnątrz panuje już lodowaty ziąb. Morąg jest zadowolona,
że pod dżinsami i watowanym płaszczem ma ocieplającą bieliznę.
W ustach czuje smak śmieci. Przepłukuje je letnią kawą z termosu
i powstrzymuje chęć zapalenia papierosa.
Jules trzyma plakat. Rozwija go i z maleńkiego głośniczka płynie
groźba, wydrukowana czerwonymi literami, po francusku i arabsku,
na błyszczącej czarnej powierzchni:
"Ostrzegamy, że w ciągu tygodnia wszystkie śmieci zostaną
usunięte z wysypiska".
- W piątek wisiały tu wszędzie - mówi Jules. - Ludzie
zerwali większość z. nich. Mówią, że to Interfejs, ale jak mogą tego
dowieść?
- Sądzę, że doktor Science zawiadomi policję.
- Oczywiście, ale to zapewne policja rozwiesiła te ogłoszenia.
Morąg mówi Julesowi o majakach dziewczynki, a on wzrusza
ramionami
- To nic nowego.
- Pewnie nie.
- Przychodzą nocami i wypróbowują swoje najnowsze wyna-
la/.ki na tych biednych ludziach. A my musimy po nich sprzątać. Im
bardziej skomplikowana nieme, na im większym obszarze pamięci
pasożytuje, tym większe powoduje szkody. Wymyślają najdziwniej-
sze rzeczy. W zeszłym miesiącu, zanim tu przyjechałaś, miałem
faceta przekonanego, że w Paryżu żyją dinozaury.
- Moja współlokatorka ma jednego z tych domowych mikro-
zaurów.
- Czasem widuje się je w parkach. Dzieciaki nudzą się nimi
i porzucająje. Tyle, że te zwierzęta potrzebują specjalnego pokarmu
i me żyją długo na wolności. Wracajmy. Na pewno zmarzłaś.
- Nie jest tu tak zimno, jak w Edynburgu, ale pobyt w Afryce
rozrzedził mi krew.
Ktoś stoi na środku ulicy i krzyczy. Otaczają go macki dymu
i mgły. W pierwszej chwili Morąg wydaje się, że to obserwator UFO,
ale nie, to ojciec dziewczynki, wielki jak niedźwiedź mężczyzna
w czarnym płaszczu tak sztywnym od brudu, że jak dzwon odstaje
mu od ciała. Na widok Morąg mężczyzna woła:
- Gdzie oni są?
- Spokojnie, człowieku - mówi Jules.
- Moje dzieci - bełkocze mężczyzna. Oczy ma podkrążone
i przekrwione, a jedną powiekę mocno ściągniętą w dół przez różo-
wą szramę na lewym policzku. Jego oddech jest przesycony aceto-
nem. - Moje dzieci - powtarza. - Zabraliście je. Zabraliście moją
Grace i Gabriela. Oddajcie je!
Mieszkańcy wychodzą zobaczyć, co się dzieje: cienie w oświet-
lonych drzwiach bud. Jeden z nich woła do mężczyzny, je to dobrzy
ludzie i robią tu dobre rzeczy.
- Zabrali moje dzieci - rzuca mężczyzna, ale już mniej gwał-
townie.
- Twoja dziewczynka miała zły sen - mówi Morąg, bardziej
do Julesa niż do niego. - Poszukam jej. Może poszła gdzieś we śnie
i zabrała ze sobą braciszka.
- Wszyscy ich poszukamy - odpowiada Jules i bierze męż-
czyznę za ramię.
Morąg jeszcze nie wpada w panikę. W końcu mała i jej brat nie
mogli odejść daleko. Jednak wtedy młody obserwator UFO wychyla
się z mgły i oznajmia:
- Oni ich zabrali.
Pokazuje w kierunku wysypiska i zaczyna się śmiać. Morąg i Ju-
les wymieniają spojrzenia i biegną, zostawiając mężczyznę chwie-
jącego się między budami, wykrzykującego imiona dzieci i pokrzy-
kującego na ludzi, którzy odpowiadają mu tym samym. Biegnąc,
Morąg świeci latarką, omiatając strumieniem światła dziury i sterty
sprasowanych śmieci, w których kawałki szkła i metalu błyszczą, jak
zagubione gwiazdy. W cieniu dostrzega jakieś sylwetki, kieruje tam
latarkę i widzi w oddali małe postacie, znikające w ciemnościach
i dymie. Jules już do nich biegnie, wołając dziewczynkę po imieniu.
Francuski warkocz Morąg rozplótł się i długie włosy opadają jej
na twarz.
Chociaż śmieci zostały ubite przez spychacze i wywrotki, ich
powierzchniajest nierówna i zdradliwa. Morąg pędzi po uginającym
się, gumowatym podłożu, ślizga się na luźnym kawałku plastikowej
folii i potyka o namokniętą pryzmę, z której wydobywa się duszący
opar metanu. Ciężko ląduje na plecach i wstaje, zanurzając ręce
w jakiejś brei. Strząsa z rąk tłustą maź. Przed nią dwie, cztery, sześć
postaci biegnie w poświacie rzucanej przez stos płonących opon.
Wpadają w chmurę kwaśnego czarnego dymu i znikają.
Jules pyta kpiąco:
- Pomóc ci wstać?
- Dzięki - odpowiada Morąg i uśmiecha się, gdy Jules krzywi
się, czując lepki uścisk jej dłoni.
- Widziałem ich - mówi Jules.
- Ja też.
- Mogą być kłopoty.
- Zabrali dzieci, Jules. Chodź.
Na skraju wysypiska jest ogrodzenie z siatki, ale Jules szybko
znajduje miejsce, gdzie wycięto dziurę. Morąg przechodzi pierwsza
i potykając się, idzie stromym zboczem w dół, ku torom.
To stara linia kolejki do Magicznego Królestwa. Morąg pospiesz-
nie idzie po betonowych podkładach, oświetlając latarką dwie lśnią-
ce szyny. Przed nimi tory wpadają do tunelu. Morąg przystaje,
a kiedy Jules doganiają, rzuca:
- Może wcale tędy nie pobiegli.
- Może powinniśmy wezwać gliny.
- A przyjadą z powodu pary bezdomnych dzieci, Jules?
- A co mamy do stracenia? Poza tym, nadjeżdża pociąg. Czu-
jesz podmuch?
Z tunelu napływa chłodne powietrze. Niesie woń oleju i elektrycz-
ności. Morąg i Jules już odwrócili się, żehy odejść, gdy słyszą krzyk.
Piskliwy i straszny. Po prostu nieludzki.
Morąg zaczyna biec w kierunku wylotu tunelu. Jules pędzi za nią.
Światło latarki szaleńczo skacze po zaśmieconym torowisku i wiąz-
kach tłustych kabli na wklęsłej ścianie tunelu. Myszy pierzchają
przed światłem, szeleszcząc wśród strzępów pożółkłych gazet i stert
mokrych liści. Puszka coli błyszczy, jak klejnot.
Morąg biegnie prosto w podmuch. Skrawki papieru tańczą wokół
jej nóg i odlatują. Jules łapie ją za ramię i przyciska do ściany, gdy
z mroku wypada pociąg, przelotnie oświetlając sąsiedni tor.
Wagony przejeżdżają z łoskotem, nieskończenie długo dudniąc
i migocząc pustymi, oświetlonymi oknami, wyciskając Morąg dech
z piersi. Łoskot zagłusza jej krzyk.
Dudnienie przechodzi w świst wiatru. Pociąg przejechał.
Jules zapala swoją latarkę i w jej świetle widzi umykającą od
leżącej na torach postaci grupkę. Pół tuzina dzieci i jakiś mężczyzna.
Dzieci biegną dziwnie skulone, kołysząc się na boki. Mężczyzna
odwraca się, ukazując bladą twarz. Słychać głośny trzask, coś krze-
sze iskry z szyn i z wizgiem odlatuje w głąb tunelu.
Morąg słyszała dość strzelanin, aby wiedzieć, co to jest. Rzuca
się na oleisty żwir między szynami. Jules kuli się obok niej. Już
wyłączył latarkę. Następny strzał i długa cisza.
- Półautomat, dziewięć milimetrów - mruczy Jules, który
dorastał w La Gouette d'Or, wśród dzielnicowych wojen między gan-
gami zasiedziałych Algierczyków, a nową falą algierskich uchodź-
ców, uciekających przed Dżihad.
- Musimy podejść i zobaczyć - mówi szeptem Morąg.
Między szynami porzucono ciało dziewczynki. Zdarto z niej
ubranie, leży bezwładnie pod symbolem namalowanym białą farbą
na brudnej betonowej ścianie tunelu. Rysunek na dłuższą chwilę
przykuwa uwagę Morąg. Kleksowaty pająk z wymyślnym wzorem
na grzbiecie i ząbkowanymi szczękoczułkami zdaje się wirować
i kurczyć. Morąg z wysiłkiem odrywa od niego wzrok. Dziewczynka
ma narzucony na głowę koc i krwawy kwiat na brzuchu. Wokół jej
ciała rozlewa się kałuża krwi, lśniącej i czarnej w półmroku.
Jules zaczyna robić masaż serca i sztuczne oddychanie. Morąg
zostawia go tam. pod tym pajęczym białym znakiem i biegnie dalej.
Kiedy wreszcie wybiega z tunelu, jej telefon sygnalizuje rozmowę.
Zdyszana Morąg informuje doktora Science o tym, co zaszło, podaje
mu położenie i prosi o powiadomienie policji.
Wieże baśniowego zamku Magicznego Królestwa wznoszą się
wjaskrawopomarańczowe niebo po jednej stronie torów; po drugiej
ściana światła otacza Interfejs. Ciepłe i żółte prostokąty hotelowych
okien, pastelowe barwy korporacyjnych reklam, widmowa poświata
holograficznych znaków firmowych. Potykając się, Morąg słyszy
odległy pomruk dziesiątków współzawodniczących ze sobą syste-
mów nagłaśniających i cichy szum ogromnych nawiewników, two-
rzących kurtynę powietrzną, odgradzającą Interfejs od skażonego
powietrza Magicznego Królestwa.
Ktoś woła do Morąg. Ona odgarnia włosy z twarzy i rozgląda
się wokół. Dostrzega jakiegoś mężczyznę, machającego do niej ze
s/czytu wykopu. Pnąc się zboczem do góry, krzyczy do niego,
pytając, czy widział przechodzących tędy ludzi.
- Z małym chłopcem Widziałeś ich?
- Byłem zajęty. -To chudy nastolatek, któremu czarnamaska
i wypukłe gogle zasłaniają prawie całą twarz. Ma na sobie skórzane
dżinsy i czarną puchową kurtkę, w której wygląda jak ręczny granat.
Przypięty do paska komputer jest połączony z goglami. To jakiś
podglądacz lub podsłuchiwacz. facet używający zdalnie sterowa-
nych kamer by poznać sekrety baśni, szukający dreszczyku emocji
lub informacji, którą mógłby sprzedać. Wielu próbowało, ale żaden
nie dotarł dalej jak na sto metrów w głąb Magicznego Królestwa,
nawet ci. którzy pracowali dla korporacji. Spogląda przez gogle na
Morąg i pyta podejrzliwie:
- Jesteś z ochrony?
- Szukam małego chłopca. Ktoś go porwał.
- Nic o tym nie wiem. Dotarłem już dość daleko, mijałem
kolejkę górską, kiedy wszystko padło. Nawet nie widziałem, co się
stało, tylko błysk...
- Nie widziałeś nikogo przez to twoje urządzenie?
__ Oparłem je na marsjańskiej sondzie ostatniej generacji.
Oczywiście jest znacznie mniejsze, ale może pokonać czterdzie-
stostopniowe wzniesienie, szybko jedzie po płaskim terenie i ma
wbudowane czułki do wykrywania poruszających się cieni. Okazało
się. że to nie wystarcza.
Morąg miała ochotę nim potrząsnąć.
- Nie widziałeś, czy ktoś wchodził na ten teren?
- Nikt nie może wejść na ten teren, w tym rzecz. Hej, wiesz co.
nie powinnaś przebywać tutaj bez maski. Femboty unoszą się wszę-
dzie i w mgnieniu oka mogą zmienić ci umysł. - Gogle podglądacza
matowieją, zmieniają się w małe zwierciadła i znów robią się prze-
zroczyste. - Nadciągają straże Gwiazdy Śmierci - oznajmia
i ucieka w kierunku Interfejsu.
Ochroniarze zatrzymują Morąg, gdy schodzi z powrotem po
stoku. Jest ich sześcioro, wszyscy zamaskowani tak samo, jak pod-
glądacz. Noszą rozmaite kurtki lub bluzy o wojskowym kroju i są
uzbrojeni w półautomaty, tasery, pojemniki z gazem i aerozole
klejowe, ale żaden z nich nie ma odznaki ani plakietki identyfi-
kującej.
Morąg okazuje swój identyfikator pielęgniarki i usiłuje wyjaśnić,
że ściga baśnie, które porwały małego chłopca, ale ochroniarzy to
nie interesuje. Mówią, ze wiedzą o tym. Policja jest już w drodze
i najlepiej będzie, jeśli wróci i opowie im wszystko. Morąg, wycho-
dząc z. siebie z rozczarowania i złości, mówi im, że powinni szukać
baśni, a nie zawracać jej głowę, a jedyna kobieta w grupie informuje
ją, ze może wrócić dobrowolnie, albo zostać zatrzymana na całą noc,
jak woli.
Morąg przygląda się ochroniarzom, jednemu po drugim.
- Poznam was - mówi - mimo tych głupich masek.
- Powinnaś się zbadać po powrocie do domu - radzi jej
kobieta. - Tutaj w powietrzu unoszą się najróżniejsze świństwa.
Może wszystko to tylko ci się przewidziało.
- Tam na torach leży martwa dziewczynka, ty faszystowska
suko.
- Spieprzaj do domu. ty liberalna cipo.
Remis. Ochroniarze patrzą, jak Morąg wraca do tunelu. Jules leży
na torach, nad mm stoi uzbrojony policjant, a drugi zdejmuje odciski
palców martwej dziewczynki.
4. Gniazdo
Chłopczyk chce wracać do domu, do taty. Chce wiedzieć, gdzie
jest jego siostra.
- Nie ma jej tu - oznajmia Armand. chyba po raz pięćdziesią-
ty. - Nie martw się o nią. Spójrz na te piękne konie!
Chłopczyk nie ma ochoty. Mówi, że nienawidzi koni, a poza tym,
to nie są prawdziwe konie.
- Masz rację - potwierdza Armand. Jest tak słaby, że wydaje
mu się, że zaraz upadnie na twarz. Podejmuje rozpaczliwą próbę
zainteresowania chłopca i odwrócenia jego uwagi. - Bo to wcale
nie są konie. Widzisz, to jednorożce!
- One śmierdzą - rzuca chłopczyk. - Całe to miejsce śmier-
dzi. I tu jest zimno. Chcę do domu.
Siada na sztucznej trawie i nie pozwala się ruszyć. Wydaje się,
ze posiadł umiejętność zwiększania ciężaru swojego ciała i uparcie
tkwi w miejscu, jak małż. Jest czteroletnim, pucołowatym chłopcem
0 lśniącej czarnej skórze, ubranym w brudne sztruksowe spodnie
1 workowatą kurtkę do kolan. Szyję ma owiniętą cienką, przezroczy-
stą chustką. Ma na imię Gabriel. Armand zabrał go z gniazda, kiedy
wyszedł ze snów PanaMike'a, z krwią pod paznokciami, zapachem
kordytu na palcach i głębokim, paskudnym przeświadczeniem, że
ostatniej nocy wydarzyło się coś złego. Po raz drugi w ciągu ostat-
nich dwóch dni ukrywa się przed Bliźniętami.
Chłopczyk mówi:
- Tu jest zimno i śmierdzi. I widziałem szczura.
Armand oblewa się potem.
- Nie. Nie widziałeś.
Jedyne szczury, jakie pozostały w Magicznym Królestwie, to
s/piedzy. Lud załatwił wszystkie żyjące tu zwierzęta, z dzikimi
kotami włącznie.
- Widziałem - upiera się chłopczyk i zaczyna płakać. Armand
próbuje go pocieszyć, ale mały płacze jeszcze głośniej i powtarza,
że chce do domu.
- No. no - mruczy bezradnie Armand. - No, no.
Znajdują się na polance w Krainie Baśni, na końcu toru "Małego
Świata". Kraina Baśni jest ostatnim z parków rozrywek, w których
imitowano krajobrazy różnych części kuli ziemskiej, od Australii
(eukaliptus z przyczepionym do niego, s/arym wypchanym misiem,
stojący przed obrazem mus/lowego budynku w porcie oraz czarno-
skóre kukiełki z włóczniami i bumerangami) po USA (Statua Wol-
ności, kukiełka chłopca w stroju baseballisty i dziewczyny w stroju
chcerleadei). To miejsce pamięta lepsze dni. Jednorożce mają zacie-
ki od deszczu i wyglądają smutnie z gąszczu plastikowych roślin.
Z granatowej kopuły sklepienia odpadła większość gwiazd, ktoś
wyrwał jaskrawoczerwone muchomory i podpalił figurki zawieszo-
ne nad usianą kwiatami, sztuczną murawą. Zapewne ten sam osob-
nik, który palił ognisko w zasypanym śmieciami kanale, po którym
kiedyś pływały rowery wodne.
Armand siada obok chłopczyka. Jest bardzo słaby. Ślina napływa
mu do ust i wciąż musi ją przełykać. Ma żołądek pełen śliny.
Zrujnowaną polankę o.świetla słabe ostrze szarego światła, które
wpada pi zez szczelinę w suficie. Armand ma wrażenie, że przedmio-
ty wokół kryją się we własnym cieniu. Musi uważnie wszystko
obserwować i głowa boli go od wysiłku, jaki musi wkładać w to, by
nie oderwać się od rzeczywistości. Nawet powietrze wydaje się szare
i ziarniste, uwierające.
Chłopczyk, Gabriel, patrzy na Armanda.
- Boli mnie głowa - mówi.
Uboczny efekt narkotyku, który Lud podaje zmienianym dzie-
ciom, żeby były spokojne. Teraz środek przestaje działać.
- To oznacza, że dochodzisz do siebie.
- Ojciec daje mi wodę z takim syczącym czymś.
- Aspiryną.
- Daj mi ją.
- Nie mam.
- Jesteś niedobry. Nie potrafisz zająć się gościem. Dobry czło-
wiek __oznajmia z przekonaniem chłopczyk - zrobiłby to, o co
prosi gość.
Z zabawną godnością bywalca salonów wyciera końcem cienkiej
chusteczki usmarkany nos.
__ Zajmuję się tobą - zapewnia Armand. - Siedź cicho, bo
cię znajdą.
- Kto?
- Potwory.
- Jakie?
Gabriel nie pamięta, jak go porwano. Oczywiście, Armand też
nie. Wie tylko, ze pojawił się Pan Mikę i stało się coś złego.
- Nieważne. Szukają cię. Zrobią ci krzywdę.
Gabriel nie wierzy Armandowi i mówi mu to głośno. Potem
przypomina sobie, gdzie jest i znów zaczyna płakać. Armand pozwa-
ła mu wypłakać się i zasnąć. Jakaś część jego umysłu wierzy, że
znajdzie sposób, żeby wyprowadzić Gabriela z Magicznego Kró-
lestwa, a potem powie, że mały uciekł. Inna wie, że to niemożliwe.
Obejdzie się bez somy, jak długo zdoła, a potem... trudno. Armand
czuje się samotny. Brakuje mu Hassana. Brakuje mu ludzkiego
towarzystwa, a chłopiec jest jeszcze człowiekiem.
Armand zapada w rodzaj odrętwienia, ale gwałtownie otrząsa się,
słysząc głosy piszczących gdzieś w pobluu goblinów. Czołga się do
końca toru i wygląda na zimne, szare popołudnie. Chmury nisko
zwieszają się nad /rujnowanymi budynkami i zahaczają o poszarpa-
ne wierzchołki górskiej kolejki. Ani śladu goblinów, ani śladu niko-
go, ale kiedy Armand wraca do sztucznej groty, chłopca tam nie ma.
Z uczuciem mdlącego znużenia Armand pojmuje, kto zabrał
małego i wie, że powinien zejść do podziemi. Otwarty właz za roz-
dartą ścianą groty prowadzi do tuneli biegnących pod całym Magicz-
nym Królestwem. Tunele są dostatecznie szerokie, żeby przejechał
nimi wózek elektryczny. Kępy luminescencyjnych grzybów, rosną-
cych na kawałkach drewna poutykanego za rury i kable, rzucają
zimny niebieskawy blask. Pomieszczenia, w których niegdyś' prze-
bierali się pracownicy parku, są ciche jak grobowce.
Armand porusza się najciszej, jak potrafi, ale Lud szybko go
znajduje. Pierwszy zjawia się tropiciel. Jego oczy pod wypukłym
czołem są jak białe kamienie, lecz pod ziemią wzrok jest najmniej
ważnym ze zmysłów. Ma wydłużony pysk, pokryty labiryntem
zmarszczek. W fałdach niebieskiej skóry kłębią się robaki. Podcho-
dzi prosto do niego, cicho pochrząkując. Armand staje nieruchomo
i pozwala by długie zimne palce poklepały go po twarzy. Z mroku
wyłaniają się jeszcze dwaj z Ludu. Są nadzy, a ich szczupłe ciała
pokrywa gęsta sieć blizn. Jeden wkłada Armandowi palec do ust
i boleśnie drapie paznokciem po spuchniętym języku. Potem wpycha
ten sam palec do swoich ust. Uśmiecha się. Wyczuwa jego potrzebę.
Biorą go za ręce. Idzie między nimi w głąb labiryntu. Twarz
owiewa mu ciepły podmuch, gęsty od feromonów. W tunelu wiszą
na stojakach ciała lalek-robotnic, z podłączonymi do nich plastiko-
wymi rurkami, w których powoli pulsuje różowawa maź. Ich brzu-
chy są potwornie rozdęte przez indukowane nowotwory produkujące
somę. Inne lalki-robotnice nieustannie czyszczą te żywe kadzie
ruchliwymi językami, odur/one śladowymi ilościami somy zawar-
tymi w pocie. W powietrzu unosi się duszący, słodkawy aromat
Robi się cieplej. Popękane ściany tunelu są tak gęsto zapchane
kawałkami butwiejącego drewna, że w ich zimnym blasku jest jasno,
jak w dzień. Armand wie, gdzie się teraz znajduje. Tunel kończy się
w komorze w samym sercu gniazda.
Kiedy Magiczne Królestwo było czynne, miało własne zasilanie
awaryjne. Mogło funkcjonować nawet gdyby w całym Paryżu poga-
sły światła: jego amniotronowe roboty wykonywały swoje zadania,
windy w czterech hotelach jeździły w górę i w dół, paliły się miliony
żarówek i neonów. Gazowe turbiny zdemontowano po zamknięciu
parku, a kiedy Królowa przyprowadziła swój Lud, tutaj założyła
gniazdo.
Prowadzą Armanda po wąskim chodniku biegnącym nad zalaną
wodą salą. Końcówki rozpór, które kiedyś podtrzymywały cztery
turbiny wielkości lokomotyw, sterczą z czarnej wody, jak płetwy.
Z sudtu zwisają liany elektrycznych przewodów. Jeden z eskortują-
cych Armanda nagle wskakuje na poręcz, chwyta kabel rękami
i nogami, po czym" z wyciem przeskakuje z jednego przewodu na
drugi i znika w otworze wentylacyjnym na drugim końcu sali.
Armand wyczuwa w powietrzu ślady przetworzonej somy. Język
cierpnie mu i pęcznieje, jakby trzymał w zębach mokrą poduszkę.
Oczy zasnuwa mu czerwona mgła, rozwiewająca się i gęstniejąca
przy każdym mrugnięciu. Pod wpływem dręczącego pragnienia
prawie zapomina, dlaczego się tu znalazł. Sprowadzają go po dra-
bince na dół, klepią po twarzy i obracają.
Bliźnięta uśmiechają się do mego.
- Byłeś niegrzecznym chłopcem...
- Bardzo niegrzecznym chłopcem.
Siedzą na stercie styropianu zdartego z rur układu chłodzenia.
Chłopczyk leży u ich stóp. śpiąc z palcem w buzi. Płyty betonowej
półki schodzą aż do czarnej wody, nad którą leży kłąb postaci z Ludu,
powoli przetaczających się po sobie. Jeden spogląda na Armanda,
oczami zamglonymi rozkoszą. Dalej, w cieniu, leży wzdęta lalka.
Oddycha z trudem, posapując. Plastikowe rury sterczą z ran w jej
brzuchu. Jest pełna somy i przezroczysty lepki płyn kapie z rurek,
ściekając po niebieskiej skórze. Na ten widok Armandowi ślina
napływa do ust.
Jedno z Bliźniąt chichocze. Drugie mówi:
- Nie /robimy mu krzywdy, Armandzie. Lud go chce. On nie
będzie sprawiał trudności...
- Nie tak, jak ty...
- Będzie jednym z nas. Och, biedny Armand, taki głodny...
- Wyglądasz na głodnego. Jednak byłeś niegrzecznym chłop-
cem i przedtem...
- Przedtem był tu Pan Mikę...
- Pan Mikę był bardzo niedobry...
- Ona była tylko małą dziewczynką...
- Biedną małą...
- Słodką małą...
- Biedną małą słodką małą bezdomną małą czarną dziewczyn-
ką...
- Ale Pan Mikę zrobił jej krzywdę...
- Zrobił jej straszną krzywdę...
- Ponieważ nas kocha.
- A ponieważ nas kocha, będziemy mieć dzieci...
- Mnóstwo, mnóstwo dzieci...
- I ty pomożesz nam...
- Pomożesz nam. po/walając wrócić Panu Mike'owi...
- Wrócić i znów nam pomóc...
- Ponieważ widziano, jak robił tę okropną rzecz...
- A to nie jest dla nas bezpieczne...
- I nie jest bezpieczne dla ciebie.
- Tak więc musisz nam pomóc...
- Dla dobra nas wszystkich...
- Musisz nam pomóc.
Eskortujący puszcza rękę Armanda. Idzie po betonowej półce
i podchodzi do lalki, pochyla się i pociąga płyn z jednej z plastiko-
wych rurek. Armand chciałby uciec, ale nie ma dokąd. Baśniowy
Lud jest ws/ędzie. obecny we wszystkich tunelach podziemi, a Bliź-
nięta zawsze go odnajdą. Poza tym, dręczy go potworny głód. Język
ciąży mu w ustach i kiedy w końcu odzywa się. pryska ślina.
- Nigdy nie zrobicie mi krzywdy, bo potrzebujecie Pana Mi-
kę^. Pewnego dnia jednak nie pozwolę mu przyjść. Zobaczycie...
Bliźnięta śmieją się. trącają łokciami i rozpoczynają drwiącym
chórem:
- Łup. łup. łup.
- Łubu-du.
- Łup. łup. łup.
- Ona wróci! Wtedy zobaczycie! Ukarze was za to, co zrobiliście!
- Biedny Armand...
- Biedny głupi Armand...
- Ona nigdy nic wróci. Teraz...
- Teraz my tu rządzimy...
- I zawsze będziemy rządzić.
Bliźnięta patrzą na siebie i mówią zgodnym chórem:
- A teraz jedz i bądź wdzięczny.
Armand drży z niecierpliwości, gdy niebieskoskóra, krzy wonoga
baśń idzie ku niemu po półce. Armand przysiada, a baśń obiema
dłońrm ujmuje jego głowę. Owiewa twarz Armanda gorącym odde-
chem, a potem całuje go w usta. Gorący, muskularny język napiera
i wsuwa się między rozchylone zęby. Soma, aktywowanaenzymami
zawartymi w ślinie baśni, wnika do krwi i Armand zapada w błogi,
jakże błogi niebyt.
5. Potem i później
Policja przez dwie godziny przetrzymuje Morąg i Julesa na
miejscu zbrodni, zanim w końcu spisuje ich zeznania, niewątpliwie
dlatego, że Morąg jest cudzoziemką, a Jules, chociaż paryżanin
w trzecim pokoleniu, jest również noir. Policja naprawdę chciała go
aresztować, zanim Morąg wróciła na miejsce zbrodni i w swoim
najlepszym Morningside'owym stylu, lodowatym tonem kazała im
puścić jej kolegę. Zrobili to dopiero wtedy, kiedy przybył doktor
Science z porcją pochlebstw i łgarstw, ale i tak uparli się, żeby zabrać
Morąg i Julesa na posterunek i spisać zeznania. Już zdążyli areszto-
wać ojca dziewczynki, a odciski jej palców zdejmowali po to, aby
ustalić status uchodźcy, jakby miało to jakiekolwiek znaczenie,
szczególnie teraz, kiedy nie żyła.
Wypuszczono Morąg i Julesa już po godzinie, ponieważ doktor
Science obiecał, że nie będą rozmawiać o tym morderstwie z dzien-
nikarzami. Kiedy Morąg pyta, co policja zamierza zrobić w sprawie
chłopca, doktor Science znów zaczyna kręcić i Jules odwraca się,
zdegustowany.
- Musimy dobrze żyć z policją - mówi doktor Science. - Nie
możemy mówić im, co mają robić... - ścisza głos i kładzie dłoń na
ramieniu Morąg. - Nawet jeśli wiemy, że pieprzą sprawę. O to
chodzi. Dobro ogółu przeciw dobru jednostki, i tak dalej.
Morąg strząsa jego dłoń. Uważa doktora Science za fałszywego,
starego bufona. Może ten natrętny wdzięk i słodkie słówka, którymi
posługuje się, aby dopiąć celu, kiedyś stanowiły świadomą pozę, lecz
teraz weszły mu w krew. Mimo wszystko zgadza się milczeć i Jules
też. Czy mają inne wyjście?
Morąg źle śpi tej nocy, ale poczuje się trochę lepiej, kiedy opowie
większos'ć tej okropnej historii swojej współlokatorce, Ninie, przy
paryskim lunchu złożonym z boeufgros sel z porami i navets, oraz
karafce cierpkiego czerwonego wina. Opowiadając o tym, czuje się
trochę lepiej, a Bidonville wydaje się odległe i nierealne w tej
znajomej restauracji, w której Nina ma własną przegródkę na serwet-
ki, a do stołu podaje Raymonde, wielka kobieta o bardzo długich
i jasnych włosach.
Nina słucha uważnie i ze współczuciem. Jest pielęgniarką
w 1'Hópital Saint-Louis i ma dar słuchania oraz mówienia właści-
wych rzeczy. Kiedy Morąg opisuje spotkanie z ochroniarzami, Nina
z charakterystycznym trzaskiem zapalniczki zapala poobiednią cy-
garetkę i mówi Morąg, że powinna zaskarżyć drani. Nina jest małą
kobietką o żelaznych zasadach, dochodzącą do siebie po nieprzy-
jemnym rozwodzie, w wyniku którego -jak to ujmuje - ucierpiały
jej finanse. Jest dwa razy starsza od Morąg i dziesięć razy szykow-
niejsza: szczupła, w granatowej sukni, obwieszona biżuterią. Wpa-
dające przez szklaną szybę słońce wyzłocą jej jasne włosy. Nachyla
się nad stołem i mówi:
- Znam dobrego prawnika, gdybyś potrzebowała.
- Nie chodzi mi o ich nastawienie do mnie, ale do tego chłopca.
- Martwisz się o niego, prawda?
- Człowiek zawsze trochę się angażuje. Można tego unikać, bo
tak łatwiej sobie ze wszystkim poradzić, ale wtedy zaczynasz zasta-
nawiać się nad sobą.
- On pewnie nie żyje, prawda?
- Tak sądzę, ale nie o to chodzi.
- Oczywiście. Chodzi o to, co zamierzasz z tym zrobić. Poroz-
mawiać z dziennikarzami?
- Stałby się jednodniową sensacją, jeśli w ogóle. Interfejs ma
oparcie wśród polityków, prawda?
- Europejskich, nie francuskich.
- Jasne, nie chciałam...
- Co złego może się zdarzyć, jeśli porozmawiasz z dziennika-
rzami?
__ Stracę pracę, ale nie o to chodzi, prawda?
__ Może powinnaś zrobić sobie krótki urlop. Jedź do Normandii.
Skorzystaj z domku letniskowego. Bóg wie, że kiedy jeszcze byliś-
my małżeństwem, Kazimierz i ja rzadko z niego korzystaliśmy,
a teraz dzieci są ju/ dorosłe i nie chcą słyszeć o wyjeździe w te
strony. Pospaceruj po plaży, pooddychaj świeżym powietrzem i pod-
tucz się tłustym wiejskim jedzeniem. Potem podejmiesz decyzję.
Morąg mówi Ninie, że pomyśli o tym, ale dziś wieczór musi
wyjechać z zespołem.
- Inaczej już nigdy nie będę potrafiła tego zrobić.
- No cóż, skoro tak uważasz, ale przechodzisz przez to już po
raz drugi w tym roku.
- Och, tym razem nie jest tak źle. Nie tak, jak w obozach,
ponadto tu /ostałam przeszkolona, rozmawiałam z innymi pracow-
nikami pomocy społecznej, chodziłam na kurs. Nic mi nie będzie,
Nino.
- Oczywiście. Jednak krótki odpoczynek to żaden wstyd. Po-
myśl o tym - mówi Nina, a Morąg zapewniają, że tak zrobi.
W powrotnej drodze do mieszkania odbiera telefon. To doktor
Science. Chce się z nią zobaczyć, żeby przedyskutować, jak mówi,
niefortunne wydarzenia zeszłej nocy. Po południu będzie w siedzibie
Ruchomego Zespołu Pomocy i oczekuje, że ją tam zastanie.
- Niech to szlag! - głośno klnie Morąg na środku ruchliwej
ulicy. Potem skręca i kieruje się do najbliższej stacji metra.
Siedziba Zespołu mieści się w nieczynnej fabryce, której pro-
dukty zostały wyparte z rynku przez nanotechnologię. Znajduje się
opodal lotniska Roissy - Charlesa de Gaulle'a. Kiedy Morąg do-
ciera tam, zastaje tylko Gisele Gąbin, która kładzie świeży spaw na
ramie jednej ze sfatygowanych furgonetek zespołu. Z podwozia
stojącego na podnośniku samochodu sypią się fontanny iskier, na-
pctmając pomarańczowym światłem zimną, podobną do hangaru
halę siedziby. Giselc mówi, że nie widziała doktora Science. O co
/nów chodzi temu staremu draniowi7
Morąg chciałaby wiedzieć. Zmęczona i zdenerwowana, zostawia
Gisele t przechadza się z rękami w kieszeniach watowanego płasz-
cza, az pojawia się doktor Science, rozkojarzony i nie zamierzający
przepraszać za spóźnienie. Nie zaprasza Morąg do swojego biura,
ale rozmawia z nią w hali, wśród pojazdów, które ładują swoje
akumulatory, brzęcząc, jak rój grzejących się w zimie pszczół.
Morąg należy do Zespołu, mówi doktor Science, więc rozumie,
jak ważny jest publiczny wizerunek. Taka historia, no, zawsze przy-
lgnie trochę błota, w tym problem. Coś takiego może być wykorzy-
stane przeciwko nim. Docenia jej wkład i poświęcenie. Rzadko się
je spotyka, a to jest najlepszą częścią jego zajęcia, praca z takimi
pełnymi poświęcenia ludźmi. Dlatego, jeśli Morąg chce należeć do
Zespołu, to ma dla niej stanowisko, na którym byłaby naprawdę
pomocna. I tak juz najwyższy czas, żeby w pełni zaznajomiła się
z ich działalnością. Podejmując pracę w przychodni okaże zrozumie-
nie, o którym on nie zapomni. A w takich nerwowych czasach będzie
to doskonałą terapią, która pomoże jej zapomnieć o nieprzyjemnych
chwilach.
- Słucham ? Czego właściwie ode mnie oczekujesz?
Morąg nie rozumie. Jest zmęczona, a w połowie przemowy
doktora Science w górze przelatuje samolot i miarowy grzmot jego
odrzutowych silników zagłusza część słów.
- Praca nie jest trudna i z pewnością znacznie mniej niebez-
pieczna niż w Bidonville.
Doktor Science potrafi marszczyć skórę wokół oczu, w wyniku
czego oczy wydają się mrugać za szkłami okularów w okrągłych
złotych oprawkach. Teraz też tak robi. Jest postawnym, wylewnym,
ojcowskim mężczyzną o bujnych rudawych włosach, związanych
w sterczący kucyk. Krążą plotki, że ma wszczepione serce świni, ale
może to złośliwe pomówienia. Jest starym piernikiem z rodzaju tych,
którzy z wiekiem stają się coraz bardziej aktywni, jakby wysysali
energię ze świata.
- Policja nie chce, żebyś kręciła się teraz koło Magicznego
Królestwa. Mówią, że ze względu na dobro przyszłego procesu
należy cię odseparować od tamtejszej społeczności i krążących tam
plotek, aby uniknąć uprzedzeń. .
- Jeżeli te plotki dotyczą baśni, to nie są plotkami.
__ Rozumiem, co czujesz, ale musimy współpracować z policją.
- A co z chłopcem?
__ Policja prowadzi poszukiwania. Wiesz, za każdym razem
ady wysyłam ludzi do Bidonville, martwię się o ich bezpieczeństwo.
Ty dowiodłaś już swojej odwagi w Afryce, więc nie musisz mi jej
udowadniać. Zasłużyłaś na odpoczynek, a zważywszy na twoje
oddanie, to najlepsze, co mogę zrobić.
Słowa doktora Science zachodzą jej za skórę, są podszyte tchó-
rzostwem i oportunizmem. Morąg zdaje sobie sprawę, że on wyko-
rzystuje jej poczucie obowiązku, ale nie wie, jak mu to powiedzieć,
nie okazując się niewdzięczną.
- A więc mam podjąć pracę w przychodni...
- Pamiętam, że pokazywałem ci ją, kiedy do nas dołączyłaś.
Wiem, że sobie poradzisz. Widziałem, jak pracujesz, więc nie muszę
cię sprawdzać, prawda? No tak, z pewnością nie muszę. Bądź tam
przed północą, bo wtedy zamykają bramę. Wiesz, że w każdej chwili
możesz ze mną porozmawiać - dodaje doktor Science i obdarza
Morąg szerokim, porozumiewawczym uśmiechem, po czym odcho-
d/i między ładującymi akumulatory pojazdami, wołając Gisele. Jego
głos odbija się echem pod wysokim sklepieniem.
t^orag wraca do mieszkania i śpi aż do wieczora, budząc się ze
złego snu, którego nie pamięta. Bierze długą kąpiel i myje głowę.
Otulona płaszczem kąpielowym, z wilgotnymi włosami zawiniętymi
w ręcznik, przechodzi do salonu i mieszkanie pytają, czy dobrze się
c/uje. Morąg mieszka tu od prawie miesiąca, dostatecznie długo by
system ekspertowy poznał mowę jej ciała. Kiedy odpowiada, że
świetnie, system proponuje jej filiżankę herbaty.
- Chętnie.
Mikrozaur Niny truchta po kafelkach i trącają nosem w kostkę.
To stegozaur nie większy od kota, z białym futerkiem na tłustym
ciele i czarną szczeciną na grzbietowych płytkach w kształcie dia-
mentów. Morąg drapie go po łebku, a zwierzątko mruczy z zadowo-
lenia.
- Chciałbym pomóc - oznajmia mieszkanie.
Morąg zastanawia się, czy jest zazdrosne o mikrozaura.
- To też mój problem - mruczy.
Mieszkanie wydaje cichy brzęk, sygnalizujący przekroczenie
możliwości pojmowania systemu ekspertowego.
- Zrób mi tę herbatę - ponagla Morąg.
- Oczywiście. Przy okazji, jest do pani wiadomość.
Morąg odsłuchuje ją. Jakiś gruby mężczyzna mówi po angielsku:
- Doktor Gray? Chciałbym z panią porozmawiać. Proszę od-
dzwonić.
Morąg wyłącza telefon, gdy grubas zaczyna podawać numer.
Doktor Science powiedział, że załatwił sprawę z dziennikarzami,
a ten człowiek wyglądał jak typowy reporter jakiegoś popularnego
dziennika. Jeśli zamierza powiedzieć dziennikarzom o zatuszowa-
nym morderstwie, cóż byłoby lepsze od angielskiego brukowca,
który chętnie opisałby taki skandal? Naprawdę ma ochotę to zrobić,
po tym, jak doktor Science zastosował wobec niej szantaż emocjo-
nalny, ale byłby to naprawdę poważny krok. Morąg żałuje, że nie
może porozmawiać ze swoją współlokatorką - Nina ma dziś nocną
zmianę w szpitalu i postąpiłaby nieprofesjonalnie zawracając jej
głowę prywatnymi sprawami.
Trzymając w obu dłoniach filiżankę stygnącej herbaty, Morąg
staje w przesuwanych szklanych drzwiach maleńkiego balkonu,
spoglądając na miasto. W zapadającym mroku ulice przywdziewa-
ją naszyjniki lamp, ciągnące się aż do oblanych światłem wież
La Defense. Budynek, w którym mieszka Morąg, znajduje się
w dwudziestej dzielnicy, Belleville-Menilmontant, gdzie zamiesz-
kane przez zubożałych fachowców z klasy średniej i studentów
uniwersytetu blokowiska sąsiadują ze starymi uliczkami opanowa-
nymi przez artystów i maniaków kontrkultury.
Morąg lubi niechlujną elegancję tej dzielnicy i panującą tu atmo-
Cl
sferę negującą nadejście następnego tysiąclecia i ucieczkę-większos-
Ci populacj. do wstęgowych osiedli. Są tu małe sąsiadujące ze sobą
bary tradycyjne boulangcnes z napisami w stylu drugiego cesarstwa
na szklanych witrynach, staromodne kino, w którym widz może
zamawiać filmy wrzucając kartkę do skrzynki, chińska restauracja,
w której Nina i jej koleżanki ze szpitala przesiadują w niedziele.
Morąg jest tu od niedawna, ale ma wrażenie, ze znalazła miejsce,
w którym może być szczęśliwa.
Nie myśli, nie dam się stąd wypędzić, nawet doktorowi Science.
Nie denerwuje ją jego wybieg, jeśli rzeczywiście tak należy rozu-
mieć to przeniesienie, ale złości ją to, ze ten stary drań postawił ją
w sytuacji, w której nie mogła odmówić, nie wychodząc na nie-
wdzięczną i nielojalną. Nie powinna zapominać o swoich zawodo-
wych zobowiązaniach pod wpływem emocji. Morąg dochodzi do
wniosku, że to negacja - druga faza wstrząsu. Potem przyjdzie
poczucie winy, a w końcu akceptacja. Będzie z tym żyć. Nie zapomni
zamordowanej dziewczynki, okropnych okaleczeń, brakujących jaj-
ników, ale to wspomnienie nie będziejej prześladowało. Musi prze-
żyć, absorbując złe rzeczy i pamiętając tylko dobre.
Potem Morąg nagle przypomina sobie tego biednego chłopca
i zaczyna płakać i śmiać się, jednocześnie. Przyjechała z kraju,
w którym milion ludzi popełniło samobójstwo, a opłakuje jednego
małego uchodźcę.
Herbata wystygła. Morąg starannie płucze filiżankę, wycierają
i chowa. Zauważa, że wszystko robi bardzo dokładnie. Jakby świat
nagle stał się kruchy, jak skorupka jajka.
Suszy i splata włosy, wkłada dżinsy i sweter, każe mieszkaniu
podgrzać gulasz warzywny oraz dwie kromki razowego chleba, po
czym zjada kolację w saloniku, w towarzystwie pomrukującego
telewizora. Potem zamawia taksówkę: luksus, jaki dziś potrzebuje,
a na który niezbyt ją stać. Skoro została wygnana do najdalszej
z włości Ruchomego Zespołu Pomocy, to przynajmniej sobie trochę
poużywa.
Na wszystkich kanałach są nadawane komentarze i migawki
z ekspedycji na Marsa. Po przygotowaniu ładownika, astronauci
teraz śpią. Automatyczna kamera pokazuje miejsce lądowania, rów-
ninę zasłaną czerwonymi kamieniami, na pół zasypanymi piaskiem,
rozpościerającą się pod jaskraworóżowym niebem. Morąg patizy na
to bez większego zainteresowania, kiedy telewizor piszczy i oznaj-
mia, ze jest wiadomość o Bidonville. która może ją zainteresować.
- Pokaż.
Spodziewa się reportażu o morderstwie, tymczasem pokazują
migawki z demonstracji uchodźców wokół Interfejsu. Długie ujęcia
ludzi maszerujących ciemnymi ulicami, trzymających ręcznie malo-
wane plakaty. "Nasze ciała należą do nas. Ręce precz od naszych
umysłów. Dzieciobójcy!" Tłum kłębi się przed zasiekami, w świat-
łach reflektorów, naprzeciw policjantów uzbrojonych w pałki i tar-
c/e. W powietrze lecą kamienie i nagle policja rusza do ataku. Na
c/ele jadą konni policjanci, siedzący na muskularnych, genżyniero-
wanych wierzchowcach, których łby i boki okrywają chitynowe
pancerze. Krótki komentarz informuje Morąg, że wydarzyło się to przed
dwudziestoma minutami i demonstracja już została rozpędzona.
Morąg skacze po lokalnych kanałach, próbując dowiedzieć się
więcej, kiedy mieszkanie zawiadamiają o przybyciu taksówki. Nie-
chętnie bierze torebkę, wkłada watowany płaszcz i schodzi na dół.
Przed frontowymi drzwiami budynku czeka grubas, który do niej
telefonował. Kiedy Morąg próbuje go wyminąć, mężczyzna mówi
pospiesznie, z londyńskim akcentem:
- Wiem, co się stało, doktor Gray. To mnie nie interesuje.
- Nie chcę z panem rozmawiać. Łamie pan prawo przychodząc
tu i nagabując mnie.
Serce wali jej. jak młotem. Tak mocno ściska pasek torebki, że
krótko przycięte paznokcie wbijają się jej w dłoń. Ta pieprzona
taksówka zaparkowała po przeciwnej stronie ulicy.
- Nie jestem dziennikarzem - mówi grubas, idąc za Morąg,
przeciskającą się między zaparkowanymi jednoosobowymi samo-
chodami. Są dwa rodzaju grubasów: ci z dużymi tyłkami i bez nich.
Ten należy do tych pierwszych i jego drogi, czarny jak węgiel
wełniany garnitur nie skrywa tego nadmiaru. Mężczyzna ma czer-
woną apaszkę zawiązaną pod podwójnym podbródkiem i nisko
nasunięty na czoło, czarny kapelusz z wąskim rondem, pod którym
okrągła twarz wygląda jak księżyc w pełni.
- Czy widziała pani, kto to /.robił, doktor Gray? Wyglądały jak
dzieci, a jednocześnie nie dzieci? To były baśnie. Słyszała pani
o baśniach? Jeśli widziały panią, grozi pani niebezpieczeństwo, a ja
chcę pani pomóc.
Morąg wsiada do taksówki i zamyka mężczyźnie drzwi przed
nosem. Grubas nachyla się i woła przez szybę odjeżdżającej tak-
sówki:
__ Alex Sharkey! Tak się nazywam! Proszę zadzwonić!
6. Grubas
Armand obserwuje grubasa, patrzącego na odjeżdżającą taksów-
kę. Armand niespokojnie kryje się między kępami krzaków, które
rosną po obu stronach wejścia do budynku. Ta część miasta, z rów-
nymi rzędami bloków mieszkalnych, nie jest miejscem, w którym
mógłby długo pozostawać nie zauważony. Jego skórzany płaszcz
jest rozdarty na ramieniu, włosy ma długie i tłuste, a ponadto śmier-
dzi dymem ogniska. Zbyt długo żył na marginesie. Miał kłopoty ze
znalezieniem podanego mu przez Bliźnięta adresu, a kiedy wszedł
do kawiarni, aby spytać o drogę, właściciel kazał mu wyjść i zagroził
wezwaniem policji.
Dobrze, że Armand zdołał od razu rozpoznać tę kobietę. Lud
wziął jej zdjęcie / policyjnego komputera. Jako cudzoziemka, mu-
siała figurować w ich rejestrach. W ten sposób dowiedzieli się też,
gdzie mieszka i pracuje, ale jak Armand miał do niej podejść, jeśli
zaraz po wyjściu z bramy wskoczyła do taksówki? I jeszcze ten
grubas. Bliźniaki nic nie mówiły o żadnym grubasie.
Armand postanawia go śledzić. Bliźniaki nie wiedzą wszystkie-
go, a to może być ważne. Poza tym, chociaż Pan Mikę siedzi na jego
ramieniu, nie przyjdzie, dopóki Armand nie podejdzie dostatecznie
bl isko do tej kobiety. A on me chce tego robić, ponieważ wtedy stanie
się coś złego. Kiedy przychodzi Pan Mikę, zawsze dzieje się coś
złego.
Szybko chodzi ten grubas. Wie, dokąd zmierza. Armand idzie za
nim, w bezpiecznej odległości. Szerokie chodniki są popękane i po-
zapadane, a w jezdni też zieją dziury, niektóre tak duże, że zmieścił-
by się w nich samochód. Ludzie i pieniądze odpływają do wstęgo-
wych osiedli i pewnego dnia reszta świata całkiem się wyludni. Tak
uważa Lud. Wtedy oni zajmą miasta. Odziedziczą Ziemię.
O tej porze na ulicach nie ma wielu ludzi. Wszyscy siedzą
w domach, w tych sięgających nieba stertach pudełek, jedząc kola-
cje, oglądając telewizję, wędrując po fantastycznych światkach,
które wyhodowali sobie w wirtualnej rzeczywistości lub pogrążając
się w cudownych interaktywnych światach "Nowej" lub "Tajnej
historii dwudziestego wieku". Armand był w nich z Bliźniętami,
chociaż nie mógł niczego dotykać, tylko obserwował. Bliźniaki
śmiały się pogardliwie, kiedy nie mógł zrozumieć, dlaczego tak
bardzo interesuje ich jedna postać tych wirtualnych rzeczywistości.
"Pewnego dnia - powiedziały - będziemy swobodnie chodziły po
tym świecie, ale nie wcześniej, aż ona z niego wróci".
Spacerująca z psem staruszka obrzuca go podejrzliwym spojrze-
niem. Armand pokazuje jej palec i natychmiast tego żałuje. Powinien
pozostać niewidzialny. Wie. że jeśli myślisz, że jesteś niewidzialny,
jeżeli naprawdę w to wierzysz, uda ci się.
Teraz ćwiczy bycie niewidzialnym, gdy grubas mija ogrodzony
park z zieloną trawą pod bioluminescencyjnymi ulicznymi lampami.
Dalej jest teren budowy. Przebudowująjeden ze starych budynków,
używając stromalitu. Kilku mężczyzn w żółtych kaskach ustawia
w rzędzie lalki-robotników, pilnowane przez znudzonego policjanta.
Podjeżdża biała furgonetka i grubas przystaje, patrząc na dwóch
wysiadających techników.
Armand przechodzi przez ulicę i obserwuje go, jak przygląda się,
kolejno podchodzącym do techników lalkom. Jeden z nich trzyma
latarkę, którą świeci w oczy każdej kolejnej lalce. Drugi wpatruje się
w ekran palmtopa. Benzynowy silnik białej furgonetki pomrukuje
przez cały czas i w zimnym powietrzu unosi się chmura spalin.
Niebieskoskóre twarze lalek, oświetlane krótkim błyskiem światła,
wysiadają identycznie: wydatne szczęki, małe oczka pod wałem
c/ołowym. Taka twara ma wielu pierwszych członków Ludu, tyle ze
na tych me widać oznak inteligencji.
Armand kuli się. Skórzany płaszcz skrzypi na mrozie. Język
puchnie w ustach Armanda. który musi przełykać sączącą się spod
nie<*o ślinę. Potrzebuje swojej dawki. Powinien wracać. Jednak mus\
mieć coś, co mógłby powiedzieć Bliźniętom, wytłumaczyć, dlacze-
go nie udało mu się pozwolić by Pan Mikę załatwił tę kobietę w jej
mieszkaniu.
Zanim technicy skończyli z lalkami, grubas odwraca się i odcho-
dzi. Armand idzie za nim ulicą wiodącą w górę wzgórza. Okolica
s/ybko się /mienia. Wąska wiejska uliczka, stara pave z płytkim
rynsztokiem na środku. Po obu stronach cisną się dwu lub trzypię-
trowe domy o odrapanych fasadach. Wiele okien jest zabitych de-
skami.
Nagle grubas znika. Armand przystaje, zdziwiony, a potem po-
woli idzie uliczką w górę i odkrywa przejście między dwoma doma-
mi. Wchodzi tam. Długi dziedziniec, ciągnący się w ciemność. Tuż
za przejściem stoi zardzewiała, biała furgonetka peugeot, lśniąc
w smudze światła padającego z okna. Annand czeka nieruchomo, az
oczy przywykną do mroku, lecz poza oświetlonym oknem nie do-
strzega ani śladu życia. Pan Mikę poszedłby to sprawdzić, ale Pan
Mikę śpi. Może śni, ze jest Armandem, skostniałym z zimna na tym
wilgotnym, nędznym podwórku.
Annand odwraca się i widzi przed sobą grubasa.
- Niespodzianka - mówi grubas, po czym słychać cichy syk.
Twarz Armanda spowija mgiełka oleistych kropelek. Mruga oczami
i nagle widzi tylko powolnie pulsujące, białe światło.
Kiedy odzyskuje wzrok, siedzi na ziemi i spogląda na grubasa,
opierającego się o bok furgonetki. Armand czuje, że ogarnia go
dziwna obojętność. Głód somy osłabł. Wciąż tam jest, ale tak daleki,
jakby należał do kogoś innego.
- Co zrobiłeś? - pyta Armand.
Grubas otwiera dłoń i pokazuje aluminiowy pojemniczek z aero-
zolem, me grubszy od palca
__ Zostałeś odurzony, przyjacielu. Teraz możemy pogadać, praw-
da'.' Przynajmniej taką mam nadzieję.
- Jasne.
- Śledziłeś mnie. Myślę, że nie po to, aby mnie obrabować.
- Och. nie. Nie zrobiłbym tego, chyba że kazałyby mi Bliź-
nięta. .. - wyrywa się Armandowi. Ten grubas jest sprytny. Armand
musi uważać.
- Racja - mówi gruby mężczyzna - bo gdybyś zamierzał
mnie obrabować, próbowałbyś to zrobić zanim weszliśmy na wzgó-
i/c Śledziłeś mnie, prawda? Zastanawiam się, od kiedy?
- Och. od bloku.
- Tej kobiety. Pielęgniarki?
- Nic nie wiem.
- Najwidoczniej jednak to ona nas łączy, co?
Uśmiech grubasa jest ledwie widoczny w słabym świetle z okna
nad jego głową Wcale się nie spieszy, ale Armand nie ma nic
przeciwko temu. Jest zadowolony, prawie szczęśliwy. W końcu
grubas odzywa się:
- Obaj wiemy o baśniach, prawda? Zmierzasz do Krainy Baśni,
przyjacielu'
- Nie sądzę, abyś był moim przyjacielem.
- Jednak one zabierają cię tam, co? Kiedy ostatni raz dały ci
posmakować? Wygłądasz tak, jakbyś bardzo tego potrzebował.
- Czuję głód, ale wszystko w porządku.
- Podałem ci niewielką dawkę fembotów. O czasowym dzia-
łaniu. Dlatego tak dobrze się czujesz. Kiedy przestaną działać, znów
poczujesz głód. silniejszy niż kiedykolwiek. A stanie się to bardzo
szybko. Jeśli mi pomożesz, ja pomogę tobie. Podam ci następną
dawkę. Chciałbyś?
- Czuję się dobrze.
- Ale nie zawsze, co? Ciężko żyje się na marginesie. Wiem, bo
przez jakiś czas sam na nim żyłem. Może w pewnym sensie nadal
tak jest. Opowiedz mi o twoich przyjaciołach.
- Moim przyjacielem jest Hassan. Powiedział, że byłem w Le-
gii Cudzoziemskiej Odkrył datę moich urodzin. Przeczytał ją w mo-
im chipie.
__ Acri tak? Dowiedział się czegoś jeszcze?
- Chambery.
- Mów.
Armand uśmiecha się. bo zaskoczył tego grubasa. Ślina cieknie
mu z kącików ust. więc ociera je rękawem.
- Tam się urodziłem. W Chambery. Jako jedno z dzieci Nowe-
go Roku. Tak mówił Hassan.
- A ty o tym nie wiedziałeś, co? Zapomniałeś. Dlaczego mnie
śledziłeś?
- Żeby powiedzieć Bliźniętom.
- To ludzie, tak?
- Może.
- Nie ma tam kobiety imieniem Milena?
- Tylko Bliźnięta.
- Oraz ich przyjaciele.
- Lud.
- I Lud zabiera cię do Krainy Baśni. Gdzie to jest? Dokąd
idziesz, żeby przenieść się do Krainy Baśni?
Język przywiera Armandowi do zębów i podniebienia. Nie może
mówić. Ktoś siedzi mu na plecach. Widzi ciągnącą się w dal czer-
woną ziemię, suchy bezkres udręczonej ziemi, z której wznoszą
się ku niebu kolumny czarnego dymu. Między nimi coś się porusza
- helikoptery, z daleka wyglądające jak chmara muszek. Ziemia
drży.
Pan Mikę już tu jest. Osłabł po fembotach, lecz ma dosyć siły,
aby zaśmiać się, gdy grubas odskakuje i wyciąga taser. Dość siły, by
wybuchnąć śmiechem i pobiec na poszukiwanie ofiary.
7. Początek wielkiej przygody
Jadąc taksówką przez centrum Paryża, Morąg przypomina sobie,
jak bardzo kocha to miasto, jego szerokie bulwary, wspaniałe budyn-
ki, widoki. Jakiś mężczyzna w długim, futrzanym płaszczu siedzi
przy kawiarnianym stoliku w mgiełce rozproszonego światła lase-
rów; oświetlona wyslawapdtisserie ukazuje złocistą stertę bułeczek,
wysypujących się z rogu obfitości; transwestyci w obcisłych szor-
tach i stanikach, z wytapirowanymi włosami i oczami kolorowymi
jak ptasie skrzydła, zaczepiają kierowców przy Boulevard La Villet-
te; lalki w hełmach zdalnego sterowania drepczą rzędem za uzbro-
jonym przewodnikiem, rozglądając się na boki, każda kontrolowana
przez wirtualnego turystę, bezpiecznie cieszącego się wycieczką
"Paris by Night".
Na horyzoncie zawsze widać co najmniej jedną lub dwie wspa-
niałe budowle z ostatniej dekady ubiegłego wieku, a kiedy taksówka
skręca na Quai de la Megisserie, Morąg dostrzega wielką gotycką
katedrę, zatopioną w świetle, jak owad w bursztynie, oraz lśniące za
wieżą Eiffela czubki wież Biblioteki Narodowej. Prosi kierowcę,
żeby wysadził ją tam, gdyż chce się przespacerować.
- Niech pani nie przegapi -mówi taksówkarz, oddając Morąg
kartę kredytową. - Wkrótce wylądują.
Dopiero po jego odjeździe Morąg pojmuje, że miał na myśli
astronautów i Marsa. Miasto pospiesznie szykuje się na nadejście
nocy. Z rzeki unoszą się słupy zimnej pary. wilgotnej jak deszcz. Po
ulicach krą/ą nieliczne pojazdy, z przeciągłym, smutnym świstem
przemykając po mokrej nawierzchni. Wszyscy siedzą w domach,
biernie uczestnicząc w historycznym wydarzeniu. Morąg mija mu-
zeum. Ogromny, obracający się hologram ospowatej, krwawo oświet-
lonej kuli Marsa, wisi nad szklaną piramidą na środku wielkiego
muzealnego dziedzińca. Na ulicy stoją rzędy czekających na swych
pasażerów czarnych limuzyn z włączonymi silnikami, pompującymi
spaliny w zimne powietrze. Bogacze manifestacyjnie demonstrują
swoją władzę. Skulona w watowanym płaszczu Morąg zauważa
dzieci dopiero wtedy, gdy jedno z nich woła coś do niej.
Dziewczynka o urodzie chcrubinka. najwyżej dziesięcio- lub
jedenastoletnia, z buzią okoloną kasztanowymi lokami i ujmującym
uśmiechem. Podtyka cos Moi ag, jakąś książkę, a pielęgniarka odru-
chowo wyciąga rękę. W następnej chwili uświadamia sobie, co się
dzieje - napotkała prozelickie ramię D/iecięcej Krucjaty.
Upuszczona książka spada na chodnik. Jej głos, głęboki, powol-
ny i uwodzicielski, odzywa się w połowie zdania. Dziewczynka
zwinnie pochyla się. podnosi książkę, potrząśnięciem zmusza do
milczenia, po czym próbuje ponownie wręczyć ją Morąg.
__ Dlaczego po prostu nie poprosisz o kilka franków na filiżankę
kawy? - pyta Morąg. Krzyżowcy stosują terapię hormonalną, więc
ta zatrważająco poważna dziewczynka ma zapewne dwa razy więcej
lat. niż wydaje się mieć.
- Proszę, mademoiselle - mówi dziewczynka. Dostrzegła coś
w oczach Morąg, cień wahania lub słabości. Jej twarz promienieje,
jak świeżo wyszorowana. Morąg nie może tego znieść. - Proszę,
mademoiselle. Widzę, że ma pani dobre serce. Niech nasza miłość
jaśnieje w pani sercu. Proszę przyłączyć się do nas i wyzbyć się
zmartwień.
Morąg idzie dale] Przy wejściu do muzeum stoi grupka policjan-
tów w czapkach, ale nie /wracają uwagi na dzieci, które wędrują
wzdłuż szeregu c/ckających limuzyn. W końcu każdy, kto się liczy,
został zaszczepiony uniwersalnym fagiem chroniącym przed prze-
noszonymi prze/ lemboty chorobami pamięci.
Jednak to nie możliwość zarażenia tak przeraża Morąg, lecz to,
co zobaczyła w oczach dziewczynki, co zdradziła mowa jej ciała.
Podobnie jak uchodźcy zarażeni plagą lojalności, ta dziewczynka
jest pustą powłoką zamies/kaną przez coś obcego i niepojętego.
Morąg ze współczuciem wspomina dzieci z obozu, ich poważne
i niedowierzające twarzyczki, ostrożny sposób w jaki się poruszały,
|ak niewprawnie animowane marionetki. Przyspiesza kroku, jakby
chcąc uciec przed wspomnieniami.
Nawet o tak późnej porze wokół placu dc la Concorde tworzą się
korki. Naprzeciw wejścia na stację metra znajduje się duży. całodo-
bowy lokal McDonalda. Przed jasno oświetloną wystawą stoi zapar-
kowana biała furgonetka z włączonym silnikiem. Dwaj mężczyźni
w białych kombinezonach kierują rząd lalek ku ramie wielkości
drzwi, podobnej do wykrywacza metali. Lalki są ubrane w kraciaste
spodnie i białe koszule personelu. Daszki czerwonych czapeczek
kryją w cieniu niebieskie twarze o wydatnych szczękach. Lalki
kolejno przechodzą przez bramkę, pilnowane przez jednego z tech-
ników, podczas gdy drugi obserwuje ekranik palmtopa.
Na stacji metra bezdomni i wypędzeni zaczynają zajmować
miejsca. Układają się do snu, zanim ludzie wytoczą się z ostatniego
składu metra i pospiesznie wyjdą po schodach w noc. W przeci-
wieństwie do wielu innych dużych miast Europy, w Paryżu bezdom-
nych wpuszcza się do metra dopiero po zamknięciu, czyli po półno-
cy. Na stacjach nie ma stałych obozowisk, tak więc lekarze i pie-
lęgniarki z przychodni pr/y placu de la Concorde są zmuszeni
pracować po nocach.
Morąg ]est spóźniona i kierownik zmiany już czeka na peronie
przed przychodnią, gotowy marudzić. Morąg uśmiecha się i mówi
mu. że wieczór jest tak piękny, że musiała się przejść.
- Louis. prawda.' Doktor Science mówił mi o tobie.
Louis jest skwaszonym mężczyzną po czterdziestce, w zielonym
kitlu i białym plastikowym fartuchu. Z owłosionymi łapskami zaple-
cionymi nad wydatnym brzuchem wygląda bardziej na brutalnego
r/eźnika, niż lekarza.
- Tak? On też mówił mi o tobie i twoim przyjacielu. Powiedz-
my sobie jasno, to nie sanatorium. Będziecie tu ciężej pracować niż
w tym latającym cyrku.
- Mój przyjaciel1.' - dziwi się Morąg, ale zaraz dostrzega
Julesa, już w fartuchu, rozmawiającego z jakąś staruszką tuż za
drzwiami przychodni. Uświadamia sobie, że doktor Science prze-
niósł ich oboje.
Na początku dyżuru jest mnóstwo roboty. To jej pomaga. Około
ti /cciej. kiedy w izbie przyjęć w końcu robi się pusto. Louis kładzie
się spać na wózku w odgrodzonym parawanem kącie. Mówi Morąg
i Julesowi. ze zawsze ucina sobie krótką drzemkę, kiedy minie
godzina szczytu. Nie każe się budzić, chyba że będzie to naprawdę
konieczne. Jules i Morąg siadają na plastikowych krzesłach w kącie
przychodni, popijając paskudną kawę z mlekiem pod plakatem za-
chwalającym zimowe uroki francuskich Alp: jakiś zdrowo opalony
osiemdziesięciolatek zjeżdża slalomem w chmurze sztucznego śnie-
gu. Rozmawiają szeptem, świadomi obecności Louisa za parawanem
i bezdomnych śpiących pokotem na peronie. Pytają się nawzajem
o samopoczucie i Jules mówi, iż cieszy się widząc, że Morąg tak
dobrze to znosi.
- A powinnam płakać i szlochać? Daj spokój, Jules. Widywa-
łam już martwe dzieci. W niektórych częściach Afryki ma się wra-
żenie, że więcej dzieci umiera lub ginie, niż się rodzi. Niektóre
ugrupowania buntowników robią żołnierzy z pięcio- lub sześciolat-
ków. Podają im femboty zmieniające ich w psychopatycznych mor-
derców i wypuszczają do buszu, aby tropiły i zabijały inne dzieci.
- Hej! Nie musisz się na mnie złościć.
- Nie jestem zła, tylko mam poczucie winy. Widziałeś marsz
na Interfejs?
- Jasne. Nie był pierwszy.
- Powinnam tam być, Jules. Tak właśnie myślę.
Morąg stwierdza, że jej kawa wystygła i wylewa ją do zlewu.
Niewielka strata: tę samą dostają pacjenci, brązową i gorzką, wielo-
krotnie zagotowy waną w wielkim aluminiowym kotle. Przychodnia
jest długim, niskim pomieszczeniem o betonowych ścianach obwie-
szonych plakatami biur podróży i ministerstwa zdrowia, wilgotnym
pomimo pomrukującej nad drzwiami nagrzewnicy. Zielone parawa-
ny na kółkach tworzą prowizoryczne sale. Nie ma tu nic prócz zlewu,
stalowych szafek lekarskich pozamykanych na kłódki, metalowej
s/afy i ekspresu do kawy. I zawieszonego na ścianie telewizora,
pokazującego ostatnie zdjęcia z wyprawy na Marsa. Czerwona po-
wierzchnia planety ma ten sam odcień, co afrykański pył.
- Pozwól, że coś ci powiem - mówi Jules. - To nie jest
pierwsze takie morderstwo. Mam znajomego w ministerstwie tech-
nologii, który koreluje raporty. Było kilka innych takich... incy-
dentów.
- Ile?
Jules przeciera oczy. On też jest zmęczony.
- Sześć. Przynajmniej o sześciu wiedzą. We wszystkich przy-
padkach były to małe dziewczynki mieszkające w Bidonville w po-
bliżu Magicznego Królestwa. Każdej wycięto jajniki.
Morąg znów siada
- Kiedy to się zaczęło?
- Pierwsza zginęła prawie dwa miesiące temu. I jestem pewien,
że ten drań, doktor Science, na pewno dobrze o tym wie.
- Jules, może me powinnam ci tego mówić, ale traktujesz to
zbyt osobiście.
- Dlaczego nie podano tego w dziennikach, Morąg? Sześć
małych, okropnie okaleczonych dziewczynek. To nie jest robota
policji, ani tej pieprzonej straży obywatelskiej. Ten dział minister-
stwa technologii, w którym pracuje mój znajomy, monitoruje wpływ
techniki na społeczeństwo. Wiesz, o co chodzi? O ten pieprzony
Interfejs. Sześć małych dziewczynek to skromna ofiara za przepły-
wające przez niego dobra. I ten chłopczyk. Pomyśl, co...
- Nie - przerywa mu Morąg.
- Dlaczego, bo to mogłoby zakłócić twój pieprzony spokój
ducha? - mówi gniewnie Jules, błyskając ciemnymi oczami w czar-
nych obwódkach.
- Każdy z nas jakoś sobie z tym radzi. Przecież wiesz.
- Racja - rzuca z goryczą Jules i przeciera oczy pięściami.
Morąg ma ochotę powiedzieć mu coś pocieszającego, ale waha się,
a potem odpowiednia chwila mija.
Wokół wielkiego pojemnika na śmieci walają się zakrwawione
gaziki. Morąg zakłada lateksowe rękawice i zbiera je z podłogi.
Zajmuje jej to dłuższą chwilę, ponieważ musi uważać na igły.
Pacjenci nie zawsze wrzucają je do stojącego przed drzwiami po-
jemnika. Wielu z nich ma dziwne zwyczaje, szczególnie chorzy
psychicznie. Morąg nie wini ich za to - tak znaczną część życia
spędzają na oczach wszystkich. Jedzą i śpią w publicznych miej-
scach, używają miejskich toalet i łazienek. Nie mają gdzie uciec,
jedynie w świat swoich fantazji, a i w ten może gwałtownie wkroczyć
jakiś nastoletni haker meme lub imażer.
Jules wyciąga się na krześle, oglądając telewizję. Od wielu dni
mówił o wyprawie na Marsa, a tej nocy astronauci mają wreszcie
wylądować. Morąg ucina sobie krótką drzemkę, budzi się z piaskiem
w oczach, a Jules oznajmia:
- Już prawic tam są.
Telewizor ukazuje plątaninę ziarnistej czerwieni i ochry, z jasną
plamką na środku. Ta plamka to marsjański ładownik. Obraz jest
transmitowany z bazy wypadowej na Phobosie.
- Okrążą planetę jeszcze cztery razy, a potem wejdą w atmo-
sferę - tłumaczy Jules. - Wylądują przed końcem naszego dyżuru.
Morąg mówi, że w Afryce widziała tyle cierpienia, że ten fakt
wydaje jej się nieistotny, a Jules wzrusza ramionami. Woli rozma-
wiać' o wyprawie: to bezpieczniejszy temat.
- Cierpienie będzie zawsze - mówi. - Uważam lądowanie
na Marsie za znaczący krok naprzód dla całej ludzkości.
- Owszem, a ja pamiętam teorie prawicowych ekonomistów
ubiegłego wieku, wszystkie te bzdury o tworzeniu zdrowej elity,
która wzbogaci całe społeczeństwo. Do tej pory gnębią nas proble-
my, które z tego wynikły. Resztę świata też. Nie byłoby głodu
w Afryce, gdyby jej kraje przestały eksportować zboże na pokrycie
swojego zadłużenia. A większość tych długów powstała w wyniku
niewłaściwego wykorzystania nowoczesnych technologii, albo ma-
sowych zakupów broni.
- Zgadzam się, że ten świat jest stary i zmęczony. Tutaj jednak
mamy nowy. Może stamtąd spojrzymy z innej perspektywy na nasze
problemy. Połowa świata obserwuje to lądowanie. Sześć miliardów
ludzi.
- A druga połowa nie ma gdzie mieszkać, nie mówiąc już
o posiadaniu telewizora. Mamy dość kłopotów bez stwarzania sobie
nowych - upiera się Morąg. Jej słowa brzmią zbyt ostro, więc
usiłuje je złagodzić: - Czasem przez całą godzinę nie myślę o tej
dziewczynce i chłopcu. Wiem, że w ogóle nie powinnam o nich
myśleć. Ludzie umierają tak łatwo, prawda? Ilu umarło tutaj w tym
roku?
- Chyba nie więcej niż dwudziestu. Wiem, co chcesz powie-
dzieć. To było zupełnie coś innego, prawda? Sposób, w jaki ją
rozcięto... Alessi jest przestraszona.
Alessi to żona Julesa.
- Och, Jules, tak mi przykro.
- Dzieci też coś wyczuwają. A dziś rano odwiedził nas jakiś
człowiek.
- Anglik? Gruby?
- Tak. Znasz go?
- Myślę, że to reporter. Nie rozmawiaj z nim, Jules. Wezwij
policję, jeśli znów się zjawi. Znam takich. Niepokoił mnie dziś rano.
Tacy jak oni z lubością zajmą się zbrodnią, ale nic ich nie obchodzi
to, że ta dziewczynka mieszkała w centrum Paryża, w baraku między
stertami śmieci.
- W La Gouette d'Or mamy własne sposoby rozwiązywania
problemów. A przynajmniej tak mu powiedziałem. Wątpię, żeby
wrócił.
- Twardy z ciebie gość, Jules.
Jules śmieje się. Uśmiech bardzo go odmładza.
- To kwestia nastawienia. Słuchaj, muszę obejrzeć kilku pa-
cjentów. Zaraz wracam.
Morąg uśmiecha się, wiedząc, że Jules przy okazji chce wypalić
papierosa. Ona też ma na to ochotę. W Afryce paliła bez przerwy.
Jak wszyscy. Teraz jednak nie chce wracać do nałogu.
Znów zasypia i budzi się ze zdrętwiałym karkiem. W telewizji
pokazują grupkę mężczyzn i kobiet rozmawiających przy stole,
z wielkim zdjęciem Marsa w tle i zegarem odliczającym minuty
w kącie ekranu.
Kawa jest jeszcze zimniejsza. Morąg mimo to wypijają i wycho-
dzi na zewnątrz, poszukać Julesa. Kiedy go nie widzi, z początku nie
denerwuje się. Przechodzi po peronie, obok śpiących w śpiworach
bezdomnych, a potem rusza w przeciwną stronę.
Na końcu peronu stoi mężczyzna, przestępując z jednej nogi na
drugą z wprawą człowieka, który przez większość dnia musi stać
i czekać. Chude ciało okrył pomarańczowym kocem. Ma żółknące
sińce pod oczami i świeże szwy na głowie, zrobione czarnymi nićmi,
jakich używają w miejskim pogotowiu. Skóra wokół rany jest nie-
bieska od środka dezynfekcyjnego. Mężczyzna obdarza Morąg męt-
nym spojrzeniem i bełkocze:
__ Mówiłem mu, żeby tam nie szedł. Lada chwila nadjedzie
pociąg.
- Jules!
__ Nie znam jego imienia. Powiedział, że widział jakieś dzieci.
Poszedł tam.
Zaciskając obiema dłońmi koc pod szyją, mężczyzna wskazuje
łokciem na tunel.
Morąg tak mocno naciska guzik alarmu, aż boli ją palec. Nie
pamięta, jak przybiegła do przychodni i jest tak zdyszana, że kiedy
budzi Louisa, mija cała minuta zanim opowie mu, co się stało. Na
zewnątrz pierwszy poranny skład przejeżdża z łoskotem przez stację
i Morąg usiłuje przekrzyczeć hałas.
Louis każe jej usiąść. Wychodzi na chwilę. Morąg patrzy na
ekran telewizora. Ten pokazuje zbliżenie mnóstwa porowatych czer-
wonych skał. Wszystko jest uporczywie takie same. Jakby nic się nie
zmieniło. Trzęsą jej się ręce. Splata dłonie. Jest jej zimno, coraz
zimniej. Jestem w szoku, myśli. Obwodowy układ krwionośny wy-
łącza się, kierując krew do głównych naczyń, przenosząc adrenalinę.
Jednak ta myśl jest zupełnie oderwana od otaczającej ją rzeczy-
wistości.
Jeden po drugim, kilku bezdomnych wchodzi do przychodni.
Płochliwie jak myszy zerkają na Morąg, a potem odwracają się do
telewizora. Kamera, drgając, obraca się i pokazuje sterty różnej
wielkości głazów, a za nimi morze wydm, szkarłatnych pod łososio-
wym niebem. Po kilku chwilach panorama powoli przesuwa się
w bok. Na ekranie pojawia się rampa. Jeden z bezdomnych znalazł
pilota i nagle w przychodni rozbrzmiewa męski głos, wyjaśniający,
że zdjęcia pokazują to, co wydarzyło się dwadzieścia dwie minuty
wcześniej. Wkroczyliśmy, oznajmia, w nową epokę w historii ludz-
kości.
Wraca Louis. Ma ponurą minę. Bezdomni zerkają na niego
i znów odwracają się do telewizora. Na ich uniesione twarze pada
czerwona poświata. Na rampie majaczy jakiś cień, przesuwa się
naprzód. To ktoś w grubym skafandrze próżniowym.
Louis klęka przy Morąg i mówi jej, że Mes nie żyje. Morąg już
o tym wie, ale to nie ma żadnego znaczenia. Louis ujmuje jej zimne
dłonie. Nie chce jej powiedzieć, jak zginął Jules.
- Policja zaraz tu będzie - mówi. To straszne.
- Ktoś go widział. Młody facet z ogoloną głową. Miał ranę,
o tutaj. - Morąg dotyka ręką głowy. - Musimy go znaleźć.
- Stacja już jest otwarta. Większość ludzi wyszła. Podaj jego
opis, a policja na pewno go znajdzie.
- On mógł zabić Julesa!
- Nie sądzę - tłumaczy Louis.
- Hej - karci ich jeden z telewidzów. - Bądźcie cicho,
dobrze? To historyczna chwila.
Na ekranie, astronauta stoi wśród porowatych czerwonych gła-
zów u stóp rampy. W złocistej szybce wizjera odbija się kanciasty
kształt ładownika i dwie postacie w skafandrach, stojące na końcu
rampy.
Komentator umilkł: przychodnię wypełnia szum fali nośnej.
Potem słychać głos astronauty. To kobieta. Jej głos niesie się zdu-
miewająco czysto przez miliony kilometrów pustki między dwoma
światami.
- Oto początek wielkiej przygody.
8. Biedny rycerz
Armand idzie z chłopczykiem przez smugi miękkiego szafrano-
wego światła, obok kryształowych wód omywających brzeg z perły
i kości słoniowej. Jest spokojny, chociaż w głębi jaźni wciąż słyszy
ten krzyk. Pokazuje chłopcu Krainę Baśni. Mały jest tu po raz
pierwszy i nie może się nadziwić. Pyta, gdzie podziały się betonowe
ściany.
snem.
COS, CO I
- To rzeczywistość - mówi Armand. - Tamto było tylko
...T. Są różne rodzaje rzeczywistości. Oglądasz telewizję?
Chłopczyk odpowiada, że oczywiście, ogląda telewizję. Lubi
i nazywa "Hopalong Frog" i z niezmordowanym, bezkrytycz-
nym fanatyzmem dziecka opowiada o tym Armandowi. To serial,
którego akcja toczy się w sadzawce na Dzikim Zachodzie. Hopalong
Frog jest tam szeryfem.
__ W telewizji wszystko wydaje się bardzo rzeczywiste. Lepsze
niż naprawdę, jaśniejsze i prawdziwsze. Jednak nie możesz tam
wejść.
- Kiedy idę spać, widzę Hopalong Froga.
- To sen. Chodzi o to, że ten sen jest prawdziwy. Czy pomy-
ślałeś kiedyś, że ci ludzie w telewizji mogą cię obserwować?
Chłopczyk mówi z uporem:
- Przecież Hopalong Frog obserwuje mnie. Mówi do mnie na
końcu każdego odcinka.
Armand ignoruje jego słowa.
- W twojej głowie znajduje się przełącznik, taki jak w telewi-
zorze, który włącza się, kiedy mu każesz. Otrzymałeś właśnie taki
włącznik. Teraz możesz widzieć rzeczy takimi, jakimi naprawdę są.
To wspaniały dar. Większość ludzi żyje, nie wiedząc, jaki jest ten
świat.
Armand dziwnie się czuje. Jakby ktoś inny przemawiał jego
ustami, podsuwał mu te myśli. Krzyk jest ledwie słyszalny, ale
bardzo natarczywy. Nie cichnie ani na chwilę, ponieważ nie musi
łapać tchu i nie męczy gardła. Trwa i trwa. Chłopczyk pyta:
- Zobaczymy Hopalong Froga? Czy on tu mieszka?
- Może - odpowiada Armand.
Mały czuje się już lepiej, nie ma co do tego wątpliwości. Armand
i jedno z Bliźniąt musieli go przytrzymać, kiedy drugie wkładało mu
do ust żywe łącze. Jednak gdy tylko łącze związało się i jeden z Ludu
dał chłopcu somę, mały natychmiast uspokoił się. Przejrzał.
- To ogromny i dziwny świat, pełen przedziwnych mieszkań-
ców. Jestem pewien, że Hopalong Frog gdzieś tu jest, ale nie wiem,
gdzie mieszka.
- Poszukam go!
Chłopczyk puszcza rękę Armanda i zbiega po zboczu z żywego
marmuru na skraj sadzawki. Jedno z kąpiących się w niej, płochli-
wych jedwabistych stworzeń, przestraszone, zapada głębiej w kry-
staliczną wodę. Po powierzchni przelatują srebrzyste świetlne kręgi,
nakładając się i wielokrotnie dzieląc, tak jasne, że Armand musi
odwrócić oczy. Tak właśnie jest w Krainie Baśni. Jej piękno jest tak
intensywne, że człowiek nie może tu przebywać przez cały czas.
Tylko Lud może to robić.
Armand traci chłopca z oczu, który znika w s'wietle. Zamiast
niego widzi nadchodzące Bliźnięta. Ich cienie są jak tunele wiodące
w perłową poświatę, naśladującą każdy ich ruch. Jakże są piękne!
Zewsząd otacza ich piękno. Tuż za nimi podążają ich słudzy, pochy-
lając rozpromienione twarze, gdy Armand, biedny rycerz, klęcząc,
słucha poleceń.
Musi wyruszyć w daleką podróż. Z łona światła w zimną noc, za
ponury cień zamczyska, przez krainę, w której ogniska odludków
mrugają w ciemnościach, jak spadłe na ziemię gwiazdy.
Armand rusza w drogę. Złociste oczy kupieckich statków prze-
cinają mrok, pędząc poruszane wiatrem własnych oddechów, miga-
jąc światełkami na kadłubach. Raz po raz słychać ich senne, prze-
ciągłe pomruki i Armand chwieje się w przydrożnym rowie, za-
tykając rękami uszy i czuje, jak podmuchy szarpią połami jego
płaszcza. Wciąż słyszy ten krzyk. Nigdy nie zdoła odejść tak daleko,
żeby go nie słyszeć.
Pod nogami trzeszczą okruchy szkła. Oddech wydobywa się z ust
Armanda obłokiem pary, porywanej przez zimny wiatr. Na stacji
przechadza się po peronie i drżąc czeka na pociąg, który przyjedzie
przed świtem i zabierze go do obcego i strasznego miasta. Działanie
somy mija i spod otłumanienia zaczyna przezierać zmęczony świat.
Teraz Armand poznaje ten głos, coraz słabszy i cichszy. To Pan
Mikę. Wrzeszczy z wściekłości, ponieważ nie on rządzi. Jeszcze nie.
Jeszcze nie. Dopiero, gdy znajdzie kobietę.
9. Teorie spiskowe
Wszyscy przy stole są pijani i uśmiechają się głupkowato. Wzno-
s/ą toasty i piją brandy, tak mocno stawiając szklanki na stole, że
tańczą płomyki świec. Morąg jest równie podchmielona, jak pozo-
stali goście małej knajpki. Brandy pali ją w żołądku i uderza do
głowy. Jest wieczór tego samego dnia, kiedy zginął Jules i nie
pełniący dyżuru członkowie Ruchomego Zespołu Pomocy urządzili
stypę na jego cześć.
Michel Guidon stoi, trzymając się jedną ręką oparcia krzesła,
a drugą nalewając brandy do szklaneczki. Płomyki świec odbijają
się w szkłach jego okularów w drucianych oprawkach. Nadeszła jego
kolej, aby wznieść toast. Część lekarzy i pielęgniarek pracowała
w Afryce i przejęła ten zwyczaj od tamtejszych współpracowników
pomocy społecznej. Opłakują Mesa, chwaląc jego zasługi i mówiąc,
ile dla nich znaczył.
- Grał w szachy jak demon - wspomina Michel Guidon. -
Pamiętam, że w gorące letnie wieczory, kiedy skończył pracę i było
jeszcze jasno, czasem zabierał mnie do tej kawiarenki przy Jardin
des Plantes. Tam zawsze przesiadują starzy ludzie, grając w szachy
albo popijając piwo. Widziałem, jak Jules grał z trzema jednocześnie
i pokonał wszystkich.
- Grywał z Polakami - rzuca ktoś inny.
- Za Julesa i jego szachowe zwycięstwa! - wołają wszyscy
i wychylają następną kolejkę.
Teraz Morąg ma zabrać głos. Nalewa sobie porcję brandy, a po-
tem wstaje. Pomieszczenie zaczyna się kołysać, więc Morąg opiera
się ręką o stół. Wszyscy na nią patrzą.
- Kosmos - mówi po chwili namysłu. Mówili już o jego
upodobaniu do jazzu, dzieciach i pracy w Afryce, gorącej trosce
o pacjentów, sposobie, w jaki cierpliwie zaszywał ich rany tak, aby
nie pozostały blizny. - Oglądał wyprawę na Marsa. Odszedł i nie
widział, jak ta kobieta wysiadła z ładownika, ale byli tam ludzie,
którzy nie dożyliby tej chwili, gdyby nie Jules.
Wszyscy wokół niej wstają i piją za to, a potem siadają i zno-
wu piją. Jeden z pozostałych gości skarży się na hałas, a właści-
ciel każe mu się zamknąć lub wyjść, bo to na cześć dobrego przy-
jaciela. Facet w końcu dołącza do towarzystwa, tak samo, jak po-
zostali goście baru. Michel Guidon gra na gitarze, myląc chwyty.
Wszyscy klaszczą w rytm muzyki, a potem Gisele Gąbin śpiewa
kilka ludowych piosenek. W trakcie jej występu przyjeżdża tak-
sówka Morąg. Dochodzi północ i część gości już wyszła. Morąg
chwiejnie rusza do drzwi, odprowadzana głośnymi okrzykami przy-
jaciół.
Kierowca taksówki, mocno zbudowana kobieta w skórzanej kurt-
ce, pomaga Morąg wejść do wozu. Morąg osiągnęła ten stan pijac-
kiego upojenia, w którym wszystkie wydarzenia akceptuje się z roz-
bawioną obojętnością, jakby cały świat był sztuczną rzeczywis-
tością. Nie pyta, dlaczego kierująca pojazdem wpuściła do środka
drugiego pasażera.
To ten grubas. W chwili gdy Morąg rozpoznaje go i poniewczasie
przypomina sobie, że wcale nie zamawiała taksówki, grubas podtyka
jej coś pod nos.
Zimny spray szczypie w skórę. Pod czaszką Morąg trzeszczą
elektryczne wyładowania. Natychmiast trzeźwieje, ale nie panuje
nad swoim ciałem i tylko mocno uderza się w łokieć, gdy usiłuje
otworzyć drzwi. Są zamknięte.
- Grozi ci niebezpieczeństwo - mówi grubas i odsuwa się,
gdy Morąg wyjmuje taser.
Jednak kieruje paralizator niewłaściwym końcem, a w następnej
chwili kobieta łapie ją za rękę.
- Spokojnie, słodziutka- mówi. - Chcemy cię ocalić. Gdy-
byśmy chcieli cię zabić, nie rozmawialibyśmy z tobą.
Kobieta ma gładko wygoloną głowę, tylko na samym środku
pozostawiła sobie pasek krótko przystrzyżonych włosów, wygląda-
jących jak lamparcie futro. Z jej prawego ucha zwisa łańcuszek
wyrzeźbionych z kości, trupich czaszek. Grubas mówi:
- Nie strasz jej, Kat. Jedź.
- Wiem, kim jesteście - mówi Morąg. - Nic nie powiem.
Obiecałam im, że nic nie powiem.
- Nazywam się Alex Sharkey. Nie jestem dziennikarzem, dok-
tor Gray.
- Nie jestem lekarką, tylko pielęgniarką.
Kobieta za kierownicą rzuca
__ Ona nic nie powie. Alex. Jest w fazie negacji. Mówię ci,
zostaw ją i znajdź jakiś inny sposób. Niedługo dojdzie do kolejnego
zabójstwa. Ile zostało czasu do pełni księżyca?
- Wcale nie wiemy, czy zdarzają się cyklicznie.
- Na pewno są cykliczne - mówi z emfazą kobieta. Ma
niemiecki akcent. Morąg napotyka jej spojrzenie w lusterku.
- Co o tym wiesz. Kat?
- Dla ciebie Katrina. ptaszyno. Tylko przyjaciele nazywają
mnie Kat.
- Spokojnie - ucina grubas. Alex Sharkey. - Od czego mam
zacząć? Nie mam wiele czasu. Naprawdę. Ty też nie. To, co widzia-
łaś, ściągnęło na ciebie niebezpieczeństwo i musisz zdawać sobie
z tego sprawę. Musisz powiedzieć nam. co widziałaś, a wtedy bę-
dziemy mogli ci pomóc. Obiecuję.
Ta kobieta. Katrina. zapala papierosa i dorzuca:
- Opowiedz jej o dobrych i złych baśniach.
- Ile było tych morderstw? - pyta Morąg. - Sześć?
- Siedem - odpowiada grubas. Alex Sharkey.
- Siedem. Zapomniałam o tym. które sama widziałam. Siedem
małych dziewczynek. Mój przyjaciel też został zabity. A wy wiecie,
kto to zrobił i nie zawiadomiliście policji?
Alex pochyla się do niej (budząc u Morąg skojarzenie z walącą
się górą. bo grubas zajmuje dwie trzecie tylnego siedzenia) i mówi
do Katriny:
- Chcę pokazać jej kontrolę.
- Daj spokój. Alex! Nie możemy ryzykować...
- Myślę, że mo/emy. Przy Les Halles jest mnóstwo barów
szybkiej obsługi. Zamknij się i jedź. Kat. Taka była umowa.
Katrina odwraca się i radzi Morąg:
- Jeśli ten facet będ/ie ci proponował jakąś umowę, nie słu-
chaj go.
Potem uruchamia taksówkę i z piskiem opon włącza się do ruchu.
Nawet o tak późnej porze po rue Berger przetaczają się tłumy.
W głębi jarzy się zapadnięty, podwójny łuk Forum, oświetlony ty-
siącem świateł i luster. Katrina musi używać klaksonu, żeby prze-
drzeć się przez tłum spacerowiczów, turystów, prostytutek, alfon-
sów, kieszonkowców, handlarzy narkotyków i narkomanów. W tłoku
ryzykownie manewrują chłopcy na skuterach, w jaskrawych pucho-
wych kurtkach ze zmieniającymi się wzorami. Niestrudzeni agitato-
rzy Dziecięcej Krucjaty energicznie żebrzą, rozdają ulotki, a kiedy
policja nie wid/i, imażerują przechodniów natychmiastową karmą.
Co chwilę pół tuzina ludzi zastyga na chwilę, pogrążając się w morzu
nirwany, a drugie tyle rozgląda się za małymi draniami, które ich
trafiły. Z zestawu nagłaśniającego, który ktoś' rozstawił przy Fontai-
ne des Innocents płynie głośna muzyka. Wielka telescianka jarzy się
marsjańskim blaskiem nad głowami tłumu. Ukazuje dwóch astro-
nautów w białych skafandrach próżniowych, pozujących na skraju
rozległej posępnej doliny, która - gdyby nie płytkie kratery -
mogłaby znajdować się w Arizonie.
Pizy rue Berger mieszczą się całodobowe restauracje, popularne
wśród narkomanów, któi /y wiedzą, że porcja frytek szybko dostar-
czy ich organizmom potrzebnego tłuszczu. Morąg dostrzega dwóch
flików / czujnym owczarkiem alzackim na krótkiej smyczy, ale
gliniarze są zajęci przeganianiem chłopców na skuterach i tylko pies
zerka na stukającą w s/ybę kobietę.
- Tam jest wietnamska knajpa, w której podają zupę z jąder -
mówi Katnna. - Mas/ ochotę. Alex?
- Skręć w lewo - odpowiada z niezmąconą cierpliwością Alex.
Przed barem szybkiej obsługi stoi zaparkowana biała furgonetka.
a dalej rząd lalek w c/ei wono-białych mundurkach. Katnna parkuje
równolegle do furgonetki i pokazuje palec jadącemu na skuterze
facetowi, który na nią trąbi.
- Sąd/ę, że już to widziałaś - mówi Alex - ale wątpię byś
wiedziała, po co to robią.
Lalki podchodzą do techników. Niebieskie twarze o wydatnych
izezękach kolejno oświetla krótki błysk.
- To test - mówi Alex. - Szukają baśni.
- Widziałam coś takiego zeszłej nocy. (Kiedy Jules jeszcze
żył.) Tyle, ze przeprowadzali lalki przez coś w rodzaju bramki
wykrywacza metali.
__ Skanowanie przy użyciu magnetycznego rezonansu jądro-
wego. Ta metoda jest prymitywniejsza, ale oparta na tej samej
zasadzie.
__ Wszystkie te ich testy są gówno warte - parska Katrina.
Odpala następnego papierosa od niedopałka poprzedniego i wydmu-
chuje chmurę dymu na przednią szybę taksówki.
Alex nie zwraca na nią uwagi.
- Baśń to lalka obdarzona inteligencją i własną wolą. Żeby
przerobić lalkę, należy wyjąć chip kontrolny, wszczepiony jej, aby
robiła to, po co ją kupiono. Potem wkłada się inny chip, podwyższa
przewodnictwo synaps i poddaje terapii hormonalnej. Hormony
służą głównie do rozbudowania muskulatury; baśnie są sterylne,
chyba że poddano je odpowiednim zabiegom chirurgicznym, ale
większość liberacjonistow nie zadaje sobie tego trudu. Rzecz w tym,
że u pierwszego pokolenia baśni zmiany mają wyłącznie wewnętrz-
ny charakter. Osobniki prawie niczym nie różnią się od nie zmodyfi-
kowanych lalek. Ostatnio władze wpadły w panikę, ponieważ zo-
rientowały się w rozmiarach tego zjawiska. Tutaj widzisz skutki. Ci
technicy sprawdzają chipy każdej lalki, porównując je ze specy-
fikacją.
- To na nic - powtarza Katrina. Opuszcza odrobinę boczną
s/ybę, wyrzuca przez szparę wypalonego do połowy papierosa i za-
myka okno. -Już widziała, Alex. Jedźmy.
- Za chwilę. Chodzi o to, Morąg, że baśnie nie zadają się
z lalkami. Liberacjoniści pomylili się. Uważali, że baśnie przerobią
resztę lalek, że będzie to coś w rodzaju autokatalitycznego procesu.
Tymczasem baśnie nie lubią lalek. Te nawet ich nie interesują.
Dlatego takie poszukiwania są skazane na niepowodzenie.
- Dlaczego władze nie zrobią czegoś z Magicznym Króle-
stwem?
- Są baśnie i baśnie. Większość jest nieszkodliwa i nie zwraca
niczyjej uwagi. Ty spotkałaś kilka, których styl życia, powiedzmy,
odbiega od normy. Nie kryją się i walczą o swój byt. Na tym właśnie
polega problem. Kupiły sobie ochronę.
- Porwali tego małego chłopca i zabili jego siostrę. I zamordo-
wali wszystkie te inne dziewczynki, prawda? I Julesa. Te stworzenia
zabiły Julesa. A wy wiecie dlaczego i nie powiedzieliście policji!
Alex milczy. Patrzy na techników, sprawdzających lalki przed
barem szybkiej obsługi.
- Za dużo jej powiedziałeś, głupi pierdoło - mruczy Katrina.
- Po co w ogóle jej coś mówić?
- Ponieważ jeśli mam wam coś powiedzieć, to chcę wiedzieć
po co. Chcę wiedzieć, czy możemy odebrać im tego dzieciaka.
- Nie musimy się targować...
- Kat! - ucina Alex. Zdumiewające, ale kobieta milknie. -
Nie możemy tu rozmawiać. Czy naprawdę chce pani wiedzieć, pani
Gray?
- Należycie do podziemia? Myślałam, że liberacjoniści roz-
wiązali się wiele lat temu.
- Większość - mówi Alex. - Jednych aresztowano, niektó-
rzy zrezygnowali, a inni, jak się zdaje, zajęli się swoimi wytworami.
Mimo to, ewolucyjne zmiany nadal trwają i coś musi nimi kierować.
- Nie znajdziesz jej - mówi Katrina. - Nie po tak długim
c/.asie.
- Może nie - przyznaje Alex. - Jedźmy już, co?
Katrina zawraca, klaksonem torując sobie drogę w tłumie. Wy-
skakuje z niego jakiś włóczęga i zaczyna mazać szmatą po szybie.
Katrina klnie pod nosem i naciska przycisk na desce rozdzielczej.
Grube niebieskie skry tryskają z czubków palców włóczęgi, który
odskakuje, klnąc i machając oparzoną dłonią. Katrina dodaje gazu
i kieruje taksówkę w lukę w tłumie.
Morąg usiłuje zapamiętać trasę, którą jadą. Chyba na północny
wschód, myśli, co ją uspokaja, ponieważ właśnie tam mieszka. Ci
ludzie nie wydają jej się szczególnie groźni, ani nawet sprawni
w tym, co robią. Najwidoczniej wiedzą coś o liberacjonistach, może
nawet byli kiedyś członkami tego słynnego ruchu, który w drugiej
dekadzie trzeciego tysiąclecia, usiłował zmienić status lalek, widząc
w nich nie wysoko rozwinięte zwierzęta, ale ludzkie istoty. Jednak
ruch liberacjonistyczny załamał się. jak wszystkie ruchy rewolucyj-
ne, które dostatecznie szybko nie wytoczą i nie wygrają wojny
przeciwko państwu. Wykończyły go represje policyjne, rozłam i we-
wnętrzne spory, a także znużenie. Ludzie starzeją się i tracą zapał.
Podejmują pracę, pobierają się i osiadają, mają dzieci.
Moraa od czasu do czasu też odczuwa takie burżuazyjne ciągoty,
chęć poddania się straszliwej inercji i robienia tego, czego po niej
oczekują, zniknięcia za horyzontem małżeństwa. Wie, że przed tym
uciekła z Edynburga.
Taksówka przejeżdża przez most na kanale Saint Martin, między
odrapane bloki Belleville-Menilmontant. Znajdują się może kilo-
metr od mieszkania Morąg. Ten grubas, Alex Sharkey, pospiesznie
kartkuje notes. Światełko notatnika pada na jego podbródek, krzesze
iskry w szkłach okrągłych okularków. które założył na nos. Przypo-
mina Morąg portret Jamesa Boswella, a nie groźnego rewolucjonistę
7 podziemia. A Katrina, pomimo groźnych gadek, to raczej punkowa
abnegatka, niż zimna zabójczym.
Ta para zna się od lal. myśli Morąg, a ich przekomarzanie się
jest oznaką czułości. Uświadomiwszy to sobie. Morąg odkrywa,
że wcale się nie boi. Ten środek, który ją otrzeźwił, jednocześnie
osłabił ją i wprawił w beztroski nastrój, ale bywała w gorszych
opresjach.
W obozach, w których schronili się uchodźcy zarażeni rządową
plagą lojalności, wyczuwało się nieustanną, złowrogą obecność taj-
nej policji Papy Zumiego. eleganckich młodych ludzi w okularach
wideo, nienagannie uprasowanych białych koszulach i czarnych
garniturach. Uzbrojeni w maczety i pistolety maszynowe, przepro-
wadzali wyrywkowe kontrole mężczyzn, kobiet i dzieci, zabijając
tych. którzy nic spełniali ustanawianych przez nich kryteriów. Nie
mieszkali w obozach, ale przyjeżdżali do nich codziennie rano
mercedesami i BMW. z pięciogwiazdkowego hotelu w pobliskim
mieście. Personel medyczny musiał codziennie negocjować z tajnia-
kami i przynajmniej raz w tygodniu Morąg spotykała się z pogróż-
karni z ich strony. Aż do tego strasznego, ostatniego dnia, reżym Papy
Zumicgo dokonywał aktów bezsensownego terroru i przemocy.
A jeszcze wcześniej, kiedy była w baszu i leczyła dzieci dotknię-
te rzeczną ślepotą, jeden z pomniejszych somalijskich watażków
zatrzymał jej landrovera i przez pięć dni przetrzymywał ją jako
zakładniczkę. Był czarujący, wykształcony w Oksfordzie i ani razu
otwarcie jej nie groził. Morąg dostała oddzielny pokój w jego wiel-
kiej i źle rozplanowanej rezydencji, była dobrze karmiona i mogła
rozmawiać z jego żonami. A jednak żyła w nieustannym strachu.
Dusiła się tam. jakby powietrze miało podwyższone ciśnienie,
a jednocześnie brakowało w nim połowy normalnej ilości tlenu.
Ilekroć wyjrzała przez okno. widziała dwóch lub trzech mężczyzn
w obszarpanych polowych mundurach, trzymających malajskie ko-
pie kałasznikowów. karabiny maszynowe lub jednostrzałowe gra-
natniki przeciwpancerne. I te nocne odgłosy, dobiegające z oddali.
Ludzkie krzyki, słabe lec/ dobrze słyszalne, trzaski pojedynczych
wystrzałów, warkot motoru pracującego przez pół godziny na jało-
wym biegu, zanim ktoś go wyłączył.
Kiedy - po zabiegach na wysokim szczeblu, których była zu-
pełnie nieświadoma - Morąg została wypuszczona i nawet pozwo-
lono jej odjechać jej własnym landroverem. przejechała dziesięć
kilometrów wyboistą drogą, zanim zaczęła drżeć tak gwałtownie, że
o mało nie wjechała do rowu. Trzęsąc się jak w ataku malarii, dostała
najpierw mdłości, a potem biegunki. Uspokoiła się, wstrzykując
sobie morfinę i zdołała dojechać do posterunku obsadzonego przez
oddział rządowych żołnierzy, po czym straciła przytomność.
To był strach. Przerażenie.
Taksówka podskaku]e na stromej uliczce. Za nagimi drzewami,
w chłodzie nocy wyraźnie odcinają się oświetlone okna bloków.
Wiadukt nad torami kolejowymi, za którym droga przechodzi w bru-
kowaną impasse / sześcio lub sicdmiopiętrowymi domami z dzie-
więtnastego wieku, ogrodzonymi i stojącymi pośród bujnej zieleni.
To jedno z nielicznych miejsc w Pary/u, które uniknęło wielkiej
przebudowy, jaka miała miejsce pod koniec dwudziestego wieku.
Przetrwało tę nową modę, jak owdowiała księżna wygnana do czyn-
s/.ówki z zimną wodą. Chociaż Morąg mieszka w tej dzielnicy, tylko
w przybliżeniu orientuje się, gdzie się teraz znalazła.
Katrinagasi silnik i światła, wysiada i otwiera drzwi Morąg, która
wychod/i na zimne, wilgotne powietrze, po czym czuje wzbierającą
falę mdłości. Osuwa się na kolana i gwałtownie wymiotuje do
rynsztoka na środku ulicy.
Kiedy wstaje, ocierając brodę i załzawione z zimna oczy, Alex
otwiera bramę w ogrodzeniu z wysokich żelaznych prętów. Katnna
u|muje Morąg pod rękę i pomaga jej wstać. Morąg czuje twarde
mięśnie jej ramion i torsu. Od kobiety bije ciepło i ostry zapach
papierosowego dymu oraz kadzidełka.
W domu. w pokoju w którym trzeszczące drewniane podłogi
nakryto wytartymi tureckimi dywanami, Morąg siada na składanym
plastikowym krześle i pije ciepły sok pomarańczowy osłodzony
kilkoma łyżeczkami cukru, podczas gdy Katona zapala parę usta-
wionych na ciężkiej dębowej szafce świec. Ich żółtawe światło odbija
się na jej wygolonej czaszce po obu stronach lamparciego futra. To
prawdziwe futro, produkt genetycznej modyfikacji epidermy.
W kącie pokoju leży zwinięty śpiwór, pod ścianą stos pożółkłych
książek w miękkich okładkach, a poza tym jest tu kilka składanych
krzeseł ora/ komputer z wirtualnymi goglami i rękawicami. Krótki
przewód łączy komputer z gniazdkiem telefonicznym: czerwona
dioda sygnalizuje czuwanie. Plastik rękawic jest popękany i sklejony
srebrzystą taśmą klejącą.
Alex wraca z głębi domu. odgryza kawałek trzymanego w ręce
ciasta i mówi z pełnymi ustami:
- Już idzie.
- Kto? - pyta Morąg.
- Znajomy. To mieszkanie jest bardzo dogodnie położone. Na
uboczu, nie rzucające się w oczy, w pobliżu torów kolejowych, które
są używane głównie w nocy. Każdy, kto kiedyś jechał nocnym
pociągiem z Gare du Nord. przejeżdżał obok, ale prawie nikt nie
patrzy za okno.
- Wygląda jakbyście tu obozowali - mruczy Morąg.
Alex siada, nie na jednym ze składanych krzeseł, które zapewne
załamałoby się pod jego ciężarem, lecz na podłodze. Nie spieszy się
i posapuje. Kiedy już wygodnie się usadowi, wyjaśnia:
- Poznałem Kat trzy lata temu, w Amsterdamie. Pomogła mi
w pewnej nieprzyjemnej sprawie.
- Myślisz, że powinna o tym wiedzieć? - pyta Katrina.
- Baśnie porwały brata Kat - ciągnie Alex. - Tropiła je. Ja
także, chociaż z innego powodu. Szukałem kobiety, od której to
wszystko się zaczęło, chociaż trudno mi o niej myśleć jako o kobie-
cie. Znałem ją w Londynie, kiedy była jeszcze małą dziewczynką
i patrząc na nią. nikt by się nie domyślił, do czego jest zdolna. Ona
przerobiła pierwszą lalkę na baśń i uciekła z nią. Wkrótce potem inni
też zaczęli to robić, ale ona była pierwsza. Rozpowszechniła ten
pomysł, a także potrzebne do jego realizacji chipy i nanotechnologię.
Od tej pory jej szukam.
Katrina zaczyna nucić melodię That Old Black Magie.
- Cóż. pewnie masz rację - przyznaje Alex. - Myślę, że
zaraziła mnie czymś, żeby zapewnić sobie moją lojalność. Zaurocze-
nie jest podobne do miłości, tylko na nieco głębszym, komórkowym
poziomie. Nigdy jej nie znalazłem, zaledwie ślady, poszlaki. Teraz
jednak jestem pewien, że ona jest w Paryżu. A przynajmniej była. do
niedawna. Co wiesz o tych morderstwach, Morąg?
- A odpowiesz na moje pytania?
- Co chcesz wiedzieć?
- Dwie rzeczy. Chcę uratować tego chłopca.
Alex spogląda na Katrinę. a potem kiwa głową.
- W porządku.
- Myślicie, że on nie żyje.
- Nie, bynajmniej. Chociaż pewnie jest zmieniony. Jednak
może da się go uratować. Nie trzymają go długo.
- Bzdura - mówi Katrina i wychodzi z pokoju, po drodze
uderzając pięścią we framugę drzwi. Płomyki świec falują od wy-
wołanego jej przejściem podmuchu, jak łodzie na czarnym, wzbu-
rzonym morzu.
- To przytrafiło się jej bratu - mówi Alex. Z zapiętej nazamek
błyskawiczny kieszeni kurtki wyjmuje kubek, zdejmuje pokrywkę
i zaczyna dwoma palcami wkładać do ust fasolę. Żując hałaśliwie,
dodaje: - Porwały go kiedy miał trzy latka, a my znaleźliśmy go
cztery lata później. Żadnej nadziei.
- Ale te maszyny mają chłopca zaledwie od kilku dni.
__ Baśnie. Nigdy nie myśl o nich jak o maszynach. To żywe,
oddychające, autonomiczne organizmy. Baśnie. Ona ich tak nie
nazywała, wiesz. Czasem myślę, że może to ja jestem winien temu
wszystkiemu.
- Ta dziewczyna. W Londynie. - Morąg ma wrażenie, że
zatoczyli krąg.
- Ta dziewczyna. W Londynie. - Alex wyjmuje z kubka
ostatnie ziarna fasoli i zlizuje sos pomidorowy z palców. - A ta
druga sprawa, o którą chciałaś zapytać?
- Policja mówi, że Jules...
Alex czeka, cierpliwy jak góra. W końcu Morąg zdołała wy-
krztusić:
- Mój przyjaciel z przychodni, który zginął na stacji metra przy
placu de la Concorde. Policja twierdzi, że popełnił samobójstwo.
- Nic podobnego - mówi beznamiętnie Alex.
- Wiedziałam. On nie był typem samobójcy.
- Został zamordowany - mówi Alex. - Zwabiono go do
tunelu, złapano i ogłuszono. Pociąg zrobił resztę. Wiem, że to
okropne. Ale taka jest prawda.
- I pewnie wiecie, kto go zamordował.
- Baśnie. One i ktoś, kto im pomaga. Przynajmniej jeden
człowiek. One mają paru pomagierów, wiesz? Niektórzy są libe-
raejonistami, inni szaleńcami, a wszyscy zostali zauroczeni przez
baśnie. Zauważono go, jak kręcił się tu i tam. Mam przynajmniej dwa
doniesienia o tym, że widziano go w pobliżu miejsca zbrodni. Ja sam
spotkałem go dwa dni temu, jak czekał przed twoim domem. Poroz-
mawialiśmy chwilę, ale zdołał mi uciec.
- Co tam robił? Co powiedział?
Alex przykłada palec do ust.
- Wymiana informacji, oto na czym opiera się ten świat. Opo-
wiedz mi o tym morderstwie, które widziałaś.
- Nie widzieliśmy go. Usłyszeliśmy jej krzyk...
Alex ponownie czeka, aż Morąg zdoła mówić dalej. Uważnie
słucha, gdy opowiada mu o tym, jak znalazła dziewczynkę i zapro-
wadziłają do baraku, o pościgu i odkryciu zwłok małej pod dziwnym
rysunkiem na ścianie, o podglądaczu i ochroniarzach.
- Om wiedzą - mówi Morąg. - Wiedzą, co się tam dzieje.
- Tak przypuszczam, ale nie ma sensu złościć się na najem-
ników.
Morąg robi głęboki wdech, później jeszcze jeden.
- No dobrze. Powiedz mi, dlaczego baśnie usunęły dziewczyn-
ce jajniki.
- Ponieważ chcą stworzyć więcej odmieńców. Eksperymento-
wały ze zmienianiem bardzo małych dzieci, ale uważam, że teraz
chcą zacząć w stadium embrionalnym. Sperma to żaden problem,
zawsze mogą rzucić urok na jakiegoś biednego durnia z marginesu.
Zdobycie ludzkichjajników to poważniejsza sprawa. Pewnie mogły
złapać jakąś kobietę, nafaszerować ją hormonami aby wywołać
menopauzę, a potem znów przywrócić owulację. W ten sposób
u/yskałyby wiele jajeczek za jednym razem, prawda?
- Tak. Jednak to wymaga czasu i pewnie jest zbyt ryzykowne.
- Myślę, że im się nie chciało - mówi Alex. - Zamiast tego
u/ywają niedojrzałych jajników. Pewnie część zamroziły, a część
poddają działaniu hormonów.
- A po co im odmieńcy?
- A do czego nam potrzebne lalki?
- Och.
- Oczywiście, to nie jest aż tak proste. Zasadniczo występują
trzy typy baśni. Odludki, które wiodą typowo samotniczy żywot.
Zmysłowce, które rzucają urok na ludzi, ale tylko po to, by zdobyć
spermę do zapłodnienia sztucznego jajnika, który tworzą z własnych
komórek, aby otrzymać więcej osobników swojego rodzaju. I są też
inne. Myślę, że te ostatnie są jej wytworem. Po raz pierwszy zetk-
nąłem się z nimi w Amsterdamie. Usłyszałem o chłopcu-odmieńcu
wędrującym po tamtejszej plaży, ale znikł, zanim tam dotarłem.
I myślę, że wtedy powstała Dziecięca Krucjata.
Morąg wybucha śmiechem. Nie może się powstrzymać. To po
prostu typowa paranoiczna teoria spiskowa, wymyślona przez nar-
komanów z marginesu, magiczny świat ukrytych sił, często będący
wytworem /mian w korze mózgowej lub wizji wywołanych infekcją
meme. W trakcie swojej krótkiej pracy w Ruchomym Zespole Po-
mocy słyszała już wszystko, od opowieści o porywaczach z latają-
cych spodków, zazwyczaj przybierających postać jakiejś słynnej
i nieżyjącej gwiazdy filmowej, po skromne wizje zielonych promie-
ni wysysających zawartość ludzkich umysłów do gigantycznego
komputera znajdującego się pod Paryżem. Byli również tacy, którzy
twierdzili, że mają trzy tysiące lat i są kapłanami Atlantydów.
- Przepraszam - mówi, chociaż Alex wcale nie wygląda na
urażonego. - Bardzo odbiegliśmy od początkowego tematu, prawda?
- Co wiesz o zjawisku powidów? Czy zażywałaś kiedyś środki
psychoaktywne?
- Kif. W Sudanie łatwiej było go zdobyć niż alkohol.
- Powidy to szereg świetlnych wzorów, niezależnych od zew-
nętrznego światła, ponieważ są wytwarzane przez ludzki układ ner-
wowy. To podstawowe tworzywo wizji i halucynacji.
- Och, masz na myśli rozbłysk przy ucisku na gałki oczne.
- Czasem określa się to i tak. Każdy, kto doświadcza zmienio-
nych stanów świadomości musi się z nimi zetknąć. Są zestawem
prostych wzorów geometrycznych, którym ludzie nadają wszelkiego
rodzaju znaczenia. Jeśli wolisz, możesz uznać je za podstawową
formę postrzegania, chociaż ostatecznie ludzie odchodzą od nich ku
bardziej złożonym postaciom halucynacji. Chodzi o to, że powidy
są niezależne od zaplecza kulturowego. U wszystkich ludzi wystę-
puje ten sam zestaw podstawowych form: kratki, linie, plamki,
zygzaki, spirale i fale. Możesz znaleźć je nawet w rysunkach naskal-
nych, jeśli wiesz, czego szukać. Łowcy epoki kamienia łupanego byli
odurzeni, kiedy je malowali. Te wzory są wytwarzane w głębi
naszego mózgu, w układzie limbicznym, najgłębszej i najbardziej
prymitywnej warstwie. Można rzec, że sposób, w jaki postrzegamy
świat jest z góry uwarunkowany. Jednak używane przez Dziecięcą
Krucjatę do wywoływania wizji femboty, dają unikatowe obrazy,
niepodobne do jakichkolwiek powidów. Przeprowadziłem badania
i uzyskałem bardzo ciekawy wynik.
Morąg przypomina sobie dziwnie wirującego pająka nakreślone-
go na ścianie tunelu, nad ciałem zamordowanej dziewczynki.
- Jeżeli masz rację - mówi - to widziałam coś takiego.
- Ja również. Przekupiłem policyjnego kamerzystę. Niepoko-
jący symbol, prawda? Prawie hipnotyczny i przerażający. Byłaś
kiedyś zimażerowana?
- Tak, ale nie przez Dziecięcą Krucjatę.
- Mam tu zmagazynowane przykłady, jeśli chcesz sprawdzić.
- Wolę nie.
- To całkiem bezpieczne. Rozłożyłem je i usunąłem wszystko
prócz powierzchownej ikonografii. Niebezpieczne są tylko głębiej
ukryte treści. Z konieczności - tłumaczy Alex, przechylając głowę
i nasłuchując dźwięków w głębi domu - zostałem hakerem meme.
To także ona zapoczątkowała, wiesz? Pierwsze, toporne wizje.
- Opowiedz mi o tym człowieku. Tym, którego widziałeś przed
moim blokiem. Nazwałeś go pomagierem.
- To zupełnie zagubione indywiduum. Niewiele pamięta ze
swego poprzedniego życia, ale powiedział mi, że był jednym z dzieci
Nowego Roku i urodził się w Chambery, o północy pierwszego
stycznia dwutysięcznego roku. Włamałem się do zasobów archiwum
miejskiego. W tym czasie urodził się tam niejaki Armand Puech,
którego Legia Cudzoziemska uznała za zaginionego w akcji w Dżi-
buti. Tyle wiem. Oczywiście, to mało, ale on znów się pojawi. Jestem
tego pewny. On cię szuka. Widziałaś coś, albo oni sądzą, że wi-
działaś.
- Nie mam pojęcia, co.
- Szkoda. Mogłabyś bardzo nam pomóc.
Morąg powoli dochodzi do wniosku, że ten grubas jest nieszkod-
liwy. Z pewnością cierpi na obsesję wywołaną lekką paranoją, ale
nie jest groźny, nie jest zły. Wtedy słyszy za plecami skrzypienie
podłogi i ciche kroki.
Odwraca się, a lalka uśmiecha się do niej, pokazując dwa rzędy
ostrych jak igły zębów.
10. Pomagier
Armand powoli budzi się. Strzępy świadomości wirują i zderzają
się ze sobą raz po raz. jak kawałki lodu w c/arnych wodach wezbra-
nej rzeki. Noc. Jest noc. Leży na zimnej, twardej podłodze, ma
zesztywniały kark, plecy. nogi. Nieznajomy sufit, nieznajomy pokój.
Pada na niego zielony blask ulicznych lamp, rozcięty przez ostrza
/aluzji. Kiedy podnosi dłonie do twarzy, odkrywa na nich zaschniętą
krew. Nie jego.
Znowu wydarzyło się coś okropnego.
Ta kobieta.
Pan Mikę zabił tę kobietę.
Armand ostrożnie siada.
Znajduje się w jakimś mieszkaniu. Przewrócona kanapa. Z roz-
ciętego obicia wypływa czysty żel. Rozbryzg krwi na ścianie, ślady
krwi na dywanie, wiodące do nie domkniętych drzwi. Przez szparę
widać kawałek wyłożonej białymi kafelkami łazienki.
W zielonym, sączącym się przez żaluzje świetle krew wydaje się
c/arna.
Armand słyszy jakiś dźwięk i odwraca się z mocno bijącym
sercem. Pod wielką paprocią, wiszącą w splecionym ze sznurka
koszu, leży kilka poduszek. Siedzi na nich jeden z Ludu, obserwując
Armanda ciemnymi, wielkimi oczami. Trzyma surowe udko jakie-
goś pokrytego futrem zwierzęcia.
Armand pyta, co się stało, ale baśń przykłada do ust długi palec
wskazujący. Ma na sobie papierowy kombinezon i plastikowe san-
dały.
Armand mówi, że nie rozumie. Baśń wskazuje na łazienkę,
a potem ostrymi zębami odrywa kawał mięsa i połyka je, z sierścią
i całą resztą. Armand nie chce tam wchodzie, jeszcze nie. Zamiast
tego idzie do wnęki kuchennej i dokładnie myje ręce. Zakrwawiona
woda spływa na stojące w zlewie filiżanki i podstawki. Wszystkie
urządzenia kuchenne migoczą tę samą wiadomość, miarowo, czer-
wonymi lub zielonymi literami.
"System odłączony. Proszę wezwać serwis".
Armand znajduje na szafce pół kromki zeschniętego chleba.
Odrywa kawałek i żuje go, przechadzając się po mieszkaniu.
Baśń obserwuje go z kąta.
Zawieszony na ścianie telewizor, plik tygodników na śliskim
ścieralnym papierze, tureckie pufy, kunsztowna rzeźba ryby i wodo-
rostów. Z drewna rzeźby wydobywa się słaby zapach róż. Krótki
korytarzyk prowadzi do dwóch sypialń. Każda pachnie inaczej,
w jednej panuje porządek, w drugiej leżą rozrzucone ubrania. Coś
porusza się pod łóżkiem, ale to tylko mały mobot czyszczący,
z rodzaju tych, które odkurzają podłogę, kiedy w pobliżu nikogo nie
ma. Obok drzwi na końcu korytarza wisi przekrzywiony panel
systemu ekspertowego, z wypaloną w środku dziurą. Za zasłonami
w dużym pokoju roztacza się widok na nocny Paryż.
Zegar telewizora mówi Armandowi, że jest dziesięć po piątej.
Holosześcian zapala się, kiedy bierze go w rękę. Armand obraca go
w dłoni, oglądając pojawiające się obrazy: uśmiechnięty mężczyzna,
jasne żółcie i ochry spalonej słońcem równiny, pokryty dachówką
domek pod błękitnym niebem, grupa ludzi stojących na dachu obłego
samochodu, zaparkowanego w usianym plamkami słońca cieniu
topoli. Fragmenty życia. Armand daje je baśni, a ten bierze i odrzuca
s/eścian, nawet nie spojrzawszy.
Armand siada, żeby to przemyśleć. Pan Mikę przejął kontro-
lę. Pewnie baśń otworzyła mu mieszkanie, żeby zabił kobietę, któ-
ra widziała, jak robili złe rzeczy dziewczynce. Armand czuje ulgę.
Cóż, przynajmniej już po wszystkim. Może będzie mógł pójść do
domu.
Pyta o to baśń, a ten tym razem zrywa się na równe nogi i zaczyna
popychać go w kierunku łazienki.
- Dobrze - mówi Armand. - Dobrze.
W środku jaskrawię, białe światło, odbijające się od białych
kafelków ścian. Ktoś leży skulony w kabinie prysznica. Kobieta
z twarzą zasłoniętą długimi jasnymi włosami i koszuli nasiąkniętej
krwią. Baśń staje za Armandem i podaje mu płaską fotografię w alu-
miniowej ramce. Inna, młodsza kobieta w cytrynowo-zielonym ska-
fandrze nurka spogląda prosto w obiektyw, maska i rurka podniesio-
ne na czoło, splątane długie czarne włosy, piaszczysta morska plaża
i błękitne wody.
Te kobietę miał zabić Pan Mikę, ale nie byłojej tu i zamiast tego
zabił jej współlokatorkę. Bas'ń wyjaśnia to Armandowi i tłumaczy,
że juz nigdy nie wolno mu robić niczego, czego mu nie kazano. Ma
tu zostać i nie ruszać się ani na krok z mieszkania, aż ktoś po niego
przyjdzie, a potem całuje Armanda w usta. Zanim opuści mieszkanie,
czeka aż soma zacznie działać, a potem kilkakrotnie powtarza po-
lecenia, dopóki nie upewni się, że Armand jest całkowicie pod
urokiem.
Przekazana pocałunkiem soma zamazuje krawędzie przedmio-
tów, lecz w głębi ich martwych kształtów płonie blask ich prawdzi-
wej natury. Zostawszy sam w mieszkaniu, Armand znów zaczyna
się przechadzać, przestraszony, obolały i podniecony. Jest wolny,
a zarazem nie jest. Mógłby wyjść przez te drzwi, ale wie, ze tego nie
zrobi. Nie może. Ma wykonać zadanie.
Armand przetrząsa lodówkę, wyjmuje pół melona, kiełbaskę
z pieprzem, trzy sardele i kubek z serem tofu. Jedząc, patrzy jak świt
rozjaśnia niebo. Łańcuchy zielonych ulicznych lamp gasną, w miarę
jak szare ulice i wieżowce powoli wyłaniają się z mroku. Na hory-
zoncie majaczą wstęgowe osiedla przypominające burzowe chmury.
Dla towarzystwa Armand włącza telewizor, zupełnie ściszając
głos. Układa dywan tak, aby nie było widać krwawych plam. Zagląda
do szafek w sypialniach i obwąchuje ubrania, coraz bardziej podnie-
cony. Nie chodzi o to, ze zapomniał o kobietach, po prostu nie chce
o nich myśleć, gdyż ta część jego jaźni jest zbyt związana z Panem
Mike'em.
Kładzie się na nie posłanym łóżku, wdycha kobiecy zapach
poduszki i masturbuje się, owinąwszy penisa parą majteczek. Niemal
natychmiast ma orgazm. Kiedy nie udaje mu się osiągnąć go ponow-
nie, poluje na małego mobota ukrytego pod łóżkiem i depcze go, aż
pęka ceramiczna skorupa. Za zasłoną panoramicznego okna w salo-
nie znajduje drugiego robota, przypominającego bezbarwnego pają-
ka, przywartego ssawkami do okiennej szyby. Armand po kolei
obrywa mu kruche kończyny i rzuca go na grzbiet, śmiejąc się, gdy
robot daremnie usiłuje się odwrócić.
Później, kiedy musi się wysikać, z początku niepokoi go ta postać
pod prysznicem, ale kiedy narzuca jej na głowę ręcznik, uspokaja
się. Uśmiecha się do lustra, a Pan Mikę odpowiada mu szerokim
uśmiechem. Jest gotowy.
11. Pierwsze Promienie
Nowego Wschodzącego Słońca
Baśń nazywa się Pierwsze Promienie Nowego Wschodzącego
Słońca. Alex nazywa go Ray. Chociaż Ray ma niebieską skórę
i żylaste, metrowe ciało lalki, ma również wielkie błyszczące oczy
ze złotymi plamkami i wystające kości policzkowe, dla uzyskania
których modelka chętnie spędziłaby cały dzień na stole operacyj-
nym. Odstające uszy Raya są spiczaste, jak doktora Spocka, tak że
wystają spod włóczkowej czapeczki, którą nosi na łysej głowie. Te
uszy poruszają się, żyjąc własnym życiem. Ich brzegi są karbowane,
a w lewym tkwią złote kolczyki i kółka.
Ray jest samotną baśnią, odludkiem, przekształconym pięć lat
temu na fermie pod Amsterdamem. Teraz żyje na marginesie margi-
nesów. Wędrował brzegiem Europy aż po Gibraltar i z powrotem.
Bawiąc się węzłami długiego sznura, którym owinął się w pasie,
mówi, że coraz więcej ludzi z marginesu przyłącza się do Dziecięcej
Krucjaty. Nazywają się zbawionymi. Chcą by każdy kogo spotkają,
baśń czy człowiek, stał się członkiem ich wspólnoty.
- Mają źle w głowach - mówi Ray. Przykucnął na wy szarga-
nym tureckim dywanie i mówi powoli, starannie dobierając francu-
skie słowa, uśmiechając się i pokazując ostre rekinie zęby. - Trzy-
mam się od nich z daleka. Wiem, że chcieliby mnie zmienić.
- Ma na myśli femboty meme - wyjaśnia Alex Morąg. -
Zespół przekonań przekazywanych przez sztuczne wirusy. Baśnie są
na nie bardziej podatne od ludzi.
- Wiele baśni przyłączyło się do nich - mówi Ray, uśmiecha-
jąc się do Morąg. - Żyją we wspólnocie w starym bunkrze obrony
cywilnej koło Brestu. Baśnie i ludzie. - Uśmiecha się jeszcze sze-
rze, __Tera7 ludzie służą baśniom. Jedno, co zmieniło się na lepsze.
Morąg jest zaskakująco spokojna. Może to skutek otrzeźwia-
jącego aerozolu, który Alex zaaplikował jej w taksówce. Ray nie
wydajejej się groźny, pomimo tych ostrych zębów. Jego twarz trochę
przypomina oblicze pięknej kobiety, a czasem nadmiernie rozwinię-
tego dziecka, chociaż nie jest ani jednym, ani drugim. Nie jest też
ani zwierzęciem, ani człowiekiem, lecz połączeniem obu. Morąg
w milczeniu wysłuchała jego opowieści, ale teraz pyta:
- Czego chce Dziecięca Krucjata?
- Wszyscy chcą tego samego, ale tego dowiesz się tylko wtedy,
gdy zostaniesz jedną z nich.
Ray lekko otrząsa się na samą myśl.
- To jej sprawka - mówi Alex. - To jej nauka.
Katrina przesuwa dłonią po pasku futra na czubku głowy.
- Dzieci. Lubią zmieniać dzieci. Tak samo, jak te pieprzone
baśnie.
Ray mówi szczerze:
- Lepiej brać dzieci, bo szybko się uczą. Muszą mniej zapom-
nieć. Ponadto macie ich tak dużo i nie troszczycie się o nie. Wcale
mnie nie dziwi, że tak łatwo zamordować ludzkie dziecko.
- Porywacie je, ponieważ są bezbronne - warczy Katrina. -
Słabi żerują na słabych.
- On nie robi nic złego - przypomina Alex.
Odludek uśmiecha się do niej.
- Żyję samotnie.
- Ale pomagasz im - mówi Morąg.
- Oni pomagają mi. Ja im.
Katrina mówi do Morąg:
- Ten gnojek powtarza plotki każdemu, kto chce ich słuchać.
Nie zna wstydu.
- To prawda - przytakuje Ray i pokazuje wszystkie zęby
w szerokim uśmiechu. - Z tego żyję. Nie jestem zwierzęciem, jak
niektórzy moi bracia. Oni jedzą wszystko, co uda im się złapać.
Mięso dziecka jest dobre nawet na surowo.
- Ty pierdoło!
Katnna zrywa się na równe nogi, przewracając krzesło. Łapie
Raya za klapy kurtki i podnosi w powietrze. Ray zwisa bezwładnie
w jej rękach, uśmiechając się i patrząc jej w oczy.
- Rozerwę ci gardło. Jednym ugryzieniem. Będę patrzył, jak
wykrwawisz się na śmierć. Żyjesz wygodnie i zmiękłaś. Ją żyję tam,
przez cały czas. Codziennie walczę o przetrwanie.
Katnna z niesmakiem puszcza go. Ray spokojnie znów siada na
podłodze.
- Ray, ty coś wiesz, prawda? - pyta Morąg. - Wiesz coś
o tym małym chłopcu.
- Słyszałem, że żyje, ale wysłuchuję złych wieści i idę dalej.
Nie mogę zostać i zaopiekować się małym chłopcem.
- Mógłbyś' zaprowadzić mnie tam. Do Magicznego Królestwa.
- Ja nie pozwoliłabym, żeby przeprowadził mnie przez ulicę
- wtrąca Katrina.
- Nie możesz tam po prostu wejść - mówi Alex.-To miejsce
to gniazdo żmij, pełne ruin połączonych tunelami i podziemnymi
salami. Nie zobaczyłabyś ani jednej baśni. Zabiłyby cię, zanim
przeszłabyś kilka kroków.
- Są tam strażnicy - ostrzega Ray. - Wolałabyś ich nie
spotkać.
Morąg przypomina sobie, ze podglądacz wspominał coś o gob-
linach.
- Przecież tam jest mały chłopiec. A ty mówiłeś, że możesz
wejść wszędzie, Ray.
- Nie wiesz w co się pakujesz - ostrzega Katrina. - Kiedy
ostatnio wtargnęłam do ich siedziby, zaatakowało mnie stworzenie
podobne do psa z łbem krokodyla. Przedarłam się przez labirynt
pełen pułapek i znalazłam tylko kilka martwych lalek. Zaledwie
przez chwilę widziałam jedną z baśni.
- Stajemy się niewidzialni - mówi Ray. - Znamy takie
sztuczki.
- Zawsze mają jakąś drogę ucieczki - tłumaczy AIex. - Na
każde wejście przypadają co najmniej dwa wyjścia awaryjne. Nie
muszą być niewidzialni.
__ q którzy zabili mojego brata, nie byli niewidzialni.
__ Może to nie były baśnie - mówi Ray.
__ Może ty nią nie jesteś.
__ Lalczyna dziwka - rzuca spokojnie Ray.
__ Chciałbyś - odparowuje Katrina.
__ Ja tylko chcę, żeby ktoś pomógł mi się tam dostać - ucina
Morąg. - No jak, Ray? Ile chcesz za zaprowadzenie mnie tam?
- On nie chce pieniędzy - wyjaśnia Alex. - Chce tego, co ja
mogę mu dać.
- Preparaty. Hormony. On nimi handluje.
- Alex numer jeden.
- To prawda, że ja byłem pierwszy, chociaż wtedy nie wiedzia-
łem, w co się pakuję. Morąg, nie możesz tam po prostu wejść. To
będzie raczej coś w rodzaju małej wojny. Musisz to zrozumieć,
ponieważ potrzebujemy twojej pomocy.
- Alex, to zwariowany pomysł - ostrzega Katrina.
- Handlujesz narkotykami - mówi Alexowi Morąg.
- Stare dzieje. Właściwie byłem raczej genowym hakerem,
zajmowałem się psychoakty wnymi retrowirusami. Używałaś kiedyś
"ducha"? No cóż, to historia sprzed lat i wirusy wyszły już z mody.
Teraz zajmuję się fembotami.
- Co będziesz z tego miał?
- Informacje, jeśli uda mi się je zdobyć. To wszystko jest
powiązane ze sobą, Morąg. Wszystko wypływa z jednego źródła.
Chcę ją wytropić.
- Te kobietę.
- Tak. Och, tak.
Alex mówi to z taką bezbrzeżną tęsknotą, jak operowy zawie-
dziony kochanek, że Morąg z trudem zachowuje powagę. Katrina
obrzuca go poważnym, współczującym spojrzeniem. Oni oboje zo-
stali głęboko zranieni, myśli Morąg. Dlatego tak dobrze się rozu-
mieją.
- A co ja miałabym robić?
- Masz być przynętą.
Morąg nie rozumie.
- Pozwolimy by ich pomagier, ten człowiek przyszedł po cie-
bie. Wtedy wyciągniemy z niego to, co musimy wiedzieć, żeby
dostać się do środka.
- Jesteście szaleni.
- Kompletnie stuknięci - dorzuca Ray. - Czubki. Chcą
wiedzieć to, czego człowiek nigdy nie powinien się dowiedzieć.
- Oni potrzebują dzieci - przypomina Katrina. - Co dzień
porywają więcej. Do tej pory zniszczyłam dwa ich gniazda, a do
drugiego weszłam, nie mając dobrych informacji. Niewiele brako-
wało, a zginęłabym. Wkrótce wejdę do tego. Możesz pomóc mi to
przeżyć.
- A co z tobą, Ray? - pyta Morąg. - Ja jestem pielęgniarką.
Mogę zdobyć dla ciebie lekarstwa.
- Nie takie - ucina Alex.
- To prawda - przytakuje Ray.
- Lepiej zostań tutaj - Alex radzi Morąg. - Ten pomagier
będzie cię szukał, a nie chcemy, żebyś spotkała się z nim nieprzy-
gotowana. Mam powody sądzić, że jest niebezpieczny.
Morąg bierze długą kąpiel w staroświeckiej, emaliowanej wannie
na nóżkach, w pustym pomieszczeniu o czarnych od pleśni ścianach
i oknem z wypaczoną ramą, przez które wlatywały zimne podmuchy
wiatru. Pomieszczenie wypełnia się parą i Morąg prawie zasypia,
więc wychodzi z wanny, owija się ręcznikiem i zażywa czarną
pastylkę na otrzeźwienie. Z doświadczenia wie, że przy niewielkiej
pomocy środków farmakologicznych może przez kilka dni obyć się
bez snu.
Nadal ma w torebce telefon i próbuje zadzwonić do mieszkania.
Nikt nie odpowiada. Milczy nawet system komputerowy. Morąg
nagle dostaje gęsiej skórki i gwałtownie drży w zimnym, zaparowa-
nym pomieszczeniu. Łączy się ze szpitalem i oddziałem chirurgii,
po czym pyta o Ninę.
Recepcja mówi, że Nina jest na dyżurze i nie można się z nią
skontaktować, chyba że w naprawdę pilnej sprawie. Morąg próbuje
wyjaśnić, że to jest pilna sprawa, a wtedy jakiś mężczyzna wyłącza
program i informuje, że Nina nie stawiła się do pracy.
__ Jestem jej współlokatorką. Muszę z nią mówić.
__ jsjjg ma jej tu - mówi mężczyzna i przerywa połączenie.
Morąg szybko wyciera się ręcznikiem i ubiera, rozpuszcza upięte
w luźny kok włosy i suszy je. Przechodzi przez labirynt pomieszczeń
i znajduje Alexa w wyłożonej kafelkami kuchni. Stoi przy szafce,
jedząc rogalika z serem i dżemem. Ze strachu i od amfetaminy Morąg
zaschło w gardle. Prosi o szklankę wody i pyta, czy jest tu więźniem.
Alex mruga oczami ze zdziwienia.
- Oczywiście, że nie. Chcesz coś zjeść?
- Muszę coś załatwić. Puścicie mnie? Nic nie powiem policji.
Alex patrzy na nią i mówi:
- Nic by to nie zmieniło, nawet gdybyś powiedziała. Jednak
bądź ostrożna. Nie wiesz, z czym masz do czynienia. Kat...
- Chcę iść sama. Obiecuję, że wrócę.
- Nie ma sprawy. Wiemy gdzie mieszkasz. - I szybko dodaje:
- Hej, to był tylko żart!
- Zbyt wiele osób wie, gdzie mieszkam.
Morąg opuszcza budynek, z trudem powstrzymując chęć, by
pobiec ile sił w nogach. Nie przychodzi jej do głowy, że powinna
powiedzieć tym dwojgu, że coś jest nie w porządku z jej mieszka-
niem. Po prostu nie ufa im. Sama to załatwi.
Jest świt, szary i smutny. W nielicznych wysokich domach przy
impasse palą się światła. Większość okien jest zabita deskami. Jakaś
kobieta w kwiaciastej perkalowej sukience, wylewająca do ścieku
przy drzwiach wodę z elektrycznej zmywarki, mówi Morąg "dzień
dobry". Kiedy Morąg przechodzi po wiadukcie, dołem powoli prze-
jeżdża pociąg towarowy. Po kilku minutach pielęgniarka orientuje
się, gdzie jest i pół godziny później wchodzi do budynku.
Winda przez całą wieczność zjeżdża na parter i równie długo pnie
się w górę. Na każdym piętrze wsiadają ludzie spieszący do pracy
lub na wykłady. Morąg dzwoni do szpitala i wciąż usiłuje połączyć
się z przełożoną pielęgniarek na oddziale chirurgii, kiedy winda
wreszcie zatrzymuje się na jej piętrze.
Drzwi otwierają się, kiedy ich dotyka. W mieszkaniu panuje
cisza. To natychmiast budzi czujność Morąg, ponieważ mieszkanie
nauczyło się witać ją, kiedy wraca do domu. Potem zauważa dziurę
w panelu systemu ekspertowego i wie, że powinna uciekać. Wie
jednak, że jeśli teraz zacznie uciekać, to już nigdy nie przestanie.
Powoli skrada się krótkim korytarzem. Telewizor gra z wyłączo-
ną fonią. Dywany są zwinięte, a ściany czymś opryskane. Morąg
z przerażeniem uświadamia sobie, czym - i w tym momencie jakiś
mężczyzna otwiera z trzaskiem drzwi łazienki i rzuca się na nią.
Ślizga się na dywaniku i pada na podłogę, a Morąg wybiega z miesz-
kania, naciska przycisk przywołujący windę, naciska jeszcze raz,
odwraca się i widzi stojącego w progu człowieka.
Wysoki, kościsty, nie ogolony, dwudziestokilkuletni mężczyzna
w wystrzępionej kurtce i wojskowych spodniach, sztywnych od
brudu. Toczy rozbieganym spojrzeniem, patrząc wszędzie, tylko nie
na nią.
- Pomóż mi - mówi. Robi krok naprzód, krzywi się i odska-
kuje. Jakby dzieliła ich niewidzialna bariera, której nie może prze-
kroczyć. - Pomóż mi. Chcę odejść. Pomóż mi, proszę.
- Pracujesz dla Alexa? Alexa Sharkeya? Znasz go? Czy jest
tam Nina? Nina!
Uśmiech pojawia się na twarzy mężczyzny i natychmiast znika,
ale Morąg wie już wszystko. Ta pieprzona winda wciąż zjeżdża,
piętro po piętrze. Morąg wpada w obrotowe drzwi na klatkę schodo-
wą i zbiega po nich najszybciej, jak potrafi. Konsjerżka gdzieś
wyszła, więc Morąg z własnego telefonu wzywa policję, a potem
zamawia taksówkę. Kuli się w kącie holu, drżąc i powstrzymując
płacz. Grupka studentów obrzucają zaciekawionymi spojrzeniami,
spiesząc na zajęcia. Potem pojawia się lalka w kombinezonie tech-
nika. Spogląda na Morąg, której puszczają nerwy. Wybiega na ulicę
i o mało nie wpada pod koła taksówki, którą zamówiła.
Kiedy taksówka rusza, Morąg mówi do kierowcy, że zmieniła
zdanie. Nie chce jechać do siedziby Ruchomego Zespołu Pomocy
przy lotnisku, tylko do centrum. Taksówkarz wzrusza ramionami
i zawraca tuż przed policyjnymi radiowozami, które podjeżdżają pod
blok.
Podczas jazdy Morąg przez cały czas zaciska udami splecione
dłonie pozwalając dreszczom spalić adrenalinę we krwi. Raz uciekła
i nie zamierza tego robić ponownie, ale najpierw musi się dowie-
dzieć, z kim ma do czynienia. Nie chce wracać do tamtych dwojga,
a na pewno nie może zapytać doktora Science, ale przez te trzy
miesiące pracy w Ruchomym Zespole Pomocy nauczyła się, że jest
taki człowiek, który wie o wszystkim, co dzieje się na ulicach.
Morąg pochyla się i mówi kierowcy, żeby zawiózł ją na Jardin
des Plantes.
12. Łowy
Claude Kucharz ma swój stały rejon, sięgający od Bidonville po
wstęgowe osiedla, przez na pół opuszczone przedmieścia do centrum
miasta i z powrotem. Większość pracowników pomocy społecznej
wie, gdzie można go znaleźć w danym dniu. Dzisiaj rozstawił swoją
garkuchnię w cieniu drzewa na rogu Jardin des Plantes, u stóp pa-
górka zwieńczonego cedrem Jussieu, który to dżentelmen przywiózł
sadzonkę z Londynu do Paryża w swoim trójgraniastym kapeluszu.
Claude pilnuje kotła, wielkiego żelaznego gara, parującego w zim-
nym porannym powietrzu. Jak zawsze, w garnku znajduje się czer-
wona fasola i ryż. Około dwudziestu mężczyzn i kobiet zajada
śniadanie z papierowych talerzy. Większość ledwie zaszczyca ją
spojrzeniem, ale Claude witają wylewnie.
Ten krzepki brzuchacz o szerokim uśmiechu na pomarszczonej
twarzy jest zawsze wesoły. Stracił lewą rękę podczas wojny domo-
wej w Ameryce i teraz rękaw jego kraciastej flanelowej koszuli jest
przypięty agrafką do piersi. Nie jest Francuzem, lecz Cajunem
z bagien Luizjany i pewnie wcale nie ma na imię Claude. Wszyscy
w Ruchomym Zespole Pomocy znają Claude'a Kucharza, który wie
o marginesie więcej niż ktokolwiek inny w Paryżu.
Claude jest dziś szczególnie szczęśliwy, ponieważ dostał za
bezcen tonę wczorajszego chleba. Później, kiedy odświeży pieczy-
wo, będzie miał wielu klientów. Morąg mówi mu, kogo szuka
i podczas gdy on zastanawia się, ona ciężką drewnianą łyżką z lekko
opaloną krawędzią miesza ryż i fasolę. W końcu Claude mówi:
- Nie znam tego gościa, ale tam siedzi Justin, a on był w Lęgu
Powinien go znać.
Justin jest bardzo młodym i bardzo nieśmiałym mężczyzną. Spod
wystrzępionych mankietów brudnej puchowej kurtki wystają mu
gołe ręce. Opowiada Morąg, że spotykał się z kilkoma facetami
z Legii i owszem, jeden z nich miał na imię Armand.
- Jednak nie widziałem go od roku, co najmniej.
- I nie wiesz, gdzie się podział.
Justin wzrusza ramionami.
- Może umarł. A może nie. Opuścił Legię zanim przyszedł jego
czas, więc ma dobry powód, żeby się ukrywać.
Morąg pyta, czy może powiedzieć jej coś więcej, a Justin zasta-
nawia się.
- Pamiętam jego bojowy przydomek. Tak go nazywano pod-
czas akcji.
- Pseudonim?
- Nie, to coś więcej. Wiesz jak jest w Legii? Wszczepiają ci
chip załadowany tym, co nazywają częściową osobowością. Ten
układ uczy się ciebie, aż w końcu może przejąć kontrolę podczas
walki. Wtedy wystarczy, że oficerowie włączą go i przemienia cię
w wilka. Tak więc, widzisz, to nie ty walczysz, robiąc rzeczy, które
musisz robić, żeby przeżyć. To ten chip. - Justin obejmuje się
rękami i kołysze na piętach. Patrzy przed siebie nieobecnym spoj-
rzeniem. - To tak, jakbyś wcale tam nie był - ciągnie. - Ten chip
robi wszystko za ciebie. Odwala brudną robotę, rozumiesz? Ma
odruchy, o jakich nawet ci się nie śniło i żadnych skrupułów. Jak
psycho-coś-tam.
- Psychopata?
Justin uśmiecha się.
- Właśnie.
- Myślałam, że żołnierzom tylko poprawia się refleks.
- Ten chip ma także tryby sprzętowe i tym podobne gówna.
A jednocześnie wyłącza cię, więc jego działania nie hamuje to,
czego nauczyłeś się w młodości. Nie chcą, aby twoje odruchy
spowalniały jego reakcje, więc po prostu naciskają ten czerwony
guzik w twojej głowie, uruchamiają komputer i już cię nie ma.
A kiedy jest już po wszystkim, wracasz, ponieważ w Legii nie
potrzebują szaleńców, którzy byliby szaleni przez cały czas. Nie
pamiętasz tego, co robiłeś. A przynajmniej tak mówią. Tyle, że
c/.asem masz sny. Śnią ci się różności i mieszają się z normalnym
życiem. To jest okropne.
- Wyobrażam sobie.
- Możesz sobie wyobrażać, cholera - rzuca spokojnie Justin
- ale nigdy nie będziesz wiedziała, jak to jest. Kiedy cię zwalniają,
kasują chipa i jego zawartość przepada. Ja wyśliznąłem się z sieci,
ale i tak zadbałem o to, żeby go skasować. Czegoś takiego nie chce
się nosić w głowie ani chwili dłużej, niż to konieczne. Tyle że nawet
kiedy ci go wyjmą i skasują, wciąż masz te sny.
Morąg patrzy w oczy tego biednego, udręczonego młodzieńca
i mówi:
- Przykro mi.
- Pytałaś o Armanda. Powiedziałem ci. Czy on jeszcze żyje?
- Tak sądzę.
- Podczas walki nazywali go Panem Mike'em. Rozumiesz,
odpowiadał za łączność. Dlatego nazywano go Panem Mike'em.
Wiesz dlaczego ci o tym mówię?
- Nie.
- Powiadają, że stary Armand zmienił się w krzemołaka. Ban-
dytę, rozumiesz? Kiedy widziałem się z nim ostatni raz, jego chip
nadal funkcjonował. Armand powiedział, ze boi się go skasować.
Mówił, że Pan Mikę nie pozwala mu tego zrobić. Biedny Armand,
był bardziej stuknięty od innych. A teraz proszę mi wybaczyć,
mademoiselle - mówi Justin, gwałtownie wstaje i odchodzi. Nawet
nie odwraca się, gdy Morąg woła za nim słowa podziękowania.
- Wróć później - radzi Claude. - Szepnę słówko, że chcę
dowiedzieć się czegoś więcej o tym draniu.
Może policja złapała mordercę, ale Morąg bardzo w to wątpi. Jest
pewna, że ta lalka - ta baśń - przyszła go uwolnić; Może już jest
na tropie Morąg.
Po raz pierwszy od powrotu z Afryki Morąg kupuje paczkę
papierosów. Pierwszy smakuje okropnie, a nikotyna działa na nią tak
silnie, że kręci jej się w głowie. Drugi jest lepszy. A co tam, do diabła.
I tak już nie wywołują raka.
Siedzi w kawiarence, rozgrzewając się kawą i papierosami. Kto
pierwszy wymyślił tę wspaniałą kombinację? Zasługuje na beatyfi-
kację.
Ochłonąwszy, dzwoni do doktora Science. Dopiero po dwudzie-
stu minutach udaje jej się przedrzeć przez jego automatyczną sekre-
tarkę, a kiedy doktor Science w końcu odzywa się, z początku
stanowczo odmawia jej audiencji.
- W takim razie pójdę z tym do dziennikarzy - mówi Morąg.
Zapada cisza. Morąg rzuca: - Nie żartuję. To musi się skończyć.
- O co ci chodzi, Morąg?
- Nie przez telefon. Przyjdziesz i porozmawiasz ze mną?
Doktor Science proponuje, żeby to ona przyszła do siedziby
Zespołu, ale ona odmawia i wyjaśnia mu, gdzie będzie. On niechęt-
nie zgadza się, co sprawia jej drobną satysfakcję, jak tafla lodu nad
czarną, zimną tonią głębokiego jeziora. W końcu odzyskuje pano-
wanie nad sytuacją.
Doktor Science spóźnia się, tłumacząc, że miał problemy ze
znalezieniem tej nory. Dlaczego nie mogli pogadać w siedzibie, albo
przynajmniej wjakiejś porządnej restauracji? Wybrane przez Morąg
miejsce zdenerwowało go - doskonale. To tania kawiarenka obsłu-
gująca studentów pobliskiej szkoły medycznej, mieszczącej się przy
wąskiej, zaśmieconej uliczce na środku Lewego Brzegu. Tuż za
rogiem wykorzystywano gilotynę, niedaleko drukarni Marata, ale od
c/asu, gdy poprzenosiły się stąd drogie sklepy, Lewy Bank podupadł
i teraz rzadko zagląda tu jakiś turysta. Nawet kawiarenka ma przy
drzwiach uzbrojonego strażnika.
Morąg siedzi naprzeciw doktora Science, przy drewnianym stole,
który dzielą z pół tuzinem studentów. Większość hałaśliwej mło-
dzieży wokół nosi białe fartuchy laboratoryjne, a przez mgiełkę
papierosowego dymu przebija się zapach formaliny. Kelnerki z wy-
studiowaną beztroską trzaskają talerzami i butelkami wina, wy-
krzykują zamówienia do pracującego za składanym przepierzeniem
szefa.
- To nie jest wołowina - oznajmia Morąg doktorowi Science,
kiedy kelnerka z trzaskiem stawia przed nimi talerze. - W rzeczy-
wistości to konina.
Niesie ją fala adrenaliny. Pali za sobą mosty i trudno. Może
później będzie żałować, lecz teraz odczuwa tylko coś w rodzaju
złośliwej uciechy.
- W tak niewielu miejscach podają teraz dobrą koninę - mówi
chłodno doktor Science.
Dochodzi do siebie, chociaż wciąż czuje się trochę nieswojo.
Jego dżinsowa kurtka z emblematem Harley'a Davidsona na ple-
cach, dżinsy Roughrider i motocyklowe buty są zbyt nowe i zbyt
eleganckie. Na szyi ma zawiązaną szkarłatną apaszkę, która w jego
naturalnym środowisku byłaby oznaką wystudiowanej niedbałości,
ale zupełnie nie pasuje do tego lokalu. Taki strój był modny przed
przeszło pięćdziesięciu laty i Morąg ma wrażenie, że doktor Science
wygląda w mm starzej niż kiedykolwiek.
Morąg nie może jeść. Rozgrzebuje jedzenie po talerzu, a potem
prosto z mostu prosi go o jedno: chce, by poznano prawdę o tym
morderstwie. Doktor Science odsuwa się do tyłu i mówi coś, lecz
gwar zagłusza jego słowa.
- Nie - powtarza doktor Science. - Nie ma mowy.
Unika jej spojrzenia.
- Nie chodzi tylko o morderstwo tamtej dziewczynki. Jej brat
może jeszcze żyje. Mogę zadzwonić na policję. Nawet me będą
wiedzieli, od kogo otrzymali tę informację.
- Są... pewne ograniczenia. - Doktor Science rysuje jakieś
kształty w powietrzu. - Informacje nie przeciekają z jednego działu
do drugiego. W przeciwnym razie powodowałyby problemy. Wi-
dzę, że nie rozumiesz, ale to prawda. Aby pomóc ludziom z Bidon-
ville, musimy pracować w swoistej próżni. A przecież pomagamy
im, czyż nie?
- Jakim kosztem ?
- Morąg, powinnaś spróbować ogarnąć całość sprawy. Wi-
dzisz tylko jej małą część.
- Baśnie - mówi Morąg. - Nowy rodzaj baśni. One porwały
chłopca. I zabiły te dziewczynki.
- Widzisz? Nie powinnaś' o tym wiedzieć.
- Jules nie żyje. Mys'lę, że moja współlokatorka też. Jeśli nie
będę ostrożna, mnie też to czeka. Powiedz mi, że nie wiesz, co się
dzieje w Magicznym Królestwie. Powiedz mi, że nie wiedzą o tym
firmy działające w Interfejsie.
- Pozwól, że coś ci wyjaśnię, moja droga. Nie da się przewi-
dzieć efektów działania technologii na prądy społeczne. Nie jest to
nauka ścisła, tak jak nie jest nią meteorologia. Im dokładniej przy-
glądasz się detalom, tym gorzej widoczne stają się fakty. Co do baśni,
to próba rozpatrywania ich czynów według kryteriów ludzkiej logiki
przypomina próbę prognozowania pogody na Marsie, przez ekstra-
polację znanych nam danych dotyczących tamtejszych warunków
meteorologicznych. To bardzo trudne. Przez długi czas me rozumia-
no, że te morderstwa są częścią zmian, których rezultatem jest
Interfejs. Teraz, kiedy już o tym wiadomo, wierz mi, że podejmuje
się wszelkie...
- Widziałam białe furgonetki. Jednak tych morderstw nie po-
pełniają odludki, ale baśnie z Magicznego Królestwa.
Doktor Science rozkłada ręce.
- Nie masz wszystkich informacji. Wiesz trochę, ale nie wszyst-
ko. Nie powinnaś osądzać...
- Widziałam odludka. Rozmawiałam z nim. Tej afery nie da
się już dłużej ukryć.
Doktor Science przekrawa na pół ostatni kawałek mięsa na
talerzu, zjada najpierw jeden, a potem drugi kawałek.
- Może gdybyś przyszła do mojego biura, mógłbym coś zrobić.
__ Nie mam czasu.
__ Morąg, musisz mi zaufać.
Morąg uświadamia sobie, że wcale mu nie ufa. Nagle gardło
ściska jej paraliżujący lęk, ze wpadła w zasadzkę. Rzuca pieniądze
na stół i przepycha się przez zatłoczoną kawiarnię, nie oglądając się,
c/y doktor Science idzie za nią. Potem zaczyna biec.
Zbiega po dwa schodki naraz na stacje metra Odeon i jedzie na
Les Invalides, gdzie spaceruje po zimnych, przeładowanych prze-
strzeniach Eglise du Dóme, dopóki się nie uspokoi. Na ażurowej
galerii wokół grobu Napoleona stoi gromada lalek kontrolowanych
przez wirtualnych turystów. Morąg po raz pierwszy dostrzega w lal-
kach niewolników, kierowanych kaprysami ludzi, którzy mogą prze-
bywać na drugim krańcu globu. Przygląda im się tak długo, że
towarzyszący im, uzbrojony przewodnik podchodzi i prosi, żeby
odeszła.
Zanim Morąg wraca na Jardin des Plantes, zapada zmrok. Całe
gromady ludzi ciągną do parku, który cieszy się powodzeniem
u bezdomnych, jako miejsce, gdzie można spokojnie przespać noc.
Dopóki zwijają obóz zaraz po wschodzie słońca, gliniarze przeważ-
nie zostawiają ich w spokoju.
Ludzie rozbili namioty pod latarniami wzdłuż alejek, biedni
sprzedają biednym wszystko, od napoczętych kartonów / żywnością
po nowiutkie telewizory. Grupka hakerów opanowała budkę telefo-
niczną i oferuje połączenia telefoniczne za pół darmo. Otwarcie
handluje się narkotykami i fembotami, ich użytkownicy zatacza-
ją się, prowadząc ożywione rozmowy z Bogiem lub przybyszami
z kosmosu, albo z zachwytem spoglądają w pustkę, widząc w niej
katedry, aniołów, smoki lub nieżyjące gwiazdy. W jednej części
parku rozsiadła się gromadka ludzi zarażona nieme bębnienia i ich
polifoniczna muzyka wznosi się i opada, jak szum morskich fal.
Idąca przez park Morąg /daje sobie sprawę z tego, że ona też jest
bezdomna.
Najlepsze miejsca, pod drzewami lub przy ogrodzeniu, już zosta-
ły zajęte. Samotni mężczyźni i kobiety, a czasem całe rodziny, kręcą
się wokół, szukając sobie legowiska na noc. Mruczą przenośne
telewizory. Ich migoczące ekrany, przeważnie ukazujące czerwone
światło Marsa, sprawiają wrażenie rozsianych po parku gwiazd.
Claude Kucharz i jego pomocnicy uwijają się jak w ukropie,
paląc pod trzema wielkimi kotłami i szybko obsługując klientów.
Kładący się na zdeptanej trawie blask ognisk porusza cieniami wśród
rosnących na stoku drzew. Sterta kartonów z odświeżonym chlebem
wznosi się na wysokość dorosłego mężczyzny. Para wędrownych
saksofonistów daje darmowe przedstawienie - w noc niosą się
jękliwe dźwięki free jazzu. Kiedy nie pokrzykuje na swoich pomoc-
ników, Claude wtóruje im na harmonijce ustnej, przytrzymując ją
wargami, kiedy chce mieć wolną rękę. Czasem wybija rytm drew-
nianą chochlą, rozpryskując ryż i fasolkę.
Morąg pali papierosa i czeka, aż Claude znajdzie chwilę czasu,
żeby / nią porozmawiać. Kiedy w końcu do niej podchodzi, pielęg-
niarka podsuwa mu paczkę i ze zdumieniem stwierdza, że jest w niej
już tylko jeden papieros. Jak to się stało, że tak szybko wypaliła całą
paczkę?
- Znowu rzuciłem - mówi Claude. - Nie powinienem sypać
popiołu do jedzenia, no nie?
- To zadziwiające widowisko.
- Jest tu paru facetów, którzy zakładają ogródki na każdym
kawałku nie używanej ziemi. Może je widziałaś?
- Chyba raz, w opuszczonej fabryce. Był tam staw, kwiaty,
ławka ze skrzynek. Mnóstwo bluszczu na murze.
- Właśnie. Jeśli wiesz gdzie szukać, wszędzie możesz znaleźć
ogródki. To pozwala tym facetom pozostać przy zdrowych zmysłach
i odzyskać c/ąstkę miasta. Jesteśmy niewidzialną krainą, istniejącą
wszędzie wokół, jeśli tylko wiesz, jak szukać. Mamy znaki, ścieżki
oraz miejsca spotkań. Oczywiście, zawsze były meliny, a ćpuny
i złodzieje trzymają się razem, ponieważ to leży w ich zwyczaju. Są
tu też jednak miejsca, gdzie możesz spotkać ludzi o zbliżonych
zainteresowaniach i zagrać z nimi w szachy, pogadać lub cokolwiek.
Ci dwaj faceci grający na saksofonach są częścią zespołu, który
organizuje jam sessions, podczas których ludzie mogą podnieść
swoje umiejętności. Wiesz o czym mówię?
__ Przecież widzę.
Claude uśmiecha się. Pomimo chłodu jest spocony. Bije od niego
silny zapach potu i dymu. Głowę ma owiązaną czerwoną chustką,
a na kombinezonie biały fartuch.
__ Doceniamy twoją pracę. Ta darmowa kuchnia przy głównym
wejściu__oni też chcą dobrze. My jednak mamy własną. Kiedyś
próbowałem ustatkować się, podjąć stałą pracę. Naprawdę byłem
kucharzem, ale pieprzę to gówno, nie będę słuchał poleceń ani
pracował dla systemu. Mamy własny system.
- Rozumiem.
- Szepnąłem słówko komu trzeba. Powiedziałem, że pyta ktoś
z Ruchomego Zespołu Pomocy. Jest paru takich facetów, Algierczy-
ków, którzy sprzedają na ulicach biżuterię. Taką wyrabianą z kawał-
ków miedzianego złomu. Słyszeli o tym gościu. Paru z nich czeka
teraz pod tamtymi drzewami, jeśli chcesz z nimi porozmawiać. Hej,
dasz mi tego papierosa?
Morąg podaje mu paczkę. Claude pstryknięciem wysuwa papie-
rosa, chwyta go i kruszy w palcach.
- Palenie szkodzi. Teraz oddałem ci dwie przysługi.
Śmieje się i odchodzi, aby znów pokrzyczeć trochę na pomocników.
Morąg przedstawia się dwóm Algierczykom, a starszy z nich
mówi jej głosem suchym, jak kurz, że owszem, dobrze zna tego
gościa. Jest dobrze znany wszystkim ludziom mieszkającym w Ma-
gicznym Królestwie.
- Powtórz to.
- Znasz to miejsce - mówi stary. Kaptur kurtki ma naciągnię-
ty na głowę, tak że widać tylko jego białą brodę.
- Mieszkacie tam?
Morąg ma nieprzyjemne uczucie, że drugi Algierczyk bacznie
się jej przygląda - ale nie groźnie, lecz z zadumą. Odwzajemnia to
spojrzenie, a on mówi:
- Człowiek, którego szukasz, ma źle w głowie, ale trzyma
demony z daleka od nas.
- Demony? - Morąg odkrywa, że im więcej się dowiaduje,
tym mniej rozumie. Potem dodaje pospiesznie: - Oczywiście!
Baśnie!
- Niektórzy tak je nazywają - mówi starszy mężczyzna. Coś
porusza się pod kapturem: to biały szczur. Wąsy na końcu jego
różowego pyszczka drgają, gdy stworzonko czujnie węszy.
Morąg przypomina sobie coś, co powiedziała jej dziewczynka.
Dreszcz przebiega jej po plecach.
W ciemnościach nad Jardin des Plantes warczy helikopter. Stru-
mień białego światła jego szperacza przeszywa mrok. Gałęzie rosną-
cych na stoku drzew kołyszą się w podmuchu wirnika. Morąg pyta:
- Słyszeliście kiedyś o Panu Mike'u?
Drugi Algierczyk mówi cicho:
- Wkrótce tu będą.
- Kto? Kto?
Nie odpowiadają.
Helikopter zawraca. Leci nisko i bardzo powoli, skręcając raz po
raz owadzimi ruchami. Biała włócznia laserowego światła pada na
ziemię, gaśnie, znów trafia w inne miejsce. W całym parku ludzie
wstają i przyglądają się temu. Za główną bramą migają niebieskie
lampy radiowozów.
Morąg uświadamia sobie, że doktor Science sprzedał ją. Helikop-
ter nadlatuje nad prowizoryczną kuchnię Claude'a. Dym palenisk
rozwiewa się na wszystkie strony. Z przewróconych kartonów wy-
sypuje się chleb, jakby stał się cud. Strumień światła pada na Clau-
de'a, groźnie potrząsającego drewnianą chochlą. Jego kombinezon
łopocze w podmuchach powietrza. Kucharz coś krzyczy.
Reflektor gaśnie i znów trafia w zdeptaną trawę. Potem oświetla
obu Algierczyków. Ci nie patrzą na helikopter - spoglądają na
Morąg. Młodszy płacze. Łzy spływają mu po policzkach i cicho
kapią z brody. Ma otwarte usta. Jego język skręca się i wije, jak wąż,
ale nie może wydobyć słowa.
Morąg tyłem cofa się między drzewa, a potem odwraca się
i zaczyna biec. Helikopter unosi się nad zboczem. Strumień światła
migoce, jak błyskawica między splecionymi gałęziami. Morąg prze-
biega przez obozowisko, w ostatniej chwili omijając jakąś kobietę
owiniętą w brudne koce. Przeskakuje przez niski płot, kalecząc sobie
ręce o drut, a potem biegnie przez wyasfaltowany placyk na szczycie
wzgórza. Gałęzie pięknego starego cedru kołyszą się, jak od wichru
i deszcz wonnych szpilek obsypuje Morąg.
Strumień światła pada pionowo, rozproszony przez gęste listo-
wie. Helikopter jest tuż nad nią. Słychać elektronicznie wzmocniony
głos, zagłuszony przez pisk aparatury. Morąg kryje się za drzewem
i pędzi w dół schodami. Z ciemności wyłania się jakiś mężczyzna
i próbuje ją złapać, lecz ona, nie zwalniając, odpycha go i biegnie
dalej. Coś za nią krzyczy, ale jej już nie ma.
Na dole jest mały ogród z sadzawką, której czarną toń pokrywają
liście wodnych lilii. Morąg dobiega do stawu i rzuca się, głową
naprzód, w lodowatą wodę. Wstaje, ociekając wodą, po czym znów
zanurza się, gdy nadlatuje helikopter. Promień reflektora omija ją
0 kilka metrów, oświetlając biały posąg nagiej kobiety, gaśnie. He-
likopter odlatuje.
Femboty. W jakiś sposób doktor Science podał jej naprowadza-
jące femboty. Nie trzeba wiele. Wystarczy lekkie dotknięcie, aby
przekazać tysiące maleńkich mikrofonów, nadajników i jednorazo-
wych aparacików fotograficznych z szerokokątnymi obiektywami,
które przekazują zdigitalizowane obrazy. Woda zmyła je, niszcząc
trop, którym podążał helikopter.
Morąg brnie do brzegu sadzawki. Wychodzi z wody i zimny
dreszcz przeszywa jej ciało. Obok posągu stoi jakiś mężczyzna.
Jakby zmaterializował się tam, widmo zrodzone z cienia i zielonej
poświaty najbliższej latarni. To ten wychudły człowiek z jej miesz-
kania. Trzyma parę plastikowych uchwytów i gwałtownym ruchem
rozkłada ręce. Słychać cichy brzęk i Morąg pojmuje, że to krzemo-
łak, a to, co trzyma w rękach to garota z włókna węglowego.
- Armandzie - mówi, dziwiąc się, że strach nie odebrał jej
głosu. - Nie rób tego, Armandzie. Mogę ci pomóc.
Mężczyzna uśmiecha się i pędzi prosto na nią. Rozbłysk światła
oślepia Morąg. Krzemołak przyciska ją do ziemi, łapie za włosy
1 szarpie, usiłując unieść jej głowę. Morąg krzyczy i wije się, wie-
dząc, że jeśli zdoła zarzucić jej na szyję włókno monomeru, jednym
szarpnięciem przetnie tętnicę.
Nagle ktoś krzyczy głośno, rozkazująco:
- Syriusz! Syriusz! Synusz!
Napastnik puszcza ją tak gwałtownie, że Morąg uderza głową
0 ziemię. Leży tam, oszołomiona, gdy uwalniają ją od jego ciężaru.
Ktoś pomaga jej wstać. To Katnna. Uśmiecha się głupio.
Krzemołak, Armand, leży na wznak, parę metrów dalej. Szlocha,
wydając dziwne zduszone dźwięki. Alex Sharkey stoi nad nim
1 mówi bezradnie:
- Już dobrze. Dobrze.
Morąg pojmuje, że ją wykorzystali. Pozwolili jej odejść i wpa-
kować się w to.
- Wy gnoje - rzuca. - Wy głupie gnoje.
Katnna drapie się po pasku lamparciego futra na czubku głowy.
Ma na sobie czarne skórzane spodnie i do połowy rozpiętą skórzaną
kamizelkę oraz czerwony golf.
- Przecież udało się, no nie? - mówi.
Morąg kopie ją w kolano. Kobieta zgina się, a Morąg zadaje jej
dwa uderzenia w głowę, zanim Katrina łapie ją za przegub, obraca
i wykręca rękę na plecy.
- Powinnaś okazać więcej wdzięczność - szepcze jej do ucha.
- W końcu uratowaliśmy twój tyłek.
- Gnoje! - krzyczy Morąg, tak głośno, że boli ją gardło. Echo
odbija się od pagórka.
Katrina śmieje się i puszcza Morąg.
- Nic ci nie będzie.
Morąg porusza dłonią. Bolą ją knykcie.
- Masz łeb twardy, jak kamień.
- Dlaczego tak się złościsz? Nie zrobiłaś tego, o co cię prosili-
śmy. Chciałaś załatwić wszystko po swojemu.
Gniewny ton Katriny znów budzi w niej złość.
- Moja współlokatorka me żyje. On ją zabił i czekał na mnie,
kiedy wróciłam do mieszkania. Wiedzieliście w co się pakuję, praw-
da? Nie powiedzieliście mi.
__mówi spokojnie Katnna - wcale nie pytałaś.
__ Ostrzegałem cię - dodaje Alex Sharkey - żebyś nie wra-
cała do domu. Podejrzewałem, że może dojść do czegoś takiego.
Morąg zaczyna odchodzić.
__ Gliny wciąż cię szukają - ostrzega Alex.
Pielęgniarka odwraca się.
- To też wasza sprawka?
__ Jasne, że nie. Prawdę mówiąc, to bardzo komplikuje sytuację.
Jeśli jednak chcesz opuścić ten park, nie dając się aresztować,
będziesz musiała nam zaufać.
13. Przepływ informacji
Przejeżdżając na drugi brzeg rzeki, Katrina włącza ogrzewanie
w samochodzie. Owinięta płaszczem Alexa, Morąg kuli się w ciep-
łym podmuchu nawiewnika. Zziębnięta do szpiku kości, prawie nie
zwraca uwagi na to, dokąd jadą. Szczególnie zimno jej w kark,
ponieważ aby łatwiej przejechać przez policyjne posterunki kontrol-
ne, Katnna pospiesznie lecz wprawnie obcięła jej włosy. Morąg co
chwilę dotyka szyi. Nie miała krótkich włosów od kiedy skończyła
szkołę.
Alex siedzi z tyłu, razem z krzemołakiem, Armandem. Oznajmia
Morąg, że odkrył kluczowe słowo, rozkaz używany przez oficerów
do wyłączania chipów w głowach żołnierzy.
- Skoro jest polecenie, które je uruchamia - mówi z satysfak-
cją - musi być i takie, które je wyłącza. Jakiś czas temu znalazłem
je w sieci. Ktoś włamał się do zasobów ministerstwa obrony i udo-
stępnił specyfikację chipa krzemołaka, w skompresowanej postaci
umieszczając ją w sieci. Hakerzy uwielbiają zamieszczać takie we-
wnętrzne wiadomości o swoich włamach. Kluczowe słowo było
ukryte w liście rozkazów. Poszło jak z płatka, nie uważasz?
Morąg uważa, że ten facet zachowuje się tak samo jak hakerzy,
którymi niby to gardzi. Rozgrzała się na tyle, aby zacząć zrywać
pseudodermalne rękawiczki, dzięki którym jej odciski palców paso-
wały do fałszywych dokumentów, jakie okazali na posterunku kon-
trolnym. To świństwo uparcie przy wierado skóry, schodząc paskami
i płatkami.
- Poszło jak po maśle - mówi Katrina i wybucha tym swoim
chrapliwym śmiechem.
Zatrzymują się przed zamkniętym sklepem na bocznej uliczce.
Młoda kobieta wpuszcza ich do środka. Jest blada i nerwowa, a jej
blond włosy zwisają w strąkach. Wzrusza ramionami, kiedy Alex
zaczyna wyjaśniać sytuację, po czym bierze Morąg za rękę i prowa-
dzi między pustymi gablotami do malutkiej łazienki. Tam wręczajej
wielki szorstki ręcznik i wychodzi bez słowa. Ręcznik jest czerwony
z żółtymi rysunkami morskich stworzeń.
Morąg zdejmuje płaszcz Alexa i swoje mokre ubranie, po czym
owija się ręcznikiem. Jej świeżo obcięte włosy są już prawie suche.
Kierując się dźwiękiem głosów, wchodzi po spiralnych schodach do
pomieszczenia, które kiedyś pełniło rolę biura. Nadal pozostały
w mm biurka i niskie przepierzenia. Z popękanych płyt sufitu zwi-
sają pęki kabli. Okna są pokryte aluminiową folią.
Przez chwilę Morąg ma wrażenie, że dostrzega coś pnącego się
spiralnym ruchem po filarze, znikającego w otworze wentylacyjnym
klimatyzatora. Mruga oczami na widok maleńkiej baśni w białej
szacie, ze skrzydełkami i laską z zakończeniem w kształcie gwiazdy.
Stworzenie pozostawiło za sobą sznur srebrzystych plamek, które
gasną, jedna po drugiej.
Morąg słyszy za plecami głos Katriny:
- Ładny strój.
Katrina zdjęła skórzaną kurtkę i energicznie podciąga się na
jednej ręce na biegnącej pod sufitem rurze. Jej podkoszulek pod
pachami znaczą ciemne plamy potu. Za nią na jednym z biurek leży
krzemołak, w bezwładnej pozie nieboszczyka.
- Podaliśmy mu sporą dawkę - mówi wesoło Katrina. Nawet
nie jest zasapana. - Biedny gnojek, był tak rozkojarzony, że nie
potrafił wykrztusić z siebie słowa, tylko płakał. Możesz z nim zrobić
co chcesz, nic nie powiem.
Morąg mocniej otula się ręcznikiem.
__ O czym ty mówisz?
__ ja__odpowiada Katrina, zwinnie zmieniając ręce i podcią-
gając się na drugiej - na początek kopnęłabym go w jaja. Potem
może raz czy dwa razy dałabym mu po nerkach, żeby przez kilka dni
sikał krwią. Złamałabym parę żeber, żeby go bolało, kiedy będzie
oddychał. Ponadto nie byłby już taki szybki. Potem pomyślałabym
0 jakimś trwałym uszkodzeniu ciała.
__ To nie on. Chcę powiedzieć, że on był tylko wykonawcą.
__ Cholera, mała, co ty wiesz? Żołnierzom mieszają się osobo-
wości, ponieważ chip w dużym stopniu zawiera to, co od początku
w nich tkwiło. Tylko część to zaprogramowane czynności i odruchy.
- Mimo wszystko, nie chcę go krzywdzić.
- Pewnie chciałabyś oddać go w ręce policji.
- Nie. Skądże. Ponieważ on wie, jak wejść do Magicznego
Królestwa.
Katrina podciąga się na obu rękach, a potem zmienia uchwyt tak,
że może ustawić ciało równolegle do rury. Spogląda z góry na Morąg
1 mówi:
- Dobry pomysł, ale Alex przekaże ci złe wieści. Idź do niego.
Nie skrzywdzę twojego chłopaczka.
Morąg czuje zapach kawy. Ta woń wydaje się przenikać aż do
mózgu. Zaciskając ręcznik, idzie za tym zapachem przez środek
zakurzonego labiryntu biura. Wyciągnięty w sfatygowanym, mięk-
kim obrotowym fotelu i oświetlony pionową biolampą, która nadaje
jego okrągłej twarzy jaszczurczą barwę, Alex relacjonuje wydarzenia
jakiemuś siedzącemu na stołku mężczyźnie w niebieskiej dżelabie.
Na biurku za plecami mężczyzny przezroczyste kształty cisną się
i wirują na holoscenie komputera. Przewód z optycznego włókna,
nie grubszy od włosa i mogący przenieść więcej połączeń niż wszyst-
kie pozostałe kable w tym starym biurze, wychodzi z tylnej ścianki
komputera i znika w otworze sufitu. W łaźni wodnej o kontrolowanej
temperaturze kąpieli stoją butelki ze srebrzystego metalu, a termostat
miarowo cyka włącznikiem, wykonując program. Obok komputera
stoi ekspres do kawy marki Braun z na pół pełnym dzbankiem.
Mężczyzna zerka na Morąg, a potem oznajmia Alexowi:
- Miałeś szczęście, że hasło zadziałało.
Alex zdmuchuje parę z pełnego kubka, upija łyk kawy i odpo-
wiada:
- Był dezerterem i skasowano mu zawartość chipa. Ktokolwiek
posługuje się nim, nie gmerał przy kodzie, albo nie umiał go zmienić.
Uśmiecha się do Morąg.
- Dajcie mi trochę tej kawy - prosi Morąg.
- To jest Max - przedstawia jej towarzysza. - Oczywiście,
to nie jest jego prawdziwe imię.
Mężczyzna podaje Morąg kawę. Max ma najwyżej dwadzieścia
lat, puszyste włosy i bardzo czarną skórę. I złote źrenice, gdyż nosi
szkła kontaktowe z rodzaju tych, które przekazują obraz bezpośred-
nio do siatkówki. Na kościach policzkowych ma blizny plemienne
- skomplikowany wzór ze splecionych półksiężyców.
- Miała pani szczęście - mówi Max. - Nie mamy mleka.
- Piję bez. Kim pan jest, kolejnym nawiedzonym teoretykiem?
Srebrzysty błysk na skraju pola widzenia. Maleńka baśń unosi
się tuż przed nosem Morąg, posyła jej pocałunek i znika w chmurce
srebrnych pyłków.
- Max zajmuje się sztuką wizualną.
- Jest imażerem - mówi Morąg. - Hodujecie tu femboty.
Dopiero co trafił mnie jeden z waszych wytworów.
- Dzwoneczek? - uśmiecha się Max. - Ona nie jest fembo-
tem.
- Zatem hologramem. Przekazanym mojej siatkówce przez
ukryte projektory. Słuchajcie, nie jestem taka głupia, za jaką mnie
uważacie. Nie traktujcie mnie jak idiotkę. Poszłabym sobie stąd, ale
przypadkiem chyba tkwicie po uszy w tym, co chcę wiedzieć.
- Nie ma potrzeby iść na policję - oznajmia Alex, uspokaja-
jącym gestem unosząc ręce. - Sami to załatwimy. Pomóż nam,
Morąg. W ten sposób wszyscy dostaniemy to, czego chcemy.
- Oprócz Julesa i Niny. Oni nie żyją. I ta biedna dziewczynka,
wszystkie te biedne dziewczynki. - Morąg ma łzy w oczach. -
Niech was wszystkich diabli.
Przybywa wyblakła blondynka, niosąc na ramieniu ubranie Mo-
rag. Jest suche, chociaż nie uprane. Podaje Maxowi dwa prostokąty
taśmy klejącej w przezroczystej kopercie i mówi:
__ Wynik pozytywny.
__ Teraz zobaczymy - mruczy Max.
__ Zebraliśmy femboty z twojego ubrania- wyjaśnia Alex -
i z krzemołaka.
Morąg odstawia kubek z kawą i ociera ręką oczy.
__ Armand. Ma na imię Armand. Co zamierzacie z nim zrobić?
__ Może dobrze byłoby wyjąć mu chip. Pomożesz?
- Pomyślałam, że mógłby zaprowadzić nas do Magicznego
Królestwa.
- Mogę go zapytać, ale nie gwarantuję rezultatu. Kiedy ostatni
raz próbowałem perswazji, zadziałał chip. Doszła do głosu osobo-
wość krzemołaka i próbował udusić Kat.
- Wojsko nie lubi, kiedy przesłuchuje się żołnierzy - tłuma-
czy Max - więc próba wyciągnięcia czegoś powoduje gwałtowną
reakcję.
- Może pomógłby nam, gdybyśmy go poprosili.
- Może, ale naprawdę musimy najpierw wyjąć mu ten chip.
Nawet bez niego ma poważne zaburzenia psychiki, ale przynajmniej
nie będziemy musieli się obawiać, że przypadkiem włączymy oso-
bowość krzemołaka. Pomożesz nam wyrwać mu zęby?
- A jeśli nie?

- Wtedy będziemy musieli pozbyć się go - mówi Alex. -
Naprawdę nie chciałbym tego. Oprócz zastrzeżeń natury moralnej,
to dość kosztowne i czasochłonne.
Morąg zastanawia się, czy Alex Sharkey kiedykolwiek w życiu
miał jakieś zastrzeżenia natury moralnej. Wygląda jak antyteza
Buddy, łagodnie uśmiechnięty na obrotowym fotelu, w białym gar-
niturze i pomarańczowej koszuli, z rękami splecionymi na wydat-
nym brzuchu. Czegokolwiek naprawdę chce, na pewno jest to bar-
dziej skomplikowane od historii, jaką jej opowiedział, tej bajeczki
o zauroczeniu geniuszem wariatki, która samodzielnie miała stwo-
rzyć baśnie i po dziś dzień wykorzystuje je do własnych celów. On
jest zamieszany w to równie głęboko, jak biedny Armand, lecz
dobrze skrywa swoje prawdziwe motywy. Morąg nie jest pewna, czy
on naprawdę walczy z Dziecięcą Krucjatą, czy też po prostu chce ich
w jakiś' sposób obrobić z pieniędzy. Jedno wie na pewno, a miano-
wicie, że nie zamierza zrezygnować. Ze względu na Mesa nie może
tego zrobić. Jest całkowicie pewna, że Armand, a przynajmniej jego
krzemołakowe wcielenie, zabiło Julesa i Ninę, a także te biedne
dziewczynki. Jeśli Armand nie zechce lub nie może im pomóc, to
przynajmniej przy pierwszej lepszej okazji odda go w ręce policji.
Morąg rozmyśla o tym wszystkim, zakładając za jednym z prze-
pierzeń wilgotną bieliznę, sztywny i brudny sweter oraz pomięte
spodnie. Wełniana podszewka płaszcza jest paskudnie poplamiona,
a w szczelinach szwów zaschło błoto. Przynajmniej jednak znów jest
jej ciepło.
Max umocował w maleńkiej stalowej ramce jeden z prostokątów
taśmy klejącej. Teraz wprowadza ją do mikroskopu skaningowego,
podłączonego do jednego z gniazd komputera. Jęczy pompa próż-
niowa przystawki, a potem kształty wirujące na holoscenie znikają,
ukazując pofałdowany krajobraz jadowicie zielonych wzgórz i dolin,
upstrzony maleńkimi, ostro zarysowanymi rombami. Max powięk-
sza jeden z tych rombów. Obraz mętnieje, gdy kształt wypełnia
ekran. To jakiś rodzaj fembota, trapezoid o bokach mikronowej
długości i górną powierzchnią pokrytą światłoczułymi diodami two-
rzącymi sztuczne oko.
Max obraca pokrętłem, przesuwając obraz na jedną z krawędzi
mikroskopijnej maszyny, a potem powiększa obraz, aż ekran wypeł-
nia układ nieostrych kul - przekształconych cząsteczek tworzących
fembota. Na dole ekranu rząd czerwonych i różowych kresek kurczy
się i rośnie, w końcu zastyga.
- German i złoto - oznajmia Max. - Konfiguracja portu
wyjścia typowa dla urządzeń używanych przez gliny. W przypadko-
wo wybranym momencie pluskwa wykonuje jedno datowane zdjęcie
i przechowuje je w pamięci. Gliny odzyskują całą populację takich
pluskiew, mniej więcej parę milionów, po czym za pomocą technik
heurystycznych odtwarzają sekwencję czasową. Prymitywne, ale
skuteczne.
- Obserwowali każdy twój ruch - Alex mówi do Morąg, gdy
Max wprowadza do mikroskopu drugi kawałek taśmy. - Wiedzia-
łaś', prawda? Dlatego skoczyłaś do wody.
Druga próbka składa się z masy innych fembotów, obłych i amor-
ficznych, jak konglomerat baniek mydlanych. Każdy ma na po-
wierzchni wgłębienie, którym może uchwycić rybosom komórki
gospodarza i wymusić produkcję nowych białek, a także wiosełko-
wate efektory, wykorzystujące zmiany ładunku do przenoszenia
fembota przez płynne środowisko.
- Niezła robota - komentuje Max, szybko oglądając kolejne
femboty i ładując obrazy do komputera.
- Baśniowy pył - wyjaśnia Alex. - Niektóre z nich wydają
się niczego nie robić, inne potrafią trwale zmienić osobowość ofiary.
Czy wiesz, jak działają? Nasze wspomnienia są zmagazynowane
w umyśle w postaci drzewiastych połączeń. Te femboty odnajdują
takie połączenia i zmieniają je. Tracisz to wspomnienie i zyskujesz
fałszywe. Myślę, że zdarzyło się to i mnie, kiedy byłem znacznie
młodszy. Różne odmiany fembotów powodują odmienne rodzaje
meme. Niektóre działają bardzo silnie, na przykład te używane
w Afryce, które wywołują plagę lojalności...
- Wiem na czym to polega - mówi Morąg.
Nagle wyraźnie widzi obóz uchodźców, milion mężczyzn, kobiet
i dzieci połączonych jedną nitką plagi lojalności, wywołaną przez
Papę Zumiego. Nieliczni, którzy ją zerwali lub spontanicznie wy-
zdrowieli, byli ścigani i zabijani przez rządowych agentów w czar-
nych garniturach i okularach. Ci młodzi ludzie nie byli zarażeni.
Robili to z własnego wyboru. To było najstraszniejsze i najsmutniej-
sze. Oddali najważniejszą część swoich osobowości za garnitury,
lśniące buty i pokoje w pięciogwiazdkowych hotelach, za dostęp do
baru i telewizji satelitarnej. Byli reprezentantami władzy, lecz nie
była to ich władza. Kiedy przyszedł czas, na rozkaz przebywającego
na uchodźstwie rządu Papy Zumiego, otoczyli przychodnie. Kiedy
załamały się rokowania między ONZ a niewzruszonym Papą Zu-
mim, jego agenci, grożąc bronią, wyprowadzili pracowników pomo-
cy medycznej ze szpitali. Następnego dnia młodzi ludzie w garnitu-
rach nie żyli, wraz z milionem uchodźców.
Alex obrzucają bystrym spojrzeniem.
- Baśnie w Magicznym Królestwie wypuszczają tysiące róż-
nego rodzaju psychoaktywnych wirusów i fembotów. Jesteśmy cał-
kowicie pewni, że baśnie nie projektują ich: hodują je losowo i wy-
bierają te, które najlepiej wykonują dane zadanie. Interfejs pobiera
próbki powietrza i próbuje oddzielić użyteczne od bezużytecznych.
Jednak te femboty kizemołak wyniósł na sobie z Magicznego Kró-
lestwa. Niektóre z nich mogą być swoistą "plagą lojalności" baśni.
- Większość z nich pasuje do próbek pobranych przez Interfejs
- mówi Max - ale są też zdecydowanie inne.
- Femboty baśni i krzyżowców są całkowicie odmienne od
tych, które używają hakerzy meme. Przede wszystkim są produko-
wane przez asemblery zdolne do rozmnażania. Dlatego u człon-
ków Dziecięcej Krucjaty występuje tyle różnego rodzaju fembotów.
Ten proces przypomina rozmnażanie płciowe prostych organizmów,
w którym rodzice pełnią rolę gamet. Asemblery łączą się, wymienia-
ją fragmenty swoich informacji genetycznych - w tym przypadku
algorytmy - i znów się rozdzielają. Sądzę, że pewną rolę odgrywa
również zjawisko indukowanych mutacji. Dwa nowe asemblery są
sumą połączonych informacji genetycznych obu rodziców. Najlep-
szymi potomkami są te, które potrafią infekować ludzi i produkować
femboty, które z kolei skutecznie zmieniają ofiary w krzyżowców.
To sztuczna ewolucja...
- Tyle, że nie mamy pojęcia, ku czemu ona zmierza - zauważa
Max.
- Nie wiemy nawet, czy ona w ogóle do czegoś zmierza -
dodaje Alex. - Asemblery są jak AIDS. A nawet gorsze, bo można
się zarazić choćby przez pocałunek. Tutaj jednak nie ma żadnych
ascmblerów, tylko ich produkty, a ponadto wszystkie są martwe -
działają tylko w osoczu. Widzisz, że są nieczynne?
Alex uśmiecha się do Morąg, lecz na niej jego techniczny żargon
nie robi wrażenia.
- Przecież wiemy, skąd się wziął.
__ Szefie, ona myśli, że to zabawa - mówi Max. - Powinieneś
pozwolić jej odejść.
__ No jak? - pyta Alex. - Chcesz odejść?
__ Jasne, że nie. Wcale nie myślę, że to zabawa. Zbyt dobrze to
znam.
- No cóż, jeśli chcesz zostać, możesz nam pomóc. Wyjmowa-
łaś kiedyś chipa kontrolnego?
Morąg robiła to wiele razy. Podczas szkolenia spędziła miesiąc
w szpitalu więziennym w Leith, gdzie wszczepiała chipy nowym
więźniom i wyjmowała je, kiedy kończyli odbywać karę. Niczym
małe, niezależne sumienia, albo niezliczone kopie świerszcza z bajki
o Pinokio, chipy kontrolne zawsze wypatrywały wszelkich oznak
złych zamiarów. Ograniczały ruchy skazańców do wyznaczonych
obszarów i wywoływały katalepsję, jeśli zek zażył jakiś środek
psychostymulujący lub usiłował zrobić coś niedozwolonego.
Chip krzemołaka prawdopodobnie niczym nie różni się od wię-
ziennych układów kontrolnych. Mieści się w cieniutkim terminalu
wszczepionym do prawego oczodołu. Morąg znieczula mięśnie oka
kuraryną w aerozolu, delikatnie odsuwa gałkę oczną i wyjmuje chip
za pomocą miniaturowego rusztowania, które dopasowuje się do
konturów oczodołu krzemołaka. Nie może nic zrobić z pseudoneu-
ronami, które będą wytwarzane przez femboty aby połączyć hard-
ware z neuronami kory mózgowej Armanda, lecz bez kontrolnego
chipa te reakcje zostają inaktywowane. Chip jest wielkości szpilki.
Max skanuje go i stwierdza, że to typowe urządzenie wojskowe.
Alex rozwiera szczęki Armanda i ogląda jego język, ale tylko
wzrusza ramionami, kiedy Morąg pyta, czego szuka.
- Zabierzemy go ze sobą - mówi. - Może coś nam powie.
- To by mnie zdziwiło - mruczy Katrina.
Ma rację. Armand tylko trzęsie się i szlocha przez prawie godzi-
nę, a i potem nie mówi im nic, o czym już nie wiedzieli. Max przewija
plan Magicznego Królestwa, ale Armand twierdzi, że nie wie, gdzie
znajduje się gniazdo. Gdzieś pod ziemią. Intensywne przesłuchanie
ujawnia, że umieszczono je w dawnej komorze generatora. Max
znajduje jedno w samym parku rozrywki, a drugie pod kompleksem
hotelowym.
__ Tyle, Ze nadal jest używane - stwierdza Max.
Niewiele dowiadują się od Armanda. Stopniowo zaczyna się
opierać, potem uparcie milczy, a w końcu niemal histerycznie wszyst-
kiemu zaprzecza. W końcu próbuje rzucić się na nich. Katrina
obezwładnia go zręcznym chwytem i prowadzi przez labirynt prze-
pierzeń. Morąg słyszy słowa Katriny, że rozwali mu łeb jeśli nie
przestanie się rzucać, potem głuche odgłosy uderzeń, po których
zapada cisza.
- Musiała rozładować napięcie - mówi Alex, jakby chciał
uspokoić Morąg.
Jednak ona wcale nie współczuje Armandowi. On jest pustą
skorupą wydrążoną od środka, żałośnie posłusznym sługą, pod-
stępnym i gwałtownym. Jakoś trudno dostrzec w nim ofiarę -już
prędzej chciałoby się wypchnąć go przez okno i mieć spokój.
Katrina wraca i oznajmia, że uśpiła tego gnojka. Jest późno,
dobrze po północy. Morąg mości sobie w kącie posłanie z pianogu-
my, a pod głowę kładzie zwinięty płaszcz. Zapada w lekki, niespo-
kojny sen, budząc się z koszmarów w półmroku biolamp, słysząc
cichy pomruk pobliskiej rozmowy. Zwoje kabli wiją się, jak węże
a rozsypane na płytach sufitu plamki już mają ułożyć się w jakiś
sensowny wzór, gdy Morąg znów zapada w sen.
Budzi ją wyblakła blondynka, która przyciska palec do ust, gdy
Morąg chce zapytać, dlaczego. Jest zimno i cicho. Lampy na suficie
rzucają ponadczasowy zielony blask na przepierzenia, odrapane
biurka, zakurzoną szarą wykładzinę. Gdy Morąg wstaje, zesztywnia-
ła z zimna, słyszy dobiegające z dołu łomotanie do drzwi.
- Szybko - mówi blondynka i pospiesznie odchodzi.
Max zniknął, chociażjego sprzęt pozostał włączony, pomrukując
i mrugając, jak jakaś elektroniczna Marie Celeste. W pozostałej
części budynku światła są wyłączone i Morąg musi wymacywać
sobie drogę na spiralnych schodach. Blondynka syczy, żeby się
pospieszyła, bo nie ma czasu.
- Nie ma czasu?
W tym momencie łomotanie cichnie.
- Weszli - rzuca blondynka, chwyta Morąg za rękę i ciągnie
za sobą. - Pospiesz się!
Alex Sharkey czeka z Katnną w małym piwnicznym pomiesz-
czeniu. Na brudnej cementowej podłodze leży skulony Armand.
Alex uśmiecha się do Morąg i mówi:
- Miałem rację. To Dziecięca Krucjata. To ona.
Katnna ma mały telewizorek z ciekłokrystalicznym ekranem.
- Są na tyłach - informuje. - Tam stoi furgonetka. Chcieli
nas nią wywieźć.
- Przyszła po nas - mówi Alex. - Wiedziałem, że to zrobi.
Blondynka zamyka coś, co wyglądajak drzwi przeciwpożarowe.
Wzdłuż wszystkich krawędzi biegną grube gumowe uszczelki. Blo-
kuje drzwi, z wysiłkiem przekładając kolejno trzy duże dźwignie.
- A więc jesteśmy tu uwięzieni - oznajmia Morąg. Jeszcze
jest na pół śpiąca. Wszystko to wydaje jej się nierealne. Na ścianie
obok drzwi są przymocowane dwie wielkie, stalowe butle. Blondyn-
ka otwiera zawór i słychać przeciągły świst. Morąg czuje w uszach
ucisk, który ustępuje po przełknięciu śliny. Zaczyna rozumieć. Nad-
ciśnienie.
- Max to imażer - mówi.
Katnna ze złowrogim uśmiechem, przesadnie poruszając łokcia-
mi i ramionami, manipuluje trackballem, sprawdzając obraz z kolej-
nych kamer zainstalowanych w budynku.
- Weszli przez frontowe drzwi - rzuca. - Idą po schodach.
Nieźle poruszają się w ciemnościach. Nisko pochyleni, najpierw
wystawiają lufy broni zza narożników. Ktoś dobrze przygotował te
d/ieciaki. I ciekawie dobrał broń. Rozpylacze klejowe, tasery. Wy-
gląda na to, że chcą nas w/iąć żywcem. Och, to dobre, teraz ich mamy.
Rozglądają się wokół. Nie wierzą własnym oczom. O, teraz uwie-
r/yli. Naprawdę uwierzyli. Zdaje się, że rozpoczęli długie modły.
Blondynka stoi plecami do zamkniętych drzwi. Mówi cichym,
bezbarwnym głosem:
- Tak długo tu pracowaliśmy. Byliśmy tak ostrożni, że ten
budynek nie figuruje nawet w żadnej bazie danych. Żal mi g0
opuszczać.
__ Max powiedziałby, że nie wolno się przywiązywać - przy-
pomina Alex.
__ Dlatego, że on kradnie wszystko, czego potrzebuje - oznaj-
mia kobieta. - Dla niego świat to tylko supermarket, a my jesteśmy
myszami mieszkającymi wśród półek. Jemu wystarczą dane.
__ Przecież zostawił swój komputer - mówi Morąg.
__ To tylko terminal. Dane są rozsiane po całym świecie, zaszy-
frowane w serwerach sieciowych i sieciach komercyjnych. Przez
pewien czas wykorzystywaliśmy pół procent zasobów rosyjskiej
giełdy papierów wartościowych. To ogromna moc obliczeniowa.
Nagle przed nosem Morąg pojawia się maleńka baśń. Pielęgniar-
ka odpędzają machnięciem, a stworzonko pokazuje jej palec, brzę-
cząc zatacza świetlisty krąg i znika w rozbłysku srebrzystych płomy-
ków. Blondynka ciągnie beznamiętnie:
- I hodowaliśmy je w całym budynku. Wszystko się zmarno-
wało.
- W imię wyższych celów - przypomina Alex.
- Gówno prawda - paruje spokojnie blondyna. - To będzie
was kosztowało, nawet jeśli nie wejdziecie do środka.
- Och, z pewnością.
- Inaczej wytropimy was.
- Ee, nie będziecie musieli.
- Połowa tych gnojków już się modli - mówi Katrina. Jeden
biedny dureń biega w kółko, trzymając się za głowę. Może nigdy
naprawdę nie wierzył.
- Och, oni wszyscy są głęboko wierzący - mruczy Alex.
- No, teraz na pewno.
- Kim oni są? - pyta Morąg.
- Oddział Dziecięcej Krucjaty. A więc w końcu zwróciła na
mnie uwagę. To jednak tylko zwyczajni żołnierze. Oni nic mnie nie
obchodzą. Czy jest ktoś na zewnątrz, Kat?
- Dwóch na dachu naprzeciwko frontowego wejścia. Wszyscy
są teraz na tyłach.
__ To zamknięta przestrzeń - oznajmia blondynka. Podaje im
czyste, plastikowe gogle i filtry zakrywające usta i nos. - Femboty
mogą wniknąć tylko przez błony śluzowe - wyjaśnia pielęgniarce.
__Ta maska ma aktywny filtr, system zaworów oczyszczających
powietrze przy wdechu i spalających wszystko, kiedy robisz wy-
dech. Nie zatka się, chociaż trochę się rozgrzeje przy zbyt długim
używaniu. Rób płytkie wdechy.
Brzegi maski i gogli zdają się wić i przesuwać, mocno przylega-
jąc do skóry Morąg. Katrina założyła Armandowi gogle i maskę;
teraz strażackim chwytem zarzuca go sobie na ramię, a blondynka
otwiera drzwi.
Na schodach stoi dwoje dzieciaków, a dwóch następnych w ko-
rytarzu wiodącym do dostawczego wjazdu na tyłach sklepu. Mam-
rocząc i szlochając, gapią się w przestrzeń, jakby przez ściany
budynku widzieli jakąś straszliwą i wspaniałą zjawę.
Morąg omija ich, płytko oddychając. Maseczka nie stawia oporu
i tylko lekki ucisk wokół nosa i oczu upewniają o obecności bariery
między jej układem nerwowym a miliardami unoszących się w po-
wietrzu fembotów, brzemiennych oślepiającą wizją.
Przy rampie na tyłach budynku stoi zaparkowana furgonetka.
Wyścielona podłoga i ławki, pasy zwisające z sufitu. Morąg trzyma
się pasa, gdy Katrina odjeżdża w szarówkę wczesnego poranka.
Armand przetacza się tam i z powrotem na miękkim obiciu, gdy
Katrina, nie zwalniając, bierze kolejny zakręt. Głową uderza o buty
Morąg.
Jadą tak przez kilka minut. Katrina na chybił trafił skręca w pra-
wo i w lewo, zanim blondynka pizypominajej, że już czas. Zdejmuje
maskę i gogle. W miejscach, gdzie przywarły do skóry, pozostał
czerwony ślad.
- Nic im nie będzie - dziewczyna uspokaja Morąg. - Nie
mnożą się i mają wbudowaną czasową procedurę samozniszczenia.
Morąg również zdejmuje maskę i odkrywa, że wnętrze furgonet-
ki pachnie tanim środkiem zapachowym. Katrina zatrzymuje wóz
i wyskakuje z szoferki. Alex otwiera tylne drzwi, a Katrina podnosi
Armanda i niesie go do swojej taksówki, która czeka zaparkowana
tam, gdzie zostawili ją zeszłej nocy. Blondynka wysiada i idzie przed
siebie ulicą, nie odwracając się nawet wtedy, kiedy Alex woła za nią,
że dotrzyma swojej części umowy i oczekuje, że Max zrobi to samo.
Skręca za róg i znika.
__ Jakiej umowy? - pyta Morąg.
__ Max monitoruje Dziecięcą Krucjatę. Złamał ich system łącz-
ności. Stąd wiedzieliśmy, że mogą nas zaatakować.
- I uciekł.
- Musi założyć nowy węzeł sieci.
- Lubisz to, prawda? Te głupią konspirację.
- Nie mam wyboru.
- Ruszajmy! - woła Katrina.
Biegnie ku nim banda dzieciaków, wszystkie w białych podko-
szulkach i kombinezonach z niebieskiego dżinsu. Morąg siada z tyłu,
obok Armanda, Alex opada na fotel pasażera obok Katriny, która
uruchamia silnik.
Uderzenie o dach. W następnej chwili za przednią szybą pojawia
się twarz dziecka. Jest śliczne jak cherubinek, z grzywą złocistych
włosów i pulchnymi, różowymi policzkami. Katrina naciska przy-
cisk łącząc akumulator wozu z karoserią. Niebieski błysk. Dzieciak
stacza się z dachu i pada na ziemię obok taksówki, a Katrina odjeżdża
najszybciej, jak może.
Kiedy taksówka staje pod kamienicą przy impasse, Katrina przy-
kuwa Armanda do ramy przedniego fotela i mówi Morąg, żeby
zaczekała tu na nich i miała go na oku. Jednak Morąg nie ma zamiaru
siedzieć w samochodzie sam na sam w krzemołakiem, nawet jeśli
ten jest nieprzytomny i pozbawiony chipa. W posępnym świetle
poranka idzie za Alexem i Katrina po wiadukcie kolejowym, do ich
wysokiego, wąskiego domu.
Drzwi są wyłamane. Nad framugą nakreślono znak niewiernych
i biały krzyż. Wewnątrz domu ktoś zerwał grube zasłony i próbował
podpalić perski dywan, ale woda ze zraszaczy w ścianach zagasiła
płomienie, pozostawiając zapach wilgotnej spalenizny.
Konsola komputera zniknęla. Alex mówi, że to był tylko termi-
nal, a dane, podobnie jak Max swoje, zmagazynował gdzie indziej.
Jednak trochę stracił humor, siedzi na plastikowym krześle i spoglą-
da w dal, podczas gdy Katrina hałaśliwie przetrząsa dom. Kiedy
wraca, mówi że wszędzie są znaki.
- Ten pieprzony Ray sprzedał nas.
Morąg pyta, czy to robota baśni, lec/ Alex zaprzecza. To Dzie-
cięca Krucjata.
- Sądzę, że teraz zdecydowanie zwróciliśmy jej uwagę -
oznajmia. - Chodźcie. Rozsiali tu monitory, a moje wykrywacze
mogą nie znaleźć wszystkich.
Na zewnątrz Katrina mówi:
- Ten mały gnojek. Jak tylko zobaczę jego niebieską gębę i ten
głupi uśmieszek, będzie trupem.
- Nie wiemy, czy to on - przypomina Alex.
- Jesteś zbyt łatwowierny. Ten gnojek pracuje na dwie strony.
Jak zawsze. Przez cały czas jej donosił. Ona wie wszystko.
- Nie, nie wszystko. Myślę, że wciąż mamy szansę.
- BezRaya?
- No cóż, i tak mu nie ufałaś, więc to nie powinno robić żadnej
różnicy. Mamy Blocha i krzemołaka. Poprzednim razem mieliśmy
tylko siebie.
- Poprzednim razem o mało nie zginęliśmy, cholera - rzuca
Katrina. - I jeszcze jedno. Uważam, że powinniśmy ją tu zostawić.
- Tylko spróbujcie - odgraża się Morąg.
Katrina obrzucają zimnym, groźnym spojrzeniem.
- Zawarliśmy umowę - łagodzi Alex. - Teraz nie męcz mnie
już, Katrino. I tak mamy dosyć kłopotów.
Armand ocknął się w taksówce i próbował się uwolnić. Cuchnie
potem i ma otarte przeguby od szarpania kajdanków. Rzuca im
gniewne spojrzenia zza tłustych włosów, które opadły na wychudzo-
ną twarz.
- Dostaniecie za swoje - grozi. - Mam przyjaciół.
Powtarza to przez cały czas, śmiejąc się, gdy Katrina odwraca się
i wymierza mu policzek.
- Zobaczycie - mówi. - Zobaczycie.
- Jesteś sam, przyjacielu - zwraca się do niego AIex. -
Morderca, którego miałeś w głowie, znikł, a bez niego nie przydasz
się twoim przyjaciołom. Pomysł o tym.
Armand milknie na chwilę. Zatrzymują się przy zajeździe obok
autostrady. Katrina zostaje w taksówce, żeby mieć go na oku. Morąg
wypija kawę o muszkatołowym posmaku, a AIex pochłania trzy
cheeseburgery, jednego po drugim.
.- Powinnaś' cos' zjeść - mówi po angielsku. - Musisz na-
biać sił.
- Chcę wiedzieć, dlaczego to robisz - upiera się Morąg.
Alex ociera zatłuszczone wargi serwetką. Jest niespokojny i czu-
je się niewygodnie za stolikiem z laminowanym blatem, w kącie
restauracji. Teraz, kiedy zaczął działać, zdaje sobie sprawę z tego,
że bardziej niż chciałby się przyznać polega na tej zdeterminowanej,
ale naiwnej kobiecie I nie może wyjaśnić jej uroku, jaki rzucono na
niego tak dawno temu, pod wpływem którego pozostaje do dziś,
chociaż wykorzystano go i porzucono.
- Kiedyś spotkałem pewnego faceta w Amsterdamie. Od niego
dowiedziałem się czegoś o baśniach, które opanowały Magiczne
Królestwo.
- Czy to wtedy poznałeś Katrinę?
- Wkrótce potem. Doktor Luther prowadził coś w rodzaju
burdelu i wykorzystywał zeków, jako pomocników. Wiesz, o co
chodzi?
- Przez pewien czas pracowałam w szpitalu więziennym.
- Doktor Luther miał szczególne wymagania. Wykorzystywał
zeków z przygotowaniem medycznym, którzy pomagali mu prze-
kształcać lalki w seks-zabawki i potrafił obejść ograniczenia chipów
kontrolnych. Ponadto na boku zajmował się baśniami. Jeden z jego
asystentów zaczął zadawać się z baśniami, a one dały mu posmako-
wać czegoś specjalnego.
Morąg zaczyna kojarzyć.
- Armand też czegoś potrzebuje, prawda? Czegoś, co mogą dać
mu baśnie.
- Słyszałem, że nazywają to somą, ale z pewnością w niczym
nie przypomina preparatu produkowanego przez Rig-Vedę. Zmienia
percepcję świata i wprawia w niezwykle dobre samopoczucie, jed-
nocześnie nie zaburzając zdolności ruchowych. A także wywołuje
silne uzależnienie. Ktoś kiedyś powiedział mi, że unosi zasłony,
ukazując światło stworzenia przezierające spod prozy życia. Ona
mówiła, że to naprawdę przenosi człowieka do Krainy Baśni. Nie
wystarczy jednak sam narkotyk, musisz być również zainfekowana
c/ymś, co wiąże się z mięśniami języka i wrasta do układu limbicz-
nego. To wszystko, co wiem.
- I ludzie zapłaciliby za coś takiego?
- Oczywiście. Narkotyki wydają się odzwierciedleniem współ-
czesnych problemów. Przypomnij sobie szaleństwo na tle leków
poprawiających samopoczucie, popularnych na przełomie wieków,
kiedy ludzie usiłowali przystosować się do zmian. Teraz mamy do
czynienia z reakcją na rodzaj zbiorowej psychozy, powszechnej pod
koniec dwudziestego wieku. Ludzie chcą indywidualnych doznań.
Pragną pogrążyć się w sobie. Pomyśl o wszystkich tych staruszkach
i babciach we wstęgowych osiedlach, których mieszkańców tylko
sztuczna intymność sieci łączy z innymi istotami ludzkimi. Spędzają
większość czasu w swoich umysłach. Max, między innymi, monito-
ruje prądy społeczne. Na Marsie i Księżycu są tysiące mobotów, do
których ludzie w każdej chwili mogą się podłączyć. Wkrótce na
samym Marsie będzie ich co najmniej milion, ponieważ astronauci
budują tam fabrykę. Na Jupiterze jest już samopowielająca się sonda.
Ludzie we wstęgowych osiedlach spędzają co najmniej pół życia
w wirtualnej rzeczywistości, albo podłączeni do jakiejś maszyny,
która za nich postrzega świat.
Morąg myśli o wycieczce lalek, idących gęsiego przez ulice,
muzea i zabytki Paryża, połączonych z wirtualnymi turystami pa-
trzącymi ich oczami.
- Następnym krokiem będzie pokonanie bariery między umy-
słem a maszyną. Jest to możliwe już od pięciu lat, ale bardzo
kosztowne. Tego właśnie pragnie coraz większa część społeczeń-
stwa. To era solipsystów, a ja kiedyś zaspokajałem ich pragnienia.
Z tego żyłem. Zacząłem od produkowania psychoaktywnych wiru-
sów dla telemaniaków, a ostatnio zadałem się z takimi imażerami,
jak Max. A na świecie są jeszcze gorsze rzeczy od wszystkiego, co
wyprodukowałem. Działające jeszcze silniej od somy, wierz mi.
- A co to ma wspólnego z ratowaniem biednego dziecka? -
pyta niecierpliwie Morąg.
- Armand potrzebuje somy. Jest uzależniony i wkrótce zacznie
zdradzać objawy głodu. Puścimy go, a on doprowadzi nas do gniaz-
da. Mam człowieka w Interfejsie, który nam pomoże. Za odpowied-
nią cenę.
- I co wtedy zrobicie?
- Robiliśmy to już. Zaufaj nam.
- Chcesz dowiedzieć się, jak się wytwarza somę? Tego na-
prawdę chcesz?
- Powiedziałem ci już, czego naprawdę chcę. Soma ma to tylko
sfinansować.
- Ta kobieta. Chciałabym wierzyć, że to jest takie proste.
- Miłość nigdy nie jest prostą sprawą - mówi Alex.
14. Interfejs
Wjeżdżają do Interfejsu bez żadnych problemów. Platynową
kartą kredytową Alex uiszcza wygórowaną opłatę i taksówka zostaje
wpuszczona na ogromny, prawie pusty parking.
Armand drzemie, pocąc się i dygocząc. Morąg rozpoznaje obja-
wy. Stopniowa utrata świadomości z możliwym załamaniem układu
krążenia. Chce go stabilizować, ale Alex mówi, że nic mu nie będzie
i Morąg musi mu uwierzyć. Mimo to wlewa Armandowi do gardła
trochę soku pomarańczowego, zanim zostawi go w taksówce z Ka-
ti iną i ruszy za Alexem przez parking.
Interfejs wyrósł wokół ruin głównej bramy do Magicznego Kró-
lestwa i największego z hoteli miasteczka. Do pierwotnego budynku
hotelu dobudowano platformy i wieże, stłoczone wokół siebie, jak
rośliny walczące o światło, wszystkie zwrócone w kierunku Magicz-
nego Królestwa. Są tu nawet stanowiska kamer, podwieszone do
sterowców na uwięzi. Pulchne, srebrzyste sterówce kołyszą się i mi-
goczą, jak ciężarne wielbicielki nad nieregularnie rozrzuconym In-
terfejsem. W pobliżu granicy Magicznego Królestwa stoją filtry,
jak plantacje olbrzymich czarnych słoneczników, szukające w po-
wietrzu fembotów i genżynierowanych mikrobów wypuszczonych
przez baśnie.
Sam hotel zajmują zespoły badawcze dużych firm, płacąc astro-
nomiczne sumy za każdy pokój z widokiem na Magiczne Królestwo.
Jednak znaczną część badań prowadzą wolni strzelcy. Mieszkają,
żyją i pracują w przyczepach kempingowych, barakach z prefabry-
katów lub nadmuchiwanych namiotach, ustawionych wzdłuż wy-
boistych ulic i błotnistych dróg, a także w łodziach zakotwiczonych
na długim jeziorze.
Interfejs jest chaotycznym tworem, którym rządzi niewidzialna
ręka rynku. Tak jak w obozowiskach dziewiętnastowiecznych po-
szukiwaczy złota, nędza sąsiaduje tu z przepychem. Jest tu tuzin
różnych systemów łączności i w powietrzu wisi plątanina przewo-
dów oraz kabli konkurujących ze sobą firm. Mury są zabazgrane
napisami i grubo oblepione łuską plakatów: nieostrożny krok może
wyzwolić strumień reklamowych nośników meme. Są tu bary szyb-
kiej obsługi i płatne toalety, oraz tuziny knajpek. Nad przyczepami
i barakami unoszą się hologramy, od ostrych, maleńkich szyldów
jednoosobowych firemek, po piękne, wielkie znaki firmowe mega-
korporacji. Virtuality, Sanyo, Sega-IBM, InScape. Postacie z elek-
tronicznych snów unoszą się na niebie, ogromne i bezcielesne, jak
bogowie. Te świetlne posągi Morąg widuje co noc, kiedy pracuje
w Bidonville, na południowy wschód od Interfejsu.
Z zaskakującą u człowieka o jego tuszy szybkością, Alex prowa-
dzi Morąg przez labirynt wąskich uliczek. Cementowe chodniki
przechodzą w sztuczną murawę, potem w ubitą ziemię i znów
w trotuar. Ekipajapońskiej telewizji przeprowadza wywiad z jakimś
nastoletnim szperaczem w czarnych dżinsach, skórzanej kurtce i ciem-
nych okularach, oświetlonym przez nadrealistyczny blask pobliskich
lamp. Jedną uliczkę zamykają kozły z przeciągniętą między nimi
taśmą ostrzegającą o zagrożeniu biologicznym i ekipa w kombine-
żonach przeciwskażeniowych, wyglądająca jak marsjańscy astro-
nauci, uwija się we wnętrzu bańki spowijającej jakiś barak.
_ Czasem sprawy wymkną się komuś z rąk - wyjaśnia Alex.
Jest podekscytowany niemal wyczuwalnym, komercyjnym cha-
rakterem Interfejsu. Twarz ma zaczerwienioną, a oddech alarmująco
głośny.
__ Powinnaś to zobaczyć, kiedy wszystko się zaczęło. Teraz
i/ądzą tu duże korporacje, ale na początku panował tu totalny
rozgardiasz, w którym każdy mógł zdobyć fortunę. Teraz większość
małych firm usiłuje uszczknąć coś z resztek pozostawionych przez
większe, odpadów nie wartych badania. Baśnie najwidoczniej pro-
dukują materiał metodą superszybkiej selekcji darwinowskiej. Ni-
c/ego nie projektują, tylko tworzą odpowiednie środowisko, a potem
siedzą i czekają, co się z niego wyłoni. W rezultacie powstają miliony
fembotów. które pozornie niczego nie robią, ale mogą mieć jakieś
nowe i użyteczne możliwości. Mnóstwo genżynierowanego materia-
łu to złom, a większość pozostałego to tylko zredukowane układy
homeostatyczne, łańcuchy DNA produkujące białka efektorów, lecz
pozbawione jakichkolwiek aktywatorów i regulatorów. Ludzie wy-
probowują rozmaite rodzaje transkrypcji, ale przeważnie bez rezul-
tatu. A kiedy uda im się uzyskać jakiś wynik, najczęściej produkt
niczego nie robi, albo tworzy długie łańcuchy bezsensownego DNA.
Czasem, kiedy nawet otrzymasz coś, co działa, nie ma to żadnego
zastosowania. Jedynym prawem, jakiego tu się przestrzega, są prze-
pisy o skażeniu, ale czasem zdarzy się wypadek. Albo ktoś złamie je
celowo.
Morąg spostrzega, że większość przechodniów nosi takie same
gogle i maski, jakie blondynka wręc/yła im, kiedy Dziecięca Kru-
cjata wdarła się do kryjówki Maxa. Nie tylko dlatego, że z Magicz-
nego Królestwa mogą przedostać się tu femboty wielkości zarodni-
ków bakterii, ale ze względu na obecność niebezpiecznych produk-
tów wytwarzanych przez tysiąc nie licencjonowanych laboratoriów
biologicznych i nanotechowych. Co miesiąc ktoś w Parlamencie
Europejskim żąda zamknięcia tego największego i nie kontrolowa-
nego bioreaktora na Ziemi, potencjalnego Czernobyla i Sellaiield.
Żaden z wypuszczonych, odsprzedanych czy ukradzionych produk-
tów baśni jeszcze nie okazał się zaraźliwy, ale to wcale nie oznacza,
ze iakis' haker nie uczyni jakiegoś takim, celowo lub przez pomyłkę.
Albo pewnego dnia baśnie mogą wypus'cić coś, przy czym wirus HIV
i Ebola wydadzą się zwykłą grypą. Niestety, Europa potrzebuje
pieniędzy, gdyż zaspokajanie potrzeb rosnącej infrastruktury spo-
łecznej wyczerpuje kurczące się możliwości przemysłu.
W Interfejsie wszystko jest możliwe, a mimo to Morąg jest
zdumiona, kiedy za kolejnym zakrętem napotykają przesłanie reli-
gijne Dziecięcej Krucjaty. W jednej chwili idą z Alexem błotnistą
dróżką między ścianami z cementowych prefabrykatów, a w następ-
nej są w samym środku holograficznej wizji sielankowego nieba,
jakby żywcem wyjętego z chiliastycznych obrazów Johna Martina,
ze świętym miastem błyszczącym jak złote bańki mydlane zamgłistą
równiną angielskich łąk. Rzucają się ku nim anioły o idealnie pięk-
nych twarzach bohaterów mydlanych oper. Alex pospiesznie łapie
Morąg za ramię i ciągnie ją z powrotem, poza zasięg sensorów
aparatury.
- Każdy, kogo na to stać, może ustawić tutaj coś takiego -
wyjaśnia. - Chyba rozumiesz, że Dziecięca Krucjata ma poważ-
niejsze powody, niż ktokolwiek inny.
Prowadzi Morąg nad jezioro, na którym unoszą się obok siebie
pływające domy i tratwy mieszkalne, połączone pontonowymi po-
mostami lub po prostu związane ze sobą, tak że trzeba przechodzić
z pokładu na pokład. Na drugim końcu tego sztucznego archipelagu
znajduje się bar we wnętrzu stalowej barki, pogrążonej aż po bulaje
w błotnistym dnie płytkiego jeziora. Na jej pokładzie wznosi się
chybotliwa kaskada pomostów. Na niektórych są małe ogródki, na
innych druciane lub talerzowe anteny, a na jednej holograficzna
miniatura paradoksalnego młyna Eschera, jarząca się żywymi kolo-
rami w szarówce poranka. Na najwyższej ustawiono płatny teleskop,
jaki można znaleźć przy każdej europejskiej plaży. Jest wycelowany
w odległe budynki Magicznego Królestwa. Na cienkim maszcie
mikrofalowym powiewają flagi i proporczyki z trupią czaszką oraz
skrzyżowanymi piszczelami. Na największej, zrobiony z liter ułożo-
nych z czaszek i kości napis głosi, że barka nazywa się "Oncogene".
Wewnątrz króluje ciemnoczerwony plusz i chromowana stal.
Błękitne i brązowe spawy znaczą lustrzane powierzchnie. Na końcu
pomieszczenia umieszczono stół bilardowy z czarnym suknem i bi-
lami ozdobionymi wzorami przypominającymi monochromatyczne
obrazy Bridget Riley. Po drugiej stronie jest bar i olbrzymi ekran
telewizyjny, ukazujący szeregi liter i cyfr, nieustannie przewijające
się, jak na tablicy informacyjnej lotniska.
Znudzony barman ogląda mydlaną operę w telewizorku wielko-
ści dłoni. Jedynym klientem jest chudy mężczyzna, który siedzi na
kanapie, gryzmoląc coś na palmtopie. To człowiek Alexa. Nazywa
się Peter Bloch. Ma długą, melancholijną twarz i grzywę siwych
włosów, podobnych do stalowych opiłków. Mruży oczy, spogląda-
jąc na Morąg i mierząc wzrokiem jej poplamiony płaszcz, po czym
odzywa się do Alexa:
- Nic nie mówiłeś o tej osobie. Gdzie Kat?
- Sytuacja się zmieniła. Wiesz, jak to jest.
Morąg patrzy Blochowi w oczy, aż ten odwraca wzrok i mówi:
- Nie lubię nagłych zmian. Najpierw ta masowa emisja, a teraz
przyprowadzasz tu kobietę, której nie znam.
- Jaka masowa emisja?
- Nie wiesz?
- Napijmy się piwa - proponuje Alex. - Potem opowiesz mi
o tym.
Barman otwiera trzy butelki - w barze podają tylko piwo
Heinekena, jasne lub ciemne - zrywając kapsle o krawędź baru.
Bloch pociąga długi łyk piwa, ociera usta i opowiada Alexowi, że
o świcie Magiczne Królestwo wyemitowało w powietrze ogromną
liczbę nowego typu fembota.
- Możesz mi wierzyć, że krąży wiele pogłosek o jego przezna-
czeniu, ale nikt jeszcze nic nie wie. Wszyscy są zgodni, że to nośnik
meme.
- Przedostał się przez osłony?
__ Oczywiście. Nigdy nie skutkują. Ponadto wiał wiatr w kie-
runku Paryża.
__ Czy to niebezpieczne? - pyta Morąg.
Bloch tylko wzrusza ramionami.
__ A więc baśnie imażerują Paryż. Ciekawy zbieg okoliczności.
__ Dobrze wiesz, że to nie jest zbieg okoliczności. Magiczne
Królestwo wali się, albo zachodzą w nim jakieś gwałtowne zmiany.
Ta emisja jest ich skutkiem. Macie ich pomagiera? Gdzie go prze-
trzymujecie?
- W bezpiecznym miejscu.
Morąg czuje nagły przypływ gniewu. Zaczyna pojmować, że
została wykorzystana. To wszystko było zaplanowane, a teraz, kiedy
spełniła już rolę przynęty dla krzemołaka, nie ma już nic więcej do
roboty.
- A więc dziś wieczorem możemy tam wejść - pyta Alex.
- O to nie musisz się martwić. Ja się tym zajmę. Zaufaj mi -
zapewnia Bloch
Morąg, która nie ufa żadnemu z nich, pyta:
- A co z ochroną?
Bloch wzgardliwie prycha przez nos. Alex mówi cierpliwie:
- Każdy może próbować wejść i prowadzić badania w Magicz-
nym Królestwie, ale nikt nie chce go zniszczyć. Wielkie korporacje
sondują je przez cały czas, ale nie zaszły daleko. I wcale nie chcą,
dopóki baśnie produkują pożądany towar. Tutejsza ochrona ma
zapobiegać atakom na Magiczne Królestwo i infrastrukturę Inter-
fejsu, trzymać intruzów z daleka. Dlatego potrzebujemy specjalis-
tycznej pomocy, żeby tam wejść - centymetr po centymetrze.
Magiczne Królestwo jest chyba najpilniej strzeżonym obiektem na
całej planecie.
Morąg przypomina sobie, jak szybko pojawili się wówczas straż-
nicy i pojmuje, że podglądacz uciekł nie przed nimi, ale od niej.
Winny przez współudział. Nagle ze zgrozą uświadamia sobie jeszcze
coś. Morderstwo - wszystkie te morderstwa - musiały zarejestro-
wać dziesiątki kamer i urządzeń śledzących.
- Powiedzcie mi jedno. Czy od początku byłam częścią wasze-
go planu? Kiedy zobaczyliście morderstwo dziewczynki i kto je
popełnił, kiedy widzieliście jak ja, Jules i ja, znajdujemy ciało, czy
wtedy to wymyśliliście? Czy też po prostu czekaliście aż wydarzy
się coś takiego?
- Baśnie co najmniej od roku wycinały dziewczynkom jajniki.
- Jednak my przeszkodziliśmy im, więc chciały się nas pozbyć.
Wtedy zobaczyliście Armanda, tak? I wtedy postanowiliście wyko-
rzystać mnie jako przynętę.
- Nawet jeśli tak, co to ma za znaczenie? Zabierzemy cię tam.
Nie martw się.
- Jeśli ten chłopczyk jeszcze żyje, znajdę go - zapewnia
Bloch.
Może chce w ten sposób uspokoić Morąg, ale niedbały ton, jakim
to mówi, świadczy o niewielkim zainteresowaniu tą częścią operacji.
- Peter to dobry szperacz - mówi Alex. - Jest tutaj od
początku.
- Już niedługo-mówi Bloch. Zerka na pałmtopa, kasuje zapis
i chowa komputerek do kieszeni koszuli. - To miejsce się kończy.
Od dłuższego czasu niczego nie znaleziono. Te małe gnojki bawią
się z dużymi firmami. Robią je w konia. To jasne, że nie mają już
c/ym handlować. Prędzej czy później ktoś wedrze się tam siłą i to
będzie koniec.
- Dlatego chcemy tam wejść teraz - mówi Alex do Morąg.
- Och nie - zapewnia Bloch. - Właśnie dlatego nie wej-
dziesz tam, ponieważ gdybyś to zrobił, każdy obszarpany pierdoła
poszedłby w twoje ślady i nikt by z tego nic nie miał. Siadaj, Alex.
Pani też, mademoiselle.
Morąg dopada spiralnych schodów przed Alexem. Bloch woła
za nimi.
- I tak nie macie dokąd uciec!
Czterej strażnicy przechodzą na pokład "Oncogene" z zapar-
kowanego obok pływającego domu. Prowadzi ich blondynka, która
wkurzyła Morąg trzy dni wcześniej. Teraz nie ma maski, ale Morąg
i tak ją poznaje. Kobieta wskazuje na Morąg i krzyczy coś, lecz
wiejący od jeziora mroźny wiatr porywa słowa.
Morąg biegnie na dziób "Oncogene". Przebiega przez hologram
Eschera i gramoli się za kikut mikrofalowej anteny. Dwa metry niżej
czeka czarna woda. Zza masztu wyłania się strażnik. Morąg zdziera
z siebie płaszcz, kiedy ochroniarz usiłuje ją złapać. Zostaje z płasz-
czem w ręku, a Morąg daje nura w wodę.
15. Wynurzenie
Morąg wynurza się pod pontonowym pomostem, łapiąc powie-
trze w niewielkiej przestrzeni paskudnie cuchnącego powietrza. Nad
głową słyszy dudnienie i tupot nóg. Po chwili kroki cichną w dali.
Morąg podciąga się ku plamie szarego światła, znów nurkuje w lo-
dowatej wodzie i wynurza się między dwoma pływającymi domami,
wśród suchych liści, pustych opakowań i wyblakłych kartoników
coli.
Zimno pozbawiło ją czucia w rękach, a ciężar butów ciągnie ją
w głębinę. Udaje jej się przełożyć rękę przez pętlę odbijacza i zawisa
na nim, ciężko dysząc. Potem nad nią pojawia się Katrina. Morąg
widzi zarys jej ogolonej głowy na tle szarego nieba. Katrina chwyta
Morąg pod pachy i wciąga na pokład.
Pływający dom to pusty hotel. Katrina wyłącza obwód alarmo-
wy, wyważa drzwi i taszczy Morąg do długiej kabiny, w której pod
ścianami stoją piętrowe koje. Znajduje prześcieradło i zostawia
Morąg, żeby zdjęła przemoczone ubranie i wytarła się. Morąg siedzi
owinięta prześcieradłem, trzęsąc się jak liść, kiedy Katrina wraca,
niosąc pomarańczowy kombinezon z emblematem InScape na ple-
cach. Jest poplamiony olejem, podarty i co najmniej o dwa numery
za duży, ale suchy.
Katrina otwiera karton zupy pomidorowej, a Morąg trzyma go
w rękach, kiedy danie się rozgrzewa. Pierwsze łyki parzą jej język,
ale wypija resztę najszybciej, jak może.
Katrina wyjaśnia, że strażnicy przyszli po Armanda. Podpaliła
taksówkę i uciekła, gdy próbowali ugasić ogień i wyciągnąć krze-
niołaka. Potem śledziła ich aż do "Oncogene".
- Ten człowiek, Bloch, wiedział o tym - informuje ją Morąg.
__Zdradził was. Złapali Alexa.
Katrina drapie się po lamparcim futrze na czubku głowy.
- Bloch na pewno zawarł umowę z tymi ludźmi, albo z firmą
dla której pracują. Rozmawiałam z Maxem i on tak uważa.
- I co zrobią?
Katrina zapala papierosa.
- A co cię to, kurwa, obchodzi? Od początku ci powtarzam, że
to nie twój interes. W ogóle nie powinno cię tu być.
- Poczęstuj mnie jednym.
- Nie wiedziałam, że palisz.
- Znów zaczęłam.
Działanie nikotyny jest tym razem znacznie słabsze, ale zaciąg-
nąwszy się kilka razy, Morąg uspokaja się.
- Myślałam, że możecie mi pomóc. Ty i Alex. Powiedz mi
o Blochu i jego kumplach. Co zrobią z Alexem?
- Alex umie zadbać o siebie. Spróbuje się z nimi targować.
Wie, czego im potrzeba.
- Mogą oddać go w ręce policji. A nas nie będą szukać?
- W najgorszym razie przetrzymają Alexa do czasu, aż będzie
po wszystkim, a potem wypuszczą go, kiedy już nie będzie mógł im
zaszkodzić.
- Wydajesz się bardzo pewna tego, co mówisz.
Katrina mówi z wymuszoną cierpliwością:
- Patrole ochroniarzy składają się z pracowników trzech wiel-
kich korporacji, po jednym z każdej. Zrozum, oni nie ufają sobie
nawzajem. Tak jak w Berlinie czy Wiedniu po drugiej wojnie świa-
towej. Tymczasem ci ludzie byli zjednej firmy, a przynajmniej nosili
takie same mundury i ten sam model tasera. Zjadłaś zupę?
- Co? Och, tak.
Katrina podaje Morąg kartonik kawy, a drugi otwiera sobie.
- Zaczekamy tu dwie, trzy godziny. Rozgrzejesz się. Potem
pójdziemy. Nie bój się. Nic się nam nie stanie. Wszystko załatwiłam.
__ Nadal chcesz włamać się do Magicznego Królestwa?
__ Oczywiście. Max twierdzi, że te gnojki, które zgarnęły Ale-
xa wyruszą jeszcze dzisiaj, bojąc się, że mogliśmy opracować plan
awaryjny. Dziś rano nastąpiła wielka emisja fembotów. Wydarzenia
nabierają tempa.
- Wiem. Bloch powiedział Alexowi mniej więcej to samo
Katrina, musimy dostać się do Magicznego Królestwa przed nimi.
- Podziwiam twoją odwagę. Wciągnęłam cię na pokład, bo
spodobało mi się, jak skoczyłaś do wody. Nie wiedziałaś, że byli
uzbrojeni wyłącznie w tasery.
- To było głupie. Nie pomyślałam.
- Gdybyś zaczęła myśleć, nie skoczyłabyś. Powiedz mi, sko-
ro mamy teraz czas, żeby pogadać, dlaczego chcesz ich powstrzy-
mać?
- Ich wcale nie obchodzi, że może przez to zginąć mały chło-
piec. Myślę, że kiedy tam wejdą, baśnie zagrożą, że go zabiją, a ja
wiem, że tych ludzi to nie powstrzyma.
- Baśnie nie myślą w ten sposób - pociesza ją Katrina. -
Teraz odpocznijmy.
Kładzie się na koi i natychmiast zasypia. Morąg znajduje lustro
w łazience i palcami przygładza przycięte włosy, potem siada przy
oknie i wypala cztery papierosy Katriny, jednego po drugim, patrząc
na wieżowiec widoczny nad nadbudówką sąsiedniego pływającego
domu. Trzy wielkie holograficzne postacie supermodeli, ukazane
w bohaterskich pozach, powoli obracają się na niebie. Jedną jest
święta Bidonville - Antoinette. Morąg wydaje się, że rozpoznaje
jeszcze jedną postać. Joey jakiśtam. Santano, Serpico, coś w tym
rodzaju. Trzeciego, przystojnego białowłosego mężczyzny, w ogóle
nie zna. Nie ma c/asu na oglądanie wirtualnych sag, w których
można przybrać ciało jednej z tych osób, jak nową odzież, ale teraz
chętnie by to zrobiła. Chciałaby być silna i pewna siebie, a nie
zziębnięta i przestraszona, doskonale świadoma swojej słabości.
Zbyt wiele razy ocierała się o śmierć, żeby się jej nie bać.
Holograficzne postacie stają się jaśniejsze, w miarę jak zapa-
da zmrok. W końcu odzywa się zegarek Katriny, śmiertelnie przera-
zając Morąg. Katrina natychmiast budzi się i oznajmia, że czas
ruszać.
Wynajmuje bezpieczną linię telefoniczną od grubej Holender-
ki, która oferuje usługi biurowe w ciasnym pomieszczeniu jedne-
go z baraków. Morąg z rękami założonymi na piersi czeka przed
zamkniętą budką, nerwowo obserwując wszystkich przechodniów.
Jest zimno, a uszkodzony obwód grzewczy kombinezonu parzy ją
w plecy i nie ogrzewa żadnej innej częs'ci jej ciała. Przez cały czas
ma wrażenie, że zaraz zza rogu wypadnie banda strażników i rzuci
się na nią.
Katnna długo siedzi w budce. Kiedy wychodzi, ma ponurą minę
i mówi Morąg, żeby szła za mą.
- Znów rozmawiałam z Maxem. Wszystko przygotował. Przy-
śle po ciebie samochód.
- Zrobisz coś, prawda?
- To Alex zawarł z tobą umowę, nie ja. Możesz spokojnie
odejść.
- Nie bez chłopca.
- Nie możesz ocalić wszystkich. Widzisz, coś o tobie wiem.
Wracaj do domu. Możesz spokojnie iść.
- Chcesz powiedzieć, że mi nie pomożesz?
- A dlaczego miałabym to robić?
Morąg przystaje. Znajdują się na skraju ogromnego, ciemnego,
zarośniętego i prawie pustego parkingu. Działają tylko nieliczne
latarnie. Pod jedną stoi spalony samochód, w zasychającej kałuży
białej piany.
Morąg oznajmia stanowczo:
- Znajdę tych ludzi i zaproponuję, że pójdę z nimi. Oni mogą
zabrać, co chcą, a ja poszukam tego chłopca. To dokładnie taka sama
umowa, jaką miałam z tobą i Alexem. Nie obchodzą mnie wasze
gierki. Chcę tylko odzyskać chłopca i położyć kres morderstwom.
- Oni na to nie pójdą. Dlaczego mieliby się zgodzić?
- Pewnie nie. Jeśli jednak ty mi nie pomożesz, nie będę miała
innego wyjścia.
- Chodź ze mną. Wymyślimy coś.
__ Chcesz uciec, prawda?
- Myśl sobie, co chcesz - mówi Katrina, nagle wpadając
w złość. - Chodź ze mną, albo zostań tu i pieprz się. Nic mnie to
nie obchodzi.
I odchodzi, kierując się do głównej bramy. Morąg nie rusza się
z miejsca. Katrina nie ogląda się, a Morąg po chwili zawraca i za-
czyna iść w kierunku smukłych wież Magicznego Królestwa.
16. Magiczne Królestwo
Kiedy przychodzą po Armanda, próbuje przewrócić jednego
strażnika i uciec, ale drugi trafia go gumową pałką i krzemołak pada,
czując przeszywający ból w prawym kolanie. Muszą zanieść go do
windy, która zwozi ich na dół, do podziemia wielkiego hotelu, co
Armand ledwie zauważa. Czuje taki głód somy, że wszystko, nawet
ból w kolanie, wydaje się czymś odległym, w innym, zimnym
i szarym świecie.
Z ożywieniem konferujący przez hełmofony strażnicy przepusz-
czają mężczyzn, którzy niosą Armanda. Za nimi drepcze jakiś czło-
wiek w jednoczęściowym garniturze, poganiając ich. Wychodzą
służbowym przejściem na zewnątrz, gdzie jest zimno i ciemno.
Czeka tam dżip i Armand bez zdziwienia patrzy na siedzącego z tyłu
grubasa. Armanda sadzają obok kierowcy. Przykuwają go kajdanka-
mi do metalowego uchwytu, a postawna jasnowłosa strażniczka
siada za nim i mówi, że jeśli będzie sprawiał jakieś kłopoty, to
wepchnie mu taser tak głęboko w dupsko, że zacznie pluć iskrami.
Pan Mikę wyrwie jej za to wątrobę, myśli Armand i uśmiecha się
pod nosem. Oni nie wiedzą, że nie zabili Pana Mike'a. Jest zwinięty
w czaszce Armanda, jak wąż. Grubas pyta go, jak się czuje, a Armand
odpowiada wyzywająco:
- Nigdy nie czułem się lepiej.
- Co ci obiecali?
- Siedź cicho - ucina blondyna.
- Ruszajmy, ludzie - mówi facet w garniturze. Jest bardzo
młody, ma ogoloną głowę i wyskubane brwi. Róż na policzkach
nadaje mu posępny wygląd gruźlika. - Czas leci.
- Nie potrzebujemy tego tłustego pierdoły - mówi blondynka.
__ Mamy tam tylko wejść i wyjść, a nie bawić się w turystów. Chodzi
o mój tyłek.
Armand pojmuje, że zamierzają zabrać go do Magicznego Kró-
lestwa i uśmiecha się. Kiedy się tam znajdą, Lud załatwi tych
ołupców i wszystko będzie dobrze.
- Nie ty lko twój - mówi młody człowiek. - Cała grupa jedzie
z tobą.
- Ja tylko mam wam pomóc - przypomina spokojnie grubas.
- Zawarłem umowę z waszymi szefami, nie z wami.
Blondyna przyciąga do siebie młodzieńca, całuje go i odpycha.
- Ja dowodzę - oznajmia i każe kierowcy ruszać.
Jazda z Interfejsu do Magicznego Królestwa nie trwa długo.
Kierowca przez cały czas jedzie na trzecim biegu. Armand obserwu-
je wszystko z zainteresowaniem. Jeszcze nigdy nie był w Interfejsie.
Spogląda na gigantyczne przezroczyste postacie wiszące w powie-
trzu nad budynkami, na mijanych ludzi. Wydaje mu się, że dostrzegł
kobietę, którą miał zabić, ale kiedy próbuje odwrócić się, blondyna
stuka go taserem w głowę.
Pewnie to był jej duch, myśli Armand, ale nie może zapomnieć,
jak przystanęła i spojrzała prosto na niego. Miała na sobie luźny
pomarańczowy kombinezon. Jej czarne włosy były krótko przycięte.
Dżip podskakuje na szerokich kratownicach w nawierzchni dro-
gi, wokół których słychać świst powietrza, mija plantacje wysokich
pajęczych filtrów, a potem zjeżdża z drogi. Jasnowłosa strażniczka
odpina kajdanki od uchwytu, zamyka je na swoim przegubie i ciągnie
więźnia po trawiastym zboczu do torów kolejowych przed tunelem.
Przy świetle silnych latarek strażników Armand dostrzega słaby
zarys jednego ze skomplikowanych znaków baśni. Uśmiecha się,
smakując wspomnienie krwawego dzieła Pana Mike'a.
Obok torów czeka jakiś mężczyzna, pękaty w sztywnej kulood-
pornej kamizelce pod rozpiętą puchową kurtką. Przy pasie ma mnó-
stwo torebek i sakiewek, policzki oraz czoło wysmarował czarną
farbą. To jeden z tych, którzy kręcą się na skraju Królestwa, jeden
z nędznych szpiegów, z którym baśnie pogrywają sobie, jeśli mają
ochotę.
Podobniejak blondyna, ten głupiec z niezadowoleniem przyjmu-
je obecność grubasa, który ponownie oświadcza:
- Zawarłem umowę z szefami, Bloch, tak samo jak ty. Nie
martw się, dostaniesz swoją działkę.
- Wszyscy jesteście martwi - rzuca Armand - tylko o tym
nie wiecie.
- Zamknij się! - szarpie nim blondyna.
- One zabiją i ciebie, Armandzie - mówi grubas. - Nie jesteś
im już potrzebny. Wiesz, co z tobą zrobią. Twoja jedyna szansa to
pomóc nam.
To samo powtarzali mu w pokoju hotelowym, po tym jak tech-
nicy pobrali mu krew, włożyli głowę w ramkę i oglądali kolorowe
ujęcie jego mózgu na monitorze. To kłamstwo. Lud go nie opuści.
- Puśćcie mnie tam z nim - mówi przebiegle Armand, wska-
zując wolną ręką na grubasa - a przyniesiemy wam to, czego
chcecie.
- Niezły pomysł - mruczy grubas.
- Chcielibyście tego, co? - szydzi Bloch.
- Pomogę tylko jemu. Nikomu innemu - upiera się Armand
- Potrzebujesz somy - mówi Bloch. - Widzę, że jesteś na
głodzie. Kiedy ją zwęszysz, pomożesz nam, na pewno.
- Zamknijcie się, wszyscy!
Blond strażniczka dotyka lewego ucha. Armand widzi, że ma
w nim jakiś guzik koloru ciała.
- Pluskwa tkwi w systemie, gotowa do działania. Kiedy ją
zaktywuję, będziemy mieli najwyżej dziesięć minut, raczej sześć,
żeby przedostać się do środka. Ochrona obiektu będzie miała pełne
ręce roboty z demonstrantami, a AI nawet nie mrugnie diodami. Wy
dwaj działacie zgodnie z planem. Terazjesteście w naszym zespole.
Spieprzycie coś, a rozwalę was na miejscu.
Zakłada maskę na usta i nos, gogle na oczy. Dwaj mężczyźni
także. Armand śmieje się. Są tak słabi, że nawet boją się oddychać
powietrzem Krainy Baśni.
__ Zanim któremuś przyjdzie do głowy jakiś głupi pomysł -
ostrzega blondyna - pamiętajcie, że pluskwa maskuje obraz nada-
wany przez kamery, ale nie niszczy go. W razie czego nasi załatwią
was w powrotnej drodze. - Ponownie dotyka guzika w uchu. - Już
działa.
Pod ogrodzeniem jest płytka dziura i jeden po drugim czołgają
się przez nią. Armand pozwala się przeciągnąć blondynie, chociaż
boli go przy tym przegub. Kiedy są już po drugiej stronie, strażniczka
wyciąga spod pachy pistolet maszynowy.
- Hej! - odzywa się Armand. - Znam ten typ.
Nikt jednak go nie słucha, są zbyt zajęci rozglądaniem się na
prawo i lewo.
Przed nimi rozpościera się szeroki pas wysokiej, suchej trawy,
lśniącej w blasku odległych lamp. Bloch każe im zaczekać i idzie
przez trawę wężowym ruchem, który i tak nic mu nie pomoże.
Grubas szepcze do Armanda:
- I gdzie twoi mali przyjaciele?
- Wszędzie wokół. Słyszą nas. Czują, jak krew pulsuje ci
w żyłach.
Armand jest podniecony. Ma erekcję. Czuje mrowienie całego
ciała, wywołane nerwowym, elektryzującym dreszczem. Ma ochotę
pobiec przez tę trawę, biec na oślep przez Magiczne Królestwo.
Może tym razem to on będzie ścigał Bliźniaki. Może zdoła przestra-
szyć je tak okropnie, ze już nigdy nie odważą się z niego drwić, nigdy
nie ośmielą się go prześladować. Królowa odeszła, więc on może
rządzić. Może być Królem. Odchyla głowę do tyłu i wyje, a w następ-
nej chwili leży w trawie, a blondyna wciska mu twarz w zimną
ziemię, mówiąc stłumionym przez maskę szeptem, żeby się, kurwa,
zamknął.
Bloch wraca i idą dalej razem, aż docierają do zarośniętej chwa-
stami bocznicy kolejowej. Przed nimi błyszczą w półmroku dróżki.
Wielka góra na środku jeziora odgryza czarny, poszarpany kęs
z neonowej poświaty Interfejsu. Przez moment nic się nie porusza,
potem otacza ich chmura małych ciem, uderzając o ciała suchymi
jak papier skrzydełkami i pozostawiając na goglach ślady pyłku.
Armand kłapie na nie zębami, ponieważ lekko pachną somą, ale
potem Bloch pryska na nie czymś' w aerozolu i ćmy znikają równie
nagle, jak się pojawiły.
Grubas pyta:
- Czy to helikopter? Posłuchajcie.
Armand słyszy go.
- To po drugiej stronie-mówi Bloch. -Pewnie dziennikarze
obserwują marsz protestacyjny.
Armand chichocze.
- Idą po was.
Ignorują go. Bloch prowadzi ich do stacji kolejowej, obserwując
ekranik ręcznego detektora ruchu. Armand posługiwał się takim
w Afryce, chodząc od domu do domu i likwidując snajperów.
Kasa biletowa na stacji to zaledwie skorupa z cegieł na szkielecie
z belek. W śYodku śmierdzi szczynami i popiołem starych ognisk.
Bloch odgarnia nogą ziemię z włazu, spryskuje rygle olejem i odsu-
wa je łomem. Razem z grubasem podnoszą klapę.
Niewielkie pomieszczenie oświetla czerwony blask. Daleko
w dole słychać głuchy ryk. Potem blask gaśnie i ryk przybiera na sile.
Coś pnie się szybem. Armand usiłuje odsunąć się od strażniczki.
W szybie jest strażnik, a strażnicy nie sprawdzają, czy jesteś po
stronie Ludu, czy nie.
Bloch zatrzaskuje klapę i udaje mu się zasunąć dwa rygle, zanim
coś z głuchym łoskotem uderza od spodu w pokrywę. Wzbija się
chmura kurzu i Bloch odskakuje.
- Wychodzimy! Już, już!
Na zewnątrz blondyna informuje:
- Mamy jeszcze trzy minuty i żadnej gwarancji, że AI nie
zlikwidowała pluskwy.
Grubas mówi:
- Wpuszczą nas tylko wtedy, jeśli będą chciały, Bloch. Dobrze
o tym wiesz.
- Przez Dziki Zachód - oznajmia szperacz. -Tam jest tuzin
przejs'ć przez sklepy.
- Miałeś je sprawdzić - warczy strażniczka.
__ Myślę, że już o nas wiedzą - odpowiada grubas i wskazuje
na górę.
Małe postacie uwijają się tu i tam wśród skał, albo stoją nieru-
chomo na tle nieba.
- Wiedzą, że mamy krzemołaka - mówi Bloch. - Nic nam
nie zrobią.
Armand czuje woń jego potu.
- Pójdziemy przez sklepy - decyduje szperacz.
Ruszają naprzód. Ścieżka jest usłana kawałkami metalu - czę-
ściami maszyn wysłanych przez szpiegów i głupców. Armand kopie
je, aż blondyna szarpie kajdankami. Nad odnogą jeziora wznosi się
łuk mostu. Pod nim wyspy sztywnej jak kogel-mogel, białej piany
unoszą się i wirują na czarnej wodzie. Po drugiej stronie widać krótką
uliczkę z Dzikiego Zachodu, skrupulatnie odtworzony w trzech
wymiarach filmowy obrazek, wierny ideałowi, który nigdy nie ist-
niał. Budynki lekko połyskują, jakby obsypane fluoryzującym prosz-
kiem. W półmroku wiją się symbole baśni, jak czarne węże. Baśnie
stoją w każdych drzwiach, spoglądają z balkonów i płaskich dachów.
- Prowadź nas, Armandzie - mówi grubas. -Zaprowadź nas
do niej.
Nagle ulicą nadbiegają dwa olbrzymy - nie, to dwoje dzieci,
które jadą na zgarbionych ramionach krępych, muskularnych lalek.
Te mają uzdy w zębach i toczą pianę z zębatych ust, gdy jeźdźcy
zręcznie zatrzymują je przed czworgiem ludzi.
To Bliźnięta. Patrzą na Armanda i mówią zgodnie:
- Pan Mikę załatwi was powoli i okropnie.
Blond strażniczka wysuwa się naprzód, ciągnąc za sobą Armanda.
- Przyszliśmy porozmawiać. Zabierzcie nas do środka. Tutaj
każdy może nas zobaczyć.
W górze słychać warkot helikoptera, a potem elektronicznie
wzmocniony głos.
- Inaczej zabijemy go! - krzyczy strażniczka.
__ Za późno...
__ Za późno na rozmowy...
__ Barbarzyńcy stoją u bram.
Bliźnięta majestatycznie unoszą ręce nad głowy. W drzwiach, na
balkonach i dachach, baśnie wycofują się w ciemność.
- Nie chodzi o demonstrację, prawda? - mówi grubas. - To
ona.
- Ty głupi...
- Głupi zadufany...
- Głupi zadufany próżny człowieku...
- Nie boimy się jej...
- Nie tak, jak ty się jej boisz.
- Osiągnęliśmy wszystko, czego potrzebowaliśmy...
- Czego chcieliśmy...
- A teraz czas odejść.
Bliźnięta patrzą po sobie - co jest u nich odpowiednikiem
wzruszenia ramionami - a potem wybuchają śmiechem i popędzają
swoje wierzchowce. Lalki obracają się i odbiegają, a ich jeźdźcy
podskakują w siodłach. W tej samej chwili ze sklepów wypada banda
nagich, muskularnych goblinów.
Strażniczka unosi pistolet maszynowy a Armand rzuca się na nią.
Krótka ostra seria wyrywa kawałki cementu spod ich stóp. Cios
w skroń ogłusza Armanda i potem wszystko zaczyna dziać się po-
woli, jak pod wodą.
Blondyna wrzeszczy i znika pod stertą niebieskich ciał. Podnoszą
Armanda za ręce i nogi. Coś mokrego zwisa mu z nadgarstka: to
odcięta dłoń, tkwiąca w stalowej obrączce. Wisząc głową w dół,
widzi błądzące po jeziorze smugi reflektorów. Tłum ludzi wbiega na
mosty, ale wtedy niosące go stworzenia wpadają w prostokąt ciem-
ności i pędzą przez znajomy labirynt korytarzy, słabo oświetlony
guzami niebieskawej fosforescencji. Gobliny biegną szybko, cicho
pohukując do siebie. Wokół nich unosi się ciepła woń piżma. Wbijają
szpony w bicepsy i łydki Armanda. Ignorują jego próby nawiązania
rozmowy, a kiedy zaczyna krzyczeć, jeden zatyka mu twardą łapą
usta i nos, az jeniec prawie traci przytomność. Nigdy nie lubił
goblinów. Głupie stworzenia, lojalne ponieważ ich mózg ledwie
może pomieścić jedną myśl.
Szybko niosą go długim, szerokim korytarzem, którego nigdy
przedtem nie widział. Owiewa go zimne powietrze i nagle są na
zewnątrz, poza granicą Magicznego Królestwa. Armand obraca gło-
wę i widzi grupkę czekających baśni. Te jednak nie są z Ludu. Mają
ostre, okrutne rysy odludków i broń automatyczną.
Przez moment obie grupy spoglądają na siebie. Potem gobliny
puszczają Armanda i, z wzbierającym w gardłach warkotem, rzucają
się naprzód. Armand przyciska się do ziemi, gdy pada kilka serii.
Kiedy pozostałe odludki odcinają goblinom uszy, jako trofea, ich
przywódca podchodzi do Armanda i siada obok niego.
Armand odwraca głowę i spogląda w czarne, wilgotne oczy
odludka. Szykuje się na śmierć.
Przywódca mówi:
- Królowa pragnie cię widzieć. Chodź z nami, jeżeli chcesz
żyć.
17. Królowa Baśni
Morąg spostrzega, jak Armand odwraca się aby spojrzeć na nią
z przejeżdżającego dzipa i zaczyna biec za samochodem. Alex
Sharkey też siedzi w wozie, obok tej strażniczki, która kazała jej
trzymać się z daleka od Magicznego Królestwa. Dżip skręca za róg
i znika w mroku nocy. Morąg w miarowym tempie biegnie ku
jedynemu miejscu, do jakiego mógł zmierzać.
Zaczynają mijać ją inne dżipy, wszystkie jadące w tym samym
kierunku. Macha ręką i niemal natychmiast jeden z nich zatrzymuje
się. Jest tak zdziwiona, że staje jak wryta i dopiero kiedy kierowca
krzyczy na nią, Morąg gramoli się na tył. Dwaj pasażerowie w takich
samych pomarańczowych kombinezonach, jaki ma na sobie, robią
jej miejsce.
Dżip przejeżdża po kracie kurtyny powietrznej i nabiera szybko-
s'ci, mknąc w konwoju innych dżipów i ciężarówek, jadących środ-
kiem obwodowej drogi. Kobieta siedząca obok kierowcy patrzy na
płaski ekran małego telewizorka, który trzyma na kolanach. W pew-
nej chwili odwraca się i krzyczy:
•- Zeszli z szosy! Zeszli z szosy i kierują się do ogrodzenia!
W tym momencie dżip przejeżdża przez tory, a potem na szczyt
wzniesienia i Morąg widzi, co się dzieje. Po łagodnych pagórkach
i dolinach wysypiska maszerują ludzie, a przed nimi, z pomrukiem
silników, błyskając reflektorami, spychacze i koparki jadą ku oświet-
lonemu ogrodzeniu Magicznego Królestwa. W górze terkocze heli-
kopter, obmacując tłum laserowym promieniem.
Dżip gwałtownie hamuje obok dwóch zaparkowanych tyłem do
siebie ciężarówek i Morąg wyskakuje z pozostałymi. Ludzie w po-
marańczowych kombinezonach wyładowują szpule drutu kolczaste-
go. Za ciężarówkami aktywowany drut podskakuje i tańczy, układa-
jąc się w równe zwoje, które piętrzą się i wysuwają chmary ostrych
jak brzytwy kolców. Ludzie z pojemnikami na plecach wymachują
różdżkami opryskiwaczy, tworząc wielkie wały klejącej piany.
Teraz Morąg słyszy tłum, głośno i miarowo skandujący coś,
czego nie może zrozumieć. Helikopter, warcząc, opada niżej. Huczą
głośniki, a potem donośny głos nakazuje ludziom rozejść się.
Tłum reaguje jak jeden organizm. Las rąk unosi się w powietrze
i ludzie pędzą naprzód. Spychacze krztuszą się chmurami spalin,
przyspieszają i przejeżdżają po ogrodzeniu śmietniska. Pierwszy
buldożer wjeżdża w druty kolczaste i jedzie dalej, ciągnąc za sobą
długie "V" drutów, aż wpada na mur otaczający Magiczne Króle-
stwo. Zatrzymuje się, jakby ogłuszony, z lemieszem do połowy
zagrzebanym pod lawiną betonowych bloków.
Ludzie podbiegają i oblewają jakimś płynem wały klejącej piany,
które natychmiast rozpuszczają się, gdy mnożące się z logarytmicz-
ną szybkością femboty rozpuszczają wiązania cząsteczek piany.
Morąg wybiega im na spotkanie, śmiejąc się jak opętana, krzy-
cząc, że jest z nimi, jest po ich stronie. Jakiś mężczyzna wyciąga
ręce, chwyta ją i przyciska. To jeden z kierowców Ruchomego
Zespołu Pomocy, Krzysztof.
Biegną razem wśród tłumu.
- To ona - powtarza Krzysztof otaczającym ich ludziom. -
To ona! To Morąg Gray! Kobieta z telewizji!
Wszyscy uśmiechają się i s'ciskają jej rękę. Znają ją. Jakaś sta-
ruszka ubrana w kilka warstw wypłowiałych kurtek całuje ją w po-
liczek; mężczyzna częstuje ją łykiem wina z kartonu bez etykiety.
Krzysztof mówi jej, że wezwanie pojawiło się w sieci kilka godzin
temu, a potem ktoś wprowadził pętlę pirackiej audycji do wszystkich
lokalnych programów telewizyjnych. Ludzie z każdego Bidonville,
koczujący w Paryżu bezdomni, radykałowie i zwyczajni obywatele
- wszyscy ruszyli razem. To spontaniczny protest, który zaskoczył
policję i ochronę Interfejsu. Morąg myśli o Maksie i dziwi się, w jaki
sposób udało mu się zorganizować taką masową demonstrację.
- Samo tak wyszło! - mówi Krzysztof. - Spontanicznie!
Wokół wybuchają owacje. Morąg uświadamia sobie, że są już
w Magicznym Królestwie. Tuzin kobiet ubranych w jednakowe
wystrzępione kurtki z czarnej skóry i białe spodnie, nagle biegnie
w kierunku jednego z mostów nad jeziorem. Ludzie dzielą się na
szereg grupek. Z boku dach pseudogotyckiego budynku nagle staje
w ogniu, płomienie odbijają się w upstrzonej kłaczkami białej piany,
czarnej wodzie jeziora. Ludzie są wszędzie, biegają jak szaleni po
całym parku rozrywki.
Morąg też biegnie. Gdzieś pod Magicznym Królestwem jest
mały porwany chłopczyk, odmieniony przez baśnie. Zmierza ku
smukłym wieżom wielkiego zamku tylko dlatego, że ten budynek
stoi w centrum miasteczka. Łuna pożarów kładzie przed nią jej długi,
chwiejny cień.
Ktoś stoi na moście zwodzonym, wiodącym za wysokie, szare
mury.
To ten odludek, Pierwsze Promienie Nowego Wschodzącego
Słońca.
Czeka aż Morąg złapie oddech. Kombinezon grzeje ją w plecy,
a resztę ciała ma zziębnięta i mokrą od potu. W końcu udaje jej się
wykrztusić:
- Przyszłam po chłopca.
Ray pokazuje w uśmiechu ostre jak szpilki zęby.
__ Nie jest mój, więc nie mogę ci go oddać. Jednak chodź ze
mną. Znajdziemy go.
- Jeśli to podstęp, skręcę ci kark.
- Zaraziłaś się pomysłami tamtej okropnej kobiety. Zaufaj mi.
Pomogę ci.
- Dlaczego miałabym ci ufać?
- A dlaczego nie?
Ray bierze Morąg za rękę. Skórę ma suchą i ciepłą. Morąg
pozwala by przeprowadził ją przez bramę zamku. Nagle odludek
puszcza jej dłoń i krzyczy w mrok:
- To jest ta kobieta!
Inny odludek skacze Morąg na plecy. Usiłuje go zrzucić, ale on
obejmuje ją nogami w pasie i silnymi palcami ściska nos, aż zaczyna
się dusić. Kiedy otwiera usta, wciskają w nie coś o konsystencji
surowej wątroby. Próbuje to wypluć, ale już wtopiło się w jej język.
- Ona tego chce! - krzyczy Ray. - Ona! Nie ja!
Podnoszą ją i przerzucają przez czyjeś muskularne ramię. Tuż
przed nosem ma zwierzęcy pysk. Sterczące kły. Końce kłów są
pokryte srebrem. Szpony przebijają kombinezon i drapią jej ciało,
gdy stwór poprawia chwyt i niesie ją długim korytarzem, oświetlo-
nym klinami słabej fosforescencji.
Morąg leży pod nagimi konarami wielkiego drzewa, na miękkim
futrze, które emanuje ciepłem i faluje pod nią, gdy pielęgniarka
siada. Dziwne niebieskie twarze kołyszą się w zimnym powietrzu,
rozjaśniane migotaniem ustawionych wokół drzewa świateł. Długie
posępne twarze o szerokich bezwargich ustach, pełnych zakrzywio-
nych kłów ostrych jak kuchenne noże, okolone krezą sterczących
wokół nich piór, twarze wyciągnięte w świński ryj lub długą słonio-
wą trąbę, albo okrągłe jak księżyc w pełni, z ledwie widocznymi
rysami. Mali, dziwni, niebieskoskórzy ludzie.
Baśnie.
- Najwyższy czas - mówi Ray.
256
Morąg odwraca się. Ray stoi obok kobiety siedzącej na zwykłym
krześle z wysokim oparciem. Kobieta ma na sobie długi aksamitny
pfaszcz obszyty futrem, a twarz zakrytą ozdobionym kolcami i roga-
mi hełmem. Zamiast wizjera są w nim cztery mozaikowe obiektywy
wielkości spodków, nadające jej wygląd modliszki. Z tyłu hełmu
wychodzi przewód, który biegnie do komputera, leżącego na zwięd-
łej trawie.
- Przyprowadziłem ją - mówi Ray. - Dotrzymałem słowa.
Kobieta podnosi ręce i zdejmuje hełm. Jej twarz o profilu ostrym,
jak wycięty nożem, jest twarzą z plakatów i zdjęć wydartych z ty-
godników, z ekranów telewizyjnych, z powietrza nad Interfejsem,
błogosławiącą swoją obecnością każdy szałas i barak paryskich
Bidonville.
Jedna z baśni podchodzi i bierze hełm z rąk kobiety, która mówi
do Ray a:
- I tak by tu przyszła.
Ray szczerzy zęby w uśmiechu.
- Tyle dla was zrobiłem. Rozmawialiśmy o tym, obiecałaś mi
pomóc, pomóc mojemu ludowi...
Kobieta mówi zimno, bardziej spoglądając na Morąg, niż na
niego:
- Nie targuję się z odludkami. Pomogłeś mi, ponieważ wiedzia-
łeś', kim jestem. Nie powinieneś niczego oczekiwać w zamian.
Unosi rękę i muskularna, krzywonoga baśń robi krok naprzód.
Uśmiecha się do Raya. Błyskają białe, ostre kły. Ray z rozpaczą
spogląda na Morąg, która odzywa się, z mocno bijącym sercem:

- Nie mogę ci pomóc, Ray.
Odludek z wyciem rzuca się w krąg baśni. W ręce trzyma nóż,
tnąc na prawo i lewo czarnym zakrzywionym ostrzem, ale tamci
tylko rozstępują się, pozwalając mu uciec w ciemność.
- Widzisz, że nie jestem okrutna- mówi kobieta.
- Wykorzystałaś Raya. Myślę, że wykorzystałaś także mnie
i AIexa.
- Oczywiście.
__ jsjie będę C'C osądzać, ale nie uważam cię za dobrą kobietę.
__ Chcesz odzyskać chłopca i dostaniesz go. W ogóle nie powi-
nien się tu znaleźć.
- Alex mówił, że nazywałaś się Mileną, ale to nie jest twoje
prawdziwe imię? Tak samo. jak...
- Zmieniłam się i wkrótce zmienię się znów. Niebawem nie
będzie miało żadnego znaczenia, jak mnie nazywają. Nie zostanę tu
długo, lecz mam jeszcze dość czasu, żeby pokazać ci, co ominie
chłopca. W końcu powinnaś' wiedzieć.
Kobieta skinieniem przy wołuje jednego ze swych dworzan, który
wychodzi z kręgu i klęka, spoglądając wyczekująco. Kobieta wyj-
muje plastikową buteleczkę, do połowy wypełnioną gęstym mlecz-
nym płynem, który wlewa mu do ust. Potem baśń podchodzi do
Morąg, ujmuje jej twarz suchymi, gorącymi dłońmi i całuje. Morąg
udaje się wywrócić go kopniakiem, lecz nie wcześniej niż poczuła
słodki smak jego języka. A potem nicjuż nie ma znaczenia, ponieważ
Morąg widzi.
Noc ożywa światłem, rzeką gwiazd niesionych przez ludzi o po-
ważnych, pięknych, nieruchomych twarzach, nie kończącym się
szeregiem wychodzących z mroku i znikających w nim.
- Przejdź się ze mną - mówi kobieta i bierze cienką, lumine-
scencyjną różdżkę. Blask nadaje kremowe zabarwienie czarnej skó-
rze jej twarzy. Drzewo zdaje się wyciągać konary do światła, jak
człowiek grzejący dłonie przy ogniu.
Kiedy odchodzą, Morąg czuje, że drzewo tęskni do światła. Przez
moment ma wrażenie, że zaraz wyrwie korzenie z ziemi i pójdzie za
nirru, nie zamierzając dłużej czekać na nadejście wiosny.
- Wysłałam słowa w świat i ci, którzy je rozpoznają, będą
wiedzieli, dokąd iść.
- Chcesz, żeby Magiczne Królestwo zostało zniszczone, prawda?
- Popełniłam błąd pozwalając mu nadal istnieć, kiedy przestało
być mi potrzebne. Oddałam je moim córkom, a one zdradziły mnie.
Czy wiesz, kto tu dawniej mieszkał?
Morąg mówi, że nie. Ma wrażenie, że to wszystko dzieje się we
śnie.
- Takie włochate stwory, mieszkające w norach. Kiedy poja-
wili się tu pierwsi prawdziwi ludzie z toporami z czystej miedzi,
włochaci porywali ich niemowlęta. Czasem udawało sieje odzyskać,
ale już nigdy nie były ludźmi. Możesz zabrać tego odmieńca, którego
porwały moje córki, ale pamiętaj o moim ostrzeżeniu. On zawsze
będzie mój.
Szły w górę po zboczu, a teraz dotarły na szczyt. W dole widzą
długą, ciągnącą się aż po horyzont procesję. Morąg wie, że to
złudzenie, ponieważ musieliby maszerować od początku czasu, lub
nie mieć żadnego celu poza powrotem w to samo miejsce, kręcąc się
w kółko, jak wąż połykający własny ogon. Wychodzą z płonącego
miasta, nad którym unoszą się w powietrzu olbrzymie, półprzeźro-
czyste duchy i wielkie owady, warczące i brzęczące. Wśród płomieni
wznosi się ogromny zamek, sięgając nieba skręconymi wieżami.
Morąg wie, że tak naprawdę wygląda Magiczne Królestwo. Wie
także, że to halucynacja, ale nie dba o to. Jest przestraszona a zarazem
ucieszona sposobem, w jaki zmienił się ten świat. Szczęśliwa. Jej
strach zmienił się w radość i to ją najbardziej przeraża.
- Podążamy w przyszłość, jak zawsze, sekunda za sekundą,
jednak teraz, kiedy każde tyknięcie zegara zawiera całe pęki lat, czas
jest o wiele bogatszy. Kraina Baśni nie jest miejscem - tłumaczy
kobieta - lecz możliwością hiperewolucji. Przez nią możemy urze-
czywistnić nasze sny. Pamiętaj, musisz powtórzyć to Alexowi, kiedy
go spotkasz. - Wskazuje ręką w ciemność. - A oto i biedny król
moich dzieci.
Grupka baśni, smukłych i pięknych, rozmawiając z ożywieniem,
wbiega na wzgórze i nisko kłania się kobiecie. Za nimi drepcze
wysoki, krępy, jednooki mężczyzna, odziany w resztki zbroi i strzę-
py skóry. Jadowity wąż owija się wokół jego lewego nadgarstka,
wbijając zęby w opuchnięte ciało. Mężczyzna ma liście bluszczu we
włosach, a z jego pustego oczodołu spływają krople krwi, które
parują padając na zimną ziemię.
Kobieta przywołuje go skinieniem. Mężczyzna klęka i mówi:
- Zawiodłem. Przebacz mi.
- Wybaczam ci dlatego, że zawiodłeś - oznajmia kobieta.
Długimi palcami dotyka zakrwawionego oczodołu. - Nie mogę cię
uleczyć i chyba tak jest najlepiej.
__ To Bliźnięta - tłumaczy mężczyzna. - To one przywołały
Pana Mikę'a.
- Dobrze, dobrze - ucina niecierpliwie kobieta.
Morąg już wie, kim jest ten Król. On mówi błagalnie:
- Nie uwierzyłem im, kiedy mówiły, że będą władać tym
światem. Może jednak Pan Mikę uwierzył im, jak sądzisz?
- Kto wie, może pewnego dnia moje dzieci będą rządzić tym
światem? Jednak nie teraz, jeszcze nie. Teraz siedź cicho.
I Król zmienia się w kamień, tyle że strumyk jasnoczerwonej
krwi spływa mu po granitowym policzku i jak wstążka orderu plami
szarą pierś. Kobieta odwraca się do Morąg i pyta:
- Czy wiesz, co to są śluzowce?
Morąg potrząsa głową. Ledwie pamięta, kim jest, a serce tak
mocno łomocze w jej piersi, jakby zaraz miało z niej wyskoczyć.
- Zdaje się, że w szkołach medycznych nie nauczają już pod-
staw biologii. Niczego nie musisz wiedzieć. Wystarczy, jeśli prze-
każesz Alexowi, że nastąpi wielki rozłam, a potem jeszcze większa
unia. Będzie mnie ścigał, mój biedny, wierny Merlin. Może nawet
odgadnie, co zamierzam zrobić, ale spóźni się. Mogę dokonać wszyst-
kiego, co zechcę. Nie powstrzyma mnie żaden rząd ani korporacja,
a nie połączą swoich sił, dopóki nie będzie za późno. Zawsze tak jest.
Nikt z tych, którzy się liczą, nie myśli poważnie o przyszłości,
ponieważ nie obchodzą go głosy nie narodzonych, na które nie może
liczyć. I coraz więcej ludzi żyje przeszłością, kryjąc się przed wi-
chrami jutra. No cóż, pewnego dnia- i to niedługo - zwalimy ten
ich dom. Zobaczysz.
- Chłopiec - szepcze Morąg i nagle idzie po słonecznej łą-
ce. Z pokrytej kroplami rosy trawy wyglądają śnieżnobiałe króliki,
a może myszy lub szczury, bo nie widzi ich wyraźnie w oślepiają-
cym świetle. Po niebieskim niebie szybują kowaliki, jaśniejsze od
idealnie czystego nieba. Chłopczyk biegnie przed nią, śmiejąc się
wesoło.
260
- On jest moim wnukiem - mówi kobieta. - Jak one wszyst-
kie, tak więc zostałam ukarana przez śmierć tych dziewczynek.
Znów zapada noc. Morąg odzywa się powoli:
- One wszystkie mieszkały w pobliżu Magicznego Królestwa.
I wszystkie narodziły się po przybyciu tu baśni.
- Moje dzieci chciały mieć więcej sióstr i - przypadkiem -
jednego brata. Powinnam wiedzieć, co robią, ale byłam... zbyt
zajęta. Żyłam innym życiem, czekając, aż mój plan dojrzeje. One
były bardzo sprytne. Brały jądra komórkowe ze swoich komórek
jajowych i umieszczały je w sztucznych spermatocytach. I śmiały
się, kiedy kobiety w niewytłumaczalny sposób zachodziły w ciążę.
To było cztery lata temu, kiedy zasiedliliśmy Magiczne Królestwo.
A potem wykorzystały swoje przyrodnie siostry.
- Zabiły je.
- Moje dzieci były nauczone sztuki przetrwania. Uznały, że to
jedyna droga. Pobierały jajniki swoich sióstr i być może chciały
zebrać przeciwko mnie dziwną i straszną armię. Częścią kary będzie
to, że nie zapytam ich o to, ani nie pozwolę im wyjaśnić. Koniec
pytań? To dobrze. Jestem zmęczona. Zmęczona pytaniami.
Morąg zauważa, że kobieta zmniejsza się - przy ostatnich
słowach ona i jej świta sięgają jej najwyżej do kolan. Potem Morąg
pojmuje, że oni wcale się nie kurczą, tylko oddalają od niej. Pę-
dzą tak szybko, że rozwiane szaty łopoczą za nimi, jak proporce.
Tylko Król pozostał nieruchomy. Morąg opada na kolana, a potem
na bok, obserwując jak maleją w niezmierzonej dali, a potem się
budzi.
Leży na zimnym zboczu pagórka, na małej wysepce wysokiej
trawy otoczonej odciśniętymi w błocie śladami stóp. Drzewo, które
wyciąga konary ku szaremu niebu, jest zwyczajnym drzewem. Pod
nim, owinięty w zwykły pomarańczowy kocyk opieki społecznej,
leży chłopczyk, pogrążony w głębokim, słodkim, niewinnym śnie.
Uratowany.
18. Uratowany
Sześć miesięcy później Morąg otrzymuje pocztówkę od Alexa.
Znów jest w Edynburgu i mieszka z rodzicami w znajomym starym
domu przy znajomej, cichej, porośniętej drzewami uliczce. Przej-
ściowe zainteresowanie mediów szybko wygasło - historię małego
chłopca wkrótce przyćmiły spekulacje na temat przyczyn upadku
Magicznego Królestwa i załamania się Interfejsu.
Morąg natychmiast zostawiła w sieci wiadomość dla Alexa.
Nawet jeśli jej nie odczytał, to powinien przekazać mu ją ktoś zjego
kręgu zwolenników teorii spiskowej. Wiadomość zawierała tylko to,
co powiedziała jej kobieta i Morąg nie oczekiwała odpowiedzi.
W międzyczasie poddano ją fembotowej terapii, aby usunąć to,
co związało się z mięśniami jej języka i wprowadziło pesudoneurony
do układu limbicznego. Lekarze chcieli to najpierw zbadać, ale
uparła się i kazała im natychmiast to usunąć. W końcu chłopiec nadal
to miał, a jego ojciec, który już sprzedał swoją opowieść telewizji,
na pewno z przyjemnością sprzeda również prawa do badań nauko-
wych.
Właśnie to najbardziej by ją bolało, gdyby pozwalała sobie o tym
myśleć. A przecież niczego innego nie powinna oczekiwać. Na swój
sposób ojciec chłopca ma rację. Nikt jej nie prosił, żeby ratowała
jego syna. Nie powinna oczekiwać żadnej nagrody.
Powrót w szeregi personelu pomocy medycznej okazał się zdu-
miewająco łatwy. Lewa ręka wciąż ją boli po zastrzyku. Femboty
specyficznie zmodyfikują komórki T4 jej układu odpornościowego,
pozwalając im rozpoznawać szerokie spektrum wirusów i bakterii.
Już była na odprawie. Za tydzień będzie w Dżibuti, gdzie znów
wybuchła wojna miedzy dwoma rywalizującymi grupami etniczny-
mi, Afarami i Issami, w wyniku czego milion ludzi uciekło ze stolicy.
Kiedy Morąg wraca z zakupów z mocnymi butami o wysokich
cholewkach, tuzinem podkoszulków i hełmem tropikalnym, matka
mówi jej, że jest dla niej kartka.
- Doręczył ją posłaniec. Jedna z tych młodych dziewczyn
z zabawnym transplantem aa głowie.
262
Pocztówka ukazuje ogromną fortecę, której białe ściany wznoszą
się nad szarym wapieniem urwiska, na tle ośnieżonych szczytów gór.
Na drugiej stronie, drobnymi lecz wyraźnymi literami, Alex napisał:
"Wysłuchaj uważnie".
- To nie były włosy - mówi matka - ale jakby jasne piórka,
jak u kolibra.
- Mówiła coś?
- Powiedziała, że to dla ciebie. Znała twoje imię. Potem szyb-
ko odeszła. Napijesz się herbaty? Zostało mi jeszcze trochę "Earl
Greya".
Morąg włącza cichutki głosik pocztówki. Ten mówi jej z angiel-
skim akcentem, że to twierdza Gjirokastra, będąca jedną z najlepiej
zachowanych bizantyjskich i otomańskich twierdz na Bałkanach.
- ...która fascynowała podróżników z zachodu od czasu, gdy
w dziewiętnastym wieku zawędrował tu Byron i Edward Lear.
Niektórzy uważają, że twierdza Berat stanowi lepszy przykład czy-
stego stylu otomańskiego, lecz malownicze położenie Gjirokastry na
tle gór...
Morąg przykłada kartkę do ucha i ponownie włącza odtwarzanie.
Głos lektora huczy jej w uchu, lecz słyszy również zmieszany z nim,
londyński akcent Alexa. Mówi tylko cztery słowa i Morąg musi
uciszyć matkę i ponownie przesłuchać pocztówkę, zanim zrozumie
wiadomość.
- Nadal szukam Krainy Baśni.
Część trzecia
BIBLIOTEKA SNÓW
1. Płonący człowiek
- No, jesteśmy - mówi Max do Alexa. - O, spójrz.
Rozmawiają w wirtualnym pokoju Maxa, wyglądającym jak
bańka o kryształowych ścianach, unosząca się wysoko nad siarkowo-
żółtymi warstwami chmur Jowisza. Ten widok jest transmitowany
przez fragment należącej do Europejskiej Agencji Kosmicznej sondy
von Neumanna, która ro/.siewa swoje kopie po powierzchni całej
wielkiej planety. Alex spoczywa na kanapie. W rzeczywistości leży
na nagrzanej słońcem trawie na zboczu wzgórza i jest trochę zde-
zorientowany tą różnicą, mied/y światem prawdziwym a wirtual-
nym. Max jest obecny we własnej postaci, a Alexowi nadał postać
szalonego rzymskiego cesarza Kaliguli, w purpurowej todze i wień-
cu z laurowych liści. Ich przedstawiciele mierzą się wzrokiem przez
całą szerokość pomieszczenia. Alexa reprezentuje szkarłatny demon
Z widłami, rogami i rozwidlonym ogonem, a Maxa zielona kobieta
o ciele z liści, jakby była oknem do zaginionego lasu. Jej oczy są jak
bławatki, wargi i sutki jak maki, a włosy niczym delikatne paprocie.
Max otwiera okno danych. Tekst przewija się i znika, przez mo-
ment widać jakąś płonącą postać biegnącą po rozległej powierzchni
wyłożonej złocisto żyłkowanym marmurem, na którym pozostają
czarne ślady stóp. Potem znów tekst, rząd za rzędem wzorów. Max
uważnie wpatruje się w ekran. Alex odwraca wzrok. Na horyzoncie
tego ogromnego świata migoczą błyskawice burzy wielkiej jak kon-
tynent.
- Zdecydowanie dzieło baśni - mówi Max dźgając wskazują-
cym palcem morę o skomplikowanym wzorze. - Pod pierwotnym
obrazem kryją się ich powidy. Widzisz? Kurwa, Alex, mógłbyś
przynajmniej spojrzeć. Wycinanie kodu zajęło mi prawie trzydzieści
sześć godzin.
Alex patrzy.
- Jak się tam dostałeś? - pyta.
Włamanie do Biblioteki Snów Glassa było od wielu lat marze-
niem każdego hakera.
- Jakiś dzieciak przypadkiem znalazł tylne wyjście - odpo-
wiada machinalnie Max. Bardziej interesuje go to, co tam znalazł,
niż to, jak tam wszedł. - Zastanawiam się, jaką mocą obliczeniową
dysponował Glass. Te płomienie z pewnością wymagały gigabajtów
obliczeń iteracyjnych, nawet jeśli wygładzał dane metodą antyalia-
singu.
- Ogromną - mówi Alex. - Szczególnie jeśli chodzi o two-
rzenie sztucznych rzeczywistości. Inaczej Milena nie zwróciłaby się
do niego.
- Marnować taką potężną moc obliczeniową na generowanie
mauzoleum, po którym krąży jeden martwy facet. Robisz włam
wszech czasów i zamykasz się w szklanej butelce, zamiast badać
świat.
- Nie uważasz, że to trochę podejrzane - pyta Alex - że
akurat teraz udało ci się włamać do Biblioteki Snów?
- Oczywiście, że to podejrzane. Na tym polega ta gra. Dziwne
jest to, że ten płonący gość pozostawia uszkodzenia w systemie.
Widziałeś dymiące ślady jego stóp?

- Gdzie to było?
- Kopia Biblioteki Kongresu, jedna z najważniejszych. I nie
była to jakaś okrojona wersja, lecz całkowicie zintegrowana baza,
z jakiej korzystają uczelnie.
- Po co Glass miałby tworzyć coś, co rozwala jego własny
system?
__ Może to strażnik, mający kasować wszystko, co wchodzi
tylnymi drzwiami. Policja Pokoju narobi w gacie, jeżeli to przeniknie
do sieci.
__ A to jest możliwe?
- Oprócz wąskiego kręgu wtajemniczonych nikt o tym nie wie.
Jeszcze nie. I tylko dlatego, że dzieciak, który przypadkiem tam
wszedł, nie ma pojęcia, na co wpadł. Wkrótce jednak domyśli się,
a wtedy powie kolegom i niebawem połowa świata zechce tam
zajrzeć. Tylne wejście ma dostatecznie szerokie pasmo, aby na to
pozwolić.
- Potrzebujemy twojej pomocy, Max - mówi Alex. - Nie
zapominaj o tym.
- Ta płonąca postać nie jest wirusem. Nigdzie się nie zatrzy-
muje, nawet w swoim systemie. Przepala najodporniejsze programy
zabezpieczające. Może spalić całą sieć. Im więcej ludzi zacznie tu
grzebać, tym bardziej prawdopodobne, że ją wypuszczą.
- Już grzebałeś w kodach. Potrzebne nam tylne wejście do jego
systemu i to szybko, Max. Ja jestem tu, w świecie rzeczywistym i nie
mogę czekać.
- Tak. Tak, wiem.
- Podziel problem na pakiety. Roześlij je. W sieci czeka dzie-
sięć milionów znudzonych hakerów. Daj im coś do roboty.
- Nie ucz mnie mojego fachu, Alex. Już opracowałem metodę
podziału tego problemu na szereg mniejszych. Wystarczy nacisnąć
ten guzik... - W powietrzu przed wskazującym palcem Maxa po-
jawia się czerwony, rozjarzony przycisk - .. .a znajdzie się w sieci.
- Przepraszam.
- No to jak, jesteście gotowi?
- Kat wyszła nawiązać kontakt. Na razie mamy miejscowego
faceta, który twierdzi, że może nas wprowadzić do strefy buforowej.
Nie ufamy mu, ale to nasza jedyna wtyczka w armii. Tych ludzi
niełatwo przekupić, ze względu na ich kodeks etyczny. A ci najem-
nicy, których wynajęli ludzie Glassa...
- Mogę ich rozpracować - rzuca niecierpliwie Max. - To
żaden problem.
- Może mylimy się, Max. Może powinniśmy wziąć wszystko,
co mamy...
- I co? Powiedzieć Policji Pokoju? Bardzo by im się to spodo-
bało. Byłby to doskonały argument na poparcie ich teorii, że baśnie
należy jak najszybciej puścić przez komin.
- Myślałem o ONZ.
Max krzywi się pogardliwie.
- Po pierwsze nie uwierzyliby nam, a po drugie, oni uważają
krzyżowców za... Jak ich nazywają?
- Uchodźcami religijnymi.
- No właśnie. Słuchaj, człowieku, jesteśmy z wami. Cały czas.
Podzielę ten problem na części. Oceniam, że zajmie się nim około
dwadzieścia tysięcy hakerów. Cholera, co najmniej dwadzieścia
tysięcy. Opracowana przez mnie architektura pozwoli połączyć ich
wszystkich. Będę z nimi rozmawiał, podsuwał wskazówki. Powoli
rozpracujemy to. Oparłem program na architekturze przetwarzania
równoległego opracowanej dziesięć lat temu przez grupę hakerów
z Princeton. Umożliwia współudział miliona uczestników. Wszyst-
ko jest pod kontrolą.
- Jasne, ale ja jestem w strefie działań wojennych, a ty... gdzie?
Gdzie jesteś, Max? Jak się ma twoja dziewczyna?
- A jakie to ma znaczenie, do cholery? Ważne, że możemy
rozmawiać. Tyle, że jeśli tak pójdzie dalej...
Max ponownie szturcha palcem okno danych i znów pojawia się
płonący człowiek, biegnący znikąd do nikąd i pozostawiający za
sobą dymiące ślady stóp.
- Jeśli będzie ich dostatecznie dużo i będą pojawiać się za
każdym razem, gdy jakiś ciekawski zajrzy do legendarnej Biblioteki
Snów Glassa, to bit po bicie spalą całą sieć.
- I nikt nie może użyć na nich gaśnicy?
- Gdybyśmy tylko wiedzieli, czym ich polać, może nie byłby
to taki zły pomysł. Nie myśl sobie, że nie próbujemy. Może dopisze
nam szczęście. Jeżeli nie...
Lśnienie błyskawic na całym horyzoncie Jowisza.
- To bardzo dramatyczne, Max.
__ jestem niezły, co? Odezwij się, kiedy będziesz cos' wiedział,
Sharkey.
Przedstawicielka Maxa rozkłada ramiona. Max odbija się kop-
nięciem od okna danych, leci do przodu i przechodzi przez nią. Alex
przez chwilę widzi go, jak odchodzi między drzewami jakiegoś roz-
świetlonego słońcem lasu, a potem przedstawicielka znika w chmu-
rze opadających liści. Alex nakazuje swojemu przedstawicielowi
przerwać połączenie, zdejmuje wirtualne okulary i siada w realnym
świecie, mrugając oczami w ostrym blasku słońca, na porośniętym
trawą stoku, który opada ku szarym i czerwonym dachom Gjirokastry.
2. Tanie wakacje i cudze nieszczęścia
Hotel "Holiday Inn" w Tiranie był kiedyś pierwszym wieżow-
cem w Albanii, zbudowanym w 1979 roku. Pomimo intensywnej
przebudowy, w wyniku której otrzymał kanciastą fasadę ze stroma-
litu, nanotechowo generowane hiperłącza i dynamiczną rńikrokli-
matyzację, hotel nadal zachował betonowy kościec pierwotnej, funk-
cjonalnie zdeterminowanej sowieckiej architektury. Chociaż jest
całkowicie skomputeryzowany i wytwarza własną energię elektryczną,
wykorzystując siłę wiatru i różnice temperatur, w tych niespokoj-
nych czasach windy często nie jeżdżą, a z kranów rzadko kiedy
płynie woda.
Todd Hart dostał pokój z widokiem na plac Skanderberga, co
wcale nie jest tak dobre, jak się zdaje, ponieważ okna doskonale
widać ze wzgórz. Tam kryją się progreecy rebelianci, którzy obecnie
zwyciężają w kolejnej wojnie domowej, toczącej się w Albanii. Pół
godziny temu Todd był na dachu ze Spikem Weaverem, kamerzystą,
obserwując pociski smugowe, lecące jak roje kolibrów ku ciemnym
dachom miasta. Ostrzał najwyraźniej koncentrował się na wschod-
nich przedmieściach, będących ciasnym labiryntem brukowanych
uliczek i jednopiętrowych domków z suszonej na słońcu cegły. Nic
s/czególnego, powiedział Spike i miał rację, bo żaden z pozostałych
dziennikarzy nawet nie pofatygował się, żeby wviść z baru r nnna-
trzeć. Spike też już teraz siedzi w barze, wspominając minione wojny
i wypady, odrzucając propozycje taniego seksu i narkotyków, skła-
dane mu przez brązowe od samoopalacza dziwki, ignorując pochleb-
ców i frajerów, stawiających reporterom drinki w nadziei, że w ten
sposób namówią ich do rozstania się z kilkoma ecu w zamian za
strzępy wątpliwych informacji.
Gdyby Todd miał odrobinę rozsądku, upiłby się z innymi, wy-
mieniając plotki i bzdurne opowieści. Bóg wie, że nie dopisało mu
szczęście z konsulem USA i rzecznikiem prasowym ONZ. Konsul
był młodym i niewiarygodnie naiwnym absolwentem Yale, posiada-
jącym doktorat z paleochrześcijańskiej archeologii południowego
Morza Śródziemnego. Rzecznik był typowym parszywym biurokra-
tą, który usilnie starał się sprawiać wrażenie, że ONZ robi coś wię-
cej, a nie tylko biernie obserwuje toczącą się wojnę domową. Nie
tylko próbował uniemożliwić Toddowi przeprowadzenie wywiadu
z członkami Dziecięcej Krucjaty, ale i aresztować go. Todd i Spike
spędzili dwie długie godziny w pustym pokoju kwatery ONZ, bez
klimatyzacji i dostępu do szumiącego za ścianą automatu z napojami,
/.amm ktoś mający odrobinę pojęcia o zasadach savoir-faire wobec
dziennikarzy uświadomił sobie, że antagonizowanie akredytowane-
go przedstawiciela amerykańskich środków przekazu to nie najlep-
s/y pomysł.
Todd chętnie poszedłby do baru, ale najpierw chce przesłać
reportaż Jest tu już od trzech dni i musi spełnić warunki nieko-
rzystnego kontraktu, zobowiązującego go do dostarczania okreś-
lonych ilości materiału, co było jedynym sposobem uzyskania akre-
dytacji i legalnego przyjazdu do tego kraju. Musi zrobić kilka re-
portaży i być grzecznym chłopcem, dopóki nie opuści stolicy, żeby
udać się w góry.
Tak więc Todd siedzi na zbyt miękkim fotelu w swoim pokoju,
przy zgaszonym świetle i zaciągniętych zasłonach (snajperzy mają
zwyczaj strzelać w oświetlone okna hotelu), trzymając na kolanach
notebooka. Samoprzyczepny przewód łącza, wyprowadzony po-
przez wywiercony przez Todda akumulatorową wiertarką z diamen-
towym wiertłem otwór we framudze (okna nie daje się otworzyć, ze
względu na dynamiczna mikroklimatyzację), przyczepił się do głów-
nego kabla, który pełznie po ścianie hotelu do talerzy anten na dachu.
Todd czeka, aż notebook prześle materiał o Dziecięcej Krucjacie,
który nakręcili po południu ze Spikem. Krucjata przestaje już być
sensacją i szybko schodzi na dalszy plan w serwisach informacyj-
nych, ale niewielu dziennikarzy pokusiło się o bezpośredni kontakt
z tą organizacją, a w ten sposób udowodni szefom swoje dobre chęci.
Todd wspomina chwilę, gdy po raz pierwszy zobaczył z wyna-
jętego helikoptera Krucjatę. Wiła się jak kolumna wojowniczych
mrówek po zeschniętej, brązowej ziemi około pięćdziesiąt kilome-
trów od Tirany. Todd pamięta, że kabinę helikoptera zalał jasny
słoneczny blask, gdy maszyna przelatywała nad kolumną; pamięta
jak zaschło mu w gardle, gdy zaczął mówić, a w tle krzyżowcy
powoli posuwali się naprzód, w skwarze i chmurach kurzu, a nad
nimi warczał szaroniebieski śmigłowiec ONZ.
Todd potrzebował trzech ujęć, jako tła do swojej wypowie-
dzi, którą teraz przesyła jego notebook, razem z materiałem filmo-
wym i komentarzami do poszczególnych migawek. Kiedy spory plik
skompresowanych zdjęć wreszcie przechodzi przez łącza satelitarne,
Todd zakłada wirtualne okulary i rękawice. Naczelny redaktor,
siedzący za biurkiem, które nagle pojawia się w pokoju, pyta go, co
zdobył. Todd mówi mu, a redaktor zastanawia się, a potem wzrusza
ramionami.
- To twój program, mały. Jednak spodziewałem się, że Dzikus
z Atlanty zdobędzie coś ciekawszego.
Todd zdobył to przezwisko przed dwunastu laty i chociaż bez-
wstydnie wykorzystuje je, ilekroć może, ma go już dosyć. W przy-
szłym roku skończy czterdzieści lat i wbrew temu, co głosi jego
legenda, nie potrafi zdobywać rewelacji, nie odrywając się od dziew-
czyn i butelki. Tamten reportaż z burzy ogniowej w Atlancie był
kaprysem losu, który wycisnął piętno na całym jego życiu.
- Za kilka dni będę miał coś niewiarygodnego - mówi Todd.
- Uwierzę we wszystko, co mogę sprawdzić.
Redaktor, Barry Fugikawa, ma na sobie tradycyjną białą koszulę
z podwiniętymi rękawami, na czole zielony daszek, a w zębach
07H
dymiącego papierosa. Ma też pomarszczoną twarz buldoga, skra-
dzioną Walterowi Matthau ze Strony tytułowej. Zawdzięczają do-
mysinemu morfingowi środowiska wirtualnego. Doświadczeni pra-
cownicy używają domyślnych ustawień, a nie fikuśnych produktów
komercyjnych czy własnych wytworów. W wyniku morfingu Todd
ma postać młodego i energicznego Roberta Redforda, mniej więcej
z okresu Wszystkich ludzi prezydenta.
Chociaż spotkali się w sieci już kilkanaście razy, Todd nie wie,
jak naprawdę wygląda Fugikawa, a nawet gdzie przebywa, kiedy nie
pojawia się w tym redakcyjnym sztafażu, z długimi rzędami pustych
biurek pod niskim sufitem i popołudniowym słońcem wpadającym
przez okna. Nikt nigdy nie próbuje spoglądać przez te okna, za
którymi widać rzeczywisty obraz Waszyngton DC. Tu i tam w kału-
ży światła jedna lub dwie postacie siedzą przy takich biurkach jak
to. z holograficznym ekranem pozwalającym manipulować tekstem
i zdjęciami, koszem, notatnikiem, pulpitem narzędziowym oraz iko-
nami, które unoszą się nad najprawdziwszym, oprawionym w skórę
bibularzem.
- Jeszcze jedno - mówi Todd. - O mało nie aresztował mnie
miejscowy dupek z ONZ.
Biurko Fugikawy sprawdza i odszyfrowuje kody, zabezpiecza-
jące przekazany przez Todda materiał przed niepowołanym dostę-
pem i zmianami. W tych czasach każdy, kto ma tani komputer
domowy i byle jaki program graficzny, może dobrać się do wszyst-
kiego. Komputerowy sprzęt akredytowanych dziennikarzy generuje
kody identyfikacyjne w zdigitalizowanych obrazach, zmieniając
najmniej znaczący bit niektórych z ośmiobitowych liczb definiują-
cych kolory pikseli. Te kody są częścią obrazu, co pozwala wykryć
ewentualne zmiany poczynione przez leniwego lub nadgorliwego
reportera. Kody deszyfrujące posiadają wyłącznie agencje infor-
macyjne, które rezerwują sobie prawo do obióbki surowego ma-
teriału. Biurko wydaje pisk, a Fugikawa podnosi głowę i pyta z na-
mysłem:
- Zostałeś aresztowany?
- Niezupełnie.
__ j^o c(5ż, następnym razem daj się aresztować. To dobry
materiał. ONZ represjonuje media.
__ Właśnie dlatego mnie wypuścili. Jeśli chcecie wiadomości
o reporterach, następnym razem dam sobie strzelić w łeb. To nie jest
takie trudne. Tutaj robi się gorąco. Mogę też załapać AIDS lub
wirusową gruźlicę od jednej z tanich dziwek w barze hotelowym, po
czym umrzeć powolną i bolesną śmiercią. Moglibyście zrobić z tego
serial.
Fugikawa strzepuje centymetr białego popiołu do śmietnika.
Jego papieros nigdy nie robi się krótszy, obojętnie jak długo go pali.
- To ty jesteś obiektem zainteresowania opinii publicznej,
niech ją Bóg ma w opiece. Ona właśnie tego oczekuje. Dzikus
z Atlanty w opałach. Oni nie potrzebują faktów. Tych jest już o wiele
za dużo.
Fugikawa przesadza z tym cynizmem, myśli Todd. Może to
wchodzi w skład programu morfującego.
- Może tym razem trafiłem na bombowy materiał - mówi.
- Nie pochlebiaj sobie - wątpi Fugikawa i rozkazuje biurku:
- Zakręć dyskiem. Spróbujemy coś z tego zrobić.
Helikopter wysadza Todda i jego kamerzystę przed czołem Dzie-
cięcej Krucjaty i unosi się w chmurze pyłu, zanim krążący nad
kolumną śmigłowiec ONZ uzyska zezwolenie na pościg.
Krzyżowcy przechodzą obok w chmurze białego pyłu. Są w róż-
nym wieku, ale meme baśni uczyniło ich wszystkich dziećmi, jeśli
nie ciałem, to duchem. Niektórzy trzymają się za ręce. Inni grają na
fletniach, biją w werble lub potrząsają grzechotkami w nierównym
rytmie, który cichnie lub narasta, ale nigdy nie zamiera. Niektórzy
jadą na trójkołowych motorach lub skuterach na baterie słoneczne,
lecz większość idzie pieszo, dźwigając minimum sprzętu biwakowe-
go, mając tylko to, co na sobie, karty kredytowe pozwalające na
korzystanie z konta w banku Credit Lyonaise oraz przekonanie, że
maszerują aby zbawić ludzkość. Idą przez Albanię w równym tempie
pięciu kilometrów na godzinę przez osiemnaście godzin na dobę.
Jeszcze przed rokiem Dziecięca Krucjata była zaledwie jednym
z wielu stworzonych przez meme kultów, rozwijających się wśród
ubogich warstw społecznych, wegetujących na marginesie Unii Eu-
ropejskiej. Potem niemal wszyscy jej członkowie wyzdrowieli -
samoistnie lub nie - a pozostali, w liczbie około tysiąca, spotkali
się na granicy Albanii i rozpoczęli marsz ku ziemi obiecanej.
Szli z jednej chmury białego pyłu w drugą. Niegdyś były to żyzne
ziemie, ale zostały obrzucone wirusowymi bombami przez cofające
się przez natarciem rebeliantów wojska rządowe i teraz już mc tutaj
nie rośnie. Zeschnięte łodygi roślin uprawnych rozsypują się w proch
pod stopami maszerujących.
Wykonawszy kilka ujęć, jako podkład do przygotowanego tek-
stu, Todd zakłada maskę i rusza wzdłuż kolumny. W górze brzęczy
helikopter ONZ, przelatując tam i z powrotem, jak rozzłoszczona
ważka. Todd rozmawia z kilkunastoma krzyżowcami. Tylko jedna
z tych osób, kobieta w średnim wieku i o obwisłych policzkach,
wypowiada się z sensem, ale i ona nie mówi mu niczego nowego,
a potem - oczywiście - pyta, czy już został zbawiony.
- Jeden pocałunek - zachęca. - Jeden pocałunek i będziesz
żył wiecznie. Będziesz wolny.
Kilku innych podchwytuje jej słowa.
- Będziesz wolny! Wolny! Będziesz wolny!
Todd wykręca się i odchodzi. Odwraca się tyłem do kolumny,
macha do pilota nisko przelatującego helikoptera ONZ i wbiega na
pagórek, do czekającego tam Spike'a.
- Nakręciłeś to?
Spike zsuwa na czoło telewizyjne gogle. Ich soczewki są pokryte
drobniutkim talkiem.
- Przez zasłonę kurzu - odpowiada. - Dlaczego ten pierdoła
się nie odpieprzy, co?
- Czeka na zezwolenie lądowania. Wtedy nas aresztuje.
- Miejmy nadzieję. Nie mam zamiaru wracać piechotą.
Spike puszcza Toddowi nakręcony materiał i mówi, że ma szczę-
ście: sześć miesięcy wcześniej ta kobieta bez wahania zdarłaby mu
maskę i pocałowała zjęzyc/kiem.
- Ci pajace czegoś się nauczyli - mówi Spike. - Miejscowi
IN
I
nie lubią, kiedy próbuje się ich nawracać na siłę. To ortodoksi
i w ogóle.
Todd zdejmuje tropikalny hełm, po czym ociera kark z kurzu
j potu. Jest wysokim, krzepkim mężczyzną z gęstą strzechą jasnych
włosów i kanciastą, wyrazistą twarzą. Krem z filtrem przestaje
działać i czubek nosa już ma opalony. Odzywa się do Spike'a:
- Właściciele tych farm to głównie muzułmanie. Rebelianci to
ortodoksyjni Grecy, pamiętasz? Dlatego Glass stał się ortodoksem.
Spróbuj to przyjąć do wiadomości.
- Glass był przedtem amerykańskim muzułmaninem - przy-
pomina Spike, jakby to wszystko wyjaśniało.
Glass jest prorokiem sieci, który poprzysiągł ochraniać Dziecięcą
Krucjatę. Rozpoczął karierę jako profesor technik przekazu na ja-
kiejś artystycznej uczelni środkowego wschodu, a potem został
sieciowym gospodarzem nadzorującym tuzin grup dyskusyjnych
i nadającym sens ich nie kończącym się rozmowom. Zbił majątek na
kompleksowych analizach gospodarczych, które kilkakrotnie po-
zwoliły mu przewidzieć krótkotrwałe trendy nieobliczalnego rynku
światowego, stracił większość pieniędzy prowadząc rozmaite bada-
nia, a potem przeniósł się do Grecji, gdzie stworzył legendarne
wirtualne środowisko, które nazwał Biblioteką Snów. Kilka miesię-
cy wcześniej z wielką pompą poślubił Antoinette, jedną z najsłyn-
niejszych modelek wirtualnej rzeczywistości, a teraz obiecuje zba-
wić Dziecięcą Krucjatę i zapoczątkować nowy Złoty Wiek.
Tirański informator Todda twierdzi, że ma kontakty, dzięki któ-
rym może załatwić mu dojście do Glassa. Wywiad z Glassem przy-
niósłby Toddowi dość pieniędzy, aby wierzyciele na kilka miesięcy
zeszli mu z karku. Ostatnio dołączyła do nich córka Todda, która
zaskarżyła go o brak uczuć rodzicielskich. Rany boskie, przecież
Violetta ma dopiero siedem lat, więc Todd jest pewny, że stoi za tym
jego trzecia żona. Marcy doprowadziła do tego, że sąd pozbawił go
prawa widzenia z dzieckiem. Twierdziła, że jego styl życia negatyw-
nie wpływa na rozwój zdolności społecznego przystosowania Vio-
letty. To w jej stylu, żeby okręcać nóż, który sama wbiła mu w plecy.
Nawet ieśli Todd wygra, będzie musiał zapłacić obu prawnikom,
a jeszcze nie spłacił honorariów za rozprawę o prawo do widywania
dziecka.

Todd i Spike obserwują pochód Dziecięcej Krucjaty przez zaku-
rzone pola. W oddali stoją topole, a za nimi leniwie płynie rzeka, lecz
mimo skwaru i kurzu nikt nie opuszcza kolumny.
Todd otwiera karton z dietetyczną colą, pociąga łyk i podaje
napój Spike'owi.
- W tym na pewno jest dobry materiał. Co taki hipis jak Glass
chce od bandy odmóżdżonych neofitów'?
- Może się wypalił. Może rozpaczliwie szuka rozgłosu.
Zapalniczką zrobioną z grubej łuski po naboju Spike zapala
jednego z tych miejscowych, źle skręconych papierosów. Rozciera
czerwone kręgi, które telegogle pozostawiły mu wokół oczu. Pocho-
dzi z południowego Londynu, jest twardy, krzywonogi i zawsze
pesymistycznie nastawiony.
- Oni są jak Chińczycy - mówi Todd, dostrzegając możliwość
zupełnie nowej interpretacji tego wydarzenia.
Spike spogląda w dal, gdzie wysoko nad kłębami kurzu, soczew-
ki jego automatycznej kamery odbijają promienie słońca. Nastawił
ją tak, żeby unikała helikoptera ONZ, co dobrze zrobi jej sztucznej
inteligencji.
- Długi Marsz - dodaje Todd. - Przewodniczący Mao. Chiny.
- Czy kilka lat temu nie byliśmy w Chinach?
- To był Tybet.
- To na jedno wychodzi.
- Wiesz, że nie, ty draniu.
- Wiem, że to było tam, gdzie podawali mi najgorsze gówno,
jakie jadłem w życiu.
Todd rzuca w głowę Spike'a pustym kartonem po coli.
- Przecież ty nigdy nie jadasz żadnego gówna. Żywisz się
wyłącznie hamburgerami.
- Na pewno dali mi hamburgera z jaka - upiera się Spike
i dodaje w zadumie: - Zdobyliśmy tam niezły materiał, ten o bud-
dyjskim podziemiu.
- To była cholernie smutna historia.
9.75
__ No cóz, cały ten świat jest cholernie smutny, szefie.
Dziecięca Krucjata w równym tempie kroczy przez chmury
kurzu. W kompleksie mieszkalnym w Denver, gdzie Todd wynaj-
muje kawalerkę, mieszka prawie tysiąc osób. Wynajął ją pod fałszy-
wym nazwiskiem, ponieważ trzy z jego czterech byłych żon mają
prawo własności do wszystkiego, co zdoła zarobić przez sto lat.
Dotychczas nigdy nie myślał o otaczających go ludziach, jako o kor-
nikach w komórkach spróchniałego drewna. Są tutaj. Gorące słońce
przebija tumany pyłu. W oddali drugi helikopter zatacza szeroki łuk
nad spalonymi przez wirusy polami, kierując się ku nim.
- No to lecimy - oznajmia Spike. Jeszcze raz zaciąga się
papierosem, gasi go i zręcznie chowa niedopałek do kieszeni kurtki.
- Co by było. gdyby oni nagle rozpierzchli się i zaczęli wszyst-
kich nawracać? Nikomu nie przyszło to do głowy, no nie? Chcę
powiedzieć, ilu mieszkańców Albanii stać na kurację uniwersalnym
fagiem?
- Jak wampiry? - Spike nasuwa gogle na oczy. -Te załatwia
się drewnianym kołkiem Na skrzyżowaniu dróg, prosto w serce.
Spróbuj tej gadki o Długim Marszu, może to będzie dobry wstęp.
Nad kolumną Dziecięcej Krucjaty automatyczna kamera zatacza
krąg i wraca, lecąc przed helikopterem, który wkrótce wyląduje
i aresztuje ich.
Todd i Barry Fugikawa wykorzystują skojarzenie i materiał,
w którym Todd, stojąc na tle maszerującej kolumny, porównuje
pochód krzyżowców z Długim Marszem, wzbogacony zbliżeniami
pojedynczych uczestników, zarówno tych. którzy nadal są podobni
do ludzi, jak i zmodyfikowanych przez femboty baśni. Fugikawa
dodaje migawki z biblioteki, ukazujące wędrówkę nędzarzy przez
Francję i Niemcy, przez małe republiki i monarchie Bałkanów,
a potem początek wielkiego marszu przez granicę czarnogórsko-
-albariską. Ujęcie niebieskiej, wyrazistej twarzy baśni, później znów
Todd. pytający dokąd zmierzają ci wszyscy ludzie i czym się kieru-
ją, a potem konkludujący, że nikt jeszcze tego nie wie. Migaw-
ka nadlatującego helikoptera ONZ oraz napis głoszący, że kilka
minut po wygłoszeniu tego stwierdzenia, Todd Hart został aresz-
towany.
Dwuminutowa wstawka w serwisie informacyjnym Rolling
News Channel. Jutro nie będzie pamiętał o niej nikt, może oprócz
dziesięciu tysięcy zagorzałych obserwatorów nie kończących się
wojen domowych na Bałkanach. Pomimo to. wróciwszy do pokoju
hotelowego, włożywszy wirtualne okulary i rękawice, Todd drży
w przypływie głupiej dumy i wzruszenia. Nawet kręcenie takich
zapchaj-dziur zawsze wywołuje dreszcz satysfakcji wywołanej bez-
pośrednim udziałem w wydarzeniach.
Fugikawa twierdzi, że porównanie z Długim Marszem jest celne,
ale cały materiał taki sobie.
- Nie interesuje się tym nikt oprócz garstki maniaków, a nawet
i ci mają to w dupie.
- Nie mieliby, gdyby znów wybuchła plaga meme - mamro-
cze Todd. a redaktor spogląda na niego zmęczonymi, smutnymi
oczami buldoga, po czym pyta, czy trafił na jakiś trop.
- Możliwe - wykręca się Todd i nie zapomina na pożegnanie
mrugnąć do Fugikawy. Wzmianka o pladze meme to wierutne łgar-
stwo, ale w dziennikarstwie często kłamstwa są początkiem krętej
drogi do takiej czy innej prawdy.
W okienku nad biurkiem pojawia się twarz starej kobiety. Fugi-
kawa ożywiają i puszcza w kółko ujęcie, na którym staruszka pyta
Todda. czy się do nich przyłączy.
- Nie podchodź zbyt blisko - ostrzega Fugikawa. - Nie
chcesz tak skończyć.
Przez moment nie wygląda jak Walter Matthau, lecz tłusty, łysy
Budda. Jest odziany tylko w przepaskę biodrową, ma złotawą skórę
i odstające uszy. na czole namalowane trzecie oko. a w splecionych
dłoniach trzyma biały kwiat lotosu.
- Zaczekaj aż materiał sam do ciebie przyjdzie - mówi Budda
i nagle znów zmienia się w Waltera Matthau. Stuka się palcem po
nosie. - W dawnych czasach nazwaliby cię wolnym strzelcem,
a strzelcy nigdy długo nie żyją. Nie przejmuj się. Nie kręcisz repor-
tażu o końcu świata. Tylko o końcu wygasającego kultu.
__ pjej, jak długo już tu siedzę? - rzuca niedbale Todd.
__ Dostatecznie długo, żeby nakręcić reportaż i nie mów mi, że
o tym nie wiesz. Postaraj się o jakiś miejscowy koloryt. Niech
komentatorzy martwią się o ogólny obraz.
- Dzięki za radę.
- Nie lubimy, jak wolni strzelcy biegają samopas po polach.
Nawet jeśli takim strzelcem jest Dzikus z Atlanty. Przeczytaj kon-
trakt.
- Czytała go moja agentka. Powiedziała, że to kupa gówna.
- Mimo to podpisałeś go.
Pukanie do drzwi.
- Muszę już iść - mówi Todd. - Może to prezydent Albanii
w szlafmycy.
W drzwiach stoi Spike.
- Polowanie na baśń - wyjaśnia. - Wszyscy biorą udział.
Odpręż się, to ci dobrze zrobi.
Tak więc przez następną godzinę Todd ugania się po korytarzach
hotelu za baśnią, którą korespondentka Reutera podobno widziała na
schodach przeciwpożarowych. Pozostali dziennikarze zaprawili się
miejscową brandy oraz kifem, i robią mnóstwo hałasu, zbiegając po
schodach do piwnicy, miotając się po pustych korytarzach i nie
używanych pomieszczeniach pralni.
Todd dostrzega za rogiem błysk czegoś niebieskiego, rzuca się
tam i wpada na wysoką niebieską postać, która spowija go zwojami
niebieskiej folii oraz drutu. Wszyscy śmieją się, gdy wyplątuje się
z pułapki. Automatyczna kamera odbija się od sufitu, kierując wjego
stronę najeżoną obiektywami wieżyczkę.
- Wy gnojki! - warczy Todd. - Kto stawia?
Piją kolejkę za kolejką. Któryś zamawia szampana, żeby go
udobruchać, a Todd wesoło pyta, czy ktoś z nich czuje się samotny.
Wszystkie tutejsze dziewczyny i chłopcy są zdrowi, mówi, osobiście
to sprawdziłem. Szampan jest bułgarski, gorzki jak przepalony olej.
Todd późno wraca do swojego pokoju. Komputer nadal jest
podłączony, więc wirtuuje do redakcji. Barry Fugikawa dawno wy-
szedł i w pokoju redakcyjnym nikogo nie ma, co samo w sobie jest
dziwne, ale na ekranie biurka w kółko odtwarza się nakręcona przez
nich migawka. Todd obserwuje ją z uczuciem, które lubi uważać za
zawodową satysfakcję i już ma się rozłączyć, kiedy jego uwagę
przykuwa jakiś ruch na drugim końcu pomieszczenia. Na jednym
z biurek stoi płonący człowiek. Płomienie spowijają jego ciało i two-
rzą migotliwą, widmową koronę wokół głowy. Wskazuje palcem na
Todda, a potem znika.
Todd rozgląda się po pomieszczeniu, podejrzewając kolejny
dowcip. Na biurku, na którym stał płonący człowiek, pozostały dwa
wypalone ślady stóp, a notatnik dymi i pełzają po nim czerwone skry,
tworzące raz po raz jakieś dziwne hieroglify.
- Niezła sztuczka, chłopaki - mówi Todd do pustego pokoju.
Przerzuca dymiący notatnik do kosza i kładzie się spać.
3. Narzeczone Frankensteina
Alex słyszy wchodzącą na wzgórze Katrinę na długo przed tym,
zanim ona do niego dotrze: najpierw jej głośne nawoływania, a po-
tem stukot drewnianych dzwonków umykających przed nią owiec.
Na pół śpiący, leży na rozgrzanej od słońca trawie stromego stoku.
W dole znajduje się miasto Gjirokastra, ze swymi pagórkami, sosna-
mi i wąskimi uliczkami, z białymi ścianami domów o czerwonych
i szarych dachówkach, z gąszczem betonowych bloków poznaczo-
nych śladami zeszłorocznych strzelanin, z podobnymi do nie wy-
strzelonych rakiet minaretami meczetów. W górze z piarżystych
zboczy wznoszą się pionowe kamienne mury cytadeli. Niegdyś,
w czasach komunistycznego reżymu, trzymano w niej więźniów
politycznych, a teraz przetrzymuje się w niej odludków, oczekują-
cych na przewiezienie do obozu przetwórczego na wybrzeżu. Alex
usiłuje o tym nie myśleć, ale przychodzi mu to z trudem.
Czekając na kontakt, przyzwyczaił się przychodzić tutaj codzien-
nie, pod pozorem sprawdzania danych i wysłuchiwania ostatnich
wiadomości przekazywanych przez Maxa, a w rzeczywistości ucie-
kając przed panią Powell, straszną Angielką w nieokreślonym wie-
ku, która żarliwie, romantycznie i głęboko wierzy w baśnie. Przybyła
tu po długotrwałej sesji z mapą Europy i wahadełkiem, ale nie jest
głupia ani naiwna. Widziała się z komendantem cytadeli w sprawie
warunków, w jakich przetrzymywane są odludki i złożyła protest
w ONZ dotyczący wydarzeń na drodze do Kakawii - wszystko na
próżno. Ponieważ Alexjest jedynym oprócz niej Anglikiem w Gjiro-
kastrze, pani Powell upatruje w nim potencjalnego wyznawcę jej
wiary.
Alex zaczyna podejrzewać, że jest to swego rodzaju kara boska
za pomoc udzieloną przy przekształceniu pierwszej lalki. Bynaj-
mniej nie można powiedzieć, że nie lubi pani Powell, która pod
pewnymi względami przypomina mu Darlajane B., lecz przeraża go
jej niezmordowana energia. Jeśli znajdzie Milenę, a ta nie zechce
uwolnić go od uwarunkowania, które narzuciła mu tak dawno temu,
napuści na nią panią Powell.
Sprawdzenie danych i marszruty Dziecięcej Krucjaty nie trwa
długo. Notebook wysuwa na trawę antenę, pajęczą plątaninę mono-
włókien żelaza, po czym podłącza się do sieci za pośrednictwem
krążącego na niewielkiej wysokości szpiegowskiego satelity ONZ.
Program zarządzający zawiadamia Alexa, że Max jest nieosiągalny,
ale zostawił dla niego wiadomość. Nie jest to dobra wieść. Hakerzy
znaleźli tylne wejście do Biblioteki Snów i chociaż na razie znają je
tylko nieliczni, prędzej czy później ktoś roześle tę informację po
całej sieci.
Alex rozłącza się, a potem obserwuje małe brązowe motylki
trzepoczące skrzydłami nad usianą kwiatami murawą, albo spogląda
na odległe góry. które wznoszą się w niebieskawej mgiełce daleko
za Gjirokastrą. Patrzy na pasące się na stoku owce i leniwie układa
algorytm opisujący ich ruchy. Owce z dwiema krótszymi nogami
s/ybciej poruszałyby się po zboczu, ale tylko w jedną stronę. Spiralą
w górę, aż na szczyt wzgórza. Potem turlałyby się na dół, chronione
przez grubą warstwę wełny, i zaczynały od nowa.
Owce są małymi, chudymi stworzeniami o wiecznie zdziwio-
nych pyskach. Gdy Katrina pnie się do Alexa, umykają przed nią
gwałtownymi, niezdarnymi susami, ale zaraz zapominają przed
c/ym uciekały i znów zaczynają skubać suchą trawę.
Katrina jest zasapana. Jej twarz lśni od potu, a skóra czaszki po
obu stronach genżynierowanego lamparciego futra jest opalona na
brąz. Jego zabójcza dama. Nie potrafi inaczej wykorzystać nagroma-
dzonej w niej energii, tylko z nim, w sprawie, którą ledwie rozumie.
Ona uważa, że oszalał, skoro nadal zamierza odnaleźć Milenę.
- Zażyj lekarstwo - mówi mu. - To nie jest prawdziwe
uczucie, tylko wywołane fembotem.
Spierali się o to wczoraj rano, po tym jak pan Avramites powia-
domił ich, że załatwił im bezpieczny przerzut przez góry. Alex
powiedział jej wtedy:
- Każdy powinien mieć jakąś chorobę, z którą mu dobrze.
- Pieprzyć to. Ja zamierzam żyć wiecznie.
- Jeśli tak, to trafiłaś w niewłaściwe miejsce.
- Zaczekaj a zobaczysz - powiedziała Kat i pogroziła mu
pięścią. W miejscu dwóch palców prawej ręki, które straciła podczas
bitwy o Magiczne Królestwo, pozostała tylko blizna. (Kat przejecha-
ła buldożerem przez druty ogrodzenia, a potem złapała za niewłaści-
wy koniec tasera, którym posługiwał się ochroniarz.)
Teraz Katrina staje nad Alexem, zasłaniając mu słońce i ciężko
sapiąc po szybkiej wspinaczce.
- Dostaniesz raka - ostrzega. - Spalisz się na czerwono
i pokryjesz wielkimi, nowotworowymi wrzodami.
- Przywilejem Anglika jest postępować jak wściekły pies i wy-
legiwać się w słońcu.
Katrina nie rozumie cytatu. Naprawdę uważa go za szaleńca.
- Jak się masz. Kat? Jak było w lesie?
- Dużo drzew. Gdzie jest Krucjata?
- Trzy dni drogi od starej granicy.
- A potem znajdą się w strefie buforowej i wszystko szlag trafi.
Jeszcze coś?
Alex wypuścił w sieć rój samoreplikujących się tropicieli da-
nych. Są tak zaprogramowane, by szukać śladów Mileny i z każdym
smakowitym kąskiem wracać do gniazda, którym jest skrzynka
pocztowa Alexa w biuletynie miłośników sztucznego życia, na uni-
wersytecie w Kansas. W tej chwili musi ich już być co najmniej
dziesięć tysięcy, ale przez kilka ostatnich dni nie otrzymał żadnych
raportów, co może oznaczać, że Milena nie robi nic szczególnego
lub któryś z kontrolerów sieci wypuścił program likwidujący tropi-
cieli. Alex musi poprosić Maxa, żeby sprawdził tę drugą ewentual-
ność - to mogłoby pokrzyżować im plany.
- Jest bardzo spokojnie - mówi do Katriny. - Płonący czło-
wiek jeszcze się nie wydostał. A jeśli nawet, to nikt go nie widział.
- Dobrze, że ja mam jakieś konkretne wiadomości.
- Widziałaś...?
- Owszem, ten mały skurwiel nas dopadł.
Dzień wcześniej Katrina udała się na zwiady i sprawdziła drogę
biegnącą doliną Drinos do Kakawii. Rozbiła obóz w pustym lesie
kilka kilometrów za Gjirokastrą i wracając z AJexem do miasta
mówi, że to było niesamowite doświadczenie.
- Gdzieś w oddali przez cały czas szczekał pies. Raz obudziłam
się i w świetle księżyca zobaczyłam coś dużego, co znikało wśród
drzew. Znalazłam wielkie okrągłe ślady. Myślisz, że tutaj żyją
słonie?
- Widziałaś...
- Tego małego skurwiela? On jest jak podrobiony szyling.
- Raczej jak zły szeląg.
- Tak. Wciąż się pojawia z tymi swoimi gadkami.
- Jest twardy i podejmuje ogromne ryzyko, przychodząc tu.
Teraz jest po naszej stronie.
- Tylko dlatego, że myśli, że chcemy pomóc jego pani.
- Ona wykorzystała go, Kat, tak samo jak nas.
- A ponadto on wie, że wkrótce w całej Europie staną obozy
przetwórcze. Zdaje sobie sprawę z tego, że w tym stanie rzeczy
niebawem nie będzie się gdzie ukryć. Próbuje uratować swój tyłek,
czego wcale nie mam mu za złe. Pomimo wszystko, powiedział mi
coś o tych tak zwanych pracownikach pomocy społecznej. Sądzę, że
musimy mu uwierzyć.
- Podejrzewam, że oni wcale nie są pracownikami pomocy
społecznej. A ta bajeczka o tym, że akurat jadą w tę stronę i mogą
nas podwieźć tam, gdzie chcemy, wydaje się zbyt piękna, żeby była
prawdziwa.
- Ten gnój Avramites sprzedał nas. Ostrzegałam cię.
- I uwierzyłem ci. Teraz też ci wierzę. Jednak pan Avramites
to zło konieczne.
Pan Avramites jest prawnikiem, który zgodnie z długotrwałą
tradycją fis - skomplikowanych praw plemiennych i zwyczajo-
wych, skodyfikowanych w Kanun z Lek - prowadzi negocjacje
i transakcje wymienne pomiędzy różnymi frakcjami w tym regionie
kraju. W obecnej chwili Gjirokastra znajduje się w rękach progrec-
kiego watażki i chociaż federalny rząd Grecji oficjalnie nie przyznaje
się do tego, po cichu pozwala na ograniczony ruch w pasie przygra-
nicznym. Pan Avramites załatwił Alexowi i Katrinie przejazd z ko-
lumną dżipów, które mają przywieźć do miasta zaopatrzenie me-
dyczne. Tak się składa, twierdzi pan Avramites, że jedna z greckich
firm sponsorujących tę pomoc, kiedyś zatrudniła zespół Glassa do
opracowania nowej struktury dystrybucji.
Katrina mówi z uporem:
- Moglibyśmy pójść pieszo. No tak, zaraz powiesz, że na
granicy jest mnóstwo czujników i pułapek zastawionych przez ONZ.
Wiem też, że to kraina bezprawia, ale nasz mały niebieskoskóry
przyjaciel uważa, że zdoła nas przeprowadzić.
- Kat, czy tu mu ufasz? Naprawdę mu ufasz?
- Twierdzisz, że on jest po naszej stronie. Ja ufam mu tak samo,
jak Avramitesowi.
Alex nie może powstrzymać uśmiechu.
- Ona tu jest, Kat! Wiem o tym! I potrzebuje mnie. W przeciw-
nym razie po co by tu był?
- W odpowiedniej chwili będę musiała załatwić tych fałszy-
wych pracowników pomocy społecznej. Powinnam też zabić Avra-
mitesa, ale pewnie mi nie pozwolisz. Naprawdę musisz znowu
siadać? W końcu to ja taszczę ten przeklęty komputer.
Jednak Alex musi usiąść i odpocząć. Do miasta jeszcze daleko,
III)
a jest bardzo gorąco. Katrina, pobudzona czymś więcej niż tylko
nocnym przypływem adrenaliny, nie może spokojnie usiedzieć. Pod-
biega do owcy, obala ją na grzbiet, śmieje się, a potem pozwala
zwierzęciu wstać i uciec.
- Dobrze, że w pobliżu nie ma pasterzy - mówi Alex. -
Poszczuliby cię psami.
Tutejsze owczarki są przystosowane do walki, mają chipy wa-
runkujące, przemodelowane szczęki i ceramiczne zęby, aby lepiej
bronić owiec przed wilkami na górskich halach.
- Proszę bardzo - odgraża się Katrina. - Jestem gotowa. -
Otrzepuje dłonie o biodra i staje w bojowej postawie. - Mam dosyć
tego pieprzonego czekania. Nawet jeśli jutro umrzemy, nic mnie to
nie obchodzi, bylebyśmy tylko opuścili to przeklęte zadupie.
Tego wieczoru spotykają się z panem Avramitesem w jednej
z niewielu nadal czynnych w Gjirokastrze restauracji. Alex przez
godzinę spiera się z Katriną, zanim udaje mu się ją namówić, aby
z nim poszła. Każe jej obiecać, że nie będzie się odzywała i nie
spróbuje zadźgać pana Avramitesa widelcem.
- Może później będzie na to czas, ale na razie potrzebujemy
go. Ponadto kiedy powie nam, że jednak nie może z nami jechać,
wtedy będziemy wiedzieli, że nas sprzedał.
- Już to wiemy - mruczy z niesmakiem Katrina.
Płacą wyśrubowaną przez wojnę cenę za gulasz z jagnięcia
i kwaśne czerwone wino. W Gjirokastrze klasa fachowców nadal
ubiera się w odświętne stroje do obiadu: lekarze, nauczyciele oraz
urzędnicy wkładają odprasowane garnitury, a ich żony wykrochma-
lone bawełniane suknie. Alex narzucił ponczo z marszczonego aksa-
mitu na kombinezon, który jest trochę na niego za ciasny. Katrina
ma na sobie skórzane ciuchy i motocyklowe buty, którymi łomocze
o bruk. Burżuje zerkają na nich z ukosa, mamrocząc pod nosem
komentarze - zapewne niepochlebne. Najemnicy nie są tu mile
widziani, a Alex i Katrina to z pewnością najemnicy, nawet jeśli są
przyjaciółmi miejscowego znawcy/w.
Pan Avramites bardziej wygląda na podstarzałego robotnika
drogowego niż na prawnika. Na łysej głowie ma sukienną czapkę,
czarną marynarkę z dziurą na jednym łokciu i czerwoną apaszkę na
sZyi. Zakłada okulary w złotych oprawkach, żeby przeczytać im treść
przepustki, którą dla nich zdobył. Tekst jest napisany po grecku i po
albańsku. Katrina krzywi się do Alexa, który odpowiada szerokim
uśmiechem. Właściwie Alex nawet lubi pana Avramitesa. Stary
wcale nie ukrywa swojej chciwości i zachowuje się przyjaźnie nawet
wtedy, kiedy wkłada ci rękę do kieszeni, albo - tak jak w tym
przypadku - cichcem sprzedaje cię wrogom.
Pan Avramites miał jechać z nimi - Alex zatrudnił go jako
tłumacza. Stary stracił rodzinę przed dziesięcioma laty, podczas
ponownej rządowej okupacji Gjirokastry. Wraz z pozostałymi męż-
czyznami albańsko-greckiego pochodzenia, pan Avramites uciekł do
lasu, aby prowadzić dalszą walkę w górach. Zapłacił pewnej rodzi-
nie, która miała ukryć jego żonę i córki w piwnicy swojego domu
w Gjirokastrze, ale nie wywiązała się z umowy i uciekła na północ
na długo przed ponownym zajęciem miasta przez Greków. Nikt nie
wie, co dokładnie stało się z rodziną pana Avramitesa, ale zapewne
została rozstrzelana na początku okupacji i pochowana w jednym
z masowych grobów poza miastem. Czasem pan Avramites zapada
w żałobne milczenie, rozmyślając o tym, ale teraz jest dość wesoły
- zbyt wesoły jak na człowieka, który ma wyruszyć na niebez-
pieczną wyprawę, myśli Alex.
Pan Avramites składa sztywny papier z holograficzną pieczęcią
i wręcza go Alexowi.
- Proszę tego nie zgubić, panie Sharkey.
A więc to tak. Alex czuje na sobie wzrok Katriny, ale nie odrywa
oczu od pana Avramitesa.
- Może lepiej niech pan to zatrzyma?
- No cóż. Niestety... - pan Avramites mocno wzrusza ramio-
nami, wprawiając w ruch całe swoje ciało. - Właśnie się dowie-
działem, że dowódca tego konwoju dobrze mówi po angielsku,
a poza tym, niestety, interesy zatrzymują mnie w mieście... Oczy-
wiście, nie będę się domagał zapłaty, którą miałem otrzymać.
- To już coś - mruczy Katrina.
- Kat, bądź cicho.
- Jestem pewny, że będziecie w dobrych rękach. Taki starzec
jak ja tylko przysporzyłby wam kłopotów.
- Przykro mi, że nie chce pan z nami jechać - mówi Alex.
- No cóż, ale na razie jesteśmy jeszcze tutaj - dorzuca pospiesz-
nie pan Avramites, przerywając chwilę niezręcznego milczenia. -
Powinniśmy uczcić wasz odjazd po tak długim oczekiwaniu.
Za pieniądze Alexa pan Avramites kupuje litr rakiji - twierdzi,
że tam, dokąd jadą, jest tylko ouzo, a te piją tylko mężczyźni, którzy
nie są pewni swojej męskości. Katrina posyła Alexowi ponure spoj-
rzenie.
- Może nie powinniśmy zatrzymywać pana Avramitesa.
Ten rozmyślnie lub naprawdę nie zauważa sarkazmu w jej głosie.
Tryska humorem'.
- Jeszcze zdążę. Dzisiejszego wieczoru jestem do waszej dys-
pozycji.
- Kat, może opowiesz panu Avramitesowi o tym wielkim
zwierzęciu, które widziałaś w lesie.
Pan Avramites słucha, a potem wzrusza ramionami.
- Pozostałości wojny. Lepiej ich nie zauważać. Ponadto wiele
tych rzeczy to złudzenie. W górach roi się od duchów. Jeśli napotka
się któregoś, można nigdy nie wrócić. Nazywają je strzygami. Znacie
tę starą opowieść. John Keats żyjący w tych samych czasach, co lord
Byron, napisał na ten temat poruszający wiersz.
Byron jest bohaterem w oczach Albańczyków. Nawet jeśli
w końcu stanął po stronie Greków, zrobił to z odpowiednich powo-
dów, głównie honorowych. Alex przekonał się, że Albańczycy ocze-
kują od Anglików doskonałej znajomości życiorysu Byrona oraz
wszystkich jego dzieł, tymczasem Alex wie o nim tylko tyle, że facet
miał coś wspólnego z powstaniem Narzeczonej Frankensteina lub
innego starego, czarno-białego horroru.
Katrina z trzaskiem stawia kieliszek na stole. Dwoje siedzących
przy sąsiednim stoliku ludzi, którzy przez cały wieczór nachylali się
do siebie i rozmawiali szeptem, odwraca głowy i mruga oczami,
jakby budząc się ze snu. Katrina obrzuca ich gniewnym spojrzeniem
i parska:
- To nie był żaden duch. Był równie wielki, jak jakiś pieprzony
słoń.
- Może to koń - podsuwa pan Avramites. - Podczas wojny
zmieniano konie. Ludzi też. Baśnie często to robiły.
Katrina mówi wyzywająco:
- I słyszałam głosy. Jakby szepty, wysoko w powietrzu. To
bardzo szekspirowski las, co?
- Przesiedziałem w lesie całą zimę - mówi pan Avramites
z głęboką powagą pijanego - i ani razu nie widziałem baśni. W Ti-
ranie mieli trochę lalek. W hotelach dla turystów. Trzymali je dla
rozrywki, rozumiecie. Jednak w zeszłym roku, kiedy powstał nowy
rząd, wywieźli wszystkie kurtyzany i rozstrzelali je. Jedyna sprawa,
w której Grecy zgadzają się z muzułmanami, to że baśnie i lalki są
zniewagą dla Boga. Baśnie, które są tutaj teraz, przybyły z innych
krajów. Tak jak wasza przyjaciółka, pani Powell. Ona nie rozumie,
że musimy załatwić tę sprawę po naszemu.
Alex spogląda w płomień świecy. Coś zdaje się tam żyć, jakby
maleńki wąż, owinięty wokół knota, wydychający równy, czerwony
płomyk. Przez kilka ostatnich dni Alex zbyt wiele czasu spędził
w sieci, usiłując wytropić Milenę, łącząc się ze znajomymi we
wszystkich zakątkach kuli ziemskiej. Kiedy jest zmęczony, przed
oczami zaczynają mu latać dziwne wzorki. Mówi spokojnie:
- Pani Powell nie jest moją przyjaciółką. Ona wierzy w słuszne
rzeczy, ale z niewłaściwych powodów.
Pan Avramites wzrusza ramionami.
- Wierzcie mi, w lasach bardziej powinniście obawiać się
bandytów i nacjonalistycznej partyzantki. Baśnie nie są groźne, nie
tutaj. Już nie. Uporaliśmy się z tym problemem.
Alex myśli, że ten stary musi się jeszcze wiele nauczyć.
- Glass jest innego zdania.
- Najpierw będziemy musieli przedostać się przez posterunki
graniczne tych pieprzonych nacjonalistów - przypomina Katrina.
287
__Mówiłam ci, musimy wydostać się z tego chrzanionego kraju -
ciągnie, wskazując okaleczoną ręką na Alexa. - Zaczęliśmy w nie-
właściwym miejscu.
- Upiła się - mruczy Alex. Jak udało jej się tak upić?
- Do nacjonalistów daleka droga - oznajmia pan Avramites.
- Utracili południe kraju. Teraz my je kontrolujemy. Pojedziecie
z konwojem i bez trudu przekroczycie granicę. Bandyci nie zaataku-
ją niczego, co ma grecką flagę.
Siląc się na szczerość, Alex mówi:
- Mam nadzieję, że pana greccy przyjaciele dowiozą nas
w bezpieczne miejsce.
- Naprawdę, nie będę wam potrzebny. Przysięgam, że zajmą
się wami.
Milczą, Katrina uparcie, pan Avramites zatopiony we własnych
wspomnieniach, Alex próbując odgadnąć przyszłość. Wszyscy wie-
dzą, co robią - zdradzający i zdradzeni. Osuszają butelkę rakiji
i następnego ranka, wstając dobrze przed świtem, aby dołączyć do
konwoju opuszczającego prastare miasto, Alex ma okropnego kaca.
4. Kłopoty w Tiranie
Kiedy Todd Hart czeka na schodach ,,Holiday Inn" aż pokaże się
jego informator, jest świadkiem zamachu na placu z używanymi
samochodami po zachodniej stronie placu Skanderberga. Todd nie
szuka kłopotów. Właśnie ogolił się i ostrzygł w hotelowym zakładzie
fryzjerskim, ma na sobie nienagannie uprasowane lniane szorty
i czysty biały podkoszulek. Przez jedno ramię przewiesił marynarkę
ze sztucznej rekiniej skóry, migoczącej milionem drobniutkich, wy-
produkowanych przez femboty łusek. W kieszeni ciąży mu notatnik,
a na głowie tkwi zawadiacko przekrzywiony tropikalny hełm z opas-
ką z fałszywej tygrysiej skóry. Todd czuje się wprost wspaniale.
Przed chwilą w swoim pokoju zażył psychostymulant, który znako-
micie poprawił mu nastrój. Nawet nie denerwuje go to, że jego
kontakt się spóźnia.
^
Jest wczesny wieczór. Ludzie rozsiadają się w miłym chłodzie
wokół wielkiego placu. W cieniu zniszczonego Pałacu Kultury roz-
stawiono pół tuzina kawiarenek na otwartym powietrzu, których
radia ślą mieszaninę polki, arii operowych i tajskiego popu. Wokół
podstawy kolumny, na której niegdyś stał ogromny pozłacany posąg
starego dyktatora, piraci sprzedają szerokopasmowy dostęp do sieci,
kradzione telefony komórkowe, mrożony sorbet, lemoniadę i papie-
rosy. Cinkciarze robią szybkie interesy: wielu Albańczyków ma
nadzieję zbić fortunę wykorzystując nieznaczne wahania kursów na
międzynarodowym rynku walutowym.
Ze swojego miejsca na szczycie schodów Todd widzi, jak ktoś
wybiega spomiędzy rzędów sfatygowanych mercedesów i peugeo-
tów po drugiej stronie placu. Mężczyzna biegnie rozpaczliwym
zygzakiem, wymachując rękami, jakby chciał zabić jakiegoś owada.
Ludzie rozbiegają się na wszystkie strony - wiedzą, co zaraz
nastąpi. Mężczyzna stał się celem szerszenia - małej, samonapro-
wadzającej się mikrorakiety, przywabianej przez specyficzny za-
pach ofiary. Wszyscy zagraniczni korespondenci zażywają pigułki,
które codziennie zmieniają zawartość feromonów w ich pocie: szer-
szenie można nastawić wykorzystując starą skarpetkę lub przeczy-
taną i wyrzuconą gazetę. Te pociski to niezwykle skuteczni zabójcy.
Używają ich obie strony prowadzące wojnę domową, jak również
gangsterzy kontrolujący czarny rynek.
Mężczyzna przystaje i usiłuje zerwać z siebie koszulę. Nagły
błysk, ofiara pada na wznak i nieruchomieje.
- Kolejny dług spłacony - zauważa Eduard Marku.
Pojawił się w tej samej chwili, gdy szerszeń dopadł celu. Niezbyt
przyjemne skojarzenie. Jest uprzejmym, sardonicznie uśmiechniętym
mężczyzną po czterdziestce. Jak zawsze, ma na sobie pomięty czarny
garnitur i pali jednego włoskiego Camela za drugim - co świadczy
o dobrych powiązaniach, ponieważ Camele, ulubione papierosy
Albańczyków, nie zawsze są dostępne nawet na czarnym rynku.
Todd poznał go przed trzema laty. Podobnie jak jego miasto, Marku
zgorzkniał, zamknął się w sobie i przestał zważać na niebezpieczeń-
stwa. Todd pamięta czasy, gdy Tirana była otwartym i gościnnym
miastem. Policjanci ściskali ci ręce, kiedy dowiedzieli się, że jesteś
dziennikarzem, nawet zapraszali cię do domów. Teraz chodzą trój-
kami i czwórkami, niepokojąc przechodniów, aresztują dziennikarzy
i wypuszczają ich po kilku godzinach, udzielając brzmiących jak
pogróżki rad, że obcokrajowcy powinni bardzo uważać na ulicach.
Marku pracował wtedy dla agencji informacyjnej poprzedniej
ekipy rządowej. Po upadku rządu wylądował w więzieniu i został
wypuszczony w ramach amnestii dla więźniów politycznych, ogło-
szonej w rocznicę objęcia władzy przez nowy reżym (prezydent jest
byłym pracownikiem działu reklamy MTV, więc doskonale opano-
wał sztukę retoryki i spektakularnych gestów). Marku nic jest wia-
rygodnym ani szczególnie godnym zaufania informatorem, ale Tod-
dowi podoba się jego sposób bycia i makabryczny humor.
Kiedy Todd ponownie przyjechał do Tirany, Marku powiedział
mu, że zaledwie tydzień wcześniej jakiś człowiek został posiekany
na kawałki w holu hotelu. Był to akt zemsty: przed czterdziestoma
laty, w wiosce na północy, ojciec ofiary zabił narzeczonego siostry
zabójcy. Marku upierał się, żeby pokazać Toddowi miejsce, w któ-
rym doszło do morderstwa.
- Krew dziwnie działa na marmur. Przyciągają się wzajemnie.
Musieli odsunąć fotel i dywan, żeby to zobaczyć. Todd zrobił
kilka zdjęć, żeby sprawić przyjemność Marku, ale było to krępujące
i co najmniej niesamowite przeżycie. Może miało to coś wspólnego
z atmosferą tego hotelu. Później dowiedział się, że większość albań-
skich informatorów nalega, aby ich pracodawcy oglądali te ślady
krwi - morderstwo na tle honorowym jest dla nich ważniejsze od
wojny domowej.
- Jeśli chcesz zrobić reportaż o tym zabójstwie, zdobędę dla
ciebie wszystkie fakty. Zaczekamy kilka minut i przyjdą jego krew-
ni, głośno domagając się zemsty. Powiedzą nam wszystko. Będziesz
miał odrobinę lokalnego kolorytu.
- Nie mam tyle czasu"- odmawia Todd. -To spotkanie jest
ważniejsze.
Marku wykrzykuje, jakby to była wina Todda:
- No to, dlaczego stoimy tu i plotkujemy bez sensu?
Kiedy odchodzą, Marku dodaje:
- Rozumiesz, że nie możesz zabrać kamerzysty. Oni nikomu
nie ufają. Nawet mnie.
- Sympatyzujesz z nimi?
Marku wzrusza ramionami.
-- To marzyciele. Jak lord Byron. Słyszałem, że dziś opuszczasz
miasto. Powinieneś uważać.
- Nie stoję po niczyjej stronie.
- Niektórzy mogliby powiedzieć, że jeśli mieszkasz w tym
mieście, to nie powinieneś rozmawiać z nikim spoza niego. Szcze-
gólnie z krzyżowcami.
- Ty też tak uważasz?
Marku uśmiecha się i odpowiada:
- Ja tylko martwię się o twoje bezpieczeństwo. W tym kraju
nikt nie lubi krzyżowców. Mają jednak pieniądze i ochronę, więc
moi ziomkowie kierują swoją nienawiść i strach przeciw tym, którzy
są z nimi związani.
Todd nie ufa temu uśmiechowi.
- No cóż - oznajmia - nie zamierzam tu wracać. Ci z ONZ
aresztowali nas na kilka godzin, żeby wbić nam to do głów, a poza
tym chodzi o niezły materiał.
- Ach, wciąż jesteś legendarnym Dzikusem - podlizuje się
Marku. - Praca z tobą to zaszczyt.
- Zachowaj te bzdury na wywiad, Eduardzie. Mam przeczucie,
że może nam być potrzebny cały urok osobisty, na jaki nas stać.
- Nie martw się. Ona chce z tobą porozmawiać. Twierdzi, że
jesteś jedynym, dostatecznie sławnym dziennikarzem, żeby opubli-
kować jej słowa.
- A więc pieprzy jeszcze gorsze bzdury, niż ty. W każdej chwili
może porozmawiać z "Vogue" albo "Rolling Stone".
- No tak, ale ona nie chce udzielić wywiadu jakiemuś inter-
netowemu dziennikowi, który dziś jest, a jutro go nie ma. Chce
rozmawiać z Dzikusem z Atlanty.
- Wyraźnie cię to podnieca, Eduardzie. Sam nie wiem, czy to
mnie cieszy, czy niepokoi.
- Mam nadzieję dobrze zarobić - wyjaśnia Markuf- Powi-
nienem wynieść się z kraju. Mam tu zbyt wielu wrogów.
Todd i Marku przechodzą przez uregulowaną rzeczkę Łanu
i mijają mauzoleum Enwera Hodży, dziwną budowlę podobną do
ogromnego betonowego spodka, szykującego się do startu. Chociaż
Albańczycy nadal nazywają dawno nieżyjącego dyktatora parszyw-
cem i przeważnie odsądzają go od czci i wiary, w tych niespokojnych
czasach niektórzy chcieliby, żeby powrócił. Zaczynają uważać go za
kogoś w rodzaju Skanderberga, który przepędził Turków i zjedno-
czył kraj. Powiadają, że nie umarł, ale odpoczywa gdzieś i czeka,
aby chwycić za broń i ponownie ocalić Albanię.
Upewniwszy się, że nikt ich nie śledzi, Marku wychodzi na
ruchliwą ulicę, ze zręcznością toreadora uskakuje przed rozpędzoną
rikszą i zatrzymuje taksówkę. Silnik mercedesa został przerobiony
na napęd alkoholowy i często strzela gaźnikiem lub gaśnie. W śli-
maczym tempie jedzie po źle utrzymanych drogach, a Marku raz po
raz zerka na swój staromodny elektroniczny zegarek i pogania fleg-
matycznego kierowcę.
Ta część Tirany nie została odbudowana po trzęsieniu ziemi
w 2009 roku - całe bloki mieszkalne leżą w gruzach lub stoją bez
okien i dachów. Wśród porośniętych chwastami stert cegieł koczują
uchodźcy, którzy uciekli ze wsi przed natarciem progreckich rebe-
liantów. Powietrze jest sine od dymu palonego drewna. Nietoperze,
wiszące na bezlistnych gałęziach zmarniałych drzew po obu stronach
drogi, poruszają się jak małe skórzane sakiewki, które zaraz się
rozwiążą. Koścista krowa wychodzi na drogę i stoi, patrząc ze
zdumieniem, gdy taksówkarz niecierpliwie naciska klakson, aż wresz-
cie obszaipany chłopczyk odpędzają kijem.
- Można wyrzucić wieśniaków z ich ziemi - zauważa Marku
- ale nie da się wyrzucić ziemi z ich serc.
Odchyliła mu się marynarka i Todd zauważa zatknięty za pa-
skiem spodni pistolet.
- Co to za broń? - pyta.
Marku wyjmuje ją i pokazuje Toddowi. Pistolet ma krótką, gruba.
lufę i ryglowy zamek. Kiedy Marku wyjmuje pocisk z komory,
kierowca zerka w lusterko i szybko odwraca wzrok.
- Podoba ci się? Rosyjski. Oni robią dobre automaty.
- To cholernie wielka spluwa, Eduardzie.
- Jeśli chcesz załatwić faceta, ta broń zrobi to jednym strzałem.
Bezłuskowa, grzybkowa amunicja i laserowy celownik. Wystarczy.
Marku uśmiecha się, sprawdza magazynek i wpycha broń za
pasek.
- Zastrzeliłeś już kogoś?
- W tym mieście każdy musi mieć broń - odpowiada Marku.
- W domu mam mini Maca 10.
Todd garbi się na zapadniętym siedzeniu, spoglądając przez
zakurzone okno na ruiny. Na rogach ulic stoją grupki mężczyzn,
palących papierosy i popijających. Prawie każdy z nich ma na
ramieniu karabinek półautomatyczny. Zachodzące słońce oblewa
wszystko apokaliptycznym blaskiem.
- Nie martw się - uspokaja Marku. - Do zmroku jest bez-
piecznie.
- W Nowym Jorku widziałem gorsze rzeczy - mruczy Todd.
Napad i porwanie to w tej chwili jego najmniejsze zmartwienie.
Działanie stymulatora mija i zaczyna się trochę denerwować. Właś-
nie łamie podstawową regułę bezpieczeństwa, na własną rękę wkra-
czając na niebezpieczny teren. - Myślałem, że droga jest bez-
pieczna.
- Do pewnego czasu - odpowiada niejasno Marku. Roztacza
silną woń wody kolońskiej, a pod pachami jasnej marynarki ma
ciemne plamy potu. Nagle Todd uświadamia sobie, że Marku boi się
bardziej od niego.
Taksówka opuszcza bulwar i zanurza się w labirynt wąskich
uliczek między piętrowymi domkami z suszonej na słońcu gliny,
stojącymi w tak niewielkiej odległości, że ich wystające dachy
prawie stykają się ze sobą. Taksówkarz włącza światła, wygrywa
nieustanne arpeggio klaksonem wozu i w chmurze kurzu przejeżdża
mercedesem przez kolejne skrzyżowania. Kiedy w końcu staje przed
domem niczym nie różniącym się od innych, Marku zamienia z nim
kilka słów i każe Toddowi zapłacić pięćdziesiąt dolarów.
- Powiedziałem mu, że dostanie trzy razy tyle, jeśli zaczeka.
Powiedział, że to zrobi.
- Lepiej żeby to było warte tych pieniędzy.
- Zdziwisz się - uspokaja Marku.
Tuż za łukowatą bramą z boku domu stoją uzbrojeni żołnierze
Są młodzi, gładkoskórzy, muskularni i rośli - najwidoczniej w wie-
ku dojrzewania podawano im stymulatory wzrostu i masy mięśnio-
wej oraz femboty powodujące rozrost tkanki nerwowej. Chwytanie
małych chłopców i zmienianie ich w krótko żyjących zabójców to
najnowszy trend około stu wznieconych ostatnio wojen domowych
i buntów. Taka modyfikacja wywoła u tych młodych supermanów
raka szpiku i wątroby, a także uczyni ich podatnymi na ataki parkin-
sonizmu oraz grand mai, ale większość z nich nie pożyje tak długo,
aby przejmować się tymi efektami ubocznymi. Są uzbrojeni w tępo-
nose karabiny automatyczne strzelające bezłuskową amunicją, prze-
ważnie wiązkami igieł, które rozszczepiają się w wyniku uderzenia.
Jeden z żołnierzy trzyma na smyczy coś, co pierwotnie było zapewne
owczarkiem alzackim. Obrośnięta mięśniami szczęka sprawia, że łeb
tego stworzenia przypomina wykopany z ziemi korzeń jakiegoś
spróchniałego drzewa.
Jak koszykarze na puszczonym w przyspieszonym tempie filmie,
żołnierze podskakują i tłoczą się wokół Todda i Marku. Na czapkach
mają trupie główki nacjonalistycznego rządu. Kiedy Todd zwraca na
to uwagę, Marku mówi mu, że zostali wynajęci na tę okazję.
- W tych czasach w mieście trudno o lojalność. Jak łatwo się
domyślić, moja praca jest przez to znacznie bardziej interesująca.
Todd i Marku zostają obszukani - Todd musi pokazać im jak
d/iała notebook, żeby przekonać ich, że to nie bomba - naświetleni
mikrofalami o niskiej energii dla zinaktywowania ewentualnych
fembotów, a w końcu wpuszczeni na brukowane podwórze, gdzie
wśród rosnących w donicach drzewek cytrynowych i pomarańczo-
wych palą się lampy. Na wysokim murze otaczającym dziedziniec
również zawieszono lampiony. W kręgu ich światła, na brezento-
wym, składanym krzesełku siedzi szczupła kobieta w wojskowej
bluzie i spodniach. Na nogach ma wysokie buty. Dwaj stojący obok
niej żołnierze są prawdziwi - ona nie.
Antoinette. Jej hologram lśni słabą, fosforyzującą poświatą, jak
powleczony olejem. Wydaje się pochodzić z doskonalszego świata,
gdzie nawet światło jest jaśniejsze i czyściejsze.
Todd widział mnóstwo zdjęć towarzyszki Glassa, lecz ta kobieta
jest nawet piękniejsza niż na fotografiach. Zaledwie przed rokiem
była wirtualną supermodelką, odkrytą w Bidonville pod Paryżem.
Jej bajka w stylu "od nędzy do pieniędzy" w łatwy do przewidzenia
sposób przedarła się przez gąszcz informacji we wszystkich środ-
kach przekazu, czego rezultatem był kontrakt z InScape, który z hu-
kiem zerwała po sześciu miesiącach. Po wydaniu jednostronicowego
oświadczenia wzywającego do zmiany tradycyjnego podziału mę-
skich i kobiecych ról we wszystkich środkach przekazu (co jeden
z komentatorów nieżyczliwie porównał z wypowiedzią innej Antoi-
nette, mówiąc, ze ostatnia królowa Francji przynajmniej propono-
wała głodnym ciastka, natomiast ta nie oferuje niczego, prócz czczej
retoryki), znikła, a potem ponownie pojawiła się w warowni Glassa.
Todd uznał ją za biedną bogatą dziewczynkę szukającą ojco-
wskiego oparcia, albo niewiarygodnie zręczną manipulatorkę, potra-
fiącą umiejętnie wykreować swój obraz w środkach masowego
przekazu. Tak czy siak, dzięki niej dotrze do Glassa. I owszem,
kobieta jest piękna, nawet jeśli zawdzięcza to odrobinie morfingu.
Ma matowoczarną skórę, długą szyję i wydłużoną czaszkę egipskiej
księżniczki, włosy splecione w cieniutkie warkoczyki, upięte siliko-
nowymi klamrami, nieustannie migoczącymi konstelacjami białych
światełek. Jej oczy są ciemnozłote, a brwi nad nimi zrośnięte w linię
prostą. Ten drobny mankament czyni jej twarz jeszcze piękniej-
s/.ą. Leniwie i bardzo szeroko uśmiecha się pełnymi wargami. To
uśmiech lwicy.
Jeden z wysokich żołnierzy przynosi butelkę Johnny Walkera
Black Label oraz flaszkę mętnej rakiji. Todd mimo woli dostrzega
lekko drżące dłonie i pot na czole chłopca. Policzki żołnierza są
poznaczone wywołanym przez steroidy trądzikiem.
Marku przedstawia Todda, nalewa do szklaneczek whisky i ostroż-
nie wznosi toast do wizerunku Antoinette. Jęte te Gjate. Żyj długo.
Todd idzie za jego przykładem, a Marku powtarza toast, tym razem
rakiją. Todd też wychyla szklaneczkę tego trunku. Od razu zaczyna
mu szumieć w głowie, ale przynajmniej już się nie boi.
Obraz Antoinette w końcu porusza się i w powietrzu nad ich
głowami rozlega się jej głos. Mówi Toddowi, że bardzo podziwia
jego reportaż o Dziecięcej Krucjacie.
- Zawsze dobrze jest spojrzeć na problem z nowej perspektywy
- mówi.
Ma angielski akcent. Todd przypomina sobie, że podobno na-
uczyła się angielskiego z audycji BBC.
- Miałem nadzieję, że to pani powie mi coś o Krucjacie.
Antoinette uśmiecha się tym powolnym, drapieżnym uśmie-
chem. Jej spojrzenie jest skupione dokładnie na Toddzie: najwi-
doczniej używa bardzo dobrego sprzętu, jednak niczego innego nie
oczekiwał.
- Nasze i ich interesy są w wielu punktach zbieżne, ale nie
zawsze. Oczywiście, nie chcielibyśmy, aby było inaczej. W końcu
sieć jest areną ożywionej dyskusji. "Jest w niej wszystko, wszelkie
możliwe warianty".
To cytat z jednej z tyrad Glassa.
- Kobieta maszerująca w kolumnie spytała mnie, czy się przy-
łączę.
Antoinette zbywa to machnięciem ręki. Dłonie ma pomalowane
na czerwono.
- To teraz bez znaczenia.
- Przed chwilą cytowała pani Glassa. Czy ma pani dla mnie
tylko cytaty?
- Przecież to niezły materiał, prawda?
- Z całą pewnością - przytakuje Marku.
- Bez mojego kamerzysty to żaden materiał.
- Dostarczymy panu zapis tego spotkania.
- Zostanie nadany z zastrzeżeniem, że nie ponosimy zań żadnej
odpowiedzialności.
- Niech będzie.
- Ile pytań mogę zadać? Trzy?
Todd uświadamia sobie, że jest więcej niż trochę pijany. Może
zażycie tego psychostymulatora nie było dobrym pomysłem. Mimo
wszystko ma przeczucie, że utrzymując ten agresywny styl zadawa-
nia pytań, może dowiedzieć się czegoś ciekawego, a ponadto nie
odpowiada mu przypochlebny ton, jakiego oczekują gwiazdy me-
diów.
- Dziwne ograniczenie jak na takiego ambitnego człowieka.
- Słyszałem, że tak nakazuje zwyczaj - paruje Todd. -
Proszę powiedzieć mi coś nowego o Krucjacie.
- Dziecięca Krucjata jest zagrożeniem nie z powodu tego, w co
wierzą jej wyznawcy, lecz ze względu na to, czym sama jest. W nie-
odpowiednich rękach może wszystko zmienić.
- Jednak nie w taki sposób, jaki pani odpowiada?
Antoinette odpowiada ponownie cytując Glassa:
- Meta-środowisko sieci, która zawiera wszelkie możliwe śro-
dowiska wirtualne, jest prawdziwe i nieograniczone; narody są tylko
rojeniami połączonymi przez wspólne złudzenia. Demokracja jest
fikcją w fikcji. To zaledwie szczególny przypadek ludzkiego do-
świadczenia. W sieci wszystko jest możliwe, gdyż wszystko jest
dozwolone.
- Mogę to znaleźć w moim archiwum. Dlaczego Glass sprzy-
mierzył się z Krucjatą?
- Zaproponowaliśmy Krucjacie niebo. Wie pan o tym, panie
Hart. Każdy o tym wie. Nie proponowaliśmy niczego więcej, gdyż
nic więcej nie możemy im zaoferować. Pan twierdzi, panie Hart, że
oni chcą zwiększyć swoje szeregi. Chętnie dowiem się o tym czegoś
więcej.
- Ta kobieta była bardzo stara i wyglądała jak świński tyłek.
Zdaje się, że chciała mnie pocałować. Pragnęła mnie nawrócić.
Wycofałem się, zanim spróbowała:
- Nie ma pan czego się wstydzić - mówi Antoinette. -
Panika seksualna to naturalna reakcja u mężczyzn, którzy przestają
panować nad sytuacją.
Todd czuje przypływ gniewu. Adrenalina pomaga mu pokonać
krążący we krwi alkohol.
- Powiem, jak ja to widzę - replikuje. - Może to pani
dowolnie zinterpretować. Nawet nie wiem, czy pani jest realna.
- Oczywiście, że nie.
- Miałem na myśli, czy jest pani prawdziwą Antoinette, a nie
jakimś systemem komputerowym manipulującym zmorfowanym
obrazem.
- Czy to ma dla pana aż takie znaczenie? Przydałby nam się
pan, panie Hart. My przydalibyśmy się panu. Chce pan wiedzieć
więcej?
- Po to tu jestem.
- Jest pan tutaj, ponieważ śledzono pana i założono podsłuch
w pana pokoju hotelowym.
- We wszystkich pokojach "Holiday Inn" jest założony pod-
słuch.
- Podpięcie się do multimedialnego kabla hotelowego też nie
było dobrym pomysłem. Wszystkie pańskie rozmowy są monitoro-
wane.
- Właśnie dlatego chcę porozmawiać z Glassem w cztery oczy.
Co pani na to?
Antoinette śmieje się, a potem jej wizerunek zapada się w sobie,
tworząc plamkę białego światła, która zawisa na moment w powie-
trzu, a potem unosi się w ciemność nad dziedzińcem. Dwaj żołnie-
rze robią krok naprzód. W rękach mają broń i są głusi na protesty
Todda.
- Krzyki nic nie pomogą - mówi Marku, gdy wyprowadzają
ich z podwórka. Wygląda na pogodzonego z losem.
- Nie sądzę, aby chcieli nas zabić, w przeciwnym razie zrobi-
liby to na podwórku, prawda?
Marku odpowiada ponuro:
- Uważa się, że rzeka jest wygodnym miejscem do takich
rzeczy.
- Może zaprowadzą nas do Glassa. Czy tak, chłopcy? Napraw-
dę chcę go zobaczyć, ale najpierw muszę spakować moje torby
j potrzebny mi mój kamerzysta. Może więc najpierw wrócimy do
hotelu? Zjemy coś, wypijemy drinka, to nie potrwa długo. Chcę
powiedzieć - dodaje Todd, wypychany na ciemną uliczkę - po co
ten pośpiech?
Taksówka znikła. Dwaj żołnierze trzymają Todda i Marku, pod-
c/as gdy jeden z ich kompanów mówi coś do radiotelefonu. W od-
powiedzi słyszy gniewne słowa. Zamyka w dłoni miniaturowy na-
dajnik i mówi coś do kompana.
- Czekają na kogoś - odpowiada Marku, kiedy Todd pyta, co
się dzieje.
Nagle wszyscy żołnierze błyskawicznie odwracają się, gdy wą-
ską uliczką pędzi na nich wojskowa ciężarówka, z rykiem silnika
i migotaniem świateł. Żołnierze nie cofają się i otwierają ogień.
Przednia szyba samochodu zmienia się w ażurową koronkę i wypa-
da. Silnik wykasłuje gejzer rozżarzonych iskier i ciężarówka staje,
obsypana deszczem kawałków rozbitych cegieł. Kolejne strzały,
nieznośnie głośne w zamkniętej przestrzeni. Padają z dachu. Żołnie-
rze rzucają się do bram i odpowiadają ogniem. Kule trafiają Marku
i rzucają go na ścianę. Jeden z żołnierzy chwyta Todda, podnosi go
i odwraca się - lecz w następnej chwili zastyga, osuwa się na ziemię
i przygniata go całym ciężarem ciała.
Przez jedną okropną chwilę Todd ma wrażenie, że też został
trafiony, ale ta krew nie jest jego. Wierzga nogami, gubi tropikalny
hełm i jeden but, ale w końcu udaje mu się uwolnić i uciec na
podwórze. Tam są drzwi. Otwarte. Wpadając w nie, nabija sobie
siniaki na biodrze i ramieniu.
Przebiega przez pusty pokój, kopniakiem otwiera następne drzwi,
wywraca się w wąskim korytarzu, wstaje i ucieka dalej. Nie dostrze-
ga szerszenia, dopóki ten nie siada mu na piersi. Czuje ostry ból
i przez moment podejrzewa, że ma atak serca, ale zaraz dostrzega
maleńką maszynę, zaciskającą osiem cienkich jak szpilki nóżek na
jego podkoszulku. Strąca szerszenia, lecz ten zatacza krąg i siada mu
na kark. Todd przebiega jeszcze kilka kroków, ale musi usiąść na
progu, gdzie znajdują go pozostali żołnierze, kiedy już pozabijają
napastników i podpalą wojskową ciężarówkę.
5. Przez granicę
Dowódca kolumny transportu medycznego nie jest zachwycony
widokiem Alexa, stojącego samotnie przed hotelem w mroźnym
świetle poranka. Kiedy nadjeżdżają dwa dżipy i Alex wychodzi im
na spotkanie, dowódca rozgląda się po pustym placu i pyta ostro:
- Gdzie pana kobieta?
Alex sam chciałby to wiedzieć. Poprzedniego wieczoru znów
okropnie pokłócili się z Katriną, jednak w końcu zgodziła się na jego
plan.
- Ale jeśli ci popaprańcy spróbują jakichś sztuczek, to oberwą.
- W tej chwili to najmniejsze z naszych zmartwień.
- Załatwię ten lipny oddział medyków. A nawet jeśli nie,
w najgorszym razie zabiorą nas do Glassa i tej twojej mrocznej pani.
- Owszem, ale nie zamierzam tam przybyć z pustymi rękami.
Ray mówi, że oczekuje pomocy od nas, a nie od niej, i ja mu wierzę.
- Ten mały skurwiel. Sprzedał nas w Paryżu i zrobi to znowu.
- Sytuacja się zmieniła - rzekł Alex, ale nie udało mu się
przekonać Katriny. Wyszła dwie godziny przed wschodem słońca,
a teraz medycy są tutaj, a jej nie ma.
Alex mówi do ich dowódcy:
- Musiała coś załatwić. Na pewno spotkamy ją po drodze.
- Nie taka była umowa.
- No cóż, zawsze możecie jechać sami.
- Nie ma mowy. Czy to wszystkie pana rzeczy?
Alex wziął ze sobą notebooka i małą torbę. Daje je jednemu
z mężczyzn, który upycha je na dżipie, a potem z trudem sadowi się
obok dowódcy.
Jadą drogą do Kakawii. Katrina czeka kilometr za miastem,
siedząc w suchych przydrożnych chwastach niedaleko szubienicy,
na której wisi skurczony, podziobany przez wrony wisielec. Pana
Avramitesa nie ma. Widząc to, Alex czuje ukłucie niepokoju, ale nie
jest to odpowiednia chwila, żeby o niego pytać.
Oba dżipy ekipy medycznej to półinteligentne modele wyposa-
żone w grube siatkowe opony, które dokładnie dopasowują się do
wybojów zniszczonej drogi, wijącej się na wysoką przełęcz. Mały
konwój jedzie w równym tempie pięćdziesięciu kilometrów na go-
dzinę, ciągnąc za sobą welon kurzu. Słońce praży z białego nieba.
Alex czuje, jak pot spływa mu po plecach i jest zadowolony z tego,
że ma na głowie kapelusz. Za nim Katrina wyciągnęła się na wąskiej
ławeczce dżipa i wydaje się spać, zbierając siły.
Dowódca ekipy jest wysokim, muskularnym młodzieńcem z rów-
no przystrzyżonym wąsikiem i powierzchowną znajomością angiel-
skiego, która zawodzi go w wygodnych dla niego chwilach. Alex
mówi mu, że przez pewien czas był przetrzymywany jako jeniec
w Macedonii, a dowódca wzrusza ramionami i odpowiada, że tam
mieszkają same dzikusy.
- Twierdzą, że żyją tam od trzech tysięcy lat i dlaczego nie?
Tacy ludzie mogli powstrzymać Spartan, niech mi pan wierzy. Są
jak wilki.
- Ponieważ wiedzą, że noc poprzedza dzień - mówi Alex.
Dowódca udaje, że nie rozumie. Patrzy przed siebie, pocąc się
w swojej bluzie z licznymi kieszeniami i gładząc palcem wąsik.
Pozostali członkowie ekipy, sami mężczyźni, mają na sobie odpra-
sowane spodnie od polowych mundurów i białe podkoszulki. Rów-
nie dobrze mogliby nosić uniformy. Alex zastanawia się, kiedy
wyciągną broń.
Po godzinie jazdy przed konwojem pojawia się niewielka czarna
postać, falująca w gorącym powietrzu nad drogą. Kiedy podjeżdżają
bliżej, Alex rozpoznaje panią Powell, jadącą damskim sposobem na
chudym osiołku. Kobieta ma na sobie myśliwską kurtkę oraz samo-
działowe spodnie, a nad głową rozłożony parasol, chroniący ją przed
ostrym słońcem. Macha do Alexa, gdy mijają ją dżipy, a Katrina
budzi się, kiedy Alex na próżno usiłuje namówić dowódcę, żeby się
zatrzymał.
- Minęła mnie, kiedy czekałam na was - mówi Katrina. -
Wyglądała na zadowoloną.
- To niebezpieczna okolica. Nie możemy pozwolić, żeby krę-
ciła się po niej sama.
- Nie zabieram więcej pasażerów - upiera się dowódca.
- Jedna osoba więcej nie zrobiłaby żadnej różnicy - mówi
Alex, lecz tamten tylko wzrusza ramionami.
Mały konwój zjeżdża z drogi i zygzakuje po stromym, zarośnię-
tym pastwisku, znacznie nadkładając drogi, żeby ominąć graniczne
miasteczko - Kakawię. Jej ruiny wznoszą się na odległym wzgórzu,
białe jak kości. To nawiedzone miejsce, twierdzi dowódca. Krzemo-
łaki, olbrzymy, zjawy - najróżniejsze paskudne stwory. Alex chęt-
nie dowiedziałby się czegoś więcej, ponieważ jest zawodowo zain-
teresowany tym, w jaki sposób buntownicy i baśnie wykorzystują
genżynierowanie i morfing fembotowy, ale dowódca nie chce po-
wiedzieć nic więcej.
- Jedzą ludzkie mięso - mówi i dotyka knykciem kciuka
warg, aby odstraszyć demony. Alexowi przychodzi do głowy po-
mysł, który na pewno spodoba się Katrinie.
Przekraczają granicę tuż przed północą, wracając na drogę w po-
bliżu wypalonych resztek dawnych albańskich i greckich strażnic
oraz budynków celników. Pół kilometra dalej znajduje się bunkier,
na pół skryty za przedpiersiem i pokryty ceramiczną powłoką prze-
ciwudarową, jak żółw z wyblakłą skorupą. Wśród rosnących aż do
granicznego płotu drzew sterczy maszt z licznymi talerzami mikro-
falowych anten. Obozuje przy nim grupa uchodźców, a nagie dzie-
ciaki biegają wokół dżipów, które stają przed stalową bramą. Alex
kupuje kartonik coli od jakiejś starej kobiety i usiłuje nie patrzeć na
kilku rządowych żołnierzy, którzy wychodzą z bunkra. Najwidocz-
niej nikt tutaj nie dowodzi. Jeden z nich ledwie rzuca okiem na
plastikowy identyfikator, który pokazuje mu dowódca ekipy. Drugi
otwiera bramę i machnięciem przepuszcza oba pojazdy.
Po drugiej stronie granicy zaczyna się nowa droga, pokryta
siateczką z włókna węglowego, położoną na zmodyfikowaną skałę.
Głośno szumi pod szerokimi kołami dżipów. Gęsty dębowy zagajnik
został wypalony na szerokość stu metrów po obu stronach szosy.
Pojazdy zwiększają odstęp, na wypadek zasadzki.
Po przejechaniu przez wąski most przerzucony nad głębokim
parowem, oba pojazdy zatrzymują się przed bezkresnym lasem
drzew, uschniętych w wyniku jakiejś zarazy wywołanej przez gwał-
towną zmianę klimatu na przełomie wieków. Zanim pogoda ustabili-
zowała się i nastały zimniejsze, wilgotniejsze zimy, oraz bardziej
suche i gorące lata, na europejskim wybrzeżu Morza Śródziemnego
padało bez przerwy przez prawie trzy lata. Białe szkielety drzew,
z których już dawno odpadła kora, wznoszą się z gęstwiny zakurzo-
nych paproci.
Chwila niepokoju, kiedy dowódca wyjmuje pistolet. Alex oba-
wia się, że Katrina może próbować odebrać broń temu młodemu
człowiekowi, ale ona spokojnie daje sobie założyć plastikowe kaj-
danki. Dowódca mówi, że oszczędzi Alexowi tego upokorzenia,
a także tę kobietę, jeśli oboje okażą chęć współpracy. Mówi to, co
Alex i Katrina już odgadli: że ta ekipa medyczna jest w rzeczywisto-
ści częścią osobistej ochrony Glassa.
Trzeba przyznać, że Katrina daje bardzo wiarygodne przedsta-
wienie. Przeklina dowódcę i mimo skutych na plecach rąk zrywa się
na równe nogi i biegnie w swoją stronę. Jeden z mężczyzn podstawia
jej nogę. Wszyscy wybuchają śmiechem, a dowódca mówi do niej:
- Kazano nam zająć się mężczyzną, ale nic nie mówiono o to-
bie. Siedź spokojnie, albo zostawimy cię tutaj.
Katrina klęka. Krew leci jej z nosa. Odzywa się ochrypłym
głosem:
- Mogę walczyć z każdym, komu starczy na to odwagi. Jeśli
wygram, puścicie nas.
- Zamknij się, Kat.
- Pieprz się, Sharkey. Daję tym gnojom szansę stoczenia ho-
norowej walki. To ich problem, jeśli odmówią.
- Może zabawimy się później - mówi dowódca. - Teraz
siedź cicho. Damy wam coś do jedzenia i picia. Czeka nas osiem
godzin jazdy po trudnym terenie.
Ochroniarze otwierają racje żywnościowe. Alex zauważa, że nie
wystawiają wart. Nie są żołnierzami. Pożywienie jest syntetyczne,
ale dobre. Alex karmi Katrinę, a potem zjada za dwóch, szczególnie
zażerając się mdląco słodkimi pierniczkami.
- Dwie minuty - mruczy Katrina.
Jest bardzo gorąco. W paprociach hałasują świerszcze. Niektórzy
z ochroniarzy drzemią. Ich dowódca wirtuuje, założywszy eleganc-
kie wirtualne okulary. Porusza w powietrzu dłońmi w rękawiczkach,
prowadząc rozmowę, która wygląda na jednostronną.
Alex wkłada filtry do nosa Katriny, a potem do swojego. Za
plecami słyszą głuchy huk, gdy eksploduje kanister z gazem. Katrina
ukryła go wśród pustych worków na pace pierwszego dżipa. Teraz
te worki lecą wysoko w powietrze, niektóre płoną. Dowódca pada
na twarz. Tylko jeden z mężczyzn znalazł się poza zasięgiem gazu
usypiającego, ale instynktownie rzucił się w kierunku padających
towarzyszy i również osunął się na ziemię. Gaz szczypie Alexa
w oczy. Filtry zatykają mu nos i z trudem powstrzymuje chęć wciąg-
nięcia powietrza ustami.
- Jak łowienie ryb w beczce - mówi Katrina, gdy Alex otwie-
ra jej kajdanki kluczykiem znalezionym w kieszeni bluzy dowódcy.
Potem Katrina zdejmuje krzyżyk, który ochroniarz nosił na szyi
i zawiesza go na swojej.
- Nie jestem pewien, czy postępujesz właściwie - protestuje
Alex. - Zważywszy na okoliczności.
- To nie ma być oznaką posłuszeństwa. Może obroni mnie
przed wampirami.
- Kiepska semantyka.
- Pieprz się, Sharkey. Nigdy nie znałeś się na żartach.
Katrina znajduje pistolet maszynowy i rozwala pulpit kontrolny
jednego dżipa. Potem zajmuje się drugim pojazdem, manipulując
przy nim w wirtualnych okularach i rękawiczkach. Alex zbiera broń
c/łonków ekipy i wrzuca ją do parowu, a potem obraca każdego
nieprzytomnego na bok, tak by nie zadławił się, jeśli gaz wywoła
wymioty.
- Powinieneś wpakować im po kuli w łeb - rzuca Katrina.
Zdejmuje gogle. Dżip odmawia współpracy.
- Nie sądzę, aby chcieli nas ścigać - odpowiada Alex. - Nie
są prawdziwymi żołnierzami. A nawet gdyby próbowali, możemy
zrobić coś, co sprawi, że nie zajdą daleko.
Wyjaśnia Katrinie swój pomysł, a ona śmieje się i mówi, że to
najgłupsza rzecz, jaką słyszała w życiu.
- Wiedziałem, że ci się spodoba. Przy okazji, co zrobiłaś z pa-
nem Avramitesem?
__ A jak sądzisz?
- Głupio postąpiłaś, Kat. Powinnaś to przemyśleć. Teraz nie
możemy tam wrócić.
- To dobrze.
- Powinniśmy uzgadniać takie sprawy.
- A co miałam zrobić? Ten stary pierdoła nas sprzedał.
- Jasne, że tak. Podczas wojny każdy jest na sprzedaż. Nie
możesz uruchomić tego dżipa? Gaz nie będzie działał wiecznie.
- Powinniśmy wpakować każdemu kulę w łeb - powtarza
Katrina. - Wtedy mielibyśmy pewność, że nikt nie będzie nas
ścigać.
- Mielibyśmy na karku ich przyjaciół. Ona chce mnie widzieć,
Kat. Nie rozumiesz?
- Chce cię uwięzić i usunąć z drogi. Jeśli ci gnoje pracują dla
niej. A tego nie wiemy na pewno.
- Dowódca powiedział, że pracują dla Glassa.
- To nie to samo.
- Jednak miałem rację, prawda? Morąg Gray rzeczywiście ją
widziała, tam w Magicznym Królestwie. Przez cały czas była tak
blisko...
- Zaczekaj - przerywa mu Katrina. - Kto to, do cholery?
Ktoś przechodzi przez most. Po chwili Alex wybucha śmiechem.
To pani Powell.
- Niech to szlag! - klnie Katrina. - Powiedz mi, że jej nie
zabierzesz.
- Na pewno przejechała przez nawiedzone miasto. Nie jest
przesądna, jak ci nasi przyjaciele.
Pani Powell pozdrawia ich i energicznie popędza osiołka, który
absolutnie nie zwraca na to uwagi. Pomimo parasola jej szeroka
twarz jest spieczona na czerwono od słońca. Pani Powell podjeżdża
do Alexa i Katriny, spogląda na uśpionych mężczyzn i stwierdza:
- Widzę, że doszło do różnicy zdań.
Alex mówi to, co zawsze miał ochotę powiedzieć:
- Najwidoczniej zostałem źle poinformowany.
- Mój świętej pamięci mąż zawsze powtarzał, że prędzej za-
ufałby rekinowi, niż prawnikowi. Och, proszę mi wybaczyć, panie
Sharkey. Nie miałam namyśli niczego złego.
- Nie gniewam się, pani Powell.
- Muszę przyznać, że ta przepustka, którą sprzedał mi pan
Avramites spełniła swoje zadanie, chociaż musiałam dać większą
łapówkę niż oczekiwałam. Zastanawiałam się, czy ewentualnie mo-
glibyście mnie podrzucić. Ten osiołek nie jest idealnym środkiem
lokomocji.
- Nie jedziemy tam, gdzie chciałaby pani się znaleźć.
- Och, nigdzie specjalnie się nie wybieram - mówi pani
Powell - a więc to miejsce będzie równie dobre, jak każde inne.
Podczas gdy Katiina pracuje przy dżipie, Alex dzieli się z panią
Powell resztkami żywności ochroniarzy. Dochodzi do wniosku, że
mimo poronionej wiary w idylliczną, ekologicznie i politycznie
poprawną Krainę Baśni, pani Powell ma pewne zalety, które mogą
okazać się użyteczne. Może i jest małą dziewczynką, która nigdy nie
dorosła, ale dotarła aż tutaj. To wiele mówi ojej odwadze.
- Pan coś wie o dzikich baśniach - odzywa się do Alexa. -
Jestem o tym przekonana, panie Sharkey.
- Przyjechałem tu, żeby się dowiedzieć.
- Ja również. Mamy wspólne zainteresowania. Byłam tego
pewna, gdy tylko dowiedziałam się, kim pan jest. "Duch", tak się to
nazywało?
AIex jest zaskoczony i uradowany.
- To stare dzieje.
- Taki interesujący środek. Szkoda, że już nikt się tym nie
zajmuje. Femboty są takie nieeleganckie, nie uważa pan?
- Pani mi pochlebia, pani Powell.
- Nikomu nie zwykłam pochlebiać, panie Sharkey.
W końcu Katrina z radosnym okrzykiem macha ręką, a potem
zdejmuje gogle i rękawiczki. Rozpracowała dżipa. Jego ceramiczny
silnik z warkotem budzi się do życia. Katrina odłącza notebooka
i siada za kierownicą.
Jadą dwa kilometry drogą i znajdują - zgodnie z zapowiedzią
__ wąską boczną dróżkę biegnącą w las. Od dawna nikt jej nie
używał i dżip zostawia na niej wyraźny ślad połamanych młodych
drzewek, którego nie przeoczyłby nawet ślepy. Po następnych trzech
kilometrach stają i wyładowują sprzęt. Dżip ostrożnie zawraca i po-
woli odjeżdża, w spacerowym tempie. Katrina wyjaśnia pani Powell:
- Dotrze do tych gnoi tuż przed zmrokiem. Załatwiłam im
drugiego dżipa, więc z radością wskoczą do tego i wyjadą z tej
nawiedzonej okolicy zanim wzejdzie księżyc.
Odchyla głowę do tyłu i wyje jak wilk.
- Nie powinnaś tego robić, moja droga-ostrzega pani Powell.
- Nie należy sobie kpić z Mocy.
- Zastanawiałem się, jak przejechała pani przez Kakawię. Nasi
przyjaciele nie chcieli się nawet do niej zbliżyć.
- Powiedzmy, że Moce nie są kapryśne - odpowiada pani
Powell Alexowi. - Przynajmniej nie w dzień. Za dnia jesteśmy dla
nich tylko snem.
- To pierwsze prawdziwe słowa, jakie padły z pani ust. -
mówi Katrina. - A co do snów, to my też mamy ich kilka.
Przytwierdza emiter podczerwieni do pnia po jednej stronie
drogi, a po drugiej mocuje czujnik i nadajnik. Zabiera jej to najwyżej
dwie minuty. Alex wyjaśnia pani Powell:
- Jeśli ktoś za nami jedzie, włączy się hologram. Ujęcie ze
starego horroru.
Katrina ponownie wyje, tylko po to, żeby zobaczyć grymas na
twarzy pani Powell.
Wokół nich w popołudniowym słońcu stoją rzadko rosnące dęby.
Pod ich gęstymi koronami zalega chłodny cień. Omszałymi korze-
niami obejmują pokryte porostami głazy. Wycie Katriny zostaje
całkowicie wchłonięte przez napiętą ciszę drzew, pijących słoneczne
światło, a wydychających wodę i tlen.
Potem z oddali dobiega ciche wycie.
Pani Powell drży. Katrina uśmiecha się i potrząsa srebrnym
krzyżykiem, który zabrała dowódcy.
- Nie sądzę, żeby to mogło coś pomóc - ostrzega ją pani
Powell. - W końcu Moce są o wiele starsze niż to. Czy mi się
wydaje, czy też obudziliśmy krzemołaka?
- Mówiła pani, że grasują tylko nocą. - Katrina klepie łoże
zdobycznego pistoletu maszynowego. - Ponadto jestem uzbrojona
lepiej od nich.
- Niekoniecznie - zaprzecza pani Powell. - Sądzę, że zdo-
bywały broń na muzułmanach. Kiedy mieszkałam w lasach, widzia-
łam różne rzeczy. Kiedyś spotkałam trolla.
- Trolle to żaden przeciwnik - ucina Katrina. - Mają sztyw-
ne stawy, a z powodu zaburzeń równowagi hormonalnej są głupsze
od kamieni.
- Ten był uzbrojony w granatnik, moja droga. Taki automa-
tyczny, z wielkim magazynkiem.
Pokonanie ostatniego odcinka drogi zajmuje im dwie godziny
Pani Powell łatwiej od Alexa dotrzymuje kroku idącej miarowo
i żwawo Katrinie. Zarośnięta droga opada w wąski parów i ostro
skręca za skalny występ, a potem jedna ściana doliny ucieka w dal.
Pani Powell z dziewczęcą uciechą klaszcze w dłonie.
Zrujnowana świątynia stoi pośrodku czegoś w rodzaju kotlinki
lub parowu. Pozostał po niej zaledwie rząd potrzaskanych, steranych
kaprysami pogody kolumn oraz sięgające do kolan resztki murów
Z szorstkich, nieociosanych kamieni, porośniętych chwastami. Mu-
rawę między nimi regularnie przystrzygały króliki, lecz czarno-biała
mozaika podłogowa, z której słynie ta świątynia (chociaż od począt-
ku nowego wieku żaden turysta nie odważył się jej odwiedzić) teraz
jest porośnięta perzem. Po jednej stronie starożytnej budowli wznosi
się naga skalna ściana, a po drugiej opada strome, porośnięte drze-
wami zbocze.
Gdy troje ludzi wchodzi między ruiny, coś porusza się na końcu
strzaskanej kolumnady. Alex dostrzega białego jelenia, który prze-
skakuje przez smugę słońca i znika. Katrina zdejmuje plecak, lecz
Alex każe jej zostawić zwierzę w spokoju.
- To może być jeden z nich. Pamiętaj, co przydarzyło się
Akteonowi.
- Próbuję nie myśleć o całym tym gównie - warczy Katnna.
__ A zresztą i tak będziemy musieli złożyć ofiarę. Ten gnojek miał
radochę, kiedy dawał mi dokładne wskazówki.
Pani Powell spogląda na nią, ale nie odzywa się.
- Na dowód naszych dobrych intencji - dorzuca Alex i siada
na dużym głazie.
Po marszu jest zasapany i spocony. Włosy i brwi ma mokre od
potu, i co chwilę musi mruganiem strząsać krople, które zbierają się
na rzęsach. Kolana majak z waty i puls łomocze mu w skroniach.
Jest za stary i za gruby na takie eskapady. Powinien tu być żylasty,
ruchliwy Max, a Alex mógłby obserwować wszystko przez sieć.
Tylko, że Max nigdy nie zmodyfikowałby swojego układu immu-
nologicznego. Jak na ich wystudiowaną pogardę dla ciała, jako
plugawej skorupy ducha, hakerzy są zdumiewająco bojaźhwi, kiedy
przychodzi do genżymerowania.
- Pomimo wojny jest tu mnóstwo jeleni - zauważa Katnna.
- A może właśnie dlatego, bo teraz ludzie polują na siebie, a nie na
zwierzynę. Są tu też dziki i kozice. Zdobędę to, czego nam potrzeba.
- Może powinniśmy zabrać mojego osła - zauważyła pani
Powell. -Chociaż wydaje mi się, że byłby nazbyt twardy nawet dla
krzemołaka.
- Potrzebujemy czegoś - mruczy Alex. - I lepiej żeby to było
większe od królika.
- Rozkaz, szefie - mówi Katnna i z hałasem schodzi po
zboczu.
Pani Powell zdejmuje kapelusz i starannie ociera czoło białą
chusteczką.
- Cieszę się, że wzięliście mnie ze sobą - mówi. - Mogę
wam pomóc.
- Być może - przytakuje Alex.
- Obejrzę sobie to miejsce - proponuje pani Powell i odcho-
dzi między porośnięte chwastami kamienie, kartkując kieszonkowy
przewodnik.
Alex zapala papierosa, pozwalając kobiecie odkryć resztki ołta-
rz a i strumyk tryskający spod urwiska za świątynią. Wyciąga się na
suchej, nagrzanej słońcem murawie i gwałtownie się budzi, kiedy
wraca pani Powell.
- Mój przewodnik twierdzi, że to miejsce było poświęcone
Asklepiosowi, bogowi iliryjskiego nadmorskiego miasta Butrini -
oznajmia pani Powell. - Piękne miasto, panie Sharkey. Powinien
pan je odwiedzić. Byłam tam, żeby zaprotestować przeciwko wyko-
rzystywaniu pracy niewolniczej w dokach.
Alex zapala papierosa i mówi:
- Podziwiam panią, pani Powell.
- One były kiedyś inteligentnymi istotami - oznajmia pani
Powell. -Ci rzeźnicy z Butrini zamienili baśnie z powrotem w lalki.
Gorzej, bo ich ofiary nie żyją długo i okropnie cierpią. Czy mogłam
postąpić inaczej?
- A co Butrini ma wspólnego z tą świątynią?
- Butrini było rzymską kolonią, a około dwa tysiące lat temu
tutaj znajdował się najdalej wysunięty przyczółek tej kolonii. No,
wie pan, wyczuwam dokładnie takie same wibracje. Jeśli nic ich nie
zakłóca, wibracje utrzymują się bardzo długo. Te tutaj są słabe, ale
dostatecznie wyraźne.
- Ta świątynia była niegdyś poświęcona potrójnej bogini. Opo-
dal znajduje się zagajnik drzew laurowych - świętych drzew Dafne.
- Widzę, że interesują pana dawne dzieje. - Pani Powell
machnięciem odpędza latające nad jej głową muchy. - W dzisiej-
szych czasach mało kogo to obchodzi.
Alex z przyjemnością przedstawia jej wyniki swoich badań.
- Naprawdę nazywała się Daphoene - krwawa. Menady, jej
kapłanki, żuły liście laurowe, co miało wprowadzać je w stan orgia-
stycznego szału. W Afryce nazywano ją Ngame, w Libii - Neith.
Jest także Hekatą, Białą Boginią z Pelionu u Roberta Gravesa, Belle
Damę sans Merci Keatsa oraz Królową Baśni. Apollo próbował ją
zgwałcić, a kiedy zamieniła się w krzew wawrzynu, na pocieszenie
splótł z liści wieniec. Wciąż o tym pamiętamy - przypominamy
sobie co cztery lata, ale zapominamy, że ona nigdy nie umarła. -
Spogląda na panią Powell. - Mam nadzieję, że wkrótce spotkamy
kogoś, kto chce zająć jej miejsce.
__ Wiedziałam - cieszy się pani Powell. - Muszę rzec, że jest
pan czarnym koniem, panie Sharkey. Kogo zamierza pan tu spotkać?
Bo nie powiedział mi pan tego.
- Ci najemnicy, którzy przewieźli nas przez granicę, chcieli
wydostać się stąd przed zapadnięciem zmroku. Ludzie rządzą tu
tylko w dzień. To ziemia niczyja, dosłownie.
- I bardzo niebezpieczna - mówi pani Powell. - Tak mi
mówiono. Pan Avramites napomknął, że interesujecie się Dziecięcą
Krucjatą.
- Pan Avramites napomykał o zbyt wielu sprawach, aby wysz-
Jo mu to na zdrowie.
- Twierdził, że Dziecięcej Krucjacie nie pozwolą przejść przez
granicę.
- Ależ skąd. W tym cały problem. Przejdą przez granicę Alba-
nii do strefy buforowej, ale jeśli mam rację, to nie dotrą do Grecji.
Dlatego musimy się tu spotkać. Myślę, że dziewczyna Glassa chce
coś z tego mieć, więc będziemy mogli się potargować, ona i ja.
Pani Powell mówi z przenikliwością, która zaskakuje Alexa:
- A więc chodzi o kobietę, którą zna pan od dawna. Może
opowie mi pan o niej. Dostrzegam w panu błędnego rycerza, poszu-
kującego dawno utraconej miłości.
Alex uśmiecha się. Jest tu szczęśliwy, w tych cichych, starożyt-
nych ruinach. Właśnie to sobie uświadomił.
- Kim ona jest? Pragnie, aby uważano ją za spadkobierczynię
Daphoene, księżycową łowczynię, potrójną boginię: powietrza, ziemi
oraz tajemnych wód śmierci. Fakt, że tę budowlę wznieśli triumfal-
nie mężczyźni w miejscu dawniej świętym dla kobiet, ma symbolicz-
ne znaczenie. Zdobyli świątynie bogini, zabili jej pytony i zaprzęgli
jej święte konie do swych wojennych rydwanów. I wyrąbali święte
gaje, ale drzewa laurowe znów odrosły.
- Och tak - mruczy pani Powell, przymykając oczy. - To
prawda.
Alex powoli dochodzi do najważniejszego.
- Wiek Rozumu zadał niemal śmiertelny cios potrójnej bogini,
lecz jego kres przyniósł jej nowy początek. Miniony wiek przyniósł
III
detronizację ojcowskiego Boga, którego usadzono na zeusowym
tronie, niegdyś' należącym do mej. Na Zachodzie powoli kończył się
Wiek Teokracji, gdy w naszym kraju Cromwell siłą odrzucił cere-
monie oddzielające bogów od zwykłych ludzi. Nie uświadamiał
sobie, że Wiek Rozumu, w którym każdy człowiek miał prawo
czytać i interpretować boskie prawa, przyniesie kres idei Boga. Jego
miejsce zajmie bóg nauki i rozumowania, Apollo, a obok niego
zasiądą Plutos i Merkury. Kiedy byłem młody, czciłem Apolla
i Merkurego, ale teraz nastał czas Plutosa. To on, bogacz, bóg starych
dziadów i bab, bóg wszystkich ludzi kryjących się we wstęgowych
osiedlach i wirtualnej rzeczywistości, zazdroszczących młodym i od-
rzucających śmierć, gdyż ta oznaczałaby utratę wszystkiego, co zgro-
madzili. Sąd/ę jednak, że Apollo jeszcze się zemści. Ostatnie zdo-
bycze technologii stworzyły lalki - bezdusznych niewolników,
zwierzęta w ludzkiej postaci. Kobieta, której szukam - chociaż
wówczas była tylko bardzo inteligentną i zwariowaną dziewczynką
- obdarzyła je duszą. Myślę, że teraz chce, aby oddawały jej cześć.
Uważa się za wcielenie potrójnej bogini. W katolickich krajach
potrójna bogini nigdy nie została całkowicie zapomniana, czego
echem był na przykład kult Maryi. Średniowieczni krzyżowcy przy-
nieśli go z powrotem do Anglii, gdzie Maria szybko stała się Ma-
rianną, towarzyszką wesołego Robin Hooda. I czeka, jak ziarno
rzucone w jałową ziemię.
- Niektórzy z nas nigdy nie stracili wiary - przypomina pani
Powell.
- Oczywiście. Pod koniec dwudziestego wieku uważano, że na
tron wstąpiła nowa bogini: Gaja, czyli sama Ziemia. Jednak Gaja jest
światem, a nie jego znaczeniem. Istniała przed nami i będzie istnieć
po nas. Nie potrzebuje wyznawców, gdyż już jesteśmy jej częścią.
To potrójna bogini wstawiała się za nami u Gai. To ona kierowała
życiem naszych przodków. Bez niej nie było ofiar dla tymczasowych
królów, ani pór roku, ani plonów. A oto pojawia się znowu, tym
razem jako samozwańcza królowa baśni. Wie pani, co? Ona mnie
wybrała. Dawno temu, kiedy stworzyła swoją pierwszą baśń. Od
tego czasu zastanawiałem się nad tym i myślę, że chyba zaczynam
to rozumieć. Chyba wiem, co ona zamierza odtworzyć i nie podoba
mi się ani to, ani sposób, w jaki próbuje to zrobić. Sądzę, że Dziecięca
Krucjata była pierwszym krokiem do tego celu. Testem mającym
sprawdzić, czy mogłaby rozpowszechnić religijną meme. Jednak ona
nie panuje nad baśniami. Wymknęły się jej spod kontroli. Znów
pojawiły się dziwne stwory, nie tylko z powodu wojny, lecz dlatego,
że baśnie potrafią je wytwarzać. Mogą bezpośrednio kontrolować
femboty w swojej krwi. Uważam, że Glass chce wykorzystać tę
umiejętność do własnych celów i dlatego zaproponował, że udzieli
schronienia Dziecięcej Krucjacie. Nie jestem jednak wcale pewny,
że to zrobi. Nie sądzę, aby potrafił.
- Naprawdę mamy ze sobą wiele wspólnego.
- Niezupełnie. Pani bierze to dosłownie. Ja uważam, że moja
mroczna pani bawiła się metaforą. Teraz straciła nad nią kontrolę
i chce skorzystać z pomocy technokraty.
- A wy zamierzacie sami wypowiedzieć wojnę Dziecięcej
Krucjacie? Bardzo chciałabym wam pomóc. Istnienie Krucjaty wy-
korzystuje się jako pretekst do tropienia i niszczenia baśni.
- Ja tylko chcę powstrzymać krzyżowców, a nie zniszczyć ich.
Ludzki element nie jest istotny. Ważne jest to, co ich zmieniło. Mogę
im pomóc. Po to tu jesteśmy. Może jednak pani też mogłaby się
przydać.
- Zdaje się, że coś widziałam - mówi pani Powell. - Obser-
wowało nas zza jednej z kolumn.
Alex spogląda we wskazanym kierunku, lecz oślepiają go pro-
mienie słońca sączące się przez gęste listowie dębów. Chwali panią
Powell, że ma lepszy wzrok.
- Pięć lat temu kupiłam sobie na szarym rynku nowe rogówki.
Zapłaciłam tyle, że nie powinnam widzieć czegoś, czego tam nie ma.
Mrużąc oczy w oślepiającym świetle, spoglądała narząd potrza-
skanych kolumn, stojących pośród porośniętych chwastami murów.
Teraz patrzy na Alexa i pyta:
- Jeśli ona chce być królową baśni, to kim pan jest, panie
Sharkey?
- Kiedyś nazywała mnie Merlinem. Byliśmy wtedy znacznie
młodsi, ale może tkwi w tym odrobina prawdy. No cóż, jeśli ja jestem
Merlinem, to ona jest Nimue. Zdradziłem jej moje tajemnice, a ona
zostawiła mnie uwięzionego w jaskini mojej czaszki. Zapewne przy-
byłem tu, aby odzyskać wolność, ale nie zjawiam się bez darów
i sprzymierzeńców. Naprawdę zamierzam wyjść z tego z życiem,
chociaż nie będzie to łatwe.
- Próbuje mi pan powiedzieć, że mogłabym odejść. Dziękuję
za dobre chęci, ale świetnie się bawię, panie Sharkey. Zrobię, co będę
mogła. Chcę zbadać to miejsce. Czuję, jak pulsuje energią.
Alex wypakowuje swój komputer, a potem zjada czekoladowy
batonik i wypala następnego papierosa, gdy notebook wysuwa swoją
ferrytową antenę. Potem wysyła krótką wiadomość do Maxa, po-
twierdzając, że wszystko w porządku, i sprawdza pozycję Dziecięcej
Krucjaty. Kolumna jest tam, gdzie powinna być, trochę na północ od
Korowody, najwyżej dwa dni marszu od granicy. Dalej może pójść
tylko jedną drogą - przez dolinę Vjoses ku opuszczonemu miastu
Leskoviku, a potem przez dzikie góry Grammos. Katrina będzie zła:
Ray mówił prawdę.
Pani Powell niespiesznie rozstawia szereg różdżek - kawałków
drutu z zagięciem na końcu i przywiązanym na nitce kryształowym
ciężarkiem, po czym nastawia laserowy dyfraktometr do mierzenia
ruchów kryształków. Alex zasypia w ciepłych promieniach popołu-
dniowego słońca i śni o Milenie, takiej, jaką była kiedyś, tyle że ściga
ją przez ruiny Magicznego Królestwa, a niebieskoskóre i czerwono-
okie baśnie depczą mu po piętach. To głupi, trywialny sen, lecz jego
ponaglające przesłanie jest bardzo rzeczywiste. Czas ucieka.
6. Znów kłopoty
Todd Hart budzi się z bólem głowy i suchością w ustach, w go-
rącej ciemności, pełnej hałasu i wibracji silników. Słysząc ich głuchy
pomruk i czując, jak pochyla się pod nim stalowa podłoga, Todd
domyśla się, że znalazł się w jakimś pojeździe, jadącym stromo pod
górę. Góry - tylko które? W Albanii jest ich tak wiele, a wokół niej
także ich nie brak. Chryste, jeśli przewożą go przez granicę, to albo
naprawdę wdepnął w gówno, albo zdobędzie najlepszy materiał
w swoim życiu. Tak czy siak, ma wrażenie, że spada w przepaść.
Popełnia błąd i siada. Wydaje się, że ktoś odciął mu czubek
głowy, a potem przybił go z powrotem piętnastocentymetrowymi
gwoździami. Nie może powstrzymać jęku. Tuż obok w zgiełkliwym
mroku odzywa się znajomy, zgrzytliwy głos:
- Polecamy usługi najgorszej firmy taksówkowej na świecie.
To Spike Weaver. Mówi, że został wyprowadzony pod bronią
z hotelu i wpakowany do opancerzonego transportera, w którym już
leżał nieprzytomny Todd. Spike ma na ręku zegarek -jest tuż po
dziewiątej wieczorem. Jadą już od dwóch godzin.
Todd przetrząsa kieszenie, a potem w panicznym pośpiechu
sprawdza je ponownie, kiedy okazuje się, że znikł z nich portfel
z akredytacją oraz notatnik osobisty, w którym miał wszystkie po-
trzebne informacje, podręcznego tłumacza oraz przewodniki. Stracił
też hełm tropikalny i jeden but. Przypomina sobie strzelaninę na
wąskiej uliczce i przygniatające go ciało zabitego żołnierza. Opo-
wiada Spike'owi, co zdarzyło się podczas rozmowy z Antoinette,
a Spike mówi, że już się tego domyślił.
- Rzecz w tym, że nawet nie wiem, czy to była ona- oznajmia
Todd. Musi krzyczeć, aby operator usłyszał go przez warkot silni-
ków, który bynajmniej nie łagodzi bólu głowy. - Mógł to być
ktokolwiek, zmorfowany na jej podobieństwo. No cóż, chyba znów
mamy kłopoty.
- Myślę, że wpadliśmy w nie po same uszy - przytakuje
Spike. - Jest jednak coś, co podtrzymuje mnie na duchu - mam
moją automatyczną kamerę.
- Doskonale. Jeżeli zachowamy spokój, to uda nam się. Zdo-
będziemy materiał. Tymczasem poświeć no tutaj.
- Oszczędzałem baterie - mówi Spike, ale nakazuje kamerze
włączyć jeden reflektor na niską moc.
Znajdują się w stalowej puszce. Podłoga z karbowanej stalowej
blachy, zasłonięte stalowymi klapami okna i sufit wzmocniony pan-
cernymi płytami sto pięćdziesiąt centymetrów nad podłogą.
*^
__ O cholera! - krzyczy Spike, gapiąc się na Todda. - Jesteś
ciężko ranny?
Przód koszuli Todda jest sztywny od zaschniętej krwi.
- To nie moja krew - mówi, zdejmując koszulę. - Mnie
załatwił szerszeń.
Spike ma paskudnie rozcięty policzek i guza na potylicy. Nie byli
specjalnie delikatni, kiedy go zabierali.
- Na morzu zdarzają się gorsze rzeczy - mówi zagadkowo
Wydaje się, że cała ta sytuacja go bawi. Potwierdza jego przekona-
nie, że cały świat to szambo, a chwile szczęścia zdarzają się tylko
wtedy, kiedy akurat ktoś nie zrzuca ci nowej porcji na głowę.
Kiedy Todd wyznaje, że boli go głowa, Spike wyjmuje dwie
tabletki paracetamolu z jednej z zapiętych na zamki błyskawiczne
kieszeni swojej kuloodpornej kamizelki, którą zawsze ma na sobie.
Todd jest przekonany, że Spike w niej śpi. W kącie transportera
znajduje się chemiczna toaleta, a obok niej kurek i stalowy kubek na
łańcuszku. Woda jest ciepła i ma metaliczny posmak, ale po chwili
paracetamol zaczyna działać i Todd czuje się trochę lepiej, a na-
wet nabiera otuchy. Może naprawdę zdobędzie najlepszy materiał
w swoim życiu.
Spike wcale nie jest tego pewien i Todd próbuje go pocieszyć.
- Ona mi ufa - mówi w końcu. - O to chodzi. Wybrała mnie.
Dlatego jesteśmy bezpieczni, no nie?
- Jesteś w tym mieście jedynym dziennikarzem spoza Europy
i tylko ty interesujesz się Glassem. To oczywiste, że ciebie wybrała.
Tacy ludzie uważają, że Stany nadal się liczą. Ponadto jesteś sławny.
Może jest twoją wielbicielką.
- W tym jest materiał, Spike. Zobaczysz. Czuję to.
Todd każe Spike'owi nakręcić krótką migawkę, pospiesznie
wyjaśniając, dlaczego siedzą zamknięci w stalowej trumnie transpor-
tera opancerzonego, który wjeżdża na jakąś zakazaną górę, zmie-
rzając ku nieznanemu przeznaczeniu. Światło odbite od błękitnej
stali, pomruk silników oraz gwałtowne wstrząsy, nadają relacji su-
rowy, sugestywnie realistyczny wyraz. Todd stara się podkreślić
gwałtowność wydarzeń i ukryć strach. Nakręcają to wszystko w jed-
nym ujęciu.
- Nieźle - mówi Spike. Usiłuje podłączyć się do systemów
pojazdu i w końcu przewód kamery znajduje miejsce, gdzie może
podpiąć się do układu nawigacyjnego, a za jego pośrednictwem do
jednego z satelitów telekomunikacyjnych. Dziesięć sekund później
raport znajduje się w sieci, jako zakodowany plik, przechodzący od
węzła do węzła, aż trafi na biurko redaktora.
Potem Spike gasi światło i siedzą w hałaśliwej, rozkołysanej
ciemności. Spike zapala papierosa. Kwaśny dym szybko przechodzi
do systemu klimatyzacyjnego i kiedy Todd narzeka, Spike radzi mu
też spróbować.
- To cię uspokoi. A powinieneś być spokojny przy tych sko-
rych do strzelania, nafaszerowanych sterydami gorylach.
- Wolałbym rozmawiać z tym, kto wydał im rozkaz.
- Jeśli w ogóle jest ktoś taki.
- Ktoś chce nas widzieć. To już coś, Spike.
- Lepiej, żeby nie ruszali mojego pieprzonego sprzętu. O nic
więcej nie proszę.
Spike zaciąga się papierosem. Rozżarzony koniec na chwilę
oświetla czerwony od alkoholu nos i krzesze skry w jego oczach jak
u spaniela. W ciemnym wnętrzu transportera wyjaśnia Toddowi
swoją teorię, według której jak długo stoi za kamerą, nic nie może
mu się stać.
- Ten dawno zmarły gość, Isherwood, miał rację. Stajesz się
bezcielesnym obserwatorem. Nie jesteś częścią tej rzeczywistości.
Wpadasz w tarapaty dopiero wtedy, kiedy się dekoncentrujesz. To
jest jak zen.
- Poczęstuj mnie papierosem.
- Masz - mówi Spike, w krótkim rozbłysku płomienia zapa-
lając dwa i podając mu jeden. - Już nie grożą palącemu rakiem, ale
przydają się w trudnych chwilach, kiedy powinieneś się odprężyć.
Jednak w mroku i na zimnej stalowej podłodze trudno znaleźć
odrobinę wygody. Kiedy transporter w końcu staje i g&sną silniki,
ich szum nadal pozostaje pod czaszką Todda. Jakby stał się częścią
tej maszyny i na zawsze miał mu towarzyszyć jej warkot.
Hydrauliczny podnośnik otwiera właz i trzech wielkich nastolet-
nich żołnierzy wyciąga Todda i Spike'a z transportera. Spike zaczy-
na kląć, wykrzykując, że mają nie dotykać kamery, bo załatwi
pierwszego gnoja, który dotknie jego pieprzonego sprzętu. Opance-
rzony transporter stoi w świetle lamp łukowych, podobny do kancia-
stej żaby. Jej czarna skóra pochłania światło tłumiąc odblaski. Pod-
muchy wiatru przelatują przez mrok i giną wśród powykręcanych
drzew. Słychać głośny szum, nie kończący się, nieustanny huk
i Todd powoli uświadamia sobie, że to morze.
Znajdują się w oliwnym gaju. Po jednej stronie drogi, na której
stoi transporter, rosną oliwki, po drugiej wysokie urwisko opada
wprost do morza. Tu i tam stoją zaparkowane inne pojazdy, których
światła rozjaśniają mrok. Wysoko na niebie wisi sierp księżyca
Rośli żołnierze prowadzą gdzieś Spike'a i półnagiego, utykającego
Todda. Mijają dżipa z oznakowaniem ONZ na masce, a Todd do-
strzega żołnierzy w popielatoniebieskich beretach i woła do nich:
- Amerykanin! Jestem Amerykaninem!
Jeden z żołnierzy ONZ, oficer, odwraca się. W świetle lamp lśni
mahoniowa skóra.
- Jestem amerykańskim reporterem! Zostałem porwany! -
Todd opiera się, gdy jeden z żołnierzy poszturchuje go, popychając
go dalej. - Amerykański reporter! CNN. ABC. Pieprzone CBS.
- Rozumiem, że to wewnętrzny problem.
Todd wybucha słusznym gniewem. ONZ ma chronić ludzi, a on
potrzebuje ochrony.
- Jestem reporterem CNN! Niech pan im każe mnie puścić!
Oficer ONZ kręci głową i odchodzi. Todd posyła mu wiązankę
przekleństw, a wysocy żołnierze śmieją się. Znają te amerykańskie
słowa. Jeden z nich mówi do Todda:
- Ten człowiek niedobry. Zostań z nami. Daj nam papierosy.
- ONZ musi zachować neutralność - mówi Spike. - A czego
się spodziewałeś?
- Oświeć mnie. Ja jestem tylko reporterem!
- Odpuść sobie. Ci ludzie i tak są nerwowi. Przestań.
- Ten pieprzony Marku. Sprzedał mnie!
- Oczywiście - przytakuje Spike - ale nie wyżywaj się na
mnie.
Żołnierz, który trochę mówi po angielsku, przesuwa palcem po
gardle.
- My zabić Marku. Próbować nas sprzedać. My zabić go.
Pilnować was.
Todd kopniakiem zrzuca z nogi but.
- Pracujecie dla Antoinette? - pyta.
Żołnierz wzrusza ramionami.
- Ta kobieta, z którą rozmawiałem. To ona kazała wam nas
porwać?
Częstując ich papierosami, Spike sonduje:
- Dokąd nas zabieracie, chłopaki?
Żołnierze śmieją się i trącają łokciami, zadowoleni z okazji
zapalenia dobrych importowanych Cameli. Są jak nerwowe źrebaki,
z mięśniami drżącymi pod gładką skórą, oczami wypatrującymi
źródeł niesłyszalnych dla Todda dźwięków. Ich dłonie nigdy nie
odrywają się od kolb automatycznych karabinków typu kałaszni-
kow. Opuchniętymi palcami z obgryzionymi paznokciami postukują
o owinięte taśmą kolby lub wytarte osłony języków spustowych. Co
chwilę spoglądają na czarne nocne niebo.
- No, chłopaki - nalega Todd - to niewinne pytanie. Kto jest
waszym szefem?
Mówiący po angielsku żołnierz wyciąga rękę i Spike oddaje mu
resztę papierosów.
- Bogaty grecki pierdoła kupić nas. Jeden dzień. Przyprowa-
dzić was tutaj. Jesteście. My dobrzy.
- Glass - mamrocze Todd. Czuje ogromną ulgę. - To Glass.
Mówiłem ci, Spike. Czy była z nim jakaś kobieta?
Jednak żołnierze nie słuchają go. Todd spogląda w górę i widzi
nadlatujący z ciemności helikopter.
7.ZH
Alex budzi się, gdy zapada zmrok i robi się chłodniej. Znajdują
się na wysokości tysiąca pięciuset metrów nad poziomem morza,
wysoko w górach prastarej krainy zwanej niegdyś Ilirią, gdzie letnie
noce bywają zimne. Spogląda na zegarek - kropkę i dwa okienka
cyfr generowane przez chip wszczepiony pod skórę nadgarstka. Gaz
usypiający powinien przestać działać mniej więcej godzinę temu.
więc ochroniarze Glassa mieli dość czasu, żeby podążyć ich śladem
do świątyni. Alex z ulgą stwierdza, że nie zrobili tego. Pewnie
wsiedli do dżipa i odjechali. Zaczyna podejrzewać, że jego plan
może się powieść.
Nigdzie nie widać Katony, ale to go nie niepokoi. Ona potrafi
zadbać o siebie. Pani Powell siedzi oparta plecami o resztki muru,
cicho rozmawiając z otwartym przewodnikiem. U jej stóp tyka
laserowy dyfraktometr, rzucając nitki czerwonego światła kolejno
na każdą różdżkę. Kiedy Alex wstaje, pani Powell podnosi wzrok
i mówi mu, że świątynia jest naładowana energią.
- A zarazem tak cicha. Od dawna nikt nie zakłócał spokoju tego
miejsca.
Alex idzie do źródła, żeby obmyć sobie twarz, a wtedy zza resz-
tek muru wychodzi baśń. To Pierwsze Promienie Nowego Wscho-
dzącego Słońca, zawadiacki jak zawsze. Ma na sobie nową kurtkę,
krótką maskującą bluzę z kieszeniami zapinanymi na zamki błys-
kawiczne i zielono-brązowymi plamami, które nieustannie zmienia-
ją kształt. Jest obwieszony talizmanami, a za paskiem ma wielki
pistolet.
- Dawno się nie widzieliśmy - mówi.
Alex wyciąga prawą rękę. a Ray klepie w nią swoją dłonią. Ostre
pazury odludka drapią skórę Alexa.
- Uciekliście tym świrom. Wiedziałem, że wam się uda.
- Czy to byli ludzie Glassa?
- Sam musisz się dowiedzieć, wielkoludzie.
- Może powinienem iść z tobą.
- Miałem kilka spraw do załatwienia.
- Jak podróż?
Ray wzrusza ramionami. Pobrzękują talizmany
- Goniły mnie wilki. Straciłem jeden dzień, potem drugi. Ukry-
łem się na drzewie. Żaden problem. Obsikałem je i uciekły.
- Naprawdę?
Ray ukazuje w uśmiechu ostre zęby.
- To były krzemołaki. wielkoludzie. Wilki w ludzkim ciele
z wojskowymi układami. Potraktowałem je czymś, co spaliło ich
chipy
- Nic powinieneś obawiać się ich, tylko ludzi.
Alex klęka i obmywa twarz zimną wodą, która ścieka po gładkiej
skale.
- Ryzykujesz, wielkoludzie - zauważa Ray. - To święte
źródło.
- Święte źródło wyschło dawno temu. Zasypało je trzęsienie
ziemi, a po którymś z następnych trysnęło to.
- Tutaj wszystko jest święte, ponieważ to święte miejsce. Po-
winieneś uważać. -Ray szczerzy w uśmiechu zęby. Wszystkie są
jednakowe, spiłowane i ostre jak igły. Nadal ma skłonność do
złośliwych żartów. - Kim jest ta stara? Ma być ofiarą? Widziałem
jak pętała się po lasach koło Gjirokastry. Przepędziłem trolla, który
chciał ją pożreć.
- Ona wierzy w baśnie. Będzie zachwycona mogąc cię poznać,
ale niech ci to nie uderzy do głowy. Jak się masz, Ray? Nawet nie
pożegnaliśmy się wtedy, w Paryżu.
- Przerobiłem cię wtedy - mówi z uśmiechem Ray.
- Zgadza się. Grałeś na dwie strony, napuszczając obie na
siebie.
- Mnie też przerobiono. Wykorzystała mnie tak samo, jak ja
was. Uciekłem. Gdyby mogła, zrobiłaby niewolników z nas wszyst-
kich.
Alcx rozpaczliwie pragnie zadać mu jedno pytanie, ale nie jest
to odpowiednia chwila. Gdyby teraz zapytał o Milenę, Ray skłamał-
by lub obróciłby to w żart. Ze swym silnym instynktem samozacho-
wawczym i słabym poczuciem własnej tożsamości, baśnie z byle
powodu potrafią wpaść we wściekłość. Ich świadomość'w niczym
nie przypomina ludzkiej. Jest bardzo krucha, oparta częściowo na
generowanych przez implanty cechach osobowości, które oddziały-
wują poprzez wysoko rozwiniętą sieć neuronową. Ich pamięć nie jest
rozproszona, lecz dyskretna i liniowa. Ten długi sznur z licznymi
węzłami, który Ray nosi owinięty wokół talii jest symbolem zinte-
growanych wspomnień, tworzących jego jaźń. To jego lina ratunko-
wa. Baśnie dysponują ogromną mocą obliczeniową, ale brak im
przebłysków intuicji typowych dla ludzi, których uważają za niepo-
kojąco kapryśne i niezrównoważone istoty.
- No cóż - mówi Alex, zamiast zadać to pytanie - zatem
jesteśmy tu, znów razem.
- Wiedzieliśmy, że chwycisz przynętę, wielkoludzie. - Ray
porusza dużym spiczastym uchem. - Ona tu idzie - mówi odludek
i odchodzi.
Po chwili słychać cichy krzyk. Pani Powell zobaczyła swojego
pierwszego prawdziwego odludka. Alex rusza w ślad za nim przez
ruiny i znajduje siedzącą nieruchomo panią Powell, wpatrującą się
w Raya z rękami przyciśniętymi do ust. Książka, jak zraniony ptak,
leży u jej stóp, mówiąc do siebie urywanym szeptem.
Katrina wychodzi spomiędzy drzew po przeciwnej stronie zruj-
nowanej świątyni. Na plecach niesie porośniętego szczeciną war-
chlaka z odstrzelonym łbem. Nie okazuje zdziwienia na widok Raya.
Rzuca zdobycz na trawę i rzuca:
- Ten niebieskoskóry gnojek spłynął, kiedy trzeba było to tu
przynieść.
- Beze mnie nigdy byś go nie upolowała - odcina się Ray.
Kręci się po trawie, spogląda przez ramię na Katrinę i śmieje się. -
Masz ciężkie stopy.
- Mam dobry półautomatyczny pistolet Glocka, który wystrze-
liwuje sto pocisków na minutę. To on odwalił robotę, a nie ty, czy to
działo, które masz za paskiem.
- To dobra broń - chwali się Ray, wyjmując pistolet.
- Lepiej nie dotykaj bezpiecznika - radzi mu Katrina.
- Co to takiego, Ray? - pyta Alex.
- Dobry amerykański pistolet. Colt Python 357. Popatrz.
Ray dumnie pokazuje mu broń. Na lufie są wyryte skompliko-
wane runy baśni.
- Strzela magicznymi kulami - mówi Ray.
- Powinien - mruczy Katrina. - Bo sam za cholerę w nic byś
nie trafił.
- Odstrzeliła świni łeb - wyjaśnia Alexowi Ray. - Potem
skrwawiliśmy zdobycz, żeby można ją było nieść. To żadne łowy.
Odludki ścigają jelenia i piją jego krew, aż padnie z wyczerpania. To
jest polowanie. Najlepsza zabawa to łowy na ludzi, ale o tym nie będę
wam opowiadał. Może kiedyś zapoluję na was.
- Odgryź sobie jęzor i wykrwaw się - radzi mu Katrina.
- Nie martw się, jeśli do tego dojdzie, zabiję cię szybko -
obiecuje Ray. - Ty jesteś bezpieczny, wielkoludzie. Twoja krew
smakuje jak ocet i szczyny, więc nikt nie chciałby jej pić.
- Może jednak będziesz musiał.
- Wiem. Dlatego jedz dużo słodyczy, żeby była słodsza.
Te żarty nie skrywają głębokiego niepokoju Raya. Baśnie piją
nawzajem swoją krew uprawiając seks, wymieniając femboty, albo
po walce, kiedy zwycięzca zabiera część zwyciężonego. Ray wcale
nie musiałby pić krwi Alexa, ale to dość perwersyjny pomysł. Pani
Powell wstaje i mówi:
- Musi nas pan przedstawić, panie Sharkey.
- Och, oczywiście. Pani Powell, to Pierwsze Promienie Nowe-
go Wschodzącego Słońca. Ray, schowaj pistolet i poznaj panią
Powell. Z pewnością zechce zadać ci wiele pytań, kiedy będziemy
mieli czas.
- Jeśli dopisze nam szczęście, to nie będzie na to czasu-mówi
Katrina.
Alex pyta odludka:
- Przyjdą do nas?
Ray uśmiecha się. Świetnie się bawi.
- Może zaraz. Może nie.
Katrina zaczyna ćwiartować warchlaka. Alex zwraca się do pani
Powell:
¦1
__ Powinniśmy nazbierać drewna.
Kiedy odchodzą, kawałek w las i nawet Ray nie może ich juz
usłyszeć, Alex dodaje:
- Ray nie jest taki jak większość odludków.
- Nic musi pan przepraszać.
- To ostrzeżenie, a nie przeprosiny. Ray jest jak chorągiewka
na dachu. To gnojek z przerostem ego i manią wielkości. Bardzo się
sparzył, kiedy próbował przejść na drugą stronę barykady i za
ws/elką cenę chce odegrać się za to upokorzenie. Możemy to wyko-
rzystać i nakłonić go do współpracy, ale inne odludki nie są tak
ludzkie jak on. Niech pani ich nigdy nie drażni. Ray mówi o zabijaniu
ludzi, ale chyba tylko mówi. Inne odludki zrobią to bez mrugnięcia
okiem, jeśli uznają, że zostały obrażone. Honor jest bardzo ważny
dla odludków. Przekonanie ich. żeby zgodziły się na ten plan, zajęło
mi sporo czasu. Muszą mieć poczucie, że są ważniejsze od nas.
- Może tak jest.
- Wkrótce zrobi się ciemno, więc naprawdę powinniśmy na-
zbierać drewna. Musimy złożyć ofiarę. Tak nakazuje grzeczność.
Tylko uprzejmość może nas uratować.
Zbierają naręcze suchego drewna i układają je w równy stos
w płytkim wgłębieniu, które Katrina wycięła w murawie swoim
nożem myśliwskim. Ray pr/ynosi gałęzie dzikiego rozmarynu. Ka-
tnna wkłada je do klatki piersiowej wypatroszonej świni, którą
potem oblepia gliną.
Kiedy ognisko juz dobrze buzuje, gliniana skorupa zaczyna
pękać. Wypływają spod niej żółte kropelki tłuszczu i płoną w ogniu.
Alex dla pewności wylewa w płomienie cały kanister feromonów.
Zapach pieczonego mięsa sprawia, że ślina napływa mu do ust. Mówi
pozostałym, ze we Włoszech pieczeń z dzika z rozmarynem nazywa
się aristo.
- To danie na stypę.
- Rozmaryn na pamiątkę - mówi pani Powell.
Siedzą przy blasku ogniska. Nad ich głowami krążą kłujące
owady. Pani Powell wyjmuje repelent w aerozolu. Ray wącha po-
jemnik i prycha jak kot. Alex sennie spogląda w ogień, pogryzając
okropnie słodki batomk czekoladowy, a Katrina obserwuje ciemną
ścianę lasu. Jest bardzo spięta, chociaż udaje spokojną. Alex wie, ze
lepiej się do niej nie odzywać. Wszyscy czekają w milczeniu. W koń-
cu odzywa się Ray:
- Nadchodzą.
Alex słyszy odludków zanim może ich dostrzec. Nawołują się
w ciemnościach. Ich wysokie głosy łączą się w mrożący krew w ży-
łach chór.
- Euan! Euan! Eu-oi-oi-oi!
Katrina zrywa się na równe nogi, ściskając w rękach pistolet
maszynowy. Alex każe jej schować broń. Niechętnie chowa go za
pazuchę skórzanej kurtki. Mówi do Raya:
- Ty gnojku. Nie powiedziałeś nam, że to będą Źli.
- Nie pytaliście - odpowiada Ray, szczerząc zęby w uśmiechu.
- To piosenka pijanych pasterzy. Nic więcej.
- Miejmy nadzieję - mówi Alex.
Stara się nie okazywać strachu. Ray obiecał przyprowadzić dzi-
kie i tajemnicze odludki, mieszkające w tej krainie. Źli to całkiem
inna sprawa.
- Mimo ws/ystko - odzywa się niepewnie pani Powell - to
bardzo stara pieśń.
Wydaje się. że jej niepohamowana ciekawość po raz pierwszy
lekko słabnie.
- Odludki biorą sobie to, czego im potrzeba - mówi Alex. -
Źli to hedoniści, żyjący tylko dniem dzisiejszym i przyjemnościami.
Są zawsze w drodze. Gdyby były dawnymi wyznawcami Bachusa,
jak ta banda, która zabiła Orfeusza, odurzałyby się winem, piwem
z dodatkiem bluszczu lub owocnikami Amanita muscaria - jak
głoszą różne teorie. Źli wykorzystują nanoware'owe efektory, które
indukują wytwarzanie psychoaktywnych związków chemicznych
w specyficznych neuronach. Prawdę mówiąc, z rozrzewnieniem
wspominam czasy. gdy...
- Miejmy nadzieję, ze słyszeli o nas - przerywa Katrina. -
0 tym. co zrobiliśmy w Amsterdamie. Jeśli tak, to potraktują nas
1 szacunkiem.
__ 3ez zabijania - przypomina jej Alex. - Obiecałaś. Jeśli
zaczniesz strzelać, wszystko diabli wezmą.
- Nie wiedziałam, że wpakujemy się w takie gówno - syczy
Katrina. - Ten gnój wykiwał nas i sprzedał. Po raz drugi.
W trudnych sytuacjach Katrina zawsze zaczyna rzucać tekstami
twardych facetów. Nauczyła się angielskiego z wirtualnych krymi
nałów. Blask ogniska pochlebnie zmienia jej twarz. W czarnej skó-
rzanej kurtce, legginsach i wysokich motocyklowych butach wyglą-
da teraz jak młoda, dzika i czujna kobieta-wojownik z dawnych sag.
Brakuje jej tylko lustrzanych okularów.
- Zawsze was wykiwam - mówi Ray.
- Tym razem sam się wykiwałeś - warczy Katrina. - Źli na
nic się nam nie pizydadzą. Gdzie są inne odludki? Nawet z dwóch
lub trzech byłoby więcej pożytku niż z tej bandy.
- To sprawa odludków - szczerzy zęby Ray. - My decydu
jemy.
Powoli w cieniu za kręgiem światła pojawiają się postacie. Pani
Powell rozgląda się wokół, gdy głosy odludków nadlatują najpierw
z jednej strony polany, a potem z drugiej. Katrina mierzy Raya
nieubłaganym spojrzeniem. Alex z mocno bijącym sercem, spogląda
wprost przed siebie. Ręce lekko mu drżą. Nie może powstrzymać
tego drżenia i w końcu wpycha je między grube uda.
W mroku pojawiają się i znikają twarze. Długie lisie pyski,
wydłużone świńskie ryje, albo smętne końskie łby. Przybysze są
zamaskowani i w większości nadzy. Prawdziwe odludki gardzą
odzieniem jako ludzką słabostką, chociaż niektóre noszą skóry zwie-
rząt, narzucone na ramiona i owiązane wokół bioder. Niektóre mają
wpleciony w długie włosy bluszcz. Inne ubarwiły swoje niebieskie
ciała czerwonymi plamami - barwnikiem sporządzonym z żywicy
i moczu. W blasku ogniska te plamy wydają się czarne.
Meme. myśli Alex. Milena ukryłaje głęboko, ale zawsze ujawnią
się w odpowiednich okolicznościach. Te odludki nie są tak dzikie
i wolne, jak uważają. Psychoaktywne femboty uwalniają stare histo-
rie zamknięte w ich mózgach.
Jeden z odludków, noszący teatralną maskę ludzkiej twarzy,
trzyma w ramionach małego niedźwiadka, który dopiero co otworzył
oczy. Staje przed ludźmi i patrzy na nich, podczas gdy jego bracia
powoli podchodzą do ognia i piekącego się dzika.
Katrina wsuwa dłoń pod kurtkę, a Alex szepcze:
- Spokojnie.
Odludki nagle rzucają się do ogniska, wyciągają warchlaka z og-
nia, rozbijają glinianą skorupę, tną mięso nożami i wycofują się. żeby
pożreć swoje porcje. W ciemnościach porusza się coś dużego. To
mały mamut, niewiele większy od konia, ale solidniej zbudowany
i pokryty długą, szorstką, czerwoną sierścią. Między wygiętymi,
okutymi stalą kłami jego trąba porusza się tam i z powrotem, węsząc.
Na grzbiecie ma drewnianą platformę z kawałkiem rzeźbionego
drewna, pełniącym rolę fotela.
Alex wstaje. Pani Powell wyjmuje kamerę, ale jeden z odludków
wyry wajej aparat. Pozostali zza swych masek obserwują Raya, który
podchodzi do mamuta i stanowczo klepie go po trąbie. Zwierzę klęka
i unosi trąbę nad kopulasty łeb. Ray odwraca się i triumfalnie woła
do ludzi:
- Już czas!
8. Witajcie w krainie rozkoszy
Oświetlony łukowymi lampami gaj oliwny odpływa w mrok, gdy
helikopter skręca nad morze. Pilot helikoptera, mały jak dziecko, ma
na głowie czarny szklany hełm, a całe ciało spowite kokonem
elektorów. Nie może i mc chce odpowiadać na pytania Todda, tak
samo ]ak jeden z lecących z nimi żołnierzy, wysoki chłopiec, który
musi podciągnąć kolana pod brodę, żeby zmieścić się na fotelu
w maleńkiej kabinie. Żołnierz nerwowo rozgląda się wokół i gładzi
lufę kałasznikowa. Do pasa ma przytroczonego pluszowego misia.
To wojna dzieci.
Helikopter jest szybki, lekki i dobrze reaguje na stery. Zatacza
długi łuk nad morzem, przemykając nad lśniącymi w świetle księży-
ca grzywaczami, a potem znów zawraca w kierunku czarnego brzegu
!
i na»le leci tuż nad wierzchołkami drzew, wznosząc się i opadając
w nie kończącej się galopadzie.
- Ten gnojek to nie człowiek - mówi Spike, mając na myśli
pilota.
Mroczny las znika w oddali. Przed nimi majaczy rozświetlone
księżycem jezioro, jak wielka srebrna tarcza, z naszyjnikiem chao-
tycznie nanizanych świateł na odległym końcu. Kiedy helikopter
podlatuje bliżej, Todd pojmuje, że to oświetlone okna bardzo długie-
go budynku. Tworzą go szeregi połączonych ze sobą sześcio- i pię-
ciokątów, wyhodowanych z budowlanego stromalitu i ustawionych
na długich wspornikach nad skalistym brzegiem jeziora, w stylu
przypominającym konstrukcje Franka Lloyda Wrighta, stawiane
w Arizonie w ostatnim porywie twórczej pasji. W stu wąskich ok-
nach palą się światła. Przez trzepot wirnika helikoptera Todd słyszy
nitkowy puls marokańskiego popu, gdy maszyna obraca się wokół
własnej osi nad płaskim dachem i delikatnie opada na krzyż z czer-
wonych iskierek.
Mężczyzna w stroju lokaja - czarnym fraku, szarych spodniach,
wykrochmalonej białej koszuli, z muszką i w białych rękawiczkach
- odsuwa drzwi helikoptera i opuszcza stopnie. Chłopiec-żołnierz
zrywa się z fotela, wyskakuje i wymierza automat w wysiadających
pasażerów.
- To nie będzie potrzebne - mówi lokaj. Żołnierz wytrzeszcza
oczy. Lokaj wzdycha i mówi coś po albańsku, a żołnierz wzrusza
ramionami, uśmiecha się i opuszcza broń. - Tak jest znacznie lepiej
- mówi lokaj. Jest sześćdziesięcioletnim mężczyzną o długich
siwych włosach związanych w sięgający do połowy pleców kucyk.
Zwraca się do Todda. - Mam nadzieję, że mieliście przyjemną
podróż. Rozumiem, że lalki są dobrymi pilotami, chociaż wolałbym
nie korzystać z ich usług. Proszę za mną.
Spike zarzuca na ramię pas z kamerą. Schodzą po spiralnych
schodach na rozległy taras, na którym stoją donice z geranium,
wyglądającym dziwnie ponuro i nierealnie w jasnym świetle. Todd
zwraca się do lokaja.
- Przybyłem zobaczyć się z Glassem.
- Oczywiście.
- Albo z Antoinette. Już z nią rozmawiałem, chociaż nie na-
prawdę.
- Och, ona tu jest. Tu czy tam. Prawdę mówiąc, mamy drobne
problemy. Przejściowe kłopoty z dawnymi pracownikami.
- Przywieziono nas tu pod zbrojną eskortą - rzuca Spike.
Najwyraźniej denerwuje go wyniosły ton lokaja. Todd zastanawia
się, czy to oznaka przynależności do angielskich wyższych sfer.
- Tak sądzę - mówi lokaj - ale teraz nie jest to już potrzebne.
Ten teren jest bardzo dobrze pilnowany.
- Zdaje się, że Antoinette oczekuje mojej wizyty.
Teraz Todd nie jest już pewny, czy to naprawdę z nią rozmawiał
na tym zakurzonym podwórku w Tiranie.
- A zatem sądzę, że sama pana znajdzie, proszę pana.
Spike śmieje się.
- Co za facet! Skąd jesteś, kolego'.' Założę się, że nie zawsze
miałeś ten śliczny akcent.
- Jestem Ralph.
Schody na końcu tarasu prowadzą do żwirowej dróżki, która wije
się przez ogród pełen kaktusów. Ukryte lampy oświetlają wysoko-
pienne kaktusy i beczkowate mammillarie. Todd porusza się ostroż-
nie, czując każdy ostry kamyczek przez cienki materiał jedwabnych
skarpetek. Tutaj jest cieplej niż nad morzem. Świerszcze fastrygują
noc pulsowaniem swoich owadzich szyfrów. Za kaktusowym ogro-
dem słychać odgłosy przyjęcia, gwar wielu głosów, zagłuszający
cichą muzykę. Lokaj, Ralph, wyjaśnia:
- Ta część kompleksu to dom otwarty. Lepiej nie zadawać
pytań na tematy polityczne. Ci ludzie nie interesują się polityką.
Życzę dobrej zabawy.
- Z pewnością - mówi Spike.
Wysuwa się naprzód, a kamera podskakuje mu na ramieniu, gdy
operator znika w tłumie. Większość mężczyzn i kobiet nosi modne
w tym roku jaskrawe kolory, oszałamiające czerwienie, zielenie
/ołcie. Plamy nieustannie zmieniają kształt, co wygląda na zbioro-
wą próbę rozwiązania problemu czterokolorowej mapy. Większość
obecnych jest starsza od lokaja.
Spike wraca i wręcza Toddowi oszroniony kartonik w kształcie
kobiety, zawierający piwo Asahi. Reporter pociąga łyk lodowatego
płynu o jeżynowym smaku i rozgląda się wokół. Ugrzeczniony
siwowłosy lokaj i ehłopiec-żołnierz gdzieś zniknęli.
- Co za upiorny dzień - mówi Todd do Spike'a. - Może
powinniśmy zrobić tu parę ujęć. Inaczej nikt nam nie uwierzy.
Przecież to ma być sam środek pieprzonej strefy buforowej.
- To byłoby niegrzeczne - twierdzi Spike. - Niezłe przyję-
cie. Tam są przekąski.
Sushi, żółty, czerwony i czarny kawior oraz wachlarz płatów
wędzonego łososia ułożono na pokruszonym lodzie wokół topnieją-
cej lodowej rzeźby ryby, stojącej na podwiniętym ogonie. Podczas
gdy Spike obżera się kawiorem, Todd obserwuje wolno przesu-
wający się wokół tłum. To przedstawiciele wyżu demograficzne-
go, stare pierniki i babsztyle po sześćdziesiątce, dzięki terapii fembo-
towej, wymianie hormonów i mikrochirurgii wyglądający na o po-
łowę młodszych. Todd spostrzega kobietę, którą słabo pamięta z ja-
kiegoś programu. Towarzyszy jej wysoki siwowłosy mężczyzna
w smokingu. Kobieta ma na sobie sarong, a w kopule jej kruczo-
czarnych włosów tkwią kolorowo świecące spinki. Na drugim kon
cu tarasu wielkie ekrany bezustannie ukazują migawki z kolejnych
kanałów satelitarnych, w pięciosekundowych sekwencjach przela-
tujących opętańczymi błyskami światła. W tłumie krążą lalki w sa-
tynowych uniformach brzoskwiniowej barwy, roznosząc drinki. Ły-
sa głowa jednej / lalek ma kształt kowadła i tę płaską, niebies-
ką powierzchnię przecinają linie białego proszku. Od czasu do cza-
su któryś z gości pochyla się i wciąga trochę nosem. Spike głoś-
no zastanawia się. czy wyhodowali ją laką, czy zrobili to chirur-
gicznie.
- To upiorne, Spike - oburza się Todd. - Naprawdę upiorne.
- Ale kawior jest niezły. Powinieneś spróbować, skoro masz
okazję.
Todd nabiera palcami porcję miękkich ziarenek. Rzeczywiście
»ą dobre.
- Zamierzam popytać ludzi. Może potem zrobimy kilka ujęć.
Zostaw mi trochę kawioru.
- Nie ma obawy.
Większość zagadywanych przez Todda ludzi nie zna angielskie-
go lub nie chce z nim rozmawiać. Sprawiają wrażenie odurzonych.
Wielu spośród gości nawet go nie słyszy, ale w końcu znajduje
mężczyznę, który uprzejmie słucha pytania, a potem wyjaśnia, że to
wszystko dla Glassa.
- Jesteśmy tutaj, żeby go rozweselić. Wspaniałe przyjęcie, nie
uważa pan?
- Och, to naprawdę coś.
Ze swą mocno opaloną, pobrużdżoną twarzą, niesforną grzywą
siwych włosów i szkarłatną, obszytą złotogłowiem togą, mężczyzna
wygląda jak król.
- Wiem. że to staroświeckie - wyjaśnia - ale to dla nas
bardzo ważne, że jesteśmy tutaj. Tylko to się liczy.
- Mam ważną sprawę do Glassa. I Antoinette.
- On cieszy się przyjęciem. Obserwuje nas wszystkich. -
Mężczyzna zauważa plamy krwi na bluzie Todda i brak butów na
nogach. - Skąd jesteś, młody człowieku?
- Z Albanii.
- A więc ma pan szczęście, że pan tu jest.
- Właściwie zostałem porwany. Czy Glass naprawdę jest tutaj?
- Przybyliśmy tu dla niego - mówi mężczyzna. Przez moment
spogląda gdzieś w dal, a potem mruga oczami i pyta: - O czym to
mówiliśmy?
Todd widzi, że tamten zamierza odejść. Zadaje mu pytanie:
- Co łączy Antoinette i Glassa?
Mężczyzna znów skupia na nim uwagę. Uśmiecha się.
- Jeśli on jest Johnem F. Kennedym, to ona jest Marilyn Monroe.
- Tyle, że mamy dwudziesty pierwszy wiek - wtrąca jakiś
chudy mężczyzna mniej więcej w wieku Todda, o niezdrowo bladej
skórze jaskiniowego zwierzęcia.
__ Oczywiście - przytakuje starszy. - Przyszło nam żyć w cu-
downych czasach, prawda? A teraz muszę porozmawiać z bardzo mi
drogą osobą, która nie wybaczy mi, jeśli nadal będę ją ignorował.
Bardzo przepraszam, panie... panie...
- Hart. Todd Hart.
Jednak tamten już zdążył się odwrócić. Jego miejsce zajął wyso-
ki, blady chudzielec odziany od stóp do głów na czarno. Ma trupio-
bladą twarz, jasne włosy i oczy zasłonięte okrągłymi lustrzanymi
okularkami. Uśmiecha się do Todda. ukazując pożółkłe zęby. krzy-
wo osadzone w różowych dziąsłach.
- Będzie pan nam musiał wybaczyć to. co zrobiliśmy z euro-
smieuem - mówi i wyciąga rękę. Na każdym palcu ma pierścień
pamięci, z rodzaju tych, które są połączone z wtórnym układem
nerwowym, wyhodowanym w naskórku przez femboty. - Jestem
Frodo, Frodo McHale. Nie mogę długo rozmawiać. Mają tu zdumie-
wająco kiepską ochronę, ale w końcu wychwycą mój program mor-
fujący i pr/estanę być Niewidzialnym Człowiekiem.
Todd ściska dłoń Froda McHale'a.
- Glass ma dziwnych przyjaciół. Kim oni są?
- Niech pan się nimi nie przejmuje. Oni szybko się męczą,
a ponadto nigdy nie byli niczym innym, jak marnymi reliktami
minionego wieku. Nadal myślą, że liczy się tylko stan posiadania,
wciąż czczą fetysz pieniądza. Pragną żyć wiecznie, zamrozić swoje
idealne wizerunki. Odrzucają wszelkie zmiany, różnorodność i wol-
ność. Nie mogą skorzystać z nauk Glassa.
- A Glass?
- On jest zagadką. Szaradą ukrytą w łamigłówce. Jest sobą.
Trzeba to zaakceptować. Dobro, zło - to typowo ludzkie pojęcia.
Dualizm będący rezultatem połączenia dwóch mózgów na poziomie
zwierzęcia. Nasza praca wykracza poza takie koncepcje.
- Zaakceptowałem to. że przywieziono mnie tu pod bronią.
Myślałem, ze porozmawiam z Antoinette.
- Ta pieprzona suka - mówi spokojnie Frodo McHale. - Nie
ma pan pojęcia, co się tu dzieje. Ona uwiodła Glassa. a teraz nie
dopuszcza nas do niego i wstrzymuje wszystkie badania. Jednak to
się zmieni. Proszę tylko poczekać, a sam pan zobaczy. A nastąpi to
prędzej, niż ona się spodziewa. Jej plany przejdą do historii, proszę
mi wierzyć. Przyszedłem tu. żeby pana ostrzec.
- Może mi pan powiedzieć, gdzie ona jest? Albo jak skontak-
tować się z Glassem? Będę z panem szczery. Nie jestem w nastroju
do dyskusji na temat posthumanistycznej etyki.
Todd zastanawia się. co też może tu robić supermodelka wirtu-
alnej rzeczywistości. Może prowadzi zajęcia brazylijskiej gimnasty-
ki tanecznej dla żołnierzy, albo jest rzecznikiem prasowym. Każda
banda rebeliantów i każde ugrupowanie narodowowyzwoleńcze,
nawet tak małe i nic nie znaczące - szczególnie tak małe i nic nie
znaczące jak organizacja Glassa - ma przygotowany zestaw pre-
zentacyjny, gotowy do przekazania mediom. Z pewnością byłaby to
ciekawa odmiana po afektowanych, pełnych przekonania głosach
kaleczących język angielski oraz puszczanych w zwolnionym tem-
pie, nieostrych ujęć towarzyszy ćwiczących z. maskami na twarzach.
Frodo McHale pokazuje swoje kiepskie uzębienie. Jeden siekacz
jest zupełnie zielony.
- Niech pan mówi. a on usłyszy. To miejsce to jego skóra. On
jest wszędzie. Rzuciła na niego urok. ale on jest sprytniejszy, niż się
jej /daje. Proszę się rozejrzeć, dopóki pan może. Wkrótce znów
porozmawiamy. Teraz mus/ę znikać i wracać na naszą stronę płotu.
Uwierzy pan. że po tym wszystkim, co zrobiliśmy, zostaliśmy odsu-
nięci? Jednak nie zawsze tak będzie.
Frodo McHale odwraca się i przeciska przez tłum. Todd zmierza
w przeciwną stronę, uznając, że warto przeprowadzić mały rekone-
sans. Bier/e butelkę Mctaxy i idzie przez szereg połączonych ze sobą
pomieszczeń, elegancko umeblowanych i niczamieszkanych. W ką-
cie jednego z nich znajduje sekretarzyk Louisa Quinze i stojący na
nim komputer, a w delikatnej szufladzie jednorazowe wirtualne
okulary i rękawice.
Todd wchodzi do sieci i łączy się z. redakcją. Pomieszczenie
przewija się wokół niego, ale wszystkie biurka są wyłączone, a kiedy
Todd próbuje zostawić wiadomość, gdzie jest. notatnik nie działa
i telefon nie odpowiada. Każe programowi przeskoczyć na inne
biurko - z takim samym wynikiem. Co dziwniejsze, komputer nie
chce go połączyć z żadnym innym adresem.
Kątem oka Todd dostrzega jakiś ruch, odwraca się i widzi stoją-
cego na drugim końcu pokoju płonącego człowieka. W pierwszej
chwili wydaje się spowity błękitnymi płomieniami, jakby ktoś oblał
go brandy i podpalił. Potem Todd uświadamia sobie, że jego wzrok
przebija się na wylot - ten płonący człowiek jest z płomieni, z ognia
mającego ludzką postać. Stoi tam, spoglądając na Todda.
Reporter każe programowi przeskoczyć na drugi koniec pokoju
redakcyjnego, ale płonący człowiek już znikł. Todd zdejmuje oku-
lary i rękawice, a potem wrzuca je do kosza na śmieci w kształcie
nogi słonia. W wielkim pomieszczeniu zalega półmrok. Gwar przy-
jęcia jest jak szum przyboju w oddali. Afrykańskie maski na ścia-
nach, wygarbowane lwie skóry na długich sofach, pasiaste dywany
z podrabianych skór zebr. A przynajmniej Todd zakłada, że z pod-
rabianych, chociaż z pokoleniem tych starych pierników nigdy nie
wiadomo. Niektórzy z nich nosili nawet prawdziwe futra. Pocią-
ga długi łyk Metaxy i otrząsa się. Czuje się zagubiony na obcej
ziemi i wygląda na to, że następny ruch będzie należał do jego
przeciwnika.
9. Dzikie łowy
Alex budzi się nagle i znajduje Raya siedzącego mu na piersi.
W świetle księżyca małe, blisko siebie osadzone oczy odludka wy-
glądająjak dziury w masce.
- Znalazły nas.
- Kto nas znalazł, Ray?
- Kłopoty - odpowiada odludek i Alex uświadamia sobie, że
Ray się boi.
- Wstaję - mówi Alex, ale Ray chwyta go rękami za twarz
Ostre pazury wbijają się w policzki Alexa.
- Posłuchaj - szepcze odludek.
Gdzieś daleko, w ciemnym lesie, jakieś stworzenie wydaje prze-
ciągły, żałosny dźwięk, który wznosi się coraz wyższą nutą i powoli
zamiera.
- Zaczęło się - mówi odludek i biegnie zbudzić panią Powell.
Kamienie świątyni bjelejąjak kości w blasku księżyca. Na niebie
lśnią miriady gwiazd. Źli /nikli. Ofiarny ogień zgasł. Po drugiej
stronie polany karłowaty mamut niespokojnie przestępuje z nogi na
nogę. Znowu słychać to żałosne wycie. Karłowaty mamut podnosi
trąbę i odpowiada na zew. Ray śmieje się do Alexa.
- Myślałeś, że jest tu sam? To ojczyzna najstarszej populacji
odludków na świecie. Są tu od początku. Ich leśne dzieci są liczne
i dziwne.
Odludki nie rozróżniają przekształconych lalek od genżyniero-
wanych stworzeń.
- Boisz, się, Ray? - pyta Alex. - Muszę znać prawdę.
- Żadnych gierek, wielkoludzie - mówi odludek.-Jesteśmy
otoczeni. Oni mają przewagę liczebną i co najmniej jednego krze-
mołaka. Sądzę, że są też lepiej uzbrojeni. Tutejsze odludki zbierają
ws/y stko, co uda im się znaleźć, a znajdują sporo, bo wy ludzie wciąż
walczycie. Jednak mają niewielkie zapasy amunicji, a tamci przyno-
szą swoją broń z zewnątrz. Kiepska sprawa.
Ktoś biegnie ku nim trawiastą nawą zrujnowanej świątyni. To
Katrina. Rozebrała się do podkoszulka i skórzanych spodni, a twarz
i nagie ręce wysmarowała farbą maskującą. Na łokciach i kolanach
ma grube ochraniacze. Do lufy pistoletu maszynowego przyczepiła
maleńką latarkę na podczerwień, a na czole ma opaskę z noktowi-
zorem.
- Przedarli się - oznajmia Katrina. -Jeśli mamy szczęście,
to tylko grupka zwiadowców, ale nie mam pojęcia, ilu ich tam jest.
Mogłabym przysiąc, że to ten pierdolony Avramites napuścił na nas
tych gnoi.
- Wasz zapach czuć z daleka - podsuwa Ray.
- Potrzebny nam jeden z nich - mówi Alex do Katriny. -
Żywy czy martwy - to bez znaczenia. Musimy zdobyć chip i kilka
mililitrów krwi, jeśli nie da się przynieść ciała, chociaż ciało byłoby
o wiele lepsze.
- Zmienią nas - mówi Ray. - Mają ogromną moc.
- Nie przemienia cię, Ray - pociesza go Alex. - Twoja moc
jest równie wielka.
- To prawda - oznajmia Ray i wyjmuje pistolet. - I mam też
magiczne kule.
- Jeśli zdobędę chip i trochę ich krwi, może to my zdołamy ich
odmienić. A przynajmniej unieszkodliwić.
- Za dwie minuty znajdą się w zasięgu - ostrzega Katrina.
Biegnie z powrotem tam, skąd przybyła, zygzakując, nisko po-
chylona. W chwilę po tym, jak znika wśród drzew, słychać krótką
serię strzałów. Odbijają się ostrym echem od urwiska za zrujnowaną
świątynią.
- Co mam robić, panie Sharkey? - pyta pani Powell. - No,
wie pan, nie jestem całkiem bezużyteczna. W razie walki mogę
udzielać pierwszej pomocy. Kiedyś pracowałam z latającym leka-
rzem w Afryce.
- Zatem proszę przygotować bandaże.
Alex znajduje swój plecak i zakłada noktowizor. Oblana księży-
cowym blaskiem polana ukazuje się w zdumiewająco ostrym świa-
tłocieniu. Alex widzi małe sylwetki biegające tu i tam wśród drzew
na zboczu, ale nawet ten wzmocniony obraz nie pozwala rozróżnić
Złych od wrogów. Rzadko padają strzały: baśnie wolą walczyć
wręcz, zachowując broń palną na rzeczywiście rozpaczliwe sytuacje.
I dobrze, ponieważ większość używanej przez baśnie amunicji to
pociski z wydrążonymi czubkami, zawierające femboty, które wni-
kąjądo krwi ofiary i niszczą główne naczynia krwionośne. Te krótkie
serie strzałów prawdopodobnie padają z automatu Katriny.
Alex wyjmuje z plecaka zestaw pistoletów pneumatycznych
i ładuje je maleńkimi, pierzastymi strzałkami.
- Nieźle strzelam, panie Sharkey - zachęca pani Powell.
Alex daje jej jeden z pistoletów.
- To dobrze, bo ja jestem kiepskim strzelcem. To pociski
usypiające. Proszę nie dotykać ostrych końców. Jeden pocisk powali
baśń, dwa człowieka lub krzemołaka, tuzin tego małego mamuta.
Chcę mieć jednego /, nich żywego, jeśli się da. Proszę nie strzelać
w głowę. Jeśli zdobędę chip, zapewne uda mi się poznać kody
kontrolne. Zazwyczaj przez nerw wzrokowy można dotrzeć do ko-
dów chipa i wyłączyć go odpowiednią sekwencją świetlnych impul-
sów. Proszę tu zostać, a ja pójdę na polowanie.
Pani Powell spogląda na niego. Wśród drzew na zboczu błyskają
ogniki wystrzałów, ale ona nawet nie mruga okiem.
- Nie przetrwałaby pani tam nawet pięciu minut.
- Wiem, z kim mamy do czynienia, panie Sharkey.
- Nic, nie wic pani. Nawet ja nie wiem, czym się stały. Baśnie
potrafią zaprogramować femboty tak, aby wywoływały specyficzne
zmiany w genotypie zainfekowanych stworzeń. Przykładem jest ten
mały mamut, albo troll, którego spotkała pani w lesie.
- Wiem wszystko o ich czarach. Znam te leśne stworzenia.
Zajmuję się nimi od dawna. Na przykład wiem, że stworzyły praw-
dziwe smoki.
- W takiej walce, jak ta, nikt nie używa smoków. Kiedy już
będzie po wszystkim, wyjaśnię dlaczego. Proszę nie dziwić się
niczemu, co na panią wyjdzie. Tylko strzelać. I pilnować plecaka.
W nim jest cała moja magia.
Ray idzie za Alexem, gdy ten ostrożnie skrada się między powy-
kręcanymi dębami w stronę ogników wystrzałów i głuchym odgło-
som uderzeń. Alex czuje się potężny, szybki i podniecony. Ma
wrażenie, że płynie w chłodnym nocnym powietrzu. Bitwa toczy się
w niesamowitej ciszy. Żadnych wrzasków czy okrzyków bólu, tylko
pojedyncze strzały, tupot nóg i czasem zduszony jęk. Ray dotyka
jego ramienia, a Alex obraca się i widzi martwego odludka, leżącego
wśród zdeptanych paproci.
- Jeden ze Złych - szepcze Ray. Delikatnie przewraca ciało.
Oczy zabitego przesłania grube bielmo; ma rozszarpane gardło. Ray
rozgląda się wokół i mówi: - Tam jest jeszcze trzech.
Jednak okazuje się, że to także Źli. Alex mówi Rayowi, że równie
dobrze mogą zaczekać, aż tamci sami do nich przyjdą. Sadowi się na
grubych korzeniach sędziwego dębu. Noktowizyjne okulary ukazują
w fałszywych kolorach szczegóły, których bez nich nie zdołałby
dostrzec. Sto metrów dalej ktoś goni kogoś w gęstych zaroślach. Po
krótkim, zaciętym starciu zapada cisza, a potem z krzaków wybiega
jedna, nisko pochylona postać. Alex celuje w nią z pistoletu, ale
tamten jest już za daleko i szybko znika na zboczu.
Ray niecierpliwie odchodzi kawałek od kryjówki Alexa, a potem
zatacza łuk, żeby wrócić z przeciwnej strony. W tym momencie
zostaje zaatakowany. Skacze na niego jakiś długi i zwinny stwór.
Toczą się po ziemi. Alex strzela w powietrze, na moment odwracając
uwagę napastnika, a Ray wyrywa się z uścisku. Błyskawicznie
wstaje i strzela ze swego wielkiego pistoletu. Odrzut obala go na
plecy. Przeciwnik ponownie rzuca się na odludka, ale tym razem
Alex już zdążył wycelować. Stwór z łoskotem pada na ziemię, gryzie
swój bok i nieruchomieje.
To lis, ale lis o wielkich uszach i pomarszczonym, wydłużonym
pysku. Pod dolną szczęką wisi mu wielkie wole, podobne do indy-
czych korali. Alex zgaduje, że to gruczoł jadowy, ale Ray potrząsa
głową i rozchyla pysk stworzenia, odsłaniając rurkowe przednie
zęby. To wampir, wstrzykujący femboty zmagazynowane w tej
gruczołowatej narośli.
- Takie stwory, jak ten, przemieniły połowę mego ludu -
mówi Ray.
Alex zakłada jednorazowe rękawice i za pomocą małej strzy-
kawki pobiera mleczny płyn z gruczołu lisowampira. Umieszcza
strzykawkę w testerze, który migocze czerwoną diodą, sygnalizując
obecność fembotów. Nie ma sensu badać dalej. Jeśli Ray ma rację,
to Alex dobrze wie, jakiego rodzaju będą to femboty - bardzo
podobne, jeśli nie identyczne do tych, które zaraziły członków
Dziecięcej Krucjaty. Maleńkie ślepia lisa są zamknięte grubą war-
stwą epidermy - a więc nie nosi chipa.
- Przynajmniej możemy wykorzystać jego krew - mówi Alex.
Ray unosi głowę i porusza wielkimi uszami. Alex dostrzega, że
coś błyskawicznie chowa się za pień wielkiego dębu. Coś innego
czołga się, okryte płaszczem, którego kolor i temperatura są iden-
tyczne z leśnym poszyciem. Alex pakuje strzałkę w ten płaszcz,
a baśń umyka spod okrycia. Alex strzela po raz drugi i chybia,
a potem obraca się i niecałe dwadzieścia metrów dalej widzi następ-
rut baśń. Bardzo wysokie i bardzo chude stworzenie błyskawicznie
odchyla głowę i pluje gęstą śliną, która zalepia okulary Alexa i parzy
w palce, przy próbie wytarcia cieczy. Alex zdejmuje okulary i w tej
samej chwili słyszy huk pistoletu Raya. Plująca jadem baśń znika,
ale w blasku księżyca majaczą następne, skradające się między
drzewami. Wśród napastników widać jakąś ludzką postać, mającą
co najmniej trzy metry wzrostu i jelenie rogi nagłowię.
Alex i Ray cofają się, pozostawiając ciało lisowampira. Alex
strzela ilekroć Ray wskaże mu cel, ale chyba nie trafia ani razu i kiedy
docierają do świątyni, ma już pusty magazynek.
Katrina i pozostali Źli już tam są. Nie ma ich zbyt wielu. Pani
Powell owija głowę jednego z nich bandażem. Stwór warczy na nią,
a ona policzkuje go i spokojnie kończy opatrywać.
Katrina, spazmatycznie łapiąc oddech, mówi, że ma dwa pewne
trafienia, ale jednego odciągnięto, a drugi dostał w głowę.
- Mam nadzieję, że mimo to przyniosłaś go tutaj - mówi Alex.
- Tam leży.
Stwór jest krępy, nagi i pokryty łuskami, o długich muskularnych
rękach, które za życia pewnie dotykały ziemi przy chodzeniu. Skórę
ma twardąjak skała i Alex z trudem odnajduje żyłę. Sprawdza krew
na zawartość fembotów, a resztę wlewa do plastikowej probówki
i wypija duszkiem. Płyn jest zimny i obrzydliwy, ale jakoś udaje mu
się go przełknąć.
- Kiedy? - pyta Ray. - Kiedy nasza kolej?
- Za pół dnia, może prędzej - odpowiada Alex. Czuje naj-
pierw zimno, a potem gorąco. Już nie da się tego cofnąć. Femboty
baśni przenikną błony śluzowe, przejdą do naczyń włosowatych,
potem dotrą do żył i do serca. Po kilku minutach ich obecność
zaktywuje jego przekształcony układ immunologiczny. A przynaj-
mniej taki jest plan.
Coś przelatuje przez baldachim czarnych drzew i pęka na niebie,
tryskając błękitną poświatą, która wypełnia ruiny blaskiem i ruchli-
wymi cieniami. Wszyscy patrzą w górę.
- To nie jest oddział zwiadowców - mamrocze Katrina. - To
cała wyprawa wojenna.
Ray podbiega do karłowatego mamuta i mówi, coś do niego
a potem wraca i ze wzburzeniem bełkocze do Alexa:
- Idziemy, spotkamy się znowu. Ty jedź, wielkoludzie. Mów
mu, co ma robić. Nazywa się Hannibal. Zna ludzi.
Mamut potwierdza to, zginając przednią nogę, która tworzy
stopień dla podchodzącego Alexa. Z trudem, powstrzymując chęć
pochwycenia za długą, twardą sierść zwierzęcia, Alex gramoli się na
drewniany fotel na jego grzbiecie. Siedząc tam, raczej na stołku niż
w siodle, i mogąc przytrzymywać się tylko dwóch rzemiennych
uchwytów, ma wrażenie, że do ziemi jest bardzo daleko.
Ray podaje mu plecak i radzi:
- Połóż go przed sobą, tak będzie wygodniej. Nie martw się,
Hannibal zna drogę. - Potem podsuwa się bliżej i dodaje cicho: -
Zostawimy tu starą, co? Jest trochę zbyt chuda, ale oni nie gardzą
niczym, co wpadnie im w ręce.
Błękitna raca gaśnie, opadając. Za nią snuje się warkocz słodko
pachnącego dymu. Dogasające światło rzuca długi cień Raya na
polanę.
- Ruszamy wszyscy - protestuje Alex. - Nie pojadę sam.
- Ray ma rację - mówi Katrina. - Tylko ty możesz powstrzy-
mać Krucjatę. Jedź już, dogonimy cię.
- Mam przejechać na włochatym mamucie trzydzieści kilome-
trów po trudnym terenie, podczas gdy gotują się we mnie femboty
baśni?
- Spotkamy się rano - ucina stanowczo Katrina. - Żaden
problem. Pilnuj swojego tłustego tyłka, Sharkey. No już, spieprzaj
stąd.
Alex odwraca się do Raya.
- Masz bronić pani Powell. Nie żartuję.
- Dobra, wielkoludzie. Nie zjem jej.
- I uważaj na Kat, żeby nie zrobiła czegoś głupio bohaterskiego
i nie dała się zabić.
Z ciemnego lasu nadlatuje przeciągłe wycie. Muskularny, półna-
gi człowiek wypada spomiędzy drzew w blask księżyca. Pół tuzina
Złych próbuje go powstrzymać, lecz odrzuca ich na boki uderzenia-
mi długiej pałki. Z okutych metalem końców kija tryskają skry,
wzniecając płomyki w suchej trawie.
- Krzemołak! - krzyczy Ray i w mgnieniu oka wskakuje na
grzbiet mamuta, chowając się za plecami Alexa.
Mężczyzna znów wyje i szeroko, triumfalnie rozkłada ramiona.
Katrina spokojnie składa się do strzału i pakuje mu kulę w głowę.
Krzemołak pada na ziemię, lecz w tej samej chwili nad polaną prze-
latują dwa stwory wielkości baśni, na szerokich błoniastych skrzyd-
łach. Seria strąca jednego, drugi koziołkuje w powietrzu i wpada
w cień pod drzewami. Ray bodzie piętami owłosione boki Hannibala
i z głośnym okrzykiem zeskakuje na ziemię.
Karłowaty mamut podrywa się i pędzi zadziwiająco szybkim,
równym galopem. Alex ma wrażenie, że siedzi w kołyszącej się na
wodzie łódce. Falami są potężne mięśnie mamuta, grające pod
pokrytą gęstą sierścią skórą. Alex mocno trzyma się skórzanych
uchwytów po obu stronach fotela, aż w końcu Hannibal zwalnia do
kłusa. Wydziela silny zapach piżma. Alex z trudem łapie oddech,
wydymając policzki. Hej! Czuje się tak, jakby biegł równie szybko
jak mamut.
Nagle, w chwili gdy Hannibal przebiega pod nisko zwieszonymi
gałęziami dębu, baśń atakuje Alexa. Ląduje na jego plecach, łapie
go za włosy i odgina głowę do tyłu, żeby łatwiej przyłożyć mu nóż
do gardła. Chwytnymi paluchami stóp chwyta jego boki, wyciąga
długą szyję i spogląda Alexowi w oczy. Ma zbyt wiele ostrych jak
igły zębów w wąskich szczękach i głęboko osadzone ślepia, które
w blasku księżyca wyglądają jak dwie czarne dziury.
- Poddaj się - rzuca.
Alex mówi powoli, przy każdej wymawianej sylabie czując
ostrze noża na szyi.
- Zabierz mnie do waszego wodza.
Baśń śmieje się chrapliwym, urywanym śmiechem, przypomina-
jącym syk wygotowującej się wody.
- Zły człowiek - mówi. - Sz-szpieg.
- Nic! - krzyczy Alex, myśląc, że baśń zaraz poderżnie mu
gardło. Baśń znów się śmieje i w tym momencie obok wykwita
kolorowa plama. Pędzi na nich jakiś odziany na czarno mężczyzna,
wyciągając szponiaste ręce, łopocząc połami podszytego czerwo-
nym jedwabiem płaszcza. Ma bladą twarz i oczy jak płonące węgle.
To pozostawiony przez Katrinę duch, który miał odstraszyć każdego,
kto chciałby ich tropić.
Przestraszony Hannibal rzuca się do ucieczki. Alex łapie za ramię
baśni. Przeciwnik jest zwinny i silny, lecz Alex jest większy i cięż-
szy, a poza tym ma lepsze oparcie. Nóż wypada z palców napastnika.
Ten rozpaczliwie usiłuje go złapać, a Alex błyskawicznie zmienia
chwyt i łamie mu kark.
Martwa baśń nadal przywiera do niego: wtórny układ nerwowy
wytworzony przez femboty zacisnął mięśnie. Kiedy Alex próbuje go
oderwać, nagle zaczynają działać femboty, które wchłonął. Powoli,
jak obraz w nagrzewającym się staromodnym telewizorze, zaczyna
dostrzegać nową warstwę rzeczywistości. W powietrzu roi się od
jaskrawych pyłków, które niczym śnieżne płatki przelatują przez
mrok. Każde drzewo, każdy konar i liść wydaje się być pokryty
szronem fotonów. Gdzieś w dali rozbrzmiewa cudownie melodyjna
i słodka muzyka.
- Witaj w naszej krainie - skrzeczy baśń. Głowa opadła jej na
skręconym karku. Jej oczy to dwa czerwone płomyki. Smugi złotego
światła tworzą skomplikowane wzory pod niebieską skórą.
Alex nie boi się. Tak jakby dziecko, które kiedyś stało z matką
na wąskim balkoniku czynszowego wieżowca, spoglądając na gma-
twaninę londyńskich świateł, jakby to dziecko nagle, na skutek
jakiejś dziwnej i subtelnej transformacji, stało się nim i znów patrzy-
ło jego oczami.
Całkiem wyraźnie słyszy głos Lexis: "KrainaBaśni!", gdy Han-
nibal wypada na polanę za zakrętem zarośniętej drogi.
Jest tak cicho i tak jasno. W górze rozpościera się bezkresne,
rozgwieżdżone niebo. Blask wiszącego nad linią drzew półksiężyca
wydaje się skupiać w jednym miejscu, tworząc jasną kopułę na
środku drogi. W tym czystym świetle gromada baśni i innych stwo-
rzeń tworzy szpaler, wiodący do dwóch postaci, które siedzą na
fotelach z wysokimi oparciami. Te trony są zrobione z cienkich
białych drewienek lub kości dawno wymarłych ptaków.
Jedna z baśni podbiega, zarzuca srebrną nić na kieł Hannibala
i prowadzi go do siedzących.
- Moje panie - mówi matowym, martwym głosem baśń na
plecach Alexa. - W końcu jest.
Potem jego mięśnie poddają się śmierci i spada na ziemię u ich
stóp. Obie postaci podnoszą głowy i patrzą na Alexa. Ich twarze są
blade w promieniach księżyca, a on ze zdumieniem spostrzega, że
obie wyglądają jak Milena wtedy, kiedy spotkał ją po raz pierwszy.
10. Antoinette
O świcie Spike znajduje Todda śpiącego na leżaku, na skraju
trójkątnego tarasu wystającego nad wodę. Jezioro ciągnie się w dal
pod jaśniejącym niebieskim niebem. Kawałek dalej przy brzegu
cumuje motorówka z dwiema lalkami załogi, lekko kołysząc się na
wodzie.
Kiedy Spike potrząsa nim, Todd gwałtownie się budzi z męczą-
cego snu o pościgu ulicami jakiegoś nieznanego miasta. Wciąż boli
go głowa i /. wdzięcznością przyjmuje podsunięte mu przez kame-
rzystę piwo.
- Piwo z rana jak śmietana - mówi Spike. - Nawiasem
łowiąc, masz dziurę w skarpetce. Lewej.
- Mów mi Bosonogi Joe.
Todd dwoma łykami wypija piwo, zgniata plastikowy pojemnik
i wrzuca go do doniczki z geranium, które już zaczyna gubić czer-
wone płatki w nieubłaganym skwarze poranka.
- Człowieku. Do następnego dodaj surowe jajko. I trochę sosu
tabasko. - Todd rozciera oczy pięściami. - Wypiłem całą butelkę
Metaxy i chyba połknąłem robaka.
- Znalazłem tylko piwo - mówi Spike. Przechyla się przez
żelazną barierkę tarasu, spoglądając na jezioro. - Zeszłej nocy
rozmawiałem z tym sieciowym kowbojem. Twierdził, że pracuje dla
Glassa. ale był jakiś dziwny. Kiedy byłem w Afganistanie...
Pr/ez otwarte przeszklone drzwi wychodzi na taras lokaj Ralph
Zamienił liberię lokaja na zamszową marynarkę i niebieskie dżinsy.
Na biodrze ma kaburę z wielkim pistoletem. Ma też wideogogle
i mikrofon w uchu. Za nim podąża pół tuzina lalek, które trzymają
w rękach pulsacyjne M10 o grubych lufach.
- Spike... - mówi Todd.
- .. .tam też widziałem takich kowbojów, próbujących...
- Spikc. łap się za...
- .. .wykończyć moskiewską giełdę papierów wartościowych.
Ci mudzahedini mają cholernie długą pamięć. W każdym razie...
- .. .tę twoją pieprzoną kamerę, dobra!?
- Nie ma potrzeby, panowie - mówi Ralph. -Wszystko jest
już nagrane.
Klaszcze w dłonie i lalki rozstawiają na tarasie stół i przykrywają
go grubym lnianym obrusem. Przynoszą krzesła, migoczą układany
mi srebrnymi sztućcami. Na jednym końcu stołu ustawiają telewizor
/ dużym ekranem. Proponują Toddowi owoce i ziołowe herbaty
i wyglądają na zmieszane, kiedy prosi o kawę. Ich niebieskie buzie
ledwie widać spod wielkich pudrowanych peruk. Mają białe ręka
wic/ki. brzoskwiniowe jedwabne żakiety i szarawary, a na nogach
buciki / prawdziwej skóry.
Kiedy Spike i Todd siadają, włącza się telewizor. Antoinette
mówi z jego ekranu:
- Przepraszam, że wieczorem nie mogłam się z panem zoba
c/.yć. Wydarzenia toczą się coraz szybciej.
Stoi w jakimś białym pokoju. Przez okno za jej plecami wpa-
da strumień światła. Antoinette ma na sobie białą jedwabną togę.
tworzącą jeziorko u jej stóp. Włosy zaczesała w asymetryczny
stożek gęstych, kruczoczarnych loków, przedzielony białym pasem-
kiem.
- Czy to miało coś wspólnego z niejakim Frodem McHalem7
- pyta Todd.
- To ten kowboj, o którym ci mówiłem! On...
- Zamknij się, Spike - ucina Todd.
Antoinette wyjaśnia:
- Kiedy się poznaliśmy, urządzając nieustanne przyjęcia kok-
tajlowe Glass usiłował mi udowodnić, ze on też potrafi zmieniać
ludzkie serca i umysły. To nie najlepszy żart, ale bardzo go kocham
i nie miałam serca ich wygonie. Teraz będą spać, jak wszystkie
wampiry. W nocy budzi się w nich indukowana przez femboty
osobowość i znów ożyją. To miejsce zmieniło się w mauzoleum.
Glass prowadził badania...
- Nad nowym zastosowaniem wirtualnej rzeczywistości -
podpowiada Todd.
Na ekranie telewizora. Antoinette podchodzi do jasnego okna.
Łagodny wietrzyk porusza długimi białymi zasłonami.
- Glass pragnął nieśmiertelności. Miał trzecie z kolei serce
i drugie płuca, więc obrzydła mu cielesność. Chciał zostać pierw-
szym człowiekiem, który przekroczy barierę między myślą, a ma-
szyną. Pan już o tym wie, panie Hart. Pozwolono to panu odkryć.
- Naprawdę.' Słuchajcie, jeśli to ma być prezentacja, to na-
prawdę nie najlepsza. Może lepiej...
- Siadaj pan - mówi lokaj Ralph.
- Jasne. To pan ma broń. Pan i te małe niebieskie stworki. Przy
okazji, czy lalkom wolno nosić broń? Myślałem, że ONZ wydało
w tej sprawie rozporządzenie.
- Jesteśmy w strefie buforowej - wyjaśnia Ralph. - Poza
tym, to niezupełnie są lalki.
Todd opiera się o stół. znajdując miejsce dla łokci wśród grawe-
rowanych srebrnych sztućców i półprzeźroczystej porcelany.
- Proszę opowiedzieć mi o tym słynnym eksperymencie. Udał
się?
Obraz na ekranie telewizora przechodzi w zbliżenie, gdy Antoi-
nette odwzajemnia spojrzenie Todda. Powieki jej oczu mają barwę
matowej miedzi.
- Glass został przeniesiony sześć miesięcy temu. Jego funkcje
są aktywne, ale nie może rozmawiać. To się zmieni.
- A komputery są tutaj.
__ To jest jego instytut badawczy, serce tego, co Glass nazywa
Biblioteką Snów, ale jego tu nie ma. Jest wszędzie i nigdzie.
- Chcecie uniknąć rozgłosu?
Antoinette przymyka oczy.
- Mam na myśli to, że niewiele się tu dowiedziałem. Nawet nie
spotkaliśmy się naprawdę.
- O ile wiem, był pan już w Bibliotece Snów, panie Hart.
Wczoraj wieczorem korzystał pan z jednego z komputerów. Można
się przez nie połączyć tylko z Biblioteką.
- Próbowałem porozumieć się z moją redakcją. Będą mnie
szukać.
- Wiedzą, że pojechał pan robić reportaż w terenie. Dostał się
pan nie do węzła swojej redakcji, lecz jego symulacji. Biblioteka
Snów zawiera w sobie - między innymi - również model samej
sieci, dla własnych celów. Jest zgodna z siecią, ale nie połączona
z nią topologicznie.
- Symulacja sieci'.' Jaką mocą obliczeniową dysponuje Glass?
- Biblioteka Snów nie jest symulacją sieci. Czerpie z niej to,
czego potrzebuje i wykorzystuje do generowania świata, w którym
ocknął się Glass. Jest jak mały, kieszonkowy wszechświat.
- Widziałem tam coś - mówi Todd. - Płonącego człowieka.
A może człowieka z ognia. Czy to był Glass?
- To, co pan widział, to nie był Glass. Ten stwór jest dziełem
Dziecięcej Krucjaty. W świecie rzeczywistym jest rogatym królem,
a po przejściu bariery tym, co nazywa pan płonącym człowiekiem.
Jego układ nerwowy stworzył Frodo McHale i jego akolici. Moż-
na rzec, iż on jest pierwszym prawdziwym kosmonautą sieci. A ra-
czej będzie, jeśli zdoła uciec z Biblioteki Snów. Zeszłej nocy poznał
pan Froda McHale'a. Chyba chciał w ten sposób dać mi znać, że
wrócił.
- Nie lubi go pani.
- On chce mnie zabić, panie Hart.
- Zatrudnił najemników - mówi lokaj. - Dwa dni temu
dotarli na drugi brzeg jeziora.
- Sądzę, że obserwują, jak jecie śniadanie - oznajmia Antoi-
nette. - Frodo McHale chce wykorzystać Dziecięcą Krucjatę do
własnych celów. Glass i ja chcemy ją zneutralizować.
- To słowo o bardzo dużym ładunku emocjonalnym. Czy o-
znacza to, co podejrzewam?
- Chcę również zniszczyć baśnie, które stworzyły Dziecięcą
Krucjatę. Czy to pana szokuje?
- Myślałem, że już zostały zniszczone. Ta historia pod Pary-
żem... "
- Policja Pokoju twierdzi, że rozwiązała problem baśni, ale
chociaż Magiczne Królestwo upadło, irwa dalej. Frodo McHale
potrzebuje Dziecięcej Krucjaty, a ja chcę z nią skończyć. Wymknęła
się spod kontroli. Takie wytwory jak ten płonący człowiek grożą
zniszczeniem sieci, a na to nie mogę pozwolić.
Teraz Todd uzmysławia sobie, kogo przypomina mu ta fryzura
z białym pasemkiem. Elsa Lanchester. Narzeczona Frankensteina.
- Potwór - przezywa Spike.
Todd spogląda na niego.
- Potwór - powtarza Spike. Odgryza kawałek ciastka i mówi
z pełnymi ustami: - To potwór uciekł. Frankenstein był naukow-
cem, który go stworzył. Nie nadał mu imienia.
- W dzisiejszych czasach potwór i uczony, stwórca i stworze-
nie, często bywają tym samym - oznajmia Antoinette. - Teraz
rozumie pan, na czym polega mój problem, panie Hart. Nie umiem
opowiadać. Nie jestem dziennikarką.
- Chce pani, żebym opowiedział pani historię. Nawiasem mó-
wiąc, muszę przyznać, że jest bardzo ciekawa.
- Usiłowałam uciec przed tym, czym byłam, ale przestałam
panować nad tym, co stworzyłam. Teraz płonący człowiek grasuje
w Bibliotece Snów i wkrótce znajdzie się w sieci, on i setki takich,
jak on. Zapełnią sieć nieme baśni. Może uniemożliwią nam dostęp
do sieci. I co wtedy?
- Dlaczego to jest dla pani ważne?
- Ponieważ zamierzam połączyć się z moim ukochanym i żyć
wiecznie. Pan jest jedynym amerykańskim dziennikarzem, z którym
mam kontakt. Glass ma do opowiedzenia ciekawą historię, a ponie-
waż nadal jest obywatelem USA, najlepiej będzie, jeśli opowie ją
amerykańskiej widowni. W końcu siedemdziesiąt procent mocy
obliczeniowej sieci znajduje się na terytorium Stanów. - Ekran
telewizora mruga, ukazuje zbliżenie Antoinette, która wyciąga ra-
miona, jakby chciała przejść przez szkło i pyta: - Mogę panu
zaufać, panie Hart?
Spike śmieje się.
- Zamknij się, Spike - warczy Todd.
Na drugim brzegu jeziora słychać stłumiony huk. To głuche
pacnięcie granatnika.
Todd zrywa się na równe nogi, wahając się, czy uciec, czy
zanurkować pod stół. Motorówka pędzi do brzegu, gwałtownie
zygzakując. Ścigają mała, powolna, samonaprowadzająca się rakie-
ta. Z przeraźliwym rykiem silnika motorówka wchodzi w ostatni
skręt. Pocisk gwałtownie przyspiesza i motorówka znika w białym
pióropuszu wody. Spike ściska ramię Todda i wskazuje coś palcem.
Następna rakieta mknie nad jeziorem, kierując się na południowe
skrzydło budynku. Jej wąski korpus i płaskie stabilizatory są poma-
lowane w czerwono-białą szachownicę, dobrze widoczną na tle
błękitnej wody.
Ekran stojącego na stole telewizora pokazuje tylko białe płatki
śniegu. Lokaj stoi przy szklanych drzwiach, przepuszczając wybie-
gające lalki. Mówi:
- Mój kontrakt właśnie wygasł. Życzę szczęścia, panowie.
Wchodzi do środka i drzwi zamykają się.
11. Gorączka
W ciemności, w klatce ciemności, w klatce ciemności pod drze-
wami, gorączka wywołana działaniem fembotów powoli opada.
W ciele Alexa wybuchła krótkotrwała wojna, która już prawie wy-
gasła.
Jego zmieniony układ immunologiczny wyprodukował miliony
mikroskopijnych drapieżników, które ścigały stworzone przez bas-
nie femboty w nurtach jego krwioobiegu. Każdy drapieżnik ma nieco
inny zestaw receptorów, tak że przynajmniej jeden z nich może się
połączyć z dowolnego typu fembotem i unieruchomić go. Połączenie
wyzwala sygnał stymulujący produkcję większej liczby takich dra-
pieżników. W przeciwieństwie do uniwersalnych układów immu-
nologicznych, które chronią całość, te drapieżniki pozbawiają napa-
stników ich kodów, a następnie przekazują je do bibliotek w szpiku
kostnym długich kości Alexa, ale nie potrafią zmienić tych kodów,
tak samo jak on nie może zmienić swojego DNA. Tylko odludki
potrafią wykorzystywać biblioteki do sporządzania antidotum na
nieme krucjaty.
Biblioteczne kopie fembotowych kodów są zapisywane w dłu-
gich nitkach kwasu nukleinowego, a następnie przekazywane limfo-
cytom T, w proteinowych otoczkach wytworzonych ze zmodyfiko-
wanych wirusów HIV.
Objawy udaru cieplnego powoli ustępują.
Jego krew powoli staje się księgą.
Pręty klatki nie wydają się już wić jak żmije - stają się tylko
zielonymi gałęziami, powiązanymi cienkim drutem i tworzącymi
rodzaj kosza. Klatka jest tylko trochę większa od Alexa, który musi
kucać albo zginać się wpół i nieustannie się wierci, usiłując ulżyć
obolałym kończynom lub odsunąć od ostrych końców gałęzi.
Promienne stworzenia, kroczące obok klatki Alexa, stają się
zwyczajnymi baśniami, niewiele różniącymi się od lalek, którymi
były kiedyś. Nie są to dzikie odludki z ich wyrazistymi twarzami
i gibkimi ciałami, ale krępe stworzenia o małych oczkach błyszczą-
cych pod prognatycznymi czołami. W większości są nagie i uzbro-
jone tylko w noże. Paradoksalnie, w miarę jak gorączka ustępuje,
Alex coraz słabiej widzi je w ciemnościach przedświtu, gdyż biega-
jąc tu i tam, nie ciągną już za sobą welonów skrzącego się pyłu.
Nieco dalej dostrzega stado gcnżynierowanych wilków z kryza-
mi kolców z włókna węglowego i tak muskularnymi przednimi
łapami, że wyglądają jak garbate. Ich długie krokodyle szczęki są
pełne trójkątnych, rekinich zębów. Wilki są uwiązane do palików
tak. aby żaden z nich nie mógł dosięgnąć innego. Opierają długie
pyski na przednich łapach i przymkniętymi żółtymi ślepiami obser-
wują swoich panów. Karłowaty mamut Hannibal stoi uwiązany na
końcu polanki. Kołysze trąbą i raz po raz szarpie żelazną obręcz na
prawej przedniej nodze.
Według luminescencyjnych plamek wytatuowanego zegarka
Alexa, do świtu została mniej więcej godzina (nie wie, czy może
jeszcze ufać temu zegarkowi, bowiem niektóre szczepy fembotów
potrafią zmieniać biomechanizmy). Baśnie zabrały mu mechaniczny
zegarek i każdy kawałek metalu, włącznie z uchwytami zamków
błyskawicznych spodni i kurtki. Przeszukały mu nawet jamę ustną.
Niewątpliwie sprawdziły go także na obecność fembotowego wspo-
magania układu nerwowego, ale asemblery są ukryte w szpiku
kostnym, a drapieżniki tylko nieznacznie różnią się od fembotów,
które znajdują się we krwi każdego, kto poddał się uniwersalnej
terapii układu immunologicznego.
Musi być cierpliwy. Oddał się w ręce wrogów. W swoim czasie
sami do niego przyjdą.
Alex zasypia i budzi się, otępiały od snu i braku cukru. Widzi
gapiącego się nań mężczyznę - wysokiego i krępego, który siedzi
w kucki dość daleko od klatki. Między gałęziami drzew widać
kawałki szarego nieba. Obserwując Alexa w słabym świetle poranka,
mężczyzna machinalnie drapie za uchem genżynierowanego wilka.
Zwierzę łasi się do niego jak kot, wywiesiwszy długi czerwony jęzor
spomiędzy szczęk, które jednym kłapnięciem mogłyby odgryźć mu
ramię.
Alex odwzajemnia mu się bacznym spojrzeniem. Ze skroni męż-
czyzny sterczą rozgałęzione rogi banku danych, a z podstawy karku
węglowe wąsy anten. Jego ciało pogrubiają wszczepione mięśnie lub
płyty podtkankowego pancerza - a może jedne i drugie. Alex
zastanawia się, po co tamtemu powiększona pojemność czaszki, ale
wie, że lepiej nie pytać. Za plecami słyszy dziewczęcy głos.
- Spotkaliśmy się już.
Alex obraca się w klatce i czuje gwałtowny przypływ rozpaczy,
a zarazem nadziei.
W pierwszej chwili wydaje mu się, że to Milena.
W następnej, że jest o wiele za młoda.
Musi spojrzeć po raz drugi, żeby mieć pewność, ponieważ miał
nadzieję, że w końcu spotka swoją dawną milos'ć. Jednak to nie ona.
Poznałby ją wszędzie, obojętnie jak dobrze by się zamaskowała, jak
bardzo się zmieniła lub została zmieniona.
A potem obok pierwszej pojawia się druga dziewczynka. Widział
je w nocy, ale wtedy pomyślał, że majaczy w gorączce. Podobne do
siebie jak dwie krople wody, ubrane w przerobione stroje maskujące.
Chociaż obie są niebieskoskóie i łyse, są zdumiewająco podobne do
Mileny. Ta wyzywająca, niedbała pozajest identyczna z tą, która tak
żywo utkwiła Alexowi w pamięci. Przypomina o bystrej, zwariowa-
nej dziewczynce, która zmieniła całe jego życie i pozostawiła wciąż
nie zagojoną ranę w jego wspomnieniach, o tym białym pokoju,
w którym zrobiono mu coś dziwnego, cudownego i strasznego. Alex
uświadamia sobie, że te bliżmaczki są niewiele starsze niż wówczas
była Milena. To te dwie dziewczynki z Magicznego Królestwa.
Bliźniaczki spoglądają na niego z rozbawieniem i pogardą. Błę-
kitna barwa ich twarzy to jakiś rodzaj farby.
- To ty pomogłeś...
- Pomogłeś zniszczyć...
- Nasze gniazdo.
Obie śmieją się. Nie jest to przyjemny dźwięk.
- Spodziewałem się, że będziecie szły z Dziecięcą Krucjatą.
Alex usiłuje zachować spokój. W końcu stało się. Nie może dać
się wyprowadzić z równowagi, bo wszystko p.zepadnie.
- Och, oni tu idą...
- A my jesteśmy blisko...
- Bliżej niż myślisz.
- Ona już się rozpada - mówi Alex. - Rozprasza się. Jak
każdy ruch. Nawet taki, którego członków łączy infekcja meme.
Bliźniaczki uśmiechają się chytrze, z rozbawieniem i wyższoś-
cią, lecz ten podwójny uśmiech zaraz znika.
- Myślisz, że zmiany są złą...
- Złą rzeczą. Mylisz się...
- I to bardzo.
- Jesteście złe z powodu upadku Magicznego Królestwa. Ro-
zumiem to.
Bliźniaczki wzruszają ramionami w przydużych kurtkach. Ile
mają lat? Osiem? Dziewięć? Z pewnością nie więcej. Milena musiała
dokonać cudu partenogenezy zaraz po tym, jak uciekła z pierwszą
baśnią. Daleko zaszły! Alex czuje, że przygniata go ciężar tej wie-
dzy. Bliźniaczki mówią:
- Och, Magiczne Królestwo było zabawne...
- Zabawne przez jakiś czas...
- Ale wiedziałyśmy, że nie przetrwa długo. Zbyt rzucało się
w oczy...
- I musiało wciąż rosnąć. Ludzie wokół niego...
- Ci, którzy chcieli zabawek robionych przez nasz lud...
- Stali się zbyt chciwi.
- Czy wiecie dlaczego tu jestem?
- Jest pan zupełnie sam w tej klatce, panie Alex...
- Bo tak się pan nazywa...
- Ale przyniesiemy panu głowy pana przyjaciół...
- Jedną po drugiej. Nabijemy je na pale...
- Ustawione wokół tej klatki...
- I nakarmimy pana manną Krainy Baśni. Wtedy będzie pan
mógł z nimi rozmawiać...
- Tylko nie spodoba się panu to, co pan usłyszy. Martwi nie
kłamią...
- A oni będą bardzo martwi...
- Mogę wam pomóc.
- Och, pomoże nam pan...
- I ta kobieta, kiedy ją złapiemy...
- Mówi na siebie Katrina...
- Katrina, ale naprawdę nazywa się Dania...
- Dania Haessig. Ach, nie wiedział pan...
- My wiedziałyśmy...
- A on nie.
- Nazwiska nie są ważne. Gdzie jest Milena?
- Przecież nazwiska są ważne, panie Alex. Musimy wiedzieć,
kto jest kim...
- Musimy znać ich imiona...
- Zanim ją zabijemy.
Pomalowane na niebiesko dziewczynki mówią to z mrożącym
krew w żyłach spokojem. Jedna dodaje wesoło:
- Co pan sądzi o naszym królu?
- Ciekawy. Bardziej skomplikowany od krzemołaka.
- Pan Mikę był przydatny...
- Ale nasz król to co innego.
- Jego pojemność robi wrażenie. Mam nadzieję, że jeszcze go
nie wypełniłyście.
- Jego czas nadejdzie...
- Ponieważ mamy plany...
- W związku z nim.
- Gdzie jest Milena? A raczej, jak się teraz nazywa?
- Przeszkodziła nam - odpowiadają równocześnie Bliźniaczki.
- Zostawiła nas...
- Zupełnie same...
- A potem wróciła i przeszkodziła nam. Jednak my mamy...
- Innych przyjaciół...
- Którzy dają nam prezenty.
Bliźniaczki odwracają się i odchodzą.
- Strzeżcie się Greków przynoszących dary - przypomina
Alex, ale one nie oglądają się. Rogaty mężczyzna wchodzi za nimi
między drzewa.
Przez dłuższy czas nikt nie podchodzi do Alexa. Powoli robi się
coraz jaśniej. Słońce zagląda pod drzewa; rozgrzane, lepkie powie-
trze jest przesycone wonią żywicy. Alex szybko przestaje oganiać
się od much, które siadają na nim, żeby spijać jego pot. Zmienia
pozycję w ciasnej klatce, przenosząc ciężar ciała najpierw na jedną,
a potem na drugą nogę. Baśnie przychodzą i odchodzą. Jedna odpro-
wadza gdzieś wilki. Druga wylewa wiadro wody na klatkę i więźnia.
Alex wykręca wodę z koszuli i spija krople, ale niebawem znów chce
mu się pić- Żołądek kurczy mu się ze strachu i głodu - niedługo
będzie musiał się załatwić.
Powoli zaczyna sobie uświadamiać, że obserwuje go jakiś męż-
czyzna. Jest ubrany na czarno. Na nogach ma błyszczące buty z tak
długimi czubkami, że ich noski podtrzymują łańcuszki owinięte
wokół kostek. Kiedy widzi, że Alex zauważył go, podchodzi do
klatki. Jest wysoki i chudy, o bladej jak papier twarzy pod roz-
wichrzoną strzechą brudno blond włosów. Na nosie ma okrągłe
lustrzane okularki, z rodzaju tych, które mogą wytworzyć na twojej
siatkówce obraz skamieniałych marsjańskich wydm lub koralowej
groty. Przysiada na piętach w sporej odległości od klatki i pyta Alexa,
jak leci.
- Nie najlepiej. Może mnie pan wypuścić?
Mężczyzna jest ubawiony.
- A to dobre. Tak, to naprawdę dobre.
Alex oblizuje wargi. Jest potwornie spragniony, ale kiedy prosi
0 wodę, tamten kręci głową.
- Chciałbym, ale to część procedury.
- Przybyłem tu zobaczyć się z Mileną.
Mężczyzna wzrusza ramionami.
- To matka tych dziewczynek.
- One mają. matkę? Trudno uwierzyć.
Mówi to zbyt obojętnie. On wie, na pewno. To sieciowy kowboj,
nie ma co do tego wątpliwości, więc tylko z jednego powodu mógł
znaleźć się tu, w lesie.
- Jest pan jednym z ludzi Glassa? Kiedy on przeszedł na stronę
bas"ni?
- Nigdy. Został zdradzony. Nie myślał jasno, namieszano mu
w głowie. To już jednak nie ma znaczenia. Jest już poza dobrem
1 złem. Nie opowie się po niczyjej stronie. Nie ma żadnego znacze-
nia, gdzie teraz jest.
- Proszę mi wierzyć, że dla mnie ma. Zaprowadzi mnie pan do
niego?
- Nie mogę tego zrobić, człowieku. Widzisz, my jesteśmy na
tym świecie, ale dla Glassa tego świata już nie ma. Cała przyroda,
ewolucja materii, skończyła się. To już koniec. W ciągu ostatnich
pięćdziesięciu lat wymarło więcej gatunków niż wtedy, kiedy kome-
ta załatwiła dinozaury. Nie ma miejsca na Ziemi, którego człowiek
by nic dotknął. Nie ma już przyrody. Dlatego poszliśmy dalej.
Chcemy wykonać następny krok.
- Tak twierdzi Glass?
- Ja tak mówię.
- To kupa bzdur.
- Widzę, że nie opuściło pana poczucie humoru - mówi
poważnie mężczyzna. - To dobrze. To ważne. Będzie pan tego
potrzebował.
- Jeśli nie mogę rozmawiać z Glassem, to może mógłbym
pomówić z Mileną.
Mężczyzna przytyka do ust palec wskazujący. N">si na nim
srebrny sygnet w kształcie czaszki z rubinami w oczodołach.
- Powinieneś uważać, przyjacielu. Wymawianie niektórych
imion w niewłaściwym miejscu może być niebezpieczne. Jeśli pole-
gasz na tej dziwce, lo głębiej siedzisz w gównie, niż myślałeś.
Wykreśliłem ją z tej historii. Teraz ja wszystkim kieruję. Chcesz
zawrzeć umowę albo szukasz pomocy, to rozmawiaj ze mną. Ja
jestem tutaj, w tym świecie.
- Jak się pan nazywa?
- Frodo. Frodo McHaJe.
Mężczyzna wstaje i odchodzi. Alex ma mnóstwo czasu, żeby
przemyśleć to, co usłyszał. Zastanawia się, jakie plany Frodo McHa-
le ma wobec baśni i córek Mileny. A także wobec niego.
:
12. Dla waszego własnego bezpieczeństwa
Zanim Todd i Spike zostają zaprowadzeni do dowódcy najemni-
ków, kapitana Spiromilosa, muszą rozebrać się i wziąć prysznic. Ich
strażnik, ostrzyżony najeża młodzieniec w jednoczęściowym skó-
rzanym kombinezonie, rozpiętym do pasa i odsłaniającym umięśnio-
pierś kulturysty, wyjaśnia, że kapitan Spiromilas obawia się
fcmbotów. Dłubie w zębach końcem noża i patrzy, jak Todd ze
Spikem zakładają dostarczone im, luźne pomarańczowe kombinezo-
ny i plażowe sandały. Strażnik ma na imię Kemmel. Wyjaśnia:
- Kapitan Spiromilos uważa, że Antoinette chce radykalnie
zmienić jego umysł.
- Słyszeliśmy o tym - mówi Todd. Odgarnia z czoła mokre
włosy. - Wy, chłopcy, boicie się jej, co? Nie mam wam tego za złe.
Jest niesamowita.
- Możecie mi wierzyć, że ona to żaden problem.
Zakłada jednorazowe gumowe rękawiczki, po czym mówi do
Todda i Spike'a, żeby obaj nakłuli sobie opuszki kciuków lancetem
i wycisnęli kroplę krwi do plastikowej probówki. Wkłada probówki
do analizatora i studiuje wyniki.
- Robimy to codziennie. To test lojalności. Jesteście czyści.
Teraz możecie zobaczyć się z kapitanem.
Kapitan Spiromilos założył swoje stanowisko dowodzenia w naj-
wyższej części budynku, obok lądowiska helikopterów. Gdy Todd
i Spike idą za Kemmelem, widzą, że zniszczone południowe skrzyd-
ło wciąż dymi. Anteny satelitarne zwisają nad okopconą dziurą
wybitą przez pocisk. Potrzaskany stromalit opada stromą skarpą na
brzeg jeziora. Najemnicy nadal przetrząsają budynek, szukając An-
toinette. Ich atak nie napotkał większego oporu. Na skraju ogrodu
z kaktusami leżą ciała kilku lalek, a dwadzieścia innych, ubranych
w jedwabne brzoskwiniowe uniformy, siedzi spokojnie, pod okiem
znudzonego najemnika.
Kapitan Spiromilos siedzi na turystycznym krzesełku w cieniu
czarnego helikoptera, obserwując rząd monitorów telewizyjnych.
Jest poważnym, wysportowanym mężczyzną po czterdziestce, o nie-
przeniknionej twarzy. To taki facet, myśli Todd, który nosi gorset
i potrafi tyłkiem odliczyć drobne. Ma na sobie kuloodporną kami-
zelkę i starannie odprasowaną bluzę, spod której wystaje węzeł
czerwonego krawata. Podwinięte do łokci rękawy bluzy odsłaniają
niebieskiego orła wytatuowanego na lewym przedramieniu.
Przy skraju płaskiego dachu nastoletni chłopak w luźnych nie-
bieskich dżinsach i pomiętej flanelowej koszuli wirtuuje na przypię-
tym do pasa notebooku. Poszturchuje i tnie powietrze dłońmi w rę-
kawiczkach, jakby ćwiczył karate. Grzywa nie mytych włosów na
pół zasłania mu wirtualne okulary. Inny chłopak wyskakuje z he-
likoptera mówiąc, że załatwił pilota, żaden problem.
- Jeśli się mylisz, możesz przypłacić to życiem - mówi kapi-
tan Spiromilos.
- Hej, pieprz się, człowieku. Znam moją robotę, jasne? -
Chłopak ma na sobie czerwoną flanelową koszulę i jasnoczerwone
legginsy. Pęknięty szew na udzie odsłania kawałek białego ciała.
Zerka na Todda i Spike'a. - A co z tymi dupkami ubranymi na
pomarańczowo? Nimi też mam się zająć?
- Są czyści - mówi Kemmel.
- To moi gos'cie - mówi kapitan Spiromilos.
- No lak - mruczy chłopak, z powrotem wchodząc do heli-
koptera. - Dziennikarze.
PodająToddowi i Spike'owi drinki. Spike wybiera Chivas Regał;
Todd Jacka Danielsa. Kapitan Spiromilos wyraża żal z powodu tego,
że Todd i Spike przez większość dnia byli jeńcami.
- To dla waszego własnego bezpieczeństwa, panowie. Teraz
już zabezpieczyliśmy to miejsce i jesteśmy gotowi ruszać dalej.
Kapitan Spiromilos ma łagodny, lekko sepleniący głos. Bardzo
dobrze mówi po angielsku.
Todd sączy Jacka Daniejsa. Bez lodu, ale w strefie wojennej nie
można mieć wszystkiego. Wie, iż nie ma sensu narzekać, że prze-
trzymywano go pod bronią. Kapitan Spiromilos w swoim czasie
wyjaśni, co tu się dzieje. Tacy faceci zawsze lubią demonstrować
swoją władzę. Zawsze chcą mieć przewagę, nawet jeśli nie ma takiej
potrzeby.
- Spodziewałem się, że zastanę tu Froda McHale'a - mówi
Todd. - O ile wiem, pracuje pan dla niego.
- Mamy umowę.
- Czy ona obejmuje zabicie Antoinette?
- Sądzimy, że ona zabiła się sama.
- Bardzo trudno w to uwierzyć. Rozmawiałem z nią tuż przed
tym, zanim rozpoczęliście atak.
Nastolatek na skraju dachu macha ręką w powietrzu i tłumaczy:
- Ona nie jest dosłownie martwa, facet. Po prostu przekształ-
ciła się. Przeszła do nieba hakerów.
Kapitan Spiromilos wyjaśnia:
- Cywile mieli temu zapobiec. Zawiedli.
Nagle Todd pojmuje, o czym oni mówią.
- Jezu. Poszła tam, gdzie Glass. Przeszła w sieć.
- To drobny problem - dodaje kapitan Spiromilos.
- Ale z pewnością irytujący, prawda?
Chłopak zsuwa gogle na czoło i ściąga rękawiczki. Jego oczy są
białe jak mleko.
- Dostaniemy ją, facet. Ukryła się, ale my ją wykurzymy.
Żaden problem.
- Rozumiem, że rozmawiała z panem o Krainie Baśni -
podsuwa kapitan.
- Prawdę mówiąc, nie. A cóż to, przesłuchanie? Niech pan da
spokój, kapitanie, co ja o tym wiem? Nie więcej, niż mi pan powie.
Jednak Todd zaczyna podejrzewać, że Antoinette jeszcze z nim
nie skończyła. Przecież nie zadała sobie tyle trudu, żeby go tu
sprowadzić tylko po to. żeby schwytali go najemnicy - chyba, że
właśnie tego chciała. W_pr/eciwnym razie po co kazałaby zamknąć
jego i Spike'a na tarasie?
- Jesteśmy przyjaciółmi - oznajmia kapitan Spiromilos. -
Proszę wypić jeszcze po jednym i odprężyć się. Przed nami długa
podróż.
- A pan nie pije, kapitanie? Sądząc po pańskim akcencie,
pochodzi pan z Bostonu, a tam się dużo pija.
- Ach. Myślałem, że pozbyłem się akcentu.
- Powinien pan także pozbyć się tatuażu. Tylko amerykańscy
obywatele mogą służyć w mannes.
- Wiem, że był pan w Atlancie, panie Hart, po tym jak chry-
stusowcy zdetonowali bombę atomową. Okropna historia, ale na tym
się nie skończyło. Byłem w przedniej straży oddziałów, które odbiły
Des Moines. Znaleźliśmy pięćdziesiąt tysięcy trupów. Zbiorowe
samobójstwo. Wy, reporterzy chodziliście z nosami i ustami zasło-
^
¦
niętymi chusteczkami nasączonymi whisky, filmując wzdęte ciała.
Wtedy zrozumiałem, że to koniec Ameryki. Wcale nie żałowałem,
kiedy kończyłem służbę. Mój ojciec wyemigrował do Ameryki pod
koniec drugiej wojny światowej, kiedy komuniści doszli do władzy
w Albanii. Pochodził z małego miasteczka - Himary. To prawie sto
kilometrów stąd i moja rodzina ma tam spore wpływy. Dziedziczę
tytuł Archigósa, przywódcy Rady Starszych Himary. Moja rodzina
zawsze żywiła nadzieję, że odzyskamy nasz kraj. Teraz to zależy ode
mnie.
- Chce pan odzyskać ojczyznę?
- Ja mam ojczyznę. Zabrali ją komuniści, a ja im ją odbiorę.
- Fajne miejsce - wtrąca chłopak. - Nieduże. Niewiele
większe od rybackiego miasteczka. Jednak czuje się w nim historię.
Kraj to niemodna dziewiętnastowieczna koncepcja, ale nadal może
robić to, czego nie potrafią duże firmy. Skazywać na śmierć, druko-
wać pieniądze, zakładać prywatne banki danych. Takie rzeczy.
- Dlatego chce pan posłużyć się Dziecięcą Krucjatą?
- Jestem chrześcijaninem i wierzę, że baśnie są pozbawionymi
duszy zwierzętami. Niech pan nie da sobie wmówić, że jest inaczej.
Krzyżowcy zaprzedali swoje dusze, przyjmując Wierzenia baśni.
Posługując się nimi, jak to pan ujął, w rzeczywistości umożliwiamy
im odkupienie.
- O ile wiem, pracują dla pana również baśnie.
- Tylko odkażone. Na albańską modłę. Sterujemy nimi jak
marionetkami, przez komputer dowodzenia. Kiedy zros^ny swoje,
pozbędziemy się ich. Nie robimy niczego innego, niż Policja Pokoju
w Unii Europejskiej. Mamy do czynienia z plagą i zamierzam
wypełnić moją rolę w pozbyciu się jej.
Nastolatek wtrąca:
- Tego właśnie chce kapitan oraz my wszyscy i mamy sposób,
żeby tego dokonać. Skuteczny.
- Ryzykujemy naszym życiem - ciągnie kapitan Spiromilos
- a oni siedzą sobie i bawią się swoimi zabawkami.
- Nikł nie powiedział, że życie jest sprawiedliwe - mówi
chłopak. - A Frodo...
__ Frodo załatwia swoje sprawy.
Todd z zainteresowaniem patrzy, jak kapitan z trudem powstrzy-
muje chęć skręcenia brudnego, chudego karku chłopaka. Spiromilos
obraca się do Todda i dodaje:
- Będzie pan miał okazję jako pierwszy zrobić reportaż o przy-
wróceniu suwerenności Himary, a reszta waszej bandy, próżniacząca
się teraz w hotelu, pojawi się tam dopiero wtedy, gdy pańskie zdjęcia
ukażą się w sieci. Będzie mi pan za to wdzięczny.
Oddają Toddowi i Spike'owi ich rzeczy, a kamerzysta dostaje
swoją automatyczna kamerę. Zapadł już zmrok. W ogrodzie z kaktu-
sami zapaliły się lampy i dwóch najemników przechadza się wśród
lalek będących służącymi Antoinette, po kolei strzelając każdej
w głowę. Spike udaje, że sprawdza kamerę i nakręca krótkie ujęcie.
- Nie nadają się do walki - wyjaśnia Kemmel.
Todd zastanawia się, co zrobili z gromadą zombie z przyjęcia
koktajlowego Glassa, ale to nie miejsce na zadawanie takich niedys-
kretnych pytań. <
Helikopter startuje i kieruje się na północ. Kapitan Spiromilos
wyjaśnia, że mają przywieźć kilku wspólników Antoinette. Przy
wejściu dostawczym do budynku baśnie po kolei wsiadają na pa-
kę ciężarówki. Wyglądają jak niebieskoskóre, wychudzone dzieci
w wojskowych mundurach. Ich spiłowane zęby są ostre jak igły -
jednemu z nich kły wyrosły przez górną wargę. Przeważnie mają
najwyżej metr wzrostu. Są uzbrojone w plastikowe karabiny o krót-
kich lufach i pękatych magazynkach - broń produkowaną w Pale-
stynie i strzelającą gumowymi pociskami.
- Kiedyś byli baśniami - wyjaśnia Kemmel. - Teraz już nie.
Zostali...
Najemnik znaczącym gestem wskazuje na krocze.
Kapitan zbiera swych ludzi i odmawia krótką modlitwę. Na-
jemnicy posłusznie zdejmują hełmy i pochylają głowy, a potem
rozchodzą się do pojazdów. Todd i Spike wsiadają do dżipa, którym
kieruje mężczyzna z ogoloną głową, który uśmiecha się na widok
ich pomarańczowych kombinezonów. Kemmel przejeżdża obok na
ryczącym motocyklu i zajmuje miejsce na czele kolumny. Ktoś dmie
w blaszaną trąbkę i konwój rusza z zapalonymi światłami, drogą
biegnącą wzdłuż brzegu jeziora i w las.
13. Nie ratunek
Alex budzi się, kiedy coś szturcha go w brzuch. Jest prawie
ciemno. Podnosi głowę, spodziewając się baśni, i słyszy znajomy
głos.
- O rany, panie Sharkey. Wpadł pan.
- Pani Powell.
Alex stwierdza, że wcale nie jest zdziwiony. Jeśli chodzi o panią
Powell, już nic nie zdoła go zaskoczyć. Ona jest chodzącym niepra-
wdopodobieństwem. Pani Powell uśmiecha się. Jest rozczochrana
i pasma siwych włosów okalają jej zarumienioną twarz jak pukle
Meduzy, ale poza tym wygląda tak, jakby odbyła krótką przechadz-
kę. Roztacza duszący zapach jaśminu. W ręku trzyma parasol - to
nim obudziła Alexa - który teraz przymocowuje na wierzchu
plecaka.
- Pani mnie zadziwia, pani Powell. Zakładam, że nie została
pani schwytana. A może przeszła pani na przeciwną stronę?
- Takie złośliwe uwagi nie są w pana stylu, panie Sharkey.
Najwidoczniej zamknięcie w klatce popsuło panu%dmor.
- Niewątpliwie. Pewnie nie ma pani papierosów?
- Pierwsze Promienie Nowego Wschodzącego Słońca wie-
dział, gdzie pan jest. Co do transportu, to przyjechaliśmy tu na
mułach. Zajęło nam to prawie cały dzień. Muszę przyznać, że byłam
rozczarowana. Oczekiwałam czegoś...
- Bardziej egzotycznego?
- Bardziej romantycznego. Znajdujemy się w pobliżu granicy,
panie Sharkey. Dziecięca Krucjata prawie już tu dotarła. Muszę
powiedzieć, że nie wygląda pan najlepiej. Jakoś się pan skurczył.
- Już dość długo siedzę w tej klatce, pani Powell.
Alex wypróżnił się kilka godzin wcześniej i, chociaż przysypany
ziemią, kał okropnie śmierdzi. Jednak Alex nie ma zamiaru przej-
mować się tym. Nigdy nikogo nie przepraszał za swoją tuszę, czy
sposób życia. Czuje, że gdyby zaczął, już nigdy by nie przestał. Poza
tym, wystarczy, że raz przeprosisz panią Powell, a nigdy nie pozwoli
ci o tym zapomnieć. Pani Powell zakłada na ramiona paski plecaka.
Rączka parasola sterczy nad jej głową.
- To była okropna bitwa i musieliśmy się wycofać - mówi
pani Powell i dodaje z rozmarzeniem: - Ja też chciałam walczyć.
I zrobiłabym to, gdybym nie musiała opiekować się rannymi.
- Zauroczyli panią - oznajmia Alex. Zastanawia się, czym ją
zarazili. Nie ma bazy danych obejmującej typy produkowanych
przez baśnie fembotów. Nikt jej nie ma i nie będzie miał. Zmiany
zachodzą zbyt szybko, ponieważ odludki, a także Dziecięca Krucja-
ta, wolą zmieniać femboty niż projektować je. Dlatego wynik jest
zawsze trudny do przewidzenia i często jeden problem ma wiele
całkowicie różnych rozwiązań.
- To cudowna przygoda- mówi pani Powell.
- Jeśli tak pani myśli, to da się pani zabić.
- Chcę tylko powiedzieć, że pana przyjaciele dzielnie walczyli.
- Źli oraz inne odludki walczą o przetrwanie, przeciwko temu,
co stworzyło Dziecięca Krucjatę. Nasz los nie obchodzi żadnej ze
stron. Oni nie są subtelni, uprzejmi ani szlachetni. To ludzkie cechy.
- Nie powinien pan uciekać, panie Sharkey. Ominęła pana
najlepsza zabawa.
- Pomogłaby mi pani. wydostając mnie stąd. Te gaięzie są
powiązane mocnym drutem, ale jeśli zdoła pani znaleźć mój plecak,
w jednej z kieszeni znajdzie pani latarkę. To rubinowy laser. Proszę
przekręcić reflektor. Bateria ma dość energii na trzy lub cztery
mocne impulsy. Wystarczy, aby wyciąć otwór.
- Obawiam się, że nie mam pojęcia, gdzie szukać pańskiego
plecaka, panie Sharkey.
- Gdzie jest Kat? Ona też ma taką latarkę.
- Naprawdę nie sądzę, że ona mnie lubi, panie Sharkey. Cho-
ciaż obandażowałam ją. Proszę się nie martwić, to była tylko powierz-
chowna rana.
- Ugryzienie?
- Nie, skaleczenie od noża. Nie jest zainfekowana, ale nauczy-
łam się kilku nowych słów. Jeśli kiedykolwiek odwiedzę Niemcy,
na pewno zaszokuję paru szacownych obywateli.
- Pani Powell, ja muszę się stąd wydostać. Może pani tego nie
zauważyła, ale znajdujemy się w samym środku obozu wroga. Ra-
tunek nie jest ratunkiem, jeśli się kogoś' nie uwolni.
- Nie ma ich tu - mówi pani Powell. - Oprócz jednego
biednego strażnika. Wie pan co? Nie mogę się przyzwyczaić do
zabijania. Wystarczyłoby uderzenie w głowę, ale...
- Niech mnie pani wypuści!
Pani Powell wskazuje coś palcem i uspokaja:
- Proszę być cierpliwym. Pomoc jest w drodze.
Alex gwałtownie odwraca się i wdeptuje obcasem w fekalia.
W dogasającym świetle dnia widzi małą postać, wykopującą słup,
do którego przywiązano mamuta. To Ray. Alex nabiera otuchy. Pyta
panią Powell:^
- Gdzie dokładnie jest teraz Kat?
- W drodze na spotkanie. A przynajmniej tak powiedział Ray.
Wcale nie chciała ze mną rozmawiać, obojętnie co jej mówiłam.
Po/wolę sobie zauważyć, że to bardzo nieuprzejme.
- Ona już taka jest. pani Powell.
Ray gramoli się na grzbiet karłowatego mamuta, pochyla się
i szepce mu coś do ucha. Hannibal podchodzi do klatki i ostrożnie
wsuwa wygięty kieł między gałęzie. Potem podrywa łeb. Kawał
ściany odpada z trzaskiem, obsypując Alexa kurzem. Ray zeskakuje
i zaczyna wyciągać Alexa przez otwór, a wtedy wokół polany
zapalają się światła. To lampy bioluminescencyjne, trzymane przez
ponad sto baśni. W zielonkawym blasku ich ciała mają nienatural-
nie błękitną barwę. Za ich plecami stoi ogr, trzykrotnie większy
od przeciętnej baśni i miarowo porusza kłami. Hannibal kręci się
nerwowo.
- O rany - mówi pani Powell.
Alex mruży oczy, wytężając wzrok, a potem spogląda na Raya.
Ten pokazuje ostre zęby.
- To nie nasi, wielkoludzie.
- Mam wrażenie - szepce pani Powell - że nie zdołamy się
przebić.
- Czy ona zwariowała? - pyta Ray.
- Co o tym myślisz, Ray?
- Myślę, że powinienem cię zostawić.
- Mamy poważne kłopoty, panie Sharkey? - pyta pani Powell.
- Sam chciałbym wiedzieć.
Alex z przygnębieniem uświadamia sobie, że użyto go jako
przynęty. Ponieważ Katrina nadal jest wolna, może jeszcze uda jej
się powstrzymać Dziecięcą Krucjatę, ale bez biblioteki w jego koś-
ciach i bez łączności z Maxem nadzieje na to są doprawdy nie-
wielkie.
W kręgu światła pojawiają się trzy postacie: Bliźniaczki oraz
sieciowy kowboj, Frodo McHale. Baśnie odsuwają się, robiąc przej-
ście ich rogatemu królowi. Czułki z włókna węglowego rozłożyły
się wokół jego głowy, jak spiczasta aureola. Po brodzie spływa mu
ślina.
- O rany - powtarza pani Powell.
W górze, gdzieś w ciemnościach nocy, słychać warkot lądujące-
go helikoptera. /
14. Inna część lasu
Wąska dolina o stromych ścianach, w której baśnie zastawiły
zasadzkę na najemników kapitana Spiromilosa, jest pełna róż. Ty-
siące białych kwiatów wielkości główek kapusty rosną na kolczas-
tych gałęziach, tworzących gęste zarośla między pniami sosen po
obu stronach drogi. Ciepła noc niesie ich odurzający zapach.
Od kiedy zapadł mrok, w głębi lasu migotały poruszające się
światełka, czasem nawet przez kilometr towarzysząc kolumnie. Kie-
dy najemnicy próbowali do nich strzelać, kapitan Spiromilos wydał
rozkaz, żeby oszczędzali amunicję i nie dawali się sprowokować.
Nagle, gdy konwój wjeżdża na serpentynę, która ma wyprowadzić
go z doliny róż, rząd świateł pokazuje się na urwisku nad drogą.
W zamykającym kolumnę dżipie, Todd spogląda przez pożyczo-
ny noktowizor i widzi, ze te światełka trzymają bardzo ruchliwe,
niewysokie postacie. Każda z nich jest w jakimś' stopniu zdeformo-
wana. Niektóre mają rogi, inne ostrogi na kolanach lub łokciach, kły,
albo wachlarzowate uszy. Ich działania nie wyglądają na wrogie, ani
nawet skierowane przeciwko kolumnie. Todd ma nieodparte wraże-
nie, że te postacie tańczą.
Potem ciemność nocy rozdziera eksplozja. Rój odłamków leci
w powietrze, grzechocząc wśród skał i różanych krzewów. Ścięte
wybuchem wysokie sosny chwieją się i padają na drogę. Ciężarówki
i dżipy zatrzymują się, zapalając wzdłuż kolumny czerwony łańcu-
szek świateł hamowlhia.
W następnej chwili najemnicy otwierają ogień, zasypując kulami
zbocze, ale tamte postacie już pędzą w dół, w kierunku pojazdów.
Większość napastników zostaje skoszona seriami w ciągu pierw-
szych kilku minut. Pociski czeszą gęste krzewy róż, strącając białe
jak śnieg płatki. Jakaś dwukrotnie wyższa od człowieka postać staje
na krawędzi zbocza, w jednej ręce trzymając granatnik, a drugą
waląc się w pierś. Zdalnie sterowany pocisk zmieniają w pióropusz
dymu i ognia. Potem padają tylko pojedyncze strzały, którymi strzel-
cy wyborowi z celownikami na podczerwień i detektorami ruchu
likwidują pozostałych napastników. W ciągu dziesięciu minut jest
już. po wszystkim, tak szybko, że Spike jeszcze przeklina kierowcę
dżipa za to, że nie pozwolił mu użyć kameiy. Walkajest jednostronna
i bardziej przypomina rzeź. A najgorsze jest to, że najemnicy cieszą
się tym łatwym zwycięstwem, pokrzykując i pohukując, podając
sobie butelkę lub ampułki, szyjąc w niebo smugowymi pociskami,
niczym sztucznymi ogniami w Dzień Niepodległości, aż kapitan
Spiromilos łapie megafon i donośnym głosem każe im przestać się
opierdalać i oczyścić drogę.
Gdy najemnicy piłami łańcuchowymi tną powalone drzewa,
kapitan Spiromilos idzie wzdłuż rzędu pojazdów. Raczej należałoby
powiedzieć "kroczy", myśli Todd. Nawet wymienia uściski dłoni ze
swoimi ludźmi. Kiedy dochodzi do końca kolumny, uśmiecha się
s/eroko, jak maska zrobiona z dyni na Hallowe'en.
- Jak podobała się panu potyczka, panie Hart?
- Była dość jednostronna. Czy to dlatego nie pozwolono nam
jej nagrać?
- Będzie pan miał wiele okazji do nakręcenia reportażu, ale
proszę nie robić tego podczas walki. Ktoś może wziąć kamerę za
rakietę wroga.
- Czy to groźba? - mówi kamerzysta.
- Zamknij się, Spike - ucina Todd. Nie chce antagonizować
Spiromilosa. Facet może ich po prostu rozwalić i samemu zatrosz-
czyć się o swoją popularność.
- To pragmatyczne ostrzeżenie - tłumaczy Spiromilos. -
Jeśli chcecie, możemy dostarczyć wam materiał, ale zwycięstwo nad
baśniami to jego najmniej ważna cześć.
- W porządku - mówi Todd - ale agencje nie przyjmą
materiału, który nie jest zaszyfrowany znanym im kluczem. W dzi-
siejszych czasach zbyt łatwo preparuje się dane.
Kapitan Spiromilos ignoruje tę uwagę. Wyjmuje palmtopai mówi:
- Pokażę panom dokąd jedziemy. Wczoraj zrobiłiśmy zwiad,
używając naszej automatycznej kamery.
Todd patrzy na zdjęcia lotnicze małego, zrujnowanego miastecz-
ka. Usadowione pośród ciemnego lasu, z jednej strony przylega do
dużego, lśniącego jak lód jeziora o nieregularnym kształcie.
- Znajdujemy się kilometr od niego - mówi kapitan. - Kru-
cjata dotrze tam o świcie. Do tego czasu opanujemy miasto. To
zakazane miejsce pełne krzemołaków i jeszcze gorszych stworów,
ale brak im dyscypliny.
- Dziwię się, że nic próbuje pan egzorcyzmów, mając tylu
ludzi.
- Wszystko w swoim czasie, panie Hart - uśmiecha się prze-
biegle kapitan Spiromilos. - Przyjdzie czas, że ten kraj zostanie
całkowicie oczyszczony.
- Znów to słowo.
- Kiedyś uprawiano tu winogrona, robiono z nich wino i bran-
dy, a potem pito je. Właściwie mieszkańcy nie robili nic poza tym,
ponieważ tuż przed pierwszą wojną światową te ziemie zabrali
Grecy. Potem zaczęto tu hodować genżynierowane słoneczniki.
Nasiona słoneczników zawierały opium i zaspokajały połowę zapo-
trzebowania na heroinę w Unii Europejskiej. Jednak konkurencyjny
kartel zbombardował pola podczas ostatniej wojny domowej, zanim
ONZ stworzyła tu strefę buforową.
- Nie widzę większych zniszczeń.
- Użyto bomb nanotechowych - wyjaśniakapitan Spiromilos.
- Dlatego ziemia na wschodzie tak lśni. To pozostałości tysięcy
hektarów upraw. Celuloza przekształciła się w polimer, który zalał
pola i stworzył głębokie jezioro, zanim się zestalił. Od tego czasu
wróg zmienił oblicze miasta, ale nie wzniósł żadnych umocnień
obronnych. Wejdziemy tam bez trudu. Krucjata nadejdzie starą
diogą, przez^rzełęcz - i tam ich spotkamy.
Zastępca kapitana Spiromilosa, Turek Kemmel, jedzie motocy-
klem wzdłuż kolumny pojazdów. Jego pasażerem jest sieciowy
kowboj o odbarwionych oczach. Kiedy Kemmel zatrzymuje pojazd,
kowboj oznajmia:
- Nic się tam nie rusza.
Todd zerka na Spike'a i mówi:
- Może powinniśmy wejść na wzgórze i zrobić kilka ujęć
kolumny.
- Tam jest ponad setka półautonomicznych kamer. Jeśli żuk
pierdnie, zarejestrujemy to w stereo.
Todd ponownie wyjaśnia zasadę kodowanego przekazu.
- Człowieku - mówi chłopak - to nic innego jak odcisk palca
w bitmapie obrazu. Złamiemy kod w mgnieniu oka i wprowadzimy
go do dowolnego materiału. Daj sobie spokój z tymi ciemniakami,
Spno. Mogę dać ci to samo, co oni.
Kapitan Spiromilos przez chwilę patrzy na chłopaka, a potem
mruczy:
- Może jednak dziennikarz ma rację. - Zwraca się do Todda.
- Chcę, żebyście dostali wszystko, czego wam potrzeba. I ja, i wy,
dobrze na tym wyjdziemy. Za dwadzieścia minut ruszamy dalej.
Kemmel, zabierz ich tam dżipcm i dopilnuj, żeby nie wpakowali się
w jakieś kłopoty.
Dżip jest inteligentny, szybki i zwinny. Jego wielkie wielokomo-
rowe koła są niezależnie zawieszone i napędzane czterema silnika-
mi, kontrolowanymi przez centralny komputer. Kemmel oddaje mu
kontrolę nad pojazdem i dżip jak pracowity chrząszc? pełznie po
zboczu, lawirując między drzewami i zgniatając krzaki róż.
Spike już wysłał automatyczną kamerę, która podąża za dżipem,
niczym ryba-pilol za wielorybem. Czerwona lampka nad wieżyczką
z obiektywami rzuca zimne błyski. Kemmel uśmiecha się i unosi
kciuk w górę, ucieszony tym, że robi za gwiazdora. Przytrzymując
się uchwytu, Todd nachyla się i pyta Kemmela:
- Zadowolony? Przecież to nie była prawdziwa walka.
- Wkrótce będzie prawdziwa - oznajmia Kemmel. - W mieś-
cie panuje spokój, ale to wcale nie oznacza, że jest niezamieszkałe.
Myślę, że czekają na nas.
- Chciałem powiedzieć, że nie przyjechałem tu kręcić drobne
potyczki i bezsensowne rzezie.
- Mimo wszystko, wykorzysta pan to, co się panu trafi.
Najgorsze, że najemnik ma rację, ale Todd nie zamierza mu jej
przyznać.
- Sporo pan widział, Kemmel - mówi. - Ja też. Nie owijajmy
w bawełnę i mówmy szczerze. Co pan będzie z tego miał?
- Płacą mi. Dobrze się bawię. Mogę załatwić tyle małp, ile
zechcę. Jak pan myśli, po co tu jestem?
- Nie bądź dupkiem, Kemmel. Spiromilos to szaleniec, obaj
o tym wiemy.
- Możliwe, ale umie dowodzić.
- Prędzej czy później opuści go szczęście.
Kemmel wzrusza ramionami.
- Na razie go nie opuściło. Jesteśmy dostatecznie wysoko?
Dżip wyjechał spomiędzy drzew i z determinacją sunie w górę
po stromym piargu. W dole, pośród ciemnych drzew migoczą reflek-
tory pojazdów. Słychać warkot pił łańcuchowych.
- Załatw go, Spike! - mówi Todd.
Kamera skręca w bok i pędzi naprzód. Kemmel zauważa, co się
dzieje, ale zaledwie ma czas zasłonić twarz ręką, gdy automat wpada
na niego. Turek lak mocno uderza głową o przednią szybę, że na
szkle pojawia się gwiaździste pęknięcie.
Dżip rejestruje problem i staje, a Todd i Spike razem kładą
Kemmela na piargu. Najemnik ma zakrwawioną twarz, ale nadal
oddycha. Todd próbuje skłonić do współpracy AI pojazdu, kiedy coś
wskakuje na maskę i celuje do niego z pistoletu.
- Amerykanin, Amerykanin! - woła Todd, zanim spostrzega,
że to lalka - a raczej baśń, półnaga, w przyciętych maskujących
spodniach, z kolczykami w sutkach i ostrymi jak igły zębami. Dwa
wygięte kły, żółte jak kość słoniowa, sterczą nad jej górną wargą.
Ich końce są okute stalą.
- Chodźcie ze mną - mówi ochrypłym głosem -jeśli chce-
cie żyć.
15. Ostatni dar Mileny
- Zabraliśmy go twojej mrocznej pani - mówi Frodo McHale.
- Teraz wygodnie polecicie na pole bitwy, a w dodatku po stronie
zwycięzców.
Kowboj mówi to z głupawym uśmieszkiem, stojąc w wąskim
przejściu małej kabiny, helikoptera, przytrzymując się zagłówków
foteli, do których przypięto Alexa i panią Powell. Okrągłe okularki
wyglądają jak dwie czarne dziury w jego bladej twarzy. Drugi
kowboj, chłopak w czerwonych ciuchach, skulił się na przednim
fotelu. Założył wirtualne gogle oraz rękawiczki i podłączył note-
booka do kokonu pilota. Ray leży obok, z rękami przywiązanymi do
kostek nóg. Odludek ma otwarte oczy i wpatruje się w dal. Leży
nieruchomo jak nieżywy.
Alex patrzy na oblaną zielonkawym światłem polanę, która znika
w dole, gdy helikopter unosi się nad drzewa. Włącza się reflektor
i przeszywa mrok strumieniem światła, gdy maszyna skręca na pół-
369
noc. w stronę opuszczonego miasta Leskoviku. Mają spotkać na-
jemników, z którymi sprzymierzyli się kowboje Froda McHale'a,
aby powstrzymać Dziecięcą Krucjatę. Frodo McHale zwraca się do
Alexa:
- Jakby powiedziała twoja przyjaciółka Katrina, dla ciebie
wojna juz się skończyła. Mówiąc bez ogródek, nawet się nie zac ęła,
prawda? Może nic wszyscy wpadli w naszą pułapkę, ale mamy
przywódcę odludków.
- Niewiele wiesz o odludkach, co?
Frodo McHale nie słucha go.
- Będziemy musieli go zabić, oczywiście, kiedy wykorzysta-
my wszystko, co ma we krwi. Jeśli okażesz chęć do współpracy,
Alex. może nie potraktujemy cię tak samo.
- Puść panią Powell. Ona nie ma z tym nic wspólnego.
- Starą? Dlaczego nie. Ona jest nieszkodliwa. Kiedy będzie po
wszystkim, może sobie pójść. Nie chcemy, żeby brytyjska ambasada
narobiła zamieszania, prawda?
- Młody człowieku - mówi pani Powell. - Ja z pewnością
nie puszczę tego płazem.
Frodo McHale ignoruje ją. Nachyla się do Alexa i szepcze.
- Nawiasem mówiąc. Alex, powinieneś dowiedzieć się czegoś
o twojej mrocznej pani. Ona...
W tym momencie helikopter przechyla się na bok. Gogle chło-
paka w kabinie pilotów nagle rozjarzają się czerwonym światłem.
Kowboj wrzeszczy i zdziera je.
Helikopter przechyla się w drugą stronę, a potem opuszcza nos
w dół. Frodo McHale pada na wznak. Kiedy usiłuje wstać, pani
Powell wali go w głowę rzeźbioną rączką parasola. Kowboj osuwa się
na kolana i zasłania głowę ręką. Alex wyraźnie słyszy trzask łama-
nych palców, gdy pani Powell uderza ponownie, ogłuszając go jak
wędkarz rybę. Ray gwałtownie obraca się i wbija zęby w szyję Froda.
- Nie zabijaj go! -krzyczy Alex i rozrywa krępujące go pasy.
Helikopter gwałtownie dygocze i zaczyna opadać. Za szklaną bańką
kabiny, w świetle reflektora widać grad lecących w powietrzu ka-
wałków drewna, gdy inas/yna przebija się przez bnldachim gałęzi.
Chociaż jest to kontrolowane przymusowe lądowanie, impet
r/uca Alexa na podłogę. Frodo McHale wygina się w luk, opierając
cały ciężar ciała na piętach i potylicy, ściskając rękami rozszarpane
gardło. Ray obraca głowę i spluwa krwią.
- Ani słowa - ostrzega ochrypłym głosem.
Frodo wierzga nogami i nieruchomieje. Jego czarne ubranie jest
wilgotne od krwi.
- Chyba aniołowie są po naszej stronie - stwierdza pani
Powell.
Skulony obok pilota kowboj przyciska dłonie do załzawionych
oczu i wrzeszczy, że jest ślepy. Światło migoczące w upuszczonych
goglach rzuca krótkie błyski na jego bladą twarz.
Nagle to światło zaczyna pulsować.
- Ona chce z tobą porozmawiać, wielkoludzie -mówi Ray.
Oślepiony kowboj wył. aż pani Powell zrobiła mu zastrzyk
uspokajający i wyprowadziła na zewnątrz. Alex podłącza swój kom-
puter do kokonu pilota. Zakłada rękawiczki i gogle, robi głęboki
wdech, po czym naciska klawisz spacji na klawiaturze, która nagle
pojawia się przed nim w powietrzu.
Jego oczy wypełnia białe światło.
Stopniowo, jak wywoływana fotografia, z tej jasności wyłaniają
się linie i kształty. To pokój, pomalowane na biało pomieszcze-
nie z wybielonymi deskami podłogi. Słońce rozświetla białe rolety
dwóch okien. Między oknami żółty kanarek w klatce śpiewa, ile sil.
Chociaż w rzeczywistości był mechaniczną zabawką, w tym wirtu-
alnym świecie wydaje się żywy. Ma jasne oczy, jego pierś unosi się
w oddechu, a główka porusza się tam i z powrotem, gdy wydaje
kaskadę treli.
Przez chwilę ten kanarek jest jedynym kolorowym punktem
w pokoju, lecz potem coś porusza się pod ścianą i Alex dostrzega
slojącą tam kobietę w długiej białej sukni. Jej ciemne oczy płoną za
zasłoną siwych włosów, które zasłaniają jej twarz.
Alexowi natychmiast przypominają się wirtualne duchy w kobie-
cej palarni hotelu "Grand Midland" w St Pancras, gdyż ta kobieta
naprawdę jest duchem. To niania Greystoke. Potem staje się Mileną,
taką jaką pamięta Alex: d/icwczynką o spokojnej, mądrej twarzy
i gęstych czarnych włosach zaplecionych we fiancuski warkocz. Ma
na sobie ten sam podkoszulek i zielone szorty, które nosiła podczas
ich drugiego spotkania, w lokalu .,Pizza Express" w Soho.
Alex wstaje, a Ray pyta go, co się dzieje. Alex ignoruje go. Odór
krwi zabitego Froda McHale'a. woń oleju w rozbitym helikopterze
i dźwięki wydawane przez osiadający wśród połamanych gałęzi
kadłub - wszystko odpływa w dal. Alex pogrąża się w wirtualnym
świecie, rejestrując tylko to. co widzi i słyszy przez łącze.
- Czy właśnie to się stało, kiedy nacisnąłem dzwonek? - pyta.
- Czy o tym zapomniałem?
- Nic, Alex. C/y to ma jakieś znaczenie?
- Przez te wszystkie lata...
- Szukałeś mnie dlatego... - Równa linia jej brwi lekko
załamuje się na środku. Potem Mileną wybucha śmiechem. - Och,
Alex! Jesteś takim romantykiem!
- Nigdy nie rozumiałaś ludzi.
- Bo nie interesowały mnie drobiazgi. Nic nie ginie, Alex, jeśli
tylko wiesz, gdzie szukać.
Na podłodze leżą porozrzucane zabawki. Dwa wyścigowe samo-
chodziki krążą wokół siebie, a potem szybko odjeżdżają w przeciw-
ległe kąty pokoju. Klaun bije w werbel, a żołnierz w czerwonym
kubraczku dmie w maleńką trąbkę. Pluszowy miś przyciska się do
Mileny. wyciągając krągłe łapki w niemym powitaniu. Ona podnosi
go i głaszc/e.
- Wróciłaś - mówi niedźwiadek ochrypłym, głębokim gło-
sem. - Wiedziałem, że wrócisz.
- Znalazłam ten pokój w archiwach firmy, do której należałam.
Bardzo dokładnie opisali okoliczności mojego zniknięcia.
- Pamiętam. Znalazłem twoje córki w Paryżu, Mileno, ale nie
udało mi się znaleźć ciebie.
- One nie są moimi córkami. Przecież wiesz, Alex.
- Sklonowałaś się. Kiedy? Musiałaś to zrobić niedługo po
wyjeździe z Londynu.
- Pomógł mi doktor Luther. Przedziwne, ale chociaż przekaza-
łam mu metodę, którą wykradłam mojej firmie, wykorzystał ją tylko
do produkowania swoich seks-zabawek.
- W zeszłym roku widziałem się z doktorem Lutherem, ale nic
mi o tym nie mówił.
Alex uświadamia sobie, że są jak para dawnych kochanków,
rozmawiających o minionych czasach i utraconych przyjaciołach.
- Pomimo swoich zainteresowań, a może ze względu na nie,
doktor Luthei ma bardzo wiktoriańskie poczucie honoru. Dał mi
słowo, że nie wyjawi nikomu, co zrobił. Miło mi stwierdzić, że
dotrzymał obietnicy. Natomiast ty, A.lex... Trochę mnie rozczaro-
wałeś. Wpadłeś w nieodpowiednie towarzystwo. Ta niewiarygodnie
prymitywna mścicielka i głupia staruszka z romantycznymi pomy-
słami. Zadajesz się z odludkami. To do ciebie niepodobne. Myśla-
łam, że jesteś mądrzejszy.
- Spryt to nie wszystko.
- Nie? - Milena stawia pluszowego misia na podłodze, a on
znika wraz z innymi zabawkami.
- Jestem tu...
- Proszę, Alex. Oszczędź mi przemówień.
- Odludki...
- Przyznaję, że sprawy wymknęły się spod kontroli, ale już się
tym zajęłam.
Jedna z rolet zwija się i pokój wypełnia słoneczny blask. Jest tak
jasny, że Milena wydaje się w nim rozpuszczać. Słychać jej głos.
- Stworzyłam Krainę Baśni. Spójrz.
Nagle Alex stoi już przy oknie. Na zewnątrz nie ma wąskiej
uliczki - zapomniał jej nazwę, choć pamięta podwójną żółtą linię
na rozmiękłym z gorąca asfalcie, wysokie ceglane ściany i bramę
dostawczą - tylko zielony, letni krajobraz. Trawiaste wzgórza
falują łagodnie pod jasnoniebieskim niebem, aż po horyzont, gdzie
majaczy ściana lasu, jak burzowa chmura lub blanki miejskich
murów. Są tam łąki usiane makami, oraz kępy dębów i wiązów. Na
środku pełnej stokrotek łąki stoi niewielki namiot o ścianach z kre-
mowego jedwabiu i stożkowatym różowym dachu. Obok niego pasie
się biały koń. Z jego czoła wyrasta spiralny perłowy róg, długości
męskiego ramienia.
__ Kraina Baśni - mówi Antoinette.
Ta przemiana nie dziwi Alexa. Ze zdumieniem zauważa, że
Antoinette jest naga, a na czubku kształtnej, ogolonej głowy ma
rzędy szwów.
- Dość nieoczekiwane zakończenie, naprawdę - oznajmia
Alex.
Do okna podlatuje disneyowski skowronek. Spogląda na Alexa
piwnymi, ludzkimi oczami z długimi, trzepoczącymi rzęsami. Wy-
śpiewuje swoją wesołą piosenkę i odlatuje nad rozsłonecznioną łąkę.
- Może być wszystkim, czym zechcesz - mówi Antoinette.
- To okno jest metaforą bardzo specyficznego bufora. Nie widzisz
go tak, jak postrzegają go baśnie. Tak, Aleksie, jak widzę go ja.
- Przy okazji, kto ci zrobił to ciało? Domyślam się, że nie
doktor Luther.
- On zdradza skłonność do przesady, tworząc swoje seks-za-
bawki, prawda? Jest gorącym zwolennikiem chirurgicznego leczenia
lordozy i przesadnie uwydatnia drugorzędne cechy płciowe. Och,
część zabiegów wykonano w Tajlandii, a część w tradycyjny sposób,
przez odpowiednią dietę i ćwiczenia. To był pomysł Glassa i mieli-
śmy świetną zabawę, realizując ten plan. Stworzyliśmy zupełnie
nową osobę, włamaliśmy się do zasobów InScape i pokierowaliśmy
wyborem. Nawet powołaliśmy do życia agenta, który załatwiał
wszystko przez telefon. Bardzo ułatwiło mi to przemianę, ponieważ
InScape opracowała już kompletny profil psychofizyczny modelki,
do którego miałam dostęp przez tylne drzwi ich komputerowego
systemu kreowania rzeczywistości. Wykorzystaliśmy sporą część
ich kodów do stworzenia fundamentów Biblioteki Snów.
- Czy te sny to nowa moda, czy kolejna z twoich metafor?
Jesteś gotowa pójść w ślady Glassa? Możesz się rozczarować. To
jeszcze nie koniec, Mileno. Dziecięca Krucjata jeszcze nie przeszła
przez granicę.
- Spóźniłeś się, mój drogi Aleksie. Domyśliłeś się niektórych
rzeczy, ale za późno.
- Nadal możemy ich powstrzymać - mówi Alex, ale już nie
jest tego pewny. Ma przygnębiające wrażenie, że Milena znów go
przechytrzyła.
- Oczywiście. Jednak tylko z moją pomocą. To wszystko, co
możesz zrobić.
Alex pojmuje. Szwy. Żartobliwy ton. Nigdy nie spodziewał się,
że Milena może żartować, nie w rzeczywistym świecie.
- Naprawdę to zrobiłaś, prawda?
- Trzy dni temu. Frodo McHale próbował mnie powstrzymać,
ale wymanewrowałam go.
- On nie żyje.
- Wiem. Pilot wykonywał moje rozkazy.
- Nie możesz wrócić?
- Robot medyczny o dziesięciu milionach skanujących i reje-
strujących końcówek wielkości tembotów, rozebrał mój mózg neu-
ron po neuronie. Zajęło mu to najwyżej sto sekund, po których mój
oryginał umarł. Nie jestem kopią, lecz symulacją tego oryginału,
stworzoną w oparciu o dane zebrane przez robota i sześciomiesięcz-
ne obserwacje mojej aktywności mózgowej. Wszystko, co pamiętam
z mojego dawnego życia, zostało zawarte w rozbudowanej bazie
danych, a program heurystyczny stara się wypełnić luki. Prawdę
mówiąc, zapis i symulacja aktywności umysłowej nie były najwięk-
szym problemem. Był nim interfejs między symulacją a środowi-
skiem.
- Jeszcze możemy cię wyłączyć.
- Nie jestem w Bibliotece Snów. Ta była przydatna, ale roz-
przestrzeniłam się bardziej. Jestem w całej sieci, Alex. Wykorzystuję
maksymalnie zero przecinek zero zero zero pięć procent jej pojem-
ności, ale tylko wtedy, kiedy na nowo tworzę Krainę Baśni, co ostatni
raz zrobiłam, kiedy odsłoniłam ci okno. Gdybyś chciał mnie skrzyw-
dzić, musiałbyś wyłączyć większość sieci. Ja już nie jestem gdzieś,
jestem wszędzie. Ty wciąż jesteś zdany na te zabawne wirtualne
okulary. Musisz się podłączyć. Ja jestem tutaj...
- Jak lam jest? Tak naprawdę. Chciałbym wiedzieć.
- Boli. Czuję tyle, że to aż boli. Wykorzystuję każdy jeden
z rozsianych po świecie receptorów, a połowa z nich to receptory
bólu. Jednak powiedziano mi. że to minie. Przystosuję się. Wpływa-
jące dane powoli zmienią sygnały wyjściowe receptorów.
- A jeśli nie?
- Wtedy mogę zaakceptować ból.
Alex usiłuje to sobie wyobrazić. Jakby w ułamku sekundy obdar-
to cię ze skóry i ten moment miał trwać przez wieczność - nigdy
nie słabnące, potworne cierpienie.
- Tak chyba wygląda piekło, Mileno.
- Będę żyć wiecznie. Alex. Czymże jest odrobina bólu?
- Nic się nie zmieniłaś. Zawsze byłaś... niezwykła.
- Wiedziałam, że zrozumiesz. Alex. Po Glassie ty rozumiesz
mnie najlepiej.
- Kiedy byłem młodszy, uznałbym to za komplement. Gdzie
jest Glass?
Antoinette podaje mu mały mosiężny teleskop. Ten pozwala
Alexowi zajrzeć do środka jedwabnego namiotu i zobaczyć starca
śpiącego w szklanej trumnie.
- Odszedł zanim uzyskaliśmy kody Dziecięcej Krucjaty. Wkrót-
ce go obudzę. Potem zawsze będziemy razem.
- Kochasz go.
- To nie jest miłość. Alex.
- Przecież to coś więcej niż wzajemne zrozumienie.
- On jest prawie tak mądry jak ja, Alex. I równie samotny.
Naszym przeznaczeniem było zostać kochankami lub śmiertelnymi
wrogami.
- Od początku wykorzystywałaś Dziecięcą Krucjatę, prawda?
Nawet kiedy twoje córki obróciły się przeciwko tobie, potrafiłaś
wyciągnąć z tego korzyść.
- Przyznaję, że niektóre sprawy wymknęły mi się z rąk, lecz
przy realizacji takiego planu efekty uboczne są nieuniknione. To
prawda, że córki przeszkadzały mi. Były bardzo niedobre, ale nie
wiedziały, że źle postępują. Ponadto świat nie będzie płakał po kilku
dziewczynkach, które dorosłyby tylko po to, aby paść ofiarą prze-
1
mocy albo śmiertelnej choroby po urodzeniu następnych, podobnych
do nich.
- Wiem, że nie jesteś człowiekiem, Mileno, ale nie musisz
udawać potwora. To nie w twoim stylu.
- Ja nie jestem już tą Mileną, którą znałeś. Odwzorowanie nie
jest aż tak dokładne, ale to nie ma znaczenia. Nikt nie pozostaje taki
sam. Nieustannie się zmieniamy.
- Nie zamierzam zniszczyć Dziecięcej Krucjaty. Nigdy nie
miałem takiego zamiaru.
- Właśnie dlatego jesteś głupcem. Może moje córki chciały
korzystając z ich pomocy zmienić s'wiat, ale ja nigdy nie miałam
takiego zamiaru. Krucjata to moje laboratorium. Wykorzystałam ich
jako samoorganizujący się system do wytwarzania interfejsów fem-
botowych metodą sztucznej ewolucji, stymulowanej pragnieniem
jak najefektywniejszej translacji baśniowych złudzeń optycznych.
Kody używane przez femboty są jedyną drogą do uzyskania bezpo-
średniego interfejsu wirtualnej rzeczywistości z...
Alex odwraca się. gdy jej głos cichnie. Ona znów jest Mileną,
dziewczynką o lśniących czarnych włosach, w białym podkoszulku
i zielonych szortach do kolan.
- Wciąż tu jesteś.
- Wyjaśniałaś mi to, co zrobiłaś. Dlatego tu jestem, czyż nie?
- Myślałam, że już wszystko wyjaśniłam.
- Ja wciązjestem człowiekiem, Mileno. Muszę przetwarzać bit
po bicie.
- Ja wcale nie robię tego szybciej, Alex. Każda z moich współ-
osobowości musi być przetwarzana równolegle, inaczej jedna zaczę-
łaby dominować nad innymi. Wpadłabym w psychozę.
- Wykorzystałaś Dziecięcą Krucjatę - podsuwa Alex.
- Wykorzystałam ja. jako laboratorium, w którym ewoluowały
fembotowe interfejsy. Tą ewolucją kierowała chęć efektywnej trans-
lacji baśniowych złudzeń optycznych. Baśnie potrafią żyć w niebu-
forowanej wirtualnej rzeczywistości. Potrafią tworzyć w niej własne
światy, ponieważ postrzegana przez nich rzeczywistość niczym nie
rożni się od przestrzeni informatycznej. Coś o tym wiem - sama je
tak zaprojektowałam. Maszerujący w kierunku strefy buforowej
krzyżowcy są tylko niewielką częścią tych, którzy zostali zarażeni
przez baśnie. To ci, u których pseudoseksualne kombinacje i rekom-
binacje kodów asemblerowych wytworzyły produkt zbliżony do
tego, którego szukałam. Fakt, że odpowiedzieli na moje wezwanie
wykazuje, jak bliskie ideału są te kody. Wyzwoliłam wszystkich
pozostałych ludzi zarażonych meme Krucjaty. Pozostali są zbyt
niebezpieczni, ponieważ to. co mają we krwi, może zostać wykorzy-
stane przez innych. Znalazłam w nich to, czego szukałam i zabrałam
dla siebie. Asemblery w ich krwi tworzą bardzo szybki i wydajny
interfejs między ludzkim układem nerwowym a sztuczną rzeczywi-
stością. Pobrałam ponad tysiąc różnych typów fembotów, tworząc
bibliotekę kodów źródłowych interfejsu, który pozwoli mi bezpo-
średnio zagłębić się w wirtualną rzeczywistość. Nawiasem mówiąc,
zrobiłam to w Paryżu, kiedy plątałeś się po tym upiornym parku
rozrywki. Czy naprawdę sądzisz, że pozwoliłabym aby taki cenny
towar podążał pieszo przez strefę działań wojennych? Szczerze
mówiąc, miałam nadzieję, że nie dojdą tak daleko, co oszczędziłoby
nam trudu neutralizowania ich. Krucjata spełniła swój cel na długo
pi/ed rozpoczęciem tego marszu.
Alex przypomina sobie jej zainteresowanie sztucznym życiem.
- Dobrze to zaplanowałaś. Mileno.
- Zamierzam żyć wiecznie i dawno temu nauczyłam się paję-
czej sztuki cierpliwości. Kiedy cię spotkałam, już od lat planowałam
moją ucieczkę, a to wniebowstąpienie przygotowywałam niemal
równie długo. Zostanę świętą, wiesz? Świętą kowbojów sieci. Po-
nieważ pozbyłam się brzemienia mojego ciała, czego oni tak bardzo
pragną! Jednak tym nieszczęśnikom nigdy się to nie^uda, chyba że
powtórzą moją pracę od samego początku.
- Chcesz zniszczyć krzyżowców, odludki oraz inne baśnie,
ponieważ w przeciwnym razie kowboje mogliby użyć ich krwi, aby
pójść w twoje ślady. Nie masz prawa. Mileno.
- Lalki są codziennie niszczone przez swych iwórców. setkami
i tysiącami. Pod pewnym względem baśnie sączymś pośledniejszym
od lalek - istnieją tylko dzięki radykalnym zabiegom neurochi-
rurgicznym. Wyjmij im chipy, a będzie z nich mniej pożytku niż
wtedy, kiedy były lalkami.
- Są czymś nowym, Mileno. Może to ty je stworzyłaś, ale nie
masz pojęcia, czym są.
- Dobrze wiem. co zrobiłam. Alex. Zawsze wiedziałam, przez
cały czas. Może moje córki były zbyt podobne do mnie. Udało im
się znaleźć sposób, aby kontrolować resztę Dziecięcej Krucjaty.
Już wiesz o płonącym człowieku, ale ten drobny problem zosta-
nie rozwiązany. Mogłabym dodać, że pomimo tego, że się wtrą-
całeś.
- Ale nie miałaś tego w planach.
Milena uśmiecha się.
- Może tak, może nie. Musisz jednak przyznać, że oboje pra-
gniemy tego samego. Chcemy zneutralizować Krucjatę. Oboje wie-
my, że jej dalsze istnienie w jakiejkolwiek formie byłoby zbyt
niebezpieczne, szczególnie gdyby dobrał się do niej Frodo McHale
i jego najemnicy. Jeśli chcesz ocalić odludki, nie masz innego
wyboru. Musisz mi pomóc.
- Chcę ich ocalić. Na tym polega różnica między tobą, a mną.
Ty chcesz zniszczyć baśnie, ponieważ mogłyby pójść za tobą.
- Do zniszczenia baśni dążą siły, z którymi nie mam nic wspól-
nego. Alex. Baśnie miały swój czas, a teraz, kiedy ludzie już wiedzą,
że nie tylko oni mogą zmieniać baśnie, ale i one ich, ten czas szybko
się skończy. Niczego nie muszę robić. Ty masz nadzieję, że będzie
inaczej, dlatego mi nic wierzysz.
- Ponosisz moralną odpowiedzialność. Nie tylko za baśnie, ale
i za ludzi, których zmieniłaś. Członków Dziecięcej Krucjaty, których
wykorzystałaś jako żywe komory inkubacyjne.
- Większość już uwolniła się z zauroczenia. Pozostali, chociaż
nieliczni, są zbyt niebezpieczni, aby pozwolić im żyć. Wiesz o tym.
Nie ze względu na to, kim są, ale z powodu tego, co mają we krwi.
Ponieważ to oni wyprodukowali najskuteczniejsze kody interfejsu.
Nawet ONZ zorientowała się, że oni są groźni. Ty jesteś równie
niebezpieczny, Alex. Zainfekować się w ten sposób, zmienić się
w inkubator... Wiem, że jesteś otyły, ale nie powinieneś tak trakto-
wać swojego ciała.
- Szczerze mówiąc, wcale nie chciałem, aby moje życie tak
wyglądało.
- Wiem. Czasem chciałabym ci współczuć.
Milena podchodzi do drugiego okna. Blaknie. Alex widzi przez
nią pomalowany na biało kominek.
- Jeszcze jedno. - Milena podnosi roletę jednym widmowym
palcem - a może to sama roleta stała się widmem, cieniem cienia.
Przez okno do wirtualnego pokoju Maxa wpada zimny, żółty blask
Jowisza. Zasnuty chmurami krajobraz planety wydaje się bardziej
realny od białego pokoju, który staje się przezroczysty, jak Milena.
- Podejdź tu - mówi Milena. t
Alex już tam jest.
- Dam ci ostatni dar - oznajmia Milena. - Pomoże ci zneu-
tralizować Krucjatę, jeśli zechcesz go użyć.
Jej widmowa postać nagle kurczy się, nabiera ciężaru, gęstości
i blasku. Oprócz Alexa i tych dwóch okien z widokiem na Jowisza
i na Krainę Baśni, ona jest jedyną realnąrzeczą w tym pokoju. Unosi
się w powietrzu, jak mały motyl z cieniutkimi skrzydełka-ni i w sukni
mającej kształt odwróconego tulipana. Jej lśniące srebrzyste wło-
sy są upięte w kok. Marszczy zadarty nosek, ciska w Alexa mgławi-
cą skrzącego się pyłu i odlatuje, przenikając przez widmowe szkło
okna do Krainy Baśni, pozostawiając za sobą rozszerzający się
warkocz migotliwych iskier i szybując w czyste, idealnie błękitne
niebo.
Które znika. Teraz pozostaje tylko okno z Jowiszem. Alex czuje
przejmującą pustkę. Oczywiście, mógłby zdjąć gogle, ale,robi krok
naprzód i wchodzi do wirtualnego pokoju Maxa. Haker gwałtownie
odwraca się i patrzy na niego najpierw z przestrachem, a potem ze
zdumieniem.
- Co, do licha? Myślałem, że tylko ja znam to tylne wejście.
- Ktoś mi pomógł.
- Czy to ma coś wspólnego z kodami, które przed chwilą
wrzucono mi do bufora? Przedziwna sprawa, ale właśnie znalazłem
sposób na płonącego człowieka.
Max wyciąga rękę i otwiera w powietrzu okno danych.
- Nie ruszaj ich - ostrzega Alex. - To jej dar. To od Mileny.
- Jego trzeba zniszczyć.
- Owszem, ale jeszcze nie teraz. Ona weszła do nieba hakera,
Max. Ona i Glass. Chce zamknąć za sobą drzwi, a ten płonący
człowiek to klucz do nich. I nasz jedyny sposób na Krucjatę.
Max spogląda na żółte obłoki Jowisza. Światło gęstych linijek
płonącego w oknie danych kodu, krzesze mosiężne błyski w jego
puszystych włosach. W końcu odzywa się:
- Albo ona, albo sieć. Tłumy hakerów już zaczynają węszyć
pod tylnymi drzwiami Biblioteki Snów. Wysłałem tam program
kasujący, ale te dupki rozsyłają adres szybciej niż nadąża go czyścić,
a poza tym nic nie mogę zrobić, jeśli przekazują go ustnie. Musimy
zamknąć te drzwi, Alex, albo jakiś haker otworzy je na stałe.
- Musisz mi zaufać. Max. Ten płonący człowiek jest nam
potrzebny do zatrzymania Krucjaty
- Co wiesz? - stanowczo dopytuje się Max. - Powiedz mi,
co wiesz.
- Złapały mnie baśnie, Max. Te same, które były w Magicznym
Królestwie. Sprzymierzyły się z kilkoma hakerami Glassa...
- Tak, wiem. A ci najemnicy, których obiecałem ci sprawdzić?
Dowodzi nimi niejaki... -Max otwiera następne okno. - Kapitan
Spiromilos. Służył w marines. Podaje się za Archigósa Himary,
cokolwiek lo jest, cholera. Przedtem pracował jako wolny strzelec
dla podglądaczy - polował na odludki w Słowacji. Stamtąd uzyska-
łem najwięcej informacji.
- Możesz mi je przekazać? Teraz?
- Zrobione. Nawiasem mówiąc, dlaczego siedzisz w helikop-
terze?
- To długa historia. Istotne jest to, że Milena chce, abyśmy
wykorzystali płonącego człowieka do powstrzymania marszu Kru-
cjaty. Mówi, że to jedyny sposób i zaczynam jej wierzyć. A zatem
nie możemy go zniszczyć, a raczej jeszcze nie. Dopiero wtedy, kiedy
zatrzymamy pochód, bo jeśli go nie powstrzymamy, to jak mamy
wyleczyć krzyżowców? A musimy ich wyleczyć zanim napotkają
najemników i hakerów Froda McHale'a.
- Wiesz, że mógłbym zniszczyć go już teraz - mówi Max,
a Alex czuje ogromną ulgę, orzeźwiającą jak łyk chłodnej wody,
ponieważ wie, że Max tego nie zrobi. Przynajmniej na razie.
- Proszę tylko o trochę czasu.
- Założę się, że ona gra w szachy. To klasyczny podwójny atak.
Musimy coś poświęcić, ponieważ nie mamy czasu jednocześnie
ścigać Milcnę i powstrzymać Krucjatę. A ponieważ musimy ich
powstrzymać, żeby zacząć ich leczyć, musimy wybierać między
zniszczeniem płonącego człowieka, a wykorzystaniem go do uzy-
skania dostępu do Mileny, przy czym ryzykujemy, że jego kopie
pojawią się w całej sieci. Nie masz wiele czasu. Krucjata prawie
dotarła do granicy. Mówią o tym na wszystkich kanałach informa-
cyjnych.
W oknie danych pojawia się mozaika filmowanych z powietrza
ujęć długiej kolumny ludzi, maszerujących leśną drogą.
- ONZ przepuszcza ich - mówi Max. - Jutro przejdą przez
granicę. Kiedy to nastąpi, załatwię tego płomiennego drania.
- Tam jest ponad tysiąc krzyżowców. Nie możemy ich zabić,
Max. Musimy...
- Musimy kończyć, Alex. Brakuje mi palców.
- Palców?
- Do zatykania dziur w sieci. Powodzenia, koleś.
Bańka znika i Alex, mając w oczach i uszach tylko szum zakłó-
ceń, o mało nie wywraca się, zanim przypomina sobie, że powinien
zdjąć wirtualne gogle.
Kabinę helikoptera wypełnia zielone światło. Ray odwraca się
od otwartych drzwi i mówi:
- Dogonili nas.
Bliźniaczki stoją na skraju pokosu listowia, pociętego przez
wirnik spadającego helikoptera. Za nimi stoi rogaty człowiek. Zie-
łono świecące lampy w rękach baśni tworzą konstelacje gwiazd
w ciemnościach lasu.
Pani Powell stoi przed helikopterem, trzymając dłonie na ramio-
nach oślepionego kowboja. Alex próbuje ją uspokoić.
- Teraz możemy z nimi rozmawiać. Mamy wspólną płaszczy-
znę porozumienia.
Ślepy kowboj mówi:
- Zabiją cię, ty tłusty pierdoło.
- Powiedz tylko słowo, wielkoludzie, a napiję się jego krwi -
warczy Ray.
- Zostaw go - przerywa Alex. - Nigdy nie był ważny, a teraz
jest nikim.
Żal mu tego chłopca, który jest kolejną ofiarą Mileny. Powinni
założyć klub. z Alexem jako przewodniczącym. Alex podchodzi do
Bliźniaczek, pokazując puste ręce. Mierzą go gniewnymi spojrzenia-
mi spod zlepionych grzywek.
- Ona zostawiła was tutaj - mówi, ponieważ nie wie, jak
nazywają Milenę. Z całą pewnością nie matką. - Mogę wam
pomóc, ale wy musicie pomóc mnie. Inaczej ona zwycięży i nic wam
nie zostanie.
- My już mamy przyjaciół...
- Przyjaciół, którzy mogą więcej, niż ty.
- Ci chłopcy nic dla was nie znaczą, ale wynajęli najemników,
którzy wolą zabijać baśnie niż im służyć. Za chwilę udowodnię wam
to. Zapomnijcie o tym, co wam obiecali. Znacie mnie. Wiecie, co
zrobiłem w Amsterdamie. Proponuję wam przymierze.
Bliźniaczki spoglądają na siebie, a potem na Alexa.
- Nie znasz nas...
- Nie rozumiesz...
- Nigdy nie zdołasz nas zrozumieć.
- Wiem. Jej też wcale nie rozumiałem, od samego początku.
- Wiemy o tobie wszystko, grubasie...
- O tym, jak kochałeś...
- Jak bardzo kochałeś...
- Jak przegrywałeś i nigdy nie mogłeś wygrać...
- I nigdy nie zdołasz.
- Z początku pomagałem jej. Teraz odeszła. Opuściła was.
Wiecie o tym. Pozwólcie, że wam pomogę. Zdradziła mi sposób,
w jaki mogę zniszczyć waszego króla. Na razie oszczędziłem go.
- Zostaw je, wielkoludzie - mówi Ray.
Alex nie zwraca uwagi na odludka, nawet gdy ten zaciska szpo-
niastą łapę na jego nadgarstku. Bliźniaczki znów spoglądają na
siebie.
- Chcesz, żebys:my ci pomogły...
- Pomogły im...
- Pomogły odludkom?
- Wy i oni pragniecie tego samego. Nie zdobędziecie tego,
jeżeli nie będziecie współpracować. Frodo McHale i inni kowboje
wynajęli najemników, którzy zarabiają na życie polowaniem na
baśnie. Będą waszymi sprzymierzeńcami dopóki was potrzebują.
Później zabiją was.
- Udowodnij to - mówią Bliźniaczki i Alex wie, że wygrał.
16. Leskoviku
Race wzlatują i pękają na czarnym niebie, gdy Todd i Spike
wloką się za przewodnikiem przez jezioro polimeru. Ostre białe
światło wydobywa z mroku ruiny Leskoviku. Femboty zmieniły
miasteczko. Ze skorup zrujnowanych budynków wznoszą się kępy
wieżyczek o fantastycznych kształtach. Przypory i gzymsy, strome
ściany i smukłe wieżyczki, upakowane i wielobarwne jak rafa kora-
lowa, przypominają postapokaliptyczne wizje z surrealistycznych
obrazów Maxa Ernsta.
W górze kamera Spike'a kręci się, filmując to wszystko. Spike
włączył ją, kiedy zeszli z długiego stromego zbocza i ruszyli przez
jezioro polimeru. Todd musi go podtrzymywać, ponieważ Spike
steruje kamerą za pomocą gogli i rękawic.
Powierzchnia polimeru jest pofalowana i nierówna, jak zamarz-
nięte morze. W blasku rac majaczą ciemne kontury zawieszonych
w nim przedmiotów. Są tam też ciała mieszkańców miasta, pochło-
niętych przez fale przekształconych upraw. Brodata twarz mężczyz-
ny spogląda na Todda przez kilka centymetrów przezroczystej jak
s/kło tafli. Ciało brodacza jest doskonale zachowane, jak owad
w bursztynowym przycisku do papieru, a jedna ręka wyciąga się ku
powierzchni. Nie ma dłoni, nie pozostały po niej nawet kości.
- Szybciej! - mówi baśń. - Albo was zabiję.
Powtarza ten refren co chwilę. Todd pyta, chyba po raz dwu-
dziesty.
- Z kim trzymasz?
Jednak baśń tylko obrzuca go gniewnym spojrzeniem i człapie
dalej.
Blask opadających i kołyszących się na spadochronach rac oble-
wa wieżyczki. Wokół poruszają się cienie, tak że wszystko zdaje się
zmieniać i topić. Spike trąca Todda w ramię i wskazuje coś palcem.
Kamera nad nim obraca się w tym samym kierunku.
Dwie, dziesięć, dwadzieścia postaci odrywa się od ostrych jak
igły wierzchołków najwyższego skupiska wież, lecąc przez białą
poświatę i ruchliwe cienie, szybując na błoniastych skrzydłach.
Wyglądają jak nietoperze, ale są większe od ludzi. Nagle trzy z nich
zapalają się czerwonym ogniem i spadają na ziemię. Jedna z wież
rozpada się i jej płonący wierzchołek w deszczu stopionych odłam-
ków wali się na ziemię. Ktoś strzelił z lasera. Ze wzgórza nad
miasteczkiem linie smugowych pocisków zmierzają ku pozostałym
nietoperzom, które zawracają i znikają w ruinach.
Przybyli najemnicy kapitana Spiromilosa.
Gdy Todd i Spike docierają do nawiedzonego miasteczka, za
nimi z rykiem wznosi się długa ściana płomieni, śląc fale posępnego
światła i żaru. Płomienie sięgają na dziesięć metrów w górę, wokół
rozchodzi się gęsty czarny dym i kwaśny odór spalenizny.
Pod podeszwami butów trzeszczą zgrubienia i grudki zwietrza-
łego betonu, skruszonego działaniem fembotów i delikatnego jak
szron, lub przeżarte przez termity drewno. Za Toddem i za Spikem
pozostają głębokie na centymetr ślady stóp. Todd zauważa, że baśń
nie pozostawia żadnych śladów. Są tutaj inne odludki: biegają tu
i lam, strzelając na oślep przez kurtynę płomieni, w kierunku kolum-
ny najemników. Niektórzy pohukują i krzyczą, wskakując na reszt-
ki murów i oddając pojedyncze strzały. Inni podbiegają do ognia
i strzelają seriami, a potem cofają się - ich miejsce zajmują na-
stępni. Hałas jest wprost ogłuszający. Płomienie szumią bez końca,
emanując nieznośnym żarem i światłem.
Todd przykuca obok Spike'a, który spokojnie nakręca wszystko,
co może. Blask ognia odbija się w szkłach jego tełeprezentacyjnych
okularów; kamerzysta wymachuje rękami w powietrzu. Kamera
podskakuje i obraca się nadjeziorem polimeru, rejestrując wszystko.

- Cholera, to cudowne - cieszy się Spike.
- Jeszcze pięć minut. Potem poszukamy jakiejś osłony.
- Nic mam zamiaru! Jestem w centrum wydarzeń!
Najemnicy najwidoczniej zajęli stanowiska na grani wzdłuż mias-
teczka i odpowiadają ogniem. Chociaż skóra piecze go od żaru, Todd
oblewa się zimnym potem. Adrenalina przestaje działać. Wszystko
wydaje się dziać w ściśle odmierzonym rytmie: linie pocisków
smugowych z upiorną precyzją przecinają niebo; ściana budynku na
skraju miasteczka wali się w zwolnionym tempie; żółty pęcherz
płomieni unosi się nagle na końcu ognistej ściany; po jeziorze
polimeru sadzi susami jakaś baśń, zastyga w pół skoku i wali się
bezwładnie, trafiona celnym strzałem.
- Ale zabawa - cedzi Spike kącikiem ust. Potem dodaje: -
Jezu Chryste! - ponieważ każdy zakamarek ruin rozjaśnia się
blaskiem. Nitki, strumienie i punkciki światła, żółtego, zielonego,
niebieskiego lub czerwonego, mrugają i pulsują.
Todd odwraca się i patrzy na to, a jakaś baśń, naga i zwinna,
o niebieskiej skórze mokrej od potu, bierze go na cel. Todd jeszcze
nigdy nie widział takiej broni: pękata lufa z maleńką szczeliną
świetlną i przymocowanym pod spodem pojemnikiem, który wyglą-
dajak cylinder z gazem. Baśń jest nie większa od dziecka. Uśmiecha
się, szczerząc idealnie równe zęby, ostre jak igły. W wielkich spi-
czastych uszach tkwią złote kolczyki. Todd podnosi ręce i krzyczy:
- Amerykański dziennikarz! Amerykański dziennikarz!
Słyszy kobiecy głos:
- Zostaw go, gnojku!
Baśń pokazuje mu długi, czarny, spiczasty język i znika. Kobieta
kuca obok Todda i zapala papierosa. Jest po czterdziestce, mocno
zbudowana, w skórzanej kurtce i spodniach. Na czubku ogolonej
głowy ma pas gęstego lamparciego futra. W rękach trzyma pistolet
maszynowy z tłumikiem błysku.
- Pani tu dowodzi? - pyta Todd. - Jestem reporterem, ame-
rykańskim reporterem. A to mój kamerzysta. Powinna pani wziąć
w garść swoich żołnierzy. Ktoś może zginąć.
- Ktoś na pewno zestrzeli waszą kamerę, jeśli ją tam zostawicie
- mówi kobieta. Ha niemiecki akcent. Roztacza silną woń dymu
z ogniska i potu.
- Nie ma mowy - rzuca Spike, nie odwracając się.
- Musimy to wszystko nagrać - dodaje Todd. - Proszę. Pani
tu dowodzi?
Kobieta śmieje się.
- Dowodzi? Tutaj nikt nie dowodzi.
Todd zaczyna wyjaśniać, że uciekli najemnikom kapitana Spiro-
milosa, ale kobieta przerywa mu i pyta:
- Czy Spiromilos miał jakichś innych więźniów?
- Nie widziałem żadnego.
Kobieta mówi im, że ma na imię Katrina i jest tu jedynym
człowiekiem.
- Chodźcie za mną, zaprowadzę was w bezpieczne miejsce.
Prowadzi ich przez centrum miasteczka, obok wieżyczek, rozpór
i wysokich kolumn. Stary trotuar jest kruchy jak pumeks, gdyż
femboty wydobyły zeń materiał potrzebny do odbudowy ruin. Na
drugim końcu miasta Todd i Spike wchodzą za Katriną po nie
tkniętych przez femboty schodach. Na ich końcu jest długa sala
z podłogą gęsto obrośniętą stalagmitami i ścianami pociętymi żyła-
mi minerałów, jak skamieniałymi naczyniami krwionośnymi. Todd
podkrada się do okna i stwierdza, że nad kurtyną ognia może dostrzec
jezioro polimeru i pocięty tarasami stok, wznoszący się do ściany
lasu, gdzie zajęli stanowiska najemnicy.
- Sprowadź tę przeklętą kamerę na dół! - warczy Katnna do
Spike'a. - Ściąga na nas ogień!
Todd już się nie boi, chociaż zaschło mu w ustach, serce wali jak
młotem, a mięśnie ud drżą z wysiłku.
- Uważaj, żebyśmy nie wypadli z interesu - ostrzega Spike'a.
- Przecież Spiromilos nie będzie strzelał do kamery - mówi
Spike, ale opuszcza kamerę w dół.
Wzdłuż grani nad miasteczkiem grzechoczą strzały. Coś przela-
tuje w powietrzu z głuchym łoskotem pociągu pospiesznego. Todd
wystarczająco często bywał w strefie działań wojennych, aby rozpo-
znać ciężką broń. Przyciska się do podłogi w tej samej chwili, gdy
jęzor ognia ścina dwie kruche kolumny. Ich wierzchołki, płonące ale
nietknięte, walą się w dół i rozpadają w proch, zanim dotkną ziemi.
-- TDX - orzeka Katrina. - Materiał wybuchowy spolaryzo-
wany grawitacyjnie.
Todd pociesza bardziej siebie, niż kogokolwiek innego:
- Tamtych jesl niewielu. Więcej baśni niż ludzi.
Katrina kiwa głową.
- My mamy tylko baśnie. Spójrz na tych głupich gnojków.
Eksplozja /denerwowała odludków. Wypadają zza kurtyny pło-
mieni, podbiegają na skraj jeziora polimeru, strzelają w kierunku
stanowisk nieprzyjaciela i wycofują się.
- Widziałem, że część z nich lata.
- Nietoperze atakują zarówno ich, jak i nas. Podobnie jak
krzemołaki, uważają, że to ich miasto. Nie chcą żadnych sprzymie-
r/eńców. To jeden z powodów, dla których baśnie podłożyły ogień:
nie chcą, aby krzemołaki wyszły z lasu i zaatakowały ich Od tyłu.
- A ponadto w ten sposób oślepiają detektory termiczne.
Katrina wzrusza ramionami.
- Wątpię, czy o tym pomyśleli.
- Nie ma pani najlepszego zdania o baśniach, prawda?
- To są odludki. Źli. Walczą o życie. Nie słyszał pan o więźniu
Spiromilosa? Albo Glassa lub jego kobiety? Nazywa się Alex Shar-
key. Mogła z nim być stara kobieta i odludek.
- Spiromilos przywiózł tu tylko nas. Nikogo więcej.
- A więc nie żyje, albo mają go Bliźniaczki - mówi kobieta.
- Jeśli tak, to przegraliśmy. Niestety, Źli mi nie uwierzą. Będą
walczyć do końca.
Kolejny pocisk moździerzowy rozbija wielką wieżę. Ta wali się
jak ścięte drzewo, pociągając za sobą kilkamniejszych wież. Słychać
niewiarygodnie głośny trzask, bardziej przypominający brzęk rozbi-
janego szkła, niż pękających kamieni.
- Źli znaleźli cysternę z paliwem - wyjaśnia Katnna. -
Napełnili nim rów i podpalili. Wysłali ruchome światła, które pełzają
po budynkach. Nie wiem, co to za zwariowany pomysł, ale przeko-
nałem się, że baśnie nie mają pojęcia o prowadzeniu wojny.
- Naprawdę ich pani nie lubi.
- Nie myślą racjonalnie.
Spike wskazuje palcem i oznajmia:
- Spiromilos wysłał swoje lalki.
- Może to nie Spiromilos - zaprzecza Todd. - Myślę, że ci
kowboje sieci potrafią zdalnie nimi sterować. Dla tych dupków to
tylko jeszcze jedna gra.
Lalki nadciągają chmarą, biegnąc szybko i bezładnie, tak że ich
tyraliera szybko rozpada się na pojedynczych osobników. Są uzbro-
jone w plastikowe karabinki szturmowe i biegnąc, strzelają krótkimi
seriami.
Broniące zrujnowanego miasta baśnie pędzą im na spotkanie.
Oba szeregi spotykają się na środku polimerowej tafli i tworzą
splątane w walce gromady. Todd obserwuje to ze zdumieniem.
Podczas prawdziwej wojny, prawie nie widuje się przeciwnika:
piechota używa broni bocznej i długiej tylko do tłumienia rozru-
chów. Nawet w Somalii i Mozambiku mają moździerze i rakiety,
czołgi i bojowe helikoptery. Tutaj w oddali widać tylko pędzące
postacie, biegające i zmagające się na śliskiej, polimerowej równi-
nie. To prawie jak te slrzelanki, w których możesz wziąć udział na
arenach Rotterdamu.
Nagle lalki odwracają się i uciekają. Odludki ścigają je, dopóki
najemnicy nic powstrzymują ich zaporowym ogniem, który kosi
odludki i lalki, jak łan zboża. Odludki czczą sukces prymitywnym
tańcem zwycięstwa. Jasny czerwony blask ściany płomieni rzuca ich
migotliwe cienie na taflę jeziora. Katrina mówi:
- Źli to stuknięci gnoje. Dla nich życie jest tanie. Zarówno ich
życie, jak i cudze. Zrodzili się w bólu i nieświadomości, więc nie
boją się śmierci.
- Proszę to powtórzyć, kiedy będzie spokojniej - prosi Todd.
- Wykorzystamy tę wypowiedź w naszym reportażu.
- Nikt nie będzie chciał oglądać tego szaleństwa.
- Cholernie się pani zdziwi - obiecuje Spike.
- Możemy to opchnąć pięćdziesięciu lub sześćdziesięciu sub-
skrybentom - mówi Todd. - Jeśli nam pani pomoże, odpalimy
pani... powiedzmy... dwa procent zysków?
Katrina mierzy go ciężkim spojrzeniem.
- Dobrze, dobrze, niech będzie trzy procent. Wydaje się, że to
niewiele, ale widownia będzie naprawdę duża.
- Zdaje się, że nie rozumiecie, co ja tu robię.
- Wywiad z panią przeprowadzimy później. Proszę posłuchać,
oni nas nie zabiją. Wykończą baśnie, bo z tego żyją, ale nie nas.
- Nie bądź taki pewny - mruczy Katrina i odwraca się, żeby
popatrzeć na bitwę.
Ludzie Spiromilosa znów zaczynają ostrzał. W centrum zrujno-
wanego miasta wybucha pół tuzina pocisków moździerzowych,
a ostatni rozrzuca małe bomby zapalające, które płoną białym pło-
mieniem i burzą prawie wszystkie wieże.
Todd klęczy, na pół ślepy i prawie głuchy, z poparzoną twarzą.
Na moment znów wraca pamięcią w tamtą burzę ogniową w Atlan-
cie. To był po prostu głupi błąd, a raczej ślepy traf. Jego kierowca
źle przeczytał mapę i znaleźli się dwa kilometry bliżej epicentrum,
niż powinni być - na samym przedmieściu Piekła. Kierowca i ope-
rator chcieli wrócić, ale Todd, młody i głupi, przekonał ich, że to
będzie reportaż dekady. Założyli ochronne maski i skafandry, po
czym pojechali najdalej jak mogli. Ich wóz kołysał się w huragano-
wych podmuchach wiatru, który podsycał szalejący aż po horyzont
pożar. Todd komentował bez wytchnienia przy włączonej kamerze,
nie wiedząc nawet, czy program idzie w eter. Zatrzymali się na
wiadukcie między stanowej autostrady, nad morzem płonących bu-
dynków. Wycofali się dopiero wtedy, kiedy opony wozu zaczęły
pękać z gorąca. Zostali aresztowani i umieszczeni w szpitalu na
oddziale detoksykacji. Toddowi po raz drugi w ciągu dwudziestu
czterech godzin wymieniono krew, kiedy jego redakcja zdołała
przekazać mu wiadomość. Jego reportaż z płonącej Atlanty podbił
wszystkie kanały, nadawany zamiast wcześniej zapowiedzianych
programów. Był sławny.
Katona krzyczy do Todda, pytając, czy słyszy i widzi. Todd
otwiera oczy. W długim pomieszczeniu leżą zwały gruzu - runęła
część sufitu. Todd, Spike i Katrina strącają płonące drzazgi, które
przyczepiły im się do ubrań. Spike nadal steruje automatyczną ka-
merą, która teraz unosi się nad dziurą w sklepieniu, wycelowana w za-
chodni skraj miasta, czekając na decydujące natarcie najemników.
Tymczasem po ostatnim wybuchu zapada cisza. Ogniowa ściana
zgasła. Na wschodnim krańcu nieba powoli pojawia się szara po-
świata. Od strony pozycji Spiromilosa padają tylko pojedyncze
strzały, w denerwująco nieregularnych odstępach czasu. Spike ścią-
ga kamerę na dół i zasypia.
Todd chyba też zasnął, ponieważ budzi się i tuż przed sobą widzi
szczerzącego zęby w uśmiechu odludka. Ten, widząc, że dziennikarz
już nie śpi, odwraca się do Katriny i mówi:
- Powiedz mu, że my wygrać. Powiedz, że oni chcieć się
poddać.
- Oni chcą, żebyście wy się poddali - mówi ze znużeniem
Katrina. Jest już dostatecznie jasno, aby dostrzec czarne kręgi wokół
jej oczu.
Odludek wzrusza ramionami.
- My zabić ich wszystkich. Zabić na dobre. Schodzą tu i są
martwi.
Jest wyższy i mocniej zbudowany niż większość baśni. Niebieską
skórę jego ramion i bezwłosej piersi znaczą krwawe zadrapania.
Przez prawe ramię ma przerzucony naszyjnik zrobiony z uszu. Są
jak mięsiste liście, każde wielkości dłoni Todda.
- Powinniście uciekać w góry - mówi Katrina.
- Jesteśmy Źli!
- Co on mówi? - pyta Todd.
- Razem zażywają narkotyki - mruczy Katrina.
- Dzielimy krew - przerywa jej odludek, dotykając palcami
węzłów na sznurku, którym jest owinięty w pasie. - Wielu jest
jednym. Wróg wie, że nas nie można pokonać. Wróg chce rozma-
wiać. - Wskazuje palcem Todda. - Z tobą.
Odludki mają krótkofalówkę. Korzystali z niej, żeby obrzucać
obelgami najemników po wybuchu pocisku kasetonowego, ale kiedy
trochę ochrypli, kapitan Spiromilos zdołał przekazać wiadomość.
Odludek, który każe nazywać się Zjadaczem Słońca, mówi, że
wszystko w porządku, nikt do niego nie strzeli, ale Todd czuje
nieprzyjemne mrowienie całego ciała, gdy w swoim osmalonym
pomarańczowym kombinezonie i klapkach idzie po tafli polimero-
wego jeziora, dyskretnie obserwowany przez automatyczną kamerę.
Połknął tabletkę psychostymulantu, ale niewiele mu to dało.
Na śliskiej i nierównej powierzchni jeziora leżą porozrzucane
ciała odludków i lalek. Niektóre jeszcze żyją. Lalka, która ma
sprawne tylko jedno ramię i odludek z krwawymi dziurami w miej-
scu oczu usiłują udusić jeden drugiego. Wiją się jak robaki we
wgłębieniu do połowy wypełnionym ich własną krwią.
Obchodząc ich szerokim łukiem, Todd czuje tę szczególną rezer-
wę, taką samą jak w spalonym kościele górskiego miasteczka w So-
malii, podczas pierwszego wyjazdu zagranicznego. Kościół był pe-
łen zwęglonych ciał dzieci. Niektóre zostały zastrzelone, ale więk-
s/.ość spalono żywcem. Stał tam w zaduchu i skwarze, otoczony
rojem wielkich brązowych much, wstrząsany mdłościami, ale nagry-
wał, nagrywał... Tak właśnie robisz. Nagrywasz. Pokazujesz światu
jego wstydliwą cząstkę, zapomniane i przeoczone śmierci. Śmierć
zadawaną przez ludzi, którzy z niej żyją.
Todd przystaje na drugim końcu jeziora polimeru, obok słupa
telegraficznego, sterczącego pod dziwnym kątem z gładkiej po-
wierzchni. Jest ciepło i ze wschodu wieje łagodny poranny wietrzyk.
Todd słyszy, jak ten wiatr szumi w gałęziach drzew na grzbiecie
wzgórza, gdzie są najemnicy.
W końcu spomiędzy drzew z rykiem wypada motocykl Kemmela
i zjeżdża na dół po tarasowym zboczu. Turek zatrzymuje motor obok
Todda efektownym ślizgiem, który rysuje polimer. Na czole ma
wielki siniak i plaster na nasadzie nosa.
- Wybrałeś niewłaściwą stronę, dziennikarzu.
- Ja nie opowiadam się po niczyjej stronie.
- Kapitan Spiromilos jest innego zdania.
- On nigdy nie był kapitanem. Sam się awansował. Do diabła
z nim. Dobrze się bawisz? Przykro mi, że musieliśmy cię ogłuszyć.
- Taki bałagan to dla mnie żadna zabawa, ale osłabia wroga.
Chyba niewielu ich już zostało, co?
- Zdaje się, że wciąż zbyt wielu, aby Spiromilos ryzykował
bezpośredni atak. Inaczej nie rozmawialibyśmy.
Kemmel patrzy na Todda z dobrze udawaną pogardą.
- Wracaj tam i wykop sobie głęboką dziurę. A jeszcze lepiej
zrobisz, spieprzając stamtąd.
- A więc mam rację, co? Spiromilos nie docenił baśni.
- Zrównamy to miejsce z ziemią.
- To chciałeś mi powiedzieć?
- Och nie - mówi Kemmel, ukazując w uśmiechu białe zęby.
- Powiedz tym niebieskoskórym gnojom, żeby uciekali, albo zoba-
czą się ze swoim stwórcą.

- Nie sądzę, aby chcieli uciekać.
- Jeżeli zostaną, zabijemy ich. Nic mnie to nie obchodzi, ale
jeśli uciekną, to osiągniemy dokładnie to, po co tu przybyliśmy.
- Nie możesz się tego doczekać, co Kemmel? Chcesz sobie
postrzelać do tysiąca ludzi ?
- Nie będziemy do nich strzelać - odpowiada Kemmel. -
Zamierzamy ich unieszkodliwić. To różnica. Trzeba to zrobić.
- Tak mówi wam Spiromilos? A wy w to wierzycie? Jakkol-
wiek to nazwiecie, morderstwo pozostaje morderstwem.
- Znów opowiadasz się po ich stronie. Jeśli sprawisz, że baśnie
393
wycofają się, kapitan Spiiomilos może okazać się bardziej przyja-
cielski.
- Baśnie nie będą mnie słuchać.
- Posłuchaj, dziennikarzu, baśnie to nic innego jak lalki, tylko
z innym chipem kontrolnym. Są zaprojektowane tak, żeby słuchały
ludzi. Jeśli znajdziesz właściwy sposób, usłuchającię. Jeżeli nie, tym
gorzej dla nich i dla ciebie. - Kemmel dodaje gazu, zatacza ciasny
krąg wokół Todda i woła: - Lepiej uciekaj, pierdoło. Myślę, że
Spiiomilos osobiście chce cię zabić. A ja też chętnie przyłożę do tego
ręki.
Potem odjeżdża w chmurze sinego dymu. Koła motocykla zosta-
wiają głęboką bruzdę w powierzchni polimeru, potem chwytają
twardszy grunt i Kemmel jedzie w górę po stromym zboczu.
Todd idzie z powrotem. Walcząca para zapadła się głębiej w po-
limer. Nogi oślepionego odludka tkwią do kolan w krwawym leju.
Chwycił zębami za gardło jednorękiego przeciwnika, ale wydaje się
zbyt osłabiony, aby zacisnąć szczęki.
Todd podnosi najpierw jedną, a potem drugą nogę, marszczy
brwi, a potem jak najszybciej wraca do miasteczka, odprowadzany
przez automatyczna kamerę. Przechodzi obok osmalonego rowu
i poczerniałych ruin domów, a przetworzony przez femboty beton
chrzęści mu pod stopami.
Spike, Katrina i większość ocalałych odludków w liczbie około
pięćdziesięciu, wycofali się na drugi koniec miasteczka, na skraj
zakurzonych, porośniętych chwastami pól. Siedzą wokół krateru
wyrwanego przez niecelnie wystrzelony pocisk moździerzowy. Zie-
mia na dnie leja wciąż dymi i kwaśne opary drapią Todda w gardle,
gdy przekazuje Zjadaczowi Słońca wiadomość Kemmela.
- A więc wszyscy umrzemy - mówi Zjadacz Słońca. Wcale
nie wygląda na rozczarowanego.
Katrina mówi Toddowi, że może odejść, jeśli chce.
- Nikt cię nie zatrzyma.
- A ty, Spike? - pyta Todd.
- Zostajesz, no nie? Nie zostawię cię tutaj samego. Nie potra-
fisz zatroszczyć się o siebie.
Czyste błękitne niebo nad zębatą krawędzią lasu zaczyna jaśnieć.
Robi się cieplej.
- Czy ten polimer jest termostabilny? - pyta Todd.
Katrina wzrusza ramionami.
- Motocykl Kemmela zostawił głęboką bruzdę. A moje stopy
też odcisnęły ślady, które zaraz się wypełniły.
Ani Katrina, ani Spike nie słuchają go. Spoglądają na zachód,
w stronę zarośniętej drogi wychodzącej z miasta. Wszystkie odludki
też patrzą w tym kierunku, nastawiając swoje wielkie, spiczaste uszy.
Kamera wzbija się w górę, obraca, migocząc obiektywami. Spike
podaje Toddowi płytkę monitora i mówi:
- Nadchodzą ludzie. Wiele ludzi.
Teraz Todd słyszy jakiś dźwięk, odległy, lecz wyraźny. To chór
ludzkich głosów, śpiewających melodyjną pieśń. To Dziecięca Kruc-
jata.
17. Rogaty
- To Dziecięca Krucjata - rzuca ktoś. A ktoś inny dodaje: -
Patrzcie na miasto! Oni niszczą Krainę Baśni!
Alex kołysze się na drewnianym fotelu na grzbiecie karłowatego
mamuta. Ma wysoką gorączkę. Jeśli się dobrze nie skupi, na skraju
pola widzenia wszystko zaczyna się rozpływać. Jego notebook wy-
sunął antenę, która wplotła się w gęstą sierść na boku Hannibala,
pajęczą siecią nitek, zdających się poruszać i lśnić. Alex obojętnie
patrzy, jak baśnie uciekają, znikając w lesie. Rogaty mężczyzna
rusza za nimi, a Bliźniaczki ścigają go, gniewnie pokrzykując.
Rogaty nie jest jeszcze całkowicie wyleczony - Alex musiałby użyć
w tym celu swojego sprzętu - ale Bliźniaczki już nad nim nie
panują. Prowadzący Hannibala Ray oznajmia:
- To Dziecięca Krucjata. Posłuchaj. Słyszę ich.
Pani Powell podchodzi do Raya. Płacze, ale na jej szerokiej,
czerwonej od słońca twarzy maluje się zachwyt.
- Jak pan się czuje, panie Sharkey?
w
- Jak gówno. Chyba wypiłem za dużo tej krwi.
Wzdłuż krawędzi wzgórza coś porusza się wśród drzew. Ciągnąc
za sobą warkocz białego dymu, spada na miasteczko i kawał kruchej
wieży wylatuje w powietrze, sypiąc kawałkami gruzu. Unosi się
chmura pyłu i Alex słyszy głuchy łoskot, jak trzaśniecie zamykanych
drzwi.
- Wszystko leży w gruzach - mówi pani Powell. - Musimy
coś zrobić, panie Sharkey.
Alex zbiera myśli. Ma wrażenie, że zamiast mózgu ma kłęby
waty. Wargi i język wyschły mu z gorączki. W końcu odzywa się:
- Miasto nie jest ważne.
Jednak pani Powell nadal jest zła. Od tak dawna chciała zobaczyć
Krainę Baśni, a teraz najemnicy Spiromilosa ostrzeliwują prze-
kształcone przez femboty Leskoviku, z jego lśniącymi minaretami
i wieżami delikatnymi jak cukrowa wata.
Gdy gęste kłęby dymu rozchodzą się po jeziorze polimeru, rozpo-
ścierającym się w miejscu dawnych pól narkotycznych słoneczni-
ków, najemnicy otwierają ogień z lekkiej broni maszynowej.
- Mogą odbudować miasto, jeśli zechcą - mówi Alex do pani
Powell. - Niech Spiromilos traci czas na ostrzeliwanie go.
Wracają Bliźniaczki, pędząc rogatego przez gąszcz paproci na
skraju lasu. Mężczyzna zatacza się, przyciskając dłonie do skroni,
a kiedy potyka się i pada jak długi, rozgniewane dziewczynki zaczy-
nają go kopać.
Pani Powell odpędza je, wymachując parasolką.
- Nie/.nośne dziewczyniska!
Bliźniaczki uciekają przed nią, a potem odwracają się i gniewnie
krzyczą:
- Ty głupia starucho...
- Głupia i zwariowana...
- Powinnaś być tam...
- Tam maszerować ku zgubie...
- Z pieśnią na ustach i...
- Pustką w głowie.
- Ona was też zmieniła - oznajmia pani Powell. Pomaga
wstać rogatemu, a potem obraca i przytrzymuje mu głowę, gdy
mężczyzna jęczy i pluje rzadką pianą.
Rogaty nazywa się Thodhorakis, lecz poza tym niewiele pamięta.
Został głęboko zmodyfikowany, przy czym wymazano mu prawie
wszystkie wspomnienia. Może był żołnierzem lub bandytą, schwy-
tanym podczas wyprawy do strefy buforowej, a może niewinnym
pasterzem. Nie wie. Znacznie lepiej pamięta wyprawy do Biblioteki
Snów, niż swoje życie przed przemianą.
Podnosi rogatą głowę i mówi:
- Niezbyt dobrze widzę.
Pani Powell delikatnie dotyka węglowych wypustek sterczących
sztywną kryzą z twardej skóry u podstawy jego czaszki.
- Jeżeli może pan je usunąć, panie Sharkey, powinien pan
zrobić to teraz.
- Na razie są nam potrzebne - odpowiada Alex. - Potem
może pojechać ze mną.
- Lepiej iść - mówi Thodhorakis.
- To dobrze! Jeśli wolno powiedzieć, panie Sharkey, pan sam
potrzebuje opieki.
- Wkrótce będzie trzeba upuścić mi więcej krwi - przypomi-
na Alex.
Już napił się krwi obu Bliźniaczek, a także rogatego. Kiedy jego
zmodyfikowany system immunologiczny przetworzył obce fembo-
ty, pani Powell utoczyła mu litr krwi dla baśni Bliźniaczek. Jedna
z baśni częściowo uzdrowiła rogatego pocałunkiem. Pozostali Źli
również będą potrzebować krwi Alexa, aby zasymilować limfocyty
T z ich bibliotekami zinaktywowanych kodów fembotów Krucjaty,
które pozwolą im stworzyć nowe femboty, a potem usunąć niepożą-
dane czynniki z układu nerwowego krzyżowców.
Bliźniaczki niepewnie podchodzą do pani Powell, spoglądając
jej w oczy, zastanawiając się, czy powinny jej zaufać, czy też
spróbować ją oszukać.
- Oddaj go nam...
- My możemy mu pomóc...
- My wierny, jak mu pomóc.
Alex współczuje Bliźniaczkom. Zostały bezlitośnie wykorzysta-
ne przez Milenę. Chociaż są równie inteligentne jak ona, zawsze
polegały na niej. A Milena nawet z ich buntu potrafiła wyciągnąć
korzyści. Teraz nie chcą przyjąć do wiadomości, że przegrały, ale
rozumieją, że wciągnięto je w grę, której zasady były zupełnie inne,
niż przypuszczały. Dlatego straciły wolę walki.
- Wkrótce będzie po wszystkim - mówi im. - Tak czy
inaczej.
Bliźniaczki spoglądają na siebie, a potem rzucają się w paprocie,
obejmując się ramionami. Wyglądają teraz jak normalne, przestra-
szone dziewczynki.
Najemnicy wstrzymują ogień. W ciszy słychać jakiś dźwięk -
serię głośnych, melodyjnych treli dobiegających z poszycia. Alex
patrzy w dół i na pokrytym porostami głazie obok Hannibala dostrze-
ga małą jaszczurkę. Zwierzątko jest wielobarwne, ma cienką i wy-
dłużoną szyję, oraz wydęty brzuszek. Ray próbuje ją złapać, ale
jaszczurka zieje płomykiem ognia, parząc mu palce i umyka między
paprocie.
- Właśnie to miałem na myśli mówiąc o smokach - zwraca
się Alex do pani Powell. - Przeważnie są bardzo małe i żyją
w norkach. W wyniku fermentacji spożywanych roślin wytwarzają
wodór, który magazynują w wolu. Używają go tylko do obrony.
Jednak pani Powell nie słucha go. Może trawionemu gorączką
Alexowi tylko wydawało się, że do niej mówi. Podniosła się z ziemi
i jak posąg zwycięstwa wskazuje palcem na miasto.
- Oni tu są! - woła. - Przybyli!
Ray staje obok niej, oglądając się na Alexa i szczerząc zęby. Jest
gotowy do walki.
Drogą po drugiej stronie miasteczka nadciąga długa kolumna
ludzi. Z daleka wygląda jak jeden organizm, ogromny wąż niepew-
nie sunący naprzód.
Zesztywniałymi z gorączki palcami, Alex nakłada wirtualne
okulary i wpycha sobie guzik głośnika do ucha. Szum i szare światło.
Potem Max mówi:
- Nie możesz dać mi wizji?
Nagle AIex unosi się w powietrzu. Męczą go mdłos'ci, ma wra-
żenie, że w każdej chwili może przebić kryształową bańkę Maxa
i runąć w trujące opary żółtych chmur Jowisza.
- Niczego nie musisz widzieć - oznajmia Alex. - Już czas.
- Może mógłbym jakoś podłączyć się do jego wizji - mruczy
Max. Siedzi ze skrzyżowanymi nogami w powietrzu przed ekranem
danych. Przebiera palcami po widmowej klawiaturze, która unosi się
przed nim.
- Ten biedak i tak jest skołowany. Pozbawisz go zdolności
widzenia, to kompletnie zwariuje.
- Mógłbym podłożyć mu wirtualny obraz - mówi Max.
- Już próbujesz to zrobić, prawda?
- Chcę widzieć, co się dzieje. Wszyscy chcemy.
- Przede wszystkim musimy zatrzymać Krucjatę.
Alex każe swojemu odbiciu zmarszczyć brwi i Max zauważa to.
- Nic się nie martw, Alex. Gotowe.
- Tak po prostu?
- Widziałeś. To nie było takie trudne, kiedy udało mi się dobrać
do komputera tego gościa. Pomagało mi ponad tysiąc pięciuset
kowbojów i hakerów. A także połowa laboratoriów komputerowych
MIT. Wykorzystujemy całkiem sporą moc obliczeniową do rozwią-
zania tego problemu. Ponad połowa idzie na ukrywanie tego, co się
dzieje, przed sieciowymi programami monitorującymi. Nie przery-
waj połączenia, bo będę musiał wszystko łączyć od nowa, a to trwa.
Działa?
Alex zdejmuje gogle i rzuca w pustkę:
- Działa.
Ray podnosi głowę i mówi:
- Teraz są nasi. Nadszedł nasz czas.
- Nie, my się tym zajmiemy.
Bliźniaczki śmieją się. Ray nalega:
- To nasze miejsce. Nasz czas. W tym miejscu powstał węzeł.
Teraz został przecięty.
Wzdłuż grzbietu grani słychać strzały i warkot zapuszczanych
silników.
:
18. Mądra krew
- Zrobił to - oznajmia Katrina. Przyciska płaski ekran moni-
tora do piersi i kołysze się na obcasach swoich motocyklowych
butów. - Ten gruby drań naprawdę to zrobił.
- Co takiego? - pyta Todd. Wyczuwa, że coś się stało, ale nie
domyśla się, co to takiego.
Zjadacz Słońca, z naszyjnikiem obciętych uszu podskakującym
na piersi, gramoli się na rozbity mur. Kruche kamienie osypują się
pod jego szponiastymi łapami. Staje na szczycie, prostuje się i wali
pięściami w pierś. Coś w wizgiem przelatuje w powietrzu i Katrina
krzyczy do odludka, żeby zszedł, lecz on tylko nadyma policzki
i wydaje wojownicze okrzyki. Kamera Spike'a odleciała daleko, nad
Dziecięcą Krucjatę.
- Jasna cholera! - klnie operator.
- Co jest? - pyta Todd. - Czy Spiromilos...
- Spiromilos już się nie liczy - wtrąca Katrina.
- ... zaatakował Krucjatę?
- Nic podobnego - mówi Spike. - Chodzi oto, że krzyżowcy
zatrzymali się.
Todd zaczyna biec. Spike woła coś za nim, ale Todd pędzi przez
suche, zachwaszczone pola do drogi i Dziecięcej Krucjaty.
Wychodzący z lasu trakt biegnie nad polami po łagodnie opada-
jącym zboczu. Długa kolumna krzyżowców zatrzymała się w poło-
wie drogi między lasem a miasteczkiem. Rozsypała się. Coraz więcej
ludzi rozchodzi się na boki, na pola. Poruszają się z niepewną
rozwagą lunatyków, z szeroko otwartymi oczami szklistymi od łez.
Jedni walą się dłońmi w czoła, inni przecierają oczy, ale wszyscy
mają na ustach ten sam, zdziwiony uśmiech.
Todd biega od jednego do drugiego, machając rękami i krzycząc,
usiłując zwrócić na siebie uwagę. Od kiedy widział ich ostatnio,
wiele wycierpieli. Pogubili lub porzucili swój ekwipunek obozowy,
trójkołowce i skutery na baterie słoneczne. Są wychudli z głodu
i bladzi z braku snu, a ich łachmany pokrywa gruba warstwa brudu
i kurzu. Jakaś młoda kobieta niesie na plecach staruszkę. Inne
trzymają w ramionach małe dzieci. Wielu krzyżowców ma bose
nogi. Kamienisty trakt pokaleczył im nogi i teraz pozostawiają
krwawe ślady wśród suchych chwastów.
Todd biega wśród krzyżowców, którzy rozchodzą się po polach.
Nikt nie zwraca na niego uwagi. Słuchają czegoś, co tylko oni słyszą,
patrzą przez niego na jakąś sobie tylko znaną wspaniałość.
Todd czuje, że jego wspaniała historia zaczyna rozpadać mu się
pod nogami, jak pokład eleganckiego liniowca, który płynąc do
egzotycznego portu, nagle nadział się na nie zaznaczoną na ma-
pach rafę. Kiedy wpada na niego młoda dziewczyna, okryta jedynie
grubą warstwą drobnego jak talk kurzu, Todd łapie ją, potrząsa nią
i krzyczy:
- Co to? Powiedz mi, co widzisz!
Dziewczyna mruga oczami i mówi: "Krainę Baśni", a potem
obejmuje go ramionami i całuje w usta.
Przerażony Todd odpychają, spluwa, usiłuje splunąć jeszcze raz
i dławi się w kłębach pyłu. Wszędzie wokół niego krzyżowcy nagle
stają w miejscu. Wszyscy spoglądają w tym samym kierunku, na
grań nad miasteczkiem. Wyglądają jak pole słoneczników, zwróco-
nych ku słońcu. Zaczynają miarowo skandować: "Kraina Baśni,
Kraina Baśni, Kraina Baśni..." Potem wzdłuż drogi i na poboczach,
na brązowych, zachwaszczonych polach, wszyscy jednocześnie sia-
dają na ziemi.
Po chwili Todd jest jedynym, który pozostał na nogach. Rozcza-
rowany i zniechęcony, odwraca się i idzie z powrotem tą samą drogą,
którą przyszedł.
- Sądzą, że przybyli na miejsce - mówi Katrina.
Todd przepłukuje usta wodą i spluwa. Obawia się, że tamta
dziewczyna zaraziła go. Ma pełno kurzu we włosach i kłuje go
w boku. Ociera usta wierzchem dłoni i pyta:
- A dokąd oni idą?
- Do Krainy Baśni, oczywiście. A przynajmniej tak im się
wydaje. W rzeczywistości szli ku śmierci, chociaż mam nadzieję, że
o tym nie wiedzieli. W przeciwnym razie ta kobieta okazałaby się
jeszcze okrutniejsza, niż sądziłam. Jednak uratowaliśmy ich!
- To robota Antoinette? - pyta Todd.
- Ona teraz tak się nazywa. Przedtem nazywała się Mileną,
a i to nie jest jej prawdziwe imię. Nigdy go nie poznaliśmy, Max nie
zdołał go znaleźć...
- Czy imiona są takie ważne?
- Ich znajomość daje władzę. Jednak jeśli ona sprowadziła tu
Dziecięcą Krucjatę, to ktoś inny zatrzymał krzyżowców.
Katrina odwraca się i spogląda przez lornetkę na grań nad zruj-
nowanym miasteczkiem. Mówi:
- Sądzę, że tym najemnikom zaraz się oberwie. Jeśli chcecie
mieć dobry materiał, to skierujcie tam waszą kamerę.
- Zrób to, Spike - mówi Todd.
- Żeby ją zestrzelili?
- Teraz się tym przejmujesz?
Spike posyła kamerę na wysokość dwustu metrów. Krystalicznie
czysty obraz na ekranie monitora ukazuje krążące wokół siebie
pojazdy. Wśród ciężarówek i dżipów widać błyski strzałów. Gwał-
towne powiększenie ukazuje nagie, niebieskoskóre postacie biega-
jące wśród drzew i gęstych suchych paproci na skraju lasu.
Todd widzi motocykl Kemmela, zjeżdżający po zboczu. Jego
śladem rusza najpierw kilka dżipów, a potem ciężarówki. Pojazdy
zjeżdżają na dół, przy czym część najemników kładzie przed nimi
zasłonę dymną, a pozostali strzelają przez nią, pędząc ku zniszczo-
nemu miastu. Pomarańczowe ogniki wystrzałów błyskają w gęstej
białej chmurze toczącej się po pociętym tarasami stoku, a potem
pojazdy wypadają z niej i rozjeżdżają się, pędząc po jeziorze poli-
meru. .. lecz nagle zaczynają zwalniać.
Katrina głośno pohukuje, jak triumfujący odludek, a wszędzie
wokół słychać wrzaski i wycia pozostałych przy życiu baśni.
Pojazdy najemników toną. Ciężkie ciężarówki pionowo zapadają
w toń. Dżipy usiłują zawrócić, lecz spod ich szerokich opon tylko
tryskają strumienie polimeru i te pojazdy również idą na dno. Po
kilku minutach jest już po wszystkim. Niektórzy z najemników
strzelają do końca. Paru udaje się wspiąć na dach kabiny ciężarówki,
lecz ta nagle przewraca się na bok, zmuszając ich do zeskoczenia
w płynny polimer.
Potem s'ciele się już tylko biały dym, szybko znikający w poran-
nym blasku nad jeziorem polimeru. Baśnie stoją na grzbiecie wzgó-
rza, wołając swoich braci w ruinach miasteczka.
Katrina ściska ramię Todda i powtarza:
- Mądra krew. Mają mądrą krew.
Spike nadal ma na twarzy okulary teleprezentacyjne i wciąż
nagrywa.
- Ktoś nadjeżdża tu na małym włochatym słoniu - mówi. -
Czy to czasem nie twój przyjaciel?
19. Kraina Baśni
Ray oznajmia:
- Ten dzień i noc. Potem odejdziecie. Wszyscy odejdziecie.
- Jesteś niewdzięcznym gnojkiem - mówi Katrina.
Ray spogląda na nią i przyjmuje ten sam ton.
- Mógłbym zrobić ci krzywdę, ale nie chcę. Możesz mi za to
podziękować.
- Alex prawie oddał za was życie. Ja też. Ty pierdoło, istniejesz
tylko dlatego, że ktoś przerobił tępą lalkę-robola.
- A ty prosiłaś się na świat?
Ray szczerzy zęby i Katrina cofa się o krok. Alex podnosi się
i mówi:
- Ja zawsze byłem wdzięczny mojej matce, Ray. Co do ojca,
to nigdy go nie znałem, ale znałem matkę.
Alex leży na grubym barłogu z sosnowych gałęzi. Gorączka,
która trawiła jego ciało przez większość dnia, teraz ustępuje. Jest
zmęczony i ociężały, jakby znajdował się na Jowiszu, i jest mu
zimno, chociaż pani Powell okryła go srebrzystym kocem, napoiła
gorącą, słodką herbatą, a także nakarmiła ogromną ilością czekolady.
Serce łomocze mu w piersi, aż Alex obawia się, że może z niej
wyskoczyć.
Oddał jeszcze litr krwi bogatej w limfocyty T. Pozostali przy
życiu Źli podchodzą jeden po drugim, nabierają garść krwi ze
wspólnej miski, piją i odchodzą, oblizując długie palce. Pijcie moją
krew. Moją mądrą, wzbogaconą krew. Wykorzystają biblioteki ko-
dów zawarte w limfocytach T do produkcji fembotów zwalczających
nieme Krucjaty, a potem przekażą je pocałunkiem każdemu z pozo-
stałych nie wyleczonych krzyżowców, którzy siedzą lub leżą na
zachwaszczonych polach na zachód od zrujnowanego miasteczka.
Baśniom towarzyszącym Bliźniaczkom szybko znudziło się
zmienianie ludzi i odeszły. Bliźniaczki też gdzieś znikły. Alex musi
zapytać Raya, co się z nimi stało. Nagle musi polegać na Rayu. Jak
wszyscy. Większość odludków nie chce rozmawiać z ludźmi, a po-
zostałych nie można zrozumieć. Jeden z nich, wielki i obwieszony
okropnymi trofeami, mówi do ludzi, jakby byli jego domowymi
zwierzętami lub niewolnikami. Katrina o mało go nie zastrzeliła,
zanim wtrącił się Ray.
Kilku pozostałych przy życiu Złych nadal tu jest, bębniąc bez
końca w ruinach domów, a spośród drzew wciąż wychodzą samotne
leśne odludki. Niektóre przynoszą żywność, szynki jeleni lub dzi-
ków, albo wypatroszone i oprawione króliki. Oszołomieni krzyżow-
cy bez słowa przyjmują część tych skarbów i pieką mięso nad
ogniskami, które zasnuwają cały ich tymczasowy obóz siwym dy-
mem.
Ray mówi Alexowi, że Bliźniaczki znają tylko Krainę Baśni.
Byłoby okrucieństwem zabrać je z niej. Mówi, że Bliźniaczki pomo-
gą odludkom. Ci zawsze będą potrzebowali kontaktu z ludźmi. Alex
uważa, że Ray nie bierze pod uwagę niebezpieczeństwa, że Bliź-
niaczki mogą spróbować wykorzystać odludki do własnych celów,
ale z Rayem i jego braćmi nie można rozmawiać o przyszłości. Dla
nich liczy się tylko chwila obecna, brzemienna przeszłością.
- Moja matka była lalką na fermie hodowlanej. Moim ojcem
była kobieta, która chciała, żebym był jej dzieckiem. Opuściłem ją
dawno temu, daleko stąd.
- Pamiętasz, kto cię zmodyfikował? - pyta Alex.
Jest zaciekawiony - Ray nigdy dotychczas nie mówił o swojej
przeszłości.
Ray dotyka pętli sznura, w którego węzłach są zawarte jego
wspomnienia. Po chwili mówi ze wzruszeniem ramion:
- Przeciąłem ten węzeł.
- Powinien pan odpocząć, panie Sharkey - namawia pani Po-
well. - Proszę zasnąć. Jutro zastanowi się pan nad tym wszystkim.
- Nie jestem chory, pani Powell. Wyczerpany, to wszystko.
- Jest pan chory, panie Sharkey, tylko zbyt uparty, żeby się do
tego przyznać.
Pani Powell opiekuje się jedynym ocalałym najemnikiem -
kobietą, która nie mówi po angielsku, francusku, grecku ani niemiec-
ku. Wycięto ją z twardniejącego jeziora, ale doznała skomplikowa-
nych złamań obu nóg. Kawałki stwardniałego polimeru, który zwią-
zał się z jej skórą, trzeba będzie usunąć chirurgicznie. Kobieta bardzo
cierpi. Pani Powell zrobiła jej zastrzyk morfiny, a teraz pilnuje, żeby
pacjentka nie doznała szoku. Pozostali najemnicy utonęli i spoczy-
wają zatopieni w polimerze, który baśnie zmieniły w płyn, dzięki
swej mądrej krwi.
- Ten dzień i noc. Potem odejdziecie - powtarza Ray.
Alex zasypia. Kiedy się budzi, jest noc. Odludki nadal łomoczą
w bębny. Słyszy trzask zestalającego się polimeru oraz cichy, brzę-
czący szum miliarda szmerów i zgrzytów, gdy miliardy niestrudzo-
nych mikroskopijnych robotników odbudowują wieże, minarety i ko-
puły miasteczka. Migające światełka znaczą nieliczne budynki, które
przetrwały ostrzał. Te światła powoli krążą wokół siebie, jak kawałki
strzaskanych księżyców tworzące pierścienie Saturna.
- Kraina Baśni - mówi Alex i przez moment czuje się po
prostu szczęśliwy, odkrywając jakąś dziecięcą część swojej osobo-
wości, skryte głęboko wspomnienie, które rozbłyska jak meteor.
Kraina Baśni.
- Ona jest wszędzie wokół, Alex - mówi Lexis. - Musisz
tylko szeroko otworzyć oczy.
Czuje wyraźny, mocny i słodki zapach haszyszu, ale Lexis nie
1
żyje. Umarła w zeszłym roku. List od Leroya dostał sześć miesięcy
po jej pogrzebie. Na poste restante. Pamięta, jak stał w głównym
urzędzie pocztowym w Tiranie, ze zdumieniem na twarzy i pomię-
tym kawałkiem niebieskiego papieru w ręce. Adres był prawie
zasłonięty przez znaczki pocztowe i pieczątki.
Pani Powell podaje mu skręta i Alex zaciąga się.
- Natura jest najlepszych uzdrowicielem - powiada pani Po-
well. - Proszę zasnąć, panie Sharkey.
- Mam wrażenie, że spałem od kiedy opuściłem Gjirokastrę.
Katrina śpi, kamerzysta również. Jego wąska czarna kamera
unosi się trzy metry nad nim, cicho poruszając śmigłami w ciepłym
nocnym powietrzu. Amerykański dziennikarz, Todd Hart, w masce
i rękawiczkach korzysta z notebooka Alexa, rozmawiając ze swoją
agencją informacyjną. Jeszcze dalej Hannibal szarpie łańcuch, po-
ruszając trąbą między wygiętymi w górę kłami. Bębny i sporadycz-
ne wrzaski kłócących się odludków denerwują karłowatego ma-
muta.
- Proszę spojrzeć - mówi pani Powell. - Tam leci nietoperz.
Patrzą, jak stwór przelatuje na tle księżyca i znika w mroku.
- Teraz mogę umrzeć szczęśliwa - oznajmia pani Powell -
chociaż żałuję, że nie mogę zostać tu dłużej.
- To pani przejdzie, kiedy zostanie pani wyleczona. Mogę
kazać Rayowi, żeby zaraz się tym zajął.
- Och nie, panie Sharkey. To nie byłoby w porządku. Chcę
przeżyć to wszystko, zarówno zachwyt, jak i smutek.
- Pani mnie zadziwia, pani Powell.
- Och. jestem tylko zwyczajną kobietą, panie Sharkey - od-
powiada. - To prawda, że zdarzają mi się różne przygody, ale kto
ich nie ma w tych niespokojnych czasach?
- Większość ludzi w pani wieku zamieszkała we wstęgowych
osiedlach i korzysta z łączy multimedialnych. Cieszą się bezpieczeń-
stwem i długim życiem.
- Oni już są martwi - mówi pani Powell - tylko o tym nie
wiedzą. Ponadto to tylko niewielka część ludzkości. Proszę pamię-
tać, że byłam w Afryce i chociaż w Południowej Afryce i w Egipcie
również można znaleźć osiedla wstęgowe, rewolucja nanotechowa
jeszcze nie dotknęła wszystkich ludzi. Na Ziemi pozostało jeszcze
kilka dzikich miejsc.
Todd Hart słyszy ich głosy, więc podchodzi i siada obok nich.
Rozmawiał ze swoim redaktorem. Musiał ponownie przekazać cały
materiał, który przesłał w Tiranie do symulacji pokoju redakcyjnego
w Bibliotece Snów. Pierwsza część właśnie przeszła - krótka
informacja o nagłym końcu Dziecięcej Krucjaty zostanie nadana we
wszystkich kanałach informacyjnych na Ziemi. Dłuższe reportaże,
o przekształceniu Antoinette i Glassa oraz obronie Leskoviku, zosta-
ną zredagowane i przekazane dziennikom.
- Zwolennicy teorii spiskowej będą zadowoleni - mówi Todd,
myśląc o Maksie. Również on zaciąga się skrętem pani Powell. -
ONZ czeka na krzyżowców na granicy strefy buforowej. Kiedy mnie
porwano, widziałem jednego z ich oficerów, a teraz zaczynam po-
dejrzewać, że oni też brali w tym udział. Taka historia w takim
miejscu jak to, musi przebiegać na wielu różnych poziomach. Nigdy
nie poznamy prawdy. Czy to wszystko było sprawką Antoinette'.'
Bardzo w to wątpię.
- No cóż, wcale bym się nie zdziwił. Sądzę, że przygotowała
wszystko bardzo dawno temu. My byliśmy tylko szczegółami, któ-
rymi nie musiała się przejmować. Na szczęście dla odludków, ina-
czej zniszczyłaby ich. Przy pomocy Bliźniaczek manipulowała kow-
bojami sieci i najemnikami. Jestem tego pewny.
- Mam kontakty wśród administratorów sieci - mówi Todd
- ale nie zauważyli żadnych zakłóceń. Może po prostu umarła.
- Chcielibyście tego, ponieważ wtedy nie mielibyście wraże-
nia, że wami manipulowano. Któż lepiej ode mnie może to zrozu-
mieć? Jednak nie sądzę, aby ona odeszła. To jest właśnie najdziw-
niejsze. Po prostu rozproszyła się po całym świecie.
Todd ponownie zaciąga się skrętem i oddaje go pani Powell.
Wydmuchuje wielką chmurę dymu i mówi:
- A pan by to zrobił? Gdyby pan mógł?
Alex myśli o białym pokoju. Potrząsa głową.
- Zdecydowanie nie - odzywa się pani Powell.
- Dajcie spokój, nawet gdybyście byli umierający? Myślę, że
większość ludzi zrobiłaby to.
- Myślę, że większość ludzi z mojego pokolenia już to zrobiła
__ oznajmia pani Powell - ale to żaden powód, aby do nich
dołączyć.
- Myślałem, że Dziecięca Krucjata to coś, ale... Powinieneś
udzielić mi wywiadu, AIex. Naprawdę. Świat powinien wiedzieć.
- Zaczynam żałować, że ci powiedziałem - mówi Alex.
- To niesamowita historia. Powinieneś opowiedzieć ją światu.
Mogę wynegocjować dla ciebie naprawdę dobre honorarium, albo
możesz wynająć sobie agenta, który zajmie się tym. Bo przecież nic
z tego nie masz, prawda?
- Jestem bardzo zmęczony.
- Pogadamy rano - mówi Todd Hart. - Musimy porozma-
wiać.
Alex odwraca się i dziennikarz po chwili odchodzi.
- Dobranoc, panie Sharkey - mówi pani Powell. - Słodkich
snów.
Ray patrzy na śpiących ludzi. Wielkie zwierzęta przewracające
się i rzucające we śnie. Mamroczące i pochrapujące. Gałki oczne
poruszające się pod powiekami. Jego sny są proste. Sny o rzeczach
i miejscach. Statyczne, bezosobowe, spokojne. Budzi się i lepiej
rozumie pewne sprawy. Ludzie zawsze próbują znaleźć logiczne
powiązania. Snują pajęczynę myśli i sami w nią wpadają. Tymcza-
sem Ray potrafi rozwiązać węzły swoich wspomnień. Robi tak, jeśli
coś go niepokoi. I zaczyna wszystko od nowa.
Wielu odludków chce po prostu tak zrobić. Niektórzy chcą zabić
ludzi, więc Ray pilnuje ich. Przywiązał się do Alexa, a jeszcze
bardziej do Katriny. Lubi ją. Nigdy by się do tego nie przyznał, ale
tak jest. Nigdy nie rozwiąże jej węzła. Dotyka go palcami, patrząc
jak Katrina śpi, z pomarszczoną twarzą schowaną w zagięciu ręki.
Ray szepce do śpiącej. Wchodzi w jej sny, słuchając razem z nią
głosów jej krwi.
A później, kiedy nadchodzi świt i mają odejść, Ray podbiega do
Katriny i mówi niespodziewanie, wiedząc, że ona mu nie odmówi:
- Podaj mi ręce na znak przyjaźni.
Ona ściska go, gwałtownie i mocno, udając, że chce go podnieść.
Wzburzony Ray zaczyna tańczyć, na tym kamienistym polu, wśród
zimnych popiołów ognisk.
Krucjata ruszyła już ku granicy, gdzie czekają na nią ekipy ONZ.
Właściwie nie jest to już Krucjata, tylko gromada mężczyzn i kobiet
wracających do świata żywych, oszołomionych, jakby ocknęli się
z wieloletniego snu. I w pewnym sensie tak jest.
- Wszystko będzie dobrze - mówi Ray do Katriny, a potem
podbiega do niej, całuje ją i ucieka.
- Głupi gnojek - mówi Katrina do Alexa Sharkeya, który ob-
serwuje to ze zrozumieniem i rozbawieniem. Ona też się uśmiecha.
Baśnie biegną przed nimi i obok nich, cicho i szybko, ich niebie-
skie ciała migają wśród drzew po obu stronach starej drogi. Łatwo
uwierzyć, że nie ma tam niczego prócz cieni. Wkrótce nikt nie będzie
na nie pattzyt, nawet pani Powell.
Wszystko będzie dobrze. W nocy asemblery we krwi Raya
wykorzystały kod wydobyty z fembotów Krucjaty. Wśród ludzi
rozprzestrzeni się nowa plaga meme i zapomną o wszystkim. Baśnie
przejdą do legend i opowieści, umieszczonych w zasobach sieci obok
yeti i tym podobnych zjawisk. Staną się nierozwiązaną zagadką,
czasem pojawiającą się w snach, nigdy w prawdziwym życiu.
To dar Raya. Tylko tyle może dać swoim przyjaciołom. Nato-
miast on sam ma tutaj lalkę, którą przyprowadził aż z Paryża. Wziął
ją z baru szybkiej obsługi, wcześnie rano tego dnia, kiedy upadło
Magiczne Królestwo.
Ray więcej nauczył się od ludzi, niż kiedykolwiek podejrzewali.
Nie potrzebuje chipów kontrolnych ani koktajli hormonalnych, żeby
zmodyfikować lalkę. Nie będzie więcej nietrwałych istot stworzo-
nych z niewolników i zawsze uzależnionych od ludzi. A kiedy
ludzkość pogrąży się w swoich snach, dzielne nowe istoty przejmą
ten świat.
Ray umieścił lalkę w po/.bawionym dachu budynku farmy, którą
już dawno pochłonął las. Biegnąc między drzewami ma nadzieję, że
lalka nie odeszła, ani nie została porwana przez jakiegoś krzemołaka.
Kazał jej się ukryć, a ona jest tak głupia, że na pewno nie wymyśliła
niczego innego. Teraz zawoła ją i da jej posmakować jego krwi.
Miriady mikroskopijnych mechanizmów rozciągną neuronową sieć
w jej mózgu, stworzą gruczoły hormonalne i uczynią ją płodną.
Ona będzie pierwszą z jego dzieci.
Spis treści
Część pierwsza: KRAWĘDZIOWANIE
1. King's Cross ...........................
	... 7
2 Ucieczka do domu ........................
	... 13
3. BillyRock.....................
	... 20
4 Umowa....................<.........
	... 29
5. Hakerski nastrój..........................
	... 39
6. Sen z Alfiedem Russelem Wallace'em..............
	... 49
7. Hipeipotączenie..........................
	... 51
8 Nadchodzi tajfun.........................
	... 56
9. Sztuczne życie ..........................
	... 68
10. Leroy...............................
	... 71
11 Doktor Luther...........................
	... 77
12. Nadużycie władzy me jest zaskoczeniem............ .
	... 86
13$. Kto przy ogniu ..........................
	... 90
14 Delbert ..............................
	... 94
15. "Pole śmierci"...........................
	... 97
16. Zrodzony do ucieczki.......................
	... 110
17. Biały pokój............................
	... 116
18. Żaden interes...........................
	... 123
Część druga: IMAŻEROWANIE
	
1 Europa...............................
	... 125
2 Salon ostatniej szansy.......................
	... 134
3. Zagubione dzieci.........................
	... 140
4 Gniazdo..............................
	... 152
S. Potem i później..........................
	... 158
6 Grubas...............................
	... 166
7. Początek wielkiej przygody....................
	... 171
8 Biedny rycerz...........................
	. . 179
') Teorie spiskowe..........................
	. . 182
10 Pomagier.............................
	... 196
11 Pierwsze Promienie Nowego Wschodzącego Słońca ......
	... 199
r
	12. Łowy...............................
	. . . 206
	13. Przepływ informacji .......................
	. . . 218
	14. Interfejs..............................
	. . . 235
	15 Wynurzenie............................
	... 242
i
	16 Magiczne Królestwo.......................
	... 246
ii i
	17 Królowa Baśni ..........................
	... 253
1 n
	H 18 Uratowany ............................
	... 262
	¦ Część trzecia: BIBLIOTEKA SNÓW
	
	1 Płonący człowiek.........................
	... 264
i
	2. Tanie wakacje i cudze nieszczęścia................
	... 268
	3. Narzeczone Frankensteina....................
	... 279
	4. Kłopoty w Tiranie.........................
	... 288
¦ i
	5. Przez granicę...........................
	... 300
¦
	1 6. Znów kłopoty...........................
	... 314
	7. Źli.................................
	... 320
1
	8. Witajcie w krainie rozkoszy ...................
	... 327
	9 Dzikie łowy............................
	... 334
	10 Antoinette.............................
	. . . 343
¦
	11 Gorączka.............................
	... 348
	12. Dla waszego własnego bezpieczeństwa .............
	... 355
¦ j
	II 13. Nie ratunek............................
	... 361
i
	14.Inna część lasu..........................
	... 364
11
	1 15 Ostatni dar Mileny........................
	... 369
¦
	16. Leskoviku.............................
	... 384
1 -v
	17 Rogaty...............................
	... 395
1
	18 Mądra krew............................
	... 400
1
	19. Kraina Baśni ...........................
1
	... 403