
Pamięci Basi 
* * * * * * * * * * * * * 
„Myślisz, że wygraliście!? Jeśli zostanę 
zniszczony, moja klątwa na zawsze zaciąży na 
krwi Skywalkerów!” 
(Imperator Palpatine, Empire’s End, nr.2, str.24) 

..::PROLOG::.. 
Nadciąga burza. 
Po śmierci Witiyna Tera i jego mrocznych sług Nowa Republika musiała stawić 
czoła nowemu, znacznie groźniejszemu przeciwnikowi. Niczym nawałnica strachu i 
terroru, przez galaktykę przeszła fala uderzeniowa ogromnej liczebnie floty Executor’s 
Lair. Floty zdolnej stawić zaciekły opór każdemu wrogowi, jaki miałby odwagę stanąć 
jej na drodze. Floty równie destrukcyjnej i bezkompromisowej, jak jej właściciel i 
najwyższy przywódca. 
Mroczny Lord Sith, Darth Vader. 
Panika i śmierć rozszerzyły się niczym trawiący wszystko, nieokiełznany ogień, 
wciągając wiele planet i setki tysięcy istnień. Do walki rzuciły się wszystkie armie, 
którym los galaktyki nie był obojętny. Krwawa kampania Lorda Vadera sprowadziła 
śmierć na wielu rycerzy Jedi, a także oficerów Imperium i Nowej Republiki, przetaczając 
się przez mnóstwo planet, a jednocześnie zapewniając Executor’s Lair zaplecze 
niezbędne do dalszego prowadzenia wojny. Ostatnią zdobyczą frakcji Vadera był układ 
Corelli, rodzinny system wielu żołnierzy Nowej Republiki, w tym kolejnego 
Głównodowodzącego jej Siłami Zbrojnymi, Garma Bel Iblisa. 
Bezpardonowe bitwy o Yavin, Roon, Yaga Minor, Bilbringi, Duro czy wreszcie 
wielki bój o planetę Exaphi, przyniosły ciężkie straty zarówno wśród członków 
Executor’s Lair, jak i rycerzy Jedi. Śmierć poniósł Jix, osobisty agent Dartha Vadera, 
oraz Irek Ismaren, uczeń i adiutant Mrocznego Lorda Sith. Zginęli również niemal 
wszyscy Reborni Rova Fireheada, a także dowódcy liniowi floty, między innymi 
Pilzbuck, Dorja czy Geervan. Nad Exaphi ponadto rozproszono i zniszczono jedną z 
dwóch flot operacyjnych Executor’s Lair. Nowa Republika i Imperium też poniosły 
wiele porażek, zarówno w wojnie z bezlitosnym przeciwnikiem, jak i w kwestiach 
wewnętrznej koordynacji i hierarchii dowodzenia. Prezydent Borsk Fey’lya dostał się do 
niewoli, admirał Ackbar, okryty niesławą, zrzekł się stopnia wojskowego, a śmierć w 
boju ponieśli żołnierze pokroju Tarranta Perma, Ethana A’Bahta, Hestiva, Sarina 
Virgilio, Gegoto, czy wielu pilotów Skrzydła Myśliwskiego Pasha Crackena. Ofiar było 
wiele również pośród rycerzy Jedi, takich, jak Kyp Durron, Sarai-kaan, Shor Gin, Xyron 
Narr czy Rinock. Wojna dosięgła także, dotąd niezniszczalnego, Bobę Fetta. Wielu 
młodych uczniów Jedi padło na Yavinie ofiarą serum Maareka Stele’a, pozbawiającego 
możliwości władania Mocą. Co więcej, nadzieja zakonu Jedi, Anakin Solo, przeszedł na 
ciemną stronę, występując przeciwko swoim przyjaciołom. Przyszłość wydaje się bardzo 
niepewna. 
W tych mrocznych czasach nie brak jednak iskierki nadziei. Po wielu miesiącach 
śpiączki do świata żywych wróciła Leia Organa Solo. Do walki przyłączyło się 
Konsorcjum Hapańskie, a rycerze Jedi zdołali utworzyć organ rządzący ich zakonem, 
znany jako Rada Jedi. Zwycięstwo nad Roon i Exaphi przerzedziło szeregi Executor’s 
Lair, spowalniając jego ekspansję. Nawrócony na stronę światła Brakiss i zeltroniańska 
Jedi, Wieiah, odnaleźli Zabraka, Weraca Dominessa, mającego ogromny potencjał i 
zdolnego stawić czoła zagrożeniom ze strony Vadera. Nowa Republika i Imperium 
zawiązały ścisły sojusz wojenny, który pozwoli im zgodnie i konsekwentnie oprzeć się 
przeciwnikowi. 
Nikt jednak nie zdaje sobie sprawy, że Centrala Executor’s Lair nie powiedziała 
jeszcze ostatniego słowa. W stoczniach kompleksu spoczywa ledwie ukończony 
Pogromca Słońc, a diaboliczny Maarek Stele powołał do życia istotę, która może 
doprowadzić do ostatecznej dominacji frakcji Dartha Vadera w galaktyce. 

Ta istota to Lugzan, ostateczny zabójca Jedi. Groteskowy mutant, bezwarunkowo 
posłuszny swoim stwórcom, zdeterminowany do unicestwienia każdego rycerza Jedi w 
galaktyce. 
Wiele zostało poświęcone, zarówno po jednej, jak i po drugiej stronie. Wiele ofiar 
trzeba będzie jeszcze ponieść, aby doprowadzić ten konflikt do końca. Wiele istot jest 
zdeterminowanych, aby oddać wszystko w imię swojego celu. Eskalacja zbliża się 
nieuchronnie. 
Mimo gęstego mroku, na końcu tego tunelu pali się niewielkie światło. Cel może być 
uchwytny. Zbyt dużo stracono, aby się teraz wycofać. Jedyna droga wiedzie naprzód, 
przez meandry i pułapki ciemności, prowadząc do nieuchronnego rozstrzygnięcia. 
Przedtem jednak trzeba przejść przez próby, które dla wielu mogą okazać się ponad siły. 
Terror jest nieunikniony. 
Nadciąga burza. 

ROZDZIAŁ 
1 
„Drider”, niszczyciel klasy Imperial, sunął bezgłośnie przez próżnię, bezkresną 
pustkę kosmosu, oddzielającą od siebie planety układu Corelli. Złowrogi, szary kształt 
klina, wyglądający z daleka niczym drzazga wbita w nieprzeniknioną czerń 
wszechświata, zaprojektowany był w taki sposób, aby wywoływać irracjonalne uczucie 
strachu u każdego, kto chciałby przeciwstawić się sile, którą uosabiał. Sile, której granice 
były daleko poza zdolnością pojmowania przeciętnej istoty, a która przez bez mała 
dwadzieścia lat utrzymywała przy życiu mit potęgi, jaką władało Imperium. Potęgi, która 
znalazła teraz wyraz w jednej tylko osobie, która w swojej wszechmocnej przewrotności 
nie bała się wykorzystać każdej okazji, by szerzyć strach, terror, nienawiść i śmierć. 
Nawet przy każdym swoim oddechu. 
Tą osobą był Darth Vader, Mroczny Lord Sith, a potęgą, jaką dysponował – ciemna 
strona Mocy. 
W obecnej sytuacji nie można było jednak mówić o tym, że „Drider” stanowił 
ucieleśnienie wszystkiego, co reprezentowała sobą doktryna wojenna Imperium. Po 
pierwsze dlatego, że po ostatniej Bitwie o Exaphi został on mocno uszkodzony i nie robił 
już takiego wrażenia, jak powinien. Górny mostek został wręcz zmieciony z kadłuba, a 
wiele dziur i szram, ciągnących się nieraz przez całą długość niszczyciela, odbierało mu 
niemal całą godność, dostojność, i grozę. W takim stanie jedyne, co mogło w nim 
przerażać, to duchy, których ktoś mógłby się spodziewać na ziejącym dziurami i 
bruzdami wraku. 
Drugą rzeczą, która znacznie ograniczała robione przez niszczyciel wrażenie, była 
bezpośrednia bliskość czegoś wywołującego znacznie większy lęk. W układzie Corelli 
znajdowało się bowiem znacznie więcej drzazg, powbijanych w usłane gwiazdami 
poszycie. Jedne były mniejsze, inne większe, jeszcze inne osiągały wręcz 
niewyobrażalne kształty i rozmiary. Ich ilość i rodzaj z całą pewnością budziły 
nieporównywalnie większy lęk, niż pojedynczy i pokiereszowany „Drider”, aspirujący na 
tym tle do roli statku widmo. Jeśli doliczyć do tego gęsto orbitujące w okolicach Talusa i 
Tralusa orbitalne stocznie, to pojedynczy, uszkodzony niszczyciel klasy Imperial 
wyglądał naprawdę żałośnie. 
Jak to jednak zwykle bywa, wygląd nie do końca pokrywał się ze stanem 
faktycznym. Co prawda „Drider” był pokiereszowany i uszkodzony, ale wciąż miał 
sprawny rezerwowy mostek i większość systemów uzbrojenia, zaś osłony, z trudem, bo z 
trudem, ale też jakoś funkcjonowały. Co więcej, okręt tętnił życiem. 
- Pamiętaj, że musisz atakować Jedi pojedynczo.- mówił Maarek Stele, krocząc 
powoli głównym korytarzem niszczyciela. Gdzieniegdzie uwijali się jeszcze mechanicy, 
usiłujący nadać przejściu wygląd sprzed niefortunnej kanonady, jaka spotkała okręt 
dzięki Eskadrze Łotrów. Gdzieś w oddali majaczyło kilka stoczni remontowych, które 
teoretycznie mogłyby we względnie krótkim czasie doprowadzić niszczyciel do stanu 
pełnej używalności, niemniej każda z nich była obecnie skoncentrowana na składaniu 
komponentów do innego, nowego niszczyciela. Po Bitwie o Exaphi stan liczebności floty 
Executor’s Lair był alarmująco niski. 
- Czy to konieczne?- spytał, kroczący krok w krok za Stele’m, uskrzydlony olbrzym, 
na widok którego większość przechodzących korytarzem szturmowców i robotników 
mimowolnie i z lękiem usuwała się pod ściany. Stele musiał przyznać, że czuje cichą 

satysfakcję ze swojego stwora. Lugzan był dokładnie tym, czym miał być: zakutym w 
czarną, na poły organiczną zbroję, groteskowym monstrum, istniejącym tylko w jednym 
celu i nie mającego żadnych innych prerogatyw poza jedną. 
Jak najlepiej i najefektywniej zabijać Jedi. 
- Konieczne.- powiedział Stele, mijając kolejną parę przestraszonych mechaników.- 
Pamiętaj, że jeszcze żadnego nie pokonałeś. Na miecze walczyłeś tylko podczas 
szkolenia, a z Mocą nie jesteś jeszcze wystarczająco oswojony.- obaj weszli do 
turbowindy i zjechali na poziom hangarów. Lugzan ledwo się zmieścił, ale skulił się i 
zgiął skrzydła, więc zdołał się jakoś wcisnąć.- Poza tym pamiętaj, że każdy Jedi ma za 
sobą co najmniej kilka lat szkolenia i naturalne predyspozycje do władania Mocą. 
Przeszli w milczeniu przez kolejny korytarz, mijając następnych przerażonych 
szturmowców i robotników. Stele z satysfakcją wyczuł, że u niektórych poziom strachu 
przed Lugzanem jest nawet większy, niż przed gniewem Lorda Vadera. Wynikało to 
zapewne z faktu, że lęk przed Czarnym Lordem niejako spowszedniał i stał się 
nieodłącznym towarzyszem żołnierzy Executor’s Lair, podczas, gdy Lugzan stanowił dla 
nich coś nowego, niepojętego, strasznego w swej potworności. Kiedy Maarek sobie to 
uświadomił, na jego twarzy ponownie zagościł charakterystyczny, kpiący, ale i złowrogi, 
uśmiech. 
- Jeszcze jedno.- rzucił Stele, odwracając się do swojego stwora, kiedy obaj weszli do 
hangaru.- Z biegiem czasu nabierzesz wprawy i będziesz coraz lepiej i skuteczniej 
unicestwiał swoje ofiary. Nie wątpię, że pociągniesz za sobą krwawy szlak psów Jedi! 
Jednak musisz wiedzieć, że twoja prawdziwa potęga wypływa z ciemnej strony Mocy. 
Im ona jest silniejsza, tym większa jest twoja własna siła! 
- Jak mam się do tego przyczynić, panie?- spytał Lugzan, rozprostowując skrzydła. 
Stele spojrzał na niego ze złowrogim grymasem na twarzy. 
- Nic nigdy tak nie karmiło ciemnej strony, jak strach.- rzekł cicho, po czym odwrócił 
się i ruszył w stronę wylotu z hangaru.- Nie miej złudzeń. Jedi nie dadzą ci wiele 
swobody. Jak tylko dowiedzą się, że na nich polujesz, ruszą za tobą. A Jedi nie 
odczuwają strachu, będą kierować się determinacją i wolą przetrwania. Dlatego im 
więcej ich wyeliminujesz, tym większa szansa, że nie będą oni w stanie stawić ci czoła.- 
odwrócił głowę w jego stronę.- Pamiętaj jednak o swoich ograniczeniach. Jeśli rzucisz 
się z marszu na Luke’a Skywalkera albo Kama Solusara, poniesiesz klęskę. Skup się na 
innych Jedi, wielu jest jeszcze młodych i niedoświadczonych, i na pewno nie 
spodziewają się twoich atutów. 
Lugzan powoli kiwnął głową, przyswajając sobie wszystko, co mówił jego stwórca. 
W międzyczasie obaj dotarli do stojącego nieopodal śluzy promu klasy Sentinel. Przed 
otwartym włazem stało w postawie zasadniczej dwunastu szturmowców w pełnym 
uzbrojeniu. Stele zwrócił się do Lugzana z ironicznym uśmieszkiem. 
- To są szturmowcy z elitarnego Pięćset Pierwszego Batalionu, „Pięści Vadera”.- 
powiedział z niekłamaną dezaprobatą.- W większości klony. Admirał Morck nalegał, 
żebyś miał odpowiednią obstawę podczas polowania. Nie wiem, po co, ale mniejsza z 
tym. Natomiast tu…- wyjął komputerowy notes z wsadzoną do niego datakartą.-…masz 
nazwiska i krótkie charakterystyki większości Jedi, którzy penetrowali nasze działania w 
ciągu ostatnich trzech miesięcy. Są tu też wskazówki co do ich rodzin i przewidywanych 
miejsc pobytu. 
Lugzan wziął notes i przekazał swojej prawej, krótszej ręce, zwisającej jak dotąd 
bezczynnie obok przypiętego do pasa miecza Mareeka Stele. Pilot dał mu go, 
argumentując, że sam rzadko go używał, a nie ma czasu na budowę nowej broni, 
zwłaszcza, że wystarczająco długo budował świetlną tarczę, której rękojeść zwisała po 
drugiej stronie. Ostateczny Zabójca Jedi skłonił się z szacunkiem swojemu 

przewrotnemu twórcy i dał znak pozostałym szturmowcom, żeby weszli już na pokład 
Sentinela. Sam ruszył ich śladem, ale zatrzymał się w pół drogi, wyczuwając, że jego pan 
chce mu jeszcze coś powiedzieć. 
- Otwierasz się na Moc. To dobrze.- Stele uśmiechnął się chytrze widząc, że stwór 
zareagował na jego myślowy apel.- Pamiętaj, że źródło twojej siły płynie ze strachu. 
Najlepszy strach to strach Jedi; najskuteczniej wzbogaca aurę ciemnej strony. Niech 
choroba galaktyki, jaką są Jedi, zginie od ostrza twojego miecza! Powodzenia! 
Nie mając nic już więcej do dodania, Stele zawrócił i skierował się ku wyjściu z 
hangaru. Lugzan jeszcze przez moment stał na rampie Sentinela, zastanawiając się nad 
tym, co usłyszał. Odnosił bowiem nieodparte wrażenie, że jego stwórca i mistrz podał 
mu kilka sprzecznych informacji. 
- Panie!- zawołał w końcu chropowatym głosem.- Powiedziałeś, że Jedi nie będą się 
mnie bać. Jak dorwać kogoś, kto nie zna strachu!? 
- To proste, Lugzanie!- odkrzyknął Maarek Stele, odwracając się w stronę promu i 
uśmiechając się złowrogo.- Trzeba go w nim zaszczepić! 
„Hyperspace Marauder”, zmodyfikowany frachtowiec klasy Xiytiar, spoczywał 
spokojnie na platformie lądowiskowej przed Wielką Świątynią na Yavinie IV. Słońce 
miało się już ku zachodowi i większa część kadłuba statku ukryła się w cieniu masywnej 
budowli Massassich, a w miarę upływu czasu cienie stawały się coraz dłuższe i wkrótce 
miały zakryć cały frachtowiec. Na razie jednak jego przednia część wciąż majaczyła w 
świetle odległego słońca systemu Yavina, a poszycie zaróżowiło się lekko pod wpływem 
promieni odbitych od krwistoczerwonej tarczy planety. W innej sytuacji Lo Khan 
powiedziałby, że okoliczności są bardzo romantyczne. 
Ale nie były. Wręcz przeciwnie. O żadnych estetycznych uniesieniach czy 
zachwytach nad pięknem przyrody nie mogło być mowy, kiedy na każdym kroku 
następuje zderzenie z okrutną i twardą rzeczywistością. Wojenną rzeczywistością. 
W tej chwili jednak Lo musiał przyznać, że dostrzega w życiu więcej pozytywnych, 
niż negatywnych aspektów. Nagroda za głowę jego i Yaka Luwingo została wycofana i 
po raz pierwszy od trzech miesięcy mogli się czuć względnie bezpieczni. Ich zaufany, 
nieoceniony przyjaciel, Han Solo, także odzyskał chęć do życia, od kiedy jego żona, 
Leia, odzyskała przytomność po trwającej bardzo długo śpiączce. Oboje teraz stali wraz 
z Wookiem Chewbaccą oraz Jacenem i Jainą Solo na lądowisku, obok „Hyperspace 
Maraudera”, i żegnali Lo Khana i Luwingo. 
- Dzięki za wszystko, Han.- powiedział Lo, ściskając serdecznie dłoń przyjaciela.- 
Chyba nigdy ci się z Wingo nie odwdzięczymy. Gdybyś kiedyś czegoś potrzebował… 
- Trzymam za słowo.- uśmiechnął się Han.– Jesteście pewni, że nie chcecie pomóc 
Nowej Republice w kontrataku na wojska Vadera? 
- Chyba żartujesz!- obruszył się Khan.- W co ty chcesz nas wpakować? W kolejne 
Duro!? Wiesz, jak się tam z Wingo najedliśmy strachu!? 
Yaka zabulgotał donośnie, zgadzając się z przyjacielem. 
- Właściwie to moglibyście polecieć na Duro, zbadać sytuację…- zaczął beztrosko 
Han. 
- Ani słowa więcej, Solo!- rzucił ostrzegawczo Lo; wiedział, że Corellianin żartuje, 
ale nie chciał kusić losu. I tak robił to ostatnio zbyt często, jak na swój gust.- Zrobię dla 
ciebie wszystko, ale dopiero, kiedy skończy się ta cała wojenna zawierucha. 
- Co teraz zamierzacie?- spytała Leia. Ciągle jeszcze była słaba, rany po rozrywaczu 
jeszcze nie do końca się zagoiły i cały czas wspierała się na ramieniu swojego męża, ale 
już odzyskała wigor i była gotowa do działania. 

- Na Zewnętrznych Odległych Rubieżach jest kilka całkiem przyjemnych planet.- 
oświadczył Khan – Udamy się na jedną z nich i tam przeczekamy tę wojnę. Przyda nam 
się odpoczynek, nie, Wingo? 
Yaka zacharczał i zabulgotał, energicznie zgadzając się z Lo. 
- A może jednak byście…- zaczął Han z szelmowskim błyskiem w oku, nie dając za 
wygraną. 
- W żadnym razie, Solo!- rzucił Khan, po czym spojrzał na chronometr.- Już czas na 
nas. Do zobaczenia i powodzenia w tej wojnie. Przyda wam się! 
Luwingo dodał kilka bulgotów i wszyscy zaczęli się żegnać ze wszystkimi. Cała 
ceremonia pożegnalna trwała jeszcze około dwóch minut, po czym dwaj przemytnicy 
weszli po rampie na pokład „Hyperspace Maraudera”. 
- Niech Moc będzie z wami!- zawołała za nimi Leia, na co oni jej pomachali i 
zniknęli w czeluściach okrętu. Po chwili właz się zamknął, a wysłużony frachtowiec 
poderwał się leniwie w przestworza. Rodzina Solo i Chewbacca patrzyli jeszcze przez 
chwilę, jak odlatuje, aż nie schowali się całkowicie w cieniu Wielkiej Świątyni. 
Chewbacca wydał z siebie serię krótkich jęków i pomruków, zapytując się tym 
samym, co teraz będą robić. 
- Jak to co?- powiedziała Leia, pochmurniejąc.- Mamy teraz tylko jeden priorytet.- 
spojrzała na Hana i bliźniaki.- Za wszelką cenę musimy znaleźć Anakina. 
W sali konferencyjnej panował półmrok, przerywany od czasu do czasu piorunami, 
trzaskającymi na zewnątrz. Starszy mężczyzna stał właśnie przed największym oknem i 
obserwował szalejącą burzę, wsłuchując się jednocześnie w dudnienie kropel deszczu o 
parapet. Na tej planecie pora deszczowa była naprawdę paskudna. 
Mężczyzna jednak zdawał się nie zwracać uwagi na to, co działo się dookoła. Po jego 
zmęczonej i zamyślonej twarzy oraz zamglonych i nieobecnych oczach można było 
poznać, że jego uwaga skupia się na czymś innym, odległym. W istocie błądził on 
myślami po wielu zakamarkach galaktyki, starając się ułożyć fragmenty informacji, jakie 
do niego docierały, w jakiś względnie jasny i przejrzysty plan, odnaleźć i załatać 
wszystkie dziury i niedociągnięcia, które nie pozwalają na osiągnięcie odpowiedniej 
perspektywy. 
A miał się nad czym zastanawiać. Co prawda jego siatka informacyjna była wciąż 
bardzo niespójna, a strzępy wiadomości, jakie przekazywała, często niepotwierdzone 
albo niejasne, ale tym razem zbyt wiele doniesień się pokrywało, żeby mógł je otwarcie 
zignorować. Informacje o śmierci admirała Gegoto, bitwie o Exaphi, inwazji na 
Bilbringi, Duro czy Adumar, pojmaniu prezydenta Fey’lyi, dopływały z wielu 
niezależnych źródeł i nie pozostawiały żadnego miejsca na wątpliwości. A już 
doniesienie o zajęciu układu Corelli zostało zgodnie potwierdzone przez wszystkie 
komórki wywiadowcze i niewątpliwie było faktem dokonanym. 
- Ruszyli.- usłyszał tuż za swoimi plecami i odruchowo podskoczył, otrząsając się 
jednocześnie z zamyślenia. Nawet nie słyszałem, jak wchodził, pomyślał, zaczynam 
głuchnąć na starość. 
- To dobrze.- odezwał się do nowo przybyłego. Stał on w postawie zasadniczej, z 
rękami skrzyżowanymi za plecami, i wpatrywał się przenikliwie w starszego 
mężczyznę.- Czy nie było kłopotów z warunkami atmosferycznymi? 
- Generał mówi, że tylko nieznaczne.- odparł nowo przybyły głębokim, melodyjnym 
głosem.- Jedyne problemy, jakie mamy z tą burzą, to awaria zasilania. Wkrótce technicy 
powinni jednak podłączyć rezerwowe generatory i wszystko wróci do normy. 
- Dobrze.- powiedział starszy mężczyzna.- Mamy jakieś nowe informacje z 
Corelliańskiego sektora?- spytał, siadając przy stojącym obok stole konferencyjnym. 

- Jedna z naszych komórek musiała zawiesić działalność w obawie przed 
wykryciem.- odrzekł młodszy, cały czas stojąc na baczność.- Inna, ta na Corelli, donosi, 
że stacja Executor’s Lair weszła na orbitę okołoplanetarną. Z kolei nasz człowiek na 
Drallu twierdzi, że stacja zniknęła, prawdopodobnie ukryła się za innym ciałem 
niebieskim albo w ogóle odleciała z systemu. 
- Nie sądzę.- odrzekł starszy mężczyzna.- Celem Morcka była właśnie Corellia. 
Podejrzewam, że mógł się jakoś ukryć. A jeśli tak, to obawiam się, że bez pomocy kogoś 
władającego Mocą do niego nie dotrzemy. 
- Czy mam poinformować o tym generała?- spytał młodszy. Nagle zasilanie w 
budynku wróciło i panele jarzeniowe rozbłysły jasnym, mlecznobiałym światłem, przez 
co obaj mężczyźni odruchowo zmrużyli oczy. 
- Sam na to wpadnie.- powiedział starszy.- Nie jest głupcem. Gdyby był, już dawno 
by nie żył. 
Na Coruscant wrzało. Ludzie na ulicach, senatorowie, prezenterzy HoloNetu, liderzy 
opinii, przedstawiciele elit, ludzie biznesu i ludzie pracy… wszyscy byli wstrząśnięci i 
zbulwersowani wiadomością o pojmaniu Borska Fey’lyi, przewrocie wojskowych, 
później ich powrocie do łask, sojuszu z Imperium, użyciu nad Exaphi Devastatora, który 
pojawił się nie wiadomo skąd… zgubić się w tym wszystkim było bardzo łatwo, toteż 
wśród mieszkańców Coruscant i reszty Nowej Republiki można było często usłyszeć 
rozbieżne, a nieraz i skrajnie absurdalne teorie na temat całego tego zamieszania. A gdy 
dodać do tego napięcia związane ze stanem wojny między Nową Republiką a Executor’s 
Lair, to tworzył się istny kocioł. 
Iella Wessiri Antilles przeglądała przy swoim terminalu komputerowym najnowsze 
wiadomości, jakie zgromadził kierowany przez nią Wywiad Nowej Republiki. Z racji 
swoich zadań i funkcji, do jakiej został powołany, musiał nastawiać uszy na wszystkie, 
nawet najbardziej horrendalne, plotki odnośnie obecnej sytuacji. I tak na przykład Iella 
dowiedziała się, że jej mąż jest agentem Imperialnego Wywiadu, że Nowa Republika 
dysponuje trzema Gwiazdami Śmierci, ukrytymi pod powierzchnią Coruscant i że Vader 
jest tak naprawdę klonem Imperatora Palpatine’a, wskrzeszonym z materiału 
genetycznego Yevethów. 
- Posłuchaj tego.- rzekła Iella do męża, który właśnie ubierał się na spotkanie w 
sztabie.- Cytuję: Borsk Fey’lya jest wilkołakiem i to on cały czas kierował poczynaniami 
Vadera. 
- Ci ludzie to mają wyobraźnię.- odparł Wedge, wciągając spodnie.- Czasem się 
zastanawiam, kto takie rzeczy wymyśla. 
- Ktoś na pewno.- rzekła Iella, odwracając się w stronę Antillesa.- Tuż po waszym 
przewrocie ktoś rozwiązał worek z plotkami na wasz temat. Teraz wysypują się kolejne, 
chociaż te są raczej wymysłem radykalnych zwolenników teorii spiskowych. 
- Taa, to wszystko cały czas był spisek neimoidiańsko-bothański.- rzucił Wedge, 
zakładając górną część swojego oficjalnego munduru. Następnie podszedł do żony i 
ucałował ją w policzek.- Lecę, kochanie. Nie chciałbym się spóźnić. 
- To leć.- Iella uśmiechnęła się do niego.- Generał Bel Iblis nie wybaczyłby ci, 
gdybyś przegapił pożegnanie admirała Ackbara. 
- Admirał Bel Iblis, Iella.- poprawił ją Wedge.- Też się jeszcze nie przyzwyczaiłem, 
ale postaraj się o tym pamiętać.- uśmiechnął się i wyszedł z mieszkania, kierując się na 
platformę parkingową. 
Istotnie, pół godziny później na głównym lądowisku Pałacu Imperialnego zebrali się 
wszyscy, którzy pragnęli wyrazić szacunek dla rezygnującego ze służby Calamarianina. 
Kilka dni wcześniej, podczas wystąpienia w Senacie, Ackbar wyraził swoje ubolewanie 

nad niefortunną sytuacją polityczną, która wywiązała się po Bitwie o Roon. Dał do 
zrozumienia, że został wyjęty spod prawa i nie może pełnić obowiązków 
Głównodowodzącego Siłami Zbrojnymi Nowej Republiki, tym samym forsując 
kandydaturę generała Garma Bel Iblisa. Zaraz potem Senat, z jednej strony 
niepodlegający już wpływowi Fey’lyi, z drugiej przyparty do muru alternatywą w postaci 
zdolnego i doświadczonego, ale też kontrowersyjnego, stratega, jakim był Bel Iblis, 
przegłosował uchwałę wycofującą stawiane Ackbarowi zarzuty. Calamariański admirał 
nie zgodził się jednak powrócić do czynnej służby; zbyt wielkie jarzmo hańby nad nim 
zawisło. Zdawał sobie sprawę, że obarcza Garma Bel Iblisa wielką odpowiedzialnością, 
nie wątpił jednak, że jest on właściwą osobą na właściwym miejscu. Poza tym, nie 
widział innej alternatywy. 
Sam postanowił więc wrócić na Mon Calamari i wesprzeć obronę swojej rodzinnej 
planety, podejrzewał bowiem, że Executor’s Lair może się nią zainteresować, a to byłoby 
niepożądane. 
W celu pożegnania admirała Ackbara, na lądowisku zebrali się zarówno wojskowi 
Nowej Republiki, jak i politycy czy oficerowie Imperium, nie zabrakło też rycerzy Jedi. I 
tak przybyli generałowie Wedge Antilles i Lando Calrissian, okryci chwałą podczas 
ostatniej Bitwy o Exaphi, Bren Derlin, Airen Cracken, Syub Snunb, Adar Tallon i Alex 
Winger, którzy wraz z Calamarianinem opracowywali plan tej bitwy, a także admirał 
Pellaeon oraz kapitanowie Nalgol i Ardiff z Sił Zbrojnych Imperium. Nie mogło 
zabraknać również Droola Reveela, obecnego tymczasowego prezydenta, a także grupki 
senatorów, związanych z Ackbarem. Przyszli również rycerze Jedi: Dorsk 82 i Streen. Na 
czele ich wszystkich stał natomiast świeżo mianowany Głównodowodzący Siłami 
Zbrojnymi Nowej Republiki Garm Bel Iblis w czystym, wyprasowanym mundurze 
republikańskiego admirała. Stał i słuchał ostatnich porad sędziwego Calamarianina. 
- Korzystaj z usług generała Goolcza.- mówił Ackbar swoim chrapliwym, brudnym 
głosem.- Był szefem sztabu zarówno u mnie, jak i u Perma. Będzie wiedział o 
wszystkim, co działo i dzieje się w armii. Pomoże ci się zaaklimatyzować. 
- Chyba nie mam na to zbyt wiele czasu.- powiedział Bel Iblis.- Nasza interwencja 
powinna odbyć się możliwie najszybciej, czyż nie? 
- Owszem.- zgodził się Calamarianin.- Ale nie za cenę skuteczności. Co z tego, że 
najedziesz fortyfikacje Vadera w układzie Corelli, skoro nie uda ci się ich sforsować? 
Zresztą wierzę, że jakoś to wypośrodkujesz i znajdziesz taktykę równie szybką, co 
skuteczną. Jest jeszcze jedno,- dodał, zniżając głos.- kwestia Senatu. Obawiam się, że 
kiedy mnie zabraknie, mogą zacząć patrzeć na ciebie bardziej krytycznie. Wiesz, że 
podpadłeś wielu z nich… 
- Wiem.- powiedział równie cicho Bel Iblis.- Dlatego wolałbym, żebyś został w 
sztabie, chociaż oczywiście szanuję twoją decyzję. 
- To dobrze.- rzekł Ackbar.- Ale mimo wszystko miej się na baczności. Polityka jest 
taką dziedziną życia, która może mieć na nie zbawienny wpływ… albo zgubny. Pamiętaj, 
że w Senacie jest wiele istot, które bardzo chętnie widziałyby cię na dnie. 
- Nie zapomnę o tym.- obiecał Corellianin, po czym stanął na baczność i 
zasalutował.- Powodzenia, admirale.- rzekł głośno. Pozostali wojskowi także przyjęli 
postawę zasadniczą.- I do zobaczenia w nowej, lepszej galaktyce. 
- Niech Moc ma was wszystkich w opiece.- odparł Ackbar, oddając salut, po czym 
poczłapał na swoich rybich nogach do prywatnego myśliwca typu B/E, który służył mu 
jako osobisty środek transportu. 
Ledwo jego pojazd uniósł się i odleciał w przestworza, z grupy polityków i 
senatorów wyszedł wysoki, smukły Quermianin, Drool Reveel, wraz z dwójką innych 
dostojników Nowej Republiki, Calibopem i Caamasi. Admirał Bel Iblis chwilę patrzył za 

znikającym punktem B/E-Winga Ackbara, niczym za blaskiem latarni, mającym 
oświetlać drogę. Ignorował przy tym przez chwilę stojących za nim polityków, chociaż 
dobrze wiedział, że zaraz będzie musiał stawić im czoła. Kiedy więc punkcik myśliwca 
Ackbara zniknął zupełnie, Garm Bel Iblis westchnął ciężko; zrozumiał, że od tej pory to 
na nim ciąży odpowiedzialność za losy Nowej Republiki. Że musi radzić sobie sam. 
- Słucham panów.- powiedział spokojnie, odwracając się w stronę Reveela i 
senatorów. 
- Panie admirale,- zaczął Quermianin.- Jest pan człowiekiem konkretnym, więc od 
razu przejdę do rzeczy. Senat, zaniepokojony sytuacją na froncie i pańską, jakby to 
powiedzieć… nietypową reputacją, postanowił ograniczyć nieco pana kompetencje. 
Bel Iblis westchnął cicho. Spodziewał się tego. 
- Na jakiej podstawie i na czym miałoby to polegać?- wtrącił się Lando, nie 
zdradzając jednak niepokoju; zapytał o to tak, jakby odpowiedź nie robiła mu specjalnej 
różnicy. Wedge doszedł do wniosku, że Calrissian ponownie przybrał maskę hazardzisty. 
- Jest to od początku do końca inicjatywa Senatu, najwyższej władzy w Nowej 
Republice.- odparł Reveel.- A ograniczenia nie powinny raczej wpływać na pracę sztabu 
generalnego. 
- To po co są wprowadzane?- spytał Bel Iblis. 
- Panie admirale,- rzekł smutno tymczasowy prezydent, kładąc mu na ramieniu swoją 
lewą, górną rękę.- powiedzmy sobie szczerze: Senat panu nie ufa. Oddelegował więc 
komisję, która ma nadzorować pańskie poczynania.- zza pleców Quermianina wychylili 
się Calibop i Caamasi. Garm Bel Iblis rozpoznał w nich Elegosa A’klę, przywódcę 
Pozostałości Caamas, i Ponca Gavrisoma, byłego prezydenta Nowej Republiki. 
- Zgłosiliśmy się jako ochotnicy.- oświadczył spokojnie Elegos.- Dołączymy do 
pańskiego sztabu i będziemy na bieżąco śledzić pańskie poczynania. 
Admirał uśmiechnął się w duchu. Gavrisom i A’kla należeli do tych senatorów, 
którzy zawsze popierali jego niekonwencjonalne pomysły, znali go od bardzo dawna i 
najzwyczajniej w świecie ufali mu. Ich obecność w sztabie nie powinna przysporzyć 
żadnych kłopotów, a nawet wręcz przeciwnie. A Senat miałby, co chciał, czyli swoich 
przedstawicieli w sztabie. 
- Nie mam nic przeciwko temu.- oświadczył w końcu Bel Iblis.- Jeśli to już 
wszystko… 
- Jest jeszcze jedna sprawa.- przerwał mu Drool Reveel, tym razem z naprawdę 
smutnym wyrazem twarzy; Corellianin wiedział, że i on jest raczej jego stronnikiem, niż 
przeciwnikiem, dlatego słowa Quermianina mocno go zaniepokoiły.- W celu 
sprawowania jeszcze dokładniejszej kontroli nad działaniami Floty, Senat przegłosował 
jeszcze jedną rezolucję.- kontynuował tymczasowy prezydent.- Otrzymuje pan zakaz 
opuszczania planety. Może pan kierować ruchami wojsk, jednak nie wolno panu odlecieć 
z Coruscant! 

ROZDZIAŁ 
2 
Żadnej litości. Żadnej słabości. Żadnego lęku. 
Anakin siedział w kącie swojego promu, oddychając głęboko. Słyszał, jak krew 
dudni mu w żyłach, czuł woń swojego potu, a dłonie kurczowo zaciskał w pięści. Z 
każdą sekundą starał się karmić swój gniew, rozepchać go, rozciągnąć, wessać dzięki 
niemu więcej potęgi, więcej mroku. Pozwalał, by jego furia i cierpienie otworzyły go na 
tkankę Mocy, prowadząc przez impulsy i przebłyski miliardów istnień w całej galaktyce. 
Wsłuchiwał się on w te snopy światła, przechodził między nimi, obserwował, pragnąc 
wciągnąć samego siebie w tę pajęczynę, maksymalnie zespolić się z Mocą. 
A jednocześnie zagłuszyć swój wyrzut sumienia. 
Żadnej litości. Żadnego lęku. Żadnej słabości. 
Powtarzał sobie w kółko te zasady, coraz szybciej i bardziej bełkotliwie, aż w jego 
umyśle zlały się w jedną, absurdalną kakofonię. Głos światła nie był w stanie się przez 
nią przebić, co mroczny Anakin przyjął z pewną satysfakcją. Wiedział jednak, że jego 
jasna strona wciąż tam gdzieś jest i że chyba nigdy się od niej nie uwolni. Starał się więc, 
jak mógł, by ją zagłuszyć. 
Astralna pajęczyna Mocy co jakiś czas trzaskała jaśniejszymi przebłyskami. 
Wędrując po niej, Anakin Solo coraz wyraźniej mógł rozróżnić co silniejsze aury i 
osoby. Wielkie, iskrzące źródło światła, które zdawało się jarzyć niczym latarnia, to 
musiał być wujek Luke. 
Skywalker, poprawił się Anakin, nie jestem już jego siostrzeńcem. 
Aura mistrza Jedi była tak jasna i silna, że zalewała swoim ciepłem nieomal cały 
fragment tkanki Mocy, w którym Luke się znajdował. To ciepło biło obowiązkiem, 
miłością, odpowiedzialnością, dumą i tak silną dobrocią, że Anakin uznał to wręcz za 
nieprzyzwoite. Gdzieś w okolicy Skywalkera krążyły dwie mniejsze, ale równie silne 
aury, sygnatury Mocy, które młody Solo bardzo dobrze znał; to było jego rodzeństwo, 
Jacen i Jaina. 
W bezpośredniej bliskości bliźniaków Solo zdawała błyszczeć jeszcze jedna, 
znajoma aura, ale Anakin nie miał już więcej ochoty na skupianie się w tym miejscu. Im 
bliżej oscylował wokół rycerzy Jedi, tym lament jego jasnej strony rósł w siłę, stawał się 
głośniejszy i bardziej absorbujący. Mroczny Anakin oderwał się więc od tamtego 
fragmentu tkanki, pragnąc ją ogarnąć, zespolić się z nią, wchłonąć. Fragment po 
fragmencie, poznawał i doznawał kolejnej części siły spajającej wszechświat, aż w końcu 
odważył się ogarnąć ją całą. 
I niemal mu się to udało. Niemal, bo w innej części tkanki Mocy dostrzegł mokrą, 
mroczną, ziejącą dziurę. Była jak wirus, czarniejsza niż pustka kosmosu, stanowiła pełen 
gniewu i nienawiści wir, rozprzestrzeniający się dookoła. Z każdą sekundą wchłaniał 
coraz więcej Mocy i Anakin Solo wiedział doskonale, co to jest. 
Darth Vader. 
W Anakinie coś eksplodowało. Tama, powstrzymująca całą agresję i mroczną 
nienawiść, zerwała się, wypuszczając wszystkie negatywne emocje, kumulując je i 
zaogniając. Młody Solo ryknął z bólu i gniewu, resztkami czynnej świadomości 
definiując źródło swojego nagłego cierpienia. To Darth Vader. To on. On za wszystko o 
odpowiada. To jego… jego wina! To wszystko jego wina! A teraz jeszcze pochłania 

tkankę Mocy równie zawzięcie, jak on sam! To on! To on jest moim głównym rywalem 
w wojnie o potęgę! Wojnie Władców Mocy! 
Ledwo wyzwolił z siebie strumień niepohamowanej furii, żądzy i zemsty, z innego 
fragmentu pajęczyny, tego, w którym widział Luke’a Skywalkera, błysnęło nagle kolejne 
światełko. Było nikłe, jakby przygaszone, ale emanujące taką miłością, ciepłem i 
dobrocią, że mroczny Anakin ze zdziwienia skulił się i zmalał, a jego jasna strona 
przeszła do kontrofensywy. Już coś do niego wołała, ale on pełnym cierpienia wrzaskiem 
zagłuszył wszelkie prośby i jęki swojego wyrzutu sumienia. Wydarł się z 
wszechogarniającej astralnej tkanki Mocy i osunął się na pokład swojego promu, 
powtarzając zasady ciemnej strony niczym mantrę, byle tylko zagłuszyć jasnego 
Anakina, byle go nie słuchać. 
Nie odnotował nawet, że obok czarnej dziury Dartha Vadera czaił się jeszcze jeden 
cień, może nie tak wielki, ale znacznie mroczniejszy. 
Żadnej słabości… żadnej litości… żadnego lęku… 
Mroczny Lord Sith, Darth Vader wystrzelił z rękawicy kolejną porcję niewielkich 
błyskawic Mocy. Znowu źle, pomyślał z irytacją, trzeba zacząć jeszcze raz. Skupił całą 
potęgę, jaką posiadał, i nagiął ją wyobraził sobie kumulującą się przed nim energię w 
postaci piorunu kulistego. Zdawał sobie sprawę, że takie ćwiczenia prowadzą do 
ogromnego nadużycia Mocy, trawiącego jego siły życiowe i wpływającego 
destruktywnie na jego, i tak już uszkodzone, ciało, ale nie chciał przestać. W grę tutaj 
wchodziło coś więcej, niż jego życie. 
Tu chodziło o władzę. Władzę i potęgę. 
Do tej pory Czarny Lord sądził, że jest najpotężniejszym użytkownikiem ciemnej 
strony Mocy w galaktyce. Może Pełnomocnicy Sprawiedliwości, na czele z Witiynem 
Terem, mogliby mu dorównywać, ale od początku Wojny Władców Mocy był absolutnie 
pewien, że nikt w galaktyce nie jest w stanie mu dorównać. W grę wchodził ewentualnie 
jedynie Luke Skywalker, ale on nie brał udziału w walce o władzę. 
Po spotkaniu z Anakinem Solo Mroczny Lord Sith pojął, że się mylił. 
Vader wiele czasu spędził, analizując przebieg swojego pojedynku z młodym Solo. 
Stwierdził, że o porażce zdecydowała przede wszystkim jego zbytnia pewność siebie 
oraz żałosny wygląd chłopaka. Nie należy ufać pozorom, skarcił siebie Vader. Teraz 
wiedział, że przy następnym spotkaniu z synem Hana i Leii potraktuje tę walkę z 
należytą powagą. 
Inną, znacznie bardziej niepokojącą sprawą, był fakt, że Anakin dysponował znacznie 
większą Mocą, niż on sam. Tu pewnie znaczącą rolę odegrało jego dziedzictwo, myślał 
Vader. Nie zmieniało to jednak faktu, że władanie piorunami kulistymi, i to sześcioma 
naraz, świadczyło o wielkiej potędze. Dlatego Vader, żeby mieć pewność swojej 
przewagi nad Anakinem, musiał doprowadzić do lepszego zrozumienia Mocy, poznania 
jej tkanki i nagięcia jej do swojej woli. Tylko wtedy ten dzieciak nie będzie mu w stanie 
zagrozić. Może i miał większą Moc… ale za to Vader potrafił lepiej ją kontrolować. 
Władał nią na długo przed poczęciem tego szczeniaka, i tu leżała jego przewaga nad 
młodym Solo. Teraz już tylko musiał nauczyć się ją wykorzystywać. 
Jeszcze raz skupił się na Mocy przepływającej swobodnie wokół jego rękawicy i, 
dysząc ciężko, ponownie nagiął ją do swojej woli, szarpiąc i formując w śmiercionośną 
kulę błękitnego światła. Coś zaiskrzyło i ta kula się pojawiła, a Vader włożył w nią całą 
swoją frustrację i gniew na Anakina, jaki zebrał się w jego trzewiach po porażce na 
Exaphi. Piorun zatrzaskał, zawirował i zamigotał, a potem rozrósł się do rozmiarów 
pięści. Vader wycisnął z siebie jeszcze więcej nienawiści i opuścił rękę. Piorun wisiał 
przed nim w powietrzu jeszcze przez chwilę, po czym zamigotał i znikł, a ciało Vadera 

zgięło się, jak po przyjęciu na barki jakiegoś wielkiego ciężaru. Hebanowy olbrzym zdał 
sobie sprawę, że jest zbyt wyczerpany, żeby próbować dalej. Poczuł jednak mroczną 
satysfakcję z faktu, że mu się udało. 
Rov Firehead, rosły Ho’Din o płonącej wściekłością twarzy, wszedł właśnie do sali 
ćwiczeń w Centrali Executor’s Lair, gdzie Lord Vader właśnie udoskonalał swoje 
umiejętności władania Mocą. Niemal czuł wściekłość, frustrację i determinację, bijącą 
przez zakutą w czarną stal postać, i wiedział doskonale, że są one spowodowane porażką 
na Exaphi. Coś, może duch Kypa Durrona, mówiło mu również, że chodzi o prywatną 
klęskę w walce z Anakinem Solo. Rov uśmiechnął się groźnie; to najwyraźniej był 
wrażliwy punkt Czarnego Lorda, gliniana podpórka, na której opierał on swoją potęgę. 
Samozwańczy Lord Sith znów poczuł pokusę, żeby wystąpić przeciwko swojemu panu. 
Przez dłuższą chwilę żądza władzy walczyła w nim z poczuciem lojalności, co nie 
pozostało bez reakcji ze strony Dartha Vadera. 
W jednej chwili Czarny Lord obrócił się, dysząc, w stronę Ho’Dina, i wyzwolił Moc, 
milcząc złowrogo. Firehead poczuł na sobie mokry, śliski chłód, który w bezpośredni i 
przykry sposób odciął go od pola Mocy. Koc ciemnej strony! Ale już nie taki sam, jak 
ten, którym Vader potraktował go ostatnio. Teraz nie posiadał on wizualnej manifestacji, 
i co ważniejsze, był gęstszy, mroczniejszy, szczelniejszy. Rov, mimo bezsilnej 
wściekłości na Vadera za tą karę, na jaką nie zasłużył, poczuł respekt przed jego 
umiejętnościami. 
- To ostrzeżenie dla Durrona!- zagrzmiał Vader.- Niech nawet się nie łudzi, że 
jesteście w stanie dorównać mojej potędze! 
- Co za Moc…- wysyczał Ho’Din, bezskutecznie usiłując strząsnąć z siebie gęstą 
klątwę swojego pana.- Zaprawdę jesteś równie potężny, jak Pełnomocnicy 
Sprawiedliwości. 
- Nie.- odrzekł Vader, cofając koc. Rov znów poczuł uderzającą w niego furię i 
wściekłość, jednak teraz wiedział, że nie ma szans na wykorzystanie ich przeciwko 
Czarnemu Lordowi.- Jestem znacznie potężniejszy, Firehead!- dokończył Vader.- 
Zapamiętaj to sobie! 
Rov syknął z wściekłości; czuł się bezsilny. Wiedział, że gdzieś musiał wyładować 
swoją agresje, jednak nie w obecności Lorda Vadera. Wiedział, że musi zapolować na 
jakiegoś Jedi. Tu jednak jego astralny towarzysz, Kyp Durron, zdawał się kierować 
jakieś podszepty… 
I Firehead już wiedział, co zrobić, by całkowicie nie stracić roli w Executor’s Lair. 
Co zrobić, aby udowodnić innym, a przede wszystkim sobie, że z jego Mocą należy się 
liczyć! Co zrobić, żeby utrzeć nosa Vaderowi i pokazać, jak wygląda prawdziwa ciemna 
strona. 
Musiał znaleźć i zgładzić Anakina Solo. 
Porykiwania i pomrukiwania Chewiego, dobiegające od strony platformy 
lądowiskowej na Yavinie IV, świadczyły o tym, że „Sokół Millennium” jest gotów do 
lotu. Wookie pracował nad nim od kilku dni, chcąc usunąć wszystkie uszkodzenia, jakie 
zostały spowodowane przez chmary TIE Defenderów podczas Bitwy o Exaphi. Co 
prawda te wszystkie naprawy były bardzo prowizoryczne, ale znów nadawały 
„Sokołowi” tego nieprzewidywalnego charakteru, jaki towarzyszył mu niemal od 
początku. Chewbacca nie mógł powiedzieć, że czuje się z tego powodu jakoś szczególnie 
zawiedziony. 
Han siedział na łóżku w jednym z pokoi Akademii Jedi, który został mu przydzielony 
przez Tionnę, i obserwował swoją żonę, Leię, podczas przygotowań do podróży. 

Krzątała się żywo i energicznie, mimo jeszcze nie do końca zagojonych ran, i zdawała 
się emanować nową, niespożytą energią. Han momentami zastanawiał się, co takiego się 
stało w głowie Leii podczas interwencji Luke’a, że obudziła się ona tak odmieniona. 
Jednego natomiast był pewien; wciąż ją kochał, a teraz chyba nawet jeszcze bardziej. 
- Znajdziemy go, prawda?- spytał, kiedy Leia wkładała do podręcznej torby swój 
miecz świetlny. 
- Oczywiście.- uśmiechnęła się do niego, ale Han wiedział, że jej serce krwawi na 
myśl o losie, jaki spotkał Anakina. Wiedział, bo czuł to samo, a u Leii to odczucie 
musiało być jeszcze silniejsze, ze względu na instynkt macierzyński. 
Był w stu procentach pewien, że Leia nie pragnie teraz niczego innego poza 
odnalezieniem i nawróceniem ich najmłodszego syna. 
Nie mógł tego jednak powiedzieć o sobie. Nie do końca rozumiał, co się stało z 
Anakinem, i nie bardzo wiedział, jak się do tego ustosunkować, ale widział Luke’a na 
Byss, Kuellera na Almanii i Vadera w Mieście w Chmurach i wiedział, że z przejścia na 
ciemną stronę nie może wyniknąć nic dobrego. Z drugiej jednak strony wciąż był 
generałem Nowej Republiki i jego miejsce było na froncie. Luke może sobie mówić, że 
nawet największa siła militarna jest niczym wobec potęgi Mocy, ale Han wielokrotnie 
miał okazję się przekonać, co taka siła militarna może. I dla niego te trzy 
superniszczyciele Executor’s Lair były znacznie groźniejsze, niż batalion Rebornów 
Rova Fireheada czy nawet sam Firehead. 
Mimo to nie zamierzał o tym nawet pisnąć w obecności Leii; już raz strasznie się na 
niego zeźliła za powrót do Floty, i nie skończyło się to zbyt wesoło. 
Kiedy tak patrzył na Leię, czyniącą ostatnie przygotowania do mającej ich czekać 
podróży, odnosił nieodparte wrażenie, że rewelacje o wszystkich zdarzeniach, jakie 
spotkały galaktykę podczas jej trzymiesięcznej śpiączki, przyjęła z niebywałym 
spokojem. Nawet w kwestii Anakina nie rozpaczała zbytnio, tylko od razu, ze stoickim 
spokojem, wzięła się do działania. Dziwne, pomyślał Han. Dotychczas nawet mistrz 
Ikrit, będący chyba największą fontanną spokoju wśród Jedi, zdradzał oznaki 
zaniepokojenia, a Tahiri Veila od wydarzeń na Exaphi ciągle tylko szlochała i 
wzdychała. Han stwierdził, że musi naprawdę coś czuć do jego najmłodszego syna. I 
chociaż był pewien, że jest to tylko czysto młodzieńcze, platoniczne uczucie, to jednak 
wiedział, że ludzie w wieku Tahiri i Anakina często świata poza nim nie widzą i jest ono 
dla nich w swoim czasie najważniejszą rzeczą w życiu. Wiedział, bo kiedyś sam to 
przeżywał, chociaż długie lata w roli „prawie szanowanego obywatela” zatarły w nim 
nieco wspomnienia z burzliwej młodości. Przelotnie tylko wyobraził sobie, jakby jego 
syn i Tahiri wyglądali jako para, ale stwierdził, że myślenie o tym w obecnej sytuacji 
graniczy z absurdem. 
Chociaż… 
Przemyślenia Hana przerwała Jaina, wchodząc do pokoju rodziców akurat wtedy, 
gdy Leia zapinała pasek od swojej praktycznej, ale schludnej i eleganckiej, szaty. 
Właściwie była już gotowa do drogi. 
- Chewie mówi, że „Sokół” już rozgrzał silniki.- oświadczyła młoda Solo.- Mistrz 
Ikrit i Tahiri też już mogą lecieć. 
- A Jacen?- spytał Han. 
- Kręcił się gdzieś z Danni Quee.- powiedziała Jaina.- Chyba jest już gotowy, ale 
mistrz Solusar zawołał go jeszcze do ambulatorium. 
- No to leć po niego.- rzekła ponaglająco Leia.- Anakin cierpi. Nie mamy czasu do 
stracenia. 
- Wiem, mamo.- odparła młoda Solo.- Już po niego biegnę. 

Jacen istotnie poszedł z Danni do ambulatorium Akademii Jedi, gdzie przebywał 
właśnie, ranny i wycieńczony podczas obrony generatora na Exaphi, mistrz Jedi Kam 
Solusar. Chociaż przeszedł już kilka kuracji w płynie bacta, to jednak mimo wszystko 
wciąż był słaby, a w każdym razie zbyt słaby, żeby brać udział w czynnej walce. Kiedy 
Jacen i Danni weszli do pomieszczenia medycznego, mieszczącego się tuż obok tego, w 
którym jeszcze parę dni wcześniej leżała Leia Organa Solo, Kam Solusar dyskutował o 
czymś z Calamarianką Cilghal, szczególnie uzdolnioną w kierunku umiejętności 
leczniczych. Zapewne chodziło o jakieś szczegóły dotyczące leczenia Kama. Kiedy 
Solusar dostrzegł, że Danni i Jacen przyszli, przerwał dyskusję i poprosił Cilghal o 
opuszczenie sali. Calamarianka była nieco zaskoczona, ale usłuchała. 
- Czy i ty mogłabyś nas opuścić na chwilę?- rzekł mistrz Jedi do Danni.- Chciałbym z 
Jacenem omówić kilka spraw na osobności. 
Danni spojrzała pytająco na Jacena, a on na nią. Przez ostatnie kilka dni, a właściwie 
już od Bitwy o Exaphi, kiedy co kilka sekund jedno ratowało drugiemu życie, ta dwójka 
bardzo się ze sobą zżyła. Tak to bywa, kiedy powierza się swoje życie w ręce drugiej 
osoby, zwłaszcza, kiedy się na tym nie traci. Od tej pory byli niemal nierozłączni i 
chociaż nie można było mówić o jakimś szczególnie głębokim uczuciu, to jednak 
połączyła ich głęboka, szczera przyjaźń. 
- Nie mam przed Danni żadnych tajemnic.- powiedział młody Solo, nie odrywając 
wzroku od panny Quee.- Może zostać. 
Kam sięgnął Mocą w stronę Danni i po chwili sondowania stwierdził, że jej aura jest 
czysta i pozbawiona fałszywych refleksów. Co prawda wolałby, żeby wyszła, ale zdał 
sobie sprawę, że Jacen i tak wszystko jej potem powie. Westchnął więc w duchu z 
rezygnacją. 
- Niech będzie.- rzekł, nie zdradzając jednak swojej dezaprobaty, po czym spojrzał w 
twarz młodemu Solo.- Jacenie, nie miałem jak dotąd okazji podziękować ci za to, co 
zrobiłeś podczas Bitwy o Exaphi. Gdyby nie ty, pewnie bym tam zginął. 
- To nic takiego.- odparł Jacen.- Na moim miejscu zrobiłbyś to samo. 
- Zgoda.- powiedział Solusar, lecz w jego głosie dało się wyczuć twardszy ton.- 
Jednak zdajesz sobie sprawę, że gdyby nie ty, utrzymałbym to pole dłużej. 
- Ale zginąłbyś.- młody Solo zamrugał oczami; nie spodziewał się takiej zmiany 
nastroju rozmowy.- Poza tym twierdza i tak wytrzymała. Poświęciłbyś się na próżno. 
Poza tym czułem, że nie mogę patrzeć obojętnie, jak przyjaciel umiera. 
- Dlaczego?- Kam uniósł jedną brew. 
- Ponieważ…- Jacen wziął głęboki oddech i powoli wypuścił powietrze. Nie bardzo 
wiedział, jak się ustosunkować do tego krzyżowego ognia pytań. Spojrzał na Danni, ale z 
jej twarzy i uczuć wyczytał to samo zaskoczenie. Powoli zaczynał żałować, że w ogóle tu 
przyszedł.-…nie wiem. Po prostu bym nie mógł. To było odruchowe, wiedziałem, że tak 
należy postąpić, a nie inaczej. Nawet się nad tym nie zastanawiałem. 
- Wiesz, Jacenie,- nagle twardy ton z głosu Solusara znikł jak ręką odjął, a na twarzy 
zagościł pełen dobroci i zrozumienia, niemal ojcowski uśmiech. Młody Solo zdziwił się, 
bowiem Kam ostatni raz uśmiechał się tak… do swojego zmarłego ucznia, Shora Gina! 
Bardzo to Jacena zaintrygowało.- masz rację.- dokończył Kam.- Na twoim miejscu 
zrobiłbym to samo. I wiem, że ty na moim miejscu chciałbyś mi się jakoś odwdzięczyć. 
- Zapewne tak.- stwierdził Jacen.- Do czego zmierzasz? 
- Widzisz, kiedy wy zajmowaliście się transportem uchodźców ze stolicy Exaphi na 
drugą półkulę, ja, Corran i Shira Brie, opracowaliśmy nową taktykę walki myśliwskiej, 
którą nazwaliśmy „cichymi bombami”. 
- Wiemy.- rzekł Jacen, a Danni się z nim zgodziła.- Udało się dzięki nim unicestwić 
cały niszczyciel. 

- Owszem. Ale to jeszcze nie wszystko.- odparł Kam, podając młodemu Solo notes 
komputerowy, który dotychczas leżał na szafce obok jakiegoś urządzenia 
diagnostycznego.- Wymyślenie „cichych bomb” nie zajęło nam zbyt wiele czasu. 
Znacznie dłużej pomagaliśmy Shirze przypomnieć sobie… to. 
Jacen włączył notatnik i na ekranie pokazały się schematy jakiegoś urządzenia. Był to 
cylindryczny przedmiot o dość egzotycznej budowie, tylko, że z jednej strony wydawał 
się być zakończony dziwną kulką, z drugiej zaś wystawał długi, około dwumetrowy 
(według wskazań z notatnika) ogon, który, dzięki specyficznej budowie, bardziej 
przypominał fragment istoty żywej, niż przedmiotu. 
- Co to jest?- spytała Danni. 
- To broń, której, nie licząc Ręki Imperatora Lumiyi, od ponad tysiąca lat nikt nie 
potrafił zbudować.- odparł Kam, uśmiechając się.- Jacenie, chciałbym, żebyś ją 
zbudował i nią walczył.- kiwnął głową, widząc, jak młodemu Solo zaczyna nagle świtać, 
z czym ma do czynienia.- Tak. To bicz świetlny. 
„Sokół Millennium” już grzał silniki, a Han i Chewbacca zajmowali się 
kalkulowaniem wektora skoku. Prawdę powiedziawszy, mogli to zrobić już w 
przestrzeni, ale chcieli zabić czymś czas w oczekiwaniu na Jacena. Ikrit i Tahiri byli już 
na pokładzie i od jakiegoś czasu cierpliwie oczekiwali na odlot, Leia zdążyła już się 
pożegnać z Tionną i Lukiem i teraz oczekiwała przy rampie, aż Jaina wróci z Jacenem. 
To było dziwne; młody Solo nigdy się nie spóźniał. 
W końcu Jaina, Jacen i Danni wyszli z Wielkiej Świątyni i podbiegli do rampy 
„Sokoła”. Obecność młodej kobiety z Commenora była zaskakująca, ale najwyraźniej 
zdecydowała się ona towarzyszyć rodzinie Solo w poszukiwaniach jej najmłodszego 
członka. Han dostrzegł ją z kokpitu przez iluminator i stwierdził, że w sumie nie ma nic 
przeciwko temu. Więcej nawet, towarzystwo jeszcze jednej istoty, nie licząc Chewiego, 
która nie posiada wrażliwości na Moc, powinno całej wyprawie wyjść na zdrowie. 
Musiał jednak nieco zweryfikować swoją opinię, kiedy Jacen wpadł do sterowni i 
spytał: 
- Tato, stać nas na drobną zmianę planów? Moglibyśmy zahaczyć o Coruscant? 

ROZDZIAŁ 
3 
Luke Skywalker stał w Wielkiej Sali Akademii Jedi i patrzył na znikającego w oddali 
„Sokoła Millennium”, a wraz z nim jego siostrę oraz jej rodzinę i przyjaciół. Jakaś część 
jego osobowości chciała lecieć z nimi, pomóc im wyrwać młodego Anakina Solo ze 
szponów ciemnej strony, nawrócić na ścieżkę dobra i poprowadzić ku światłu. Wiedział 
jednak, że jego obecność niewiele by mogła pomóc w tej sprawie; Anakin był głuchy na 
jego argumenty już na Roon, a od tego czasu z pewnością zabrnął w mrok już bardzo 
głęboko. Luke był pewien, że na Exaphi nie pokazał jeszcze wszystkiego. 
A prawie udało mu się pokonać Dartha Vadera. 
Vader… 
Luke właściwie sam nie wiedział, co o nim myśleć. Z jednej strony był pewien, że 
nie ma on nic wspólnego z Anakinem Skywalkerem, jego ojcem, z drugiej wszystko jak 
dotąd wskazywało na to, że galaktyka znów ma do czynienia z cudownie 
zmartwychwstałym Mrocznym Lordem Sith. Ale jak? Przecież nawet Moc nie dawała 
nikomu możliwości powstania z grobu, zresztą Luke sam podkładał ogień pod stos 
pogrzebowy. Co więcej, był pewien, że jego ojciec był obecnie na najlepszej drodze ku 
zjednoczeniu z Mocą, czego dowodem były chociażby te wszystkie sny i wizje z 
Anakinem Skywalkerem w roli głównej. Co więcej, ostatnio ojciec Luke’a wspominał 
coś o ciężkiej próbie, jaką będzie musiała przejść jego wiara. Czy mógł on mieć na myśli 
tę chwilę, która właśnie nadeszła i ten test, jaki miał właśnie przejść? A jeśli tak, i jeśli 
rzeczywiście Anakin Skywalker nie miał nic wspólnego z Darthem Vaderem, to kim był 
obecny Czarny Lord? 
Czyżby klon? Nie, zreflektował się Luke, to niemożliwe. Nie dość, że nie było w 
Mocy żadnych śladów wskazujących na to, że to istota sklonowana, to jeszcze jej 
sygnatura jest niemal zupełnie obca. Pod paroma względami analogiczna do aury Vadera 
(Luke przypisywał to podobnemu korzystaniu z Mocy), ale jednak obca. Miała w sobie 
może coś sztucznego, syntetycznego, ale w dziewięćdziesięciu procentach różniła się od 
tego, czym emanował dawny Vader. Żaden pozorant też nie wchodził w rachubę, bo 
Skywalker najzwyczajniej w świecie nie wierzył, że możliwe jest osiągnięcie takiego 
poziomu panowania nad Mocą w… no właśnie. Luke nawet nie wiedział, jak długo 
Vader szkolił się, by tak dobrze zrozumieć Moc i zabójczo umiejętnie się nią posługiwać. 
Ponadto Moc zdawała się przez dłuższy czas nie wiedzieć o jego istnieniu, co oznaczało, 
że albo go wtedy nie było, albo się maskował. W obu przypadkach musiał jednak władać 
ogromnym potencjałem. 
Może był w Dolinie Jedi? To by miało sens, chociaż rodziło kolejne pytania. Skąd 
wiedział o Ruusan? Jak i kiedy się tam dostał? Czy w takim razie jego zmodyfikowany 
superniszczyciel, który brał udział w Bitwie o Exaphi, to „Vengeance”, zaginiony okręt 
Jereca? I skąd się w ogóle wziął? Czy był jednym z Rebornów Desanna albo Kultystów 
Ragnosa? Jeśli tak, to czemu nie było ich więcej? I skąd u niego taka potęga, w dodatku 
tylko w niewielkim stopniu mająca charakter syntetyczny? Zbyt to zagmatwane, żeby 
móc jednoznacznie stwierdzić, czy taka jest prawda. A w dodatku, nawet jej 
potwierdzenie niewiele dawało. 
Luke po prostu nie wiedział. 
- Słucham was.- rzekł, nie odwracając się nawet od okna, i otrząsając jednocześnie z 
tych wszystkich ponurych przemyśleń. 

- Mówiłam, że nas wyczuje.- rzekła Mara tonem osoby dalece ufającej własnej 
intuicji.- Wybacz, że przeszkadzamy,- zwróciła się do Luke’a.- ale musimy o czymś 
porozmawiać. 
Skywalker uśmiechnął się łagodnie i zwrócił się do nowo przybyłych, chociaż 
doskonale wiedział, kto przyszedł, a także domyślał się, w jakim celu. Oto stała przed 
nim jego żona, Mara Jade Skywalker, a także legendarny Kyle Katarn, pochodzący z Etti 
IV Ewon Five-For-Two, nawrócony niedawno Brakiss oraz Wieiah, młoda Jedi z 
Zeltrosa. Piątka rycerzy, która jak dotąd, miała niebagatelne znaczenie dla przebiegu 
całej wojny z Executor’s Lair. 
- Gdzie wasz uczeń, Wieiah?- spytał Luke, ignorując pytanie Mary. Wiedziała 
bowiem doskonale, że w kwestii inicjowania jakichkolwiek narad czy zebrań nie musi 
pytać męża o zdanie. 
- Póki co ćwiczy z automatami treningowymi.- rzekła Zeltronianka.- Dawał sobie 
doskonale radę, walcząc z cieniem i ze zdalniakami, więc uruchomiliśmy dla niego dwa 
roboty treningowe firmy Trang. 
- Aż dwa?- Skywalker zmarszczył czoło.- Czy to nie jest zbyt niebezpieczne? 
- Daje sobie radę.- zapewnił go Brakiss.- Jest chyba naturalnie predysponowany do 
fechtunku. Mam wrażenie, że to charakterystyczna cecha wszystkich Zabraków. 
- Z tym, że w sumie przekazujemy mu stosunkowo niewiele na temat natury Mocy.- 
dodała Wieiah.- Znacznie lepiej idzie mu nauka walki, niż telekineza czy perswazja. 
- Nauczy się.- stwierdził Luke.- Prędzej czy później rozwinie się na tyle, że nie 
będzie mu to sprawiać kłopotów. Corran też na początku nie był w stanie poruszać 
przedmiotów. 
- Taa…- mruknął Kyle, po czym dodał głośniej.- Luke, musimy porozmawiać. 
Poważnie. Chodzi o… 
- Dartha Vadera.- dokończył Skywalker, a po jego twarzy przemknął jakiś cień. Było 
jasne, że trudno mu zdobyć się na obiektywizm w tej kwestii. Pamiętaj o jednym, 
zmobilizował siebie w duchu, cokolwiek by się nie działo, ten Mroczny Lord Sith nie jest 
tym, za kogo się podaje. 
- Jeśli nie chcesz o tym mówić, mistrzu…- zaczęła Wieiah miękko, ale Skywalker 
przerwał jej kiwnięciem głowy. 
- Kiedyś i tak trzeba będzie poruszyć tę kwestię.- rzekł ze spokojem, aczkolwiek 
można było wyczuć w jego aurze ponury nastrój, który nie umknął uwadze jego żony. 
- Słusznie.- rzuciła.- Dlatego im szybciej dojdziemy do jakichś sensownych 
wniosków, tym prędzej będziemy mogli coś z tym zrobić. Nie ukrywam, że i mnie ta 
sprawa mocno intryguje. 
- Zgoda.- rzekł Kyle.- Pierwsze pytanie: w jaki sposób Vader mógł powrócić? 
- Nie mógł.- zaoponował Luke.- To nie jest prawdziwy Vader. 
- To nie może być nikt inny.- odbił piłeczkę Kyle.- Wiem, że ty powinieneś wiedzieć 
lepiej, ale wszystko przemawia za tym, że Darth Vader powstał z martwych. 
- Sam go grzebałem.- rzucił Skywalker.- Poza tym jego Moc ma niewiele wspólnego 
z Mocą prawdziwego Vadera. 
- Ludzie się zmieniają, Luke.- przypomniał Katarn.- Może przez te dwadzieścia lat 
wszystko, czym był Vader, uległo przemianie? 
- Aż tak drastycznej?- zdziwiła się Mara. 
- Nigdy nie wiadomo.- powiedział Kyle.- Może po swoim nawróceniu Anakin 
Skywalker oddzielił się w jakiś sposób od Vadera… 
- To niemożliwe.- przerwał mu Luke.- Historia nie znała dotąd podobnych 
przypadków… 

- Ale sam mówiłeś, że potęga Mocy jest nieograniczona!- wpadł mu w słowo Kyle.- 
Skoro Marka Ragnos mógł wstać z martwych, skoro nawet Imperator to zrobił, to niby 
czemu Vader nie miałby dać rady? 
Mara, Brakiss, Ewon i Wieiah instynktownie odsunęli się z linii oczu między Kyle’m 
a Lukiem. Wydawało im się, że coś między tymi dwoma się ochłodziło, konflikt wisiał w 
powietrzu. 
- Bo Anakin Skywalker nie żyje, Kyle.- powiedział mistrz Jedi. Jego głos był 
spokojny jak zawsze, ale w oczach pojawił się dziwny chłód. Mara zdała sobie sprawę, 
że Katarn uderzył w czuły punkt jej męża. 
- Może Anakin umarł.- rzucił Kyle z naciskiem.- Ale Vader żyje. I znów zagraża 
Nowej Republice. Cokolwiek powiesz, Luke, nie możesz zanegować faktów!- i szybkim 
krokiem wypadł z Wielkiej Sali. 
Luke westchnął, patrząc na pozostałych. Spokój, pomyślał, muszę znaleźć spokój. Po 
chwili chłód z jego oczu zniknął, przywracając im dawny, łagodny wyraz. 
- Chyba wyszła na jaw pewna różnica poglądów.- rzekł.- Mam nadzieję, że nie 
wpłynie ujemnie na morale Zakonu. 
- Luke, rozmawiałam z Troo Ghrą przez HoloNet.- rzekła Mara, czując, że powinna 
zmienić temat.- Rada Jedi prosi cię o możliwie najszybsze przybycie; chcą ustalić dalszą 
strategię, jaką ma przyjąć Zakon w walce z Executor’s Lair. 
- Rozumiem.- odparł Luke. W jego aurze nie było już ani śladu po niedawnym 
uniesieniu.- Podejmowali jakieś decyzje podczas mojej nieobecności? 
- Nic wiążącego.- powiedziała Jade Skywalker.- Większość rycerzy Jedi, badających 
sprawy klonów, utknęła w martwym punkcie i Rada poleciła im szukać innych tropów, 
albo też dała im wolną rękę, pozwalając na włączenie się w szeregi oficerów Floty. 
- Jeszcze na prośbę admirała Bel Iblisa oddelegowano na Coruscant grupę Jedi.- 
dodał Ewon. 
- Czyżby Głównodowodzący miał jakiś plan?- spytał Luke. 
- Nie wiem. Był bardzo tajemniczy.- rzekła Mara, wzruszając ramionami.- Podobno 
Senat nałożył na niego jakieś restrykcje i teraz zapewne robi wszystko, żeby nie odbiło 
się to na naszej kampanii. 
- No cóż…- westchnął Luke.- Chyba nie pozostaje nam nic innego, jak tylko 
wyruszyć na Noquivzor. 
- Właśnie o to chodzi, mistrzu.- rzekła Wieiah, która jak dotąd skutecznie milczała.- 
My z Weracem chcielibyśmy zostać tutaj. Mamy tu najlepsze warunki do doskonalenia 
jego umiejętności, a im szybciej go wyszkolimy, tym lepiej. 
- Dobrze.- powiedział Luke.- Rozumiem, Ewonie, że lecisz z nami. 
- Jak najbardziej.- zgodził się Ettin skwapliwie.- Od Bitwy o Exaphi siedzę 
bezczynnie i, prawdę powiedziawszy, mało mi się to podoba. 
- Tylko nie trać panowania nad emocjami.- ostrzegł Skywalker.- Pamiętasz, co ci 
mówiłem na Noquivzorze. 
- Pamiętam.- rzekł Ewon.- Nie bój się mistrzu, nie stracę. 
- Weźmiemy „Peacemakera”.- dodała Mara.- Ale na Noquivzorze wrócimy na 
„Miecz Jade”. Lepiej się prowadzi. 
- Zgoda.- rzekł Skywalker, a widząc, że jego przyjaciele nie mają już nic do dodania, 
odwrócił się do okna i na powrót pogrążył się w zadumie. 
Dla Borska Fey’lyi ostatnie kilka dni było istnym koszmarem. Przesłuchania, tortury, 
potem znów przesłuchania, i znów tortury… niewielkie racje żywnościowe, zaledwie 
kilka godzin na sen… prezydent Nowej Republiki zmizerniał, jego futro było teraz tłuste 
i zaczęło powoli wypadać, jego oczy były podkrążone, a usta suche. Kosztowna, 

dyplomatyczna szata, jaką miał na sobie podczas wyjścia z nadprzestrzeni w systemie 
Corelli, była teraz zapocona i porozdzierana, a także poprzekłuwana w wielu miejscach 
igłami droida przesłuchującego IT-O. W praktyce nie różniła się teraz od zwykłej 
szmaty. 
Najdziwniejsze było to, że ci ludzie zdawali się torturować go bez wyraźnego celu, ot 
tak, dla zabawy. 
Swoistym szczęściem w nieszczęściu był fakt, iż Borsk i jego adiutant, Herthan 
Melan’lya, mieli wspólną celę, jeśli tym słowem można określić niewielką klitkę o 
powierzchni dwóch metrów kwadratowych, znajdującą się na poziomie więziennym 
superniszczyciela klasy Sovereign, „Arki”. Co więcej, dzielili się tym miejscem z panią 
gubernator sektora, Marchą. Drallska arystokratka zdawała się mieć najwięcej hartu 
ducha z nich wszystkich, chociaż to po nią najczęściej przychodzili szturmowcy. 
Właściwie nie wyglądała wiele lepiej, niż Borsk, ale z całą pewnością miała więcej 
samozaparcia i wiary we własne siły. Fey’lya wiedział, że minie bardzo wiele czasu, 
zanim Executor’s Lair złamie ją głodem i torturami. 
Zdecydowanie najmniejszym wycieńczeniem cechował się Herthan. Młody Bothanin 
był co prawda brudny, zmęczony i głodny, ale wyglądał znacznie lepiej, niż prezydent. 
Zdawał się jednak być znacznie bardziej wstrząśnięty tym wszystkim, co działo się 
dookoła, niż pozostali mieszkańcy jego celi. Borsk wiedział, że Melan’lya zaledwie parę 
lat temu po raz pierwszy opuścił Bothawui i od tej pory nie zwiedził zbyt wielu planet. 
Najlepiej zaś czuł się na Coruscant, w sieci politycznych intryg i manipulacji, które były 
domeną niemal każdego Bothanina. Przywykł do kuluarowych rozmów, spotkań na 
salonach, mrowisk politycznych koterii, wśród których lawirował ze zręcznością 
wytrawnego gracza. W końcu jego umiejętności i intrygi doprowadziły go do 
najwyższego stanowiska, o jakim mógł myśleć w tym wieku; został adiutantem samego 
prezydenta. 
Teraz zaś był w zimnej i brudnej celi na pokładzie wrogiego okrętu, mokry i 
zmęczony, z widmem utraty zdrowia i życia, wiszącym tuż nad głową. 
- Czemu nas nie zabiją?- jęczał Melan’lya.- Jaki jest sens naszej męki? 
- Nie trać nadziei, głupcze.- skarciła go Marcha.- Póki żyjemy, jest szansa, że 
ujdziemy z tego cało. Póki chociaż jedno z nas oddycha, jest komu stawiać opór. Jest 
komu walczyć. 
- Ale po co?- wychrypiał Herthan, wyraźnie złamany.- Czy jest sens cierpieć? 
- W tej chwili nie ma innej drogi, którą moglibyśmy podążać, alby przeciwstawić się 
wrogom.- rzekła Marcha, masując rany po bolesnych ukłuciach.- Tylko tak, całym 
sercem walcząc o kolejny dzień, możemy przyczynić się do ich upadku. Dzień, w którym 
się poddamy, będzie dniem tryumfu Lorda Vadera. 
Na dźwięk imienia Czarnego Lorda Herthan zadrżał, a i Borsk się wzdrygnął. 
Domyślał się, czemu Darth Vader jeszcze go nie zabił. Trzymając go żywego na swoim 
okręcie nie tylko paraliżował struktury Nowej Republiki brakiem jej przewodniczącego, 
ale też zyskiwał gwarancję, że w razie bitwy wspomniany okręt nie stanie się celem 
ataku. Był pewien, że Executor’s Lair dopilnuje, aby Coruscant wiedziało, że on, 
Fey’lya, jeszcze żyje. Miał tylko nadzieję, że rycerze Jedi albo agenci Wywiadu szybko 
przybędą z odsieczą. 
A jeśli nie? Co, jeśli Coruscant nie ma najmniejszego pojęcia, że on żyje? Jeśli Senat 
przyjął, że Executor’s Lair go zestrzeliło albo uśmierciło w inny sposób, to w tej chwili 
admirał Perm, albo ktokolwiek, kogo nowy prezydent wybrał na Głównodowodzącego, 
przygotowuje zapewne kompleksowy atak na flotę Vadera z zamiarem jej całkowitej 
anihilacji. Co ich wtedy będzie obchodził los więźniów, którzy mogą przebywać na 
pokładzie jednego z okrętów? Czy nie czeka go niechybna śmierć? Darth Vader (Borsk 

Fey’lya czuł ciarki na plecach na samą myśl o zakutym w czarną stal olbrzymie) mógł 
przecież nie rozgłaszać, że pochwycił prezydenta. W tej sytuacji, pomyślał z 
przerażeniem, i tak czeka go śmierć. W jednej chwili odpłynęły od niego wszystkie siły 
witalne, a świat przestał się liczyć. Jakaś część jego świadomości mówiła mu, że to 
niemożliwe, ale z drugiej strony wiedział, że nieuchronne. Ta myśl sprawiła, że poczuł 
się jak kamień, który właśnie wrzucono w nurt rzeki. Jeszcze trochę popłynie, ale w 
końcu zatonie. 
A skoro tak, pomyślał z determinacją, to muszę zrobić wszystko, aby popłynąć jak 
najdalej. I tak nie mam nic do stracenia. 
Nagle drzwi od ich celi się rozsunęły i weszło czterech szturmowców w celu zabrania 
gubernator Marchy na kolejne przesłuchanie. Albo kolejne tortury. 
W innej części galaktyki, w systemie Jugotha, inny więzień wracał właśnie do swojej 
celi. Śniadolicy mężczyzna o wielu dotkliwych, chociaż już zabliźnionych ranach, został 
przez czwórkę szturmowców wepchnięty do swojej celi na pokładzie stacjonującego w 
tym systemie krążownika klasy Carrack. Żołnierze Executor’s Lair rutynowym i jakby 
monotonnym ruchem wrzucili go do niewielkiego pomieszczenia, zamknęli drzwi i 
zabezpieczyli zamek specjalnym szyfrem. To znudzenie i machinalność wynikało z 
faktu, że tę samą czynność wczoraj. I przedwczoraj. I dwa dni temu. Robili to codziennie 
o tej samej porze, przynajmniej odkąd mężczyzna w celi był ich więźniem. 
To była już trzecia cela, w której siedział. Nadzorca tej karnej kolonii górniczej miał 
zwyczaj co jakiś czas przenosić więźniów z klitki do klitki, żeby zminimalizować ryzyko 
dotarcia do instalacji zasilającej kamery albo czegoś podobnego. W każdym 
pomieszczeniu okablowanie biegło trochę inaczej. Poza tym gładkie, durastalowe ściany 
uniemożliwiały dostęp do nich bez laserowego skalpela albo spawarki górniczej, ale 
nadzorca wolał dmuchać na zimne. 
Cela była niewielka i kiepsko zaopatrzona, gdyż poza jakąś prowizoryczną, 
drewnianą szafką, pryczą i czymś na kształt sedesu, nie było w niej absolutnie nic. 
Oczywiście, jeśli nie liczyć urządzeń strażniczych, takich, jak kamera w rogu naprzeciw 
pryczy czy też czujniki w ścianach, mające wykryć ewentualną, choć mało 
prawdopodobną, próbę dotarcia do instalacji elektrycznej. Ponadto miały one jeszcze 
jedno zastosowanie: w przypadku, kiedy więzień zachowywał się nagannie albo w inny 
sposób budził podejrzenia, ściany, sufit i podłoga generowały silne wyładowania 
elektryczne, mogące go doprowadzić do nieprzytomności. Pod prąd była również 
podpięta szafka i prycza. Ogólnie rzecz biorąc był to skuteczny środek represyjny. Drzwi 
z kolei były ciężkie i grube, wystarczająco, aby utrzymać Wookiego, chociaż ślady 
pazurów w konkretnej celi świadczyły, że już jakiś próbował się z niej wydostać. 
Śniadolicy mężczyzna usiadł w swoim zwyczaju na pryczy i począł rzeźbić coś w 
kawałku drewna, który odrąbał od szafki. Podczas, gdy inni więźniowie poświęcali ten 
czas na sen, on niestrudzenie wycinał z drzewa kolejne kształty. Jego hobby było 
specyficzne; rzeźbił on figury geometryczne, romby, ośmiokąty, trójkąty, a także 
niewielkie, smukłe stożki. Nadzorca pozwalał mu je przenosić z celi do celi, wiedząc, że 
jest on wzorowym górnikiem i można mu pozwolić na pewne przywileje. Jednym z nich 
były zwiększone racje żywnościowe, ale ciemnoskóry górnik z nich nie korzystał, 
niejako automatycznie pretendując do ulg innego rodzaju. Pozwolono mu zatem 
zachować kozik i swoją dziwną kolekcje drewnianych figurek, wychodząc z założenia, 
że nie powinien wyrządzić zbyt wielu szkód tymi przedmiotami. 
Śniadolicy więzień siedział więc i rzeźbił, odliczając dni do kolejnej zmiany celi i 
kolejnej przeprowadzki. 

Cięcie, obrót, blok, riposta, blok, pchnięcie, odskok. I jeszcze raz. I jeszcze raz. 
Werac Dominess, młody Zabrak o łysej, rogatej czaszce i łagodnym spojrzeniu, w tej 
chwili miał wyraz twarzy oznaczający najwyższe skupienie. Dość gładko poradził sobie 
z automatami treningowymi, jakie zostawili mu Wieiah i Brakiss, więc począł znów 
ćwiczyć władanie ostrzem, chcąc maksymalnie dobrze nad nim zapanować. Wciąż 
odnosił wrażenie, że jego ciosy nie są wystarczająco zabójcze, a jego ruchy nie dość 
płynne. Pragnął więc zniwelować wszelkie niedociągnięcia. 
Robił to dla Wieiah i Brakissa, ale także dla siebie. Czuł, że jego obecność tutaj nie 
jest przypadkowa, że jest częścią jakiegoś większego planu. Po raz pierwszy w życiu 
miał niekłamane przeświadczenie, że jego życie naprawdę ma sens. Do tej pory uważał, 
że jest nikim. A przynajmniej nikim szczególnym. Wieiah i Brakiss zmienili to. Teraz 
czuł, że może się naprawdę do czegoś przydać. I to uczucie sprawiało, że był szczęśliwy. 
- Bardzo dobrze.- pochwalił go Brakiss.- Na przyszłość unoś łokcie odrobinę wyżej, 
to twoje ciosy nabiorą większego zamachu. 
- Ale też stracą na prędkości, mistrzu Brakiss.- zauważył Werac. 
- Owszem, ale jeśli będziesz na razie ćwiczył siłę, a nie szybkość, to rezultaty będą 
widoczne wcześniej.- odparł były Ciemny Jedi. 
- Brakiss ma rację.- rzekła Wieiah, przytulając się do niego.- Póki co rozwijaj 
skuteczność i celność ciosów. Nad płynnością popracujemy wkrótce. 
- Dobrze.- powiedział Dominess i ponownie zaczął machać mieczem świetlnym 
Zeltronianki, tym razem wolniej i dokładniej, a jednocześnie mocniej i celniej. Z każdą 
kolejną wyprowadzaną serią ciosów jego ruchy stawały się coraz bardziej sprawne, a 
panowanie nad klingą wzrastało. Starając się pamiętać, że ostrze miecza nic nie waży, 
Werac zdecydował się zaryzykować wyprowadzenie kolejnej serii ciosów, tym razem 
bardziej intuicyjnej, niż wyuczonej. Wieiah wyczuła jego zamiar i już chciała 
zaoponować, ale ruchy Zabraka były szybsze. Miecz świetlny tańczył w jego rękach, 
kręcąc młynki, zataczając koła, wyprowadzając pchnięcia i bloki w spontanicznym i 
zabójczym tańcu. 
Brakiss z nieskrywanym zadowoleniem zauważył coś jeszcze. Otóż im bardziej 
Werac się starał, tym bardziej jaśniała jego aura, a Moc zdawała się wyraźniej przez 
niego przepływać. Był bez wątpienia urodzonym szermierzem. Były Ciemny Jedi miał 
niemal całkowitą pewność, że to charakterystyczna cecha dla niemal całej rasy 
Zabraków, chociaż niewątpliwie w tym przypadku znaczącą rolę odgrywał także talent 
do spożytkowania wrażliwości na Moc. 
Nagle odezwał się komlink u jego pasa. Mężczyzna odpiął go i przyłożył do ust, 
rozmawiając z kimś przez chwilę. Kiedy skończył, Wieiah spojrzała na niego z 
zaciekawieniem w oczach, co on natychmiast wyczuł i rzekł z uśmiechem: 
- Już tu jest. 
- To dobrze.- ucieszyła się Wieiah, uśmiechając się.- Weracu,- zawołała.- już 
wystarczy. Osiągasz panowanie nad mieczem prędzej, niż ktokolwiek inny. 
Dominess posłusznie przestał machać swoją bronią, wyłączył ją i bez słowa podał 
Zeltroniance. Z jego twardej, dotychczas niewzruszonej twarzy zniknęło skupienie, a 
jego miejsce zastąpiły oznaki zmęczenia. Brakiss zauważył, że Zabrak niejako stymuluje 
swoje reakcje i odruchy, kiedy są mu potrzebne. Innymi słowy, potrafi wykrzesać z 
siebie w danej chwili więcej, niż ktokolwiek inny. Bardzo przydatna umiejętność, musiał 
przyznać były Ciemny Jedi. 
Werac oddał miecz i, sądząc, że chyba powinien się udać na spoczynek, ruszył w 
kierunku drzwi. Brakiss i Wieiah spojrzeli po sobie, zastanawiając się, czy to odpowiedni 
moment. Każde z nich wyrażało niemą wątpliwość. Aby na pewno to najlepsza pora? A 
jeśli jeszcze za mało umie? 

To, co widzieli przed chwilą, upewniło ich jednak, że młody Zabrak jest niezwykle 
utalentowany i że wszystkie ważniejsze zasady już poznał i nie ma sensu dłużej go 
ograniczać. Żadne zwątpienie nie mogło przyćmić faktów. 
- Weracu, poczekaj chwilę.- zawołała Wieiah. Dominess zatrzymał się więc i spojrzał 
na nią wyczekująco. Zeltronianka zaś podeszła do niego i spojrzała mu prosto w oczy.- 
Musimy porozmawiać. 
- Chętnie.- rzekł Zabrak- O co chodzi? 
- Weracu,- zaczęła poważnie Wieiah.- Wiesz, jak do ciebie trafiliśmy? 
I młoda, ciemnowłosa Jedi opowiedziała Dominessowi o szóstce przybyszów z 
przyszłości, o walecznym Ciemnym Jedi, wzorującym się na legendarnym Maulu, a 
także o śmierci, jaką poniósł on na Roon. Część informacji pochodziła z opowiadań 
Brakissa o okresie, kiedy służył on jeszcze Executor’s Lair, część natomiast Wieiah 
przekazywała niejako z autopsji. Były Ciemny Jedi natomiast zniknął na chwilę i wrócił 
z podróżną torbą, w której trzymał swoje rzeczy podczas podróżowania na pokładzie 
„Another Hope”. 
-…także chociaż klinga Ewona dotknęła brzucha Dominessa, jesteśmy niemal pewni, 
że zniknął on dlatego, iż Pentalus Creak wykonał zadanie, które powierzono mu w 
przyszłości.- dokończyła Wieiah.- Kontinuum czasowe zostało zakłócone, wskutek czego 
rzeczywistość, z której wysłano ich w przeszłość, przestała istnieć. 
Werac aż usiadł. 
- A więc to tak do mnie trafiliście.- szepnął.- Teraz to ma sens… chociaż trudno w to 
uwierzyć. 
- Zgoda.- wtrącił się Brakiss.- Przez ostatnie tygodnie obserwowaliśmy cię i 
stwierdziliśmy, że już dawno minąłeś punkt, w którym mógłbyś stać się tym 
Dominessem, jakiego wysłano z przyszłości. 
- Rozumiem.- rzekł Zabrak. 
- A ja myślę, że nie, ale to nieistotne.- odparł Brakiss.- Czy teraz, kiedy wiesz, jak 
mogła wyglądać twoja przyszłość, nadal chcesz odbyć szkolenie Jedi? 
Werac zastanowił się chwilę. To wszystko wydawało się takie dziwne, takie 
zagmatwane… takie niewiarygodne. On z przyszłości! Niesłychane! To zupełnie tak, 
jakby poznał swoje przeznaczenie… no właśnie. Przeznaczenie. Czy to możliwe, że jego 
przeznaczeniem było stać się nowym Darthem Maulem, jak Dominess z przyszłości? 
Czyżby Moc już zdeterminowała jego losy, nie dając mu żadnej innej szansy? Czy jego 
historia już została napisana? Czy dane mu jest przejść na ciemną stronę… a potem 
zginąć, cofając się w czasie? Dużo niepewności, dużo zaskoczenia, dużo zmiennych. 
Młody Zabrak po prostu wiedział, że jest zbyt ograniczony, żeby to wszystko zrozumieć. 
I zbyt ograniczony, żeby podjąć jakąś decyzję. 
- Nie wiem.- przyznał w końcu.- Myślę, że czas pokaże. 
Wieiah i Brakiss spojrzeli po sobie z zaniepokojeniem. Jedno wiedziało, o czym 
myśli drugie. Zaryzykować wykształcenie kolejnego Ciemnego Jedi, aby zwiększyć 
szansę zwycięstwa w Wojnie Władców Mocy? Czy może oddalić Dominessa, nie 
ryzykując, ale też tracąc potencjalnego sprzymierzeńca? Poza tym, co zrobi Werac, jeśli 
przestaniemy go szkolić? Odleci do swojego dawnego życia, w którym nic nie znaczył, 
czy raczej zacznie ćwiczyć na własną rękę, stając się łakomym kąskiem dla ciemnej 
strony? 
Młodzi Jedi chyba nie mieli innego wyboru. 
- Czas pokaże.- powtórzyła Wieiah.- Z całą pewnością. 
- Na razie jednak bądźmy dobrej myśli.- powiedział Brakiss.- Weracu, twoje 
umiejętności są zdecydowanie nieprzeciętne, a im więcej będziesz ćwiczył, tym szybciej 
dojdziesz do doskonałości. Chcielibyśmy, żebyś regularnie praktykował różne 

kombinacje i układy ciosów dla pojedynczego miecza świetlnego, ale…- wyjął z 
przyniesionej przez siebie torby długi, cylindryczny przedmiot.-…nauczył się też 
walczyć podwójnym. 
- Podwójnym?- zdziwił się Dominess, oglądając podany mu przez byłego Ciemnego 
Jedi długi, srebrny miecz świetlny z szeregiem przycisków i dwoma emiterami po 
przeciwległych stronach cylindra.- Czy to jest miecz, jakim walczyłem w przyszłości? 
- Tak.- rzekła Wieiah.- Ten sam. Znaleźliśmy go w gruzach twierdzy Witiyna Tera na 
Roon. 
- Jak mam się nauczyć walczyć taką bronią?- spytał Werac, oglądając ją z każdej 
strony.- Jest zupełnie inna, niż zwykły miecz świetlny. 
- Owszem.- zgodził się Brakiss, uśmiechając się lekko.- Dlatego dołożyliśmy starań, 
aby ściągnąć kogoś, kto udzieli ci kilku wskazówek.- podniósł głos.- Możesz wejść! 
Drzwi do sali treningowej rozsunęły się i weszła przez nie młoda, szczupła kobieta 
rasy Zabrak, z charakterystycznym, krótkim warkoczem, zaplątanym z tyłu głowy, oraz 
kilkoma wymyślnymi, purpurowymi tatuażami. Ubrana była w elegancką, aczkolwiek 
skromną szatę, umiejętnie eksponującą jej wdzięki, oraz czarne, obcisłe spodnie. Z jej 
aury emanował spokój i pewność siebie, a także ciekawość. Widząc Dominessa, 
uśmiechnęła się lekko. 
- Weracu,- rzekła Wieiah.- Przedstawiam ci Jaden Korr. 

ROZDZIAŁ 
4 
- Czy wszystko gotowe, generale Kanos?- spytał admirał Morck, siedząc w swoim 
fotelu na najwyższym miejscu przy stole w Sali Spotkań Executor’s Lair. Przez ogromne 
iluminatory, umieszczone na ścianach i suficie, normalnie można by było zobaczyć 
wszystkie pięć planet układu Corelli, a także potężną armadę, stacjonującą między nimi. 
Największe wrażenie zrobiłby oczywiście superniszczyciel klasy Sovereign, „Arka”, 
chociaż trzy mniejsze jednostki klasy Super: „Intimidator”, „Gargoyle” i „Executor II”, 
również budziły respekt. O ile Morck się nie mylił, nikt jeszcze nie zgromadził w jednej 
flocie aż trzech superniszczycieli, o okręcie pokroju „Arki” nie mowiąc. Całości obrazka 
dopełniały ogromne kompleksy stoczniowo-treningowe, które umieszczono między 
Talusem i Tralusem. W połączeniu z dotychczas istniejącymi stoczniami Corellian 
Engineering Corporation, znajdującymi się w systemie, tworzyły niesłychanie 
rozbudowane i sprawne zaplecze logistyczne dla Armii Executor’s Lair. A biorąc jeszcze 
pod uwagę fakt, iż w rękach floty Vadera znajdowały się jeszcze kompleksy zbrojeniowe 
na Bilbringi i Adumarze, Morck mógłby zaryzykować stwierdzenie, że w jego władaniu 
znajduje się ponad połowa militarnego potencjału produkcyjnego galaktyki. 
To wszystko byłoby normalnie widoczne przez iluminatory w Sali Spotkań, ale w tej 
chwili cała Centrala miała uruchomione pole maskujące, co skutecznie uniemożliwiało 
wszelkie obserwacje. 
Obecnie w pomieszczeniu, poza admirałem Morckiem i stojącym po drugiej stronie 
stołu Kirem Kanosem, znajdował się jeszcze Noghri Pekhratukh i admirał Rogriss. 
Wszyscy z najwyższą uwagą słuchali sprawozdania Kanosa z jego podróży na Genon i 
kilka innych planet. 
-…także mamy zagwarantowane zaplecze w postaci floty sektorowej D’Asty.- mówił 
Karmazynowy Generał.- Poparcie zadeklarowali również władcy sektorów Senexa i 
Juvexa, a także Antemeridiana i większość światów sektora Meridian. Ponadto 
zainteresowani naszą organizacją są przedstawiciele kilkudziesięciu pojedynczych 
planet, jednak póki co podchodzą do sprawy ostrożnie i nie chcą deklarować wystąpienia 
z Nowej Republiki, dopóki sytuacja na froncie jest niepewna. 
- To się wkrótce zmieni.- rzekł Morck, pochylając się nad stołem.- Flota Republikan 
już się zapewne gromadzi, żeby zaatakować układ Corelli. Wkrótce uderzą. 
- Do tego czasu musimy zmobilizować sojuszników.- wychrypiał Pekhratukh, który 
już doszedł do siebie po tygodniu piekła, jakie przeszedł w dżunglach Yavina IV. 
- Na pewno.- zgodził się Kanos.- Pytanie tylko, ile mamy czasu. 
- Jeżeli moje przypuszczenia są słuszne, to dotychczasowy Głównodowodzący Sił 
Zbrojnych Nowej Republiki, admirał Tarrant Perm, zginął nad Exaphi podczas katastrofy 
Devastatora.- powiedział Rogriss w zamyśleniu.- Co nieco komplikuje sytuację, gdyż nie 
wiemy, kto teraz stoi u steru. Jeżeli wrócił Ackbar… 
-…to zapewne możemy się spodziewać zmasowanego ataku na Corellię, i to w 
każdej chwili.- dokończył Morck.- Wtedy jednak wojska D’Asty i innych mogłyby bez 
problemu rozciągnąć i posuwać drugą linię frontu, po przeciwnej stronie galaktyki. Ale 
jeśli to nie Ackbar jest teraz u władzy… 
- Szkoda, że nasza wtyczka na Coruscant nie może nam już wysyłać informacji.- 
westchnął Rogriss.- Tyle czasu i starań włożyliśmy, żeby ją tam zainstalować, a teraz, w 
kluczowym momencie, nie ma z niej pożytku. 

- Nie ma z niej pożytku, bo jej nie ma na miejscu.- rozległ się basowy głos, 
przerywany donośnym dyszeniem, i do Sali Spotkań wszedł hebanowy olbrzym, Darth 
Vader. Za nim wszedł skurczony i przygarbiony i sprawiajacy wrażenie zalęknionego, 
osobnik rasy Givin, który był szefem stoczni Executor’s Lair, oraz Maarek Stele, w 
swoim czarnym kombinezonie pilota.- Można by spróbować wysłać tam kogoś, kto 
reaktywowałby naszą wtyczkę.- dokończył Czarny Lord. 
- Pomysł do przedyskutowania, ale najważniejsze teraz będą raczej przygotowania do 
bitwy, która tak czy siak się tu odbędzie.- zauważył Morck.- Panie inżynieże? 
- Nasi ludzie zainstalowali się już na wszystkich planetach układu Corelli.- rzekł 
Givin, jąkając się lekko; nie był przyzwyczajony do dłuższych przemówień, jego domeną 
były liczby i wzory.- Wszyscy wiedzą, jak obsługiwać planetarne repulsory i umieją już 
nimi kierować. To był bardzo dobry pomysł… zainstalować się w systemie, gdzie 
warunki do obrony przed flotą przeciwnika są tak sprzyjające… 
- Dziękuję.- rzucił Morck.- Coś jeszcze? 
- Właściwie to… tak.- powiedział Givin.- Odkryłem ciekawą prawidłowość. Otóż w 
miejscu, w którym kiedyś była Stacja Centerpoint, a dokładnie w punkcie znanym 
wcześniej jako Glowpoint, ścierają się olbrzymie potencjalne masy energii, dające się 
ukierunkowywać w światło albo ciepło… Nie wiem, skąd się biorą, ale podejrzewam, że 
to może być skutek… 
- Do rzeczy.- przerwał mu oschle Vader.- Powiedz im to, co mi przed chwilą. 
- To prawie niewyczerpalna bateria, sir.- wybąkał Givin.- Przy odpowiednio silnych 
złączach i generatorach, mógłbym spróbować ją wykorzystać. 
- Do czego?- spytał Rogriss, unosząc z zaciekawieniem jedną brew. 
- To bardzo proste, admirale.- odezwał się Stele, uśmiechając się złowrogo.- Jeśli 
umieścimy nasze sztuczne słońce w tym punkcie, otrzymamy niewyczerpalne źródło 
światła. Jeśli to będzie generator pola grawitacyjnego, otrzymamy gigantycznego, 
systemowego interdictora. 
- Potrafiłbyś zbudować taki generator?- spytał Morck, zwracając się do Givina. 
- Gdybym miał zapewnioną odpowiednią ilość materiałów…- rzekł inżynier. 
- To bierz się do dzieła.- polecił Vader, dysząc.- Zdwoimy wysiłki w naszych 
koloniach wydobywczych, podeślemy tu kilku stoczniowców i zapewnimy zaplecze. 
Tylko ten generator musi być gotów jak najszybciej! 
- Tak jest!- rzucił Givin i wybiegł z pomieszczenia. 
- Doskonale.- rzekł Morck.- Generale Kanos,- zwrócił się do Czerwonego 
Gwardzisty.- weźmie pan cztery niszczyciele klasy Imperial i poleci pan do sektora 
D’Asty. Tam zbierze pan flotę naszych nowych sojuszników i jak najszybciej rozpocznie 
budowę drugiego frontu. 
Kir Kanos skłonił się lekko Morckowi i Vaderowi, po czym poszedł w ślady Givina. 
Sądząc, że zebranie dobiegło końca, Pekhratukh także wyszedł, spoglądając spode łba na 
Stele’a; od nieudanej misji na Yavinie IV miał ochotę rozszarpać byłą Rękę Imperatora 
na kawałki, ale hamował go fakt, że niewiele by zdziałał przeciwko istocie władającej 
Mocą. 
Maarek Stele wyczuł spojrzenie Noghriego i uśmiechnął się ironicznie. 
- Panie admirale,- powiedział do Morcka, kiedy Pekhratukh już wyszedł.- mam 
pomysł co do kwestii aktywowania naszej wtyczki na Coruscant… 
Generał Goolcz był wysokim jak na Devlikka, bo sięgającym aż stu siedemdziesięciu 
centymetrów wzrostu, osobnikiem o jasnozielonych włosach, bystrym wyrazie twarzy i 
ruchliwym nosie. Nie nosił butów ani innych zbędnych - jego zdaniem – dodatków do 
odzieży, a i ubranie miał na sobie tylko wtedy, kiedy wymagały tego względy 

bezpieczeństwa, etykiety czy po prostu dobrego smaku. Dlatego rzadko, o ile w ogóle, 
pojawiał się na oficjalnych uroczystościach albo w bardziej dystyngowanym gronie. Nie 
to, że nie był tolerowany; po prostu wolał nie pojawiać się na większych bankietach, 
żeby nie degustować innych gości przykrótkim uniformem albo brakiem jego górnej 
części. Za to w sztabie spisywał się znakomicie, z wyjątkową, nawet jak na 
przedstawicieli swojej rasy, umiejętnością koordynowania różnych działań i 
podzielnością uwagi stając się powoli niezastąpionym oficerem taktycznym. Jeszcze za 
admirała Ackbara został awansowany do stopnia generała, co czyniło go w praktyce 
szefem sztabu Głównodowodzącego Sił Zbrojnych Nowej Republiki na Coruscant. 
A w chwili obecnej generał Goolcz właśnie witał swojego nowego przełożonego. 
- Mamy kontakt z większością jednostek na terytorium Nowej Republiki.- mówił.- W 
każdej chwili możemy nawiązać łączność z którąkolwiek. Większość wolnych okrętów 
Floty zbiera się właśnie w punkcie zbornym w okolicach M’haeli. Te okręty, które 
przetrwały Bitwę o Exaphi, odesłaliśmy do stoczni na Kuat. Przy odrobinie szczęścia za 
około dwa tygodnie powinny odzyskać całkowitą sprawność bojową. 
- Mają tydzień.- powiedział rzeczowo Bel Iblis, idąc krok w krok obok Devlikka i 
rozglądając się dookoła. Nie licząc Goolcza, nikt w sztabie nie przerwał pracy, żeby 
wyjść mu na spotkanie, co Corellianin przyjął za dobrą monetę. Żadnych przerw w 
pracy. Żadnych opóźnień. Żadnego odejścia od dyscypliny. To były podstawy.- I 
przesuńcie punkt zborny nad Commenor. Jest bliżej Corelli.- dodał. 
Admirał Bel Iblis nie wszedł do sztabu sam. Podążali za nim, niczym opiekuńcze 
duchy, senatorowie Elegos A’kla i Ponc Gavrisom, a także generałowie Wedge Antilles, 
Lando Calrissian oraz rycerz Jedi, Streen. Cała piątka, jak dotąd, sukcesywnie milczała, 
starając się jednak być pod ręką, jeśli zajdzie taka potrzeba. Pozostali oficerowie, którzy 
brali udział w puczu admirała Ackbara, albo powrócili na swoje jednostki, albo dołączyli 
do taktyków sztabowych, pracując nad planem odbicia układu Corelli z rąk Dartha 
Vadera i Executor’s Lair. 
Wedge zauważył, że admirał nie okazywał zbytnio swojego niezadowolenia z 
powodu ograniczenia jego swobód. Co więcej, wszystko wskazywało na to, że przeszedł 
nad nimi do porządku dziennego. To było co najmniej zastanawiające, zważywszy na 
fakt, że Głównodowodzący był osobą preferującą dowodzenie w polu, więc uziemienie 
go na Coruscant było ciosem bardzo dotkliwym. Antilles bał się, że za tym jednym pójdą 
następne. 
- Wedle rozkazu, sir.- powiedział Goolcz.- Zaraz się tym zajmę. Coś jeszcze? 
- Owszem, całkiem sporo.- rzekł Garm Bel Iblis.- Dostarcz mi dokładne zapisy 
posunięć Floty pod dowództwem admirała Perma, wykaz jego ważniejszych decyzji i 
dzbanek gorącej kafeiny. Wydaj też rozkaz o wysłaniu rozpoznania do systemów 
zajętych przez wroga. 
- Z całym szacunkiem, ale już się tym zająłem.- Goolcz uśmiechnął się chytrze.- Już 
docierają do nas informacje z układu Bron’til oraz Adumaru, wkrótce powinniśmy 
otrzymać raporty od agentów Wywiadu z Corelli. 
- Doskonale.- rzekł Bel Iblis.- Wszystkie raporty do mnie. Natychmiast. 
- Jeśli to możliwe,- odezwał się Gavrisom.- Chcielibyśmy otrzymać kopię tych 
raportów do wglądu Senatu. 
- Oczywiście.- powiedział Goolcz.- Czy to już wszystko? 
- Nie.- rzucił Bel Iblis.- Załatw mi ciągłą łączność z Talonem Karrde. I wezwij do 
sztabu szefową Wywiadu. Chcę wiedzieć, ilu agentów mogę mieć do dyspozycji i jaką 
mają mobilność.- Wedge zaniepokoił się lekko, że Iella zostanie wplątana w główny nurt 
wydarzeń, ale uznał, że dawała sobie radę w gorszych sytuacjach. Tymczasem admirał 
odwrócił się do Streena.- To samo tyczy się rycerzy Jedi, którzy mają się tu pojawić. 

- Rada Jedi zrobi wszystko, żeby zakończyć ten konflikt.- rzekł dyplomatycznie 
rycerz z Bespina.- Z tego, co wiem, czworo Jedi jest już w drodze z Noquivzora. 
- Poza tym nawiąż bezpośrednią łączność sztabu z „Chimerą” admirała Pellaeona.- 
dodał Bel Iblis.- Chcę mieć z nim względnie ciągły kontakt. 
- Obawiam się, że ta decyzja wymaga aprobaty Senatu, panie admirale.- znów wtrącił 
się Gavrisom.- Nie może pan nawiązywać bezpośrednich kontaktów z Imperium bez 
zgody senatorów. 
- Talon Karrde nawiązał i jakoś nikomu to nie przeszkadzało.- zauważył Calrissian. 
Wedge poczuł suchość w gardle; politycy znów chcą wmieszać się w kompetencje Bel 
Iblisa. Wierzył w dyplomatyczny zmysł Corellianna i wiedział, że zaciśnie on zęby i 
będzie działał tak, jak mu Senat pozwoli, ale czuł narastający na tej płaszczyźnie 
konflikt. A konflikt mógł eksplodować. 
- Pan Karrde jest oficjalnie pośrednikiem pomiędzy naszymi Wywiadami, generale.- 
zauważył Elegos.- A to, że działał z pełnomocnictwem Ackbara… cóż, gdybyśmy mieli z 
tego tytułu wyciągać jakieś konsekwencje, to powinniśmy także aresztować wszystkich 
zdolnych oficerów Floty. A na to nawet Senat nie może sobie pozwolić. 
- W takim razie proponuję, żeby Senat jak najprędzej dowiedział się o mojej prośbie i 
w miarę szybko ją przedyskutował.- powiedział Bel Iblis; na jego kamiennej twarzy 
Wedge nie dostrzegł ani śladu irytacji, ale znał admirała i wiedział, co najchętniej 
zrobiłby w takiej sytuacji. Na szczęście jednak, dla siebie i pozostałych jego stronników, 
Corellianin postanowił jeszcze się nie wychylać. Jeszcze. 
- Zrobię, co w mojej mocy.- zapewnił Caamasi. 
- Dobrze. W takim razie do roboty!- rzucił Głównodowodzący z werwą i 
rzeczowością, która przypomniała Antillesowi, dlaczego Garm Bel Iblis jest najlepszy w 
tym, co robi. Po prostu nie traci czasu na bzdury. 
A taki człowiek jest teraz Nowej Republice najbardziej potrzebny. 
Werac Dominess z pewną niezręcznością, ale i zawziętością i determinacją, chwycił 
za swoją nową broń. Miał z tym spore kłopoty, gdyż walka podwójnym mieczem 
świetlnym opierała się na zupełnie innych zasadach, niż w przypadku pojedynczej broni. 
Radził sobie jednak znacznie lepiej, niż można się było spodziewać. Postępy były 
wyraźnie widoczne. Już po pierwszych kilku godzinach ćwiczenia układów 
szermierczych zaczął impulsywnie układać broń w nowe kombinacje, a po paru 
następnych przyzwyczaił się do drugiej klingi i począł oswajać się z wykorzystywaniem 
jej w praktyce. 
Również pomoc Jaden Korr była bardzo przydatna i znacznie przyczyniła się do 
skrócenia drogi Weraca do nauczenia się poprawnego władania podwójnym mieczem 
świetlnym. Właściwie jako jedyna członkini Zakonu Jedi, która posługiwała się tak 
niebezpieczną, a zarazem trudną w budowie bronią, młoda kobieta rasy Zabrak udzielała 
Dominessowi niezliczonej ilości przydatnych porad, mających uzupełnić jego i tak 
bardzo rozwinięty talent do walki bronią białą. Sama Korr natomiast czułą się jak ryba w 
wodzie, mogąc ponownie zacisnąć palce na podwójnej rękojeści i pokazywać swojemu 
rodakowi, na czym polega walka tą niecodzienną bronią. Również nie szczędziła 
pochwał jej twórcy i wysoko oceniła samo wykonanie, co prawda wzorowane na orężu 
Dartha Maula, ale przy okazji bardzo wierne i dokładne. Właściwie tylko wspomniany 
Lord Sith mógłby dostrzec jakieś różnice. Werac jednak nie przyjął komplementów do 
siebie; po pierwsze dlatego, że nie czuł się dumny z powodu rzeczy, jakich ewentualnie 
mógłby dokonać w przyszłości, a po drugie, uważał ten miecz jedynie za kopię, 
falsyfikat oryginalnego oręża Dartha Maula, a odtwarzanie cudzych osiągnieć nie było 
dla niego szczególnie chwalebne. 

Tak naprawdę to jego broń nic dla niego nie znaczyła. 
- Czy to nie za szybko?- spytała któregoś razu Wieiah, obserwując z Brakissem 
ćwiczenia Jaden i Weraca.- Robimy z niego maszynkę do walki, maksymalnie 
minimalizując nauki o drodze Jedi. 
- Podejrzewasz, że może to go sprowadzić na ciemną stronę?- zgadł były Ciemny 
Jedi, obejmując ją ramieniem.- Wiesz, aniołku, nie martwiłbym się tym zbytnio. Młodzi 
Jedi przechodzą na ciemną stronę głównie dlatego, że są niecierpliwi albo rezultaty ich 
szkolenia wydają im się niewspółmierne do wysiłków. Z Weracem jest inaczej. 
- Tak, to racja.- odrzekła Wieiah.- Jego szkolenie daje rezultaty niemal tego samego 
dnia. Ma w sobie dużo samozaparcia. Ale co będzie potem? Droga Jedi to nie tylko 
walka. 
- Mam nadzieję, że jest świadom, kim by się stał w innych okolicznościach, i weźmie 
to pod uwagę, kiedy już będzie po wszystkim.- powiedział Brakiss, przyglądając się 
Jaden, która, żywo gestykulując, pokazywała Dominessowi inny układ ciosów. 
- Wiesz co?- rzekła w pewnym momencie.- Mam pomysł. Stoczmy pojedynek. 
- Co takiego!?- Werac aż się cofnął ze zdziwienia; wiedział, że robi kolosalne 
postępy, ale żeby mierzyć się od razu z mistrzynią miecza? 
- Sparing.- odparła Jaden z lekkim uśmiechem.- Ale walcz tak, jakbym była twoją 
prawdziwą przeciwniczką.- dodała, aktywując swój miecz świetlny i wyprowadzając 
pchnięcie. 
Werac niemal odruchowo uaktywnił swoje ostrze i ustawił je do bloku, po czym 
zakręcił młynka swoją bronią, zamierzając uderzyć od lewej. Korr przesunęła swój miecz 
odrobinę w prawo i w górę, parując cięcie i przekręcając rękojeść, żeby ciąć na odlew. 
Dominess przewidział zamiar przeciwniczki i, co prawda nieco niezgrabnie, ale jednak, 
ustawił dolne ostrze w pozycji blokującej, górnym przygotowując się do zadania 
kolejnego, łukowatego ciosu. Jaden zmieniła jednak kąt nachylenia miecza i 
wyprowadziła szybkie, płaskie pchnięcie, które Werac ledwo zablokował. Powoli 
zaczynał się irytować i Korr o tym wiedziała, popchnęła więc swój miecz i przekręciła do 
wewnątrz, idąc za poprzednim ciosem. Dominess ledwo uskoczył, obracając swoją lancę 
w poziomie, by zablokować kolejny atak. Jaden przewidziała to, tnąc po skosie z lewej, 
na co jej rodak odpowiedział uniesieniem prawego ostrza i szybkim machnięciem 
lewego. Jaden nie czekała na cios; po odbiciu się jej klingi od ostrza Weraca uskoczyła 
przed jego kontrą, obracając ostrze. Dominess musiał się skręcić w tułowiu, żeby jak 
najszybciej zablokować jej kolejny cios. I na to czekała Korr. Pchnęła swoje ostrze na 
ostrze Weraca, jednocześnie lekkim kopnięciem w zgięcie kolana wytrącając go z 
równowagi. Dominess upadł zaskoczony, a jego ostrze zgasło. 
- Dobry ruch z tą natychmiastową kontrą.- pochwaliła Jaden, gasząc własne ostrze i 
pomagając mu wstać.- Ale twoje ruchy nadal nie są tak szybkie i płynny, jak powinny 
być. Musimy nad tym popracować. 
- Obawiam się, że zrobicie to później.- w sali rozległ się nowy głos. Werac i Jaden 
odwrócili głowy, ale już wcześniej wyczuli przez Moc, że do pomieszczenia weszła 
przed chwilą Tionna Solusar.- Mistrz Skywalker mówi, że jest bezpośrednia transmisja z 
Coruscant do Brakissa.- spojrzała na byłego Ciemnego Jedi, a w jej oczach krył się 
niepokój.- Ale dotyczy was wszystkich. 
Dotarcie do pomieszczenia HoloNetowego było dziełem chwili. 
- O co chodzi, mistrzu?- spytała zaniepokojona Wieiah, kiedy już wszyscy dotarli na 
miejsce. 
Luke stał z poważną miną obok wyłączonego projektora hologramów. Nie był sam; 
towarzyszyli mu Mara Jade Skywalker i Ewon Five-For-Two. Wszyscy mieli ponure i 
poważne aury. Pozostali Jedi wiedzieli, że to nie wróżyło nic dobrego. 

- Przed chwilą rozmawiałem z przedstawicielem Senatu.- rzekł mistrz Jedi łagodnym, 
ale trochę smutnym głosem.- Wiedzą z raportów z Exaphi, że Brakiss do nas wrócił, i 
chcą postawić go w stan oskarżenia.- spojrzał na byłego Ciemnego Jedi.- Chodzi o twoją 
działalność w Drugim Imperium i Akademii Ciemnej Strony. 
W sali zapanowała pełna napięcia cisza, a aury wszystkich wypełniły się trudną do 
opisania mieszanką napięcia i oburzenia. Były w nich także ziarna zrozumienia; w końcu 
w swoim czasie Brakiss został w Nowej Republice okrzyknięty wrogiem numer jeden. 
- I co zrobimy?- spytał Werac, któremu, zapewne z racji najmniejszego stopnia 
zrozumienia Mocy, najsłabiej udzieliło się panujące w pokoju napięcie. 
Brakiss zacisnął pięści. Wtedy, na Exaphi, kiedy doszło do ostatecznego pojednania z 
Lukiem Skywalkerem, miał przeświadczenie, że zdołał odrzucić mroczną przeszłość i 
zacząć nowe, lepsze życie u boku wspaniałej kobiety. Jednak najwyraźniej jego 
przeszłość o nim nie zapomniała. Czy zatem miał przed nią uciekać? Czy może powinien 
stawić czoła Brakissowi, którym kiedyś był, i czynom, które kiedyś popełnił? Które 
wyjście byłoby najlepsze, żeby wreszcie pozbyć się widma prześladującej go ciemnej 
strony? 
Spojrzał w oczy Wieiah i wyczytał z nich, poza niepokojem, głębokie i szczere 
uczucie. Takie samo, jakie miał w swoim sercu. Co ona zrobiłaby na jego miejscu? Co 
każdy prawdziwy Jedi zrobiłby na jego miejscu? Pomyślał o Weracu Dominessie; jaki 
przykład powinien mu dać jako mentor i przewodnik? 
- Muszę lecieć na Coruscant.- zdecydował, rozluźniając ściśnięte w pięści dłonie.- 
Muszę stawić czoła swojej przeszłości. 
- Nie będziesz tam sam.- zapewniła Wieiah.- Nie opuszczę cię, mój drogi, ani teraz, 
ani nigdy. 
- Ja też nie, mistrzu Brakiss.- dodał Werac, a w jego głosie wyczuć można było 
szczere oddanie. Niemal takie samo, jakie były Ciemny Jedi słyszał u Dominessa z 
przyszłości. 
- Jeśli ty lecisz z nimi, to ja też.- dodała Jaden.- Nie możemy zmarnować tego czasu. 
Musisz się szkolić. 
- „Peacemaker” Zekka jest gotów do lotu.- rzekł Skywalker.- Jest w nim także 
wystarczająco dużo miejsca na ćwiczenia z mieczem świetlnym. Dlatego nim właśnie 
polecimy. 
- Nie możemy pozwolić, żeby Zakon Jedi stracił kolejnego członka.- dodała Mara, 
odpowiadając na nieme pytanie wszystkich zebranych. Wieiah zdała sobie sprawę, że tę 
decyzję musieli podjąć wcześniej i jednomyślnie. Są bardzo zgrani, pomyślała o 
małżeństwie Skywalkerów, chciałabym osiągnąć kiedyś coś takiego z Brakissem. 
- Ja natomiast polecę na Noquivzor.- rzekł Ewon.- Nie przydam się na nic na 
Coruscant, a Rada może mieć dla mnie jakieś zadanie. 
- Dobrze.- powiedział spokojnie Luke.- Powiedz Radzie, że mają wszystkie moje 
zezwolenia i pełnomocnictwa i niech nie czekają ani na mnie, ani na mistrza Ikrita, z 
żadnymi decyzjami.- spojrzał na Brakissa.- My natomiast musimy wyjaśnić twoją 
sprawę. I to jak najszybciej. 

ROZDZIAŁ 
5 
Talon Karrde siedział właśnie w jednym z portowych barów planety Skor II i popijał 
corelliańską whisky. Można się było spodziewać, że po rozpoczęciu okupacji układu 
Corelli trunek ten będzie coraz trudniej dostępny, jednak większość szynkarzy galaktyki 
odpowiednio się zawczasu zaopatrzyła, przez co nadal można było pić to praktycznie 
wszędzie. I to bez większej podwyżki ceny. 
Z tego, co Talon zdążył zaobserwować, klienci tego konkretnego baru niespecjalnie 
gustowali w corelliańskich alkoholach. Właściwie poza lomińskim piwem niewielu ludzi 
piło tu cokolwiek innego. Wszyscy za to patrzyli się na niego z dziwnym, nieufnym i 
nieco bojaźliwym wyrazem twarzy. Karrde stwierdził, że powinien już się przyzwyczaić 
do różnych reakcji ludzi na jego obecność, ale mimo to czuł się nieco skrępowany. 
Zauważył coś jeszcze: wszyscy w barze byli młodsi od niego. 
- Czy Skorianie mają zwyczaj rozpijać się już w tym wieku?- spytał swojego 
rozmówcy, wysokiego, szczupłego człowieka o niecodziennym, seledynowym kolorze 
włosów. Karrde podejrzewał, że to farba, nie zauważył bowiem żadnych śladów, które 
wskazywałyby obce pochodzenie jednego z protoplastów rodu tego mężczyzny. 
- Nie wiem, jak Squibowie, ale ludzcy mieszkańcy doszli do wniosku, że młodzież i 
tak się będzie rozpijać, więc czemu by tego nie usankcjonować prawnie?- odparł 
zapytany. 
- Dziwny sposób walki o trzeźwość młodego pokolenia, Phal.- skomentował Talon, 
dopijając swojego drinka.- Gdyby wszędzie w Nowej Republice stosowano się do tej 
zasady, nie byłoby komu walczyć przeciwko Vaderowi. 
- A właśnie,- podłapał Phal, czyszcząc sobie paznokcie z udawanym znudzeniem.- 
słyszałem, że zacząłeś wspierać Nową Republikę i szukasz dla niej sił uzupełniających w 
postaci grup najemników… 
- Wspieram przede wszystkim własne konto.- odparł Karrde.- A z Nową Republiką 
łączą mnie głównie interesy. 
- I ja mam być częścią tego interesu, tak?- Phal ani na chwilę nie spojrzał na swojego 
rozmówcę. Karrde ani przez chwilę się nie zrażał. 
- Sądziłem, że Liga Golemów, jako organizacja zrzeszająca najemników, wykaże 
zainteresowanie tą propozycją.- powiedział spokojnie. Istotnie, od jakiegoś czasu, a 
dokładnie od Bitwy o Exaphi, latał po galaktyce, namawiając pomniejsze grupy piratów, 
przemytników czy najemników do przyłączenia się do walki z Executor’s Lair. W sumie 
z dość pozytywnym skutkiem; swoje usługi zadeklarował Legion Flamestrike, 
Niktuański Cytrm’bin’wan oraz kilka grup pirackich, a mobilizację kończyła właśnie 
flota Legalnych Przewoźników. Nie była to może jakaś szczególnie silna grupa bojowa, 
ale odpowiednio użyta mogła się przyczynić do przechylenia szali zwycięstwa na stronę 
Nowej Republiki. 
A teraz zamierzał pozyskać także Ligę Golemów. 
- Z reguły nie wykonujemy zleceń rządowych.- powiedział Phal, czyszcząc 
paznokcie u drugiej ręki.- Czy masz coś, czym mógłbyś nas przekonać, czy tylko chcesz 
zmarnować nasz czas? 
- Nie lubię marnować czasu.- skontrował Talon.- Ani swojego, ani cudzego. A co do 
moich argumentów,- wyjął z kieszeni niewielką datakartę.- to tu jest kilka szczegółów 
odnośnie ruchów wojsk w sektorach D’Asty, Senexa i Juvexa oraz Antemeridiana. 

- I na co mi to?- Phal po raz pierwszy spojrzał na Karrde’a. 
- Pomyślałem, że może ci się to przydać.- Talon niedbale wzruszył ramionami.- 
Podobno Liga Golemów utrzymuje na granicach między Środkowymi a Zewnętrznymi 
Rubieżami kilka ośrodków treningowych… 
- Ciszej!- syknął Phal. Z jego twarzy zniknęła cała obojętność i pewność siebie.- To 
tajne placówki!- dodał szeptem.- Skąd o nich wiesz? 
- Mam swoje metody.- rzekł Talon; tym razem to on był ostoją obojętności i 
pewności siebie. 
- Niech cię szlag trafi, Karrde.- syknął Phal, ale było widać, że się poddaje.- Czego 
chcesz? 
- Moja propozycja jest bardzo prosta.- rzekł były przemytnik, ciesząc się w duchu, że 
wreszcie może przejść do konkretów.- I, jak sądzę, korzystna dla nas wszystkich. 
Datakarta, którą ci dałem, jest twoja. Możesz skorzystać z informacji na niej zawartych, 
żeby zawczasu przygotować wasze placówki na wizytę nieproszonych gości. O samych 
placówkach ja zapominam i gwarantuję, że z moich źródeł nikt się o nich nie dowie. 
Poza tym dostaniecie normalne wynagrodzenie za wasze usługi. W zamian za to chcę, 
żebyście w odpowiednim miejscu i czasie, które podam ci później, wystawili możliwie 
najsilniejszą flotę, jaką uda wam się zebrać. Oddacie ją pod komendę dowództwa Floty 
Nowej Republiki, Imperium albo Hapan, w zależności od tego, jak zdecyduje admirał 
Bel Iblis. Uczciwa oferta, nie sądzisz? 
- Jaką mam gwarancję, że otrzymamy swoją wypłatę?- spytał podejrzliwie Phal. 
- Taką, że bez względu na stan finansów funduszu operacyjnego Republikan sam 
pokryję ewentualne braki. Z własnej kieszeni.- odparł Karrde. 
- Ty?- zdziwił się Phal.- Nigdy bym się nie spodziewał… 
- O mnie się nie bój.- rzekł Talon, uśmiechając się chytrze.- Mam długoterminowy 
kontrakt z Nową Republiką i wiem, jak wyegzekwować sobie zwrot kosztów. 
Nowe biuro Garma Bel Iblisa na Coruscant było na tyle przestronne, żeby pomieścić 
wystarczającą ilość ludzi do sprawnego zarządzania sztabem, a jednocześnie nie 
sprawiało wrażenia przesadnie dużego. Obecnie jego rozmiar był jednak przede 
wszystkim zaletą, gdyż musiał w nim pomieścić zarówno kilku generałów, jak i agentów 
Wywiadu czy rycerzy Jedi, o senackiej komisji nie wspominając. Co prawda A’kla i 
Gavrisom starali się nie plątać nikomu pod nogami – raczej stali z boku i obserwowali 
sytuację – ale ich obecność nie mogła pozostać niezauważona. A już na pewno nie 
zignorowana. 
Admirał Bel Iblis zdawał się jednak nie zwracać na nich uwagi. Dotychczas siedział 
przed swoim terminalem komputerowym, studiując ze zmiennymi emocjami raporty z 
posunięć Tarranta Perma, a co jakiś czas robiąc krótkie notatki. Generał Goolcz kilka 
razy przynosił partiami datakarty z tymi raportami, aż w końcu stanął za biurkiem 
admirała w postawie zasadniczej, oczekując na dalsze rozkazy. Wedge i Lando natomiast 
dyskutowali o czymś z nowo przybyłą Iellą, co jakiś czas rzucając okiem na pogrążonego 
w skupieniu admirała. Streen natomiast zadzwonił po Dorska 82 obaj usiedli przy 
dużym, wmontowanym w podłogę, zestawem HoloNetowym, nie odzywając się do 
siebie ani słowem. Z ich twarzy bił jednak spokój i skupienie, co oznaczało, że oczekują 
na to, co powie Głównodowodzący. 
- No tak…- rzucił Bel Iblis, przeczytawszy ostatni raport, a jego głos zdawał się mieć 
jakby mniej werwy, mniej pewności siebie.- Generale Goolcz, chciałbym, żeby połączył 
się pan z tymi okrętami, które jeszcze nie poleciały do punktu zbornego Floty. Jeżeli 
mają po drodze, niech skoncentrują się w grupy po trzy, cztery statki, i przejmą kontrolę 

nad okupowanymi planetami, z wyjątkiem Duro i Corelli. Tam trzeba będzie użyć 
większych i lepiej zmobilizowanych sił. 
- Czy to rozważne?- spytał Devlikk. 
- Z tego, co wyczytałem z raportów Wywiadu,- odparł Bel Iblis, spoglądając na Iellę 
Wessiri Antilles.- wynika, że tamte planety nie mają zbyt silnej obrony. Jeśli to prawda, 
możemy zakładać, że admirał Morck koncentruje się na fortyfikacji układu Corelli. 
Dlatego tam powinniśmy skoncentrować główne siły. 
- Czyli, jak rozumiem, zbór nad Commenorem jest ciągle aktualny.- powiedział 
Goolcz. 
- Jak najbardziej.- rzekł Głównodowodzący.- Co do Talona Karrde… 
- Z całym szacunkiem,- przerwał A’kla.- Ale nie jestem w stanie zapewnić pana, czy 
Senat wyrazi zgodę na te operacje. 
- Dlaczego miałby nie wyrazić?- zdziwił się Calrissian.- Przecież Executor’s Lair 
zajęło pełnoprawne planety członkowskie Nowej Republiki i naszym obowiązkiem jest 
je wyzwolić. 
- Oczywiście, że tak.- zgodził się A’kla.- Ale to cały czas będzie interwencja zbrojna, 
a te wymagają aprobaty Senatu. 
- Chyba, że mamy stan wojenny, senatorze.- przypomniał Bel Iblis, jego kamienna 
twarz cały czas była spokojna.- A, o ile dobrze pamiętam, Senat nie wycofał jeszcze 
specjalnych przywilejów, jakimi obdarował Głównodowodzącego. 
- Nie chcę pana martwić, admirale,- rzekł Gavrisom ze smutkiem.- ale taki wniosek 
leży już u tymczasowego prezydenta Reveela i czeka na rozpatrzenie. 
- Ale burdel.- skomentował Lando, jednak na tyle cicho, że usłyszeli tylko Wedge i 
Iella. 
- Święte słowa.- rzuciła żona Wedge’a.- Sama lepiej bym tego nie ujęła. 
- W takim razie będę musiał złożyć wizytę w Senacie. Byłbym panom wdzięczny, 
gdyby zechcieli panowie wpłynąć na Droola Reveela, żeby głosowanie w sprawie 
koordynacji sztabów z admirałem Pellaeonem odbyło się w pierwszej kolejności.- 
powiedział Bel Iblis, po czym zwrócił się do Goolcza.- Generale, tak czy inaczej, mój 
rozkaz jest nadal aktualny. W na pograniczach systemów Bron’tilu, Bilbringi, Adumaru, 
Kronto, Gerdooine, Dornei, Pirandy i Yaga Minor mają się zebrać grupy uderzeniowe. 
Jak tylko Senat wyrazi zgodę na ofensywę, niech ruszą do ataku. 
- Tak jest, sir!- rzucił Devlikk. 
- My zaś zrobimy wszystko, żeby głosowanie odbyło się najszybciej, jak to tylko 
możliwe.- dodał Gavrisom.- Niezwłocznie przedstawimy sprawę tymczasowemu 
prezydentowi Reveelowi. 
- Byłbym wdzięczny.- odparł Bel Iblis, uśmiechając się lekko. Senatorowie natomiast 
ukłonili się i wyszli z pomieszczenia. 
Gdy tylko drzwi się za nimi zamknęły, Wedge odniósł wrażenie, że z admirała jakby 
uszło powietrze, a na jego twarzy pojawiły się oznaki zmęczenia. 
- Koordynacja działań militarnych i politycznych jest bardzo wyczerpująca.- rzucił 
Głównodowodzący.- Wedge, gdybyś kiedyś miał okazję stanąć w podobnej sytuacji, nie 
daj się w to wrobić. Dobrze ci radzę. 
- Będę o tym pamiętał.- zapewnił Antilles.- I, jeśli można, chciałbym zgłosić pewną 
sugestię. 
- Proszę bardzo.- Bel Iblis ruchem dłoni zachęcił Wedge’a do mówienia. 
- Wydaje mi się, że aby oszczędzić czas i okręty, kontrofensywę nad Bilbringi 
powinno się wyprowadzić stąd, z Coruscant. Będzie szybciej, łatwiej i bezpieczniej. 
- Słuszna uwaga.- stwierdził Głównodowodzący.- Myślisz, że Eskadra Łotrów w 
asyście krążownika klasy Dauntless mogłaby się tym zająć? 

- Nie wiem, czy teraz nie przydałbym się panu bardziej w sztabie…- zaczął Wedge, 
ale admirał przerwał mu ruchem ręki. 
- Przydałbyś się, i to bardzo.- zapewnił.- Prawdę powiedziawszy, skoro ja nie mogę 
opuścić Coruscant, chciałbym, żebyście to wy, razem z generałem Calrissianem, 
poprowadzili operację odbicia Corelli. 
Antilles zdziwił się i z niejaką obawą spojrzał na żonę; dowodzenie w pierwszej linii 
wiązało się z ogromnym ryzykiem. W oczach Ielli dostrzegł tę samą obawę, którą czuł u 
siebie, jednak było w nich też przeświadczenie o poczuciu własnej odpowiedzialności. 
Wedge był pewien, że jego żona w podobnej sytuacji nie oddałaby pola. On też nie mógł. 
Spojrzał na Calrissiana; na jego twarzy malował się ten sam lęk. Wiedział, że jeśli 
weźmie udział w tej bitwie, to może już nie wrócić. Ale obok strachu była w jego oczach 
też determinacja. Podobnie, jak Wedge, Lando czuł brzemię odpowiedzialności, jaką na 
siebie przyjął, wracając w szeregi żołnierzy Nowej Republiki. 
- Będziemy zaszczyceni, panie admirale.- rzekł Antilles, przełykając dziwną gulę, 
jaka narosła mu w gardle; mimo wszystko miał złe przeczucia. 
- To dobrze.- rzekł Bel Iblis.- Postaram się zdjąć z was to brzemię, jeśli będę mógł. 
Jednak póki co to wy będziecie kierować tą ofensywą. 
- Kiedy ma się ona rozpocząć?- spytał Goolcz. 
- Wpierw musimy odbić inne planety.- odparł Bel Iblis.- Jeśli pozbawimy Corellię 
zaplecza logistycznego, znacznie ich osłabimy. A skoro o tym mowa,- zwrócił się do 
pani Wessiri Antilles.- chciałbym wiedzieć, ilu agentów mogłabyś zmobilizować w 
trybie natychmiastowym. Zależy mi szczególnie na Eskadrze Widm. 
- To zależy, ile będę mieć czasu.- odparła szefowa Wywiadu. 
- Kiedy przybędą ci Jedi z Noquivzora?- to pytanie admirał skierował do Streena. 
- Najdalej za trzy dni.- odparł rycerz Jedi z Bespina. 
- Ma pani trzy dni.- Bel Iblis ponownie zwrócił się do Ielli.- Czy to będzie możliwe? 
- Myślę, że tak.- odparła Wessiri Antilles po chwili namysłu.- O ile mnie pamięć nie 
myli, właśnie są na Myomar. Jeśli wyruszą natychmiast, powinni dotrzeć tu lada dzień. 
- Doskonale. I jeszcze jedno: o ile się nie mylę, Leia Organa Solo wróciła do świata 
żywych. 
- Owszem.- powiedział Lando.- Z tego, co wiem, jest właśnie wraz z Hanem w 
drodze tu, na Coruscant. 
- To bardzo dobrze.- odrzekł Bel Iblis.- Wyślijcie im moje życzenia rychłego 
powrotu do zdrowia, ale wspomnijcie w nich o pomarańczowej datakarcie. 
Wedge nie mógł powstrzymać uśmiechu; na nośniku właśnie tego koloru Garm 
zapisał kiedyś na Morishimie tajne rozkazy dla Hana Solo. Najwyraźniej uznał, że te 
rozkazy są wciąż aktualne i chciał o nich przypomnieć. 
- Tak jest!- rzucił. 
- Zatem wykonać!- powiedział Głównodowodzący, po czym wrócił do studiowania 
jakiegoś tekstu na monitorze, ale zauważył, że ani Jedi, ani generałowie, ani szefowa 
Wywiadu, nie ruszyli się z miejsca.- Jakiś problem?- spytał, unosząc brew, 
- Panie admirale,- zaczęła Iella.- Myślę, że powinien pan wiedzieć. Podejrzewamy, że 
gdzieś na Coruscant jest jakiś dywersant. 
- Dywersant?- upewnił się Bel Iblis. 
- I to całkiem wysoko postawiony.- dodał Wedge.- Wyżej, niż którykolwiek z 
senatorów. To może być ktoś w centrali Wywiadu, kancelarii prezydenta… 
- …albo w sztabie.- dokończył admirał, odgadując tok rozumowania podwładnego.- 
Jakie macie podstawy sądzić, że on istnieje? 
- Ktoś wyraźnie manipuluje opinią publiczną.- powiedziała Iella poważnym głosem.- 
I to bardzo wyraźnie. Poza tym Senat działa jeszcze wolniej, niż zwykle. 

- Może macie rację, jednak ja bym tego nie demonizował.-odparł admirał.- Miejcie 
się jednak na baczności i donoście mi o wszystkim. 
Wszyscy obecni pokiwali głowami, po czym zasalutowali i wyszli z pomieszczenia. 
Kiedy generał Goolcz przekraczał próg, Bel Iblis jednym słowem zatrzymał go w pół 
kroku. 
- Zanim pan wróci do swoich obowiązków,- zaczął.- Mam kilka pytań. Pierwsze i 
najważniejsze: admirał Perm nakazał w wielkiej tajemnicy zbudować coś, co oznaczył 
kryptonimem „Requiem”. Chciałbym wiedzieć, co to jest. 
Na obrzeżach układu Corelli wyskoczyła eskadra pomalowanych na szarozielony 
kolor, zwiadowczych Y-Wingów. Ich dowódca, generał Salm, kazał od razu rozciągnąć 
szyk i rozpocząć nagrywanie, oraz nadawanie jednolitego, prostego sygnału na szerokim 
paśmie. Zgodnie z założeniami, miał w ten sposób zasygnalizować obecnym na 
planetach systemu agentom Wywiadu, że mogą przekazywać nadawanie informacji 
zebranych podczas okupacji. Natomiast nagrywanie polegało na ustawieniu 
szerokopasmowych sensorów, zarówno wizualnych, jak i sonarów, na ciągły odbiór. 
Dlatego te Y-Wingi, kosztem miejsca dla drugiego pilota, wyposażone były w 
dodatkowy nośnik pamięci oraz ulepszone czujniki. 
- Klucz trzeci, ustawcie się już na wektorze skoku!- rozkazał Salm.- W razie gdyby 
defensywa przeciwnika okazała się zbyt silna, uciekacie ze wszystkim, co zdołacie 
zarejestrować! Pozostałe klucze: luźnym szykiem w stronę planet układu! 
Odpowiedział mu nieskładny chór potwierdzeń i trzasków komunikatorów, po czym 
dziewięć zwiadowczych Y-Wingów skierowało się w stronę środka systemu. W miarę, 
jak podlatywali coraz bliżej, ich oczom ukazywał się coraz bardziej przerażający widok: 
setki doków stoczniowych, umieszczonych między Talusem a Tralusem, z dziwnym, 
jasno świecącym punktem w samym środku. Zza Dralla, mniej więcej w równej 
odległości między planetami układu, znajdowała się ogromna, przerażająca flota 
gwiezdnych niszczycieli i krążowników klasy Strike. Tak musiała wyglądać armia, która 
uderzyła na Exaphi, pomyślał z przerażeniem Salm, mają tu co najmniej drugie tyle 
okętów! 
I potencjał produkcyjny zdolny zbudować kolejną taką flotę. 
Największe wrażenie zrobiły jednak trzy superniszczyciele, orbitujące powoli wokół 
czwartego, największego. Od czasów Pinnacle Salm nie widział czegoś podobnego. 
Superniszczyciel klasy Sovereign, pomyślał, więc jednak Jedi mieli rację! 
Nagle zewsząd zaczęły nadlatywać szybkie, zwrotne i diabelnie niebezpiecznie 
myśliwce typu TIE Defender. Pojawiły się tak niespodziewanie, że Salm nawet nie 
zdążył obrócić swojego Y-Winga, a już był na celowniku co najmniej kilku z nich. 
Natychmiast wzmocnił tarcze rufowe, i począł nadawanie wszystkiego, co zarejestrowały 
jego sensory. 
- Odwrót!- rzucił przez komlink.- Nic tu po nas! 
Maszyny z klucza drugiego wykonały rozkaz, jednak to na nich właśnie skupiła się 
główna siła uderzeniowa wrogich myśliwców. Nagle przestrzeń zaroiła się od 
laserowych strzałów i torped, których ofiarami padały głównie Y-Wingi Salma. Generał 
zaklął cicho; po dwunastu sekundach klucz drugi przestał istnieć. 
Lider klucza czwartego natomiast wyraźnie spanikował i poleciał po najkrótszej linii 
w stronę wektora skoku. Trzy myśliwce przeleciały stosunkowo blisko Talusa i Tralusa, 
niebezpiecznie zbliżając się do orbitalnych stoczni. Stoczni, które na pewno miały 
ochronę przeciwlotniczą… 
- Dziesiątka, co ty robisz!?- wrzasnął Salm.- Do ciężkiej cholery, odleć od tych 
stoczni… 

Nagle od strony doków dało się zauważyć błyski laserów i czwarty klucz przestał 
istnieć nawet szybciej, niż klucz drugi. 
Salm z przerażeniem zauważył, że TIE Defendery w bardzo krótkim czasie pokonują 
odległość dzielącą je od pierwszego klucza. Powoli zaczynało do niego docierać, że nie 
ma szans w tej bitwie. Przez chwilę leciał tak ze ściśniętym gardłem, czując, że jego 
chwile dobiegają końca. Jego tarcze już prawie wysiadły. Szybko złapał więc za pulpit 
kontrolny sensorów i ustawił je na maksymalnie szerokie pasmo nadawania. 
Najważniejsze było zadanie. 
- Dwójka, Trójka, klucz trzeci, skaczcie! Już!- rzucił, mając nadzieję, że któreś z nich 
się przebije i dostarczy na Coruscant informacje, których tak bardzo potrzebuje Flota. 
- Panie generale…- chciał zaprotestować Skids, lider klucza trzeciego. 
- To rozkaz!- warknął Salm, po czym płynnie zawrócił swoim Y-Wingiem i z dzikim 
okrzykiem bojowym rozpoczął ostrzał najbliższego TIE Defendera. Chyba nawet 
jednego strącił. 
Nie wiedział, bo w następnej sekundzie jeden z pilotów Executor’s Lair rozpylił jego 
myśliwiec na atomy. 
To samo spotkało jego skrzydłowych. 
Skids i klucz trzeci nie mieli innego wyjścia, jak tylko skoczyć w nadprzestrzeń. 
Lecąc przez nadprzestrzeń, Skids nie mógł uwierzyć. Niemal cała eskadra została 
rozbita w zaledwie dwie minuty! Toż to horror! Jakich sił trzeba, żeby powstrzymać taką 
potęgę? 
Nie było teraz jednak czasu na żałobę. Musiał wypełnić zadanie. Zaczął przeglądać 
obrazy, jakie zarejestrowały wizualne sensory pozostałych Y-Wingów, a także czytać 
doniesienia, przekazane przez eter z Corelli, Dralla i Selonii. We wszystkich raportach 
podkreślano i wielokrotnie powtarzano, że stacja Executor’s Lair, zwana także Centralą 
zniknęła. 
Skids począł jeszcze raz, lecz tym razem dokładniej, oglądać zarejestrowane obrazy. 
Nigdzie nie widział rzeczonej stacji. Czy to możliwe, że odleciała? A może miała 
generator pola maskującego? 
Na jednym z filmów z klucza czwartego, zrobionym w ostatnich sekundach jego 
istnienia, zauważył jednak coś niepokojącego. W jednym z doków spoczywało coś 
podobnego do… 
- Na czarne serce Imperatora!- syknął Skids z przerażeniem. 
- Co jest, Siódemka?- spytał jeden z jego skrzydłowych. 
- Puście sobie nagranie 392B, sto piętnasta sekunda.- wychrypiał Skids z 
przerażeniem.- Oni mają Pogromcę Słońc! 

ROZDZIAŁ 
6 
Gubernator Marcha nie wracała już bardzo długo. 
Prezydent Fey’lya zaczynał się niepokoić. Wiedział, że arystokratka z Dralla nie 
zamierzała się poddać, więcej, podobnie, jak on, postanowiła walczyć z oprawcami, nie 
dawać im satysfakcji ze zwycięstwa. Musiał przyznać, że w tej trudnej, a wręcz 
horrendalnej sytuacji, to właśnie postawa gubernator Marchy była dla Bothanina źródłem 
siły. Wiedział, że jeśli się podda, zaprzepaści wszystko, o co Nowa Republika zawsze 
walczyła. O co nawet on walczył. Vader zatryumfuje. 
A na to nie mógł pozwolić. Czuł, że nie powinien. 
Tylko czemu Marcha nie wraca? 
Pod ścianą cały czas siedział i jęczał Herthan Melan’lya. Jego zawodzenie powoli 
zaczynało działać Borskowi na nerwy. Nie mógł się przez nie skoncentrować, wysilić, 
żeby nabrać odpowiedniego hartu ducha. Co gorsza, panika młodego Bothanina udzielała 
się również jemu. Czuł przytłaczającą beznadziejność całej sytuacji, czuł nieuchronną 
klęskę. A jeszcze brak gubernator Marchy, która mogła zrównoważyć te odczucia, 
jeszcze bardziej potęgowały kiepskie morale. Walka z głodem, brakiem snu i torturami 
stawała się coraz trudniejsza. A Borsk Fey’lya nie miał pojęcia, na jak długo starczy mu 
samozaparcia i hartu ducha. Po raz pierwszy w życiu pożałował, że nie jest Jedi. 
Nagle drzwi od ich celi otworzyły się z charakterystycznym dla imperialnych 
serwomotorów sykiem, i dwóch szturmowców wrzuciło do środka poobijaną, 
poturbowaną i okropnie wychudzoną gubernator Marchę. Pod oczami miała duże, 
okrągłe guzy, w okolicach nosa i kącików ust widać było świeże zakrzepy strużek krwi, a 
na pysku miała mniej cienkich, mysich wąsików. Borsk z przerażeniem stwierdził, że jej 
sierść posiwiała, a w wielu miejscach w ogóle jej nie było, natomiast ślady po nakłuciach 
i wyraźnie ślady krwi sprawiły, że futro Fey’lyi stanęło dęba. Poza tym Marcha miała 
dziwnie powyginane kończyny, a jej klatka piersiowa ledwo, z wyraźnym trudem unosiła 
się i opadała. Melan’lya zaczął jęczeć jeszcze głośniej i jeszcze boleśniej. 
- Panie… prezyd…cie…- wysapała Marcha, kiedy Borsk, w miarę swoich 
możliwości, starał się odsunąć ją od drzwi. 
- Proszę nic nie mówić.- rzucił, a jego futro nastroszyło się na wszystkie strony.- 
Musi pani oszczędzać siły. 
- Nie… wiele… ich już… stało…- szepnęła Drallka, oddychając z coraz większym 
trudem. Jej mokre, przekrwione oczy zdawały się tracić blask. 
- Niech pani się nie męczy. Wszystko będzie dobrze.- zapewnił Fey’lya, ściągając z 
niewielkiej pryczy koc i okrywając nim panią gubernator. Jej złamania wyglądały 
paskudnie i w tych warunkach niewiele mógł z nimi zrobić, ale może dałby radę ją 
ułożyć w bezpiecznej pozycji.- Proszę odpoczywać. 
Marcha sapała coraz ciężej. Dla Borska było jasne, że cierpi, i to bardzo. Z jednej 
strony bał się, że i jego może spotkać podobny los, z drugiej jednak bardzo współczuł 
niezłomnej Drallce i pragnął zrobić wszystko, żeby ulżyć jej w bólu. Oderwał kawałek 
materiału ze swojej szaty i począł ścierać strużki krwi z jej twarzy. Przy okazji 
zorientował się, że pani gubernator została bardzo brutalnie pozbawiona kilku zębów. W 
jednej chwili w Fey’lyi zagotowała się krew, a sierść ustawiła się pionowo względem 
ciała; bestialstwo jej oprawców gniewało i przerażało go. Gdyby tylko mógł, żaden z 
nich nie uszedłby z życiem! 

Jęczenie Melan’lyi coraz bardziej go irytowało i dekoncentrowało. 
Siedział tak jeszcze kilkadziesiąt minut, prowizorycznie opatrując gorsze rany 
gubernator Marchy, oraz ścierając pot z jej czoła. Nie znał się zbyt dobrze na pierwszej 
pomocy, zresztą wątpił, czy nawet wykwalifikowany ratownik mógłby poradzić coś tutaj 
bez płynu bacta. Żałował, że nie może zrobić więcej. Żałował z całego serca. 
Zauważył jednak, że jej sapanie jakby zelżało, uległo spłyceniu; zupełnie jakby 
trochę odpoczęła i się uspokoiła. Zmrużyła oczy i zamknęła się w sobie, zupełnie, jakby 
chciała odizolować się od rzeczywistości, zamknąć w leczniczym kokonie, odzyskać siły. 
Co jakiś czas jednak spoglądała w stronę prezydenta, a jej oczy zachodziły mgłą. Wtedy 
Fey’lya uspokajał ją, nakłaniał do odpoczynku, mówił, że wszystko będzie z nią dobrze. 
Powtarzał to tak często, że niemal sam w to uwierzył; wydawało mu się, że jego 
prowizoryczne opatrunki pomagają. 
- Panie… prezyden…- zaczęła w pewnej chwili, a do jej oczu napłynęły łzy. 
- Ciii.- uspokoił ją Fey’lya.- Wszystko będzie dobrze. 
- Nie… panie pre…- pociągnęła zapchanym krwią nosem.- Nie… będzie.- i zaczęła 
płakać, a spazmatyczne ruchy jej ciała otwierały na nowo ledwo zakrzepnięte rany. 
- Co pani…- zaczął Borsk, ale Marcha nie pozwoliła mu skończyć. 
- Zaw… zawiodłam.- płakała.- Pod… pod… dałam się… Bła…łam ich… krzy… 
cza… prosiła…m… o lit… o litość…- jej płacz stawał się coraz cięższy, a sapanie coraz 
głośniejsze. W jej głosie brzmiała skrucha i cierpienie.- Zła… złamali mnie… nie 
mogł… łam… nic…- charknęła.- Zawiodłam… 
Borsk przeżył szok. Gubernator Marcha, która przez ostatnie dni albo tygodnie 
(Bothanin stracił w celi poczucie czasu) była dla niego wzorem niezłomności i wiary w 
walkę w imię zasad, została pokonana. Nie wytrwała bólu. A przecież była twardsza, 
silniejsza, niż ja! – myślał Fey’lya – jeśli ona… 
Jeśli ona nie znalazła w sobie siły, to jak ja ją znajdę? 
- Nie… pan…- szeptała Drallka. Borsk odruchowo ścisnął ją za rękę.- Pan… musi… 
walczyć… w panu… ostat… dzieja… nadzie… ja… 
Nagle jej szept się urwał, a oczy straciły wszelki wyraz. Fey’lya nie trzymał już dłoni 
pani gubernator, czuł pod palcami tylko martwe, brudne futro. 
Tak martwe, jak sama Marcha. 
Fey’lya nie wierzył w to, co widział. Odnosił wrażenie, że wraz z drallską 
arystokratką odeszła cała jego wola walki. Jego futro oklapło, a on sam, łagodnym 
ruchem dłoni, zasunął jej powieki na puste, rozszerzone od płaczu źrenice. 
W kącie cały czas jęczał Melan’lya. 
Wychodzili szóstkami. Większa ilość więźniów mogła sprzyjać buntowi, więc 
szturmowcy nie pozwalali im wsiadać w większych grupach; sześciu to i tak było zbyt 
ryzykowne. Na szczęście skafandry próżniowe, w które ich ubierano, nie były 
wyposażane w komunikatory, toteż wszelkie próby nawiązania kontaktu z innymi 
więźniami podczas transportu były raczej niemożliwe. 
Codziennie transportowali ich na powierzchnię większych asteroid za pomocą 
zmodyfikowanych bombowców TIE, w których opróżniono luk bombowy, powiększono 
go i wstawiono właz, przez który można było władować do niego kilka istot. Z 
oszczędności nie wyposażano dodatkowych włazów w systemy podtrzymywania życia; 
w końcu górnicy mieli własne skafandry. A w miejsce takiego systemu można było 
wepchnąć kolejnego więźnia. Proste, skuteczne, ekonomiczne. 
Właściwie należałoby się zastanowić, dlaczego do działań wydobywczych 
wykorzystywano więźniów, a nie maszyny górnicze. Śniadolicy, ciężko doświadczony 
przez życie mężczyzna doszedł do wniosku, że na takim zadupiu, jak Jugoth, w którym 

zawartość przydatnych metali w asteroidach była relatywnie niska, nie opłacało się 
korzystać z drogich, wyspecjalizowanych maszyn górniczych. Inaczej jakaś kompania 
górnicza z pewnością zainteresowałaby się tym miejscem. 
Górnicy pracowali bez przerwy po szesnaście standardowych godzin. Rodzaje zadań 
były dość zróżnicowane, od transportu rudy, poprzez jej ładowanie i oczyszczanie, na 
samym wydobywaniu kończąc. Transport właściwie był najlżejszą pracą; polegał jedynie 
na kierowaniu repulsorowym ciągnikiem i trzymaniu się określonego grafika. Jednakże 
tym, którzy robili w transporcie, obcinano, i tak skromne, racje żywnościowe. Ładujący 
mieli już cięższą robotę, bo musieli w określonym (zazwyczaj zabójczo krótkim) czasie i 
nieraz przy użyciu własnych mięśni, bo podnośniki binarne często się psuły, załadować 
kilka ton rudy na ciągnik, albo z niego zładować. Każda próba wymigania się od pracy, 
spowolnienia jej albo ucieczki, kończyła się natychmiastowym zastrzeleniem przez 
szturmowca Zero-G albo androida strażniczego DZ-70. Codziennie w ten sposób, albo z 
wycieńczenia, ginęło kilku więźniów. 
Śniadolicy mężczyzna pracował w najgorszej z możliwych sekcji – wydobywczej. 
Nigdy jednak słowem, miną czy spojrzeniem nie dał po sobie poznać, że ta praca mu nie 
odpowiada. Bez zająknięcia, za to z siłą i werwą godną lepszej sprawy, wykonywał 
powierzoną mu robotę. Wyglądał, jakby urodził się z kilofem w dłoniach; zapewne miał 
kiedyś do czynienia z górnictwem. Dlatego coraz częściej kazano mu rozkopywać coraz 
to większe obszary, a nieraz odlatywał ostatnim transportem, bo miał więcej traxum czy 
żelaza do wykopania. Bez wątpienia był najbardziej eksploatowanym górnikiem w tym 
układzie. 
Wszystko miało jednak swoje dobre strony, i śniadolicy mężczyzna je znalazł. Jako, 
że wracał ostatnim transportowcem, mógł łatwo policzyć, ilu górników danego dnia nie 
wróciło z długiej i morderczej pracy. A taka informacja mogła mu się przydać. I 
przydała. 
Przebywając w tej kolonii wydobywczej już jakiś czas, milczący górnik o pooranej 
bliznami twarzy zdołał rozpracować system, według którego szturmowiec nadzorujący 
prace kopalniane ustawiał zmiany cel. Nie było to trudne, jeśli znało się podstawy logiki 
i umiało dostrzegać fakty, a w tym ciemnoskóry więzień zawsze był dobry. Metoda ta 
polegała mniej więcej na rotacji więźniów względem komórek, w których ich trzymano, 
wedle ustalonego systemu. W sytuacji, idealnej, czyli kiedy tyle samo jeńców 
wychodziło na roboty i z nich wracało, każdorazowa zmiana celi wykluczała trafienie 
dwa razy do tej samej w czasie jednego cyklu. Niestety, a może na szczęście, nie 
wszyscy więźniowie wracali. 
A to było śniadolicemu weteranowi bardzo na rękę. Chciał bowiem wrócić do 
komórki, w której był trzymany na samym początku. 
Pewnego dnia, podczas gorączkowego i permanentnego wiercenia dziury w podłożu 
za pomocą pneumatycznego młota udarowego, mężczyzna dokonywał ostatnich 
wyliczeń. Średnio cztery osoby dziennie nie dotrzymywały tempa prac i odpadały z 
szeregu, wtedy najzwyczajniej w świecie wycinano ich z kolejek do pokoi. Śniadolicy 
prowadził dokładne obserwacje i robił kalkulacje, wiedział więc, kiedy kto zmarł, kiedy 
doszedł nowy transport więźniów i w jaki sposób będą oni uzupełniać listę rotacyjną. 
Zgodnie z jego przewidywaniami, jeśli dzisiaj, podobnie, jak zawsze, nie wytrzyma troje 
więźniów, wróci do swojej pierwszej klitki. Nie przestając o tym myśleć, pracował więc 
dalej. 
Przy odprawie zorientował się jednak, że tego dnia zmarło nie troje, lecz dwoje 
przymusowych górników. Nie zastanawiał się specjalnie nad tym, dlaczego tak się stało i 
co teraz będzie. Był na to przygotowany. 

Wyszukał wzrokiem jednego z więźniów, o którym wiedział, że jest przed nim w 
kolejce, przecisnął się przez tłum oddających narzędzia robotników i podszedł do niego, 
stając przed nim, tylko trochę po lewej. Kilka minut tak czekał, aż tłum nieco się 
przesunie w stronę dwóch szturmowców Zero-G, którzy ładowali sprzęt górniczy do 
przygotowanych zawczasu transporterów. Parę metrów dalej ustawiała się kolejka do 
transportowców TIE, mających dostarczyć jeńców z powrotem na krążownik klasy 
Carrack. Androidy DZ-70 już odwołano. Śniadolicy mężczyzna odczekał jeszcze chwilę, 
po czym, niby przypadkiem, uruchomił swój pneumatyczny młot udarowy. 
Ten zaś wyślizgnął mu się z ręki i wyleciał do tyłu, uderzając w robotnika obok. 
Moc młota była zminimalizowana ze względów bezpieczeństwa, gdyż podobne 
wypadki czasem się zdarzały, jednak ciemnoskóry więzień celowo, przewidując podobną 
konieczność, podniósł trochę minimalną moc swojego pneumatycznego młota 
udarowego. Nie mogło to wyrządzić wielu szkód, ale wystarczyło, żeby przepalić 
skafander próżniowy drugiego górnika. 
Śniadolicy nawet na niego nie spojrzał; wiedział, że w zetknięciu z próżnią nie ma on 
szans przeżycia. Rzucił się tylko na młot, wyłączając go, i rozejrzał się dookoła, 
sprawdzając, czy szturmowcy nie uznają tego „wypadku” za wystarczający pretekst do 
uśmiercenia go. 
Nie uznali. W końcu był ich najlepszym górnikiem. 
Jego plan zaczynał działać. 
- Zdaje pan sobie sprawę, że opinia publiczna tego nie pochwali.- ostrzegł Bel Iblis, 
zwracając się do Goolcza. Z jego twarzy zniknęło całe opanowanie, a zamiast niego 
pojawiły się niepokój i niedowierzanie. 
- Jestem tego świadom.- rzekł Devlikk, nie zdradzając jednak żadnych oznak 
jakichkolwiek moralnych rozterek.- Dlatego mam to szczęście, że nie jestem 
Głównodowodzącym. Poza tym decyzję o rozpoczęciu prac nad „Requiem” podjął 
admirał Perm, nie ja. I ja nie wydaję tu żadnych opinii. Tylko do pana należy wycofanie 
albo podtrzymanie tego rozkazu, admirale. 
- Wiem o tym…- Corellianin westchnął ciężko; można było odnieść wrażenie, że 
zaczyna go to wszystko przytłaczać.- A zatem budujemy to w stoczniach na Hakassi, 
tak? I kiedy to będzie gotowe? 
- Admirał Perm wydał rozkaz jakiś miesiąc temu, sir.- rzekł Goolcz.- Myślę, że to 
kwestia tygodni. Potem „Requiem” będzie sprawne i gotowe do akcji. 
- Ale Nowa Republika nigdy nie pochwalała budowy takich machin.- rzekł Bel Iblis.- 
Nie pochwalała i nie aprobowała. Senat zje nas za to żywcem. Obywatele też. 
- Admirał Perm uważał, że najlepiej byłoby utrzymać istnienie „Requiem” w ścisłej 
tajemnicy wojskowej i wykorzystywać je tylko wtedy, kiedy nie ma innych możliwości. 
- Nie będziemy oszukiwać obywateli.- zaprotestował Corellianin.- Dzień, w którym 
zaczniemy manipulować opinią publiczną będzie dniem, w którym nic już nie będzie 
różnić nas od Imperium. 
- Racja.- zgodził się Devlikk, a jego głos chyba po raz pierwszy zabrzmiał naprawdę 
poważnie.- Problem polega na tym, że już od dawna manipuluje się społeczeństwem. 
Temu pan nie może zaprzezyć. 
Bel Iblis westchnął. Rzeczywiście, nie mógł temu zaprzeczyć, bo dowodów na to 
było aż nadto. Właściwie od początku istnienia Nowej Republiki coś się zatajało albo 
przemilczało. W żadnym z doniesień ani dokumentów na temat Bitwy o Endor nie było 
nawet wzmianki o prawdziwej ilości ofiar wśród Ewoków, do czasu kontrofensywy 
Palpatine’a ukrywano faktyczny stan Floty, tajemnicą było istnienie Nowego Alderaan 

czy Anoth, jak również użytego podczas Bitwy o Exaphi zdobycznego Devastatora, 
„Vacuum”. A teraz to „Requiem”… 
Nie, pomyślał Bel Iblis, starczy już zakłamania. 
- Podjąłem decyzję.- rzekł do generała Goolcza.- Należy wstrzymać budowę 
„Requiem”. Na pewno jest inny sposób. 
- Tak jest, sir.- odparł Devlikk, chociaż można było dostrzec ślad rozczarowania na 
jego twarzy. 
Kiedy jednak Bel Iblis włączył swój terminal komputerowy, żeby wydać stosowne 
polecenie, zobaczył, że właśnie przyszedł raport z rozpoznania na Corelli. Bez namysłu 
otworzył odpowiedni plik i zaczął go przeglądać. Dane statystyczne, rozmieszczenie 
okrętów, stoczni, szybkość reagowania… 
Generał Goolcz zorientował się, że admirał czyta zamiast pisać, obszedł więc biurko i 
rzucił okiem na dane widoczne na monitorze. 
Nagle obaj zbledli, uszy Devlikka obróciły się o dziewięćdziesiąt stopni i wybełkotał 
on jakieś przekleństwo z rodzinnej Ord Radamy, a Corellianinowi opadła szczęka. 
Zobaczyli spoczywającego w doku Pogromcę Słońc. 
- Panie generale…- zaczął Bel Iblis. 
-…”Requiem” ma być gotowe do akcji w trybie natychmiastowym.- odgadł Goolcz. 
- Dokładnie. 
To jednak jeszcze nie był koniec. Na pulpicie zaczęła mrugać jeszcze jedna lampka, 
oznaczająca przyjście kolejnej wiadomości. Admirał był zbyt wstrząśnięty i 
zaabsorbowany powrotem złowrogiej, niezniszczalnej broni, żeby zareagować. Ktoś ze 
sztabu musiał go do tego nakłonić. 
- Sir, jest wiadomość do pana!- wrzasnął jakiś Dorneanin, wpadając do biura 
Głównodowodzącego.- Od Mirith Sinn! Ona… 
- Panie poruczniku,- rzekł Bel Iblis, starając się nadać swemu głosowi spokojne i 
opanowane brzmienie.- wiem, że jest pan rozgorączkowany, ale byłbym wdzięczny, 
gdyby zachował pan resztki przyzwoitości. 
- Tak jest, sir!- Dorneanin natychmiast przyjął postawę zasadniczą i zasalutował. 
- Teraz lepiej.- admirał oddał salut.- A zatem o co chodzi? 
- Doszła przed chwilą wiadomość do pana.- wymamrotał porucznik.- Nie odebrał jej 
pan, więc pomyślałem, że ma pan wyłączony terminal i przyszedłem pana powiadomić.- 
mówił coraz bardziej gorączkowo, a Goolcz w międzyczasie otworzył plik z nowym 
raportem.- To od komandor Mirith Sinn, sir.- mówił dalej Dorneanin.- Właśnie 
przyleciała na Coruscant. Mówi, że ma pewne informacje o zdradzie! Sektor D’Asty i 
kilka innych na granicy Środkowych i Zewnętrznych Odległych Rubieży planuje 
dywersję!- Bel Iblis czytał raport równolegle do słów porucznika, a z każdym słowem 
coraz mocniej zaciskał pięści, aż w pewnej chwili zbielały mu kostki.- Sprzymierzyli się 
z Executor’s Lair! 
Sytuacja całkowicie wymknęła się spod kontroli. 
Callista szła środkiem promenady Kryształowego Miasta na planecie Berchest, 
obserwując mijających ją przechodniów. Spieszyli się, zabiegani, każdy w swoją stronę, 
zarówno ludzie, jak i przedstawiciele innych ras, wszyscy mieli swoje sprawy, które były 
dla nich w tej chwili najważniejsze, i chociaż nad wszystkimi wisiało widmo wojny, 
zdawali się na nie nie reagować albo nie zwracać uwagi. Nie ulegało wątpliwości, że ich 
obecne plany, doczesna sytuacja, były w ty momencie głównym priorytetem. 
Callista zamierzała wyłowić z tego tłumu te istoty, których priorytety były zbieżne z 
celami Executor’s Lair. 

Nie mogła polegać na Mocy, nie przechodząc na ciemną stronę, więc musiała zaufać 
własnym instynktom i spostrzegawczości. Wiedziała, że Jedi już prowadzili swoje 
śledztwo na tej planecie, ale chciała się sama przekonać, że niczego nie przeoczyli. Z 
tego, co wywnioskowała z ich dalszych posunięć, wynikało, że poza kolejnym tropem na 
szlaku przerzutowym klonów nie znaleźli oni nic. Callista miała nadzieję, że może 
znajdzie jakiś trop, który mógłby doprowadzić ją do ważniejszego, konkretniejszego 
śladu. 
A wraz z nim do sposobu na pokonanie Dartha Vadera. 
Nigdzie jednak nie było ani śladu podejrzanej aktywności i Callistę powoli zaczynała 
ogarniać frustracja. Właściwie nie powinna się dziwić; nie miała żadnego planu, 
ograniczyła tylko poszukiwania do jednej dzielnicy i tam zaglądała w każdą szczelinę w 
tworzącym budynki krysztale, w każdy róg, w każdą uliczkę, szukając czegokolwiek, co 
mogło odstawać od normy. Nie znajdowała jednak nic. 
Już miała pomyśleć, że może Jedi przegonili stąd wszystkich, którzy mieli cokolwiek 
wspólnego z Executor’s Lair, kiedy nad jej głową przemknął jakiś cień. Natychmiast 
spojrzała w górę, ale nie dostrzegła niczego, co mogłoby go rzucać. Nagle kątem oka 
dostrzegła jakieś mignięcie za rogiem. Zaintrygowana, rzuciła się w tamtą stronę, ale i w 
tej uliczce nic nie dostrzegła. Już miała zawracać, kiedy cień pojawił się znowu. I znowu 
zniknął. Callista zaczęła podejrzewać, że ktoś tu ją śledzi, ale doszła do wniosku, że to 
jedyny trop. Pobiegła więc za cieniem, skręcając najpierw w lewo, potem w prawo, 
potem jeszcze raz w prawo… w tych zaułkach Kryształowego Miasta praktycznie nie 
było już ludzi, co najwyżej gdzieniegdzie przebiegł jakiś podobny do kota zwierzak. 
I cisza. Niepokojąca, absolutna cisza. 
Callista doszła do wniosku, że coś jest nie tak. Chwyciła rękojeść swojego miecza 
świetlnego, po czym powoli, ostrożnie, skręciła w kolejny róg, tym razem prowadzący 
do ślepej uliczki, zakończonej jednak otworem kanalizacyjnym. Czy to możliwe, myślała 
Callista, aby coś dziwnego, szybkiego i latającego, zechciało teraz zejść w podziemia? 
Ale chęć rozwikłania tej zagadki przezwyciężyła jej narastające wątpliwości oraz strach, 
i pozbawiona Mocy Jedi ruszyła w kierunku klapy. 
Już była przy niej, kiedy coś rzuciło na nią cień z wylotu uliczki. Callista obróciła się 
gwałtownie z mieczem gotowym do użycia, ale z przerażenia go nie włączyła. 
Przed nią stał groteskowy, zakuty w czarną, półorganiczną zbroję, olbrzym o 
czerwonych, pozbawionych wyrazu, owadzich oczach i wielkich, gadzich skrzydłach. W 
jednej ręce dzierżył miecz świetlny o purpurowej klindze, w drugiej coś na kształt 
energetycznej tarczy. Callista z przerażenia cofnęła się kilka kroków, czuła, jak 
paraliżuje ją strach. 
Nie, myślała gorączkowo, nie mogę się dać zastraszyć… ale prawda była taka, że 
ręce zaczęły jej się trząść i straciła zdolność logicznego myślenia. Potwór zaczął powoli, 
nieśpiesznie iść w jej stronę… był bliżej… coraz bliżej… 
W końcu Callista nie wytrzymała i w panice zaatakowała swojego przeciwnika. Ten 
jednak bez trudu odbił jej klingę przy użyciu tarczy, co odepchnęło ją w tył, pod ścianę. 
Czułą rosnącą panikę, frustrację i gniew. A wraz z nimi wzrastała pokusa, aby sięgnąć po 
ciemną stronę Mocy. Wreszcie była tak silna, że nie mogła jej się oprzeć. 
Lugzan tylko czekał na tę chwilę. 
Jednym, szybkim ruchem tarczy zasłonił się przed wściekłym ciosem Callisty, po 
czym wyprowadził swoje własne pchnięcie. Szybkie, bezlitosne i zabójczo skuteczne. 
Callista poczuła, jak ogarnia ją mrok. Nie chciała jeszcze umierać, nie chciała się 
poddawać. Spojrzała na swój brzuch; cios, którego nawet nie zauważyła, przebił jej 
żołądek i zahaczył o fragment płuca. Czuła, że jej koniec jest bliski. Uniosła jeszcze 
zachodzące mgłą oczy i spojrzała w twarz swojego oprawcy. W jego owadzich oczach 

nie było ani krzty emocji, uczucia, tylko ten sam, niezmienny, bezlitosny chłód, ta sama 
mordercza obojętność. Osunęła się na kolana. Z przerażeniem i pełną gniewu paniką 
poczuła, że jej czas się kończy. Powoli opadając na chodnik zdążyła jeszcze przekląć 
niemo swojego zabójcę. 
Ale to była jej ostatnia myśl. 
Nim jej głowa zderzyła się z chłodnym, wyżłobionym w skale brukiem, Lugzana już 
dawno w tej uliczce nie było. 

ROZDZIAŁ 
7 
Bywały chwile, kiedy Anakin miał serdecznie dość wszystkich ćwiczeń, treningów i 
medytacji, kiedy nie był w stanie robić czegokolwiek. Odczuwał wtedy zdwojony gniew: 
swój własny, na galaktykę, na Vadera, na wszystkich wokół, oraz na siebie, gdyż nie 
miał sił, by kontynuować mordercze, wycieńczające szkolenie. Świadomie ten gniew 
rozwijał i pielęgnował; bulgocząca, bezmyślna złość zagłuszała jego poczucie winy, jego 
wyrzuty sumienia. A wraz z nimi jego jasną stronę. Dlatego ani na chwilę, nawet na 
sekundę, nie chciał i nie mógł pozwolić sobie na moment oddechu. Trwał w swoim 
gniewie, który trawił i spalał go od środka, bo był mimo wszystko mniej dokuczliwy, niż 
jęki tego Anakina, którym niegdyś był. 
Ostatnio jednak nie zdawało się to na wiele. Ciepłe i jasne światło, które pojawiło się 
w Mocy, zdawało się jakby wzmacniać jego sumienie, przebijać zatwardziałą skorupę 
gniewu i nienawiści, jaką się otoczył. Sprawiało to, że jasna strona Anakina zdawała się 
rosnąć, stawała się coraz głośniejsza, czystsza, boleśniejsza… nie można jej było dłużej 
ignorować. 
„Zamknij się!”, charczał mrok, „Milcz! Nic nie mów! Mam cię dość!” 
„Nie przestanę, bo to, co robisz, jest złe!”, odpowiadało światło, „Chcesz zabić nas 
obu! A przy tym niszczysz wszystko dookoła!” 
„Bo wszechświat zasługuje na to, by zapłacić karę!”, syknęła ciemna strona. 
„Za nasz ból? Za to, co nas spotkało, winisz wszystkich poza nami!”, odparła jasna, 
„Ten Gand może też był winien, że nasza matka…” 
„Morda w kubeł!”, warknął mroczny Anakin, „Nie mów nic o naszej matce!” 
„Myślisz, że pochwaliłaby to, co robimy?”, nie ustępowało światło, „Myślisz, że gdy 
się obudzi, wróci i powie, że nic się nie stało, że nadal nas kocha!? Po tym wszystkim…” 
„Nie! To ty tak myślisz!” 
„Tak, bo zdaję sobie sprawę, że naszych czynów nie cofniemy! Ale możemy jeszcze 
zawrócić!” 
„Nie”, westchnął mrok, „Z tej drogi nie ma odwrotu. Od ciemnej strony nie ma 
ucieczki! A teraz zamknij się!” 
„Nie zrobię tego! Wiedz, że zawsze będę protestował…” 
„A myślisz, że twoje żałosne jęki coś nas obchodzą!? Odwal się i nie mieszaj się 
więcej!” 
Światło protestowało jeszcze dłuższy czas, doprowadzając swój ciemny odpowiednik 
do szału. Jęki zawodzenia i argumenty spotykały się z opryskliwymi odpowiedziami, 
przekleństwami, a nawet złorzeczeniami. Żadna ze stron nie mogła jednak zignorować 
faktu, że jakiś miękkie, ciepłe światło zaczęło oplatać ich przez Moc, sprawiając, że 
ciemny Anakin, dotychczas przekonany o wielkości swojej potęgi, zaczął kurczyć się i 
słabnąć. Nadal był jednak zdumiewająco silny, a jego dominacja nie ulegała wątpliwości. 
Jego potęga była faktem. 
Jasnego, dawnego Anakina, znajdującego się cały czas w opozycji, to nie zrażało. 
Wiedział, że wsparty tym dziwnym, opiekuńczym światłem w Mocy, nie może dać się 
łatwo zepchnąć na marginesy świadomości. Musiał wygrać. Czuł to. Nie było innej 
możliwości. Dobro musiało zatryumfować bo… musiało. Po prostu musiało. 
Podczas szermierki słownej ze swoją ciemną stroną coś go jednak zaniepokoiło. 
Przede wszystkim potęga mroku była zbyt wielka, zbyt rozrośnięta. Poza tym doszła do 

władzy nad Anakinem zbyt łatwo. Była silna, bezkompromisowa, niemal od początku 
predysponowana do mroku. Jej dominacja okazała się absolutna i natychmiastowa. A to 
się nigdy nie zdarzało. Z tego, co młody Solo wiedział, droga na ciemną stronę jest 
śliska, pochyła i szybka, ale to zawsze droga. W tym przypadku Anakin pokonał ją 
nadzwyczaj szybko. I jeszcze od razu manipulował Mocą, o którą nigdy by się nawet nie 
podejrzewał. I nie mógł oprzeć się wrażeniu, że to było nienaturalne. 
Wtedy zwrócił uwagę, że co jakiś czas mroczny Anakin mówił o sobie „my”… 
- To zadanie może przekroczyć nawet twoje możliwości, Stele.- oświadczył sucho 
Vader, dysząc. Stał wraz z admirałami Morckiem i Rogrissem w centrali dowodzenia na 
pokładzie stacji Executor’s Lair. Było to miejsce, w którym Maarek Stele, była Ręka 
Imperatora, a ostatnimi czasy główny pilot i naukowiec Centrali, przedstawiał im swój 
kolejny plan. Wszystko wskazywało na to, że pretenduje również do roli naczelnego 
specjalisty od misji specjalnych, chociaż wszyscy, z Vaderem włącznie, sądzili, że chce 
w ten sposób zrównoważyć w oczach swoich przywódców, a przede wszystkim 
własnych, porażkę na Duro. Ambicja Stele’a była ogromna, a przy takich rozmiarach 
mogła stać się groźna. Dlatego Vader sądził, że lepiej dać jej upust. 
- Zdaję sobie z tego sprawę.- odparł Maarek, a na jego twarzy zagościł doskonale 
wszystkim znany, złośliwy uśmieszek.- Dlatego to nie ja tam polecę, tylko Pekhratukh. 
- Na twoim miejscu byłbym ostrożny.- stwierdził Morck.- To nasz najlepszy Noghri, 
a posłucha tylko Dartha Vadera. 
- Dlatego potrzebna mi twoja pomoc, panie.- Stele zwrócił się uniżenie do Czarnego 
Lorda.- I, co najważniejsze, twoja aprobata. 
Vader znał jednak Stele’a zbyt długo, żeby wierzyć w jakąkolwiek służalczość z jego 
strony. W głębi duszy byłej Ręki Imperatora czuć było zepsucie i pogardę dla władzy, 
której służył. Właściwie dla jakiejkolwiek władzy. Aura Stele’a przypominała natomiast 
czarną, lepiącą się maź, oklejającą wszystko, z czym się zetknie. Być może pilot 
traktował teraz przywódców Executor’s Lair jako swoich sojuszników, jednak widać 
było, że nie czuje przed nimi żadnego respektu. Zupełnie, jakby zamierzał wykorzystać 
ich do jakichś własnych celów, niczym narzędzie, które można wyrzucić, gdy się zużyje. 
Co to za cel? Vader nie wiedział, i prawdę powiedziawszy, nie miał ochoty brudzić się w 
smolistej aurze Maareka. Mogło to być wyniszczenie znienawidzonych przez niego Jedi, 
a może coś innego, w każdym razie Czarny Lord czuł, że może te cele popierać, o ile są 
zbieżne z jego własnymi. 
Potem, niestety, przydatność Stele’a się skończy i trzeba będzie go wyeliminować. 
Dlatego pewnie była Ręka Imperatora chciała być niezastąpiona; gwarantowało jej to 
nietykalność. 
- Nie dam ci jej, dopóki nie przedstawisz szczegółowego planu.- odparł w końciu 
Lord Vader, dysząc ciężko.- A przede wszystkim, jak masz zamiar się tam dostać. 
- Służę.- Maarek ukłonił się, ale z jego twarzy ani na chwilę nie zniknął perfidny, a 
nawet trochę złowrogi, uśmiech.- Otóż jak wiecie, „Drider” zestrzelił nad Exaphi 
patrolowiec klasy Firespray, będący osobistym statkiem Boby Fetta. To, co z niego 
zostało, udało się ściągnąć do hangaru, zanim nasz jedyny ocalały niszczyciel wszedł w 
nadprzestrzeń. 
- Bez złośliwych przesłanek, Stele!- warknął Vader, czując, że ostatnie zdanie 
wypowiedziane zostało pod jego adresem.- Bo twoja przydatność może się skończyć! 
- Proszę o wybaczenie.- rzucił ironicznie Maarek, podchodząc do iluminatora. Morck 
nie musiał władać Mocą, żeby zauważyć, że w hebanowym olbrzymie gotuje się krew. 
Pamiętał, jak Czarny Lord wykończył w napadzie furii Gouwa i Radana Rexa, wolał 

więc się nie wychylać. Wiedział, że jest potrzebny Darthowi Vaderowi, ale znał też 
granice jego cierpliwości. 
Które coraz bardziej się zacierały. 
- Boba Fett dbał o swój statek.- kontynuował Stele, wpatrując się w przestrzeń za 
iluminatorem. Był to zabieg czysto kurtuazyjny, gdyż Centrala miała włączone pola 
maskujące, przez co ani ona nie była widoczna, ani z niej nie dało się niczego dostrzec.- 
Wzmocnione wsporniki sterowni oparły się nawet turbolaserom. Z reszty statku niewiele 
ocalało, poza podstawowymi komponentami komputera pokładowego. 
- A w nich zachowała się zapasowa kopia archiwum Fetta.- dodał Rogriss. 
- Właśnie.- Stele zgodził się z admirałem.- Po przeniesieniu szczątków na „Arkę” 
nasz nadzorca stoczni oddał rdzeń pamięciowy komputera do rekonstrukcji. Tu jednak 
zaczęły się schody. Boba Fett wyposażył swoje archiwa w solidne zabezpieczenia przed 
nieproszonymi gośćmi, w większości przypadków kasujące zawartość pamięci lub 
powodujące autodestrukcję systemu. Co prawda część z nich uległa zniszczeniu wraz z 
eksplozją statku, ale też zabrała z sobą większą ilość zasobów pamięci. Ich rekonstrukcja 
może potrwać wiele miesięcy, a i wtedy nie będziemy mieli pewności, czy jest 
kompletna. 
- Do rzeczy, Stele.- Vader zaczynał się naprawdę niecierpliwić.- Jaki związek ma 
statek Fetta z tym, co chcesz zrobić? 
Maarek już miał na końcu języka jakąś uszczypliwą uwagę, ale postanowił zachować 
ją dla siebie. 
- Z tego, co już udało się uzyskać z komputera Boby Fetta,- kontynuował.- można 
skompletować dwa istotne pakiety informacji. Pierwszy z nich dotyczy wszystkiego, co 
nasz łowca nagród wiedział o systemach uzbrojenia oraz stanie liczebnym Zespołu 
Uderzeniowego Starfall.- uśmiechnął się złośliwie.- Wiadomość raczej nieprzydatna, 
jeśli wziąć pod uwagę fakt, że cała flotylla została zniszczona nad Exaphi. Natomiast 
drugi zestaw – i to nas bardziej interesuje – dotyczy spostrzeżeń Fetta na temat systemów 
obrony kilku ważnych republikańskich planet, przede wszystkim Noquivzora.- 
uśmiechnął się złowrogo.- Wynika z nich, że systemy bezpieczeństwa mają zakodowany 
uniwersalny kod, który przysługuje niektórym statkom dyplomatycznym.- odwrócił się 
do zgromadzonych i zmrużył oczy.- W praktyce ten kod mógł wprowadzić tylko 
Głównodowodzący Siłami Zbrojnymi… albo prezydent Nowej Republiki. 
- I dlatego przez cały czas każesz torturować Fey’lyę!- domyślił się Morck.- Chcesz 
wycisnąć z niego ten kod! 
- Nie.- odparł krótko Stele, a jego mroczna aura jeszcze bardziej ściemniała.- Ja chcę 
go złamać! Chcę, żeby kwilił, błagając, byśmy zechcieli poznać jego tajemnice! I muszę 
przyznać, że nieźle idzie. 
- Ty to po prostu robisz dla przyjemności.- rzucił Rogriss, nie ukrywając 
obrzydzenia; zawsze preferował raczej bardziej humanitarne sposoby prowadzenia 
wojny. 
O ile wojnę dało się prowadzić humanitarnie. 
- Nawet jeśli, to co za różnica?- Maarek wzruszył ramionami.- W każdym razie, już 
chyba wiecie, co chcę zrobić. 
- Tak.- rzucił zwięźle Vader.- Nie sądzę jednak, żeby to Pekhratukh miał wykonać to 
zadanie. Znacznie lepiej by było, gdybyś sam się tym zajął. Umiejętności kogoś 
władającego Mocą byłyby bardziej na miejscu. 
- Wykluczone.- rzekł Stele, odwracając się do iluminatora.- Tylko ja mogę skutecznie 
poprowadzić defensywę myśliwską na wypadek szturmu. Gdyby mnie tu nie było, a 
Nowa Republika przypuściła atak, stracilibyście ten atut. 
- No to Firehead.- nie dawał za wygraną Rogriss.- Też pewnie by się nadawał… 

- Pekhratukh jest naszym najlepszym specjalistą od ucieczek.- przerwał mu Stele.- W 
razie niepowodzenia nie trzeba się martwić, że nie da rady się wykaraskać. A nawet jeśli, 
to obawiam się, że to niemożliwe.- uśmiechnął się do siebie.- Firehead właśnie odleciał z 
Executor’s Lair. 
Wszyscy poruszyli się, zaskoczeni. Nawet Vader uprzednio nie zauważył, że 
mroczna, wściekła aura Ho’Dina znalazła się poza Centralą. Widocznie Rov postanowił 
zacząć działać na własną rękę, co niekoniecznie musiało być zgodne z tym, co planował 
Czarny Lord. On i jego Durron jeszcze mi za to zapłacą, pomyślał zakuty w mroczną 
zbroję olbrzym, niech tylko tu wrócą! 
- Co mu strzeliło do łba!?- admirał Morck miał co do Fireheada podobne odczucia, 
co Mroczny Lord Sith.- Tak bez jakiegokolwiek uprzedzenia… 
- Mam nadzieję, że nie wziął Pogromcy Słońc.- rzekł Vader, a pozostali spojrzeli na 
niego z niedowierzaniem. Tylko Stele niezmiennie wpatrywał się w bezużyteczny 
iluminator.- Zespolił się z duchem Kypa Durrona.- wyjaśnił Czarny Lord.- A Kyp 
Durron miał szczególne upodobanie w lataniu Pogromcą. 
- Nie.- powiedział Stele.- Poleciał prosto na wektor skoku. Zapewne wziął swojego 
TIE Phantoma. Pogromca Słońc leży spokojnie w dokach. 
- Racja.- rzekł Vader, spoglądając oczami Mocy w stronę aury Fireheada. Nawet nie 
skręcił w stronę stoczni. 
- Niech leci.- rzucił spokojnie Maarek.- I tak nie mógłby wziąć udziału w tej misji. 
Jest bowiem jeszcze jeden jej aspekt, o którym za chwilę wam powiem… 
Rov Firehead skierował całą moc do swoich podwójnych silników jonowych i 
przemknął przez układ Corelli. Wyczuł, że Lord Vader i pozostali wiedzą już o jego 
odlocie, ale mało go to obchodziło. Czuł, że najchętniej rozwaliłby całe Executor’s Lair, 
żeby nikt już mu nie mówił, jak ma postępować i co jest do zrobienia. Denerwowało go 
to. Jak wszystko zresztą. 
Czuł przez Moc, że przywódcy Centrali nie pochwalą, a wręcz potępią jego 
samowolę, a może nawet wyślą za nim pogoń. Na myśl o tym odruchowo chwycił za 
rękojeść swojego miecza świetlnego, a poziom wściekłości i nienawiści skoczył. Mogą 
mu przeszkadzać, sprawiać kłopoty, i wiedział, że dopóki im nie udowodni, że jest 
najpotężniejszy, nadal będą go tłamsić, pomiatać nim. Któregoś dnia, powiedział sobie, 
będę najpotężniejszym Lordem Sith w historii! I nikt, nawet Vader, nie będzie mógł mi 
mówić, co mam robić! Sam będę decydował, co jest dobre, a co złe! 
Negatywne emocje kotłowały się w nim, a gniew rósł dopóty, dopóki nie natrafił na 
twarde, mentalne zapory, chroniące Fireheada przed ostatecznym szaleństwem. Nie były 
to jednak naturalne tamy; zostały wypracowane, a wręcz ukształtowane, przez szkolenie 
Sith oraz kilka lekcji posłuszeństwa, jakie zwykł dawać mu Vader. Ponad gniewem, 
złością i nienawiścią osobliwy Ho’Din wierzył jeszcze w wyuczone, święte zasady 
Bractwa Sith, które mówiły, że pod żadnym pozorem nie można wymówić 
posłuszeństwa swojemu panu. A panem tym był zawsze Mroczny Lord Sith. Darth 
Vader. 
Coś jednak, prawdopodobnie duch Kypa Durrona, mówiło mu, że ta zasada traci 
ważność, kiedy Mroczny Lord Sith staje się stary i słaby, albo kiedy jego działania 
destruktywnie wpływają na jego Bractwo. Lord Sith mógł więc się sprzeciwić, jeśli tego 
wymagała sprawa. A Firehead czuł, że zabijając Anakina Solo przysłuży się ciemnej 
stronie lepiej, niż gdyby miał słuchać rozkazów Lorda Vadera. Kyp Durron też tak 
sądził. 
Podstawowym problemem było jednak odnalezienie młodego Anakina Solo. Opętany 
przez ciemną stronę syn Hana i Leii mógł być praktycznie wszędzie. Firehead postanowił 

zdać się na Moc. Wybrał z komputera nawigacyjnego współrzędne losowego systemu 
gwiezdnego, do którego można się było dostać z Corelli, po czym wpisał je do pamięci, 
sprawdzając przy okazji, co to za układ. 
- Atzerri.- syknął kpiąco.- Co to w ogóle za dziura? 
Nie zniechęcił się jednak. Skoro Moc podpowiedziała mu, że właśnie tam ma lecieć, 
to nie powinien narzekać. Nawet jeśli pozornie nie ma tam nic godnego uwagi, to mimo 
wszystko powinien odwiedzić ten system. Co prawda istniało prawdopodobieństwo, że w 
przypadku tego losowania nie było żadnej ingerencji ze strony Mocy, ale Rov Firehead 
był zbyt pewny swojego doświadczenia i umiejętności, żeby brać pod uwagę taką 
ewentualność. Nie, Moc była z nim i w nim, a on był w Mocy i nią się kierował. Nie 
mogła go zawieść. 
Skierował więc swojego Infiltratora Sith na odpowiedni wektor skoku, po czym 
uruchomił hipernapęd. TIE Phantomem trochę zatrzęsło, ale zaraz potem gwiazdy za 
iluminatorem rozciągnęły się i pojazd zniknął w nadprzestrzeni, pozostawiając układ 
Corelli za sobą. 
Kilka batalionów szturmowców wchodziło równym krokiem po rampach promów 
klasy Gamma, dając tym samym imponujący pokaz dyscypliny i gotowości bojowej. Kir 
Kanos przechodził między poszczególnymi rzędami, obserwując całe przedstawienie. 
Poruszał się żwawym, pewnym krokiem, niczym gotowa na wszystko maszyna do 
zabijania, którą w istocie był. Przeszedł jeszcze kilkanaście metrów, po czym zatrzymał 
się, żeby spojrzeć na odlatujące już promy i niewielką grupę następnych transportowców, 
które właśnie przyleciały. Gdzieś dalej w prefabrykowanych kontenerach upychano 
kolejne transportery typu AT-AT i AT-ST, a po drugiej stronie ogromnego hangaru 
centrum szkoleniowego Executor’s Lair na pokład innego krążownika wprowadzano 
droidy bojowe SD-11. Mobilizacja szła pełną parą. 
Kanos westchnął, odwracając się w stronę iluminatora. Asteroida, na której się 
znajdowali, była częścią kompleksu stoczniowo-treningowego, jaki zbudowano wokół 
centralnej stacji Executor’s Lair. Obecnie orbitowała ona wokół przypominającego 
sztuczne słońce tworu, zapożyczonego ze światostatku Pełnomocnika Sprawiedliwości 
Hethrira. Nieopodal, w punkcie, w którym kiedyś znajdowało się inne sztuczne słońce, 
Glowpoint Stacji Centerpoint, budowano właśnie jakąś dziwną konstrukcję, której 
projektantem był Givin kierujący stocznią. 
A dookoła stacjonowało bez mała trzydzieści niszczycieli klasy Imperial i 
osiemdziesiąt krążowników typu Strike. 
To było coś, czego zawsze szukał Kanos. Enklawa Imperium, miejsce, gdzie Nowy 
Ład wciąż żyje, a uosobienie imperialnej doktryny wojennej w postaci Dartha Vadera 
stoi na czele armii, której nie powstydziłby się sam Imperator. Sukcesja Executor’s Lair 
zdawała się postępować, a ciemna strona Mocy, która zawsze napędzała machinę 
militarną Imperium, rosła w siłę. Potęga imperialnej siły bojowej była jak dotąd, jeśli nie 
liczyć porażek na Roon, Exaphi i Myrkr, niezwyciężona. Nowa Republika była w 
odwrocie, a do Lorda Vadera przyłączały się coraz to nowe światy. Właściwie nie mogło 
być lepiej. 
Więc czemu Kanos nie czuł się spełniony? Wreszcie był narzędziem Nowego Ładu, 
dowodził armią, która nie miała sobie równej. Czemu więc nie było w nim tej radości, tej 
satysfakcji, jaką czuł, pozostając w służbie Palpatine’a? Czyżby Executor’s Lair nie było 
jednak tak zbliżone do Imperium, jak uważał? Czy może brakowało mu czegoś innego? 
A jeśli tak, to kogo? Czyżby Mirith Sinn? Nie, Kanos wiedział, że w przypadku 
Imperialnego Czerwonego Gwardzisty emocje nie mogą wpłynąć na poczucie spełnienia, 
a o miłości w ogóle nie może być mowy. Czy zatem chodzi o jego braci Gwardzistów 

albo mistrza Kennede? To też wątpliwe; Kir już dawno pogodził się z ich śmiercią. Więc 
co? 
A może w Executor’s Lair było coś, co Kanos odrzucał ze swojej wizji Imperium? 
Nie, to niemożliwe, pomyślał. Darth Vader był, jest i będzie ucieleśnieniem idei Nowego 
Ładu, siły, potęgi i władzy, której od zawsze służył. Spełnieniem marzeń i nadziei Kira 
było znalezienie się właśnie pod takim dowództwem. Nie, to nie Czarny Lord. Coś 
innego musi się nie zgadzać. Ale co? 
Rozważania przerwało mu mruczenie komunikatora. Szybkim, machinalnym ruchem 
Kir Kanos odpiął go od pasa i zbliżył do ust. 
- Słucham.- rzucił obojętnie. 
- Generale, trzy niszczyciele klasy Imperial zakończyły już ładowanie zapasów.- 
zameldował przez komlink oficer dyżurny.- „Oliberator” jest jeszcze w trakcie 
uzupełniania paliwa. Mamy na niego czekać, czy już rozpocząć załadunek wojsk 
naziemnych? 
Kanos uśmiechnął się w duchu. Cztery niszczyciele, które oddelegowano pod jego 
dowództwo, miały wspomóc dość silną flotę, która zebrała się w sektorze D’Asty. Te 
oddziały, wspomagane przez prywatne floty z innych sektorów, między innymi Senexa, 
Juvexa i Antemeridiana, wyprowadzą atak na tyłach Nowej Republiki, zmuszając ją do 
rozdzielenia swoich sił. I chociaż Kir nie miał większego doświadczenia w walce w 
przestrzeni, to podstawy taktyczne znał i nie powinien popełnić żadnych kardynalnych 
błędów. A jeśli będzie miał przy sobie jeszcze Tava Kennede, to jego zadanie powinno 
okazać się prostsze, niż na to wygląda. 
Myśl o nadchodzącej kampanii po drugiej stronie galaktyki sprawiła, że na jakiś czas 
odsunął swoje rozważania związane z Executor’s Lair. 
- Tak, majorze.- odparł Kanos.- I niech „Obliberator” przyspieszy tankowanie. 
Wyruszamy jak najszybciej. 
- Tak jest, sir. 
- Jeszcze jedno.- dodał Gwardzista.- Proszę wygospodarować na niszczycielu 
dowodzenia miejsce dla dwunastu dodatkowych żołnierzy.- uniósł kąciki ust w lekkim 
uśmiech.- Leci z nami reaktywowana Imperialna Gwardia. 

ROZDZIAŁ 
8 
„Sokół Millennium” osiadł łagodnie na jednym z lądowisk Pałacu Imperialnego na 
Coruscant. Co prawda jego właścicielom oficjalnie nie przysługiwało używanie 
głównego pokładu dla statków dyplomatycznych, ale jeśli wziąć pod uwagę, że był to 
zarejestrowany pojazd Floty, dowodzony przez wysokich rangą wojskowych, a także 
przewożący byłą przewodniczącą Nowej Republiki, to kontrola lotów nad Imperial City 
nie robiła większych problemów. Zwłaszcza, że Han Solo, popierany żywo przez 
Chewbaccę, dość dosadnie oznajmił, że nie mają czasu czekać na dostęp do publicznych 
kosmoportów. 
Jacen i Jaina Solo oraz Danni Quee podeszli do rampy, zanim jeszcze dobrze opadła. 
Córka Hana i Leii nie do końca wiedziała, po co jej brat chciał zawitać na Coruscant, bo 
byli oni, wraz z badaczką z Belkadanu, bardzo tajemniczy. Tak bardzo, że Hana Solo 
zaczynało to już irytować. Oświadczył więc tylko, że Jacen i Danni mają trzy godziny na 
załatwienie swoich spraw, bo potem lecą bez nich. Najważniejsze było i jest uratowanie 
Anakina. Mistrz Ikrit postanowił poświęcić ten czas na medytacje, a Tahiri, po kilku 
próbach wyciągnięcia od Danni albo Jacena jakichś informacji na temat ich celu 
poszukiwań w stolicy, musiała zadowolić się krótką i ogólnikową wzmianką o zabraniu 
czegoś ze starego mieszkania. Jaina natomiast, chociaż pełna wątpliwości i niepewna 
tego, co jej brat bliźniak chce osiągnąć, zdecydowała się towarzyszyć mu w tym szybkim 
wypadzie do miasta. W końcu wiele razy zwiedzali je we dwoje i czuła przez Moc, że, 
nawet mimo obecności panny Quee, czułby się lepiej z siostrą u boku. 
- Jesteś tego pewna?- spytał Jacen, unosząc jedną brew. Wyczuł jednak, że jego 
siostra jest zdeterminowana do pomocy bratu, nawet, jeśli miałoby to oznaczać 
spóźnienie się na „Sokoła”, a tym samym wycofanie z poszukiwań najmłodszego Solo. 
- Jestem.- rzuciła tylko, poprawiając kosmyk włosów i schodząc po rampie. 
- Możemy nie zdążyć.- ostrzegła Danni, nieświadoma determinacji bliźniaczki 
Jacena.- My sobie poradzimy, a nie wierzę, że bardziej chcesz iść z nami, niż szukać 
twojego brata. 
- Masz rację.- rzekła Jaina, odwracając się do niej i uśmiechając lekko.- Ale jeśli nie 
pójdę z wami i nie będę was poganiać, na pewno się spóźnicie. A jeśli nie przestaniemy 
dyskutować o niczym, to na pewno nie zdążymy.- i poszła przed siebie, poprawiając 
rękojeść miecza świetlnego u pasa. 
Jacen i Danni spojrzeli na siebie, wiedząc, że Jaina ma rację. Solo uniósł brwi i 
wzruszył ramionami, po czym wraz z panną Quee pobiegli dogonić Padawankę Mary 
Jade Skywalker. 
Han i Leia siedzieli w kokpicie „Sokoła”, obserwując w milczeniu, jak ich dzieci 
wraz z Danni odchodzą w stronę turbowind. Co prawda Corellianin cały czas majstrował 
coś przy pulpicie, to kontrolując przepływ paliwa, to utrzymując silniki na cichym 
chodzie, ale nie były to rzeczy aż tak zajmujące, żeby nie mógł przy okazji zajmować się 
czymś innym. Właściwie „Sokół” po wydaniu mu kilku odpowiednich komend sam 
przechodził w stan natychmiastowej gotowości do lotu, ale Solo lubił mieć kontrolę nad 
tym, co się dzieje na jego statku. Ta kontrola nie była jednak wystarczająco absorbująca, 
żeby całkowicie zaprzątać jego świadomość. W rezultacie miał sporo czasu na myślenie. 

A miał o czym myśleć. Patrząc, jak Jacen i pozostali zjeżdżali turbowindą na dolne 
poziomy Pałacu Imperialnego, zastanawiał się, jakie licho przygnało ich tu, na 
Coruscant, bez konkretnego celu. A przynajmniej bez powodu bezpośrednio związanego 
z poszukiwaniami Anakina. Gdyby Han nie znał swojego syna, stwierdziłby, że albo 
dostał się pod zły wpływ młodej kobiety z Commenora, albo dostał jakiejś niezdrowej, 
chorobliwej ambicji. Jacen jednak zawsze był ponad to. Musiał mieć jakiś cel. Tylko 
jaki? I czemu o nim nie mówił? 
Leia z kolei zdawała się w ogóle nie przejmować tym, że ich wyprawa znów się 
opóźnia. Siedziała w fotelu drugiego pilota, co jakiś czas melancholijnie spoglądając za 
iluminator. Jej myśli, a także stoicki spokój, były dla Hana zagadką. Właściwie to nie 
bardzo wiedział, jak się do tego ustosunkować. Sądził, że los Anakina powinien bardziej 
niepokoić Leię, niż jego, a tymczasem on tu zjadał pazury, byle tylko skrócić sobie czas 
oczekiwania, a ona siedziała, jakby nigdy nic. Może stosowała się do zaleceń Jedi? 
- Chewie!- wrzasnął Han przez ramię, wołając przyjaciela, który właśnie sprawdzał 
przepustowość kanałów kompensacyjnych w górnej wieżyczce.- Były jakieś skoki 
napięcia w instalacji elektrycznej przy silnikach? 
Odpowiedziało mu przeczące warknięcie, przechodzące w krótki, ale treściwy, ryk. 
- To dobrze.- mruknął Solo, zerkając na Leię. Właściwie to krzyczał jedynie po to, 
aby przerwać niezręczną ciszę, panującą w kokpicie. Jego żona spojrzała na niego, 
uśmiechnęła się półgębkiem, po czym znów poczęła wpatrywać się w iluminator. 
Zrezygnowany Han rzucił okiem na panel łączności i spostrzegł coś, co na dłuższą 
chwilę przykuło jego uwagę. Co prawda lampka komlinku była ciemna, ale za to 
kontrolka oznajmująca jakąś wiadomość, odebraną przez antenę „Sokoła”, jarzyła się na 
zielono. Płonęła stałym światłem, co oznaczało, że przyszło więcej, niż dwie 
wiadomości. 
Zaintrygowany Solo włączył odtwarzanie i odwrócił się do ekranu łączności, 
obserwując przelatujące na nim linijki tekstu. 
- Luke napisał, że leci na Coruscant.- oznajmił.- Senat postawił Brakissa w stan 
oskarżenia. 
- To niedobrze.- rzekła Leia, odwracając się do męża. 
- Jest jeszcze wyciąg z naszego konta, na które wpłynęła moja kolejna wypłata…- 
powiedział Han, marszcząc czoło; to, że Flota jeszcze mu płaci, było co najmniej dziwne, 
jeśli wziąć pod uwagę fakt, iż nie wykonuje dla niej żadnych konkretnych zadań.-…i 
prywatna wiadomość ze sztabu. 
Chewie, który akurat wszedł do kabiny pilotów, czyszcząc ręce jakąś szmatą, 
zamruczał z zaniepokojeniem. 
- Już daję to na ekran.- rzekł Han i po chwili na monitorze łączności pojawiła się 
twarz Devlikka o przenikliwym spojrzeniu. 
- Ta wiadomość jest kierowana bezpośrednio do generała Solo i komandora 
Chewbaccy.- powiedział oficjalnym tonem wizerunek admirała.- Generale, tu generał 
Goolcz. W związku z powrotem pańskiej żony do zdrowia sztab Sił Zbrojnych Nowej 
Republiki pragnąłby złożyć serdeczne gratulacje i wyrazić nadzieję, że w przyszłości 
obejdzie się bez podobnych problemów. Jednocześnie admirał Bel Iblis pragnąłby 
przypomnieć panu, że pomarańczowa datakarta, którą miał mu pan przynieść, jest mu 
obecnie bardzo potrzebna. Nalegałby, żeby pan jak najszybciej mu ją dostarczył. 
Dziękuję. 
Chewie zawarczał cicho, potem lekko chrząknął, a zakończył głośnym pomrukiem. 
Widać było, że mu się to nie podoba, i to bardzo. 
Han zastanowił się chwilę. Bel Iblis chciał jeszcze raz zobaczyć pomarańczową 
datakartę, którą sam mu kiedyś dał. To nie miało sensu. Zapewne więc w treści tego 

pozdrowienia było jakieś drugie dno, które miało zmylić ewentualny nasłuch. Zapewne 
starszy Corellianin wiedział, że Han będzie z Leią na Coruscant i postanowił 
przypomnieć im o zadaniu, do którego kiedyś ich wyznaczył. Chodziło o przekonanie 
kilku senatorów do osoby Bel Iblisa, który swego czasu popadł w niełaskę. Najwyraźniej 
teraz admirał potrzebuje poparcia w Senacie bardziej, niż kiedykolwiek. 
Była jeszcze inna sprawa. Skoro Bel Iblis postanowił nie odwoływać się wprost do 
zawartości pomarańczowej datakarty, musiał podejrzewać, że „Sokół Millennium” jest 
na nasłuchu. Ta myśl sprawiła, że Han poczuł na karku zimne krople potu. 
- Chewie…- zaczął.-…kiedy ostatni raz skanowałeś kadłub w poszukiwaniu pluskw? 
Ciche szczeknięcie oznaczało, że niecałe dwa dni temu. 
Han Solo podrapał się po brodzie. Skoro nie chodziło o nasłuch w „Sokole”… to 
może w sztabie? Pluskwa wtedy nie wchodziła w rachubę; wiadomości ze sztabu są 
kodowane bezpośrednio na stanowisku łącznościowca, a rozkodowanie możliwe jest 
tylko, jeśli znało się odpowiednią częstotliwość i najnowsze szyfry, a także posiadało 
odpowiednią autoryzację. W grę mogła wchodzić zatem tylko jedna opcja. Najgorsza z 
możliwych. 
Gdzieś w strukturach Nowej Republiki był szpieg. 
- O co chodziło Bel Iblisowi?- spytała miękko Leia, przywracając Hana do 
rzeczywistości. 
- Widzisz, kochanie, skoro już tu jesteśmy…- rzekł Han, wyciągając spod pulpitu 
pomarańczową datakartę.-…to może dałabyś radę skontaktować się z kilkoma 
senatorami i opowiedzieć im o pozytywnych cechach Bel Iblisa? 
- Myślę, że dałabym radę.- odparła spokojnie Organa Solo.- Lepsze to, niż czekanie. 
- Jesteś wielka.- Han uśmiechnął się szelmowsko, po czym pocałował ją w policzek.- 
Tu masz listę zainteresowanych.- dodał podając jej datakartę.- Wyrobisz się w trzy 
godziny? 
- Tylko, jeśli mi pomożecie.- odparła Leia, wkładając dysk do czytnika i przeglądając 
listę nazwisk.- Do niektórych będziemy musieli się przejść. 
- Doskonale.- rzucił Han.- Powiem Tahiri i Ikritowi, że na razie wychodzimy. Niech 
popilnują „Sokoła”. 
- Więc do dzieła.- rzekła Leia. 
To było dokładnie, to, czego śniadolicy mężczyzna oczekiwał. Te długie tygodnie, 
które spędził na ciężkich i wyczerpujących robotach, bez szemrania wykonując każdy 
poniżający rozkaz, jaki mu wydano, wszystkie siły wkładając w morderczą pracę przy 
wydobywaniu traxum, nie narzekając na nic… to wszystko wreszcie się opłaciło. Ten 
cały okres, w którym skrupulatnie układał swój plan, wymyślał sposoby, dzięki którym 
mógł wprowadzić go w życie, szukał i eliminował wszystkie błędy i niedociągnięcia, 
dopracowywał każdy szczegół najlepiej, jak mógł. A przy okazji rzeźbił. 
Teraz jednak był gotowy. I co ważniejsze, znalazł się w pomieszczeniu, w którym już 
go kiedyś zamknięto. Cały plan byłby znacznie uboższy, nie wspominając już o szansach 
powodzenia, gdyby nie mały szczegół, wyróżniający tę celę od wszystkich innych. 
Chodziło o grzyb. 
A raczej o pewien specyficzny gatunek pleśni, wytwarzający się w rzadko 
czyszczonych urządzeniach sanitarnych. Niewiele istot w ogóle odróżniało go od 
zwykłego grzyba, a ciemnoskóry więzień wiedział o jego specjalnych właściwościach 
tylko dlatego, że kiedyś o nim czytał. Otóż pleśń ta nie mogła się rozrosnąć w 
normalnych nieczystościach; musiała to być specyficzna mieszanka odchodów Majanów 
z Baroondy i ludzkich. Dlatego była tak rzadko spotykana; najwyraźniej jednak 

Executor’s Lair trzymało tu kiedyś jakiegoś Majana. A to było bardzo korzystne 
zrządzenie losu. 
Albo Mocy, jak to mówią Jedi. 
Najważniejsze były jednak specjalne właściwości, jakie posiadała owa baroondańska 
pleśń. Po pierwsze, kiedy już się zaczęła rozrastać, osadzała się na każdej ludzkiej 
nieczystości, rozrastając się jednocześnie. Po drugie, eksplodowała przy zetknięciu z 
prądem. I to było najistotniejsze. 
Śniadolicy mężczyzna doskonale wiedział, jak można to wykorzystać. Siedział 
obecnie na swojej pryczy i odkrajał kolejną warstwę drewna od rombu, który wyrzeźbił 
ostatnimi czasy. Na szafce obok odkładał drewniane igły, jednocześnie kontrolując 
ostrość swojego kozika. Wkrótce zbierze nim całą baroondańską pleśń z otworu 
sanitarnego, a potem przystąpi do wprowadzania swojego planu w życie. 
Na razie jednak czekał na właściwy moment, a jego twarz pozostała zimna i 
niewzruszona. Jedynie pojawiający się co jakiś czas błysk w oku mógł sugerować, że 
myśli więźnia krążą wokół spraw, które nie spodobałyby się jego oprawcom. 
Dla chłodnego i bezmyślnego oka kamery był on jednak tylko jeńcem, dłubiącym w 
kawałku drewna. 
Raltharan, rycerz Jedi rasy Kel Dor, leżał na dachu budynku nieopodal jednej z 
fabryk Loronar na planecie Grovin, trzymając przy oczach makrolonetkę i przyglądając 
się, jak na kolejny transportowiec ładowane są komponenty podstawowych okrętów 
wspomagania Imperium, krążowników klasy Strike. Zapewne transportowce leciały do 
kolejnej placówki Loronara, gdzie dołączano lub składano dalsze części, a potem do 
następnej i następnej… aż w końcu na jakiejś przemysłowej planecie, o której nikt teraz 
nie pamięta, wszystkie komponenty zostaną zmontowane w działające i w pełni sprawne 
okręty. 
Tylko, że nie będą to statki ogólnodostępne, albo licencjonowane przez Nową 
Republikę; ich podstawowym odbiorcą ma być Executor’s Lair. 
Z tego, co Raltharan ustalił, frakcja Lorda Vadera miała z nieznanych źródeł 
wystarczająco duży kapitał, aby uratować spółkę Loronar od bankructwa bez mała 
trzynaście lat temu, kiedy Nowa Republika nałożyła na firmę ogromne kontrybucje w 
zamian za sprzyjanie Seti Ashgadowi z Nam Chorios. Od tej pory zarząd Loronara 
sprzedaje Vaderowi swoje okręty po niezwykle atrakcyjnych cenach, mając przy okazji 
gwarancję, że Executor’s Lair zakupi każdy ładunek. Przy okazji Darth Vader przysłał 
Loronarowi własne siły stabilizacyjne i kontrwywiadowcze, mające zminimalizować 
ryzyko wykrycia całego precedensu przez kogoś z zewnątrz. Zupełnie, jak na Geratonie. 
I, podobnie, jak tam, jeden drobny szczegół naprowadził rycerza Jedi na trop Vadera. 
Raltharan był pewien, że jeśli uda mu się zakraść na jeden z transportowców, to może 
da radę odkryć miejsce, w którym krążowniki klasy Strike są składane. Wtedy wystarczy 
tylko powiadomić Nową Republikę i przejęcie lub zniszczenie całej flotylli okrętów 
mogących jej później zagrozić stanie się faktem. 
Jedi z Dorina schował makrolornetkę do torby i zeskoczył z budynku, po czym 
rozejrzał się dookoła i przebiegł kilkanaście metrów do następnej ściany. Słońce właśnie 
wschodziło, a on z oczywistych względów nie chciał, żeby przyłapano go na śledzeniu 
poczynań Loronara. Dlatego, jak gdyby nigdy nic, ruszył on deptakiem, udając, że jest 
tylko jednym z przechodniów, jacy o tej porze zaczęli pojawiać się na ulicy. Cały czas 
jednak szedł w stronę fabryki Loronara, chcąc w dogodnym momencie przemknąć na 
teren przedsiębiorstwa i wykonać swój plan. 
Po blisko półgodzinie, kiedy przechodził obok jednego z kruchych, 
prefabrykowanych budynków, jakich pełno na Grovinie, zaczął mieć wątpliwości. 

Zupełnie, jakby Moc ostrzegała go przed czymś, co czaiło się nieopodal. Raltharan 
przypisał to przeczucie zwiększonej aktywności strażników na terenie Loronara. Im 
bliżej był on swojego celu, tym bardziej to przeczucie nie dawało mu spokoju; tym 
bardziej, że nie do końca był pewien co do źródła swojego niepokoju. Zupełnie, jakby 
Moc ostrzegała go przed niebezpieczeństwem, którego nie było. Raltharan odruchowo 
położył dłoń na rękojeści miecza świetlnego, po czym kilkukrotnie rozejrzał się 
niespokojnie, poszukując potencjalnego zagrożenia. Może to były jakieś roboty? To by 
wyjaśniało, dlaczego nie ma ich w Mocy… 
Kel Dor podszedł do ściany, rozglądając się niepewnie. Rzadko się zdarzało, że 
walczył z przeciwnikami, których intencji nie mógł poznać. To było coś niecodziennego 
i… niespotykanego. Nie podobało mu się to. 
Nagle usłyszał chrupnięcie zza swojego karku. Odruchowo odwrócił się, łapiąc za 
miecz świetlny, ale czarna, uzbrojona w pazury ręka przebiła się przez kruchą, wapniową 
ścianę, łapiąc Raltharana za twarz, po czym ta sama ręka machnęła nim z całej siły w dół. 
Rycerz Jedi nawet nie wiedział, co go trafiło, kiedy przyrżnął twarzą w chodnik. Zanim 
zdążył podnieść głowę, coś dużego i czarnego przebiło się przez ścianę, kopiąc go 
jednocześnie w czaszkę. Walcząc z utratą przytomności, Raltharan usiłował sięgnąć 
Mocą do swojego oprawcy, lecz ku swojemu przerażeniu stwierdził, że nie może wyczuć 
jego intencji. 
Zresztą nie musiał, bo były oczywiste. Mroczny przeciwnik chciał go zabić. 
Kiedy odleciał pod wpływem silnego kopa groteskowego potwora o owadzich 
oczach, który go napadł, zdołał jeszcze przyciągnąć i uaktywnić swój miecz świetlny. 
Nie zdążył jednak nawet lekko nim machnąć, bo ogromny mutant skoczył na niego z 
niebywałą szybkością, czterema wyposażonymi w szpony kończynami orając wzdłuż 
jego ciała. Raltharan zszokowany wypuścił z ręki swój miecz świetlny, starając się 
złapać oddech. Bezskutecznie. 
Groteskowy olbrzym stanął nad nim wyprostowany i spojrzał na pazury u swojej 
stopy. Zaczepiła się o nie maska do oddychania Kel Dora, którą najwyraźniej przed 
chwilą zdarł. Obecnie Jedi z Dorina krztusił się i dławił, usiłując zaczerpnąć chociaż łyk 
przefiltrowanego powietrza, do jakiego przywykł oddychać. 
Lugzan wiedział, że to nie koniec. Raltharan mógł wpaść w leczniczy trans Jedi i 
przez jakiś czas obyć się bez swoich gazów. Może i nie miał wystarczająco dużo siły, ale 
zmutowany Reborn wolał nie ryzykować. Przy użyciu Mocy przyciągnął miecz świetlny 
rycerza z Dorina, po czym wbił go prosto w klatkę piersiową wijącej się ofiary. Ciało 
Raltharana wpadło w enigmatyczne drgawki, ale właściwie już uciekało z niego życie. I 
nie było dla niego ratunku. 
Lugzan rozwinął skrzydła i odleciał w stronę swojego promu klasy Sentinel, 
zostawiając wbite w ciało Kel Dora błękitne ostrze. Ulica jeszcze przez długi czas 
pozostawała pusta, a w Mocy odbijało się tylko echo dokonanej zbrodni. 
Corran Horn podniósł nagle wzrok, co nie umknęło uwadze jego żony, Mirax, leżącej 
obok na małżeńskim łożu w ich apartamencie na Coruscant. Czuła, że mięśnie męża 
mimowolnie się napinają, a brwi zaczynają drżeć. Podejrzewała, że stało się coś 
okropnego. 
- Kochanie…?- spytała zaniepokojona. 
- To Raltharan.- rzucił Corran, wstając.- Nie żyje. 
Mirax spojrzała na niego, zaskoczona. Corran był kiedyś mistrzem Raltharana, więc 
wykształciła się między nimi specyficzna więź, którą obaj rycerze Jedi kultywowali, 
wiedząc, że jest ona oznaką lepszego zespolenia z Mocą. Nic więc dziwnego, że Corran 
od razu wyczuł, że jego dawnemu padawanowi coś się stało. Ale żeby od razu nie żył? 

- Jesteś pewien?- spytała, obserwując, jak jej mąż wrzucał na siebie w pośpiechu 
ubrania. Nie pofatygował się nawet, żeby włączyć światło. 
- Weź Jysellę i lećcie do Boostera.- Horn zignorował pytanie żony.- Tam będziecie 
bezpieczni.- podszedł do łóżka i pocałował ją w policzek, jednocześnie wyjmując spod 
poduszki miecz świetlny.- Ja muszę to wszystko sprawdzić. 
- Kiedy wrócisz?- spytała Mirax, narzucając szlafrok.- Czy ojciec ma czekać na 
ciebie na „Errant Venture”, czy przylecisz tutaj? 
- Spotkamy się u twojego ojca.- odparł Corran, podchodząc do drzwi.- Jeszcze się 
skontaktujemy.- obiecał, po czym spojrzał na nią poważnie, a przez jego twarz 
przemknął cień smutku.- Gdybym nie wrócił, wiedzcie, że was kocham. 
- Nie mów tak…- zaczęła jego żona, ale Corran już pobiegł w stronę wyjścia z 
mieszkania. 
Mirax Terrik Horn miała nieodparte wrażenie, że widzi go po raz ostatni. 

ROZDZIAŁ 
9 
Drzwi od apartamentu rodziny Solo rozsunęły się z sykiem i Jacen, Jaina oraz Danni 
weszli do środka. Od razu uderzył ich schludny porządek i czystość, jaka panowała w 
przedsionku i dalszych pomieszczeniach; nic tu się nie zmieniło od czasu, kiedy byli tu 
po raz ostatni. Zupełnie, jakby wyszli stąd przed chwilą i wrócili, bo zapomnieli zabrać 
kluczy albo czegoś takiego. W galaktyce nie rozpętała się straszliwa wojna, Darth Vader 
nie wrócił, ich matka nie przeszła kilkumiesięcznej śpiączki, Boba Fett nie zginął, wielu 
Jedi nie poległo na Yavinie ani na Roon, serum Maareka Stele’a nie zabiło Mocy w 
wielu młodych adeptach Akademii, a Anakin… 
No cóż, Anakin wciąż byłby z nimi. 
Nie to było już zupełnie inne miejsce. Zbyt wiele się dookoła zmieniło. 
Zbyt wiele zmieniło się w nich. 
- Dzień dobry, w czym mogę…- usłyszeli z głębi pokoju gościnnego i po chwili ich 
oczom ukazał się C-3PO; to zapewne on odpowiadał za utrzymywanie porządku w 
apartamencie. Chociaż wydawało się to niemożliwe, Jacen i Jaina przez to wszystko 
zupełnie o nim zapomnieli.- Och, wielkie nieba! Panicz Jacen i panienka Jaina! Jak długo 
państwa nie było! Nie wiedziałem, co robić. Nikt tu nie zaglądal, a informacje miałem 
nikłe… siedziałem więc i utrzymywałem mieszkanie w należnym porządku, czekając… 
- Już dobrze, Threepio.- przerwała mu Jaina z uśmiechem.- Już jesteśmy. Niewiele 
mamy czasu, bo musimy lecieć, ale wrócimy, jak tylko to będzie możliwe. 
- Och nie!- zaskomlał droid.- Zamierzają państwo znowu mnie tu zostawić!? Nie, 
błagam was! Tak się bałem o Artoo i o was… nie zniosę tego… 
- Nie bój się, Threepio.- Jaina protekcjonalnie położyła mu rękę na ramieniu.- 
Doskonale się spisujesz tutaj, dbając o nasze mieszkanie. Rób tak dalej, to dla nas bardzo 
ważne.- uśmiechnęła się do niego najpiękniej, jak potrafiła.- Obiecuję, że wrócimy tak 
szybko, jak się da. 
- No… dobrze, panienko Jaino.- rzekł 3PO po chwili milczenia, po czym spojrzał na 
Danni. Zupełnie, jakby dopiero teraz ją zauważył.- O, widzę, że mamy gościa. Może 
zaparzyć kafeiny? Pozwolę sobie zauważyć, że podczas nieobecności moich państwa 
nauczyłem się ponad miliona sposobów robienia… 
- W porządku, Threepio.- przerwał mu Jacen.- Zrób nam po filiżance. 
- Dobrze, paniczu Jacen.- powiedział skwapliwie droid i poczłapał do kuchni. 
Jacen nie czekał, aż droid uwinie się z kafeiną, tylko od razu, szybkim krokiem, 
skierował się do pokoju rodziców. Tam, o ile dobrze pamiętał, jego matka schowała swój 
stary miecz świetlny, który dostała od swojego brata. Jeden rzut oka powiedział 
młodemu Solo, że 3PO równie starannie dbał o porządek tutaj, jak i w pozostałych 
pomieszczeniach apartamentu. Nie miał jednak czasu na zachwycanie się czystością; 
szybkim ruchem wysunął jedną szufladę z ubraniami, przetrząsnął ją i wsadził na 
miejsce. Potem to samo zrobił z drugą i trzecią. Danni i Jaina, które weszły w tym czasie 
do pokoju, zajęły się łóżkiem i szafą z sukniami. Panna Quee miała pewne obiekcje, czy 
wypada jej grzebać w ciuchach matki przyjaciela, ale w mieli zbyt mało czasu, żeby 
bawić się w podobne ceregiele. 
- To był ten Threepio, o którym mówiłeś?- spytała, przetrząsając kolejne z 
niezliczonych ilości sukni Leii.- Nie sprawiał wrażenia aż tak gadatliwego. 

- Jak to nie?- zdziwił się Jacen, zaglądając do kolejnej szuflady.- Od razu, jak 
weszliśmy, rozgadał się jak najęty. 
- Może po prostu się stęsknił.- podsunęła Danni.- Chcecie powiedzieć, że on tak 
zawsze? 
- Zawsze.- odparli zgodnie Jacen i Jaina. 
- No to macie wesoło, nie ma co.- skomentowała panna Quee, zamykając szafę. Jacen 
natomiast wyczul nagłą zmianę emocji u swojej siostry i odwrócił się w jej stronę, w tej 
samej chwili, kiedy rzuciła tryumfalne: 
- Znalazłam!- po czym spojrzała na Jacena, i, podając mu miecz, który schowany był 
w skrytce pod łóżkiem, spytała:- Tylko nadal nie wiem, po co ci on potrzebny. 
- Widzisz,- zaczął młody Solo.- kiedy Shira Brie wróciła na jasną stronę, przekazała 
Corranowi Hornowi i Kamowi Solusarowi całą swoją wiedzę odnośnie biczów 
świetlnych. Sposób ich budowy, a także listę materiałów, jakie są do tego potrzebne, 
Kam przekazał mnie. Dlatego potrzebny był mi pierwszy miecz świetlny matki. 
- Nadal nie bardzo rozumiem.- rzekła Jaina, krzyżując ręce. 
- Rzecz w tym, że wujek Luke wmontował w ten miecz kryształ Kaiburr, który 
znalazł w świątyni Pomojemy na Mimban. Te kryształy mają bardzo interesujące 
właściwości. Po pierwsze, zwiększają wrażliwość na Moc posiadacza w miejscu, w 
którym powstały. Po drugie, mogą zapewnić łączność z dowolnym duchem, który wyrazi 
na to ochotę. 
- Jak to?- zdziwiła się Jaina.- Wujek Luke nigdy o tym nie mówił. 
- Mi kiedyś wspomniał.- odparł Jacen.- Podobno w starciu z Lordem Vaderem na 
Mimban wszedł w niego duch Obi-Wana Kenobiego. Poza tym Shira twierdzi, że kiedy 
była Lumiyą, wstąpił w nią duch zmarłego przed tysiącem lat Mrocznego Lorda Sith, 
kobiety znanej jako Darth Rain. Więc obie wersje się potwierdzają.- spojrzał na miecz 
swojej matki.- Poza tym, kryształ Kaiburr, jest podstawowym komponentem bicza 
świetlnego. 
- A więc to o to chodzi.- rzuciła Jaina, a jej aura nagle rozjaśniła się zrozumieniem.- 
To po to chcieliście z Danni przylecieć na Coruscant! 
- Przepraszam bardzo.- wtrącił się 3PO, który właśnie wszedłz tacą i trzema 
filiżankami kafeiny.- Ale czy szanowna pani nazywa się Danni? Danni Quee? 
- Tak.- zdziwiła się młoda kobieta z Commenoru.- Skąd wiesz? 
- Z całym szacunkiem, ale kiedy państwa nie było, przychodziły do domu różne 
wiadomości. Jedna z nich, co mnie nieco zdziwiło, była zaadresowana do pani doktor 
Danni Quee z korporacji ExGal. Podobno była pani widziana po raz ostatni w 
towarzystwie przedstawicieli rodziny Solo, a nie ma pani własnego komunikatora, więc 
wiadomość przysłano na prywatny numer pani Leii. Korporacja chce, żeby w najbliższej 
wolnej chwili złożyła pani wyczerpujący raport z wydarzeń na planecie zwanej Belkadan 
i ogólnym charakterze działalności przedstawiciela tejże firmy w szeregach stronnikow 
Nowej Republiki. 
Danni patrzyła na droida, zaskoczona. Nie sądziła, że po tym, co się stało na 
Belkadan, jej korporacja jeszcze się o nią upomni, Myślała, że spisała ją na straty, wraz 
ze wszystkimi członkami zespołu badawczego. A jednak ExGal nie zapomniała o niej, 
wręcz przeciwnie – żąda wyjaśnień. I Danni czuła, że musi im je złożyć, choćby to miało 
się odbyć kosztem wzięcia udziału w wyprawie Jacena i jego rodziny. Obowiązek przede 
wszystkim, a Danni Quee nie należała do osób, które zaniedbują swoją pracę. 
- Jacenie,- rzekła miękko.- wybaczysz mi, jeśli nie będę wam towarzyszyć w dalszej 
podróży? 
- Chyba nie mam wyjścia.- odparł młody Solo spokojnie, ale też z lekkim smutkiem. 
Miał nadzieję, że jego przyjaciółka, osoba, z którą się bardzo dobrze czuł i wiedział, że 

może na niej polegać, będzie z nim aż do końca. Ale musiał uszanować jej decyzję.- 
Odprowadzisz nas chociaż do „Sokoła”? 
- Myślę, że to da się zrobić.- odparła Danni. 
Kiedy Gavin, ziewając głośno, wszedł na salę odpraw w sztabie Sił Zbrojnych Nowej 
Republiki, wszyscy pozostali członkowie Eskadry łotrów już tam byli. Zawstydzony, że 
generał Antilles i pozostali czekali wyłącznie na niego, usiadł gdzieś w końcowym 
rzędzie obok Xarrce i postanowił nie rzucać się w oczy. Wedge najwyraźniej go nie 
zauważył, bo dyskutował o czymś na stronie z admirałem Kre’feyem. Sama obecność 
bothańskiego oficera wystarczyła, żeby uznać sprawę za poważną. Bardziej, niż 
sugerowałoby to wezwanie, wysłane na jego prywatny domowy terminal komputerowy. 
W pomieszczeniu, poza pilotami Eskadry Łotrów, obecny był wspomniany admirał, 
kilku techników, a także dwóch czy trzech niższych rangą oficerów Floty, którzy 
najwyraźniej towarzyszyli Bothaninowi. Gavin musiał przyznać, że, po serii 
zakonspirowanych narad i zebrań przed puczem oraz na Anoth, miło znów siedzieć w 
normalnej sali odpraw, w normalnej atmosferze, bez obaw, że karty historii mogą uznać 
ich za odszczepieńców i wywrotowców. To było, mimo wszystko, uspokajające uczucie. 
W sali dało się zauważyć jednak pewien istotny szczegół, który przykuł uwagę 
Darklightera. Po pierwsze, nigdzie nie było Corrana. Gavin doszedł do wniosku, że 
pewnie sprawy Jedi były ważniejsze i Wedge, po raz kolejny zresztą, zezwolił mu na 
chwilową przerwę w obowiązkach pilota eskadry. I nie byłoby w tym nic dziwnego, 
gdyby nie dwoje nowych pilotów, siedzących razem z Łotrami. Pilot z Tatooine znał ich 
osobiście: jednym z nich był Klatooinianin Vurrulf, kilkukrotnie zmieniający szwadrony, 
kiedyś dostał się nawet do ich eskadry, a drugą kobieta rasy Chevin, Pedna Scotian, która 
latała z nimi kiedyś, podczas polowań na Warlorda Zsinja. Później odeszła ona z grupy, 
znajdując sobie miejsce w Skrzydle Pasha Crackena, ale po rozbiciu tych dywizjonów 
nad Duro najwyraźniej pozostała bez formacji. 
Darklighter odruchowo się skrzywił, a przez jego twarz przemknął cień, kiedy 
przypomniał sobie o tym, co Flota Executor’s Lair zrobiła Pashowi. Po kilku tygodniach, 
kiedy zebrano już wszystkich pilotów ocalałych z tej potyczki, wyszło na jaw, że 
Cracken został przypadkiem zestrzelony przez jednego z TIE Defenderów. Zginął, tak, 
jak żył; za sterami myśliwca. 
No cóż, pomyślał Gavin, chyba lepiej zginąć tak, niż w jakikolwiek inny sposób. 
- Skoro już wszyscy jesteśmy,- zaczął Wedge, kiedy dostrzegł, że wysoki mężczyzna 
z Tatooine zajął już miejsce na sali.- najwyższa pora wyjaśnić wam, co jest grane. 
Przedtem musimy jednak uporać się z pewnymi zmianami personalnymi, jakie nas 
dotknęły.- spojrzał na Vurrulfa i Pednę Scotian.- Po pierwsze, jak zauważyliście, nie ma 
z nami Corrana. Wysłał mi wiadomość, że nie może brać udziału w tej misji, ponieważ 
jego przyjaciel, Raltharan, został zabity na Grovinie. 
- Raltharan był Jedi.- zauważył Ooryl.- Kto byłby w stanie go pokonać? 
- Darth Vader, Rov Firehead albo każdy inny adept ciemnej strony przy Executor’s 
Lair.- odparła opryskliwie Shira.- Echo śmierci Kel Dora rozniosło się po Mocy bardzo 
gwałtownie, więc musiał zostać szybko i bestialsko zamordowany. 
- To racja.- zgodził się Wedge.- Corran podejrzewa, że to nie był przypadek. Ktoś 
zaczaił się na Raltharana. Prawdopodobnie ten sam ktoś zagraża innym Jedi. 
W sali rozległa się kakofonia podnieconych i zaniepokojonych szeptów i szmerów, 
które generał Antilles musiał uciszyć kilkukrotnym stuknięciem wskaźnika o blat 
holoprojektora. 
- Dobra, ale w tym momencie jesteśmy zmuszeni pozostawić tę sprawę Jedi.- 
powiedział, kiedy wszyscy zamilkli.- Nas interesuje teraz przede wszystkim obecne 

zadanie. Ze względu na obowiązki, które powierzył mi admirał Bel Iblis, nie będę mógł 
lecieć z wami. 
Pomieszczenie znów przeciął pełen zawodu, pretensjonalny szum, który Wedge 
ponownie musiał uciszać. 
- Nie narzekajcie tak.- rzekł.- Ile to lat lataliście beze mnie. Teraz będzie podobnie. 
Komandor Tycho przejmie obowiązki Dowódcy Łotrów. Wes, niezmiennie będziesz 
jego skrzydłowym. Pedno, wejdziesz do eskadry jako Łotr Trzy, Hobbie, zostajesz przy 
Łotrze Cztery.- Scotian i Klivian kiwnęli głowami.- Inyri i Keir będą kolejno Łotrem 
Pięć i Sześć. 
- Panie generale,- zaczął mężczyzna z Churby oficjalnym tonem.- Czy to aby 
rozsądne, aby dawać mnie, jako skrzydłowego? 
- Coś nie tak, poruczniku Sandage?- zdziwił się Antilles. 
- Nie, po prostu nie jestem przyzwyczajony do powtarzania cudzych manewrów.- 
Keir wzruszył ramionami. 
- No to się będziesz musiał przyzwyczaić.- rzucił Wedge.- Inyri jest może młodsza 
stażem, ale brała czynny udział w życiu eskadry znacznie dłużej. Będziecie się doskonale 
uzupełniać wiedzą i doświadczeniem. 
- A czemu nie mogę latać, jak dotychczas, z Donosem?- zaprotestował Sandage. 
- Ponieważ postanowiłem, w uznaniu zasług Myna, przekazać mu dowodzenie w 
parze Siedem-Osiem, razem z Xarrce.- rzekł Antilles, siląc się na spokój.- Z kolei 
porucznik Huwla zajmie się ubezpieczeniem logistycznym eskadry. Może być? 
- Ja nie mam nic przeciwko temu, generale.- rzekła Tunrothka. Myn Donos też 
kiwnął głową. 
- Dobrze.- kontynuował Wedge.- Vurrulf wejdzie za Corrana jako Łotr Dziewięć. 
Powinniście się doskonale uzupełniać z Oorylem, który zostanie przy Dziesiątce. 
Natomiast dalej bez zmian: Shira będzie Łotrem Jedenaście, a Gavin Dwanaście. Jakieś 
pytania? Dobrze, zatem do rzeczy.- mruknął Antilles; i tak zmiany personalne w 
eskadrze zajęły mu więcej czasu, niż by chciał.- Admirale Kre’fey? 
- Dziękuję, generale.- rzekł władczo Bothanin, a futro na twarzy mu zafalowało.- 
Panowie i panie, pozwoliłem sobie określić naszą misję jako niebezpieczną, chociaż w 
gruncie rzeczy jest bardzo prosta. 
- Naszą?- zdziwił się Hobbie.- Bierze pan udział w tym zadaniu? 
- Owszem.- przyznał Kre’fey.- Dowództwo obawia się, skądinąd słusznie, że z tym 
zadaniem Eskadra Łotrów samodzielnie nie da sobie rady. 
- Może wreszcie dowiemy się, o co chodzi?- rzuciła Shira, krzyżując ramiona. Ironia 
w jej głosie wyraźnie nie spodobała się Bothaninowi, ale postanowił nie reagować. 
- Proszę bardzo panno Brie.- rzucił z fałszywą przymilnością, a jego futro oklapło.- 
Naszym celem jest układ Bilbringi. 
W sali ponownie rozległy się szmery zaniepokojenia i zaskoczenia. Wedge dłużej, 
niż zwykle, uciszał podniecone szepty. Przeszło mu przez głowę, że jego piloci czasem 
zachowują się jak senatorowie; głośno i bez sensu. Jedynie starsi piloci utrzymywali jako 
taką dyscyplinę, chociaż Wes cały czas szeptał coś do Tycha. Antilles słyszał tylko 
strzępy słów, ale wywnioskował z nich, że Janson podważa pod wątpliwość sens 
wyprawy, na którą Senat nie wyraził jeszcze zgody. Celchu odparł krótko, że to tylko 
kwestia czasu. 
- Problem polega na tym,- podjął Wedge, ignorując temat, który podjęli między sobą 
jego przyjaciele.- że Executor’s Lair przejęło układ z niemal nietkniętymi systemami 
obrony. Oznacza to, że trzynaście stacji typu Golan II i III oraz dość silne oddziały 
myśliwskie dostały się w ręce wroga. W najgorszym wypadku będziecie musieli 
zmierzyć się z kompletną obroną stoczni. 

- Czy nie moglibyśmy ich zablokować?- spytał Wes.- Tak, jak oni zrobili to przed 
miesiącem? 
- Problem polega na tym, że wtedy Bilbringi było nieprzygotowane na blokadę.- 
odparł Wedge.- Teraz może się to zmienić. Dlatego im szybciej zaatakujecie, tym 
większa szansa, że nie będą dobrze przygotowani. A pamiętajcie, że Executor’s Lair 
dysponuje ogromną ilością klonów i nie będzie miało kłopotu z obsadzeniem systemów 
obrony stoczni. 
- W takim razie powinniśmy zająć się raczej poszukiwaniem tych klonów.- rzekła 
Xarrce.- Nie wierzę, że taka armia nie zostawia śladów. 
- Wywiad szuka, jak może, zapewniam cię.- powiedział Antilles, dając do 
zrozumienia, że o działaniach Ielli wie więcej, niż pozostali zgromadzeni.- Problem 
polega na tym, że całkiem nieźle zacierają swoje ślady. W tej sytuacji za spory sukces 
powinniśmy uznać wykurzenie ludzi Vadera z Myrkr.- spojrzał na admirała Kre’feya.- 
Ale szukanie klonów to jedno, a atak na Bilbringi drugie. 
- Zgadza się.- rzekł Bothanin.- Jak już generał Antilles raczył wspomnieć, musimy 
liczyć się z tym, że przeciwnik wystawi przeciwko nam wszystko, co ma pod ręką. 
Dlatego Eskadrze Łotrów towarzyszyć będzie „Voice of all Changelings”, oraz dwa 
krążowniki klasy Liberator, jeden niszczyciel klasy Imperial i dwa pancerniki typu 
Dreadnaught z pełnym kontyngentem myśliwców. Na więcej nie możemy liczyć, bo 
odbywa się teraz zakrojona na szeroką skalę mobilizacja sił, mających uderzyć na 
Corellię. 
- Czyli, jak rozumiem, ta flotylla zwiąże walką główne siły obronne stoczni.- odgadł 
Tycho, patrząc przenikliwie na wyłączony holoprojektor.- Jakie jest nasze zadanie? 
- Pod osłoną „Voice of all Changelings” wbijecie się w obronę przeciwnika tak 
głęboko, jak się da.- powiedział Kre’fey.- Potem wykonacie szybki nalot na centrum 
dowodzenia obroną stoczni. Nie mam teraz żadnego holograficznego schematu, ale plany 
akcji załadujemy do waszych komputerów pokładowych. Zresztą wierzę, że większość z 
was zna system Bilbringi. 
- Jeśli nic się nie zmieniło od szesnastu lat, to tak.- rzucił Gavin. 
- Niewiele.- uśmiechnął się Wedge.- Ale nie powinno wam to sprawić kłopotów.- 
spojrzał na chronometr.- Nie ukrywam, że wasza misja będzie ciężka, ale jesteście 
najlepsi, powinniście sobie poradzić. Ruszacie jutro z rana. Jakieś pytania? Dobrze. 
Niech Moc będzie z wami i powodzenia. 
Kyle Katarn siedział za sterami promu klasy Lambda, należącego do Akademii Jedi, 
przebijając się przez górne warstwy atmosfery czwartego księżyca planety Yavin. 
Pilotowanie nie pochłaniało go całkowicie; właściwie to jedynie kątem oka obserwował 
wskazania przyrządów, a wszystkie korekty lotu i obliczenia nawigacyjne wykonywał 
machinalnie. Nie to było teraz dla niego najważniejsze. 
Myślami wracał ciągle do kłótni z Lukiem. Słyszał jego niezachwianą pewność, z 
jaką starał się udowodnić, że ten Vader nie ma nic wspólnego ze starym. Z dedukcji 
Kyle’a wynikało jednak co innego. Czy to możliwe, że Skywalker się mylił? 
- Musisz ufać w instynkt mistrza Luke’a.- powiedziała mu wcześniej Tionna.- W 
końcu znał swojego ojca lepiej, niż ktokolwiek inny. 
Niby racja, myślał Katarn, ale nie był tego taki pewien. W końcu jego instynkt 
podpowiadał mu co innego… a może nie? Może to nie instynkt, a dedukcja? A może 
jakaś transcendentalna przesłanka? Kyle nigdy nie był dobry w rozpoznawaniu tych 
niuansów w polu Mocy, to nie była jego domena. Więc może rzeczywiście Luke miał 
rację? 

Za dużo wątpliwości, za dużo niepewności, za mało poszlak. Kyle był pewien, że 
wtedy, na Exaphi, czuł Vadera. Co prawda ta sygnatura była nieco inna, ale 
wystarczająco znajoma. Luke twierdził z kolei, że aura obecnego Vadera zbytnio się 
różni od śladu w Mocy, jaki pozostawiał dawny Czarny Lord. Ludzie się zmieniają, to 
prawda, ale czy to możliwe, że Skywalker zapamiętał inną sygnaturę, niż Kyle? Albo tę 
samą, ale teraz inaczej ją interpretował? To wszystko było strasznie zagmatwane… 
Do tego dochodził fakt, iż Luke i Leia parokrotnie mieli wizje swojego ojca, Anakina 
Skywalkera. Czy możliwe było, że duch dawnego ucznia Obi-Wana Kenobiego oddzielił 
się od swojej ciemnej strony? A może było dwóch Vaderów? I jeden z nich był ojcem 
Luke’a, a drugiego Kyle miał wątpliwą przyjemność spotkać… Nie, to absurdalne, 
pomyślał Katarn, jak mogło być ich dwóch? To nie może być prawda… 
Ale wszystko wskazywało na to, że jest. 
- To by się zgadzało.- mruknął Kyle, przerażony. Rzeczywiście, rozwiewałoby to 
wiele wątpliwości, ale też budziło kolejne. Kim był drugi Vader? Skąd się wziął? Może 
był jakimś pierwowzorem Anakina Skywalkera? A może powstali równolegle? Jaki cel 
miał Imperator w tworzeniu dwóch Vaderów? Jak do tego doszło? I najważniejsze: jakim 
cudem drugi Vader ukrywał się tak długo? 
Nagle Katarn wymyślił jeszcze jedną ewentualność: może to klon? Nie, pomyślał, to 
niemożliwe, Luke i pozostali Jedi nauczyli się wykrywać subtelne niuanse Mocy, które 
sugerowałyby taką możliwość. Chociaż z drugiej strony, jeśli to prawda i Kyle spotkał 
kiedyś klona Vadera, to powstałby on w czasach, kiedy klonowanie opierało się na 
innych zasadach. Wtedy klony nie zostawiały takiego śladu w polu Mocy, bo nie 
używano isalamirów do ich produkcji. A więc mógł powstać równorzędny dla Vadera 
klon jego osoby, który… no tak, jasne! Katarn aż zachłysnął się tym, do czego doszedł. 
Imperator mógł sklonować Czarnego Lorda, podejrzewając, że oryginał go zdradzi! 
Tylko dlaczego ten klon nie ujawnił się wcześniej? Czyżby wynikało to tylko z 
cierpliwej strategii zdobywania wpływów? A może… jakby wszystko odwrócić? Może 
klon, sądząc, że jest prawdziwy, sam zaplanował zdradę, a oryginał miał stanąć w 
obronie swojego pana? Może Imperator chciał sprawdzić, który jest silniejszy i 
lojalniejszy? To wszystko miało sens… ale było mocno zagmatwane i oparte na 
przypuszczeniach. Poza tym insynuacja rodziła insynuację, i w pewnym momencie Kyle 
aż przeraził się tym, o czym pomyślał. Przez chwilę poczuł się jak we śnie. Koszmarnym 
śnie. 
Nad Endorem zginął klon Vadera. 
To było przerażające. Vader, ten sam, który dokonał rzezi starego Zakonu Jedi, 
powrócił teraz, by zdusić nowy jeszcze w zarodku. Kyle nie wiedział, czy to, do czego 
doszedł jest prawdą, ale nie mógł tego wykluczyć. To wszystko wydawało się bardzo 
realne. 
Teraz jednak nie mógł nic zrobić z tą wiedzą. Musiał ją komuś przekazać. 
Odruchowo zmienił koordynaty swojego skoku w nadprzestrzeni, odwracając go w inną 
stronę. Początkowo chciał lecieć na Geraton, gdzie jego kobieta, Jan Ors, miała 
dopilnować wprowadzenia nowych władz. Niedawno poinformowała go, że rząd jest już 
w dobrych rękach i że czekając na niego sprowadziła sobie ich poprzedni statek, „Modly 
Crow”, w którym wprowadzała właśnie kolejne modyfikacje. Kyle musial jednak wpierw 
donieść Radzie Jedi o swoim odkryciu, więc po krótkim namyśle stwierdził, że lepiej 
będzie najpierw odwiedzić Noquivzor. Wybrał więc koordynaty i skoczył w 
nadprzestrzeń. 
Han, Leia i Chewbacca wpadli na pokład „Sokoła Millennium”, patrząc na 
chronometr. Przez ostatnie cztery godziny odwiedzali różnych senatorów, przekonując 

ich do admirała Bel Iblisa. Z reguły z dobrym skutkiem, chociaż mediacje w tak 
szaleńczym tempie nie były łatwe; właściwie przez pośpiech i inną sytuację polityczną, 
niż ta, o której myślał Corellianin, układając swoją listę, nie udało im się dotrzeć do 
kilkunastu senatorów, którzy byli akurat zajęci. Dzięki wpływom Leii udało się jednak 
wejść do biur większości pozostałych, z czego większość generalnie rzecz biorąc bez 
oporów przyjęła punkt widzenia Leii, mającej w dodatku byłego przemytnika i 
Wookiego za plecami. 
Han miał nadzieję, że to wystarczy. 
- Jacen i reszta wrócili?- spytał on Tahiri, która przywitała ich przy rampie. 
- Jeszcze nie.- odparła młoda dziewczyna.- Ale dali znać, że zaraz będą. 
- To dobrze.- powiedziała spokojnie Leia.- Nie mamy czasu do stracenia.- odwróciła 
się do Hana i Chewiego.- Chodźmy rozgrzać silniki. Startujemy od razu, jak tylko wejdą 
na pokład. 
- Doskonale.- rzucił Han i poszedł do sterowni. Zasiadł przy pulpicie i rzucił okiem 
na kontrolki paliwa i energii, po czym skoncentrował się na kończeniu procedur 
przedstartowych. 
W międzyczasie na pokład lądowiskowy wpadli Jacen, Jaina i Danni, i widząc, że 
„Sokół” już prawie startuje, jeszcze przyspieszyli kroku. Na kilka metrów przed rampą 
Jacen i Jaina spojrzeli na pannę Quee, czując, że chyba najwyższa pora się pożegnać. 
Danni spojrzała Jacenowi głęboko w oczy, dopiero teraz zdając sobie sprawę, że wielu 
rzeczy jeszcze nie widzieli i równie wielu nie zdążyli sobie powiedzieć. Musiała 
przyznać, że młody Solo bardzo jej imponował, a poza tym był dobrym słuchaczem i 
wiernym przyjacielem. Jakby nie patrzeć, zżyła się z nim i wiedziała, że to działa także w 
drugą stronę. Wyczytała to w oczach Jacena. 
- Trzymaj się, Danni.- powiedziała Jaina, podając rękę pannie Quee i zmuszając ją do 
spojrzenia w jej stronę.- Powodzenia. Bądź dzielna, wszystko będzie dobrze. 
- Nawzajem, Jaino.- uśmiechnęła się Danni.- Niech Moc będzie z wami. 
- Zanim odlecimy,- zaczął Jacen, kiedy jego siostra weszła po rampie.- muszę ci coś 
powiedzieć. Nie wiem, jak ty, ale ja czuję, że przez ostatnie tygodnie bardzo się z tobą 
zżyłem. Długo nie miałem tak dobrej i serdecznej przyjaciółki.- spojrzał jej głęboko w 
oczy.- Myśl o mnie czasem. 
- Dobrze.- powiedziała Danni, kłaniając mu się przesadnie nisko.- I ty też. Jak wy to 
mówicie… niech Moc cię prowadzi.- spojrzała na kokpit „Sokoła”.- No, leć już. Musisz 
odnaleźć swojego brata. 
Jacen uśmiechnął się, odwrócił i wszedł na rampę. Danni jednak nie mogła oprzeć się 
wrażeniu, że w jego oczach zatańczył jakiś smutny ognik. Właściwie to było normalne; 
młody Solo martwił się o Anakina i ilekroć o nim wspominał, uśmiech znikał z jego 
twarzy. Kobieta z Commenoru przywykła już do tego spojrzenia; była pewna, że ona na 
jego miejscu zjadałaby paznokcie ze strachu o młodszego brata. Teraz jednak było w 
jego wzroku coś innego, smutniejszego, bolesnego. Danni podejrzewała, że to po części z 
jej powodu; od Bitwy o Exaphi bardzo się ze sobą zżyli i, mimo, iż Danni straciła 
możliwość panowania nad Mocą, niemalże dzielili się myślami. Tak, z pewnością tu 
chodziło o rozstanie, lecz nie tylko. W jego wzroku było coś jeszcze, jakby obawa… 
Jacenie, pomyślała Danni, wzdrygając się, czy jeszcze cię kiedyś zobaczę? 
Po chwili silniki jonowe „Sokoła Millennium” zaryczały i frachtowiec wzbił się w 
przestworza. Danni patrzyła jak znika, odruchowo pocierając sobie ramiona. Poczuła, jak 
nagle robi jej się dziwnie zimno. Miała nieodparte wrażenie, że Jacen zdawał sobie 
sprawę z jakiegoś niebezpieczeństwa, jakie czyhało na niego. Zupełnie, jakby 

przygotowywał się na to od dłuższego czasu, budując bicz świetlny i czerpiąc z życia 
tyle, ile mógł, przez ostatnie tygodnie. 
Wiedział, że może zginąć. 

ROZDZIAŁ 
10 
Jacen rzeczywiście miał powody do obaw. Nie zdradził tego nikomu, ale bał się, że 
jego brat, Anakin, mógł zajść zbyt daleko na ciemną stronę Mocy. A jeśli tak, to siła 
perswazji i jasnej strony może nie wystarczyć. Ciemna strona mogła wyrządzić już 
trwałe szkody w psychice młodzieńca i trzeba było liczyć się z tym, że może nie poznać 
swojej rodziny albo żywić do nich irracjonalną niechęć, lub wręcz nienawiść. Co prawda 
Jacen nie wierzył, że jego brat mógłby aż tak daleko posunąć się w swoim gniewie, ale 
rozsądek podpowiadał mu, że nie może tego wykluczyć. 
Moc mu jednak mówiła, że nie powinien od razu skreślać swojego brata. Każdemu 
trzeba dać drugą szansę. 
Gdyby to się jednak nie udało, musiał przygotować się na najgorszą ewentualność. 
Było rzeczą oczywistą, że Anakin, chociaż młodszy, szkolił się znacznie dłużej i miał 
znacznie większy potencjał, niż on czy Jaina. Teoretycznie, przy odpowiednio 
wytężonym treningu, mógł stać się silniejszy od samego wujka Luke’a. Ten trening już 
trwał; Jacen wiedział o tym, gdyż fala cierpienia, nienawiści i strachu, którą generował 
Anakin, odbijała się głośnym echem w Mocy, więcej, zdawała się potęgować. Jacen 
wiedział poza tym, że na Exaphi Anakin omal nie pokonał Dartha Vadera, a to mogło 
oznaczać tylko jedno: potęga młodego Solo znacznie wzrosła. Jacen prawie na pewno 
wiedział, że nie dałby mu rady. Miał tylko nadzieję, że nie będzie musiał. 
Na wszelki wypadek przygotowywał się na ewentualność konfliktu. Medytował, 
ćwiczył i starał się dogłębniej zrozumieć Moc, a przez to nie odstawać aż tak strasznie od 
swojego brata. Elementem, jaki miał zdecydować o jego przewadze, był bicz świetlny, 
który właśnie konstruował. Dążenie do doskonalszego poznania Mocy i kształtowania się 
na jej narzędzie na pewno by nie zaszkodziło, a może bardzo pomóc. Dlatego Jacen tak 
nalegał, żeby odwiedzić Coruscant; chciał mieć chociaż tę kartę przetargową, jaką 
dawała unikalna broń. Jeśli nie przyda się podczas spotkania z Anakinem, na co Solo 
cały czas miał nadzieję, to z pewnością będzie znakomitym środkiem do walki z 
Executor’s Lair. Zwłaszcza, że jak Jacen wyczuł, jakiś Jedi zginął, więc było wielce 
prawdopodobne, że przeciwnik wykonał kolejny ruch. 
Dlatego młody Solo czuł, że musi się do tego wszystkiego jakoś ustosunkować. A 
najlepszą drogą ku temu było samodoskonalenie się w Mocy. 
Hałas, jaki dało się słyszeć w Senacie podczas obrad, bywał czasem nie do 
zniesienia. Wielokrotnie się zdarzało, że mieszkańcy okolicznych budynków składali 
formalne skargi na wrzawę, jaka wydobywała się z budynku, wskutek czego prezydent 
Gavrisom musiał w swoim czasie otoczyć ściany sali obrad warstwą tłumiącego 
materiału. Strumień zażaleń przestał płynąć, ale nie rozwiązało to głównego problemu, 
jaki powstawał podczas dyskusji nad szczególnie ważnymi dla Nowej Republiki 
sprawami. 
Chodziło mianowicie o to, że w Senacie można było ogłuchnąć. 
Admirał Garm Bel Iblis doskonale zdawał sobie z tego sprawę, kiedy wylatywał na 
środek sali na repulsorowej platformie senackiej, której mu użyczono na tę okazję. 
Towarzyszyli mu jego senaccy opiekuni, Ponc Gavrisom i Elegos A’kla, którzy jednak 
zdecydowali się nie brać udziału w dyspucie, ze względu na brak niezbędnego dystansu 
do całej sprawy. Ich decyzja się była co prawda do przewidzenia, ale i tak niekorzystna. 

Z tego, co Głównodowodzący Siłami Zbrojnymi Nowej Republiki zdołał 
wywnioskować, mniej więcej jedna trzecia senatorów była mu zdecydowanie wroga, 
jedna czwarta sprzyjała, a pozostali nie opowiadali się jasno ani po jednej, ani po drugiej 
stronie. Poparcie rozkładało się więc raczej niekorzystnie. To źle, pomyślał Bel Iblis, że 
w krytycznym dla Republiki momencie Senat nie potrafi się skonsolidować i otwarcie 
poprzeć najkorzystniejsze dla niej działania. Zamiast tego marnujemy energię na lokalne 
kłótnie i niepotrzebne waśnie, które osłabiają nas i czynią podatnymi na atak 
przeciwnika. Zupełnie, jak za czasów Starej Republiki. 
Czyżby, tak, jak wtedy, tak i teraz czekał ich upadek demokracji? 
Jeśli tak, to trzeba zrobić wszystko, aby temu zapobiec, pomyślał Bel Iblis z nową 
determinacją. 
- Admirale,- zaczął tymczasowy prezydent Reveel.- wierzę, że poprosił pan o 
nadzwyczajne zgromadzenie Senatu w niezwykle ważnej sprawie. Senatorowie 
Gavrisom i A’kla poinformowali mnie już o pańskich założeniach, wierzę jednak, że sam 
zechciałby pan je przedstawić szanownemu zgromadzeniu. 
- Dziękuję, panie prezydencie.- odparł Bel Iblis, po czym podpłynął platformą na 
środek sali obrad, aby być lepiej widocznym dla zebranych.- Nie jest dla państwa 
tajemnicą, że nasze główne siły gromadzą się w okolicach Commenoru, aby przypuścić 
szturm na okupowany układ Corelli. Zanim jednak zakończymy mobilizację, niezbędne 
jest odcięcie przeciwnika od jego zaplecza militarnego i logistycznego. Nie chcę się tutaj 
rozdrabniać na temat: w jakim celu i dlaczego jest to konieczne, poprzestanę więc na 
tym, że jeśli maksymalnie uszczuplimy zapasy układu Corelli, również czas ewentualnej 
blokady ulegnie znacznemu skróceniu. Nie wspominając o tym, że bez zaplecza 
żołnierze Executor’s Lair nie będą w stanie udowodnić swojego optymalnego potencjału. 
Żeby jednak tego dokonać, nasza Flota musi uderzyć na okupowane przez wroga 
planety. W okolice każdej z nich wysłałem już odpowiednie siły uderzeniowe, które 
czekają na odpowiedni rozkaz. Żeby go jednak wydać, potrzebuję aprobaty szanownego 
zgromadzenia. 
- To jakiś absurd.- skomentował senator z sektora D’Asty.- Po co ograniczać się do 
odcinania światów zaopatrujących układ Corelli, skoro jest rzeczą pewną, że Executor’s 
Lair zagarnie w odwecie okoliczne systemy, rozszerzając swoją sukcesję o cały sektor 
Corelliański. Nie lepiej od razu uderzyć na przeciwnika, póki się jeszcze dobrze nie 
ufortyfikował? 
- Nie.- rzucił senator Porolo Miatamia, Diamalanin, unosząc uszy.- Jak zaznaczył 
admirał Bel Iblis, mobilizacja naszych sił jeszcze trwa. Gdyby Flota uderzyła teraz, 
poniosłaby dotkliwą klęskę. Mam rację, admirale? 
- To czysty absurd!- warknął senator z Ando.- Układ Corelli nie posiada nawet w 
połowie tak rozbudowanych systemów obrony, jak chociażby Bilbringi! Na pewno nie 
trzeba ściągać aż dwóch superniszczycieli, żeby go zdobyć! 
- Jeśli można,- przerwał mu Bel Iblis spokojnie.- to chciałbym zapoznać państwa z 
pewnymi danymi. Ostatnio przeprowadzone rozpoznanie w układzie Corelli dowodzi, że 
w systemie stacjonują obecnie trzy superniszczyciele i jeden klasy Sovereign. Nie wiem, 
czy państwu mówi coś ta nazwa, więc wyjaśniam, że jest to mniejsza wersja okrętu klasy 
Eclipse, którego używał Imperator Palpatine. 
W sali zapanował taki rumor, że aż trudno było usłyszeć własne myśli. Tymczasowy 
prezydent Reveel musiał wyłączyć nagłośnienie, ale i tak hałas był niesamowity. Jak 
dzieci, pomyślał admirał. Chociaż musiał przyznać, że to, co powiedział o sile Executor’s 
Lair, zrobiło na nich wrażenie. 
- Dodatkowo…- kontynuował Bel Iblis, kiedy wrzawa przycichła na tyle, że dało się 
coś powiedzieć.-…rozpoznanie oraz agenci Wywiadu stwierdzili,- wziął głęboki oddech, 

zastanawiając się, jak to powiedzieć. Zdecydował się rzucić to wprost.- że nasz 
przeciwnik dysponuje Pogromcą Słońc. 
Tym razem dla odmiany wszyscy senatorowie ucichli jak na komendę. Ponad tysiąc 
par oczu wpatrywało się teraz w niego ze zdumieniem, niektórzy pobledli, inni byli 
bliscy zawału. Ogólnie rzecz biorąc, przeżyli szok. 
- Na ile jest to pewna informacja?- senator Adrick, Mon Calamari, pierwszy odzyskał 
władzę nad sobą.- Czy jest on uzbrojony? A może to atrapa? 
- Na tyle, na ile nasze informacje są wiarygodne,- powiedział Bel Iblis.- jest to 
najprawdziwszy Pogromca Słońc. Wyglądał na ukończonego, ale spoczywał w dokach, 
więc można zaryzykować stwierdzenie, że jeszcze nie jest w pełni uzbrojony albo 
wymaga kilku wykończeń. Tak czy inaczej, stanowi realne zagrożenie. Dlatego na tyle, 
na ile to możliwe, chciałbym wprowadzić mój plan w życie. Im szybciej odetniemy 
Corellię, tym większa szansa, że Pogromca może nie zdążyć wystartować przed inwazją. 
Poza tym postulowałbym nawiązanie bezpośredniej łączności z admirałem Pellaeonem. 
- A po co?- zdziwił się reprezentant D’Asty.- Mało to mamy problemów? 
- Tak się składa,- odbił piłeczkę Bel Iblis.- że właśnie problemów mamy aż nadto. A 
jeden z największych dotyczy pańskiego sektora, senatorze. 
- Nie bardzo wiem, o czym pan mówi.- rzekł mężczyzna z D’Asty, siląc się na 
spokój. Krople potu wstąpiły mu jednak na czoło. 
- Mówię o zebraniu waszej floty sektoralnej, powiększonej o jednostki sektorów 
Senexa, Juvexa, Meridiana i Antemeridiana, na granicy Środkowych i Zewnętrznych 
Odległych Rubieży.- odparł Bel Iblis z pozorną obojętnością, z satysfakcją obserwując, 
jak oczy pozostałych senatorów zwracają się w stronę podenerwowanego przedstawiciela 
D’Asty. 
- To pomówienie!- warknął wspomniany reprezentant.- Nie ma pan dowodów…! 
- Mam informacje komandor Mirith Sinn, potwierdzone przez nasz Wywiad i 
niezależną organizację Talona Karrde’a.- przerwał mu admirał.- Myślę, że niektórzy 
mogliby to uznać za wystarczający dowód. 
- Senatorze,- zaczął Drool Reveel, spoglądając na ekran swojego panelu; właśnie 
wyświetlano na nim informacje dostarczone przez wymienione wcześniej agendy 
wywiadowcze.- jestem zmuszony prosić pana o opuszczenie sali obrad i niezwłoczne 
stawienie się przed senacką komisją dyscyplinarną. 
Reprezentant sektora D’Asty, odprowadzony przez straż senacką, opuścił swoją 
platformę, mrucząc coś o niesprawiedliwości i spisku. Nikt z senatorów jednak nie 
zwracał na to uwagi; wszyscy wlepili oczy w Bel Iblisa, a on musiał przyznać, że jego 
autorytet wzrósł przez ostatnie trzy minuty, chociaż niewątpliwie podwaliny pod to 
rzucili Han i Leia Organa Solo. 
- Także, jak już wspomniałem,- podjął na nowo Głównodowodzący.- potrzebna nam 
pomoc Imperium. Dylematy moralne i dyplomatyczne proponowałbym odłożyć na razie 
na bok; niezaprzeczalnie jest faktem, iż admirał Pellaeon pomógł nam nad Exaphi, 
możemy więc być pewni czystych intencji z jego strony. Dlatego postuluję 
skoordynowanie działań przeciwko Executor’s Lair z Siłami Zbrojnymi Imperium, 
zwłaszcza, że musimy toczyć wojnę na dwa fronty. Oczywiście niezbędne też jest 
odcięcie Corelli od zaplecza logistycznego, o którym mówiłem wcześniej. 
- Popieram wniosek pana admirała.- odezwał się senator Adrick.- Trzeba pozbawić 
wroga jego zaplecza, póki jest okazja. 
- Zgadzam się.- dodał Miatamia, strzygąc uszami.- Mam jednak jedno zastrzeżenie. 
Czy nie myślał pan o wysłaniu na Corellię oddziału dywersyjnego, który mógłby 
odsunąć w czasie fortyfikowanie się przeciwnika lub chociaż zminimalizować 
skuteczność bojową niektórych jednostek wroga? 

- Tak.- rzekł krótko Bel Iblis.- Poczyniłem już nawet odpowiednie kroki. Za kilka 
godzin na Coruscant powinna dotrzeć grupa dywersantów Jedi, którzy na moją prośbę 
zostali oddelegowani przez Zakon. W najbliższym czasie planuję operację, która może 
przechylić szalę zwycięstwa w nadchodzącej bitwie. I to bardzo wyraźnie. 
Llegh Krestchmar i Cyryl, dwaj Wędrowni Protektorzy, którzy walczyli po stronie 
Nowej Republiki podczas Bitwy o Exaphi, zeszli po rampie promu klasy Lambda, 
należącego do Rady Jedi, jak tylko ten osiadł na lądowisku przy Pałacu Imperialnym. 
Nie było to co prawda to samo stanowisko, na którym jakiś czas temu spoczywał „Sokół 
Millennium”, ale znajdowało się na tym samym poziomie. Oznaczało to, że obecnie są 
oni równie cenni, jak była pani prezydent Nowej Republiki. Protektorzy musieli 
przyznać, że trochę im to schlebia. 
Zdawali sobie jednak sprawę, że to nie z ich powodu zdecydowano się udostępnić im 
lądowisko dla VIP-ów. Promem przyleciała grupa czworga młodych rycerzy Jedi, którzy 
zostali tu oddelegowani przez swój organ koordynujący i decyzyjny, znany jako Rada 
Jedi. I chociaż funkcjonowała ona w niepełnym składzie, bo bez Luke’a Skywalkera, 
Ikrita, Kama Solusara i Xyrona Narra, to jednak została upoważniona do wydawania 
wiążących decyzji. Tym samym grupa zdolnych Jedi, o rozwiniętych umiejętnościach z 
zakresu infiltracji i sabotażu, otrzymała zalecenie oddania się pod komendę admirała Bel 
Iblisa. Llegh i Cyryl, którzy po Bitwie o Exaphi polecieli z ocalałymi Jedi na Noquivzor, 
postanowili dołączyć do tej grupy, wychodząc z założenia, że skoro stracili wszelkie 
ślady nielegalnego transportu żywności, to równie dobrze mogą odwiedzić sztab Sił 
Zbrojnych Nowej Republiki. Tym samym byliby w centrum wydarzeń i mogliby 
odpowiednio szybko zareagować w miejscu, w którym byliby najbardziej przydatni. 
Umiejętności Wędrownych Protektorów mogły okazać się niezastąpione w wielu 
sytuacjach. 
Grupę Jedi, na którą składali się młodzi mężczyźni, którzy zaledwie kilka miesięcy 
wcześniej otrzymali status rycerza, a mianowicie Wurth Skidder oraz Ganner Rhysode, 
obaj uzdolnieni w posługiwaniu się telekinezą i wytrenowaniu w walce mieczem 
świetlnym. Towarzyszył im Jovan Drark, Rodianin o smukłej twarzy, będący idealnym 
snajperem, oraz Eryl Besa, mająca spotęgowaną Mocą zdolność do astronawigacji i 
orientacji w terenie. 
Innymi słowy, stanowili wykwalifikowany oddział dywersantów. 
- Witajcie.- powiedział Dorsk 82, który wyszedł im na spotkanie.- Przybyliście w 
samą porę. 
- Moc z tobą, Dorsk.- odparła Eryl, kłaniając się lekko.- Czyżby coś się szykowało? 
- Admirał Bel Iblis planuje wykorzystać grupę złożoną z Jedi i agentów Wywiadu do 
uszczuplenia zasobów obronnych Vadera.- rzekł spokojnie Khommita, kierując się w 
stronę turbowind.- Nie wiem dokładnie, co to za misja, ale czuję, że nie będzie łatwo. 
- Masz zamiar lecieć z nami?- spytał Wurth, odczytując wachlarz emocji w aurze 
Dorska. 
- Nie wiem, czy jestem jeszcze potrzebny na Coruscant.- przyznał zapytany.- 
Większość Jedi, którzy rozpoczęli służbę jako oficerowie Nowej Republiki, jest tutaj, w 
sztabie, więc Głównodowodzący ma aż nadto pomocników. Jeśli nie będzie dla mnie 
lepszego zajęcia, wezmę udział w waszej misji. 
- Mistrzu Dorsk,- odezwał się Llegh, kiedy doszli do turbowind.- Nie orientujesz się, 
czy przypadkiem nie znalazłoby się w sztabie odpowiednie zajęcie dla Wędrownych 
Protektorów? 
- Nie mam pojęcia.- rzekł Khommita, wchodząc do kabiny.- Admirał Bel Iblis jest 
bardzo tajemniczy w swoich planach. Podejrzewa, że gdzieś tutaj jest szpieg, który 

mógłby zdradzić jego zamiary przed czasem. Stara się więc nie mówić o niczym za 
wcześnie. 
- Szpieg…- zastanowił się Krestchmar, spoglądając na Cyryla. Jego głowoogony 
zadrgały nerwowo, a w oczach pojawił się żywszy blask, mimo, iż Shi’ido instynktownie 
zamykał się w sobie, ilekroć tylko był w pobliżu jakiegoś Jedi. Właściwie na 
Noquivzorze cały czas był jakiś nieswój i Llegh przypisywał to po części jego naturalntej 
niechęci do użytkowników Mocy, a po części do braku jakiegokolwiek istotnego 
zadania. Ale teraz, kiedy dowiedzieli się o podejrzeniach Bel Iblisa co do wtyczki na 
Coruscant, obaj mogli porzucić bezczynność i zająć się tym, co naprawdę lubili i 
potrafili. 
- Wiecie co?- Krestchmar wykrzywił swoją twarz na kształt czegoś podobnego do 
uśmiechu.- Chyba wiem, co będziemy z Cyrylem robić. 
„Chimera”, niszczyciel klasy Imperial, krążył wraz z całkiem sporą obstawą w 
okolicach jedynej stoczni, jaka pozostała w rękach Imperium. Dokonywano tam 
kolejnych napraw i modyfikacji w konstrukcji tych potężnych machin bojowych, aby 
utrzymać je w jak najlepszej kondycji. Nigdy nie było wiadomo, kiedy flota może się 
przydać. 
Admirał Pellaeon stał właśnie na mostku, obserwując siły, jakie mu pozostały. 
Patrząc na nie przez iluminator nie mógł powstrzymać grymasu; ze wszystkich okrętów, 
jakie miał do dyspozycji jeszcze pół roku temu, pozostało mu zaledwie czternaście. 
Mógłby co prawda oddelegować więcej, ale wtedy musiałby zbytnio rozciągnąć linię 
obrony swoich granic, a na to lokalni moffowie nie chcieli się zgodzić. Pellaeon zresztą 
także niechętnie uszczupliłby szkieletowe siły obrony Imperium. 
Chociaż musiał przyznać, że w przypadku zmasowanego ataku Executor’s Lair ta 
obrona nie na wiele się zda. 
Rozmyślania przerwało mu ciche buczenie prywatnego komunikatora. Z dezaprobatą 
odwrócił się w stronę jednej z wnęk dla załogi mostka, po czym westchnął i rzekł: 
- Majorze, jestem tutaj. Nie ma potrzeby powiadamiać mnie przez komunikator, 
skoro o wszystkim można mi zameldować osobiście. 
- Proszę o wybaczenie, sir.- zająknął się młody oficer.- Taka jest standardowa 
procedura. Myślałem, że… 
- Już dobrze.- przerwał mu Pellaeon.- O co chodzi. 
- Słucham?- major zamrugał oczami ze zdziwienia, ale widząc surową minę admirała 
zaraz się opamiętał.- Aha, proszę o wybaczenie. Ma pan połączenie, sir. Prosto z 
Coruscant. To Głównodowodzący Sił Zbrojnych Nowej Republiki. 
- Przełącz to na prywatny holoprojektor w mojej kajucie.- rzucił admirał, kierując się 
w stronę wind. Nareszcie, powiedział sobie w duchu, myślałem, że Bel Iblis o mnie 
zapomniał. 
- Tak jest, sir.- rzucił za nim łącznościowiec, ale Pellaeon już zjeżdżał turbowindą 
kilka pokładów niżej. 
Kiedy wszedł do kapitańskiej kajuty, jego oczom ukazała się sylwetka Bel Iblisa 
normalnych rozmiarów, acz nieco zniekształcona przez fale HoloNetowe. Admirał 
cierpliwie czekał, aż Pellaeon włączy nadajnik. 
- Witam.- odezwał się Głównodowodzący Siłami Zbrojnymi Imperium.- Już 
myślałem, że będę musiał układać plan inwazji na Corellię bez pana. 
- Jesteśmy równi stopniem.- powiedział spokojnie Bel Iblis.- Poza tym pełnimy 
jednakowe funkcje. Proponuję więc, żebyśmy zrezygnowali ze zwrotów 
grzecznościowych i mówili sobie na „ty”. 

- Myślę, że to jest do przyjęcia.- zgodził się Pellaeon.- Wracając do rzeczy, wysłałem 
rozpoznanie do układu Corelli, lecz jak dotąd nikt nie powrócił. 
- Moja grupa też została rozbita, ale kilku ocalało.- odparł Bel Iblis.- I rewelacje, 
jakie przywieźli, są bardzo niepokojące. 
- Z pewnością chodzi o tego superniszczyciela, którego skradziono z Ord Trasi kilka 
miesięcy temu.- rzekł ponuro Pellaeon.- I jeszcze drugi egzemplarz, który ocalał z Bitwy 
o Roon. 
- Od Jedi Brakissa dowiedzieliśmy się także, że Vader ma do dyspozycji jeszcze dwa 
superniszczyciele, w tym jeden klasy Sovereign. 
- To niedobrze.- Pellaeon podrapał się po brodzie w zamyśleniu.- Jeśli Executor’s 
Lair przejęło kontrolę nad repulsorami planetarnymi układu Corelli, to nawet nasze 
połączone siły mogą nie dać im rady. 
- Książę Isolder z Konsorcjum Hapańskiego zapewnił mnie już, że jego sześćdziesiąt 
trzy Battle Dragony z osłoną wezmą udział w ataku na Corellię.- powiedział Bel Iblis.- 
Już są nawet w drodze na Commenor. Poza tym Talon Karrde załatwił wsparcie ze 
strony Ligi Golemów, Legionu Flamestrike, Legalnych Przewoźników i kilku innych 
grup paramilitarnych. Wspomaga nas pół galaktyki. 
- To doskonale.- rzekł Pellaeon z nutką satysfakcji.- Moje niszczyciele mogą ruszyć 
do punktu zbornego w każdej chwili. 
- Właściwie to myślałem nad innym zastosowaniem Floty Imperium.- wyznał Bel 
Iblis.- Oczywiście, jeśli się zgodzisz. 
- Nic nie zaszkodzi, jeśli wysłucham, co masz na myśli. 
- Wróg formuje drugi front.- rzucił bez ogródek Corellianin.- Na pasie między 
Środkowymi i Zewnętrznymi Odległymi Rubieżami. Dopóki będziemy mieli 
przeciwnika za plecami, pełna mobilizacja nie wchodzi w grę. A bez niej… 
-…możemy nie wygrać.- dokończył Pellaeon.- Jakie to siły i czy sam dam sobie z 
nimi radę? 
- Około pięćdziesięciu jednostek różnych rozmiarów i możliwości, ale nie można 
wykluczyć jakiegoś wsparcia ze strony Vadera. 
- Ciężka sprawa.- skomentował Pellaeon.- Przewidujesz jakąś pomoc? 
- Myślę, że wesprę cię kilkoma zespołami uderzeniowymi pod dowództwem 
komandor Mirith Sinn.- odparł Bel Iblis.- Może nie będzie to jakaś znaczna siła 
militarna, ale powinna stanowić dobre uzupełnienie Sił Zbrojnych Imperium. 
- Mirith Sinn?- Pellaeon zmarszczył brwi.- Czy ona nie jest specjalistką od walki 
naziemnej? 
- Jest.- zgodził się Corellianin.- Ale drugi dowódca liniowy ci chyba niepotrzebny. 
Poza tym komandor Sinn ustaliła, że siłami przeciwnika będzie dowodził inny żołnierz 
polowy, wyspecjalizowany w kierunku konfliktów planetarnych. 
- Niech zgadnę. To on był podstawową przyczyną, dla której oddelegowałeś Sinn do 
tej misji. 
- Tak.- zgodził się Bel Iblis.- Ruchami wroga będzie kierował sam Kir Kanos! 

ROZDZIAŁ 
11 
Drzwi centralnego biura Departamentu Sprawiedliwości w Pałacu Imperialnym 
rozsunęły się z sykiem i do środka weszła grupa rycerzy Jedi. Poruszali się szybko i 
żwawo, acz nie gwałtownie; ta część budynku była najeżona czujnikami ruchu, 
rejestrujących i zapisujących wszystko, co działo się w biurze. Dlatego szóstka rycerzy 
Jedi, przybyłych przed godziną na Coruscant, starała się nie wykonywać gwałtownych 
ruchów. Nigdy nie należy zwracać na siebie zbytniej uwagi. 
Luke Skywalker, idący na czele ekipy, przystanął nagle przy biurku sekretarki, 
młodej kobiety rasy H’nemthe, spoglądając na nią łagodnie, acz stale. Zaraz za nim 
pojawili się Mara Jade Skywalker i Brakiss. Urzędniczka, nieco zaskoczona obecnością 
tylu Jedi w jednym miejscu, trochę się speszyła. 
- Jeśli to możliwe, chcielibyśmy jak najszybciej zobaczyć się z Prokuratorem 
Generalnym.- powiedział łagodnie mistrz Jedi z Tatooine, wyczuwając w Mocy jej 
zmieszanie. 
- Pan Prokurator jest teraz zajęty.- odparła, gdy trochę się uspokoiła.- A państwo w 
jakiej sprawie? 
- Naglącej.- rzuciła oschle Mara.- Bardzo naglącej. 
- Chodzi o pana Brakissa.- poinformował ją spokojnie Skywalker, co wyraźnie 
kontrastowało z tonem jego żony.- Dostaliśmy informację, że mamy go sprowadzić na 
Coruscant w sprawie kilku przestępstw, które popełnił dawno temu.- dodał, celowo 
akcentując dwa ostatnie słowa. 
- Acha, sprawa 324,546.- wyrecytowała H’nemtheanka, nabierając nagle dziwnej 
pewności siebie, która cechowała biurokratów, ilekroć zaczynali mówić o swojej 
profesji.- Muszą państwo poczekać kilka dni, aż wniosek przejdzie przez odpowiednie 
szczeble autoryzacji, wtedy zbierze się Senacka Komisja Śledcza, przeanalizuje sprawę i 
ruszy postępowanie śledcze. Myślę, że już w przyszłym tygodniu powinni państwo 
poznać termin rozprawy. Oczywiście do tego czasu Jedi Brakiss musi zostać zatrzymany 
i osadzony w areszcie… 
- Dość.- Mara ostro i dosadnie przerwała urzędniczce jej słowotok, jednocześnie 
pochylając się nad nią.- Tak się składa, że bardzo się spieszymy, a Brakiss jest nam 
potrzebny. Nie wiem, czy pani zauważyła, ale jest wojna. 
- Trudno.- rzuciła sekretarka obojętnie.- Procedura musi być zachowana i nie 
możemy robić wyjątków, bo wtedy wszystko by runęło. 
- Czy utrata cierpliwości w tym momencie będzie krokiem na ciemną stronę?- 
mruknął Dominess, który dotychczas stał wraz z Jaden Korr za Wieiah, która 
obejmowała Brakissa w pasie. Zabrak był trochę spocony, ale nie zdradzał oznak 
zmęczenia. Przez całą podróż na pokładzie „Peacemakera” ostro trenował posługiwanie 
się podwójnym mieczem świetlnym, więc miał prawo być wyczerpany. Trening Jedi 
pozwolił mu jednak na odkrycie nowych zasobów energii, które teraz pożytkował 
najlepiej, jak potrafił. 
- Niestety tak.- odparła Wieiah.- Ale przy odrobinie szczęścia i elokwencji może nam 
się udać. 
- A zatem mam być zatrzymany?- spytał Brakiss, uśmiechając się lekko do 
urzędniczki. Dopiero teraz kobieta rasy H’nemthe przyjrzała mu się uważniej i 

podskoczyła, zaskoczona i przerażona, zorientowawszy się, że to rzeczywiście były 
Naczelnik Akademii Ciemnej Strony. 
- Dlaczego on nie jest skuty!?- wychrypiała przerażona.- Powinien być natychmiast 
przetransportowany w… 
- To Jedi.- powiedziała Mara, wiercąc wzrokiem dziurę w upartej urzędniczce.- Żeby 
go upilnować, trzeba dysponować co najmniej okrętem więziennym typu Dungeon. 
Inaczej może wyrządzić szkody. 
- I on chodzi sobie… tak po prostu… wolno?- wyjąkała sekretarka. 
- Jak widać.- odrzekł Skywalker.- Raczej nie ma więzienia na Coruscant, które 
mogłoby go wystarczająco długo utrzymywać w jednym miejscu. Dlatego jego sprawa 
powinna być rozwiązana jak najszybciej, bo inaczej Brakiss może się rozmyślić i 
odlecieć z Imperial City, a wtedy szukaj pchły na Wookiem. 
- To co? Lecimy?- zapytał Brakiss pozostałych Jedi, szykując się do odejścia. 
- Nie.. nie może pan! Zawołam straż! To wbrew przepisom!- H’nemtheanka zaczęła 
panikować. 
- Jest wojna!- syknęła Mara wpatrując się urzędniczce prosto w oczy.- Stan 
wyjątkowy! Więc mogłaby pani z łaski swojej powiadomić tych z Senatu, że Brakiss 
został dostarczony, a wszystkie procedury wsadzić sobie za przeproszeniem w dupę. 
Dziękuję. 
Luke skrzywił się lekko, odnosząc wrażenie, że jego żona trochę za ostro obeszła się 
z sekretarką. Musiał jednak przyznać, że aura H’nemtheanki zmieniła ostrość, a słowa 
Mary odniosły zamierzony skutek. 
Niespełna godzinę później Brakiss został wezwany na przesłuchanie. 
Anakin Solo nie bardzo był pewien, co właściwie robi z powrotem na Atzerri. Jego 
jasna strona nie chciała tu wracać, gdyż mrok i zakłócenie Mocy, jakie pozostało po 
bestialskim morderstwie dokonanym na jednym z miejscowych bezdomnych, mogło 
spowodować wzrost potęgi jego gorszej części. Jego ciemna strona z kolei nie miała 
najmniejszego zamiaru tracić czasu na szlajanie się z jednego krańca galaktyki na drugi i 
z powrotem, zwłaszcza, że była świadoma podążającego za nim rodzeństwa. Poza tym 
przybycie na miejsce zabójstwa mogło ożywić jego lepszą połowę i spotęgować 
nawoływania sumienia, a tego by już nie zniósł. 
Tak więc nie miał bladego pojęcia, dlaczego powrócił na Atzerri, dlaczego znowu 
schronił się w tym samym budynku i czemu się stąd nie rusza. Możliwe, że chciał 
upewnić się, że ten gandyjski kloszard naprawdę nie żyje; z drugiej strony to był absurd 
– przecież obciął mu głowę. Możliwe też, że tylko tutaj chciał znaleźć w miarę 
bezpieczne schronienie przed swoimi myślami, przed snem, przed wyrzutami sumienia. 
Swoją drogą znał setki lepszych miejsc, gdzie mógłby starać się zapomnieć. A może po 
prostu tu najlepiej mu się ćwiczyło? 
Istniała wszakże jeszcze jedna możliwość. Jakiś subtelny niuans Mocy, jakieś 
niejasne przeczucie, że tu powinien znaleźć to, czego szuka (cokolwiek to było), mógł 
pokierować jego zamiarami, zmuszając go do powrotu na ten, zapomniany przez 
ogarniętą wojną galaktykę, świat. A jeżeli tak, to jaki miał być sens jego powrotu? 
Odpowiedź mogła być najprostsza z możliwych; sprawca zawsze wraca na miejsce 
zbrodni. 
A zatem, zreflektował się mroczny Anakin, moje działania była zbrodnią. 
„Doskonale zdajesz sobie z tego sprawę.”, mówiło światło, „To, co zrobiłeś było 
ZŁE. I nie możesz temu zaprzeczyć!” 
„Być może.”, rzucała się ciemność, „Ale co z tego? Ten lump nie żyje, a my mamy 
Wojnę Władców Mocy do wygrania! Wyrzuty sumienia nie są na miejscu!” 

„Więc przyznajesz, że masz jakieś wyrzuty sumienia? Że to, co zrobiliśmy, jest złe?” 
„Ile razy mam powtarzać!?? Nie ma dobra i zła! Są tylko słabi i silni!” 
„Mylisz się. Podział na światło i mrok istnieje. Inaczej nie rozmawialibyśmy teraz.” 
„Nie, o nie!!”, syknął ciemny Anakin, „Ty jesteś tylko zwichniętą wersją naszego ja! 
I jedyne, co możesz zrobić, to wrócić do najdalszych zakamarków naszej jaźni, gdzie nie 
będziesz więcej przeszkadzał!” 
„Nie, najdalsze zakamarki są dla ciebie”, zaoponowało światło, „Nie czujesz tego 
blasku, tego ciepła, które ciągnie nas w górę, pomaga i otula?” 
„Osłabia naszą czujność!”, warknął mrok, „Nie potrzebujemy go! Nie potrzebujemy 
nikogo! Nawet ciebie!” 
„Jeszcze zmienisz zdanie.” Powiedziała spokojnie jasna strona, „Nikt nie jest aż tak 
mroczny i zły, by odrzucić takie uczucie.” 
„Cicho!”, wrzasnęło jego alter ego, „Jesteś w błędzie! Sam nas mamisz! Ale my się 
nie damy! Nikt nie przeszkodzi nam wygrać w Wojnie Władców Mocy, słyszysz!? 
Nikt!” 
Wieiah przechadzała się przed salą przesłuchań, do której jakieś trzy godziny temu 
wszedł jej ukochany. Ktoś trzeci, akurat przechodzący obok, mógłby pomyśleć, że 
Zeltronianka się denerwuje. Siedzący obok Jedi wiedzieli jednak, że to chodzenie w tę i z 
powrotem było jedynie skutkiem działania swego rodzaju instynktu 
samozachowawczego; jej aura stanowiła niemal idealny wzór spokoju i opanowania. 
Luke czuł jednak, że Wieiah poświęca sporo uwagi tłumieniu instynktów i emocji, które 
są zupełnie naturalne w podobnych sytuacjach. 
Jednak, jak ktoś kiedyś powiedział, w byciu Jedi nie ma nic naturalnego. 
Zeltronianska Jedi doskonale o tym wiedziała. Dlatego, mimo, iż zdawała się 
niepokoić o los Brakissa, usiłowała, z całkiem niezłym skutkiem, utrzymywać swoje 
emocje w idealnej równowadze. Niepokój ten był poza tym, logicznie rzecz biorąc, się 
irracjonalny. Byłemu Ciemnemu Jedi nie zagrażało żadne bezpośrednie 
niebezpieczeństwo, a decyzja o jego losie zależała od wielu wypadkowych, na które 
zarówno ona, Wieiah, jak i pozostali rycerze Jedi, mieli spory wpływ. Luke Skywalker 
powiedział, że w razie potrzeby poręczy za Brakissa własnym życiem i reputacją, a 
pozostali Jedi go poparli. Jakby nie patrzeć, Zakon dbał o swoich członków i w trudnych 
sytuacjach bronił ich życia, imienia i wolności, zarówno przed blasterami wrogich 
żołnierzy, jak i oskarżeniami nadgorliwych urzędników. Wieiah pomyślała, że z takim 
zapleczem ten absurdalny proces nie może się dla nich źle skończyć. 
Więc dlaczego miała złe przeczucia? 
Chociaż starała się zachowywać idealną równowagę emocji i uczuć i spychać 
wszystkie wątpliwości poza margines jaźni, to w żadnym wypadku nie mogła zaprzeczyć 
ich istnieniu. Wiedziała, że powinna być spokojna, ale z drugiej strony czuła, że w 
przypadku Brakissa Senacka Komisja Śledcza może nie być tak wyrozumiała, jak jej 
odpowiednik dla Kypa Durrona czternaście lat temu. Niby teraz też były Ciemny Jedi 
walnie przyczynił się do pokonania przeciwnika na Exaphi, a poza tym z własnej, 
nieprzymuszonej woli dostarczył Republikanom mnóstwo informacji na temat 
Executor’s Lair, ale z drugiej strony sam jeszcze dwa lata temu był wrogiem numer jeden 
Nowej Republiki. Wieiah obawiała się, że konflikt z Akademią Ciemnej Strony był zbyt 
świeży, żeby można było przejść nad nim do porządku dziennego. Co prawda wiedziano 
już, że inicjatywę Brakissa i Drugie Imperium tak naprawdę cały czas wspierało i 
finansowało Executor’s Lair, ale to nie zmieniało faktu, iż właśnie Brakiss odpowiadał za 
większość działań. Generalnie rzecz biorąc wiele ciążyło mu więc na sumieniu. A 
Wieiah czuła, że o wiele za dużo. 

Nagle drzwi od sali przesłuchań rozsunęły się i na korytarz wszedł Brakiss, 
eskortowany przez trzech strażników. Na ich widok Luke, Mara i pozostali Jedi, obecni 
w poczekalni na korytarzu, wstali. 
- Mamy rozkaz zabrać podejrzanego do aresztu.- oznajmił jeden z żołnierzy.- 
Tymczasem Komisja prosi o możliwość przesłuchania niejakiej Wieiah.- odwrócił się do 
Zeltronianki.- To chyba o panią chodzi. 
- Owszem.- zgodziła się młoda Jedi.- Ile to może potrwać? 
- Skoro głównego podejrzanego przesłuchiwali trzy godziny, to na pewno krócej.- 
oznajmił beznamiętnie strażnik.- Chyba, że będzie pani utrudniać zadawanie pytań.- 
spojrzał na Brakissa, który, mimo, iż szedł do aresztu, nie był skuty; wszyscy wiedzieli, 
że to Jedi i konwencjonalne metody eskortowania więźniów mogą tu nie zdać egzaminu, 
a Coruscant nie było w posiadaniu żadnej klatki Letha. Mieli nadzieję, że byłemu 
Ciemnemu Jedi nie przejdzie wola współpracy.- Oskarżony wręcz ułatwiał Komisji 
przesłuchanie, dlatego poszło tak szybko. 
Mara westchnęła cicho; gdyby to od niej zależało, wszystko potoczyłoby się 
błyskawicznie. 
- Powinno pójść jeszcze szybciej, prawda, mój drogi?- rzekła tymczasem Wieiah, 
podchodząc do Brakissa i, nie bacząc na strażników, obejmując go w pasie.- Właściwie 
to nie powinno nas tu być. 
- Będzie dobrze, aniołku.- były Ciemny Jedi uśmiechnął się smętnie, starając się ją 
uspokoić. Zeltronianka znała go jednak zbyt dobrze, a więź była między nimi zbyt silna, 
żeby zdołał coś przed nią ukryć. Niepokoił się, i to bardzo. Widać Komisja miała na 
niego bardzo wiele, a on nie dał rady się ze wszystkiego wybronić. Może nawet do części 
przewinień się przyznawał, żeby tylko skrócić czas przesłuchania. To nie wróżyło 
najlepiej i Wieiah po raz pierwszy zdradziła oznaki niepokoju. 
- Czas na mnie.- rzekł Brakiss, po czym pocałował ją i odszedł ze strażnikami. 
Wieiah patrzyła za nim jeszcze przez jakiś czas, ale w końcu Luke delikatnie 
przypomniał jej, że Senacka Komisja Śledcza jej oczekuje. Zeltronianka wzięła więc 
głęboki oddech i weszła do sali przesłuchań, a drzwi zasunęły się za nią z sykiem. 
To, co teraz czuł Fey’lya, można było określić tylko jednym słowem. 
Strach. 
Strach o siebie, o własne życie, zdrowie, urząd… prezydent najzwyczajniej w świecie 
się bał, a lęk przed czekającym go losem paraliżował wszystkie jego odruchy i nie 
pozwalał na jakiekolwiek reakcje. Jęki ogłupiałego z bólu i głodu Melan’lyi jeszcze 
potęgowały to uczucie. Młodszy Bothanin już chyba w ogóle postradał zmysły i Borsk 
wiedział, że nie może na niego więcej liczyć. Jednocześnie obawiał się, że jego, prędzej 
czy później, czeka taki sam los. 
Dodatkowo leżące cały czas w kącie ciało gubernator Marchy zaczęło gnić i 
śmierdzieć; gdyby na pokładzie statku były jakieś muchy, z pewnością by się tu zleciały. 
Fey’lya z największą delikatnością, do jakiej był zdolny w tym stanie, przeniósł ją w 
miejsce, gdzie mogła spokojnie leżeć, bez ryzyka, że zostanie zdeptana przez jakichś 
szturmowców, którzy przyjdą po któregoś z Bothan, aby poddać go kolejnym, 
bezsensownym torturom. Tak więc trup Marchy leżał w kącie, gubiąc sierść, a jej 
znękane oblicze i liczne rany na ciele i twarzy cały czas uświadamiały Borskowi, że los, 
jaki może go czekać, będzie okrutny. Że może nie dać mu rady. 
Nigdy nie czuł się tak bardzo samotny. 
Nagle drzwi od ich celi rozsunęły się z sykiem i do ciasnej klitki wpadło czterech 
szturmowców, zakutych w bezduszne, białe pancerze. Borsk już się przyzwyczaił, że co 
jakiś czas zabierają go na kolejne tortury, ale za każdym razem serce wskakiwało mu do 

gardła i bał się jeszcze bardziej. Tym razem przyszło nie dwóch, ale czterech, co 
oznaczało, że przyszli zarówno po Fey’lyę, jak i Melan’lyę. Jeden z nich szarpnięciem za 
ramię postawił prezydenta na nogi, drugi zrobił to samo z jego adiutantem. Borsk nie 
miał nawet siły, by stawić jakikolwiek opór; zresztą zdawał sobie sprawę że to było 
bezcelowe. Uniósł się więc, osowiały, i dał się wypchnąć za drzwi, strach sparaliżował 
go do tego stopnia, że stracił czucie w kończynach. A może to rezultat długich i 
bolesnych tortur? W każdym razie Borsk zderzył się ze ścianą naprzeciwko celi i osuną 
się na pokład. 
- Podnieście to ścierwo i wyrzućcie je stąd.- usłyszał głos jednego ze szturmowców, 
najwyraźniej wyższego rangą od pozostałych. Przez chwilę myślał, że to o niego chodzi i 
strach sparaliżował go jeszcze bardziej, zdołał jednak odwrócić głowę i spostrzec, że 
żołnierze Executor’s Lair w ogóle się nim nie interesują. Gdyby nie był tak przerażony, 
mógłby nawet znaleźć siłę, żeby ruszyć się stąd i spróbować ucieczki… 
Dopiero wtedy spostrzegł, że „ścierwem”, o którym mówił szturmowiec, była 
gubernator Marcha. Dwóch szturmowców wyciągnęło ją za nogi i sunąc za sobą, poszli 
w stronę zsypu na śmieci. Sponiewierane i gubiące sierść ciało Drallki jechało 
bezwładnie, co chwilę uderzając głową o podłogę. Oczy Borska rozszerzyły się z gniewu 
i przerażenia, a futro tam, gdzie nie było posklejane krwią i potem, mimowolnie stanęło 
dęba. To, w jaki sposób szturmowcy chcieli zbezcześcić ciało gubernator Marchy, tej, 
która przez cały czas podtrzymywała go na duchu, wywołało jego kategoryczny 
sprzeciw. Nie wolno im było! Nie mogli! Nie ją! Przecież ona jest niemal święta… 
chciał krzyczeć, wstać, rzucić się na nich… zrobić cokolwiek… 
Nie mógł. Był zbyt słaby, zbyt osowiały. 
Zbyt sparaliżowany strachem. 
Kiedy szturmowcy wrzucili już ciało drallskiej arystokratki do luku na odpadki, 
chwycili go za ręce, i ponieśli do doskonale mu znanej sali tortur. Dwóch innych tak 
samo postąpiło z ciągle jęczącym Herthanem. Borsk nie protestował; wiedział, że to nic 
nie da, a po za tym nie mógł. Czuł, że już nie potrafi. Nie był w stanie nawet pomyśleć o 
tym, jak wyglądałby taki bunt. Za długo go katowano, torturowano i więziono, aby mógł 
nawet pomyśleć o ucieczce. Nie miał w sobie spokoju i hartu ducha gubernator Marchy. 
Zresztą nawet gdyby go w sobie znalazł, nie mógłby go wykorzystać. Nie po tym, jak 
zobaczył, że to nic nie daje. 
Właściwie to już czuł się złamany. 
Szturmowcy zaciągnęli ich do sali, którą już doskonale znał, chociaż bardzo pragnął 
o niej zapomnieć. Silnym i celnym kopniakiem jeden z nich wepchnął prezydenta do 
środka, po czym inny zrobił to samo z Melan’lyą. Sam fakt, że wrzucili ich do jednej sali 
tortur przebił się przez otępiałe od strachu zmysły Fey’lyi i zmusił go do myślenia. 
Nigdy tak nie robili. Musiało się szykować coś dziwnego. 
Coś przerażającego. 
I rzeczywiście, ledwie szturmowcy umieścili Bothan w okowach przymontowanych 
do czarnej, gładkiej ściany, drzwi rozsunęły się i wpłynęły przez nie dwa kruczoczarne 
droidy przesłuchujące typu IT-O, dosłownie najeżone od igieł, strzykawek i innych 
szpikulców. Chociaż był to już znajomy widok, oczy Borska rozszerzyły się z 
przerażenia. 
I niemal wyszły z orbit, kiedy za droidami wszedł powoli, dysząc ciężko, hebanowy 
olbrzym w budzącej przerażenie masce. 
Darth Vader. 
- Prezydent Fey’lya.- rzekł powoli Czarny Lord, cedząc każdą sylabę. Jego głos był 
spokojny, ale Borsk miał wrażenie, że ocieka on jadem i mroczną, złowrogą posoką. Ze 
strachu zakręciło mu się w głowie.- Ostoja demokracji.- mówił dalej Vader.- Przeciwnik 

Nowego Ładu. Symbol Republiki. Symbol,- wyciągnął rękę, zaciskając ja powoli w 
pięść.- który należy zgnieść! 
Jak na komendę, oba droidy IT-O zbliżyły się do swoich ofiar, wbijając bolesne igły 
w ich ciała. Borsk poczuł, jak jego mięśnie sztywnieją, a przez układ nerwowy przebiega 
fala bolesnego gorąca. Miał wrażenie, że krew w jego żyłach zaczyna się ścinać. Kolejna 
strzykawka i ta sama krew została, zdaniem Fey’lyi, wyssana, a jej miejsce zajął ciekły 
azot. Temu wszystkiemu towarzyszył tak potworny ból, że Borsk zaczął krzyczeć 
nieludzkim, niemal zwierzęcym głosem. Jak z oddali docierały do niego podobne jęki ze 
strony Herthana Melan’lyi. Męka zdawała się przedłużać w nieskończoność, a każda 
sekunda zdawała się być coraz gorsza. Sytuacja była beznadziejna, i Borsk Fey’yla 
wiedział o tym. Był na skraju obłędu i przytomności, na skraju wyczerpania. W dodatku 
czarna twarz Lorda Vadera… nie, to było za dużo. Głowa mu opadła, a z ust pociekła 
krew. 
Krzyki Melan’lyi stawały się coraz głośniejsze; musiał cierpieć równie mocno. I za 
co? Za to, że był w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze. Za to, że był na tyle 
zdolny, aby zostać adiutantem prezydenta. Za to, że był inteligentny i elokwentny. 
Cierpiał za nic. I chociaż gdzieś, na krańcach przytomności Fey’lya był pewien, że on też 
niczemu nie zawinił, to jednak działania Vadera wobec jego osoby miały, na swój 
przewrotny i okrutny sposób, jakieś logiczne podłoże. Natomiast torturowanie Melan’lyi 
nie miało sensu. 
Borsk musiał coś zrobić. Cokolwiek. W imię tego, co sobą reprezentował. Dla 
młodszego Bothanina. Dla Marchy. Dla siebie, żeby nie postradać zmysłów. Czuł jednak, 
że strach go paraliżuje, jak sięga coraz głębiej, jak uniemożliwia wszelkie działania. 
Krzyki Melan’lyi przeszły w wycie… a może to on sam wył? Nie, to nieistotne. Teraz 
Fey’lya wiedział tylko jedno: musi ulżyć swojemu adiutantowi w cierpieniu. Jakkolwiek. 
Złapał się więc kurczowo tej myśli, chwycił ją, niczym ostatnią deskę ratunku, mającą 
ocalić go przed otchłanią szaleństwa i strachu. Zawziął się więc w sobie i resztką sił 
wybełkotał, charcząc: 
- Herthan… nie daj… się… walcz…- zamilkł, bo zakrztusił się własną krwią. 
I nagle ból ustąpił, zupełnie, jakby tortury zostały przerwane jednym machnięciem 
ręki. Oddychając ciężko, Borsk zmusił obolałe mięśnie karku, żeby unieść wzrok, i 
zobaczył, że zarówno Vader, jak i szturmowcy i Herthan, a nawet oba droidy IT-O, 
patrzą tylko na niego. Cały czas dzwoniło mu w uszach, przez co miał wrażenie, że ta 
scena się przedłuża, jest jakby wyrwana z kontekstu, zupełnie, jak gdyby stało się z nim 
coś, co odmieniło go wystarczająco, by zdziwić jego oprawców. Czyżby już umarł? 
Może jego organizm poddał się, nękany narkotykami i toksynami? Może był już w 
drodze do lepszego świata? 
- Doceniam pańską troskę, panie prezydencie.- rzekł spokojnie Melan’lya, rozpinając 
okowy, które go trzymały przy ścianie.- Tak się jednak składa, że sam doskonale daję 
sobie radę. 
Fey’lya przeżył szok. Młodszy Bothanin z lekkim uśmiechem stanął obok Vadera i 
szturmowców, patrząc cały czas na Borska. Rany i siniaki w jakiś cudowny sposób 
zniknęły z jego ciała. To wszystko było tak dziwne, że prezydent nie wiedział, co o tym 
myśleć. 
I wtedy ból znów uderzył, ale z nową siłą. Mięśnie Fey’lyi skurczyły się, zupełnie, 
jakby były porażone prądem. Może nawet w istocie tak było. Ostatnim wysiłkiem 
Bothanin uniósł oczy, i dostrzegł, że Herthan ma taki sam beznamiętny wyraz twarzy, jak 
hełmy szturmowców. 
Taki sam, jak maska Vadera. 
I nagle wszystko stało się jasne. 

- Ty… zdraj…- warknął Fey’lya, jednak ponownie zakrztusił się swoją krwią, a może 
nawet czymś jeszcze. Strach ciągle go paraliżował, jednak poza nim czuł teraz jeszcze 
niewypowiedzianą wściekłość, większą nawet, niż wtedy, kiedy szturmowcy wrzucali 
gubernator Marchę do śmietnika. Znalazł nawet w sobie siłę, aby unieść głowę. Jego 
futro, mimo nastroszenia, zadrgało gniewnie. 
- Gratuluję przenikliwości, Fey’lya.- powiedział Herthan, cały czas patrząc na 
prezydenta.- Mieć przy sobie przez tyle czasu wroga i nawet się nie zorientować. 
Winszuję, to niebywałe osiągnięcie.- mówił dalej, a ból, który czuł Borsk, uległ jeszcze 
większemu zwielokrotnieniu.- Ślepy, jak mynock. Nie przyszło ci nawet do głowy, że 
ktoś z twojej rasy może być wtyczką wroga. 
- Ty…- zaczął Borsk, ale jego głos zamienił się w trudny do zrozumienia bełkot. 
- Nie martw się, nie cierpisz wyłącznie za własną głupotę, Fey’lya.- powiedział 
Herthan i zaśmiał się cicho.- Pamiętasz może jeszcze, kto ci podsunął pomysł z podrożą 
na Corellię? I to bez ochrony? 
Tym razem Borsk milczał, chociaż gniew się w nim kotłował, jakby miał zaraz 
wybuchnąć. Strach zniknął niemal zupełnie, a jego miejsce zastąpiła wściekłość. Jedyną 
rzeczą, jaka po nim pozostała, był niemal absolutny paraliż; Bothanin nie mógł się ruszyć 
głównie ze względu na wyczerpanie, ale częściowo także dlatego, że nie potrafił działać. 
Zawsze był lepszy w gębie, niż w czynach. A teraz nie miał nawet sił, by mówić. 
W tej chwili myślał jednak tylko o jednym; o zdradzie. Czuł się oszukany, przegrany, 
stłamszony, zapluty i sponiewierany. Występek Melan’lyi bolał go bardziej, niż 
wszystkie rany, jakie zadał mu droid przesłuchujący IT-O. Wszystko runęło, ostatnia 
szansa, żeby zachować zdrowy rozsądek, resztki przyzwoitości, resztki honoru, to 
wszystko runęło, zapadło się, zrzucając go w wir szaleństwa i rozpaczy. Czuł, że to 
koniec. Miał przez chwilę ochotę jeszcze się stawić, udowodnić sobie, że jeszcze nie 
został do końca upodlony, ale wtedy ból jeszcze bardziej się nasilał do niewyobrażalnych 
rozmiarów. Borsk krzyczał głośno, a krew uderzała mu do uszu, dudniąc. Miał wrażenie, 
że wycieka mu przez oczy, nos, usta… to wszystko sprawiało ból tak okrutny, że 
Bothanin był szczerze zdziwiony, że jeszcze żyje. Nie miał jednak czasu, żeby się nad 
tym zastanawiać. Jego jaźń odpływała w ciemność. 
- Możesz skrócić sobie cierpienia.- usłyszał nagle dudniący i głęboki głos, 
przerywany głośnymi haustami powietrza.- Wystarczy, że podasz kod dyplomatyczny, a 
cierpienia ustąpią. 
Borsk Fey’lya stracił wszelką nadzieję. Czuł, że im bardziej broni się przed 
torturami, tym większe przeżywa katusze. Natomiast gdy jego wola się łamała, co 
zdarzało się coraz częściej, ból jakby ustępował, nęcąc i obiecując wyzwolenie, w 
zamian za złamanie się. Borsk, bliski całkowitego zatracenia, czuł, że nie ma wyboru. 
Wizja oddechu, odpoczynku, była zbyt bliska, żeby mógł jej się oprzeć w imię zasad, 
które niegdyś wyznawał. Ból zelżał, ale cały czas był niewyobrażalny, żołądek Fey’lyi 
skurczył się chyba trzykrotnie, a futro zaczęło wypadać gęstymi kępami. Gdzieś, pod 
skórą, Borsk czuł, że to koniec, czuł się przegrany. Nie miał już żadnej nadziei. 
Został złamany. 
Uniósł głowę, żeby wyjawić kod, i ból, zadawany przez strzykawki i igły zelżał na 
tyle, że mógł mówić. Z trudem co prawda, ale jednak. Otworzył usta, a głos zawiązał mu 
się w gardle i Borsk już miał wypluć pożądaną przez Vadera informację razem z krwią i 
śluzem, jaki spłynął mu do gardła, kiedy poczuł, że nie powinien. Bał się bólu, 
cierpienia, kolejnych ran na ciele, kolejnych toksyn, a może nawet kolejnych pobić, poza 
tym wiedział, że może już dłużej nie wytrzymać, a nadzieja umarła w nim, jak płomień 
świeczki przykrytej nagle czarną płachtą. Jednak gdzieś tam, na krawędzi jego 
świadomości, czuł wyrzut sumienia. On, prezydent Nowej Republiki, poddający się 

fizycznemu bólowi, w chwili zagrożenia odrzucający na bok wszelkie ideały! 
Skowyczący i skamlający o litość jak pies! Przypomniał sobie gubernator Marchę; ona 
też się poddała, ale był pewien, że walczyła do końca. Tylko, że ona nie była 
prezydentem; można jej wybaczyć, że ustąpiła. 
Mi nikt nie wybaczy, pomyślał Borsk, tak nie może być. To by było nie w porządku 
wobec Republikan, wobec wszystkich, którzy kiedykolwiek w niego wierzyli, wobec 
Marchy, wobec siebie. On, największy bothański dostojnik, złamany, niczym jakiś 
podrzędny tchórz. Problem polegał na tym, że w głębi duszy był tchórzem. 
Zasapał ciężko, usiłując złapać oddech. Darth Vader podszedł bliżej i spojrzał na jego 
drżącą i zakrwawioną twarz. Stał tak nad nim, wielki i tryumfujący, zgniatając ostatnie 
iskierki nadziei, a widząc, że prezydent chce mówić, polecił głębokim i groźnym głosem 
zachęcił go do tego, obiecując szybkie wybawienie. 
Borsk uniósł oczy w gorę, spojrzał na wielką, zakutą w czerń postać, i zrozumiał. Dla 
niego nie ma już żadnej nadziei. 
Więc nie da Vaderowi tej satysfakcji. Nie da się złamać do końca. 
- Niech żyje Nowa Republika…- wysapał cicho, jednym tchem. Czuć było jednak w 
jego głosie resztkę bothańskiej dumy, jaka mu jeszcze została. Jego głowa opadla 
bezwładnie, a on sam zamknął oczy, czując bezbrzeżne zmęczenie w każdej niemal 
komórce ciała. Wiedział, co teraz nastąpi. Wiedział, że zaraz umrze. Czuł jednak lekką 
satysfakcję, wyobrażając sobie zawiedzioną minę Dartha Vadera i zdrajcy Melan’lyi. Ku 
swemu zaskoczeniu spostrzegł, że nie czuje już gniewu, strachu i bólu. A przynajmniej 
nie tak, jak wtedy. Teraz nie przywiązywał do nich takiej wagi, właściwie już go nie 
obchodziły. 
Czuł, że jest gotów na śmierć. 
Ale tego, co nastąpiło potem, nigdy by się nie spodziewał. 
Darth Vader szybkim ruchem czarnej rękawicy złapał go za głowę i podniósł tak 
wysoko, jak tylko pozwalały mu na to okowy. 
- Niech więc tak będzie, Fey’lya.- warknął, a Bothanin poczuł, jak coś ciemnego i 
bolesnego zapuszcza się w jego umysł, penetrując jego zakamarki, wydobywając 
wszystkie sekrety Nowej Republiki, jakie znał. Towarzyszył temu tak wściekły, 
nieopisany ból, że Borsk wydarł się w niebogłosy, gałki oczne wywróciły mu się na 
drugą stronę, bębenki w uszach pękły, wypuszczając kolejne strużki krwi, a futro poczęło 
wypadać. Tak okrutnej katorgi Fey’lya się nie spodziewał. Jego nieludzkie wycie 
wzmagało się coraz bardziej, a Herthan aż skrzywił się z niesmakiem. 
- Już mam kod.- mruknął Vader, ale nie puścił głowy Bothanina. Zamiast tego zaczął 
z całej siły walić jego potylicą w ścianę. Raz, i drugi, i kolejny, i kolejny… nie musiał 
tego robić długo, gdyż wkrótce czaszka Borska pękła, zostawiając na durastalowej 
powierzchni lepką, mokrą plamę. Fey’lya już stracił świadomość, ale jeszcze oddychał; 
jego duch instynktownie i kurczowo trzymał się ciała. Vader pchnął jego głowę jeszcze 
raz w ścianę, po czym szybkim ruchem złapał go za gardło i ścisnął tchawicę, miażdżąc 
ją szybko i bezlitośnie. 
Kilka minut później martwe jak skała ciało prezydenta Nowej Republiki wylądowało 
w tym samym zsypie na śmieci, do którego wrzucono gubernator Marchę. 

ROZDZIAŁ 
12 
Rosh Penin wyczuł przez Moc, że coś jest nie tak, na krótko zanim wielka, 
opancerzona, czarna postać werżnęła się z całym impetem w miejsce, w którym przed 
chwilą stał. Ledwie jego zmysł niebezpieczeństwa dał znać, wzmocnione i usztywnione 
przez Moc mięśnie już odrzucały go z dala od miejsca zagrożenia. W samą porę, bo 
zaledwie kilka milisekund później w chodnik werżnęło się coś dużego i szybkiego; kiedy 
Rosh odwrócił głowę, żeby zobaczyć swojego napastnika, dostrzegł tylko rozmazaną 
czarną plamę, która odbiła się od podłoża, lecąc w górę równie szybko, jak wylądowała 
w dół. Na deptaku pozostało tylko dość głębokie wgniecenie z wyraźnymi śladami 
twardych jak durastal szponów. 
Przez chwilę Rosh myślał, że został zaatakowany przez samego Dartha Vadera. 
Zmienił zdanie, kiedy musiał uskoczyć po raz kolejny, kiedy w miejsce, które 
zajmował jeszcze ćwierć sekundy temu, ponownie wbił się ogromny, czarny głaz. Tym 
razem Rosh wykazał się większym sprytem i odskoczył w tył, mogąc tym samym 
obejrzeć sobie napastnika bez konieczności odwracania głowy. Zresztą ledwo wyczuwał 
swojego przeciwnika przez Moc, więc to był jedyny sposób. 
Zaraz jednak tego pożałował. Ogromny i ohydny, groteskowy potwór, który okazał 
się być jego napastnikiem, nie odbił tym razem do góry, tylko pchnął Rosha przez Moc, 
zanim ten zdążył wylądować. Dodał tym samym więcej impetu jego skokowi i z całą 
siłą, jaką włożył w ten atak, przyrżnął nim o pobliską ścianę. Penin poczuł, jak przed 
oczami pojawiają mu się ciemne plamy, zebrał się jednak w sobie i przywołał Moc, 
usztywniając mięśnie i poprawiając reakcje. Było dla niego jasne, że to coś, co na niego 
napadło, nie zadowoli się tylko nabiciem mu kilku guzów. 
Chce go zabić. 
Rosh Penin nie zauważył nawet, kiedy ostrze miecza świetlnego zalśniło w jego ręku. 
Ledwo jednak zdążył ustawić klingę w pozycji defensywnej, musiał przyjąć na siebie 
cały impet ataku groteskowego przeciwnika. Purpurowe ostrze skrzyżowało się z żółtym 
raz, drugi trzeci, a młody Jedi ledwo nadążał z blokowaniem ciosów. Gdyby nie zmysł 
niebezpieczeństwa, nie dałby rady sparować nawet połowy bezlitosnych cięć swojego 
przeciwnika. Sprawa nie wyglądała zbyt wesoło; wróg był większy, szybszy, silniejszy i 
bardziej przerażający, a odwłok, owadzie oczy, skrzydła i krótkie kończyny u pasa 
sprawiały, że strach przed nim nabierał irracjonalnego charakteru. To był niemal żywy 
horror. 
Rosh był jednak Jedi. Nie mógł poddać się strachowi. 
Nie tym razem. 
W pewnym momencie, kierowany instynktem i Mocą, Rosh znalazł lukę w serii 
ataków paskudnego przeciwnika; lukę, którą wykorzystał, kiedy nadarzył się odpowiedni 
moment. W chwili, gdy potwór szykował się do zadania kolejnego ciosu, Penin z bloku 
wyszedł do kontrofensywy, wpychając przeciwnikowi miecz między żebra. Żółte ostrze 
prześlizgnęło się pod łokciem potwora i już miało sięgnąć celu… 
…ale nadziało się na świecący, czerwony dysk w postaci tarczy świetlnej, trzymanej 
przez jedną z niedorozwiniętych kończyn groteskowego monstrum. 
Rosh był tak zaskoczony, że ledwo zdołał odbić cios purpurowej klingi przeciwnika, 
która opadła na niego z lewej. Tarcza świetlna! Penin nie wiedział, że takie urządzenie w 
ogóle istnieje! Słyszał co prawda, że podczas Wojen Klonów niektórzy siepacze 

Konfederacji korzystali z podobnej osłony, lecz ich konstrukcja dawno została 
zapomniana. Obecnie jedynie niewielkie puklerze tego typu są w posiadaniu bogatszych 
magnatów galaktyki, ale wartość bojowa tamtych egzemplarzy w starciu z mieczem 
świetlnym była, jest i będzie zerowa. 
Tymczasem tutaj miał do czynienia z najprawdziwszą tarczą świetlną. 
Młody rycerz Jedi stwierdził, że jego szanse maleją z sekundy na sekundę. I to nie 
szanse na zwycięstwo, lecz na przeżycie. Starał się, jak mógł, przewidywać za 
pośrednictwem Mocy ruchy i zamiary przeciwnika, jednak umysł potwora był niczym 
lita skała; twardy i nieprzejednany. Podobnie, jak twarde były jego ciosy, a teraz, kiedy 
tarcza świetlna wskoczyła mu do lewej ręki, nie było chyba sposobu na przełamanie 
obrony potwora. Rosh zaczął się cofać, a strach i panika zakiełkowały w jego duszy. 
Zrozumiał, że patrzy w oczy śmierci. 
Musiał coś zrobić. Wiedział, że nie pokona tego olbrzyma, musi więc znaleźć inne 
wyjście. Myśląc gorączkowo, wycofywał się coraz bardziej, a potwór zdawał się coraz 
bardziej dominować. Już niecałe dwa metry dzieliły ich od kolejnej ściany; Rosh nawet 
nie zauważył, kiedy ich walka przeniosła się w jeden ze ślepych zaułków stolicy 
Triogutty. Niemniej jednak ta ściana podsunęła mu pomysł. 
Po zablokowaniu kolejnego ciosu Penin, wykorzystując siłę pchnięcia przeciwnika, 
wyskoczył w tył, obracając się jednocześnie stopami w stronę ściany. Pozwolił, by Moc 
naprężyła jego mięśnie, i w odpowiedniej sekundzie odbił się od budynku, wyciągając 
miecz świetlny przed siebie, niczym włócznię. Pół sekundy później leciał już lotem 
pikowym w stronę głowy groteskowego napastnika. Spodziewał się, że wróg uniesie 
tarczę, a wtedy jego miecz się po niej prześlizgnie, dając Peninowi punkt oparcia 
niezbędny do przekoziołkowania nad monstrum i rzucenia się do ucieczki. Rosh zawsze 
był jednym z najszybciej biegających członków Zakonu Jedi. 
Wróg jednak nie uniósł tarczy. W ułamku sekundy, który dzielił końcówkę klingi 
Penina od twarzy potwora, ten szybkim ruchem własnego miecza odbił ostrze Rosha w 
lewo, odsłaniając go jednocześnie. Młody Jedi wytracił cały impet skoku i, zaskoczony, 
wylądował tuż przed napastnikiem. Moc jednak nie dała mu się zapomnieć; już obrócił 
nadgarstek, osłaniając się przed kolejnym cięciem klingi wroga… 
…kiedy tarcza świetlna przeciwnika przycięła powietrze, ustawiając się w poziomie, 
po czym błyskawicznie przejechała po gardle Rosha Penina. 
Z wyrazem zaskoczenia i niedowierzania na młodej twarzy Jedi z Coruscant, głowa 
Rosha odchyliła się do tyłu, po czym spadła i odturlała się na bok, w stronę rynsztoka. Po 
chwili upadło również ciało Jedi, rozbryzgując lekko wodę z pobliskiej kałuży. 
Nim jednak krople zdążyły opaść na ziemię, Lugzan już odlatywał w przestworza. 
- Twoje rewelacje są, jakby to rzec, alarmujące, Kyle.- rzekł Troo Ghra, mistrz Jedi 
rasy Shar, który pod nieobecność Luke’a Skywalkera, Ikrita i Kama Solusara pełnił 
funkcję przewodniczącego Rady Jedi. Od początku jej istnienia zakładano, że w 
krytycznych momentach trzeba będzie obradować w niepełnym składzie, więc ustalono 
odgórną hierarchię, wedle której obowiązywać miało przewodnictwo. Znacznie ułatwiało 
to obrady, i tak wystarczająco utrudnione przez fakt, iż wielu mistrzów zginęło od 
pamiętnego zlotu Jedi na Yavinie IV, podczas którego powołano Radę do życia. Miejsce 
ostatnio zabitego Xyrona Narra zajął niedawno Daye Azur-Jamin, rycerz Jedi z 
Druckenwell, ojciec poległego podczas Piątej Bitwy o Yavin Tama. 
Tym sposobem skład Rady Jedi był pełen, chociaż w zebraniu uczestniczyło tylko 
dziewięciu członków. Luke Skywalker przebywał obecnie na Coruscant, gdzie trzymał 
pieczę nad sprawą Brakissa i jednocześnie doglądał treningu nowego obiecującego Jedi, 
Weraca Dominessa. Mistrz Ikrit wraz z rodziną Solo poszukiwał opętanego przez ciemną 

stronę Anakina, stanowiącego w swoim stanie zagrożenie równie wielkie, co sam Darth 
Vader. Zwłaszcza, że młody Solo pokonał Czarnego Lorda w potyczce na Exaphi. W tej 
samej bitwie mistrz Solusar został ciężko ranny i obecnie dochodził do siebie na Yavinie 
IV, wobec czego nie mógł wziąć udziału w obradach. 
Tak więc tylko dziewięciu mistrzów słuchało tego, co ma do powiedzenia Kyle 
Katarn. 
- To mało powiedziane.- dodał Leonid, bzycząc co drugie słowo; przedstawiciele rasy 
Verpine rzadko dają radę nauczyć się Wspólnej Mowy, a u tych, którym się to udaje, 
występuje częste i denerwujące pobzykiwanie. Leonid nie był wyjątkiem.- Jeśli to, co 
mówisz, jest prawdą, to problem zaiste jest bardzo poważny. 
- Cały czas był poważny.- skomentował Dek-Meron Perabi, mężczyzna w średnim 
wieku, pochodzący z Taris.- Twojej wersji, Kyle, nie można oczywiście wykluczyć, ale 
jak dotąd nie przedstawiłeś nam żadnych dowodów na jej poparcie. 
Lowbacca zawarczał, po czym wydał z siebie kilka pytających chrząknięć. 
- Mistrz Lowbacca się zastanawia,- natychmiast przetłumaczył MTD.- czy aby nie 
zaczynamy popadać w jakąś paranoję. Co, pozwolę sobie dodać, jest chyba prośbą o 
dokładniejsze przedstawienie argumentów za pańską tezą. 
- W tej kwestii zdałem się jedynie na Moc i logikę.- powiedział Kyle spokojnie.- 
Zdaję sobie sprawę, że moje zdanie odbiega od tego, co mówi Luke… 
- Odbiega!?- prychnął Daye.- Jest jego kompletnym zaprzeczeniem! Jeśli jeszcze 
wziąć pod uwagę, że na jego poparcie nie masz jednoznacznych dowodów, to wydaje mi 
się ono trochę absurdalne. 
W innej sytuacji Kyle spiorunowałby Daye’a wzrokiem, albo nawet skontrowałby 
jakąś ciętą odzywką, gdyby nie fakt, że doskonale rozumiał rozgoryczenie Azur-Jamina. 
W końcu jeszcze niedawno stracił syna. 
Kyle wiedział, jak Daye musi się czuć. On sam, kiedy myślał, że Desann zabił jego 
Jan, był ponury, zgorzkniały i nie do życia. Podszedł wtedy niebezpiecznie blisko 
ciemnej strony. Nikomu nie życzył podobnego przeżycia. 
- Mistrz Azur-Jamin ma rację.- stwierdził Groft Vil’lya, Bothanin, który dotychczas 
przysłuchiwał się wszystkiemu w milczeniu.- Twoje argumenty są zbyt słabe, żeby 
podważyć zdanie mistrza Skywalkera w tej kwestii. A on chyba powinien najlepiej 
wiedzieć, który Vader jest prawdziwy, nie sądzisz? 
- A nie przyszło ci do głowy,- odparł Katarn, siląc się na spokój, chociaż jakoś nie 
bardzo mu to wychodziło.- że Luke może być nieobiektywny w swoim osądzie? Że tak 
mocno wierzy, że to nie jego ojciec, że nie chce dostrzec prawdy? Wiem, że nie 
powinienem tak mówić… ale pomyślcie! Na Moc, nie jesteśmy przecież marionetkami 
Skywalkera! Nie musimy przyjmować za święte wszystkiego, co powie! 
W sali zapadła głucha, pełna napięcia cisza. Właściwie Katarn zdziwił się, że 
mistrzowie Jedi z takim spokojem przyjęli to, co powiedział. A może byli zbyt 
zaskoczeni, żeby zareagować? Rola Luke’a w Zakonie jak dotąd była oczywista i nikt 
nigdy nie kwestionował jego wiedzy i mądrości, więc fakt, że nie wiedzieli, jak się 
ustosunkować do jawnego podważenia zdania Skywalkera, wydawał się zrozumiały. 
Jedynie Lowbacca wymruczał kilka sentencji w swoim języku, ale najwyraźniej MTD 
uznał za stosowne tego nie tłumaczyć. 
Kyle zaś musiał przyznać, że takie wyrzucenie przed nimi tego, co myśli, sprawiło 
mu sporą ulgę. Tak, tego potrzebował. 
- Uważaj, Kyle.- ostrzegł Farlander po dłuższej chwili.- Nie możesz pozwolić, by 
zapanowały nad tobą emocje. 
- O to się nie martw, Keyan.- zapewnił go Katarn.- Już raz byłem po ciemnej stronie i 
nie mam ochoty wracać. 

- Czy mówiłeś mistrzowi Luke’owi o swoich przypuszczeniach?- wybzyczał Leonid, 
zmieniając temat; kwestionowanie racji Skywalkera było raczej niezręcznym tematem i 
zarówno Verpińskiemu Jedi, jak i innym członkom Rady, ciężko było się w nim 
poruszać. 
- Jeszcze nie.- odparł Kyle.- Miałem nadzieję zaczekać na niego tutaj, aż…- 
przerwał, bo nagle wyczuł zakłócenie Mocy. Zamrugał zdziwiony i aż zachłysnął się 
powietrzem, a w jego aurze zagościł niepokój i niedowierzanie. Innym mistrzom zajęło 
chwilę, zanim również wyczuli to, co Katarn. 
- Znowu…- szepnął Daye.- Ktoś znowu zabił jakiegoś Jedi. 
- Tak.- wychrypiał Kyle.- Mojego dawnego Padawana. Rosh Penin został 
zamordowany. 
Talon Karrde siedział w swojej prywatnej kajucie na pokładzie frachtowca „Wild 
Karrde”, gdzie w półmroku studiował najnowsze informacje, jakie dostarczyła mu jego 
siatka wywiadowcza. Frachtowiec mknął przez nadprzestrzeń ku planecie Emberlene, 
będącej siedzibą organizacji Mistryl, organizacji, którą były przemytnik zamierzał 
nakłonić do pomocy w walce z Executor’s Lair. Lekkie drżenie pokładu, wywoływane 
lotem, było dla Karrde’a już niemal niezauważalne, poza tym, że z reguły wywoływało 
uczucie znużenia. Tym razem jednak Talon nie odczuwał nawet potrzeby mrugania 
oczami; tak bardzo pochłonęło go to, co wyczytał na ekranie osobistego panelu 
komputerowego. 
Najnowsze rewelacje były zbyt ważne, zbyt zajmujące, by móc oderwać od nich 
wzrok. Podstawową, a jednocześnie najważniejszą dla Talona informacją było 
potwierdzenie, że Vader jest w posiadaniu Pogromcy Słońc. Fakt o tyle niepokojący, że 
dawał mu niesamowicie istotną kartę przetargową w ewentualnych negocjacjach z 
podbijanymi światami. Właściwie na dobrą sprawę Executor’s Lair mogło nawet nie 
wysyłać sił okupacyjnych; wystarczyła groźba zniszczenia całego systemu, żeby dany 
układ słoneczny zachowywał się pokornie wobec frakcji Vadera. Już teraz nastroje w 
Sektorze Corelliańskim były wystarczająco chwiejne, by jedno użycie Pogromcy, lub 
odpowiednio wyrażony zamiar jego użycia, mogły przeważyć szalę poparcia na stronę 
Executor’s Lair. 
No i nie można było zapominać o fakcie, że Pogromca Słońc jest w praktyce 
niezniszczalny. 
Przy potwierdzeniu istnienia tej śmiertelnie niebezpiecznej superbroni błahą 
wydawała się informacja, jakoby ktoś urządził sobie polowanie na Jedi. Talon Karrde 
nauczył się jednak, że żadnej wiadomości nie należy bagatelizować, a wiedza o 
wszystkim może się przydać. Dlatego, kiedy zaczął zapoznawać się ze szczegółami 
dotyczącymi mordów na rycerzach Jedi, musiał przyznać, że sprawa jest naprawdę 
bardzo poważna. Callista zaszlachtowana, Raltharan zamordowany przez uduszenie z 
prawie złamanym kręgosłupem, Rosh Penin pozbawiony głowy… to wszystko 
świadczyło o tym, że ktoś bardzo potężny zainteresował się ograniczeniem populacji 
Jedi. Ponadto w okolicach miejsca zbrodni zawsze widziano prom klasy Sentinel o 
imperialnym transponderze, co oznaczało, że ten ktoś jest na usługach Executor’s Lair. 
Talon uświadomił sobie, że zabójca Jedi musi być niezwykle niebezpieczny, i 
instynktownie zaczął się obawiać o Marę. 
Na szczęście, pocieszał się w duchu, Mara Jade Skywalker nie należy do osób, które 
pozwolą zrobić sobie krzywdę. 
Tym niemniej trzeba niezwłocznie powiadomić Luke’a Skywalkera i Radę Jedi. 
Mogą jeszcze nie wiedzieć o atakach na członków Zakonu, chociaż Karrde podejrzewał, 
że dzięki Mocy wiedzą oni już, że nie są bezpieczni. W każdym razie Corran Horn wie 

na pewno; były przemytnik dostał informację, że wnuk Halcyona wyruszył na Grovin, 
zbadać ślady po zabójcy swojego padawana. Co do reszty Jedi, to Karrde nie był pewien, 
ale im szybciej przekaże im wszystko, co wie na temat morderstw na Berchest, Grovinie 
i Triogutcie, tym prędzej ta sytuacja stanie się jeszcze bardziej jednoznaczna. 
- Talon, mogę wejść?- od strony drzwi dało się usłyszeć stłumiony głos. Z powodu 
półmroku w kajucie były przemytnik nie widział jego właścicielki, jednak bez problemu 
ją zidentyfikował. 
- Oczywiście, Shada.- rzekł spokojnie.- Usiądź, jak chcesz. 
- Postoję.- powiedziała D’ukal, podchodząc do biurka.- Właściwie to chciałam 
wiedzieć, czy… 
-…aby na pewno wizyta na Emberlene jest konieczna.- dokończył Talon.- Zgadłem? 
- Mniej więcej.- przyznała Shada, zdradzając oznaki skrępowania. Karrde rozumiał 
jej obawy; jako była Mistryl mogła czuć się nieswojo, wracając na planetę, która wyklęła 
ją i wypędziła. Gdyby nie Karrde, nie miałaby co ze sobą zrobić i pewnie skończyłaby 
jako podrzędna zabójczyni na usługach jakiegoś Hutta. Nie, to, co Talon dla niej zrobił, 
było o niebo lepsze od losu, jaki by ją czekał, a nawet od tego, jaki dzieliła wraz z 
Mistryl. Nic więc dziwnego, że nie chciała wracać na planetę, z której ją wygnano. 
Poza tym Mistryl zapowiedziały, że Shada D’ukal nie może już postawić stopy na 
Emberlene. I Talon Karrde doskonale o tym wiedział. 
- Myślałem, żeby zostawić cię na orbicie na „Wild Karrde”, a sam polecę na 
powierzchnię jednym z wahadłowców.- powiedział były przemytnik.- Wtedy nie 
będziesz musiała nawet patrzeć na tę planetę. 
- I zszedłbyś tam bez ochrony?- spytała Shada zaskoczona, odruchowo sztywniejąc.- 
Czy zdajesz sobie sprawę, jak bardzo… 
- Dankin nienajgorzej strzela.- Karrde wzruszył ramionami.- A poza tym nie sądzę, 
żeby starszyzna Mistryl miała zyskać coś na mojej śmierci. To ludzie interesu, tak, jak ja. 
- Wystarczy, żeby dostały na ciebie zlecenie, a już jesteś ich interesem.- zaoponowała 
Shada.- Nie możesz tam lecieć beze mnie. 
- Jesteś pewna, że chcesz tam wracać?- upewnił się Talon. 
- Nie.- odparła Shada po chwili milczenia.- Ale nie chcę też zaniedbywać moich 
obowiązków.- dodała.- Mistryl to przeszłość. A ona nie może być ważniejsza od 
teraźniejszości. 
- Jeżeli to dla ciebie takie ciężkie,- rzekł miękko Karrde.- to mogę odwołać swoją 
wizytę na Emberlene. 
- Zrobiłbyś to?- Shada spojrzała na niego z nadzieją, ale po chwili ogarnęły ją 
wątpliwości. Odwróciła głowę i zacisnęła pięści.- Nie możesz. Obiecałeś załatwić dla 
Nowej Republiki wsparcie wszystkich organizacji, w jakich masz kontakty. 
- Mistryl to agenda skrytobójców i zamachowców.- przypomniał Talon.- Ich wartość 
bojowa w otwartej walce jest niewielka. Poza tym jest ich zbyt mało, by utworzyć 
regularne oddziały zbrojne. Obecność Mistryl w planowanej bitwie nad Corellią i tak by 
niewiele zmieniła. 
- I zrobiłbyś to?- zdziwiła się D’ukal.- Tak po prostu? Tylko z mojego powodu? 
- Właściwie to nie tylko.- Talon uśmiechnął się półgębkiem, a w jego oczach 
zatańczył chytry błysk.- Pamiętasz może, jak niedawno zagwarantowałem kilku grupom 
najemników wypłatę bez względu na to, czy będzie ona pochodzić z kasy Nowej 
Republiki, czy nie. Myślę, że gdybyśmy odwiedzili Mistryl bez odpowiedniego zaplecza 
finansowego, postąpilibyśmy co najmniej nierozsądnie. 
- Sądzisz, że starszyzna powinna cię przyjąć dlatego, że gwarantujesz godziwe 
wynagrodzenie? 

- Przede wszystkim dlatego. To o to tu chodzi.- uśmiechnął się szerzej, widząc, jak 
Shada powoli zaczyna rozumieć jego taktykę; Karrde kilkukrotnie mówił głośno, że 
gwarantuje wypłaty z własnej kieszeni, żeby ta informacja rozniosła się po galaktyce i 
zarazem zjednała mu potencjalnych kontrahentów. Musiała przyznać, że było to całkiem 
sprytne. 
- Więc co teraz?- spytała. 
- Polecimy do Boostera Terrika.- oświadczył Talon.- Z nim zawsze można 
pohandlować i myślę, że znów zarobimy na nim co nieco. A jeśli chodzi o Emberlene,- 
dodał z udawaną beztroską.- to, cóż… trzeba będzie przełożyć wizytę u Mistryl na czas 
nieokreślony. Podejrzewam jednak, że nie zdążę się z nimi spotkać przed końcem 
mobilizacji nad Commenorem… ale chyba nie powinniśmy się tym martwić, prawda? 
Dwa Liberatory, tyle samo pancerników Dreadnaught oraz niszczyciel klasy Imperial 
z krążownikiem typu Dauntless na czele, oraz otoczone chmarą myśliwców 
najróżniejszych typów, wyskoczyły z nadprzestrzeni w okolicach zakładów 
stoczniowych umieszczonych w systemie Bilbringi. Tuż przed nimi, w szyku 
ofensywnym, pojawiła się sławetna Eskadra Łotrów, od razu, jak na komendę, 
rozciągając linię i ustawiając płaty w pozycji bojowej. Oczom pilotów ukazał się 
ogromny kompleks, będący w praktyce chaotyczną kompilacją doków, dźwigów, 
ogromnych spawarek na długich wysięgnikach, maszyn montujących, komór 
wykończeniowych i transportowców. Nad całością górował zaś samotny, majestatyczny 
niszczyciel klasy Imperial. 
Który właśnie wysyłał przeciwko agresorom wszystkie myśliwce, jakie miał na 
stanie. 
- Złamać szyk!- polecił Tycho przez komunikator.- Związać walką TIE Defendery 
przeciwnika! Mamy nad nimi przewagę liczebną, ale nie oznacza to, że możemy sobie 
pozwolić na dekoncentrację. 
- Potwierdzam, Dowódco Łotrów!- rzucił Janson.- Ze swej strony chciałem tylko 
zauważyć, że coś tutaj jest nie tak. 
- Wiem o tym, Łotrze Dwa.- mruknął Celchu.- Nigdzie nie widać obrońców stoczni. 
Łotry, mieć się na baczności!- dodał głośniej.- Paskudy mogą dla nas coś szykować! 
- Komandorze Celchu.- na częstotliwości ogólnej dało się usłyszeć aksamitny, 
chociaż zniekształcony głos admirała Kre’feya.- Eskadry Żółtych i Białych będą was 
osłaniać w drodze nad dowództwo stoczni. Zalecam rezygnację z ataku na nadciągające 
myśliwce wroga i skoncentrowanie się na głównym zadaniu. 
- Im więcej myśliwców wyeliminujemy w pierwszym starciu, tym łatwiej będzie się 
nam potem przedrzeć, panie admirale.- sprzeciwił się Tycho. X-Wingi Łotrów cały czas 
leciały kursem przechwytującym na maszyny wroga, a niszczyciel przeciwnika obrócił 
się dziobem do okrętów Nowej Republiki.- Z całym szacunkiem proszę o uchylenie tego 
rozkazu. 
- Niech się pan rozejrzy.- odparł głos bothańskiego dowódcy.- Cała obrona Bilbringi, 
jeśli nie liczyć stacjonarnych dział turbolaserowych zamontowanych na dokach, nie 
istnieje! Jedynie te myśliwce i niszczyciel są jakimś zagrożeniem, a z nimi damy sobie 
radę. Droga dla Łotrów jest wolna. 
- Proszę nie ufać pozorom, admirale.- wtrąciła się Pedna Scotian.- Bilbringi miało 
przecież szczelną obronę stacji bojowych Golan II i III. Executor’s Lair musiało je gdzieś 
schować. 
- Łotr Trzy może mieć rację.- poparł ją Celchu. TIE Defendery wchodziły już powoli 
w zasięg wyrzutni torped i tylko kwestią czasu było, zanim dostaną się w pole rażenia 
działek laserowych.- Stanowczo nalegam na kontynuowanie dotychczasowych działań. 

- Poza tym jak piloci trójek zobaczą, że nagle zmieniamy kurs, puszczą się za nami w 
pogoń.- dodał Gavin.- Lepiej od razu ich rozbić. 
- Wykonać rozkaz!- warknął Kre’fey.- Nie mam czasu i ochoty na kłótnie! Albo 
zrobi pan, co mówię, komandorze Celchu, albo oskarżę Eskadrę Łotrów o 
niesubordynację! 
- Tak jest, sir.- mruknął Tycho zniechęcony.- Dowódca Łotrów wyłącza się.- spojrzał 
kontrolnie na ekrany sensorów, po czym przełączył komunikator na wewnętrzną 
częstotliwość szwadronu.- Łotr Jedenaście, masz doświadczenie we władaniu Mocą. Czy 
nie wyczuwasz przypadkiem żadnego niebezpieczeństwa? 
- Z Mocą ostatnio u mnie nienajlepiej,- odparła Shira Brie.- ale nie czuję żadnego 
większego zagrożenia. 
- Admirał Kre’fey przesunął jeden z pancerników na wyższą orbitę, skąd jest lepszy 
zasięg sensorów.- zameldował Myn Donos swoim ponurym głosem.- Właśnie 
otrzymałem stamtąd przekaz; wychodzi na to, że w całym układzie Bilbringi jest tylko 
jeden niszczyciel klasy Imperial. 
- To bez sensu.- mruknęła Xarrce.- Zostawić jedną z największych stoczni w 
galaktyce ot tak, bez należytej ochrony? 
- Miejcie się na baczności, Łotry.- rzucił Tycho, koncentrując się na ekranie 
własnych sensorów.- To może być pułapka. Tymczasem wykonajmy rozkaz admirała i 
nie wiązać się w bezpośrednią walkę z tymi trójkami! Chociaż, jak któraś was otwarcie 
zaatakuje,- dodał po chwili.- nie pozostawajcie mu dłużni. 
Eskadra Łotrów odbiła w lewo, przyspieszając, a kilka myśliwców wroga podążyło 
za nimi. Większość jednak została związana przez Eskadry Białych i Żółtych oraz kilka 
innych, które przybyły zaraz po nich. Ponieważ spodziewane pozycje stacji Golan były 
wolne, Celchu i jego piloci obrali drogę na wprost przez dawne szyki przeciwnika, z dala 
zarówno od niszczyciela i walki myśliwskiej, jak i pozycji dział turbolaserowych stoczni. 
Cały czas lecieli jednak luźnym szykiem, uważnie obserwując skanery; w pozornie 
chaotycznym układzie doków i dźwigarów mogła czaić się niejedna paskudna 
niespodzianka. 
Tymczasem „Voice of all Changelings”, dowodzony przez admirała Kre’feya, zajął 
dogodną pozycję do ostrzału wrogiego niszczyciela, osłaniając jednocześnie pancernik 
klasy Dreadnaught i drugiego Liberatora, które to okręty właśnie manewrowały, żeby 
uzyskać najlepsze pole ostrzału. Drugi krążownik typu Liberator podleciał od rufy, 
prowadząc intensywną kanonadę w kierunku silników wroga. Nie było to może zbyt 
skuteczne, ale wystarczyło, żeby ograniczyć moc tarcz rufowych, osłaniających również 
mostek. Niszczyciel Executor’s Lair był zbyt zajęty ostrzałem krążownika typu 
Dauntless, żeby móc jakkolwiek zareagować na drugą, bliźniaczą do siebie, machinę, 
która okrążyła go z flanki. Do tego doszedł ostrzał z pancernika i Liberatora od dołu. 
Innymi słowy, okręt był osaczony. 
I po dość krótkiej i intensywnej kanonadzie musiał ulec, nie nadwerężając nawet 
osłon statków Nowej Republiki. 
Taki sam los spotkał TIE Defendery. Pełne skrzydło myśliwskie wroga zdołało 
wytępić całą jedną dywizję T-Wingów i po pół A-9 Vigiliance i X-Wingów, ale w końcu 
zostało wybite. Tycho Celchu uważał, że straty można było zminimalizować, gdyby 
Łotry wykonały swój pierwotny zamiar, chociaż musiał przyznać, że w tej skali nie 
miało to większego znaczenia. 
Co dziwniejsze, na siły Nowej Republiki nie czekała żadna zasadzka. Żeby było 
śmieszniej, wszystkie spodziewane środki obrony zniknęły, jakby ich nigdy tu nie było. 
Było to co najmniej niecodzienne, zważywszy na fakt, że Bilbringi było jedną z 
największych stoczni w galaktyce. 

- Dowódco Łotrów,- spytał Gavin Darklighter, kiedy było już po wszystkim.- czy 
przypadkiem nie powinniśmy zastać tutaj trochę bardziej zorganizowanego oporu? 
- Powinniśmy.- zgodził się Celchu, zataczając łuk nad świeżo zbombardowanymi 
biurami stoczni.- Powiem ci, że mam złe przeczucia. 
- To rzeczywiście dziwne.- mruknęła Inyri Forge.- Wszystkie systemy uzbrojenia i 
ochrony, które miały jakąkolwiek mobilność, dosłownie zapadły się pod ziemię. 
- To bez sensu.- żachnął się Vurrulf.- Gdzieś to musi być! 
- Łotry,- Tycha nagle olśniło.- chyba wiem, gdzie są nasze stacje. 
- Myślisz, że…- zaczął Ooryl. 
- Tak, Łotrze Dziesięć.- odparł Celchu, po czym przełączył na kanał główny.- Panie 
admirale, nie zdziwiło pana, że nie było tu żadnej z trzynastu stacji Golan? Otóż mam 
wszelkie powody przypuszczać, że przetransportowano je na Corellię! 
Lugzan siedział w środku promu klasy Sentinel, odpoczywając po kolejnym 
zamachu. Właściwie to odpoczynek nie był mu potrzebny; zabijanie Jedi okazało się 
zajęciem prostszym, niż sądził. Prostszym, niż jego mistrz, Maarek Stele, próbował mu 
wmawiać. Jego trzy ofiary zostały zamordowane w czasie nie dłuższym, niż cztery 
minuty, co mogłoby się wydawać ironią losu; tyle czasu potrzeba, by ocalić ludzkie 
życie. I tyle samo, żeby je odebrać. 
A jednak Lugzan nie był zadowolony. 
Rozsiewaj strach, mówił jego stwórca, zaszczep go w sercach swoich przeciwników. 
Tylko wtedy ty, ja, ciemna strona… tylko wtedy będziemy potężni. Lugzan nie mógł 
narzekać na brak potęgi; jak dotąd walka z „niepokonanymi” Jedi nie wywołała u niego 
nawet zadyszki, a oddział szturmowców, który mu towarzyszył, instynktownie kulił się 
pod jego owadzim spojrzeniem. Jego siła była wielka, ale pragnął mieć jeszcze większą. 
Właściwie nie wiedział, po co i dlaczego, ale chciał być niezwyciężony. To było z 
jakichś powodów jedyne jego pragnienie. Nie rozumiał go ani nawet nie potrafił 
zrozumieć; po prostu wiedział, że tak jest. 
A jednak ostatnie dwie ofiary, Raltharan i Rosh Penin, nie odczuwały strachu na jego 
widok. A raczej odczuwały, ale mogły nad nim zapanować, były zdolne mu się 
przeciwstawić. To wszystko sprawiało, że polecenie mistrza o wzbudzaniu lęku 
pozostawało niewykonane. A to było coś, czego Lugzan nie mógł przeboleć. 
I to sprawiło, że zrobił coś, do czego nie był przyzwyczajony. 
Zastanowił się. 
Jedi nie bali się o swoje życie; to było wbrew ich naturze. Z drugiej strony Stele 
mówił, że jeśli Jedi będą czuć przed nim strach, i z tym poczuciem zejdą z tego świata, to 
będzie to kolejna śmierć na konto potęgi ciemnej strony. Wykonana w jej imieniu i 
niejako na jej cześć. Skoro jednak Jedi nie boją się o siebie, więc o co? O Nową 
Republikę? O istnienie Zakonu? I jak sprawić, żeby naprawdę poczuli lęk? 
Nagle Lugzan drgnął, jakby trafiony strzałą. Oczywiście! Syknął w złości na siebie i 
swoją głupotę, że jeszcze na to nie wpadł. Jedi nie martwią się o siebie ani o Zakon; są 
ponad to. Nie boją się też o Nową Republikę; a jeśli nawet, to Lugzan w pojedynkę nie 
bardzo był w stanie jej zagrozić. Tylko jeden rodzaj lęku mógł dotyczyć Jedi i sprawić, 
że poczuliby oni paniczny, gorączkowy, wzmacniający energię ciemnej strony strach. 
Strach o swoich bliskich. 

ROZDZIAŁ 
13 
Niewielki, jasnobłękitny prom klasy Lambda wychodził właśnie z nadprzestrzeni 
ponad niebem Coruscant, aby za chwilę przyjąć wektor zejścia w atmosferę. Po paru 
sekundach zmierzał już prosto w stronę gigantycznego Imperial City, którego najwyższe 
zabudowania już stąd były widoczne jak na dłoni. Mknął po najkrótszej możliwej linii 
zejścia, nie zwracając uwagi ani na kontrolę celną, ani na ustalone trasy ruchu 
kosmicznego. 
Ani na pole siłowe chroniące planetę. 
Pekhratukh, cały czas siedząc w fotelu pasażera i zgrzytając ostrymi jak piła zębami, 
zastanawiał się, jak on u licha dał się wplątać w tę misję. Czuł, że to graniczy z 
samobójstwem jeszcze bardziej, niż cokolwiek, co robił do tej pory. Wlecieć na 
Coruscant, zaczaić się na Głównodowodzącego Siłami Zbrojnymi Nowej Republiki, aby 
następnie go zamordować, a potem jeszcze uciec w jednym kawałku… i to wszystko 
tylko po to, by obecny na pokładzie promu Herthan Melan’lya mógł ponownie 
przeniknąć w struktury rządowe na Coruscant i znów stanowić tam źródło informacji. 
Pekhratukh nie miał wątpliwości, że Lord Vader, posyłając go do stolicy Nowej 
Republiki, właściwie spisał Noghriego na straty. Tylko ty dasz radę wykonać to zadanie, 
powiedział wtedy, jesteś najlepszym specjalistą od ucieczek. 
To w sumie prawda, myślał Pekhratukh, ale z drugiej strony każdy nieuchwytny 
zamachowiec kończył żywot właśnie podczas próby ucieczki. Jix był tego najlepszym 
przykładem. 
A Pekhratukh mógł być następnym. 
Noghri cały czas miał wątpliwości, czy uda mu się przeżyć. Zresztą on to pal sześć; 
ale jego dwaj komandosi, którzy obecnie zajmowali miejsca pilotów, nie byli ani trochę 
winni jego decyzji. Słuchają go bez szemrania, bo tacy są Noghri: bezinteresowni, 
lojalni, a nade wszystko pokładający bezgraniczne zaufanie w nieomylność swoich 
przełożonych. Dlatego członkom Death Commando Prime Pekhratukha może i nie 
podobało się to, że lecą do paszczy lwa, ale za żadne skarby nie dali tego po sobie 
poznać, a prawdopodobnie nie dopuszczali do siebie nawet takiej możliwości. 
Właściwie to Pekhratukh tak samo traktował rozkazy Lorda Vadera. To on był jego 
panem i władcą, i jego rozkazy były ponad wszelką wątpliwość słuszne. Dlaczego więc 
Noghri miał wątpliwości? 
Bo wiedział, że akcji na Coruscant nie wymyślił Vader. To pomysł tej żmii Stele’a! 
Teraz, wchodząc w atmosferę planety, Noghri zastanawiał się, dlaczego nie odmówił 
przyjęcia tej misji. Dlaczego postanowił zaryzykować życie swoje i dwóch najlepszych 
komandosów, jacy pozostali mu po masakrze na Yavinie IV. Dlaczego za chore pomysły 
Stele’a noghryjscy komandosi mają płacić najwyższą cenę? 
Dlatego, że to cały czas są rozkazy Lorda Vadera. A Vader nie dałby zabić swoich 
najbardziej lojalnych ludzi. 
Przynajmniej tak się Pekhratukhowi wydawało. 
Prom klasy Lambda zbliżał się do tarczy planetarnej i Noghri instynktownie napiął 
mięśnie, zdając sobie sprawę, że teraz zaczną się schody. Lambda miała teraz udawać 
prom dyplomatyczny, należący do jednego z senatorów. Właściwie to agenda Executor’s 
Lair, zajmująca się działaniami maskującymi i kontrwywiadowczymi, miała szerokie 
pole do popisu; administracja rządowa i senacka często wysyłała swoich przedstawicieli 

na planety członkowskie, głównie po to, żeby kontrolować lokalną władzę samorządową. 
Stąd też, przy tak rozrośniętej biurokracji, nie ma problemu z podszyciem się pod 
przedstawiciela dowolnego członka Senatu. Tu pojawiał się jednak pewien haczyk; kody 
senackie i transpondery statków rządowych były bardzo dobrze zabezpieczone i niemal 
niemożliwe do skopiowania. Poza tym sekwencje autoryzacyjne, które znali tylko 
najwyżsi rangą funkcjonariusze Nowej Republiki, były bardzo często zmieniane, co nie 
pozwalało na ich przechwycenie i wykorzystanie. 
Wyjątek stanowił kod prezydencki i ministerialny, który był niezmienny i 
przypisywany każdemu nowo mianowanemu urzędnikowi. 
Pekhratukh miał nadzieję, że ten kod, wraz ze spreparowanym transponderem, 
wystarczy, by pokonać pole ochronne i dostać się na powierzchnię. Potem kamuflaż 
przestanie być istotny. Oczywiście istniało jeszcze ryzyko roztrzaskania się o tarczę 
planetarną, jeżeli kod Lorda Vadera okaże się niewłaściwy… dość, pomyślał Pekhratukh, 
otrząsając się z ponurych rozważań. Przypomniał sobie o lojalności i o zapatrzeniu w 
swojego pana. Słowo Lorda Vadera jest święte. Jeżeli mówi, że ma rację to na pewno ją 
ma. 
Noghri jednak nie mógł nic poradzić na swoje wątpliwości. Ani na to, że się ich 
wstydzi. 
- Przepuszczają nas.- oświadczył jeden z komandosów, pełniący rolę pilota.- 
Powiadomią odpowiedniego senatora o naszym przybyciu i oddelegują na platformę 
lądowiskową. 
- Nie mamy na to czasu.- warknął Pekhratukh.- Podczas schodzenia w stronę 
Imperial City, zasymuluj awarię i wyląduj gdzieś na dolnych poziomach.- odwrócił się 
do siedzącego obok Melan’lyi.- Tam powinno ci pasować, prawda? 
- Mi wszystko jedno.- rzucił beznamiętnie Herthan.- Ale o ile się nie mylę, żeby 
wykonać waszą misję, musisz się dostać do Pałacu Imperialnego. 
- Na pewno podczas swojego pobytu na Coruscant poznałeś jakieś tajne ścieżki, 
którymi można się tam dostać.- rzucił ironicznie Noghri. 
- Politycy nie babrają się w błocie.- odrzekł sucho Bothanin.- To zostawiamy wam, 
brudasom. 
- No to pewnie masz inny pomysł, żeby się dostać do budynków rządowych.- 
Pekhratukh z trudem zdołał się opanować.- Twoja rasa zawsze jest tak mądra i 
przebiegła… 
- Ukrywamy się nie gorzej, niż Noghri.- rzucił Melan’lya.- Dlatego najzwyczajniej w 
świecie przekradniemy się pod Pałac Imperialny, a tam ja już zadbam o to, aby nas 
wpuścili. 
- Zamierzasz wykorzystać swoje wpływy polityczne, czy planujesz jedną ze śliskich 
sztuczek twojego gatunku?- odciął się Pekhratukh. 
- Czy ja ci mówię, jak masz mordować i podkładać bomby?- warknął Herthan.- Więc 
z łaski swojej nie komentuj moich metod infiltracji! Zaufaj mi, z dostaniem się do środka 
nie będzie żadnych kłopotów! 
- Taa…- mruknął Noghri, łapiąc się na tym, że odkąd jego wiara w nieomylność 
Lorda Vadera została nadwątlona, zaufanie do kogokolwiek i czegokolwiek innego 
również sprawia mu trudności. Właściwie to nie powinien się tym specjalnie 
przejmować; nieufność była częścią jego profesji. 
Ale to nie zmieniało faktu, że miał złe przeczucia. 
- Lądujemy.- rzucił pilot.- Zapnijcie pasy! 
Shalla Neprin nie mogła pojąć, dlaczego wszystkie zebrania agentów Wywiadu 
muszą odbywać się o tak nieludzko wczesnej porze. Ledwie nad Coruscant wzeszło 

słońce, a ona, w przeciwieństwie do większości mieszkańców górnych poziomów 
Imperial City, musiała być sprawna i gotowa, i poświęcać całą swoją uwagę słowom 
prowadzącego odprawę generała Antillesa. Z drugiej strony, agenci Wywiadu Nowej 
Republiki nie mogli sobie pozwolić na wygodę i ekstrawagancję i pod tym względem z 
całą pewnością należeli do tego samego typu istot, co mieszkańcy niższych poziomów 
planety. A więc takich, które nigdy nie spały, albo robiły to z otwartymi oczami. 
Shalla rozejrzała się, zauważając, że większość zebranych na sali członków Eskadry 
Widm zachowuje pełną skupienia uwagę, nie zdradzając żadnych oznak zmęczenia, 
chociaż na pewno je odczuwali. Profesjonaliści, pomyślała Shalla, tak samo, jak ja. 
- Jak więc widzicie, nie jest wesoło.- opowiadał Antilles.- Jeśli ten Pogromca Słońc, 
którym dysponuje Vader, jest czynny, to możemy mieć nie lada kłopoty. Dlatego admirał 
Bel Iblis opracował plan akcji, która ma na celu uniemożliwienie Executor’s Lair 
wykorzystania tej superbroni. 
- Czy to zadanie ma jakiekolwiek szanse powodzenia?- spytał ponuro Gorgon.- To 
znaczy… nie chodzi mi o samą misję, ale o to, czy Senat wyrazi na nią zgodę. 
- Póki co Senat je admirałowi z ręki.- mruknął Gort Tribron, arogancki Vulptereen 
pełniący funkcję slicera grupy.- Ja byłbym spokojny. 
- To prawda.- zgodził się Wedge.- Zdążyliśmy się jednak przekonać, że Senat ma 
ostatnimi czasy tendencję do zmiany poglądów. To, że wiadomość o zdradzie D’Asty i 
Pogromcy Słońc wywołała na nich wrażenie, nie znaczy jeszcze, że uznają Bel Iblisa 
jako jedyną szansę na jego rozwiązanie. W sprawie tej akcji może się jeszcze odbyć 
debata. 
- To na cholerę się tu zerwaliśmy?!- rzucił Kell Tainer, wyraźnie przygnębiony.- 
Chyba lepiej by było dla nas wszystkich, gdyby poinformowano nas o zadaniu, kiedy 
będzie już pewne, że je wykonamy. 
- Admirał lubi działać szybko.- oświadczył Antilles.- Dlatego skorzystamy ze 
sprawdzonej metody i umieścimy oddziały specjalne w okolicach układu Corelli. Gdy 
tylko dostaniecie potwierdzenie wykonania rozkazu, przystępujecie do wykonania 
zadania. 
- Oddziały specjalne?- zdziwił się Patyk.- To kto jeszcze ma brać udział w tej misji? 
- Właśnie.- poparł go Kell.- Jest w ogóle jakiś plan? 
Wedge spojrzał chłodno na Tainera, jednak zaraz potem zaczął mieć z tego powodu 
wyrzuty sumienia. Zarówno Kell, jak i jego kobieta, Tyria Sarkin, siedzieli z brzegu 
ławki i mieli ponure, a nawet nieco zmartwione, miny. Wychodził z przekonania, że ich 
problemy nie były jego sprawą, więc powinien po prostu przywołać Kella do porządku i 
ewentualnie udzielić dyscyplinarnej nagany. Z drugiej strony słyszał od kogoś, na czym 
polega kłopot Sarkin i Tainera, chociaż nie dotyczył on bezpośrednio pary pilotów. 
Chodziło o ich syna, Dorana. Niedawno młody, dwunastoletni potomek Kella i Tyrii 
wrócił z Yavina IV, gdzie był jednym z uczniów Jedi. Wrócił, bo nie miał tam już czego 
szukać. 
Padł ofiarą serum pozbawiającego wrażliwości na Moc. 
Wedge z całego serca współczuł rodzicom Dorana. Wiedział nie od dziś, że pozbawić 
Jedi Mocy to jak obciąć mu rękę i wydłubać oczy. Dlatego w głębi duszy rozumiał 
zgorzknienie Kella i Tyrii. 
Był jednak oficerem Sił Zbrojnych Nowej Republiki i nie mógł tolerować 
niesubordynacji. 
- Komandorze Tainer,- rzekł służbowym tonem.- byłbym wdzięczny za odrobinę 
szacunku i pokory. 
- Przepraszam, generale.- Kell spuścił wzrok.- To się już więcej nie powtórzy. 

- Mam nadzieję.- powiedział Antilles, po czym zwrócił się do pozostałych.- Wracając 
do tematu… powiem bez ogródek, bo szkoda czasu. Waszym zadaniem będzie 
przedostanie się na Corellię i opanowanie bądź unieszkodliwienie miejscowego repulsora 
planteratnego. Jednocześnie inny oddział włamie się na pokład Centrali Executor’s Lair i 
odpali ładunki wybuchowe, pozbawiając wroga tym samym centralnego ośrodka 
planowania. Całej operacji nadaliśmy kryptonim „Diarrhoea”. 
- „Diarrhoea”?- parsknął Elassar Targon, Devaronianin.- Kto wymyślił tak kretyńską 
nazwę? 
- Coś się panu nie podoba, poruczniku Targon?- spytał Wedge urażonym tonem. 
- Nie, nic…- mruknął Elassar, zamykając się w sobie.- Tak tylko pytałem… 
- To dobrze.- kontynuował Antilles.- Co do waszego… tak, Prosiaku?- przerwał, 
widząc, że Voort saBinring chce coś powiedzieć. 
- Jak mamy się dostać na Corellię niezauważeni?- spytał Gamorreanin.- Z tego, co 
udało mi się ustalić, cały system aż roi się od okrętów Executor’s Lair. 
- Zastosujemy kamuflaż.- odparł z powagą Garik Loran, pełniący obowiązki 
Dowódcy Widm.- Pomalujemy nasze myśliwce na czarno i będziemy mrugać oczami, 
udając gwiazdy. 
Po sali przeszła fala stłumionych chichotów. Nawet Tyria i Kell się uśmiechnęli, co 
Wedge przyjął za dobry znak. 
- Właściwie to admirał Bel Iblis postanowił, że komandor Loran skorzysta ze swoich 
umiejętności aktorskich i odciągnie uwagę wroga od reszty eskadry, udając Gunganina.- 
odciął się po chwili, co wywołało kolejną falę śmiechu.- A tak poważnie, to ten problem 
już został rozwiązany.- uruchomił stojący w sali odpraw holoprojektor i w centrum 
pomieszczenia ukazał się schemat układu.- Jak wiecie, Corellia jest planetą położoną 
najbliżej słońca systemu, a w najbliższych miesiącach układ planet pozostawi wszystkie 
po jednej stronie, w kupie. Trzeba przyznać, że admirał Morck nieźle to zaplanował, bo 
w ten sposób koncentruje swój potencjał militarny na ściśle określonym kawałku 
przestrzeni i nie musi go rozciągać. 
- Już rozumiem.- wtrącił Prosiak, mówiąc swoim syntetycznym, wytwarzanym przez 
wmontowany w krtań werbalizator, głosem.- Corellia jest na krawędzi utworzonego z 
planet pierścienia, a jednocześnie można do niej podlecieć od strony słońca, nie 
narażając się na wczesne wykrycie. 
- Dokładnie.- rzekł Antilles.- Z tego, co udało się ustalić naszym komórkom 
wywiadowczym na planecie, wróg skoncentrował swoje siły w przestrzeni między 
planetami systemów, zostawiając tamtą stronę niebronioną. 
- A jeśli ich sensory jednak odkryją nas zbyt wcześnie?- spytała Dia.- To możliwe, w 
końcu nie będziemy podchodzić bezpośrednio od strony Corella i w pewnym momencie 
przestanie on zakłócać działanie sonarów. 
- Dlatego tę część przelecicie na minimalnym ciągu.- odpowiedział Wedge.- Nawet 
poniżej jednej trzeciej, jeśli trzeba. I utrzymacie ciszę w eterze. Skoro nie przewidzieli 
ataku z tej strony, to z pewnością nie zwrócą na nią szczególnej uwagi. Wystarczy, że nie 
będziecie kłuć ich w oczy. 
- No dobrze.- podjęła Tyria.- Załóżmy, że dostaniemy się bez problemu na Corellię. 
Co potem? 
- Zacznie się trudna część.- odparł generał.- Wywiad ustalił, że każdego repulsora 
planetarnego, w szczególności corelliańskiego, broni mała armia. Zapewne wyładowali z 
niszczycieli wszystkich szturmowców, ale to nieistotne. Ważne jest to, że przejść przez 
obronę i dostać się do środka będzie niezwykle trudno, a do tego dochodzi jeszcze 
utrzymanie się w środku do czasu ofensywy Floty. Generalnie rzecz biorąc, gdybyście 
nie byli Widmami, powiedziałbym, że nie dacie sobie rady. 

- Nie rozumiem.- mruknął Gort.- Po co utrzymywać repulsor? Nie łatwiej go 
zniszczyć? 
- Wbrew pozorom nie.- rzekł Wedge.- To bardzo stara i doskonale zaprojektowana 
konstrukcja. Skoro przetrwała tyle tysiącleci, z pewnością wytrzyma kilka ładunków 
wybuchowych. Poza tym admirał obawia się, że Senat może nie zgodzić się na całą 
akcję, jeśli w grę będzie wchodzić zniszczenie obiektu zabytkowego. Dlatego nie mamy 
innego wyjścia. 
- No dobrze.- podsumował Garik.- A jak mamy to zrobić? 
- Cieszę się, że pytasz.- uśmiechnął się Antilles.- Kiedy już przedostaniecie się na 
powierzchnię planety, zainstalujecie się w Coronet City, w studiu tatuażu, które jest 
przykrywką naszej tamtejszej komórki wywiadowczej. Tam będzie wasza centrala. Sam 
plan infiltracji repulsora został już ułożony.- wcisnął kilka przycisków na panelu 
holoprojektora, wskutek czego miejsce schematu układu Corelli zajęła mapa okolic 
corelliańskiego repulsora planetarnego wraz z zaznaczonymi punktami obrony.- Nie 
znamy co prawda dokładnej ilości żołnierzy strzegących tej konstrukcji, ale to na razie 
bez znaczenia. Na podstawie tych danych komandor Bren Derlin opracował szczegółowy 
plan akcji. 
Buźko, ty, Kell i Shalla przenikniecie na teren przeciwnika w pancerzach 
szturmowców. Musicie jednak pamiętać, że w większości to mogą być klony, więc 
wszelkie przejawy innego zachowania, niż to, jakie im wpojono, mogą wywołać 
podejrzenia. Jak zapewne zdajecie sobie sprawę, łatwe to nie będzie. W każdym razie, 
kiedy już znajdziecie się na terenie bazy,- wskazał na wschodnią część kompleksu 
repulsora.- to z tej strony otworzycie lukę w obronie. Tam jest najmniej żołnierzy 
Executor’s Lair, jako, że to najdalej wysunięty od repulsora teren bazy. Waszym 
głównym zadaniem jest jednak sprawianie wrażenia, że kontyngent szturmowców z tej 
strony jest cały czas pełen. W tym czasie Trinion Draro i Patyk Ekwesh…- wskazał na 
Rodianina i Thakwaashanina.-…po cichu wyeliminują znajdujacą się tam straż. 
Szturmowcy nie postawili płotu ani muru, jedynie większe zasieki. Snajper nie powinien 
mieć problemu. Natomiast Dia i Tyria będą zabezpieczać teren. 
Volvekhanie,- zwrócił się do siedzącego w kącie Noghriego.- ty im pomożesz, jednak 
twoim głównym celem jest usunięcie wszystkich przeszkód, które mogą stanąć na drodze 
Gortowi Tribonowi do najbliższego terminala komputerowego. Tam z Prosiakiem 
zmienicie rozpiskę rozkazów, każąc wwieźć do komory repulsora kontener z 
generatorem. 
- A w kontenerze będziemy my.- dokończył Kalarna, lekarz rasy Glymphid.- Tylko 
co potem? 
- Jak już dostaniecie się do środka, reszta będzie się musiała potoczyć bardzo 
szybko.- odparł Wedge.- Opanujecie kompleks, Kell Tainer…- wskazał na mężczyznę.-
…postara się zawalić wejście, Elassar mu pomoże, natomiast Prosiak zamknie kopułę 
repulsora, żeby do was nie wlecieli. I utrzymacie to, aż druga grupa wykona zadanie. 
- Skąd będziemy wiedzieli, czy im się udało?- spytał Buźka.- O ile mnie pamięć nie 
myli, wewnątrz repulsora nie działają komunikatory. 
- Tutaj będzie potrzebna pomoc Tyrii.- rzekł ponuro Antilles.- Druga grupa będzie się 
składać głównie z rycerzy Jedi. Jeśli wykonają to zadanie, powiadomią cię poprzez Moc. 
Jakiś czas przebywałaś w Akademii Luke’a, więc ufam, że dasz radę z odebraniem 
takiego sygnału. W przeciwnym razie…- westchnął ciężko.-…musicie bronić repulsora 
do końca. Nie będę ukrywać, że to bardzo karkołomne zadanie i jeśli coś pójdzie nie tak, 
wielu z was może nie przeżyć. 
- Tak chyba jest zawsze.- zauważyła Tyria.- Tylko tym razem jest trzy razy trudniej. 
- Można wiedzieć, na czym konkretnie polega zadanie Jedi?- spytał nagle Kalarna. 

- Nie zostałem jeszcze wtajemniczony w te plany.- odpowiedział generał.- Ale sądzę, 
że na razie plan zniszczenia Executor’s Lair rozbija się o problem, jak dostać się do 
niewidzialnej stacji kosmicznej. Admirał Bel Iblis właśnie nad tym pracuje. 
- A mnie ciekawi,- zaczęła Shalla.- czy na innych planetach wylądują podobne grupy 
specjalne, by opanować tamtejsze repulsory? 
- Niestety nie.- odrzekł Wedge.- Na temat Selonii nic nie wiemy, natomiast Drall jest 
niemal otoczony przez formację Floty Vadera, więc przedostanie się tam graniczy z 
cudem. Obawiam się, że tylko od was zależy, czy Executor’s Lair będzie miało podczas 
bitwy sprawny repulsor. Przyjmijcie więc, że od was zależą dalsze losy Corelli! 
Lord Vader stał przed iluminatorem na mostku „Arki”, superniszczyciela klasy 
Sovereign, i obserwował, jak w połączonych stoczniach Corellian Engineering 
Corporation i Executor’s Lair powstaje kolejny niszczyciel klasy Imperial. Kadłub i 
poszycie były już gotowe, teraz zajmowano się pracami wykończeniowymi, 
instalowaniem silników i uzbrojenia oraz generatorów tarcz. Cała praca wyglądała 
niczym misterne budowanie kopca czy mrowiska przez rasę Flakaxsów z planety Flax. 
Wszystko było ze sobą sprzężone, działało w idealnej harmonii i synchronizacji. 
Porządek, na jaki stać było tylko istotę inteligentną. 
Vader nie zgłębiał się jednak specjalnie w działania stoczniowców. Dysząc ciężko, 
stał w swoim zwyczaju na mostku, gdyż w chwili obecnej czekał, aż wszystko będzie 
gotowe. Czekał, chociaż zwykł działać. To było dla niego nienaturalne, sztuczne, i 
powoli zaczynał się niecierpliwić. 
A czekał na ważny moment. Być może przełomowy w całej kampanii przeciwko 
Nowej Republice. To dlatego Czarny Lord opuścił swoją siedzibę w Centrali i udał się na 
„Arkę”, gdzie miało się odbyć to przełomowe wydarzenie. 
Pogromca Słońc miał ruszyć w pierwszą misję bojową. 
Obecnie poddawano go ostatecznym testom i modyfikacjom, a admirałowie Rogriss i 
Morck dobierali odpowiednią załogę, która miała poprowadzić Pogromcę do boju. Były 
to ostateczne, zatwierdzające wszystko próby, chociaż i bez nich Vader wiedział, że ta 
niewielka, lecz potężna superbroń doskonale spełni swoje zadanie. Molekularny pancerz, 
wzorowany na prototypie skradzionego kiedyś przez Jedi „Shadow Chasera”, lecz 
udoskonalony dzięki planom Lesa Totenko, powinien spełniać te same funkcje, co w 
oryginalnym Pogromcy. Również specjalne torpedy, które zbudowano dokładnie według 
wzorów, wedle wszystkich pomiarów dadzą radę wywołać w gwieździe reakcję 
łańcuchową, pozwalającą na zmienienie jej w supernową. Poza tym wszystkie osiągi 
miał zbliżone do tych zapisanych na datakarcie, dostarczonej przez Pentalusa Creaka. 
Innymi słowy, był gotów. 
Vader odwrócił się powoli i, dysząc ciężko, ruszył w kierunku drzwi, obserwując 
kątem oka, jak pod wpływem jego osoby w sercach oficerów pełniących służbę rodzi się 
strach. Strach, którym on żywił się i karmił, pozwalając mu na wzmocnienie potęgi 
ciemnej strony Mocy. Jak również, co za tym idzie, jego własnej. 
Morck i Rogriss zajęli się dobieraniem spośród personelu Executor’s Lair 
odpowiednich osób, które miały obsługiwać Pogromcę Słońc. W tej kwestii Vader nie do 
końca podzielał ich pośpiech; wolałby raczej, żeby za sterami usiadły klony 
wyhodowane z materiału genetycznego, który wysłał jakiś czas temu do fabryki na 
Kamino. Tymczasem jednak admirałowie nalegali na pośpiech i Czarny Lord rozumiał 
ich argumenty; ostatnie, kompleksowe ataki Floty Nowej Republiki na zdobyte planety 
pozbawiły Executor’s Lair głównego zaplecza logistycznego, a faktem było, że zasoby 
pięciu planet układu Corelli nie wystarczą na utrzymanie tak ogromnej liczebnie armii. 
Sama „Arka” pochłaniała połowę z tego, co zdołano wyprodukować w okupowanym 

systemie. Co prawda istniały jeszcze kanały, dzięki którym frakcja Vadera utrzymywała 
się przez tyle lat, jednak co rusz jakiś Jedi wpadał na ich trop i trzeba było szybko szukać 
nowych. A na to nie było czasu. 
Dlatego potrzebny był im Pogromca Słońc. Nie tyle jako broń militarna, ile 
propagandowa. Dzięki niej wiele światów, powodowanych strachem lub respektem, 
dobrowolnie przyłączy się do Executor’s Lair. To już było widoczne; sektory D’Asty, 
Senexa, Juvexa i Antemeridiana, a ostatnio i Meridiana, jednoznacznie zadeklarowały 
swoją lojalność. I chociaż ich potencjał produkcyjny wykorzystywany był głównie na 
potrzeby floty dowodzonej przez Kanosa, to jednak dawało radę wysłać jeszcze trochę 
materiałów czy żywności do układu Corelli czy na Duro. Fakt, że długo nie dało się na 
nich przetrwać i Vader liczył się z wycofaniem niszczyciela czy dwóch, ale właśnie to 
miał zmienić Pogromca Słońc. 
A jego pierwszym celem miało być słońce planety Chandrilla. 
Przechodząc przez drzwi Lord Vader dosłownie wpadł na oficera w randze kapitana, 
który pełnił obecnie na „Arce” obowiązki oficera wachtowego. Mężczyzna widząc 
czarnego, mrocznego olbrzyma tuz przed sobą najpierw cofnął się przerażony, potem 
zaczął drżeć w obawie przed gniewem Czarnego Lorda, po chwili zdołał się jednak 
opanować, zasalutował, stuknął obcasami i rzekł: 
- Lordzie Vader, admirał Rogriss pragnie pana poinformować, że załoga Pogromcy 
Słońc jest już w komplecie. 
- Doskonale.- oświadczył Mroczny Lord Sith, dysząc.- Chodźmy więc. 
Po czterech dniach nieustannych przesłuchań przed Senacką Komisją Śledczą jej 
członkowie nie mieli już najmniejszych wątpliwości, jaki ogłosić wyrok. Sam oskarżony 
też zresztą nie miał wątpliwości co do jego treści. 
Brakiss został uznany winnym działań przeciwko Nowej Republice, usiłowania 
ludobójstwa, wspomagania rebelii Kuellera i wrogiego mocarstwa pod postacią 
Executor’s Lair. 
Zgodnie z republikańskim prawem wojskowym, czekała go śmierć. 
- Nie możecie!- wrzasnęła Wieiah, gdy tylko ogłosili wyrok. Razem z Lukiem 
Skywalkerem oraz Marą Jade Skywalker przybyła ona na ostatnie posiedzenie Komisji, z 
oczywistych względów. Zarówno ona, jak i mistrz Luke, nie chcieli ponownie utracić 
Brakissa, skoro ledwo go odzyskali. Poza tym wszystko, co były Ciemny Jedi zrobił dla 
Republiki w ostatnich czasach, w ich oczach w pełni rekompensowało wcześniejsze 
błędy. Werac Dominess i Jaden Korr również chcieli przybyć na ogłoszenie wyroku, ale 
Wieiah poradziła im, żeby raczej kontynuowali trening. Niby te kilka godzin wiele 
różnicy nie zrobi, ale też nie okaże się zupełnie bezowocne. Zwłaszcza, że Werac robił 
spore postępy. 
- Nie możecie tego zrobić!- rzuciła ponownie Wieiah z nutą histerii. Luke zauważył, 
że cała równowaga, jaką chciała zachować podczas procesu, w jednej chwili wywinęła 
kozła. Mistrz Jedi wpłynął więc lekko na aurę Zeltronianki, uspokajając ją nieco.- To 
niemożliwe!- rzekła, ciągle zszokowana, ale jakby lepiej nad sobą panując.- Przecież 
gdyby nie Brakiss, nie wiedzielibyście niczego na temat Executor’s Lair! 
- Przykro mi, Jedi Wieiah.- odparł sucho i obojętnie Dif Scaur, przewodniczący 
Senackiej Komisji Śledczej.- Wyrok jest jednogłośny i prawomocny. Egzekucja 
odbędzie się za trzy dni w więzieniu na północy Imperial City. 
Luke spojrzał na siedzącego na ławie oskarżonych Brakissa. Były Ciemny Jedi 
zachowywał kamienne oblicze, ale czuć było przez Moc, że ma on poczucie wstydu i 
klęski. Wstydu, bo żałował wszystkiego, co zrobił jako Naczelnik Akademii Ciemnej 
Strony, a klęski, bo mimo wszystko nie udało mu się tego w pełni odpokutować. To 

wszystko było jak sen; najpierw spotkanie mistrza z byłym uczniem na Exaphi, w którym 
Luke jednoznacznie wyraził swoją radość z powrotu syna marnotrawnego, potem sama 
bitwa, z której Brakiss i reszta wyszli w glorii i chwale, szkolenie Weraca Dominessa, 
wreszcie związek z Wieiah, jedyną kobietą, która naprawdę go kochała… właściwie były 
Ciemny Jedi nie pragnął od życia nic więcej. 
Ale teraz musiał się z tego snu obudzić, i to tylko po to, by nie śnić już nigdy więcej. 
- Brakiss podczas rewolty Kuellera i walki z Akademią Ciemnej Strony znajdował się 
pod kontrolą innych, potężniejszych od siebie Ciemnych Jedi.- oświadczył Luke ze 
spokojem, który cechował wszystkie jego wypowiedzi.- Nie można sądzić ludzi za 
czyny, których nie popełniali w pełni świadomie. 
- Oskarżony sam przyznał podczas przesłuchania, że jako Naczelnik Akademii 
Ciemnej Strony wszystkie decyzje podejmował samodzielnie.- odparł Scaur.- Mistrzu 
Skywalkerze, rozumiem, że chce pan zachować studenta, ale prawo jest prawem. 
- Dość tego.- mruknęła Mara, po czym wstała i podeszła na środek sali.- To wszystko 
jedna wielka bzdura. Jeżeli sądy świeckie mają oceniać postępowanie Jedi, to czemu nie 
zamkniecie mnie, za to, że byłam Ręką Imperatora? Albo Luke’a, za dowodzenie Flotą 
Imperium podczas inwazji na Mon Calamari? Do diabła, przecież zwolniliście Durrona, 
chociaż dopuścił się wielokrotnie zbrodni ludobójstwa! Ludzie, o co wam chodzi!? 
- Powiem pani, o co chodzi, Jedi Skywalker.- odparł Dif Scsaur, także wstając.- 
Mamy wojnę. Darth Vader powrócił i ma po swojej stronie innych Ciemnych Jedi. 
Anakin Solo stanowi niebagatelne zagrożenie. Flota nie może sobie pozwolić na to, by 
pałętał się przy niej jeszcze jeden potencjalny przeciwnik! 
- Przykro mi, panie admirale, ale mam nieco inne zdanie.- rozległo się w drzwiach. 
Wszyscy obrócili się w tamtą stronę, a Luke uśmiechnął się, wyczuwając przez Moc 
znajomą aurę. Może dla Brakissa będzie jeszcze jakaś nadzieja. 
W drzwiach stał admirał Garm Bel Iblis z nieodłączną parą senatorów, Elegosem 
A’klą i Poncem Gavrisomem. Wraz z nimi przyszli dwaj Wędrowni Protektorzy, których 
Luke poznał na Exaphi: Glottalphib Llegh Krestchmar i Twi’lek Cyryl. Luke wiedział 
jednak od Wedge’a i Corrana, a ponadto wyczuwał przez Moc, że twi’lecki Protektor tak 
naprawdę należy do zmiennokształtnej rasy Shi’ido, a ukrywa się, żeby nie odsłaniać 
wszystkich kart. 
- Wierzę, że zna pan takie powiedzenie:- kontynuował Bel Iblis, wchodząc głębiej do 
sali.- „Trzymaj przyjaciół blisko siebie, ale wrogów jeszcze bliżej”. 
- Admirale Bel Iblis.- ukłonił się Scaur.- Czemu zawdzięczamy pańską wizytę? 
- Mistrz Skywalker jest wyraźnie niezadowolony z losu, jaki ma spotkać jego 
ucznia.- rzekł Głównodowodzący.- I wydaje mi się, że ma rację. Teraz, kiedy zagrożenie 
ze strony Ciemnych Jedi jest tak duże, potrzebny nam jest każdy użytkownik Mocy, na 
jakiego nas stać. 
- Pan i mistrz Skywalker się powtarzacie.- zauważył oschle Scaur.- Mógłbym 
przypuszczać, że pan podsłuchiwał pod drzwiami. 
- Nie musiałem.- uśmiechnął się Bel Iblis.- Znam Luke’a Skywalkera wystarczająco 
długo i wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, jak postępuje względem swoich 
podopiecznych. 
- Do czego pan zmierza?- spytała Wieiah z nową nadzieją w głosie. 
- Ja też znam admirała wystarczająco długo,- rzekł Skywalker, uśmiechając się ze 
zrozumieniem.- żeby wiedzieć, że ma zapewne dla nas i dla Komisji propozycję, jak to 
się mówi, nie do odrzucenia. 
- Jeśli chce pan ułaskawić oskarżonego Jedi Brakissa, to wydaje mi się, że traci pan 
czas.- powiedział Scaur oschle.- Wyrok jest prawomocny i Senat będzie po naszej 
stronie. 

- On ma rację, panie admirale.- mruknął Elegos A’kla.- Tej batalii może pan nie 
wygrać. 
- Ja wcale nie mam zamiaru ułaskawiać Brakissa.- odparł Bel Iblis.- Chcę mu tylko 
dać ostatnią szansę. Tak się składa, że wspólnie z Radą Jedi i Wywiadem organizujemy 
pewną akcję sabotażową, której celem jest Centrala Executor’s Lair. A kto lepiej zna jej 
budowę, jak nie człowiek, który przez ponad rok w niej rezydował? 
I nagle Luke zrozumiał, dlaczego Bel Iblis jest najlepszym strategiem we Flocie. 
- To prawda.- poparł go Luke.- Brakiss jak nikt nadaje się do tej misji. Ręczę za 
niego swoim honorem. 
- Jeśli mam być szczery,- odezwał się były Ciemny Jedi, który dotychczas 
sukcesywnie milczał, by nie pogarszać swojej sytuacji.- to Centrala ma generator pola 
maskującego, z którego na pewno teraz korzysta. Odkrycie jej może okazać się 
trudniejsze, niż się panu admirałowi wydaje. 
- Na pewno znajdziesz jakiś sposób.- rzekła miękko Wieiah, jednocześnie dając mu 
przez Moc do zrozumienia, żeby się nie wychylał, bo Dif Scaur jeszcze nie podjął 
ostatecznej decyzji. Przewodniczący Senackiej Komisji Śledczej długo patrzył to na 
Brakissa, to na Bel Iblisa, wreszcie na pozostałych Jedi i członków Komisji. Wreszcie 
zacisnął ręce w pięści i rzucił, jakby miał coś wypluć: 
- Niech będzie. Oskarżony otrzyma czasową dyspensę od wyroku na czas 
wykonywania zadania. Jeśli się spisze, pomyślimy o złagodzeniu kary. Ale pod paroma 
warunkami…- przerwał, bo jego osobisty komlink zabrzęczał, więc Dif odwrócił na 
chwilę i zamienił z kimś kilka gorączkowych zdań. Kiedy rozmowa dobiegła końca, 
Scaur schował komlink, po czym spojrzał na Luke’a.- Mistrzu Skywalkerze, jestem 
zmuszony prosić pana i pańskich Jedi o pomoc. Strażnicy z dolnych poziomów Pałacu 
Imperialnego mówią, że kilka ich patroli nagle zniknęło. Sugerują, że ktoś mógł się 
wedrzeć do budynku. 
- Sprawdzimy to.- obiecała za Luke’a Mara, po czym kiwnęła na Wieiah i Brakissa, 
chcąc, by poszli z nimi. 
- Oskarżony ze względów bezpieczeństwa nie powinien opuszczać tej sali.- warknął 
Scaur, sugerując tym samym, że Brakiss powinien zostać.- Pan też, admirale, dla 
własnego bezpieczeństwa. Tutaj mamy kilku strażników i systemy obronne. Jedi dadzą 
sobie radę. 
- Wkrótce wrócę, mój kochany.- obiecała Wieiah, po czym pocałowała Brakissa w 
policzek i wraz z małżeństwem Skywalkerów wyszli z pomieszczenia. 
Ledwo to zrobili, Cyryl, który jak dotąd zachowywał charakterystyczny dla siebie 
stoicki spokój, złapał Llegha i odciągnął go na bok. Na pytanie „O co chodzi?” odparł 
bez ogródek: 
- Wiesz, że moja rasa posiada ograniczone zdolności telepatyczne, prawda?- szepnął.- 
Wyczuwamy niektóre myśli i reakcje oraz potrafimy wpływać na percepcję większości 
ras inteligentnych… 
- Wiem to wszystko.- odparł zaciekawiony Llegh.- Do czego zmierzasz? 
- Przygotuj broń.- poradził Cyryl, sprawdzając, czy jego blastery BlasTech DH-23 są 
na miejscu.- Czuję, że w budynku jest jeszcze jeden… 

ROZDZIAŁ 
14 
Swąd dymiących ścian i blaski czerwonych błyskawic blasterowych były 
dominującym zjawiskiem w korytarzu łączącym komory oczyszczalni ścieków Pałacu 
Imperialnego z szybem wind prowadzących na wyższe poziomy. Pekhratukh, dwóch 
innych Noghri i Herthan Melan’lya, by przedrzeć się do środka dawnej siedziby 
Imperatora, wykorzystali ten sam sposób, w jaki Calrissian, Skywalker i Rendar dostali 
się na teren Zamku księcia Xizora przeszło dwadzieścia dwa lata temu; przedarli się 
przez kanały. 
Problem polegał na tym, że Pałac Imperialny miał osobną linię ścieków, najeżoną 
systemami obronnymi, a ponadto znacznie lepsze czujniki ruchu i podczerwieni, niż to, 
czym dysponował falleeński książę w okresie dominacji Imperium. Melan’lya 
wykorzystał swoje możliwości, aby odkryć wejście do tych osobnych kanałów, ale nie 
był wszechmogący; czujniki cały czas robiły swoje. W rezultacie, obecność infiltratorów 
od razu została zauważona, nawet mimo zagłuszaczy, w jakie wyposażony był 
Pekhratukh i jego ludzie. W tym momencie oddziały strażników pilnujących tego sektora 
budynku ostrzeliwali pozycje, w których zabarykadowali się Noghri i Bothanin. Na 
szczęście dla nich w korytarzu było zbyt ciemno, by Republikanie mogli ocenić ich 
liczbę i siłę ognia. Gdyby wiedzieli, że jest ich zaledwie czterech, na pewno nie mieliby 
oporów przed przypuszczeniem frontalnego ataku. A tak, zamachowcy mieli jeszcze 
jakieś szanse. 
Ale każda, nawet najmniejsza okazja, jest wystarczająca dla Death Commando 
Prime. 
Pekhratukh wystrzelił kilka kolejnych serii ze swojego karabinu BlasTech E-11, 
jednocześnie dając ręką znaki swoim komandosom, żeby zrobili to, w czym są najlepsi. 
Jeden z Noghrich wrzucił więc do korytarza dwa dymiące granaty, które po chwili 
wypełniły cały korytarz, gęstym, ciemnym gazem. W odpowiedzi na to ostrzał 
strażników jeszcze się zwiększył. 
- No i co żeś narobił?!- warknął Melan’lya, chowając się za załomem korytarza. 
Ostrzał był tak intensywny, że Pekhratukh nie chciał nawet ryzykować wychylenia się ze 
strzelbą.- Teraz w ogóle im nic nie zrobisz! Za grosz przewidywalności… 
- Zamknij się.- syknął Noghri, cały czas czekając nieruchomo. 
Po chwili rozległo się kilka uderzeń i jęknięć, a strzały z przeciwnego końca 
korytarza umilkły. Dopiero wtedy Herthan zorientował się, że dwaj pozostali Noghri 
gdzieś zniknęli. Wyjrzał więc nieśmiało za róg i spostrzegł, że siedmiu strażników leży 
martwych na ziemi, a ósmy jest właśnie rozbierany przez jednego z komandosów. Drugi 
natomiast grzebał w komunikatorze, zabranym od któregoś trupa, usiłując wyjąć 
nadajnik lokalizacyjny. Kiedy mu się to udało, zameldował: 
- Wodzu, mamy nasłuch. 
Pekhratukh kiwnął głową, wskazując pozostałym szyb wentylacyjny w suficie. 
- Na pewno jest połączony z szybami turbowind.- oznajmił.- Tędy pójdziemy. 
Melan’lya wciąż jednak patrzył na to, co w kilka sekund zrobili Noghri z żołnierzami 
Republiki. Musieli pod osłoną dymu podczołgać się do ich pozycji i zaatakować z 
zaskoczenia. Ale nie, to niemożliwe, myślał Bothanin, z pewnością dostaliby rykoszetem 
albo coś… wtedy jednak zobaczył metalowe czekany, przymocowane do nadgarstków i 
kostek kombinezonów komandosów. I zrozumiał. 

Noghri wspięli się po suficie. 
A teraz chcieli jeszcze się wspinać szybem turbowindy. Kiedy Herthan sobie to 
uświadomił, otrząsnął się, jak z amoku. Pekhratukh akurat odstawiał kratę od kanału 
wentylacyjnego. 
- O nie.- zaprotestował.- Co to, to nie! Jeśli myślicie, że będę się wspinał po ścianach 
niczym jakiś śmierdzący granitowy ślimak, to… 
- Nie myślimy tak.- warknął Pekhtarukh, wchodząc do kanału, a jeden z Noghrich 
rzucił Melan’lyi ubranie, które ściągnął ze strażnika.- Masz się wtopić w tłum, to idź się 
do cholery wtapiać! A nam zostaw naszą robotę!- to mówiąc, zniknął w czeluści otworu 
wentylacyjnego, a jego śladem podążyli dwaj pozostali komandosi. Melan’lya zaklął 
cicho, na czym świat stoi, po czym pobiegł w stronę szybów z zamiarem przebrania się 
w którymś z niewielkich schowków na przyrządy i preparaty porządkowe. Miał nadzieję, 
że nie zastanie żadnego sprzątacza, ale nawet jeśli, to i tak niewiele zmieni. Życie służby 
nikogo nie obchodziło. 
Kiedy Noghri wczołgali się kanałem na poziomą półkę, Pekhratukh zatrzymał się i 
podał idącemu na końcu detonator termiczny. 
- Musimy zatrzeć ślady.- rzucił ostro. 
- Mało to subtelne.- skomentował jego podwładny.- Poza tym, co z Melan’lyą? 
- Da sobie radę.- zakpił przywódca Death Commando Prime.- Jest bardzo elastyczny. 
- Rozkaz, wodzu!- wychrypiał komandos, po czym odbezpieczył detonator, nastawił i 
zrzucił w dół. 
- Mam strażników na nasłuchu.- zameldował drugi Noghri.- Fortyfikują się przy 
wyjściu z turbowind. 
- Więc pospieszmy się.- syknął Pekhratukh.- To tylko kwestia czasu, zanim 
zorientują się, że żyjemy. Wiesz, gdzie jest Głównodowodzący? 
- Bel Iblis jest na trzysta pięćdziesiątym szóstym piętrze, w wydziale 
sprawiedliwości.- rzekł Noghri. Komandosi, lądując na Coruscant, nie wiedzieli, kto 
konkretnie będzie ich celem, ale po przeprowadzonym kilka godzin wcześniej nasłuchu 
na policyjnych częstotliwościach Imperial City dowiedzieli się, że Głównodowodzący 
Siłami Zbrojnymi Nowej Republiki spotkał się w sztabie z dwoma Wędrownymi 
Protektorami, po czym razem z nimi udał się do Pałacu Imperialnego w celu wyjaśnienia 
pewnej sprawy. Ponieważ był to doskonały zbieg okoliczności, ponieważ ich szpieg, jeśli 
miał się na coś przydać, musiał być zainstalowany możliwie najbliżej rządu, Pekhratukh 
podjął decyzję o ataku. 
A teraz, kiedy wiedział, gdzie dokładnie przebywa Bel Iblis, mógł skupić się na 
zainicjowaniu precyzyjniejszego uderzenia. 
Może ich misja nie była jednak taka beznadziejna. 
- Jest jednak pewien problem.- rzucił Noghri z republikańskim komunikatorem, a ton 
jego ochrypłego głosu sprawił, że Pekhratukh przestał mieć złudzenia.- Na terenie Pałacu 
są Jedi. 
Luke Skywalker, jego żona oraz zeltroniańska Jedi, Wieiah, zbiegli awaryjnymi 
schodami kilka pięter poniżej departamentu sprawiedliwości. Stwierdzili, że będzie 
równie szybko, jak windami, a te powinny być oddane w całości do dyspozycji siłom 
ochrony. Jedi mieli wspomóc strażników, a nie przeszkadzać im w pracy. 
Z tego też powodu Mara jeszcze na górze załatwiła od jednego z nich częstotliwość 
komlinku, żeby móc utrzymywać kontakt z centralą i przy okazji koordynować swoje 
zamiary z ruchami republikańskich żołnierzy. 
Zbiegli jeszcze trzy piętra niżej i zza winkla wpadli na patrol podążający w stronę 
biur administracji Nowej Republiki. W całym korytarzu wyły syreny alarmowe, a 

gryzipiórki najrozmaitszych ras udawały się w biegiem w stronę wyjść ewakuacyjnych. 
Na widok rycerzy Jedi dowódca patrolu zatrzymał się i zasalutował. 
- Mistrzu Skywalkerze.- rzucił służbowym tonem.- Centrala powiadomiła nas o 
pańskiej obecności. Mamy wam w miarę możliwości pomóc. 
- Spocznij…- powiedział Luke, szukając klapy ze stopniem oficera.-…kapralu. 
Byłbym wdzięczny za raport z dotychczasowych działań. 
- Nasi ludzie zarejestrowali wybuch w dolnych częściach Pałacu.- odparł kapral, 
ruszając w swoją stronę. Luke i reszta Jedi podążyli za nim.- Niegroźny dla konstrukcji 
budynku, ale wymiótł wszystko z korytarza. Ufortyfikowaliśmy szyby wind w tamtym 
skrzydle i teraz wypuszczamy patrole w poszukiwaniu śladów przeciwnika. Jednocześnie 
ufortyfikowano wszystkie dawne tajne przejścia i strategiczne punkty dolnych pięter 
Pałacu Imperialnego. Kilka oddziałów, w tym mój, ma odciąć segment usługowy od 
administracyjnego. 
Luke spojrzał na Marę i Wieiah, szukając w ich oczach tego samego, co sam czuł. 
Pałac Imperialny funkcjonował na zasadzie kilku niezależnych poziomów, a każdy mógł 
działać niezależnie od pozostałych i w razie potrzeby można było je od siebie odciąć. 
Skoro jednak strażnicy mieli ewakuować ten sektor i jeszcze w dodatku ufortyfikować 
się w nim, nie mieli właściwie pojęcia, gdzie są zamachowcy. Aury Mary i Wieiah 
powiedziały mu, że zauważyły to samo. 
- Jakieś dane na temat liczebności przeciwnika?- spytała Jade Skywalker.- Może 
macie jakieś przypuszczenia, gdzie mogą być? 
- Nic nie wiemy na ten temat.- oświadczył żołnierz z lekkim smutkiem.- Jak dotąd 
rozbili jeden patrol na dolnych poziomach, tylko jeden nasz człowiek wyszedł żywy, ale 
jest ciężko ranny. Już go odwieziono do skrzydła medycznego. 
- Trudno.- rzekł Skywalker, kiedy akurat doszli do kolejnej klatki schodowej.- Tu się 
rozdzielimy. Wykonujcie dalej swoje zadania, a jak będziemy czegoś potrzebowali, 
damy znać przez komunikator. 
- Tak jest, sir.- zasalutował kapral i razem z pozostałymi strażnikami pobiegli w 
stronę biur. Tymczasem Mara spojrzała na Wieiah. 
- Popraw mnie, jeśli się mylę, ale o ile dobrze pamiętam,- rzekła do Zeltronianki.- 
Brakiss mówił, że Executor’s Lair nie miało wielu infiltratorów i szpiegów. 
- Bo nie miało.- zgodziła się Wieiah.- Z tego, co wiem, dysponowało tylko Jixem i 
oddziałami Noghri, z których część zginęła na Yavinie jakiś czas temu, kiedy wraz z 
generałem Solo przybyliśmy do Akademii. 
- Podobno jakiś tydzień później ktoś porwał jeden z frachtowców, który przybył z 
zaopatrzeniem.- mruknęła Mara.- Możliwe, że ci Noghri przeżyli w dżungli dłużej, niż 
nam się wszystkim wydaje. 
- Jesteś pewna, że to agenci Executor’s Lair?- spytał Luke, zbiegając po schodach. 
- A któżby inny?- odparła chłodno Mara.- Są nieźle wyposażeni, bo czujniki ruchu i 
kamery nie zarejestrowały ich liczby. Są też szybcy i przebiegli, bo od dobrych 
kilkudziesięciu minut nikt ich nie zauważył. 
- Jixton nie żyje.- podjął Luke.- W takim razie to mogą być tylko Noghri. 
- A skoro nikt ich jak dotąd nie widział…- zaczęła Wieiah, kiedy nagle ją olśniło, a 
jej aura rozjarzyła się blaskiem zrozumienia. Spojrzała na małżeństwo Skywalkerów i w 
jednej chwili oni też zrozumieli. 
- Centrala,- rzucił Mara przez komlink.- muszę mieć mapę sieci wentylacyjnej Pałacu 
Imperialnego. Natychmiast. I nie zawracajcie sobie głowy przeszukiwaniem dolnych 
sektorów. Wroga już dawno tam nie ma. 

-… mapę sieci wentylacyjnej…- usłyszał jeden z Noghrich przez komunikator. Głos 
był co prawda zniekształcony przez eter, ale Noghri wiedzieli, że to musiał być któryś z 
Jedi, najprawdopodobniej Mara Jade Skywalker. 
- No i szlag wszystko trafił!- syknął Pekhratukh, wspinając się po ścianie kolejnego 
szybu turbowindy. Komandosi musieli uważać na co jakiś czas przejeżdżające kabiny, 
nawet mimo tego, że Republikanie maksymalnie ograniczyli ruch wind w całym Pałacu. 
Jeśli jednak już jakaś jechała, Noghri po prostu przechodzili do sąsiedniego szybu, albo 
chowali się między oddzielającymi je dźwigarami. Na ile Pekhratukh się orientował, byli 
już w okolicach poziomu łączącego sektor usługowy z administracyjnym. 
Mówiono jednak, że jeśli wszystko posuwa się zgodnie z planem, to zmierza ku 
katastrofie. No i teraz ich plan właśnie trafił szlag. 
Pekhratukh gestem jednej ręki (na drugiej wisiał) nakazał swoim podopiecznym 
wczołgać się w najbliższy kanał wentylacyjny. Pałac Imperialny dysponował systemami 
dezynfekcji wentylatorów, które były skuteczne również przeciwko niechcianym 
gościom. Należało więc jak najszybciej wyjść na korytarz, co z kolei wiązało się z 
ryzykiem natrafienia na strażników lub Jedi. Pekhratukh po raz któryś tego dnia zaklął 
cicho, acz siarczyście. 
No cóż, mieli przynajmniej nasłuch, więc mogli w ograniczonym stopniu śledzić 
ruchy patroli Republikan. Niemniej jednak wyjście było bardzo ryzykowne. 
W towarzystwie tak ponurych myśli Pekhratukh i Noghri przeczołgali się przez 
dwadzieścia metrów szybu wentylacyjnego, klucząc trochę, po czym, upewniwszy się, że 
nikogo nie ma w korytarzu, do którego prowadziła najbliższa kratka wywietrznika, 
spuścili ją na lince, po czym sami zsunęli się bezgłośnie na podłogę. Stali teraz w 
korytarzu tranzytowym między szybami wind z dolnego sektora, a zabezpieczeniami 
poziomu administracyjnego. Na szczęście dla nich był pusty, jednak Pekhratukh nie miał 
złudzeń. Jedyna droga, która prowadziła wyżej, z pewnością była solidnie 
ufortyfikowana. Czekała ich więc ciężka przeprawa. 
- Wodzu, dwadzieścia metrów przed nami, za dwoma zakrętami strażnicy ustawili 
barykadę.- zameldował szeptem komandos z komunikatorem, kiedy cała trójka ruszyła w 
odpowiednim kierunku.- Zgodnie z raportami, siedzi tam około dwudziestu żołnierzy z 
komandor Mirith Sinn na czele. 
- Pomiot Sithów!- syknął przywódca Death Commando Prime.- Jakie licho przywiało 
tu dupę Kanosa!? 
- Frontalny atak zakończy się masakrą.- szepnął drugi Noghri, wbrew swoim słowom 
sprawdzając jednak stan ogniwa zasilającego w karabinie BlasTech E-11.- A z tyłu 
mamy całe plutony strażników z dolnych poziomów. 
- Wiem!- warknął Pekhratukh, szukając w korytarzu jakiejś wskazówki, czegoś, co 
mogłoby im pomóc, czegokolwiek… 
Nagle za jednym z filarów korytarza dostrzegł niewielki magazyn z częściami 
zamiennymi do droidów naprawczych i czyszczących, a także niewielkich i w praktyce 
nie zawsze przydatnych „Myszy” MSE-6. I wtedy Pekhratukh wpadł na pewien 
pomysł… 
Mirith Sinn przebywała w Pałacu Imperialnym od momentu, w którym doniosła 
admirałowi Bel Iblisowi o zamiarach Kanosa wobec pasa między Środkowymi a 
Zewnętrznymi Odległymi Rubieżami. Głównodowodzący obiecał jej, że stanie ona wraz 
z admirałem Pellaeonem do walki o tamte terytoria, jednak jeszcze nie zgromadzono 
odpowiednio dużej floty, by wspomóc wojska Imperium na tych terenach. Tak więc 
Mirith została w Pałacu Imperialnym, czekając, aż Bel Iblis będzie jej potrzebował. 
Kiedy jednak usłyszała wycie syren alarmowych, wybiegła ze swojego pokoju w 

sektorze mieszkalnym i, mając dość czekania, ruszyła tam, gdzie mogła się na coś 
przydać. 
Tak więc teraz stała za prowizoryczną, ferrobetonową zaporą, postawioną wzdłuż 
szerokiego na trzy metry korytarza. Stała i wpatrywała się w odległy skręt korytarza, a 
także w kratki wentylacyjne, wmontowane w sufit co kilkanaście metrów. Część z nich 
została zalepiona i zaminowana, jednak nie wszystkie. Dlatego żołnierze, którzy stali 
przed i za barykadą, musieli mieć się na baczności. Mirith, żeby mieć korytarz w 
lepszym polu ostrzału, stanęła obok, zamontowanego tuż za ferrobetonowym murem, 
stanowiskiem karabinu samopowtarzalnego E-Web. 
Stała i czekała. 
Nagle zza rogu wyjechało kilka, piszczących z przerażeniem, droidów typu MSE-6. 
Mirith spojrzała na nie, bez zrozumienia. Przed czym mogły uciekać? Przecież nikt nigdy 
nie zwracał na nie uwagi, a i one były zwykle bardziej ciekawskie, niż strachliwe. 
Odruchowo sięgnęła do kabury z bronią. Kiedy jednak „myszy” przejechały kilka 
kolejnych metrów, Sinn zauważyła, że ich grzbiety są ciemniejsze i jakby bardziej 
wypukłe. Zupełnie, jakby… 
- Kryć się!- wrzasnął jeden ze stojących z przodu strażników, młody Sullustianin, 
jednocześnie oddając kilka strzałów w stronę niewielkich droidów. Większość żołnierzy 
schowała się za ferrobetonową osłonę, część jednak kontynuowała ostrzał. Kilka droidów 
przejechało im między nogami i zatrzymało się na barykadzie, wciąż jednak panicznie 
kręciły one kółkami, zupełnie, jakby nie potrafiły nic innego. 
Jednak te, które zostały trafione, wyły przeraźliwie, zjeżdżając na boki, przewracając 
się i uderzając w ściany. Po chwili każde z nich wybuchało, wyrzucając z siebie wir 
niszczycielskiej, błękitnej energii, która przepłynęła przez cały korytarz. 
- Tu posterunek czterdzieści sześć!- krzyczała Sinn do komunikatora.- Zostaliśmy 
zaatakowani…- przerwała jednak, widząc, że jej komunikator jest bezużyteczny.- 
Ładunki jonowe.- syknęła.- Niech to szlag… odwrót!- zawołała głośniej.- Do 
najbliższego posterunku… 
Wtedy jednak z tych „myszy”, które nie zostały zniszczone, zaczął wydobywać się 
purpurowy, gęsty gaz, szybko rozprzestrzeniający się po całym korytarzu. Cyklon alfa, 
pomyślała z przerażeniem Mirith, uciekając, co sił w nogach. Część jej żołnierzy ruszyła 
jej śladem, jednak większość nie zdążyła i, krztusząc się śmiercionośnym dla większości 
ras gazem, padała na podłogę bez życia. Mirith zaczęła żałować, że zalepili kratki 
wentylacyjne; gaz szybciej by wywietrzał. A tak… 
Kiedy już dobiegła do miejsca, w którym, jak sądziła, gaz jej nie dosięgnie, 
pozwoliła sobie spojrzeć za siebie. To, co zobaczyła, zdumiało ją jednak i przeraziło. W 
obłoku dymu majaczyły trzy niskie i krępe sylwetki, które chwilę pomachały rękami, po 
czym z ich strony rozległy się strzały. Dwóch jej strażników oberwało w głowy i padło 
na ziemię, natomiast pozostali trzej odpowiedzieli ogniem. Wyraźnie jednak spudłowali, 
gdyż ze strony dymu nie rozległy się żadne jęki, a cała trójka zniknęła, jakby nigdy jej 
tam nie było. Mirith wyciągnęła swój blaster i, mierząc w stronę korytarza, przyglądała 
się kurczowo kłębiącemu się gazowi. Przeciwnicy musieli mieć maski tlenowe, skoro 
mogli bez przeszkód przechodzić przez cyklon alfa. Komandor Sinn tak uporczywie 
wpatrywała się w przestrzeń dzielącą żołnierzy od gazu, że zaczęły ją boleć oczy. Nie 
mieli osłony, opancerzenia, ani pojęcia, gdzie może się czaić przeciwnik. Chyba 
najwyższa pora, aby się wycofać. 
Ledwo jednak otworzyła usta, żeby oznajmić swój zamiar żołnierzom, po ziemi 
potoczyły się dwa podłużne granaty CryoBan, wypuszczając zamrażające chemikalia. 
Dwóch jej ludzi nie zdążyło nawet zareagować, kiedy ich skóra i kości skurczyły się z 
przeraźliwego zimna, a krew w żyłach zamarzła, zatrzymując wszelkie funkcje życiowe. 

Trzeci, ostatni strażnik, pobiegł razem z nią schować się za winklem, ale nagle z dymu 
wyskoczyło trzech Noghrich, dwóch z nich stanęło z karabinami, ostrzeliwując korytarz, 
natomiast trzeci, zapewne przywódca, puścił się dalej w przód. Któryś ze strzałów 
komandosów Death Commando Prime dosięgnął republikańskiego żołnierza, zanim 
zdążył się schować, Mirith zaś ukryła się za rogiem i oddała w stronę przeciwników 
kilka zabezpieczających strzałów. Nie usłyszała jednak, żeby w cokolwiek trafiła. 
Posiedziała więc przez chwilę, nadal nasłuchując, a potem odważyła się spojrzeć w 
odnogę korytarza, w której przed chwilą byli Noghri. 
Gaz się rozrzedził, ale przeciwników nigdzie nie było ani śladu. 
Mirith czuła jednak, że nie jest tu bezpieczna. Musiała dotrzeć do kolejnej barykady 
przy szybach wind na górę, gdzie były automatyczne działka i kilka innych 
zabezpieczeń, mogących ochronić ją przed napastnikami. Poza tym, jeśli nie dobiegnie 
do nich z ostrzeżeniem, stojący tam patrol może nie dowiedzieć isę nawet, że coś mu 
zagraża. 
Odwróciła się z zamiarem ruszenia w dalszą drogę, ale tuż przed swoim nosem 
dostrzegła wiszącego u sufitu, odzianego w czarny kombinezon, komandosa rasy Noghri, 
którego twarz uśmiechała się paskudnie zaledwie kilka centymetrów od niej. Mirith 
przez ułamek sekundy patrzyła, jak naelektryzowana, w ostre, jak igły, zęby, po czym 
poczuła twarde, bolesne ukłucie w pierś. Opuściła wzrok i zorientowała się, że Noghri 
wbił jej wibronóż w klatkę piersiową. Aż po samą rękojeść. 
Pomyślała, że jej się nie udało, że zawiodła Nową Republikę, ale była to jej ostatnia 
myśl. 
Mara wyczuła, że kilka pięter niżej miała miejsce masakra. Po kilku minutach 
następna. I następna. Najwyraźniej przeciwnicy zdecydowali się na frontalny atak, 
wiedząc, że nie mają już szans się przekraść. Ale skąd mogliby wiedzieć? 
- Muszą mieć nas na nasłuchu!- zauważyła Wieiah.- Żeby ich pochwycić, niezbędna 
jest cisza w eterze! 
- Niekoniecznie.- powiedział Luke, wsłuchując się w drżenie Mocy. Gdzieś tam, u 
dołu, rozprzestrzeniała się fala strachu i przemocy, a także można było wyczuć pulsujące 
serca, pełne nienawiści. Nie było to zbyt intensywne, ale też Skywalker nie posługiwał 
się Mocą od wczoraj i potrafił bez trudu namierzyć mroczne aury przemierzające obecnie 
któryś z korytarzy kilka pięter niżej. 
Nagle czarne serca, które Luke wyczuwał poprzez Moc, wywindowały się co 
najmniej kilka pięter wyżej. W danej chwili byli chyba z sześć poziomów nad Jedi. Nie 
wróżyło to najlepiej. 
- Są ponad nami.- stwierdziła Mara, również śledząc aury zamachowców.- To 
Noghri. 
- A więc jednak.- mruknęła Wieiah.- Co może być ich celem? 
- Jest tylko jeden sposób, aby się przekonać.- rzucił Luke, po czym puścił się pędem 
w górę po schodach, przeskakując nieraz po pięć czy sześć stopni. Mara i Wieiah 
spojrzały na siebie i natychmiast ruszyły jego śladem. 
Pekhratukh stwierdził z irytacją, że na pokonywaniu kolejnych barykad schodzi im 
zbyt wiele czasu. Na każdej kolejnej strażników było coraz więcej, co jeszcze 
przedłużało i tak przeciągające się walki. I pomyśleć, że gdyby nie nasłuch, jaki 
prowadzili, mogliby wciąż kluczyć labiryntem korytarzy dolnych poziomów Pałacu 
Imperialnego, co rusz wpadając na kolejne patrole Republikan. Ba, nie wiedzieliby 
nawet, jak się poruszają; a tak mieli wgląd w ich plany i mogli iść po najmniejszej linii 
oporu. Chociaż nawet teraz opór ten był zaskakująco silny, w dodatku wzmocniony przez 

umieszczone pod sufitem działka, pułapki repulsorowe i inne przyrządy, mające utrudnić 
niepowołanym osobom przejście przez pozornie łagodne i przyjazne korytarze. 
Noghri, oddając kolejny strzał, znowu pomyślał, że Darth Vader wysłał ich na pewną 
śmierć. 
Dość tego, skarcił siebie w duchu, trzeba się skoncentrować na zadaniu, jakkolwiek 
samobójcze by ono nie było. Problem polegał na tym, że skończyły im się już granaty, w 
wyrzutni rakiet został już tylko jeden pocisk, a gaz w pojemnikach karabinów 
blasterowych powoli się wyczerpywał. Trzeba było to kończyć. 
Chwycił schowaną w plecaku wyrzutnię rakiet i wyjrzał za róg, gdzie znajdowała się 
barykada. Od razu posypały się strzały, zarówno z automatycznych działek, jak i luf 
blasterów, dzierżonych przez strażników. Pekhratukh schował się więc ponownie, w 
pamięci mierząc czas, jaki dzielił jego wychylenie się od pierwszego strzału. Za mało, 
pomyślał ze złością, o kilka setnych sekund za mało. 
- Może sufitem?- podsunął jeden z jego Noghrich, co jakiś czas wystawiając lufę 
swojego karabinu i strzelając.- Już kilka razy się udało… 
- Nie.- syknął Pekhratukh. To, co zaproponował jego podwładny, nie miało teraz 
większego sensu. Przeciwnicy mogli bez trudu ostrzelać sufit i wszystko, co się na nim 
znajdowało. 
Chyba, żeby ich ubiec… 
Pekhratukh ustawił parametry ostatniej rakiety na maksymalną moc, po czym 
odchylił się jak najdalej mógł bez ryzyka postrzału, wysunął wyrzutnię i odpalił ją. 
Rakieta przeleciała cztery metry i trafiła w kąt między ścianą i sufitem, wyrywając 
dziurę. Huk i pył, jaki towarzyszył temu wszystkiemu, wystarczył, aby odwrócić uwagę 
przeciwników na tych kilka setnych sekundy, które były mu potrzebne. Dając kilka 
błyskawicznych znaków dłonią, Noghri złapali wszystko, co mieli pod ręką, i rzucili się 
w korytarz, ostrzeliwując go. 
Kilku strażników padło. Automatyczne działka nie dały się jednak zwieść i prawie 
natychmiast plunęły ogniem. Pekhratukh spodziewał się tego. Jeszcze w locie machnął 
swoimi nadgarstkami, odczepiając od nich tytanowe czekany, a następnie ze 
śmiercionośną precyzją rzucając nimi w stronę mechanicznych laserów. Rezultat był do 
przewidzenia; strażnicy, zaskoczeni dwoma wybuchami tuż nad ich głowami, 
nieświadomie wystawiali się na jeszcze większy ostrzał. 
Jednemu z Noghrich wyczerpał się zapas amunicji w magazynku, rzucił więc 
karabinem w ostatniego z żołnierzy. Tamten zdołał się uchylić, jednak nie zauważył 
blasterowej błyskawicy pędzącej ze strony innego Noghri, która to błyskawica wypaliła 
mu w głowie dymiącą dziurę. W każdym razie przejście było czyste. 
- Zabierzcie im broń.- syknął Pekhratukh.- Albo najlepiej i broń, i amunicję. Będzie 
nam potrzebna! 
Noghri natychmiast wykonali polecenie, po czym, razem ze swoim przywódcą, 
puścili się w szaleńczy bieg naprzód. Tym razem nie mieli już tyle broni, co wcześniej, 
poza tym dopadało ich zmęczenie, więc zgodzili się niemo na próbę cichego 
przemknięcia przed kolejnymi posterunkami. Na czymkolwiek miałaby ona polegać. 
Wiedzieli, że cel jest blisko; zaledwie piętro wyżej. Nie mogli ryzykować przedłużania 
się akcji. 
Nagle jednak zza rogu wpadli na trójkę uzbrojonych w miecze świetlne Jedi. 
Pekhratukh wysyczał najgorsze noghryjskie przekleństwo, jakie znał, i otworzył ogień. 
Jedi jednak bez trudu odbili wszystkie strzały. Widząc to, Noghri błyskawicznie dobyli z 
plecaków jedynej broni, jakiej mogli teraz zaufać: pałek Stokhli. Pekhratukh żałował, że 
nie ma przy sobie rozrywacza, ale musiał zadowolić się tym, co ze sobą wziął. Kiwną 
szybko palcami i jego ludzie chwycili się ścian, wspinając się i oddając strzały. 

Jedi nie próżnowali. Ten, którego Pekhratukh rozpoznał jako Luke’a Skywalkera, z 
nadnaturalną szybkością skoczył do przodu, unikając strzału kleistej mazi. Pozostałe 
dwie kobiety Jedi nie radziły sobie wcale gorzej. Pekhratukh, który jako jedyny stał na 
podłodze i posyłał w przeciwników kolejne strumienie kleistej sieci. Kątem oka 
zauważył, że leci na niego sam Skywalker, podczas gdy jedna z jego towarzyszek, ruda 
kobieta o stanowczej twarzy (zapewne Mara Jade Skywalker), wbiegła po ścianie, po 
czym ścięła broń Noghriego po lewej, natomiast Zeltronianka już uderzała na tego z 
prawej. Skywalker bezbłędnie wymijał strumienie sieci, podchodząc coraz bliżej. Noghri, 
który przed sekundą został pozbawiony pałki Stokhli, rzucił się z pazurami do szyi Mary 
Jade; Pekhratukh wiedział, czym to się dla niego skończy. Wiedział, że chwile drugiego 
komandosa także są policzone. Widział zbliżającego się Skywalkera. W tej krytycznej 
chwili podjął ostateczną decyzję. 
Rzucił się do przodu, wykonując salto w powietrzu, odbił się od podłogi za pomocą 
rąk i wylądował tuż nad Skywalkerem, uczepiony do sufitu magnetycznymi pazurami, 
jakie miał zamontowane na stopach. Mistrz Jedi machnął mieczem w geście 
samoobrony, nawet osmalił ramię Noghriego i lekko naciął mięsień, ale Pekhratukh nie 
miał czasu na ból. Błyskawicznie odbił się od sufitu, zwolnił zaczepy i poszybował w 
korytarz, po czym przekoziołkował i puścił się w długą, jednocześnie strzelając za siebie 
na oślep z pałki Stokhli. Wiedział, że jego ludzie już nie żyją. Wiedział, że ich zawiódł. 
Mógł teraz zrobić tylko jedno. 
Wykonać zadanie. 
Mara wbiła miecz aż po rękojeść w brzuch napastnika, zanim jeszcze zdołał 
dosięgnąć jej gardła, po czym miękko wylądowała na ziemi. Luke przekoziołkował, 
chcąc ruszyć za uciekającym przeciwnikiem, ale musiał się zaraz uchylić przed 
pojedynczym rykoszetem z pałki Stokhli. Wieiah natomiast uniknęła kolejnego 
strumienia lepkiej mazi i zrobiła salto, przecinając ostatniego napastnika. Kiedy 
wylądowała i spojrzała na małżeństwo Skywalkerów, nie musiała ich nawet pytać, co 
robić. 
Wszyscy troje, jak na komendę, rzucili się w pogoń. 
Musieli jednak przyznać, że Noghri był szybki, a te strzały, które posyłał na oślep za 
sobą – nadzwyczaj celne. Musiał mieć doskonale rozwinięty instynkt 
samozachowawczy. Luke wiedział, że jest to ten sam Noghri, o którego ojcu mówiły 
imperialne archiwa; osławiony przywódca Death Commando Prime, wymieniany 
parokrotnie przez Brakissa. 
To był Pekhratukh. 
A skoro to był on, to zapewne miał zgładzić albo Brakissa, albo Bel Iblisa. W 
każdym razie, gdyby nie chodziło o kogoś ważnego, wysłano by zapewne mniej 
istotnych zamachowców. 
A teraz Jedi wiedzieli, że nie uda im się go dogonić, zanim dobiegnie do sali 
przesłuchań Senackiej Komisji Śledczej. Musieli jednak go ścigać; od tego mogło 
zależeć życie wielu ludzi. 
Pekhratukh z rozpędu rzucił się na jednego ze strażników przy drzwiach do sali 
przesłuchań, zanim ten zdążył w ogóle zareagować. Drugi zdołał odwrócić się w stronę 
napastnika, ale ułamek sekundy później jeden z noghryjskich noży rozorał mu gardło. 
Zanim jeszcze padł na ziemię, Pekhratukh przyłożył automatyczny łamacz szyfrów do 
zamka, by po chwili wpaść przez otwarte drzwi do pomieszczenia za nimi. 

W środku siedziało kilku polityków i senatorów, których Noghri rozpoznał tylko po 
szatach, dookoła trybunału stało kilku strażników, a obok ławy śledczych stał admirał 
Bel Iblis. 
Jego cel. 
Nic więcej nie obchodziło Pekhratukha. Miał zabić Głównodowodzącego Siłami 
Zbrojnymi Nowej Republiki i zrobi to. Vader wysłał go na samobójczą misję. Trudno. 
Ale zadaniem Pekhratukha było jej wykonanie, choćby za najwyższą cenę. 
Tego wymagał honor. 
Honor Noghri. 
W jego rękach błyskawicznie błysnęło kilka noży, które Pekhratukh rzucił prawie na 
oślep w polityków i strażników. Zauważył, że ci ostatni dobyli już broń i szykowali się 
do strzału, więc wykonał kilka skoków, po czym rzucił jeszcze dwa noże w kierunku 
najbliżej stojących żołnierzy. W następnej sekundzie spostrzegł, że Bel Iblis także sięga 
do kabury, zakończył więc swój śmiercionośny taniec i wylądował na podłodze, tylko po 
to, aby momentalnie odbić się i rzucić na admirała z błyskiem wibronoży w rękach. 
Coś go jednak zatrzymało w powietrzu i nie pozwoliło dosięgnąć gardła Cerellianina. 
Dopiero wtedy odwrócił głowę i spostrzegł, że na ławie oskarżonych zasiada nie kto 
inny, jak zdrajca Brakiss! Pekhratukh syknął wściekle, usiłując rzucić jednym z ostrzy w 
stronę byłego Ciemnego Jedi, ale ten najwyraźniej przytrzymał go Mocą na tyle 
dokładnie, że nie mógł wykonać nawet ruchu. Nie pozostało mu nic innego, jak tylko 
wściekłe wycie. Nie był w stanie popełnić nawet rytualnego samobójstwa. 
Brakiss z kolei wiedział, że jeśli chociaż na chwilę zwolni uścisk Mocy, Pekhratukh 
gotów jest dokonać strasznych rzeczy. Z tych kilkunastu noży, jakie wypuścił z rąk 
podczas pierwszych ośmiu sekund swojego ataku, ponad dwanaście dosięgło celów, a 
siedem okazało się śmiertelnych. Jeden dla siedzącego obok Difa Scaura polityka, 
członka Senackiej Komisji Śledczej, pozostałe sześć dla strażników. Sam Scaur został 
poważnie raniony w ramię i obecnie trzymał się za nie, dysząc z wściekłości i strachu. 
Brakiss był pewien, że nigdy wcześniej nie widział on Noghri w akcji. 
Poczuł zbliżające się aury Luke’a, Mary oraz Wieiah, i pozwolił sobie na 
westchnienie ulgi. Z góry zaś zbiegała Jaden Korr i Werac Dominess. Musieli 
medytować albo robić coś równie absorbującego, skoro zareagowali na alarm dopiero 
teraz. Z kolei Dif Scaur odzyskał głos na tyle, żeby warknąć w pełnej bólu furii: 
- Zamknąć go! Zamknąć go i zastrzelić! To niebezpieczne indywiduum powinno być 
odizolowane, a najlepiej zgładzone dla dobra galaktyki! To… 
Brakiss dokładnie przyjrzał się Pekhratukhowi. Niezmiennie trzymany w pozycji 
poziomej, niczym zatrzymany w połowie ruchu, łypał i warczał dookoła z wściekłości, 
gniewu, oraz… żalu? Brakissa to zaintrygowało; znał Pekhratukha od niecałych dwóch 
lat, ale nigdy nie widział w nim takiego wulkanu emocji, takiej dzikiej furii. Teraz jego 
aura aż kipiała od bezradnego gniewu. To akurat rozumiał. Pekhratukh był po prostu 
wściekły, że nie udało mu się wykonać zadania, wściekły na siebie, na Brakissa, na Bel 
Iblisa, na Skywalkera… to wszystko było w jego sytuacji względnie normalne. Ale żal? 
Brakiss wysondował dokładniej uczucia lidera Death Commando Prime i ze zdziwieniem 
odkrył, że żywi on teraz ukrytą urazę do… Lorda Vadera. 
I wtedy wszystko stało się dla Brakissa jasne. 
Pekhratukh był Noghri, przewodził swojemu zespołowi. Ten zespół ufał mu i polegał 
na nim. Widział w nim wodza, oddałby za niego życie. Brakiss doskonale o tym 
wiedział; wystarczająco długo z nimi obcował, żeby znać posłuszeństwo, jakie wykazują 
Noghri względem swego przywódcy. Ten zaś zobowiązany jest dbać o swoją grupę i 
robić to, co dla niej najlepsze. 

Pekhratukh bez wątpienia dał o swoje stado. Jednak jego wódz najwyraźniej nie dbał 
o niego. I to stąd ta uraza do Lorda Vadera. 
Być może Noghri powinien wypowiedzieć posłuszeństwo swojemu panu? 
Brakiss wyczuł, że zwątpienie w nieomylność wodza zdaje się u Pekhratukha rosnąć, 
urastając do rozmiarów równych nienawiści Noghriego do Jedi, Nowej Republiki, a w 
szczególności jego, Brakissa. Być może należało dać temu zwątpieniu szansę… i 
jednocześnie je wykorzystać. 
Brakiss zorientował się, że Dif Scaur ciągle wrzeszczy na Pekhratukha. Bel Iblis 
sprawdzał puls jednego z leżących obok niego żołnierzy, a przez komlink wzywał kogoś 
ze skrzydła szpitalnego. Luke i reszta Jedi byli już o krok od sali, a tych kilku 
strażników, którzy wyszli z ataku lidera Death Commando Prime bez szwanku, właśnie 
ostrożnie do niego podchodzili, mierząc dokładnie z blasterów. Dif Scaur zaś ciągle 
krzyczał: 
- Zamknąć go! Zabrać! Skazać na stryczek! Zapłaci mi za to! I żebym go już więcej 
nie widział!- zwrócił się do Bel Iblisa.- Panie admirale! Tego osobnika trzeba rozstrzelać 
i to natychmiast! 
- Nie.- sprzeciwił się Brakiss, a wszyscy zebrani spojrzeli na niego zaskoczeni. 
Nawet w oczach Pekhratukha poza gniewem, nienawiścią i żalem pojawiła się iskierka 
zainteresowania.- On zna drogę do Centrali Executor’s Lair.- oświadczył były Ciemny 
Jedi, patrząc na Bel Iblisa.- Bez niego nikt z nas się tam nie dostanie i nawet Moc wiele 
tu nie pomoże. 
Powinniśmy wziąć go ze sobą. 
- Czy instynkty aby cię nie zawodzą?- spytał Llegh, kiedy obaj z Cyrylem wbiegali 
po schodach kilka pięter ponad departamentem sprawiedliwości.- Z tego, co słyszę, 
najwięcej dzieje się na dole! 
- Czy naprawdę wierzysz, że ktoś taki siedziałby w centrum wydarzeń?- skontrował 
twi’lekański Wędrowny Protektor. 
- Racja.- mruknął Glottalphib, odbezpieczając swój przerywacz fuzyjny.- To gdzie 
teraz jest? 
- Wydaje mi się, że…tam.- rzekł Cyryl, wskazując na drzwi prowadzące do skrzydła 
szpitalnego. Krestchmar przełożył przerywacz w lewą łapę, a w drugą złapał detonator 
termiczny, Cyryl natomiast chwycił oba blastery BlasTech DH-23 i ostrożnie wszedł w 
korytarz centrum medycznego. Szli powoli w stronę oddziału operacyjnego, ignorując 
dziwnie przypatrujących im się lekarzy i pielęgniarzy, którzy chodzili korytarzem, jak 
gdyby nigdy nic. Cyryl napiął mięśnie, czując, że jego cel znajduje się za pobliskimi 
drzwiami, stanęli więc z Lleghem po obu stronach i, trzymając broń w pogotowiu, 
spojrzeli na siebie. Krestchmar niemo policzył do trzech po czym za pomocą silnego 
uderzenia w panel przy grodziach otworzył je i wparował do środka. 
Ich oczom ukazał się strażnik w zakrwawionym mundurze, na którym już zaczęły się 
pojawiać skrzepy. Widocznie został postrzelony w pierwszych fazach ataku i właśnie 
dochodził do siebie w skrzydle szpitalnym. Na widok Llegha zerwał się jednak tak 
gwałtownie, jakby nigdy nie był ranny. 
A może nie tyle na widok Llegha, co Cyryla. 
- Ty!- syknął ów strażnik.- Czułem, że gdzieś tu jesteś… nie przepuściłbyś okazji! 
- Chyba udało mi się namierzyć szpiega.- rzucił Cyryl, mierząc w strażnika z 
blasterów.- Widzę, że udało ci się wyprowadzić wszystkich w pole. 
- Bo jestem w tym najlepszy.- warknął pozornie ranny żołnierz.- Lepszy nawet, niż 
ty! 

- Nie sądzę.- mruknął z przekonaniem Cyryl, strzelając do człowieka w mundurze 
republikańskiego strażnika. Ten jednak uchylił się i rzucił w stronę Wędrownego 
Protektora, momentalnie… zmieniając wygląd? Llegh, który jak dotąd nie zdołał się 
połapać w sensie ich wypowiedzi, patrzył zdumiony, jak blasterowe błyskawice 
przenikają przez mięśnie strażnika, nie czyniąc mu większej szkody. Kiedy wylądował 
on na ziemi, Krestchmar spostrzegł, że jego twarz jest całkiem inna, a w miejscu, gdzie 
trafiły go strzały Cyryla, to jest na udzie i bicepsie, widniały szpary, jakby ciało wroga 
rozstąpiło się, by przepuścić blasterową błyskawicę… 
Glottalphib był tak zaskoczony, że nie zdążył unieść swojego przerywacza fuzyjnego, 
żeby strzelić. Oto miał przed sobą doskonale wyszkolonego Shi’ido, prawdopodobnie 
starszego i potężniejszego od Cyryla. Z drugiej strony, Cyryl też młodzikiem nie był. A 
w tym momencie odrzucił blastery i rzucił się na przeciwnika, rozumiejąc, że bronią 
konwencjonalną niewiele mu zrobi. 
W ciągu następnych sekund obaj Shi’ido zmieniali swoje oblicza, dostrajając się 
niejako do walki z przedstawicielem swojego gatunku. Nie byli przygotowani przez 
naturę do takiej sytuacji; należeli do raczej pokojowej rasy, a ewolucja najwyraźniej nie 
przewidziała, że dwa wyjątki od tej reguły mogą stanąć kiedyś przeciwko sobie. Tak 
więc teraz zdawali się dobierać odpowiednią postać, którą mogliby walczyć. Patrząc na 
wrogiego obcego, Lelgh przez sekundę widział u niego twarz… Herthana Melan’lyi! 
I już wiedział, kto był osławionym szpiegiem Vadera. Wszystko stało się jasne. 
Tymczasem Cyryl i Herthan rzucili się na siebie, zaplątując swoje ręce dookoła 
kończyn przeciwnika, wypuszczając kolejne wypustki ze swojego ciała, które miały 
uderzyć w tors czy inną część przeciwnika, jednak każda z takich macek była 
natychmiast wchłaniana przez oponenta. Llegh chciał przez chwilę odstrzelić Shi’ido 
udającego Melan’lyę, ale obaj przeciwnicy zaplątali już się w sobie tak bardzo, że nie 
było możliwości ich rozróżnienia. A wszystko przy akompaniamencie stęknięć i 
szurnięć, oraz strzyków przemieszczanych kości czy rozciągnięć mięśni. Krestchmar 
musiał z przerażeniem przyznać, że obie istoty z Lao Monu panują niemal nad każdym 
ścięgnem swojego ciała i przez to są ekstremalnie niebezpieczni, zarówno dla otoczenia, 
jak i dla siebie nawzajem. Ich plątanina ciał zmieniła się już w jednolitą papkę, na której 
podarte ubrania były tylko śmiesznym, groteskowym urozmaiceniem. Cały wydzielany 
przez nich zapach zniknął, zupełnie, jakby przeciwnicy przestali się koncentrować na 
wydzielaniu potu. Llegh nie miał bladego pojęcia, co z tym dalej zrobić. 
- Llegh!- rozległo się wołanie z miejsca, gdzie jeszcze przed paroma minutami 
znajdowała się pacha Cyryla.- Mogę mu nie dać rady! Musisz nas zabić! Obu! 
- Nie!- sprzeciwił się Glottalphib, krążąc dookoła masy ciał Shi’ido.- Musi być inny 
sposób, nie możesz zginąć! 
- Nic tu nie pomożesz!- warknął Cyryl z przejęciem, jakie zupełnie do niego nie 
pasowało.- Czy myślisz, że jak zginę, to ty dasz mu radę!? Musisz zabić nas obu! To 
jedyna szansa!- Llegh spojrzał na papkę, potem na spoczywający u jego pasa detonator 
termiczny.- Szybciej!- ponaglał Cyryl, czując jego wahanie.- Ja go przytrzymam! 
- Naprawdę chcesz się poświęcić?- upewnił się Llegh. 
- A mam inne wyjście!?- rzucił Cyryl.- Na Moc, zróbże coś wreszcie! Bo jak…- 
urwał, bo jakaś macka, pewnie należąca do Herthana, zapchała miejsce, przez które 
mówił. Llegh natomiast patrzył jeszcze chwilę na bezkształtną, walczącą w sobie masę, 
nie wierząc ani przez chwilę w to, co się tu działo. W najstraszniejszych snach nie 
przypuszczał nawet, że będzie musiał zabić przyjaciela. Nie miał pojęcia, jak do tego 
doszło. Nie, myślał gorączkowo, to był jakiś absurd, jakiś koszmar! Nikt nie powinien 
nigdy stawać przed tak absurdalnymi decyzjami. 
Może i nie powinien, ale czuł, że nie ma innego wyjścia. 

To była wojna, a na wojnie nie ma łatwych decyzji. 
Drżącą ręką Llehg wyważył detonator termiczny w dłoni. I pomyśleć, że teraz 
zostanie sam. Że jego ostatni przyjaciel zginie, i to z jego ręki. Przez chwilę miał 
nieodpartą chęć schowania ładunku i ucieczki; prostej ucieczki od odpowiedzialności. 
Został jednak. Był Wędrownym Protektorem. 
Poprzez łzawiące lekko oczy dostrzegł szparę między ciałami obu Shi’ido, zbyt 
wąską, żeby wepchnąć tam detonator termiczny, jednak przy elastyczności ciał obu 
oponentów nie wątpił, że ładunek się zmieści. Ustawił więc zapalnik na dziesięć sekund 
od puszczenia przycisku detonatora i, drżącą łapą, wepchnął go w odpowiednie miejsce. 
- Żegnaj, przyjacielu.- rzucił Glottalphib przez łzy w stronę tej części papki, która, 
jak sądził, jeszcze dwie minuty wcześniej była Cyrylem. Następnie wyszarpnął rękę z 
masy Shi’ido, a szpara zalała się, jakby z ulgą i wdzięcznością, a Lleghowi wydawało 
się, że słyszał pożegnalne, pełne ciepła, westchnienie. 
A może mu się tylko zdawało? 
Nie miał jednak czasu, żeby się nad tym zastanawiać. Wypadł z pomieszczenia i 
uderzeniem w panel zamknął drzwi, po czym ukrył się za jakimś przyrządem, i dopiero 
wtedy pozwolił sobie na pełen smutku jęk, jakim przedstawiciele jego rasy oddawali 
cześć poległym. Po chwili jęk przerodził się w syk, a syk przeszedł w wyplucie przez 
otwory nosowe szerokiego i jasnego strumienia ognia, które Glottalphib skierował w 
górę. 
W ten sposób na Glottalu obiecywano zemstę zamordowanym towarzyszom. 
W międzyczasie ściany zatrzęsły się od stłumionego wybuchu w jednym z 
pomieszczeń. 
I nastała grobowa cisza. 

ROZDZIAŁ 
15 
Śniadolicy mężczyzna uznał, że czas działać. 
Jeszcze dwa dni dzieliły go od kolejnej zmiany celi, ale on już wszystko przygotował 
i był gotowy do wprowadzenia swojego planu w życie. A jego charakter nie pozwalał mu 
czekać, aż będzie za późno. Poza tym pośpiech nie był teraz szkodliwy; to, co było do 
dopracowania, było już dawno dopracowane. 
Trzeba było tylko zacząć działać. 
Śniadolicy mężczyzna wstał więc i, symulując korzystanie z otworu sanitarnego, 
stanął pod kamerą. Ustawiona była ona pod takim kątem, że część jego potylicy, wraz z 
ramionami, była widoczna, ale sama czynność pozostawała poza zasięgiem oka 
obiektywu. Pozwalało to zachowywać pozory prywatności w sprawach intymnych. 
Pewną niszę, martwe pole, z którego ciemnoskóry więzień mógł skorzystać. 
Ktokolwiek jednak myślałby, że z pozycji załatwiania potrzeb fizjologicznych można 
zdziałać cokolwiek niezgodnego z intencjami strażników więzienia, byłby w wielkim 
błędzie. Otwór sanitarny nie mógł służyć ani do podkopu, ani do kontaktu z innymi 
więźniami, ani do czegokolwiek innego. Jedyną, ograniczoną możliwością rozmawiania 
z innymi przymusowymi górnikami, były spotkania na stołówce, dokładnie jednak 
monitorowane i pilnowane przez dziesiątki szturmowców. Należało przypuszczać, że na 
pokładzie krążownika klasy Carrack jest ich co najmniej setka. 
W każdym razie nie był to problem, jaki mógł roztrząsać więzień podczas 
korzystania z otworu sanitarnego. A przynajmniej każdy więzień poza śniadolicym 
weteranem. Udając oddawanie się potrzebom fizjologicznym, co jakiś czas zerkał w 
stronę kamery, a ściślej ku jej obiektywowi. Obliczając w pamięci mniej więcej kąt, jaki 
obejmował on swoim zasięgiem, więzień wyciągnął rękę, w której trzymał niewielki, 
wystrugany przez siebie, płaski, drewniany romb. Śniadolicy mężczyzna wiedział 
bowiem, że obiektywy w kamerach tego typu oparte były o mechanizm mając 
przekazywać ciągły, niezakłócony obraz cyfrowy. Innymi słowy, w przypadku 
zakłócania czy jakichś uszkodzeń części obiektywu pamięć kamery odtwarzała ostatnio 
zarejestrowany obraz przez kilka sekund, po czym, o ile uszkodzenie nie zostało 
naprawione, wykonywała tę czynność aż do skutku. Oczywiście każda próba manipulacji 
przy kamerze uruchamiała alarm, ale nie było zabezpieczenia, którego nie dałoby się 
obejść. 
Toteż ciemnoskóry więzień wiedział doskonale, co ma zrobić. Jeśli mu się nie uda, 
będzie musiał działać szybciej, niż zakładał, co mogło uniemożliwić mu sprawne 
wykonanie swoich zamierzeń. Dlatego w to, co miał teraz zrobić, musiał włożyć całą 
precyzję, na jaką było go stać. Powoli więc wysunął rękę w górę, tak, żeby kamera nie 
zarejestrowała tego ruchu, po czym szybko i sprawnie wepchnął kawałek drewna w 
miniaturową przerwę między obiektywami. Powinien mieć pewne obawy, jako, że 
grubość niewielkiego rombu rzeźbił na oko, jednak ufał swoim umiejętnościom. 
I rzeczywiście, romb wszedł bezbłędnie, a kamera nie zachowywała się tak, jakby 
zaraz miał się włączyć alarm. 
A wraz z alarmem generatory napięcia w ścianach. 
Śniadolicy mężczyzna zorientował się, że na czoło wstąpiło mu kilka kropel potu, nie 
zawracał sobie jednak tym głowy. Teraz, kiedy zapewnił sobie chwilę prywatności, mógł 
zabrać się do dalszej pracy. Usiadł na łóżku i wyjął swój kozik, którym wyrzeźbił dotąd 

kilka całkiem zgrabnych figurek. Jednym cięciem rozkroił kawałek nogawki, a wraz z 
nim płat skóry u lewej nogi, dokładnie w miejscu, w którym były receptory nerwowe 
jego protezy. Po odkrojeniu prostokąta syntetycznego ciała więzień poodrywał delikatnie 
nitki, będące zewnętrznymi receptorami nerwowymi jego sztucznej kończyny. 
Impulsywny ból był przy tym niemiłosierny, ale mężczyzna nauczył się znosić nie takie 
cierpienia, toteż w ogóle nie zwracał na niego uwagi. Wreszcie wyciągnął sobie 
większość receptorów nerwowych uda, odrywając je od reszty. Ból w nodze, w 
miejscach przerwania obwodów, jakby zelżał, ale ciemnoskóry osobnik nie zwracał na to 
uwagi. Miał w ręku niewielką kępę chłodnych drutów, które jednak zaczęły mu się już 
rozłazić. 
Były one bowiem wykonane z rtęci. 
Śniadolicy więzień celowo zlecił takie, a nie inne ich wykonanie, z myślą o podobnej 
ewentualności. 
Wstał i poruszał lewą nogą. Reagowała dokładnie tak, jak miała reagować, chociaż 
bez czucia na zewnątrz była jakby obca. Ale to nic. 
Szybko, póki rtęć nie zaczęła jeszcze przenikać mu do skóry, ciemnoskóry pochylił 
się przy drzwiach, wpychając ją w niewielką szparę między durastalową płytą będącą 
progiem, a podobną, stanowiącą podłogę. Przy odpowiednim podgrzaniu druty powinny 
wypełnić całą lukę, pozostawioną po to, aby prąd nie przebiegał po progu. Był on 
bowiem bezpośrednio połączony z silnymi magnesami, które trzymały drzwi, a 
odpowiednio silne przepięcia mogły odwrócić ich polaryzację. 
I o to tak naprawdę śniadolicemu mężczyźnie chodziło. 
Jeszcze sprawdził, czy grzyb z Baroondy znajduje się na swoim miejscu i czy się 
odpowiednio rozrósł. Nie było w sumie powodów, dla których durastal miała być 
gorszym podłożem dla rozrastania się pleśni, niż bakelit, o ile się ją wcześniej 
odpowiednio nawoziło. Wiązało się to co prawda z mało estetycznym zapachem w całej 
celi, ale jej mieszkańcowi to nie przeszkadzało. Dlatego wepchnął pleśń w szparki 
między ścianą a drzwiami, w których, jak obliczył, znajdowały się awaryjne chwytaki, 
uniemożliwiające grodziom wyskoczenie z luki na wypadek zmiany polaryzacji 
magnesów, oraz odpowiednie przewodniki, które przed takim przepięciem miały chronić. 
W ciemnym, wilgotnym i z rzadka (tylko dwa razy dziennie, podczas otwierania drzwi) 
poruszanym środowisku baroondańska pleśń miała znakomite warunki rozwoju. 
Co bardzo odpowiadało śniadolicemu więźniowi. 
Została jeszcze tylko jedna rzecz, którą musiał zrobić, zanim przystąpi do realizacji 
trudniejszej części swojego planu. Nie tracąc czasu podszedł więc do niewielkiej szafki, 
od której co jakiś czas odrąbywał kawałek drewna na swoje figurki. Nikt nie zauważył, 
że z reguły były to kawałki z drzwiczek, oderżnięte w okolicach zawiasów. A nie był to 
przypadek. Ciemnoskóry mężczyzna celowo ułatwiał sobie do nich dostęp, żeby móc w 
odpowiednim momencie kilkoma zdecydowanymi ruchami kozika odciąć drzwiczki od 
reszty. 
Co niniejszym uczynił. 
Teraz pozostało mu tylko oderwać zawiasy, położyć drzwiczki na podłodze, stanąć 
na nich i przejść do kolejnej fazy. Więzień jednak zamyślił się chwilę. Jeśli zrobi to, co 
chce zrobić, nie będzie odwrotu. Jeżeli od tej pory pozwoli sobie chociaż na sekundę 
wahania, wszystko weźmie w łeb. 
Ale śniadolicy mężczyzna nie należał do ludzi, którzy się wahają. 
Szybkim, zdecydowanym ruchem uderzył w kamerę, przekręcając ją. Jeśli nawet nie 
spowodował jej uszkodzenia, z pewnością dał znać strażnikom, że coś jest nie tak. Za 
chwilę powinno… 

Nagle ściany, podłoga i sufit zaczęły skwierczeć i syczeć, przecinane wyładowaniami 
elektrycznymi. Co jakiś czas błysnęła błękitna smuga, co oznaczało, że napięcie nie 
należy do najniższych i z pewnością wystarczyłoby, żeby podsmażyć każdego więźnia. 
Ten konkretny mieszkaniec celi wiedział jednak, jak sobie z tym poradzić. Stanął 
bowiem na desce, która nie przewodzi prądu, co właściwie uniemożliwiało mu 
poparzenie, chociaż napięcie elektrostatyczne w klitce sprawiało, że krótko 
przystrzyżone na głowie włosy i kilkudniowy zarost dosłownie stawał mu dęba. 
Więzień zdawał się jednak tym nie przejmować. Z uwagą patrzył, jak rtęć pod 
wpływem napięcia rozpływa się i wypełnia całą szparę, tworząc trwałe połączenie ponad 
izolatorem w nią wstawionym… po czym seria krótkich eksplozji przy drzwiach usunęła 
kolejne zabezpieczenia. Napięcie wzrastało, wreszcie elektromagnesy odwróciły 
polaryzację i drzwi uniosły się trzydzieści centymetrów w górę, odpychane siłą tego 
samego bieguna. Wszystko szło zgodnie z planem. 
W pewnym momencie ktoś wyłączył prąd i momentalnie drzwi zazgrzytały, 
opadając. Śniadolicy mężczyzna rzucił się jednak i przesunął pod nimi, wypadając na 
korytarz, zanim się na dobre zatrzasnęły. Doskonale, pomyślał, to była łatwa część. 
Teraz do roboty. 
Jacen dotknął znajdującej się najbliżej, odrapanej i zniszczonej ściany, i zamknął 
oczy, otwierając się na przepływ Mocy. Czuł jej wszystkie zawirowania, drgania i 
perturbacje, jakie miały miejsce w tym budynku. Znajdowali się w tej samej ruderze na 
Atzerri, w której gościł Anakin jakiś czas temu. Chociaż słowo „gościł” nie jest 
najtrafniejszym sformułowaniem, albowiem jego pobyt przypominał raczej wegetację 
połączoną z mentalnym samookaleczeniem, przeplatanym wciąż ustawicznym bólem i 
wewnętrzną walką. Jacen czuł to wszystko poprzez Moc, podążając po jej niciach w 
przeszłość i analizując każde szarpnięcie, każdy ruch, każdą informację. Nagle wyczuł 
coś, co sprawiło, że otworzył oczy w bezbrzeżnym zdumieniu, a usta mimowolnie mu się 
rozchyliły. Zaskoczony spojrzał na Jainę, stojącą nieopodal, oraz swoją matkę, która w 
podobny sposób zagłębiała się w Moc w innym miejscu. Gdzieś dalej Tahiri oglądała 
śmieci i inne odpady, które prawdopodobnie pozostawili jacyś bezdomni, a mistrz Ikrit 
przechadzał się tu i ówdzie, mrucząc z niepokojem. Zapewne widział oczami Mocy coś, 
co oni dopiero odkrywali. 
Widział i przeżywał. 
- Mamo…?- wydusił w końcu Jacen.- Czy…? 
- Tak.- rzekła Leia zmęczonym, lecz zaniepokojonym głosem.- Popełniono tu 
morderstwo. 
- Morderstwo!?- zdziwił się Han, który jak dotąd stał w drzwiach i przyglądał się 
wszystkim zabiegom, które czynili Jedi. To wyglądało trochę jak seans spirytystyczny, 
co przeciętnemu zjadaczowi chleba mogło się wydać dziwne, ale Solo przyzwyczaił się 
już, że przebywanie z Jedi nie należy do najnormalniejszych zajęć pod słońcem. 
- Tak, Han.- jęknęła Leia.- Anakin kogoś zabił. 
Wszyscy w pomieszczeniu obrócili się w jej stronę ze stłumionym, pełnym 
zdumienia westchnieniem. Jedynie Ikrit, mrużąc oczy i kładąc uszy po sobie, mruknął: 
- Tak, to prawda. Młody Solo przebył daleką drogę na ciemną stronę. Może już nie 
być dla niego ratunku. 
Jacen instynktownie powędrował myślą w stronę prawie ukończonego, leżącego na 
pokładzie „Sokoła” bicza świetlnego. Właściwie trzeba było jeszcze skręcić bat i byłby 
gotowy. Problem polegał jednak na tym, że Jacen Solo jak dotąd jedynie mgliście zdawał 
sobie sprawę z tego, że może trzeba będzie go użyć. Bardziej liczył się z możliwością 
własnej śmierci, niż podniesieniem ręki na brata. Teraz jednak widmo wykorzystania 

bicza świetlnego przeciwko Anakinowi zawisło nad nim w całej okazałości. Co więcej, 
wydawało się być nieuchronne. 
Czy o to chodziło? Czy przeznaczeniem Jacena i Anakina było stanąć przeciwko 
sobie w nierównej, bratobójczej walce? Jacen stwierdził z przerażeniem, że cały czas się 
do tego przygotowywał… czy zatem byłby zdolny zabić brata? Czy w krytycznej chwili 
uniósłby na niego miecz? 
Wiedział, że Anakin, a raczej istota, jaką się stał, nie miałby z tym problemu. 
Przygotowywał się na to. 
I z przerażeniem stwierdził, że w obronie własnej też podniósłby miecz na swego 
brata. To było naturalne. 
Problem w tym, że był Jedi. A to nie miało w sobie nic naturalnego. 
Pomyślał o Danni. Pomyślał o tym, jakim szacunkiem i przyjaźnią go darzyła. Czy 
patrzyłaby na niego tak samo, gdyby posunął się do zabicia własnego brata? Wiedział, że 
nie. 
On sam nie mógłby na siebie spojrzeć. 
- Czy naprawdę byłby do tego zdolny?- spytała Tahiri, a w oczach stanęły jej łzy. 
Widocznie przyjęła tę wiadomość nieco bardziej emocjonalnie, niż pozostali. Nawet Han 
nie był tak zszokowany, jak ona. 
- Po ciemnej stronie dzieją się różne rzeczy.- oświadczyła Leia z determinacją.- Co 
nie zmienia faktu, że tym prędzej musimy znaleźć Anakina. I to jak najszybciej. 
- Jest jeszcze jeden problem.- rzekła Jaina, omiatając myślową sondą całe 
pomieszczenie.- Ktoś tu był przed nami. Ktoś zły. 
Jacen wczuł się w rytmy Mocy, szukając sygnatury kogoś jeszcze. I wyczuł ją, jakby 
znajomą, ale jednocześnie obcą, promieniującą nieprzeniknionym mrokiem. Co jednak 
było zaskakujące, ta aura była jakby podwójna. Młody Solo spotkał się z taką tylko raz, 
na Exaphi. I wtedy to był… 
- Rov Firehead!- syknął Jacen.- On podąża za Anakinem! 
Jan Ors wsiadła właśnie do sprowadzonego przez siebie i naprawionego statku, 
nazwanego przez siebie „Modly Crow”. Był to zmodyfikowany pojazd zwiadowczy typu 
Gyre, który odniósł ciężkie uszkodzenia dawno temu na Ruusan i od tej pory praktycznie 
leżał na złomie. Dopiero ostatnio, kiedy inny statek Jan i Kyle’a, „Raven’s Claw”, uległ 
zniszczeniu, trzeba było pomyśleć nad odnowieniem starego środka transportu, co też 
Jan robiła przez ostatnie dwa miesiące, jednocześnie nadzorując w imieniu Nowej 
Republiki zmianę władz w korporacji Geraton Smoke Industries. Jednak teraz, kiedy 
„Modly Crow” było gotowe, a Kyle dał jej znać, że czeka na nią na Noquivzorze, mogła 
wreszcie opuścić tę planetę. 
Odpalając silniki i wykonując procedury przedstartowe, przypomniała sobie, że jest 
trochę zła na Katarna. Miał sam po nią przylecieć, aby potem zająć się ważniejszymi 
sprawami, a on, nie dość, że kazał jej czekać, to jeszcze potem poprosił ją, aby 
natychmiast po niego przyleciała. Nie uzasadnił bynajmniej przyczyn swojej decyzji, 
więc Jan nie do końca go rozumiała. Gdyby miała więcej czasu i ochoty, kłóciłaby się z 
nim, bo to, co robi, wydawało jej się już w ogóle pozbawione taktu. Kyle miał jednak na 
połączeniu tak ponurą minę, że pannie Ors odeszła ochota na wszelkie wymiany 
argumentów. Rozumiała, że musiało się coś stać. 
Ale i tak się dąsała. 
„Modly Crow” wyszedł na orbitę i już ustawiał się na wektorze skoku w 
nadprzestrzeń, kiedy Jan odnotowała na radarze dziwny sygnał, nadawany poza 
ustalonym porządkiem. Przyjrzała mu się i stwierdziła, że kod transpondera jest jakby 
zamazany, a sam obiekt przypomina prom klasy Lambda albo Sentinel. Już chciała 

skierować na niego swój zestaw dalekosiężnych sensorów, kiedy nagle stwierdziła, że jej 
statkiem coś zabujało. Obejrzała się dookoła, ale w okolicach skrzydeł nie dostrzegła 
niczego, co mogłoby ją potrącić; zresztą na miniaturowe meteory i inne tego typu 
kosmiczne śmieci reagowało zawsze pole deflektora, z reguły bez wiedzy pilota. To, co 
uderzyło w „Modly Crow”, musiało więc być rozmiarów człowieka… 
Jan nagle spojrzała do góry i przez iluminator na suficie dostrzegła ciemną, groźnie 
wyglądającą postać ze skrzydłami, o nieczułych, surowych, owadzich oczach. Przerażona 
chwyciła za drążek sterowniczy i pchnęła do oporu dźwignię akceleratora, chcąc 
rozpędzić się do prędkości umożliwiającej skok w nadprzestrzeń. Serce waliło jej jak 
młot; w jaki sposób jakakolwiek istota może wytrzymywać w próżni? Nie, to 
niemożliwe… to jakiś koszmar… 
Wdusiła kilka przycisków i pomajstrowała przy desce rozdzielczej, zwiększając 
maksymalnie siłę pola deflektora. Jak się sparzy, to sam odpadnie, pomyślała, po czym 
jeszcze raz rzuciła okiem na przyczepionego do jej statku potwora. On jednak trzymał się 
nadal, a cała energia deflektora zdawała się być pochłaniana przez dziwny kamień, jaki 
mutant miał wszczepiony w klatkę piersiową… ów amulet, czy cokolwiek to było, pod 
wpływem energii zaczął się jarzyć własnym blaskiem, oświetlając przy okazji część 
zbroi przeciwnika. Jan dawno takiej nie widziała, rozpoznała ją jednak od razu. 
Shadowtrooper. 
Przerażona chwyciła komlink i drżącą ręką, drugą jednocześnie trzymając drążek 
sterowniczy, zaczęła wklepywać kombinację nadajnika nadprzestrzennego, który mógł 
przekazać wiadomość do Kyle’a Katarna. Nawet nie widziała, jak obcy niespiesznie 
podaje sobie miecz za pomocą krótkiej, niedorozwiniętej kończyny przy pasie, po czym 
uaktywnia go i przymierza się do zadania ciosu. Trzęsąc się ze strachu i co rusz ścierając 
pot chciała go strącić, manewrując pozycją horyzontalną „Modly Crow”, zapomniała 
jednak, że to bezcelowe. W próżni nie było go o co zgubić. Strach prawie ją 
sparaliżował; zdążyła jeszcze krzyknąć przerażone „Kyle!”, zanim miecz mutanta przebił 
się przez owiewkę statku, wysysając sztuczną atmosferę w próżnię. Po chwili do jednej 
dziury dołączyła następna. Jan była co prawda przypięta pasami ochronnej sieci, więc nie 
groziło jej wyssanie wraz z powietrzem, ale już teraz traciła oddech. Śmierć przez 
uduszenie była tylko kwestią czasu. 
Którego nie miała. 
Jeszcze raz chciała krzyknąć, zawołać Katarna, mając nadzieję, że komlink działa i 
zarejestruje jej rozpaczliwe wołanie… przynajmniej chciała go ostrzec… jednak głos 
utkwił jej w gardle, wraz z ostatnim oddechem. 
I pozostał tam na zawsze. 
Luke Skywalker stał na jednej z senackich platform użyczanych gościom na czas 
obrad, i obserwował ze spokojem to, co się działo dookoła. A było na co popatrzeć; 
tysiąc reprezentacji, z których większość okazywała się być mozaiką istot 
najróżniejszych ras i zwyczajów, wyróżniającą się taką różnorodnością, że Luke nie był 
wcale pewien, czy byłby w stanie nazwać wszystkie gatunki po imieniu. Najbardziej 
fascynująca była jednak kakofonia ich emocji i uczuć, rozlegająca się w Mocy; sieć 
intryg, zamiarów, podejrzeń i wątpliwości, jakie towarzyszyły od zawsze każdemu 
politykowi. Siatka celów, dążeń i manipulacji, nakładająca się na siebie 
wielowarstwowo, oznaczała z reguły albo senatora, albo Bothanina. A czasami obu 
naraz. 
Luke wsłuchał się głębiej w Moc, poszukując jakichś podejrzanych drgnięć czy 
posunięć. Nic nie zauważył. Z pewnością więc nikt ze zgromadzonych (a sala obrad była 
prawie pełna) nie planował niczego podłego czy niegodnego. Oczywiście nie można było 

wykluczyć, że potencjalny szpieg dobrze się maskuje, ale los, jaki spotkał Herthana 
Melan’lyę, z całą pewnością powinien na jakiś czas powstrzymać go od jakichkolwiek 
działań. 
Skywalker spojrzał na platformę obok i skinął głową w stronę admirała Bel Iblisa. 
Głównodowodzący uśmiechnął się półgębkiem, patrząc na platformę mistrza Jedi. Poza 
Lukiem siedziała na niej jego żona, Mara Jade Skywalker, oraz trójka rycerzy Jedi: 
Wieiah, Jaden Korr i Dorsk 82. Dwoje pierwszych brało udział w pochwyceniu 
Pekhratukha i byli oni gwarantami jego nieszkodliwości, natomiast ostatni zadeklarował 
się być przywódcą ekipy Jedi, której Bel Iblis dał specjalne zadanie. 
I to właśnie to zadanie było przedmiotem obecnych obrad. 
- Czcigodni senatorowie.- odezwał się admirał, wylatując platformą na środek 
Senatu, kiedy gwar rozmów ucichł, ustępując miejsca pełnemu zainteresowania 
milczeniu.- Powodem, dla którego dzisiaj staję przed wami, jest pewien projekt, którego 
istnienie sygnalizowałem państwu już jakiś czas temu. Chodzi mianowicie o zażegnanie 
zagrożenia związanego z Pogromcą Słońc i Centralą Executor’s Lair przy pomocy 
zgrabnie obliczonej operacji Wywiadu i Jedi. 
- Jak to możliwe?- przerwał mu jeden z senatorów.- Przecież Pogromcy Słońc nie da 
się zniszczyć! 
- Dlatego też nie jest on bezpośrednim przedmiotem ataku.- odparł Bel Iblis.- Plan 
jest nieco inny. Agenci Wywiadu wymierzą atak prosto w skupiska wroga na Corelli. 
- Co to znaczy skupiska?- spytał senator Miatamia.- I jak to się ma do Pogromcy 
Słońc? 
- Już wyjaśniam.- powiedział admirał spokojnie.- Przez „skupiska” rozumiem 
Centralę Executor’s Lair, będącą głównym celem ataku, oraz repulsor planetarny na 
powierzchni planety. Już teraz Eskadra Widm jest w drodze na obrzeża układu, a korpus 
rycerzy Jedi tylko czeka na wsparcie w postaci oddziałów zamówionych przez Iellę 
Wessiri Antilles u Talona Karrde. Najdalej za kilka… 
- Zaraz, zaraz!- warknął przedstawiciel rasy Fir.- Istnieje realne ryzyko istnienia 
komórki szpiegowskiej tutaj, na Coruscant, a pan dzieli się tajnymi planami z 
przemytnikiem, który słynie z handlu informacjami? I co to do cholery za oddziały!? 
- Już wyjaśniam.- rzekł admirał, siląc się na spokój.- Talon Karrde kilka lat temu 
zainicjował pewien projekt usług ochroniarskich, w którym kluczową rolę mieliby 
odgrywać Noghri. Jakiś czas temu, rezolucją admirała Perma, wszyscy Noghri otrzymali 
zalecenie pozostania na Wayland, w związku z aferą nad Ord Trasi i kradzieżą 
superniszczyciela. Jednak teraz, kiedy znamy tożsamość prawdziwych sprawców i 
wiemy, że niewiele mieli oni wspólnego z noghryjską społecznością, postanowiłem 
cofnąć rezolucję admirała Perma i przywrócić Noghri do łask. Oni zaś od razu zgłosili się 
do pomocy w walce ze swoimi niewiernymi braćmi, o czym nie omieszkali donieść pani 
Wessiri Antilles. Ta zaś przy pomocy agencji Talona Karrde wybrała grupę najlepszych 
komandosów i przydzieliła och do tego zadania. Czy chcieliby państwo jeszcze coś 
wiedzieć? 
- Dlaczego mówi pan o tym tak jawnie, skoro jeszcze niedawno ostrzegał nas pan 
przed szpiegiem w strukturach Nowej Republiki?- spytał Drool Reveel, a jego 
wątpliwości wielu senatorom wydały się uzasadnione. Luke poczuł, jak na sali obrad 
narasta fala podejrzeń i uprzedzeń, kolejna kłótnia niemal wisiała na włosku. Admirał 
Bel Iblis i bez Mocy mógł dojść do tego samego wniosku, więc skinął w stronę Luke’a: 
- Mistrzu Skywalkerze? Zechciałby pan odpowiedzieć na to pytanie? 
- Oczywiście.- rzekł spokojnie Jedi, a jego platforma wysunęła się bliżej środka.- 
Senat został dokładnie sprawdzony, zarówno przez specjalne służby, jak i przez 

członków naszego Zakonu. Myślę, że na dziewięćdziesiąt pięć procent możemy być 
pewni, że to, o czym tu mówimy, nieprędko dotrze do uszu przywódców Executor’s Lair. 
- A pozostałe pięć procent?- spytał podejrzliwie jeden z senatorów. 
- No cóż…- wzruszył ramionami Luke.- nawet Jedi nie są wszechwiedzący. Fakt, że 
Herthan Melan’lya tak długo ukrywał przed nami swoje prawdziwe intencje, z jednej 
strony nienajgorzej świadczy o jego umiejętnościach, ale z drugiej podważa naszą 
wrażliwość na zdradę. Poza tym możliwe, że ktoś na sali ma urządzenia nagrywające.- 
rozejrzał się dookoła, sondując, czy wystąpiła jakaś nieoczekiwana zmiana emocji wśród 
senatorów. Nic takiego nie nastąpiło, co mogło oznaczać, że albo w Senacie nie ma 
żadnego zdrajcy, albo nie jest on tego świadom. Ewentualnie mógł się on nie orientować 
w psychice niektórych ras, ale z tego, co widział, ani Mara, ani Dorsk, nie wyczuli nic 
podejrzanego. Co oczywiście nie rozwiązywało problemu.- Mechanicznych albo 
nieświadomych szpiegów także nie można wykluczyć. 
- Jest jednak jeszcze coś, o czym trzeba powiedzieć.- dodał Bel Iblis.- Ostatnio wraz 
z mistrzem Skywalkerem doszliśmy do wniosku, że skoro Melan’lya poleciał na Corellię 
z prezydentem Fey’lyą, a wczoraj zaatakował Pałac Imperialny wraz z grupą 
zamachowców Vadera. Jeśli zatem opuścił Centralę, oznacza to, że prezydent został 
prawie na pewno pochwycony, a może nawet i zamordowany. 
- Niekoniecznie.- sprzeciwił się Reveel.- Obecność Herthana na Coruscant nie jest 
wcale równoznaczna ze śmiercią prezydenta Fey’lyi. 
- Obawiam się, że jednak tak jest.- rzekł ze smutkiem admirał.- Zamachowcy dostali 
się na Coruscant przy użyciu tajnego, dyplomatycznego kodu, który otwierał im lukę w 
tarczy planetarnej. Ten kod znał tylko prezydent Borsk Fey’lya, i jestem przekonany, że 
z własnej woli by go nie wyjawił.- westchnął.- Spodziewam się najgorszego. Dlatego też 
jednym z zadań naszych infiltratorów będzie sprawdzenie, co się stało z panem 
prezydentem, i w miarę możliwości wyruszenie mu na ratunek. 
- Wszystko w porządku,- odezwał się któryś z senatorów.- ale czy jest sens wysyłania 
najlepszych agentów Wywiadu na ciężką i niemal samobójczą misję, skoro i tak wkrótce 
ma się odbyć zmasowany atak na układ Corelli? 
- Właśnie.- poparł go inny.- Czy Wywiad nie mógłby zająć się czymś 
konkretniejszym, a zadawanie strat zostawić Flocie? 
- Szybka, chirurgiczna, dobrze przeprowadzona operacja może przysporzyć 
przeciwnikowi daleko większych kłopotów, niż zmasowany atak sił zbrojnych.- 
skontrował Bel Iblis.- Każdy student pierwszego roku akademii wojskowej panu to 
powie. 
- I sądzi pan, że ten zespół wykona swoje zadanie?- zaoponował inny senator.- Mając 
przeciwko sobie Lorda Vadera, który na pewno siedzi teraz w Centrali? 
- Właśnie dlatego opłaca się przeprowadzić się operację.- rzucił Głównodowodzący.- 
Jeśli się uda, za jednym zamachem wyeliminujemy Dartha Vadera i przywódców 
Executor’s Lair, bez których obrona Corelli będzie nieporównywalnie słabsza. 
- Coś mi się wydaje, że nawet grupa Jedi, Noghri i Eskadra Widm to za mało, żeby 
powstrzymać Vadera.- odezwał się senator Adrick.- Co innego, gdyby mistrz Skywalker 
również wziął udział w misji.- spojrzał znacząco w stronę platformy Jedi. 
- Executor’s Lair dysponuje bronią znacznie groźniejszą, niż tylko Pogromca Słońc.- 
odparł Luke.- Ostatnio zabiło co najmniej troje Jedi, i bardzo możliwe, że to sam Lord 
Vader odpowiada za te zbrodnie. Czuję, że to właśnie sprawa Czarnego Lorda i tych 
mordów jest teraz priorytetem Zakonu.- celowo nie dodał, że jeśli Vader istotnie 
przebywa na pokładzie Centrali, to oddziały Noghri i Jedi mogą nie dać mu rady. 
Poinstruował ich zresztą, żeby w razie kontaktu z Mrocznym Lordem Sith nie wdawali 

się w walkę, tylko uciekali. Nie było to może zbyt honorowe, ale Zakonu nie stać było na 
śmierć kolejnych rycerzy. 
- No tak.- mruknął ktoś.- Luke Skywalker jest najodpowiedniejszą osobą do zbadania 
jego powrotu.- Luke wyczuł, że w sali wzbiera fala niechęci w stosunku do jego osoby; 
nie dziwiło go to zresztą.- Wracając jednak do tematu, to pański plan, admirale Bel Iblis, 
bez obecności mistrza Skywalkera ma niewielkie szanse powodzenia. Nie wiem, czy jest 
sens w ogóle wdrażać go w życie. 
- Tym bardziej, że właściwie nie wiadomo, gdzie znajduje się ta Centrala.- dodał ktoś 
inny. 
- Wiem o tym.- skontrował Bel Iblis, powoli wychodząc z równowagi.- Dlatego w 
operacji weźmie udział Jedi Brakiss, który przebywał już na pokładzie stacji Executor’s 
Lair, oraz schwytany wczoraj Noghri Pekhratukh. 
- Szemrane postacie.- prychnął Adrick, a równowaga w emocjach Wieiah na chwilę 
się zachwiała; Zeltronianka zdołała się jednak opanować.- Ich obecność nie przysparza 
panu wiarygodności, admirale. Ten plan coraz mniej mi się podoba. 
- A ja go popieram.- odbił piłeczkę android protokolarny senatora z Kashyyyk.- 
Szybki ruch i po wojnie. Admirał myśli praktycznie i ja się z nim zgadzam. 
- Wysyłanie żołnierzy do starcia z Lordem Vaderem to morderstwo!- odezwał się 
ktoś inny. 
- Czyżby nad Exaphi admirał Ackbar też chciał wymordować połowę Floty?- 
warknął ktoś z drugiej strony sali. 
- Wtedy to było co innego!- syknął jakiś Ri’Dar. 
- No i co z tego!?- zabzyczał senator rasy Xi’Dec.- Teraz to samobójstwo i pchanie 
się w paszczę Sarlacca! 
Zapanował ogólny harmider, który Drool Reveel musiał przerwać sprawdzonym 
sposobem, mianowicie wyłączył nagłośnienie. Luke natomiast westchnął zrezygnowany; 
był ciekaw, jak Leia w swoim czasie zdołała utrzymać ten dom wariatów na swojej 
głowie i nie zwariować. Tymczasem Bel Iblis wyjechał platformą jeszcze wyżej i 
popatrzył po zebranych z dezaprobatą. 
- Kłócimy się bez potrzeby, zapominając o tym, co jest teraz najważniejsze.- rzekł z 
przekonaniem, kiedy kłótnie ucichły.- Nowa Republika jest w stanie wojny, a wyjątkowa 
sytuacja wymaga trudnych decyzji. Nasi agenci i Jedi nie zostali wybrani. Zgłosili się na 
ochotnika, doskonale znając zagrożenie. Są w stanie zapłacić najwyższą cenę! Jeśli im 
się nie uda – poniosą śmierć! Ale co, jeśli plan się powiedzie? Co, jeśli jutro skończy się 
wojna? Czy o to nie warto walczyć? Czy za to nie warto zginąć!? 
- Mam informację z Coruscant.- oświadczył łącznościowiec pełniący służbę na 
mostku fregaty, która miała dostarczyć Eskadrę Widm na obrzeża układu Corelli. 
- Melduj.- polecił Buźka, który akurat stał przed iluminatorem i przyglądał się 
manewrom okrętu. 
- Generał Goolcz mówi, że Senat wyraził zgodę na operację „Diarrhoea”.- odparł 
oficer.- Macie ruszyć, jak tylko dostaniemy informację, że druga grupa wywiadowcza 
jest w drodze! 

ROZDZIAŁ 
16 
Sztab na Coruscant jak zwykle pracował pełną parą. Co rusz dochodziły tu raporty z 
najróżniejszych miejsc galaktyki, donoszące o ostatnich ruchach wroga, przesunięcia 
przyjaznych jednostek, zgrupowań floty, meldunków logistycznych i wielu innych 
doniesień, których z każdą sekundą przybywało. Generał Goolcz umiejętnie lawirował 
między nimi, wybierając co ważniejsze informacje i posyłając je do admirała Bel Iblisa. 
Ogólnie rzecz biorąc cały sztab pracował niczym doskonale zorganizowane mrowisko, 
gdzie każdy miał swoją funkcję i każdy wypełniał ją najlepiej, jak potrafił. 
Llegh Krestchmar zdawał się jednak tego wszystkiego nie zauważać. Snuł się po 
sztabie tam i z powrotem, starając się jedynie nie plątać nikomu pod nogami. Fakt, iż 
jego oddech cuchnął siarką, znacznie ułatwiał mu omijanie zabieganych istot. Sam 
natomiast czuł, że nie powinno go tu być, że nie pasuje, że nie jest potrzebny. Już nie 
przyda się nikomu. 
Jego jedyni przyjaciele, przy których czuł, że ktoś go wreszcie potrzebuje, nie żyli. 
A jednego z nich zabił własnoręcznie. 
Jego pełne wdzięczności westchnienie nie dawało mu spokoju. Nie wierzył, że Cyryl 
chciał umrzeć, nie wierzył, że tak łatwo dałby pozbawić się życia. Wreszcie nie sądził, 
aby zrobił to tylko dlatego, aby zabrać ze sobą Herthana. Czyżby więc chciał się 
wreszcie uwolnić od towarzystwa Llegha? 
Nie, pomyślał Glottalphib, to absurd, czysty absurd. Skad mu w ogóle taka myśl 
przyszła do głowy? Spojrzał smutnymi oczami na siebie, na szarfę Protektora, na 
zwisający u pasa przerywacz fuzyjny. Oszukuję sam siebie, westchnął w duchu, 
doskonale wiem, skąd u mnie takie horrendalne, pesymistyczne pomysły. To dlatego, że 
w zawód Wędrownego Protektora wpisana jest samotność. 
A Llegh Krestchmar bardziej, niż czegokolwiek innego, bał się samotności. 
Natomiast teraz, kiedy naprawdę pozostał sam, czuł się nią sparaliżowany. Niezdolny 
do niczego. Niepotrzebny nikomu. 
Snuł się tak po sztabie, czekając, aż admirał Bel Iblis zechce poświęcić mu chwilę. W 
końcu po to tu przyszedł; został wezwany przez Głównodowodzącego Siłami Zbrojnymi 
Nowej Republiki. Teraz rozmawiał on z Lukiem Skywalkerem i Llegh nie chciał im 
przeszkadzać, jednak trochę go to miejsce przytłaczało. Fakt, że przebywał wśród istot 
gnających każda w swoją stronę, w określonym celu, i mających określone obowiązki… 
ten fakt sprawiał, że czuł się jeszcze bardziej zbędny i niepotrzebny. 
- Przepraszam, czy mistrz Skywalker i admirał Bel Iblis długo jeszcze będą 
rozmawiać?- spytał w końcu generała Goolcza, kiedy ten przechodził obok niego. 
- Zapewne tak.- odparł Devlik, wzruszając ramionami.- Ale nic nie stoi na 
przeszkodzie, żeby pan wszedł do jego gabinetu i tam poczekał, aż admirał znajdzie czas. 
- Dziękuję.- powiedział Llegh i, nie mając nic lepszego do roboty, skierował się w 
stronę pomieszczenia przeznaczonego na gabinet Bel Iblisa. 
W środku, przy niewielkim, acz funkcjonalnym biurku, siedział właśnie Bel Iblis, 
pogrążony w rozmowie z mistrzem Jedi. 
- Na pewno nie chcesz wziąć udziału w tej wyprawie, mistrzu?- upewnił się admirał.- 
Twoja obecność na pewno pomogłaby naszym agentom w osiągnięciu celu. 
- Nie przeceniałbym specjalnie moim możliwości, panie admirale.- Luke uśmiechnął 
się nieśmiało.- Jeden Jedi jasności nie czyni. 

- Może i nie znam się na Mocy, tak, jak ty,- odparł Głównodowodzący.- ale mogę z 
całym przekonaniem powiedzieć, że jesteś chyba jedynym rycerzem Jedi zdolnym 
przeciwstawić się Vaderowi. 
- Możliwe.- powiedział Luke.- Jest to jednak czysto teoretyczne założenie. Problem 
osoby podającej się za Dartha Vadera jest bardziej złożony i, jak już mówiłem w 
Senacie, ma on priorytet. 
- Więc nie rozumiem, dlaczego miałbyś nie brać udziału w operacji „Diarrhoea”.- Bel 
Iblis uniósł brew.- Szybki ruch w kierunku Vadera i jego problem się rozwiąże. A to 
wprost wymarzona okazja. 
- Z militarnego i taktycznego punktu widzenia – tak.- zgodził się Skywalker.- Ale 
rolą Jedi jest utrzymywanie równowagi Mocy. W przypadku Vadera bardziej istotne dla 
nas pytanie brzmi: kim on jest?, a nie: jak go pokonać?. 
- Rozumiem.- rzekł admirał.- Jest to jednak postawa wysoce niepragmatyczna, i 
trudno byłoby mi przyjąć ją za własną. 
- Nie chcę wcale pana do niej przekonywać.- uśmiechnął się Luke.- Jest pan 
wojskowym i pańskim zadaniem jest myśleć w kategoriach natychmiastowych 
zwycięstw. Czuję jednak, że rozwiązanie sprawy Vadera wykracza poza możliwości 
Floty i jest zagadką, którą powinienem rozwiązać w pierwszej kolejności. 
- Czy mogę pozwolić sobie na osobiste pytanie?- rzekł Bel Iblis. 
- Proszę bardzo. 
- Ta sprawa Vadera… ona ma coś wspólnego z twoim ojcem, prawda?- spytał cicho 
Głównodowodzący. Wyraz twarzy Luke’a się nie zmienił ani trochę, ale wyczuł on w 
aurze admirała cień podejrzliwości wymieszanej z ciekawością. Z całą pewnością chciał 
sprawdzić, jaki jest stosunek Skywalkera do tego wszystkiego i, co więcej, czy w 
krytycznym momencie lojalność wobec ojca nie zwycięży nad wiernością ideałom Jedi. 
- Osobiście uważam, że to nie jest mój ojciec.- odparł Luke.- W tej kwestii jednak 
niektórzy inni Jedi się ze mną nie zgadzają. 
Llegh zamrugał zaskoczony. Czyżby w Zakonie Jedi dochodziło do jakiegoś 
rozłamu? Nie, to niemożliwe, zreflektował się zaraz. Luke Skywalker i jego rycerze Jedi 
nie mogli się rozpaść; byli potrzebni galaktyce. Nie to, co on… 
- Protektorze Krestchmar?- rzucił Bel Iblis, najwyraźniej pragnąc zmienić temat; 
ciągle jeszcze patrzył jednak na Luke’a.- Czy pan Cyryl przed śmiercią sugerował coś, co 
mogłoby wskazywać na obecność innych Shi’ido w pałacu, poza Herthanem Melan’lyą, 
rzecz jasna? 
- Nie.- odparł Llegh, stając w postawie zasadniczej.- A Melan’lyę wykrył od razu, 
więc podejrzewam, że po prostu nikogo innego z tego rodzaju w Pałacu po prostu nie 
było. 
- To by wyjaśniało, dlaczego od odlotu prezydenta z Coruscant Iella Wessiri Antilles 
nie wykryła żadnych śladów podejrzanej działalności.- zamyślił się Luke, czując, że 
lepiej będzie nie drążyć dalej kwestii Vadera. Po prostu nie miało to sensu. 
- Oczywiście Executor’s Lair może mieć jeszcze innych agentów.- zauważył Bel 
Iblis.- Odkrycie Melan’lyi nie musi wcale oznaczać końca problemu. 
- Pałac Imperialny jest naszpikowany Wywiadem jak gostoński twaróg makaronem.- 
zauważył Glottalphib.- Dywersant albo szpieg ma tutaj niewielkie pole manewru i nie 
wierzę, żeby udało mu się działać tak długo bez wykrycia. Nawet Melan’lya nie mógł 
sobie pozwolić na więcej niż tylko rozpuszczanie plotek. 
- A w Senacie nie zauważyłem niczego podejrzanego.- dodał Luke.- Oczywiście, jak 
na Senat.- dorzucił po chwili. 
- Rozumiem więc, że nie musimy się obawiać odkrycia istoty planu „Diarrhoea” i 
operacji na pasie między Rubieżami?- upewnił się Bel Iblis. 

Pas między Rubieżami? Llegh po raz kolejny się zdziwił; widocznie od czasu 
powołania go na stanowisko Głównodowodzącego, Bel Iblis nie próżnował. 
- Oczywiście należy zachować ostrożność.- odparł Skywalker.- Tym niemniej nie 
sądzę, aby ktoś celowo starał się nam pokrzyżować plany tu, w Imperial City. 
- Przepraszam, że się zapytam…- zaczął Krestchmar.-…ale mam wrażenie, że co 
najmniej połowa pojęć używanych przez panów jest dla mnie obca… 
- Chciałbyś się dowiedzieć, o co chodzi, Llegh.- odgadł Luke, uśmiechając się 
lekko.- To chyba najlepiej dowodzi skuteczności zakonspirowania planów sztabu. Nie 
sądzi pan, admirale? 
- W rzeczy samej.- zgodził się Corellianin, po czym zwrócił się do Glottalphiba.- 
Dobrze, że pan pyta, Protektorze Krestchmar. Właśnie w tym celu pana tu wezwałem. 
- W jakim celu?- zdziwił się Llegh.- Do czego może być panu potrzebny Wędrowny 
Protektor? Zwłaszcza jakiś drugoligowy… 
- Wie pan, że Mirith Sinn zginęła podczas zamachu Noghrich, prawda?- przerwał mu 
Bel Iblis, a kiedy Glottalphib w milczeniu skinął głową, kontynuował.- To wielce 
niefortunna okoliczność, jako, że miała ona przejąć dowodzenie nad republikańską 
częścią zgrupowania floty, które ma chronić tyły Nowej Republiki na drugim froncie. 
- Drugi front? Na tyłach Nowej Republiki?- zdziwił się Krestchmar. Dopiero teraz 
przypomniały mu się pogłoski, jakoby sektor D’Asty i kilka innych miało przejść na 
stronę Executor’s Lair i ruszyć przeciwko Republikanom.- Czyżby plotki były 
prawdziwe? 
- Tak.- rzekł smutno Luke.- Głównodowodzący Executor’s Lair admirał Morck chce 
maksymalnie rozproszyć nasze siły, by uczynić z Corelli twierdzę nie do zdobycia. Już 
teraz wiadomo, że przetransportował tam wszystkie stacje typu Golan z Bilbringi. 
- Toż to ogromna siła!- Llegh aż cicho gwizdnął.- Ale co ja mam z tym wspólnego? 
- Mirith Sinn wysoko oceniła pańskie oddanie podczas Bitwy o Exaphi.- odparł Bel 
Iblis.- A teraz, kiedy jej z nami nie ma, chcielibyśmy, by zajął pan jej miejsce. 
- Ja!??- zdziwił się Glottalphib i, mimo, że już dawno wyrobił sobie ludzkie nawyki, 
z jego nozdrzy wytrysnęły krótkie języki ognia, zwiastujące u istot jego rasy bezbrzeżnie 
zaskoczenie.- Przecież Nowa Republika ma tylu zdolnych dowódców… 
-…ale żaden z nich nie działa tak aktywnie.- dokończył admirał.- Przez ostatnie dwa 
miesiące udało się panu przewidzieć inwazję na Duro, zdemaskować jeden ze szlaków 
zaopatrzeniowych Executor’s Lair, donieść o niskich nastrojach społecznych na tej 
planecie, wziąć udział w Bitwie o Exaphi i zdemaskować szpiega w Pałacu Imperialnym. 
Moim zdaniem już to predystynuuje pana do zajęcia stanowiska dowódcy. A poza tym 
tylko pan zmierzył się w polu z umiejętnościami taktycznymi Kira Kanosa. 
- Nie martw się, Llegh.- dodał miękko Luke, wyczuwając przez Moc wahanie i brak 
wiary w siebie Glottalphiba. Rzeczywiście, nie był on w najlepszej kondycji od śmierci 
swojego przyjaciela, ale teraz mógł się niejako zrehabilitować, oddać się lepszej sprawie. 
Może i czuł się niepotrzebny, Bel Iblis uświadamiał mu jednak, że tak nie jest.- 
Znajdziesz swoją odwagę.- dodał Skywalker z przekonaniem. 
- No dobrze.- westchnął Krestchmar, chociaż wcale nie podzielał entuzjazmu 
Luke’a.- Gdzie i kiedy mam wyruszyć? 
- Doszliśmy z admirałem Pellaeonem do wniosku, że przeciwnicy będą chcieli 
utwierdzić swoje panowanie w trójkącie Meridian-Antemeridian-Nilgaard. Jak dotąd 
tylko ostatni z tych sektorów pozostał względnie lojalny wobec Nowej Republiki. 
Zapewne tam napotkacie na opór.- mówił Głównodowodzący.- Tam też, w stolicy 
sektora, Świecie Żniwiarza, zbiera się obecnie Flota Imperium. 
- Rozumiem.- odparł Krestchmar.- Ile okrętów tam pan pośle? 
- Głównie lekkie krążowniki i fregaty. Trzonem będą cztery okręty typu MC-80A. 

- Nie jest to może najsilniejsza flota, ale na nic więcej nie możemy sobie pozwolić, 
jeśli chcemy możliwie największą ilość okrętów rzucić do walki nad Corellią.- dodał 
Luke. 
- Rozumiem.- kiwnął głową Llegh, chociaż przyszło mu to z niejakim trudem. Taka 
flota! Pod jego dowództwem! Cóż za odpowiedzialność… 
I już nie czuł się tak beznadziejnie. 
- To dobrze.- odparł Skywalker, szukując się do wyjścia, jednak nagle coś sprawiło, 
że zatoczył się i musiał podtrzymać się oparcia fotela, na twarzy zastygł mu grymas 
przerażenia, a oczy zaszły mgłą. Widząc to, Krestchmar i Bel Iblis odruchowo wstali, 
zaskoczeni. Co mogło tak zadziałać na mistrza Jedi? 
- Panie admirale!- zawołał generał Goolcz, wpadając do gabinetu.- Stało się coś 
dziwnego! Transmisja danych ze zgrupowania floty nad Chandrillą została przerwana! 
Zupełnie, jakby ktoś zniszczył wszystkie HoloNetowe stacje przekaźnikowe w układzie i 
na jego obrzeżach! 
- Wyślijcie tam rekonesans.- polecił Bel Iblis.- Możliwe, że to jakaś dywersja… 
- Nie.- przerwał mu Luke nieobecnym głosem, pocierając dłonią zmęczone oczy.- 
System Chandrilli już nie istnieje. 
W pomieszczeniu zaległa pełna napięcia cisza. Goolcz patrzył oniemiały na Bel 
Iblisa, Bel Iblis na Krestchmara, Krestchmar na Goolcza… i wszyscy trzej na Luke’a. 
Przez głowy przemykały im setki myśli. Część dotyczyła sił zbrojnych, stacjonujących 
na Chandrilli, które być może dały radę się uratować, inne kierowały się w stronę ich 
dowódcy, admirała Hirama Draysona, a jeszcze inne Mon Mothmy, dawnej rywalki Bel 
Iblisa oraz pierwszej Przywódczyni Nowej Republiki, która przeszła na emeryturę i 
osiadła na rodzinnej planecie. 
Wszystkie te ponure przemyślenia nie mogły jednak nawet ogarnąć rozmiarów tej 
zbrodni. 
- Generale,- powiedział w końcu Bel Iblis, siląc się na spokój.- najwyższa pora 
rozpocząć „Requiem”. 
Luke wszedł na pokład „Peacemakera”, powłócząc nogami. Czuł się przygnieciony i 
sparaliżowany; tak wielka dziura w Mocy została wyrwana jak dotąd tylko przez Kypa 
Durrona, który użył Pogromcy Słońc do zniszczenia systemu Caridy. A jeśli tak, to 
mogło oznaczać tylko jedno. 
Vader wysłał swoją najstraszliwszą broń w niszczycielską podróż po galaktyce. 
Ledwo wszedł po rampie „Peacemakera”, dostrzegł czekającą na niego Marę. Jej 
wyraz twarzy oznaczał, że równie silnie, jak on, odczuła skutek zniszczenia Chandrilli. 
Zielony błysk w jej oku mówił, że ten, kto jest za to odpowiedzialny, pożałuje jeszcze 
śmierci tych milionów, o ile nie miliardów, istnień, których zagłada przeszła przez pole 
Mocy niczym fala strachu, gniewu i nienawiści. Niczym fala ciemnej strony. 
Aura Mary mówiła coś jeszcze. Kiedy Luke podszedł do niej i instynktownie ją 
przytulił, Jade Skywalker szepnęła mu: 
- Kyle dzwoni. Chce z tobą natychmiast rozmawiać. 
Luke kiwnął głową, pochmurniejąc. Jego ostatnie spotkanie z Kylem nie było zbyt 
wesołe i Skywalker wątpił, żeby Katarn od tego czasu zmienił swoje poglądy; zawsze był 
zapalczywy i nieustępliwy. Dlatego Luke nie wierzył, by Kyle dzwonił teraz w ramach 
popołudniowej pogawędki. 
- Mistrzu Luke.- rzucił obraz na ekranie przedstawiający Kyle’a. Jego ponura mina 
świadczyła o głębokim smutku i rozpaczy, a głos, nawet mimo zniekształcenia przez eter, 
brzmiał jak łkanie.- Od naszej ostatniej rozmowy minęło sporo czasu. Przemyślałeś sobie 
to, co wtedy powiedziałem? 

- Tak, i chciałem cię przeprosić za mój ton, Kyle.- odparł spokojnie Luke.- Mam 
nadzieję, że rozumiesz, iż ta sprawa jest dla mnie bardzo osobista i… 
- Rozumiem, chociaż szczerze mówiąc teraz gówno mnie to obchodzi.- warknął 
Kyle.- To, co Vader rozpętał w galaktyce, jest niedopuszczalne i żądam, abyś wreszcie 
coś z tym zrobił! 
- Taki mam zamiar.- rzekł Skywalker, nieco zaskoczony bezpretensjonalnym tonem 
Katarna.- Obiecuję ci, że człowiek podający się za Dartha Vadera zapłaci za wszystkich 
ludzi, których zamordował. 
- Mistrzu Skywalkerze, ty ciągle swoje!- syknął Kyle.- Nie chcesz nawet dopuścić do 
siebie myśli, że to może być ten Vader z przyszłości! Przedstawiłem swoją teorię Radzie 
Jedi, i wiesz co? Doszliśmy do wniosku, że mamy do czynienia z prawdziwym Vaderem! 
- Mówiłem ci już, że to niemożliwe.- odparł Luke, siląc się na spokój. Już drugi raz 
nie pozwoli swoim emocjom wziąć góry.- Widziałem, jak umierał. 
- A nie przyszło ci do głowy, że tam, na drugiej Gwieździe Śmierci, zmarł klon? 
Luke stanął jak wryty. Taka opcja absolutnie nie wchodziła wcześniej w grę. Nie czuł 
przecież żadnej więzi z tym Vaderem, a przecież musiała ona istnieć między ojcem a 
synem. 
Musiała…? 
- Nadal nie jestem przekonany.- powiedział powoli Luke.- Taka opcja chyba w ogóle 
nie ma racji bytu. Nie wiem, czemu Rada… 
- Teraz to ty pieprzysz głupoty!- warknął Kyle, wyprowadzony z równowagi.- 
Słuchaj, czy ci się to podoba, czy nie, masz tutaj problem z Vaderem, który wygląda jak 
twój ojciec, zachowuje się, jak twój ojciec, i robi bajzel, jak twój ojciec! Po mojemu 
głównie na twoje barki spada konieczność uporania się z jego problemem! I to 
natychmiast! 
- Jak już mówiłem, tak zrobię. Chcę się za to niezwłocznie zabrać.- rzekł Luke, po 
czym, widząc i czując, że coś z Katarnem jest nie tak, dodał:- Kyle, co się stało? 
- Tragedia, Luke. Tragedia. 
- Jeśli chodzi ci o tego Pogromcę Słońc i zagładę Chandrilli… 
- Luke, Jan nie żyje!- wychrypiał Katarn.- Zginęła na Geratonie całkiem niedawno. 
Jeszcze otrzymałem jej wiadomość, którą nadała sekundy przed śmiercią… krzyczała 
tam… błagała mnie o pomoc… a mnie nie było… 
Skywalker miał wrażenie, że Kyle zaraz się rozklei. Rzeczywiście, w porównaniu ze 
śmiercią najbliższej osoby, najukochańszej osoby, zagłada żadnej planety nie może się 
równać. Śmierć jednostki to tragedia, śmierć milionów to statystyka. 
- Przykro mi.- powiedział smutno Luke. Tylko tyle mógł rzec, tylko to przychodziło 
mu teraz do głowy.- Może to, co powiem, zabrzmi okrutnie, ale jak pamiętasz, już kiedyś 
byłeś w podobnej sytuacji. Może i teraz… 
- Nie.- syknął Kyle.- Ona naprawdę nie żyje. Czuję to. 
- Mam więc nadzieję, że nie umarła na próżno.- westchnął Luke.- Pamiętaj, ciemną 
stroną nie uczcisz jej pamięci. Ona sprowadzi tylko większy ból. Doskonale o tym wiesz. 
- Wiem, Luke.- mruknął Katarn.- I nie zboczę z właściwej ścieżki, to jedno mogę ci 
obiecać.- wycelował palec w Skywalkera.- Ale lepiej, żebyś szybko rozwiązał sprawę 
Vadera, zanim dostanę go w swoje ręce! A wtedy niech Moc będzie dla niego łaskawa, 
bo ja litości mieć nie będę. 
- Czekaj, nawet nie masz pewności, że to Vader…- zaczął Skywalker, ale Kyle już 
przerwał połączenie. Luke stał więc przed ciemnym ekranem, bijąc się z myślami. 
Zorientował się, że odruchowo napiął mięśnie. Oczywiście, że to Vader, myślał, ostatnio 
mnożą się zamachy na Jedi. Któż inny mógłby to być, jak nie Czarny Lord lub któryś z 
jego popleczników? 

- Co zamierzasz teraz zrobić?- usłyszał pełen niepokoju głos Mary, która akurat 
weszła do pomieszczenia. 
- Widzę tylko jedną możliwość.- odparł Luke, podchodząc do niej.- Brakiss ma lecieć 
z Dorskiem i pozostałymi na Corellię w ramach operacji „Diarrhoea”. Jak znam Wieiah, 
pewnie pojedzie razem z nim, nie wiem tylko, czy zostawią Weraca z Jaden, czy… 
- Rozmawiałam z nią, zanim przyszedłeś.- powiedziała Mara, bezceremonialnie mu 
przerywając.- Werac całkiem nieźle radzi sobie z mieczem, znacznie lepiej, niż Korr, 
kiedy wysyłałeś ją na pierwsze misje. Dlatego doszli do wniosku, że, chociaż to 
niebezpieczne, Dominess i jego nauczyciele wezmą udział w „Diarrhoei”. 
- To ułatwia sprawę.- westchnął Skywalker.- A ty jakie masz plany? 
- To już zależy od ciebie.- wzruszyła ramionami jego żona.- Moja Padawanka jest 
obecnie daleko, a priorytetowe misje powinna mi chyba przydzielać Rada Jedi lub jej 
przedstawiciele. 
- Czyli ja.- uśmiechnął się Luke.- Tak więc, Jade Skywalker, czy chcesz ruszyć ze 
mną? 
- Już kiedyś ci powiedziałam, a nie lubię się powtarzać.- mruknęła Mara z udawaną 
irytacją.- Na dobre i na złe. Pytanie tylko, gdzie chcesz lecieć? 
- Pamiętasz może, że jakiś czas temu śnił mi się mój ojciec?- spytał Luke.- Otóż jakiś 
czas potem, na Rashooth, przeszukałem archiwa „Wild Karrde” w poszukiwaniu 
podobnych krajobrazów, jak ten, w którym mi się ukazał. Potem te wytyczne 
przekazałem Talonowi, który, już na Noquivzorze, dał mi datakartę z jedyną planetą, 
jaka odpowiadała w stu procentach temu klimatowi.- wyjął z kieszeni wspomniany 
dysk.- Ta planeta to Naboo, rodzinny świat Imperatora. 
Lando Calrissian, ubrany w mundur generała Nowej Republiki, szedł korytarzem 
swojego superniszczyciela, „Lusankyi”, obserwując techników i żołnierzy 
oddelegowanych do prac wykończeniowych przy naprawianiu uszkodzeń i zniszczeń, 
jakie zmogły okręt podczas Bitwy o Exaphi. Setki istot różnych ras, mijające go co 
chwilę, przystawały na jego widok i salutowały, ale on nie zwracał na to uwagi. Co 
najwyżej niedbale machnął im ręką, żeby jego podwładni nie poczuli się zignorowani. W 
rzeczywistości jednak myślami był zupełnie gdzie indziej. 
Jego uwaga skupiona była prawie w całości na doniesieniach z frontu, oraz na 
planowaniu kolejnych działań. Przed chwilą otrzymał informację, że Legion Flamestrike 
przybył wraz z trzema Corelliańskimi Korwetami, czterema dywizjami Corsairów i 
jednym zmodyfikowanym transportowcem Gallofree. W sumie mobilizacja była więc 
prawie zakończona. Czekali jeszcze tylko na superniszczyciel „Guardian”, zespół 
uderzeniowy z krążownikiem „Voice of all Changelings” na czele, oraz posiłki 
Legalnych Przewoźników i Ligi Golemów. W sumie jednak siły Nowej Republiki i tak 
przedstawiały się imponująco. Nie licząc „Lusankyi” i „Guardiana”, w skład Floty 
wchodziły jeszcze dwadzieścia trzy krążowniki Mon Calamari typu MC-90, osiem 
niszczycieli klasy Nebula i dziesięć klasy Imperial, cztery Liberatory i pięć statków typu 
Majestic. Ponadto z najodleglejszych sektorów Nowej Republiki dotarły cztery 
pancerniki Dreadnaught, szesnaście fregat Nebulon-B, osiem fregat szturmowych, 
jedenaście krążowników klasy MC-80 i dwa CC-7700, czternaście Corelliańskich 
Korwet, sześć transporterów myśliwców typu Quasar Fire oraz osiemnaście statków 
najróżniejszych typów, stanowiących siły wsparcia. 
Najbardziej imponująco przedstawiała się jednak flotylla okrętów klasy Battle 
Dragon, dowodzona osobiście przez księcia Isoldera. Hapańskie siły zbrojne miały 
odegrać niebagatelną rolę w wyzwoleniu Corelli, przynajmniej według opracowanego 
przez admirała Bel Iblisa planu. 

Dwieście cztery statki, myślał Calrissian, do końca mobilizacji będzie pewnie z 
dwieście dziesięć. Generał uśmiechnął się pod nosem, jednak po chwili na jego twarzy 
pojawiło się zwątpienie. Miał pewność, że nikt w galaktyce nie dysponuje tak potężną 
flotą, a jednak Executor’s Lair zdawało się cały czas mieć przewagę. I chociaż nie było 
to uzasadnione żadnymi dowodami, Lando czuł, że widmo Vadera wisi nad nimi 
wszystkimi niczym młot, który może nagle opaść, miażdżąc wszystko, za co żołnierze 
Nowej Republiki chętnie oddaliby życie. Było to odczucie na dłuższą metę irracjonalne, 
ale natrętne i nieustępliwe. Może chodziło o reaktywowanego Pogromcę Słońc? 
Nie tylko Calrissian miał wrażenie, że bitwa, jaka ich czeka, musi skończyć się 
sromotną klęską. Również żołnierze, których mijał na korytarzach, piloci i oficerowie, z 
którymi rozmawiał, nawet personel techniczny… wszyscy oni mieli skwaszone i smutne, 
ale zdeterminowane miny, co jednak mimo wszystko nienajlepiej świadczyło o ich 
morale. Przygnębienie i poczucie nieuchronnej klęski dosłownie wisiało w powietrzu i 
Lando robił, co mógł, żeby to jakoś zmienić. 
Nie dawało to jednak wyraźnych rezultatów. Calrissian miał nadzieję, że uda mu się 
to zmienić. Właśnie wchodził do hangaru, żeby osobiście przeprowadzić musztrę dwóch 
eskadr świeżych pilotów, dopiero przybyłych z akademii na Raithol. Ich twarze były 
jeszcze młode, z oczu biła żądza przygód i chęć przysłużenia się lepszej sprawie. Tym 
razem jednak wolę walki, normalną u takich rekrutów, zastąpił strach i zwątpienie. Z 
pewnością bali się swojej pierwszej, a być może i ostatniej, bitwy. 
A Lando miał właśnie podnieść ich na duchu. 
- Spocznij.- rozkazał, kiedy ustawieni w szeregu piloci zasalutowali nieporadnie.- 
Czytałem wasze dossier.- kontynuował Calrissian, przechadzając się wzdłuż szeregu.- 
Wysokie noty z teorii i ćwiczeń na symulatorach. Doskonałe znajomości sztuki pilotażu i 
wysokie kwalifikacje, jakie daje wasza akademia. Nienaganna, chociaż krótka, służba. 
Bardzo dobre referencje waszych przełożonych. To wszystko daje wam wiele atutów.- 
odwrócił się i spojrzał w oczy jednemu z młodych pilotów.- Ale to nie wystarcza. Na 
polu bitwy wróg nie będzie się zastanawiał, jaki mieliście przebieg służby; jeśli nie 
będziecie wystarczająco dobrzy, rozprawi się z wami! Dlatego chcę, żebyście wiedzieli, 
iż nie wystarczy dobre szkolenie. Musicie dać z siebie wszystko.- westchnął ciężko, 
patrząc powoli w ich stronę i na każdym zatrzymując wzrok. Wiedział, że to, co zaraz 
powie, nie wpłynie zbyt korzystnie na ich przestraszone miny, ale musiał być szczery ze 
swoimi podwładnymi.- Nie będę ukrywał, że czeka nas ciężka bitwa. Jeśli wierzyć 
rozpoznaniu, będziemy mieli przewagę liczebną, jednak po stronie Vadera są 
okoliczności, w jakich rozegra się bitwa. Ma on po swojej stronie silną obronę, a także 
śmiertelnie groźne, planetarne repulsory. Co więcej, Eskadra Łotrów doniosła, że z 
Bilbringi zniknęło trzynaście stacji Golan. Prawdopodobnie przetransportowano je 
właśnie do układu Corelli. 
Lando spostrzegł, że na twarzach młodych ludzi pojawiło się coś pośredniego między 
przerażeniem a powątpiewaniem. Przyjrzał się obliczu stojącego najbliżej pilota; był 
młody, nie miał chyba nawet jeszcze dwudziestu lat, a jednak przyszedł tu, aby walczyć. 
Z własnej woli. Dla siebie. Jakie on, generał, który przeżył już setki bitew, ma prawo 
odbierać mu jego wiarę? Nawet kosztem rzeczywistości? 
Bo rzeczywistość jest jak hazardzista, odpowiedział sobie Lando, trzeba być z jego 
strony przygotowanym na wszystko. I mieć dobre karty. 
A Calrissian miał właśnie kilka całkiem niezłych. 
- Chodźcie za mną.- rozkazał, przekonując samego siebie, że to, co ma zamiar im 
pokazać, podniesie ich szansę na przeżycie. Kiedy przeszli na drugą stronę hangaru, 
dwóch mechaników rasy Wookie i ich pomocnik z gatunku Ossan ściągnęli sporą 
plandekę z około piętnastometrowej konstrukcji, utrzymującej się na wymyślnym stelażu 

około trzy metry nad ziemią. Kiedy trzy mocarne istoty poradziły sobie z odsłonięciem 
maszyny, oczom zdumionych, młodych pilotów ukazał się nieznany, ale dziwnie 
znajomy, typ myśliwca. 
Był to długi na około piętnaście metrów, szary pojazd z dwoma parami skrzydeł, 
złożonymi w dół. Kadłub przypominał trochę ten znany z myśliwców typu X i E, tylko, 
że kabina była jakby przesunięta w przód, przed pierwszą, krótszą parę płatów. Zaraz za 
nią było gniazdo dla robota astromechanicznego, wyraźnie wspomagane przez 
nowoczesny komputer astronawigacyjny. Tył stanowił hybrydę dwóch dużych silników 
jonowych, zestrojonych z czterema mniejszymi. Na końcówkach skrzydeł były 
zamontowane dwa działka laserowe i dwa działka jonowe, których zasilanie znajdowało 
się w tylniej części kadłuba, przy silnikach. Dodatkowo myśliwiec miał niewielkie, 
obrotowe działko tuż nad kabiną i dwie wyrzutnie rakiet. Same płaty natomiast 
najwyraźniej rozkładały się do walki, ale złożone wraz z kadłubem wyglądały na 
obróconą o dziewięćdziesiąt stopni w lewo literę F. 
- Panie, panowie,- zaczął Calrissian.- Przedstawiam wam najnowsze, wspólne 
dziecko firm Incom i FreiTek, myśliwiec przewagi przestrzennej, F-Wing!- odczekał 
chwilę, aż szmery zdumienia ucichną, po czym kontynuował.- Dostaliśmy od razu 
pierwszą serię, ledwie zjechała z linii produkcyjnej. Mamy teraz do obsadzenia cztery 
pełne eskadry tych maszynek. Każda przeszłą pomyślnie testy i jej osiągi wydają się być 
całkiem przyzwoite. Zwrotne jak E-Wing, są jednocześnie szybsze i lepiej uzbrojone. 
Prędkością powinny dorównywać TIE Defenderom, a na pewno mają porównywalną siłę 
osłon. Najnowsze komputery celownicze i nawigacyjne, możliwość zastosowania 
jednostki astromechanicznej do napraw podczas lotu… innymi słowy, niezłe cacko.- 
spojrzał na rekrutów.- I wy, chłopcy i dziewczęta, będziecie nim latać. Więcej, polecicie 
nim już w Bitwie o Corellię.- widząc, że piloci oniemieli, uśmiechnął się pod wąsem.- 
Pytania? 
- Ile mamy czasu na naukę pilotażu tych maszyn?- zgłosił się jeden z młodych 
rekrutów. 
- Nie musicie się długo szkolić.- odparł Lando.- Incom i FreiTek poszły po 
najmniejszej linii oporu i zastosowały te same schematy pilotażu, co w X-Wingach i E-
Wingach. Musicie się tylko przyzwyczaić do odmiennej optyki i kilku nowych zagrań, 
ale zdążycie to zrobić.- westchnął.- Chociaż przyznam, że wiele czasu nie macie. Jak 
tylko zakończymy mobilizację, lecimy do systemu Corelli. Czeka nas ciężka bitwa… 
słucham?- przerwał, widząc, że jeden z pilotów nieśmiało podnosi rękę. 
- Czy Eskadra Łotrów, Skrzydło Pasha Crackena oraz Nosaurianie wezmą udział w 
tej walce?- spytał niepewnie.- Słyszałem, że nad Exaphi ostro przetrzebili siły Vadera. 
- Eskadra Łotrów już tu leci.- odparł Calrissian.- Nosauriańskie Skrzydło właśnie 
wypełnia ostatnie braki, więc też weźmie udział. Pash Cracken jednak, niestety, nie dał 
rady uciec z Duro i wraz z większością Skrzydła został zabity. Nie wiem, kto wam 
nagadał bzdur, że walczył on nad Exaphi. 
- Przepraszam, panie generale.- pilot zarumienił się ze wstydu. 
- Nie szkodzi.- odparł Lando. Już miał dalej wyjaśniać im szczegóły pilotowania 
myśliwca, kiedy jego prywatny komlink zabzyczał. Calrissian przeprosił więc pilotów i 
odszedł na bok. Przez chwilę gorączkowo z kimś rozmawiał, po czym wyłączył 
komunikator i, blady na twarzy, podszedł do grupy rekrutów. 
- Wolałbym wam tego nie mówić,- rzekł ochrypłym głosem. Jego wyraz twarzy 
pewnego siebie oficera zniknął w mgnieniu oka.- ale i tak się dowiecie. Właśnie 
otrzymałem informację, że na mostek przyszła wiadomość ze sztabu na Coruscant. 
System Chandrilli został zniszczony. Najprawdopodobniej przez Pogromcę Słońc. 

Kilka godzin później Lando Calrissian stał na mostku superniszczyciela „Lusankya” i 
obserwował manewry nowo obsadzonych, lśniących F-Wingów. Smukłe, zwinne i 
nowoczesne maszyny śmigały wokół poszczególnych okrętów floty, wykonując 
przeróżne manewry, jakich nauczono ich pilotów w akademii. Szyki nie wychodziły im 
jeszcze idealnie, a manewry nie były tak płynne, jak powinny, ale też niewiele im 
brakowało. Lando był pewien, że po kilku kolejnych godzinach ćwiczeń jego piloci będą 
całkiem przyzwoicie latać. 
Nie tym jednak się martwił. Informacja o zniszczeniu systemu Chandrilli 
rozprzestrzeniła się po flocie z szybkością błyskawicy, skutecznie obniżając, i tak już 
nienajwyższe, morale załóg. Calrissian właściwie się temu nie dziwił; w czasach, kiedy 
istnieją machiny zdolne obrócić w pył całe planety, czy nawet gwiezdne systemy, nikt 
nie miał prawa czuć się bezpiecznie. Każda chwila mogła być ostatnią, a śmierć może 
dosięgnąć kogokolwiek tak szybko i gwałtownie, że to niemal przechodzi ludzkie 
pojęcie. Dawniej było mniej środków masowej zagłady, jednak masowe mordy 
przeprowadzano, i to w sposób dziś nazywany barbarzyńskim. Czy więc dzisiejsze 
superlasery i niszczyciele światów są czystsze, myślał Lando, a może bardziej 
humanitarne? A może nie ma żadnej różnicy między spopieleniem wioski z orbity za 
pomocą turbolaserów, zniszczeniem jej przy użyciu promienia Gwiazdy Śmierci wraz z 
całą planetą, a brutalnym wymordowaniem jej mieszkańców przez żądnych krwi 
Mandalorian? 
Jedno było pewne. Widmo grozy wiszące nad żołnierzami i ich rodzinami skutecznie 
obniżało ich morale i zniechęcało do dalszej walki. 
A co za tym idzie, obniżało też szanse zwycięstwa. 
Nagle na całym mostku zawyły syreny alarmowe, a oficerowie szybko rzucili się na 
swoje stanowiska, przyglądając się odczytom skanerów i wydając standardowe rozkazy. 
- Raport!- rzucił Lando, spoglądając przez iluminator. Niczego dziwnego jednak nie 
dostrzegł. Doszedł zatem do wniosku, że cokolwiek spowodowało zagrożenie, musiało 
pojawić się za rufą „Lusankyi”; potwierdzały to zresztą manewry innych jednostek, 
widocznych przez transpastalową szybę mostka. 
- Sir, dwa ogromne okręty wyskoczyły z nadprzestrzeni na wektorze trzydzieści sześć 
koma piętnaście!- rzucił jeden z oficerów z przerażeniem, które czuć było poprzez panikę 
w jego głosie. Lando spojrzał na niego i spostrzegł, że jest cały spocony, a oczy miał 
szeroko rozwarte, zupełnie, jakby nie wierzył w to, co widział.- To niemożliwe, panie 
generale!- kontynuował.- Skanery podają, że maja ponad dziesięć kilometrów długości! 
Nigdy w życiu czegoś takiego nie widziałem! 
- Nadają jakąś wiadomość na wszystkich pasmach.- zameldował łącznościowiec, nie 
mniej przestraszony. 
- Daj to na głośniki.- polecił Lando, podchodząc do swojej konsolety. Miał złe 
przeczucia, ale nie chciał uprzedzać faktów, dopóki nie dowie się, o co tu chodzi. 
- Mistrzu Calrissianie?- rozległo się syntetyczne, piskliwe wołanie, zniekształcone 
lekko przez zakłócenia w eterze.- Wiem, że pan tu jest, mistrzu, proszę o kontakt! 
Lando odruchowo uśmiechnął się, rozluźniając mięśnie. Dopiero teraz zorientował 
się, że je w ogóle napiął. Pozwolił sobie nawet na westchnienie ulgi. Po sekundzie 
uśmiechnął się szerzej, widząc, że załoga patrzy na niego, zdezorientowana. 
- Przełącz mój komlink na pasmo, którym nadają obce statki.- polecił 
łącznościowcowi.- To przyjaciele. 
- Mistrzu…?- wołanie w głośnikach rozległo się ponownie. Lando dopiero teraz zdał 
sobie sprawę, jak bardzo brakowało mu tego głosu. 
- Mówiłem ci przecież, żebyś mnie tak nie nazywał.- odezwał się przez komunikator 
przy konsolecie, kiedy oficer łącznościowy wykonał jego polecenie. Czuł, że od teraz 

morale we Flocie Nowej Republiki zacznie wzrastać. Pozwolił sobie na szeroki uśmiech; 
karta się odwróciła.- Myślałem, że już nigdy się nie spotkamy. Witaj ponownie, Vuffi 
Raa. 

ROZDZIAŁ 
17 
- Dobrze cię znów widzieć, Kir.- powiedział Tav Kennede, oficer Wojsk Sektora 
D’Asty w randze pułkownika, a prywatnie około pięćdziesięcioletni, chociaż ciągle 
wyglądający krzepko, mężczyzna, o solidnej budowie ciała i surowej twarzy, wyraźnie 
kontrastującej z łagodnym spojrzeniem.- Prawdę mówiąc sądziłem, że przybędziesz 
wcześniej. Zatrzymało cię coś? 
- Właściwie nic.- odparł Kir Kanos, lekko się uśmiechając. Blizna, jaką miał na 
twarzy, zdawała się na chwilę zniknąć wśród bruzd i zmarszczek, jakie pojawiły się na 
jego twarzy podczas ostatnich dwudziestu pięciu lat.- Chciałem tylko zaczekać, aż z 
fabryk klonujących przybędą moi Gwardziści. 
- A więc jednak reaktywowałeś Gwardię?- Kennede uniósł brew. Obaj panowie szli 
akurat długim korytarzem łączącym hangary na pokładzie flagowej jednostki Floty 
Sektora D’Asty z salą konferencyjną.- Tylko klony, czy szkoliłeś kogoś na boku? 
- Na razie tylko klony.- odparł Kanos, odruchowo poprawiając blaster w kaburze; 
mundur mundurem, ale bez broni czuł się nagi i lubił mieć ją pod ręką.- Jak tylko w 
Sektorze Corelliańskim ustabilizuje się sytuacja, postaram się zorganizować nabór i 
rozpocząć dokładniejsze szkolenie.- spojrzał na przyjaciela.- Miałem nadzieję, że mi w 
tym pomożesz. 
- No cóż…- zaczął Tav.- Rozumiem twoją prośbę, ale chyba nie na wiele się 
przydam. Ojciec co prawda przekazywał mi tajniki szkolenia Imperialnej Gwardii, ale 
wątpię, żebym znał ich więcej od ciebie. 
- Mimo wszystko nalegałbym na pomoc.- nie dawał za wygraną Kanos.- Ale to w 
późniejszym terminie. Póki co mamy kampanię do przeprowadzenia. 
- Racja, ale chcę zadać ci jeszcze jedno pytanie, póki pamiętam… czy nowa Gwardia 
ma twoją twarz, czy też za materiał posłużył ktoś inny? 
- Jeszcze nie wpadłem w samouwielbienie.- przypomniał Kir.- W Imperialnej 
Gwardii było wielu lepszych, niż ja. Opieranie jej wyłącznie na moich klonach byłoby 
zbędnym, a nawet wręcz szkodliwym precedensem, zwłaszcza, jeśli mam pod ręką kogoś 
lepszego. 
- Można wiedzieć, kto to?- spytał Kennede, zdradzając oznaki zaintrygowania.- 
Przecież, o ile mi wiadomo, jesteś jedynym ocalałym Gwardzistą. 
- Gwardzistą tak.- zgodził się Kanos.- Ale materiałów genetycznych Imperialnej 
Gwardii jest więcej. 
- Co masz na myśli?- zdziwił się Tav. 
- Pamiętasz Grodina Tierce’a?- wypalił Kir.- Wielki admirał Thrawn zachował jego 
materiał genetyczny, a następnie chciał dodać do niego imprint swojego umysłu, aby 
uzyskać polowego taktyka. Zadanie klonowania tej hybrydy powierzył właśnie 
admirałowi Morckowi z Executor’s Lair. Niestety, kiedy z niewielkiej linii produkcyjnej 
w Centrali zjechała pierwsza seria tych klonów, wyszło na jaw, że nie są one dokładnie 
tym, czym Thrawn chciał, aby były. Morck otrzymał rozkaz załadowania wszystkich, 
wraz z imprintami umysłu Thrawna, na transportowiec, który miał odesłać ich na 
„Chimerę”. Rozkaz wykonał, ale miał zamiar skopiować sobie imprint oraz zebrać 
materiał genetyczny. 
- Na potrzeby Executor’s Lair?- domyślił się Tav. 

- Mniej więcej.- odparł Kanos.- Chociaż to wielki admirał Thrawn tak naprawdę 
obsadził Morcka na stanowisku dowódcy Centrali, on sam raczej niechętnie odnosił się 
do pomysłu czynnej walki. Wtedy jeszcze był święcie przekonany, że prawdziwy 
potencjał militarny Executor’s Lair jest tajemnicą, podobnie jak obecność Vadera. Kiedy 
więc ludzie Thrawna złożyli mu wizytę, udawał, że ma tylko kilka niszczycieli, i że są 
one mu potrzebne do obrony stoczni. 
- A gdzie była wtedy reszta tej ogromnej floty?- spytał zdumiony Kennede.- Nie 
powiesz mi chyba, że Thrawn po prostu jej nie zauważył? 
- Z pewnością coś podejrzewał, jednak nic z tego nie wynikło. Większość floty miał 
ze sobą Darth Vader podczas swoich podróży. Zresztą musisz pamiętać, że wtedy flota 
liczyła sobie co najmniej połowę mniej okrętów, niż tuż przed Exaphi.- dodał. 
- Rozumiem.- odparł powoli Tav.- Tak więc Morck zdobył materiał genetyczny 
Tierce’a i imprint mózgu Thrawna. Ciekaw jestem tylko… 
- Nie powiedziałem, że zdobył.- przerwał mu Kanos.- Planował zdobyć. Rebelianci 
przechwycili i zniszczyli transport z batalionem klonów Tierce’a. Uratował się tylko 
prototyp, który nie leciał z nimi, i jeden z naszych Noghrich, razem z materiałem 
genetycznym. Teraz jak na to patrzę,- zawiesił głos na chwilę, zamyślony.- to myślę, że 
Thrawn pozwolił Rebeliantom na zniszczenie tego konwoju. 
- Ale dlaczego?- Kennede aż przystanął.- Przecież to marnotrawstwo ludzi i sprzętu! 
- Myślę,- Kanos spojrzał na niego.- że Thrawn tak samo nie ufał Morckowi, jak 
Morck jemu. 
- No tak… to ma sens.- zastanowił się Tav.- Czyli nowa Imperialna Gwardia to klony 
Tierce’a? 
- Dokładnie.- odparł Kir. 
- Bezwzględnie lojalni?- upewnił się Tav. 
- Absolutnie. 
- To dobrze.- powiedział Kennede. Akurat obaj doszli do drzwi sali konferencyjnej.- 
Mam nadzieję, że nie będą mieli oporów przed walką z Siłami Zbrojnymi Imperium. 
- Co masz na myśli?- Kanos przystanął, spoglądając podejrzliwie na przyjaciela.- 
Czyżby Imperium miało włączyć się do walki? 
- Z tego, co mówiłeś przed chwilą, wnioskuję, że nieźle ci szło odczytywanie intencji 
wielkiego admirała Thrawna.- odrzekł wymijająco Tav Kennede.- Zobaczymy, czy tak 
samo dobrze pójdzie ci z przewidywaniem ruchów jego protegowanego, admirała 
Pellaeona. 
Kir Kanos patrzył przez chwilę z powątpiewaniem na Tava, czując, że niedawne 
wątpliwości związane z Executor’s Lair. Wiedział, że doktryna, którą stosował Darth 
Vader, zakłada, że zdrajcy i kolaboranci muszą ponieść karę za swoją niesubordynację i 
brak lojalności. 
A karą jest śmierć. 
Poza tym Kir Kanos nigdy nie lubił admirała Pellaeona. Zawsze uważał go za tchórza 
bez honoru, który, mimo, iż miał okazję wielokrotnie udowodnić swoje męstwo, 
postanowił uciec. Gdyby nie bał się kilku ryzykownych posunięć, myślał Kanos, sytuacja 
w galaktyce mogłaby wyglądać zupełnie inaczej. Gdyby nie on, Imperium tak naprawdę 
by nie upadło. 
Ale czy na pewno? Kanos słyszał wielokrotnie o tchórzostwie Pellaeona i głęboko 
nim gardził, ale z drugiej strony… jest cienka linia między odwagą i głupotą, a obecny 
Głównodowodzący Siłami Zbrojnymi Imperium mógł po prostu starać się kierować 
rozsądkiem. Chociaż z drugiej strony historie o wyczynach Pellaeona jeszcze w czasach 
Wojen Klonów nie zawsze świadczyły o zdrowym rozsądku, a zawsze dawały dowód 

braku odwagi. Nie, pomyślał Kir, Pellaeon jest tchórzem bez honoru, który kala dobre 
imię Imperium! I musi za to zapłacić! 
Kir Kanos miał jednak jeszcze wątpliwości innego rodzaju. Pellaeon to kolaborant i 
tchórz, który zasługiwał na karę, ale czy na pewno on, Kir Kanos miał być tym, który ją 
wyegzekwuje? Tego nie był pewien; wszak obaj byli synami Imperium. 
A synowie Imperium nie powinni stawać przeciwko sobie. 
I znów odezwały się w Kanosie niedawne rozterki. Czy służąc Vaderowi i Executor’s 
Lair, naprawdę staje na straży tradycji Imperatora i Nowego Ładu? Czy to nie jest 
przypadkiem tak, że właśnie Pellaeon, który w prostej linii dziedziczy Imperium, jest 
prawowitym obrońcą idei jego istnienia? 
Nie mógł być, pomyślał Kanos stanowczo, wszak poddał Imperium Republice. 
Zdradził swoje ideały. 
- Myślę,- rzekł głośno do Tava.- że nie musisz zawracać sobie głowy Pellaeonem. 
Dostanie to, na co zasłużył. 
Szturmowcy w odległych koloniach górniczych nieczęsto mają okazję do 
sprawdzenia swoich umiejętności bojowych w praktyce. Szkoleni przez długi i żmudny 
czas trwania nauki w imperialnych akademiach czy innych ośrodkach treningowych, 
pozwalają sobie na chwile lenistwa i brak dyscypliny w szlifowaniu nabytych 
umiejętności. Tylko od ambitnego dowódcy zależy, czy jego żołnierze mają odpowiednie 
przygotowanie i są wystarczająco zdyscyplinowani, by zareagować na niespodziewane 
sytuacje, a w razie potrzeby zaprowadzić porządek. 
Kapitan Pilzbuck starał się, jak mógł, żeby utrzymywać swoich żołnierzy w formie. 
Kiedy to było konieczne, przymykał nawet oczy na niebezpieczne wyścigi między 
asteroidami. Jednak nowy dowódca operującego w systemie Jugotha krążownika klasy 
Carrack, kapitan Barron, zdegradowany za wpadkę na Geratonie, nie dbał tak bardzo o 
kondycję podwładnych. 
I teraz miało się to obrócić przeciwko niemu. 
- Alarm!- zawołał oficer wachtowy, wpadając do mesy szturmowców w 
towarzystwie wycia syren.- Więzień uciekł! Wszyscy na stanowiska! 
- Że co?- zdziwił się jeden z przesiadujących tam żołnierzy.- Przecież to jest 
niemożliwe… o co ci chodzi? 
- Pewnie znów ćwiczenia…- ziewnął inny szturmowiec, nie odrywając wzroku od 
holodramatu. 
- Z szacunkiem, żołnierzu!- warknął oficer.- Jestem od ciebie starszy stopniem i masz 
stać na baczność, kiedy odzywasz się w mojej obecności! 
- Oczywiście, panie poruczniku.- zgodził się wspomniany mężczyzna.- Problem 
polega na tym, że nie jesteśmy już na służbie i… 
Oficer wachtowy nie czekał, aż żołnierz skończy zdanie, tylko momentalnie wyjął z 
kabury blaster i oddał szybki, śmiercionośny strzał prosto w klatkę piersiową. Reszta 
przebywających w mesie szturmowców natychmiast przerwała swoje zajęcia i zaczęła 
wpatrywać się z rozdziawionymi gębami w lezącego na podłodze trupa. Co za idioci, 
pomyślał oficer, chociaż z drugiej strony, gdyby byli lepsi, nie przydzielono by ich do 
zapyziałej jednostki górniczej… 
- Nie toleruję głupców.- rzucił głośno.- Mamy na pokładzie zbiega i chcę, żebyście 
go znaleźli i wyeliminowali tak szybko, jak to tylko możliwe. Został oznaczony kodem 
ED-300, a chyba nie muszę wam mówić, co to znaczy?- spytał, ale widząc, że nie bardzo 
wiedzą o co chodzi, dodał z irytacją.- Extremely Dangerous, durnie! Klasyfikacja jak 
dotąd zarezerwowana tylko dla Jedi! Więc do broni, i nie ociągać się! 

Szturmowcy z werwą, której nie można było się spodziewać po znudzonych i nieco 
podpitych żołnierzach, stanęli w postawie zasadniczej, sięgając po karabiny blasterowe, 
hełmy i inne części pancerzy, które zdjęli dla wygody. Oficer z największym trudem 
ukrył zaskoczenie tą metamorfozą; najwyraźniej kilka długich lat szkolenia w ośrodku 
treningowym Executor’s Lair zrobiło swoje i szturmowcy teraz działali według 
wystudiowanej procedury, po kilkunastu sekundach będąc gotowymi do akcji. 
- Dobra.- mruknął oficer, odwracając się w kierunku wyjścia.- Teraz za mną na 
poziom więzienny. Czujniki nie wykryły, żeby więzień opuścił tamten pokład, więc… 
Nie skończył, bo oberwał w szczękę gołą stopą, która nagle wyrosła z nikąd, ledwo 
wystawił nos poza mesę. Cios był tak celny i gwałtowny, że żuchwa wachtowego 
dosłownie pękła na pół, a nos głośno chrupnął i przekrzywił się w lewo o jakieś 
czterdzieści pięć stopni… ale oficera to specjalnie nie interesowało, gdyż zaczął krztusić 
się własną krwią. 
Szturmowcy przez dwie sekundy nie wiedzieli, co się dzieje. Dwie sekundy, których 
potrzebowali na reakcję, plus kolejne dwie, żeby zareagowali. To jednak było 
wystarczająco dużo, żeby śniadolicy uciekinier zdołał zrealizować swój plan. Szybko 
wskoczył do mesy, rzucając swoim kozikiem prosto w czoło jednego szturmowca, po 
czym szybkim kopem wytrącił broń z ręki następnego. Zdążył jeszcze rzucić się w kąt i 
złapać jakąś butelkę, która stała na stoliku obok, kiedy rozległy się strzały. Były więzień 
nie miał zamiaru zostawać w mesie i dać się zabić; szybko wyskoczył z pomieszczenia 
na korytarz, z niewiarygodną lekkością ciągnąc za sobą jęczącego wachtowego. 
Szturmowcy bez trudu obliczyli swoją przewagę liczebną. Ośmiu na jednego. Nawet 
największy tchórz stwierdziłby, że w takiej kupie nie ma się czego bać. Wybiegli więc na 
korytarz z bronią gotową do strzału, sprawdzając każdy kąt. Czuli się pewnie, nawet 
mimo dziwnego, panującego w korytarzu półmroku; żaden przeciwnik, jakiego mogli 
sobie wyobrazić, nie dałby rady w pojedynkę zwalczyć ośmiu wyszkolonych żołnierzy 
Imperium. 
Ale też nigdy nie spotkali kogoś takiego, jak uciekinier. 
Jeden ze szturmowców zaczął panicznie strzelać, kiedy zobaczył rzucający się na 
niego z ciemności ludzki kształt. Dopiero po paru sekundach, kiedy amunicja mu się 
wyczerpała, zauważył, że strzelał do oficera wachtowego. 
Śniadolicy mężczyzna celowo puścił go w stronę szturmowców, wiedząc, że, skoro 
nie może mówić przez złamaną szczękę i ledwo radzi sobie z oddychaniem, spanikuje i 
pobiegnie w ich stronę. Sam natomiast, kiedy żołnierze byli zajęci strzelającym 
towarzyszem, wcisnął się w jeden z otworów wentylacyjnych (którym zresztą dostał się 
na ten pokład), i, uzbrojony w blaster oficera, ruszył w stronę kolejnych pomieszczeń. 
Miał bowiem ze sobą coś, co może mu się bardzo przydać; kody dostępów, które zabrał 
oficerowi. Zanim szturmowcy się zorientują, że je wziął, będzie mógł spenetrować 
kajuty, znajdujące się po drugiej stronie okrętu. A może nawet magazyn… 
Śniadolicy uciekinier pozwolił sobie na pełen satysfakcji, chociaż ledwo zauważalny, 
uśmiech. Doskonale znał budowę krążowników klasy Carrack, co pozwalało mu 
poruszać się między pokładami szybko i niepostrzeżenie, ułatwiając jednocześnie 
osiągnięcie celu. Wiedział jednak, że musi się spieszyć; kwestią czasu było, zanim 
szturmowcy zorientują się, że porusza się kanałami wentylacyjnymi i przejściami 
technicznymi. Już teraz pewnie informowali mostek, że trzeba zamknąć wszystkie 
sekcje. Dlatego śniadolicy więzień musiał jak najszybciej się tam dostać. A nie mógł 
tego zrobić z jednym blasterem… 
Nie przejmował jednak się tym teraz. Wiedział, że da radę. Zawsze dawał. 
Taki już był. 

Dyszący, ponury, czarny olbrzym wszedł do Sali Spotkań, w której czekali na niego 
już admirał Morck i Maarek Stele. Obaj panowie siedzieli w milczeniu na swoich 
miejscach przy stole i zajmowali się swoimi sprawami, najwyraźniej czekając na Lorda 
Vadera. Tym niemniej, kiedy już Mroczny Lord Sith wkroczył do pomieszczenia, żaden 
z obecnych nie zwrócił na niego uwagi; wręcz przeciwnie. Morck cały czas studiował 
jakiś raport, co chwilę przecierając zmęczone oczy, a Stele wpatrywał się w czerń pola 
niewidzialności, widoczną za ogromnymi, transpastalowymi iluminatorami. 
Darth Vader syknął z irytacją. Nie miał wątpliwości, że Maarek Stele wyczuł jego 
obecność. Musiał więc albo ją zignorować, albo udawać, że nie zauważył mrocznej aury 
Czarnego Lorda, a żadna z tych opcji się Vaderowi nie podobała. Poza tym obaj z 
Morckiem, nawet jeśli nie słyszeli syku zamykających się drzwi, powinni zwrócić uwagę 
na charakterystyczny, astmatyczny oddech Mrocznego Lorda Sith. 
Taka ignorancja była niedopuszczalna. 
- Bez obaw, Lordzie Vader.- odezwał się nagle Stele, nie odrywając wzroku od czerni 
pola maskującego.- Nasze milczenie nie jest przejawem arogancji ani braku szacunku. Po 
prostu planujemy teraz kolejne działania Executor’s Lair. 
- A nie sądzisz, Stele,- wysyczał Vader, a każde jego słowo ociekało jadem.- że jako 
przywódca wspomnianego przez ciebie Executor’s Lair mam prawo sam decydować o 
naszych kolejnych działaniach? 
- Oczywiście.- rzucił Maarek, uśmiechając się sarkastycznie, po czym odwrócił się i 
spojrzał na Lorda.- Jakże mógłbym pomyśleć inaczej. 
- Ostrzegam cię, Stele!- zagrzmiał Vader, celując palcem w głowę byłej Ręki 
Imperatora. Morck dopiero teraz odłożył studiowany raport i z wyraźną obawą spojrzał 
na rozgrywającą się przed nim scenę.- Jeżeli nie okażesz należnego mi respektu, 
pożałujesz, że w ogóle się urodziłeś! 
- Groźba przyjęta, Lordzie Vader.- Stele pokłonił się pokornie, jednak Morck nie 
mógł się oprzeć wrażeniu, że nie zrezygnował ze swojej buńczuczności. Najwyraźniej 
Vader także to zauważył, gdyż chwycił Mocą gardło Maareka, spychając go z krzesła i 
unosząc w górę. 
- Więcej szacunku, Stele!- warknął Czarny Lord.- To ostatnie ostrzeżenie! 
- D-dobrze, Lor-dzie.- wybąkał Maarek, krztusząc się. Po tej deklaracji, w której nie 
było już śladu buty czy zbytniej pewności siebie, uścisk Mocy zelżał, a Stele opadł na 
podłogę. 
- Cieszy mnie to.- rzucił Vader, po czym zwrócił się do Morcka.- Admirale, jak 
sytuacja? 
- Pogromca Słońc zniszczył system Chandrilli.- oświadczył Morck, nadal czując się 
nieswojo po tym, co widział. Vader zaczynał go naprawdę przerażać, starał się jednak z 
całych sił tego nie okazywać.- Nowa Republika już wie i trzęsie portkami. Pogromca 
zmierza już w stronę kolejnego celu. 
- To dobrze.- oświadczył Vader, dysząc.- Niech kontynuuje wyznaczoną trasę. 
- Z całym szacunkiem, Lordzie,- zaczął Stele, masując ściśnięte gardło.- ale mam 
lepszy pomysł. 
- Byle nie tak absurdalny, jak ten z wpuszczeniem serum do kanalizacji Akademii 
Jedi.- mruknął Vader. 
- Chciałbym zauważyć, że ostatnio moje pomysły są coraz lepsze. Na przykład 
Lugzan.- przypomniał Maarek, uśmiechając się lekko.- Póki co jest zabójczo skuteczny. 
- Zanim zaczniesz się przechwalać na dobre, powiedz mi, o co ci chodzi.- przerwał 
mu brutalnie Vader. 

- O Pogromcę, Lordzie.- w oku Stele’a pojawił się chytry błysk.- Po co atakować 
kilka oddalonych od siebie celów, skoro możemy uderzyć w Commenor i za jednym 
zamachem sprzątnąć całą flotę Nowej Republiki, jaką są w stanie wystawić przeciw nam! 
- Commenor znajduje się w sektorze Corelliańskim.- przypomniał Vader.- A to 
właśnie tu ma powstać enklawa Executor’s Lair. 
- Tym lepiej.- syknął Stele, uśmiechając się perfidnie.- Zobaczą, że nie są u nas 
uprzywilejowani. Przyłączą się do nas… ze strachu. 
- To prawda.- zgodził się Vader po chwili wahania.- Ale poinformowanie załogi 
Pogromcy o zmianie planów wymaga użycia niezabezpieczonych kanałów 
nadprzestrzennych. A to niesie za sobą ryzyko wykrycia. 
- Admirał Morck jest naszym głównym taktykiem.- mruknął Stele, patrząc na 
Głównodowodzącego Flotą Executor’s Lair.- Niech on zdecyduje, czy opłaca się 
ryzykować, czy nie. 
Arvin Morck zorientował się, że znów wzięto go w krzyżowy ogień. Z jednej strony 
argumentacja Stele’a wydawała się logiczna, z drugiej nieprzejednany i 
bezkompromisowy Darth Vader, który nie znosił jakichkolwiek form sprzeciwu. 
Dotychczas tolerował Morcka, wiedząc, że jest on jedynym dobrym taktykiem na 
Executor’s Lair, ale teraz, kiedy właściwie kampania samorzutnie posuwała się do 
przodu, rola admirała wyraźnie malała. 
Morck bał się, że może się stać niepotrzebny. 
Miał tylko nadzieję, że Vader nie wyczuje jego strachu. Jeśli do tego dojdzie, Czarny 
Lord zacznie dominować i admirała niechybnie czeka zguba. Spojrzał na czarną, 
beznamiętną maskę Lorda Vadera, ale nie potrafił z niej wyczytać czy Mroczny Lord 
Sith przejrzał jego strach. Na wszelki wypadek starał się przestać o tym myśleć, a 
zamiast tego skupił się na wątpliwościach związanych z propozycją Stele’a. 
A miał ich całkiem sporo. Dotychczas preferował bardziej zachowawcze metody 
prowadzenia wojen, a otwarty atak Pogromcą Słońc na Commenor i zebraną wokół niego 
flotę z całą pewnością za taki uchodzić nie mógł. Morck starał się unikać agresywnej 
polityki na tyle, na ile to było możliwe, jednak obecność Lorda Vadera już sama w sobie 
wymuszała na nim posunięcia typowo konfliktowe, co mimo wszystko admirał uznał za 
swego rodzaju zło konieczne. Użycie Pogromcy w układzie Chandrilli i kilku innych też 
miało raczej wywołać efekt psychologiczny; o korzyściach militarnych nie mogło być 
mowy. 
Z drugiej strony pomysł Stele’a rozwiązałby wiele problemów. Executor’s Lair miało 
co prawda ogromną flotę, jednak kwestia zaopatrzenia ledwo zipała. Nawet bardziej, niż 
ktokolwiek mógłby przypuszczać. Faktem było, że zaplecze logistyczne dla tak ogromnej 
ilości przeróżnych, często gigantycznych okrętów, również musiało być duże. A Nowa 
Republika sukcesywnie pozbawiała ich kolejnych źródeł zaopatrzenia. Kontrybucje tych 
kilkunastu rządów, które zdecydowały się poprzeć Executor’s Lair, były w tej skali 
śmiesznie niskie, a budżet Centrali też był na wyczerpaniu. Co prawda było to wliczone 
w ryzyko kampanii, jednak Morck byłby srodze zawiedziony, gdyby musiał przerobić 
niszczyciela czy dwa na części zamienne albo zrezygnować z kilku eskadr TIE 
Defenderów. 
Dlatego, wbrew pozorom, jak najszybsza inwazja Nowej Republiki na układ Corelli 
byłaby Morckowi bardzo na rękę. Lepiej przygotowani być już nie mogli, a po bitwie 
sytuacja byłaby wystarczająco klarowna, aby rozciągnąć kontrolę Executor’s Lair na cały 
Sektor Corelliański. Wtedy problemy logistyczne zostałyby rozwiązane. Nie 
wspominając o tym, że kilkanaście okrętów z pewnością zostałoby zniszczonych, a to 
zwalniałoby Morcka z obowiązku ich utrzymania. 
Innymi słowy, Executor’s Lair rozpaczliwie potrzebowało bitwy o Corellię. 

Tym niemniej propozycja Stele’a mogłaby rozwiązać kłopot Nowej Republiki i 
przyspieszyć plany ekspansji z Corelli. Republikanie, z dywersją na tyłach w postaci 
drugiego frontu, utworzonego przez Kira Kanosa, nie mieliby sił, aby otwarcie się 
przeciwstawić Lordowi Vaderowi. A z bronią propagandową w postaci Pogromcy Słońc 
dominacja Executor’s Lair byłaby tylko kwestią czasu. 
- Myślę, że rozpatrywanie sprawy w kategoriach natychmiastowych zwycięstw i 
wymiernych korzyści jest w tym momencie bardziej na miejscu.- Morck odezwał się 
głośno, usiłując ukryć narastający strach przed Vaderem.- Zniszczenie Floty Nowej 
Republiki nad Commenorem przyniosłoby więcej korzyści, niż strat. A fakt, że jest on 
teoretycznie niezniszczalny, minimalizuje właściwie całe ryzyko. 
- A ryzyko nasłuchu na awaryjnym kanale nadprzestrzennym bierze pan pod uwagę?- 
upewnił się Stele. 
- Biorę.- odrzekł Morck po chwili wahania.- Nawet, jeśli podsłuchają, to trochę czasu 
im zajmie, zanim ją zrozumieją. A poza tym nie sądzę, aby natychmiastowa ewakuacja 
Commenoru była możliwa, a jeśli nawet, to tylko w celu ataku Corelli. I tak, i tak, 
wychodzimy na swoje. 
- Racja.- Maarek uśmiechnął się złowrogo.- Nowa Republika sama wbije sobie nóż w 
plecy, opuszczając swoich obywateli w chwili zagrożenia. 
- Dobrze więc.- rzucił Vader, dysząc.- Pogromca Słońc uda się nad Commenor.- 
wycelował palec w Morcka.- Admirale, zajmie się pan nadaniem wiadomości.- 
powiedział, po czym szybkim krokiem ruszył w kierunku drzwi.- Ja muszę porozmawiać 
z dyrektorem stoczni.- oznajmił jeszcze przez ramię. Morck odetchnął; nic nie 
wskazywało na to, że Vader wyczuł jego strach. 
- To żeś mnie nieźle wpakował, Stele!- warknął po chwili.- Jak się nie uda, to moja 
głowa poleci, nie twoja! 
- Niech się pan swoją głową nie martwi, tylko kombinuje, jak wygrać wojnę.- na 
twarzy Maareka znów zagościł szyderczy uśmieszek.- Poza tym uda się; jak 
powiedziałem Lordowi Vaderowi, wszystkie moje plany na dłuższą metę przynoszą 
rezultaty. 
- Tak, obyś tylko dożył płynących z nich korzyści.- westchnął Morck.- Czasami mam 
wrażenie, że to, co się tu dzieje, to jakieś delirium. Sam Lord Vader jest jakiś taki 
nierealny, ale wszystko co robi,- pomasował odruchowo gardło.- jest do bólu prawdziwe. 
- Czyżby nasz admirał miał ochotę opuścić swoje stanowisko?- w oczach Stele 
pojawiły się groźne błyski, co nie umknęło uwadze Morcka. 
- Nie, oczywiście, że nie.- skłamał.- Tylko czuję… że Vader coraz bardziej mnie 
przeraża, i że w pewnym momencie…- zawahał się na chwilę.- W pewnym momencie po 
prostu mnie skreśli. A tego bym nie chciał. 
- Domyślam się, że nie.- mruknął Stele, uśmiechając się zagadkowo.- Teraz lepiej 
niech pan nada tę informację do Pogromcy Słońc, bo Lord Vader gotów sobie 
rzeczywiście pomyśleć, że już do niczego się pan nie nadaje. 
Generał Goolcz wpadł zziajany do gabinetu admirała Bel Iblisa, kiedy ten właśnie 
rozplanowywał sobie na biurku szczegóły kilku posunięć taktycznych. Były to 
usprawnione wersje tych kilku sztuczek, które wymyślono na potrzeby Bitwy o Exaphi. 
Bel Iblis miał nadzieję, że część z nich uda się zastosować w nadciągającej batalii. 
- Panie admirale!- napięty i podniecony głos Devlikka oderwał jednak Corellianina 
od tej pracy.- Mam informację od Ielli Wessiri Antilles! Wywiad niedawno przechwycił i 
rozszyfrował informację z układu Corelli. Szła zakodowanym kanałem 
nadprzestrzennym, ale głównemu szyfrantowi Ghentowi udało się ją odczytać jeszcze 
łatwiej, niż przed Bitwą o Akademię Jedi! 

- A to ten sam kanał nadprzestrzenny?- spokojny głos admirała dokładnie pasował do 
jego twarzy, na której nie drgnął nawet jeden mięsień. 
- Ten sam.- zgodził się Goolcz.- Najwyraźniej Vader nie wie, że Wywiad ma go na 
permanentnym nasłuchu. 
- A jak brzmi informacja?- spytał Bel Iblis, unosząc jedną brew. 
- „Nasz Gundark musi zrezygnować z kilku ptasich jajek. Smaczniejszy będzie 
większy rój, chociaż przy źródle smrodu na cały sektor”.- wyrecytował generał. 
Devlikowie mieli całkiem nieźle rozwiniętą pamięć krótkotrwałą. 
- Sektor… smród… rój…- zastanawiał się na głos admirał, pocierając bezwiednie 
brodę.- To musi być rozkaz. Wiadomo, kto miał być odbiorcą? 
- Nie.- odparł Goolcz.- Informacja szła kanałem nadprzestrzennym i odebrać ją mógł 
praktycznie każdy i wszędzie, o ile miał odpowiednia aparaturę. 
- To musi więc być sygnał dla jakiegoś zespołu zamachowców… albo grupy 
uderzeniowej…- myślał dalej Bel Iblis.- Z pewnością jest tutaj zawarty nakaz 
anulowania poprzednich zadań… wiem! Przecież Jedi Katarn zlokalizował magazyn 
tytoniu właśnie tam… to by się zgadzało!- rzucił nagle, po czym odwrócił się do 
generała Goolcza.- Każ niezwłocznie uruchomić projekt „Requiem”. I powiadom 
wszystkich, że Pogromca Słońc leci nad Commenor! 

ROZDZIAŁ 
18 
Han Solo stanął w drzwiach świetlicy „Sokoła Millennium” i przyjrzał się uważnie 
temu, co tam się działo. Już któryś dzień z kolei jego statek mknął przez nadprzestrzeń 
bez większego celu, skacząc przez nadprzestrzeń po szlaku, na którym Leia wyraźnie 
czuła obecność Anakina. Co prawda „Sokół” był dwukrotnie szybszy od promu 
Akademii Jedi, z którego cały czas korzystał młody Solo, jednak skoki, które robił, 
wielokrotnie przedstawiały zupełny brak logiki. Wszystko wskazywało na to, że Anakin 
nie kierował się absolutnie żadnym planem, a jego posunięcia sprawiały wrażenie, iż 
chce on tylko i wyłącznie zgubić każdy ogon, który ewentualnie mógł podążać jego 
śladem. 
Co wywoływało u Hana bolesne i nieprzyjemne odczucie, że jego najmłodszy synek, 
ten sam, który jeszcze niedawno był młodym, niewinnym i kochającym dzieckiem, nie 
chce go teraz znać. 
Czy to możliwe, że w ciągu tych sześciu miesięcy (to już tyle czasu!) Anakin zdążył 
tak dorosnąć, żeby nie potrzebować już rodziców? 
Leia ciągle siedziała w kącie, i albo wymieniała opinie z mistrzem Ikritem, albo 
medytowała w kabinie pilotów. Tak czy inaczej, zdawała się być jakby nieobecna, 
nieosiągalna. Han nie bardzo wiedział, co o tym sądzić; z jednej strony niby cały czas z 
nimi była, ale z drugiej… 
Mimo to, pod nieobecność Luke’a i Mary, Leia i mistrz Ikrit zaczęli pełnić dla 
młodych Jedi rolę kogoś w rodzaju mentorów, przewodników, którzy wyznaczali im 
szlaki, podawali gotowe wzorce myślenia, które miały skierować ich umysły na drogę 
jasnej strony Mocy. Głównie korzystały z tego Jaina i Tahiri, starając się wykorzystać 
każdą chwilę, by zgłębić swoją znajomość Mocy. Jacen nieco rzadziej się do nich 
przyłączał; zawsze był indywidualistą, a swoją drogę Jedi wolał kreować samodzielnie, 
w oparciu o własne przemyślenia, a nie gotowe schematy. Han doskonale zdawał sobie 
sprawę, że może to prowadzić do ryzyka przejścia na niewłaściwą stronę Mocy albo też 
zbłądzenia w przemyśleniach, jednak Luke napomknął mu kiedyś, że Jacen jest niemal 
gotów, by rozpocząć własną drogę i wyjść spod skrzydeł mistrza. Właściwie nie było w 
tym nic dziwnego; Lowbacca i Tenel Ka, przyjaciele młodych Solo z czasów Akademii, 
również w rekordowym czasie przeszli przez swój padawański okres. Lowbacca zasiadł 
nawet w Radzie Jedi… 
Jednak coś w zachowaniu Jacena niepokoiło Hana. Już od momentu, w którym 
wybłagał na swoich rodzicach podróż na Coruscant, aż do teraz, kiedy wciąż pracował 
nad jakimś nowym mieczem świetlnym, Han nie do końca był pewien, jakie pobudki nim 
kierują. Jedno się wszak Hanowi nie podobało; Jacen za wszelką cenę chciał ukończyć 
nową broń, zanim odnajdą Anakina. A Solo bał się nawet myśleć, co to może 
oznaczać… 
Dlatego, obserwując Ikrita, pouczającego spokojnie Jainę i Tahiri, Han Solo 
postanowił, że musi niezwłocznie pogadać ze swoim synem. 
- Jacen,- zaczął Solo, zastając brata Jainy w ładowni, zajętego konstruowaniem 
kolejnych podzespołów osobliwego miecza świetlnego, który pochłaniał ostatnio całą 
jego uwagę.- musimy porozmawiać. 

Młody Jedi niespiesznie skończył dokręcać śrubkę, po czym odłożył rękojeść na bok 
i odwrócił się do ojca. Jego spojrzenie było łagodne, chociaż pełne niepokoju, ale twarz 
nie zdradzała żadnych oznak jakichkolwiek emocji. 
- Słucham.- powiedział. Han zdał sobie sprawę, że gdyby nie pewna obawa w jego 
głosie i spojrzeniu, spokój Jacena byłby porównywalny nawet z błogością Luke’a. 
Pozostawał jednak ten strach.- O co chodzi? 
- O to.- rzucił Han, wskazując niedokończoną rękojeść nowego miecza syna.- A 
właściwie nie tylko o to. Chciałem… chcę wiedzieć, czy cała nasza wyprawa ma sens. 
Czy skoro trzeba będzie zabić Anakina, to warto w ogóle po niego lecieć? 
- Nie wiem, tato.- westchnął ciężko Jacen, spuszczając wzrok, po czym dodał:- Nie 
wiem, czy potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Nie mam pojęcia, jak postąpię.- usiadł i 
począł wpatrywać się niewidzącym wzrokiem w ścianę. Han nie musiał patrzeć długo, by 
zauważyć, iż jego syn zmaga się z sobą, w walce, której wynik i tak od niego nie 
zależał.- Z jednej strony Anakin jest teraz niezwykle groźny i moim obowiązkiem jako 
Jedi jest powstrzymanie go przed skrzywdzeniem kogokolwiek.- westchnął jeszcze raz.- 
Ale moim obowiązkiem jako brata jest go chronić.- spojrzał na ojca.- Nie wiem, która 
strona zdominuje, kiedy stanę z nim oko w oko. 
- Nie znam się na sprawach Jedi,- zapewnił oschle Han.- ale wiem jedno: moi 
synowie nie będą ze sobą walczyć, póki żyję! Nie obchodzi mnie, co się stało z 
Anakinem i jak może być groźny. Musi być jakiś inny sposób! 
- Może…- mruknął Jacen, spoglądając na niedokończoną broń. Dopiero teraz 
uświadomił sobie, że tak bardzo pochłonęła go jej konstrukcja, że cel, w jakim ją 
budował, został zepchnięty na dalszy plan. 
To wywołało u niego poczucie ogromnej odrazy dla tego oręża. 
Zastanowił się przez chwilę, czy to wszystko miało sens? Czy budowa starożytnego, 
ale potężnego bicza świetlnego naprawdę była konieczna? Przez większość wyprawy 
uważał, że tak; nawet, jeśli nie do walki z Anakinem, to z pewnością przyda się w starciu 
z innym wojownikiem mroku. Vaderem albo Fireheadem… albo tym Stele’m który tak 
skrzywdził Danni. Dopiero, kiedy pożegnał pannę Quee na Coruscant, doszło do niego, 
że coś tu jest nie tak; że cel przestał się liczyć. Mówił sobie, iż jeśli Anakin nie panuje 
nad sobą, trzeba będzie sięgnąć po ostateczne środki. Wiedział, że to nieludzkie, ale 
najpierw był Jedi, a dopiero potem człowiekiem. Jeśli miał być silny, nie mógł poddawać 
się wątpliwościom. 
Dopiero teraz zrozumiał, jak blisko był ciemnej strony Mocy. 
Dopiero pod wpływem słów ojca zdał sobie sprawę, że nie było realnych przesłanek, 
by uważać Anakina za ostatecznie pogrążonego. 
A Jedi nie powinien sam z siebie budować narzędzi śmierci. 
Znów przywołał myślami obraz swojej przyjaciółki, Danni Quee. Jakby wyglądał w 
jej oczach, gdyby naprawdę zabił swojego brata? Jak on jej mógłby spojrzeć w oczy? 
Instynktownie zagłębił się w Moc, po raz pierwszy od początku podróży tak głęboko. 
Czuł, że wszystko dookoła jest bardzo zagmatwane, chaotyczne, i że te wszystkie rzeczy, 
które ostatnio robił i czuł, były ze sobą sprzeczne. Moc mówiła mu cały czas, że jest 
szansa dla Anakina, i on naprawdę chciał w to wierzyć, a cały czas robił wszystko tak, 
jakby walka była jedynym rozwiązaniem. Co więcej, nie chciał się przed sobą przyznać 
do tego rozdarcia; było zbyt nieuchwytne. Nie chciał, aż do teraz. 
Czuł jednak, że to wszystko da się rozwikłać; misterna pajęczyna Mocy, zaplątana i 
skręcona w wielu miejscach, musi się jakoś rozprostować. Ciemne fragmenty 
niepewności i wątpliwości muszą stać się jasne. Gdyby tylko znaleźć sposób, żeby 
rozpalić światło, które je oświeci… 
Ale Jacen nie potrafił go dostrzec. 

Wiedział natomiast jedno: jego ojciec, Han Solo, uświadomił mu jego własne błędy i 
nawrócił na właściwą ścieżkę, ścieżkę Mocy. Jacen spojrzał na niego, czując niemal 
bezgraniczną wdzięczność. 
Han natomiast, widząc, że coś się w zachowaniu syna odmieniło, przyjrzał mu się 
uważniej. Dostrzegł ku swojemu zdziwieniu, że to, co przed chwilą powiedział, nie 
zawstydziło Jacena, wręcz pozbawiło go tych wszystkich obaw, jakie w sobie krył. 
- Dziękuję ci, tato.- powiedział miękko młody Solo.- Uświadomiłeś mi moje błędy. 
- Oczywiście, nie ma sprawy.- odparł Han, w rzeczywistości nie rozumiejąc jednak 
nic. To musiał być jakiś dylemat moralny Jedi, z którym on niewiele miał wspólnego, a 
który umiał niechcący rozwiązać.- Cieszę się, że mogłem pomóc. A wracając do twojego 
nowego miecza… 
- Oczywiście, tato.- przerwał mu łagodnie Jacen, wyczuwając, co tamten chce mu 
powiedzieć.- Skończę tę broń, ale w swoim czasie. Najważniejsze jest teraz znalezienie 
Anakina i przeciągnięcie go na jasną stronę Mocy. Choćby nie wiem, jak trudne to było.- 
dodał żarliwie. 
- Jacen, tato, chodźcie!- zawołała Jaina, wpadając do ładowni, ledwo Jacen 
wypowiedział te słowa. Wyczuła ona nagłą zmianę w aurze bliźniaka, jednak nie miała 
teraz czasu na zawracanie sobie nią głowy.- Mistrz Ikrit i mama mają pomysł, jak 
wyprzedzić Anakina! 
Pokonanie korytarza było dziełem chwili. Jacen, Jaina i Han zastali w świetlicy 
„Sokoła” wszystkich pozostałych. Młody Solo zauważył, że zarówno jego matka, jak i 
mistrz Ikrit czy Tahiri mają ponure miny, a w ich aurach czuć było spory ból. A nawet 
odrobinę strachu. 
A przede wszystkim przygnębienie. 
- Coś się stało?- spytał zdziwiony Jacen, nie wiedząc, co się dzieje. Zaraz potem 
wyczuł jednak, że to nie było najtrafniejsze pytanie; reszta Jedi spojrzała na niego 
bowiem ze zdziwieniem i niedowierzaniem, a nawet z lekką naganą. 
- Nie wyczułeś?- szepnęła Jaina.- Krzyk rozpaczy w Mocy… 
Jacen spojrzał przerażony na swoją matkę, która bez słowa kiwnęła smutno głową. 
Czy to możliwe, że nie wyczuł czegoś takiego? Jakim cudem? 
I nagle zrozumiał. Konstruowanie bicza świetlnego tak go zaabsorbowało, że 
zamknął się na wszystkie bodźce zewnątrz, koncentrując się tylko na stworzeniu tej 
zabójczej broni. Kiedy sobie to uświadomił, aż usiadł, przerażony. Czy jego upór w 
dążeniu do przygotowania się na konflikt z Anakinem tak go zaślepił, że nie poczuł on 
nawet tak okropnej tragedii? Oczywiście, że tak, pomyślał Jacen, zastanawiając się 
jednocześnie, skąd wziął tyle siły, by nieświadomie zniwelować skutki zakłócenia Mocy. 
Może rzeczywiście już był gotowy? 
- Gdzieś ktoś dokonał masowej zagłady.- powiedział Ikrit ponurym głosem, kładąc 
uszy po sobie.- I chyba nie ma najmniejszych wątpliwości, kto mógł być do tego zdolny. 
- Vader!- warknął Han, zaciskając pięści.- My tutaj kręcimy się w kółko, a on ciągle 
rozbija się po galaktyce! 
- Dlatego jak najszybciej trzeba przerwać to szaleństwo.- oświadczyła Leia.- Luke 
zapewne już zajmuje się sprawą Vadera, jednak nasza pomoc może mu się przydać. 
- Nie znaczy to, że mamy pozostawić Anakina, prawda?- spytała Tahiri lekko 
drożącym głosem.- Musimy go uratować… 
- I zrobimy to.- zapewnił żarliwie Jacen, po czym spojrzał na matkę i Ikrita.- 
Pozostaje pytanie: jak? 
- Tak samo, jak wtedy odkryliście z Jainą, że Anakin zmierza na Exaphi.- powiedział 
Ikrit, mrużąc swoje ogromne oczy.- Musicie zrozumieć, jaką drogą podąża teraz mój 

Padawan, i wyczuć jego reakcje. Z pewnością wy na jego miejscu zachowywalibyście się 
tak samo. Nie ma między wami aż takich różnic.- dodał spokojnie. 
Chewbacca, który jak dotąd sukcesywnie milczał, wydał z siebie serię głośnych 
pomruków i szczeknięć, zakończoną cichym warknięciem. 
- Tak, Chewie, lepiej wyprowadzić „Sokoła” z nadprzestrzeni.- odparł Han, ruszając 
w stronę sterowni.- Jeśli trzeba będzie zmienić kurs, najlepiej zrobić to od razu. 
- Zaraz powiemy wam, dokąd trzeba lecieć.- rzuciła za nimi Leia, po czym spojrzała 
na Ikrita i Tahiri.- Zaczynamy? 
- Tak.- kiwnął głową mistrz Ikrit, potrząsając zarazem uszami.- Mój plan jest taki: 
jeśli odpowiednio skoncentrujemy się na celu Anakina i zjednoczymy swoje aury, uda 
nam się wczuć w jego sytuację i znaleźć cel, którego sam, może nawet tylko 
podświadomie, ale jednak, szuka. 
- Pytanie tylko, czym się kieruje?- spytała Jaina.- Ciężko nam będzie zrozumieć, 
jakie emocje nim teraz targają. 
- Otwórzcie się na Moc.- poradziła jej matka.- Wyczujcie, jakie uczucia emanują ze 
światełka, którym jest Anakin, oraz jaką ścieżkę obrał, by osiągnąć swój cel. 
- Bez wątpienia jest to ścieżka potęgi.- powiedział Ikrit, zamykając oczy i rozsuwając 
swoją aurę Mocy, rozciągając zarazem na wszystkich Jedi w tym świetlicy. 
- Złączona nierozerwalnie ze ścieżką mroku.- dodał Jacen, robiąc to samo, co Ikrit. 
Po chwili Tahiri, Jaina i Leia także rozciągnęli swoje aury. Niezależny, wyczulony na 
Moc obserwator mógłby odnieść wrażenie, że w pomieszczeniu nie ma pięciu osób, lecz 
jedna, emanująca niezwykle silną i jasną aurą. 
- Uważajcie, żeby się nie odkryć.- poradziła spokojnie Jaina, oddychając głęboko.- 
Jeśli Anakin nas wyczuje, może uciekać dalej. 
- Nie odkryje nas.- zapewnił Ikrit, po czym całą piątka wysłała swoje wici Mocy w 
przeróżne strony pajęczyny Mocy. Wiele z nich docierało w najodleglejsze zakątki 
galaktyki, dotykając umysłów innych Jedi, poruszonych i przygnębionych tragedią na 
Baricie. Niektórzy z nich, tacy, jak Kyle Katarn, przeżywali poza tym własne, 
wewnętrzne dramaty, związane ze śmiercią kogoś bliskiego. Dwa jasne światła, będące 
Lukiem Skywalkerem i Marą Jade Skywalker, leciały właśnie w swoją stronę przed 
nadprzestrzeń, zdeterminowane, by rozwikłać zagadkę Vadera. Czarne plamy w 
okolicach Corelli oznaczały z pewnością Czarnego Lorda i jego mrocznych 
popleczników. Gdzieś w galaktyce słaby, niewyraźny mrok czaił się, ukryty między 
nićmi pajęczyny, czekając na dogodny moment. Inny, jeszcze mroczniejszy znacznik 
kipiał taką wściekłością, że myślowe wici nie mogły się nawet do niego zbliżyć. 
Lokalizacja wszystkich była niejasna i rozmazana, ale obecność w Mocy robiła swoje. 
Nawet się nie maskowali. 
Gdzieś, w tej astralnej przestrzeni, pojawiła się jedna, pojedyncza nitka, mieniąca się 
jasnym, chociaż lekko zabrudzonym, blaskiem. Jedi, którzy wspólnie, wspierając siebie 
nawzajem, penetrowali pajęczynę Mocy, doskonale wiedzieli, co to jest. Trafili na ślad 
planów i intencji Anakina, jego zamysłów i podświadomych dążeń. 
Jego rozpaczy i bólu. 
A nitka ta miała wyraźnie jeden, określony cel lotu, chociaż sama kluczyła i 
zawracała wielokrotnie. 
A tym celem była planeta Dromund Kaas. 
Anakin leżał skulony w kącie swojego promu, pozwalając mu na zejście w atmosferę 
Dromund Kaas za pomocą autolipota. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że 
wystarczą lekkie zaburzenia atmosferyczne, jakiś wiatr albo coś podobnego, i komputer 
może niepoprawnie wytyczyć wektor zejścia, czego rezultatem może być bolesne i 

tragiczne w skutkach zderzenie z powierzchnią planety. Również niestabilny teren lub 
jakieś większe nierówności, których skanery mogły nie wykryć, z pewnością 
oznaczałyby katastrofę. Anakin doskonale o tym wiedział. 
Tym niemniej miał to gdzieś. 
Jakiś czas temu jego zmysły odebrały falę gniewu, strachu, złości i przerażenia, krzyk 
rozpaczy, ciągnący się po całym polu Mocy, który mógł oznaczać tylko jedno: jakiś 
świat, albo nawet cały system, został zniszczony. 
I co gorsza, Anakin cieszył się z tego powodu. 
Jego ciemna strona syciła się uczuciami strachu i terroru, jakie zostały wywołane 
przez kataklizm. Wyraźnie czuć było, jak raduje się ona każdym zabranym istnieniem, 
każdą nutą rozpaczy, każdym zjawiskiem powiększającym mrok w nim samym. W 
dodatku mroczna aura, dominująca na Dromund Kaas, potęgowała dominację ciemnego 
Anakina nad jego drugą, jaśniejszą stroną. Z kolei światło zdawało się być zrozpaczone i 
zdeterminowane do powstrzymania swojego mrocznego alter ego przed zniszczeniem 
siebie samego i wszystkiego dookoła. W tym ich bliskich. 
„Po co nas tutaj sprowadziłeś?”, pytało. 
„Nie twój interes!”, odpowiadał mrok warkliwie, „Tutaj przeczekamy, poćwiczymy i 
zwiększymy naszą potęgę! Już teraz możemy się równać z Darthem Vaderem i Lukiem 
Skywalkerem, a wkrótce będziemy jeszcze potężniejsi! I nic nie powstrzyma mnie przed 
zwycięstwem w Wojnie Władców Mocy!” 
„Już ci mówiłem, jesteś stuknięty!”, krzyczało światło, „Skąd ty w ogóle wiesz o tym 
miejscu!? Wsłuchaj się w siebie! Coś jest z nami nie tak i to ty do tego doprowadziłeś!” 
„Bzdury!”, wrzasnął ciemny Anakin, „Doskonale wiem, co robię! To miejsce da nam 
prawdziwą potęgę! Potęgę, o jakiej nikt nawet nie śnił!” 
„A skąd o tym wiesz!? Czy to prawda, czy może iluzje pokręconej mrokiem 
psychiki!? Zastanów się nad sobą!”, krzyczał jasny Anakin, rozpaczliwie poszukując 
jakiegoś światła we wszechogarniających i wszechobecnych na tej planecie 
ciemnościach. 
„Zamknij się! To także twoja psychika!” 
„Ale to ty pozwalasz czemuś, czemuś… z zewnątrz, aby na nią wpływało!”, 
zawodziło światło, „Pozwalasz kierować nami jakiemuś pozaludzkiemu, nienaturalnemu 
instynktowi!” 
„Mylisz się.”, mruknął mrok, uśmiechając się złowrogo, „Ten instynkt siedzi w nas, 
jest głęboką częścią wszystkiego, czym kiedykolwiek oddychaliśmy. Chcesz, czy nie, ale 
jesteśmy z nim związani!” 
Jasny Anakin nie odpowiedział, starając się przebić przez kaptur mroku, jaki 
zarzucono na jego jaźń; chociaż na chwilę przejąć kontrolę. Przypomniał sobie o 
ciepłym, lekkim świetle, które od jakiegoś czasu dosięgało go i nie pozwalało strącić się 
w otchłań mroku. Wyciągnął więc myślowe macki, chcąc przejrzeć pajęczynę Mocy, 
znaleźć źródło tego blasku; nie tyle po to, aby je poznać, ale żeby znów się na nim 
wesprzeć. Przeciwstawić się wszechogarniającym ciemnościom Dromund Kaas. 
Przetrwać… 
Nigdzie jednak nie było go widać. Nie, pomyślał jasny Anakin, ono na pewno gdzieś 
jest, czuję to. Był całkowicie pewien, że źródło kojącego, ciepłego blasku, gdzieś tam 
jest, że mimowolnie sięga jego jaźni… ale teraz z jakichś powodów się ukrywa, maskuje. 
Jasna strona młodego Solo czuła, że takie ukryte, schowane przed nim światło niewiele 
jej pomoże; musiał radzić sobie sam. 
Co gorsza, całą Moc przepełniona była negatywnymi emocjami, emanującymi 
zarówno z luki powstałej po katastrofie w jakimś systemie gwiezdnym, jak i mrocznych 
aur Lorda Vadera i jego popleczników. Cała pajęczyna drżała od strachu i terroru, które 

można było wyczuć nawet w tych jaśniejszych, stanowiących siły dobra w galaktyce, 
punktach. Większość tych emocji spowodowana była jedną, może nie tak mroczną, ale 
kipiącą aurą, rozsiewającą wokół siebie ziarna strachu nie mniejsze, niż te, które 
wywoływała aura Czarnego Lorda. Jasny Anakin czuł, że w tak pełnej mroku i lęku 
galaktyce ciężko mu będzie przetrwać o zdrowych zmysłach… 
Strach i terror… 
Wszędzie terror… 
Nagle promem zatrzęsło i Anakin poczuł, jak źródło grawitacji zaczyna się 
przesuwać. Potem coś nagle zatrzęsło statkiem, który dostał się jakby w wir powietrzny, 
jakich pełno na Dromund Kaas. Młody Solo nie zareagował jednak; uparcie leżał w 
swoim kącie, walcząc sam ze sobą. Nie zauważył nawet, że jego prom wbił się w 
niekorzystny wiatr, który miotał nim i rzucał między strugami wiecznie padającego tutaj 
deszczu, spychając go coraz dalej od kursu zaprogramowanego przez autopilota. Nic go 
nie obchodziło, kiedy jedno ze skrzydeł zahaczyło o jakieś drzewo, ścinając je. Miał w 
nosie fakt, iż wśród strug panującej tu ulewy strzelił piorun, zapalając pobliski lasek i 
przy okazji uszkadzając jeden ze stabilizatorów. Odgłos szorowania brzucha promu o 
czubki drzew zlewał się z dudnieniem kropel, uderzających o kadłub, i jednostajnym, 
zawodzącym wyciem silnika. Anakin nie zareagował nawet wtedy, kiedy statkiem 
zatrzęsło gwałtownie, rzucając młodym Solo po całej ładowni. Zareagował dopiero 
wtedy, kiedy wycie silników ustało, ustępując miejsca deszczowemu dudnieniu, a 
wstrząsy ustąpiły, unieruchamiając prom w dziwnej, pochylonej pozycji. A i wtedy nie 
była to reakcja błyskawiczna; po prostu poczuł swąd palonych kabli i niespieszne opuścił 
statek, resztkami świadomości zdając sobie sprawę, że zaraz może on eksplodować. 
Nie zwrócił uwagi nawet na obrażenia, jakie odniósł podczas lądowania. Ważne, że 
jeszcze mógł chodzić. 
Całe to swoje otępienie zawdzięczał wewnętrznemu konfliktowi. Jasna strona 
próbowała uzyskać na chwilę przewagę, sondując pole Mocy, mroczny Anakin pragnął 
natomiast za wszelką cenę utrzymać swoją dominację. Ciągle jednak nie dawało mu 
spokoju to, co usłyszał. Że jego instynkty w jakiś sposób nie są jego… 
To było dla niego zaskakujące i oczywiste zarazem. Cały czas czuł, że jego działania 
wspiera jakaś wyższa siła, wyższa Moc, która podszeptywała mu, jak ma postąpić i co 
zrobić. Z drugiej strony nie mógł zaakceptować tego, że sam sobie nie jest sterem, 
żaglem i okrętem… 
Ani, że jego Moc nie zależy tylko od niego. 
Terror. Wszędzie terror… 

ROZDZIAŁ 
19 
„Chimera”, niszczyciel klasy Imperial, wraz z obstawą trzynastu innych, podobnych 
jednostek, sunął bezgłośnie przez pustkę przestrzeni kosmicznej w okolicach układu 
słonecznego, w którym znajdowała się stolica całego sektora Nilgaard, nosząca dość 
ekstrawagancką i oryginalną nazwę: Świat Żniwiarza. Dlaczego i kto to wymyślił, albo 
jak doszło do wprowadzenia tego pojęcia do atlasów galaktycznych, nie wiadomo. 
Admirał Pellaeon, Głównodowodzący Siłami Zbrojnymi był natomiast pewien, że ta 
planeta jest kluczem do dominacji nad tym rejonem przestworzy. 
A więc i miejscem, które należy najmocniej ufortyfikować, w przygotowaniu na 
agresję ze strony Kira Kanosa i podległych mu sił. 
Pellaeon, stojąc przed iluminatorem swojej prywatnej kajuty audiencyjnej i wpatrując 
się w majaczącą daleko planetę, nie większą, niż wbita w czerń kosmosu białą szpilka, 
nie mógł się pozbyć złych przeczuć. Czternaście niszczycieli, wspomaganych przez 
dziesięć fregat klasy Lancer, trzy pancerniki Dreadnaught i dwa Carracki, nie było siłą, 
która miałaby powstrzymać zmasowany atak agresorów z Executor’s Lair, wspieranych 
przez prywatne floty lordów Senexa, Juvexa i D’Asty. Zwłaszcza, że według danych 
Imperialnego Wywiadu, potwierdzonych przez agentów Nowej Republiki i organizację 
Talona Karrde’a, Kir Kanos dysponował flotą, liczącą sobie ponad dwa razy więcej 
okrętów. I nawet dwa zespoły uderzeniowe oraz niewielki szwadron operacyjny, które 
przysłano mu na pomoc, mogły okazać się niewystarczające. 
Było też jeszcze coś. Stolica sektora Nilgaard nosiła nazwę: Świat Żniwiarza. 
Ktokolwiek ją wymyślił, musiał mieć przewrotne poczucie humoru. Być może to 
przypadek, ale jedyny gwiezdny superniszczyciel, jakim dane było Pellaeonowi 
dowodzić, ochrzczono jako „Żniwiarza”. 
A strata tego okrętu była jedną z jego najpoważniejszych klęsk. 
Admirał westchnął, odwracając się powoli od iluminatora. Poza dwoma 
szturmowcami, pilnującymi drzwi do sali audiencyjnej, w której się znajdował, czekało 
jeszcze dwóch, siedzących przy stole oficerów sztabowych, przeglądających aktualnie 
jakieś raporty, i trzech dowódców liniowych Nowej Republiki, konsultujących coś 
pomiędzy sobą. Wszyscy zastanawiali się, jaką taktykę obrać, by w miarę skutecznie i 
efektywnie przeciwstawić się najazdowi. Było jasne, że sektor Nilgaard jest kluczowy w 
tym momencie dla obu frakcji, gdyż tworzy wraz z zajętymi już przez Executor’s Lair 
Meridianem i Antemeridianem swego rodzaju trójkąt, z którego można ekspansywnie 
rozszerzać dominację na pasie między Środkowymi a Zewnętrznymi Odległymi 
Rubieżami. A, co za tym idzie, skutecznie uniemożliwią wszelkie interwencje wojsk po 
obu stronach tego pasa, na terytoriach należących do Nowej Republiki. 
Ale aby zapewnić sobie zaplecze dla takiej ekspansji, musieli zająć Nilgaard. 
Jeden z oficerów Nowej Republiki, który przybył na czele flotylli z uprawnieniami 
jej dowódcy, nie brał jednak udziału w naradach swoich podwładnych. Istota ta, 
mężczyzna rasy Glottalphib w kombinezonie Wędrownego Protektora z pagonami 
komandora, przechadzała się po pomieszczeniu z dość nieciekawym wyrazem twarzy, 
niepewnie wpatrując się w ziemię. Pellaeon widział go jak dotąd tylko raz, na zebraniu 
po zwycięskiej Bitwie o Exaphi, i z tego, co ustalił, Glottalphib ten walczył u boku 
Mirith Sinn podczas obrony generatora pola. Wtedy jednak nie był on oficerem Nowej 
Republiki… a może admirał się mylił? 

Mirith Sinn… 
Obecność Glottalphiba zaskoczyła Pellaeona, i to, trzeba przyznać, negatywnie. Miał 
nadzieję, że ramię w ramię z Mirith Sinn będzie mu łatwiej zmierzyć się z Kirem 
Kanosem; wszak oboje nie mieli najmniejszej ochoty na konfrontację z nim. Uczucie, 
jakim komandor Sinn darzyła Gwardzistę, było rzeczą powszechnie wiadomą, a 
Pellaeon… cóż, Pellaeon nie chciał po raz kolejny stawać do walki z synem Imperium. 
Zwłaszcza, że był on wiernym i oddanym zwolennikiem Nowego Ładu. Co innego walka 
ze zdrajcą. Ale Kir Kanos… 
A tutaj zamiast Mirith Sinn, która ponoć zginęła w zamachu na Bel Iblisa, przybył 
jakiś Glottalphib. 
I najwyraźniej „Chimera” była ostatnim miejscem, w którym by chciał być. 
Pellaeon nie znał się na fizjonomii Glottalphibów, ani nigdy nie miał okazji 
rozpracować mimiki żadnego z nich, ale to, co odczytywał z twarzy tego konkretnego 
osobnika, wskazywało, że albo jest zagubiony, albo zamyślony. Jeśli był zagubiony, to 
oznaczało, że jest po prostu nieodpowiednią osobą na nieodpowiednim miejscu, dlatego 
admirał wolał założyć, że raczej stara się w ciszy i skupieniu rozpracować Kanosa i 
wymyślić najskuteczniejszą taktykę przeciwko niemu. Niby dość karkołomne zadanie 
bez raportów Wywiadu czy danych Floty, ale z drugiej strony zdolni dowódcy z reguły 
stawiali przede wszystkim na swój intelekt i własny tok rozumowania. 
Wypadałoby więc sprawdzić, do czego doprowadziły Glottalphiba jego 
przemyślenia. 
- Wysnuł pan jakieś wnioski, komandorze Krestchmar?- spytał Pellaeon, podchodząc 
do Wędrownego Protektora. 
- Eee… z czego?- zdziwił się Llegh po chwili, jakby wyrywając się z jakiegoś 
otępienia. 
- Z ogólnej sytuacji, komandorze.- odparł Pellaeon, krzywiąc się w duchu; więc 
jednak Krestchmar był zagubiony w tym wszystkim. Kogo ta Nowa Republika mi 
przysłała? 
- No cóż…- zaczął Llegh, szukając słów. Ciągle jeszcze nie mógł przyzwyczaić się 
do nowej sytuacji.- Otwarta konfrontacja z pewnością zakończyłaby się masakrą. 
- To oczywiste.- mruknął Pellaeon z lekkim przekąsem.- Problem polega na tym, że 
nie mamy pojęcia ani gdzie jego siły uderzą, ani jak je rozproszyć. 
- Myślę… myślę, że gdyby pan o tym nie wiedział, nie wydałby pan rozkazu 
ufortyfikowania Świata Żniwiarza.- powiedział powoli Llegh, podchodząc do 
iluminatora.- To w końcu stolica sektora i stanowi klucz do administracyjnego 
zarządzania pozostałymi planetami. 
- Tak, ale nie jest to jedyna droga do zajęcia Nilgaard.- zauważył Pellaeon.- Kanos 
może pozajmować wszystkie pozostałe układy i tylko zablokować Świat Żniwiarza, żeby 
mieć kontrolę nad sektorem i działać dalej. 
- Ale to potrwa.- odparł Llegh.- A Kanos chyba musi myśleć w kategoriach 
natychmiastowych zwycięstw. 
- My też musimy.- odbił piłeczkę admirał.- A ja nie mam ochoty tracić ludzi i 
okrętów, by rozciągnąć osłonę na cały sektor i rozproszyć nadmiernie siłę ognia. Musimy 
odkryć klucz, którym posługuje się Kanos przy doborze celów ataków. 
- Musi myśleć w kategoriach natychmiastowych zwycięstw.- powtórzył Krestchmar 
w zamyśleniu.- Świat Żniwiarza leży na przecięciu dwóch głównych szlaków 
nadprzestrzennych, ale nie są to jedyne szlaki. 
- Nie wiem, czy korzystniej dla niego będzie zdobywać planety leżące wzdłuż 
szlaków, czy rozciągnąć siły na odleglejsze światy, ale za to posiadające słabsze 

fortyfikacje.- odparł oschle Pellaeon.- Na szlakach operują całkiem spore służby ochrony 
sektora. 
- Ale nie są to siły, które dałyby radę jego flocie.- zaoponował Llegh.- Jeżeli Kanos 
zechce zastosować sprawdzoną metodę i skupić wszystkie siły na jednym szlaku… 
- Wtedy popełni taktyczne samobójstwo.- przerwał mu admirał.- Nikt nie zajmuje 
szybko żadnego terytorium, jeśli nie rozciąga swoich sił! Najpierw uderza się w 
kluczowe, newralgiczne struktury na wrogim terytorium, żeby potem z nich 
przeprowadzić ofensywę na mniej znaczące rejony! 
- Nie… to nie jest w stylu Executor’s Lair.- powiedział niepewnie Llegh. 
- Przecież już mówiłem, że inne pomysły są absurdalne i nieskuteczne!- rzucił 
Pellaeon. 
- Nie, nie o tym mówię.- rzekł zamyślony Krestchmar. Przygnębienie i poczucie 
zagubienia nie pozwalało mu na szybkie i klarowne myślenie, ale starał się jakoś to 
przezwyciężyć. Na początek usiłował sobie przypomnieć wszystkie spotkania z agentami 
Executor’s Lair. Exaphi, bezbronna, rolnicza planeta, zaatakowana przez flotą tak 
ogromną, że aż trudno to sobie wyobrazić… Drogdon Kitro, niczego niespodziewający 
się Wędrowny Protektor, zastrzelony przez diabolicznego Maareka Stele’a… Kir Kanos, 
uderzający bez litości w pozbawioną obrony lukę w fortyfikacjach generatora… Bron’til, 
nie uważany przez nikogo za zdolny do jakiejkolwiek obrony, został całkowicie 
spacyfikowany… - Nie, panie admirale.- mówił dalej Llegh.- Myślałem o czym innym. 
Może mi pan wierzyć albo nie, ale oni będą atakować słabych! 
- Bardzo możliwe…- Pellaeon zdawał się jakby ochłonąć.- Tylko nie wiem, czy 
cokolwiek im z tego przyjdzie. 
- Nawet jeśli nie, nie możemy przeoczyć takiej ewentualności.- powiedział 
Glottalphib.- A jeśli tak, naszym obowiązkiem jest bronić ludzi, którym Kanos mógłby 
zagrozić. 
- To człowiek honoru.- zaoponował Pellaeon.- Nie sądzę, żeby odnajdywał jakiś cel 
w mordowaniu cywilów. 
- Kanos może nie.- Llegh przypomniał sobie informację o Belkadanie.- Ale niech pan 
nie zapomina, że jest teraz częścią Executor’s Lair. Słyszał pan o Adumarze, prawda? 
Executor’s Lair nie oszczędza nikogo! 
- Pełna gotowość! To nie są ćwiczenia! Nie mamy wiele czasu!- krzyczał Lando 
Calrissian przez komunikator, siedząc w fotelu admiralskim na pokładzie 
superniszczyciela „Lusankya”. Przed iluminatorem właśnie śmignęła eskadra A-
Wingów, goniąc dwie formacje myśliwców typu E, a po bokach monstrualnego okrętu 
sunęły cztery pancerniki typu Dreadnaught, stanowiące jego osłonę. Gdzieś w oddali na 
pozycje do skoku ustawiała się jakaś kanonierka Skipray, wchodząca w skład osłony 
któregoś z mniejszych okrętów, a w tle majaczyło kilka krążowników MC-90 i jeden 
Majestic. Lando rzucił okiem na ekran taktyczny; dookoła „Lusankyi” zgromadziła się 
połowa republikańskich sił, jakie zgromadzono nad Commenorem. Pozostałe okręty 
zbierały się wokół „Guardiana”, drugiego superniszczyciela, który ostatnio przybył do 
punktu zbornego, i miał być dowodzony przez generała Wedge’a Antillesa. W jego 
towarzystwie dryfowały również dwa inne statki obcej konstrukcji, każdy miał ponad 
dziesięć kilometrów długości i potężne silniki, zarówno podświetlne, jak i nadświetlne. 
Trzecią grupą uderzeniową miały być sześćdziesiąt trzy Battle Dragony księcia Isoldera. 
Wszystkie te okręty zajmowały właśnie pozycje po zewnętrznej stronie planety, skąd 
miały skoczyć przez nadprzestrzeń w kierunku układu Corelli. Mobilizacja była 
zakończona. 

Jednak kiedy flota miała już wskakiwać w nadprzestrzeń, Lando otrzymał informację 
od admirała Bel Iblisa, według którego Commenor był następnym celem Pogromcy 
Słońc. 
A bez względu na ryzyko flota Nowej Republiki nie mogła opuścić świata w 
potrzebie. Dlatego generał Calrissian wydał natychmiastowy rozkaz pełnej gotowości 
bojowej i przygotowania się na przybycie Pogromcy Słońc. Flota miała powstrzymać 
mały, choć śmiercionośny stateczek tak długo, jak tylko się da. I chociaż Lando nie miał 
bladego pojęcia, w jaki sposób mają tego dokonać, a Wedge, jak tylko przybył, 
powiedział wprost, że to czyste szaleństwo, było oczywiste, że musieli to zrobić. Po 
prostu musieli. 
Poza tym admirał Bel Iblis zapewnił ich, że w walce z Pogromcą Słońc nie będą 
osamotnieni. Przyśle im coś, co będzie w stanie im pomóc. 
Tylko, że ta tajemnicza broń jak dotąd jeszcze nie przybyła, a żołnierze denerwowali 
się coraz bardziej, i to mimo dwóch gigantycznych statków-robotów, z Vuffi Raa na 
czele, które ostatnio przybyły. 
Pogromca Słońc był coraz bliżej. 
A oni mogli tylko czekać. 
- Mistrzu, ten cały pośpiech i mobilizacja… przypominają mi się dawne czasy.- 
zapiszczał ktoś za jego plecami. Lando odwrócił się i spojrzał łagodnie w czerwone oko 
małego Vuffi Raa. A raczej w dwoje czerwonych oczu, bo Vuffi Raa nie był sam; 
przybył wraz z robotem, który śmiało mógłby zostać uznany za jego brata bliźniaka. 
Właściwie byli tak identyczni, że gdyby nie fakt, iż drugi droid mało mówił i był bardziej 
zachowawczy, Lando nie wiedziałby, do kogo mówić. 
Towarzysz Vuffi Raa przedstawił się jako Trzy Tysiące Czterysta Pięćdziesiąty 
Siódmy. Z tego, co Lando zdołał się dowiedzieć, droid, który stał przed nim, był jedynie 
wysłannikiem większego bytu, którym w praktyce miał być dziesięciokilometrowy okręt 
towarzyszący „Guardianowi”. A właściwie nie tyle wysłannikiem, co swego rodzaju 
manifestacją, zdalnie sterowaną przez swego stwórcę. 
- A wiec Trzy Tysiące Czterysta Pięćdziesiąty Siódmy to tylko atrapa?- spytał się w 
pewnym momencie Calrissian. 
- Nie do końca.- odparł piskliwie Vuffi Raa.- Ten droid nie ma nazwy, jest zdalnie 
sterowany, żeby ułatwić wam, ludziom, kontakt z naszą rasą. Trzy Tysiące Czterysta 
Pięćdziesiąty Siódmy…- robot wskazał jedną ze swoich macek na iluminator.-…to to, co 
widzisz w przestrzeni. 
Lando przypomniał sobie, jakie wrażenie zrobił na nim dziesięciokilometrowy, 
mechaniczny stwór. Podobnie zresztą, jak wtedy, w Gwiazdogrocie ThonBoka, kiedy 
zobaczył kilka tysięcy takich cybernetycznych obcych. Myślał, że od tej pory widział już 
wystarczająco wiele, Gwiazdę Śmierci, Stację Centerpoint, „Oko Palpatine’a”… ale 
ogromne, podobne do okrętów, istoty ciągle robiły na nim wrażenie. 
- Czyli ty też nie jesteś już droidem?- upewnił się Lando. 
- Nie, mistrzu.- odparł Vuffi Raa.- Moje prawdziwe „ja” dryfuje w przestrzeni, obok 
mojego brata… nasi rodzice przebudowali mnie i powiększyli, bym był bardziej podobny 
do nich. Nawet to imię, którym się do mnie zwracasz, już nie jest aktualne. 
- Czyli jak mam się do ciebie zwracać? 
- Moje dawne imię znaczyło Tysiąc Sto Trzydziesty Ósmy, i przyjęło się w taki 
sposób nazywać dorosłych przedstawicieli mojej rasy.- rzekł robot z nutką dumy.- Ale 
jeśli ci wygodniej, możesz do mnie mówić po staremu, mistrzu.- zapiszczał.- Bardzo 
dobrze wspominam czasy, kiedy zwracano się do mnie: Vuffi Raa. 
- No więc dobrze, Vuffi Raa.- westchnął Calrissian.- A co się stało z twoimi 
rodzicami, Pierwszym i Drugim? I co was do mnie sprowadza? 

- Śmierć, mistrzu.- Lando odniósł nieodparte wrażenie, że robot zadrżał, wymawiając 
to słowo.- Śmierć i permanentny terror, taki sam, jaki czułem, służąc Imperium. 
Niepewność jutra… 
- Do rzeczy.- przerwał mu Calrissian. Nie miał czasu na piękne, rozbudowane 
wypowiedzi małego droida. 
- Executor’s Lair zabiło moją rodzinę.- rzekł Vuffi Raa płaczliwie, ponownie drżąc.- 
Znaleźli nas dzięki probotom, jakich używało Imperium… ich flota zaskoczyła nas, 
kiedy zbieraliśmy się na coroczny zlot mojej rasy… mieli działo, które niszczyło nas 
jednym strzałem! I okręt, większy nawet od nas! Zanim zdołaliśmy zareagować… 
zaczęli strzelać! Bez ostrzeżenia, bez jakiegokolwiek słowa… od razu po wyjściu z 
nadprzestrzeni… najpierw w naszych najstarszych… potem w młodszych… a eksplozje 
jednych pochłaniały kolejnych… tylko trzynastu naszych zdołało uciec z tej masakry… 
- A wasza broń? Promienie odbijające lasery?- upewnił się Lando.- Były 
nieskuteczne? 
- Może w większej liczbie bylibyśmy w stanie odeprzeć ten superlaser… ale nie 
mieliśmy czasu się zorganizować.- wtrącił robot numer 3457.- Zanim zdążyliśmy 
ochłonąć, z trzech tysięcy zostało niecałe pięćset. Część zniszczyły lasery Executor’s 
Lair, ale większość poległa po zderzeniach z odłamkami i resztkami naszych rodzin… to 
było straszne. 
- Tak, a winę za to ponosi Executor’s Lair!- syknął Vuffi Raa, a Lando odniósł 
wrażenie, że fotoreceptor droida pociemniał, przyćmiony gniewem.- Długo szukaliśmy 
sprawców. Dopiero, kiedy ujawnili się oni nad Roon, postanowiliśmy zadziałać. 
Wiedzieliśmy jednak, że sami nie damy rady i potrzebujemy sojuszników. Już wiesz, 
czemu cię szukaliśmy, mistrzu. 
- Nie nazywaj mnie mistrzem.- przypomniał Lando, czując się, jak za dawnych, 
dobrych czasów. On i Vuffi Raa… znów razem. 
Teraz jednak nie miał zbyt wiele czasu na sentymentalne wspomnienia. Czekali na 
Pogromcę Słońc, w napięciu, które udzielało się wszystkim obecnym w układzie 
Commenoru. Wedge wydał nawet rozkaz ewakuacji planety, chociaż zdawał sobie 
sprawę, że w razie katastrofy wielu jej mieszkańców zginie. Nie mógł jednak siedzieć 
bezczynnie. Musiał coś zrobić. 
Przy okazji odnosił nieodparte wrażenie, iż Vuffi Raa i jego brat również mieli 
nieciekawe miny. Owszem, zadeklarowali swoją pomoc w walce z Executor’s Lair, co 
nawiasem mówiąc bardzo korzystnie wpłynęło na morale żołnierzy, ale informacja o 
Pogromcy Słońc zbliżającym się do systemu zadziałała dokładnie w przeciwnym 
kierunku. Nastroje we Flocie, od pojawienia się cybernetycznych statków dające się 
określić jako przyzwoite, obecnie spadły na łeb, na szyję. A fakt, że wszystkie okręty 
Floty musiały zostać w układzie Commenora, chociażby po to, by bronić cywilów, także 
zrobił swoje. Morale były niskie, jak nigdy dotąd. 
Chociaż decyzja o pozostaniu była szalona z taktycznego punktu widzenia, Lando 
wiedział, że nie ma innego wyjścia. Rozmawiając z Bel Iblisem czuł, że admirał ma jakiś 
plan, coś, dzięki czemu Flota Nowej Republiki i planeta Commenor nie muszą obawiać 
się Pogromcy Słońc.Tym niemniej jednak mają oni pozostać w systemie i za wszelką 
cenę starać się przechwycić superbroń Executor’s Lair. A przynajmniej do czasu 
przybycia zapowiadanej przez Bel Iblisa odsieczy. 
Kolejna dyrektywa, o której mówił rozkaz Głównodowodzącego, mówiła, że zaraz 
po zneutralizowaniu zagrożenia ze strony Pogromcy Słońc wszystkie statki mają ruszyć 
bezpośrednio na Corellię. Łatwo powiedzieć. Skok tak dużej floty musi być skrupulatnie 
obliczony i przygotowany. Okręty mogłyby oczywiście wejść w nadprzestrzeń luźniejszą 

formacją, jednak potem musieliby dokonywać żmudnych i czasochłonnych korekt i 
obliczeń. 
A na to nie było czasu. Im dłużej Flota Nowej Republiki zwlekała z kontrofensywą, 
tym więcej Executor’s Lair zbierało żniwa strachu i terroru, jakim przykryło galaktykę. 
Poza tym pojawiało się ryzyko, że admirał Morck rozszerzy ekspansję na sąsiednie 
układy; z logistycznego punktu widzenia powinien tak zrobić, żeby zapewnić sobie 
zaplecze zaopatrzeniowe. Dlatego zanim będzie do tego przygotowany, trzeba uderzyć 
na Corellię i pozbawić go całej siłi militarnej, jaką zgromadził. 
Tym niemniej Flota Nowej Republiki, zebrana nad Commenorem, nie mogła pod 
żadnym pozorem opuścić układu. Lando niemal czuł narastające napięcie; coś wisiało w 
powietrzu, a on nie miał innego wyjścia, jak tylko czekać na Pogromcę Słońc. 
- Panie generale!- odezwał się oficer wachtowy, bezskutecznie starając się ukryć 
podenerwowanie.- Mamy odczyty z wektora sześćdziesiąt osiem na sto piętnaście! 
Pojawił się tam niewielki statek, odpowiadający charakterystyce Pogromcy Słońc! 
- Wszystkie jednostki, ognia z każdego działa, jakie mamy!- polecił Calrissian 
czując, jak na czoło wstępują mu krople potu. Nie wierzył, że uda im się zatrzymać 
Pogromcę, ale musiał spróbować.- I przygotujcie promienie ściągające! Musimy 
spowolnić to gówno, zanim będzie za późno! Wykonać! 
- Tak jest, sir. 
Lando westchnął, po czym wstał z fotela i zaczął nerwowo przechadzać się po 
mostku. Vuffi Raa i jego brat w pełnej napięcia ciszy śledzili każdy jego krok. 
Zaczęło się. 
Wedge Antilles biegł właśnie w stronę mostka, skręcając co jakiś czas i przeskakując 
nad małymi, ale pałętającymi się wszędzie droidami typu MSE-6. Zdawał sobie sprawę, 
że, chociaż gnał, ile sił w nogach, i nie zawracał sobie głowy odpowiadaniem na saluty 
podwładnych, trochę czasu upłynie, zanim dotrze na mostek ośmiokilometrowego 
superniszczyciela, na którym przebywał. Swoją drogą niewielu żołnierzy mu salutowało; 
właściwie wszyscy, których spotykał po drodze, biegli gdzieś tak samo, jak on. Cały 
okręt był w stanie nagłej mobilizacji. Wszystko przez ogłoszony nagle alarm, który mógł 
znaczyć tylko jedno. 
Pogromca Słońc przybył do układu Commenor. 
Wedge był od początku przeciwny decyzji admirała Bel Iblisa i generała Calrissiana 
o pozostaniu w układzie. Rozumiał co prawda, że taki jest wymóg polityczny i że Senat 
nie wybaczy Głównodowodzącemu, jeśli opuści planetę w potrzebie, ale jego zmysł 
taktyczny nie pozwalał mu zgadzać się z tym posunięciem. Admirał co prawda 
zapewniał, że przyśle coś, co pozwoli im uporać się z groźną superbronią Vadera, jednak 
tego cudownego środka nikt dotąd nie widział, a Pogromca już rozpoczął atak. Okręty 
grup uderzeniowych Calrissiana, Isoldera i jego, Antillesa, musiały więc go 
powstrzymać. Choćby wydawało się to najbardziej absurdalnym pomysłem w historii 
wojskowości. 
Z drugiej strony, Commenor był punktem wyjścia do precyzyjnego ataku na Corellię 
i ponowna koordynacja uderzenia z inego miejsca zajęłoby bardzo wiele cennego czasu. 
A na to z całą pewnością nie mogli sobie pozwolić, poza tym opuszczenie przez Flotę 
Commenoru byłoby samobójstwem politycznym Bel Iblisa. Nikt nie zostawiłby na nim 
suchej nitki. 
Tylko czy warto ryzykować Flotę, żeby wyprowadzić precyzyjny atak na system 
okupowany przez Executor’s Lair? 

Wedge nie potrafiłby podjąć decyzji. Przynajmniej nie teraz. Wiedział jednak, że 
względy polityczne, którymi kierował się Głównodowodzący, ograniczyły wybór do 
minimum. 
Było jeszcze coś. Antilles znał Bel Iblisa bardzo długo i czuł, że były senator za 
punkt honoru postawił sobie wyzwolenie Corelli. Może to był przejaw patriotyzmu, a 
może zmysłu politycznego, ale zwrócenie Corellianom wolności stało się priorytetem dla 
niego i dla całej Floty. On i generał Goolcz zrobili wszystko, co możliwe, aby atak na 
zajęty przez Vadera system przyspieszyć. Właściwie to Antilles doskonale to rozumiał. 
Sam czuł coś takiego, kiedy myślał o kontrofensywie w układzie Corelli; miał wrażenie, 
że puls mu przyspiesza, a serce rośnie. Zresztą Wedge zauważył to również u innych 
żołnierzy czy pilotów, pochodzących z Corelli. Nawet Myn Donos z Eskadry Łotrów 
wydawał się być bardziej zdeterminowany, niż zwykle. Antilles rozmawiał o tym z 
Tycho, którego szwadron przybył na „Guardiana” całkiem niedawno, po misji na 
Bilbringi, i obaj panowie zgodzili się, że zapał Donosa wynika z czegoś więcej, niż chęci 
dokopania sługusom Vadera. To było to, co czuł sam Wedge, co czuł Bel Iblis, co 
zapewne odczuwali również Han Solo i Corran Horn, którzy z całą pewnością wzięliby 
udział w wyzwoleniu Corelli, gdyby nie musieli zmagać się z innymi problemami. A 
dlaczego? 
Bo było coś w tej planecie, co nie pozwalało myśleć o niej obojętnie. 
W końcu Antilles wpadł zziajany do pomieszczenia taktycznego, które znajdowało 
się kilkanaście poziomów poniżej mostka i jakieś pół kilometra bliżej śródokręcia. Nie 
było to oczywiście to samo, co dowodzenie bezpośrednio z mostka, ale Wedge musiał 
wziąć sprawy w swoje ręce jak najszybciej i ruszyć flotę do akcji. Nie miał więc czasu na 
wspinanie się na mostek, skoro mógł dowodzić również z pomieszczenia taktycznego. A 
w tym momencie liczyła się każda chwila. 
- Wszystkie grupy uderzeniowe, tu generał Wedge Antilles! Meldować gotowość 
bojową!- rozkazał przez komlink, jak tylko go dopadł. W pomieszczeniu znajdowało się 
kilku oficerów sztabowych, nadzorujących uaktualnianie map taktycznych i odbieranie 
informacji z mostka. Przy konsolecie komunikacyjnej siedziało kilku łącznościowców 
różnych ras, rejestrujących raporty od wszystkich statków, które wchodziły w skład 
flotylli „Guardiana”. Jedynie dwie monstrualne konstrukcje obcych, z których jeden był 
rzekomo przyjacielem Lando, nie otrzymywały poleceń od Wedge’a, ale i one 
najwyraźniej dostosowywały się do działań jego okrętów. Gdzieś pod ścianą siedział 
jeden z pilotów, zapewne kwatermistrz skrzydeł myśliwskich superniszczyciela, który co 
jakiś czas wstukiwał polecenia w klawiaturę swojego terminala i mówił coś drżącym 
głosem przez komunikator. 
- Panie generale, wachtowy donosi, że Pogromca Słońc przesuwa się na pozycję do 
strzału w gwiazdę Commenoru!- zameldował jeden z taktyków.- Flotylla księcia Isoldera 
zajmuje pozycje na jego drodze, „Lusankya” i jej okręty podchodzą pod kątem stu 
dwudziestu stopni względem Hapan! 
- Wykonać założenia taktyczne!- rozkazał Antilles. Lando i Isolder stosowali się do 
naprędce ustalonej strategii, jaką wymyślili na tę okazję. Wszystkie okręty zmieniały 
teraz swoje położenie, dostosowując je do sytuacji w układzie, ale nie odchodziły za 
daleko od wektorów skoku. Miało to zapewnić Flocie możliwość ucieczki, gdyby 
Pogromca Słońc jednak wystrzelił.- Niech krążowniki Mon Calamari wysunął się na 
czoło i złapią Pogromcę promieniami ściągającymi! Może go spowolnią!- albo 
zatrzymają, dodał w duchu. 
- Sir, wszystkie myśliwce w hangarach.- rzucił kwatermistrz. Wedge dopiero teraz 
zdał sobie sprawę, że był bardzo młody, a akcent sugerował pochodzenie z Corelli.- Czy 
to aby rozsądne? Może gdybyśmy zaatakowali pełną siłą… 

- Na nic by się to nie zdało.- przerwał mu Antilles.- Pogromca Słońc jest 
niezniszczalny. A nasze maszyny przeszkadzałyby tylko operatorom promieni 
ściągających. 
- Jeden z obcych okrętów rozpoczął ostrzał!- rzucił któryś z oficerów sztabowych z 
lekkim niedowierzaniem.- Ale pruje! Ma więcej broni, niż… 
Wedge już go nie słuchał; uśmiechając się w duchu, uciekł myślami do 
monstrualnych konstrukcji, które przybyły, by razem z Nową Republiką, ramię w ramię, 
walczyć przeciwko Executor’s Lair. Ten, który właśnie rozpoczął kanonadę, musiał być 
pewnie numerem 3457. tylko on był bowiem uzbrojony w standardową broń laserową i 
turbolaserową, oraz wyrzutnie rakiet i torped. Drugi okręt, który Lando nazywał Vuffim 
Raa, dysponował tylko standardowym uzbrojeniem swojej rasy, mianowicie laserami 
wysyłającymi fotony o przeciwnej polaryzacji. Same w sobie nie robiły niczemu żadnej 
szkody, jednak mogły odbijać promienie tradycyjnych laserów, jeśli tylko spotkały je na 
swojej trajektorii. Były też równie silne, jak działa jonowe, jeśli chodzi o neutralizację 
tarcz statków. 
Podobno z ocalałych mechanicznych stworów tylko Trzy Tysiące Czterysta 
Pięćdziesiąty Siódmy został uzbrojony w rodzaj broni, jakim włada reszta galaktyki. 
Obcy uznali, że więcej nie trzeba; w gruncie rzeczy byli bardzo pokojową mechaniczną 
rasą. 
I to się przyczyniło do ich zguby. 
- Sir, Pogromca wymyka się z zasięgu naszych promieni ściągających! Zaraz będzie 
gotów do strzału!- zameldował łącznościowiec z przerażeniem, 
- Pełna moc!- warknął Wedge. Plan planem, ale nie mógł pozwolić superbroni tak po 
prostu wystrzelić. To co, że 3457 i dziesiątki innych okrętów przykrywały ogniem 
niewielkiego Pogromcę Słońc; był na to niewrażliwy i, co więcej, zdawał się być 
niepowstrzymany. Ilekroć wchodził w zasięg promienia ściągającego, natychmiast go 
unikał. Właściwie nic dziwnego; gdyby on, Wedge, był niezniszczalny i musiał 
przejmować się tylko nielicznymi promieniami ściągającymi, też pewnie dawałby radę 
ich unikać.- Nie bać się zejść z wektorów skoku! Powstrzymać Pogromcę Słońc za 
wszelką cenę!- wiedział, że nie było to do końca zgodne z planem, ale Lando i Isolder na 
pewno zrozumieją. Nie może zostawić mieszkańców Commenoru na pewną śmierć. 
- Czy to rozsądne, sir?- spytał młody kwatermistrz drżącym głosem.- Nasi mogą 
zginąć… 
Wedge podszedł do niego i spojrzał mu głęboko w oczy. Chłopak wyraźnie się bał. I 
to nie tylko Pogromcy Słońc i tego, że mogą zginąć inni żołnierze Floty, ale przede 
wszystkim był sparaliżowany strachem o siebie. Wedge wielokrotnie był świadkiem 
takich sytuacji, kiedy to niezaprawiony w bojach pilot po raz pierwszy staje do walki z 
realnym zagrożeniem. Wtedy połowa jego uwagi mimowolnie poświęcona jest 
wyszukiwaniu możliwości ucieczki, schronienia się. Trudno było się temu dziwić; to 
naturalny instynkt. Dlatego uczono żołnierzy, że mogą polegać na swoich odruchach, 
natomiast powinni tłumić emocje, kiedy są na polu bitwy. 
Ten tutaj jednak bał się nie tylko obecnego, realnego przeciwnika. Wedge mógł się 
założyć, że trząsł się ze strachu na myśl o kontrofensywie w układzie Corelli. Kompletny 
brak dyscypliny, pomyślał z dezaprobatą, jednak wtedy jeszcze raz spojrzał na 
kwatermistrza. Był młody, miał może dziewiętnaście lat, bitwę to widział z bliska 
pewnie tylko na holofilmach. Czy można było go winić za to, że boi się walczyć w 
bitwie, z której na pewno wielu żołnierzy nie wróci? 
- Zanosi się na wielki bój, synu.- powiedział w końcu Wedge.- Widzę, że nie jesteś 
mentalnie przygotowany. Jeśli naprawdę się boisz stanąć do walki, możesz odejść. 
Odlecieć. Nikt nie będzie cię za to winił. 

Młody kwatermistrz patrzył przez chwilę zaskoczony na generała, jakby szukając 
podstępu w jego słowach. Potem, kiedy nie dostrzegł żadnego ukrytego fortelu w 
łagodnej, pełnej troski twarzy Wedge,a opuścił wzrok, jakby zastanawiając się czy aby 
nie skorzystać z tej propozycji. Antilles cały czas przypatrywał mu się w milczeniu. 
- Nie, panie generalne.- kwatermistrz uniósł wzrok i zacisnął pięści. Ciągle się bał, 
ale zdawał się nie być już sparaliżowany tym strachem. Na jego twarz wstąpiła 
determinacja.- Corellia jest też moją ojczystą planetą. Będę walczyć. 
- Cieszę się.- Wedge poklepał go po ramieniu, po czym przyjął postawę zasadniczą.- 
A teraz wróć do obowiązków! Jesteśmy w samym centrum walki! 
- Tak jest, sir! 
- Panie generale!- zawołał jeden z oficerów sztabowych.- Pogromca Słońc za kilka 
sekund osiągnie dogodna pozycję do strzału! 
Niech to szlag, pomyślał Antilles z przerażeniem, licząc teraz tylko na cud. Było za 
późno, żeby wycofać jego okręty, a przynajmniej część z nich. Niech Moc ma nas w 
swojej opiece, pomyślał. 
- Ostrzelajcie go wszystkim, co macie!- rozkazał.- Musimy dać mieszkańcom 
Commenoru czas na ucieczkę!- przerwał na chwilę, po czym dodał cicho:- Dowodzenie 
wami to był prawdziwy zaszczyt. 
- Sir, Pogromca wystrzelił pocisk!- zameldował sztabowy. 
- Panie generale! Nowy obiekt na wektorze czterdzieści trzy na szesnaście!- zawołał 
nagle inny oficer. Wedge spojrzał na ekran taktyczny i na chwilę w jego sercu znów 
zagościła nadzieja. 
Po chwili jednak jej miejsce zajęło zdumienie, wymieszane z przerażeniem. 
Wiedział, że Bel Iblis i Goolcz wysłali mu na pomoc coś, co miało przeciwstawić się 
Pogromcy Słońc. Nie spodziewał się jednak, że sięgną po takie środki. Środki niemal 
ostateczne. To było bardziej zaskakujące i przerażające, niż Devastator, który pojawił się 
nagle nad Exaphi swego czasu. Wedge, między jedną przerażoną myślą a drugą, 
zastanowił się, czy budowa tej superbroni była inicjatywą Bel Iblisa lub Goolcza, czy 
wpadł na to świętej pamięci admirał Perm. 
Okręt miał kształt przypominający widzianą od tyłu stopę, z czego podstawa i dziób 
były mocno uzbrojone i opancerzone. Widać było wyraźnie około czterdzieści baterii 
ciężkich turbolaserów, a gdzieniegdzie były także poczwórne działka laserowe do walki 
z myśliwcami. Śródokręcie wypełniał w całości podobny do Gwiezdnego Galleonu 
kadłub, do którego przymontowano abstrakcyjnie wyglądające mechanizmy i 
dobudówki, z czego najbardziej imponująca była gruba antena na kształt działa, 
wystająca z przodu, i kilka dodatkowych wieżyczek, przypominających kadłub fregaty 
Nebulon-B, po bokach. Z tyłu pięć palców „stopy” stanowiły ogromne silniki, 
prawdopodobnie wyjęte z jakiegoś niszczyciela klasy Imperial. Całość miała niecałe dwa 
kilometry długości, a na burcie i przez transponder dało się wyczytać jej nazwę: SS 
„Requiem”. 
Wedge znał jednak tę konstrukcję pod innym kryptonimem. Widział ją co prawda 
tylko raz, i to jeszcze na hologramie, ale był w stanie przekonać się na własne oczy, co 
potrafi. Było to w przestworzach ponad planetą Mrlsst, a okręt ten był zaprojektowany 
przez genialnego naukowca, Roraxa Falkena. 
Był to Nóż Planetarny. 
Superbroń ta była w stanie zakrzywiać przestrzeń i tworzyć coś na kształt czarnej 
dziury; wytwarzać w próżni lukę, która, wchłaniając wszystko, co znajduje się w 
bezpośredniej bliskości, dosłownie wymazywała to z przestworzy. Prawdopodobnie 
odpowiednio silny i skalibrowany promień mógł wessać całą planetę, a na pewno dałby 
radę ją mocno uszkodzić. Egzemplarz użyty nad Mrlsst był niedopracowany i 

niedokładny, uderzenie Noża Planetarnego spowodowało jego samozniszczenie. Wedge 
wiedział jednak, że ta broń może być bardzo groźna dla każdego, kto będzie miał z nią 
do czynienia, dlatego osobiście przyrzekł Mrlssi, że Nowa Republika nigdy jej nie 
zbuduje i nie użyje. 
Jak widać, nie dotrzymał słowa. 
Nie było jednak teraz czasu na zawodzenia. Zagłada Commenoru była blisko. 
- „Requiem”, tu generał Antilles.- powiedział Wedge przez komlink, ustawiając go 
na ogólną częstotliwość. Ciągle był przerażony tym, co zobaczył, jednak nie miał 
zamiaru dać się sparaliżować.- Pogromca Słońc już wystrzelił! Jeżeli wasze możliwości 
nie są przereklamowane i jesteście w stanie go powstrzymać, zróbcie to teraz, albo cały 
układ czeka zagłada! 
- Oczywiście, generale.- usłyszał w odpowiedzi ponury głos. Głos, który wydawał 
mu się dziwnie znajomy.- Niech pan i generał Calrissian zrobią wszystko, by zatrzymać 
Pogromcę w systemie. „Requiem” zajmie się pociskiem. 
Wedge zaakceptował plan i natychmiast skontaktował się z Landem i Isolderem, 
przedstawiając im szybko stan rzeczy, a następnie wydał serię komend, która miała 
przygotować wszystkie jego okręty do schwytania Pogromcy Słońc. Nie było to proste, 
bo mała superbroń była szybka i zwrotna, a większość Floty Nowej Republiki była już 
daleko, na wektorach skoku w nadprzestrzeń. Jednakże wszystkie okręty, włącznie z 
mechanicznymi obcymi, natychmiast zawróciły i ruszyły w stronę niewielkiego, acz 
groźnego stateczku. Krąg wokół Pogromcy zacieśniał się i kwestią czasu było, zanim 
przestrzeń dookoła znajdzie się w zasięgu promieni ściągających. 
Tymczasem „Requiem” dokonało mikroskoku przez nadprzestrzeń i znalazło się w 
punkcie, z którego mogło atakować całą trajektorię lotu pocisku Pogromcy Słońc. 
Niezwykle wrażliwe sensory i dokładne komputery celownicze superbroni błyskawicznie 
namierzyły torpedę i wyznaczyły punkt, w którym należało zakrzywić przestrzeń, aby ją 
zniszczyć czy też wessać w niebyt. Wzięły jeszcze poprawkę na czas wygenerowania 
pola zakrzywiającego i, nie zwlekając ani chwili stworzyły je. 
Akurat w tej samej sekundzie, w której torpeda znajdowała się na wyznaczonej 
pozycji. Rezultatem było jej całkowite wchłonięcie i wyeliminowanie. 
- Do wszystkich jednostek!- zawołał dowódca „Requiem” zdeterminowanym głosem, 
chwytając za komunikator.- Pocisk unieszkodliwiony! Złapcie mi teraz tego Pogromcę 
Słońc, żebym mógł to samo powiedzieć o nim! 
- Już pana poznaję!- rozległo się w głośnikach zniekształcone przez eter wołanie 
Wedge’a Antillesa.- Generał Airen Cracken! Nie przypuszczałem, że to panu admirał Bel 
Iblis powierzy dowodzenie „Requiem”! 
- Te sukinsyny zabiły mi syna!- warknął Cracken ponuro.- I nie pozwolę, aby 
skrzywdzili tak samo jakiegokolwiek innego ojca. Może już jestem stary, ale nadal mogę 
im nieźle dosadzić! 
- Rozumiem, generale Cracken.- włączył się nagle Lando.- Bylibyśmy wdzięczni, 
gdyby pan teraz wessał tego Pogromcę Słońc. Nie oprze się chyba temu pańskiemu 
cudeńku, prawda? 
- Nie powinien, generale Calrissian.- rzucił Airen.- Proszę go tylko przytrzymać, a 
my już coś z nim zrobimy.- zwrócił się do siedzącego obok sternika.- Cała naprzód! 
Pokażmy im, że z Nową Republiką to nie przelewki! 
Pilot Pogromcy Słońc miał jednak inne plany. Widząc, co „Requiem” zrobiło z jego 
torpedą, stwierdziło, że jego życie, jak dotąd bezpieczne pod niemal niezniszczalnym, 
molekularnym pancerzem, jest mocno zagrożone. Co prawda kadłub już kilkakrotnie 
trzeszczał pod intensywnym ostrzałem przeciwnika i pilot miał wrażenie, że jak dotąd 

niepokonany Pogromca wkrótce się rozleci, jednak póki co wszystko się trzymało. Nóż 
Planetarny był jednak zupełnie innym rodzajem broni i było wielce prawdopodobne, że 
zakrzywienia przestrzeni Pogromca Słońc może nie przetrwać. 
Pilot Executor’s Lair zdecydował się zatem na ryzykowny manewr. Zdawał sobie 
sprawę, że zacieśniający się wokół krąg okrętów Floty Nowej Republiki może go 
pochwycić jednym z promieni ściągających, więc postanowił postawić wszystko na 
jedną kartę… i ruszył pełnym ciągiem w stronę „Requiem”, klucząc ostro. Rozważał 
jeszcze przez chwilę staranowanie kilku okrętów, ale w sytuacji, gdy było ich ponad 
dwieście, nie chciał ryzykować pochwycenia przez któregoś z nich. A „Requiem”, jak 
zdążył zauważyć, nie miało promieni ściągających. 
Klucząc zawile i robiąc uniki, Pogromca Słońc zbliżał się nieubłaganie w stronę 
Noża Planetarnego. Co jakiś czas można było wyczuć drżenia pokładu; to generator 
zakrzywiania przestrzeni co kilkanaście sekund uderzał w miejsce, gdzie przed paroma 
chwilami zarejestrował obecność małej, acz śmiercionośnej superbroni. Kilka razy trafiał 
niebezpiecznie blisko… pilot Executor’s Lair zdecydował, że jego misja w systemie 
Commenor zakończyła się fiaskiem. Musiał ratować własne życie i superbroń, którą mu 
powierzono. „Requiem” było coraz bliżej… 
Nagle Pogromca Słońc zrobił błyskawiczny unik przed kolejnym zakrzywieniem 
przestrzeni i pomknął pełnym ciągiem w stronę lewej krawędzi dzioba Noża 
Planetarnego. Wedge ze zgrozą obserwował, jak mały stateczek przebija się przez 
poszycie „Requiem”, dehermetyzując kadłub i trzęsąc całą konstrukcją. Okręty Nowej 
Republiki i obce statki, które ścigały Pogromcę, nagle straciły go z oczu i ze skanerów. 
Między nimi a niewielką superbronią znajdowało się ogromne, chociaż uszkodzone 
„Requiem”. 
- O rany…- westchnął kwatermistrz, rozszerzając źrenice z przerażenia. Przez 
ostatnie kilka minut stało się tak wiele… 
- Tu generał Antilles!- zawołał Wedge przez komlink, ignorując młodego 
Corellianina.- Generale Cracken, wszystko w porządku? Odbiór! 
- Tu generał Cracken.- rozległo się po chwili.- Pogromca zdehermetyzował kadłub i 
uszkodził trzy baterie turbolaserów! Siadło też pole cząsteczkowe. Chyba nie obejdzie 
się bez kilku napraw, na szczęście załoga już się tym zajmuje! 
- A Pogromca Słońc?- spytał Isolder przez eter. 
- Zniknął w nadprzestrzeni!- odparł oschle Cracken.- Nie namierzyliśmy go, ale 
jestem prawie pewien, że wiem, dokąd leci. 
- Ja też.- zgodził się Antilles.- Na Corellię. 
- A wiec gońcie go!- rzucił Cracken.- Im szybciej polecicie do układu Corelli, tym 
prędzej pozbędziemy się Vadera i jego Pogromcy Słońc! I tak przez to wszystko macie 
już opóźnienie! 
- A pan, generale?- spytał Calrissian. 
- Dołączę do was, jak tylko uporamy się z naprawami! Na razie poradzicie sobie beze 
mnie i, obiecajcie mi, że pokażecie tym draniom z Executor’s Lair, gdzie gundark ma 
stopy! 
- Tak jest, sir.- odparł machinalnie Wedge, po czym ziajał się wydawaniem 
rozkazów, mających ustawić jego flotyllę na wektorze skoku w stronę Corelli. To samo 
zrobili Lando i Isolder i po kilkudziesięciu minutach całą ogromna Flota Nowej 
Republiki, popierana przez kilka grup najemników, Legalnych Przewoźników i 
mechanicznych obcych, skoczyła w nadprzestrzeń, pozostawiając Commenor za sobą. 

Pilot Pogromcy Słońc mógł mówić tylko o niesamowitym szczęściu. Tylko dzięki 
niemu udało mu się wyminąć wszystkie dziury w przestrzeni, które mogły go wessać, a 
także zdołał wyjść cało z obławy, jaką na niego przyszykowano. To wszystko było 
prawie nierealne… on, pilotujący niezniszczalną i śmiercionośną superbronią, mającą 
sprzątnąć całą Flotę Nowej Republiki, musiał zmykać z podkulonym ogonem przed 
jakimś mechanicznym monstrum, które mogło zdmuchnąć jego Pogromcę tak łatwo, 
jakby był muchą! Nie do pomyślenia… Lord Vader nie będzie zadowolony, pomyślał 
pilot, pocąc się. Bardzo niezadowolony. Może uda mi się go udobruchać, przekonać, że 
przecież ocaliłem statek… 
Było jednak jeszcze coś, co pilota niepokoiło. Zarówno pod intensywnym ostrzałem 
całej Floty Nowej Republiki, jak i przy wstrząsach spowodowanych zakrzywianiem 
przestrzeni i podczas przebijania się przez kadłub „Requiem”, pilot miał wrażenie, że 
Pogromca Słońc zaraz się rozleci. A przecież był niezniszczalny… może tak powinno 
być? Co prawda nadal się trzymał i nie było wyraźnych znaków, że opancerzenie 
zaczyna słabnąć, ale może coś w tym całym molekularnym opancerzeniu mogło się 
zacząć sypać… to wszystko było bardzo dziwne. 
Ciekawe, co na to Lord Vader… 

ROZDZIAŁ 
20 
W galaktyce zapanował terror. 
Można było go wyczuć niemal wszędzie. Był tak wszechobecny, że aż 
przytłaczający, na ulicach, w informacjach HoloNetowych, wszędzie… szczególnie 
wyraziście odczuwali to Jedi, którzy byli w stanie wyczuwać aury innych istot lub grup. 
Dopiero oni naprawdę mogli poznać prawdziwą skalę kakofonii strachu i terroru. 
Obywatele Nowej Republiki, panicznie obawiający się Pogromcy Słońc. Senat, który 
sparaliżowało zniszczenie Chandrilli i ataki komandosów Noghri. Mieszkańcy układu 
Corelli i całego sektora, obawiający się ekspansji Executor’s Lair. Żołnierze Nowej 
Republiki i Hapan, odczuwający zwykły strach przed śmiercią w boju. Szturmowcy 
Imperium, fortyfikujacy światy w sektorze Nilgaard. Wszyscy oni byli mentalnie 
sterroryzowani, poddający się mimowolnie narastajacej w galaktyce aurze paniki. 
Pajęczyna Mocy aż zgęstniała od mroku, wywoływanego przez ich strach. 
Luke Skywalker, mistrz Jedi i założyciel odrodzonego Zakonu, wielokrotnie 
przyglądał się jej podczas medytacji, z niejaką obawą obserwując narastający wokół 
strach. Nawet rycerze Jedi nie dali rady oprzeć się wszechogarniającej aurze obaw i 
strachu. Bali się o swoich bliskich, o galaktyczny ład, wreszcie o samych siebie. Tylko 
ktoś zaprawiony w polowaniach na Jedi mógł przyczynić się do wywołania tak 
negatywnych, prowadzących na ciemną stronę, emocji, zwłaszcza wśród istot, które 
powinny stanowić oazy spokoju i bezpieczeństwa w targanej wojną galaktyce. 
I właśnie teraz, kiedy Mara Jade Skywalker korygowała dotychczasowy wektor 
skoku „Peacemakera” przez nadprzestrzeń, jej mąż porozumiewał się przez HoloNet z 
Radą Jedi, która mogłaby rzucić lepsze światło na sprawę tajemniczego zabójcy Jedi. 
Zabójcy, który zabił kilkoro Jedi oraz osoby spokrewnione z Jedi. 
- Nie mam pojęcia, kim on może być.- powiedział Troo Ghra.- Prawdę 
powiedziawszy nikt, kto go spotkał, nie przeżył. Jedyne, co powtarza się w 
sprawozdaniach osób, które w odpowiednim czasie znajdowały się w pobliżu, to 
obecność promu klasy Sentinel. 
- To dość niepewna poszlaka.- stwierdził Luke z niepokojem. Po galaktyce latały 
tysiące, jeśli nie setki tysięcy, takich promów.- Jak rozumiem, nikt nie zarejestrował jego 
transpondera? 
- Dane, które udało się ściągnąć kontrolom lotów na Berchest, Geratonie i Grovinie, 
były fałszywe.- odparł hologram Daye’a Azur-Jamina, spoglądając smutno na 
Skywalkera.- Ktokolwiek to jest, nie lubi zostawiać śladów. 
- Bez wątpienia jest to wojownik używający Mocy.- mruknął mistrz Dek-Meron 
Perabi, drapiąc się po brodzie.- Albo przeszedł długie i ciężkie szkolenie, albo dysponuje 
niesamowitym potencjałem.- zmrużył oczy, otwierając się na Moc.- Chyba, że to ktoś, 
kogo znamy… 
- Czyżby Vader albo Rov Firehead?- zdziwił się Troo.- Nikt inny nie przychodzi mi 
do głowy, a tylko oni władają wystarczającą potęgą… 
- Nie… to ktoś inny.- westchnął Luke, sondując pole Mocy. Szukał w nim śladów 
jakiejś mrocznej obecności, kogoś na tyle silnego, by bez większego trudu walczyć, a 
nawet zabijać, rycerzy Jedi. Kogoś, kto nie czuje strachu, tylko go rozsiewa… 
I nagle wykrył pewną niewyraźną, ale dość natarczywą obecność. Gdzieś, wokół 
czarnej plamy Lorda Vadera… była to aura bardzo gęsta i bardzo chłodna, ale jakby 

sztuczna, syntetyczna. Luke miał wrażenie, że dotyka jej przez gumowe rękawiczki. Było 
jednak coś jeszcze. Ta istota maskowała się w Mocy, za pierwszym, a nawet drugim 
sondowaniem trudno było ją wyczuć. Może to miało związek z tą sztucznością… ale 
Skywalker miał przeczucie, że nie tylko. Syntetyczna Moc, syntetyczna istota, 
syntetyczna aura… nic w niej nie było naturalne, wszystko, co mistrz Jedi ledwo 
wyczuwał, było sztuczne, fałszywe, bluźniercze. 
Reborn. 
- Leonidzie, powiedz mi,- zaczął Luke.- ilu Rebornów zabił Ewon na Exaphi? 
- Z tego, co wiem, to siedemnastu.- wybzyczał Verpine. 
- No właśnie.- mruknął Skywalker, z nutką satysfakcji, ale też obawy.- A Brakiss 
mówił o osiemnastu Rebornach Rova Fireheada. 
- Pan Lowbacca rozumie.- odparł MTD, tłumacząc ryki i szczeknięcia Wookiego.- 
Czyli przeciwnikiem jest Reborn. Pan Lowbacca zastanawia się, jak to możliwe, że bez 
problemu walczy z Jedi, skoro jest słabszy z definicji? 
- Myślę, że to coś więcej, niż Reborn.- powiedział Skywalker.- To istota zmutowana, 
groteskowa, nie mająca nic wspólnego z naszą Mocą. To jest ktoś, kto samym swoim 
istnieniem burzy równowagę w galaktyce. W dodatku kroczy mroczną ścieżką, 
narzuconą mu przez jego pana. 
- Tak.- kiwnął głową Leonid.- Ścieżką terroru. 
- Myślę, że schwytanie tego Reborna musi stać się dla Zakonu priorytetem.- 
oświadczył holograficzny wizerunek Grofta Vil’lyi.- Póki ta istota jest na wolności, 
zagraża nie tylko nam, ale i równowadze w Mocy. Jest karykaturą wszystkiego, w co 
wierzymy. 
- To nie ulega wątpliwości.- powiedział Dek-Meron. Mistrzu…- zawahał się na 
chwilę.- Potrzebujemy cię teraz. Zwłaszcza, kiedy mistrzowie Solusar i Ikrit są 
nieosiągalni. Ten Reborn jest bardzo niebezpieczny… 
- …ale jest tylko częścią problemu.- dokończył spokojnie Luke.- Executor’s Lair 
ciągle zagraża Nowej Republice, a terror w galaktyce wywoływany jest w znacznej 
mierze przez Pogromcę Słońc. Poza tym cały ten mrok ma jedno źródło i to nim muszę 
się zająć w pierwszej kolejności. 
- Vader.- zgodził się Troo.- Cieżko mi zaakceptować twój wybór, mistrzu, jednak 
zgadzam się z nim. Czy Rada ma wysłać ci jakichś Jedi do pomocy? 
- Nie trzeba. Niech wszyscy wolni Jedi szukają tego Reborna. Pozwólcie im 
prowadzić własne śledztwa, może na coś wpadną. I jeśli admirał Bel Iblis znów poprosi o 
wsparcie, nie wahajcie się ani minuty. 
- Tak też się stanie.- rzekł Ghra.- Wielu rycerzy jest zdeterminowanych, by jak 
najszybciej zakończyć ten konflikt. To smutne, ale takie reakcje wywołało dopiero 
zakłócenie Mocy po zniszczeniu Chandrilli. 
- Oceniasz ich zbyt surowo.- powiedział Luke.- Od początku byli zdeterminowani. 
Teraz, kiedy Pogromca Słońc działa, a zabójca Jedi grasuje, po prostu lepiej widać ich 
zapał. Zwłaszcza, kiedy kontrastuje z aurą strachu. 
- Może masz rację, mistrzu…- zaczął Daye.- Wyjaśnij mi jeszcze tylko jedno. Lecisz 
na planetę Naboo, jak rozumiem. Czy kierujesz się wyłącznie Mocą, czy też są jakieś 
logiczne przesłanki, dla których chcesz się pojawić właśnie tam? 
- Przede wszystkim żywa Moc.- odparł Luke.- Mam nadzieję odnaleźć tam jakiś 
punkt przełomu do zaistniałej sytuacji, a nie zrobię tego, jeśli nie będę na miejscu. Czuję, 
że splot wydarzeń i spotkań jeszcze się rozwąże, a Naboo ma być miejscem, w którym 
powstał węzeł. Mam przeczucie, że tam zdziałam więcej, niż gdziekolwiek indziej. 

- A więc jednak punkty przełomu.- mruknął Troo. Luke wiedział nie od dzisiaj, że 
Shar traktuje tę dawną technikę Jedi z dużą dozą sceptycyzmu. Pewnie dlatego, że 
niewielu potrafiło się nią posługiwać. 
- Tak.- powiedział spokojnie Skywalker, chcąc jednak zmienić temat.- Mam nadzieję, 
że Zakon należycie wykonuje swoje zadania? Wszak mistrz Ikrit jest daleko, a Solusar 
odbywa rekonwalescencję na Yavinie IV… 
- Zakon Jedi działa całkiem nieźle.- odparł Ghra.- Ostatnio nawet Kurt Xavis przybył 
do nas z prośbą, by znów włączyć go w nasze szeregi. Chciał pomóc nam w 
poszukiwaniach zabójcy Jedi. 
- Doskonale.- ucieszył się Luke.- Tylu Jedi ostatnio zginęło, że każdy nowy jest mile 
widziany. Jakie zadanie mu zleciliście? 
- Razem z Eelysą bada Geraton i wrak „Modly Crow”.- powaga Azur-Jamina 
kontrastowała z tonem Luke’a.- Niby Kyle już się mu przyjrzał, ale robi to poniekąd 
niezależnie od Zakonu i mógł coś przeoczyć. 
- Pilnujcie go.- poradził Luke.- Wiem, że dobrowolnie nie przejdzie na ciemną 
stronę, ale ktoś może go tam pociągnąć.- spojrzał w stronę sterowni, gdzie, jak wyczuł, 
Mara skończyła ustawiać koordynaty skoku na Naboo.- Muszę kończyć.- powiedział.- 
Niech Moc będzie z wami. 
- I z tobą, mistrzu.- odparł Groft.- Mam nadzieję, że na Naboo znajdziesz punkt 
przełomu, którego szukasz. Powodzenia. 
Konferencja została przerwana i z blatu stołu zniknęło siedem holograficznych 
wizerunków mistrzów Jedi, ale Luke siedział jeszcze przed konsoletą, zamyślony. Poczuł 
wibracje pokładu, które towarzyszyły skokowi w nadprzestrzeń, ale nie zwrócił na nie 
uwagi. Myślał o Vaderze. 
Vader. Ucieleśnienie zła, którego przez bez mała dwadzieścia lat rządów Imperatora 
bała się cała galaktyka. Siewca strachu i terroru, zbierający jego żniwo wszędzie, gdzie 
się pojawi. W swoim czasie najpotężniejszy użytkownik Mocy w galaktyce, a 
przynajmniej dysponujący niemal nieograniczonym potencjałem. Jeśli ów pozorant 
(Luke ciągle, nawet w myślach nie chciał utożsamiać go z dawnym Darthem Vaderem) 
jest chociaż w jednej dziesiątej tak potężny, jak oryginał, to może się okazać, iż Zakon 
Jedi nie stanął jeszcze przed tak groźnym przeciwnikiem. A że ów Vader nie miał 
kłopotów z panowaniem nad Mocą, Luke byłabsolutnie pewien. Jego aura była mroczna, 
mokra i bezdenna, więcej nawet, wchłaniała wszystko, co znajdowało się dookoła, 
rozsiewając tylko zło. Darth Vader karmił się negatywnymi emocjami, a to mogło 
oznaczać, że jest teraz potężniejszy, niż ktokolwiek inny. 
Tym niemniej trzeba było go pokonać. Znaleźć jego słaby punkt i uderzyć w niego. 
Musi zapłacić za swe zbrodnie, bez względu na to, kim naprawdę jest. Chociaż, 
zreflektował się zaraz Luke, może właśnie jego pochodzenie było słabym punktem 
Czarnego Lorda? Może to ono było punktem przełomu? 
Jedno było pewne. Vader był potężny i mógł zagrozić każdemu, kto się do niego 
zbliżył. Potrzebny był ktoś, kto stawi mu czoła. Ktoś równie potężny, i być może równie 
długo szkolony. Z pewną dezaprobatą, ale też i determinacją, Skywalker odczepił od pasa 
swój miecz i poszedł w stronę sal treningowych, w których ostatnio Jaden Korr i Werac 
Dominess szlifowali umiejętności szermierskie. Luke wiedział, że będzie miał tam 
wystarczająco dużo miejsca i spokoju, by doskonalić się w panowaniu nad Mocą. 
Jeśli miał stawić czoła Vaderowi, musiał poćwiczyć. 
Szczęk mechanizmów i serwomotorów uświadomił śniadolicemu mężczyźnie, że to, 
czego oczekiwał, właśnie się rozpoczęło. Brzęczenie i basowe pomruki dudniły, 
zwielokrotnione przez tubę rezonansową, jaką były kanały wentylacyjne statku. 

Krążowniki klasy Carrack miały jedną, wielką zaletę; w razie potrzeby można było odciąć 
poszczególne sekcje okrętu, aby ochronić się przed abordażem, zniszczeniami czy nagłą 
dekompresją. Pomagała w tym względnie trwała konstrukcja oraz podzielenie tych 
statków na poszczególne części, z których każda mogła korzystać z awaryjnego zasilania, 
sztucznej grawitacji czy atmosfery. Wszystko to sprawiało, że krążowniki klasy Carrack 
były bardzo bezpiecznymi okrętami. 
Fakt ten, korzystny z punktu widzenia załogi, był jednak tragiczny w skutkach dla 
potencjalnych uciekinierów. 
Śniadolicy mężczyzna wiedział, że jeśli kapitan Barron zdecyduje się zablokować 
poszczególne sekcje ciągnącego się kilometrami układu wentylacyjnego, nie będzie miał 
innego wyjścia, jak tylko wyjść przez najbliższy otwór i dalej wywalczyć sobie drogę do 
celu brutalniejszymi metodami. Sytuację nieco ułatwiał fakt, iż uciekinier znał dokładnie 
rozkład czujników ruchu i podczerwieni w systemach i wiedział doskonale, jak je 
unieszkodliwiać. Dzięki temu na mostku nie mogli się zorientować, gdzie dokładnie 
przebywa. Tym niemniej, gdyby rzeczywiście zdecydowali się odciąć wszystkie sekcje, 
jego sytuacja uległaby znacznemu pogorszeniu. 
Ciemnoskóry więzień wiedział jednak, że tego nie zrobią. Przede wszystkim dlatego, 
że nie mają pojęcia, gdzie dokładnie jest. Gdyby mieli odciąć poszczególne sekcje, a 
potem przeszukać lub zatruć jedną po drugiej, straciliby dużo czasu i zatrzymaliby 
cyrkulację powietrza na zbyt długi okres, aby statek mógł normalnie funkcjonować, nie 
wspominając o załodze. Dlatego zapewne postawili na poodgradzanie potencjalnych 
części okrętu, ze zbrojownią i prowizorycznym hangarem włącznie, zostawiając tylko 
kilka otwartych sekcji, do których mogliby go zapędzić. A to z kolei oznaczało, że 
postawili na zasadzkę. 
Śniadolicy uciekinier znał dokładnie budowę okrętu i wiedział, które miejsca najlepiej 
się do tego nadają. Hangar odpadał z oczywistych względów, z pewnością odcięli też 
główny kanał komunikacyjny i większość korytarzy, zapewne razem z zewnętrznymi 
pomieszczeniami okrętu. Nie mogły to być więc stanowiska ogniowe, maszynownia, 
mostek, reaktor ani silniki. Mężczyzna podejrzewał, że kanały wentylacyjne, prowadzące 
do tych miejsc, też są zamknięte. 
Ładownia i magazyny. 
Ciemnoskóry więzień pozwolił sobie na cień uśmiechu satysfakcji. Rzeczywiście, 
tylko tam było wystarczająco dużo miejsca, by urządzić zasadzkę, i wystarczająco mało 
wyjść, by można było z niej uciec. W dodatku nie były dobrze wentylowane, co 
oznaczało, że może jedno lub dwa z sześciu pomieszczeń zostało objętych cyrkulacją 
powietrza; to w oczywisty sposób ograniczało pole manewru. Najprawdopodobniej 
szturmowcy postarali się też, aby żadne skrzynie i kontenery nie przeszkadzały w ujęciu 
lub zabiciu zbiega. Ten tok myślenia potwierdzał fakt, iż dojścia wentylacyjne do 
magazynów były w tej samej sekcji, w której pomieszczenia załogi, poziom więzienny 
czy mesa. A że reszta została czasowo odcięta, mężczyzna był pewien; w końcu sam 
słyszał. 
Uśmiechnął się lekko po raz drugi, kiedy wyobraził sobie miny imperialnych 
oficerów, kiedy zorientują się, że ich przechytrzył. 
Na kolejnym rozwidleniu, w miejscu, z którego kanał prowadził już bezpośrednio do 
pomieszczeń ładowni, śniadolicy mężczyzna w sobie tylko znany sposób dezaktywował 
urządzenia śledzące i skierował się w inną odnogę, prowadzącą do pomieszczeń 
sypialnych. Jego oprawcom nie przyszłoby do głowy, że ktoś mógłby być tak głupi i 
próbować ucieczki przez poziomy załogi, z których nie było bezpośredniego połączenia z 
jakimkolwiek hangarem lub kapsułami ratunkowymi, z konieczności umieszczonymi w 
innej części okrętu. Przedarcie się do nich przez kilka poziomów pełnych szturmowców i 

grodzi było czystym szaleństwem, minimalizującym wszelkie szanse opuszczenia 
krążownika w jednym kawałku. 
Ciemnoskóry więzień nie miał jednak zamiaru go opuszczać. 
Po kilkudziesięciu minutach czołgania się kanałem wentylacyjnym uciekinier doszedł 
wreszcie do upatrzonego przez siebie wylotu, prowadzącego do korytarza naprzeciw 
sypialni. Żałował, że nie może dostać się bezpośrednio do kajut, ale wentylacja w nich 
była tłoczona mniejszymi kanałami, które nie dość, że były zawiłe, to jeszcze zbyt 
wąskie, żeby można było w nie rękę włożyć. Tym niemniej nie było to przeszkodą nie do 
pokonania; po co pchać się tyłem, skoro można wejść frontowymi drzwiami? Śniadolicy 
mężczyzna przysunął się nad kratki, zaglądając przez nią w korytarz. Gdy upewnił się, że 
jest on pusty, ostrożnie wyjął kratkę i położył obok siebie, po czym szybko i zwinnie 
wyskoczył na zewnątrz, oglądając się jednocześnie dookoła. Zdawał sobie sprawę, że 
korytarz jest z całą pewnością monitorowany i że ma mało czasu. Szybko doskoczył do 
najbliższych drzwi do jednej z kajut, po czym, posługując się kodami i cylindrami 
zabranymi oficerowi, otworzył je i zniknął w środku. 
Miał szczęście. Pokój który wybrał, był sypialnią czwórki szturmowców, z czterema 
kojami umieszczonymi równolegle pod ścianami. Na jednej z nich odpoczywał właśnie 
jej właściciel; najwyraźniej trzej pozostali brali udział w obławie, przygotowanej w 
magazynach. Ten też prawdopodobnie musiał być gotów do ruszenia do walki, gdyż miał 
na sobie prawie kompletną zbroję i karabin pod ręką. Nie zdążył jednak zareagować; 
śniadolicy uciekinier w mgnieniu oka znalazł się przed nim i szybkim ruchem 
wyprostowanej dłoni zmiażdżył mu tchawicę, po czym, kiedy przeciwnik zaczął się 
dusić, chwycił go pewnie za głowę i skręcił kark. 
Nie było czasu. Więzień szybko zdjął zbroję z martwego już oponenta i przeszukał 
szafki, zbierając każde ogniwo energetyczne, jakie mógł znaleźć. Przy okazji znalazł też 
drugi karabin BlasTech E-11, co wyposażało go już w dwie bronie tego rodzaju. 
Najważniejsza jednak była zbroja; dawno nie miał takiej na sobie i musial przyznać, że 
bez niej czuł się nagi. Ten egzemplarz, mimo, iż odmienny od pancerza, do którego 
mężczyzna przywykł, został przyjęty przez jego ciało z lekkim, przyjaznym mrowieniem, 
jak przy dobrym masażu, rozluźniającym i odprężającym. Dopiero teraz uciekinier był 
naprawdę sobą. Jeszcze tylko hełm, i uciekinier mógł wreszcie patrzeć na świat przez 
doskonale sobie znany, przyciemniany wizjer. Dopiero ukrywając twarz mężczyzna mógł 
powiedzieć, że czuje się sobą. Niemal instynktownie przesunął dłonią po lufie karabinu. 
Teraz mógl iść walczyć. 
- Panie kapitanie, uciekinier w kwaterach załogi!- rzucił jeden z oficerów, 
obserwujący ekrany kamer. Dowódca okrętu, jedyny, który na całym mostku 
zachowywał spokój, przyglądając się kolejnym informacjom, jakie przewijały się przez 
monitor jego osobistego terminala. Ponieważ nie zareagował na wołanie swojego 
podwładnego, zrobiłto któryś z jego zastępców, kręcących się tu i ówdzie. Sam Barron 
jednak siedział właściwie bez ruchu, jeśli nie liczyć powolnego, rytmicznego kiwania 
głową. Coraz bardziej zagłębiał się w dane dotyczące zbiegłego więźnia i, chociaż jego 
wyraz twarzy na to nie wskazywał, ogarniało go coraz większe zakłopotanie. ED-300. 
Jeniec, który powinien być trzymany w odosobnieniu albo stracony przy najbliższej 
okazji, teraz właśnie stawiał na nogi wszystkich niemal szturmowców, znajdujących się 
w układzie Jugotha. Paraliżował też pracę. Od jego ucieczki minęło trochę czasu, 
podczas którego zatrzymano wszelkie prace wydobywcze i zakazano żołnierzom 
opuszczania pokładu krążownika. Paradoksalnie górnik, którego wydajność była 
największa, teraz powodował paraliż całego przedsięwzięcia. I pomyśleć, że przymykał 
oczy na jego zachcianki, uznając je za nieszkodliwe! To poprosił o kozik do strugania 

drewna, to odmawiał większych racji żywnościowych… a cały czas pracował z 
maksymalną wydajnością. Wydawało się, że jego prośby były nieszkodliwe; jednak 
wtedy nikt nie wpadł na pomysł, żeby sprawdzić sygnaturę więźnia. Gdyby to zrobiono, 
najprawdopodobniej w ogóle nie dopuszczonoby go do prac wydobywczych w polu 
asteroid. 
Z drugiej strony kapitan sądził, że znał powody, dla których Lord Vader kazał 
utrzymywać tego jeńca przy życiu. Wydajność, z jaką pracował, i skuteczność, z jaką 
uciekł, sugerowały, że mógłby być znakomitym materiałem na klona. Zapewne Czarny 
Lord o tym pomyślał, trzymając go w zanadrzu jako materiał genetyczny, mogący 
podnieść kwalifikacje szturmowców Executor’s Lair bardzo wysoko. Mogliby się stać 
armią niemal nie do pokonania. Zapewne próbki materiału genetycznego więźnia już 
były badane przez klonerów Vadera. 
Ale teraz ten, do którego należały, wyrwał się spod kontroli i jest absolutnie 
nieprzeiwywalny. 
Barron pozwolił sobie na pełne rezygnacji westchnienie. Podświadomie zdawał sobie 
sprawę, że zawiódł. Że tym razem spotka go śmierć, egzekucja, być może z rąk 
straszliwego Czarnego Lorda. Po odkryciu operacji na Geratonie udało mu się wykpić 
wierną sobie flotą; przekonał admirała Morcka, że jeśli przywódcy Executor’s Lair 
pozwolą mu żyć, flotylla piracka „Nihilantha” złoży przysięgę na wierność Centrali, 
więcej, podejmie się samobójczej misji ochrony Galaktycznego Działa. 
Kupił swoje życie za życie własnych ludzi. 
Lord Vader i admirał Morck znaleźli jednak inny sposób, aby go poniżyć. Zajął 
miejsce zmarłego kapitana Pilzbucka i miał nadzorować operację wydobywczą nad 
pasem asteroid Jugotha. Do tego, jakże banalnego zadania, doszło jeszcze jedno, równie 
proste – pilnowanie jednego jeńca, przysłanego tu osobiście przez Mrocznego Lorda 
Sith. Takie to było proste, a jednak nawalił! Nie przewidział, że ten jeniec jest aż tak 
niebezpieczny. 
ED-300… 
- Panie kapitanie.- odezwał się do niego jeden z oficerów, stukając obcasami. 
Omwatiański dowódca niespiesznie podniósł wzrok i spojrzał na niego.- Wysłałem 
czterdziestu szturmowców do kwater załogi.- mówił oficer.- Wkrótce zapędzą 
uciekiniera w kozi róg i go przyszpilą. Nie wymknie się. 
- Poruczniku…- westchnął Barron.- nasi ludzie pewnie już nie żyją. 
Zielone ostrze przecinało powietrze z idealną gracją i wdziękiem, tańcząc w rękach 
swojego właściciela, Luke’a Skywalkera. Mistrz Jedi bez większego trudu wykonywał 
nim wszelkie pchnięcia, cięcia i obroty, łącząc je w zdumiewające kombinacje natarć 
niemal nie do powstrzymania. Miecz świetlny zdawał się ożywać w jego rękach, 
poruszając się czasem szybciej, niż oko ludzkie było w stanie zarejestrować, wskutek 
czego Luke sprawiał wrażenie, jakby był otoczony świetlistym, zielonym murem. 
Mara Jade Skywalker, będąca sparing-partnerem swojego męża w tej walce, była pod 
wrażeniem szybkości i równowagi mistrza Jedi, doskonale wymierzonych ciosów i 
bezbłędnego panowania nad ostrzem. Jego obrona była niemal nie do przebicia; zupełnie, 
jakby przewidywał jej zamiary na kilka sekund przed ciosem, odpowiednio się do nich 
ustosunkowując. Jednocześnie znakomicie się maskował, jego twarz nie wyrażała 
żadnych emocji, a aura była jednolita i stała, wobec czego Mara nie mogła przejrzeć jego 
zamiarów przez Moc, nawet korzystając z niezwykle silnej więzi emocjonalnej, jaka ich 
łączyła. Ciosy natomiast były zabójcze i co kilka minut Luke znajdował lukę w obronie 
swojej żony i gdyby nie jego absolutna kontrola nad ostrzem, wielokrotnie byłoby już po 
niej. Szybkość reakcji, kunszt i umiejętności Skywalkera pozwalały mu na płynne, 

niemal niezauważalne przejścia od Trzeciej Formy walki na miecze do Drugiej, aby za 
chwilę wykorzystywać możliwości Formy Czwartej. Techniki te Luke opanował bardzo 
dobrze i chociaż nie był ich absolutnym mistrzem, to jednak niewielu członków Zakonu 
mogło się z nim mierzyć. Jednak Mara dorównywała mu na tym polu, a nawet była 
lepsza, jeśli chodzi o Drugi Styl; przewaga Luke’a leżała gdzie indziej. Otóż Luke 
poświęcił ostatnie dziesięć lat życia na zgłębianie najbardziej niebezpiecznych technik, w 
szczególności śmiertelnej i niezwykle skutecznej Teras-Kasi, poza tym był mistrzem 
Farus-Gamy i wiele czasu spędził, trenując Vapaad. Można było z całą 
odpowiedzialnością powiedzieć, że na tym polu nie miał sobie równych. Jego 
największym atutem był natomiast fakt, że potrafił niezwykle płynnie przechodzić z 
jednego stylu do drugiego, nawet podczas jednego ataku. Jade Skywlaker wielokrotnie 
musiała stawiać czoła wściekłym atakom, charakterystycznym dla Vapaad, tylko po to, 
aby po chwili być pochwyconą w precyzyjną pułapkę ciosów Teras-Kasi. 
- Wystarczy.- powiedziała, zmachana. Od kilku godzin nie robiła nic poza sparingiem 
z mężem.- Muszę przyznać, że utrzymujesz formę. Cały czas. 
- Dzięki.- odparł Luke, wyłączając miecz.- Żałuję tylko, że od jakiegoś czasu nie 
czynię żadnych postępów. Im lepszy jestem, tym boleśniej odczuwam braki w szkoleniu 
u Bena i Yody.- westchnął.- Boję się, że nigdy nie osiągnę perfekcji. 
- Perfekcja ma to do siebie, że jest nieosiągalna.- zauważyła Mara.- A nie ulega 
wątpliwości, że jesteś najsilniejszym Jedi w Zakonie i nie masz sobie równych. Może po 
prostu osiągnąłeś szczyt swoich umiejętności? 
- Sugerujesz, że się starzeję?- spytał Luke, uśmiechając się niepewnie. 
- Siwiejesz wprost na moich oczach.- zauważyła sarkastycznie Jade Skywalker.- Ale 
wciąż jesteś najpotężniejszy z nas wszystkich.- zapewniła go. 
- Tylko czy jestem na tyle potężny, aby zmierzyć się z Fireheadem i Vaderem? 
- Póki co cię nie pokonali. 
- Tak, ale sam też nie dałem im rady.- Luke podszedł do niewieliej pryczy pod ścianą 
sali ćwiczeń.- Kyp i Firehead razem są bardzo potężni, a jeśli ten, kto podaje się za 
Vadera, jest wystarczająco silny, by ich krótko trzymać, to ta batalia może być 
najtrudniejsza ze wszystkich, jakie przyjdzie nam stoczyć. 
- Niewątpliwie jest bardzo potężny.- zauważyła Mara, siadając koło niego.- Ale ty 
masz coś, czego on nie posiada. Determinację, żeby zakończyć ten bezsensowny 
konflikt. Dlatego… 
-…musimy znaleźć słaby punkt tego Vadera.- dokończył Luke, doskonale odgadując 
intencje żony. Przez sześć lat małżeństwa nauczyli się czytać nawzajem swoje emocje na 
tyle wyraźnie, że czasem miał wrażenie, iż mają jeden umysł.- Kiedy dolecimy na 
Naboo? 

ROZDZIAŁ 
21 
Prom klasy Gamma mknął przez nadprzestrzeń, dokładnie w samo centrum 
opanowanego przez Executor’s Lair systemu Corelli. Chociaż zbudowany został w 
stoczniach Nowej Republiki, wszelkie ślady tego faktu zostały starannie usunięte, a 
transponder maszyny został zmodyfikowany w taki sposób, aby nadawać kod 
analogiczny do sygnatury promu, którym Melan’lya i Pekhratukh przylecieli na 
Coruscant. W praktyce był więc dobrze zamaskowaną jednostką dywersyjną, która w 
tłoku, jaki zapanował w przestworzach układu, miała wszelkie szanse przedostania się 
przez kordon Floty Executor’s Lair. Wywiad Nowej Republiki już się o to postarał. 
Normalnie w takiej sytuacji na pokładzie panowałoby pełne podniecenia napięcie; 
wszak pasażerowie promu lecieli na niemal samobójczą misję, od której mogły zależeć 
losy całej wojny. Niepokój i zdenerwowanie nie leżało jednak w ich naturze. Oddziały 
Noghri, prowadzone przez Khabarakha, jak zawsze zachowywały pełną zabójczego 
profesjonalizmu zimną krew, a wśród rycerzy Jedi spokój był podstawą, bez której nie 
mogli ukończyć szkolenia. 
Nie oznaczało to bynajmniej, że dywersanci pozbyli się wszelkich wątpliwości. 
Wiara we własne siły oraz mocna determinacja nie przesłoniły realnego, obiektywnego 
spojrzenia na sytuację. Faktem było bowiem, że zmierzali w paszczę rancora. 
Brakiss chyba najlepiej zdawał sobie z tego sprawę. Praktycznie zmuszony do 
wzięcia udziału w tej misji, starał się robić wszystko, aby jego wątpliwości nie wyszły na 
jaw. Tylko on z obecnych na statku Jedi znajdował się w towarzystwie Dartha Vadera na 
tyle długo, by być świadomym jego potęgi. By wiedzieć, że z bezpośredniego starcia z 
nim w pojedynkę żaden z dywersantów nie ujdzie cało. 
Były Ciemny Jedi przeszedł przez korytarz w stronę odseparowanej, przestronnej 
części promu, którą zaadaptowano na prowizoryczną salę ćwiczeń. Ograniczyło to co 
prawda miejsce dla oddziału szturmowego Noghrich, ale ostatecznie nie był on aż tak 
liczny, a Werac Dominess musiał się szkolić. W chwili, kiedy Brakiss wchodził do 
pomieszczenia, młody Zabrak wykonywał właśnie pchnięcie z półobrotu, zaraz za nim 
prowadząc kontrę drugim ostrzem podwójnego miecza świetlnego. Oba cięcia zostały 
sparowane przez Jaden Korr, która od razu wyprowadziła kontrę w postaci pchnięcia 
swojej klingi pod lekkim kątem w bark Dominessa. Ten jednak uchylił się i wyrzucił 
jedno z ostrzy, by podciąć Korr z prawej. 
Cała ta wymiana ciosów była co prawda jedynie sparingiem, ale Brakiss doskonale 
zdawał sobie sprawę, że tylko intensywnym szkoleniem, poprzez długie i żmudne 
godziny z mieczem świetlnym w dłoni, Werac mógł względnie skutecznie stawić czoło 
zagrożeniom, jakie czekały na niego w Centrali Executor’s Lair. Całkiem nieźle 
opanował już podstawy pierwszej i trzeciej formy i zaczynał uczyć się elementarnych 
zasad czwartej. Jaden sądziła, że, chociaż Jedi powinni poświęcać około dwóch lat na 
naukę każdego stylu, to Dominess opanuje bez problemu każdy z nich w przeciągu roku, 
i to trenując kilka jednocześnie. Bez wątpienia miał znakomite predyspozycje, i co 
więcej, zacięcie do dalszego szkolenia. 
Mimo to Brakiss i Wieiah przykazali mu, żeby – jeśli spotka Vadera, Fireheada albo 
Stele’a – natychmiast brał nogi za pas. 
Wieiah. Były Ciemny Jedi odwrócił wzrok od wciąż pojedynkujących się Zabraków i 
spojrzał na Zeltroniankę. Stała, oparta o ścianę, przypatrując się wymianie ciosów 

swoich przyjaciół z wyrazem ciekawości i zacięcia na wciąż młodej i pięknej twarzy. 
Jedną rękę założyła na piersiach, a drugą bawiła się bezwiednie niesfornym kosmykiem, 
opadającym jej na ramię; robiła tak zawsze, odkąd Brakiss pamiętał, próbując zająć się 
czymś, kiedy odpływała gdzieś myślami. W tym momencie jej uwagę przykuwał tylko 
sparing Jaden i Weraca, co jeszcze podkreśliła, w naturalny i wdzięczny sposób 
przygryzając dolną wargę. Jej ciemne oczy wędrowały za każdym ciosem Korr i ripostą 
jej towarzysza. 
Rany, pomyślał Brakiss, jak ja ją kocham. 
Gdy tak na nią patrzył, myśl, że mógłby ją stracić, była nie do zniesienia. 
Młoda Zeltronianka dostrzegła kątem oka swojego ukochanego i odwróciła się doń, 
posyłając mu jeden ze swoich radosnych, rozbrajających uśmiechów. Odwzajemnił go, 
lecz w oczach pozostał mu pewnien niepokój, gdy uświadomił sobie, że może ją stracić, 
jeśli ona lub on zginą w czekającej ich misji. Myśli tego typu sprawiały, że chciał zaraz 
chwycić Wieiah za rękę i uciec gdzieś, gdzie nie będzie Vadera, Executor’s Lair, Nowej 
Republiki ani... 
Nie, przerwał sobie w duchu, jestem Jedi, mam Moc. A z Mocą nierozerwalnie wiąże 
się odpowiedzialność. 
Odwzajemnił uśmiech i podszedł do Zeltronianki, bezwiednie wsuwając jej dłoń w 
swoją. 
- Masz obawy związane z naszą misją.- rzekła miękko Wieiah i było to raczej 
stwierdenie, niż pytanie. 
- Wiesz, że możemy nie wrócić.- przytaknął Brakiss, a jego głos zadrżał 
mimowolnie; naprawdę się bał.- To może być najniebezpieczniejsza misja, w jakiej 
kiedykolwiek braliśmy udział. 
- To nic.- rzekła Wieiah, a uśmiech ani na sekundę nie zniknął jej z twarzy.- Jesteś ze 
mną, a kiedy jesteśmy razem, nic nie ma prawa się nam stać. 
- Masz rację.- przyznał mężczyzna po chwili, a obawa w jego oczach zelżała; 
Zeltronianka podbudowała jego wiarę we własne siły, ale mimo wszystko nie mógł, 
racjonalnie patrząc, zignorować zagrożenia, jakie przedstawiali sobą Firehead i Stele. 
Jak również, a może przede wszystkim, Lord Vader. 
- Chodźmy.- powiedział po dłuższej przerwie.- Za dwie godziny wyskoczymy z 
nadprzestrzeni. Chciałbym być w tym momencie w kokpicie. 
- No to jeszcze masa czasu.- zdziwiła się kobieta.- Gdzie ci tak spieszno? 
- Przez ten czas możemy zrobić masę rzeczy, zapewniam cię, aniołku.- Brakiss 
uśmiechnął się chytrze, obejmując Wieiah w pasie.- Bardzo przyjemnych, zapewniam 
cię. 
Twarz Zeltronianki również pojaśniała, zrozumiała bowiem jego intencje jeszcze 
zanim wypowiedział te słowa. Rzuciła okiem na wciąż walczących Zabraków, po czym 
delikatnie pocałowała go w policzek i po cichu wyszli z pomieszczenia, kierując się 
gdzieś na tyły statku. Może to, do czego zmierzał Brakiss, było nie na miejscu przed tak 
ważnym i niebezpiecznym zadaniem, ale coś (może Moc, a może hormony, Wieiah nie 
była pewna) mówiło młodej Jedi, że odrobina szaleństwa na pewno nie zaszkodzi. A z 
całą pewnością pomoże jej ukochanemu na chwilę zapomnieć o ich desperackiej misji. 
A jeśli były to ich ostatnie godziny życia, Wieiah chciała spędzić je najlepiej, jak 
potrafiła. 
Stojący w kokpicie Dorsk 82 zaprzątał sobie głowę zupełnie innymi rzeczami. Stojąc 
za fotelem pilota obserwował pustkę nadprzestrzeni, sięgając Mocą w stronę układu 
Corelli. W przeciwieństwie do Wieiah, Khommita miał znacznie więcej wątpliwości i 
pytań. Jego zdaniem szalona wyprawa, na którą się zdecydowali, była za bardzo 

uzależniona od wielu zmiennych czynników, których analityczny umysł Dorska nie mógł 
przyjąć za pewnik. Było to zresztą główną przyczyną jego niepokoju. 
Sam pomysł wtargnięcia w sam środek fortyfikacji Executor’s Lair, aby uderzyć w 
serce organizacji, Dorsk przyjął ze spokojem i pełną świadomością tego, czym to grozi. 
Wątpliwości wzbudzał jednak sposób, w jaki mieli tego dokonać; polegając na 
niesprawdzonych nigdy kodach i hasłach, znajdujących się w posiadaniu śmiertelnie 
niebezpiecznego Noghri imieniem Pekhratukh. Ów skrytobójca siedział właśnie na fotelu 
obok Dorska, przykuty do niego durastalowymi okowami oraz zabezpieczony porażającą 
prądem siecią bezpieczeństwa. Sam fotel był połączony ze stanowiskiem monitorującym 
jego funkcje życiowe, w tym poziom adrenaliny, mogło więc zaalarmować wszystkich, 
jeśli próbowałby on jakichś sztuczek. Tym niemniej jednym, fałszywym poleceniem 
Noghri mógł narazić na niebezpieczeństwo wszystkich, znajdujących się na pokładzie, a 
to się raczej Khommicie nie podobało. 
Drugą, niezwykle istotną rzeczą, która sprawiała, że Dorsk 82 miało czym myśleć, 
była kwestia Jedi biorących udział w tym niebezpiecznym zadaniu. Obecność Wieiah i 
Jaden była zrozumiała; obie kobiety miały za sobą kilka lat doświadczeń i na pewno 
potrafiły poradzić sobie w każdej sytuacji. Brakiss został urzędowo zobligowany do 
wzięcia udziału w tej misji, co było zresztą zrozumiałe i logiczne; znał kompleks Centrali 
najlepiej z nich wszystkich. Ale co z Wurthem Skidderem albo Jovanem Drarkiem? Obaj 
byli zaledwie podrostkami, podobnie zresztą młody Ganner Rhysode. Eryl Besa, chociaż 
niewątpliwie wszystkim przyda się jej umiejętność orientacji w przestrzeni, także nie 
była zbytnio doświadczona. Nie mówiąc już o Weracu Dominessie, który, chociaż czynił 
spore postępy w walce na miecze, miał przykazane nie odchodzić nawet na krok od 
Wieiah i Brakissa. 
Z drugiej strony, może impulsywność i umiejętność współpracy młodych Jedi 
nadrobią ich braki w doświadczeniu? Na to z pewnością liczyła Rada na Noquivzorze. 
Dorsk zdecydował, że bez względu na wszystko, musi zaufać Mocy. 
- Jakieś wątpliwości?- wysyczał Pekhratukh, obracając głowę w stronę Khommity na 
tyle, na ile pozwalały mu durastalowe więzy. Musiał być niezły w rozpoznawaniu i 
identyfikowaniu śladów emocji, ponieważ udało mu się cokolwiek odczytać ze stoickiej 
twarzy Jedi. 
A może tylko zakładał, że wie, co się dzieje w głowie Dorska? Może grał na czas? 
- Nie znajdziecie niczego w Executor’s Lair - Noghri syknął złowrogo.- tylko śmierć. 
- Być może.- odparł beznamiętnie Dorsk.- Ale zrobimy wszystko, co w naszej Mocy, 
by powstrzymać Vadera. A jeśli Moc wymaga od nas ofiar, poniesiemy je z radością. 
Pekhratukh prychnął i wrócił do poprzedniej pozycji z mieszaniną podziwu i 
pogardy. Musiał przyznać, że szanuje honor Jedi i ich wiarę w słuszną sprawę. To zresztą 
przekonało go, że powinien im pomóc, bez względu na to, jak głupie i beznadziejne 
wydaje się ich zadanie. Tak, wprowadzi ich do Executor’s Lair, a jeżeli chcą ginąć, niech 
giną. 
Lider Death Commando Prime nie mógł wiedzieć, że jego słowa mimo wszystko 
wstrząsnęły Droskiem, a ostatnie zdanie odbiło się echem w jego głowie. 
Tylko śmierć... 
Eskadra Widm dokonała miniaturowego skoku przez nadprzestrzeń, zatrzymując się 
dokładnie na granicy studni grawitacyjnej Corelli. Dwanaście smukłych maszyn 
rozpoczęło płynne zejście w atmosferę planety, lecąc na minimalnym ciągu i starając się 
podejść do lądowania na południowej półkuli, a więc tam, gdzie było najmniejsze ryzyko 
wykrycia ich przez nieprzyjaźnie nastawione oczy i uszy. W ogóle cała akcja była 
ryzykowna, ale w sytuacji, w której cały system aż roił się od wrogich jednostek, nie 

było większego pola manewru dla wymyślnych sposobów działania Wywiadu. W tym 
momencie Eskadra Widm mogła tylko zachowywać maksymalną ostrożność i mieć 
nadzieję, że uda im się przedostać na okupowaną planetę bez wzbudzania czyjejkolwiek 
uwagi. 
Ogólnie rzecz biorąc plan przedostania się na Corellię był wystarczająco 
dopracowany, aby uznać, że Widma zachowały wszelkie środki bezpieczeństwa, chociaż 
i tak musieli nieco przyspieszyć infiltrację. W założeniach mieli oni zaczaić się pół roku 
świetlnego od układu Corelli, na pokładzie należącej do Wywiadu Nowej Republiki 
Korwety klasy Assasin, czekając na sygnał od drugiej grupy dywersyjnej, która miałaby 
maksymalnie odciągnąć uwagę wszystkich od tego, co mogłoby się dziać w środku 
układu. Kiedy taki sygnał nadszedł, Widma miały odczekać kilka dni, aby maksymalnie 
zsynchronizować uderzenia obu grup dywersyjnych. Następnie ich zadaniem było 
przedostanie się w samo centrum układu, przeciskając się przez szparę nadprzestrzenną 
między cieniem grawitacyjnym Corella i planety Drall, skąd można było wykonać 
kolejny mikroskok, już bezpośrednio w stronę Corelli. 
W praktyce jednak pojawiła się pewna niedogodność, przez którą trzeba było 
przystąpić do akcji odrobinę wcześniej. Otóż zarówno układ Corelli, jak i jego planety, 
cały czas były w ruchu, wobec czego droga, którą mogliby się dostać na tyły wroga, cały 
czas się kurczyła. Nie było więc wyboru; Eskadra Widm musiała zadziałać szybciej. 
Teraz, po wyjściu z nadprzestrzeni tuż nad atmosferą planety, X-Wingi Widm 
podchodziły pod najłagodniejszym możliwym kątem zejścia, korzystając z minimalnego 
ciągu, jaki umożliwiał im odpowiednie zejście. Na pewnym pułapie planowali wyłączyć 
silniki i opadać wyłącznie za pomocą siły grawitacji, by jakieś pięćdziesiąt metrów od 
powierzchni włączyć repulsory i kompensatory inercyjne. Ponadto ich myśliwce były 
pomalowane specjalną farbą, tłumiącą wydobywające się w przestrzeń impulsy 
elektromagnetyczne, natomiast kolor szary miał ułatwić im wizualne zlanie się z 
deszczowymi chmurami, jakie były powszechne na Corelli o tej porze roku. Cisza w 
eterze i wyłączenie dodatkowego oprzyrządowania oraz części awioniki miałą jeszcze 
lepiej zamaskować ich obecność. 
Jednak Buźka miał złe przeczucia. Coś było tutaj nie w porządku. Za łatwo im szło. 
Przekroczyli już jednak granicę studni grawitacyjnej. Nie było odwrotu. Z drugiej 
jednak strony nic nie wskazywało na to, że ktokolwiek zwrócił na nich uwagę i 
komandor Loran powoli zaczął wierzyć, że ten numer przejdzie. 
Stracił wszelkie złudzenia, kiedy jego kabinę wypełniło wycie systemów 
ostrzegawczych. Ktoś go namierzał. 
- Rozproszyć się!- rzucił przez komunikator, przełamując ciszę w eterze. Nie była już 
zresztą potrzebna; nagle cały sonar wypełnił się czerwonymi punkcikami, zarówno 
startujących z powierzchni planety, jak i wyłaniających się za nimi, wyskakując z 
nadprzestrzeni. Buźka położył swojego X-Winga w ciasny skręt, jednocześnie blokując 
płaty w pozycji bojowej i uruchamiając tarcze. Wkrótce wykonał ciasny piruet, by 
wywieść w pole zablokowaną na nim rakietę. 
Kątem oka spojrzał na wskaźniki sensorów. Pozostałe Widma również złamały szyk i 
każdy starał się, jak mógł, by utrzymać się w powietrzu. Ich przeciwnikami były jednak 
osławione myśliwce typu TIE Defender. Co najmniej setka takich myśliwców. 
Zasadzka. 
- Dostałem! Dostałem!- rozległ się przez komlink spanikowany głos jednego z 
Widm, Triniona Draro, a po chwili Buźka dostrzegł, że jego myśliwiec zniknął w 
spektakularnym wybuchu. 
Kilkanaście sekund później to samo spotkało X-Wing Volvekhana, gdy wystrzelona 
przez jednego z TIE Defenderów rakieta trafiła go prosto w owiewkę. 

Buźka przełknął wielką gulę, która pojawiła mu się w gardle, i zmusił się, aby 
zablokować celownik na jednym z myśliwców wroga i splunąć w niego serią z 
poczwórnych działek laserowych. Przeciwnik leciał w ciasnym szyku i nie miał zbytniej 
możliwości manewru, ale i tak energia strzału Lorana została wchłonięta przez jego 
osłony. Żeby go zniszczyć, musiał się bardziej postarać, bardziej skupić. 
A na to nie było czasu. 
- Trafili mnie!- syknęła Dia Passik głosem chłodnym, lecz napiętym.- Jeszcze raz i 
po mnie!- nie musiała dodawać, że przy około setce TIE Defenderów nie było o to 
trudno. 
- Odwrót!- zarządził Buźka, kładąc swojego X-Winga w ciasny skręt i kierując się na 
obrzeża atmosfery Corelli, gdzie studnia grawitacyjna nie mogła ich już powstrzymać. 
Planował zawrócić podobną drogą, jaką wlecieli do systemu, mając przy okazji nadzieję, 
że przeciwnicy nie powtórzą za nim tego manewru. Zadanie zadaniem, ale nie mógł 
ryzykować życia eskadry. Ucieczka była jedynym rozsądnym wyjściem. 
Między Widmami a wolnością było jednak jeszcze kilkadziesiąt myśliwców 
Executor’s Lair, a oni musieli się przedrzeć. 
Laserowe błyskawice latały dookoła, a szaleńcze uniki Eskadry Widm polegały 
wyłącznie na szczęściu i nie miały wiele wspólnego z jakąś konkretniejszą taktyką 
obronną czy przemyślanymi manewrami. Po prostu szaleńcza ucieczka, którą każdy 
chciał przeżyć, ale nikt nie miał na to większej nadziei. 
Po chwili myśliwiec kolejnego Widma, Vulptereena Gorta Tribrona, wybuchł pod 
krzyżowym ogniem dwóch wrogich TIE Defenderów. 
- Przedzierajcie się, ludzie!- rozległ się w eterze napięty lekko spanikowany głos 
Kella Tainera.- Od tego zależy wasze życie! 
Buźka zauważył, jak Tainer wykonuje gwałtowny zwrot, po czym śmiga świecą w 
stronę słońca systemu. Zaraz za nim popędziła Tyria Sarkin i Patyk, ściągając jednak 
ogień nieprzyjaciela. Loran zrobił beczkę, odbijając w lewo i podciągając stery 
maksymalnie do góry, by uniknąć kłębiących się wszędzie dookoła, zielonych laserów. 
Ułamek sekundy później gwałtownie zmniejszył ciąg, unikając o milimetry błyskawicy, 
która przemknęła tuż przed nim. Tym razem było naprawdę blisko. 
- Skakać bez rozkazu!- rzucił w eter, robiąc kolejny szalony zwrot. Dookoła było 
naprawdę gorąco i Buźka musiał przyznać, że nigdy nie znalazł się w tak beznadziejnej 
sytuacji. 
Kolejny X-Wing, należący do Shalli Neprin, eksplodował. 
Gdzieś dalej para Prosiak i Gorgon, Gamorreanin i Ansionianin, walczyli ramię w 
ramię, starając się nawzajem siebie ubezpieczać i wyrwać dziurę w szyku wroga. Udało 
im się nawet wspólnie strącić cztery TIE Defendery, jednak chmara nieprzyjaciół już 
zaciskała dookoła nich pętlę. Buźka zdał sobie z tego sprawę, kiedy spostrzegł, że 
wzajemnie ubezpieczające się Widma ściągają więcej przeciwników, niż on sam. 
- Widmo Siedem, Widmo Osiem, wynoście się stamtąd!- rzucił, wywijając kolejny 
skręt.- Zaraz będzie po was! Nie dacie rady! 
- Dokonałem analizy obecnego położenia, w jakim się z Gorgonem znaleźliśmy.- 
odparł Prosiak swoim niewzruszonym, syntetycznym głosem.- I nie ma żadnych szans, 
żebyśmy uszli z tego cało. Możemy tylko ściągnąć na siebie maksymalną ilość 
przeciwników, by ułatwić ucieczkę reszcie. 
- Widmo Osiem, odmawiam!- rzucił Buźka.- Macie podjąć próbę ucieczki! To 
rozkaz! 
- Miło było cię poznać, Buźka.- odparł Prosiak, otwarcie ignorując rangę i numer 
operacyjny przełożonego.- Taki przyjaciel to skarb. Ratuj się, i niech Moc będzie z tobą. 

- Prosiak, nie!- rzucił Buźka, lecz nagle dostrzegł, że jeden z pary X-Wingów 
eksplodował w kuli ognia. To Gorgon, Widmo Siedem, dołączył do listy zmarłych 
członków eskadry. 
- Ja go uratuję, Dowódco Widm!- rozległ się nowy głos.- Elassar Wspaniały 
przybywa na ratunek! 
- Widmo Jedenaście, czyś ty zwariował!?- rozległ się głos Tyrii. Buźka dostrzegł, że 
jeden z X-Wingów, który zbliżał się do granicy studni grawitacyjnej, zawraca i kieruje 
się prosto w stronę chmary TIE Defenderów otaczających Prosiaka. 
- To oni oszaleli!- rzucił Targon.- Nie mają szans z Wielkim Elassarem! Drżyjcie, 
głupcy, albowiem mój gniew jest straszny!- wrzasnął, rozpoczynając ostrą kanonadę, 
która od razu uszkodziła jeden i zniszczyła drugi myśliwiec wroga. Zaraz potem jeszcze 
inny przeciwnik musiał zrobić unik, gdyż prawie został staranowany przez szalonego 
Devaronianina. 
To była szansa Prosiaka; dostrzegł lukę, przez którą mógł się przecisnąć, i chociaż 
już zaakceptował fakt, że zginie, jego instynkt samozachowawczy kazał mu skorzystać z 
nadarzającej się okazji. X-Wing saBinringa wystrzelił w stronę maszyny Targona, w 
ostatniej chwili przelatując pod jej brzuchem. Elassar nie tracił czasu, położył swoją 
maszynę w ciasny skręt i, posyłając dwie torpedy na oślep w chmarę TIE Defenderów, 
pomknął za Gamorreaninem. Prosiak był już za Buźką i za kilka sekund miał dokonać 
mikroskoku przez nadprzestrzeń w stronę Corella, skąd polecą na oczekującą Korwetę. 
Na ogon Targona siadł jednak jeden uparty pilot i Devish musiał wykonywać ciasne 
skręty, zwroty i uniki, by uniknąć laserowego i jonowego ognia, jakim go zalewano. 
Pilot był dobry, nie pozwolił Targonowi ani na moment zniknąć z celownika, chociaż 
Widmo Jedenaście wiło się, robiło skręty, uniki i inne manewry, które miały zgubić 
upartego przeciwnika. Wróg był jednak zbyt doświadczony. 
Zresztą nie mogło być inaczej. Tego TIE Defendera pilotował sam Maarek Stele. 
- Nie mogę go zgubić!- wrzasnął Targon w komlink, a jego bohaterstwo i buta 
zniknęły bez śladu. 
- Wytrzymaj jeszcze.- rzucił Buźka, którego myśliwiec był już na skraju studni. 
Położył go jednak w ciasny skręt i pomknął na pomoc podwładnemu. 
- Pospiesz...- zaczął Elassar, ale w tym momencie rakieta, wystrzelona przez 
myśliwiec Stele’a, rozerwała jego myśliwiec na strzępy. 
Buźka miał ochotę krzyczeć. Widział, jak przeciwnik przelatuje przez chmurę 
szczątków, która jeszcze dwie sekundy wcześniej była X-Wingiem Elassara Targona, i 
poczuł naglącą potrzebę starcia się z tym pilotem, pomszczenia przyjaciela. Spojrzał 
jednak na radar i doszedł do wniosku, że to nie ma sensu. Za TIE Defenderem Stele’a 
leciały właśnie co najmniej trzy eskadry podobnych maszyn, a to za wiele, by mógł mieć 
nadzieję na jakąkolwiek ucieczkę. Warknął więc tylko i zawrócił, by po chwili skoczyć 
w nadprzestrzeń, tuż za pozostałymi ocalałymi z pogromu Eskadry Widm. 
- Komandorze Stele, wróg uciekł.- zameldował beznamietnie przez komlink jeden z 
pilotów. Bitwa była bez wątpienia wygrana, chociaż nie udało się całkowicie rozbić 
Eskadry Widm. Stele jednak uśmiechnął się z satysfakcją pod hełmem, wiedząc, że to 
jeszcze nie koniec. Pułapka, jaką zastawił na agentów Wywiadu Nowej Republiki, 
zaczęła się zamykać, i chociaż bez wątpienia niektórzy przeżyją, to długo się nie 
pozbierają. A fakt, iż w jego łapy wpadła osławiona Eskadra Widm, dodawał tylko uroku 
całej sytuacji. Tak, wszystko szło zgodnie z planem Maareka, a profity będą z całą 
pewnością równoważyć wysiłek, jaki włożył w uknucie tego wszystkiego. 
Musiał przyznać, że gdyby nie Moc, nie przewidziałby możliwości pojawienia się sił 
dywersyjnych po drugiej stronie systemu. Co prawda na dłuższą metę nie byłyby groźne, 

jeśli podstawowe założenia jego planu byłyby zrealizowane, ale zwycięstwo to 
zwycięstwo. 
Pora zamknąć pułapkę. 
- Siepacz Osiem, jak sobie radzi nasz drugi oddział?- rzucił przez komlink do pilota, 
który odpowiadał za komunikację w jednej z eskadr TIE Defenderów. 
- Ruszyli zgodnie z wektorem wyjścia Eskadry Widm w okolicy Corella i dotarli do 
oczekującej na nich Korwety klasy Assasin, trzydzieści pięć koma dziewięć stopnia od 
Corella w odległości pół roku świetlnego.- zameldował pilot.- Dowódca Krzyży melduje, 
że nie mieli żadnych problemów z jej zniszczeniem. 
Perfidny uśmiech Stele’a jeszcze się poszerzył. Cztery eskadry TIE Defenderów na 
jedną korwetę. Wynik był aż nadto oczywisty. 
- Niech wracają.- zdecydował Stele. 
- Jest pan pewien tego rozkazu?- zdziwił się Siepacz Osiem. 
- Jestem.- rzucił Maarek, zawracając swój myśliwiec w stronę planety.- A koordynaty 
tamtego miejsca wyślijcie kanałem nadprzestrzennym, kod 235-6435.- uśmiechnął się 
jeszcze szerzej.- Szykuję dla Widm coś specjalnego... 
Prom klasy Gamma, z grupą uderzeniową Noghrich oraz Jedi na pokładzie, osiadł 
spokojnie na platformie lądowiskowej w hangarze Centrali Executor’s Lair. Po 
wszystkich nerwowych instrukcjach Pekhratukha i manewrach, by nie zrobić czegoś źle i 
nie zostać wykrytym, wreszcie udało się wlecieć do środka stacji i wylądować bez 
większych kłopotów. 
Było to tym trudniejsze, że Centrala cały czas była niewidzialna. 
W ogóle to cały system lądowania i startowania statków był mocno zagmatwany i 
gdyby nie lider Death Commando Prime, ani Brakiss, ani nikt inny, nie doszliby do tego, 
jak on funkcjonuje. Otóż Centrala poruszała się po niezmiennej względem Corelli 
orbicie, której trasa, wraz z prędkością dryfu, zapisana była w niewielkim satelicie, 
jakich sporo krążyło dookoła tej planety. Poprzez podanie kilkuwarstwowego kodu na 
odpowiednio zakodowanej częstotliwości można było skontaktować się z tym satelitą, 
który wysyłał przewidywane koordynaty pewnego punktu w przestrzeni, w którym 
kilkanaście minut później miała pojawić się stacja. A raczej nie tyle stacja, ile końcówka 
promienia ściągającego z hangaru, który wycelowany był w otwartą przestrzeń, i jak 
tylko coś złapał, ściągał na pokład Centrali. 
Sprytne i zarazem koszmarne, jeśli ktoś chciałby się na stację wedrzeć lub ją 
zaatakować. Sukces takiego zadania graniczył wręcz z cudem. 
Jednak to była łatwa część zadania Jedi. Najgorsze dopiero przed nimi. 
- Dobra, plan jest taki.- zaczął Dorsk 82, kiedy prom klasy Gamma osiadł na 
platformie.- Noghri pójdą na pokład więzienny i postarają się ustalić, co z prezydentem 
Fey’lyą. Brakissie, ty znasz stację najlepiej. Przygotujesz nam drogę ucieczki. Dobrze by 
było, gdybyś zdezaktywował generator niewidzialności. 
- Chyba najskuteczniej zrobię to z maszynowni.- zdecydował były Ciemny Jedi. – 
Jest blisko reaktora, więc przy okazji może uda się przy okazji odciąć zasilanie od 
newralgicznych punktów Centrali i zmylić ewentualną pogoń. 
-Tylko nie odetnij centrum dowodzenia.- ostrzegł Dorsk. – Będziemy potrzebować 
energii, by odpalić mechanizm autodestrukcji. Wieiah i Werac pójdą z tobą. Reszta - 
zwrócił się do pozostałych Jedi.- będzie musiała przedrzeć się przez połowę stacji, pełną 
szturmowców, żołnierzy, Noghri i być może Ciemnych Jedi. 
- Czyli nic nadzwyczajnego.- uśmiechnęła się Jaden. 
- Być może, ale nie wolno lekceważyć niebezpieczeństwa.- odparł Brakiss 
poważnym tonem.- Stajemy przeciwko Darthowi Vaderowi. 

- Racja, dlatego zalecałabym pośpiech.- dodała Wieiah.- Ruszajmy. 
Przemykając się kanałami wentylacyjnymi, cieniami i bocznymi korytarzami, a 
czasem korzystając z Mocy, by ukryć swoją obecność przed innymi, Wieiah, Brakiss i 
Werac bez większych przeszkód dotarli na odpowiedni poziom Centrali, tylko dwa razy 
odwołując się do przemocy: kiedy to pokaźna grupa szturmowców zaskoczyła ich, 
wychodząc z jednej z odnóg korytarza, którym szli, oraz już na odpowiednim poziomie, 
oczyszczając pomieszczenie techników z ochrony. Trzeba było przyznać, że w trójkę 
radzili sobie całkiem nieźle. 
- Wystarczy odciąć te kilka sekcji i powstanie niezłe zamieszanie.- oceniła Wieiah, 
przyglądając się złączom energii, które rozporządzały przekazywaniem mocy z 
głównego reaktora do poszczególnych fragmentów stacji. Brakiss pomagał jej poradzić 
sobie z rozpoznawaniem i przesuwaniem różnych kabli, złączek, przycisków i drutów, 
chociaż właściwie była to pomoc kosmetyczna; po czasie, jaki Wieiah spędziła wraz z 
nim i Danni na pokładzie „Another Hope”, żaden mechanizm jej nie przerażał. Werac 
natomiast stał pod drzwiami i pilnował, czy nikt nie idzie. 
- Tę sekcję też, to więzienie.- dodał były Ciemny Jedi.- Ułatwimy robotę Noghrim. 
- Doskonale.- uśmiechnęła się Zeltronianka. Na razie wszystko szło nienajgorzej.- A 
co z tym kablem? 
- On zawiaduje sekcją wind.- wyjaśnił Brakiss.- Musimy go zostawić, jeśli Jaden i 
reszta mają zjechać do awaryjnej kapsuły ratunkowej, muszą mieć aktywne turbowindy. 
- Dobrze więc.- powiedziała Wieiah.- Sekcję kamer też zostawię. Będziemy mogli się 
podłączyć i obserwować, co się dzieje na stacji.- rzekła i wyciągnęła przenośny 
komunikator z ekranem, który następnie zaczęła pracowicie podpinać do obwodów 
ochrony. 
- Weź na podgląd centrum dowodzenia.- powiedział były Ciemny Jedi, uśmiechając 
się do niej.- Ja wytnę zasilanie z odpowiednich sekcji. 
Światła w korytarzu zamigotały i zgasły. Khabarakh, prowadzący oddział swoich 
komandosów przez najmniej uczęszczane miejsca na stacji, od bocznych korytarzy, 
poprzez mostki dla ekipy technicznej i szyby wentylacyjne, na niewielkich otworach dla 
droidów astromechanicznych lub MSE-6 skończywszy, nie przeraził się zbytnio tym 
faktem. Wiele razy zdarzyło mu się operować w ciemnościach i nie było to większym 
problemem. Bardziej niepokoił go fakt, iż, aby dostaćsię do skrzydła więziennego, 
musiał przejść wraz ze swym oddziałem przez kilkanaście metrów otwartego korytarza 
oraz , jak dowiedział się od Brakissa, węzeł komunikacyjny, łączący wszystkie sekcje z 
tego skrzydła, a więc dość uczęszczany. Może być ciężko. 
Na razie jednak dopisywało im szczęście. Może i teraz ich nie opuści... 
Khabarakh pociągnął nosem i stwierdził, że coś jest nie tak, jeszcze zanim wszedł na 
skrzyżowanie korytarzy. Wszystko było tutaj zbyt czyste, zbyt sterylne. Zero zapachu 
potu, pośpiechu, brudnych butów... wszystko jest świeże. Za świeże. 
A co najważniejsze, nikogo tam nie ma. 
Khabarakh dał sygnał pozostałym, żeby przystanęli, a oni wykonali jego polecenie 
bezszelestnie, przysuwając się blisko dających cień ścianom. Sam Noghri natomiast 
ostrożnie, krok po kroku, zakradł się do węzła, rozglądając się dookoła i trzymając swoje 
wibronoże w pogotowiu. Nasłuchiwał, rozglądał się, węszył... i nie wykrył nic. Nie 
podobało mu się to, ale większego wyboru nie miał. Musiał wykonać zadanie. Syknął 
więc cicho, dając tym samym znak pozostałym Noghri, żeby do niego dołączyli. 
I to był błąd. Ledwo ostatni komandos wszedł na skrzyżowanie, coś zgrzytnęło, i 
nagle wszystkie wyjścia zostały zablokowane przez opadające z sykiem, grube, 

durastalowe grodzie. Noghri odruchowo podnieśli broń, omiatając celownikiem ściany i 
wkładając noktowizory. Od razu stało się dla nich jasne to, czego nie dostrzegli 
wcześniej. 
U sufitu, w specjalnych, stalowych koszach, podwieszonych przy ścianach, wisiało 
dwunastu innych Noghrich w czarnych, pochłaniajacych światło kombinezonach. 
Musieli być bardzo dobrzy, skoro zamaskowali nie tylko swoje odgłosy, ale też zapachy. 
I teraz mierzyli w nich z karabinów blasterowych, chroniąc się za czarnymi płytami 
ich koszów. Widocznie byli bardzo dobrze przygotowani; mieli pod ostrzałem całe 
skrzyżowanie, a płyty, które ich osłaniały, zapewniały wystarczającą osłonę, zwłaszcza, 
że były w nich otwory na lufy karabinów. 
Proste, skuteczne, fachowe. 
Zabójcze. 
- Spokojnie.- syknął Khabarakh, kiedy jego komandosi zaczęli, nerwowo jak na 
Noghrich, celować w otwory w stalowych konstrukcjach, które ukrywały ich 
przeciwników. Ci zresztą nie pozostawali im dłużni. 
- Spokojnie.- powtórzył Khabarakh, kiedy cisza zaczynała być nie do zniesienia. 
Każdy nerw trzymał napięty, a ostre jak igły zęby zgrzytały nerwowo. Sytuacja była 
wyjątkowo stresogenna i obie strony o tym wiedziały. 
- Opuśćcie broń!- syknął ktoś z góry. 
- Jestem Khabarakh z klanu Khim’bar, porucznik oddziału specjalnego, 
uformowanego przez Talona Karrde.- odezwał się Kabarakh, cały czas jednak trzymając 
broń w pogotowiu.- A przede wszystkim jestem Noghri.- kontynuował.- Nie ma potrzeby 
walczyć. 
- Opuście broń!- warknął ponownie przeciwnik na górze.- Inaczej poniesiecie 
konsekwencje! 
Khabarakh rzucił okiem na swoich towarzyszy. Sytuacja robiła się coraz bardziej 
dramatyczna, a oni powoli tracili cierpliwość. 
- Nie jesteśmy tutaj po to, by walczyć z naszymi braćmi.- kontynuował.- Służymy 
lepszej sprawie, podczas, gdy wytrzymacie z Lordem Vaderem, zdrajcą naszego ludu. 
Opuśćmy broń i pozwólmy dopełnić się sprawiedliwości! 
- Nie jesteś w pozycji do negocjacji!- warknął inny Noghri z góry. 
- Nie jestem też bratobójcą!- odkrzyknął Khabarakh.- Walka nie jest konieczna! 
- Nie jest.- zgodził się inny Noghri, ten sam, który mówił na początku. Najwyraźniej 
był drugim po Pekhratukhu dowódcą Death Commando Prime.- Opuście broń i chodźcie 
z nami, a daję wam słowo honoru, że nic wam się nie stanie. 
- Twoje słowa zaprzeczają poczuciu honoru, jakim rzekomo się chwalisz.- syknął syn 
klanu Khim’bar.- Uwięzienie byłoby ujmą, jakiej nie zniósłby honor żadnego z nas. 
Zresztą złożyliśmy przysięgę na wierność Nowej Republice i nie złamiemy jej! 
- Nie macie wyboru! 
- Jakimi Noghri jesteście, skoro grozicie własnym braciom!?- krzyknął ktoś z 
brygady Khabarakha. 
- Nie sprzedajemy się wrogowi! 
- To Vader jest wrogiem naszego ludu! 
- Zamknij się! 
- Cisza!- zawołał Khabarakh. 
- Stul dziób albo cię rozwalę!- warknął inny Noghri z Death Commando Prime. 
- Sam się stul! 
- Prosiłeś o to! 
- Niech cię hisssy... 

- Przestańcie!- wrzasnął przywódca Noghrich z Executor’s Lair, a Khabarakh mu 
zawtórował, ale było już za późno, napięcie sięgnęło zenitu. Jeden z komandosów Nowej 
Republiki otworzył ogień, co spotkało się z odwetem ze strony niemal wszystkich 
przeciwników. Ten odwet z kolei pociągnął za sobą strzały ludzi Khabarakha. Syn klanu 
Khim’bar wołał o spokój, odtrącając w dół lufę najbliższego strzelającego komandosa, 
jednak było już za późno. Dobrze schowani Noghri z Death Commando Prime mieli 
wyraźną przewagę nad swymi pobratymcami na dole. Jakiś rykoszet trafił Khabarakha w 
pierś, kiedy usiłował przekrzyczeć strzały, wskutek czego opadł bez tchu na kolana, 
mając w oczach wściekłość i żal. Któryś z wojowników u góry namierzył go jednak i 
jednym strzałem zakończył konflikt sprzecznych emocji, jakie nim targały. 
Piekło, jakie na chwilę rozpętało się w tym miejscu, zakończyło się równie szybko, 
jak się zaczęło. 
Wynik był jednostronny. 
- Coś jest nie tak.- szepnął Ganner Rhysode, kiedy wraz z innymi zakradał się do 
centrum dowodzenia Centralą Executor’s Lair. Do tej pory mieli tylko kilka drobnych 
potyczek, jednak nikt nie zdążył wszcząć alarmu. Tym lepiej dla nich. 
Teraz jednak Ganner, a za nim wszyscy pozostali Jedi, poczuli pewne zawirowanie w 
Mocy. Zupełnie, jakby miało miejsce gdzieś w pobliżu jakieś ludobójstwo... 
- To Khabarakh.- powiedział cicho Dorsk.- Nie udało im się.- nie dodał, bo nie 
wiedział, czy zginęli przypadkiem, czy w zasadzce, i czy udało im się dowiedzieć, co z 
Borskiem Fey’lyą. Jedno było pewne: skoro padł cały oddział Noghrich, to musiał trafić 
na niezwykle silny opór. 
A skoro tak, to trzeba było się spieszyć. Na żal będzie czas później. 
Po kilkunastu minutach, poprzetykanych niewielkimi utarczkami z przechodzącymi 
korytarzami szturmowcami, Jedi dotarli do centrum dowodzenia. Szybki atak Wurtha, 
Eryl i Jaden pozbawił życia stojących przy drzwiach strażników, wyskakujący za nimi 
Ganner i Dorsk rzucili się na automatyczne działka ochrony, natomiast Jovan Drark, 
korzystając z blastera, postrzelił dwóch oficerów przy konsoletach. Jeden z techników 
rzucił się do przycisku alarmowego, ale nagle, jakby znikąd, wyrosła przed nim Jaden 
Korr, wbijając mu miecz między żebra. Po zaledwie minucie walki centrum dowodzenia 
było zajęte. 
To jednak nie znaczyło, że jest bezpieczne. Dorsk i reszta Jedi wyczuli, że ktoś 
usłyszał ich walkę i właśnie zmierzała ku nim grupa szturmowców. Nie było czasu do 
stracenia. 
- Wurth, ty i Jaden zajmijcie się naszymi gośćmi.- rzucił Dorsk, podchodząc do 
konsolety, która, zgodnie z opisem Brakissa, uruchamiała sekwencję samozniszczenia 
stacji. Młody Jedi i jego zabracza towarzyszka natomiast skinęli głowami i pobiegli w 
stronę korytarza. 
Dorsk skoncentrował się na uruchamianiu procedury, natomiast reszta Jedi zajęła się 
zabezpieczaniem terenu. Coś było jednak nie tak. Szło im zdecydowanie za łatwo. 
Dziwna sprawa, biorąc pod uwagę, że Noghri Khabarakha zginęli na pokładzie tej stacji, 
wykonując swoją misję. A teoretycznie lepiej chronione powinno być newralgiczne 
centrum dowodzenia, niż sektor więzienny, z pewnością zresztą nieprzepełniony. 
Szczególnie Eryl Besa zauważyła, że to pomieszczenie, jak na serce Centrali, było 
zdecydowanie za małe. Już miała zwrócić na to uwagę pozostałym, gdy Dorsk 
zakomunikował: 
- Gotowe, przygotujcie się...- po czym chwycił za dźwignię, mającą uruchomić 
mechanizm odliczania, pociągnął ją i... 
Nic. 

Nic się nie stało. Nic się nie zmieniło, na ekranach wciąż było to samo, co przed 
sekundą, żadnego odliczania, żadnego alarmu. Nic. 
Poza ciężkim, złowrogim oddechem. 
Nagle jedna ze ścian rozsunęła się, ukazując dalszą część pomieszczenia, wraz z 
właściwym centrum dowodzenia i prywatnymi kwaterami dowódców. Zaraz za nią stało 
kilkunastu szturmowców z bronią sejsmiczną, wycelowaną w rycerzy Jedi. 
A na ich czele górował Mroczny Lord Sith, Darth Vader. 
- Jedi!- zagrzmiał Czarny Lord.- Naprawdę sądziliście, że byłbym tak głupi, aby 
umieszczać mechanizm autodestrukcji we własnym domu? 
Zaraz po tych słowach, bez ostrzeżenia, szturmowcy wystrzelili w czwórkę rycerzy 
ze swoich sonicznych miotaczy pulsacyjnych. Promieni tych nie można było odbić, toteż 
Jedi wcale nie zawracali sobie tym głowy; Jovan rzucił mieczem w ktoregoś z 
przeciwników mieczem, Ganner uskoczył, a Eryl pchnięciem Mocy posłała trzech 
przeciwników na ścianę. Dorsk natomiast uaktywnił swoje ostrze i natarł na Vadera, 
starając się uderzyć możliwie najskuteczniej. Gdzieś obok Ganner doskoczył do dwóch 
szturmowców, pozbawiając ich życia, lecz dwóch innych trafiło go dźwiękowym 
pociskiem, odrzucając na przeciwległą ścianę. Jovan przyciągnął swój miecz i ciął na 
odlew kolejnego przeciwnika, a za nim następnego, zaś Eryl pchnęła jednego na 
drugiego, po czym doskoczyła do nich z mieczem. Gdy z nimi skończyła, rzuciła się na 
dwójkę dobijającą właśnie nieszczęsnego Gannera. Drark natomiast po raz kolejny rzucił 
mieczem, jednak nie zdołał na czas uskoczyć przed kolejnym z szalejących dookoła 
pocisków sonicznych i padł na ścianę, oszołomiony. 
Ganner Rhysode już wtedy nie żył. 
Dorsk 82 starał się natomiast trzymać Lorda Vadera na odległość, co kilka bloków 
wyprowadzając kontrę. Zarówno obrona jak i atak Czarnego Lorda były jednak zbyt 
doskonałe, a on sam sukcesywnie spychał Khommitę coraz dalej. Dorska ledwo sobie 
radził z blokowaniem jego ciężkich, śmiertelnych ciosów, a i tak miał nieodparte 
wrażenie, że Vader się z nim bawi. Przez sekundę pomyślał, że to Brakiss albo 
Pekhratukh wpakowali ich w pułapkę, jednak prędko odrzucił tę koncepcję. Co do 
Brakissa był pewien jego lojalności, a Pekhratukh był nieistotny; teraz Dorsk musiał się 
skoncentrować na tym, by przeżyć. 
Nieoczekiwanie z pomocą przyszli mu Wurth Skidder i Jaden Korr, którzy wpadli do 
pomieszczenia, wyczuwając, że coś tu się dzieje. Darth Vader zrobił na nich ogromne 
wrażenie; ciężko było przyswoić sobie myśl, że taki wulkan ciemnej strony Mocy zdołał 
podejść tak blisko niezauważony. Musiał się kontrolować znacznie lepiej, niż mogłoby 
się wydawać. 
To nie miało jednak teraz znaczenia. Oboje Jedi natarli na Czarnego Lorda, 
zmuszając go do podzielenia uwagi między trzech Jedi. 
Tuż obok Eryl Besa powstrzymała kolejnych pięciu szturmowców, jednak została 
trafiona pulsujacym pociskiem dźwiękowym, przez co straciła na chwilę orientację i 
musiała wyłączyć się z walki. Ostatni żywy żołnierz już celował w nią ze swojej 
sonicznej broni, jednak półprzytomny Jovan Drark wystrzelił w jego stronę z blastera, 
jak zawsze bezbłędnie celując. Nie zmieniało to jednak faktu, że zarówno on, jak i Besa, 
nie byli w stanie pomóc swoim przyjaciołom w konfrontacji z Darthem Vaderem. 
- Troje na jednego.- zadumał się Vader, przystając na chwilę w pozycji bojowej. Jego 
przeciwnicy również się zatrzymali, głównie po to, by złapać oddech. Hebanowy 
olbrzym był szybki, silny i zdumiewająco odporny na zmęczenie, a w dodatku doskonale 
odczytywał podczas walki ich intencje i się do nich ustosunkowywał. Jedynie szybkim, 
skoordynowanym atakiem mieli szansę pokonania go. 

Nagle Czarny Lord przypuścił oszałamiająco szybki atak w stronę Wurtha, tylko po 
to, aby natychmiast obrócić miecz i uderzyć z prawej, prosto w Dorska. Khommita 
odczytał poprawnie ten manewr, ale nie zdążył odpowiednio zablokować i został ciężko 
ranny w pierś. Stęknął, ale czerwone ostrze Vadera szybko zmieniło kąt nachylenia i 
poleciało z powrotem, podżynając klonowi gardło. 
Zszokowani tym manewrem Jedi nie od razu przypuścili atak na obróconego do nich 
bokiem Czarnego Lorda, lecz kiedy to zrobili, ich ciosy były błyskawiczne i doskonale 
zsynchronizowane. Zamachnęli się, odcinając Vaderowi każdą możliwą drogę uniku po 
to, by po chwili ciąć do wewnętrznej, prosto w jego korpus. 
Mroczny Lord Sith nie dał się jednak złapać na tę sztuczkę. Błyskawicznie 
przyciągnął sobie miecz do lewej ręki i pchnął nim ostro przed siebie... prosto w brzuch 
Wurtha Skiddera. Młody Jedi jęknął i wypuścił miecz z ręki, przez co nie zakończył 
manewru i Vaderowi nie sprawiło żadnego kłopotu uniknięcie drugiego ostrza. 
Stał teraz naprzeciwko siebie z ostatnią przeciwniczką, z Jaden Korr. Ze wszystkich 
obecnych w sali Jedi ona była najlepszym szermierzem, poza tym miała już próbkę 
umiejętności Vadera i wiedziała, czego się spodziewać. Zabraczka czuła jednak, że w 
pojedynkę nie pokona Czarnego Lorda,z drugiej strony, uciekając, zostawiłaby Drarka i 
Besę na pewną śmierć. Nie, musiała spróbować. 
Szybkim ruchem przywołała Moc i przyciągnęła do lewej ręki miecz martwego 
Dorska. Tak uzbrojona mogła stawić czoła Darthowi Vaderowi, zwłaszcza, że znała 
podstawy walki dwoma brońmi. Mroczny Lord Sith najwyraźniej zdawał sobie z tego 
sprawę, dlatego zaatakował pierwszy, błyskawicznie tnąc po przekątnej, aby po chwili 
wygiąć się, unikając jednego ostrza, i swoją własną klingą zablokować drugie. 
Odepchnął je natychmiast tak mocno, że ręka Jaden prawie wyskoczyła z barku, po czym 
ciął na odlew, aby zablokować nacierające z drugiej strony ostrze. Korr zmuszała go 
jednak cały czas do blokowania kontr wyprowadzanych pod przeróżnymi, 
najdziwniejszymi kątami, przez co Czarny Lord nie mógł przygotować odpowiedniego 
ataku. Zabraczka pod względem umiejętności walki niemal dorównywała mu pola. 
Niemal. 
Czarny Lord odepchnął jedną z kling Jaden, po czym szybko zmienił rękę i 
zakleszczył swój miecz z drugim ostrzem. Przez ułamek sekundy był odsłonięty z prawej 
strony, jednak nie próżnował, tylko, kiedy Korr szykowała się do pchnięcia, wypuścił jej 
silnego kopniaka w twarz. Jaden na chwilę zamroczyło, lecz kontynuowała pchnięcie 
lewą ręką, Vader się jednak przesunął i, dysząc cały czas, wykręcił miecz z jej prawej 
dłoni. Jedi pociągnęła lewą drugi atak, wymierzony wgłowę Mrocznego Lorda Sith, lecz 
kopniak ciężkim buciorem osłabił jej refleks i czujność; Vader obrócił się na pięcie, 
unikając ciosu, po czym zakręcił mieczem nad głową i szybkim, pełnym gracji ruchem 
przeciął Zabraczkę na pół. 
Jeszcze, zanim połówki jej ciała upadły na ziemię, Vader doskoczył, by dobić 
bezbronnych Drarka i Besę. 
- Nie!- wrzasnęła Wieiah, kiedy zobaczyła, na ekranie, jak Vader przebija Skiddera. 
Już wtedy było dla niej jasne, że Jaden nie przeżyje tego starcia. 
Brakiss był równie wstrząśnięty. Sześcioro Jedi, z czego dwoje dość 
doświadczonych, a pozostali niezwykle zgrani, nie dało rady Lordowi Vaderowi. Jego 
potęga była naprawdę ogromna. Większa nawet, niż Fireheada, kiedy spotkali się na 
Ruusan. Brakiss poczuł się nagle słaby i mało znaczący, nie dorastał Vaderowi do pięt. 
Dlatego wiedział, że nic nie da, jeśli zaraz wsiądą do turbowindy i polecą na pomoc 
Jaden Korr. Śmierć Khabarakha i Noghrich wyczuli z Wieiah już wcześniej. W tej 
sytuacji jedyną rozsądną rzeczą, jaką mogli zrobić, była natychmiastowa ucieczka. 

Wieiah spojrzała zaskoczona na ukochanego, wyczuwając jego ponurą rezygnację. 
Kiedy jednak spojrzała mu prosto w oczy, dostrzegła autentyczną i szczerą troskę. O nią i 
o Weraca, ale przede wszystkim o nią. Zrozumiała, że Brakiss uważa, iż jeśli zostaną w 
Centrali jeszcze trochę czasu, mogą być zgubieni. Zrozumiała też, że ich śmierć tutaj 
nikomusię na nic nie przyda. 
- Pomożemy Jaden?- spytał Werac, chwytając za swój podwójny miecz. Wieiah i 
Brakiss spojrzeli na niego, a ich wzrok powiedział mu wszystko. Nie mógł uwierzyć, że 
jego mentorzy i przewodnicy na drodze Jedi tak łatwo rezygnowali. Nie sądził, żeby 
Vader był aż tak potężny, aby dać radę połączonym siłom całej ich czwórki. Spojrzenie 
Brakissa mówiło jednak co innego. 
Dominess miał wrażenie, że Czarny Lord wzbudza w nim irracjonalny strach. 
Nie, pomyślał Werac, Vader nie może być tak silny. To pewnie ta jego mroczna aura 
tak działa, paraliżuje wszystkich dookoła i czyni podatnymi na ciosy. Gdyby ją 
przełamać Vader byłby słaby. Na Moc, przecież na Exaphi pokonał go dzieciak! 
Nie mógł jednak sprzeciwić się swoim mistrzom. Skinął ponuro głową, ruszając w 
stronę awaryjnej kapsuły, takiej samej, jaką Brakiss uciekł z Akademii Ciemnej Strony. 
Były Ciemny Jedi też chciał iść, lecz Wieiah chwyciła go za ramię i pokazała plątaninę 
przewodów, które zasilały podsystemy odpowiedzialne za utrzymywanie pola 
niewidzialności. 
- Dobrze, aniele.- zgodził się Brakiss, wyciągając spod płaszcza dwa detonatory 
termiczne śrdniej klasy. Nie były wystarczająco silne, by zadać trwałe uszkodzenia samej 
stacji, jednak z pewnością nadawały się do wyczyszczenia tego pomieszczenia i 
zrobienia ogromnych wyrw w złączach mocy, utrzymujących pole. 
Były Ciemny Jedi ustawił oba na cztery minuty, po czym pocałował Wieiah w 
policzek i oboje pobiegli do czekającej na nich kapsuły. 
Wsiadając, usłyszeli za sobą huk eksplozji. 
Lecąc przez nadprzestrzeń Buźka rozważał w myślach to, co się stało. Jakaś część 
jego chciała płakać, inna jeszcze krzyczeć z wściekłości, jeszcze inna poddać się, 
uznając, że to wszystko było beznadziejne. Zmusił się jednak do logicznego i 
racjonalnego myślenia. Ponad sto TIE Defenderów nie mogło ich zaskoczyć ot tak, przez 
przypadek. Musieli zatem o nich wiedzieć. Tylko skąd? A co najważniejsze, jeśli 
wiedzieli, to cała misja była narażona na niepowodzenie. Buźkę cały czas prześladowała 
myśl, że nie był zbyt ostrożny, że nie zachował odpowiednich środków bezpieczeństwa. 
Gdyby był lepszym dowódcą, połowa jego eskadry wciąż by żyła. Teraz wiedział, jak 
musiał czućsię Myn Donos ponad osiemnaście lat temu... 
- Kurwa mać!- wrzasnął, uderzając wściekle pięścią w deskę rozdzielczą. Z jego oczu 
popłynęły łzy. 
Lugzan odebrał zakodowaną informację od Maareka Stele’a akurat wtedy, kiedy 
przelatywał niedaleko układu Corelli w stronę swojego następnego celu. Trzeba było 
przyznać, że jego stwórca był z nim naprawdę związany, skoro mógł określić mniej 
więcej gdzie aktualnie przebywa... i odpowiednio to wykorzystać. 
Tak więc prom klasy Sentinel Lugzana wyskoczył z nadprzestrzeni wśród szczątek 
Korwety typu Assasin i przez chwilę mordercze monstrum myślało, że jego misja została 
już wykonana przez kogoś innego. Ale że myślenie nigdy nie szło mu najlepiej, nie 
potrafił wyciągnąć z tego konsekwencji, wierzył natomiast bezwolnie w każde słowo 
swojego pana i stwórcy. A jeżeli on dał mu znać, że będzie miał tutaj zadanie, to znaczy, 
że będzie miał zadanie... 

Nagle Lugzan poczuł drżenie Mocy, niewielką mozaikę emocji, która kierowała się 
prosto na niego. W tym momencie górę wziął u niego instynkt, instynkt mordercy; 
podbiegł do fotela drugiego pilota i jednym szarpnięciem zrzucił z niego szturmowca, 
który akurat tam siedział, po czym chwycił za obsługę pokładowej wyrzutni rakiet, 
blokując celownik w miejscu, z którego zbliżała się wyraźnie istota wrażliwa na Moc. 
Istota, która lwią część emocji wiązała z punktem niewrażliwym, podróżującym obok... 
Terror. Siać terror. 
Lugzan lekko przesunął celownik i otworzył się na Moc. Normalny Reborn byłby 
głuchy na takie niuanse Mocy, ale on nie był normalny. Był lepszy wielokrotnie lepszy. 
Kiedy poczuł impuls Mocy, wystrzelił. Wiedział, że trafi. 
- Odlatujemy.- rzucił, wiedząc że wykonał zadanie. Czuł, że jego wrogowie Jedi nie 
będą wiedzieć, co zabiło jednego z ich przyjaciół, a więc będą czuć irracjonalny strach, 
strach karmiący terror, który z kolei karmił jego. 
Mistrz Stele miał rację. Im więcej strachu w galaktyce, tym Lugzan czuł się 
silniejszy. 
- Kell!- rozległo się przez komlink przerażone wołanie Tyrii, gdy tylko myśliwce 
Eskadry Widm wyskoczyły z nadprzestrzeni w punkcie zbornym. 
Ułamek sekundy później X-Wing Kella Tainera eksplodował. 
Buźka, jeszcze wstrząśnięty utratą połowy eskadry, nie mógł w to uwierzyć. 
Zupełnie, jakby Tainer zderzył się z rakietą... nie miał żadnych szans. W dodatku 
Korweta, któa miała na nich czekać... została zniszczona! Załoga dobrego okrętu, ponad 
połowa eskadry, a wszystko to na nic... 
Buźka był zdruzgotany, nie miał już nawet siły przeklinać. 
- Tyria, dobrze się czujesz?- wychrypiał tylko. To była jedyna rzecz, jaką był w 
stanie z siebie wydobyć. 
Nie było odpowiedzi. 
Loran jej zresztą nie oczekiwał. 
- Eskadro Widm, obieramy kurs na Saccorię.- powiedział, siląc się na spokój. 
Wiedział, że jego ludzie równie boleśnie znieśli utratę przyjaciół, jak on sam. Niektórzy, 
tak, jak Tyria, nawet bardziej.- Skakać bez rozkazu. 
Trzech pilotów, Prosiak, Patyk i Kalarna, smętnie potwierdzili przyjęcie wiadomości. 
Tyria nic nie mówiła, ale jej myśliwiec kierował się na dobry wektor skoku. Buźka 
jęknął, nie mogąc nawet pojąć, jak Kell mógł wpaść na coś i tak szybko zginąć! I to 
jeszcze po tym, co się wydarzyło... Loran zresztą nie mógł o tym myśleć. Za dużo naraz. 
Nie teraz. Mechanicznie wpisał koordynaty skoku i ustawił swojego X-Winga na 
odpowiedni wektor. 
Jedno było pewne. Klosz, pod jakim jego eskadra latała od jakiegoś czasu, rozpadł 
się. Buźka stwierdził z przerażeniem, że już nikt w galaktyce nie jest bezpieczny. 

ROZDZIAŁ 
22 
Najgorsze obawy kapitana krążownika klasy Carrack, Barrona, właścnie się 
ziszczały, chociaż on sam ledwie mógł w to uwierzyć. Okręt, liczący sobie stu żołnierzy, 
uzbrojonych po zęby, ających do swojej dyspozycji blastery samopowtarzalne E-Web, 
skafandry Zero-G, dysponujących środkami ochrony i możliwością zlokalizowania 
przeciwnika, wreszcie liczący sobie sporą, wspierającą szturmowców załogę... okręt ten 
nie stanowił wyzwania dla jednego człowieka. 
To było nie do pomyślenia! 
Z drugiej strony... ED-300... 
Przez ostatnie dwa dni wstrzymano wszelkie działania wydobywcze na powierzchni 
asteroid Jugotha, odcięto kilka segmentów okrętu, ustanowiono straże, wysłano grupy 
bojowe, mające nie tyle pochwycić uciekiniera, ile go zabić... wszystkie zawiodły. 
Zupełnie, jakby były więzień znał rozkład pomieszczeń i systemów wentylacyjnych 
statku lepiej, niż ci, którzy służyli na nim od dobrych paru lat. Nawet sam Barron, który 
przejął ten okręt praktycznie jako reprymendę, wielokrotnie za czasów swej pirackiej 
kariery napadał na te okręty i wiedział, do czego są zdolne. Udany abordaż takiej 
jednostki graniczyl z cudem. 
Temu jednemu, jedynemu więźniowi jednak się to udało. 
Powoli, acz systematycznie i pomysłowo, eliminował on każdą grupę bojową, jaką 
wysłano w jego kierunku. Wykorzystywał niskie korytarze, rzucające cienie dźwigary, 
eksplodujące ogniwa energetyczne do blasterów, wybuchające w twarz, i wiele innych, 
równie wymyślnych pułapek, z których każda była inna od poprzedniej.Ów uciekinier 
dorwał gdzieś czarną farbę i umoczył w niej swoją zbroję, a potem spowodowałzwarcie 
w systemach oświetleniowych jednego z pokładów. Niby szturmowcy mieli noktowizory 
w hełmach, ale ciągle byli ludźmi, stworzeniami światła. Były jeniec zachowywał się 
natomiast i mordował tak, jakby był dzieckiem nocy. 
W ciągu kilku godzin ze stu gotowych do walki szturmowców zostało 
siedemdziesięciu dwóch, do następnego dnia ta liczba zredukowała się doczterdziestu 
dziewięciu. Barron zdecydował więc, że, zamiast wysyłać żołnierzy na polowanie w 
teren, którego nie znali tak dobrze, jak ich przeciwnik, sami zastawią pułapki. Cztery 
drużyny po ośmiu szturmowców, z czego jeden dysponujący lekkim blasterem 
samopowtarzalnym, jeden jego ciężkim odpowiednikiem, a jeden zakuty w pancerną 
zbroję Zero-G, która była praktycznie niezniszczalna, jeśli korzystało się z 
konwencjonalnych środków. Dodatkowo pozostałych siedemnastu żołnierzy przywołał 
do obrony mostka, mając wrażenie, że to właśnie to miejsce zdaje się być celem 
nieprzewidywalnego dotąd przeciwnika. 
I czekał. Wiedział, że nie może teraz pozwolić sobie na niedocenienie uciekiniera. 
Nie wiedział tylko, że ten uciekinier jest sprytniejszy, niż mu się wydaje. I nie odkrył 
jeszcze wszystkich kart. 
Osobnik w pomalowanej na czarno zbroi szturmowca bezgłośnie przekradał się 
między oddziałami żołnierzy wysłanych, aby go pochwycić lub zabić. Przemykanie z 
cienia w cień w prowizorycznie pomalowanej, nieprzystosowanej do tego celu zbroi, 
uciekając przed oczami i tak wyposażonymi w noktowizory, mogło się wydawać 
absurdalne, lecz były to tylko pozory. Były więzień wiedział, że irracjonalne działania 

często wywołują przerażenie u ludzi o słabej woli, nie pozwalając im samym na logiczną, 
chłodną kalkulację. Kalkulację, która była nieodłącznym elementem każdego działania 
śniadolicego mężczyzny, odkąd tylko potrafił samodzielnie trzymać broń. 
A nawet wcześniej. 
Uciekinier wiedział więc doskonale, co robi. Usunął ze swojej zbroi nadajnik 
namierzający, następnie pzekalibrował go tak, iż nadawał on sygnały w pewnym stopniu 
zakłócające działanie systemów bezpieczeństwa, opartych o skanowanie czy fale 
radiowe. Następnie uszkodził kilka karabinów blasterowych, odwracając polaryzację 
ogniw energetycznych tak, by zamieniły się w syntetyczne, dające światło i ciepło 
pochodnie, którymi następnie mamił i maskował swoją własną obecność w mroku. 
Wreszcie po prostu nie pozwalał, aby szturmowcy go usłyszeli, bawiąc się z nimi w 
kotka i myszkę, udając hałas w rurach lub w kanałach wentylacyjnych, a tym samym 
sprawiając, że ścigajacy go prześladowcy byli otumanieni i nie wiedzieli, skąd może 
przyjść cios. 
I ten cios przychodził zawsze ze strony, z której najmniej się go spodziewali. 
Przez cały czas jednak uciekinier sukcesywnie zbliżał się do mostka, pilnowanego 
przez dość duże siły przeciwnika. W niewielkim korytarzu przy grodziach tam 
prowadzących stały, z obu stron, cieżkie blastery samopowtarzalne E-Web, ponadto 
ustawiono kilka osłon i barykad, które miały bronić okopanych tam szturmowcó przed 
ewentualnym atakiem. Jeden ze strażników miał ponadto na sobie ogromną, chociaż 
nieporęczną w tak niskich korytarzach, zbroję Zero-G, a jego bronią był potężny miotacz 
Stroker, zdolny uczynić wyrwy nawet w dość grubym poszyciu okrętu. 
Problem, który mógł okazać się atutem. 
Uciekinier upewnił się, że nikt za nim nie podąża ani nikt go nie zauważył, po czym 
przeszedł po cichu do pomieszczeń kontrolnych stanowisk dział laserowych, które były 
zainstalowane przy osłonie mostka. W miejscu tym aktualnie nie było obsługi, gdyż 
przeniesiono ich do tej części okrętu, która była odcięta od polowania. Jego plan był dość 
prosty; między stanowiskami a resztą pokładu były grodzie próżniowe, które miały z 
reguły chronić wnętrze okrętu przed dehermetyzacją podczas potyczki z innym statkiem 
wojennym. Równie dobrze jednak sprawdzały się, kiedy trzeba było uwięzić kogoś 
wewnątrz i kapitan Barron ochoczo z tej możliwości skorzystał. 
Uciekinier znał się jednak na krążownikach klasy Carrack i wiedział doskonale, w 
jaki sposób działa mechanizm blokujący. Ogólnie rzecz biorąc można było aktywować 
lub dezaktywować go przy końcówce panelu komputerowego, znajdującej się 
gdziekolwiek, chyba, że mostek ograniczy tę możliwość. W każdym przypadku jednak 
taka możliwość istniała. Śniadolicy więzień wiedział więc, gdzie ma zacząć 
wykonywanie swojego planu. Usiadł więc przy panelu komputerowym w jednym z 
bpocznych korytarza i, stosując kilka znanych sobie, dość prostych slicerskich technik, 
zamaskował jego aktywność przed centralnym komputerem. Jeżeli na mostku nie będą 
się przyglądać temu terminalowi, to nie zauważą, że przy nim grzebie. Następnie 
połączył się z głównym obwodem zarządzającym ustawianiem grodzi, i dotarł do jego 
technicznej strony, przebierając w plikach i komendach, aby dotrzeć do jednego, dość 
głęboko zagrzebanego menu. Menu, które było awaryjną alternatywą dla centralnego 
komputera, gdyby statek dostał się w niepowołane ręce. Po wpisaniu jednego, 
konkretnego hasła udałoby się włamać do sekcji, której dany plik dotyczył. Każdy resort 
miał inny kod dostępu, a wszystkie znał bądź powinien znać kapitan statku. 
Tylko, że uciekinier wiedział, iż Barron nie zna ich wszystkich, a może nawet nie do 
końca zdaje sobie sprawę z ich istnienia. Był kapitanem za krótko i, jak podejrzewał 
śniadolicy mężczyzna, w ramach jakiejś kary. 

Było jednak kilka uniwersalnych haseł, jakie otwierały przed slicerami odpowiednie 
sekcje. Były one tak zaprogramowane, że otwierały tylko pojedyncze pliki i nie można 
było już raz użytym kodem włamać się do innej sekcji. Tak się jednak składało, iż 
śniadolicy mężczyzna w pomalowanej zbroi szturmowca znał jedno takie hasło, i tylko 
ono było mu potrzebne. 
Dotarł on do odpowiedniego terminalu i wprowadził swój plan w czyn. Wtedy, mając 
dostęp do sekcji grodzi w tym fragmencie okrętu, sprzężył komendę otwarcia ich z 
niewielkim modułem konputerowym, który znalazł przy jednej ze swoich ofiar. 
Następnie użył cylindrycznego klucza, który zabrał wcześniej jednemu z oficerów, aby 
dyskretnie otworzyć wszystkie drzwi między stanowiskiem strzeleckim a 
pomieszczeniem przylegającym do korytarza obok mostka. Wszystko było praktycznuie 
gotowe; jeszcze tylko wyjął ze schowka nieopodal kilka lin i haków, trzymanych tam na 
wypadek, gdyby jakieś spoiwo puściło i trzeba było sztucznie podtrzymać metalowe 
dźwigary. Liny były na tyle mozne, że mogly służyć za prowizoryczny dźwig. Trochę 
przy nich pomajstrował, tworząc prowizoryczną uprząż, którą następnie założył sobie na 
plecy. Wreszcie otworzył grodzie i, wciąż trzymając w ręku komputerowy notes, 
podłączony do sieci, wszedł do stanowisk ogniowych. 
Teraz wszystko musiało być idealnie zgrane. Były więzień podbiegł szybko do 
jednego stanowiska i przyczepił do transpalistali jeden z dwóch detonatorów 
termicznych, jakie zebrał podczas swojej ucieczki. To samo zrobił przy drugim, wiedząc, 
że tego typu ładunek powinien okazać się dość silny, by zrobić wyrwę w poszyciu. 
Ustawił je więc na maksymalny czas i wybiegł z pomieszczenia, polecając komputerowi, 
by zamknął grodzie, następnie przeleciał jeszcze kawałek i kazał zamknąć drugą barierę 
w tej sekcji. 
Nie słyszał huku eksplozji, albowiem hermetyczne osłony były zbyt grube. Jedyną 
rzeczą, którą spowodował wybuch, było lekkie drżenie pokładu, które jednak nie 
powinno zwrócić niczyjej uwagi. 
I o to chodziło. 
Teraz była pora działania. Śniadolicy uciekinier w pomalowanym pancerzu 
wyskoczył do korytarza, prowadzącego na mostek, ostrzeliwując wściekle stanowiska 
przeciwników z dwóch karabinów BlasTech E-11, jakie miał przy sobie. Trafił tylko 
dwóch czy trzech i zaraz musiał przekoziołkować, by uniknąć ostrzału ze Strokera i 
blastera samopowtarzalnego E-Web. Następnie powtórzył to jeszcze trzy razy i, chociaż 
straty, jakie zadał przeciwnikom, były nikłe, realizowałswój plan co do joty. 
Przy kolejnym strzale ze Strokera ściana, która była naprzeciw stanowisk ogniowych, 
nie wytrzymała. Pojawiła się w niej wielka, ziejąca dziura, ujawniając wnętrze 
pomieszczenia za nią. 
Pomieszczenia, w którym były hermetyczne grodzie. 
Uciekinier nie tracił czasu. Szybko przypiął się do jednego z niskich dźwigarów przy 
suficie, korzystając ze swojej prowizorycznej uprzęży, jednocześnie chowając się za 
załomem korytarza. Szybko, zanim szturmowcy zorientują się, że coś jest nie tak, 
uruchomił otwieranie grodzi. Komputer z początku się sprzeciwiał, sygnalizując, że 
zdehermetyzuje to część statku, ale uciekinier zatwierdził rozkaz i hermetyczne osłony 
rozsunęły się z sykiem. 
Próżnia wdarła się do środka, wyciągając na zewnątrz wszystko z ogromną siłą. 
Zupełnie nieprzygotowani na to szturmowcy koncentrowali się bardziej na utrzymaniu 
równowagi, niż na trzymaniu się podłoża; nie mogli zresztą przewidzieć, że przeciwnik 
poważy się na coś takiego. Jeden szturmowiec po drugim zaczęli się chwiać i nie byli w 
stanie utrzymać się na nogach, a co dopiero poprowadzić zgraną obronę. Jedynie 

szturmowiec Zero-G, którego zbroja przyszpilała go do ziemi, trzymał się na nogach, ale 
w stosunkowo niewielkim korytarzu jego możliwości manewru były mocno ograniczone. 
W końcu wiatr stał się silniejszy, wysysając więcej i bardziej intensywnie. Jeden ze 
szturmowców zachwiał się i upadł, po czym natychmiast został pociągnięty w stronę 
wyrwy. Ledwo pojawił się za załomem korytarza, przyczepiony uprzężą uciekinier 
wypluł w niego całą serię z karabinu blasterowego. Podobny los spotkał następnych 
dwóch, którzy mimowolnie podzielili los nieszczęsnego towarzysza. I tak dalej, i tak 
dalej. Zero-G próbował łapać swoich towarzyszy, coś zdziałać, aby ich ocalić, ale był 
zbyt wolny i miał za małe możliwości, aby dać radę. Udało mu się tylko przytrzymać 
jednego z walczących z próżnią żołnierzy. Reszta spotkała się z próżnią lub z karabinem 
śniadolicego uciekiniera. 
Kiedy były więzień wyliczył, że zostało mu dwóch przeciwników, za pomocą notesu 
zamknął grodzie i kazał przywrócić normalną atmosferę. Z całą pewnością na mostku już 
wiedzieli, że coś się stało, ale jego to teraz zbytnio nie obchodziło; wyskoczył z 
karabinem i, dokładnie wymierzając, strzelił prosto w głowę szturmowca, zanim tamten 
zdążył zareagować. Od razu musiał jednak znikać, by uniknąć potężnej błyskawicy 
Strokera. Pozostał mu zatem tylko jeden wróg, ale za to najsilniejszy. 
W dodatku szedł w jego stronę. 
Były jeniec wyskoczył więc jeszcze raz, ostrzeliwując przeciwnika, jednak jego 
pancerz był zbyt mocny. Mężczyzna w pomalowanej zbroi nie miał zresztą większej 
nadziei na to, by uszkodzić szturmowca Zero-G, lecz raczej by zyskać na czasie i 
zaczepić swoją linę po drugiej stronie korytarza. Hak zaklinowł się na dźwigarze, a 
więzień szybko zniknął za załomem, naprężając linkę. Nie łudził się jednak, że 
przeciwnik tego manewru nie zauważył, ale był na to przygotowany. Zero-G nie mógł 
przeskoczyć ani obejść pułapki, bo było za ciasno, musiał więc przystanąć i ją rozbroić. 
Na to czekał jego przeciwnik. Jak tylko usłyszał, że zakuty w stalowy pancerz 
szturmowiec przystanął, rzucił się obok niego, przebiegając w stronę dawnych stanowisk 
żołnierzy. Przelatując koło Zero-G zaczepił ręką o jego plecak i, z niezwykłą zwinnością, 
wskoczył mu na plecy. Usiłowania pancernej maszyny, aby zrzucić nieproszonego 
gościa, spełzły na niczym; trzymał się zbyt mocno i był poza zasięgiem chwytaków; 
szturmowiec uruchomił więc silniczki odrzutowe w stopach, chcąc wbić wroga w sufit. 
Śniadolicy uciekinier usłyszał jednak zgrzyt odpalanego mechanizmu i uskoczył na 
ułamek sekundy przed wbiciem się Zero-G pokład wyżej. Nie łudził się, że go to 
powstrzyma, ale wiedział, że może to wykorzystać. Szturmowiec jak tylko zorientował 
się, że nie udało mu się zmiażdżyć przeciwnika, opadł na ziemię i obrócił się... 
Nie dał jednak rady, bo były więzień doskoczył do cieżkiego blastera 
samopowtarzalnego E-Web i ostrzelał oponenta ciągłą, bezlitosną kanonadą. Zero-G nie 
był w stanie nawet nastawić Strokera; blasterowe błyskawice szarpały jego zbroję, 
przebijając się w końcu do siedzącego pod nią człowieka. Po chwili było po wszystkim. 
Uciekinier nawet się jednak nie zatrzymał, by sprawdzić, czy przeciwnik naprawdę 
nie żyje; od razu doskoczył do drzwi prowadzących na mostek i, korzystając z klucza 
martwego oficera, odblokował je. Tak, jak mógł się spodziewać, w środku było dwóch 
szturmowców i kilkunastu członków załogi, a także kapitan rasy Omwati. 
Większość uzbrojona. 
To nic. 
Śniadolicy mężczyzna w pomalowanej zbroi wpadł do środka, w trzymając w obu 
dłoniach karabiny blasterowe E-11 i plując nimi, gdzie popadnie. A raczej pozornie to 
robiąc. Normalny człowiek miałby problem z utrzymaniem karabinu w jednej ręce, nie 
mówiąc już o celowaniu, jednak były jeniec tak chwycił obie bronie, że kolby oparły mu 
się na przedramionach, co zapewniło ich względną stabilność. Co więcej, o dziwo 

strzelał i trafiał, w pierwszej sekundzie powalając jednego szturmowca, by w chwilę 
później ustrzelić trzech oficerów wachtowych. Ktoś inny jednak odpowiedział ogniem i 
były więzień musiał uskoczyć, nie zaprzestając jednak ostrzału. Po paru kolejnych 
krytycznych sekundach i trzech martwych członkach załogi oraz rannym szturmowcu, 
jeden z oficerów poszedł po rozum do głowy i uaktywnił automatyczną obronę mostka; 
reszta, z kapitanem na czele, pochowała się za konsolety i inne osłony, jakie tylko mogli 
znaleźć. Automatyczne działka skutecznie jednak zaabsorbowały uwagę napastnika. 
Ów napastnik nie wyczerpał jednak jeszcze wszystkich swoich sztuczek. Umykając z 
zadziwiającą zwinnością kilku pierwszym blasterowym błyskawicom, schował się 
szybko za niewielki załom przy jednej z konsolet, analizując sytuację. Działka były na 
tyle inteligentne, że wykrywały ruch, poza tym miały pod ostrzałem prawie całą 
przestrzeń między nim a obsługą mostka. Gdyby jednak... 
Śniadolicy mężczyzna wyjął jeden z blasterów i wepchnął do lufy trochę gazy z 
podręcznej apteczki i ustawił czyngiel na pojedyncze strzały, po czym odłączył 
mechanizm spustowy, jednocześnie przywiązując go sznurowadłem w taki sposób, by po 
odblokowaniu strzelał cały czas. Następnie ustawił się w odpowiedniej pozycji, 
przerzucił kciukiem aktywator cyngla i szybkim ruchem rzucił w stronę jednego z 
działek. Blaster oddał strzał, który zdezorientował mechanizm namierzający, 
jednocześnie wybuchając tuż przed lufą automatycznego przeciwnika. Błysk światła na 
chwilę omamił jego sensory, ale ta chwila wystarczyła, by człowiek w pomalowanej 
zbroi wyskoczył i puścił długie, śmiercionośne serie w stronę obu działek ochrony, po 
czym uskoczył przed strzałami załogi, by przekoziołkować i odpowiedzieć ogniem. Jego 
blasterowe błyskawice były nad wyraz celne i skuteczne, wkrótce z oficerów będących 
na mostku pozostało tylko dwóch. Cały czas czaił się tam jednak też ranny szturmowiec. 
I ten szturmowiec jednym, wymierzonym starannie strzałem, trafił uciekiniera w 
brzuch. 
Były jeniec zatoczył się i upadł. Kapitan Barron wysunął się zza swojej osłony, by 
upewnić się, czy rzeczywiście nie żyje. Wszystko na to wskazywało; dymiąca, osmalona 
płyta pancerza oraz nieunosząca się klatka piersiowa i bezwładnie leżące ciało. Były 
więzień upadł na jedną ze swoich nóg, skręcając ją. Na pewno nie byłby w stanie jej tak 
trzymać i nawet nie jęknąć. Nie, bez wątpienia był martwy. 
Barron odetchnął z ulgą, zadowolony, że udało mu się to przetrwać. Trochę obawiał 
się reakcji Centrali, kiedy wyśle im raport z całego zajścia, ale specjalnie się tym nie 
przejmował. 
Przeżył. 
Chociaż nie na długo. 
Jakimś cudem pozornie martwy jeniec zerwał się na równe nogi z niewielkimi 
pistoletami BlasTech DH-13 w dłoniach, oddając dwa, śmiercionośne strzały: jeden 
prosto w tors drugiego ocalałego oficera, drugi w szyję rannego szturmowca. Zanim 
Barron zdąrzył sapnąć, obaj byli martwi. Zdumiewające! Omwati czas jakiś był piratem, 
ale nigdy nie widział takiej skuteczności! Już miał otworzyć usta ze zdziwienia... 
Kiedy dwie blasterowe błyskawice uderzyły go w plecy, pozbawiając życia. 
Śniadolicy uciekinier zdjął hełm i osmaloną zbroję, po czym rozejrzał się po mostku. 
Przed chwilą zaryglował drzwi i otworzył wszystkie hermetyczne grodzie na pokładzie, 
wyłączając tam ponadto system podtrzymywania życia. Był pewien, że w tym momencie 
jedynymi istotami na okręcie są szturmowcy Zero-G i on. Wszyscy członkowie załogi 
oraz inni ludzie, którzy przebywali na krążowniku, odeszli w niebyt. Dotyczyło to także 
przymusowych górników w celach, ale oni akurat mało obchodzili byłego jeńca. 
Miał ważniejsze sprawy na głowie. 

Przestrzeń ładunkową krążownika klasy Carrack, na którym się znajdował, znacznie 
zmodyfikowano; kosztem drugiej ładowni i części pomieszczeń załogi wstawiono tam 
prowizoryczny hangar i niewielką mesę, wraz z celami dla więźniów. W tym momencie 
platforma hangaru stanowiła najważniejszą część okrętu, tam bowiem znajdowały się 
promy, którymi dowożono ich na powierzchnię asteroid. Będzie trzeba z nich skorzystać, 
jeśli ciemnoskóry mężczyzna miał zamiar wydostać się z tego przeklętego układu. 
Chociaż... 
Kierowany nagłym impulsem były więzień podszedł do ekranu dalekosiężnych 
sensorów, wpisując w nie odbiór jednej, określonej częstotliwości. Z tego, co pamiętał, 
to zanim go przewieziono do systemu Jugotha, zainteresowano się też wszystkim, co 
miał, a więc bazą danych, uzbrojeniem, rzeczami osobistymi, medykamentami, 
dziennikiem pokładowym... który, jeśli dostanie się w niepowołane ręce, a 
zabezpieczenia związane z autodestrukcją zostaną jakimś cudem złamane, miał nadawać 
przez nadprzestrzeń sygnał określający jego dokładne położenie. I właśnie tego sygnału 
szukał. 
Uśmiechnął się lekko, porównując sygnał z mapą galaktyki. Zastosował maksymalne 
zbliżenie, jakie się tylko dało z tej odległości i wiedział już, że jego cel niezmiennie 
znajduje się w układzie Corelli. Dwa skoki przez nadprzestrzeń stąd, ale wykonalne przy 
jednoosobowej obsłudze mostka. I będzie można ustawić ostatni skok, a samemu opuścić 
okręt, który odleci w stronę swojego celu... cała operacja potrwa kilka dni, ale opłaci się. 
- Vader...- wychrypiał mężczyzna, używając swojego głosu po raz pierwszy od 
bardzo dawna.- Teraz mi zapłacisz... 

ROZDZIAŁ 
23 
- Twój plan się powiódł, Stele. 
Sala Spotkań po raz pierwszy od jakiegoś czasu zebrała wszystkich aktualnie 
przebywających w układzie Corelli przywódców Executor’s Lair, którzy przetrwali 
długotrwałe zmagania z Nową Republiką. Nie licząc jednak kilku pustych foteli przy 
stole konferencyjnym, atmosfera w pomieszczeniu wydawała się trwać w niezmienionym 
kształcie od początku, zanim jeszcze Lord Vader podjął decyzję o ataku. Nawet pomimo 
osłonięcia stacji szczelnym polem niewidzialności, czerń bijąca po oczach zza 
transpastalowych iluminatorów cały czas robiła wrażenie; była głęboka i 
nieprzenikniona, czarna i nieprzystępna. Znakomicie uzupełniała się z hebanową zbroją 
Dartha Vadera. W jakiś sposób mrok jego aury zdawał się jeszcze potęgować to 
wrażenie, ogarniając wszystkich, którzy mu towarzyszyli. 
- Dziękuję, Lordzie Vader.- Stele skłonił się lekko, a kpiący uśmieszek nie znikał z 
jego twarzy. Była to chwila jego tryumfu, chwila, w której ostatecznie się zrehabilitował. 
Czuł to przez Moc i widział w oczach wszystkich dookoła; nie patrzyli już na niego, jak 
na słabeusza zdominowanego przez Witiyna Tera. Nieudacznika, który nie potrafi 
pojmać i zabić dwóch bezbronnych przemytników, ambitnego głupca, spod którego ręki 
wyszło niedorozwinięte intelektualnie monstrum, czy samozwańczego naukowca, 
bezpowrotnie marnującego potencjał serum blokującego Moc. Wreszcie przestał być dla 
admirała Morcka przede wszystkim obłąkanym fundamentalistą, szukającym zemsty na 
wszystkich Jedi, a admirał Rogriss zobaczył w nim coś więcej, niż tylko pilota TIE 
Defendera. 
Nie, każdy z nich dostrzegł coś wiecej. Dostrzegł siłę i Moc, która kryła się w nim od 
dawna. Ich respekt wzrósł. 
A Stele od wszystkich, wrogów i sojuszników, współtowarzyszy i ofiar, 
bezwzględnie wymagał respektu. 
Maarek podniósł głowę i skierował wzrok na stojącego pod ścianą Pekhratukha. 
Noghri od chwili, kiedy uwolniono go z pokładu promu Nowej Republiki, nie odezwał 
się do nikogo ani słowem. Nawet, kiedy spotkał się ze swoimi komandosami, ograniczył 
się tylko do kilku nieartykułowanych mruknięć i spojrzeń na ciała zabitych przez jego 
oddział republikańskich agentów. Nie musiał o nic pytać; wiedział i bez tego, że to 
bratobójstwo było nieuniknione. Dawno temu, kiedy Darth Vader wybrał go i jego ludzi 
na członków elitarnego Death Commando Prime, musieli oni poprzysiąc mu 
bezwzględną lojalność i posłuszeństwo. Nawet w obliczu oszustwa, jakiego Imperium 
dopuściło się wobec Noghrich na ich rodzinnej planecie. A kiedy Death Commando 
Prime dowiedziało się o tym, nie było odwrotu. 
Tak, jak wtedy, tak i teraz Pekhratukh pozostawał lojalny wobec Vadera. Jednak 
ówczesny, młodzieńczy entuzjazm zastąpiła gruba, chłodna warstwa nawyków i 
przyzwyczajeń. Idoktrynacja była zbyt silna; nawet, gdyby chciał, nie mógłby zdradzić 
Czarnego Lorda, nie mógłby od niego po prostu odejść. Musiał być lojalny. 
Ale też chciałby, aby działało to w drugą stronę. 
Lord Vader ostatnio bardzo przedmiotowo traktuje Noghrich, pomyślał Pekhratukh, 
coraz bardziej. W rezultacie lider Death Commando Prime musiał spędzić sporo czasu, 
żeby przedefiniować pojęcie lojalności; a miał tego czasu bardzo dużo, kiedy przebywał 
w niewoli. Problem polegał jednak na tym, że wciąż nie był pewien, jak ma się do tego 

wszystkiego ustosunkować. Zemścić się, jak zrobili to jego pobratymcy, kiedy 
dowiedzieli się o Honoghr, czy może przejść nad tym do porządku dziennego i samemu 
zacząć traktować siebie jako narzędzie? Jedno było pewne: dopóki nie rozwikła swojego 
dylematu moralnego, musi trzymać się Lorda Vadera. On był wszystkim, co miał. 
Dlatego też po uwolnieniu Pekhratukh przybrał najbardziej pokorną i karną postawę, 
na jaką stać dumnego Noghriego. Jeśli tylko przebywał przy którymś z przywódców 
Centrali, spuszczał wzrok i stawał posłusznie pod ścianą. Nic też nie mówił, a nikt go o 
nic nie pytał, zupełnie, jakby wszyscy zaakceptowali jego pokutę, uznając ją za w pełni 
zasłużoną. Darth Vader również przyjął ją bez słowa. 
Kiedy jednak Mroczny Lord Sith wspomniał o planie Stele’a, perspektywa 
Pekhratukha uległa nagłej i dramatycznej zmianie. Tak więc jak tylko Stele, była Ręka 
Imperatora, podniósł wzrok na Noghriego, w żółtych oczach obcego nie dostrzegł ani 
śladu kajania; zamiast tego była w nich ledwo hamowana, z trudem kontrolowana 
wściekłość. Pokora ustąpiła miejsca poczuciu zdrady. 
A tego Pekhratukh po prostu nie mógł tolerować. 
- Plan?- wychrypiał wściekle. 
- Nie powiesz mi chyba, że nie wiedziałeś, że to fortel?- perfidny uśmiech tańczący 
na twarzy Stele’a świadczył o tym, iż było to wyłącznie pytanie retoryczne.- Posłużyłeś 
jako przynęta, Pekhratukh. Dzięki tobie wiedzieliśmy dokładnie, gdzie uderzy 
ewentualna grupa sabotażystów. Nareszcie się na coś przydałeś.- dodał kpiąco. 
Noghri nic nie odpowiedział, bowiem zakręciło mu się w głowie. Cała akcja, jego 
zdrada, śmierć dobrych komandosów na Coruscant... wszystko okazało się oszustwiem! 
Perfidnym oszustwem! 
Zacisnął dłonie w pięści, gotów rzucić się na Stele’a... 
I zrobiłby to, gdyby nie rzucił kątem oka na Lorda Vadera. I nie uświadomił sobie, że 
w gruncie rzeczy nie zmienia to niczego. Fakty pozostawały faktami; zdradził położenie 
Executor’s Lair, a tym samym i Czarnego Lorda, któremu poprzysiągł bezwzględną 
lojalność. Temu nie można było zaprzeczyć, a fakt, iż Stele przewidział tę zdradę, a 
Vader zgodził się na nią, nie miał teraz już żadnego znaczenia. Zdrada pozostaje zdradą. 
A kara powinna pozostać karą. 
Pekhratukh opuścił głowę. Nie miał prawa mścić się na Stele’u, bez względu na to, 
jak bardzo by tego pragnął. 
- Tym niemniej zawiodłeś mnie.- rzucił oschle Vader.- Sprowadziłeś tu wroga, a to 
błąd niewybaczalny. 
- Wiem.- wychrypiał Noghri.- I jestem gotów przyjąć karę. 
- To dobrze.- odparł Mroczny Lord Sith, a miecz świetlny w mgnieniu oka znalazł się 
w jego ręku. Maarek uśmiechnął się szerzej, widząc złamanego ducha Pekhratukha. Był 
to widok, na który czekał bardzo długo, widok poniżonego, i przygotowanego na śmierć 
Noghriego naprawdę sprawiał mu radość. To było wspaniałe! 
- Admirale Morck!- rozległo się nagle wołanie z korytarza i do Sali Spotkań wpadł 
oficer wachtowy, zaraz jednak skulił się w sobie z przerażenia, gdy dostrzegł 
hebanowego olbrzyma z mieczem świetlnym w dłoni. Vader odwrócił uwagę od 
Pekhratukha, przez co mina Stele’a odrobinę zrzedła. 
- Mów.- odezwał się dotychczas milczący Morck, siedzący u szczytu stołu i 
obserwujący z Rogrissem sąd nad liderem Death Commando Prime. Cała scena średnio 
im się podobała, więc przerwanie jej przyjęli z niejaką ulgą. W przeciwieństwie do 
Czarnego Lorda, który dyszał wciąż, ciężko i złowróżbnie. 
- Lordzie Vader, panie admirale...- zaczął oficer, jąkając się strachliwie.- Pogromca 
Słońc właśnie przed chwilą zadokował przy kompleksie stoczniowym.- skulił się jeszcze 

bardziej.- I chyba nie spodoba się panom to, co jego pilot przedstawił w swoim 
raporcie... 
Dla ukrywających się Jedi miasta były znacznie bardziej niebezpieczne. W dziczy 
szansa na spotkanie inteligentnych istot była nieporównywalnie mniejsza, a wszelkich 
niebezpieczeństw, czyhających na wędrowców, można było ostatecznie uniknąć, 
korzystając z miecza świetlnego. Miasta były inne; nie dość, że użycie świetlistego ostrza 
od razu by ich zdradziło, to jeszcze ogromna ilość ludzi, urządzeń nagrywających czy 
droidów zwiększała ryzyko rozpoznania. I chociaż to prawda, że najłatwiej ukryć się w 
tłumie, to jednak bez odpowiednich środków ostrożności Wieiah i pozostali mogliby 
szybko zaalarmować stacjonujące tutaj siły okupacyjne Executor’s Lair, a tym samym 
ściągnąć na siebie niepotrzebną uwagę. 
Nie byliby jednak sobą, gdyby nie umieli unikać takich sytuacji. 
Chociaż cała Corellia znajdowała się w rękach wojsk Vadera, główne siły były 
skoncentrowane w okolicach repulsora planetarnego, zostawiając mieszkańcom 
pozostałej części planety dużą dozę swobody. Dlatego też sieć osobowych kolejek 
repulsorowych, która oplatała cały glob, funkcjonowała dalej, pozwalając na dowolne 
przemieszczanie się z jednego miejsca w drugie w stosunkowo krótkim czasie 
(wymagało to jednak wysokiego nakładu kredytów). Była to okoliczność sprzyjająca 
powstawaniu wszelkich komórek ruchu oporu, jednak władze okupacyjne nie 
przywiązywały do tego większej wagi, chociaż oczywiście dokładnie sprawdzały, kto 
kiedy i dokąd jechał. Większych represji jednak nie było; może dlatego, iż nie wierzono 
w większe próby wzniecenia rewolty, a może po prostu dlatego, iż nie przywiązywano 
do tego większej wagi. Cała uwaga Executor’s Lair koncentrowała się na repulsorze. 
Dlatego też Brakiss, Wieiah i Werac mogli znaleźć się w Coronecie bez większych 
przygód, dbając tylko o nie zwracanie na siebie uwagi. 
Ich celem był niewielki, znajdujący się na centralnej promenadzie salon tatuażu, 
będący przykrywką dla operacji Wywiadu na Corelli. Istniały oczywiście inne, 
niewielkie punkty tego typu, rozsiane po całej planecie, ale obecnie zajmowały się one 
organizacją głęboko zakonspirowanego ruchu oporu, podczas gdy mały, niepozorny 
salonik na promenadzie zajmował się głównie operacjami zewnętrznymi i koordynacją 
pozostałych obiektów. Odpowiadał również za komunikację ze światem zewnętrznym. 
I tylko tutaj Jedi mogli zastanowić się, co dalej. 
- Nie możemy tu zostać.- powiedziała Wieiah, kiedy spotkali się już z ich agentem na 
planecie, bladym Klatooinianinem o imieniu Barbaric. Chociaż ich się nie spodziewał, to 
po spełnieniu podstawowych procedur identyfikacyjnych zdecydował się wpuścić trójkę 
Jedi na zaplecze, gdzie mieściło się niewielkie centrum dowodzenia. Mogli tu rozmawiać 
bez obaw, że ktoś ich podsłucha albo namierzy. 
- To oczywiste.- rzekł Brakiss.- Jednak przyznasz chyba, że nie mamy zbyt wielu 
alternatyw. 
- Zawsze jest jakaś alternatywa.- odparła miękko Wieiah.- Na pewno bierność nie 
wchodzi w rachubę. Nie po to uszkodziliśmy obwody generatora niewidzialności, żeby 
teraz tutaj siedzieć i nikogo o tym nie poinformować. 
- Mistrzowie...- zaczął nieśmiało Werac, ale zamilkł, gdyż doszedł do wniosku, że to, 
o czym myślał, nie miało sensu. 
- Zgadzam się, aniołku.- powiedział Brakiss.- Problem w tym, że nie mamy większej 
możliwości manewru.- zwrócił się do Barbarica.- Jakie są możliwości bezpiecznego 
opuszczenia planety? 
- Właściwie nie ma żadnych.- odparł Klatooinianin.- A w każdym razie nie należą 
one do bezpiecznych. Cały transport z i na Corellię został zdominowany przez Vadera. 

Brakiss stanął przy niewielkiej konsolecie z holoprojektorem i kilkoma monitorami, 
wpatrując się niewidzącymi oczyma w czerń jednego z nich. Zeltronianka niewątpliwie 
miała rację – bezczynne siedzenie nie dawało żadnych szans na wykorzystanie przewagi, 
jaką z takim trudem uzyskali wtedy na pokładzie Centrali. Przewagi, którą okupili 
ogromnymi stratami. 
Jednak z drugiej strony nie było żadnych logicznych czy rozsądnych przesłanek, 
którymi mogliby się kierować, starając się uciec z Corelli. Praktycznie mogliby tego 
dokonać jedynie podczas inwazji na system, ale wtedy wszystko, co osiągnęli, poszłoby 
na marne. Były Ciemny Jedi był pewien, że nawet Wieiah nie ryzykowałaby w takiej 
sytuacji. 
Rozumiał ją jednak, gdy mówiła, że trzeba działać. 
- Znasz, pozycję tego satelity, który zawiera dane odnośnie orbity Centrali?- spytał 
nagle Barbarica. 
- Mam dostęp do satelity meteorologicznego z zamontowanymi sensorami dalekiego 
zasięgu i urządzeniami namiarowymi z Bonadaru.- odparł Klatooinianin.- Będzie można 
odszukać częstotliwość, na jakiej nadają statki dokujące na stacji i w ten sposób poznać 
lokalizację obiektu. 
- A dałoby radę zmienić tę częstotliwość? Albo chociaż zmodyfikować sygnał?- 
rzuciła Wieiah, wpadając w tok rozumowania Brakissa. 
- Nie stąd.- odrzekł Barbaric.- Mamy za słaby sprzęt, poza tym taka operacja od razu 
zdradziłaby lokalizację komórki. 
- No tak.- mruknął Brakiss, opierając się ze zrezygnowaniem o ścianę. Spojrzał na 
czerń monitorów, potem na agenta, wreszcie na Wieiah i na siedzącego przy 
holoprojektorze Weraca. Mina Zabraka, który aktualnie bawił się zmianą rozdzielczości 
hologramu, wyrażała to samo zrezygnowanie, jakie sam odczuwał. W przeciwieństwie 
jednak do swojego ucznia, Brakissa zaczynała powoli ogarniać frustracja. Przez kilka dni 
przekopywali się przez dzicz, unikali nieprzychylnych spojrzeń i śledzili każdy swój 
krok, żeby teraz utknąć w martwym punkcie!? Nie, to było zdecydowanie nie w 
porządku. 
- A czy na okrętach wojennych, na przykład niszczycielach, znalazłaby się 
odpowiednia aparatura?- spytała Wieiah. 
- Sądzę, że tak.- odparł Barbaric.- Problem w tym, że nie mamy pod ręką żadnego 
niszczyciela. 
- Chyba jednak mamy.- odezwał się Werac, wskazując na holoprojektor. Obraz 
aktualnie wyświetlany był uproszczoną mapą systemu, ze szczególnym uwzględnieniem 
ruchu kosmicznego nieopodal samej planety. Wnętrze układu, czyli przestrzeń 
znajdująca się aktualnie między Corellią, Drallem i Selonią, było bezustannie 
patrolowane przez wiele okrętów Executor’s Lair, tak mniejszych, jak i większych. Co 
jakiś czas kilka z nich przelatywało nieopodal głównej planety systemu, a wtedy z całą 
pewnością musiały one łączyć się z odpowiednim satelitą, żeby ustalić kurs, który nie 
kolidowałby z orbitą Centrali. 
A do planety właśnie zbliżał się jeden z niszczycieli klasy Super. 
- Nie mówicie chyba poważnie!- zdziwił się Barbaric.- Przecież to szaleństwo! 
- Być może, ale wykonalne.- odparła spokojnie Wieiah.- Musimy się tylko 
zastanowić, jak się tam dostać. 
- Jedi są nienormalni.- mruknął agent Wywiadu, po czym westchnął i ze 
zrezygnowaniem wskazał na właz w podłodze, przysłonięty częściowo przez jakieś 
skrzynki.- Chodźcie za mną. 

Wieiah i pozostali posłusznie zeszli po drabince kilka metrów pod ziemię, następnie 
przeszli kilkadziesiąt metrów przez labirynt odnóg i korytarzy, aby skierować się do 
niewielkiego transportera szynowego. 
- To tajna droga ewakuacyjna, zaprojektowana i zbudowana przez techników 
Wywiadu.- wyjaśnił Barbaric.- Jesteśmy teraz pod poziomem irygacji Coronetu i 
jedziemy w stronę północnych obrzeży miasta. Jest tam niewielki las, rzadko 
uczęszczany, ale nie ma w nim drapieżników. To posesja należąca do jednego z 
corelliańskich rodów, którego przedstawiciele dawno temu wyprowadzili się z planety.- 
dodał.- Nie sprawdzaliśmy, czyja dokładnie, ale od czasu Wojen Klonów nie było tutaj 
jej właściciela. 
- Jak rozumiem, to była doskonała okazja, aby coś tam ukryć.- odgadła Wieiah. 
- Zgadza się.- rzekł Klatooinianin.- Mieliśmy tego użyć tylko w ostateczności, ale 
sądzę, że lepiej się naszej sprawie nie przysłuży. Kiedy Vader rozpoczął inwazję, 
zrobiłem wszystko, aby zaopatrzyć ten pojazd w niezbędne kody autoryzacyjne.- kolejka 
zaczęła powoli wznosić się do góry.- Możecie nim dostać się na pokład tego 
superniszczyciela, ale dalej będziecie musieli radzić sobie sami.- wzruszył ramionami.- 
Słowo daję, że nie mam pojęcia, co wtedy zrobicie. 
- Wszystko świetnie.- powiedział Brakiss.- Tylko jedno pytanie: co to za statek? 
- Nic specjalnego.- odparł agent.- Zmodyfikowany bombowiec TIE, mogący 
przewozić żywe istoty w ładowni z bombami. Zdaje się, że nazywali to promem TIE. 
Zróbcie z niego dobry użytek. 

ROZDZIAŁ 
24 
Luke Skywalker spał. W ciągu ostatnich miesięcy rzadko zdarzał mu się spokojny 
sen. Jako największy mistrz Jedi w galaktyce miał ostatnimi czasy wiele powodów do 
zmartwień. Mrok, rozprzestrzeniający się po świecie niczym zaraza, wojna zbierająca 
swoje krwawe żniwo, wszechobecny terror... życie Skywalkera nie było lekkie. Brzemię, 
które miał dźwigać, rosło z każdym dniem, aż czasem miał wrażenie, że już go nie 
udźwignie. Wtedy jednak przypominał sobie o odpowiedzialności, o swojej rodzinie i 
przyjaciołach, o Marze... nie mógł ich zawieść. Po prostu nie mógł. 
Coraz częściej jednak czuł, że wszystko wymyka mu się z rąk. 
Dlatego w podróży na Naboo upatrywał szansy na rozwikłanie zawiłej pajęczyny, 
którą rozpostarł nad galaktyką osobnik podający się za Dartha Vadera. Wiedział, że tylko 
w ten sposób może przyczynić się do zakończenia krwawego i bezsensownego konfliktu, 
wywołanego przez istotę w czarnej zbroi. Czuł, że kluczem do rozwiązania zagadki 
Vadera będzie nie tyle on sam, co jego alter-ego, ktoś, kto kiedyś nosił podobny pancerz, 
kto oddał się swego czasu bez reszty ciemnej stronie Mocy. 
Kluczem do Vadera był Anakin Skywalker. 
I teraz, kiedy Luke spał, a „Peacemaker” niestrudzenie zbliżał się do Naboo, duch 
Anakina objawił mu się ponownie. Nie wyglądało to jednak tak, jak ostatnio, na 
przesyconej drobnoustrojami i małymi żyjątkami polanie, po horyzont porośniętej 
idealnie zieloną trawą. Tamto miejsce, charakterystyczne dla Naboo, wręcz kipiało od 
żywej Mocy. W przeciwieństwie do tego tutaj. 
Luke stał na surrealistycznej, ociekającej w kilku miejscach lawą, popękanej półce 
skalnej, umieszczonej pod jeziorem pełnym magmy. Horyzont niknął gdzieś w oparach 
wulkanicznych, pełnych dymu i siarki. Ściany wszystkich skał dookoła były brudne, 
suche i ostre, a samo ich dotknięcie drażniło skórę. Co jakiś czas w oddali słychać było 
huk jakiejś eksplozji, któremu towarzyszyły lekkie wstrząsy. Lawa w jeziorze pod 
spodem bulgotała nieprzyjemnie. Z zasnutego czarnymi chmurami nieba sypał się popiół. 
I wśród tego wszystkiego, gdzieś w oddali, dwie męskie, smukłe sylwetki toczyły ze 
sobą wściekły pojedynek na śmierć i życie. Chociaż Luke nie mógł dostrzec nic poza 
migotaniem błękitnych ostrzy i niewyraźnymi, zamazanymi ruchami, nie musiał widzieć 
więcej. 
Wiedział, gdzie jest. 
A raczej kiedy. 
- Tak to się skończyło.- odezwał się ktoś za jego plecami. Luke nie odwrócił jednak 
wzroku od majaczącej w oddali sceny, by spojrzeć na nowo przybyłego. Doskonale 
wiedział, z kim rozmawia. 
- Witaj, ojcze.- powiedział tylko cicho. 
- Tutaj umarła przyjaźń między jednym z najwspanialszych mistrzów w historii 
Zakonu Jedi, a jego niepokornym uczniem.- kontynuował duch Anakina Skywalkera.- 
Wciąż jeszcze pamiętam ten strach, ból, nienawiść, agresję i bezkresną wściekłość. Tutaj 
umarła wszelka nadzieja. Miała tu miejsce tragedia, z której żaden z nas nigdy się nie 
otrząsnął. 
- Wiem.- odparł cicho Luke.- Ben opowiadał mi o tym. 

- Zatem wiesz także, że tam, gdzie nie ma nadziei, jest tylko rozpacz, strach i terror.- 
powiedział duch Anakina poważnym głosem, w którym czuć było nutę boleści.- Gdzie 
nie ma wiary, jest klęska. 
- Zawsze w ciebie wierzyłem, ojcze.- Luke zdecydował się odwrócić.- I wtedy, na 
Endorze, i później, gdy galaktyka widziała cię tylko poprzez czyny Dartha Vadera. 
Ludzie mają tendencję do zapominania, że to w znacznej mierze dzięki tobie Wojny 
Klonów dobiegły końca. 
- I za to ci dziękuję.- rzekł Anakin, kładąc mu rękę na ramieniu.- Dzięki tobie nie 
czekało mnie wieczne potępienie. Więcej, moja pokuta dobiegła końca. Duchy wielkich 
Jedi, którzy odeszli przede mną, czekają, by zaprosić mnie do swego grona. 
- Więc czemu do nich nie dołączysz?- spytał Luke.- Czemu nie odpoczniesz? 
- Nie mogę tego zrobić.- twarz Anakina wykrzywiła się nagle w bolesnym grymasie.- 
Została mi do załatwienia jeszcze jedna sprawa. 
- Vader.- zgadł Luke. 
- Vader. 
Przez twarz młodszego Skywalkera przemknął cień. Ta sprawa prześladowała go już 
wystarczająco długo, by przyćmić na chwilę jego spokój i pogodę ducha. 
Nieoczekiwanie poczuł chęć, by wygarnąć ojcu wszystko, czego doświadczył przez 
nowego Czarnego Lorda. Strach, nienawiść, cierpienie... wszystko, co musiał znosić w 
Mocy, a co było spowodowane przez Vadera i jego Executor’s Lair. Zniszczenie wielu 
planet czy wręcz całych gwiezdnych systemów, wojna, przerażenie i wszechobecny 
paraliż... powoli miał już tego dość. Od czasów Akademii Ciemnej Strony, finansowanej 
z zasobów Executor’s Lair, poprzez aferę z Witiynem Terem, arachnoidalnym 
Pełnomocnikiem Sprawiedliwości, oraz uzewnętrznienie mrocznej natury Kypa Durrona 
i wielu innych, spotkanie z duchem Kypa na Exaphi, aż do dzisiaj... Luke mógł być 
mistrzem Jedi, ale cały czas był tylko człowiekiem. 
A ludzie się męczą. 
Wtedy jednak spojrzał na widmo ojca i zrozumiał coś niezwykle istotnego, a 
przerażająco oczywistego. Mianowicie: Anakin Skywalker umarł dwadzieścia jeden lat 
temu. Nie było jego winy w tym, co zrobił osobnik podający się za Dartha Vadera. W 
związku z tym Luke nie miał żadnego prawa wyładowywać na nim swojej frustracji. 
Co ważniejsze, nie chciał tego. 
- Pamiętasz jeszcze przepowiednie Imperatora, Luke?- spytał nagle duch Anakina. 
- Pamiętam.- odparł młodszy Skywalker po chwili.- „I wyśle ich do walki między 
sobą, a ten, kto zwycięży, zajmie miejsce u boku swego pana.”- wyrecytował słowa, 
które poznał kiedyś na Byss, a które przypomniał mu ostatnio Witiyn Ter, podczas Bitwy 
o Roon. 
- Imperator sprawdzał swoich uczniów na wszystkich szczeblach.- podjął Anakin.- 
Wiecznie rzucał ich do walki między sobą. W tym labiryncie strachu, podejrzliwości i 
wiecznej niepewności nie było miejsca dla słabych. Ta przepowiednia, chociaż nas 
bezpośrednio nie dotyczy, doskonale to obrazuje. Jeśli ktoś miał przetrwać, musiał być 
silniejszy i bardziej bezwzględny, niż inni. A pamiętaj, że Vader przeżył najdłużej. 
- Nie mam zamiaru bagatelizować zagrożenia z jego strony.- rzekł Luke.- Nigdy też 
nie dopuściłem do siebie myśli, że mógłbyś mieć z tym coś wspólnego, ojcze. 
- Twoja wiara napełnia mnie dumą.- odparł Anakin.- Wierz mi jednak, że jest on w 
równym stopniu Vaderem, co ja. Teraz może nawet bardziej. Nie lekceważ go ani przez 
chwilę. 
- Mówisz zagadkami, ojcze.- powiedział Luke.- Jest wiele pytań, natomiast brak 
odpowiedzi. 

- Przyjdzie na nie czas.- obiecał stary Skywalker.- Jesteś na dobrej drodze, by je 
poznać. Tylko od ciebie będzie zależeć, czy się na nie zdecydujesz. 
Chociaż był mistrzem Jedi i miał już swoje lata, Luke poczuł się jak dziecko, 
osamotnione w wielkim mieście. 
- Nie rozumiem.- przyznał. 
- Zrozumiesz.- powiedział duch Skywalkera, niknąc powoli.- Pamiętaj, że cały czas 
jestem przy tobie. I za nic nie opuszczę cię w potrzebie. Jesteś moim synem... 
Zjawa zniknęła, podobnie, jak sen, a Luke wzdrygnął się, rozbudzony. 
Gdzieś indziej, w podobny sposób i z tych samych przyczyn, Darth Vader został 
wyrwany ze snu. 
Mroźny wicher smagał burty transportowca klasy Star Galleon, kiedy ten schodził w 
atmosferę surowej i niegościnnej planety, znanej jako Świat Żniwiarza. Towarzyszyło 
mu kilka innych statków tej klasy; szarych i kanciastych, ale po brzegi wypełnionych 
żołnierzami i sprzętem bojowym. I na każdym z nich widniał błękitny emblemat 
Imperium. 
A na czele formacji transportowców leciał, otoczony eskadrą myśliwców typu I-7 
Howlrunner, niewielki prom klasy Lambda, z admirałem Pellaeonem i komandorem 
Lleghem Krestchmarem na pokładzie. 
- Nadal nie jestem pewien, czy to dobry pomysł.- odezwał się Glottalphib w pewnej 
chwili, spoglądając spode łba na lufy swojego przerywacza fuzyjnego. 
- Jak to?- Pellaeon oderwał swój wzrok od iluminatora i odwrócił się w stronę 
wysłannika Nowej Republiki.- Przecież zgodził się pan na ten plan. 
- Owszem.- przyznał Llegh.- Ale nie wiem, czy jest sens wysadzania wszystkich 
kontyngentów wojskowych tutaj, podczas, gdy mogą one okazać się bardziej przydatne 
w innych punktach sektora. Co będzie, jeśli Kanos zmusi siły Imperium do wycofania się 
na powierzchnię jednej z planet, której strzegą? Wróg zyska nad nimi ogromną 
przewagę. 
- Tam, gdzie taki scenariusz jest możliwy, pozostawiłem oddziały naziemne.- 
zapewnił Pellaeon.- Sektor Nilgaard jest dobrze strzeżony i, jak już panu wspominałem, 
pozostawiliśmy Kanosowi tylko jedną furtkę, zbyt nęcącą, by nie mógł z niej skorzystać. 
- Stolicę sektora, wiem.- powiedział powoli Krestchmar.- Co się jednak stanie, kiedy 
Kanos ruszy na planety przez nas obstawione? Zginą niewinni ludzie. 
- No cóż, to jest wojna.- Pellaeon wzruszył ramionami.- A zresztą, siły Imperium są 
rozmieszczone po sektorze mniej więcej równomiernie i zdążą zareagować. 
- Jeśli zostaną powiadomione o ataku. 
- To już leży w najlepszym interesie mieszkańców atakowanych planet.- rzekł 
Pellaeon.- W najlepszym wypadku Kanos wciągnie się w walkę zaczepną na obszarze 
kilku systemów i straci tak cenny dla niego czas. 
Llegh zamilknął na chwilę. 
- Nadal nie jestem przekonany.- przyznał w końcu. 
- Proszę mi zaufać.- oświadczył Pellaeon.- Jestem w tym biznesie od Wojen Klonów, 
a nawet dłużej. Znam się na tej robocie. 
- Nie wątpię. Ale Kanos nie jest głupi; może przewidzieć, że to zaproszenie na Świat 
Żniwiarza kryje pewien kruczek. 
- Ale nie spodziewa się tego, co dla niego przygotowałem.- uśmiechnął się Pellaeon. 
- Czyżbym o czymś nie wiedział?- Glittalphib zmarszczył nos, co u jego rasy było 
odpowiednikiem uniesienia brwi. 
- Nie wie pan nawet połowy.- rzekł tajemniczo admirał.- Proszę spojrzeć za 
iluminator. 

Dolatywali właśnie do dość rozległej fortecy, umieszczonej na szczycie pokrytej 
śniegiem góry. Jej mury były wysokie i grube, a mimo wyraźnych zniszczeń dokonanych 
przez czas ciągle sprawiały wrażenie całkiem solidnych. W wielu miejscach 
archaicznych umocnień zamontowano podwójne działa laserowe, pełniące funkcję 
osłony przeciwlotniczej natomiast gdzieniegdzie można było dostrzec droidy budowlane 
i rozmieszczonych w strategicznych miejscach szturmowców. Za murami jednak nie 
stawiano jeszcze żadnych umocnień; wydawało się to bezcelowe, zwłaszcza, że w bazie 
było sporo zniszczonych przez czas i pogodę, kamiennych budowli, których naprawa i 
renowacja zajęłyby zapewne zbyt wiele czasu. Imperium ograniczyło się więc tylko do 
ustawienia na dachach kilku z nich dział ochrony przeciwlotniczej i wyburzenia paru 
innych, w których miejsce stanął potężny generator energii. Llegh odgadł, że ma on 
dostarczać moc jednemu z pobliskich budynków, przebudowanemu na generator pola. 
Podobny do tego, który chronił Exaphi. 
- To tylko zabezpieczenie.- wyjaśnił Pellaeon.- Proszę spojrzeć dalej. 
Krestchmar powiódł wzrokiem w stronę horyzontu i zaparło mu dech w jego gadzich 
piersiach. Do fortecy, stojącej na szczycie góry, z dwóch stron niedostępnej dzięki 
stromym, niemal pionowym ścianom, nadciągały z dołu ogromne ilości maszyn 
bojowych Imperium. Transportery kroczące typu AT-AT, AT-ST i droidy bojowe SD-10 
oraz Viper Automadon X-1, a także skiffy transportujące legiony szturmowców na 
miejsce bitwy, działa przeciwpiechotne, zamontowane niemal wszędzie, gdzie dało się je 
wcisnąć, nie ograniczając zbytnio możliwości manewru w polu... admirał Pellaeon 
musiał ściągnąć tutaj wszystkie wojskowe kontyngenty naziemne, do jakich miał dostęp! 
A wśród nich było... 
Llegh rozszerzył nozdrza ze zdziwienia. Dostrzegł bowiem trzy ogromne, 
umieszczone na repulsorach, kanciaste, durastalowe wieże, sunące niespiesznie wraz z 
innymi wojskami w stronę fortecy. 
- Co to jest!?- wybąkał Krestchmar. 
- Zabytki z czasów Wojen Klonów.- wyjaśnił admirał z nutką dumy w głosie.- 
Kompletnie niepraktyczne, ale wywołują niezły efekt psychologiczny. Nazywano je 
czołgami sejsmicznymi. 
Llegh spojrzał na Pellaeona. 
- Desperacki ruch, czy ma pan jakiś chytry plan? 
- Mój plan to ściągnięcie Kanosa na Świat Żniwiarza.- mina admirała zrzedła.- A 
potem... cóż, nie sądziłem, że kiedyś to powiem, ale wszystko w rękach Mocy. 
- Generale Kanos!- przywitał się, salutując, jeden z oficerów przysłanych przez 
Lordów Senexa i Juvexa, który miał szczęście dostać przydział na okręt dowodzenia.- 
Przyszły dyrektywy z układu Corelli!- rzucił z werwą.- Zapoznali się tam z raportem i 
przysłali dyrektywy dotyczące kampanii! Rozkaz mówi... 
- Niech pan tak nie krzyczy.- mruknął Kanos, przerywając oficerowi. Jakiś czas temu 
przeczytał jego dossier i doszedł na podstawie informacji w nim zawartych do wniosku, 
że mężczyzna ten, ciągle młody, ma wystarczające teoretyczne podstawy, by być dobrym 
drugim oficerem. Praktyka pokazała jednak, że miał on duże braki w obyciu. Wręcz 
ogromne. 
- Przepraszam.- skruszył się oficer i niepewnie spojrzał na przełożonego, a następnie 
na innych obecnych w pomieszczeniu. Sala, w której się znajdowali, zawierała właściwie 
tylko spory stół taktyczny z holoprojektorem, na którym co chwilę pojawiały się raporty 
rozpoznania, dostarczane przez zwiadowców. Dookoła stołu ustawiono kilka krzeseł, z 
których jedno zajmował Kir Kanos, a pozostałe kilku jego bezpośrednich podwładnych, 
Czerwonych Gwardzistów. 

Wszyscy mieli zdjęte hełmy, pod którymi można było ujrzeć jednakowe twarze. Byli 
oni bowiem klonami jednego z najzdolniejszych Gwardzistów w historii, Grodina 
Tierce’a, wyszkolonymi przez Kanosa w najniebezpieczniejszych technikach walki, 
takich, jak sztuka Echani, oraz strategiach bojowych, wymyślonych przez najlepszych 
dowódców Imperium. 
I to oni mieli wraz z Kanosem poprowadzić kampanię w Sektorze Nilgaard. 
- Dobrze więc.- powiedział Kir, wracając do studiowania aktualnie wyświetlonego 
raportu (chociaż musiał przyznać, że czytanie z hologramu męczy go i drażni).- Czego 
sobie Lord Vader życzy? 
Właściwie to nie wiem, czy to akurat rozkaz Lorda Vadera, sir...- zaczął oficer, ale 
jak Kanos kątem oka spiorunował go wzrokiem, zaraz zrezygnował z wodolejstwa.- 
Flota Nowej Republiki zbliża się do układu Corelli. Będą tam lada dzień. Centrala żąda 
natychmiastowej akcji w Sektorze Nilgaard.- wziął głęboki oddech.- Sir, mamy rozkaz 
natychmiastowego ataku na Świat Żniwiarza. 
- Co!?- po raz pierwszy od bardzo dawna Kir pozwolił sobie na oburzenie.- Przecież 
to absurd! 
- Generał Kanos ma rację.- dodał jeden z Gwardzistów, cofając hologramy z 
raportami do zwiadu dokonanego w stolicy Sektora Nilgaard. Silna, ufortyfikowana baza 
w górach, z dwóch stron niedostępna dla armii lądowych, wypełniona po brzegi sprzętem 
i żołnierzami Imperium. Generator pola planetarnego, niesprzyjające długiemu oblężeniu 
warunki pogodowe, zgrupowania okrętów wojennych w pobliskich systemach...- spojrzał 
na Kanosa.- To pułapka. 
- Wiem.- mruknął Kir.- Pellaeon rozciągnął cienką sieć na cały sektor, a stolicę 
zostawił opuszczoną przez jakąkolwiek flotę. Ma tam tylko obronę naziemną, bo wie, że 
w tej sferze mam większe doświadczenie... wabi mnie, jak tylko może. 
Najprawdopodobniej sam dowodzi tą bazą. 
- To oczywiste, że chce nas wciągnąć w zasadzkę na tyle skuteczną, na ile pozwalają 
mu jego mizerne zasoby.- dodał inny klon Tierce’a.- Najrozsądniej byłoby odbijać 
newralgiczne planety sektora, których ochrona nie stanowi wyzwania. 
- Sprzeciwianie się Lordowi Vaderowi nigdy nie jest rozsądne.- zaoponował inny 
klon. 
Kanos nie odpowiedział, tylko wpatrywał się w ścianę niewidzącym wzrokiem. Po 
raz kolejny napadły go wątpliwości, z którymi borykał się od jakiegoś czasu. Atak na 
fortecę, którą Pellaeon postawił na Świecie Żniwiarza, dość jednoznacznie kojarzył mu 
się z samobójstwem. I to bynajmniej nie dlatego, że oznaczał klęskę; Kanos wiedział, że 
mają przewagę, i że Głównodowodzący Siłami Zbrojnymi Imperium też o tym wie. 
Szturm na twierdzę przeciwnika oznaczałby walkę na otwartym polu i wiele oddziałów 
dowodzonych przez Kanosa musiałoby paść, zanim dotarliby do umocnień. Nie było co 
do tego wątpliwości; to była zasadzka. 
I najwyraźniej Vadera to nie obchodziło. 
Kanos po raz kolejny odniósł wrażenie, że Czarny Lord ma gdzieś życie swoich 
żołnierzy. A przecież bez ludzi nie da się wygrać żadnej bitwy! Executor’s Lair tego nie 
rozumiało... 
W przeciwieństwie do Pellaeona. 
Kir potrząsnął głową. Sytuacja była naprawdę surrealistyczna. On, który zawsze 
uważał siebie, za typowego przedstawiciela żołnierskiego fachu i dbał o swoich 
szturmowców, teraz miał posłać ich na śmierć. A Pellaeon, zdrajca, który ideały 
Imperium zawsze miał w głębokim poważaniu, wycierał sobie nimi gębę i nigdy nie 
walczył do końca, największy tchórz w historii Galaktycznej Wojny Domowej, zadbał 

nie tylko o osłonę dla swoich żołnierzy, ale zabezpieczył też większość planet Sektora 
Nilgaard, o ludności nie mówiąc, przed agresją potencjalnych najeźdźców. 
Tchórz i zdrajca... ale czy na pewno? 
Kanos zacisnął pięści i zęby. Oczywiście, że tak, pomyślał, przecież co innego robi 
na Świecie Żniwiarza, jak nie wysyła swoich ludzi na pewną śmierć? 
A może jednak ma jakiś plan? 
Kanos nie mógł dojść do ładu ze swoimi odczuciami i emocjami. Pellaeon okazał się 
być osobą bardziej złożoną niż z początku uważał. Musiał więc jeszcze raz, dogłębnie 
zweryfikować opinię na jego temat, gdyż czuł, że ta wątpliwość nie da mu spokoju. 
Jedno natomiast było pewne. Starcie się na polu dwóch armii szturmowców, walka 
niemal bratobójcza, nie była przyjemną perspektywą. Takie rzeczy zdarzały się co 
prawda już wcześniej i Kanos nad tym bolał, jednak teraz, kiedy sam miał być jedną z 
walczących stron, sytuacja była jeszcze bardziej trudna do zniesienia. Wszak i on, Kanos, 
i Pellaeon, byli synami Imperium. Obecność po przeciwnych stronach barykady powinna 
być czymś nienaturalnym. Kir był pewien, że jego szturmowcy będą mieli kłopot ze 
strzelaniem do innych szturmowców. 
Jednak rozkaz Centrali był jednoznaczny i Kanos nie mógł pozostawić sobie miejsca 
na wątpliwości. Był żołnierzem, a żołnierz musi wykonywać rozkazy. 
Obiecał sobie jednak, że będzie musiał zrobić coś w kwestii lojalności. 
- Panie generale...?- spytał nieśmiało młody oficer. 
Kanos westchnął. 
- Przygotujcie się do skoku w nadprzestrzeń! Niech żołnierze będą gotowi do bitwy! 

ROZDZIAŁ 
25 
- Nie możesz tego zrobić, Lordzie Vader!- warknął admirał Morck, biegnąc przez 
korytarz za olbrzymem w czarnej zbroi. Mroczny Lord Sith miał dwa metry wzrostu i w 
związku z tym mógł pochwalić się dłuższymi nogami, niż rozmówca, w związku z czym 
często zdarzały się sytuacje, w których on jeszcze szedł, a osoba, z którą rozmawiał po 
drodze, musiała już biec. Tak było i teraz. 
Jednak na dźwięk bezczelnego tonu Morcka Vader przystanął gwałtownie, przez co 
admirał o mało co na niego nie wpadł. Marsowa mina Głównodowodzącego przybrała na 
chwilę przerażony wyraz, kiedy Darth Vader, dysząc ciężko, powoli odwrócił się w jego 
stronę. 
- Oczekuję szacunku, Morck!- wycedził, a admirał poczuł się nagle bardzo, ale to 
bardzo mały.- Nie nadużywaj mojej cierpliwości! 
- A zatem z całym szacunkiem, Lordzie Vader...- zaczął jego rozmówca, 
uświadamiając sobie, że chociaż Czarny Lord wciąż go potrzebuje jako głównego 
taktyka, to i tak ledwo hamuje się przed zrobieniem mu krzywdy. Zawsze ledwo się 
hamował.-...ale nie możesz teraz tak po prostu odlecieć!- kontynuował.- Lada dzień 
rozegra się tutaj bitwa, a żołnierze potrzebują wysokiego morale. 
- Mogę i odlecę.- odparł Vader, odwracając się i idąc w poprzednim kierunku.- To ja 
tutaj decyduję, a nie ty! 
Admirał już chciał powiedzieć, że absurdalna decyzja o ataku na Świat Żniwiarza też 
była jego, ale się powstrzymał. 
- Nie kwestionuję twojego przywództwa.- powiedział zamiast tego.- I możesz lecieć, 
gdzie chcesz. Ale zabieranie jednego z superniszczycieli w takiej sytuacji można uznać 
za... odrobinę lekkomyślne. 
- Rozumiem twoje motywy, admirale.- odparł sucho Vader, nawet nie zwalniając. 
Docierali powoli na pokład hangarów.- Teraz proszę zrozumieć moje. Wyczułem, że 
duch Anakina Skywalkera kontaktuje się ze swoim synem. To znak, że zbliża się koniec 
tego konfliktu! 
- Nie rozumiem.- powiedział Morck.- W jaki sposób się o tym dowiedziałeś, 
Lordzie? 
- Luke Skywalker nosi w sobie cząstkę swojego ojca, stąd to wiem! Bo nie jest 
jedynym, który dzieli to dziedzictwo. Jest jeszcze Leia Organa Solo... i ja. 
- Rozumiem...- mruknął Morck, chociaż w rzeczywistości był od tego daleki.- Ale co 
ma z tym wspólnego superniszczyciel? 
- Reprezentuje potęgę, przeciwko której nawet Skywalker nie wystąpi.- wyjaśnił 
Czarny Lord.- Tak, zapoluję na niego, jak dawniej, dopadnę i pozbędę się raz na zawsze! 
Anakin Skywalker nie będzie miał nawet szansy, by przekazać mu prawdę o mnie! 
Morck nie odpowiedział, ale ani trochę mu się to nie podobało. Te rozgrywki między 
Jedi a Sithami, ciemną i jasną stroną Mocy, już dawno wymknęły się spod kontroli. 
Czasami admirał odnosił wrażenie, że bez Vadera byłoby znacznie lepiej... ale 
natychmiast zepchnął te myśli w głąb meandrów świadomości, by nie narazić się na 
gniew Mrocznego Lorda Sith. 
W międzyczasie dotarli do pokładu hangarowego, gdzie poza myśliwcami z rodziny 
TIE znajdował się Pogromca Słońc, a także osobisty prom Lorda Vadera. 

- Pekhratukh!- rzucił Mroczny Lord Sith i po chwili zza jednego ze spoczywających 
tutaj pojazdów wyłonił się Noghri, po czym pokornymi, pełnymi zrezygnowania 
ruchami, skierował się w stronę swego pana. Morck miał wrażenie, że lider Death 
Commando Prime idzie jak na egzekucję. 
- Znaj moją łaskę, Pekhratukh.- powiedział Czarny Lord, kiedy Noghri doszedł do 
niego i pokłonił się.- Daję ci ostatnią szansę, żebyś mógł odpracować swoje winy. 
Spójrz.- wskazał na Pogromcę Słońc.- Ty i twoi komandosi macie chronić tę maszynę za 
wszelką cenę! Jeśli Nowa Republika albo inne zagrożenie będzie miało szansę się do 
tego dobrać, walczyć do ostatniej kropli krwi, aby do tego nie doszło! Rozumiesz? 
- Jasno i wyraźnie.- zapewnił żarliwie Pekhratukh, któremu nagle wróciła chęć do 
życia. Morck mógł odnieść wrażenie, że w tej chwili Noghri kocha Vadera ponad 
wszystko w galaktyce. 
- Nie zawiedź mnie.- ostrzegł oschle Czarny Lord.- Bo kara będzie straszna! 
- Wiem, panie. Bądź pewien, że Noghri dadzą z siebie wszystko, by wypełnić twą 
wolę. 
- To dobrze.- mruknął Vader, po czym odwrócił się do Morcka.- Odlatuję, admirale. 
Zrób wszystko, aby wygrać Bitwę o Corellię! Obiecaj mi, że nie wstanie już świt dla 
Nowej Republiki! 
- Jak sobie życzysz, Lordzie.- powiedział Morck, w międzyczasie zastanawiając się 
nad nagłym aktem łaski Mrocznego Lorda Sith. Po co niby Pekhratukh miałby pilnować 
Pogromcy? To nie miało sensu. Przecież statek był niezniszczalny, co mogłoby mu 
zagrozić? 
I nagle przypomniał sobie słowa Vadera: „albo inne zagrożenie”, podświadomie 
wiedząc, o co chodzi. Czarny Lord musiał wysondować jego umysł i odkryć ostatnią 
opinię admirała na temat jego osoby! A jeśli tak, to Pekhratukh ani jego, ani nikogo 
innego nie wpuści na pokład Pogromcy! Toż to paranoja! 
Ale gdy sobie to wszystko w pełni uświadomił, Vader odlatywał już swoim promem. 
Pół godziny później, już z Darthem Vaderem na pokładzie, gwiezdny 
superniszczyciel „Executor II” rozpoczął manewry, mające naprowadzić go na 
odpowiedni kurs przez nadprzestrzeń. Czarny Lord nie podał dokładnie, gdzie mają 
lecieć, ale określił na podstawie swojego przeczucia ogólny kierunek, którym powinni 
podążać. Tak więc „Executor II” wykonywał właśnie ostatnie procedury i 
przygotowywał się do skoku. Jego dowódca, generał Grant, nie wiedział, jak blisko 
niewidzialnej Centrali się znajdował, manewrował w oparciu o dane z fałszywego 
satelity meteorologicznego. Gdyby wiedział, że dane te zostały zmienione, gdyby 
przeczuwał, iż pozycja, z której „Executor II” miał skoczyć w nadprzestrzeń, była na 
kursie kolizyjnym orbity niewidzialnej stacji, gdyby mógł przypuszczać, że standardowa 
procedura, polegająca na pozbyciu się odpadów, wypuści chmurę szczątków prosto w 
Centralę, co w następstwie spowoduje przeciążenie pola deflektora i zwarcie na łączach 
mocy, które rozsadzi z kolei generator pola niewidzialności... Gdyby Grant wiedział to 
wszystko, na pewno postąpiłby w sposób odbiegający od rutyny. 
Ale nie wiedział. I kiedy skakał w nadprzestrzeń, nie miał szans się dowiedzieć. 
Centralą nagle zatrzęsło, a siedzący w Sali Spotkań admirał Morck odruchowo 
chwycił się blatu stołu. Jednak zanim zaczął w duchu kląć, na czym świat stoi, czerń za 
iluminatorami zniknęła, ukazując układ Corelli, jego odległe planety i flotę, zajmującą 
pozycje wyjściowe do mającej się rozegrać bitwy. Gdzieś, w zakątkach jego umysłu 
powstało zabawne wrażenie, że Lord Vader, odlatując ze stacji, zabrał cały spowijający 
ją mrok ze sobą. 

Co nie zmieniało faktu, że był zirytowany i żądał wyjaśnień. 
- Maszynownia!- warknął przez komlink.- Raport! Już! 
- Coś przeciążyło łącza mocy w generatorze pól maskujących.- odezwał się jakiś 
technik zniekształconym przez eter głosem.- Podejrzewamy, że reaktor odciął główne 
obwody, a pozostałe były uszkodzone! 
- Jak to się stało!? 
- Nie wiem, sir. Ale prawdopodobnie centralny komputer posłał większą ilość energii 
gdzieś indziej. 
- Panie admirale!- odezwał się ktoś na innym kanale.- Dostaliśmy się w strumień 
odpadów wyrzuconych z „Executora II” przed skokiem w nadprzestrzeń!- Morck 
przeraził się, gdyż przyszło mu do głowy, że to kolejna zagrywka Vadera, która w chwili 
bitwy z Nową Republiką miała odsłonić Centralę na ciosy, ale zaraz się otrząsnął. To nie 
w stylu Czarnego Lorda. Głos zaś mówił dalej:- Odkryliśmy, że dane w pamięci 
komputera na naszym satelicie zostały zmienione i wskazywały błędną trajektorię lotu 
Centrali. 
Morck bardzo by chciał się dowiedzieć, kto im wyciął taki numer, stwierdził jednak, 
że na to przyjdzie jeszcze czas. 
- Czy da radę naprawić generator do jutra?- spytał po przełączeniu na kanał z 
technikiem. 
- Na pewno nie.- odparł zapytany.- Co najmniej trzy dni. 
- Więc zostawcie to na razie.- zdecydował Morck, po czym przełączył się na drugi 
kanał.- Proszę wysłać do Floty polecenie oddelegowania tutaj „Gargoyle’a” i części 
okrętów, jako ochronę. I sprowadzić trzy stacje Golan, bez względu na to, jak dużego 
nakładu środków będzie to wymagać! Wróg nie może się przedrzeć do Centrali! 
Rozumiemy się!? 
Z reguły zatłoczony i pełen gorączkowych przygotowań, gwaru zdawanych raportów 
i pomruku komputerów, sztab Nowej Republiki na Coruscant był teraz opustoszały. Poza 
kilkoma oficerami dyżurnymi, czuwającymi przy nielicznych, włączonych monitorach, w 
całym pomieszczeniu głównym panował półmrok. Wyłączone światła i holoprojektory 
sprawiały, że cały sztab wydawał się miejscem spokojnym i sennym, jednak myliłby się 
ten, kto by uległ takiemu wrażeniu. Lada moment miała się rozpocząć Bitwa o Corellię i 
napięcie z tym związane udzielało się wszystkim, spędzając sen z powiek oficerom 
dyżurnym i zmuszając ich do permanentnej czujności. Nawet ci, których teraz w sztabie 
nie było, znaleźli sobie ustronne miejsca, z których mogli obserwować kulminację 
galaktycznych zmagań. Senatorowie, Jedi, żołnierze... nawet zwykli obywatele nie mogli 
tej nocy zasnąć, czekając na rozwój wypadków. Zresztą nie tylko Coruscant trwało w 
napięciu; od Bakury po Shandon VI, Berchest, Bothawui, Onderon, Balmorrę, aż po 
Bastion, Hapes czy nawet Nar Shaddaa... wszyscy czekali na eskalację konfliktu, który 
mógł na zawsze zmienić oblicze galaktyki. 
Admirał Bel Iblis siedział w swoim gabinecie, w milczeniu i półmroku popijając 
gorącą czekoladę. Teraz, kiedy jego rola dobiegła końca i nic więcej nie mógł zrobić, 
oddawał się różnym, nieraz bardzo luźnym refleksjom na temat sytuacji w galaktyce i 
swojego w niej udziału. I nie były to zbyt wesołe myśli; zaczęło się od inwigilacji jego 
osoby na polecenie prezydenta Fey’lyi, potem operacja na Roon, za którą osadzono go w 
areszcie, przewrót, Bitwa o Exaphi, którą pomógł zaplanować, interwencja Ackbara pod 
nieobecność prezydenta i przekazanie jemu, Bel Iblisowi, dowodzenia nad Siłami 
Zbrojnymi Nowej Republiki. Potem doniesienia, że Fey’lya może już nie żyć, następnie 
zniszczenie Chandrilli i śmierć Mon Mothmy, która spędzała tam swoją emeryturę... 

No właśnie, Mon Mothma. Garm Bel Iblis nigdy nie darzył jej szczególną sympatią, 
ale od jakiegoś czasu traktował ją z szacunkiem, na jaki niewątpliwie zasługiwała; i jej 
śmierć, jakże podobna do odejścia Baila Organy, była rzeczą dość niewesołą. Gdyby nie 
stan wojny, cała Nowa Republika pogrążyłaby się w żałobie; na razie stanęło na tym, że 
pierwszą sesję obrad Senatu po zniszczeniu układu Chandrilli rozpoczęto minutą ciszy na 
cześć ofiar. Bel Iblis jednak nie wątpił, że jak ten konflikt dobiegnie końca, ogłoszone 
zostaną jakieś konkretniejsze poczynania, mające na celu uczczenie pamięci Mon 
Mothmy i mieszkańców jej rodzinnej planety. 
I Nowej Plympty, i Ord Pardon, i Morishimu... 
- Panie admirale?- rozległo się ciche pytanie od strony drzwi.- Nie udał się pan na 
spoczynek? 
Bel Iblis uniósł głowę i spojrzał w kierunku drzwi. 
- Proszę wejść, generale Goolcz.- oznajmił.- Nie, na razie czekam na wieści z frontu. 
Chciałbym być pierwszym, który pozna wynik bitwy. 
- Jak wielu.- mruknął Devlik, rozglądając się po gabinecie.- Korzystając z tego, że 
senatorowie akurat pana nie pilnują, mogę zadać osobiste pytanie? 
- Proszę się nie krępować.- odparł Bel Iblis, obracając się na fotelu w stronę 
przyciemnionego, transpastalowego okna. 
- No więc... nie chciałby pan być teraz na miejscu generała Calrissiana albo 
Antillesa? Nie irytuje pana, że musi tutaj siedzieć, podczas gdy w układzie Corelli lada 
chwila rozpocznie się bitwa? 
- Generale... mogę być z panem szczery? 
- Oczywiście. 
- No więc wkurwia mnie to i to jak cholera!- rzucił admirał.- Tam, nad Corellią, lada 
dzień zaczną ginąć ludzie. Nasi ludzie. Czuję się okropnie, posyłając ich na śmierć i 
mając świadomość, że nie mogę w żaden sposób podzielić ich losu. Cały czas zadaję 
sobie pytanie, co by było, gdybym mógł tam być razem z naszymi żołnierzami. W 
najlepszym wypadku może mógłbym podjąć jakieś kroki, by ocalić życie chociaż kilku z 
nich. W najgorszym zginąłbym razem z nimi. Ale ja też jestem żołnierzem i moje 
miejsce jest na froncie!- odwrócił się i spojrzał na Goolcza.- A tak siedzę tu i próchnieję, 
bo Senat boi się, że zrobię jakąś rewoltę albo Moc wie co! Odrobinę frustrujące, nie sądzi 
pan? 
- Myślę, że dość jasno przedstawił pan swój punkt widzenia.- odparł Devlik, po czym 
pozwolił sobie usiąść przy biurku po przeciwnej stronie fotela admirała.- W takim razie 
nie rozumiem, czemu pan się w ogóle zgodził przyjąć funkcję Głównodowodzącego? 
- Z dwóch przyczyn. Po pierwsze, admirał Ackbar mnie o to prosił. On, podobnie, jak 
moi żołnierze, liczy na mnie, a ja nie mam zamiaru zawieść jego zaufania. A po drugie... 
cóż, jeśli nie ja, to nikt inny by tego nie zrobił. Muszę więc trwać na swojej pozycji, 
nieważne, jak niewygodna by ona nie była, i mieć nadzieję, że to wystarczy. 
- Nasi chłopcy wkrótce dotrą do układu Corelli. 
- Tak. I wtedy dopiero okaże się, czy to, co zrobiłem – a zrobiłem wszystko, co było 
w mojej mocy – wystarczy, by powstrzymać Vadera. 
Niecały rok świetlny od systemu Corelli, Flota Nowej Republiki dzieliła się na trzy 
grupy, które miały wlecieć do systemu z trzech różnych stron w mniej więcej tym 
samym czasie. Wśród pilotów i załóg okrętów czuć było determinację i pewne 
przyzwolenie na przemoc; wszyscy byli zmęczeni kolejną bitwą w tej przedłużającej się 
wojnie, ale wszyscy też chcieli ją szybko zakończyć. Nikt nie żartował, nikt się nie 
uśmiechał, ale też nikt nie tracił nadziei. Czuć jednak było nad wszystkimi pewien cień. 
Wszyscy wiedzieli, że w układzie Corelli może czekać na nich śmierć. 

Pogromca Słońc, repulsory planetarne, Sovereign i trzy superniszczyciele... ta 
mieszanka była groźniejsza, niż jakakolwiek Gwiazda Śmierci. I wszyscy o tym 
wiedzieli. W zakamarkach okrętów Nowej Republiki krył się lęk, ale i przeświadczenie, 
że jeśli nie powstrzymają Executor’s Lair, to nikt inny tego nie zrobi. 
Ich determinacja miała jednak jeszcze inną przyczynę. 
- O co chodzi, mistrzu?- spytał się Vuffi Raa, kiedy wraz z Lando przyglądali się 
manewrom floty, stojąc na mostku „Lusankyi”.- Wszyscy ludzie siedzą, jak na szpilkach. 
To normalne przed taką bitwą? 
- I tak, i nie.- odparł Calrissian.- Zwykle żołnierze stres przed walką odreagowują 
śmiechem, tańcem lub żartami. Teraz jednak każdy z nich poniósł zbyt wielką stratę, aby 
być wesołym.- spojrzał na droida.- Vader zniszczył układ Chandrilli, a wielu członków 
załóg miało tam przyjaciół lub nawet rodzinę. Rozumiesz, o czym mówię? 
- Tak.- fotoreceptor Vuffiego Raa pociemniał.- Doskonale wiem, co czują. 
- Jest jeszcze jeden wymiar całej sprawy. Corellia jest ostatnią istniejącą planetą, 
której przedstawiciele podpisali kiedyś Traktat Corelliański. Ta bitwa będzie miała tak 
naprawdę wymiar symboliczny, zwłaszcza, że to tutaj zwrócone są oczy całej galaktyki. 
Dlatego musimy dać z siebie wszystko. 
- Traktat Corelliański, mistrzu?- spytał zaciekawiony Vuffi Raa.- O co chodzi? 
- No tak, możesz nie wiedzieć. Ale to dość złożona sprawa, a Wedge będzie jeszcze o 
tym mówił.- dodał ponuro Calrissian.- Chciał coś powiedzieć na ogólnym kanale przed 
przystąpieniem do boju. 
- Czyli za chwilę. 
- Zgadza się. 
I rzeczywiście, po paru minutach dało się usłyszeć trzask w głośnikach na mostku, po 
czym cała załoga, podobnie, jak wszyscy na pozostałych okrętach, usłyszeli słowa 
generała Antillesa: 
- Żołnierze Nowej Republiki!- zaczął Wedge.- Poddani Konsorcjum Hapańskiego! 
Wy wszyscy, którym los galaktyki nie jest obojętny! Za chwilę ruszymy do walki z 
wrogiem, którego od dawna uznawaliśmy za martwego, z potęgą, z jaką od bez mała 
piętnastu lat nie mieliśmy do czynienia. Darth Vader, symbol wszystkiego, z czym 
Rebelia, a później Nowa Republika, starała się walczyć, znów żyje! I znów morduje! 
Skazał na zagładę zarówno pojedyncze istoty, jak i całe planety! Ktoś musi stawić mu 
opór! Padło na nas. 
Zdaję sobie sprawę, że wielu z nas może z tej wojny nie wrócić. Stajemy przed 
przeciwnikiem potężniejszym, niż cokolwiek, z czym większość z was się kiedykolwiek 
spotkała. Rozumiem wasz strach. Rozumiem, gdyż stawałem już do walki w takich 
bitwach. Yavin IV, Endor, Brentaal IV, Coruscant, Bilbringi, Mon Calamari, Byss, 
N’zoth... i wierzcie mi lub nie, ale za każdym razem czułem to samo. Tego strachu się 
nie da pokonać! Zawsze będzie nam towarzyszył. Ale można go kontrolować. Mi 
pomagało przeświadczenie, że walczę o coś większego, że nawet jeśli zginę, to, za co 
oddałem życie i w co wierzę, przetrwa! I że ta walka ma sens! 
Dawno temu troje przedstawicieli swoich ojczystych planet podpisało Traktat 
Corelliański. Traktat, który wzywał wszystkie rozumne nacje do walki o sprawiedliwość! 
Do walki o wolność! To był początek Rebelii, początek końca Imperium! Planety, które 
podpisały Traktat, zapłaciły najwyższą cenę. Dwadzieścia pięć lat temu Darth Vader 
zniszczył Alderaan, niedawno, jak wszyscy dobrze wiecie, zrobił to samo z Chandrillą. 
Pozostała tylko Corellia! Corellia, ostatni symbol walki o wolność z tamtych czasów! 
Świadectwo sprzeciwu wobec tyranii i terroru! Symbol, który teraz dostał się w ręce 
Vadera! Symbol, o który trzeba walczyć, bo przypomina nam, kim byliśmy i kim 
jesteśmy teraz! Nie wiem, jak wy, ale ja w to wierzę! I wierzyć będę do końca, że walka, 

jaką dzisiaj stoczymy, wystawi najlepsze świadectwo naszej odwadze i niezgodzie na 
terror! 
Jeśli to prawda, i jeśli o wolność warto toczyć boje, Corellia nie widziała większej 
bitwy, niż ta! 

ROZDZIAŁ 
26 
Świetlny tunel nadprzestrzenny urwał się gwałtownie, wypluwając na obrzeżach 
systemu Corelli imponującą flotę potężnych okrętów wojennych pod banderą Nowej 
Republiki. Superniszczyciel „Lusankya”, otoczony przez dwadzieścia osiem wielkich 
statków i bez mała trzydzieści cztery mniejsze, oraz gęstą chmarę myśliwców wszelkich 
maści, od X-Wingów poprzez A-9 Vigiliance i B-Wingi na nowoczesnych F-Wingach 
kończąc, błyskawicznie rozciągnęły linię, posuwając się szybko w stronę środka 
systemu. A dokładniej przestrzeni, którą w danej chwili można było uznać za środek 
systemu; wszystkie pięć planet układu stworzyło bowiem taką konstelację, że ułożyły się 
w okrąg, zamykając główne siły w dość bezpiecznej z taktycznego punktu widzenia, 
naturalnej osłonie. Przez najbliższy czas takie ustawienie miało się utrzymywać, 
gwarantując względnie trwałą ochronę z kilku stron. Właściwie to tylko pięcioma trasami 
można było się dostać wewnątrz systemu, a jedynie trzy z nich nadawały się dla 
większych flotylli. 
Ze względu na repulsory planetarne. 
Wiele konfiguracji zasięgu tych antycznych konstrukcji uzupełniało się w taki 
sposób, że w dowolnym momencie co najmniej dwa wektory wejścia do układu Corelli 
były niepewne, zagrożone wystrzałem z repulsora. W obecnym momencie seloniański 
egzemplarz wycelowany był w przestrzeń między nią a Talusem, natomiast drallski i 
corelliański zwrócone były ku sobie, odcinając praktycznie przestrzeń między oboma 
planetami. Pozostało więc podejście spomiędzy Talusa i Tralusa, Tralusa i Corelli oraz 
Dralla i Selonii. 
Tym pierwszym podchodziła flota „Guardiana”, pod dowództwem Wedge’a 
Antillesa, drugim eskadra Battle Dragonów księcia Isoldera, ostatnim zaś „Lusankya” i 
towarzyszące jej okręty, dowodzone przez Lando Calrissiana. 
Którym z kolei towarzyszyły gigantyczne, mechaniczne konstrukcje, obdarzone 
świadomością i pałające chęcią zemsty: Vuffi Raa i Trzy Tysiące Czterysta Pięćdziesiąty 
Siódmy. 
- Pozostałe flotylle pojawią się lada moment.- rzucił Lando przez komlink na 
ogólnym kanale operacyjnym.- Rozciągnąć linię i meldować o operacjach wroga! I 
pamiętajcie o zasięgu repulsorów! Planety są w ciągłym ruchu. 
- Przyjąłem, generale.- odezwał się dowódca Skrzydła Kos, składajacego się z 
młodych pilotów, latających na nowoczesnych myśliwcach typu F.- Wszystkie eskadry: 
płaty w pozycji bojowej! 
- Linia niszczycieli rozciągnięta, generale!- zameldował jeden z kapitanów 
niszczycieli klasy Imperial. 
- Nosauriańskie Skrzydło w gotowości!- zawtórował mu Zielony Dowódca. 
Zaraz po nich posypało się jeszcze kilkanaście raportów, ale Lando słuchał ich już 
tylko jednym uchem, większość uwagi poświęcając ekranowi taktycznemu. 
Ogromne skupisko floty Executor’s Lair, osadzone pośrodku systemu, formowało 
właśnie ostatnie szyki. Oznaczało to, że musieli się spodziewać ataku i zawczasu się 
odpowiednio przygotować; obecne manewry polegały w zasadzie tylko na przesunięciu 
pewnych skrzydeł i okrętów z grup nastawionych na atak z innej strony. Co było 
znamienne, poza operującym tam superniszczycielem, trzon tej floty stanowiło 

osiemdziesiąt krążowników klasy Carrack firmy Loronar, niewielkich, ale groźnych 
okrętów bojowych, które w takiej sile mogły być naprawdę niebezpieczne. Nieco dalej, 
w okolicach orbity Corelli, znajdowało się inne, nie tak liczne, ale zdecydowanie groźne 
zgrupowanie floty Vadera. Sensory naliczyły ponad trzydzieści niszczycieli wszelkiej 
maści i dwadzieścia mniejszych okrętów, oraz pięć stacji obronnych typu Golan II i III, 
orbitujących wokół stacji kosmicznych i stoczni Corellian Engineering Corporation. 
Lando wiedział, że nigdy nie było ich tam tyle, ale zdawał sobie również sprawę, że 
przetransportowanie gdziekolwiek takiej stacji było niesłychanie czasochłonne i 
kosztowne. 
Nad Corellią musiało być więc coś, co trzeba było chronić. 
Calrissian wiedział, że tylko jedno jest warte takiej obrony, ale dla pewności polecił 
dokładniejsze wysondowanie tamtego rejonu przestworzy. Odczyty potwierdziły jego 
obawy. 
Centrala Executor’s Lair wciąż istniała. 
- Panie generale!- rzucił głośno wachtowy.- Grupa „Guardiana” właśnie dotarła! 
- Doskonale.- mruknął Lando. Zanosiło się na większą bitwę, niż z początku 
przypuszczał. 
Jeden z myśliwców typu T, postrzelony w stabilizator, zakręcił się wokół własnej osi, 
by po chwili zniknąć w spektakularnej eksplozji. Laserowe i turbolaserowe błyskawice 
śmigały poprzez próżnię, tworząc wielokolorową mozaikę śmiercionośnej energii, która, 
niczym sieć, usiłowała złapać setki kluczących wokół jej nici myśliwców. Zarówno X-
Wingi, A-Wingi, B-Wingi i inne republikańskie maszyny, jak i TIE Defendery oraz TIE 
Interceptory Executor’s Lair, wybuchały co jakiś czas wskutek zderzenia lub 
zestrzelenia. Przestrzeń aż się od tego wszystkiego roiła i czasem ciężko było rozpoznać, 
kto jest wrogiem, a kto przyjacielem. 
Wedge Antilles patrzył przez iluminator na toczącą się przed dziobem „Guardiana”, 
zaciętą batalię. Superniszczyciel co jakiś czas wypluwał potężną kanonadę w podlatujące 
myśliwce czy szybsze krążowniki wroga, najczęściej klasy Carrack, które miały pecha 
być forpocztą obrońców kompleksu stoczniowego Executor’s Lair. 
Ponieważ Antilles i jego grupa wyskoczyli z nadprzestrzeni dokładnie przy jej 
pierwszych konstrukcjach, wokół których teraz toczyła się walka. 
W tym momencie mieli do czynienia jedynie z myśliwcami i lżejszymi okrętami, ale 
głębiej kompleks posiadał ciaśniejszą osłonę w postaci podwójnych działek laserowych 
przy każdym doku, kilku niszczycieli klasy Imperial i dziesięciu stacji Golan II i III, 
czekających tylko, aż coś wleci w zasięg ich potężnego uzbrojenia. Co więcej, zaraz za tą 
linią czaił się ogromny, budzący przerażenie superniszczyciel klasy Sovereign, niesławna 
„Arka”, w pełnej gotowości bojowej. W tym momencie tylko czekała, by któryś z 
okrętów Antillesa przebił się przez kordon stacji Golan, aby potraktować go 
zamontowanym na dziobie superlaserem niewielkiej mocy. Wystarczającym jednak, aby 
zmieść na popiół nawet „Guardiana” czy „Lusankyę”. Póki „Arka” czaiła się za linią 
Golanów, okręty Nowej Republiki były względnie bezpieczne. 
Ale z drugiej strony, tak nie da się wygrać bitwy. 
- Generale, wrogie myśliwce zaczynają się wycofywać.- zawołał jeden z oficerów.- 
Eskadra Łotrów, Skrzydło Magmy i Eskadra Wiatru podjęły się pościgu, proszą jednak o 
wsparcie ich ciężkim ogniem! 
- No tak.- mruknął Wedge. Przeciwnik poniósł straty w lekkich okrętach, ale 
zyskiwał przewagę w walce myśliwskiej. Fakt, iż się wycofuje, spowodowany był 
zapewne czystą kalkulacją; bez cięższych maszyn myśliwce niewiele zdziałają, 
zwłaszcza mając przeciwko sobie krążowniki MC-80, MC-90 i Dauntless, niszczyciele i 

Liberatory. Ten manewr miał zapewne wciągnąć okręty Wedge’a w zasięg dział 
Golanów i superlasera „Arki”. 
- Przerwać pościg.- rozkazał Antilles, spoglądając na ekran taktyczny, a dokładniej 
tych kilka mniejszych statków, utrzymujących się na tyłach formacji.- Mam inny plan... 
Klucz TIE Defenderów przemknął przez rojącą się od strzałów przestrzeń, plując 
ogniem w nadciągającą eskadrę E-Wingów. Czarne tło dla gwiazd pod wpływem 
laserowego ognia zdawało się co sekundę zmieniać kolor na czerwony lub zielony, a co 
kilka chwil rozjaśniała je kolejna eksplozja myśliwca czy kolejny wybuch na burcie 
jednego z biorących udział w bitwie okrętów liniowych. Chociaż myśliwce walczyły 
nieco z boku, bliżej Dralla, to jednak wymiana ognia była odczuwalna na całej 
szerokości frontu. Gdzieś zabłąkana turbolaserowa błyskawica trafiła jeden z TIE 
Interceptorów. Gdzie indziej uciekający Y-Wing zderzył się z wykonującym zaskakujący 
manewr Scimitarem. W innym miejscu dwa X-Wingi wzięły jakiegoś TIE Defendera w 
krzyżowy ogień. Ogółem: chaos. 
Od strony flotylli chroniącej Centralę na orbicie Corelli zaczęły nadlatywać kolejne 
myśliwce. Pułk TIE Defenderów wystrzelił w przestrzeń, plując ze wszystkich dział w 
stronę walczących. Wyraźnie chcieli otoczyć łukiem przeciwnika by zamknąć go w 
studni grawitacyjnej Dralla, a może nawet w zasięgu repulsora planetarnego. 
Wtedy jednak pojawiło się coś dla pilotów Executor’s Lair nieprzewidzianego; 
nadciągnęło skrzydło nieznanych im myśliwców, wyglądających jak dwie złączone ze 
sobą litery F. 
I te myśliwce bez strachu rozpoczęły ostrzał pułku wroga. 
Zaskakująca szybkość, zwrotność i siła ognia nowych maszyn Nowej Republiki była 
zaskakująca; po raz pierwszy TIE Defendery miały stoczyć pojedynek z równorzędnymi 
przeciwnikami. Pułk złamał szyk i ruszył, by związać walką poszczególne myśliwce 
wroga, jednak i tutaj się przeliczyli; F-Wingów było zbyt wiele. Po zaciekłej wymianie 
ognia przewaga wynosiła już trzy do jednego i zdawała się zwiększać. W pierwszej 
chwili część Defenderów chciała uderzyć w stronę chaotycznego pola bitwy, na którym 
ścierały się gęsto inne myśliwce; w tym momencie nie mieli już na to szans. Apelowali 
nawet o posiłki z tamtego kierunku. 
Ale potencjalni wybawiciele mieli własne kłopoty. 
W końcu dowódca pułku wydał poprzez eter rozkaz do odwrotu i skryciu się przy 
okrętach liniowych, które leciały a pomoc w stronę miejsca wymiany ognia między 
grupą „Lusankyi” a krążownikami typu Strike. Ponieważ tam też było gorąco. 
Do walki włączyli się bowiem mechaniczni obcy, gigantyczne machiny, które, jeśli 
czegoś nie staranowały, to zabiły go jego własnymi strzałami. Oba giganty miały 
bowiem standardowe uzbrojenie swojej rasy; działa sprzężone z sensorami natężenia 
ognia, które potrafiły po emisji z dział przeciwnika błyskawicznie wyliczyć siłę i 
kierunek strzału, a następnie wysłać w tamtą stronę promień o odwrotnej polaryzacji. W 
rezultacie strzał zostawał odbity pod sporym kątem, a bardzo często obrócony o sto 
osiemdziesiąt stopni. 
Załoga jednego z wrogich niszczycieli klasy Imperial boleśnie się o tym przekonała, 
kiedy ich kanonada z całym impetem wróciła praktycznie do ich luf, pozostawiając Trzy 
Tysiące Czterysta Pięćdziesiątego Siódmego w nienaruszonym stanie. A ponieważ miał 
on jeszcze, jako jeden z nielicznych, konwencjonalne uzbrojenie, bardzo szybko 
przeciążył tarcze przeciwnika. 
Jego koniec był kwestią sekund. 

Admirał Rogriss obserwował bitwę z mostka „Arki”, zagryzając nerwowo wargi. Bez 
wątpienia była to największa batalia, w jakiej kiedykolwiek uczestniczył, a na pewno 
taka, w której musiał wykorzystać całą swoją wiedzę i doświadczenie. Póki co jeszcze 
nie wydał rozkazu do ataku superniszczyciela Sovereign, ale to głównie dlatego, iż liczył 
na efekt psychologiczny, jaki wywoła szpaler stacji Golan i niszczycieli klasy Imperial. 
Przez pewien czas działało; okręty Nowej Republiki zdawały się wstrzymywać 
ofensywę, a nawet kazały się cofnąć swoim myśliwcom. Rogriss zdawał sobie sprawę, że 
może to tylko cisza przed burzą, ale żywił też nadzieję, iż „Guardian” i jego grupa 
wycofają się z dalszej bitwy. 
Wtedy na czoło formacji przeciwnika wysunęło się piętnaście niewielkich jednostek, 
eskortowanych przez grupkę myśliwców. Ta gromada idealnie zsynchronizowanym 
manewrem ustawiła się prostopadle do linii Golanów i równie gładko i płynnie ruszyła w 
ich stronę. Absurd, pomyślał admirał, przecież to samobójstwo, to nie ma sensu... 
Myśliwce, głównie typu X i B, rozpoczęły ostrzał stacji Golan z wyrzutni torped 
protonowych, po czym zawróciły i zajęły miejsca za drugą falą, tym razem maszyn typu 
E, które uderzyły swoimi torpedami dokładnie w te same punkty, które przed sekundą 
oberwały od poprzedników. W rezultacie tarcze kilku stacji Golan zaczęły migotać i 
straciły na mocy. Co prawda nie były to trwałe uszkodzenia ani też specjalnie groźne; 
Republikanie mieli szczęście, jeśli energia którejkolwiek z tarcz spadła poniżej 
osiemdziesięciu procent. Większość mocy torped pochłonęła jednak tarcza 
cząsteczkowa, służąca do ochrony przed ciałami stałymi, a to oznaczało, że... 
- Pełen ogień w te statki!- wrzasnął nagle Rogriss.- Wszystkie stacje Golan mają 
skoncentrować ogień na... 
Nie skończył, bowiem piętnaście niewielkich okrętów wielkości korwet z pełnym 
impetem wbiło się w stacje obronne, znajdujące się w środku linii. Statki te, które 
okazały się być w praktyce wypełnionymi po brzegi materiałem wybuchowym, 
zautomatyzowanymi taranami, eksplodowały, czyniąc im pewne szkody i znosząc tarcze, 
by kolejna fala mogła dokończyć dzieła zniszczenia. W ciągu kilkunastu sekund z 
dziesięciu stacji Golan w pełni funkcjonalne pozostały raptem dwie, trzy miały ogromne 
uszkodzenia, a pięć było zniszczonych. Co więcej, tak silny łańcuch eksplozji na 
pierwszej linii zmusiło kapitanów czekających w pobliżu niszczycieli do manewrów, 
które miały pozwolić na zminimalizowanie zniszczeń zadanych przez wylatujące z 
wybuchających konstrukcji płonące kawałki metalu, durastali, czy po prostu całych 
fragmentów stacji. Kilka okrętów zostało w ten sposób lekko uszkodzonych. 
A w szyku zionęła dziura, przez którą każdy mógł przedostać się w przestworza 
zajmowane przez stocznie. 
Co też Republikanie łapczywie wykorzystali. 
Rogriss załamał ręce i opadł na fotel. Czuł, jak przygniata go ciężar klęski. Straty 
przeciwnika były niewielkie, w porównaniu z jego, a wróg właśnie wdzierał się tam, 
gdzie nie powinien, i albo wiązał ogniem niewielkie siły, jakie tam pozostały, albo 
zajmował się dewastacją stoczni. Obrona doków mogła spowolnić Nową Republikę, ale 
nie była w stanie powstrzymać natarcia. Klęska była blisko i admirał o tym wiedział. Nie 
ważne jak bardzo się starał, Terek Rogriss nie był swoim ojcem, legendarnym Terenem 
Rogrissem. Teraz widział to z całą jaskrawością. Wstąpił do Marynarki Imperium, gdyż 
chciał dorównać sławie swojego rodzica, a także pokazać, że ma równie wielki talent, co 
on. Dlatego nie bał się dowodzić w najniebezpieczniejszych misjach, dlatego często 
brawurą i niekonwencjonalnym podejściem dorobił się stopnia generała, a później 
admirała. 
I dlatego przyłączył się do Executor’s Lair, kiedy Darth Vader i Rov Firehead złożyli 
mu taką propozycję. A raczej zmusili do tego. 

I teraz, kiedy miał niewątpliwie największą szansę, by przekonać wszystkich o 
swojej wartości, zawiódł. 
- Panie admirale?- zapytał nieśmiało oficer wachtowy.- Jakieś rozkazy...? 
Rogriss uniósł głowę i spojrzał na oficera, a potem na ekran taktyczny. Jego siły 
wyraźnie przegrywały, ale zadawały też straty przeciwnikowi. Musiał wziąć się w garść, 
jeśli miał wykorzystać te nieliczne atuty, jakie mu pozostały. Inaczej czeka go klęska. A 
on, admirał Terek Rogriss, syn Terena Rogrissa, nie mógł na to pozwolić. Po prostu nie 
mógł. Do diabła, Terek!, skarcił siebie w duchu, przecież jesteś admirałem! Przecież 
masz jeszcze „Arkę”! 
- Tak.- powiedział, prostując się.- Przygotować superlaser. 
Chwilę później z dziobu superniszczyciela klasy Sovereign wystrzelił potężny, 
zielony promień, rozpylając na atomy niszczyciel klasy Nebula, znajdujący się akurat 
naprzeciwko. 
Chwilę później „Arka” ruszyła do boju. 
Pilot TIE Defendera skończył wykonywać beczkę, plując ze wszystkich działek w 
stronę uciekającego przed nim K-Winga. Bombowiec Nowej Republiki, ze wszystkich 
stron smagany laserowymi błyskawicami, w końcu nie wytrzymał i rozpadł się na 
kawałki, poczym eksplodował w kuli żaru i płomieni. Pilot Executor’s Lair uśmiechnął 
się pod hełmem; kolejne strącenie. Walczył na obrzeżach sfery najzacieklejszych 
pojedynków i przestworza wokół robiły się coraz bardziej wyludnione, pozostało jeszcze 
kilkanaście innych myśliwców z jego skrzydła oraz nieliczne maszyny Republikan, które 
właśnie uciekały, gdzie pieprz rośnie. Pilot uśmiechnął się szerzej i już miał 
przystępować do pościgu, kiedy zauważył na radarze ogromną, czerwoną plamę, 
przysłaniającą powoli obraz. Obrócił się, żeby zobaczyć, co to... 
I w następnej sekundzie został zmiażdżony przez ogromnego, obłego droida, znanego 
ludziom jako Vuffi Raa. 
„Lusankya” oddała kolejną, niszczycielską salwę w nadciągający z bakburty 
krążownik klasy Strike, przebijając jego tarcze i zadając spore uszkodzenia. Lando stał 
na mostku, co jakiś czas rzucając oficerowi łącznościowemu kilka dyrektyw związanych 
z kolejnymi posunięciami. Póki co jego grupa nieźle sobie radziła, chociaż straty były po 
obu stronach znaczne. Vuffi Raa i Trzy Tysiące Czterysta Pięćdziesiąty Siódmy także 
robili swoje; bez nich byłoby o wiele trudniej. Ta sytuacja mogła się jednak wkrótce 
zmienić; grupa „Guardiana” toczyła w tym momencie zacięty bój z „Arką” i obroną 
stoczni, i chociaż mieli przewagę liczebną, wróg zdawał się wygrywać to starcie. A co 
gorsza, okrętów liniowych i myśliwców Executor’s Lair było zbyt wiele, aby ktokolwiek 
dał radę przedrzeć się do, bardzo szczelnie chronionej Centrali. Którą notabene też 
chroniły imponujące siły. 
Poza tym właśnie nadciągała kolejna fala myśliwców i okrętów wojennych. Razem z 
trzonem floty przeciwnika, który stanowiło kilkadziesiąt wciąż sprawnie 
funkcjonujących i niebezpiecznych krążowników klasy Strike, mogły one zamknąć grupę 
Calrissiana w kleszczach, które dopełniała studnia grawitacyjna Dralla. Siły Nowej 
Republiki, mimo bohaterskich wyczynów i niemal niepowstrzymanych szarży 
„Lusankyi”, mimo wszystko były spychane w jej kierunku. Flotylla Executor’s Lair 
najwyraźniej postanowiła skoncentrować ogień na mniejszych, chociaż wciąż groźnych 
jednostkach, pozostawiając na razie republikański superniszczyciel w spokoju. Co 
prawda latał on teraz praktycznie nietknięty i czynił spustoszenia w szeregach wroga, ale 
ostatecznie był tylko pojedynczym okrętem, z niewielką obstawą; krążowników klasy 
Strike było jeszcze bez mała pięćdziesiąt. 

W dodatku nadciągał już „Intimidator”, wrogi odpowiednik „Lusankyi”. 
Gdzieś nieopodal skoncentrowany ostrzał czterech krążowników wroga przebił w 
końcu tarcze jednego z krążowników MC-90 Nowej Republiki, by wkrótce rozświetlić 
go ogniem potężnej eksplozji. 
Gdzieś indziej pułk TIE Defenderów i TIE Interceptorów rozgromił grupę B-Wingów 
i E-Wingów. 
Kilkaset metrów dalej niewielka Corelliańska Korweta Legionu Flamestrike dobiła 
dogorywającą fregatę Lancer, ale sama zaraz została zniszczona przez nalot bombowców 
Scimitar. 
Sytuacja pogarszała się z każdą minutą, a generał Lando Calrissian nie miał zbyt 
wielu pomysłów na to, by ją poprawić. 
- Ster osiemdziesiąt stopni na bakburtę!- polecił.- Wziąć na cel tamtego niszczyciela 
klasy Imperial! „Almighty” i „Sivrak” – pilnujcie flanki! Purpurowa Eskadra – 
odciągnijcie osłonę myśliwską tamtego Strike’a! Ocalali z Kuiumin – zdejmijcie te 
Defendery z ogona Nosauriańskiego Skrzydła! 
- Tak jest, sir!- odezwał się Dowódca Ocalałych, Jacob Nive. 
- Robi się!- zawtórował mu Ace Azzamen, Dowóca Purpurowych. Reszta niemal 
natychmiast poszła w ich ślady. 
Sytuacja jednak cały czas stawała się coraz gorsza. Okręty Nowej Republiki 
orbitowały już niebezpiecznie blisko zasięgu repulsora planetarnego Dralla. 
„Intimidator” wraz z obstawą były coraz bliżej... Lando zaczął już oswajać się z myślą o 
strategicznym odwrocie. 
- Generale Calrissian, jak sytuacja?- rozległ się w głośnikach nowy głos. Śniadolicy 
dowódca nie musiał spoglądać na ekrany sonarów ani pytać o potwierdzenie, by 
wiedzieć, do kogo on należy. Na jego ponurej, skupionej twarzy pojawił się cień nadziei. 
- Nie mogliśmy się pana doczekać, książę.- powiedział przez komlink.- Gdzie pan 
jest? 
- Flota Battle Dragonów na wektorze czterdzieści trzy koma osiemdziesiąt dwa, na 
linii między Corellią a Tralusem.- odparł książę Isolder.- Hapańska armia czeka zwarta i 
gotowa! 
- Znakomicie.- Calrissian podszedł do ekranu taktycznego; rzeczywiście, grupa 
osiemdziesięciu trzech hapańskich krążowników pojawiła się po drugiej stronie systemu. 
Całkiem blisko położenia Centrali. 
- Proszę mnie posłuchać.- rzekł gorączkowo Lando.- Sześćdziesiąt trzy stopnie od 
wektora wyjścia ma pan zgrupowanie floty Executor’s Lair na orbicie Corelli. To 
ochrona Centrali. Jeśli uda się panu przypuścić szturm i odciąć temu potworowi głowę, 
zdobędziemy przewagę. Rozumie pan? 
- Oczywiście.- odparł rzeczowo Isolder.- Myśliwce Mit’yl i krążowniki już 
rozciągają linię. W najgorszym wypadku uda nam się odciążyć pańską stronę pola bitwy, 
generale. 
- Dziękuję, książę. Pomyślnych łowów. 
- Nawzajem. 
Lando wyłączył komlink i spojrzał na ekran taktyczny. Rzeczywiście, kilka chwil po 
rozciągnięciu linii Battle Dragonów i ruszeniu w stronę Centrali Executor’s Lair, część 
wrogich jednostek zawróciła, by bronić swej twierdzy. Lando kiwnął lekko głową z 
aprobatą; przynajmniej jego grupa uderzeniowa została odciążona. Mają jeszcze szansę. 
Natychmiast wrócił więc do kierowania bitwą. 
„Arka” parła nieprzerwanie w stronę okrętów Nowej Republiki, ostrzeliwując 
wszystko, co się da. Piętnastokilometrowy kolos posyłał co rusz setki zabójczych salw w 

kierunku przeciwnika, niektóre, mniejsze statki, zmiatając na proch. Również jej 
pokładowe TIE Defendery stanowiły iście potężną siłę bojową, której ciężko było się 
przeciwstawić. Nowa Republika poczyniła już wiele szkód okrętom Executor’s Lair, ale 
superniszczyciel klasy Sovereign był zbyt potężną jednostką, nawet w starciu z kilkoma 
krążownikami typu MC-90 i Dauntless. 
A jej najgroźniejsza broń, zamontowany na dziobie superlaser, siał popłoch i 
zniszczenie, spopielając kolejny statek Republikan. 
- Jest zbyt silny!- zawołał jeden z kapitanów przez komunikator, kiedy jego 
niszczyciel klasy Nebula i towarzyszące mu krążowniki typu Liberator zakończyły 
manewr ostrzeliwujący.- Zmiecie nas wszystkich jak pokviathańskie muchy! 
- Unikajcie zasięgu tego superlasera!- rozkazał Wedge, dowodzący z mostka 
„Guardiana”.- Nie jest zbyt szeroki, więc zmuście go do manewrów! I postarajcie się ich 
okrążyć! 
- Panie generale, walka myśliwska przenosi się poza orbitę Bliźniaczych Planet!- 
zawołał oficer wachtowy.- Dowódca Łotrów prosi o kontakt! 
- Daj go na głośniki.- polecił Antilles. 
- Generale, atakujcie „Arkę” z flanek!- rzucił zniekształcony przez eter głos Tycha.- 
Nie będzie ryzykować wystrzału w żadną z planet, kiedy jest tak blisko! 
- Na burtach „Arka” ma najsilniejsze turbolasery i wyrzutnie torped.- zauważył oficer 
wachtowy.- Wystawimy się na czysty ostrzał, jeżeli ją okrążymy! 
- Inaczej będzie nas mieć jak na dłoni!- odparł Tycho napiętym głosem; najwyraźniej 
toczył w międzyczasie jakiś pojedynek myśliwski. 
- Komandor Celchu ma rację.- uciął Wedge.- Do dzieła! Okrążyć „Arkę”!- zwrócił 
się do sternika.- Wysuń się na przód formacji. „Guardian” musi przyjąć cały impet 
ostrzału. Podejście wektorem czterdzieści trzy na sześćdziesiąt! Wykonać! 
- Tak jest, sir! 
„Guardian” ruszył, plując z dział turbolaserowych we wszystko, co nie było 
myśliwcem bądź okrętem Nowej Republiki, i torując sobie drogę ku większemu i 
potężniejszemu przeciwnikowi. 
Rogriss patrzył z rosnącym niepokojem, jak superniszczyciel Nowej Republiki 
przełamał szyk i ruszył w jego kierunku. Podchodził pod kątem, który uniemożliwiał 
skuteczne oddanie strzału w jego stronę, zwłaszcza, że „Arka” celowała teraz w 
krążownik typu Majestic. Oficer wachtowy spojrzał na admirała z gorączkowym 
wyczekiwaniem, wyraźnie sugerując mu jakieś kroki w celu powstrzymania 
nadlatującego „Guardiana”. 
- Zniszczyć mi ten Majestic!- warknął Rogriss.- Niszczyciel klasy Super nie jest dla 
nas aż takim zagrożeniem, żeby panicznie rzucać dla niego wszystko inne! 
- Tak jest, sir!- odparł wachtowy, jednak bez większego przekonania. Rogriss 
właściwie się temu nie dziwił; nadciągający superniszczyciel nie był rzeczą szczególnie 
błahą i łatwą do zignorowania. Ale syn Terena Rogrissa zdawał sobie sprawę z potęgi 
okrętu, którym dysponował, i nie zamierzał dać się ponieść emocjom. 
Do chwili, kiedy na sonarze pojawił się kolejny, ogromny obiekt, a jeden z oficerów 
krzyknął: 
- Panie admirale! Nowy obiekt na wektorze osiemdziesiąt cztery na dwa! 
- To jeden z tych stworów, których zaskoczyliśmy kiedyś w Dzikiej Przestrzeni!- 
dodał inny, starszy wiekiem i stażem, oficer. 
Rogriss przyjrzał się nadciągającej machinie. Rzeczywiście, wiele lat temu „Arka” 
poprowadziła flotę Executor’s Lair do boju przeciwko ogromnej droidopodobnej rasie, 

którą Morck i Vader swego czasu uznali za zagrożenie. Rzeczywiście, kilka jednostek 
wtedy przetrwało, ale Rogriss nie sądził, by były zdolne do kontrofensywy. 
Najwidoczniej się mylił. 
A bulwiasty droid był bez porównania groźniejszym przeciwnikiem, niż „Guardian”. 
- Zwrot o sto siedem stopni!- polecił Rogriss.- Zniszczyć mi to, zanim nas staranuje! 
Zagrożenie ze strony superniszczyciela Nowej Republiki stało się nagle śmiesznie 
małe... 
- Do Konstelacji Carnage!- zawołał przez komlink Zielony Dowódca. W ogniu walki 
i deszczu torped, Nosauriańskie Skrzydło, plując niemal na ślepo w przestrzeń ze swoich 
działek, przystąpiło do łączenia swoich pól ochronnych. Stworzona w ten sposób 
konstrukcja stanowiła śmiercionośną taktykę, dzięki której teoretycznie słabsze od wielu 
innych myśliwców B-Wingi zdołały tak długo utrzymać się we flocie. Konstelacja 
Carnage była autorską strategią Nosaurian, bowiem nieliczni przedstawiciele innych ras 
mieli na tyle rozwinięty refleks, by móc ją z powodzeniem naśladować. 
Dla wszystkich innych była zabójcza. 
Siedemdziesiąt myśliwców typu B przy jej pomocy rozbiło główne formacje TIE 
Defenderów i posiekało poszczególne pojedyncze pojazdy, często napędzane im przez 
członków innych eskadr. W krótkim okresie czasu Nosaurianie przesunęli arenę walk 
myśliwskich bliżej środka systemu, dając innym szansę do kontrataku. 
Maszyn Executor’s Lair było jednak zbyt wiele. 
Każdy pilot we frakcji Vadera dostał do ręki raport z przebiegu Bitwy o Exaphi, a 
niektórzy nawet ćwiczyli w jej warunkach na symulatorach. Wszyscy więc znali już 
taktykę Konstelacji Carnage, i wiedzieli, jak ją zwalczyć. B-Wingi w formacji były 
bowiem całkowicie bezbronne od tyłu, a TIE Defendery na tyle zwrotne, by ich sprawnie 
okrążyć. Tak więc po pierwszych sukcesach kilka kluczy wrogich myśliwców zaleciało 
Nosauriańskie Skrzydło od tyłu i rozpoczęło ostrzał z torped protonowych. Piloci z 
Nowej Plympty dostrzegli manewr na tyle wcześnie, by rozpocząć rozłączanie, ale wiele 
pocisków trafiło w cel, powodując eksplozje wciągające w zasięg inne, sąsiadujące z 
nimi B-Wingi. Zniszczenie jednego powodowało reakcję łańcuchową, z której wielu nie 
zdołało ujść z życiem. Po paru minutach z siedemdziesięciu maszyn Nosauriańskiego 
Skrzydła pozostała mniej, niż połowa. 
Lando z przerażeniem patrzył, jak superlaser „Arki” wypuszcza zieloną wiązkę 
prosto w Trzy Tysiące Czterysta Pięćdziesiątego Siódmego. „Lusankya” związała 
ogniem „Intimidatora”, wciągając go w zaciekłą wymianę salw z dział i wyrzutni torped, 
ale generał Calrissian miał bitwę do wygrania, więc na bieżąco analizował sytuację w 
systemie. Mniejsze od superniszczycieli okręty liniowe weszły w konflikt, którego szale 
nie przechylały się na razie na niczyją stronę. „Guardian” podleciał pod superniszczyciel 
klasy Sovereign, który w tym czasie był zajęty bratem Vuffiego Raa. Sam droid 
natomiast leciał właśnie na pomoc swojemu bliźniakowi, nie stroniąc jednak od 
wyrządzania szkód siłom Executor’s Lair. Grupa Wedge’a, przetrzebiona przez siły 
ochrony stoczni i „Arkę”, przygotowywała się do kontrofensywy. Battle Dragony księcia 
Isoldera czyniły pewne niewielkie postępy, ale też ponosiły straty; z osiemdziesięciu 
trzech pozostało niecałe sześćdziesiąt, przy stracie około dziesięciu niszczycieli klasy 
Imperial i większości jego pancerników typu Dreadnaught. Hapanie zdecydowali się na 
szarżę, ale nie udało im się wiele zyskać. Cała przestrzeń po tamtej stronie systemu 
mieniła się od gąszczu turbolaserowych błyskawic. 

Wśród myśliwców jednak TIE Defendery ujawniały swoją wyższość nad Mit’ylami i 
maszynami Nowej Republiki, i jedynie grupki F-Wingów mogły je zepchnąć do 
defensywy. Centrala natomiast wciąż trzymała się za względnie szczelnym kordonem. 
Z superniszczycielem „Gargoyle” na straży. 
A teraz superlaser „Arki” miał pozbawić ich jednego z nielicznych atutów, jakie 
mieli. Lando poczuł się nagle dziwnie słaby i bezsilny... 
...ale wtem Trzy Tysiące Czterysta Pięćdziesiąty Siódmy wystrzelił ze wszystkich 
swoich dział o odwrotnym polaryzowaniu prosto w promień superlasera, odbijając go 
nieszkodliwie w stronę Corella. Lando zamrugał ze zdziwienia i spojrzał na stojącego 
cały czas w kącie małego odpowiednika Vuffiego Raa. 
- Trzy Tysiące Czterysta Pięćdziesiąty Siódmy obliczył trajektorię i natężenie 
uderzenia superlasera w chwili wystrzału, a następnie użył wszystkich dział 
odbijających, by je zniwelować, mistrzu.- wyjaśnił mały droid.- Pewnie coś się 
przedarło, ale za mało, żeby zadać mu poważne uszkodzenia. Jestem niemal pewien, że 
teraz, kiedy zna dokładnie parametry tej superbroni, następne uderzenia zostaną odbite z 
powrotem do „Arki”, a w najgorszym przypadku w inny okręt Executor’s Lair. 
Lando odetchnął z ulgą. Jeszcze nie wszystko stracone, pomyślał, i wrócił do stołu 
taktycznego, by pilnować ostrzału „Intimidatora”. Superniszczycielem lekko zatrzęsło od 
kolejnej salwy, przed iluminatorem przemknęły cztery X-Wingi, ścigające klucz 
Scimitarów... 
Nagle Calrissiana olśniło. 
- Vuffi Raa...- zapytał tajemniczo.- Masz łączność z Trzy Tysiące Czterysta 
Pięćdziesiątym Siódmym, prawda? 
- Mam, mistrzu.- potwierdził droid. 
- Więc powiedz mu, żeby następny wystrzał z superlasera wycelował w Centralę!- 
rzucił Lando, po raz pierwszy od początku bitwy lekko się uśmiechając.- I nie nazywaj 
mnie mistrzem. 
- Co ten dureń wyprawia!?- warknął Pekhratukh. Wraz z dwoma swoimi 
komandosami pełnili od dnia poprzedniego niestrudzoną wartę przy Pogromcy Słońc, 
spoczywającym bezpiecznie w hangarze Centrali. Noghri zmieniali się co jakiś czas, ale 
ich lider z pełnym poświęceniem trwał na stanowisku, nie spuszczając niewielkiej 
superbroni z oka nawet na chwilę. Kiedy jednak zaczęła się bitwa, skorzystał z 
pobliskiego terminala komputerowego, by dostać obraz z monitora taktycznego i móc 
śledzić przebieg bitwy. Widział więc, jak „Arka” strzela z superlasera do dziwnego, 
gigantycznego droida, który następnie w niepojęty sposób odbija ten strzał w stronę 
słońca. „Arka” wystrzeliła po chwili ponownie, i promień trafił w orbitujący w pobliżu 
Centrali niszczyciel klasy Imperial. 
- Rogriss postradał zmysły czy co!?- syknął Pekhratukh do swoich kompanów.- Chce 
nas wszystkich pozabijać! 
- Może stracił zimną krew...- podsunął jeden z komandosów. 
- Czyli jest większym głupcem, niż sądziłem!- warknął lider Death Commando 
Prime.- Czy nie widzi, że tego monstrum nie da się zabić bronią energetyczną? Że trzeba 
torped!? Co za kretyn... 
Ledwo skończył mówić, zastanowiło go, że ani Morck, ani nikt inny z Centrali, nie 
zwrócił uwagi Rogrissowi, żeby przestał strzelać z superlasera do tych gigantów. Zaraz 
jednak spojrzał na ekran taktyczny i zobaczył, iż siły Hapan, nadciągające z drugiej 
strony globu, są niebezpiecznie blisko i toczą zaciętą batalię z flotą obronną stacji. 
Widocznie to musiało tak zaabsorbować admirała Morcka, że nie zwrócił uwagi na akcje 
Rogrissa. 

Trzeba mu więc było przypomnieć. Pekhratukh wyjął szybko komlink i usiłował 
połączyć się ze sztabem, ale najwyraźniej Głównodowodzący Siłami Zbrojnymi 
Executor’s Lair wyłączył go, żeby nikt mu nie przeszkadzał. Noghri próbował jeszcze 
kilka razy, po czym dał sobie spokój. 
- Niech to szlag!- zaklął. Nie mógł osobiście pójść do Morcka, bo Lord Vader kazał 
mu pilnować Pogromcy, a Pekhratukh w chwili obecnej nawet nie mógłby pomyśleć o 
nieusłuchaniu swojego pana. On był dla niego wszystkim, wyznaczał sens życia. Jeśli 
Czarny Lord powiedziałby, że życie lidera Death Commando Prime nie ma sensu, to 
znaczyłoby, że go nie ma. Pekhratukh nie zrobiłby nic, aby podważyć tą opinię. 
Ale też był coś winien swoim komandosom. Lojalność, wierność i ochronę; czyli to 
samo, czym oni go obdarzali przez ostatnie dwadzieścia trzy lata. Nie mógł ich zawieść, 
tak samo, jak nie mógł zawieść Vadera. A jeśli Rogriss miał zamiar dalej tak strzelać, a 
droid odbijać te strzały w stronę Centrali, to wszyscy jego ludzie byli w śmiertelnym 
niebezpieczeństwie. 
Pekhratukh nie mógł sobie pozwolić na ich stratę. Nie po akcjach na Yavinie IV i 
Coruscant, które kosztowały życie jego najlepszych komandosów. 
Z drugiej strony musiał pilnować Pogromcy Słońc. 
Noghri zmrużył oczy. Zaraz, zaraz, Pogromca... 
- Zostańcie tutaj.- polecił swoim podwładnym.- Mam coś do zrobienia... 
Po kilku minutach na radarach wszystkich jednostek w systemie pojawił się nowy 
obiekt, wyglądający niczym odwrócony, lśniący stożek. Okrążające Centralę TIE 
Defendery rozstrzeliły się, żeby ustąpić mu miejsca, kiedy śmignął z całą prędkością 
bezpośrednio w stronę ogromnego droida. Pilotujący go Pekhratukh właśnie wprowadzał 
ostatnie procedury, by uzbroić jedną ze śmiercionośnych torped udarowych. Nie 
wywołałaby ona wprawdzie reakcji łańcuchowej, ale jeśli dobrze trafić, droid mógłby 
mocno oberwać. 
Pogromca Słońc niczym jaskrawy zwiastun zagłady, przeleciał przez środek pola 
bitwy, nie przejmując się ani laserami, ani torpedami protonowymi, które śmigały w 
próżni. Jakieś myśliwce udało mu się nawet staranować. Parł niepowstrzymanie a 
wszelkie próby powstrzymania go kończyły się fiaskiem. 
Kiedy droid znalazł się w zasięgu, Noghri odpalił torpedę i przygotowywał się do 
uzbrojenia drugiej. 
- Pekhratukh!- warknął nagle przez komunikator zniekształcony głos admirała 
Morcka, któremu najwyraźniej nie spodobał się fakt użycia Pogromcy Słońc.- Wyjaśnisz 
mi może, co ty, do ciężkiej cholery, robisz!? 
- Przykro mi, Morck.- syknął lider Death Commando Prime.- Ale nie mam zamiaru 
pozwolić moim ludziom zginąć! Nie widzisz tego, głupcze?! Jeśli Rogriss będzie strzelał 
dalej, zniszczy Centralę! 
- Pekhratukh, rozkazuję ci... 
- Morda w kubeł, Morck!- przerwał mu Noghri.- Przyjmuję rozkazy od Lorda Vadera 
i tylko od niego. A on kazał mi pilnować Pogromcy!- wyłączył komunikator.- Więc wal 
się na ryj.- dodał cicho, kiedy admirał nie mógł go już usłyszeć. 
Nagle komputer wskazał na znaczny wzrost mocy na dziobie „Arki” Rogrissa! 
Superlaser! Ten idiota znów strzela, pomyślał z goryczą Pekhratukh. Nie było jednak 
czasu na przeklinanie admirała, lider Death Commando Prime szybko policzył przeciętną 
odległość, na której promień był odbijany, a potem trajektorię lotu z tego punktu w 
stronę Centrali. Nie było bowiem wątpliwości, że tym razem droid trafi. 
I ustawił się dokładnie na drodze promienia. 
Nie wiedział, czy dobrze robi, ale nie było innego wyjścia. Dotąd Pogromca Słońc 
był niezniszczalny, ale, o ile Pekhratukh się orientował, nigdy nie strzelano w niego z 

superlasera. Nie miał pojęcia, czy to przetrzyma, ale teraz liczyła się tylko Centrala, i 
jego ludzie, którzy przebywali na jej pokładzie. Szybkim szarpnięciem ustalił kierunek 
lotu prosto po linii przewidywanego toru promienia, dosłownie na sekundę od odbicia go 
przez broń droida. Od gwałtownego skrętu coś trzasnęło, ale Noghri nie miał czasu się 
nad tym zastanawiać. Zacisnął szczęki, szeroko otwartymi źrenicami patrząc na 
zbliżającą się, zieloną poświatę. 
- Wybacz mi, Lordzie Vader.- szepnął miaukliwie.- Zrobiłem wszystko, jak chciałeś. 
Torpeda udarowa została z łatwością przechwycona przez promienie ściągające Trzy 
Tysiące Czterysta Pięćdziesiątego Siódmego, a następnie zatrzymana w miejscu, dopóki 
nie skończyło jej się paliwo. Droid nie wykorzystał jej dalej, gdyż skierował całą swoją 
uwagę na promień superlasera, by odbić go w odpowiednim czasie. Część energii zawsze 
przechodziła przez zasłonę, jaką tworzył, ale nie była ona wystarczająca, żeby go 
zniszczyć. Niemniej jednak poczyniła już pewne szkody. Mimo, iż znaczna większość 
mocy promienia szła w stronę Centrali, admirał Rogriss wiedział, co robi. Trzy Tysiące 
Czterysta Pięćdziesiąty Siódmy czuł, jak ogień trawi jego wnętrzności, a na powierzchni 
pancerza dają znać o sobie niewielkie wybuchy. Czuł też, jak część systemów uzbrojenia 
powoli wysiada, i że jeśli szybko czegoś nie zrobi, w pewnym momencie nie będzie już 
w stanie niwelować działania superlasera. Gdzieś nieopodal dawał o sobie znać Vuffi 
Raa; ale on był zbyt zajęty walką z mniejszymi jednostkami Executor’s Lair, by mu teraz 
pomóc. Droid miał więc nadzieję, że niewielki statek, który czepił się teraz „Arki”, 
niejaki „Guardian”, zada jej na tyle poważne obrażenia, że dowódca superniszczyciela 
klasy Sovereign będzie musiał na razie zrezygnować z używania superbroni. 
Teraz jednak musiał odbić jeszcze jeden promień. 
Po raz kolejny posłał całą moc ze swoich dział o odwrotnej polaryzacji w stronę 
zielonego snopu światła, po raz kolejny poczuł, jak część jego energii przebija się przez 
osłony i trawi jego ciało... ale tym razem, zgodnie z prośbą Vuffiego Raa, posłał strzał z 
superlasera prosto w Centralę. 
Nagle jednak znikąd wystrzelił mały stateczek o kształcie odwróconego stożka i 
wleciał prosto na trajektorię lotu promienia. Trzy Tysiące Czterysta Pięćdziesiąty 
Siódmy wiedział, co to było. Pogromca Słońc. Ten sam, który lekkomyślnie posłał w 
jego stronę torpedę. Jeśli wierzyć ludzkim przyjaciołom Vuffiego Raa, maszynka ta była 
niezniszczalna. Droid obliczył, że jeśli Pogromca przetrzyma ten atak, nie będzie szans 
na ponowne odbicie strzału. Jeśli... 
Zielony promień uderzył w Pogromcę Słońc, wywołując jedną z najjaśniejszych 
eksplozji, jaką ktokolwiek obecny w układzie Corelli kiedykolwiek widział. Snop światła 
został zatrzymany, ale czy niezniszczalny Pogromca Słońc był jeszcze zdolny do lotu? 
Eksplozja się rozproszyła. W jej centrum nie pozostało nic. 
Pogromca Słońc został zniszczony. 
Dobrze, pomyślał Trzy Tysiące Czterysta Pięćdziesiąty Siódmy, czas zrobić coś z tą 
„Arką”. Ustawił sobie to zadanie jako priorytetowe i ruszył na maksymalnym ciągu 
bezpośrednio w stronę superniszczyciela klasy Sovereign... nie zauważając, że znalazł się 
w polu rażenia repulsora planetarnego Selonii. 
Piloci Nowej Republiki musieli uważać, żeby nie podlatywać za blisko cienia 
grawitacyjnego planet układu i każdy miał zamontowany w komputerze nawigacyjnym 
specjalny program, który ich przed tym ostrzegał. Droidy nie miały podobnej 
modyfikacji; musiały polegać na sobie. Swoją nieuwagę, spowodowaną prawdopodobnie 
wewnętrznymi uszkodzeniami, brat Vuffiego Raa miał przypłacić życiem. 
Jeśli w przypadku maszyny można mówić o życiu. 
Repulsor wystrzelił. 

- Nie!- zaskowyczał mały przedstawiciel Vuffiego Raa na pokładzie „Lusankyi”. 
Lando widział na ekranie taktycznym, co się stało, ale mimo to był zaskoczony i 
zszokowany, jak straszny ból wydostał się ze sztucznych syntezatorów mowy robota. To 
świadczyło o tym, że Vuffi Raa był czymś więcej, niż tylko maszyną, i Calrissian z 
całego serca mu współczuł. Teraz jednak nie było czasu na sentymenty; po każdej stronie 
pozostało mniej niż pięćdziesiąt procent zdolnych do walki okrętów, a w myśliwcach 
sytuacja zaczęła przechylać się na niekorzyść Nowej Republiki. „Lusankya” była 
związana ciężką wymianą ognia z „Intimidatorem”, „Guardian”, który ostrzeliwał 
„Arkę”, miał osłony już niemal na wykończeniu, a jego grupa, podobnie zresztą, jak 
ochrona stoczni, już praktycznie nie istniała. Osiem Battle Dragonów księcia Isoldera 
związało walką „Gargoyle’a”, też mimo wszystko zbierając cięgi od pozostałych statków 
Executor’s Lair. 
- Zastosujcie manewr Doyle’a.- polecił Lando oficerowi łącznościowemu.- Niech 
pozostałe walczące niszczyciele i krążowniki ustawią się w pary i obrócą brzuchami do 
siebie. 
- Tak jest, sir.- odparł oficer służbowym tonem i przystąpił do wydawania poleceń. 
Lando natomiast pochylił się nad ekranem taktycznym i obmyślał kolejne posunięcia; 
manewr Doyle’a pozwalał na stworzenie z dwóch okrętów wzajemnie ubezpieczających 
się konstrukcji, które same w sobie mogły bronić się bardzo długo. Uniemożliwiało to co 
prawda wypuszczanie i zbieranie myśliwców oraz korzystanie z uzbrojenia na brzuchu 
każdego okrętu, ale było bardzo ekonomicznym rozwiązaniem w sytuacji, kiedy trzeba 
było utrzymać się na polu bitwy. 
Teraz trzeba było przejść do kontrofensywy. 
- Mistrzu...- powiedział nagle Vuffi Raa grobowym głosem.- Twoim problemem jest 
„Arka”. Zniszczę ją dla ciebie. 
- Ależ Vuffi Raa...- rzucił Lando,nagle zaniepokojony, ale niewielki droid był już jak 
w transie. Na ekranie taktycznym dało się zobaczyć, jak prawdziwy Vuffi Raa rusza w 
stronę superniszczyciela klasy Sovereign, niezdarnie odbijając promienie superlasera w 
przestrzeń. Trzeba było przyznać, że dzięki działaniom droida wiele jednostek 
Executor’s Lair zostało zniszczonych, pozwalając fregatom szturmowym, okrętom typu 
Quasar Fire oraz CC-7700 i Dauntless na walkę z innymi przeciwnikami lub 
myśliwcami, i trzeba było przyznać, że to ciągle trzymało Nową Republikę na nogach. 
„Arka” jednak szalała. 
I Vuffi Raa, powoli, acz nieprzerwanie, ruszył w jej stronę. 
„Guardianem” wstrząsnęły kolejne eksplozje, kołysząc nim, jakby był na biegunach. 
Wedge przytrzymał się oparcia fotela, usiłując utrzymać równowagę. Mostek dosłownie 
wrzał od wrzasków i jęków, przeplatających się z ogólnym chaosem. Wiszący nad 
okrętem kadłub „Arki” również błyskał co jakiś czas od wybuchów, jednak na pewno 
mniejszych i słabszych, niż te, które miały miejsce na superniszczycielu Nowej 
Republiki. Antilles miał bardzo złe przeczucia. 
- Raport o uszkodzeniach.- polecił. 
- Zostało sześćdziesiąt dwa procent mocy, generale.- odparł jeden z oficerów.- 
Osłony wysiadły, powoli tracimy kontrolę nad poszczególnymi bateriami turbolaserów. 
Reaktor w stanie krytycznym. 
Czyli jesteśmy u progu zniszczenia, pomyślał Antilles z goryczą. To, co się działo po 
tej stronie układu, było z całą pewnością nie przybierało pomyślnego obrotu spraw. 
Niewiele jednostek pozostało w polu, a niemal wszystkie z nich były niekompletne albo 
usunęły się poza układ, lizać rany. Nawet Eskadra Łotrów, w której od tylu lat nikt nie 

zginął, już straciła troje pilotów: Inyri Forge, Keira Santage’a i Xaccre Huwlę. 
Wedge’owi się to nie podobało; czuł się, jak podczas ciężkich lat wojen z Imperium, 
kiedy jego macierzysta jednostka miała jeden z najwyższych wskaźników umieralności 
wśród pilotów. 
Trzeba zapobiec dalszemu rozlewowi krwi, zdecydował Antilles z zaciśniętym 
gardłem, to się musi skończyć. 
- Panie poruczniku,- zwrócił się do oficera wachtowego.- proszę wydać rozkaz do 
ewakuacji „Guardiana”. Natychmiast. Pan natomiast - zwrócił się do sternika.- ustali kurs 
okrętu prosto w „Arkę”. Jeśli ma być zniszczony, niech zabierze ją ze sobą. 
- Ale to nie zniszczy superniszczyciela Sovereign, sir.- sprzeciwił się sternik. 
- Nie zniszczy.- zgodził się Wedge, starając się zachować kamienną twarz. Spojrzał 
na ekran taktyczny i zauważył, że Vuffi Raa, chociaż wolno, wciąż prze w ich stronę.- 
Ale może chociaż pomoże.- westchnął.- Wykonać. 
- Tak jest, sir. 
- Do wszystkich jednostek. Tu generał Antilles z „Guardiana”.- powiedział przez 
komunikator na ogólnym kanale.- Nie jesteśmy już zdolni do walki. Musicie od teraz 
radzić sobie sami.- zaraz potem wyłączył urządzenie, by nie słyszeć pełnej zawodu i 
rozczarowania ciszy, jaka niechybnie zaraz by nastąpiła. Wiedział, że nie ma nic 
haniebnego w klęsce, jeśli walczyło się ze znacznie potężniejszym przeciwnikiem. 
Wiedział, że zrobił wszystko. Jeszcze raz spojrzał za iluminator, już nie na „Arkę”, ale na 
majaczące w pobliżu kompleksy stoczniowe, z niezliczoną ilością doków, asteroid z 
jakimiś budowlami, połączonych durastalowymi dźwigarami, poumieszczanych 
gdzieniegdzie dziwnych konstrukcji, wreszcie na sztuczne słońce kompleksu, które przez 
cały czas istnienia Executor’s Lair ratowało jego mieszkańców od popadnięcia w 
agorafobię. 
Pocieszył się, że może Vader nie otrząśnie się szybko ze szkód, jakie tutaj wyrządził, 
ze strat, które zadał. 
I z tą myślą pobiegł do szalupy. 
Książę Isolder z zaciśniętymi zębami obserwował bitwę swoich Battle Dragonów z 
superniszczycielem strzegącym Centrali, kiedy usłyszał deklarację Wedge’a Antillesa. 
Więc to prawda, pomyślał, flota Vadera jest zbyt silna. Nawet pomimo pomocy 
droidopodobnych obcych, Executor’s Lair, ze swymi niszczycielami, TIE Defenderami, 
„Arką”, Pogromcą Słońc i innymi, śmiertelnie niebezpiecznymi maszynami, osiągało 
niewątpliwą przewagę. Siły Hapan coraz bardziej się wykruszały, z pierwotnych 
osiemdziesięciu trzech okrętów liniowych pozostało zaledwie dwadzieścia siedem, a 
myśliwce nie mogły dać sobie rady z pułkami śmiercionośnych TIE Defenderów i TIE 
Interceptorów. Isolder powoli zaczął przeczuwać, że czeka go tutaj sromotna klęska. Co 
prawda kilka Battle Dragonów koncentrowało ogień na „Gargoyle’u”, ale póki co 
złowrogi superniszczyciel zdawał się być niepowstrzymany. Pozostałe okręty hapańskie 
wplątały się w starcia jeden na jeden, które również nie rokowały pomyślnie. Zwłaszcza, 
że nadlatywały kolejne okręty i myśliwce, a Battle Dragony nie miały możliwości 
powtórzenia manewru jednostek Nowej Republiki, polegającego na ustawieniu par 
obróconych brzuchami do siebie. 
Innymi słowy, były z wolna dziesiątkowane. 
W oczach księcia zabłysła nadzieja, kiedy zobaczył na ekranie taktycznym, że 
„Guardian” z całym impetem wbija się w brzuch „Arki”, miażdżąc siebie i przy okazji 
uszkadzając część dolnych hangarów i większość brzucha okrętu w okolicach rufy. 
Isolder już miał wrażenie, że „Arka” straci możliwość wypuszczania w przestrzeń 
śmiercionośnych, superlaserowych promieni, ale stracił resztki złudzeń, kiedy 

superniszczyciel klasy Sovereign po raz kolejny wypalił w kierunku niestrudzenie 
podążającego w jego stronę Vuffiego Raa. 
„Arka” wciąż działała. 
Jedynym profitem wynikającym z poświęcenia „Guardiana” było hipotetyczne 
uszkodzenie jej silników; rzeczywiście, Sovereign nie poruszał się w żadnym kierunku, 
jeśli nie liczyć korekt podczas celowania, więc można by było przypuszczać, iż coś się z 
tymi silnikami stało. Z drugiej strony, po co „Arka” miałaby się ruszać, skoro miała 
wszystkich w zasięgu... 
W kakofonii świetlnych promieni, rozcinających przestrzeń, jeden z Battle Dragonów 
poległ. Kilka minut po nim eksplodował kolejny, a za nim trzeci. W tym czasie flota 
Executor’s Lair straciły tylko jeden niszczyciel klasy Victory. Straty były większe, niż 
można było sobie na to pozwolić. Wielu Hapan zginęło, dziesiątkując siły wroga, ale to 
było za mało. Isolder czuł, że jego atuty się wyczerpały. Albo zostanie i zginie wraz z 
całą flotyllą, albo... 
- Generale Calrissian.- rzucił przez komunikator ze stoickim spokojem. Po drugiej 
stronie układu „Lusankya” mocowała się właśnie z „Intimidatorem” i miała szansę 
wygrać to starcie, zwłaszcza wspomagana przez ocalałe F-Wingi i B-Wingi Nosaurian, 
więc Lando nie od razu odpowiedział, zajęty prowadzeniem potyczki.- Generale 
Calrissian!- powtórzył Isolder. 
- Tak, książę?- Lando odezwał się w końcu. 
- Nasza linia się prawie załamała.- powiedział Isolder ponurym tonem.- Nie mogę 
ryzykować, że stracę wszystkie okręty. Musimy się wycofać. 
- Rozumiem.- odparł Calrissian po dłuższej przerwie.- Cóż, to chyba przesądza 
sprawę. Dacie radę utrzymać się jeszcze trochę? 
- Wątpliwe. Battle Dragony już teraz mają niewielkie rezerwy. Wkrótce złamią nas 
wszystkich i przeprowadzą kontrofensywę wtedy nie będzie już kogo zbierać. Poza tym 
jest jeszcze Sovereign. 
- Ale na razie zajmie się nim Vuffi Raa.- odparł Lando.- Wytrzymaj jeszcze parę 
minut, książę. Przynajmniej do czasu, aż „Lusankya” zmiażdży „Intimidatora”. Potem 
zarządzimy masowy odwrót. 
- Zgoda.- mruknął niechętnie Isolder.- Nie udało się nam, co? 
- Dopóki żyje ostatni żołnierz, nie wszystko jeszcze stracone. Bez odbioru.- 
Calrissian rozłączył się. 
Hapański przywódca obserwował jeszcze przez jakiś czas ekran taktyczny, 
koncentrując się na wymianie ognia między dwoma superniszczycielami po drugiej 
stronie układu. Rzeczywiście, „Lusankya” jakby zaczęła mniej ostrożnie szarżować, 
pragnąc wykończyć przeciwnika. Część ocalałych okrętów Nowej Republiki jej w tym 
pomagała, a nieliczne, zdziesiątkowane wcześniej między innymi przez Vuffiego Raa, 
jednostki floty Vadera nie były w stanie zapobiec nalotowi. Przyłączyły się do niego 
również pozostałości Eskadry Łotrów, która jako jedyna z grupy „Guardiana” nie 
zrezygnowała z dalszej walki. Wyraźnie było widać, że Nowa Republika, chociaż 
niemiłosiernie pokiereszowana, odnosi tu zwycięstwo. 
To Isolderowi zupełnie wystarczyło. 
- Do wszystkich jednostek!- rzucił przez komunikator.- Odwrót! Zarządzam odwrót! 
Natychmiast! 
Morck obserwował przez iluminator, jak Battle Dragony, które jeszcze były zdolne 
do walki, zawracają i szykują się do skoku. Musiał przyznać, że poczuł coś na kształt 
dumy; udało mu się zmusić Nową Republikę do opuszczenia układu, chociaż poniósł 
ogromne straty: dziesiątki okrętów, setki myśliwców, Pogromca Słońc... 

Spojrzał na ekran taktyczny. I teraz „Intimidator”. 
Ale udało się. Dokonał tego; układ Corelli był już w jego mocy. Prawie żałował, że 
to jeszcze nie koniec. 
- Panie pułkowniku.- powiedział, nawet nie odwracając się w stronę podwładnego.- 
Proszę włączyć generator studni grawitacyjnej Glowpoint! 
- Co jest!?- warknął Lando, kiedy, po pospiesznych procedurach sprawdzających 
przed skokiem w nadprzestrzeń, zawyły syreny ostrzegawcze. Załoga mostka 
natychmiast sprawdziła wszelkie możliwe przyczyny alarmu, od wycieku reaktora po 
defekt silników, ale dopiero po chwili zdołali się zorientować, co było jego powodem. I 
to dopiero wtedy, gdy usłyszeli w głośnikach sfrustrowanego księcia Isoldera: 
- Zablokowali nas! Mają tu generator pola grawitacyjnego! 
- Raport, natychmiast!- zażądał Calrissian, po czym chwycił komlink.- Wedge, 
słyszysz mnie? 
- Głośno i wyraźnie.- odparł Antilles, który wraz z ocalałymi członkami załóg grupy 
„Guardiana” odleciał na pokładach promów, korwet i innych awaryjnych środków 
transportu, i obecnie orbitował gdzieś na obrzeżach systemu, chroniony przez kordon 
ocalałych myśliwców typu A, E, K i T.- My też nie możemy normalnie skoczyć w 
nadprzestrzeń. Jesteśmy w pułapce. 
- Ja też nie mogę nic zrobić, mistrzu.- wtrącił Vuffi Raa. Jego gigantyczny 
odpowiednik wciąż odbijał superlaserowe promienie „Arki”, cały czas się do niej 
zbliżając. Robił to coraz szybciej, w miarę przerzedzania się jednostek Executor’s Lair 
na drodze.- Jedyne, na co mnie stać, to dezaktywacja tego superlasera. 
- Mieliśmy się wycofać, Vuffi Raa.- zaprotestował Lando. 
- Przykro mi, mistrzu. To sprawa osobista.- fotoreceptory droida pociemniały.- Za 
dużo tu straciłem, żeby tak po prostu odlecieć. 
- Lando - powiedział nagle głos Wedge’a.- Byłeś tutaj podczas Kryzysu 
Corelliańskiego. Czy jest możliwe, aby fragment Stacji Centerpoint, odpowiedzialny za 
pole grawitacyjne, był w stanie przetrwać zamach sprzed paru miesięcy? 
- Nie sądzę.- odparł Calrissian. Za iluminatorem zaczęły pojawiać się wrogie błyski.- 
Zgodnie z badaniami użyto tutaj Kodu Ostatecznego Saccoriańskiej Triady, który miał 
zneutralizować Stację do ostatniego gwoździa. Na pewno nic nie zostało. 
- W takim razie – zastanowił się Wedge.- co to była za kula w środku kompleksu 
stoczniowego Executor’s Lair? 
Lando zesztywniał na moment. 
- Jaka kula? 
- Zaraz ci podam współrzędne.- powiedział Antilles, po czym wymówił długą 
sekwencję liczb. Calrissian natychmiast kazał sprawdzić na sensorach ten obiekt. A była 
nim sporej średnicy kula, zawieszona w próżni nieopodal sztucznego słońca kompleksu, 
jak się po chwili Lando zdążył zorientować, dokładnie na styku pól grawitacyjnych 
Talusa i Tralusa. 
Dokładnie w miejscu, w którym kiedyś było Hollowtown i Glowpoint. 
- Na pierścienie Fornaxa!- szepnął.- To jest to! To generator pola! 
- Więc co robimy?- wtrącił się nagle Isolder.- Okręty z Centrali przechodzą do 
kontrnatarcia! Moja flota długo tego nie wytrzyma! 
Lando spojrzał na ekran taktyczny. Rzeczywiście, okręty dotychczas broniące stacji, 
w tym momencie rozdzieliły się: „Gargoyle”, cztery fregaty klasy Lancer oraz pięć 
niszczycieli klasy Imperial i trzy klasy Victory wraz z osłoną myśliwską zmierzały ku 
uciekającym okrętom Hapan, natomiast pozostałe trzynaście niszczycieli i dwa 

pancerniki typu Dreadnaught pędziły przez cały układ w kierunku pokiereszowanej 
„Lusankyi” i jej osłony. 
- Książę, masz na pokładzie może bakuriańskie urządzenia pozwalające omijać 
sztuczne pola grawitacyjne?- spytał w końcu. 
- Nie. Ani ja, ani żaden z moich Battle Dragonów. Jesteśmy tu uwięzieni. 
- A na straży generatora pól grawitacyjnych stoi „Arka”.- dodał Wedge.- Co gorsza, 
nadal ma sprawny superlaser. 
- Vuffi Raa, będziesz w stanie odbić jego promień w kierunku tego generatora?- 
spytał Lando. 
- Mogę spróbować.- rzekł mały droid. Jego większa wersja znajdowała się już niecałe 
dziewięćdziesiąt kilometrów od superniszczyciela klasy Sovereign. Po paru chwilach 
kolejna zielona smuga, odbita przez wystrzały z dział mechanicznej istoty, poleciała pod 
maksymalnym kątem w górę, niknąc w mroku.- Nie da rady.- pisnął Vuffi Raa z 
ubolewaniem.- Mogę odbijać tylko pod kątem dziewięćdziesięciu stopni, inaczej nie 
jestem w stanie przewidzieć trajektorii strzału. Mógłbym uszkodzić Talusa albo 
Tralusa... 
- To jak chciałeś powstrzymać „Arkę”?- zainteresował się nagle Calrissian, a z jego 
głosu przebijał niepokój. 
- To proste, mistrzu.- odparł Vuffi Raa, siląc się na bezduszny, syntetyczny ton. 
Lando czuł, że nie zmierza to w dobrym kierunku. Droid zbliżał się do superniszczyciela 
coraz bardziej i coraz szybciej... 
- Nie, Vuffi Raa!- krzyknął Lando, kierowany nagłym impulsem.- Nie, nie rób tego! 
Chociaż ty... 
- Nie bój się, mistrzu.- odpowiedział droid dziwnie łagodnym tonem.- Robię to, co 
muszę zrobić. Ten okręt już nigdy nikogo nie zabije. 
- Ale ty... 
- Żegnaj, Lando Calrissianie.- rzekł Vuffi Raa.- Znajomość z tobą była prawdziwym 
zaszczytem.- mał droid nagle zesztywniał i opadł, a pojedynczy fotoreceptor, dotychczas 
jarzący się czernienią, powoli zgasł. 
Lando pochylił się i uniósł zdumiewająco lekką maszynę na ramionach, patrząc w 
otępieniu na jej martwą już skorupę. Nie widział, jak za iluminatorem i na ekranie 
taktycznym ogromny robot wbija się w superniszczyciel klasy Sovereign, nie dostrzegł, 
jak ten w tej samej sekundzie wypuszcza zabójczą wiązkę superlaserową, nie zauważył 
nawet spektakularnej eksplozji, która wchłonęła oba kolosy i przy okazji kawałek 
kompleksu stoczniowego. 
Widział tylko Vuffiego Raa, a raczej jego skorupę, i nie mógł oderwać otępiałego 
wzroku od zmarłego przyjaciela. 
Ani myśli od faktu, że w ostatniej sekundzie życia nazwał on go po imieniu. 
Admirał Rogriss nie mógł uwierzyć własnym oczom. Oto on, dowódca osławionej i 
niepokonanej „Arki”, nie może sobie poradzić z jednym z tych przeklętych droidów, 
których kiedyś niemal w całości wytępił! To prawda, dawniej nie posiadały one wiedzy i 
umiejętności, by odbijać superlaserowe promienie, ale też często były większe, silniejsze 
i starsze, niż samo Executor’s Lair! O Imperium nie wspominając. 
A teraz jeden, ogromny, bo dziesięciokilometrowy, ale strasznie nieporadny droid 
stawiał mu zdumiewająco zaciekły opór! Rogrissowi nawet nie przyszłoby do głowy, że 
to mechaniczne monstrum może żyć tak długo. Nie miało nawet standardowych 
systemów uzbrojenia... a poza tym było miejsce o całe pięć kilometrów od jego „Arki”. 
Musiało polec! 
Ale nie ginęło. Więcej, zbliżało się coraz szybciej i coraz śmielej. 

- Panie admirale!- zawołał oficer wachtowy.- Jesteśmy na kursie kolizyjnym tego 
czegoś! 
Głos podwładnego wyrwał Rogrissa z bitewnego amoku. Dopiero teraz na trzeźwo 
rozejrzał się dookoła; kilku członków załogi miało rozbite głowy, gdzieniegdzie wyły 
jeszcze alarmy pożarowe, a ogólnie panował trudny do opisania harmider. Dopiero teraz 
do niego dotarło, że zderzenie z ośmiokilometrowym superniszczycielem, a wcześniej 
zadane przez niego uszkodzenia, ogromnie nadwerężyły tarcze i uszkodziły silniki, 
pozbawiając „Arkę” jakiejkolwiek możliwości manewru. W przestrzeni pozostały 
jeszcze myśliwce typu TIE Defender, ale one niewiele mogły zrobić, by ochronić okręt 
Rogrissa przed gigantycznym robotem. 
I to właśnie w tym momencie admirał Terek Rogriss poczuł, że zawiódł. Tak 
skoncentrował się na zniszczeniu swoich mechanicznych nemezis, że zapomniał o 
wszystkich innych aspektach walki. Myślał, że „Arka”, jako niepokonany okręt, 
przetrzyma każdy atak i wyjdzie cało z wszelkiej możliwej opresji. Także teraz, z trudem 
docierało do niego, że kroczy ku zagładzie. Potrafił tylko powiedzieć: 
- Walcie w to! Zniszczcie natychmiast! Nie pozwólcie mu się zbliżyć! 
Ale było już za późno. Kiedy superlaser wystrzelił, Vuffi Raa był raptem kilkaset 
metrów od niego. Eksplozja była tak blisko, że zaraz wchłonęła dziób „Arki” i poczęła 
trawić jej wnętrzności, przesuwając się ku silnikom. 
Na kilka chwil przed ostatecznym zniszczeniem, admirał Terek Rogriss zdał sobie 
sprawę z brutalnej prawdy. W ogniu bitwy nie dorastał swojemu ojcu nawet do pięt. 
- Generale Calrissian, wróg jest coraz bliżej!- zawołał ktoś na mostku, co wyrwało 
Landa z odrętwienia. Potrząsnął głową; co to, to nie, pomyślał, jestem dowódcą, a to są 
moi ludzie. Nie mogę ich zawieść. Nie mogę pozwolić, by zginęli. 
Jak Vuffi Raa. 
- Słuchajcie wszyscy.- rzucił przez komunikator.- Ile okrętów posiada bakuriańskie 
niwelatory pola grawitacyjnego? 
Kilku dowódców zameldowało, że ich jednostki istotnie są wyposażone w ten typ 
urządzenia. 
- Szesnaście, sir.- podsumował oficer wachtowy, który liczył raporty.- W tym 
„Lusankya”. 
- Te okręty, jak i eskadry myśliwców, zwalniam z obowiązku walki.- powiedział 
Lando, siląc się na spokój.- Mogą odlecieć i nie będą z tego tytułu ponosić żadnych 
konsekwencji, ale pod jednym warunkiem: każdy statek zabierze na pokład tylu pilotów, 
ilu może pomieścić. Ci, którzy nie mogą, albo nie chcą...- zawahał się, ale zdecydował, 
że nazwie to po imieniu.-...uciekać, dla tych mam najwyższe uznanie. Ale nie mogę 
narażać was na śmierć. Od tego momentu kapitan każdego okrętu decyduje 
indywidualnie o jego losie. 
- Generale Calrissian.- odezwał się Tycho Celchu.- Eskadra Łotrów postanowiła 
walczyć do końca. I zginąć, jeśli tylko zajdzie taka potrzeba. 
- Nosauriańskie Skrzydło wyraża swoją ochotę na śmierć!- warknął Zielony 
Dowódca.- Na śmierć naszych wrogów! 
- Popieram!- rzucił Dowódca Ocalałych, Jacob Nive.- Śmierć! 
- Śmierć!- zawtórowali mu inni dowódcy eskadr. Po chwili Alex Winger, Syub 
Snunb i inni dowódcy okrętów wykrzykiwali to słowo przez komunikatory. Nawet 
Wedge Antilles i Isolder Ta’chume krzyczeli ze swoimi ludźmi. Co ciekawe, żaden 
statek, żadna załoga, nie zgodziła się na wycofanie się z bitwy. Wszyscy, jak jeden mąż, 
w sytuacji bez wyjścia wybrali honor i walkę o wolność. 
Walkę tych, którzy nie mają nic do stracenia. 

Po paru chwilach wszystkie kanały republikańskiej łączności rozbrzmiewały jednym 
głosem. Wszyscy krzyczeli: „Śmierć!” 
- Przełącz tę transmisję na wszystkie możliwe częstotliwości w tym układzie.- rzucił 
Lando do oficera łącznościowego, odsuwając na chwilę mikrofon od twarzy.- Niech 
wiedzą. I niech się nas boją. 
Ponownie przysunął mikrofon do ust i wydał rozkaz: 
- Do ataku! 
Tycho leciał jak szalony, ostrzeliwując każdego, kto nawinął mu się na celownik. 
Jego X-Wing osiadł płynnie na ogonie jakiegoś TIE Defendera, po czym rozpoczął 
ostrzeliwanie go z działek laserowych, zmuszając do gwałtownych uników i zwrotów. 
Myśliwiec wroga był szybszy i zwrotniejszy, ale Tycho Celchu nie przeżyłby dwudziestu 
pięciu lat w zawodzie, gdyby nie był wrażliwy na niewielkie niuanse, jakie dawały mu 
maszyny wroga przed wykonaniem określonego manewru; i tym razem wciąż trafiał 
bezbłędnie, nieważne jak bardzo jego przeciwnik starał się go zgubić. Celchu pozbył się 
też wszelkich resztek instynktu samozachowawczego, mając świadomość, że to jego 
ostatnia bitwa i że kwestią czasu jest, zanim jakiś szczęśliwiec nie ściągnie go z działka 
albo torpedy. 
Liczyło się tylko to, ilu wrogów może zabrać ze sobą na tamtą stronę. 
W końcu tarcze TIE Defendera nie wytrzymały i Tycho natychmiast z tego 
skorzystał, odstrzeliwując jeden z potrójnych płatów maszyny wroga. Myśliwiec wpadł 
w ruch wirowy i zaczął płonąć, co skończyło się kilkaset metrów dalej jaskrawą 
eksplozją. Jedną z wielu podobnych na nocnym niebie. 
Robot astromechaniczny dał znać przeciągłym piskiem, że ktoś wziął Tycha na 
celownik, ale niedoszły strzelec został zaraz zestrzelony przez Wesa Jansona. 
- Trochę się zagalopowałeś, Dowódco Łotrów.- rzucił przez komlink.- Życie ci 
niemiłe? 
- Po prostu walczę, zamiast gadać, Łotrze Dwa. 
- To pozwól swojemu skrzydłowemu włączyć się do zabawy!- rzucił radośnie 
Janson.- Na pewno...- nie dokończył, bo jakiś zabłąkany strzał uderzył w jego maszynę. 
X-Wing Wesa zakołysał się, a astromech za kabiną pilota zaczął skrzyć. 
- Łotr Dwa, wszystko w porządku?- upewnił się Celchu. 
- Nie, Dowódco Łotrów.- Jansonowi już nie było do śmiechu.- Tarcze siadły i mam 
uszkodzony system podtrzymywania życia, przechodzę na systemy kombinezonu. 
- Trzymaj się, będę cię osłaniał.- zapewnił Tycho, obserwując radar.- Zbliża się nowa 
fala trójek! 
- Potrzebujecie pomocy?- spytała nagle Shira Brie. Ona i jej skrzydłowy, Gavin 
Darklighter, właśnie rozprawili się z kluczem TIE Interceptorów i spieszyli w kierunku 
Łotra Jeden i Dwa. 
- Przydałaby się, Łotrze Jedenaście.- rzekł Celchu.- Utwórzmy klucz! Łotr 
Dwanaście, masz najmniejsze uszkodzenia, będziesz prowadził. 
- Tak jest, Dowódco Łotrów. 
Kiedy TIE Defendery zbliżyły się na odległość strzału, X-Wingi Łotrów odbiły w 
stronę środka systemu, by odciągnąć walkę od gotujących się wręcz przestrzeni 
głównych zmagań. Po pierwszej kanonadzie, która przyniosła początkową przewagę 
Republikanom, musieli jednak przejść do pojedynków jeden na jednego. Tycho znów 
trafiał niemal idealnie, Gavin całkiem nieźle dotrzymywał mu kroku, Shira jakoś dawała 
radę, a Wes asekuracyjnie wspierał każdego z nich. 
I nie zauważył, że jeden z myśliwców wroga zaleciał go od tyłu. 
Gdy to sobie uświadomił, jego myśliwiec już wybuchał. 

- Wes!- wrzasnął Gavin, przerażony. Zdawał sobie sprawę, że właśnie zginął jeden z 
najlepszych i najbardziej zasłużonych pilotów Nowej Republiki, weteran wielu bitew. 
Był jednak w środku bitwy i nie mógł sobie pozwolić na żal. Musiał walczyć. 
Skoncentrował się na najbliższym TIE Defenderze i otworzył niekontrolowany, 
wściekły ogień. 
Tymczasem Shira Brie, pozbywając się swojego przeciwnika, dostrzegła nagle 
niewyraźny sygnał na sonarze. Widząc, że jej przeciwnicy są w tym momencie zajęci 
czymś innym, podleciała bliżej, żeby to sprawdzić. 
I dech jej zaparło, kiedy uświadomiła sobie, co odkryła. 
- Dowódco Łotrów!- zawołała przez komlink.- Jest tutaj pocisk udarowy Pogromcy 
Słońc, który został wystrzelony w stronę naszego droida! Zatrzymał go i zostawił tutaj, 
żeby dryfował! 
- Do rzeczy, Łotr Jedenaście.- odparł sucho Tycho, któremu ciężko było zniść śmierć 
Jansona. 
- Jest uzbrojona. Można ją wystrzelić! 
- Co!?- wtrącił się nagle Myn Donos, który słuchał całej wymiany zdań, ale walczył 
aktualnie w innym miejscu.- Chcesz strzelić tym w Corella!? Jak!? I co cię opętało!? 
- Nie w Corella.- myśl Shiry podchwycił nagle Tycho, a jego głos nieco się 
odmienił.- W sztuczne słońce kompleksu Executor’s Lair. 
- Ale co to da?- wtrącił się Gavin. 
- Może spowodować reakcję łańcuchową o stosunkowo niewielkiej mocy, która 
jednak spali cały kompleks stoczniowy!- rzucił Tycho.- Razem z generatorem pola 
grawitacyjnego. 
- To ma sens.- ucieszył się Donos.- Tylko jak to wystrzelić? 
- Jest sposób.- powiedziała Shira.- Pamiętasz ciche bomby? 
Milczenie w eterze było znakiem, że wszyscy piloci Eskadry Łotrów uśmiechnęli się 
ze zrozumieniem. 
- Do dowódców, tu komandor Celchu.- odezwał się po chwili Tycho na innym 
kanale.- Pojawiła się szansa odwrotu. Dla wszystkich. 
Shira Brie leciała swoim X-Wingiem, pchając Mocą przed sobą uzbrojony pocisk 
udarowy z Pogromcy Słońc. Było dla niej oczywiste, że obrona stoczni nie pozwoli jej 
podlecieć blisko generatora pola grawitacyjnego, ale chciała to zrobić. Musiała to zrobić. 
Zależało od niej tak wiele. 
Co za ironia, pomyślała, widząc, że wrogie TIE Defendery zasnuwają powoli 
przestrzeń przed nią, a wszędzie dookoła zaczynają śmigać laserowe błyskawice. Ona, 
dawno temu lojalna funkcjonariuszka COMPNORu, Shira Ellan Cola Brie, strażniczka 
Nowego Ładu, dzisiaj miała zadać ostateczny cios jego jedynej, prawdziwej ostoi. 
Nie, zreflektowała się, Nowy Ład upadł, a to, co było w nim piękne, okazało się 
upiorne. Shira, jeszcze jako agentka COMPNORu, zinfiltrowała dawno temu Eskadrę 
Łotrów i przekonała się, że po tamtej stronie barykady ludzie hołdują większym 
wartościom, niż Nowy Ład. Wtedy to po raz pierwszy spotkała i pokochała Luke’a 
Skywalkera... ale wciąż nie potrafiła opuścić Imperium. 
A potem był kryształ Kaiburr. I Ziost... trening u Vadera, przekazanie Imperatorowi... 
i Shira stała się Lumiyą, bezduszną i złowrogą istotą, w pełni zaprzedaną ciemnej stronie 
Mocy. Zdradziła Skywalkera, zdradziła Rebelię, została Ręką Imperatora. I to jedną z 
najsilniejszych, przy której takie płotki, jak Jeng Droga czy Roganda Ismaren nie 
znaczyli absolutnie nic. Potem śmierć Imperatora, utrata części potęgi, szkolenie Flinta i 
Carnora Jaxa, snucie planów o potędze i dominacji, poszukiwanie źródła niewyczerpanej 
siły, podróż na Roon... i spotkanie z Witiynem Terem. 

Shira pamiętała ten czas jak przez mgłę, czuła się, jakby była przez coś opętana, po 
wizycie na Roon nawet podwójnie. Na początku przez kryształ Kaiburr z planety Ziost, 
kiedy opanował ją duch pierwszej uczennicy Dartha Bane’a, Darth Rain. To ona tak 
naprawdę stworzyła Lumiyę. Potem, po przybyciu na Roon, przez mroczną, narzucającą 
się potęgę Witiyna Tera, Pełnomocnika Sprawiedliwości, mającego dziwną obsesję na 
punkcie „kolekcjonowania” Rąk Imperatora. Poza Lumiyą sprowadził też Sarceva 
Questa, Rogandę Ismaren i ich syna, Ireka. Shira, chociaż zachodziła w głowę wiele 
razy, nie mogła dojść powodu, dla którego Ter trzymał ich tak długo przy sobie, 
bezczynnie. Widocznie jego motywy były poza intelektualnymi możliwościami Shiry 
Brie. 
Teraz to jednak nie miało znaczenia. Liczyła się tylko pewna torpeda udarowa, 
pewna ogromna, świecąca kula, imitująca słońce. I Moc. 
Czas nagle zwolnił, laserowe błyskawice śmigały dookoła wolniej, niż zwykle, a X-
Wing Shiry poruszał się, jak w kisielu. Był bliżej, coraz bliżej... Brie uśmiechnęła się, 
czując, że już dłużej nie da rady, po czym przywołała Moc i skoncentrowała się na tym, 
by popchnąć pocisk Pogromcy Słońc w oślepiającą, sztuczną kulę. 
- To dla was, sukinsyny.- mruknęła, po czym przełączyła komunikator na ogólny 
kanał i krzyknęła pełną piersią.- Śmierć! 
Wedge obserwował, jak TIE Defendery i obrona stoczni w końcu dopadają 
myśliwiec Shiry i niszczą go. Gardło mu się zacisnęło; zawsze tak było, kiedy ktoś z jego 
pilotów ginął. I zawsze potem miał wyrzuty sumienia. Wiedział, że teraz będzie 
podobnie. Wiedział, że jak tylko to wszystko się skończy, nie będzie się mógł pozbierać. 
Shira, Wes, Keir, Xuccre... nie wspominając o setkach innych pilotów Nowej Republiki, 
Hapan czy najemnych organizacji, które wsparły ich w tym boju. Nawet dzielna Alex 
Winger poległa podczas tej bitwy, chociaż wszystkim, którzy ją znali, wydawalo się, że 
jest ona nieśmiertelna. 
Tak dalej być nie mogło. 
- Do wszystkich jednostek, tu generał Antilles.- rzucił przez komunikator.- Za chwilę 
będzie można skakać w nadprzestrzeń. Mamy możłiwość odwrotu. Pochlebia mi wasza 
zdolność do poświęceń, ale tym razem to nie jest konieczne. Tej bitwy nie wygramy. 
Jako wasz dowódca, rozkazuję wam opuścić pole bitwy. 
- A co z naszym honorem!?- rzucił Zielony Dowódca przez głośniki w niewielkiej 
korwecie, która była obecnie awaryjnym okrętem flagowym Wedge’a. 
- Nie ma honoru ani odwagi w głupocie.- przypomniał Antilles.- Nic nam nie da, 
jeżeli zginiecie. Zwłaszcza, jeśli zginiecie za nic. Nie ma potrzeby ponosić więcej ofiar. 
Już i tak było ich za dużo.- dodał. 
- Popieram generała Antillesa.- włączył się Isolder.- Konsorcjum Hapańskie nie może 
sobie pozwolić na stratę większej ilości mężczyzn. Nakazuję odwrót. 
Nosaurianin warknął rozczarowany, ale w końcu trzasnął komunikatorem na znak 
przyjęcia rozkazu. Wedge natomiast zmusił się do smętnego uśmiechu; bitwa była 
przegrana, ale to jeszcze nie koniec. 
Nadal mają „Requiem”. 
Admirał Morck stał przy iluminatorze i obserwował, jak „Gargoyle” rozprawia się z 
kolejnymi okrętami Hapan i Nowej Republiki. Chociaż sam zbierał dość mocne ciosy, to 
jednak stanowił zbyt dużą potęgę, by jego przeciwnicy mogli go zniszczyć w otwartej 
walce. Szkoda, że Vader zabrał „Executora II”, pomyślał Morck, może obyłoby się bez 
takich strat. A tak... pozostał im raptem jeden superniszczyciel i już dziesięć klasy 
Imperial oraz dwa typu Victory, a także kilka mniejszych jednostek i chmara myśliwców. 

No i oczywiście stacje Golan II i III, które cały czas broniły Centrali. Gdyby nie one, 
Nowa Republika podjęłaby się zapewne śmielszych prób oblężenia stacji. A tak... 
pozostało im zaledwie kilkanaście okrętów, z czego żaden nie był w dobrej formie. 
Koniec floty Nowej Republiki wydawał się bliski. Jak tylko Executor’s Lair odniesie 
zwycięstwo, zajmie się uprzątaniem co większych śmieci kosmicznych, które 
nagromadziły się w układzie podczas bitwy, i produkcją nowych okrętów. Zajęcie 
sektora Corelli nie powinno przysporzyć kłopotów. Jeśli przy okazji Kanos wygra w 
sektorze Nilgaard, to stworzenie konfederacji systemów pod rządami Vadera będzie 
tylko kwestią czasu. A potem... 
- Panie admirale, samotny X-Wing zbliża się w kierunku generatora Glowpoint!- 
zameldował jeden z oficerów, wyrywając Morcka z zadumy. 
- Zestrzelić.- polecił, nie przejmując się zbytnio.- Jeden myśliwiec nic nam nie zrobi. 
- Ale panie admirale, on jakoś pcha przed sobą pocisk udarowy! 
Morck zesztywniał. 
- Jak to pcha!?- rzucił się do ekranu, na którym wyświetlono obrazy z kamer 
kompleksu. Rzeczywiście, samotny X-Wing „pchał” w jakiś nieokreślony sposób pocisk 
udarowy, by po sekundzie zatrzymać się... i wysłać torpedę prosto w sztuczne słońce! 
Morck nagle zaczął się pocić. Plan, który skrzętnie przygotowywał od jakiegoś czasu, 
właśnie brał w łeb. 
I nie pomogło to, że obrona stoczni i latające w pobliżu TIE Defendery po chwili 
osaczyły myśliwiec Nowej Republiki i zniszczyły go. 
Chociaż z drugiej strony, kiedy Morck patrzył bezsilnie przez iluminator, jak okręty i 
myśliwce Nowej Republiki brały nogi za pas, kiedy tylko sztuczne słońce eksplodowało, 
niszcząc kompleks i generator Glowpoint, musiał przyznać, że i taki obrót spraw ma 
swoje dobre strony. Morck, chociaż nigdy by się do tego nie przyznał, w głębi duszy 
cenił sobie humanitaryzm, a rzeź, jaką zaplanował, nie leżała w jego naturze. Pośpiech, 
mord, chaos, terror... to wszystko było domeną Vadera, Stele’a i Fireheada. On 
preferował zawsze inną taktykę: przyczaić się, poczekać, rozwinąć i uderzyć, kiedy jest 
się pewnym zwycięstwa. Starał się przemycić jak najwięcej tego podejścia do planu 
ofensywy, jaki przygotował dla Vadera, jednak Czarny Lord potrafił nader umiejętnie 
obracać finezję i elegancję w szybkość i brutalność. 
Ale teraz Vadera nie było, a Nowa Republika i Hapanie uciekali z tą garstką statków, 
jaka im została. Niech tchórzą, pomyślał Morck, niech żyją dalej i opowiadają dzieciom 
o swojej porażce. To będzie dla nich gorsze, niż śmierć. 
Tak więc stał i patrzył, jak ostatni wrogowie wycofują się w nadprzestrzeń, kiedy 
usłyszał za sobą głos Stele’a: 
- Fascynujący widok, co? 
- Fascynujący?!- Morck obrócił się w stronę pilota.- Cały układ jest pełen śmieci, 
nam zostało kilka okrętów, „Arka”, kompleks i wszystkie inne cenne konstrukcje 
zniszczone... jedynie nasz szef stoczni i „Slave I”, nad którym pracował, spoczywają w 
hangarach Centrali! Co w tym fascynującego!? 
Oczy Stele’a zabłysły. 
- Chaos.- szepnął 
I w tej chwili Morck poczuł coś twardego i zimnego między żebrami. Nie 
zastanawiał się nawet, co się stało i jak, lecz po prostu spojrzał na Stele’a z wyrazem 
zaskoczenia, zdziwienia i zawodu, wymalowanym na zastygłej twarzy. Jego oczy powoli 
zaczynały gasnąć, a z ust pociekła strużka krwi. Maarek bezwstydnie patrzył się na jego 
twarz, z pełnym pogardy, perfidnym uśmiechem. Morck w tym czasie osunął się powoli 
na kolana, niewiele rozumiejąc. Wiedział tylko jedno. 
Został zdradzony. 

I to była jego ostatnia myśl. 
Stele niedbale przeszedł nad ciałem admirała i wytarł wibronóż o kawałek materiału, 
czyszcząc go z krwi. Usłyszał szmer zaskoczenia i przerażenia za plecami, gdzie 
oficerowie i żołnierze, pełniący służbę w pokoju taktycznym, zastygli w niedowierzaniu. 
Była Ręka Imperatora nie zaszczyciła ich nawet spojrzeniem. 
- Wynoście się stąd, jeśli wam życie miłe!- warknęła tylko. 
Chociaż to było nieprawdopodobne, wszyscy wyszli, jak na komendę. Stele 
uśmiechnął się perfidnie pod nosem, spoglądając w iluminator. Terror i posłuch, jaki z 
niego wynika, pomyślał, to coś wspaniałego... 
Gdy już nasycił się tą chwilą, wyjął komlinki rzucił rzeczowo: 
- Wszystko gotowe. Możecie przybywać. 
Po chwili do systemu wpadło kilkanaście niszczycieli klasy Imperial, parę 
archaicznych typu Venator, kilka krążowników nieznanej konstrukcji oraz fregat 
Nebulon-B i transporterów myśliwskich, z których właśnie wysypywały się niewielkie 
maszyny. Na czele całej formacji unosił się złowrogi, podobny do asteroidy, ogromny 
pancernik. Na jego widok Stele tylko się uśmiechnął. 
Nowa Republika przegrała Bitwę o Corellię. 
Executor’s Lair też. 
To on, Maarek Stele, zgarniał wszystko. On i jego mocodawcy. 

ROZDZIAŁ 
27 
- Miło cię znów widzieć, Karrde.- rzekł Booster, kładąc Talonowi rękę na ramieniu.- 
Tak się właśnie zastanawiałem, kiedy przybędziesz. 
- To zawsze tylko kwestia czasu.- uśmiechnął się przemytnik. Rzeczywiście, „Wild 
Karrde” zaanonsował się u Terrika jakiś czas temu, ale jego właściciel musiał jeszcze 
urządzić międzylądowanie w celu uzupełnienia zapasów paliwa. I oczywiście 
prazygotowania się do spotkania z właścicielem „Errant Venture”. Kiedy już wszedł na 
pokład przemytniczego niszczyciela, zabrał ze sobą zarówno Dankina i Shadę, jak i kilka 
dakatart z tym, co dla Karrde’a było najcenniejszym towarem. 
Informacjami. 
- Co u Mirax?- spytał Talon. 
- Skąd...- zaczął Terrik, ale po chwili uświadomił sobie, że rozmawia z jednym z 
najlepiej poinformowanych ludzi w galaktyce.- No tak, to przecież ty. Przybyły z Jysellą 
w zeszłym tygodniu.- wyjaśnił.- Pytasz kurtuazyjnie czy masz w tym jakiś cel? 
- Zawsze mam jakiś cel, Booster.- przypomniał Talon.- Bo wiesz, gdyby Mirax tu nie 
było, nie miałbyś czym handlować. 
Kapitan „Errant Venture” zmarszczył groźnie brwi. 
- Co masz na myśli? 
- To w końcu żona rycerza Jedi, nie?- zauważył Karrde.- Może wiedzieć to i owo... 
- A co konkretnie cię interesuje?- silny, kobiecy głos dobiegł zza jego pleców. Talon 
oraz towarzyszący mu Shada oraz Dankin odwrócili głowy. Szef przemytników 
wyszczerzył zęby w uśmiechu na widok osóbki, która wyłoniła się z bocznego wejścia na 
mostek. 
- Witaj, Mirax.- powiedział Karrde.- Podsłuchiwałaś nas? 
- Tylko przez chwilę.- odparła córka Boostera.- Było jasne, że skoro się pojawiłeś na 
„Errant Venture”, to albo coś dla mnie masz, albo coś ode mnie chcesz. 
- Skąd ten egoizm?- obruszył się Terrik.- To już na moim statku nie ma nic 
interesującego poza tobą, córko moja? 
- A czy to twój mąż jest rycerzem Jedi?- odbiła piłeczkę Mirax, ale zaraz spoważniała 
i odwróciła się do Talona.- Są jakieś wieści z układu Corelli? 
- Żadnych.- Karrde także spoważniał.- Zgodnie z moimi obliczeniami, powinni już 
tam dolecieć, ale żaden komunikat nie został od tej pory wysłany z systemu. 
- Martwisz się o Wedge’a.- zauważył Booster, i nie było to pytanie. Rzeczywiście, na 
dźwięk imienia Antillesa po twarzy Mirax przemknął cień. Nie było w tym zresztą nic 
dziwnego; wychowywali się razem po śmierci rodziców Wedge’a i córka Terrika 
traktowała go jak starszego brata, i to z wzajemnością. Myśl, że mógł on zginąć, nie 
należała do przyjemnych. Zwłaszcza, jak się pomyślało o tych wszystkich potężnych 
superbroniach, które zgromadził Vader, czy o zniszczeniu Chandrili... 
- Nie.- skłamała, siląc się na uśmiech.- Po prostu nagle zrobiło mi się chłodno.- 
spojrzała oskarżycielskim wzrokiem na ojca.- Straszne tu przeciągi. 
- To dobrze, bo nie o nim chciałem rozmawiać.- jeżeli Talon zorientował się w jej 
małym kłamstewku, to nie dał tego po sobie poznać.- Miałaś ostatnio jakieś wieści od 
męża? 

- Corran był bardzo tajemniczy, kiedy wyjeżdżał.- powiedziała Mirax.- Powiedział 
tylko, żebym opuściła Coruscant i przybyła z Jysellą tutaj, dla naszego własnego 
bezpieczeństwa. 
- Horn znów coś wydziwia.- skomentował Booster.- Nawet nam nie powiedział, o co 
chodzi. Pewnie znowu wyolbrzymia, jak to ma w zwyczaju... 
- Tato!- Mirax dała mu lekkiego kuksańca w bok. 
Karrde spojrzał znacząco na Dankina i Shadę, którzy stali za nim, milcząc, po czym 
powiódł wzrokiem po mostku, by w końcu spojrzeć na Boostera. 
- To może jednak mieć sens.- powiedział, drapiąc się po koziej bródce, ktorą 
skrzętnie hodował.- Twój zięć jest przewidującym człowiekiem, Booster. Pewnie dotarły 
do was pewne plotki, jakoby ktoś – być może Vader osobiście – polował na Jedi. 
Dokonano mordów na Berchescie, Grovinie, Geratonie i Triogutcie, a także na obrzeżach 
układu Corelli. Mam pewne informacje na ten temat od Rady Jedi i z paru innych źródeł, 
więc chciałem skonfrontować to z waszymi wiadomościami. 
- Sądzisz, że coś może grozić Mirax?- zaniepokoił się Booster. 
- Niewykluczone.- odparł ponuro Talon.- Nad Geratonem ten zabójca zamordował 
Jan Ors, która nie była Jedi, ale miała związek z Kylem Katarnem. Zabito też Kella 
Tainera z Eskadry Widm, towarzysza Tyrii Sarkin. 
Na mostku zapanowała niezręczna cisza, zupełnie, jakby Booster i Mirax dowiedzieli 
się o nieuleczalnej chorobie i nie mogli znaleźć słów, żeby na to zareagować. 
- Szefie!- zawołał nagle jeden z ludzi Boostera, pełniący obowiązki obsługi sonaru.- 
Jakiś prom klasy Sentinel dryfuje w naszym kierunku. 
- Daje oznaki życia? 
- Nie. 
- To po co zawracasz mi głowę takimi pierdołami!?- warknął Terrik.- Olejcie go i 
tyle.- spojrzał na Talona i zdziwił się, albowiem Karrde stał się nagle biały, jak ściana. 
Jego ludzie też.- O co chodzi? 
- Według doniesień we wszystkich miejscach, w których zabito Jedi, obecny był 
niezidentyfikowany prom klasy Sentinel.- szepnęła Shada, przerażona. 
- Szefie, nastąpiła dehermetyzacja kadłuba na środkowym poziomie śródokręcia!- 
zawołał inny członek załogi mostka. 
Booster, jego córka i Talon spojrzeli po sobie. 
- Jysella!- wrzasnęła przerażona Mirax i rzuciła się w stronę drzwi. Terrik i Karrde 
natychmiast ruszyli jej śladem. 
Mirax pierwsza wpadła w korytarz prowadzący do kajuty, w której spała jej córka, i 
od razu usłyszała jej płacz. Desperacja połączona z matczynym strachem dodała jej sił, 
więc pędziła jak najszybciej mogła do odpowiedniego pomieszczenia. Kiedy wpadła do 
środka, jej oczom ukazała się przerażająca scena. Wielki, groteskowy potwór, z 
fasetkowatymi, owadzimi oczami i ogromnymi, złowrogimi skrzydłami, odwłokiem oraz 
parą niedorozwiniętych górnych kończyn, odziany w równie potworną, czarną zbroję, 
stał pośrodku pokoju, trzymając w jednej, szponiastej ręce, jej małą córeczkę, Jysellę. 
Oczy monstrum nie wyrażały żadnych emocji; były bezduszne i mroczne, jak jego serce. 
- Puść ją!- wrzasnęła Mirax i rzuciła się na niego, ale byłskawicznym ruchem 
opancerzonego, kolczastego ramienia, odepchnął ją na ścianę tak mocno, że straciła na 
chwilę dech w piersiach. 
- Ty jesteś... Mirax Terrik Horn?- wychrypiał potwór; widać był nienawykły do 
mówienia. Córka Boostera, nie zareagowała na pytanie, lecz, poddając się lękowi o 
córkę, wraz z pierwszym pełnym haustem powietrza znów rzuciła się na napastnika. Ten 
nawet nie podniósł ręki; Mirax została podcięta przez jedno z jego skrzydeł, a następnie 

brutalnie odepchnięta tak, że z całym impetem przyrżnęła głową o ścianę, co 
zaowocowało chwilowym zamroczeniem. Z nosa pociekła jej strużka krwi. 
- Powiedz Hornowi, że nigdzie nie jest bezpieczny.- wychrypiał mutant.- Lugzan 
znajdzie go wszędzie!- spojrzał na płączące w jego ręku dziecko, które brutalnie trzymał 
za kark.- I przekaż mu to! 
W tej samej sekundzie Jysella, najprawdopodobniej uniesiona przez Moc, 
wyskoczyła z dłoni Lugzana i pofrunęła w górę, uderzając głową w sufit. Potem jeszcze 
raz, i jeszcze raz... nie zważając na obłąkane krzyki i bezsilny płacz Mirax, zupełnie, 
jakby znajdował chorą przyjemność w miażdżeniu bezbronnemu dziecku głowy. Po 
kilku uderzeniach, kiedy szlochy Jyselli ustały, jej główka odgięła się nienaturalnie w 
bok, a na suficie pozostała mokra, bordowa plama, potworny mutant, używając Mocy, 
rzucił ciałkiem córki Hornów o ziemię. 
- To ostrzeżenie.- warknął.- Przekaż je Hornowi. 
Mirax nie odpowiedziała, sparaliżowana. Łzy ciekły jej obficie z oczu, kiedy patrzyła 
na wiotkie, wykoślawione ciało, które jeszcze przed chwilą było jej córką. Czuła się 
rozstrzęsiona i bezsilna, niezdolna do czegokolwiek. Sterroryzowana. 
W tym momencie do pomieszczenia wpadli Talon i Booster, ale zatrzymali się 
gwałtownie, widząc czarnego, dwumetrowego potwora, dokładnie wtedy, gdy mieczem i 
tarczą świetlną wyrzynał sobie dziurę w suficie. Natychmiast otworzyli do niego ogień z 
blasterów, jednak strzały odbiły się od jego zbroi, prawdopodobnie niewiele czyniąc 
obrażeń. Lugzan zaś ciął dalej i przebijał się dalej, zupełnie, jakby rozwalanie 
durastalowych ścian własnym ciałem nie czyniło na nim żadnego wrażenia. Talon słyszał 
kiedyś o Kamieniach Siły, które pozwalały na takie wyczyny, ale nie miał czasu dłużej 
rozważać tego odkrycia, gdyż przed jego oczami rozgrywał się prawdziwy dramat. 
Booster, wściekle rzucający w potwora najgorsze przekleństwa w kilkunastu językach, 
wciąż bezsilnie strzelający w dziurę po Lugzanie. Mirax, histerycznie płacząca nad 
poskręcanymi, groteskowymi pozostałościami po jej najmłodszym dziecku. 
I Jysella, brutalnie zamordowana przez monstrum, jakiego Karrde nigdy w życiu nie 
widział. 
Wszystko to było tak przerażające, tak naturalistycznie nierealne, że nie miał siły 
zrobić nic, tylko siąść i płakać. Poczuł się nagle bardzo malutki. 
Poczuł strach. 
Corran Horn przyklęknął pod ścianą jednego z budynków w stolicy planety Grovin, 
oglądając dziurę, jaką zrobił tutaj jakiś czas temu walczący z Raltharanem stwór. 
Właściwie znał już cały przebieg starcia, przesłuchał wszystkich, którzy mogli mieć 
chociaż mgliste wspomnienia o tym, co tu się stało, sprawdził zapisy z kamer bezpieki, a 
samo miejsce walki oglądał już chyba tysiąc razy, ale ciągle tutaj wracał. Miał dziwne 
przeczucie, że gdzieś coś przeoczył, czegoś nie zauważył, i nie wiedział, czy podpowiada 
mu to jego własny instynkt detektywistyczny, czy może Moc. 
A może po prostu miał tu na coś czekać? 
Tylko na co? 
- Corran Horn.- rzucił ktoś zza pleców corelliańskiego Jedi. Ten wyprostował się i 
uśmiechnął lekko, albowiem rozpoznał poprzez Moc, z kim ma do czynienia. 
- Witaj, Kyle.- powiedział.- Co cię tu sprowadza? 
- Spodziewam się, że to samo, co ciebie.- odparł Katarn, kiedy Corran się odwrócił w 
jego stronę.- To tutaj zabito Raltharana, prawda? 
- Tak.- Horn spochmurniał, widząc ponure oblicze Kyle’a.- Coś się stało? 
- Stało się.- odparł Katarn, jednak najwyraźniej nie miał ochoty drążyć tego tematu, a 
Corran nie nalegał.- Odkryłeś coś? 

- Tylko tyle, że Raltharan obserwował ruchy transportowców z placówki Loronaru, 
kiedy został zamordowany.- wyjaśnił Corellianin.- Zabójca poruszał się 
najprawdopdobniej promem klasy Sentinel o wyłączonym transponderze. Sensory 
kosmoportu wykryły, że odleciał nim w kierunku Triogutty. 
- To się może zgadzać.- rzekł Kyle.- Właśnie stamtąd wracam. To na Triogutcie 
zginął Rosh. 
- Przykro mi.- Corran położył mu rękę na ramieniu.- Nie wiedziałem... 
I nagle coś go przeszyło, niczym błysk ostrego miecza. Poprzez Moc poczuł strach, 
przerażenie i śmierć. Ale nie śmierć milionów, jak to miało miejsce podczas zagłady 
całych planet, chociaż doznanie było równie intensywne. Tylko, że teraz to była śmierć 
jednostki, jednej, małej, kruchej istotki... 
- Jysella!- wrzasnął Corran na całe gardło, padając na kolana.- Nie! Nie... 
Kyle zamrugał zaskoczony, jednak chwila działania szarych komórek i uświadomił 
sobie, co się mogło stać. Natychmiast uklęknął koło zawodzącego Horna i objął go 
ramieniem. 
- Wiem, co czujesz.- mruknął.- Ale nie możesz poddawać się bólowi. 
- Co ty wiesz!?- szarpnął się wściekle Corran, tak, że Kyle musiał go przytrzymać, 
żeby przypadkiem mu nic nie zrobił.- Ona była taka mała, taka bezbronna... Jak ktoś 
mógł zrobić jej coś takiego!? 
- Ciemna strona jest zdolna do nagorszych czynów.- powiedział Katarn 
uspokajającym, łagodnym głosem.- Opanuj swój gniew. Chyba nie chcesz być taki, jak 
ten, który zamordował Raltharana i twoją córkę. 
Corran uniósł głowę i spojrzał na przyjaciela; jego oczy kipiały od bezsilnej złości. 
- Zejdź mi z drogi.- mruknął cicho, ale złowieszczo. 
- Nie.- Katarn był nieugięty.- Wiem, co czujesz. Ten potwór zabił Rosha i Jan. 
Niedawno wyczułem też śmierć Jaden. Poza tym już kiedyś byłem w twojej sytuacji. 
Zabrnąłem zbyt głboko w ciemną stronę i wierz mi, nie chcesz powtarzać mojego błędu. 
Opamiętaj się! 
Corran Horn, sycząc, wypuścił powietrze. Przez chwilę obaj Jedi mierzyli się 
twardym wzrokiem, aż w końcu Corellianin opuścił głowę, skruszony. 
- Przepraszam.- mruknął.- Nie mam prawa negować twojego prawa do bólu.- 
podniósł wzrok, a jego oczy zapłonęły.- Ale ty nie neguj mojego! 
- Ból jest prawidłową reakcją na taką tragedię, Corran.- rzekł Kyle.- Nie możesz 
jednak pozwolić, by cię sparaliżował albo rozsadził od środka. To ty jesteś panem 
swojego gniewu, nie odwrotnie. 
- Mówisz prawdę.- rzucił Horn przez zaciśnięte zęby.- Ale sam wiesz, jak trudno go 
okiełznać! Zwłaszcza, jak sobie pomyślę... 
- Dlatego ja tutaj jestem.- powiedział Kyle.- Nie pozwolę ci zatracić się w ciemnej 
stronie. Nie po tym,co sam przeszedłem.- mruknął. 
Corrana nagle olśniło. Już wiedział, na co cały czas czekał na Grovinie. 
- Więc chodź ze mną!- zaproponował.- Razem doprowadzimy do schwytania tego 
mordercy. Dopilnujemy, żeby odpowiedział za swoje zbrodnie! 
- Idę na to.- zgodził się Katarn, marszcząc brwi.- Sam mam z tą istotą spore 
porachunki. Masz pomysł, gdzie zacząć szukać? 
- Mam.- kiedy pierwszy gniew Horna minął, jego umysł zaczął pracować ze 
zdwojoną szybkością, mobilizowany potrzebą szybkiego wymierzenia sprawiedliwości 
mordercy Jedi. I dzieci Jedi.- Natychmiast skontaktujemy się z Boosterem Terrikiem i 
Mirax.- powiedział.- Wypytamy ich o każdy szczegół, o wszystko, co miało jakikolwiek 
związek z zabójstwem Jyselli. Potem przepytamy załogę i skontaktujemy się z Talonem 
Karrde, żeby wyciągnąć od niego wszystko, co wie. 

- Będzie żądał pieniędzy.- zauważył Kyle. 
- Niech żąda.- Corran najwyraźniej się tym nie przejął.- Trzeba będzie jeszcze 
sprawdzić wskazania sensorów na niszczycielu Boostera. „Errant Venture” to złom, ale 
czujniki powinien mieć sprawne i dzięki nim dowiemy się, w którą stronę poleciał nasz 
przeciwnik. 
- Zgoda.- powiedział Katarn.- Trzeba będzie też powiadomić Radę Jedi o naszych 
postępach. Może uda się ostrzec niektórych z nas przed tym zabójcą. 
- Niech będzie. Ale jeśli my dorwiemy go pierwsi...- zaczął Corran. 
-...zostanie potraktowany z całą surowością.- dokończył Kyle.- Żadnej litości. 
- Tak jest.- zgodził się Horn.- Żadnej litości. 
W kajucie kapitana „Wild Karrde” było ciemno i cicho, kiedy Shada weszła do 
środka. Szukała Talona; nie tylko po to, żeby wydał załodze kolejne rozkazy, ale też 
dlatego, bo wiedziała, jak zadziałał na niego widok martwej wnuczki przyjaciela. Gdy 
Karrde wrócił na pokład swojego statku, z trudem ukrywał roztrzęsienie, chociaż wiele 
już w życiu widział i sprawiał wrażenie, że nic go już nie zdziwi. Tymczasem po 
wydaniu kilku zdawkowych poleceń, mających właściwie marginalne znaczenie, 
skierował się do swojego pokoju z prośbą, żeby mu nie przeszkadzać. I przez kilka 
godzin mu nie przeszkadzano. 
Ale załoga nie mogła siedzieć bezczynnie. 
W końcu zaniepokojeni Dankin i Aves poprosili Shadę, żeby poszła do kajuty ich 
szefa i sprawdziła, co z nim. Panna D’ukal, która sama była zmartwiona zaistniałą 
sytuacją w ogóle i stanem Talona w szczególności, zgodziła się na to. 
Tak więc weszła do nieoświetlonej kajuty swojego szefa, która sprawiała wrażenie 
cichej i pustej; zupełnie, jakby właściciela w niej nie było albo był, ale spał. 
Shada była jednak przez bez mała dwadzieścia lat agentką Mystryl i potrafiła 
wyczuwać w pobliżu czyjąś obecność po takich drobiazgach jak szmer oddechu czy 
unoszenie się klatki piersiowej. Tak było i teraz. Talon Karrde nie spał; siedział bez 
ruchu przy swoim biurku, wpatrując się w ścianę. 
- Szefie...?- spytała, zapalając światło. Zauważyła, że Karrde mimowolnie zmrużył 
oczy, więc od razu zmniejszyła jego natężenie o połowę.- Wszystko w porządku? 
Talon przez chwilę jeszcze nieruchomo wpatrywał się w ścianę, i dopiero po kilku 
sekundach odwrócił powoli wzrok i spojrzał na Shadę. 
- Nie!- rzucił, uderzając z całej siły pięścią w blat tak nagle, że panna D’ukal aż 
podskoczyła.- Nic nie jest w porządku. Irytuje mnie, że nie wiedziałem. Nie wiedziałem 
ani kim jest ten Lugzan, ani skąd pochodzi, ani co potrafi. Gdybym wiedział, może 
udałoby mi się ostrzec Mirax i Boostera. Irytuje mnie, że nie wiedziałem nic o 
Executor’s Lair ani o Vaderze, który egzystował przez dwadzieścia jeden lat, rozwijając 
taką flotę, że ślepy by ją zobaczył!- westchnął i przetarł dłonią oczy i czoło.- A gdy to 
wszystko wybuchło, nie mogłem zrobić nic, by temu zapobiec. 
- To nie twoja wina.- powiedziała Shada.- To w końcu Mroczny Lord Sith. Gdyby 
nie umieli się oni dobrze ukrywać, nie zniszczyliby Jedi w Starej Republice. 
- Masz rację i ja o tym wiem.- odparł Talon.- Ale mimo wszystko jest to odrobinę 
frustrujące. Jeszcze jak pomyślę o biednej Jyselli... 
Shada nic nie powiedziała. Stanęła tylko w postawie zasadniczej, mając nadzieję, że 
kryzys jej szefa (nawiasem mówiąc pierwszy, jaki kiedykolwiek widziała) wkrótce 
minie. I rzeczywiście, po chwili Karrde jakby otrząsnął się i wstał, a na jego twarzy 
zagościł smętny uśmiech. 
- Ale chyba nie powinienem zbytnio rozczulać się nad sobą, co?- powiedział.- 
Czasem mam wrażenie, że się starzeję. No cóż, załoga czeka na rozkazy, prawda? 

- Zgadza się.- odparła Shada, ciesząc się, że jej szef zdawał się odzyskiwać dawny 
wigor.- Nie wiemy, czy mamy tu zostać jeszcze jakiś czas, czy...- przerwała, bo przy jej 
pasku zabrzęczał komlink. Odpięła go i spojrzała pytającym wzrokiem na szefa. 
- Nie krępuj się.- zachęcił ją Talon. 
- Tu D’ukal.- rzuciła była Mistryl przez komlink.- O co chodzi? 
- Shada? Jesteś u Karrde’a?- usłyszała głos Dankina.- Próbowałem go wezwać, ale 
wyłączył komlink.- na przypomnienie o tym Talon podniósł z biurka małe urządzenie i 
włączył je, przypinając sobie do mankietu.- Ktoś prosi o połączenie z nim w pilnej 
sprawie. 
- Niech przełączy to na mój prywatny holoprojektor.- polecił Karrde, włączając 
stojące na biurku urządzenie. Shada w tym czasie przekazała jego prośbę, którą Dankin 
potwierdził i przerwał połączenie. Następnie stanęła w postawie zasadniczej za fotelem 
swojego szefa, który w tym czasie usiadł, oczekując na transmisję. 
Po chwili nad biurkiem zawisła holograficzna, zminiaturyzowana wersja Corrana 
Horna. 
- Karrde? Jesteś tam?- spytał Corellianin. Ton jego głosu zdradzał, że nie jest on w 
nastroju do kurtuazyjnych pogawędek. Szczerze mówiąc, Talon też w nim nie był. 
- Jestem.- odpowiedział tylko.- I wiem, co się stało. 
- Więc wiesz też, czego od ciebie chcę.- powiedział Corran.- Jeśli masz cokolwiek o 
tym mordercy Jedi, grasującym po galaktyce, to przekaż mi to natychmiast. Regulacją 
płatności zajmie się wkrótce Rada Jedi, daję ci słowo. 
- Nie trzeba.- wychrypiał Talon, a jego słowa wprawiły Shadę w zdumienie;po raz 
pierwszy słyszała, żeby jej szef nie chciał nic za informacje.- Byłem na „Errant Venture”, 
kiedy to zaszło. Z radością pomogę ci za darmo. 
- Skąd ta filantropia?- zdziwił się Corran. 
- Powiedzmy, że nie chciałbym, żeby coś takiego zdarzyło się też kiedykolwiek 
moim dzieciom. To straszne, kiedy potomstwo umiera przed rodzicami. 
- Rozumiem.- mruknął Horn.- No więc czym możesz się ze mną podzielić? 
- Jeśli rozmawiałeś już z Boosterem, to wiesz, jak wyglądał ten potwór i czego się 
można po nim spodziewać. Ja ze swej strony mogę powiedzieć tylko tyle, że „Wild 
Karrde” też śledził wektor skoku jego promu i, jeśli nie zmienił go drastycznie, z dużą 
dozą prawdopodobieństwa mogę powiedzieć, że kieruje się szlakiem nadprzestrzennym 
na zachód od Adumara w stronę Środkowych Odległych Rubieży. Poza tym chyba wiesz 
już wszystko: napastnik miał zbroję Shadowtroopera, skrzydła, odwłok i miecz świetlny, 
a przedstawił się jako Lugzan. To z całą pewnością mutant, stworzony przy użyciu 
inżynierii genetycznej, ale nie mam pojęcia, przez kogo. 
- Dobra, wystarczy.- uciął Corran.- Resztę wiem od Boostera.- Karrde wyobraził 
sobie mimochodem Terrika, wyładowującego swoją frustrację na zięciu, i musiał 
przyznać, że cieszy się, iż go tam wtedy nie było.- Obiecaj mi jeszcze jedno: kopię tych 
danych wyślesz do Rady Jedi. My lecimy w pogoń za tym Lugzanem. 
- Przekażę.- obiecał Karrde, kiwając głową.- I Corran, niech Moc będzie z tobą. 
- Oby.- rzucił Horn i przerwał nadawanie, zostawiając Talona i Shadę z ich ponurymi 
myślami. 
Nie na długo zresztą. Po chwili zamruczał komlink Talona, z którego po odebraniu 
połączenia odezwał się głos Dankina: 
- Szefie, przepraszam, że przeszkadzam, ale przyszła do ciebie jakaś wiadomość. Dać 
ją panu na holoprojektor? 
- Daj.- rzucił Karrde bez cienia zaangażowania. Po chwili maszyna wyświetliła nad 
stołem dwuwymiarowy przekaz, napisany dość archaiczną czcionką, więc Talon 
przerzucił go dla wygody na wmontowany w blat monitor. 

I zaraz potem oczy rozszerzyły mu się ze zdumienia, nie spodziewał się bowiem 
otrzymania takiej informacji. Przekaz głosił: 
CHCESZ WIEDZIEĆ? 
SEKTOR SESWENNA 
43563-65498-18393 
ZA TRZY DNI 
BĄDŹ 
ENTOO NEE 
- Entoo Nee?- zdziwiła się Shada. Było to nazwisko lojalnego poplecznika Jorja 
Car’dasa, dawnego mentora Talona, obecnie związanego z kultem Aing-tii w Ryfcie 
Kathol. Karrde i Shada przypomnieli sobie o Car’dasie przy okazji incydentu na Itren, 
kiedy to padło podejrzenie, że jeden ze sprawców mógł być właśnie mnichem Aing-tii. 
Potem jednak zdarzyło się bardzo dużo różnych rzeczy i sprawa zagadkowego mnicha 
gdzieś się w tym wszystkim zagubiła. 
Teraz jednak wróciła na światło dzienne. 
- Czy mam...?- spytała D’Ukal. 
- Tak.- odparł Talon, nie pozwalając jej dokończyć pytania. Był szczerze 
zaniepokojony, i jakby nie do końca pewny, dokąd to wszystko zmierza. Najpierw 
zabójstwo wnuczki przyjaciela, teraz Car’das... szef przemytników wciąż pamiętał, że 
jego dawny mentor odegrał znaczącą, chociaż zakulisową rolę w zniszczeniu frakcji 
Vagaari i nawiązaniu szerszych kontaktów między Przestworzami Chissów a Nową 
Republiką trzy lata temu. Teraz ponownie dawał o sobie znać.- Przekaż te współrzędne 
H’sishi i Dankinowi. Polecimy tam tak szybko, jak to tylko możliwe. Aha, i niech Aves 
sprawdzi, czy jest tam jakiś układ słoneczny i, jeśli jest, niech wyciągnie z archiwum 
wszelkie dostępne informacje na jego temat. 
- Zamierzasz się przygotować na to spotkanie.- zgadła Shada. 
Talon uśmiechnął się lekko. 
- Jak zawsze. 

ROZDZIAŁ 
28 
Anakin nie mógł usiedzieć w jednym miejscu. 
Dromund Kaas nie było planetą, na której żyłoby się przyjemnie. Wieczny półmrok, 
spowodowany przez gęste, burzowe chmury, podmokły teren, który w praktyce 
uniemożliwiał wszelkie osadnictwo, gęste lasy, pełne karykaturalnych, powykręcanych 
drzew, sprawiających wrażenie nieprzeniknionego, mrocznego gąszczu, spowijającego 
cały glob niczym labirynt... wszystko tutaj było czarne, chłodne i wilgotne, słowem: 
nieprzyjemne. Nieprzyjemne i straszne. 
Oddawało jednak doskonale stan duszy Anakina. 
Młody Solo szlajał się dookoła, oddalając coraz bardziej od rozbitego promu, którym 
tu przybył. Prawdę mówiąc nie miał pojęcia, co chciał osiągnąć, lecąc tutaj. Ukryć się 
przed tym ciepłym światłem, które poszukiwało go od jakiegoś czasu? Czuł, że i tak go 
tutaj znajdzie. Wzmocnić się panującą tutaj aurą ciemnej strony? Jego wewnętrzna walka 
nie dawała mu szansy na pełne czerpanie z jej źródła. 
A może szukał śmierci? 
„Nie”, pomyślała jego jasna strona, „nie dam nam umrzeć.” 
„Nie zależy mi na śmierci”, dodała ciemna, „Musimy żyć, aby wywrzeć naszą 
zemstę!” 
„Więc po co nas tu sprowadziłeś!?”, zawołało Światło, „Chodzimy głodni, zmęczeni, 
mokrzy i brudni! Jaki w tym cel?” 
„Zaufaj mi wreszcie!”, rzucił Mrok, „Wiem, co robię!” 
„Nie, nie wiesz! Sprowadziłeś nas tutaj, bo myślałeś, że uciekniesz w ciemność, ale 
ja podążam za tobą! Nie pozbędziesz się mnie nawet w najczarniejszych otchłaniach 
wszechświata! Gdziekolwiek pójdziesz, jestem częścią nas, pogódź się z tym!” 
„Nie!” 
„Nie czujesz tego?”, nie dawała za wygraną jasna strona, „Nie czujesz, jak się zbliża? 
Jak oplata nas swoim ciepłem, miłością? To nie jest śmierć, ani mrok. To ocalenie.” 
„Co ty wiesz o ocaleniu!?”, warknęła ciemna, „Ocaliłeś naszą mamę!? Nie! Więc 
zamknij się!” 
- Zamknij się!- wykrzyczał przez usta Anakina, który zatoczył się z głodu i 
zmęczenia i upadł twarzą w błoto, dysząc ciężko, ale coraz wolniej. 
Nie wiedział, ile czasu leżał tak twarzą do ziemi, ale kiedy ją uniósł, nie wiedział, 
gdzie jest. Drzewa dookoła niego zdawały się zarastać, zataczać krąg, blokując wszelki 
dostęp powietrza i światła. Czuł się jak w studni, w którą wrzuciło go coś wielkiego i 
śliskiego, a on nie miał siły, żeby się podnieść. Słyszał świst wiatru, odbijający się echem 
od powykręcanych konarów... a może to było coś innego? Podwójny silnik jonowy? A 
może inny? Gdzieś jakieś głosy? Śmiechy? Wrzaski? Zmusił się, żeby przetrzeć oczy z 
błota, i wydawało mu się, ze widzi dym. I ogień. A może tylko mu się wydawało? 
Wszystko dookoła nagle uniosło się w powietrze, ustępując miejsca pięknym, świetlnym 
obręczom. On leżał po środku, a z każdej strony tej obręczy zdawały się wychodzić 
jakieś zjawy. 
Oto przed nim był duch Tahiri. Patrzyła na niego smutno, jej oczy, wielkie, 
dobrotliwe i współczujące, kłuły go niczym sztylety. Jego ciemna strona czuła dla niej 
pogardę; była mała i słaba. Nie dorastała mu do pięt. Jednak tutaj, teraz, to wszystko 
dookoła, świetliste obręcze, to miłe ciepło... to wszystko wciskało ciemność poza szary 

margines świadomości, dając szansę jasnej stronie młodego Solo, która taki stan rzeczy 
przyjmowała z radością. Nieważne było, czy ta Tahiri to duch czy halucynacja; 
uśmiechnął się do niej przepraszająco. Wiedział, że strasznie ja zranił wtedy na Exaphi i 
teraz bardzo tego żałował. Jej uczucie było dla niego męką; nie zasługiwał na nie. 
Z drugiej strony stanął mistrz Ikrit, falując niespokojnie uszami. Anakin bał się na 
niego spojrzeć, bał się, że wyczyta w jego oczach brak akceptacji i pogardę. Mrok w jego 
duszy chciał wyprzeć się małego, ale potężnego Kushibana, być może nawet go 
zaatakować, udowodnić, że go przerósł. Ale silna, jasna aura małego mistrza Jedi była 
tak powalająca, tak nieprzenikniona, że onieśmielała osłabioną Ciemność, ośmielając 
jednocześnie Światło. 
- Wybacz mi mistrzu.- szepnęło ustami Anakina.- Zawiodłem cię. 
- Nigdy nie jest za późno, by przyznać się do błędu, mój młody padawanie.- odparł 
łagodnie Ikrit. 
- Nie, nie ma powrotu!- warknął Mrok przez młodego Solo, rzucając się w inną 
stronę. 
Gdzie stały widma Jacena i Jainy Solo. Anakin prawie się cofnął z mieszaniną 
przerażenia i radości. Sprzeczne odczucia zatrzęsły nim, paraliżując, czyniąc niezdolnym 
do jakiejkolwiek akcji... zresztą co mógłby zdziałać przeciwko duchom? Spuścił tylko 
głowę, klęcząc w błocie. 
- Myślałem, że nasze spotkanie będzie wyglądało inaczej.- powiedział łagodnie 
Jacen, wyjmując podobne do miecza świetlnego, cylindryczne urządzenie.- 
Przygotowałem się nawet na nie. Ale wiesz co?- spytał po chwili, jakby analizując 
własne odczucia.- Wykręcony przez ciemną stronę, czy nie, jesteś moim bratem.- 
odrzucił rękojeść gdzieś w bagno.- I nie mogę z tobą walczyć, nawet gdybym chciał.- 
wyciągnął rękę.- Moją powinnością jest ci pomóc. Pomóc ci powrócić do domu. 
- Kochamy cię, Anakinie.- dodała Jaina.- Nie opuszczaj nas. 
- Domu?- spytała jasna strona Anakina z łzawiącymi oczyma, jednak zaraz kontrolę 
znów przejął Mrok.- Domu!? Jakiego domu!? My już nie mamy domu! Nie ma dla nas 
miejsca! Czeka nas wieczna ciemność... 
- Nie wiem, o jakiej ciemności mówisz, synu, ale wiem, że nie pozwolę ci się 
stoczyć.- odezwał się silny, męski głos, któremu towarzyszyło zaniepokojone 
porykiwanie. Anakin zwrócił z trudem głowę w tamtą stronę i dostrzegł swojego ojca i 
Chewbaccę, tak, jak ich zapamiętał: dostojnych, silnych, czystych, gotowych do walki.- 
Nie wiem, co ci do łba strzeliło - kontynuował Han.- i prawdę powiedziawszy nie chcę 
wiedzieć. Ale nie uciekaj od swojej rodziny, bo uciekniesz od tego, kim jesteś. 
Chewie zaryczał, zgadzając się 
- Tato...- westchnął Anakin cicho, zaskoczony. Z jego oczu obficie polały się łzy.- 
Nie wiem już, kim jestem, tato. Nie wiem też kim, byłem. Za dużo się stało... mama... 
- Jestem tutaj, synku.- usłyszał miękki, łagodny głos. Głos, którego nie słyszał od 
bardzo dawna, który już prawie zapomniał. Z zaskoczeniem i przerażeniem spojrzał w 
kierunku jego źródła, bojąc się tego, co mógł tam zobaczyć. 
Bo to, co ujrzał, wstrząsnęło nim i przestraszyło. Dostrzegł bowiem źródło tego 
ciepłego światła, które towarzyszyło mu od jakiegoś czasu, źródło tak głębokiej miłości, 
spokoju i pogody ducha, że aż raziła go w oczy. Zresztą część niego wciąż nie wierzyła 
w to, co widział. 
Ta mroczna część. 
- Nie!- wrzasnęła jego ustami.- To niemożliwe! 
Ale ciemna strona Anakina zdawała się bezsilnie ustępować pod naporem tak 
jaskrawego, a jednocześnie łagodnego światła, tak pełnej przejmującej miłości aury, że 
dla oczu Mocy nic poza nią nie było widoczne. 

Zobaczył bowiem Leię Organę Solo, swoją matkę. 
Całą i zdrową. 
Nie zjawę ani inne widmo czy halucynacje, ale swoją prawdziwą matkę. 
- Ale to prawda, synku.- kobieta podeszła do młodego Solo i łagodnie go objęła. 
Anakin instynktownie wtulił się w nią i zaczął głośno szlochać.- Nie bój się. Jestem przy 
tobie.- szepnęła uspokajającym tonem.- Wszystko będzie dobrze. 
Luke uśmiechnął się, bo poczuł, że bolesny, mroczny cierń w Mocy, jakim ostatnio 
był Anakin, powoli odzyskuje dawny blask. Widocznie Han, Leia i pozostali go znaleźli. 
- Słyszał pan, co mówiłem, mistrzu Jedi?- dźwięk tych słów przywrócił Skywalkera 
do rzeczywistości. Znajdowali się obecnie na prywatnej audiencji u króla Zapalo, władcy 
Naboo, w jego wspaniałym, pełnym przepychu pałacu w Theed. Po przybyciu na planetę 
Luke i Mara pierwsze swoje kroki skierowali właśnie do pałacu królewskiego z prośbą o 
audiencję. Nie chcieli bowiem działać bez autoryzacji miejscowych władz, zwłaszcza, że 
nie przysłużyłoby się to zbytnio reputacji Jedi w galaktyce. A doświadczenia z wielu 
miejsc, w tym z Exaphi, nauczyły Luke’a, że współpraca może bardzo ułatwić 
osiągnięcie celu. 
Jakikolwiek by on nie był. 
Skywalker zrewidował błyskawicznie swoje wspomnienia z ostatnich paru chwil. 
- Oczywiście.- odpowiedział na pytanie króla.- Wasza Wysokość pytał, czy coś 
zagraża tej planecie. Otóż o ile mi wiadomo, nie ma ku temu żadnych przesłanek. 
- To dobrze.- odparł Zapalo z wyraźną ulgą. Jako dawny mistrz nauk, podobnie 
zresztą, jak jego ojciec, dziadek i pradziadek, i zawsze starał się stronić od wojen. Był to 
zresztą od zawsze jeden z głównych trendów wśród miejscowej ludności. Luke 
przypomniał sobie, że Naboo w przeddzień Wojen Klonów było jedną z najbardziej 
pacyfistycznych planet w galaktyce. 
I, jak na ironię, to stąd pochodził największy morderca w jej historii. 
- W takim razie co was tu sprowadza, szlachetni Jedi?- kontynuował król. 
Mara i Luke spojrzeli na siebie. Tego pytania bali się najbardziej. 
- Najogólniej rzecz biorąc, poszukujemy wiedzy.- odparł Luke.- Nie kierujemy się 
żadnymi namacalnymi powodami.- dodał pospiesznie.- Tak po prawdzie, przybyliśmy 
tutaj kierowani przez Moc. 
- Rozumiem.- odparł poważnie król.- No cóż, mistrzu Jedi... będę z panem szczery. 
Po Bitwie o Exaphi poszła fama po Nowej Republice, że pańskie przybycie zwiastuje 
kłopoty. A ja, o ile to możliwe, chciałbym chronić od nich swój lud. 
- Szlachetne pobudki.- rzuciła bezpośrednio Mara.- Tylko, że mamy powody 
przypuszczać, że pańska planeta kryje klucz do rozwiązania większego konfliktu. 
- Muszę przyznać, że jestem zaskoczony.- powiedział król Zapalo, wstając i 
przechadzając się powoli pod oknem w olbrzymiej sali audiencyjnej.- Nasza planeta od 
ponad pięćdziesięciu siedmiu lat nie uczestniczyła w żadnych działaniach wojennych. 
Nawet za czasów Imperium był tu tylko niewielki garnizon, który wyniósł się, by bronić 
ważniejszych światów, zaraz po Bitwie o Endor.- odwrócił się i spojrzał na Jedi.- Kto i 
kiedy miałby zostawić tutaj coś, co pomoże w pokonaniu Dartha Vadera? 
- Może odpowiedź leży właśnie w historii planety?- podsunął Luke.- W przeddzień 
Wojen Klonów albo tuż po... a może z czasów tego ostatniego konfliktu, w którym 
Naboo brało udział? 
- Albo w pamiątkach po młodości Palpatine’a.- podsunęła Mara. 
- To wszystko możliwe...- zastanowił się król.- Chociaż nie wiem, ile wam się uda 
dowiedzieć, o przeszłości Imperatora. Po przejęciu władzy komisje COMPNORu bardzo 

skrupulatnie wyczyściły wszelkie informacje na jego temat, pozostawiając tylko to, co 
wygodne. 
- Ponoć w młodości był wzorowym obywatelem.- Mara uniosła brew i położyła nogę 
na nogę. 
- To prawda, ale mimo wszystko COMPNOR wolał być ostrożny. 
- W takim razie zacznijmy od drugiej alternatywy.- podsumował Luke.- 
Chcielibyśmy mieć dostęp do wszelkich informacji na temat historii planety. 
Szczególnie, jeśli miały jakiś szczególny związek z historią galaktyki. Ciekawią mnie 
szczegóły odnośnie wspomnianej przez Waszą Wysokość Bitwy o Naboo. 
- To ciekawe, że o nią pytasz, mistrzu Jedi.- zauważył król.- Dość dużą rolę odegrał 
wtedy pewien młody człowiek, właściwie jeszcze dziecko... nazywał się Anakin 
Skywalker. O ile się nie mylę, nie ma tej informacji w archiwach pozaplanetarnych, ale 
my, na Naboo, bardzo kultywujemy historię.- przerwał, widząc zdziwione spojrzenie 
Luke’a.- To jakiś pański krewny, mistrzu Jedi? 
Skywalker zamrugał tylko i spytał: 
- Mógłbym rzucić okiem na te archiwa? 
Han, Jacen i Jaina siedzieli z prętami jarzeniowymi w miejscu, w którym znaleźli 
Anakina. Robiło się coraz ciemniej, a noce na Dromund Kaas nie należały do szczególnie 
bezpiecznych ani przyjemnych, ale Leia nalegała, żeby ją zostawić sam na sam z 
najmłodszym synem, argumentując to pewną więzią, której pozostali by nie zrozumieli. 
A i sam Anakin byłby bardziej skory do rozmowy, jeśli dookoła nie byłoby kilku 
dodatkowych par uszu. Han zaproponował wobec tego, żeby zostawić ich na pokładzie 
„Sokoła”, podczas, gdy pozostali wyszliby na zewnątrz, ale Leia nalegała na przechadzkę 
po lesie. Decyzja ta była na tyle absurdalna z punktu widzenia Hana, że od razu 
zaprotestował, ale jego żona była nieugięta. Solo czuł, że jej nie przekona, więc 
niechętnie wyraził zgodę. Zaznaczył jednak, że będzie wraz z Jacenem i Jainą czekał 
nieopodal, gotów przybyć na każde wezwanie. Podobną deklarację złożyli Chewie, Ikrit i 
Tahiri. 
Tak więc przechadzali się oni po okolicy, w której Anakin leżał twarzą w błocie, gdy 
po niego przybyli. Chociaż „przechadzali” to nie jest do końca odpowiednie określenie; 
można powiedzieć, że robili swego rodzaju spacerowy rekonesans. Z jednej strony nie 
chcieli oddalać się za bardzo od Leii i Anakina, z drugiej jednak Jacena, Jainę, a nawet 
Hana, coś tutaj niepokoiło. 
- Ciemna strona.- wyjaśnił Jacen, rozglądając się niespokojnie.- Jest tutaj bardzo 
potężna. Czuję się, jakby obserwowały mnie setki nienawistnych oczu. 
- Też to mam.- dodała Jaina.- Szkoda, że wyrzuciłeś swój bicz świetlny; czułabym się 
pewniej. 
- A ja się cieszę, że to zrobiłeś.- przyznał Han, asekuracyjnie trzymając się za kaburę 
i rozglądając dookoła.- Ty i Anakin jesteście braćmi. Powinniście ze sobą trzymać, a nie 
zbroić się na siebie nawzajem. 
- Wybacz, tato.- Jacen uśmiechnął się nonszalancko.- Taki wiek. 
Han mimowolnie uśmiechnął się, widząc swojego starszego syna. W takich chwilach 
przypominał mu jego samego, kiedy był młody... w innych czasach, właściwie w 
zupełnie innej galaktyce. 
- A tak naprawdę, tato - zaczął Jacen, uśmiechając się jeszcze szerzej.- to ja tego 
bicza wcale nie zgubiłem. 
- Jak to?- zdziwił się jego ojciec. 
- Broń jest dla Jedi jak ręka.- wyjaśnił młody Solo, wyciągając dłoń.- Zna on każdy 
jej szczegół, każdą śrubkę, każdy jej milimetr. Każdy miecz jest właściwie 

niepowtarzalny, i bez problemu możemy wyczuć, gdzie on się znajduje.- wyciągnął dłoń 
jeszcze dalej i przywołał Moc. Bez problemu wykrył swoją broń w płytkim bagnie 
nieopodal... chociaż na pozór nie różniło się ono od tysięcy innych, znajdujących się w 
okolicy. Zaplątał na rękojeści widmową mackę Mocy i szarpnął, by wydobyć ją z mułu. 
Coś w bagnie głucho szczęknęło. 
- Zaklinowała się.- stwierdziła Jaina. 
- Chodźmy więc po nią.- powiedział Jacen i, kierując się Mocą, podszedł do 
odpowiedniej sadzawki. Następnie odgarnął kilka lian, zwisających z pobliskich gałęzi i, 
świecąc sobie prętem jarzeniowym, zaczął grzebać w bajorze. 
- Ty mały cwaniaku.- rzucił Han z mieszaniną niedowierzania i zaskoczenia.- Od 
początku to planowałeś, przyznaj się. 
- Właściwie to do końca nie byłem pewien, jak postąpię.- wyznał szczerze Jacen.- 
Dopiero, kiedy zobaczyłem Anakina, zrozumiałem, że nie mógłbym podnieść na niego 
broni. Więc ją wyrzuciłem. Tak naprawdę pomysł jej odnalezienia podsunęła mi przed 
chwilą Jaina. O, coś ją trzyma! 
Nie mogąc wyciągnąć samej rękojeści bicza, Jacen złapał za to, w czym się ona 
zaklinowała, stwierdzając ze zdumieniem, że pod warstwą wodorostów i mchu jest to 
ciężki, twardy metal. Nie zastanawiał się nad tym jednak; z całej siły chwycił to i 
pociągnął do siebie, wynurzając z wody. 
I zaraz potem puścił, zaskoczony. 
Miał bowiem przed sobą zbroję Mandalorianina. 
Ale nie taką, jaką nosił Boba Fett i jego nieliczni poprzednicy. Ta była bardziej 
archaiczna, na poły zardzewiała, wciąż jednak twarda i budząca grozę. W pewnym 
stopniu przypominała pancerze Karmazynowej Gwardii, jednak na kształcie hełmu i 
kilku mniej rzucających się w oczy fragmentów podobieństwa się kończyły. Wiele 
elementów, takich jak tors czy rękawice, było niemal identycznych, jak we 
współczesnych zbrojach Mandalorian. Ta jednak musiała mieć więcej, niż tysiąc lat. Być 
może nawet pochodziła z okresu Wojen Mandaloriańskich, o których Jacen czytał 
podczas nauki w Akademii. 
- No no no...- zagwizdał Han.- Widzę, że znaleźliście jakiś zapomniany relikt z 
przeszłości. I to w całkiem niezłym stanie. 
- Jacen, to mandaloriańska stal?- spytała Jaina. 
- Na to wygląda.- odparł młody Solo, trzęsąc lekko zbroją. Coś klekotało w środku, 
co znaczyło, że jej poprzedni właściciel nie zdążył zdjąć jej przed śmiercią. Ale co go 
zabiło, czy głód, czy zmęczenie, czy może coś groźniejszego... tego Jacen nie był w 
stanie ustalić. Gdyby, jak Shor Gin, miał zdolności odczytywania śladów emocji z 
przedmiotów, może udałoby mu się coś ustalić na ten temat, ale tak... 
Spojrzał na siostrę i zdziwił się, że patrzy ona na niego z ponagleniem i ciekawością 
w oczach. 
- O co chodzi?- spytał, ale dzięki psychicznemu połączeniu z Jainą momentalnie 
odczytał jej myśli i emocje. Nagle i jego olśniło. Oboje bliźniaków uśmiechnęło się 
szelmowsko do siebie. 
- Czy jest coś, o czym nie wiem?- spytał Han, czując się wyraźnie 
niedoinformowany.. 
- Mój bicz świetlny ma ograniczone właściwości.- wyjaśnił Jacen, ciągle wpatrując 
się w pancerz.- Nie tnie wszystkiego i tylko ogłusza, a jego moc szybko się wyczerpuje. 
Bicz Lumiyi był inny. Mistrz Solusar powiedział mi, że kluczem do uzyskania pełni 
możliwości bicza jest skręcenie go... z włókien mandaloriańskiej stali! 
Han otworzył usta ze zdziwienia. Teraz zrozumiał powagę znaleziska. 
- Zanieśmy to na „Sokoła”.- rzucił 

Kiedy Han i jego dzieci postanowiły zanieść swoje znalezisko na pokład „Sokoła 
Millennium”, Leia i Anakin przechadzali się z prętami jarzeniowymi po mrocznym, 
gęstym lesie. Nie bali się, że zgubią drogę; zawsze mogli przy użyciu Mocy wyszukać 
aury Ikrita, Tahiri czy bliźniaków, by następnie po nich wrócić. Leia zdawała też sobie 
sprawę, że przebywają oni w pobliżu na wypadek kłopotów, ale nie chciała na razie o 
tym mówić Anakinowi. Zresztą pewnie i tak to wiedział. 
Teraz najważniejsi byli oni: matka, którą on przez te kilka miesięcy uważał za 
zmarłą, i syn marnotrawny, który przebył bardzo długą drogę na dno. 
A ona usiłowała pomóc mu się odbić. 
- Mamo...- jęknął Anakin, ciągle osłabiony głodem i brakiem odpoczynku. Leia też 
nie była w najlepszej formie; jej tkanki nie odzyskały jeszcze dawnej sprężystości po 
postrzale z rozrywacza.- Nie mogę... nie mogę zapanować nad tym, co czuję, co myślę... 
wszystko jest takie mroczne, takie zagmatwane...- spojrzał na nią boleśnie.- Nie jestem 
już sobą. Nie takim, jakim byłem wcześniej. Za dużo strachu, za dużo bólu, za dużo 
krwi... 
- Anakinie.- szepnęła łagodnie Leia.- To wszystko minęło. Już więcej nie wróci, 
synku. Wszystko będzie dobrze. 
- Nie, mamo, nie będzie.- jęknął młody Solo.- Teraz jest dobrze, ale czuję, że mój 
mrok nie zniknął. Ciągle we mnie jest, ciągle się czai, żeby przejąć kontrolę w chwili 
nieuwagi. Zwłaszcza tu, na Dromund Kaas, czuję, jak kipi... by mnie znów opanować... 
- Każdy z nas nosi swój mrok przy sobie, Anakinie. Nie możesz go pokonać, musisz 
nauczyć się go kontrolować... 
- Masz... masz rację, mamo. Ale ja... czuję, że mój mrok nie jest mój.- spojrzał na 
matkę proszącymi, załzawionymi oczyma.- Sama wiesz, że dotknął mnie kiedyś 
Imperator. Boję się, że przekazał mi trochę swojej ciemności... swojego mroku... mogę z 
nim rozmawiać, widzę go czasami, kiedy jestem w takich miejscach, jak to... Mamo, on 
jest we mnie, ale obok mnie... Boję się, że jeśli twoje światło zniknie, już nic nie ochroni 
mnie przed mrokiem. 
Leia pochyliła się nad nim i pogładziła po policzku. 
- Mój synek... mój malutki synek... a już taki dorosły. 
Anakin chwycił delikatnie dłoń matki, a kiedy ją cofnęła, sam przejechał sobie po 
policzku. 
Poczuł lekki zarost. 
Czy to możliwe, pomyślał, czy aż tak bardzo się zmieniłem? 
Czy dorosłem? 
Jego matka spuściła wzrok i westchnęła. 
- Anakinie... nie wiem, jak ci to powiedzieć, ale postaraj się to zrozumieć. Jesteś już 
dorosły i musisz to wiedzieć. Wszyscy przemijamy. To, że jestem tu z tobą, że mamy 
jeszcze szansę pobyć razem, to ogromny dar.- uśmiechnęła się.- Ale czuję, że zbliża się 
koniec.- Anakin spojrzał na nią, zaskoczony.- Nie, nie bój się.- zapewniła go 
pospiesznie.- Nie ma w tym nic strasznego. Już byłam po drugiej stronie i wiesz co? 
Śmierć to dopiero początek. Początek wspaniałej przygody. 
- Mamo... nie mów tak.- Anakin instynktownie przytulił się do Leii.- Nie opuszczaj 
mnie. Ja.. ja cię potrzebuję! 
- Musisz być silny, Anakine.- odparła miękko jego matka.- Musisz nauczyć się 
zostawiać niektóre rzeczy za sobą. Skup się na tym, co czujesz, ale nie ulegaj rozpaczy, 
strachowi, nienawiści. Pamiętaj, że nawet po drugiej stronie, zawsze będę cię kochać. 
- Kochać?- spytał młody Solo.- Nie pamiętam... nie pamiętam jak to jest kochać, 
mamo. Nie wiem już, co to jest szczęście, nie znam nic, poza rozpaczą, śmiercią, 

strachem i nienawiścią. Jestem… jestem pusty, martwy. Z tej drogi nie ma już powrotu… 
mamo, czuję… czuję, że przepadłem. Nic już nigdy nie będzie takie samo. 
- Nic nie jest stracone, póki jeszcze masz w sobie wiarę, że uda ci się odmienić swoje 
życie.- zapewniła Leia.- Przeznaczenie jest tylko wytyczną, tak naprawdę tylko my 
decydujemy, co zrobić z czasem, który jest nam dany. Masz jeszcze przed sobą długie 
życie, Anakinie. Nie zmarnuj go. 
- Nie chciałbym, ale... boję się. 
Leia podeszła do niego i delikatnie pocałowała go w czoło. 
- Znajdziesz swoją odwagę.- zapewniła.- Jesteś silny. I cokolwiek się stanie, 
pamiętaj: zawsze będę przy tobie. Zawsze. 
Oboje uśmiechnęli się do siebie niepewnie. Leia wiedziała, że jej syn zrobi wszystko, 
by nie pogrążyć się znowu w mroku, a Anakin czuł, że jego matka nie pozwoli mu na 
stoczenie się w przepaść. Nie, pomyślał, przez ostatnie miesiące zabrnąłem zbyt głęboko 
w ciemność. Ale nie dam się ponownie. Nie mogę. 
- Wzruszające!- coś warknęło z boku. Leia i Anakin instynktownie odwrócili się, 
czując, jak wszechobecny na tej planecie mrok zdaje się materializować, skupiać, 
tworząc czarną, nieprzeniknioną aurę zła. Jej nosiciel zdawał się pojawić tu znikąd, co 
zaskoczyło oboje Jedi i nie pozwoliło na odpowiednio szybką reakcję. 
Oto bowiem stanął przed nimi, opętany przez ducha Durrona, śmiertelnie 
niebezpieczny przeciwnik. 
Rov Firehead. 
Chewbacca stał na jednym z wyższych konarów, obserwując okolicę dookoła. Czarne 
chmury zasnuwały całe niebo; zanosiło się na burzę. Wookie ryknął, ostrzegając o tym 
Ikrita i Tahiri. 
- To niedobrze.- mruknęła dziewczyna, pocierając sobie ramiona.- Temperatura 
spada. Dobrze by było wrócić na pokład „Sokoła” i odlecieć stąd jak najszybciej. 
Spojrzała na Ikrita, ale mistrz Jedi przymknął swoje ogromne, wyłupiaste oczy i 
zaczął niespokojnie machać uszami. 
- Coś jest nie tak.- mruknął. 
- To prawda.- odparła Tahiri.- Ciemna strona jest tu bardzo silna. 
- Nie, to coś więcej.- mruknął Ikrit.- Zupełnie, jakby ktoś używał Mocy, ale jej nie 
używał. Ktoś mroczny, i to bardzo, bo zlewa się z tym miejscem...- gwałtownie otworzył 
oczy.- Quey’tek! Sztuka ukrywania się przed oczami Mocy!- spojrzał na Tahiri, a potem 
na Chewbaccę, który w międzyczasie zszedł z drzewa.- Pospieszmy się. Anakin i Leia są 
w niebezpieczeństwie! 
Wściekłe spojrzenie Ho’Dina tylko przez chwilę mierzyło oboje Jedi, gdyż Firehead 
ruszył do ataku niemal tak błyskawicznie, jak się pojawił. Czerwone, wściekłe ostrze 
błysnęło w jego ręce, tnąc na odlew miejsce, w którym przed chwilą siedzieli Anakin i 
Leia. Zdołali uskoczyć tylko dzięki przytomności młodego Solo, który chwycił matkę i 
odbił w górę, by wylądować parę metrów dalej. 
Rov jednak się nie poddawał. Siłą pędu doskoczył do Jedi, tnąc wściekle powietrze, 
jednak Anakin zdążył dobyć własnego miecza i wykonać niską kontrę. Firehead 
zablokował jednak i przyjął postawę bojową, uderzając z lewej i w ostatniej chwili 
zmieniając kąt nachylenia miecza, by ciąć młodego Solo w żebro. Anakin jednak usunął 
się i tak ustawił miecz, żeby sparować kolejne uderzenie, tym razem z prawej. Chciał 
walczyć szybciej i sprawniej, wyprowadzić jakąś solidną kontrę, ale zmęczenie i głód 
coraz bardziej dawały mu się we znaki. W pewnym momencie poczuł, że zaczyna tracić 
kontakt z rzeczywistością; wściekłe ataki Ho’Dina męczyły go coraz bardziej. 

Nagle dostrzegł szmaragdowy błysk za plecami Fireheada i zmusił się, by wytrzymać 
jeszcze trochę. Da radę. Na pewno. Samozwańczy Lord Sith nie da rady walczyć na dwa 
fronty... 
Ale Rov wyczuł zbliżającą się Leię. Gdy szarżowała, zatopił się w Mocy i 
instynktownie odepchnął Anakina na jakiś konar od razu odbijając w prawo i tnąc na 
odlew przez lewe ramię. Jego miecz zakleszczył się z klingą Organy Solo i oboje przez 
parę sekund mocowali się, usiłując przeważyć szalę zwycięstwa na swoją stronę. Na 
twarzach obojga przeciwników malował się upór i determinacja. 
Firehead był jednak większy, silniejszy i bardziej wypoczęty, a Leia zmęczona i 
wciąż osłabiona po postrzale z rozrywacza i trwającym ponad dwa miesiące zastoju 
mięśni. Anakin wiedział o tym. Widząc, że jego matka mocuje się z wysokim i chudym, 
ale wciąż niebezpiecznym, przeciwnikiem, odbił się od drzewa i rzucił w stronę Ho’Dina 
z klingą gotową do walki. Już dolatywał, kiedy Rov miał wykonać ostatnie cięcie... 
słychać było świst miecza... 
I nagle czas stanął w miejscu. 
Miecz świetlny opadł. 
Gdzieś, na drugim końcu galaktyki, Darth Vader drgnął, ukłuty nagłym zakłóceniem 
w Mocy. Zakłóceniem bezpośrednio z nim związanym. Mimowolnie się uśmiechnął. 
Gdzieś indziej, Luke Skywalker poczuł nagłe zejście tak silnie, że zakręciło mu się w 
głowie i upadł na posadzkę. W porównaniu z tym zakłóceniem Mocy zniszczenie planety 
czy nawet całego układu słonecznego było niczym. 
Gdzieś, w polu Mocy, wyczulone ucho mogło usłyszeć bolesny krzyk ducha Anakina 
Skywalkera. 
Gdzieś na Dromund Kaas, para bliźniaków stanęła nagle, jak wryta, krzycząc 
jednocześnie: „Nie!” 
Gdzieś, przed oczami Anakina Solo, ciepłe światło, które otaczało go od pewnego 
czasu, nieoczekiwanie i brutalnie zgasło. 
Pozostał mrok. 
- Nie!- wrzasnął Anakin. Czas ruszył do przodu. Firehead odwrócił głowę z dzikim 
warknięciem, ale było już za późno. Purpurowe ostrze Anakina zatonęło w jego piersi, 
przebijając płuco i paraliżując prawe ramię. Rękojeść czerwonej klingi wypadła mu z 
dłoni, a on sam powoli opadł na kolana. Cały czas jednak wściekle patrzył na młodego 
Solo, jakby chciał go zabić samym spojrzeniem. Wyciągnął nawet lewą rękę, 
najwyraźniej usiłując sięgnąć jego gardła. 
Dla Anakina były to najtrudniejsze sekundy w jego krótkim życiu. W jednej chwili 
musiał zwalczyć falę tak nieprzebranego żalu i gniewu, że trudno mu było ją nawet objąć 
wyobraźnią. A jedyne światło, które dotychczas utrzymywało go przy zdrowych 
zmysłach, zgasło na wieki. Mrok powrócił ze zdwojoną siłą, gotów znów go opanować, 
tym razem na zawsze. On zaś czuł, że powoli opada w otchłań. To było nie do 
pomyślenia! Śmierć, tym razem prawdziwa, jego matki, kiedy nie powiedział jej jeszcze 
tylu rzeczy... spojrzał na rękojeść swojej broni i na jej purpurowe ostrze, a jego ciałem 
wstrząsnęła fala gniewu. 
Przypomniał sobie jednak słowa własnej matki sprzed niecałych dziesięciu minut. 
„Zawsze będę przy tobie” – powiedziała. Anakin bardzo chciał w to wierzyć, jednak 
mimo wszystko gniew, żal i ból wzbierały w nim tak mocno, że nie był w stanie ich 
opanować. Staczał się coraz bardziej w otchłań szaleństwa. 
Ścisnął rękojeść miecza, gotów wymierzyć sprawiedliwość zabójcy Leii Organy 
Solo. 
Ale wtedy dostrzegł pewną szansę, deskę ratunku, której mógł się chwycić, jeśli 
tylko znalazłby w sobie siłę i odwagę by to zrobić. Nie mógł wrócić do światła; nie po 

tym, co przeszedł. Nie chciał też staczać się w mrok; za dużo w nim było cierpienia. Ale 
dostrzegł granicę, niewielką niszę, szparę niemal niewidoczną, tak wąską, że nie dałby 
rady wcisnąć tam nawet paznokcia... ale raptem zrozumiał, co to jest. 
To była granica między ciemną a jasną stroną. A raczej jej wyobrażenie. Cienka linia, 
której przekroczenie w jedną lub drugą stronę na zawsze determinowało czyjeś 
przeznaczenie. 
Anakin był już po jednej, i po drugiej. I wiedział, że po żadnej nie ma dla niego 
miejsca. 
Ale w tym momencie czuł, że mrok oferuje zniszczenie i cierpienie, którego z całą 
pewnością nie chciał doświadczyć. Westchnął więc głęboko i zebrał się w sobie, by 
stanąć piętami na tej cienkiej linii, palce zostawiając jednak po jasnej stronie. Nie da się. 
Nie pozwoli na opanowanie się przez mrok, który – jak sam podejrzewał – nie był jego. 
Odrzucił miecz i spojrzał na Fireheada. Nie zabije go. Nie po tym, co przeszedł. Ale 
też nie będzie miał dla niego jakiegokolwiek współczucia. Najmocniej, jak mógł, uderzył 
go pięścią w żuchwę. Musiał sobie jakoś ulżyć. 
Wtedy jednak Ho’Din wypuścił ze swojej lewej ręki łańcuch błyskawic, który spowił 
Anakina, porażając niemal wszystkie komórki nerwowe. W normalnej sytuacji Solo 
dałby radę to wytrzymać, a nawet i zniwelować działanie piorunów, ale był zbyt 
wycieńczony i zbyt rozdygotany. Nie mógł zbyt długo tego wytrzymywać. 
Po chwili padł nieprzytomny na ziemię, podobnie, jak Firehead. 
I dopiero wtedy zaczęła się prawdziwa walka. 
- Wstań, Anakinie.- usłyszał głęboki, choć przyjemny głos. Kiedy otworzył oczy, 
ukazał mu się krajobraz podobny do Dromund Kaas, ale – o ile to możliwe – jeszcze 
bardziej wykoślawiony. Drzewa też rosły jakby rzadziej, a ziemia zdawała się oddychać. 
Niebo zaś było czerwone. Krwistoczerwone. 
- Wstań.- powtórzył głos. Anakin rozejrzał się za jego źródłem, niewiele mogąc pojąć 
z tego, co widział. Nie czuł się obolały ani poparzony, właściwie w ogóle się nie czuł. 
Kiedy w końcu znalazł tego, który do niego mówił, zdziwił się, ale też na swój sposób 
spodziewał się spotkać właśnie tą, a nie inną osobę. 
Stał przed nim Kyp Durron. 
A raczej jego widmo. To wszystko dookoła zdaje się być moją własną, astralną 
projekcją świata, o której czytał kiedyś w Akademii. Podobno właśnie coś takiego 
tworzyło się w umyśle umierającej istoty, kiedy jednoczyła się z Mocą. A to mogło 
znaczyć tylko jedno. 
- Umieram, prawda?- spytał bardziej siebie, niż Kypa. 
- To nieuniknione.- odparł Durron. Jego oczy skrzyły się niebezpiecznym blaskiem.- 
Chyba, że bardzo chcesz żyć. 
- Chyba rozumiem, co chcesz powiedzieć.- odparł Anakin.- I wierz mi, że nie mam 
zamiaru wracać na tę ścieżkę. 
- Czy wiesz, na czym polega pokuta, Anakinie?- duch Kypa zdawał się ignorować 
jego zdanie.- To powolny, uciążliwy proces, podczas którego dusze na nowo zestrajają 
się z harmonią Mocy. Żeby podjąć się pokuty, nie trzeba nawet czynić tak zwanych 
„dobrych uczynków”. Wystarczy chcieć. Przed czy po śmierci, to wszystko jedno.- 
spojrzał na młodego Solo.- To powolne rozproszenie Mocy po całym jej polu, aż staniesz 
się jej częścią i przejdziesz na drugą stronę. I możesz to zrobić zawsze, jeśli tylko się 
zdecydujesz. Po co więc trzymać się sztywnych i restrykcyjnych zasad, jeśli na nic się 
nam nie przydadzą? Po co być wiernym zasadom Jedi, skoro nie prowadzą one do 
wiecznego spokoju? Ty to wiesz.- wyprostował oskarżycielsko palec w jego stronę.- 
Wiesz, że nie ma ciemnej ani jasnej strony Mocy. Jest tylko potęga. 

- Wiem.- zgodził się Anakin.- Ale wiem też, że z tej potęgi można korzystać w dobry 
i zły sposób, dla dobrych, lub złych celów. To jest ciemna i jasna strona Mocy! 
- Więc czemu chciałeś się ograniczyć?- kusił Kyp.- Czemu, skoro byłeś tak blisko 
prawdy, nie sięgnąłeś po nią? Czemu chciałeś zawrócić? Przecież wiesz, że z tak 
nieograniczoną potęgą, mógłbyś sprawić, że galaktyka byłaby naprawdę lepszym 
miejscem! A zbawienie przyjdzie i tak! 
- Bo przyjmując tę drogę wkroczyłbym na ścieżkę mroku.- odparł Anakin cicho.- Bo 
przestałbym być sobą. Tak, jak ty! 
- Nonsens!- syknął Durron.- Zawsze byłem sobą! Ciągle jestem sobą! Tylko sobą 
wyzwolonym, nieograniczonym przez sztywne reguły Jedi! Tak! Exar Kun pokazał mi 
kiedyś tę drogę. Później zrobił to Witiyn Ter! I musisz mi uwierzyć, potęga po tej stronie 
jest naprawdę ogromna! Dzięki niej moglibyśmy zdziałać wiele dobrego! 
Naprawilibyśmy wszechświat! 
- My?- zdziwił się Anakin. 
- Tak, my.- duch Kypa ponownie ściszył głos.- Rov Firehead był kipiącym kotłem 
gniewu i bezsensownej nienawiści, nie dało się z nim zrobić nic dobrego. A wierz mi, 
próbowałem. Teraz umiera, i już nic z tym nie zrobię.- uśmiechnął się zachęcająco, 
wręcz przymilnie.- Pozwól mi się do ciebie przyłączyć, Anakinie. Razem moglibyśmy 
sprawić, że galaktyka byłaby lepszym miejscem! Pomyśl: twoja naturalna Moc, 
wspomagana jeszcze moją energią! Bylibyśmy niepokonani! Nikt by się nam nie 
przeciwstawił! 
- Kusząca oferta.- mruknął Anakin; cześć jego jaźni bardzo chciała na to przystać... 
ale to była ta mroczna część. Młody Solo wiedział już, że nie powinien ulegać jej 
podszeptom.- Jednak ja siebie znam. I wiem, że więcej cudzego mroku bym nie 
utrzymał. 
- Anakinie!- nalegał Kyp.- Jeżeli nie chcesz zrobić tego dla wszechświata, zrób to 
chociaż dla siebie! Bez mojej pomocy umrzesz! Sam nie zaleczysz swoich ran! To poza 
możliwościami Jedi! 
- Być może. Ale nie poza moimi. 
Duch Kypa Durrona wyprostował się. 
- Niech więc tak będzie.- wyciągnął lewą rękę w stronę Anakina.- Więc umrzesz, 
głupcze! Nic ci już nie pomoże. 
Nagle Anakina przeszył tak przenikliwy i porażający ból, że z trudem musiał rozginał 
zaciśnięte żuchwy, żeby nie połamać sobie zębów. Tracił oddech, czuł, jak coś go unosi i 
miażdży od zewnątrz i od wewnątrz. Jak z oddali dobiegał go ostry, nieczuły śmiech; nie 
miał już nic wspólnego z tym przymilnym uśmieszkiem, jakim przed chwilą obdarzał go 
Durron. Było w nim jednak coś z desperacji, jakaś nutka panicznego lęku. I wtedy 
Anakin zrozumiał wszystko. Duch Kypa się bał. Bał się, że zostanie bez kogoś, kogo 
mógłby kontrolować. Firehead pewnie już nie żył albo był umierający; pozostawał więc 
tylko Anakin. Zresztą był potencjalnie lepszą ofiarą; miał większy potencjał, niż Durron i 
Firehead razem wzięci. Ten atak był więc ostatnim, desperackim aktem, mającym nagiąć 
go do woli mrocznego widma. Tak naprawdę nie mógł mu nic zrobić. 
Jesteśmy w mojej głowie, pomyślał Anakin, i to ja tu żądzę. 
Przywołał Moc, a przynajmniej zdawało mu się, że tak robi, i skoncentrował ją na 
duchu Kypa Durrona. Widmo zaczęło powoli słabnąć, a ból – znikać. Po chwili mroczna 
zjawa stała się tylko wspomnieniem. 
Podobnie, jak i cały ten eteryczny wymiar. 
Anakin Solo obudził się cały obolały i zdrętwiały, z twarzą w błocie i szlamie. 
Zaczynało padać, więc deszcz gasił przypalone ubranie, które zdawało się sklejać ze 

skórą, powodując nieprzyjemny swąd. Zaraz obok leżała rękojeść miecza świetlnego, 
którą tam rzucił, a nieopodal spoczywał nieruchomy trup Rova Fireheada. 
I jego matki, Leii Organy Solo. 
Jeszcze się gdzieniegdzie dymiło, co oznaczało, że nie zdążyło upłynąć wiele czasu. 
Może nawet raptem kilka sekund. Anakin podniósł się z trudem, nawet nie próbując się 
otrzepywać. Nie sprawdzał nawet, czy niczego nie ma złamanego. Ani czy Firehead na 
pewno nie żyje. Przestało go powoli interesować to, co się stanie ze zmarłymi. W głowie 
brzmiały mu słowa jego matki: „Naucz się zostawiać za sobą”. 
Czuł się paskudnie. 
Ale był sobą. I coś się w nim zmieniło. 
Mimo fatalnego stanu bez trudu przywołał Moc. Właściwie miał wrażenie, że to ona 
przywołuje jego. Zobaczył w niej wiele świateł, jedne silniejsze, drugie słabsze... a 
niektóre czarniejsze niż czerń. W tej chwili, w układzie Corelli, wiele z tych punktów 
gasło... zarówno jasnych, jak i ciemnych. Jednak najmroczniejszy, czarny punkt, jaki 
mógł wyczuć, rozciągał się gdzie indziej... nad niewielką, leżącą na uboczu planetą 
Naboo. Tam też znajdował się najjaśniejszy punkcik całej konstelacji. 
Szykowało się starcie. 
I wtedy Anakin poczuł, że musi coś zrobić, aby przechylić szalę zwycięstwa na 
stronę jednego z tych punktów. Nie wiedział jeszcze, którego, lecz czuł, że musi lecieć 
na Naboo. Po prostu musi. 
Nie odwracając się, Anakin Solo pokuśtykał w stronę „Sokoła Millennium”. 
Kilkanaście minut później na miejsce walki dobiegli zarówno Jacen, Jaina i Han, jak 
i Chewie, Ikrit oraz Tahiri. 
Chewbacca, widząc leżącą w błocie, martwą Leię, zawył donośnym, żałobnym 
głosem, od którego niemal zatrzęsła się ziemia. Za chwilę zawtórowały mu pioruny; 
burza rozpętała się na dobre. Tahiri, widząc pobojowisko, nie mogła powstrzymać łez; 
instynktownie wtuliła się w futro Wookiego. Mistrz Ikrit położył smutno uszy po sobie i 
podszedł do ciała, podobnie zresztą, jak, niemal w jednej chwili, doskoczyły do niego 
bliźniaki Solo. Oboje nie mogły uwierzyć w to, co widzą, i co wyczuwają w Mocy. Łzy 
polały im się z oczu ciągłym strumieniem; na przemian przytulali zimną, martwą matkę, 
jakby miało to coś pomóc. 
Ona jednak, o dziwo, miała twarz pogodną, a nawet lekko uśmiechniętą, jej brązowe 
oczy zastygły natomiast w wyrazie spełnienia i ulgi. Z całą pewnością w chwili śmierci 
nie czuła bólu. Ikrit podszedł tylko, i dostojnym, pełnym szacunku ruchem zamknął jej 
powieki. 
- Spoczywaj w pokoju, dzielna wojowniczko.- szepnął cicho.- Obyś znalazła w Mocy 
ukojenie bólu, jakiego doznałaś za życia. 
Han Solo jednak, jak tylko doleciał do ciała swojej żony, wytrzeszczył w zdumieniu 
oczy i padł na kolana. Jego twarz wyrażała kolejno od bólu poprzez rozpacz aż po 
całkowite zobojętnienie. Chwila zaskoczenia i wystudiowanych grymasów, mających 
wdrożyć u niego pewne zachowania, adekwatne do sytuacji, minęła równie szybko, jak i 
instynktownie. Prawda była taka, że nie wiedział, jak ma zareagować. Po prostu nie 
wiedział. Chciał jakoś uzewnętrznić swoje emocje, zrobić cokolwiek, nawet się 
rozpłakać albo popaść w czarną rozpacz, ale nie mógł. Siedział tak, bez wyrazu. Bez 
emocji. Bez skupionego spojrzenia. Po dwudziestu pięciu latach przebywania z kimś tak 
bliskim, po prostu nie było konwencji, którą mógłby przyjąć, by oddać ból, jaki powinien 
czuć. 
Powinien, albowiem nie czuł nic. 
Śmierć Leii zostawiła w nim pustkę tak straszną, że nie potrafił jej zapełnić. 

Nie chciał też dopuszczać do siebie żadnych wspomnień o niej, gdyż wiedział, że gdy 
tylko zacznie żałować tamtych chwil, nie będzie umiał nad sobą zapanować. Wydawało 
mu się to zresztą bardzo dziwne, a nawet, paradoksalnie, zabawne; nie żal mu było 
osoby, którą tak kochał, lecz chwil, które z nią spędził, a które się skończyły. Zupełnie, 
jakby śmierć Leii wyrwała z niego również wszelkie uczucia, jakimi ja darzył. 
Spojrzał na płaczących Jacena, Jainę i Tahiri. Ich żal jest wystudiowany, pomyślał. 
Wierzą, że jest prawdziwy, ale to konwencja, która pomoże im łatwiej znieść stratę. 
Nawet nie zauważą, jak ta konwencja powoli zapełni w nich pustkę po śmierci matki, 
sprawiając wrażenie pogodzenia się z tym, czego nie da się cofnąć. 
Ale on nie chciał się godzić. Nie mógłby się pogodzić. Patrzył więc na swoją zmarłą 
tragicznie żonę jak na pierwszy, lepszy kamień. Nie czuł nic. 
I nie chciał czuć. 
Nie chciał też, aby cokolwiek mogło sprawić, że poczuje żal po stracie Leii. Nie 
chciał, aby cokolwiek przypominało mu o niej. Spojrzał na swoje dzieci, na Chewiego, 
na Tahiri... i w ich twarzach widział swoją zmarłą żonę. Pomyślał o „Sokole”, statku, 
który tak kochał... ale on też był nierozerwalnie związany z pamięcią o Leii. Jego 
kamizelka... którą wybrała mu Leia. Luke Skywalker, najbliższy przyjaciel... brat Leii. 
Nie, pomyślał, muszę to wszystko rzucić, bo się nie pozbieram, bo zwariuję. Wstał więc i 
zdjął kamizelkę, wrzucając ją w bagno. W samej koszuli i spodniach, z przypiętymi 
krwawymi lampasami, bez słowa odszedł przed siebie. Nie obchodziło go, gdzie idzie. 
Byleby zapomnieć. 
Po kilku minutach zniknął w mroku. 
Tahiri w pewnym momencie oderwała załzawione oczy od futra Chewiego i spytała: 
- Anakin. Gdzie jest Anakin!? 
Jacen, tknięty złym przeczuciem, wypuścił myślowe macki w każdą stronę, szukając 
sygnatury swojego młodszego brata i bojąc się, że może ona znów być spowita przez 
mrok. To samo zrobiła Jaina. 
I oboje odkryli, że chociaż Anakin nie ma w sobie już tej śliskiej, czarnej aury, to 
jednak jest w nim coś dziwnego. Domyślili się też, że ich najmłodszy brat zaraz wsiądzie 
na pokład „Sokoła Millennium”. W celu, którego nie trzeba było im dłużej uświadamiać. 
- Zaopiekujcie się ciałem mamy.- przykazał ponuro Jacen. Chewie i Tahiri 
przytaknęli smutno głowami.- My idziemy po Anakina! 
Po czym, wraz z Jainą poderwali się i, wspomagając swoje mięśnie Mocą, puścili się 
przez las w kierunku „Sokoła”, od czasu do czasu oświecając sobie drogę prętami 
jarzeniowymi. Wiedzieli, że mają niewiele czasu; jeżeli Anakin zabierze frachtowiec, 
pozostaną uziemieni na tej mrocznej planecie przez długi czas. Biegli więc, ile sił w 
nogach i po kilkunastu minutach dotarli na polanę, na której spoczywał „Sokół 
Millennium”. 
A raczej właśnie startował. 
Nie tracąc czasu, Jacen i Jaina rzucili się w stronę rampy, chwytając ją, kiedy się 
zamykała. Ze zwinnością godną Jedi wspięli się po niej i wciągnęli do środka, zanim 
zatrzasnęła się na dobre. „Sokół” już był w powietrzu. 
- Anakin, co ty wyprawiasz!?- wrzasnęła Jaina, kiedy weszli na pokład. Gdy nie było 
słychać odpowiedzi, zawołała ponownie.- Anakin! 
- Muszę lecieć na Naboo.- poinformował ich w końcu młody Solo, krzycząc z 
kokpitu. Jacen i Jaina od razu polecieli w tamtym kierunku.- To nawet lepiej, że lecicie 
ze mną. Czuję, że możecie być potrzebni. 
- Potrzebni w czym?- spytał zdumiony Jacen. 

- Na Naboo wujek Luke wkrótce zmierzy się z Darthem Vaderem.- poinformował 
ponuro Anakin.- Jeśli nic nie zrobimy, wynik tego pojedynku nie będzie korzystny. 
- A co z tatą, z Chewiem... i z resztą.- spytała Jaina. Chciała powiedzieć „z mamą”, 
ale w ostatniej chwili ugryzła się w język. Lepiej nie rozdrapywać zbytnio otwartych ran. 
- Dadzą sobie radę.- zapewnił swoje starsze rodzeństwo.- Lepiej zapnijcie pasy. 
Zaraz skaczemy. 

ROZDZIAŁ 
29 
- Twój plan się powiódł, Stele.- powiedział wysoki, przystojny mężczyzna o 
szpakowatych włosach, stojący w postawie zasadniczej przed iluminatorem, przez który 
widać było w perspektywie cały układ Corelli. Wszystkie pięć planet, wokół których 
wirowały szczątki dwóch ogromnych flot, startych w proch przez siebie nawzajem, i 
dobitych przez zagadkową grupę okrętów, z superpancernikiem na czele. Ów 
superpancernik był właśnie świadkiem spotkania byłej Ręki Imperatora, Maareka 
Stele’a, i jego tajemniczego mocodawcy. 
- Dziękuję, generale.- pilot uśmiechnął się złowieszczo z nutką tryumfu w oczach.- 
Muszę jednak przyznać, że bez pańskiego pojawienia się miałbym spore problemy. Nie 
spodziewałem się, że Nowa Republika pozwoli jeszcze latać „Gargoyle’owi”. 
- Błąd, który musieliśmy naprawić.- westchnął generał, spoglądając na chmurę 
szczątków, gdzieś, nieopodal Corelli.- Nie można było załatwić tego inaczej? Byłeś w 
Centrali. Trzeba było wydać rozkaz do poddania się. Zyskalibyśmy całkiem niezły okręt 
i parę innych drobiazgów. 
- Wybacz, generale.- rzekł Stele.- Ale nie miałem zamiaru zostawiać nam za plecami 
wojska, które przy pierwszej, lepszej okazji wróciłoby na stronę Vadera. Oni nie wiedzą, 
kim on jest naprawdę. 
- A ty wiesz? 
Oczy Stele’a błysnęły. 
- Oczywiście. 
- Skoro już o Vaderze mowa, to ciekaw jestem, co byś zrobił, gdyby nie odleciał z 
układu.- zastanowił się generał.- I gdyby nie zabrał ze sobą „Executora II”. Ta bitwa 
mogłaby wyglądać zupełnie inaczej. 
- Miałem plan awaryjny.- odparł Maarek.- I możesz mi wierzyć, generale, ale Vader 
może się cieszyć, że stąd odleciał. Ma szczęście, że żyje. 
- Lugzan?- domyślił się jego rozmówca. 
- Lugzan.- potwierdził Stele.- Byłem w każdej chwili gotów przywołać go tutaj, żeby 
stawił czoła Vaderowi. 
- Sądzisz, że twoje ukochane dziecko jest wystarczająco potężne? 
- To się jeszcze okaże.- uśmiechnął się Maarek.- Wkrótce czeka go jedna z 
najcięższych prób. 
- Nie boisz się zdrady z jego strony? 
- Jest doskonale zaprogramowany. Wszelkie resztki uczuć i inicjatywy sięgającej 
dalej, niż kilka następnych minut, zostały wymazane. To śmiertelna, niepokonana 
maszyna do zabijania. Jest doskonały. 
- I to twoje najukochańsze dziecko.- zauważył generał.- Muszę przyznać, że twoje 
koncepcje ostatnimi czasy przynoszą nadspodziewanie dobre rezultaty. Najpierw 
Lugzan, potem plan wykorzystania Pekhratukha do zwabienia Jedi w stronę Centrali... 
bardzo sprytne. 
- Musiałem skanalizować ich niewątpliwą chęć do dywersji.- wyjaśnił Stele.- Gdyby 
zrobili to przypadkiem na własną rękę, mogliby zrobić coś nieprzewidzianego. A tak 
podrzuciłem im coś, co niemal idealnie ukierunkowało ich zamiary i działania tak, jak to 
przewidziałem. Trzeba było tylko w odpowiednim momencie postawić im na drodze 
Vadera i ryzyko, że Centrala zostanie zniszczona, zanim zdołasz przejąć jej sekrety. 

- Oczywiście przed bitwą zadbałeś o to, aby wszystkie zgromadzić na pokładzie 
stacji. 
- Oczywiście.- była Ręka Imperatora uśmiechnęła się perfidnie. 
- Nadal jednak się zastanawiam... nie było możliwości chociaż części tych skarbów 
przekazać nam wcześniej? 
- Część informacji na pewno udałoby mi się przemycić z Centrali.- odparł Stele.- Ale 
prototypy i plany broni to już co innego. Tak samo konta bankowe czy archiwa z 
informacjami na temat działalności Vadera... albo resztki statku Boby Fetta. Nie mówiąc 
już o Givinie, który był tu szefem stoczni i pomagał projektować część tych zabawek. 
- Skoro o tym mowa... jesteś pewien, że nikt nie zaniepokoi się jego zniknięciem? 
- W żadnym wypadku.- Maarek uśmiechnął się jeszcze szerzej.- Nikt nawet nie 
pamięta, jak on się nazywa. 
Generał zadumał się na chwilę. 
- W niedługim czasie przybędzie tutaj ta nowa broń Republikan, „Requiem”.- 
stwierdził.- Kiedy planujesz rozpocząć przeładunek wszystkiego na nasze okręty? 
- Wkrótce.- odparł zapytany. 
- Bardzo jesteś tajemniczy, Stele.- zauważył jego rozmówca.- To pewnie przez te lata 
w konspiracji. Muszę przyznać, że wykazałeś się dwulicowością, o którą bym cię nie 
podejrzewał. 
- Byłem Ręką Imperatora.- zauważył pilot.- Spotkałem Witiyna Tera. I wiem coś o 
ciemnej stronie Mocy, oraz znam przepowiednie Palpatine’a. To nawet więcej, by 
wywieść w pole takich ludzi, jak Morck czy Vader. Zwłaszcza, jak się wejdzie w ich 
łaski. 
- Skąd mam mieć pewność, że i nas nie wywiedziesz w pole?- spytał podejrzliwie 
generał. 
- Bo zawsze dotrzymuję obietnic w kolejności, w jakiej je składam.- w oczach Stele’a 
zapłonęły ognie.- To samo z wiernością. A wiesz doskonale, że zanim rozpocząłem 
służbę u Vadera, poprzysiągłem lojalność Sto Osiemdziesiątemu Pierwszemu Pułkowi, 
oraz jego dowódcy. 
- Tak...- mruknął generał, odwracając się. Stele natychmiast się wyprostował, czując 
mimo wszystko szacunek przed tym człowiekiem. Jedno z jego oczu było co prawda 
zakryte opaską, ale drugie wpatrywało się w niego przenikliwie.- Muszę przyznać, że 
służyłeś nam bardzo dobrze. Imperium Ręki jest z ciebie zadowolone. 
- Dziękuję za uznanie... generale Fel. 
Śniadolicy mężczyzna wyskoczył z hiperprzestrzeni pół roku świetlnego od celu, 
który wskazywał jego sygnał. Musiał przyznać, że lekkie krążowniki klasy Carrack 
mimo wszystko nie były przystosowane do zautomatyzowanego dowodzenia, a już tym 
bardziej do długich, złożonych skoków przez nadprzestrzeń. Tym niemniej udało mu się 
dolecieć do punktu, w którym powinien opuścić okręt, pozwalając mu polecieć prosto do 
układu Corelli i spotkać swoje przeznaczenie. 
A przy okazji zaszkodzić kilku osobom, do których uciekinier nie pałał szczególną 
sympatią. 
Podczas tych kilku dni lotu przez nadprzestrzeń, ciemnoskóry mężczyzna 
przeprogramował kilka pokładowych droidów z obsługi reaktora czy maszynowni, w taki 
sposób, aby na ustalony, nadany przez niego sygnał, wykonały wszelkie procedury, 
niezbędne do wprowadzenia krążownika na odpowiednią trajektorię. Część z nich miała 
ponadto odłączyć zabezpieczenia reaktora, żeby wywołać przeciążenie, jak tylko energia 
osiągnie poziom krytyczny. Czyli, zgodnie z obliczeniami, w chwili wyjścia z 
nadprzestrzeni. A biorąc pod uwagę, że wektor wyjścia w praktyce był jakimś obiektem, 

być może nawet samą Centralą Executor’s Lair, skutki takiego przeciążenia z całą 
pewnością będą widowiskowe. 
Uciekinier wziął nadajnik i ruszył w stronę jednego z niewielkich promów, które 
były na prowizorycznym lądowisku. Nie będzie miał kłopotów z dotarciem na 
Commenor albo Saccorię, a tam już dalej sobie poradzi. W końcu nie urodził się wczoraj, 
a galaktyka nigdy nie była dla niego zbyt twarda. 
Po kilkunastu minutach śniadolicy człowiek siedział za sterami swojego środka 
transportu i ustawiał kurs na najbliższą, zamieszkałą planetę. Gdy wszystko było gotowe, 
obejrzał się przez ramię w stronę krążownika klasy Carrack, w danym momencie 
pogrążonego w mroku, nieruchomo wycelowanego w najbliższe słońce. Uśmiechnął się 
lekko, a w jego surowych, nieprzeniknionych oczach zatańczył blask satysfakcji. Zemsta, 
pomyślał, po czym wcisnął odpowiedni przycisk na nadajniku. Okręt zakołysał się, a 
jego silniki zapłonęły, po czym przyspieszył lekko, by za chwilę zniknąć w 
nadprzestrzeni. 
Dopiero teraz śniadolicy uciekinier poczuł się naprawdę usatysfakcjonowany. 
Wschody słońca na Noquivzorze zawsze były urokliwe i miłe dla oka. Unosząca się, 
czerwona tarcza, rozlewająca blask po horyzoncie, potrafiła urzec nawet tych, którzy na 
takie codzienne cuda wszechświata zwykli nie zwracać uwagi. Unosząca się nad 
sawanną kula potrafiła przykuć uwagę każdego, i na chwilę oderwać go od ponurych, 
przyziemnych myśli. 
Dek-Meron Perabi, rycerz Jedi z Taris, co rano oddawał się takim relaksującym 
medytacjom, aby zapomnieć o tych wszystkich, ponurych sprawach, które zajmowały go 
cały czas jako członka Rady Jedi. A miał się czym martwić. Kam Solusar był od jakiegoś 
czasu niedysponowany i dochodził do siebie w Akademii na Yavinie IV, a Luke 
Skywalker i Ikrit wykonywali właśnie swoje misje, przez co Rada obradowała w 
niepełnym składzie, pozbawiona ich wiedzy i doświadczenia. Przez to, poza zbieraniem 
informacji i koordynowaniem działań poszczególnych Jedi, niewiele ostatnio zrobiła. 
Poza tym morderstwom członków Zakonu i ich rodzin zdawało się nie być końca; 
najpierw zginął Kell Tainer, potem Jysella Horn... a Kyle Katarn i Corran Horn 
wspólnymi siłami wyruszyli w pościg za tym mordercą. Zdobyli nawet jego imię i 
rysopis. Ów Lugzan, bo tak go określili, zdawał się być jakimś zmodyfikowanym 
genetycznie Rebornem, którego Vader albo ktoś inny z Executor’s Lair wysłał na 
polowanie. Poza tym było jeszcze kilka zapalnych ognisk w galaktyce, przede wszystkim 
Corellia, ale też Świat Żniwiarza w sektorze Nilgaard. Innymi słowy, było o czym 
zapominać w chwilach takich, jak ta. 
Coś jednak zdawało się mimo wszystko niepokoić Dek-Merona. Nie było to w sumie 
nic szczególnego, ot, niewielka zmarszczka na Mocy, ale nie dawała ona mu spokoju. 
Niby nie było żadnego źródła zagrożenia ani nie dało się wyczuć dookoła żadnych 
negatywnych intencji, ale zmysł niebezpieczeństwa Perabiego nadawał jak szalony. Jedi 
instynktownie rozejrzał się dookoła, nie zauważył jednak ani nie wyczuł żadnego 
zagrożenia. I to go coraz bardziej niepokoiło. 
W pewnym momencie dostrzegł na tle słońca małą, czarną plamkę, która zbliżała się 
jednak ze sporą szybkością. Po kilku sekundach bolesnego wpatrywania się w słońce 
mógł już odróżnić ręce, nogi i ogromne skrzydła, a także zielony, jarzący się kamień, 
wbity w pierś. Ten obiekt powoli zaczął mu przypominać... 
- Lugzan!- wrzasnął na całe gardło i chwycił za miecz.- Nadciąga! 
Potworny zabójca Jedi był już bardzo blisko, kiedy na wołanie Dek-Merona ożyły 
działka obrony, strzegące posesji. Lugzan jednak umiejętnie lawirował między 
laserowymi błyskawicami, a nawet te, które w niego trafiły, nie czyniły mu żadnej 

szkody. Perabi chwycił mocniej swój miecz i stanął w obronnej postawie Formy Szóstej, 
gotów przyjąć pierwszy cios. Lugzan leciał prosto na niego. 
Jednak w ostatniej chwili trzepnął skrzydłami, zahamowując impet i opadając, by 
odbić się od balustrady. Strzały laserowe nie były dla niego groźne. Perabi uznał, że to 
idealny moment, ruszył do ataku... 
Ale nie przewidział, że Lugzan tylko na to czeka. Odbił się bowiem w górę i zakręcił 
wokół własnej osi, nastawiając poziomo skrzydła. Taki wielki, czarny wirnik był zaiste 
przerażającym widokiem. I zabójczym. Dek-Meron Perabi nie spodziewał się takiego 
obrotu spraw. Zanim jedno ze skrzydeł przecięło go na pół, zdołał wybić się do skoku, 
ale na próżno. Żywy wirnik odciął mu bowiem stopę, przez co w krzyku bólu wypuścił 
on swój miecz i upadł na posadzkę na tarasie. Tymczasem morderca Jedi zakończył swój 
manewr i zwinął skrzydła, by wylądować na jednym kolanie, z purpurowym ostrzem 
gotowym do akcji. Trzeba przyznać, że nie tracił czasu; od razu dopadł do leżącego Dek-
Merona i przeciął go na pół. 
W tej samej sekundzie na taras wpadł Lowbacca, z droidem MTD, zawodzącym u 
jego pasa. Zaraz za nim przybiegł Troo Ghra, mistrz Jedi rasy Shar, który wyczuł zejście 
Perabiego i już wyciągał własną rękojeść miecza świetlnego, by zmierzyć się z tym, co 
ich tak niespodziewanie zaatakowało. 
I, podobnie, jak Lowie, stanął jak wryty, gdyż zobaczyli oni Lugzana w całej 
okazałości. 
Wookiee zaryczał gniewnie, i zanim skończył, puścił się w stronę złowrogiego 
mutanta. Ten uaktywnił swój miecz i tarczę, by odeprzeć impulsywny atak potężnego 
przeciwnika, uderzającego w jego kierunku coraz to silniejszymi ciosami, nie dając mu 
nawet możliwości na kontrę. Zaraz potem przyłączył się Troo, usiłując uderzyć z drugiej 
strony. 
Lugzan stwierdził, że ci dwaj przeciwnicy naraz są stanowczo zbyt silni, by dał im 
radę w otwartej walce na miecze. Na swoje szczęście miał on jednak cały arsenał innych 
środków; kiedy Troo go okrążał, a Lowbacca przypuścił kolejną szarżę, Lugzan wyszedł 
mu twardo naprzeciw, po czym przyjął jego uderzenie na tarczę, wypuścił miecz z ręki i 
chwycił nią drugie ramię Wookieego, unieruchamiając go na sekundę. Lowie szczeknął, 
trochę zaskoczony, ale po sekundzie wybałuszył oczy, a wszystko nagle stało się jasne. 
Zawarczał tylko gniewnie, ale i z dozą podziwu dla przeciwnika, po czym zerknął w dół. 
I dostrzegł rękojeść miecza Lugzana, który przed chwilą wypuścił, wbitą mu w pierś 
przez jedną z jego niedorozwiniętych kończyn, która musiała najwyraźniej go złapać. 
W tej samej sekundzie Troo Ghra szybkim, płynnym atakiem ciął Lugzana po 
plecach, po czym stanął, przygotowany na to, że przeciwnik padnie bez życia. 
To się jednak nie stało. 
Kamień siły na piersi złowrogiego potwora wchłonął energię ataku, przez co na zbroi 
Reborna pozostała jedynie niewielka rysa. Lugzan natomiast odwrócił się i, wbijając 
owadzie spojrzenie w Shara, przypuścił błyskawiczny atak, który Ghra ledwo sparował, 
zaraz potem był następny, i następny... aż w końcu Troo wypuścił zręczną kontrę, która 
musnęła żebra przeciwnika, jednak też nie dała rady zrobić mu żadnej krzywdy. On 
natomiast zbił tarczą ostrze Jedi, po czym błyskawicznie zakręcił młynka swoją klingą i 
szybkim, sprawnym cięciem pozbawił oponenta głowy. 
Nie czekał nawet, aż opadnie; chwycił miecze denatów i pobiegł do środka siedziby 
Rady Jedi, z zamiarem wybicia wszystkich, którzy znajdowali się wewnątz. 
- Poczułeś to?- spytał Kyle. Obaj z Corranem siedzieli teraz na pokładzie promu 
należącego do Akademii Jedi, zastanawiając się w którą stronę mógł polecieć Sentinel 
Lugzana. Na podstawie jego wektora skoku z „Errant Venture” wyszukali system, do 

którego mógł się udać, następnie z tego systemu szereg innych, jakie pasowały, oraz 
szlaki, którymi, ich zdaniem, powinien się udać. Zbadali też emisję silników jonowych, 
towarzyszącą skokom w nadprzestrzeń, by ustalić ogólny kierunek, co w rezultacie 
zaprowadziło ich do układu Tridrette. Tutaj jednak trop się urywał. 
- Poczułem.- odparł ponuro Corran.- Zaczął mordować. 
- Tylko gdzie? W okolicy nie ma operujących rycerzy Jedi, ze względu na bliskość 
Noquivzoru...- urwał i spojrzał z nagłym zrozumieniem na Horna. Ten odwdzięczył mu 
się tym samym. 
- Noquivzor!- krzyknęli jednocześnie, po czym natychmiast rzucili się ustalać trasę 
nadprzestrzenną w tamtym kierunku. 
Z ręki Lugzana padło troje kolejnych Jedi. Żaden z nich w pojedynkę nie miał 
większych szans ze zmutowanym potworem, i w sumie podczas tych pojedynków został 
draśnięty raptem dwa razy. Właśnie jego miecz przebijał kolejnego z rycerzy, gdy stanęła 
mu naprzeciw trójka dobrze zbudowanych osobników: dwóch silnych, barczystych ludzi 
i jeden wiotki i gibki, ale zwinny Verpine. 
Byli to członkowie Rady Jedi: Keyan Farlander, Daye Azur-Jamin i Leonid. Wszyscy 
mieli zdeterminowane wyrazy twarzy i uaktywnione ostrza, trzymane w pozycjach Form 
Drugiej i Piątej. Ich aury biły pewnością siebie i świadomością własnej siły. Nie byli to 
łatwi przeciwnicy. 
- Zaczynamy?- spytał Keyan. 
- Tak.- rzucił Daye.- To wciąż tylko Reborn. 
Lugzan tylko zawarczał gniewnie i przy użyciu Mocy wypuścił w stronę Jedi zebrane 
wcześniej miecze świetlne. Sześć różnokolorowych ostrzy śmignęło, przecinając 
powietrze, aby dotrzeć do celu. Daye i Leonid odbili płynnymi ruchami po dwa miecze, 
po czym ruszyli do zsynchronizowanego ataku na Lugzana. Keyan nie miał takiego 
szczęścia. Silnym uderzeniem zbił jedną z kling, ale druga przeszła przez jego zasłonę, 
tnąc go w lewe płuco. I w serce. 
Ataki Verpine’a i Azur-Jamina były natomiast idealnie zsynchronizowane. Atakowali 
równocześnie, stosując metodę zaczepną, by zaliczyć przynajmniej jedno trafienie. 
Stosując wyuczone techniki Formy Drugiej, obaj stawiali przed sobą zaporę nie do 
przebicia, nawet dla miecza i tarczy Lugzana. Ilekroć jeden z Jedi ruszał na niego, drugi 
uderzał, zanim potworny zabójca zdążył się zorientować. I chociaż żadne z tych trafień 
nie wyrządzało mu krzywdy, to jednak wyczerpywało zasoby kamienia siły, który nosił. 
Usiłował więc uderzyć któregoś z nich na tyle silnie, by wyeliminować go z dalszej 
walki i skupić się na drugim, jednak działali oni w zbyt idealnym zespoleniu. Jak 
niezrównani partnerzy. 
W pewnym momencie kamień siły zamigotał i zgasł. 
Lugzan zrozumiał, że żarty się skończyły. 
Zdecydował się więc na pewien desperacki ruch. Wiedział, że dzięki workom 
taozinów Jedi nie są w stanie odpowiednio wyczuć jego intencji, ruszył więc całą swoją 
masą na Daye’a, wywijając mieczem. Kiedy zauważył choćby minimalny ruch ze strony 
Azur-Jamina, wyrzucił swoją rękę z tarczą do tyłu i, kierując się instynktem albo Mocą, 
posłał ją poziomo do tyłu... prosto w szyję Leonida. Zaskoczony Verpine nie miał nawet 
szans na obronę. Jego ciało osunęło się bezwładnie na ziemię. Zaraz potem zrobiła to 
jego owadzia głowa. 
Lugzan skoncentrował się więc na Azur-Jaminie. Chociaż bez tarczy, nadal był od 
niego silniejszy i wytrzymalszy; Daye zaczął się cofać pod naporem ciosów potwornego 
wroga. Jednak to, czego mu brakowało, Jedi nadrabiał techniką; jego miecz świetlny co 
rusz znajdował sposób, żeby przedrzeć się przez obronę przerażającego mutanta i zadać 

mu cios albo dwa. Wkrótce pancerz z kraba vonduun, połączony ze zbroją 
Shadowtroopera był pozadzierany i porysowany w wielu miejscach. 
To było jednak za mało, by powstrzymać Lugzana. 
W pewnym momencie Daye został przyparty do muru i nie mógł się cofać, 
wykorzystał go więc, by odbić się i przeskoczyć nad głową Lugzana, mając nadzieję, że 
uda mu się go zaskoczyć. 
Nie udało się. Skrzydlaty potwór odbił się w górę i nastawił miecz w taki sposób, że 
Daye lecąc nie miał innej możliwości, niż tylko nadziać się na purpurowe ostrze. Jęknął 
głośno, po czym padł bez życia na ziemię. 
Lugzan też wylądował, po czym rozejrzał się dookoła. Trzech członków Rady Jedi w 
ciągu piętnastu minut. Najlepszych z najlepszych. Pokonał ich bez większego wysiłku. 
Przyciągnął więc tarczę do ręki i sprawdził, czy nic się jej nie stało, po czym rozejrzał się 
jeszcze raz dookoła. 
I zaczął się śmiać zachrypniętym, złowrogim głosem. 
Po czym nagle przestał, jakby ugodzony w plecy. Bo rzeczywiście coś go trafiło w 
plecy. 
Odwrócił się, czując przejmujący ból w kręgosłupie i zobaczył Bothanina, rycerza 
Jedi, strzelającego do niego z miotacza pocisków Golan Arms. Ów Jedi, Groft Vil’lya, z 
zacięciem na twarzy wypluł w jego kierunku jeszcze kilka płonących strzałek, które 
Lugzan albo przyjął na tarczę, albo odbił. Bothanin jednak się nie poddawał; strzelały tak 
dalej, gdyby nie jeden problem: potwór się zbliżał. Vil’lya rzucił więc miotacz i sięgnął 
po miecz... ale wtedy monstrum zaatakowało. Zdumiewająco szybkim ruchem rzucił się 
w stronę Jedi, wystudiowanym machnięciem szponiastej ręki rozcinając mu gardło. Groft 
z zaskoczeniem na twarzy zapluł się własną krwią, niezdolny do jakiejkolwiek reakcji, i 
patrzył, jak Lugzan szybkim ruchem miecza zakańcza jego żywot. 
- Lugzan.- ktoś szepnął zza jego pleców. Mroczny potwór wysłał myślowe macki w 
tamtym kierunku i napotkał aurę równie silną, co jego poprzednich przeciwników, 
jednak bez porównania bardziej dziką, nieprzewidywalną. Ten nie jest z Rady Jedi, 
pomyślał mutant, a jednak może być groźniejszy, niż tamci. 
Odwrócił się i spojrzał na nowego przeciwnika. Był nim wysoki, smukły Ettin, 
uzbrojony w dwa miecze świetlne. Nazywał się Ewon Five-For-Two. 
- Zapłacisz za swoje zbrodnie.- powiedział Ewon, wpatrując się w Lugzana 
nieprzeniknionym wzrokiem, po czym przyjął agresywną postawę Farus-Gamy i ruszył 
do ataku. 
Walczył jak w uniesieniu, idealnie dobierając pchnięcia, finty i bloki, kiedy trzeba 
odskakując bądź parując silne, ale nie zawsze staranne uderzenia swojego wroga. I tak 
tańczyli wokół siebie; Ewon uderzał, Lugzan blokował i wyprowadzał kontrę, po której 
następowały trzy kolejne pchnięcia Ettina. Po piętnastu minutach Lugzan powoli zaczął 
krwawić, a jego pancerz był rozorany w co najmniej kilku miejscach. Five-For-Two 
natomiast miał osmalone włosy i przypieczony biceps na lewym ramieniu, ale poza tym 
czuł się całkiem nieźle. Właśnie szykował się do kolejnego ataku, kiedy w Lugzanie 
wezbrała wściekłość. Czuł, że powinien to zaraz skończyć, inaczej ten niedorostek zetrze 
go na proch! Naprężył się więc i wykonał szybki półobrót, kiedy akurat Ewon szykował 
się do ataku. Jedi zdołał uskoczyć przed ostrymi skrzydłami, ale za to został podcięty 
przez odwłok i runął na ziemię. Lugzan nie miał zamiaru dać mu wstać; zaraz rzucił się 
na niego, pchając mieczem i miażdżąc tarczą. 
Ewon nie stracił jednak instynktu bojowego. Wystawił swój prawy miecz tak, by jego 
klinga wbiła się dokładnie w środek tarczy, a więc uszkodziło cylinder, który ją generuje. 
Drugie ostrze natomiast ustawił pod takim kątem, by maksymalnie odbić spadające na 
niego pchnięcie broni zmutowanego potwora. 

I udało mu się, a raczej udało połowicznie. Emiter tarczy nie był w stanie poradzić 
sobie z taką ilością energii i eksplodował, a wraz z nim całą rękojeść, raniąc Lugzana w 
dłoń. Monstrum warknęło i spojrzało groźnie na Jedi, godowe zadusić go własnymi 
rękoma, jeśli zaszłaby taka potrzeba. Drugie ostrze Ettina nie miało jednak tyle 
szczęścia; co prawda pchnięcie ześlizgnęło się po nim, unikając torsu Jedi, ale odcięło 
mu rękę powyżej łokcia. Ewon wrzasnął z bólu, jednak zdołał się opanować i użyć Mocy 
na tyle, by prześlizgnąć się między nogami Lugzana. Ten jednak nie dał się na to nabrać. 
I po prostu z hukiem na nim usiadł, miażdżąc Jedi twarz i kark, oraz przyduszając 
odwłokiem. Ewon przez chwilę trząsł się spazmatycznie, po czym w pewnym momencie 
przestał, najwyraźniej uduszony. 
Lugzan wstał, dysząc ciężko, i chwycił swój miecz. Ten przeciwnik był naprawdę 
potężny, pomyślał, i na wszelki wypadek jeszcze raz przebił go mieczem. Następnie 
obejrzał swoją ranną dłoń i warknął, nie podobała mu się ta rana. Będzie musiał walczyć 
dalej jedną ręką, i to jeszcze bez tarczy... 
Ale zwyciężył. Wysłał jeszcze myślowe sondy dookoła budynku i stwierdził, że nie 
pozostawił ani jednego żywego użytkownika Mocy. Zabił dwunastu rycerzy, w tym 
siedmiu członków Rady Jedi. Tak, był potężny. Zdumiewająco potężny. Niepokonany. 
A gdyby tak, pomyślał, zmierzyć się z samym Lordem Vaderem? 
Nie wiedział, skąd mu się wzięła ta myśl. Czuł jednak, że jest kusząca. On, Lugzan, 
najpotężniejszy wojownik i zabójca Jedi w galaktyce! Będą się go bać, będą go 
szanować! Ale do tego trzeba usunąć ostatnią, największą przeszkodę. 
Vadera. 
Wybiegł na taras i wystrzelił w niebo, kierując się w stronę swojego promu klasy 
Sentinel i oddziału szturmowców, czekających na jego rozkazy. Miał zamiar 
skontaktować się ze swoim stwórcą, Stele’m, i dowiedzieć się, gdzie może znaleźć Lorda 
Vadera. 
Tak, to było słuszne. 
- Po co ci oddział szturmowców, panie generale?- spytał Stele, obserwując, jak Fel 
rozkazuje grupie żołnierzy wejść na jeden z transportowców wysyłanych do Centrali po 
wszystkie tajemnice i sekrety, jakie w sobie kryła. 
- Mamy tam problem z komandosami Noghri.- wyjaśnił Fel.- Trzeba ich będzie 
spacyfikować. 
- To przez Pekhratukha!- syknął Maarek.- Zawsze podburzał innych przeciwko mnie. 
- Ale już nie żyje.- zauważył Fel.- A to są szturmowcy z elitarnego Pięćset 
Pierwszego Legionu, dadzą sobie radę w najtrudniejszych misjach. 
- Znam ich możliwości.- odparł Stele.- Mieliśmy tutaj kilku członków „Pięści 
Vadera”, których potem sklonowaliśmy.- uśmiechnął się perfidnie.- Większość z nich 
wysłałem z Lugzanem na polowanie. 
- Sprytnie.- zaczął Soontir Fel, patrząc przez iluminator Uśmiechnął się z 
samozadowoleniem, przyjmując postawę zasadniczą. 
I już miał powiedzieć coś jeszcze, kiedy coś zdawało się uderzyć w Centralę. Ułamek 
sekundy później to „coś” eksplodowało. 
A wraz z nim cała stacja. 
Fel i Stele zasłonili odruchowo oczy, aby uniknąć skutków oślepiającej eksplozji. 
Właściwie w to, co się stało, ciężko im było uwierzyć. Wszystko... szef stoczni, resztki 
statku Fetta, konta, depozyty, archiwa, prototypy... wszystko... 
Wszystko zostało zniszczone w sposób tak surrealistyczny, że Maarek Stele nie mógł 
uwierzyć własnym oczom. 
Na jego twarzy pojawił się gniew. 

- Kurwa...- syknął, zaciskając pięści. Fel odniósł dziwne wrażenie, że powietrze 
wokół byłej Ręki Imperatora zaczyna falować. 
- Jak myślisz, Stele, czy to sprawka Noghri?- spytał, siląc się na spokój; ciężko mu 
będzie wrócić na Nirauan i powiedzieć admirałowi Parckowi, że zakrojona na szeroką 
skalę operacja zlikwidowania Executor’s Lair i przejęcia jej sekretów udała się tylko 
połowicznie. 
A raczej, póki żyje Vader, w ogóle się nie udała. 
- Może.- warknął Stele, powoli odzyskując panowanie nad sobą.- Ale jeszcze nie 
koniec, prawda? 
- Prawda.- zgodził się Fel.- Musimy zlikwidować zagrożenie ze strony Vadera. 
- I Jedi.- podsunął Maarek.- Stanowią ogromne zagrożenie, trzeba ich zniszczyć! Bez 
nich Nowa Republika się rozpadnie, a wtedy... 
- Stele.- surowy głos Fela uciął uduchowiony monolog byłej Ręki Imperatora.- 
Imperium Ręki ma dobre stosunki z Nową Republiką. Nie będziemy z nią walczyć. I 
zostawimy Jedi w spokoju. 
- Nie!- warknął Maarek, jakby tracąc panowanie nad sobą.- Jedi muszą zginąć! 
Wszyscy! 
- Stele!- wrzasnął Fel.- Pamiętaj, z kim rozmawiasz! 
Przez chwilę obaj piloci mierzyli się wzrokiem, pełnym gniewu, nieustępliwym, 
twardym. W końcu Maarek Stele stanął na baczność. 
- Proszę o wybaczenie, generale.- powiedział służbowym tonem. Na jego twarzy 
wciąż jednak malowały się gniew i brak pokory. 
- Przeprosiny przyjęte.- Felowi nie podobały się emocje na obliczu pilota, ale 
stwierdził, że i tak osiągnął wystarczająco dużo.- Teraz wyjaśnij mi ostatnią fazę twojego 
planu. Jak chcesz dopaść Vadera? 
- Nie ja.- Stele mimo gniewu uśmiechnął się złowrogo.- Lugzan. 
- Będzie wiedział, gdzie szukać? 
- Dowie się. Już moja w tym głowa. 
- Dobrze.- mruknął Fel.- My tymczasem opuścimy ten system, zanim przyleci to 
„Requiem” Nowej Republiki. Dołącz do mnie, kiedy już wprowadzisz swój plan w życie. 
- Jak każesz, generale.- Stele skłonił się z szacunkiem, co było ewenementem jak na 
niego. 
Następnie odwrócił się i odebrał przez osobisty komlink wiadomość pochodzącą, o 
dziwo! Od Lugzana. 
Kiedy Kyle i Corran wyskoczyli z nadprzestrzeni w układzie Noquivzor, zdążyli 
jeszcze zobaczyć na radarach prom klasy Sentinel, skaczący w zupełnie innym kierunku. 
- To on!- rzucił Horn.- Ucieka! 
- Widzę.- stwierdził Katarn, nieco spokojniej, niż jego przyjaciel.- Nie czuję nic na 
planecie. Musiał wszystkich zabić.- zauważył ponuro, po czym rzucił okiem na komputer 
nawigacyjny, porównując wektor wejścia statku Lugzana z mapą galaktyki. Obecna 
konfiguracja gwiazd i mgławic mówiła, że tą drogą albo przelecą bardzo krótki kawałek 
przestrzeni, albo wybrali się prosto do systemu Naboo. 
- Naboo.- mruknął Kyle, zdziwiony.- To tam, gdzie poleciał Luke i Mara! 
- Nasz morderca mierzy wysoko.- zauważył Corran.- Nic to, nie mamy czasu do 
stracenia!- rzucił i wprowadził swój prom w nadprzestrzeń, podążając dokładnie tym 
samym wektorem, co Sentinel Lugzana. 
I zniknął w przestworzach. 

ROZDZIAŁ 
30 
Szturmowiec biegł pomiędzy starymi, zniszczonymi przez czas budowlami, taszcząc 
na plecach karabin blasterowy BlasTech E-11. Obok niego biegł następny, a za tymi 
dwoma lecieli następni czterej. Podobna grupka biegła kilka metrów dalej, cztery inne 
właśnie deptały im po piętach. Kilka takich niewielkich oddziałów musiało rozstąpić się, 
by zrobić miejsce dla przechodzących maszyn kroczących typu AT-ST. Po jakiejś ścianie 
wszedł właśnie droid typu Viper Automadon X-1, a niebo przecięły laserowe 
błyskawice. Pluton szturmowców, stojący na murach ruin miasta i ustawiających ciężkie 
blastery samopowtarzalne E-Web oraz inne środki obrony przeciwlotniczej i 
przeciwpiechotnej. Część strzelała do nadlatującej osłony myśliwskiej najeźdźcy, 
złożonej w przeważającej mierze z Howlrunnerów i Kutrów Rakietowych. Jednak część 
żołnierzy, zwłaszcza ci, którzy poza wizjerami w hełmach mieli jeszcze makrolornetki, 
stała jednak bez ruchu, jakby przytłoczona tym, co zobaczyła na horyzoncie. 
A zobaczyła mrowie nadciągających oddziałów szturmowców i innych bojówkarzy, 
najprawdopodobniej sprowadzonych z sektorów Senexa i Juvexa oraz D’Asta, około 
czterdziestu transporterów AT-AT i pięćdziesięciu AT-ST. Jeśli założyć, że każdy 
transporter był wypełniony przepisowym desantem, to liczba wojsk przeciwnika mogła 
być oszacowana w granicach osiemnastu tysięcy piechurów. A co gorsze, mieli oni po 
swojej stronie co najmniej setkę droidów bojowych SD-11. 
Bitwa o Świat Żniwiarza właśnie się rozpoczęła. 
- Panie admirale!- zawołał Llegh, wbiegając na drugi poziom jednego z budynków, 
który pełnił funkcję centrum dowodzenia.- Mamy obraz z satelitów i probotów! 
Sztabowcy już przenoszą te informacje na stół taktyczny. 
- Dajcie ich na ekran.- polecił Pellaeon, wskazując ogromny monitor, powieszony na 
jednej ze ścian.- I wezwijcie posiłki z Emmer i Dalos IV! 
- Sir, nasi meldują, że flota przeciwnika związała ich walką i potrzebują każdego 
wolnego statku!- zameldował po chwili oficer łącznościowy. 
- Panie admirale, nalot wroga dziesiątkuje naszą osłonę na murach!- zameldował 
inny.- Żołnierze tracą morale, wielu się pochowało! 
Pellaeon westchnął. Spodziewał się takiego obrotu spraw. 
- Ustaw mi na komunikatorze ogólną częstotliwość nadajników.- polecił.- Chcę, by 
to, co zaraz powiem, dotarło do wszystkich uszu. 
- Tak jest, sir. 
Kiedy technik wykonał polecenie, admirał jeszcze raz spojrzał na stół taktyczny, na 
którym zaczęły pojawiać się jednostki wroga. Rzeczywiście, ich liczba była imponująca; 
osiemnaście tysięcy samych piechurów. Imperium dysponowało na Świecie Żniwiarza 
zaledwie pięcioma tysiącami, i o jedną trzecią mniejszym tonażem cięższych jednostek. 
Właściwie jedyną przewagą były czołgi sejsmiczne i fakt, że nie musieli bronić swojej 
twierdzy z dwóch stron, ze względu na położenie. 
Tym niemniej strach jego żołnierzy był zrozumiały. Były naprawdę nikłe szanse, że 
uda im się wyjść z tej potyczki cało. Pellaeon westchnął ciężko. Był już stary, stanowczo 
za stary na narażanie się na stres w ogniu bitwy. Zawsze, kiedy sytuacja wyglądała tak, 
jak wyglądała teraz, decydował się na odwrót, by zachować część sił w obwodzie, 
przegrupować się i uderzyć znowu. Wiedział, że niektórzy jego podwładni nazywają go 

tchórzem; zwłaszcza po podpisaniu pokoju z Nową Republiką. Stu trzydziestu dwóch 
żołnierzy Marynarki popełniło nawet z tego powodu samobójstwa. Przez takie incydenty 
w istocie czasem czuł się, jak tchórz. Ale zawsze mówił sobie, że oddanie pola jest niską 
ceną za pozostanie w grze. Czyż nie tego uczył go wielki admirał Thrawn? 
Ale teraz zajął ostatnie pole na planszy. Nie ma się już dokąd wycofać. 
I jego szturmowcy o tym wiedzieli. 
Musimy więc dać z siebie wszystko, pomyślał, zaciskając zęby, chociaż ten jeden 
raz. 
- Żołnierze!- zagrzmiał przez komunikator pewnym siebie głosem.- Widzę, że wasza 
wola walki opadła, a strach ściska wam serca. Wiem, sam to czuję. Zapewne któregoś 
dnia żołnierze Imperium uciekną, zostawiając swoich sojuszników na pastwę wroga. 
Pewnie kiedyś odwaga nas zawiedzie, nasz duch zostanie złamany, a idee Nowego Ładu 
upadną. 
Może kiedyś tak się stanie, ale nie dziś! Dzisiaj będziemy walczyć! I Moc mi 
świadkiem, że honor i odwaga synów Imperium przejdą do historii! 
Więc walczcie, dla Nowego Ładu! Dla Imperium! Dla mnie! 
Pellaeon wyłączył komunikator. Nigdy nie był dobrym mówcą, ale miał nadzieję, że 
jego słowa odniosą jakiś skutek. Przepełnionym wątpliwościami, zmęczonym wzrokiem 
spojrzał na stół taktyczny, gdzie rozgrywała się holograficzna miniatura walki trwającej 
na zewnątrz. Może to były zakłócenia, ale miał wrażenie, że działa na murach i 
budynkach twierdzy odzywają się częściej, a i wśród przebywających wewnątrz 
szturmowców widać jakby większą werwę. A może mu się tylko zdawało... 
Spojrzał na żołnierzy pałętających się poniżej poziomu centrum dowodzenia. 
Czyścili broń, ładowali ją i ustawiali się w równych szeregach, w gotowości. Czyli robili 
to, co zawsze, ale jakby inaczej. Żywiej. Ze zgodą na wszystko, co może się stać. 
Spojrzał na Wędrownego Protektora, czekającego pod ścianą. Glottalphib stał 
wyprostowany na tyle, na ile pozwalała mu jego gadzia sylwetka, i patrzył na Pellaeona z 
mieszaniną wyczekiwania i szacunku. 
- Niech nasze myśliwce jeszcze nie startują.- polecił admirał oficerowi 
wachtowemu.- Skoncentrujcie ogień na Kutrach Rakietowych! I wyślijcie przeciwko ni 
nasze Vipery Automadon! 
- Sir, udało nam się ściągnąć jedną eskadrę Howlrunnerów!- zameldował inny. 
- Znakomicie! Utrzymujcie poziom!- spojrzał na Krestchmara.- Pan niech idzie na 
mury i pokieruje żołnierzami. Obrona musi wytrzymać! 
- Wytrzyma!- zapewnił Llegh gorliwie, po czym zasalutował i pobiegł do wyjścia, 
trzymając w rękach swój przerywacz fuzyjny. 
Pellaeon pozwolił sobie na lekki uśmiech. Wreszcie jakoś to wygląda. 
Kir Kanos wbił kolejny czekan w lodową ścianę, wspinając się po niezwykle 
stromym urwisku. Mięśnie już go bolały, a wiatr boleśnie smagał po uszach, nawet 
pomimo hełmu i zbroi szturmowca, jaką miał na sobie. A jeszcze około stu metrów do 
góry, a potem przedzieranie się przez twierdzę Imperium... ale gra była warta świeczki. 
Gwardzista wbił kolejny czekan i wciągnął się po nim. Musiał przyznać, że jego 
armia nienajgorzej się spisuje; zajęła ona wojska Pellaeona na wystarczająco długo, by 
on, Kanos, mógł wpełznąć niezauważony do jego obozu od tej strony, od której admirał 
najmniej spodziewał się jakiegokolwiek ataku. Ofensywą armii Executor’s Lair na górze 
kierowali natomiast jego podopieczni, odtworzona Karmazynowa Gwardia. Klony 
Tierce’a posiadały wystarczającą wiedzę na temat prowadzenia kampanii wojennych, by 
sprawdzić się w tym zadaniu. Zwłaszcza, jeśli ich armia ma przewagę jak trzy do 
jednego. 

On natomiast może przez ten czas w spokoju wślizgnąć się do sztabu Pellaeona i w 
razie czego dokonać szybkiego zamachu. Nie bał się, że zginie; nie z takich opresji 
udawało mu się uciekać. A nawet, jeśli... jego Gwardziści byli wystarczająco dobrze 
wyszkoleni i lojalni, by poprowadzić tę kampanię dalej bez niego. Jeśli się nie mylił, 
teraz powinni posłać nalot myśliwski w stronę lotnisk i generatorów pola, aby uszczuplić 
trzymaną tam i tak skąpą osłonę myśliwską i umożliwić atak z orbity. 
Jednak poza infiltracją i ewentualnym zabójstwem Głównodowodzącego Siłami 
Zbrojnymi Imperium, Kanos miał jeszcze jeden, ukryty cel. Od jakiegoś czasu targany 
sprzecznymi odczuciami na temat Pellaeona, chciał się osobiście przekonać, kim on jest, 
jak dowodzi na polu bitwy, i czy rzeczywiście jest takim tchórzem. Miał hełm dostrojony 
do częstotliwości operacyjnej Imperium i słyszał mowę admirała. „Honor i odwaga 
synów Imperium przejdą do historii” – powiedział Pellaeon. Cóż, wielkie słowa w ustach 
tchórza... 
Albo deklaracja walki w imię ideałów, wypowiedziana przez męża stanu. 
Nagle wiatr się wzmógł, a Kanos spojrzał w dół i zauważył, że z mgły, spowijającej 
dolne partie lodowców, unosi się właśnie kilka eskadr Preybirdów. Sprytnie, pomyślał, 
wciągnąć nasze myśliwce tuż nad bazę, żeby potem mieć je jak na dłoni... przez chwilę 
miał ochotę przełączyć częstotliwość swojego komlinku i ostrzec Gwardzistów przed tą 
niespodzianką, ale zrezygnował, obawiając się wykrycia i namierzenia. Z pewnością 
dadzą sobie radę. 
Najważniejsza była teraz jego misja. 
Llegh Krestchmar patrzył z murów, jak eskadry Preybirdów i, startujące na rozkaz 
Howlrunnery, przepędzają myśliwce wroga i rozbijają w pył cały pułk Kutrów 
Rakietowych, aby zaraz potem przenieść prawdziwą walkę myśliwską wysoko ponad ich 
fortecę. 
Jednak to nie było teraz jego zmartwieniem. Mrowie oddziałów przeciwnika właśnie 
ruszyło do boju, ostrzeliwując zarówno pozycje na murach, jak i stojące przed nimi 
czołgi sejsmiczne i transportery AT-AT. Działka obrony i szturmowcy odpowiadali 
ogniem, ale jak do tej pory straty po obu stronach były niewielkie i porównywalne. Ale 
to z kolei oznaczało, że jeśli Llegh szybko czegoś nie zrobi, wróg zwiększy swoją 
przewagę praktycznie zerowym kosztem. Co prawda teraz atakowały głównie jego 
transportery AT-ST i SD-ki, ale w drodze była już reszta piechoty i kroczące AT-AT. 
Pellaeon wydał rozkaz zatrzymania własnych AT-ST w mieście, gdyby przeciwnik miał 
przekroczyć linię okopów, którą postawiono przed murami. Krestchmar uznał więc, że 
reszta ruchów w polu należy do niego. 
AT-AT, koncentrujcie ogień na wrogich SD-kach!- polecił przez komlink.- Vipery do 
przodu! Zróbcie miejsce dla czołgów sejsmicznych! Na mój znak: wszystkie trzy do 
walki!- odczekał, obserwując, jak szturmowcy na murach i w okopach zapluwają ogniem 
armię przeciwnika.- Teraz!- rzucił, kiedy doszedł do wniosku, że armia wroga podeszła 
wystarczająco blisko. 
A potem chwycił swój przerywacz fuzyjny, i ustawiając go na szeroki ostrzał, sam 
posłał kilka zielonych piorunów w stronę oddziałów Executor’s Lair. 
Armia Executor’s Lair, widząc nadciągające czołgi sejsmiczne, rozciągnęła linię i 
zaczęła ostrzeliwać potężne, latające wieże, które pozornie bez większego celu 
nadciągały nad ich formacje. W ostrzale pomagały SD-11, które, widząc czołgi 
sejsmiczne, sklasyfikowały je jako potencjalnie największe zagrożenie w danym 
momencie. Ogień z dział laserowych albo blasterowych robił jednak tylko nikłe wrażenie 
na ogromnych maszynach, a rakiet droidy w pierwszym momencie nie chciały używać. 

Kiedy już co poniektóre wystrzeliły w czołgi kilka pocisków, z maszyn odpadło kilka 
bocznych klap, z których zaczęły wysypywać się roboty bojowe typu SD-10. Starszy i 
mniej funkcjonalny model, niż ich odpowiedniki w Executor’s Lair, ale nadal groźne dla 
przeciętnych piechurów. SD-11 i ich starsze modele związały się nawzajem ogniem, siłą 
rzeczy zostawiając czołgi sejsmiczne samym sobie. 
I to był błąd. 
Ogromny, pneumatyczny walec, od którego machiny te wzięły swoją nazwę, uderzył 
z całym impetem w grunt, miażdżąc całe plutony szturmowców. Drugi czołg zrobił to 
samo, a po paru minutach dokonał tego trzeci, siejąc popłoch w szeregach wroga i 
rozpraszając jego formacje. Kroczące z tyłu AT-AT-y rozpoczęły ostrzał potężnych broni 
wroga, lecz one zdawały się być niewzruszone. Szturmowcy i bojówkarze Executor’s 
Lair biegali dookoła, starając się uciec przed niszczycielskimi, pneumatycznymi 
tłuczkami. Zapanował ogromny chaos, który wykorzystywali artylerzyści Imperium, by 
zaliczać kolejne trafienia. 
Gwardziści jednak nie dali się ponieść emocjom. Wydali rozkaz, aby bez względu na 
wszystko szwadrony AT-ST uderzały na fortyfikacje wroga, ograniczając jego 
możliwości. Co prawda nie mógł marzyć o porywaniu się na kordon dwudziestu AT-AT, 
ale ostrzeliwały mniejsze czołgi Century i działa przeciwpiechotne, a także obronę na 
murach. I chociaż rezultaty nie były może zadowalające, to jednak wyrządzały one 
pewne szkody, a ponadto odciągały ogień nieprzyjaciela od własnej piechoty. 
Tymczasem droidy SD-11, które miały przewagę liczebną i jakościową nad SD-10, 
pomogły swoim szturmowcom ostrzeliwać czołgi sejsmiczne. Kilka nawet rzuciło się na 
nie za pomocą plecaków odrzutowych i poczęło wdzierać się do środka, by uruchomić 
tam proces autodestrukcji i przy odrobinie szczęścia zniszczyć sam czołg. Kilku się 
udało; jedna z potężnych machin bojowych eksplodowała, a jej szczątki zasiały się po 
polu bitwy, zabijając albo raniąc kolejnych żołnierzy. Pozostałe dwa co prawda jeszcze 
parę razy uderzyły w ziemię, jednak nie zebrały już takiego żniwa, jak na początku, a 
poza tym był sukcesywnie nękane przez SD-11. 
Szturmowcy Executor’s Lair, chociaż przetrzebieni, nadal mieli niewątpliwą 
przewagę, którą postanowili wykorzystać. Pod osłoną AT-ST i nadciągających z tyłu 
transporterów AT-AT przypuścili oni frontalny atak. Ich przeciwnicy na murach 
prowadzili intensywny ostrzał, zdejmując nawet kilkanaście AT-ST i kilkuset piechurów, 
jednak sami również ponosili straty, strącani z barykad albo wysyłani w powietrze razem 
z nimi. Wymiana ognia zagęszczała się w miarę zmniejszania się dystansu. 
W tym momencie Llegh Krestchmar zdał sobie sprawę, że sytuacja zaczyna być 
dramatyczna. Usłyszał w słuchawce głos Pellaeona, który kazał wypuścić wszystkie AT-
AT, a zaraz za nimi Vipery i czołgi Century. Na SD-10 nie było już co liczyć; wszystkie 
został rozgromione. 
- Słyszeliście admirała!- rzucił Glottalphib.- AT-AT, skoncentrujcie się na wrogich 
transporterach kroczących i SD-kach! Century, utwórzcie kordon wokół słabszych miejsc 
w murze i ostrzeliwujcie wrogą piechotę! Niech Vipery zajmą czymś SD-11 
przeciwnika!- spojrzał na strzelającego obok niego szturmowca, który wyraźnie tracił 
zapał do walki.- To nie są przelewki, żołnierzu!- rzucił.- Jesteśmy ostatnią linią obrony 
między wrogiem a fortecą! Przyłóżcie się!- warknął, obnażając zęby. 
- Ale, sir...- zaczął szturmowiec.- Jest nas zbyt mało... a ich zbyt dużo... wszyscy 
zginiemy... 
- Jesteśmy żołnierzami!- zagrzmiał Llegh.- A żołnierze są po to, żeby walczyć! I żeby 
ginąć, jeśli trzeba! Teraz przyłóż się i daj nam szansę pożyć jeszcze trochę. 

- Tak jest, sir...- rzucił niepewnie szturmowiec, ale widząc, że Llegh już nie słucha, 
tylko pruje przerywaczem fuzyjnym po szeregach wroga, stuknął obcasami, zasalutował i 
wrzasnął:- Tak jest, sir! 
Po czym poszedł za przykładem swojego dowódcy. 
Pellaeon spojrzał jeszcze raz na ekran taktyczny, krzyżując niespokojnie ręce. 
Natarcie wojsk przeciwnika zostało co prawda spowolnione, ale nie zatrzymane. Co 
gorsza, SD-11 poradziły sobie z większością droidów typu Viper Automadon X-1 i teraz 
nacierały na kordon ostrzeliwujących pole bitwy transporterów AT-AT. Istniało ryzyko 
przełamania murów, ale Century i piechota nienajgorzej dawały sobie radę; tylko, że ich 
siły topniały. Ponadto, drugi sejsmoczołg został zniszczony przez kilka droidów typu 
SD-11, a pozostałe albo koncentrowały się na trzecim, albo na AT-ATach, albo na 
ocalałych Viperach. Ostatni czołg uderzał co prawda w szeregi wroga, jednak to było za 
mało, by przechylić szale zwycięstwa na stronę Imperium. Sytuacja była mimo wszystko 
krytyczna. 
Głównodowodzący Siłami Zbrojnymi Imperium wykrzywił twarz w bolesnym 
grymasie. Uszami wyobraźni niemal słyszał bolesne krzyki swoich szturmowców, 
których nagle wysadzono wraz z murem, w którym siedzieli, albo żołnierzy z obsługi 
transportera AT-AT, upieczonych żywcem w jego wnętrzu. Musiał przyznać, że z chęcią 
by im tego oszczędził; wiedział jednak, że nie ma już gdzie się wycofać. 
- Trzymajcie się!- rzucił przez komunikator.- Obrona, skoncentrujcie się na AT-ST!- 
rozkazał, po czym patrzył, jak działka przeciwpiechotne plują ogniem w niewielkie, 
dwunożne maszyny kroczące. Sytuacja była niewesoła; w powietrzu resztki Preybirdów 
dobijały resztki Howlrunnerów, i chociaż szturmowców było jeszcze bez mała trzy i pół 
tysiąca, a oddziały AT-ST były nienaruszone, to w ciężkim sprzęcie Pellaeon miał spore 
niedobory. Czołgi zostały raptem cztery, a z około dwudziestu AT-AT została mniej, niż 
połowa. Podobnie rzecz się miała z Viperami, przy czym one z każdą sekundą obrywały 
coraz bardziej i, mimo cudownych właściwości samogojących się metali, były 
miażdżone i dezintegrowane. 
Straty Executor’s Lair były większe, zwłaszcza w piechocie i wśród droidów 
bojowych, a porównywalne w machinach kroczących, ale Gwardziści i tak cały czas 
dysponowali trzynastoma tysiącami szturmowców i niecałym tysiącem bojówkarzy z 
sektorów sprzymierzonych, a także sześćdziesięcioma droidami SD-11. Już to 
wystarczyło, by przebić się przez obronę tej twierdzy. A jeszcze były transportery AT-
ST... 
Pellaeon znów złapał za komunikator i rzucił kilka rozkazów. Nie miał zamiaru tracić 
hartu ducha, chociaż sytuacja była beznadziejna. 
Nie zauważył, że do ochrony sztabu dołączył kolejny szturmowiec... 
W końcu stało się. 
SD-11 i AT-AT wyrwały dziurę w murze i przełamały obronę w pewnym punkcie, 
po czym osłaniały oddziały szturmowców, które natychmiast to wykorzystały. Myśliwce 
typu Preybird, które przepędziły albo zniszczyły ostatnie maszyny typu I-7 Howlrunner, 
zaczęły strzelać do wpadających na teren fortecy żołnierzy Executor’s Lair, a czasem 
nawet posyłać w ich stronę torpedy protonowe. Ponadto ostatni sejsmoczołg zawrócił i, 
chcąc osłonić dziurę wyrwaną w umocnieniach, parł w ich kierunku, raz po drodze 
uderzając w zgrupowanie piechoty wroga. Szybko jednak został zniszczony przez kilka 
SD-11 i ogień z dział transporterów AT-AT. 
A mur pękł jeszcze w jednym miejscu. 

Llegh patrzył z przerażeniem, jak przez te dwie dziury na teren twierdzy wlewają się 
mrowia szturmowców, wspomagane przez SD-11. Na polu wrogie AT-AT miażdżone 
przez swoje imperialne odpowiedniki, same jednak ograniczyły mocno liczbę ciężkich 
jednostek Pellaeona. Wydawało się, że mury są już nie do obronienia. 
W mieście natomiast AT-ST Imperium ograniczały zapędy przeciwników, a cała 
przestrzeń za murami wypełniła się blasterowymi błyskawicami. Saperzy czekali, aż 
wróg zdobędzie strategiczne pozycje na terenie starego, opuszczonego miasta, by zawalić 
im zniszczone przez czas budowle na głowy. Llegh natomiast już miał dać rozkaz do 
odwrotu, kiedy z najbliższego wrogiego transportera AT-AT wyskoczył na mur 
Karmazynowy Gwardzista. 
Kanos, pomyślał Llegh, w którym nagle, nie wiedzieć czemu, ożyło wspomnienie 
zamordowanego Cyryla. Z wściekłością wypluł w nowego przeciwnika serię promieni z 
przerywacza fuzyjnego, po czym przekalibrował celownik i znów począł strzelać w 
zakutą w czerwień postać. Przeciwnik uniknął kilku pierwszych błyskawic, a przed 
następnymi schronił się za załomem w murze, natomiast sam wyciągnął ciężki karabin 
blasterowy i odpowiedział ogniem, trzeba przyznać – niezwykle celnie. Llegh musiał 
paść na brzuch i odturlać się za inny załom, jednocześnie osłaniając swoją ucieczkę 
ogniem z przerywacza. Kiedy już schował się we względnie bezpiecznym miejscu, 
zauważył, że ogniwo zasilające jest na wyczerpaniu; szybko sięgnął więc do pasa, aby je 
zmienić. 
I, niestety, pozwolił sobie na chwilę nieuwagi. 
Gwardzista natychmiast to wykorzystał. Rzucił się na Glottalphiba tak nagle, że ten 
zdążył jedynie odbić się na bok, by uniknąć zabójczego ciosu piką mocy. Klon Tierce’a 
uderzył szybko po raz kolejny, ale w tej samej sekundzie Llegh wyciągnął szponiastą 
łapę i chwycił jego prawą dłoń za nadgarstek, po czym to samo zrobił z lewą. W tej 
sytuacji mogliby się długo mocować, ale Krestchmar nie miał na to czasu; skorzystał z 
naturalnej zdolności układu oddechowego Glottalphibów i zionął w wizjer Gwardzisty 
chmurą ognia i siarki. Przeciwnik zakaszlał i krzyknął, pocąc się i dusząc pod maską, a to 
wystarczyło Wędrownemu Protektorowi, by chwycić go za płaszcz i zrzucić z murów. 
Nie czekał nawet, aż Gwardzista spadnie. Chwycił tylko swój przerywacz fuzyjny i 
widząc, że za umocnieniami fortecy sprawy mają się nieciekawie, pobiegł natychmiast na 
dół. 
Admirał Pellaeon westchnął ciężko. Swąd ozonu i głosy zbliżającej się bitwy raz za 
razem dobiegały do centrum dowodzenia, a jego rozkazy z każdą sekundą miały coraz 
mniejsze szanse na poprawienie sytuacji. Słyszał krzyki umierających żołnierzy oraz 
szczęk metalowych przegubów u nóg AT-ST. Nagle budynkiem coś zatrzęsło; to pewnie 
ostrzał SD-11 albo AT-AT. 
Holograficzne obrazy na stole taktycznym przestały być tak dokładne, aż w końcu 
Pellaeon nie był w stanie obserwować na bieżąco sytuacji poza budynkiem centrum 
dowodzenia. Zakaszlał tylko i opadł ciężko na fotel, opierając czoło na dłoni. Miał 
nieodparte wrażenie, że zawiódł; ponad cztery tysiące jego ludzi zostało zabitych, a ich 
ofiara szła na marne. Nie mógł zrobić nic, by ich ocalić. 
Nieprawda, zreflektował się, mógł uciec. 
Ale czy to by coś rozwiązało? 
- Proszę państwa - oświadczył uroczyście.- jestem z was dumny. Walczyliście i 
służyliście mi tak, jak to na bohaterów Imperium przystało.- wyjął pistolet blasterowy z 
kabury przy pasie.- Obawiam się jednak, że nie będę mógł dłużej korzystać z waszych 
usług. 

- Panie admirale.- odezwał się jeden ze szturmowców.- Na lądowisku na pewno 
jeszcze stoi jakiś wahadłowiec. Jeszcze może się pan ratować. Może pan przetrwać! 
- Dziękuję, żołnierzu.- odparł Pellaeon. Ze zdziwieniem dostrzegł, że nie ma ani 
strachu, ani drżenia w jego głosie; był po prostu gotów na śmierć. Tak samo, jak jego 
ludzie.- Nie mógłbym zostawić moich żołnierzy. Zbyt wielu z nas zginęło, walcząc o ten 
zapyziały kawałek skały, który tubylcy nazywają stolicą sektora...- westchnął.- Moi 
ludzie tu ginęli, więc i moim obowiązkiem jest zginąć razem z nimi. 
To mówiąc, podszedł do konsolety stanowiska łączności. Budynkiem znów zatrzęsło, 
a ze ścian odsypał się tynk. Admirał stanął nad klawiaturą i wpisał sobie tylko znaną 
sekwencję cyfr, po czym wydał kilka poleceń, które następnie przesłał do sieci 
nadajników wewnętrznych, rozsianych po całym systemie Świata Żniwiarza. 
Przygotował tę transmisję już jakiś czas temu. 
Niektórzy myśleli, że wydaje on emiterowi tarczy planetarnej polecenie 
autodestrukcji. Zdziwili się jednak, kiedy we wszystkich głośnikach usłyszeli 
powtarzającą się sekwencję słów. Powtarzała się ona najwyraźniej na szerokim paśmie 
łączności, i oblatywała całą planetę. Brzmiała: 
- Przybyszu, powiedz w Imperium, że spoczywamy tu, posłuszni jego prawom. 
Przybyszu... 
Pellaeon westchnął, zaciskając palce na kolbie swojego blastera. Napisał historię. 
Teraz był gotów umrzeć. 
Kir Kanos natomiast pozbył się wszelkich wątpliwości. Działania 
Głównodowodzącego Siłami Zbrojnymi Imperium nie miały w sobie nic z tchórzostwa. 
- Nie!- krzyknął, zrzucając hełm. Część obecnych w sztabie zamrugała zaskoczona, 
niektórzy nawet zareagowali, unosząc własne pistolety, ale Gwardzista nic sobie z tego 
nie zrobił. Uniósł tylko komunikator i rzucił:- Tu generał Kir Kanos, kod zero-siedem-
pięć-osiem. Przerwać atak. Powtarzam: przerwać atak!- spojrzał Pellaeonowi w oczy.- 
Synowie Imperium nie powinni zabijać siebie nawzajem. 
Admirał Garm Bel Iblis stał na unoszącej się pośrodku sali obrad Senatu platformie 
repulsorowej, słuchając kolejnej litanii zażaleń i niepowodzeń, jakie niektórzy 
zasiadający w tym szanownym gremium mieli mu do zarzucenia. Wysłuchiwał ich ze 
stoickim spokojem; przyzwyczaił się już do tego, iż jego kontrowersyjna osoba 
wzbudzała niechęć u maluczkich, zapatrzonych tylko na swój własny czubek nosa czy 
innego organu węchowego. Dlatego kilka lat temu zrezygnował z reprezentowania 
Corelli w Senacie i wrócił do wojska; po prostu miał dość polityki. 
Tymczasem polityka podążyła za nim. 
Obok admirała, poza dwoma żołnierzami z gwardii honorowej Nowej Republiki, stali 
Elegos A’kla i Ponc Gavrisom. Obaj milczeli, wiedzieli bowiem, że jeśli Bel Iblis nie 
podejmie walki na argumenty z politykami w Senacie, oni niewiele mu pomogą. 
A argumenty przeciwników corelliańskiego dowódcy były spore. Przede wszystkim 
osadzały się na doniesieniach z układu Corelli oraz raportach żołnierzy, którzy ocaleli z 
tamtej bitwy. Wreszcie bowiem cała prawda o konflikcie w tamtym systemie wyszła na 
światło dzienne. Dodatkowo „Requiem” generała Crackena dotarło ostatecznie do tego 
systemu, a jego dowódca nie omieszkał złożyć raportu z zaskakującego odkrycia, jakiego 
dokonał. 
Otóż układ Corelli był, jeśli nie liczyć milionów ton szczątków i galaktycznego 
śmiecia, absolutnie opustoszały. 
Co więcej, analiza szczątek wykazała, że Centrala Executor’s Lair także uległa 
zniszczeniu, a oddziały okupujące repulsory planetarne zmiecione przez nieznane 
mieszkańcom układu siły zbrojne. Analiza wykazała jednak, że za wypędzenie 

poimperialnej frakcji odpowiadają inne jednostki o rodowodzie imperialnym, o czym 
świadczyło chociażby użycie TIE Interceptorów czy niszczycieli klasy Imperial. W 
każdym razie z niewiadomych przyczyn i przez nieznanego sprawdę, Executor’s Lair 
zostało wygnane, a może nawet doszczętnie zniszczone. Stronnicy Bel Iblisa odczytywali 
to jako argument za jego taktyką; przeciwnicy odwrotnie. 
-...tak więc postuluję, żeby odwołać admirała Bel Iblisa z funkcji 
Głównodowodzącego Siłami Zbrojnymi Nowej Republiki, a na jego miejsce wezwać 
kogoś, kto poradzi sobie z wyzwaniami, jakie na niego czekają.- zakończył senator Iguao 
z Peirass III. 
- Jeśli można, chciałbym zabrać głos.- oświadczył senator A’kla. 
- Proszę bardzo.- powiedział Drool Reveel. 
- Jak wszyscy wiemy, Bitwa o Corellię zakończyła się porażką z militarnego punktu 
widzenia, ale sukcesem z politycznego. Jakby nie patrzeć, system pragnie wrócić do 
Nowej Republiki. Podobnie jest z praktycznie wszystkimi planetami, zajętymi przez 
frakcję Vadera. Okupiliśmy to wielkimi stratami, z tym wszyscy się zgodzimy. Ale nie 
można zapomnieć, że to dzięki admirałowi Bel Iblisowi udało nam się tyle osiągnąć. 
Niewątpliwym sukcesem jest, jak donieśli generałowie Antilles i Calrissian, zniszczenie 
Pogromcy Słońc i superniszczyciela klasy Sovereign. To wszystko zasługa dobrego 
planu. Opracowanego przez pana admirała. 
Razem z senatorem Gavrisomem, na polecenie szanownego gremium, mieliśmy 
obserwować admirała Bel Iblisa, by sprawdzić, czy nie łamie on swoich kompetencji i 
nałożonych na niego restrykcji. Ze swoich obowiązków wywiązał się co do joty i w 
sposób całkowicie legalny. Proponuję więc... 
- Jak to legalny!?- odezwał się ktoś z sal.- A „Requiem”? 
- Generał Goolcz może zaświadczyć, że decyzję o budowie „Requiem” podjął 
admirał Perm, admirał Bel Iblis natomiast postanowił go wykorzystać w celu zażegnania 
niebezpieczeństwa ze strony Pogromcy Słońc.- odparł Elegos.- I, gdyby tego nie zrobił, 
skazałby na śmierć miliony mieszkańców Commenoru, obywateli Nowej Republiki.- 
przypomniał. 
- Jeśli zaś chodzi o dalszy los „Requiem”- dodał Bel Iblis.- to decyzję pozostawiam 
Senatowi. Najrozsądniej byłoby zniszczyć tak potężną superbroń, albo wysłać do 
systemu Da Soocha, aby pełniła tam funkcje straconego nad Exaphi Devastatora 
„Vacuum”. 
- To się nie godzi, aby Nowa Republika w ogóle posiadała takie machiny!- rzucił 
senator Miatamia, Diamalanin. 
- Zgoda.- odparł Elegos.- Wracając jednak do meritum, proponowałbym zachować 
admirała Bel Iblisa na stanowisku Głównodowodzącego, natomiast cofnąć mu specjalne 
uprawnienia. Zastanowić się także nad wyborem nowego Prezydenta, skoro, jak 
wszystko na to wskazuje, Darth Vader zamordował Borska Fey’lyę. I naturalnie trzeba 
odwołać stan wojenny. 
- Odwołać!?- oburzył się ktoś z sali.- Przecież nawet nie wiemy, co z sektorem 
Nilgaard i ofensywą Kira Kanosa... 
Bel Iblis, który w tym czasie wysłuchał szeptu na ucho jednego z członków swojej 
gwardii honorowej, śmiechnął się i gestem przerwał mówiącemu senatorowi. 
- Z całym szacunkiem, ale już wiemy.- rzekł.- Właśnie dostałem informację, że 
komandor Llegh Krestchmar przyjął i podpisał wraz z admirałem Pellaeonem warunki 
zawieszenia broni z wojskami dowodzonymi przez Kira Kanosa! 

ROZDZIAŁ 
31 
- Luke, dobrze się czujesz?- spytała Mara, wchodząc do kajuty sypialnej na pokładzie 
„Peacemakera”. Jej mąż siedział na pryczy, medytując przy zgaszonym świetle i szumie 
niewielkich strumyków, a jego oddech i aura były wyważone i spokojne. A właściwie 
starały się być, bo za każdym razem, gdy już osiągał harmonię, wkradał się jakiś 
fałszywy ton, nutka bólu, która burzyła cały podjęty wysiłek. W rezultacie Skywalker, 
chociaż medytował przez dłuższy czas, niewiele przy tym odpoczywał. 
A wszystko to było wywołane przez przeżycie równie traumatyczne, co okropne. 
Przez śmierć jego siostry, Leii Organy Solo. 
- Tak.- odpowiedział w końcu Luke, otwierając oczy.- Po prostu trudno mi się 
pogodzić z tym, że już jej nie ma. 
- Domyślam się.- rzekła miękko Mara.- Nie odczuwam tego tak, jak ty, ale mi też jej 
brakuje.- westchnęła.- Ale nie zamierzasz chyba całego swojego pobytu na Naboo 
przesiedzieć tutaj, prawda? 
- Oczywiście, że nie.- Luke uśmiechnął się smętnie.- Mamy tu przecież coś do 
zrobienia. Vader wciąż nam zagraża. 
- To prawda.- kiwnęła głową Mara. W rzeczywistości Luke na zewnątrz nie użalał się 
nad sobą aż tak strasznie, jak można było się spodziewać. Co prawda jego aura była 
pełna smutku po poniesionej stracie, ale ostatecznie pamiętał o Kodeksie Jedi, a 
zwłaszcza o ustępie mówiącym o śmierci i o Mocy. Wiedział, że Leia zjednoczyła się 
teraz z duchami tych, co odeszli przed nią, z mieszkańcami Alderaanu, z dawnymi Jedi, 
być może nawet z Anakinem Skywalkerem. 
Nie, zreflektował się Luke, Anakin wciąż nie może zaznać spokoju. Przez Vadera. 
Trzeba jednak przyznać, że Skywalker całkiem nieźle funkcjonował pomimo tego 
bólu. Udało mu się wraz z Marą przekopać się przez archiwa, znajdując tylko kilka 
wzmianek o tym, że jego ojciec, już jako dziewięciolatek, samodzielnie zniszczył statek 
dowodzenia droidów Federacji Handlowej, która okupowała planetę pięćdziesiąt siedem 
lat temu. Ogłosili go bohaterem, aby wkrótce potem poleciał na Coruscant, szkolić się na 
rycerza Jedi. Archiwa na Naboo nie mówiły jednak nic więcej, ani o Anakinie 
Skywalkerze, ani o Lordzie Vaderze. Luke i Mara odwiedzili więc wiele miejsc, które 
były związane ze zmaganiami tamtego okresu: reaktor w pałacu, gdzie Obi-Wan Kenobi 
pokonał Lorda Sith, Dartha Maula, miasto Otoh Gunga oraz miejsce kremacji mistrza 
Jedi Qui-Gon Jinna. Luke chciał jeszcze zobaczyć archaiczne już myśliwce N-1, które 
brały udział w Bitwie o Naboo, a o których opowiadał mu jeden z jego Jedi, Daol. 
Myśliwce te miały podobne osiągi, jak późniejsze myśliwce TIE; były jednak mniej 
zwrotne i odrobinę wolniejsze, wyposażone za to w jako takie tarcze i wyrzutnię rakiet. 
Skywalker musiał przyznać, że pomimo swojego wieku, po pewnych usprawnieniach N-
1 mogłyby z powodzeniem wykonywać swoje zadania w czasach Rebelii, a może nawet 
wytrzymać jako podstawowy myśliwiec przewagi przestrzennej dłużej, niż osławione Y-
Wingi. Teraz jednak były zbyt przestarzałe i staroświeckie; aż dziw, że król Zapalo 
jeszcze je u siebie trzymał. 
A co ważniejsze, nie miały nic wspólnego z Darthem Vaderem. 
Król Zapalo dostarczył im listę miejsc szczególnie ważnych z punktu widzenia 
tradycji i historii planety, a które odegrały choćby marginalną rolę w Bitwie o Naboo. 
Lista ta była wciąż otwarta, a poza tym zostało jeszcze kilka pozycji: pomników, 

muzeów i innych przybytków kultury. Chociaż szansa na znalezienie czegokolwiek, co 
doprowadziłoby ich do prawdy o Vaderze, Luke i Mara postanowili z uporem godnym 
lepszej sprawy dokładnie zapoznać się z każdą informacją. 
- Chodźmy.- zdecydował Skywalker.- Musimy jeszcze przejrzeć zapisy z 
pamiętników gubernatora. Może on zauważył coś... 
Przerwał, bo nagle uderzyło go coś na kształt strumienia czarnej, lodowatej mazi, 
zasłaniającej światło. Z trudem utrzymał równowagę, ale zaraz się otrząsnął i spojrzał na 
swoją żonę. Oboje znali tę mroczną aurę; już raz się z nią spotkali, podczas Bitwy o 
Exaphi. 
- Wyczułaś to?- spytał Luke. 
Mara tylko kiwnęła głową. 
- To on.- szepnęła, mrużąc oczy. 
- Mistrzu Skywalkerze, tu król Zapalo!- odezwał się komlink przy pasie mistrza 
Jedi.- Odbiór! Mistrzu Skywalkerze... 
- Odbiór.- odezwał się Luke. 
- Mistrzu Skywalkerze! Nie uwierzysz! Na orbicie Naboo pojawił się niszczyciel 
klasy Super! Sensory mówią, że nazywa się on „Executor II”! 
- Rozumiem.- odparł Skywalker, siląc się na spokój. Mara zbladła. 
Szukali śladu Vadera, tymczasem to on znalazł ich. 
Darth Vader czuł wyraźnie świetlistą sygnaturę w Mocy, która mogła oznaczać tylko 
Luke’a Skywalkera. Tak, to na pewno był on, co więcej, wiedział, że mistrz Jedi już 
wyczuł jego obecność. Zaiste, był najpotężniejszym użytkownikiem Mocy w swojej 
epoce. 
A raczej prawie najpotężniejszym, pomyślał Vader. 
Czarny Lord spojrzał za iluminator, na błękitno-zieloną tarczę planety Naboo, ale w 
jego ukrytym za złowrogą maską spojrzeniu nie było śladu nostalgii; ta pusta w środku 
bryła błota obchodziła go tyle, ile pierwsza lepsza kula, zawieszona w próżni. A może 
nawet mniej. Wszelkie resztki jakichkolwiek związków z tym światem już dawno 
wyparowały, wyrzucone z pamięci przez znacznie ważniejsze informacje. Właściwie 
Vader nie miał żadnych wspomnień związanych z Naboo. A odzyskanie ich nie miało dla 
niego znaczenia. 
Najważniejszym zadaniem było schwytanie i zabicie Luke’a Skywalkera. 
Mroczny Lord Sith ucieszył się, kiedy wyczuł zejście jego siostry, Leii Organy Solo. 
Wiedział, że w przyszłości mogła ona stać się zagrożeniem dla jego potęgi; mimo swoich 
lat ciągle miała niewykorzystany potencjał. Wkrótce potem odebrał jednak zniknięcie 
aury Rova Fireheada, ale nie przejął się tym zbytnio. Porywczy Ho’Din stał się ostatnio 
bardzo uciążliwy, i w sumie ktoś, kto go zabił, oszczędził Vaderowi wiele kłopotu. 
Jedyną przeszkodą na drodze do absolutnej dominacji był teraz tylko Zakon Jedi i jego 
założyciel. 
- Generale Grant, połączcie mnie z władcą tej śmiesznej planety.- zagrzmiał Czarny 
Lord, dysząc. 
- Jak sobie życzysz, panie.- odparł generał, wydając następnie polecenia swoim 
podwładnym z obsługi mostka. Vader podszedł natomiast do jednej z konsolet 
komunikacyjnych, oczekując na przekierowanie połączenia. Kiedy „Executor II” leciał 
przez nadprzestrzeń, Czarny Lord zapoznał się z podstawowymi informacjami na temat 
planety Naboo, w tym z nazwiskiem aktualnego władcy, które właśnie wygrzebywał z 
pamięci. 
- Królu Zapalo.- rzucił bez ogródek, kiedy na ekranie pojawiła się sylwetka 
monarchy.- Na twojej planetce ukrywa się ktoś, kogo Executor’s Lair uważa za 

zagrożenie i kto powinien zostać natychmiast doprowadzony przed moje oblicze. Wiesz, 
o kim mówię. 
- Ależ Lordzie Vader...- zaczął król, jąkając się.- Jesteśmy tylko niewielką planetą na 
uboczu, nie mieszamy się ani do galaktycznych konfliktów, ani do polityki. Nie mam 
pojęcia, co... 
- Milczeć!- warknął Mroczny Lord Sith.- Twój świat mnie nie interesuje. Chcę 
Luke’a Skywalkera! 
- Ale skąd pomysł, że on w ogóle jest na Naboo?- Zapalo usiłował grać na zwłokę.- 
Nawet jeśli się tu pojawił, nikt mi nie doniósł, że mistrz Jedi przebywa wśród moich 
poddanych, nie mam więc pojęcia, czy kiedykolwiek postawił stopę na tej planecie... 
- Nie graj ze mną, królu!- rzucił Czarny Lord, dysząc, a po drugiej stronie kanału 
niewidzialna ręka zaczęła ściskać gardło monarchy.- Wiem, że Skywalker tu jest! I 
wiem, że ty wiesz! Wydaj mi go natychmiast! 
- Ale... to jakieś nieporozumienie...- wydyszał Zapalo przez zaciśniętą krtań. 
- Tak sądzisz?- spytał Vader, po czym spojrzał na Granta.- Generale, proszę 
spacyfikować jakiś obiekt na powierzchni. Pańscy artylerzyści mają pełną dowolność. 
- Tak jest!- rzucił Grant i poszedł wydawać rozkazy. 
- Nie, Lordzie Vader... nie możesz...- zaprotestował król, ale wtem działa 
turbolaserowe „Executora II” ożyły, bombardując jedną z wiosek jakieś dwa tysiące 
kilometrów na wschód od stolicy planety. 
- Może chciałbyś, królu, abym celował bliżej stolicy?- zapytał Czarny Lord, 
eksponując brak szacunku.- A może nawet w sam pałac? 
- Ja...- zawahał się król.- Nie.- mruknął złamany.- Muszę chronić swoich poddanych.- 
westchnął.- Skywalker jest na Naboo. Nie dam rady go jednak do ciebie sprowadzić, 
Lordzie Vader. Musisz kogoś po niego przysłać. 
- Osobiście przybędę, by się nim zająć.- zapewnił Mroczny Lord Sith.- Wystaw mi 
go tylko. 
- Myślę... myślę, że to się da zrobić, Lordzie Vader. 
- Tylko uważaj.- ostrzegł Czarny Lord.- Skywalker bez problemu wyczuje podstęp. 
Musisz być ostrożny, jeśli to ma się udać. Inaczej więcej twoich poddanych zginie.- 
dodał. 
- Postaram się.- odparł ponuro Zapalo, od dłuższego czasu nie patrząc prosto w 
obiektyw.- Bez odbioru. 
- Admirale, proszę przygotować mój prom.- polecił Vader, kiedy król przerwał 
połączenie.- Schodzę na powierzchnię. 
Luke właśnie wychodził wraz z Marą z hangarów portu kosmicznego na ulice Theed, 
kiedy jego komlink odezwał się ponownie. Spojrzał więc niespokojnie na żonę i uniósł 
urządzenie do ust, mówiąc: 
- Skywalker, odbiór. 
- Mistrzu Jedi, tu król Zapalo.- dał się usłyszeć zniekształcony nieco głos monarchy.- 
Chodzi o Vadera. Wkrótce wyląduje w mieście. Jeśli się pospieszycie, może uda się 
zastawić na niego pułapkę. Spotkajmy się na końcu alei cmentarnej dla zasłużonych, za 
trzy godziny. 
Luke spojrzał na Marę, która lekko, prawie niezauważalnie, pokręciła głową. Ona 
też, podobnie, jak jej mąż, wyczuła nutkę nieszczerości i fałszu w słowach króla. Zdawał 
się on nie mówić im wszystkiego. 
Skywalker zdecydował, że nie ma czasu na podchody. Trzeba zagrać w otwarte karty. 
- Wasza Wysokość nie mówi nam wszystkiego.- stwierdził.- O co chodzi? 

Zapalo westchnął. To była jego druga rozmowa z potężnym użytkownikiem Mocy w 
ciągu ostatniego kwadransa, a był zmęczony, jak nigdy w życiu. 
- To Vader.- rzekł, skruszony.- Zbombardował jedną z wiosek dwa tysiące 
kilometrów na wschód stąd. Zagroził, że będzie atakował dalej, jeśli mu was nie wydam. 
Nie miałem wyboru. Nie mamy czym się bronić... 
- Rozumiem.- rzekł spokojnie Luke, patrząc na Marę. Rzeczywiście, wyczuli jakieś 
zakłócenie w Mocy, ale nie było ono znaczne i się specjalnie nie zastanawiali nad jego 
przyczyną. W każdym razie nie dłużej, niż nad podobnym echem parę dni temu, 
odleglejszym, ale silniejszym. Zbyt dużo działo się na miejscu i zbyt wiele mieli na 
głowie.- Proszę powiedzieć Vaderowi, że udało się Waszej Wysokości nas oszukać. My 
zaś będziemy czekać na niego w umówionym miejscu. Koniec alei cmentarnej dla 
zasłużonych, tak? 
- Tak.- rzekł król z wyraźną ulgą.- Za trzy godziny. I... dziękuję, mistrzu Jedi..- 
powiedział, po czym od razu się rozłączył. 
- Chcesz się z nim zmierzyć?- spytała Mara, kiedy Luke przypiął komlink z 
powrotem do pasa.- Tak bez odpowiedniego przygotowania? 
- Ćwiczyliśmy całą drogę.- odparł.- A teraz nie ma czasu do stracenia. Bardziej 
gotowy już nie będę. Poza tym - uśmiechnął się do niej.- mam jeszcze ciebie. 
- To ci prawdziwa przewaga.- prychnęła Mara, ale poprawiła miecz świetlny, 
zwisający u pasa.- Chodźmy więc. 
Klapa od sufitu w jednym z korytarzy na „Executorze II” odpadła i wyjrzała przez 
nią męska głowa, sondując Mocą otoczenie w poszukiwaniu jakichś przypadkowych 
świadków jej pojawienia się. Kiedy nikogo nie wyczuła, szepnęła: 
- Droga wolna. Możemy iść. 
- Pilnuj swojej koncentracji, Brakissie.- odparł mężczyźnie jakiś żeński głos.- Teraz 
to przede wszystkim ty chronisz nas przed wykryciem przez Vadera. 
- Jak się tyle lat ukrywało przed Jedi, to technika Quey’tek jest prawie tak naturalna, 
jak oddychanie.- odparł Brakiss, mówiąc o starej sztuczce, polegającej na wyciszeniu 
swojej aury w Mocy.- Co prawda ukrycie także waszych sygnatur stanowiło pewne 
wyzwanie, ale sami sporo mi w tym pomogliście. 
- Nawet jeśli, to sami na pewno nie dalibyśmy rady.- odparł Werac Dominess, 
wyskakując za Brakissem na podłogę. 
- Dobra, to co teraz?- spytała Wieiah, kiedy dołączyła do swoich przyjaciół.- na 
pewno nie możemy tutaj zostać. 
- Oczywiście, aniołku.- zgodził się Brakiss, zagłębiając się w Moc na tyle, na ile 
mógł bez zakłócania techniki Quey’tek, i poszukał aury Mrocznego Lorda Sith. Nie było 
to trudne, gdyż taka potęga była bez problemu wyczuwalna pewnie i dwa systemy dalej, 
więc nie miał najmniejszych kłopotów z ustaleniem jego położenia. Nie ulegało 
wątpliwości, że odlatywał właśnie z „Executora II”. W kierunku najjaśniejszej aury w 
systemie, do którego zawitali. 
- Odleciał stąd.- Wieiah też uzywała Mocy do śledzenia sygnatury Vadera.- A tam, 
gdzie poleciał, jest mistrz Luke! Tam będzie bitwa! 
- Ale gdzie jesteśmy?- spytał Werac, który nie miał doświadczenia w takich 
praktykach z Mocą. Nawet techniki Quey’tek, której pospiesznie nauczył go Brakiss, nie 
zdołał porządnie opanować.- Nad Yavinem? Noquivzorem? Coruscant? 
- Nie mam pojęcia.- odparł szczerze Brakiss.- Ale chyba powinniśmy pomóc 
Luke’owi w walce z Vaderem. Sam może nie dać rady. 
- Możesz mieć rację.- przyznała ponuro Wieiah.- Mistrz Luke jest najpotężniejszym 
żyjącym Jedi, ale nawet on może być w opałach. Trzeba mu pomóc. 

- A co z tym superniszczycielem?- spytał nagle Dominess.- Przecież to potężna 
machina! Nie można jej im tak zostawić! 
- A co chcesz z nią zrobić, Werac?- spytał Brakiss, patrząc nieswojo na Zabraka; 
jeszcze się nie przyzwyczaił do tych jego tatuaży, przez które wyglądał, jak jego starszy 
odpowiednik; groźnie i nieustępliwie. 
- Zniszczyć.- odparł Dominess z rozbrajającą szczerością. Jedi spojrzeli na niego 
dziwnie. On zaś zebrał się w sobie, powołując się w duchu jeszcze raz na swoje 
postanowienia z Corelli.- To jest do zrobienia.- powiedział, wskazując na swoje świeże 
tatuaże.- Mogę udawać Weraca Dominessa z przyszłości i oszukać załogę 
superniszczyciela, potem wejść na mostek i... jakoś to załatwić. 
- Ty może tak.- rzekła Wieiah, okręcając kosmyk włosów wokół palca.- Ale co z 
nami? Nie sądzę, abyśmy dali radę przemknąć za tobą na mostek niezauważeni. 
Werac wziął głęboki oddech. 
- Dlatego muszę zrobić to sam. 
Brakiss i jego ukochana spojrzeli na swojego ucznia, zaskoczeni. 
- Zaufajcie mi!- kontynuował Werac.- Długo mnie szkoliliście, dam sobie radę! 
Pójdę na mostek i przekonam załogę, że teraz ja tu rządzę i żeby odlecieli. 
- Nie dasz rady.- zaprotestowała Wieiah.- Nie masz przeszkolenia w sztuczkach 
myślowych... 
- Ale jestem Zabrakiem, który w przyszłości miał zostać maszyną do zabijania!- 
zapewnił żarliwie Werac.- Ta reputacja z pewnością wystarczy. A jeśli nie...- wzruszył 
ciężko ramionami.- Cóż... to jest wojna. A na wojnie trzeba ponosić ofiary. 
- Werac...- zaczął Brakiss, ale widząc determinację Zabraka, zamknął usta, 
dochodząc do wniosku, że nic tu nie wskóra.- Uważaj na siebie. I nie daj się zabić. 
- Dobrze, mistrzu.- Dominess skłonił się z szacunkiem.- A wy nie pozwólcie zginąć 
mistrzowi Skywalkerowi.- odwrócił się i poszedł w stronę turbowind. Obrócił się tylko 
na chwilę i zawołał na odchodne:- Niech Moc będzie z wami! Przyda się! 
- Tak.- mruknęła Wieiah, patrząc za nim. Z jakiegoś powodu miała złe przeczucia.- 
Na pewno się przyda... 
Gdy prom klasy Sentinel Lugzana wyskoczył z nadprzestrzeni, potwór od razu 
odebrał wzbierającą falę mroku i nienawiści, kipiącą z jednego źródła. Od razu, niemal 
instynktownie je zidentyfikował, odczuwając ponurą satysfakcję. Tak, to Vader. Tylko 
on stoi na drodze do prawdziwej potęgi. On i... 
Nagle poczuł coś jeszcze. W systemie Naboo było więcej użytkowników Mocy, a 
wszyscy należeli do Zakonu Jedi. Jaskrawa, kłująca w oczy aura na powierzchni planety 
mogła należeć tylko do Luke’a Skywalkera. Lugzanowi ciężko było powiedzieć, czy jest 
on tam sam, czy nie. Wiedział natomiast, że jeszcze jeden, sprawny, chociaż niezbyt 
doświadczony osobnik znajduje się właśnie na pokładzie „Executora II”, a dwóch... to 
było dziwne. Dwóch Jedi wyskoczyło za nim z nadprzestrzeni! 
Głowa Lugzana była wyjątkowo nieprzyzwyczajona do myślenia. A kiedy jeszcze 
nastąpił dysonans między dwoma dyrektywami zaprogramowanymi przez Maareka 
Stele’a, potworny mutant zmrużył swoje owadzie oczy i chwycił się za głowę, nie 
wiedząc, co robić. Z jednej strony jakiś głos mówił mu, że ma zabić Jedi, i to jak 
najwięcej, drugi zaś – co najśmieszniejsze, tak samo brzmiący – namawiał do 
rozprawienia się z Czarnym Lordem, i to raz na zawsze! A Lugzan, przez większość 
życia indoktrynowany i przyzwyczajany do słuchania rozkazów, po prostu nie wiedział, 
co zrobić. Jego prom schodził tymczasem w atmosferę planety. 

Już miał brać kurs na Theed, by przechwycić Lorda Vadera, gdy nagle go olśniło, aż 
się sam zdziwił, że wpadł na taki pomysł. Przecież ma szturmowców! I jeszcze ich nie 
używał! Jasne! Muszą się rozdzielić! 
Tylko teraz kto kogo ma zaatakować? 
Wszystko jedno, pomyślał Lugzan, wystarczy, że zajmą ofiarę na tak długo, żeby mi 
nie uciekła. 
- Polecicie przechwycić Lorda Vadera.- wychrypiał.- Ja tutaj wyskoczę. 
- Ależ...- zdziwił się kapitan oddziału.- Lorda Vadera? Naszego pana? 
- Nie jest już waszym panem.- odparł mrukliwie Lugzan.- Teraz rządzi wami Maarek 
Stele. 
Żołnierz chciał zaprotestować, ale w tym momencie coś mu się odblokowało w 
głowie; ukryty rozkaz, że ma słuchać Lugzana we wszystkim. Nawet gdyby kazał mu i 
jego ludziom popełnić samobójstwo. 
Nawet, gdyby kazał atakować Vadera. 
- Tak jest.- powiedział tylko, stukając obcasami. 
Lugzan uśmiechnął się pod maską i spojrzał za iluminator. Zanosiło się na deszcz. 
Morze nawet na burzę. Tym lepiej; jego zbroja miała pewne właściwości maskujące i 
pochłaniające światło, im go mniej, tym łatwiej mu będzie zaskoczyć Jedi. Chociaż z 
drugiej strony, ciężko było ukryć gigantycznego stwora, przypominającego nietoperza z 
owadzim odwłokiem, ale Lugzan już nieraz zaskakiwał Jedi. Jego zdaniem zbytnio ufali 
w Moc i zmysł niebezpieczeństwa; a on był bardzo trudny do wykrycia. 
Otworzył luk i zszedł po rampie, kiedy prom przelatywał nad jakimś bagnem. Nie 
było to może idealne miejsce do walki dla ogromnego, skrzydlatego wojownika, ale w 
siedzibie Rady Jedi na Noquivzorze zwinął skrzydła i poradził sobie nienajgorzej. Teraz 
też tak będzie. 
Spojrzał jeszcze na wskazania sensorów; prom z dwoma Jedi na pokładzie 
utrzymywał się niecały kilometr za nimi, chociaż ten dystans zdawał się zmniejszać. 
Trzeba więc było działać szybko. Lugzan nie tracił więcej czasu na przemyślenia, do 
których i tak nie miał głowy. Zdał się po prostu na instynkt. 
I skoczył. 
Corran i Kyle lecieli za promem klasy Sentinel, odkąd namierzyli go za pomocą 
sensorów. Trochę ich z początku zdziwił widok superniszczyciela na orbicie Naboo, ale 
był daleko i najwyraźniej nie miał zamiaru reagować, gdyż nawet nie wysłał patroli 
myśliwskich, aby przechwyciły oba statki. A może nie zamierzał gościć tu długo... 
W każdym razie Katarn i Horn weszli za Lugzanem w atmosferę Naboo i podążyli 
jego śladem ponad bagnami, lasami i mokradłami, co jakiś czas mijając niewielkie 
wioski i miasta. Z początku trzymali dystans, nie chcąc gospłoszyć, ale ostatecznie dali 
sobie z tym spokój; mieli dopaść zabójcę Jedi, a nie go śledzić. Zwłaszcza, że nieopodal 
zbierały się burzowe chmury, a Corran nie chciał ryzykować, że w ich prom trafi piorun. 
Przyspieszyli więc, widząc, że Sentinel z kolei trochę zwolnił. Dystans między nimi 
zwiększał się z każdą sekundą; byli jak metalowe ptaki, polujące na siebie nawzajem. 
Nagle promem klasy Lambda Akademii Jedi coś gwałtownie zatrzęsło. 
- Co jest?- zdziwił się Kyle, ale wszystko stało się jasne, gdy w bocznym 
iluminatorze błysnęła purpurowa poświata.- Zgub go, Corran!- rzucił, chwytając za swój 
miecz świetlny. 
- Mam taki zamiar!- rzucił Horn przez zaciśnięte zęby, rozpoczynając serię szalonych 
manewrów, z beczkami i wywrotami na czele.- Ale się cwaniak trzyma! 
Promem znów zatrzęsło, a od płata odleciał kawałek durastali. 
- Lepiej proś o cud!- rzucił Corran.- Albo odetnij kawałek promu, którego się czepił! 

- Chyba wolę zaufać ostrzu...- zaczął Kyle i już miał wstawać, kiedy spojrzał na 
sonar.- Chociaż nie... spójrz! 
Corellianin spojrzał na wskaźniki sensorów i uśmiechnął się mimo woli. 
Za nimi leciał „Sokół Millennium”. 
Anakin wyskoczył z nadprzestrzeni po przeciwnej stronie globu, niż Lugzan, Kyle i 
Corran, a wcześniej „Executor II”, i od razu skierował się na orbitę. Jacen i Jaina od razy 
wyczuli mroczną aurę Vadera, oraz jasne punkty, którymi byli Corran Horn i Kyle 
Katarn, a w innym miejscu globu Mara Jade Skywalker i jej mąż. Mistrz Jedi był 
prawdopodobnie w niebezpieczeństwie, a, jak twierdził młody Solo, bez nich sobie nie 
poradzi. Chociaż bliźniacy nie bardzo wiedzieli, jak się maja ustosunkować do przekonań 
Anakina, to jednak mimo wszystko byli padawanami małżeństwa Skywalkerów. Jeżeli 
istniały przesłanki mówiące, że mogą ich uratować, to powinni za nimi podążyć. 
Zdziwili się jednak, kiedy Anakin nie wziął kursu na Theed, lecz skierował się w 
inną stronę. 
- Gdzie lecisz?- spytała Jaina. 
- Wyczuwam coś.- mruknął w odpowiedzi młody Solo.- Bluźniercze pogwałcenie 
Mocy. 
- Dziwne, nic nie czuję.- odparła jego siostra.- Jesteś pewien, że coś tam jest? 
- To umie się maskować w polu Mocy.- odparł Anakin spokojnym, chociaż pełnym 
determinacji, głosem.- Ale nie ukryje faktu, że jest sztuczne.- spojrzał na Jainę.- To 
zapewne jakiś Reborn, ale inny. Dziwniejszy, potężniejszy. 
- Reborn?- zdziwiła się Jaina.- Skąd... 
- Nieważne.- mruknął Anakin, wskazując za iluminator. Jego siostra wytężyła wzrok, 
i na tle ciemnych, burzowych chmur dostrzegła punkcik, z każdą sekundą się 
powiększający. Wyczuła, że to tam przebywają teraz Kyle i Corran, ale odkryła również, 
że ich aury są jakby ciemniejsze i bardziej zdeterminowane, niż zawsze. W miarę 
zbliżania się zauważyła też, że ich statek wykonuje szalone manewry, a do jednego z 
jego płatów przyczepiona jest jakaś dziwna, skrzydlata postać… Jej sygnatura w Mocy 
była jednak zagmatwana i niewyraźna, jakby maskowana... i sztuczna. 
- Powiedz Jacenowi, żeby wziął ten swój nowy bicz świetlny i niech wyjdzie 
strząsnąć to z promu Akademii!- rzucił Anakin.- I idź do wieżyczki! 
- Trafię w prom!- zaprotestowała Jaina. 
- Więc przejmij stery, ja pójdę. 
Anakin rzucił się więc do jednej z wieżyczek i wrzasnął: 
- Jacen! Masz szansę zrobić użytek ze swojego bicza! 
- Słyszałem!- odparł starszy Solo. Przez całą kilkudniową podróż rozmontowywał on 
mandaloriańską zbroję, by z jej włókien skręcić bicz świetlny z prawdziwego zdarzenia; 
taki, jaki miała Lumiya. Musiał przyznać, że nieźle mu to wyszło i chociaż był on 
krótszy od egzemplarza Ręki Imperatora, sprawiał ogromne wrażenie. Dodatkowo można 
było go usztywniać, więc mógł służyć także jako świetlna lanca albo dłuższy miecz. Była 
więc to broń bardzo potężna i groźna w rękach wyszkolonego wojownika. 
A Jacen miał po raz pierwszy szansę wypróbować ją w boju. 
Podbiegł więc do luku awaryjnego i przypiął się pasami do uchwytów w ścianach, 
aby szybkość i wiatr nie ściągnął go i nie zrzucił, kiedy wyjdzie na zewnątrz. Następnie 
wcisnął przycisk podnośnika i wysunął się na zewnątrz, trzymając liny. Wiatr smagał go 
po twarzy, a dodatkowo zaczęło padać, więc krople deszczu boleśnie wżynały się w 
skórę. Ale zmusił się do spokoju i wypatrzył skrzydlatego przeciwnika, wczepionego w 
prom Akademii i siekającego mieczem po jego płatach. Kątem oka zauważył też, że 
Anakin już siedzi w wieżyczce i stara się wycelować w robiący szalone manewry statek. 

- Zbliż się do niego!- rzucił przez komlink do siostry. 
- Już się robi! 
„Sokół” poleciał jeszcze szybciej, tnąc powietrze. Jacen mocniej chwycił się swojej 
uprzęży. 
Następnie, kiedy uznał, że jest już dostatecznie blisko, trzasnął biczem i uaktywnił 
go. Świetlisty, zielony wąż zatańczył w jego dłoni, posłusznie smagając wiatr. Byli już 
kilkadziesiąt metrów za Lugzanem... kilkanaście... 
- Odbij w prawo!- rzucił Jacen, ale jego siostra już rozpoczynała ten manewr. 
Zabójca Jedi najwyraźniej nie przejmował się z początku nadlatującym „Sokołem”, ale 
jak tylko bicz świetlny zatańczył w dłoni młodego Solo, od razu przeniósł na niego swoje 
zainteresowanie. Rozpiął skrzydła i odskoczył, chcąc rzucić się na Jacena. 
Młody Solo nie stracił jednak animuszu. Błyskawicznie trzasnął z bicza, uderzając 
Lugzana w jego, uodpornioną przeciwko świetlnej broni, zbroję Shadowtroopera. Nie 
zrobiło to na potwornym mutancie większego wrażenia, ale Jacen się nie zrażał; uderzył 
jeszcze raz, tym razem w niechronione cortosisem skrzydło zabójcy Jedi, a potem, kiedy 
Lugzan był coraz bliżej, w następne. I jeszcze raz. I jeszcze. 
Potwór krzyknął z bólu, czując, jak bicz świetlny rozdziera mu skrzydła. Czuł, że 
daleko nie poleci, jeśli tak dalej pójdzie; co więcej, grozi mu upadek. Warknął więc coś i, 
lecąc nieporadnie, zanurkował w las, rozciągający się pod nimi. Dał tym samym spokój 
promowi Akademii Jedi i „Sokołowi Millennium”. Anakin posłał za nim jeszcze tylko 
salwę z działek, ale potem dał sobie spokój. 
- Czy to ty, Han?- odezwał się przez komlink głos Corrana Horna.- Dzięki za 
ratunek! Widzę, że Jacen wziął od Kama instrukcję obsługi bicza... 
- Taty tutaj nie ma.- odparła powoli Jaina.- Jestem tylko ja, Jacen i Anakin. 
Przybyliśmy na pomoc wujkowi Luke’owi... 
- Więc może dla odmiany pomożecie nam z tym tutaj?- zaproponował nagle Katarn.- 
To dość upierdliwa bestia, i to w dodatku niebezpieczna. Wymordowała wszystkich 
członków Rady Jedi, którzy byli na Noquivzorze. 
Na „Sokole” zapanowała nagle dziwna, niezręczna cisza. Rada Jedi zgładzona? Jak 
to? 
- To bluźnierstwo musi zostać powstrzymane.- zdecydował w końcu Anakin.- 
Lądujmy. Musimy się nim zająć! 
Werac Dominess, wytatuowany i odziany w czarną, luźną szatę, szedł przez 
„Executora II”, starając się nadać swojej aurze i twarzy groźny, surowy wyraz. 
Groteskowe malowidła na całej czaszce trochę mu w tym pomagały, jednak zdawał sobie 
sprawę, że jeden fałszywy ruch i zostanie zdemaskowany. I wtedy spacerek się skończy. 
Mijał po drodze szturmowców, oficerów i żołnierzy Marynarki, ale tylko kilku 
odważyło się spytać go, kim jest i co tu robi. Widocznie albo nie pamiętali poprzedniego 
Weraca Dominessa, albo doszły do nich słuchy, że zginął. Za każdym razem jednak 
Zabrak chwytał za rękojeść swojego podwójnego miecza, przykładał do krtani 
rozmówcy, po czym wściekle rzucał swoje imię, mówiąc czasem, że wykonuje polecenia 
Dartha Vadera. Szturmowcy nie mieli powodu, żeby mu nie wierzyć; widocznie plotki o 
zabójczym Zabraku rozchodziły się po Executor’s Lair szybko, a nikt nie uznał za 
stosowne poinformować zwykłego, szarego żołnierza, że przybysz z przyszłości już nie 
żyje. 
A Werac postanowił to wykorzystać. 
Schody zaczęły się, kiedy wszedł na mostek. Generał Grant, który w danym 
momencie kontrolował wybór kolejnego, potencjalnego celu dla swoich artylerzystów, 

spojrzał na Zabraka zaskoczony. Dominess zrozumiał, że teraz będzie musiał wykazać 
się nie lada zdolnościami aktorskimi, żeby utrzymać swoją fasadę. 
- Kim jesteś!?- warknął.- Co robisz na mostku!? Straż... 
-...nie będzie konieczna.- odparł Werac cichym, złowrogim głosem.- Jestem tu z 
polecenia Lorda Vadera. Opuszczamy ten system. 
- Słucham!?- zdziwił się Grant.- Ale przecież on jest na powierzchni! Nie możemy... 
- Kwestionujesz rozkazy samego Lorda Vadera?- spytał złowrogo Dominess, stając 
krok bliżej. 
- Kwestionuję.- Grant nie dał się zastraszyć.- Skąd mam wiedzieć, że jesteś od 
naszego pana? I kim ty w ogóle jesteś? 
- Jestem Lord Sith, Werac Dominess.- odparł Zabrak.- I daję ci ostatnią szansę na 
wykonanie polecenia! 
- Kłamiesz.- Grant uśmiechnął się złowrogo na swojej starej, pooranej zmarszczkami 
twarzy.- Werac Dominess zginął na Roon. Wiem, bo byłem tam i słyszałem, co mówił 
Firehead i Stele. Straże, brać tego oszusta! 
Uczeń Jedi westchnął; był na to przygotowany. Przypomniał sobie jeszcze raz swoje 
postanowienie z Corellii i utwierdził się w przekonaniu, że musi być gotów na najwyższe 
poświęcenie. Szybkim ruchem ręki przywołał Moc i wcisnął przycisk blokujący wejście 
na mostek. 
Następnie wyjął rękojeść swojego miecza świetlnego i wyciągnął powoli najpierw 
jedno ostrze, potem drugie. Szturmowcy i załoga mostka patrzyła na niego, urzeczona, 
jak na anioła ciemności, który zaraz wymierzy im sprawiedliwość. Werac postanowił 
więc wykorzystać swoją przewagę. 
Rozpoczął się taniec śmierci. 
Dominess machał swoimi dwoma ostrzami, blokując strzały blasterów i tnąc po 
ciałach i korpusach przeciwników. W miarę, jak walczył, dookoła słychać było coraz 
więcej jęków rannych i umierających, a od ścian odbijały się rykoszetem kolejne odbite 
blasterowe błyskawice. Generał Grant zginął pierwszy; odbity strzał uderzył go prosto w 
serce. 
Po paru minutach było po wszystkim. 
Werac wiedział, że jęki rannych i odgłosy walki ściągną wkrótce na mostek nowych 
przeciwników, a na to nie miał czasu. Uświadamiał też sobie, że nie ma ucieczki. Mógł 
zrobić tylko jedno. 
Dopadł do stanowiska sternika i obrócił „Executorem II” w taki sposób, by 
wycelować dziobem prosto w planetę. Wiedział, co się stanie, jeśli teraz wskoczy w 
nadprzestrzeń. Dokładnie taki sam manewr wykorzystał Irek Ismaren podczas Bitwy o 
Exaphi, by zniszczyć republikański Devastator „Vacuum”. Wtedy poskutkował; teraz 
pewnie też tak będzie. 
Przeskoczył przez kładkę pośrodku mostka i wylądował przy stanowisku innego 
oficera, wykonując pospiesznie procedury niezbędne do wejścia w nadprzestrzeń. Werac 
dokończył robić, co miał do zrobienia, po czym, właściwie bez zastanowienia, pociągnął 
za awaryjną dźwignię hipernapędu. 
I czując, że śmierć jest blisko, że wkrótce zjednoczy się z Mocą, uśmiechnął się. 
Corran posadził prom na polanie koło „Sokoła Millennium”, i nie tracąc czasu 
wyszedł wraz z Kylem na zewnątrz, dołączając do trójki dzieci Hana i Leii. Jacen 
wyłączył swój bicz i przypiął go sobie do pasa, gotów jednak w każdej chwili zrobić z 
niego użytek. Jaina trzymała się blisko niego, poza rękojeścią swojej broni w jednej ręce 
uzbrojona w pistolet Merr-Sonn „5”. Dzięki psychicznej więzi z bratem bliźniakiem 
jedno reagowało na impulsy i odruchy drugiego, wzajemnie się uzupełniając i 

ubezpieczając. Anakin, dzięki swojemu dziwnie wyczulonemu kontaktowi z Mocą, 
prowadził całą ekipę, poszukując ukrywającego się gdzieś w okolicy Lugzana. Zgodnie z 
jego przeczuciami potwór wylądował gdzieś w lesie, i postanowił się zaczaić, mając 
nadzieję na zaskoczenie ekipy Jedi od tyłu. 
Nie wiedział, że nie da rady zaskoczyć Anakina Solo. 
- To bezcelowe.- mruknął w pewnym momencie Kyle.- Po tym lesie możemy łazić i 
miesiąc, a i tak go nie znajdziemy. Jego aura jest zbyt rozmazana, nie namierzymy go. 
- To nic.- odparł Jacen.- Anakin go czuje. 
- Naprawdę?- zdziwił się Corran.- Na Exaphi ledwo panowałeś nad sobą. Coś się 
zmieniło? 
- Tak.- mruknął najmłodszy Solo, a przez jego twarz przemknął cień. Przesunął dłoń 
po policzku.- Dorosłem. 
Corran i Kyle spojrzeli na siebie, ale postanowili, że nie będą drążyć tego tematu. 
Śmiertelnie niebezpieczny, mroczny przeciwnik czaił się w tym lesie, a oni musieli go 
unieszkodliwić. Musiał zapłacić za swe zbrodnie. 
- Tamtędy.- wskazał Anakin i ruszył w drogę. Wciąż był osłabiony głodem i brakiem 
snu, jednak powoli wracały mu siły. Pozwolił sobie nawet na chwilę koncentracji, by 
sprawdzić, czy nie dałby rady wywołać pioruna kulistego, ale kiedy sięgnął do pokładów 
żalu i bólu po śmierci matki, odezwała się jego agresywna, mroczniejsza strona. 
Stwierdził więc, że to na nic. 
Tak więc szli, ostrożnie się rozglądając przez około godzinę. W pewnym momencie 
dotarli do niewielkiej polany, za którą zaczynały się mokradła. Gdzieniegdzie widzieli 
biegające po lesie dzikie Shaaki i Kaadu, ale nie zwracali na nie uwagi. Zwierzęta z 
reguły poruszały się w przeciwnym, niż oni, kierunku, co oznaczało, że są na właściwym 
tropie. 
Kiedy jednak Corran spojrzał w niebo i, przemoczony przez deszcz, westchnął 
głośno, inni spojrzeli na niego, jakby płoszył im zwierzynę. Istotnie, godzina drogi w 
milczeniu, deszczu i błocie dała im się we znaki, ale nie to było najgorsze; wszyscy byli 
Jedi i od zawsze przyzwyczajano ich do najgorszych możliwych warunków. Najbardziej 
niepokoiło ich, że wszyscy, poza Anakinem, nie mogą wysondować obecności Lugzana 
poprzez Moc, a dla istot pokładających całe swoje zaufanie w Mocy, taka sytuacja była 
straszna. 
- Dość.- wypalił Kyle, spoglądając na Anakina.- Na pewno wiesz, gdzie idziemy? 
- On z nami gra.- odparł młody Solo.- Oddala się i wraca, zaczaja się i ucieka... w 
jakiś sposób wie, gdzie jesteśmy i że go śledzimy. 
- To może zaczekajmy na niego tutaj!- rzucił Corran, umyślnie wzmacniając swój 
głos, by dotarł do uszu Lugzana.- W końcu zabił tylu Jedi... kolejnych pięciu nie 
powinno mu sprawić kłopotu, prawda!? 
- Pewnie to słaby tchórz, który bez podstępu nie potrafi nic osiągnąć!- zawtórowała 
mu Jaina, odgadując śmiały plan Horna. Uśmiechnęła się też, zauważając ironię swoich 
słów. 
Anakin spojrzał na nich, zaskoczony, ale uśmiechnął się, gdyż poczuł, jak 
groteskowy mutant nadciąga szybko w ich stronę. 
- Przygotujcie się.- szepnął, chwytając za miecz.- On nadchodzi. 
I nadszedł ze strony, z której się go spodziewali, ale nie w sposób, jaki mogli 
przewidzieć. Poszukiwali bowiem błysku purpurowego miecza albo jakiegoś ruchu 
pośród drzew... 
Tymczasem on spadł z nieba. 
Użył resztek rannych skrzydeł jako lotni i wyskoczył na tyle wysoko, by złapać 
wiatr, a potem zleciał na grupę Jedi, niczym drapieżny ptak na ofiarę. Wszyscy 

błyskawicznie uruchomili miecze, gotowi do ataku, ale Lugzan, mimo, że ranny, był 
szybszy. Szybkim ruchem niedorozwiniętej kończyny cisnął swoją broń w stronę 
Anakina, uaktywniając ją w locie. Jednocześnie Jaceni Jaina zapalili swoje ostrza, ale 
potwór spadł dokładnie na nich, zadając dotkliwe rany pazurami. Bliźniacy Solo zdążyli 
pociąć go po ramionach, ale cortosisowa zbroja, nałożona na kraba vonduun, 
powstrzymała ich klingi. Lugzan szybko machnął przedramionami jeszcze raz i kolce, 
jakie na nich rosły, rozorały brzuch Jainy i klatkę piersiową Jacena. Nie były to rany 
groźne dla życia, ale każde następne takowymi być mogły. Bliźniaki już miały 
zsynchronizować odwrót, kiedy Lugzan szybkim ruchem dłoni przyzwał swój miecz, ciął 
nim w ich stronę... 
...i trafił powietrze. 
Zaraz potem musiał jednak zareagować na szybki i śmiercionośny atak Corrana 
Horna. Specjalizujący się w Formie Trzeciej, Corellianin nie pozwalał przeciwnikowi na 
przedarcie się przez jego zasłonę co jakiś czas wypuszczając własne ciosy. Tymczasem 
Kyle, który pomógł za pomocą telekinezy wydostać się bliźniakom Solo z opresji, 
posadził ich pod jednym z drzew, po czym chwycił za własny miecz. 
- Zostańcie tu.- polecił, po czym sam zaatakował zmutowane monstrum. Wkrotce 
przyłączył się do nich Anakin, który, mimo, że najsłabszy i najmniej doświadczony, 
wspomagał się Mocą, co jakiś czas stawiając niewidzialne ściany Mocy dookoła 
Lugzana, uniemożliwiając mu odwrót bądź unik w danym kierunku. Walczący 
pojedynczym mieczem potwór z trudem sobie radził, toteż natychmiast zmienił taktykę i 
począł odskakiwać, ścinając na Jedi drzewa. Żaden z nich nie miał problemów, by unikać 
nowych środków wroga, zachodziła jednak obawa, że Lugzan znów umknie. 
Wtedy z nieba zleciał zmodyfikowany bombowiec TIE, z którego wyskoczył były 
Ciemny Jedi, Brakiss. 
- Rad jestem cię widzieć.- rzucił Corran, odbijając kolejne uderzenie wroga i starając 
się zadać własne.- Przyłączysz się do zabawy? 
- Z rozkoszą!- odparł Brakiss, uaktywniając swój miecz i rzucając się w wir walki. W 
tym czasie Wieiah, która pilotowała bombowiec, posadziła go obok polanki i otworzyła 
właz, pragnąc wspomóc swoich przyjaciół i ukochanego w walce. Szybkim ruchem 
wyskoczyła, uaktywniając miecz świetlny, i zagłębiła się w Moc. Bardzo ciężko było jej 
zidentyfikować sygnaturę w Mocy, należącą do wrogiego potwora; maskował się 
nadzwyczaj dobrze. Uderzyła ją jednak ciekawa ironia; każdy z walczących z Lugzanem 
Jedi miał w sobie jakiś wewnętrzny mrok, który kazał mu postępować agresywniej, 
bardziej ofensywnie, niż można by było się spodziewać. Każdy jednak trzymał go na 
uwięzi. Brakiss, który swoją ciemność zidentyfikował jako słabą i bladą w porównaniu 
do mrocznej, przytłaczającej aury Witiyna Tera. Kyle dawno temu miał doświadczenia z 
ciemną stroną Mocy i wiedział, gdzie są jej granice. Anakin, którego mroczna 
osobowość była jakby mroczniejsza, dziksza, obca, ale bez wątpienia okiełznana. 
Przynajmniej na razie. Corran relatywnie najsłabiej radził sobie z hamowaniem swojego 
gniewu, a to zapewne dlatego, że straty, jakie poniósł, były najświeższe i najmniej z nich 
wszystkich był na nie przygotowany. W pewnym momencie Zeltroniance już się 
wydawało, że Horn już przekraczał granicę, kiedy Katarn pociągnął go lekko za ramię i, 
zostawiając na chwilę potwornego mutanta Anakinowi i Brakissowi, rzucił: 
- Uważaj. Kiedy spoglądasz w otchłań, ona również patrzy w ciebie. 
Corran kiwnął lekko głową, a ogień w jego oczach nieco przygasł. Po sekundzie 
razem z Kylem rzucili się ponownie na potężnego mutanta, wypuszczając kolejne 
pchnięcia, cięcia i markując ciosy, by zadać je z zupełnie innej strony, blefując, blokując 
i stosując różnorodne uniki. 

Wieiah postanowiła w końcu włączyć się do czynnej walki. Przyjęła pozycję Formy 
Trzeciej, którą opanowała najlepiej ze wszystkich, i zaatakowała monstrum od lewej, 
przesuwając miecz po skosie, by po chwili szybko zakreślić łuk, mający w pewnym 
momencie cofnąć się gwałtownie i zadać niewielki, acz celny cios w żebra. Potwór w 
jakiś sposób dawał radę blokować ciosy swoich przeciwników, machając swoim 
purpurowym ostrzem bez większego ładu i składu, byle robić to wystarczająco szybko, 
żeby postawić się wszystkim Jedi. Oni mieli przewagę w liczebności, taktyce i 
wyszkoleniu; on polegał na sztucznie zwiększonej sile, szybkości i dostępowi do Mocy. 
Ponadto miał ten atut, że jego przeciwnicy nie mogli odczytać jego intencji, a on tak. 
Dlatego potrafił przewidzieć kolejność ataków, ale nie dawał już rady reagować na 
manewry, takie, jak ściana Mocy czy różnorakie pchnięcia przy jej użyciu. Wkrótce 
coraz rzadziej udawało mu się odbijać ciosy walczących, a ich świetliste klingi 
rozdzierały cortosisowy pancerz, raniąc jego mocarne, zmodyfikowane genetycznie 
ciało. Coraz częściej czuł ból. 
I to ból stał się motorem jego desperackiego działania. 
Lugzan odciął się zupełnie od wszelkich bodźców ze strony własnego, niewątpliwie 
ograniczonego, intelektu, stawiajac tylko i wyłącznie na instynkt. Przestał desperacko 
machać mieczem, przyjął na siebie trzy dodatkowe ciosy, jednocześnie przywołując Moc 
i machając skrzydłami, aby wywołać wspomaganą nią falę wiatru. Balansujących 
dookoła niego Jedi pozbawiło to równowagi i odepchnęło do tyłu, pozwalając 
potwornemu mutantowi na chwilę oddechu. 
Jedynymi pozostałymi na nogach przeciwnikami byli Anakin i Corran. 
Lugzan rzucił się z mieczem w stronę Horna, ale ten zablokował i wyprowadził niską 
kontrę, chcąc wykonać pchnięcie w brzuch. Zmutowany Reborn sparował to z trudem, 
po czym chwycił miecz w obie dłonie i zamachnął się na Corrana, zmuszając go do 
wysokiego bloku. Tymczasem dopadł do niego Anakin i, przeciągając mieczem po 
żebrach, rozorał zbroję z cortosisu i kraba vonduun, odłupując jej spory kawałek. Teraz 
Lugzan był z jednej strony praktycznie zupełnie odsłonięty; odbił się na Anakina, w 
ostatniej chwili odwracając się w powietrzu i z zadziwiającą jak na takiego kolosa 
zwinnością kopnął młodego Solo w pierś, odrzucając go parę metrów dalej. Jednocześnie 
wyciągnął skrzydło i, pozwalając Corranowi nieco je pociąć, chlasnął nim z całej siły po 
jego twarzy, odbijając Corellianina dookoła własnej osi. Horn stracił na chwilę 
równowagę i panowanie nad klingą. Lugzan już miał się na niego zamachnąć, by odciąć 
mu głowę, kiedy jego ostrze trafiło na purpurowy promień w postaci miecza Brakissa. Z 
drugiej strony nadciągała Wieiah i Kyle. Brakiss zaatakował kilkoma celnymi cięciami, 
które w większości jednak nie sięgnęły celu, przeciwnik bowiem sparował pierwsze z 
nich, a od pozostałych uskoczył, lecąc w kierunku pozostałej dwójki przeciwników. Kyle 
zasłonił się mieczem, ale Lugzan, udając cios z lewej strony, chwycił Katarna z 
zaskoczenia za ramię i odrzucił, żeby skupić się na Zeltroniance. Wieiah szybkimi 
uderzeniami zadała mu pojedyncze obrażenia, ale w szale bitewnym monstrum nawet ich 
nie zauważyło. Użyło jednak szybko Mocy, by odepchnąć przeciwniczkę, i zabrało się za 
atakującego ponownie Brakissa, w międzyczasie kopiąc z zaskoczenia Corrana. Brakiss 
nie spodziewał się aż takiej zawziętości i oporu; właściwie Lugzan przestał dbać o 
własne zdrowie i życie; dążył tylko do eksterminacji Jedi. Ta piątka bardzo go 
zirytowała; nie dość, że nawet nie byli członkami Rady Jedi, to jeszcze ten szczyl, 
padawan, ostro dał mu się we znaki! Postanowił z tym skończyć. Brakiss ciął go raz za 
razem, wykonując szybkie bloki i spychając go coraz dalej, ale Lugzan nic sobie z tego 
nie robił; uderzał, uderzał i uderzał. 
Aż w końcu jeden cios przedarł się przez obronę byłego Ciemnego Jedi. Brakiss, na 
oczach pozostałych Jedi i swojej ukochanej Wieiah, zostaje przecięty na pół. 

- Nie!- wrzasnęła Zeltronianka, czując nagłą falę wściekłości i żalu. Nie mogła 
uwierzyć, że to... to... to monstrum, wykoślawione dzieło inżynierii genetycznej, 
plugawiące Moc, było w stanie zabić tak szlachetnego i dobrego człowieka, jakim 
ostatnimi czasy był Brakiss! To było straszne! Zeltronianka poczuła, jak ogarnia ją żądza 
zemsty; chwyciła miecz, rzucając się w stronę przeciwnika... ale zaraz potem 
oprzytomniała. To nie była ta droga. Jeszcze parę minut temu czuła ten sam ból w aurach 
Corrana, Anakina i Kyle’a. Nawet Brakissa. Jej ukochany nie chciałby, żeby podążyła 
ścieżką, z której on sam zawrócił. 
Tymczasem Lugzan ani myślał wycofać się ze swojej. 
Wszystko rozegrało się w ułamkach sekund; Wieiah rzucona do ataku, Lugzan 
odwracający się w jej stronę, i Corran oraz Kyle atakujący z dwóch różnych stron. 
Potwór po raz kolejny przywołał Moc i szybkim ruchem niedorozwiniętych kończyn 
pociągnął przy jej użyciu obu Jedi do siebie. Wieiah się zatrzymała na chwilkę, 
spowalniając swój atak, ale Lugzan przyspieszył; w ostatniej chwili wyskoczył w górę, 
pociągając Kyle’a i Corrana prosto na siebie. Liczył na to, że przeszyją się nawzajem, 
oszczędzając mu roboty, ale nie docenił ich; obaj wykorzystali swoje szkolenie i pchnęli 
Mocą w siebie nawzajem, powstrzymując impet ataku i jednocześnie wyłączając miecze. 
W rezultacie tylko niegroźnie się ze sobą zderzyli. 
Lugzan jednak nie miał czasu do stracenia, ani tym bardziej – ochoty. Przez parę 
sekund Katarn i Horn byli wyłączeni, ale Wieiah wciąż atakowała. Gdyby myślał, 
wiedziałby, że mógłby zabrać się za Kyle’a i Corrana, ewentualnie eliminując któregoś z 
nich, a potem powstrzymać Zeltroniankę. Jednak dla atakującego w szale Lugzana 
obecnie stojący przeciwnik był przeciwnikiem najgroźniejszym. Rzucił się więc na 
Wieiah, napierając wściekle w taki sam sposób, w jaki pokonał Brakissa. Zeltronianka 
była jednak słabsza fizycznie i musiała ulegać ciosom potwora, robiąc uniki i 
okazjonalnie blokując. Po chwili potknęła się i upadła, unosząc w obronnym geście ręce 
do góry. Lugzan skorzystał z okazji, by zadać śmiertelny cios. 
Wieiah mentalnie przygotowywała się już na zjednoczenie z Mocą. Nie dała rady; ten 
potworny mutant, stworzony, by zabijać Jedi, który zamordował z zimną krwią jej 
ukochanego, teraz miał dopaść także i ją. Kropiący wszędzie wokół, letni deszcz, mokre 
włosy opadające jej po skroniach, obolałe kolano, poruszenie w łonie, drżące gruczoły 
feromonowe... to wszystko, co miała zapamiętać z ostatniej chwili życia. Już chciała się 
poddać ostatecznemu ciosowi... 
...kiedy uświadomiła sobie dwie sprawy. Pierwszą było wspomnienie Brakissa, jego 
włosów, ust, pięknego, troskliwego spojrzenia... on by nie chciał, żeby jego anioł poddał 
się praktycznie bez walki. On zginął, ale ona powinna żyć. Zwłaszcza ze względu na 
drugą sprawę. 
Poruszenie w łonie. 
Ginąc, Wieiah skazywała na śmierć inną, niewinną istotę. Nie mogła do tego 
dopuścić. Była z Brakissem kilka miesięcy i nagle uświadomiła sobie, że od niedawna 
czuła się jakby raźniej, weselej. Instynkt macierzyński? 
Nie. Nie mogła zginąć. Musiała coś zrobić. 
Przypomniała sobie dawną rozmowę z Brakissem na pokładzie „Another Hope”. 
Powiedział on wtedy, że ograniczając swoją możliwość korzystania z feromonów 
ograniczała ona samą siebie, starając się być tym, czym nie jest. Tymczasem to była jej 
naturalna zdolność, jak oddychanie, jedzenie czy korzystanie ze zmysłów. Uwodzenie, 
zmienianie odczuć względem siebie, wzbudzanie pożądania... to wszystko było jej 
naturalną cechą. A to, jak z niej skorzysta, zależało tylko od niej. 
Skupiła się więc i wydzieliła tyle feromonów, ile tylko była w stanie, atakując nimi 
Lugzana. Pod wszystkimi mutacjami, przeszczepami i modyfikacjami genetycznymi, 

praniem mózgu i programowaniem posłuszeństwa, Lugzan cały czas był człowiekiem. I 
był podległy działaniu hormonów. A jak jeszcze nie korzystał on z usług inteligencji, 
łatwo było nad nim zapanować na tym polu. Potwor powoli opuścił miecz, wpatrując się 
w Wieiah zauroczonymi, gadzimi oczyma. Mruknął przymilnie. 
Anakin Solo czekał na ten moment. Moc do niego mówiła; chciała, by z niej 
skorzystał, zlikwidował bluźnierstwo, zakłócenie. Co więcej, dostarczyła odpowiednie 
narzędzia. Rozejrzał się wokoło. Drzewa, lasy, łąki, owady, zwierzęta... wszystko to 
kipiało Mocą, wręcz garnęło się do tego, by oczyścić wszechświat z brudu, jakim był 
Lugzan. 
Młody Jedi przywołał więc wszystkie siły i ściągnął energię z otoczenia, posiłkując 
się doświadczeniami z kreacją pocisków z czystej energii. Tym razem jednak nie czerpał 
sił z agresji, nienawiści czy gniewu; jego motorem było czyste zrozumienie ścieżek 
Mocy i tego, co się za nimi kryje. Wolność, równość, przyjaźń... to wszystko przepełniło 
Anakina, kiedy myślał o Corranie, Kyle’u, Wieiah czy bliźniakach... i to wszystko skupił 
w jednej manifestacji swojej energii. 
I stworzył piorun kulisty, którym cisnął w Lugzana. 
Jednak nawet ten pocisk, wystrzelony z dłoni osłabionego i poturbowanego Anakina, 
nie był w stanie powstrzymać potwora. Błyskawice przeszyły ciało mutanta, wędrując po 
całej jego powierzchni, połaskotały go po nerwach i paraliżując niektóre ścięgna. Lugzan 
jednak wciąż stał, co więcej, odwrócił się wściekle i ruszył na Anakina. Ten nie mógł 
teraz nic zrobić; Moc nie mogła znieść braku równowagi. Musiał zebrać całą energię, 
jaką wyzwolił, by trafić w Lugzana, i wysłać ją z powrotem do źródła. Nic nie mogło być 
zakłócone. 
Wieiah widziała, jak Lugzan solidnie obrywa, i czuła, iż zaraz straci nad nim 
panowanie. Kątem oka dostrzegła, jak Corran i Kyle szykują się do ataku, a Jacen i Jaina, 
ranni, siedzieli pod drzewem, bojąc się o swojego brata, jednak niewiele mogąc zrobić. 
Krew szybko uciekała z ich ran. 
Czuła, że musi coś zrobić. Cokolwiek. Lugzan kuśtykał w stronę młodego Solo, który 
stał nieruchomo, jakby w transie. Włączył miecz. Wieiah wstała szybko, rozważając skok 
na przeciwnika albo inny desperacki atak, wiedziała bowiem, że feromonami już go nie 
udobrucha. Spojrzała mimochodem w niebo, na chmury burzowe... 
Chmury burzowe! 
Widziała kiedyś, jak Streen przywoływał błyskawice z nieba przy użyciu Mocy. 
Zarówno ona, jak i Kyp Durron, poprosili go kiedyś, by pokazał im, jak to się robi. I 
pokazał; nie była to trudna technika, ale bardzo wyczerpująca. Polegała na zjonizowaniu 
powietrza wokół obiektu, który ma być celem, aż stanie się atrakcyjny dla piorunów 
niczym wysoka antena. Burza dookoła była słaba – lekkie krople deszczu i brak wiatru – 
ale cała polana aż roiła się od zjonizowanego powietrza, a to przez włączone tutaj miecze 
świetlne. Trzeba było to tylko wykorzystać, skupić i... 
Mniej więcej w połowie drogi między Wieiah a Anakinem w Lugzana trafił 
niewielki, bo niewielki, ale potężny piorun, praktycznie spalając go na miejscu. Słychać 
było tylko chrapliwy krzyk i wściekły rezonans, jaki nagle pojawił się w Mocy, kiedy 
worki taozina wplecione w ciało potwora pękły. Skrzydła zapłonęły i rozpostarły się, w 
przeciwieństwie do krótkich, niedorozwiniętych rączek, które się skurczyły i rozleciały. 
Po chwili było po wszystkim. Krople deszczu zgasiły resztki tlącej się trawy w 
miejscu uderzenia. 
Wieiah padła bez sił na ziemię, zaś Kyle i Corran szybko do niej doskoczyli, by nie 
zrobiła sobie krzywdy. 
- To było niesamowite!- rzekł z podziwem Katarn.- Nie wiedziałem, że potrafisz coś 
takiego! 

- W sumie... nigdy tak naprawdę nie próbowałam...- szepnęła miękko Wieiah.- To 
zasługa Streena... 
- Możesz chodzić?- zatroskał się Horn. 
- Nie wiem.- uśmiechnęła się ponuro Zeltronianka, instynktownie dotykając 
brzucha.- Lepiej będzie, jak teraz sobie odpuszczę. W tym stanie wiele nie zdziałam.- 
spojrzała na obu Jedi swoimi ciemnymi oczyma.- Idziecie walczyć z Vaderem, prawda? 
- Tak.- odparł za nich Anakin.- Jest daleko, ale potrafię go wyczuć. I wujka Luke’a 
też.- wskazał odległy punkt za horyzontem.- Tam będzie bitwa. 
- Więc lećcie tam.- powiedziała Wieiah.- Weźcie bombowiec i... 
- Nie.- przerwał jej Corran, spoglądając też na bliźniaków Solo.- Najpierw 
zapakujemy was do luku dla pasażerów i odstawimy do „Sokoła”. 
-Ale Vader...- zaprotestował Jacen.- Nie dotrzecie do niego przed rozpoczęciem 
walki. 
- Luke jest najpotężniejszym mistrzem Jedi w galaktyce.- odparł Kyle.- Da sobie radę 
przez jakiś czas. A wam potrzebna jest pomoc. 
- Nie przejmujcie się...- zaczął Jacen, ale jęknął; powinien był już wprowadzić się w 
leczniczy trans Jedi. 
- Ja pobiegnę przodem i wezmę wasz prom.- zaproponował Anakin.- Dotrę do wujka 
Luke’a wcześniej i wesprę go. Nie będziecie musieli się spieszyć. 
Corran i Kyle spojrzeli po sobie; widzieli Anakina w walce i znali jego możliwości, z 
drugiej jednak strony, był na skraju wyczerpania. 
- Dasz radę?- upewnił się Horn. 
- Zaopiekujcie się lepiej Jacenem i Jainą!- rzucił młody Solo, biegnąc w stronę, z 
której przybyli w poszukiwaniu Lugzana. 
- Czekaj!- zatrzymał go Jacen, a kiedy jego młodszy brat się odwrócił, rzucił mu swój 
bicz świetlny.- Przyda ci się. 
Anakin tylko kiwnął w podzięce głową. Nie uśmiechnął się ani nie wykonał żadnego 
innego dodatkowego gestu, lecz przypiął bicz do pasa i, usztywniając Mocą swoje 
mięśnie, ruszył przed siebie. Po chwili już go nie było. 
Corran i Kyle pomogli natomiast Jacenowi, Jainie i Wieiah wejść do luku na 
zmodyfikowanym bombowcu TIE, po czym po kilkunastu minutach wszyscy nim 
odlecieli na skraj lasu, gdzie zostawili „Sokoła”. 
Polanka, na której zginął Lugzan, pozostała pusta i zapomniana. 
Lord Vader schodził właśnie po rampie swojego promu, którym wylądował na placu 
defiladowym przez pałacem w Theed, kiedy wyczuł zejście Lugzana. Przystanął więc na 
chwilę, nasłuchując echa tej śmierci, aż w końcu uśmiechnął się pod maską, 
rekonstruując sobie wydarzenia, które mogły do niej doprowadzić. Oczywistym było dla 
niego, że na Naboo pojawili się poza nim także inni Jedi, i że on najprawdopodobniej 
ruszył, by ich zabić. Bezduszna, krwiożercza istota była zaprogramowana i wyhodowana 
przez Stele’a tylko w tym jednym, ściśle określonym celu. Zapewne więc Lugzan lekko 
się przeliczył, atakując tych Jedi. Pozostawało tylko pytanie, po co tutaj przybyli. Czyżby 
Skywalker wyczuł, że on, Vader, przybywa na Naboo, i chciał się w ten sposób 
zabezpieczyć? Nie, on już wcześniej wiedział, że może się to skończyć konfrontacją, a 
mimo to nie zrobił nic. Więc może Lugzan przybył tutaj, naiwnie sądząc, że uda mu się 
zabić Skywalkera, a reszta Jedi ruszyła jego tropem? Tak, to wielce prawdopodobne. 
Przy okazji poczuł też w oddali, na orbicie, tajemniczą manifestację w polu Mocy. 
Odznaczała się jakby znajomą aurą, ale zabarwioną trochę inaczej. Zupełnie, jakby to był 
ktoś, kogo znał, ale nie znał... Vader spojrzał na niewielką igłę na niebie, która w 
praktyce była „Executorem II”. Ktoś tam używał Mocy, i to skutecznie. 

Nagle igiełka zniknęła, jakby zmieciona niewidzialnym i nieodczuwalnym wiatrem. 
Z daleka wyglądało to, jak zabita mucha. Jednocześnie Czarny Lord przestał odczuwać 
jakiekolwiek ślady życia z tamtej strony, w tym również tajemniczego użytkownika 
Mocy. 
Nagle zacisnął pięści, napinając się gniewnie. Wiedział już, co się stało. 
Wtem zewsząd dookoła wybiegli szturmowcy, trzymając odbezpieczone karabiny 
BlasTech E-11 i otaczając go zbrojnym kordonem. Nie był to jednak kordon ochronny, 
lecz egzekucyjny. Darth Vader bez trudu wyczuł złe intencje nowych przeciwników, i 
doskonale wiedział, jak na nie zareagować. Na sekundę przed tym, jak mieli zacząć 
strzelać, przy użyciu Mocy wyrwał im wszystkim karabiny z rąk, po czym zawiesił je w 
powietrzu przed nimi, lufami w strony głów. Żołnierze i ich broń, pomyślał z goryczą, z 
nią tacy pewni siebie, a bez niej tacy słabi... 
Wszystkie lufy karabinów wystrzeliły naraz w zdziwionych żołnierzy, po czym z 
łoskotem upadły na ziemię. Po chwili osunęły się na nią też martwe, zakute w białe 
pancerze, ciała ich właścicieli. 
Mroczny Lord Sith przeszedł spokojnie między nimi, patrząc na dymiące dziury w 
ich kaskach i oznaczenia na zbrojach. I bez tego jednak wiedział, kim byli ci niepokorni 
szturmowcy. Pięćset Pierwszy Legion „Pięść Vadera”. Pomocnicy Lugzana. I nagle 
prawdziwy cel wizyty potwornego mutanta stał się dla niego jasny i oczywisty. A 
prowadził on do kolejnych komplikacji, które z kolei powodowały kolejne implikacje. 
Vader wiedział, że jakie by one nie były, jego cel na Naboo – zabicie Luke’a Skywalkera 
– pozostaje niezmienny, jednak nie przeszkodziło mu to w zidentyfikowaniu swojego 
nowego, czy też dawnego, ale ukrytego wroga. Fakt, że tak długo był ślepy na jego 
machinacje, tylko potęgował jego wściekłość. Czarny Lord, dysząc, spojrzał jeszcze raz 
na trupy szturmowców, po czym warknął głośno: 
- Stele! 
- Stele!- rzucił Soontir Fel.- Stele, słyszysz mnie!? 
Maarek Stele otrząsnął się z wrażenia, jakie odniósł, zagłębiając się w Moc, i spojrzał 
na przełożonego niewidzącym, błądzącym wzrokiem. Na jego twarzy zatańczyła 
wściekłość, którą jednak zaraz pohamował. Zdawał sobie sprawę, że inni obecni na 
mostku mknącego przez nadprzestrzeń superpancernika odruchowo sięgają w stronę kolb 
blasterów, jakby na wypadek jego wybuchu agresji, z których słynęli użytkownicy 
ciemnej strony Mocy. 
On jednak nie był tak głupi. I potrafił się kontrolować. Wciąż jednak był w nim 
gniew. 
- Lugzan nie żyje.- mruknął.- Został zgładzony przez Jedi. 
Fel patrzył na Stele’a przez chwilę, po czym uśmiechnął się nieznacznie. 
- To nawet lepiej.- odparł w końcu.- Mógł popsuć nasze stosunki z Nową Republiką i 
Zakonem, a Imperium Ręki nie zależy na eksterminacji Jedi. 
- Ale mi tak!- syknął Stele przez zaciśnięte zęby. 
- Właściwie dlaczego?- odważył się zapytać Fel.- Z tego, co wiem, nigdy nie 
ucierpiałeś z ich rąk, a jakoś cały czas starasz się ich zniszczyć. Wiem, że mimo 
wszystko nad zabójcą Jedi pracowałeś już bardzo długo. Zebranie tylu materiałów i 
przeprowadzenie doświadczeń wymaga czasu. Nie marnowałeś go. 
- To prawda.- mruknął Maarek, mimo wszystko uśmiechając się złowrogo.- 
Nienawidzę Jedi bardziej, niż kogokolwiek w tej galaktyce. 
- Ale dlaczego? 
- Spotkałeś Marę Jade, prawda, generale?- zagadnął nagle Stele.- Ona, podobnie, jak 
ja, była Ręką Imperatora. I pewnie tak samo, jak ja, otrzymywała od niego rozkazy 

poprzez telepatyczne połączenie umysłów. I pewnie, jak i mnie, tak i ją Palpatine 
ograniczał, blokując dostęp do naszych prawdziwych predyspozycji. 
Otóż ja, jako jeden z niewielu, po Bitwie o Endor otrzymywałem co jakiś czas 
podprogowe przekazy, które kazały mi zrobić to lub tamto. Wtedy nie rozumiałem, co się 
dzieje ani dlaczego trzymają się mnie jeszcze te wszystkie głosy, niczym echa zmarłego 
Imperatora. Dopiero piętnaście lat temu prawda wyszła na jaw, podczas kontrofensywy 
sklonowanego Palpatine’a. Okazało się, że żyje i ma się dobrze, a ja cały czas, 
nieświadomie przyczyniałem się do stworzenia gruntu pod jego powrót. Pewnie jako 
jeden z wielu. I wtedy też wydał mi swój ostatni rozkaz, który pobrzmiewał w mojej 
głowie od chwili jego śmierci na Onderonie. A brzmiał on: „Eksterminuj wszystkich 
Jedi”! 
Odkryłem coś jeszcze. Podczas kontrofensywy Imperatora uzyskałem dostęp do jego 
mrocznych ksiąg, do jego przepowiedni. Nie rozumiałem ich wtedy, i dopiero wizyta na 
Roon uświadomiła mi ich znaczenie. „I staną naprzeciw siebie, krzyżując swe ostrza w 
śmiertelnym pojedynku. Ten, który przeżyje, zasiądzie u boku swego pana...”. Dopiero 
na Roon działania Witiyna Tera uświadomiły mi, kto ma stanąć przeciwko komu. 
Chodziło o Ręce Imperatora. Palpatine zablokował w nas nasze predyspozycje, by 
poddać nasze ciała i umysły szkoleniu, które miało najlepszego z nas wynieść do 
najwyższej władzy. 
- To znaczy? Mieliście zostać następcami Vadera? 
- Być może. Bardziej prawdopodobne jednak, że szykował dla nas miejsce gdzie 
indziej. Śmierć innych Rąk Imperatora miała zdjąć z nas blokady założone przez 
Palpatine’a i uruchomić nowe pokłady Mocy. To dlatego Ter chciał nas wszystkich 
zebrać razem. To dlatego chciał przez Skywalkera ściągnąć na Roon Marę Jade. Albo 
chciał nas wymordować, by pozbyć się konkurencji... albo wykorzystać do własnych 
celów. Niefortunnie dla niego, on zginął, a ja przeżyłem. 
- Ale żyją też jeszcze inne Ręce Imperatora. Właśnie Mara Jade Skywalker, Shira 
Brie...- zastanowił się Fel, spoglądając badawczo na Stele’a. 
- Brie zginęła nad Corellią, wyczułem to.- przerwał mu Maarek.- Zresztą to nie ona 
była Ręką Imperatora, tylko jej alter ego, Lumiya. A ona, podobnie, jak Roganda 
Ismaren i Sarcev Quest, zginęła na Roon. Z żyjących Rąk pozostaliśmy tylko ja i Jade, 
ale ona już od dawna nie nosi tego, co czyniło ją agentką Imperatora. 
- To znaczy? 
Stele uśmiechnął się ponuro. 
- Ostatniego rozkazu. Ona go mimo wszystko wykonała, i wypadła z wyścigu o Moc. 
A raczej wygrała go, ale poza konkursem. Po Bitwie o Roon została więc tylko jedna 
była Ręka Imperatora, która przetrwała w jego służbie. Tylko jedna przejęła całą Moc i 
wiedzę oraz umiejętności na poziomie, którego nie osiągnął żaden z Ciemnych Jedi 
Imperium. Potęgę pozwalającą wywieść w pole nawet tak potężną istotę, jaką jest Darth 
Vader.- uśmiechnął się perfidnie i zmrużył oczy.- Ja. 
- Imponujące.- rzekł bez przekonania Fel.- To jak mamy cię teraz tytułować? 
Mrocznym Lordem Sith? 
- Nie.- rzucił Maarek, po czym ponownie zaintonował przepowiednię Imperatora.- „I 
staną naprzeciw siebie, krzyżując swe ostrza w śmiertelnym pojedynku. Ten, który 
przeżyje, zasiądzie u boku swego pana...”- po czym dodał: 
- Jako Pełnomocnik Sprawiedliwości. 

ROZDZIAŁ 
32 
- I co robimy, szefie?- spytał Dankin, kiedy wraz z Karrdem spoglądali w pustą 
przestrzeń za iluminatorem. Czekali w tym miejscu już od kilku godzin, w odpowiedzi 
na tajemnicze wezwanie Entoo Nee. Jak dotąd w zasięgu nie pojawił się żaden okręt, a 
sensory nie odbierały jakiegokolwiek przekazu, zawierającego dalsze wskazówki albo 
informacje. Innymi słowy, byli zawieszeni w próżni, i nawet nie wiedzieli, czemu. 
- Czekamy.- odparł spokojnie Talon, przechadzając się z pozornym spokojem po 
mostku „Wild Karrde”. Całą załoga dyskretnie rzucała na niego okiem, niepewna, czy 
ich przywódca aby na pewno wie, co robi. Zawsze był opanowany i pewny siebie, teraz 
jednak zarówno H’sishi, jak i Dankin czy Aves, wyczuwali niemal przez skórę, że ich 
wódz znalazł się w martwym punkcie. Jedynie Shada zdawała sobie sprawę, że jeśli 
chodzi o Jorja Car’dasa, to nic nigdy nie jest proste. 
Czekali więc, a czas dłużył im się niemiłosiernie. 
Po chwili jednak nastąpił przełom. 
- Wodzu...-zameldowała miaukliwie H’sishi.- Coś dziwnego na poziomie 
mieszkalnym. 
- Co takiego?- ożywił się nagle Talon. 
- Rigwig mówi, że... ktoś pojawił się w głównym korytarzu. Zupełnie znikąd! 
Karrde i Shada nie usłyszeli ostatniego zdania, gdyż już byli w drodze do 
pomieszczeń mieszkalnych. Po kilku minutach biegu dotarli wreszcie na wspomniany 
poziom i puścili się pędem w stronę zbiegowiska przemytników, które zebrało się wokół 
drzwi do gabinetu Talona. Wszyscy trzymali broń w pogotowiu, a niektórzy celowali nią 
prosto w... 
...smukłego, ususzonego staruszka, który stał spokojnie przy drzwiach, unosząc ręce 
do góry i uśmiechając się lekko na pomarszczonej, wykrzywionej przez czas twarzy. 
Rzadkie, siwe włosy opadały mu na ramiona, ale w oczach wciąż tańczył przebiegły 
błysk. 
Był to Jorj Car’das. 
- Ja się tym zajmę.- powiedział Karrde, dając swoim ludziom znak, żeby się rozeszli i 
pozwolili mu działać. Przemytnicy niechętnie, bo niechętnie, ale opuścili broń i 
skierowali się do swoich zajęć. Wkrótce w korytarzu nie było już nikogo postronnego. 
Car’das opuścił ręce. 
- Wzywałeś mnie, Jorj.- odezwał się Karrde, a z jego głosu przebijała śmiertelna 
powaga. Shada, która cały czas towarzyszyła swojemu szefowi, również miała chłodne 
spojrzenie. 
- Trochę inaczej wyobrażałem sobie nasze spotkanie, Talon.- odparł Car’das.- 
Zwłaszcza, że nie żegnaliśmy się jako wrogowie. 
- Owszem, ale od tej pory minęło sześć lat.- zauważył Karrde.- Wiele się przez ten 
czas zmieniło. A teraz, kiedy ważą się losy galaktyki, kiedy mordowani są Jedi, 
przyznasz chyba, że centrum wydarzeń znajduje się gdzieś indziej. I to tam powinienem 
być. 
- Twoi ludzie znakomicie zbiorą informacje bez ciebie.- machnął ręką Jorj.- Są w tym 
bardzo dobrzy. 
- To prawda. Jednak zniecierpliwienie moje i mojej załogi jest chyba zrozumiałe. 
Spóźniłeś się. 

- Ależ skąd! Okręt Aing-tii, którym przyleciałem, jest tylko poza zasięgiem waszych 
sensorów. Musieliśmy jedynie dobrze wybrać miejsce teleportacji, żeby nie znaleźć się w 
ścianie lub – co gorsza – w próżni. 
Talon uniósł brew. 
- „My?” 
- Wszystko wyjaśnię w swoim czasie.- odparł zagadkowo Car’das, wskazując na 
drzwi gabinetu Karrde’a.- Mogę? 
- Nie krępuj się.- odparł zapytany.- Chyba mamy dużo do omówienia. 
- Doskonale.- Jorj spojrzał za plecy Talona.- Ale, gdzie moje maniery! Witam pannę 
D’ukal! Weźmie pani udział w naszym spotkaniu? 
Shada spojrzała pytająco na Karrde’a,ale ten wzruszył ramionami, sugerując, że to 
tylko od niej zależy. 
- Wezmę.- zdecydowała, chociaż czuła, że będzie raczej słuchać, niż mówić. 
- Dobrze.- rzekł Talon, otwierając drzwi. Car’das wszedł pierwszy i od razu zajął 
miejsce przy biurku naprzeciwko fotela Karrde’a, ten zaś potraktował to jako dobrą 
monetę. Mimo dość bezpretensjonalnego powitania i ugrzecznionej bezczelności Jorj 
najwyraźniej przybył, by rozmawiać. 
Z drugiej jednak strony, można było się po nim wszystkiego spodziewać, a Talon w 
tej chwili, mając jeszcze świeżo w pamięci obraz zamordowanej Jyselli, nie miał nastroju 
na niespodzianki. Siadając na swoim miejscu postanowił, że jeśli starszy człowiek nie 
powie niczego istotnego, to jego mniemanie o Car’dasie spadnie, i to drastycznie. 
Chociaż, jak się zastanowić, to Jorj nie wzywałby go, gdyby nie miał ważnych 
informacji. 
A informacja to potęga, i Talon Karrde zawsze gotów był zaryzykować, by ją 
zdobyć. 
- Na początek chciałem cię o coś zapytać.- zaczął Car’das, kiedy szef przemytników 
usiadł.- Jak się rozwinęła sytuacja nad Corellią? 
- Nowa Republika przegrała tę batalię.- odparł Karrde, przypominając sobie 
doniesienia na ten temat.- Jednak moje źródła z systemu donoszą, że wkrótce potem 
pojawiła się tan inna flota, która zmiażdżyła okręty Executor’s Lair i zniszczyła Centralę. 
- To dobrze.- Jorj odetchnął z ulgą, zaraz potem jego twarz jednak znów przybrała 
zatroskany wyraz.- Ale straty w tej wojnie były ogromne, prawda? Wybacz mi, nie 
mogłem przewidzieć, że to się tak skończy. 
- O czym ty mówisz!?- spytał zaskoczony Talon; słowa Car’dasa brzmiały jak bełkot, 
ale szef przemytników znał go wystarczająco długo, aby wiedzieć, że mają sens. Tym 
niemniej sens ten był, przynajmniej na razie, nieuchwytny. 
- Pozwól mi wyjaśnić wszystko od początku.- poprosił starszy mężczyzna.- Widzisz, 
Zakon Aing-tii, do którego mam zaszczyt należeć, od wielu lat prowadzi badania nad 
czasem. Jak wiemy, Moc przenika linię czasową z każdej strony i w każdym kierunku, 
dzięki czemu możliwe jest dla Jedi odczytywanie przyszłości i wizje z przeszłości. Aing-
tii potrafią dzięki Mocy przenosić materię w przestrzeni. Badano, czy mogą to robić 
również poprzez czas. 
- To wszystko ma sens.- wpadł mu w słowo Talon.- Brakiss twierdził, że do zagłady 
Itren doszło, gdyż w Executor’s Lair pojawiły się istoty z przyszłości, ostrzegające przed 
inwazją niejakich Yuuzhan. 
- Ach tak, Brakiss...- zadumał się Jorj.- Także i on uwierzył w tę mistyfikację. 
Widzisz, Aing-tii doszli w swoich badaniach do wniosku, że podróże w czasie są 
niemożliwe. 
Shada i Talon spojrzeli na Car’dasa, zaskoczeni. 
- To ja już kompletnie nic nie rozumiem.- powiedziała panna D’ukal. 

- Już wyjaśniam.- odparł Jorj.- Badania nad czasem doprowadziły jednak do tego, że 
jeden z mnichów, uznany mędrzec rasy Phrolii, miał długą, dokładną i niezwykle 
sugestywną wizje przyszłości. Przewidział on bowiem własną śmierć, a także zagładę 
całego Zakonu, zdewastowanie Exocronu i całej Republiki Katholskiej, właśnie przez 
rasę Yuuzhan Vong. Istoty te, pochodzące z planety o nazwie Zonama Sekot, dawno 
temu chciały przejść na wyższy poziom ewolucji, manipulując materiałem genetycznym 
swojej rasy. Jako mistrzowie bioinżynierii mieli w tym ogromne doświadczenie. Nie byli 
jednak bogami. Moc nie mogła znieść tak masowego bluźnierstwa, co doprowadziło nie 
tylko do pozbawienia Yuuzhan jakiegokolwiek potencjału, ale też odcięło ich absolutnie 
od możliwości kontaktu z nią. Stali się czymś na kształt zombie; nieposiadającymi sił 
witalnych, okrutnymi, właściwie nieumarłymi monstrami, egzystującymi tylko dzięki 
bioinżynierii genetycznej. 
Wtedy też jednak rozwinęła się bardzo teologia Yuuzhan Vong. Powstało kilkanaście 
czy kilkadziesiąt teorii pochodzenia ich rasy, jej celu, stwórcy oraz przyczyn wpędzenia 
ich w stadium nieżycia. Jedni sądzili, że kluczem jest Nadwymiar; ich kontakt z Mocą 
był teraz bowiem podobny, jak wśród mieszkających tam Charonów. Inni czcili ich 
macierzystą planetę, Zonamę Sekot. Jeszcze inni obwiniali ją o taki stan rzeczy i 
usiłowali zniszczyć. Wybuchła wielka wojna na tle religijnym; walczono o to, kto ma 
rację. Żadna frakcja nie szukała jednak winy wśród przedstawicieli własnej rasy. 
Zonama Sekot była planetą żywą, obdarzoną świadomością. W pewnym momencie 
zaczęła mieć dosyć bluźnierstwa, jakim stali się Yuuzhanie, oraz kolejnych 
niegodziwości, jakie czynili. Wreszcie wszystkie frakcje, zmęczone i osłabione 
konfliktem, zostały z niej wypędzone. 
Przedstawiciele Yuuzhan podzielili się; część z nich odleciała do Nadwymiaru i 
nigdy już stamtąd nie powrócili. Część pozostała w naszej galaktyce, jednak większość 
zaryzykowała wyprawę poza nią. Gdyby znaleźli miejsce, w którym mogliby normalnie 
żyć, mieli wezwać resztę swoich ziomków do siebie. W innym przypadku powinni 
wrócić i szukać innej drogi. 
Musieli wrócić. Nie zdawali bowiem sobie sprawy, że nie da się uciec przed 
własnymi grzechami. 
Dokładnie dwa miesiące temu wyprawa międzygalaktyczna Yuuzhan Vong miała 
wrócić do naszej galaktyki przez Wektor Pierwszy, w pobliżu Belkadan. Dwójka ich 
agentów, Nom Anor i Yomin Carr, zostali wybrani, by sprowadzić ich do reszty 
Yuuzhan i odnaleźć inne miejsce do życia. 
Ich celem mogła być Nowa Republika. Phrolii przewidział jednak, że mieli 
zaatakować i zdobyć planety należące do Aing-tii w Ryfcie Kathol. Zdecydowano, że 
trzeba zlikwidować to zagrożenie. W tym celu trzeba było osłabić Yuuzhan, a więc nie 
dopuścić do ich powrotu z przestrzeni między galaktycznej. Trzeba było zablokować 
Wektor Pierwszy. 
- Zaraz, zaraz.- przerwał mu Talon. Kolejny kawałek układanki trafił na swoje 
miejsce.- Chcesz powiedzieć, że Brakiss kłamał? Że zagłada Itren to wasza inicjatywa? 
- Przecież to nie ma sensu!- zaprotestowała Shada.- Mamy nagranie z Itren. Tam 
naprawdę byli przybysze z przyszłości! 
- To wszystko moja wina.- Car’das pokręcił głową ze smutną rezygnacją.- Zachciało 
mi się bawić w Thrawna. Sądziłem, że tworząc odpowiednio sugestywną mistyfikację, 
uda mi się nakłonić przywódców Centrali do działania. Obserwowaliśmy ich od dawna, 
znaliśmy podjęte przez nich kroki. Imponowała nam nawet ich zręczność w unikaniu 
wykrycia przez was czy Wywiady. Wiedzieliśmy, że porwali oni w swoim czasie 
technika Saccoriańskiej Triady, a pewne wysokie kręgi, z którymi współpracuje Zakon, 
zdawały sobie sprawę, że istnieje coś takiego, jak kod ostateczny, jedyna sekwencja, 

która może teraz uaktywnić Stację Centerpoint. Trzeba więc było zmusić przywódców 
Executor’s Lair, by wykorzystali swoją wiedzę i zatkali Wektor Pierwszy. Obliczenia 
pokazały jednak że Stacja Centerpoint może nie przetrwać takiej operacji. Poza tym był 
problem ofiar. Na Itren mieszkało ponad sto tysięcy ludzi. Kilka okrętów dla uchodźców 
Aing-tii czekało przy Wektorze Pierwszym, by ich ewakuować, ale to nie wystarczyło. 
Ci, którzy mnie przysłali, zdecydowali jednak, że ten odsetek, który rzeczywiście zginął, 
to cena warta zapłaty, jeśli mamy ocalić Ryft Kathol, a może i całą galaktykę. 
- Nawet jeśli, to w żaden sposób was to nie usprawiedliwia.- odparł chłodno Talon.- 
W żadnym wypadku nie można poświęcać życia niewinnych, by ocalić więcej 
niewinnych. Nie spodziewałbym się tego po tobie. 
- Wiem i nie proszę cię o wybaczenie.- odparł szorstko Car’das.- Sam byłem temu 
przeciwny. Ale dobro Aing-tii jest najważniejsze!- zapewnił żarliwie.- A ta mistyfikacja 
miała być moim majstersztykiem. 
Nasi potężni sojusznicy mieli dostęp do komór klonujących Spaarti, trzeba było tylko 
znaleźć odpowiedni materiał genetyczny i wyhodować najważniejszy punkt całej 
operacji. Phrolii, widząc przyszłość, dostrzegł wiele wyrwanych z kontekstu obrazów, z 
których wynikało, że Brakiss, cudem ocalały ze zniszczenia Akademii Ciemnej Strony, 
w przyszłości znajdzie i wyszkoli kilku Ciemnych Jedi. Niektórzy uznają się wręcz za 
Lordów Sith. Udało mu się też poznać nazwiska dwóch ludzi, którzy w przyszłości mieli 
zostać Fallanassi. Ponadto do Ryftu Kathol miał przybyć chaggriański naukowiec, 
stypendysta Magrody’ego, Les Totenko. I to był klucz do wszystkiego. 
Zebranie materiału genetycznego bez wiedzy właścicieli było nie lada wyzwaniem. 
Radan Rex okazał się być uczniem w Akademii Jedi na Yavinie IV. Trzeba się było 
napocić, by odszukać jego odcięte paznokcie. Jego brat Gouw był o wiele słabiej 
strzeżony. Na szczęście dla nas, Pacitthip Pentalus Creak, obecnie piętnastoletni, był na 
swojej planecie dawcą krwi. Werac Dominess, Zabrak, postanowił kiedyś ściąć włosy w 
zakładzie fryzjerskim. A Chaggrianom co jakiś czas wypadają rogi. 
Zebranie materiału genetycznego trwało ponad rok. Sam proces dojrzewania klonów 
– około sześciu lat, najwolniejszą, najbezpieczniejszą i niemożliwą do identyfikacji 
techniką Spaarti. Aż w końcu, jakoś dziesięć miesięcy temu, klony osiągnęły odpowiedni 
wiek, by imitować przybyszów z przyszłości. 
Prawdziwym wyzwaniem było jednak zaprogramowanie im wspomnień. Żeby 
oszustwo było doskonałe, sami oszuści musieli w nie uwierzyć. Dlatego też pojawiła się 
konieczność wyreżyserowania domniemanej inwazji Yuuzhan Vong, która mogłaby 
zagrozić Executor’s Lair i zmobilizowałaby jej przywdóców do działania. Czcigodny 
Phrolii puścił tu wodze fantazji i, opierając się zarówno na archiwach moich i naszych 
sojuszników, jak i własnych wizjach, napisał alternatywną wersję historii galaktyki na 
następne pięć lat.- to mówiąc, Car’das wyjął zza pazuchy pakiet dziewiętnastu datakart.- 
Niestety, spisane to było ponad sześć lat temu, dlatego kilka przewidywań Phrolii się nie 
sprawdziło i parę faktów jest nieco innych. 
Talon Karrde wziął od niego datakarty i po kolei wkładał do czytnika, analizując 
zawartość. Gavin Darklighter Dowódcą Łotrów, śmierć Chewbacci i Anakina Solo, 
zdobycie Coruscant, Sojusz Galaktyczny, dziecko Luke’a i Mary, jednocząca Moc... 
- Co to za bzdury!?- wypalił.- Jakby mi kto powiedział, w życiu bym nie uwierzył. 
- Na szczęście w Executor’s Lair to łyknęli.- odparł Jorj.- Zdawaliśmy sobie sprawę, 
że nie damy rady zapobiec wszystkim ofiarom, a w dodatku flota, jaką zebrano wokół 
Centrali, na pewno po takim incydencie nie pozostałaby bezczynnie w jednym miejscu. 
Chcieliśmy więc ośmielić ich do walki, rzucić przeciwko Nowej Republice... aby ta 
zmiażdżyła Executor’s Lair i na zawsze pozbyła się zagrożenia z jej strony.- westchnął 
ciężko.- Podesłaliśmy im plany Pogromcy Słońc. 

- Co takiego!? 
- Ale bez projektów torped i z wadliwym pancerzem, opartym na konstrukcji Krańca 
Gwiazd z Sektora Wspólnego.- dodał pospiesznie Car’das, zaraz potem jednak westchnął 
ciężko.- Nie przewidziano jednak, że szef stoczni Executor’s Lair opracuje te torpedy. 
Okazało się, że sam też był stypendystą Magrody’ego. Jak teraz o tym myślę, to wielu 
rzeczy nie przewidzieliśmy. 
- Przecież to absurd.- mruknął Karrde z niedowierzaniem.- W takiej sytuacji i tak by 
zaatakowali. Zrobili już pierwszy krok, pierwszy ruch. 
- Owszem, ale admirał Arvin Morck, Głównodowodzący Siłami Zbrojnymi 
Executor’s Lair, jest niepoprawnym pacyfistą.- rzekł Car’das głosem zmęczonego 
starca.-Potrzebował zachęty. Nie sądziłem, że będzie miał przy boku inną, własną 
zachętę. Chociaż nasi sojusznicy obserwowali Centralę i znali jej lokalizację, nie 
wiedzieli, że stałą się ona domem nowego Dartha Vadera. 
Vader był jednak tylko drobną niedogodnością. Prawdziwym problemem okazał się 
być dawny pilot ze Sto Osiemdziesiątego Pierwszego Pułku Soontira Fela i była Ręka 
Imperatora, Maarek Stele. 
Nie byłem w stanie przewidzieć, że Stele wyposaży Jixa w ysalamiry przed Bitwą o 
Akademię Jedi. Nie mogłem wiedzieć, iż przez cały czas, odkąd przyłączył się do 
Executor’s Lair, pracował nad serum blokującym Moc, ani tego, że po Bitwie o Roon 
stał się potężny i stworzył mutanta, zabójcę Jedi. Nie mogłem przypuszczać, że zostanie 
Pełnomocnikiem Sprawiedliwości. 
- Że co!?- zdziwili się naraz Talon i Shada. Przecież Pełnomocnik nie żyje! Zginął na 
Roon! Prawda? 
- Sprawdźcie sami.- Car’das podał Talonowi kolejną datakartę.- Zapis ze spotkania w 
Zamku Bast na Vjun jakieś dwadzieścia trzy lata temu. Przełącz na dwuwymiarowy 
ekran. 
Sala była duża, chociaż pogrążona w mroku. Stół był długi, owalny i podświetlony. 
Przy nim stały lub siedziały trzy różne istoty: człowiek o bujnej czuprynie i ostrym, 
bezdusznym wyrazie twarzy, odziany w stalowy, czarny pancerz i takąż pelerynę, 
opadającą mu na plecy. Firrereonianin o ostrym nosie i długich, różnobarwnych włosach 
oraz membranach pod oczami na złocistej skórze, odziany w długi, przewiewny płaszcz, 
czarny jak noc. Ostatnią istotą był ogromny, sześcioręki, podobny do pająka, ohydny, 
chudy stwór o gigantycznych, pałających gniewem oczach, pochodzący z Nadwymiaru, z 
rasy Charonów. 
Byli to Sedriss, Hethrir i Witiyn Ter, Pełnomocnicy Sprawiedliwości. 
W pomieszczeniu był jednak jeszcze ktoś. Ktoś, kogo kadr kamery nie obejmował, 
jednak zgromadzeni w pomieszczeniu zwracali się do niego z najwyższym szacunkiem. 
- Rillao daleko nie ucieknie.- mówił Hethrir.- Znajdę ją i pochwycę. Dowie się, co to 
znaczy zdradzić swojego pana. 
- Ma bardzo silną wolę.- odezwał się głos zza kadru.- Nie pozwoli się złamać. Musisz 
być bezwzględny, twardy i zimny. Zapomnij o miłości, ona jest złudna. Zgubna. 
- Bądź pewien, że cię nie zawiodę, mistrzu.- skłonił się Hethrir.- Nie będę miał 
litości. Nigdy nie miałem. 
- Wiem.- odparł głos.- A ty, Sedrissie, masz specjalne zadanie. Zgładź komórki 
Rebelii na światach Głębokiego Jądra. Imperator życzy sobie, aby były one czyste przed 
jego przyjazdem na Byss. 
- Tak będzie, panie.- oświadczył gorliwie Sedriss.- Jerec i jego podopieczni z 
radością podejmą się ze mną tego zadania. 

- Co z Inkwizytorami?- spytał Ter.- Mieliśmy ich znaleźć i wymordować. Stali się 
niebezpieczni. 
- To prawda.- odparł głos.- Część już nie żyje. Innych trzeba będzie zgładzić. Ale 
Tremayne’a i Brandla na razie zostawcie w spokoju. Mogą się jeszcze przydać. Taka jest 
wola naszego pana. 
- Nie będę się czuł komfortowo wiedząc, że mam te żmije za plecami.- oświadczył 
Ter. 
- To nie twoja rzecz, czy będziesz czuł komfort, czy nie!- warknął głos. Jego 
właściciel wszedł w kadr i oczom oglądających nagranie ukazał się Darth Vader.- Jesteś 
sługą Imperatora i jego wola jest dla ciebie rozkazem! Jesteście najsilniejszymi z jego 
poddanych, ale nawet wy nie poskromicie jego gniewu, jeśli go zawiedziecie! Nie 
jesteście niezastąpieni. Nasz pan nawet teraz może wybrać kogoś, kto zajmie miejsce 
któregokolwiek z was! 
- Ręce Imperatora!- Sedriss prawie splunął.- Te eksperymentalne szczury nie potrafią 
nawet czytać w myślach, a co dopiero zagrozić któremuś z nas! 
- Nie przelicz się.- ostrzegł Vader.- W każdym z was drzemie siła, jakiej możesz nie 
dać rady! W każdej chwili Imperator może rzucić swoje Ręce przeciwko sobie, a ta, 
która wygra, zyska olbrzymią potęgę. Nie lekceważcie tego. Bądźcie lojalni wobec 
naszego pana, inaczej spotka was sroga kara. 
- Nigdy nie zdradziłbym naszego mistrza!- oświadczył gorliwie Sedriss. 
- Ja też nie.- dodał Ter. 
- I ja. Nie po darach, jakie od niego otrzymałem.- dorzucił Hethrir, mając na myśli 
światostatek, cud techniki, przekazany mu przez Imperatora. 
- Wiem o tym.- zagrzmiał Vader.- Obyście o tym nie zapomnieli. Idźcie już. 
Talon i Shada stali przez chwilę z otwartymi ustami, nie mogąc wykrztusić słowa. 
Obejrzeli właśnie najprawdziwsze nagranie z kamer ochrony Zamku Bast. Ciemni Jedi 
Sedrissa mieli podobno wykasować je wszystkie w czasach, kiedy traktowali Vjun jako 
bazę operacyjną. Talonowi zakłębiły się w głowie tysiące pytań, ale najważniejsze z nich 
padło z ust Shady: 
- Skąd żeś to wytrzasnął!? 
- Jak wiecie, mam całkiem pokaźne archiwum.- odparł Car’das.- Ta datakarta 
pochodzi jednak od naszych sojuszników. Siły, które mnie przysłały, miały kontakt z 
jednym ze szturmowców Kultu Ragnosa. Kiedy najechali oni Vjun, szturmowiec ten 
znalazł i przekazał nam archiwalne datakarty z informacjami, które Sedriss chciał 
zatrzymać, głównie ze względu na sentyment do postaci Lorda Vadera. 
- Czyli chcesz nam powiedzieć...- zaczął Talon.-...że przygotowałeś mistyfikację, 
która spowodowała śmierć części mieszkańców Itren, kilkudziesięciu Jedi, zniszczenie 
Morishimu, Ord Pardon, Nowej Plympty i Chandrilli oraz zagładę kilkuset tysięcy 
żołnierzy Nowej Republiki, Imperium, Hapan i innych frakcji, a w dodatku wcisnęła 
Pogromcę Słońc w łapy Pełnomocnika Sprawiedliwości? I to wszystko, by uchronić Ryft 
Kathol przed jakimś odległym widmem niebezpieczeństwa? Wiesz, Jorj, zawsze cię 
szanowałem, ale to się powoli zmienia. 
- Nie dziwię się. Sam tracę do siebie szacunek za to, czego byłem współtwórcą. Tym 
niemniej dobro Zakonu jest najważniejsze, bo bez nas i naszych sojuszników galaktyka 
byłaby o wiele bardziej niebezpiecznym miejscem. 
- Dość odważna teza. Ciągle gadasz o tych swoich sojusznikach, a ani razu nie 
wyjawiłeś, kto to. 
- To organizacja tak stara, że jej nazwa nic wam nie powie.- rzekł Jorj.- Dzięki niej 
Nowa Republika jeszcze nie miała okazji się przekonać, co to znaczy prawdziwy wróg. 

- To nadal nic nam nie mówi.- powiedziała Shada. 
- Entoo Nee.- rzucił Car’das, by po dwóch sekundach drzwi do pomieszczenia 
rozsunęły się i wszedł przez nie łysy mężczyzna wraz z... Pacitthipem, znanym z 
Itreńskiego Incydentu! Shada mimowolnie przyjęła postawę bojową Mistryl. 
- To jest Pentalus Creak.- oświadczył Jorj.- Entoo Nee już znacie. Nie bójcie się, 
Creak ma wymazaną pamięć. Każdy z rzekomych przybyszów z przyszłości był 
monitorowany przez naszego mnicha rasy Phrolii, aby w chwili spełnienia misji mógł on 
teleportować wszystkich na Exocron. Miało to wyglądać, jakby czas zmienił swoje tory i 
podróżnicy nigdy by nie przybyli. W praktyce jednak Dominess zginął na Roon, Totenko 
popełnił samobójstwo, a Radan i Gouw zostali zabici przez Vadera. Przeżył tylko Creak i 
to jego teleportowaliśmy do domu, gdzie wymazaliśmy mu fałszywe wspomnienia i 
wprowadziliśmy prawdziwą wersje wydarzeń. Teraz jest on agentem naszych 
sojuszników wśród Aing-tii i tylko on, jeśli ktokolwiek, ma prawo o nich mówić. 
- Te informacje nie są na sprzedaż, Talonie Karrde.- powiedział Creak.- I nie 
przeznaczono ich ani dla ciebie, ani dla kogokolwiek innego. Starczy wam wiedzieć 
tylko tyle, że nie leży w naszym interesie upadek Nowej Republiki. Więcej, robiliśmy i 
zrobimy wszystko, by ochronić znaną galaktykę przed większymi niebezpieczeństwami z 
zewnątrz. 
- To w takim razie dlaczego nie mogliście przeciwstawić się temu, co się stało?- 
spytał Karrde. 
- Z tego samego powodu, dla którego ty nie wiedziałeś nic o Executor’s Lair.- 
przyznał Creak.- Darth Vader był dla nas za dobry. 
- Z tego, co mi wiadomo, wciąż jest.- rzekł Talon.- Ostatnie informacje mówią o 
pojawieniu się „Executora II” nad Naboo. Skoro Vader wciąż żyje, jaką mamy mieć 
pewność, że dacie radę powstrzymać Stele’a, który ma teraz Moc Pełnomocnika 
Sprawiedliwości? 
- Jeśli Stele znów zagrozi Jedi, powstrzymam go.- zapewnił Pentalus.- Jeśli trzeba, 
osobiście. 
- Mam jednak wrażenie, że nieprędko się na to poważy.- dodał Car’das.- Chociaż na 
pewno jeszcze o nim usłyszymy. 
Talon zastanowił się nad słowami Jorja. Cała ta sytuacja była dość nieoczekiwana. 
To wszystko zresztą było szyte zbyt grubymi nićmi, a przyznanie się Car’dasa do 
sprowokowania Executor’s Lair brzmiało co najmniej dziwnie. Nie był on osobą zdolną 
do czegoś takiego, a poza tym, kiedy mówił o swoim Zakonie, zdawał się być bardziej 
fanatyczny, niż niejeden Kultysta Ragnosa. Z drugiej strony Aing-tii rzeczywiście byli 
organizacją, do której przynależność może być poczytywana jako zaszczyt. Czy jednak 
jest on wart takiej ceny? Czy jego zasady nie łamią podstawowych reguł moralności i 
przyzwoitości? 
Jakkolwiek by na to nie patrzeć, Talon nie mógł za to wszystko winić Car’dasa. Po 
prostu nie mógł. 
- Tymczasem moja organizacja będzie dla Nowej Republiki tarczą przed wszelkim 
niebezpieczeństwem. Jesteśmy jej to winni.- kontynuował Creak. 
- Jakim niebezpieczeństwem?- skrzywił się Karrde.- Yuuzhanami? 
- Oj, Talon...- westchnął Jorj.- Yuuzhanie to najmniejszy problem... 

ROZDZIAŁ 
33 
Luke i Mara stali przy robiącej wrażenie, białej, marmurowej balustradzie, unoszącej 
się ponad jednym z wodospadów otaczających Theed. Aleja cmentarna dla zasłużonych, 
którą wieńczyła owa konstrukcja, będąca częścią zaprojektowanego z przepychem, ale 
funkcjonalnego tarasu, odsłaniała w tym miejscu otwartą przestrzeń, odsłaniającą 
zapierające dech w piersiach widoki na jeziora, lasy, łąki i pola. Sama aleja zaś 
umieszczona była w sztucznym wąwozie, w którym ustawiono posągi znamienitych 
przedstawicieli ludu Naboo, często wraz z płytami nagrobkowymi. Taras, będący jej 
zakończeniem, rozwidlał się w dwie odnogi, w większości zasadzone na dość grząskim, 
ale stabilnym gruncie. Zwieńczenie to, przyjmujące kształt litery T, w każdym z ramion 
miało mieścić w założeniach mogiłę dwójki najważniejszych i najbardziej zasłużonych 
istot, które wsławiły się nie tylko wśród swoich ziomków, ale i w całej galaktyce. Ponad 
pół wieku temu przyjęto, że jedną z nich zajmie przedstawiciel ludzi, drugą zaś istota 
pochodząca z drugiej rasy zamieszkującej Naboo, Gungan. 
Tak też się stało. Już przed wybuchem Wojen Klonów zdecydowano, że miejsce to 
będzie zarezerwowane dla ówczesnego Wielkiego Kanclerza Republiki, Palpatine’a. 
Jednak przyszły Imperator ani myślał kończyć swojego życia. Klonując swoje ciało 
zdołał na jakiś czas oszukać śmierć. Zresztą ponad dwadzieścia lat bestialskich rządów 
sprawiło, iż zrezygnowano przyznania mu tego przywileju, a pomnik, który zaczęto tam 
wykuwać, krótko po Bitwie o Endor został zwalony i usunięty, pozostawiając to miejsce 
wolnym. Mara i Luke, przygotowując się do nieuniknionego starcia z Vaderem, 
koncentrowali się mimochodem na drugim pomniku, który przedstawiał wysokiego, 
dostojnego Gunganina. 
- „Generał, poseł i wielki działacz na rzecz pokoju.”- przeczytała Jade Skywalker, 
patrząc na tabliczkę umieszczoną na cokole statuy. Dookoła niej zasadzony był 
niewielki, okrągły ogródek, w którym rosły jakieś kwiaty bliżej Marze nieznane. 
Zwyczajem ludzi z Naboo, jak większości cywilizowanych mieszkańców galaktyki, było 
palenie zwłok, jednak, aby zadośćuczynić tradycji Gungan, tego osobnika pochowano 
bez kremacji.- „Honorowy i odważny. Niech spoczywa w pokoju, do którego 
doprowadził.”- dokończyła żona Luke’a. 
- Jak się nazywał?- spytał Skywalker, starając się cały czas wyczuć Vadera; 
nadchodził, to było pewne, konfrontacja stała się nieunikniona. Luke czuł jednak, że nie 
może być do niej lepiej przygotowany. Pozwolił więc sobie na zainteresowanie się tą 
postacią. Zawsze to była kolejna cegiełka do pełniejszego zrozumienia historii Naboo. 
- Nie napisali we wspólnym.- odparła Mara.- Mogę się mylić, ale o ile znam 
miejscowy alfabet, to chyba Jar Jar Binks. 
- A, czytałem o nim w materiałach od króla Zapalo.- przypomniał sobie Luke.- 
Podczas Bitwy o Naboo doprowadził do współpracy ludzi i Gungan przeciwko Federacji 
Handlowej, oraz był jednym z generałów, którzy w tym czasie dowodzili. Potem 
wybrano go jako reprezentanta Gungan w delegacji miejscowego senatora, i tę funkcję 
piastował aż do Wojen Klonów. Potem wrócił na rodzinną planetę, gdzie zdążył już 
okryć się sławą. Podobno zginął tak, jak przystało na znamienitą postać i męża stanu.- 
rzekł.- Krótko po Bitwie o Endor, kiedy z Naboo wycofał się imperialny garnizon, 
podczas spontanicznej manifestacji radości wdrapał się na wieżę pałacu królewskiego, by 
zawiesić czerwoną flagę, symbol monarchii. Wtedy poślizgnął się i spadł, ale zdążył 

przed upadkiem wykrzyczeć jeszcze: „Jesteśmy wolni!” czy coś w tym rodzaju. Zaraz po 
manifestacji odbył się więc jego pogrzeb. 
- Interesująca istota.- mruknęła Mara.- Ciekawe, czemu z tak liberalnym 
nastawieniem nie przyłączył się do Rebelii. 
- Nie wiem.- Skywalker wzruszył ramionami.- Może...- zaczął, ale przerwał, bo 
wyczuł przez Moc, iż mroczna aura Lorda Vadera nieubłaganie podąża ku nim.- On tu 
idzie.- rzucił, napinając mięśnie.- Jest blisko. 
Ręka Mary instynktownie powędrowała do rękojeści miecza świetlnego, Luke 
natomiast się wyprostował i spowolnił oddech, koncentrując się na Mocy. 
Tylko ona mogła pomóc mu w tym, co go czekało. 
Po kilku minutach zza zakrętu wyszedł, dysząc ciężko i dudniąc stalowymi 
buciorami, dwumetrowy, zakuty w czarny pancerz, potężny Mroczny Lord Sith. Szedł 
spokojnie, tak, jak spokojny był oddech Luke’a, nie spuszczał jednak wzroku z dwójki 
Jedi, którzy na niego czekali. 
Aż w końcu stanął, dysząc ciężko, i patrząc z góry na Marę i, przede wszystkim, na 
Luke’a. Właściwie to jeśli chodzi o Jade Skywalker, to Vader ją jako niefortunny 
dodatek do jej męża; była potężna bez wątpienia, i nie należało jej lekceważyć, jednak 
prawdziwym zagrożeniem był mistrz Jedi z Tatooine. Mara stanowiła zaledwie 
uzupełnienie jego umiejętności, jednak gdyby miała walczyć z Czarnym Lordem w 
pojedynkę, nie miałby on najmniejszych problemów. Teraz też nie okazywał nią 
większego zainteresowania. 
Nie był jednak głupi. Wiedział doskonale, że nawet, gdyby była słabsza Mocą i mniej 
doświadczona, zawsze oznaczała kolejne ostrze, które trzeba było parować i o którym 
wypadałoby pamiętać. Ale wiedział też, jak sobie z tym poradzić. 
Luke tylko częściowo koncentrował się na Vaderze, obserwując także z niepokojem 
swoją żonę. Dzięki wyjątkowej więzi, jaką dzielili, wiedział, że jest zdeterminowana i 
gotowa do stawienia czoła potężnemu przeciwnikowi. Czuł jednak, podobnie, jak ona, ze 
w bezpośredniej bliskości Czarny Lord wydawał się jeszcze potężniejszy, jeszcze 
bardziej emanujący mroczną siłą, która cechowała jemu podobnych: Imperatora, Tera, 
Sedrissa, Exara Kuna... ta potęga sprawiała, że Skywalker instynktownie przygotowywał 
każdą swoją komórkę do nieuchronnego starcia. Wiedział, że jego żona też. 
Ale jednocześnie bał się o nią. 
I to była słabość, którą Mroczny Lord Sith postanowił wykorzystać. 
Mara i Luke rozpoczęli powolne, czujne okrążanie Vadera, trzymając ręce w pobliżu 
rękojeści swoich mieczy, jednak nie sięgając po nie. Czarny Lord także stał w gotowości, 
sondując ich Mocą i nie wykonując żadnych gwałtownych ruchów. Rozpoczęła się walka 
na nerwy; cała trójka koncentrowała się na drugiej stronie, wyczuwając buzującą energię 
Mocy w aurach pozostałych i nie pozwalając sobie na okazanie słabości. Vader naciskał 
przez Moc bardzo silnie, dominował, przerażał, niemal miażdżył mentalnie; jednak 
umysły Jedi były zbyt harde i przynajmniej częściowo niewrażliwe na takie zabiegi. Nie 
spodziewał się zresztą niczego innego. Wiedział poza tym, że oboje Skywalkerów przy 
okazji nurtuje jego prawdziwa tożsamość; szczególnie Luke był zdeterminowany, by 
poznać tę tajemnicę. Vader koncentrował się więc także na tym, by jego aura buzowała 
tak mocno, jak to tylko możliwe, utrudniając odczytanie jej sygnatury. Powietrze wokół 
zaczęło falować. 
Ale Darth Vader poświęcił trochę swojej uwagi jeszcze na inny manewr, niebędący 
bezpośrednim zagrożeniem dla Jedi, toteż nie zwrócili oni na niego uwagi. Z ogródka 
dookoła statuy Gunganina zaczęła się wygrzebywać, niezauważona przez nikogo, 
znajdująca się w stanie rozkładu istota, której martwe oczy nie wyrażały żadnych uczuć. 
Był to pochowany tutaj Jar Jar Binks, którego Vader przy użyciu Mocy animował do 

życia, zyskując wątpliwego, ale być może skutecznego przeciwnika. Sterując ruchami 
martwej istoty, Czarny Lord ustawił ją, po czym rzucił w stronę skoncentrowanej na nim 
Mary Jade Skywalker. 
Jedi w ostatniej chwili wyczuli niebezpieczeństwo i ich następne działania były 
dziełem ułamków sekund. Jar Jar rzucił się na Marę. Ona włączyła swój miecz, tnąc na 
odlew w jego kierunku. Vader zaatakował Skywalkera, który wykonał w mgnieniu oka 
idealny blok Teras-Kasi. Miecz Jade Skywalker przeleciał milimetry nad zwłokami 
Binksa, który potknął się o poplątane łodygi kwiatków na swojej mogile i cudem uniknął 
odcięcia głowy, rzucając się jednocześnie na rudowłosą kobietę. Vader i Luke cięli w 
siebie zapalczywie swoimi ostrzami, jednak za każdym razem napotykali blok albo unik. 
Mara, zaskoczona lecącym na nią trupem, zrobiła szybki odskok, jednak Jar Jar zahaczył 
ją jedną ręką i pchnął w stronę balustrady. Jade Skywalker wydała pełen irytacji syk, tnąc 
martwego wroga, ale Gunganin napierał z niewidzialną, nienaturalną siłą... rzucając się w 
otchłań wodospadu. 
I ciągnąc Marę ze sobą. 
W jednej sekundzie całą uwagę Luke’a zaprzątnęła jedna myśl: „Ona nie umie 
lewitować!” 
Vader ciął wściekle na odlew prosto w pierś Skywalkera, ale jego już w tamtym 
miejscu nie było; bez namysłu bowiem, niemal instynktownie skoczył w przepaść za 
swoją żoną. 
Kiedy leciał tak twarzą w dół, przypinając sobie nieświadomie miecz do pasa. Teraz 
interesowała go tylko Mara; widział ją, spadającą godnie prosto w otchłań wodospadu 
pod nimi. Gungańska kukła Vadera opadała nieopodal, bezwładnie; Czarny Lord zerwał 
z nią połączenie, wyrzucając, jak starą, niepotrzebną zabawkę. Dla Luke’a jego żona nie 
była jednak ani stara, ani niepotrzebna. Chciał ją ocalić. Musiał to zrobić. 
Rozluźnił mięśnie i pozwolił grawitacji swobodnie ciągnąć go w dół. Nie spadał już 
zresztą w odległą otchłań; jego ciało, jego aura, zanurzało się w Mocy, płynęło przez nią 
i było przez nią obmywane. Luke spotęgował więc swój kontakt z Mocą na tyle, na ile 
mógł, i przy jej użyciu oderwał kawałek marmurowej balustrady, ciągnąc ją za sobą. 
Kamienny fragment spadał siłą grawitacji, jednocześnie będąc ciągniętym przez 
Skywlakera; nic więc dziwnego, że po kilku sekundach znalazł się tuż przy mistrzu Jedi. 
Luke nie tracił czasu; od Mary dzieliło go kilkadziesiąt metrów, a oboje wciąż spadali. 
Używając swoich umiejętności, Skywalker podleciał do kamienia, utrzymując go w 
ruchu jednostajnie przyspieszonym, po czym przesunął się pod marmurowy klocek i 
oparł o niego stopami, wciąż spadając. Teraz użył wszystkich swoich mięśni i całej siły 
Mocy, jaką mógł włożyć w ścięgna nóg, naciskając jednocześnie na kamień z drugiej 
strony, by ustabilizować go i uniknąć wzajemnego odepchnięcia. Zmarszczył brwi z 
wysiłku, a na jego czoło wstąpiły krople potu, ale nie przejmował się tym. Nie tracąc 
czasu odbił się od marmurowego fragmentu balustrady, po czym z szybkością wiatru 
poszybował w stronę Mary, koncentrując się też na tym, by przy użyciu Mocy spowolnić 
jej opadanie. Jade Skywalker błyskawicznie pojęła jego zamysł; sama zaczęła ściągać go 
do siebie najszybciej, jak umiała. Pędzili już bardzo szybko, a do powierzchni było coraz 
bliżej... 
Luke, napędzany siłą Mocy, dopadł w końcu swoją żonę, obejmując ją w pasie. 
Ustawił się z nią tak, by móc spojrzeć jej w oczy, te ogromne, zielone, głębokie oczy... i 
przekazać jej swoje intencje szybciej, niż byłby w stanie je wypowiedzieć. Mara 
doskonale je odczytała i ochoczo przystąpiła do realizacji planu swojego męża; skupiła 
się i zaczęła jednoczyć swoją aurę z aurą Luke’a, pozwalając mu korzystać z jej 
własnych pokładów energii. Zrobił z nich najlepszy w tej sytuacji użytek; od razu zaczął 
wykorzystywać wszelkie znane sobie techniki lewitacyjne, by spowolnić spadek i 

zmienić ich trajektorię lotu. Wszystko działo się w ciągu kilku sekund, ale powierzchnia 
doliny zbliżała się nieubłaganie, zwiastując rychły koniec... 
A jednak nie taki rychły. Wszystko dookoła zaczęło nagle zwalniać, a Luke, wielkim 
wysiłkiem, zdołał spowolnić ich lot i uzyskać nad nim kontrolę. W pewnym momencie, 
niecałe trzydzieści metrów od dna, był już w stanie przenieść ich bezpiecznie na brzeg 
rozciągającego się poniżej płaskowyżu, imponująco czystego jeziora, do którego 
spływały wodospady, otaczające górną część miasta. 
Tak też zrobili. Dyszący i spoceni, ale bezpieczni, Jedi postawili stopy na zielonym, 
porośniętym trawą gruncie. Mara chciała powiedzieć coś ironicznego, co 
zbagatelizowałoby całą sytuację, ale dostrzegła niewielki cień na niebie i zbliżającą się 
mroczną aurę. Najwyraźniej Darth Vader, nie chcąc pozwolić im uciec, postanowił 
ruszyć w pogoń. Właśnie lewitował w ich kierunku, a jego peleryna powiewała na kształt 
czarnych, złowrogich skrzydeł mrocznego, drapieżnego ptaka. Opadał powoli, z 
godnością, świadom swojej potęgi i celu, do którego chce ją wykorzystać. Było 
oczywiste, że nie podda się bez walki. 
- Jest zbyt potężny.- rzekła Mara.- Nie dam mu rady. 
- To prawda.- odparł Luke.- Nawet Witiyn Ter nie miał tak mrocznej aury. 
Kimkolwiek jest, posiada ogromną wrażliwość na Moc i wiedzę, jak jej używać.- 
spojrzał czule na swoją żonę.- Nie mogę cię narażać, Mara. Wiem, że chcesz walczyć, 
ale posłuchaj głosu rozsądku. Proszę. Jeśli będziesz w pobliżu, nawzajem się 
zdekoncentrujemy, lękając o nasze zdrowie... 
- Nic nie mów.- syknęła niespokojnie Jade Skywalker, spoglądając na zbliżającą się, 
czarną plamę.- Jest mroczny, jest zły i jest wściekły. Jest w nim coś znajomego, ale też 
coś obcego... nie wiem, kto to, ale nie pozwolę ci walczyć z nim samemu. Zostaję. 
- Nie.- odparł łagodnie Luke.- Czuję, że ten pojedynek to sprawa między nami 
dwoma. Nie mogę dopuścić, by coś ci się stało. 
- Nawet jeśli mi się stanie, to pomogę ci... 
- Nie.- przerwał jej Skywalker.- Proszę cię, ten jeden raz. Zostaw go mnie. Znajdź 
Corrana, Kyle’a, Wieiah i padawanów; gdzieś tutaj są. Zbierz ich i ściągnij tutaj, tylko w 
większej grupie będziemy mogli mieć pewność, że nikt nie zginie. 
- Ale... 
- On nie jest moim ojcem, Anakinem Skywalkerem. Ale to wciąż Darth Vader. A 
grzechy ojca przechodzą na syna. Jestem odpowiedzialny za wszystkie jego ofiary. I 
tylko ja mogę położyć kres tym zbrodniom. 
Mara otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, a w oczach jej zatańczył gniewny 
ognik. Jednak wycofała się z tego. Zrozumiała, że jej mąż, odkąd rozpoczął szkolenie 
Jedi, swój mrok utożsamiał z postacią Dartha Vadera. I teraz musiał stawić czoła 
personifikacji swoich lęków, jeśli wciąż miał zachować swoją osobowość, wiarę w to, 
kim jest i jaką ma wartość. 
Kiwnęła lekko głową i pocałowała go w policzek, po czym rzuciła się pędem w las, 
mimo wszystko chcąc odnaleźć Corrana i resztę. Luke mógł chcieć stoczyć tę walkę w 
pojedynkę, jednak każdy czasem potrzebuje pomocy przyjaciół i ludzi, których kocha. I 
Mara Jade Skywalker chciała mu taką pomoc zapewnić. 
Ledwie zniknęła z pola widzenia, na brzeg opadł łagodnie Czarny Lord, odwracając 
się w stronę oczekującego Skywalkera. Ich spojrzenia spotkały się, a mięśnie napięły. 
Vader ani drgnął, a Luke’owi nie opadła nawet powieka. Miecze same wskoczyły im do 
rąk, ale nie włączali ich. Stali tak naprzeciwko siebie, przygotowując się mentalnie; 
wiedzieli, że oto nadszedł moment największych zmagań, jakich kiedykolwiek 
doświadczyli. 

Stali więc długo, w niemal zupełnej ciszy, przerywanej tylko ciężkim oddechem 
Dartha Vadera. Burzowe chmury z zachodu nadciągnęły nad Theed, zasłaniając słońce, 
jednak poza kilkoma odległymi grzmotami nic się nie zmieniło. Nawet wiatr przestał 
wiać; zupełnie, jakby cała przyroda wstrzymała oddech czekając na wynik tego 
pojedynku. 
Vader, myślał Luke, wpatrując się w potężnego, hebanowego olbrzyma. Postrach 
galaktyki tak w czasach Imperium, jak i teraz. Bezduszny, czarny potwór, który bez mała 
dwadzieścia dwa lata temu okazał się być jego ojcem. 
A który teraz kontynuował jego mroczne dzieło, siejąc po galaktyce strach i terror. A 
także plamiąc dobre imię Anakina Skywalkera, o które Luke tak długo i tak wytrwale 
walczył. Zawsze dążył do tego, by przynajmniej w jego najbliższym otoczeniu 
oddzielano uczynki jego ojca od łotrostw Vadera. A ten pozorant swoim pojawieniem się 
przekreślił na dobre wszelkie te wysiłki, wystawiając jednocześnie Luke’a na ciężką 
próbę. 
Było jednak w tym Vaderze coś jeszcze. Na Exaphi Luke zapoznał się z jego aurą i 
stwierdził jednoznacznie, że nie ma ona nic wspólnego z dawnym Darthem Vaderem, a 
już na pewno z Anakinem Skywalkerem. Kyle Katarn miał jednak inne spostrzeżenia i 
chociaż spotkał się on kiedyś z Vaderem zaledwie raz, i to na chwilę, zasiał poważne 
wątpliwości nie tylko w sercach innych Jedi, ale także samego Luke’a. Teraz, kiedy 
Skywalker miał aż nadto czasu na zbadanie aury Mrocznego Lorda Sith, musiał 
stwierdzić, że Katarn miał rację. 
A raczej częściowo rację. Sygnatura Vadera była bowiem bardzo odmienna od tej, 
którą miał Czarny Lord ze wspomnień Luke’a, jednak kilka tonów było podobnych. 
Łudząco podobnych. Mistrz Jedi nie był do końca pewien, jak to rozumieć, ani jak 
połączyć z faktem, że duch jego ojca ukazywał mu się już kilkakrotnie, co w dość jasny 
sposób wykluczało możliwość, jakoby nowy Darth Vader był Anakinem Skywalkerem. 
Tym bardziej nie mógł być klonem. Było zbyt wiele różnic, zbyt wiele odmienności, aby 
tak mogło się stać. Z drugiej strony nie mógł to być żaden pozorant ani jakiś zaginiony 
Ciemny Jedi, bo aura mroku i strachu była charakterystyczna dla Vadera; tego jej aspektu 
nikt nie był w stanie imitować. Więc kim on jest? 
To nieistotne, skarcił się w duchu Luke, ważne, że jest, i zagraża galaktyce. 
Czarny Lord z drugiej strony patrzył na Skywalkera, górując nad nim wzrostem, 
spojrzeniem i posturą. Oraz, o czym był święcie przekonany, potęgą. Jedynie ten osobnik 
stał na drodze do ostatecznej dominacji ciemnej strony, jego jasna aura była tak wyraźna 
i tak ostentacyjnie natarczywa, iż Mroczny Lord Sith po prostu nie mógł przejść nad nią 
do porządku dziennego. Jedynym liczącym się dla Vadera celem było osiągnięcie 
dominacji nad galaktyką; wiedział, że dysponuje wystarczająco silną Mocą, by to zrobić. 
Jedyną przeszkodą byli Jedi, ale nawet oni bez swojego mistrza nie stanowili aż takiego 
zagrożenia. Wojska Nowej Republiki z pewnością dostały w kość nad Corellią, więc 
wszystko osadzało się na Luke’u Skywalkerze. 
To on był główną i w zasadzie jedyną przeszkodą. 
I trzeba go było zabić. Za wszelką cenę. 
Czerwone, świecące ostrze powoli wynurzyło się z rękojeści jego miecza. Niemal 
równocześnie zielona klinga Luke’a zajarzyła się w jego dłoni. Powiał lekki wiatr, 
muskając włosy Skywalkera i pelerynę Vadera. Stali wciąż, obserwując dokładnie swoje 
ruchy. Każdy czekał na fałszywy ruch albo jakąś zmianę emocji drugiego. Stali długo, 
wytrwale, nie poruszając ani jednym ścięgnem, w idealnie wyważonej pozycji neutralnej. 
Nawet oddech Czarnego Lorda jakby ucichł. Stali nadal, sondując nawzajem swoje aury i 
szukając słabych punktów, które nie istniały. 

Nagle w jeziorze plusnęła ryba, wywołując zmarszczki na idealnie gładkiej tafli 
wody, a ten pozornie cichy odgłos odbił się głośnym echem dookoła. Pozostawił również 
ślad w Mocy. Koncentracja obu przeciwników pozostała jednak niezmącona. 
Mimo to Vader, licząc na to, że Luke może na ćwierć ułamka sekundy odpłynął 
myślami, zaatakował. Luke jednak zachowywał idealne skupienie i w tej samej chwili 
sam wyskoczył do ataku. 
Obaj Władcy Mocy ruszyli do walki. 
Każdy, kto mógł oglądać tę walkę z boku, odniósłby nieodparte wrażenie, że ma do 
czynienia nie z krwawym pojedynkiem na śmierć i życie, ale z idealnie 
zsynchronizowanym baletem. Smugi zielonego i czerwonego ostrza przecinały powietrze 
w tak idealnym układzie, że tworzyły wokół walczących iskrzące się, buczące kokony. 
Umysły i instynkty Skywalkera i Vadera pracowały na najwyższych obrotach, 
przewidując uderzenia przeciwnika na trzy ruchy do przodu, i jedynie zaciekłość 
pojedynku oraz ograniczone możliwości ich mięśni nie pozwalały im zareagować 
odpowiednio szybko. Siła uderzeń i ich szybkość były wręcz porażające: cięcie, blok, 
finta, pchnięcie, uskok, znów cięcie, za nim kolejne, blok, kolejne... a wszystko niemal 
jednocześnie. Ręce i nogi obu przeciwników zamazywały się w niesamowicie płynnym, 
a jednocześnie zabójczo szybkim, pojedynku. Podczas, gdy jednolity szczęk i buczenie 
ich oręża zdawało się sugerować, że trwają oni cały czas w jednym, potężnym 
zakleszczeniu, oni wykonywali osiem do dziesięciu niezwykle silnych, potężnych 
uderzeń. Na sekundę. 
Luke uderzał bez pardonu, chcąc jak najszybciej powalić przeciwnika. Zaczął od 
Formy Siódmej, od techniki Teras-Kasi, jednak jego przeciwnik nie pozostawał mu 
dłużny. Znał on tę technikę równie dobrze, co Skywalker, i równie dobrze, jak stary 
Vader... Luke przeszedł więc błyskawicznie na technikę, której uczył się najdłużej i w 
której osiągnął prawdziwe mistrzostwo – Formę Piątą. Szybkie, mocne ataki, nie 
pozostawiające miejsca na lekką kontrę, śmigały w każdą stronę, blokowane jednak 
przez równie śmiałe finty Vadera. Czarny Lord przeszedł płynnie do Formy Trzeciej, 
mającej niewątpliwe zalety defensywne, przeplatając ją wymierzonymi, plastycznymi 
cięciami z palety Formy Drugiej. Luke w odpowiedzi blokował je niektórymi z zagrań 
defensywnych tejże Formy, aż w końcu obaj przeciwnicy przerzucili się na 
najszlachetniejszą technikę szermierczą z użyciem miecza świetlnego. Cięli i parowali, 
blokowali i unikali, wykonywali pchnięcia i ciosy... a to wszystko w kakofonii buczenia 
broni i przy jaskrawych, wręcz oślepiających barierach, jakie stawiały świetliste klingi. 
Skywalker i Vader wręcz tańczyli w morzu czerwono-zielonego ognia, stroboskopowej 
kuli, jak się wokół nich wytworzyła. Walczyli tak bez wytchnienia, ale żaden nie osiągał 
wyraźnej przewagi. Szala zwycięstwa cały czas utrzymywała się w miejscu, drgając 
jedynie nieznacznie; umiejętności obu oponentów były zbyt wyrównane. Pot wstępował 
im na czoła, a w żyłach gotowała się krew... ale walczyli nadal. Wydawało się im, że 
zmagają się całe wieki. Że robią to od zawsze. 
W końcu Luke zdecydował się sięgnąć po niepewne, ale nowatorskie środki. 
Usztywnił swoje mięśnie i rozpoczął serię szybkich, lekkich ciosów skacząc dookoła i 
nie koncentrując się w ogóle na obronie, ale czyniąc szybkie akrobacje i niemożliwe do 
przechwycenia uniki. Vader znów nie pozostał z tyłu; jego ataki były coraz wścieklejsze, 
a ruchy szybsze... ich ostrza latały wokół, śmigając bez wytchnienia. Wreszcie walka 
zaczęła się przenosić bliżej drzew, które Skywalker i Vader jednocześnie postanowili 
wykorzystać do odbijania się, skakania i atakowania się nawzajem z powietrza. Przed 
upływem trzech sekund walka stała się szaleńczą gonitwą po konarach drzew, gałęziach i 
pniach, gonitwą, w której obaj przeciwnicy śmigali szybciej, niż zdołałoby ich uchwycić 
oko potencjalnego obserwatora. Ostrza i ich właściciele śmigali poprzez las, tnąc konary 

i uderzając w siebie nawzajem, uskakując i drapiąc się gałęziami, parując i biegając na 
wzmocnionych Mocą nogach. Wyglądali trochę jak ćmy, chaotycznie latające wokół 
zapalonej lampy, jednak ich ruchy zdradzały płynność i pierwotny zamysł; doskonale 
wiedzieli, gdzie znajdzie się przeciwnik, i to wystarczająco wcześnie, żeby zareagować. 
Znakomicie wyczuwali też swoje wzajemne reakcje, by uniknąć bądź sparować atak 
oponenta. Przy tym cały czas poruszali się zdumiewająco szybko, biegnąc prosto przez 
knieję. Oddalali się tym samym coraz bardziej od miasta, niknąc w gęstym lesie. 
I coraz bardziej pogrążając się w pojedynku. 
Trzech Gungan przechadzało się akurat po lesie, polując na dzikie Shaaki. Często 
zapuszczali się w te rejony, a to z powodu bezpośredniej bliskości ludzkich pól 
uprawnych i pastwisk. Czasem zdarza się, że jakiś zabłąkany Shaak ucieknie 
nieostrożnemu pasterzowi, by zdziczeć bądź rozmnożyć się z innym Shaakiem, już 
zdziczałym... w każdym razie takie nieoswojone zwierzęta czasem wypadały poza las, 
niszcząc uprawy miejscowych rolników. Nietrudno zgadnąć, że nie byli z tego powodu 
szczególnie zadowoleni; dlatego też zawarli porozumienie z Gunganami, że ci będą 
mogli polować na każde zwierzę, jakie przekroczy barierę lasu, bez żadnych 
konsekwencji. Straty ponosili wprawdzie pasterze, którym Shaaki zdołały uciec, ale to 
już ich problem, że nie potrafili upilnować tych zwierząt, które zresztą większej uwagi 
nie potrzebują. 
Tak więc gungańscy myśliwi zaczaili się, chcąc rzucić ogłuszającą kulą w pasącego 
się nieopodal, dzikiego Shaaka. Już mieli go dopaść, kiedy poderwał on nagle głowę i 
zabeczał niespokojnie, rozglądając się wokół i nasłuchując. Jego zachowanie na pewno 
nie było spowodowane obecnością Gungan; nic takiego nie zrobili. Musiał więc 
wyczuwać jakieś inne niebezpieczeństwo. Cały las nagle ucichł, i nawet gungańscy 
myśliwi nadstawili swoich wielkich uszu. 
Nagle dwie, niewyraźne sylwetki przeleciały między nimi, ciągnąc za sobą czerwoną 
lub zieloną poświatę. Te poświaty zderzyły się ze sobą nagle, płosząc Shaaka, aby potem 
wlecieć wraz z ich nosicielami w niebo i zetrzeć się jeszcze kilka razy w koronach 
drzew. W pewnym momencie obaj zaczęli ścinać rosnące nieopodal, niewielkie drzewa, 
by miotać nimi przy użyciu Mocy w przeciwnika. Przeciwnicy wpadali na te same 
pomysły niemal równocześnie, i obaj niemal równocześnie unikali skutków coraz 
bardziej nowatorskich ataków oponenta. Przez chwilę stali, miotając w siebie odciętymi 
konarami, jednak po sekundzie musieli znów ruszyć, by uniknąć naturalnych pocisków 
wroga. Ich determinacja i skupienie pozwalało wychodzić cało z każdego ataku, i 
posuwać się naprzód w gorączkowej gonitwie. Zaraz też pognali dalej, w stronę pól 
uprawnych. 
Shaak pobiegł gdzieś w knieję, ale Gungan już to nie obchodziło. Stali bowiem, 
sparaliżowani strachem, ale i zafascynowani niesamowitym widowiskiem, które trwało 
zaledwie parę minut, ale pozostawiło w nich niezatarte wrażenie. 
Luke i Vader wypadli tymczasem na pole, porośnięte równo dojrzewającym, 
złocistym kłosem jakiegoś miejscowego zboża. Atakując się nawzajem zaciekle i 
wymachując mieczami ciosali coraz większe wyrwy w otaczającym ich powietrzu, które 
świszczało, stawiając opór ich szybkim jak błyskawica ruchom. Efektem ubocznym tej 
jakże widowiskowej walki był jednak fakt, iż od mieczy świetlnych zajęły się kłosy, 
zapalając za sobą kolejne kłosy, a po nich kolejne... po paru chwilach całe pole stanęło w 
ogniu, zmuszając obu przeciwników do ucieczki. 
Nie zamierzali jednak umykać daleko; idealnie zsynchronizowanym ruchem obaj 
wyskoczyli z płonących upraw, by po sekundzie zawisnąć w powietrzu dzięki technikom 

lewitacji bojowej i ruszyć na siebie ze zdwojoną siłą. Biegając po niewidocznej kładce 
nad palącymi się kłosami, obaj cięli się nawzajem najbardziej celnymi ciosami Formy 
Piątej, jednocześnie parując ataki oponenta na kilka chwil przed ich zadaniem. W 
czarnym dymie i z płonącym podłożem ich wirujące, buczące miecze wyglądały jak 
świetliste peleryny, jaskrawe kokony niespokojnych dusz, walczących ze sobą przez 
długi czas, zmagając się w niepojętym żarze morza ognia, jednak niepotrafiących 
uzyskać przewagi. 
W pewnym momencie zasiewy wypaliły się już na tyle, że obaj przeciwnicy mogli 
stąpać po gruncie, toteż natychmiast zeszli na dół i odpadli od siebie, przygotowując się 
do kolejnego uderzenia. Gdzieniegdzie jeszcze płonęły zboża, i obaj postanowili to 
wykorzystać. Przywołali Moc, by ciskać płonącymi żarem zasiewami jeden w drugiego. 
Następne kilka minut walki było chaotycznym i błyskawicznym przemieszczaniem się 
po dogorywającym polu, i ciskanie w siebie iskrzącymi się kawałkami kłosów i ziaren. 
Całość wyglądała jak pojedynek dwóch bogów, zmuszających ogień do rozbijania się o 
siebie, tworzących pełen czerwonych, migotających iskier, przerażający wir, w którym 
wkrótce mieli zatonąć. Tak to wyglądało, aż wszystko wokół nie dogasło. 
Wtedy odskoczyli od siebie, stając w pozycjach bojowych; Luke przyjął Formę Piątą, 
Vader Siódmą. 
Chwilę na siebie patrzyli, oddychając ciężko. Czarny Lord był pod pancerzem wręcz 
niemiłosiernie spocony, jego peleryna była postrzępiona i w połowie spalona, a zbroja 
porysowana i osmalona kilkoma zbyt bliskimi cięciami Skywalkera. Luke natomiast miał 
poszarpaną tunikę, gdzieniegdzie nawet rozciętą wraz ze skórą, ale jego uzdrawiające 
techniki Jedi poradziły już sobie z tymi zadrapaniami. Gdyby rany były poważniejsze, o 
miałby problemy, ale nie zamierzał do tego dopuścić. 
Po chwili oddechu znów się na siebie rzucili, przemieszczając walkę w inne miejsce, 
na pole pełne Shaaków. Biedne zwierzęta uciekały, spłoszone, kiedy wirujące, czerwone 
i zielone huragany wtargnęły na ich teren zderzając się ze sobą raz po raz, by przemknąć 
dalej w pełnym determinacji, szalonym i absorbującym, ale też w pełni intuicyjnym i na 
swój sposób pięknym pojedynku. 
Ich szaleńczy bieg skierował obydwu walczących nad kolejne jezioro, nieco mniejsze 
od tego, do którego niemal wpadli nieopodal Theed, ale ciągnące się na otwartej 
przestrzeni. Tafla cichej, niezmąconej wody w niczym im jednak nie przeszkodziła; siłą 
rozpędu przebiegli po niej , wciąż puszczając w swoją stronę pełne brutalnej finezji ataki, 
pchnięcia i uderzenia, wykonując zaskakujące akrobacje nad swoimi głowami, 
niesamowite piruety i uniki, trzaskając wokół siebie ciągle zakleszczającymi się 
ostrzami. Obaj mieli nadzieję, że jeśli odpowiednio skutecznie spowolnią przeciwnika, to 
emiter ostrza w jego mieczu zamoknie i zgaśnie. I Luke, i Vader zamierzali wykorzystać 
swoją przewagę, jaką był wodoodporny miecz. 
Ale na nic im się to zdało, gdyż oba ostrza po zanurzeniu pod wodę zachowywały 
swoją sprawność. 
Każdy z nich co rusz odbijał się od tafli jeziora, w ciągłej, przerywanej jedynie 
bezlitosnym buczeniem kling i oddechem Vadera ciszy, harmonijnie odbijając jeden 
drugiego w dalsze kąty zbiornika wodnego. Ich panowanie nad Mocą było jednak zbyt 
doskonałe; nie dali się jeden drugiemu wrzucić w toń ani chociaż mocniej zamoczyć. 
W pewnej chwili Vader, mając dość tego wszystkiego, wyciągnął rękę i w mgnieniu 
oka wypuścił z niej ogromną, długą i mocną błyskawicę Mocy. Piorun poleciał w stronę 
Luke’a, ale ten wyciągnął rękę i zaabsorbował jego energię, by odbić z powrotem do 
Mrocznego Lorda Sith. Ten jednak nie pozostawał dłużny. Obaj zacisnęli z wysiłku 
zęby, a zdezorientowana błyskawica latała między ich dłońmi, nie mogąc uderzyć w 
żadnego z potężnych Władców Mocy. Wreszcie obaj niemal jednocześnie doszli do 

wniosku, że ten sposób pojedynkowania się jest bardzo wyczerpujący i nie daje 
większych efektów, a w dodatku muszą jeszcze poświęcać część energii na lewitację nad 
taflą jeziora. Obaj więc równocześnie wpuścili błyskawicę do wody i puścili się w pogoń 
za sobą nawzajem, oddalając się od zbiornika. Poskakali trochę po nadbrzeżnych 
skałach, ścierając się średnio raz na sekundę, w pełnym buczenia i trzasku zderzeniu 
dwóch energetycznych kling. Poruszali się jednakowo szybko, jednakowo dostojnie, 
jednakowo zabójczo... nie byli jednak w stanie wypracować przewagi. 
Wtedy z nieba zleciało coś, co mogło przechylić szale zwycięstwa. 
Prom klasy Lambda z Anakinem Solo na pokładzie. 
Młody Jedi bez problemu, korzystając z łączności z Mocą, śledził pojedynek 
Skywalkera i Vadera, ale dopiero teraz do nich dotarł, by móc wesprzeć swojego wujka. 
Albo Dartha Vadera, podpowiedziało mu coś od środka. 
Zastanowił się chwilę, wyskakując z promu; rzeczywiście, aury mistrza Jedi i 
Mrocznego Lorda Sith były nad wyraz podobne pod względem poziomu Mocy, jakim 
dysponowali. W rezultacie tylko od niego zależało, który z nich ma wygrać. Gdzieś, z 
głębi jego jaźni wydobył się głos, który mówił, że jeśli wspomoże Vadera, pozbędzie się 
najpotężniejszego Jedi w galaktyce i sam przejmie ten tytuł. Wiedział jednak, i to 
doskonale, że zwycięstwo Czarnego Lorda będzie oznaczać dominację chaosu, gniewu i 
strachu... 
Będzie oznaczać rządy terroru. 
W praktyce nie musiał więc dokonywać żadnego wyboru; wystarczyło tylko, że 
zaufał Mocy. 
Skupił się więc i począł czerpać siły z otaczającej go energii; tak, jak Jedi to robią, 
nieinwazyjnie, spokojnie, z szacunkiem i pogodą ducha, ale jednocześnie przekazując je 
tej części własnego ja, która kierowała się pasją i pociągającą ideą przywracania 
równowagi. W międzyczasie uświadomił sobie, że nie musi nic robić; to Moc kierowała 
jego ruchami, a on jej na to pozwalał, godził się z radością na jej przewodnictwo, ufał 
bez jakichkolwiek zastrzeżeń w jej wyroki. 
Po czym wyciągnął dłonie i stworzył największy piorun kulisty, jaki kiedykolwiek 
widział. 
- Widzisz, mamo?- szepnął, a w jego oku zatańczyła łza.- Ja tworzę wszystko nowe. 
Luke i Vader zbliżali się do niego, siekając po swoich sylwetkach i klingach 
własnymi ostrzami, budując świetliste zapory i wykonując nienaturalnie precyzyjne 
uniki. Nie przerwali walki ani na chwilę, nawet wtedy, kiedy prom Anakina wylądował. 
Także wtedy, kiedy najmłodszy syn Hana i Leii zaczął tworzyć manifestację swojej 
Mocy, ich miecze uderzały raz po raz o siebie, bucząc głośno. Obaj jednak przez Moc 
wyczuwali intencje młodego Solo; szczególnie Vader. I nie mógł on pozwolić na ich 
realizację. 
W pewnym momencie odskoczył więc od Luke’a i wyciągnął rękę w stronę Anakina. 
Chwila skupienia i chłopak, skoncentrowany na piorunie kulistym, poczuł nagle przez 
Moc poważne zagrożenie z jego strony. Błyskawicznie puścił energetyczny pocisk w 
stronę Czarnego Loda, ale ten też użył swojej sztuczki; wyćwiczonej i opanowanej do 
perfekcji techniki Koca Ciemnej Strony, która już raz ocaliła go przed Anakinem. Tym 
razem jednak była udoskonalona; nie pozostawiała widocznej manifestacji i nie 
potrzebowała uwagi Vadera, by funkcjonować. Poza tym jednak doskonale spełniała 
swoje zadanie. I zanim piorun doleciał do Mrocznego Lorda Sith, młodego Solo spowiły 
mroczne, zimne macki, odcinając na jakiś czas jego kontakt z Mocą. Zapamiętał tylko, 
by dopilnować, aby energia pioruna wróciła do źródła, by równowaga była zachowana... 
a potem przewrócił się, bo bez połączenia z Mocą czuł się mały i słaby, nic nieznaczący. 
Ona była dla niego wszystkim. 

Darth Vader natomiast miał inne zmartwienia. Luke Skywalker, korzystając z jego 
dekoncentracji, zaatakował, tnąc od góry z prawej strony, ale zaraz potem markując 
pchnięcie z lewej i blok prosty. Zdecydował, że nie ma sensu przeciągać dłużej tej walki, 
zwłaszcza, iż Czarny Lord mógł zagrozić Anakinowi. Sięgnął więc po najgroźniejszą 
broń, jaką posiadał, a której obawiał się wcześniej użyć. 
Zaatakował, używając mrocznej techniki, znanej jako Vapaad. 
Wściekłe, potężne kombinacje cięć Luke’a uderzyły w Vadera niemal z każdej 
strony, kąsając niemiłosiernie. A raczej usiłując kąsać, gdyż Czarny Lord odpowiedział 
błyskawiczną osłoną z repertuaru techniki szybkiej, lekkiej walki mieczem, znanej jako 
Farus-Gama. Klasyczne manewry osłaniające był w praktyce jedyną skuteczną zasłoną 
przeciwko Vapaadowi, ale musiały być przeprowadzone bezbłędnie. Tak też wykonał je 
Mroczny Lord Sith. 
Walka toczyła się dalej, w pełnym zacięciu, a Anakin nie mógł nic zrobić, tylko się 
jej przyglądać. Wiedział, że jak tak dalej pójdzie, walka długo nie będzie rozstrzygnięta. 
Spojrzał na bicz świetlny, przypięty do pasa; bez Mocy nie był w stanie się nim 
prawidłowo posługiwać. Co więcej, miał nieodparte irytujące wrażenie, że nie może 
zrobić absolutnie nic, a także przemożną chęć doprowadzenia do końca tego 
wspaniałego, ale śmiertelnego pojedynku. Mógł teraz patrzeć jak urzeczony na zamazane 
sylwetki walczących w świetlistym morzu czerwonych i zielonych fal, ale nie sprawiało 
to, że czuł się chociaż trochę lepiej. Musiał coś zrobić. 
Jeszcze raz spojrzał na bicz Jacena i nagle go olśniło. 
On mógł nie robić nic. Wystarczyło, że pozwoli działać swojemu wujkowi. 
I Mocy. 
Szybkim ruchem odpiął swój oręż od pasa i, krzycząc głośno, rzucił w stronę Luke’a 
Skywalkera. Ten kątem oka spojrzał na lecącą w jego stronę broń. 
I nagle czas stanął w miejscu. 
Luke zobaczył bicz świetlny Jacena Solo, w perspektywie kryształu, widział go 
poprzez sieć zależności i możliwości, które go tutaj przyciągnęły i które mógł 
wykorzystać. Wszystko nagle stało się jasne: Shira Brie przekazująca Kamowi 
Solusarowi tajemnicę budowy biczy świetnych, którą on następnie ujawnił Jacenowi. 
Zbudowany przez jego padawana bicz z całą pewnością świadczył o doskonałym 
zespoleniu z Mocą, wytrwałości i udanym szkoleniu. Anakin zabrał swoje rodzeństwo z 
Dromund Kaas, a Jacen wziął ze sobą swój bicz. Potem przekazał go młodszemu bratu, 
aby ten teraz udostępnił go jemu, Luke’owi. Cała ta droga stała się nagle przejrzysta i 
oczywista, jakby wyreżyserowana przez Moc. 
Ale bicz świetlny wcale nie był ostatecznym celem, do którego to wszystko dążyło. 
Był nim wmontowany weń kryształ Kaiburr. 
Luke pamiętał, jak wywiózł ten kryształ ze świątyni Pomojemy na Mimban, by 
potem zrobić z niego ćwiczeniowe ostrze, które następnie podarował Leii. Pamiętał też, 
że trzymając go doznał na Mimban wrażenia, że nawiedza go duch Obi-Wana 
Kenobiego. Wiedział skądinąd, że w podobny sposób w ciało Shiry Brie wstąpił duch 
Darth Rain, tworząc Lumiyę. A zatem to ten kryształ był w danej chwili najważniejszym 
elementem, pozwalającym rozwiązać ten konflikt. 
To Kaiburr był punktem przełomu. 
Luke sparował dwa kolejne, wściekłe uderzenia Lorda Vadera, po czym odskoczył i 
chwycił bicz. Od razu poczuł znajome mrowienie; zupełnie, jakby znał tę broń od dawna 
i umiał się nią posługiwać, jak żadną inną. Poczuł też znajomą obecność, przybycie 
kogoś, kto mógł mu pomóc w zmaganiu z Mrocznym Lordem Sith. 
Wstąpił w niego duch Anakina Skywalkera. 

I w tym momencie Luke zrozumiał wszystko. Zrozumiał, dlaczego jego ojcu 
potrzebne było zaufanie, dlaczego tak ochoczo pojawiał się ostatnio w jego snach, oraz 
co Vader ma z nim wspólnego. Poczuł, że duch Anakina jest jakby niepełny, podczas 
pokuty rozpraszająca się Moc nie wróciła do wszechświata, jej cząstka została tu 
zatrzymana. Siłą. 
Przez obecnego Lorda Vadera. 
Cała ta walka rozgrywała się więc o duszę Anakina Skywalkera. O jej spoczynek. 
Luke poczuł smutek swojego ojca, i zdał sobie sprawę, jak potężnym cierpieniem jest 
on obarczony, ile musiał znosić przez ostatnie dwadzieścia jeden lat. Czuł, że jego 
pokuta trwała bardzo długo, a gdy miała się wreszcie skończyć, została siłą wstrzymana 
przez tę istotę. Duch Anakina nie mógł o tym powiedzieć Luke’owi z powodu jakichś 
transcendentalnych przyczyn było mu to zabronione; do wszystkiego jego syn musiał 
dojść sam. 
I doszedł. 
- Jam jest Anakin Skywalker.- szepnął odmienionym głosem, spoglądając na Dartha 
Vadera.- A ty masz coś, co należy do mnie. 
Vader i młody Anakin Solo spojrzeli na Skywalkera z zaskoczeniem. W jego aurze 
coś się zmieniło, stała się jaśniejsza, potężniejsza... i znacznie bardziej zdeterminowana. 
Luke włączył bicz świetlny, trzymając go w prawej ręce; miecz przełożył sobie do lewej. 
Był gotów do walki, i to bardziej, niż kiedykolwiek wcześniej. 
Natomiast Darth Vader po raz pierwszy od bardzo dawna zawahał się. 
Jednak po chwili ruszył do ataku. 
Anakin Skywalker tylko na to czekał. Kierując ruchami Luke’a miotał biczem i ciął 
mieczem, w nieludzki sposób przewidując każdy, nawet najdrobniejszy ruch 
przeciwnika. Przez kilka minut tańczyli wokół siebie, usiłując złapać rytm walki; Vader 
jednak szybko przekonał się, że ręce jego przeciwnika pracują szybciej i uderzają celniej, 
natomiast ona sam pełen jest jakiegoś nienaturalnego wigoru. Spojrzał mu w oczy i 
dostrzegł, iż są one pełne ponurej determinacji, jaką wielokrotnie odczuwał, a której echo 
odbijało się w jego własnej aurze. Już wiedział, co to znaczy i z kim tak naprawdę ma do 
czynienia. Nie miał pojęcia, jak to możliwe, ale był pewien, że stoi przed nim poprzedni 
Darth Vader. 
Ogarnęło go nagłe przerażenie, ale zaraz po nim przyszła wściekłość i furia. Ruszył, 
atakując najpotężniejszym ciosem z repertuaru techniki Teras-Kasi, jaki znał, tnąc w 
gniewie powietrze dookoła tak szybko i mocno, że aż skwierczało pod ostrzem jego 
miecza. 
Anakin Skywalker był jednak ponad to. Wykonał serię gwałtownych uników, po 
czym, niemal równocześnie, jednym przyciskiem usztywnił bicz i, markując nim 
uderzenie, wyprowadził silną i celną ripostę zieloną klingą Luke’a. 
Prosto w serce Czarnego Lorda. 
Nie miał nawet szans się obronić. Anakin szarpnął mieczem do siebie, rozcinając mu 
połowę klatki piersiowej wraz z pancerzem. Darth Vader zadyszał oschle, jeszcze ciężej, 
niż zwykle, i nagle ogarnął go paniczny strach; strach przed śmiercią. Nie był już 
dostojny i władczy, wręcz przeciwnie: teraz jego aura słabła, przypominając raczej 
migotanie gasnącego życia schorowanego hipochondryka, który nie zaznał w życiu wielu 
przyjemności. Mroczny Lord Sith, a raczej istota, która jeszcze przed chwilą nią była, 
wypuściła gasnący miecz i padła bez czucia na kolana, wpatrując się tępo zza czarnej, 
nieprzejednanej maski na swojego pogromcę. 
- Lordzie Vader...- powiedział Anakin.- Polegnij. 
I, jakby na rozkaz, Czarny Lord, Darth Vader, padł na wznak, wydając ostatnie 
tchnienie. Jego duch zaczął się powoli ulatniać. 

Luke usłyszał natomiast pełne wdzięczności westchnienie i otrząsnął się, jakby 
przebudzony ze snu. Więc to tak, pomyślał, patrząc na leżące przed nim ciało, zakute w 
hebanową zbroję. Poczuł, że duch jego ojca odszedł; przez chwilę miał wrażenie, że jest 
samotny, ale zaraz się go pozbył. Anakin Skywalker zasłużył na odpoczynek. Cierpiał 
stanowczo za długo. 
A ostatnio głównie przez tę istotę. Przez Vadera. 
Zabawne, pomyślał Luke, jeszcze wczoraj oddałbym bardzo wiele, żeby dowiedzieć 
się, kim on był. A teraz, kiedy mogę jednym ruchem ręki zdjąć jego hełm i maskę, wcale 
tego nie pragnę. Rzeczywiście, wszelka ciekawość w duszy Luke’a dawno już zgasła. 
Tożsamość tego osobnika nie miała teraz znaczenia; być może nawet był manifestacją 
ciemnej strony, odzianą w mroczną zbroję Czarnego Lorda. Może nawet to był Darth 
Vader; już go to nie obchodziło. Liczył się tylko duch Anakina Skywalkera. 
I fakt, że odzyskał wolność. 
To jest najważniejsze, pomyślał Skywalker, czując wdzięczność ojca. Muszę 
pozwolić mu odejść. Niech spoczywa w pokoju. 
Luke odwrócił się powoli, rozluźniając napięte przez cały ten czas mięśnie. Nagle 
poczuł uderzającą falę zmęczenia, która potrząsnęła nim i porwała w otchłań 
nieświadomości. Zdał sobie sprawę, że chociaż walczył jak w amoku i nie czuł bólu, 
krwawił z około tuzina mniejszych ran, gdzieniegdzie został przypieczony i miał lekko 
osmalone włosy, a tunika była tak porwana, pocięta lub zwęglona, że nadawała się tylko 
do wyrzucenia. I wyrzucę ją, pomyślał Luke, marząc teraz tylko o błogim wypoczynku. 
Ta walka wykończyła go bardziej, niż cokolwiek w jego dorosłym życiu. Padł na kolana. 
I już zamierzał położyć się twarzą do ziemi i zapaść w błogi sen, kiedy ktoś go 
chwycił i podtrzymał. Ten ktoś, a raczej dwa „ktosie”, coś do niego mówili, ale nie był w 
stanie ich zrozumieć. Zmusił się ostatkiem sił do rozwarcia powiek i zobaczył 
podtrzymujących go młodego Anakina i Marę, która mówiła coś z troską i nie pozwalała 
mu upaść. Nawet nie zauważył, kiedy Mara przyleciała; gdzieś w oddali zamajaczyły 
trzy cienie; to pewnie Wieiah, Corran i Kyle, pomyślał Luke. Ciekawe, kiedy przybyli... 
A właściwie to nic mnie to nie obchodzi, zreflektował się, potrzebuję snu. 
Mara znów coś do niego powiedziała, a on znów tego nie zrozumiał. 
- Chyba się starzeję...- wybełkotał, usiłując się uśmiechnąć.- Muszę odpocząć... 
I to mówiąc zapadł w głęboki, niemal błogi sen. 
Mara i Anakin zanieśli Luke’a na pokład spoczywającego nieopodal „Sokoła”, gdzie 
położyli go na pryczy obok rannych Jacena i Jainy. Wieiah, Kyle i Corran zostali 
natomiast na zewnątrz, zastanawiając się, co zrobić ze zwłokami Dartha Vadera. Chociaż 
mistrz Skywalker najwyraźniej stwierdził, że tożsamość tego człowieka nie ma 
znaczenia, to im wcale nie była ona obojętna. Wręcz przeciwnie, od dawna zastanawiali 
się, kto był tak naprawdę odpowiedzialny za wszystkie katastrofy i śmierć, za cały terror, 
jaki opanował galaktykę na ładnych kilka miesięcy. Wieiah, markotna i meancholijna po 
śmierci Brakissa, ale w pewnie sposób pogodzona z losem, nie naciskała na to specjalnie; 
czuła, że skoro mistrza Luke’a to nie interesowało, to i jej teoretycznie nie powinno. 
Kyle jednak miał inne zdanie. Czuł, że musi – po prostu musi – sprawdzić, czy miał 
rację, czy też nie. Wiedział bowiem, że nie będzie mógł spojrzeć sobie potem w twarz, 
jeśli nie dowie się, kim naprawdę był człowiek w zbroi Dartha Vadera. Podobne 
odczucia miał zresztą Corran, więc Wieiah stwierdziła, że w tym wypadku chyba nie 
zaszkodzi, jeśli też pofolguje swojej ciekawości. 
- Jeszcze ciepły.- mruknął Horn, ściągając mu maskę. Ich oczom ukazała się blada 
twarz, która nie widziała słońca najprawdopodobniej od bardzo wielu lat, poorana 
bliznami i smutna twarz człowieka, który przegrał swoje życie. Bujne, niestrzyżone, 

siwiejące włosy i takaż broda zdradzały fakt, że ów Darth Vader nieczęsto zdejmował 
swój hełm. 
Tym niemniej żadnemu z trójki Jedi nie przychodziło do głowy, kim on tak naprawdę 
jest. 
- No tak, to wszystko jasne...- rzuciła Wieiah ironicznie.- Nie trzeba było ściągać 
tego hełmu. Teraz wiemy jeszcze mniej, niż minutę temu. 
- Tak, ale to można zmienić.- rzekł Corran, przykładając trupowi rękę do czoła.- Jeśli 
coś w jego głowie zostało, jakieś wspomnienia czy informacje, może uda mi się je dla 
nas odczytać. Sprzęgnijcie ze mną swoje aury. 
Jedi spojrzeli na siebie ze zrozumieniem i natychmiast wykonali jego polecenie. 
Rzeczywiście, to mogło być wyjście; sposób na rozwikłanie całej zagadki. Więcej, to był 
jedyny sposób. 
Horn, zamykając oczy, wstąpił w meandry umysłu Dartha Vadera. Podświadomie 
czuł, że opuszczający je duch daje mu na to pozwolenie; właściwie nie miał powodu, by 
mu tego zabronić. Zresztą i tak nie mógłby nic zrobić. 
Tak więc Wieiah i Kyle, prowadzeni przez Corrana, wstąpili do umysłu Czarnego 
Lorda, mając nadzieję na odnalezienie odpowiedzi na nurtujące ich wszystkich pytania. 

ROZDZIAŁ 
34 
Wcześniej... 
- On jest Jedi. Pokonaj go w walce. 
To ostatnie słowa, jakie pamiętam z dawnego życia. To, i szarą, ciemniejącą mgłę 
przed oczyma, mieszającą się z zapachem krwi. Nie mam pojęcia, kto powiedział to 
zdanie: czy ja, czy ktoś do mnie, czy ktoś inny do kogoś innego... wszystko stawało się 
coraz bardziej odległe, mroczne, spowolnione i rozmazane. Nie widziałem już prawie 
nic, a moje kończyny odmawiały posłuszeństwa. Płuca przestały reagować na powietrze. 
Nie mogłem zaczerpnąć tchu. Umierałem. 
Ale nie chciałem tego. Nigdy w życiu bym nie pomyślał, że skończę w tak żałosny 
sposób. Powinienem czuć dumę, jakieś bliżej nieokreślone uczucie spełnienia, z powodu 
tego, co zrobiłem... i czułem, gdzieś w sercu, że postąpiłem słusznie. Jednak co mi z tego 
było, skoro umierałem? Skoro zaraz miałem przestać oddychać? Nie chciałem tego. 
Bałem się drugiej strony. Bałem się śmierci. 
Poza strachem czułem jeszcze wściekłość. Ja, który raz w życiu postanowiłem 
postąpić honorowo, miałem za to zapłacić najwyższą cenę. Czy było warto? Gdzieś w 
sercu czułem, że tak, ale większość mojej duszy chciała pozostać tutaj. Do cholery, 
byłem za młody, żeby umierać! Chwytałem się wszystkiego, co mogło mnie utrzymać 
przy życiu... leczniczego transu Jedi czy nawet techniki Morichro, ale nie były one w 
stanie mnie ocalić. Skazywałem siebie tylko na coraz bardziej bolesną agonię. 
Wtedy przyszedł on. 
Stanął przede mną w półprzezroczystej, błękitnej poświacie. Miałem już 
przedśmiertne wizje, ale on był prawdziwy. Przybył do mnie, czując mój ból, ale 
jednocześnie uczucie spełnienia obowiązku, które kołatało mi się na dnie duszy. 
Powiedział, żebym się nie obawiał, że droga, na jaką się zdecydowałem na kilka chwil 
przed śmiercią, była chwalebna i słuszna. No i co z tego, pomyślałem. Umierałem, a tego 
nie było mi w stanie nic wynagrodzić. 
Ale dojrzałem moją szansę. Jeden, nikły promyk nadziei, że może ocaleję. Zawsze 
bowiem byłem uzdolniony w kierunku technik spirytualistycznych i rozmawiania z 
duchami. Rzadki to dar wśród użytkowników Mocy. Z tego, co słyszałem, tylko stary 
Jedi Empatoyayos Brand miał kiedyś podobne uzdolnienia. Tylko, że mnie nikt nie był w 
stanie nauczyć, jak rozwijać swoje predyspozycje; jego – wręcz przeciwnie. To pewnie 
dlatego chodził słuchy, że przeżył spotkanie z Darthem Vaderem. 
Vader... 
A jego duch we własnej osobie nakłaniał mnie, bym przyjął śmierć z godnością. Ale 
ja nie chciałem ginąć. Wiedziałem, że nie żył już jakiś czas i że jeśli jego duch wciąż 
egzystuje, to znaczy, że odbywa pokutę. A skoro tak, to jego energia i potencjał był w 
fazie jednoczenia się z polem Mocy. 
Postanowiłem więc co nieco sobie uszczknąć. 
By przeżyć. 
Duch przejrzał moje zamiary i zniknął, ale trochę Mocy mu podebrałem, 
wykorzystując wszystkie swoje umiejętności w tej dziedzinie. Nie było tego wiele – 
zaledwie niewielka cząstka jego rozpadającej się aury – ale i tak uderzył we mnie wulkan 
energii, jakim niegdyś był ów Mroczny Lord Sith. Przez chwilę jeszcze czułem jego 

obecność, jakby ostrzegał, że to, co zrobiłem, zapamięta na długo, a jeszcze jakiś czas 
będzie egzystował na doczesnym padole. Nie miało mi to ujść płazem. 
Teraz wiem, że miał rację. 
Ale to było coś niesamowitego! Obrazy, emocje, uczucia... wszystko to odbiło się 
szerokim echem w mojej własnej duszy, pojąc ją niemal nieskończonym zdrojem Mocy. 
Może mi się zdawało, ale poczułem, że staję się silniejszy, potężniejszy, a przejście na 
drugą stronę powoli zaczyna się zamykać. To było coś niezwykłego! Żyłem! 
Byłem jednak mocno ranny, a moje płuca znajdowały się w stanie rozkładu. Mimo 
leczących transów Jedi moje obrażenia były wciąż rozległe, a stan krytyczny. Zdawałem 
sobie sprawę, że leżę bezwładnie, wegetując, i czekam na śmierć z niedoboru tlenu lub 
śmierć głodową. Z przerażeniem zdałem sobie sprawę, iż czeka mnie agonia dłuższa i 
bardziej bolesna niż to, co do tej pory przeżywałem. Miałem teraz tylko nadzieję na cud. 
I cud nadszedł. 
Niejasno i niepewnie poczułem, że jestem przez kogoś niesiony. Nie miałem pojęcia 
gdzie ani dokąd, ale faktem było, że ten ktoś podłączył mnie do czegoś, co pozwalało 
łatwiej złapać oddech. I, co ważniejsze, mówić. 
Odważyłem się otworzyć oko. Zmierzchało już, co mnie zresztą specjalnie nie 
zdziwiło. Wydawało mi się, że leżę tutaj niezmiennie całe tygodnie lub miesiące, zmiana 
pory dnia była wobec tego zabawnie krótkim epizodem. Na nocnym niebie jaśniała 
jednak ciepła, czerwona łuna; zmusiłem się, by nieco podnieść głowę i dostrzec jej 
źródło. Był to tytaniczny wysiłek, ale opłacalny. Nieopodal dostrzegłem płonące ognisko 
i jakiegoś mężczyznę, który grzał tam coś w wojskowym garnku. Stał odwrócony tyłem, 
więc nie widziałem jego twarzy, ale zauważyłem, że miał pewny siebie, wręcz arogancki 
sposób poruszania się. Aura zaś zdradzała opanowanie i wiarę we własne, niebagatelne 
umiejętności. Nagle poruszył się gwałtownie i zastygł, jakby coś wyczuł i usłyszał, ale 
nie odwrócił się, dalej mieszając coś w swoim garnku. Po chwili odezwał się łagodnym, 
ale silnym głosem: 
- Długo wytrzymałeś bez jedzenia. To jakaś wasza sztuczka Jedi? 
- Kim... jesteś?- wychrypiałem, po czym wpadłem w przerażenie na dźwięk własnego 
głosu. Każde słowo bolało jak cięcie zardzewiałym wibroostrzem, i brzmiało równie 
paskudnie. 
- O to samo mógłbym zapytać ciebie, ale to teraz nieistotne. Mam tutaj ściśle 
określone zadanie i zamierzam je wypełnić, z twoją pomocą, lub bez niej. Fakt faktem 
najrozsądniej zrobisz, jeśli pójdziesz na współpracę. Wszak tylko dzięki mnie jeszcze 
żyjesz. 
Zastanawiasz się pewnie, jak tutaj trafiłem? Cóż, ta planeta może i jest ściśle tajna, 
ale na szczęście cała ta armia, jaka się tutaj znalazła, nie była jednorodna. Jeden z 
oficerów za pewną opłatą zgodził się umieścić nadajnik na tym statku.- powiedział, 
wskazując ręką wrak w dolinie nieopodal.- Swoją drogą całkiem niezły bajzel tu 
zostawiliście. Ciekawe, kto za to odpowiada, chociaż mnie to nie obchodzi. Interesuję się 
przede wszystkim okrętem, który tutaj to wszystko dostarczył. Podejrzewam, że wiesz, 
gdzie on jest. 
- Wiem...- wyplułem razem z krwią. Czułem, że chociaż trochę mi lepiej, to i tak nie 
jestem zdolny do niczego. Tylko w jeden sposób można było przywrócić mnie do 
względnie dobrej kondycji.- Tam...- mruknąłem, z trudem wskazując świątynię na 
horyzoncie.- Zabierz mnie... tam... 
- A co to pomoże?- zdziwił się mój rozmówca.- Przecież tam go nie ukryto. 
Znalazłbym go. To nie igła! 

- Tam...- rzuciłem, czując nagły impuls gniewu. Przywołałem Moc i chwyciłem tego 
mężczyznę za gardło i uniosłem do góry. Z cichą satysfakcją obserwowałem jego 
przerażenie i jakby cień zrozumienia, kiedy miażdżyłem mu powoli tchawicę. 
- Dobrze...- wykrztusił, więc zmusiłem się, by go puścić. Nawet nie wiedział, jak 
mnie to osłabiło. Nie musiał jednak tego wiedzieć; ważne, że się mnie bał.- Dobrze... 
skoro nalegasz... 
Zaprowadził mnie tam, gdzie chciałem. Wewnątrz, w ogromnej komorze 
medytacyjnej, niezmiennie widać było wiszący w kamiennym bąblu, gigantycznych 
rozmiarów kryształ. Wciąż pulsował niemal niewyczerpaną Mocą, choć jakby bardziej 
bezpłciowo; było jasne, że to nie ta sama energia. Wciąż jednak tam była. I wołała. 
Otoczyłem się nią, gotów przyjąć wszystko, co zaoferuje. Nie pozwalała jednak na 
odbudowanie mojego ciała, a może sam na to nie pozwoliłem... w każdym razie ogromny 
potencjał Mocy przepływał przeze mnie, multiplikując moje własne umiejętności. 
Poczułem, jak midichloriany w moich żyłach mnożą się, reagując na taki przypływ 
potęgi. Nie, nie byłem już słaby. 
Wiedziałem jednak, że ta energia, ta Moc, bez ujarzmienia będzie niczym. Trzeba 
było ją ukuć, wyszkolić się, a do tego potrzebny był czas. Na szczęście miałem go już w 
nadmiarze. 
Kiedy opuściłem świątynię (podobno siedziałem w niej kilka dni), było dla mnie 
jasne, że jej zdrój nie jest nieskończony. Mogłem siedzieć dłużej, jednak bałem się, że 
taka ilość Mocy pożre mnie od środka. Dlatego odszedłem, pamiętając, że energia tego 
miejsca jest już właściwie wyczerpana; przynajmniej z mojego punktu widzenia. A 
lepiej, jeśli nikt inny się o niej nie dowie; nie było sensu podstawiać potencjalnym 
przeciwnikom pod sam nos takiej okazji. 
Trzeba było jednak wciąż odlecieć z tej planety. Powiedziałem więc mojemu 
towarzyszowi, że okręt, po który przybył, ukryto w sąsiednim systemie, i już na jego 
pokładzie polecieliśmy w miejsce, które on w rozmowach nazywał Centralą. 
Była to stacja Executor’s Lair. 
A on nazywał się Wrenga Jixton. 
Po drodze opowiedział mi, chociaż niechętnie, o miejscu, do którego się udawaliśmy. 
Stacja została założona po zniszczeniu krążownika „Arc Hammer”, którego dokonał 
Kyle Katarn, przedostając się na jego pokład dzięki „Executorowi”. Fakt, że zdołał on się 
dostać na okręt Vadera przez obwody paliwowe podczas tankowania uświadomił jego 
właścicielowi, że musi mieć nowe leże dla swej najpotężniejszej maszyny. Tak powstała 
Executor’s Lair, która przy okazji stała się kompleksem szkoleniowym i stoczniowym 
dla Eskadry Śmierci Vadera. Miały tam powstawać kolejne okręty, które zamierzano 
wcielać w jej skład, a stacjonowała tam spora część Pięćset Pierwszego Legionu 
Szturmowców „Pięść Vadera”, oraz specjalnie wyselekcjonowany, najlepszy oddział 
Noghri. Na wszelki wypadek Czarny Lord zostawił tu też swego ucznia, Rova Fireheada, 
szkolonego w naukach Sithów. Aby całość wyglądała na miniaturowy system słoneczny, 
inny uczeń Vadera, Hethrir, udostępnił mu projekt sztucznego słońca ze swojej 
planetoidy. Wyborem obsługi stoczni i kontyngentu floty zajął się admirał Thrawn, 
natomiast Imperator miał nie wiedzieć o istnieniu tak potężnej bazy, w dodatku mogącej 
przemieszczać się z miejsca na miejsce. 
Gdy tam przybyliśmy, wszystkie stocznie zajęte były budową superniszczyciela. 
Dowodzący stacją admirał Morck miał zamiar po jego ukończeniu przyłączyć się do 
Kręgu Władzy na Coruscant. 
- Morck niesłusznie został admirałem.- mówił Jix.- To pacyfista i teoretyk, 
niecierpiący dźwięku ognia z turbolaserów i skrzeku myśliwców TIE. Był bezwzględnie 

lojalny Vaderowi, dlatego został przywódcą kompleksu, nieprzedstawiającego poniekąd 
żadnej wartości bojowej. Zrobi najlepiej, jak przyłączy się do Pestage’a. 
Spotkanie z admirałem Morckiem było jednym z najtrudniejszych, jakie pamiętam. 
Ciągle nie odzyskałem pełni możliwości fizycznych, byłem jednak silny Mocą. On zaś 
przy całej swojej wiedzy czuł, że nie może mnie ignorować. Wraz z Jixem stanąłem pod 
drzwiami do Sali Spotkań, ubrany w czarną tunikę i aparat oddechowy, zawieszony na 
piersi. Gdy wchodziliśmy, ważyłem swoje informacje i emocje; taki potencjał, dotąd 
nieodkryty, od zniszczenia „Arc Hammera” ściśle tajny, miał teraz wpaść w ręce 
Pestage’a!? Nie pamiętałem czemu, ale nie darzyłem go nawet szczątkową sympatią; 
zwłaszcza, że to, co się kryło w Executor’s Lair, mogło się idealnie przysłużyć 
powstającemu w moim umyśle planowi zemsty. 
Zemsty na Jedi za to, jak mnie zostawili. 
Drzwi rozsunęły się i wszedłem do środka. Morck siedział u szczytu stołu, a po jego 
bokach można było dostrzec wysokiego, wściekłego Ho’Dina i niskiego, krępego 
Noghriego. Cała trójka patrzyła na mnie chłodno i z lekką pogardą, chociaż Ho’Din 
zmrużył oczy, jakby wyczuwał we mnie coś znajomego... zaskakująco lekkie naciśnięcie 
ich umysłów podpowiedziało mi, kim oni wszyscy są i czego chcą. W całej trójce 
odbijała się lojalność wobec swego pana. To był ich słaby punkt, który zamierzałem 
wykorzystać. 
Spojrzałem na swój aparat oddechowy, a w głowie dziwnym echem odbiła mi się 
wizja ducha, który przyszedł do mnie, gdy konałem. 
I już wiedziałem, co miałem zrobić. 
- Jam jest Darth Vader.- rzekłem. 
Reakcje był rozmaite. Morck zmrużył sceptycznie oczy, Noghri zaś wytrzeszczył je 
ze zdumieniem. Ho’Din natomiast, mimo początkowego zdziwienia, skoczył ku mnie, 
wyciągając miecz świetlny. 
- Kłamca!- warknął wściekle.- Oszust i kłamca! 
- Stój.- szepnąłem, wyciągając instynktownie rękę i skupiając Moc. Ku mojemu 
zdumieniu, ów podający się za Lorda Sith Ho’Din zawisł w powietrzu. Mnie też 
zdumiała lekkość, z jaką to zrobiłem, ale nie dałem tego po sobie poznać.- Jam jest Darth 
Vader.- powtórzyłem.- A to jest mój dom. 
Morck splótł palce, a jego oczy przybrały zamglony wyraz. Najprawdopodobniej 
rozważał wszelkie implikacje mojego pojawienia się i mogące z tego wyniknąć korzyści. 
Jego aura przez moment była kakofonią czystych emocji. Bo że należy mnie traktować 
poważnie, nie miał wątpliwości. 
- Nie pachniesz, jak nasz pan.- rzucił Noghri.- Jest w tobie jednak coś znajomego. 
Niepokojąco znajomego...- nie skończył, bo puściłem wściekłego Ho’Dina, podnosząc 
jednocześnie niskiego obcego i dusząc go w ramach kary za bezczelność. W końcu 
jednak przestałem, gdyż Noghri wydawał mi się istotny. Przynajmniej na razie. 
- Nie znacie wszystkich możliwości Mocy.- rzekłem cicho, kombinując, jak się tylko 
dało.- Powróciłem, chociaż nie w tym ciele i nie z tą pamięcią. Ale to wciąż ja! A wy 
chcieliście mnie zdradzić i przyłączyć się do Kręgu Władzy! 
- Jakkolwiek zastanawialiśmy się nad tym, to teraz nieaktualne.- odparł powoli 
Morck.- Władzę na Coruscant przejęła Ysanna Isard, a jej nie powierzyłbym nawet 
opieki nad psem! 
- Jakoś nie wierzę, że możesz być Vaderem.- syknął Ho’Din, który jednak nabrał do 
mnie pewnego szacunku.- Nic mi nie wiadomo o... 
- Lepiej uwierz, Firehead!- warknąłem, posyłając go Mocą na ścianę.- Albo będę 
musiał poszukać sobie innego ucznia! 

Mój mały wybieg podziałał. Chociaż zgromadzeni cały czas pałali sceptycyzmem, to 
jednak byli już skłonni mnie zaakceptować. Morck nawet wstał ze swego krzesła i 
przesiadł się obok. 
- To twoje miejsce, Lordzie Vader. Witaj w domu. 
- Zachowaj je na razie.- odparłem.- Do odwołania. Ja, jak widzicie, muszę się 
doprowadzić do porządku. 
Potrzebuję swojego pancerza. 
I tak mijały dni, potem tygodnie, wreszcie miesiące. Morck, Firehead i Pekhratukh 
(bo tak nazywał się Noghri) wreszcie zaakceptowali moją obecność, a od czasu do czasu 
nawet zwierzchność. Komandosi Pekhratukha od pierwszej chwili, gdy mnie ujrzeli w 
zbroi, zapałali do mnie bezwzględną lojalnością, i to tylko z powodu pancerza, który był 
dla nich niemal świętością i przedmiotem kultu. W końcu nawet ich lider uznał we mnie 
swojego pana. Podobnie było z Fireheadem. Dla niego wodzem był ten, kto górował nad 
nim potęgą, a ja jednoznacznie mu udowodniłem, że jestem silniejszy. Jedynym 
sceptykiem był Morck, ale dopóki pozwalałem mu dowodzić, nic nie mówił. 
Podejrzewałem, że kiedy przyjdzie czas zemsty, łatwo tej władzy nie odda, ale też 
jakikolwiek jego opór był bez znaczenia. Ja byłem Vaderem, ja byłem przywódcą, tylko 
ja się liczyłem. Załoga kompleksu przyjęła ten fakt bez zastrzeżeń, więc i Morck musiał. 
Najwyraźniej wszyscy byli tak wychowani, że sam widok zbroi Czarnego Lorda dławił 
w nich chęć oporu. 
U Morcka silniejszy od wierności Vaderowi był tylko pacyfizm, ale i to miało się 
stać problemem dopiero wiele lat później. Jego idea zakładała, że należy bezustannie 
rozwijać potęgę, jaką się dysponuje, i czekać na właściwy moment, który miał nigdy nie 
nastąpić. Przynajmniej nie za życia admirała. 
Ja zaś czekałem, bo potrzebowałem zaplecza. By się zemścić. 
Mijały tygodnie, które zamieniały się w miesiące, aż w końcu w lata. Przez ten czas 
stan flotylli Executor’s Lair powiększył się o kilka mniej znaczących jednostek, ale, co 
najważniejsze, ukończono budowę superniszczyciela. Ochrzczono go mianem 
„Gargoyle”. Początkowe plany obalenia Isard nie powiodły się, gdyż uprzedziła nas 
Nowa Republika. Ja natomiast większość czasu spędzałem na pokładzie okrętu, który 
sprowadziliśmy tu wraz z Jixem. Było to idealne miejsce, by w spokoju poznawać swój 
nowy potencjał i rozwijać go; zginął na nim bowiem niegdyś mistrz Jedi, i jego energia 
znakomicie maskowała mroczną aurę, którą odznaczały się nasze treningi. Mówię: 
„nasze”, gdyż wielokrotnie towarzyszył mi w nich Rov Firehead, chociaż było jasne, że 
góruję nad nim pod każdym względem. Nadal byłem jednak w swoim mniemaniu zbyt 
słaby i niedoświadczony, by móc otwarcie stawić czoła zewnętrznemu światu. Agonia i 
druga szansa, którą otrzymałem, szansa zemsty, nauczyły mnie, że prawdziwa potęga 
wiąże się z wytrwałością i cierpliwością w jej zdobywaniu. 
Kiedy po pewnym czasie przybył do nas wysłannik wielkiego admirała Thrawna, 
byłem akurat poza Centralą. Gdy wróciłem, admirał Morck poinformował mnie o 
wszystkim, co tutaj uzgodnili. Znał Thrawna od wielu lat; właściwie od czasów, kiedy on 
i Vader wyselekcjonowali załogę kompleksu. Wielki admirał miał pewien plan, i 
poprosił Morcka o pomoc w jego realizacji. Chodziło o sklonowanie materiału 
genetycznego pewnego szturmowca i wszczepienie mu imprintu umysłu innego, którego 
tożsamości jednak nie poznaliśmy. Wysłannik Thrawna przywiózł także cylindry Spaarti 
i ysalamiry, dzięki którym można było dokonać całej operacji. Pierwszego klona, 
prototyp, wysłaliśmy Thrawnowi na „Chimerę”, pozostałe egzemplarze zaś, wraz z 
imprintem, miały pójść później innym transportem. Jak na ironię, Nowa Republika, 
zapewne nieświadoma wartości drugiego konwoju, napadła nań i doszczętnie go 
zniszczyła. Najdziwniejsze jest to, iż dokonała tego wkrótce po tym, jak wielki admirał 

Thrawn poinformował Morcka, że eksperyment się nie udał. Podejrzewam zresztą, że 
sam pozwolił Rebeliantom na ten ruch. To by było do niego podobne. 
Dziwiło mnie wtedy, że Thrawn nie postanowił wykorzystać potencjału kompleksu. 
Sądzę, iż zadziałał tutaj pacyfizm Morcka, który mógł przekonać wielkiego admirała, 
jakoby Executor’s Lair nie posiadało już absolutnie żadnej wartości produkcyjnej. A tym 
bardziej nie gości teraz Dartha Vadera. 
Jednak to, co mogło przekonać wielkiego admirała Thrawna, nie działało w żaden 
sposób na odrodzonego Imperatora. 
Dla Morcka niespodziewanym szokiem był fakt, iż Palpatine od początku wiedział o 
kompleksie i jego lokalizacji. Najwyraźniej nie ufał Vaderowi tak, jak można się było 
tego spodziewać po ich wzajemnych relacjach. I chociaż Imperator zmusił Morcka, by 
ten udostępnił mu stocznie i całą stację jako bazę wypadową podczas operacji „Ręka 
Cienia”, admirał zdołał jakoś ukryć swój największy atut. 
Mnie. 
Dzięki specyficznej aurze na pokładzie mojego okrętu Palpatine mnie nie wyczuł. 
Jix także nie próżnował. Od wielu lat latał po galaktyce, poszukując skarbców 
Morcka i sumiennie je oczyszczając. Nie były to ogromne kompleksy w rodzaju Góry 
Tantiss, ale wystarczył, by zapewnić Centrali spory kapitał. Natomiast krótko przed 
kontrofensywą Imperatora, w tych ciężkich i mrocznych czasach, udało mu się dostać na 
Kuat, by wywieźć stamtąd plany myśliwców A-9 Vigiliance i, co najważniejsze, 
superniszczyciela klasy Sovereign. Pamiętam wyraz twarzy Morcka, gdy je zobaczył; 
oczy mu zabłysły, a usta wykrzywiły się w mieszaninie zaskoczenia i radości. Chciał 
mieć ten okręt. I to jak najszybciej. 
Oryginalne plany Sovereignów zostały natomiast zniszczone podczas rewolty na 
Kuat, a ich prototypy rozebrane. 
Za zniszczenia planety Byss niewielu udało się ujść z życiem. Jednym z nich był 
jednak genialny naukowiec i konstruktor, Umak Leth. Po śmierci Imperatora Firehead, 
na mój rozkaz, miał pozbierać wszystko, co ocalało z tej katastrofy, a mogło wzmocnić 
siłę Executor’s Lair. Nie było tego wiele, zwłaszcza, jeśli myślało się w kategoriach 
zbilansowania strat, jakie Centrala poniosła podczas operacji „Ręka Cienia”. Leth, 
chociaż zdradzał oznaki schizofrenii, był jednak cennym nabytkiem. Jako laureat 
stypendium Magrody’ego górował on intelektem nad Givinem, który pełnił w 
kompleksie funkcję szefa stoczni, natomiast pomysły i projekty, jakie rodziły się w jego 
głowie, były iście diaboliczne. 
To on widząc, że służy teraz Mrocznemu Lordowi Sith, zaproponował stworzenie 
droidów bojowych SD-11, a także rekonstrukcję planów Droidów Cienia i 
Galaktycznego Działa. 
Ja natomiast wykorzystywałem sławę mojego mrocznego pancerza, z którym nigdy 
się już nie rozstawałem. Czarny Lord nie miał najmniejszych problemów z przekonaniem 
szefów kilku grup pirackich, w tym Pilzbucka, Greevana i Barrona, o konieczności 
wsparcia naszej sprawy. Hebanowa zbroja może zdziałać cuda w kwestii zastraszania i 
perswazji; stałą się moją drugą skórą, czerpałem z niej siłę. Wkrótce sam zacząłem o 
sobie myśleć per Darth Vader. 
Kiedy Luke Skywalker ogłosił w galaktyce, że jest synem Dartha Vadera, i że 
Mroczny Lord Sith był wcześniej rycerzem Jedi, Anakinem Skywalkerem, część załogi 
kompleksu zaczęła patrzeć na mnie krzywym okiem. Po kilku śmielszych spojrzeniach 
musieli jednak przestać; wszyscy, z Morckiem włącznie, musieli przyjąć do wiadomości, 
że chociaż nie jestem Anakinem Skywalkerem, to jednak dzięki Mocy znajduje się we 
mnie Darth Vader. Powiedziałem im, że ciemna strona jest jakby osobną duszą, która 
uleciała ze Skywalkera przed śmiercią i przybrała moją formę. 

I znów uwielbienie dla Vadera wzięło górę. Wszyscy mi uwierzyli. 
Znowu minął czas. Czas pełen treningów i przygotowań, kiedy wszystkie maszyny 
stoczniowe pracowały albo nad superniszczycielem klasy Sovereign, albo nad 
Galaktycznym Działem. Wtedy też, korzystając z pozostawionych przez Thrawna 
cylindrów Spaarti, zaczęliśmy na masową skalę klonować żołnierzy, by uzupełnić nimi 
konstruowane okręty. Doszło w tym czasie też do kilku potyczek z imperialnymi 
lordami, z których największa rozegrała się między naszymi siłami a grupą okrętów 
Teradoca. Wtedy też wpadłem na ślad byłego Gwardzisty Imperium, Kira Kanosa. 
Spotkanie z Kanosem było niewątpliwie wyzwaniem. Gwardzista odniósł się do mnie 
bardzo chłodno, o mało mnie nie atakując. Jego bezczelność była w pewnym momencie 
tak drażniąca, że miałem wręcz ochotę go zabić. Powstrzymywał mnie jednak szacunek 
dla jego wiedzy i umiejętności. Kanos szukał miejsca, w którym czułby się spełniony i 
mógłby odpocząć od ciągłej tułaczki. Miałem mu to zaoferować; moje obietnice 
przywrócenia Nowego Ładu padły u niego na podatny grunt. Bardzo chciał mi uwierzyć, 
postanowił poddać mnie jednak jeszcze jednej próbie. Bez słowa wskazał bliznę, która 
szpeciła jego twarz. 
- To ja ci to zrobiłem, Kanos.- odparłem, wyczytując tę odpowiedź z jego umysłu, 
jakby był otwartą książką.- I nie wystawiaj na próbę mojej cierpliwości! 
- Proszę o wybaczenie, Lordzie Vader.- Kanos uklęknął, spuszczając głowę.- Pokaż 
mi drogę do Nowego Ładu, a wejdę dla ciebie w ogień. 
I w ten sposób idee Nowego Ładu Imperatora zaczęły wpływać na koncepcję mojej 
zemsty. 
Kir Kanos, już jako generał w Executor’s Lair, postawił sobie wyraźnie za cel 
rekonstrukcję Czerwonej Gwardii. Było to o tyle proste, że materiał genetyczny, 
pozostawiony przez Thrawna, okazał się być wzorcem DNA jednego z Gwardzistów, 
Grodina Tierce’a. Żeby jednak zachować różnorodność łańcuchów genetycznych, Kanos 
co rusz udawał się w jakąś podróż, często wraz z Jixem, by sprawdzić plotki o ocalałych 
członkach Imperialnej Gwardii. Tak trafili na kilku żołnierzy, awansowanych przez 
Daalę do rangi Gwardzistów. Tak też znaleźli byłą Rękę Imperatora, pilota Sto 
Osiemdziesiątego Pierwszego Pułku oraz założyciela Eskadry Inferno, Maareka Stele’a. 
Stele. Gdybym wtedy zdawał sobie sprawę, jakim dwulicowym draniem się okaże, 
wszystko wyglądałoby teraz inaczej. Gdybym zabił go wcześniej, może teraz jeszcze 
bym żył. Ta wredna gnida przez tyle lat budowała wokół siebie nimb zaufania, aby w 
krytycznym momencie zadać cios w plecy! Że też wcześniej tego nie przewidziałem! 
Ale Stele został praktycznie przyjęty z otwartymi ramionami. Nie dość, że przywiózł 
ze sobą plany myśliwców typu TIE Defender, na których latał dawno temu, to jeszcze 
miał pełno innych, nieraz genialnych, a nieraz szalonych pomysłów, które zaraz chciał 
wcielać w życie. To on pomógł mi i Vaderowi w odnalezieniu holocronu Sith na 
Korriban. To on udał się na poszukiwanie jednego z ostatnich kamieni siły. To on 
zdradził nam, że istniało wiele „Oczu Palpatine’a”: jedno zniszczone nad Belsavis, dwa 
nad Artyr 5, jedno zaginęło w tajemniczych okolicznościach, zaś jedno znajduje się w 
stanie uśpienia i można je gdzieś odnaleźć. I to on je znalazł. Także jego zasługą jest 
stworzenie serum blokującego Moc i wiele podróży, z których zawsze przynosił 
egzotyczne przedmioty lub informacje, które mogły mu się kiedyś przydać. Też od niego 
dowiedziałem się o Pełnomocnikach Sprawiedliwości. 
To dzięki jego sugestiom dotarłem do Lorda Hethrira, proponując mu współpracę. 
Nie zgodził się. 
Niezrażeni spisaliśmy go na straty i, wraz z Fireheadem i Stelem, nie przerywając 
intensywnych treningów, wyruszyliśmy na poszukiwanie innego Pełnomocnika - 
Witiyna Tera. 

W międzyczasie admirał Morck użył zdobytych przez Jixa funduszy, by ocalić od 
kompletnego bankructwa firmę Loronar, pogrążoną w kryzysie po incydencie z 
Posiewem Śmierci. Zamówienie, jakie złożył, było ogromne i tajne, uratowało firmę od 
zamknięcia i pozwoliło jej się dalej rozwijać, i to bez wiedzy czy ingerencji Nowej 
Republiki. A dla Morcka około setka krążowników typu Strike to było coś, czego nie 
mógł przepuścić między palcami. Postanowił nawet, że wstrzyma się z jakimikolwiek 
ewentualnymi działaniami zaczepnymi, agresywnymi czy ze wspomaganiem 
upadającego Imperium, aż owa flota nie zostanie ukończona. 
No i rzecz jasna czekał na superniszczyciel klasy Sovereign. 
W pewnym momencie musiał się jednak zmierzyć z brakiem surowców. Nie mógł 
poszukiwać ich bezkarnie na terytorium Nowej Republiki, a te kilka przedsiębiorstw, 
które pod przykrywką dostarczały mu rudy, zaspokajały jedynie część potrzeb. Morck 
rozesłał więc po galaktyce setki, jeśli nie tysiące, probotów w poszukiwaniu 
odpowiednich złóż. Celował głównie w Dziką Przestrzeń i Nieznane Terytoria, gdzie 
ryzyko wykrycia całego precedensu było relatywnie niewielkie. 
Rezultaty tych odkryć przerosły jego najśmielsze oczekiwania. 
Sondy docierały wszędzie, gdzie tylko mogły. Wiele zaginęło, inne zostały 
zniszczone przy zderzeniu z nieznanymi cieniami grawitacyjnymi, niektóre jednak 
odkryły zdumiewające miejsca. Odnaleziono izolowane od reszty galaktyki planety na 
niesamowitym szczeblu rozwoju, minerały dotąd nieekspolatowane, ukryte w pasach 
asteroid, gazowych gigantach i skalnych bryłach, zawieszonych w przestrzeni bez 
jakiejkolwiek atmosfery. Najważniejsze jednak były ukryte dotąd miejsca, będące 
ośrodkami obcych cywilizacji: Lhwekk, stolica Imperium Ssi-Ruuvi, Nirauan, planeta 
będąca zalążkiem Imperium Ręki, Twierdza w Przestworzach Chissów czy ośrodek 
zborny tajemniczej, droidopodobnej rasy olbrzymich maszyn. 
Pamietam, jak Morck przyszedł do mnie pewnego dnia, a jego aura zdradzała 
śmiertelną powagę. 
- Lordzie Vader.- powiedział.- Podjąłem decyzję. To, co znaleźliśmy na Nirauan, to 
niewątpliwie dzieło Thrawna. Chciałbym się do nich przyłączyć. Na pewno przyda im 
się nasz potencjał... 
- Milcz!- warknąłem zirytowany. To, co proponował Morck, stało w jawnej 
sprzeczności z planem mojej zemsty. Imperium Ręki najprawdopodobniej nie 
przygotowywało wtedy napaści na znaną część galaktyki, być może nawet nie miało tego 
w planach. Nie mogłem się na to zgodzić.- Chociaż dowodzisz tą armią i tym 
kompleksem, to moja wola się teraz liczy!- rzuciłem. 
- Tylko, że dzięki Ręce możemy stać się naprawdę potężni!- odparował Morck.- 
Mielibyśmy do dyspozycji całą infrastrukturę, jaka podlega twierdzy na Nirauan! 
Wszystko... ruszyłoby do przodu. 
- Admirale, czemuż to tak nagle zaczęło ci się spieszyć?- zapytałem.- A co ze 
strategią cierpliwości? Czyżby pana poglądy był aż tak niestałe? 
Morck westchnął. 
- To nie o to chodzi.- powiedział.- Jeśli moje podejrzenia się potwierdzą i Imperium 
Ręki rzeczywiście dowodzi Voss Parck, mógłby on znacznie lepiej wykorzystać nasze 
istnienie. Był przecież uczniem samego Thrawna! 
- Dosyć!- zagrzmiałem.- Tak bardzo chcesz jedności, Morck!? W porządku! Dam ci 
moją zgodę, jeśli ty pokierujesz atakiem na to miejsce!- włączyłem stojący obok ekran i 
wyświetliłem mapę galaktyki, wskazując zarazem punkt zgromadzenia droidopodobnej 
rasy.- Te mechaniczne istoty mogą w przyszłości być zagrożeniem dla naszych planów! 
Zniszcz je. 

Sądzę jednak, że bardziej liczył na wprowadzenie do Centrali krzty zdrowego 
rozsądku, który – jak miał nadzieję – również jest w jakiś sposób dziedziczny. Tu się 
jednak pomylił; Terek Rogriss ujawnił szerokie ambicje wywołane chęcią dorównania 
legendarnemu ojcu. Na przystąpienie do Executor’s Lair zgodził się bez wahania. 
Zresztą, jak Barron, Greevan oraz Pilzbuck przed nim, oraz Grant po nim – nie miał 
innego wyjścia. 
Od razu natomiast zebrał większość Floty Executor’s Lair i wyruszył „Arką” w 
dziewiczy rejs. Rejs, będący jednocześnie wyprawą wojenną. A ofiarami miały być 
droidopodobne istoty. 
Superlaser na „Arce” sprawdził się doskonale. Droidy, zaskoczone i 
zdezorientowane, eksplodowały od jego uderzeń, wciągając siebie nawzajem w wir 
wybuchów i szczątków. Te, które podjęły walkę, odbijając promienie superlasera, miały 
Morck przez kilka chwil ważył słowa, jakby zastanawiając się, co zrobić. Zdradzić 
swoje pacyfistyczne ideały czy zaprzepaścić szansę ocalenia ich u boku Parcka? 
- Zgoda.- powiedział w końcu.- To ty jesteś naszym panem, Lordzie Vader. 
Od tej pory wiedziałem już, że mam go w garści. Wiedziałem, że, prośbą lub groźbą, 
ale zawsze zmuszę go do wykonania mojej woli. 
Nie zaatakowaliśmy jednak tej rasy. W każdym razie nie wtedy. 
Znów minęły lata. Morck powoli przenosił cześć infrastruktury klonującej poza 
Executor’s Lair, korzystając z chwil, kiedy w Nowej Republice panował względny 
spokój. Przywódcy grup pirackich i nieliczni wysocy oficerowie przejmowali 
dowództwo nad tymi placówkami, dbając przy okazji o to, by ich prawdziwa działalność 
nie wyszła na jaw. W ten sposób Barron objął w posiadanie GSI, Pilzbuck i Greevan 
mniejsze kolonie górnicze, powstały też firmy, które można było wykorzystać jako 
przyczółki w przyszłości. Przykładem może być kurort „Edamenolc” na Spirze. 
Galaktyczne Działo zostało w tym czasie ukończone i było gotowe do akcji. 
Maarek Stele też nie próżnował. Po wielu mniej lub bardziej owocnych wyprawach 
przybył któregoś dnia z pewnym starszym mężczyzną, którego przedstawił jako technika 
Saccoriańskiej Triady. W galaktyce panował wtedy wielki niepokój; użycie przez 
terrorystów Stacji Centerpoint do niszczenia systemów gwiezdnych rozpętało burzę 
polityczną. Leia Organa Solo ustąpiła z funkcji prezydenta Nowej Republiki, Mon 
Mothma udała się na emeryturę na ojczystą Chandrillę, a senator Corelli Garm Bel Iblis 
wrócił do służby w armii i otrzymał garnizon w niespokojnym regionie Morishimu. 
Dodatkowo odbył się proces Saccoriańskiej Triady, a Wywiad Nowej Republiki tropił 
ostatnie komórki Ludzkiej Ligi. Cała ta mozaika sytuacyjna dawała Stele’owi znakomite 
warunki, by mógł pojmać osobę, o którą mu chodziło. Wydobył z niej i przekazał nam 
ostateczny kod sterowania Stacją Centerpoint, argumentując, że może on nam kiedyś 
zapewnić przewagę. Wkrótce jednak wyruszył w dalszą podróż. Morck ukrył ten kod; 
stwierdził, że w dniu, w którym Executor’s Lair się ujawni, przyda się bardziej. 
Zastanowiło mnie wtedy, gdzie Stele tak często odlatywał. Co prawda zawsze cos ze 
sobą przywoził, a potem wyszło na jaw, że pracował równocześnie nad formułą serum 
blokującego Moc, ale mam pewność, że to nie wszystko. Ta żmija musiała się wtedy 
kontaktować ze swoimi mocodawcami, a jednocześnie konspirować się, usypiać naszą 
czujność. Zdobywać akceptację. Teraz widzę to jasno; Stele i jego zwierzchnicy, 
kimkolwiek są, mogą być groźniejsi, niż się komukolwiek wydaje. 
Wreszcie ukończony został superniszczyciel klasy Sovereign, któremu Morck nadał 
nazwę: „Arka”. Dowodzenie nad nim objął admirał Terek Rogriss, syn legendarnego 
Terena Rogrissa, obecnie emerytowanego bohatera Floty Imperium. Morck sprowadził 
go przez Fireheada przed swoje oblicze, uważając, że talenty przywódcze są w tej 
rodzinie dziedziczne. 

ustąpić działom okrętowym Floty. Jeśli wziąć pod uwagę skalę sukcesu, straty w tej 
batalii okazały się nikłe, wręcz nieistotne. To było absolutne zwycięstwo. 
Muszę przyznać, że sam byłem zaskoczony trafnością taktyki Morcka i skutecznością 
Rogrissa. 
Jeszcze tego samego dnia admirał polecił przygotować wyprawę na Nirauan, do 
Vossa Parcka. 
Było to wkrótce po tym, jak planetę, będącą ośrodkiem dowodzenia w Imperium 
Ręki, odwiedzili Luke Skywalker i Mara Jade. Całkiem spora flotylla naszych okrętów 
miała tam wziąć udział w manewrach, aby utwierdzić Parcka w przekonaniu, że jesteśmy 
poważnymi gośćmi. Negocjacjami zajął się sam Morck. Byłem gotów go powstrzymać – 
być może nawet zabić – gdyby poddał się Parckowi bezgranicznie, niwecząc w ten 
sposób plany, jakie snułem. 
Na szczęście dla mnie, Parck nawet nie chciał rozmawiać o sojuszu. A raczej 
sprawiał wrażenie, że go to w ogóle nie interesuje. Morck rozzłościł się, co przychodziło 
mu zawsze z wielkim trudem, i zaczął rzucać nieostrożne zdania. Parck potraktował je 
jako groźby. 
W mgnieniu oka do systemu Nirauan wskoczyła flota, w której skład wchodziło kilka 
niszczycieli i ogromny superpancernik, po czym rozpoczęła ona atak na okręty 
Executor’s Lair. Admirał Morck zrozumiał, że negocjacje zostały przerwane; rzucił się 
do ucieczki, by następnie wycofać swoją flotyllę. Jego koncepcja legła w gruzach. Było 
to dla niego szczególnie bolesne. 
Na osłodę przybył jednak Stele i oświadczył, że „Oko Palpatine’a V”, bliźniaczy 
okręt do tego, który siał pogrom nad Nirauan, został przez niego odkryty i przygotowany 
do lotu. Po drobnych modyfikacjach może nawet stanowić trzon całej floty. 
Wkrótce superpancernik, przemianowany na „Oko Vadera”, zawisło wśród statków 
Executor’s Lair. 
Ja sam zaś trenowałem coraz rzadziej, poświęcając swój czas podróżom. Czułem 
bowiem, iż zbliża się chwila, w której zostaniemy odkryci. Trzeba więc było uderzyć 
prewencyjnie. Morck uparcie twierdził, że strategia oczekiwania jest najlepsza, ale 
istniały inne sposoby walki, mniej bezpośrednie. 
W stoczniach powstała więc dokładna replika Centrali, a na pierwszy plan wysunęli 
się Gwardziści, trenowani przez Kanosa i Tierce’a. Kir Kanos kazał im założyć 
organizację paramilitarną o nazwie Drugie Imperium i uderzać w newralgiczne punkty na 
ciele Nowej Republiki. Pozyskali nawet pomoc tego zdrajcy, Brakissa, który zrobił z 
kopii stacji Akademię Ciemnej Strony i poniósł spektakularną klęskę w Czwartej Bitwie 
o Yavin. Ledwo uszedł z życiem. 
Nie pozwolił jednak żyć Gwardzistom. Ostatniego z nich tropił zapamiętale, kiedy 
tylko wyszło na jaw, że był przez niego manipulowany i oszukiwany. Od umierąjacego 
w męczarniach mężczyzny wyciągnął jednak koordynaty Centrali. Jednocześnie zabijając 
go zniweczył plany Kanosa dotyczące utworzenia różnorodnej genetycznie Imperialnej 
Gwardii, ale nawet, jeśli ostatni Gwardzista miał z tego powodu jakiś żal, to nie dał tego 
po sobie poznać. Zaczął natomiast snuć plany stworzenia swojej formacji w oparciu o 
bardziej jednorodny materiał genetyczny. W tym czasie Brakiss przybył do nas. 
I już został. 
Do czasu. 
Niecały rok później ten czas miał nastąpić. Kiedy Stele pracował nad tym swoim 
serum, Firehead zaczął – równolegle do Zakonu Jedi – poszukiwania Witiyna Tera, a ja 
wracałem z kolejnej podróży, przybyło do Centrali sześciu podróżników w czasie. Jak 
twierdzili – pochodzili z przyszłości. Nie wiem, czy ich słowa był prawdą, ale intencje 

mieli szczere, a obrazy w głowach sugestywne. Postanowiłem pomóc im w pozbyciu się 
zagrożenia ze strony Yuuzhan Vong, którzy mieli rzekomo zdewastować galaktykę. 
I tak to się zaczęło. 
Corran, Wieiah i Kyle spojrzeli po sobie, czując, że maja już teraz jasność co do 
powstania i rozwoju Executor’s Lair. Brakiss mówił prawdę, więcej, wszystko, czego nie 
wiedział, było teraz dopowiedziane. Wieiah spojrzała na korpus w czarnej zbroi, leżący u 
stóp Corrana. Był już martwy, uszło z niego życie, a polana dookoła zaczynała powoli 
cuchnąć negatywną energią, jakby otoczenie wchłaniało smak istoty, która zakończyła tu 
swój żywot. 
Wieiah nurtowało jednak wciąż jedno pytanie: kim ten Vader naprawdę był? 
Nagle spostrzegła zmianę w aurze Kyle’a i spojrzała na niego, zaniepokojona. Stał 
sztywno z dziwnym wyrazem twarzy, będącym mieszaniną przerażenia, olśnienia i 
poczucia winy. Trzymał w dłoni rękojeść swojego miecza, ważył ją i patrzył nań 
zupełnie, jakby ją oglądał pierwszy raz w życiu. 
- Ja go znam.- rzekł załamującym się głosem.- Ten człowiek był kiedyś najmłodszym 
Ciemnym Jedi Imperatora. 
Nazywał się Yun. 

..::EPILOG::.. 
„Lusankya”, niszczyciel klasy Super, dryfował spokojnie od dwóch dni pola asteroid 
zwanego Cmentarzyskiem; pozostałości po zniszczonej dwadzieścia pięć lat temu 
planecie Alderaan. Dookoła znajdowały się inne, mniejsze okręty, których w większości 
przypadków używano jako doków dla statków cywilnych, które przyleciały do systemu 
wraz z superniszczycielem. Zabroniono bowiem korzystać z hangaru głównego na 
okręcie, a wielu ludzi i innych istot przybyło na Cmentarzysko, by wziąć udział w 
mającej się tutaj odbyć uroczystości. 
A konkretniej w pogrzebie Leii Organy Solo. 
Na wieść o terminie ceremonii z całej galaktyki przybyły zarówno delegacje 
rządowe, jak i przedstawiciele prywatnych organizacji, czy wreszcie pojedyncze osoby. 
Wielu z nich za życia Leii było jej politycznymi przeciwnikami, czasem wręcz 
śmiertelnymi wrogami, jednak każdy darzył ją mniejszym lub większym szacunkiem. I 
wszyscy chcieli wziąć udział w jej ostatniej drodze. Doszło do tego, że wielu chętnych 
trzeba było upchnąć na pokłady widokowe innych okrętów, a transmisja z pogrzebu była 
wyświetlana na żywo zarówno na ogromnych ekranach, ustawionych w centralnych 
korytarzach, jak i hangarach, oczyszczonych z myśliwców i innego sprzętu. Ponadto 
HoloNet przekazywał ją dalej. Na pokładzie głównego hangaru „Lusankyi” pozostało 
więc miejsce dla oficjalnych delegacji, przedstawicieli Floty, Jedi, Sojuszu Legalnych 
Przewoźników, alderaańskich ocalałych, a także licznych przyjaciół i rodziny zmarłej. 
Sam obrzęd, wskutek kompromisu i uzgodnień, miał być mieszanką tradycji 
alderaańskich, republikańskich i wielu innych, w tym pochówku Jedi. Leia Organa Solo 
nie pozostawiła po sobie żadnych wskazówek na temat odprawienia pogrzebu, także 
postanowiono, że całą uroczystość poprowadzi Najwyższy Kapłan z Nowego Alderaanu, 
ale charakter obrzędu miał być sprowadzony do tradycji Jedi, bez śpiewów i recytacji 
poezji, utrzymując pełną melancholii i kontemplacji ciszę. Pilnować tego miał, 
asystujący Kapłanowi mistrz Jedi Luke Skywalker. Wyjątek stanowiły wspominki, które 
były nieodłącznym zwyczajem alderaańskiej kultury, zazdrośnie pilnowanej przez 
ocalałych mieszkańców zniszczonej planety. 
- Niech spoczywa w pokoju, do którego doprowadziła.- powiedziała Mara, cytując 
tekst z nagrobka Jar Jara Binksa, gungańskiego bohatera. 
- Leia Organa Solo, księżniczka Alderaanu, dołączyła do grona swoich ziomków.- 
zaczął swoją przemowę Ponc Gavrisom. 
- Ostatnie dni przyniosły ogromne straty dla całej galaktyki.- rzekł Isolder. 
- Nie godziła się na galaktykę taką, jaka ona była.- powiedział w swoim czasie Luke 
Skywalker.- Nic dziwnego, że galaktyka nie zgodziła się... na nią. 
Dzieci Leii, a także jej brat oraz Chewbacca, odebrali na swoje ręce setki 
kondolencji. Drool Reveel, świeżo wybrany prezydent Nowej Republiki, wyraził pełen 
bólu i melancholii żal, utwierdzając wszystkich w przekonaniu, że Leia Organa Solo była 
z całą pewnością najbardziej charakterystyczną, dobroduszną, konsekwentną i 
utalentowaną dyplomatką swojego pokolenia. Mistrz Ikrit i Kam Solusar podkreślili jej 
wielkość jako rycerza Jedi. Ackbar, Celchu, Cracken i Antilles także mieli wiele do 
powiedzenia na temat zalet i cnót, jakimi charakteryzowała się Leia, podobne deklaracje 
żalu złożyli też Talon Karrde, Pellaeon, Llegh Krestchmar, a także rozliczni senatorowie 
i politycy, w tym przedstawiciele Bothawui, Munto Codru i setek innych planet. Pojawił 
się nawet król Zapalo z Naboo. Anakin Solo, a także Jacen i Jaina, przyjmowali 
wszystkie wyrazy współczucia smętnym uśmiechem i skinieniem głowy, jednak cała 

trójka z zaciekawieniem i pewną obawą sondowała tłum, w nadziei, że wykryją pewną 
znajomą aurę. 
Nigdzie bowiem nie było Hana. 
Wielu nie mogło w to uwierzyć. Lando Calrissian wyraził wręcz niepokój, że coś mu 
się stało na Dromund Kaas, ale młodzi Solo wiedzieli, że to nieprawda. Zapisy sygnałów 
na radarze „Sokoła” w chwili skoku w nadprzestrzeń nad mroczną planetą mówiły, że w 
międzyczasie w przestrzeń wystartował pewien dziwny, trójpłatowy myśliwiec z rodziny 
TIE. Jednocześnie nigdzie nie znaleziono środka transportu Rova Fireheada, więc 
wszystkie poszlaki wskazywały na to, że Han znalazł ów statek i odleciał w nieznanym 
kierunku. Nikt jednak nie wiedział, gdzie jest ani czemu nie przybył na pogrzeb własnej 
żony. 
A raczej nikt poza Anakinem. On bowiem równie dotkliwie przeżył śmierć matki, i 
wyobrażał sobie, że jego ojciec mógł poczuć się podobnie. Jemu pomogła Moc; pokazała 
mu ścieżkę, którą powinien kroczyć, ale i tak czuł pustkę w sercu, ilekroć myślał o Leii. 
Wiedział, że jego ojciec nie ma podobnej tarczy, że jedynym lekarstwem na ból było 
zapomnienie. Han Solo postanowił więc odciąć się od wszystkiego, co przypominało mu 
żonę. Jej pamięć wywoływała otępiający ból i Anakin nie mógł winić ojca za to, że nie 
chce go czuć. Sam nie chciał. 
- Kocham cię, mamo.- szepnął tylko, kiedy procesja wnosiła na repulsorach skrzynię 
z ciałem Leii Organy Solo. 
A był to imponujący pochód. Rozpoczynały go dwa rzędy Noghrich, kroczące w 
uroczystych szatach i z pochylonymi głowami; znak żałoby po kobiecie, którą kiedyś 
przysięgli chronić. Zaraz za nimi szli przedstawiciele Floty Nowej Republiki, wraz z 
reprezentacją Senatu, złożoną z odświętnie odzianych Senackich Ochroniarzy. Następnie 
pojawiła się żeńska reprezentacja honorowej gwardii hapańskich amazonek, za którą 
kroczyła grupa Świadków Caamas pod wodzą Elegosa A’kla, a także ocalałych z 
Alderaanu, którym przewodził Tycho Celchu. W ślad za nimi sunęło godnie dziesięciu 
Karmazynowych Gwardzistów Imperium, z Kirem Kanosem na czele. Kanos, dawniej 
generał wojsk lądowych Executor’s Lair, przeszedł na Świecie Żniwiarza pod skrzydła 
Pellaeona, wraz z całym swoim oddziałem i resztkami armii. Uzyskał w ten sposób 
amnestię, w przeciwieństwie do sióstr D’Asta i Lordów Senexa oraz Juvexa, którzy 
zresztą też byli obecni na uroczystości. Za Gwardzistami szła grupa czystych odświętnie 
przyozdobionych Wookiech, a także kilka czarodziejek z Dathomiry. 
Wreszcie na końcu sunęła bezgłośnie skrzynia z ciałem Leii Organy Solo, 
prowadzona przez czwórkę rycerzy Jedi: Kyle’a Katarna, Streena, Kiranę Ti i Jensaarai 
Faustusa. Kiedy reszta defilady ustawiła się w kilku szeregach, tworząc szpaler w 
kierunku wylotu z hangaru, Jedi poprowadzili skrzynię do stojących samotnie Luke’a 
Skywalkera i alderaańskiego Kapłana. Gdy Kyle i reszta zatrzymali się przed dwójką 
celebrantów uroczystości, Luke i Kapłan przejęli od nich trumnę, po czym ponuro 
kiwnęli głowami i wspólnie popchnęli ją szpalerem w kierunku luku wylotowego, gdzie 
stała już przygotowana kapsuła transportowa. Skywalker nie zgodził się bowiem, jak to 
sugerowała tradycja Jedi i alderaańscy notable, na spalenie zwłok i rozsypanie popiołów 
po Cmentarzysku. Zamiast tego kapsuła z ciałem Leii powinna po jego przestrzeni; 
Organa Solo miała wreszcie, chociaż symbolicznie, powrócić do domu. 
Skrzynia została załadowana do kapsuły i wystrzelona w przestrzeń. Skywalker 
patrzył przez luk na strugę jasnego, jonowego ognia, która się za nią ciągnęła. W pewien 
sposób czuł, że doznaje uczucia swego rodzaju ulgi; chociaż gardło ściskało mu się co 
rusz, ilekroć zdał sobie sprawę, że nigdy już nie zobaczy siostry. Za dużo, pomyślał, ta 
wojna przyniosła stanowczo za dużo śmierci. 

Nie ma śmierci, jest Moc, przypomniał sobie nagle, karcąc siebie w duchu. Leia nie 
umarła; zjednoczyła się z Mocą. 
I z całą pewnością jest teraz szczęśliwa. 
Stał tak dłuższy czas, tylko mechanicznie reagując na kilka formułek, które 
wypowiedział alderaański Kapłan, kończący w ten sposób całą uroczystość. Szpaler, 
złożony z uczestników defilady, odwrócił się i równym tempem ruszył do wyjścia, a po 
nim powoli zaczęli się w końcu rozchodzić uczestnicy pogrzebu. Część poszła w stronę 
turbowind, inni podeszli jeszcze do luku hangaru, a jeszcze inni do iluminatorów, by być 
świadkami ostatniego lotu księżniczki Alderaanu, Leii Organy Solo. Jacen odnalazł 
gdzieś w tłumie Danni Quee i razem poszli do jednej z kajut, w której mogli w spokoju i 
milczeniu obejrzeć oddalającą się kapsułę. Jaina stanęła gdzieś indziej, wraz z jakąś 
grupką delegatów, którzy zajęli miejsca przy innym iluminatorze. Nie widziała wcześniej 
tych ludzi, jednak aura jednego z nich, stojącego na uboczu, tuż obok niej, śniadolicego 
mężczyzny, wydała jej się znajoma. Spojrzała na niego; miał chłodny, beznamiętny 
wyraz twarzy, zaciśnięte usta i twarde, niewidzące spojrzenie, pozbawione jakichkolwiek 
emocji. Podobnie wyglądała jego aura; szara, bez wyrazu, niemal sztuczna. Młodą Solo 
nagle olśniło i spojrzała na mężczyznę, zaskoczona. 
- Boba Fett!?- spytała. 
Ciemnoskóry spojrzał na nią swoimi pozbawionymi wyrazu oczyma, w których na 
ułamek sekundy błysnęło coś ulotnego, ślad jakiejś odległej emocji... 
- Nie.- powiedział w końcu.- Boba Fett zginął nad Exaphi. 
- Ach tak.- mruknęła Jaina, odwracając wzrok.- Rozumiem. 
W końcu jasny punkcik, jakim stała się kapsuła, zniknął gdzieś wśród planetoid 
Cmentarzyska. Mara Jade Skywalker stała pod ścianą, patrząc, jak wszyscy obecni 
powoli się rozchodzą, czasem poklepując Luke’a po ramieniu, czasem przechodząc 
obojętnie, a czasem kiwając mu głową. Skywalker zaś stal w miejscu, przyjmując to 
wszystko z łagodną obojętnością. W głębi serca Mara chciała podejść do niego, 
pocałować, pomóc nieść brzemię żalu, powstrzymała się jednak. Wiedziała, że na 
pocieszenie przyjdzie jeszcze czas; teraz Luke musiał ukoić siebie i poradzić sobie z 
pustką, jaka zagościła w jego sercu w miejsce Leii. Nikt nie mógł mu w tym pomóc. 
Zaduma nie osłabiła jednak czujności Mary; wyczuła, że staje koło niej towarzyszka 
broni i rycerz Jedi, Wieiah. Podobnie, jak ona, Zeltronianka wpatrywała się w mijający 
ich tłum, milcząco towarzysząc żonie Skywalkera. W końcu rzuciła zdawkowo: 
- Trzeba będzie odbudować Radę Jedi. 
- Trzeba będzie.- zgodziła się Mara mechanicznie. 
Wieiah westchnęła. 
- Nie wiem, czy to najlepszy moment, ale chyba jest coś, o czym muszę porozmawiać 
z mistrzem Lukiem. 
- To rzeczywiście nie jest najlepszy moment. 
- Tego się obawiałam, ale muszę o tym komuś powiedzieć.- rzekła Wieiah ze 
skruchą. Mara mimochodem zauważyła troskę w jej głosie; ta młoda Jedi przez ostatnie 
miesiące przeszła daleką drogę od pogodnej i nieco lekkomyślnej dziewczyny do 
dojrzałej, ale i bardziej świadomej swojej odpowiedzialności kobiety.- Jestem w ciąży.- 
rzuciła Zeltronianka. 
Jade Skywalker spojrzała na nią zaskoczona. 
- Brakiss?- spytała. 
Wieiah przytaknęła ponuro, a na myśl o tragicznie zmarłym ukochanym przez jej 
twarz przemknął cień. 

- W obecnej sytuacji to może nie najtrafniejsze słowa, ale gratuluję.- rzekła Mara, 
czując nagle wzrastającą więź z Zeltronianką; rzeczywiście jej aura zdawała się skrywać 
jakby inną, mniejszą.- Kiedy to... 
- To nie wszystko.- przerwała jej Wieiah.- Nie wiem, jak to wyjaśnić... ale Zeltroni są 
znakomitymi kurtyzanami także dlatego, że niemożliwe jest zajście w ciążę z 
przedstawicielami rasy innej, niż nasza. 
Tym razem Mara była poważnie zaskoczona. 
Tak zaskoczona, że nie zauważyła, jak podszedł do nich Talon Karrde. 
- Panie wybaczą, że przerywam, ale chyba jest coś, co chciałaby pani wiedzieć, 
panno Wieiah.- rzekł z powagą. Przez chwilę Mara miała ochotę go spławić, ale 
zrezygnowała; w końcu to Talon, a poza tym okoliczności były nieodpowiednie.- Myślę, 
że jest ktoś, kto chciałby się z panią natychmiast zobaczyć.- kontynuował Karrde.- Pani 
zabracki towarzysz, Werac Dominess, żyje! 
- Żyje!?- tym razem to Wieiah była zaskoczona.- Ale wyczułam, że zginął. Jak to się 
stało? 
- Sprytny z niego osobnik.- odparł Talon.- Kiedy wskoczył w nadprzestrzeń nad 
Naboo, nie uderzył w cień grawitacyjny, lecz obrał kurs prosto do układu Corelli. Gdy na 
mostek wpadli szturmowcy, jakimś cudem przekonał ich, że Vader zginął i że on tu teraz 
rządzi. 
- A w systemie Corelli przechwycił go generał Cracken przy użyciu „Requiem”.- 
odgadła Mara.- Najwyraźniej Nowa Republika zyskała superniszczyciel. 
- To prawda, słyszałem, że ma on wejść w skład floty garnizonu nad Da Soocha.- 
powiedział Karrde.- Zastąpi tam zniszczone nad Exaphi „Vacuum”. Senat podjął decyzję, 
że „Requiem” jest zbyt groźną bronią, by ją utrzymywać. Zostanie więc rozebrane, a 
plany zniszczone. 
- Przepraszam...- wtrąciła się Wieiah.-...ale powiedział pan, że mogę się zobaczyć z 
Weracem. 
- Tak.- rzekł Talon.- Nie mógł wejść na „Lusankyę”, ale czeka na „Wild Karrde”. 
- Dziękuję, Maro.- rzuciła Zeltronianka, spoglądając na nią i na Talona.- I 
przepraszam.- dodała, po czym szybkim krokiem ruszyła ku turbowindom, które miały ją 
zabrać na pokład drugiego hangaru, skąd mogła wziąć prom i polecieć nim na statek 
szefa przemytników. 
Talon i Mara zostali sami, patrząc na nią przez jakiś czas. 
- Widziałem się z Car’dasem.- powiedział w końcu Karrde, jakby zrzucając z siebie 
ciężar.- To on i jacyś jego tajemniczy przyjaciele odpowiadają za zagładę Itren i 
przekonanie Vadera, by ruszył na Nową Republikę. 
- To teraz nieistotne.- mruknęła Jade Skywalker, spoglądając na stojącego w oddali 
Luke’a. 
- Tym niemniej pośrednio to właśnie Car’das jest winny całemu temu konfliktowi. 
Nie wiem, co o tym myśleć, ale poczułem się przy nim jak pionek, manipulowany przez 
nieznane mi siły. Trochę mnie to denerwuje. 
- To zrozumiałe. A co do Car’dasa, to jego cele i metody może i pozostawiają wiele 
do życzenia, ale nie możemy teraz zagłębiać się w „gdybanie” i zastanawiać, kto jest 
pośrednio czemu winien. W ten sposób dojdziemy do wniosku, że wszyscy odpowiadają 
za wszystko. Dopóki miał dobre cele i intencje, nie jest do końca winien. A zło, jakie 
popełnił, może odpokutować. 
- Mniej więcej to samo powiedział. Nie zdziwię się, jak kiedyś pojawi się u was z 
prośbą o przebaczenie. 
- Prawdę mówiąc ja też nie. Aczkolwiek nie zaszkodzi, jeśli zaczniemy go odtąd 
uważnie obserwować. 

- Jest jeszcze coś.- podjął Talon po chwili.- Maarek Stele, ostatnia pełniąca służbę 
Ręka Imperatora, został Pełnomocnikiem Sprawiedliwości. Według Car’dasa i jego 
sojuszników może być teraz bardzo niebezpieczny. 
- Skąd wiesz?- spytała nagle Mara, nieco zaskoczona.- Jakim cudem mógł... 
- To rzecz jakiejś przepowiedni.- Karrde odpowiedział na jej niedokończone pytanie.- 
Nie wiem dokładnie, jakiej, ale dysponuję datakartą ze spotkania poprzednich 
Pełnomocników, która potwierdza fakt, iż Stele przejął ich dziedzictwo. 
- Czyli wracamy do punktu wyjścia.- mruknęła Mara ponuro.- Znów Pełnomocnik 
Sprawiedliwości. 
- Na to wygląda. 
W końcu główny hangar opuścili niemal wszyscy obecni. Delegacje Senatu, 
prezydent Reveel, Krestchmar i Bel Iblis mieli wkrótce wziąć udział w ceremonii 
pogrzebowej Borska Fey’lyi na Bothawui, a potem czekało ich jeszcze uroczyste 
pożegnanie wszystkich ofiar tej wojny w systemie Ord Pardon, pożegnanie ofiar 
Chandrilli... pozostali tylko ci, dla których śmierć Leii była przede wszystkim osobistą 
tragedią. 
Luke Skywalker niezmiennie stał przy wlocie do hangaru. 
- Wujku Luke.- odezwał się nagle młody, lecz pewny głos. Skywalker, wyrwany z 
odrętwienia, odwrócił się i spojrzał na jego właściciela. 
Przed nim stał Anakin Solo. 
Najmłodszy syn Hana i Leii patrzył pewnym wzrokiem na swojego wujka, 
mimowolnie drapiąc się po twarzy. Przed uroczystością po raz pierwszy w życiu sięgnął 
po maszynkę do golenia i świeżo ścięty zarost kuł go teraz niemiłosiernie. Pamiętał, jak 
jego matka przed śmiercią dotknęła go w ten policzek, wskazując na fakt, że bardzo 
dorósł przez te kilka miesięcy. Że bardzo się zmienił. 
- Teraz jest idealna pora, żebyśmy porozmawiali.- rzekł Solo.- To wszystko, co się 
ostatnio stało... kosztowało nas wiele zdrowia i wiele bólu. Nie wiem, czy jestem w 
stanie teraz normalnie żyć. Czuję, że z jednej strony moja jasna strona chce wrócić do 
szczęśliwych, rodzinnych czasów, z drugiej ciągnie mnie ten obcy mrok, który się we 
mnie czai. Wiem jednak, że nie chcę podzielić losu dziadka. Ale też nie ma dla mnie 
powrotu. Było to ciężkie... ale wybrałem drogę samotności.- westchnął ciężko.- Chcę 
wystąpić z Zakonu. 
- Jesteś pewien?- Luke podszedł i położył mu dłoń na ramieniu.- To trudna ścieżka, 
zwłaszcza dla kogoś takiego, jak ty. Pamiętaj, że nosisz w sobie wielki mrok, a 
samotność tylko mu sprzyja. Wiedz, że będzie cię pociągał, oferował potęgę i Moc, jakiej 
nie jesteś sobie w stanie wyobrazić. 
- Zdaję sobie z tego sprawę.- rzekł Anakin.- Ale to jedyna droga. Muszę odnaleźć 
własną ścieżkę, między światłem a ciemnością, gdzie te siły będą się równoważyć. 
- Wiesz, że nikomu się to jeszcze nie udało.- nie dawał za wygraną Luke.- Wątpliwe 
nawet, czy taka równowaga istnieje. A droga, którą chcesz obrać, to droga legend i 
pośmiertnej chwały, ale mimo wszystko musi ją poprzedzić śmierć. Najczęściej tragiczna 
i przedwczesna. I samotność na każdym kroku. 
- Ale ja muszę to zrobić. Dla ciebie, dla mamy... dla Mocy. 
- A co z Tahiri? Wiele dla ciebie przeszła. 
- Wiem, i jestem jej za to bardzo wdzięczny. 
- Ona ciągle ma nadzieję, że Anakin, którego kiedyś znała – wróci. 
- Rozumiem ją i żałuję, że to już niemożliwe. Nie chcę jej ranić, ale nie mogę też 
skazywać na dzielenie mojej udręki. To brzemię, z którym muszę sobie poradzić. Sam. 
- To ja mam dla ciebie inną propozycję.- Luke chwycił Anakina za ramiona i spojrzał 
głęboko w oczy.- Jeśli chcesz obrać tę ścieżkę, to ja nie mogę ci w tym przeszkodzić; to 

twoja decyzja. Jednak nie opuszczaj zbyt pochopnie Zakonu. W Starej Republice 
pojawiali się podobni dysydenci, nazywano ich liśćmi na wietrze Mocy. Bądź listkiem na 
wietrze, Anakinie. Patykiem niesionym przez nurt rzeki, jaką jest Moc. Będziesz kroczył 
swoją samotną drogą, ale nie spalisz mostów. Będziesz samotny, ale nie sam. Bo Jedi 
nigdy nie są tak naprawdę sami. 
Oblicze Anakina rozjaśniło się nieco, a na twarzy na chwilę zagościł lekki uśmiech. 
- Tak.- szepnął, czując, że to może być jego droga.- Samotny Jedi, podążający za 
swoim przeznaczeniem. W pojedynkę. Solo.- spojrzał na Skywalkera.- Dziękuję ci, 
wujku. W rzeczy samej jesteś największym żyjącym mistrzem Jedi. 
To mówiąc, odwrócił się i w pośpiechu odszedł w stronę turbowind, jakby gnany 
jakąś niewidzialną energią w jakimś bliżej nieokreślonym kierunku. Luke czuł, że 
popycha go czysta, żywa Moc. 
- Uważaj na siebie, Anakinie!- zawołał za nim.- Droga, którą obrałeś, jest pełna 
niebezpieczeństw! Ale w twoim przypadku jedynie słuszna.- dodał ciszej. 
Młody Solo usłyszał to, ale już był w drodze. Czuł, że w tej chwili nie ma czasu na 
żal, że jego miejsce jest gdzie indziej. Tak, myślał, to powinna być moja ścieżka. 
Ścieżka emocji, ale i spokoju. 
Ścieżka pewności siebie, ale i wiedzy. 
Ścieżka pasji, ale też pogody ducha. 
Być może nawet ścieżka śmierci, ale na pewno Mocy. 
Anakin uśmiechnął się i zniknął w korytarzu prowadzącym do turbowind. 
Skywalker zaś odwrócił się niespiesznie i spojrzał w luk hangaru, po raz pierwszy od 
dłuższego czasu patrząc w przyszłość z pewną dozą pogodnej nadziei. Uśmiechnął się 
nawet, chociaż przelotnie. Śmierć Leii ciągle go bolała, jednak powoli odzyskiwał spokój 
i trzeźwość myślenia. Spod czarnej masy tragedii, jaką była Wojna Władców Mocy, 
dostrzegał jasne przebłyski. A najważniejszym z nich, przynajmniej dla niego, było 
przywrócenie spokoju sumienia duchowi jego ojca. Anakin Skywalker nie chciał 
spokojnie odejść, mając świadomość, że młody, acz potężny Ciemny Jedi imieniem Yun 
będzie sobie wycierał twarz jego osobą, oraz mroczną zbroją, z którą go kojarzono. Ta 
cała wojna była tego wyrazem, a Luke nie zwyciężyłby pojedynku z Vaderem, gdyby nie 
jego ojciec. 
Z kolei Anakin Skywalker nie mógłby zakończyć tego szaleństwa, gdyby nie jego 
syn. 
Luke spojrzał w czerń kosmosu i na chwilę zobaczył (a może zdawało mu się, że to 
widzi) czerwone, jaskrawe przebłyski, a także zarys konturów niespokojnego, 
wulkanicznego terenu, który widział przy okazji ostatniej sennej wizyty jego ojca. I te 
same, odległe sylwetki postaci, związanych zaciekłym pojedynkiem na dwa błękitne 
ostrza, pojedynkiem, którego tempo i gracja nawet z takiej odległości ukazywały jego 
wściekłą determinację i morderczą aurę zagłady. 
Jednak w pewnym momencie aura ta wyparowała, błękitne ostrza zgasły jak na 
komendę, a sylwetki przestały walczyć, stojąc naprzeciwko w spokojnych, rozluźnionych 
pozach. A następnie podały sobie po bratersku prawice i uścisnęły się przyjaźnie. 
Luke się uśmiechnął. 
Anakin Skywalker odnalazł spokój. 
Darth Vader odszedł na dobre. 

P O D Z I Ę K O W A N I A 
Jako autor nie tylko niniejszej książki, ale i całej trylogii „Siedziba Egzekutora”, 
pragnę podziękować wszystkim, którzy przez długi okres pisania wspierali mnie w taki 
czy inny sposób (również przy innych projektach). To również dzięki wam niniejsza 
książka może ujrzeć światło dzienne. Niektórzy mogą być wymienieni parokrotnie; 
wobec tych ludzi mam większy dług wdzięczności, niż wobec innych. Podziękowania 
pragnę złożyć przede wszystkim następującym osobom: 
o Marcinowi Bąkowi, Pawłowi Borawskiemu, Jackowi Jasikowi i Marcinowi 
Krowickiemu za korektę napisanych fragmentów. 
o Wspaniałej istocie, jaką jest moja Marta. 
o Kwakerowi i Pieniowi za to, że moje pasje ich nie przerażały. 
o Bobkowi, Gustlikowi i Johnny’emu za wsparcie podczas realizacji wszystkich moich 
fanaberii. 
o Pierwszemu składowi Deus Ex Machiny (dinozaurom): Ani, Kasi, Magdzie, 
Forrestowi, Pszczole, Jadzi, Cebulowi, Filipowi, Kacprowi, Tomkowi, Iwetcie, [Basi], 
Asi i Karolinie. 
o Drugiemu składowi Deus Ex Machiny (salsamentum): Madzi, Natalii, Marcie, 
Berenice, Gosi, Basi, Agacie, Oli, Esterze, Emilii, Arturowi i Mateuszowi. 
o Trzeciemu składowi Deus Ex Machiny (chórzystom): Miśkom, Marcie, Idze, Jerze, 
Pawłowi, Marcinowi, Andrzejowi, Kaśce, Natalii, Dominice, Karolinie, Joli, 
Martynie, Sandrze i Liwii. 
o Faux-Pas, godnym następcom Deus Ex Machiny. 
o Kabaretowi Misiek, wiadomo, za co. 
o Kabaretowi Oto Oni, też wiadomo. 
o Ryszardowi Grzywaczowi i Henrykowi Przywrzejowi – dwóm najlepszym 
polonistom w tym kraju. 
o Oli za użyczenie imienia pewnej Zeltroniance. 
o Lechowi za użyczenie imienia pewnemu Glottalphibowi. 
o Profesorowi Gulczowi za użyczenie imienia pewnemu Devlikowi. 
o Fettowi, Yako i Kisielowi za zrobienie okładek. 
o Ewci i Monice za to, że nie cierpią Gwiezdnych Wojen. 
o Biance, za przyjaźń. 
o Czerniemu, Kubie i reszcie redakcji „Popłostugazety” za to, że pozwolili mi dla nich 
pisać. 
o Abo za to, że pokazał mi, jak powinien wyglądać fan Gwiezdnych Wojen. 
o Mariance, która jako pierwsza powiedziała mi o Bastionie. 
o Kasi i Muminowi, bo obiecałem, że o nich wspomnę. 
o Dudkowi i Brodatemu, bo obiecałem, że im nie podziękuję. 
o Benny’emu, Paździochowi, Rudemu, Szukiemu, Bułgarowi, Biance, Pokrywowi, Ani, 
Białemu, Dąbkowi, Szczygłowi, Hassamowi, Karolinie, Józkowi, Czerniemu, 
Cebulowi, Karmelowi, Tadziowi i innym moim przyjaciołom za wieczny optymizm. 
o Kumplom z uczelni: Bartkowi, Arturowi, Szymonowi, Michałowi, Zastawowi, 
Gigantowi, Marcie i Wszechpolakowi, oraz Wojtkowi, Pawłowi i Karolowi. 
o Szczypiorowej Kocicy-Kusicielce za to, że ma zawsze dobry humor. 
o Całej mojej rodzinie; dużo by wymieniać... 
o Marcie, Szczygłowi i Vongowi, za to że przywrócili mnie do pionu w sytuacji dla 
mnie trudnej. 

o Dyrekcji L.O. nr II im. C.K. Norwida w Jeleniej Górze za (ciche) poparcie dla moich 
projektów. 
o Justynie, Rudemu, pani Renacie i kilku innym osobom, które w swoim czasie 
dokarmili biednego studenta. 
o Tym spośród moich wykładowców, których zajęcia dostarczały mi ciszy i spokoju 
niezbędnych do pisania dalszych rozdziałów; i przepraszam, jeśli zbyt ostentacyjnie 
nie słuchałem. 
o Profesorowi Krzysztofowi Zanussiemu za znakomite warsztaty aktorskie, na których 
nauczyłem się bardzo wielu ważnych rzeczy. 
o Całej ekipie Bastionu, a w szczególności Yako, JedI i Jethowi, za współpracę podczas 
wydawania tej książki. 
o Wszystkim w Jedi Order, a zwłaszcza tym, którzy przyjeżdżają na Imperiady. 
o Ekipie Imperiad: Lordowi, Rusisowi, Fizykowi, Twardemu i Leonidasowi. 
o Telewizji Polsat za program „Kuba Wojewódzki”. 
o [Jackowi Kaczmarskiemu], mojemu mistrzowi. 
o George’owi Lucasowi, bo to w końcu on wymyślił Gwiezdne Wojny. 
o Wszystkim, którzy dotrwali do końca tych podziękowań. 
o Oraz Bogu, bo bez Niego nic, co się stało, by się nie stało. 
Wszystkim Wam dziękuję. 
Michał Wolski