  Maria Braun-Gałkowska
  
  
  Psychologia domowa  (Małżeństwo - dzieci - rodzina)
  
  Wydanie II poszerzone
  
  Warmińskie Wydawnictwo Diecezjalne
  Olsztyn 1987
  
  
  Przepisała Marianna Żydek
  
  Jurkowi i dzieciom
  
  
  Wstęp
  
  Od kilku lat publikuję w "Gościu Niedzielnym" w rubryce "Psychologia 
domowa" teksty dotyczące psychologii rodziny. Uskładało się ich już sporo i 
tak powstała ta książka. Opiera się częściowo na wiedzy teoretycznej, a 
częściowo na doświadczeniu zebranym poprzez liczne spotkania w poradni 
psychologicznej, na kursach dla narzeczonych, w grupach małżeństw, wreszcie 
we własnym domu. Ze wszystkich tych spotkań, zarówno z autorami przez 
lektury ich prac, jak i spotkań bezpośrednich, dużo skorzystałam i choć 
trudno już dziś powiedzieć, co od kogo, wszystkim bardzo serdecznie 
dziękuję.
  Najpierw miałam zamiar w ogóle nie pisać wstępu, myśląc, że wprowadzenia 
pisze się do prac naukowych, poważnych i długich, a do takiej domowej 
książeczki, to niepotrzebne. Potem jednak przypomniałam sobie, że i w domu 
nie wchodzi się wprost do pokoju. Najpierw jest przedpokój, który - jeśli 
zwrócić na niego uwagę - nie tylko przestrzennie jest "wstępem" do 
mieszkania właściwego, ale również wprowadza przybysza w jego charakter.
  Bardzo różne bywają przedpokoje: przestronne i ciasne, obite wytworną 
boazerią lub całe zawieszone płaszczami, ciemne i jasne, wesołe i ponure. 
Już przedpokój mówi dużo o domownikach. W naszym na przykład stoi masę 
butów: duże, średnie i malutkie, juniorki, baletki, grube buty turystyczne 
i kalosze. Staram się zawsze, żeby były pochowane i zawsze znowu jakoś 
wychodzą na wierzch. W przedpokoju stoi też telefon, który bardzo często 
dzwoni i słychać wiele innych dźwięków: szum pralki, pisanie na maszynie, 
magnetofon, pianino i oczywiście głosy ludzkie: głosy dorosłych i dzieci, 
kolegów dzieci i przyjaciół tych kolegów. Taki przedpokój dużo mówi o 
mieszkańcach domu, a zarazem wyjaśnia trochę charakter i tytuł tej 
książeczki.
  Psychologia domowa - bo problemy domowe, czyli pojawiające się prawie w 
każdej rodzinie, na które warto chyba spojrzeć także z psychologicznego 
punktu widzenia. Psychologia bowiem jest nauką, która może dużo pomóc w 
życiu codziennym, gdzie wiele błędów popełnia się z braku odpowiedniej 
wiedzy. Często za mało się jeszcze korzysta z tej wiedzy, jeśli chodzi o 
zapobieganie zaburzeniom i jako z pomocy do coraz lepszego kierowania swoim 
życiem. "Domowy" jest też sposób mówienia o nich. Można oczywiście napisać, 
że pozytywne ustosunkowania interpersonalne w diadzie małżeńskiej stymulują 
interioryzację norm dotyczących prospołecznych zachowań u innych 
uczestników interakcji rodzinnej, ale - choć dodaje to powagi książkom, 
które mają być poważne - w domu wystarczy powiedzieć po prostu, że jeśli 
rodzice się kochają, dzieci mają zwykle bardziej przychylne nastawienie do 
ludzi.
  Domowe są też książki cytowane. Najczęściej jest to literatura dla 
dzieci. Czytałam wprawdzie pewną ilość książek naukowych z dziedziny 
psychologii, ale żadnej tyle razy co opowiadań o Muminkach. Dzieci lubią 
słuchać historyjek, które znają, czyta się więc im wiele razy to samo, aż 
przy kolejnym dziecku umie się je prawie na pamięć. Słoń Trąbalski, 
Muminek, Kubuś Puchatek czy Filifionka stają się jakby domownikami, są 
symbolami różnych zachowań i prezentują w syntetycznym skrócie postawy i 
poglądy na życie. Podobnie żyją w domu wiersze, bo "to na co filozofowie 
potrzebują księgi, poeta potrafi wyrazić w kilku słowach".
  Może jeszcze trzeba wyjaśnić, dlaczego powołuję się na Pismo Święte. Nie 
cytuje się go w pracach czysto psychologicznych, opartych na empirycznych 
badaniach i pozostających tylko na płaszczyźnie naukowej. Ten wyraźny 
podział źródeł jest potrzebny przy uprawianiu nauki, ale dom nie jest domem 
albo psychologicznym albo religijnym. Wuj to jest wuj - wyjaśniłby Zagłoba, 
a dom to po prostu dom. Jeśli więc jest domem chrześcijańskim, te 
płaszczyzny łączą się w nim nierozdzielnie.
  Można natomiast rozróżnić płaszczyzny opisu i postulatów. Zarzucał mi 
jeden z czytelników "Gościa Niedzielnego", że to co piszę o rodzinie, jest 
nieprawdziwe, bo w rzeczywistości istnieje bardzo wiele dramatów, a nawet 
tragedii rodzinnych. Chyba ma rację, tylko że te dramaty wszyscy znają. Nie 
próbuję więc opisywać ich jeszcze raz, ani też zaprzeczać im z tanim 
optymizmem. Jeśli się ma oczy dostrzegające ludzi, widzi się i przeżywa 
bardzo wiele nieszczęść. Tym doświadczeniom można przeciwstawić jedynie 
nadzieję, że może być inaczej i tę nadzieję przekładać na język bardzo 
zwykłych codziennych spraw.
  Na przykład buty w naszym przedpokoju - choć są zwykle porozrzucane, 
dobrze choć wiedzieć, jak powinny stać. Zresztą czasem się to przecież 
udaje, na przykład w wigilie wielkich świąt (bo w same święta jest w domu 
tyle osób, że znowu robi się bałagan). Cóż z tego, że często jest inaczej 
niż byśmy chcieli - nie warto tego opisywać. Lepiej zastanowić się nad tym, 
jak mogłoby być i jak do tego zmierzać.
  
  
  
  Czym jest rodzina
  
  Kobiety i mężczyźni
  
  W swoich Katechezach środowych ("Mężczyzną i niewiastą stworzył ich") Jan 
Paweł II mówi, że wobec wszystkich niecierpliwych pytań naszych czasów 
dotyczących odwiecznej relacji mężczyzna - kobieta, Chrystus odwołałby się 
"do początku", czyli do rzeczywistości, o której mówi Księga Rodzaju.
  "Bóg stworzył człowieka; na swój obraz stworzył go, na obraz Boga 
stworzył go, mężczyzną i kobietą stworzył ich" (Rdz 1, 27), czytamy. 
Mężczyzna i kobieta są więc tacy sami jako ludzie (na obraz Boży), ale od 
początku też różni. Są tożsami w człowieczeństwie, ale różni przez 
odmienność płci, umożliwiającą zjednoczenie tak bliskie, by stać się 
"jednym ciałem". Tak więc ostatecznym stworzeniem człowieka jest stworzenie 
jedności dwojga.
  Radość Adama po stworzeniu Ewy (Rdz 2, 23) wskazuje na szczęście, jakie 
daje ta wspólnota osób, która jest jednocześnie obrazem społeczności Trójcy 
Świętej. Ta trudna do pojęcia zawrotna perspektywa wskazuje, jak świętym 
może być związek małżeński zwracający się "do początku".
  Warto to sobie uświadomić, gdyż patrząc na związki kobiety i mężczyzny, 
można często spostrzegać je jako zjednoczenie przez walkę, a nie przez 
miłość. Już same określenia często używane w tej dziedzinie kojarzą się z 
walką: "podrywanie", "zdobywanie", "uleganie". Chłopcy znajdują satysfakcję 
w "podbojach", a porządne dziewczęta myślą o "obronie". Widzą mężczyznę 
jako przeciwnika, przed którym trzeba się obronić albo zwyciężyć 
podporządkowując swoim zamiarom. Obie strony traktują się jak przedmioty, 
które można wykorzystać dla swoich celów. Podobnie w małżeństwie jedna 
strona często chce sobie podporządkować drugą.
  Nie tak miało być "na początku". Bóg stwarzając człowieka jako mężczyznę 
i kobietę polecił im współdziałanie w rozwoju ("rośnijcie"), życiu 
rodzinnym ("mnóżcie się") i pracy ("czyńcie sobie ziemię poddaną") i we 
wszystkich tych sprawach mieli być dla siebie pomocą. Odnosi się to do 
wspólnoty małżonków, ale na pewno także do całego społeczeństwa, w którym 
kobiety i mężczyźni mają współdziałać, uzupełniać się i pomagać sobie, a 
nie walczyć o podporządkowanie i wykorzystanie drugiej strony.
  Chodzi więc nie o "zdobywanie" i "obronę", ale o miłość bo zwycięstwo 
jednej strony nad drugą nie jest zwycięstwem, lecz wspólną przegraną. 
Dlatego więc we wzajemnym kontakcie trzeba starać się wczuwać w sytuację 
drugiego, dążyć do wzajemnego dobra i wzajemnego zrozumienia trudności, 
także tych, które wynikają z fizjologii ciała i uwarunkowań kulturowych.
  Różnice między kobietą a mężczyzną, które w pogawędkach wymieniane są 
zwykle jako cechy "lepsze" i "gorsze", nie są przez naukę jednoznacznie 
określone. Brak wystarczających badań na ten temat nie oznacza oczywiście 
braku różnic, ale każe pamiętać o tym, że cechy przypisywane obu płciom w 
różnych popularnych publikacjach są często powtórzeniami myślowych 
stereotypów i nieuzasadnionymi uogólnieniami.
  Niewątpliwie inaczej jest zbudowane ciało kobiety i mężczyzny, różnice 
dotyczą budowy genetycznej każdej komórki organizmu, proporcji hormonów 
żeńskich i męskich (oba typy hormonów są i u kobiet i u mężczyzn), 
działania narządów seksualnych, wyglądu zewnętrznego, siły mięśni. W 
działaniu narządów zmysłowych różnice są nieznaczne. Ogólny poziom 
inteligencji jest średnio biorąc taki sam, natomiast jej poszczególne 
czynniki różnią się.
  U kobiet częstsza jest zręczność manualna, łatwość nawiązywania kontaktu, 
zainteresowania estetyczne, religijne i sprawami innych ludzi. U mężczyzn 
częstsze są zdolności i zainteresowania techniczne, mechaniczne, myślenie 
abstrakcyjne i nowatorskie, myślenie o ostatecznym wyniku dzieła. Kobiety 
częściej mają nastawienie na kontakt z ludźmi, mężczyźni na zadania do 
zrealizowania.
  Praktycznie biorąc, różnice między jednostkami tej samej płci są większe 
niż między średnimi cechami mężczyzn i kobiet. Dlatego opinie stereotypowe, 
choćby były nawet uzasadnione, niewiele pomagają w zrozumieniu 
poszczególnych osób. W każdym razie uogólnienia mówiące, że kobieta jest 
uczuciowa, a mężczyzna zmysłowy nie są prawdziwe i powodują wiele złego, 
utrudniając wzajemne zrozumienie. Kobiety lekceważą uczucia mężczyzn i 
czują się niemal niewinne, gdy je urażają, myląc przeżywanie uczuć ze 
sposobem ich wyrażania. Mężczyźni przekonani o braku zmysłowości u kobiet, 
nie rozumieją ich reagowania, np. myląc zmęczenie z oziębłością.
  Mężczyźni są równie jak kobiety uczuciowi, ale poprzez wychowanie nabyli 
inne sposoby przejawiania uczuć; kobiety są równie zmysłowe, ale mają inne 
sposoby przeżywania. Takie oceny, jak: mniej czy więcej uczuciowy, mniej 
czy więcej myślący itp. zawierają w sobie ocenę wartościującą, która tylko 
zaciemnia różnice prawdziwe, leżące nie w kategoriach mniej lub więcej, ale 
- inaczej.
  Nie wiadomo też dokładnie, które różnice między płciami płyną z natury, a 
które z uwarunkowań kulturowych i nie zawsze cechy określane jako typowe 
dla jednej płci są warte wychowawczego popierania, gdyż mogą być tylko 
wynikiem niewłaściwych układów społecznych, np. bierność kobiet i 
niewrażliwość mężczyzn. Także niektóre właściwości będące następstwem 
uwarunkowań fizjologicznych, choć są łatwiejsze dla jednej płci, mogą być 
potrzebne i dla drugiej. Jeżeli np. dzięki uwarunkowaniom fizjologicznym 
(cykliczne działanie hormonów), empatia, czyli wczuwanie się w stany 
psychiczne innych ludzi, jest łatwiejsza dla kobiet, nie znaczy to, żeby 
nie była potrzebna mężczyznom. Podobnie to, że dla mężczyzn - ze względu na 
większą stałość hormonalną - konsekwencja i stałość postępowania są 
łatwiejsze, nie znaczy, że nie są one potrzebne kobietom.
  Empatia nie jest cechą kobiecą ani stałość męską, ale inaczej się 
uzewnętrzniają u kobiet i mężczyzn. Płeć nadaje im swoisty i trudny do 
opisania koloryt stanowiący jakby dwa aspekty tej samej wartości. 
Uzupełnianie się płci nie polega więc na tym, że jedna jest uczuciowa - 
druga nie, jedna zmysłowa - druga nie itp. i sumowaniu się cech 
przeciwstawnych, ale na bardziej subtelnej różnicy jakościowej: różnym 
kolorycie przeżywania, różnej instrumentalizacji tej samej melodii.
  Niełatwo określić, co jest najistotniejsze dla tego kolorytu, może jednak 
trochę przybliża go spojrzenie na funkcje niezbywalnie związane z płcią, 
czyli macierzyństwo kobiet i ojcostwo mężczyzn. Dotyczą one nie tylko 
czynności fizycznych, ale także zadań najistotniejszych matki i ojca, czyli 
tworzenia miłości i pobudzania rozwoju.
  Główne zadanie matki - budzenie i umożliwianie miłości, "tworzenie 
miejsca" na miłość - jest może tym, co stanowi zarazem specyficzne zadanie 
każdej kobiety, choćby nie była matką w sensie fizycznym. Może właśnie ze 
względu na to kobieta potrafi dostosowywać się, nawiązywać kontakt z 
ludźmi, zwraca uwagę na ład i estetykę wnętrza, jest uczulona na potrzeby 
innych, wyczuwa ich intencje, jest czuła i ciepła. Nie trzeba więc 
kobiecości oceniać według spraw drugorzędnych jak: strój, uczesanie czy 
ukształtowane pod wpływem czynników kulturowych sposoby zachowania, ale 
według nastawienia na człowieka, ciepła kontaktu i gotowości dzielenia się.
  Może właśnie w zadaniach ojca, które pełnić może nie tylko ojciec 
fizyczny, odnaleźć możemy to, co istotne dla męskości. Nie strój, 
uczesanie, oschły sposób bycia, zmysłowość czy brutalność jest miarą 
męskości. Ojciec przez samo swoje istnienie przemienia związek matka - 
dziecko w grupę rodzinną i ta właśnie komplikacja umożliwia rozwój. Nie 
zatrzymywanie się na tym co zastane, ale szukanie nowego i trudniejszego, 
dążenie naprzód, stawanie się motorem rozwoju, jest męskim sposobem bycia.
  Tu też leży uzupełnianie się mężczyzn i kobiet: w nieustannym splataniu 
miłości i rozwoju - nie dążenie naprzód, "po trupach", byle dalej, ale 
rozwój w miłości; nie stagnacja: "Niech na całym świecie wojna, byle polska 
wieś zaciszna, byle polska wieś spokojna", ale miłość rozszerzająca się i 
rosnąca. To jest dla człowieka "odpowiednia dla niego pomoc" - wzajemne 
dawanie i przyjmowanie tego, co najważniejsze.
  
  
  
  Rodzinne więzy
  
  Psychologia zajmuje się życiem psychicznym człowieka: mężczyzny, kobiety, 
dziecka. Te same osoby stają się przedmiotem zainteresowania psychologii 
rodziny z chwilą, gdy spojrzy się na nie jako na członków specyficznej 
grupy społecznej, jaką jest rodzina.
  Czym jest rodzina, każdy wie. A jednak już pobieżna analiza i porównanie 
sądów na ten temat wskazuje, że sprawa jest dość złożona. Rodzina - to 
grupa ludzi związanych specjalnymi, bliskimi więzami. Czym jednak różni się 
od innych grup, np. koleżeńskich, nie jest oczywiste. Już biorąc pod uwagę 
pierwszy, najbardziej narzucający się czynnik, jakim jest pokrewieństwo, 
powstają wątpliwości. Czy stanowią rodzinę ludzie nawet bardzo blisko 
spokrewnieni, ale w ogóle nie utrzymujący ze sobą kontaktu? Natomiast 
dzieci adoptowane, choć z rodzicami w ogóle nie związane pokrewieństwem, na 
pewno należą do rodziny.
  Tak więc aby rozważyć, czym jest rodzina, trzeba najpierw dokładniej 
określić, czym jest grupa ludzka i czym rodzina się wyróżnia spośród innych 
grup. Nie każde przypadkowe zbiorowisko ludzkie nazywamy grupą. Kilka osób 
staje się nią wówczas, gdy łączą je więzy bezpośrednie: każdego z każdym. W 
grupie ludzkiej dojście czy odejście jednej osoby stanowi nie tylko zmianę 
ilościową, lecz także jakościową dla wszystkich pozostałych członków grupy. 
Gdy w rodzinie przyjdzie na świat dziecko, zmiana dotyczy nie tylko liczby 
"sztuk" w domu, ale zmienia się też sytuacja innych członków rodziny. Żona 
staje się też matką; mąż - ojcem, teściowa - babcią, a jeżeli dziecko 
przychodzące na świat jest drugie z kolei - matka jednego dziecka staje się 
matką dwojga, jedynak - starszym z dwójki itd. Podobnie odejście z rodziny 
jednej osoby, np. ojca, powoduje nie tylko liczbowe zmniejszenie rodziny, 
ale zmienia zasadniczo sytuację żony i dzieci.
  W grupie rodzinnej nie tylko zmniejszenie lub zwiększenie liczby jej 
członków zmienia sytuację pozostałych. Także jakiekolwiek przeobrażenie się 
każdego z członków rodziny ma wpływ na innych, np. usamodzielnienie się 
najstarszego dziecka nie tylko zmienia jego położenie, ale także sytuację 
rodziców i rodzeństwa. W rodzinie także relacje, czyli stosunki między 
każdymi dwoma osobami wpływają na innych. Np. miłość między rodzicami ma 
znaczenie dla dzieci, wyróżnianie przez matkę jednego z dzieci wpływa na 
samopoczucie pozostałych itd.
  Oddziaływanie wzajemnych więzów ma w rodzinie wyjątkową siłę, jednak i w 
innych grupach można wskazać na znaczenie zmiany dotyczącej pozornie tylko 
jednego z jej członków - dla innych, np. spadek formy jednego z zawodników 
drużyny sportowej ma znaczenie dla pozostałych. To, co w sposób zasadniczy 
odróżnia rodzinę od innych małych grup, to jej cel. Oczywiście, każda grupa 
ludzka związana jest jakimś celem, obejmującym jeden z licznych aspektów 
życia. Człowiek może należeć do wielu grup równocześnie, zależnie od ich 
celu, np. w jednym zespole pracować, w innym uprawiać sport, w jeszcze 
innym uczyć się czy chodzić na zabawy. Rodziny nie można scharakteryzować 
przez żaden z tych celów szczegółowych. Tylko określenie ogólne odpowiada 
prawdzie: rodzinę łączy wspólne życie. Jeżeli któryś z członków rodziny 
chce ją traktować jako miejsce zaspokojenia tylko jednej grupy potrzeb, np. 
jedzenia, budzi to protest pozostałych: "Nie jesteś w hotelu". Rodzina jest 
wtedy rodziną prawdziwą, gdy łączą ją bezpośrednie ścisłe więzy i całość 
życia. Charakter tych więzów, ich jakość, decyduje o jakości rodziny. Fakt, 
że rodzinę łączy wspólne życie, nie oznacza, że członkowie rodziny muszą 
bez przerwy przebywać z sobą. Z domu wychodzi się do pracy, do szkoły, do 
kina itd., ale wszystkie sprawy, przeżywane poza domem, mają dla rodziny 
znaczenie.
  U podstaw tak rozumianej rodziny leży małżeństwo. Dwoje ludzi łączy się 
ze sobą nie dla wspólnej pracy, nie dla uzyskania większego mieszkania, nie 
dla zaspokojenia potrzeb seksualnych, nawet nie dla posiadania dzieci, ale 
dla wspólnego życia, obejmującego w pewien sposób wszystkie tamte sprawy 
szczegółowe. Oczywiście, takie wspólne życie (pod względem fizycznym, 
finansowym, uczuciowym) może prowadzić też para wyjeżdżająca razem na 
dwutygodniowe wczasy. Jednak nikt nie uważa takiego związku za małżeństwo. 
Małżeństwo jest związkiem z założenia trwałym; jest związkiem całego życia, 
na całe życie.
  Jakość więzów między mężem i żoną ma znaczenie dla całej rodziny. Od tego 
czy ich miłość rozwija się, przeobraża i rośnie, czy też zamiera, zależy 
nie tylko los małżeństwa, lecz także całej rodziny. Więź między małżonkami 
jest "solą ziemi" leżącą u podstaw rodziny i determinującą jej losy. Od 
niej zależy, czy rodzina będzie dobrze wypełniać swoje zadania. Zmieniły 
się one ostatnio tak dalece, że przez jakiś czas niektórzy sądzili, iż 
rodzina niedługo przestanie być potrzebna. Działo się tak dlatego, że 
rodzina swoje dotychczasowe funkcje zaczęła oddawać instytucjom. Dawniej w 
domu wytwarzało się większość rzeczy, dziś zajmują się tym odpowiednie 
przedsiębiorstwa; dawniej w domu uczono, dziś zajmują się tym szkoły, nawet 
obiady dużo osób jada w stołówkach. Skoro tyle funkcji - uważanych dawniej 
za należące do rodziny - przejęły instytucje, wydawało się, że przejęcie 
pozostałych jest tylko kwestią czasu.
  Okazało się jednak przeciwnie: właśnie po oddaniu przez rodzinę zadań dla 
niej nieistotnych - można zobaczyć wyraźniej te, w których nikt nie może 
jej zastąpić. Rodzina nie przestała być potrzebna, gdyż nic nie może jej 
wyręczyć w wytwarzaniu bezpośrednich, osobistych związków, których ciepło 
niezbędne jest do życia psychicznego, tak jak słońce do fizycznego. Czy 
więzy te będą rzeczywiście źródłem życiodajnego ciepła - zależy przede 
wszystkim od tego, czy nie zwietrzeje będąca ich podstawą "sól ziemi" - 
więź między mężem a żoną.
  
  
  
  Zadania rodziny
  
  Każdy człowiek odczuwa różnorakie potrzeby, wśród nich zdarzają się dość 
błahe, bywają nawet tylko pozorne. Są jednak potrzeby, bez których 
zaspokojenia człowiek nie może żyć i rozwijać się. W psychologii istnieje 
wiele teorii potrzeb i wiele ich podziałów. Spośród nich szczególnie 
interesująca wydaje się koncepcja amerykańskiego psychologa Abrahama 
Maslowa. Uważa on, że potrzeby układają się w pewną strukturę 
hierarchiczną, w której przynajmniej częściowe zaspokojenie potrzeby 
niższego rzędu warunkuje wystąpienie potrzeby wyższej. Nie chodzi tu o 
kolejność chronologiczną (w tym sensie, żeby jedne występowały np. w 
pierwszym roku życia, inne w drugim), ale o uwarunkowanie jednych drugimi. 
Wyróżnione przez niego grupy potrzeb, to potrzeby fizjologiczne, 
bezpieczeństwa, miłości i przynależności, szacunku oraz samorealizacji. 
Występują one jednocześnie, ale zależą od siebie w ten sposób, że 
przynajmniej częściowe zaspokojenie jednych potrzeb, umożliwia zaistnienie 
innych.
  Potrzeby fizjologiczne w tym sensie warunkują wszystkie pozostałe: np. 
dziecko zagłodzone umrze i o żadnych potrzebach już nie będzie mowy. 
Zaspokojenie ich, przynajmniej w stopniu umożliwiającym życie, ujawnia 
następne potrzeby: bezpieczeństwa, miłości i szacunku. Zaspokojenie tych 
potrzeb psychicznych umożliwia rozwój przez ujawnienie potrzeby 
samorealizacji, twórczości, obdarzania.
  Zaspokojenie potrzeb fizjologicznych: odżywiania, snu, odpoczynku itd. 
jest konieczne do życia fizycznego. Ich niezaspokojenie powoduje 
koncentrację uwagi na tej tylko dziedzinie życia i determinuje całe 
zachowanie człowieka. Jeżeli potrzeby fizjologiczne są przynajmniej 
częściowo zaspokojone, pojawia się nowy zespół potrzeb - bezpieczeństwa. 
Stają się one dominujące w sytuacji zagrożenia: napaści, utraty pracy i 
zarobków, wydarzeń niespodziewanych, a odczuwanych jako groźne. Człowiek 
krańcowo głodny nie myśli o niebezpieczeństwie, jest zdolny do narażania 
się na nie dla zdobycia pożywienia. Zaspokojenie potrzeb fizjologicznych i 
bezpieczeństwa ujawnia potrzeby następne: miłości i szacunku, których 
zaspokojenie jest równie ważne dla prawidłowego funkcjonowania osobowości, 
jak zaspokojenie potrzeb niższych dla życia biologicznego. Niemożność ich 
zrealizowania powoduje, zaburzenia zachowania, nerwice, przestępstwa, 
depresje. Powoduje także utajenie potrzeby samorealizacji, będącej głównym 
czynnikiem rozwoju człowieka. Potrzeba najwyższa w hierarchii: 
samorealizacji, jest pędem do rozwoju, do samodzielnej aktywności, dążeniem 
do stawania się coraz lepszym i sprawniejszym. Wyraża się np. w coraz 
lepszym pełnieniu pracy zawodowej, w byciu coraz lepszymi rodzicami, w 
coraz doskonalszym wykonywaniu zwykłych czynności, choćby 
najskromniejszych, jak gotowanie czy sprzątanie, w uczeniu się i wszelkim 
celowym działaniu dla dobra innych.
  Hierarchia potrzeb nie polega na tym, że są one kolejno zaspokajane; ale 
że wystąpienie potrzeby wyższej wymaga takiego zaspokojenia niższej, żeby 
przestała ona decydować o całym zachowaniu człowieka. Z chwilą gdy potrzeby 
wyższe raz się ujawnią, mogą przez świadomy wybór zdominować potrzeby 
niższe. Człowiek wprawdzie sam kieruje swoim rozwojem, ale otoczenie może 
mu w tym pomóc lub w znacznym stopniu przeszkodzić. Tak jak można na śmierć 
zagłodzić dziecko nie dając mu jeść, tak nie dając możliwości zaspokojenia 
potrzeb psychicznych, można utrudnić - jeśli nie uniemożliwić - dominację 
potrzeby samorealizacji, pozwalającej na maksymalny rozwój i znalezienie 
sensu życia.
  W dawnej wielkiej rodzinie, będącej równocześnie jednostką produkcyjną i 
grupą powiązaną uczuciowo, zwykle były zaspokajane wszystkie potrzeby: 
jedzenia, bezpieczeństwa, szacunku, miłości i przynależności. Z czasem, w 
miarę rozwoju rozmaitych instytucji społecznych, zaspokajanie części 
potrzeb zostało przejęte przez te instytucje. Doszło nawet do dość 
rozpowszechnionego mniemania, że doskonale funkcjonujące instytucje są w 
stanie zaspokoić wszystkie potrzeby. Powstały specjalne przedsiębiorstwa 
zapewniające wyżywienie, rozrywki i opiekę zdrowotną; są rozmaite systemy 
ubezpieczeń społecznych. Za pieniądze można nabyć rozmaite usługi i wydawać 
by się mogło, że tylko ubóstwo uniemożliwia zaspokojenie potrzeb znacznej 
części ludzi.
  Rzeczywiście, sprawnie działające instytucje mogą zaspokoić potrzeby 
wymienione jako pierwsze: fizjologiczne i częściowo bezpieczeństwa. Jeżeli 
społeczeństwo dobrze funkcjonuje, obywatele są bezpieczni w sensie 
fizycznym: nie obawiają się nagłej napaści, wyrzucenia z mieszkania czy z 
pracy, rabunku itp. Mogą też korzystać z różnego rodzaju usług, jak 
restauracje czy pralnie, a zadowolenie z nich zależy tylko od sprawnej 
pracy tych placówek.
  Jednakże, właśnie na tle działalności licznych instytucji zaspokajających 
różne potrzeby społeczeństwa, okazało się tym wyraźniej, że nie wszystkie 
potrzeby dadzą się tą drogą zaspokoić. Chodzi tu o potrzeby miłości, 
przynależności i szacunku. Dla zaspokojenia tego rodzaju potrzeb konieczne 
są więzy bezpośrednie, indywidualne, osobowe, jakich nie sposób dostarczyć 
instytucjonalnie. Instytucja może zapewnić pożywienie, zaopatrzenie 
emerytalne na starość czy pielęgnację fizyczną dzieci, ale nie może dać 
miłości, która jest relacją międzyosobową.
  Dziecko pozbawione bezpośrednich więzów osobowych, czyli po prostu 
możliwości wzrastania w atmosferze miłości rodzinnej, ma później trudności 
w nawiązywaniu przyjacielskich kontaktów, założeniu dobrej rodziny. Nie 
umie się przywiązać, wciąż oczekuje czegoś dla siebie; wymaga, nic za to 
nie dając. Stanowi tragiczny przykład, jak brak zaspokojenia potrzeby 
psychicznej powoduje zaburzenia rozwoju jednostki, a skutki zakłóceń 
sięgają dalej, działając niekorzystnie na osoby z tą jednostką związane, na 
przykład na jej rodzinę. Tak więc nadzieja, że za pieniądze lub za pomocą 
sprawnie działających instytucji socjalnych można zaspokoić wszystkie 
potrzeby człowieka, okazała się pomyłką. Są potrzeby, na które odpowiedzieć 
może tylko rodzina. W rodzinie człowiek znajduje bezpośrednią, tylko dla 
siebie przeznaczoną akceptację i miłość. Jest to konieczne dla prawidłowego 
rozwoju dziecka, a równie ważne dla zdrowia psychicznego ludzi dorosłych, 
którym także potrzebne jest miejsce, gdzie nie czują się stale sprawdzani i 
oceniani, gdzie mają osoby, których potrzebują i gdzie sami czują się 
niezbędni. To wszystko znajduje człowiek w rodzinie.
  Ludzie starsi, w tzw. trzecim wieku, często załamują się psychicznie, gdy 
czują się już zbędni w zakładzie pracy. Jeżeli ich związki z rodziną są 
trwałe i nie zmienione, do uczucia bezużyteczności nie dochodzi. Czytałam 
kiedyś synkowi książeczkę o starym rybaku, który przestał pracować, 
zamieszkał z dziećmi i wnukami - i czuł się niepotrzebny. Spytałam wtedy: 
"Jak myślisz, czy człowiek, który już nie pracuje, tylko mieszka z rodziną, 
jest rzeczywiście niepotrzebny?" Staś odpowiedział: "Dziadek jest potrzebny 
do szczęścia". Czy może się czuć zbędny na świecie człowiek potrzebny komuś 
do szczęścia?
  Zaspokojenie potrzeb miłości, przynależności i szacunku umożliwia 
wystąpienie i nasila potrzebę najwyższą - dążenie do rozwoju. Rozwój 
psychiczny człowieka nie kończy się z chwilą osiągnięcia pełni dojrzałości 
fizycznej; może trwać całe życie, jeśli człowiek do tego dąży. Największą 
krzywdą, jaką można człowiekowi wyrządzić, jest stłumienie tego dążenia, 
zanim się ono świadomie rozwinie. Największą zaś pomocą, jaką można mu dać, 
ułatwienie wystąpienia potrzeb rozwoju i świadomego nimi kierowania.
  U człowieka dorosłego, jeśli potrzeby te raz się już ujawnią, mogą stać 
się tak silne, że zdominują potrzeby niższe. Może się zdarzyć, że człowiek 
o silnym pragnieniu obdarzania będzie to czynić kosztem niezaspokojenia 
własnych potrzeb fizjologicznych, nawet kosztem życia. Jest to jednak 
możliwe u człowieka dojrzałego, u którego właściwa hierarchia potrzeb i 
wartości już się ukształtowała. U dziecka, żeby potrzeby samorozwoju, 
twórczości i obdarzania mogły się rozwijać, wpierw muszą zostać zaspokojone 
potrzeby niższe: doznawania opieki, miłości i szacunku. W sposób 
najbardziej prawidłowy i najpełniejszy następuje to w rodzinie.
  
  
  
  Czy Basia miała mamę?
  
  W okresie życia płodowego dziecko musi znajdować się w łonie matki. Tylko 
tam może żyć i rosnąć. Usunięte z łona matki, umiera. To wiedzą wszyscy. 
Mniej już znany, ale równie prawdziwy jest fakt, że dziecko już urodzone, 
aby żyć i rozwijać się normalnie, również potrzebuje odpowiedniego 
środowiska, bez którego grozi mu śmierć psychiczna. Jest nim łono grupy 
rodzinnej. Najczęściej jest to grupa przyjazna, ciepła, od pierwszych chwil 
kochająca.
  Zdarza się jednak, że dla dziecka przychodzącego na świat jakby brak 
miejsca: albo matka za młoda, albo ojca nie ma, albo po prostu rodzicom 
brak poczucia odpowiedzialności. Dziecko trafia w psychiczną pustkę i chłód 
emocjonalny. Może to być pustka własnego domu, gdy rodzice choć utrzymują 
dziecko i mieszkają z nim, ale zajęci swoimi sprawami odrzucają je 
psychicznie. Może też być odtrącenie całkowite - wtedy dzieckiem zajmuje 
się państwo i umieszcza je w instytucji opiekuńczej.
  Domy dziecka spełniają ważne zadanie zapewniając dzieciom porzuconym 
zaspokojenie potrzeb fizjologicznych - jak jedzenie, miejsce do spania, 
ubranie itp. - ale właściwego środowiska społecznego nie tworzą. Stawka na 
utrzymanie jednej osoby jest tam wyższa niż w przeciętnej rodzinie, a 
pielęgniarki przygotowane do fachowej opieki nad niemowlętami, jednak 
dzieci rozwijają się gorzej niż w rodzinie. Brak im bezpośredniej, 
indywidualnej miłości matki - może nie wykształconej, może nie dość 
dbającej o higienę, ale własnej, jedynej i nie wychodzącej po skończonym 
dyżurze. Zapadają więc często na chorobę sierocą: nie uczą się w porę 
chodzić i mówić, wolniej rosną, dużo chorują, a i tam gdzie rozwój jest 
pozornie prawidłowy - często pojawiają się zaburzenia uczuć i kontaktów 
społecznych.
  Choć dzieci przebywają w grupie społecznej, grupa ta nie stwarza 
możliwości powstania silnych więzów indywidualnych, gdyż relacje w niej są 
zbyt liczne i nietrwałe. Żadna więc nie staje się tak ważna, żeby dać 
możliwość nauczenia się miłości. Rówieśników jest zbyt dużo, a kontakty z 
opiekunami nie dają poczucia wyłączności, bo wychowawczyni zajmuje się całą 
grupą. Nawiązanie bliższej więzi utrudnione jest też przez fakt, że 
opiekunki zmieniają się zgodnie z systemem dyżurów, zmieniają grupy dzieci, 
a także często porzucają pracę, po ukończeniu zaś trzech lat dzieci są 
przenoszone z domu małego dziecka, podlegającego resortowi zdrowia, do domu 
dziecka należącego do wydziału oświaty.
  Rozmawiałam kiedyś z wychowawczynią w bardzo dobrze wyposażonym domu 
dziecka. Pytałam o jedną z jej wychowanek. Wychowawczyni powiedziała mi, że 
nie wie co słychać u dziewczynki, bo zdała już zeszłoroczną grupę i ma 
nową. Dopiero w dalszej rozmowie zrozumiałam, co to znaczy. Otóż wysokość 
sprzętu, stołów, rodzaj zabawek dostosowane są do wieku dziecka i sale 
przeznaczone są dla określonych grup wiekowych. Ponieważ wychowawczynie 
zmieniając sale, musiałyby robić inwentarz i zdawać sprzęty, znacznie 
łatwiej jest "zdać" dzieci, które w ten sposób mają co roku nową salę i 
nową opiekunkę.
  Trudno w tych warunkach rozwijać się normalnie, ale gdyby nawet to się 
udało, istnieje jeszcze jeden skutek niezaspokojenia potrzeby miłości: 
dzieci czują się nieszczęśliwe. Mówiąc o dzieciństwie powtarza się często, 
że jest to okres przygotowania do życia. Jest to oczywiście prawda, ale nie 
cała. Owszem, w dzieciństwie uczymy się podstawowych ludzkich funkcji, 
rośniemy i nabywamy wiadomości, ale nie jest to tylko przygotowanie do 
życia. To jest po prostu część życia, nieraz jego znaczna część. Nawet 
gdyby dzieci, o których mowa, miały wyrosnąć na znakomitych obywateli, 
jeśli przez pierwszych kilka czy kilkanaście lat czują się nieszczęśliwe, 
opuszczone i pokrzywdzone - jest już o czym myśleć.
  Kiedyś ośmioletnia Basia z domu dziecka spytała mnie: Czy ciocia miała 
mamę? Dziwne pytanie. Ludzie pytają nieraz, czy matka żyje, gdzie mieszka, 
co robi, ale Basia po prostu chciała wiedzieć, czy w ogóle miałam mamę. 
Interesowało ją to, ponieważ większość jej znajomych mamy nie miała. Co 
dziwniejsze, Basia zna moją matkę, ale nie skojarzyła sobie tych faktów, bo 
podstawowe relacje rodzinne są dla niej niezrozumiałe. Może zna ich nazwy, 
ale nie kojarzą się jej z żadną rzeczywistością. Zresztą jej matka żyje. 
Basia sama pokazała mi kiedyś podczas spaceru, gdzie mama mieszka. Co 
jednak należałoby odpowiedzieć, gdyby ktoś spytał: "Czy Basia miała mamę?"
  Ojciec Basi również żyje. Mieszka obecnie z jakąś panią, którą Basia 
potrafi nazwać bardzo dosadnie, ale kojarzy się jej tylko z awanturami i 
lękiem. Spotkanie więc z mężczyzną, który nie upija się i nikogo nie bije, 
jest dla niej zdumiewające, tym bardziej że w domu dziecka jedynym 
mężczyzną jest dyrektor, który urzęduje w swoim gabinecie, poza tym są 
tylko kobiety: wychowawczynie, pielęgniarki, woźne, lekarki.
  Basia ma nawet rodzeństwo. Jej bracia mieszkają z mamą i jej nowym mężem. 
Nie widuje się więc z nimi, a siostra przebywa w tym samym domu dziecka, 
ale w innej grupie. Spotyka ją bardzo rzadko i mówi o niej po nazwisku.
  Basia żyje więc w emocjonalnej pustce. Odczuwa gwałtowną potrzebę 
przywiązania się do kogoś, ale ludzie zmieniają się wokół niej i brak 
punktu stałego. Różne świąteczne akcje, jak "Mikołaje" w zakładach pracy 
czy odwiedziny studentów, tylko pogarszają sytuację. Osób jest dużo, ale 
nie ma nikogo własnego. Jak będzie w przyszłości układać się jej życie 
małżeńskie i rodzinne, skoro nie ma żadnych wzorów i nie miała nigdy okazji 
do doświadczenia bliskości, zaufania, miłości?
  Małe dzieci uczy się najważniejszych i zarazem najtrudniejszych prawd 
wiary: że Bóg jest Osobą i że jest Miłością, przez analogię do sytuacji 
rodzinnej - Bóg jest Ojcem, który kocha je jeszcze bardziej niż rodzice. 
"Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu?" Dzieci śmieją się w 
odpowiedzi na to pytanie. Wiedzą, że matka o nich pamięta i to jest dla 
nich wyjaśnieniem miłości Bożej. Ucząc religii dzieci porzucone, bardzo 
trudno znaleźć właściwe słowa, bo o nich matka właśnie zapomniała, a ojciec 
kojarzy się z lękiem lub pogardą. Miłość jest dla nich teorią, a nie 
doświadczeniem dnia codziennego.
  Jeśli więc rodzice nie chcą, czy nie mogą opiekować się własnym 
dzieckiem, najlepiej, żeby jak najszybciej zrzekli się praw do niego, wtedy 
dostać się może do rodziny adopcyjnej, która przyjmuje je za własne. 
Niestety bardzo często rodzice, choć sami nie chcą swego dziecka, nie chcą 
też zrezygnować z praw do niego, a jeśli ktoś inny pragnie się nim zająć, 
sprzeciwiają się wszelkimi sposobami. W takich wypadkach należy starać się 
namówić rodziców do zrzeczenia się praw, a środowisku mającemu wpływ na ich 
decyzję wyjaśnić, że jest to mniejsze zło niż umieszczenie dziecka w 
zakładzie. W wypadku braku zgody rodziców, można sądownie pozbawić ich praw 
opiekuńczych, ale jest to procedura trudna, bo sąd nie może tego robić 
pochopnie.
  Jeżeli jednak nawet sprawy prawne nie są do końca uregulowane, dzieci 
mogą być kierowane do rodziny zastępczej. Podejmuje ona ryzyko związania 
się z dzieckiem, które nie jest im dane na własność, pokochania kogoś bez 
"prawnego zabezpieczenia swojej własności".
  Pytał mnie ktoś, czy można cudze dziecko pokochać jak własne. Myślę, że 
to pytanie jest trochę w stylu dociekań dziecka: co jest większe - kilogram 
czy kilometr? Jak nie można porównywać jednostek miary i wagi, tak i miłość 
jest nieporównywalna. Inaczej kocha się rodziców, inaczej dzieci, inaczej 
męża czy żonę, jeszcze inaczej cudze dziecko. Zresztą i rodzona matka 
potrzebna jest dziecku nie tylko po to, żeby je kochała, ale żeby ono miało 
kogo kochać, żeby mogło nauczyć się miłości, bo bez tej sztuki będzie 
nieszczęśliwe. Trudne jest mierzenie miłości, a w ostatecznym rozrachunku 
to już całkiem nie można powiedzieć, kto więcej skorzysta.
  
  
  
  
  Małżeństwo
  
  Wybór współmałżonka
  
  Wprawdzie śpiewa się w piosenkach o wyborze ukochanej spośród wszystkich 
kobiet świata, ale w rzeczywistości wybór ten jest znacznie ograniczony. 
Ogranicza go tak zwane w nauce pole wyboru, czyli bliskość terytorialna i 
podobieństwo warunków społecznych. Zwykle współmałżonek należy do tego 
samego narodu, a często i mieszka w tej samej miejscowości, często także ma 
podobne pochodzenie społeczne, poziom wykształcenia, a nawet zawód. Wybiera 
się więc współmałżonka spośród tych, z kim ma się okazję zetknąć - to 
oczywiste, ale wtedy zaczyna już działać bardziej tajemnicze, 
psychologiczne pole wyboru. Dlaczego właśnie ta osoba podoba się?
  Opisać to można tylko do pewnego stopnia, gdyż działają tu czynniki 
podświadome. Tworzą one pewnego rodzaju wzór wewnętrzny, który często 
określa się powiedzeniami: "Ona jest (lub nie jest) w moim typie". Wzór ten 
zależy od wielu czynników, z których człowiek nie zdaje sobie sprawy, a na 
który składają się: podobieństwo do rodziców lub innych osób kochanych w 
dzieciństwie, cechy przeciwne do cech osób nielubianych, sposoby 
zachowania, które się podziwia i wiele innych. Wszystkie te czynniki, choć 
nieświadome, tworzą jakby sito selekcyjne osób, które się podobają.
  W ramach tego, działającego automatycznie, pola wyboru decyzja pozostaje 
wolna w różnym stopniu. Może być tak, że wymienione czynniki zadziałają 
podświadomie i w pewnym momencie człowiek niespodziewanie uświadomi sobie 
miłość, może też być tak, że stopniowo rosnącemu zainteresowaniu 
towarzyszyć będzie refleksja nad wartością osoby, która się podoba. 
Zdarzają się zapewne miłości gwałtowne, od pierwszego wejrzenia, ale są to 
raczej wyjątki potwierdzające regułę i zwykle zanim miłość wybuchnie z całą 
siłą, o której się mówi: "To jest mocniejsze ode mnie", i którą już trudno 
kontrolować, daje o sobie znać drobnymi sygnałami.
  Człowiek, który nie ma nawyku obserwacji samego siebie, nie zauważa tych 
sygnałów i odczuwa miłość jako zaskoczenie, jako siłę, która spada na niego 
znienacka opanowując całkowicie. Osoby, które mają większą samoświadomość, 
mogą wykorzystać czas rodzenia się miłości dla pokierowania swoją decyzją. 
Pierwsze, subtelne oznaki miłości, takie jak żywe reagowanie wewnętrzne na 
czyjeś imię, przyjemność znajdowana w wyborze sąsiednich miejsc, chęć 
mówienia o kimś, niecierpliwe oczekiwanie na spotkanie - pokazują już 
upodobanie kierujące się do jakiejś osoby, ale jest to jeszcze czas, w 
którym można się wycofać i zrezygnować z kontynuowania znajomości, jeżeli 
osoba, która staje się przedmiotem zainteresowania, nie jest wolna (bo ma 
już małżonka lub wybrała stan duchowny), albo jeśli stwierdzi się jej 
poważne cechy negatywne, jak np. tendencja do alkoholizmu.
  W tym czasie można starać się poznać lepiej drugą osobę, żeby decyzję 
uczynić bardziej świadomą. Można zaakceptować kogoś mimo jego braków, ale 
trzeba o nich wiedzieć. Unika się przez to wielu rozczarowań i pretensji, 
często nieuzasadnionych, bo druga strona nie jest winna temu, że została 
wybrana na ślepo i bez zastanowienia. Jeżeli człowiek nie dostrzeże tych 
drobnych znaków, zauważa swoją miłość dopiero, gdy jest już tak silna, że 
nie pozwala na spokojne zastanowienie się nad wyborem.
  Umiejętność dostrzeżenia sygnałów zainteresowania erotycznego, mówiąc 
inaczej świadomość własnych odczuć w tym zakresie, jest bardzo ważna nie 
tylko przy wyborze małżonka. Ma ona znaczenie dla każdego człowieka, który 
już dokonał wyboru swojej drogi życia, gdyż ułatwia dotrzymanie wierności 
raz podjętym zobowiązaniom. Każdy niespodziewanie dla siebie samego może 
się zetknąć z takim problemem, a osoba, która uważa, że jej żadne trudności 
w tej sferze nie dotyczą, może przeoczyć moment powstawania uczucia i 
uświadomić je sobie tak późno, że jest już bardzo trudno nim pokierować.
  Pisząc o wyborze współmałżonka nie zamierzam dawać rad, jaki on ma być, 
ani spisywać listy cech idealnych, której i tak pewnie nikt nie mógłby 
sprostać, ani których się samemu nie posiada. Jedna rzecz jest jednak 
bardzo ważna: zmienić moment wyboru - w proces wyboru, to znaczy rozciągnąć 
go w czasie tak, by w okresie kiedy potrafi się jeszcze kierować swoimi 
uczuciami i kiedy nie zaszły jeszcze fakty uniemożliwiające zmianę decyzji, 
poznać bliżej przyszłego współmałżonka.
  Czas ten potrzebny jest też z tego względu, że nie wystarczy poznać, jaki 
ktoś jest, ale trzeba się jeszcze przekonać, jak się zmienia. Każdy 
człowiek zmienia się w ciągu całego życia i oczywiście nie wszystko można 
przewidzieć, pewne jednak tendencje są stałe. Jeśli np. w dniu poznania 
przez dziewczynę pan X i pan Y piją po dwa kieliszki wódki na tydzień, są 
pod tym względem podobni. Po jakimś czasie jednak pan X może pić trzy, a 
pan Y jeden kieliszek, a więc pan X ma tendencję do picia coraz więcej, a 
pan Y coraz mniej. Dotyczy to wszelkich dziedzin życia i sprawdzanie, w 
jakim kierunku zmienia się człowiek, jest najważniejszą informacją, jaką 
trzeba uzyskać, zanim się zwiąże z nim na całe życie. Małżeństwo jest 
wspólną drogą życia, dlatego poznanie - nawet dokładne, ale tylko w jednym 
momencie - jest niewystarczające.
  Żeby dać sobie czas na to wzajemne poznanie się, nie można dopuszczać do 
tego, aby fakty nie pozwalały już na zerwanie. Jeżeli narzeczeni współżyją 
ze sobą, a zwłaszcza gdy w grę wchodzi dziecko, nie mogą zmienić decyzji 
bez skrzywdzenia się, także jeśli ich związek stanie się sprawą publiczną 
(np. rodzina robi przygotowania do wesela, a suknia jest już u krawcowej), 
bardzo trudno się wycofać. Badania pokazują, że bardzo dużo narzeczonych 
jest niezadowolonych ze swego związku już przed ślubem, praktycznie jednak 
nie mogą się już cofnąć. Nic nie pomoże - choćby narzeczeństwo oficjalnie 
trwało bardzo długo - jeśli decyzja faktycznie dokonała się wcześniej, 
jeśli młody człowiek zaskoczony swoimi uczuciami, wziął pierwszy sygnał 
zainteresowania za miłość i nie dał sobie czasu na zastanowienie. Nie jest 
ważne, jak długo trwał okres znajomości od poznania się do ślubu. Ważne 
jest, jak długi był czas od pierwszego odczucia zainteresowania do faktów 
determinujących decyzję.
  
  
  
  Dojrzałość do małżeństwa
  
  Zadania rodziny są proste: stworzyć jej członkom klimat bezpieczeństwa i 
miłości, pobudzający do rozwoju. Proste - nie znaczy łatwe i nie wszystkie 
rodziny umieją je pełnić. Zależy to przede wszystkim od dojrzałości 
rodziców - małżonków. Wiek osób zawierających związki małżeńskie wyraźnie 
się obniża. Fakt ten można różnie interpretować: świadczy o poważnym i 
odpowiedzialnym podchodzeniu młodych ludzi do swych młodych partnerów albo 
o niepoważnym i nieodpowiedzialnym podejściu do faktu małżeństwa. Jak z tym 
jest naprawdę? Kiedy należy się żenić? Odpowiedź jest pozornie prosta: 
kiedy się jest do małżeństwa dojrzałym. W tej prostej odpowiedzi kryje się 
oczywiście wieloznaczność - bo czym jest dojrzałość?
  O dojrzałości do małżeństwa można mówić w różnym znaczeniu. Pierwsza - to 
dojrzałość fizyczna, czyli zdatność organizmu do podjęcia zadań związanych 
z małżeństwem. Dojrzałość seksualna - zdolność do współżycia seksualnego i 
wydania na świat potomstwa. Prawna - osiągnięcie wieku, w którym prawo 
zezwala na zawarcie małżeństwa albo uzyskanie zgody sądu na przyśpieszenie 
tego terminu. Ekonomiczna - osiągnięcie samodzielności materialnej, 
podjęcie pracy zarobkowej, uzyskanie samodzielnego mieszkania. Jak wiadomo, 
nie wszystkie rodzaje dojrzałości osiąga się równocześnie. Np. młody 
człowiek seksualnie dojrzewa dużo wcześniej, niż może zdobyć własne 
mieszkanie. Choć więc dojrzałość pod każdym względem byłaby 
najkorzystniejszym momentem do zawarcia związku małżeńskiego, praktycznie 
nie zawsze jest to możliwe.
  Jeżeli jednak małżeństwo rozumie się jako związek trwały, nie może być 
zbudowane przez dzieci. O dojrzałości do małżeństwa decydować więc powinien 
nie tyle wiek fizyczny, co dojrzałość psychiczna. Tej dojrzałości nie może 
ustalić przepis państwowy; trzeba ją ocenić samemu. Jest ona oczywiście 
związana z wiekiem, ale wcale nie jednoznacznie. Wszyscy znamy przykłady 
ludzi młodych wiekiem, ale dojrzałych życiowo i przeciwnie: dorosłych, ale 
nieodpowiedzialnych jak dzieci.
   Rozwój ludzi przebiega w podobnych etapach, ale nie zawsze równie 
prawidłowo. W pierwszych latach uczucia dziecka są egocentryczne, dziecko 
wszystko ocenia z punktu widzenia własnej doraźnej przyjemności. Także 
miłość do bliskich osób ma ten właśnie charakter. Dziecko kochające matkę 
chce przede wszystkim stale z nią przebywać, nie biorąc zupełnie pod uwagę 
jej zdrowia, zmęczenia, czy ciążących na niej obowiązków. Z czasem ten 
infantylny sposób kochania zmienia się, ale bywa też, że zostaje na całe 
życie. Człowiek, który kocha na sposób małego dziecka, choćby jego miłość 
była szczera, nie jest dojrzały do małżeństwa. Pragnie przebywać z wybraną 
osobą, ale kontakt z nią będzie układać tylko z punktu widzenia swoich 
potrzeb i przyjemności. Będzie chciał, by ukochana osoba zawsze - gdy on 
tego pragnie - była przy nim, ale nie będzie brał pod uwagę jej sytuacji.
  Dziecko trochę starsze - w wieku szkolnym - jest już zwykle mniej 
egocentryczne. Zajmuje się światem zewnętrznym i innymi ludźmi, ale nie 
potrafi jeszcze wczuć się w ich przeżycia. Ludzi chce posiadać tak jak 
rzeczy. Ten sposób podejścia do innych osób dosyć często utrwala się w 
wieku dorosłym. Jeżeli ktoś chce posiadać żonę czy męża, podobnie jak chce 
posiadać różne przedmioty - dla siebie, tak aby jemu przydawały wygody czy 
chwały - także nie jest dojrzały do małżeństwa. Ludzie tacy bywają sprytni 
pod względem praktycznym, umieją zarobić pieniądze, zdobyć mieszkanie, ale 
nie umieją dostrzec i wczuwać się w potrzeby psychiczne drugiego człowieka, 
a tym samym - zrozumieć go.
  Aby małżeństwo było związkiem szczęśliwym, partnerzy muszą umieć wyczuwać 
potrzeby współmałżonka i to nie tylko te zewnętrzne. Tę umiejętność wczucia 
się w przeżycia drugiego człowieka, zwaną empatią, człowiek powinien 
osiągnąć w wieku dojrzewania, ale nie zawsze tak się dzieje. Empatia jest 
dla zawarcia małżeństwa w sposób odpowiedzialny warunkiem koniecznym, choć 
jeszcze nie wystarczającym. Już dziecko w wieku dojrzewania powinno umieć 
wczuwać się w sytuację innych i współczuć z nimi, zwykle jednak nie umie 
jeszcze podejmować za nich odpowiedzialności, nie umie aktywnie działać dla 
ich dobra. Dopiero ta umiejętność czyni człowieka dojrzałym. Dopiero 
osiągnięcie tych wszystkich etapów dojrzałości: zwrócenie się od siebie do 
innych, umiejętność wczucia się w ich problemy i zdolność aktywnego i 
odpowiedzialnego działania dla ich dobra, czyni człowieka dojrzałym do 
małżeństwa.
  Obecnie małżeństwa z reguły zawierane są bez przymusu - z miłości, a 
jednak okazują się często nietrwałe. Dzieje się tak chyba dlatego, że 
narzeczeni nawet szczerze mówiący o miłości, sami nie wiedzą, na ile jest 
ona dojrzała. Wcale nie chodzi tu o jakieś wyrachowanie, czy wyzbycie się 
uczuć, lecz o ocenę: czy zdolność do miłości jest na tyle rozwinięta, by 
mogła być podstawą związku trwałego.
  Sprawności ocenia się zwykle w stosunku do wieku czy zadań. Np. jak na 
trzy lata, Staś dobrze mówi, ale jak na to, żeby pójść do szkoły, jeszcze 
za mało. Jak na dziecko, Staś bardzo serdecznie kocha, jak na zawarcie 
małżeństwa - to za mało. Musi nie tylko chcieć przebywać z osobą wybraną, 
musi jeszcze chcieć i umieć wczuwać się w jej potrzeby, musi jeszcze 
nauczyć się podejmowania za nią odpowiedzialności w dobrej i złej doli, nie 
licząc na to, że wyręczą go inni. Gdy to potrafi - jest dojrzały do 
małżeństwa. Jest dojrzały do dalszego rozwoju w nowej sytuacji.
  
  
  
  Miłość małżeńska
  
  Gdy człowiek osiągnie ogólną sprawność miłości i połączy  budzącej 
zainteresowanie erotyczne, rodzi się dojrzała miłość. Różne są rodzaje 
miłości. Miłość małżeńska jest wśród nich miłością specjalną - takim 
sposobem życia, żeby przechodzić przez nie we dwoje. Dla chrześcijan 
relacja ta jest sakramentem.
  Miłość małżeńska nie ma dobrej prasy ani w literaturze, ani w mass media. 
"Ach to nudno w kółko, wciąż, tylko zawsze jeden mąż" - mówiła przedwojenna 
jeszcze piosenka i część opisuje się zdrady, trójkąty, i porzucenia, niż 
wytrwałą miłość między tymi samymi osobami. Taka miłość wydaje się może 
zbyt zwykła, nieciekawa, a jednak o takiej właśnie miłości ludzie marzą. 
Gdy się jej przyjrzeć z bliska, nie jest taka szara i jednolita, jakby się 
zdawało. Zmienia się i przekształca wielokrotnie w trakcie swego rozwoju i 
wyróżnia specyficznymi cechami od innych miłości erotycznych.
  Do tych cech należy nastawienie ku przyszłości, pragnienie wspólnego 
działania, pobudzenie aktywności, nadzieja na przyszłość. Z tym związana 
jest potrzeba stwarzania. Płodność jako cecha miłości małżeńskiej dotyczy 
przede wszystkim rodzenie i wychowywanie dzieci, ale także wszelkich 
wspólnych dokonań, jak np. stworzenie domu - i w sensie materialnym i 
całego stylu życia. Cechą miłości małżeńskiej jest też porzucenie części 
swego egoizmu, na rzecz nowej jakości, jaką stanowi wspólnota dwojga, w 
której oboje starają się o dobro drugiego, a także współodpowiedzialność. 
Współodpowiedzialność to traktowanie wszystkiego, co się w małżeństwie 
zdarzy, jako następstwa działania obu stron. Oboje ponoszą odpowiedzialność 
za niepowodzenia, oboje są też twórcami satysfakcji i szczęścia.
  Miłość małżeńska mimo że dzieje się wciąż między tymi samymi osobami - 
nie jest jednostajna, bo składa się ze współzależnych elementów, zawsze w 
niej obecnych, choć nabierających w różnych sytuacjach specjalnej wagi. 
Elementy te to: współobecność, wyłączność, współodczuwanie i wzajemne 
obdarzenie. Wszystkie mają swój wyraz w przysiędze, jaką składają sobie 
małżonkowie podczas ślubu kościelnego.
  Kiedyś w poradni pewna pani w rozmowie powiedziała mi: "Mąż boi się, że 
od niego odejdę, ale ja nie mogę tego zrobić, bo obiecałam teściowej, że go 
nie porzucę". Spytałam ją delikatnie, czy nie obiecywała tego mężowi. 
Wydawała się tym szczerze zdziwiona: owszem, mieli ślub kościelny, 
uczestniczyła w tej uroczystości, ale nie traktowała tego jako 
przyrzeczenia, takiego jak np., że coś się komuś załatwi, gdzieś przyjdzie. 
Przysięga była dla niej pewną ceremonią, a nie po prostu ludzką obietnicą. 
Może ta opowieść brzmi anegdotycznie, ale naprawdę wiele małżeństw traktuje 
swój związek jak teren gry dyplomatycznej, dopuszczającej nieszczerość, 
podstęp i odwet, zapominając o tym, że coś sobie po prostu obiecali.
  Zawarte w ślubowaniu elementy miłości małżeńskiej zakładają wcześniejszą 
dojrzałość, bo tworzą się z tych sprawności, które rosły od dzieciństwa, a 
teraz zostały w sposób szczególny skierowane do wybranej osoby. 
Współobecność, pragnienie bliskości, znane małym dzieciom, teraz wyrażają 
się w decyzji bycia właśnie z wybranym mężem czy żoną, i to przez całe 
życie. "Oraz, że cię nie opuszczę aż do śmierci" - znaczy, że będziemy 
razem. Czasem za wąsko się to rozumie: "że cię nie opuszczę" - czyli, że 
się nie rozwiodę, ale naprawdę idzie o coś więcej: że będę planować życie 
tak, aby nie rozstawać się na długo bez konieczności, nawet choćby miało to 
przynieść materialne korzyści rodzinie. Współobecność dotyczy życia 
seksualnego, ale nie tylko - to jest bycie razem we wszystkich dziedzinach 
życia i współmałżonek ma prawo na to liczyć.
  Następnym elementem miłości małżeńskiej jest wyłączność. Gdyby rozwój 
miłości zatrzymał się na tym poziomie, byłaby jeszcze bardzo uboga. Choć 
jednak nie jest to element wystarczający, jednak bardzo ważny, wyróżniający 
miłość małżeńską od innych. "Wierność", rozumiana czasem zbyt wąsko, jako 
wyłączność seksualna, dotyczy jednak nie tylko tej dziedziny życia. Relacja 
tak totalna, tak całościowo obejmująca człowieka, nie może być dzielona z 
wieloma osobami. Nie oznacza zamknięcia się na sprawy innych, ale zawiera w 
sobie lojalność dla współmałżonka we wszystkich sprawach.
  Współodczuwanie i współdziałanie dotyczy nie tyle lojalności wobec 
sytuacji zewnętrznych w stosunku do małżeństwa, ile układu wewnętrznego - 
przyrzekane jest jako "uczciwość małżeńska". Polega to na obdarzaniu 
zaufaniem, staraniu się o zrozumienie drugiego w każdej sprawie, a także na 
tym, by zrozumienie wzajemnie sobie ułatwiać. Uczciwość małżeńska wyklucza 
tzw. "ciche dni", podczas których małżonek nie może ani się dowiedzieć, o 
co chodzi ani przedstawić swojego punktu widzenia. Uczciwość małżeńska nie 
pozwala na jednostronne oskarżanie, ale każe zmierzać zawsze do 
podtrzymywania jasnej komunikacji między małżonkami, komunikacji 
wspierającej komunię, czyli wspólnotę.
  Elementem miłości małżeńskiej jest też obdarzanie, ten najgłębszy wymiar 
miłości (w przysiędze: po prostu "miłość"). Miłość dojrzała potrafi nie 
tylko pragnąć czyjejś obecności i rozumieć drugiego, potrafi obdarzać go. 
Najwszechstronniejsze obdarzanie występuje właśnie w małżeństwie, gdyż 
małżonkowie obdarzają się nie tylko wzajemną pomocą, ale samym sobą.
  Jak mówi Jan Paweł II, jedność dwojga w jednym ciele "urzeczywistnia się 
w spotkaniu małżeńskim, a płeć jest tym, co pozwala na to zjednoczenie. 
Jest w nim coś więcej niż jedność ciał, gdyż to zjednoczenie następuje od 
początku z wolnego wyboru (w związku rodziców z dzieckiem jest jakaś 
konieczność), połączonego z wzajemnym darem. Stwierdzenie "niedobrze być 
człowiekowi samemu", wskazuje na to, że człowiek jako osoba realizuje się 
najprawidłowiej będąc "z kimś", albo jeszcze głębiej "dla kogoś"".
  Tak rozumiana miłość małżeńska jest więc ambitnym programem i może 
dlatego też ma złą prasę, że wiązać się musi z wysiłkiem. Człowiekowi zaś 
nie zawsze chce się wysilać, a czasem jest to naprawdę bardzo trudne, 
wydaje się prawie niemożliwe. Na szczęście przysięga zawiera jeszcze jedno 
zdanie: "Tak mi dopomóż Panie Boże w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci". 
Czasem słowa: "Tak mi dopomóż Bóg" traktowane są jak jakieś zaklęcie 
magiczne, a przecież jest to po prostu modlitwa do Boga Wszechmogącego i 
Jego Świętych o pomoc - "U ludzi to niemożliwe, ale nie u Boga; bo u Boga 
wszystko jest możliwe" (Mk 10, 27).
  
  
  
  Znak miłości małżeńskiej
  
  W Konstytucji Soborowej znakiem miłości małżeńskiej nazwano współżycie 
seksualne, ale nie wszyscy uważają to za słuszne. Jedni mówią, że to za 
dużo powiedziane. Rzeczywiście, często współżycie odbywa się w taki sposób, 
że trudno je określić jako znak miłości. Inni uważają, że to za mało - znak 
wskazuje na coś poza sobą samym, a seksualność ludzka sama jest wartością.
  Znak istotnie jest czymś, co wskazuje na jakąś rzeczywistość za nim 
ukrytą, ale jeśli jest symbolem uniwersalnym (a nie tylko umownym, jak 
jakiś emblemat), wskazuje na tę rzeczywistość przez swoje do niej 
podobieństwo. Współżycie seksualne nie stanowi całej miłości, ale może być 
jej częścią, jeśli jest do niej podobne. Takie traktowanie nie zubaża go, 
ale przeciwnie - rozszerza na całą osobowość człowieka. Choć więc nie każdy 
akt seksualny jest znakiem miłości, można się starać, żeby nim był, a im 
bardziej takim się staje, tym więcej daje małżonkom zadowolenia i radości.
  Wymieniając wcześniej elementy miłości małżeńskiej nie mówiłam o 
współżyciu seksualnym nie przez zapomnienie ani lekceważenie tej sprawy, 
ale dlatego, że nie jest ono osobnym elementem, lecz znakiem ich 
wszystkich: bliskości, wyłączności, współodczuwania i obdarzania. Im 
bardziej do wszystkich tych elementów jest podobne, tym więcej radości daje 
małżonkom i tym bardziej wzmacnia ich wspólnotę. Brak tego podobieństwa 
powoduje rozczarowania i staje się dla wspólnoty poważnym zagrożeniem.
  Współobecność zakłada bliskość małżonków w sferze seksualnej, ale nie 
tylko w niej, i właśnie ta szerokość rozumienia bliskości jest ważna. 
Sytuacja przeciwna jest odbierana jako obraźliwa, zwłaszcza przez kobiety. 
Jeżeli np. mąż nie interesuje się żoną w ciągu dnia, nie pyta jej o 
przeżycia, nie rozmawia i nie pomaga w zajęciach, a nagle ujawnia 
zainteresowanie wieczorem, budzi zwykle niechęć.
  Obecność dotyczy też wspólnego mieszkania. Oczywiście zdarzają się 
rozłąki przymusowe, jak uwięzienie czy pobyt w szpitalu jednego z 
współmałżonków. Często jednak rozstania są wynikiem lekkomyślnego stawiania 
dobra związku małżeńskiego na dalszym planie: po sprawach materialnych, 
zdobywaniu wykształcenia itd. Na poparcie tego zdania przytoczyć by można 
wiele smutnych przykładów małżeństw, które rozpadły się w czasie stypendiów 
zagranicznych mężów, nieobecności żon uczących się w innych miastach lub 
też wyjeżdżających do rodziców "dla dobra dzieci".
  Bliskość związana jest też z intymnością fizyczną, która wymaga 
szczególnej dbałości o czystość, schludność ubrania i otoczenia, wygląd 
zewnętrzny. Czasami kobiety po urodzeniu dziecka zaniedbują się pod tym 
względem, częste są tu też błędy mężczyzn.
  Dla poczucia bezpieczeństwa w tak wielkiej intymności szczególnie ważne 
są warunki mieszkaniowe. Oddzielny pokój z drzwiami, zamykanymi na klucz, 
jest warunkiem podstawowym. Rodzice, z którymi nieraz z konieczności 
mieszkają młodzi małżonkowie, często nie doceniają znaczenia tego, że ich 
pokój powinien być maksymalnie wyizolowany.
  Następnym elementem jest wyłączność. Choć często przypuszcza się, że 
wierność jest tylko nakazem religijnym, ciekawe, że najbardziej znani 
seksuologowie amerykańscy W. H. Masters i V. E. Johnson uważają ją za 
ogromnie ważną dla przeżywania satysfakcji seksualnej. Wierność bowiem 
powoduje koncentrację na jednej osobie (nie na poszukiwaniu drogą prób i 
błędów odpowiednich partnerów, przy czym przenosi się najczęściej 
niewłaściwe postępowanie z jednego na drugiego). Brak wierności 
uniemożliwia zaufanie, które jest warunkiem poczucia bezpieczeństwa, 
szczególnie ważnego czynnika powodzenia w życiu seksualnym. Napięcie i 
niepewność jest jego szczególnym wrogiem.
  Uczciwość małżeńska, powodująca dbałość o współdziałanie, jest bardzo 
ważna także w życiu seksualnym. Porozumienie jest najważniejszym warunkiem 
powodzenia, a jego brak najczęstszą przyczyną niepowodzeń. Porozumienie 
często jest utrudnione przez stereotypowe myślenie o roli mężczyzn i kobiet 
w tej sferze życia. Stereotypy te, choć fałszywe, są jednak bardzo 
utrwalone. Według nich, mężczyzna ponosi całą odpowiedzialność w tej 
dziedzinie i przyznaje mu się jakby rolę eksperta, podczas gdy kobieta jest 
niewrażliwa zmysłowo i jej rola sprowadza się do uległości.
  Takie przekonania powodują, że mężczyźni nie chcą się uczyć współżycia ze 
swoją żoną, zakładają z góry, że postępują trafnie, a w razie niepowodzenia 
- winą obarczają oziębłość żony, co zresztą według tego stereotypu 
potwierdza regułę. Kobiety natomiast stawiają mężom żądania nie 
współdziałając z nimi, nie czują się odpowiedzialne, przypuszczając 
błędnie, że mężczyźni zawsze przeżywają takie samo zadowolenie, gdyż taka 
jest natura ich popędu. W rezultacie małżonkowie nieraz latami powtarzają 
te same błędy, i to co ma być znakiem miłości, staje się źródłem 
rozdźwięków i obcości.
  W rzeczywistości nie jest tak, żeby mężczyzna był tu ekspertem. Zgodnie z 
zasadami moralności chrześcijańskiej, powinien dojść do małżeństwa w 
czystości, tak samo jak jego narzeczona. Jeżeli jednak miał wcześniej 
doświadczenia z innymi kobietami lub autoerotyczne, nie zwiększa to 
bynajmniej umiejętności współżycia z tą jedną kobietą, która jest jego żoną 
i która ma sposoby przeżywania tylko sobie właściwe. Nie jest też tak, żeby 
kobieta była niewrażliwa seksualnie, ale potrzebuje zwykle więcej czasu i 
przede wszystkim odpowiedniego nastroju, i co do tych wszystkich spraw 
małżonkowie powinni się porozumieć.
  Oboje w równym stopniu są odpowiedzialni za współdziałanie także w tej 
dziedzinie. Powinni nastawić się na odbiór sygnałów od partnera, poznawać 
jego sposób reagowania i jednocześnie ujawniać swoje przeżycia, a w razie 
niepowodzenia nie trwać w nim biernie, ale szukać zmiany. Początkowo 
trudności są bardzo częste, a dopiero współdziałanie pozwala na ich 
przezwyciężenie. Pewna wiedza, wyniesiona z publikacji seksuologicznych, 
może też być pożyteczna, pod warunkiem jednak pamiętania, że wszelkie opisy 
czy rady dotyczą sytuacji przeciętnych i nikt nie może znać tak dokładnie 
potrzeb danej pary małżeńskiej, jak sami małżonkowie.
  Jeżeli jednak małżonkowie nastawią się na egzekwowanie swoich praw, a nie 
na obdarzanie, wiedza niewiele pomoże. Często robią tak mężczyźni, nie 
biorąc pod uwagę samopoczucia i nastawienia żony. Często postępują tak 
kobiety, czekając biernie i obojętnie na to, że mąż da im zadowolenie i 
sprawdzając, jak też się z tego wywiąże, a zapominając, że na takim 
egzaminie będzie się czuł właśnie jak na egzaminie, to znaczy będzie 
napięty i zdenerwowany.
  Napięcie towarzyszące nastawieniu na osiągnięcie satysfakcji i niepokój, 
czy cel ten zostanie osiągnięty, jest - jak można wnosić z relacji w 
poradni - właśnie najczęstszym błędem. To tak jak z zasypianiem: jeśli ktoś 
chce koniecznie, na siłę, szybko zasnąć, zwykle długo leży bezsennie. 
Przeciwnie, poczucie bezpieczeństwa, zaufanie i spokojne nastawienie na 
obdarzenie drugiego powoduje, że zadowolenie jest osiągane jakby 
mimochodem. Chwilowy zawód nie jest wykorzystywany przeciw małżonkowi, ale 
też sukces jest dziełem wspólnym, dlatego udane pożycie seksualne tak 
bardzo umacnia więź małżeńską.
  Nie jest ono celem samym w sobie, ale nie jest też tylko "narzędziem 
więzi". Jest znakiem miłości małżeńskiej poprzez podobieństwo do wszystkich 
jej elementów i jest udane, jeśli posiada wszystkie cechy małżeńskiej 
miłości: nastawienie na współdziałanie, poczucie współodpowiedzialności, 
obdarzanie i pragnienie wspólnego stwarzania.
  Jak pisze Jan Paweł II w "Adhortacji o rodzinie", akt małżeński nie jest 
bynajmniej zjawiskiem czysto biologicznym, lecz dotyczy samej wewnętrznej 
istoty osoby ludzkiej jako takiej. Urzeczywistnia się on w sposób 
prawdziwie ludzki tylko wtedy, gdy stanowi integralną część miłości, którą 
mężczyzna i kobieta wiążą się z sobą aż do śmierci. "Miłość obejmuje 
również ciało ludzkie, a ciało uczestniczy w miłości duchowej".
  
  
  
  Małżeńskie święto
  
  Miłość małżeńska nastawiona jest na wzajemne obdarzanie, ale także na 
płodność, czyli wyjście poza siebie wzajemnie, wspólne tworzenie nowych 
wartości. Płodność można rozumieć bardzo szeroko, ale oczywiście odnosi się 
szczególnie do dzieci - owocu miłości. Dzięki dzieciom małżeństwo wchodzi w 
nowy etap współdziałania; dzięki dzieciom rodzice zyskują nową szansę 
rozwoju. Każde dziecko wnosi do rodziny coś nowego i stanowi jej bogactwo, 
jednakże ich liczba powinna być dostosowana do psychicznych, a także 
materialnych i mieszkaniowych możliwości małżonków.
  Muszą więc małżonkowie nauczyć się planowania poczęć, a postępując według 
nakazów Kościoła - nauczyć się rozpoznawania dni, w których współżycie może 
doprowadzić do poczęcia dziecka i dni, w których nie może ono nastąpić. 
Jeżeli się chce, o potrzebną wiedzę nie jest dziś trudno: jest wiele 
broszurek i artykułów dotyczących tej sprawy, także w wielu parafiach 
działają poradnie udzielające informacji w tym zakresie. Nauczyć się więc 
można, większy problem ze stosowaniem tej wiedzy, bo planowanie współżycia 
małżeńskiego w z góry określonym dniu, dla wielu osób wydaje się sztuczne i 
wykluczające spontaniczność. Są to trudności rzeczywiste, więc wcale nie 
pomoże przemilczanie ich i udawanie, że ich nie ma. Ponieważ jednak każdy 
medal ma dwie strony, można i tym razem popatrzeć na jego stronę drugą.
  Wiemy z góry, kiedy będzie Boże Narodzenie. Przychodzi każdego roku, 
zawsze w tym samym dniu, jednak ta rytmiczność nie psuje radości z jego 
przeżywania. Przeciwnie, dzięki temu, że wiemy, kiedy będą święta, możemy 
się do nich przygotować: posprzątać mieszkanie, upiec ciasto, przygotować 
prezenty, ładnie się ubrać itd. Wszystko to tworzy specjalny, świąteczny 
klimat i daje okazję do bardziej uważnego, głębszego przeżywania 
rzeczywistości zawsze istniejącej, ale na co dzień zapominanej, 
przypomnienia sobie o tajemnicy Wcielenia, o której wiemy, ale która gdy 
się o niej nie pamięta, przestaje być źródłem radości.
  Małżeństwo jest wspólną drogą przez życie. Wielka i święta bliskość męża 
i żony, zaplanowana przez Boga "od początku", przysypana bywa kurzem 
codziennych kłopotów, sprzeczek i zmęczenia, nie przestaje jednak istnieć i 
odsłaniać się może czasem w znaku miłości małżeńskiej - współżyciu 
seksualnym. Jeżeli małżonkowie postępują zgodnie z naturalnym rytmem 
płodności, wtedy to małżeńskie święto przypada też z pewną rytmicznością. 
Rytm ten znany jest tylko małżonkom i tylko oni znając termin święta, mogą 
się do niego przygotować w sposób im samym najbardziej odpowiadający.
  Mogą na przykład wybrać się gdzieś razem w tym dniu. Mogą nie planować na 
ten wieczór innych zajęć, żeby mieć czas tylko dla siebie. Nie robić w tym 
dniu prania, żeby nie być zmęczonym, za to oblec czystą pościel, umyć 
włosy, a kiedy dzieci już śpią, urządzić przyjęcie tylko we dwoje: ulubiona 
muzyka i świece, na stole coś smacznego do jedzenia i kwiaty, żona 
ustrojona jak na wizytę, mąż świeżo ogolony. Choć to wszystko jest 
przygotowane, ale daje potem okazję do spontaniczności, do rozmowy nie 
tylko o sprawach do załatwienia, ale o własnych uczuciach i przeżyciach, do 
cieszenia się swoją obecnością, do bycia razem.
  Trudno byłoby takie święta urządzać co dzień. Jeśli jednak małżonkowie 
stosują metody naturalne, to mówiąc szczerze, za wiele takich okazji nie 
mają. Tym bardziej spotkanie może być niespieszne, radosne, głębokie. Można 
na te dni czekać, szykować niespodzianki, stwarzać rytuał.
  Kiedy Mały Książę chciał oswoić liska, ten wyjaśnił mu znaczenie rytuału. 
"Gdy będziesz miał przyjść na przykład o czwartej po południu, już od 
trzeciej zacznę odczuwać radość. Im bardziej czas będzie posuwać się 
naprzód, tym będę szczęśliwszy. O czwartej będę podniecony i zaniepokojony: 
poznam cenę szczęścia! A jeśli przyjdziesz nieoczekiwanie, nie będę mógł 
się przygotować [...] Potrzebny jest obrządek. Co to jest obrządek? - 
spytał Mały Książę. To także coś całkiem zapomnianego, odpowiedział lis. 
Dzięki obrządkowi pewien dzień odróżnia się od innych, pewna godzina od 
innych godzin".
  Te świąteczne rytuały odsłaniają jakby w błysku światła wielką tajemnicę 
małżeństwa i to jest ta druga strona medalu, którą warto sobie uświadomić. 
Żartownisie lubią mówić, że medal potrafi odsłonić jeszcze trzecią stronę. 
Coś w tym jest. Mądrze opracowane metody są niezawodne, ale ludzie zawodzą, 
bo nie są komputerami i mylą się czasem w swoich obserwacjach. Wtedy może 
zostać poczęte dziecko nieplanowane. Właściwie nie jest już rodzicom do 
niczego potrzebne. W domu jest już i chłopiec i dziewczynka. Mieszkania 
większego już się nie uzyska, najwyżej w tym, które jest, zrobi się jeszcze 
większy tłok. Rodzice dzięki starszym dzieciom nauczyli się już ofiarnej 
miłości rodzicielskiej i są już ofiarni, ale także bardzo zmęczeni. Wtedy 
dziecko nie jest im potrzebne, ale oni są potrzebni dziecku i dzięki niemu 
mogą przeżyć doświadczenie dawania naprawdę nie ze względu na siebie. Bywa 
to tym trudniejsze, im są starsi, im oporniej idzie im wychowanie dzieci 
już będących na świecie, im bardziej obawiają się, że nie podołają nowej 
sytuacji, im bardziej wydaje im się nie w porę.
  Wtedy pomóc może już tylko Ewangelia, czyli dobra nowina, że Jezus "wziął 
dziecko, postawił je przed nimi i objąwszy ramionami, rzekł do nich: "Kto 
przyjmuje jedno z tych dzieci w imię moje, Mnie przyjmuje, a kto Mnie 
przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, tylko Tego, który Mnie posłał"" (Mk 9, 
36-37). I wtedy razem z tym "nadprogramowym" dzieckiem, przyjętym jako Boży 
dar do domu, zstępuje do niego Bóg Wszechmogący w Trójcy Jedyny. W 
codziennym bałaganie, między pieluszkami i butelkami, w hałasie i 
pośpiechu, czasem trudno w to uwierzyć, ale Jezus tak właśnie powiedział.
  
  
  
  Przezroczystość i empatia
  
  Kiedy w powieści, filmie czy serialu telewizyjnym śledzimy losy jakiejś 
pary małżeńskiej, wydaje się nam często, że szczęście jest tak blisko, o 
krok - gdyby tylko małżonkowie szczerze ze sobą porozmawiali. Ale wtedy 
Izabella ukrywa swój niepokój, Michel myśli, że lepiej coś zataić, a 
Krystyna, córka Lawransa, dumnie milczy. Patrzymy przerażeni, jak na skutek 
tego milczenia rosną podejrzenia, niepewność, obcość. A przecież małżeństwo 
"od początku" miało być wspólnotą, czyli komunią, a komunia wymaga 
komunikacji, czyli jasnego wyrażania swoich przeżyć i trafnego, chciałoby 
się powiedzieć - troskliwego, odbierania sygnałów od partnera. Komunikacja 
polega nie tylko na jednostronnym nadawaniu, ale również na odbieraniu 
informacji i sprawdzaniu, czy zrozumiało się ją prawidłowo. W przeciwnym 
razie jest jak w balladzie Mickiewicza: "Ten sobie mówi, a ten sobie mówi", 
ale nie ma porozumienia.
  Już moment "nadawania" informacji bywa miejscem zakłócenia komunikacji.
  Często małżonkowie ukrywają swoje intencje chcąc w ten sposób osiągnąć 
jakieś zawiłe pozytywne rezultaty, ale osiągają zwykle jedno - zaburzenie 
wspólnoty. Mąż np. ma kłopoty w pracy, ale postanawia nie martwić żony; 
wraca więc do domu i nic nie mówi. Zapomina przy tym, że "nadawane" są nie 
tylko słowa, ale też ton głosu, wyraz twarzy, sposób poruszania się. Żona 
oczywiście widząc (choć nie zawsze uświadamiamy sobie, o jakie to sygnały 
chodzi) np. opuszczenie ramion męża, pyta, czy coś mu jest. Mąż, w myśl 
swojego planu, zaprzecza. Powstaje wtedy sprzeczność między sygnałami 
słownymi i bezsłownymi, na co odbiorca zawsze reaguje niepokojem, choć nie 
zawsze w pełni uświadamia sobie jego przyczynę.
  Żona czuje więc, że coś jest nie w porządku i zaczyna zastanawiać się: 
"Coś przede mną ukrywa, w takim razie i ja nie powiem mu, że byłam wczoraj 
u mamy". Na pytanie więc męża o poprzedni wieczór, odpowiada: "Nie musisz 
tego wiedzieć". I tak od pozornie dobrej intencji niemartwienia żony i 
troski o męża, dochodzi się szybko do kłótni małżeńskiej, podejrzeń o 
zdradę itd.
  Pierwszym więc warunkiem dobrej komunikacji jest otwartość intencji i 
zgodność informacji słownych z bezsłownymi. Szczerość jest nieraz mylnie 
rozumiana. "Powiem ci szczerze, że jesteś głupi" - mówi taka osoba dumna ze 
swojej szczerości, ale nie jest to bynajmniej otwartość, lecz obraźliwe 
ocenianie drugiego. Otwartość nie polega na wygłaszaniu raniących opinii o 
drugim, ale na ujawnianiu swoich uczuć, np. "To mnie cieszy" lub "To 
sprawia mi przykrość".
  Otwartość jednej strony zwiększa otwartość drugiej, wymaga pewnego 
ryzyka, bo może zostać wykorzystana na szkodę osoby ujawniającej się, 
dlatego opiera się na zaufaniu, które z kolei oparte jest na wzajemnej 
wierności i uczciwości małżeńskiej. Ta otwartość polegająca na zgodności 
tego, co się mówi, z tym co się przeżywa, daniu się poznać, pokazaniu się 
takim, jakim się jest, co się odczuwa i czego oczekuje - nazywa się w 
psychologii przezroczystością. To jeden z kluczy do dobrej komunikacji. 
Drugim kluczem jest empatia, pomagająca we właściwym zrozumieniu tego, co 
się odbiera i wczuwaniu się w rzeczywiste intencje tego, z kim się 
rozmawia. Ten moment komunikacji też często bywa zakłócany, bo nieraz 
własne domysły myli się z faktycznym stanem rzeczy. Interpretowanie 
intencji zależy w dużej mierze od własnych doświadczeń i nastroju chwili, 
trzeba więc kontrolować się, czy są prawidłowe.
  Dla upewnienia się, czy dobrze zrozumiało się drugiego, potrzebne jest 
uzyskiwanie tzw. informacji zwrotnych, czyli po prostu pytanie, czy 
"odbiór" jest prawidłowy.
  Dobra komunikacja jest podstawowym warunkiem udanego życia seksualnego, 
ale także bardzo ważnym czynnikiem szczęścia w małżeństwie. Małżonkowie w 
związkach nieszczęśliwych nie są spontaniczni w wyrażaniu swoich myśli, 
mówią aluzjami, a część spraw ukrywają, co powoduje u drugiej strony 
reakcje obronne i na zasadzie sprzężenia zwrotnego pogłębia nieszczerość.
  Komunikacja w małżeństwach szczęśliwych zwiększa wzajemne poznanie, 
informacje bezsłowne, np. ton głosu, są zgodne z wypowiadanymi słowami, 
wymiana informacji jest częsta, problemy małżeńskie traktowane są 
konkretnie i bez aluzji, partnerzy zwracają się wprost do siebie, a kontakt 
słowny nie jest jedyną formą porozumiewania się. Małżonkowie są zdolni 
wyrazić swój osobisty punkt widzenia bez kwestionowania wspólnoty. Ponieważ 
wzajemna miłość i wspólne życie są bazą stałą i niepodważalną, mogą śmiało 
ukazać różnice zdań.
  Taka komunikacja daje małżonkom dużo zadowolenia, dostarcza okazji do 
wspólnego podejmowania decyzji i rozwiązywania konfliktów, zwiększa 
poczucie wspólnoty.
  
  
  
  Rozwój miłości w małżeństwie
  
  Umiejętność miłości rozwija się przechodząc różne etapy. Dziecko, 
początkowo zupełnie egocentryczne, uczy się kolejno zwrócenia ku innym 
osobom, wczucia się w ich potrzeby, podejmowania za nie odpowiedzialności. 
Na tym etapie rozwoju sztuki miłości jest się już dojrzałym do małżeństwa, 
nie jest to jednak w ewolucji kontaktów między kobietą a mężczyzną moment 
szczytowy. Tak jak miłość dziecięca nie jest jeszcze wystarczającą podstawą 
do małżeństwa, tak miłość, którą można uważać za dojrzałą na etapie ślubu, 
byłaby niedojrzała w dziesięć lat później, jeśliby się nie zmieniła. I jest 
wielkim błędem życzenie nowożeńcom: "Żeby się kochali zawsze tak samo jak 
dziś" albo ich postanowienie: "Nasza miłość nigdy się nie zmieni".
  Miłość powinna się zmieniać i rosnąć razem z człowiekiem i dlatego równie 
błędne są często kierowane do młodych par przestrogi uprzedzające ich: 
"Miłość minie, ale może zostać przyjaźń". Miłość nie musi mijać, gdyż jest 
czymś danym z zewnątrz, jakąś siłą niezależną od człowieka. Jest tym, co 
się dzieje między dwojgiem ludzi, a więc właśnie od nich zależy. Trudność 
polega na tym, że zależy od obu stron naraz i obie strony muszą wykazywać 
pewną wstępną dojrzałość i pragnienie dalszego rozwoju. Dlatego, choć jest 
rzeczą zupełnie naturalną, że w okresie narzeczeńskim miłość wyraża się 
przede wszystkim w pragnieniu przebywania ze sobą, warto jednak już wtedy 
zastanowić się, czy istnieją poza tym jakieś wartości, które są dla obojga 
wspólne. Ten wspólny cel "poza sobą wzajemnie" jest jeszcze mglisty, ale on 
właśnie w przyszłości umożliwi przejście na wyższy poziom rozwoju.
  Ślub, choć nie powinien być szczytowym momentem w całym rozwoju miłości 
między dwojgiem ludzi, jest rozpoczęciem nowego etapu, w którym nabyta 
wcześniej umiejętność podejmowania odpowiedzialności zaczyna się 
konkretyzować i sprawdzać w odniesieniu do współmałżonka. Jest momentem, w 
którym za osobę, wybraną ze względu na uczuciowe w niej upodobanie, 
podejmuje się trwałą odpowiedzialność. Oczywiście już wcześniej istnieje 
odpowiedzialność za człowieka, z którym się styka, ale właśnie decyzja 
podjęcia odpowiedzialności na zawsze jest akcentem, który - dodany do 
wcześniejszego upodobania - zmienia miłość narzeczeńską w małżeńską.
  Teraz dominującym przeżyciem jest radość z bycia ze sobą i na tym etapie 
stanowi to właściwy poziom rozwoju. Ale po jakimś czasie para ludzi, dla 
której jedynym wspólnym celem byłoby przebywanie ze sobą, wydawałaby się 
śmieszna, a im samym groziłaby nuda. By tego uniknąć, potrzebne jest nie 
tylko bycie razem, ale wspólne działanie. Jego cel może być bardzo różny - 
najczęściej staje się nim dziecko. We wzajemnej pomocy i pracy dla 
wspólnego celu miłość małżeńska rozwija się dalej.
  I ten etap jednak nie może trwać zbyt długo. Rodzice powinni mieć coś, co 
ich łączy niezależnie od dzieci. Powinni w okresie wielkiego zaabsorbowania 
dziećmi i przemęczenia pracą dla nich, nie zapominać o narzeczeńskim 
"chodzeniu ze sobą", choćby czasami, i o wspólnych przyjemnościach. Powinni 
rozmawiać ze sobą także o innych sprawach niż dzieci (np. sprawy społeczne, 
religia, praca zawodowa), gdyż w przeciwnym razie z czasem nic ich nie 
będzie łączyć. Po dorośnięciu dzieci, rodzice będą się starali zbyt długo 
przetrzymywać je w zależności od siebie, a po ich odejściu stwierdzą, że 
nie mają już nic wspólnego.
  Dlatego, choć dzieci są najbardziej naturalnym wspólnym celem działania, 
nie powinny stać się jedyną wartością łączącą małżonków. Trzeba świadomie 
te wspólne wartości odkrywać i wzajemnie je sobie ofiarowywać. Wtedy 
następny etap miłości małżeńskiej - już po odchowaniu dzieci - może stać 
się najpiękniejszy. Jeśli wartością główną nie stanie się wówczas wygoda i 
troska o samego siebie, jeśli nadal będzie coś, co dla obojga małżonków 
jest rzeczywiście ważne i dla czego warto - pomagając sobie wzajemnie - 
pracować, może to być naprawdę złoty okres miłości małżeńskiej. Znowu we 
dwoje - jak nowożeńcy - ale z człowiekiem, z którym się przeżyło dużo 
dobrych i złych dni.
  Kiedy Mały Książę z książki Saint Exupery'ego zobaczył ogród pełen róż, 
pomyślał o swojej ukochanej róży: "Sądziłem, że posiadam jedyny na świecie 
kwiat, a w rzeczywistości mam zwykłą różę, jak wiele innych". Czasem 
myślimy tak o naszych współmałżonkach, jeśli jednak zastanowimy się, możemy 
zrozumieć to, co Mały Książę zrozumiał przy pomocy liska - swego 
przyjaciela. Mały Książę pojął, że choć jego róża dla przygodnego 
przechodnia może się wydawać zwyczajna, dla niego ma znaczenie większe niż 
wszystkie inne razem wzięte, "ponieważ ją właśnie podlewałem. Ponieważ ją 
przykrywałem kloszem. Ponieważ ją właśnie osłaniałem. Ponieważ właśnie dla 
jej bezpieczeństwa zabijałem gąsienice (z wyjątkiem dwóch czy trzech, z 
których chciałem mieć motyle). Ponieważ słuchałem jej skarg, jej wychwalań 
się, a czasem jej milczenia. Ponieważ... jest moją różą. [...] - Twoja róża 
ma dla ciebie tak wielkie znaczenie, ponieważ poświęciłeś jej wiele czasu 
[powiedział lisek]. - Ponieważ poświęciłem jej wiele czasu... - powtórzył 
Mały Książę - aby zapamiętać".
  Może właśnie wtedy, już z pewnym dystansem wobec życia, mogą małżonkowie 
znaleźć jego cel najistotniejszy? Jeśli to będzie zarazem cel wspólny, mogą 
na nowo przeżywać swoją miłość, która jest inna niż w dniu ślubu, ale 
głębsza i zarazem szerzej otwarta do świata.
  
  
  
  "Pomoc jemu podobna"
  
  Jan Paweł II w Katechezach środowych wyjaśnia, że drugi opis stworzenia 
człowieka (chronologicznie starszy) mówi najpierw o stworzeniu człowieka 
(ogólnie), potem kobiety i dopiero od tego momentu używa określenia: 
mężczyzna. Wskazuje to na fakt, że to o czym Księga Rodzaju mówi wcześniej, 
odnosi się do człowieka niezależnie od tego, czy jest to kobieta czy 
mężczyzna. Człowiek wyodrębniony przez swoją świadomość od innych stworzeń 
jest sam. "Niedobrze być człowiekowi samemu; uczyńmy mu pomoc jemu podobną" 
(Rdz 2, 18). Kobieta dla mężczyzny, a mężczyzna dla kobiety stanowi więc 
pomoc "podobną" (w innych tłumaczeniach "odpowiednią"). Dotyczy to 
wzajemnej współpracy kobiet i mężczyzn tworzących ludzkość; dotyczy także 
par małżeńskich.
  Tak miało być "od początku", żeby małżonkowie wzajemnie sobie pomagali we 
wszystkich sprawach życia. Tak miało być, ale nie zawsze tak jest i 
wiadomo, że na przestrzeni dziejów różnie wyglądały układy między mężem a 
żoną i dziś też różnie bywa. Praktycznie rzadko się już spotyka tradycyjne 
małżeństwa patriarchalne, gdzie mąż jest panem i władcą, choć i to się 
trafia. Bywa też tak, że w domu rządzi żona, traktując męża jako siłę 
roboczą. Najczęstsze jednak są obecnie małżeństwa partnerskie, to znaczy 
takie, w których i decyzje i zajęcia są wspólne.
  Taki skrótowy opis jest oczywiście z konieczności uproszczony i różne 
modele mogą być korzystne w różnych sytuacjach. Jednak - jak pokazały 
badania - z punktu widzenia zadowolenia z małżeństwa najczęściej pomyślny 
był model demokratyczny, polegający na wspólnym podejmowaniu decyzji i ich 
realizacji, dostarczający dużo okazji do współdziałania. Najmniej korzystną 
sytuacją był ścisły podział kompetencji, gdzie mężczyzna decydował o 
sprawach najważniejszych, a kobieta o sprawach drobnych. Taki układ 
wprawdzie daje mało punktów bezpośrednich napięć i konfliktów, ale daje też 
mało okazji do współdziałania i przebywania razem. Podkreśla się - bardzo 
słusznie - znaczenie obecności rodziców dla dzieci, szczególnie zaś 
bliskiego kontaktu matki z małym dzieckiem. Ta obecność jest często 
zaniedbywana z powodu pośpiechu i przepracowania. Jednakże ze względu na 
niezbędność fizycznej pielęgnacji i pomocy, małe dziecko przynajmniej 
trochę tej obecności na rodzicach wymusza. Za mało natomiast mówi się o 
wzajemnej obecności małżonków. Cokolwiek powiedziałoby się o jakości i 
uwarunkowaniach ich kontaktów, małżonkowie muszą się przede wszystkim 
widywać.
  Tymczasem często bywa tak że konieczność dorabiania, długie kolejki w 
sklepach, trudności w załatwianiu jakiejkolwiek reperacji czy innych usług, 
wreszcie konieczność pilnowania małych dzieci, powodują, że małżonkowie 
stale mijają się w domu i rzadko spotykają. Niektórzy celowo, żeby móc się 
zająć dziećmi, biorą pracę na różne zmiany, jedzą w różnych stołówkach, na 
zmianę chodzą do kina i do znajomych. A przecież wspólnie spędzany czas to 
nie tylko przyjemność właściwa okresowi narzeczeńskiemu, której później 
należy się wyrzec. Wspólne przebywanie to możliwość dalszego rozwoju 
wspólnoty małżeńskiej i podstawa dobrego ułożenia kontaktu z dziećmi. 
  Układ polegający na podziale kompetencji może się też w praktyce wyrażać 
w tym, że mąż decyduje o sprawach ważnych, pozostawiając żonie całą resztę: 
zarówno odpowiedzialność za dom, jak i wykonanie wszystkich prac. W takiej 
sytuacji kobieta czuje się przeciążona, pokrzywdzona i po prostu 
niewyspana. O równy udział w obowiązkach domowych bardzo trudno i to nie 
tylko ze względu na niechęć mężów do podejmowania prac tradycyjnie 
kobiecych, ale także dlatego, że biologiczna strona macierzyństwa należy do 
kobiet. Przemęczenie, zdenerwowanie i niewyspanie kobiet jest bardzo częstą 
przyczyną niepowodzeń w życiu seksualnym i w ogóle w kontaktach 
emocjonalnych z mężem, a także w wychowaniu dzieci, na które potrzeba czasu 
i spokoju. Ciągłe poczucie zabiegania i niewydążania jest sytuacją 
nerwicorodną, bardzo zagrażającą szczęściu małżeńskiemu.
  Zatroskanie i przepracowanie, związane ze staraniami o urządzenie 
wspólnego życia, może prowadzić do osłabienia wzajemnej atrakcyjności. 
Wspólny cel, jakim są dzieci, jest tak absorbujący i pracochłonny, że można 
przy nim zapomnieć o wcześniejszej radości bycia ze sobą. Ze względu na 
dużą liczbę obowiązków można się odzwyczaić od przebywania ze sobą, od 
znajdowania wartości w sobie nawzajem. Jeśli się nawet tego początkowo nie 
zauważy, odbije się boleśnie, gdy dzieci zaczną odchodzić z domu.
  Warto więc bardzo starannie przemyśleć podział obowiązków. Troszczyć się 
trzeba nie o prymitywną równość polegającą na identyczności wykonywanych 
prac, np. każdy pierze swoje rzeczy, zmywa po sobie itp., co jest po prostu 
nieekonomiczne i oddala małżonków od siebie. Rozsądny podział zajęć bierze 
pod uwagę możliwości i umiejętności, a zmierza do tego, żeby jeden służył 
drugiemu i dbał o to, by drugi nie miał zbyt dużo pracy.
  Warto też starać się o zachowanie pewnego dystansu do bieżących kłopotów. 
Może da się z niektórych rzeczy rezygnować i świadomie opanowywać 
powszechną tendencję do pośpiechu. Dzieci są małe bardzo krótko, warto 
przeżyć wspólnie radość z ich bliskości i obserwowania rozwoju, a nie tylko 
czekać, aż podrosną. Trzeba też urządzać sobie, nawet z dużym wysiłkiem 
organizacyjnym i finansowym, choćby krótkie wakacje we dwoje, bez dzieci, 
dla odświeżenia radości przebywania razem.
  "Wszystkich tu obecnych biorę na świadków, aby o zawartym małżeństwie w 
razie potrzeby mogli świadczyć" - mówi ksiądz do rodziny i przyjaciół 
zebranych w kościele pod koniec ceremonii zaślubin. Chciałoby się dodać: 
wszystkich świadków tego małżeństwa prosi się, aby mu w razie potrzeby 
pomogli. Niech małżonkowie sami zarabiają na siebie, niech sami gotują, 
piorą, sprzątają - to ich obowiązek. Ale wyręczcie ich czasami przy 
dzieciach, żeby mogli pójść we dwoje do kina, kawiarni lub na spacer "w 
księżycową jasną noc". To jest bardzo ważne.
  
  
  
  Dając otrzymujemy
  
  Często jako przyczynę niepowodzenia swojego małżeństwa ludzie podają 
niedobranie charakterów. Jedni uważają, że cechy osobowości męża i żony 
powinny być podobne (swój do swego), inni, że przeciwne (na zasadzie 
uzupełniania się). W obu tych stanowiskach dominuje przekonanie, że od 
trafienia na odpowiednie cechy psychiczne partnera zależy małżeńskie 
szczęście. Ponieważ zaś małżeństwa zawierane są na ogół w młodym wieku, 
kiedy brak jeszcze doświadczenia życiowego, spotkanie odpowiedniego 
partnera wydaje się sprawą przypadku.
  Badania psychologiczne, które prowadziłam na ten temat, nie potwierdzają 
takiego przypuszczenia. Rzeczywiście, małżeństwa są zawierane najczęściej 
między osobami do siebie podobnymi, ale stopień tego podobieństwa nie ma 
znaczenia dla szczęścia małżeńskiego. Nie ma więc podstaw do tego, żeby 
odpowiedzialność za swe szczęście zrzucać na los, czy też liczyć na to, że 
- jak próbuje się to robić na zachodzie - za pomocą komputera, 
porównującego cechy osobowości kandydatów do małżeństwa, da się przewidzieć 
przyszłość zawieranego związku.
  We wspomnianych badaniach małżeństwa zadowolone nie różniły się od 
niezadowolonych stopniem podobieństwa męża i żony, ale różniły się 
dojrzałością, aktywnością, a także niektórymi przekonaniami. Dojrzałość, 
czyli zdolność do refleksji i podejmowania odpowiedzialności, konieczna już 
w momencie zawierania ślubu, nie jest czymś stałym, można ją ocenić w 
zależności od etapu życia i w małżeństwie musi się dalej rozwijać, aby zaś 
człowiek chciał się rozwijać i zmieniać, musi być aktywny.
  Tak więc wybierając współmałżonka nie tyle trzeba badać, czy posiada 
różne pozytywne cechy szczegółowe, których przecież sami często nie mamy, 
ale zastanowić się nad tym, czy ma tendencję do rozwoju. Choćby nawet w 
momencie ślubu nie osiągnął jeszcze bardzo wysokiego poziomu rozwoju, jeśli 
chce się rozwijać i wzrastać, można mieć nadzieję na przyszłość. Przeciwnie 
- postawa wyrażająca się w powiedzeniu: "Taki już jestem i nie zmienię 
się", wydaje się najbardziej niepokojąca.
  Małżeństwa udane różnią się od nieudanych także silniejszym przekonaniem 
o nierozerwalności małżeństwa. Oczywiście można przypuszczać, że fakt, iż 
osoby niezadowolone z małżeństwa, w przeciwieństwie do zadowolonych, 
częściej uznawały dopuszczalność rozwodu, świadczy o tym, że otwierały 
sobie w ten sposób możliwość wyjścia z sytuacji, w której źle się czuły. 
Myślę jednak, że jest odwrotnie. Ludzie przekonani o tym, że jeśli 
małżeństwo źle się układa, można je rozwiązać, nie wkładają zbyt wiele 
wysiłku w jego podtrzymywanie, uważając, że w razie niepowodzenia mają 
zawsze wyjście w rozwodzie.
  Przeciwnie postępują osoby, które swoją decyzję wspólnego życia z 
wybranym przez siebie małżonkiem traktują jako nieodwołalną bez względu na 
okoliczności. Starają się oni zrobić wszystko, aby związek - i tak 
nieodwracalny - uczynić szczęśliwym. Nie dopuszczają możliwości konfliktu 
bez rozwiązania i kłótni bez przebaczenia, ale zawsze szukają jakiegoś 
wyjścia pozytywnego. Dlatego tak ważne jest poznanie - jeszcze przed ślubem 
- najważniejszych poglądów przyszłego małżonka.
  Sprawy te łączy się z przekonaniami religijnymi. Osoby z małżeństw 
nieudanych są częściej niereligijne i małżonkowie częściej różnią się 
poglądami dotyczącymi wiary. Nie wydaje się to dziwne, jeśli wziąć pod 
uwagę, że z religijnością łączą się tak ważne w małżeństwie problemy, jak 
jego nierozerwalność, regulacja urodzeń, wychowanie dzieci, sposób 
spędzania dni świątecznych i wiele innych. Nie są to sprawy prywatne 
jednego ze współmałżonków i brak zgody co do nich musi rzutować na 
szczęście małżeńskie. Z religijnością łączy się też nastawienie na 
obdarzanie współmałżonka, a nie tylko poszukiwanie własnego zadowolenia.
  Tak więc, jeśli podobieństwo cech osobowości nie ma specjalnego znaczenia 
dla szczęścia małżeńskiego, to podobieństwo niektórych postaw jest ważne. 
Młodzi ludzie rzadko znają poglądy swojego narzeczonego i obowiązkiem osób 
prowadzących przygotowanie do małżeństwa jest ułatwienie im tego poznania.
  Porozumienie w tych zasadniczych sprawach powinno nastąpić jeszcze przed 
ślubem. Właśnie porozumiewanie się we wszystkich problemach niesionych 
przez życie jest w małżeństwie najważniejsze. Odnosi się to do życia 
seksualnego, gdzie nie dobór fizyczny, ale stopniowe wczuwanie się w 
potrzeby współmałżonka i wzajemne dopasowywanie prowadzi do zadowolenia. 
Odnosi się i do całości życia małżeńskiego, gdzie nie podobieństwo, ale 
oparta na miłości chęć zrozumienia drugiej strony i wspólne poszukiwanie 
najlepszych rozwiązań jest podstawą szczęścia.
  Dawniej nierozerwalności małżeństwa strzegły przepisy prawne i 
rygorystyczna opinia społeczna. Dziś, gdy uzyskanie rozwodu nie jest zbyt 
trudne, trwałość małżeństwa leży w rękach samych małżonków i jest decyzją 
podejmowaną na nowo każdego dnia. Każdego dnia na nowo trzeba rozwiązywać 
powstałe konflikty, odkrywać wspólne wartości i ponawiać wzajemny z siebie 
dar.
  Niektórzy ludzie sądzą, że miłość musi przychodzić bez wysiłku, nie chcą 
o nią zabiegać, gdyż wydaje im się, że trud w to włożony niszczy szczęście. 
Tymczasem naprawdę najcenniejsze jest dla nas to, czemu poświęciliśmy 
najwięcej czasu, trudu i wyrzeczeń. Podobnie miłość - z największym 
staraniem pielęgnowana, staje się najwartościowsza.
  Znalezienie we współmałżonku prawdziwego towarzysza życia i pomocy "sobie 
podobnej" jest tak cenne, że wynagradza wszelki wysiłek. Oczywiście, żeby 
ten wysiłek był naprawdę owocny, musi pochodzić od obu stron. Nie daje nam 
radości życzliwość wymuszona czy pamięć wywalczona. Lepiej nie tyle domagać 
się dla siebie, co dawać współmałżonkowi, wspólnie nie dopuszczać do 
żadnego dnia, który dzieli. Każdy może łączyć, jeśli oboje współmałżonkowie 
bardziej niż na siebie będą się nastawiali na drugiego, modląc się słowami 
modlitwy franciszkańskiej:
  Spraw, abyśmy mogli
  nie tyle szukać pociechy,
  co pociechę dawać;
  nie tyle szukać zrozumienia,
  co rozumieć;
  nie tyle szukać miłości,
  co kochać;
  albowiem dając - otrzymujemy.
  
  
  
  
  "Wszystko będzie wam dodane"
  
  Na temat związku między religijnością małżonków a ich zadowoleniem z 
małżeństwa istnieją różne opinie. Bodaj najczęstsze jednak jest chyba 
przekonanie, że są to sprawy osobne, od siebie niezależne. Rzecz jest 
trudna do rozstrzygnięcia empirycznego, bo zarówno religijność, jak 
szczęście małżeńskie, nie są łatwe do badania metodami psychologicznymi. Do 
pewnego stopnia jednak można je określić.
  Wynik prowadzonych na ten temat badań w naszym seminarium psychologii 
rodziny był zaskakująco wyraźny, gdyż związek okazał się statystycznie 
bardzo istotny (czyli, że nie mógł być następstwem przypadku): małżonkowie 
religijni byli dużo częściej zadowoleni z małżeństwa od niereligijnych. 
Dotyczyło to nie tylko zgodności przekonań między małżonkami, ale ich 
treści, to znaczy, że małżonkowie niereligijni - choćby posiadali podobne 
pod tym względem postawy - rzadziej byli zadowoleni.
  Zastanawiać się można, dlaczego religijność ma taki wpływ na powodzenie 
małżeństwa. Jednym z wyjaśnień jest porównanie oczekiwań od małżeństwa osób 
religijnych i niereligijnych. Oczekiwania te zostały zbadane w podziale na 
następujące grupy: seksualne, emocjonalne, opiekuńcze, partnerstwa 
intelektualnego i materialne. Jak się okazało, z tego punktu widzenia osoby 
religijne i niereligijne nie różnią się między sobą: i jedne i drugie 
oczekują od małżeństwa zaspokojenia swoich potrzeb we wszystkich 
wymienionych dziedzinach.
  Różnią się natomiast bardzo wyraźnie przy podziale oczekiwań z punktu 
widzenia nastawienia na siebie, na współmałżonka i współdziałanie. 
Oczekiwania "dla siebie" były takie same u osób religijnych i 
niereligijnych, natomiast oczekiwania "dla drugiego" i "dla nas" były dużo 
wyższe u religijnych.
  To właśnie podejście do małżeństwa wydaje się być przyczyną dużo 
większego zadowolenia z małżeństwa osób religijnych. Oczekiwania "dla 
siebie" są zupełnie naturalne, jeżeli jednak nie są połączone z 
nastawieniem na świadczenie dobra drugiemu, zatrzymują miłość małżeńską na 
poziomie miłości dziecka, które wszystkiego oczekuje dla siebie, a osoba 
ukochana (najczęściej matka) jest tym, kto ma zaspokajać jego pragnienia. 
Taki układ, naturalny w pierwszych miesiącach życia, nie wystarcza w 
związku osób dorosłych, które stają się szczęśliwe dopiero dzięki 
wzajemnemu obdarzaniu i współdziałaniu.
  Nastawienie do własnego małżeństwa związane jest też z bardziej 
teoretyczną wizją małżeństwa i warunków jego powodzenia, które każdy sobie 
wytwarza. Między osobami religijnymi i niereligijnymi i tu zachodziły 
charakterystyczne różnice. Niereligijni rzadziej niż religijni uważali za 
ważne dla szczęścia małżeńskiego wzajemną wierność, zaufanie, umiejętność 
przebaczenia, wzajemne okazywanie miłości i troskliwość, wspólne 
wychowywanie dzieci. Jedynie "pozytywna ocena współmałżonka" była częściej 
podkreślana przez niereligijnych i to właśnie wydaje mi się warte 
szczególnego zastanowienia.
  Można by przypuszczać, że w opinii tej grupy pozytywna ocena 
współmałżonka jest niezbędna dla świadczenia mu miłości, troskliwości itd. 
Wydaje się to dla powodzenia małżeństwa bardzo niebezpieczne, gdyż w miarę 
upływu czasu na ogół jakaś cecha małżonka przestaje się podobać, jakieś 
postępowanie zaczyna drażnić, co powoduje zachwianie pozytywnej oceny. 
Wiele konkretnych zachowań małżonka może się nie podobać, nie powinno to 
jednak podważać jego ogólnej akceptacji jako towarzysza życia. Jeżeli w 
którymś momencie człowiek przekona się, że jego współmałżonek ma jakąś 
brzydką cechę, nie musi jej akceptować, ale może go kochać mimo to. Nawet w 
sytuacji zdecydowanego nastawienia na dobro drugiego i na współdziałanie 
może się zdarzyć moment, w którym druga osoba sprawi zawód. Wtedy mimo 
negatywnej oceny konkretnego zachowania, spójność małżeństwa może być 
utrzymana dzięki przebaczeniu. Dlatego częstsze podkreślanie wzajemnej 
umiejętności przebaczania w grupie osób religijnych staje się szczególnie 
znaczące. Przenosi punkt ciężkości z oczekiwań dotyczących własnego dobra 
na dobro drugiego w sytuacji trudnej i wymagającej wysiłku. Przy takim 
widzeniu małżeństwa cele jednej strony stają się celami wspólnymi, a dobro 
jednego z małżonków dobrem wspólnym.
  Tworzenie dobra wspólnego nie oznacza podporządkowania jednostki 
wspólnocie. Nie chodzi też o podporządkowanie jednostek jakiemuś celowi 
zewnętrznemu, ale o współdziałanie. Jedna osoba wybierając dobro drugiej 
jako własne, swoimi czynami wzbogaca wspólnotę. Jan Paweł II nazywa to 
współuczestnictwem. Współuczestnictwo nie jest poświęceniem czy 
przekreśleniem jednostki, ale sposobem jej rozwoju.
  To nastawienie na współdziałanie wyjaśnia chyba częstsze zadowolenie z 
małżeństwa osób religijnych, zwłaszcza jeśli oboje małżonkowie są 
religijni. Jest ono zgodne z chrześcijańskim modelem małżeństwa, uważającym 
małżeństwo za związek nierozerwalny, w którym małżonkowie świadczą sobie 
wzajemnie dobro i współdziałają dla dobra innych, a co można określać jako 
wspólnotę życia i miłości. Jeżeli taką wspólnotę uda się małżonkom 
zrealizować, to - choćby wiązało się z dużym wysiłkiem - daje poczucie 
zadowolenia.
  Poczucie szczęścia i zadowolenia nie jest celem samym w sobie, ale 
konsekwencją osiągnięcia celów. W miarę rozwoju człowiek uczy się coraz 
bardziej przeżywać przyjemność jako skutek osiągania trudnego do zdobycia 
dobra. Jeśli oboje małżonkowie dążą do wspólnego dobra, jako skutek tego 
przeżywają poczucie zadowolenia.
  Oczywiście nie chciałabym, żeby to zabrzmiało jak reklama: "Bądź 
religijny, a będzie ci się dobrze działo". Ostateczny wniosek z opisanych 
badań jest raczej zbieżny ze słowami Ewangelii: "Starajcie się naprzód o 
Królestwo [Boga] i Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane" 
(Mt 6, 33).
  
  
  
  Miłość niezazdrosna
  
  W zbiorze wierszy dla dzieci Juliana Tuwima jest opowieść o małżeństwie 
słowików:
  Płacze pani słowikowa w gniazdku na akacji
  bo pan słowik przed dziesiątą miał być na kolacji.
  Tak się godzin wyznaczonych pilnie zawsze trzyma,
  A tu już po jedenastej, a słowika nie ma.
  
  Pani słowikowa odgrzewa świetne dania i niepokoi się o męża.
  
  Nagle zjawia się pan słowik, podśpiewuje, skacze,
  Gdzieś ty latał, gdzieś ty fruwał, przecież ja tu płaczę.
  A pan słowik słodko ćwierka, wybacz moje złoto,
  ale wieczór taki piękny, że szedłem piechotą.
  
  Kiedy się odgrzewa obiad po raz trzeci czekając na kolejnych domowników, 
kiedy samotnie robi się pranie, sprzątanie, myje dzieci i wreszcie z 
zamykającymi się z senności oczami zasiada do przyszywania oberwanych 
guzików, wtedy mąż - słowik, wracający radosny i przejęty różnymi ważnymi 
sprawami, staje się wrogiem numer jeden. Wydaje się człowiekiem nieczułym i 
nieodpowiedzialnym i szybkie uświadomienie mu tego faktu uważa się za 
najpilniejsze zadanie. I wtedy okrzyk pani słowikowej: "Gdzieś ty latał, 
gdzieś ty fruwał, przecież ja tu płaczę!" - jest całkiem naturalny.
  Ale kiedy wraca się do domu z głową pełną pomysłów i ciekawych przeżyć 
wywołanych przeprowadzoną rozmową, obejrzanym filmem, wysłuchanym kazaniem 
czy po prostu pięknem wieczoru i zaraz w progu zostaje się oblanym kubłem 
zimnej wody, pani słowikowa wydaje się małostkowa, a dom miejscem 
nieciekawym i przygnębiającym. Wtedy chciałoby się z niego uciec jak 
najprędzej i wracać jak najrzadziej. Wtedy rozpoczyna się konflikt, w 
którym trudno rozstrzygnąć, kto ma rację, bo słuszność wydaje się być po 
tej stronie, od której się akurat patrzy. To, że dziś podział obowiązków 
nie jest tak jednoznaczny jak w rodzinie słowików, wcale nie ułatwia 
sytuacji, bo rolę oblewanego zimną wodą słowika może pełnić raz mąż, raz 
żona. Może się wytworzyć sytuacja, że wspólny dom jest tylko miejscem 
wykonywania żmudnych obowiązków i wzajemnego obrzucania wymówkami, a oboje 
małżonkowie rozkwitają dopiero w swojej pracy zawodowej czy w towarzystwie 
swoich "osobnych" przyjaciół.
  Byłam kiedyś na przyjęciu, na którym najweselszym i najrozmowniejszym 
gościem był mój kolega. Żona została w domu z małymi dziećmi. Zaszłam do 
nich na drugi dzień. Skwaszony pan domu nie przypominał wcale siebie samego 
z poprzedniego wieczoru. Pomyślałam, że już widocznie "odpokutował" za 
przyjemność - "Gdzieś ty latał, gdzieś ty fruwał?" Niby było to uzgodnione, 
a jednak rozbawiony mąż wracający do swej smutnej żony jakoś nie pasuje. 
Ktoś musi się dostosować: albo słowikowa musi zacząć się śmiać razem z 
mężem, albo słowik przyłączy się do płaczu.
  Jeżeli będzie się to powtarzać często, słowik będzie gasić swoją radość 
już przed wejściem do domu i od progu zacznie narzekać na przemęczenie, 
brak czasu i choroby. Jeżeli słowik - czy to mąż, czy żona - będzie zawsze 
karany za swoje "fruwanie", będzie się starał je ukryć. Zamiast podzielić 
się swym pięknym przeżyciem, będzie je zatrzymywał dla siebie. Może się 
wytworzyć sytuacja, w której obie strony będą przeżywać rzeczy piękne i 
ciekawe, ale osobno, ukrywając je wzajemnie przed sobą, bojąc się zazdrości 
partnera. To też może być zazdrość - niepokój o wyłączność seksualną nie 
jest jej jedyną formą. A zazdrość niszczy zaufanie. A miłość jest 
niezazdrosna. Jeśli robimy się smutni i zdenerwowani w domu, a radośni i 
twórczy poza domem, trzeba sprawę natychmiast przemyśleć. Może uda się nam 
ją obrócić o sto osiemdziesiąt stopni? Może zamiast zazdrośnie, siłą 
"ściągać na ziemię" - czyli do domowych kłopotów - współmałżonka, który 
akurat przeżywa coś pięknego, próbujmy włączać się w te przeżycia i w ten 
sposób rozszerzać swój świat.
  Dlaczego mamy się dzielić tylko kłopotami? Dzielmy się także tym, co 
radosne i najpiękniejsze. Może okazać się wtedy, że mamy więcej wspólnego, 
nawet niż myśleliśmy. Może nie musimy, w obawie o zazdrość, kryć swoich 
najważniejszych przeżyć; spróbujmy je dzielić i uczyć się wzajemnie tego, 
co mamy w sobie najlepsze. Kiedy widzimy, że nasz współmałżonek przeżywa 
coś ciekawego, nie burzmy jego radości narzekaniem. Postarajmy się dać mu 
na to czas. Pozwólmy mu opowiedzieć i posłuchajmy uważnie. Jego radość może 
być naszą radością, jeśli się w nią włączymy. Wtedy i nasz słowik łatwiej 
przyjmie uwagę, że jednak pewne rzeczy muszą być w domu zrobione koniecznie 
i że trzeba ich wykonanie rozsądnie między siebie podzielić.
  A kiedy, jak słowik, podziwiamy właśnie coś pięknego lub przeżywamy coś 
ważnego, pamiętajmy, że tymczasem ktoś pełni w domu naszą wspólną służbę. 
Pomyślmy o tym, że może ten ktoś nie interesuje się tym co my, nie z powodu 
duchowego ubóstwa, ale z braku czasu i sił. Zastanówmy się, ile naszej winy 
jest w tym, że "nie ma z nim o czym mówić" i cośmy zrobili, żeby było 
inaczej. Czy próbowaliśmy włączyć współmałżonka w te sprawy, czy staraliśmy 
się tak zorganizować życie, żeby to było możliwe.
  Czasem da się najpierw wspólnie wykonać pewne prace domowe, a patem razem 
wyjść na spacer czy do przyjaciół. Bardzo niedobry jest zwyczaj wychodzenia 
z domu "na zmianę". Trzeba przynajmniej od czasu do czasu poprosić kogoś z 
rodziny czy sąsiadów o pomoc lub nawet taką pomoc opłacić, żeby przeżyć 
wspólnie jakąś przyjemność, iść razem do kina lub po prostu spokojnie 
porozmawiać.
  Po to, żeby móc wspólnie przeżywać nie tylko kłopoty, ale i radości, 
warto ponieść nawet duży wysiłek organizacyjny i finansowy. Gdy jest to 
jednak naprawdę niemożliwe, włączajmy się wzajemnie w swoje radości, bo 
małżeństwo jest wspólnotą nie tylko na złe, ale i na dobre dni.
  
  
  
  Inny mąż
  
  Młodzi ludzie sami dziś wybierają sobie współmałżonka. Nikt nikogo nie 
przymusza - a jednak nie zawsze mężem zostaje ten najbardziej upragniony, a 
różne sytuacje życiowe skłaniają do małżeństwa z kimś innym. Można by tu 
powiedzieć, że przede wszystkim należy się zastanowić przed ślubem i że 
chęć ucieczki od rodziców, zmiany otoczenia, współczucie dla partnera, chęć 
zrobienia komuś na złość itd., itd., nie powinny być motywami 
wystarczającymi do małżeństwa. Jeśli jednak jest ono już faktem, a mężem 
nie jest ten wymarzony i wytęskniony, za późno mówić o tym, co należało 
zrobić wcześniej. Raczej należy się zastanowić nad tym, co robić teraz.
  Sigrid Undset w noweli "Pani Hjelde" pisze: "W ten czy w inny sposób 
zawsze tracimy nasze dzieci. Twarzyczkę tego dziecka, które tu śpi, także 
stracimy niebawem. Z dnia na dzień będzie się ona zmieniała, krzepła, aż z 
chłopczyka wyrośnie mężczyzna. Tylko dziecko, które umarło, nie zmieni się 
nigdy [...] Dlatego pewnie każda matka uważa, że dziecko, które zmarło, 
było najdoskonalszym dziecięciem. Tylko strata pozostaje wieczystą 
własnością".
  Podobnie jest ze stratą człowieka ukochanego, z którym z tych czy innych 
względów musiało się rozstać. Mimo upływu lat zostaje w pamięci taki, jaki 
był kiedyś: zawsze młody, dobry i piękny. Pokazał to znakomicie reżyser 
filmu Noce i dnie. Człowiek kochany przez Barbarę jeszcze przed ślubem, 
powracał w marzeniach zawsze młody, szczupły i roześmiany, w nieskazitelnie 
białym ubraniu, z naręczem kwiatów. Zawsze taki sam, podczas gdy samej 
Barbarze i jej mężowi przybywało lat, siwych włosów i tuszy, a życie niosło 
troski i kłopoty. Obraz we wspomnieniu pozostał tak piękny, jak był kiedyś 
w oczach młodziutkiej Barbary, choć przecie i tamten człowiek zestarzał się 
tymczasem i on musiał się zmienić i on na pewno przeżywał trudności. Ale 
tak jest, że tylko strata pozostaje naszą wieczystą własnością. Nie należy 
więc silić się na zniszczenie pięknego obrazu, on i tak zostanie 
nienaruszony. Można zatrzymać go jako swoją własność, ale trzeba zrozumieć, 
że jest nierealny, a energię zwrócić na znalezienie dobrych cech w tym, 
który naprawdę został naszym towarzyszem życia.
  Patrząc na "Noce i dnie" chciałoby się zawołać do Barbary: "Tamten obraz 
jest tylko pięknym wspomnieniem, spójrz na swego męża, zobacz, ile on ma 
zalet i jakie wartości, nie marnuj tego, co masz!" Dzieci nieraz wołają do 
filmowych bohaterów: "Uważaj!" Ale podobnie jak aktorzy na ekranie nie 
zwracają uwagi na ich głos, tak i my bardzo często nie chcemy popatrzeć na 
własnego współmałżonka właśnie w taki życzliwy sposób.
  Człowieka, z którym się jest stale, obserwuje się w różnych sytuacjach - 
także chorego, zmęczonego, zdenerwowanego. Osobę, która nie została 
wybrana, zachowuje się w pamięci jakby zakonserwowaną; taką, jaka była, gdy 
się z nią stykało kiedyś, a więc zwykle młodszą, weselszą, świeżo uczesaną 
itd. Dziś jest już inna, a jeżeli się z nią nawet spotyka, to też w innych 
niż ze swoim współmałżonkiem sytuacjach. Porównywanie jest więc 
bezsensowne.
  Może najtrudniej jest dostrzec wartość tego, co się ma blisko i na co 
dzień. Jeśli się jednak tego nie zrobi, nie można być szczęśliwym. Trzeba 
obdarzać współmałżonka uwagą, życzliwością i serdecznością. Przestać 
rachować, ile się w kontakcie z nim zyskuje, a ile traci, bo w małżeństwie 
nie ma zysków i strat osobnych, a szczęście nie polega na równowadze zysków 
obu stron. Małżeństwo można porównać do gry w brydża, gdzie partnerzy liczą 
lewy wspólnie. Jeśli jeden z nich chciałby zebrać sam jak najwięcej, 
przegrywają oboje. Sztuka polega na takim wychodzeniu, by partner mógł 
zdobyć lewę. Wygrane liczą się razem.
    Dzieci i wychowanie
  
  Powołanie do rodzicielstwa
  
  Są na świecie sprawy, które trzeba wykonać. Są zadania, które trzeba 
spełnić. Niepodjęcie ich stanowiłoby jakąś lukę - istotny brak. To są 
powołania. Czasem wyraźnie odczuwamy, że do któregoś zadania Bóg nas woła, 
czasem po prostu tak jakoś wychodzi, że je podejmujemy. Kiedy jednak 
podejmiemy jakieś zadanie, zawiążemy jakieś związki, wtedy związki te stają 
się nieodwołalne i zadania niezbywalne. Powołanie dotyczy zawsze jakichś 
funkcji, sposobu realizacji życia, a nie posiadania czegoś.
  Jednym z zadań społecznych jest wprowadzenie na świat nowych pokoleń. To 
zadanie podejmują rodzice. Jego podjęcie jest dobrowolne, ale gdy życie 
dziecka już się rozpoczęło, związek z nim jest już nieodwołalny. Powołanie 
rodzicielskie nie polega na posiadaniu dzieci, ale na pełnieniu funkcji 
rodzicielskich: bycia ojcem i matką. Człowiek nie musi podjąć tego 
powołania, ale od momentu dania życia dziecku związek między matką a 
dzieckiem już po prostu istnieje, nawet gdyby matka je zabiła; relacja 
między ojcem a dzieckiem jest faktem, nawet gdyby ojciec o życiu dziecka 
nie wiedział. Dziecko, które już rozpoczęło życie, powinno być przez 
rodziców wydane na świat w sensie fizycznym i w sensie psychicznym - 
inaczej jest to porzucenie powołania już podjętego.
  Można mówić o powołaniu do różnych funkcji, np. można być ogrodnikiem z 
powołania (choć nie można powiedzieć, że ma się powołanie do posiadania 
ogródka). Nie zrealizowane powołania zawsze są czymś smutnym. Jeśli jednak 
powołanie dotyczy osób, jego zdradzenie staje się czymś tragicznym.
  Realizacja powołania jest zawsze procesem długim, w którym są okresy 
łatwe i trudne - czas radości i zwątpień. To samo dotyczy powołania 
rodzicielskiego. Rodzicielstwo - to wydawanie dzieci na świat. Odbywa się 
ono etapami. Pierwszy okres to życie przed urodzeniem, kiedy rodzice 
przyjmują dziecko. Tylko matka może je urodzić, ale postawa ojca ułatwia 
albo utrudnia matce przyjęcie dziecka. Dlatego decyzja rodzicielska jest 
wspólna. Ojciec będący naturalnym opiekunem dziecka powinien tę funkcję 
pełnić także w tym najwcześniejszym okresie jego życia.
  Dziecko urodzone, nadal potrzebuje opieki. Jednak opieka fizyczna - choć 
niezbędna - nie jest najważniejsza, lecz wytwarzające się przy jej okazji 
związki między rodzicami a dzieckiem. Czasem rodzice sądzą, że póki dziecko 
jest małe, wszystko jedno kto się nim opiekuje, bo dziecko i tak nic nie 
rozumie. Uważają, że spełniają swoje obowiązki, jeśli dadzą dziecku jeść, 
zapewnią mieszkanie, ubranie, zabawki itp. W rzeczywistości to nie 
wystarcza. Żeby dziecko mogło się dobrze rozwijać, musi być otoczone 
miłością i musi odczuwać, że do kogoś należy, jest dla kogoś najważniejsze. 
Dzieci, które nie mają rodziców albo których rodzice nie chcą się nimi 
opiekować, muszą się wychowywać w zakładach opiekuńczych. Mają zaspokojone 
potrzeby fizyczne i sytuację materialną lepszą niż w niejednej rodzinie, a 
jednak rozwijają się gorzej, bo choć otoczone są dobrą opieką, nie mają 
nikogo, kto by je kochał i komu byłyby potrzebne.
  Dziecko w czasie pierwszego dzieciństwa uczy się najważniejszych ludzkich 
umiejętności: chodzenia na dwóch nogach, posługiwania się ręką, mowy. 
Jeżeli w tym okresie nie ma możności nabycia tych sprawności, bardzo trudno 
to potem nadrobić. Równie trudne do nadrobienia są braki w innych 
sprawnościach, zewnętrznie mniej może rzucających się w oczy: miłości i 
aktywności.
  Gdyby do dziecka nie odzywać się, nie nauczyłoby się mówić. Gdyby nie dać 
dziecku żadnych zabawek czy innych przedmiotów, którymi może manipulować, 
nigdy nie nauczyłoby się posługiwać ręką jak ludzie. Podobnie jeżeli 
dziecko nie będzie miało nikogo bliskiego, nie nauczy się nawiązywać 
życzliwych kontaktów. Rodzice myślą czasem, że jeśli pracują dla dziecka, 
to jest najlepszy wyraz ich miłości. Ale dziecko nie może tego zrozumieć. 
Ono musi odczuwać bezpośrednio troskliwą obecność rodziców. I dzieje się 
wówczas coś więcej niż to, że sami kochają dziecko - oni pozwalają mu się 
pokochać.
  Rodzice przez aprobowanie i pochwalanie dziecka za podejmowanie najpierw 
prostych, potem coraz bardziej skomplikowanych czynności, zachęcają je do 
wysiłków, a jednocześnie umacniają wiarę we własne siły. W ten sposób uczy 
się aktywności. I w tej nauce pierwsze lata życia są najważniejsze, ale 
trwa ona długo. Długo trzeba czekać, aż dziecko nauczy się trudnej sztuki 
decydowania za siebie. Początkowo "trenuje"  w bezpiecznej bliskości 
rodziców, którzy zachęcając do samodzielności są jednocześnie gotowi do 
pomocy. Gdy młody człowiek umie już aktywnie podejmować odpowiedzialność za 
swoje życie i nawiązywać pozytywne kontakty z innymi ludźmi, jest już 
przygotowany do ostatecznego wyjścia na świat.
  Powołanie nigdy nie dotyczy posiadania czegoś. Nie po to jest się 
rodzicami, żeby mieć dzieci, ale po to, żeby dzieciom dać możność wyjścia w 
świat. W Księdze Rodzaju czytamy pierwsze w Piśmie Świętym słowa odnoszące 
się do rodziców: "opuści człowiek ojca i matkę". Więc po to mamy dzieci, 
żeby nas opuszczały - nie dla siebie.
  Opuścić to nie znaczy porzucić, pogardzić, zapomnieć. Opuścić to raczej 
usamodzielnić się tak dalece, żeby żyć na własną odpowiedzialność i być 
zdolnym do podjęcia odpowiedzialności za innych. Rodzice mają być 
opuszczeni, ale nie z braku miłości, lecz dla podjęcia nowych zadań.
  Rodzice przez swoją miłość dają dziecku możliwość rozwoju, okazję do 
nauczenia się miłości. Wspólnie wypełniają swoje rodzicielskie powołanie: 
przyjęcia dziecka i dania mu szansy rozwoju, aż stanie się samodzielne. 
Powołanie rodzicielskie jest wspólne, ale jego realizacja u kobiety i 
mężczyzny nieco odmienna. W szerokim sensie oboje rodzice rodzą dziecko na 
świat, oboje są rodzicielami, jednak co innego znaczy być matką, a co 
innego być ojcem.
  
  
  
  Być matką
  
  Co to znaczy być matką? Być matką to znaczy rodzić dziecko, wydać dziecko 
na świat, przekazać dziecko światu. Wydać dziecko na świat to nie tylko 
stosunkowo krótka jednorazowa czynność, to proces długi i złożony. Żeby 
dziecko na świat wydać, trzeba je najpierw przyjąć. Przyjąć - czyli dać 
możność rozwoju do takiego poziomu, w którym będzie mogło żyć już 
samodzielnie. Tylko matka może malutkiemu, całkowicie bezradnemu 
człowieczkowi, dać tę szansę.
  Chrystus powiedział, z czego będziemy sądzeni na sądzie ostatecznym: 
czyśmy dali pomoc tym, którzy jej potrzebowali - głodnym, nagim i 
bezdomnym. Najbardziej potrzebujemy pomocy w pierwszych miesiącach życia, 
kiedy nic sami dla siebie zdobyć nie możemy, kiedy nikt poza matką nie może 
nas wspomóc i przyjąć do swego domu i kiedy ciało matki jest jedynym domem, 
w którym możemy żyć.
  Moment rozpoczęcia ludzkiego życia z cząstki ciała matki i ojca i z 
tchnienia Bożego dokonuje się w tajemnicy i nie jest znany nawet matce, ale 
wkrótce ona pierwsza zdaje sobie z tego sprawę. Dziecko kilkutygodniowe 
jest malutkie, ale ma już bijące serce, mózg wysyłający impulsy nerwowe, 
określoną płeć i dość znaczną ruchliwość. Fika sobie i pływa w otaczających 
je wodach płodowych i wcale o tym nie wie, że wtedy dokonuje się drugi 
tajemniczy moment - przyjęcia go przez matkę. Wtedy świadomie decyduje ona 
o przyjęciu dziecka do domu swego ciała. Może to być decyzja łatwa, 
oczywista i radosna, może być trudna i połączona z niepokojem, a nawet 
rozpaczą, ale zawsze jest cenną decyzją macierzyńską, warunkującą wszystko 
to, co może się zdarzyć później. Dziecko przyjęte przez matkę może opuścić 
jej ciało, gdy będzie na to czas i rozpocząć oddzielne życie. Dziecko nie 
przyjęte, nigdy w świat nie wejdzie, stanie się tylko żałosnym szczątkiem 
niespełnionych możliwości. Jego matka nie chciała mu być domem; była matką 
tylko przez kilka tygodni i macierzyństwo to skończyło się tragicznie. 
"Byłem bezdomny, a nie przyjęliście mnie".
  Dziecko przyjęte może rosnąć i rozwijać się do czasu, gdy ciało matki nie 
będzie mu już na dom potrzebne, gdy będzie zdolne do życia fizycznego poza 
jej organizmem. Matka nie przyjmuje dziecka po to, by je mieć w sobie, czy 
dla siebie, ale po to, by dać mu szansę wyjścia w świat, gdy będzie już do 
tego przygotowane. Przyjmuje, by wydać na świat - urodzić.
  Poród fizyczny nie kończy roli matki. By dziecko mogło wejść w świat nie 
tylko poprzez odrębność fizyczną, musi zdobyć samodzielność nie tylko 
fizjologiczną (oddychanie, odżywianie itd.), ale też samodzielność 
psychiczną: decydowanie, działanie, wchodzenie w kontakty społeczne. Dla 
jej osiągnięcia również konieczne jest uprzednie przyjęcie przez matkę. By 
dziecko mogło kochać innych, musi wpierw nasycić się miłością matki.
  Tadeusz Żychiewicz w "Genesis" pisze o nagości ludzi przed grzechem 
pierworodnym jako o obrazie ich bezpieczeństwa: nagi, czyli odsłonięty. 
Teraz musimy się osłaniać, zakrywać i maskować, bo nie jesteśmy bezpieczni. 
Szczególnie w pierwszych latach życia nagi to nie tyle co nieubrany, ale 
potrzebujący ochrony i bezpieczeństwa. Ciepło bezwarunkowej miłości 
macierzyńskiej daje dziecku to poczucie bezpieczeństwa, pozwalające na 
dalszy rozwój. Jego brak wywołuje chorobę sierocą i objawia się gorszym 
rozwojem fizycznym i psychicznym, a przede wszystkim nieumiejętnością 
nawiązywania kontaktów z innymi ludźmi.
  Dziecko nie przyjęte w krąg miłości matki też staje się niejako 
poronionym, płodem - zdolnym wprawdzie do życia fizycznego, ale niezdolnym 
do normalnego życia psychicznego. Dzieci urodzone, ale nie przyjęte przez 
matkę - to sieroty społeczne tułające się po domach dziecka, a czasem nawet 
po własnym domu rodzinnym. "Byłem nagi, a nie odzialiście mnie".
  Ludzie wyrastający z takich dzieci całe życie szukają miłości dla siebie 
i na sobie się koncentrują, bo nigdy nie czuli się tak bezpiecznie, by 
wyjść "poza siebie". Nie są zdolni do życia psychicznego prawdziwie 
samodzielnego, to znaczy polegającego nie tylko na braniu, ale także na 
obdarzaniu. Na szczęście zdarzają się kobiety zdobywające się na to, by 
przyjąć dziecko urodzone przez inną i podjąć dalszy etap rodzenia - 
przygotowywania do wyjścia w świat przez nawiązanie bliskiego związku i 
przekazanie najważniejszych wartości.
  Żeby dziecko stało się zdolne do prawdziwej samodzielności - dojrzałych 
decyzji, odpowiedzialności za własną rodzinę, działania dla dobra innych - 
musi się nauczyć przede wszystkim miłości. Tej najważniejszej w życiu 
umiejętności matka uczy tak samo jak np. chodzenia. Zawiłej sztuki 
stawiania kroków nie można nauczyć dziecka przez wykład czy pouczenie. 
Potrzebne są tu trzy czynniki: odpowiednie warunki zewnętrzne, przykład i 
zachęta.
  Odpowiednie warunki do chodzenia to przestrzeń w miarę obszerna i równa. 
Dziecko zawinięte w becik, czy umieszczone na pierzynie w ciasnym łóżeczku, 
nie może nauczyć się chodzić. Każda matka wie to doskonale i stawia dziecko 
na podłodze. Dziecko zaś próbuje chodzić, bo widzi, że rodzice chodzą nie 
na czworakach, ale na dwóch nogach - to element przykładu. Wreszcie 
przychodzi moment decydujący. Matka wyciąga ręce i woła: "Chodź!" I dziecko 
odważa się zaryzykować w bezpiecznym zasięgu matczynych rąk.
  Podobnie uczy się miłości. I tu konieczne są warunki umożliwiające tę 
naukę. Matka - pierwsza osoba, do której dziecko zwraca się z życzliwością, 
musi być po prostu dostępna. Jeżeli nigdy nie ma jej w domu, jeżeli nie ma 
czasu, by popieścić, pobawić się i porozmawiać - żadne pouczenia nie 
pomogą. I tu potrzebny jest przykład: matka darząc dziecko miłością, 
kochając męża i innych członków rodziny, daje wzór życzliwego odnoszenia 
się do ludzi. I wreszcie zachęta. Każdy związek z drugą osobą jest jakimś 
ryzykiem, każde obdarzenie - oddaniem czegoś z siebie. W poczuciu 
bezpieczeństwa stworzonym przez matkę można się na to odważyć.
  Gdy dziecko umie już kochać, to znaczy nie tylko oczekiwać miłości od 
innych, ale aktywnie działać dla ich dobra, może już odejść od matki. Może 
zwrócić się do innych ludzi, kompetentnych w określonych sprawach, jak 
zrobił dwunastoletni Jezus w świątyni rozmawiając z uczonymi o sprawach 
Bożych, wejść odważnie już w swoje własne życiowe sprawy, "opuścić ojca i 
matkę", by połączyć się ze współmałżonkiem. Matka, która nie chciałaby do 
tego opuszczenia dopuścić, byłaby jak kobieta nie chcąca urodzić dziecka po 
dziewięciu miesiącach ciąży. Matki nie rodziły nas dla siebie, ale po to, 
żebyśmy mogli od nich odejść. Oby sprawy, do których odchodzimy, były 
rzeczywiście sprawami Ojca niebieskiego.
  W porządku obiektywnym rola matki coraz bardziej maleje. Tylko ona może 
nas urodzić fizycznie; w sensie psychicznym wydaje nas na świat już nie 
sama. W wieku dojrzałym człowiek powinien być całkiem samodzielny. W 
porządku subiektywnym jest akurat odwrotnie. Nie uświadamiamy sobie 
potrzeby matki w życiu płodowym; w dzieciństwie - choć matkę kochamy - nie 
rozumiemy jeszcze, czym jest dla nas naprawdę. Dopiero w wieku dojrzałym 
potrafimy to pojąć.
  To ona służyła nam swoim ciałem, swoją pracą i swoją miłością, nie po to, 
by nas dla siebie zatrzymać. ale żebyśmy mogli od niej odejść. I teraz, 
kiedy jako ludzie już dorośli jesteśmy "dla innych" - dla współmałżonka, 
dla dzieci, dla zakładu pracy, kiedy to my dajemy, jesteśmy zobowiązani, 
służymy, opiekujemy się - ktoś jest dla nas. Matka choćby nawet była 
niedołężna, jest tą osobą, którą mamy dla siebie - bez żadnych warunków, 
niezależnie od tego, czy jesteśmy ładni, zdrowi i eleganccy, czy odnosimy 
sukcesy, czy nic się nam nie wiedzie, czy jesteśmy dobrzy, a nawet czy 
pamiętamy - zawsze wierna i kochająca. Teraz matka jest nam 
najpotrzebniejsza, bo dzięki niej możemy jeszcze choć czasem być jak dzieci 
bezbronni w swoim odsłonięciu, a jednak bezpieczni.
  
  
  
  Być ojcem
  
  Matka dziecko rodzi, karmi, chroni i wychowuje, a czym jest ojciec? Czy 
tylko elementem zakłócającym ten szczęśliwy związek, wprowadzając pewnego 
rodzaju trójkąt, czy jego rola ogranicza się do dania życia, a potem 
dawania na życie? Czasem tak się może czują ojcowie: uczynili żonę matką, 
teraz mają jeszcze ułatwiać jej to macierzyństwo i robią to, jeśli żonę 
kochają. A dziecko - ten owoc miłości - rośnie w lata i rozrasta się w 
sercu matki, zda się zajmując w nim miejsce męża. "Załatw sprawę i żegnaj" 
- spotykamy czasem takie ogłoszenie w urzędach. A w rodzinie? Co to znaczy 
być ojcem?
  Niektórzy ojcowie są jakby niepewni swej roli. Kochają dzieci i są przez 
nie kochani, ale jakby wątpią w znaczenie własnego specyficznego zadania w 
rodzinie. Tymczasem może właśnie to jest najważniejsze, że choć pierwszy 
związek dziecko nawiązuje z matką, nie pozostaje on jedyny. Może właśnie 
najważniejsze jest to, że dziecko nie pozostaje samo ze swoją pierwszą 
zachłanną miłością, ale od razu wchodzi w grupę społeczną, w której (nawet 
jeśli jest mała) relacje są skomplikowane.
  Grupa społeczna to zespół ludzi, w którym każdy zależy jakoś od każdego, 
a także każdy zależy od związków między pozostałymi. To że dziecko od razu 
wchodzi w grupę, powoduje zwiększenie liczby jego kontaktów o osobę drugą, 
od pierwszej odmienną, ale także wprowadza uzależnienie dziecka od relacji 
między tymi osobami. To czy rodzice kochają się i współdziałają ze sobą, 
czy są sobie wierni itd., choć pozornie odbywa się poza dzieckiem, ma dla 
jego sytuacji zasadnicze znaczenie. Już w grupie trzyosobowej układ relacji 
jest bardzo skomplikowany. Jeśli np. matka zajmuje się wyłącznie dzieckiem, 
wpływa to na jej kontakt z mężem, co znowu ma znaczenie dla dziecka.
  Dzięki obecności ojca dziecko od razu wchodzi w taki sposób życia, jaki 
jest naturalny dla człowieka - w grupie społecznej. Przez ojca jego kontakt 
ze światem wzbogaca się, bo dziecko jest kochane i samo kocha jeszcze jedną 
osobę, ale także dlatego, że widzi, że rodzice się kochają. Widzi, że nie 
tylko ono się liczy na świecie. Ojciec jest ważny dla matki, matka dla 
ojca, ale to nie budzi zazdrości, bo oboje rodzice kochają dziecko. Widzi, 
że w grupie trzeba się liczyć ze wszystkimi jej członkami, nie można żyć 
tylko dla siebie. Tak więc być ojcem, to od początku umieszczać dziecko we 
właściwym kontekście społecznym, stawiającym większe wymagania niż kontakt 
z jedną tylko kochającą osobą.
  Ważne jest też to, że ojciec jest mężczyzną. Właściwie takie stwierdzenie 
wydaje się prawie humorystyczne. W rzeczywistości jednak zdarzają się 
sytuacje, w których pierwszą grupę społeczną dziecka stanowią same kobiety: 
oprócz matki babcia, ciocia. Przede wszystkim bywa tak w rodzinach 
rozbitych i w domach dziecka, gdzie małe dzieci praktycznie rzecz biorąc 
nie widują mężczyzn, ale zdarza się też w rodzinach, w których ojcowie nie 
chcą podjąć swej roli lub są od niej odsuwani przez kobiety. Tymczasem, 
choć babcia może w pewnych sytuacjach zastąpić matkę, nie może zastąpić 
ojca, po prostu dlatego, że jest on mężczyzną.
  Wszelkie tradycyjne określenia cech osobowości rzekomo męskich i 
kobiecych nie bardzo potwierdzają się w praktyce, bo zależą raczej od 
konkretnej jednostki, a nie od płci. Bywają energiczne kobiety i czuli 
mężczyźni. Nie to jednak jest najważniejsze. Każda cecha nabiera przez płeć 
pewnego kolorytu, który - choć trudny do opisania - jest łatwo 
dostrzegalny, a w każdym razie odczuwany. Inna jest czułość matki i ojca, 
inna stanowczość kobiety i mężczyzny. Żeby dziecko weszło w świat normalny 
i rzeczywisty, taki w jakim naprawdę żyjemy, musi to być świat dwupłciowy, 
a nie tylko kobiecy.
  W tym świecie dziecko musi siebie określić - zidentyfikować swą płeć. 
Zarówno dla chłopców (przez naśladowanie), jak dziewcząt (przez 
odróżnianie) jest to niemożliwe inaczej jak przez kontakt z mężczyzną. Więc 
być ojcem - to umożliwić dziecku określenie swojej płci i roli w życiu, co 
decyduje później o możliwości szczęśliwego małżeństwa albo życia samotnego, 
ale bez kompleksów, w poczuciu zaakceptowania siebie.
  Już te dwie podstawowe sprawy dokonujące się w dzieciństwie tak wczesnym, 
że ledwo dosięganym pamięcią, łączą się z pewnymi wymaganiami. To nie 
znaczy, że matka kocha, a ojciec wymaga. Matka też stawia żądania, na co 
dzień może nawet liczniejsze (umyj ręce, wytrzyj buty, wynieś śmieci), ale 
rolą matki jest przede wszystkim przyjmowanie dziecka - jakiekolwiek by 
było. Ojciec też dziecko przyjmuje i podobnie jak matka przyjmuje nie dla 
siebie, lecz by dać mu szansę usamodzielnienia się, ale samą swoją 
obecnością "podnosi poprzeczkę" żądając (poprzez zaistniałą sytuację) 
samookreślenia się i liczenia się z grupą.
  Być ojcem więc, to może także stawiać wymagania, podprowadzać pod zadania 
coraz trudniejsze, ale jednocześnie umożliwiać ich realizację przez stałą 
życzliwą bliskość. Ta bliskość ojca daje odwagę do pedejmowania prób coraz 
trudniejszych, do odejść coraz dalszych, aż wreszcie "opuści człowiek ojca 
i matkę".
  Są dzieci, których ojcowie dają im życie jakby mimochodem i nigdy 
naprawdę nie podejmują roli ojca. Człowiek sam niedojrzały, nie stawiający 
sobie wymagań, nie może spełnić roli ojca dla innych. Czasem funkcję ojca 
może przyjąć ktoś inny. Mężczyzna sam mający lub nie mający dzieci 
rodzonych - to nie ma znaczenia - może się stać ojcem dla dziecka 
porzuconego. Nie może go w tym zastąpić kobieta. Choćby dziecko miało 
matkę, babcię, ciocie i wychowawczynie, wychowuje się od początku w 
niekorzystnej sytuacji, jeśli nie ma ojca.
  Mężczyźni czasem nie zdają sobie z tego sprawy. Myślą, że ich rola 
zacznie się, gdy dziecko będzie duże. Oczywiście i wtedy ojciec jest bardzo 
ważny, ale nie bardziej niż wówczas, gdy dziecko jest wprawdzie malutkie, 
ale najintensywniej się rozwija. Chyba też z tej niewiedzy płynie po części 
fakt, że w wielu rodzinach odczuwa się brak ojca, nawet jeśli nie jest to 
rodzina rozbita, i że łatwiej jest znaleźć dla sierot społecznych zastępczą 
matkę niż zastępczego ojca.
  Być ojcem dzisiaj, kiedy mężczyzna nie jest jedynym żywicielem i panem 
rodziny, jest pozornie trudniej. Ojcowanie nie może polegać na wydawaniu 
poleceń i krzyku. Żeby spełnić tę rolę, trzeba samemu być dojrzałym i 
posiadać autorytet dzięki własnej wartości. Równocześnie jednak ojciec jest 
przez to dzieciom bliższy i właśnie ta bliskość stanowi ułatwienie w ich 
usamodzielnianiu się.
  Gdy to się dokona, dzieci mogą odejść. To jest moment sprawdzenia, czy 
rodzicom udało się spełnić swoją rolę. Jeśli dzieci odchodzą dla realizacji 
zadań swojego życia i własnego powołania, jest tak, jak być powinno. 
Realizować własne życie to nie znaczy porzucić. Teraz dopiero, w życiu 
dorosłym, rozumiemy, ile wzięliśmy z ojca i co mu zawdzięczamy. To on był 
blisko, zawsze gotów do pomocy, ale nie uprzedzający w niej naszych 
wysiłków, tak abyśmy mogli do wszystkiego dochodzić sami. Dziś możemy 
zobaczyć, że jednak nie całkiem sami, że był przy nas, że wymagał nie dla 
siebie, ale dla nas, a teraz też nic nie oczekuje od nas dla siebie, choć 
nadal nam towarzyszy "ciesząc się z cieszącymi i płacząc z płaczącymi".
  
  
  
  Słońce zajaśniało
  
  Celem wspólnego działania małżonków najczęściej są dzieci. Dzieci to 
wielka odpowiedzialność. Trzeba je uczyć i kochać, ochraniać i zostawiać 
swobodę, aby wreszcie od nas odeszły. Dzieci to wielka szansa rozwoju 
rodziców. One umacniają wspólnotę małżeńską i powodują, że rodzice 
przechodzą od postawy biorcy do postawy dawcy. Obecność dzieci w sposób 
naturalny uczy wyrzeczeń i myślenia o innych, nie o sobie. Świadomość 
naśladowania przez nie zachowania ludzi dorosłych budzi refleksję i 
obowiązek doskonalenia się. Ciekawość dziecięca każe się dokształcać i 
niekiedy powoduje przemyślenie na nowo przyjętych prawd i pogłębienie życia 
religijnego.
  Niosą więc dzieci ze sobą masę trudów i okazji do rozwoju rodziców, ale 
naprawdę nie dlatego je rodzimy. Chociaż bowiem są naszym obowiązkiem i 
naszą szansą, są także po prostu naszym szczęściem i słońcem w naszym domu.
  Urodziło się dziecko rumiane.
  Powiedziała woda misce,
  Miska - ławie,
  Ława - trawie,
  Trawa - łące,
  Łąka - słońcu.
  Słońce
  Zajaśniało.
  (Anna Kamieńska)
  
  Dlatego mamy dzieci.
  O szczęściu pisać trudno, ale przeżyć je łatwo. Gdy dziecko pierwszy raz 
się do nas uśmiechnie, gdy powie "mama", gdy powie "tata", weźmie za rękę i 
pokaże coś, co wydawało się nam zwyczajne, a widziane świeżymi oczami 
dziecka nabrało nowego znaczenia, wtedy wiemy już, jakie to szczęście. I 
wtedy chcemy mieć masę dzieci, tylko rozsądek i poczucie odpowiedzialności 
nam nie pozwala.
  Oczywiście może ktoś powiedzieć: to nieprawda, właśnie po pierwszym 
dziecku wielu ludzi nie chce mieć następnych. Ale moim zdaniem to po prostu 
dlatego, że swojego szczęścia nie zauważyli. I znowu ktoś może się śmiać: 
Czy szczęścia można nie zauważyć? Naturalnie myślę nie o szczęściu 
definiowanym przez filozofów, tak zawile, że w tym życiu w ogóle go nie ma. 
Myślę o takim szczęściu, które określić trudno, ale którego jakiś moment 
każdy może sobie przypomnieć. Może wypłynął nocą na jezioro, może wszedł na 
górę i rozejrzał się dookoła, może ktoś mu powiedział: "Dziękuję ci, 
pomogłeś mi naprawdę". To są chwile ziemskiego szczęścia; zwyczajnego, ale 
wspaniałego. Jednak takie chwile można przeoczyć. Można na przykład słuchać 
muzyki, a słyszeć tylko hałas, można wejść na górę i poczuć tylko, że się 
obtarło nogi. Jeśli się nie nauczy zauważać szczęścia, na szczycie góry nie 
będzie się czuło nic oprócz ciężaru plecaka i zmęczenia.
  Podobnie jest ze szczęściem obecności dziecka. Można go nie zauważyć, bo 
kłopotów jest z dzieckiem rzeczywiście więcej niż z wejściem na górę. 
Kłopotów jest dużo i warunki zewnętrzne rzeczywiście są często 
niesprzyjające. To one przysłaniają nam dziecko, tak jak temu, co nie umie 
patrzeć na widoki, ciężki plecak przysłania świat.
  Zaczyna się to od początku - od porodu. W naszych klinikach panuje 
atmosfera pośrednia między halą produkcyjną a poczekalnią dworcową i nikogo 
nie obchodzi to, że wśród hałasu i bieganiny odbywa się jakieś misterium. I 
bardzo często, nie przygotowane, rodzące po raz pierwszy dziewczyny, wśród 
towarzyszących przykrości, przegapiają to wielkie i piękne przeżycie. Mąż 
tymczasem biega, kupuje butelki i smoczki, wstępuje gdzieś z kolegą dla 
uczczenia wydarzenia, i też może przeoczyć to, co najważniejsze. A potem 
zaczynają się kłopoty, bo nie można dostać tego, czego się szuka, i nie ma 
pieniędzy na to, co można dostać.
  Bardzo łatwo przeoczyć swoje szczęście, jeśli się zrywa o szóstej rano, 
odnosi gdzieś dziecko, po pracy porywa je z powrotem do domu, kładzie spać, 
żeby rano znowu odnieść. Jeśli się lekkomyślnie odda swoje szczęście innym: 
pielęgniarkom, babciom, ciociom, gosposiom, może kto inny zostanie 
obdarzony pierwszym uśmiechem, może kto inny usłyszy pierwsze słowo, nie 
my. A jeśli dziadkowie wezmą dziecko na wychowanie, to trochę może żal, że 
dziecko woli babcię od mamy, ale nawet nie tak bardzo żal, skoro się już 
życie ułożyło inaczej, nadal po kawalersku i nawet się nie wie, co się 
straciło.
  Kiedy rozmawiam ze studentkami, które w czasie studiów powychodziły za 
mąż, urodziły dzieci i oddały je do dziadków, niepokoję się bardzo. Boję 
się, że one nie zauważą. To znaczy, kiedy po studiach wezmą dziecko do 
siebie, zauważą, że babcia je rozpieściła (a może ono po prostu będzie 
tęsknić do tego, kogo pokochało pierwszą miłością?). Zauważą na pewno ceny 
rajstopków i sweterków, bo tego przy pierwszej pensji nie spostrzec trudno, 
i zauważą wiele trudności wychowawczych, których może jeszcze nawet nie 
przeczuwają. A najważniejszego nie zobaczą. I to jest takie smutne.
  Bywa, że ojciec odkłada zajęcie się dzieckiem do czasu, gdy ono podrośnie 
na tyle, żeby można z nim porozmawiać, wziąć na mecz i do kina. Uważa, że 
trudno, żeby zajmował się czymś delikatnym, mokrym i wrzaskliwym. I 
najczęściej gdy chce już z dzieckiem porozmawiać, nie może z nim nawiązać 
kontaktu. Coś przepadło.
  A co robić, żeby nie przegapić swojego szczęścia? Po prostu trzeba mieć 
dla dziecka czas, żeby z nim być, żeby się dać pokochać. Mówię: po prostu, 
choć to jest oczywiście niełatwe. Wszyscy jesteśmy zajęci, zabiegani i 
zapracowani. Główną sprawą jest tu jednak hierarchia wartości. Liczba 
sukcesów w pracy i liczba zakupionych przedmiotów nie równoważą tego 
szczęścia. Po prostu trzeba ze sobą być. Świetnie to wiedzą zakochani, 
którzy "są wśród nas" i "szczęścia się możemy uczyć właśnie od nich" - 
chodzą ze sobą. Niestety, po ślubie przestają chodzić ze sobą, biegają 
każde za swoimi interesami, wpadają w pośpiechu do domu, a kiedy urodzi się 
dziecko, biegają jeszcze szybciej. A tymczasem trzeba się czasem zatrzymać, 
popatrzeć na siebie, ale jeszcze ciekawiej, bo z dzieckiem poszerzającym 
świat. Może troszkę mniej działać i produkować, a więcej patrzeć, słuchać, 
rozmawiać, być ze sobą.
  
  
  
  Życie wybrane
  
  O problemie przerywania ciąży mówić trudno, bo łączy się albo z ludzką 
bezmyślnością, albo z ludzkim nieszczęściem. Kiedy się chce mówić o 
nieszczęściu, trzeba zachować wielką ostrożność, żeby niedelikatnymi rękami 
nie dotknąć miejsca bolesnego, i żeby tego bólu nie zlekceważyć. Kiedy się 
ma do czynienia z bezmyślnością, trudno znaleźć słowa i argumenty, które by 
się przez tę bezmyślność przebiły, które byłyby jeśli nie przekonywające, 
to chociaż zrozumiałe.
  A przerywanie ciąży jest często, statystycznie biorąc chyba w 
przeważającej liczbie, sprawą bezmyślności lub powierzchowności myślenia i 
braku wyobraźni rodziców. Właśnie - rodziców, nie tylko matki, bo fakt, że 
kobieta ponosi cały trud ciąży i porodu, nie jest chyba wystarczającym 
argumentem, aby obarczać ją jeszcze całą odpowiedzialnością za dziecko. 
Odpowiedzialność rodziców za dziecko jest równa, nawet gdy ojciec o dziecku 
nie wie, gdyż widocznie jego postępowanie jest takie, że matka nie może, 
czy obawia się, poinformować go o zaistniałej sytuacji.
  A więc rodzice często, ze względu na trudności materialne (obiektywne, 
czy też subiektywnie tak oceniane), modę na nieposiadanie licznego 
potomstwa, czy zmęczenie wieloma obowiązkami, decydują się na przerwanie 
ciąży. Wobec zezwolenia prawa, aprobaty, a nawet często zachęty lekarzy i 
obojętnej wyrozumiałości otoczenia, decyzja wydaje im się dość błaha. 
Trudom związanym z posiadaniem dziecka przeciwstawiają tylko kłopot i 
ewentualne następstwa zdrowotne przerywania ciąży. Następstwa te - choćby 
nawet były znane i doceniane, (co nie zawsze ma miejsce), jako tylko 
ewentualne - w porównaniu z aktualnymi trudnościami tracą znaczenie i wobec 
naporu trudności życiowych, decyzja przerwania ciąży wydaje się prawie 
konieczna.
  Tymczasem przedmiot tych rozważań - jakby zapomniany - rośnie i rozwija 
się życiem własnym i zgodnie z własnym rytmem. Choć bez matki jeszcze żyć 
nie może, jest już aktywny aktywnością własną. Jesteśmy pierwszym 
pokoleniem, które może sobie dokładnie zdać sprawę z przebiegu życia 
człowieka w okresie płodowym. Wiemy więc - lub możemy o tym wiedzieć - że w 
okresie, gdy ciążę można stwierdzić dopiero przypuszczalnie, dziecko ma już 
ukształtowane części ciała i narządy wewnętrzne. Wykazuje bardzo dużą 
żywotność i może nawet wykonywać pewne ruchy rękami. Ma już serce, które 
bije od dwóch tygodni. Posiada mózg i układ nerwowy wysyłający bodźce. 
Widać zarysy kompletnego, choć jeszcze miękkiego szkieletu. Istnieją 
wszystkie ważne dla życia narządy, z których część podjęła już swoje 
czynności. Dokładne badanie może nawet ustalić, czy zarodek jest chłopcem 
czy dziewczynką.
  Nie sposób ustalić żadnej logicznej granicy w trakcie rozwoju, od której 
człowiek zaczyna być człowiekiem. Trzy miesiące - prawna granica zezwolenia 
na przerywanie ciąży, jest czysto umowna, zresztą różna w różnych krajach. 
W tym czasie dziecko wykazuje już cechy indywidualne. "Dzieje się tak 
dlatego, że budowa mięśni jest różna u każdego człowieka. Tak na przykład 
mięśnie twarzy mają układ zgodny z odziedziczonymi cechami. Wyraz twarzy 
trzymiesięcznego dziecka przypomina już wyraz twarzy rodziców. [...) W tym 
okresie dziecko potrafi już wykonywać pełne ruchy rękami i zginać łokieć i 
dłoń niezależnie od siebie. W tym samym tygodniu niemal cała powierzchnia 
ciała ma już zdolność odczuwania dotyku. [...] W wytworzonych na 
koniuszkach palców łożyskach paznokciowych pojawiają się malutkie 
paznokietki. Twarzyczka dziecka staje się coraz ładniejsza. Oczy początkowo 
rozstawione szeroko na boki, zbliżają się obecnie ku środkowi, bliżej 
nasady nosa. Żebra i kręgi twardnieją, a całe ciało staje się bardziej 
krzepkie. Są już widoczne różnice anatomiczne między dziewczynkami a 
chłopcami. [...] Została ukończona budowa strun głosowych. Z braku 
powietrza nie mogą one jeszcze wytwarzać dźwięków. Dziecko nie krzyczy aż 
do chwili urodzenia, choć mogłoby to robić na długo przedtem." (F. 
Flanagan, 9 pierwszych miesięcy życia, 1974).
  Kiedy się sobie uświadomi, że dziecko w łonie matki nie jest jakąś 
"komórką" czy "galaretą", ale małym człowiekiem, już z pewną 
indywidualnością i aktywnością, problem przestaje być wyborem 
jednopoziomowym - pomiędzy wartościami tego samego rzędu: takimi czy innymi 
kłopotami i radościami. Staje się wyborem wartości odrębnych w hierarchii - 
nieporównywalnych. Powierzchowne jest porównanie kłopotów i trudności 
związanych z urodzeniem dziecka z kłopotami związanymi z przerywaniem 
ciąży. Problemem rzeczywistym jest wybór między różnymi trudnościami a 
życiem człowieka.
  Przy takim postawieniu sprawy już nie mamy do czynienia z bezmyślnością, 
ale możemy się spotkać z dramatem. U kogoś, kto w ten sposób zobaczy 
problem, przy przyczynach błahych, wątpliwość w ogóle nie powstanie. 
Wahanie może się zrodzić dopiero wtedy, gdy względy przemawiające przeciwko 
dziecku są bardzo poważne i z całą siłą napierają na człowieka. Może to być 
choroba, samotność matki, wzgląd na opinię publiczną, brak oparcia w 
otoczeniu. Siła tych względów życiowych może być praktycznie ogromna, a 
jednak w porównaniu z wartością życia ludzkiego nabierają one innego 
znaczenia. Nie muszą przeważyć, bo człowiek ma możność wyboru.
  W przeciwieństwie do zwierząt, człowiek nie ma wrodzonych stałych 
sposobów zachowania. Instynkt nie determinuje form jego postępowania; może 
je wybierać zależnie od własnej oceny sytuacji. Jeżeli jest zmuszony 
dokonać wyboru między dwoma przeciwstawnymi sobie wartościami, przeżywa 
konflikt - czasem błahy, czasem dramatyczny lub nawet tragiczny. Ponieważ 
wartości nie są sobie równe jakościowo, lecz układają się w pewną 
hierarchię, wybór wartości wyższej powoduje rozwój człowieka. Przy wyborze 
między wartościami równorzędnymi, człowiek pozostaje stale na tym samym 
poziomie rozwoju. Konieczność wyboru między wartościami różnymi w 
hierarchii stwarza okazję do posunięcia się naprzód.
  Wybór wartości wyższej, czasami ogromnie trudny, związany z wzmożonym 
napięciem emocjonalnym i ciężkimi przeżyciami, prowadzi w efekcie do 
skierowania powstałej energii na własny rozwój. Przynosi to w następstwie 
poczucie zadowolenia i radości, gdyż potrzeba samorealizacji, czyli rozwoju 
wrodzonych możliwości, ujawnia się u wszystkich ludzi, jeżeli nie została 
zupełnie stłumiona w dzieciństwie.
  Przykre uczucia frustracyjne związane z zablokowaniem jakiegoś dążenia i 
przeżywaniem konfliktu, jeżeli odczuwane są jako skutek narzuconej nam z 
zewnątrz sytuacji, prowadzą do mechanizmów obronnych, polegających na 
jakimś zakłamaniu samego siebie i zatrzymaniu rozwoju. Jeżeli nastawimy się 
tylko na uniknięcie tych przykrych przeżyć, uciekamy się na przykład do 
racjonalizacji, czyli takiego tłumaczenia przed sobą samym swojego 
postępowania, aby wydało się nam słuszne. Jednak konflikt nie rozwiązany 
świadomie do końca, ciąży w podświadomości i usztywnia osobowość. Jeżeli 
natomiast frustrację przeżyjemy świadomie jako okazję do rozwoju, burzy ona 
dotychczasowy spokój i stagnację, zmusza do wyboru i po okresie trudnej 
walki wewnętrznej, pozwala na powtórną integrację osobowości, ale na 
wyższym poziomie. Adler powiedział: "Nie to jest najważniejsze, co nas 
spotyka, ale jak na to reagujemy".
  W niektórych sytuacjach życiowych wybór życia dziecka jest niewątpliwie 
bardzo trudny, ale wartości, które tu wchodzą w grę, są nieporównywalne. 
Tylko wybór wartości wyższej rozwija człowieka, pozwala na podniesienie się 
na wyższy poziom, z którego poprzednia walka oceniana jest już w innej 
perspektywie.
  Szczególnie trudny może stać się ten wybór dla kobiety pozbawionej 
oparcia - w sposób naturalny jej należnego - w ojcu dziecka, zwłaszcza 
jeżeli poczęcie nastąpiło wbrew jej woli. W takich granicznych sytuacjach 
argumenty psychologiczne, choć nadal aktualne, tracą moc przekonywania. 
Wtedy tylko spojrzenie z perspektywy nadprzyrodzonej pozwoli prawidłowo 
wyważyć wartości. Dla chrześcijanina wszystkie względy: ciasnoty 
mieszkaniowej, opinii znajomych i rodziny, nie dokończanych studiów, czy 
nawet najcięższe - samotności, są tylko trudnościami występującymi w 
drodze.
  Skoro wierzymy w życie wieczne, za duże znaczenie przywiązujemy do 
urodzenia i śmierci, które są tylko zmianami w sposobie naszego bytowania. 
Najważniejsze jest poczęcie - skoro rozpoczyna życie wieczne. Piotruś, mój 
pięcioletni przyjaciel tak się wyraził do swojej mamy o własnym urodzeniu: 
"A coś myślała, że będę całe życie siedział w tym ciasnym, ciemnym 
brzuchu". Niewiele wiemy o życiu przyszłym, ale chyba podobnie będziemy 
mogli z jego perspektywy spojrzeć na nasze życie obecne, jak Piotruś na 
swoje życie wewnątrzłonowe. I tylko takie spojrzenie pozwoli właściwie 
rozstrzygnąć problemy najtrudniejsze, w których argumenty medyczne, 
psychologiczne czy demograficzne tracą swoją siłę.
  Oczywiście, najważniejsze jest poczucie odpowiedzialności w chwili 
poczęcia dziecka. Jeżeli jednak nawet nie dokonało się ono z miłością i 
odpowiedzialnością, dodawanie zła do zła nie rozwiąże problemu. Każda więc 
matka, gdy już jest w ciąży, powinna znaleźć pomoc materialną i psychiczną, 
a przecież nie zawsze może na nią liczyć w naszym chrześcijańskim 
społeczeństwie. Wolimy potępiać, plotkować lub "o niczym nie wiedzieć", niż 
pomagać zgnębionym matkom i ich maleńkim dzieciom. Wszyscy więc jesteśmy 
odpowiedzialni. - Jeszcze się nie urodziłem, a nie pomogliście mi.
  
  
  
  Małe dzieci
  
  Psychologia jest nauką młodą i wielu problemów nie potrafi jeszcze 
rozstrzygnąć, w wielu też sprawach psychologowie nie są zgodni. Są jednak 
punkty, co do których nie ma wątpliwości. Należy do nich znaczenie 
pierwszego dzieciństwa. W pierwszych latach życia człowiek uczy się 
specyficznie ludzkich funkcji, jak chodzenie na dwóch nogach, posługiwanie 
się ręką i mową. W tym okresie przemienia się z małego, całkowicie 
bezradnego dzikusa, w istotę ruchliwą, samodzielną i zaprzyjaźnioną z wielu 
ludźmi. Wtedy też tworzy się jego osobowość i zasadnicze nastawienie do 
świata, określane skrótowo "ku" lub "od", które towarzyszyć mu będzie przez 
całe życie.
  "Ku" światu wyciągają się ręce dziecka, zwraca jego uśmiechnięta buzia i 
serce, od urodzenia spragnione miłości. "Ku" światu otwierają się ciekawe 
oczy i zmierzają niecierpliwe nóżki.
  Dziecko przychodzi na świat bez żadnej o nim wiedzy, tylko z mglistymi 
wrażeniami, odczuciami i potrzebami. Jest samo w środowisku obcym i 
nieprzytulnym w porównaniu z bezpiecznym łonem matki. Jest mu zimno i 
twardo, a światło i hałas atakują gwałtownie jego zmysły przyzwyczajone do 
bodźców łagodnych. Zaraz jednak spotyka drugą osobę, która troszczy się o 
wszystkie jego potrzeby: matkę. Początkowo jeszcze nie bardzo odróżnia ją 
od samego siebie, ale jeśli osoba zajmująca się nim jest stale ta sama, 
wkrótce zaczyna ją rozpoznawać i wyróżniać z otoczenia. Nic w tym dziwnego 
- szybkość oddechu, bicie serca jego matki są bodźcami, do których od dawna 
było przyzwyczajone. Przekonuje się, że nie jest samo na świecie, że jest 
ktoś drugi, kto je karmi, tuli, myje, nosi i śpiewa mu - czyli kocha. W ten 
sposób pierwsze zetknięcie z drugim człowiekiem jest zarazem poznaniem 
osoby życzliwej. Dziecko poznaje swojego pierwszego "drugiego" człowieka od 
razu jako człowieka kochającego.
  Ta miłość matki budzi w nim pierwsze życzliwe uczucia i pragnienie 
bliskości osoby ukochanej. Chce, by matka się nim opiekowała, bawiła się z 
nim, była w dzień i w nocy. Jeszcze nie rozumie potrzeb matki, jeszcze chce 
wszystkiego tylko dla siebie. Prymitywna jest więc ta pierwsza miłość, ale 
już jest: pierwsza miłość warunkująca wszystkie następne.
  To jest właśnie główne zadanie matki. Nie to jest najważniejsze, że ona 
dziecko kocha, ale, że przez swoją życzliwą obecność daje mu się pokochać, 
daje mu okazję do pierwszego pozytywnego ustosunkowania się wobec drugiego 
człowieka. Nikt nie może matki w tym zadaniu wyręczyć. Jeśli zdarzy się, że 
inna osoba przyjmie na siebie rolę tego, kto pierwszą miłość obudzi, to 
właściwie już ona jest matką, nie ta, co urodziła. Pielęgniarka w żłobku i 
w domu dziecka może nakarmić czy przewinąć, ale po dyżurze odchodzi do 
swoich spraw. Matką jest się stale. Jeżeli dziecko zamiast z jedną osobą 
kochającą będzie się spotykać z wieloma obojętnymi, przychodzącymi i 
odchodzącymi, nie będzie miało kogo pokochać.
  Dziecko musi odczuć miłość, właśnie odczuć. Człowiek dorosły może kogoś 
kochać nie widząc go latami, dla dziecka pojęcia przestrzeni i czasu są 
jeszcze obce. Nie rozumie jeszcze, co to znaczy "za miesiąc" czy "za 
tydzień" - ten, kogo kocha, musi być obecny teraz. Nie można wytłumaczyć mu 
zawiłych przyczyn długiego rozstania, nawet jeśli ma ono być dla jego 
dobra. W ogóle niewiele jeszcze rozumie. Ono musi czuć ręce matki, słyszeć 
jej głos, widzieć ją w pobliżu.
  Poznaje też zaraz drugą osobę: ojca. To spotkanie nie jest tylko 
poszerzeniem ilościowym znanych ludzi, jest zmianą jakościową. Dziecko 
wchodzi w pierwszą grupę społeczną - jeszcze maleńką, ale już dość 
skomplikowaną, bo ważne w niej są nie tylko relacje między nim a matką i 
między nim a ojcem, ale także pomiędzy rodzicami. Dzięki ojcu dziecko 
wchodzi w całą nową sferę spraw: świat to już nie tylko ono i jedna, ku 
niemu zwrócona osoba, ale grupa osób wzajemnie życzliwych. W grupie tej są 
potrzebne wzajemne ustępstwa dla wspólnego dobra.
  Tak zaczyna się człowiek uczyć miłości, zwracać życzliwie do innych: 
podzieli się już czasem zabawkami czy cukierkami, przyniesie coś, chwilę 
cierpliwie poczeka - i trzeba te pierwsze próby działania dla innych 
zauważać i pochwalać. Cieszyć się też trzeba z prób samodzielności, które 
będą coraz odważniejsze w poczuciu bezpieczeństwa zapewnionego przez miłość 
rodziców.
  Przekonanie dziecka, że choćby mu się nie powiodło, to i tak rodzice nie 
będą go mniej kochali, umacnia poczucie własnej wartości, wiarę w 
powodzenie i - co za tym idzie - ułatwia sukcesy. Przeciwnie, dziecko 
kochane przez rodziców tylko wtedy, gdy spełnia wszystkie oczekiwania, przy 
pierwszym niepowodzeniu, np. trudnościach szkolnych, może załamać się i 
zrezygnować z dalszych wysiłków.
  Przeświadczenie, że jest kochane dla niego samego, dziecko zdobywa z 
wolna od pierwszych tygodni życia i właśnie ono pozwala, po okresie 
wielkiej zachłannej potrzeby bliskości z rodzicami, na stopniowe 
usamodzielnianie się. Dziecko, które czuje się bezpieczne i nie wątpi o 
miłości rodziców, jest odważniejsze i chętniej próbuje najpierw chodzić, 
potem wybiegać na podwórko, potem samodzielnie odrabiać lekcje.
  Jeśli jednak pierwsze próby własnoręcznego ubierania się zostały 
udaremnione, żeby było szybciej, rysunki zganione, bo nie odpowiadały 
gustowi rodziców, a przyjaciele nie wpuszczeni do domu, żeby nie zrobili 
bałaganu, samodzielność okazuje się niebezpieczna. Jeśli wszystko, co 
dziecko robi, oceniane jest negatywnie, a drobne sukcesy nie są 
dostrzegane, dziecko zaczyna wierzyć w swoją nieudolność.
  We wczesnym dzieciństwie rodzice są wyrocznią i ich ocena jest 
decydująca. Jeśli dziecko słyszy często, że jest niegrzeczne, złe i głupie, 
jak może być inne? Staje się takie rzeczywiście, tym łatwiej, jeśli 
okoliczności zewnętrzne układają się na jego niekorzyść. Może urodziło się 
"nie w porę" - kiedy rodzice chcieli robić dyplom i bardzo im 
przeszkadzało? Może zagęściło i tak zbyt ciasne mieszkanie? Może jego 
siostrzyczka jest ładniejsza lub mniej chorowita? Może rodzice przeżywają 
akurat konflikty małżeńskie? Małe dzieci nie znają się na tych wszystkich 
sprawach, ale odczują je bezbłędnie. Usłyszałam kiedyś przypadkiem ciekawą 
rozmowę dwóch małych dziewczynek. Marysia mówiła, że jak będzie duża, 
zostanie mamusią. Ewa natomiast twierdziła, że nie będzie miała dzieci. 
"Dlaczego nie chcesz mieć dzieci?" - pyta Marysia. "Bo to okropny kłopot" - 
odpowiada poważnie Ewa. "Ale jakie szczęście dla matki" - mówi Marysia.
  Jeśli rodzice nie dadzą dziecku doświadczyć miłości, jeśli nie ujawnią 
swoim zachowaniem, że samo jego istnienie jest dla nich radością, dziecko 
odwróci od świata smutną twarz i opuści bezradnie ręce w przekonaniu o 
własnej małej wartości. Małe dzieci nastawione są na rodziców jak kwiaty 
zawsze zwracające się do słońca. Biedne są kwiaty w pochmurne i zimne lato 
- spuszczają głowy i marnie rosną.
  
  
  
  Dziecko wyrasta z kołyski
  
  Opowiadała mi koleżanka, że kiedy oczekiwała przyjścia na świat córeczki, 
pragnęła - gdyby mogła - odwlec jej urodzenie. Czuła bowiem niepokój o 
dziecko: czy zdoła je uchronić przed chorobami, wypadkami, złym wpływem 
itd., a na razie chroniła je bezpośrednio na miarę własnego życia i 
zdrowia. Nie wiem, jak częste są takie odczucia, ale na pewno bardzo częsty 
jest niepokój rodziców o dziecko już narodzone. Chciałoby się uchronić je 
przed wszelkim złem, a najłatwiej to zrobić trzymając dzieci blisko siebie, 
w bezpośredniej zależności, o wszystkim za nie decydując. Tymczasem dziecko 
rozwija się i musi stawać się coraz bardziej od rodziców niezależne. 
Sprzeciwiać się temu - to byłoby jak nie chcieć urodzić i w imię 
bezpieczeństwa dziecka pozbawić je powietrza.
  Oczywiście, uniezależnienie dziecka musi przebiegać etapami i stopniowo, 
gdyż z samodzielności uzyskanej nagle i bez przygotowania nie umiałoby 
korzystać, co rzeczywiście często się zdarza. Ważne jest więc, żeby nie 
przeoczyć tych etapów i traktować dziecko stosownie do wieku. Nie chodzi o 
jakąś skomplikowaną wiedzę z psychologii rozwojowej, ale postępowanie 
zgodnie z prawdą, że dziecko rośnie, a rosnąc potrzebuje nie tylko coraz 
większych ubrań, ale także coraz większego zasięgu decydowania o sobie.
  
  Mama syna kołysała: Luli spać już pora.
  Synek wołał od poduszki: Idę pole orać,
  Mama syna kołysała: Luli, śpij mój złoty.
  Synek wołał z kołyseczki: Idę do roboty.
  Mama syna kołysała: Luli modre oczy.
  Synek porwał czapkę, buty, z kołyski wyskoczył.
  (A. Kamieńska)
  
  W trosce o bezpieczeństwo dziecka, i z miłości do niego, można nie 
zauważyć, że pora mu już wyskoczyć z kołyski. Starając się je zatrzymać, 
można wreszcie stwierdzić ze smutkiem, że rzecz już się dokonała: w domu 
nie ma dziecka, jest człowiek dorosły i obcy - bo siedząc przy kołysce nie 
towarzyszyło mu się w jego dorastaniu.
  Wbrew pozorom oczywistości procesu dorastania, sytuacja taka jest nader 
częsta. Rodzice cieszą się z każdego osiągnięcia dziecka (siadanie, 
chodzenie, dobre stopnie itd.), ale z osiągnięcia zgodnego z ich planem i z 
ich wyobrażeniem o tym, jakie dziecko powinno być, nie dopuszczają do 
decydowania o sobie albo pozwalają na decydowanie w mniejszym zakresie, niż 
wskazywałby wiek dziecka. Tymczasem tylko trening w decydowaniu może 
doprowadzić do osiągnięcia prawdziwej dojrzałości psychicznej w wieku 
dojrzałym.
  Proces ten zaczyna się już w wieku niemowlęcym, kiedy dziecko ma do 
pewnego stopnia prawo decydowania o niektórych sprawach, np. o ilości 
pożywienia. Dzieci tak samo jak dorośli lubią jeść dużo lub mało, zależnie 
od konstytucji fizycznej, ruchliwości itp., a także mają różny apetyt w 
różnych dniach i porach dnia. Tymczasem zmusza się je często do jedzenia 
przy każdym posiłku tej samej ilości, która, choć zalecana przez lekarzy, 
jest tylko wartością statystyczną, czyli średnią dla bardzo różnych dzieci. 
Nie ma obawy, żeby zdrowe dziecko, któremu dostarcza się właściwe 
pożywienie, zagłodziło się, natomiast przez przymuszanie osiąga się to, że 
przyjemna z natury czynność - jaką jest jedzenie - staje się niemiła i 
kojarzy się z przykrościami. Stąd najczęściej wywodzą się późniejsze 
kłopoty z jedzeniem, będące zmorą dzieci i rodziców.
  Samodzielność postępuje dalej stopniowo, gdy dziecko zaczyna samo się 
ubierać, jeść i wybierać sobie towarzystwo. Trzeba mu w tym, oczywiście w 
granicach rozsądku, zostawić swobodę. Dzieci, którym nie pozwala się jeść 
samodzielnie, gdy zdradzają do tego ochotę, później zwykle długo trzeba 
karmić. To samo odnosi się do ubierania, a czasem i do wyboru tego, co na 
siebie włożyć (lubią to już dzieci kilkuletnie). Trzeba im w tym pomóc, 
ucząc wyboru zależnie od temperatury i sytuacji, jeśli jednak nie zostawi 
się żadnej swobody w tym względzie, może się zdarzyć, że przez całe życie 
nie będą się umiały stosownie ubrać i znaleźć własnego stylu w wyglądzie 
zewnętrznym.
  Jeszcze poważniejsza sprawa jest z małymi przyjaciółmi. Jeżeli rodzice 
zabronią bawić się z kolegą ulubionym, ale np. brudnym, sprowokują pierwsze 
poważniejsze nieposłuszeństwo, gdy dziecko za pomocą drobnych oszustw 
będzie ten zakaz omijać, albo - co jeszcze gorzej - spowodują pierwszą 
zdradę. Taka zdrada może być powodem dręczącego poczucia winy, albo jeżeli 
poczucie to zostało stłumione, nauką niedotrzymywania zobowiązań na 
przyszłość. To, że została dokonana pod presją zewnętrzną, nie zmienia 
zasadniczo sytuacji - przecież jeśli człowiek dorosły porzuca przyjaciela 
lub współmałżonka, też czyni to na skutek jakichś czynników, które wydają 
mu się od niego samego niezależne.
  Stopniowo wzrastający zakres decydowania o sobie łączy się ze stopniowym 
odchodzeniem od rodziców. Odejście to nie musi oznaczać zerwania przyjaźni, 
ale może się tak stać, jeśli nie umie się uszanować prawa dorastających 
dzieci do własnych spraw i w obawie, by dziecko nie popełniło błędu lub nie 
naraziło się na niebezpieczeństwo, usiłuje się o wszystkim wiedzieć, o 
wszystkim decydować.
  Gdy dziecko po raz pierwszy woli zostać z kolegami na podwórku, niż 
wrócić z mamą do domu, zaczyna się jego odchodzenie. Wraca potem brudne, 
nieraz potłuczone, nieraz z zapasem brzydkich słów, ale odchodzić musi: na 
podwórko, do kolegów, przyjaciół, sympatii, bo tam uczy się życia na własny 
rachunek i z nimi - rówieśnikami (a nie z pokoleniem rodziców) - spędzi 
życie. Ważne jest, żeby miało dokąd wracać, żeby dom nie był zawsze pusty, 
a rodzice zawsze zaabsorbowani tylko swoimi sprawami, ale gotowi 
porozmawiać, wysłuchać, pomóc. To dopuszczenie pewnej swobody dziecka, 
zawsze połączonej z pewnym ryzykiem, wymaga od opiekunów swoistej ascezy, 
ale jest prawem dziecka, które Korczak nazywa mocno, aż drastycznie: prawem 
dziecka do śmierci. Jeżeli rodzice umieją to prawo uszanować, zachowują 
szacunek i przyjaźń swego dziecka, a tym samym szansę kontaktu z nim i 
wpływu na jego postępowanie.
  Kiedy czyta się Ewangelię o odnalezieniu Pana Jezusa w świątyni, zadziwia 
samodzielność, jaką dawano dwunastoletniemu Chłopcu - sporo czasu minęło, 
nim Rodzice zorientowali się, że Dziecko nie wraca z nimi do domu. Kiedy 
jednak zauważyli to, robią tak jak zrobiliby wszyscy rodzice w podobnej 
sytuacji: szukają i Matka zwraca się z wymówką: "Cóżeś nam uczynił?" Tak 
robi każda matka, ale nie każda umie i dalej postąpić jak Matka Boża - 
słuchać wyjaśnień Dziecka i traktować Je z szacunkiem.
  Miałam kiedyś ciekawe zdarzenie w grupie terapeutycznej: pewna kobieta 
opowiadała o trudnościach z synem. Wracał późno do domu, a gdy pytała, 
gdzie był, milczał. To właśnie wydawało się jej najgorsze: dlaczego nie 
odpowiada? Poprosiłam, żeby opowiedziała dokładnie swoje zachowanie w 
takiej sytuacji, a potem odegramy ją: ona będzie synem, ja matką. Zaczęłam 
robić jej wyrzuty. Tłumaczyłam, dlaczego się niepokoję, prosiłam i groziłam 
- a ona nic. Dopiero później opowiedziała nam, dlaczego milczała. 
Zasypywana gradem wymówek i pouczeń nie mogła właściwie dojść do słowa, a 
kiedy wreszcie umilkłam, była tak zdenerwowana, że "miała całkiem pustą 
głowę" i w ogóle nie była w stanie się odezwać. Wtedy zrozumiała swój błąd 
w postępowaniu z synem.
  Nie wystarczy spytać: "Cóżeś nam uczynił?", trzeba jeszcze spokojnie 
poczekać na odpowiedź, nie doprowadzając wpierw dziecka do takiego 
zdenerwowania, w którym odpowiedzieć nie jest w stanie. Dopiero wówczas 
możemy się dowiedzieć, co właściwie zaszło i dlaczego. Młody człowiek może 
błądzić i wtedy tym bardziej potrzebuje pomocy, ale pomoc nie będzie 
możliwa, jeśli nie nawiążemy z nim prawdziwego kontaktu, jeśli zapomnimy, 
że wyszedł już z kołyski, że ma swoje własne plany i sprawy, którym należy 
się szacunek, choćby nie były jeszcze zbyt dojrzałe. Nie można dziecku dać 
dojrzałości; można tylko stworzyć warunki, w których ta dojrzałość może 
wzrastać.
  
  
  
  Między lądem a morzem
  
  Młodszy wiek szkolny charakteryzuje się harmonią fizyczną i pewnym 
uspokojeniem psychicznym. Mniej chorób, mniej kłopotów wychowawczych, z 
wyjątkiem trudności w dostosowaniu się do szkoły, która w obecnym systemie 
nauczania (duża liczba godzin lekcyjnych, lekcje w różnych porach często 
kolidujących z posiłkami, ciągłe zmiany sal lekcyjnych i nauczycieli, z 
których każdy ma nieco inne wymagania) powoduje wielkie zmęczenie dzieci i 
jest przyczyną licznych nerwic. Zasadniczo jednak dzieci w tym wieku są 
"łatwe", chętnie dostosowują się i do nauczycieli i do kolegów, wierzą w 
to, co się mówi, choćby to, co mówią różne osoby, było sprzeczne między 
sobą.
  Wiek dorastania (mniej więcej dwanaście - osiemnaście lat) wszystko to 
zmienia. W początku tego okresu następuje dojrzewanie seksualne, stanowiące 
wewnętrzną bazę hormonalną zmian. Dzieci są w tym okresie bardziej podatne 
na choroby, łatwiej się męczą, często są rozdrażnione, a ich uczucia znowu 
(jak we wczesnym dzieciństwie) stają się chwiejne i łatwo przerzucają się 
ze skrajności w skrajność: od zachwytu do rozpaczy. Bardzo szybko wtedy 
rosną, często ten wzrost jest nie całkiem proporcjonalny, np. długość 
kończyn i waga ciała rosną szybciej niż mięsień serca. Stąd zasłabnięcia, 
senność, trudność w skupieniu uwagi i nieraz kłopoty z nauką szkolną. 
Wszystko to następuje około dwóch lat wcześniej u dziewczynek, które w 
piątej klasie są nieraz o głowę wyższe niż ich koledzy. Dlatego 
przygotowanie do okresu dorastania i uprzedzenie o kłopotach z nim 
związanych w klasie czwartej nie jest wcale za wczesne.
  Okres dorastania to nie tylko dojrzewanie fizyczne, to czas wchodzenia w 
życie dorosłe, kiedy człowiek nie jest już dzieckiem, ale nie jest też 
dojrzały. Ten okres "między lądem a morzem" ma ogromne znaczenie dla 
rozwoju jednostki, a także dla rozwoju społeczeństw, gdyż jest nie tylko 
wprowadzeniem w życie dorosłe, w sensie fizycznym, i w sposób życia, ale 
także przez swoją długotrwałość okazją do przewartościowań, do tworzenia 
nowych idei, do pójścia dalej niż starsze pokolenie.
  Żeby to było możliwe, dziecko musi najpierw zakwestionować to, co 
przedtem przyjmowało "na wiarę" i bez zastrzeżeń, musi samo przemyśleć 
wszystko na nowo. Znów zwraca się do siebie, ale już nie tylko 
egoistycznie, ale autorefleksyjnie. Zastanawiając się nad własnymi stanami 
psychicznymi, uczy się wczuwania w przeżycia innych ludzi. Zawiązuje 
głębsze i trwalsze przyjaźnie, przeżywa młodzieńcze zakochania. Poznaje 
swoją odrębność już nie tylko fizyczną - co stało się w pierwszych latach 
życia - ale psychiczną, możliwość zajęcia stanowiska odrębnego od innych. 
Przez uzyskanie samodzielności myślowej zmienia się pozycja dziecka. Już 
nie tylko zależy od innych, lecz samo może dawać. Może, ale z tej 
możliwości rzadko umie korzystać. Na razie walcząc o samodzielność jest 
przede wszystkim krytyczne wobec wszystkich. Małe dziecko mogło być 
nieposłuszne, ale nie kwestionowało samej zasady autorytetu dorosłych. 
Teraz wszystkie autorytety są zakwestionowane. To okres wielkiego 
krytykowania rodziców - którzy, jak się okazało, nie są doskonali - 
starszego pokolenia, które też nie jest takie świetne, jak to usiłowało 
wmówić, i całego świata, który - jak się w tym wieku dowiadujemy - jest 
urządzony wcale nie najlepiej.
  Dziecko odczuwa swoją samodzielność i psychiczną niezależność. Jego 
zwrócenie się do innych ludzi nie musi już być szukaniem oparcia. Dostrzega 
niesprawiedliwość i zakłamanie. Ustosunkowuje się do nich krytycznie, 
równocześnie jednak czuje się bezsilne, nie umie działać. Zajęte 
analizowaniem samego siebie i ocenianiem innych nie wie jeszcze, co robić, 
by zły stan zmienić. Nie umie jeszcze podjąć odpowiedzialności za innych.
  W tym okresie starsze pokolenie powinno młodym pomagać nie tyle tłumiąc 
ich krytycyzm, co ucząc zrozumienia: zrozumienia siebie, kolegów, rodziców. 
Początkowo nie jest to łatwe, bo dzieci dorastające mają tendencję do 
widzenia wszystkiego krańcowo: czarno-białe, stąd ich sądy są powierzchowne 
i kategoryczne. Staranie o wzajemne zrozumienie musi polegać na spokojnym 
wysłuchiwaniu tego, co dziecko ma do powiedzenia, na cierpliwym czekaniu, 
żeby wytłumaczyło swój punkt widzenia i na pokazywaniu rzeczy także od 
swojej strony i wyjaśnianiu swoich motywów.
  Pomocą będzie tu pełna spokoju atmosfera domowa. Dziś, gdy życie 
codzienne jest tak trudne, a wszyscy bardzo zmęczeni, niełatwo o ten 
spokój, ale trzeba się przynajmniej starać o pewien dystans do kłopotów, do 
samego siebie, a nawet do wynikających awantur. Trudno, zdarzyło się, ale 
to nie znaczy, że trzeba podtrzymywać na siłę wypowiedziane w irytacji 
zdanie, czy przewlekać konflikty. "Słońce niech nie zachodzi na pogniewanie 
wasze" - powiedział św. Paweł i jest to rada nie tylko dobra moralnie, ale 
ogromnie trafna psychologicznie - wszystkie sprawy konfliktowe powinny być 
załatwione przed nocą. Jutrzejszy nowy dzień musi mieć swoją szansę bycia 
dniem naprawdę nowym.
  Pęd do samodzielności jest u nastolatków słuszny, a nawet konieczny, 
ponieważ jednak nie łączy się jeszcze z doświadczeniem, może doprowadzać do 
sytuacji trudnych, a nawet dramatycznych. Pomocą znowu niech nie będzie 
tłumienie tej naturalnej tendencji, ale uczenie refleksji i 
odpowiedzialności za swoje czyny.
  Najsłuszniejszym wyjściem jest traktowanie dorastającego dziecka coraz 
bardziej po partnersku, to znaczy trzeba wspólnie omawiać sprawy przed 
podjęciem decyzji, doprowadzać do pewnych umów, np. dotyczących podziału 
obowiązków, pory wracania do domu itd. Zapewne te umowy będą nieraz łamane 
- wtedy trzeba się modlić o cierpliwość i zaczynać od początku. Mimo 
wszystko jednak demokracja daje w domu najlepsze wyniki. W demokracji 
wszyscy mają równe prawo do szacunku, do wypowiedzenia swojego zdania, ale 
też wszyscy mają obowiązki. W demokracji decyzje władzy są jawne, a zasada 
ta daje świetne rezultaty i w domu. Jeśli na przykład wiadomo, ile rodzice 
zarabiają, ile kosztuje jedzenie, opał itp., to sprawa zakupu (lub nie) 
czegoś, czego dziecko pragnie, nie będzie w jego oczach wynikiem złego 
humoru czy uporu rodziców, ale logicznym następstwem faktów.
  W ten sposób dzieląc się decydowaniem, rodzice uczą dzieci wchodzenia 
zarazem w obowiązki i odpowiedzialność. Okazując dzieciom zaufanie, 
pokazują, że same muszą odpowiadać za siebie. Oczywiście, pewne normy są w 
każdej rodzinie konieczne i tym bardziej stanowczo mogą być przestrzegane, 
im mniejszą wagę przywiązuje się do nieistotnych drobiazgów. Konieczna jest 
też pewność, że jeśli dziecko w swojej drodze do dojrzałości zrobi błąd, 
rodzice na pewno mu pomogą.
  Dziecko ćwiczy się powoli w podejmowaniu decyzji, w rozumieniu innych, w 
powściąganiu siebie, a kiedy nauczy się już nie tylko współczuć, ale i 
pomagać, nie tylko krytykować, ale działać aktywnie na rzecz innych ludzi, 
już nie będziemy o nim mówić "dziecko". To już właściwie, niezależnie od 
wieku, człowiek dojrzały, który umie patrzeć na sprawy nie tylko ze swojego 
punktu widzenia. Zachowuje zdolność krytycyzmu i współczucia, ale umie też 
aktywnie i konsekwentnie działać w obranym celu i podejmować 
odpowiedzialność.
  
  
  
  Młodość
  
  Młodość jest tym okresem życia, kiedy nie jest się już dzieckiem, ale nie 
jest się też jeszcze dorosłym. Czasami o człowieku dojrzałym wiekiem mówi 
się, że jest młody duchem. Znaczy to, że przypisuje mu się takie cechy, 
jakie są zwykle charakterystyczne dla młodości. Właściwa jednak młodość 
jest okresem, który następuje, gdy dojrzewanie fizyczne zakończy 
dzieciństwo, a zanim zostanie osiągnięta pełna samodzielność życiowa. Trwa 
więc kilka do kilkunastu lat.
  Jest to etap życia, w którym wzrost fizyczny przebiega wolniej i dobiega 
końca, doprowadzając do szczytowego okresu sprawności fizycznej, następuje 
pewne uspokojenie burzliwych emocji (przeżywanych w okresie dojrzewania 
seksualnego), ale rozwój psychiczny jest bardzo intensywny.
  Rodzą się wtedy nowe zainteresowania: problemami psychologicznymi, 
filozoficznymi, estetycznymi i światopoglądowymi. Następują pytania o sens 
życia i własną tożsamość. W tym okresie człowiek staje się zdolny do 
refleksji nad samym sobą, własnym myśleniem i motywami działania. Jest to 
też czas dokonywania wyborów i podejmowania decyzji dotyczących zawodu, 
stanu, postawy życiowej, celu życia; czas zawierania przyjaźni i szukania 
współmałżonka.
  W okresie młodości następuje przejście od zależności wobec dorosłych do 
samodzielności. Samodzielność ta dotyczy niezależności w decydowaniu o 
sobie, a także uniezależnienia się od opinii innych o sobie samym. Dziecko 
ocenia siebie tak, jak oceniają je inni, a jego poczucie godności jest 
zależne od akceptacji najpierw rodziców, a w wieku szkolnym - rówieśników. 
Młody człowiek zaczyna w sobie samym znajdować źródło siły i odporności.
  W okresie dojrzewania dziecko przeżywa okres krytykowania wszelkich zasad 
wcześniej mu podawanych i buntu wobec osób, które poprzednio były 
autorytetami. Jest to potrzebne dla doświadczenia własnej odrębności, ale w 
okresie młodości zaczyna się proces ponownego zwiększania szacunku dla 
ludzi, choć z innych już pozycji - nie z poczucia własnej słabości, ale 
dostrzegania wartości innych. Często więc młodzi ludzie szukają (choć nie 
zawsze znajdują) mistrza, czyli osoby dojrzałej i mądrej, od której można 
się uczyć - nie dlatego, że ma przewagę siły, ale że uznaje się jej 
kompetencje.
  W miarę rosnącej dojrzałości wzrasta odporność na niejednoznaczność, 
czyli umiejętność oceniania ludzi i zjawisk nie tylko w kategoriach 
skrajnych (czarne - białe), ale dostrzegania odcieni subtelnych, 
zauważania, że ta sama osoba może mieć jednocześnie cechy pozytywne i 
negatywne, a zdarzenia dobre i złe strony. Pomaga to w dochowaniu wierności 
osobom, o których niedoskonałości dobrze się wie i w wytrwałości w 
działaniu mimo niepowodzeń.
  W okresie młodości przyjaźnie z rówieśnikami stają się bardziej 
pogłębione, bo polegają nie tylko na przyjemności wspólnej zabawy jak w 
dzieciństwie, ale na przeżywaniu wspólnych ideałów, wzajemnej pomocy i 
wzajemnej akceptacji osób. Rozwija się zdolność działania dla dobra innych, 
rozumienia ich potrzeb i podejmowania za nich odpowiedzialności. Ta rosnąca 
zdolność miłości z czasem staje się podstawą trwałych związków małżeńskich, 
a także poważnej działalności społecznej.
  Wszystko to nie następuje z dnia na dzień, ale tworzy się przez kilka 
lat. Okres młodości wydłuża się obecnie, z jednej strony przez akcelerację, 
czyli wcześniej następujące dojrzewanie biologiczne, z drugiej strony przez 
dłużej trwającą naukę i przygotowanie do pracy zawodowej.
  Ta długotrwałość młodości rodzi różne problemy, np. z kierowaniem popędem 
seksualnym, gdyż dojrzewanie seksualne znacznie wyprzedza dojrzałość 
osobowościową i społeczną. Z drugiej strony ma też pozytywne znaczenie 
społeczne, bo młodzi ludzie są bardziej podatni na zmiany, lepiej mogą 
nadążyć za postępującym przyspieszeniem przemian. Dzięki temu, młodość jest 
nie tylko wprowadzeniem w sprawy ludzi dorosłych (jak w obrzędach inicjacji 
u ludów pierwotnych), ale także czasem zmian, poprzez które przekształca 
się przyszłość społeczeństw. Wiara, że zmiany te są pozytywne, powoduje, że 
młodzież nazywana jest nadzieją świata. Okres młodości więc, będący czasem 
wybierania z pośród różnych możliwości, wytycza przyszłość jednostek, a 
zarazem przyszłość ojczyzny i świata.
  Ten radosny czas wielkich możliwości, wzrastania i nadziei, porównywany 
do wiosny i poranka, bywa też trudny i pełen cierpienia. Może to być 
cierpienie wywołane chorobą lub ubóstwem, trudną sytuacją rodzinną lub 
narodową, a także poczuciem zniechęcenia i rozpaczy, gdy widzi się tragedie 
współczesnego świata, gdy nie umie się znaleźć odpowiedzi na nurtujące 
pytania, gdy czuje się niezrozumianym i samotnym.
  Te trudności, w połączeniu z naturalną tendencją do samodzielności, mogą 
prowadzić do całkowitego zerwania z doświadczeniem starszego pokolenia, 
odrzucenia wartości wyższych na rzecz tylko konsumpcyjnych, kryzysów wiary 
lub przedwczesnych i przelotnych związków erotycznych, jeżeli są odczuwane 
jako jedyny sposób na przezwyciężenie izolacji. W młodości problemy własne 
i społeczne są bardzo silnie przeżywane. Brak jeszcze umiejętności ich 
rozwiązywania, a przykład starszego pokolenia jest często mało zachęcający.
  "W każdej epoce jest rzeczą normalną, że człowieka ogarnia przerażenie, 
kiedy zaczyna poznawać świat" - pisze Simone de Beauvoir. W naszej epoce to 
przerażenie wydaje się szczególnie wielkie, bo zagrożenia są totalne jak 
nigdy dotąd. Gdy człowiek przerazi się czegoś, często próbuje uciekać. 
Można uciekać przed bandytą, groźnym psem, nadjeżdżającym znienacka 
pojazdem, ale jak uciekać przed światem, w którym się żyje? Nie ma dokąd 
uciec, chyba że od samej świadomaści zagrożenia. Dlatego wejście w świat 
łączy się u wielu młodych ludzi z ucieczką w alkohol, narkotyki, terroryzm, 
samobójstwo.
  Choć można zrozumieć przyczyny takiej ucieczki, jej skutki są tragiczne. 
Najważniejszą sprawą w młodości jest więc podjęcie trudu własnego rozwoju 
na własną odpowiedzialność. "Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od 
was nie wymagali", powiedział do młodzieży Jan Paweł II. Sam protest, nawet 
uzasadniony, jest reakcją w gruncie rzeczy dziecinną. Dopiero 
odpowiedzialne działanie na rzecz wartości wybranych, świadczy o 
dojrzałości.
  Tak więc młodość - ten czas wielkich możliwości - jest też czasem 
trudnych problemów. Szczególnie cenne jest wtedy znalezienie przyjaciół, 
czy przyjaciela (starszego lub rówieśnika), który nie ma tendencji do 
pouczania, ale do wspólnego szukania i który też chce wzrastać. Posiadanie 
przyjaciela nie dopuszcza do poczucia samotności, a jednocześnie ułatwia 
znalezienie odpowiedzi na najważniejsze pytania życia.
  W "Liście do młodych całego świata" Jan Paweł II przypomina też inną 
pomoc: gdy poszukujący sensu życia młody człowiek zwrócił się do Jezusa, 
Jezus popatrzył na niego z miłością (Mk 10, 21), "Gdy wszystko przemawia za 
tym, aby zwątpić w siebie oraz w sens własnego życia, wówczas to spojrzenie 
Chrystusa: świadomość miłości, która w Nim okazała się potężniejsza od 
wszelkiego zła i wyniszczenia - ta świadomość pozwala nam przetrwać."
  W okresie młodości swoich dzieci, rodzice często przeżywają poczucie 
bezsilności, bo choć nie mniej kochają swoje dzieci, możliwość ingerencji w 
ich życie już się kończy. Zawsze jednak można patrzeć na nie z miłością i 
pomagać im tym spojrzeniem.
  
  
  
  Piękny kamyczek
  
  W grupie społecznej, jaką stanowi rodzina, każdy oddziałuje na każdego, 
ale każdy inaczej, zależnie od swojej roli rodzinnej. Inna jest rola matki, 
inna ojca, jeszcze inna dzieci, a i wśród dzieci sytuacja każdego jest 
zależna od płci i kolejności przyjścia na świat.
  Izabella Bielicka (lekarz i autorka pięknych książek o wychowaniu małych 
dzieci, które gdyby udało się zdobyć, naprawdę warto przeczytać) nazywa 
dziecko najstarsze - eksperymentalnym. Rzeczywiście, jest ono w pewnym 
stopniu ofiarą niedoświadczenia rodziców, którzy niepewni jeszcze w swej 
rodzicielskiej roli, stosują nadmierne rygory pielęgnacyjne, zbyt 
skrupulatnie przestrzegają książkowych przepisów, za mało ufając sobie jako 
rodzicom. Nieumiejętność prostych zabiegów, jak np. kąpiel dziecka, 
powoduje, że wykonują ją z wielkim skupieniem uwagi i napięciem, które 
udziela się dziecku. Nadmierna koncentracja na dziecku krępuje jego swobodę 
i powoduje uzależnienie, brak samodzielności. Nie jest to oczywiście regułą 
bez wyjątku, ale często występuje.
  Jedynak jest całe życie najstarszy. W nim ogniskują się wszystkie ambicje 
i oczekiwania rodziców. Wiele jest dziedzin życia, w których musi być 
dobry, żeby zadowolić rodziców, obserwujących go bacznym okiem: "Nie możesz 
nas zawieść, mamy tylko ciebie". Wielkie to obciążenie dla dziecka starać 
się sprostać tylu nadziejom. Choć więc jedynak nie musi donaszać ubrania po 
rodzeństwie, często ma osobny pokój, a młodsze dzieci nie niszczą mu 
zeszytów i zabawek, to jednak nie ma lekkiego życia.
  Nieraz w rozmowach, a także w psychologicznych badaniach testowych, 
jedynacy ujawniają pragnienie posiadania rodzeństwa. Nie jest prawdą, że 
jedynacy zawsze są nieuspołecznieni, bywa tak oczywiście, ale nieraz wręcz 
wybijają się w tej dziedzinie, dążąc do przebywania z rówieśnikami, których 
w rodzinie nie mają. W domu jednak odczuwają jakiś brak. Posiadanie 
rodzeństwa uczy pewnych rzeczy zupełnie automatycznie.
  Ponieważ teraz szkoły pracują przez cały dzień i dzieci chodzą na lekcje 
w różnych przedziwnych godzinach, trudno poza niedzielą i wolną sobotą 
zorganizować wspólny obiad i trzeba jeść dania odgrzewane. "Kto jeszcze nie 
jadł?" - pyta więc zawsze Jul wracając ze szkoły i wprawnym okiem ocenia, 
na ile porcji trzeba podzielić to, co zostało w garnku czy na półmisku. 
Jedynak nie ma tego kłopotu, ale nie ma też okazji do uczenia się w tak 
prosty sposób pamięci o innych. Nie ma też okazji doświadczenia relacji 
braterskiej: równego z równym, która ma inny charakter niż kontakt z nawet 
najbardziej demokratycznie nastawionymi rodzicami. Relacji, która później 
powinna być główną w jego życiu dorosłym: w małżeństwie, w pracy i w innych 
grupach społecznych. Bratu można czasem ustąpić, a czasem obstawać przy 
swoim zdaniu, ale zawsze trzeba się liczyć z jego obecnością i jego 
innością.
  Lepiej więc, żeby pierwsze dziecko nie czekało zbyt długo na rodzeństwo, 
tym bardziej że jego przyjście na świat jest zwykle dość trudnym momentem, 
tym trudniejszym, im dłużej było się jedynakiem. Kiedy rodzi się młodszy 
brat lub siostra, dla starszego nagle wszystko się zmienia. Rodzice, którzy 
dotąd kochali tylko jego, zajmują się kimś innym: dla niego nie mają czasu, 
każą być cicho, ustępować. Babcie i ciocie, które dotąd witały go 
entuzjastycznie, teraz ledwo zauważają, a zachwycają się dzidziusiem, jego 
chwalą i jemu przynoszą prezenty. Dziecko czuje się zdradzone i odrzucone. 
Nieraz stara się wszelkimi sposobami stać się znowu ośrodkiem 
zainteresowania: plącze się pod nogami, robi awantury, co pogarsza jeszcze 
sytuację, bo oto dowiaduje się, że jest dużo gorsze od młodszego, złe, 
niegrzeczne. Często pojawiają się wtedy regresywne formy zachowania, będące 
podświadomą próbą powrotu do dawnej dobrej sytuacji, a polegające na 
powrocie do moczenia się, żądaniu karmienia z butelki lub - u dzieci 
starszych - kłopotach szkolnych.
  Rodzice powinni więc w tym okresie nastawić się na szczególnie serdeczne 
odnoszenie się do starszego dziecka, żeby nie czuło się zaniedbane. Powinno 
być uprzedzone o oczekiwanym maluchu i razem z rodzicami przygotowywać się 
na jego przyjęcie. Jeżeli jakieś jego rzeczy, np. łóżeczko, mają być 
przekazane młodszemu, dobrze jest zawczasu kupić starszemu dziecku tapczan, 
a wtedy ono samo będzie mogło ofiarować niepotrzebne już łóżeczko, zamiast 
czuć się z niego wywłaszczone. Trzeba dziecko starsze włączyć w 
przygotowania, ale nie przedobrzyć w opowiadaniu o małym, bo rozczarowanie 
może być duże, kiedy zamiast obiecywanego kolegi do zabawy, przychodzi do 
domu stworzonko bezradne i nieciekawe, a za to bardzo absorbujące matkę. 
Bywa też, że większe dziecko czuje się nagle przytłoczone 
odpowiedzialnością, jeśli jego starszeństwo jest nieustannie przypominane.
  Dobrze jest też obdarzyć dziecko jakimś atrakcyjnym prezentem z okazji 
zostania starszym bratem, co zrównoważy trochę prezenty, które będzie 
dostawać noworodek. Matka po powrocie ze szpitala powinna najpierw 
przywitać starszego, a dopiero potem pokazywać mu braciszka. Wizyty 
składane przez rodzinę z okazji urodzenia dziecka i uroczystość chrzcin 
powinny być tak zorganizowane, żeby starsze dziecko nie czuło się 
pominięte. Trzeba mu też próbować wytłumaczyć, że serce rodziców nie dzieli 
się na coraz mniejsze cząstki z chwilą przybywania dzieci, ale rośnie coraz 
bardziej, na czym zyskuje cała rodzina.
  Mimo tej czujności starsze dziecko może przez jakiś czas poddawać 
rodziców próbom - czy aby na pewno nie kochają go mniej. Kiedy się o tym 
przekona, problem blednie, choć wzajemna rywalizacja może się niekiedy 
odezwać. Dużo też może być jeszcze sprzeczek i kłótni, ale jeśli czuje za 
nimi spokojną pewność miłości rodziców, nie są one groźne.
  To, że każde dziecko jest inne, wzbogaca rodzeństwo wzajemnie, pokazuje 
rozmaitość ludzkich potrzeb, usposobień i zainteresowań. Wzbogaca też 
bardzo rodziców. Dzieci w jednej rodzinie dla obserwatora z zewnątrz bywają 
podobne, rzadko jednak twierdzą tak rodzice. Dla nich każde jest inne, a w 
miarę jak rosną, różnicują się jeszcze bardziej. Wtedy, choć nadal 
potrzebują rodzicielskiej pomocy, same mają coraz więcej do ofiarowania. 
Już nie tylko szczęście bliskości, ale wielką rozmaitość przeżyć, 
wiadomości, doświadczeń. Dzięki dzieciom możemy na nowo przeżyć zachwyt nad 
wiewiórką, piórkiem, wiatrem, księżycem. "Zobacz, jaki piękny kamyczek" - 
mówi Janek - "Daję ci go" i wręcza mi z ukłonem kamyk znaleziony na 
podwórku. Rzeczywiście, jak dawno nie oglądałam kamyczków tak dokładnie: 
jaki ma ciekawy kształt i kolor! Trzeba koniecznie zatrzymać się nad tym 
kamyczkiem, bo inaczej okazja przepadnie. Nie doświadczymy jego urody, a co 
gorsza, może dziecko zniechęcone nie zechce się z nami dzielić swymi 
odkryciami. A przecież są jeszcze książki, filmy, wycieczki, przeróżne 
pasje, zbiory, nieoczekiwany zasób wiedzy z jakiejś dziedziny, problemy 
moralne, zawody, entuzjazmy - każdy dzień z dziećmi niesie coś nowego. 
Zajęcia niby te same, powtarzające się czynności może byłyby i nudne - ale 
one zostają jakby w tle, z którego wyłaniają się ludzie żywi, rozmaici, co 
dzień inni.
  
  
  
  Wychowanie religijne
  
  "Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani 
dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy" (1J 3, 1). Tę godność ma każdy 
człowiek od początku życia, by jednak dziecko mogło świadomie rozwijać swój 
kontakt z Bogiem, musi być wprowadzone w rzeczywistość nadprzyrodzoną, co 
jest obowiązkiem całego chrześcijańskiego otoczenia, a przede wszystkim 
rodziców. Słowa Chrystusa zwrócone do Apostołów: "Pozwólcie dzieciom 
przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy 
królestwo Boże" (Mk 10, 14),
  można rozumieć także jako polecenie dla rodziców. Oni bowiem, jak czytamy 
w Konstytucji soborowej, "są pierwszymi zwiastunami wiary" dla swych dzieci 
i pierwszymi świadkami Chrystusa.
  Kontakt osobisty między człowiekiem a Bogiem jest sprawą łaski i 
tajemnicą, nie może być więc przez rodziców przekazany dzieciom tak, jak 
się daje jakieś przedmioty, a nawet w ten sposób, w jaki przekazuje się 
wykształcenie. Jednak sposób odnoszenia się człowieka do Boga, czyli 
postawa religijna, kształtująca się od początku życia, jest w dużym stopniu 
zależna od otoczenia i rodzice mają na nią wpływ.
  Każda postawa ma w sobie trzy elementy: poznawczy, uczuciowy i 
behawioralny, czyli pewną gotowość do określonego postępowania. Odnosi się 
to również do postawy religijnej. Żeby dziecko mogło nawiązać osobisty 
kontakt z Bogiem, musi o Bogu przede wszystkim wiedzieć, tak jak każdy z 
nas - żeby kogoś pokochać - musi się z nim przedtem zetknąć, zapoznać. 
Ważne jest więc nauczanie religii już w bardzo wczesnym wieku, kiedy 
dziecko nie chodzi jeszcze do szkoły ani nawet do przedszkola. Później w 
uczeniu religii pomagają rodzicom katecheci, w tym najwcześniejszym okresie 
tylko rodzice przekazują w rozmowie pierwsze wiadomości o Bogu.
  Od rodziców dziecko dowiaduje się o istnieniu Boga i o tym, kim Bóg jest. 
Jeżeli sprawy religii są częstym przedmiotem rozmów w domu, dziecko 
wcześnie nabiera przekonania o ich ważności. Jeżeli się o nich nie mówi lub 
pojawiają się bardzo rzadko, po sprawach materialnych, problemach jedzenia, 
programów, telewizyjnych. sąsiedzkich plotkach itd., dziecko przyzwyczaja 
się sądzić, że nie mają one większej wagi albo że rzeczy Boże są czymś 
wprawdzie odświętnym, ale bez znaczenia dla codziennego życia.
  Małe dziecko jest ogromnie chłonne i wiedzę o Bogu przyjmuje chętnie i ze 
zrozumieniem. Można ją podawać przy różnych okazjach (na spacerze, przy 
posiłkach, przed snem) w sposób dostępny dla wieku dziecka, bez używania 
jednak dziecinnych zdrobnień, które mogą spowodować przekonanie, że sprawy 
Boga są czymś dziecinnym, przeznaczonym - jak bajki - tylko dla dzieci, co 
można odrzucić, gdy się dorośnie. Dlatego język poważny i zrozumiały jest 
tu najodpowiedniejszy.
  Nie należy jednak, kierując się pragnieniem dostosowania do poziomu 
dziecka, przekazywać mu żadnych informacji, które później trzeba by 
odwoływać. Opowiadając na przykład dziecku o stworzeniu świata trzeba już 
wtedy mówić, że powstał nie od razu, a opis siedmiu dni jest sposobem 
opowiedzenia tego. W przeciwnym razie, gdy dziecko zacznie się uczyć o 
ewolucji, może odrzucić całą naukę o stworzeniu.
  Dzieci mają duże wyczucie tajemnicy i o tajemnicach wiary można im mówić 
bardzo wcześnie, zaznaczając, że tego i dorośli nie mogą zrozumieć. 
Wierzymy w Boga i ufamy Mu, ale wiele spraw pojmiemy dopiero w niebie. 
Przyznając się do swojej bezradności, jeśli idzie o zrozumienie niektórych 
problemów, nie tracimy bynajmniej autorytetu wobec dziecka. Jest znacznie 
gorzej, jeśli udając, że rozumiemy coś, dajemy odpowiedzi fałszywe i 
wykrętne, które nie mogą dziecka zadowolić, albo zadowalają je tylko do 
czasu, kiedy poznając ich powierzchowność, traci pod tym względem zaufanie 
do rodziców. Inna rzecz, że chcąc sprostać pytaniom dzieci, sami musimy się 
dokształcać, aby o tajemnicy mówić tam, gdzie istotnie chodzi o tajemnicę, 
a nie o brak naszej wiedzy religijnej, którą możemy zdobyć.
  Dziecko o rozbudzonych zainteresowaniach religijnych zadaje pytania 
nieraz bardzo trudne i możemy to traktować jako bodziec do własnego rozwoju 
pod tym względem. Można jednak, gdy takie problemy zostaną przyniesione 
przez życie (np. choroba w rodzinie, wiadomość o jakiejś klęsce żywiołowej 
itp.) powiedzieć o własnych trudnościach w zrozumieniu np. sensu 
cierpienia, wyjaśniając, że i te ciężkie dla nas sprawy, choć 
niezrozumiałe, powierzamy Bogu i z Niego czerpiemy otuchę. "Jak kogo 
pociesza własna matka, tak Ja was pocieszać będę; w Jerozolimie doznacie 
pociechy" (Iz 66, 13). Nasza Marysia bardzo lubi rozmawiać o Bogu, gdy 
jednak dojdziemy do spraw, których obie nie jesteśmy w stanie zrozumieć, 
mówi spokojnie: "Przypomnij mi w niebie, żebym spytała o to Pana Boga".
  Obraz Boga wytworzony we wczesnym dzieciństwie trwa i w późniejszym 
życiu. Jeżeli dziecku mówi się o Bogu jako o skrupulatnym a mściwym 
buchalterze liczącym jego niegrzeczności, już wtedy przygotowuje się 
niejako jego późniejsze odejście od wiary w okresie dorastania. Często 
odejście od Boga jest tylko odejściem od tego fałszywego obrazu, jaki 
człowiek nabył w dzieciństwie, a z którym człowiek dorosły nie może się 
pogodzić. Traktowanie Boga jako postrachu, mającego ułatwić zadania 
wychowawcze rodziców, czy bogatego wujka, który jest miły, póki spełnia 
rozliczne prośby, jest przekazywaniem dziecku fałszywego obrazu Boga, 
utrudnianiem mu zwrócenia się do Boga z miłością i niedopuszczaniem do 
Jezusa.
  Brak miłości w rodzinie w pierwszych latach życia dziecka również 
utrudnia mu wytworzenie sobie właściwego obrazu Boga jako Ojca, do którego 
zwraca się z pełnym zaufaniem i zawierzeniem. Dzieci nie mające zaufania do 
rodziców, na których nie mogą liczyć, i poczucia bezpieczeństwa w rodzinie, 
nie mają wzoru, na którym mogłyby się uczyć swego stosunku do Boga: 
"Wprowadziłem ład i spokój do mojej duszy, jak niemowlę  u swej matki, jak 
niemowlę - tak we mnie jest moja dusza" (Ps 131, 2).
  Związanie pozytywnych uczuć z postawą religijną ułatwia też klimat 
domowy, a szczególnie różne święta, tradycje i obyczaje, jeśli podkreśla 
się ich religijne znaczenie. Radość z przyjścia Jezusa na ziemię, leżąca u 
podstaw przyjemności świątecznych, zatrze się, jeśli tradycję sprowadzi się 
tylko do folkloru i form zewnętrznych. Podtrzymywanie zwyczajów 
świątecznych ma podwójne znaczenie: ze względu na treści, na które 
wskazują, i na okazję do współdziałania dla wszystkich członków rodziny. 
Znaki pozbawione treści - puste, stają się tylko przesądem. Znaki 
wyrażające treść bogatą - wzbogacają nas. Warto więc zabiegać i o ich 
podtrzymywanie w życiu rodziny i o zrozumienie ich treści.
  Obecnie bardzo wiele zwyczajów ulega zapomnieniu. Można jednak poprosić 
babcię, by przypomniała choć niektóre z nich. Wspólne przygotowywanie 
ręcznie robionych zabawek na choinkę da okazję do przypomnienia znaczenia 
świąt Bożego Narodzenia, a malowanie pisanek - do rozmowy o życiu i Dawcy 
życia. Sztuka ulotna, trwająca tylko kilka godzin na malowanych skorupkach, 
świątecznie nakrytych stołach, misternie pociętych bibułkach, nie zwiększa 
naszego stanu posiadania, ale wzbogaca nasze życie tym bardziej, im 
bogatsze treści się za nią kryją. Świeca roratnia ustawiona w domu w czasie 
Adwentu może się stać znakiem przypomnienia, że przeżywamy okres 
oczekiwania i przygotowania do Bożego Narodzenia, a ograniczenie hałaśliwej 
muzyki w okresie Wielkiego Postu może przypominać wewnętrzne znaczenie tego 
okresu.
  Oczywiście, najczęściej mówimy sobie: A któż ma dziś czas na takie 
rzeczy? Ale na co właściwie mamy czas? Przecież mamy i na oglądanie 
telewizji i na tłumaczenie znajomym, jak bardzo jesteśmy zajęci i na 
wypominanie dzieciom, że nie chcą z nami rozmawiać. Nie możemy nie mieć 
czasu żyć, a rodzina jest wspólnym sposobem życia. Niech się to wspólne 
życie nie ogranicza do wspólnej kasy i wspólnego telewizora. Wspólne 
przeżywanie spraw Bożych, które na zewnątrz wyraża się w rozmowach i w 
znakach wskazujących na te wartości, jest częścią wychowania religijnego.
  
  
  
  Kościół w domu
  
  W kształtowaniu postawy religijnej, czyli sposobu zwrócenia się do Boga, 
ma znaczenie ukazanie dziecku wartości nadprzyrodzonych i ułatwienie mu 
emocjonalnego do nich przylgnięcia. Trzecim elementem tej postawy, ściśle 
związanym z poprzednimi, jest gotowość do określonego postępowania wobec 
Boga i ludzi. Ważne są tu praktyki religijne, w które dziecko może 
stopniowo wchodzić od drugiego roku życia. Znak Krzyża św., modlitwa; 
uczestnictwo we Mszy św. i sakramentach może być wspólnym przeżyciem 
rodziny.
  Dziecko chętnie naśladuje rodziców, dlatego nie trzeba małych dzieci 
uczyć pacierza tak, jak się uczy wierszyka czy zadanych lekcji, ale 
wspólnie się modlić. Wtedy praktyki religijne nie staną się czymś 
narzuconym z zewnątrz, co można odrzucić, gdy rodzice przestaną pilnować, 
ale wewnętrzną potrzebą. Odnosi się to także do spowiedzi. Jeśli dziecko 
wie, że spowiadają się również rodzice, widzi, że nie jest to kara 
wymierzana dzieciom za nieposłuszeństwo, ale okazja dla wszystkich do 
przeproszenia i pojednania z Bogiem, a także pojednania wzajemnego.
  Dziecko nie popełnia grzechów w tym sensie co dorosły, bo nie ma na to 
wystarczającej samoświadomości, ale wcześnie wyczuwa, że robienie innym 
przykrości jest złe. Wie też, że gdy zasmuci mamę, to choć jest ona zawsze 
gotowa wybaczyć, trzeba rzucić się jej na szyję, uściskać i przeprosić. 
Spowiedź małego dziecka nie powinna więc być wyliczaniem wszystkich 
niegrzeczności, których zresztą nie jest w stanie spamiętać, ale właśnie 
takim pojednaniem z Bogiem, o którym już wie, że choć nie można Go zobaczyć 
ani zrozumieć, jest Ojcem, który je stworzył i kocha jeszcze bardziej niż 
rodzice.
  Postępowanie w stosunku do innych ludzi jest równie ważnym elementem 
religijności: "albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może 
miłować Boga, którego nie widzi" (1J 4, 20). O miłości nie można 
poinformować, nie można jej nauczyć inaczej niż przez doświadczenie. 
Wzajemna miłość rodziców, rodziców i dzieci, i między rodzeństwem, pozwala 
najbardziej zbliżyć się do Boga, który jest Miłością, wprowadza Boga do 
rodziny. "Nikt nigdy Boga nie oglądał. Jeżeli miłujemy się wzajemnie, Bóg 
trwa w nas i miłość ku Niemu jest w nas doskonała" (1J 4, 12).
  Wychowanie religijne jest wprowadzaniem dziecka w rzeczywistość 
nadprzyrodzoną przez pomoc w wytwarzaniu osobistego, bliskiego stosunku do 
Boga i włączaniem go we wspólnotę Kościoła. Zarówno pierwszego, jak i 
drugiego zadania nie można zrealizować przez pouczenie dziecka o istnieniu 
Kościoła jako instytucji lub zapisanie do niej dziecka przy okazji 
sakramentów czy katechezy. Zewnętrzne oznaki przynależności, jak ponoszenie 
pewnych kosztów organizacyjnych (utrzymanie kościołów, punktów 
katechizacyjnych, itd.) czy udział w akcjach inicjowanych przez Kościół, 
choć niezbędne, też nie stanowią jeszcze o wejściu do Kościoła. Nadal można 
pozostawać na zewnątrz, traktując Kościół jak instytucje usługowe, np. 
pocztę czy kolej, z których usług korzystamy nie utożsamiając się z nimi i 
nie czując się za nie odpowiedzialni.
  Żeby zrozumieć, co to znaczy włączyć dziecko do wspólnoty Kościoła, 
trzeba uprzytomnić sobie, co to jest Kościół. Pamiętamy określenie z 
katechizmu, że "jest to mistyczne ciało Chrystusa". Może nie jest to 
określenie zbyt jasne, ale chyba dlatego, że dla wyjaśnienia spraw bardzo 
trudnych i bardzo wielkich brak nam odpowiednich słów. Ciało to jest to, co 
jest nam najbliższe. Blisko mnie jest stół, przy którym siedzę, jeszcze 
bliżej ubranie, ale ciało jest najbliżej; tak blisko, że jest mną, a ja 
jestem ciałem, choć jednocześnie czymś więcej. Użycie więc dla określenia 
Kościoła słów "ciało Chrystusa" wskazuje na bliskość największą, jaką 
możemy sobie wyobrazić. Jak włączyć dziecko w taką bliskość z Bogiem? "Bo 
gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich" (Mt 
18, 20). "W imię moje" - czyli z miłością, bo Bóg jest Miłością. Można więc 
powiedzieć, że gdzie dwie lub parę osób zebranych jest z miłością, tam jest 
Bóg. Jeżeli w rodzinie jest miłość: jeśli mąż kocha żonę, rodzice dzieci, 
dzieci babcię, teściowa synową - jest w niej Bóg. Chrystus wchodzi w 
rodzinę tak blisko, że rodzina staje się Kościołem.
  W ten sposób zapraszamy Boga do naszego domu i zarazem włączamy dzieci w 
mistyczne ciało Chrystusa - czyli Kościół. Tak tworzy się mały Kościół 
domowy będący częścią Kościoła powszechnego. Św. Paweł pisze w Liście do 
Kolosan: "Pozdrówcie braci w Laodycei, zarówno Nimfasa jak i Kościół 
(gromadzący) się w jego domu" (Kol 4, 15), a w znanej religijnej piosence 
dzieci śpiewają: "Czy wy wiecie, że jesteście Kościołem? Kościołem, w 
którym mieszka Ojciec - Bóg".
  Jesteśmy Kościołem domowym, jeżeli się kochamy, a wprowadzamy do Kościoła 
dzieci nawet zupełnie maleńkie, takie co jeszcze nic nie rozumieją, jeżeli 
od pierwszych miesięcy życia uczymy je swoim postępowaniem miłości. Nie 
znaczy to jednak, że mamy tworzyć małe zamknięte kościółki, towarzystwa 
wzajemnej adoracji niedostępne dla innych. Kościół jest apostolski, czyli 
otwarty dla wszystkich. Także więc domowe kościoły muszą być dla innych 
otwarte. Apostołować - to nie tylko pouczać; to przede wszystkim dawać 
świadectwo Chrystusowi przez swoje postępowanie, to - ogarniając wszystkich 
miłością - włączać ich do Kościoła. A więc tworzyć Kościół apostolski - to 
kochać innych także poza swoją grupą rodzinną. Otwierać swój dom dla 
potrzebujących, dzielić się tym, co mamy, choćby było to bardzo skromne: 
domowym jedzeniem, nie zniszczonym, a już za małym na dzieci ubraniem, 
swoim czasem - o który zawsze najtrudniej, uwagą - gdy ktoś się do nas 
zwraca, pamięcią i serdecznością. To zwrócenie się do innych jest też 
wychowaniem religijnym dzieci, które na naszych czynach uczą się nauki 
Chrystusa bardziej niż na słowach. "Jeśliby ktoś posiadał majętność tego 
świata i widział, że brat jego cierpi niedostatek, a zamknął przed nim swe 
serce, jakże może trwać w nim miłość Boga?" (1J 3, 17). Ponieważ rodzice są 
pierwszymi chrześcijanami, z jakimi styka się dziecko, na ich wzór wyrabia 
sobie pojęcie o tym, czym jest chrześcijaństwo.
  Starając się dać dziecku to co najlepsze, wierzący rodzice pragną 
przekazać mu swą wiarę i swą religijność. Często przeżywają przy tym 
trudności, gdyż ich własna religijność jest niedojrzała, a miłość 
niedoskonała i sami widzą, że nie może stanowić wzoru. Można nawet 
powiedzieć paradoksalnie, że im bardziej poważnie traktują swoją wiarę i 
swoją przynależność do Kościoła, tym bardziej widzą, jak niedoskonale ją 
realizują.
  Nie jest to jednak chyba sytuacja beznadziejna. W drodze do Boga rodzice 
nie muszą być dla dzieci wzorem w sensie punktu dojścia i dzieci mogą ich 
przewyższać; muszą jednak być wzorem w nieustannych staraniach i dążeniach, 
w wierności wybranym wartościom. Niesłuszne chyba jest nastawienie się 
tylko na przekazywanie. W życiu religijnym można też wiele czerpać od 
dzieci. Ich pytania każą nam zastanawiać się nad wieloma sprawami. Wspólna 
z dziećmi modlitwa wzmacnia pobożność dorosłych. Prośba, aby Bóg wspierał 
nasze nieudolne wysiłki wychowawcze, nawet gdy rezultatów nie widać, wyraża 
nadzieję, a miłość do dzieci przybliża do Miłości.
  
  
  
  W zgodzie ze swoją płcią
  
  Rodzicielstwo jest wprowadzeniem w świat nowych ludzi, a wprowadzać w 
świat to nie tylko umożliwiać życie i rozwój fizyczny, ale także pomagać w 
wejściu w sprawy i problemy ważne w życiu. Jednym z takich problemów jest 
rzeczywistość płci. Jest to rzeczywistość o podstawowym znaczeniu dla 
każdego, bo nie można żyć poza płcią. Całe życie jest się albo kobietą, 
albo mężczyzną, a z tym łączy się wiele spraw, od najdrobniejszych, jak 
sposób strzyżenia włosów, do podstawowych ról w społeczeństwie i rodzinie. 
W rzeczywistość tę wprowadza się dziecko poprzez tzw. wychowanie seksualne.
  Wychowanie określa się dziś najczęściej jako pomoc w rozwoju wychowanka. 
Jest to proces całościowy, można w nim jednak (przynajmniej teoretycznie) 
wyodrębnić pewne działy, zależnie od tego, do czego ta pomoc odnosi się 
szczególnie. Można więc mówić na przykład o wychowaniu religijnym, gdy 
chodzi o pomoc w nawiązywaniu kontaktu z Bogiem. Można też mówić o 
wychowaniu seksualnym, stanowiącym pomoc w nauczeniu się życia zgodnego z 
własną płcią. Wbrew pozorom, sprawa nie jest bynajmniej prosta, bo choć 
poza bardzo rzadkimi wypadkami patologii, płeć człowieka jest od początku 
życia jednoznacznie określona na planie biologicznym, to psychicznie rzecz 
biorąc, ludzie często żyją w niezgodzie z własną płcią nie akceptując jej 
albo akceptując przesadnie.
  Nieakceptowanie swojej płci może mieć różne stopnie od chwilowo 
przeżywanych rozczarowań, aż do dewiacji włącznie. Niezadowolenie z czegoś 
tak trwale związanego z własną osobą jak płeć, musi mieć oczywiście skutki 
głęboko sięgające w życie człowieka, jego obraz samego siebie, pełnienie 
ról życiowych, poczucie porażki i cierpienie.
  Pewną odmianą życia w niezgodzie ze swoją płcią może być też 
przypisywanie jej zbyt dużego znaczenia, wiązanie całej swojej wartości z 
atrakcyjnością własnej płci i nieumiejętność życia bez oparcia w osobie 
płci przeciwnej. Osoba tak przeżywająca swoją płeć, będzie ciągle dążyć do 
kontaktów seksualnych, jeżeli zawrze małżeństwo, będzie ciążyć na 
współmałżonku jak bluszcz (a z czasem może jak kula u nogi), a jeżeli 
pozostanie samotna, bez możności pełnienia ról seksualnych w małżeństwie i 
rodzicielstwie, będzie się czuła pozbawiona wszelkiej wartości i 
nieszczęśliwa. Jest to akceptacja płci, ale brak akceptacji samego siebie 
jako człowieka o określonej płci.
  Życie w zgodzie ze swoją płcią polega na zadowoleniu ze swojej płci i 
widzeniu w niej wartości, ale bez pogardzania osobami płci odmiennej. Jest 
to jednocześnie nieprzeakcentowywanie znaczenia płci, "bycia sobą" 
niezależnie od podejmowanych ról seksualnych, możliwość życia samodzielnego 
bez opierania się na człowieku drugiej płci.
  Z tak rozumianą akceptacją swojej płci wiązać się powinien pewien zasób 
wiedzy na temat anatomii i fizjologii płci, a także umiejętność - pojmowana 
jako wolna decyzja, a nie wewnętrzny przymus - podejmowania ról związanych 
z płcią, a więc roli matki i żony, męża i ojca, a także realizowania 
własnego rozwoju opierając się na właściwościach swojej płci i w ramach 
swojej płci, niezależnie od tego, czy zawiera się małżeństwo czy nie.
  Takiego życia w zgodzie ze swoją płcią trzeba się nauczyć i rodzice 
poprzez wychowanie pomagają w tym swoim dzieciom, a w każdym razie powinni 
pomóc. Często tej pomocy nie dają, choć myślą, że to robią dostarczając 
pewnych wiadomości poprzez tzw. uświadomienie, a nieraz pomagają, choć nie 
zdają sobie z tego sprawy, gdyż nie umieją przekazać seksuologicznych 
informacji. Może się tak dziać dlatego, że często wychowanie seksualne 
utożsamiane jest z przekazywaniem wiedzy z tej dziedziny, podczas gdy w 
rzeczywistości, informowanie jest tylko małą jego częścią. Oczywiście, 
dzieci powinny otrzymywać prawdziwe informacje o sprawach płci, ale na tym 
problem wychowania się nie kończy. Już jednak ta sprawa przysparza rodzicom 
wiele trudności, bo często brak im odpowiedniej wiedzy i słownictwa, a 
także dlatego, że czują się zażenowani tematem i nie wiedzą, jak taką 
"akcję uświadamiania" przeprowadzić.
  Myślę, że części trudności można uniknąć, jeżeli podstawową informację - 
że dzieci rodzone są przez ich matki - poda się dzieciom tak wcześnie, że w 
ogóle nie będą pamiętały, od kiedy ją posiadają. Przyjmą ją wtedy z całą 
naturalnością, jak to, że w dzień świeci słońce, a w nocy gwiazdy, że 
kwiaty kwitną, a samochody poruszają się, choć nikt ich nie ciągnie. 
Wszystko to są dla dziecka sprawy równie ważne i ciekawe, a to, że o 
jednych jest łatwiej mówić niż o innych, nie zależy od dziecka, ale od 
tego, jak podchodzą do nich dorośli. Z czasem ta wiadomość będzie 
uzupełniana po trochu i w miarę potrzeby, przez informacje inne, np. o 
anatomii, fizjologii i higienie narządów seksualnych.
  W ten sposób unika się żenującej dla obu stron, a niekiedy szokującej lub 
śmiesznej dla dziecka, "konferencji uświadamiającej", a jednocześnie 
uprzedza informacje, dochodzące do dziecka inną drogą, np. od kolegów, 
które mogą być i mylne, i wypaczające obraz tych spraw.
  Jeżeli chodzi o sprawę poczęcia dziecka i współżycia seksualnego, rozmowa 
jest dla rodziców znacznie trudniejsza, bo mają poczucie, że to co mówią, 
jest przez dziecko odnoszone do ich własnego życia małżeńskiego, 
stanowiącego intymną tajemnicę. Z tej samej przyczyny temat jest krępujący 
także dla dzieci, tym bardziej że sprawą tą interesują się zwykle dzieci 
już trochę starsze. Jest to rzeczywista trudność i dlatego rodzice mogą, ku 
zadowoleniu obu stron, pomóc sobie książeczkami dla dzieci, wyjaśniającymi 
te sprawy. Książki te zawierają opisy biologiczne zgodne z prawdą, są jasno 
napisane, a posługują się słownictwem poprawnym i kulturalnym. Dzieci mają 
prawo do informacji w nich zawartych i nie należy ich przed nimi taić. 
Zainteresowanie tymi sprawami, które niektórym dorosłym wydaje się 
świadczyć o deprawacji, jest neutralną ciekawością wobec rzeczywistości, z 
jaką człowiek się spotyka, a zaspokojenie tej ciekawości jest konieczne do 
prawidłowego funkcjonowania w życiu.
  Oczywiście, ocena poszczególnych książeczek nie może być taka sama. 
Zastrzeżenia budzą niektóre realistyczne ilustracje, które niepotrzebnie 
działają podniecająco i słuszniejsze wydaje się w tego rodzaju publikacjach 
posługiwanie się rysunkowymi schematami, niż fotografiami. W wielu 
książkach można też mieć zastrzeżenia co do niektórych ocen moralnych, a 
także powierzchowności tych ocen, które są prawidłowe.
  Ogólnie można jednak powiedzieć, że te książeczki mogą być bardzo 
pożyteczne, jeżeli stanowią dla rodziców pomoc w wychowaniu seksualnym. 
Jeżeli jednak podanie ich dzieciom stanowi jedyny przejaw tego wychowania, 
nie na wiele się przydadzą, gdyż wychowanie seksualne jest zakresowo czymś 
znacznie szerszym, niż proste poinformowanie o niektórych sprawach 
związanych z biologią człowieka.
  
  
  
  Na wzór ojca i matki
  
  Wprowadzanie dziecka w rzeczywistość płci wymaga dostarczenia mu 
informacji z tej dziedziny i rodzice mogą tu znaleźć pomoc w różnych 
książeczkach na ten temat. Książki jednak nie mogą zastąpić tego, co daje 
bezpośredni kontakt. Problemy miłości, małżeństwa i rodzicielstwa powinny 
należeć do rodzinnych rozmów. Rozmowy te w warstwie informacyjnej mogą być 
uzupełnione lekturą, ale nic nie może ich zastąpić, jeśli chodzi o 
skojarzenia emocjonalne i oceny moralne związane ze sprawami płci. Ważne 
jest nie tylko to, co się mówi, ale jak się mówi.
  Sposób mówienia (lub przemilczania) o tych sprawach, informuje dzieci o 
tym, że coś jest dobre lub złe, piękne, smutne czy obrzydliwe. Każde 
pojęcie ma dwa znaczenia: określenie intelektualne tego, czego dotyczy, i 
skojarzenia emocjonalne z nim związane. W wychowaniu seksualnym ta druga 
warstwa jest szczególnie ważna. Jeżeli np. dziewczynka na temat porodu 
słyszy przede wszystkim dramatyczne historie powikłań, ze sprawą rodzenia 
dzieci skojarzy jej się głównie lęk. Jeżeli chłopiec słyszy, że o kobietach 
mówi się "te głupie baby", będzie miał tendencję do lekceważenia kobiet 
itp.
  Jeżeli pragniemy, aby dziecko żyło w zgodzie ze swoją płcią, musi widzieć 
ją jako wartość. Tego nie można wyczytać w żadnej książce. To znaczy 
przeczytać można, ale sama informacja niewiele tu zmieni. Żeby przeżyć 
swoją płeć jako wartość, trzeba doświadczyć jej wartości, a dzieje się to 
zwykle poprzez identyfikację z rodzicem swojej płci. Jeżeli dziewczynka 
kocha mamę, doświadcza jej miłości i podziwia ją - chce być taka jak ona. 
Podobnie chłopiec chce być podobny do ojca, gdy ojciec jest kochający i 
kochany. W ten właśnie sposób dzieci uczą się odnoszenia do własnej płci i 
kojarzenia z płcią określonych zachowań i ról społecznych. Zdarza się 
jednak, że w rodzinie kobieta jest postacią nieatrakcyjną, gdyż jest np. 
krzykliwa, chłodna emocjonalnie itp., albo też dlatego, że jej pozycja w 
rodzinie jest niekorzystna. Jeżeli dziewczynka widzi, że matka jest przez 
męża lekceważona wykorzystywana i krzywdzona, stwierdza (oczywiście nie 
całkiem świadomie), że nie warto być kobietą, a chłopiec w takiej sytuacji 
uczy się niewłaściwego odnoszenia do kobiet. Podobnie ojciec, którego nie 
można kochać i szanować, albo który w domu jest lekceważony przez matkę, 
nie stanowi dla chłopca atrakcyjnego wzoru do naśladowania.
  Tak więc podstawowym elementem wychowania seksualnego są doświadczenia, 
jakie przeżywa dziecko w swojej rodzinie, dotyczące tego, jak zachowują się 
osoby różnej płci (przede wszystkim rodzice) i jak się odnoszą do nich 
ludzie płci przeciwnej. Dziecko uczy się być kobietą i być mężczyzną na 
wzór matki i ojca. Doświadczenia negatywne w tym względzie zakłócają rozwój 
psychoseksualny.
  Informacje o zachowaniach związanych z płcią, jakie dziecko zdobywa w 
szkole, w środkach masowego przekazu i gdzie indziej, wymagają uzupełnienia 
w domu także o odnoszące się do nich oceny moralne. Czytając seksuologiczne 
książki dla młodzieży, odnosi się wrażenie, że choć zawierają one różne 
informacje poprawne z medycznego punktu widzenia i przydatne, to problemy 
seksu zostały w nich zupełnie oderwane od małżeństwa. Mówi się o życiu 
seksualnym w kontekście przyjemności, radości i wzbogacania więzi między 
partnerami - i to jest dobre - ale nie wspominając prawie o małżeństwie, 
odrywa się je od wartości takich jak trwała miłość, wierność i 
rodzicielstwo. Choć więc nie należy ukrywać wiadomości z tej dziedziny, 
trzeba je jednocześnie włączać koniecznie we właściwą hierarchię wartości. 
Włączenie to może się dokonać przez skojarzenie spraw płci z wartościami, 
którym mają służyć.
  Dzięki płci ludzie są bardziej zróżnicowani, a jednocześnie ukierunkowani 
na tworzenie związków małżeńskich i rodzicielstwo, a przez to na życie w 
grupach społecznych zwanych rodzinami. Także u ludzi, którzy nie łączą się 
z osobami innej płci w sensie fizycznym, ich ciało stanowi znak tego 
ukierunkowania ku innym. Ciało może być narzędziem miłości seksualnej, a 
zawsze jest znakiem tego, że człowiek jest skierowany do relacji z innymi 
ludźmi, do dialogu, do wychodzenia poza własną izolację, do obdarzania 
drugiego i tworzenia więzi.
  Tak wiec wychowanie seksualne to także uczenie czułości, delikatności, 
umiejętności dostrzegania drugiego i jego potrzeb, chęci pomocy. Do życia 
seksualnego, oderwanego od miłości i małżeństwa, można by przygotować przez 
wyuczenie technik współżycia; do życia w małżeństwie i rodzinie trzeba się 
uczyć miłości.
  Miłości również nie można się nauczyć z książek, a jedynie przez 
doświadczenie, które najłatwiej można uzyskać w kochającej się rodzinie. 
Pięknie o tym pisze w "Pogance" Narcyza Żmichowska: "Jak mnie tak długo 
noszono, usypiano, kołysano, jak rozwijałem się w tym cieple uczuć, jak 
moja istota nasiąkała niejako tą pieśnią miłości, nie pamiętam - a jednak 
to było już życie moje, to była już przyczyna późniejszych następstw, 
chwila rodzicielka wszystkich chwil. Kiedy się pierwszy raz poczułem na 
świecie, każdy mnie kochał - ja się ocknąłem kochając każdego, tak 
niezbędną koniecznością organizmu, jak się oddycha, je i pije. Przed 
kochaniem nie było dla mnie przeszłości, jak przed Bogiem nie było 
początku."
  Z miłością małżeńską wiąże się też problem wierności. O miłości pisze się 
często i pięknie, może jednak za rzadko mówi się o wierności. Może przez 
zafascynowanie pięknem miłości, a także pragnienie autentyczności i 
spontaniczności przeżyć, zapomina się czasem, że choć wierność bywa trudna, 
też należy do istoty dobrze pełnionych ról seksualnych. Wierność, 
obserwowana przez dzieci u własnych rodziców, jest tu najlepszym wzorem.
  Jeżeli wychowanie seksualne rozumie się jako pomoc w życiu zgodnym z 
własną płcią, płeć traktuje się jako "sposób bycia" każdego człowieka. Ten 
sposób bycia jest wyrazem całego człowieka. a nie tylko jakiejś części jego 
ciała. Seksualność jest więc nieodłącznie związana z całą osobą ludzką, a 
życie seksualne z całością postaw wobec drugiego, czyli z miłością. Tak to 
w każdym razie wygląda z perspektywy chrześcijańskiej. Dla chrześcijanina 
jest to zarazem jedyny sposób patrzenia na rzeczywistość płci, bo 
chrześcijaństwo nie jest dodatkiem do życia, ale przenika całe życie, z 
życiem seksualnym włącznie.
  W rodzinie chrześcijańskiej więc wychowanie seksualne jest włączeniem tej 
sfery życia w rzeczywistość miłości i Dobrej Nowiny. Naświetlenie jej od 
strony moralnej powinno wyraźnie pokazywać, jaki sposób postępowania nie 
jest zgodny z normą prawdziwej miłości, ale nie powinno się też ograniczać 
do podawania listy zakazów. Chrześcijańskie wychowanie seksualne kojarzy 
się najczęściej z ograniczeniami, jakie niosą z sobą normy moralne, a 
przecież jest to przede wszystkim otwarcie zawrotnej perspektywy na miłość, 
która może łączyć ludzi "na obraz i podobieństwo" Trójcy Świętej. W tej 
perspektywie pokazywać trzeba pociągający swym pięknem wzór miłości 
wiernej, obdarzającej i płodnej.
  Dzieci wchodzące stopniowo w otaczający świat dorosłych, poznają 
rzeczywistość płci bardzo często poprzez przykłady wykorzystywania drugiej 
osoby dla własnej przyjemności, okazję do zadawania wielu cierpień, źródło 
wielu nieszczęść. Wychowanie chrześcijańskie byłoby więc pokazywaniem 
Dobrej Nowiny, że tak być nie musi, bo miłość może być cierpliwa, łaskawa, 
nie szukająca swego i może wszystko przetrwać.
  
  
  
  Czynić pokój
  
  Zniszczenie, śmierć, rozpacz, może koniec naszego świata - to wojna. 
Życie, rozwój, a przynajmniej nadzieja - łączą się z pokojem. Pokój zależy 
od wielu skomplikowanych układów: sił kapitału, działalności polityków, 
ugrupowań, paktów i konferencji międzynarodowych. Bardzo skomplikowane są 
to układy i zawiłe drogi. Zbyt zawiłe i zbyt skomplikowane dla domowej 
psychologii.
  A jednak... Te zawiłe relacje zależą przecież od ludzi: od przywódców i 
popierających ich stronników. Zależą od ludzi, którzy swoim postępowaniem 
zmierzają do pokoju lub wojny. Zależą po trosze od każdego; choć na pewno 
nie od wszystkich jednakowo. Nie wiemy jednak, czy właśnie w naszym domu 
nie rośnie ktoś, od kogo zależeć będzie dużo, czyja postawa będzie mieć 
wielkie znaczenie.
  Postawa to względnie stały sposób ustosunkowania się do kogoś lub czegoś. 
Postawa wobec pokoju będzie się wyrażać w tendencji do załatwienia spraw 
spornych przemocą lub polubownie. Postawa jest stała względnie - to znaczy 
może się w ciągu życia zmieniać, ale jej zasadniczy kierunek ustala się już 
w pierwszych latach życia: w rodzinie. W naszych domach więc kształtują się 
postawy tych, którzy zniszczą świat lub dadzą mu szansę.
  Tendencja do reagowania agresją na wszelkie sytuacje sporne i przykre 
może się oczywiście ujawniać nie we wszystkich okolicznościach. Na przykład 
- ktoś mający zwyczaj bardzo ostrego czy nawet brutalnego traktowania 
swoich domowników, może być pokorny i potulny wobec swego szefa w pracy. 
Nie mamy tu jednak do czynienia ze zmianą postawy. Przeciwnie, człowiek 
mający zwyczaj dochodzenia swoich praw przemocą, będzie tego samego 
oczekiwał od innych i dlatego w kontakcie z ludźmi w jakiś sposób od siebie 
silniejszymi będzie się po prostu bał. Niech jednak dawny szef stanie się 
podwładnym - "już on się odegra".
  Skłonność do załatwiania swoich spraw za pomocą agresji i przemocy 
powstaje najczęściej już w dzieciństwie. Bardzo wcześnie uczymy dzieci, że 
rację ma ten, kto silniejszy. Uczymy niekoniecznie przez takie 
sformułowanie słowne, ale w sposób znacznie bardziej skuteczny, bo przez 
częste przeżywanie sytuacji dowodzących tej tezy.
  Klasyczna odpowiedź na pytanie dziecka o uzasadnienie jakichś nakazów: 
"Bo ja tak chcę", jest tu pierwszym przykładem. Następnym, jeszcze 
wyraźniejszym, jest reagowanie na przewinienia dziecka krzykiem i groźbami. 
"Jeśli nie zrobisz tego, co ja chcę, będziesz zbity" - takie ultimatum 
słyszą dzieci bardzo często. Przypomina ono wyraźnie groźbę wojny: "Jeśli 
wasz kraj nie spełni żądania naszego kraju, napadniemy na was. Jeżeli 
będziecie się bronić, będziemy was bić, dopóki nie ugniecie się przed naszą 
siłą".
  Dzieci najczęściej dobrze wiedzą, że są zbyt słabe, żeby walczyć z 
przemocą fizyczną dorosłych. Poddają się jej, jednak nie z przekonania, 
tylko z lęku. Przykre napięcie emocjonalne z tym związane wyładowują na 
słabszych od siebie, dokuczając młodszemu rodzeństwu, młodszym kolegom czy 
zwierzętom. Ta pierwsza nauka agresji zostaje szybko uzupełniona radami 
postępowania w życiu: "Nie daj sobie nic zabrać; pamiętaj, żeby cię nie 
skrzywdzono; bierz pierwszy, bo inaczej ktoś cię uprzedzi; pchaj się, bo 
inaczej ciebie wypchają".
  Gdy mówi się rodzicom o konieczności zmiany takiego systemu 
wychowawczego, najczęściej odpowiadają: "Nas tak wychowywano i jest dobrze, 
po co coś zmieniać?" Czy jednak naprawdę jest dobrze? Czy możemy być 
zadowoleni z najczęściej prezentowanych postaw społeczeństwa? Wydaje się, 
nie wspominając nawet o wojnach i mnożących się aktach terroru, wystarczy 
zwrócić uwagę na to, jak zachowujemy się w kolejkach lub w autobusach w 
godzinach szczytu, by zastanowić się nad tym, czy rzeczywiście wychowanie 
oparte na przemocy daje dobre wyniki.
  Nie trzeba chyba dowodzić, o ile łatwiej i milej byłoby żyć gdyby ludzie 
wzajemne stosunki opierali nie na zasadzie kto silniejszy, ten lepszy, ale 
na życzliwości i chęci pomocy. Oczywiście sprawa nie jest całkiem prosta. 
Wiemy aż nadto dobrze, że świat nie jest tak doskonały, żeby na wszystko 
można się zgadzać, żeby nie trzeba było dochodzić swoich praw. Jeżeli 
jednak uznamy, że przemoc jest tu jedynym sposobem, wychowywać będziemy 
ludzi wojny.
  Istnieje i rozwija się na świecie ruch zapoczątkowany przez Gandhiego, 
realizowany w działalności Martina Luthera Kinga, Jean Gossa i innych, 
zwany non-violence - bez gwałtu, bez przemocy. Nie jest to postawa bierna 
wobec zła, ale w swoim sprzeciwie nie uciekająca się do przemocy i terroru. 
Non-violence wymaga dużej odwagi cywilnej, nie daje okazji do przyjemnego 
wyładowania swego niezadowolenia w agresji, ale żąda zdecydowanego i 
odważnego wypowiadania swego zdania. Ta odwaga nie jest podobna do 
hiszpańskiego ideału męskości machismo, który polegał na tym żeby nikomu 
nie ustępować, nic nie darować i siłą domagać się szacunku. Wymaga za to 
cnoty męstwa, to jest odwagi, zdecydowania i spokoju.
  W sytuacjach domowych można jej uczyć przez zmianę formuły: "Ja tak 
chcę", na: "To jest słuszne i wspólnie się o to starajmy"; przez 
zastąpienie bicia - rozmową; krzyku i złości - spokojem. Nie jest to 
rezygnowanie przez rodziców z ich praw na rzecz zupełnej samowoli dzieci, 
ale wspólne podporządkowanie się zasadom uznanym za słuszne. I dorośli i 
dzieci mają swoje prawa w rodzinie; i dorosłych i dzieci obowiązują pewne 
normy postępowania. Spokojne i stanowcze przestrzeganie tych praw i zasad 
winno być uzasadnione ich słusznością, a nie przewagą siły.
  Drugą postawą przeciwną agresji jest postawa tolerancji. Prymitywna 
reakcja złości i niechęci do każdego, kto jest inny, leży u podstaw 
przemocy i wojen. "Inny" - może się różnić kolorem skóry, wyznaniem, 
fryzurą, sposobem życia; "inny" - to zawsze gorszy. Ta postawa też 
kształtuje się w dzieciństwie. Jeśli w rodzinie wspólnie wyśmiewamy się z 
wujka, bo mało zarabia, z cioci, bo się dziwacznie ubiera i znajomego, 
który ma niedzisiejsze poglądy, nie dziwmy się dziecku, gdy dokucza koledze 
- bo się jąka, koleżance - bo ma brzydszą sukienkę, a wreszcie bije 
przedstawiciela innej rasy.
  Tolerancja dla odmienności, przyzwolenie na różnorodność, szacunek dla 
tych, którzy żyją inaczej niż my, powinny towarzyszyć dziecku od pierwszych 
lat życia. Oczywiście, tolerancja powinna obejmować i samo dziecko; jeśli 
jest mniej zdolne od brata, jeśli jest nie tak ładne jak córka sąsiadki, 
też nie jest gorsze. Nie jest gorsze, nawet gdy zrobi coś złego. Sam czyn 
jednak, jeśli jest zły - to jest zły. Na niego nie możemy się godzić, bo 
tolerancja opiera się na szacunku, nie na obojętności. Nasz sprzeciw nie 
powinien jednak mnożyć zła przez dodawanie do niego jeszcze naszej 
przemocy. Nasz brak zgody na zło powinien być stanowczy, ale non-violence - 
bez gwałtu, bo trudno krzykiem nauczyć spokojnego mówienia; trudno przemocą 
nauczyć tolerancji i gwałtem zmusić do życzliwości. Własnym przykładem 
najlepiej można wychowywać ludzi pokoju.
  
  Rodzina otwarta
  
  
  Dom otwarty
  
  Najlepszym, niezastąpionym środowiskiem wychowawczym jest dla dziecka 
rodzina. A przecież nie wszystkie dzieci mają rodziny. Po wojnie było w 
kraju wiele dzieci - sierot wojennych. Dziś sierot prawdziwych jest bardzo 
mało, natomiast dużo jest tak zwanych sierot społecznych, których rodzice 
żyją, ale nie mogą, czy też nie chcą, nimi się opiekować. Opiekę nad tymi 
dziećmi przejmuje państwo, umieszczając je w domach dziecka, gdzie 
wszystkie potrzeby fizyczne dziecka są zaspokojone. Jednakże instytucja nie 
może zaspokoić potrzeb psychicznych: potrzeb miłości i przynależności do 
kogoś bliskiego. Dziecko, które dla nikogo nie stanowi szczęścia, samo nie 
jest szczęśliwe.
  Psychologowie stwierdzają jednomyślnie, że nie ma lepszego sposobu na 
zapewnienie samotnemu dziecku dobrych warunków rozwoju, niż umieszczenie go 
w rodzinie, która przyjmie je za własne.
  Adopcja nie rozwiązuje jednak wszystkich problemów. Większość bowiem 
dzieci opuszczonych ma rodziców, którzy choć nie zajmują się nimi, mogą się 
kiedyś odezwać. Tych dzieci nie można adoptować - nie można dać ich 
rodzinom. Można jednak zrobić coś odwrotnego: można rodzinę dać dziecku. 
Rodzina może całkiem bezinteresownie, bez świadomości posiadania dziecka na 
zawsze, ofiarować swój dom potrzebującemu jego ciepła dziecku. Można się 
stać tak zwaną rodziną zastępczą, która decyduje się wziąć do siebie 
dziecko "nie nadające się" do adopcji. "Nie nadają się" dzieci niezbyt 
zdrowe, niezbyt ładne i przede wszystkim takie, których rodzice nie chcą 
zrzec się praw rodzicielskich. Taka rodzina otwiera się na przyjęcie 
dziecka, ale może się zdarzyć, że i na jego odejście - jeżeli tak będzie 
dla dziecka lepiej.
  Rodzinom zastępczym państwo pomaga finansowo, gdyż to rozwiązanie uważa 
się za najbardziej pomyślne dla porzuconych dzieci. Ta częściowa pomoc 
materialna nie równoważy jednak nakładu pracy i przede wszystkim serca 
danego dziecku. Rodziny takie nie dają dziecku nazwiska, ale dają 
nieurzędową, przeznaczoną dla niego samego miłość. Pod wpływem tej miłości 
i poczucia bezpieczeństwa dziecko rozkwita i nadrabia zaległości w rozwoju. 
Związek ludzi dorosłych z dzieckiem nie własnym, a do tego już częściowo 
ukształtowanym przez wcześniejsze ciężkie przeżycia, nie jest łatwy. 
Dziecko takie ma najczęściej trudności w nawiązaniu więzi uczuciowej, bo 
pobyt w zakładzie nie dawał mu okazji do nauczenia się tego. Trudnością 
jest wzajemne uczenie się miłości, która to umiejętność wcale nie jest 
powszechna i nie utożsamia się ze zdolnością przeżywania wzruszeń.
  "Gdy sprawa jest trudna, gdy rzecz wymaga nie rodzicielskiego rzemiosła, 
a artyzmu, nie pewnej lokaty kapitału, a ryzyka, nie sukcesów, radości i 
upojeń, a trudu i ofiary, tam potrzebni jestście wy - rodzice zastępczy 
[...] którzy poprzez beztroski szczebiot własnych wypielęgnowanych pociech, 
poprzez gwar towarzyskiego spotkania, czy skupioną uwagę codziennego trudu, 
potraficie usłyszeć wołanie nie do was skierowane: Mamo, Tatusiu, ratuj." 
H. Święcicka, "Dom wreszcie własny", 1970, s. 152).
  Sprawa nie jest łatwa, ale jest możliwa. To tak jak w szeroko dziś 
czytywanych historiach Muminków (coś w rodzaju krasnoludków): do domu 
Muminków goście stale przychodzą - zostają lub odchodzą, kiedy znajdą gdzie 
indziej swoje miejsce - bo jest w nim zwyczajnie, ale miło. Mama Muminka 
rozdaje naleśniki, jest dla wszystkich wyrozumiała i dobra, i to wystarcza, 
żeby pod jej okiem działy się cuda, jak na przykład ten, że dziewczynka 
niewidzialna z nieśmiałości stała się zwyczajnym dzieckiem. Tak może się 
stać i w ludzkiej rodzinie, gdy znajdzie się w niej dziecko wychowywane 
dotąd w instytucji. Dopiero w domu, choćby ubogim, ale w którym będzie 
kochane indywidualnie, dla niego samego, w domu, który dostanie na 
własność, dziecko może ukazać swoją prawdziwą twarz.
  Wiadomo, że przysłowia są mądrością narodów, a niektórzy twierdzą, że i 
baśnie ludowe taką mądrość zawierają. Jest bajka, której motyw powtarza się 
w różnych wersjach wielokrotnie. Pewien chłopiec został zamieniony przez 
czarodzieja w osła. Zawiodły wszelkie próby odczarowania i dopiero 
królewna, która pocałowała osiołka, przywróciła mu ludzką postać. Po ludzku 
biorąc, nie była to królewna zbyt rozsądna, mogła przecież powiedzieć: "Mój 
panie, pozbądź się oślich uszu, a wtedy otrzymasz znak miłości". Ale to na 
nic by się nie przydało. Bo moc przemieniania ma dopiero miłość 
bezinteresowna, miłość na kredyt.
  Otwarcie rodziny to właśnie takie ryzyko miłości bezinteresownej. Dom 
otwarty czy zamknięty? To nie tylko problem dzieci samotnych. Do domu 
otwartego wchodzi wielu ludzi. Czy chronić spokój i porządek dnia 
wypracowany z trudem dla naszej rodziny, wpuszczając gości tylko z okazji 
rzadkich uroczystości, kiedy wszystko będzie zawczasu przygotowane i 
obmyślone? Czy też stworzyć zwyczaj, że do nas można przyjść zawsze?
  Niektórzy widzą głównie mankamenty takiego domu, gdyż jest w nim pewien 
chaos spowodowany przez stałą możliwość niespodziewanych wkroczeń ludzi, co 
pociąga za sobą zmiany godzin, miejsc i w ogóle bałagan. Istotnie, trochę 
bałaganu się z tym wiąże. Może podłogi będą mniej czyste, pokój 
przemeblowany do potrzeb dziecka, różna liczba nakryć na stole i plan dnia 
z konieczności zmieniany. Ale jest to bałagan zewnętrzny, nie jednoznaczny 
z chaosem wewnętrznym. Właśnie porządek polegający na wzajemnej akceptacji 
wszystkich członków rodziny jest konieczny w miłości. Porządek powinien też 
polegać na właściwej hierarchii wartości, w której drobiazgi nie powinny 
stawać się przyczyną zadrażnień. Muminek wie, że mama ustąpi mu chętnie we 
wszystkich sprawach drobnych, ale na pewno nie pozwoli robić przykrości 
innym.
  Rodzina otwarta może być wesoła, ciepła i przytulna - inaczej nawet nie 
byłoby warto jej otwierać. Po cóż szerzyć zamęt i chaos dalej? Rodzinę 
warto otwierać, gdy wszyscy się w niej kochają i gdy każdy czuje się w niej 
potrzebny i ważny.
  Kiedy w rodzinie panuje taki porządek miłości, nawet jeśli nie może 
przyjąć samotnego dziecka na zawsze, otworzy się niejako automatycznie. Bo 
do takiego domu będą ciągnąć wszyscy, którym brak ciepła. Będą to koledzy 
dzieci, chodzący do szesnastej z kluczem na szyi, a także przyjaciele 
dorastających synów i córek, żeby uczyć się życia rodzinnego na żywym 
przykładzie ciepłej rodziny, a nie na lekcjach uświadomienia seksualnego. 
Do takiego domu chętnie przyjdą ludzie samotni, by pogadać i zjeść coś 
przyrządzonego nie w stołówce. Zajdą też chętnie ludzie starzy, których 
dzieci gdzieś się pogubiły po świecie i którzy chętnie pobędą z młodszymi. 
Otwarcie domu opłaci się też domownikom, oczywiście nie w sensie 
materialnym, ale przez wzbogacenie serc, bo dając - otrzymujemy.
  
  
  
  Zastępcza ciocia
  
  My home, my castle - mówią Anglicy i mają rację, bo nasze domy powinny 
nam dawać poczucie bezpieczeństwa. Mój dom, moją twierdzą - to znaczy, że w 
moim domu czuję się u siebie, jestem bezpieczny, tu nie grozi mi zdrada. 
Nie powinien być jednak nasz dom zamkiem rycerza-rozbójnika, który 
bezpieczny za jego murami, wypada na zewnątrz, by zdobyć coś dla siebie, do 
siebie przynieść i korzystać z tego. Powinien być raczej grodem, do którego 
w razie niebezpieczeństwa chronią się mieszkańcy okolicznych podgrodzi. 
Polskie domy nieraz zresztą taką funkcję pełniły, na przykład w czasie 
okupacji niemieckiej ukrywając ściganych i prześladowanych. Jeśli nawet 
jednak na ulicy nie grozi nam łapanka i nie trzeba nocować zapóźnionych po 
godzinie policyjnej, zawsze tuż obok naszego spokojnego domu, na bliskim 
podgrodziu naszej bezpiecznej twierdzy, są ludzie zagrożeni. Czy otworzymy 
dla nich nasze drzwi?
  W filmie "Polskie drogi" jest dramatyczna scena: dzieci z Zamojskiego 
wywożone w bydlęcym wagonie zamarzają z zimna; gdy udaje się przekupienie 
strażnika, czekający tłum wyciąga do tych dzieci ręce, ogrzewa je we 
własnych ramionach i zabiera pospiesznie do domów. Te dzieci zagubione w 
wirze wojny może i miały rodziców, którzy jednak nie mogli im pomóc. Każda 
więc przypadkowo obecna kobieta uważa za oczywisty obowiązek ratować je w 
zastępstwie matki; każdy mężczyzna staje się zastępczym ojcem.
  I dziś, koło nas, są takie marznące dzieci. Są to sieroty społeczne, z 
różnych przyczyn opuszczone przez rodziców i umieszczone przez państwo w 
domu dziecka. Domy dziecka są wygodne, porządne i dobrze ogrzane, jednak 
zimno w nich dzieciom, zimno i samotnie z braku domowego ogniska, z braku 
miłości rodziców i braku kogoś, kogo można by pokochać. Gdyby je załadować 
do wagonów, utworzyłby się długi pociąg. Czy znalazłby się jednak tłum 
ludzi czekających z wyciągniętymi rękami, by wziąć je nie wybierając, 
pierwsze z brzegu, i ogrzać w swoim domu - swojej twierdzy?
  Wiele bezdzietnych małżeństw chce adoptować dzieci. Wydawać by się więc 
mogło dziwne, że nieraz muszą czekać w kolejce, skoro w domach dziecka jest 
tylu wychowanków. Problem w tym, że sierot, które można by adoptować, jest 
rzeczywiście stosunkowo niewiele. W domach dziecka najwięcej jest sierot 
społecznych. Jeśli rodzice żyją i nie zrzekli się swoich praw, jeśli dzieci 
są niezbyt ładne i niezbyt zdrowe, a przede wszystkim zbyt duże, żeby nie 
pamiętać swoich dotychczasowych smutnych losów, "nie nadają się do 
adopcji", tak jak poprzednio "nie nadały się" własnym rodzicom.
  Teraz w ciepłych domach dziecka marzną z braku miłości. Wyglądają 
rzeczywiście jak zmarznięte, z reguły niewysokie (choć pokolenie obecnej 
młodzieży jest przecież takie rosłe), milczące, a w każdym razie nie 
umiejące rozmawiać z dorosłymi, rzadko się śmiejące. Uczą się często słabo, 
bo dziecko potrzebuje kogoś bliskiego - dla kogo osiąga sukcesy. Wydają się 
niewdzięczne i obojętne, bo miłości trzeba się uczyć od ludzi najbliższych. 
Gdy takich nie ma, można się nauczyć najwyżej poprawnego zachowania. Mówiło 
się dawniej, że trzeba mieć dobrą rękę do kwiatów, żeby ładnie rosły. W 
pewnym sensie potwierdzają to najnowsze badania naukowe - rośliny reagują 
na stany emocjonalne stykających się z nimi osób. Lepiej się rozwijają, gdy 
osoba, która je pielęgnuje, darzy je sympatią. Biedne roślinki, których 
nikt nie wyróżnia! Jak mogą wyrosnąć wysoko, skoro pani wychowawczyni 
naprawdę musi być dla wszystkich jednakowa, bo wyróżniając jedno, 
krzywdziłaby inne.
  Dziecko jest nie mniej wrażliwe od roślin. Potrzebuje kogoś, kto myśli o 
nim specjalnie i specjalnie o nie się troszczy. Jeśli już naprawdę nie może 
mieć matki - choćby zastępczej - niechby znalazło chociaż ciocię.
  Ciocia - ktoś w rodzinie drugorzędny i, zaraz po teściowej, przedmiot 
dowcipów. A jednak któż nie zachował we wspomnieniu jakiejś dobrej cioci, 
która odwiedzała, dawała podarki, pamiętała o imieninach, pożyczała coś 
"dorosłego" na pierwszą zabawę, wysłuchiwała zwierzeń, które niełatwo 
wyznać w domu, przychodziła jako "pogotowie ratunkowe" w razie choroby czy 
wyjazdu rodziców? Ciocia: siostra, kuzynka, czy tylko dobra koleżanka 
rodziców poszerzała świat o sprawy nieco inne niż w domu, a jej autorytet - 
nie nadwerężany w codziennych utarczkach - był nieraz nawet większy niż 
rodziców. Cieszymy się więc, gdy nasze dzieci są bogate w ciocie. A te z 
domu dziecka nie mają nawet cioci.
  Jeżeli dziecko nie może znaleźć się na stałe w rodzinie, dużą dla niego 
pomocą może być tak zwana rodzina zaprzyjaźniona, która zapraszałaby na 
niedziele i święta, pomagała w różnych sytuacjach, a przede wszystkim 
pamiętała. Rodzina zaprzyjaźniona to ciocia, która przejmuje się stopniami, 
dba o wygląd zewnętrzny i o plany na przyszłość, uczy domowego 
gospodarowania i rodzinnych zwyczajów; to wujek, który jest zupełnie inny 
niż dotychczas znani mężczyźni: nie jest pijakiem, nie bije żony, troszczy 
się o dzieci, zabiera na spacer i opowiada o ciekawych rzeczach.
  Rodzina zaprzyjaźniona nie przejmuje na siebie całego ciężaru 
odpowiedzialności za dziecko, ale decyzja nawiązania kontaktu jest jednak 
bardzo poważna. Stworzenie dziecku nadziei na trwałą przyjaźń i zawiedzenie 
jej jest nową wielką krzywdą, która jeszcze bardziej utrudni na przyszłość 
kontakty społeczne. Trzeba tę decyzję głęboko rozważyć, omówić z całą 
rodziną (także z dziećmi, jeśli się je posiada), przemyśleć dokładnie - ale 
nie za długo. Pamiętajmy: pociąg z marznącymi dziećmi i dziś stoi na 
jakiejś bocznicy. Nie trzeba się nawet narażać na niebezpieczeństwo, żeby 
do niego dotrzeć. Wystarczy wyciągnąć ręce. Ręce życzliwe i odpowiedzialne.
  
  
  
  Zbieramy ułomki
  
  Rozwój człowieka przebiega od zainteresowania głównie sobą w kierunku 
zainteresowania innymi, co pozwala mu jakby przekraczać siebie. Dziecięcy 
egocentryzm przekształca się w zainteresowanie światem zewnętrznym, 
traktowanym przedmiotowo; pogłębia o zdolność wczuwania się w potrzeby i 
przeżycia innych ludzi, wreszcie dochodzi do umiejętności aktywnego 
działania na ich rzecz, co jest znakiem dojrzałości społecznej. Umożliwia 
to tworzenie trwałych więzi społecznych: rodziny, narodu i innych grup.
  Społeczeństwo ludzi dojrzałych może współdziałać solidarnie w tworzeniu 
nowych idei i struktur, w organizowaniu życia godnego człowieka. Nie każdy 
jednak rozwija się tak prawidłowo. Bywa, że pod względem społecznym ludzie 
zatrzymują się na poziomie małych dzieci, które myślą tylko o sobie i bawią 
się obok siebie, ale nie ze sobą, gdyż nie umieją jeszcze współdziałać, a 
ich kontakt ogranicza się do wzajemnego przyglądania się sobie, wyrywania 
zabawek i pilnowania swojej własności.
  Takie zatrzymanie rozwoju społecznego zdarza się poszczególnym ludziom, 
może się też zdarzyć na skalę społeczną. Społeczeństwo składałoby się w 
takim wypadku z osób skoncentrowanych na sobie i ewentualnie na swojej 
najbliższej rodzinie, dbających o swoje tylko interesy, nie wczuwających 
się w potrzeby innych, a jeśli nawet dostrzegających je, to nie starających 
się przyjść z pomocą. Byłoby to społeczeństwo ludzi obcych sobie i w 
rezultacie samotnych. Do pewnego stopnia coś takiego już się z nami stało. 
Systematyczne zrywanie więzi ludzkich, uniemożliwianie autentycznej 
aktywności społecznej w organizacjach religijnych, młodzieżowych i innych 
oraz zajmowanie czasu nie tylko przez pracę zawodową, ale przez trudności w 
załatwieniu czegokolwiek, powodowało coraz większą izolację poszczególnych 
ludzi czy rodzin. Obecna, szczególnie trudna sytuacja, może ten proces 
pogłębić, gdy każdy skoncentruje się na walce o przetrwanie swoje i swojej 
rodziny. Będziemy wtedy jak dzieci siedzące w kojcu obok siebie i 
wyrywające sobie lalki i cukierki - niby razem, a coraz bardziej osobno.
  Walka o przetrwanie może się jednak stać zarazem walką o rozwój 
człowieka, i to o rozwój na skalę społeczną, o prawdziwą dojrzałość. Jest 
taki wiersz Norwida:
  Jak dziki zwierz przyszło nieszczęście do człowieka
  i zatopiło weń fatalne oczy
  czeka, czy człowiek zboczy?
  Lecz on odejrzał mu jak gdy artysta
  mierzy swojego kształt modelu
  i spostrzegło, że on patrzy co skorzysta
  na swym nieprzyjacielu.
  I zachwiało się całą postaci wagą
  i nie ma go.
  
  To, w jakich warunkach dziś żyjemy, można już określać nie tylko w 
kategoriach kłopotu, niewygody i trudności, ale wręcz nieszczęścia. 
Trudności w zaopatrzeniu, niepokojący obraz morfologiczny krwi u źle 
odżywianych dzieci, zły stan nerwów i w związku z tym napięta atmosfera w 
rodzinach. Ale - jak pisze Norwid - mimo fatalnego wzroku wpatrzonego w nas 
nieszczęścia, człowiek zawsze jeszcze może patrzeć: "co skorzysta na swym 
nieprzyjacielu". Czy z dzisiejszego nieszczęścia - fatalnej sytuacji 
codziennego życia - możemy jednak coś skorzystać, my, udręczone 
społeczeństwo?
  Może się to wydawać nieprawdopodobne, a jednak przy głębszym 
zastanowieniu się widać możliwość korzyści, choć korzyści innego rodzaju. 
Tą korzyścią może być odrodzenie więzi społecznej, uczulenie na potrzeby 
innych, otwarcie oczu na drugiego. Jeżeli w walce o każdy dzień będziemy 
myśleć tylko o sobie, jeszcze bardziej na sobie się koncentrując, będzie to 
regres w skali społecznej. Jeżeli dostrzeżemy innych - będziemy się 
rozwijać. Będzie to postawa godna człowieka, który nie poddaje się biernie 
sytuacji, ale nawet najtrudniejszą potrafi tak pokierować, aby nieszczęście 
"zachwiało się całą postaci wagą".
  Chodzi tu o sprawy proste, codzienne, potrzeby zwykłe - nawet wręcz 
prymitywne - ale pomagając innym w ich zaspokajaniu, pomagamy im żyć, a 
jednocześnie uwalniamy energię dla potrzeb wyższych, do których należy też 
chęć współpracy z innymi, mobilizujemy więc ich wzajemność. Wspominana już 
wcześniej teoria potrzeb głosi, że układają się one w strukturę 
hierarchiczną, w której przynajmniej częściowe zaspokojenie potrzeb 
niższych (fizjologicznych) warunkuje ujawnienie się potrzeb wyższych 
(psychicznych): miłości, szacunku itp. Niemożność zaspokojenia potrzeb 
fizjologicznych hamuje potrzeby psychiczne, a niezaspokojenie potrzeb 
psychicznych powoduje psychiczną dezorganizację, wyrażającą się w 
nerwicach, przestępczości itp. i zahamowaniu potrzeb najwyższych w 
hierarchii: samorealizacji, czyli pędu do nieustannego przekraczanie 
swojego aktualnego stanu rozwojowego, samodzielnej aktywności i działania 
dla dobra innych. Wzajemne troszczenie się o swoje potrzeby pomaga więc w 
przetrwaniu fizycznym, a zarazem jest okazją do doznawania życzliwości i 
tym samym do mobilizowania aktywności najwyższego rodzaju. Wzajemność 
działania eliminuje podział na silniejszych, bogatszych i zdrowszych, 
którzy mogą innym dawać, i słabszych, biedniejszych, zdolnych tylko do 
doznawania pomocy, odbierania.
  Pomoc przy zachowaniu tego podziału jest filantropią szkodliwą dla obu 
stron. Dających ustawia w sytuacji nadrzędnej, a więc jakoś 
niesprawiedliwej - jeśli uważamy, że wszyscy ludzie są braćmi - a zarazem 
pozbawia ich możliwości tego, by i o nich się troszczono, by i oni 
doznawali miłości, co jest zarazem mobilizacją ich dalszego rozwoju. 
Biorących zatrzymuje w pozycji dziecka, którym ktoś się opiekuje, które 
doznaje pomocy, samo pozostając bierne. Zatrzymuje ich w rozwoju, gdyż albo 
upokarza (stąd są ludzie w sytuacjach tragicznych nie chcący przyjmować 
pomocy) albo demoralizuje - to grupa tych, którzy pogodzili się ze swoją 
sytuacją podrzędną, a nawet gotowi są czerpać z niej korzyści obchodząc 
wszystkie punkty możliwej pomocy: PCK, PKPS, parafie itd.
  Dzisiaj, choć są ludzie w specjalnie trudnej sytuacji: chorzy, starzy, 
niepełnosprawni, i tym potrzeba specjalnej dozy pomocy, wszyscy są 
potrzebującymi, już nie tylko z braku pieniędzy, ale z trudności w kupieniu 
czegokolwiek. Rodziny, w których są dwie dorosłe, zdrowe osoby pracujące 
stają się rodzinami specjalnej troski, a jednocześnie każdy może być w 
jakiejś mierze dającym. Prawie w każdym domu, gdy się poszuka, można 
znaleźć rzeczy, które po upraniu i uprasowaniu mogą się jeszcze przydać 
innym. Prawie każdy, mimo współczesnego zagonienia, może znaleźć jeszcze 
choć odrobinę czasu dla innych; nawet najstarsza babunia może jeszcze 
opowiedzieć bajkę dziecku stojącej w kolejce sąsiadki.
  Przy bliższym zastanowieniu się każdy może znaleźć coś materialnego lub 
niematerialnego, czym może obdarzyć innego, każdemu też przyda się, jeśli 
nie pomoć materialna, to życzliwość i zainteresowanie drugiego człowieka. 
Mówiąc o wzajemności obdarzania nie myślę o wymianie typu handlowego: ty 
mnie buty - ja tobie sweter, ty mnie kartki na mleko w proszku - ja tobie 
przypilnuję dziecka. Chodzi o wzajemność innego typu: każdy daje, co może, 
i każdy bierze, ale niekoniecznie wprost (choć i tak może się zdarzyć). 
Każdy daje nie oczekując rewanżu, ale też może od innych przyjmować bez 
wstydu. Nie jest to wymiana z ręki do ręki, ale łańcuch pomocnych dłoni.
  Takie wzajemne obdarzanie się, którego organizowaniem zajmuje się ruch 
solidarności rodzin, wyzwolić może ogromny kapitał społeczny. Nic nie 
powinno się zmarnować: ani "wyrośnięte" ubranie, które po zreperowaniu może 
się jeszcze komuś przydać, ani przeczytane tygodniki, które trudno kupić, 
ani doświadczenie starych ludzi, ani radość młodych, która też może być 
czymś "do dania". Wszystko co w jednych rękach wydaje się małe, skromne, a 
nawet bezużyteczne; przez dzielenie się będzie rosło.
  Tak w Ewangelii o rozmnożeniu chleba - chleba przybywało, dopóki był 
dzielony. Nie był to cud, jak sztuka magiczna nagła i jednorazowa. Chrystus 
chleb tylko pobłogosławił, a dzielić kazał swoim uczniom. Przy dzieleniu 
wszyscy się najedli i zostały jeszcze ułomki dla innych. Każdy z nas ma 
takie ułomki, które rzucone, zbrudzone i rozdeptane, są niczym. Starannie 
zebrane - mogą dać razem "dwanaście koszy" chleba żywiącego i 
uszczęśliwiającego zarazem bo dawanego z wzajemną życzliwością. W tym 
wielkim dzieleniu może się przydać każdy, nawet jeśli sam czuje się już 
tylko ułomkiem zniszczonym, przepracowanym, starym czy chorym. Każdy, 
dostrzeżony uważnym okiem innych, staje się cenny; Każdy i innym może 
wydobywać z szarego tła swoją życzliwością. Nikt nie powinien być pominięty 
nikt nie może się czuć zbędny.
  Ta solidarność mała, bo dotycząca spraw codziennych, drobnych, prawie 
niezauważalnych, może się stać potężną siłą narodu, która zachwieje 
patrzącym na nas nieszczęściem, która zmobilizuje rozwój w skali społecznej 
i która nikogo nie zostawi samotnym.
  
  
  
  Jak dobrze mieć teściową
  
  Kiedy jest się młodym, łatwo zawiera się nowe znajomości i przyjaźnie. W 
wieku trochę starszym jest to już trudniejsze, wymaga więcej czasu, 
oswojenia się z innym sposobem bycia i myślenia, polubienie więc kogoś 
obcego jest czasami zadaniem naprawdę niełatwym. A takie zadanie staje 
przed większością ludzi w momencie, gdy syn lub córka wybierają sobie 
współmałżonka. Wybierają według własnych preferencji, czasem trudnych do 
przyjęcia, i nieraz z dnia na dzień oczekują, że zupełnie obca dziewczyna 
czy chłopak, wychowany w innym środowisku, będzie jak rodzony syn, zostanie 
pokochana jak córka, a przecież ta młoda osoba o zupełnie odmiennych 
nawykach jest nieraz wręcz drażniąca.
  Co dziwniejsze, sami narzeczeni, jeśli nie zmroziło się ich już w 
momencie pierwszego zetknięcia, też najczęściej oczekują, że zostaną 
pokochani, a jeśli się tak nie stanie od razu, czują jakby żal. Tak to od 
wzajemnych uraz rozpoczyna się często nowa relacja między ludzka, ważna nie 
tylko dla obu stron, ale dla całej grupy rodzinnej. Zaczynając się od uraz, 
przeradza się nieraz w wojnę jawną lub podjazdową, doprowadzającą często do 
rozbicia małżeństwa dzieci lub zerwania przez nie stosunków z rodzicami.
  Tak jednak być nie musi. Jak każdy kontakt międzyludzki, tak i ten nie 
jest rzeczą nadaną z zewnątrz i sprawą przypadku, ale zależy od 
uczestniczących w nim osób, a przede wszystkim od ich dojrzałości. 
Dojrzałość zaś każe spojrzeć na rzecz realistycznie: dwoje obcych ludzi, 
nie związanych pociągiem erotycznym, często z odmiennym sposobem życia i z 
reguły o dużej różnicy wieku, na zaprzyjaźnienie się musi mieć czas. 
Przyjaźń taka może się czasem rozwinąć ku wielkiemu pożytkowi obu stron, 
jeśli od początku nie poczyni się trudnych do naprawienia błędów, a robią 
je i rodzice i dzieci. Są one oczywiście odmienne, ale ich wspólną cechą 
jest brak wczucia się w sytuację drugiej strony.
  Najczęściej nieporozumienia powstają między synową a teściową. Dziewczyna 
zwykle nie umie pojąć tego, że choć narzeczonemu wydaje się zachwycająca, w 
zachwycie tym biorą udział czynniki tego rodzaju, że wcale nie ma powodu, 
by podzielali go wszyscy. Powinna więc starać się zrozumieć, że teściowie 
siłą rzeczy patrzą na nią krytyczniej i ostrożniej. Powinna zrozumieć, że 
choć teraz ona stała się dla narzeczonego kobietą najważniejszą, dotąd była 
nią matka. Małżeństwo nie musi popsuć kontaktu syna z matką, ale na pewno 
go zmieni. Jest to więc dla matki zawsze moment trudny, tym bardziej że 
kochając swe dziecko, w sposób naturalny niepokoi się o to, czy dobrze 
wybrało towarzysza życia. Jest to dla młodej dziewczyny na pewno trudne do 
zrozumienia, ale skoro teraz sama ma stać się żoną i matką, powinna zrobić 
ten wysiłek, a wczucie się w sytuację drugiej osoby jest początkiem dobrego 
kontaktu. Odnosi się to zresztą także do małżeństwa córek.
  Tak więc młode synowe i zięciowie powinni przede wszystkim wykazać 
cierpliwość, dać teściowej czas na polubienie się, nie zrażać się jej 
początkową rezerwą, pokazać, że rzeczywiście zależy im na dobru 
współmałżonka, a także że nie zamierzają powodować jego niechęci do 
rodziców.
  Dla teściów również zrozumienie swojej sytuacji emocjonalnej jest 
pierwszym krokiem do ułożenia dobrych stosunków. Jeżeli własne dzieci 
często drażnią swoim zachowaniem, to tym bardziej młody człowiek wychowany 
w innym środowisku, ale tak jak w stosunku do własnego dziecka to 
"drażnienie" nie zmienia miłości, tak i w stosunku do tego dziecka nowego 
nie ma ono istotnego znaczenia. W związku z realistyczną oceną cech 
własnego wieku, powinni dać sobie czas na polubienie synowej, nastawiając 
się jednak na wstępną życzliwość. Dziecko urodzone z własnego ciała i 
wychowane we własnym domu jest oczywiście najbardziej kochane, ale właśnie 
miłość do niego powinna wskazać na potrzebę pewnego wycofania się we 
właściwym czasie. Na to trzeba się nastawić od początku - rodzice nie 
chowają dziecka dla siebie, ale by odeszło i połączyło się ze 
współmałżonkiem. Oczywiście, chciałoby się, żeby ten współmałżonek był jak 
najlepszy i w okresie namysłu można dziecku radzić w tej sprawie, gdy 
jednak decyzja zapadnie, choćby nie była po myśli rodziców, należy ją 
szanować.
  Mimo że związek dziecka z matką jest tak bardzo bliski, nie on jest 
sakramentem. Sakramentem jest małżeństwo. Działanie więc na szkodę związku 
małżeńskiego jest rodzajem świętokradztwa. Chrystus powiedział w tej 
sprawie surowo: "Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela" (Mt 19, 
6) - aż dziw, ile matek na to się waży. Dzieje się tak często pod pozorem 
starania o dobro dziecka. Trzeba jednak zrozumieć, że z chwilą gdy dziecko 
żyje już w małżeństwie, jego prawdziwym dobrem jest życie z tym sakramentem 
zgodne i godne go.
  Sprawa właściwego ustawienia kontaktu ze współmałżonkiem dziecka jest 
szczególnie ważna u kobiet, gdyż wiele z nich nie uświadamia sobie, że z 
wiekiem zmieniają się ich zadania. Wiele kobiet nie przygotowanych do nowej 
sytuacji, z nie dość pogłębionym życiem wewnętrznym, uważa rezygnację z 
takiego rodzaju aktywności, do jakiej były wcześniej przyzwyczajone, za 
tragedię. Dlatego starają się wszelkimi siłami podtrzymać swoją poprzednią 
rolę, nie dopuścić do samodzielności dzieci, do ich psychicznego, a nawet 
fizycznego odejścia.
  Matka ma wychowywać dziecko dla świata - nie dla siebie; jeśli jednak 
wcześniej nie zadbała o własny rozwój i o dobry kontakt z mężem, po 
odejściu dzieci zostaje jej pustka. Dlatego walczy czasem o dorosłe dziecko 
z własnym zięciem czy synową. Zdarza się, że matka w swej drapieżnej 
miłości nie pozwala dorosłemu dziecku na wyjazdy, strasząc je, że jeśli 
zostanie sama, na pewno zachoruje lub umrze. Zdarza się, że matka nie chce 
dopuścić do małżeństwa dziecka, a gdy już ono nastąpi, wtrąca się 
nieustannie, niejednokrotnie stając się przyczyną rozwodu.
  Na ogół najlepiej jest, jeśli - przynajmniej w początkowym okresie 
małżeństwa - dzieci mieszkają osobno. Niestety, nie zawsze jest to możliwe. 
Badania prowadzone na ten temat na moim seminarium wskazały, że 
najistotniejszy jest inny czynnik. Porównano postawy rodzicielskie dwóch 
grup teściowych: tych, których dzieci są zadowolone i niezadowolonych z 
małżeństwa (w obu grupach mieszkających razem). Okazało się, że matki 
dzieci niezadowolonych z małżeństwa były bardziej gniewliwe, zasadnicze, 
skłonne do naginania cudzej woli do swojego zdania, skłonne do separowania 
dzieci od wpływów zewnętrznych, były zachłannie opiekuńcze, wścibskie, 
mniej szanujące prawa dziecka, z tendencją do utrzymywania dzieci w 
zależności od siebie i do dominowania nad nimi.
  Łatwo zrozumieć, dlaczego takie cechy teściowych, jak tendencja do 
dominacji i wtrącania się, wpływają niekorzystnie na małżeństwo dzieci. 
Jednakże matki dzieci o nieudanych małżeństwach charakteryzowały się także 
cechami przez nie same uważanymi zapewne za pozytywne, a więc tendencją do 
rezygnacji z kontaktów towarzyskich i traktowaniem roli matki jako 
męczennicy nie spodziewającej się wdzięczności. Uważały, że bardzo kochają 
swoje dzieci poświęcając się dla nich, wyręczając, doradzając, równocześnie 
same rezygnując ze wszystkiego. Właśnie to jest błędem - powinny mieć 
własne życie, a nie żyć tylko życiem swoich dzieci, które jako dorosłe 
muszą już decydować za siebie.
  Badania te wskazują na złe skutki wymienionych postaw teściowych, ale 
mają jednocześnie wydźwięk pozytywny: postawy przeciwne, a więc życzliwość, 
zgodność, tolerancja, szacunek i niewtrącanie się charakteryzowały teściowe 
małżeństw udanych.
  Wśród wielu ludzi, z którymi stykamy się w ciągu życia, nie wszyscy są 
naprawdę bliscy. Rodzice towarzysza życia, współmałżonek dziecka - mogą się 
stać takimi, bo choć często dzieli ich mnóstwo spraw i upodobań, łączy 
miłość do tej samej osoby. Jeśli jest to naprawdę miłość, a nie chęć 
posiadania, mają szansę na przyjaźń. Ile warta może być przyjaźń z młodą 
osobą kochającą nasze dziecko i rodzącą nasze wnuki, a wprowadzającą do 
rodziny nowy powiew i inne niż już znane wartości? Chyba tyle, ile przyjaźń 
z osobą starszą, która wychowała naszego ukochanego, ma wiele 
doświadczenia, może przekazać wartości, których dotąd nie dostrzegało się i 
wskazać korzenie, z których nowa rodzina wyrasta.
  Zdarzają się takie przyjaźnie może częściej niż na pozór można by sądzić. 
W literaturze dość trudno znaleźć ich opisy, ale warto zajrzeć do Starego 
Testamentu i przypomnieć sobie historię Noemi i Rut Moabitki, jej synowej, 
historię przyjaźni, która przetrwała śmierć męża Rut i która zaważyła na 
początkach rodu Dawidowego, z którego wywodzi się Chrystus. Bardzo różnie 
można czytać Pismo Święte; wolno chyba na opowiadanie o pięknej Rut 
spojrzeć też od strony Noemi - patronki dobrych teściowych.
  
  
  
  
  Babcia to mama mojej mamy
  
  W grupie rodzinnej każdy ma swoją rolę do odegrania, zresztą każdy ma 
tych ról kilka. Kiedy się jest już osobą starszą, można zarazem być żoną 
dla męża. matką dla dzieci, teściową dla synowej i babcią dla wnuków. Każda 
z tych relacji jest inna, niepowtarzalna. Z każdej warto wydobyć całą jej 
wartość i urodę, ale nie trzeba jej mieszać z innymi. Dla syna jest się 
więc matką i nie trzeba wchodzić w niektóre funkcje żony: dla wnuków babcią 
- i nie trzeba tego mylić z rolą matki.
  Czasami dziadkowie przejmują wychowanie wnuków, ale - poza sytuacjami 
zupełnie wyjątkowymi - jest to niekorzystne dla wszystkich zainteresowanych 
osób. Jest niekorzystne dla dziadków, bo mają prawo do własnych spraw czy 
choćby wypoczynku, wypełniwszy zadanie wychowania własnych dzieci. Bywa 
zresztą, że babcia tak gorliwie zajmuje się wnukami, że jej własny mąż 
schodzi na dalszy plan, a to uderza w ich wspólnotę małżeńską. Jest to też 
niedobre dla rodziców, bo pozbawia ich wspaniałej, twórczej przygody, jaką 
jest towarzyszenie rozwojowi swoich dzieci. Pozbawia ich też szansy 
własnego rozwoju, niesionej przez opiekę nad dziećmi, a także bardzo 
utrudnia nawiązanie kontaktu z dziećmi wtedy, gdy będą już chcieli przejąć 
nad nimi opiekę. Ingerencja dziadków, a raczej częściej babci, utrudnia 
rodzicom nauczenie się podstawowej roli rodzicielskiej, a jeżeli prowadzi 
do odsunięcia na drugi plan ojca, zagraża wspólnocie małżeńskiej, która 
przekształca się i dojrzewa we współdziałaniu dla dobra dziecka. Przejęcie 
roli rodzicielskiej przez dziadków jest też niekorzystne dla dzieci, które 
powinny być wychowywane przez tych, którzy je urodzili - starszych o jedno, 
a nie dwa pokolenia. Przebywanie głównie z osobami starszymi wiekiem 
pozbawia ich niektórych radości dzieciństwa, uczy przesadnej ostrożności i 
zatroskania o swoje zdrowie. Dziadkowie są zwykle mniej sprawni fizycznie 
niż rodzice, bardziej więc ograniczają ruchliwość dzieci, mają tendencję do 
zbyt bliskiego trzymania ich przy sobie. Niedobrze jest, gdy dziadkowie 
zastępują rodziców jeszcze i dlatego, że dzieci w pewnym sensie tracą wtedy 
dziadków. A dziadkowie to wielki skarb! Jeśli nie weszli w rolę rodziców, a 
pozostali dziadkami, zachowują pewien dystans do spraw codziennych i 
kontakt z nimi jest jakby świętem rozszerzającym świat.
  Dziadkowie rozszerzają świat o przeszłość - o sprawy, których rodzice nie 
pamiętają, bo jeszcze nie było ich na świecie. To oni znali rodziców, gdy 
jeszcze byli mali - i opowiadanie o tym może być fascynujące; to oni 
widzieli świat inny niż jest teraz. Doświadczyli wielu zmian, mogli więc 
nabrać do wielu spraw dystansu, przez co ich spojrzenie na teraźniejszość 
jest inne. Rozszerzają też czas w przyszłość - w innym sensie niż młodzież, 
która jest nadzieją świata - ale przez to, że skoro przeżyli znaczną część 
swego życia, przed nimi jest część krótsza. Dają więc doświadczyć 
przemijania czasu, wskazują na koniec życia i potrzebę mądrego 
gospodarowania upływającymi latami.
  Dziadkowie mogą też rozszerzać świat wszerz - poprzez cechy właściwe 
wiekowi: wyrozumiałość, cierpliwość, łagodność, a których tak bardzo dziś 
brakuje. W wiecznym pośpiechu i zabieganiu jaką ulgą może być kontakt z 
dziadkiem, który chodzi powoli. Pewne spowolnienie związane z wiekiem, 
boleśnie odczuwane przez ludzi starzejących się, dla wiecznie popędzanych 
dzieci jest niezwykle cenne. Jeśli dziadkowie mniej się już spieszą, mają 
czas uzupełnić życie wnuków o piękno bajek opowiadanych własnymi słowami, 
zabawek choinkowych ręcznie robionych, szydełkowych serwetek, kwiatów 
hodowanych w doniczce, imieninowego ciasta.
  
  Babcia to są miłe ręce,
  Książka, herbata słodka,
  Śmieszne słowa w dawnej piosence,
  Suknia dla lalki, i szarlotka.
  Babcia to bajka, której nie znamy
  Pudełeczko, perfumy, włóczka.
  Babcia to mama mojej mamy
  a ja jestem wnuczka.
  (A. Kamieńska)
  
  Taką babcię wspomina się przez całe życie. Wspomina się też i dziadka, 
oczywiście jeżeli zechce on wejść w życie wnuka. Może czasem dziadkowie nie 
doceniają tego, jak mogą być ważni. Rzeczywiście trudno, żeby dziadek szył 
suknie dla lalek i wyszywał bluzeczki, ale może na pewno zabierać na 
wspaniałe wyprawy do muzeum, teatru i innych ciekawych miejsc, jak swój 
zakład pracy, warsztat przyjaciela itp. Może w zdominowany przez kobiety 
świat dziecka wprowadzać swoje męskie zainteresowania polityką, 
majsterkowaniem itp. Może też opowiadać. Dużo ciekawych rzeczy może 
opowiedzieć dziadek. Jego życie na pewno było bardziej interesujące niż 
przygody pszczółki Mai na łące. Może walczył w czasie wojny, może 
strajkował, może mieszkał w innej miejscowości? Wreszcie, dziadkowie mogą 
słuchać. Dzieci nieraz bardzo tego potrzebują. Rodzicom brak czasu, nie 
zawsze można liczyć na dyskrecję kolegów, a przecież czasem tak bardzo 
pragnie się zwierzyć komuś ze swoich pragnień i kłopotów, opowiedzieć o 
poznanej koleżance, może przeczytać napisany przez siebie w tajemnicy 
wiersz, który choć pewno nie zainteresowałby żadnej redakcji, jednak 
dobrze, żeby znalazł choć jednego słuchacza. Oczywiście, jeśli ten słuchacz 
jest rzeczywiście dyskretny, cierpliwy i godny zaufania.
  O ile bogatsze jest życie, jeśli się ma dziadków, którzy chcą być 
dziadkami. Babcia nie jest mamą, jest mamą mojej mamy i to właśnie 
rozszerza świat wnuka, który dostając od dziadków tak dużo, ma równocześnie 
okazję do uczenia się szacunku dla wieku, dostosowania prędkości kroków do 
tego, z kim się idzie, zrozumienia czyjegoś bólu.
  Także dla rodziców dobrze, gdy ich dzieci mają dziadków. Dziadkowie 
rozszerzają rodzinę, a w sytuacjach trudnych, jak choroba, konieczność 
wyjazdu itp. stanowią nieocenioną pomoc. Dają też poczucie oparcia w 
trudnych obowiązkach, chwilowe wytchnienia, gdy robi się ciężko.
  Chyba i dla dziadków dobrze mieć wnuki - patrzeć na ich życie, wspierać 
ich wzrastanie i cieszyć się ich miłością.
  
  
  
  Powołanie dostępności
  
  Określenie rodziny jako podstawowej komórki społecznej jest powszechnie 
znane. Jak organizm z komórek, tak z rodzin składają się większe 
społeczności, naród, Kościół. Znaną jest też rzeczą, że ta podstawowa 
komórka ulega ostatnio różnym przeobrażeniom, między innymi zmniejsza się 
liczebnie. Już nie całe rody - jak kiedyś - ale małe grupki, składające się 
najczęściej z rodziców i dzieci, zwane rodzinami nuklearnymi, tworzą te 
podstawowe komórki. Żyją one własnym życiem, tak że nawet krewni widują się 
rzadko i nawet bliscy sąsiedzi często się nie znają. W takich rodzinach 
każda choroba staje się poważnym problemem, a wydarzenia losowe czy nawet 
potrzeba wyjazdu stwarzają sytuację bardzo trudną, bo rodziców nie ma kto 
zastąpić.
  Społeczeństwo składa się z tych małych komórek, gdyby je jednak 
narysować, powstałby nie schemat zbliżony do plastra miodu, gdzie jedna 
komórka ściśle przylega do drugiej, ale raczej szereg małych kółek, między 
nimi zaś wolna przestrzeń międzykomórkowa, a w niej pojedyncze punkty 
obrazujące osoby samotne. Osoby te nie należą do rodzin nuklearnych, nie 
należą do żadnej komórki, zostają "między". Od dawna mówi się o powołaniu 
do stanu duchownego, w ostatnim czasie pisze się też wiele o powołaniu do 
małżeństwa i rodzicielstwa. Powołania te związane są z określonymi 
zadaniami, a są to zadania ważne i zaszczytne, w społeczeństwie niezbędne. 
Podejmują je liczni ludzie z większą lub mniejszą świadomością, co nie 
zmienia świętości ich powołania i znaczenia tych zadań. A co z samotnymi? 
Czyżby dla nich zabrakło powołania? Czyżby nie było dla nich zadania 
ważnego, a jedynym obowiązkiem stało się dbanie o siebie i praca zawodowa, 
którą podejmują przecież także ludzie zakładający rodziny?
  Są ludzie samotni nie wiążący się z nikim z egoizmu, z chęci wygody i 
niepodejmowania odpowiedzialności za innych, ale są i tacy, którzy zostali 
w tę sytuację wtrąceni jakby przypadkiem. Nie odczuli powołania do stanu 
duchownego, a współmałżonka utracili lub nie znaleźli go z powodu 
nieszczęśliwej miłości, porzucenia, czy innego zbiegu okoliczności albo też 
z różnych względów zdecydowali się na życie samotne. Czy naprawdę ta 
sytuacja jest wynikiem przypadku czyniącego ich niepotrzebnymi czy też jest 
w niej jakiś sens, znak innego ważnego powołania?
  Nazywając rodzinę podstawową komórką społeczną porównuje się ją do 
komórki żywego organizmu. Komórka jest częścią ciała - to jedna analogia. 
Komórka jest oddzielona od innych komórek - to analogia druga. Choć 
współdziałanie komórek jest konieczne do życia organizmu, to ich 
oddzielenie jest niezbędne do życia wewnętrznego komórki. Podobnie pewna 
izolacja jest niezbędna dla rodziny. Choć rodzina nie powinna egoistycznie 
zamykać się, jednak pewna intymność życia jest dla pełnionych przez nią 
zadań niezbędna. I mimo że w skrajnych sytuacjach, np. jakiegoś wypadku, 
obcy człowiek ma pierwszeństwo przed potrzebami rodziny, to jednak na ogół 
porządek miłości każe się zająć przede wszystkim tymi, za których się 
odpowiada szczególnie, a więc współmałżonkiem i dziećmi. Negatywnie 
oceniana byłaby matka troszcząca się o innych, a zaniedbująca własne 
dzieci. Nawet widząc pilne potrzeby innych, często nie może na nie 
odpowiedzieć i będąc związana obowiązkami wobec własnego domu, jest nieraz 
dla innych niedostępna. Jest to naturalne, ale jednocześnie prowadzi do 
pewnej izolacji rodzin, poczucia ich osamotnienia, a nawet zagubienia.
  Na szczęście społeczeństwo nie jest zbudowane z komórek ściśle 
przystających - jak plaster miodu. Jest między nimi przestrzeń 
międzykomórkowa, a w niej ludzie samotni, którzy nie związani obowiązkami 
wobec własnej małej rodziny, są dostępni dla innych, przełamując izolację 
komórek i spajając je między sobą.
  To te właśnie osoby podtrzymują więź rodzin dużych, jadąc na wesele czy 
pogrzeb, gdy rodzice małych dzieci nie mogą wyruszyć z domu; to one zajmują 
się starszymi członkami rodziny, odwiedzają krewnych i przyjaciół w 
odległych osiedlach i miejscowościach. To one znajdują czas na 
korespondencję, pożyczają rodzeństwu pieniądze, trzymają do chrztu licznych 
siostrzeńców i bratanków, kupują prezenty. To one biorą dni z urlopu, żeby 
pomóc przy niemowlęciu czy w chorobie, opiekują się dziećmi, by ich rodzice 
mogli razem wyjść lub wyjechać - przez co podtrzymują trwałość ich 
małżeństwa. To do nich zwracają się wszyscy w sytuacjach rozmaitych awarii. 
To one są wiecznie zajęte, bo "przecież mają więcej czasu".
  Nie przypadek wtrącił je więc w samotność, to stanęło przed nimi 
powołanie dostępności dla innych. Powołanie trudne do rozpoznania, bo nie 
rozpoczynające się od uroczystego momentu ślubu, czy ślubów zakonnych, 
który - choćby potem drogo opłacony - jest przecież radosny, i w którym 
jest się osobą najważniejszą. Powołanie nie łączące się z takim szacunkiem 
społecznym, jak macierzyństwo czy kapłaństwo, nie opisywane w poezji, nie 
ośpiewane w piosenkach, często nie doceniane przez otoczenie. Wiele więc 
osób nie rozpoznaje go i kiedy słyszy wołanie o pomoc, nie bierze go do 
siebie.
  Małe dziecko zajmuje się tylko sobą, innych kocha, bo ich potrzebuje. Z 
czasem uczy się kochać innych dla nich samych, co świadczy o większej 
dojrzałości. Bezpośrednie obowiązki rodzinne skłaniają do zwrócenia się ku 
innym, ułatwiają więc tworzenie się postaw altruistycznych i są okazją do 
rozwoju. Człowiek, który tych obowiązków nie ma, jeśli nie podejmie 
powołania dostępności, może zatrzymać się w rozwoju w pewnym sensie 
dziecinniejąc, bo zajmuje się tylko sobą - jak małe dziecko.
  Są jednak tacy, którzy potrafią odpowiedzieć na to powołanie może 
najtrudniejsze, bo nie przynoszące bezpośrednich satysfakcji i 
pozostawiające na drugim planie. Spełniają w społeczeństwie niezmiernie 
ważną rolę, będąc spoiwem małych grupek, stanowiąc pomost między nimi i 
wspierając je. Potrafią cieszyć się cudzymi osiągnięciami, kochać nie swoje 
dzieci, troszczyć się o sprawy nie własne i smucić troskami innych. Jak 
Samuel, który wielokrotnie wstawał na głos Boży wśród nocy myśląc, że to 
stary Heli go woła, umieją usłyszeć wołanie Boże w głosach otaczających ich 
ludzi i odpowiadają jak Prorok: "Mów, Panie" (1 Krl 3, 10).
  
  
  
  
  Apokryf o Febe z Kenchr
  
  Około 59 roku po narodzeniu Chrystusa św. Paweł, pod koniec swojej 
trzeciej podróży misyjnej, napisał list do Rzymian. List ten dostarczyła 
najprawdopodobniej Febe, chrześcijanka z korynckiego portu Kenchry (por. 
Wstęp do Listu do Rzymian). "Polecam wam Febę, naszą siostrę, diakonisę 
Kościoła w Kenchrach. Przyjmijcie ją w Panu tak, jak się świętych winno 
przyjmować. Wesprzyjcie ją w każdej sprawie, w której pomocy waszej będzie 
potrzebowała. I ona bowiem wspierała wielu, a także i mnie samego" (Rz 16, 
1-2) - pisał o niej Apostoł.
  Pytałam biblistów, czy wiadomo o Febe coś więcej - ale nie - wiemy o niej 
tylko tyle. Możemy się jednak domyślać, że posiadała wielki szacunek i 
zaufanie św. Pawła, skoro prosił o pomoc dla niej "w każdej sprawie". 
Możemy się też domyślać, że była kobietą samodzielną, skoro wybrała się w 
daleką podróż do Rzymu, i że nie miała obowiązków względem własnej rodziny, 
w przeciwnym bowiem razie nie mogłaby się podjąć zadania przewiezienia 
listu. Była więc, jak by się dziś powiedziało, osobą dyspozycyjną. Możemy 
też z tych krótkich zdań wnosić, że wiele dobrego robiła w Kenchrach, a 
zapewne potem w Rzymie. Skoro tak mogła rozporządzać swoim czasem, 
widocznie nie miała męża i dzieci, w odpowiedniej rubryce kwestionariusza 
wpisałaby dziś: stan cywilny - wolny. Była więc Febe wolna i "wspierająca 
wielu".
  Prowadziłam z grupą swoich studentów dość obszerne badania psychologiczne 
wśród różnych grup kobiet. Okazało się, że pod względem neurotyczności, 
kobiety niezamężne lokowały się pośrodku między mężatkami zadowolonymi i 
niezadowolonymi. Nie można się dziwić, że kobiety niezadowolone z 
małżeństwa miały wyższą neurotyczność - ale nie o tym chcę teraz pisać. 
Zastanawiające było właśnie to pośrednie miejsce kobiet niezamężnych i ono 
skłoniło mnie do sprawdzenia, czy i tej grupy kobiet nie należy badać w 
podziale na zadowolone i niezadowolone z życia. Tak też okazało się 
istotnie. Kobiety niezamężne, zróżnicowane z punktu widzenia akceptacji 
swojej sytuacji życiowej, były także bardzo różne pod względem 
neurotyczności.
  Okazało się, że nie stan cywilny ma tu znaczenie, ale ocena własnego 
życia. Kobiety niezamężne zadowolone były zrównoważone emocjonalnie, 
kobiety niezadowolone były niezrównoważone. Prawdę mówiąc, neurotyczność i 
niezrównoważenie w obiegowych opiniach bardzo często przypisuje się osobom 
samotnym, które nie posiadając własnej rodziny, mogą się czuć pokrzywdzone 
przez los. Oczywiście, bywa tak nieraz. Dlaczego jednak część kobiet 
niezamężnych była doskonale zrównoważona, a w kontaktach z ludźmi ufna i 
spokojna? To było kolejne pytanie moich badań.
  Analiza wyników pokazała, że kobiety zrównoważone i niezrównoważone nie 
różniły się między sobą pod względem sytuacji rodzinnej, to znaczy tego, 
czy mieszkały same czy też z rodzicami lub rodzeństwem. Wszystkie też 
pracowały zawodowo. Różniły się jednak w sposób zasadniczy pod wieloma 
innymi względami. Różnice dotyczyły przede wszystkim nastawienia wobec 
otoczenia.
  Kobiety zrównoważone za szczególnie ważne uważały życzliwość dla ludzi, 
posiadanie przyjaciół, poczucie, że jest się komuś potrzebnym i to 
niekoniecznie najbliższym. To nastawienie prospołeczne dotyczyło nie tylko 
deklarowanych opinii, ale wyrażało się w konkretnych działaniach, jak np. 
różnego rodzaju prace społeczne, opieka nad chorymi (obcymi lub z rodziny), 
opieka nad dziećmi, czynne zaangażowanie w pracy zawodowej, dbanie o 
bliskie więzy z rodziną, włączenie w sprawy duszpasterstwa.
  Streszczając te wyniki można powiedzieć, że to, czym różniły się kobiety 
niezamężne zadowolone i niezadowolone, było zaangażowanie społeczne. 
Kobiety zadowolone (a zarazem bardziej zrównoważone) były to te, które 
podejmowały różne zadania: wobec rodziców i dalszych krewnych, w pracy 
zawodowej, w Kościele i w organizacjach społecznych. Były gotowe 
odpowiedzieć na wezwanie kierowane do nich przez rozmaite okoliczności, 
przyjmując je jak w pieśni o Abrahamie, służącym swoim Tajemniczym Gościom: 
"nieprzypadkowo, nie bez powodu, przechodziliście dziś koło mnie". Swoją 
sytuację życiową, choćby zaistniała nie z ich wyboru, traktowały jako 
nieprzypadkową.
  Osoby niezadowolone także deklarowały nastawienie prospołeczne, ale 
rzadziej włączały się w konkretne zadania. Skoncentrowane na tym, czego w 
ich życiu zabrakło, nie umiały zainteresować się sprawami innych. Można 
więc sądzić, że uzewnętrznienie swoich postaw altruistycznych w konkretnym 
działaniu dla kogoś jest koniecznym warunkiem rozwoju osobowości, a zarazem 
zadowolenia z życia. Szczęście bowiem nie jest wynikiem szukania 
przyjemności jako celów samych w sobie, ale jakby produktem ubocznym 
wytrwałego dążenia i osiągania wartościowych celów.
  Kobieta będąca żoną i matką też służy swoim bliskim i narodowi, ale w 
sytuacjach wezwań nagłych i specjalnych, nie zawsze może na nie 
odpowiedzieć. Jej pierwszym obowiązkiem jest opieka nad dziećmi, pomoc 
współmałżonkowi i po prostu obecność w rodzinie. Gdyby wszystkie kobiety 
musiały wypełniać takie obowiązki, powstałaby w społeczeństwie tragiczna 
luka: sytuacje, na które nie miałby kto odpowiedzieć.
  Na szczęście, są też kobiety wolne i "wspierające wielu", jak Febe z 
Kenchr, Teresa z Kielc czy Tunia z Warszawy. Zwykle niewiele o nich 
wiadomo; tyle, ile powiedział św. Paweł: "Przyjmijcie ją w Panu tak, jak 
się świętych winno przyjmować".
  
  
  
  
  Febe wspierająca wielu
  
  Po przeczytaniu tekstu o Febe z Kenchr powiedziała mi pewna Czytelniczka, 
że bardzo wiele jest osób, które nie założyły rodziny albo mają już dzieci 
odchowane, albo nie pracują już zawodowo, a w każdym razie takich, które 
chętnie pomogłyby innym, potrzebującym tej pomocy, ale nie wiedzą, jak się 
do tego zabrać. Prosiła, żeby o tym napisać.
  Rzeczywiście, jeśli w którejś z gazet pojawi się artykuł opisujący jakieś 
konkretne, jednostkowe wydarzenie dotyczące osoby chorej, opuszczonego 
dziecka itp. zwykle tyle osób zgłasza się z pomocą, że redakcja musi prosić 
o przestanie nadsyłania listów. Można to chyba rozumieć w ten sposób, że 
dużo jest ludzi ofiarnych. Zamknięci jednak w komórkach swoich mieszkań nie 
wiedzą często, co się dzieje obok. Może jest to samoobrona, bo są rzeczy, z 
którymi gdy się zetknie, trudno już pozostać obojętnym? Może brak wyobraźni 
albo po prostu nieśmiałość?
  W niektórych wypadkach można się przyłączyć do istniejących już grup 
samopomocy rodzin, opieki nad chorymi czy komitetów charytatywnych. Można 
na pewno dowiedzieć się od proboszcza, czy coś takiego jest w parafii. 
Związanie się, z jakąś grupą ułatwia czynne zaangażowanie dla innych, a 
jednocześnie daje oparcie psychiczne - tak potrzebne każdemu człowiekowi. 
Bywa też, że instytucja, w której się pracuje, jest miejscem, gdzie ludzie 
czekają na bliższe i serdeczniejsze zwrócenie się do nich; problem tylko w 
dostrzeżeniu ich spraw.
  Można też zupełnie samemu poszukać ludzi, którym urzędowa pomoc nie 
należy się, albo do których nikt nie dotarł. Takich, którym nie odmówiłoby 
się pomocy, gdyby poprosili, ale oni nie wiedzą, kogo prosić, albo prosić 
się wstydzą albo nie wiedzą, że ktoś chciałby taką prośbę spełnić, lub nie 
przychodzi im w ogóle na myśl, że nie są tak całkiem samotni, bo jest ktoś, 
kto chciałby im pomóc, tylko nie odważył się jeszcze na pierwszy krok. 
Można nauczyć się patrzeć w ten specjalny sposób, który pozwala dostrzec 
różne niespodziewane rzeczy, nieraz całkiem blisko.
  Zacząć można bardzo skromnie - od przejrzenia w myśli swoich krewnych i 
znajomych mieszkających w pobliżu. Może ktoś z nich ma grypę - to żadne 
nieszczęście, ale na kilka dni kataklizm, gdy nie ma się kto zająć domem. 
Może ktoś z nich jest stary i bardzo ucieszyłaby go niespodziewana wizyta i 
kwiaty, których dawno już nie dostał. Może wśród nich jest dziecko, któremu 
nie ma kto czytać głośno i którego nikt nie zabiera do teatru lalek? Może 
jest wśród nich kobieta ani stara ani chora, a przeciwnie - bardzo sprawna 
i dzielna, i bardzo już tą dzielnością zmęczona, bo nikomu nie przychodzi 
do głowy, żeby jej w czymś ulżyć lub zaproponować krótki wypoczynek. A może 
jest ktoś po prostu smutny?
  Jeśli nikt z rodziny nie mieszka w pobliżu, można pomyśleć o bardziej 
oddalonych. Czy nikt z nich nie czuje się opuszczony? Może czyjeś dzieci 
wyemigrowały, może ktoś stracił bliską osobę i warto by napisać do niego 
list, wysłać paczkę, zaprosić na święta, odwiedzić?
  Kiedy skończymy listę krewniaków, możemy się zabrać do sąsiadów. Może 
ktoś w pobliżu jest chory i samotny? Może ktoś ucieszyłby się z 
przeczytanych czasopism, które trudno dostać? Może któregoś dziecka 
podejrzanie długo nikt nie woła z podwórka? Może małżeństwo, które nigdy 
nie może wyjść razem, bo nie ma z kim zostawić dzieci, byłoby 
uszczęśliwione, gdyby sąsiadka przyszła do nich raz w tygodniu? Może w 
bloku mieszka ktoś, kto w ogóle nie może opuszczać mieszkania? Warto też 
bacznie przyjrzeć się dzieciom bawiącym się przed oknami. Jeśli któreś 
często ma smutną buzię, dobrze byłoby z nim porozmawiać i dowiedzieć się, w 
czym rzecz. Różne niespodziewane rzeczy można dostrzec całkiem blisko.
  Jeśli jednak naprawdę mamy to szczęście, że wszyscy nasi krewni i 
sąsiedzi żyją w kwitnącym zdrowiu i radości, możemy się odważyć na bardziej 
niebezpieczne wypady. Niebezpieczne, bo bardziej zobowiązujące. W książce 
telefonicznej można znaleźć adresy różnych domów, np. domów opieki 
społecznej. Można tam pójść i zapytać, kogo z mieszkańców nikt nie 
odwiedza. Są też zakłady dla dzieci specjalnej troski, na które nikt nie 
chce patrzeć, i smutne domy rencistów, a wszędzie ludzie potrzebujący.
  Można też zajść do domu dziecka, ale takie odwiedziny mogą mieć poważne 
konsekwencje. Teresa jest osobą samotną. Zajrzała do domu dziecka i 
zainteresowała się dziewczynką, którą postanowiła wziąć na stałe, ale wtedy 
okazało się, że dziewczynka ma siostrę - wzięła więc obie. Pisze się to 
prosto: wzięła, w rzeczywistości musiała przezwyciężyć bardzo wiele 
trudności. A kiedy zaczął się kryzys i wszystkim zrobiło się bardzo trudno, 
zastanawiałam się, czy czasem nie żałuje swojej decyzji. A Teresa dzwoni do 
mnie i mówi, że tak jest teraz ciężko, że gdyby nie miała swoich dwóch 
słoneczek, to nie wie, jak by przeżyła.
  Można też zrobić całkiem inaczej. Jeśli nie jest się zbyt pewnym siebie i 
obawia się portierów, sekretarek i innych osób gotowych zwymyślać - zanim 
dowiedzą się, o co chodzi - dobrze będzie poszukać w myśli osoby o podobnym 
do siebie samej położeniu. Może jest wśród znajomych ktoś, kto też chętnie 
pomógłby innym. Może na razie nie przyszło mu to do głowy albo także nie 
wie, od czego zacząć, ale przyłączy się do propozycji, żeby wybrać się 
razem gdzieś, gdzie ludzie na was czekają, choć jeszcze nie wiedzą, że to 
właśnie wy do nich przyjdziecie.
  A kiedy się raz zacznie, sytuacja odwraca się bardzo szybko. Jest się 
otoczonym morzem spraw i bardzo potrzebnym wielu ludziom.
  
  
  
  Febe potrzebująca wsparcia
  
  Choć człowiek najpełniej realizuje się będąc "dla kogoś", sam też 
potrzebuje innych. Każdy przeżywa czasem chwile trudne; chce, by jego 
starania były dostrzegane; potrzebuje troski innych. Rodzina zaspokaja, a w 
każdym razie ma możliwości zaspokojenia tych potrzeb. Inaczej z ludźmi nie 
mającymi rodziny - choć sami często pomagają innym, nieraz brak im pomocy; 
co więcej - spotykają się z licznymi uprzedzeniami.
  Uprzedzenie polega na przypisywaniu identycznych cech wszystkim osobom 
należącym do danej grupy, bez uwzględniania istniejących w rzeczywistości 
różnic. Uprzedzenia nie opierają się na rzetelnej wiedzy i doświadczeniu, 
ale na stereotypowych opiniach (przekazywanych w rozmowach, dowcipach i 
środkach masowego oddziaływania), powodujących negatywne nastawienia 
emocjonalne.
  Uprzedzenia odnoszą się zwykle do grup osób innych pod względem rasy, 
wyznania czy sytuacji społecznej. Przyczynami uprzedzeń są najczęściej: 
rywalizacja, konformistyczne przejmowanie obiegowych opinii lub okazja do 
wyładowania agresji, której nie śmiałoby się ujawnić w stosunku do innych 
osób. W ten sposób grupy będące przedmiotem uprzedzeń stają się kozłami 
ofiarnymi, o których można bezkarnie źle mówić, wyśmiewać, czynić obiektem 
niewybrednych żartów itp. Ludzie o osobowościach sztywnych, konwencjonalni, 
podejrzliwi i skłonni do karania, szczególnie często posługują się 
uprzedzeniami.
  W naszym społeczeństwie nierzadko przedmiotem uprzedzeń są osoby samotne, 
zwłaszcza kobiety. Prowadziłam kiedyś badania, w których respondenci 
proszeni byli o ocenę poziomu znerwicowania określonych grup kobiecych. 
Osoby badane uważały najczęściej, że najbardziej znerwicowane są kobiety 
niezamężne. Badania testowe tych grup kobiecych nie potwierdzają takiej 
opinii, a więc nie jest ona uzasadniona faktami, lecz tylko stereotypowymi 
przeświadczeniami. Jest to właśnie przykład uprzedzenia: "Wiadomo, że one 
takie są".
  Uprzedzenia odnoszone są do całych grup, nie przyznając ich członkom 
prawa, by traktowano ich jako jednostki posiadające swoje własne, 
indywidualne cechy. Kobiety niezamężne - jak wszyscy inni ludzie - mają 
cechy pozytywne i negatywne. Jest jednak rzeczą obraźliwą przypisywanie im 
pewnych stereotypowych cech negatywnych z góry i szablonowo.
  Niestety, często tak się właśnie dzieje, a sprawę pogarszają jeszcze 
niektóre publikacje, które chcąc dowartościować macierzyństwo, piszą np., 
że jest ono "niezbędnym wykończeniem rozwoju somatycznego i psychicznego 
kobiety". Choć takie twierdzenie nie jest uzasadnione, i stanowi jedynie 
wyraz stereotypu myślowego autora, budzić może wątpliwości co do wartości 
osób "niewykończonych".
  Teoretycznie biorąc, kobiety mogłyby się tym nie przejmować, jednakże 
częste stykanie się z uprzedzeniami powoduje poczucie bezradności i 
bezsilności, co prowadzi z kolei do obniżenia samopoczucia i izolowania się 
od innych ludzi.
  "Któż będzie o mnie dbał, jeśli ja sama o siebie nie zadbam. To jest 
chyba właściwa dla mnie dewiza życiowa" - mówi Brygida w powieści Marii 
Kruger. Może w pierwszej chwili zdanie to wydaje się bardzo egoistyczne, 
zresztą świetnie pasuje do stereotypu: "Osoby samotne myślą tylko o sobie". 
Ale tak naprawdę: kto zadba o Brygidę?
  Często nie ma kto dbać o kobiety niezamężne, choć niejednokrotnie 
korzysta się z ich pomocy: "Przecież mają dużo czasu", a nawet ich 
pieniędzy: "Przecież mają całą pensję tylko dla siebie", nieraz zapomina 
się o ich potrzebach. Dzieje się tak właśnie na skutek uprzedzeń, ale także 
dlatego, że w następstwie traktowania wynikającego z uprzedzeń, kobiety 
często same się wycofują. Powstaje wtedy sprzężenie zwrotne: skutek staje 
się przyczyną.
  W kraju Muminków żył raz Maciupek. Mieszkał w małym domku zupełnie sam. 
Na dworze spacerowały Paszczaki i Filifionki, wszędzie zamykano drzwi i 
zapalano lampy, a małe stworzonka pocieszały się wzajemnie. Lecz kto 
pocieszy Maciupka? Maciupek znalazł kiedyś nad morzem muszlę białą i 
gładką, ale co po muszli, jeśli nie ma jej komu pokazać? Maciupek był 
bardzo nieśmiały i tak wciąż się chował, że stał się prawie niewidzialny, 
więc nikt nie mógł go pocieszyć ani powiedzieć mu: "Jeśli od wszystkich 
będziesz uciekał, nigdy nie znajdziesz przyjaciela".
  Historia o Maciupku kończy się happy endem. Maciupek spotkał stworzonko 
jeszcze bardziej od niego przestraszone, a gdy biegł mu na pomoc, przestał 
się chować. Wtedy wszystkie Paszczaki, Mimble i Filifionki zauważyły go i 
zaczęły serdecznie pozdrawiać.
  Myślę, że z tej bajki płynie morał i dla Maciupków i dla Paszczaków, 
którzy zajęci swoimi sprawami, długo nie dostrzegali Maciupka.
  
  Życie rodzinne
  
  Rozmowy rodzinne
  
  W socjologii i psychologii istnieją różne definicje małych grup, czyli 
zespołów ludzi związanych wspólnym celem i wzajemnymi relacjami, w 
przeciwieństwie do przypadkowych zbiorów. Na użytek psychologii domowej 
wystarczy wymienić jedną charakterystyczną cechę małej grupy: rozmowę. To 
ona zbiór obcych ludzi przemienia w grupę. Na przykład parę osób siedzących 
w przedziale kolejowym nie stanowi grupy: staną się nią, gdy zainteresowane 
jakąś sprawą zaczną rozmawiać ze sobą. Wtedy każda osoba nabiera swoistego 
znaczenia choćby takiego, że po wyjściu jednej z nich, inne odczuwają jej 
nieobecność.
  Nie każde posługiwanie się mową jest rozmową. Nie jest nią rozkaz wydany 
podwładnemu, jak w wojsku; nie jest nią informowanie, jak przez redaktora 
telewizyjnego, choćby kokieteryjnie mówił o rozmowie ze słuchaczami; nie 
jest nią zamówienie skierowane do kelnera. Rozmowa wymaga wzajemnego 
kontaktu, wzajemnego słuchania i wymiany myśli.
  Rodzina stanowi małą grupę społeczną, jeżeli ze sobą rozmawia i, mimo 
wielości wspólnych spraw, nie jest wolna od niebezpieczeństwa zmieniania 
się w zbiór podobny do kolejki w sklepie, obcej sobie i sobą nie 
zainteresowanej - mimo wspólnego celu. Rodzina przestaje ze sobą rozmawiać 
nie tylko w tzw. ciche dni, kiedy małżonkowie starają się wzajemnie ukarać 
milczeniem, stwarzając sytuację szczególnie niebezpieczną dla swego 
szczęścia małżeńskiego. Rodzina przestaje też rozmawiać, gdy rodzice w 
stosunku do dzieci ograniczają się do wydawania poleceń, nie znajdując 
czasu na słuchanie. Przestaje rozmawiać, gdy wymienia tylko bieżące 
informacje dotyczące spraw organizacyjnych, typu: "Wrócę późno", "Masło w 
lodówce", "Oddałam buty do szewca". Nie rozmawia też siedząc obok siebie w 
półmroku i w milczeniu wpatrzona w telewizor.
  Im więcej jest takich sytuacji, im mniej rozmowy, tym bardziej rodzina 
zmienia się z grupy społecznej w ludzi obcych, a dom coraz bardziej 
przypomina hotel. Przeciwnie - rozmowa zwiększa spójność rodziny, pogłębia 
wzajemny związek jej członków, daje poczucie bliskości i bezpieczeństwa. 
Niestety, na rozmowy często brak czasu i miejsca, a wreszcie - wskutek 
odzwyczajenia się - brak wspólnych tematów. Mieszkania są nadmiernie 
zagęszczone i hałaśliwe, a wszyscy spieszą się do pracy, do szkoły, na 
różne zajęcia dodatkowe. Wszystko to w dodatku odbywa się dla każdego z 
członków rodziny w innych godzinach. Każdy ma swoje sprawy i poczucie, że 
jeśli oderwie się od nich nawet na krótko, nie nadrobi straconych chwil. 
Wydaje się więc, że nie ma gdzie i kiedy rozmawiać, a w końcu nie ma i o 
czym, bo jest to sytuacja typowa, że gdy spotkamy kogoś po długim 
niewidzeniu, nie wiemy, od czego zacząć. Jeżeli jednak znaczenie rozmowy 
docenia się, można wszystko jakoś zorganizować.
  Zacznijmy od miejsca. Wbrew pozorom, układ przestrzenny ma tu ogromne 
znaczenie, np. trudno rozmawiać z kimś odległym o kilkanaście metrów, 
choćby się nawet słyszało jego słowa. Te nadmierne odległości w obecnych 
warunkach raczej nie grożą, ale często mieszkania meblowane są w sposób 
utrudniający rozmowę. By ze sobą rozmawiać, trzeba się wzajemnie widzieć, 
siedzenie więc rzędem na kanapie, zwykle ustawionej naprzeciwko telewizora, 
rozmowę utrudnia. Najwygodniej gawędzi się siedząc dookoła stołu, przy 
którym można też zjeść. Stół więc tak duży, żeby mogli przy nim usiąść 
wszyscy domownicy naraz, jest ogromnie ważnym meblem i powinien znaleźć się 
w każdym domu, nawet jeśli psuje nowoczesność wnętrza. Najwygodniej 
zresztą, jeśli stoi w kuchni, o ile tylko jej wielkość na to pozwala, bo w 
kuchni zwykle jada się na co dzień i kuchnia nie wyłącza z rozmowy osoby 
podającej i wykańczającej posiłek.
  Im więcej posiłków uda się jadać wspólnie, tym więcej członkowie rodziny 
wiedzą o sobie i, co za tym idzie, tym bardziej interesują się wzajemnie 
swoimi sprawami. Wspólny posiłek jest najbardziej naturalnym i najlepszym 
czasem na rozmowę. Warto więc starać się o niego jak najczęściej, może to 
np. być kolacja, jeśli obiady jada się w stołówce, a już wprost koniecznie 
obiad niedzielny.
  Często mówi się, że brak czasu na rozmowę. Te same jednak osoby, które to 
twierdzą, znają nieraz wszystkie filmy nadawane przez telewizję. Być może 
więc jest to kwestia wyboru i ograniczając oglądanie telewizji można 
znaleźć trochę czasu na towarzystwo rodziny. Szczególnie szkodliwe wydaje 
się włączanie telewizora w czasie posiłków, co zmienia jadalnię w salę 
kinową, a grupę rodzinną w audytorium. To samo odnosi się do czasu, w 
którym przychodzą goście. Oczywiście, można iść do kogoś specjalnie po to, 
by wspólnie obejrzeć jakiś program, ale chyba fatalnym obyczajem jest 
zagłuszanie rozmowy osób, które nieczęsto mają okazję do spotkania się, 
grającym telewizorem.
  Innym sposobem wygospodarowania czasu na rozmowę jest wspólne gdzieś 
chodzenie. Pewno najcenniejszy jest tu rodzinny spacer, ale gdy brak czasu 
na specjalnie organizowaną przechadzkę, okazją do rozmowy może być droga do 
przedszkola czy na religię, poszukiwania butów czy innych sprawunków, 
wymagających mierzenia przez dziecko. To już nie jest kwestia czasu, tylko 
nastawienia psychicznego. Oczywiście, że gdy poszukiwanych butów nigdzie 
nie ma, humor psuje się coraz bardziej i zamiast rozmawiać z dzieckiem, 
coraz częściej pokrzykujemy na nie: "Pospiesz się!", "Uważaj, jak idziesz!" 
itp. Jest to reakcja zrozumiała, a przecież co najmniej niemądra. Buty się 
przez to nie znajdą, a stracimy okazję do prawdziwego bycia z dzieckiem, o 
którą w dzisiejszym pośpiechu tak trudno.
  Takich okazji, jak wspólne gdzieś z konieczności wyjście jest - gdy się 
zastanowić - sporo. Czasem jednak trzeba znaleźć na rozmowę czas specjalny, 
gdy nasza uwaga niczym nie rozproszona koncentruje się, choć na chwilę, 
wyłącznie na rozmówcy. Z dziećmi najlepiej się tak rozmawia, gdy leżą w 
łóżku, przed zaśnięciem. Ma to tę dodatkową zaletę, że miła rozmowa przed 
snem spełnia rolę relaksu i odprężenia, zapewniając lepszy wypoczynek 
nocny. Ze współmałżonkiem dobrze jest też organizować taki czas specjalny, 
gdy w domu zrobi się cisza, bo dzieci już śpią, a "herbatka we dwoje, we 
dwoje herbatka" (jak mówi piosenka), pomoże w rozmowie nareszcie spokojnej 
i zbliżającej. Czas specjalny potrzebny jest też, choć niekiedy, na rozmowę 
ze starszymi rodzicami, teściami, dziadkami, którzy nawet jeśli mieszkają 
wspólnie, nieraz - szczególnie jeśli nie dosłyszą - mają poczucie 
wyobcowania i o ważnych sprawach domowników dowiadują się przypadkiem. 
Bywa, że nie wiedzą, co robią i co myślą młodzi. Rozmawiać warto nie tylko 
ze względu na wychowanie dzieci, ale na kontakt każdego z każdym. Ważne są 
rozmowy intymne w cztery oczy, a także całego zespołu. Sprawy nabierają 
plastyczności i stają się ciekawe przez to, że widziane są inaczej przez 
dziadka, ojca i syna, i to uzupełniające się widzenie jest cenne dla 
wszystkich członków rodziny.
  O czym rozmawiać? O wszystkim. O wydarzeniach bieżących w szkole, w 
pracy, w domu i w kraju, ale także na różne tematy specjalnie wybrane, np. 
o rodzinie. Dzieci często nie mają pojęcia, z jakich stron i jakich 
środowisk wywodzą się ich rodzice. Szczególną rolę w tych rozmowach mogą 
odegrać dziadkowie ukazujący korzenie rodziny. Ileż ciekawych historii i 
anegdotek można opowiedzieć o pradziadkach, a dzieci często nawet ich imion 
nie słyszały. Można też rozmawiać o historii w kontekście szerszym niż 
dzieje rodziny. Są to na ogół sprawy pasjonujące dzieci, które zdumiewają 
się tym, że np. kiedyś nie było telewizji, nie mówiąc już o tym, jak mało 
wiedzą o sprawach narodu sprzed lat niedawnych, a nawet współczesnych.
  Rozmawiać można o cenach i wydatkach nie tylko, by ponarzekać, ale także, 
żeby dzieci orientowały się w sytuacji finansowej rodziny, co zapobiegnie 
wielu konfliktom, gdy dzieci będą chciały mieć rzeczy dla rodziny zbyt 
drogie. Rozmawiać można o krewnych i znajomych, wśród których bywają ludzie 
naprawdę bardzo ciekawi i warto o tym wiedzieć; można rozmawiać o 
tajemnicach narodzin i śmierci, o spotkanych osobach cierpiących, o 
radosnych przykładach ludzkiej solidarności, o religii. Zainteresowanie 
rodziców sprawami wiary w kontekście życia codziennego jest najlepszym 
świadectwem wobec dzieci i stanowić może ważny element przygotowania do 
kolejnych sakramentów: Komunii św., bierzmowania i małżeństwa.
  Rozmawiać można o tradycjach i przyszłości, o sprawach dalekich i 
bliskich. Trudno właściwie wymyślić, co nie może lub nie powinno być 
przedmiotem rozmowy, jeżeli zachowane będą dwa warunki: prawda i 
życzliwość.
  
  
  
  
  Oswajanie czasu
  
  Środki masowego przekazu pełne są haseł nawołujących do pośpiechu: zdążyć 
na czas, wykonać przed terminem, walka z czasem? W domu też ta nieustanna 
walka z czasem - jak się ze wszystkim uporać, skoro każda rzecz urasta do 
problemu?
  Więc pędzimy zdyszani goniąc czas, a im szybciej biegniemy, tym szybciej 
ucieka. Ucieka nie oglądając się na nas i jest mu wszystko jedno, czy goni 
go bardzo ważny działacz, czy zwykła gospodyni domowa, nawet dziecko.
  Kiedy mój Janeczek był zupełnie malutki, kładłam go na tapczanie tak, 
żeby widział cienie liści, które za oknem kołysały się w słońcu. Bardzo mu 
się podobały i długo potrafił się w nie wpatrywać. Małe dzieci mają dużo 
czasu, umieją się zachwycać cieniem liścia, ptakiem, kamyczkiem czy własną 
rączką. Ale gdy tylko troszkę podrosną, uczymy je pośpiechu: "Chodź 
szybciej, bo się spóźnimy; kładź prędzej buty, bo nie zdążymy". "Zobaczymy, 
kto dziś najszybciej zje obiadek" - ogłasza pani przedszkolanka. "Rób 
prędko lekcje" - ponagla mama. "Czemu się gapisz" - woła tata. Dziwna 
rzecz, że dzieci poszturchiwane naszymi rozkazami, choć spieszą się, jakby 
coraz mniej mogły zdążyć. Czas zaczyna przed nimi uciekać jak młody pies, 
który biegnie, gdy tylko zacząć się z nim gonić.
  Wszyscy na skutek tego pośpiechu jesteśmy coraz bardziej zmęczeni i 
zdenerwowani; zachowanie staje się chaotyczne, a kontakty z ludźmi 
powierzchowne. Widujemy wprawdzie ludzi i mijamy ich, ale brak czasu na 
prawdziwy kontakt. Spotykam na ulicy koleżankę: "Cześć, dawno cię nie 
widziałam?" Dawno? Może niedawno? - ale co za różnica, skoro "Człowiek taki 
zalatany, że nawet pogadać nie ma czasu i nawet nie wiem, czy słuchałaś 
tego, co mówiłam". Wpadam po coś do sąsiadki, która prosi: "Wejdź na 
chwilę". Niestety, nie mam czasu, stojąc więc w progu informujemy się 
nerwowo o tym, o czym obie wiemy równie dobrze: jak trudno ze wszystkim 
zdążyć. Przyjeżdżają krewni z odległego miasta - co, tylko na parę godzin? 
Jaka szkoda, jakie to okropne, że na tak krótko; doprawdy, bardzo mi 
przykro.
  Dzieje się tak dlatego, że czasu naprawdę nie można dogonić. Jak 
płochliwe dzikie zwierzę porywa się do biegu, gdy tylko zaczynamy go 
ścigać, i zawsze jest szybszy. A skoro i tak jest szybszy, nie warto go 
gonić. Lepiej spróbować go oswoić - nauczyć się z nim żyć. Dzikiego 
zwierzęcia nie oswaja się biegnąc za nim. Jeżeli chcemy się z nim 
zaprzyjaźnić, trzeba się wyzbyć gwałtownych ruchów i krzyków, a przede 
wszystkim uspokoić wewnętrznie. Człowiek wyciszony wewnętrznie, spokojny, 
może jak święty Franciszek rozmawiać z dzikimi zwierzętami. Czas dla 
takiego się zatrzymuje i zamiast uciekać, wiernie mu towarzyszy.
  Wszystko wtedy układa się inaczej. Spotykam koleżankę - pięć minut 
nerwowego narzekania. Właściwie nic nie przekazałyśmy sobie. Dlaczego? 
Trzeba najpierw zrozumieć siebie: dlaczego się spieszę i jestem 
zdenerwowana. Różne mogą być powody: w pracy trudna sytuacja, nie kupiłam 
tego, co chciałam, spieszę się do dzieci. Teraz już wiem, ale czy to 
naprawdę przeszkadza w rozmowie? Już i tak nic nie kupię, a myślenie o 
dzieciach nie zmieni ich sytuacji. A więc te same pięć minut, przeznaczone 
na omawianie swojego pośpiechu, mogę oszczędzić dla osoby spotkanej. Czas 
ten sam, ale już nie podzielony między różne sprawy, cały dla niej.
  Wchodzę do sąsiadki. Te same piętnaście minut, ale nie przestane w progu 
przy certowaniu się - wejść, czy nie wejść. Wchodzę, zdejmuję płaszcz, 
siadam. Piętnaście minut skoncentrowane na niej. Ten sam czas, ale zupełnie 
innej jakości. Przyjeżdżają krewni na parę godzin. Przy takiej ilości 
obowiązków znaleźli dla nas aż parę godzin! Jakie to wspaniałe i radosne.
  Ludzie, którzy byli na audiencji u Ojca Świętego Jana Pawła II opowiadają 
nieraz, że Papież z nimi rozmawiał. Można by wątpić, czy to możliwe - w 
tłumie, krzyku, wśród setek przepychających się osób. A jednak tak jest 
rzeczywiście, bo ten moment - jedno czy dwa zdania Papieża przy całkowitej 
koncentracji rozmówcy - daje poczucie kontaktu prawdziwego, choć oczywiście 
krótkiego.
  Przy oswajaniu czasu najważniejsze jest wewnętrzne rozluźnienie, a 
jednocześnie skoncentrowanie tylko na tym, co się właśnie robi. "Jedz 
prędzej, bo nie zdążysz" - mówimy do dziecka i jego ruchy stają się 
chaotyczne, myśląc o swoim pośpiechu zaczyna rozlewać i grymasić. Nie! Nie 
myśl o tym, co masz robić za chwilę. Teraz jedz, jaka to miła rzecz 
jedzenie, smaczne jedzenie, w towarzystwie rodziców. Jak zgrabnie działają 
małe rączki, skoncentrowane na tej czynności.
  Teraz. Teraz myślę tylko o tobie, bo z tobą rozmawiam. Nic nie pomoże 
innym ludziom czy innym sprawom, że będę o nich myśleć jednocześnie. 
Spokojna, a więc wszystko spraw niej wykonuję. Spokojna, a więc dostępna 
dla innych. Widziałyśmy się niedawno? Tak, przecież byłyśmy wyłącznie dla 
siebie przez całe dziesięć minut. Czas już nie ucieka. Idzie przy nas 
spokojnie. Nie spieszymy się, ale możemy zdążyć dużo więcej.
  Oczywiście, prócz uspokojenia i koncentracji właściwa organizacja czasu 
też ma znaczenie. Warto rano przemyśleć sobie, co chce się zrobić danego 
dnia, w jakiej kolejności. Można zrobić podobny plan na tydzień i zanotować 
go. Tym, którzy martwią się, że z niczym nie mogą zdążyć, radziłabym 
notować też to, co się zrobiło. Działa to bardzo pokrzepiająco, bo okazuje 
się, że jednak nie nic: wykonana praca zlecona, ugotowane siedem obiadów, 
opowiedziane dziecku siedem bajek, przeczytany artykuł w "Gościu 
Niedzielnym", itd.
  Przeczytany? A czyż ja mam czas czytać, może ktoś powie. A jednak. 
Przecież musimy stać w kolejkach. Nareszcie świetna okazja do czytania, 
trzeba tylko pamiętać o zabieraniu z domu oprócz kartek także lektury. W 
kolejkach można się też modlić - ileż czasu na modlitwę.
  W Taize całe wzgórze jest strefą ciszy, a kościół jest przyciemniony i 
usłany tak, że nawet kroków nie słychać, każdy klęczy lub siedzi 
nieruchomo. To są na pewno najlepsze warunki do modlitwy, jeśli jednak ich 
nie mamy, możemy się modlić jak ślepiec z Jerycha, który wśród pchającego 
się i hałasującego tłumu, wołał: Jezusie, synu Dawida, zmiłuj się nade mną. 
Najlepszą chyba modlitwą "kolejkową" jest różaniec. Trzymany w ręce. czy w 
mini wersji jako obrączka na palcu, jest materialnym przypomnieniem i 
punktem koncentrującym nasze rozpierzchające się myśli. Pewno, że nie każde 
"Zdrowaś" ma w tych warunkach równą wagę; powstaje z nich jednak tkanina, w 
której czasem błyśnie drogi klejnot kontemplacji. Tkanina, która - choć 
tkamy ją na chwałę Boga - zarazem nas otula i ogrzewa.
  
  
  
  Miejsce na prawdziwe spotkanie
  
  "Od gwiazdy do gwiazdy milion świetlnych lat jazdy, od człowieka do 
człowieka droga równie daleka. Tak mijamy się co dzień, jak z przechodniem 
przechodzień". Takie były słowa modnej kiedyś piosenki i tak jest 
rzeczywiście - mijamy się co dzień z bardzo wieloma ludźmi, ale z niewielu 
naprawdę się spotykamy. Nawet w rodzinie mijanie się jest nierzadkie. Każdy 
spieszy do swojego zajęcia i swoich spraw, w przelocie rzucając informacje 
czy polecenia.
  "A Pan rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, jak się rozmawia z 
przyjacielem" (Wj 33, 11). Spotkanie jest kontaktem twarzą w twarz, jest 
bezpośrednim kontaktem osobowym z drugim człowiekiem. Najważniejszym 
warunkiem spotkania jest dostrzeżenie, skoncentrowanie się na drugiej 
osobie. Dopiero ono, a nie przelotne mijanie się, zbliża ludzi między sobą, 
wyprowadza z samotności.
  Spotkanie zawsze odbywa się w jakiejś konkretnej sytuacji, w konkretnym 
miejscu. Miejsce to może sprzyjać spotkaniu lub utrudniać je. Są miejsca, w 
których bardzo trudno się spotkać, można się tylko minąć, jak na ruchomych 
schodach, z których jedne jadą w górę, drugie w dół - mignie znajoma twarz, 
ale zaraz zasłonią ją inne, usłyszy się jakieś słowo, ale zaraz utonie w 
ogólnym gwarze.
  Miejsce spotkania musi być bezpieczne, bliskie, ładne, takie żeby można 
się w nim czuć spokojnym, nie rozproszonym, skoncentrowanym na osobach. 
Takim miejscem powinien być dom. To, czy dom nadaje się na ludzkie 
spotkanie, nie zależy od jego wielkości i bogactwa, ale od pewnych cech 
specyficznych, które tworzą ogólny nastrój. Składają się nań sytuacje i 
przedmioty, które będąc przedmiotami codziennego użytku, jednocześnie stają 
się symbolami.
  Zarówno liturgia, jak życie codzienne pełne są symboli. W domu wiele 
rzeczy ma takie podwójne znaczenie: bezpośrednie i symboliczne. To one 
właśnie tworzą miejsce na spotkanie. Ważnym sprzętem o takim znaczeniu jest 
stół. Na stole stawia się pożywienie, wspólnie zasiada się do stołu. Przy 
stole siedzimy blisko siebie, można sąsiada dotknąć, można by go nawet 
uderzyć, ale skoro zasiadamy do wspólnego stołu, to znaczy, że sobie ufamy. 
Przy stole widzimy się twarzą w twarz. Nikt nie stoi za naszymi plecami, 
nie zaskoczy nas znienacka; jesteśmy bezpieczni. Patrzymy na 
współbiesiadników, widzimy ich wyraz twarzy, wymieniamy spojrzenia. Widzimy 
każdy każdego, jesteśmy razem.
  Przy stole estetycznie nakrytym miło się siedzi, choćby to był stół 
kuchenny. Przy stole dobrze się rozmawia. Stół jest centrum, dookoła 
którego można się zebrać, zwraca wszystkich ku sobie. Dobrze się przy nim 
spotkać.
  Przy stole dzielimy się pożywieniem. Spoglądamy na półmisek i wiemy, ile 
możemy sobie nałożyć, żeby dla wszystkich starczyło. Przy stole wzajemnie 
sobie służymy podając to, czego komu brakuje. Zauważamy te drobne braki i 
podsuwamy coś sąsiadom. Bierzemy z zaufaniem podane jedzenie, wzmacniamy 
się nim, a także wzmacniamy się obecnością innych. Pożywienie pozwala 
zachować życie biologiczne, wspólne jedzenie jest więc jakby zaproszeniem 
do wspólnego życia. Dlatego jest u nas zwyczaj częstowania gościa, choćby 
skromnym - właśnie symbolicznym - pożywieniem.
  Wiedzą o tym dobrze panie domu, które, gdy ktoś chce porozmawiać, 
zaczynają od podania herbaty. To znak dzielenia życia z drugim. Znak ważny, 
ale nie powinien zasłonić tego, na co wskazuje - cóż z tego, że gość 
dostanie dużo potraw, jeśli gospodyni nie zdąży z nim porozmawiać?
  Lepiej więc nieraz zabrać gościa do kuchni, by z nim razem przygotować 
posiłek, niż przyjąć go bardziej uroczyście, ale pozbawić swojej obecności. 
Można też włączyć gościa w swoje czynności domowe, dając mu tym znak: 
"Jesteś swój, nie przeszkadzasz mi", a jednocześnie obdarzyć swoim 
zainteresowaniem, dostrzec jego problemy, skoncentrować się na nich, 
właśnie - spotkać się.
  Szkoda, że w obecnych ciasnych mieszkaniach często stół zastępuje niski 
stolik - ława, ustawiony z reguły nie na środku, ale z boku pokoju. Siada 
się przy nim z jednej strony, jak widownia w teatrze, żeby nikt nie 
zasłaniał telewizora. Niski stolik nie stanowi centrum, ale podstawkę pod 
naczynia, a jedzenie jest tylko zaspokojeniem potrzeb organizmu i upodobań 
smakowych, a nie wspólnym posilaniem się. Niski stolik nie przeszkadza w 
patrzeniu w telewizor, który urasta do sprzętu najważniejszego. Też staje 
się symbolem. Symbolem hałasu, zgiełku i podporządkowania domowników 
jakiejś zewnętrznej centrali nadawczej, która stara się kierować rytmem 
dnia, porą snu, a także tym, co należy robić, jak myśleć, w co wierzyć.
  Choć więc telewizor może być oczywiście bardzo pożyteczny, warto pamiętać 
o tym, co oznacza, gdy zacznie w domu panować. Starajmy się nadać mu 
właściwe znaczenie, by nie stał się centrum - zamiast stołu.
  By ludzie mogli się spotkać ze sobą: mąż z żoną, rodzice z dziećmi, 
gospodarze z gościem, potrzebna jest cisza. Niedobrze jest więc, jeśli 
telewizor i radio są nieustannie włączone, tak że trzeba je przekrzykiwać. 
W naszych mieszkaniach o cienkich ścianach i stropach trudno o ciszę. 
Słychać odgłosy z ulicy i z mieszkań sąsiadów, trzaskanie drzwiami z klatki 
schodowej i warkot pralki z własnej łazienki. Dzieci w przedszkolach i 
szkołach, gdzie panuje nieustanny hałas, uczą się mówić bardzo głośno, żeby 
w ogóle ktoś je dosłyszał. Próbujmy nie przenosić tego zgiełku do domu. 
Starajmy się nie krzyczeć.
  W ciszy łatwiej dosłyszeć słowa i ich intonację, która może decydować o 
treści tego, co ktoś chciał nam przekazać. W ciszy łatwiej dosłyszeć czyjś 
przyśpieszony oddech, westchnienie, płacz i śmiech. W ciszy po tonie można 
rozpoznać smutek i radość, niepokój, przejęcie i chęć zwierzenia się. W 
ciszy lepiej się słucha, ale też inaczej mówi. Krzyczy się łatwo słowa 
ostre i brutalne, do słów czułych i delikatnych potrzebny jest głos cichszy 
i spokojniejszy.
  Żeby ludzie mogli się w nim dostrzegać, dom powinien być - choć czasami - 
cichy. Dom powinien też być ładny. W ładnym otoczeniu sami robimy się jakby 
ładniejsi, bardziej eleganccy. Uporządkowane otoczenie powoduje pewne 
uporządkowanie zachowania. Trzeba więc dbać o porządek mieszkania. Trzeba 
też nie posuwać się w tym za daleko, bo zdarza się, że mieszkanie pięknie 
posprzątane i znakomicie urządzone jest sztywne i obce. To są domy, w 
których dzieciom nie wolno nic ruszać i przestawiać, do "lepszego" pokoju 
rzadko się wchodzi, przedmioty są ważniejsze od ludzi, a stłuczenie czegoś 
staje się tragedią. Mieszkanie jest wtedy raczej obiektem do oglądania, niż 
miłym miejscem wspólnego życia.
  Skuteczniej niż drogie przedmioty, piękno do domu wnoszą kwiaty. Kwiaty 
nadają mieszkaniu nastrój uroczysty i świąteczny, a zarazem intymny. Kwiaty 
są ładne. Ożywiają nawet skromne wnętrze mieszkalne kolorowym akcentem, 
ożywiają je też dosłownie, bo rośliny przecież żyją. Żyją i kwitną jakby 
bezinteresownie, bo z kwiatów w wazonie nie będzie żadnego owocu, żadnego 
dalszego ciągu. Właśnie dziś cieszą nasze oczy. Ważne są dziś, tak jak 
właśnie dziś, właśnie teraz, cieszy nas spotkanie drugiego człowieka, który 
żyje koło nas. Nie wiadomo, co będzie jutro. To dziś musimy się z nim 
spotkać twarzą w twarz, tak jak się rozmawia z przyjacielem.
  
  
  
  
  Świąteczne znaki
  
  Jest takie niezbyt mądre powiedzenie, przypominane często, zwłaszcza w 
drugim dniu świąt przy kolacji: "Święta, święta i po świętach". Wyrażać ma 
ono myśl, że tyle było zamieszania, stania w kolejkach, sprzątania, 
gotowania, a właściwie nic z tego nie zostaje - już po świętach, na cóż 
więc było to wszystko?
  W pewnym sensie jest to stwierdzenie trafne: jak na sumę  zabiegów i 
wysiłków poprzedzających święta, mijają one bardzo szybko. Trochę później 
się wstanie, trochę więcej zje i dłużej posiedzi przed telewizorem (bo po 
przedświątecznym zmęczeniu na nic innego nie ma już siły) - ot i wszystko. 
Niektórzy więc nie lubią świąt: przemęczone kobiety, które czeka dodatkowy 
wysiłek, mężczyźni, których świąteczne porządki wytrącają z normalnego toku 
dnia i dzieci patrzące z niechęcią na przejedzonych i drzemiących przed 
telewizorem dorosłych.
  Bywa tak w święta, ale wtedy, gdy dostrzega się tylko jedną warstwę 
świąt: zewnętrzną i najmniej ciekawą. Nie jest to jednak warstwa jedyna, bo 
święta są także znakiem. Co to jest znak? Istnieje cała zawiła filozofia i 
psychologia znaku, w każdym razie nie starając się wchodzić w te zawiłości 
można powiedzieć, że znak jest to coś, co wskazuje na rzeczywistość drugą, 
poza sobą samym. Znaki są różnorodne. Mogą być konwencjonalne - umowne, jak 
np. pismo: znak graficzny wyrysowany na papierze jest pewnym rysunkiem, ale 
zarazem wskazuje na coś zupełnie innego i czytając wyrazy nie myślimy o 
kształcie liter, ale o tym, co one oznaczają.
  Istnieją też znaki uniwersalne będące pewnymi symbolami wskazującymi na 
coś, poprzez wewnętrzne podobieństwo do tego, na co wskazują. Takie znaki 
mogą być rozumiane powszechnie, bez wcześniejszej umowy, choć niekiedy ich 
język bywa zapomniany.
  Takim znakiem jest święto. Poprzez sposób, w jaki jest przeżyte: 
uroczysty, radosny, właśnie świąteczny, wskazuje na rzeczywistość drugą: 
jasną, radosną, świętą. Istnieje ona zawsze, ale często o niej zapominamy w 
codziennym szarym dniu i właśnie święto jest znakiem, który nam o niej 
przypomina. To tak jakby przebywając w ciemnym pokoju podejść do okna, 
otworzyć je, wyjrzeć na światło, na wolną przestrzeń i odetchnąć świeżym 
powietrzem. I choć później odchodzi się od okna, jeszcze przez jakiś czas 
ma się w oczach więcej światła, a w sercu więcej radości - ślad wolności i 
piękna. Można też oczywiście nie podejść do okna, kręcąc się po pokoju nie 
znaleźć na to czasu i odczuwać tylko bezsensowność zmęczenia ("Święta, 
święta i po świętach").
  Liturgia Świąt Wielkanocnych jest dla nas taką okazją do wyjrzenia na 
światło. W świątecznym zabieganiu można na nią jednak nie znaleźć czasu lub 
ze zmęczenia nie zdobyć się na prawdziwe uczestnictwo, wtedy święta nie 
wskazując na nic - stają się znakiem pustym. Warto więc tak zorganizować 
czas i zajęcia, żeby obyczaje towarzyszące świętom były też znakami 
wprowadzającymi w świąteczny tok przeżyć; nie zakrywały, ale odsłaniały to, 
na co święta mają wskazywać, czyli rzeczywistość świętą.
  Jednym ze zwyczajów wielkanocnych są porządki domowe. Zawsze dobrze je 
zrobić, zwłaszcza na wiosnę, ale można też dostrzec w nich znak: zewnętrzny 
wyraz wewnętrznego oczyszczenia przez pokutę, przypominający o jego 
potrzebie. Obecnie ten sakrament nazywany jest często sakramentem 
pojednania z Bogiem. Porządki domowe mają w sobie też coś z pojednania, 
pojednania z przedmiotami, które ułożone na miejscu nie każą się wciąż 
szukać i tracą swoją złośliwość rzeczy martwych. Odkurzone książki nie 
brudzą rąk przy sięganiu do biblioteki, poprzykręcane uchwyty nie zostają w 
ręku przy pospiesznym wyciąganiu szuflad, czyste szyby przepuszczają 
światło, nowe rzeczy dają poczucie świeżości. Jeśli więc uda nam się coś 
kupić do domu nowego - wycieraczkę, serwetę, abażur - warto zatrzymać to do 
Wielkiej Soboty i wtedy oddać do użytku. Warto też posprzątać, i to we 
właściwym czasie. Był dawniej zwyczaj, że zasadnicze porządki powinny być 
ukończone do Niedzieli Palmowej. Znak to ważny - bo wskazuje na to, że 
spiętrzenie zbyt wielkiej pracy w ostatnim tygodniu powoduje wielkie 
zmęczenie, a nieraz też irytację i kłótnie. Padająca ze zmęczenia gospodyni 
nie przeżyje dobrze świąt i innym w tym nie pomoże. Sprzątajmy więc przed 
Niedzielą Palmową i to z udziałem wszystkich domowników.
  Innym zwyczajem świątecznym jest podawanie dobrego jedzenia. To też ważny 
znak - wspólny stół jest miejscem spotkania, okazją do rozmowy, wzajemnego 
zainteresowania sobą, oczywiście pod warunkiem, że alkohol nie zamąci 
myśli, a nadmiar jedzenia nie spowoduje ociężałości. Warto tu przypomnieć 
ważny zwyczaj: na śniadanie wielkanocne, będące najważniejszym posiłkiem 
tego dnia, jadało się tylko potrawy na zimno (jedynie barszcz podgrzewany). 
Mądry to obyczaj godny podtrzymywania, znak wspólnoty - nikt nie musi być w 
kuchni, po wspólnym nakryciu świątecznego stołu - wszyscy mogą pozostać 
razem, bez dalszego podawania.
  Część święconego można przygotować w ostatnim dniu (wolna sobota). 
Wspólna praca przy malowaniu pisanek czy ubieraniu babek, to już prawie 
święto, ale przygotowania bardziej pracochłonne powinny być zrobione w 
pierwszej połowie Wielkiego Tygodnia. Może wypieki będą mniej świeże, ale 
trzeba je jakoś zabezpieczyć i pogodzić się z tym faktem - to też znak. 
Znak gotowości do przeżywania Triduum Paschalnego. Wielki Czwartek, Piątek 
i Sobota nie mogą być dniami najcięższej pracy, bo w tych dniach musi się 
zachować czas i siły do udziału w nabożeństwach.
  Uczestnictwo w nich będzie nadawało coraz wyraźniejsze znaczenie znakom 
poprzednim, przypomni o tym, co jeszcze zaniedbane (może jeszcze jest ktoś, 
z kim się gniewamy, może pojednani z rzeczami, jeszcze nie pojednaliśmy się 
z osobami, może jeszcze trzeba coś naprawić w naszej rodzinie), będzie nas 
wprowadzać w święta. Przeżycie będzie rosło, aż dojdzie do wielkiego 
szczytu: wybuchu radości podczas Rezurekcji. Przygotowania domowe: 
pojednanie ze sprzętami, przygotowanie wspólnego posiłku, zaproszenie 
rodziny i gości - wszystko nabierze sensu.
  W Katolickim Uniwersytecie Lubelskim liturgia wielkanocna zaczyna się w 
Wielką Sobotę wieczorem, a kończy Rezurekcją dobrze po północy. Świece 
zapalone od wielkanocnego paschału i niesione podczas procesji 
rezurekcyjnej, niesiemy potem zapalone w drodze powrotnej. Ta świeczka - 
mały znak Wielkiego Światła - idzie z nami aż do domu i zapala w nim 
radość. Teraz jest już prawdziwe święto. Teraz nie liczą się wcześniejsze 
kłopoty i nieważne, czy stół bardzo obficie zastawiony. Ważne, że 
zgromadziliśmy się przy nim, bo "wesoły nam dzień nastał".
  Zróbmy małe doświadczenie: w mrocznym pokoju odwróćmy się do jasnego 
okna, a potem zamknijmy oczy. Pod powiekami zostanie jakby odbicie światła. 
Święta się kończą, ale coś z ich radości zostaje. Starajmy się pielęgnować 
ją jak najdłużej. Ślad światła pod powiekami po jakimś czasie blaknie, 
pewno i my, powróciwszy do codziennych spraw, powoli zapominamy o świętach, 
ale wtedy Kościół, Matka nasza, podprowadzi nas znów do okna - będą się 
zbliżać nowe święta.
  
  
  
  
  Telewizyjny sposób życia
  
  O kulturze masowej mówi się najczęściej, gdy idzie o te same treści 
przekazywane jednocześnie wielkiej liczbie osób. Określenie takie akcentuje 
masowość odbiorców, ale nie mniej ważną cechą kultury masowej jest wielka 
ilość czasu poświęcanego jej przez każdego z nich. Kultura masowa wciska 
się w każdą wolną chwilę: od rana gra radio, do późnej nocy telewizor, 
prasę czyta się w autobusie i przy herbacie, w poczekalniach przegląda 
stare czasopisma, nawet idąc ulicą ogląda się plakaty. Można powiedzieć, że 
korzystanie z kultury masowej stało się sposobem życia.
  Wśród środków masowego przekazu, pod względem zajmowanego czasu na czoło 
wysuwa się telewizja, której oglądanie zajmuje nawet po parę godzin 
dziennie.
  Badania nad wpływem środków masowego przekazu na odbiorców nie są jeszcze 
wystarczające, a opinie na ten temat nieraz sprzeczne. Co do jednego jednak 
wszyscy są zgodni: kultura masowa ma w życiu współczesnego człowieka bardzo 
duże znaczenie. Widzi się w niej wielką szansę demokratyzacji przez 
powszechność dostępu do dzieł artystycznych, dóbr kulturalnych i 
informacji. Budzić to może chęć kształcenia się, rozszerzać horyzonty, 
uczulać na problemy innych grup społecznych i zwiększać zainteresowanie 
sprawami ogólnymi. Umożliwia poznawanie problemów całego świata i 
psychiczne włączenie się w rodzinę ludzką.
  Prócz tych nadziei kultura masowa budzi też niepokój, gdyż sprzyja 
powstawaniu niektórych niekorzystnych postaw. Mimo że, jak wskazują 
badania, jej oddziaływanie na człowieka jest wyraźnie mniejsze niż wpływ 
grup bezpośrednich, jak np. rodziny, jednak przez wprowadzenie określonego 
trybu życia ma niewątpliwie duże znaczenie.
  Najwyraźniej widać to u dzieci, które nieraz wprost odwzorowują 
zachowania widziane na ekranie. Szczególnie groźne wydaje się codzienne 
niemal oglądanie scen walki, przemocy i brutalności, do których dzieci tak 
się przyzwyczajają, że wreszcie nie robią na nich większego wrażenia. 
Przenosić się to może na życie realne, gdzie cierpienie jest zwykle 
okazywane bardziej dyskretnie i w porównaniu do scen filmowych jest mniej 
drastyczne, a przez to nie budzące zainteresowania. Nieustanne walki i 
szeroko rozumiany gwałt jest prezentowany w westernach, kryminałach, 
filmach historycznych, a nawet w programach dla dzieci, gdzie klasyczną 
scenką do śmiechu jest obrazek rozbijania sobie głowy, wpadania na drzewo 
itp. Jak wykazały liczne eksperymentalne badania psychologiczne, oglądanie 
aktów przemocy w telewizji nasila agresję u dzieci. Dzieci nie tylko 
naśladują widziane zachowania agresywne, ale po ich obejrzeniu stosują 
także inne formy i sposoby agresji. Uczenie agresji przez oglądanie jej 
polega nie tylko na naśladowaniu, ale na pobudzaniu do agresywnych czynów. 
Wbrew niektórym poglądom, że wyładowanie agresji przynosi uspokojenie, 
eksperymenty wykazały, że jest przeciwnie - zwiększa niechęć i złość do 
osoby pokrzywdzonej i utrwala taki sposób zachowania, wywołując i 
utrwalając postawę agresywną.
  Wpływ treści dotyczy również dorosłych, którzy często bezkrytycznie 
przejmują poglądy lansowane przez mass media. Wpływ ten rozciąga się poza 
krąg osób bezpośrednio korzystających z danego kanału przekazu, gdyż jeśli 
nawet nie korzystamy np. z telewizji, urabiamy sobie przekonania w 
kontakcie z ludźmi oglądającymi ją. W ten sposób rozpowszechniają się różne 
stereotypowe opinie, z których źródła można sobie wcale nie zdawać sprawy.
  Nawał podawanych opinii i informacji zajmujących tak dużo czasu, że brak 
go na ich przemyślenie, powoduje bierność odbierania i przyzwyczajenie do 
bezkrytycznego przejmowania opinii cudzych. Jednocześnie, wobec zalewu 
informacji i wrażeń dostarczanych przez kulturę masową, odbiorcy nie są w 
stanie reagować na nie w sposób stosowny do prezentowanych problemów. 
Dzieje się tak, tym bardziej że informacje doniosłe, często tragiczne, 
wymieszane są ze sprawami zupełnie błahymi.
  W tym samym dzienniku słyszymy o poważnych, a nawet tragicznych 
wydarzeniach politycznych, dowiadujemy się o wybitnych wydarzeniach 
naukowych i oglądamy pokazy mody. "Wszystko to sprawia, że na docierające 
do nas wiadomości przestajemy reagować w sposób normalny. Przestajemy się 
entuzjazmować, tracimy zdolność wzruszania się i zmysł krytyczny, wskutek 
czego nasz stosunek do wydarzeń na świecie staje się powierzchowny i 
przybiera charakter zobojętnienia" (E. From, "Ucieczka od wolności", s. 
236). W natłoku podsuwanych myśli cudzych, człowiek zaczyna myśleć, czuć i 
działać, tak jak wydaje mu się, że powinien myśleć i zatraca swoje własne 
ja.
  "Cyklony, powodzie, kraje do szczętu zniszczone, palące się miasteczka, 
zamieszki rasowe, wojny domowe, kolumny otępiałych uciekinierów. Wszystko 
to jest tak okropne, że w końcu ma się niemal ochotę śmiać. Trzeba dodać, 
że uczestniczy się w tych katastrofach siedząc wygodnie w rodzinnym gronie 
i nie jest prawdą, że świat wdziera się w nie jak intruz: widzi się na 
ekranie tylko obrazki ujęte w ramki, pozbawione ciężaru rzeczywistości". 
(S. de Beauvoir, "Śliczne obrazki", s. 120). W rezultacie wszystko wydaje 
się normalne, zwyczajne i bez znaczeniu.
  Następne niebezpieczeństwo stylu życia, o którym mowa, wiąże się nie tyle 
z treściami przekazywanymi przez środki masowego oddziaływania, co ze 
sposobem korzystania z nich. czyli odbiorem. Odbiór ten najczęściej nie 
łączy się z działaniem, ale przyjmowaniem tego, co inni dla nauki czy 
rozrywki odbiorców przygotowali. Krzysztof Toeplitz użył w swojej książce 
"Mieszkańcy masowej wyobraźni" terminu: "oglądacz". "Oglądacz" sam nie jest 
aktywny, ale biernie korzysta z tego, co dla niego przygotowano. Nie bawi 
się, ale jest zabawiany. Przyzwyczaja się do czekania na to, by inni 
pouczyli go, zabawili, wreszcie zadecydowali za niego. Czasem coś mu się 
podoba, czasem nie podoba, ale nie czuje się odpowiedzialny za to, co inni 
dla niego przygotowali.
  Sposób życia "nasycony" kulturą masową sprzyja rośnięciu w nas 
"oglądacza" biernego, bezkrytycznego i obojętnego. Ażeby przeciwdziałać tym 
niebezpieczeństwom, trzeba tak wychowywać siebie i dzieci, by wzmacniać 
postawy przeciwne. Nie idzie o zabranianie korzystania z kultury masowej. 
Radio, kino, telewizja, taśmy z nagraniami są wynalazkami pięknymi i można 
się z nich cieszyć nie stając się "oglądaczem" powierzchownym, 
bezkrytycznym i biernym, jeżeli jego stylowi życia przeciwstawi się styl 
inny: aktywny i twórczy.
  
  
  
  
  Marysia tańczy przed choinką
  
  Wszyscy poddajemy się zalewowi informacji. Czytamy z pośpiechem i 
zachłannie, martwimy się, że jakiś tygodnik został nie przejrzany, książka 
nie rozcięta, film nie widziany, odcinek serialu opuszczony. Wytwarza się w 
nas nerwowy pośpiech korzystania z kultury i przez to płytki. Jesteśmy 
zagonieni i zwróceni stale na zewnątrz. Już wprost nie wypada powiedzieć: 
Mam dziś czas.
  Uratować nas może wyrabianie w sobie postawy przeciwnej: kontemplacji. 
Wymaga to wyrwania się z kręgu pośpiechu, zatrzymania się, uspokojenia, 
które zwiększy intensywność przeżycia.
  Bogdan Nawroczyński mówiąc o kontemplacji estetycznej użył metafory: nie 
można żyć samymi wydechami, a więc nie można tylko działać na zewnątrz; 
trzeba też przyjmować, chłonąć, poznawać. Jest to niewątpliwie słuszne, ale 
i w przyjmowaniu potrzebna jest pewna asceza: umiejętność wyboru i 
ograniczenia.
  Rozwijając dalej cytowaną myśl można by dodać, że istotną w oddychaniu 
sprawą jest nie tylko wydychanie i wdychanie, ale spalanie, czyli 
wewnętrzne przeżywanie. Przetwarzania, przemyślenie, przeżycie 
przyjmowanych treści wymaga właśnie czasu, a więc czasowego ograniczenia 
korzystania z kultury na rzecz jego pogłębienia. Postawa aktywności 
wewnętrznej, kontemplacji, pozwala na przeżycie głębsze i jest 
przeciwstawieniem płytkiego, powierzchownego pośpiechu.
  Dla zachowania własnej wolności wobec otaczającej nas ze wszystkich stron 
kultury masowej ważna jest postawa krytycyzmu, przeciwstawienie świadomego 
ograniczenia odbioru i, połączonego z oceną wyboru, bezkrytycznemu 
przyjmowaniu wszystkiego.
  W rozwoju człowieka istnieje okres, kiedy brak krytycyzmu jest naturalny. 
Dzieci, przed wiekiem dojrzewania, bywają oczywiście nieposłuszne, ale 
zasadniczo nie kwestionują słuszności tego, co mówią rodzice, nauczyciele, 
katecheci, dziennikarze, choćby to były nawet treści sprzeczne. Z tej 
postawy powinno się wyrosnąć w okresie dojrzewania, w którym wszystkie 
autorytety zostają zakwestionowane. Jest to etap trudny dla dzieci i ich 
opiekunów, ale konieczny dla osiągnięcia dojrzałości. Człowiek dorosły 
powinien już umieć zachowywać krytyczny dystans do proponowanych rozwiązań, 
oceniać ich wartość i dokonywać wyboru. Jednakże nie wszyscy ludzie dorośli 
osiągają dojrzałość pod tym względem, pozostając bezkrytyczni i 
konformistyczni. Dla takich osób korzystanie z kultury masowej nie jest 
środkiem do celu, ale celem samym w sobie. Ulegają treściom przekazywanym 
przez mass media i przejmują wzory zachowań w nich przedstawiane, nie 
oceniając ich wartości. Zapobiegać temu można przez wyrabianie w sobie 
krytycyzmu i samodzielności myślenia.
  Kultura masowa przyzwyczaja też do odbioru. Dzieci zamiast bawić się, 
odgrywać role, oglądają telewizję. Młodzież zamiast śpiewać, słucha płyt. 
Dorośli zamiast w dzień wolny iść na spacer, oglądają tasiemcowe "studia" i 
zamiast bawić gości rozmową, włączają telewizor. Czas wolny można spędzać 
twórczo choćby śpiewając, ale można też usiąść w fotelu i czekać, aż się 
zostanie zabawionym. Przyzwyczajenie do czekania, aż inni nas zabawią, za 
nas coś wymyślą, wreszcie coś zrobią, jest niebezpieczeństwem, któremu 
można przeciwdziałać przez wyrabianie w sobie postawy twórczości. Chodzi o 
twórczość w bardzo szerokim zakresie: radość samodzielnego działania, 
własnej aktywności i samorozwoju. Może to być coraz lepiej wykonana praca 
zawodowa, coraz smaczniej ugotowany obiad, coraz głębsza przyjaźń.
  Wychowania do właściwego korzystania z kultury masowej nie można wyrwać z 
całokształtu procesu wychowawczego. Jeśli niepokoi nas bierny i 
powierzchowny sposób życia, do którego mogą przyzwyczajać środki masowego 
przekazu, trzeba mu przeciwstawiać sposób życia inny: krytyczny i twórczy. 
Przy takich postawach wobec życia korzystanie z kultury masowej będzie na 
pewno właściwe: wybiórcze, krytyczne, swobodne. Nie będzie celem samym w 
sobie, ale jednym ze środków rozwoju i okazją do włączenia się w problemy 
rodziny ludzkiej.
  Ćwiczmy się więc razem z naszymi dziećmi w uważnym, spokojnym patrzeniu 
na świat. Nie przebiegajmy przez życie z takim pośpiechem, żeby nawet nie 
zauważyć, co się dzieje po drodze. Cóż z tego, że podróż będzie daleka, 
jeśli zobaczymy w niej tyle co z okna pędzącego pociągu. Nie wciągajmy w 
gonitwę naszych dzieci.
  W czasie telewizyjnego festiwalu widowisk lalkowych pokazywano kiedyś 
teatr "Banialuka". "To jest teatr!" - zachwycał się smok Telesfor pełniący 
rolę konferansjera: "Żeby dzieciom nie dłużyło się czekanie, przed 
rozpoczęciem pokazują im Bolka i Lolka". Właśnie to wydaje się niedobre: 
żeby się nie dłużyło czekanie na sztukę, tymczasem oglądać film i nic nie 
przeżyć naprawdę. Jeżeli wrażenia następują po sobie zbyt szybko, stają się 
płytkie i brak czasu na ocenę i przeżycie tego, co się zobaczyło.
  Ćwiczmy się w krytycyzmie. Przyzwyczajajmy się do samodzielnej oceny. 
Starajmy się o krytycyzm nie w sensie tępej opozycji, ale swobodnego 
myślenia i wolności własnego zdania. Pozwólmy i innym mieć swoje zdanie, 
także młodszym i zależnym od nas. Niech nie ulegają biernie temu, kto ma 
nad nimi przewagę fizyczną, wieku czy choćby ładniejszego sposobu mówienia. 
Gdy będą przyzwyczajeni oceniać samodzielnie sugerowane im zdanie, i wobec 
nacisku środków masowego przekazu, pozostaną sobą.
  Wprawiajmy się też w twórczości. Nie każmy się zabawiać, nie czekajmy 
tylko na to, co nam podsuną inni. Dajmy młodzieży okazję do aktywności. W 
wigilię po południu spikerka telewizyjna zapowiedziała kiedyś program mniej 
więcej tak: o godzinie siedemnastej będzie bajka, żeby dzieci miały się 
czym zająć podczas ostatnich przygotowań do wieczerzy robionych przez 
rodziców.
  Ten kto to wymyślił, widocznie nie pomyślał o tym, że wspólne 
przygotowania są bardzo istotnym elementem rodzinnego święta. Ten kto to 
wymyślił, widocznie nie pamięta radosnego wzruszenia, przeżywanego w 
dzieciństwie właśnie w oczekiwaniu na wieczerzę, kolędy i podarunki. Ten 
kto to wymyślił, widocznie nie widział naszej Marysi tańczącej ze szczęścia 
przed już ubraną, a jeszcze nie zaświeconą choinką.
  
  
  
  
  Rozwiązywanie konfliktów
  
  W większości rodzin dochodzi co jakiś czas do konfliktów dotyczących 
różnych spraw i między różnymi członkami rodziny, a więc między małżonkami, 
między rodzicami a dziećmi, między rodzicami a teściami, pomiędzy 
rodzeństwem. Ich brak nie musi wcale oznaczać sytuacji idealnej. Może być 
ciszą obojętności lub zewnętrznym spokojem ukrywającym krzywdę osoby 
podporządkowującej się dla uniknięcia awantur.
  Rozmawiałam kiedyś w poradni z kobietą porzuconą przez męża po dwudziestu 
pięciu latach małżeństwa i to małżeństwa bez konfliktów. Podporządkowywała 
mu się przez całe życie pod każdym względem, obsługiwała go, a jednak 
odszedł. Ciekawe, że nowa wybranka nie była nawet młodsza czy bardziej 
atrakcyjna, różnica była jednak zasadnicza: milczenie zerwanej komunikacji 
zastąpiła rozmowa.
  W każdej rodzinie zdarza się kolizja interesów czy sprzeczność pragnień. 
W rodzinie, w której wszyscy mają równe prawa, sprzeczności te mogą być 
ujawniane i stać się okazją do konstruktywnych zmian w systemie życia 
rodzinnego. Nie o to więc chodzi, żeby konfliktów nie było, ale ważne jest, 
jak są rozwiązywane.
  Sposób rozwiązywania konfliktów doprowadzający do pozytywnego wyniku, to 
znaczy, że sprawa zostaje załatwiona, a partnerzy rozmowy stają się sobie 
bliżsi, czeski psychoterapeuta Stanisław Kratochvil nazwał sporem 
konstruktywnym. Przebiega on według określonych zasad.
  Pierwszą z nich jest ustalenie odpowiedniego miejsca i czasu rozmowy. 
Może brzmi to trochę sztucznie, ale jest to bardzo ważne. Jeśli chodzi o 
sprawienie komuś przykrości i wyzłoszczenie się, obojętne jest, kiedy się 
to zrobi. Jeśli chce się konflikt naprawdę rozwiązać, trzeba rozmawiać w 
sprzyjającym miejscu i czasie. Czasem nieodpowiednim jest sytuacja 
pośpiechu, albo gdy osoba - z którą rozmawiamy - ma jednocześnie inne 
przykrości czy kłopoty, a więc np. gdy mąż właśnie wybiega do pracy, gdy 
żona jest w ostatnich dniach cyklu miesięcznego, gdy dziecko ma przykrości 
w szkole. Czas stosowny, to czas specjalnie na tę rozmowę przeznaczony, a 
odpowiednie miejsce to takie, gdzie nikt trzeci do rozmowy się nie włączy.
  Jeżeli w rozmowie biorą udział trzy osoby, tworzy się koalicja, a wtedy 
ten, kto znajdzie się w mniejszości, będzie miał poczucie, że jest 
atakowany i zacznie się bronić, a spór prędko przestanie być konstruktywny. 
Najlepiej jest więc siąść we dwoje przy stole, nad herbatą. Lepiej nie 
rozmawiać pierwszej złości, ale odczekać trochę, by móc podejść do sprawy 
spokojnie.
  Wybierając stosowny czas nie należy jednak rozmowy zbytnio odkładać w 
czasie, ale odbyć ją jak najprędzej po krytycznym zajściu. Jeżeli czeka się 
zbyt długo, emocje kumulują się, a choć nie są wyrażone słowami, i tak daje 
się odczuć niemiły nastrój. Jeżeli np. nie mówiąc komuś o co chodzi zacznie 
się go obserwować, poczuje się on nieswojo i jego zachowanie zacznie się 
zmieniać, pozornie potwierdzając pierwotne podejrzenia.
  Następną zasadą warunkującą pozytywne rozwiązanie konfliktu jest wyraźne 
uświadomienie sobie, o co właściwie chodzi. Czy szuka się pretekstu do 
wyładowania złego humoru, czy też zaistniał problem sporny, który trzeba 
jakoś załatwić. Celem musi być wspólne znalezienie pozytywnego rozwiązania, 
a nie pognębienie partnera lub "odreagowanie" złego nastroju. Rozmowa musi 
dotyczyć konkretnej sprawy; jeśli przy okazji będzie się chciało załatwić 
wszystkie inne, w rezultacie nie załatwi się żadnej.
  Ważne jest też, żeby rozmowa była prowadzona fair. Niezgodne z tym jest 
używanie argumentów nie związanych ze sprawą, lecz raniących, zwłaszcza gdy 
dotyczą czegoś, na co rozmówca nie ma wpływu (np. "Ty, ze swoim 
wyglądem..."), atakowanie rzeczy czy osób mających dla rozmówcy specjalną 
wartość (np. "Twoja matka też była brudna", "Twoje zbiory są głupie i bez 
wartości"), uogólnienia ("Ty zawsze") i przypieranie do muru, tak że nie 
zostawia się partnerowi honorowego wyjścia, udowadniając mu nieudolność czy 
głupotę (np. "Twoje zachowanie jest podłe i absolutnie nic go nie 
tłumaczy").
  W zdenerwowaniu, wypowiedzi tego typu są niestety bardzo częste, a 
prowadzą z reguły zamiast do rozwiązania konfliktu, do pogłębienia go. 
Dziwne, jak często rodzice uważają, że w stosunku do dzieci takie odezwania 
stanowią cenną metodę wychowawczą, podczas gdy w rzeczywistości budzą tylko 
słuszne poczucie krzywdy i rozgoryczenia. Taki atak i u dorosłych i u 
dzieci powoduje pragnienie obrony i odpłacenia tą samą monetą, a odwraca 
uwagę od problemu, który miał być wspólnie rozwiązany.
  Zrozumienie zasad konstruktywnego rozwiązywania konfliktów pomaga w 
znajdywaniu nowych sposobów postępowania w miejsce dotychczas bezskutecznie 
stosowanych, a także kompromisowych rozwiązań problemów domowych (np. 
podział obowiązków, rozkład mieszkania itp.), które dla wszystkich są 
najbardziej korzystne. Zwiększa elastyczność umożliwiającą zmianę sposobów 
zachowania powtarzanych wciąż tak samo, mimo że okazały się nieskuteczne 
(np. milczenie w razie konfliktu czy też odwoływanie się do osób trzecich).
  Sztuka rozwiązywania konfliktów jest w rodzinie umiejętnością szczególnie 
cenną, zwłaszcza jeśli posiądą ją wszystkie zainteresowane osoby. Zawsze 
może się jednak zdarzyć, że jedna osoba złamie umowę i wszystkie sposoby 
zawiodą. Pozostaje wtedy jeszcze jeden: przebaczenie. Gdy Piotr zapytał, 
ile razy ma przebaczać: "Czy aż siedem razy? Jezus mu odrzekł: "Nie mówię 
ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy"" (Mt 18, 21-22), 
a siedemdziesiąt siedem znaczy zawsze.
  Dwa są w rodzinie stopnie przebaczania. Pierwszy - gdy ktoś dostrzega swą 
winę i prosi o przebaczenie, a drugi - gdy nie umie nawet zrozumieć, jak 
zranił. Wtedy przebaczenie jest dużo trudniejsze i jeszcze bardziej 
potrzebne.
  
  
  
  
  Śmieszne pytanie
  
  U Janeczka stoi teraz globus kupiony kiedyś dla starszych braci, żeby 
oswajali się z kulistością ziemi - sprawą tak trudną do pojęcia dla dzieci. 
Na nim rodzeństwo pokazuje Janeczkowi, gdzie jest Polska. Globus jest 
nieduży i Polska jest na nim trudnym do znalezienia małym punktem. I choć w 
podręcznikach szkolnych czytamy dumne stwierdzenia, że Polska leży w samym 
środku Europy, na naszym globusie wygląda bardzo skromnie.
  Dlaczego urodziliśmy się właśnie tu? "Od początku" Pan Bóg zlecił ludziom 
odpowiedzialność za ziemię. Dlaczego my jesteśmy odpowiedzialni właśnie za 
ten jej kawałeczek, nad Wisłą? Nie wiem tego oczywiście. Ale tu jest nasze 
miejsce i tylko tu jesteśmy u siebie.
  Dużo napisano o Ojczyźnie słów wielkich i pięknych, tak wielkich i tak 
pięknych, że może trochę wstydzimy się używać ich we własnym, zwykłym domu. 
Może wydaje się nam, że miłość do Ojczyzny trzeba przeżywać tylko w 
milczeniu własnego serca. Skąd jednak nasze dzieci będą wiedzieć, co to 
znaczy Polska, jeśli nie damy im tego przeżyć?
  W strukturze postawy zachowanie zewnętrzne zależy od wewnętrznego, 
uczuciowego nastawienia, ale zależność jest też odwrotna: od przejawów 
zewnętrznych zależą przeżycia wewnętrzne. Jeśli więc z jakichś względów nie 
dopuścimy do uzewnętrzniania postawy, jej wewnętrzne aspekty również będą 
blednąć. Dotyczy to także miłości do Ojczyzny, zwłaszcza w okresie 
kształtowania się tej postawy.
  Muszą więc być w domu przedmioty o specjalnym znaczeniu, słowa 
szczególnie czcigodne i dni specjalnej pamięci. Nie można dopuścić do tego, 
by wydarzenia ważne dla Ojczyzny przechodziły obok domu będącego 
wyizolowaną przystanią. To co jest ważne dla Ojczyzny, musi przechodzić 
przez środek naszych małych domów, bo ona jest naszym domem wspólnym i nie 
ma dzieci zbyt małych, by w tym uczestniczyć.
  Są więc barwy, znaki i daty, które powinny być dla dziecka ważne od 
zawsze, czyli od czasu, do którego nie sięga się pamięcią. Od zawsze 
zanosiliśmy kwiaty przed narodowe pomniki, wstawali na dźwięk Mazurka i 
palili świece na grobach tych, którzy zginęli za Ojczyznę. Od zawsze kolory 
biały i czerwony były kolorami szczególnie znaczącymi, a piosenki 
patriotyczne należały do repertuaru znamiennego śpiewania. Potem dopiero 
przychodzi pytanie o przyczynę. Jeśli rodzice nie umieję wyrazić w słowach 
bogactwa tych znaczeń, pomoże im w tym poezja, ta wielka - pisana przez 
wieszczów narodu - i ta mała - dla dzieci.
  Piękne wioski za granicą,
  ale serca nie zachwycą.
  Nie pójdę ja za dunaje
  szukać doli w obce kraje,
  choćby mi gościniec złotem wyścielili
  - co mi po tym?
  (J. Porazińska)
  
  Pomogą w tym pieśni: takie, co to się śpiewa na stojąco, a także piosenki 
czasem sentymentalne i naiwne, tak że można ich nie traktować całkiem 
poważnie, a przecież mówiące o tym, że "piękna nasza Polska cała" i że 
"najpiękniejsze są polskie kwiaty".
  Jan Paweł II podczas pierwszej audiencji dla Polaków 23 października 1978 
roku powiedział, że miłość do Ojczyzny jest miarą szlachetności człowieka. 
Nie wyjaśnił, dlaczego tak uważa. Może są rzeczy tak oczywiste, że nie 
wymagają wyjaśnień, jak nie wymagały wyjaśnienia dla zmęczonego i 
bezdomnego żołnierza z wiersza Lechonia? Przed żołnierzem, który walcząc 
przeszedł całą Europę i którego "ran nikt nie odwdzięczy", "bo niczym krew 
co płynie, przy złocie co brzęczy", staje pytanie: "Czy to było warto?" 
"Czy warto? Odpowiedział: Ach! Śmieszne pytanie!"
  Podczas spotkania z młodzieżą na Jasnej Górze 18 czerwca 1983 roku Ojciec 
Święty mówił o odpowiedzialności za Polskę i o tym, że "nasza polska 
wolność tak dużo kosztuje". Nie pragnijmy takiej Polski, która by nas nic 
nie kosztowała. Natomiast czuwajmy nad wszystkim, co stanowi autentyczne 
dziedzictwo pokoleń, starając się wzbogacić to dziedzictwo".
  Można by więc zastanawiać się, czy warto uczyć dzieci tego wzruszenia i 
zapału, z jakim odpowiadają na pytanie: "Kto ty jesteś?" Można by pytać, 
czy warto podejmować to czuwanie i tę odpowiedzialność, skoro łączy się z 
cierpieniem.
  Czy warto? - Ach, śmieszne pytanie!
  
  
  
  
  Osobowość dojrzała
  
  Wiek dojrzały
  
  Kiedy się patrzy z lotu ptaka na dworzec kolejowy węzłowej stacji, widzi 
się szyny leżące blisko siebie, a potem rozchodzące się w różne strony. Nie 
wiadomo, w którym kierunku uda się pociąg stojący na peronie.
  Podobnie, gdy się jest młodym, ma się przed sobą wiele możliwości. 
Wszystkie decyzje są przed nami: wybór stanu, zawodu, współmałżonka, 
miejsca zamieszkania.
  Potem wyrusza się pospiesznie w którąś stronę, poddaje okolicznościom 
życiowym, wybiera niecierpliwie i decyzje ma się już za sobą - jak pociąg, 
który przeszedł zwrotnicę i jedzie własnym torem. Gdy się to stanie, a 
raczej gdy się to zauważy, młodość ma się za sobą. W psychologii rozwojowej 
określa się dość precyzyjnie kolejne etapy związane z wiekiem dziecka. U 
człowieka dorosłego okresy rozwoju trudno jest mierzyć latami, ale raczej 
faktami życia i ich przeżywaniem. Gdy się spostrzeże, że pospieszne 
wybieranie już się dokonało, że droga jest już określona - jest to pierwszy 
etap dojrzałości.
  Jedzie się swoim torem najpierw z dumą, że szybko udało się nań dostać, 
potem z coraz większą nostalgią za tymi możliwościami, których się nie 
zrealizuje, bo zwrotnicę ma się już za sobą, a droga jest wytyczona, z 
tęsknotą za tym, co można było inaczej. Wreszcie przychodzi (u niektórych? 
u wszystkich?) pokusa, by jeszcze przeskoczyć na inny tor, który kiedyś 
może nie zauważony, może nie doceniony, został pominięty albo po prostu 
teraz dopiero odkryty, dawniej nawet nie przeczuwany, wydaje się 
atrakcyjny. Zapomina się, że przy tej zamianie ograniczenie jedną drogą i 
tak pozostanie, odczuwa się bunt przeciwko: "Już na zawsze" i żal za 
utraconymi możliwościami: "Przecież nie jestem jeszcze stary".
  Czasem podejmuje się próbę cofnięcia czasu, ale trudno, żeby pociąg 
przeskoczył z jednych szyn na drugie bez wykolejenia. W czasie drogi 
wsiadali doń ludzie, ustalały się związki z innymi osobami, którym teraz 
zagraża katastrofa, gdy pociąg nagle zejdzie ze swego toru. Relacje z drugą 
osobą, tak zwane sprawy prywatne, są zawsze sprawą społeczną, bo dotyczą 
przynajmniej dwojga. Widzimy, jakie spustoszenie pociągnęłaby za sobą 
upragniona zmiana, ile osób ucierpiałoby na niej bezpośrednio, i że 
ostatecznie byłoby się znów na jednej tylko drodze - tyle że na innej. I to 
jest drugi etap dojrzałości.
  Teraz zaczyna się dostrzegać coś nowego. Oto, choć wybory zewnętrzne ma 
się w zasadzie za sobą i droga jest dość wyraźnie określona, można się na 
niej zachowywać bardzo różnie. Teraz wybory są inne, na zewnątrz mniej 
widoczne, za to głębsze, bardziej wewnętrzne, nieraz trudniejsze, a nawet 
dramatyczne.
  Kiedy się wybiera śliczną i młodą dziewczynę na żonę, znajomi gratulują, 
organy grają, a stosu kwiatów trudno udźwignąć. Kiedy się wybiera wierność 
dla tej samej dziewczyny, ale już starszej, bardziej zmęczonej i czasem 
nieznośnej - nikt o tym nie wie. Gdy się wraca z kliniki do domu z uroczym 
dzidziusiem przyjaciółki przynoszą podarki, a rodzina zbiera się pełna 
zachwytu. Gdy uśmiecha się do tego dziecka, kiedy jest już niegrzecznym 
nastolatkiem, gdy przyszywa niezliczoną ilość guzików i łat do spodni, gdy 
znajduje dla niego czas mimo zmęczenia - nikt nam nie gratuluje. Kiedy 
wybiera się kapłaństwo, lud płacze ze wzruszenia na prymicjach, a rodzina 
tylko dla pozoru nie demonstruje dumy zbyt wyraźnie, ale potem gdy wybiera 
się samotny wieczór i pogodną gotowość na każde wezwanie - to już jest 
zwyczajne. Sami musimy wiedzieć, czemu jesteśmy wierni raz podjętym 
odpowiedzialnościom i wybierać co dzień samemu i po cichu, bo jak 
powiedział Przełęcki w "Uciekła mi przepióreczka": "Takie są moje 
obyczaje".
  To jest trzeci etap dojrzałości. W miarę upływu lat i rosnącego 
doświadczenia, życie widzi się jako coraz bardziej skomplikowane, wybory 
coraz bardziej wewnętrzne i wcale nie łatwiejsze przez to, że codzienne i 
przez nikogo nie zauważane. Już nie tylko, czy żenić się z dziewczyną, 
która się podoba, ale jak układać z nią życie, by było naprawdę dobre. Już 
nie tylko: czy zakładać rodzinę, ale czy wybierać jej dobro, raczej dbając 
o dobrobyt, czy o wspólne spędzanie czasu. Jak realizować swoje powołanie, 
jak wychować dzieci, jak wykonywać swój zawód, w co się angażować, jak 
rządzić swoim czasem, by go nie skąpić dla innych, a jednocześnie przez 
pośpiech nie robić wszystkiego powierzchownie. Wybory bardziej subtelne, na 
zewnątrz czasem niezauważalne: już nie tyle co robić, ale jak.
  Wtedy okazuje się, że choć pociąg jedzie po raz obranej trasie, ma 
jeszcze masę możliwości: czy pędzić jak najszybciej do celu, czy jechać 
powoli podziwiając krajobrazy, ilu zabierać pasażerów, na jakich 
zatrzymywać się stacjach. Znowu tyle wyborów, tyle koniecznych decyzji, w 
dodatku dokonywanych samotnie, bez gratulacji i kwiatów. Ich uzasadnienie 
musi być głębsze, żeby wysiłki miały sens. Więc szukamy sensu decyzji, 
które, okazało się, znowu są przed nami, nie za nami. Odkrywamy go mozolnie 
i po trochu, ale gdy umrzemy, zobaczymy "twarzą w twarz" (1 Kor 13, 12).
  
  
  
  O szczęściu, płaczu i wierności
  
  To będzie tekst o szczęściu, o płaczu i o wierności, ale jednak przede 
wszystkim o wierności. Przeznaczony jest nie dla wszystkich. Nie potrzebują 
go czytać ci, dla których wierność raz podjętym zobowiązaniom jest tylko 
radosną oczywistością, i nie warto, żeby czytali ci, którzy w ogóle nie 
wiedzą, albo nie chcą wiedzieć, co to jest wierność. Napisany jest dla 
tych, którzy znają wartość wierności, ale także jej cenę; którzy uważają ją 
za coś bardzo ważnego, choć nie zawsze łatwego. Będzie więc w tym tekście o 
wierności, ale zacząć trzeba od szczęścia.
  Mnóstwo rzeczy dzieje się wokoło nas. Wiele spraw nas dotyczy, wiele 
przedmiotów mamy w swoim polu widzenia. Tak wiele, że nie można ich 
wszystkich uświadamiać sobie w jednakowym stopniu. Coś musi dominować, 
stawać się ważne, inne rzeczy pozostają na dalszym planie. W psychologii 
mówi się w związku z tym o tle i figurze: figura jest tym, co ma dla nas - 
w danym momencie - znaczenie. Reszta pozostaje tłem.
  Możemy to sprawdzić. Idźmy na spacer, zatrzymajmy się i spójrzmy na trawę 
koło drogi. Obejrzyjmy wszystko, co się znajduje w naszym polu widzenia, a 
potem skoncentrujmy uwagę na jednej roślince: trawce lub kwiatku. W miarę 
przyglądania mu się, kwiatek staje się figurą, wyłania się z tła. Tło staje 
się mało ważne, prawie niedostrzegalne. Już tylko kwiatek jest wyodrębniony 
- zaczynamy dostrzegać coraz więcej szczegółów: kształty zarys listków, 
kolor i jego odcienie, krople rosy na płatku. Widzimy już tylko piękno tego 
kwiatu, zachwycamy się nim i jest to zachwyt uszczęśliwiający. Jeśli umiemy 
się zatrzymywać, takich chwil może być dużo.
  Może taką chwilę szczęścia dać kwiat, światło księżyca, dzieło sztuki, 
płynąca woda, widok na góry. Wystarczy zatrzymać się wyciszyć wewnętrznie, 
odetchnąć. Szczęście jest tuż, pod ręką, blisko, brak tylko czasu, by 
podnieść na nie oczy. Po to właśnie są potrzebne święta, wakacje, urlopy, 
żeby ten czas znaleźć, żeby się wewnętrznie uspokoić, zachwycać się i być 
przez chwilę szczęśliwym.
  Nie ma szczęścia trwałego na tym świecie, ale jego okruchy otaczają nas 
jak korale rozsypane w trawie, jak promienie słońca przebijające na chwilę 
chmury. Są to chwile, które każdy z nas zna z dzieciństwa, ale zdarza się, 
że z wiekiem je zapomina, a wtedy życie staje się smutne, szare, bez 
blasku. Są to chwile, które każdy może odszukać na nowo jeśli wydobędzie 
jako figurę z tła coś pięknego, muzykę, barwę nieba, zapach siana lub 
uścisk ręki.
  Czasami figurą wyłaniającą się z tła staje się człowiek. Otacza nas wielu 
ludzi, potrąca tłum bezbarwny, nijaki, ludzie pozornie jednakowi, mało 
ciekawi. Nagle jakiś zbieg okoliczności powoduje, że któryś z tych ludzi 
zostaje dostrzeżony, wyodrębniony, wyróżniony i wtedy okazuje się, że - jak 
pisze Jewtuszenko - "Nie ma pod słońcem ludzi nieciekawych, jak dzieje 
planet są ich losy, sprawy, każda planeta jest osobna, inna, i nie ma 
drugiej, co ją przypomina". Nie widzimy tego na co dzień, gdy jednak z 
jakimś człowiekiem nastąpi głębsze spotkanie, każdy może okazać się ciekawy 
i zachwycający. To też jest chwila szczęścia, które pogłębia się jeszcze 
bardziej, jeśli teraz człowiek okaże się tym, którego Ania z Zielonego 
Wzgórza nazywała "pokrewną duszą", czyli kimś, z kim myśli się i odczuwa 
podobnie.
  Może to być spotkanie choć głębokie, ale krótkie; może to być początek 
przyjaźni, a jeśli chodzi o człowieka innej płci, gdy do takiej fascynacji 
dołączy się zainteresowanie erotyczne, może to być początek miłości. 
Gertruda von le Fort mówi, że: "Miłość nie oznacza wyboru stanu cywilnego 
ani przyjemności zmysłów. Nie kocha się również z powodu błogosławieństwa 
dzieci. Ale miłość przemyka się jak promień z innego świata, aby oświetlić 
nasz świat [...], przez całą wieczność istnieje tylko jedna miłość, która 
pochodzi z nieba, nawet gdy świat nazywa ją ziemską. Bóg przyjmuje ją jakby 
była przeznaczona dla Niego samego." Dobrze więc jest i pięknie jest, jeśli 
od takiego promienia zaczyna się małżeństwo.
  Jeśli jednak ten błysk światła przeżyje człowiek już związany 
zobowiązaniami stanu duchownego lub małżeńskiego, albo jeśli człowiek w ten 
sposób dostrzeżony ma już takie zobowiązania, sprawa staje się bardziej 
skomplikowana i teraz trzeba już będzie mówić nie tylko o szczęściu, ale i 
o cierpieniu. Komplikacja rośnie zaś tym bardziej, im bardziej człowiek 
przeżywa nie tylko zachwyt drugim człowiekiem, ale również odczuwa zachwyt 
drugiego; jeśli czuje, że stał się dla niego wyodrębnianą z tła figurą. 
Widzi wtedy, że kawałami opowiadanymi od lat, które jego otoczenie już 
tylko nudzą, może kogoś naprawdę rozśmieszyć. Zauważa, że dzieje jego 
życia, znane bliskim od dawna i przez to nieinteresujące, są dla kogoś 
bardzo ciekawe; że osiągnięcia, które w jego otoczeniu traktowane są jako 
oczywiste wypełnianie obowiązków - komuś imponują; że jego powierzchowność, 
znacznie już mniej korzystna niż kiedyś, może się jednak podobać. 
Doświadcza, że ktoś interesuje się nie tylko tym, co on robi, ale także co 
myśli i co czuje, co go męczy, smuci lub cieszy, za czym tęskni. Czuje się 
dla kogoś ważny, interesujący. Od lat już zna siebie samego jako 
zwyczajnego, nudnego i szarego, a nagle w czyichś oczach ogląda siebie jako 
cennego, pięknego i fascynującego.
  Każdemu tego potrzeba, tym bardziej że jest to przecież prawda - każdy 
jest wspaniały, skoro jest osobiście i indywidualnie kochany przez Boga 
Wszechmogącego, tak że aż Syna Swego Jednorodzonego za niego dał. Chyba 
jednak na co dzień nie bardzo umiemy o tym pamiętać i tym się cieszyć. 
Człowiek więc, który daje nam doświadczyć własnej wartości, jest wielkim 
ofiarodawcą.
  Tu zaczyna się niebezpieczeństwo, bo takie przeżycie chciałoby się 
przedłużyć. Człowieka, który daje tak cenny dar, chciałoby się zatrzymać 
dla siebie. Zachłanny jest człowiek, i często to, co mu się podoba, pragnie 
mieć na własność. A trzeba sobie jasno powiedzieć, że nie jest to możliwe. 
Nie można zabrać krajobrazu ani górskiego potoku, ani blasku słońca na 
falach. Choćby się trochę wody nabrało do butelki - to przecież nie to. 
Choćby się zerwało kwiat i schowało go do kieszeni, już po paru godzinach 
niewiele zostanie z jego urody: starta kropla rosy, wymięte listki, 
pozbawione barwy płatki - brzydki strzępek i plama na kieszeni.
  Tak samo nie można sobie zabrać człowieka. Jeśli nawet skłoniłoby się go, 
by zdradził to, czemu winien wierność - wtedy nie będzie już tym, kim był. 
Jeśliby się samemu zdradziło siebie i swoich, nie będzie się już tym, kim 
on się zachwycił. Trzeba więc być czujnym, aby niebacznym słowem czy gestem 
nie rozpocząć dzieła zniszczenia. Któż rzuca śmieci do górskiego potoku? 
Musi pozostać na swoim miejscu piękny i czysty; musi pozostać piękny i 
czysty we wspomnieniu. Nie wszystko można mieć, nieraz trzeba się czegoś 
wyrzekać i rezygnować. Bywa to oczywiście połączone z cierpieniem, czasem 
małym, czasem dużym, a czasem bardzo wielkim, ale cierpienie nie jest 
najgorsze z tego, co może nas spotkać.
  Jeżeli dochowanie wierności wymaga cierpienia, trzeba cierpieć, a jeśli 
ktoś potrafi - może płakać. Cierpienie też jest bogactwem, jeśli się je 
świadomie przeżywa. Jest wprawdzie naturalne, że każdy stara się przed 
cierpieniem uciec, kombinuje, jak go uniknąć, zamazuje sytuacje, okłamuje 
samego siebie, ale ta ucieczka nic nie da. Tylko prawda ma moc wyzwalającą. 
Trzeba spojrzeć uczciwie na to, co się dzieje i co może się stać, na własne 
uczucia. Nie musi się siebie samego za nie potępiać - za swoje uczucia 
człowiek nie jest odpowiedzialny, ale jest odpowiedzialny za to, co z nimi 
zrobi. Zawsze jest jakiś wybór. Można wybrać cierpienie, ono coś w 
człowieku przepali, zahartuje, rozwinie. Można się też modlić, żeby Bóg 
zechciał to uczucie daremne przyjąć tak, jakby było przeznaczone dla Niego 
samego.
  Okres najsilniejszego bólu trzeba po prostu przeczekać. Później okaże 
się, że on też wniósł coś w życie, nadał mu intensywność, ukazał wartości, 
że coś w tym czasie zostało uratowane i że coś wtedy w człowieku dojrzało.
  
  
  
  A serce tęskni
  
  Szukałam w literaturze czegoś o tęsknocie, ale nie udało mi się znaleźć 
tego hasła ani w encyklopediach, ani w słownikach psychologicznych i 
teologicznych. Nie ma go w skorowidzach i spisach treści podręczników, a 
nawet w konkordancji biblijnej. Czyżby tylko poeci wiedzieli coś o 
tęsknocie?
  A przecież tęsknota towarzyszy człowiekowi od pierwszych do ostatnich 
chwil życia. Małe dziecko wodzi oczami za matką, a gdy ona niknie z jego 
pola widzenia - płacze. Dziecko nie rozumie jeszcze pojęć czasu i 
przestrzeni. Nie wie, czy ukochana osoba, która warunkuje jego poczucie 
bezpieczeństwa, odeszła do kuchni, czy na zawsze. Nie ma jej - to wszystko. 
Nie ma jej, więc tęskni rozpaczliwie za tym, żeby była.
  Tak zaczyna się tęsknota, a potem trwa, wzbogaca się i różnicuje przez 
całe życie, aż dochodzi do tęsknoty za tym, co ostateczne, i "niespokojne 
jest serce człowieka, póki nie spocznie w Panu". Tęskni się za tym, czego 
aktualnie nie ma; za tymi, którzy są daleko; za tym, na co się czeka. 
Tęskni się więc za tym, co odległe w czasie i co odległe w przestrzeni.
  Tęskni się za tym, co było: za "krajem lat dziecinnych" za utraconym 
zdrowiem, sprawnością czy urodą, za beztroską młodości, za ludźmi których 
kiedyś się znało i kochało, za tymi, którzy umarli. Często tęsknota 
przeinacza trochę te wspomnienia, upiększa je. Przycicha na miesiące, a 
nawet lata, i wybucha nagle przy okazji jakiegoś wydarzenia, zasłyszanej 
melodii, wydobytej pamiątki. Więc zastanawia się Tadeusz Kotarbiński 
"zagasłych dni przyloty czyż upamiętniać warto, skoro mrzemy z tęsknoty nad 
ocalałą kartą?"
  Tęskni się też do tego, co będzie. Dzieci tęsknią do dorosłości i 
samodzielności; tęskni się do tego, żeby mieć własne mieszkanie i rodzinę, 
żeby świat zrobił się lepszy, a Ojczyzna była wolna. Tęsknota skierowuje 
myśli ku przyszłości bliskiej lub dalekiej, a czasem tak odległej, że 
mogącej być udziałem dopiero kolejnych pokoleń, ale tak pięknej, że wartej 
wysiłku dziś.
  Tęskni się też do tego, co aktualne w czasie, ale odległe w przestrzeni. 
Tęsknią dzieci do rodziców i rodzice do dzieci, które wyjechały lub odeszły 
do swoich spraw. Tęsknią małżonkowie, gdy muszą się rozstać i zakochani, 
gdy tylko stracą z oczu tych, którzy są dla nich najważniejsi. Tęskni się 
do ludzi ukochanych, z którymi nie można być razem, bo ich drogi życia - 
choć kiedyś skrzyżowały się, ale są inne - i nie wolno się na nie wdzierać. 
Tęskni się do tych, którzy zdradzili i porzucili, a dzięki tej tęsknocie, 
to co było kiedyś dobre, nie znika od razu, ale mimo rozstania żyje. Tęskni 
się do gór i swobodnej przestrzeni, do odległych krajów, do przyjaciół, a 
czasem do samotności. Tęsknił Norwid "do kraju tego, gdzie kruszynę chleba 
podnoszą z ziemi przez uszanowanie" i tęsknią współcześni emigranci - jak w 
tej piosence: "śpiewa ci obcy wiatr, zachwyca piękny świat, a serce 
tęskni".
  Tęskni się wreszcie do czegoś nieokreślonego, co nas przekracza, czego 
nie ma, co się dopiero przeczuwa. To tęsknota wywiodła Kolumba na dalekie 
morza i doprowadziła ludzi na księżyc, to tęsknota każe uczonym robić 
nieskończoną liczbę eksperymentów, a cyrkowcom wykonywać coraz trudniejsze 
ćwiczenia. To nie tylko sprawa pieniędzy i sławy, to tęsknota do 
przekraczania samego siebie.
  Ciągle towarzyszy nam tęsknota i może być uczuciem niebezpiecznym, bo 
odprowadza nas z tego miejsca i czasu, w którym aktualnie jesteśmy, a 
kieruje myśli ku temu, czego nam brak. Zapominamy o tym, co mamy. "Mrzemy z 
tęsknoty", zamiast się cieszyć. Cierpimy. Płaczemy i nie możemy spać, i 
usta nam drętwieją, i serce kołacze. Biedni są więc ludzie, którzy tęsknią. 
Ale tęsknota, choć składa się przede wszystkim z cierpienia, to chyba 
jednak nie tylko z niego, skoro w gruncie rzeczy nie chce się z niej 
zrezygnować.
  Kiedy Kmicic, po kolejnym zerwaniu z Oleńką, odjeżdżał zrozpaczony i 
tęskniący, doradzał mu ktoś, żeby na pierwszym popasie zalał ognisko wodą 
albo rzucił za siebie czerwoną tasiemkę - żeby zapomnieć. Pan Andrzej 
jednak ani tasiemki nie rzucił, ani ogniska nie zalał. Gdyby to zrobił, 
może by i zapomniał - nie ze względu na magiczne działanie czerwonej 
wstążeczki, ale na własną decyzję. On jednak nie chciał zapomnieć; wolał 
dalej tęsknić i cierpieć. Bo tęsknota, choć niesie ze sobą cierpienie, 
jednak odczuwana jest jako wartość. Powoduje rozszerzenie naszej 
świadomości, pamięci i zaangażowania na coś dalej i więcej niż chwila 
bieżąca. Gdyby człowiek nie tęsknił, żyłby w ciasnym światku 
teraźniejszości. Biedni więc ludzie, którzy nie tęsknią.
  Umiejętność koncentracji "tu i teraz" warunkuje dobrą pracę, pogłębione 
kontakty z ludźmi, umożliwia odczuwanie chwil szczęścia. To jedna ważna 
strona przeżywania życia. Drugą - rozszerzającą chwilę bieżącą w czasie i 
przestrzeni - jest tęsknota. Dzięki niej powstają poezje, listy i 
pamiętniki. To ona zabarwia uczuciem naszą pamięć o nieobecnych osobach, 
miejscowościach i sytuacjach. Mobilizuje do działania, do życzliwości i 
wdzięczności, ożywia serce i nie pozwala mu na obojętność. Wzbogaca 
osobowość, wyzwala energię twórczą, pobudza do nowych przedsięwzięć, do 
rozwoju i zdobywania, aby po każdym osiągnięciu budzić nowy niedosyt i znów 
popychać dalej. Poszerza horyzonty, wskazuje nowe cele, otwiera na świat, 
wyrywa z zasiedziałości i stagnacji. Doprowadza do nowych spraw i nowych 
spotkań, a wreszcie skierowuje poza granice czasu, przygotowując przejście: 
"jak wlecze się i dłuży czas, gdy myśl ku Tobie wciąż biegnie stąd, więc 
wyruszymy już w tę noc, by ujrzeć tamten brzeg i ląd".
  
  
  
  
  Starość - kolejny etap rozwoju
  
  Psychologia wieku starego nie jest jeszcze dokładnie opracowana. 
Opisująca zmienianie się człowieka zależnie od wieku psychologia rozwojowa 
koncentruje się na dzieciach i młodzieży. Starość wydaje się mniej ważna, a 
nawet sama jej nazwa bywa wstydliwie pomijana lub zastępowana różnymi 
omówieniami. W ukazujących się od czasu do czasu publicystycznych 
wypowiedziach na ten temat czytamy najczęściej o ludziach starych jakby o 
jakiejś osobnej kaście ludzi obcych, innych, z którymi coś trzeba zrobić: 
zabezpieczyć, zabawić, pouczyć.
  A przecież nie żyjemy poza czasem i najpierw mamy lat mało, potem dużo, a 
wreszcie bardzo dużo. Wobec przedłużenia się życia ludzkiego, ludzie starzy 
stanowią coraz większy procent społeczeństwa, a w życiu poszczególnego 
człowieka okres starości stanowi coraz dłuższą jego część. Mimo to ludzi 
starych często traktuje się jako niepotrzebnych, zapominając o wartościach, 
które tylko oni mogą wnieść w życie rodzin i społeczeństw, a o starości 
własnej nie chce się myśleć. Naprawdę jednak nie jest to problem czyjś, ale 
dla każdego własny - dalszy lub bliższy, ale nikogo nie omijający. Nie jest 
to rzeczywistość czyjaś, ale własna. Trzeba na nią spojrzeć jako na kolejny 
etap swojego życia, w który się już weszło, albo do którego się dojdzie; 
jako na nowy okres rozwojowy o innych niż poprzednio możliwościach i o 
innych niż poprzednio zadaniach. Jest taki wschodni aforyzm:
  Nie wszystkie kwiaty zakwitają razem,
  każdy ma swój czas i porę,
  niech to dla ciebie będzie drogowskazem,
  nie wszystkie kwiaty zakwitają razem.
  To też wprawiają w zachwyt i ekstazę
  wciąż nowych barw swych kolorem.
  Nie wszystkie kwiaty zakwitają razem,
  każdy ma swój czas i porę.
  
  Starość jest okresem, kiedy jedne kwiaty już nie kwitną, ale jest czas i 
pora na inne. Nie zawsze jednak umiemy zachwycić się nową barwą kwiatów, 
trzymając się kurczowo dawnych, już więdnących.
  Najważniejszą sprawą jest zrozumieć, że starość jest okresem zmiany 
możliwości: z możliwości typu zewnętrznego na możliwości bardziej 
wewnętrzne. Możliwości bardziej zewnętrzne, siły fizyczne i sprawność 
zmysłów, z czasem słabną. Nie można podać ścisłej granicy wieku tych zmian. 
W pewnym sensie - zmniejszania się zawartości wody w tkankach - starzejemy 
się od urodzenia. Jeżeli w psychologii dziecka możemy określić dość 
dokładnie czas rozwoju poszczególnych funkcji, to ich osłabienie jest 
rzeczą indywidualną, zależną od wielu czynników, między innymi od stanu 
zdrowia, a w dużej mierze od ćwiczenia.
  W każdym razie wiemy wszyscy z obserwacji, lub z własnego doświadczenia, 
że z wiekiem siły fizyczne słabną, zmniejsza się szybkość reakcji, obniża 
sprawność receptorów wzroku, słuchu, smaku. Starsi ludzie lubią więcej 
słodzić i solić, bo nie odczuwają tak silnie jak poprzednio bodźców 
smakowych; używają okularów, bo gorzej widzą; aparatów słuchowych, bo 
gorzej słyszą; wolniej chodzą i potrzebują na różne czynności więcej czasu 
niż poprzednio. Tych możliwości ubywa nam po trosze z każdym rokiem życia, 
a że byliśmy do nich przyzwyczajeni, ich ograniczenie może się wydać tak 
ważne, że nie pozwoli zauważyć możliwości nowych, z wiekiem dopiero się 
pojawiających.
  "Nie wszystkie kwiaty zakwitają razem", niektóre z konieczności wiążą się 
z wiekiem starszym. Są to możliwości bardziej wewnętrzne: rośnie 
doświadczenie, umiejętność zachowania dystansu, rozwaga i głębokość sądu. 
Właśnie spowolnienie, tak przykro nieraz przeżywane, pozwala na mniej 
gwałtowne angażowanie się i mniej szybkie wyrażanie swojego zdania, a za to 
głębsze odróżnienie rzeczy istotnych od nieważnych, dobrych od złych 
pozwala na spokojną wyrozumiałość i cierpliwą dobroć.
  Czasem mówi się z lekceważeniem o religijności ludzi starszych, 
szczególnie kobiet, które: "Siedzą w kościele, bo nie mają co robić". Jest 
to niesłuszne. Religijność przemieniona przez doświadczenie całego życia 
może być najgłębsza, bo w związku z wymienioną wyżej zdolnością do rozwagi, 
wzrasta możliwość świadomego i wolnego wyboru.
  Przesunięcie się możliwości dotyczy też strefy kontaktów międzyludzkich. 
W wieku starszym niełatwo jest zawierać nowe przyjaźnie. Najwięcej 
przyjaciół mamy z okresu młodości, a tych z czasem ubywa, ubywa też 
członków rodziny. W związku z tym zmniejszeniem się liczby kontaktów może 
nastąpić jednak ich pogłębienie. Na przykład w moich badaniach nad 
powodzeniem małżeństwa, największe zadowolenie ze związku wystąpiło u par 
najstarszych, żyjących ze sobą dłużej niż dwadzieścia pięć lat. W kontakcie 
z młodymi, człowiek stary może obdarzyć tym, czego w młodości z reguły nie 
ma, stąd piękne przyjaźnie starych nauczycieli, majstrów, rzemieślników z 
uczniami, dziadków z wnukami, starych duszpasterzy z dziećmi.
  To wszystko są nowe możliwości. Ponieważ jednak byliśmy przyzwyczajeni do 
innych - tych właściwych młodości, a więc szybkości i ekspansji - gdy one 
zaczynają się kurczyć, wydaje się, że to jest koniec wszystkiego. Stąd 
wstydliwe przemilczanie starości i bolesne jej przeżywanie. Stąd używanie 
przymiotnika "stary" jako wartościującego negatywnie i to zarówno przez 
młodych, jak i przez samych ludzi w starszym wieku. Najważniejsze natomiast 
jest zrozumienie, że starość nie stanowi zmniejszenia możliwości, ale ich 
zmianę.
  Ponieważ utrata możliwości wcześniejszych jest często przeżywana bardzo 
ciężko, może powodować dwojaką reakcję. Jedną może się stać wycofywanie z 
życia i rezygnacja: "Na nic nie mam już siły, nic nie mogę, na nic się nie 
przydam". Druga, również niekorzystna postawa, to - przy niedopuszczeniu do 
świadomości zmiany w swoich możliwościach - kurczowe trzymanie się 
wcześniejszego sposobu życia: "Z niczego nie zrezygnuję, z niczego się nie 
wycofam, do wszystkiego będę się wtrącać".
  Jedna i druga postawa powoduje smutne przeżywanie swojego wieku i jest 
szkodliwa także dla otoczenia. Pierwsza pozbawia człowieka możliwości 
rozwoju właściwego dla wieku, a jednocześnie zubaża otoczenie o to, co 
uczestnicząca obecność starego człowieka może mu dać. Druga, będąca również 
jakimś wstrzymaniem w rozwoju, jednocześnie przez ingerowanie w życie 
dzieci, np. w ich sprawy małżeńskie, może się stać bardzo szkodliwa. 
Subiektywnie może ta druga postawa jest mniej tragicznie przeżywana, ale do 
czasu, bo ostatecznie powoduje odsunięcie się bliskich.
  Najlepiej chyba traktować pewne ograniczenie możliwości zewnętrznych: 
szybkości działania, zakresu decydowania, czy nawet dopływu informacji 
(przez osłabienie zmysłów) jako "znak czasu" - by zwrócić się bardziej do 
wewnątrz i pogłębiać życie wewnętrzne. Fakt, że nie można już tak szybko 
biegać jak kiedyś, można potraktować jako znak, by mniej się "krzątać koło 
wiela", ograniczyć aktywność zewnętrzną na korzyść wewnętrznej. Fakt 
ilościowego ograniczenia kontaktów można traktować jako znak, by je 
pogłębiać i obdarzać raczej darami serca niż przedmiotami materialnymi.
  Kiedyś podobno ludzie starzy otaczani byli wielkim szacunkiem, gdyż 
dostrzegano w nich mądrość doświadczenia. Szanowani szczególnie byli też 
niewidomi, gdyż wierzono, że nie widząc tego co na zewnątrz, dostrzegają 
to, co niewidoczne dla oka - wewnętrzne, najważniejsze. Można więc pewne 
odcięcie od świata zewnętrznego w starszym wieku traktować jako znak, by 
zwrócić się do wewnątrz.
  Jednakże, by do wnętrza warto się było zwracać, nie może ono być puste. W 
starości mamy większą niż poprzednio szansę pogłębiania życia wewnętrznego, 
ale by było co pogłębiać, życie to musi już istnieć wcześniej. Starość może 
być ukoronowaniem życia, ale trudno by była jego początkiem. Jeżeli 
wcześniej rozwinęliśmy swoje życie wewnętrzne, mamy gdzie się zwrócić i co 
doskonalić. Jeśli nie zrobimy tego na czas, w starości pozostaje tylko 
wsłuchiwanie się we własny organizm coraz mniej sprawny i coraz mniej 
piękny.
  Opowiadał mi ktoś historię starszej pani, która czuła się bardzo samotna 
i nieszczęśliwa. Nie zajmowała się niczym prócz przykrej obserwacji 
własnych dolegliwości. Radzono jej: "Niech się ciocia czymś zajmie". "Nie, 
ja już nic nie mogę". "Może ciocia opowie coś dzieciom?" "Nie, dzieci mnie 
denerwują." "Może ciocia zrobi coś na drutach?" "Nie, ja żadnych robót 
ręcznych nie umiem." "Może ciocia nakarmi ptaszki okruchami?" "A co mnie 
ptaszki obchodzą?"
  Istotnie, jeżeli wcześniej nie znajdzie się niczego, co interesuje, 
nikogo, kogo się lubi i żadnego zajęcia, które można by kontynuować, 
starość będzie pusta. Trzeba się do niej wcześniej przygotować, traktując 
jako kolejny etap rozwoju, przynoszący nowe wartości, ale związany z 
etapami wcześniejszymi.
  
  
  
  Wzrastanie
  
  O zachowaniu dojrzałym i o dojrzałości mówi się ostatnio wiele traktując 
ją najczęściej jako synonim rozsądku i rozwagi. Tu już interpretacje 
zaczynają się różnić; często "być rozsądnym" znaczy na przykład "nie 
ryzykować", a najmniej ryzykuje ten, kto nie podejmuje żadnego działania. 
Wiadomo: kto śpi, nie grzeszy. W takiej wykładni dojrzałość stawałaby się 
biernością, a zachowanie dojrzałe wegetacją.
  Czym naprawdę jest dojrzałość? Psychologia może częściowo odpowiedzieć na 
to pytanie charakteryzując osobowość dojrzałą i objaśniając warunki 
postępowania dojrzałego. Nie odpowiada ona na pytanie: co robić? - tego 
trzeba szukać w innych dziedzinach wiedzy, jak historia, filozofia i w 
innych dziedzinach życia, jak światopogląd i religia, czy po prostu w 
Słowie Bożym zawartym w Piśmie Świętym. Psychologia może jednak, 
przynajmniej częściowo, odpowiedzieć na pytanie: jak?
  Odpowiedź na pytanie, czym jest dojrzałość, nie jest prosta, zacząć może 
łatwiej od pytania, czym dojrzałość nie jest. Nie jest więc na pewno tym 
samym co dorosłość. Mówi się wprawdzie o maturze, jako egzaminie 
dojrzałości. Jest to jednak raczej pewna miara dorosłości w dziedzinie 
wykształcenia. Dorosłość osiąga się w pewnym określonym umownie roku życia 
i to w różnym wieku, zależnie od punktu widzenia: prawo głosu - od 
osiemnastu lat, prawo do zawarcia małżeństwa dla mężczyzn - od dwudziestu 
jeden lat, odpowiedzialność przed sądem dla dorosłych - od siedemnastu lat. 
Wiadomo jednak, że żadna z tych dat umownych nie stanowi jeszcze dowodu 
dojrzałości.
  Dojrzałość jest miarą względną, zawsze w stosunku do czegoś. Osoba 
dojrzała jak na dziecko, byłaby niedojrzała jak na dorosłego; ktoś dojrzały 
na lat osiemnaście, byłby niedojrzały na lat trzydzieści. Można więc 
wskazać pewne etapy nabywania dojrzałości, a nawet łączyć je z określonym 
rokiem życia. Nie można jednak określić punktu osiągnięcia dojrzałości, bo 
życie biegnie wciąż naprzód i postępowanie dojrzałe dziś, byłoby 
niedojrzałe jutro. Nie można też określić punktu kulminacyjnego 
dojrzałości, chociaż można to zrobić dla innych sprawności, np. w sporcie 
punktem szczytowym możliwości jest dwadzieścia parę lat, w możliwościach 
pracy zawodowej czterdzieści parę (zależnie od zawodu) itd.
  W dojrzałości psychicznej takiego momentu określić się nie da, gdyż może 
ona wzrastać aż do śmierci, ale może też przerwać rozwój i wtedy szybko 
stanie się niedojrzałością w stosunku do aktualnego etapu życia. To 
nieustanne wzrastanie dojrzałości dotyczyć może paru cech psychicznych 
szczególnie ważnych, a przede wszystkim samodzielności myślenia, 
samoświadomości działania oraz umiejętności miłości.
  Wzrastanie tych cech zależy w dużej mierze od środowiska, które je 
wzmacnia lub osłabia, ale począwszy od wieku dorastania człowiek może sam 
podjąć odpowiedzialność za swój rozwój i świadomie nim kierować. Można więc 
te cechy traktować jako pewne sprawności - coś czego da się nauczyć. 
Oczywiście, zwłaszcza w wieku dziecięcym, środowisko, a przede wszystkim 
rodzina, może to uczenie się ułatwiać albo utrudniać, tak jak można dziecku 
ułatwiać lub utrudniać naukę szkolną. Jednak ostatecznie człowiek sam 
decyduje o tym, czy chce się uczyć, i o ile jest w tej nauce wytrwały.
  W kolejnych rozdziałach mowa będzie o samodzielności, samoświadomości i 
umiejętności kochania. Na początek trzeba jednak wspomnieć o pewnej 
podstawie, na której opiera się rozwój tych elementów dojrzałości. Jest nią 
akceptacja siebie, czyli uznanie samego siebie za pewną wartość mimo tych 
ograniczeń, które każdego z nas dotyczą. Sprawa jest dość delikatna - 
często zdaje się, że wielu naszych bliźnich aż za bardzo akceptuje samych 
siebie, mimo że innym wytrzymać z nimi trudno. Często jednak w 
rzeczywistości ludzie ci nie lubią samych siebie, lecz akceptują, czy nawet 
samouwielbiają swój obraz, który wytworzyli sobie sami, a który nie jest 
zgodny z rzeczywistością. Tacy ludzie nie znają sami siebie, nie mogą więc 
wzrastać w dojrzałości. Nie mogą zmieniać siebie świadomie, bo nie wiedzą, 
jacy są, a w gruncie rzeczy nie chcą tego wiedzieć, bo nie umieją się 
pogodzić z sobą samym, takim, jakim się jest naprawdę.
  Prawidłowym punktem wyjścia jest realne spojrzenie na siebie razem z 
wadami i zaletami. Wtedy dopiero można wiedzieć, co warto rozwijać, a co 
zmieniać. Trzeba koniecznie coś w sobie polubić, bo jeśli nic realnego 
lubić się w sobie nie będzie, zacznie się uciekać od siebie prawdziwego do 
obrazu fikcyjnego, z którym już w gruncie rzeczy nic się nie da zrobić, bo 
nie będzie on miał związku z rzeczywistością. Trzeba polubić coś w swoim 
postępowaniu i myśleniu, a także w swoim ciele.
  Ciało jest narzędziem porozumiewania się z innymi ludźmi poprzez oczy, 
uszy, mowę i dotyk. Jeżeli niczego w tym narzędziu nie będzie się lubić, 
porozumienie nie będzie udane. Uczenie się umiejętności posługiwania się 
ciałem jako wyrazem jest ważnym zadaniem, bo bez niej nie można otworzyć 
się na innych ludzi. Trzeba się ze swoim ciałem oswoić, polubić je i poznać 
jego potrzeby. Udawanie przed sobą samym, że się tych potrzeb nie ma, nie 
unicestwia ich, lecz tylko powoduje, że traci się nad nimi kontrolę. 
Nieuświadomione, istnieją nadal powodując niepokój, rozdrażnienie i 
nerwicę. Nad potrzebami uświadomionymi można panować i realizować je lub 
nie realizować - w zależności od tego, co się postanowi.
  To przyjęcie siebie, nie jako ideału, w którym już nic zmieniać nie 
trzeba, ale też nie jako kogoś bez wartości, kto nic nie może dać z siebie, 
akceptacja siebie takiego, jakim się jest naprawdę i jakim warto się dalej 
rozwijać jest punktem wyjścia do rozwoju samodzielności, samoświadomości i 
właściwego odnoszenia się do innych, czyli dojrzałości. Dojrzałość byłaby 
więc w tym ujęciu nie tyle stanem, co procesem, kierunkiem rozwoju nigdy 
nie kończącego się.
  
  
  
  Samodzielność
  
  Jednym z najważniejszych elementów dojrzałości psychicznej jest 
samodzielność. Oceniać ją można w zależności od etapu rozwojowego. W 
psychologii rozwojowej życie człowieka podzielone jest precyzyjnie na 
etapy. Dla oceny samodzielności wystarczy podział najprostszy: (1) wczesne 
dzieciństwo mniej więcej do szóstego roku życia, czyli pójścia do szkoły, 
(2) młodszy wiek szkolny - niższe klasy szkoły podstawowej, (3) dorastanie 
od jedenastego, dwunastego do siedemnastego, osiemnastego roku życia, (4) 
młodość - czas wyboru zawodu, stanu, współmałżonka, rozpoczynanie pracy 
zawodowej i (5) wiek dorosły.
  We wczesnym dzieciństwie dzieci są niesamodzielne i nie można traktować 
tego jako niedojrzałości. Ich rozwój przebiega głównie przez naśladowanie. 
Przez naśladowanie dorosłych uczą się chodzić, jeść, mówić; nabywają form 
towarzyskich i sposobów odnoszenia się do innych.
  W młodszym wieku szkolnym dzieci naśladują już nie tylko dorosłych. Grupa 
rówieśnicza i koledzy są dla nich ważnym autorytetem, do nich chcą się 
upodobnić i im ulegają. Nie jest ważne, czy jakieś zachowanie jest mądre - 
ważne, że robią to koledzy; nie jest ważne, czy sukienka jest gustowna - 
ważne, że przyjaciółka ma taką. Uleganie innym jest w tym czasie 
zachowaniem naturalnym. Dzieci ulegają kolegom, a także dorosłym. Przyjmują 
bezkrytycznie to, co się im mówi, choćby przekazywane sądy były sprzeczne. 
Ulegają zdaniu rodziców, pani w szkole i katechety - choćby ci mieli 
odmienne poglądy; po prostu odpowiadają "tak jak trzeba", czyli tak jak 
oczekuje pytający. Oczywiście, mogą być nieposłuszne, ale sama zasada 
autorytetu dorosłych nie jest kwestionowana.
  Zmienia się to radykalnie w wieku dorastania. Teraz już nie poszczególne 
rozporządzenia, ale sama zasada tego, że dorośli mogą coś nakazywać, jest 
podważana. Dzieci nastawione są przede wszystkim na krytykowanie. W pewnym 
sensie jest to nadal niesamodzielność - mówiąc czarne na białe, znowu jest 
się zależnym od cudzego zdania, tyle że przez opozycję. Jest to jednak etap 
bardzo ważny, bo od niego rozpoczyna się poczucie, że można mieć zdanie 
odmienne od innych.
  W okresie młodości, po przejściu przez burze okresu dojrzewania, człowiek 
umie już patrzyć na sprawy niezależnie od tego, co nakazują mu osoby 
reprezentujące przewagę wieku, siły czy stanowiska. Ocenia sytuację 
obiektywnie, opierając się na własnej wiedzy, a także na autorytecie tych, 
którzy pozyskali sobie ten autorytet kompetencją, bezinteresownością, 
doświadczeniem i uczciwością. Obiektywna ocena jest zasadą naczelną.
  Oczywiście, nie zawsze rozwój przebiega tak, jak został wyżej opisany. 
Często człowiek rozwija się nierównomiernie: np. szybciej pod względem 
fizycznym niż umysłowym. Także pod względem dojrzałości zdarza się, że 
rozwój zatrzymuje się na którymś z etapów. Wtedy człowiek dorosły, dobrze 
rozwinięty pod względem fizycznym i intelektualnym, pod względem 
samodzielności myślenia jest jak dziecko.
  Jeżeli rozwój pod tym względem zatrzyma się na etapie wczesnego 
dzieciństwa, spotykamy ludzi nie mających swojego zdania, a naśladujących 
tych, którzy mają siłę, tak jak dziecko naśladuje rodziców. Ponieważ nie 
doszli do etapu krytycyzmu, mówią i myślą tak, jak im się myśleć każe, 
choćby ten za kim idą, jak za panią matką, zmieniał zdanie lub nie był w 
stanie go uzasadnić.
  Bywa też, że człowiek dorosły wiekiem, pod względem samodzielności dorósł 
tylko do młodszego wieku szkolnego. Dominuje w nim wtedy konformizm, 
bezkrytyczne przyjmowanie podawanych informacji i upodabnianie swojego 
zachowania do zachowania innych. Tacy ludzie idą bezkrytycznie za modą czy 
koniunkturą; biernie się podporządkowują. Do nich odnosi się określenie: 
"owczy pęd".
  Poziom samodzielności wieku dojrzewania jest już wyższy, ale człowiek 
dorosły - na nim się zatrzymujący - to człowiek stosujący opór, sprzeciw i 
krytykę jakby dla zasady. Dla niego nic nie jest dobre, nic nie jest mądre, 
wszystko jest złe i głupie. Wydawać by się mogło, że wśród tego morza zła i 
głupoty on jeden jest mądry i dobry. Trudno jednak z tej mądrości 
skorzystać, gdyż on też nie ma własnego zdania, potrafi tylko negować i 
krytykować to, co próbują zdziałać inni.
  Trudno ocenić, jaki procent ludzi dochodzi do prawdziwej samodzielności 
myślenia, opierającej się na realnej ocenie sytuacji, a także na zdaniu 
innych, posiadających autorytet nie siły, ale kompetencji. W okresie 
młodości powinno się już ten poziom osiągnąć, a przynajmniej o niego 
zabiegać. Jeśli jednak doszło się do tego poziomu, także nie jest to 
jeszcze szczyt możliwości. Można samodzielność dalej rozwijać, można się w 
niej cofać, do poziomu dziecięcego.
  Cofanie się może być wynikiem poddawania się manipulacji informacją, gdyż 
człowiek czy to młody czy stary nieustannie bombardowany jest zalewem 
informacji, z których część jest prawdziwa, a część fałszywa. Manipulacja 
dotyczy podawania informacji świadomie zafałszowanych w celu wywołania 
określonych zachowań u odbiorcy. Nie chodzi w niej jedynie o fałsz 
intelektualny, ale także o zmianę postaw tych osób, do których informacje 
są kierowane.
  Postawa jest to sposób odnoszenia się do czegoś lub do kogoś. Można w 
niej wyróżnić element intelektualny - wiedzę o tym czymś (żeby się do 
czegoś ustosunkować, trzeba coś o tym wiedzieć), uczuciowy (to o czym się 
wie, można lubić lub nie lubić) i behawioralny, czyli sposób zachowania się 
w stosunku do przedmiotu. Np. jeśli wiem, że ktoś jest dobry (poznanie), 
mogę go polubić (uczucie) i starać się z nim często widywać (sposób 
postępowania).
  W każdym oddziaływaniu wychowawczym czy duszpasterskim mamy do czynienia 
z kształceniem postaw. Wychowawca podaje informacje, w które wierzy i co do 
których jest przekonany (np. że Bóg jest dobry), co powoduje określone 
uczucia (np. miłość do Boga), a te uczucia mobilizują do postępowania (np. 
z miłości do Boga staram się być dobry).
  W manipulacji porządek jest odwrotny, to nie prawda ma pociągnąć uczucia 
i postępowanie, ale prawdę zniekształca się w informacji w taki sposób, aby 
zachęcała do zachowań, które pragnie uzyskać manipulator. Manipulując 
informacją posługuje się oddziaływaniem na wszystkie elementy postaw, 
chodzi jednak nie o przekazanie prawdy, ale o uzyskanie określonych 
zachowań. Jeżeli np. chcę, żeby po wykładzie studenci pozostali w sali, 
mogę obmyślać takie informacje, które skłonią ich do zatrzymania się. W 
manipulacji prawdziwość informacji jest obojętna. Chodzi o podanie ich w 
taki sposób, żeby skłoniły do założonego z góry postępowania.
  Przy oddziaływaniu na aspekt poznawczy postaw chodzi więc o celowe 
zafałszowanie informacji, ale musi to być zafałszowanie sprytne, gdyż na 
kłamstwie całkiem prymitywnym, poznałoby się nawet dziecko. Jeżeli więc - 
wracając do przykładu dotyczącego zatrzymania studentów w sali - powiem, 
żeby zostali, bo pada deszcz, a wystarczy wyjrzeć, żeby stwierdzić, że jest 
pogoda - każdy zauważy, że usiłuje się go wprowadzić w błąd.
  Fałszowanie informacji w manipulacji jest bardziej skomplikowane i polega 
np. na podawaniu informacji prawdziwej, ale z pominięciem jej istotnej 
części, lub na dodawaniu informacji fałszywych do prawdziwych - łatwych do 
sprawdzenia. W naszym przykładzie byłoby to np. powiedzenie, że w całym 
mieście pada deszcz, a nawet szaleje burza, jedynie od strony południowej - 
na którą akurat wychodzą nasze okna - jest pogoda. (Spójrzcie przez okno, 
jeżeli mi nie wierzycie - zobaczcie, że rzeczywiście jest pogoda").
  Można zwiększyć wiarygodność takiej informacji przez wykorzystanie 
auterytetu osoby uchodzącej za znawcę w danej dziedzinie. Kontynuując nasz 
przykład - zaprosić na salę profesora dra habilitowanego meteorologii, 
który stwierdziłby, że istotnie w całym mieście (z wyjątkiem strony naszych 
okien) jest burza i dodać przykłady, w których burze szalały nad całym 
miastem, z wyjątkiem małego terenu.
  Innym sposobem może być powołanie się na opinię osoby cieszącej się dużym 
autorytetem moralnym. Wypowiedź może być prawdziwa, a choć dotycząca czego 
innego, dobrana w odpowiedni sposób może sprzyjać założonemu celowi. Jeżeli 
więc np. ktoś powszechnie ceniony powiedział kiedyś, że w czasie deszczu 
łatwo się przeziębić, można zacytować jego wypowiedź jako argument 
przeciwko wyjściu z sali studentów, choć w rzeczywistości nie ma to żadnego 
związku.
  W manipulacji miesza się też fakty z komentarzami i domysłami. Np. faktem 
jest, że studenci są jeszcze w sali. To, że dowodzi to ich mądrości, jest 
już komentarzem. W skrócie jednak można z tego budować informację, że 
studenci mądrzy nie opuszczają sali.
  Dla osiągnięcia zamierzonych celów przy manipulacji stara się też o 
pobudzenie emocji sprzyjających tym celom, posługując się psychologicznym 
mechanizmem generalizacji emocji, to znaczy łączenie informacji budzących 
powszechnie uczucia pozytywne z zachowaniami pożądanymi, a powszechnie 
negatywne - z niepożądanymi. Można np. powiedzieć, że student, który 
opuścił salę jest synem volksdeutscha, natomiast ten, który zachęcał do 
pozostania, opiekuje się matką staruszką, dobrze się uczy i nie pije 
alkoholu.
  Emocją wykorzystywaną w manipulacji jest też lęk. Jak wykazały 
eksperymenty, nie może on być zbyt silny, gdyż taki wywołałby reakcje 
odwrotne, ale średniego poziomu. Np. burza, która panuje w mieście, 
spowodowała już wśród niebacznych przechodniów parę wypadków, być może 
nawet śmiertelnych.
  Opierając się na tak spreparowanych informacjach i nastawieniu 
uczuciowym, w manipulacji sugeruje się też wprost postępowanie - o które 
chodzi - stwarzając pozory, że wszyscy tak robią i że niemożliwe jest 
postępowanie przeciwne. Np. nikt teraz nie wychodzi do miasta, a jeśli 
nawet ktoś wyszedł (ten syn volksdeutscha), będzie na ulicy sam, a 
prawdopodobne, że jest on w dodatku pijany.
  Znaczenie ma tu także osoba przekazująca informacje. Najskuteczniej 
oddziaływuje ta, z którą odbiorca najłatwiej może się identyfikować, a więc 
dla młodzieży młody człowiek w modnych spodniach i fryzurze, dla gospodyń 
domowych - pani w średnim wieku i średniej tuszy, z wyładowanymi torbami na 
sprawunki w ręku.
  Człowiek mało samodzielny - pod tym względem na poziomie rozwoju dziecka 
- łatwo ulega manipulacji, a pod jej silną presją może się nawet cofnąć w 
rozwoju. Człowiek dojrzały potrafi zachować samodzielność, a nawet wzrastać 
w niej, niezależnie bowiem od sprawności w wykorzystywaniu mechanizmów 
przez tego, kto chce stosować manipulację, jej wynik zależy przede 
wszystkim od odbiorcy. Uświadomienie sobie, na czym polega manipulacja, 
zwiększa odporność na nią, a także na tendencję do oceniania skrajnego: 
czarne albo białe.
  Dziecko tak właśnie ocenia: dobry albo zły. Człowiek dojrzały wie, że 
oprócz koloru czarnego i białego istnieje wiele odcieni pośrednich, dlatego 
człowiek, o którym dowiadujemy się czegoś niekorzystnego, nie musi być 
całkiem zły, lecz tylko w jakimś aspekcie niedoskonały, dlatego też 
zwycięstwo może być częściowe, a porażka niezupełna.
  Uświadamianie sobie tych mechanizmów, staranie się o poszerzanie źródeł 
informacji, aby nie być poinformowanym tylko jednostronnie, dyskutowanie z 
przyjaciółmi o wspólnych problemach - to sposoby wspomagające rozwój 
samodzielności, także w wieku dojrzałym. Dla chrześcijanina istnieje 
jeszcze jeden sposób: modlitwa o światło Boże w rozeznaniu sytuacji, a 
także siłę do wierności swemu samodzielnie przyjętemu zdaniu. "Nie 
przewiewaj zboża przy każdym wietrze ani nie chodź po każdej ścieżce - 
takim jest bowiem grzesznik dwujęzyczny. Twardo stój przy swym przekonaniu 
i jedno miej tylko słowo!" (Syr 5, 9-10).
  
  
  
  
  Samoświadomość
  
  Człowiek wykonuje co dzień wiele czynności drobnych, ważnych i bardzo 
ważnych. Z niektórych w ogóle nie zdaje sobie sprawy, odruchowo na przykład 
zamyka się drzwi, wyciera nos, czyści zęby. Jest to naturalne i zdrowe - 
gdybyśmy chcieli przy każdej czynności zastanawiać się: trzasnąć drzwiami, 
czy zamknąć cicho? Chwycić klamkę lewą czy prawą ręką? itd. itd., 
tracilibyśmy niepotrzebnie masę energii. Jednak także wiele czynności 
większej wagi wykonujemy często nie wiedząc, dlaczego coś robimy. Dlaczego 
właśnie dziś skrzyczeliśmy dziecko? Dlaczego wczoraj wszystko leciało nam z 
rąk? Dlaczego zmieniliśmy nagle poglądy na ważną sprawę społeczną?
  W starej książeczce dla najmłodszych: "Dzieci pana majstra", jest scenka, 
w której dzieci zjeżdżały z górki i podarły sobie ubranie. Gdy to zauważyły 
zmartwione i przestraszone spodziewaną reakcją ojca, wpadły na pomysł: 
"Góra zdarła nam majteczki, niech ją teraz każdy trzaśnie". Biją więc górę, 
dopóki jedna z sióstr nie stwierdzi: "Wy jesteście bardzo głupie".
  Rzeczywiście, co da bicie góry? A jednak tego typu reakcje są częste i to 
nie tylko u dzieci. Małe dziecko płacze i złości się, gdy mu się chce spać, 
bo nie uświadamia sobie przyczyny złego samopoczucia. Dziecko rosnące, 
lepiej rozumie własne zachowanie, nie wyzbywa się jednak takich 
nieświadomych reakcji, stanowiących swego rodzaju obronę przed przeżyciem 
przykrości, a nawet zwiększa ich repertuar. Np. gdyby dzieci pana majstra 
były starsze (wiek dorastania) mogłyby stwierdzić, że chodzenie w całych 
spodniach jest głupim wymysłem starszego pokolenia i nic złego się nie 
stało.
  Tego typu postępowanie, choć, jak powiedziała córka pana majstra "bardzo 
głupie", jest właściwe także ludziom dorosłym, bo służy do zachowania 
dobrego mniemania o sobie także w sytuacjach niepowodzenia. "Trzaśnięcie 
góry" wskazuje na winowajcę (zawsze kto inny) i pozwala na wywarcie na nim 
zemsty. Wymyślenie teorii o korzyściach chodzenia w podartych spodniach 
zwalnia od kłopotu. Są to więc stosowane nieświadomie sposoby, które 
poprawiają samopoczucie, ale w niczym nie posuwają sprawy naprzód. Pozornie 
łagodzą cierpienie, jednak nie przyczyniają się do osiągnięcia celu.
  Akceptacja siebie, o której była mowa wcześniej, jest czynnikiem 
zwiększającym odporność na manipulację, bo wiąże się z przekonaniem o 
własnej wartości. Jest też warunkiem świadomego zachowania w sytuacjach 
trudnych, bo ułatwia zniesienie poczucia porażki. Daje przekonanie, że nie 
straciło się wartości mimo niepowodzenia, nie oznacza jednak niechęci do 
zmieniania samego siebie. Przeciwnie - akceptując siebie można wierzyć, że 
warto się rozwijać poprzez zmienianie sposobów zachowania i szukanie nowych 
celów nawet w trudnościach i cierpieniu.
  Cierpień w naszym życiu nie brakuje, przeżywa się je często, czasem 
drobne, czasem bardzo poważne. Często, gdy dążymy do jakiegoś celu, jakaś 
przeszkoda uniemożliwia osiągnięcie go. Może to być sprawa drobna lub 
najwyższej wagi. W obu wypadkach podobnie, choć w różnym stopniu, przeżywa 
się uczucia przykre, zwane frustracją.
  Człowiek nie chce ich przeżywać i broniąc się przed cierpieniem posługuje 
się różnymi zachowaniami, zwanymi w psychologii mechanizmami obronnymi, 
których rzeczywistej przyczyny nie uświadamia sobie.
  Najczęstszym może mechanizmem obronnym jest agresja. Coś nam się nie 
udaje, wpadamy więc w gniew, który wyładowuje się na tym, kto nam sprawił 
przykrość, albo gdy jest to osoba, której atakować nie śmiemy, na innych - 
nam podległych - lub przedmiotach martwych. Szef zwymyślał podwładnego, ten 
w domu krzyczy na dziecko, dziecko kopie psa lub łamie zabawkę. Nie jest to 
działanie świadome, lecz nieświadomy sposób rozładowywania swoich uczuć 
przykrych, który może iść łańcuchowo poprzez sąsiada w kolejce lub 
autobusie, rodzinę i znajomych dopóty, dopóki ktoś bardziej dojrzały, czyli 
bardziej świadomy takich tendencji, tego łańcucha nie przerwie.
  Innym mechanizmem obronnym jest racjonalizacja. Nie udało się czegoś 
osiągnąć, wmawiamy więc sobie, że właściwie nie warto się było o to starać. 
Jest to teoretyzowanie, dorabianie pseudoracjonalnych teorii 
uzasadniających własne postępowanie, np. bojąc się czegoś powiedzieć, można 
wmówić sobie, że postępuje się tak przez delikatność.
  Frustracja może też spowodować stłumienie, czyli nieświadome zapominanie 
o rzeczach przykrych i kłopotliwych, dezorganizację, czyli zachowanie 
bezsensowne, np. w zdenerwowaniu szukanie zgubionego przedmiotu 
wielokrotnie w tym samym miejscu, a nieszukanie w innych, lub fiksację - 
powtarzanie tych samych czynności, choć już się okazało, że nie prowadzą do 
celu, ale niemożność jakby oderwania się od nich i zmiany.
  Często też, nieraz na skalę społeczną, można spotkać rezygnację, czyli 
poddanie się, wycofanie się ze starań o cel, który choć ważny, okazał się 
trudny do osiągnięcia: "Już nie warto próbować". "Już nic nie da się 
zrobić". Mechanizmy obronne mogą oczywiście występować także łącznie, np. 
rezygnacja razem z racjonalizacją może dać postawę typu: "Najrozsądniej 
jest nie próbować osiągnąć celu", "Zrezygnowanie z celu jest dowodem 
roztropności".
  W literaturze psychologicznej opisano też wiele innych mechanizmów 
obronnych. Nie warto ich tu wyliczać, wystarczy zaznaczyć, że wszystkie 
stosowane są nieświadomie i człowiek nie zdaje sobie sprawy, że się do nich 
ucieka. W rezultacie znaczna część rzeczywistych motywów postępowania 
pozostaje poza świadomością. Ich wspólnym mianownikiem jest też to, że w 
trosce o oszczędzenie sobie przykrości człowiek nastawia się na obronę 
samego siebie, a nie na cel. W efekcie pozostaje po tej samej stronie 
przeszkody, z celem nieosiągniętym.
  Każdy stosuje w pewnym stopniu taką nieświadomą taktykę, jednak w miarę 
wzrostu dojrzałości postępowanie staje się coraz bardziej świadome. 
Człowiek decyduje się na przyjęcie cierpienia związanego ze świadomym 
przeżyciem porażki i nastawia się nie na obronę samego siebie, ale na 
osiągnięcie celu mimo wszystko. Zamiast zużywania energii na obronę 
samopoczucia, koncentruje ją na przezwyciężaniu przeszkody.
  Przejście na drugą stronę przeszkody może się dokonać w rozmaity sposób. 
Może to być walka świadoma i wytrwała - tak wzmagająca siły, że 
doprowadzająca do zwycięstwa. Klasycznym przykładem jest tu Demostenes, 
który cierpiał z powodu wady wymowy. Mógł na tę frustrację zareagować 
rezygnacją: trudno, na wadę wrodzoną nic się nie da poradzić, albo 
fantazją: wmawiając sobie, że pięknie mówi, tylko zazdrośni ludzie tego nie 
dostrzegają, mógł agresją: wyładowując swoją złość na innych i 
bezproduktywnie trawiąc siły. Młody Demostenes - tak przynajmniej o nim 
opowiadają - ćwiczył się w ten sposób, że mówił biorąc do ust kamienie. 
Pokonując tę dodatkową trudność nauczył się mówić nie tylko wyraźnie, ale 
tak pięknie, że stał się sławnym mówcą. Zwalczył przeszkodę i osiągnął cel 
w wysokim stopniu.
  Czasami świadome rozeznanie wskazuje, że przeszkoda istotnie jest nie do 
pokonania. Wtedy można spróbować obejść ją i znaleźć inną drogę do celu 
(nie siłą, lecz sposobem). Zamiast fiksować się na powtarzaniu tych samych 
nie dających efektu zachowań, można energię zużyć na wyszukiwanie innej 
drogi do celu, nie rezygnując z jego osiągnięcia. Jest to znowu związane z 
cierpieniem przeżytego niepowodzenia, nie tłumionym ("Nigdy w to nie 
uwierzę", "Nie chcę o tym wiedzieć"), ale świadomie przyjętym oraz z 
wysiłkiem nowych prób i poszukiwań. Daje to jednak szansę osiągnięcia celu.
  W niektórych wypadkach sam cel może ulec modyfikacji. W wyniku nabytego 
doświadczenia i przemyśleń cel może być zmieniony - nie przez rezygnację: 
"Nie da się" ani racjonalizację: "Nie warto", ale przez świadomą decyzję.
  Takie świadome wybory mogą być związane z wewnętrznymi konfliktami i 
cierpieniem, ale dają szansę przejścia na wyższy poziom rozwoju 
psychicznego i dają szansę osiągnięcia celu. Przeciwnie, przy nastawieniu 
na chronienie siebie, a nie na cel, cel nie zostanie osiągnięty, 
postępowanie zaś będzie coraz mniej świadome, a coraz bardziej zależne od 
okoliczności zewnętrznych. Rosnąca dojrzałość to wzrost samoświadomości, 
zrozumienie motywów własnego działania, realna ocena sytuacji i szansa na 
osiągnięcie celów coraz bardziej wartościowych.
  Nie wiąże się to bynajmniej z wyzbyciem emocji. Przeciwnie, poważne 
frustracje przeżywane są głęboko, ale uczucia z nimi związane nie są 
tłumione, czyli spychane do podświadomości, gdzie tkwią jako siła 
bezproduktywna, ale nerwicorodna i grożą niekontrolowanymi wybuchami. 
Człowiek dojrzały przeżywa te uczucia świadomie, przez co zachowuje 
możliwość kierowania nimi.
  Niekontrolowane wybuchy gniewu, czy też rezygnacja związana z apatią 
(choćby chowała się pod pokrywką realizmu), są zachowaniami niedojrzałymi. 
Przemyślane i podejmowane z zaangażowaniem emocjonalnym zwalczanie 
przeszkody, zmiana drogi do celu na bardziej skuteczną lub modyfikacja 
samego celu jest postępowaniem dojrzałym, jeśli wynika z samodzielnej (bez 
ulegania manipulacji) oceny sytuacji i wyboru wartości bardziej godnych 
człowieka. Jest to postępowanie dojrzałe, co nie znaczy niestety łatwe ani 
uwalniające od cierpienia.
  "Zewsząd znosimy cierpienia, lecz nie poddajemy się zwątpieniu; żyjemy w 
niedostatku, lecz nie rozpaczamy; znosimy prześladowania, lecz nie czujemy 
się osamotnieni obalają na nas ziemię, lecz nie giniemy" (2 Kor 4, 8-9).
  
  
  
  
  Miłość
  
  Mówiąc o dojrzałej osobowości i jej wewnętrznych czynnikach nie można 
pominąć problemu ustosunkowania się do innych. Jan Paweł II powiedział, że 
jedynym prawidłowym sposobem odniesienia do osoby jest miłość. Czasami 
trudno to zrozumieć, bo miłość jest słowem wieloznacznym i najczęściej 
kojarzy się z miłością erotyczną. Nie jest to oczywiście rozumienie błędne, 
lecz tylko za wąskie. Miłość erotyczna do jednej wybranej osoby, jeśli jest 
związana z ogólną umiejętnością miłości, staje się stałym sposobem 
odniesienia do niej i może być podstawą związku trwałego, jakim jest 
małżeństwo. Bez tej umiejętności staje się tylko czasowym pobudzeniem 
emocjonalnym.
  Umiejętność kochania, będąca podstawą związku małżeńskiego, jest zarazem 
podstawą wszystkich prawidłowych kontaktów z ludźmi. Polega na umiejętności 
i chęci zrozumienia drugiej osoby i na aktywnym działaniu dla jej dobra. 
Taka postawa w stosunku do innych ludzi wymaga dojrzałości i nabycie jej 
jest procesem długotrwałym, nie zawsze zakończonym powodzeniem. Podobnie 
jak inne elementy dojrzałości, wzrasta z wiekiem, nie zawsze jednak rozwój 
ten przebiega prawidłowo.
  Dziecko rodzi się całkowicie egocentryczne. Potrzebę związku z matką 
przynosi ze sobą na świat i kocha ją gwałtownie i gorąco, ale miłość ta, 
choć prawdziwa i dojrzała dojrzałością stosowną do wieku, jest nastawiona 
na siebie. Dominuje w niej chęć bliskości i przyjemność przebywania z osobą 
kochaną, zupełnie jednak bez zrozumienia jej potrzeb i jej punktu widzenia. 
Dziecko np. wspina się na łóżko chorej matki, bo chce być blisko niej nie 
rozumiejąc, że może to być uciążliwe, albo prosi, żeby je nosić na rękach, 
nie zastanawiając się nad swoją wagą i zmęczeniem rodziców.
  Jest to etap konieczny do nauczenia się związków uczuciowych z ludźmi, 
ale jeśli rozwój pod tym względem nie posunie się dalej - a zdarza się to 
wcale nie tak rzadko - mamy do czynienia z człowiekiem dorosłym, który 
zwraca się do innych tylko dla własnej przyjemności czy korzyści. Pragnie 
on wprawdzie przebywać z wybranymi osobami, np. partnerem seksualnym, ale 
nawet w stosunku do nich nie umie przyjąć postawy dawcy i nie umie, a nawet 
nie próbuje wczuć się w ich sytuację i potrzeby. Obojętny na sprawy innych 
ludzi, pamięta tylko o sobie, dużo od innych oczekując, ale nic nie dając. 
Oczywiście, nawet przed sobą nie przyznaje się do tego egoizmu otwarcie, 
stosując różne (opisane poprzednio) mechanizmy obronne, np. tworząc teorie, 
wg których dla ludzi: "Nie warto być dobrym, bo na to nie zasługują" lub: 
"Trzeba dbać o siebie, bo nikt inny tego nie zrobi", itp.
  Normalnie, już dziecko w wieku szkolnym posuwa się w rozwoju miłości 
dalej, obejmując sympatią jakieś grupy: rodzinną i koleżeńską, bardzo 
dbając o wyłączność posiadania. Dziecko w tym okresie często jest zazdrosne 
o rodzeństwo, kolegę czy przyjaciółkę, która - jeśli bawi się z inną 
koleżanką - uważana jest za zdrajczynię. Jest to już pewne rozszerzenie 
zdolności do miłości, ale ma jeszcze charakter przede wszystkim posiadania 
i nie wychodzi poza swoją grupę.
  Jeżeli ten sposób zachowania utrwali się i dalej nie rozwinie u człowieka 
dorosłego, dba on wprawdzie o swoją rodzinę, ale nie potrafi spojrzeć dalej 
niż na bezpośrednio związane z sobą osoby. Potrafi więc być energiczny i 
zaradny w tworzeniu materialnej podstawy bytu rodziny. Walczy o standard 
życia i pozycję nie tylko swoją, ale współmałżonka i dzieci. Nie interesują 
go jednak inne grupy społeczne ani sprawy ogólnonarodowe. Nie zna nawet 
najbliższych sąsiadów i nic go nie obchodzą. Jego dom - choć dobrze 
zorganizowany - jest twierdzą zamkniętą dla innych, chyba że ci inni mogą 
się okazać przydatni; zaprosi więc na przyjęcie kierownika ze swojej 
instytucji, ale nie pozwoli kręcić się po domu kolegom swoich dzieci. Nie 
zna problemów życiowych swoich znajomych i nie myśli o zagadnieniach 
społeczeństwa. Swoich bliskich, objętych nieraz gorliwą troską, też nie 
stara się zrozumieć. Uważa, że dzieci i współmałżonek - dla których tak się 
poświęca - powinni go słuchać i przynosić mu zaszczyt. Jeśli tych oczekiwań 
nie spełniają, czuje się obrażany i pokrzywdzony, nie stara się jednak 
dociekać, dlaczego tak się dzieje; nie próbuje wczuć się w ich punkt 
widzenia, "On przecież zrobił wszystko, co do niego należało".
  Dalszy rozwój umiejętności miłości następuje w wieku dorastania. Młodzi 
rosnący ludzie coraz bardziej stają się współczujący i coraz lepiej 
rozumieją innych. Dziecko w tym wieku nie żąda już od chorej matki, aby się 
nim zajmowała; potrafi jej szczerze żałować i współczuć. Wychodząc z 
dzieciństwa staje się mniej egocentryczne i coraz lepiej umie dostrzegać 
innych i rozumieć ich motywy, potrzeby i uczucia. Nie jest jednak jeszcze 
na tyle dorosłe, żeby umieć naprawdę pomóc; jest bezradne. Coraz szersze 
horyzonty obejmuje swoimi zainteresowaniami - już nie tylko dom i koledzy, 
już naród, Kościół, świat. Buntuje się w tym okresie przeciw starszemu 
pokoleniu, ale często właśnie dlatego, że widzi w nim wiele osób, które - 
choć wiekiem dorosłe - są pod względem rozwoju miłości niedojrzałe, nie 
umiejące patrzeć dalej niż na własne podwórko. Rośnie w tym wieku 
umiejętność wczucia się w sytuację innych, współdziałania i solidarności 
międzyludzkiej.
  Jest to ważny okres rozwoju nie świadczący jeszcze jednak o pełnej 
dojrzałości. Człowiek dorosły, jeśli nie posunął się dalej, jest dziecinny. 
Współczujący, szeroko myślący - chciałby dobrze, ale nie wie, co zrobić, a 
nawet nie próbuje sam coś przedsięwziąć. Krytyczny, żywo odczuwający 
problemy społeczne, sam nie angażuje się, nie podejmuje działania.
  Postawa miłości dojrzałej rozszerza się jeszcze o tę umiejętność. 
Człowiek już nie tylko interesuje się innymi, nie tylko rozumie ich 
problemy i angażuje się uczuciowo w sprawy różnych grup społecznych i 
narodu, ale umie znaleźć właściwy dla siebie sposób działania i obdarzania 
innych. Kiedy odwiedza chorego, nie tylko siada przy łóżku i wyraża swoje 
współczucie, ale załatwia lekarstwa i sprawunki, zabiera dziecko na spacer. 
Rzadziej udziela rady w rodzaju: "Powinieneś odpocząć", ale bierze na 
siebie jakąś, choćby drobną, część ciężaru. Kiedy widzi, że współmałżonek 
jest zmęczony, nie tylko martwi się jego utrudzeniem, ale wykonuje za niego 
część pracy. Jeśli zauważa, że dziecko ma trudności w szkole, pomaga mu je 
rozwiązać. Jeśli widzi, że w kraju coś źle się dzieje, nie tylko martwi się 
tym, ale aktywnie stara się o zmianę.
  Taka jest miłość dojrzała. Trudno opisywać dalsze etapy jej rozwoju. 
Rośnie dalej w spotkaniach z ludźmi i w konkretnych działaniach. Jest 
sprzężona z innymi elementami dojrzałości - samodzielnością i 
samoświadomością. Człowiek dojrzały szukając samodzielnie realnego 
rozeznania sytuacji, a także opierając się na zdaniu ludzi, których 
kompetencji, wiedzy i uczciwości ma podstawy ufać, znajduje cele godne 
działania. Będąc świadomy swoich motywów, nie okłamuje sam siebie i nie 
żyje w fikcji fałszywego własnego obrazu, ale w prawdzie. Pod względem 
rozwoju miłości dochodzi do etapu, w którym umie nie tylko zainteresować 
się innym, ale zrozumieć go, a rozumiejąc działać dla jego dobra i 
podejmować za niego odpowiedzialność.
  Taka dojrzałość miłości jest podstawą dobrego małżeństwa, rodzicielstwa i 
przyjaźni, jest też podstawą wszelkiego działania społecznego mającego za 
cel dobro osób. Prócz realnego rozeznania w sytuacji i własnych reakcjach, 
stanowi istotny element dojrzałości osobowej, bo wskazuje sposób działania: 
"Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał 
wszelką wiedzę i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił, a 
miłości bym nie miał, byłbym niczym" (1 Kor 13, 2).
  Im więcej ludzi w ten sposób dojrzałych będzie w społeczeństwie, tym 
większa szansa współdziałania i to współdziałania nie będącego następstwem 
manipulacji lub opartego o podobne nieświadome reakcje (mechanizmy 
obronne), ale o świadomie wybrane wartości i cele. Tak rozumiana dojrzałość 
może wzrastać przez całe życie, nawet mimo chwilowych potknięć czy 
zahamowań. Przez całe życie człowiek może stawać się coraz bardziej 
samodzielny w myśleniu, samoświadomy w działaniu i coraz bardziej kochający 
innych. W takim rozwoju punktem szczytowym może się stać dopiero śmierć, 
która przez uwolnienie od wcześniejszych uwarunkowań jest momentem decyzji 
najbardziej samodzielnej i świadomej, i najbardziej kierowanej miłością, bo 
będzie spotkaniem osoby, która jest Miłością.
  
  
  
  Wdzięczność
  
  Analizując dojrzałość osobowości i wymieniając jej najważniejsze elementy 
mówiłam o akceptacji siebie, samodzielności, samoświadomości, umiejętności 
dawania od siebie innym. Mogłoby się zdawać, że to opis Zosi-Samosi, która 
sama i sama - nawet w dawaniu innym. Konieczne więc wydaje się - choć opis 
i tak nie będzie pełny - uzupełnienie go o jeszcze jeden element: 
wdzięczność.
  Tylko człowiek dojrzały jest zdolny do wdzięczności i wdzięczność jest 
wyrazem dojrzałości. Jest to postawa o wielu przedmiotach, czyli sposób 
odnoszenia się do wielu osób. Jak każda postawa, zawiera trzy elementy: 
poznawczy, uczuciowy i działania. Pierwszy polega na widzeniu siebie - 
mówiąc językiem filozoficznym - jako bytu przygodnego, niekoniecznego, 
przemijającego. Jest to rozeznanie, że istnieć się nie musiało, że czegoś 
się nie miało i że to coś otrzymało się.
  Człowiek zupełnie nie akceptujący siebie nie jest wdzięczny, gdyż 
subiektywnie nie ma za co - jeśli nic nie jest wart, nic też nie otrzymał. 
Nie ma za co być wdzięczny, ani komu; nie żywi więc wdzięczności dla 
nikogo, raczej ma poczucie krzywdy. Człowiek nie dostrzegający swoich 
braków i broniący się przed poznaniem siebie za pomocą np. fantazji, uważa, 
że jest tak doskonały, że wszystko zawdzięcza sobie. To drugi rodzaj 
niewdzięczności.
  Widzenie siebie jako wartości, choć nie absolutnej ani doskonałej, jest 
punktem wyjścia do przeżywania wdzięczności. Uświadomienie sobie, jak wiele 
się zawdzięcza i to nie tylko Stwórcy, ale też wielu ludziom, każdego dnia 
i na każdym kroku, to początek przeżycia wdzięczności. Łączy się ono z 
pozytywnym uczuciem wobec tego, kto był lub jest naszym dobroczyńcą. 
Człowiek dojrzały nie lęka się uznać, jak jest ich wielu: rodzice, 
nauczyciele, koledzy, przyjaciele i ci, którzy nam pomagają w kłopotach, i 
ci, którzy nam przysyłają paczki, i ci, którzy narażają się jakby w naszym 
zastępstwie, i ci, którzy modlą się za nas, i ci, którzy się do nas 
uśmiechają - to teraz. A przecież to tylko początek. Są jeszcze autorzy 
książek, które nas uczyły; twórcy dzieł sztuki, które nas zachwycają; ci, 
którzy polegli w walce o wolność; ci, którzy uprawiają ziemię, aby wydała 
owoc - "długi łańcuch ludzkich istnień", w który włączyliśmy się w jakiejś 
chwili. "Tu bowiem okazuje się prawdziwym powiedzenie: Jeden sieje, a drugi 
zbiera. Ja was wysłałem żąć to, nad czym wyście się nie natrudzili. Inni 
się natrudzili, a w ich trud wyście weszli" (J 4, 37-38).
  Uświadomienie sobie tych związków otwiera nasze serca za innych i zachęca 
do uzewnętrznienia naszych uczuć, wyrażenia w jakiś sposób swojej 
wdzięczności. Język wdzięczności jest językiem szczególnych znaków, 
będących odpowiedzią na dary, Odpowiedzią, ale nie zapłatą. Człowiek, który 
twierdzi: "Wszystko zawdzięczam samemu sobie", jakby nie przyjmuje daru do 
wiadomości. Uważa: "To przecież należy mi się", a jeśli już nie może uznać, 
że "się należy", stara się zrewanżować, czyli na dar odpowiedzieć darem 
równej wartości, wyrównującym rachunek.
  Nieszczęsny to zwyczaj, szerzący się jak epidemia, a nie mający nic 
wspólnego z wdzięcznością. Rewanż, stanowiąc możliwie równoważną zapłatę, 
jakby anuluje dar i zamyka sprawę. Złudne jest to mniemanie, bo można 
zapłacić za towar, ale nie za życzliwość, za pamięć, za cierpienie. Jednak 
rewanżujący się nie myśli o tym. Dostałem - zapłaciłem, znowu nic nikomu 
nie zawdzięczam. Została dokonana przerywająca łańcuch transakcja i rozwój 
kontaktu jest wstrzymany.
  Inaczej wdzięczność. Na zewnątrz wyraża się znakiem symbolicznym: 
serdeczne słowo, uśmiech, dotyk ręki, kwiaty, list, widokówka z podróży, 
jakiś drobiazg wartościowy nie ceną, ale staraniem włożonym w jego wybór, 
jakaś usługa, odwiedziny. Znak ten nie wyrównuje rachunku. Jest 
dopełnieniem kontaktu rozpoczętego przez dar, ale nie zamyka go. Zostawia 
poczucie nieodpłacenia za to, co się otrzymało i jednocześnie mobilizuje 
energię do obdarzania innych. Długi łańcuch nie urywa się: dzieci nie 
rewanżują się rodzicom, ale dają innym - następnym pokoleniom; nie 
rewanżują się nauczycielom uczniowie, ale jeśli naprawdę czegoś się 
nauczyli, mają co dać innym. Ktoś nam ustąpił miejsca, ktoś nam coś dał, 
ktoś nam pomógł, ktoś poświęcił nam swój czas - my dajemy innym. 
Wdzięczność niczego nie zamyka, ale otwiera i wzbogaca.
  Sprzeciwianie się zwyczajowi rewanżu nie znaczy, aby nie należało 
przywiązywać wagi do wyrażania wdzięczności. Uczucia uzewnętrznione 
utrwalają się u "nadawcy" i radują "odbiorcę". "Bezmyślność sprawia, że 
zbyt mało jest miejsca w naszym życiu dla uczucia wdzięczności. 
Przeciwstawiaj się tej bezmyślności. Naucz się w naturalny sposób odczuwać 
i wypowiadać wdzięczność" - powiedział Schweitzer.
  Nie chodzi o to, żeby przez rewanż uwalniać się od wdzięczności, ale żeby 
szukać znaków do wyrażenia jej właściwych, żeby wyrażona na zewnątrz, 
utrwalała się w życiu wewnętrznym: tych, którzy nas obdarzają i tych, 
których my obdarowujemy. Mogą to być zupełnie inne osoby, mogą być te same, 
ale nie przez wymianę typu handlowego, lecz obdarzanie innymi wartościami. 
Co innego, na przykład, mają do dania ludzie starzy, co innego młodzi, a 
jedni i drudzy mają coś do ofiarowania i mają powody do wdzięczności.
  Postawa wyrażająca się w zdaniu: "Nic nikomu nie zawdzięczam i 
zawdzięczać nie chcę" - to obraz świata fałszywy, a zarazem 
unieszczęśliwiający, bo zamykający człowieka w izolacji. Zadufane w sobie 
poczucie samowystarczalności załamuje się zresztą łatwo w chwilach trudnych 
i pozostawia po sobie gorycz samotności.
  Wdzięczność wynika z prawdziwego obrazu świata i napełnia radosnym 
poczuciem solidarności międzyludzkiej. Otwiera na innych, a tego kto ją 
przeżywa, ogrzewa i uszlachetnia. Wraz ze wzrostem dojrzałości poszerza się 
krąg obejmowanych wdzięcznością i cofa w czasie w głąb dziejów, aż dochodzi 
do Początku - "Wdzięcznym Cię tedy sercem Panie wyznawamy".
  
  
  
  Nadzieja na co dzień
  
  Buddyjski mnich w jednej z książek Kiplinga powtarza często: "Świat jest 
wielki i straszny". Rzeczywiście, wielki jest tak bardzo, że łatwo się w 
jego skomplikowaniu zagubić, straszy także. Gdy patrzeć daleko - głód, 
wojny i trzęsienia ziemi; gdy spojrzeć blisko - kłótnie, bezład i 
zmęczenie; a całkiem bliziutko - niepewność i zwątpienie.
  "Dzisiaj człowiek nie wie, co kryje się w jego wnętrzu, w głębokości jego 
duszy i sercu. Tak często niepewny sensu życia na tej ziemi i ogarnięty 
zwątpieniem, które zmienia się w rozpacz. Pozwólcie więc, proszę was, 
błagam was z pokorą i zaufaniem. Pozwólcie Chrystusowi mówić do człowieka. 
On jeden ma słowa życia, tak, życia wiecznego". Tak nas prosił Jan Paweł II 
w dniu swojej intronizacji, i tak w imieniu Apostołów wyznał św. Piotr: 
"Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego" (J 6, 68). W 
tych słowach zawiera się istota nadziei.
  O nadziei, jako że jest cnotą teologiczną, trudno mówić językiem 
psychologicznym, a tym bardziej domowym. Skoro jednak ma to być cnota, 
czyli sprawność dobrego postępowania w jakiejś dziedzinie, możemy zapytać, 
jak ona przejawia się na co dzień, w konkretnych sytuacjach, poszczególnych 
czynach. Jak dostrzec ją w codziennym pośpiechu i zamęcie? Wydaje się, że 
łatwiej w życiu domowym realizować takie sprawności, jak cierpliwość, 
łagodność itp., trudniej natomiast żyć nadzieją. A przecież nadzieja jest 
niemal podstawą wszystkich cnót. Nadzieja, że życie ma sens, mimo że jest 
takie - jakie jest. Nadzieja, że chociaż poruszamy się jakby po lewej 
stronie haftu, gdzie linie i ściegi wydają się bezładne, istnieje druga 
strona, po której wzór układa się harmonijnie i pięknie. Nadzieja, że warto 
tego piękna szukać nieustannie i uparcie, próbując odkryć w każdej 
międzyludzkiej relacji, w każdej czynności i w każdej sytuacji możliwe 
dobro.
  Nadzieją więc kieruję się pisząc psychologię domową, choć wiem, że 
niektórzy mówią, że jest zbyt prosta i uładzona, podczas gdy życie jest 
inne - pełne dramatów. Rzeczywiście, jest takie; dramaty na skalę globu i 
dramaty na skalę domu: teściowe rozbijają małżeństwa dzieci, małżonkowie 
zazdroszczą sobie i walczą ze sobą, poczęte dzieci są masowo zabijane, a 
starość bywa gorzka i samotna. Wszystko to prawda i trzeba o tym mówić, ale 
ja próbuję pisać o tym, co robić, żeby było inaczej; szukać sensu w 
sytuacjach trudnych i smutnych, dostrzegać możliwości dobrego rozwiązywania 
spraw codziennych, opowiadać o przyjaźni między teściowymi a synowymi, o 
życiu dzieci wybieranym jako wartość przewyższająca wszystkie kłopoty, o 
małżonkach niezazdrosnych, o ludziach samotnych będących spoiwem 
społeczeństwa, o domach otwartych dla każdego.
  Skoro tak bywa, to może nadzieja na co dzień przejawia się właśnie tak: w 
szukaniu sposobów, żeby było dobrze nawet w najbardziej niesprzyjających 
okolicznościach, w szukaniu dobra nawet w najtrudniejszych sytuacjach, w 
szukaniu sensu. Trzeba tę nadzieję przekładać w domu na język codzienności 
- podanego obiadu i podanej ręki, niewyspania i przebaczenia siedemdziesiąt 
siedem razy. To nadzieja każe angażować się we wspólne sprawy już wtedy, 
gdy pomyślny koniec jest jeszcze niepewny, zarabiać pieniądze dla rodziny, 
a czasem rezygnować z zarobku mimo nadarzającej się okazji, szukać 
porozumienia także z niesympatyczną teściową, cieszyć się dzieckiem 
przychodzącym nie w porę, widzieć piękno w możliwościach niesionych przez 
przykrą skądinąd starość, służyć jak Marta tym, co potrzebują obiadu i jak 
Maria tym, którym przede wszystkim potrzeba rozmowy. I właśnie nadzieja 
każe zaczynać to wszystko na nowo po kolejnym niepowodzeniu i własnej 
kolejnej niewytrwałości.
  Nadzieja jest cnotą teologiczną, to znaczy, że zakotwiczona jest w 
nadprzyrodzoności, a jej siostrami są wiara i miłość. Wiara w to, że 
Chrystus ma słowa życia wiecznego, jest jej podstawą, a miłość sposobem 
wyrazu. W życiu wiecznym nadzieja nie będzie nam już potrzebna, ale na 
razie to ona pozwala żyć.
  Kochając swoje dzieci chcemy obdarzyć je tym, co mamy najlepszego. 
Dawniej starano się przekazać majątek, dziś mówi się często o wykształceniu 
jako o posagu. To już dać trudniej. Nie można go tak po prostu wręczyć, jak 
książeczkę PKO, bo potrzebne jest zaangażowanie obdarowywanego. Może więc 
lepiej powiedzieć, że to nie rodzice dają dzieciom wykształcenie, ale że 
starają się pomóc w jego uzyskaniu. Jeszcze trudniej dać to, co uważamy za 
najważniejsze: "skarb, którego rdza nie niszczy ani mól nie psuje", tę 
perłę bezcenną, o której wiemy, ale której ofiarować nie możemy, bo każdy 
musi ją znaleźć sam. Ukryta jest w roli głęboko. ale to ona nadaje sens 
życiu. Warto więc sprzedać wszystko, by ją odnaleźć. Warto szukać jej przez 
całe życie, zaczynając to poszukiwanie na nowo każdego dnia, i to właśnie 
jest nadzieja.
  Nadziei nie można dać, można jednak pomóc w jej szukaniu lub przeszkadzać 
w tym. Można przemilczeć istnienie perły; można też - idąc za rękę - szukać 
razem. To wspólne szukanie jest tajemnicze, bo można w nim dać coś, czego 
się właściwie nie ma - można pomóc w znalezieniu nadziei, która nam samym 
umyka; można pomagając, samemu doznawać pomocy.