Allen Steele

Skycan

Podziękowania
Autor wyraża ogromną wdzięczność ludziom pomagającym w 
narodzinach tej powieści: Rickowi Dunningowi, który zaprojektował 
stację Ołympus, przyczynił się do powstania stacji Vulcan, a poza 
tym służył jako nieformalny doradca naukowy podczas tworzenia 
wizji przyszłości, Jimowi Bal łowi z Centrum Kosmicznego imienia 
Kennedy'ego za oprowadzenie po swoim królestwie i udzielenie 
odpowiedzi na mnóstwo pytań dotyczących lotów kosmicznych z 
Cape; Davidowi Moja, także z Centrum Kosmicznego, który 
podarował mi kształcące pół godziny ze swego cennego czasu; 
Joyemu Pattersonowi i Royowi Fisherowi z University of Missouri 
School of Jou-malism za umożliwienie odbycia kilku podróży do 
Cape i Waszyngtonu, pozwalających mi zebrać potrzebne 
materiały, Kenowi Moore'owi, Johnowi Hollisowi i Danowi 
Calldwellowi z Nashville Science Fiction Ciub, wspierających mnie 
bezcennymi radami, krytycyzmem i specjalistycznymi artykułami 
podczas powstawania książki (oraz kotom Kena o imionach Avco, 
Big Black, Pinhead i Toker za zaprezentowanie swojego 
zachowania i nawyków);
Gin j er Buchanan, która dodała mi zapału, gdy po-
trzebowałem go najbardziej; łanowi Raiphowi — pierwszemu 
czytelnikowi tej powieści — i Lindzie, — za masowanie pleców, -
cierpliwość, dostawy piwa i wszystkie inne duże i małe rzeczy.
Wrzesień 1983 — Październik 1988,
Columbia, Missouri, Nashville, 
Tennessee, Washington, D. 
C.;
Worcester, Massachusetts
„Tak jak ocean otworzył nowy świat dla kliprów i statków 
handlowych, tak dzisiaj kosmos otwiera przed nami swój ogromny 
potencjał. Potrzeby transportu kosmicznego mogą niestety 
przekroczyć nasze możliwości. Firmy zainteresowane 
wynoszeniem ładunków, na razie tylko na orbitę, muszą być 
przygotowane na współpracę z sektorem prywatnym... Wkrótce 
wprowadzimy w życie ustawy wykonawcze, rozwiniemy istniejące 
już projekty, zlikwidujemy dotychczasowe przeszkody i, z pomocą 
NASA, będziemy promować inwestycje prywatnego sektora w 
przemysł kosmiczny."
Prezydent Ronald Reagan Orędzie 
Noworoczne 25 stycznia 1984 r.
„...W ostatnich latach znacznie zwiększyło się zainteresowanie 
kolonizacją kosmosu i życiem ludzi w tym środowisku... Trzeba 
jednak stwierdzić, że ogromna większość wizji zagospodarowania 
przestrzeni kosmicznej jest tylko utopijnymi mrzonkami. Nie ma w 
tym nic złego, jeśli nie mieszamy ze sobą faktów i fikcji. Podobne 
utopijne mrzonki zapowiadały otwieranie nowych możliwości w 
przeszłości. Chiny były kiedyś uważane za magiczne królestwo
z wielkimi czarnoksiężnikami z powodu wysoko rozwinięte] 
cywilizacji, co wykraczało poza wyobrażenia odwiedzających je. 
Kraje arabskie były miejscem występowania dżinów, latających 
dywanów i niewolnic gotowych spełnić każde życzenie. Amerykę 
uważano za krainę mlekiem i miodem płynącą, gdzie ulice były 
wybrukowane złotem i nawet w więzieniu używano złotych 
łańcuchów. Kalifornia zaś, to miejsce, gdzie nigdy nie pada 
deszcz. Na tej samej zasadzie powstał mit kosmicznych kolonii, 
oferujących błogą egzystencję pośród drzew, trawy, pasących się 
zwierząt, szczęśliwych farmerów i tańczących dzieci żywiących 
się kozim mlekiem... Ale kolonizacja kosmosu to niebezpieczna, 
nieraz zabójcza praca, która wymaga najlepszych ludzi, jakich 
zrodziła rasa ludzka, i ogromnych ofiar."
G. Harry Stine „The Space 
Enterprise"
„Jasne, że mieliśmy kłopoty podczas budowy Space Station 
One, ale ich przyczyną byli ludzie."
Robert A. Heiniein „Delilah and me Space 
Rigger"
CZĘŚĆ PIERWSZA
Ciężki dzień na orbicie C 
l arkę'a
Wkrótce, może jutro, może za tydzień albo za miesiąc, może 
nawet za rok od dzisiejszego dnia, jeżeli nie będzie im się 
śpieszyć, znajdą tę szczelinę. To nie takie trudne, bo ślady opon 
mojego pojazdu nigdy nie znikną z szarej powierzchni Księżyca. 
Nie ma tu zjawiska erozji ani wiatrów, które mogłyby przenosić 
piasek. Odciski opon pozostaną świeże, jeśli nawet poszukiwania 
zaczną się za dziesięć lat. Wciąż będą prowadzić przez wyżynę 
Descartes na wschód od krateru Abulfeda do miejsca, gdzie nagle 
urywają się na skraju rozpadliny widocznej ze szczytu Argelander.
Kiedy ratownicy oświetlą szczelinę, odkryją szczątki mojego 
pojazdu, wyglądające jak wrak ziemskiego samochodu. Gdy 
opuszczą na linach kilku ludzi, odnajdą ślady moich stóp na jej 
dnie. Podążą za nimi aż półtorej mili na północny zachód. Strome 
ściany rozpadliny otaczać ich będą z obu stron, jak ogromny 
żywopłot powstały z wulkanicznych skał. Nigdy, nawet w 
południe trwającego dwa tygodnie dnia księżycowego, nie 
dochodzą tu promienie słoneczne. Światła ich latarek będą rzucać 
tajemnicze, przerażające cienie. Poczują wtedy zimną samotność, 
która
11
w ostatnich godzinach mego życia nieustannie mi towarzyszy.
Uduszenie nie jest jeszcze najgorszym rodzajem śmierci w 
przestrzeni kosmicznej. W ostatnich chwilach życia pewnie całkiem 
stracę głowę, wesoło opowiadając o księżycowych sprawach, 
podczas gdy moje płuca będzie wypełniał dwutlenek węgla.
Kiedy dojdą do końca śladów, znajdą mnie siedzącego, 
opartego o głaz i niestety martwego. Dokonają też największego 
odkrycia w dziejach rodzaju ludzkiego. Mówię poważnie. Trafią na 
nie właśnie w tej rozpadlinie i musieliby być ślepi, żeby tego nie 
zauważyć.
Chciałbym stać między nimi w owej chwili. Nie mógłbym 
zobaczyć wyrazu ich twarzy przez antyod-blaskowe szyby hełmów, 
ale wyobrażam sobie, co będą mówić.
Nic z tego. Nie mógłbym nawet usłyszeć ich głosów. Gdyby 
działało moje podręczne radio albo to z rozbitego pojazdu, nie 
siedziałbym tu teraz, czekając na śmierć.
Życie jest po prostu pełne drobnych złośliwości, czyż nie?
Zastanawiam się, co się skończy najpierw: tlen, baterie w 
systemie podtrzymującym życie, chroniącym mnie przed 
zamarznięciem na śmierć, czy mik-rokaseta, na którą nagrywam te 
ostatnie słowa. Teoretycznie nie powinienem marnować cennego 
powietrza na mówienie. Powinienem oszczędzać je w nadziei, że 
grupa ratownicza ze stacji Descartes znajdzie mnie na czas. 
Ocalony w ostatniej chwili, cha, cha, cha. Szkoda, że to zdarza się 
tylko w powieściach science fiction. Wiem cholernie dobrze, że ci 
opieszali dumie z bazy nie pomyślą nawet o szukaniu mnie przez 
kilkanaście najbliższych godzin. Te księ-
12
życowe dni całkowicie zakłócają poczucie rzeczywistości. Będę 
już od dawna martwy, gdy ktoś w bazie oderwie wzrok od 
komiksu i powie:
— Hej, co się dzieje z Samem? Minie kolejna godzina, zanim 
znowu padnie słowo na mój temat:
— Wiecie co? Myślę, że Sam długo nie wraca. I dopiero po 
następnych kilku godzinach ktoś wreszcie powie:
— Cóż, chyba powinniśmy poszukać starego Sama. Może ma 
jakieś kłopoty?
Sukinsyny. Gdybym tylko dostał ich w swoje ręce...
Pociesza mnie jednak myśl: ktoś może zainteresuje się tymi 
nagraniami i opublikuje je jako wspomnienie o człowieku, który 
poczynił największe odkrycie w historii ludzkości. Po tylu 
pracowitych latach, po tylu odrzuconych książkach, coś 
wymyślonego przeze mnie zostanie nareszcie wydane. Ostatnie 
słowa pogardzanego pisarza science fiction... Gdy moje nazwisko 
stanie się sławne, jakiś wydawca zapewne zainteresuje się 
Ragnarok Nights powieścią, której nikt nie tknąłby za mojego 
życia.
Zawsze miałem bujną wyobraźnię.
Tak, życie jest pełne drobnych złośliwości. Sądzę, że śmierć 
także.
Cóż, żeby zabić czas, zanim tlen albo baterie się wyczerpią, 
opowiem pewną historię. Warn, którzy kiedyś znajdziecie tę taśmę 
w podręcznym magnetofonie. Oto autobiografia astronauty 
Samuela K. Sloa-ne'a, który dostał robotę w Skycorpie, aby 
obcować z kosmosem i stworzyć autentyczne tło do swojej 
książki, i który dokonał żywota w chwili wiekopomnego odkrycia.
Oczywiście nie da się tego przedstawić w kilku
13
zdaniach. Na Skycanie i Vulcanie wiele się zdarzyło:
spory załogi z szefem Henrym Wallace'em, pojawienie się 
Hamiltona i urzeczywistnienie jego planu i wreszcie dzień, w 
którym udaremniliśmy zamiary Narodowej Agencji 
Bezpieczeństwa*.
Najlepiej jednak zrobię, jeśli zacznę od początku, jak w każdej 
interesującej opowieści. Po pierwsze, musicie zrozumieć, że 
przestrzeń kosmiczna nie jest dokładnie tym, za co się ją uważa...
* National Security Agency — NSA — nazwa występująca w oryg. powieści 
(przyp. red.).
Tęsknota
Dni mijały jeden za drugim. Życie, toczące się wśród bezkresu 
kosmosu, stawało się coraz bardziej jednostajne i nudne.
Dwanaście osób znajdowało się w wąskim cylindrycznym 
pomieszczeniu, z twarzami zwróconymi w tym samym kierunku, 
jak automaty czekające na uruchomienie. Nawet w nieważkości 
powlekane aluminium kombinezony kosmiczne i ogromne plecaki 
MMU zdawały się być dla nich brzemieniem. Garbili się pod ich 
ciężarem, zwieszali głowy uzbrojone w hełmy, a ich ręce, gdy 
uzupełniali zapas tlenu w butlach, poruszały się wolno. 
Pomieszczenie wypełniał odgłos syczącego powietrza, trzaski 
sprawdzanych podręcznych interkomów, wymieniane półgłosem 
uwagi i narzekania oraz brzęk narzędzi w kieszeniach 
kombinezonów. Technik w koszulce z wymalowanymi nazwami 
zespołów rockowych szybował między kosmonautami, 
sprawdzając zapięcia ubiorów, przekręcając zawory, których sami 
nie mogli dosięgnąć i chwytając uciekające rękawice i narzędzia. 
Nie było tu żadnych okien. Jedynie na ekranach CRT widniał 
harmonogram pracy na cały dzień, a monitory pokazywały główną 
halę
15
konstrukcyjną wewnątrz i na zewnątrz, gdzie praca wrzała przez 
całą dobę. Nikt jednak nie zwracał na to uwagi, ponieważ widok ten 
znany był aż za dobrze.
Znajdowali się tu wszyscy, którzy pracowali na tej zmianie. 
Virgin Bruce, śpiewający starą piosenkę grupy „Grateful Dead", 
którego ochrypły śmiech brzmiał często w ciasnych 
pomieszczeniach stacji. Mikę Webb — wielbiciel dowcipów Bruce'a, 
któremu przebieranie się zajmowało mnóstwo czasu i zawsze 
potrzebował przy tym pomocy technika Juliana. Al Hernandez, 
pracowity jak mrówka, snujący kolejną, nie kończącą się opowieść 
o swojej rodzinie w Miami: jego brat pracował w FBI, syn chciał 
koniecznie dostać się do marynarki, a żona bez przerwy 
wypytywała, kiedy wreszcie wróci do domu (każdy, słysząc to, kiwał 
głową i pytał cicho: „Co nowego, Al?"). Nad nimi czuwał Hank 
Luton, który pracował na pomoście dowodzenia i nie musiał ubierać 
się w kombinezon kosmiczny przez najbliższe cztery godziny. 
Czepiał się każdego o byle głupstwo:
połączenie, które trzeba ponownie zespawać, skrzywienie 
konstrukcji wymagające poprawienia albo porzucone rzeczy po 
skończonej zmianie. Spotykała go za to nagroda w postaci 
zgryźliwych komentarzy i mamrotanych przeprosin. Wszyscy oni i 
cała reszta kosmicznych tułaczy nazywała siebie samych „zło-
miarzami".
Po kolei wydostali się z przebieralni przez właz do następnego 
cylindrycznego pomieszczenia i posuwali się gęsiego w kierunku 
śluzy. Jak zwykle ktoś musiał zawrócić, gdy czujnik wykrył 
nieszczelność ubioru lub rozładowanie baterii. Wszyscy inni zostali 
wyprowadzeni przez technika do dużego metalowego 
pomieszczenia. Gdy właz zamknął się za nimi,
16
stali kilka minut ze stopami przytwierdzonymi do podłogi za 
pomocą magnesów. Nie było słychać żadnych odgłosów oprócz 
świszczących oddechów wewnątrz hełmów.
Właz po przeciwnej stronie otworzył się i główna hala 
konstrukcyjna stacji Vulcan stanęła przed nimi otworem, 
wymiarami zbliżona do boiska piłkarskiego. Tylko cienkie jak 
papier aluminiowe ściany dzieliły ją od bezkresnego kosmosu. 
Ludzie wydostali się ze śluzy, kierując się do urządzeń do 
prefabrykacji elementów, niektórzy zaś podążyli na zewnątrz.
Ci ostatni, jeden za drugim, posługując się małymi, ręcznie 
sterowanymi silnikami rakietowymi, zaczęli oddalać się od stacji. 
Kiedyś było to ekscytujące, teraz to po prostu rozpoczęcie pracy, 
dotarcie do gigantycznej konstrukcji zawieszonej w przestrzeni 
kosmicznej. Tkwiła przed nimi jak ogromna sieć pająka, większa 
od miast, w których się urodzili, potężniejsza od wszystkiego, co 
do tej pory powstało na Ziemi. Powoli oddalając się od stacji, 
stawali się pyłkami otoczonymi bezkresną pustką. Na tle 
czerwonych i niebieskich świateł stacji Vulcan można było 
dojrzeć tylko ich drobne, ciemne sylwetki. Pomiędzy ażurową 
konstrukcją widać było niebiesko -biało-zielony sierp Ziemi. 
Starali się jednak na nią nie patrzeć, ponieważ nigdy nie 
wychodziło im to na dobre. Jeżeli myślało się o niej zbyt dużo, 
można było popaść w depresję, jak Popeye. Po prostu należało 
pracować i mieć nadzieję, że dotrwa się do końca zmiany.
Raz albo dwa razy w tygodniu złomiarz, którego nazywano 
Popeye, gdy miał chwilę wolnego czasu, szedł do meteorologów, 
aby rzucić okiem na rodzinną planetę.
Oczywiście oprócz tego widywał ją codziennie, gdy leciał do 
pracy. Mimo że znajdowała się o dwadzieścia dwa tysiące mil stąd, 
była częścią życia i otuchą w ciężkich chwilach. Miała w sobie coś 
takiego, o czym nie można było zapomnieć.
A jednak Popeye Hooker łapał się na tym, że nie wszystko 
pamiętał. Gdy pracował lub leżał na swej koi, czy też przebierał się 
przed kolejną zmianą, zdarzało się, że próbował sobie 
przypomnieć, jak stoi się na twardym gruncie albo jak pachnie 
świeże ziemskie powietrze — i nie potrafił.
Czasami zapominał też, jak wyglądała twarz Laury. Nie był 
jednak w stanie usunąć jej ze swego życia na dobre, z powodów, 
których sam nie był w stanie pojąć.
Dlatego, kiedy tylko mógł, szedł do stacji meteorologicznej i 
spędzał parę minut przy dużym teleskopie optycznym. Bywał tam 
raz na kilka dni, ale gdyby to od niego zależało, przychodziłby co-
dziennie. Meteorolodzy pozwalali mu na te wizyty tylko z czystej 
sympatii, więc nie wypadało nadużywać ich gościnności.
Stacja meteorologiczna znajdowała się w południowym końcu 
piasty bazy Ołympus. Aby dostać się tam z obręczy, Hooker musiał 
opuścić moduły mieszkalne i przejść wąskim korytarzem aż do 
miejsca jego połączenia z przejściem prowadzącym do zachod-
niego końca stacji. Tego dnia zostało mu tylko piętnaście minut do 
rozpoczęcia zmiany, więc musiał się śpieszyć. Złapał jedną z 
dwóch znajdujących się tu drabin i zaczął wspinaczkę przez właz 
nad jego głową do zachodniej szprychy.
Poruszając się nią, minął czujniki przeciwpożarowe i panele 
serwisowe, wmontowane w metalowe ściany. Wzdłuż wnętrza 
szprychy informacje: zapo-
18
|wiedź sobotniego filmu wyświetlanego w sali wy-oczynkowej, 
przypomnienie o terminie wypełniania )rmularzy W-2 i 
rejestracji nieobecnych wyborców raz zawiadomienie o zebraniu 
związkowym i wiele mych. Minął go człowiek schodzący po 
drugiej rabinie w dół. Podeszwy jego butów dzwoniły
szczeble, co odbijało się echem od metalowych ;ian.
Cicha muzyka z głośników umieszczonych w ścia-ach 
towarzyszyła Popeye'owi w wędrówce. Zazgrzy-ił zębami, bo 
chyba już dziesiąty raz tego dnia isłyszał piosenkę I f I Had A 
Hammer, przechodzącą przesłodzoną wersję Yesterday. Taka 
reakcja była )lejnym symptomem utraty równowagi psychicznej. 
Kiedy dotarł do połowy drabiny, znaczna część jednej trzeciej 
grawitacji ziemskiej, odczuwanej na )brzeżu bazy, zniknęła. Nie 
musiał się już wspinać, |a tylko odpychał do przodu. „Dół" jako 
kierunek |stawał się tu pustym słowem. Tunel wydawał się ;raz 
biec poziomo, a nie pionowo, jak dotychczas. idy Hooker dotarł do 
włazu prowadzącego do piaski nie odczuwał już śladu grawitacji i 
poruszał się lekkimi odepchnięciami od otaczających go przed-
miotów. Po wprawie, z jaką to czynił, widać było, że przebywa już 
długo na Skycanie i radzi sobie wspa-|niale z nieważkością.
Tunel skończył się. Inny właz naprzeciw tego, |którym wyszedł, 
wiódł do wschodniej szprychy prowadzącej do drugiej połowy 
obręczy. W jednym | kierunku korytarzem można było się dostać 
do śluzy ;oraz pomostu dowodzenia, w drugim zaś do stacji i 
meteorologicznej i kontroli mocy. Cichy syk powietrza z kanałów 
wentylacyjnych zagłuszany był przez piosenkę Yesterday s której 
dźwięki odbijały się od ścian.
19
Dotarł wreszcie do stacji meteo, znajdującej się na końcu 
piasty, mijając po drodze żółte znaki ostrzegające o 
radioaktywności przy wejściu do stacji kontroli mocy. Z głośnika 
słychać było teraz Close To You, co od razu wywołało niemiłe 
wspomnienia. Na włazie na końcu korytarza widniał napis:
STACJA METEOROLOGICZNA
Wstęp tylko dla personelu
Popeye nacisnął guzik interkomu przy wejściu i czekał, 
próbując odciąć się od słodkich dźwięków skrzypiec i chórku. Ta 
muzyka doprowadzała go niemal do obłędu.
Interkom zatrzeszczał i rozległ się głos jednego z 
meteorologów, który kazał nazywać się Dave. Nikt nie znał 
prawdziwych imion żadnego z nich.
— Tak? Kto tam?
— Ciaude Hooker — rzekł Popeye. — Hej, czy teleskop jest 
teraz-wolny? Tylko na parę minut!
Interkom zamilkł na chwilę. Popeye wyobraził sobie Dave'a 
konsultującego się z dwoma kolegami w ciasnym pomieszczeniu 
znajdującym się za zamkniętymi drzwiami:
— Popeye tu przyszedł. Chce przez chwilę skorzystać z 
teleskopu. Nic ważnego się dzisiaj nie dzieje?
Hooker miał nadzieję, że na całej Ziemi panuje spokój.
Interkom zatrzeszczał ponownie:
— W porządku, Popeye. Daj nam najpierw chwilę czasu na 
posprzątanie bałaganu, dobrze?
Hooker skinął głową, zapominając, że Dave nie może go 
widzieć. „Sprzątanie" było tu tylko wymówką. Przy małej 
grawitacji nie było mowy o pozostawieniu nie umocowanych 
przedmiotów. Pomiesz-
20
czenia w centrum Skycanu zawsze musiały być więc utrzymane w 
nienagannym porządku. Dave i jego współpracownicy bez 
wątpienia ukrywali gdzieś plany baz i umocnień sowieckich oraz 
tajne przekazy z Waszyngtonu, Langley czy Gór Cheyenne.
W pewnym sensie ci trzej ludzie ze stacji meteorologicznej 
pracowali jako synoptycy. Poproszeni, mogli podać pogodę 
panującą w dowolnym miejscu globu ziemskiego, rozkład ciśnień 
w całych Stanach lub wyjaśnić, dlaczego front nadchodzący znad 
Pacyfiku niesie ze sobą deszcz nad północną Kalifornię i Oregon.
Ale każdy z ponad stuosobowej stacji Ołympys, z wyjątkiem 
żółtodziobów niedawno przybyłych z Ziemi, wiedział, że Dave i 
jego koledzy — Bob i John są analitykami Narodowej Agencji 
Bezpieczeństwa. Zajmowali się badaniem raczej klimatu 
geopolitycznego niż aury. Ich role meteorologów były kiepską 
przykrywką, tłumaczącą wielogodzinną pracę przy teleskopach i 
przyrządach radiowych.
Fałszywi meteorolodzy wiedzieli, że ich prawdziwe oblicze jest 
wszystkim znane. Nikt nie robił z tego sensacji, ponieważ dobre 
stosunki z nimi przynosiły tylko korzyści. Czasami było to 
pozwolenie na skorzystanie ze służbowego połączenia z Ziemią w 
celu przesłania rodzinie i znajomym życzeń urodzinowych albo 
pozdrowień. Innym razem możliwość skorzystania z kilku 
teleskopów znajdujących się na pokładzie przez najbardziej 
tęskniących za domem.
Dzięki tym drobnym przysługom obserwatorzy NSA zaskarbili 
sobie życzliwość ludzi i pewność, że nie znajdzie się ktoś, kto 
podejdzie do ich stolika w niesie i zacznie się wypytywać o 
najnowsze wydarzenia, na przykład na Kubie.
Właz został otwarty od wewnątrz przez Dave'a,
21
którego stopy trzymały się dywanu dzięki rzepom na podeszwach 
butów. Odsunął się na bok i Hooker ostrożnie wpłynął do środka. 
Dwaj inni faceci — John i Bob, czy jak się tam naprawdę nazywali 
— siedzieli przed konsolami, udając, że studiują zdjęcia 
burzowego frontu zbliżającego się do Indii. Na wierzchu nie było 
oczywiście żadnych innych papierów ani zdjęć. Ci trzej ludzie 
wyglądali niemal jak bracia bliźniacy z gładko ogolonymi 
twarzami, krótkimi włosami i starannie wyprasowanymi 
uniformami. Swymi strojami różnili się od reszty załogi, nie 
ubierającej się przepisowo. Synoptycy wyglądali zawsze tak 
porządnie, że gdy na Ziemi potrzebne były zdjęcia do ilustrowanej 
prasy, robiono je zwykle Dave'owi, Johnowi i Bobowi w ich małej 
pracowni. Pod zdjęciem umieszczano zazwyczaj podpis w stylu:
„Naukowcy na stacji Ołympus ciężko pracując odkrywają 
tajemnice wszechświata".
Stacja meteorologiczna była półkolistym wybrzuszeniem na 
końcu piasty, zawsze skierowanym w kierunku Ziemi. Połowa 
kopuły wykonana była z grubego szkła organicznego — 
pleksiglasu, co zapewniało najlepszy na całej stacji widok na 
ojczystą planetę. Drugą jej część zajmowały różne konsole i 
ekrany, z których największy był podłączony do teleskopu.
Sam teleskop był mniejszą wersją tego, który znajdował się w 
przestrzeni kosmicznej niedaleko Skycanu i służył astrofizykom. 
Usytuowano go na zewnątrz kopuły, a można nim było sterować 
za pomocą manipulatora umieszczonego w konsoli pod ekranem. 
Obraz rejestrowany przez teleskop, przekazywany był do wnętrza i 
wyświetlany na ekranie monitora.
Hooker, poruszając się w ten sam sposób co Dave, przeszedł do 
fotela naprzeciw konsoli teleskopu.
22
Kiedy usiadł i przypiął się pasami, Dave zaczął przebierać palcami 
po klawiaturze.
— Na co chcesz dzisiaj popatrzeć, Popeye? — zapytał słodko, 
— Mamy czyste niebo nad Górami Rocky... Rano była wspaniała 
widoczność na Wielki Kanion. Uwierzysz, że tam wciąż leży 
śnieg? Bobowi udało się zaś złapać wielorybniczy statek płynący 
niedaleko wybrzeży Nowej Szkocji.
— Na Zatokę Meksykańską — odparł Hooker. — Gdzieś w 
okolicach Florydy.
— Niebo nad Florydą jest dzisiaj zachmurzone, Popeye — rzekł 
Bob.
— On ma rację — dodał Dave. — Możliwe, że w okolicach 
Karaibów tworzy się właśnie cyklon. Obserwujemy to miejsce już 
od paru dni.
— Niestety będziesz musiał się pośpieszyć — poparł kolegę 
John, najmniej przyjemny z całej trójki. — Nie możemy spuszczać 
tego obszaru z oczu, sam rozumiesz.
Hooker zastanawiał się, czy zamiast cyklonu nie obserwowali 
przypadkiem ruchów oddziałów radzieckich w okolicach 
Republiki Dominikany. W tym rejonie globu panowało lato, nie 
nadeszła więc jeszcze pora cyklonów. Nie było jednak sensu 
wyrażać swych opinii na głos. Zauważył, że wszechobecna 
muzyka nie docierała do tego miejsca. Widocznie pracownicy N 
SA, dzięki swemu wysokiemu statusowi, przeciwstawili się 
koncepcji Wallace'a, mającej poprawiać morale i efektywność 
pracy załogi.
— Mimo wszystko spróbuj, proszę. Nie zabiorę wam dużo 
czasu.
Dave wzruszył ramionami i wprowadził instrukcje, nastawiając 
odpowiednio teleskop.
Patrząc na ekran, Hooker zobaczył, że Ziemia zbliża się do 
niego. Tysiące mil znikały i czuł się,
23
jakby siedział w rakiecie niknącej ku niej z nieprawdopodobną 
prędkością przez kosmiczną odchłań. Obraz zatrzymał się w 
odległości czterystu mil od powierzchni gruntu. Pstre chmury 
wypełniały cały ekran. Ich rozmyte na początku kontury 
zarysowały się wyraźnie, gdy Dave wyregulował ostrość. Przez 
nieliczne dziury widać było brązowe i zielone plamy, otoczone 
szafirową niebieskością, Dave sprawdził komputerową symulację 
na mniejszym monitorze.
— Znajdujemy się teraz nad Luizjaną — powiedział do 
Popeye'a. Wciągnął do płuc haust powietrza. — Mmm! Można 
niemalże wyczuć tę ich wspaniałą kuchnię — rzekł w teatralny 
sposób, próbując naśladować południowe zaciąganie, z własnym 
no-woangielskim akcentem.
— Nie znoszę tej murzyńskiej krainy — wtrącił swoje Bob, 
siedzący przy konsoli w drugim końcu pomieszczenia. — 
Dziewczyny są niczego sobie, ale reszta...
— Spokojnie, Popeye — powiedział Dave, zauważywszy, że 
złomiarz traci już cierpliwość. — Jedziemy dalej.
Jego palce zatańczyły na jarzących się klawiszach, podczas gdy 
on sam patrzył na komputerową symulację.
Obraz rozmazał się i zaczął przesuwać w prawo wzdłuż 
południowych granic Stanów, ulegając jednoczesnemu 
powiększeniu. Skrawek Ziemi obserwowany na ekranie wirował. 
Komputer, umieszczony w teleskopie, skorygował tę 
niedogodność, spowodowaną obracaniem się Skycanu i 
ustabilizował obraz.
— Mamy szczęście — zauważył Dave. — Znaleźliśmy przerwę 
w chmurach. Jesteśmy gdzieś ponad zatoką, koło północnej 
Florydy. Chcesz?...
— Tak, daj mi sterować.
24
Hooker chwycił manipulator i delikatnie zaczął kierować 
teleskopem. Nie różniło się to zbyt od sterowania ręcznym 
silnikiem rakietowym. Wymagało podobnego wyczucia, a poza 
tym robił to już kilka razy wcześniej, odwiedzając meteorologów. 
Jego wzrok ślizgał się po lazurowych wodach oddalonych o 
tysiące mil. Obserwując ekran odnosił wrażenie, jakby siedział w 
kabinie samolotu lecącego ponad niezmierzonym oceanem. Pełen 
napięcia wpatrywał się w popołudniowe promienie słońca, od-
bijające się w wodzie.
Nagle na monitorze pojawił się nowy element. Był to statek 
ciągnący za sobą ślad spienionej wody.
— Powiększ to bardziej, jeśli możesz — zamruczał złomiarz z 
oczyma utkwionymi w ekranie.
Opierając się o zgarbione plecy Hookera, Dave wprowadził 
odpowiednie instrukcje. Obraz powiększył się i łódź okazała się 
dosyć dużym jachtem. Jego żagle łopotały na wietrze, a dziób 
unosił się i opadał na falach.
Na tle białego pokładu zauważył podłużną brązową plamę — 
kobietę leżącą na dziobie i opalającą się. Przynajmniej tak mu się 
zdawało.
Hooker wytężył oczy, głową dotykając niemal ekranu. Pod jego 
stopami nie było już dywanu, tylko kołyszący się w rytmie fal 
pokład. Nawet powietrze stało się cieplejsze i wypełniło się 
zapachem ryb i słonej wody...
Pomyślał o Laurze.
Opierała się o balustradę na rufie. Była ubrana w niebieską 
bluzkę i wypłowiałe dżinsy. Kasztanowe włosy rozwiewała ciepła 
bryza. Pomarańczowe promienie zachodzącego słońca odbijały się 
w kubeczku whisky, który trzymała w prawej ręce. Śmiała się...
Teraz dokładnie pamiętał, jak wyglądała jej twarz.
25
Tonący blask złota, pochłaniany przez głębię błękitu. Zniknął, 
zniknął na zawsze...
Hooker zaniknął oczy.
Zimno, jak tylko mogło być w wodach Atlantyku. Słona woda 
wypełniała całe usta. Noc była ciemna. Ciemna jak śmierć. W 
oddali widać było płomienie odbijające się w wodzie. Dym unosił się 
ku światłom gwiazd.
Otworzył oczy. Białe chmury zakryły obraz, wypełniając go 
całkowicie. Jacht, dziewczyna — wszystko rozpłynęło się w 
skłębionej bieli. Odeszło na zawsze, jak złoto w głębokim, 
głębokim błękicie.
— Dlaczego? — szepnął.
— Co powiedziałeś? — zapytał Dave. Hooker wyprostował się 
w fotelu, wypuszczając
z płuc powietrze, gdyż nie zdając sobie z tego sprawy
wstrzymał oddech.
— Nic takiego. Nieważne.
— Niezły widok złapaliśmy przez moment, hm? Jak ci się 
podobała ta łajba?
— Taka sobie — odparł Hooker, odpinając pasy i wypływając z 
fotela. Jego zmiana zaczynała się już za kilka minut. Musiał się 
pośpieszyć, jeżeli chciał zdążyć do śluzy, zanim odleci prom na 
stację Vulcan. Poza tym John posłał mu spojrzenie, które znaczyło, 
że jego obecność nie jest już pożądana.
Dave położył rękę na ramieniu gościa.
— Hej, chłopie, nic ci nie jest?
— Nie, wszystko w porządku. Dziękuję, że poświęciliście mi 
chwilę.
Hooker czuł nasilające się przygnębienie.
— Nie ma sprawy, Popeye — rzekł ze śmiechem meteorolog N 
SA. — Trzeba sobie wzajemnie pomagać.
Test
Kiedy właz zamknął się za wychodzącym Po-peye'em 
Hookerem, Bob i John zbesztali Dave'a za wpuszczenie złomiarza. 
Przecież spodziewali się bardzo ważnego przekazu, określanego 
jako ściśle tajny, mającego nadejść z głównego biura N SA w 
Forcie Meade w Wirginii. Jego treść znało tylko kilka osób wśród 
najwyższych władz. Gdyby Popeye coś usłyszał, mógłby 
rozgłosić, że to, co określa się nazwą Wielkie Ucho, ma zostać 
właśnie przetestowane.
— Wielka mi rzecz — rzekł Dave, zakładając ręce za oparcie 
fotela. — Wszyscy wiedzą o Uchu. Na Ziemi dowiesz się o nim 
wszystkiego z pierwszej lepszej gazety.
— Wiesz dobrze, o czym mówię — odparł Bob, rzucając mu 
piorunujące spojrzenie znad konsoli łączności. — Chodzi przecież 
o coś innego.
— Tak, masz rację. Ale gdyby wyszło szydło z worka...
— Czekałoby nas kilka ładnych lat w więzieniu w Leavenworth, 
prawda? — dokończył Bob. — Ujawnienie informacji 
dotyczących bezpieczeństwa państwa. Nie myśl nawet o tym, 
Jarrett.
27
— Nie, nie chodzi mi o to, że jeżeli ujawnilibyśmy te, hm, 
informacje... no wiesz, i jeśli ludzie mogliby wyrazić swe zdanie 
na ten temat, założę się, że większość z nich zrozumiałaby nas.
— No i co z tego — John wydął szyderczo policzki. — 
Wyobrażasz sobie, co by się działo na Ziemi? Co powiedziałby 
Kongres? ONZ? Chłopie, wróć do rzeczywistości...
— Poza tym, jeśli prawda wyszłaby na jaw, cały system by się 
zawalił — dodał Bob kiwając głową. — Takie sprawy nie mogą 
wyjść na światło dzienne.
Przerwał, wpatrując się w ekran monitora umieszczony nad 
głową, wyświetlający schematyczny obraz przestrzeni kosmicznej 
w rejonie niskiej orbity wokółziemskiej.
— W porządku, Birda Jeden i Dwa zajmują odpowiednie 
pozycje. Już za chwilę Ucho zadziała po raz pierwszy.
Założył na głowę słuchawki wiszące do tej pory na jego szyi i 
umieścił mikrofon naprzeciw ust.
— Mimo wszystko szkoda tego Popeye'a — Dave zmienił 
temat, z gracją lądując w fotelu. — Oszaleje, jeżeli tyle będzie 
myślał o domu.
— Nie on jeden — odparł John. Poprawił słuchawki i wcisnął 
przyciski jarzące się na konsoli, co zmieniło obraz na monitorze. 
— Człowieku, jestem tu już dziewięć miesięcy, a moja żona i 
dzieciaki są przekonane, że przebywam w Ekwadorze.
Dave milczał. Patrzył przez przezroczystą kopułę na Ziemię 
oddaloną o tysiące mil. Zauważył błysk odbitego światła, akurat 
nad Karaibami. Była to pewnie stacja Freedom, krążąca po orbicie 
trzysta mil nad równikiem.
— Hej, kiedy wreszcie zaistalują ten moduł na Freedom? — 
zapytał.
28
— Nie podają na razie dokładnej daty. Przygotowania jeszcze 
trochę potrwają — odrzekł John, pochylając się nad konsolą. Jego 
palce wędrowały po klawiaturze. — W najlepszym razie wszystko 
będzie gotowe za jakieś dwa, trzy miesiące.
Bob spojrzał surowo na obu kolegów.
— To tajne, Knox — powiedział do „Johna". — Nie chcę, aby 
którykolwiek z was o tym gadał, zrozumiano?
Dave odwrócił się, aby Bob nie zauważył wyrazu jego twarzy. 
Pierś Pauley, którego wszyscy na Sky-canie znali jako Boba, nie 
cieszył się jego sympatią. Ten człowiek poświęcił się całkowicie 
Agencji. Była zawsze na pierwszym miejscu w jego życiu. Dave 
podejrzewał, że Pauley traktował to stanowisko jako możliwość 
wybicia się. Jego marzeniem był awans na szefa do spraw operacji 
kosmicznych. Dave zaś zgodził się na tę pracę tylko z powodu 
pieniędzy. Planował, że gdy zbierze okrągłą sumkę, wróci do 
rodzinnego New Hampshire i otworzy jakąś knajpkę. Teraz 
żałował, że się na to zdecydował i jak najprędzej chciał się stąd 
wyrwać.
— Mamy połączenie z Meade — rzekł Bob. — Jesteś na linii, 
Knox. Urządzenia deszyfrujące zostały włączone.
— Big Dog, tu meteorolodzy — rozpoczął John. — Jesteśmy 
gotowi do rozpoczęcia testu. Czy słyszycie mnie dobrze?
— W porządku, meteorolodzy — usłyszeli monotonny głos w 
słuchawkach. Ucho jest już gotowe. Proszę przesłać kod aktywacji 
i czekać na transmisję programu.
John wziął do ręki kopertę, która była magnetycznie 
przytwierdzona do pulpitu, i rozerwał ją. Wyjął ze środka 
niewielką, czerwoną kartkę.
29
— Bob, kod aktywacji to jeden, siedem., siedem, dziewięć, 
fokstrot gamma tango — odczytał.
Bob wprowadził kod do pamięci komputera i przesłał dane na 
Ziemię.
— Meteorolodzy, kod otrzymany i potwierdzony. Nadajemy 
program testujący — zabrzmiało po chwili.
Wszyscy trzej przenieśli palce nad konsole terminali, 
uaktywniając rozkaz kasujący pamięć komputera. Obraz na 
monitorze znikł. Po chwili na konsolach pojawił się całkiem inny 
układ klawiszy, sterujący nowym programem otrzymanym z Wir-
ginii.
— Big Dog, program przesłany — rzucił Bob. — Czekamy na 
rozpoczęcie testu.
— Nagrywanie potwierdzone. Test zaczyna się za trzydzieści 
sekund.
Dave dotknął srebrnego klawisza na swojej konsoli i patrzył, jak 
ten zmienia kolor na złoty.
— Urządzenie rejestrujące włączone — rzekł. — Źródłowy 
lokalizator w pogotowiu.
— Sygnał zlokalizowany — stwierdził Bob. — Kanał łączności 
gotowy.
— Big Dog, meteorolodzy na stanowiskach — powiedział John.
— M.eteorolodzy, test się zaczyna.
Na ekranie rozjarzyły się słowa SYSTEM TEST. Dave 
nerwowo spojrzał na kasetę umieszczoną w rejestratorze, 
sprawdzając, czy cały sprzęt działa jak należy. Teraz wszyscy 
zastanawiali się, ile czasu minie, zanim Ucho coś usłyszy.
W tej chwili na ekranie zajaśniała cyfra 2.
— O cholera — John wymamrotał po nosem — ale szybko!
— Big Dog, tu meteorolodzy — rzekł Bob do mikrofonu. — 
Mamy dwie rozmowy, odbiór.
30
— Nagrywamy, meteorolodzy. Dajcie pierwszą. John wprowadził 
odpowiednie rozkazy i w słuchawkach usłyszeli czyjeś głosy. Była 
to rozmowa między dwoma mężczyznami, tak wyraźna, jakby stali 
kilka metrów obok nich:
...mówię ci, on jest beznadziejny. Jak można było wybrać kogoś 
takiego? Ja od początku nie wierzyłem w ani jedno jego słowo. 
Wszystko to był tylko pić. Teraz ten drań wysyła nasze oddziały do 
Ameryki Środkowej i założę się, że Stevie już tam jest.
— Tak, masz rację. Mówiłem mu, żeby dał nogę do Kanady...
— To nie miałoby sensu. Odesłaliby go z powrotem do Stanów. 
Musimy pomóc Steviemu w jakiś inny sposób. Mówię ci, jedynym 
sposobem jest sprzątnięcie tego dupka, zanim wykręci jeszcze coś 
gorszego...
Na ekranach zajaśniał napis SAN DIEGO, CA. MAK A. 
HILLMAN 2206 OCEANSIDE 6198750646, SAN DIEGO, CA. 
ROBERT P. ROSĘ 1117 PALMETTO 6190324201.
— Big Dog, tu meteorolodzy — zaczął meldować Bob. — 
Podsłuchaliśmy rozmowę telefoniczną z San Diego. Możliwość 
planowania zamachu na prezydenta. Proszę o sprawdzenie danych 
personalnych.
Spojrzał przez ramię na Dave'a, który kiwnął głową na znak, że 
u niego wszystko gra.
— Meteorolodzy, dane potwierdzone. Puśćcie dru-
gą-
John wcisnął przycisk i usłyszeli drugą rozmowę, którą 
wyselekcjonowało Wielkie Ucho. Usłyszeli piskliwy głos dziecka, 
które nie miało więcej niż sześć, siedem lat:
— Wiesz, mój tata mówi, że taką bombę... tę, no, nukleową 
można podłożyć w wielkim mieście, wiesz,
31
i jak się zadzwoni do prezydenta i powie się, że się chce milion 
dolców albo się wysadzi miasto w powietrze i zabije wszystkich, to 
prezydent powie dobra, bo nie będzie chciał, zęby wszyscy zginęli, 
bo nie będzie miał go kto wybrać jeszcze raz i...
— Eeeee tam. Pewnie wszystko sobie zmyśliłeś, co?
— Wcale ze nie. I wiesz, jakby, jakby... jakby tak podłożyć taką 
bombę nukleową pod szkołę i zadzwonić do pani M.cDaniels i 
powiedzieć, żeby nie biła nas i nie stawiała złych stopni i pozwalała 
oglądać telewizję na lekcjach i...
Obserwatorzy wybuchnęli śmiechem. Gdy Bob połączył się 
ponownie z Fort Meade, usłyszeli podobną reakcję.
— Big Dog, przechwycona rozmowa pochodzi z Jackson w 
stanie Tennessee. Przekazać dokładniejsze namiary?
— Och, to zbędne, meteorolodzy. Nie sądzę, aby występowało 
tu zagrożenie bezpieczeństwa państwa.
— W porządku. Big Dog...
Bob urwał, spoglądając na ekran. Dave podążył za wzrokiem 
kolegi i zauważył, że kolejne trzy rozmowy zostały wykryte przez 
system.
— Ucho usłyszało jeszcze coś ciekawego — zauważył John. — 
Chcecie, abyśmy się zajęli i tym?
— Nie, meteorolodzy, możemy przeanalizować je na Ziemi. 
Musimy już kończyć, bo szef wzywa nas na dywanik. Zresztą Sur f 
er Joe domaga się zwolnienia kanału łączności.
„Surfer Joe" było zakodowaną nazwą stacji przeładunkowej, 
znajdującej się na orbicie biegunowej.
— Skasujcie dane i przerwijcie łączność. Na razie! Big Dog 
wyłącza się!
— Meteorolodzy także. Bez odbioru — zakończył Bob.
32
— Uff — mruknął John i wprowadził rozkazy, które 
wyczyściły pamięć komputera, niszcząc tym samym program 
testujący.
Gdy Dave zakończył te same czynności, popatrzył na 
rejestrator, który przed chwilą wyłączył. Na taśmie nagrane były 
dwie rozmowy: jedna między parą zirytowanych, ale 
niekoniecznie niebezpiecznych Kalifomijczyków, druga zaś 
między dwójką dzieciaków z Tennessee. Były to prywatne 
rozmowy telefoniczne, które NSA podsłuchała, nagrała i 
stwierdziła, kto był ich autorem. Facetami z San Diego, szcze-
gólnie Robertem P. Rosem, który otwarcie wspomniał o 
zastrzeleniu prezydenta, zajęli się już spece z Agencji...
Za mówienie pewnych rzeczy we własnych, prywatnych 
domach można było popaść w konflikt z prawem. Dave 
zmarszczył brwi i się zamyślił. Wydawało mu się, że każdy ma 
prawo do własnego zdania. Przecież gwarantuje to Konstytucja...
Wielkie Ucho. Teraz, po wypróbowaniu go, w pełni poznał 
możliwości tego systemu. Był w stanie sprawdzić miliony rozmów 
telefonicznych i wychwycić wszystkie te, które mogły stanowić 
jakiekolwiek niebezpieczeństwo dla kraju.
W głowie Dave'a zrodziła się myśl, która nie dawała mu 
spokoju: to ja wziąłem udział w stworzeniu tego koszmaru! Jak 
mogłem?
3
Stacja
Sarn nie wiem, dlaczego nie nazwaliśmy stacji Ołympus 
„Kołem". W jednym z tych wspaniałych, starych filmów science 
fiction z lat pięćdziesiątych The Conquest of Space była stacja 
kosmiczna łudząco podobna do naszej i jej załoga ochrzciła ją 
„Koło". My jednak nie poszliśmy za ich przykładem.
Może przyczyną były różnice w mentalności tamtych ludzi i 
załogi zwerbowanej przez Skycorp. Film oglądaliśmy w któryś 
sobotni wieczór w sali rekreacyjnej, dzięki Wallace'owi, który 
sprowadził go specjalnie dla nas. Świetnie się bawiliśmy podczas 
projekcji, co bardzo zirytowało naszego szefa, który traktował ją 
bardzo poważnie. My jednak nie mogliśmy powstrzymać się od 
śmiechu. Jedynym zajęciem zawsze nienagannie wyglądających 
bohaterów było salutowanie przełożonym i łykanie jedzenia w 
postaci pigułek. Z pewnością nie mieliśmy z tym nic wspólnego, 
no może z wyjątkiem facetów z N SA. Właśnie takimi wyobrażał 
nas sobie Henry George Wallace, a ten epizod sprawił, że odciął 
się od nas jeszcze bardziej. Ale dojdę do tego we właściwym 
czasie.
My nazwaliśmy stację Skycan — Gwiezdną Puszką, co trafnie 
określało panujące tu warunki życia.
34
Niestety, nie był to statek gwiezdny Federacji „En-terprise" ani nic 
w tym rodzaju. Tak naprawdę nie było chyba bardziej nudnego 
miejsca, może z wyjątkiem Księżyca.
Czy kogokolwiek dziwi, że życie w kosmosie jest nudne, a 
obraz szczęśliwych, pełnych zapału astro-nautów, którzy dają z 
siebie wszystko, myśląc o przyszłości gwiezdnych podbojów, jest 
idealistycznym mitem? Sądzę, że tylko tych spośród nas, którzy 
oszaleli i zostali odesłani do domów. Ale dla nich uświadomienie 
sobie, że praca w kosmosie to nie idylla, było zbyt trudne.
Nam, którzy tu zostaliśmy, udało się znaleźć sposoby na 
stawienie czoła obłędowi. Wallace miał swój wymarzony świat 
nieustraszonych dowódców prowadzących ludzi uparcie naprzód, 
do miejsc, gdzie ludzka stopa jeszcze nie stanęła. Ja zaś pisałem 
książki, które sam czytałem i tylko dzięki nim jestem jeszcze 
normalny. Inni także wymyślali sobie jakieś zajęcia, ale na razie 
zajmę się naszą starą Puszką.
Jak sugeruje nazwa, byliśmy w niej ściśnięci jak sardynki. 
Można rzec, że w historii ludzkości nie powstało bardziej 
niewygodne miejsce. Każdy moduł mieszkalny miał dwadzieścia 
cztery stopy długości i sześć szerokości. Znajdowało się tu osiem 
łóżek, po cztery z każdej strony. Przy każdym znaleźć można było 
szafkę, interkom i terminal z monitorem. I poza naszymi szefami: 
Wallace^em i Hanki em Lutonem oraz doktorem Edwinem 
Felapoulosem, którzy mieli bardziej luksusowe „apartamenty", 
tylko na tyle prywatności mogliśmy liczyć na stacji. Nawet prysz-
nic i toalety były wspólne.
Mówiąc o prysznicach, należy wspomnieć, że trzeba było 
oszczędzać wodę, więc często przez kilka dni,
35
a nawet tygodni musieliśmy chodzić brudni. Przywykliśmy do 
tego... po pewnym czasie.
Z zewnątrz Skycan wyglądała jak ogromny bąk zawieszony na 
orbicie geostacjonarnej. Kiedy przyjrzało się bazie uważniej, 
można było dojrzeć krążące wokół statki kosmiczne. Były to 
transportowce z niskiej orbity ziemskiej, promy kursujące ze i do 
stacji Vulcan, a czasem statki, które przyleciały bezpośrednio z 
Cape Canaveral.
Stacja składała się z czterdziestu dwóch modułów połączonych 
razem jakby szynami biegnącymi nad i pod modułami. Wewnątrz 
koła znajdował się tunel służący do przemieszczania się między 
modułami. Korytarz ten nazywaliśmy kocim chodnikiem. W 
środku koła była piasta, przebudowany zewnętrzny zbiornik paliwa 
wahadłowca klasy Columbia. Został tu przetransportowany przez 
kosmiczny holownik i zamieniony w centrum operacyjne stacji. 
Odchodziły od niej dwa korytarze, które kończyły się przy 
ostatnich modułach na przeciwległych krańcach pierścienia, 
nazywane przez nas szprychami.
Wszystkie moduły były tej samej wielkości. Trafiły na orbitę po 
trzy jednocześnie, dzięki ogromnemu statkowi transportowemu 
HLV. Zbudowano je na Ziemi, w zakładach Skycorpu w Cocoa 
Beach. Każdy z nich miał ściśle określone funkcje. Oprócz 
szesnastu modułów mieszkalnych powstały cztery pomieszczenia 
tworzące stołówkę, dwa do obróbki danych, gdzie zainstalowane 
były główne komputery^ dwa szpitalne, dwa wypoczynkowe, pięć 
do hodowli alg oraz uprawy warzyw; trzy do kontroli jakości i cyr-
kulacji powietrza i wody, dwa po przeciwległych stronach stacji do 
przetwarzania odpadków i odzysku wody, jeden służący jako 
laboratorium księżycowe, jeden oddany astrofizykom i dwa będące 
biurami
36
Skycorpu, do których przylegały w miarę przestronne mieszkania 
Wallace'a i Lutona.
Piasta miała około stu pięćdziesięciu stóp długości i 
dwadzieścia osiem stóp średnicy. Przez jej środek biegł centralny 
szyb, który łączył wszystkie poziomy, szprychy dochodziły do 
niego na środku piasty. Na samym spodzie była stacja 
meteorologiczna. Ponad nią znajdowała się stacja kontroli mocy, 
gdzie mieściły się reaktory atomowe dostarczające energii całej 
stacji. Dalej, nad miejscem przecięcia szprych, był pomost 
dowodzenia ze stanowiskami kontroli ruchu i łączności. Ponad nim 
znajdowała się przebieralnia astronautów, gdzie przygotowywano 
się do wyjścia w przestrzeń lub wejścia na pokład statku kosmicz-
nego. Częściej pomieszczenie to nazywano białą salą, co 
wywodziło się jeszcze z czasów hegemonii NASA. Ostatnim 
poziomem było Uniwersalne Urządzenie Cumownicze, lepiej 
znane jako śluza lub doki, gdzie aż pięć statków jednocześnie 
mogło połączyć się ze Skycanem.
Ruch wirowy stacji, zgodny z kierunkiem ruchu wskazówek 
zegara, wynoszący 2,8 obrotu na minutę, wywoływał na jej skraju 
sztuczną grawitację równą jednej trzeciej normalnej ziemskiej. 
Wewnątrz piasty panowała zaś prawie całkowita nieważkość. 
Kiedy jakiś statek przygotowywał się do połączenia z dokami, 
operatorzy kontroli ruchu uruchamiali silniki, które obracały 
moduł odwrotnie do kierunku wskazówek — 2,8 obrotu na minutę. 
Powodowało to wrażenie, że doki stoją nieruchomo, podczas gdy 
reszta Skycana ciągle się obraca, i stwarzało możliwość 
bezpiecznego przycumowania.
Przebywanie na Skycanie powodowało utratę orientacji 
przestrzeni. Ustaliliśmy więc, że na obrzeżu „górą" jest piasta. Za 
„dół" zaś uważane były
37
moduły. Podzieliliśmy także obręcz na dwie części, gdyż zdarzało 
się, że idąc kocim chodnikiem, wracało się do punktu wyjścia. Tak 
więc moduły od pierwszego do dwudziestego pierwszego 
stanowiły „wschodnią" połowę i odchodziła od niej „wschodnia" 
szprycha. Moduły od dwudziestego pierwszego do czterdziestego 
drugiego, wraz z drugą szprychą, uważano za „zachodnie".
Oprócz numerów przy wszystkich włazach umieszczone były 
kolorowe tabliczki. Każdej części stacji odpowiadała inna barwa. 
Moduły mieszkalne były granatowe, hodowlane miały brązowy 
kolor, stołówka — żółty, kontroli powietrza i wody oraz obróbki 
danych były szare, szpitalne — białe, wypoczynkowe — zielone, 
oczyszczania — pomarańczowe, a naukowe — purpurowe. Na 
szczęście nie mieliśmy problemów z daltonistami, gdyż takich 
ludzi odrzucano podczas wstępnej selekcji na Ziemi.
Kolorowe oznaczenia modułów to jedyne żywe barwy, jakie 
znaleźć można było na całej stacji. Wszystko inne pomalowano na 
jednostajny szary kolor. To jeszcze potęgowało wrażenie 
monotonii. Nigdzie, z wyjątkiem piasty, nie było iluminatorów. 
Jedyne okno na świat stanowiły monitory, na których można było 
zobaczyć, co się dzieje na zewnątrz. Większość mebli 
przytwierdzono do podłogi, ale niewielu ich twórców pomyślało, 
że korzystać z nich będą istoty ludzkie. Większość wolnej 
przestrzeni na ścianach w każdym pomieszczeniu zajmowały róż-
nego rodzaju rury i kable. Światło wydobywające się z 
fluorescencyjnych rurek na suficie było białe i ostre. Włazy były 
tak ciężkie i trudne do zamknięcia, że prawie zawsze zostawiano je 
otwarte. Wyjątek stanowiły moduły hodowlane i obróbki danych, 
gdzie musiała być utrzymana ściśle określona temperatura,
38
oraz odzysku wody i przetwarzania odpadków, ze względu na 
wydzielający się stamtąd odór.
Zawsze towarzyszyła nam muzyka wydobywająca się z 
głośników rozlokowanych w modułach i wszystkich korytarzach. 
Był to genialny pomysł Henry'ego na podniesienie załogi na 
duchu, co przynosiło dokładnie odwrotny skutek.
Czasami w kocim chodniku spotkać można było kilka osób 
zajmujących się na przykład grą we Fris-bee. Plastikowy krążek 
odbijał się od podłogi i ścian korytarza. Innym sposobem na 
zabicie czasu okazało się przesiadywanie w sali rekreacyjnej. 
Można tam było poćwiczyć na siłowni, obejrzeć jakiś film albo 
zająć się grami komputerowymi.
Sprowadzono dla nas trochę książek i czasopism, ale szybko je 
przeczytaliśmy. Na pokładzie przebywały też kobiety, jednak w 
takiej ciasnocie trudno było znaleźć jakiś odosobniony, 
romantyczny zakątek. Nawet moduły mieszkalne nie były 
odpowiednie do tego rodzaju spotkań.
Od czasu do czasu przysyłano nam kasety wideo, z których 
korzystaliśmy w sali rekreacyjnej. Nikogo jednak nie bawiły 
robione według tego samego schematu filmy, które, jak uważał 
nasz szef Wallace, miały wpłynąć na nas pobudzająco. Straciłem 
już rachubę, ile razy oglądałem Gwiezdne wojny s kreskówki 
Disneya, The Pat Robertson Story i trzecią część The L-5 Family.
Dla facetów pracujących na kontrakcie rocznym nie 
przewidywano żadnych urlopów. Tym, którzy przyjeżdżali na dwa 
lata, obiecywano kilka dni odpoczynku na Ziemi. Wyniesienie 
każdego kilograma na orbitę Clarke'a kosztowało tysiące dolarów. 
Wliczając koszty przygotowania i treningu pracowników, ich 
podróż na stację Ołympus to wszystko
39
kosztowało dwieście tysięcy dolarów. Nie było mowy, aby 
Skycorp zgodził się na tygodniowe wakacje dla każdego, kto się 
nudził. Podpisując kontrakt wiedziało się już, że tylko śmierć w 
rodzinie albo poważne problemy zdrowotne mogą być przyczyną 
powrotu przed wygaśnięciem kontraktu. Większość z tych, którzy 
zawarli umowę na dwa lata, nie planowała nawet odwiedzenia 
Ziemi. Nie warto było po prostu na parę dni przyzwyczajać się do 
normalnej grawitacji, a później z powrotem do warunków pa-
nujących w kosmosie.
Na pokładzie tej kupy złomu, zawieszonej w pustce kosmosu, 
żyło nas stu trzydziestu. Budowaliśmy ogromne konstrukcje 
elektrowni słonecznych oraz walczyliśmy z nudą i ciasnotą. 
Jednym słowem ciężko pracowaliśmy zarabiając forsę, aby po 
powrocie na Ziemię założyć jakiś mały interes, na przykład 
restaurację albo salon gier. Praca, jedzenie, sen, praca... Nuda.
Ludzie po pewnym czasie takiego życia zaczynali robić różne 
dziwne rzeczy.
4
Yirgin Bruce
Kilka minut po tym, jak Popeye Hooker, w gorszym nastroju niż 
przed wizytą u meteorologów, przepłynął centralnym szybem 
piasty do doków, jeden z ludzi pracujących na pomoście 
dowodzenia spojrzał na monitor i zaklął pod nosem: Co u licha?
Widniał na nim trójwymiarowy obraz przedstawiający położenie 
wszystkich obiektów znajdujących się w okolicy stacji Ołympus. 
Obejmował on obszar o średnicy sześćdziesięciu mil. Każdy obiekt 
określony był innym kolorem, w zależności od typu. Komputer 
wyświetlał nad nim dokładne namiary w trójwymiarowym układzie 
współrzędnych. To, co wywołało taką reakcję kontrolera ruchu, 
było statkiem kosmicznym lecącym z bazy Vulcan w kierunku 
głównej stacji. Sam fakt nie był niczym nadzwyczajnym. Każdego 
dnia przynajmniej tuzin statków przebywało te pięćdziesiąt mil 
między stacją Vulcan i Ołympus. Była to jednak jednostka 
wykorzystywana przy pracach konstrukcyjnych, która nigdy, 
absolutnie nigdy, nie miała prawa znaleźć się w okolicach stacji 
Ołympus.
Kiedy któryś ze złomiarzy chciał wrócić do bazy, nie 
wykorzystywał do tego celu takiego statku.
41
Służyły one wyłącznie Jako promy do lotów między orbitami. Z wyjątkiem 
jednego, używanego do prac w wokół Skycana, wszystkie znajdowały się 
na stacji
Vulcan i brały udział przy budowie elektrowni. Były w one trudne w 
pilotażu, a poza tym miały bardzo ^( małą pojemność zbiorników paliwa. 
Ktoś, próbując ^( przylecieć takim statkiem na Skycan, mógł być nie-z 
mai pewien, że nie starczy mu paliwa na drogę P powrotną. Takie 
postępowanie na szczęście nie było ^< niebezpieczne, a tylko kłopotliwe. 
Odesłanie zbliża-^ jącego się pojazdu oznaczało więc stratę cennego n 
czasu i paliwa, więc niefortunnego pilota czekała kara za złamanie 
regulaminu i narażenie Skycorpu na straty.
0 Widocznie ktoś nie zważał na to, gdyż współrzędne
w i kurs białego punktu na ekranie świadczyły, że
2 podąża w kierunku stacji Ołympus.
n Kontroler przysunął mikrofon do ust i wcisnął
r przycisk interkomu.
^ — Sekcja łączności? Joni? Tu Rick z kontroli
ruchu.
r Łącznościowcy mieli swoją siedzibę poniżej działu kontroli ruchu. 
Gdyby Rick spojrzał przez ramię w dół, zobaczyłby ją przez 
ażurową podłogę piętnaście stóp pod nim. Często myślał o tym, aby 
pracować bliżej Joni, siedzieć tuż przy niej.
— Tu dział łączności. O co chodzi, Andersen? — odezwał się w 
słuchawkach jej głos. Wprost uwielbiał go i marzył, aby zabrzmiał 
kiedyś w jego łóżku. Na razie pozostawały mu tylko służbowe 
rozmowy.
— Mam na ekranie pojazd montażowy, lecący kursem 
dziewięć, trzy, trzy, prosto na Skycana. Masz z nim kontakt 
radiowy, złotko?
— Statek transportowy? — usłyszał po chwili przerwy.
42
Andersen pragnął bardziej intymnych stosunków z Joni. Och, 
mon cheri amour, może nawet na tyle, aby rozebrała się dla niego. 
Jeszcze raz spojrzał na ekran i sprawdził.
— To pewne. Nazywa się Zulu Tango i leci prosto na nas. 
Nawiązałaś z nim kontakt?
— Właśnie zamierzam to zrobić. Nie rozłączaj się. Andersen 
usłyszał znajomy trzask otwierania głównego kanału łączności i 
cudowny głos panny Lo-
wenstein:
— Tu stacja Olympus do Zulu Tango. Czy chcesz 
przycumować? Odbiór.
Cisza. Nic. Żadnej odpowiedzi z nadlatującego statku.
— Tu stacja Olympus do Zulu Tango. Czy mnie słyszysz? 
Odbiór.
Andersen jeszcze raz sprawdził obraz. Statek wciąż pozostawał 
na tym samym kursie. Z danych, które dostarczał komputer, 
wynikało, że znajdował się już w odległości piętnastu mil od 
Skycanu i szybko się zbliżał. Kontroler spojrzał na drugi monitor, 
ale nie był w stanie odróżnić świateł pozycyjnych statku od 
migoczących gwiazd. Doszedł do wniosku, że maszyna musi lecieć 
na resztce paliwa.
— Zulu Tango, tu stacja Olympus — Joni Lowen-stein 
spróbowała jeszcze raz — Czy mnie słyszysz? Proszę potwierdzić 
odbiór.
Co jest z tym dupkiem? — pomyślał Andersen. Czyżby miał 
wyłączone radio?
Jakby w odpowiedzi, w słuchawkach zabrzmiał nowy głos:
— Tu Zulu Tango. Odbiór.
— Zulu Tango, jesteś w strefie kontroli stacji Olympus. Czy 
chcesz lądować? Odbiór.
43
— Jesteś cholernie domyślna — głos był pełen drwiny. — 
Oczyśćcie stanowisko numer trzy. Odbiór.
Rick poczuł, że krew napływa mu do twarzy. Co sobie ten dureń 
myśli?
— Otwórz dla mnie kanał, Joni — warknął. Kiedy usłyszał 
odgłos sygnalizujący połączenie, rzekł:
— Zulu Tango, tu dział kontroli ruchu. O co ci, do cholery, 
chodzi?
— Słuchaj, głąbie — warknął głos — nie mędrkuj, tylko 
przygotuj trzecie stanowisko.
Andersen ciężko dyszał. Przysiągłby, że słyszy tłumiony śmiech 
Joni. Po chwili doleciał do niego jej głos:
— Zulu Tango, czy istnieje jakieś niebezpieczeństwo? Odbiór.
— Na pewno zaistnieje, jeżeli nie zmusisz tego głąba, żeby 
przygotował mi miejsce do cumowania. Zaczynam hamowanie i nie 
chcę mieć niczego między sobą a trzecim stanowiskiem, oprócz 
dziesięciu mil pustki. Albo porozmawiamy inaczej. Odbiór.
Andersen popatrzył na biały punkt, który zbliżał się coraz 
bardziej do centrum ekranu. Kim mógł być ten maniak, który śmiał 
żądać takich rzeczy? Jeden z promów przygotowywał się właśnie 
do odlotu na Vulcana, inny nadlatywał z niskiej orbity, wioząc 
ważny ładunek, a ten człowiek chciał mieć całkiem wolną drogę. 
Wallace będzie miał twardy orzech do zgryzienia.
Głos z Zulu Tango zabrzmiał znowu:
— Aha, byłbym zapomniał. Znajdźcie Wallace^a i powiedzcie, ze 
Neiman chce z nim zamienić słówko. Dziękuję wam z góry, 
skarby... Bez odbioru.
Potok przekleństw, który Andersen już sobie obmyślił, zamarł w 
jego ustach. Neiman. Oczywiście to
44
był on. Na myśl o tym człowieku jego usta skrzywiły się w 
grymasie, a ręce zaczęły drżeć. Pośpiesznie zaczął oczyszczać tor 
do trzeciego stanowiska. Wiedział już, z kim ma do czynienia.
Zbliżający się statek swym kształtem przywodził na myśl 
trzmiela. Wrażenie to podkreślały żółto--czame pasy, biegnące 
wzdłuż kadłuba. Ogniwa foto-elektryczne, będące głównym 
źródłem energii elektrycznej, przypominały rozpostarte do lotu 
skrzydła. Kuliste zbiorniki paliwa, znajdujące się z tyłu, można 
było porównać do gigantycznych torebek pyłkowych, wypukłe 
przednie szyby polaryzacyjne do oczu, a urządzenie cumownicze 
do szczękoczułek. Najbardziej owadzie były dwa długie, 
przegubowe ramiona sterowane z kokpitu, łudząco 
przypominające pierwszą parę odnóży. Statek poruszał się dzięki 
silnikom rakietowym w sposób podobny do ciężkiego lotu 
trzmiela.
Należał do klasy FFWS — co było skrótem od Free-Flier Work 
Station i był popularnie nazywany trzmielem.
Zulu Tango prowadzony pewną ręką zbliżał się do trzeciej śluzy 
u szczytu piasty. Obrazy z kamer i dane z komputera 
nawigacyjnego mówiły pilotowi, że urządzenie cumownicze 
zostało uruchomione.
Dave Chang, Amerykanin chińskiego pochodzenia, który był 
szefem doków, zauważywszy statek przygotowujący się do 
lądowania, wiedział od razu, że wynikną z tego jakieś kłopoty.
Otrzymał tylko zdawkowe ostrzeżenie od Andersena, że statek 
transportowy z Vulcana szykuje się do połączenia ze Skycanem. 
Oprócz tego nadszedł rozkaz, aby pod żadnym pozorem nie 
pozwolić pilotowi opuścić śluzy przed przybyciem doktora
45
Felapolousa i Bigthorna, będącego pracownikiem służby 
bezpieczeństwa. Andersen specjalnie nie powiedział Changowi, 
kim jest przybysz. Z pewnością chciał się w ten sposób zemścić za 
przegraną w black-jacka parę tygodni temu.
Ale Chińczyk, zanim się tutaj przeniósł, pracował przedtem w 
białej sali na stacji Vulcan. Dzięki temu miał okazję poznać wiele 
tajemnic złomiarzy. Wiedział na przykład, że wielu pracowników 
latających trzmielami miało swoje ulubione maszyny. Regulamin 
nie pozwalał na to, ale Luton po cichu aprobował ten stan rzeczy. 
Tak więc niektórzy piloci posiadali wyłączność na używanie 
ulubionych pojazdów.
Aby zaznaczyć swą własność, malowali znaki i hasła na 
włazach, co zresztą było też wbrew przepisom. Niektórym ze 
statków nadawano w ten sposób takie nazwy jak „Magiczne 
Palce", „Bertha", „Uśmiechnięty Ed". Inne znane były z 
rysunków: na przykład miś siedzący na rakiecie, atrakcyjna 
blondynka zalotnie mrugająca lub biegnący dzieciak z pizzą w 
ręku.
To, co Dave Chang zobaczył na włazie Zulu Tango, było trupią 
czaszką z orlimi skrzydłami, a pod nią widniał napis: „Latać, aby 
żyć, żyć, aby latać".
— Och — rzekł Chang — wpadliśmy po samą szyję.
— Co? — spytał chłopak, o nazwisku Harris, siedzący w fotelu 
obok. Na uszach miał słuchawki i nie dosłyszał słów szefa.
Chang spojrzał na Harrisa.
— Powiedziałem: Może byś poszedł na górę i sprawdził, czy 
gościowi nie jest potrzebna pomoc. Harris spojrzał na niego 
uważnie.
— Myślałem, że całkiem coś innego. Dave pokręcił głową.
— Musiało ci się zdawać. No leć i pomóż mu!
46
Bob Harris był nowy na Skycanie. Przyleciał dwa tygodnie temu 
na roczny kontrakt. Wychował się w San Francisco i dlatego znał 
dobrze Amerykanów chińskiego pochodzenia. Uważał ich za naj 
uczciwszych i najbardziej szczerych ludzi. Był więc bez 
zastrzeżeń posłuszny Changowi i uważał go za swego najlepszego 
przyjaciela na stacji.
Szef doków miał już dość tego szczeniackiego przywiązania i 
czuł, że jego cierpliwość się wyczerpuje. Zdobył się jednak na 
miły uśmiech i wskazał głową właz prowadzący do śluzy.
— Nie ma sprawy, Dave — stwierdził Harris, odpowiadając na 
uśmiech.
Odpiął krępujący go pas i odepchnął się w górę, szybując wolno 
w kierunku włazu. Chang usiadł na jego miejscu i patrzył, jak Bob 
czeka na sygnał lampki, oznaczający wyrównanie ciśnień między 
śluzą a resztą stacji. Kiedy rozjarzyło się zielone światełko i 
zabrzmiał brzęczyk, Harris odblokował i otworzył właz.
Gdy Bob znalazł się w śluzie, Chang zamknął luk i zabezpieczył 
go, aby nie mógł zostać otwarty z drugiej strony. — Przecież — 
pomyślał — miałem nie pozwolić wyjść przybyszowi do czasu 
nadejścia kogoś ważnego. Kierowany ciekawością, wrócił do kon-
soli, aby zobaczyć na monitorze, co się dzieje.
Doki były wąskim pomieszczeniem o wielkości zbliżonej do 
pojedynczego modułu na obręczy stacji. Znajdowało się tu pięć 
stanowisk cumowniczych, przedzielonych barierkami i 
przegródkami. Było tu zawsze zimno z powodu częstego kontaktu 
z próżnią. Dopiero kilka minut temu odprawiono z Ołympusa 
prom wiozący złomiarzy do pracy, więc grzejniki nie zdołały 
jeszcze złagodzić chłodu.
Wydmuchując kłęby pary, Harris podpłynął do
47
trzeciego stanowiska. Zauważył, że zamek luku statku zaczął się 
obracać.
Bob, chcąc pomóc pilotowi, chwycił za rączkę i zapierając się 
nogami, pociągnął w swoją stronę. Właz uchylił się.
— Cześć. Mogę ci w czymś pomóc...? — rzucił w ciemną 
szparę.
Nagle z ciemności wyleciał z dużą siłą hełm, trafiając Harrisa 
prosto w pierś. Młodzieniec, który uprawiał koszykówkę, 
instynktownie chwycił go w ręce. Uderzenie było jednak tak silne, 
że poszybował w kierunku ściany, znajdującej się za nim. Na 
szczęście miał na tyle dobry refleks, że zdążył wyhamować 
chwytając się poręczy, co uchroniło go od bolesnego uderzenia.
Z jedną ręką zaciśniętą kurczowo na barierce i hełmem, za 
którym ciągnęły się pourywane przewody, w drugiej, patrzył na 
wyłaniającego się z luku pilota.
Mężczyzna, który się wynurzył, był niskiego wzrostu nawet jak 
na złomiarza, którym norma nie pozwalała przekroczyć sześciu 
stóp wzrostu. Miał pięć stóp i pięć cali — minimum wymagane 
przez Skycorp, ale był nadzwyczaj silnie zbudowany. Gęste, 
czarne włosy były zaczesane do tyłu, a długa broda zakrywała 
większą część pociągłej twarzy. Pierwszą rzeczą, która się rzucała 
w oczy, był jego niechlujny wygląd.
Wyleciał przez właz z ogromną lekkością i wprawą. Spojrzenie 
oczu, tak ciemnych jak włosy, utkwił w Harrisie, któremu przyszły 
na myśl grzechotniki widziane w zoo.
— Owszem, możesz mi pomóc — rzekł pilot głosem, który 
brzmiał zadziwiająco miękko.
Podpłynąwszy na środek pomieszczenia, zaczął zdejmować z 
siebie kombinezon.
48
— Możesz mi pomóc sprowadzając tu swego starego, bo mam z 
nim do pomówienia, kapujesz?
— P...pana W...Wallace'a? — wyjąkał Harris.
— T...tak, p...pana Wa...Wallace'a — powtórzył przybysz z nie 
ukrywaną drwiną.
Zrzucił z siebie kombinezon, który wisząc swobodnie w 
powietrzu wyglądał jak zrzucony pancerz. Odpiął pojemnik na 
mocz i zaczął rozpinać ocieplacz. Pod nim miał czarny 
podkoszulek i gimnastyczne spodenki.
— No, ruszaj się albo będę musiał cię popędzić.
— Tak jest, proszę pana.
Harris pośpiesznie skierował się do włazu, wciąż trzymając w 
ręku zniszczony hełm. Chwycił za rączkę, ale poczuł, że zamek 
jest zablokowany z drugiej strony.
Siedząc przed oknem w białej sali, Chang rozkoszował się 
grymasem strachu, jaki odmalował się na twarzy Harrisa.
— Poznaj Virgina Bruce'a, mały — parsknął. Bruce Neiman 
odepchnął się od poręczy i zbliżył do Harrisa. Chłopak zaczął się 
cofać przed nim, aż plecami dotknął ściany. Ich oczy były od 
siebie oddalone tylko o stopę.
— Wygląda na to, że zamknęli cię razem ze mną, synku — jego 
głos nie był już tak miły. — Może Wallace już idzie, aby się ze 
mną spotkać. Zostało nam jednak trochę czasu. Będziemy mieli 
okazję lepiej się poznać.
— Och, tak, proszę pana. Nazywam się...
— Zamknij się. Mów mi Bruce, tak jak tu jest napisane — 
wskazał na tatuaż na lewym ramieniu, zakryty do tej pory przez 
rękaw podkoszulka. Było to serce przebite sztyletem. Pod nim 
widniał napis „Virgin Bruce".
49
Neiman uśmiechnął się szeroko, pokazując szereg żółtych 
zębów.
— Czyż nie jest piękny? Jak masz na imię, synku?
— B...Bob Harris. Ja...
— Skąd jesteś. B...Bobie Harrisie?
— San Kalifornia, to znaczy z San Francisco...
— Z San Francisco! — uśmiech wyłonił się nagle z czarnej 
brody. — To rodzinne miasto „Grateful Dead". Znasz ich, Harris?
Chłopak przełknął nerwowo ślinę. Słyszał ich piosenki w 
dzieciństwie, gdyż jego ojciec był zapalonym fanem tego zespołu. 
Kiedyś poszli wspólnie na koncert „Grateful Dead", aby zobaczyć 
ich na żywo. Muzycy byli już wtedy siwiejącymi facetami. 
Muzyka ta nie pasjonowała go jednak w takim stopniu jak ojca.
— Tak — przytaknął szybko — bardzo lubię „Grateful Dead"...
Ten facet nie mógł być w wieku jego ojca, choć może...
Uśmiech pozostał na twarzy złomiarza.
— No, masz szczęście. Cholera, nie mógłbyś żyć w San 
Francisco i ich nie lubić.
Klepnął Harrisa w ramię z ogromną siłą, co odrzuciło chłopaka 
pod przeciwległą ścianę i niespodziewanie zaczął śpiewać:
„Red and white... do, dooh... blue suede shoes... do, dooh... I'm 
Uncle Sam... do, dooh... how do you do?... doom-da-do-de-
doom..."
Był to stary kawałek „Grateful Dead". Za nic w świecie Harris 
nie mógł przypomnieć sobie tytułu piosenki ani jej dalszego ciągu, 
a Virgin Bruce jasno dawał mu do zrozumienia, że oczekuje, aby 
ją kontynuował. Chłopak uświadomił sobie absurdalność sytuacji: 
jest zamknięty w jednym pomieszczeniu
50
z szaleńcem, o tysiące mil od rodzinnej planety, a jego życie 
zależy od znajomości starej rockowej piosenki.
Virgin Bruce, wciąż nucąc pod nosem, wyciągnął do przodu 
rękę z rozwartą dłonią.
— Daj mi piątkę! — zaśpiewał.
Piątkę? Złomiarz utkwił wzrok w Harrisie, czekając na coś. 
Chłopak wcisnął rękę do kieszeni szukając pięciocentówki i 
stwierdził, że nie ma żadnych drobnych.
— Umm... — zamruczał — nie mam drobnych... Światło w 
oczach Neimana znikło jakby za wciśnięciem jakiegoś 
niewidzialnego guzika. Patrzył na Harrisa tak, że młody człowiek 
już zaczął sobie wyobrażać siebie wyrzuconego przez najbliższą 
śluzę. Sam Virgin Bruce sprawiał wrażenie człowieka, który jest 
w stanie wytrzymać parę minut w całkowitej próżni.
— Nieważne — burknął przybysz, sprawiając wrażenie bardzo 
zawiedzionego. — Nikt nie jest w stanie pamiętać zawsze 
wszystkich piosenek.
Chwycił za przewody zwisające z hełmu i wyszarpnął go z rąk 
przestraszonego Boba.
— Wiesz, co wnerwia mnie najbardziej? — zapytał, gdy hełm 
zawisł przed oczami Harrisa.
— Nie... może hełm?
— Nie, do cholery! Muzyka!
— Muzyka? „Grateful dead"?
— Nie, nie „Grateful Dead"! Ta pieprzona muzyka na stacji! — 
jego usta wykrzywiły się w grymasie. — Człowieku, gdyby 
puszczali ich piosenki, nie przyleciałbym tutaj! Czułbym się 
świetnie, słuchając Truckin albo Heli in the Bucket podczas swojej 
zmiany. Byłbym najszczęśliwszym głupim sukinsynem, który 
pracuje w tej orbitalnej fabryce!
51
Cisnął hełmem przez przegrodę, aż odbił się od ściany z 
głuchym odgłosem i zatrzymał obok pustego kombinezonu, 
wyglądając jak głowa odcięta od reszty ciała.
— Ale nie ma tak dobrze! Wallace postanowił, że muzyka dla 
nas, ciężko pracujących po osiem godzin facetów, musi 
przypominać odgłosy... z gabinetu dentystycznego! — jego głos 
podniósł się do krzyku. — Cholernie chce ogłupić nas do reszty!
— Tak — przytaknął skwapliwie Harris. — Rozumiem to...
— Rozumiesz? — ryknął Virgin Bruce. — Ty mnie rozumiesz? 
Wiesz, jakie to pieprzone uczucie? Jezu! Jesteś sam w bezkresnej 
pustce, pocisz się próbując przytrzymać szczypcami dwie 
stumetrowe belki i zespawać je razem, zanim odlecą na Marsa. Pot 
zamarza ci na czole, bo grzejnik jak zwykle nie działa i w kabinie 
jest minus dwadzieścia stopni. Przez radio słyszysz przekleństwa 
kolegi, który wścieka się nie mogąc nic zdziałać, a Wallace i Luton 
robią każdemu piekło z powodu opóźnienia na budowie. I co 
słyszysz w słuchawkach? Jakichś dupków rympolących coś na 
gitarach! Nie mów mi, że rozumiesz to, synku...
— Eeee...
— A wiesz dlaczego Wallace chce, aby taka pieprzona muzyka 
rozbrzmiewała na stacji i w głównym kanale łączności dla 
złomiarzy. Ma nas uspokajać i zwiększać wydajność pracy!
— Ale...
Dalsza rozmowa urwała się, gdyż właz wejściowy został 
odblokowany i otwarty. Harris i jego towarzysz spojrzeli w tym 
kierunku i zobaczyli dwóch ludzi, wpływających do wnętrza śluzy. 
Jeden z nich miał na sobie mundur z oznakami Skycorpu na
52
ramionach, a na jego piersi widniała plakietka z napisem „Służba 
Bezpieczeństwa". Był jednym z najpotężniejszych ludzi na 
Ołympusie i prawdopodobnie największym Indianinem Navajo, 
jakiego ktokolwiek ze stacji spotkał w swoim życiu. Phii Bigthom, 
pseudonim Mr Big, miał bicepsy tak potężne, jak udo normalnego 
człowieka.
Drugi przybysz miał na sobie golf i postrzępione szorty. Był 
potężnie zbudowany, ale nie mógł równać się z Indianinem. Włosy 
doktora Edwina Felapoulo-sa były siwe, tak samo jak wąsy, które 
woskował i podkręcał do góry. Miał pięćdziesiąt parę lat i zbliżał 
się już do limitu wieku wyznaczonego przez Skycorp dla 
pracujących w kosmosie. Jego ogorzała skóra poorana 
zmarszczkami nadawała mu wygląd pustynnego szczura, co było 
częściowo prawdą, bo wychował się w Arizonie.
Mr Big odpychając się jedną ręką od poręczy, drugą sięgnął do 
lasera wiszącego u pasa. Bruce zręcznie usunął się z drogi 
wielkoluda.
Felapolous lekko chwycił Bigthorna za ramię.
— Spokojnie, Phii — rzekł łagodnie. — Pozwólmy staremu 
Bruce'owi wyjaśnić najpierw spokojnie, o co chodzi.
Jego wzrok spoczął na złomiarzu.
— Teraz, Neiman, mógłbyś łaskawie wyjaśnić nam, czego, do 
cholery, starasz się dowieść?
Virgin Bruce, napotykając zimne spojrzenie pracownika służby 
bezpieczeństwa, odrzekł:
— Najpierw powiedz mi, co tu robi ta małpa. Wykrzywił usta w 
szyderczym grymasie, ani na chwilę nie spuszczając z oczu 
Bigthorna. — O co chodzi, Phii? Znowu szukasz zaczepki, tak jak 
miesiąc temu? — zapytał.
Mr Big uśmiechnął się sztucznie.
53
— Chcesz walczyć, Bruce? Nie ma sprawy. Tym razem nie 
nawinie ci się pod rękę żadna taca...
— Panowie, zaczynacie się zachowywać jak moi siostrzeńcy — 
rzekł Felapolous, wciąż spokojny jak popołudnie w Sonorze.
Spojrzał na Boba Harrisa.
— Synku, jeżeli nie chcesz znaleźć się między dwoma 
wściekłymi psami, wynoś się stąd jak najszybciej do diabła.
Harris obrzucił wzrokiem całą trójkę, po czym złapał się 
poręczy i oddalił na bezpieczną odległość. Felapolous popatrzył na 
Virgina Bruce'a, ściągając brwi.
— Aby znaleźć odpowiedź na twoje pytanie, Ne-iman, 
przyjrzyjmy się najpierw twojemu własnemu postępowaniu. 
Przybyłeś tu w trzmielu łamiąc regulamin, żądając miejsca do 
lądowania i zajmując główny kanał łączności. Groziłeś 
kontrolerowi ruchu i kazałeś pracownicy łączności sprowadzić 
pana Wal-lace'a, gdyż chciałeś „zamienić z nim parę słów". Kiedy 
się tu zjawiłeś, rzuciłeś się na pierwszą napotkaną osobę...
— Hej! Nawet go nie dotknąłem! — Virgin Bruce popatrzył na 
Harrisa. — Powiedz mu! Nie podniosłem na ciebie ręki!
Chłopak energicznie potrząsnął głową. Felapolous ledwie na 
niego spojrzał.
— W porządku. Cofam ostatnie słowa. I tak udało ci się narobić 
niezłego zamieszania. Biorąc pod uwagę twoją reputację...
— Reputację!? — zdziwił się Bruce. — Słuchaj, doktorze! 
Przypomnę ci coś na temat mojej reputacji. Sprawdź zresztą moje 
papiery. Kto ma na swoim koncie najwięcej podwójnych zmian ze 
wszystkich złomiarzy? Kto robi czterysta stóp kwadratowych
54
konstrukcji w ciągu trzech dni? Kto uratował życie Jobe'owi, kiedy 
puściło wiązanie?
— A kogo to złapaliśmy na próbie przemytu piwa i przekupstwa 
pilota transportowca? — odparował Mr Big. — Kto kiedyś 
podłączył się do anteny łączności i próbował przesłać 
niecenzuralne życzenia prezydentowi Skycorpu?
Virgin Bruce zaczął kaszleć, zakrywając usta dłonią. Felapolous 
zauważył wiszący w powietrzu hełm z wyrwanymi z niego 
przewodami.
— Nie przypominam sobie, aby twoją pasją było niszczenia 
wyposażenia — rzekł. — Może wyjaśnisz mi to?
— No cóż, dobrze — odpowiedział Virgin Bruce. — To dlatego 
tu jestem, doktorze Ojboli. Widzisz... Felapolous podniósł 
ostrzegawczo palec.
— Bruce, pragnąłbym, abyś nie używał tego przezwiska, które 
ktoś do mnie przypiął. Może rozdaję różne pigułki, ale przede 
wszystkim jestem znanym lekarzem i cenionym członkiem 
Amerykańskiego Towarzystwa Medycznego. Wolałbym więc, aby 
zwracano się do mnie w odpowiedni sposób. Miano doktora Ojboli 
kojarzy mi się z facetem, który jest osobistym lekarzem prezydenta 
— przerwał, wziął głęboki wdech i głośno kichnął, zasłaniając się 
ręką. — Możesz mówić dalej. Pośpiesz się jednak. Strasznie mi 
zimno.
Mr Big przewrócił oczami. Felapolous nigdy nie słynął ze 
zwięzłości swoich przemówień. Harris, zaszywszy się w 
spokojniejszym miejscu, przypatrywał się im. Uwięziony w doku z 
trzema facetami:
Mr Bigiem, doktorem Ojboli i Yirginem Bruce^m zaczął 
zastanawiać się, co mogło go skłonić do opuszczenia zacisznego 
San Francisco.
— Moje przybycie tu, doktorze — podjął
55
Bruce — jest spowodowane tymi cholernymi rympo-łami. Dostaję 
świra, kiedy w słuchawkach rozlegają się wciąż te odgłosy mające 
przypominać muzykę.
Felapolous wytarł ręce o szorty i dotknął palcem ust.
— A więc chodzi ci o muzykę?
— Tak. Nienawidzę słuchać jej na stacji, kiedy jem, próbuję 
zasnąć, a przede wszystkim gdy pracuję.
— Więc zdecydowałeś się porozmawiać w tej sprawie ze swoim 
szefem, mam rację?
— Cholerną. To przecież jego pomysł. Co do hełmu, to 
zdenerwowałem się i zdjąłem go, a że przy okazji uległ 
uszkodzeniu, to nie moja wina. Zdecydowałem się pogadać z 
Wallace^em, więc nie było co zwlekać i przyleciałem od razu.
Doktor wzruszył ramionami.
— Jakoś nie znajduję argumentów, aby kłócić się z tobą. Sam 
nie lubię tej muzyki. To dlatego mam magnetofon w swoim biurze, 
aby móc słuchać Mendelssohna i Mozarta. Żona przysyła mi co 
miesiąc kasety.
— Tak, to dobry pomysł. Niestety wymogi wagowe nie 
pozwoliły mi zabrać nic takiego, kiedy tu leciałem. Muszę więc 
przez cały czas słuchać tej ogłupiającej muzyki.
— Hmm. Tak. Wydaje mi się, że rozumiem twoje problemy — 
rzekł Felapolous podkręcając nawos-kowanego wąsa. — W 
porządku, Neiman, pozwolę ci samemu wybrać odpowiednią 
receptę.
Do tej pory trzymał lewą rękę przyciśniętą do ciała. Teraz 
podniósł ją, pokazując strzykawkę, którą ukrywał w dłoni.
— Jest w niej tyle środka uspokajającego, że wraz z Philem bez 
problemu zabierzemy cię do szpitala.
56
Lepiej byłoby dla ciebie, gdybyś wybrał akurat ten wariant, gdyż 
takich ludzi, jak ty, trzeba leczyć.
Mr Big znowu smutno się uśmiechnął. Wyraz jego twarzy 
jednoznacznie świadczył, że marzy, aby móc zająć się 
otumanionym Virginem Brucem, najlepiej mając go do własnej 
dyspozycji na parę godzin.
— Mam jednak inną możliwość — kontynuował Felapolous. — 
Weźmiesz zaraz drugi hełm z przebieralni, przeprosisz tego 
biednego, na wpół nieżywego ze strachu chłopaka, zatankujesz 
swój statek i wrócisz do pracy na Vulcanie, bo twoja nieobecność 
naraża tylko Skycorp na straty.
— Dobra — powiedział Virgin Bruce, krzyżując ręce. — A co z 
moją skargą?
Felapolous lekko się uśmiechnął.
— Mój zawód wymaga, abym pomagał w cierpieniu, więc 
wezmę twoją skargę pod rozwagę. Mam w szpitalu drugi 
magnetofon, który dostałem, aby mi służył jako dyktafon. Skoro 
jednak i tak wszystko zapisuję, sądzę, że nie jest mi potrzebny. 
Mógłbym ci go pożyczyć na nieokreślony czas. Musiałbyś niestety 
we własnym zakresie postarać się o jakieś kasety. Nie dam ci 
swoich, a poza tym raczej wątpię, czy spodobałyby ci się włoskie 
opery albo Opowieści Lasku Wiedeńskiego.
— Aha, rozumiem — Virgin Bruce powoli pokiwał głową. — A 
co z moim spotkaniem z Wallace'em?
— Przykro mi, ale terapia tego nie przewiduje. Nigdy nie 
uważałem za stosowne, aby moi pacjenci sami próbowali wyleczyć 
się ze swoich dolegliwości. — Wskazał głową na Mr Biga. — 
Zresztą trudności, które możesz napotkać w trakcie leczenia, mogą 
okazać się niebezpieczne dla twojego zdrowia.
Bruce popatrzył na potężnego Indianina.
— Wątpię — rzekł.
57
— Hej, słuchaj doktorze, powiedziano mi... — zaczął Mr Big.
Felapolous uciszył go niecierpliwym ruchem dłoni.
— Bigthom, w sprawach natury medycznej to do mnie, lekarza, 
a nie do pracownika ochrony, należy ostatnie słowo. Mam 
nadzieję, że usłyszałeś diagnozę, jaką postawiłem Neimanowi i 
przyjmiesz ją do wiadomości.
— Tak. Nie widziałem, jednak, abyś dawał mu jakiekolwiek 
lekarstwo.
Felapolous sięgnął do kieszeni szortów, wyjął pudełko aspiryny 
i otworzył je. Podał dwie tabletki Virginowi Bruce'owi.
— Weź je i popij wodą, a teraz zmykaj stąd — rzekł. — Zgłoś 
się do mnie, kiedy wrócisz ze zmiany. Zakończymy wtedy 
leczenie definitywnie.
Odwrócił się do Boba Harrisa.
— Synku, zamiast szczerzyć zęby jak osioł, zatankuj trzmiela i 
przygotuj go do lotu. Aha, jeszcze jedno. Niech Chang przyjdzie 
do mnie z tym jego bolącym krzyżem — powiedział oddalając się 
w kierunku wyjścia. — Coraz gorzej z nim. Chodźmy, Phil.
Historie i historyjki
Co roku, dwudziestego ósmego stycznia około godziny 11.30 
czasu wschodnioamerykańskiego, bez względu na nawał pracy, 
znajdował się na stacji Ołympus ktoś, kto widział przez teleskop 
lot sobowtóra Challengera.
Obiekt pojawiał się punktualnie o 11.44 nad wybrzeżem 
Florydy w pobliżu Cape Canaveral. Obserwator mógł wtedy 
dojrzeć pośród ciemnych wód Atlantyku krótki błysk, jakby 
nastąpił wybuch kilka mil nad powierzchnią Ziemi. Tak szybko 
jak się pojawiał, znikał, pozostawiając widza zdezorientowanego i 
nieco przygnębionego.
Na określonej wysokości, zawsze w tym samym miejscu, 
następowała eksplozja. Logicznym wytłumaczeniem, które 
nasuwało się na myśl, była eksplozja statku kosmicznego, właśnie 
wystrzelonego z Cape Canaveral. Jednak od 1986 roku, kiedy to 
miała miejsce tragiczna katastrofa jednego z pierwszych promów 
kosmicznych — Challengera, kultywowana była pewna tradycja. 
W tym dniu z Centrum Kosmicznego imienia Johna F. 
Kennedy'ego nie wylatywał, bez względu na okoliczności, ani 
jeden statek.
59
Kiedy ten fenomen dostrzeżono po raz pierwszy, na budowanej 
jeszcze stacji Ołympus nikt nie pamiętał o tej dacie i specyficznym 
czczeniu wydarzenia z nią związanego. Natychmiast posłano na 
Cape Canaveral informację o zaobserwowaniu eksplozji. Po 
dłuższym niż zazwyczaj oczekiwaniu nadeszła odpowiedź 
następującej treści:
CANAVERAL 1156
W SPRAWIE INFORMACJI OTRZYMANEJ ZE STACJI 
ORBITALNEJ OŁYMPUS:
ZGODNIE Z WIELOLETNIĄ TRADYCJĄ, DZISIEJSZEGO 
DNIA Z PRZYLĄDKA NIE ODLECIAŁ ANI JEDEN STATEK 
KOSMICZNY. NA ZIEMI NIE ZOSTAŁA ZAOBSERWO-
WANA ANI WYKRYTA ŻADNA EKSPLOZJA. CAPE 
PRAGNIE POINFORMOWAĆ NADAWCĘ OTRZYMANEJ 
PRZEZ NAS WIADOMOŚCI, ŻE JEGO POCZUCIE HUMORU 
JEST W ZŁYM GUŚCIE. CANAVERAL WYŁĄCZA SIĘ.
Później, kiedy wyjaśniono, że zaistniałe zdarzenie nie ma w 
sobie nic z głupiego dowcipu, zarówno Skycorp, jak i NASA 
zaczęły ciche dochodzenie. Jednak nic nie mogło zostać 
definitywnie potwierdzone przez cały rok, aż do nadejścia 
następnego dwudziestego ósmego stycznia. Tego dnia zespół 
fotografów, specjalistów od spraw kosmosu i innych dziedzin, 
wliczając w to kilku parapsychologów, zebrał się na przylądku. 
Obserwowali oni przez teleskopy i kamery miejsce poprzedniej 
eksplozji, dziewięć mil nad powierzchnią gruntu, gdzie teraz latały 
samoloty wojskowe. Dokładnie w tym miejscu wydarzyła się 
kiedyś miejsce katastrofa Challengera, spowodowana awarią 
silników nośnych na paliwo stałe. Tysiące kilometrów stamtąd 
grupka ludzi na-
60
leżących do załogi stacji Ołympus siedziała w pomieszczeniu 
meteorologicznym, żeby obserwować wypadki. Trzecia grupa 
obserwatorów znajdowała się na pokładach hydroplanów, 
krążących nad oceanem. Każda z nich nagrywała wszystkie 
zaobserwowane zjawiska na taśmie wideo.
Nic nie zostało dostrzeżone z ziemi ani z samolotów. Z 
kosmosu widoczny był jednak błysk dokładnie o tej samej porze 
dnia, kiedy Challenger zamienił się w kulę ognia.
Zdjęcia satelitów meteorologicznych potwierdziły raporty 
załogi Ołympusa, a późniejsza analiza danych, dokonana przez 
komputer, nie pozostawiała już żadnych wątpliwości. Na dole nikt 
jednak nie zobaczył niczego nadzwyczajnego. Kamery także nie 
zarejestrowały tego zjawiska. Nawet parapsycholodzy nie wyczuli 
żadnych zmian podczas domniemanej eksplozji.
Z kosmosu zjawisko to było jednak widoczne. Później NASA, 
badając dokładniej ten fenomen stwierdziła, że już na zdjęciach 
satelitarnych Oceanu Atlantyckiego w okolicach Florydy z 1987 
roku, wykonanych w rocznicę katastrofy, można zauważyć ślady 
wybuchu. Tajemniczy błysk był więc możliwy do zarejestrowania 
zarówno przez oko ludzkie, jak i urządzenia techniczne... ale tylko 
z przestrzeni kosmicznej.
Z pewnością istnieje jakieś wytłumaczenie tego zjawiska, ale 
cokolwiek to jest, obecny stopień wiedzy nie pozwala jeszcze na 
jego zrozumienie.
Od czasu do czasu na Skycanie pojawiali się nowi ludzie. Kiedy 
dziwili się, dlaczego na stacji znajdują się koty, odpowiadano im, 
że zostały tu sprowadzone, aby wyłapywać karaluchy kryjące się 
w kontenerach
61
z żywnością. Jedzenie dostarczane przez producenta posiłków 
podawanych na pokładach samolotów było na tyle niesmaczne, że 
wydawało się to całkiem prawdopodobne. Koty szwędały się 
jednak po bazie z całkiem innego powodu.
Asystent doktora Felapolousa, student medycyny Uniwersytetu 
w Tennessee, o nazwisku Maynard, który odbywał praktykę w 
kosmosie, przywiózł ze sobą pierwszą ich parę jako zwierzęta 
doświadczalne. Nazwał je tajemniczo Jeden-A i Jeden-B, ale tak 
naprawdę były to normalne młode zwierzaki przeciwnych płci. Dr 
Maynard zamierzał badać ich reakcje i stopień adaptacji do 
zmniejszonej, a nawet zerowej grawitacji. Pragnął dowieść, że 
instynktowna zdolność spadania na cztery łapy ulegnie zaburze-
niom w takich warunkach. Dopiero po okresie adaptacyjnym ich 
zmysł równowagi powinien powrócić do normy.
Hipoteza ta niestety okazała się błędna. Żadnemu kotu nie udało 
się w pełni zaadaptować do zmiennej grawitacji. W piaście 
miauczały przeraźliwie i wykonywały całkiem nieskoordynowane 
ruchy, chwytając się pazurami wszystkiego i wszystkich. Na 
obręczy siła Coriolisa czyniła je całkiem niezdarnymi. Podczas 
biegu plątały im się nogi i przewracały się lub obijały o ściany. 
Maynardowi udało się przynajmniej zebrać wystarczającą ilość 
danych i opublikować wyniki obserwacji w „Science" i „The New 
England Joumal of Medicine". Prawdziwe korzyści wynikające z 
tego eksperymentu okazały się całkiem niezamierzone. Jak to 
stwierdził Edwin Felapolous, „właśnie dzięki przypadkom rozwija 
się nauka".
Jeden-A i Jeden-B były na początku zamknięte w klatkach. 
Niemożliwe jest jednak długie przetrzymywanie kotów w 
zamknięciu, o czym. wie każdy
62
posiadacz tych miłych stworzeń. Prędze) czy później wydostają się 
jakimś sposobem na wolność. Kiedy i naszym się udało, od razu 
przypadły do serca większości załogi^ która karmiła je, bawiła się 
z nimi i ukrywała przez dr. Maynardem. Kilka razy trafiały z 
powrotem do klatek, ale złomiarze, którzy stali się nagle 
miłośnikami zwierząt, niezwłocznie je uwalniali. Nikt, z 
wyjątkiem Maynarda i kilku odmień-ców, nie traktował ich jako 
zwierząt doświadczalnych. Zostały wkrótce maskotkami i pupilami 
załogi. Nadano im także imiona: Jeden-A stał się Szpry-charzem z 
powodu skłonności do wędrówek po jednej ze szprych, Jeden-B 
zaś została obwołana jako Nieważkość, na pamiątkę swoich 
zdumiewających, acz niebezpiecznych wyczynów dokonywanych 
w centrum stacji.
Zainteresowało to Felapolousa, który pełnił na pokładzie także 
funkcję psychologa. Wallace był jednym z nielicznych, którzy nie 
mogli ścierpieć obecności kotów na pokładzie. Pewnego dnia 
wezwał do siebie dr. Ojboli i rzekł srogo:
— Nie ma tu miejsca dla tych czworonogów. Felapolous 
ośmielił się jednak przeciwstawić:
— Och, ja mam wprost przeciwne zdanie! Wyjaśnił, jak wielką 
rolę odgrywały koty w życiu załogi. Były żywymi stworzeniami, 
które potrafiły bezinteresownie odwzajemnić okazywane im uczu-
cia. Można było mówić do nich, głaskać je i bawić się z nimi, 
otworzyć przed nimi swe serce, a przede wszystkim kochać je. 
Podkreślił, że psycholodzy znają już od dziesięcioleci zbawienny 
wpływ ulubionych zwierząt na psychikę ludzi, zwłaszcza znaj-
dujących się w depresji. Znakomite efekty przyniosło na przykład 
pozwolenie więźniom na trzymanie kotów.
63
— Ci ludzie strasznie się nudzą — rzekł Felapo-lous. — Pozwól 
im zachować te stworzenia. To dobrze im zrobi.
— Jakże oni mogą się nudzić? — zdziwił się Wallace. — Biorą 
przecież udział w największej przygodzie ludzkości. Są pionierami 
podboju kosmosu.
— Henry — odparł Felapolous — człowiek nie może żyć 
samotnie w świetle gwiazd.
Ostatecznym argumentem w tej kłótni okazało się jednak 
instynktowne zachowanie samych zwierząt. Połącz ze sobą samca i 
samiczkę na jakiś czas i zgadnij, co się stanie.
Niestety Lou Maynard nie wzbogacił swojej pracy „Obserwacje 
adaptacji kotów domowych do warunków obniżonej grawitacji" o 
nowy rozdział „Rozmnażanie kotów w warunkach nieważkości". 
Podobnie jak ludzie, Szprycharz i Nieważkość pragnęli samotności 
w swych intymnych stosunkach i w przeciwieństwie do członków 
załogi, udało im się ją znaleźć. Sześć miesięcy później, Raiph 
Conte, zło-miarz, który wrócił właśnie ze zmiany, wszedł do 
swojego modułu mieszkalnego numer czternaście i ku swemu 
zdziwieniu znalazł Nieważkość z sześcioma maleńkimi kociakami 
urodzonymi przed kilkoma minutami.
O mało nie doszło do buntu, kiedy H.G. Wallace stwierdził, że 
osiem kotów to zbyt dużo i że należy załadować wszystkie do 
najbliższego transportowca odlatującego na Ziemię. W tym samym 
czasie rozeszła się pogłoska, jakoby Wallace nalegał na potajemne 
wyrzucenie małych przez śluzę w kosmos. Felapolous pozostał 
neutralny i służył jako mediator między załogą a ich szefem. 
Niewiele brakowało, a wybuchłaby pierwsza w historii rewolta w 
kosmo-
64
się. Otwarcie grożono nawet Wallace^owi, że będzie pierwszym 
człowiekiem, który znajdzie się w przestrzeni kosmicznej bez 
kombinezonu próżniowego.
W końcu udało się jednak osiągnąć kompromis. Szprycharz i 
Nieważkość zostały odesłane na Ziemię, kiedy tylko małe 
przestały żywić się mlekiem matki. Postanowiono także, że dwa 
kotki płci męskiej zostaną wy sterylizowane, zanim osiągną wiek 
dojrzały. Miało to raz na zawsze zahamować wzrost populacji 
kotów na stacji. Wallace trochę narzekał, ponieważ jego wizja 
gwiezdnego podboju nie przewidywała kotów w gronie 
nieustraszonych pionierów. Męska część załogi czuła się zaś 
nieswojo na myśl, że przedstawiciele tej samej płci, co oni, muszą 
stać się eunuchami. Na szczęście uznano, że kompromis jest 
lepszym rozwiązaniem od niezgody. Kiedy Skycorp zainteresował 
się bliżej tą sprawą i zażądał wyjaśnień, dr Maynard powiedział, 
że planuje zająć się problemem zachowania kotów urodzonych 
poza Ziemią w warunkach zmniejszonej grawitacji.
Nowi członkowie załogi przyjmowani do społeczności 
złomiarzy dostawali wraz z kombinezonem urządzenie kontrolne 
do umocowania na piersi. Był w nim przycisk przykryty odsuwaną 
klapką. Zapytani o jego funkcję technicy ze stacji Vulcan 
odpowiadali:
— Aaa, to. No cóż, nie wolno mi wyjawić dokładnie, co to jest. 
Jeżeli masz jakieś kłopoty, ale musi to być naprawdę poważna 
rzecz, i nie możesz liczyć na jakąkolwiek pomoc, naciśnij ten 
przycisk.
Od czasu do czasu padała odpowiedź:
— Tak. Słyszałem już kiedyś o tym. W większości wypadków 
następnym pytaniem było:
65
— Co to takiego? W jaki sposób działa? Technicy mrugali 
wtedy tajemniczo i mówili:
— To przycisk paniki. Zawsze sprowadzi pomoc.
Nikt jednak w to nie wierzył.
Co jakiś czas przytrafiały się, przeważnie żółtodziobom, 
sytuacje pozornie bez wyjścia. Znajdowali się oni w przestrzeni 
kosmicznej bez żadnych zabezpieczeń, jakieś narzędzia lub części 
odpływały poza zasięg ich rąk albo wpadali w nie kontrolowany 
lot przez złe kierowanie ręcznym silnikiem rakietowym. Kiedy 
spróbowali już wszystkiego i ochrypli wołając o pomoc, nieraz w 
desperacji odsuwali małą klapkę i wciskali czerwony przycisk, 
przynoszący pomoc w każdych okolicznościach.
Nic się nie działo. Nic nie mogło się stać. Przycisk był tylko 
atrapą, nie podłączoną do żadnego urządzenia. Był jednak jakąś 
podporą moralną. Ludzie znajdujący się w panice czuli się tak, 
jakby coś zostało osiągnięte. Nieraz uspokajało to ich i pozwalało 
na wymyślenie czegoś sensownego, co mogło być ratunkiem. Nikt 
nie wiedział, kto wymyślił ten przycisk, ale wszyscy musieli 
przyznać, że był to niezły pomysł.
6
Wspomnienia Hookera 
(Noc w miasteczku)
Kilka minut przed wylądowaniem Yirgina Bruce'a na stacji 
Ołympus, międzyorbitalny wahadłowiec wystartował ze Skycana 
się w stronę bazy Vulcan.
Prom ten był zmodyfikowanym statkiem klasy OT V. Jego 
główne silniki usunięto, a na dziobie zainstalowano urządzenie 
cumownicze. Napęd stanowiły małe silniki rozmieszczone wokół 
cylindrycznego kadłuba, zdalnie sterowane ze stacji Ołympus. 
Wnętrze przypominało dalekobieżny autokar Grey-hound. 
Dwadzieścia foteli, przeniesionych z innych promów, ustawiono w 
dwa rzędy wzdłuż pozbawionego iluminatorów pomieszczenia. 
Tylko jeden monitor, umieszczony z przodu, pozwalał 
obserwować trasę. Tak naprawdę nie było tu nic do roboty podczas 
trwającego piętnaście minut lotu. Jakby trzeba było komuś o tym 
przypominać, w kabinie jaśniały napisy NIE PALIĆ oraz PROSZĘ 
ZAPIĄĆ PASY. Były to wszystkie atrakcje przygotowane na ten 
nudny kwadrans.
Hooker zajął miejsce z tyłu pomieszczenia. W ręku trzymał 
plastikową kartę zegarową i patrzył bezmyślnie na tył głowy 
innego złomiarza. Jego oczy podążały za kołyszącym się 
niesfornym kosmykiem
67
włosów, który wysunął się spod czapki tamtego. Mikę Webb 
siedział obok, ale Hooker nie miał ochoty na pogawędkę. 
Spoczywał po prostu w fotelu i czekał na koniec lotu, walcząc z 
kłębiącymi się w głowie mrocznymi myślami.
Nie mógł pojąć z jakich powodów wycieczka do stacji 
meteorologicznej sprawiła, że popadł w jeszcze większą depresję. 
Zdarzyło się to po raz pierwszy. Do tej pory tych kilka minut 
spędzonych przy teleskopie odprężało go. Świadomość, że Zatoka 
Meksykańska wciąż czeka na jego powrót z tułaczki w kosmosie 
podtrzymywała go na duchu.
Zaczął marzyć o dniu, kiedy zbliżająca się Ziemia wypełni 
otwór iluminatora. Poczuje wtedy lekkie drżenie wywołane 
hamowaniem i uderzenie oznaczające zetknięcie się ze stałym 
gruntem pasa startowego na Cape Canaveral. Obok lądującego 
promu migać będą poruszane podmuchem wiatru palmy i biały 
piasek, iskrzący się w promieniach jaskrawego słońca. Pośpiesznie 
opuści zimne, metalowe wnętrze i wejdzie w tropikalny upał, 
czując na twarzy powiew przybrzeżnej bryzy. Weźmie papierosa 
od któregoś z pracowników służby naziemnej i wolnym krokiem 
pójdzie w nieznane, oddalając się już na zawsze od tej kupy 
metalu, z której nie mógł wyrwać się przez jakże długie dwa lata.
— Dokąd idziesz, Popeye? — zapyta ktoś.
— Na plażę. Muszę trochę powędkować — odpowie.
— Chcesz dostać swój czek?
— Prześlijcie go do mojego banku — rzuci przez ramię 
odchodząc.
W jakiś sposób wyrwał się z marzeń. Długo jednak nie mógł w 
pełni wrócić do otaczającej go rzeczywistości.
68
Gapił się na obluźniony nit w ścianie. Przypomniał sobie jacht 
widziany przez teleskop. Czy ta ciemna plama na tle białego 
pokładu była naprawdę opaloną dziewczyną? Na pewno. Miała 
blond włosy i niebieski kostium kąpielowy. Leżała na brzuchu ze 
skrzyżowanymi rękami założonymi pod głowę. Na jej plecach 
pojawiły się kropelki potu, które łącząc się spływały w dół ku jej 
kształtnym pośladkom i wsiąkały w wąskie majteczki. Widział to 
dokładnie z odległości dwudziestu dwóch tysięcy mil i cholernie 
dobrze wiedział, że była to Laura. Leżała na tym pokładzie, 
uśmiechając się. Laura, która była...
To nie Laura! Nie było żadnej dziewczyny opalającej się w 
promieniach zachodzącego słońca!
Hooker wbił palce w oparcie fotela. Z całych sił zacisnął 
powieki i oparł głowę na podgłówku. Nieproszone, nadeszły 
wspomnienia.
Dzięki jakiemuś cudowi, może położeniu w północnej części 
stanu, dokąd w zimie docierają fale mrozów, Cedar Key udało się 
uniknąć niszczącego wpływu boomu, który nawiedził Florydę pod 
koniec dwudziestego wieku. To miasteczko nigdy nie stało się 
większą atrakcją turystyczną mimo malowniczego położenia nad 
samym brzegiem zatoki.
Niedaleko plaży zbudowano kilka hoteli, a obok portu 
jachtowego deptak z szeregiem sklepów z pamiątkami i cichymi, 
niezbyt zresztą tanimi, restauracyjkami. Pogoda północnej Florydy 
nie sprzyjała jednak rozwojowi turystyki. Podczas zimowych mie-
sięcy było tu tak chłodno i mokro, jak w New Jersey albo w 
Missouri. Wszyscy woleli więc plaże Panama City i Fort 
Lauderdale, unikając małego, zacisznego Cedar Key. Miejsce to, 
jako jedno z nielicznych na wybrzeżu Florydy, zachowało 
nienaruszony urok
69
starych czasów w zwariowanym świecie dwudziestego pierwszego 
wieku.
Był to więc wciąż cichy, mało popularny Cedar Key, kiedy 
Ciaude Hooker zawinął tu do portu owego chłodnego, 
styczniowego dnia. Przypłynął na „Jumbo Shrimp II" kilka minut 
po ósmej, umiejętnie wymijając zakotwiczone jachty. Silna bryza z 
południowego zachodu dmuchała przez otwarte okno na mostku, 
mierzwiąc jego włosy. Poprzez dudniący dźwięk pracującego 
silnika Diesla mógł usłyszeć dalekie grzmoty dobiegające znad 
Zatoki Meksykańskiej. To właśnie nadciągający sztorm zmusił 
rybaków do wcześniejszego powrotu z nocnych połowów.
Hooker w ciągu godziny przycumował i zabezpieczył trawler 
przed burzą. W rufowej ładowni nie było połowu, więc włożył tam 
sieci i przykrył luk brezentową płachtą, gdyż nie chciał, by do 
środka dostała się woda. Upewnił się, czy cumy są właściwie 
naciągnięte. Nie opodal widział blade światła w kabinach kutrów 
do połowu krewetek. Inni rybacy, zostając w nich na noc, liczyli 
pewnie, że sztorm szybko minie, a nad ranem będą mogli wy-
płynąć i przez kilka godzin uda im się napełnić ładownie.
Błyskawica przecięła niebo zalewając okolicę tru-pobladym 
światłem, o kilka chwil poprzedzając głuchy huk grzmotu. 
Zadowolony, że jego łajba jest bezpieczna, Hooker zeskoczył na 
nabrzeże i skierował kroki ku pobliskiemu, wysypanemu żwirem 
parkingowi. Czuł się trochę winny, że nie został na łodzi, jak 
koledzy. — Co tam — tłumaczył sobie jednak. — Nic się nie 
stanie, jeżeli raz nie wypłynę w nocy na połów. Mam przecież 
konto w banku. Wszelkie rachunki płacę na tyle szybko, że moi 
kredytodawcy nie czepiają się. Poza tym od kilku tygodni nie
70
odpuściłem sobie nocy. Ten sztorm jest błogosławieństwem.'
Hooker uśmiechnął się. Może w ten sposób Bóg chciał 
powiedzieć mu, żeby upił się dzisiaj w miasteczku.
Uśmiechał się wciąż, kiedy włożył kluczyk do zamka swego 
starego camaro. Tak, to była wymarzona noc, aby pójść do knajpy 
Mikeya. Siedzenie przy barze, popijanie zimnego drinka i gra w 
bilard były lepsze niż oglądanie w domu telewizji przez całą noc. 
Może uda mu się nawet znaleźć jakąś interesującą panienkę i kiedy 
wróci do domu, nie będzie sam. Czuł się bardzo samotny od czasu, 
gdy Laura wyprowadziła się od niego.
Usta Hookera zadrżały, kiedy siadał na miejscu kierowcy i 
wkładał kluczyk do stacyjki. Jeżeli będzie miał szczęście, sztorm 
zatrzyma dzisiaj wieczorem w domu jego byłą żonę.
Burza nadciągnęła nad miasto akurat w chwili, gdy Hooker 
otworzył drewniane drzwi baru. Musiał mocno się zaprzeć, by je 
zamknąć za sobą, gdyż wiatr gotów był wyrwać je z zawiasów. Po 
chwili odwrócił się i rozejrzał wkoło.
Właściciel miał dzisiaj dobry dzień. Bar był wypełniony ludźmi 
niemal do granic możliwości. Większość z nich nie wyglądała już 
na trzeźwych. Knajpa była mała i słabo oświetlona. Znajdowały się 
tu toporne sosnowe meble, a stare sieci zwieszające się z sufitu 
oraz bosaki przymocowane do ścian obok plastikowych reklam 
piwa i wymyślnych rysunków o morskiej tematyce stanowiły cały 
wystrój. Ciężki zaduch wisiał w powietrzu. Tworzył go odór piwa i 
tytoniu, zmieszany z wonią soli oraz piasku, przyniesionych na 
butach rybaków.
71
Nad długim barem, za szafą z trunkami obok hologramu 
żaglowca pod pełnymi żaglami, na ekranie wideo można było 
obejrzeć stary film Różowa pantera, odtwarzany dzięki 
przedpotopowemu magnetowidowi ukrytemu za kasą. Głos Petera 
Sellersa był zagłuszony przez muzykę rockandrollową wydo-
bywającą się z rozsypującej się szafy grającej stojącej w rogu. Był 
to stary kawałek Johna Fogarty'ego, który nagrał z Creedence 
Clearwater Revival przed wielu laty. Mikey, miłośnik staroci, nie 
dawał posłuchać niczego, co powstało później niż przed trzy-
dziestoma laty. Żaden ze stałych bywalców lokalu nie miał nic 
przeciwko temu, gdyż stare przeboje stawały się znów popularne 
po kilkuletnim promowaniu nowej fali zrodzonej w ostatnich 
latach dwudziestego wieku. Torując sobie drogę przez tłum, 
Hooker patrzył, jak na ekranie Sellers podejmuje walkę z 
chińskimi mordercami, podczas gdy szafa zaczęła grać The 
Midnight Special. Kombinacja ta bardzo mu się spodobała.
Obraz został jednak zasłonięty przez czyjąś postać. Był to niski 
mężczyzna w rozpiętej koszuli, odsłaniającej wypełniony piwem, 
obwisły, opalony na ciemny brąz brzuch. Przed chwilą zszedł z 
wysokiego stołka przy barze i zaczął tańczyć w rytm muzyki. 
Bezgłośnie poruszał wargami, wtórując wokaliście, a jego brudne 
tenisówki wzbijały tumany kurzu z wytartych desek podłogi. 
Występ ten wywołał powszechne wybuchy śmiechu i gwizdy. 
Ludzie siedzący przy barze w pośpiechu usuwali mu się z drogi, 
chwytając kieliszki i butelki. Młoda, tłusta dziewczyna wyciągnęła 
z kieszeni zmięty banknot dolarowy i wsunęła mu go za pasek. 
Spojrzał na nią pożądliwym wzrokiem i zakołysał biodrami w 
wymownym geście. Odpowie-
72
dzią był chichot dziewczyny i ponure spojrzenie mężczyzny 
siedzącego obok niej.
Czyjś łokieć uderzył Hookera w brzuch.
— Wygląda na to, że Mikey zaciera dzisiaj ręce, co, Hook?
Hooker rozejrzał się i zauważył Whiteya Cuzaka stojącego nie 
opodal. Wzruszył ramionami i uśmiechnął się szeroko.
— To miejsce nie zmieniło się za bardzo od czasu, kiedy ostatni 
raz mnie tutaj przyniosło — stwierdził starając się przekrzyczeć 
muzykę. — Hej, Cooz, tak przy okazji, kim jest ten gruby dureń?
— Nie znam jego nazwiska, ale słyszałem, że przyjechał z 
Nowego Orleanu..
— Z Nowego Orleanu? Przecież wszyscy turyści stamtąd jeżdżą 
do Belle la Vista. ,
Whitey wzruszył ramionami i pociągnął z kuna.
— Nie wydaje mi się, aby to był turysta. Ktoś mi mówił, że 
organizuje pokazowe polowania na miecz-niki. Dla turystów z 
Okłahomy to coś więcej niż taplanie się w Mississippi i łapanie 
płotek.
— Missisipi nie płynie przez Okłahomę, Cooz.
— Naprawdę? Całe życie spędziłem na Florydzie i nie muszę 
znać całych Stanów.
Piosenka skończyła się akurat wtedy, gdy barman chwycił 
tańczącego przybysza za ramię i próbował wyrzucić go z lokalu. 
Po chwili muzyka zabrzmiała ponownie. Hooker rozpoznał po 
rytmie perkusji, że to Freeze-Frame J.Geils Band. 
Nowoorleańczyk zawył z zachwytu i ponownie zaczął swój 
dziwaczny taniec, tym razem na ladzie baru.
Whitey zachichotał znad kufla piwa.
— Słyszałem też, że on walczy z rekinami.
— Co? — Hooker nie był pewien, czy dobrze zrozumiał 
swojego kolegę po fachu.
73
— Tak. Ktoś mi mówił, że zabiera ludzi na polowanie na rekiny. 
— Pochylił się, aby można go było usłyszeć wśród głośnych 
dźwięków z szaty grającej. — Podobno, kiedy złapią jakąś małą 
sztukę, lubi organizować show dla turystów. Wiesz dobrze, że 
żywego rekina zabija się jednym strzałem lub uderzeniem w 
głowę. Ten dureń umieszcza rekina w sieci i wskakuje do niej 
tylko z nożem w ręku.
— Kiedy rekin jest żywy?
— Kiedy rekin jest żywy — przytaknął. Whitey, uśmiechając 
się chytrze. — Facet udaje przez chwilę, że z nim walczy, 
chwytając się płetwy grzbietowej w ten sposób, że rekin nie może 
mu nic zrobić. Stary numer z czasów filmów o Tarzanie. Wszyscy 
na pokładzie są aż bladzi ze strachu. W końcu gość wbija nóż w 
bebechy ryby i spokojnie wynurza się na powierzchnię. Zazwyczaj 
rekin jest tylko ranny, więc celnym strzałem w łeb kończy jego 
męczarnie. Ten numer uczynił go sławnym wśród 
przyjeżdżających tu ludzi. Każdy marzy o wspólnym zdjęciu z nie-
ustraszonym pogromcą ludo jadów.
Przy barze zacząło się coś dziać, więc obaj spojrzeli w tamtym 
kierunku. Barman wraz z bramkarzem, wielkim czarnym facetem 
nazywanym George the Goon, złapali pijanego mężczyznę za nogi 
i ściągnęli go z lady. Przy okazji zbiło się kilka butelek stojących z 
tyłu na półkach. Zalany krwią pogromca rekinów zaczął krzyczeć 
wniebogłosy, kiedy George the Goon przerzucił go sobie przez 
ramię i niósł w kierunku tylnych drzwi.
— Miły facet — zadrwił. — Spróbuję go unikać dzisiejszego 
wieczora.
— Ale dlaczego? Jeżeli George nie połamie mu nóg, powinieneś 
go poznać. Stawiał nam wszystkim drinki do tej pory.
74
Hooker uśmiechnął się i położył rękę na ramieniu Whitey'a.
— Wiesz, Cooz, czego przyszedłem tutaj szukać? Miłej, 
czarującej dziewczyny, z którą mógłbym porozmawiać, która ma 
poczucie humoru i ciekawe perspektywy życiowe...
— ...Małe, jędrne piersi, zgrabne pośladki i umie coś więcej niż 
prowadzić interesującą rozmowę — dodał Cuzak, uśmiechając się 
pod nosem.
— Nie, nie powiedziałem tego.
— Ale wiem, co miałeś na myśli. Dzięki Bogu moja córka 
wyjechała do college'u, gdzie nie ma wokół siebie takich typów, 
jak ty — Whitey zawahał się przez chwilę, a jego uśmiech 
przybladł. — Sądzę, że powinienem cię ostrzec...
— Whitey, do cholery! Nie widziałem się z Becky od czasu...
— Nie, Ciaude. Nie to miałem na myśli. Laura jest tu dzisiaj.
— Nie żartuj. Jest tutaj?
— Kiedy ją widziałem, była po drugiej stronie, przy stole 
bilardowym. Nie minęło od tego czasu więcej niż pięć minut.
— Świetnie. Jej także będę dzisiaj musiał unikać. Może ona i 
pogromca rekinów zainteresują się sobą i zostawią mnie w 
spokoju. Byłaby z nich miła para — rzekł Hooker, rozglądając się 
wkoło. — No cóż, dzisiaj jest tak tłoczno, że może mnie nie 
zauważy.
— Ale masz nosa — zdziwił się Whitey. — Kiedy ją 
widziałem, rozmawiała właśnie z tym facetem.
— Mniejsza o to. Zapomnij o wszystkim. Whitey uśmiechnął 
się, klepnął Hookera w udo i zniknął w tłumie. Ciaude wolnym 
krokiem skierował się do miejsca, gdzie barman o imieniu Kurt 
sprzątał z blatu resztki potłuczonych butelek.
75
Kwaśna mina na twarzy Kurta powstrzymała go od wyrażenia 
swojego zdania o całym tym wydarzeniu. Widząc, że się zbliża, 
barman odłożył ścierkę i bez pytania nalał do szklaneczki tequilę.
— Laura cię szukała — oznajmił, mieszając trunek z Jose 
Cuervo.
— To miło, ale ja nie mam ochoty jej widzieć.
— Powiedziałem, że gigantyczna krewetka zaatakowała twoją 
łódź i na zawsze zaginąłeś, ale nie wydaje mi się, aby uwierzyła.
— Cóż, dziękuję i za to. Gdzie widziałeś ją po raz ostatni?
— Przy stole bilardowym. Był z nią Rocky. Jej upodobania stają 
się coraz dziwniejsze.
— Rocky? A któż to taki.
— To ten tańczący świr, którego George the Goon właśnie stąd 
wyrzucił. Widziałeś, co on wyprawiał?
— Tak — przytaknął Hooker. — Wyglądało to dosyć zabawnie. 
Powinniście zatrudnić go na stałe jako gwóźdź programu 
artystycznego.
Kurt obdarzył go niezbyt miłym spojrzeniem.
— Niech się bawi w ten sposób u siebie w domu. I tak będzie 
musiał pokryć szkody.
Hooker zamknął oczy, uniósł brwi i wsunął kartę kredytową do 
szczeliny w kasie. Barman wybił odpowiednią kwotę i chciał 
wręczyć mu kwit, ale rybak zaoponował:
— Nie śpiesz się tak. Nie kasuj na razie mojego numeru. 
Zamierzam tu zostać całą noc.
— W porządku. Życzę ci, żebyś nie spotkał się z Laurą.
— Jeżeli ją zobaczysz, powiedz, że ta ogromna krewetka 
naprawdę mnie pożarła.
Hooker usiadł nie opodal baru, z dala od tej części knajpy, gdzie 
stały stoły bilardowe. Wdał się w po-
76
gawędkę ze starymi przyjaciółmi. Wypił kilka butelek piwa i 
obejrzał do końca Różową panterę. Miał ochotę na partyjkę 
bilardu, ale skoro znajdowała się tam jego eks-żona, nie było o tym 
mowy. Zamiast tego skierował się do rzędu gier komputerowych 
stojących w pobliżu drzwi wejściowych.
Grał po raz trzeci w „Psychokillera", kiedy poznał Jeanine i 
tradycyjnie, jak co miesiąc, zakochał się od pierwszego wejrzenia.
Mimo że dziewczyna nie wspominała wyraźnie ani o swoim 
wieku, ani o pochodzeniu, Hooker zdołał ustalić to dosyć 
precyzyjnie na podstawie własnych obserwacji. Jej miękka, gładka 
skóra i szczupła sylwetka pozwalały sądzić, że ma dwadzieścia 
kilka lat. Postawa i sposób ubierania świadczyły, że należała do 
bogatszej części klasy średniej. Sposób wysławiania się, 
nienaganny pod względem gramatycznym i pozbawiony 
regionalnego akcentu, pozwalał sądzić, że nalegała do osób 
wykształconych, może uczyła się nawet i Ivy League. Jednak 
pomimo prób wyróżnienia się spośród innych dziewczyn 
przychodzących do tego lokalu można ją było zaliczyć tylko do 
przeciętnych. Pochodziła z konserwatywnej rodziny. Była 
zamożna, znudzona sztywnym towarzystwem, szukała więc 
sposobu na miłe spędzenie czasu oraz prawdopodobnie na krótki 
romans z mężczyzną, który dałby jej coś więcej niż chwile 
rozkoszy na tylnym siedzeniu samochodu.
Mimo wszystko spędził z Jeanine bardzo mile chwile. Była 
całkiem niebrzydka, piła z nim whisky, rozmawiała o grach 
komputerowych i dziwnych ludziach tu przychodzących, a przede 
wszystkim cudownie się śmiała się z jego głupich dowcipów. I, jak 
czuł wszystkimi zmysłami, miała wyraźną ochotę, aby zabrał ją do 
siebie na resztę nocy.
77
Był niemal pewien, że sprawy potoczą się po jego myśli, aż do 
czasu, gdy odszedł na chwilę, aby skorzystać z toalety. Widział jej 
uśmiechniętą twarz po raz ostatni, kiedy wstając rzekł do niej:
— Przepraszani cię na chwilę. Nigdzie nie odchodź. Za sekundę 
będę z powrotem.
Gdy wrócił po kilku minutach, Jeanine zniknęła. Zamiast niej 
znalazł czekającą na niego Laurę.
— Szukasz swojej przyjaciółki? — zapytała słodko.
Hooker stanął jak wryty, rzucając jej pełne wściekłości 
spojrzenie. — Do cholery, znowu zrobiła to samo — pomyślał.
— Co powiedziałaś tym razem? — syknął, kiedy trochę 
ochłonął. — Że cierpię na chorobę weneryczną? A może 
wymyśliłaś coś ciekawszego? Na przykład, że jestem wcieleniem 
słynnego bostońskiego dusiciela?
Nie było nawet sensu szukać dziewczyny. Od chwili gdy 
zauważył Laurę siedzącą na jej miejscu obok gry komputerowej 
„Psychokiller", mógł być pewien, że nie znajdzie już Jeanine.
Laura wzruszyła ramionami, a jej brązowe włosy rozlały się falą 
po wąskich ramionach w sposób, który kiedyś go podniecał, ale 
teraz tylko irytował. Niewinna panienka stała się dla niego 
złośliwą syreną albo okrutną harpią.
— Nic z tych rzeczy, naprawdę — rzekła uspokajająco. — Po 
prostu przysiadłam się do niej i podzieliłam się'krążącą pogłoską, 
jakobyś więził kobiety w swoim domu, uprawiał sodomię i był 
sadystą.
Po chwili dodała:
— Mówiąc szczerze, wyglądało na to, że te dwie pierwsze 
rzeczy tylko ją podnieciły, ale zraziła się ostatnią.
78
— Nie — pomyślał Hooker — nie ma sensu starać się dogadać z 
Jeanine po tym, co zaszło. Próby naprawienia wszystkiego 
przekonają ją jedynie, że o mało nie poszła do łóżka z sadystą.
— Niezmiernie ci dziękuję, Lauro — powiedział, biorąc w dłoń 
kufel piwa i wypijając je aż do dna. — Mając na uwadze, że nie 
jesteśmy ze sobą od... to już dziesięć miesięcy?... błędnie 
rozumiesz swoje obowiązki małżeńskie. Szczególnie starając się, 
aby twój eks-mąż zachował celibat.
Laura skrzyżowała ręce i oparła się na automacie z 
„Psychokillerem".
— Po prostu uważam na to, co robisz, Ciaude. Czy naprawdę 
chciałeś zabrać tę panienkę do domu? Jezu, przecież ona mogłaby 
być twoją córką.
— Nie przesadzaj — odrzekł ze złością. — A nawet gdyby, od 
kiedy to ty podejmujesz za mnie decyzje w takich sprawach? 
Robisz to już po raz trzeci...
— Bo mam ku temu powody — warknęła. Nagle stała się bardzo 
poważna. Nie mógł w niej
rozpoznać tej Laury, którą znał przecież tak dobrze.
Zaczęła na palcach wyliczać powody:
— Po pierwsze ta dziewczyna zaraziłaby cię jakimś syfem. 
T^kie rzeczy szybko rozchodzą się wśród kobiet, sam wiesz. Nie 
sądzę, abyś był zadowolony z takiego finału nocy z nią spędzonej. 
Po drugie ^panienka" jest już mężatką. Może nie zauważyłeś tego 
lub nie chciałeś widzieć, ale miała na palcu złotą obrączkę. Jestem 
tego pewna.
Patrzyła mu prosto w oczy, hipnotyzując swoim spojrzeniem. 
To ono sprawiło, że zainteresował się Laurą, kiedy spotkali się po 
raz pierwszy.
— Może już nie jesteśmy małżeństwem — przyznała — ale 
jestem wciąż twoją przyjaciółką, a przy-
79
jaciele nie pozwalają, aby któremuś z nich stała się krzywda.
Hooker zamilkł na chwilę. Patrzył w dół na niewielką dźwignię, 
służącą do obsługi gry.
— Widzę, że ty także masz na ręku swoją obrączkę — 
zauważył, szukając jakiegoś sposobu wyjścia z impasu.
Laura wyciągnęła rękę przed siebie, aby lepiej przyjrzał się 
cienkiemu złotemu kółku na jej palcu.
— Nie zdejmuję jej, aby przypominała mi o tobie — rzekła 
miękko z lekkim uśmiechem na twarzy.
Żadne z nich nie odzywało się przez chwilę. Laura wpatrywała 
się poważnie w ślubną obrączkę, której nie zdjęła do tej pory, a 
Hooker ją obserwował. Harpia zniknęła i spłynęło na niego jakby 
olśnienie. — Jak mogłem opuścić tak piękną kobietę — myślał, 
podziwiając jej twarz, włosy, oczy. — Musiałem być szalonym 
sukinsynem, woląc od niej kogoś takiego jak Jeanine.
Laura ciężko westchnęła, potarła palcem nos i nagle się 
roześmiała.
— Tak. To działa odstraszająco na te napalone panienki.
— Szkoda, że musiałaś sama zamienić się w jedną z nich — 
rzekł i od razu tego pożałował. Jej oczy się zwęziły.
— Tym razem przesadziłeś już, Ciaude.
— Zapomnij -o tym — wyszeptał. PO prostu... zapomnij o tym.
Pomyślał jednak, że należy zmienić taktykę gry.
— Hej, jeżeli nie mam racji, to wyjaśnij mi, co robiłaś z tym 
facetem?
— Którym?
— Tym, który tańczył na ladzie baru. Jak mu tam... Rocky. Kurt 
powiedział, że byliście razem.
80
— Jesteśmy przyjaciółmi — wyjaśniła pośpiesznie. — Odbija 
mu trochę, kiedy się napije, ale to miły gość. Poznałam go zaraz 
po jego przyjeździe. Nie sądzisz chyba, że wiąże mnie z nim coś 
poważniejszego, prawda?
— Nie. Zastanawiałem się tylko — odparł Hooker. Czuł się 
nieco zaniepokojony, ponieważ Cuzak powiedział mu, że Rocky 
pochodzi z Nowego Orleanu. W linii prostej Cedar i Luizjana nie 
leżały daleko od siebie.
— Po prostu nie widziałem cię z nim do tej pory.
— To dlatego, że nie przychodzisz tu zbyt często. Prawie cały 
czas spędzasz na pokładzie swojej łajby. Naprawdę gniewasz się 
na mnie? — zmieniła temat.
— No cóż... nie — skłamał. — Ale nie uważasz, że mam prawo 
robić wszystko, na co mam ochotę? Każde z nas ma swoje własne 
życie i nie wchodźmy sobie w drogę.
— Hej, to także moje miasto i będziemy się musieli spotykać od 
czasu do czasu. Pracuję jako nauczycielka, a wiesz, jak trudno jest 
się gdzieś zaczepić w dzisiejszych czasach. Poza tym Cedar 
bardzo mi się podoba. To najwspanialsze miejsce w jakim mie-
szkałam do tej pory. Rozwód nie jest wystarczającym powodem, 
abym się stąd wyprowadziła. Przestań, Ciaude. Rozluźnij się, 
dobrze?
— Jasne — odparł. — Nie ma sprawy. Przepraszam cię, ale 
muszę iść się upić i zobaczymy, czy to mnie rozluźni.
Hooker chciał się odwrócić, ale Laura chwyciła go za ręce. 
Próbował się oswobodzić, lecz jej chwyt był zaskakująco silny. 
No, może nie tak bardzo, gdy wspomniał jej przeszłość. Laura 
większość swojego trzydziestoletniego życia spędziła w Ver-
81
moncie, pracując na świeżym powietrzu w okolicznych lasach.
Jej ręce były jednak pełne czułości. To one gładziły jego plecy 
w środku nocy i wbijały się w skórę, kiedy przeżywała orgazm. To 
były wspomnienia jego ciała.
Jak gdyby czytając w myślach, Laura przysunęła się do niego.
— Posłuchaj, jeżeli naprawdę musisz sprowadzić dzisiaj kogoś 
do domu, no cóż, ja nie mam nic do roboty... — powiedziała 
miękko.
— Lauro... sądziłem, że między nami wszystko skończone. Nie 
jesteśmy już przecież małżeństwem.
— Nie powiedziałam, że jesteśmy — odparła potrząsając głową. 
— Nie musimy brać przecież ponownie ślubu. Do cholery, 
spaliśmy ze sobą przez rok, zanim się pobraliśmy i nie widzę 
przeszkód...
— W porządku, no dalej — pomyślał. Posłuchajmy zakończenia 
tej przemowy.
— Chodzi mi o to — ciągnęła — że żyjemy w tym samym 
miasteczku, więc dlaczego mielibyśmy się wzajemnie unikać? 
Jesteśmy wciąż przyjaciółmi. Nie możemy zrobić tego, co robią 
niektórzy przyjaciele?
— Tym razem załatwia to szybciej — pomyślał. Nie mówi nic o 
ogarniającej ją tęsknocie, o wschodach słońca oglądanych na moim 
statku ani o wyśmienitej jajecznicy, którą robiłem na śniadanie. 
Jest przynajmniej oryginalna.
Laura roześmiała się.
— Hej, posłuchaj. Przyznaję się, że to ja zawiniłam. Przykro mi 
z tego powodu. Widzę, że ty też się zmieniłeś, i to na lepsze.
Hooker popatrzył w dół, na podłogę, ale zobaczył jej nogi. Do 
licha, wciąż nosiła te same buty z cielęcej skóry, które podarował 
jej przed rokiem, tuż przed
82
ślubem. Ciało i duszę znowu ogarnęły wspomnienia. Umysł był 
trochę przyćmiony wypitym piwem i te-quilą, ale ciało było 
gotowe na wszystko.
Trzymał się ściśle tekstu, który brzmiał zawsze tak samo. 
Następna linijka należała do niego:
— W lodówce mam jeszcze butelkę białego wina. Chodźmy. 
Nie zapomnij tylko o swoim płaszczu.
Uśmiechnęła się i przytuliła do niego, słodko całując. Hooker 
popadł w zadumę. Jak to się dzieje, że pomimo rozwodu i prób 
unikania spotkań nie może opanować się i nie pójść z nią do łóżka.
Promienie słońca
Czy śmieszy was, że przywiązuję taką wagę do nazw, które 
nadajemy rzeczom budowanym i używanym przez nas w 
kosmosie? Może się to wydawać dziwne, ale jest świadectwem 
naszego stosunku do pracy, otoczenia i warunków życia — czegoś 
pośredniego między nostalgią i cynizmem. Sposób nazywania 
otaczających nas rzeczy jest odbiciem naszych prawdziwych 
odczuć.
Weźmy na przykład oficjalną nazwę stacji konstrukcyjnej na 
orbicie Clarke'a, nadaną przez Sky-corp. Kiedy projektowano ją i 
budowano, nazywała się po prostu Stacją Konstrukcyjną. Podobnie 
NASA przez długi czas nazywała pierwszą stałą bazę w prze-
strzeni kosmicznej jako Stację Kosmiczną. Gdy została wreszcie 
ukończona, niedługo po zbudowaniu stacji Ołympus, kompania 
postanowiła nadać jej jednak bardziej indywidualną nazwę.
Wybrano „Vulcan", gdyż to miano zaczerpnięte z mitologii 
greckiej, pasowało do Ołympusa — głównej stacji kosmicznej na 
geostacjonarnej orbicie Ziemi. Ołympus był miejscem, gdzie 
mieszkali wszyscy bogowie, Vulcan zaś służył im, pracując ciężko 
jako kowal.
84
NASA używała takich mitologicznych nazw, jak Merkury, 
Apollo, Thor, Atena i inne, podczas pierwszych lotów 
kosmicznych. W tym. kontekście tendencje do nadawania takich 
nazw, jak Ołympus lub Vulcan odzwierciedlało stosunek szefów 
Skycorp do pracy w kosmosie. Uważali ją za posłannictwo, 
podjęcie dalszych kroków w podboju kosmosu przez rasę ludzką.
Z jakiej planety pochodził Mr Spock, będący bohaterem serialu 
telewizyjnego, nakręconego w dwudziestym wieku pod tytułem 
Star Trek^ Skycorp nigdy otwarcie nie przyznał, że miało to cokol-
wiek wspólnego z wyborem nazwy stacji. Założę się jednak, że 
większość ludzi znaczących coś w Skycor-pie jest wielbicielami 
science fiction i tego dość popularnego serialu. Na długo, zanim 
włożyli swe pieniądze w interes McGuinnessa związany z kosmo-
sem, zasiadali przed ekranem telewizora, oglądają przygody 
Wiliama Shatnera, Leonarda Nimoya i DeForrest Kelly. Zanim 
zaczniecie z tego szydzić, przypomnijcie sobie, że nazwa 
pierwszego promu kosmicznego zbudowanego przez NASA 
została zmieniona z „Constitution" na „Enterprise" właśnie pod 
wpływem tego filmu.
Patrząc na to ze ściśle estetycznego punktu widzenia, od razu 
widać, że stare seriale science fiction miały coś wspólnego z 
nadaniem stacji konstrukcyjnej Skycorpu nowej nazwy. Stacja 
Vulcan przypominała wyglądem statki kosmiczne ze Star Trek, 
podobne do przedmiotów powszechnego użytku. Telewizyjny 
„Enterprise" wyglądał jak talerz z przyczepioną do niego rolką 
papieru toaletowego i dwoma kredkami. Krążowniki Romulana 
podobne zaś były do okrągłych tac, a statki Klingona do 
wypchanych dzikich kaczek, wiszących nad kominkiem.
85
Stacha Vulcan łudząco przyporninała słuchawkę telefoniczną. 
Nie taką, jakie były popularne w latach dziewięćdziesiątych, ale 
staroświecką, z kulistymi końcami, powszechnie używaną zaraz po 
zakończeniu drugiej wojny światowej. Mógł być to zbieg 
okoliczności, ale ja raczej uważam, że projektant, siedząc w swym 
biurze długie godziny i myśląc, jaki kształt powinna mieć stacja 
orbitalna, spojrzał na stary aparat telefoniczny na swoim biurku i 
krzyknął:
„Eureka!".
W zasadniczym swym kształcie baza Vulcan to cylinder 
zakończony dwoma półkolistymi modułami, spłaszczonymi od 
dołu. Nosiły one symbole A i B. W przeważającej części stacji była 
próżnia. Wyjątek stanowił pomost dowodzenia w module A i 
nadmuchiwane pomieszczenia, służące tymczasowo złomiarzom za 
miejsce do przebierania się i odpoczynku — potocznie zwane „hot 
dogami" z powodu ich kształtu, przypominającego serdelek — 
które przymocowano do zewnętrznej powierzchni modułu B.
Reszta bazy nie była hermetyczna, wliczając w to główną halę 
konstrukcyjną pomiędzy dwoma modułami. Cienka aluminiowa 
powłoka, niewiele grubsza od puszki po piwie, oddzielała ją od 
otwartego kosmosu. Miało to na celu ochronę materiałów kon-
strukcyjnych — wliczając w to także arkusze blachy aluminiowej, 
dostarczone tu ogromnym kosztem z Księżyca — przed 
zagrożeniem ze strony mik-rometeorytów. To właśnie nadało 
Vulcanowi taki kształt.
Na spodniej części bazy pomiędzy modułami A i B widać było 
ogromny, zazwyczaj szeroko rozsunięty luk. Baza znajdowała się 
ponad budowaną elektrownią i była z nią połączona w ten sposób, 
aby
86
otwór znajdował się akurat nad nie wykończoną jeszcze jej 
częścią.
W hali umieszczono specjalne maszyny do prefab-rykacji 
elementów. Przypominały one te zaprojektowane przez Grummana 
i NASA w latach siedemdziesiątych: ogromne prostokątne 
machiny, ważące na Ziemi prawie sto ton każda. Bezwładność w 
nieważkości sprawiała, że ich przemieszczanie stanowiło nie lada 
sztukę. Trzy ogromne arkusze aluminium wyprodukowane na 
Księżycu były umieszczane na specjalnych walcach, formowane w 
belki i łączone z poprzednimi belkami za pomocą laserowej 
spawarki. Na zewnątrz wychodziły idealne czworokątne 
konstrukcje o długości stu stóp, które następnie łączono ze sobą w 
solidny szkielet.
Czynność ta wymagała od złomiarzy ubranych w kombinezony 
próżniowe i obarczonych plecakami MMU oraz pilotów trzmieli 
szybowania między belkami, montowania kratownic i 
wzmacniania istniejących już połączeń. Było to długie i żmudne 
zajęcie, ponieważ dalmierze laserowe na stacji kontrolowały z 
ogromną dokładnością wymiary i kształt satelity. Dzięki nim 
można było z pomostu dowodzenia nadzorować prawidłowość 
prowadzonych prac. Jeżeli coś zostało wykonane nieprawidłowo, 
złomia-rze musieli poprawiać to aż do skutku. Wyobraźcie sobie 
konstrukcję długą na kilkanaście mil, która musi zostać połączona 
z dokładnością do kilku cali, a zrozumiecie dlaczego było to takie 
trudne.
Na końcu modułu A znajdowała się rampa, gdzie wielu ludzi 
pracowało przy montowaniu dwóch emiterów mikrofalowych, 
które miały zostać zamocowane do złącz obrotowych na 
przeciwległych końcach elektrowni.
Lądowisko trzmieli znajdowało się w module B,
87
obok jednego z dwóch pokładów rozładunkowych, akurat 
naprzeciw głównej śluzy, prowadzącej do „hot dogów". 
Trzyzmianowy system pracy powodował, że na zakończenie każdej 
z nich obszar ten był zawsze najbardziej zatłoczony. Ludzie z 
jednej zmiany właśnie kończyli pracę, a ci z drugiej jeszcze jej nie 
rozpoczęli. Przy statkach kręciła się obsługa, przygotowując je do 
lotu. Czasami panowało dodatkowe zamieszanie z powodu przylotu 
transportowca z Ziemi lub Księżyca. Co osiem godzin miejsce to 
przypominało główną ulicę w godzinach szczytu, tyle, że w 
nieważkości.
Centrum wszystkich działań stanowiła ogromna konstrukcja 
zawieszona pod stacją. Kiedy Biały Dom, Skycorp i NASA 
informowały o rozpoczęciu tej budowy, przedsięwzięcie to nazwano 
„Projektem Franklina", na cześć starego Bena, który rzekomo 
odkrył elektryczność, puszczając latawca w czasie burzy z 
uwiązanym na końcu sznurka pękiem kluczy. Nazwa ta była niemal 
tak samo pretensjonalna jak „Projekt Prometeusza" i dlatego 
większość ludzi jej nie używała.
Zaplanowano, że elektrownia słoneczna będzie miała 12,3 mili 
długości i 3,3 mili szerokości. Przypominała ogromną, płaską sieć, 
ze stacją konstrukcyjną przyczepioną do jednego z jej 
wierzchołków. Ludzie i latające pojazdy wyglądały na tym tle jak 
małe białe robaczki. W końcowej fazie budowy sieć miała być 
pokryta ogniwami fotoelektrycznymi wytworzonymi na Księżycu, 
przekształcającymi ją w prostokątne lustro.
Resztę niech wam podpowie wyobraźnia. Ogniwa będą 
przetwarzać światło słoneczne w energię elektryczną, którą emitery 
mikrofalowe prześlą do specjalnych odbiorników w południowo-
wschodniej części
88
Stanów, dostarczając im pięciu gigawatów energii rocznie. 
Szczerze mówiąc, nie mam ochoty wypowiadać się na temat 
kosztów tego przedsięwzięcia, ale muszę zauważyć, że lasy w 
północno-wschodnich Stanach i Kanadzie wyglądają znacznie 
lepiej, odkąd został rozwiązany problem kwaśnych deszczów, a 
dzieci w Pensylwanii nie pamiętają już, o co chodziło w aferze o 
Three Mile Island.
Być może całe to przedsięwzięcie powinno zostać nazwane 
„Projektem Prometeusza". Pasowałoby to do reszty mitologicznych 
nazw, ale... cóż, nie ode mnie to zależy. Poza tym nazwa ta została 
już wyeksploatowana przez pisarzy science fiction.
8
Przebieralnia
Wspomnienia Hookera zostały zakłócone przez niesłyszalne, 
jednak dające się odczuć uderzenie promu podczas cumowania na 
stacji Vulcan.
— W porządku, koniec przerwy na kawę! — zauważył głośno 
ktoś siedzący z przodu wąskiego pomieszczenia. — Wszyscy 
głowami w dół.
Część złomiarzy nie zrozumiała aluzji do starego dowcipu, 
pytając tych, którzy parsknęli śmiechem, co w tym zabawnego. 
Odpinali pasy i zaczynali opuszczać fotele, chwytając za poręcz 
biegnącą przez całą długość pomieszczenia. Hooker potrzebował 
dłuższej chwili, aby otrząsnąć się z ogarniających go wspomnień. 
Wciąż jeszcze mieszały mu się dwa światy: rzeczywisty i ten 
zapamiętany z Ziemi.
Wreszcie rozpiął krępujące go pasy, końcami palców odepchnął 
się w górę i chwycił za poręcz. Wpadł na Mike'a Webba, 
złomiarza, który podczas podróży siedział obok niego i zamruczał 
pod nosem kilka słów przeprosin. Usłyszał syk powietrza, 
towarzyszący otwieraniu głównego włazu. Długi rząd ludzi zaczął 
płynąć w kierunku wyjścia, odpychając się rękoma od poręczy. 
Właśnie w tej chwili Hooker zdał sobie sprawę, że popełnił błąd 
przy wsiadaniu na prom.
90
Problem polegał na tym, że był jednym z pierwszych ze swojej 
zmiany, którzy weszli na pokład statku. Większość złomiarzy 
starała się tego unikać. Doprawdy, ten dzień był pechowy jak 
żaden inny.
Pierwszy pracownik, wchodzący na pokład promu, musiał iść na 
jego koniec, aby zająć miejsce. Na statku znajdował się tylko jeden 
luk, więc ostatni złomiarz, który wchodził na stację Ołympus, był 
jednocześnie pierwszym wysiadającym na stacji Vulcan. Nie było 
to takie ważne, gdy wracało się ze zmiany, gdyż dla wysiadających 
na końcu jedyną niedogodność stanowił tłok panujący w drodze do 
modułów mieszkalnych. Podczas lotu w tę stronę, sprawa 
przedstawiała się inaczej. Wchodzący trafiali po kolei do 
przebieralni i w tym właśnie sęk. Znajdowała się ona w drugim 
„hot dogu", przytwierdzonym do modułu B za pomocą metalowej 
konstrukcji w pobliżu śluzy.
Biała sala, tak samo jak reszta „hot dogów", była wąskim 
pomieszczeniem, w którym mogło przebywać tylko kilku ludzina 
raz. Tu właśnie złomiarze przebierali się w kombinezony 
próżniowe i uzupełniali zapas powietrza, zanim wyruszyli do pracy 
przy budowie elektrowni. Przygotowania te zabierały dość dużo 
czasu. Nawet włożenie stosunkowo lekkich kombinezonów, 
noszonych przez pilotów trzmieli, zajmowało od pięciu do 
dziesięciu minut. Wdziewanie grubego i ciężkiego skafandra, 
używanego przez ludzi pracujących bezpośrednio w przestrzeni 
kosmicznej, musiało trwać około dwudziestu minut, a mniej 
doświadczonym zajmowało to jeszcze więcej czasu.
W rezultacie ostatni schodzący z pokładu promu musieli 
bezczynnie wisieć stłoczeni w nieważkości ponad godzinę, 
czekając, aż ci przed nimi ubiorą się, napełnią zbiorniki z tlenem, 
sprawdzą wszystko,
91
wprowadzą do czytnika swoje karty zegarowe i przejdą przez śluzę. 
Kiedyś próbowano zaradzić tej sytuacji, przydzielając zlomiarzom 
kolejne numerki, w zależności od stanowiska i znaczenia 
wykonywanej pracy. Starania te jednak się nie powiodły, gdyż 
ludzie zaczęli ignorować ustaloną kolejność, do czego przyczyniła 
się ogarniająca ich apatia i poczucie krzywdy, gdy na stałe 
przydzielono im miejsca z tyłu.
Popeye zapomniał po prostu, aby przyjść w ostatniej chwili przed 
odlotem promu. Była to gra, w którą często zabawiali się złomiarze, 
komu się udało wejść na pokład odlatującego statku jako 
ostatniemu, wygrywał. Popeye skrzywił się na myśl o swojej głupo-
cie. Skazany był na długie wiszenie bez ruchu w nieważkości, 
trzymając się poręczy i patrząc bezmyślnie na tył głowy kolegi lub 
tyłek, jeśli przekręcił się do góry nogami.
Rozejrzał się i zobaczył ten sam wyraz twarzy, malujący się na 
obliczu Webba, który uśmiechnął się z przymusem, przewrócił 
oczami i stwierdził ponuro:
— Znowu daliśmy się wykiwać, chłopie.
Popeye przytaknął, nie przypuszczając nawet, że właśnie w tej 
chwili uśmiechnęło się do niego szczęście.
Do tego momentu mógł uważać dzień za niezwykle parszywy. 
Jednak, mimo że kosmos zazwyczaj mści się na człowieku za 
każdą pomyłkę, tym razem stało się inaczej. Dzięki swojemu 
błędowi Hooker zyskał możliwość dokonania jeszcze czegoś 
wielkiego w życiu.
9
Żuł u tango
Virgin Bruce był we wspaniałym humorze. Stał na samym 
szczycie tego cholernego świata. Nienawidził pracy w kosmosie, 
ale dzisiaj, co można uznać za cud, sprawiała mu ona ogromną 
radość. Czuł się tak dobrze, że aż zaczął śpiewać:
„What in the worid ever became of sweet Jane? She lost her 
sparkle, know she isn't the same;
Livin' on reds, vitamin C and cocaine;
Ali a friend can say is ain't it a shame."
Niedługo dostanie swój magnetofon, obiecany przez 
Felapolousa i zainstaluje go w swoim trzmielu. Nie będzie już 
musiał samemu sobie śpiewać piosenek „Grateful Dead"! Na 
pewno otrzyma pocztą jakieś kasety. Któryś ze starych kumpli z 
St.Louis albo z Kansas wyświadczy mu tę drobną przysługę i 
uwolni od słuchania tego, co na okrągło nadawane jest na 
głównym kanale łączności.
„Truckin*, like the doo-dah-man, Once told me »Gotta 
play your hand. Sometimes the cards ain't worth a 
dime If you don't lay 'em down.«
93
Podśpiewując spojrzał przez przednią szybę, sprawdzając 
odległość od elektrowni i wymaganą trajektorię. Z ekranu monitora, 
na którym widniał wykres kursu na wielkiego satelitę, odczytał, że 
pozostała mu do niego niecała mila. Oczywiście wszystkie dane 
wyświetlane były w systemie metrycznym, ale zwykł w myślach 
przeliczać odległości na jardy i mile, jak przystało na prawdziwego 
Amerykanina. Niestety, nie stworzono jeszcze lepszego urządzenia 
nawigacyjnego niż ludzkie oczy — pomyślał. Pchnął lekko drążek 
sterowy i jedna z dysz buchnęła przez chwilę ogniem, zmieniając 
nieco kierunek lotu, który uniósł się trochę do góry. Bruce popatrzył 
na ekran i stwierdził, że komputer nie ma zastrzeżeń do 
wykonanego manewru, korygującego drobną pomyłkę maszyny. — 
Nieźle, chłopie — pochwalił się w myśli. — Komu potrzebne są te 
komputery?
Zadowolony uśmiechnął się i znowu zaczął śpiewać: „Arrows of 
neon and flashing marquees down on Main Street..."
Jakiś inny trzmiel, trzymając ładunek w swoich długich 
ramionach, pojawił się przed nim, oślepiając swoimi silnymi 
reflektorami.
„Chicago, New York, Detroit And it's all on the 
same street."
— Chicago — pomyślał. — To jest miasto! Jakże wspaniała była 
jazda motocyklem po jego ulicach i rozglądanie się za ładnymi 
panienkami. Wtedy dopiero chciało się żyć.
„Your typical city involved in a typical daydream, Hang it up and 
see what tomorrow brings..."
— Kontrola ruchu stacji Vulcan do trzmiela Zulu Tango. Co u 
licha tam wyprawiasz, Neiman?
94
Virgin Bruce wydął policzki i wytrzeszczył oczy tak jak zwykł 
to czynić Eddie Murphy.
— Cha, cha, odzywa się zwierzchność. Sięgnął do brody i 
upewnił się, że mikrofon przymocowany do słuchawek znajduje 
się na swoim miejscu. Wyciągnął rękę w kierunku panelu łączno-
ści, aby go włączyć. Ku swemu zdziwieniu odkrył, że działał przez 
cały czas. O cholera — pomyślał — moje śpiewy musiała słyszeć 
cała zmiana.
Nagle rząd jego zębów odsłonił się w szerokim uśmiechu. — 
Co tam, trzeba iść na całego — stwierdził i zaczął śpiewać 
następną zwrotkę:
„Dallas got a soft machinę, Houston too close to 
New Orleans;
New York got the ways and means..."
— Neiman, mamy sposób, abyś przestał się wygłupiać i latał jak 
należy. M.ożemy wcale nie zapłacić ci za tydzień pracy. Nie waż 
się śpiewać tych swoich odgrzewanych kawałków, bo może między 
nami dojść do poważniejszych nieporozumień. Zrozumiałeś?
— Zrozumiałem, Hank. Nie ma obawy — warknął Bruce do 
mikrofonu. — Nie rozumiem tylko, dlaczego pieprzysz coś o 
prawidłowym lataniu. Moja trajektoria jest tak dopracowana, że nie 
masz nawet co marzyć o dorównaniu mi.
— Gówno prawda, Neiman. Popatrz uważniej na swój ekran. 
Przeszkodziłeś „Big Dummy" w końcowych manewrach 
podchodzenia do lądowania. Pilot musiał zmarnować paliwo 
podczas niepotrzebnego hamowania, aby utrzymać prawidłową 
odległość od twojego statku.
Neiman zmarszczył brwi. Hank Luton, główny nadzorca prac 
konstrukcyjnych na Yulcanie, tym razem nie był już po prostu 
głupi, on był szalony.
95
Virgin Bruce dotknął kilku klawiszy na konsoli komputera i na 
ekranie ukazał się szczegółowy obraz przestrzeni wokół trzmiela. 
Owszem;, na trajektorii zbliżonej do jego znajdował się 
wahadłowiec lecący z Ziemi. Krótkie spojrzenie na koordynaty 
pozwoliło mu stwierdzić, że rzeczywiście przeleciał tuż przed 
dziobem wielkiego transportowca. Zrobiło mu się głupio. Sam 
wściekał się, gdy nieuważni piloci przeszkadzali podczas 
manewrów w zatłoczonej przestrzeni wokół stacji Vulcan. Zawsze 
doprowadzało go to do szału.
— Hej, Hank, cholernie mi przykro z tego powodu — rzekł 
szczerze Virgin Bruce. — Nie widziałem tego statku. Powiedz 
jego pilotowi, że...
— Co mnie obchodzą twoje przeprosiny, Neiman! Wyraz 
twarzy Bruce^a zmienił się. — Luton musi naprawdę być 
niespełna rozumu — pomyślał. — Nikt przy zdrowych zmysłach 
nie wygaduje takich rzeczy. Niedługo moja cierpliwość się 
skończy.
Nadzorca prac konstrukcyjnych nie zamierzał jednak na tym 
poprzestać:
— Nie podobają mi się te twoje numery, kapujesz? Przede 
wszystkim to, ze samowolnie poleciałeś na Olympusa. Teraz tez 
nie udawaj niewiniątka. Nie myśl sobie, że jesteś kimś lepszym od 
swoich kolegów. Jeżeli coś ci się nie podoba, żądam, abyś zwracał 
się z tym do mnie, a nie do Henry'ego Wallace^a! Mam nadzieję, że 
zrozumiałeś, co do ciebie mówię.
— Jasno i wyraźnie, Hank — mruknął złomiarz.
— Do diabła — pomyślał. — Ta rozmowa odbywa się przez 
główny kanał łączności. Wszyscy a Vulcana, Olympusa, a nawet z 
Ziemi muszą słyszeć tę naszą wymianę poglądów.
— Ile razy chcesz, abym powtórzył przeprosiny, Hank?
96
Zapadła cisza. Nie na długo jednak. Przerwał ją oschły głos 
Lutona:
— Neiman, zwalniam cię do końca dnia. Chcę, żebyś jak 
najszybciej przycumował i spotkał się ze mną. Zamierzam 
przeprowadzić rozmowę o twojej dalszej pracy na dotychczasowym 
stanowisku.
— O pracy? Co masz na myśli, mówiąc o pracy na 
dotychczasowym stanowisku? — wrzasnął Bruce. — Posłuchaj, 
Hank! Zapominasz chyba, kto ma najwięcej przepracowanych 
godzin spośród wszystkich złomiarzy. Kto...
— Zulu Tango, tu kontrola ruchu stacji Vulcan — rozległ się 
głos Sammy'ego Orlanda. — Lecisz prosto na śluzę. Proszę o 
potwierdzenie. Odbiór.
Virgin Bruce sprawdził swoje namiary. Nie, jego kurs nie był 
zgodny z tym, co mówił kontroler. W rzeczywistości leciał w 
kierunku części konstrukcji elektrowni znajdującej się w 
odległości około mili od bazy. Sammy znał się zbyt dobrze na 
swojej robocie, aby tego nie zauważyć. Dawał po prostu koledze 
do zrozumienia, że nie warto próbować żadnych sztuczek. 
Mogłoby to tylko pogorszyć jego sytuację.
— Sammy, potwierdzam — odburknął Bruce. — Przygotowuję 
się do lądowania. Odbiór.
— W porządku, Zulu Tango. Wydaję rozkazy obsłudze. Bez 
odbioru.
— Latać, aby żyć, żyć, aby latać. — Virgin Bruce zakończył 
swoją życiową maksymą.
.Chciał wyłączyć interkom, ale włożył w to za dużo siły l 
dźwigienka pozostała mu w ręku.
— O cholera! — zaklął. — Powinienem obchodzić się ze 
sprzętem jak z jajkiem, jeżeli nie chcę wpaść w gówno po samą 
szyję — pomyślał.
Otrząsnął się i zaczął wprowadzać odpowiednie poprawki 
kursu, tak aby skierować się do stacji
97
Vulcan. Ogromna kratownica zaczęła przesuwać się wolno w 
głównym iluminatorze. Znajdował się tak blisko niej, że widział 
postacie swych kolegów w kombinezonach przypominających 
zbroje średniowiecznych rycerzy. Ich hełmy, wykonane z 
tworzywa odbijającego promienie słoneczne, wyglądały jak po-
chodnie wśród aluminiowych konstrukcji.
— Ostrożnie. Jeszcze parę takich numerów, a pożegnam się z 
kosmosem — powtarzał sobie w duchu, włączając autopilota.
Zwolnienie i odesłanie na Ziemię mogłoby sprawić mu nie lada 
kłopoty. Z drugiej jednak strony miał serdecznie dosyć kosmosu. 
Pobyt obrzydł mu na tyle, że czasami myślał, że nie przełknie już 
ani kęsa jakiegoś mrożonego obrzydliwstwa, które serwowano w 
mesie. Chciał znaleźć się z powrotem na rodzinnej planecie, ale 
nie nadszedł jeszcze na to czas. Gdyby wrócił teraz, prędzej czy 
później Exiles wytropiliby go.
Już od ponad roku prześladował go koszmar, z tym związany. 
Znajduje się w pokoju — nieraz jest to apartament, innym razem 
klitka w motelu w Kolorado lub Teksasie — i oczekuje wizyty 
znajomego z baru lub miłej panienki z wydatnym biustem. 
Rozlega się pukanie, ale za drzwiami nie ma oczekiwanego gościa. 
Stoi tam czterech czy pięciu facetów. Przyćmione światło 
dwudziestowatowej żarówki rzuca cienie na ich skórzane kurtki i 
łańcuchy, które trzymają w rękach. Jeden z nich uśmiecha się 
dziko, na twarzach innych maluje się bezwzględność i ok-
rucieństwo. Od razu widać, że są gotowi zabić za byle głupstwo. 
Próbuje zatrzasnąć drzwi, ale wie, że to i tak nie ma sensu.
— Witaj, Bruce — mówią. — Dawno się nie widzieliśmy.
98
Po chwili jest już tylko kupą mięsa, którą zainteresują się 
wychodzące ze wszystkich zakamarków prusaki.
— Pod żadnym pozorem nie mogę dać się wyprowadzić z 
równowagi — szepnął do siebie. — Powiem, że jest mi bardzo 
przykro. Zapewnię, że więcej się to nie powtórzy. Pozwolę, żeby 
Hank nie zostawił na mnie suchej nitki i nie odezwę się ani 
słowem. Zrobię wszystko, aby tylko nie pomyślał, że najlepszym 
rozwiązaniem będzie odesłanie mnie na Ziemię i zatrudnienie 
kogoś innego. Exiles sprzymierzyli się przeciwko mnie z Ange-
Isami, Outlawsami i całą resztą. Znajdą mnie bez problemu, jeżeli 
wyjdę z ukrycia zbyt szybko. Chodzi przecież o moje życie...
W tym momencie rozmyślania Bruce'a przerwało migotanie 
czerwonego światełka w panelu łączności. Zmarszczył brwi. Był to 
bowiem sygnał informujący wszystkich pracowników, że powinni 
włączyć podsłuch na główny kanał łączności.
Bruce niezwłocznie to zrobił i natychmiast usłyszał przenikliwy 
dźwięk syren alarmu pierwszego stopnia. Otworzył szeroko oczy, 
ale tym razem nie naśladował Eddiego Murphy'ego.
Coś naprawdę poważnego musiało się dziać na stacji Vulcan.
10
O cal do wieczności
Kosmos rzadko wybacza błędy. To najniebezpieczniejsze 
środowisko, z jakim do tej pory zetknął się człowiek. Jest 
koszmarem dla inżynierów i piekłem w niebie dla ryzykantów i 
głupców. Życie i praca tu wymagają perfekcji w każdym detalu. 
Człowiek jest jednak istotą omylną...
W czasie pierwszego dziesięciolecia podboju kosmosu 
większość błędów popełniano podczas przygotowań do startu. 
Pomyłki te prowadziły do opóźnień terminu wystrzelenia rakiety, a 
w wypadku Apolla I do śmierci trzech ludzi, których zadaniem 
było wylądowanie na Księżycu. Mimo kilku poważnych uchybień 
w początkowym okresie realizacji amerykańskich i radzieckich 
programów kosmicznych minęło sporo czasu, zanim ktoś zginął w 
samym kosmosie. Najpoważniejsze zaniedbania ludzi i awarie ma-
szyn wydarzyły się na Ziemi, więc ich konsekwencje nie były tak 
tragiczne w skutkach.
Błędy zdarzają się zawsze. Było tak od niepamiętnych czasów i 
zapewne nigdy się to nie zmieni. Rozwój technologii kosmicznej 
nie jest w stanie całkowicie ich wyeliminować. Czasem powodują 
śmierć ludzi, innym razem konsekwencje są mniej
100
poważne. Tysiące rzeczy mogą być ich przyczyną:
nie włączony odbiornik radiowy, niewłaściwa obsługa plecaka 
M_MU, minimalna pomyłka w obliczeniach podczas cumowania, 
zgubione w przestrzeni kosmicznej narzędzie, nieuważne 
odczytanie danych komputerowych, nieprzemyślany ruch w stanie 
nieważkości. Każdy głupi błąd może być przyczyną nieszczęścia. 
Te niedopatrzenia, korygowane i zapamiętywane przez programy 
czuwające nad bezpieczeństwem, były na stacji rozpatrywane pod 
kątem niezgodności z regulaminem, a nie rzeczywistego stopnia 
zagrożenia.
Były również inne rodzaje błędów, także trudnych do 
uniknięcia. Popełniano je na Ziemi podczas projektowania i 
produkcji sprzętu, który trafiał do środowiska bez atmosfery, 
pozbawionego grawitacji, gdzie panują pod każdym względem 
ekstremalne warunki. Takie błędy mogły spowodować śmierć.
Jeden z trzmieli wystartował ze stacji Vulcan i skierował się do 
budowanej konstrukcji. Jego pilot, młody zlomiarz o nazwisku 
Alan McPhee, zręcznie sterował małym statkiem w pobliżu 
przypominającego dzwon modułu B. McPhee był niezłym pilotem, 
ale nie miał jeszcze odpowiedniego doświadczenia, aby poradzić 
sobie z awarią.
Kulisty zbiornik paliwa, przytwierdzony do kadłuba, miał 
osłabioną powłokę. Zrobiono go w małej firmie, która 
współpracowała ze Skycorpem, zajmującej się technologią 
kosmiczną. Zbiorniki należało co jakiś czas prześwietlać 
promieniami Roentgena, aby wykryć ewentualne uszkodzenia. Ten 
także poddano kontroli, ale przeprowadzający ją technik właśnie 
czuł się parszywie i nie zwrócił uwagi na drobną usterkę. W ciągu 
kilku miesięcy zbiornik był co najmniej kilkuna stokrotnie 
tankowany silnie
101
sprężonym paliwem gazowym. Za każdym razem mikroskopijnej 
wielkości pęknięcie spawu, niedostrzegalne gołym okiem, 
powiększało się.
Tym razem, kiedy McPhee wyleciał swoim trzmielem na 
kolejną zmianę, transportując belki konstrukcyjne dla złomiarzy 
pracujących przy elektrowni, osłabiony zbiornik paliwa nie 
wytrzymał ciśnienia panującego w jego wnętrzu.
Nagle nastąpiła bezgłośna eksplozja, właśnie wówczas, gdy 
statek mijał moduły przypominające hot dogi.
Ciaude Hooker podłączył przewody wychodzące z systemu 
podtrzymania życia do panelu kontrolnego kombinezonu. Wziął z 
półki hełm i wsunął go pod pachę. Wolną ręką chwytając się 
poręczy, wysunął stopy ze specjalnych strzemion 
zabezpieczających go przed skutkami nieważkości. Teraz, mogąc 
poruszać się swobodnie w wąskiej przebieralni, zaczął prze-
mieszczać się w kierunku włazu prowadzącego do następnego 
pomieszczenia. Technicy mieli pomóc mu tam w przygotowaniu 
plecaka MMU, zanim przejdzie przez śluzę i znajdzie się na 
zewnątrz.
Minął Mike'a Webba i jeszcze jakiegoś żółtodzioba, którego 
nazwiska nie pamiętał. Webb jak zwykle się grzebał, nowicjusz 
zaś sam nie wiedział, co ma robić. Mikę mrugnął do Hookera i 
głupio się uśmiechnął, podczas gdy technik usiłował właśnie 
włożyć jego nogi do dolnej części kombinezonu. Popeye wzruszył 
ramionami, ale zdobył się na słaby uśmiech. Nowy starał się złapać 
rękawicę umykającą mu z rąk. Ciaude pewnym ruchem pochwycił 
ją i zwrócił właścicielowi. Żółtodziób, którego nazwisko wypisane 
na plakietce brzmiało Honeyman, skinął głową i rzekł:
— Dzięki, Popeye.
102
— Nie ma sprawy, Honeyman — odparł Hooker. Kiedy mijał 
czytnik optyczny obok włazu, zatrzymał się na chwilę, aby 
komputer zdołał odcyfrować dane z karty umieszczonej na 
prawym nadgarstku, służącej do identyfikacji oraz określenia czasu 
rozpoczęcia i zakończenia pracy. Zabłysła zielona lampka i 
Hooker zamierzając przejść przez luk, zręcznie przyjął pozycję 
horyzontalną, aby prześlizgnąć się przez wąski aluminiowy rękaw.
— Hej, Popeye, czekaj! — zawołał ktoś za jego plecami. 
Hooker chwycił się brzegu włazu i obejrzał się przez ramię. Julian 
Price, młody Murzyn, który pracował w białej sali jako specjalista 
od kombinezonów, zbliżył się do niego. Chłopak sięgnął do nogi 
Popeye'a i poprawił obluzowany zatrzask na kostce.
— Nie myśl o niebieskich migdałach, człowieku — mruknął. — 
Przez nieuwagę możesz mieć poważne kłopoty.
— Dziękuję ci, Julian. Nie pomyślałem o tym.
— Na drugi raz zrób to, Popeye — rzekł Julian, jeszcze raz 
rzucając okiem na cały strój złomiarza. — Nie jesteśmy w stanie 
sprawdzić wszystkiego, gdy przygotowujesz się do wyjścia w 
kosmos. To przede wszystkim ty sam jesteś odpowiedzialny za 
własne bezpieczeństwo.
— Tak, masz rację — przyznał Hooker. — Na razie, Julian.
— Uważaj na siebie, Popeye — powiedział Price na 
zakończenie.
— Przepraszam cię, Julian. Będę twoim dłużnikiem do końca 
życia.
Technik uśmiechnął się i mrugnął okiem.
— Nie zrobiłem nic wielkiego. Na drugi raz bądź ostrożnie j 
szy.
103
Hooker odpowiedział na ten gest i odepchnął się do przodu, 
przelatując przez właz do rękawa łączącego dwa moduły. Był zły 
na siebie za taką nieuwagę. Teraz dopiero zrozumiał, jak 
odpowiedzialną pracę mieli technicy. Przypominali trenerów 
futbolowych drużyn studenckich, którzy doglądali chłopaków 
wchodzących na boisko, sprawdzających ochraniacze i kaski. Była 
to niewdzięczna robota, ale musiał ją ktoś wykonywać i to dobrze. 
Julian wykrył już z pewnością tyle niewłaściwie zapiętych 
połączeń, uszkodzonych przewodów oddechowych albo pęknięć 
materiału, z którego wykonane były kombinezony kosmiczne, że 
zawdzięczała mu życie cała armia złomiarzy.
— Do cholery — pomyślał —'• znajdę jakiś sposób, aby 
wynagrodzić mu to. Mam prawo do kilku minut rozmowy 
telefonicznej z Ziemią, z których nigdy nie korzystałem. Oddam 
mu ten czas, żeby usłyszał głos swoich rodziców z Waszyngtonu 
— postanowił. — To będzie przynajmniej jakiś rewanż...
Nagle dotarł do niego dziwny głos — słaby, cienki gwizd, jakby 
ktoś próbował grać na złamanym flecie. Po kilku sekundach 
rozległ się przenikliwy, wibrujący dźwięk syren. Instynktownie 
skulił się podczas lotu, chcąc uniknąć nieznanego niebezpieczeńs-
twa. W wyniku tego uderzył głową o ścianę i na moment przed 
oczami rozbłysły mu gwiazdy.
W tej chwili zdał sobie sprawę, że dźwięk dochodził gdzieś z 
tyłu, prawdopodobnie z przebieralni sąsiadującej z tą, którą 
właśnie opuścił. Zawodzący alarm uruchamiany był w czasie jego 
pobytu w kosmosie tylko raz i to podczas ćwiczeń. Obrócił się, 
wykonując salto wewnątrz rękawa i poczuł na twarzy podmuch 
cyklonu, szalejącego w pomieszczeniu. Kartki z dziennika 
pokładowego, ołówki, części kom-
104
binezonów i inne przedmioty zostały porwane przez huragan i 
rozrzucone na wszystkie strony. Zauważył, że awaryjny właz, 
znajdujący się u wylotu rękawa, zamyka się.
— Dekompresja! — usłyszał krzyk Mike'a Web-ba. — To 
dekompresja!
Awaria była więc bardzo poważna, jeżeli w jej wyniku doszło 
do uszkodzenia ścian, za którymi znajdowała się bezkresna 
próżnia.
Julian Price znajdował się obok włazu, odwrócony tyłem do 
Hookera i machał bezwładnie rękami, starając się czegoś 
uchwycić. Sztuka ta udała się Web-bowi i Honeymanowi, którzy 
uczepili się wieszaków na kombinezony i opierali wciągającemu 
ich wirowi. Popeye nie myśląc wiele, wychylił się z rękawa i 
chwycił Price'a za stopę. Chłopak krzyknął, nie wiedząc, co się 
dzieje, gdy poczuł, że coś ciągnie go do tyłu. Z impetem wpadł na 
Hookera i obaj wylądowali w rękawie.
W tym momencie awaryjny właz zamknął się niespodzianie na 
drugim końcu wąskiego przejścia, więziąc ich w środku. Nastała 
głucha cisza, zakłócana tylko stłumionym wyciem syren, 
dobiegającym z białej sali. Blade światło z ich podręcznego 
reflektora rzucało tajemnicze cienie na twarze.
Tunel, w którym się znaleźli, przeznaczony dla jednej osoby, 
był tak ciasny, że ledwie mogli się w nim zmieścić. Julian 
oswobodził prawą rękę, zablokowaną między ich ciałami. Miał na 
niej miniaturowy interkom, umocowany do nadgarstka. Niezdarnie 
wcisnął podbródkiem przycisk łączności.
— Mayday! Mayday! — krzyknął do mikrofonu połączonego ze 
słuchawkami, które jakimś cudem nie zostały zerwane przez 
podmuch. — Price do kontroli, dekompresja w modułach jeden i 
dwa!
105
Głos Sammy'ego Orlanda, ledwie słyszalny, odezwał się w 
słuchawkach:
— Do cholery, wiemy już o tym! Zwolnijcie kanał łączności! Nie 
ma nic...
— Jak się stamtąd wydostałeś? W obu pomieszczeniach 
nastąpiła przecież całkowita dekompresja! Wszyscy, którzy się tam 
znajdowali, już nie żyją! — włączył się Hank Luton.
— Gówno prawda! — wykrzyknął Price. — Przed chwilą byłem w 
dwójce! Pozostali w niej dwaj uwięzieni ludzie! Musicie ich uwolnić!
— Nasze czujniki wskazują, że tam już nie ma czym oddychać... 
Coś rozerwało oba hot dogi. Nikt nie mógł tego przeżyć!
— A ja ci mówię, człowieku, że w dwójce są ludzie! — technik 
tracił już panowanie nad sobą. — Nie wiem, co jest z jedynką, ale 
jestem pewien, że w dwójce wciąż znajdują się Webb i Honeyman! 
Twoje urządzenia mogą pokazywać, co chcą, ale oni wciąż żyją. 
Musicie...
— Mam na sobie kombinezon, Julian — rzekł Hooker. — Mogę 
ich stamtąd wyciągnąć. Powiedz, żeby otworzyli właz.
— Hank, Hooker jest ubrany w skafander i mówi...
— A ty, Price?
— Ja niestety nie.
— Więc zapomnij o tym. Zostańcie po prostu tam, gdzie 
jesteście — Luton zamilkł na chwilę. — Nie mam zamiaru 
poświęcać jeszcze jednego człowieka, aby ratować kogoś z góry 
skazanego na śmierć. Tamci dwaj mają przed sobą najwyżej kilka 
minut życia. Nie chcę stracić więcej ludzi, niż muszę. A wy gdzie 
jesteście? W rękawie?
—Tak!
106
— Więc zostańcie tam. Niedługo ktoś was z stamtąd zabierze. 
Zapomnij o tamtych dwóch, chłopcze. Ciężko mi to mówić, ale to 
już trupy.
— Pieprz się, dupku! — wrzasnął Price. — Otwórz ten cholerny 
właz!
— Zulu Tango do stacji dowodzenia, czy mnie słyszycie?
Poczekał przez chwilę i spróbował ponownie:
— Zulu Tango do Yulcana, jest tam ktoś, do cholery?
Virgin Bruce nie wiedział nawet, czy ktoś go słyszy. Główny 
kanał łączności był wypełniony bezładnymi krzykami, większość 
pozostałych pasm również. Cokolwiek się stało w bazie, odbyło się 
to tak szybko, że nikt nie wiedział dokładnie, dlaczego ogłoszono 
alarm i co należało teraz robić.
— Coś wybuchło w hot dogu numer dwa. Widzę wydobywający 
się obłok powietrza...!
— Grupy ratownicze do hot dogów jeden i dwa! Tu mostek 
dowodzenia. Grupy ratownicze do hot dogów...!
— O cholera, tam jest czyjeś ciało! W bazie potrzebna będzie 
pomoc medyczna!
— Vulcan, tu trzmiel Romeo Virginia. Miałem eksplozję tylnego 
zbiornika paliwa. Straciłem kontrolę nad statkiem i mam poważne 
kłopoty. Powtarzam, Vulcan, tu trzmiel Romeo Virginia. M.am 
poważne problemy...
— Romeo Virginia, co u licha wyprawiasz?
— Do cholery, Hank, otwieraj tę pieprzoną grodź albo...
— Gdzie te cholerne ekipy ratownicze!
— Mówi Romeo Virginia! Potrzebuję natychmiastowej pomocy!
— Romeo, skieruj się do hot dogów! Nastąpiła
107
dekompresja w jedynce i dwójce! Jedynka spisana na straty, ale w 
dwójce...
— Na miłość boską, Luton, otwórz ten pieprzony właz żebym 
mógł się dostać...
— Ucisz tego durnia, Sammy. Romeo, skieruj się...
— Niestety, Hank, nie panuję nad statkiem! Zbiornik paliwa 
eksplodował i...
— O mój Boże, to Lukę. Jak on teraz wygląda!
— Wszyscy, do cholery, zamknąć się! Kto ma zestaw 
naprawczy? Kto jest na zmianie?
Virgin Bruce z powrotem usiadł na fotelu, patrząc w dal. Teraz, w 
świetle nawigacyjnych reflektorów stacji oddalonej o półtorej mili, 
mógł zobaczyć fosforyzujący, niewielki biały obłoczek powstały z 
wody i powietrza nie opodal modułu B. Coś musiało rozerwać 
powłokę „hot dogów". Jeżeli to, co usłyszał, jest prawdą, dwa z nich 
uległy uszkodzeniu. Nie chciał nawet myśleć, czym są czarne 
kropki otoczone jasną chmurką.
— Tu główny plac budowy do pomostu dowodzenia. 
Stwierdziliśmy uszkodzenia wywołane wstrząsem.
— Tu Caldwell! Mam zestaw narzędzi, ale obawiam się, że nie 
starczy mi paliwa. Powtarzam, nie mam paliwa...
— Co, do cholery, robiłeś... Nieważne. Kto ma zestaw 
uszczelniający?!
— Jezu! Jakże mogłem o tym zapomnieć? — pomyślał Bruce, 
oglądając się i sprawdzając, co znajduje się nad jego głową i za 
nim. Przymocowany do ściany, obok zestawu pierwszej pomocy, 
znajdował się komplet uszczelniający — zbiornik ciśnieniowy z 
momentalnie zastygającą pianą. Przekazywany był co kilka dni z 
jednego trzmiela na drugi, ale Bruce zapomniał dać go następnemu 
koledze.
— Sammy, wyłącz wreszcie ten cholerny alarm!
108
— Znajduję się za daleko od miejsca wypadku, nie mogę...
Głos syren umilkł gwałtownie. Niesamowite. Wszystko zdawało 
się wrócić do normalnego stanu, no może z wyjątkiem kakofonii w 
głównym kanale łączności.
— Lekarza, potrzebujemy lekarza!
— Pieprz to y George. Oni są już martwi — rzekł Hank Luton 
szorstko. — Kto, u licha, ma ten...
Bruce wcisnął przycisk na konsoli komunikacyjnej, włączając 
się do rozmowy:
— Hank, mówi Zulu Tango! Ja mam ten komplet i zaraz będę 
na miejscu!
— Och, na Boga... Bruce, nie wiesz, co trzeba robić w takich 
sytuacjach...?
— Hej, pieprz się, Hank! Mam uszczelniacz, więc zostaw mnie 
w spokoju i pozwól robić, co do mnie należy...
— Bruce, zostało ci tylko kilka minut! — był to głos Sammy'ego 
Orlanda. — Rusz się więc, człowieku!
— W porządku, Vulcan — mruknął.
— Luton jak zwykle prowadzi te swoje gierki, nawet gdy obok 
niego giną ludzie. Lepiej jednak posłucham Sammy'ego — 
pomyślał.
— Zajmijcie się mną i oczyśćcie tor lotu! Ruszam!
— Neiman? — odezwał się ponownie Hank Luton. — Daję ci 
wolną rękę, ale jeżeli spieprzysz tę robotę, to...
— Nie truj, tylko daj mi spokojnie pracować, Hank! — krzyknął 
Bruce do mikrofonu, wyłączając jednocześnie autopilota. — 
Powiedz dokąd mam lecieć, a resztę zostaw mnie.
— Daję ci trzy minuty, Neiman, może nawet mniej. To twoja 
ostatnia szansa, sukinsynu.
109
— Sammy, mógłbyś wyłączyć te wszystkie dzwonki? Nie chcę, 
żeby przypominały mi, w jakim jesteśmy położeniu.
Centrum dowodzenia na stacji Vulcan było słabo oświetlonym 
niskim pomieszczeniem wypełnionym konsolami kontrolnymi, 
stojącymi wszędzie z wyjątkiem wąskiego przejścia. Umocowano 
tam do podłogi rodzaj strzemion, w które można było wsunąć stopy, 
co ułatwiało poruszanie się i utrzymanie ciała w pozycji pionowej. 
Gdy Hank Luton usłyszał o wypadku, oswobodził z nich nogi i wisiał 
w nieważkości w pozycji horyzontalnej, przytrzymując się ściany. 
Dawało to łatwiejszy dostęp do wszystkich przyrządów pod 
warunkiem, że umiało się poruszać w zerowej grawitacji.
Ostatni z alarmów — a było ich już kilkanaście, ostrzegających o 
dekompresji, zamykaniu grodzi, utracie stabilności w przestrzeni i 
wielu innych niebezpieczeństwach — ucichł pozwalając wreszcie 
usłyszeć głosy z radia. Sammy Orlando, którego chude ciało 
spoczywało w fotelu przed konsolą łączności, słuchał uważnie 
czegoś przez słuchawki. Po chwili spojrzał na szefa i rzekł:
— Hank, mam połączenie z bazą Korolewa. Rosjanie 
przechwycili nasze sygnały i oferują swą pomoc.
— No proszę. Co za wiadomość!
Luton przesunął rękę po przerzedzającej się już czuprynie. 
Krople potu, trzymające się do tej pory włosów oderwały się od nich 
i swobodnie wisiały w powietrzu. Rosjanie także mieli swą stację na 
orbicie geostacjonamej, ale w prostej linii była oddalona o 
kilkanaście tysięcy mil.
— Mogą najwyżej przysłać swoje statki, żeby posłużyły za 
karawany dla tych, którzy zginęli. Powiedz
110
im, że sytuacja została już opanowana i dziękujemy za troskę.
— Ale Porozumienie o Bezpieczeństwie w Kosmosie...
— Do licha z nim, Sammy. Nie zamierzam bawić się w takie 
rzeczy! Powiedz Rosjanom, niech robią, co chcą. Obserwuj, co 
tam u Neimana.
Spojrzał przez ramię Sammy'ego na ekran kontroli ruchu. Mały, 
biały punkt to trzmiel Virgina Bruce'a. Przemieszczał się w 
kierunku centrum ekranu. Drugi punkt, będący statkiem Alana 
McPhee^ego, widniał tuż obok. Niebieska linia łączyła Zulu Tango 
z bazą i pokazywała jego kurs. Na szczęście nie przecinała punktu, 
w którym znajdował się uszkodzony Romeo Virginia.
— Z jaką prędkością porusza się McPhee? — zapytał Luton.
Orlando szybko przeprowadził odpowiednie obliczenia na 
komputerze.
— Czterysta metrów na minutę — odparł. — Chcesz wysłać do 
niego ekipę ratunkową?
— Nie ma potrzeby. Nic mu nie będzie. Miej go na oku. To 
wszystko. Kiedy zbytnio się oddali, namów Rosjan, żeby przyszli 
mu z pomocą, jeśli już tak bardzo im na tym zależy.
Oficer łączności ponownie odwrócił głowę w kierunku 
zwierzchnika.
— Odbieram informacje od Hookera i Price'a. Chcą...
— Słyszałem już, czego chcą — ryknął Luton. — Julie, nie 
zaprzątaj sobie nimi głowy. Kiedy zacznie im brakować powietrza, 
niech Mikę zajmie się ich uwolnieniem, ale teraz nie chcę słyszeć 
tego ujadania. Mikę, w jakiej są sytuacji?
— Sądzę, że będą mieli czym oddychać przez
111
najbliższy czas — rzekł główny inżynier. — martwię się o nasze 
maszyny do prefabrykacji elementów.
— Cholera, co z nimi?
Nie czekając na odpowiedź, Hank odwrócił się, aby wyjrzeć 
przez iluminator wychodzący na główną halę konstrukcyjną. 
Dostrzegł, że ogromne maszyny wyskoczyły ze swoich 
teleskopowych umocnień i teraz swobodnie dryfowały.
— Widzę je. Czy to poważne?
— Mogą ulec uszkodzeniu, a przy okazji uszkodzić powłokę.
— No to ładnie.
Maszyny te kosztowały kilka miliardów dolarów i wymagały 
specjalnych transportowców, które dostarczyły je na orbitę, co 
stanowiło nie lada problem z uwagi na ich rozmiary i masę. Utrata 
jednego urządzenia byłaby nawet gorsza niż śmierć kilku złomiarzy. 
Można było jednak spróbować temu zaradzić.
— Nie spuszczajcie z nich oczu — rzucił niecierpliwie Luton. — 
Umieśćcie co najmniej jednego człowieka przy każdej i uważajcie, 
żeby w nic nie uderzyły. Może się uda...
— Odbieram jakieś sygnały z dwójki — krzyknęła Julia Smith.
— Więc jednak tam wciąż ktoś żyje? — Luton spróbował 
odwrócić się w przeciwną stronę, ale zrobił to zbyt szybko i uderzył 
tułowiem w tablicę przymocowaną do ściany. Zaklął siarczyście i 
sprawdził, czy czegoś nie zniszczył.
— Co się dzieje? Kto tam jest?
— Słyszę tylko jakieś oderwane słowa. — Mówiąc to, Julia 
zamknęła swe piękne oczy. Nasłuchała się już tylu obrzydliwych 
rzeczy z ust złomiarzy i nie mrugnęła nawet powieką, ale widać 
było, że to, co
112
odbierała teraz, napełniało ją przerażeniem. — On... on jest w 
panice, szefie.
— A kto by nie był? — pomyślał Hank. Przypomniał sobie, co 
powiedział Hookerowi i Price'owi zaledwie minutę temu: „Oni są 
już martwi". Jakie to było okrutne, uświadomił sobie dopiero teraz.
— Spróbuj się z nimi dogadać — wydusił. — Powiedz im, żeby 
nie tracili nadziei. Pomoc już nadchodzi.
Wykręcił głowę, aby popatrzeć na ekran pokazujący, co się 
dzieje na zewnątrz. Przed półkulą modułu B, gdzie światło 
słoneczne odbijało się od szkieletu aluminiowej konstrukcji, 
dostrzegł rosnący kształt Zulu Tango, zbliżającego się do bazy. — 
Ironia losu — pomyślał. — Koniec tego koszmaru zależy 
bezpośrednio od człowieka, którego omalże nie zwolniłem dziesięć 
minut temu. Wszystko w rękach tego durnia z Missouri — 
pomyślał.
— Sammy, sprawdź, czy nie zszedł z kursu i czy nic mu nie 
przeszkadza — powiedział, wciąż nie odrywając wzroku od 
nadlatującego trzmiela.
— Na miłość boską, Bruce, tylko nie spieprz wszystkiego — 
zamruczał do siebie.
Ciężko było teraz oddychać. Powietrze w przebieralni stało się 
tak rozrzedzone, że Webb sapał przy każdym oddechu. Szalejący 
w pomieszczeniu huragan uspokoił się już, ale w jego wyniku 
większość powietrza została wyssana. Wkrótce przez znajdujący 
się w ścianie otwór wielkości pół cala ucieknie reszta. Kiedy to się 
stanie, on i Honeyman zginą.
Webb wciągnął do płuc haust lodowatego powietrza. Palce, 
zaciśnięte na metalowej poręczy, podobnie jak górna część ciała, 
nie okryta skafandrem kosmicznym, zmarzły na tyle, że już ich nie 
czuł.
113
Temperatura powoli spadała. Wiedział jednak, że przyczyną jego 
śmierci będzie uduszenie, a nie zamarznięcie. Mimo że powstały w 
ścianie otwór nie był tak duży, jak ten w „hot dogu" numer jeden, 
jemu i Honeymanowi pozostały najwyżej jakieś trzy minuty życia.
Zazdrościł ludziom, którzy znajdowali się w jedynce. Oni zginęli, 
zanim zrozumieli, co się dzieje. — Jak brzmiał napis na tym starym 
plakacie? — starał sobie przypomnieć. — „W kosmosie nikt nie 
usłyszy twego wołania"? — A on przecież słyszał krzyki tych ludzi w 
chwili, kiedy zamykała się grodź bezpieczeństwa. Z zamyślenia 
wyrwał go głos Honeymana, który też krzyczał:
— Wypuśćcie mnie stąd!
Świeżo upieczony złomiarz trzymał się występu w ścianie obok 
panelu interkomu, rycząc do niego z całych sił. Łzy wypływały mu z 
oczu i unosiły się wokół jego głowy.
— Do cholery, wy sukinsyny! Nie chcę umierać! Zabierzcie mnie 
stąd! — jego głos stawał się coraz bardziej ochrypły, a w 
rozrzedzonym powietrzu zamieniał się w falset i oddalał.
Webb zauważył, że klatka piersiowa Honeymana falowała 
spazmatycznie, ponieważ płucom brakowało powietrza. Dostrzegł 
też ze wstrętem, że złomiarz zmoczył się ze strachu i w kroku jego 
spodni pojawiła się mokra plama.
— Zamknij się, do cholery! — krzyknął Webb. On także nie 
chciał umierać, ale nie zamierzał zejść z tego świata jak tchórz, ani 
w towarzystwie kogoś takiego.
Absurdalne, że całe wyposażenie potrzebne do przebywania w 
kosmosie znajdowało się w tym pomieszczeniu, ale z uwagi na 
okoliczności było prak-
114
tycznie bezużyteczne. Wkładanie kombinezonu trwało po prostu 
zbyt długo. Nawet mając na sobie już jedną część, Webb 
potrzebowałby co najmniej dziesięciu minut na wciągnięcie 
drugiej, połączenie ich, uruchomienie systemu podtrzymania życia, 
włożenie rękawic i hełmu. Nie pomogłoby nawet pominięcie takiej 
czynności, jak podłączenie pojemników na mocz czy klimatyzacji. 
Części kombinezonów rozrzucone były po całej sali i samo 
pozbieranie ich zajęłoby kilka minut. Nie było więc sensu nawet 
tego próbować.
— Wy pieprzeni gówniarze! Wy cholerni dranie! Wy...
— Zaniknij się, Honeyman! — warknął. Przyszli mu na myśl 
amerykańscy astronauci — GUS Grissom, Ed White i Roger 
Chaffee, którzy zginęli jako pierwsi ze zdobywców kosmosu. Ich 
rakieta — Apollo I — spłonęła na Cape Canaveral, jeszcze zanim 
znaleźli się w przestworzach. Nawet w ostatnich chwilach życia, 
kiedy w małym pomieszczeniu ogień dosięgał ich ciał, a płuca 
wypełniał dym, starali się odbezpieczyć właz. Niestety 
inżynierowie tak go zaprojektowali, że nie mógł być zbyt szybko 
otwarty w wypadku niebezpieczeństwa. Z całą pewnością 
krzyczeli, ale walczyli o życie aż do utraty przytomności.
Nieodpowiedzialność inżynierów i brak przezorności będą i tym 
razem przyczyną śmierci jego i Honeymana. Ktokolwiek 
zaprojektował te moduły, chcąc zapewne zaoszczędzić miejsca 
wewnątrz wypełnionego kombinezonami i ekranami monitorów 
pomieszczenia, uznał, że kule ratunkowe nie będą tu potrzebne. 
Zestaw uszczelniający oddany został zaś astronautom pracującym 
na zewnątrz. Nie było więc sposobu na zatkanie dziury od 
wewnątrz...
115
A może był?
Coś mówiło mu, że kluczem do wszystkiego jest stara duńska 
legenda, której wysłuchał w dzieciństwie. — Muszę ją sobie 
przypomnieć za wszelką cenę — pomyślał.
Rozejrzał się wkoło i wreszcie zauważył to, czego szukał. Była 
to rękawica wisząca kilka jardów od niego. Nie chcąc marnować 
czasu na rozmyślania, czy to, co zamierzał zrobić powiedzie się i 
będzie bezpieczne, silnie odepchnął się i popłynął w kierunku 
rękawicy. Złapał ją w locie i z trudnością wepchnął w nią prawą 
dłoń, zatrzymując się jednocześnie na ścianie. Rękawica była za 
ciasna, ale po raz pierwszy od czasu gdy podjął pracę w kosmosie, 
nie przeszkadzało mu to. Bardzo jej teraz potrzebował.
Webb wciągnął głęboki haust coraz bardziej rozrzedzonego 
powietrza i odepchnął się nogami od ściany. Wyciągnął ręce do 
przodu i w takiej pozycji zbliżał się do dziury.
Julian Price zatroszczył się o zapewnienie sobie i Hookerowi 
powietrza, zanim sytuacja w rękawie stała się krytyczna. 
Odłączając dostarczającą tlen rurkę przy kombinezonie Hookera i 
ustawiając odpowiednio regulator, technik sprawił, że obaj mogli 
przez dłuższy czas oddychać powietrzem z butli umieszczonej w 
plecaku. Teraz życiu ich nie zagrażało już niebezpieczeństwo i 
pozostało tylko czekać na pomoc.
Czekanie było jednak straszne. Na pomoście dowodzenia 
przestano się nimi interesować od czasu nieprzyjemnej wymiany 
zdań z Hookerem. Nie miały więc sensu żadne próby porozumienia 
się z Sammym lub Hankiem. Julian próbował skrócić czas oczeki-
wania, zajmując Hookera rozmową, ale ten nawet go
116
nie słuchał. Byli ściśnięci w metalowej rurze jak sardynki w 
puszce. Popeye zdawał się jednak nie dostrzegać towarzysza 
niedoli. Zaniknął oczy i płytko oddychał, wyczerpany fizycznie i 
nerwowo. Jego umysł przeniósł go w całkiem inne miejsce i czas...
Leżał na plecach w gumowym pontonie pod czarnym jak smoła 
niebem i czuł, jak ocean kołysze go łagodnie na falach. W końcu 
fale zniosą go z powrotem do brzegu, gdyż nie był zbyt daleko od 
lądu. Jeżeli nie, zawsze mógł usiąść i posłużyć się plastikowymi 
wiosłami, aby wrócić do domu. Teraz jednak nie obchodziło go to 
nic a nic. Jedyną ważną rzeczą było cierpienie.
Lekko uniósł głowę i spojrzał ponad burtą pontonu. Łódź wciąż 
płynęła w odległości kilku mil. W końcu resztki kadłuba znikną w 
odmętach, a plamę ropy rozniesie fala. Języki ognia pulsujące na 
wodzie niedługo zgasną. Patrzył na nie przez chwilę i przypomniał 
sobie, jak błysk złota rozpłynął się w głębiach oceanu. Zniknął, 
zniknął na zawsze. Odwrócił wzrok i ponownie zaczął wpatrywać 
się w pogodny, nocny nieboskłon.
Ponad nim znajdowały się tylko lśniące gwiazdy. Wśród nich 
wyróżniał się Mars jako czerwonawy punkt nad horyzontem, a 
Mleczna Droga była cienką jak mgiełka, ogromną woalką 
rozpostartą na niebie. Zdał sobie sprawę, że nigdy nie widział 
czegoś tak pięknego, jak roziskrzone niebo nad Zatoką Mek-
sykańską.
Patrząc tak, czuł, że ból w jego sercu maleje i zastępuje go 
tęsknota. Jakże mógł zapomnieć o tym, co odczuwał będąc 
dzieckiem? Przerażającym pięknie i cudzie nieskończonej 
przestrzeni. Gdyby tylko mógł się tam dostać, pośród gwiazdy, jak 
najdalej od tej pełnej tragedii i bólu Ziemi.
117
Dostrzegł, że jedna z gwiazd porusza się, wznosząc się wyżej i 
wyżej. Nie, to jakiś samolot albo, co bardziej prawdopodobne, 
sądząc z jego trajektorii, statek kosmiczny wystrzelony z Cape 
Canaveral, znajdującego się kilkaset mil stąd, po drugiej stronie 
Florydy. Spojrzał ponad poruszającym się statkiem, odszukując 
jego przypuszczalny cel — jasne punkty prawie dokładnie nad jego 
głową. To kosmiczne stacje Olympus i Vulcan.
Niespodziewanie dla samego siebie uśmiechnął się... Poczuł, że 
czyjaś ręka szarpie go gwałtownie za ramię. Ciemna twarz technika 
zastąpiła widok nieba.
— Hooker! Popeye! Obudź się, człowieku — wykrzyknął Price. — 
Wydaje mi się, że coś się dzieje za ścianą!
Virgin Bruce starał się nie patrzeć na ciała. Jedno z nich 
dryfowało zaledwie o kilkanaście jardów od jego statku. Trup miał 
na sobie niekompletny kombinezon, cały zbroczony zamarzniętą 
skorupą krwi. Bruce był zadowolony, że przynajmniej nie widzi 
jego twarzy. Gwałtowna dekompresja to okropna przyczyna 
śmierci, ale przynajmniej sprowadza ją błyskawicznie.
— Zapomnij o tym — powiedział sam do siebie. — Zapomnij, 
że ten umrzyk był twoim przyjacielem. Skoncentruj się.
Przebiegł wzrokiem po wszystkich urządzeniach, upewnił się, że 
w kabinie panuje próżnia i uruchomił silny reflektor umieszczony 
w hełmie, tuż nad wizjerem. Wszystko, jak na razie, było w 
porządku. Chwycił więc za dźwignię z lewej strony obok fotela, 
pchnął ją do przodu i dokładnie nad jego głową otworzył się luk.
118
Statek przytwierdzony był dzięki wielozadaniowym ramionom 
do powłoki głównego placu budowy. To bardzo ryzykowny 
manewr, prawie nigdy nie stosowany przez złomiarzy. Teraz 
jednak nie było innego wyjścia. Bruce odpiął pasy, przytrzymujące 
go w fotelu, i odepchnąwszy się nogami przeleciał przez otwarty 
właz. Czerwone i niebieskie światła nawigacyjne, umieszczone w 
tym miejscu dość gęsto, oślepiły go całkowicie. Po omacku 
odnalazł przycisk uruchamiający ręczny silnik rakietowy i wcisnął 
go. Strumień odrzutu zwolnił rozpęd. Zamrugał nerwowo. Nie 
spodziewał się, że na zewnątrz będzie tak jasno...
— Neiman, co się dzieje?
— Jestem wciąż w trzmielu, Hank — odparł. Minęła już prawie 
minuta, odkąd znajdował się w przestrzeni kosmicznej, ale 
powiedział to, aby uspokoić szefa i nie zdradzić, że ma kłopoty. Na 
dodatek tak strasznie kręciło mu się w głowie, że z trudnością mógł 
stwierdzić, z której strony jest stacja.
— Mam jakieś piętnaście, dwadzieścia stóp do „hot dogów" i za 
chwilę zamierzam wydostać się na zewnątrz — kłamał jak z nut.
— Czy twój statek jest bezpieczny?
— Nie obawiaj się. Wszystko w porządku. Nie sprawdził tego 
oczywiście, ale gdyby nawet elektromagnesy na końcach ramion 
puściły, nie zamierzał zrezygnować z powierzonego zadania, które-
go wykonanie było ostatnią deską ratunku.
— Teraz zamknij się i daj mi wreszcie robić, co do mnie należy.
Jego oczy przywykły do ostrego światła. Widząc, gdzie jest, bez 
problemu zaczął zbliżać się do „hot dogów". — Gdybym wiedział, 
co nastąpi — przyszło
119
mu na myśl — nie wziąłbym z całą pewnością zapasowego hełmu 
z wbudowanymi słuchawkami i głośnikiem od tego dzieciaka na 
Ołympusie. Najmniej potrzebował w tej chwili matczynych rad, 
udzielanych mu przez Lutona.
— Nieważne. Muszę przede wszystkim ocalić skórę tym 
facetom wewnątrz — pomyślał.
W końcu dotarł do „hot dogów". Przez wizjer mógł dojrzeć 
szkody spowodowane wypadkiem. Wkoło pełno było kawałków 
mylaru i pogiętych elementów aluminiowych, wyssanych z 
jedynki. Jak na razie, nie widział żadnych innych trupów i modlił 
się, ponieważ już teraz żołądek, nie przyzwyczajony do spacerów 
w próżni, dawał o sobie znać.
Na zewnętrznej powłoce bazy nie było nawet najmniejszego 
występu mogącego posłużyć za uchwyt. Musiał zdać się więc na 
swój ręczny silnik rakietowy, którego używał do tej pory tylko raz 
i to podczas pierwszego tygodnia pobytu w kosmosie. Poczuł 
suchość w gardle, ale nie miał czasu na zaspokojenie pragnienia 
przez rurkę umieszczoną w hełmie. Tuż obok jego koledzy mogli 
w tej chwili walczyć o ostatnie hausty powietrza. Za wszelką cenę 
starał się nie myśleć o bezmiarze przestrzeni wokół niego. Aby 
dodać sobie otuchy zaczął nucić pod nosem: „Busted, down on 
Bourbon Street..."
— Wszystko w porządku, Zulu Tango? Nie zwrócił nawet uwagi 
na pytanie Julii Smith. Jedynym sposobem na zachowanie zimnej 
krwi była stara piosenka „Grateful Dead". „Set up... like a bowlin' 
pin... Knocked down, it gets to wearin' min..." Przesunął się do 
„hot doga" numer dwa. Na szczęście mógł uchwycić się tam 
półkolistych podpór, wzmacniających jego konstrukcję. Trzymając
120
jedną z nich wolną ręką, zaczął ostrożnie się przesuwać, uważając, 
aby zbyt gwałtowny ruch nie odrzucił go w mroczną pustkę. Jego 
oczy rozszerzyły się, gdy zauważył, że mocno naciągnięta do tej 
pory wielowarstwowa tkanina prowizorycznego modułu zaczyna 
obwisać. Śmierć ludzi, znajdujących się wewnątrz była teraz 
kwestią sekund...
— Neiman, gdzie jesteś?
— Na „hot dogu", Hank. Zamknij się do diabła! W porządku. 
Dotarł do miejsca, gdzie powstała dziura, reflektor na hełmie omiótł 
powierzchnię i wreszcie zatrzymał się na małym postrzępionym 
otworze.
— Tutaj jest! Znalazłem go! — krzyknął. — Trzymajcie się...
Zostało mu do pokonania zaledwie parę stóp.
— Neiman...
— Daj mi spokój, Hank! Robię wszystko, co w mojej mocy! — 
uciszył Lutona.
Odepchnął się w pośpiechu i o mały włos nie odleciał w 
przestrzeń. Ostatnim wysiłkiem złapał za sąsiednią belkę.
Był prawie nad dziurą i sięgał do kompletu uszczelniającego, 
przytroczonego do prawego uda, gdy zauważył coś dziwnego. Był 
to oderwany kawałek metalu, błyszczący w świetle, wolno dryfujący 
w próżni. Z pewnością pochodził ze zbiornika paliwa, który 
eksplodował. Bruce doszedł do takiego wniosku na podstawie jego 
kształtu i barwy. Jeżeli tak było, to dlaczego nie znajdował się 
wewnątrz „hot doga". Z jakiego powodu dryfował w tym kierunku...?
— Och, mój Boże — pomyślał. Właśnie ten kawałek przebił 
powłokę. Tak musiało być. Ale jeżeli jest na zewnątrz, w jaki 
sposób ktoś tam jeszcze może pozostawać przy życiu?
121
Spojrzał na dziurę i zobaczył wystający z niej jakiś biały walec. 
Domyślił się, że miał on służyć jako korek. Zdziwiony, oglądał go 
przez dłuższą chwilę. Było w nim coś znajomego, ale nie mógł 
sobie uświadomić co...
Nagle zaczął się śmiać. W tym momencie usłyszał w 
słuchawkach głos Lutona:
— Neiman, słuchaj, wszystko w porządku. Mikę Webb jest 
wewnątrz „hot doga" i...
— Wiem, Hank, wiem! — wrzasnął. — Widzę! To jego cholerny 
palec!
Huntsville
Główna siedziba korporacji Skycorp znajdowała się w 
Huntsville w Alabamie. Położona była w zachodniej części miasta, 
w pobliżu Centrum Kosmicznego George'a C. Marshalla, gdzie 
rozlokowały się liczne firmy z branży kosmicznej. Ta dzielnica 
niewielkiego południowego miasta zaczęła się rozwijać w latach 
sześćdziesiątych ubiegłego stulecia. Okres koniunktury trwał do 
lat dziewięćdziesiątych, kiedy NASA i rząd Stanów 
Zjednoczonych inwestowały ogromne sumy w przemysł 
kosmiczny. Firmy takie jak Boeing, Rockwell i Generał Electric 
rozbudowały swe zakłady do ogromnych rozmiarów, realizując 
kolejne wielomilionowe kontrakty.
W ostatnich latach dwudziestego wieku kontrahenci zaczęli 
robić interesy na własną rękę, rywalizując z NASA. McDonell 
Douglas został w tej dziedzinie prekursorem, kiedy powiodły się 
jego kosmiczne eksperymenty w ramach „Projektu EOS", 
mającego na celu rozwój kosmicznego przemysłu farmaceutycz-
nego. Znajdując poparcie Białego Domu, północnoamerykański 
Rockwell i kilka mniejszych firm zaczęło wystrzeliwać swe 
własne rakiety. Wkrótce prywatne usługi kosmiczne w Stanach 
Zjednoczonych mogły
123
z powodzeniem konkurować nie tylko z konsorcjami europejskimi, 
ale nawet z NASA i Związkiem Radzieckim.
Było oczywiste, że w niedalekiej przyszłości któraś z nich 
osiągnie zdecydowaną przewagę nad konkurentami. Rola ta 
przypadła McGuinness In-temational — firmie z Atlanty, 
zajmującej już od dawna wysoką pozycję w technologii nuklearnej 
i lotnictwie doświadczalnym. McGuinness założył swą filię — 
Skycorp, która miała zająć się przede wszystkim kosmosem. Na 
badania i produkcję przyznano jej ponad pięćdziesiąt miliardów 
dolarów, wybudowano nowoczesną fabrykę w Hunts-ville oraz 
zatrudniono w niej najlepszych w swoich specjalnościach 
kierowników, naukowców oraz robotników.
Wkrótce Skycorp ogłosił, że jego pierwszym zadaniem będzie 
wybudowanie stacji na wysokiej orbicie i sprowadzenie tam, oraz 
do małej bazy księżycowej, ponad stu robotników i konstruktorów. 
Za zamkniętymi drzwiami sal konferencyjnych, na polach gol-
fowych oraz na stronach „Aviation Week" i „Space Business 
News" krążyły pogłoski, jakoby następnym planowanym krokiem 
Skycorpu miała być budowa w kosmosie sieci elektrowni 
słonecznych, które przesyłałyby przemysłowi amerykańskiemu 
niezwykle tanią energię. W Nowym Jorku, Chicago i Londynie 
pesymiści twierdzili, że już w niedługim czasie kierownictwo 
Skycorpu będzie skakać z wież startowych Cape Canaveral. Było 
jednak wielu takich, którzy po cichu polecali swoim maklerom, 
żeby kupowali akcje Skycorpu, i w każdej chwili byli 
przygotowani na pozbycie się ich, gdyby zaczęły tracić wartość.
Jak dotąd żaden z nich nie pożałował swojej decyzji i nie został 
zmuszony do popełnienia samobójstwa.
124
Skycorp zadomowił się przy alei Saturna w Hun-tsville, w 
największym ośmiopiętrowym budynku administracyjnym, 
przypominającym literę A, zbudowanym z granitu i nierdzewnej 
stali, otoczonym laboratoriami w kształcie kopuł i przysadzistymi 
hangarami. W kompleksie tym zlokalizowano także prywatne 
lotnisko i las anten satelitarnych, dzięki czemu utrzymywano 
łączność z przedstawicielstwami na całym świecie. Kompleks 
znajdował się niedaleko Centrum Marshalla. Na tyle blisko, że 
rakiety Saturn i Atlas, umieszczone na dachu Muzeum 
Kosmicznego Alabamy, były widoczne z okien budynku 
administracyjnego ponad wierzchołkami otaczających go drzew.
Brązową tablicę, umieszczoną na marmurowym podwyższeniu 
przy głównym wejściu, zdobił emblemat ńrmy, przedstawiający 
kulę okrążaną, przez stylizowany statek kosmiczny ciągnący za 
sobą smugę spalin. Złote litery umieszczone pod płaskorzeźbą 
głosiły:
SKYCORP Oddział McGuinness Intemational
Duże podziemne kondygnacje budynku administracyjnego 
mieściły Orbitalne Centrum Operacyjne. Przypominało ono 
Centrum w Houston należące do NASA oraz Air Force CSOC w 
Colorado Springs. Pod wieloma względami centrala dyspozycyjna 
Sky-corpu przewyższała tę należącą do rządu. Znajdujące się tu 
komputery reprezentowały najnowszą, niezmiernie szybką 
generację z rozwiniętą sztuczną inteligencją. Monitory stacji 
roboczych, dzięki przekaźnikom satelitarnym, pokazywały to 
samo, co wyświetlacze na pomostach dowodzenia stacji Ołympus
125
i Vulcan. Wszystkie urządzenia elektroniczne miały 
zabezpieczenia EMP i centrum mogło pracować bez problemów 
nawet w wypadku wojny nuklearnej. Było to bardzo ważne gdy je 
budowano, ale teraz zagrożenie na szczęście znacznie zmalało.
Zaprojektowano je myśląc zarówno o wygodzie pracujących tu 
ludzi, jak i o wydajności pracy. Fotele, umieszczone przed rzędami 
konsol, pokryto skórzanymi obiciami, a temperaturę pomieszczeń 
utrzymywano na stałym poziomie dwudziestu dwóch stopni 
Celsjusza. Oświetlenie było na tyle przyćmione, że bez problemów 
dało się obserwować obraz na monitorach i lampki kontrolne na 
konsolach. Z drugiej strony nie zmuszało do wytężania wzroku, 
jeżeli chciało się coś przeczytać. Podczas pracy zawsze w pobliżu 
znajdowali się gońcy, dostarczający potrzebne wydruki i 
przynoszący na każde skinienie ręki kanapki i kawę.
Trwał właśnie jeden z ciężkich dyżurów. Wypadek na stacji 
Vulcan zelektryzował trzydziestoosobową załogę pracującą w 
centrum tego popołudnia. Po kilku krytycznych minutach spędzili 
długie godziny na próbach ustalenia dokładnego przebiegu wyda-
rzeń. Przeprowadzali symulacje komputerowe, analizowali skąpe 
dane przekazywane z orbitalnych stacji i przesłuchiwali drogą 
radiową świadków wydarzenia.
Po czterech godzinach wytężonej pracy zespół nie ustalił 
właściwie niczego istotnego. Nikt dokładnie nie wiedział, co było 
przyczyną eksplozji zbiornika paliwa trzmiela Alpha Romeo. 
Przynajmniej część niejasności mogło zostać wyjaśnione dopiero 
po przesłaniu resztek zniszczonego „hot doga" na Ziemię i 
przeanalizowaniu w laboratorium, w jaki sposób odłamki zdołały 
spowodować gwałtowną dekom-
126
presję, która doprowadziła do śmierci dwóch ludzi. Teraz, gdy 
długi letni dzień zbliżał się do końca, większość pracowników 
udała się już do domów. Pozostało tylko pięciu z nich, mających 
kontrolować bieżącą sytuację, nie licząc kilku zmęczonych goń-
ców, którzy musieli pozbierać pozostawione kubki po kawie i 
zmięte papiery oraz oczyścić wypełnione niedopałkami 
popielniczki.
Kenneth Crespin znalazł Claytona Dobbsa siedzącego w 
szklanej kabinie przytulonej do ściany. Dobbs wpatrywał się w 
długą wstęgę wydruku, która wychodząc z jego rąk, wiła się po 
podłodze obok biurka. Crespin stał przez chwilę na korytarzu, 
patrząc na Dobbsa i zastanawiając się, kiedy ten zauważy jego 
obecność. Prawdopodobnie wcale, chyba że uda mu się oderwać 
wreszcie od pracy i postanowi pójść do domu. Jak wielu geniuszy, 
Clayton najwyraźniej miał nieograniczoną zdolność koncentracji i 
jak wielu młodych, ambitnych ludzi, sypiał tylko z konieczności.
Crespin chrząknął parokrotnie. Po dziesięciu sekundach Dobbs 
uniósł głowę znad wydruku i wreszcie go dostrzegł.
— Och, to ty Kenneth — rzekł. Crespin uśmiechnął się i zrobił 
parę kroków w jego stronę.
— Dlaczego wciąż tu siedzisz, Ciay? Przecież twój zespół zrobił 
wszystko, co było w jego mocy. Wciąż próbujesz wymyślić coś 
więcej?
Dobbs przez chwilę milczał, po czym położył wydruk na biurku, 
zarzuconym rozmaitymi papierami, i rozsiadł się w fotelu, 
splatając dłonie.
— Jak poszła konferencja prasowa? — zapytał. Crespin 
wzruszył ramionami. Jego oczy wędrowały po oprawionych w 
ramki zdjęciach stacji Ołympus
127
w trakcie budowy i pfomów wystrzeliwanych na Canaveral.
— Raczej nieźle. Nie brałem w niej udziału, ale rozmawiałem 
później z dziennikarzami. Na pewno nie gorzej niż ta przed dwoma 
laty, gdy zginął jeden z pracowników. Prasa przybyła usłyszeć z 
naszych ust, że ludzie mogą umrzeć i umierają w kosmosie, tak 
samo jak na Ziemi. Odeszli usatysfakcjonowani...
— Usatysfakcjonowani? — Dobbs wydął policzki, głęboko 
wzdychając. — Z pewnością rodziny tych facetów, którzy zginęli, 
także są usatysfakcjonowane. Na miłość boską...
— Clay...
— Wiesz, co przeglądam? — ciągnął Dobbs, kładąc rękę na 
wydruku. — To wyniki prac ze wszystkimi danymi, które 
zebraliśmy do tej pory. Na ich podstawie przeprowadzono 
komputerową symulację. Porównałem je z własnymi 
obserwacjami, które poczyniłem jeszcze zanim „hot dogi" zostały 
przyłączone do stacji i moje przypuszczenia potwierdziły się. 
Przypominasz sobie te badania przeprowadzone kilka lat temu? 
Stwierdzono, że nadmuchiwane moduły nawet w pobliżu prac 
budowlanych nie stanowią żadnego niebezpieczeństwa.
— Clay...
— Nie przerywaj mi, Kenneth. Wszyscy widzą teraz tego 
skutki. Moje wątpliwości znalazły potwierdzenie. Ten cholerny 
Roland uznał, że ryzyko mieści się w dopuszczalnych granicach, a 
wyście go posłuchali. Stwierdziliście, że przecież takie konstrukcje 
są o wiele tańsze i łatwiejsze do transportu niż metalowe.
Dobbs wstał i pokiwał głową.
— Wiem, że nie ty byłeś prekursorem tego pomysłu. Jeżeli na 
tym świecie istnieje jeszcze sprawied-
128
liwość, niech Roland porozmawia z rodzinami tych, którzy zginęli.
— Co chcesz, żebym ci powiedział, Clayton? Że przez cały 
czas miałeś rację? Że powinniśmy cię posłuchać i przykro nam z 
powodu tego, co się stało, a następnym razem posłuchamy 
naszego młodocianego geniusza?
Dobbs uśmiechnął się z przymusem i przygładził ręką nie 
czesane od dawna, kręcone czarne włosy.
— Tak, to byłoby miłe. Mógłbyś jeszcze dodać:
„Dopilnujemy, by taki incydent nie powtórzył się już nigdy 
więcej".
— Jesteś zdumiewający.
— Wiesz, co moim zdaniem jest zdumiewające? — Dobbs 
odwrócił głowę, aby spojrzeć prosto w oczy wiceprezydenta 
Skycorpu. — To, że zatrudniłeś mnie, abym pracował na 
stanowisku asystenta operacyjnego. Pamiętam, jak mówiłeś mi, że 
kosmos jest wciąż wielką nieznaną, a ty potrzebujesz kogoś, kto 
będzie w stanie zapobiec jego wybrykom. Ten ktoś miał 
orientować się we wszystkim i nie wahać przed niczym, gdyby 
działo się coś złego. „Bez wahania porusz niebo i piekło, Clayton" 
— powiedziałeś wtedy. No cóż, to właśnie robiłem i kazano mi 
wówczas, żebym się zamknął. Teraz dwóch ludzi nie żyje, a ty 
traktujesz to, jakby nic się nie stało. Ja zaś jestem chłopaczkiem, 
któremu można wetknąć w usta smoczek.
Crespin zamknął oczy i oparł się o ścianę. Zaczynał żałować, że 
zatrudnił tu Claytona Dobbsa. Ten dzieciak — Dobbs miał 
zaledwie dwadzieścia siedem lat — podczas pracy w MIT* 
uznany został za jednego z czołowych ekspertów w dziedzinie 
inży-
* Massachusetts Institute ofTechnology (przyp. tłum.).
129
nierii kosmicznej. Crespin spotkał go, gdy Dobbs dołączył do 
cywilnego Zespołu Doradców Kosmicznych NASA. Prezentował 
się dosyć niechlujnie. Był ubrany w dżinsy, nie wyprasowaną 
koszulę i krawat na gumce. Siedział zgarbiony w fotelu na tyłach 
pomieszczenia i sprawdzał wszystkie dane dostarczane przez 
szefów sekcji. Dobbs był nadzwyczaj konkretny, co odróżniało go 
od większości mglisto myślących marzycieli. Miał też negatywne 
nastawienie do literatury science fiction, co wydawało się dziwne, 
jako że przeciętny pracownik Skycorpu miał w swoim 
księgozbiorze przynajmniej jedną powieść Clarke'a, Nivena czy 
Brina.
Crespin zwerbował Dobbsa, oferując mu znacznie wyższe 
stanowisko i zarobki niż te w NASA. W przeciwieństwie do innych 
cudownych dzieci (Dobbs rzeczywiście okazał się geniuszem w 
bardzo młodym wieku i wszedł do MIT jako honorowy członek, 
kiedy nie miał jeszcze ukończonych czternastu lat) Clayton nie był 
wcale nieśmiały i przestraszony otaczającym go światem. Przyjął 
tę pracę, ponieważ, jak sam powiedział, chciał wprowadzić w życie 
własne idee.
Crespin doszedł teraz do wniosku, że powinien zostawić 
młodego, buntowniczego inżyniera w jego rodzinnym 
Massachusetts.
— W porządku, Clayton, w porządku. Mea maxi-ma culpa. 
Powinniśmy posłuchać cię i używać wyłącznie w pełni 
sprawdzonego wyposażenia. Gdybyśmy nie zlekceważyli twoich 
rad, nie doszłoby do tragedii. Czy można jednak zagwarantować, 
że coś takiego nigdy się już nie powtórzy, szczególnie jeżeli chodzi 
o śmierć ludzi w kosmosie. Do tej pory zginęło ich trzech, ale 
wiesz cholernie dobrze, że jeszcze trzech, a nawet trzystu, może 
zginąć, zanim
130
ukończymy budowę tych elektrowni. Co jeszcze, do diabła, 
chcesz, żebym zrobił?
Dobbs zwiesił głowę, po czym popatrzył na szefa.
— Nie wiem, co może zrobić każdy z nas. Po prostu trudno mi 
spojrzeć ludziom w oczy, bo to wszystko to także moja wina.
— Czy to znaczy, że zachowasz w tajemnicy to co wiesz?
— Nie, to znaczy, że nie spowoduję nagonki na Skycorp. 
Związałem się zbyt silnie z tą firmą, aby spowodować jej upadek. 
Zrozumiałeś?
— Tak. Byłem pewien, że nie zrobiłbyś tego.
— Pomyśl więc o tym jako o świadectwie mojego cynizmu i 
przewrotności charakteru. Więc o czym chciałeś ze mną 
rozmawiać, Kenneth?
— Ostry jest — pomyślał Crespin. Wie, że nie lubię rzucać 
słów na wiatr.
— O Wielkim Uchu — odparł.
— A, o tym — Dobbs usiadł z powrotem i położył nogi na 
biurku. — Wyrażaj się jaśniej.
— Śledzisz całą tę sprawę? Dobbs wzruszył ramionami.
— Dzisiaj odbyła się podobno pierwsza próba. Chłopaki z NSA 
na Ołympusie zdołali wyśledzić i zidentyfikować kilka rozmów 
telefonicznych, które zawierały coś ciekawego. Komputery w 
Forcie Mea-de ustaliły osoby, które je przeprowadziły. Jak dotąd 
wygląda na to, że cały system działa jak należy i Senacka Komisja 
do Spraw Wywiadu będzie bardzo zadowolona.
— A co ty o tym sądzisz?
— No cóż, oprócz tego, że powinno się zmienić nazwę tego 
urządzenia na Szpiegowską Sieć Satelitarną imienia J. Edgara 
Hoovera, sądzę jako naukowiec, że wszystko jest w porządku...
131
— Zabawne słyszeć takie słowa padające z ust człowieka, który 
zaprojektował cały ten system. Dlaczego? Przecież to ty nadałeś 
obecną nazwę.
— Co mam ci odpowiedzieć? Totalne załamanie tego kraju 
przeraża mnie. Światowy terroryzm jeszcze bardziej. Sądzę, że 
nadszedł czas na podjęcie kroków prewencyjnych, a jeżeli nie jest 
to w pełni zgodne z pierwszym i piątym artykułem dodanym do 
konstytucji Stanów, to trudno. Tom JefFerson i Ja-mes Medison 
nie żyli w czasach, kiedy prezydent mógł zginąć zastrzelony ze 
sztucera z laserowym celownikiem, a studenci bawili się w 
garażach, budując urządzenia napędzane energią atomową.
Crespin skrzyżował ręce na piersiach i popatrzył uważnie na 
Dobbsa.
— Masz interesujące poglądy dotyczące moralności, młody 
człowieku.
— Pieprzę moralność — odparł Clayton, patrząc na coś przez 
szklaną ścianę. — To nie moja wina, że żyję w takich czasach.
— Powiedział „pieprzę moralność" — pomyślał Crespin. Czy to 
wynik wychowania młodego pokolenia, a może zbyt gwałtownego 
rozwoju ludzkości? Ciekawe, czy Dobbs powiedziałby to, gdyby 
nie był rozpieszczonym wrzaskliwym intelektualistą. A mój syn, 
który przyjedzie do domu na weekend z Texas A & M, też będzie 
głosił takie poglądy?
— Sądzę, że czasami mówisz coś tylko po to, aby zaszokować 
rozmówcę — powiedział. Dobbs roześmiał się.
— Tak, może masz rację. Ale o co ci w ogóle chodzi? Po co 
zadajesz mi te wszystkie pytania?
— Cóż, wiesz oczywiście, że prace nad Uchem dobiegają 
końca. Ma zostać zgodnie z planem, wyniesione na orbitę jeszcze 
w lecie. Jednak z powodu
132
tego wypadku możemy się spodziewać większego zainteresowania 
naszą działalnością zarówno ze strony prasy, jak i związków 
zawodowych, włączając w to badanie wszystkiego, co wysyłamy w 
przestrzeń kosmiczną z Cape Canaveral.
— Więc jesteście niechętnie nastawieni do wystrzelenia go z 
Florydy — dokończył Dobbs. — W czym problem? Możecie 
przecież skorzystać z centrum kosmicznego w Yandenbergu.
Crespin pokręcił głową.
— Sprawdziliśmy to już w Pentagonie. Rządowy rozkład lotów 
jest tak napięty, że promy są zajęte aż do końca roku, a poza tym 
stamtąd wystrzeliwanych jest zbyt wiele ładunków o charakterze 
militarnym. Jedyne rozwiązanie to zawarcie porozumienia z Aria-
nespace i niech oni wyniosą ładunek z bazy w Ameryce 
Południowej.
— Aha, o to ci chodzi? Skoro ja przebywałem przez jakiś czas w 
Gujanie Francuskiej, chcecie, abym nadzorował całą tę operację? 
— Dobbs wzruszył ramionami. — Jasne, nie ma sprawy.
— Jest jeszcze coś. Kierownictwo uważa, że ty, będąc jednym z 
projektantów systemu, powinieneś udać się na orbitę i brać udział 
w zainstalowaniu go na stacji Freedom.
Dobbs mierzył szefa wzrokiem przez dłuższy czas, zanim 
zdobył się na odpowiedź.
— Kierownictwo samo nie ma ochoty ruszyć dupy z 
wygrzanego stołka? — zapytał w końcu.
Crespin spoglądał na chłopaka, dopóki nie przeszła mu ochota 
na wyładowanie ogarniającej go wściekłości. — Mam zbyt wiele 
do stracenia — zdecydował. Dobbs prawdopodobnie 
opowiedziałby o mojej reakcji kolegom. Narobiłbym sobie tylko 
kłopotów. On domyśla się, jak łatwo spaść z samego
133
szczytu drabiny sukcesu. Nie mogę dać się z niej zepchnąć 
takiemu smarkaczowi.
— Dlaczego tak uważasz? — zapytał ozięble, ani na chwilę nie 
spuszczając oczu z rozmówcy.
Ku swemu zdumieniu zauważy!, że to Dobbs nie wytrzymał 
jako pierwszy. Na jego twarzy pojawił się grymas, zgarbił się i 
jakoś skurczył. Była to jego charakterystyczna poza. Ktoś kiedyś 
powiedział, że w tej pozycji przypomina dziecko, któremu zbiera 
się na płacz. Dobbs uzmysłowił sobie groteskowość swojego 
wyglądu i wyprostował się, a twarz jego przybrała naturalny 
wyraz.
— Wiem, że Ucho to mój projekt i ponoszę za nie pewną 
odpowiedzialność — podjął wolno — ale, co z pewnością cię 
zdziwi, nie mam ochoty lecieć na orbitę.
— Wiem o tym — rzekł Crespin, pozwalając sobie na słaby 
uśmiech. — Rok temu była podobna sytuacja z bazą Vulcan.
— Sądzę, że wtedy nie wyjaśniłem wszystkiego należycie — 
powiedział Dobbs, starając się nie okazywać zdenerwowania. — 
Zrobię to teraz. Lot w kosmos przeraża mnie.
— To niezbyt dobre wytłumaczenie — rzekł Crespin, 
przesuwając leniwie palcem po przycisku do papieru, którym, 
jeżeli się nie mylił, był kamień z Księżyca.
— Przecież latasz samolotami bez żadnych oporów. Nicki 
rezerwuje ci bilety na loty, poczynając od awionetek, a kończąc na 
odrzutowcach. Ćwiczyłeś nawet na „diabelskim młynie" i nikt nie 
powiedział mi, że masz jakieś problemy.
— Hej, kto ci pozwolił sprawdzać takie rzeczy?
— Ciay — rzekł poważnie Crespin. — Przecież jestem 
wiceprezydentem tej firmy. Mam dostęp
134
o wszelkich danych o naszych pracownikach. Zapamiętaj to. Mogę 
też rozmawiać z każdym na twój temat. Clay... nie będę owijał w 
bawełnę. Tę pracę zawdzięczasz mnie. Możesz z niej wylecieć tak 
szybko — pstryknął palcami i uderzył pięścią w biurko. — 
Wrócisz wtedy do tej dziury, z której cię wyciągnąłem.
— To była międzynarodowa kosmiczna...
— Nieważne. Chodzi o to, że bez mojej pomocy nie masz co 
liczyć na poparcie kierownictwa. Wiesz o tym, ale zachowujesz 
się, jakbyś zapomniał. Jeżeli ja ci nie pomogę, będziesz gnił do 
końca życia na tym stanowisku jako utalentowany, ale 
niedoceniony pracownik. Na zawsze pozostaniesz już asystentem 
operacyjnym...
— W porządku, skończ to wreszcie, dobrze? — Dobbs nie 
wytrzymał i Crespin dostrzegł wściekłość w wyrazie jego twarzy. 
— Nie musisz mi tego tak tłumaczyć. Obaj dobrze wiemy, że masz 
rację, więc nie traktuj mnie w ten sposób.
Przerwał na chwilę i z rezygnacją pokiwał głową. — Nie 
rozumiem jednak, dlaczego robisz to wszystko. Przecież to ty 
zatrudniłeś mnie w Sky-corpie.
— Zatrudniłem młodego inteligentnego człowieka — odparł 
Crespin. — Teraz zaś zachowujesz się jak rozpieszczony bachor, 
który czuje się skazany na tortury.
— Dobra, dobra, zgadzam się! — krzyknął Dobbs, spoglądając 
dziko na szefa. — Nie mogę tylko zrozumieć, dlaczego uwziąłeś 
się akurat na mnie. Czy nie potrańsz mnie zrozumieć? Jestem 
inżynierem kosmicznym! Całe moje życie spędziłem na pro-
jektowaniu statków, kombinezonów kosmicznych, narzędzi i 
urządzeń, ale to, co mam teraz zrobić, jest mi obce. Nie jestem 
żadnym astronautą! Myśl
135
o startującym promie, w którym znajduję się ja, przeraża mnie. A 
perspektywa przebywania w nieważkości powoduje, że już teraz 
zbiera mi się na wymioty!
— Wiesz dobrze, że są na to odpowiednie lekarstwa: 
skopolamina i cała reszta. Nie ma zresztą żadnej pewności, że 
zachorujesz na chorobę kosmiczną. Gdyby jednak tak miało być, 
starałbym się na twoim miejscu w ogóle się tym nie przejmować 
— powiedział Crespin.
— Ty draniu! Dobrze się przy tym bawisz, prawda?
— Skłamałbym mówiąc, że to nie jest śmieszne. Tak, bawisz 
mnie.
Dobbs popatrzył na centrum operacyjne. Przybyła właśnie 
pierwsza nocna zmiana.
— No cóż, chyba nie zagrzeję tu długo miejsca.
— Nie przesadzaj.
— Nawet nie będę tego żałował. Szkoda, że opuściłem 
Massachusetts. Chyba zrezygnuję z tej pracy, Kenneth.
— Jesteś najlepszym człowiekiem do tej roboty. To dlatego 
wyznaczono ciebie, a nie kogoś innego.
Dobbs obrócił fotel przed ekran terminalu i wykręcił się 
plecami do Crespina.
— Idź już. Muszę jeszcze popracować.
— Szczęśliwej podróży — powiedział Crespin. Dobbs nic nie 
odrzekł, zajęty obsługą uruchamianego właśnie programu. Crespin 
odwrócił się i cicho
wyszedł z biura.
_________CZĘŚĆ DRUGA
Witamy w naszym gronie
\^fzy pamiętacie to nierozsądne pytanie, które zadawaliście sobie 
albo swoim przyjaciołom w tych starych, dobrych czasach, kiedy 
byliście dziećmi: mając wybór, wolałbyś umrzeć z zimna czy z 
gorąca? Wybrałbyś zamarznięcie czy usmażenie się? W tej chwili, 
będącej jedną z ostatnich w moim życiu, jeszcze raz staję przed 
takim pytaniem, tym razem już całkiem poważnie.
Wnioskując ze wskazań wyświetlacza w hełmie, baterie układu 
podtrzymania życia są już niemal całkiem rozładowane. Sądzę, że 
wyczerpią się, zanim skończy się powietrze. Jak już wspomniałem, 
prędzej czy później zabraknie mi jednej z trzech rzeczy:
powietrza, energii lub taśmy na kasecie. Jeżeli chcę dalej mówić 
(co stanowi jedyny sposób, aby nie oszaleć), muszę spróbować 
zmniejszyć pobór energii z baterii. W jednej części szczeliny 
panuje mrok, do drugiej zaś docierają promienie słoneczne. 
Różnica temperatur między nimi dochodzi niemalże do stu stopni. 
Siedząc dalej w ciemności, mogę ograniczyć zużycie energii, ale 
za to czuję, jak marzną mi palce stóp. Jeśli jednak przejdę do 
części nasłonecznionej, szybko się uduszę i upiekę w skwarze, 
którego układ
139
chłodzenia nie będzie w stanie złagodzić. Poza tym kaseta może 
uszkodzić się od gorąca. Wtedy moje wysiłki pozostawienia czegoś 
dla potomności spełzną na niczym.
Muszę więc zostać w cieniu. Tutaj umrę. Aha, mam wiadomość 
dla Boga: Niech pisarze, których stworzy w przyszłości, noszą 
zawsze ze sobą zapasowe baterie.
Cha, cha, cha.
Nie jest ze mną dobrze.
Na czym to skończyłem? Aha, już wiem, opowiadałem o 
lipcowym wypadku na Vulcanie. Przez jakiś czas wszyscy mówili 
tylko o tym i każdy na Skycanie miał własną wersję przebiegu 
zdarzenia. Niestety skończyło się tym, że przez jakiś czas mieliśmy 
temat do rozmów. Skycorp oberwał nieźle od prasy za używanie 
niepewnego sprzętu w kosmosie, ale to drobiazg w porównaniu z 
tym, co stało się, gdy do akcji weszły NASA, związki zawodowe i 
Komisja do Spraw Nauki i Technologii Kosmicznej. Oświadczenia 
Kongresu, rozdmuchanie sprawy przez NASA i wiece związku 
pracowników przemysłu kosmicznego ściągnęły burzę gradową 
nad Skycorp. Słyszałem nawet, że jego kierownictwu ledwo udało 
się powstrzymać reportera „New York Times^a", który chciał się 
dostać na orbitę, żeby dowiedzieć się z pierwszej ręki o 
rzeczywistych warunkach panujących na Ołympusie i Vulcanie. 
Twierdzili, że na żadnym promie przez najbliższe trzy miesiące nie 
będzie wolnego miejsca. Gdyby reporter nie znalazł żadnych 
.usterek (co bardzo prawdopodobne, gdyż na stacji było nudno, ale 
jednak stosunkowo bezpiecznie), prawdopodobnie dowiedziałby 
się przynajmniej o panujących tam warunkach życia. Dobrze, że 
nie dotarł do nas, bo wynikłyby z tego tylko kolejne kłopoty.
140
I tak czekały nas problemy, ponieważ kiedy tylko na dole 
rozpętała się burza, Skycorp podjął, jak uważało jego 
kierownictwo, rozważną decyzję: polecił przerwać chwilowo 
prace budowlane. Nikt, z wyjątkiem niezbędnego personelu, nie 
mógł dostać się na stację Vulcan i absolutnie nikomu nie wolno 
było zbliżyć się do „hot dogów", zanim nie zostały zastąpione 
metalowymi modułami, które pośpiesznie budowano w Alabamie. 
Przerwę uznano za płatne wakacje dla całej załogi, ale dla nas te 
dwa tygodnie wyglądały, jakbyśmy spędzili je w piekle.
Nie mieliśmy w tym czasie nic do roboty! Dla mnie, na 
szczęście, nie było to takie straszne. Moja praca w centrum 
obróbki danych nie została zawieszona, a poza tym w wolnych 
chwilach pisałem swą powieść science fiction Ragnarok Night. 
Jednakże dla większości ludzi znajdujących się na stacji była to 
najgorsza rzecz, jaką Skycorp mógł zrobić. Jak już wspomniałem 
wcześniej, część złomiarzy nie wyróżniała się zbytnim intelektem. 
Niektórzy prawdopodobnie nigdy nie wzięli do ręki książki od 
czasu, gdy zakończyli edukację na Starym człowieku i morzu. 
Nieliczni mieli pojęcie o medytacji i innych sposobach zajęcia 
umysłu podczas dłużących się godzin i dni.
Na szczęście dla niektórych znalazł się gość — nie mogę sobie 
przypomnieć jego nazwiska, był Żydem z Long Island — gracz w 
Dungeons i Dragons Dungeon. Ktoś mi mówił, że był graczem 
światowej klasy, zanim wydarzyło się coś, co sprawiło, że zaczął 
pracować w kosmosie. Zebrał wokół siebie paru chętnych do gry, 
dając im możliwość oderwania się od rzeczywistości. Opanowali 
moduł czternasty i grali jak szaleni przez kilka dni, dopóki mistrz 
nie wyrzucił większości zawodników, a tych, którzy ocaleli, 
uczynił niemal bogami. Mieli niezłą zabawę.
141
Ale dla ogromnej większości życie podczas tych dwóch tygodni 
stanowiło szczyt nudy. Rozkład dnia, oparty do tej pory na 
ośmiogodzinnych zmianach, podczas których składało się ogromne 
konstrukcje, teraz został całkowicie zburzony. Ludzie snuli się po 
sali wypoczynkowej, oglądali mecze baseballowe albo mydlane 
opery przysłane z Ziemi. Grali w blackjac-ka, pokera lub solitaire, 
podczas gdy Mr Big czuwał nad tym, aby nie był łamany zakaz 
uprawiania hazardu, wydany przez Wallace^a. Polowali na 
kobiety, a że było ich tylko kilka, zamykali się w modułach 
mieszkalnych i onanizowali. Próbowali także grać we Frisbee na 
kocim chodniku, ale wkrótce i to im się znudziło. Zajęli się 
skokami na trampolinie w zmniejszonej grawitacji, do czasu aż 
jeden z nich zwichnął poważnie kostkę i Felapolous zabronił tej 
zabawy. Gdyby mieli noże, zapewne graliby w pikuty. Pisali do 
rodzin i przyjaciół długie, nudne listy, z których większość nie 
została nawet wysłana. Niekiedy siadali po prostu na krzesłach 
albo kładli się na kojach w swoich modułach i patrzyli w sufit, 
rozmyślając o beznadziejności życia, Popeye Hooker był właśnie 
jednym z nich.
Władze Skycorpu sądziły, że swym postępowaniem uchronią 
ludzi przed niebezpieczeństwem, ale jedynym bezdyskusyjnym 
rezultatem tej decyzji była zmiana sprawnych robotników w 
chodzące kłębki nerwów.
Największym urozmaiceniem podczas tego okropnego okresu 
okazało się przybycie na stację Skycan Jacka Hamiltona. Nikt 
wówczas nie wiedział, że przeznaczeniem tego inżyniera, 
specjalisty od uprawy roślin w kosmosie, jest odmienić życie 
złomiarzy, a także bieg historii.
72
Lot służbowy
Budzik zadzwonił nagle o trzeciej nad ranem, gdy Lisa Bamhart 
właśnie czuła, że zasypia. Jak zwykle w czwartki poszła spać o 
siódmej, zaraz po kolacji, żeby mogła wstać wypoczęta przed 
świtem następnego dnia. Annie jednak uznała, że nie była to 
odpowiednia pora na sen dla mamy. Dziecko zaczęło płakać w 
godzinę po pójściu Lisy do łóżka i Cari w żaden sposób nie potrafił 
go uspokoić. Skończyło się na tym, że sama musiała wstać, nosić 
Annie na rękach i śpiewać wszystkie kołysanki, jakie znała. Minęła 
wieczność, zanim mała wreszcie zasnęła.
Lisa była więc teraz zmęczona i nawet poranny prysznic nic nie 
pomógł. Rozmowa z kimś zazwyczaj pozwalała jej dojść do siebie, 
ale Cari spał jak zabity i nie było sensu go budzić. Zrzędziłby 
później przez cały dzień lub próbowałby kochać się z nią, na co 
akurat teraz nie miała zupełnie ochoty. Jeszcze mniej rozsądne 
byłoby budzenie Annie, która jako roczne dziecko mogła być tylko 
niemym słuchaczem. Skończyło się na tym, że przygotowała sobie 
pierwszą, lecz z pewnością nie ostatnia tego ranka, filiżankę 
mocnej kawy.
Lisa otworzyła przeszklone drzwi prowadzące na
143
balkon i wyszła na świeże powietrze. Nawet o tak wczesnej porze 
panował upał. Balkon wychodził na plażę i kiedy popijała kawę, 
docierał do niej jednostajny szum fal. Daleko na morzu zauważyła 
światła regaty patrolującej atlantyckie wybrzeże. Mógł to być 
jednak równie dobrze szpiegowski trawler wysłany przez Sowiety 
w celu zbadania sytuacji na pobliskim Cape Canaveral.
Odwróciła się w lewo i zatrzymała wzrok na plaży w pobliżu 
Wschodniego Poligonu i Centrum Kosmicznego imienia 
Kennedy^ego. Białoniebieskie smugi reflektorów strzelały w 
ciemne niebo, krzyżując się na wysokości kilkunastu tysięcy stóp 
ponad platformą startową. Ściskała w rękach filiżankę i roz-
szerzonymi oczyma wpatrywała się w nie, czując przyśpieszone 
bicie serca. Skupiały się one nad platformą 39-A, gdzie 
przygotowywano do startu „Willy Ley".
Lisa szybko dopiła kawę, uzmysłowiwszy sobie, że musi się już 
śpieszyć. Jednak na chwilę wróciła jeszcze myślami do rodziny.
— Czy dobrze traktuję Carla i Annie? Dziecko potrzebuje 
matki, Cari żony, a ja w tym czasie zajmuję się treningiem pilotów 
albo wylatuję w kolejny lot służbowy. Car! twierdzi, że mała 
płacze w każdy piątkowy ranek, kiedy budzi się i nie widzi mamy, 
która przewinęłaby ją i nakarmiła. Jak wyjaśnić takiemu dziecku, 
że mamusia jest teraz w odległości trzystu mil w górze?
Odstawiła filiżankę i jeszcze przez chwilę popatrzyła na światła 
z Merrit Island. Ostatecznie nie musiała się tak spieszyć. Technicy 
z kontroli startów, jej zmiennik i cała reszta, znali się na swojej 
robocie. Wszystko, co musiała zrobić, to wsiąść do promu i 
polecieć.
144
— Cholera, kiedyś lubiłam tę pracę — przyszło jej do głowy. — 
Myślałam o niej od piątego roku życia, kiedy moimi idolami byli 
Sally Ride, Judy Resnick, Rhea Seddon i stary John Young. 
Osiągnęłam to. Zostałam astronautką, a teraz moim marzeniem jest 
być prawdziwą matką i żoną.
Uśmiechnęła się ponuro i rozmazała łzę, spływającą po 
policzku.
Pół godziny później zatrzymała samochód przed bramą numer 
trzy i pokazała kartę identyfikacyjną. Podstarzały strażnik 
zaświecił latarką przez przednią szybę i przyjrzał się uważnie jej 
twarzy i zdjęciu. Postępował tak samo w każdy piątek. Można by 
pomyśleć, że ten facet powinien już ją znać, ale przepisy nie 
pozwalały mu na niedopełnienie formalności. W końcu dał znak, 
że może jechać dalej.
— Głupek — pomyślała. — Nie mogę już na niego patrzeć.
Kiedy przejechała na drugą stronę, uzbrojony żołnierz podniósł 
rękę i zasalutował. Lisa odpowiedziała na to nieznacznym 
skinięciem głowy.
Jadąc Aleją Kennedy'ego mijała moczary, będące sanktuarium 
dzikiej przyrody otaczającej zabudowania ośrodka, który przez 
ostatnie dwadzieścia lat rozrósł się do rozmiarów niewielkiego 
miasta. Musiała uważać na zwierzęta, mogące pojawić się na 
drodze, choć dzisiejszy harmider powinien je stąd przepłoszyć. 
Dwa miesiące temu w ostatniej chwili wyhamowała przed 
aligatorem, któremu zechciało się wybrać na przechadzkę.
— Pewnego dnia — pomyślała — kiedy będę lądowała „Willy 
Ley" na pasie dla wahadłowców, wpadnę na takiego gada 
wygrzewającego się na ciepłym betonie.
145
Budynek montażu pojazdów znajdował się na wprost niej. Był 
to olbrzymi biały blok, widoczny w świetle reflektorów, z 
amerykańską flagą i dwóch-setletnią gwiazdą błyszczącą na tle 
ogromnej alabastrowej ściany. Zaparkowała samochód i przeszła 
do pomieszczeń przeznaczonych dla przygotowujących się do lotu 
astronautów, usytuowanych obok kantyny. Kiedyś oni ubierali się 
w kombinezony w części treningowej zabudowań, niedaleko 
siedziby głównej NASA, lecz gdy liczba wahadłowców wzrosła do 
kilkunastu, a loty odbywały się częściej niż co tydzień, wzniesiono 
dla nich specjalny budynek. Skończyło się paradowanie 
astronautów przed zgromadzonymi tłumnie dziennikarzami i 
przewożenie ich do platformy startowej w otoczeniu ochroniarzy, z 
latającymi nad głowami helikopterami.
— Mogliby kiedyś zorganizować taką pompę — pomyślała 
.Lisa, okazując kartę identyfikacyjną strażnikowi pilnującemu 
wejścia. — Miło byłoby zostać potraktowaną niemalże jak bohater 
narodowy...
Zjechała windą do podziemi, a następnie przeszła do 
pomieszczenia, gdzie zamieniła cywilne ubranie na 
jednoczęściowy kombinezon z plakietką Skycorpu na lewej piersi i 
nazwiskiem — L. Barnhart — na prawej. Po zasznurowaniu 
wysokich butów oraz wciśnięciu ołówków, słuchawek, latarki i 
kalkulatora do kieszeni włożyła na głowę całkiem nieprzepisową 
czapkę baseballową z emblematem St. Louis Car-dinals, 
przypominającą jej rodzinny dom.
Powędrowała korytarzem do kantyny, gdzie zwykle załoga 
oczekiwała na zakończenie przygotowań do startu.
— Witaj, Lisa.
— Cześć, George — odpowiedziała zatrzymując się przy 
tablicy rozkazów i zdejmując torbę dla
146
niej przeznaczoną. — Czy śniadanie dla mnie jest już gotowe?
— Właśnie się smaży. Za chwilę przyniosę. Stary kucharz, 
najszybciej jak mógł, poczłapał do
kuchni. Utykał na jedną nogę, co było pamiątką
udziału w wojnie wietnamskiej.
— Przejrzyj gazetę, jeśli chcesz.
— Dobrze, dziękuję.
Rzuciła okiem na „Today", leżący na stole, ale postanowiła nie 
brać go do ręki. Jeżeli zajmie się sportem i wiadomościami 
politycznymi, nie zdąży przejrzeć rozkazów dotyczących lotu. 
Usiadła przy stole i zaczęła przerzucać kartki dokumentów. Sala 
była prawie pusta. W drugim jej końcu siedział tylko jakiś 
nieznajomy wysoki mężczyzna.
George pojawił się znowu, tym razem z tacą w ręku. Niósł dla 
niej jak zwykle jajecznicę, tosty i plaster kanadyjskiego bekonu. 
Jego wspaniała znajomość ulubionych dań każdego astronauty 
dziwiła wszystkich.
— Co sądzisz o dzisiejszym meczu między Cards a Reds? — 
zapytał.
— Nie żartuj, Cincinnati nie ma żadnych szans. Liga Wschodnia 
jest słaba, a Reds są przecież na jej szarym końcu.
— Tak, Chicago ma większe szansę — zauważył, siadając na 
krześle obok i biorąc do ręki gazetę. — Roznieśli wczoraj 
Piratesów.
— Tak, widziałam to. Wygrali do zera — przytaknęła. — Są we 
wspaniałej formie już od dłuższego czasu. Widziałeś dzisiaj szefa? 
— zmieniła temat.
— Tak, wpadł tu przed chwilą, żeby zostawić na tablicy jakieś 
papiery. Dlaczego pytasz?
— Wygląda na to, że mam tylko jednego pasażera na dzisiejszy 
lot — rzekła, jeszcze raz zaglądając do
147
rozkazów. Na długiej liście nazwisk zakreślone było tylko jedno. 
— Sądziłam, że zależy im na wysyłaniu jak największej liczby 
sprzętu i ludzi za jednym razem. Mogli po prostu dołączyć tego 
faceta do ekipy, którą zabiera Delta, a nie zlecać mi przewóz tylko 
jego.
— Dlaczego mówisz to do mnie? Gość, który siedzi tam przy 
stoliku, ma lecieć z tobą. Spytaj go sama.
Lisa spojrzała na mężczyznę ubranego w kombinezon, 
siedzącego samotnie nad śniadaniem.
— Hej, czy nazywasz się Hamilton? Odwrócił się gwałtownie 
na dźwięk swojego nazwiska.
— Tak. O co chodzi?
Wyglądał tak samo jak wszyscy nowicjusze: zagubiony i 
wystraszony.
— Dlaczego usiadłeś tak z boku? — zapytała. — Chodź tutaj i 
napij się ze mną kawy.
Pasażer wstał i podszedł do jej stolika, trzymając w ręku 
nylonową torbę na ramię. Wyglądał na jakieś dwadzieścia siedem, 
osiem lat, miał długie blond włosy i rzadką, jasną brodę. Uwagę 
zwracały jego nadzwyczaj błękitne oczy. Gdy podszedł, zdobył się 
nawet na blady uśmiech.
— Wygląda całkiem nieźle — pomyślała Lisa. Lepiej 
powinnam się zająć sobą, bo skończę jak te typki z mydlanych 
oper.
— Dzięki — powiedział zajmując miejsce naprzeciw niej.
Jego spojrzenie powędrowało na biust Lisy. Zaczerwieniła się, 
zanim uzmysłowiła sobie, że odczytywał tylko jej nazwisko z 
plakietki.
— L. Bamhart — przeczytał. — To L. to pewnie Linda, a poza 
tym jesteś pilotem?
148
— Prawie zgadłeś — odparła. — Mam na imię Lisa i 
rzeczywiście jestem pilotem. Będziesz dzisiaj moim jedynym 
pasażerem.
George widząc, że w dzbanku nie ma już kawy, wziął go i 
poszedł do kuchni.
— Chyba tak. Mam jednak nadzieję, że nie marnuję twojego 
cennego czasu — wyciągnął rękę. — Nazywam się Jack Hamilton. 
Jestem nowym inżynierem oddelegowanym na stację Ołympus. Za-
bierasz mnie tylko do połowy drogi swoim...
— OTV* — orbitalnym pojazdem transportowym — 
podpowiedziała. — Nie, nie marnujesz mojego czasu. Dla mnie 
rozkaz to rozkaz. Poza tym oprócz ludzi muszę przetransportować 
sprzęt. Dziwi mnie po prostu to, że nie lecisz razem z dwoma 
nowymi złomiarzami mającymi zastąpić tych, którzy zginęli w 
zeszłym tygodniu.
— Nie skończyli jeszcze treningów — rzekł George, który 
właśnie pojawił się znowu przy nich. — Ci nowicjusze nie nadają 
się do niczego...
Lisa zauważyła, że Hamilton pobladł na chwilę.
— Zajmij się swoimi gazetami, George — powiedziała, 
obdarzając kucharza zjadliwym spojrzeniem.
George wzruszył ramionami i wycofał się na zaplecze.
— Co powiesz o „diabelskim młynie"? — zapytała.
— Nie było tak źle... ale nie chciałbym przeżyć tego jeszcze raz. 
Bądź ze mną szczera. Czy start jest ciężki?
Uniosła brwi i wypiła łyk kawy.
— Raczej nie. Mnóstwo hałasu i na początku lekkie 
przeciążenie, ale nie jest gorzej niż przy
* W oryginale — Orbital Transfer Vehicle (przyp. red.).
149
starcie, powiedzmy, małego, jednosilnikowego samolotu przy 
przeciwnym wietrze. Jadłeś duże śniadanie?
— Nie.
— To dobrze. Masz szczęście — powiedziała. — George Jest 
nieraz nadzwyczaj złośliwy. Namawia nowicjuszy, aby zjedli, ile 
mogą. Przecież to ostatni porządny posiłek na Ziemi. Stara się w 
nich wepchnąć jak najwięcej hiszpańskich omletów, smażonych 
kiełbasek, frytek i wszystkich tych przysmaków. Ci ludzie od razu 
dostają choroby kosmicznej i mają dość życia...
— To nieprawda — dobiegł ich krzyk Geor-ge"a. — Wszystko 
słyszałem, Bamhart, i nie próbuj...
— Zamknij się, George — rzuciła przez ramię. — Wszystkie 
ćwiczenia są tylko marną namiastką rzeczywistości. Szczerze 
mówiąc, wielu ludzi, którzy towarzyszyli mi podczas lotu, 
zwymiotowało wszystko, zanim jeszcze zdało sobie sprawę z tego, 
że jest im niedobrze. Inni zaś zachowywali się całkiem normalnie i 
nie mieli żadnych problemów.
Lisa uśmiechnęła się. Odruchowo sięgnęła przez stół i ścisnęła 
dłoń pasażera.
— Na pewno świetnie sobie poradzisz — rzekła. — Ktoś tak 
przystojny jak ty nie mógłby mieć żadnych kłopotów.
— Dziękuję — odparł.
Nieoczekiwanie dla samego siebie wyciągnął rękę i odpowiedział 
na uścisk.
— Uważaj, chłopie! — zauważył George. — Ona jest mężatką!
— Siedź cicho — rzuciła.
Zaczęła ją palić twarz. Czuła się jak nastolatka, płonąca przy 
każdej okazji. Zauważyła jednak, że Jack Hamilton jest zmieszany 
tak samo jak ona.
— Przepraszam — wymamrotał i nerwowo chrzą-
150
knął. — Jak ci się podoba... to znaczy, jak się podoba twoja praca 
mężowi?
— Carl... no cóż... sądzę, że nie ma innego wyboru. Pracuje jako 
nauczyciel gimnastyki w szkole średniej w Titusville i nie jest w 
stanie utrzymać całej rodziny. Jego pensja starczyłaby tylko na 
najpotrzebniejsze wydatki.
— Masz dzieci?
— Tak — odpowiedziała. — Córkę. Annie. Skończyła w zeszłym 
miesiącu rok — uśmiechnęła się smutno i odwróciła wzrok. — Jak 
już mówiłam, choroba kosmiczna nie stanowi takiego poważnego 
problemu...
— Założę się, że jest dumna ze swojej mamy. Spuściła oczy i 
utkwiła wzrok w blacie stolika. —
Hej, Lisa — pomyślała. — Nie możesz rozpłakać się
w tej chwili!
— Chyba tak — zdołała wydusić przez zaciśnięte gardło. — Nie 
może tylko tego na razie powiedzieć...
Zamilkli na moment i nawet George nie odzywał się zza baru. Po 
kilku chwilach Hamilton nerwowo chrząknął.
— Słyszałem pewne plotki, że ten facet, którego mam zastąpić, 
miał jakieś problemy — powiedział. Przerwał i spiesznie dodał — 
Nie mówiąc o tym, że ty także masz jakieś kłopoty, to znaczy...
— W porządku — rzekła i ukradkiem starła łzę z policzka. — 
Wszyscy mamy problemy, Jack. — Wyprostowała się na krześle i 
sięgnęła po już wystygłe jedzenie. — Nie wiem zbyt wiele na temat 
tamtego gościa, ale... no cóż, nie owijając w bawełnę, miał jakieś 
zaburzenia psychiczne. Nic poważnego. Nie próbował wyskoczyć 
przez śluzę ani nic w tym rodzaju, ale ktoś, kto wrócił ze Skycana...
— Skycana?
151
— Tak. Nie pytaj mnie o to. Dowiesz się wszystkiego na miejscu. 
W każdym razie zaczął mówić do ścian czy coś podobnego. 
Tamtejszy doktor, Ed Felapolous, postanowił, że będzie dla niego 
lepiej, jeżeli zostanie odesłany na Ziemię. Nie martw się. To zdarza 
się rzadko na Skycanie. Słyszałam, że jest tam trochę nudno, ale ja 
osobiście nie przywoziłam stamtąd nikogo w kaftanie 
bezpieczeństwa.
— Aha — pokiwał głową. — Dobrze wiedzieć. Lisa popatrzyła na 
niego uważnie.
— Och, na Boga, posłuchaj mnie — powiedziała z 
westchnieniem — chcę być z tobą szczera, Jack. Nie ma się czym 
martwić zarówno jeżeli chodzi o start, jak i o życie tam, na górze. 
Powiem bez ogródek: nie dopuszczaj do siebie innych myśli niż ta, 
że jest to miejsce takie, jak tysiące innych, w których człowiek musi 
sobie radzić. Start to fraszka. Musisz tylko...
Nad ich głowami zatrzeszczał interkom:
— Jack Hamilton, Jack Hamilton proszony jest o zgłoszenie się 
do sali A-12.
— W górę windą, w prawo i korytarzem prosto do końca — rzekł 
rzeczowo George, nie podnosząc nawet głowy znad gazety. — Nie 
możesz nie trafić.
— Na mnie już czas — powiedział Hamilton wstając niechętnie. 
— Spotkamy się na pokładzie?
— Niestety nie — odparła. Spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła 
się. — Ty będziesz na dolnym pokładzie transportowym, a ja na 
pokładzie załogi. Wejdę na statek, gdy wszystko będzie już gotowe, 
a w czasie samego lotu nie wolno mi się ruszać z miejsca.
— Szkoda. Zaczynało mi się to podobać.
— Mnie także — pomyślała. Kiedy zamierzał odejść, rzekła:
152
— Posłuchaj, Jack, po drodze poproś któregoś z techników, aby 
dał ci hełm. Najlepiej zwróć się do dziewczyny o imieniu Crissie. 
Powiedz jej, że ja cię przysyłam, bo normalnie nie wolno tego 
robić.
— Robić czego?
— Dawać pasażerom hełmów — odpowiedziała. — Będziemy 
mogli wtedy porozmawiać w czasie lotu. OT V mają 
automatycznego pilota, więc rozmowa z tobą nie będzie mnie 
rozpraszać. Robiłam to już wiele razy, więc nie przejmuj się. 
Wtyczka od hełmu pasuje do gniazdka pod oparciem fotela. Ode-
zwę się zaraz po starcie.
— W porządku — uśmiechnął się. — Będę ci wdzięczny.
— Nie ma sprawy. Aha, jeszcze jedno. Niektórzy faceci, lecący 
po raz pierwszy, chcą uchodzić za twardziel!. Nie baw się w to. 
Weź dramaminę, którą ci podadzą, dobrze?
— Jasne — odwrócił się na pięcie i skierował ku drzwiom. — 
Dziękuję ci. Lisa.
— Życzę dobrego lotu — rzekła, a po chwili mimowolnie 
dodała — przystojniaku.
Po jego odejściu Lisa dokończyła śniadanie. Dopiła kawę, 
zabrała dokumenty i wstała.
— Życzę dobrego lotu, przystojniaczko — usłyszała za plecami 
głos George'a.
— Odwal się, kuternogo — warknęła zamykając drzwi. Gdy 
szła korytarzem, słyszała jeszcze śmiech kucharza.
Zanim wsiadła do windy, zatrzymała się na chwilę pod wieżą 
startową i rozejrzała wokół. Blada zorza jaśniała na wschodzie, 
ponad spienionymi falami Atlantyku. Dobiegły do niej odgłosy 
budzącego się życia w otaczającym ją sanktuarium dzikości: śpiew
153
ptaków, rechot żab, cykanie świerszczy a nawet plusk wody 
wywołany przez polujące aligatory. Mieszał się z nimi odgłos 
pracujących maszyn i od czasu do czasu zawodzenie syren.
Dla Lisy była to ulubiona część piątkowego poranka: wschód 
słońca tuż przed startem. Trzy mile dalej widziała pierwsze 
promienie słoneczne lśniące na szczycie ścian budynku montażu 
pojazdów. Nad gniazdami, założonymi na jego dachu, krążyły 
sokoły. Światło nadawało wszystkiemu kryształową przejrzystość i 
odbijało się od szyb samochodów, zaparkowanych obok starego 
budynku dla dziennikarzy, którymi przyjeżdżali turyści i 
pracownicy. Starty promów z Cape Canaveral od dawna przestały 
być sensacją i dziennikarze oddali turystom swoje, uprzednio 
zazdrośnie strzeżone, miejsca widokowe. Widzowie przybywali 
więc tłumnie z Cocoa Beach, Titutsville i Orlando. Lisa 
uśmiechnęła się. Nie witali jej wszędobylscy dziennikarze, ale i tak 
miło było mieć widownię. Pewnego dnia namówi Carla, żeby wziął 
ze sobą Annie i przyjechał tu pokazać malej, jak jej mama odlatuje 
w kosmos...
Przerwała te rozmyślania i skierowała się w stronę windy. 
Technik, mający na głowie czapkę NASA i słuchawki na szyi, bez 
słowa uruchomił podnośnik. Wzrok Lisy przesuwał się bezmyślnie 
po białej powłoce „Willy Ley". Ten prom typu Mark II wyglądał 
wciąż dobrze, jak na kilkanaście tysięcy wylatanych godzin, ale już 
niedługo miał być zastąpiony przez Mark III, których produkcja 
zaczęła się na liniach montażowych w Rockwell.
— Wkrótce powstanie coś zupełnie innego niż promy 
kosmiczne, ale wtedy będę za stara, aby latać — pomyślała. — To 
dobrze. Może zajmę się nauczaniem albo czymś w tym rodzaju.
154
Inny mechanik, ubrany w biały kombinezon z emblematem 
Skycorpu na plecach, odprowadził ją pomostem do końca 
centralnego tunelu połączonego z głównym wejściem na prom. 
Porozmawiała przez chwilę z kilkoma mężczyznami z obsługi 
naziemnej i w końcu weszła przez okrągły luk do wnętrza. Jak 
zwykle kazała się przypiąć pasami do fotela i założyła hełm. 
Zawsze w takim momencie czuła się jak bagaż, który trzeba dobrze 
przymocować, by zabezpieczyć go przed uszkodzeniem.
Francis Coffey — drugi pilot — znajdował się już na swoim 
miejscu przy konsoli i właśnie sprawdzał wszystko przed startem. 
Spojrzał na nią przez szybę hełmu. Za każdym razem przywodził 
jej na myśl starzejącego się morsa.
— Jak zawsze spóźniasz się, złotko — burknął.
— Przecież wszystko idzie według planu — zauważyła, 
podłączając słuchawki umieszczone w hełmie i przekręcając kartkę 
dziennika pokładowego, przytwierdzonego na stałe do kokpitu.
Wahadłowiec zaczął się trząść, a silniki wyć, jakby 
denerwowało je spóźnienie.
— Jest już po czwartej — stwierdził. — Dobrze spałaś?
— Przecież sam widzisz.
— „Willy Ley", tu Kontrola Startów — rozległ się w 
słuchawkach głos kontrolera. — Sprawdzamy łączność.
Lisa wcisnęła przycisk z lewej strony.
— Wszystko w porządku — potwierdziła. — Annie była bardzo 
niegrzeczna i nie dała mi spać.
— Nie przejmuj się, niczego po tobie nie widać. Wyglądasz jak 
zwykle wspaniale.
— O co chodzi, „Willy Ley"? Nie rozumiem.
— Nieważne — odrzekł Coffey i wyłączył radio.
155
Przez następną godzinę, stosując się ściśle do instrukcji, 
przeprowadzili testowanie systemu, podczas gdy obsługa naziemna 
do końca napełniła zbiornik zewnętrzny ciekłym paliwem. Lisa 
cały czas myślała, jak radzi sobie Jack Hamilton, siedząc samotnie 
w pomieszczeniu towarowym, całkiem odcięty od świata 
zewnętrznego. Ona zawsze denerwowała się przed startem, mimo 
że przeżywała to co tydzień od prawie trzech lat. Jedynie rutynowa 
kontrola pomagała jej nie myśleć o tym podczas tych kilku 
najgorszych minut. Jakże więc musiał czuć się Hamilton, czekając 
na pierwszy w życiu start, siedząc bez żadnego zajęcia?
— Odezwę się do niego zaraz po odłączeniu silników 
pomocniczych — postanowiła.
Nadszedł czas na końcowe dziesięciominutowe odliczanie. 
Załoga nie potrzebowała tego czasu, ale kontrolerzy zwykli 
wykorzystywać go na dodatkowe upewnienie się, czy wszystko jest 
w porządku. Leżąc na plecach i patrząc przez iluminatory na 
błękitne niebo i szczyt wieży startowej. Lisa i jej kolega jak zwykle 
prowadzili ze sobą przyjacielskie sprzeczki.
— Chcę posłuchać muzyki country — rzekł S. Franci s CofFey.
— Nie, mam już dość Williego Nelsona śpiewającego Whiskey 
River.
— Słuchaliśmy go dopiero dwa razy.
— To i tak za dużo, Steve...
— Dobra. Nie będzie Williego — uśmiechnął się i wyjął z 
kieszeni inną kasetę. — To coś, czego nigdy jeszcze nie słyszałaś, 
złotko. Jimmy Buffet. Jest tu pewna świetna piosenka A pirate 
Looks At Forty.
— Co to za muzyka?
— Wolna, miła dla ucha...
156
— Nie mam nastroju na coś takiego — rozsunęła suwak na 
biodrze i wyjęła swoją kasetę. — Posłuchaj, tutaj jest coś naprawdę 
wspaniałego...
— Nie, nie i jeszcze raz nie — zaprzeczył gorączkowo. — 
Żadnego Paula Wintera Consorta. Nie zamierzam jeszcze raz 
słuchać Icarusa.
— To Aaron Copland. Spodoba ci się...
— Czy to country?
— Nie, amerykańska klasyka z poprzedniego wieku, ale...
— Nie ma mowy — powiedział surowo, zakrywając ręką 
magnetofon umieszczony w konsoli miesiąc temu, kiedy to zaczęli 
latać razem i zauważyli, iż oboje lubią słuchać muzyki podczas 
lotu. Szczerze mówiąc, było to niezgodne z regulaminem, ale pra-
wie nikt z NASA i Skycorpu nie przestrzegał tego zakazu. 
Astronauci urozmaicali sobie czas taką rozrywką już od czasów 
Apolla. — Nie chcę znowu tych trąbek i skrzypiec.
— Przestań marudzić, Coffey — Lisa odepchnęła rękę kolegi i 
wsunęła kasetę do kieszeni magnetofonu. — Poza tym zeszłym 
razem była twoja kolej, więc dzisiaj nie masz nic do powiedzenia. 
— Pochyliła się nad aparaturą i nastawiła zegar cyfrowy tak, aby 
magnetofon został uruchomiony w siedem sekund po ich 
oderwaniu się od ziemi. — Może ta muzyka zrobi wreszcie z 
ciebie człowieka.
— „Willy Ley19, tu Kontrola Startów. Za chwilę startujemy. 
Odbiór.
Lisa wcisnęła przycisk na konsoli, otwierając kanał łączności.
— Tu „Willy Ley". Zaczynamy odliczać czas. Odbiór.
— Trzymajcie się! Do startu pozostało dziewięć minut.
157
*
Za ścianą ochronną, trzy mile od platformy startowej 39-A, stu 
siedemnastu ludzi czekało na specjalnych stanowiskach 
widokowych i na trawniku za basenem dla łodzi. Znajdowali się 
tam, skąd kiedyś dziennikarze z całego świata przyglądali się 
pierwszym startom rakiet na Księżyc, a później promów 
kosmicznych. Po pewnym czasie zainteresowanie lotami 
kosmicznymi ze strony prasy zmalało, ludzie jednak wciąż się tym 
pasjonowali. Był to jeden z przejawów utraty wpływu prasy na 
opinię publiczną w końcu dwudziestego wieku. Ogromny cyfrowy 
zegar wskazywał teraz siedem minut do startu. Głos komentatora 
wyjaśniał zgromadzonym ludziom to, co się działo.
Kiedy dziennikarze zaczęli opuszczać cotygodniowe starty, 
NASA zrozumiała, że przyjmowanie turystów może wzbudzić 
zainteresowanie opinii publicznej i podreperować budżet. Karnety 
wstępu kosztowały czterdzieści dolarów (dziesięć dla dzieci i 
emerytów, dwadzieścia dla członków Narodowego Towarzystwa 
Kosmicznego). W ten sposób NASA okpiła cyniczną prasę, 
starającą się odwrócić uwagę ludzi od programu kosmicznego.
Turysta w średnim wieku, który przyleciał z De-lavare, z uwagą 
obserwował, jak wieża z windą dla załogi odsuwa się od promu. 
Na chwilę odjął lornetkę od oczu, pozwalając im odpocząć. Był 
wielbicielem kosmosu, odkąd jako świeżo upieczony student oglą-
dał w telewizji pierwszy start Columbii. Teraz, po tylu latach, miał 
zobaczyć start promu na własne oczy. Uśmiechnął się i znowu 
podniósł do oczu lornetkę w chwili, gdy czyjaś ręka spoczęła na 
jego ramieniu.
158
— Hej, proszę pana, chce pan kupić jakieś pamiątki? — 
usłyszał.
Rozejrzał się wkoło i trochę zdziwiony zobaczył stojącego obok 
starego człowieka. Miał długie, siwe włosy spięte w kucyk i brodę. 
Ubrany był w postrzępione drelichowe szorty, hawajską koszulkę i 
sandały. Na głowie nosił gustowną niebieską czapkę z daszkiem, 
nad którym widniał napis „Hornet Plus Three".
Turysta z Delavare widział już wcześniej tego mężczyznę 
krążącego wśród tłumu i dźwigającego pudło pełne 
okolicznościowych spinek do krawata, znaczków, naszywek, 
widokówek i różnych innych drobiazgów. Obiecywał sobie, że 
przywiezie kilka pamiątek siostrzeńcom, ale nie miał ochoty 
korzystać z usług tego starucha, który z pewnością od razu 
przeznaczał wszystkie zarobione pieniądze na butelkę taniego wina 
albo na coś jeszcze gorszego.
— Nie, dziękuję. Przykro mi. Staruszek wskazał głową w 
kierunku platformy startowej.
— To „Willy Ley". Jeden z pierwszych promów drugiej 
generacji. Proszę posłuchać mojej rady. Niech pan nie patrzy na 
start przez tę lornetkę, bo przegapi pan najlepszy widok. Wielu 
ludzi popełnia ten błąd. Wszyscy ci, którzy używają lornetek albo 
teleskopów, są potem rozczarowani. Po starcie proszę wyjść na 
otwartą przestrzeń i popatrzeć, jak lądują silniki pomocnicze. Nie 
tak jak dawniej, gdy spadały do oceanu. Wiele się zmieniło od 
tamtej pory.
— Tak — przytaknął turysta.
Ledwie pamiętał te czasy, o których wspominał staruszek. Takie 
metody zaczęły wychodzić już z użycia ładnych kilkanaście lat 
temu. Wyrwał się z zamyślenia i popatrzył na zegar odliczający 
czas do
159
startu, znajdujący się kilkanaście stóp od niego. Wskazywał cztery 
i pół minuty.
— Wie pan — rzekł sprzedawca — kiedyś spacerowałem po 
Księżycu.
— Tak. Oczywiście, dziadku. I to nie jeden raz. Oczy starego 
zwęziły się, a on sam sprawiał wrażenie obrażonego.
— Hej! Sądzisz, że jestem stuknięty? Wcale cię nie nabieram! 
Byłem na Księżycu, gdy ty leżałeś jeszcze w kołysce!
— Jasne... Odejdź pan stąd, dobra?
— Popatrz tutaj! — wskazał palcem na emblemat na czapce. — 
Widzisz? Przeczytałeś co tu jest napisane? Co według ciebie 
oznaczają te słowa? — wystawił także na pokaz naszywkę na 
ramieniu. — Widzisz to? Widzisz tego orła lądującego na 
Księżycu?
Strażnik NASA pojawił się nagle za ich plecami. Kładąc rękę na 
ramieniu staruszka, zwrócił się do turysty:
— Przepraszam bardzo, czy ten człowiek panu przeszkadza?
Nie czekając na odpowiedź, strażnik wykręcił rękę sprzedawcy i 
poprowadził go przed sobą.
— Miłego oglądania — rzucił staruszek przez ramię. — Życzę 
udanego dnia.
Na pokładzie „Willy Ley" Lisa Barnhart przebiegała zręcznie 
palcami po klawiszach konsol. Zegar cyfrowy nad jej głową 
wskazywał dwie minuty do startu. Teraz wziął w niej górę 
instynkt, wyostrzony poprzednimi startami i setkami godzin 
spędzonych na symulatorach. Rozumieli się w takich chwilach z 
Coffeyem bez słów, jakby ich umysły były sprzężone w sieć 
podobną do komputerowej. Gdyby mogła obserwować swoje 
poczynania z boku, nie uwie-
160
rzyłaby własnemu wizerunkowi. Nie miała jednak czasu myśleć o 
tym, więc nie odczuwała strachu.
Gdzieś w podświadomości czuła się znów siedemnastoletnią 
dziewczyną, przygotowującą się do pierwszego samodzielnego 
lotu jednosilnikową awionet-ką Cessna 132 na lotnisku Columbia 
Regional w Missouri. Kołuje na pasie startowym, jest sama w 
kabinie, czuje strach i podniecenie, a przez ciało przebiegają 
dreszcze. Czy to sportowy samolot czy prom kosmiczny, dla niej 
nie ma różnicy. Pierwszy czy pięćdziesiąty raz, i tak oderwanie się 
od ziemi jest najgorsze.
— Kontrola, tu „Willy Ley" — powiedział Coffey do 
mikrofonu. — Pomocniczy zespół startowy sprawdzony. Odbiór.
— W porządku, „Willy Ley" — nadeszła odpowiedź. — Główny 
także. Wydaję pozwolenie na start.
— Dziękuję. Bez odbioru — odpowiedziała Lisa. Jeszcze raz 
przebiegła wzrokiem po wskaźnikach i zauważyła, że ciśnienie w 
zbiorniku z ciekłym tlenem wzrosło do maksimum. Mieli już za 
sobą próbę mocy silników. Przed jej oczami znowu pojawiła się 
kabina samolotu. Odrzuciła jednak od siebie wspomnienia. 
Wszystkie systemy działały bez zarzutu. Wydaję pozwolenie na 
start — zabrzmiały jej w myślach słowa z wieży kontrolnej w 
Missouri.
— „Willy Ley91', pomocniczy zespół startowy został 
uruchomiony. Kontrola nad startem została przekazana 
komputerowi pokładowemu. Odbiór.
— Potwierdzam. Bez odbioru — powiedziała. Teraz wszystko 
zależało tylko od nich dwojga i maszyn. Wszystko spoczywa w 
twoich rękach, nie zawiedź mnie — zabrzmiały w jej uszach słowa 
starego instruktora. Sprawdziła czas. Zostało jeszcze dwadzieścia 
sekund.
161
Lampki kontrolne na konsoli zapaliły się, gdy komputer włączył 
pełną moc głównych silników nośnych. Usłyszała nagły huk i 
poczuła drżenie statku przypominające trzęsienie ziemi lub 
gigantycznego drapieżnika czającego się do skoku.
— Główne silniki nośne rozgrzane. Dwa... — usłyszała
Wsporniki odsunęły się...
— Jeden...
Och, Boże, to wspaniałe...
— Start...
Zielone światełka kontrolne oznajmiły, że wszystko działa, jak 
należy. Ogromna siła wgniotła Lisę w fotel, gdy prom zaczął się 
wznosić. Zauważyła przez iluminatory, że wieża startowa zniknęła 
w dole, a jej miejsce zajęło błękitne niebo. Huk silników zamienił 
się w ogłuszający ryk, gdy „Willy Ley" skierował się w otchłań 
kosmosu.
Co dziwne, na początku nie słychać było przy starcie żadnego 
dźwięku. Przypominało to niemy film: ogień, kłęby 
ciemnoczerwonego dymu, oślepiające turystów światło, 
wznoszący się w niebo wahadłowiec, pusta platforma startowa i 
głucha cisza.
Statek znajdował się już kilkaset stóp nad ziemią, gdy do 
zgromadzonych gapiów dotarł z odległości trzech mil ponury 
grzmot, odbijający się od bagien. Na ten odgłos leśne kaczki, 
sokoły, gęsi, białe czaple i wróble z całej okolicy zerwały się do 
lotu. Ludzie stojący na brzegu basenu przyglądali się wahadłow-
cowi wznoszącemu się majestatycznie w przestworza. Silniki 
pomocnicze zostawiły za nim kłęby gęstego, ciemnego dymu, 
spowijającego platformę startową. Wśród tłumu zaczęto 
wiwatować, ale wszystko zagłuszał ryk startującego promu.
162
Na samej krawędzi stromego brzegu basenu stary handlarz 
podskakiwał wysoko w powietrze. Rzucił na ziemię swoją torbę i 
wyciągnął chude ręce ponad głowę.
— Leć, leć wysoko! — zaczął krzyczeć cienkim głosem. — Leć! 
Znowu startuje Apollo!
Siedem sekund po starcie „Willy Ley" znajdował się już nad 
oceanem. Obrócił się wokół własnej osi o sto dwadzieścia stopni w 
prawo i odwrócił się tyłem do Ziemi. Przekroczył przed chwilą 
prędkość dźwięku z hukiem docierającym daleko poza Cape Cana-
veral, gdzie widzowie wciąż byli wpatrzeni w rozpływający się w 
powietrzu warkocz spalin.
Na pokładzie towarowym panował trudny do zniesienia hałas. 
Jack Hamilton, mimo otrzymanego od jednego z techników hełmu, 
który w znacznym stopniu tłumił dźwięki, czuł, że jego ciało jest 
niemal rozrywane na strzępy. Siła oddziaływania grawitacji i 
przyśpieszenia ziemskiego sprawiła, że został wtłoczony w fotel i 
trudno mu było się ruszyć. Zacisnął palce na poręczach, zamknął 
oczy i z wysiłkiem starał się przypomnieć sobie względny 
wskaźnik ilości dwutlenku węgla w warunkach hodowli 
hydroponi-cznej. To głupie. Zapamiętał to z wykładu doktora 
Vishnu Suni z Instytutu Gaia, wygłoszonego kiedyś na 
Uniwersytecie w Massachusetts. W chwili paniki przed startem 
zaczął uporczywie o tym myśleć.
— To straszne — wydusił przez zaciśnięte zęby, gdy prom 
wykonał wywracający wnętrzności obrót. Nawet mówienie do 
samego siebie było szalonym wysiłkiem. Myśli kotłowały mu się 
w głowie. — Ten wrak rozpadnie się i rozbije, skręca mnie w 
żołądku, jestem beznadziejnie uwięziony w ogromnej puszce po 
piwie...
163
— Alanewr wykonany prawidłowo — usłyszał w słuchawkach 
głos Lisy Bamhart.
— W porządku, „Willy Ley19.
— Och, idźcie wszyscy do diabła — pomyślał Jack.
— Tu „Willy Ley". Główne silniki pracują na sześćdziesięciu 
pięciu procentach mocy. Dwie minuty i czterdzieści sekund do 
odłączenia silników pomocniczych. Odbiór.
— Potwierdzam, „Willy Ley^.
Ogromne przyśpieszenie. Cały prom się trzęsie. Straszny huk 
przenika hełm. Hamilton zamknął ponownie oczy i skupił się na 
myśleniu o wyśmienitych ziemniakach z Idaho. Gdy zamieniły się 
one we francuskie podróbki, poczuł, że jego żołądek staje się z 
każda chwilą cięższy.
Sześćdziesiąt sekund po starcie „Willy Ley" osiągnął pułap 
czterech i pół mili i mknął szybciej niż dźwięk. Cape Canaveral już 
dawno zniknął gdzieś w dole. Prom poruszał się, wykorzystując 
sześćdziesiąt pięć procent swojej mocy, a załoga przygotowywała 
się do odłączenia silników pomocniczych.
Lisa i Coffey pracowali w milczeniu. Gdy pilot zwiększył do 
maksimum moc silników. Lisa sprawdziła trajektorię lotu na 
ekranie komputera. Jeden rzut oka na wskaźniki pozwolił jej się 
upewnić, że silniki do manewrów orbitalnych były już przy-
gotowane.
— „Willy Ley" do kontroli — rzekła. — Paliwo w silnikach 
pomocniczych wyczerpuje się. Jesteśmy gotowi do ich odrzucenia. 
Odbiór.
— Potwierdzam. Bez odbioru. Lisa zajęła się klawiaturą 
kontrolną, ustawiając wahadłowiec w pozycji dogodnej do 
odrzucenia bez-
164
użytecznych już w tej chwili silników na paliwo stałe. Zmiana 
kursu była tak minimalna, że w kabinie ledwo się dało ją odczuć. 
Na ziemi ktoś obserwujący lot przez teleskop nie zauważyłby 
żadnej zmiany.
Prom leciał teraz z prędkością czteroipółkrotnie większą od 
prędkości dźwięku i znajdował się osiemdziesiąt mil nad ziemią. 
Czerwona lampka na konsoli powiadomiła o wyczerpaniu się 
paliwa.
— „Willy Ley" do kontroli. Silniki pomocnicze wyłączone — 
zameldowała.
— Potwierdzam, „Willy Ley". Odłączenie za dwadzieścia 
sekund.
Huk ustal niemal zupełnie, pozostawiając w kabinie jedynie 
dźwięk syczącego powietrza. Lisa położyła palce na dwóch 
przyciskach i obserwowała ekran monitora, na którym komputer 
nawigacyjny odliczał czas. Gdy pojawiła się cyfra zero, bez 
namysłu wcisnęła oba guziki.
W iluminatorze pojawił się jasny błysk, któremu towarzyszył 
silny wstrząs wywołany odpaleniem ładunków odłączających 
silniki od zbiornika zewnętrznego. Oczami wyobraźni widziała 
wąską rakietę z niewielkimi lotkami kontrolującymi ich spadanie i 
lądowanie na pasie Centrum Kosmicznego imienia Kennedy*ego.
— „Willy Ley" do kontroli — powiedziała. — Odłączenie 
wykonane.
— W porządku, potwierdzam odbiór. Proszę uruchomić napęd 
orbitalny.
— Tak jest. Wszystko gotowe.
Palce Steve'a przesuwały się szybko po panelu autopilota, 
wydając instrukcje komputerowi pokładowemu, mającemu 
odpalić główne silniki orbitalne, które popchną prom dalej.
Pierwszy z nich został uruchomiony w niespełna dwie minuty 
później. Nie wywołało to żadnych
165
wibracji ani dźwięków. Tylko przyrządy pokazywały, że silniki o 
wspólnym ciągu dwunastu tysięcy funtów pracują nad wyniesieniem 
promu na niską orbitę — trzysta mil ponad powierzchnię planety.
— Kontrola, tu „Willy Ley", napęd orbitalny uruchomiony.
— Potwierdzani. Bez odbioru.
— Dobra, dostarczmy im te jarzynki.
— Mówisz jak prawdziwa gospodyni domowa — mruknął Coffey, 
zdejmując hełm i kładąc go pod fotelem.
— Tak — zaśmiała się — prawdziwa gospodyni domowa.
Lisa uczyniła z hełmem to samo, co jej towarzysz i sprawdziła, 
że drugi silnik zostanie uruchomiony za pół minuty. Wyłączyła 
pomocniczy zespół mocy, podczas gdy Coffey zaczął kontrolować 
na komputerze warunki panujące na pokładzie transportowym.
— O, cholera — pomyślała, gdy zauważyła, czym się zajmuje 
Steve. — Na śmierć zapomniałam o Jacku Hamiltonie.
Z całej siły wcisnęła guzik interkomu i rzekła do mikrofonu:
— Przystojniaku, tu Lisa. Przycisk znajduje się obok prawego 
oparcia. Możesz mówić, Jack.
Zapadła cisza. Po chwili dopiero usłyszała jego słaby głos.
— Cześć, Lisa.
— Cześć. Jak się czujesz tam na dole?
— Jestem chory i czuję się jak zbity pies — odpowiedział 
inżynier hydroponiki już trochę pewniej.
— Och, mój drogi — rzekła. Usłyszała drwiący śmiech Coffeya i 
rzuciła mu pełne wściekłości spojrzenie. — Przykro mi, Jack. 
Wziąłeś pigułki, które dostałeś?
166
— Tak, ale wcale mi nie pomogły. Znalazłem przynajmniej torbę, 
więc nie napaskudziłem tu. To miło, że Skycorp pomyślał o takiej 
ewentualności.
— Niestety nie mogę przyjść i ci pomóc — rzekła.
— Nic nie szkodzi. I tak nie chciałabyś mnie zobaczyć w takim 
stanie — przerwał na chwilę. — Nie ma tu żadnych ekranów ani 
okien. Co teraz widać na zewnątrz?
Wyjrzała przez iluminator na wolno wirującą w górze planetę. 
Ten widok świata odwróconego do góry nogami wystarczyłby, aby 
doprowadzić ją do stanu Jacka, gdyby już do tego nie przywykła.
— No cóż, znajdujemy się teraz pod Australią — zaczęła, — 
Nad krainą kangurów niebo jest czyste. Widać też Morze 
Koralowe i część Archipelagu Bismarcka...
— A Nowa Gwinea? — zapytał.
— Tak, ją też widzę. Obok znajduje się Wielka Rafa Koralowa i 
mogę przysiąc, że tam jest stadko niebieskich marlinów... nie, to 
chyba tylko fale, może jakiś prąd.
— To wspaniałe. Przelecieliśmy już pół drogi wkoło Ziemi. 
Założę się, że za każdym razem jesteś tym zachwycona.
— Nie, przywykłam już do tego.
— Tak ci się tylko wydaje. Kiedy twoja córeczka podrośnie, 
musisz ją zabrać tu ze sobą. Niech odbędzie podróż w 
osiemdziesiąt minut dookoła świata.
Niespodziewanie poczuła, że jej oczy stają się wilgotne. 
Spróbowała osuszyć je kciukiem, ale kropelki rozproszyły się w 
nieważkości, Chlipnęła cicho i spojrzała na Coffeya, który zdawał 
się być całkowicie skupiony na przyglądaniu się południowo--
zachodniemu Pacyfikowi.
— Wszystko w porządku? — usłyszała głos Ha-miltona.
167
— Tak. To tylko... mały orbitalny katar, sam wiesz — zaśmiała 
się.
— Wspaniała z ciebie dziewczyna, Liso. — powiedział Hamilton. 
— Dlaczego, u licha, jesteś mężatką? Mógłbym się w tobie 
zakochać.
— Tak, mógłbyś.
— Przepraszam. Nie to miałem na myśli.
— Ależ nie masz mnie za co przepraszać Zamilkła na chwilę.
— Posłuchaj, Jack, lubię cię. Gdy będziesz kiedyś potrzebował 
czegoś... na przykład znudzi ci się ten widok i będziesz chciał 
wrócić do domu... Możesz do mnie zadzwonić. Mój numer 
znajdziesz w książce.
— Zadzwonić do ciebie? Z kosmosu? Przez telefon? Jasne. 
Przecież to zwyczajna rozmowa, tylko przekazywana systemem 
anten satelitarnych na Ziemię. Zadzwoń do mnie, jeżeli będziesz 
potrzebował czegoś z Ziemi, dobrze?
— Dziękuję ci. Nie wiem, co mam powiedzieć...
— Nie dziękuj — rzekła. — To ja mam w stosunku do ciebie 
dług wdzięczności. Pomogłeś mi przypomnieć sobie coś, o czym 
już prawie zapomniałam.
— Powoli zbliżamy się do stacji. Lisa — zauważył Coffey 
stanowczo, dając jej do zrozumienia, że należy już kończyć 
rozmowę i wrócić do pracy.
— Niestety — powiedziała. — muszę już kończyć, Hamilton. 
Uważaj na siebie w tej puszce, dobrze?
— Jasne — odparł. — Dziękuję za podwiezienie, złotko.
— Zawsze do usług, przystojniaczku.
13
Wspomnienia Hookera 
(Gdzie ona jest?)
Trzej koledzy, z którymi mieszkał, siedzieli na metalowej 
podłodze zaabsorbowani grą w bankiera. Kiedy ostatnio sprawdzał 
stan gry, prawie wszystkie posiadłości, włączając w to także stacje 
kolejowe, należały do jednego z nich, a większość domów została 
już zastąpiona czerwonymi hotelami. Nie wyglądało jednak na to, 
żeby któryś z nich miał się poddać. Każdy zapamiętale rzucał 
kostkami, mając nadzieję, że zatrzyma się na polu obok bez-
płatnego parkingu i będzie miał prawo zagarnąć wciąż rosnącą na 
środku planszy stertę pieniędzy. Kilku innych złomiarzy, z których 
jeden trzymał na kolanach kota, siedziało na pobliskich łóżkach i 
obserwowało przebieg gry. Słyszał mruczenie zwierzęcia i głosy 
mężczyzn, dochodzące przez zasłonę, dźwięk toczących się kostek 
a po chwili krzyki:
— Siedem, szczęśliwa siódemka... Raz, dwa trzy, cztery, pięć, 
sześć... cholera.
— Ha! Droga! Z trzema domami... to będzie dziewięćset 
dolarów! Płać, durniu! Szelest przeliczanych pieniędzy.
— To cała forsa, jaką zgarnąłeś od niego za przejazd twoją linią 
kolejową.
169
Rozległ się śmiech.
— Nie jesteś jeszcze spłukany?
— Zapomnij o tym, bracie. Ciągle mam jeszcze tysiąc dolarów 
albo trochę więcej, a ty zaraz wjedziesz w mój róg. Zedrę z ciebie 
ostatni grosz i odeślę do przytułku dla ubogich.
— Gówno prawda. Wylądujesz jak zwykle w więzieniu i nie 
będziesz mógł mi nic zrobić!
— Mam kartę zwalniającą z więzienia. Pamiętasz, ostatnim 
razem wylądowałem na „szansie". Masz te pieniądze. A teraz 
zamknij się i rzucaj.
Słychać było toczące się kostki.
— Sześć.
— To nie sześć, tylko pięć.
— Och, pomyliłem się. Raz, dwa, trzy, cztery... o do licha!
— Płacisz!
Głosy te doprowadzały Hookera do szału. Już raz, parę dni 
temu, próbował uspokoić ich trochę. Nie, to za słabo powiedziane. 
Gwałtownie odsunął zasłonę i ryknął, aby się zamknęli. Złomiarze, 
którzy zajęli się bankierem, walcząc z nudą ogarniająca ich pod-
czas długich dni bez pracy, popatrzyli na niego ze złością. Philips 
zapytał, czy wszystko jest w porządku, tonem dorosłego 
zwracającego się do zbyt nerwowego dziecka. Popeye zasunął z 
powrotem zasłonę i parę minut później usłyszał ich rozmowę:
— Popeye stoi nad przepaścią. Traci kontrolę nad sobą. Trzeba 
się upewnić, czy nie ma pod ręką czegoś ostrego.
Nie warto więc było więcej protestować. Ostatecznie to jego 
sprawa, że powoli popadał w obłęd. Czyż nie?
Hooker leżąc na plecach w swojej koi patrzył na ściany, które 
otaczały jego prywatne, przydzielone
170
przez Skycorp pomieszczenie. To prawda. Bardzo „prywatne". 
Wziął do ręki kieszonkowe wydanie książki Moby Dick i próbował 
zmusić się do czytania. Otworzył ją, wpatrywał się w rzędy liter, 
wreszcie zamknął i odrzucił na miejsce. W roztargnieniu podniósł 
słuchawkę interkomu wiszącą na ścianie, ale zdał sobie sprawę, że 
nie ma człowieka ani miejsca na Skycanie, z którym chciałby się 
połączyć, więc odłożył ją z powrotem. Zaczął gapić się na palce 
nóg i zastanawiać, skąd wzięły się tam wszystkie te odciski, ale i to 
po chwili okazało się zbyt nużące.
Na ścianie nad głową przyczepione było zdjęcie Laury. Starał 
się na nie nie patrzyć.
W nagłym impulsie wyciągnął z szuflady w ścianie klawiaturę 
terminalu, położył ją na kolanach i wcisnął klawisz uruchamiający 
główny raport o działaniu stacji. Włączył się monitor umieszczony 
tuż za jego stopami. Na ciemnej powierzchni pojawiły się słowa. 
Hooker szybko je przeczytał: Z powodu awarii nikt nie opuścił ani 
nie przybył na stację Ołympus. Jest 15.04 czasu lokalnego, 8.04 
wschodnioamerykańskie-go czasu urzędowego, 7.04 czasu 
środkowoamerykańskiego.
W Stanach Zjednoczonych był więc ranek i, w przeciwieństwie 
do załogi Skycanu, większość mieszkańców szykowała się do 
pracy. Poza tym wszystkie systemy pracowały prawidłowo, a jeden 
z OTV miał połączyć się z bazą o 16.00 czasu lokalnego.
Hooker patrzył na ostatnia linijkę. Nowy członek załogi, 
inżynier hydroponiki, miał przybyć w zbliżającym się statku, ale 
Popeye nie o tym myślał. Ostatni prom, który odleciał, zabrał na 
pokładzie ciała złomiarzy zabitych podczas wypadku. Hooker 
znalazł się przy śluzie akurat wtedy, gdy Dave Chang
171
i Edwin Felapolous ładowali worki z trupami, mające odbyć długą 
drogę na Ziemię. Przypomniał sobie, co wtedy pomyślał: „Są tylko 
dwa sposoby opuszczenia tego miejsca: odsłużyć zapisany w 
kontrakcie okres albo zginąć".
Nie była to oczywiście stuprocentowa prawda, ale niewiele 
odbiegała od stanu faktycznego. Hooker zamknął oczy. Ze 
wszystkich sił chciał znów być w domu, jednak z pewnych 
względów ochotniczo przedłużył swój kontrakt. Mógł wrócić na 
Ziemię za kilka miesięcy, a teraz przywiązany był do Skycana na 
kolejne dwa lata. Dlaczego?
Ponieważ nie chciał wracać. Jego wzrok mimowolnie 
powędrował na zdjęcie Laury, przytwierdzone do ściany.
Tonący blask złota.
Zacisnął powieki tak mocno, że aż zakręciło mu się w głowie.
Jej śmiech.
Głowa opadła bezwładnie.
— Bezpłatny parking! — krzyknął ktoś. — Dawaj tę forsę!
— Och, Boże, nie chcę pamiętać, nie chcę pamiętać, nie chcę o 
tym myśleć, nie chcę pamiętać... Tak jakby miał jakiś wybór.
Hooker nie był zdziwiony, odkrywszy następnego ranka po 
przebudzeniu, że Laura zniknęła. Nawet gdy na stałe żyli ze sobą, 
normalne było, że gdy jedno z nich się budziło, zastawało drugą 
stronę łóżka pustą. Zwykle to on odsypiał nocne połowy, a Laura 
musiała przecież zjawić się przed dziewiąta w klasie. Nawet w 
weekendy wstawała na długo przed tym, zanim on otworzył oczy. 
Miała po prostu takie usposobienie.
172
Mimo to, że po rozwodzie zaczął wstawać wcześniej, zdążyła 
dojechać do Hot Island, zanim zwlókł się z łóżka. Wałęsał się nago 
po pokoju, drapał, przeciągał i czuł, że pęka mu czaszka. Patrzył 
bezmyślnie przez okno na piaszczystą drogę. Jej stara mała toyota, 
którą przyjechała zeszłej nocy za jego camaro, zniknęła.
Cóż, a czego mogłem się spodziewać? — pomyślał. Typowe dla 
Laury erotyczne piractwo. Dostała to, po co przyjechała. Czemu 
więc miałaby zostawać po wszystkim do niełatwego ranka, i to z 
byłym mężem?
Hooker oparł się o parapet i utkwił wzrok w plamach słońca 
przebijającego przez sosny i cyprysy otaczające dom. Noc była 
wspaniała. Naprawdę. Wili się w łóżku z zapałem, który opuszczał 
ich tylko na chwilę, gdy dyszeli ciężko w przerwach między kolej-
nymi rundami. Wypili też w tym czasie całą butlę białego wina, 
którą znaleźli w lodówce, opowiedzieli sobie mnóstwo zabawnych 
historyjek i chichotali wzajemnie dotykając najczulszych miejsc. 
Chichot zamieniał się wkrótce w jęki i szepty w ciemności. Było 
naprawdę wspaniale.
Jednak uciekła, zanim się obudził, jak pirat, który umknął po 
kolejnym udanym wypadzie.
— Do cholery, Lauro — mruknął, czując ogarniającą go 
samotność. — Mogłaś zostawić przynajmniej kilka słów.
Co mogłaby napisać? „Ciaude! Noc była cudowna! Pobierzmy 
się jeszcze raz!"? Cha, cha! Głupi dowcip.
Powlókł się do łazienki i włożył wytarte szorty oraz stare 
tenisówki. Wyszedł na dwór. Poranne powietrze było zimne i 
świeże, a gdy wciągnął je do płuc, poczuł zapach sosnowych igieł 
oraz soli. Poczłapał do skrzynki, aby wziąć korespondencję i 
poranną
173
gazetę. Gdy wrócił do domu, rozjaśniło mu się nieco w głowie, a 
kac mniej dokuczał.
W kuchni, podobnie zresztą jak wszędzie, panował straszny 
bałagan. Hooker obiecywał sobie wczoraj posprzątać. Gdyby 
przyprowadził do domu Jeani-ne — nie dziwiło go wcale, że nie 
mógł sobie przypomnieć jej nazwiska — czułby się zakłopotany. 
Położył gazetę oraz listy na stole i przez chwilę patrzył przez okno 
z tyłu domu na słone bagna rozciągające się nie opodal. Przyglądał 
się zarysowi Hot Island, leżącej ćwierć mili od brzegów zatoki. 
Kiedyś ten kawałek lądu zapełniony był letnimi domkami bogaczy. 
Większość budyneczków znik-nęła, gdy ich właściciele stali się 
nędzarzami podczas drugiego wielkiego kryzysu. W ocalałych 
mieszkali teraz biedni kubańscy i haitańscy emigranci, którzy 
jakimś sposobem trafili do Cedar. Pływali po zatoce starymi 
przeciekającymi łodziami wiosłowymi i gumowymi pontonami. 
Nieraz w nocy widział palone przez nich ogniska i zastanawiał się, 
co służyło im za opał. Może książki i obrazy pozostałe po 
bogaczach?
Hooker włączył przenośny telewizor i słuchał programu „Good 
Moming America", smażąc jajecznicę i parząc kawę. Dzisiejsze 
czasy stanowiły następstwo burzliwego końca dwudziestego 
wieku, a że ludziom to odpowiadało, podawane wiadomości 
utrzymywane były zawsze w tym samym nastroju. Kalifornia 
wciąż nie mogła otrząsnąć się po radioaktywnym wycieku w 1998 
roku. Libijscy dyplomaci ponownie odwiedzili Izrael, aby 
zakończyć wreszcie krwawą wojnę między tymi państwami. 
Prezbiteriański Kościół Ameryki i parę sekt rozmaitych 
fundamentalis-tów zjednoczyły się, oczerniając biomedyków z 
Prin-ceton, którzy odkryli, że po śmierci z człowiekiem coś się 
dzieje i trwa to dokładnie czterdzieści pięć
174
minut. Północno-zachodnie Stany i część Kanady wciąż 
odkopywały się ze śniegu, którego na przykład w Bostonie spadło 
aż czternaście cali. Cudowne dziecko recytowało Króla Leara po 
jednokrotnym przeczytaniu tekstu. Podczas relacji o naśladowcy 
Johny'ego Casha, występującego w New Grand 01'Opry w 
Nashville, Hooker poszedł do ubikacji.
Kiedy wrócił do kuchni, ładna prezenterka, Linda Francis, 
przedstawiała nowego porannego gościa. Hooker oglądał program 
kątem oka, wykładając jajecznicę na wyszczerbiony talerz i 
nalewając do kubka czarną jak smoła kawę.
— Stacja Ołympus znajdująca się na orbicie Ziemi od roku jest 
już prawie ukończona, a „Projekt Frank-lina" — budowa trzech 
elektrowni słonecznych na orbicie geostacjonarnej — zaczyna 
przybierać realne kształty — oznajmiła prezenterka. W tle za nią 
pojawił się obraz cylindrycznego statku kosmicznego obok wolno 
obracającej się stacji. — Pomimo zapewnień przemysłu 
kosmicznego i Białego Domu, że program będzie wstępem do 
rozwiązania problemów energetycznych Ameryki, wciąż nie 
brakuje sceptyków.
Obraz w tle zniknął i z powrotem pojawiło się studio. Kamera 
pokazała jasnowłosego mężczyznę siedzącego w fotelu obok 
Francis.
— Jest z nami dzisiaj nowy szef stacji Ołympus — Henry 
Wallace, który należał do zespołu astronautów NASA i brał udział 
w ekspedycji badawczej na Księżycu. Teraz pracuje dla Skycorpy i 
McGuinness Intemational, głównych realizatorów „Projektu 
Franklina". Zostanie wysłany na stację Ołympus jeszcze w tym 
miesiącu, aby osobiście zająć się kierowaniem pracami. Dzień 
dobry, panie Wallace.
175
— Witam, panno Francis — odpowiedział Wal-lace.
Wyglądał na niecałą czterdziestkę i był potężnie zbudowany. 
Włosy przerzedziły mu się już nad czołem. Miał na sobie sportową 
granatową marynarkę ze znakiem Skycorpu w klapie. Uśmiechnął 
się odsłaniając śnieżnobiałe zęby, gdy zostało wymienione jego 
nazwisko.
Nie ogolony, brudny i skacowany Hooker od razu poczuł odrazę 
do wspaniale prezentującego się astronauty.
— Chłopie — rzekł do siebie — popatrz na tego gwiezdnego 
bohatera.
Wydał wargami nieprzyzwoity dźwięk i mruknął:
— Dzień dobry, głąbie.
Linda Francis, wyglądająca nie gorzej od Wal-lace^a, zaczęła 
zadawać pytania:
— Panie Wallace, zrodziły się pewne wątpliwości, dotyczące 
celowości realizacji „Projektu Franklina". Czy pan wierzy, że 
elektrownie słoneczne będą w stanie w pełni rozwiązać problemy 
energetyczne w nowym stuleciu?
Hooker skrzywił się. Był rok 2014, jednak mass media 
propagowały wciąż określenie „nowe stulecie". Dwudziesty 
pierwszy wiek nie różnił się zbyt wiele od poprzedniego, może był 
odrobinę mniej krwawy. Miał już piętnaście lat, a wciąż uważano, 
że dopiero się zaczął, jakby na świecie działy się jakieś cuda. — 
Za jedyny cud możemy uznać to, że jeszcze całkiem nie 
wytępiliśmy się nawzajem — pomyślał kończąc pić kawę.
Wspaniały uśmiech nie znikał z twarzy Wallace^a ani na 
moment.
— Cóż, nie zamierzam przede wszystkim potwierdzać tych, pod 
pewnymi względami, zbyt entuz-
176
jastycznych przepowiedni dotyczących naszych zamierzeń. 
Tendencję taką przejawiają nawet eksperci, gdy rozważają 
możliwości, jakie daje zagospodarowanie kosmosu. Obecnie 
zużycie energii elektrycznej w Stanach Zjednoczonych kształtuje 
się w granicach dziewięciuset tysięcy megawatów, wliczając w to 
wszelkie straty. Każda z planowanych przez nas elektrowni 
słonecznych, mających powstać w ciągu pięciu lat, wytwarzać 
będzie zaledwie osiemnaście tysięcy megawatów. Łącznie ich 
produkcja zaspokoi niecałe sześć procent krajowego 
zapotrzebowania na energię.
Oczy prezenterki rozszerzyły się nieznacznie.
— Sześć procent? Elektrownie atomowe dawały jeszcze w 
zeszłym stuleciu ponad osiem...
— Tak, ale teraz zostały już prawie całkowicie wyeliminowane, 
prawda? Pamięta pani te wszystkie firmy, które upadły...
— Upadły, ponieważ nie stać ich było na płacenie za 
elektrownie, które stały się zbyt drogie w eksploatacji — 
dokończyła Francis. — „Projekt Frank-lina" także nie będzie tani. 
Po co budować coś tak ogromnego, jeżeli zaspokoi to 
zapotrzebowanie w tak niewielkim stopniu?
— Z dwóch powodów — Wallace zaczął wyliczać na palcach. 
— Przede wszystkim źródło to jest mewy czerpalne. Słońce będzie 
z nami zawsze, a przynajmniej przez najbliższe kilkaset milionów 
lat. To energia dostępna tak długo, jak długo docierać będą do nas 
promienie słoneczne. Rzeczywiście przedsięwzięcie jest 
kosztowne. Mimo ogromnego rozwoju technologii kosmicznych w 
ostatnich kilku dekadach, upłynie jeszcze dużo czasu, zanim 
wyniesienie ładunku na orbitę geostacjonamą stanie się tanie. Jest 
jeszcze drugi powód...
177
Gdy mówiła w tle ukazał się krótki film z orbity ziemskiej. Na 
pierwszym planie pojawił się ogromny prom kosmiczny, zbliżający 
się do nie ukończonej jeszcze stacji Ołympus. Po chwili pokazany 
został wyładunek cylindrycznych modułów mieszkalnych. 
Następnym obrazem był widok powstającej bazy Vulcan.
— Inwestycje poczynione przez Skycorp i rząd Stanów 
Zjednoczonych, mające na celu zbudowanie stacji Ołympus i 
Vulcan na orbicie geostacjonamej, oraz bazy Descartes na 
Księżycu, pozwoliły na prawie całkowite ukończenie prac — 
ciągnął Wallace. — Są to nasze pierwsze próby, a kiedy 
nabierzemy wprawy w budowaniu kosmicznych konstrukcji, ko-
szty takich przedsięwzięć zaczną maleć. Poza tym nie widzę 
powodów, które zmusiłyby nas do przerwania realizacji projektu, 
gdy powstaną już pierwsze trzy elektrownie.
— Oznacza to, że planujecie zbudować ich więcej? — zapytała 
prezenterka.
— Nie, przynajmniej nie teraz. Ale nie jest to wykluczone. Na 
razie lepiej będzie, jeżeli poświęcimy więcej czasu i energii na 
realizację bieżącej fazy projektu. Koszt jednej elektrowni będzie 
się zmniejszać w miarę doskonalenia technologii i zwiększania 
dostępności potrzebnych nam surowców, co pozwoli uruchomić 
produkcję masową. Pierwsza elektrownia zaspokoi potrzeby kraju 
w dwóch procentach, ale kiedy ich liczba zacznie rosnąć, wzrosną 
także możliwości. Główną sprawą jest znalezienie źródeł su-
rowcowych.
— Chodzi panu zapewne o bazę na Księżycu — powiedziała 
Linda Francis.
W tym momencie za jej plecami ukazał się górzysty teren na 
południowej półkuli księżycowej otaczający
178
Descartes. Statki transportowe miękko lądujące na szarej równinie, 
buldożery ryjące grunt w pobliżu modułów mieszkalnych, ludzie w 
kombinezonach próżniowych stojący obok pozostawionej tu w 
1972 roku dolnej części pojazdu księżycowego.
— Tak — odparł Wallace. — Ściślej mówiąc, o księżycowe 
wyżyny. Te obszary, jak wiadomo, bogate są w związki aluminium 
i krzemu — główne materiały potrzebne do budowy elektrowni 
słonecznych. O tych bogactwach wiemy już od czterdziestu lat, 
czyli od wyprawy Apolla. Kiedy baza zostanie rozbudowana i 
opracujemy nowy sposób przesyłania surowców, pozwalający 
zrezygnować ze statków transportowych, koszt ogniw 
fotoelektrycznych i całej konstrukcji zostanie znacznie obniżony.
— Rozumiem — rzekła Linda Francis zbliżając palec do lekko 
rozchylonych warg.
Hooker utkwił w niej swój wzrok. — Boże, dlaczego nigdy nie 
spotkałem kobiety tak pięknej, jak ona? — przyszło mu na myśl. 
— Czy prawdziwa jest plotka, że wyszła za mąż za karła?
— Kiedy wasze satelity zaczną pracować, zbijecie fortunę, 
sprzedając tanią energię elektryczną. Uśmiech Wallace'a przygasł 
na chwilę.
— To raczej przesadzone stwierdzenie. Po pierwsze, trzeba 
pokryć ogromne koszty związane z uruchomieniem elektrowni. 
Nas przykład NASA, jako naszemu kontrahentowi, należą się 
ogromne pieniądze. Teoretycznie zaczniemy zarabiać pieniądze za-
raz po uruchomieniu pierwszej elektrowni, ale nawet od tego czasu 
minie sporo...
— Ale jeśli Skycorp zbuduje więcej satelitów energetycznych...
— Tak, ma pani rację. Masowa produkcja opłaci się bardziej. 
Proszę mi jednak powiedzieć, czy uważa
179
pani czerpanie korzyści z własnych inwestycji za coś złego? 
Podejmujemy przecież ogromne ryzyko i narażamy na szwank 
udziałowców, więc dlaczego nie mamy zarabiać? Poza tym 
odbudowa kraju po ostatnim kryzysie ekonomicznym wymaga 
rozwoju przemysłu. Europejczycy i Japończycy mają możliwości 
prawie dorównujące naszym, ale nie podejmują przedsięwzięć na 
taką skalę. Rosjanie są na Marsie i wygląda na to, że szykują się do 
podboju Tytana, więc aby liczyć się na świecie, trzeba pokazać 
swą obecność w kosmosie. Żadne inne państwo nie jest w stanie 
zdobyć się na to mimo postulatów takich ludzi, jak Peter Glaser i 
Gerard 0'Neill. To nasza ogromna szansa.
Prezenterka spojrzała do notatek, a Hooker nalał sobie jeszcze 
kawy.
— Proszę powiedzieć mi kilka słów o pracy, której się pan 
podejmuje — zaproponowała. — Ma pan kierować realizacją 
całego projektu?
— Tak naprawdę będę to robił tylko częściowo — odrzekł, 
znowu uśmiechając się.
Hooker skrzywił się. — Co za cholerny harce-rzyk — pomyślał.
— Decyzje podejmowane będą w Huntsville, głównej siedzibie 
Skycorpu. Ja będę tylko nadzorował montaż i zajmował się 
robotnikami. Lester Riddel, który, jak może pani pamięta, był 
przed laty moim zastępcą w ekspedycji księżycowej, ma 
odpowiadać za prace w bazie Descartes. Jesteśmy po prostu 
nadzorcami doglądającymi, czy wszystko realizowane jest według 
planu. Można powiedzieć, że wysyłają do tego zadania dwóch 
starych astronautów.
— Spędzi pan na orbicie co najmniej dwa lata. Co zamierza pną 
robić w wolnym czasie? Henry Wallace zaśmiał się.
180
— Och, sam nie wiem. Nie miałem czasu zastanawiać się nad 
tym. Jeżeli w ogóle znajdę trochę wolnego czasu... cóż, będę po 
prostu patrzył w gwiazdy.
Na twarzy Francis pojawił się sztuczny uśmiech.
— Dziękuję za spotkanie, panie Wallace — zwróciła się do 
kamery. — Za chwilę George Bigham przekaże nam prognozę 
pogody, a Angela Hoffer będzie rozmawiać z człowiekiem, który 
tresuje psy. Żegnam się z państwem i życzę miłego dnia.
W czasie gdy Hooker przeglądał poranną prasę, w telewizji 
nadawano reklamę z Jane Fondą. W dzieciństwie fascynowała go 
przestrzeń kosmiczna. Było to w okresie lotów pierwszych 
wahadłowców, które wzbudzały ogromne zainteresowanie. Pa-
miętał, jak zrywał się rano z łóżka, aby obejrzeć bezpośrednią 
transmisję z tych startów. W domu rodzinnym, w południowej 
Georgii, w jego pokoju na ścianie wisiały zdjęcia promów 
Columbia, Dis-covery i Atlantis. Uśmiechnął się tęsknie. Jego ido-
lem był wtedy Pinky Nelson. Pragnął latać w kosmos, tak jak on.
Stare, dobre czasy, dawno temu i daleko stąd. Hooker pokiwał 
głową przeglądając rachunki i reklamy. — To gówno zmusza nas, 
abyśmy dorośli — myślał. Gdybyśmy mogli zapomnieć o kosztach 
życia, reklamach, w których wciska się nam niepotrzebne rzeczy, o 
uciekających rano byłych żonach. Gdybyśmy tylko mogli wsiąść 
do promu kosmicznego i uciec z Ziemi.
Ta obsesja prześladowała go już od pewnego czasu. Wmawiał 
sobie, że Port Canaveral to dobre miejsce na uzupełnianie zapasów 
w powrotnej drodze z połowów, ale tak naprawdę ten przylądek 
interesował go z innego powodu. Kiedyś zakotwiczył
181
kuter niedaleko Centrum Kosmicznego i patrzył na start promu. 
Usiadł na przednim pokładzie i popijając piwo obserwowała jak 
gigantyczny statek niknie w przestworzach. Znowu poczuł się jak 
dziecko:
wyobraził sobie, że siedzi we wnętrzu wahadłowca i leci ku 
gwiazdom...
Hooker zmarszczył brwi, patrząc na rachunek za telefon. Czy 
znowu wzrosła opłata? — zastanawiał się. Rzadko korzystał w 
domu z telefonu i prawie nigdy nie prowadził rozmów zamiejsco-
wych. Skąd więc na rachunku widniała tak duża kwota? Wtedy 
przypomniał sobie, że podłączył telefon komórkowy na „Jumbo 
Shrimp II". Widocznie należności zsumowano, wystawiając tylko 
jeden rachunek.
Wzruszył ramionami. Postanowił, że zajmie się tym po drodze 
do portu, gdyż filia firmy telefonicznej miała biuro w Cedar. 
Rozmyślając o tym wstał i poszedł do sypialni, gdzie w biurku 
schowane było pudełko z pieniędzmi. Miał zwyczaj wymieniania 
wszelkich czeków na gotówkę, aby uniknąć kłopotów z 
kredytodawcami. Wczoraj spieniężył właśnie czek na dwieście 
dolarów, żeby starczyło mu na bieżące wydatki. Postanowił wydać 
je na zapłacenie rachunków.
Otworzył metalową szarą kasetkę i zajrzał do środka. Była 
pusta. Zaginął wszelki ślad po zielonych papierkach.
Hooker powoli zamknął pudełko i popatrzył na nie. Świetnie 
pamiętał, że włożył do środka pieniądze i od tamtej pory do niego 
nie zaglądał. Kiedy wychodził, dom był zawsze zamknięty, a 
gdyby ktoś się włamał, było tu wiele cenniejszych rzeczy do 
zabrania. Nikt go nie odwiedzał. Nikt z wyjątkiem... Laury, która 
wyszła z domu, zanim się obudził.
182
Zazgrzytał zębami, zaklął cicho i pięścią uderzył w blat biurka. 
Laura!
To był właśnie jeden z powodów, dla których rozwiódł się z tą 
dziwką.
— Uwaga, wszyscy członkowie załogi — rozległ się miękki głos 
Joni Lowenstein, zagłuszając przez chwilę muzykę. — Prom z 
bazy Freedom zbliża się do stacji. Ogłaszam pełną gotowość dla 
personelu śluzy.
Popeye zamrugał i popatrzył na monitor terminalu. Była 16:00. 
W niezrozumiały sposób minęła cała godzina? Co robił w tym 
czasie?
Co się ze mną dzieje? — pomyślał. Muszę stąd wyjść i czymś 
się zająć.
Rozsunął odcinającą go od reszty świata zasłonę i opuścił nogi. 
Grający w bankiera ledwie go zauważyli, ale kot, którego 
przestraszyło jego gwałtowne pojawienie się, uniósł głowę, 
czmychnął z kolan jednego ze złomiarzy i wskoczył na drabinę, 
którą wyszedł na zewnątrz. Wyczyn ten udał się tylko dzięki 
zmniejszonej grawitacji. Hooker podążył za kotem, wymijając 
graczy. — Zwierzę ma zawsze dobre pomysły — pomyślał. — Do 
diabła ze wszystkim. Idę do meteorologów. Poproszę, aby znowu 
dali mi skorzystać z teleskopu. Chcę popatrzeć na ocean.
14
Przywitanie
Virgin Bruce i Mikę Webb siedzieli w sali wypoczynkowej we 
wschodniej części Skycana, gdy przez interkom nadeszło 
zawiadomienie o przylocie promu ze stacji Freedom.
— Oto głos, który pobudzi do czynu każdego zdrowego 
mężczyznę — zauważył Virgin Bruce.
Czknął głośno po wypiciu bezalkoholowego piwa, strasząc paru 
graczy komputerowych siedzących koło niego. Płyn przypominał w 
smaku mrożoną karmę dla psów, ale był jedynym dostępnym 
substytutem jego ulubionego napoju.
Webb popatrzył na jeden z monitorów nad głową, na którym 
widoczny był prom wykonujący ostatnie 'manewry przez 
lądowaniem.
— Hej, chodźmy zobaczyć tego nowego, Bruce — powiedział. 
— Nudzi mi się.
Virgin Bruce wypił ostatni łyk napoju, wycelował i rzucił 
puszkę w kierunku najbliższego zsypu na śmieci. Jak można się 
było spodziewać, efekt Co-riolisa spowodował, że trafił w ścianę o 
dobre kilka stóp od celu.
Puszka wylądowała przy nogach Mr Biga, stojącego na 
miniaturowym podeście gimnastycznym w ro-
184
gu pomieszczenia, z parą stufuntowych ciężarów w rękach, które 
przypominały filary wyciągnięte ponad głową. Ogromny Indianin 
spojrzał na puszkę, a następnie podniósł wzrok na Virgina Bruce'a.
— Podnieś to i wrzuć do śmietnika, Neiman — rozkazał, 
trzymając wciąż ciężar nad głową bez widocznego wysiłku.
Virgin Bruce odwrócił głowę, przez chwilę popatrzył posępnie 
na Phila Bigthoma, leniwie wstał z krzesła i przeszedł przez salę. 
Podniósł puszkę i podszedł z nią do pojemnika na odpadki. Z 
przesadnym obrzydzeniem wyrzucił ją, obdarzając Indianina 
przeciągłym spojrzeniem i odszedł wolnym krokiem w kierunku 
stołu, gdzie czekał na niego Webb.
— Spieprzajmy stąd — rzekł, a po chwili dodał głośniej. — 
Atmosfera staje się tu niezbyt miła.
Kiedy wspięli się po drabinie i szli kocim korytarzem do 
zachodniej szprychy, Webb powiedział:
— Powinieneś bardziej uważać na Mr Biga, chłopie. Jeżeli 
zadrzesz z nim poważnie, może ci pogruchotać kości.
— Do diabła z nim — odrzekł Virgin Bruce, przyciskając się do 
ściany, aby idący z przeciwnej strony kolega zdołał przejść między 
nimi. — Mieliśmy już ze sobą do czynienia. Nie jest taki mocny, 
na jakiego wygląda. Mógłbym go załatwić. Kim jest ten nowy 
facet, którego przysyłają dzisiaj?
— Nie znam jego nazwiska — odparł Webb. — Wiem tylko, że 
jest inżynierem hydroponiki i ma zastąpić McHenry'ego.
— Inżynier hydroponiki — Neiman pokiwał głową. — Pewnie 
jakiś laluś z college'u albo ktoś w typie Wallace'a. Kiedy nasz szef 
spotka się z nim i przeprowadzi wstępną rozmowę, zrobi z niego 
kolejnego prawdziwego kosmicznego bohatera. Cholera.
185
— Tacy ludzie nie zawsze okazują się majorem Mattem 
Masonem — Webb stanął w obronie przybysza.
Nazwisko to było pogardliwym określeniem pochodzącym 
jeszcze z lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku. Członkowie 
załogi posługiwali się nim w żartach, chcąc określić ludzi 
postępujących według zasad pochwalanych przez Wallace'a i 
uważających się za gwiezdnych zdobywców.
— Popatrz na przykład na Sloane'a. Jest wykształcony, ale nigdy 
nie słyszałem, aby wywyższał się ponad innych.
— Tak, masz rację. Sloane to równy gość. Wiesz, chciałbym 
kiedyś pogadać z jakimś żółtodziobem i prosto z mostu 
powiedzieć, jak tu jest. Tak, żeby wiedział na czym stoi, zanim 
jeszcze Wallace weźmie się za niego i nabije mu do głowy te swoje 
głupoty...
Nagle Virgin Bruce uśmiechnął się i klepnął kolegę w ramię.
— Hej, czemu nie teraz?
— O co ci chodzi?
— Idziemy przecież do doków, prawda? Więc weźmy gościa 
pod nasze opiekuńcze skrzydła i pokażmy mu wszystko. — Bruce 
zatrzymał się i odwrócił do Webba. — Nowi zawsze mają kilka 
minut wolnego po opuszczeniu promu, zanim spotka się z nimi 
Wallace, prawda? Harris zwykle każe im się udać na pomost 
dowodzenia, żeby szef zdążył przygotować sobie jakąś piękną 
mowę. Dlaczego więc nie porwiemy go na jakiś czas, zanim 
Wallace zatopi zęby w jego ciele?
— Nie wiem — stwierdził Webb. — Wallace i tak porozmawia 
z nim. Co będzie, jeśli domyśli się, że my byliśmy pierwsi...?
— No to co? — Bruce wzruszył ramionami. —
186
Co on może nam zrobić? Wyrzucić nas z tej cholernej puszki? Do 
diabła, to przecież on wpaja nam idee o wzajemnej pomocy, 
wspieraniu nowych, niedoświadczonych ludzi i tak dalej. Poza tym 
będzie z tego niezła zabawa.
— Jaka? — zapytał Webb, starając się nadążyć za przyjacielem.
— Jeszcze nie wiem. Nie bój się, wymyślę coś. Dotarli do 
miejsca, gdzie zachodnia szprycha łączyła się z pierścieniem. 
Bruce zaczął wspinać się po drabinie, ale gwałtownie zeskoczył z 
niej, robiąc miejsce dla pary długich nóg, które wyłoniły się z luku.
— Cześć, Joni. Twój głos jak zwykle był cudowny.
Joni Lowenstein zeskoczyła z ostatniego szczebla i ruszyła 
dalej, nie podnosząc wzroku.
— Dzięki — rzekła szorstko. Neiman nie ustąpił jej z drogi, 
więc po chwili wahania odsunęła go stanowczo.
— Muszę przejść, Bruce — wyjaśniła chłodno.
— Przykro mi. Coś za coś. Może obiad we dwoje? Roześmiała 
się cicho.
— Wszyscy i tak jemy w tym samym miejscu. Dziękuję, ale nie 
skorzystam — odwróciła się i odeszła.
Webb i Virgin Bruce patrzyli za nią, aż zniknęła.
— Ooch — wymamrotał Webb — ale ciało.
— Zakochałem się — rzekł Bruce. Uśmiechnął się do kumpla, 
wsunął rękę pod koszulę i zaczął gładzić wewnętrzną stronę 
tkaniny. — Uwielbiam kobiety takie jak ona. Mikę! Zrobiłbym dla 
nich wszystko.
— Andersen mówi, że Wallace się przy niej kręci.
— Andersen niech się lepiej zajmie swoimi „Playboyami". Sam 
nie wie, co mówi.
187
Bruce zajrzał do wnętrza szprychy, upewnił się, że nikogo iuż 
tam nie ma, chwycił za szczeble i rozpoczął wspinaczkę. Webb 
poczekał chwilę i ruszył za kolegą. Odgłosy, jakie wydawały ich 
dłonie i buty, dotykając szczebli drabiny, odbijały się echem od 
ścian, nie zagłuszyły jednak słów piosenki Don'! Worry, B e 
Happy, którą słychać było z głośników.
Złomiarz zatrzymał się obok głośnika, przyglądając mu się 
przez chwilę. Zerknął w górę, później w dół.
— Widzisz kogoś? — zapytał.
Webb sprawdził i pokręcił głową. Virgin Bruce rozpiął suwak 
kieszeni i wyjął z niej szczypce do cięcia drutu oraz śrubokręt 
gwiazdkowy. Trzymając się jedną ręką drabiny, drugą odkręcił 
płytkę, za pomocą której głośnik był przymocowany do ściany, 
sięgnął do środka szczypcami i odciął wszystkie druty. Muzyka 
urwała się. Bruce uśmiechnął się dziko, pośpiesznie doprowadził 
wszystko do pierwotnego wyglądu i bez słowa ruszył dalej.
Gdy dotarli do piasty, siła grawitacji znacznie się zmniejszyła. 
Skierowali się w dół, mijając właz pomostu dowodzenia, aż 
znaleźli się w przebieralni. Służbę pełnił tu Bob Harris, który 
wisiał w pobliżu głównej konsoli kontrolnej i obserwował na mo-
nitorze cumujący właśnie prom. Pracownik białej sali miał na 
sobie luźne spodnie, koszulkę ze znakiem „San Francisco Forty — 
Niners" na piersi i czapeczkę z długim daszkiem, na której 
widniało jego nazwisko.
— Hej, San Francisco! — krzyknął Virgin Bruce, klepiąc 
chłopaka w ramię z taką siłą, że ten zatrzymał się na konsoli. — 
Się masz, bracie! Co słychać?
Harris uśmiechnął się blado. Policzki drżały mu, kiedy spojrzał 
na oczy Neimana.
— O, Bruce. Przyjmujemy, urn, prom, hm, który
188
przywozi nowego faceta i, urn, zabiera Honeymana na Ziemię.
Bruce i Mikę rozejrzeli się i zauważyli dwóch innych mężczyzn. 
Felapolous eskortował Honeymana — żółtodzioba, który 
przebywał na Vulcanie podczas dekompresji w „hot dogu". Oczy 
Honeymana były mętne, a kończyny wisiały bezwładnie w nie-
ważkości. Znajdował się z całą pewnością pod wpływem środków 
odurzających.
Webb złapał się poręczy i odepchnął w kierunku oszołomionego 
chłopaka.
— Hej, krzykaczu — mruknął. — Wysyłają cię więc na miłe, 
długie wakacje na Hawaje, hm?
Zamglone oczy podniosły się wolno, aż napotkały wściekłe 
spojrzenie Webba. Honeymanowi zadrżały usta, zanim wydusił z 
siebie:
— P-Pieprz się.
— Tak, ty też. Teraz jesteś mocny, ale co robiłeś, gdy ja 
szukałem jakiegoś ratunku, hm? Jak długo znajdowałeś się w 
szoku, ty cholerny...
Felapolous przynaglając Honeymana wściekle odepchnął 
Webba.
— Zostaw go w spokoju — warknął, gdy złomiarz odruchowo 
wyciągnął ręce i odbił się od przeciwległej ściany małego 
pomieszczenia. — On ma już dosyć, Webb.
Virgin Bruce chwycił brutalnie Webba za ramię, zatrzymując go 
i zapobiegając w ten sposób bijatyce. Zapadła krótka chwila ciszy, 
przerwana nagle przez wstrząs spowodowany cumowaniem i 
sygnał dochodzący z konsoli. Neiman spojrzał przez ramię na 
Harrisa, który patrzył jak zahipnotyzowany na Webba i 
Honeymana.
— Statek przycumował, Bobby — rzekł cicho. — Nie obchodzi 
cię to?
189
Harris ocknął się, sprawdził obraz na kilku monitorach i dotknął 
przycisku interkomu.
— OT V przycumował. Wszystko w porządku — zameldował. — 
Wyrównuję ciśnienie w śluzie.
Nacisnął odpowiednie guziki i śluzę, znajdującą się za 
zamkniętym włazem, zaczęło wypełniać powietrze.
— Witasz nowego inżyniera hydroponiki, prawda? — zapytał go 
Bruce.
— Tak — odrzekł Harris już mniej bojaźliwym głosem. — 
Wallace chce go widzieć u siebie, więc...
— Więc ty zostałeś wyznaczony do towarzyszenia mu. Pełna 
gala. Jak on się nazywa?
Harris zajrzał do notatnika przytwierdzonego do prawego 
przedramienia.
— Hm, Hamilton. Jack Hamilton, ale...
— Tak, Wallace chce się z nim spotkać — Virgin Bruce podrapał 
się po policzku. — Posłuchaj — rzekł cicho — Mikę i ja chcemy 
poznać tego faceta. Oprowadzimy go trochę po bazie i 
porozmawiamy. Twój stary nie jest na służbie, wygląda więc na to, 
że zostałeś tu sam. Zdaje mi się też, że doktor będzie potrzebował 
kogoś do pomocy przy załadowaniu na pokład Honeymana. 
Dlaczego więc nie mielibyśmy sobie wzajemnie wyświadczyć 
drobnej przysługi? Ty zostaniesz tutaj i pomożesz mu, a Mikę i ja 
zajmiemy się tym gościem, pokażemy mu wszystko i zabierzemy 
do szefa. Co ty na to?
Harris spojrzał niepewnie na Felapolousa. Doktor skinął głową.
— Nad czym się zastanawiasz? Przecież musisz mi pomóc z 
Honeymanem. A ci dwaj znikną mi nareszcie z oczu.
— Jasne, Bruce — zgodził się Harris. — Jak sobie życzysz.
190
Rzucił okiem na wykres przypięty do konsoli.
— Został przydzielony do modułu trzydzieści osiem. Muszę 
porozumieć się z pomostem dowodzenia i zawiadomić ich, że 
zamierzacie...
Virgin Bruce pokręcił głową:
— Nie, nie rób sobie kłopotu. Henry Wallace nie zwróci uwagi 
na kilkuminutowe spóźnienie.
Zielona kontrolka nad lukiem rozjarzyła się informując, że 
można już wejść do śluzy. Harris podpłynął do włazu, 
odbezpieczył go, otworzył i jako pierwszy znalazł się w 
lodowatym pomieszczeniu. Felapolous zaczął pchać Honeymana 
przez luk, manewrując złomiarzem w nieważkości jak kukłą, gdy 
nagle Mikę Webb zbliżył się do nich. Felapolous zmierzył go 
wzrokiem i groźnie ostrzegł:
— Hej, mówiłem ci już! Cofnij się!
— Spokojnie.
Zachowanie Webba było znacznie bardziej uprzejme. Położył 
rękę na ramieniu Honeymana, nachylił się i szepnął mu coś do 
ucha. Nikt inny nie usłyszał jego słów, ale Honeyman zamknął 
oczy i zacisnął usta.
— Nie przejmuj się, stary — rzekł głośno Mikę. — Wracaj do 
domu i odpoczywaj.
— Dzi-dziękuję — wydusił Honeyman.
— Nie ma za co. To nie powinno się zdarzyć. Przepraszam za 
to, co powiedziałem. Trzymaj się.
Felapolous delikatnie przepchnął Honeymana przez właz. Zanim 
przeszedł sam, napotkał wzrok Webba i skinął mu głową.
— To miło z twojej strony, chłopie — powiedział Virgin Bruce.
— Tak. Nieważne — Webb wzruszył ramionami, złapał się 
poręczy i popatrzył na nogi dwóch mężczyzn, znikające we włazie. 
— On musiał dużo o tym
191
myśleć. Nie mogłem pozwolić, aby wracał w takim nastroju. Miałby 
do siebie pretensje do końca życia. To wszystko.
Wewnątrz śluzy Bob Harris odetchnął wreszcie, zdejmując 
ochronną pokrywę z dziobowego luku promu i odkręcając blokadę. 
Nic nie mógł na to poradzić. Virgin Bruce wpływał na niego 
stresujące, nawet gdy był we wspaniałym humorze.
Swym zachowaniem przypominał maniaka, którego reakcji nie 
sposób przewidzieć, trzymającego na dodatek w dłoni naładowany 
rewolwer.
— Zabiorę stąd Hamiltona i odeślę do białej sali, gdzie czeka na 
niego Virgin Bruce — postanowił. Biedny facet. Nie zdaje sobie 
sprawy, co go czeka, gdy stąd wyjdzie.
Otworzył właz i zajrzał do środka.
— W porządku, Hamilton, możesz już wyjść — powiedział 
przyjacielsko. — Uważaj na głowę. Bądź ostrożny z... aach!
Niewielka, zielona plastikowa torba z emblematem NASA, 
wyleciała z wnętrza wahadłowca tak nieszczęśliwie, że trafiła 
Harrisa prosto w twarz. Chłopak cofnął się, a na jego twarzy 
odmalowało się przerażenie, gdy rozpoznał czym jest wypełniona. 
Taki wypadek zdarzał mu się nie po raz pierwszy.
— Och Boże — mruknął — dlaczego oni zawsze wyrzucają 
najpierw torby higieniczne?
— Przepraszani. Próbowałem jej nie zgubić, ale podczas 
cumowania wstrząs wytrącił mi ją z rąk i gdzieś odleciała...
— Nie ma sprawy. Nie musisz się tłumaczyć. Harris sięgnął po 
torebkę wiszącą w powietrzu
i chwycił ją ostrożnie dwoma palcami, krzywiąc się
jednocześnie.
192
— To zdarza się połowie wszystkich tych, którzy tu 
przybywają. Kiedy cię wzięło? Przy starcie, czy na orbicie?
— I tu, i tu.
Jack Hamilton nie ruszał się czekając, aż Harris zrobi mu 
miejsce.
— Wszystko jest w porządku tak długo, jak długo nie poruszam 
się gwałtownie — wyjaśnił.
— Sposób poruszania się nie ma tu znaczenia. Wszystko minie 
samo po kilku dniach — obejrzał się przez ramię. — Hej, 
doktorze, kolejny przypadek choroby kosmicznej dla ciebie!
— Umiesz pocieszyć człowieka, Harris — mruknął Hamilton.
Bardzo ostrożnie zaczął poruszać się w kierunku wyjścia, 
kurczowo ściskając poręcz. Upewnił się, czy nie uderzy o nic 
głową i bezładnie machając rękoma przepłynął przez luk. Gdy 
opuszczał wahadłowiec, usłyszał śmiech, ale nie obejrzał się w 
kierunku, z którego dochodził.
Harris przywiązał do ramienia sznurek od torby higienicznej, 
tak aby nie ograniczała mu swobody ruchów.
— Poruszaj się w ten sposób — rzekł do Hamil-tona. — Tylko 
spokojnie. Po prostu odpychaj się co jakiś czas i nie rób nic więcej, 
jeżeli nie chcesz zmienić kierunku.
Sięgnął w górę i chwycił jedną z kilkunastu poręczy biegnących 
wzdłuż pomieszczenia. —Używaj ich przy poruszaniu się. 
Znajdziesz je wszędzie, gdzie panuje nieważkość.
— A jak się zatrzymywać? — zapytał Hamilton.
— To trudne, synu. Musisz trafić na jakąś przeszkodę.
Słowa te padły z ust starzejącego się, posiwiałego
193
mężczyzny z dziwnie ukształtowanymi wąsami, mającego na sobie 
krzykliwą hawajską koszulę, na które;
wymalowany był wulkan wyrzucający dym i ogień oraz błękitne 
fale oceanu ze ślizgającymi się na deskach tubylcami. Człowiek 
ten ciągnął za sobą, jak kukłę, szczupłego młodzieńca.
— Jeżeli sobie coś rozbijesz — mówił dalej — przyjdź do mnie. 
Moduły dziewiętnaście i dwadzieścia po wschodniej stronie.
— To nasz lekarz — Ed Felapolous — powiedział Harris, 
kierując się w stronę włazu śluzy i ciągnąc za sobą torbę 
Hamiltona jak dziecięcy balonik.
— Ładna koszula — pomyślał hydroponik. — Może poproszę o 
jej pożyczenie, kiedy ponownie zbierze mi się na wymioty. Nie 
będzie na niej przynajmniej nic widać.
— Jeżeli to jeden z pańskich pacjentów — wskazał na 
Honeymana — nie... nieważne.
Na twarzy Pelapolousa pozostał uśmiech, ale w oczach błysnął 
gniew.
— Chłopcze, jeśli mi się narazisz, to kto cię będzie leczył?
— Przepraszam. Nie miałem zamiaru pana obrazić.
Felapolous westchnął, potrząsnął głową i mruknął:
— Nie ma sprawy.
Harris czekał na Hamiltona przy włazie.
— Jest tutaj paru facetów, którzy chcą cię poznać i pomóc ci się 
zaaklimatyzować — wyjaśnił zniżając tajemniczo głos. — 
Posłuchaj tego, co ci powiem o jednym z nich. Nazywa się Virgin 
Bruce i...
— Co, kolejny szaleniec?
— Och, nie — zaprzeczył Harris, obserwując wyraz twarzy 
przybysza. — Nie jest z nim aż tak źle, ale... Długa, muskularna 
ręka wyłoniła się z włazu,
194
pochwyciła go i wciągnęła, zanim zdążył nawet krzyknąć. Ktoś 
inny, mający na sobie rozpiętą koszulę z nazwiskiem WEBB, 
umieszczonym nad prawą kieszenią, wyjrzał do połowy z luku i 
uśmiechnął się do Hamiltona.
— To ty musisz być Jack Hamilton! — zawołał serdecznie. — 
Chodź na dół! Witaj wśród nas!
Po chwili z włazu wychyliła się nagle czyjaś twarz, której wyraz 
przywiódł mu na myśl diabła z Piekła Dantego.
— To Virgin Bruce — przedstawił go Webb.
— Chu-cha — wysapał Neiman, łypiąc na niego okiem. — On 
jest młody! On jest przystojny! Chcę jego krwi. Mikę! Chcę jej 
zaraz!
— Nie przejmuj się — wyjaśnił Webb, uśmiechając się 
konspiracyjnie. — Zachowuje się tak zawsze przy nowych.
Virgin Bruce zachichotał.
— Jest słodki — stwierdził. Hamilton słyszał, że Harris stara się 
wydusić coś z siebie, mimo że Virgin Bruce zasłaniał mu usta.
— Chodzi mi o to... — ciągnął Webb. Hamilton spojrzał ponad 
jego głową. Felapolous ładował otumanionego Honeymana do 
wnętrza promu, który on opuścił przed chwilą.
— Czy to coś wraca na Ziemię? — zapytał. — Nie zamykajcie 
włazu. Chcę...
Dwie pary rąk chwyciły go za nadgarstki i ramiona. Hamilton 
krzyknął mimo woli, a przed jego oczami stanęła scena z The 
Night of the Living Dead, kiedy zombi przebiły drzwi domu 
farmera i rzuciły się na ofiarę.
— Mój! — ryczał Bruce — On jest mój! Hamilton został 
wciągnięty w otwór włazu. W ten sposób znalazł się na pokładzie 
stacji Ołympus.
75
Szaleństwo
— Andersen, czy prom odleciał już z powrotem? Kontroler 
sprawdził dane.
— Tak, przed minutą.
— Chodzi mi o jego pasażera, nowego inżyniera hydroponiki. 
Przyleciał, prawda?
— Według moich informacji był na pokładzie.
— Tak... przekazałeś pracownikom śluzy polecenie, aby zgłosił 
się do mnie po przylocie?
— Oczywiście.
— Więc gdzie on jest?
Andersen rozejrzał się po pomoście dowodzenia, ale nie 
zauważył żadnej nowej twarzy.
— Przykro mi, ale nie wiem.
— To niedobrze.
Andersen spojrzał przez ramię i zobaczył Wal-lace'a 
odwróconego plecami. Szef jak zwykle siedział na swoim 
stanowisku i nadzorował prawidłowość prowadzonych prac 
konstrukcyjnych.
— Musiał się zgubić — stwierdził Wallace — To zdarza się dosyć 
często. Jeżeli nie zjawi się tutaj w ciągu kilku minut, zawiadom mnie. 
Będziemy musieli go poszukać.
— Tak jest.
196
*
— Cieszę się, że to był tylko żart — przyznał Jack Hamilton, 
opierając się o drzwi kabiny w ostatnim module zachodniej części. 
Powiedział to, nie chcąc, aby Bruce i Mikę zorientowali się, że jest 
kompletnie wykończony. Wziął kilka głębokich oddechów.
— Hej, jeślibyśmy mówili serio, znajdowałbyś się teraz w 
znacznie gorszym stanie — oznajmił Virgin Bruce. — Nic ci nie 
jest? Możemy iść do szpitala pokładowego, jeżeli nie czujesz się 
dobrze.
— Wszystko w porządku. Pozwólcie mi tylko... Beee! — skulił 
się spazmatycznie, ale na szczęście nie miał już nic w żołądku. 
Ciężko dysząc dał im znak, aby odeszli.
— Zostawcie mnie samego — wysapał. To dosyć dziwne 
powitanie Bruce'a kosztowało go niemało nerwów. Teraz dopiero 
w pełni zdał sobie sprawę z tego, że był to jedynie 
zaimprowizowany żart, zapewne aby go sprawdzić. Troszeczkę 
przesadzony, ale dający się przeżyć.
Teraz przerażała go nieunikniona wycieczka szprychą do 
centrum stacji. Ledwo przyszedł do siebie po kolejnym ataku 
choroby kosmicznej i był pewien, że powrót do nieważkości dobije 
go. Było to nawet gorsze od nagabywania go przez zwariowanych 
astronautów. Gdy wędrował szprychą w tę stronę, jego i tak 
nadwątlony zmysł równowagi skapitulował podczas 
przemieszczania się po długiej drabinie. Na początku czuł, że 
porusza się w pozycji horyzontalnej, pełznąc do tyłu w 
mikrograwitacji. Po pewnym czasie wyczuł jednak lekkie 
oddziaływanie siły odśrodkowej. Zdał sobie sprawę, że nie porusza 
się w poziomie, lecz w pionie. Nagła utrata orientacji przestrzennej 
niemal znowu doprowadziła go do
197
wymiotów i z trudnością pokonał resztę odległości od obręczy.
Zdołał wreszcie złapać oddech. Mikę i Bruce obserwowali go w 
zamyśleniu. Zastanawiali się zapewne, czy nowicjusz wytrzyma, 
czy też choroba zaatakuje go ponownie.
— Jeżeli teraz zacznę znowu wymiotować, potraktują mnie jak 
mięczaka — pomyślał.
Wyprostował się i zmusił żołądek do posłuszeństwa.
— W porządku. Chodźmy dalej — powiedział. Uśmiechnęli się 
i poprowadzili Hamiltona kocim chodnikiem, biorąc go między 
siebie. Zachowywali się jak dwaj starsi koledzy pokazujący ulice 
nowemu koledze z bloku.
Informowali go o wielu szczegółach, co rodziło w jego głowie 
tysiące pytań, ale jednocześnie dawało, na razie dosyć mętne, 
pojęcie o najważniejszych sprawach dla długo przebywających tu 
ludzi. Cęt-kowany szary kot wypadł niezdarnie z otwartego włazu, 
aby przyjrzeć się im błękitnymi oczyma, zanim odeszli w 
przeciwnym kierunku.
— To Asimov. Wszystkie mają imiona po pisarzach science 
fiction. Jest tu, oprócz Asimova, Hein-lein, Ciarke, Niven, 
Andersen, Bear...
Hamilton zauważył mnóstwo kartek, przytwierdzonych do ścian, 
zawierających wszelkie informacje, od rozkładu zmian aż po 
formularze podatkowe i repertuar pokazywanych w tym tygodniu 
filmów.
— Hej, pewnie nie znałeś faceta, na którego miejsce tu trafiłeś. 
Pewnego dnia zaczął wskazywać na te kartki i krzyczeć: „To jest 
wyrok dla nas!", czy coś w tym rodzaju. Domyślasz się, o co 
mogło mu chodzić, Bruce?
Dotarli wreszcie do sali rekreacyjnej.
198
— Tutaj spędza się większość wolnego czasu. Można podnosić 
ciężary albo poćwiczyć jazdę na rowerze. Jesteś kibicem 
baseballa? Nieraz lecą jakieś mecze w tri-vee. Mamy tu gry 
komputerowe i szafę książek. Wszystko, żeby się nie nudzić. I, hm, 
mamy kasety wideo, całe mnóstwo. Możesz obejrzeć wszystkie 
odcinki Star Trek, Twilight Żonę i Battiestar Gallactica...
Zabrali go do modułu trzydziestego ósmego, bliźniaczo 
podobnego do wszystkich innych. Zaczęli gorliwie pokazywać 
wszystko, co będzie przydatne w jego przyszłej egzystencji, gdy 
muzyka płynąca z głośników została nagle przerwana.
— Jack Hamilton proszony jest o zgłoszenie się na pomost 
dowodzenia — zabrzmiał słodki głos kobiecy. —Jack Hamilton 
proszony jest o zgłoszenie się na pomost dowodzenia.
Po chwili muzyka zabrzmiała ponownie. Tym razem była to 
przerobiona piosenka Like a Virgin. Jack poczuł na sobie wzrok 
złomiarzy i sam spojrzał na nich także.
Wyraz ich twarzy był tak dziwny, że Hamilton miał ochotę 
roześmiać się na cały głos, ale powstrzymał się. Dopiero co tutaj 
się pojawił, więc dlaczego patrzyli na niego, jakby opuszczał ich 
już na zawsze? Nie, to nie było tak. Wyglądali jak zakłopotane 
dzieci, którym nagle odebrano ulubioną zabawkę. Obaj zaczęli coś 
mamrotać, że muszą obejrzeć jakiś mecz. Mikę Webb zapomniał, 
że ma pokazać mu, jak się otwiera i zamyka jego kabinę, a Virgin 
Bruce powiedział, jak dostać się do centrum dowodzenia, co 
wymagało niestety pokonania tej samej drogi, którą tu przybyli. 
Bąknęli coś o tym, że niedługo może się spotkają i pośpiesznie 
wspięli się po drabince, opuszczając pomieszczenie. Hamilton 
zdołał
199
umieścić swoją torbę w schowku i zamknąć go. Z ulgą oparł się o 
ścianę. Był sam po raz pierwszy od chwili przybycia na stację 
Ołympus. Nie wiedział jeszcze dokładnie, co go tu czeka, ale miał 
przeczucie, że nieunikniona rozmowa z Wallace*em jeszcze 
bardziej zmieni jego opinię na temat przyszłego życia w bazie.
Mikę Webb miał rację. Wędrówka Hamiltona do centrum stacji 
nie była już teraz taka straszna... W końcu już po raz drugi tego 
dnia grawitacja przestawała na niego działać i znajdował się pod 
wpływem nieważkości. Żołądek dawał wciąż o sobie znać. 
Hamilton walczył jednak ze słabością i choroba nie pokonała go. 
Doszedł do wniosku, że nie będzie tak źle.
Powrót do warunków nieważkości nie wywarł na nim takiego 
wrażenia jak widok centrum dowodzenia. Kiedy Jack dotarł na 
miejsce i wpłynął do środka przez otwarty właz, musiał chwycić 
się poręczy i zatrzymać, aby odzyskać utraconą orientację. Pomost 
był bowiem całkiem niepodobny do tego, co widział do tej pory na 
Ołympusie.
Było to zdecydowanie największe pomieszczenie na stacji 
orbitalnej. Miało około dwudziestu pięciu stóp szerokości oraz 
trzydziestu wysokości i kształt cylindra,' z przebiegającym przez 
środek szybem. Pomieszczenie podzielono na półpiętra, 
przypominające balkony, przytwierdzone naprzeciw siebie do 
ścian. Pionowe słupy (pionowe, w tym wypadku dlatego, ich 
kierunek był zgodny z osią obrotu bazy, ale patrząc z innego 
punktu, można by uznać je za poziome) biegły przez całą długość 
sali obok nich. Hamilton dostrzegł szczeble przymocowane do słu-
pów, które, jak się domyślił, miały pomóc w przemieszczaniu się z 
jednego poziomu na drugi. Podłogę
200
każdego balkonu stanowiła metalowa siatka. Patrząc w górę mógł 
dojrzeć przez nią dwóch ludzi siedzących przed konsolami. Na 
szczęście fotele przymocowane były rzędami i zwrócone w tym 
samym kierunku — musiał tu panować jakiś porządek, mimo 
zerowej grawitacji — ale widok kobiety, podciągającej się na 
szczeblach, odwróconej do niego o 180 stopni, oraz jakiegoś 
mężczyzny, wiszącego w pozycji horyzontalnej obok siedzącego 
kolegi, zaniepokoiły go trochę. Jednym słowem pomost 
dowodzenia wyglądał, jakby został zaprojektowany przez M. C. 
Eschera.
Po chwili jednak uświadomił sobie, jak pomysłowo wszystko 
zostało zaprojektowane. Jeżeli nie działa tu żadna siła, to po co 
zajmować się budowaniem zbytecznych podłóg czy sufitów? 
Każdy poziom był najwidoczniej oddzielną jednostką i służył 
ściśle określonym zadaniom. Pomieszczenie było słabo oświetlone 
czerwonymi, fluorescencyjnymi lampami, których światło 
mieszało się z niebieskawą poświatą ekranów monitorów, nadającą 
ludziom siedzącym przed nimi wygląd zjaw. Co najmniej 
kilkanaście osób pracowało na różnych poziomach, ale co dziwne, 
prawie wcale nie było ich słychać. Nosili bowiem słuchawki z 
mikrofonami, co pozwalało na łatwe i szybkie porozumiewanie się 
między sobą. Wszystko to sprawiało niesamowite wrażenie, a je-
dnocześnie stanowiło pewien rodzaj uporządkowanego piękna. 
Tak właśnie Hamilton wyobrażał sobie wnętrze stacji.
Mimo wrażenia, jakie wywarł na nim pomost, poczuł wyraźną 
niechęć do tego miejsca. Ludzie i komputery wydawali się 
połączeni w jeden organizm całkowicie pozbawiony 
człowieczeństwa. Nie było tu miejsca na jakieś walające się notatki 
czy
201
reklamówki, nie istniały żadne półki na dokumenty i akta. 
Wszystko opierało się na beznamiętnej skrupulatności. Palce 
poruszały się nieomylnie po klawiaturach, a oczy skupione były na 
odczytywaniu przesuwających się na ekranach komunikatów i nie 
kończących się kolumnach cyfr. Każdy starał się jak mógł, aby 
cały system działał właściwie. Niektórzy czuli się w takim 
środowisku wspaniale, inni zaś, jak Hamilton, który pogardzał 
stosowaniem elektroniki w hodowli roślin, nie mogli go znieść.
Wciąż rozglądał się wkoło, gdy młody człowiek, ubrany, jak 
wszyscy tutaj, w niebieską bluzę z emblematem Skycorpu na 
piersiach, podpłynął do niego.
— To ty jesteś nowym hydroponikiem? — zapytał. — Hamilton 
przytaknął, trochę oszołomiony. — Pan Wallace jest tam — rzekł, 
wskazując kierunek kciukiem. — Chce cię natychmiast widzieć.
Hamilton mruknął coś i ostrożnie podążył za pracownikiem 
centrum w górę, czy też w dół, w zależności od punktu widzenia. 
Znalazł się wreszcie na kondygnacji o największej powierzchni, 
długości piętnastu stóp, z ogromną konsolą wbudowaną w ścianę. 
Przed nią znajdowały się trzy fotele przytwierdzone do podłogi. W 
środkowym siedział Henry George Wallace, kierownik stacji 
Ołympus.
Hamilton z trudnością go rozpoznał.
Kiedy zwrócił się do Skycorpu o pracę i przechodził różnorodne 
treningi, nie wspominając już o czasach powstawania stacji 
Ołympus i ekspedycji na Księżyc, przywykł do otaczających go 
podobizn Henry'ego Wallace'a. W telewizji, na okładkach 
magazynów i na zdjęciach prasowych prezentował się zawsze jako 
przystojny, uśmiechnięty mężczyzna dobiegający czterdziestki, z 
lekko przerzedzonymi, modnie przyciętymi blond włosami, o 
atletycz-
202
nej budowie ciała. Swym wyglądem przypominał. astronautów 
NASA z lat sześćdziesiątych poprzedniego stulecia i przez wielu 
uznawany był za bohatera kosmosu.
To nie była ta sama osoba. Wallace zmienił się nie do poznania. 
Worki pod oczami, mającymi ponury wyraz, wywoływały 
wrażenie, że gałki zapadły się w głąb czaszki. Znacznie przytył, 
tracąc wspaniałą, sprężystą sylwetkę. I tak już przerzedzona 
czupryna była ostrzyżona niemal do gołej skóry. Siedział skulony 
tak, że zdawał się nie mieć szyi. Dawny uśmiech zniknął bez śladu, 
zastąpiony posępnym, pełnym rozczarowania grymasem.
Wallace odwrócił głowę w kierunku Hamiltona, ale zamiast 
przywitać go, z powrotem zajął się pracą. Kilka monitorów 
przedstawiało budowaną konstrukcję, której widok, jak można się 
było domyślić, przekazywały kamery umieszczone na stacji 
konstrukcyjnej. Zamontowany między nimi wyświetlacz cie-
kłokrystaliczny pokazywał generowany przez komputer obraz 
elektrowni. Zmieniał się on za dotknięciem odpowiednich 
przycisków przez siedzącego obok pracownika. Wallace wychylił 
się do przodu i z uwagą obserwował ekran, prawą ręką pukając w 
zamyśleniu w obudowę słuchawek i całkowicie ignorując 
przybysza.
— Zatrzymaj to — zarządził nagle. Technik pochylił się nad 
klawiaturą i obraz się zatrzymał.
— Powiększ dolną część w centrum — powiedział Wallace. — 
Chodzi mi o tę kratownicę — wskazał palcem i po chwili obraz 
obrócił się, ulegając kil-kunastokrotnemu powiększeniu.
— Podaj wszystkie dane — rzekł Wallace ostrym tonem. Z lewej 
strony ekranu pojawiły się długie
203
kolumny cyfr. Zaczął studiować je wnikliwie, aż wreszcie rzekł do 
mikrofonu:
— Hank, ta kratownica jest spieprzona. Kto zajmował się tym 
odcinkiem?
Rozległ się głos, dochodzący z głośnika ponad konsolą:
— Nie przesadzaj. Henry. Według danych różnica wynosi tylko 
pięć i siedem dziesiątych milimetra. Nie została przecież 
przekroczona dopuszczalna norma...
— Co mnie to obchodzi — warknął Wallace ze złością, co 
sprawiło, że Hamilton cofnął się o parę kroków. — Jak to 
dopuszczalna, Luton? Myślisz, że po co posługujemy się 
dalmierzami laserowymi? Zapamiętaj sobie, że wszystko ma być 
wykonane idealnie!
Wallace uspokoił się. Wyczerpany, potarł ręką czoło.
— Ten odcinek został wykonany dwudziestego? — zapytał nie 
wiadomo kogo.
Sięgnął do własnej klawiatury i wprowadził złożony rozkaz, co 
spowodowało rozjarzenie się ekranu z jego prawej strony, a 
następnie wyświetlenie na nim listy nazwisk oraz jakichś liczb. 
Główny nadzorca prac konstrukcyjnych przyglądał im się przez 
chwilę.
— To Harwell albo Hooker — mruknął. — Har-well przeżywał 
pewnie jakiś mecz baseballa, a Hooker marzył. Hank, masz ostrzec 
obu, że jeżeli nie poprawią tego, będziemy musieli odliczyć 
poniesione straty z ich rachunków.
— Jeszcze raz powtarzam: konstrukcja jest wykonana 
prawidłowo...
— A ja ci mówię, że nie i żądam jak najszybszego jej 
poprawienia.
— Tak jest — zabrzmiało po dłuższej przerwie. Wallace, tak 
jakby przypomniał sobie nagle o obec-
204
ności Hamiltona, odwrócił się z fotelem, i utkwił w nim swój 
wzrok. Nie powiedział ani słowa, tylko patrzył na hydroponika z 
wyrazem twarzy będącym mieszanką wrogości, ciekawości i 
obawy. Hydropo-nik z trudnością wytrzymał to spojrzenie i starał 
się nie okazywać żadnych uczuć.
W oczach Wallace'a dostrzec można było coś dziwnego. 
Przypominały oczy narkomana, który właśnie przed chwilą naćpał 
się, a może lwa w zoo, krążącego bez wytchnienia w klatce, 
doprowadzonego do szału przez drażniących go ludzi.
Jednym słowem szaleństwo. Wallace ma oczy pełne szaleństwa. 
Nie, to nie może być prawda — pomyślał Hamilton, czując zimny 
dreszcz pełznący po plecach. Jest przepracowany, ciągle napięty, 
zestresowany. Spoczywa na nim ogromna odpowiedzialność. 
Wygląda tak, bo miał ciężki dzień. Musiał kontrolować wykonane 
przez robotników prace i wykrywać ich niedopatrzenia. Nie może 
być szalony. Skycorp nie powierzyłby przecież szaleńcowi tak 
odpowiedzialnego zadania.
Nagle Wallace odpiął pasy łączące go z fotelem i zręcznie 
wstał, unosząc się zaledwie o kilka cali. Jego usta nieoczekiwanie 
rozciągnęły się w uśmiechu, oczy jednak pozostały nie zmienione.
— Więc to ty nazywasz się Hamilton i jesteś nowym 
hydroponikiem — stwierdził, wyciągając dłoń. — Zastanawiałem 
się, kiedy się tu zjawisz. Witamy na stacji Ołympus, synu!
Synu? Jack starał się nie uśmiechnąć, ściskając dłoń Wallace'a. 
Miał dwadzieścia osiem lat i upłynęło wiele czasu od chwili, kiedy 
zwracano się do niego per „synu". Takiej formy zwykli używać 
ludzie powyżej sześćdziesiątki, a Wallace miał zaledwie 
czterdziestkę.
205
— Zatrzymano mnie trochę po wylądowaniu — wyjaśnił, 
postanowiwszy, że nie wspomni o dziwnym przywitaniu 
zgotowanym przez Webba i Neima-na. — Kilku członków załogi 
pokazało mi już moją koję, wyjaśniając...
— Kto to był? — zapytał Wallace kategorycznym tonem.
— Zdaje mi się, że nazywali się Webb i... chyba Virgin Bruce.
Twarz kierownika stacji zachmurzyła się na dźwięk tych 
nazwisk. Przez moment wpatrywał się w Hamiltona i tym razem 
przybysz nie wytrzymał tego. Obłąkańcze spojrzenie było z bliska 
zbyt straszne.
— Boże, co dzieje się w głowie tego człowieka? — zadał sobie 
pytanie.
Nagle Wallace klepnął go w ramię i zaśmiał się głośno. 
Uderzenie odrzuciło Hamiltona do tyłu. Niezdarnie starał się 
chwycić poręczy, ale zatrzymał się dopiero, gdy przeleciał co 
najmniej pięć stóp, wpadając na kogoś. Wymamrotał słowa 
przeprosin, ale i tak został przez poszkodowanego obdarzony nie-
przyjaznym spojrzeniem.
— Cóż — podjął Wallace, tak jakby nie zauważył, co się stało 
— sądzę, że nie wyjaśnili należycie wszystkiego, o czym musisz 
wiedzieć. Chodźmy więc. Przedstawię ci całe nasze królestwo.
Nie czekając na odpowiedź, wykonał zgrabny fikołek, chwycił 
szczeble na słupie i zaczął przemieszczać się głową w dół ku 
niższym poziomom, zostawiając w tyle niezręcznie poruszającego 
się Jacka.
— Sukinsyn — pomyślał hydroponik, próbując nadążyć za 
Wallace^em — Specjalnie pchnął mnie przez całe pomieszczenie. 
Pewnie nawet widział, że wpadnę na tego faceta. Nie mógł 
przecież nie zdawać
206
sobie sprawy z tego, co robi, jeżeli na co dzień ma do czynienia z 
nieważkością.
Hamilton wywnioskował, że Wallace chciał go w ten sposób 
ukarać i przestrzec na przyszłość. Ale dlaczego?
Kiedy znaleźli się w korytarzu biegnącym przez piastę, Wallace 
zaczął wykład na temat stacji. Jack słyszał już część tych 
informacji od dwóch złomiarzy. Przewodnik całkowicie ignorował 
fakt, że przybysz musiał wiedzieć cokolwiek o bazie, skoro już w 
niej był. Nie omieszkał na przykład szczegółowo omówić sposobu 
poruszania się po szczeblach drabiny i zmian grawitacji.
Wallace'owi wydawało się, że jest pierwszą osobą, z którą styka 
się tu Hamilton i ma obowiązek dokładne pokazać całą stację, 
nawet jeżeli logika nakazywała postępować inaczej. Słuchanie 
opinii szefa na temat życia na stacji było bardzo pouczające: o 
muzyce dobiegającej z głośników („Raczej przyjemna, nie sądzisz? 
Odbiega nieco od ogólnie przyjętych zasad, ale wpływa 
uspokajająco, polepsza wydajność i... wszyscy ją uwielbiają"), o 
jedzeniu („Skycorp ma kontrakt z firmą produkującą posiłki 
samolotowe dla największych linii lotniczych na świecie. Są 
bardzo zdrowe, smaczne i nie psują się szybko. Ludzie są nimi 
zachwyceni!"), i ograniczeniu wody do celów higienicznych: 
(„Najczęściej oczywiście musimy się myć w zimnej wodzie, ale 
staramy się zapewnić każdemu gorący prysznic co najmniej raz lub 
dwa razy w tygodniu. Nikomu zresztą to nie przeszkadza"). Były to 
opinie zupełnie różne od tych, które wyrażali Bruce i Mikę, 
narzekając na irytującą muzykę, wstrętne jedzenie i fakt, że załoga 
cuchnie, ponieważ myje się zbyt rzadko.
Przeszli już połowę drogi po obręczy stacji, kiedy
207
spotkali mężczyznę nadchodzącego z przeciwnej strony. Hamilton 
spojrzawszy na niego zdał sobie sprawę, że jest to najsmutniejszy 
przykład odzwierciedlający stan ducha załogi, jaką widział do tej 
pory. Przechodzień miał długie zmierzwione włosy, pod-puchnięte 
oczy i wyglądał jak żywy trup z zapadniętą klatką piersiową oraz 
zgarbionymi plecami. Kiedy mężczyzna zobaczył zbliżających się, 
natychmiast utkwił wzrok w podłodze, chcąc przemknąć niepo-
strzeżenie. Wallace nie pozwolił jednak na to, zagradzając mu 
drogę.
— Witaj, Popeye! — krzyknął. Objął ramieniem i odwrócił w 
kierunku Jacka. — Młodzieńcze, pozwól sobie przedstawić 
jednego z najlepszych specjalistów na pokładzie — Claude'a 
Hookera — spojrzał łaskawie na złomiarza. — Ciaude łowił 
krewetki, zanim przybył tu do pracy. Teraz wszyscy mówią do 
niego po prostu Popeye.
Biedak skrzywił się, a Hamilton uświadomił sobie, że dawno 
nie widział tak żałośnie wyglądającego człowieka. Nie 
zauważając, lub raczej starając się nie zauważyć, wyrazu twarzy 
Hookera, Wallace ciągnął:
— Popeye jest jednym z najdłużej przebywających na 
Ołympusie ludzi. Nie tylko odbył już dwuletnią służbę, podpisał 
kontrakt na kolejne dwa lata, ale zrezygnował nawet z 
tygodniowego urlopu, który firma zaoferowała mu w nagrodę. To 
prawdziwy profesjonalista, ciężko pracujący astronauta. Prawda, 
Popeye?
— Tak — odparł Hooker, patrząc bezmyślnie w przestrzeń w 
okolicach kolan Hamiltona. Hydro-ponik przypomniał sobie słowa 
Wallace'a na pomoście dowodzenia i zastanawiał się, czy to ten 
sam Hooker, którego szef stacji oskarżył o marnowanie czasu i 
bujanie w obłokach.
208
— To Jack Hamilton, Popeye — wyjaśnił Wal-lace. — Może 
powiesz mu coś ciekawego na temat życia na Ołympusie?
Zdawało się, że złomiarz nie usłyszał pytania. Po chwili jednak 
na twarzy Hookera odmalowało się jakby olśnienie. Podniósł 
podkrążone oczy i spojrzał prosto na Jacka.
— Całkowita beznadzieja — rzekł pustym, monotonnym 
głosem. — To pieprzony czyściec. Jeżeli miałbym cokolwiek, do 
czego mógłbym wrócić na Ziemi, nie byłoby mnie tutaj, ale nie 
mam. Wszyscy nudzimy się tak, że bardziej już nie można. Ten 
facet to cholerny maniak. Parę tygodni temu zginęło kilku moich 
przyjaciół. Nie słuchaj więc tego, co ci powie o naszym życiu ten 
dupek. To wielkie gówno i jedynym powodem, dla którego tu 
siedzę, jest fakt, że jestem jeszcze bardziej szalony niż on. 
Gdybym był na twoim miejscu, wsiadłbym do następnego promu i 
wiał stąd, zanim...
Wallace odsunął ramię, którym przez cały czas obejmował 
Hookera, po czym cisnął go o ścianę. Zmniejszona grawitacja 
osłabiła nieco uderzenie o metal, ale i tak złomiarz przewrócił się 
na podłogę.
Jack natychmiast ruszył w jego kierunku, ale Wallace ryknął na 
niego:
— Zostaw! Zostaw tego tchórza!
Hamilton zatrzymał się i uważnie popatrzył na Hookera, a 
potem na Wallace'a. Popeye, trzymając się za szyję i klatkę 
piersiową, wstawał powoli, obserwując swojego szefa. Po chwili 
spojrzał na Hamil-tona i uśmiechnął się do niego słabo. Nie 
odezwał się już więcej, tylko powoli odszedł.
Wallace utkwił w zgarbionych plecach złomiarza wściekłe 
spojrzenie. W końcu zamknął oczy i oparł się ciężko o ścianę. 
Skrył twarz w dłoniach, a jego
209
pierś unosiła się i opadała gwałtownie. Kiedy się wyprostował, 
Hookera już nie było.
Jack zauważył, że nadzorca „Projektu Franklina" uspokoił się 
już. Nawet więcej. Wyglądał tak, jakby wymazał cale zajście z 
pamięci. Hydroponikowi wydało się, że słyszy czyjeś kroki z tyłu, 
ale kiedy się obejrzał, nie zauważył nikogo. Ktoś jeszcze był za-
pewne świadkiem tego epizodu, lecz prawdopodobnie uznał, że 
dyskrecja będzie w tym wypadku najodpowiedniejsza.
— Zatem dobrze — stwierdził Wallace, uśmiechając się 
szeroko. — Sądzę, że chcesz zobaczyć miejsce, w którym będziesz 
pracował, hm?
— Och, zostaw mnie w spokoju — pomyślał Hamilton, ale 
zmusił się do przytaknięcia. Wallace nie powiedział nic więcej, 
tylko ruszył dalej korytarzem. Szedł prosto, patrząc przed siebie, 
tak jakby nic nie zaszło.
Po kilku krokach zatrzymał się i spojrzał badawczo na Jacka.
— Idziesz?
— Tak — odpowiedział hydroponik. Podążył za Wallace^m, 
pozostając kilka kroków za nim.
— Oczywiście zdajesz sobie sprawę, że to trudne środowisko. 
Jesteśmy w miejscu, gdzie na każdym kroku czai się 
niebezpieczeństwo, odizolowani niemalże od wszystkiego, z czym 
do tej pory się zżyliśmy. Podczas pracy trzeba dać z siebie 
wszystko. Nikt nigdy nie twierdził, że jest tu bezpiecznie, ale czy 
znajdziemy gdzieś środowisko całkiem niegroźne dla człowieka?
Znajdowali się w pięciomodułowej sekcji hydro-ponicznej już 
od kwadransa, ale Hamilton wciąż nie mógł zobaczyć niczego 
więcej, niż to co widział, gdy schodzili tu po drabinie. Pragnął 
dokładniej przyj-
210
rżeć się swemu miejscu pracy, w szczególności rzędom kuwet z 
warzywami, ale Wallace był głuchy na wszelkie subtelne aluzje na 
ten temat. Zajęty był wyłącznie przekonywaniem przybysza o 
słuszności swoich poglądów, co oznaczało nie kończący się 
monolog na temat zalet i przyjemności życia w kosmosie.
— Jak zapewne zauważyłeś, Skycorp nie ma swych mundurów, 
ja jednak żądam od załogi stacji kosmicznej noszenia przynajmniej 
ich namiastki. Mam w tym swój cel. Musi tu panować dyscyplina, 
albo wszystko pójdzie w diabły. Wybacz mi mój język. W 
przeciwnym wypadku zapanuje swoboda, co prowadzi do 
niedbałości, a niedbałość zabija. Pamiętaj, Hamilton, niedbałość 
jest mordercą w kosmosie.
— Tak — przytaknął hydroponik, już chyba szósty czy siódmy 
raz w czasie monologu Wallace'a, mając nadzieję, że 
przytakiwanie przyśpieszy zakończenie tego zwiedzania.
— Z całą pewnością — stwierdził Wallace zadowolony, że jego 
nauka trafiła na podatny grunt. — To niedbałość zabiła tych dwóch 
nieszczęśników kilka tygodni temu. Ktoś na Ziemi niedbale 
wykonał zbiornik paliwa, więc doszło do eksplozji w niewielkiej 
odległości od stacji. Ci ludzie zginęli jednak z powodu własnej 
niedbałości, ponieważ nie powinni tam być... to znaczy nie 
powinni być... nie powinni przede wszystkim znajdować się w 
takiej pozycji. Wiesz, o co mi chodzi?
— Nie, wcale — pomyślał Hamilton, ale na głos powiedział:
— Tak, wiem.
— Tak! — podjął po chwili Wallace, na podkreślenie swych 
słów uderzając dłonią w szczebel
211
drabiny. — Tak! To kwestia dyscypliny! Żeby pokonać jakieś 
przeciwności, potrzebna jest dyscyplina. Budujemy most między 
niebem a ziemią, między Ameryką a gwiazdami. Jesteśmy 
bohaterami największej przygody, jaką człowiek znał do tej pory, a 
to dopiero początek, Hamilton! To wymaga perfekcji! To wymaga 
dyscypliny i niedbałości!
Głos uwiązł mu w gardle, a twarz poczerwieniała.
— Mam na myśli... — zaczął.
W tym momencie dwie rzeczy zdarzyły się równocześnie: górny 
właz, prowadzący do kociego korytarza, otworzył się i para nóg 
pojawiła się na drabince.
— Halo! — krzyknął intruz. — Jest tam kto? Jednocześnie 
przez luk w prawej ścianie wszedł szczupły mężczyzna z wąsami. 
Zatrzymał się i spojrzał na zaskoczonego Jacka.
— Cześć — rzekł. — To ty musisz być nowym hydroponikiem.
— Tak, sądzę, że to właśnie on — stwierdził Felapolous, 
schodząc z drabiny i zbliżając się do swego szefa.
— Proszę mi wybaczyć, że przerywam rozmowę — powiedział 
uprzejmie do Wallace^a — ale spotkałem już tego dżentelmena w 
śluzie i nie miałem niestety okazji się przedstawić. — wyciągnął 
rękę do Hamiltona. — Edwin Felapolous, chłopcze. Pełnię funkcję 
lekarza i jednocześnie psychologa. Mam nadzieję, że już się 
dobrze czujesz.
Hamilton uścisnął mu rękę, lecz zanim zdołał cokolwiek 
powiedzieć, wtrącił się Wallace.
— Na pewno czuje się świetnie, Edwin — stwierdził oficjalnie. 
— Oprowadzałem go właśnie po całej stacji...
Szczupły mężczyzna, który do tej pory stał na boku, podszedł 
do nich, chcąc się także przedstawić.
— Nazywam się Sam Sloane. Pracuję obok jako
212
informatyk w centrum obróbki danych. Słyszałem, że przyleciałeś 
dzisiaj i chciałem...
— Jestem pewien, że będziesz miał okazję przedstawić się 
później, Sloane — rzekł Wallace stanowczo. — Jak już 
powiedziałem, oprowadzałem Hamil-tona po stacji i...
— O, Henry, jestem pewien, że nasz gość ma większe pojęcie o 
tym miejscu niż ty — Felapolous wskazał ręką ustawione w rzędy 
zbiorniki z algami, do których doprowadzone były rurki 
dostarczające wszystkie potrzebne składniki odżywcze. — Jeżeli 
się nie mylę, Jack... mogę się tak do ciebie zwracać?... otrzymał 
doktorat w dziedzinie bioinżynierii kosmicznej w Yale i był 
związany z Instytutem Gaia na przylądku Hattaras — pokiwał 
głową i poklepał Hamiltona po ramieniu. — Studiowałeś u Vishnu 
Suni, prawda? Przypominam sobie artykuł, który opublikowałeś w 
„Joumal" w zeszłym roku...
— No tak...
— Och, to świetnie, że znasz Instytut Gaia! — wykrzyknął Sam 
Sloane. — Wiele czytałem o tym miejscu. To tam opracowano 
nową metodę upraw podmorskich — potrząsał z zapałem ręką 
Hamiltona. — Będziesz musiał opowiedzieć mi wszystko, co o 
tym wiesz. Byłem kiedyś na wykładzie Suni i bardzo 
zainteresowały mnie rzeczy, które mówił na temat...
— Panowie — przerwał Wallace, spoglądając na nich groźnie. 
— Rozmawiałem właśnie z Hamil-tonem o naszej stacji orbitalnej 
i jej misji.
Felapolous spojrzał w jego kierunku.
— Och, Henry, strasznie mi przykro — rzekł pełnym 
współczucia tonem. — Prawie zapomniałem, po co tu 
przyszedłem. Jesteś natychmiast potrzebny na pomoście 
dowodzenia. Huntsville chce ustalić
213
z tobą plan robót na następny tydzień. Sądzę, że to pilne.
Oczy Wallace'a rozszerzyły się. Jego wzrok powędrował po 
twarzach trzech mężczyzn. Wyprostował się i pokiwał głową.
— Dziękuję, doktorze — rzekł oficjalnie. — Panowie, proszę mi 
wybaczyć...
Odwrócił się, przeszedł przez pomieszczenie i szybko wspiął się 
po drabince. Sloane patrzył na niego, dopóki nie zniknął, po czym 
rzekł do Felapolousa, podnosząc brwi:
— Niezła improwizacja. Dziwi mnie tylko, że nie spytał, 
dlaczego nie został zawiadomiony przez interkom.
— Jestem pewny, że wymyślił już sam jakiś powód — 
odpowiedział Felapolous, opierając ręce na brzegu stojącego z tyłu 
zbiornika. Spojrzał na Hamil-tona z rozbawieniem. — Jak się 
czujesz, Jack?
— Nieźle — odpowiedział zapytany. Czuł się zdezorientowany 
nagłym przerwaniem wykładu. Spoglądał kolejno na obu 
przybyszów i na zamknięty już właz, w którym zniknął szef stacji. 
— Czy ktoś mógłby mi wyjaśnić, o co tu chodzi?
Sloane i Felapolous spojrzeli na siebie ze śmiechem.
— Wygląda na to, że obaj doszliśmy do tego samego wniosku 
— przyznał Sloane. — A mianowicie, że rozmowa z szefem 
wyczerpała cię trochę.
— Cóż — odezwał się Jack — on jest... troszeczkę despotyczny, 
prawda?
— Troszeczkę despotyczny — parsknął Sloane, klaszcząc w 
ręce z uciechy. — To chyba możliwie najdelikatniejsze określenie 
zachowania szalonego maniaka. Prawda, doktorze?
16
Nasiona
Czy dziwiłoby was stwierdzenie, że przewidziałem zmianę 
całego naszego świata, kiedy po raz pierwszy spotkałem Jacka 
Hamiltona? Chyba tak. Takie przewidywanie wypadków zdarzyć 
się może tylko w najprymitywniejszych powieściach. Zwykle 
wygląda to tak: „Sam popatrzył na przystojnego młodego przy-
bysza, stojącego przed nim, i pomyślał: Tak! To on! To właśnie ten 
człowiek zmieni nasze życie!" Przyznaję, że kiedyś sam wysyłałem 
do wydawców krótkie opowiadania z takimi kawałkami, lecz w 
rzeczywistości coś takiego nie może się zdarzyć. Nawet święty 
Piotr wątpił w boskość Jezusa, zanim ujrzał go chodzącego po 
powierzchni wody...
Pozwolę sobie jednak na przyznanie się, że Jack Hamilton zrobił 
na mnie duże wrażenie w chwili, kiedy wszedłem do sekcji 
hydroponicznej. Znosił bowiem towarzystwo nudzącego Wallace'a 
bez zmrużenia oka. Jego twarz pozbawiona była jakiegokolwiek 
wyrazu. Nie widać było podniesionych brwi, przewracania oczami, 
grymasu ani uśmiechu. Od razu dało się jednak wyczuć, że nie 
wierzył nawet w jedno słowo szefa. Już po chwili znajomości z 
nim doszedł do takiego samego wniosku jak
215
dziewięćdziesiąt pięć procent załogi, a mianowicie że nasz 
kierownik jest głupcem. Głupcem starającym się wyglądać jak 
Willi am Shatner.
Byłem pod wrażeniem. Niewielu ludzi potrafi zachować 
całkowity spokój w takiej sytuacji, stojąc oko w oko z szaleńcem, i 
wytrzymać to. Wybaczcie mi więc, jeżeli pokuszę się o 
stwierdzenie, że ten człowiek już od pierwszej chwili wydał mi się 
osobą mogącą wywrzeć wpływ na nas wszystkich.
Felapolous posłał mi niezbyt miłe spojrzenie.
— Sam, nie sądzisz, że przesadzasz nazywając swego szefa 
szalonym maniakiem? — rzekł tonem, który oznaczał: „Uważaj 
lepiej, komu mówisz takie rzeczy. Jestem przyjacielem Wallace^a 
i pragnę ci o tym przypomnieć."
Szczerze mówiąc, nie obchodziło mnie to.
— Doktorze, do tej pory myślałem o nim jako o ekscentryku, 
ale kiedy zobaczyłem przed kilkoma minutami, jak zachował się w 
stosunku do Popeye'a Hookera, zmieniłem zdanie — wyjaśniłem. 
— Znasz przecież Hookera, więc powiedz mi, czy zasługuje na 
takie traktowanie i miano tchórza.
Felapolous chrząknął i zwiesił głowę. Hamilton przyjrzał mu się 
uważniej.
— Odniosłem wówczas wrażenie, że słyszę czyjeś kroki na 
korytarzu — powiedział. — To byłeś ty?
— Zupełnie przypadkowo — wyjaśniłem. — Tak, widziałem 
całe zajście. Wycofałem się i wezwałem doktora przez interkom. 
Powiedziałem mu, żeby przyszedł jak najszybciej. Niezłe 
kłamstwo wymyśliłeś, aby spławić Wallace'a, Ed.
— To tylko wybieg, aby Henry zostawił nas samych i pozwolił 
wyjaśnić pewne sprawy naszemu gościowi — Felapolous patrzył 
jeszcze przez chwilę na podłogę, aż wreszcie podniósł wzrok na 
Hamil-
216
tona. — Trudno Jest to wyjaśnić, Jack... mogę ci mówić Jack?
— Mów mi, jak ci się podoba. Ja też nie zamierzam być zbyt 
oficjalny — stwierdził ze śmiechem. — Wiecie co? Może wy 
będziecie mówić, a ja, jak już tu jestem, rozejrzę się po moim 
miejscu pracy. Nie miałem okazji tego zrobić podczas, hm...
Obaj pokiwaliśmy głowami ze zrozumieniem. Wal-lace zajął się 
Jackiem tak starannie, że ten nie miał szans na dokładniejsze 
oględziny. Kiedy Felapolous zaczął mówić, chodził wkoło, 
oglądając zbiorniki i sprawdzając wskazania przyrządów 
pomiarowych.
— Nie mam zamiaru twierdzić, że z Henrym Wallace'em jest 
wszystko w porządku — podjął Felapolous. — Ale musisz 
zrozumieć, że jego choroba jest dosyć powszechna w takich 
warunkach. Pragnę także wyjaśnić, że jestem doktorem medycyny, 
a nie psychologiem, choć mam przynajmniej podstawową wiedzę 
na temat chorób psychicznych, występujących w kosmosie. Przede 
wszystkim, zwróć uwagę na nietypowe pod każdym względem 
otoczenie, w którym żyjemy. Jest to jakby zamknięty świat. Nie 
znajdziesz tu okien ani niczego w tym rodzaju, ponieważ widać 
byłoby wtedy wirujące otoczenie, co mogłoby doprowadzić do 
zaburzeń zmysłu równowagi i nudno ści.
— Rozumiem — powiedział Hamilton, sprawdzając palcem 
poziom wody w zbiorniku. — Ledwie przeżyłem lot, szczególnie 
podczas manewrów promu zaraz po starcie.
— To zdarza się wielu ludziom — pocieszył go Felapolous. — 
Nazywamy to chorobą kosmiczną.
Zacząłem nucić pod nosem jakiś stary kawałek, ale doktor 
uciszył mnie natychmiast.
— Niektórzy potrafią się przystosować, lecz innym
217
nigdy się to nie udaje, więc stacja została zaprojektowana w ten 
właśnie sposób. Zredukowano przypadki choroby, co jest o tyle 
istotne, że ludzie spędzają mniej czasu w szpitalu, pozbywając się 
zawartości swych żołądków.
— Niestety... — Felapolous przerwał na chwilę, chcąc zebrać 
myśli. — Pojawia się jednak efekt uboczny, jak już wspomniałem, 
dosyć powszechny w kosmosie. Psycholodzy nazywają go 
syndromem solipsy stycznym i jak dotąd nikt nie wymyślił jakiejś 
ładniejszej nazwy. Nie jest to charakterystyczne wyłącznie dla 
przestrzeni kosmicznej. Zdarza się wśród członków załóg łodzi 
podwodnych i ludzi pozostających przez długi czas w 
mikrośrodowisku. Mówiąc krótko, polega to na utracie kontaktu ze 
światem zewnętrznym i przekonaniu, że poza najbliższym 
otoczeniem nie istnieje nic więcej, że wszechświat tu się zaczyna i 
kończy.
Hamilton podniósł głowę znad kuwety z marchewką.
— Chodzi o coś takiego, co przeżywała załoga statku 
gwiezdnego w powieści Roberta Heinieina Orphans of the Sky, 
prawda?
— Czytałeś to? — wykrzyknąłem. Jack zyskał w moich oczach 
jeszcze więcej. Jakże było miło spotkać kogoś, kto znał klasykę!
— Pozwolicie, że wyjaśnię wam to dokładniej — kontynuował 
doktor. — Do chorego przede wszystkim nie dociera to, że jego 
przekonania są błędne. W cięższych przypadkach nie tylko 
dochodzi do wniosku, że jego najbliższe otoczenie jest całym 
światem, ale uznaje także siebie za jego centrum.
Hamilton chrząknął i skierował się do sąsiedniego modułu, 
wypełnionego głównie rosnącymi warzywami: sałatą, cebulą, 
grochem, papryką i fasolą. Ślinka
218
leciała na sam ich widok. Biorąc pod uwagę fakt, że nasze 
pożywienie przywożono zamrożone z Ziemi, uprawiane na 
Skycanie warzywa były jednym z nielicznych luksusów, na jaki 
nam pozwalano. Rozważałem możliwość zwędzenia papryki lub 
marchewki, kiedy moi towarzysze odeszli nieco dalej.
— Przecież widziałem, że Wallace zdaje sobie sprawę z 
istnienia świata poza stacją — zauważył Hamilton. — To 
niemożliwe, żeby stracił kontakt z rzeczywistością.
— Masz rację — przyznał Felapolous. — Przypadek Wallace'a 
nie zgadza się w pełni z opisem książkowym. Chociaż wie, że 
istnieje kosmos i Ziemia, we własnym przekonaniu stanowi 
centrum tego wszystkiego.
— Nie rozumiem.
— Wydaje się przekonany, tak przynajmniej wnioskuję z 
rozmów z nim, że jego osobliwe poglądy są jedynymi właściwymi. 
Musisz zdać sobie sprawę, jakim człowiekiem jest Wallace. Jego 
osobowość to wytwór trwających całe życie marzeń o staniu się... 
gwiezdnym bohaterem. Świadomość bycia sławnym astronautą, 
który przełamał wiele nieosiągalnych, zdawać by się mogło, barier, 
zmieniła jego „ja", co z kolei wywołało gwałtowny rozwój 
choroby. Doszło już do tego, że potrafi nawiązać kontakt jedynie z 
ludźmi, których ideały są zgodne z jego. Tylko ich akceptuje. 
Wszyscy inni są usuwani z tego wyimaginowanego wszechświata i 
stają się wrogami.
— Przecież to istna paranoja.
— No cóż, w pewnym sensie masz rację — przyznał 
Felapolous. — Musisz pobyć tu przez jakiś czas, aby wszystko 
zrozumieć. Od samego początku Henry nie pasował do znacznej 
części załogi. Podczas gdy on snuł swoje nie kończące się wizje 
podboju
219
kosmosu, przełamywania granicy niemożliwości, badania 
najdalszych zakątków wszechświata i temu podobnych rzeczy, 
większość ludzi na stacji zajęta była czymś zupełnie innym...
— Robieniem forsy — wtrąciłem, przerywając milczenie. 
Podkradanie marchewki przestało mnie bawić. Ta rozmowa 
stawała się coraz bardziej interesująca. — Przylatują tu w 
większości zwykli robotnicy, decydujący się na tę robotę ze 
względów czysto finansowych. Nie chcą słuchać żadnych 
wywodów o odkrywaniu swego przeznaczenia pośród gwiazd. Ich 
jedyne pragnienie to odwalenie tej ciężkiej roboty i szczęśliwy 
powrót do domu. Kiedy Wallace starał się wmówić im coś innego, 
po prostu ignorowali go. Szef potraktował to zbyt poważnie i uznał 
ich za wrogów. Do cholery, ja sam dałem mu do tego okazję. 
Zjadłem z nim kiedyś obiad w mesie i muszę szczerze przyznać, że 
nudził nie do wytrzymania. Kosmos, kosmos, kosmos — to było 
wszystko, o czym chciał rozmawiać.
Felapolous przytaknął.
— Sam ujął to bez ogródek, ale ma całkowitą rację. Doszło już 
do tego, że Henry spędza większość czasu na pomoście 
dowodzenia albo w prywatnej kabinie, a załoga widuje go rzadko. 
Nawet do posiłków nie siada już ze wszystkimi. Nie spotyka się 
prawie z nikim, chyba tylko z nowymi członkami załogi, których 
próbuje przekonać o słuszności swych idei. Staram się w jakiś 
sposób mu pomóc i prowadzę już od dłuższego czasu leczenie, o 
którym on sam nic nie wie. Jako jednemu z nielicznych, ufa mi 
jeszcze...
— Jesteś doktorem McCoyem dla kapitana Kir-ka — 
zauważyłem.
— No cóż, wolę uważać się raczej za spowiednika... Nie 
mówiłem ci, Jack, że jestem także księ-
220
dżem jezuitą... ale, hm, tak, możesz to określić w ten sposób. Jak 
na razie Henry wierzy, że jest wciąż nieustraszonym dowódcą stu 
trzydziestu ludzi, pośród których znajduje się kilka parszywych 
owiec. Oprócz zdrowia psychicznego zajmuję się także jego 
kondycją fizyczną. Spędza wiele czasu w nieważkości, pracując na 
pomoście dowodzenia, co wpływa niekorzystnie na jego kościec, 
krążenie płynów ustrojowych i metabolizm.
— Zauważyłem, że bardzo się zmienił — przyznał Hamilton.
— Ująłeś to znacznie lepiej niż Ed — zadrwiłem, mrugając do 
Felapolousa. — Nie chodzi tu tylko o wpływ nieważkości, ale i 
stan umysłowy. Mam na myśli jego oczy. Zwróć uwagę na sposób, 
w jaki patrzy na ciebie...
Hamilton aż się wzdrygnął.
— To prawda. Zauważyłem to także. Sądzę jednak, że nie jest 
to jedyny przypadek na stacji. Na przykład ten facet, którego 
Wallace potraktował niezbyt uprzejmie w korytarzu. Ma chyba 
przezwisko Popeye. A ten gość, który pierwszy oprowadził mnie 
po bazie, Virgin Bruce...
Felapolous utkwił w nim spojrzenie.
— Dobry Boże — rzekł nadzwyczaj poważnie — poznałeś już 
Virgina Bruce'a? Nie było to z pewnością miłe doświadczenie.
— Nie, nie — zaprzeczyłem stanowczo. — Nie masz racji, 
mówiąc tak o nim. On nie jest wariatem... a przynajmniej nie w 
pełnym znaczeniu tego słowa. On jest szalony, ale jednocześnie 
wykazuje nadzwyczajny rozsądek. Stosunkowo nieszkodliwy, jak 
na byłego rockersa. Na pierwszy rzut oka przeraża wszystkich, ale 
nie przejmuj się, to równy gość i z czasem przywykniesz do jego 
wybryków.
221
— Popeye Hooker to całkiem inna historia — Fe-lapolous 
potrząsnął głową i wcisnął rękę do kieszeni szortów. — Nie 
zdołałem go rozgryźć do tej pory — powiedział raczej do siebie niż 
do nas. — Na początku myślałem, że po prostu przeżywał 
rozstanie z Ziemią i tak jak wielu innych odliczał każdą godzinę 
dzielącą go od powrotu na planetę, ale kilka miesięcy temu 
podpisał ze Skycorpem kolejny kontrakt na dwa lata. Próbowałem 
z nim porozmawiać na ten temat, jednak moje wysiłki spełzły na 
niczym. Ponieważ wyglądał na zdrowego na ciele i umyśle, wyra-
ziłem zgodę na jego dalszy pobyt. Muszę przyznać, że popełniłem 
błąd. Jego stan psychiczny jest bardzo zły. Znajduje się w stanie 
depresji i odniosłem wrażenie, że chodzi tu o poczucie winy 
wiążące się z przeszłością. Nie powiedział jednak ani słowa na ten 
temat i zanim nie wystąpią poważniejsze objawy choroby 
psychicznej, nie mogę polecić odesłania go na Ziemię.
— Tak jak tego chłopaka, którego wlokłeś do promu, kiedy 
przyleciałem — zadrwił Hamilton, lecz Felapolous nie dostrzegł 
ukrytej drwiny. — A Virgin Bruce... Jezu, co za imię... Virgin 
Bruce wspomniał coś o poprzednim hydroponiku o nazwisku 
McHenry.
— McHenry, to prawda — powiedziałem. — To był typowy 
przypadek. Pewnego dnia zaczął krzyczeć do ludzi, że na ścianach 
w kocim korytarzu wypisane jest jakieś ostrzeżenie. Biegał bez 
przerwy, wskazując palcem puste ściany i wrzeszcząc: „To jest 
tutaj! Przeczytajcie sami!". Doktor musiał się nim zająć.
— Odesłałem do w dwa dni później — dodał Felapolous. — 
Zajmowałem się nim przez cały ten czas, ale nie dowiedziałem się, 
co dokładnie widział.
— W porządku — powiedział Hamilton opierając
222
się o ścianę i krzyżując ręce na piersi. — Oto pytanie za milion 
dolarów. Od czasu do czasu ktoś wariuje tu z różnych powodów i 
odsyłacie go na Ziemię. Henry Wallace jest także szalony. 
Ustaliliście to z całą pewnością. Dlaczego więc jego też stąd nie 
zabierzecie?
Spojrzałem na doktora, który milczał przez chwilę. Nasz 
psycholog pokładowy zapędził się w kozi róg, wyjawiając Jackowi 
otwarcie swoje spostrzeżenia. Teraz musiał odpowiedzieć na to, 
zdawać by się mogło, oczywiste pytanie. Stałem z boku i 
czekałem. Felapolous był moim przyjacielem, ale mnie także nigdy 
tego nie wyjaśnił do końca.
— Przede wszystkim — zaczął wreszcie cicho — musicie mi 
obydwaj obiecać, że pozostanie to wyłącznie między nami.
Pokiwaliśmy głowami, a doktor sprawdził, czy właz 
prowadzący na zewnątrz jest zamknięty. — Podzieliłem się moimi 
obserwacjami na temat Hen-ry'ego z kierownictwem Skycorpu i 
poradziłem im zastąpić go kimś innym.
— A więc oni wiedzą, co się dzieje z szefem — stwierdziłem. 
— Dlaczego więc nic nie robią?
— Omówiłem to z jednym z ich specjalistów o nazwisku Dobbs 
— ciągnął Felapolous. — Wyjaśnił mi sytuację z ekonomicznego 
punktu widzenia. Wszystko tutaj — stacja, ludzie i miliardy zain-
westowanych dolarów — mają służyć osiągnięciu określonego 
celu, a mianowicie „Projektowi Frank-lina". Liczy się tylko 
zapobieganie przestojom w pracy i nieprzekraczanie ustalonych 
kosztorysów. Z wyjątkiem wypadku na Vulcanie, zalecenia są 
przestrzegane jak należy. Prace na Ołympusie, Vulcanie i w bazie 
Descartes odbywają się według założeń, a ich koszt nie przerasta 
planowanego budżetu.
223
Znajdujemy się wciąż w granicach możliwości produkcyjnych — 
jak określił to Dobbs. Równowaga ekonomiczna pomiędzy 
kosztami a długoterminowymi korzyściami nie została jeszcze 
zachwiana. Zainwestowali w Wallace'a znaczne pieniądze i nie 
chcą ich stracić.
— O cholera — mruknąłem — teraz rozumiem, o co tu chodzi.
Felapolous skinął głową.
— Henry jest odpowiedzialny za wszystko. Wywiązuje się z 
obowiązków jak należy, pilnując, aby projekt był realizowany 
według planów. Inwestorzy odwołaliby go dopiero wtedy, gdyby 
nie sprawdzał się na powierzonym stanowisku. Tak, McGuinness i 
Skycorp są świadome, że nasz szef jest chory, choć utrzymują to w 
tajemnicy przed opinią publiczną. Niepodważalnym faktem jest 
bowiem to, że prace się posuwają. Dopóki tak będzie, nie kiwną 
palcem, gdyby nawet Wallace włożył na siebie różowy kostium 
króliczka i wmawiał wszystkim, że jest królową angielską.
Hamilton ciężko westchnął.
— Zdrowy rozsądek ekonomiczny — przyznał. — Jeżeli ktoś 
wykonuje dobrze swoją robotę, może być nawet szaleńcem.
— Na razie musimy się z nim męczyć — stwierdziłem. 
Felapolous przytaknął. Była to straszna, brutalna prawda.
Przez chwilę milczeliśmy, każdy zajęty własnymi myślami. 
Potem Felapolous wyprostował się, składając ręce.
— Cóż — rzekł — jestem pewien, że zaspokoiłem twoją 
ciekawość, Jack. Ufam, że zachowacie to w tajemnicy. Wybaczcie 
mi, ale muszę was opuścić, aby wypełnić jeden z moich głównych 
obowiązków.
224
— Co to takiego? — zapytał Hamilton.
— Karmienie kotów — wyjaśnił doktor podchodząc do 
drabinki. — Sam ochrzcił je nazwiskami znanych pisarzy science 
fiction — ciągnął wspinając się. — Opowie ci o tym. Do 
zobaczenia.
Otworzył właz i wyszedł na korytarz.
— Bo widzisz — zacząłem. — Jestem też pisarzem science 
fiction i...
Hamilton uciszył mnie jednak niecierpliwym gestem.
— Nieważne. Virgin Bruce mówił mi już o tym. Miły facet z 
tego Felapolousa, prawda?
— To jeden z najwspanialszych ludzi na pokładzie — 
zgodziłem się. — Pomaga nam jak może w utrzymaniu dobrej 
kondycji psychicznej.
Hamilton utkwił we mnie wzrok, chcąc przejrzeć moje myśli.
— Wiesz, nie wydaje mi się, aby roztrój nerwowy stanowił 
największy problem — oświadczył. — Nikt nie powiedział mi tego 
otwarcie, ale waszym utrapieniem jest straszna nuda.
— Och, co za odkrycie — stwierdziłem sarkastycznie. — 
Jestem tu od roku, pracując w tej puszce dzień za dniem, ale nie 
zauważyłem tego, zanim nie uświadomiłeś mnie w pierwszym 
dniu twego pobytu. Dziękuję ci, Jack, za to rewelacyjne 
stwierdzenie.
Hamilton okazał się bardzo spostrzegawczy, jeżeli doszedł do 
takiego wniosku już po kilku godzinach spędzonych na stacji. 
Może powinienem go pochwalić. Jego rewelacja przypominała 
jednak informowanie człowieka umierającego na białaczkę, że 
wygląda blado. Jack wciąż patrzył na mnie, więc wzruszyłem 
ramionami.
— Może i masz rację. Mnie udaje się znaleźć zajęcie i 
rozrywkę, lecz w najgorszej sytuacji są
225
zlomiarze. Z tego, co widzę, ich życie nie jest zbyt przyjemne. 
Przez osiem godzin na dobę podejmują ogromne ryzyko, a później 
wracają tu, jedzą mrożone świństwa, oglądają telewizję i próbują 
się przespać, zanim wszystko zacznie się od początku. To miejsce 
wywołuje nudę, a jedyną atrakcją jest sprzeciwianie się 
zwierzchnikom i łamanie przepisów. Tak, oni są znudzeni. My 
jesteśmy znudzeni. Co jednak możesz na to poradzić?
Hamilton uśmiechnął się tajemniczo.
— Jest wiele sposobów na zwalczenie nuda, Sam — stwierdził. 
— Jeżeli zdecydujesz się na odrobinę ryzyka...
Jego oczy zabłysły, gdy mówił te słowa. Najwidoczniej ku 
czemuś zmierzał.
— Jakiego ryzyka? — zapytałem. — Masz jakiś pomysł?
— Cóż, chodzi mi o coś, czego może nigdy nie próbowałeś — 
powiedział. — Poszaleć trochę. Zwariować na jakiś czas. Oderwać 
się od wszystkiego. Wiesz, co mam na myśli?
— Nie, nie wiem — próbowałem go sprowokować. — Powiedz 
mi coś więcej na ten temat. Zawahał się.
— To zależy, na ile mogę ci ufać — rzekł. — Możesz mi dać 
słowo, że nie puścisz pary z ust?
— Kiedy wejdę do doków, na pewno ją puszczę. Nie, nieważne. 
Obiecuję, że nic nie powiem. Co to za pomysł?
Jack wahał się jeszcze, ale wreszcie schylił się i rozpiął suwak 
swojego kombinezonu. Po chwili podał mi plastikową torebkę 
spiętą gumką.
Otworzyłem ją i zajrzałem do środka. Znajdowało się tam 
kilkaset małych, brązowych nasion.
— Dobra. Nasiona. I co z tego?
226
Spojrzał na mnie, podniósł brwi (jego charakterystyczny gest, 
do którego wkrótce miałem przywyknąć) i nic nie mówiąc sięgnął 
do drugiej kieszeni na lewej łydce. Wyjął stamtąd drugą torebkę, 
większą od poprzedniej.
Wziąłem ją do ręki i przyjrzałem się zawartości. Przez chwilę 
nie domyślałem się, co to może być, ale kiedy wreszcie dotarło to 
do mnie, o mało nie wypuściłem torebki z rąk. Jeszcze raz 
spojrzałem na ziarna, aby upewnić się co do moich przypuszczeń. 
Zajrzałem do drugiej torebki i powąchałem jej zawartość.
Ten zapach wywołał wspomnienia z czasów młodości. Tajne 
wieczorne zgromadzenia w bursie. Papierosowe bibułki i zabawnie 
wyglądające plastikowe fajki z aluminiowymi cybuchami 
wypełnionymi ciemnobrązową zawartością, nie będącą jednak 
tytoniem. Szum pod czaszką i miłe uczucie ogarniające całe ciało. 
Wspaniały humor i zapomnienie o wszystkich zmartwieniach. Nie 
dający się powstrzymać, wszechogarniający śmiech.
Jedna z torebek była wypełniona marihuaną, i to niezłej jakości, 
jeżeli nos mnie nie mylił. W drugiej zaś znajdowały się jej nasiona. 
W moim umyśle powstało wreszcie skojarzenie.
— Mój Boże — wyszeptałem — nie myślisz chyba o...
— Owszem, czemu nie — powiedział. — To tylko próbka, ale 
powinna wystarczyć do chwili, kiedy zbiorę pierwszy plon.
— Chcesz to tutaj hodować? Zlustrowałem wzrokiem 
pomieszczenie.
— Jasne — przytaknął — w tym pomieszczeniu. Nasiona, które 
trzymasz, pochodzą z uprawy szklarniowej w zbiornikach 
hydroponicznych, takich jak te.
227
Warunki były także podobne, z wyjątkiem oczywiście różnicy w 
sile grawitacji — uśmiechnął się. — Na Ziemi udało mi się 
dwukrotnie przyśpieszyć ich rozwój. Jestem ciekaw, jakie efekty 
uzyskam przy zmniejszonym ciążeniu.
Westchnąłem i oddałem oba zawiniątka Hamil-tonowi, który 
zapakował je z powrotem i wsunął do kieszeni.
— Wiesz, co może się stać, jeżeli Wallace, Fela-polous albo 
Phii Bigthom dowiedzą się o tym? Musisz być ostrożny, Jack.
— Nie obawiaj się. Wszystko już obmyśliłem i zaplanowałem. 
Jeżeli mi zaufasz i nie powiesz o tym nikomu, pokażę ci, jak 
zwalczyć nudę — znów się uśmiechnął. — Z wyrazu twojej 
twarzy domyślam się, że używałeś już tego. Jesteś więc ze mną?
Niewielka paczuszka z marihuaną i druga z jej nasionami. 
Wspomnienie letnich popołudni i nieodpowiedzialnych lat. 
Wspaniałych lat. Jeszcze raz poczułem w nozdrzach ten ciężki 
zapach roztaczany przez zawartość torebki. W jaki sposób, będąc 
w średnim wieku, z pierwszymi siwymi włosami na głowie, wrócić 
do takiego życia, i to na stacji orbitalnej tysiące mil od Ziemi?
— Czy naprawdę wierzysz, że to coś pomoże?
— Tak — odpowiedział.
— A jak się nam uda wypalić to niepostrzeżenie?
— Przyjdź tu jutro o szóstej, a przekonasz się.
— Dobra, jestem z tobą.
— Wspaniale! Nie martw się. Polubisz to. Taki był początek. 
Uwierzyłem we wszystko, co powiedział.
CZĘŚĆ TRZECIA
Wysoko w górze
p
omoc wciąż nie nadchodzi.
Nie dziwi mnie to jednak. Jak powiedziałem już wcześniej, 
minie sporo czasu, zanim chłopaki z bazy Descartes zauważą moją 
nieobecność, zaniepokoją się nią i wyślą wreszcie grupę 
ratunkową. Virgin Bruce wspaniale pasowałby do tych ludzi. 
Wałęsają się, wmawiając sobie i innym, jak niezbędna jest ich 
praca, a także skarżąc się na nadgodziny. Chciałbym zobaczyć 
wyraz twarzy Wallace'a, gdyby się spotkał ze swoim byłym 
współpracownikiem podczas księżycowej ekspedycji w 2012 roku 
— Lesterem Rid-delem, który obecnie pełni funkcję szefa prac na 
Księżycu. Lester stanowi przeciwieństwo zawsze zadbanego, 
honorowego i obowiązkowego kolegi. Nosi długie włosy, chodzi 
zarośnięty i godzinami leży na podłodze ze słuchawkami na 
uszach, delektując się starymi przebojami. Od takich ludzi zależy 
teraz moje życie.
Prawdę mówiąc, dochodzę do wniosku, że byłbym 
rozczarowany, gdyby ktoś wyciągnął mnie z tej rozpadliny. Nie 
twierdzę, że chcę umrzeć, ale... cóż, nie boję się. Pogodziłem się 
już z myślą, że za chwilę zabraknie mi powietrza i umrę. 
Oczywiście nie cieszy
231
mnie ta perspektywa, lecz co ma być, niech już będzie. Wszyscy 
prędzej czy później odejdziemy z tego świata, a przecież są 
znacznie gorsze rodzaje śmierci. Poza tym dokonałem tu 
największego do tej pory odkrycia w dziejach ludzkości i muszę 
przyznać, że to, co widzę, jest wspaniałe.
Chciałbym tylko jednego: aby był ze mną Ed Felapolous. Nie, 
nie chodzi mi o to, żeby zginął. Nie mam powodu życzyć tego 
Edwinowi. Zawsze dobrze się z nim rozmawiało, można było 
zrzucić każdy ciężar leżący na sercu, a ponadto będąc księdzem 
mógłby zorganizować przyzwoity pogrzeb.
Och, do diabła! Myślenie o tym aspekcie mojego odejścia nie 
jest najprzyjemniejsze. Zdradzę wam, o czym jeszcze marzę w tej 
chwili: o trawce Jacka Hamiltona. Ta maryśka była wprost 
wspaniała. Zdecydowanie najlepsza rzecz w kosmosie. Dwa 
sztachy i czujesz się jak ptak, nawet pod działaniem sztucznej 
grawitacji. Trzy i lecisz do nieba. Można zapalić wodną fajkę albo 
powdychać dym, skutek ten sam. Maryśka ze Skycana była 
cholernie dobrym zielskiem.
Jack zasiał przywiezione nasiona w tym samym tygodniu, w 
którym złomiarze wrócili do "pracy. Komisja Senacka do Spraw 
Nauki i Technologii Kosmicznej wraz z NASA skrytykowały 
Skycorp za stosowanie nie sprawdzonych pomysłów inżynieryj-
nych, ale z drugiej strony przyznały, że był to tylko niezawiniony 
przypadek. W konsekwencji dały firmie trzy miesiące na 
zastąpienie „hot dogów" stałymi konstrukcjami i wszystko 
skończyło się na ostrzeżeniu, żeby nie pozwolić więcej na podobne 
eksperymenty. Rozgrywki polityczne pozostawiam już waszej 
wyobraźni. Wallace otrzymał wreszcie informację, że wstrzymanie 
prac zostaje oficjalnie od-
232
wołane i ludzie mogą zająć się z powrotem budową elektrowni. Z 
ociąganiem i niechęcią odłożyli jednak karty i odeszli od 
odbiorników tri-vee. Wszyscy wiedzieli, że przestój skończy się 
prędzej czy później, ale jego zakończenie wywołało ogólne 
niezadowolenie. Przywykli już bowiem do bezproduktywnego 
przepuszczania czasu przez palce i zaczynało im się to coraz 
bardziej podobać.
W tym czasie nasiona marihuany, przywiezione przez Jacka 
Hamiltona, wykiełkowały w inspekcie. Hydroponik zapewnił sobie 
odpowiednie warunki do prowadzenia nielegalnej uprawy. 
Uzasadniając to koniecznością utrzymania stałej temperatury w 
modułach hydroponicznych, polecił, aby właz wejściowy był 
zawsze zamknięty. Założył maty dezynfekcyjne przy zejściu z 
drabiny, by goście zbyt szybko i niespodziewanie nie weszli dalej. 
W drugim module uprawiał kukurydzę, która jako wysoka roślina 
mogła całkiem zasłonić niepożądany widok ewentualnym 
intruzom. Boczny właz, prowadzący z sali wypoczynkowej do 
modułu zajmowanego przez niego, został także zablokowany pod 
podobnym pretekstem. W ten sposób Hamilton zdołał 
zabezpieczyć swą miniaturową plantację przed zdemaskowaniem. 
Ten chłopak był geniuszem.
Wiedziałem, że Jack zamierza przewrócić wszystko do góry 
nogami. Wiedziałem, że uprawa marihuany jest wstępem do 
czegoś większego. Nie byłem tylko pewien, jak daleko mogły 
zajść sprawy i sądziłem, że Jack nie przewidział tego także. A więc 
jednak w jakimś stopniu udało mi się przepowiedzieć przyszłość.
Cholera, jest mi coraz zimniej.
77
Kosmos
Poczuł, że się porusza, więc zacisnął prawą dłoń na linie 
bezpieczeństwa, a lewą chwycił za brzeg kratownicy, którą spawał. 
Puszczony laser zaczął dryfować, ale kabel zasilania nie pozwolił, 
aby odleciał daleko. Zaniknął oczy, kiedy po raz pierwszy poczuł 
zawroty głowy. Ogarniała go ciemność, zakłócana tylko przez 
słabe, przenikające przez powieki, czerwone i niebieskie światła.
Starał się nie otwierać oczu i skupił się na słuchaniu. Nie 
wyłączył radia, aby czuć się bezpieczniej. Gdyby stracił panowanie 
nad sytuacją, zawsze mógłby poprosić przez radio o ratunek. 
Tymczasem selektor automatycznie przeszukiwał wszystkie kanały.
— Zgłasza się transportowiec, kurs czterdzieści pięć. Yankee 
minus dwa, Zulu minus dziesięć. Odbiór, Vu-Ican.
— W porządku, Goddard, możesz podchodzić do dokowania.
Głos zamilkł, jednak nie na długo.
— Nie mogę dosięgnąć. Mikę. Spróbuj jeszcze raz... do diabła, a 
to cholerny złom! Może teraz...
— Tak trzymaj, jeszcze odrobinę! Och, udało się! Teraz już się 
nam nie przesunie! Hej, trzymaj jeszcze
234
przez chwilę! Gdzie jest spawarka? Dobra, tak jak teraz...
— Zespół dwa dziesięć, element nie jest dopasowany dokładnie. 
Przesuńcie go o kilka cali w dół i sprawdźcie wtedy.
— Na miłość boską, Vulcan, widzę wszystko jak na dłoni i robota 
jest wykonana w porządku... Dobra, a teraz?
— Wygląda lepiej, dwa dziesięć. Jeszcze odrobinę i będzie 
idealnie.
Cisza. Kolejna rozmowa:
— Oglądałeś ostatni mecz? Vincenti był na pieprzonej bazie i dał 
się tak załatwić. Słyszałeś te owacje Japońców?
— Tak. Raz im się uda i zaraz uważają, że to oni wymyślili tę grę. 
M.OŻCSZ mi podać ten klucz? Dzięki. Metsi jakoś wygrali, ale wciąż 
została im długa droga do play-offs, a w następnym meczu muszą 
solne poradzić z Cardsami.
— Niestety. Hej, znasz kogoś, kto ma bilety na finałowe mecze? 
Wracam w tym czasie do domu.
— Jeżeli rozgrywki będą się odbywać w St. Louis, zapytaj 
Bruce'a. On stamtąd pochodzi.
Popeye wciąż nie mógł dojść do siebie. Niespodziewany 
korkociąg, w który wpadł po niewłaściwym odpaleniu silnika, nie 
był już groźny. Wciąż zaciskał jednak powieki, ciężko oddychał i 
zmuszał się do skupienia na kakofonii głosów brzmiących w słu-
chawkach.
— Kratownica E jak Edward numer dwadzieścia-dwa-pięć 
skończona. Czekamy na kolejny ładunek. Odbiór.
— Zrozumiałem. Niedługo przyleci do was Zulu Tango. Zulu 
Tango, czy mnie słyszysz? Odbiór. Cisza i... Dziwne. Coś w tle, co 
sprawiło, że zaczął
235
się wsłuchiwać — muzyka, jak się zdawało, dochodząca z 
kieszonkowego radia, grającego cicho o kilkanaście jardów od 
niego. Łagodny, łatwo wpadający w ucho rytm elektrycznych gitar, 
przypominający szum letniej bryzy nad zatoką.
— Zulu Tango, odbieramy jakieś zakłócenia. Odbiór.
Otworzył oczy i ujrzał czerń kosmosu oraz lśniącą z prawej 
strony Ziemię. Ostatni raz, kiedy ją widział, znajdowała się z lewej. 
Czując powracające zawroty głowy, szybko znów zamknął oczy.
Cisza. Jakieś głosy:
— Stacja Betty-jeden. Proszę o potwierdzenie odbioru. 
Powtarzam, proszę o potwierdzenie odbioru... Milczenie. Po chwili 
na innym kanale:
— Tu Zulu Tango, jestem w kontakcie wzrokowym z Eddiem 
dwadzieścia-dwa-pięć. To wspaniałe, chłopaki. Posłuchajcie.
Muzyka stała się głośniejsza i opanowała jego umysł. Nosowy 
głos zaczął śpiewać:
The Wheel is tuming and you can't slow down, You can^t let go and 
you can'1 hold on, You can^t go back and you can^t stand stiii, If 
the thunder don*t get you then the lightning will. Otworzył oczy. 
Wszystko wypełniał kosmos. Rozciągał się w nieskończoność. 
Ogromny całun niezgłębionej ciemności, bezgwiezdny i czarny jak 
sen. Nicość, która była niezmierzona i pusta przez tysiące lat 
świetlnych. Chciał wyrwać się z tego, ale nie mógł. Spoglądał na 
cud, mówiąc do siebie cicho: patrz, patrz, oto prawdziwa 
rzeczywistość, nic innego się nie liczy, to jest istota życia, to Bóg. 
Nie mogę zamknąć oczu, bo wszystko przepadnie... Won*t you try 
just a littie bit harder, Couldn9! you try just a littie bit morę...?
236
Cisza. Głośny, potężny okrzyk:
— Neimanf Wyłącz to!
Pstryk! i wszystko się skończyło. Popeye zamrugał kilkakrotnie, 
odzyskując pełną zdolność widzenia. Popatrzył na ręce i zdziwił 
się, ponieważ nie trzymał w nich niczego. Lina zabezpieczająca 
znajdowała się o kilka cali od jego palców, a konstrukcja oddaliła 
się o dobrych kilka jardów. Nie mógł zrozumieć, jak do tego 
doszło. Na szczęście lina przytwierdzona była do kombinezonu i 
nie mogło się stać nic groźnego.
Spoglądając w górę, ujrzał rozciągniętą na przestrzeni kilku mil 
konstrukcję — srebrzystą pajęczynę, na której końcu widniało trzy 
czwarte kuli ziemskiej. Niedaleko, z lewej strony, para złomiarzy 
kręciła się przy pracy. Jego uwagę zwrócił oślepiająco biały błysk 
ręcznej spawarki laserowej, za pomocą której jeden z nich łączył 
dwie belki, a drugi kontrolował jakość połączeń. Znacznie dalej 
inny robotnik zręcznie poruszał się przy długim elemencie 
ustawianym na miejsce przez trzmiela. Przez ażurową konstrukcję 
zobaczył jeszcze jeden statek transportujący kolejny element z 
Yulcanu.
— Neiman, nie zamierzam powtarzać ci tego jeszcze raz. 
Otrzymałeś pozwolenie na słuchanie swoich cholernych taśm w 
trzmielu, ale nie myśl sobie, że wolno ci zajmować jeden z kanałów 
łączności. To zakłóca prawidłową komunikację. Zrozumiałeś?
— Tak, zrozumiałem, Hank. Nie denerwuj się.
— Betty'-jeden, tu pomost dowodzenia, czy mnie słyszysz, 
Popeye?
O cholera — pomyślał Hooker. — Musieli zauważyć, że się nie 
zgłaszam.
— Vulcan, tu Betty-jeden, o co chodzi?
— To ja cię o to pytam, Hooker. Wywołuję cię już od minuty.
237
— Wszystko w porządku, Sammy. Zakręciło mi się trochę w 
głowie, więc zamknąłem oczy i poczekałem, aż wszystko minie.
W słuchawkach rozległ się śmiech.
— Hej, Popeye, uważaj, żeby czysty tlen nie uderzył ci do głowy!
— Popeye! Jeżeli chcesz, mogę ci odstąpić puszkę szpinaku!
— Hooker, jak się czujesz? — Był to Hank Luton, nadzorca prac 
konstrukcyjnych. — Nie potrzebujesz pomocy?
— Powiedziałem już, że u mnie wszystko w porządku.
Złapał linę zabezpieczającą i zaczął przemieszczać się w 
kierunku belki, którą uprzednio spawał.
— Wpadłem w mały korkociąg. Pozwól mi dokończyć moją 
robotę. Później pomogę Hemandezowi i Webbowi przy ich sekcji.
— Nie ma mowy, Popeye. Znasz zasady. Skończ tę belkę i 
wracaj natychmiast na Vulcana. Nie zamierzam bagatelizować 
takich wypadków.
— Wspaniale — myślał Hooker, biorąc się z powrotem do pracy. 
To znaczy, że zostanę skierowany na badania do Felapolousa, a 
ten z pewnością będzie męczył mnie przez kilka dni.
— Nie, Hank, mówię poważnie, nic mi nie jest — rzekł, starając 
się jednak nie nadawać głosowi zbyt błagalnego brzmienia. — Po 
prostu niewłaściwie odpaliłem swój MMU i troszeczkę zakręciło mi 
się w głowie. Mówię ci, że ze mną wszystko w porządku.
— Nie wciskaj mi takiego kitu, Popeye. Kończ to i wracaj. Al, leć 
do Hookera i skończ jego robotę. Hooker, natychmiast do bazy, 
zrozumiano?
— Cholera jasna — syknął Hooker.
Odpiął linę i wcisnął przycisk w panelu piersio-
238
wym, co spowodowało jej zwinięcie do specjalnej puszki na 
biodrze, odepchnął się nogami od konstrukcji, zrobił salto w tył i 
uruchomił ręczną kontrolę silnika rakietowego. Odrzut wyhamował 
jego pęd i skierował do przypominającej słuchawkę telefoniczną 
stacji Vulcan. Hooker przeleciał przez dziurę w ogromnej sieci, 
włączając się w strumień ludzi i maszyn, podążających do śluzy.
— Nie dadzą mi odpocząć — myślał Popeye. Hank z pewnością 
zamierza przeprowadzić ze mną poważną rozmowę.
— Sam nie wiem, co z tobą zrobić, Popeye. Chcę być z tobą 
szczery — Hank Luton przerwał, aby napić się kawy przez słomkę 
wychodzącą z hermetycznego pojemnika. — Obaj wiemy, że masz 
kłopoty, ale zrozum, że nie jestem w stanie nic dla ciebie zrobić, 
jeżeli nie będę wiedział, o co chodzi.
Hooker wisiał obok, trzymając także w ręku pojemnik z kawą. 
Wciąż miał na sobie kombinezon próżniowy, ale zdjęto mu plecak, 
hełm i rękawice. Patrzył ponuro na monitor kontrolny. W żaden 
sposób nie mógł się zmusić do spojrzenia Hankowi w oczy i 
wyduszenia z siebie choćby jednego słowa.
Luton przez chwilę czekał na odpowiedź. Nie otrzymawszy jej, 
ciągnął dalej:
— Ciaude, bierzesz udział w tej operacji chyba dłużej niż 
ktokolwiek inny. A przynajmniej tak długo, jak reszta załogi. Do 
tej pory byłem bardzo zadowolony z twojej pracy, jesteś dobrym 
człowiekiem i lubię cię. Jeżeli coś ci leży na sercu, powiedz mi o 
tym. Obiecuję, że wszystko pozostanie między nami.
— Nie mam o czym z tobą mówić.
— O Jezu, Popeye, wyduś to z siebie! — jęknął
239
Luton. — Uważasz, że nikt tego nie widzi? Rzadko mówisz 
cokolwiek do kogokolwiek. Nie bywasz w module rekreacyjnym, 
jesz zawsze w samotności i unikasz kontaktów z innymi. Pracujesz, 
jesz, od czasu do czasu myjesz się, śpisz kilka godzin i z powrotem 
wracasz do pracy. Człowiek nie może żyć w taki sposób!
Popeye wzruszył ramionami.
— Nie powiedziałeś mi do tej pory nic ciekawego — stwierdził 
pociągając odrobinę kawy nie podnosząc głowy.
— Nie pieprz, człowieku! Groziło ci poważne 
niebezpieczeństwo. Gdybyś nie miał liny, trzeba by cię szukać 
gdzieś w kosmosie — Luton zgniótł pojemnik w czarnej dłoni i 
wyrzucił go. — Mówiąc prawdę, nie mam nic przeciwko temu, że 
ludzie czasem marzą podczas pracy, ale pod warunkiem, że nie 
przeszkadza to ich robocie. Ale dzisiaj mogło się wszystko 
zakończyć fatalnie.
— Ja nie marzyłem, Hank — zaoponował Popeye.
— No...
— Nie!
Nagle poczuł, że coś w nim eksplodowało. Cisnął trzymanym w 
ręku pojemnikiem, który odbił się od zbiornika z tlenem i 
mylarowej ściany.
— Zakręciło mi się w głowie! Zamknąłem oczy, aby pozbierać 
się do kupy i to wszystko! — wrzasnął.
Ogarnęło go dziwne uczucie, jakby opuścił swoje ciało i z boku 
obserwował siebie, krzyczącego do Hanka Lutona i tracącego 
panowanie nad sobą.
— Nie zamierzam rozmawiać o moich problemach, bo ich nie 
mam! Nie ma o czym dyskutować, więc po prostu pozwól mi zająć 
się tą pieprzoną robotą! Zakręciło mi się w głowie! To wszystko! 
Przez chwilę byłem w niekontrolowanym locie i dla-
240
tego nie odpowiadałem Sammy'emu! Nie mamy o czym 
rozmawiać, więc dziękuję ci bardzo! Zostaw mnie w spokoju, ty 
cholerny czarnuchu!
Prawa pięść Hanka Lutona wzniosła się do ciosu tak 
gwałtownie, że odrzuciło go do tyłu i musiał chwycić się barierki, 
aby pozostać na miejscu. Pięść zawisła jeszcze raz nad głową 
Hookera i drżała, jakby była wściekłym zwierzem. Złomiarz skulił 
się, czekając na uderzenie, które roztrzaskałoby jego głowę. 
Ciemne oczy nadzorcy przez moment wwiercały się w jego umysł. 
Nieoczekiwanie ręka opadła, a palce rozprostowały się.
Hank wypuścił głośno powietrze.
— Popeye — rzekł powoli i nadzwyczaj miękko. — Nie 
pozwoliłem nazwać się białemu człowiekowi czarnuchem od 
dzieciństwa. Wiem jednak, że nie należysz do ludzi, którzy zwykle 
mówią takie rzeczy, więc tym razem ci daruję.
— Przykro mi, Hank — powiedział Hooker. — Masz rację. Nie 
miałem tego na myśli.
Nadzorca prac konstrukcyjnych skinął głową i obejrzał się.
— Gdybyś naprawdę był rasistą, nie uratowałbyś życia 
Julianowi, kiedy eksplodował „hot dog" — mruknął, — Cieszę się, 
że nie ma akurat służby i nie słyszał, co powiedziałeś. Doceniam 
to, że jest ci przykro, Popeye. Nie musisz mówić nic więcej.
Hooker nie czuł się już oderwany od własnego ciała. Ogarnął go 
wstyd. Coś, głęboko w jego wnętrzu, zerwało się z uwięzi i szalało 
jak opętane. Przekroczył wszelkie dopuszczalne granice. Najchęt-
niej odebrałby sobie życie z tego powodu. Przypomniał sobie...
Rocky, gruby Rocky, ponad dwieście funtów ruchomego gówna, 
schylił się nad niewielką kupką białego
241
proszku, umieszczonego na gładkiej szalce wagi, odbijającej 
promienie słońca.
Błysk złota zginął w niebieskości. Przepadł, przepadł na 
zawsze.
— Pieniądze są pieniędzmi, człowieku — mruknął ważąc 
dokładnie proszek — ale mam nadzieję, że twoja cizia będzie 
zadowolona z twojego prezentu.
— Przykro mi — rzekł Popeye. — Wybacz mi moje 
zachowanie. Luton kiwnął głową.
— Hooker, zwalniam cię z dzisiejszej zmiany — powiedział. — 
Wiem, że coś musi być nie w porządku, o czym nie chcesz ze mną 
porozmawiać. Złap najbliższy prom na Skycana. Nie mogę cię do 
tego zmusić, ale chcę, żebyś porozmawiał z Felapolousem i zrzucił 
wreszcie ten kamień z serca.
Hooker pokiwał głową wiedząc, że i tak nie pójdzie do 
Felapolousa. Luton odwrócił się w kierunku włazu prowadzącego 
na pomost dowodzenia.
— Ostatnie ostrzeżenie — rzucił przez ramię. — Jeżeli jeszcze 
raz zdarzy ci się coś podobnego przy pracy, porozmawiam z 
Wallace'em i Felapolousem na temat odesłania cię na Ziemię, a 
widzę, że nie jest to coś, o czym marzysz. Tęsknisz za domem, 
Popeye, lecz nie chcesz do niego wrócić.
Hooker został jeszcze przez chwilę sam w przebieralni, patrząc 
na rzucony przez siebie pojemnik przypominający mały asteroid.
Luton ma rację. Chcę wrócić do domu — pomyślał — ale nie 
mogę. Odesłanie mnie byłoby najgorszą rzeczą, która mogłaby 
mnie spotkać.
Prawie najgorszą.
18
Historia Yirgin Bruce'a.
Gdyby St. Louis Cardinals nie zaprzepaścili swych szans, żeby 
zagrać na wygraną z Chicago Cubs — co było najważniejszym 
wydarzeniem w sezonie, które w końcu doprowadziło do 
historycznych meczów między Cubs i Tokyo Giants — praw-
dopodobnie nigdy nie dowiedzielibyśmy się, dlaczego Virgin 
Bruce trafił na stację Ołympus. Potrzebna była fatalna gra 
Cardsów, aby załamany Bruce dał się nakłonić do wyjawienia swej 
mrocznej przeszłości.
Oczywiście nikt przedtem nie prosił go, aby opowiedział o 
sobie, przynajmniej nie wprost. Stanowiło to tradycję wśród załogi 
Skycana, ciche porozumienie, że nikt nie musiał przedstawiać 
autobiografii.
Taka dyskrecja wywołana była kilkoma przyczynami. Po 
pierwsze, niektórzy mieli za sobą przejścia, które chcieli zachować 
dla siebie. Przeżyli nieudane małżeństwa i rozwody, uciekali przed 
alimentami albo Bóg wie jakimi oskarżeniami. Mieli złą reputację i 
długi w miejscu nazywanym przez nich domem. To były 
najpowszechniejsze historie. Nie zapominajcie, że żyliśmy w 
zamkniętym środowisku, w którym nie było wiele prywatności. 
Historyjka opowiedziana kilku przyjaciołom z jednego modułu 
mieszkalnego
243
bardzo szybko rozprzestrzeniała się po całej bazie. Inną przyczyną 
był fakt, że część ludzi miało psychologiczne blizny, których 
rozdrapywanie wywoływało tylko ból. Popeye Hooker był jednym 
z nich. W jego życiu zdarzyło się coś, o czym nie chciał z nikim 
rozmawiać. Wszyscy, z wyjątkiem Hanka Lutona i Felapolousa, 
widząc to zostawiali go w spokoju.
Nie myślcie jednak, że każdy członek załogi Sky-cana miał coś 
na sumieniu i ukrywał się w kosmosie, na dodatek pod fałszywym 
nazwiskiem. Wiele razy podczas długich, nudnych godzin między 
kolejnymi zmianami, w sali rekreacyjnej albo module mieszkal-
nym, niektórzy otwierali swe serca, opowiadając historię życia 
każdemu, kto znajdował się w pobliżu. Większość opowieści była 
jednak nudnym bredzeniem albo kompletnymi bajkami. Pośród nas 
znajdowali się również tacy, którzy nigdy nie mówili o tym, co 
robili, zanim podjęli pracę w Scycorpie. Virgin Bruce należał 
właśnie do tych ostatnich.
Przynajmniej było tak do pewnego niedzielnego popołudnia w 
zachodniej sali rekreacyjnej. Fani ba-seballa długo czekali na ten 
dzień. Cubs i Cards byli rywalami jeszcze od czasów, kiedy na 
Ziemi żyły dinozaury, a w sezonie 2016 szli do tej pory niemal łeb 
w łeb, walcząc o prymat w lidze krajowej. Obie drużyny pokonały 
zeszłorocznego triumfatora — San Diego Padres — i inne silne 
drużyny, jak Royals (którym Cards wciąż nie mogli przebaczyć 
pamiętnego sezonu 1985), Yankees i niedawno reaktywowanych 
Washington Senators. Po latach niepowodzeń wyglądało na to, że 
Cubsi zamierzali co najmniej dostać się do play-offs. Na pokładzie 
znajdowało się wielu ludzi pochodzących ze środkowego zachodu. 
Nawet ci, którzy nie byli zapalonymi kibicami base-balla, chcieli 
obejrzeć mecz, chociażby ze względu na
^ ł . 244
przewidywane krwawe zatargi między kibicami Car-dsów i 
Cubsów.
Już kilka dni przed meczem ci, którzy mogli, odpracowali 
niedzielną zmianę. O czternastej kilkudziesięciu kibiców zasiadło 
wokół stołu tri-vee, a po kilku minutach przybyło ich jeszcze 
więcej, ponieważ właśnie skończyła się druga zmiana. Nigdy nie 
szalałem za baseballem — w college'u uprawiałem koszykówkę i 
boks — ale rzuciłem pracę w centrum obróbki danych i 
powędrowałem do zachodniej sali rekreacyjnej. Na Skycanie 
znajdowały się dwa takie pomieszczenia, więc fani Cardsów 
zebrali się w zachodnim, a Cubsów we wschodnim, co mogło 
zapobiec rozlewowi krwi.
Sala była zapchana do granic możliwości. Większość widzów 
stała w ciasnym kółku wokół stołu. Szczęśliwcy, którzy zajęli 
miejsca siedzące, musieli być tu już na dwie godziny przed 
rozpoczęciem meczu i nie ruszać się ze zdobytych miejsc ani na 
krok. Przy wejściu spotkała mnie pierwsza niespodzianka: Joni 
Lowenstein, piękna dziewczyna pracująca zwykle w weekendy na 
drugiej zmianie w sekcji łączności. Na jej widok każdemu facetowi 
serce biło szybciej, ale nie można było liczyć z jej strony na nic 
więcej niż służbową rozmowę. Joni okazała się zagorzałym fanem 
drużyny Cardsów i okupywała jedno z nielicznych miejsc 
siedzących, aby móc zagrzewać do walki swoich ulubieńców. 
Mężczyźni byli tak zaskoczeni, że zapomnieli nawet o podrywaniu 
jej.
Podejrzewam, że Joni zjawiła się tu tylko po to, aby oglądać grę 
Shelly Smith. Nie było jednak warto, ponieważ to właśnie Shelly 
zepsuła siódmą piłkę i w znacznym stopniu przyczyniła się do 
przegranej. Nie był to miły dzień dla jedynej kobiety grającej
245
w pierwszoligowej drużynie i zdziwiło mnie, że Joni oglądała mecz 
aż do samego gorzkiego końca.
Stoły tri-vee to jeden z nielicznych luksusów, na które zdobył się 
Skycorp. W obu salach umieszczono nowoczesny system 
Mitsubishi ze stereofonicznym dźwiękiem i ekranami 
telewizyjnymi do zbliżeń. Główną część urządzenia stanowił 
jednak poziomy ekran, na którym wyświetlany był trójwymiarowy 
obraz. W tej chwili widać było na nim romb pola gry pomiędzy 
bazami i jego część zewnętrzną. Biegali po nim zawodnicy 
wielkości trzech cali. Wysilając odrobinę wyobraźnię, można było 
czuć się tak, jak na trybunach stadionu Busha. O doskonałości 
obrazu może świadczyć fakt, że musieliśmy trzymać koty z dala od 
stołu, ponieważ rzucały się one z pazurami na graczy.
Mecz stał na wysokim poziomie, ale niestety zakończył się 
porażką Cardinalsów. Drużyna z St. Louis rozpoczęła z 
animuszem. Cox i Bingham zdobyli punkty, a Caruso uniemożliwił 
Kelsowi podwyższenie wyniku na rzecz Cubsów. W piątej zmianie 
jakiś nowicjusz w drużynie Cardsów nie złapał piłki i przeciwnicy 
bez problemu obiegli wszystkie bazy. Później drużyna Cubsów nie 
dała już rywalom szans. Do tego trener Cardsów wprowadził Rona 
Luceya na pozycję podającego. Lucey był kiedyś obiecującym 
zawodnikiem, ale kiedy zaczął dostawać astronomiczną gażę, 
spoczął na laurach. Podczas swojego występu ani razu nie rzucił 
dobrze, więc odbijający posyłali piłkę w trybuny i z łatwością 
zdobywali punkty. Humory kibiców zgromadzonych w zachodniej 
sali popsuły się. Jeżeli pośród nich zaplątał się jakiś zwolennik 
Cubsów, nie zabierał głosu albo był na tyle mądry, aby przejść do 
drugiej sali, gdzie bawiono się wspaniale.
246
Decydujące niepowodzenie nastąpiło podczas siódmej zmiany. 
DiPaula z drużyny Cubsów z łatwością odbił niezdarne podanie 
Luceya, posyłając piłkę w stronę prawego pola. Shelly Smith 
pobiegła, żeby złapać ją w locie, ale w ostatniej chwili potknęła się 
i pozwoliła piłce upaść na ziemię. Dopiero po kilku sekundach 
podniosła ją i rzuciła do drugiej bazy. Było już jednak za późno, 
ponieważ DiPaula minął bazę i stojącego tam Lomaxa, mknąc 
dalej jak siedemnastolatek pędzący na pierwszą w życiu randkę. 
Nieszczęścia zazwyczaj chodzą parami, więc także tym razem 
Lomax zagapił się i nie złapał rzuconej do niego piłki, co 
pozwoliło przeciwnikom na zdobycie kolejnego punktu. Shelly 
Smith padła z rozpaczy na kolana, ponieważ Cubsi objęli 
prowadzenie. Wywołało to taką radość we wschodniej sali, że 
okrzyki aplauzu słychać było na całej stacji.
Virgin Bruce, który siedział cicho na krześle za pierwszą bazą, 
zgniótł w ręku puszkę po bezalkoholowym piwie i cisnął nią w 
zawodników. Spadła jak meteor na graczy Cubsów, przeleciała 
przez ich hologramy i odbiła się od przeciwległej ściany.
— Cholerne sukinsyny — mruknął wstając. — Nie mogę już na 
to patrzeć.
Przecisnął się przez tłum i podszedł do lodówki. Kilka osób 
spojrzało pożądliwie na puste krzesło, lecz żaden z nich nie 
zdecydował się go zająć. Woleli nie kusić złego.
Bruce jednak nie zjawił się. Zła gra Smith definitywnie 
zaprzepaściła szansę Cardsów na wygraną. Nie zdobyli już ani 
jednego punktu i mecz zakończył się wynikiem cztery trzy dla 
Chicago. Pozwoliliśmy Asimowi, aby w naszym imieniu wyżył się 
na zawodnikach schodzących z boiska. W sali rozluźniło się, 
ponieważ większość widzów wyszła.
247
Wokół pustego już stołu tri-vee zostało tylko kilka osób: Joni, 
Dave Chang, Mikę Webb, Ciaude Ho-oker i ja. Włączyłem 
swojego Tandy PC i otworzyłem klapę ekranu, aby skończyć 
rozdział Ragnarok Night, z którym męczyłem się od kilku tygodni. 
W rezultacie nie napisałem jednak ani słowa. Kilka minut później 
Virgin Bruce wrócił już spokojniejszy na swoje miejsce.
W jakiś sposób rozmowa zeszła na temat rodzinnych miast. 
Mikę Webb opowiedział długą historię o swoich młodzieńczych 
wybrykach, a Chang wesołą historyjkę o chińskiej restauracji w 
Bostonie, gdzie zawsze na przekąskę podawano jakieś danie z kota. 
Nie rozbawiło to Joni, trzymającej akurat na kolanach Asimova. 
Każdy wtrącił swoje trzy grosze, oczywiście z wyjątkiem Popeye'a, 
który jak zwykle nie wspomniał słowem o swojej przeszłości. 
Kierując się jednak ogólnie przyjętą zasadą, nie namawialiśmy go 
do tego.
Mimo wszystko nie powstrzymało to Joni od zwrócenia się do 
Virgina Bruce'a, siedzącego po jej prawej stronie:
— Bruce, wychowałeś się w St. Louis, prawda? — zapytała.
Zauważyłem, że zapytany poruszył się nerwowo. Został 
zapędzony w kozi róg. Każdemu facetowi przy podobnej próbie 
pociągnięcia go za język odpowiedziałby bez wahania, aby poszedł 
do diabła. Joni była jednak najatrakcyjniejszą kobietą na Skycanie i 
Bruce miał na nią zawsze ochotę. Lowenstein odnosiła się do niego 
dotychczas dosyć ozięble, a teraz sama go zagadnęła. Była to 
jedyna i niepowtarzalna okazja, ale istotny problem stanowił fakt, 
że pytała go o coś, o czym nigdy nie mówił: kim był i co robił 
zanim został złomiarzem. Łamała wszelkie zasady, ale jak
248
Bruce mógł ją zbyć, kiedy miał szansę, i zapewne jedyną, na 
zbliżenie się do obiektu swych marzeń? Virgin Bruce spojrzał na 
swoje ręce i odchrząknął.
— Tak, pochodzę stamtąd — rzekł. — Tak naprawdę, to z jego 
peryferii. Z małego miasteczka Wentzville, tuż poza granicami 
miasta.
— Należałeś do gangu motocyklowego? — Joni nie zamierzała 
zrezygnować.
— Tak — odparł z ociąganiem. — Do Satan's Exiles. Jeździłem 
w gangu Satan's Exiles. Joni kiwnęła głowa.
— Słyszałam o nich, kiedy chodziłam do college'u w 
Waszyngtonie — wskazała na tatuaż na jego lewym ramieniu: 
sztylet wbity w serce ze słowami „Virgin Bruce", widniejącymi 
poniżej. — To stamtąd pochodzi ten tatuaż?
Przytaknął nie patrząc na nią. Joni odwróciła krzesło w 
stronę Bruce'a.
— W jaki sposób zdobyłeś to imię? — zapytała śmiało. — Czy 
jesteś dziewicą?*
Och, mój Boże — pomyślałem. Rozejrzałem się wkoło i 
zauważyłem, że na wszystkich twarzach malował się ten sam 
wyraz oczekiwania. Padło pytanie, które gwarantowało złamanie 
szczęki. A że Bruce umie to robić, przekonało się już kilku 
niedelikatnych rozmówców.
— Lowenstein, lubisz ryzyko, prawda? — mruknąłem. Ktoś 
musiał przecież ostrzec tę biedną dziewczynę.
Ku memu zdziwieniu Virgin Bruce rzucił mi niezbyt miłe 
spojrzenie.
— Zamknij się, Sloane — polecił tym swoim spokojnym, ale nie 
wróżącym nic dobrego głosem.
* Virgin — ang. dziewica (przyp. red.).
249
Uśmiechnął się nagle i spojrzał na Joni. — Chcesz się o tym 
przekonać, złotko?
Zdawało się, że teraz ona wymierzy mu policzek. Zaczerwieniła 
się przez moment jak burak. Postanowiła jednak najwidoczniej 
brnąć dalej w tę niebezpieczną grę. Poprawiła swoje blond włosy, 
wyprostowała się na krześle i położyła długie, zgrabne nogi na 
jego udach.
— Opowiedz mi o tym, Bruce — rzekła miękko. — Opowiedz 
mi historię swojego życia, a przemyślę twoją propozycję.
Przez chwilę patrzyli sobie w oczy, a reszta ludzi zastanawiała 
się, czy przysunąć się bliżej, aby lepiej słyszeć, czy też wyjść, 
zostawiając ich samych. Aż do dzisiaj nie wiem, czy Joni 
Lowenstein rzeczywiście zdawała sobie sprawę z tego, co robi, 
igrając z ogniem. Może nudziła się jak reszta i szukała jakiejś 
rozrywki, ale nie jest wykluczone, że już od dłuższego czasu 
szukała sposobu, aby zbliżyć się do Bruce'a i sprawdzić 
jednocześnie, czy jemu także na niej zależy.
Jakiekolwiek były jej motywy, dopięła swego. Bruce splótł ręce, 
opuścił je na stopy Joni — które nawet nie drgnęły — i zaczął 
mówić o sobie.
Nie było to oczywiście dokładne streszczenie jego całego życia. 
Opuścił całe dzieciństwo i podjął historię od czasu, gdy latał nad 
Nikaraguą jako pilot helikoptera ratowniczego, wspierającego 
pięćset czternastą kompanię medyczną. Zakończył służbę z 
kilkoma medalami oraz pochwałami za odwagę w krytycznych 
sytuacjach i wrócił do rodzinnego stanu Missouri. Nie był już 
niedoświadczonym niewinnym osiemnastolatkiem, wcielonym do 
armii zaraz po ukończeniu szkoły średniej.
Pominął, w jaki sposób związał się akurat z Satan's
250
Exiles. Przyznał tylko, że jeździł na motocyklu przez całe życie.
— Wielu gości w naszej paczce było weteranami — stwierdził. 
— Po powrocie z Ameryki Środkowej nie byłem w stanie założyć 
garnituru ani krawata, pójść do roboty w jakiejś firmie ubezpiecze-
niowej i udawać, że jestem szczęśliwy. Przywykłem do wstawania 
w środku nocy i ciągłego latania, często pod ostrzałem. 
Potrzebowałem czegoś więcej niż biurka, domu na przedmieściu i 
dziesięciorga dzieci. Rozumiecie, o co mi chodzi?
Z jego słów wynikało, że Exiles byli stosunkowo spokojni jak 
na rockersów. Chociaż mieli wszystkie wymagane w ich światku 
atrybuty i podobna postawę — charakterystyczne znaki na plecach 
skórzanych kamizelek, starodawne harleye davidsony, szalone 
dziewczyny towarzyszące im i brak pogardzanych przez nich 
kasków — nie stanowili jednak ścisłej elity, jak Outlawsi czy 
HelFs Angels.
— Nie myślcie, że byliśmy pseudomotocyklista-mi, jak jacyś 
dumie, spokojnie pracujący od poniedziałku do piątku, a szalejący 
po drogach w weekendy. Z drugiej jednak strony nie przeginaliśmy 
nigdy pały, jak niektórzy.
Joni musiała nagabywać Virgina Bruce'a jeszcze kilkakrotnie, 
zanim wreszcie zdradził, w jaki sposób otrzymał to przezwisko. 
Widać było, że robi to niechętnie.
— To się stało podczas inicjacji — zaczął w końcu. — Jedną z 
rzeczy, którą należało zrobić, było pójście do burdelu w Callaway. 
Pełno tam niezłych ciź, wiecie, i chłopcy, którzy nie byli związani 
na stałe ze swoimi panienkami, często tam wpadali. Całym 
interesem kręciła stara tłusta baba — Cecilia. Człowieku, była 
wprost obrzydliwa...
251
— Pozwól mi zgadnąć — przerwał mu Popeye. — Miałeś to 
zrobić właśnie z nią, prawda?
— Tak, tylko że wszyscy kumple chcieli na to patrzeć.
Słuchacze zaczęli się śmiać, na co Bruce pokiwał głową ze 
zrozumieniem. — Och, mówię wam, to było straszne. Chłopaki 
specjalnie przytrzymali mnie najpierw na dole, abym napatrzył się 
na te wszystkie skąpo ubrane kociaki, tylko czekające na skinienie, 
i powiedzieli, że mam zaspokoić jedną z kobiet. Nie będąc 
świadomy tego, co mnie czeka, zgodziłem się. Zaprowadzili mnie 
na górę do jednego z pokoików i otworzyli drzwi. Na łóżku, które 
pod takim ciężarem wyglądało, jakby lada chwila miało się 
zarwać, leżała Cecilia. — Oto ona, Bruce! —powiedzieli. Jest 
twoja! Rób z nią co chcesz!
Ryknąłem śmiechem, tak jak cała reszta. Prawie cała, bo Joni 
nawet się nie uśmiechnęła. Patrzyła na Virgina Bruce'a z wyrazem 
twarzy, który znaczył całkiem coś innego. Mimo wszystko nie 
zdjęła swych nóg i nie wyraziła na głos myśli, krążących jej w 
głowie. Nikt inny nie zauważył tego, włącznie z Brucem, który 
ciągnął dalej swoją opowieść.
— Więc cały gang stał wkoło i popijał piwo. Co tu robić? 
Rozebrałem się, wlazłem na nią i zabrałem się do roboty nalepiej, 
jak umiałem. Muszę przyznać, że nie było tak źle, dopóki miałem 
zamknięte oczy...
To wywołało jeszcze większą salwę śmiechu i nawet Joni się 
uśmiechnęła.
— Wyobraźcie ją sobie. Złapała mnie wpół i dyszała mi prosto 
w twarz. Mogę wam powiedzieć, co jadła tego dnia na obiad... — 
rozległ się śmiech. — I wtedy... wtedy...
Przerwał i odetchnął głęboko.
252
— Co? — nie wytrzymał Chang. — Mów szybko albo będę 
musiał wyciągnąć to z ciebie torturami! Virgin Bruce spuścił na 
chwilę wzrok.
— Powiedziała: „Och, Bruce! — jego głos zmienił się w damski 
szept. — Och, Bruce! Sprawiasz, że czuję się... jakbym... jakbym 
znowu była dziewicą!"
Właśnie wtedy zobaczyliśmy Popeye'a Hookera takiego, jakiego 
wcześniej nie znaliśmy. Stał się na chwilę całkiem normalnym 
człowiekiem, nie mającym żadnych kłopotów i zmartwień. 
Przynajmniej ja to widziałem. Wszyscy, włącznie z Joni, śmieli się 
do rozpuku. A najbardziej Popeye, który wraz z krzesłem 
przewrócił się na podłogę i tarzał się po niej, nie mogąc 
wytrzymać.
— Dziewica... jak dziewica... dziewica... — sapał, ledwie łapiąc 
powietrze.
— Więc to stąd pochodzi to przezwisko — rzekł Dave Chang 
ocierając płynące po policzkach łzy.
— Tak, stąd — przyznał nieco zawstydzony Virgin Bruce. — 
To miano zrosło się ze mną na stałe. Kilka dni później kumple 
wzięli mnie do gościa zajmującego się tatuażami, który utrwalił to 
na moim ramieniu. W taki oto sposób zostałem przyjęty do gangu.
— A jak z nimi skończyłeś? — zapytała Joni, kiedy nastała 
chwila ciszy. — Z twoich słów wynika, że było ci dobrze wśród 
Satan's Exiles. Dlaczego więc trafiłeś tu?
Bruce dłuższą chwilę milczał, marszcząc w zadumie brwi. 
Wszyscy zdaliśmy sobie sprawę, że dalszy ciąg nie będzie już 
zabawny i jeżeli chcemy go wysłuchać, musimy zachowywać się 
poważnie. Powstrzymaliśmy się od dalszych komentarzy i czeka-
liśmy, niepewni, czy Virgin Bruce zechce mówić
253
dalej. Od razu domyśliłem się, że wcale nie zależało mu na 
zatajeniu historii o dziwce i w rzeczywistości miał do ukrycia coś 
znacznie poważniejszego.
— To nie może wyjść z tego pomieszczenia, jasne? — 
powiedział w końcu, patrząc po kolei na każde z nas.
Przytaknęliśmy, a on westchnął i zaczął:
— Moje stosunki nie układały się tak świetnie ze wszystkimi 
członkami gangu. Kiedy zostałem do niego przyjęty, skarbnikiem 
był facet, którego wszyscy nazywali Fish. Nie wiem dlaczego, ale 
przypominał mi prawdziwą rybę. Fish i ja nie lubiliśmy się od 
samego początku, właściwie bez żadnego powodu. On jako jedyny 
głosował przeciwko przyjęciu mnie, ale reszta postanowiła inaczej 
i zostałem z nimi. Nie spodobało mu się to, jednak przez jakiś czas 
nie wchodziliśmy sobie w drogę.
— Exiles nie byli całkiem czyści. Wszyscy płaciliśmy 
miesięczne składki, choć większość forsy, wydawanej na picie, 
benzynę i trawkę, pochodziła z brudnych interesów Fisha. Zbijał 
kasę na sprzedaży narkotyków, rozprowadzając wszelkie rodzaje 
tego gówna po całym St. Louis. Sam robił oczywiście najlepszy 
interes, a my wiedzieliśmy o tym świetnie, ale drobną działkę 
przeznaczał dla nas i wszystko grało. Poza tym część chłopaków 
ćpała, a dzięki niemu miała pewne i stałe źródło dostaw.
Przerwał, lecz po chwili dodał: — Oczywiście ja do nich nie 
należałem. Paliłem trawkę od czasu do czasu, ale nie miałem 
ochoty próbować koki ani niczego w tym rodzaju.
— Po około dwóch miesiącach od przyjęcia mnie, szef gangu, 
który miał na imię Rodney i którego wszyscy nazywali Big Wad z 
powodu... och, nieważne. A więc ten facet zginął. Pewnej nocy, 
wracając
254
z baru na lotnisku, chyba pijany, wszedł za szybko w zakręt i 
wypadł z drogi. W każdym razie zgodnie z konstytucją klubu 
ogłoszono wybory i zgadnijcie kto zwyciężył?
— Fish — strzeliłem. Bruce z uznaniem poklepał mnie po 
ramieniu.
— Trafiłeś. Miał największe wpływy, a część z nas była od 
niego uzależniona. Zgadnijcie, kto jako jedyny głosował przeciw 
jego kandydaturze? Nie, nie musicie się nawet wysilać. — 
Spotkała mnie jednak niespodzianka. Myślałem, że pierwszą 
rzeczą, jaką zrobi nowy szef, będzie wyrzucenie mnie z gangu. 
Miał władzę i nikt nie mógłby temu zapobiec. Nie zrobił tego 
jednak. Wprost przeciwnie, zaczął nawet traktować mnie 
przyjaźnie. Z początku nie ufałem mu — przecież opowiedziałem 
się przeciw niemu podczas wyborów. Ale po kilku tygodniach 
uznałem, że po prostu zmieniła go władza. Przestałem więc patrzeć 
na niego podejrzliwie.
Virgin Bruce przerwał. Wstał i podszedł do lodówki po kolejną 
puszkę bezalkoholowego piwa, nie mówiąc ani słowa, dopóki jej 
nie otworzył i nie usiadł z powrotem. Na pewno myślał nad 
swoimi słowami i zastanawiał się, dlaczego nam to wszystko 
opowiadał. Każdy jednak musi prędzej czy później zrzucić 
dręczący go ciężar. Nie mówił przecież tego wszystkiego tylko po 
to, aby przypodobać się Joni.
— Kilka tygodni po tym, jak został wybrany, Fish podszedł do 
mnie, podczas przyjęcia w jego domu, z grupką towarzyszących 
mu przyjaciół — ciągnął Bruce. — „Bruce, jest robota i chcę, 
żebyś ją wykonał — powiedział". — Ma do mnie przyjść z połu-
dnia dostawa koki, warta ładnych kilka tysiączków
255
i potrzebuję, aby ją odebrał ktoś, komu mogę zaufać. — 
Zapytałem, dlaczego nie może załatwić tego sam, a on odparł, że 
jego motocykl jest właśnie w warsztacie i dlatego musi się tym 
zająć ktoś inny. Powiedziałem, że zrobię to dla niego.
— I nie pytałeś go o nic więcej? — zdziwił się Mikę. — 
Odpowiedziałeś po prostu „Jasne, masz to u mnie". Komuś, kogo 
nie lubiłeś?
Bruce popatrzył na Webba z wyrozumiałością.
— W naszej paczce, jeżeli szef mówił ci coś, to był rozkaz i nie 
należało zadawać zbędnych pytań. Bez słowa po prostu się to 
robiło. To dlatego przy jego boku było kilku zaufanych ludzi. Mieli 
być świadkami, gdybym ośmielił się odmówić. Poza tym, jak już 
powiedziałem, zacząłem mu ufać. Naprawdę nie przyszło mi do 
głowy, że mógłby mnie wrobić.
— Tak więc następnego dnia wsiadłem na motocykl i 
pojechałem do małego miasteczka 0'Fallon, jakieś dwadzieścia mil 
od St. Louis, w okolicach bazy wojskowej. Zgodnie ze 
wskazówkami Fisha dotarłem do jakiejś dziury zabitej dechami, 
gdzie czekał już na mnie z towarem pewien chudy facet, którego 
imienia już nie pamiętam.
Zastanawiałem się, czy naprawdę je zapomniał, czy też chciał 
po prostu zataić przed nami.
— Był zdenerwowany, ale nie bardziej niż ja, więc nie 
zwróciłem na to uwagi. Podałem mu forsę, którą dostałem od 
Fisha, a on wręczył mi towar. Były to dwa plastikowe pakunki, 
które zaraz włożyłem do toreb zamocowanych nad tylnym kołem 
mojego motocykla. Fish powiedział, żebym nie zawracał sobie 
głowy próbowaniem koki. Ufał temu gościowi, więc mógł to 
zrobić sam po moim powrocie. Napiłem się piwa z dostawcą, po 
czym wskoczyłem na motocykl i odjechałem.
256
Virgin Bruce uderzył pięścią w stół.
— Właśnie w tym. momencie, przyjaciele, moje życie zmieniło 
się. Ruszyłem z piskiem opon, osiągając największą dozwoloną 
prędkość. Spojrzałem w lusterko i zobaczyłem policyjny radiowóz, 
wyjeżdżający z tej samej bocznej drogi, co ja. Ledwie zdążyłem 
skontrolować szybkość i zacząłem się pocić, kiedy ujrzałem jego 
światła i zorientowałem się, że przyśpiesza.
— Pułapka! — powiedziałem. Virgin Bruce skinął powoli 
głową.
— Dostawca był pod obserwacją i Fish dobrze o tym wiedział. 
To dlatego wyznaczył do tej roboty właśnie mnie. Jeśliby mi się 
udało, to świetnie, bo dostałby swój towar, a gdybym wpadł, 
pozbyłby się przeciwnika. Jemu i tak niczego nie można by udo-
wodnić. Takie właśnie myśli kłębiły się w mojej głowie, kiedy 
dodawałem gazu, uciekając autostradą przed goniącymi mnie 
policjantami.
— Zdawałem sobie sprawę, że znajduję się w niezłych opałach. 
Bez wątpienia ścigający mnie wezwą posiłki, które poczekają na 
mnie na Poplar Street Bridge czy w Centerville. Pomyślałem, że 
gdybym. zdołał dotrzeć do East St. Louis, może by mi się udało, bo 
był to tak niebezpieczny teren, że gliny bały się tam zapuszczać. W 
mieście może mógłbym ich zgubić.
Potrząsnął głową.
— Wtedy zaczęli do mnie strzelać. Słyszałem. strzały i 
widziałem we wstecznym lusterku, że jeden z gliniarzy wychylił 
się przez boczną szybę, mierząc do mnie z rewolweru. Zacząłem 
jechać zygzakiem, ale na drodze nie było ruchu i nie miałem się za 
kim schować. Było popołudnie, a szosa całkiem pusta. — 
Powiedziałem więc do siebie: „Bruce,
257
jesteś w niezłych kłopotach. Masz przy sobie tyle koki, że starczy 
na wysłanie cię do pudła na całe życie. Droga przed tobą jest już 
pewnie zablokowana, a gliny z tyłu strzelają jak do kaczki. Musisz 
więc coś wymyślić, i to szybko". Nie jestem w stanie przypomnieć 
sobie teraz, w jaki sposób wpadłem na pewien pomysł. Sądzę, że to 
był po prostu przypadek. — Skręciłem w lewo dodając gazu tuż 
przed nadjeżdżającą właśnie z przeciwka ciężarówką. Jechałem 
poboczem, przez chwilę kryjąc się za nią. W mgnieniu oka 
dojrzałem to, czego szukałem:
dziurę w drewnianym ogrodzeniu. Znajdowała się kilkadziesiąt 
jardów przede mną. Pomknąłem w tę stronę, zjeżdżając 
jednocześnie z drogi w krzaki. Wjechałem na nasyp i naparłem na 
ogrodzenie przy jakichś trzydziestu pięciu milach na liczniku. — 
Uderzyłem w nie dosyć mocno, powiększając niewielką wyrwę. 
Mój harley przewrócił się i na dodatek przygniótł mi nogę. Na 
szczęście nic mi się nie stało. Momentalnie wstałem, postawiłem 
motocykl na kołach i popędziłem przez dziurę na złamanie karku. 
Nie oglądałem się nawet, co robiły gliny. Dotarłem wreszcie do 
jakiejś polnej dróżki i jechałem przez kilkanaście mil, zanim 
zatrzymałem się, aby sprawdzić, czy wciąż jestem ścigany. Virgin 
Bruce wziął głęboki oddech.
— No cóż, zgubiłem gliniarzy, ale" nie tylko ich. Na 
nieszczęście zniknęła także moja torba. Musiała się odpiąć, gdy 
motocykl upadł. Przepadła, a razem z nią cała koka. Nie było 
jednak sensu wracać i szukać jej, ponieważ okolica aż się roiła od 
glin. Uratowałem swoją skórę, ale przypłaciłem to utratą towaru, 
który był wart ładnych kilkadziesiąt tysięcy dolarów.
— Zapewnię gang nie ucieszył się z tego powodu — 
powiedziała Joni.
258
— Zapewne, ale jak mogli winić za to akurat ciebie? — 
wykrzyknął Chang. — Próbowałeś przecież tylko zwiać przed 
pościgiem, więc...
Bruce zaprzeczył.
— Za sprawą Fisha oskarżyli mnie o to. Nie mogę tego 
dowieść, ale jestem pewien, że tak było. Fish wysłał mnie na 
pewną zgubę. Gdybym jednak wpadł, wiedział, że nie zacznę 
sypać.
— Ale to nie była twoja koka! — zaoponowała Joni. — 
Powiedziałeś przecież, że nawet jej nie zażywałeś. Dlaczego nie 
miałbyś...?
Urwała. Zrozumiała, podobnie jak cała reszta, jak poważnie 
Virgin Bruce traktował lojalność względem swojego „gangu", 
nieważne, czy byli to motocykliści, czy też złomiarze. Wszyscy 
wiedzieliśmy, jak ryzykował własne życie, ratując Webba i 
Honeymana podczas eksplozji „hot dogów". Fish dobrze wybrał 
człowieka do do czarnej roboty. Gdyby Bruce został wtedy 
złapany, nawet naj okrutnie j szy mi torturami nie zmuszono by go 
do zdrady przyjaciół. Niektórzy mogliby nazwać go kryminalistą, 
ale ja uznałem go za cholernie odważnego gościa.
— Miałem przy sobie przenośny telefon, więc zadzwoniłem do 
klubu — mówił dalej Bruce. — Oczywiście odebrał Fish. Z 
pewnością nie był sam, bo kiedy opowiedziałem mu wszystko, 
groził, że jeżeli nie oddam w ciągu pięciu godzin tego, co 
ukradłem, gang mnie zabije. Na pewno powiedział wszystkim, że 
uciekłem z towarem. Nie było sensu się kłócić. Po prostu 
odłożyłem słuchawkę. Wówczas po raz ostatni miałem z nimi 
jakikolwiek kontakt. — Pracowałem wtedy jako spawacz w 
fabryce Big Maca w St. Louis, to znaczy u McDonnella Douglasa, 
wielkiego przedsiębiorcy budującego dla kosmosu. Pojechałem 
tam, bo miałem trochę ciuchów i forsy
259
ukrytych w swojej szafce. Zamierzałem zabrać najpotrzebniejsze 
rzeczy i jak najszybciej wynosić się z miasta, nie wracając nawet 
do mieszkania, gdzie mogli już na mnie czekać. Kiedy się 
pakowałem, zauważyłem plakat na tablicy informacyjnej. Widniał 
na nim napis MOŻLIWOŚĆ WSPANIAŁEJ PRACY W 
NIETYPOWYCH WARUNKACH, a pod nim zdjęcie Ołympusa. 
Skycorp współpracował bowiem z Big Macem, szukając personelu 
do nowo wybudowanej stacji. — Na szczęście byłem w dobrych 
stosunkach z jednym z pracowników wydziału kosmicznego, 
odkąd naprawiłem mu motocykl. Natychmiast poszedłem do niego 
i powiedziałem, że potrzebuję tej roboty od zaraz, mam dość 
Missouri, a im szybciej trafię na stację, tym lepiej. Zatelefonował 
do Alabamy, podczas gdy ja czekałem w jego biurze. Dowiedział 
się, że właśnie kompletują kolejną grupę i z przyjemnością 
zatrudnią pracownika Big Maca z odpowiednimi referencjami. 
Załatwił wszystko, jak należy. Już dwadzieścia minut później wsia-
dałem na pokład samolotu, lecącego prosto do Hun-tsville. Miałem 
ciuchy na grzbiecie, kilka stów w kieszeni i towarzyszyło mi wciąż 
uczucie strachu. Wszyscy milczeliśmy.
— Dlaczego tutaj, chłopie? — zapytał w końcu Webb. — 
Dlaczego wybrałeś Skycana? Przecież jest tyle innych miejsc, w 
których mógłbyś się ukryć, więc...
— Dlaczego zdecydowałem się na to miejsce? — Virgin Bruce 
zmiażdżył w dłoni pustą puszkę. — Mikę, mam wciąż koszmary. 
Jestem w jakimś zacisznym hotelowym pokoju, nieważne gdzie, w 
Meksyku czy w Kanadzie, i słyszę pukanie do drzwi. Otwieram, a 
przede mną stoją dawni kumple z Fishem
260
na czele. Uśmiechają się, witają... i wchodzą, aby mnie zabić. 
Wyobraziłem to sobie po raz pierwszy podczas ostatniej rozmowy 
z Fishem. Wiedziałem już, że nie znajdę na Ziemi żadnego 
bezpiecznego miejsca. Kiedy zobaczyłem ten plakat w 
przebieralni, zdałem sobie sprawę, że będzie to najlepszy możliwy 
wybór.
Po takiej historii żadne z nas nie miało już nic do powiedzenia. 
Bruce patrzył na kota bawiącego się wciąż na stole, a my nie 
spuszczaliśmy z niego oka. Opowieść wyczerpała go, ale dobrze, 
że wreszcie miał to za sobą. Zauważyłem, że na twarzy Joni 
pojawił się uśmiech Mony Lisy. Chyba po raz pierwszy widziałem 
naszą lodowatą boginię kogoś podziwiającą.
Byłem tak zafascynowany obserwowaniem Joni wpatrzonej w 
Virgina Bruce'a, że nie zauważyłem postaci schodzącej po 
drabinie. Aż podskoczyłem na krześle, gdy Jack Hamilton położył 
mi rękę na ramieniu i rzekł:
— Cześć, Sam. Co się tu dzieje?
Wszyscy z rozbawieniem zareagowali na moje zachowanie. 
Zignorowałem to jednak i spojrzałem na hydroponika. Hamilton 
znajdował się w kosmosie już od dobrych kilku tygodni i, jak 
każdy żyjący w warunkach zredukowanej grawitacji, zmienił się. 
Urósł o dobre dwa cale, a twarz stała się bardziej pociągła. Zgodnie 
z obowiązująca tu modą obciął rękawy koszuli i zaczął nosić 
szorty. Na głowie miał baseballową czapkę z napisem „Fat Boy's". 
Tylko w jednym miejscu można było zdobyć takie nakrycie: w 
klubie „Fat Boy's" przy trasie A1A w Cocoa Beach na Florydzie — 
miejscu spotkań astronautów od czasów Sheparda, Glenna i 
Grissoma. Po bazie krążyła
261
plotka, że Hamiltona łączyło coś z pilotką promu, która latała 
regularnie z Ziemi na stację Freedom. Może więc zdobył tę czapkę 
dzięki niej. Nie widziałem, żeby ją nosił, aż do dzisiejszego dnia. 
Może to ona mu ją przysłała.
— Hej, masz chęć iść ze mną do czterdziestki-dwójki? Chcę, 
żebyś się czemuś przyjrzał — powiedział pocierając wskazującym 
palcem nos. Był to gest, który wziął ze starego filmu, z Redfordem 
i Newmanem Żądło, w którym bohaterowie używali takiego 
sygnału, gdy znaleźli kogoś wartego obrobienia. Hamilton 
zaadaptował znak do własnych potrzeb. Kiedy tak robił, oznaczało 
to: „Masz ochotę zapalić?"
Mikę, Joni, Chang i Virgin Bruce... wszyscy unieśli ręce, aby 
potrzeć nos palcem, ale jakby na zawołanie zamarli. Spoglądali na 
siebie, nie wiedząc, co się dzieje, a później zwrócili głowy w 
kierunku Jacka Hamiltona. W każdej z nich zrodziła się ta sama 
myśl: Sądziłem, że to sprawa między tobą a mną, Jack. Sam 
Hamilton bawił się wspaniale, patrząc na głupie miny malujące się 
na naszych twarzach. Zepsuł nas wszystkich. Virgin Bruce nie był 
jedynym, który miał coś na sumieniu.
Scenę te przerwał Popeye Hooker, który cicho wstał z krzesła i 
skierował się do wyjścia. Nikt zdawał się tego nie widzieć, z 
wyjątkiem mnie i Jacka. Kiedy wszyscy zaczęli się śmiać — 
oczywiście z siebie, a nie z Popeye'a — wymieniłem z 
Hamiltonem porozumiewawcze spojrzenie. Obaj zdaliśmy sobie 
sprawę, że zrobiliśmy coś niewłaściwego. Popeye nie powinien 
czuć się wyobcowany z naszego grona. Zrozumiał, że nie jest 
wtajemniczony, więc tych kilka minut, w czasie których 
zapomniał o przeszłości wspaniale się bawiąc, minęło 
bezpowrotnie. Virgin
262
Bruce potrafił zwierzyć się ze swoich grzechów, ale Popeye miał 
w sobie coś, co powstrzymywało go od rozmowy o własnych 
zmartwieniach. Musieliśmy stawić temu czoło. Tymczasem 
pogorszyliśmy tylko całą sprawę.
Jack patrzył, jak Hooker wspina się po drabince prowadzącej na 
korytarz i byłem pewien, że prędzej czy później naprawi swój 
błąd. Zamierzał wciągnąć Popeye'a do naszego grona. Po nim 
można było spodziewać się wszystkiego.
19
Aparat słuchowy
W Gujanie Francuskiej jest nawet goręcej niż w Huntsville, a 
więc samopoczucie Claytona Dobbsa było tu znacznie gorsze. 
Inżynier twierdził, że został stworzony do życia w chłodnym, 
doskonale klimatyzowanym otoczeniu. Jeżeli letnie upały w 
Alabamie uniemożliwiały mu normalne funkcjonowanie, to 
tropikalny klimat tej zapomnianej przez Boga części Ameryki 
Południowej sprawił, że czuł się tak, jakby stał wewnątrz pieca 
hutniczego.
Chyba już po raz setny przejechał dłonią po czole, z którego lał 
się strumieniami pot. Popatrzył na wieżę startową centrum 
kosmicznego i ośrodek kontrolny trzy mile dalej. Z tej odległości 
zdołał rozróżnić tylko nowo powstały budynek montażu pojazdów, 
który zbudowano na miejscu starego, jeszcze z lat 
osiemdziesiątych. Europejczycy powielili po prostu budowlę tego 
typu należącą do NASA, znajdującą się na Merrit Island. Kiedyś 
uważał ją za szkaradną. Teraz nie miało to żadnego znaczenia. 
Liczył się tylko fakt, że było to najbliższe miejsce z klimatyzacją. 
Na otwartej przestrzeni panował bowiem niewyobrażalny upał.
— Kenneth! — zawołał, nie odrywając wzroku od
264
potężnej budowli, której kształt falował w rozgrzanym powietrzu.
Nie słysząc odpowiedzi rozejrzał się.
— Kenneth! — krzyknął głośniej.
Kenneth Crespin wciąż rozmawiał z niemieckim technikiem, 
posługując się jego ojczystym językiem. Pomachał niecierpliwie 
ręką Dobbsowi. Niemiec spojrzał na niego ponad ramieniem 
Crespina.
— Clayton, znasz przepisy obowiązujące obsługę naziemną. 
Włóż z powrotem kask — powiedział.
Dobbs zerknął na biały plastikowy kask, zawieszony u paska od 
spodni. Zdjął go kilka minut temu, nie mogąc znieść pieczenia 
skóry na głowie. Z pogardą popatrzył na Niemca, którego przezwał 
Von Schmuck, i z niechęcią nałożył kask. Crespin w dalszym ciągu 
przyglądał mu się krytycznie.
— Przydałoby się także, abyś wpuścił koszulę i poprawił krawat 
— dodał chłodno.
— Co to komu przeszkadza, do cholery? — wymamrotał Dobbs 
pod nosem. Ze złością wsunął koszulę do spodni, ale krawat 
zostawił w spokoju. Stwierdził, że zapięcie kołnierzyka byłoby 
ponad jego siły. Z przyjemnością dostrzegł mokre plamy potu pod 
pachami i na plecach Crespina. — Tobie też nie jest chłodno, 
prawda, Kenny? — pomyślał.
Dobbs spojrzał na zegarek. Do startu została niecała godzina, 
więc już niedługo wrócą do centrum. Jeszcze raz zatrzymał wzrok 
na ogromnej Ariane 5 HLV wiszącej przy centralnym maszcie. 
Pomost prowadzący do promu Hermes nie został jeszcze usunięty. 
Wewnątrz pomieszczenia nad promem technicy pomagali dopiero 
dwuosobowej załodze w przygotowaniach do lotu. Wieża 
pomocnicza pięć godzin temu została już odsunięta na specjalnych 
szynach i w najbliższym otoczeniu wahadłowca kręciło się 
zaledwie
265
kilku ludzi. Podobnie jak Rosjanie i Amerykanie, Europejczycy 
dawno już docenili zalety korzystania ze statków wielokrotnego 
użytku, a sprawność operacji startowych wcale nie ustępowała tym 
na Cape Canaveral.
Dobbs przeniósł wzrok na wieżę pomocniczą. Był w niej kilka 
godzin wcześniej, jeszcze przed świtem. Przeszedł platformą na 
Hermesa, aby przeprowadzić ostatnią kontrolę ładunku 
wynoszonego na orbitę. Towarzyszyło mu tylko dwóch techników, 
jeden ze Skycorpu, drugi zaś z Europejskiej Agencji Kosmicznej. Z 
wyjątkiem francuskiej załogi, tylko kilku ludzi, związanych 
bezpośrednio z tą sprawą, wiedziało dokładnie, co znajduje się we 
wnętrzu Hermesa. Tuż przed zamknięciem i zapieczętowaniem 
luku ładowni Dobbs czule poklepał bok centralnego modułu Ucha.
Rozstanie nie było jednak długie. Za kilka tygodni miał spotkać 
się ponownie ze swoim dzieckiem w kosmosie, na stacji Freedom. 
W zamyśleniu grzebał końcem buta w suchym jak popiół piasku. 
Lodowaty strach opanował jego umysł, zagłuszając nawet uczucie 
gorąca. — W kosmosie — pomyślał. — Cholera. Jestem przecież 
inżynierem. Spędzam większość życia przed terminalem 
CAD/CAM. Po co u licha mam lecieć na tę przeklętą orbitę?
W głośnikach otaczających platformę startową rozległ się 
piskliwy sygnał i ktoś powiedział kilka słów po francusku. Dobbs nic 
nie zrozumiał, ale zauważył, że przy promie zrobiło się całkiem 
pusto. Nadszedł czas na opuszczenie najbliższego sąsiedztwa 
wieży startowej. Crespin i Niemiec skierowali się do zaparkowanej 
obok furgonetki, gdzie zgromadziło się już kilkunastu mężczyzn. 
Jeden z nich wyjął butelkę Dom Perignon z podręcznej lodówki, 
stojącej na
266
tylnym siedzeniu, i zdejmował drut przytrzymujący korek. Inni 
otoczyli go, szykując już plastikowe kubeczki.
— No proszę, teraz cała obsługa naziemna zamierza się upić — 
szepnął Dobbs do ucha Crespina.
— Nie, chcą tylko wznieść toast — odpowiedział cicho Crespin, 
obrzucając Dobbsa nieprzyjaznym spojrzeniem. — To długoletnia 
tradycja. Czczą każdy udany start jako zwycięstwo. Aż tak bardzo 
ci to przeszkadza?
— Nie, nie przeszkadza mi to ani trochę! — krzyknął niemal 
Dobbs. — Tylko że na tym jest ładunek wart pięć miliardów!
Wszyscy technicy podnieśli na niego wzrok, w chwili gdy 
wystrzelił korek od szampana. Jeden z pracowników odłączył od 
grupy i podszedł do Dobbsa.
— Jeżeli ci się to nie podoba — rzekł z uśmiechem łamanym 
angielskim — nie musisz tego okazywać.
— Ciay, przypomnij sobie skąd NASA zaczerpnęła kilka 
wspaniałych pomysłów. Jeżeli nigdy nie widziałeś czegoś 
podobnego na Cape, to możesz winić za to tylko siebie — 
stwierdził Crespin już normalnym głosem.
Technicy stuknęli się kubkami szampana, a następnie wznieśli je 
w kierunku Ariane 5.
— Sante! — wykrzyknęli.
Dobbs spojrzał na pracowników obsługi naziemnej, przeniósł 
wzrok na Crespina i podszedł do świętujących. Wziął butelkę z ich 
rąk i wzniósł ja w kierunku promu, spowitego w kłęby dymu i 
pary.
— Sante! — powiedział, a po chwili dodał — Waya con Dios.
Kiedy Francuzi i Niemcy popatrzyli na niego zakłopotani, 
wyjaśnił uroczyście:
267
— Leć, draniu.
Technicy roześmieli się. Dobbs i Crespin wymienili 
porozumiewawcze spojrzenie i pociągnęli z podanych im 
kubeczków. Dobbs poczuł, że upał trochę mniej mu doskwiera.
—Neuf... huit... sept... six... cinq...
Czarny dym, przez który z trudnością przebijały się promienie 
słoneczne, spowijał dolną część rakiety. Widok na ogromnym, 
ekranie monitora był wspaniały. Dobbsowi nie sprawiał jednak 
przyjemności. Na myśl, że już niedługo będzie musiał znaleźć się 
w innej roli niż obserwator, robiło mu się słabo.
— Quatre... trois... deux... un...
Cztery główne silniki i dwa pomocnicze zadziałały od razu, 
oślepiając błyskiem i ogłuszając hukiem. Dobbs nie był pewien, 
czy jest to złudzenie, czy rzeczywistość, ale podłoga drżała mu 
pod stopami.
— Lancez — zabrzmiał głos kontrolera w chwili, kiedy Ariane 
5 oderwała się od Ziemi i pomknęła w bezchmurne niebo.
Ryk silników docierał do centrum kontroli poprzez system 
nagłaśniający, ale jeden z pracowników obsługi przyciszył go, aby 
nie przeszkadzał w rozmowach. Kamera, eksponująca obraz na 
monitorze, śledziła lecący prom. Stał się on już niewielkim 
punktem, za którym ciągnął się biały warkocz spalin. Z kabiny 
obserwacyjnej Dobbs przyglądał się pracownikom kontroli, 
tłoczącym się przy stacjach roboczych i przeglądającym z uwagą 
wydruki oraz informacje na ekranach terminali. Pod każdym 
względem był to udany start.
— Europejska sprawność — przyszło mu na myśl. Dobra, stara 
niemiecka umiejętność. Oberth, Von Braun i reszta zespołu 
naukowców z Peenemunde zapoczątkowali tę tradycję, a ich 
potomkowie kul-
268
tywowali ją do dzisiaj. Uśmiechnął się pod nosem. — 
Volkswagenem do gwiazd — pomyślał. Czyjaś ręka spoczęła na 
jego ramieniu.
— No cóż, Ciay, wygląda na to, że twój system już niedługo 
zacznie działać — rzekł Crespin. Dobbs skrzywił się.
— Oszczędź sobie tego — odpowiedział. — Oglądam start, 
więc mógłbyś zostawić mnie w spokoju. Crespin wzruszył 
ramionami.
— Myślałem, że po kilku setkach startów jeszcze jeden nie 
będzie dla ciebie interesujący. Dobbs spojrzał na Crespina.
— Ken, tylko idiota może być z góry pewien powodzenia. Od 
czasu katastrofy Challengera nikt w interesie kosmicznym nie 
traktuje udanego startu z załogą na pokładzie jako coś naturalnego.
Crespin parsknął:
— Synu, urodziłeś się dwa lata po tym wydarzeniu. Jesteś zbyt 
młody, aby zachować z tamtych czasów jakiekolwiek 
wspomnienia, nie uważasz?
— A czy ty myślisz, że nie chodziłem na lekcje historii?
— Mam nadzieję, że te obawy nie zmuszą cię do 
zrezygnowania z wycieczki na górę za kilka tygodni?
Dobbs nic nie odpowiedział, tylko wstał i wyprostował się. 
Mając wzrok utkwiony w monitorze, zauważył, że Ariane pozbyła 
się już silników wspomagających i leciała z szybkością prawie 
ponad-dźwiękową ponad Atlantykiem. Była właśnie nad 
równikiem. Cyfrowy zegar w rogu ekranu odmierzał sekundy 
przed odłączeniem pierwszego stopnia rakiety.
— Ależ skąd. Polecę tam z przyjemnością. Mógłbyś przesłać im 
wiadomość, że nie czuję się najlepiej i na razie zostanę tutaj?
269
— Oczywiście.
— Miło z twojej strony. Przy okazji zrewanżuję ci się.
— Przecież wiesz, o co nam chodzi. Potrzebujemy na stacji 
Freedom kogoś naprawdę dobrego, kto sprawdzi wszystko na 
miejscu i zajmie się uruchomieniem systemu. Kto inny zna się na 
tej aparaturze lepiej niż sam jej twórca? — Crespin pokręcił głową i 
położył ręce na oparciu krzesła. — Nie rozumiem, czego się tak 
obawiasz. Podróże kosmiczne były stosunkowo bezpieczne nawet 
przed wypadkiem Challengera, a stały się jeszcze mniej ryzykowne 
po tym wydarzeniu. Dzięki postępowi w inżynierii kosmicznej na 
orbicie żyją dziś setki ludzi. Do diabła, to przecież twój zawód i ty 
lepiej od innych powinieneś o tym wiedzieć.
Dobbs milczał. Pierwszy stopień rakiety został odłączony. 
Sądząc po spokoju, panującym w centrum dowodzenia, wszystko 
odbywało się jak należy.
— Nie chodzi tu o strach — rzekł wreszcie zdecydowanie.
— A o co?
— Nie chcę być po prostu tym, który przekręci kluczyk i 
uruchomi cały ten system. Może takie stwierdzenie, pochodzące z 
ust samego projektanta Wielkiego Ucha, wyda ci się paradoksalne, 
ale wolałbym, żeby ktoś inny zrobił za mnie tę brudną robotę — 
zdobył się na słaby uśmiech. — Wolałbym być w swoim biurze, 
wymyślając na przykład jakieś zabezpieczenia systemu. Jestem 
pewien, że kiedy jego istnienie zostanie odkryte, jacyś mądrzy 
ludzie wymyślą... — przerwał i zaśmiał się — zatyczkę do Ucha.
Dobbs spostrzegł wyraz dezaprobaty na twarzy Cre spina.
270
— Nie obawiaj się, Ken. Nie zamierzam zatelefonować do 
„Timesa" albo „Washington Post", aby wyjawić wszystkie 
szczegóły. Jeżeli spodziewacie się zagrożenia systemu, to nie z 
mojej strony. Nie zamierzam trafić do więzienia tylko po to, żeby 
uspokoić sumienie.
— Mam taką nadzieję — powiedział Crespin oficjalnym tonem.
— To nie jest kwestia tego, kto to zrobi — Dobbs powoli 
skierował się do wyjścia. — Siedzę w tym, bo kocham tę robotę. 
Zrobię, co będę mógł i kiedy to się stanie, gdy pewnego dnia ktoś 
zadzwoni do jakiejś gazety z informacją o wspólnym przedsię-
wzięciu rządu i Skycorpu, przedsięwzięciu, które łamie prawo w 
imię pokoju, będziesz w stanie dowiedzieć się, kto to był i skąd 
dzwonił.
Po chwili milczenia dodał:
— Kto wie? Może to twój numer telefonu odkryje Ucho?
Mrugnął do Crespina i wyszedł.
20
Popeye idzie do nieba
Rozpoznał go od razu, gdy wszedł do mieszkania:
Rocky, który walczył z rekinami dla uciechy turystów. Ale Rocky nie 
wyglądał na faceta, który mógłby szaleć na blacie baru w knajpie 
M.ikeya. Siedział na kanapie w pokoju z zaciągniętymi żaluzjami, 
które nie pozwalały dotrzeć tu promieniom słońca. Ręce oparł na 
stoliku, obok automatu Smith Gf Wesson, kaliber 45. Uśmiechał się 
w sposób, który miał oznaczać szczere rozbawienie, ale mógł tylko 
przerazić. Hooker doprowadzony do ostateczności nie obawiał się 
jednak niczego i nikogo.
— To dosyć nieoczekiwane pytanie — zauważył Rocky. — 
Myślałem, że przyszedłeś tu, żeby ubić ze mną interes, a nie py^ć o 
lalę, której mogłem nigdy nie spotkać. Pozwoliłem d wejść, bo 
wydawało mi się, że chciałeś czegoś innego.
—^^A kto powiedział, że nie — odpowiedział Hooker. — 
Najpierw odpowiedz jednak na moje pytanie. Czy ona tu była?
Popeye w zamyśleniu pukał opuszkami palców w brzeg koi. 
Było ciemno, gdyż zaciągnął zasłonę. Jedynie ekran znajdującego 
się u jego stóp monitora,
272
na którym migotały i przesuwały się jakieś dane, jarzył się słabą 
poświatą.
Rocky zmierzył go w milczeniu wzrokiem, aż wreszcie nachylił 
się do przodu, przez cały czas łypiąc ciemnymi, budzącymi grozę 
oczami.
— Chcę, żebyś posłuchał — podjął niskim głosem. — Bez 
znaczenia jest, czy twoja była żona przychodziła tutaj, czy też nie. 
Co tu robię, z kim się spotykam i jakie interesy załatwiam... to nie 
twoja sprawa. Adam do tego prawo, więc to pytanie wcale mi się nie 
podoba. Nie obchodzi mnie, kto ci o tym powiedział, ale jeżeli nie 
chcesz ubić interesu na moich warunkach, idź do diabła i nigdy 
więcej mi się nie pokazuj.
Hooker wiedział, że wysoki, szczupły chłopak, który otworzył mu 
drzwi i wpuścił do środka, stał tuż za jego plecami. Wystarczyło 
tylko słowo Rocky'ego, nawet mrugnięcie, aby goryl rzucił się na 
niego, złamał mu rękę albo pozbawił świadomości, a nawet użył 
noża, zatkniętego za pasek spodni. Chłopak był chudy, ale było w 
nim coś takiego, że wyglądał na zawodowego mordercę, 
pozbawionego jakichkolwiek skrupułów.
—, Więc może najpierw spełnię twoje warunki — zaproponował 
— a później przyjmiemy moje.
— Mów jaśniej — powiedział Rocky, mrugając oczami.
— Kupię to, co masz do sprz< tania — oznajmił. Na 
potwierdzenie tych słów wyjął z tylnej kieszeni portfel i pokazał mu 
pieniądze. — Powiesz mi, co wiesz.
Nagle zasłona rozsunęła się. Oślepiony, zdążył tylko zmrużyć 
oczy i podnieść ręce do twarzy, gdy usłyszał chór głosów 
krzyczących:
— Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin! Po chwili na 
głowę zarzucono mu zdjęte z sąsiedniej koi prześcieradło. 
Instynktownie starał się
273
z niego oswobodzić, ale silne ręce przewróciły go na koję i 
przycisnęły ręce do tułowia. Zaczął wierzgać nogami i wić się jak 
piskorz. Spadł na podłogę. Na chwilę wyswobodził się z uścisku. 
Zanim jednak zdarł z siebie prześcieradło, kilkanaście rąk obez-
władniło go ponownie.
Ktoś ukląkł mu na piersiach, przygniatając go do podłogi. 
Ochrypłymi głosami zaczęto śpiewać Happy Birthday.
— Sukinsyny, zdejmijcie to ze mnie! — wydusił Popeye, co 
spotkało się z wybuchem śmiechu.
— Trzymam go! — usłyszał głos, który z całą pewnością 
należał do Yirgina Bruce'a. To właśnie on przyduszał go do ziemi. 
— Dajcie mi linę.
Popeye wpadł w panikę i zaczął rzucać się na wszystkie strony, 
wymachując rękami i nogami, ale przeciwników było zbyt wielu. 
Poczuł, że czyjeś ręce zacisnęły mu na kostkach nylonowa linę. 
Przytrzymujący wzmocnili uścisk, skrępowano mu ręce, pilnując, 
aby prześcieradło nie zsunęło się z głowy.
— Bierzcie go! — krzyknął ktoś. — Wyrzucimy go przez śluzę!
Widział tylko niewyraźne zarysy krzątających się postaci. Był 
teraz całkowicie unieruchomiony. Ręce zostały przyciśnięte do 
ciała, nogi związane razem, a Virgin Bruce wciąż na nim siedział.
— Do śluzy! Do śluzy! — zaintonował, jak mu się wydawało. 
Mikę Webb.
Wszyscy inni, a było ich co najmniej sześciu, podchwycili 
okrzyk:
— Do śluzy! Do śluzy!
Podnieśli go z podłogi i zaczęli nieść.
— Rozwiążcie mnie i zdejmijcie tę szmatę, do cholery.
274
Wiedział jednak, że to nie ma sensu. Nie warto było nawet 
podnosić głosu. Śmieli się tylko, więc zaprzestał dalszych prób 
oporu. Napastnicy wspólnym wysiłkiem wciągnęli go na górę po 
drabince i położyli na zimnej, metalowej podłodze kociego 
korytarza. Kiedy wszyscy weszli, pochwycono go znowu. Dwóch 
ludzi trzymało go za tułów, a jeden za nogi.
— Cii — syknął ktoś do Popeye^a. — Nie hałasuj, bo może stać 
ci się coś niemiłego.
— Nie mam nawet zamiaru — warknął.
— Chcą wyrzucić mnie w przestrzeń kosmiczną — pomyślał. 
Cóż bardziej niemiłego mogą mi zrobić? Nie obawiał się jednak, bo 
dobrze wiedział, że to tylko żart.
Ci z gangu, który go porwał — Virgin Bruce, Webb i kilku innych, 
których głosy zdążył już rozpoznać — obmyślili, jak widać, 
starannie cały plan. Zorganizowali akcję pomiędzy zmianami, więc 
nigdzie nie było żywej duszy. U wejścia do szprychy czekała już na 
nich lina, dzięki której można było łatwo przetransportować 
Hookera do piasty. Kiedy znaleźli się wreszcie w centrum bazy, nie 
musieli już oczywiście nieść go, a tylko popychali. Popeye, czując 
gdzie się znajduje, zaczął coraz bardziej wątpić, czy jest to tylko 
dowcip. W jego głowie zaczęły się kłębić coraz czamiejsze myśli i 
w końcu doszedł do wniosku, że rzeczywiście chcą go 
zamordować.
— Pomocy! — krzyknął na cały głos, zanim czyjaś ręka nie 
zatkała mu ust przez tkaninę.
— Zamknij się na miłość boską! — syknął gniewnie Virgin 
Bruce. — Chcesz, żeby ktoś nas usłyszał?
— Jeżeli zamierzacie wyrzucić mnie przez śluzę, to tak, do 
diabła!
275
Przez moment nie słyszał niczego.
— Posłuchaj, Popeye — rzekł wreszcie Bruce. — Hm... Nie 
zamierzamy zrobić ci nic złego. Dzisiaj są przecież twoje urodziny, 
prawda? Chcemy więc dać ci prezent z tej okazji. Czy widzisz w 
tym coś złego?
— Zdejmijcie ze mnie tę szmatę — powiedział Popeye.
— Wtedy to już nie będzie niespodzianka — wtrącił się Webb.
— Nie chcę żadnej niespodzianki. Nie chcę... nie chcę niczego, 
nawet z okazji urodzin. Zostawcie mnie po prostu w spokoju...
— Popeye, chłopie — rzekł Bruce miękko — zostawiamy cię w 
spokoju przez cały czas. Nikt ci nigdy nie przeszkadza w siedzeniu 
na koi i rozmyślaniu nie wiadomo o czym. Lubimy cię. Dzisiaj są 
twoje urodziny, prawda? Raz pozwól nam to przerwać i urozmaicić 
ci życie. Jeśli jednak tego nie chcesz... no cóż, idź do diabła, a 
właściwie z powrotem do swojego modułu i zacznij, jak zwykle, 
się czymś zadręczać.
Popeye pomyślał o tym przez moment. Nie, nawet nie pomyślał. 
Rozważył po prostu wybór między leżeniem samotnie na łóżku i 
wspominaniem a...
— Co to za niespodzianka? — nie wytrzymał. Virgin Bruce i 
Webb zachichotali i pchnęli więźnia
w kierunku śluzy.
Usłyszał otwierający się właz i słowa Davida Chan-
ga:
— O, oto nasz szczęśliwy solenizant! Numer cztery, panowie, 
jest do waszej wyłącznej dyspozycji.
— Wszystko załatwione? — zapytał Webb. Stopy Hookera 
obiły się o luk, kiedy wpychany był do przebieralni. Dobiegł go 
także szum powietrza,
276
wywołany wyrównaniem ciśnień między tą częścią stacji a dokiem.
— Jasne. Nie zapomnijcie o naszej umowie — odpowiedział 
Chang, w chwili gdy Popeye znalazł się w lodowatej śluzie. — 
Jeżeli ktoś się o tym dowie, nie pamiętacie mojego nazwiska. 
Comprende?
— Oczywiście — zapewnił Bruce. — A gdzie Bobby?
— Powiedziałem mu, że jest chory i musi się położyć — rozległ 
się śmiech. — Odparł, że czuje się dobrze, a ja mu na to, że jest 
strasznie blady, ale żeby się nie martwił. Powinien wziąć tylko 
kilka aspiryn i coś tam jeszcze, a zaraz poczuje się lepiej. Czasem 
zastanawiam się, co ten chłopak ma zamiast mózgu.
— A skąd ja mam to wiedzieć. Trzymaj się i zamknij za nami 
właz, dobrze?
— Nie ma sprawy. Życzę udanej wycieczki. Popeye usłyszał, 
jak z tyłu zamyka się luk, gdy Bruce odwrócił go nogami do 
przodu. W chwilę później podeszwami butów dotknął czegoś 
twardego i uświadomił sobie, że jest wpychany do wnętrza 
jakiegoś pojazdu. Zorientował się także, że nie ma już przy nim 
Mike'a Webba i kilku innych. Ktoś zaczął rozwiązywać pęta, 
krępujące mu nogi. Virgin Bruce wsunął się do środka i zaniknął 
właz. Statek, w którym się znajdowali, musiał być mały. Czuł, że 
są tu jeszcze dwie osoby i razem wypełniają całą wolną przestrzeń.
Lina została wreszcie rozplatana, a prześcieradło zdjęte. 
Pomieszczenie było słabo oświetlone, więc oczy Hookera nie 
musiały się przystosowywać. Jack Hamilton pochylał się nad nim z 
uśmiechem na twarzy,
— Witaj na pokładzie, bracie — rzekł.
277
Popeye spostrzegł, że znajduje się w trzmielu, który używany 
był na Ołympusie do inspekcji i napraw stacji. Virgin Bruce 
siedział już w fotelu pilota i podłączał przenośny magnetofon. 
Przez iluminator Hooker mógł dojrzeć kosmos.
— Usadówcie się porządnie — polecił Bruce, wkładając na uszy 
słuchawki. — Za chwilę wystartujemy.
Hamilton i Popeye przyjęli pozycję kuczną. Było tak ciasno, że 
przywarli do siebie barkami, a kolanami dotykali siedzenia pilota. 
Virgin Bruce wcisnął kilka przycisków i tablica kontrolna 
rozjarzyła się mnogością barw, co wywołało miłe, bożonarodzenio-
we uczucie. Kontynuował procedurę startową, wprawnie wędrując 
palcami po konsoli.
— Nigdy nie miałem jeszcze na pokładzie żadnych pasażerów 
— mruknął. — Musicie uważać, a najlepiej nie ruszajcie się.
— Co robimy? — spytał Popeye.
— Wybieramy się na małą przejażdżkę — wyjaśnił Hamilton 
wesoło. — Dzisiaj jest niedziela. Czy nie chodziłeś na spacery w 
niedziele? Więc teraz musimy podtrzymać tę tradycję.
— Dlaczego?
— Ponieważ to dzień twoich urodzin. Z tej okazji chcieliśmy 
zorganizować dla ciebie coś specjalnego. Hooker wzruszył 
ramionami.
— Wychodzę przecież w kosmos niemal każdego dnia. Co w 
tym nadzwyczajnego?
— Tym razem będzie inaczej. Przekonasz się.
— Pod jakim względem?
— Wkrótce zobaczysz — Hamilton uśmiechnął się tajemniczo. 
— Zaufaj mi. Spodoba ci się.
— Dobra, chłopaki, uciszcie się na chwilę — polecił im Virgin 
Bruce. — Muszę się porozumieć
278
z pomostem dowodzenia. — Przysunął do ust mikrofon i nacisnął 
przycisk. — Trzmiel Beta House Ołympus do kontroli ruchu, 
proszę o pozwolenie na odłączenie się od bazy. Nastąpiła cisza.
— Mam zlecenie na dokonanie inspekcji zewnętrznej powłoki 
bazy. Zostało potwierdzone przez Changa. Proszę sprawdzić w 
swoich danych.
Wyłączył na moment radio i spojrzał na pasażerów przez ramię. 
— Ależ głąb z tego Andersena — zadrwił i włączył znów radio. Po 
kilku sekundach kiwnął głową i rzekł z sarkastyczną grzecznością:
— Dziękuję bardzo. Beta House Ołympus wyłącza się.
Pochylił głowę nad konsolą, mamrocząc coś pod nosem. 
Wreszcie wyprostował się w fotelu.
— Dobra, chłopaki, przygotujcie się. Chwycił w dłonie drążek 
sterowy i dźwignię siły ciągu. Ściągnął je trochę, nastąpił wstrząs i 
statek opuścił urządzenie cumownicze. Przez przednią szybę 
Popeye ujrzał przesuwające się gwiazdy. Był to jedyny znak 
świadczący o ruchu trzmiela. Bruce manipulował przy konsoli, 
uruchamiając silniki rakietowe. Po chwili patrzyli już na stację 
Ołympus z jej północnego bieguna — ogromne koło, od którego 
stopniowo się oddalali. Ponad ramieniem Vir-gina Bruce'a Popeye 
mógł dojrzeć niemalże identyczny jak w rzeczywistości obraz bazy 
na monitorze ciekłokrystalicznym.
— Och, do diabła — mruknął Hamilton. Hooker popatrzył na 
hydroponika, który z całych sił zaciskał powieki.
— Nic ci nie jest, Jack? — zapytał Bruce, nie odrywając 
wzroku od przyrządów. — Mam tu torebkę, jeżeli chcesz.
279
— Wszystko w porządku. Zakręciło mi się trochę w głowie. Nie 
ma się czym przejmować — Hamilton powoli otworzył oczy, 
zamrugał nimi kilka razy i głęboko odetchnął. — Nic mi nie jest. 
Tylko mnie trochę rzuciło. To wszystko.
Uśmiechnął się i rozsunął suwak kieszeni szortów. Wyjął 
plastikowa torebkę z czymś, co przypominało czekoladę, oraz 
różową woskową świeczkę. Odlamał spory kawałek, zatknął w 
nim świeczkę i podał Popeye^owi.
— Przykro mi, ale nie możemy jej zapalić — rzekł. — Bruce 
powiedział, że w tak małym pomieszczeniu nie starczy dla nas 
tlenu, jeśli to zrobimy.
— Święta prawda, chłopie — przyznał Virgin Bruce.
Popeye zobaczył przez iluminator, że nie znajdowali się już w 
osi stacji. Lecieli wolno ku jej obręczy, zachowując tę samą 
odległość. Bruce spojrzał na niego przez ramię i wyjaśnił:
— Włączyłem autopilota. Trzmiel pokręci się trochę, a my w 
tym czasie urządzimy wspaniałe przyjęcie urodzinowe. No, 
Jackie! Poczęstuj mnie tym swoim specjałem. I posłuchajmy 
jakiejś miłej muzyki.
Sięgnął do magnetofonu i wcisnął klawisz. Zabrzmiała 
rytmiczna melodia „Grateful Dead", a Jer-ry Garcia zaczął 
śpiewać:
A lotta poor mań mąkę a fiye-dollar bili,
Keep him happy all me time.
Some other fellow's making nothing at all,
And you can hear him cryin*...
Can I go, buddy, can I go down,
Take your shift at the minę?
Virgin Bruce uderzał się dłońmi po udach w takt muzyki.
280
— Nikt nie gra, tak jak oni — stwierdził. Wziął z rąk Hamiltona 
kawałek czekolady i podniósł go w kierunku Hookera. — 
Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, stary rybaku.
Popeye uśmiechnął się bezwiednie. Pomachał Bru-ce^owi, 
potem wyciągnął świeczkę, pozwalając unieść się jej w powietrze i 
ugryzł czekoladę. Poczuł zapomniany już niemal smak. Było mu 
tak dobrze, że aż zamknął oczy. Prawdziwa czekolada, a nie jakiś 
mdły pudding czekoladowy, który podawano w mesie. Była jednak 
trochę dziwna. W środku znajdowało się coś chrupiącego, o silnym 
zapachu. Nie przejmował się tym jednak. I tak była to 
najsmaczniejsza rzecz, jaką jadł do tej pory w kosmosie.
Hamilton także nie żałował sobie wkładając do ust duży 
kawałek.
— Jeden z kucharzy pomógł mi w przygotowaniu tego specjału. 
To sekretna rodzinna receptura — wyjaśnił.
Mrugnął porozumiewawczo do Virgina Bruce'a, który 
odpowiedział mu tym samym.
— W jaki sposób dowiedzieliście się, że dzisiaj są moje 
urodziny? — zapytał Hooker.
— Och, zapytałem po prostu Felapolousa, czy ktoś z załogi nie 
obchodzi ich w najbliższym czasie — odpowiedział Hamilton. — 
Sprawdził w swoich danych i okazało się, że właśnie zbliżają się 
twoje. Postanowiliśmy, że skoro jesteś takim miłym facetem, 
należy sprawić ci jakąś niespodziankę. A więc oto ona.
— Tak — Popeye pokiwał głową kończąc jeść. — Doceniam to. 
Dziękuję.
Bez pytania Hamilton wyjął kolejny kawałek z torby i włożył 
mu do ręki.
— Wyśmienita czekolada — przyznał Popeye
281
i ugryzł duży kęs. — Minęło sporo czasu od chwili, kiedy miałem 
coś takiego w ustach.
— Cieszę się, że ci smakuje — powiedział Hamil-ton. — Mogę ci 
zadać osobiste pytanie?
Hooker zawahał się przez chwilę, ale w końcu rzekł z pełnymi 
ustami:
— Jasne. Wal prosto z mostu, Jack.
— Może to nie moja sprawa, ale dlaczego jesteś taki zamknięty 
w sobie? Przecież wszyscy widzą, że coś cię gryzie.
— Nie jestem pewny, czy powinienem ci to mówić, Hook — rzekł 
Whitey, pochylając się nad kuflem piwa w knajpie M.ikeya. — M.am 
przecież rodzinę. Próbuję się trzymać z dala od śmierdzących 
spraw, ale słyszy się różne rzeczy. Rozumiesz?
— Nie, ani trochę — powiedział gniewnie Hooker. — Laura 
opuściła mnie dziś rano z moimi kilkoma stówami. Dobra, dajesz mi 
zatem do zrozumienia, że wiesz, gdzie ona może być, ale nie 
powiesz mi, bo nie chcesz mieć z tym nic wspólnego. Dlaczego, do 
diabła, nie powiedziałeś mi o tym wcześniej?
Whitey splótł dłonie na blacie stołu.
— O co ci chodzi, Hooker? — mruknął. — Nie wyżywaj się teraz 
za wszystko na mnie. Skąd miałem wiedzieć, że ukradnie ci 
pieniądze?
Niepewnie rozejrzał się wkoło. Knajpa była niemal pusta. Tylko 
Kurt czuwał na posterunku, wkładając do chłodziarki karton piwa. 
Promienie porannego słońca nieśmiało zaglądały przez okna.
— Pamiętasz tego faceta, który tańczył na blacie baru zeszłej 
nocy? — zapytał. — Tego z Luizjany, pogromcę rekinów? 
Rocky^ego, Grubego Rocky^ego?
— Tak, pamiętam tego durnia. Co on ma z tym wspólnego?
282
— Ten gość nie zajmuje się tylko organizowaniem pokazów. Jest 
także sprzedawcą narkotyków — Whitey zniżył głos. — Ktoś mówił 
mi, że Laura jest jego stałą klientką. Wiesz, co mam na myśli?
— Tak, wiem. Kawał sukinsyna z ciebie, że nie powiedziałeś mi 
o tym. Nic już nie mów — dodał chłodno — z wyjątkiem tego, gdzie 
on mieszka.
— Nic mnie nie gryzie. Lubię po prostu spędzać czas w 
samotności. Widzisz w tym coś złego?
— Owszem. Przecież to cię niszczy — Hamilton odgryzł spory 
kawałek czekolady. — Jak jakaś ciężka choroba. Kiedyś słyszałem 
historię o traperze, który żył samotnie w chacie na Alasce. Facet 
opuszczał swój rewir polowań tylko raz czy dwa razy w roku. 
Przychodził do małego miasteczka po zakupy, a potem wracał do 
siebie. Miał radio i to był jego jedyny kontakt ze światem. Ludzie 
nie wiedzieli nawet, jak się nazywa. No i minęła któraś z kolei 
zima, a facet przestał w ogóle się pojawiać, więc ktoś, nieważne 
kto, poszedł w góry, żeby go odnaleźć. Dotarł do chaty i...
— Znalazł trapera dyndającego na stryczku — przerwał mu 
Virgin Bruce.
Znikający błysk złota... przepadł... przepadł na zawsze...
Hamilton spojrzał ponuro na Bruce'a.
— Nie. Ten ktoś znalazł wewnątrz żywego trapera. Zatrzymał 
się przed drzwiami i słuchał, co tamten mówi sam do siebie. 
Opowiadał dowcip i wyglądało to tak, jakby mówił do kogoś 
innego, ale przecież był sam. Kiedy doszedł do pointy, przerwał. 
Wybuchnął śmiechem. Nie skończył, tylko zaczął mówić to samo 
jeszcze raz od początku.
— Dziwne — stwierdził Virgin Bruce. — Daj
283
jeszcze kawałek i obiecaj, że nie będziesz już opowiadał takich 
bezsensownych historyjek.
— Obiecuję, że nie opowiem już nic takiego — powiedział 
Hamilton, sięgając do torebki. — Czy dotarło do ciebie to, co 
miałem na myśli, Popeye? Spędzasz czas wciąż samotnie, tak jak 
ten traper. Bez przerwy powtarzasz sobie to samo, cokolwiek to 
jest. Nie znajdujesz się jednak w pustelniczej chacie na Alasce. 
Człowieku, otacza cię z górą setka ludzi. Nie ma powodu, abyś 
musiał się ukrywać. Powiedz nam, co się z tobą dzieje, Popeye.
Popeye milczał. Oparł się plecami o ścianę i patrzył przed 
siebie. W polu widzenia widać było obręcz stacji, pierścień z 
cylindrów odbijających promienie słońca. Kiedy przyjrzał się 
uważniej, dostrzegł, że pierścień się porusza. W tle zobaczył 
Księżyc, zaciemniony w czwartej części, który wyłonił się z prawej 
strony. Poczuł, że dzieje się z nim coś dziwnego. Na moment 
ogarnęło go otępienie, ale zniknęło tak szybko, jak się pojawiło. 
Zaczął się czuć wspaniale, choć nie wiedział dlaczego.
— Nie lubię mojego przezwiska — mruknął.
— Nie lubisz swego przezwiska! — krzyknął Bru-ce. — Jezu! 
A czy myślisz, że ja lubię swoje? — odrzucił w tył głowę i zaniósł 
się śmiechem. — Czy wiesz, co to znaczy być nazwanym 
dziewicą, gdy jest się w stanie zdobyć złoty medal w olimpiadzie 
seksu?
Hooker zobaczył, że palec Bruce'a wcisnął klawisz łączności z 
pomostem dowodzenia.
— Miłości! Chcę się z kimś kochać! Natychmiast! — krzyknął 
do mikrofonu.
Po chwili spojrzał bardziej przytomnie i opanował się.
— To pomyłka, Ołympus — rzekł. — Sądzę, że nastąpiło 
wodliwe... to znaczy wadliwe działanie
284
urządzeń. Nie, u nas... to jest u mnie wszystko w porządku. Beta 
House wyłącza się. Zamknął oczy i westchnął.
— Na miłość Mike^a, musieliśmy się tym na-ćpać — mruknął, 
co wywołało śmiech pasażerów.
Hooker śmiał się jeszcze przez kilka sekund, zanim słowa 
Yirgina Bruce'a dotarły do niego.
— Czym musieliśmy się naćpać? — zapytał.
— Nie zmieniaj tematu — rzekł Hamilton. — No dalej, Popeye. 
To pozostanie tylko między nami trzema. Virgin Bruce 
opowiedział przecież wszystkim w zeszłym tygodniu o swojej 
przeszłości. Teraz kolej na ciebie. Byłeś kiedyś trawlerem kre-
wetek, prawda?
— Nigdy nie byłem łajbą — odpowiedział Popeye ze śmiechem. 
Czuł się wspaniale. Po raz pierwszy od tygodni, może miesięcy, 
odprężył się. Było to odprężenie, jakie odczuwał patrząc przez 
teleskop na stacji meteorologicznej, ale po wypadku na Vu-Icanie 
zrezygnował z tej przyjemności. Gdy trzmiel zbliżył się jeszcze do 
obręczy, w iluminatorze pojawiła się w połowie zaciemniona 
Ziemia. Odruchowo jego wzrok powędrował w kierunku Zatoki 
Meksykańskiej.
— Hej, opowiedz nam o tym i od razu zrobi ci się lżej na duszy 
— nalegał Hamilton.
— Moja żona — zaczął Popeye — faktycznie moja była żona, 
chociaż sypiałem z nią po rozwodzie... — w jakiś sposób poczuł 
się oderwany od własnego ciała. Stał jakby obok niego i słuchał, co 
mówi. — Kochałem ją bardzo, nawet po tym, jak dowiedziałem 
się, że kradła i kupowała za to kokainę.
Był pewien, że grubas oszukał go, chociaż nie mógł tego 
udowodnić. Do tej pory nigdy nie kupował koki.
285
Była to jedna z tych rzeczy, od których starał się trzymać z daleka. 
Ale to nie miało znaczenia, nawet gdyby mógł dowieść, że było 
tego mniej niż dwa gramy albo towar nie należał do dobrego 
gatunku.
— Szczerze mówiąc, jestem zdziwiony, że kupujesz u mnie — 
powiedział Rocky, obliczając dziesiątki i dwudziestki, które podał 
mu Hooker. — Spróbuj. Zapewniam cię, że to polubisz. Będziesz 
mógł dostać u mnie towar o każdej porze. Jeśli jednak zamierzasz 
mnie wrobić, zapewniam cię, że to głupota. Gliniarze są od dawna 
opłacani i gdybyś zgłosił się do nich z donosem, mój przyjaciel 
stojący za twoimi plecami odwiedzi cię w domu i połamie d ręce.
— Wredna sprawa — przyznał Virgin Bruce ze współczuciem. 
To gówno mnie także wpędziło w kłopoty. A więc, co zrobiłeś?
Hooker kilkakrotnie obrócił paczuszkę w palcach, po czym 
wsunął ją do kieszeni na piersi.
— Nie zamierzam zrobić ani jednego, ani drugiego. To dla niej.
— Aha — Rocky uśmiechnął się. — Prezent dla niej. Rozumiem. 
Jeżeli tak się sprawy mają, otrzymasz małą premię. Laury jeszcze 
tu nie było. Jeżeli chcesz jej to dać, pozwolę ci zaczekać u mnie.
— Włożyłeś marihuanę do czekolady? — zapytał Popeye. Z 
uśmiechów Hamiltona i Yirgina Bruce'a domyślił się, że trafił w 
sedno. — Tak myślałem. Nie jest zła. Kiedyś bardzo mnie to 
bawiło. Gdy samotnie wypływałem na otwarty ocean, brałem ze 
sobą trochę trawki. Wyobraźcie to sobie: północ, sieci ciągną się za 
„Jumbo Shripm", płynącym na jednej czwartej mocy, piwo, trawka i 
jazz w radiu. Patrzysz przez przymknięte oczy na reflektory straży 
przybrzeżnej, przecinające wybrzeże i wodę w poszukiwaniu prze-
mytników i emigrantów. To były wspaniałe czasy.
286
— Jak długo byłeś rybakiem? — zapytał Hami-Iton.
— Przez większą część życia. Rodzice zginęli w katastrońe na 
lotnisku w Miami, gdy byłem jeszcze dzieckiem. Ledwie ich 
pamiętam. Spędziłem kilka lat w sierocińcu, zanim adoptował 
mnie rybak z St. Simon's Island w Georgii, łowiący krewetki. 
Kiedy umarł, odziedziczyłem po nim trawler „Jumbo Shrimp". 
Druga pod względem wielkości łajba w stanie po „Georgia 
Bulldog". W kilka lat później sprzedałem ją i kupiłem mniejszą 
łódź, z którą sam mogłem dać sobie radę, bez zatrudniania załogi. 
Nazwałem ją „Jumbo Shrimp II" i przeprowadziłem się do Cedar 
Key na Florydzie — uśmiechnął się do swoich wspomnień. — To 
były cudowne czasy. Jednak moja żona okazała się dziwką, co 
stanowiło dla mnie jedyny problem.
— Dlaczego więc to rzuciłeś? — zapytał Hami-Iton.
Siedział na okręznicy* na pokładzie rufowym, popijał piwo i 
patrzył, jak koledzy przygotowywali się do wypłynięcia w morze. O 
czwartej słońce było jeszcze wysoko na niebie. Powinna tu niedługo 
przyjść. Było gorąco, więc rozpiął koszulę.
— Po prostu znudziła mi się ta robota — skłamał. Zbliżali się do 
południowego bieguna bazy. Patrząc na kopułę stacji 
meteorologicznej, dostrzegł, że teleskop przytwierdzony do 
zewnętrznej ściany jest skierowany w kierunku Ziemi.
— Ciekawe, co ci faceci z CIA dzisiaj obserwują — powiedział 
Bruce, jakby czytając w jego myślach.
— Łodzie podwodne u wybrzeży Kuby. Ruchy
* Rodzaj sieci (przyp. red.)
287
wojsk w pobliżu Kanału. Centrum kosmiczne budowane na Haiti 
— Popeye wzruszył ramionami. — Idź do nich i zajrzyj przez 
ramię do raportów, które sporządzają. Zwątpisz, czy rzeczywiście 
jest to wiek pokoju, jak wszędzie się mówi. — Podciągnął trochę 
kolana, bo ściśnięte nogi zaczynały mu już drętwieć. — Skąd 
wytrzasnąłeś tu ten towar, Jack? Przemyciłeś to z Ziemi, czy co?
— Tak, ale tamtą wypaliliśmy już jakiś czas temu. Obiecujesz, 
że nikomu o tym nie powiesz?
— Obiecuję.
— No cóż, przywiozłem ze sobą także nasiona i zasiałem je w 
sekcji hydroponicznej. To, co paliłeś przed chwilą... to znaczy 
jadłeś... pochodzi z pierwszych zbiorów. Jak\ci smakowało?
— Całkiem niezłe.
Minęło tak wiele czasu, odkąd ostatni raz miał kontakt z 
marihuaną, że naćpałby się nawet najgorszym sortem, ale ta była 
wyśmienita. Znowu zaczął wpatrywać się w Ziemię. — Tam jest 
Zatoka Meksykańska, a na jej wodach jacht — myślał. — Na 
jachcie zaś dziewczyna. Leży na plecach i opala się. Kropelki potu 
spływają po piersiach i nikną pod stanikiem, gdzie nie dochodzi 
słońce. Ciepło słoneczne gładzi ją jak ręka kochanka, więc wygina 
się niczym kotka. Płaski brzuch unosi się, a jej krągłe pośladki 
opierają się o drewniany pokład. Ma lekko rozchylone usta i 
otwarte oczy. Widzi, jak do niej podchodzę. Uśmiecha się, więc 
zdejmuję kąpielówki. Siada i sięga do...
— Hej! Popeye! Obudź się! — wykrzyknął Hamil-ton. 
Natychmiast znalazł się znów na statku kosmicznym. Hamilton 
uśmiechał się do niego i częstował kolejnym kawałkiem czekolady. 
Hooker popatrzył nieprzytomnym wzrokiem i pokręcił głową.
288
— Zadałem ci właśnie pytanie — rzekł hydro-ponik, wkładając 
czekoladę z powrotem do torby. — Zapytałem, kiedy po raz ostatni 
widziałeś się z eks-żoną.
Znikające złoto...
— Nie pamiętam. Dość dawno temu — odpowiedział krótko. 
Myślał przez moment. — Nie wiem gdzie teraz może być — 
dodał, znowu kłamiąc.
— To znaczy, że nie pisała ani nie telefonowała przez cały ten 
czas?— zapytał Virgin Bruce.
— Nie, nie chcę tu sterczeć — powiedział Roc-ky'emu. — Po 
prostu powiedz jej, ze tu byłem i mam coś dla niej. Jeżeli chce, 
może przyjść do portu. Tam będę czekać.
— Nie, nie dawała znaku życia, odkąd jestem w kosmosie — 
odpowiedział Popeye.
Virgin Bruce pokiwał głową ze zrozumieniem.
— Takie właśnie są kobiety. Czasem myślę, że zostały 
stworzone tylko po to, aby doprowadzać mężczyzn do szaleństwa. 
Rozumiesz, o co mi chodzi?
— Tak — przyznał szczerze Hooker. — Rozumiem.
W tym momencie Virgin Bruce pochylił się w fotelu i 
przycisnął ręką słuchawki do ucha. Jednocześnie drugą pomachał 
nerwowo, nakazując ciszę.
— Nic nie mówcie — szepnął, po czym otworzył kanał 
łączności. — Ach, tak, rozumiem, Ołympus. Kończę właśnie 
pierwszy obrót. Wszystko wygląda nieźle. Czy mam 
kontynuować? Odbiór.
Słuchał przez kilka sekund, po czym jego usta wykrzywiły się w 
grymasie. Spojrzał przez ramię na Hamiltona i Hookera i 
potrząsnął głową.
— Rozumiem, Ołympus. Beta House przygotowuje się do 
cumowania. Bez odbioru — powiedział. Wyłączył przycisk 
łączności i ciężko westchnął.
289
— Sukinsyny. Chcą, żebyśmy wracali. Jedna z anten 
komunikacyjnych nie działa jak należy i potrzebują trzmiela do 
dokonania naprawy. Na szczęście nie mam odpowiedniego 
wyposażenia, bo jeżeli kazaliby mi zająć się tym teraz, mielibyśmy 
wszyscy poważne kłopoty.
Popeye pokiwał głową. Virgin Bruce nie mógłby wykonać 
wydanego mu rozkazu. Żeby naprawić antenę, musiałby opuścić 
pokład statku, co wiązało się z jego dekompresją. W trzmielu był 
tylko jeden kombinezon. Poza tym Bruce w obecnym stanie nie 
nadawał się do wykonania takiej misji...
— Bruce, czy jesteś pewien, że potrafisz tym cumować? — 
zapytał Hooker.
— Czy jesteś pewien, że potrafisz... — powtórzył Virgin Bruce. 
— Popeye, chłopcze, wiesz z kim rozmawiasz w tej chwili? Jestem 
najlepszym pilotem trzmieli w całym kosmosie! Mówisz z 
mistrzem, bracie! Najlepszym z najlepszych! Mogę przycumować z 
zamkniętymi oczami! Co, u diabła, ma znaczyć to pytanie?!
Odwrócił się do pasażerów plecami i wyłączył autopilota, 
przechodząc na ręczne sterowanie. Wcisnął kilka klawiszy i pchnął 
dźwignię ciągu. Trzmiel skoczył do przodu, wypadając z 
dotychczasowej orbity i wchodząc w korkociąg. Czerwone, 
ostrzegawcze światełka zaczęły pulsować na konsoli. Virgin Bruce 
zaklął siarczyście pod nosem i pośpiesznie wyrównał lot, włączając 
dodatkowe silniki manewrowe.
— To nic poważnego — rzekł głośno.
— Bruce — rzekł Hamilton opanowanym głosem, choć Popeye 
dostrzegł, że hydroponik ma zamknięte oczy. — Sądzę, że 
powinienem przekształcić nieco poprzednie pytanie. Nie powinno 
ono brzmieć, czy
290
potrafisz przycumować, ale czy potrafisz to zrobić będąc naćpany?
— Hej! To przecież nie jest trudniejsze niż jazda moim 
motocyklem, a przecież wiele razy jeździłem w takim stanie. 
Chłopaki, to dopiero były wspaniałe czasy. Jedziesz sobie 
czterdzieści mil na godzinę w letni dzień, czujesz się świetnie po 
wyśmienitej, jamajskiej trawce. Przyśpieszasz do siedemdziesiątki 
i zostawiasz wszystkich w tyle. Bez kasku, bez niczego, tylko ty, 
motor i droga — zachichotał. — Człowieku, ale była zabawa z 
tymi wielkimi ciężarówkami...
ROZPRZĘŻENIE
Dokowanie Virgina Bruce'a, które zakończyło się niemal kraksą, 
nie było pierwszą, ale jak do tej pory najbardziej oczywistą oznaką, 
że na Skycanie następowało rozluźnienie. Bruce wylądował 
trzmielem tak niezdarnie i ciężko, że później brygady naprawcze 
musiały zostać wysłane do śluzy, aby połączyć spawy, które 
popękały w wyniku uderzenia. Nieźle mu się za to oberwało od 
Changa i Andersena. Szczególnie od tego pierwszego, bo był 
świadomy, że na pokładzie znajdowali się jeszcze dwaj 
pasażerowie oraz domyślił się, co tam robili.
Warto wspomnieć, że Wallace nie wiedział o całym incydencie 
przez kilka godzin, ponieważ nie był w centrum dowodzenia, gdy 
Neiman, Hooker oraz Hamilton odbywali szaleńczy lot. Szef stacji 
przestał już być wszechobecny. W ciągu ostatnich kilku tygodni 
stał się pustelnikiem, zamkniętym w prywatnym apartamencie w 
module dwudziestym czwartym. Przekazał większość władzy w 
ręce Hanka Lutona i Felapolousa. Wallace nie zniknął jednak 
zupełnie i wciąż był główną siłą napędową terminowej realizacji 
projektu i dysponentem funduszy. Praca przy ogromnej konstrukcji 
przebiegała bez żadnych kom-
292
plikacji. Załodze bardzo odpowiadała obecna sytuacja. Nikt nie 
wygłaszał do nich wzniosłych mów i stale ich nie pouczał. 
Możliwe, że szef stacji wciąż obserwował ludzi ze swojego 
modułu, ale nigdy o tym nie wspominał. Tylko raz dziennie wpadał 
na pomost dowodzenia, nękał wszystkich uwagami o niedbałej 
pracy i znowu znikał.
.Może to z powodu nieobecności Wallace'a wśród załogi 
następowało rozluźnienie, ale myślę, że decydujące znaczenie 
miały inne okoliczności. Przede wszystkim przyczyniała się do 
tego nielegalna działalność Hamiltona. Nie staram się udowodnić, 
że wszyscy stali się członkami gangu naćpanych hippisów 
dwudziestego pierwszego wieku, ale używanie marihuany miało 
duży wpływ na ludzi. Hamilton starał się utrzymać uprawę w 
tajemnicy wśród kilku najbliższych sobie osób, ale na stacji 
niczego nie da się długo ukrywać. Wkrótce więc stał się ogólnie 
znanym dostawcą trawki i musiał zaspokoić zapotrzebowanie na 
nią. Doszło do tego, że niemal całkiem obcy ludzie nachodzili go o 
każdej porze, prosząc o skręta lub dwa, powołując się na „znajo-
mego przyjaciela przyjaciela".
Mimo wszystko miał szczęście, że jego sława nie dotarła do 
Phila Bigthoma albo Wallace^a. Zanim sprawy całkiem wymknęły 
mu się spod kontroli, zebrał ostatni plon, ususzył go, dobrze ukrył i 
zniszczył pozostałe nasiona. Następnego dnia miał akurat 
niespodziewaną wizytę doktora Felapolousa, który powiedział, że 
„tak sobie wędruje i wpadł dowiedzieć się co słychać". Jack 
pozwolił mu obejrzeć dokładnie każdy z pięciu modułów i zajrzeć 
do każdego zakątka. Doktor przy okazji zaczął narzekać na „wiele 
drobnych incydentów, które ostatnio się wydarzyły", ale nie 
pozostało mu nic innego, jak
293
odejść, nie dowiedziawszy się niczego. To zdarzenie definitywnie 
przekonało Hamiltona, że czas wyjść z tego coraz bardziej 
śmierdzącego interesu. Jak każdy sprytny dostawca narkotyków, 
doszedł do wniosku, że nie warto podejmować niepotrzebnego 
ryzyka.
Rzeczywiście ostatnio wydarzyło się niezwykle dużo 
zastanawiających incydentów, z których większość spowodowana 
została przez ludzi palących trawkę. Najmniej groźne były te, które 
działy się na samej stacji Ołympus, gdy dwóch albo trzech facetów 
zamykało się w module mieszkalnym z fajką przykrytą ręcznikiem, 
który później obficie oblewano perfumami. Było to nawet 
zabawne, bo wyobraźcie sobie na przykład kogoś w mesie 
chichoczącego bez powodu albo zachwyconego posiłkami, których 
do tej pory nie znosił, a teraz pożerającego je jak wilk i na dodatek 
z pełnymi ustami zachwalającego ich wyśmienity smak i sposób 
przyrządzania. Coraz częściej grupki spędzały po kilka godzin 
dziennie na oglądaniu z otwartymi ustami starych odcinków Star 
Trek lub Twilight Żonę, które wszyscy znali już niemal na pamięć.
Ale znakiem świadczącym o tym, że sytuacja zaczyna wymykać 
się z rąk, były wypadki podczas pracy przy budowie elektrowni. 
Parokrotnie tuż przed rozpoczęciem swojej zmiany kilku złomiarzy 
zamykało się w ubikacji z wodną fajką, którą zmontował Hamilton. 
Całkiem naćpani lecieli promem na Vulcana. Julian Price miał w 
przebieralni ręce pełne roboty, wyłapując błędy, jakie popełnili ci 
ludzie podczas ubierania się: nie połączone przewody, nie 
uzupełnione zbiorniki tlenowe lub źle dopasowane części 
kombinezonu. Mieliśmy szczęście, że nikogo nie straciliśmy. 
Także w samym kosmosie niektórzy
294
nie byli w stanie zachowywać się normalnie. Odpalali MMU w 
złym kierunku, zderzali się z konstrukcjami albo swoimi kolegami 
i niewłaściwie zapinali liny zabezpieczające. Raz promień lasera ze 
spawarki został skierowany w niewłaściwą stronę i omal nie 
wypalił dziury w hełmie jednego ze złomiarzy. Och, naprawdę 
mieliśmy cholerne szczęście, że nikt nie zginął!
Jedyną rzeczą, którą udowodnił eksperyment Jacka Hamiltona z 
uprawą marihuany w kosmosie, było to, że narkotyki nie są tu 
czymś odpowiednim. Hydroponik wiedział o tym, więc zaprzestał 
rozprowadzania narkotyku wśród załogi. Powiedział wszystkim, że 
zapas skończył się już ( nikt nie mogę udowodnić nieprawdziwości 
tych słów, gdyż starannie ukrył ostatni zbiór) i że nie zamierza 
dalej prowadzić tej uprawy, co było prawdą po ostatniej wizycie 
Felapolousa. Na szczęście doktor nie był aż tak podejrzliwy, żeby 
pobrać próbki krwi i moczu. Doszedł do wniosku, że jeśli ktoś 
wyglądał na nać-panego, mógł być to skutek nadużycia 
przepisanych przez niego lekarstw, więc zaczął wszystkim dawać 
tylko aspirynę. Po pewnym czasie sprawa przycichła i ludzie 
zaczęli znowu zachowywać się normalnie.
Wywołało to także bardziej pożądany skutek. Poprawił się 
bowiem nastrój załogi Skycana. Miało na to wpływ zarówno 
palenie trawki, jak i nieobecność szalejącego Wallace^. Hamilton 
podczas krótkiej kariery sprzedawcy narkotyków uskładał sporą 
sumkę i postanowił spożytkować ją teraz na poprawienie 
warunków panujących na Skycanie. Dzięki swej znajomości z Lisa 
Bamhart, jedną z pilotek wahadłowców, hydroponik zdobył dla nas 
kilka magnetofonów, kasety magnetofonowe i magnetowidowe 
oraz Fris-bee. Włożył wiele wysiłku, aby poprawić standard
295
naszego życia. Idąc kocim korytarzem można było spotkać 
wspaniale bawiących się członków załogi, rzucających do siebie 
Frisbee, usłyszeć muzykę Byr-dsów z jednego modułu, mieszającą 
się z Talking Heads z drugiego i Milesem Davisem oraz Stanieyem 
Ciarkem z kolejnych. Dała się zauważyć większa swoboda 
seksualna. Kilku kolegów Bruce*a z jednego modułu było 
zdziwionych, widząc Joni Lowenstein wychodzącą od niego, ale 
nikomu to nie przeszkadzało. Oczywiście Wallace dostałby 
zapewne zawału na widok tego rozprzężenia, ale teraz opuszczał 
swój moduł coraz rzadziej. Był całkowicie zamknięty we własnym 
świecie, do którego wstęp miał tylko Fela-polous, a ten nikomu nie 
zdradzał, jaki jest stan psychiczny głównego nadzorcy prac.
Nikogo to zresztą nie obchodziło. Budowa elektrowni posuwała 
się według planu, załoga była zadowolona, podobnie jak Skycorp 
oraz udziałowcy. Wszystko było w porządku, przynajmniej na 
razie.
A Jack miał wciąż sekretną skrytkę z marihuaną, z której 
korzystał od czasu do czasu wraz z szóstką starannie dobranych 
przyjaciół. Dobrze, że kierując się pierwszym odruchem nie 
wyrzucił całego zapasu przez śluzę. Nie zdołalibyśmy dowiedzieć 
się o Wielkim Uchu, gdyby na pokładzie zabrakło narkotyków.
Z drugiej jednak strony być może powinien je przywieźć, jeśli 
miał tę sposobność, bo przyczyniły się zarówno do zakończenia 
dobrych czasów, jak i do tego, że w ogóle taki okres mieliśmy.
Tajemnica
Ugariański niszczyciel gwiezdny pojawił się w przestrzeni 
kosmicznej w oślepiającej eksplozji kolorów. Po niej nastąpiło kilka 
mniejszych, towarzyszących wyłonieniu się bliźniaczego statku. 
Przez moment jarzyły się jaskrawym światłem, co było 
następstwem skoku między galaktycznego, po czym przybrały 
swoją realną, budzącą grozę postać.
Na pokładach okrętów wojennych ugariańscy wojownicy zakuci 
w zbroje zajmowali pozycje przy stanowiskach bojowych. Na 
mostku przeprowadzono ostateczne obliczenia przed atakiem na 
skolonizowaną przez ludzi planetę. We wnętrzu kopuły, stanowiącej 
najwyższy punkt niszczyciela, T^Hhark w czarnej zbroi wzniósł 
ramiona, jakby chciał objąć leżący przed nim niebiesko-- zielony 
glob.
— Ruszamy do ataku — szepnął, a jego głos rozległ się na 
całym statku. — Nie brać jeńców.
Sam Sloane usłyszał pukanie we właz za plecami.
— Proszę — krzyknął wciskając jednocześnie klawisz, który 
spowodował wprowadzenie do pamięci piętnastego rozdziału 
Ragnarok Night.
Zanim jeszcze zdążył obrócić się na krześle i spojrzeć na 
otwierający się luk, łączący to pomieszczenie
297
z modułem hydroponicznym, uświadomił sobie, że ta wizyta jest mu 
potrzebna. Jack Hamilton nie wpadał do niego często, chociaż jego 
królestwo przylegało do sekcji obróbki danych. Kiedy jednak się tu 
zjawiał, zawsze miło spędzali czas.
Hamilton wszedł i starannie zamknął za sobą właz. Przeszedł 
kilka kroków, zatrzymał się i rozejrzał wkoło.
— Jesteś sam? — zapytał zaglądając przez otwarty luk do 
sąsiedniego modułu, stanowiącego drugą część sekcji.
Sloane przytaknął. Hydroponik szybko wspiął się po drabinie 
prowadzącej na korytarz i przyjrzał się uważnie włazowi. Jak zwykle 
był zamknięty. Podobnie jak przy uprawie roślin, także tutaj dbano o 
utrzymanie odpowiednich warunków. Do prawidłowego 
funkcjonowania komputerów wymagana była bowiem temperatura 
nieco niższa niż gdzie indziej. Luk można było otworzyć tylko za 
pomocą klucza z zapisanym na nim kodem magnetycznym i dzięki 
temu miejsce to uzyskało miano jednego z nielicznych, gdzie 
można było liczyć na odrobinę prywatności. Centrum obróbki 
danych było bardzo ważnym ogniwem i Skycorp już w stadium 
projektów zadbał o odpowiednie zabezpieczenie tego miejsca.
Mimo to Hamilton sięgnął do klamki i szarpnął ją, upewniając się, 
że z tej strony nic im nie grozi. Sloane obserwował go ze 
zdziwieniem i rozbawieniem jednocześnie.
— Kogo się tak obawiasz, Holmesie? — zapytał z drwiną.
— Co?
Hamilton zeskoczył z drabiny. Siła Coriolisa oraz trzykrotnie 
mniejsze ciążenie sprawiły, że przy lądowaniu stracił równowagę i 
zatoczył się. Sloane za-
298
śmiał się po nosem. Nawet po kilku miesiącach pobytu w 
kosmosie, Jack nie nauczył się Jeszcze sprawnie poruszać. Na 
Ziemi był bez wątpienia zwinny jak kot, tutaj jednak jego ruchy 
stanowiły temat do żartów. Nawet nasze koty zaadaptowały się 
lepiej niż on.
Hamilton uśmiechnął się w zakłopotaniu.
— Posłuchaj, jeżeli chcesz zapalić trawkę, dlaczego nie zrobimy 
tego u ciebie. Dym źle wpływa na aparaturę.
Jack pokręcił głową i podszedł do krzesła obok Sama.
— Nie przyszedłem tu, aby palić — powiedział z poważną 
miną. — Nie przeszkadzam ci? Sloane wzruszył ramionami.
— Nie bardzo. Męczyłem się właśnie nad moją powieścią, więc 
przerwałeś tylko pisanie kolejnej kiczowatej scenki — popatrzył w 
zadumie na migoczący ponad głównym menu kursor na ekranie 
terminalu.
— Do cholery — mruknął — żebym nie wiem jak się starał, ci 
przeklęci najeźdźcy wyglądają jak wymyśleni przez Boskone'a, a 
ich przywódca przypomina Dartha Vadera z...
Urwał, kiedy zobaczył, w jaki sposób Hamilton usiadł. Gdyby 
krzesło nie było przytwierdzone do podłogi, przewróciłby się do 
tyłu. Hydroponik opadł na nie zupełnie bezwładnie, jakby jego 
ciało stanowiło martwy ciężar. Gdy Sloane zajrzał mu w oczy, 
zobaczył, że są mętne i przekrwione.
— Jack, jesteś naćpany — rzekł.
— Co za spostrzegawczość, Watsonie — odpowiedział 
Hamilton. — Wspaniała zdolność dedukcji, doprawdy 
zadziwiająca.
Sam westchnął.
299
— Jezu, naprawdę kiepsko z tobą — popatrzył na zegarek. — 
Posłuchaj, do obiadu została zaledwie godzina. Sądzę, że 
powinieneś doprowadzić się do porządku. Nie możesz przecież w 
takim stanie pojawić się w mesie.
— Nie! —Hamilton znowu spoważniał. Pomachał niecierpliwie 
ręką i potrząsnął głową. — Nie potrzebuję doprowadzać się do 
porządku... Owszem, przyznaję, że jestem naćpany, ale musisz 
mnie wysłuchać. To poważne!
— Jasne, że tak — Sloane wstał i delikatnie wziął Jacka za 
ramię. — Opowiesz mi o tym po drodze do...
— Nie, do cholery! — zaprotestował Hamilton i odtrącił 
wyciągniętą rękę. — Siadaj, Sam! Jestem naćpany, ale to bardzo 
poważna sprawa. To prawda i musisz koniecznie mnie wysłuchać. 
To właśnie dlatego, że jestem naćpany, jest takie ważne. To znaczy 
gdybym nie był, wtedy to... — westchnął z rezygnacją. — Po 
prostu siadaj i posłuchaj, dobrze?
— Dobrze — zgodził się wreszcie Sloane. — Ale jeżeli 
zamierzasz opowiadać w taki sposób, jak przed chwilą, to dopóki 
sam nie zapalę, nie będę w stanie nic zrozumieć. Nie mam jednak 
ochoty na palenie, więc postaraj się, aby nasza rozmowa trzymała 
się kupy.
Hamilton jeszcze raz westchnął, kryjąc twarz w dłoniach. Po 
kilku sekundach wyprostował się i spojrzał specjaliście od 
komputerów prosto w oczy.
— Posłuchaj, Sam — rzekł wolno. — Zapomnij o moim 
obecnym stanie. Zapomnij o wszystkim. Posłuchaj tylko tego, co 
mam ci do powiedzenia.
Sloane wprowadził jakiś rozkaz na klawiaturze terminala.
— A może ja ci przeczytam urywek mojej powie-
300
ści? — zaproponował miękkim głosem. — Zapewniam cię, że...
— Do cholery. Sam!
— Już dobrze, dobrze! Opowiedz mi te twoje sensacje.
Hamilton przymknął oczy, najwidoczniej zbierając myśli.
— To zdarzyło się kilka godzin temu — zaczął wreszcie. — 
Byłem wtedy u siebie. Ktoś skontaktował się ze mną przez 
interkom i zapytał, czy może przyjść. Nie rozpoznałem jego głosu, 
a on nie podał powodów tej wizyty, ale skoro nie miałem już 
niczego do ukrycia, pozwoliłem, aby wpadł. Kiedy wszedł do 
sekcji hydroponicznej, omal nie padłem ze zdziwienia. To był 
Dave.
— Dave? — Sam pokręcił głową. — Jaki Dave? Jest ich co 
najmniej tuzin na pokładzie Skycana, Jack.
— Tak, ale o którym z nich wiesz najmniej? Założę się, że nie 
znasz nawet nazwiska tego, o którym mowa.
Widząc zniecierpliwienie na twarzy słuchacza, Jack nie owijał 
już niczego w bawełnę.
— Chodzi o Dave'a ze stacji meteorologicznej. Tego od Boba i 
Johna — sławnej szpiegowskiej trójki.
To wzbudziło zainteresowanie Sama.
— Ten Dave, agent N SA, przyszedł do ciebie? Nie żartuj, 
przecież ci faceci rozmawiają tylko ze sobą.
Hamilton przytaknął, uśmiechając się.
— Zgadza się. Mają nawet oddzielną łazienkę w obawie o 
bezpieczeństwo narodowe. To dlatego ta wizyta tak mnie zdziwiła. 
On także był zakłopotany. Zamknął za sobą starannie właz i 
bojaźliwie rozglądał się wkoło. Zaczął odstawiać jakieś gadki w 
stylu:
301
„Nie mieliśmy okazji poznać się do tej pory, postanowiłem więc 
wpaść. To tak wyglądają uprawy hydroponiczne. Hodujesz tu 
naprawdę wspaniałe warzywa." Odpowiedziałem na kilka jego 
pytań i przez grzeczność zapytałem, co słychać u niego, przez cały 
czas zastanawiając się, o co chodzi. Minęło jakieś kilka minut, 
zanim odważył się wreszcie przejść do sedna sprawy. Gdy to 
uczynił, zdumiałem się jeszcze bardziej, ponieważ usłyszałem to 
samo, co od wszystkich, którzy przez ostatnie miesiące nie dawali 
mi spokoju. Powiedział niemal szeptem (głos Hamiltona zniżył się 
także): „Słyszałem, że masz tu marihuanę".
— Och nie — jęknął Sloane, czując jak do głowy napływa mu 
krew. — W jaki sposób ten gość...?
— Zapytałem go o to. Powiedziałem: „Dlaczego tak uważasz? 
Kto ci naopowiadał takich rzeczy?". Nie wyjawił niczyjego 
nazwiska, ale przyznał, że słyszał o mojej działalności. A później 
powiedział... to niewiarygodne... powiedział: „Chciałbym sobie 
zapalić."
— Co? — informatykowi oczy wyszły niemal z orbit. — Chciał 
zapalić?
— Ciii! Nie wrzeszcz tak — obaj zapomnieli, że pomieszczenie 
było dżwiękoszczelne. — Tak. Oczywiście byłem podejrzliwy, co 
najmniej tak samo jak zdziwiony. Zatkało mnie tak, że przez 
chwilę nie mogłem wydusić ani słowa. Postanowiłem jednak 
zagrać z nim w otwarte karty. Powiedziałem: „No cóż, gdybym 
nawet miał coś takiego, dlaczego miałbym się do tego przyznać? 
Odkryj swoje karty, człowieku. Jesteś meteorologiem, tak jak ja 
Geo-rgie'em Washingtonem,. Wszyscy wiedzą, że pracujesz dla 
Narodowej Agencji Bezpieczeństwa. Jaką mogę mieć pewność, że 
nie chcesz mnie wyrolować?"
302
— Nieźle to załatwiłeś — przyznał Sloane. — Chociaż dziwi 
mnie, dlaczego nie zbyłeś go. Przecież wszystkim mówiłeś, że 
trawka już ci się skończyła.
Hamilton spuścił wzrok i wzruszył ramionami.
— Nie wiem. Ta sprawa mnie zaintrygowała. Nasłuchałem się 
w życiu plotek o agentach wywiadu oraz dzieciach prezydentów i 
senatorów nadużywających narkotyków. Byłem ciekaw, czy to 
jeden z takich przypadków.
Sloane uśmiechnął się.
— Jasne, rozumiem cię. Mów dalej.
— Więc, Dave nie zamierzał skapitulować. Po chwili 
zastanowienia zaczął mówić: „Sądzę, że nie ma sposobu, abym 
mógł zdobyć twoje zaufanie, ale N SA to agencja wywiadowcza. 
Nie zajmujemy się narkotykami i nie współpracujemy z FBI." Do 
diabła, Sam, on zaczął mnie niemalże błagać: „Jeżeli coś masz, 
pozwól mi zapalić choć jednego skręta. Przysięgam, że nikt się o 
tym nie dowie."
Hamilton podniósł ręce do góry.
— Cóż miałem mu odpowiedzieć? To było jak spacer na linie, 
ale zdecydowałem się iść naprzód podejmując ryzyko.
Sloane zamknął oczy i pokiwał głową z dezaprobatą.
— Jak mogłeś ulec jego namowom? — wyszeptał. — A jeśli 
współpracuje z Mr Bigiem.
— Pomyślałem tak przez chwilę — przyznał Hamilton. — Ale 
szósty zmysł, jeżeli mogę to tak nazwać, podpowiedział mi, że 
facet mówi szczerze. W każdym razie przeszliśmy do 
czterdziestkidwójki, tam gdzie schowałem ostatni zbiór, wyjąłem 
trochę marihuany i małą fajkę wodną. Narkotyk podziałał na niego 
niezwykle silnie. Zapewne dlatego, że od dłuższego czasu nie 
próbował niczego takiego,
303
a ponadto, jak wykazały moje obserwacje, znacznie łatwiej jest 
naćpać się w warunkach zmniejszonej grawitacji. Tak więc Dave'a 
ruszyło niemal od razu. Przy trzecim zaciągnięciu język rozwiązał 
mu się zupełnie. Uważałem, że wszystko, czego się dowiem, to 
przyznanie się do pracy w NSA zaraz po wejściu, a tymczasem 
kazał mówić do siebie nie Dave, tylko Jack. — Hamilton 
uśmiechnął się. — Jack Jarrett, tak się naprawdę nazywa. 
Rozczulił go fakt, że mamy takie samo imię. Na dodatek jego 
rodzinnym stanem jest New Hampshire, a ja mieszkałem w 
Massachu-setts, więc mamy ze sobą wiele wspólnego: weekendy 
na plaży Hampton, odwiedziny w restauracjach i nocnych klubach 
w Bostonie i wszystkie znane nam obu miejsca. Zaczęliśmy 
wspominać stare czasy.
— Tak, to bardzo ciekawe — przyznał łaskawie Sam. — Więc 
zapaliłeś trawkę z tym facetem z NSA. Chłopie, od dawna nie 
słyszałem o tak ciekawym wyczynie. Czy to miała być ta ważna 
wiadomość, którą chciałeś mi przekazać? — spojrzał na zegarek. 
— Już prawie czas na obiad.
— Nie, nie! — Hamilton gwałtownie pomachał rękoma. — Nie 
usłyszałeś jeszcze najważniejszego, Sam! Pozwól mi skończyć!
— Dobra, mów. Byle szybko — skapitulował Slo-ane.
— Jak już powiedziałem wcześniej, marycha podziałała na 
Dave'a, czy jak mu tam, niemal piorunująco. Zapewne stało się tak 
z powodu jej nadzwyczajnej mocy, uzyskanej dzięki moim 
wszechstronnym uzdolnieniom...
— Dobra, był porządnie naćpany — przerwał mu niecierpliwie 
informatyk.
— Tak. I wtedy zaczął mówić. Zaczął mówić o swojej pracy. O 
rozczarowaniach towarzyszących
304
poznawaniu roli N SA w szpiegowaniu niemal całego świata. O 
pokoju, który można zbudować jedynie na wzajemnym zaufaniu 
— Hamilton dostrzegł wyraz znudzenia na twarzy słuchacza. — 
Takie tam bzdurki — rzucił pośpiesznie. — To cię jednak 
zainteresuje. Powiedział: „To straszne, że rząd nie potrafi zaufać 
ludziom i zamierza szpiegować ich wszystkich". Zapytałem: „Co 
masz na myśli, Jack?", a on na to: „Nie uwierzysz, co oni 
wymyślili w związku z Wielkim Uchem."
— Wielkim Uchem? — zapytał Sloane. — O co mu chodziło?
— Nie wygłupiaj się, przecież wiesz, co to jest. Budowany 
właśnie system łączności. System satelitów, które mają być 
umieszczone na orbicie geostac-jonamej, zdolnych przekazywać 
informacje pomiędzy sobą. Telefon w każdym miejscu na Ziemi, 
globalna wioska — wszystkie te hasła. Przecież pełno informacji o 
tym w prasie przez ostatnie kilka lat.
— Tak, przypominam sobie teraz — Sam pokiwał głową, 
zastanawiając się jednocześnie nad swą słabą pamięcią.
Technologia DBS znana była w Stanach Zjednoczonych już od 
osiemdziesiątych lat ubiegłego stulecia, gdy kabel koncentryczny 
zaczął być wypierany przez anteny satelitarne, a bezprzewodowe 
telefony stały się powszechne. Aż wreszcie, do czego musiało w 
końcu dojść, międzynarodowe korporacje dostrzegły korzyści z 
rozszerzenia technologii DBS na cały świat, tym samym 
wprowadzając w życie marzenia Arthura C. Clarke'a, R. 
Buckminstera Ful-lera i innych wizjonerów o stworzeniu z naszej 
planety globalnej wioski.
— Tak. Wielkie Ucho. Ale jego słowa świadczyły, że w całą tę 
sprawę zamieszana jest NSA. Wraz
305
z kolegami zajmował się testowaniem czegoś z tym związanego.
— Czegoś? — wykrzyknął Sloane z widocznym 
zainteresowaniem. — To znaczy, że nie powiedział czego?
Hamilton pokręcił głową.
— Nie wiem. Musisz uświadomić sobie, że był naćpany. Nie 
sądzę, aby w ogóle mówił to do mnie. Bełkotał coś o teście, który 
przeprowadzili akurat w dniu wypadku na Yulcanie. Podsłuchali 
jakieś rozmowy telefoniczne z Kaliforn! i Tenneessee. Później 
powiedział tak: „Kiedy Ucho zostanie uruchomione, na całym 
świecie nie pozostanie nawet odrobina prywatności. Można będzie 
wrzucić do kibla wszystkie konstytucje i spuścić wodę". 
Zapytałem, o co mu chodzi, ale popatrzył na mnie przerażony i nic 
już nie powiedział. Po kilku minutach udało mu się jakoś wstać, 
podziękować mi i wyjść — Jack parsknął śmiechem. — Biedak był 
tak naćpany, że uderzył głowa we właz, gdy wspinał się po 
drabinie. Pewnie teraz leży na koi jak trup.
Sloane podrapał się w szczękę.
— Cóż, jeżeli jest wciąż w takim stanie, mógłbyś iść do niego i 
spróbować wyciągnąć coś więcej. Hamilton pokręcił głową.
— Wątpię. Mówił o tym prawdopodobnie nieświadomie. A 
jeżeli nie, to trzęsie się na myśl, że mógłbym się domyślić o co 
chodzi. Nie zrobię tego. Sam. Używanie Ucha do podsłuchiwania 
rozmów telefonicznych. Koniec z konstytucją. Czy jestem tak 
naćpany, czy to wygląda naprawdę na coś poważnego?
Informatyk usiadł wygodnie i oparł nogi na krześle Hamiltona.
— Trudno cokolwiek stwierdzić — rzekł w zamy-
306
śleniu, skubiąc palcami wąsy. — Przecież już w latach 
osiemdziesiątych istniały satelity wywiadowcze zdolne do 
podsłuchiwania rozmów telefonicznych. A wogóle po co N SA 
miałaby się tym zajmować? Może agencja po prostu 
przeprowadzała testy w Kalifornii i Tenneessee.
— Tak, może, ale co powiesz o pozbawieniu ludzi prywatności i 
pogwałceniu konstytucji? Och, to wszystko jest jakieś dziwne.
Sloane rozważał ten problem przez chwilę. Potem opuścił nogi 
na podłogę, przysunął krzesło do terminala i wyszedł z edytora 
tekstu, na którym wcześniej pracował.
— Co robisz? — zapytał Hamilton.
— Jestem w końcu specjalistą od komputerów — mruknął Sam. 
— Nigdy nie próbowałem tego, ale mam nadzieję... — urwał, gdy 
pisał na klawiaturze: CD/N SA.
INVALID COMMAND — pojawiło się na ekranie.
CD/METEOROLOGY — spróbował.
INVALID COMMAND — zajaśniało ponownie.
— Próbujesz dostać się do ich zbiorów? — zapytał hydroponik 
zaglądając Samowi przez ramię.
— Tak — Sloane skubnął mocniej wąsa. — Dobra, to musi być 
coś prostego do zapamiętania.
CD/UCHO — wpisał.
INVALID PROTOCOL — odpowiedział komputer.
— Nieźle, może coś uda się zrobić — stwierdził informatyk. 
Pomyślał przez moment i wprowadził CD/STORMKING.
STORMKING LOGON — pojawiła się odpowiedź.
ENTER PASS PHRASE.
307
— O cholera — mruknął Hamilton. — Jak na to wpadłeś?
— To hasło niemal co drugiej sieci — wyjaśnił Sloane. — Daj 
mi się teraz skupić! Wygląda na to, że mam tylko kilka sekund na 
podanie tego cholernego hasła albo wszystko na nic.
— Może „Zippo" — podsunął Jack.
— Do diabła, przestań się wygłupiać. Jak do tej pory mieliśmy 
szczęście, ale teraz nie można się już pomylić... — urwał 
zaintrygowany jakąś myślą. — Jak ten facet nazywa się naprawdę?
— Hm... Jack Jarrett. A co zamierzasz zrobić?
— Warto spróbować. Nie przychodzi mi do głowy nic innego.
Sloane szybko wpisał JARRETT.
PASS OK, padła odpowiedź. ENTER FILE NA-ME.
— Hurra! — krzyknął Hamilton, podczas gdy Sloane opadł 
wyczerpany na krzesło. — Nie mogę uwierzyć, że się nam udało!
— Przecież to tylko maszyna, a programista nie miał zbyt bujnej 
wyobraźni — powiedział Sam z uśmiechem. — Dobra, zobaczmy, 
o co naprawdę tu chodzi.
Wpisał UCHO i nagle ekran wypełnił się danymi. Obaj pochylili 
się i zaczęli czytać.
Zapomnieli o obiedzie i nawet nie zwrócili na to uwagi. Zbiór 
był krótki, więc pierwsze czytanie zajęło im zaledwie kilka minut, 
ale studiowali go potem dobrą godzinę. W końcu Sloane 
wydrukował tekst i opuścił program, zacierając za sobą ślady 
bytności w sieci.
— No to ładnie — stwierdził Hamilton.
— Owszem — przyznał informatyk. Wstał z krze-
308
sła, obszedł je i oparł się o poręcz. — Natknęliśmy się właśnie na 
tajemnicę państwową, i to najwyższej rangi. Rodzi się teraz 
pytanie, co robić dalej.
Jack spoglądał na pusty ekran. Czuł się już normalnie, tylko 
męczył go okropny ból głowy, a oczy piekły od długiego patrzenia 
w monitor.
— Jezu, nie wiem — odpowiedział. — Kiedy zaczynałem 
hodowlę marihuany, chciałem tylko, aby dostarczała rozrywki. 
Skończyłem z tym, kiedy zdałem sobie sprawę, że niektórzy 
przesadzają. Teraz dzięki naćpaniu się jednego gościa wiemy o ta-
jemniczej działalności Ucha. Nie jestem pewien, czy powinienem 
żałować mojego postępku, czy też cieszyć się, że Jarrett był tak 
znudzony, jak cała reszta załogi.
— Nie sądzę, żeby marihuana miała z tym wiele wspólnego — 
powiedział Sloane. — Wygląda na to, że naszego przyjaciela 
męczyły po prostu wyrzuty sumienia. Mógł wygadać się każdemu. 
Trawka pomogła mu tylko zrzucić ten ciężar z serca akurat w 
twojej obecności. — Pomyślał przez chwilę i dodał: — Na twoim 
miejscu wyrzuciłbym resztę narkotyku przez śluzę przy pierwszej 
nadarzającej się okazji.
— Tak. Masz rację. Jeżeli ktoś się dowie o naszym odkryciu...
— No właśnie — zgodził się Sam. — Nie ma czasu do stracenia. 
Z tych danych wynika, że główny moduł Ucha został już 
zainstalowany na stacji Free-dom i kwestią dni jest uruchomienie 
całego systemu.
Patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę.
— No tak — odezwał się wreszcie Hamilton. — Co teraz 
zrobimy?
Sloane wzruszył ramionami, wiedząc już, co trzeba zrobić.
309
— Sądzę, że ktoś musi się tym zająć. To znaczy... ktoś musi 
zapobiec urzeczywistnieniu tego planu. Hamilton pokiwał głową.
— Tak, tylko kto to ma być? Sam przymknął oczy.
— Nie sądzę, abyśmy mieli duży wybór.
— To prawda — przyznał Hamilton. — Musimy wspólnie coś 
wykombinować.
Sloane nie otwierał oczu. Czuł narastający ból głowy.
— Cholera — pomyślał — przecież przyleciałem tu tylko po to, 
aby spokojnie napisać powieść science fiction.
CZĘŚĆ CZWARTA
Trzysta mil od ziemi
^!
N,
ie mam pojęcia, ile czasu mi zostało. Wygląda na to, że baterie 
starczą na dłużej niż zapas powietrza, ponieważ wyłączyłem 
wszystko, co zbędne, z wyjątkiem magnetofonu. Obniżyłem też 
temperaturę wewnątrz kombinezonu do szesnastu stopni Celcjusza. 
Jest trochę zimno. Umrę, zanim coś sobie odmrożę.
Nie wiem też, ile zostało mi powietrza. Przecież wyłączyłem 
wskaźniki. Przełącznikiem na panelu piersiowym odciąłem ich 
zasilanie. Wyświetlacze wewnątrz hełmu są martwe, łącznie z tym, 
który ma mnie ostrzec, że oddycham już ostatnimi rezerwami. 
Ciśnienie w butlach zbliża się już zapewne do zera. Nie 
wyłączyłem jedynie zegara, bo zasilany jest z własnej baterii, ale 
nie muszę przecież patrzeć na prawy nadgarstek. To dobrze.
Zasilanie wyłączyłem z dwóch powodów. Po pierwsze — nie 
chcę wiedzieć, kiedy umrę. Nie chcę mieć przed oczami migającej 
bursztynowej lampki i czekać, kiedy wskaźnik ciśnienia będzie się 
zbliżał do zera. Wolę zaoszczędzić sobie przeżycia tych kilku 
minut w ślepej panice. Chcę umrzeć z godnością. Po drugie — 
staram się przedłużyć działanie baterii, tak aby jak najdłużej mogły 
zasilać magnetofon. Mam
313
bowiem nadzieję, że uda mi się skończyć tę opowieść przed 
śmiercią. Przecież to moje ostatnie słowa. Z pewnością ta historia 
jest więcej warta niż Rdg-narok Night, która jest beznadziejna w 
konfrontacji z sytuacjami, jakie potrafi wyreżyserować samo życie.
Jeżeli ktoś zainteresuje się tą kasetą i opublikuje ją, 
przynajmniej uniknę kłopotów związanych z żądaniem przeróbek, 
spotkań reklamowych, agentów. Nie zdobędę jednak niestety 
nagród, sławy i pieniędzy.
Zauważcie, że już się nie śmieję. Do diabła! Chyba zaczyna 
ogarniać mnie strach przed śmiercią.
Wróćmy jednak do mojej opowieści.
Jeżeli chodzi o podbój kosmosu, denerwowała mnie zawsze 
pewna sprawa. A mianowicie naiwność, z jaką ludzkość, a 
Amerykanie w szczególności, do tego podchodzili. 
Udowodniliśmy sobie, że jesteśmy w stanie wysłać ludzi i 
maszyny na orbitę, doszliśmy do wniosku, że wszystko zawsze 
będzie działać jak należy, a astronauci będą postępować właściwie. 
Powstał mit, że w kosmosie nie może zdarzyć się nic złego. 
Poglądu tego nie zniszczył nawet rok 1986, gdy eksplodował 
Challenger i zginęło siedmiu ludzi, projekt gwiezdnych wojen, 
który okazał się monstrualnym kłamstwem wciskanym światu dla 
zastraszenia, ani bzdury związane z kolonią L-5...
Dobra, nie mogę rozwodzić się nad takimi problemami. Muszę 
przecież skończyć tę opowieść.
Jest jednak pewna sprawa, o której muszę wspomnieć, 
chociażby po to, aby wyjaśnić nasze postępowanie. Zrobiliśmy to, 
co uważaliśmy za stosowne, bo stanowiliśmy jedyną siłę, która 
mogła podjąć jakieś działania. Wielkie Ucho, to urządzenie będące 
w stanie zniszczyć światowe status quo, a nie umocnić je, jak 
uważali jego twórcy. Powinno działać jako globalna centrala 
telefoniczna, system satelitów łączących
314
ze sobą wszystkie metropolie, miasteczka i wioski, umożliwiając 
każdemu człowiekowi porozumienie się z całym światem. 
Uczyniłoby zbędnymi granice, wpłynęłoby na polityczne 
ideologie, a nawet złagodziło różnice językowe. Powstałby rząd 
światowy i wspólny dla całej ludzkości język. Można by bez 
problemu porozmawiać z mieszkańcem Stanów Zjednoczonych, 
Tajlandii, Japonii, Rosji, Botswany, Brazylii czy Aleutów...
Ale zamiast tego ci, którym nie wystarczała już potęga 
informacji, postanowili wykorzystać Wielkie Ucho do 
ugruntowania swojej władzy. Uczynili to niestety za aprobatą 
nieświadomych niczego współpracowników, tak samo jak 
inicjatorzy planu wojen gwiezdnych zdołali skłonić społeczeństwo 
do poparcia. Wielkie Ucho miało stać się narzędziem techno-
kratycznej dominacji.
Na szczęście udało się nam temu zapobiec. Nam, to znaczy 
małej grupie buntowniczych ludzi, palących trawkę. Cała 
odpowiedzialność spada na nas, ale wcale się jej nie boimy. Nie 
pozwoliliśmy tylko, aby marzenie stało się koszmarem, tak jak 
bywało już wielokrotnie w historii ludzkości. Ucho nie przerodziło 
się w narzędzie kolejnej zimnej wojny, i to, w przeciwieństwie do 
tej pierwszej, prowadzonej przeciwko nam samym.
Niedobrze, że ta rola przypadła nam. Powinien to zrobić ktoś 
inny, bardziej doświadczony w tego typu działaniu. Szkoda, że 
młode pokolenie nie rozpoznało zagrożenia i nie zapobiegło mu. 
Myśmy uczynili to za nich. Na nas spadło wykonanie czarnej 
roboty.
Ktoś jednak musiał to zrobić. Gdyby sytuacja się powtórzyła, 
bez wahania postąpiłbym tak samo jeszcze raz. Ale z jednym 
wyjątkiem: znalazłbym jakiś sposób, aby uchronić Popeya 
Hookera od śmierci.
23
Spisek
Kiedy Popeye miał okazję przemyśleć ostatnie wydarzenia, 
uznał, że to nie fair zepsuć mu pierwszy od dłuższego czasu dobry 
dzień.
Zwykle świństwo, ale szczęście nigdy nie trwa wiecznie. I tak 
przez cały dzień nie myślał o Laurze, w czasie pracy był skupiony 
jak nigdy i mógł spojrzeć na Ziemię bez poczucia winy, a co 
najważniejsze: ani razu nie pomyślał o ogarniającym go obłędzie.
Więcej, praca sprawiała mu ogromną radość, co nigdy 
dotychczas się nie zdarzało. Nie odczuwał irytacji, jaka zwykle 
ogarniała go przy każdym wyjściu w kosmos. Latał od sekcji do 
sekcji, zatrzymując się czasem, aby coś zespawać i czuł się jak 
dziecko brykające po największym we wszechświecie placu zabaw. 
Bawiło go wydawanie głosu podobnego do buczenia silnika i 
musiał się powstrzymywać od odłączenia liny zabezpieczającej i 
wywijania zwariowanych koziołków. Popeye nie rozumiał, co się z 
nim dzieje, ale uznał, że skoro tyle czasu nie opuszczało go uczucie 
przygnębienia, jego umysł zbuntował się, dając mu (tak, dać było 
odpowiednim słowem) jeden dzień wytchnienia.
Podejrzewał, że było to zasługą Hamiltona, który
316
radził mu wyrwać się z coraz głębsze) melancholii. A może to coś w 
jego mózgu mówiło: „Dobra, koniec! Starczy tego samooskarżania, 
Ciaude! Czas uporządkować sobie życie!" Cokolwiek to było, nie 
próbował wgłębiać się w szczegóły ze strachu, że uczucie swobody 
może zniknąć tak tajemniczo, jak się pojawiło.
Jeżeli faktycznie w taki stan wprowadziła go rada Hamiltona 
udzielona kilka dni temu, gdy wraz z Vir-ginem Bruce^em zabrali go 
na przejażdżkę trzmielem, ironią losu było to, że właśnie hydroponik 
okazał się osobą, która wszystko zepsuła.
Jack znalazł Hookera w zachodniej części, gdy ten wracał ze 
swojej zmiany. Podczas gdy reszta złomia-rzy dyskutowała o 
zbliżających się dogrywkach, Ha-milton zbliżył się do Popeye'a i 
szepnął mu do ucha:
— Masz wolną chwilę?
— Jasne — odpowiedział Hooker. — Czemu nie? O co chodzi?
— Spotykamy się w parę osób w sekcji hydro-ponicznej. Moduł 
pierwszy — rzekł Jack niemal szeptem. — To bardzo ważne. 
Chciałbym, abyś do nas dołączył.
Popeye uśmiechnął się.
— Nie ma sprawy. Nie mam nic przeciwko zakurzeniu sobie.
Puścił porozumiewawczo oko, ale hydroponik nie odpowiedział 
na ten gest. Jego poważne zachowanie było oznaką, że nie czas na 
żarty.
— Przykro mi, ale chodzi o coś zupełnie innego — powiedział 
Hamilton miękko. — Niestety muszę cię rozczarować. To naprawdę 
poważne. Mam nadzieję, że i tak przyjdziesz. Możemy w tej 
sprawie zaufać tylko kilku ludziom, a twoja pomoc jest naprawdę 
niezbędna.
317
Popeye zmrużył oczy. Zupełnie się tego nie spodziewał i 
zaczęły go ogarniać złe przeczucia... lecz Jack wierzył w niego. 
Zdał sobie sprawę, że ma szansę wyrwać się z otępienia tylko 
poprzez kontakty z ludźmi.
— Oczywiście, nie ma sprawy. Kiedy mam przyjść?
— Zaraz. W module pierwszym. Przyjdziesz na pewno?
Hooker skinął głową i Jack poklepał go po ramieniu.
— Do zobaczenia... Hej, tylko nie wygadaj się przed nikim — 
dodał.
Popeye odprowadził wzrokiem Hamiltona i po chwili ruszył za 
nim. Jack zatrzymał się po drodze i szepnął parę słów Virginowi 
Bruce'owi, który także dopiero co wrócił ze zmiany. Gdy Jack 
zniknął za zakrętem korytarza, Neiman spojrzał na Hookera i 
nieznacznie skinął głową. Jeszcze bardziej zaintrygowany, Popeye 
odpowiedział mu tym samym gestem.
Idąc kocim korytarzem, był wciąż w pogodnym nastroju. Po raz 
pierwszy od tygodni uświadomił sobie, że zaczął zauważać rzeczy, 
które przecież już musiał słyszeć i widzieć, ale ignorował je 
zapatrzony w swoją niedolę. Członkowie załogi mijali się, jako że 
część z nich szła do pracy, a inni już z niej wracali. Przy okazji nie 
omieszkali rzucać do siebie nawzajem zgryźliwych uwag.
— Nie przestrasz się, gdy wyjdziesz na zewnątrz, chłopie.
— Co za świństwo podają dzisiaj na obiad?
— Hej, Hildebrant! Mam nadzieję, że nie zużyłeś całej ciepłej 
wody?
Z otwartych włazów, prowadzących do modułów mieszkalnych, 
dochodziła muzyka z magnetofonów,
318
które nagle pojawiły się na stacji. Dominował dwudziestowieczny 
rock, robiący furorę wśród załogi:
Califomia Girls Beach Boysów z modułu numer trzydzieści cztery, 
zgrzytliwy rytm Funk 49 z trzy-dziestkipiątki i łagodny szept 
Darkness, Darkness Youngeblood z kolejnego. Zauważył też 
przyklejone do ścian ogłoszenia: „Poszukiwane kasety Led Ze-
ppelin. Kupię lub zamienię. Rockin' Joe, moduł dwunasty" albo 
„Sobotni seans filmowy. Klasyka. Dwa filmy ze Stallone: First 
Blood oraz Rambo. Projekcje o 20.00 i 22.00 we wschodniej sali 
wypoczynkowej." Minął właśnie jedną z sal rekreacyjnych, skąd 
docierały metaliczne zgrzyty urządzeń treningowych i szum 
rozmów.
Wiele się zmieniło na stacji Ołympus w ciągu ostatnich 
miesięcy. Ludzie byli znacznie bardziej zrelaksowani, gdy Wallace 
zniknął im z oczu. Pobyt tutaj powoli zaczynał ich bawić. — 
Dlaczego nikt do tej pory nie wpadł na pomysł, aby trzymać pod 
kluczem tego nadętego drania? — przyszło mu na myśl. To 
zaoszczędziłoby wszystkim, a szczególnie mnie, wielu 
nieprzyjemności. Uśmiechnął się na wspomnienie zajścia z szefem 
w dniu, gdy na Sky-cana przyleciał Jack Hamilton. W pewnym 
sensie czuł się dumny ze swojego udziału w odizolowaniu 
Wallace'a od reszty załogi. To przecież on jako jedyny zdobył się 
na czynny opór.
Przeszedł obok trzech pierwszych modułów hyd-roponicznych, 
opatrzonych brązowymi tabliczkami, i zatrzymał się wreszcie przy 
zamkniętym włazie prowadzącym do jedynki. Uklęknął, przekręcił 
zamek kołowy i otworzył luk. Wszelkie rozmowy ucichła gdy 
schodził po drabinie, zamykając za sobą właz. Kiedy stanął na 
podłodze, odwrócił się i przyjrzał uważnie grupce zgromadzonej w 
pomieszczeniu.
319
Oczywiście znał wszystkich: Joni Lowenstein, trzymającą ręce 
na barkach swego nowego kochanka — Virgina Bruce'a, Dave'a 
Changa, szefa śluzy, opierającego się o ścianę ze skrzyżowanymi 
na piersiach rękami, siedzącego obok niego Sama Sloane'a, 
zajmującego się komputerami, i Hamiltona. Sześciu ludzi ledwie 
mieściło się w pomieszczeniu wypełnionym konsolami, kuwetami i 
innym sprzętem, więc Popeye usiadł na szczeblu drabiny. 
Rozglądając się wkoło, dojrzał zamknięte i zabezpieczone włazy 
do innych modułów, co czyniło to spotkanie jeszcze bardziej 
tajemniczym.
— Dziękuję, że zamknąłeś za sobą luk, Popeye — powiedział 
Hamilton. — Jesteś ostatnim z zaproszonych, więc byłbym 
wdzięczny, gdybyś jeszcze go zablokował.
Hooker zrobił to bez słowa, podczas gdy hydro-ponik chrząknął 
oficjalnie, co zakończyło wszystkie rozmowy i szepty.
— Z pewnością wszyscy zastanawiacie się, po co was tutaj 
wezwałem — zaczął.
— Aby wypalić trochę maryśki i urządzić orgię — powiedział 
Chang. Podczas gdy inni się śmieli, Joni spurpurowiała. — 
Przepraszam. Nie miałem zamiaru narażać reputacji jedynej w 
naszym gronie kobiety.
— To dobrze — stwierdził Virgin Bruce słodkim głosem.
Tym razem nawet Joni się uśmiechnęła. Popeye zauważył 
jednak, że Jack l Sam pozostali poważni. Hamilton podniósł rękę.
— Przykro mi, będziecie musieli obejść się bez narkotyków. 
Zresztą uprzedzałem już wcześniej, że nie to będzie celem 
spotkania. Każdy z was został zaproszony z bardzo ważnych 
powodów. Wszyscy jesteście potrzebni. Jeżeli jednak palenie 
trawki jest
320
dla was najważniejsze i wyłącznie na tym wam zależy, sądzę, że 
powinniście odejść.
— Jack mówi to wszystko — włączył się Sam — ponieważ 
musimy omówić pewną bardzo ważną sprawę i dlatego właśnie wy 
wszyscy — Bruce, Joni, Dave i ty Popeye — zostaliście wezwani. 
Bez waszej pomocy niczego nie zdziałamy, ale... jeżeli marihuana 
jest dla was wszystkim...
— Rozumiemy, co masz na myśli. Sam — przerwał mu Virgin 
Bruce. — Jestem chyba największym z was kawalarzem, ale wiem, 
kiedy trzeba zachować powagę. Cokolwiek to jest, ja zostaję.
Spojrzał na innych wymownie, aby i oni wyrazili swoje zdanie.
— Ale to musi mieć coś wspólnego z marihuaną, prawda? — 
zapytał jeszcze. — Niech zgadnę. Wallace i Mr Big wreszcie 
zmądrzeli i znaleźliśmy się w poważnych kłopotach.
— O do licha — wtrącił Chang. — Czy to znaczy, że będziemy 
musieli zjeść resztę towaru?
To stwierdzenie rozluźniło napiętą atmosferę i nawet Sam oraz 
Jack się roześmieli.
— Nie, chodzi o coś innego — rzekł pierwszy z nich. — 
Narkotyki mają z tym coś wspólnego, ale tylko pośrednio. Chodzi 
o...
Urwał i spojrzał na Hamiltona.
— No cóż, Jack opowiedział mi o tym wczoraj, więc niech teraz 
też on mówi.
Hydroponik skrzyżował ręce na piersi.
— Dobrze. Wczoraj około 16.00 byłem tu i ktoś skontaktował 
się ze mną przez interkom...
Gdy Hamilton kończył swoją opowieść, Hooker zaczynał 
ponownie odczuwać przygnębienie, pomimo że zaintrygowała go 
tajemnica „Dave'a" ze stacji
321
meteorologicznej i ogromna pomysłowość Sloane'a, który zdołał 
rozwiązać ją do końca. Zastanawiał się, jak mógł niczego nie 
zauważyć, pomimo tak częstych odwiedzin u meteorologów i 
korzystania z ich teleskopu. Może, gdyby słuchał uważniej, co 
mówili. Wiedział przecież, jak wszyscy na stacji, że pracują dla 
Narodowej Agencji Bezpieczeństwa. Myśląc, w jaki sposób 
obsesyjne zachowanie stłumiło w nim zdolność obserwacji, czuł 
narastający ciężar odpowiedzialności.
— Dobrze, wszystko pięknie — rzekł Yirgin Bruce pochylając 
się na krześle. — Słuchałem uważnie, ale niezupełnie rozumiem, 
jak działają te szpiegowskie urządzenia. Czy moglibyście wyjaśnić 
mi prostym językiem, jak jest zasada działania Wielkiego Ucha.
— Cóż, mogę ci pokazać — stwierdził Sam Sloane i odwrócił 
fotel do terminalu. — Przygotowałem to w nocy, aby obrazowo 
przedstawić wam działanie całego systemu i mam nadzieję, że 
docenicie moją robotę.
Wszedł do własnego podkatalogu i uruchomił jeden ze 
znajdujących się tam programów. Graficzna symulacja Wielkiego 
Ucha pojawiła się na ekranie. Z Ziemią jako jądrem przypominało 
model atomu. Sieć drobnych punktów obiegała planetę,^po koło-
wych orbitach. Krążyły w takim samym tempie jak Ziemia nad 
strefą równikową, a czasami ich orbity się przecinały.
— Tak wygląda Ucho — powiedział informatyk. — Składa się 
ono z dwudziestu satelitów komunikacyjnych, umieszczonych na 
orbicie geosta-cjonamej. Niektóre z nich znajdują się całkiem 
blisko Skycana.
Wprowadził inny rozkaz i punkty zostały połączone pomiędzy 
sobą i Ziemią czerwonymi liniami.
322
— Satelity mogą objąć swoim zasięgiem właściwie każdy cal 
naszego globu — ciągnął Sloane. — Jest to możliwe dzięki sieci 
stacji naziemnych, które przekazują i odbierają informacje z 
każdego kontynentu. Ale satelity mogą się także komunikować 
między sobą, tak więc sygnał wysłany na przykład z Zairu może 
„przeskakiwać" z jednego przekaźnika orbitalnego na drugi, aż 
dotrze, powiedzmy, do San Francisco. Każdy satelita jest zdolny do 
przekazania kilkunastu tysięcy rozmów telefonicznych i przekazów 
radiowych. Daje to praktycznie nieograniczone możliwości 
rozwoju sieci łączności.
Informatyk jeszcze raz wcisnął odpowiedni klawisz i na ekranie 
pojawiła się inna orbita, tym razem bliższa Ziemi.
— Na razie przedstawiłem wam informacje o Uchu, które 
rozpowszechnia sam Skycorp. Tymczasem istnieje pewna mroczna 
tajemnica. Narodowa Agencja Bezpieczeństwa w kooperacji ze 
Skycorpem i kilkoma wtajemniczonymi państwami znalazła sposób 
na podsłuchiwanie wszystkiego, co przekazywane jest przez Ucho. 
Stacje przekaźnikowe mają przesyłać informacje na stację 
Freedom, umieszczoną na niskiej orbicie ziemskiej. 
Dowiedzieliśmy się, że został do niej właśnie dołączony nowy 
moduł, mający pełnić funkcję centrali, przez którą przechodzą 
wszystkie dane z Ucha.
Sam odwrócił się w fotelu i spojrzał na zgromadzonych.
— Krótko mówiąc, ten moduł jest największym stworzonym do 
tej pory urządzeniem podsłuchowym. Oprócz rozmów 
telefonicznych może kontrolować sygnały radiowe i telewizyjne 
oraz dane komputerowe przekazywane modemami. Poprzez sieć 
stacji naziemnych, nadzorowanych przez N SA,
323
sygnały te mogą zostać przesłane do głównej siedziby agencji w 
Fort Meade w Wirginii. To, co się później dzieje, jest 
najciekawsze. Wszystkie informacje zostają poddane obróbce 
przez komputery, które tak zaprogramowano, aby je tłumaczyły i 
dekodowały. Podstawowym zadaniem maszyn jest jednak wy-
chwytywanie określonych słów i zwrotów. Dalej mówił Hamilton:
— Te słowa i zwroty zostały uznane przez N SA i jej 
współpracowników za niebezpieczne lub anty-patriotyczne. Jeżeli 
któreś z nich pojawi się podczas rozmowy telefonicznej, komputer 
wykonuje kilka czynności. Przede wszystkim tropi pochodzenie i 
przeznaczenie sygnału oraz identyfikuje numer telefonu lub 
częstotliwość. Ustala tożsamość nadawcy oraz odbiorcy informacji 
przesłanej telefonicznie, drogą radiową lub przez komputer. W tym 
samym czasie zapisuje w pamięci zdobyte dane i zawiadamia 
odpowiednie osoby, że przeprowadzana jest niebezpieczna 
rozmowa.
— Sądzę, że teraz rozumiem — stwierdziła Joni. — 
Powiedzmy, że jestem w Nowym Jorku i telefonuję do znajomego 
w... Anglii...
— Może to też być w obrębie tego samego miasta — dodał 
Sloane. — Kiedy więcej stacji przekaźnikowych zostanie 
umieszczonych na orbicie i włączonych do sieci, będą w stanie 
podsłuchiwać rozmowy nawet między sąsiednimi domami.
— Poczekaj chwilę — powiedział Chang. — Lokalne rozmowy 
nie są przecież przekazywane przez satelity, więc w jaki sposób 
będą w stanie je prze-chwytywać?
Hamilton i Sloane wzruszyli ramionami.
— Nie jesteśmy pewni — wyjaśnił informatyk — ale w danych, 
do których dotarliśmy, było wyraźnie
'24
wspomniane o podsłuchiwaniu łączności lokalnej. Przypuszczamy 
tylko, że Ucho jest, lub będzie, połączone z satelitami typu 
SIGINT. Są one znane już od lat osiemdziesiątych ubiegłego 
wieku, kiedy służyły supermocarstwom do celów szpiegowskich.
— To bardzo możliwe — stwierdził Hamilton. — Jeżeli NSA 
planuje coś tak ogromnego i drogiego, nie zostawi w spokoju 
łączności lokalnej.
— Dobrze, a więc na przykład telefonuję do przyjaciela w 
Akron i mówię: „Zastrzelmy jutro prezydenta" albo 
„Zbombardujmy City Hali..." — rzekła Joni.
— Może być nawet „Prezydent to dureń jakich mało" lub 
„Wiesz, gdzie można kupić trawkę?" — wtrącił Sloane. — Nie 
musisz nawet mówić tego poważnie. Możesz życzyć sobie na głos, 
by król angielski został przejechany przez walec drogowy, albo 
jakieś miasto zostało wykorzystane jako poligon dla bomby 
neutronowej, a już staniesz się podejrzana.
— No dobrze, a więc mówię coś w tym rodzaju — rzekła Joni. 
— Czy to oznacza, że komputer wychwyci moje słowa, wytropi 
mnie oraz rozmówcę i zawiadomi odpowiednie służby o 
niebezpieczeństwie grożącym z mojej strony?
— Tak — odparł Sam. — Tak właśnie się stanie.
— Ale co komputer może uznać za niebezpieczne?
— Wszystko, co zostało wprowadzone do jego pamięci — 
wyjaśnił informatyk zmienionym głosem.
Zapanowała cisza, podczas której wszyscy rozważali sens 
usłyszanych słów.
— No cóż, to niekoniecznie takie złe, jak mówicie — odezwał 
się w końcu Virgin Bruce. — Przecież w ten sposób zapobiegną 
wielu przestępstwom i w zarodku zduszą przejawy terroryzmu...
325
— Nie kpij, Bruce! — Hamiltin ze złością uderzył dłońmi w 
kolana. — W ten sposób wszystkich można oskarżyć o zbrodnie! 
Każdy może być uważany za potencjalnego kryminalistę i 
terrorystę! Niewinni ludzie cierpieliby bardziej niż naprawdę nie-
bezpieczni.
— On ma rację, Bruce — odezwał się Popeye. Wszyscy 
zwrócili głowy w kierunku Hookera, który do tej pory nie odezwał 
się ani słowem. Zdając sobie sprawę, że nagle znalazł się w 
centrum zainteresowania, zaczerwienił się i spuścił wzrok.
— Mów dalej — powiedział Hamilton, tym razem już 
normalnym głosem. — Wyraź swoją opinię na ten temat, Popeye.
— No więc... — Hooker cedził słowa powoli, zdając sobie 
sprawę, jak bardzo odwykł od mówienia w czasie pobytu w 
kosmosie. — Świat będzie wyglądał podobnie jak w powieści 
Orwella, z Policją Myśli podsłuchującą wszelkie rozmowy i uzna-
jącą niewinne stwierdzenia za zdradę. To już przecież zdarzało się 
w przeszłości. Inkwizycja w średniowieczu albo przesłuchania 
McCarthy'ego. A aresztowania tylu ludzi w Ameryce sto lat temu, 
podczas pierwszej wojny światowej, za popieranie wroga i akty 
wywrotowe. Robiono to właściwie tylko na podstawie stwierdzeń, 
które ktoś uznał za proniemieckie.
— O cholera, nie sądziłem, że z ciebie taki mądry facet — 
powiedział zdziwiony Virgin Bruce.
Popeye wzruszył ramionami, odczuwając pewną dumę.
— Kiedy wypływałem w morze na połowy, często nie było co 
robić. Brałem więc ze sobą książki i dużo czytałem. Ukończyłem 
też korespondencyjny kurs na uniwersytecie Floryda. Nawet, 
mimo wolności sło-
326
wa, rząd Stanów Zjednoczonych zwykł podsłuchiwać ludzi i 
zajmować się tymi, którzy głosili odmienne niż on poglądy. Jednak 
to, co nas czeka, byłoby straszne, jeżeli oczywiście to, co mówicie, 
jest prawdą. Nikt nie będzie bezpieczny. Rozpocznie się era terroru 
i niewoli.
— Ładna mowa — Virgin Bruce z powrotem wyprostował się 
na krześle i nonszalanckim gestem skrzyżował ręce na piersi. — 
Dobra, zakładając nawet, że to prawda, po co opowiedzieliście 
nam tę całą historię?
— Bo musimy jakoś temu zapobiec — odpowiedział Hamilton.
— Ooch! — Neiman aż wytrzeszczył oczy. — Musimy jakoś 
temu zapobiec — powtórzył kiwając głową. — Posłuchaj, Jack. 
Zgadzam się z tobą, że to bardzo poważna sprawa, ale czego, u 
diabła spodziewasz się po nas? Jestem przecież zwykłym 
robotnikiem i trańłem w kosmos tylko przez przypadek. Czy 
uważasz, że wyglądam na typa, któremu zależy na utrzymaniu 
demokracji albo na czymko-wiek innym?
— Szczerze mówiąc, tak — powiedział cicho hyd-roponik. — 
Przecież kilka miesięcy temu ryzykowałeś własne życie, ratując 
Webba i Honeymana. Wykazałeś ogromną odwagę i starałeś się 
ich ocalić za wszelką cenę. Byłeś do tego zdolny, bo... w głębi 
duszy jesteś zupełnie inny niż na zewnątrz, a poza tym jesteś 
urodzonym kosmonautą.
Takie komplementy rozbawiły całe towarzystwo.
— No, przyznaj, że to prawda — ciągnął Hamilton. — Popatrz 
na siebie. Pięćdziesiąt lat temu tylko najwyższej klasy piloci i 
nieliczni naukowcy mogli znaleźć się w przestrzeni kosmicznej. A 
dzisiaj nawet tacy dumie jak my...
327
— Jak on! — krzyknęli jak na zawołanie Joni i Chang, 
wskazując na Virgina Bruce'a.
— Bóg was za to ukarze — mruknął Neiman, zaczerwieniony, 
ale uśmiechnięty.
— Jeżeli najpierw nie zrobi tego N SA — odparł Hamilton. — 
Teraz ludzie tacy jak my, żyjący na orbicie, mogą robić rzeczy, o 
których przed laty tylko się marzyło. Nie chcę wbijać was w dumę, 
ale jesteśmy pionierami. To my otwieramy kosmos dla świata, dla 
każdego przedstawiciela ludzkiej rasy.
— Boże, dopomóż tym nieszczęśnikom — zadrwił Chang.
— Dobrze by było, ale to my musimy im pomóc. Posłuchajcie, 
znajdujemy się tu i jesteśmy pionierami. Przypomnijcie sobie 
historię. Pionierami były zawsze jakieś wyrzutki społeczeństwa, 
przegrani eks-centrycy, uciekający przed prawem lub podatkami. 
To oni dawali początek czemuś wielkiemu. Przypomnijcie sobie, 
kim byli ludzie, którzy skolonizowali Amerykę i Australię, a 
później Antarktydę.
— Jackowi chodzi o to — włączył się Sloane — że jeżeli my nie 
podejmiemy decyzji o sposobie wykorzystania kosmosu, to kto to 
zrobi? Ludzie na Ziemi? Skycorp, który współpracuje z N SA w 
zbudowaniu globalnego systemu podsłuchowego? Rząd? Przecież 
to on zapoczątkował cały ten plan i w głównej mierze go finansuje.
— No to co? Wyślijmy list na przykład do „New York Timesa" 
— rzekł Bruce. — Ujawnijmy wszystko, co wiemy. Możemy 
zawiadomić kogoś z CNN albo CBS. Do cholery, przecież oni są 
od tego, żeby rozdmuchiwać takie rzeczy.
Joni zmarszczyła brwi w zadumie i położyła dłoń na ramieniu 
Bruce'a.
— Nie sądzę, aby to było takie łatwe — stwier-
328
dziła. — Z pewnością wzbudziłoby to ciekawość opinii publicznej, 
ale żeby dotrzeć do zainteresowanych, musielibyśmy przesłać 
jakoś nasze informacje. Jeżeli ten system działa tak, jak mówicie, 
bez trudu przechwyci wiadomość. Mogłabym przekazać ją jednym 
z kanałów łączności, ale wykryto by nas. Hamilton pokiwał głową.
— Rozważaliśmy z Samem tę możliwość już wczoraj. Poza 
tym, jeżeli nasze sensacje trafią do społeczeństwa, czy to załatwi 
sprawę? Zastanówmy się nad tym. Ludzie tam na dole stali się 
apatyczni po tylu sensacjach, którymi się ich stale karmi. Ilu z nich 
zwróci uwagę na tę informację? A ilu z nich dojdzie do podobnych 
wniosków, co Bruce, i uzna system za pożyteczny?
— Rozumiem, o co ci chodzi — stwierdził Nei-man. — Sprawa 
jest bardziej skomplikowana, niż mogła się wydawać na początku, 
ale dlaczego akurat my mamy w jakiś sposób zaradzić temu 
zagrożeniu?
— A kto inny może to zrobić? — odpowiedział Jack. — NASA? 
Jeżeli nawet nie są bezpośrednio wmieszani, to przecież nie mogą 
nic zdziałać bez zgody rządu. Zresztą przypomnijcie sobie, ile 
szumu zrobili w związku z wypadkiem na Vulcanie, a i tak nie 
przyniosło to praktycznie żadnego efektu. A poza tym przez cały 
czas współpracują ze Skycorpem na przykład udostępniając im 
sprzęt i ludzi na Cape.
— Masz rację — przyznał Popeye.
— Więc kto pozostał? — ciągnął hydroponik. — Komu można 
zaufać? Który z senatorów i kongres-manów nie jest zamieszany w 
tę sprawę? Jak ich odszukać i skontaktować się z nimi, jeżeli nie 
wiemy, który z nich jest godny zaufania?
— A Rosjanie? — zapytała Joni. Virgin Bruce aż podskoczył na 
krześle.
329
— Nie będę z nimi współpracował!
— Japończycy? — wtrącił Chang.
— Kto to wie? Może to ich rewanż za Hirosimę i Nagasaki? — 
powiedział Sloane. — Przecież oni także mogą maczać w tym 
palce. Odkryliśmy bowiem, że przy realizacji planu podjęto 
współpracę z innymi państwami. Jeżeli pomyślimy o protestach w 
Tokio i wszystkim, co się tam teraz dzieje...
— Czy mamy jakiś wybór? — Hamilton rozłożył bezradnie 
ręce. — Wszystko spada na nas. Wraz z Samem myśleliśmy już o 
tym i mamy pewien pomysł. Przedsięwzięcie jest ryzykowne jak 
diabli, ale wy... to dlatego tu jesteście... bylibyście w stanie 
poradzić sobie z wprowadzeniem go w życie.
— Każde z nas specjalizuje się w określonej dziedzinie — 
wtrącił Sloane. — Wszystkie one są niezbędne w realizacji 
naszego planu...
— Hej! — wykrzyknął Virgin Bruce, wycelowując palec w 
twarz informatyka. — Nie pytałem ciebie, tylko jego. Przestań 
zgrywać ważniaka, dobra? — spojrzał na Hamiltona. — Chcę 
usłyszeć to z twoich ust. W jaki sposób możemy zapobiec 
uruchomieniu Wielkiego Ucha, jeżeli w ogóle jest to możliwe?
— Nie ma powodu, abyś zachowywał się w ten sposób — 
powiedział hydroponik, spoglądając w stronę Neimana. — Jeżeli 
jednak chcesz to usłyszeć ode mnie, proszę bardzo. Każde z was 
już udowodniło, że można wam ufać i dlatego bez obawy o tym 
wszystkim mówimy. Macie określone specjalizacje. Ty i Popeye 
pracujecie w przestrzeni, Joni zna się na łączności, Dave jest 
szefem śluzy, a Sam specem od komputerów. Wszyscy macie już 
w związku z tym wyznaczone zadania w przygotowanym przez nas 
planie unieszkodliwienia Ucha. Jeszcze przed jego uruchomieniem.
330
Przerwał i popatrzył na zgromadzonych.
— Za chwilę nie będzie już możliwości odwrotu, przyjaciele. 
Jeżeli nie chcecie brać w tym udziału, możecie jeszcze teraz 
zrezygnować. Wierzymy, że i tak nie wygadacie się przed nikim. 
Jeśli jednak takie słowa, jak wolność i demokracja, coś dla was 
znaczą i uważacie się za pionierów, od których zależy los kosmosu 
i ludzkości — zostańcie. Podejmując taką decyzję, staniecie się 
konspiratorami. Wybierajcie...
Jack urwał. Zaległa cisza. Hooker wpatrywał się w krzaki 
pomidorów rosnących na końcu modułu. — Mogę jeszcze wyjść. 
Co mnie obchodzi cała ta sprawa? Mam wystarczająco poważne 
kłopoty z samym sobą — pomyślał. Zauważył, że Dave Chang 
poruszył się niespokojnie, nie mogąc się zdecydować. — 
Powinienem wyjść. Nie, zostanę — Popeye bił się z myślami. — 
Wstanę i wyjdę po drabince. Ale jeżeli tak zrobię, jaki sens mają te 
słowa, które wypowiedziałem przed minutą? Zamknął oczy...
I nie ruszył się z miejsca.
Kiedy je otworzył, zauważył, że nikt nie wyszedł, a Hamilton 
patrzy prosto na niego. Hydroponik podniósł brwi w niemym 
pytaniu. Popeye w odpowiedzi kiwnął głową i uśmiechnął się.
— Wspaniale — powiedział Jack — Cieszę się, że podjąłeś taką 
decyzję. Sam?
Sloane odwrócił się do terminalu i wprowadził odpowiedni 
rozkaz. Na ekranie pojawił się przestrzenny obraz orbit Skycana i 
stacji Freedom.
— Wiemy, że główny moduł Ucha, jego centrum, został 
przetransportowany na Freedom kilka tygodni temu — wyjaśnił 
Jack. — I będzie uruchomiony w ciągu kilku dni...
24
Święto pracy
W dniu Święta Pracy załoga stacji Ołympus miała wolne. Nie 
było wielu cech wspólnych między pracą w kosmosie i na Ziemi, 
ale podobnie obchodzono Dzień Pamięci, Czwarty Lipca, Święto 
Dziękczynienia i Boże Narodzenie. Podobnie było ze Świętem 
Pracy. Niezbędne sekcje, takie jak podtrzymania życia, dowodzenia 
i łączności, działały normalnie, nadzorowane przez uszczuploną 
obsługę, której płacono potrójnie, zgodnie z porozumieniem 
Skycorpu ze związkami zawodowymi. Reszta załogi miała dzień 
wolny od pracy. Dało to konspiratorom czas na opracowanie 
szczegółów.
Popeye nie miał wiele do roboty. Wraz z Virginem Bruce'em 
spędzili kilka godzin przy śluzie u Changa, sprawdzając 
kombinezony próżniowe, które planowali ukraść z przebieralni. 
Kiedy wyludniło się po przylocie wahadłowca ze stacji Freedom, a 
Chang przekonał Boba Harrisa, że nie wygląda dobrze i powinien 
iść się położyć, we trójkę zajęli się pracą na małym statku 
transportowym. Musieli wyposażyć go we wszystko, co mogło 
okazać się potrzebne, umocować do uchwytów trzy dodatkowe 
zbiorniki z powietrzem i zabezpieczyć zamek przy włazie tak, aby
332
nikt niepowołany nie zdołał go otworzyć. Okazało się Jednak, że 
Bruce i Chang dadzą sobie radę sami. Dla trzech było zbyt mało 
miejsca, więc Popeye musiał opuścić śluzę.
— Zajrzę do Sama i Jacka. Sprawdzę, czy nie potrzebują 
pomocy — powiedział wychodząc.
Virgin Bruce wzruszył ramionami, trzymając się prawą ręką 
poręczy i ściskając spawarkę laserową pod pachą.
— Przecież nie masz pojęcia o programowaniu komputerów. 
Nic im nie pomożesz — odpowiedział. — Lepiej idź do swojego 
modułu i prześpij się. Musisz być wypoczęty przed akcją.
Popeye popatrzył na zegarek. Była 12.00, a mieli odlecieć 
najwcześniej o 3.00 następnego ranka.
— Nie jestem wcale zmęczony — odpowiedział.
— To idź do sali rekreacyjnej i obejrzyj jakiś mecz — nalegał 
Bruce, przygotowując się do przejścia przez luk. — Albo poczytaj 
sobie książkę. — odepchnął się i prześlizgnął się w kierunku 
włazu, gdzie Chang odebrał od niego laser. — Chłopie, nie 
przejmuj się tym tak. Bierz przykład ze mnie.
Lecz Popeye nie mógł się uspokoić. Każdy jego nerw był 
napięty jak struna. Nie miał nastroju do oglądania meczu 
baseballowego ani czytania gazet lub książek. Zamknąwszy właz 
prowadzący do przebieralni, zdał sobie sprawę, że myśl o powrocie 
na Ziemię dręczy go bardziej niż cała ta konspiracja.
Od przylotu na stację myślał o tym dniu, w którym będzie mógł 
wrócić do domu. Czuł ogromną tęsknotę za Ziemią, ale 
jednocześnie ta myśl napawała go tajemniczym lękiem. 
Wielokrotnie wyobrażał sobie powrót i zawsze był to obraz, na 
którym wysiada z promu na Cape Canaveral. Gorąca, słona bryza 
wieje mu prosto w twarz, idzie wolno po pasie
333
lądowiska, ktoś z obsługi krzyczy za nim pytając, czy chce dostać 
swój czek, a on każe podrzeć go i nakarmić nim aligatory. Nigdy 
nie zastanawiał się, co będzie później, ale teraz jego myśl wybiegła 
dalej. Czym się zajmie, gdy wróci na Florydę? Nie ma już przecież 
„Jumbo Shrimp II". Sprzedał też swój dom. Pozostawała jeszcze 
sprawa Laury...
Złoto, złoto, złoto... mały złoty krążek, kręcący się i wirujący, 
tonący w błękicie, odbijający promienie słońca... Zniknął, zniknął na 
zawsze...
Zacisnął powieki. — Nie myśl o tym — przykazał sobie.
Powrót na Ziemię nie będzie wyglądał tak, jak to sobie 
dotychczas wyobrażał.
Hooker otworzył oczy i odepchnął się silnie w dół, płynąc w 
kierunku szprychy, którą chciał dotrzeć do swojego modułu 
mieszkalnego. Spojrzał przed siebie i na końcu korytarza dojrzał 
właz prowadzący do stacji meteo. Podpływając bliżej, nie 
spuszczał z niego wzroku. Przed spotkaniem w sekcji 
hydroponicznej, podczas której Hamilton ujawnił knowania NSA, 
Popeye nie odwiedzał trójki obserwatorów przez wiele tygodni. Od 
dnia eksplozji „hot dogów" na Vulcanie był u nich tylko kilka razy. 
Jego chęć patrzenia na Ziemię znacznie się zmniejszyła, ale teraz 
poczuł ogromną potrzebę, aby skierować się tam, wcisnąć klawisz 
interkomu i zapytać, czy mógłby spędzić kilka minut przy 
teleskopie.
— Nie — pomyślał — to nie jest najlepszy pomysł. 
Konspiratorzy znajdowali się już zbyt blisko rozpoczęcia akcji 
mającej na celu unieszkodliwienie Ucha. W jakiś sposób jego 
odwiedziny mogłyby naprowadzić Boba, Johna i Dave'a na ślad 
spisku. Zrezygnował więc z wizyty, chociaż pomyślał, że byłoby to
334
zabawne, gdyby Dave dowiedział się o konsekwencjach swojej 
rozmowy z Jackiem Hamiltonem.
Kiedy Popeye dotarł do otwartego włazu, prowadzącego do 
zachodniej szprychy, wyłonił się z niego Dave, znany już także 
jako Jack Jarrett, trzymając w ręku torbę wypełnioną kanapkami.
Dave, czy też Jack (Popeye wciąż nie mógł się przyzwyczaić do 
nowego imienia), niemal wpadł na niego. Ze zdziwieniem spojrzał 
na Hookera.
— Jak się masz, Popeye! — wykrzyknął. — Dawno się nie 
widzieliśmy!
— Cześć, Dave. Niesiesz lunch dla kolegów?
— Tak. — Dave uniósł torbę w górę. — Trzeci dzień prawie nie 
wychodzimy z naszej klatki. Dawno w niej nie byłeś. Co się stało? 
Znudziło ci się już patrzenie przez teleskop?
— Coś w tym rodzaju — Hooker nie miał ochoty na dalszą 
pogawędkę, więc ustawił się tak, aby mógł prześlizgnąć się przez 
właz. — Wpadnę, jeśli nie będzie wam to przeszkadzało.
— No cóż... — Dave wydawał się zakłopotany. — Wpadnij, ale 
nie w ciągu kilku najbliższych dni. Będziemy mieli pełne ręce 
roboty.
— Tak, założę się, że będziecie — pomyślał Hooker i nagle 
poczuł wzbierającą w nim falę gniewu. Sukinsyn staje się 
nadzwyczaj gadatliwy na temat Wielkiego Ucha, gdy się naćpa, a 
teraz znowu udaje tylko niewinnego meteorologa...
— Będziecie czyścić sobie uszy, Dave? — zapytał 
impulsywnie.
Agent N SA spojrzał na złomiarza rozszerzonymi oczami, a ten 
zaraz pożałował swych słów.
— Co masz na myśli? — spytał Dave, wciąż nie spuszczając 
wzroku z Hookera. — Nie rozumiem, o co ci chodzi.
335
Jego reakcja była tak sztuczna, że Popeye aż się roześmiał.
— Nie powinieneś tyle mówić, kiedy zapalisz trawkę, Jack — 
rzekł, nie starając się już ukrywać tego, co wie. — Dziwi mnie 
tylko, że agencja nie przestrzegła cię przed niebezpieczeństwem 
nadużywania narkotyków podczas służby.
Twarz Jarretta stała się czerwona, a oczy wyszły niemal z orbit. 
Zaczął coś mamrotać, ale po chwili uspokoił się nieco.
— Na twoim miejscu — wysapał wściekle — trzymałbym tę 
cholerną gębę zamkniętą na kłódkę, krewetkarzu!
— A to dlaczego, szpiclu? — odpowiedział Ho-oker, bawiąc się 
wspaniale. Nie krył się już z niczym. — Co ciekawego powiesz mi 
o Wielkim Uchu?
— Nigdy nie powiedziałem nikomu ani słowa o Uchu! — 
syknął Jarrett.
Popeye już zamierzał wygłosić kolejną sarkastyczną uwagę, ale 
patrząc w wybałuszone oczy meteorologa uświadomił sobie coś 
niezwykle zaskakującego:
Dave najwyraźniej mówił prawdę.
Złomiarz popatrzył na niego podejrzliwie.
— Dobra, bądźmy ze sobą szczerzy, jeżeli ty w ogóle potrafisz 
być szczery. Paliłeś z Jackiem Hamiltonem trawkę, prawda?
Dave także spojrzał na niego podejrzliwie.
— Jeżeli nawet, dlaczego mam się do tego przyznać przed tobą? 
— rzekł z wahaniem. Popeye wzruszył ramionami.
— Uznaję to za potwierdzenie.
— A na jakiej podstawie doszedłeś do takiego wniosku?
— Wieści rozchodzą się bardzo szybko na pokładzie Skycana — 
wyjaśnił Popeye. — Może ty
336
i twoi kolesie trzymacie się z dala od reszty załogi, ale my wiemy o 
was sporo. Jeżeli zaś chodzi o tę sprawę, to nie musisz się 
denerwować. Tylko Hamil-ton i ja o tym wiemy.
Dave wyraźnie się rozluźnił.
— Dobra, powiedzmy, że zapaliłem — uważnie wpatrywał się 
w twarz złomiarza. — No i co z tego? Co to ma za związek z 
Wielkim Uchem?
— To znaczy, że nic o nim nie wiesz? — zapytał Popeye.
— Nie — odpowiedział Dave. — Nie wiem, o co ci chodzi.
— Przecież przed chwilą mówiłeś co innego. Twarz analityka 
znów stała się czerwona. Usta otwierały się i zamykały w 
zakłopotaniu, gdy próbował zebrać myśli. Wreszcie rzucił 
Hookerowi pełne wściekłości spojrzenie i rzekł:
— Posłuchaj mnie. Nie wiem, gdzie dowiedziałeś się czegoś o 
Uchu, ale jeżeli masz trochę oleju w głowie, trzymaj język za 
zębami. Zrozumiałeś? Jeżeli usłyszę, że mówisz o tym z 
kimkolwiek...
— Dowiedziałem się, bo wygadałeś wszystko Jackowi — 
przerwał mu Popeye. — Naćpałeś się i wyśpiewałeś to, co wiesz...
— Nie powiedziałem Hamiltonowi ani słowa! Mówię prawdę,. 
Ale uważaj, jeśli powiesz komuś choć słowo...
— Odwal się, Jack! — warknął złomiarz, czując wzbierającą 
złość. — Kogo chcesz zastraszyć? Spróbujesz mi coś zrobić, a na 
biurku twoich szefów znajdzie się informacja, że jeden z agentów 
na stacji Ołympus pali marihuanę z cywilami.
Dave zacisnął usta. Patrzył na Popeye'a jeszcze przez chwilę, po 
czym odwrócił się w stronę wejścia do stacji meteo.
337
— Masz siedzieć cicho albo pożałujesz tego — rzucił oddalając 
się z wolna.
Hooker odprowadził go wzrokiem i wpłynął przez właz do 
szprychy. Odpychał się od szczebli drabiny z całej siły, aż poczuł 
zimny podmuch powietrza na twarzy.
Jack Jarrett nie powiedział hydroponikowi o Wielkim Uchu. Był 
tego pewien, jeżeli więc analityk mówił prawdę, to Hamilton 
kłamał, przynajmniej co do źródła swych wiadomości.
Kłamał, ale NSA rzeczywiście zajmowała się Uchem. Jarrett 
swym zachowaniem zdradził pewien ważny fakt: sieć satelitów 
miała jeszcze inny cel niż ułatwienie łączności. Tak więc ta część 
opowieści Hamiltona była najwidoczniej prawdą, a Hamilton nie 
powiedział prawdy w jaki sposób się o tym dowiedział. Popeye był 
niemal pewny, że Jarrett nie wygadał się o Wielkim Uchu przed 
Hamiltonem.
Więc w jaki sposób Jack poznał tę tajemnicę? Hooker 
postanowił się tego dowiedzieć.
Popeye domyślił się, że znajdzie Hamiltona i Slo-ane^a w sekcji 
obróbki danych, gdzie pewnie pracowali nad programem, ale kiedy 
dotarł tam, w środku nie było nikogo. Spojrzał na zegarek. Była 
12.18, a więc akurat pora lunchu. Poszedł kocim korytarzem do 
stołówki, która mieściła się w modułach od dwudziestego 
trzeciego do dwudziestego ósmego. Jak się domyślał, byli właśnie 
tam.
Zobaczył ich w dwudziestcesiódemce, siedzących naprzeciw 
siebie przy długim stole obok lady. W trzech pomieszczeniach 
stanowiących jadalnię było sporo ludzi. Za ladą kucharz o imieniu 
Emil przygotowywał kolejną porcję posiłku. Zapach jak zwykle 
zadziałał na Hoockera w dziwny sposób,
338
wzbudził obrzydzenie, a jednocześnie głód. Nie zwrócił jednak na 
to uwagi, tylko podszedł do stołu, gdzie Jack i Sam pochylali się 
nad swoimi tackami.
Mesa była jednym z nielicznych miejsc na Skyca-nie, w których 
z głośników rozbrzmiewała jeszcze muzyka. Jak dotąd nikt nie 
odważył się przeciąć przewodów, jak to się stało w pozostałych 
pomieszczeniach. Słychać było akurat Promises, Promisess, 
ignorowane zresztą przez członków załogi, którzy apatycznie 
przeżuwali swoje rozmrożone i podgrzane posiłki. Kiedy Hoocker 
usiadł obok Sloane^a, Hamil-ton podniósł do ust kolejną porcję 
tłuczonych ziem-' niaków i mruknął cicho:
— Nie ma tu zbyt wielu rzeczy, których będzie mi brakowało...
— Ale nie będziesz mógł zapomnieć do końca życia 
wyśmienitego jedzenia, prawda? — zadrwił informatyk. — Gdybyś 
tu był tak długo jak ja, dopiero wtedy mógłbyś powiedzieć coś na 
ten temat. Cześć, Popeye.
Hooker zignorował pozdrowienie.
— Okłamałeś nas, Jack — szepnął ostrym tonem. Hamilton 
popatrzył na niego uważnie.
— Co? — zapytał tak niewinnie, że Hooker poczuł ochotę, by go 
uderzyć w twarz. — Nie rozumiem, o czym mówisz.
— Okłamałeś nas, draniu — warknął Popeye tym razem 
głośniej. — Rozmawiałem właśnie z Jarrettem. Powiedział mi, że 
nie pisnął ani słówka o Uchu. Zapalił z tobą trawkę, ale nic ci nie 
powiedział...
— Jezu! — wysapał Sloane wypuszczając widelec z ręki. — 
Rozmawiałeś z Jarrettem? Ty sukinsynie, jak mogłeś...?
Popeye odwrócił się i wycelował palec prosto w twarz Sama.
339
— Zaniknij się! — polecił. — Siedź tu, jedz to świństwo i nie 
odzywaj się! — znowu spojrzał na hydroponika, pochylając się 
nad stołem. — Tym razem oczekuję prawdy! Co wiesz o Uchu i 
gdzie o nim usłyszałeś?
— Przecież już ci mówiłem — odpowiedział Hamilton, 
mrugając nerwowo oczami. Jego głos zmienił się w ledwie 
słyszalny szept. — Usłyszałem to od Dave'a, kiedy przyszedł do 
sekcji hydroponicznej. Powiedział mi, że...
— Przestań się wysilać... — parsknął Hooker. Był tak 
zdenerwowany, że aż mu się trzęsły ręce. — Jeszcze chwila, a 
przeskoczę przez ten stół i wepchnę ci całe żarcie do twojej 
zakłamanej gęby! Masz jeszcze jedną szansę! Gdzie usłyszałeś o 
Wielkim Uchu?
Hamilton spuścił wzrok i westchnął ciężko.
— Dobrze, powiem ci, ale nie tutaj. Pójdziemy do mnie i tam 
porozmawiamy. Tu jest zbyt dużo ludzi, którzy mogliby nas 
podsłuchać.
Hooker kiwnął głową.
— W porządku — rzekł. — Możemy się przenieść. W drodze 
do sekcji hydroponicznej nie padło ani jedno słowo, ale gdy tylko 
trzej mężczyźni zeszli po drabinie do modułu czterdziestego 
drugiego, a Hamilton zamknął właz, Popeye ponownie go 
zaatakował:
— Dobra, mów, co wiesz. O co właściwie chodzi w tym 
wszystkim? Dlaczego nas okłamałeś, że dowiedziałeś się o 
tajemniczym zastosowaniu Ucha od Jarretta?
— Poczekaj chwilę, Popeye — powiedział Sloane. — Na jakiej 
podstawie uwierzyłeś Dave'owi, że nie palił trawki z Jackiem? 
Dlaczego oskarżasz Jacka o kłamstwa?
— Bo Jarret przyznał mi się, że palił marihuanę
340
— odpowiedział Hooker. — To jedna rzecz. Jest jeszcze coś...
— Dobra, nie musisz już nic mówić — rzekł cicho Hamilton, 
podnosząc pojednawczo ręce. Opadł na krzesło i westchnął ciężko. 
— Chcę to wszystko wyjaśnić, bo sprawa jest zbyt poważna, aby 
pozostawić jakiekolwiek niedomówienia.
— Tak, masz rację — Hooker oparł się o ścianę i skrzyżował 
ręce. — Nie krępuj się, Jack. Opowiedz resztę swojej historii.
Hamilton potrząsnął głową.
— Nie będzie żadnych opowieści, Popeye. Masz rację. 
Okłamałem was, ponieważ nie widziałem innego sposoby, żeby 
wam powiedzieć to, co wiedziałem o Wielkim Uchu.
Sam popatrzył na Hamiltona z nie ukrywanym zdziwieniem.
— Czy to ma znaczyć, że... Jack pokiwał głową.
— Tak. Część tego, co powiedziałem wam wtedy, była 
zmyślona. Sądziłem, że nikt się nie zorientuje. Nie podejrzewałem, 
że ktoś z was postanowi sprawdzić moje słowa — głośno wypuścił 
z płuc powietrze i popatrzył na swe dłonie. — To był błąd z mojej 
strony. Przykro mi, że was oszukałem, ale musiałem stworzyć 
jakieś wiarygodne źródło, z którego pochodziły moje informacje.
— A co z samym Wielkim Uchem? — zapytał Sam. — To 
także kłamstwo?
— Nie, to prawda. Do diabła, przecież sam widziałeś dane 
dotyczące tego planu. Ale co do reszty, Popeye ma rację, Dave 
rzeczywiście zapalił ze mną trawkę, ale choć próbowałem 
wyciągnąć coś z niego, milczał jak grób. Nie zdradził się nawet 
słowem. Zdobyłem informacje z całkiem innego źródła —
341
spojrzał na Popeye'a. — Hooker, naprawdę mi przykro. Ale kiedy 
teraz powiem prawdę, może mnie zrozumiesz.
— Mów — rzeki twardo złomiarz. — Nie zdziw się jednak, 
jeżeli i tym razem ci nie uwierzę.
Hamilton wstał z krzesła i wolnym krokiem podszedł do kuwet.
— Czy któryś z was słyszał kiedyś o Instytucie Gaia? — 
zapytał. — Znajduje się na przylądku Hatteras w Karolinie 
Północnej i jest... no cóż, czymś pomiędzy szkołą a niezależną 
ekipą ekspertów, miejscem biotechnologicznych badań. Powstał 
właśnie w tym celu w latach dziewięćdziesiątych zeszłego stulecia. 
Od tego czasu został jednak znacznie rozbudowany i podzielony 
na kilkanaście wydziałów. Niektóre z nich są niezupełnie jawne.
— Nie rozumiem — stwierdził Hooker. — Co to ma wspólnego 
z...
— To właśnie tam zdobyłem całą swą wiedzę hydroponika — 
ciągnął Hamilton. — Początkowo miałem tam spędzić dwa lata, 
lecz w rezultacie przeciągnęło się to do pięciu. Zostałem dłużej, 
ponieważ zaangażowałem się w jedną z mniej znanych inicjatyw 
instytutu. Nazwano ją „Globe Watch".
Zerwał z krzaka dojrzałego pomidora i zaczął go przerzucać z 
ręki do ręki.
— Czy zastanawialiście się kiedyś, co robią wszyscy ci 
radykałowie, którzy rządzili w drugiej połowie dwudziestego 
wieku? Tak, część z nich stała się reakcyjnymi konserwatystami 
lub liberałami, a jeszcze inni zniknęli ze sceny politycznej. Ale 
część tych ludzi, których ideały przetrwały mody i trendy, 
utrzymała się na ważnych stanowiskach w rządzie i przemyśle, 
wciąż jednocześnie pozostając ze sobą w ścisłych kontaktach. To 
właśnie oni stworzyli jądro
342
„Giobe Watch". Są jakby zakończeniami nerwów, podpatrującymi i 
podsłuchującymi wszystko, co się da. Przekazują później zebrane 
informacje do Instytutu Gaia. Nasz cel jest prosty: analizowanie 
decyzji podejmowanych przez innych, ocenianie ich wpływu na 
społeczeństwo i, jeżeli to konieczne, potajemne działanie, aby 
przyśpieszyć lub opóźnić ich skutki. , — I „Globe Watch" 
dowiedział się o istnieniu Ucha? — zapytał Sloane. Hamilton 
pokiwał głową.
— Odkryliśmy tajne zastosowanie Ucha najpierw poprzez 
przecieki, a później dotarliśmy do ściśle tajnych dokumentów. 
Kiedy upewniliśmy się, że projekt jest rzeczywiście wprowadzany 
w życie, przekazaliśmy zgromadzone informacje grupie nauko-
wców instytutu. Byłem jednym z nich. Wspólnie podjęliśmy 
decyzję, że Ucho musi zostać zniszczone w imię wolności.
— Dlaczego nie powiedziałeś nam o tym od razu? — zapytał 
Popeye już mniej gniewnym tonem. — Przecież uwierzylibyśmy 
ci.
Jack pokręcił głową.
— Nie. Nawet gdybyście uwierzyli, czego nie jestem zresztą 
pewien, musiałem trzymać istnienie naszej organizacji w 
tajemnicy. Uwierzcie mi, rozważaliśmy możliwość odkrycia przed 
wami wszystkich kart, ale postanowiliśmy, że lepiej będzie, jeśli 
tego nie zrobimy.
Sam ściągnął brwi.
— A więc przybyłeś na stację Skycan nie tylko do pracy.
Hamilton roześmiał się.
— Zjawiłem się tu tylko po to, aby unieszkodliwić Ucho. Już 
przed przylotem miałem przygotowany cały plan, ze wszystkimi 
detalami. Najtrudniej było
343
tu trańć. Pomogły nasze kontakty z NASA, dzięki którym zostałem 
zaangażowany przez Skycorp. Na szczęście poprzedni hydroponik 
oszalał, mogłem więc tu się dostać i przystąpić do realizacji planu. 
Miałem czas na zdobycie waszego zaufania i włączenie do udziału 
w akcji.
Sam i Popeye patrzyli skonsternowani, na co Jack parsknął:
— Nie zdziwił was fakt, że ta sama osoba przywiozła ze sobą 
marihuanę, odkryła sekretną funkcję Ucha i zgromadziła wokół 
siebie garstkę ludzi, których otumaniła narkotykami i skłoniła do 
współpracy?
Konsternacja na ich twarzach przeszła w bezgraniczne 
zdumienie.
— Przecież to oczywiste — rzekł Hamilton. — Wszystko było z 
góry zaplanowane. Miałem zebrać grupę ludzi, osłabić ich 
czujność marihuaną, wybrać najbardziej zaufanych, a jednocześnie 
najwięcej umiejących, i wciągnąć ich do spisku. Obliczyliśmy, że 
mamy szansę powodzenia równą jeden do dziesięciu. Tak to 
wygląda. Odwiedziny Dave'a były przypadkowe, ale idealnie 
pasowały do moich zamierzeń, co zresztą wykorzystałem. 
Popełniłem jednak błąd, bo nie wziąłem pod uwagę, że ktoś może 
sprawdzić prawdziwość mojej wersji.
— Nie wziąłeś pod uwagę... — powtórzył Popeye. Popatrzył na 
Sloane'a, a potem na Hamiltona. — Słyszałeś? — zapytał 
informatyka. — Ten cholerny sukinsyn manipulował nami przez 
cały czas jak marionetkami. Nakłonił do palenia trawki, aby 
osłabić naszą czujność, okłamał i namówił do odwalenia brudnej 
roboty dla jakiejś zwariowanej organizacji, a teraz przeprasza, 
ponieważ domyśliliśmy się, że wciska nam kit...
344
— Poczekaj! Nie nazwałbym tego...
— Przecież w tej akcji moglibyśmy wszyscy zginąć!
Nagle Hooker rzucił się na hydroponika. Chwycił go za koszulę 
obiema rękoma i pchnął na zbiorniki, gdzie hodowane były 
pomidory. Woda wylała się z nich na metalową podłogę, a z 
dojrzałych owoców powstała czerwona miazga.
— Powinienem cię zakatrupić jak psa, wiesz o tym? — 
krzyknął Popeye prosto w twarz Hamil-tona, potrząsając nim na 
wszystkie strony.
Sloane podbiegł do złomiarza i próbował go obezwładnić, 
odciągając jednocześnie do tyłu.
— Uspokój się, do cholery! — krzyknął. Po chwili podniósł 
głowę i spojrzał prosto w oczy hydroponika. — Czy to prawda?
Ociekający wodą Hamilton z trudem się pozbierał.
— Tak... Nie... Coś pomiędzy. Potrząsnął głową i wygładził 
pomiętą koszulę. Skinął na informatyka, żeby puścił Hookera.
— Jeżeli uważasz, że powinieneś mnie zabić, nie krępuj się — 
rzekł do złomiarza. — Masz prawo za to, co wam zrobiłem. Ale 
przysięgam, że jest mi przykro i drugi raz nie postąpiłbym w ten 
sposób.
Hooker wziął kilka głębokich oddechów, co widać dobrze mu 
zrobiło. Sam rozluźnił uścisk, ale w każdej chwili był gotów 
chwycić go ponownie.
— Jaki miałeś cel w sprowadzeniu narkotyków, Jack? — 
zapytał Popeye. — Chciałeś urządzić nam pranie mózgów?
— Nie. Nie zamierzałem tego robić. Przywiezienie tu marihuany 
i jej uprawa było... pewnego rodzaju łapówką. Nie można przecież 
zmusić naćpanej osoby do zrobienia czegoś, czego nie chce. Nie 
namówisz kogoś kochającego życie do popełnienia
345
samobójstwa. Nie mieliśmy zamiaru osłabić waszych osobowości 
ani nic w tym rodzakju.
Spojrzał na jeden z nielicznych ocalałych pomidorów, schylił 
się i podniósł go.
— Czy ktoś chce pomidora? — zapytał. Kiedy żaden z 
zapytanych nie zareagował, wolno podszedł do zsypu i wrzucił 
owoc do środka.
— Ja też chcę usłyszeć szczerą odpowiedź na to pytanie — 
powiedział Sloane.
Hamilton unikał ich spojrzeń. »
— Postanowiliśmy sprowadzić marihuanę, ponieważ 
wiedzieliśmy, że nudzicie się na stacji Skycan — rzekł. — 
Myśleliśmy, że jeżeli ktoś z „Globe Watch" zdoła temu zaradzić, 
zdobędzie sobie waszą akceptację i poważanie, co decydowało o 
powodzeniu przygotowanego planu. Przywiózłbym wam zamiast 
tego na przykład butelki whisky i ginu, gdybym tylko mógł. Ze 
względu na mój zawód, wybrano marihuanę. — Nie mieliśmy 
zamiaru nikogo oszukiwać ani werbować ludzi do brudnej roboty 
— ciągnął. Odwrócił się i oparł o ścianę, wciskając ręce do 
kieszeni. — Obawialiśmy się jednak, że jeżeli grupa ludzi, którą 
uda mi się nakłonić do zajęcia się Uchem, dowie się o tajnej 
organizacji, prawdopodobieństwo odmowy współpracy znacznie 
się zwiększy. Ludzie nie mają zaufania do takich organizacji. 
Uznaliśmy, że nieujawnianie prawdy zwiększy szansę powodzenia 
całej akcji.
— Poczekaj chwilę — rzekł Sloane podchodząc do Jacka i 
wycelowując w niego palec. — Zrobiłeś z nami to, co chciałeś. 
Sprawiłeś, że zaangażowaliśmy się w ten plan.
Hamilton uśmiechnął się i znów potrząsnął głową.
— Nie przesadzaj. Sam. To nie jest sytuacja, w której można 
nakłonić kogoś do działania wbrew
346
jego woli. Liczyliśmy po prostu na waszą zgodę. Założyliśmy, że 
wybrana grupa na Skycanie wprowadzona w temat podejmie sama 
odpowiednią decyzję.
Podszedł do Sama i Popeye'a z rozłożonymi rękami, prosząc o 
zrozumienie.
— Nie rozumiecie? Ludzie na Skycanie, grupa spiskowa i ja, 
wszyscy jesteśmy zdobywcami kosmosu. To nie żadne firmy czy 
całe państwa, ale pojedynczy ludzie. To my stanowimy siłę, która 
może czegoś dokonać! Przecież wiedzieliście o tym, kiedy 
decydowaliście się wziąć udział w przedsięwzięciu 
unieszkodliwienia Ucha. Mogliście się nie zgodzić i nie miałbym 
sposobu, aby zmusić .was do współpracy, ale postanowiliście 
inaczej. Uważacie, że jesteście tu tylko po to, by zarobić trochę 
forsy? Tak naprawdę decydujecie o przyszłych losach ludzkości. 
Właśnie dlatego musimy zniszczyć ten system podsłuchowy... — 
Urwał, opuszczając jednocześnie ręce. — Jeżeli wciąż jeszcze 
jesteście ze mną — dodał — teraz ujawniłem wam całą prawdę. 
Nie będzie już żadnych kłamstw. Jeśli wycofujecie się, cała 
operacja musi zostać odwołana, bo nikt nie jest w stanie was 
zastąpić. Bardzo przepraszam za to, co zrobiłem i jak was 
potraktowałem. No cóż, teraz decydujcie. Sam, Popeye, czekam na 
odpowiedź. Macie rację, że to przedsięwzięcie jest diabelnie 
niebezpieczne. Sam i ja prawie skończyliśmy pisanie potrzebnego 
nam programu, a Joni pomogła mi skontaktować się z zaufaną 
osobą z Cape. Ale jeżeli uznacie, że zostaliście poddani praniu 
mózgów i że to wszystko nie ma sensu, to...
Jego głos zamarł. Stał, czekając na odpowiedź.
25
Freedom
Kiedy w późnych latach dziewięćdziesiątych Stany Zjednoczone 
zbudowały stację Freedom, nie była to pierwsza ani też nie ostatnia 
baza orbitalna. W tamtych czasach stację Mir zamieszkiwano już 
od kilkunastu lat i powiększono o sześć nowych modułów. Także 
Space Industries Incorporated stworzyła dwumodułową 
przemysłową bazę kosmiczną, a Sy-corp planował budowę stacji 
Ołympus. Freedom, chociaż nie wyróżniała się niczym 
nadzwyczajnym, wspaniale wypełniała swe główne zadania jako 
przyczółek dla wszystkich działań i inicjatyw Zachodu w 
kosmosie.
Na początku składała się z trzech wypełnionych powietrzem 
modułów, ale do 2016 roku ich liczba wzrosła do trzynastu. 
Wszystkie były ze sobą połączone tunelami. Zwiększono 
powierzchnię i liczbę baterii ogniw fotoelektrycznych, aby 
zaspokoić potrzeby energetyczne McDonnella Douglasa, Rock-
wella, Johnson & Johnson, Hondy, Lily, BMW oraz innych 
użytkowników, którzy kupili albo wynajęli moduły, przyłączone 
do nich hangary, a także orbitalne pojazdy transportowe.
To, co stworzono jako bazę kosmiczną, z czasem
348
przerodziło się w orbitalne centrum przemysłowe. Oprócz samej 
stacji, w pobliżu wyrosły jak grzyby po deszczu mniejsze bazy, w 
których prowadzono masową produkcję procesorów, 
farmaceutyków, stopów, materiałów ściernych i wielu innych 
wyrobów. Członkowie Kongresu i były prezydent, pod koniec 
dwudziestego wieku sprzeciwiający się wynoszącym kilka 
miliardów dolarów wydatkom na rozwój stacji kosmicznej, po 
pewnym czasie zrozumieli, że popełnili błąd. W 2004 „Wali Street 
Joumal" podał, że dochody z działalności gospodarczej na stacji 
Freedom dorównały już osiąganym przez największe ńrmy, 
zaliczane do pierwszej pięćsetki na liście „Fortunę".
W jedenaście lat później stacja wraz z przyległościa-mi 
przypominała małe miasto w kosmosie. Ciągi połączonych ze sobą 
cylindrów, różnorakie konstrukcje, baterie ogniw 
fotoelektrycznych i anten, a wszystko to na wysokości trzystu mil 
nad powierzchnią planety. Freedom była obsługiwana przez promy 
kosmiczne ze Stanów Zjednoczonych, Francji, Wielkiej Brytanii i 
Japonii, dla których przygotowano ogromne doki. Bazę 
odwiedzało wiele ważnych osobistości: od księcia Walii po 
amerykańskiego ministra przemysłu i japońskiego ministra handlu, 
od prezesa rady nadzorczej Hondy po zespół badawczy z Data 
Generał i dziennikarza, który zdobył nagrodę Pulitzera. Trzysta mil 
nie stanowiło już dużej odległości. Nawet kompanie ubez-
pieczeniowe, które trzydzieści lat wcześniej odmawiały 
ubezpieczania lotów załogowych, teraz były już gotowe poprzeć 
ruch turystyczny w kosmosie.
Chociaż w ostatnich latach powszechna uwaga skupiła się w 
znacznym stopniu na stacji Ołympus, Freedom pozostawała w 
pamięci jako jeden z pierwszych sukcesów ludzkości w podboju 
kosmosu.
349
Udowodniono także, że skutecznie mogą się do tego włączyć 
prywatne firmy, a ludzie czerpać wszechstronne korzyści. 
Szczególnie ci, którzy w stosownym czasie kupili właściwe akcje. 
Sukces był niezaprzeczalny.
— Cholera! — zabrzmiał gdzieś w ciemności głos Virgina 
Bruce'a. — Nogi zaczynają mi drętwieć.
— Nie powinny — rzekł Jack Hamilton przez interkom. — 
Rozluźnij mięśnie. Przecież nieważkość to dla ciebie nie 
pierwszyzna. Ile godzin spędziłeś już w swoim trzmielu? A tutaj 
masz przecież więcej miejsca.
— Nie bądź taki mądry! — wymamrotał Bruce. — Przypomnij 
sobie własne doświadczenia z nieważkością.
— Nie wspominaj nawet o tym — rzekł Popeye. — Jeżeli 
znowu się rozchoruje, nie będzie w stanie nic zrobić. — Po chwili 
zwrócił się do hydroponika: — Jak się czujesz, Jack?
— W porządku. Nic mi nie będzie. Hooker sprawdził czas na 
chronometrze umieszczonym wewnątrz hełmu.
— Piętnaście, może dwadzieścia minut. Lada chwila 
powinniśmy zacząć hamować.
— W porządku — powiedział Virgin Bruce. — Do diabła, czy 
nie możemy trochę rozluźnić tych uchwytów?
— Nie, nie rób tego — poradził Popeye. — Zmiana ciążenia 
mogłaby coś uszkodzić, a ja nie chcę spędzić następnej pół 
godziny, czekając aż oprzytomnieją i każą nam wracać.
— Tak — wtrącił Hamilton. — Popieram wniosek.
— Chyba jego brak.
350
Trzej mężczyźni roześmieli się. Po chwili śmiech ucichł i 
zapanowała cisza.
— Czy ktoś jeszcze ma coś głupiego do powiedzenia? — spytał 
Hamilton.
— O cholera! — krzyknął nagle Virgin Bruce.
— Co jest? — wystraszył się Popeye.
— Spierdziałem się — wyjaśnił Neiman z obrzydzeniem. — 
Och, fu...
— To kara za obżeranie się i życzenie mi powrotu kosmicznej 
choroby — stwierdził hydroponik. Popeye i Jack parsknęli 
śmiechem.
— Zmień powietrze wewnątrz kombinezonu — poradził 
Hamilton. — Może będzie ci lepiej.
— Już to zrobiłem, ale wciąż śmierdzi. Trudno, jakoś to 
przeżyję.
Ponownie zapanowała cisza. Po dłuższej chwili odezwał się 
Hamilton.
— Kiedyś byłem na campingu w White Moun-tains — zaczął. 
— Nagle usłyszeliśmy ryk niedźwiedzia koło namiotu...
— Co, znowu jakaś głupia historia? — zapytał Virgin Bruce.
— Jeżeli za taką ją uważasz... W każdym razie... Nagle poczuli 
lekki, lecz wyraźny wstrząs.
— Zadziałały silniki hamujące — stwierdził Popeye. — Dobra, 
chłopaki, przygotujcie się do akcji stulecia.
Prom transportowy z Ołympusa zacumował trochę wcześniej, 
niż było przewidziane na orbicie stacji Freedom, co spowodowało, 
że holownik znalazł się nieco dalej, niż oczekiwano. Jednak ani 
kontroler ruchu, ani załoga doków nie przejęli się tym zbytnio. 
Dosyć często zdarzały się drobne odchylenia kursów 
wahadłowców od zakładanych trajektorii. Kontroler
351
pracujący na tej zmianie postanowił w ogóle nie zajmować się tym 
niezbyt ważnym incydentem.
Z powodu błędu musiało upłynąć kilka dodatkowych minut, aby 
prom dotarł do stacji. Członek obsługi, w kombinezonie 
kosmicznym i z plecakiem MMU, obserwował, jak niewielki 
statek wlatywał przez otwarty właz do hangaru numer trzy. Płynął 
przy jego dziobie, nadzorował połączenie z urządzeniem 
cumowniczym i sprawdził, czy można otworzyć właz wyjściowy. 
Po chwili opuścił hangar, a personel zamknął wrota.
Po kolejnych dziesięciu minutach, o 7.10, promem zajął się inny 
członek obsługi. Magie Johnson Jones, który przez całe życie nie 
mógł darować swemu ojcu, zagorzałemu fanowi LA. Lakersów, że 
wybrał mu takie właśnie imiona. Odbezpieczył właz i ruszył 
tunelem do hangaru numer trzy. Jones, który wolał już przezwisko 
Joe zamiast koszmarnych imion, spodziewał się tylko rutynowej 
kontroli nowo przybyłego statku i liczył, że to ostatnia czynność 
przed zakończeniem zmiany, i że później będzie mógł wrócić do 
swojego modułu, położyć się w koi i porządnie wyspać.
Przepłynął przez tunel, zatrzymał się przed hangarem numer 
trzy i wcisnął przycisk na ścianie obok włazu, co spowodowało, że 
pusty prom zaczął wypełniać się powietrzem. Kiedy Jones patrzył, 
jak wskaźnik ciśnieniomierza się przesuwa, poczuł narastające już 
od kilku tygodni zmęczenie. Jego praca jako inżyniera — 
specjalisty od konserwacji statków kosmicznych — nie była zbyt 
ciężka, ale teraz zapraco-wywał się przy module Skycorpu, który 
został niedawno przyłączony do stacji. Najdziwniejsze jednak było 
to, że właściwie nie znał jego funkcji. Wiedział tylko, że wypełniał 
go jakiś elektroniczny sprzęt.
352
Kiedy kilka dni temu przybył zespól nadzorujący prace nad 
modułem trzynastym, Jones próbował dowiedzieć się czegoś na ten 
temat od jednego ze specjalistów. Był nim szef zespołu o nazwisku 
Dobbs — chudy facet w jego wieku.
— To system elektroniczny — poinformował go, jakby to 
wszystko wyjaśniało. Jones chciał odpowiedzieć: „Hej frajerze, nie 
myśl, że skoro jestem Hai-tańczykiem, to całkowity ze mnie 
dureń", ale zamiast tego zapytał:
— A dokładniej?
Dobbs nie miał jednak ochoty zdradzać tajemnicy, na dowód 
czego zbył go mówiąc:
— Bardzo skomplikowany. Nawet gdybym ci to wyjaśnił, nic 
byś nie zrozumiał.
Jones poczuł wówczas ochotę, żeby dać mu w zęby.
— Pieprz to — rzekł sam do siebie na wspomnienie tej obelgi.
Zrobienie krzywdy komuś tak ważnemu na pewno skończyłoby 
się odesłaniem go na Ziemię. Nie po to starał się od dłuższego 
czasu dostać tę pracę, aby teraz wyrzucono go za taką głupotę. Nie 
miał zamiaru wracać do Los Angeles. Wciąż usiłował uzyskać 
angaż na stacji Ołympus, gdzie zarobki były znacznie wyższe.
Magie Johnson Jones stwierdził, że prom wypełnił się 
powietrzem. Miał już zamiar zawrócić korytarzem do modułu 
trzeciego, w którym mieszkał, kiedy wydało mu się, że słyszy jakiś 
dźwięk z drugiej strony włazu, tak jakby ktoś tam był. Zatrzymał 
się i nasłuchiwał, ale teraz było cicho. Wzruszył ramionami i uznał, 
że ma przywidzenia z przepracowania. W tej chwili jednak 
zobaczył, że koło zamka zaczęło się obracać.
— Co się, u licha, dzieje? — Zaciekawiony zbliżył
353
się do włazu i obserwował wolno kręcące się kółko, aż do chwili 
gdy zamek się otworzył. Widział już coś podobnego kilka razy, gdy 
niecierpliwa załoga przybyłego promu nie chciała czekać na 
otwarcie luku z drugiej strony. Ale ten statek był bezzałogowym 
transportowcem. Kto mógł otwierać właz od wewnątrz...?
Luk został otwarty przez rękę w rękawicy, wystającą z rękawa 
kombinezonu kosmicznego i Jones instynktownie odskoczył do 
tyłu.
— Co się dzieje?! — krzyknął, czując nagły lęk. — Co, do 
diabła, się tu dzieje, człowieku? Kto...?
Z wnętrza promu wyleciał nagle hełm i mimo rozpaczliwych 
uników Jonesa uderzył go w brzuch. Jęknął i zgiął się wpół, 
uderzając jednocześnie plecami o ścianę korytarza. Oszołomiony z 
bólu i zdziwienia zdołał dojrzeć jednak ubranego w kombinezon 
mężczyznę bez hełmu, który wypłynął przez luk. Po chwili silna 
ręka napastnika chwyciła szyję Jonesa i przygniotła go do ściany. 
Uderzenie głową o metal zamroczyło go. Z trudem łapał powietrze, 
ale ręka zaciśnięta na gardle nie ustępowała.
Ogarnął go strach, czuł narastający ból i wściekłość. Dojrzał 
jeszcze kogoś wyłaniającego się za napastnikiem.
— To zawsze działa — powiedział człowiek trzymający go za 
gardło.
Jones popatrzył na niego. Miał przed sobą ponurą brodatą twarz. 
Ciemne oczy ostrożnie go obserwowały.
— Dobra, mów albo po tobie — rozkazał napastnik. — Gdzie 
jest Ucho?
— Co? — Jones nie rozumiał, o co mu chodzi. Niestety, 
przybysz nie ustępował. Jego ręka jeszcze bardziej zacisnęła się na 
jego szyi.
354
— Więcej razy nie powtórzę. Gdzie jest Ucho? Gdzie je 
umieścili?
— Nie... wiem... o co ci chodzi... — wysapał technik.
Zwinął się z bólu, gdy mężczyzna z brodą ponownie uderzył 
jego głową o ścianę. Po chwili jeden z towarzyszy brodacza, 
których, jak się okazało, było dwóch, powiedział:
— Nie zrób mu krzywdy, Bruce. Ten także nie miał na głowie 
hełmu, a na ramiona opadały mu długie blond włosy.
— Chodzi o nowy moduł na stacji. Został przywieziony w 
zeszłym tygodniu. Gdzie jest?
Umysł technika pracował na przyśpieszonych obrotach. Mogą 
być terrorystami. Z OWP, IRA albo setki innych lewicowych lub 
prawicowych organizacji ekstremistycznych. Ale prom nie 
przyleciał przecież z Ziemi, tylko ze stacji Ołympus. Skąd u licha 
mieliby się tam znaleźć jacyś terroryści...? Nieważne! Wiedział już 
przynajmniej, czego,szukali. Czy powinien im powiedzieć, gdzie 
znajduje się ten moduł? Jeżeli to zrobi, obarczą go później 
odpowiedzialnością za ujawnienie tej informacji. Przecież nie 
chciał wracać do Los Angeles...
— Na pewno wie — stwierdził mężczyzna z brodą. — Dobra, 
bracie, daję ci ostatnią szansę. Mów, gdzie jest, albo wyrzucę cię 
przez najbliższą śluzę w kosmos. Raz, dwa, trzy...
Chcę żyć! — pomyślał pracownik obsługi.
— Moduł trzynasty! — chciał krzyknąć, ale ze ściśniętym 
gardłem udało mu się to ledwie wyszeptać. — Trzynaście. 
Korytarzem numer jeden aż do końca. Tędy — wysapał.
Brodacz, którego towarzysz nazwał Bruce, chwycił Jonesa za 
lewe ramię i obrócił go.
355
— Pochyl głowę! — rozkazał. — Jeszcze! Jones przywarł 
niemal policzkiem do mostka. Bru-ce zwolnił uścisk, ale zanim 
Jones zdążył głębiej odetchnąć, brodacz wraz z jednym ze swych 
towarzyszy chwycili go za nogi.
Magie Johnson został wepchnięty przez właz do wnętrza statku. 
Nie opierał się nawet. Nie miał najmniejszych szans. Z rozpędu 
uderzył w coś, co okazało się zbiornikiem z tlenem. Nie powiedział 
ani słowa, nawet gdy luk zamknął się za nim i usłyszał przekręcane 
koło zamka. Znalazł się sam w zimnym i mrocznym 
pomieszczeniu. Był przekonany, że skoro tamci otworzyli zamek 
od tej strony, jemu także się to uda.
— Poczekaj parę minut — powiedział do siebie — aż znikną. 
Wtedy wyjdziesz spokojnie i sprowadzisz pomoc. Chcieli dostać 
się do trzynastki — przypomniał sobie.
Jones uśmiechnął się. Może mimo wszystko nie straci pracy.
Kiedy czarnoskóry pracownik obsługi został zamknięty we 
wnętrzu promu, Popeye wprawnym okiem przyjrzał się 
wskaźnikom ciśnienia, odbezpieczając jednocześnie zatrzaski i 
zdejmując rękawice. Wcisnął jeden z przycisków na tablicy i 
patrzył, jak strzałka na wskaźniku wolno się przesuwa. Zanim 
ponownie go nacisnął, ciśnienie wewnątrz statku zmalało o jeden 
funt na cal kwadratowy. Ta niewielka dekompresja nie była groźna 
dla więźnia — zatkały mu się najwyżej uszy — ale sprawiła, że 
właz nie mógł zostać otwarty od wewnętrznej strony. Czujniki 
wykrywały bowiem różnicę ciśnień i blokowały zamek.
Hooker pozwolił sobie na moment odprężenia.
356
Drugi etap mieli już za sobą. Udało im się pomyślnie dotrzeć do 
stacji i wejść na jej pokład. Stracił jednak rachubę, ile etapów 
zostało jeszcze do pomyślnego zakończenia akcji.
— Dobra, co teraz? — zapytał Virgin Bruce. On także zdjął 
ciężkie rękawice nie pozwalające na swobodne działanie. Zajrzał w 
głąb korytarza, sprawdzając, czy lada chwila ktoś się stamtąd nie 
wyłoni. — No dalej, Jack. Pozbieraj się jakoś do kupy. Przecież to 
ty kierujesz akcją.
— W porządku. Dajcie mi jeszcze tylko chwilkę, dobrze? — 
Hamilton wisiał w powietrzu, skulony i z zamkniętymi oczami. — 
To tylko chwilowa utrata orientacji. Właśnie uzmysłowiłem sobie, 
gdzie jest góra, a gdzie dół, kiedy zuważyłem ciebie i tego faceta 
do góry nogami. Od tego zakręciło mi się w głowie — wolno 
otworzył oczy i parę razy zamrugał. — Bruce, musiałeś go 
potraktować tak ostro?
— Nie ma czasu do stracenia. Musiałem tak postąpić — 
wyjaśnił Bruce. Przytwierdził swój hełm do uchwytu na 
kombinezonie i sprawdził czas na zegarku umieszczonym na 
prawym przedramieniu. — Jest 7.15. Co ci powiedziała Lisa?
— Ma zaplanowane cumowanie na 8.00. — Hamilton głośno 
westchnął. — Już mi przeszło. Moduł trzynasty, tak? — wskazał 
na prawo, gdzie korytarz, w którym byli, kończył się włazem. — 
Jej prom będzie dokował tam, co oznacza, że musimy wędrować w 
przeciwnym kierunku.
Poklepał się po kieszeni na lewym biodrze, sprawdzając, czy 
koperta, którą dał mu Sam Sloan, znajduje się na swoim miejscu. 
Zadowolony, że ma ją ciągle (wyskoczyłby przez śluzę, gdyby tak 
nie było), popatrzył na Popey'a i Bruce'a.
— Ruszamy — zakomenderował.
357
Neiman jako pierwszy odbił się od ściany i popłynął głową do 
przodu. Jack chciał podążyć za nim, ale Hooker chwycił go za 
ramię i zatrzymał. Obaj mężczyźni przez chwilę mierzyli się 
wzrokiem.
— Zabmąłeś ze mną już tak daleko — syknął hyrdoponik — że 
powinieneś mi bardziej ufać. Popeye wolno pokiwał głową.
— Wiem. Chciałem ci tylko powiedzieć, że jeżeli zamierzasz 
nas wyrolować...
— No cóż, musisz rozważyć i taką możliwość. Hamilton strząsnął 
z ramienia dłoń Hookera i podążył za Brucem. Popeye popatrzył 
na niego i sam
ruszył, nic już nie mówiąc.
26
Niewidzialna ręka
Zawsze mnie zastanawiało, jak się czuł Michael Collins. Teraz 
wiem. Michael Collins, pilot głównego modułu Apolla 11 w misji 
w 1969 roku musiał spędzić długie godziny na pokładzie statku, 
podczas gdy Neił Armstrong i Buzz Aidrin tworzyli historię. Przez 
dwadzieścia pięć godzin Collins był sam. Co czterdzieści pięć 
minut, gdy rakietę zasłaniał Księżyc, nie mógł nawet porozumieć 
się z Ziemią przez radio.
Ja, siedząc w centrum obróbki danych, nie byłem tak samotny, 
ale nie mniej zdenerwowany. Czekałem na wiadomość od Joni 
Lowenstein, że Bruce, Popeye i Jack zdołali dostać się do 
głównego modułu Wielkiego Ucha. Po jej otrzymaniu moim 
zadaniem było uaktywnienie i przesłanie wirusa komputerowego. 
Miało to nastąpić między 7.00 a 8.00, jeżeli wszystko byłoby 
zrealizowane według ustalonego porządku, więc nie powinienem 
być tak zniecierpliwiony. Poza tym moja rola była niezwykle 
prosta: kiedy kanał łączności zostanie otwarty, miałem wcisnąć 
kilka klawiszy i przesłać napisany przeze mnie program. Biorąc to 
pod uwagę, powinienem siedzieć spokojnie i czytać jakąś książkę, 
czekając na sygnał.
Nie mogłem jednak. Chodziłem, nerwowo dłubałem
359
w nosie i bez przerwy spoglądałem na zegarek, mając przeczucie, 
że stanie się coś złego. Plan został opracowany niezwykle 
starannie. Uwzględniliśmy wszystko, co tylko mogliśmy 
przewidzieć. Ale wciąż towarzyszyło mi złe przeczucie.
Liczyliśmy na to, że celem akcji będzie jedno duże centrum, 
naszpikowane najnowszymi urządzeniami łączności, zdolnymi 
przekazywać w tym samym czasie setki tysięcy rozmów. Kiedy 
grupa dywersyjna znajdzie moduł i, prawdopodbnie siłą, dostanie 
się do jego wnętrza, Hamilton miał przesłać na Skycana ustalony 
sygnał. Zaaranżowaliśmy to tak, aby Joni Lowenstein była na 
służbie i właśnie ona odebrała wiadomość. Miała dyskretnie mnie 
zawiadomić i otworzyć kanał łączności, Jack zaś sprzęgnąć 
odbiornik ze znajdującym się tam komputerem. Aby ta sztuka się 
udała, starannie napisałem instrukcję, w jaki sposób ma to zrobić. 
Miał ją przy sobie w swoim kombinezonie.
Napisany przeze mnie i Jacka program był dosyć wymyślnym 
wirusem, którego zadaniem było unieruchomienie programu Ucha, 
a co za tym idzie, całego systemu.
Znaliśmy ogólną zasadę działania tego modułu i jego 
komputera. Miał odbierać wszystkie sygnały laserowe wysłane 
przez satelity komunikacyjne i przesyłać je do głównej siedziby 
Narodowej Agencji Bezpieczeństwa w Fort Meade. Zadaniem 
mojego wirusa, gdy znajdzie się w pamięci komputera, było 
wydanie systemowi rozkazów, które, mówiąc w najogólniejszy 
sposób, polecały: ignoruj podstawowy program, pomieszaj 
wszystkie sygnały przesyłane do Wirginii, wykasuj z pamięci 
wszystkie informacje o nadawcach i odbiorcach 
wyselekcjonowanych rozmów, zapomnij, skąd otrzymałeś te 
polecenia i wy-
360
czyść pamięć z wyjątkiem tego programu, jeżeli ktokolwiek będzie 
chciał ustalić, co się dzieje. To oczywiście tylko uproszczone 
wyjaśnienie, ale uwierzcie mi na słowo: to było wspaniałe dzieło, 
którym mógłby poszczycić się nawet najlepszy hacker. Chciałem 
umieścić w nim swój podpis, nazywając się na przykład 
„Niewidzialną Ręką", ale Jack odwiódł mnie od tego pomysłu.
Mogliśmy oczywiście umieścić mojego wirusa na dyskietce, 
aby Hamilton wprowadził go poprzez stację dysków, ale 
wymagałoby to 'pozostawienia jej w napędzie, podczas gdy 
spiskowcy uciekaliby już ze stacji Freedom. Dobry specjalista 
miałby wtedy w garści wyselekcjonowanego wirusa i mógł na tej 
podstawie opracować szczepionkę. Byłoby to więc tylko chwilowe 
zablokowanie działania systemu. Przesyłając jednak program na 
odległość bezpośrednio do pamięci operacyjnej, praktycznie 
niemożliwe było zlokalizowanie wirusa i unieszkodliwienie go. 
Wymagało to zniszczenia programu w całości.
Na Ziemi stanowiłoby to mały problem, ale nie w kosmosie. 
Tutaj byłoby to niemal niemożliwe, chyba że Skycorb i NASA 
sprowadziłyby zespół najlepszych fachowców, mnóstwo 
specjalistycznego sprzętu i zastępczy software oraz hardware. 
Koszt takiego przedsięwzięcia byłby tak wysoki, że lepiej odesłać 
cały moduł z powrotem na Ziemię i tam zbudować go niemal od 
początku.
Wirus załatwiał sprawę tylko na pewien czas, który jednak 
pozwalał organizacji „Global Watch" na opracowanie jakiegoś 
lepszego i działającego dłużej środka zaradczego. Mogła na 
przykład ujawnić tajną misję Wielkiego Ucha zaufanym 
dziennikarzom i politykom, którzy byli w stanie uświadomić 
ludziom na całej kuli ziemskiej grożące im niebezpieczeństwo.
361
Ale kogo tak naprawdę starałem się nabrać? Bawiliśmy się w 
kosmicznych piratów. Może nawet wcale nie zgodzilibyśmy się na 
udział w tej akcji, gdyby nie fakt, że strasznie się nudziliśmy. Poza 
tym ci, których zadaniem była ta robota na stacji Freedom, mieli 
zbiec na Ziemię. Mimo że Virgin Bruce i Popeye obawiali się 
powrotu, obaj mieli dość pracy w kosmosie i bardzo tęsknili za 
rodzinnymi stronami. Hookera wciąż prześladowały wspomnienia 
z przeszłości, z którymi starał się walczyć, ale... no cóż, nikt nie 
miał pojęcia, co działo się w jego umyśle.
Wiedziałem natomiast, co działo się w mojej głowie podczas 
tych nerwowych chwil wyczekiwania. Żałuję jednak, że nie 
wzięliśmy pod uwagę wkroczenia do akcji Henry'ego George'a 
Wallace^a, obłąkanego nadzorcy „Projektu Franklina".
Edwin Felapolous od kilku już miesięcy często odwiedzał 
Wallace'a. Starał się zaplanować wizyty w ten sposób, aby pacjent 
nie domyślił się, że nie są to tylko czysto towarzyskie spotkania. 
Doktor opracował więc system odwiedzin: wpadał rano jednego 
dnia, po południu następnego, odczekiwał dzień i zaczynał cykl od 
początku.
Te wizyty były dla Felapolousa jedyną okazją, aby zobaczyć 
Wallace^a. Tak naprawdę doktor był jedyną osobą na pokładzie 
stacji, która widywała nadzorcę prac konstrukcyjnych regularnie, 
odkąd ten odizolował się od świata zewnętrznego. Hank Luton wy-
prowadził się tydzień temu z modułu dwudziestego czwartego, 
woląc trudniejsze warunki życia od luksusowego apartamentu z 
paranoikiem. Phii Bigthom zaś zostawiał Walace'owi posiłki przed 
włazem do jego modułu.
362
Było jasne, że Wallace spadał na samo dno. Kiedy Felapolous 
wcisnął klawisz interkomu obok włazu, zastanawiał się, ile czasu 
jeszcze minie, zanim Skycorp zdecyduje się odesłać swego starego 
bohatera kosmosu na Ziemię z powodu załamania psychicznego.
— Kto tam? — zapytał Wallace.
— To ja — Edwin — powiedział doktor, starając się, aby jego 
głos brzmiał spokojnie. — Pozwolisz, że wejdę?
— Proszę!
Rozległ się cichy trzask, gdy elektroniczny zamek włazu został 
otwarty. Felapolous uklęknął, otworzył luk i zszedł na dół po 
drabinie. Zrobił to z niemałym wysiłkiem, ponieważ w 
pomieszczeniu panowała niemal całkowita ciemność. Musiał 
uważać, aby trafiać stopami na szczeble, których prawie wcale nie 
widział.
Jedynym źródłem światła była mała lampka do czytania i 
jarzący się monitor terminalu w drugim końcu pomieszczenia. 
Wallace siedział przed ekranem, ale gdy doktor wszedł, odwrócił 
się na chwilę.
— Wejdź, Edwin — rzekł znacznie spokojniejszym niż przez 
interkom głosem.
Ponad jego ramieniem Felapolous zobaczył na monitorze widok 
ze stacji Vulcan na budowaną konstrukcję. W rogu widniały 
kolumny danych, przesłanych z pomostu dowodzenia. Wallace 
miał na uszach słuchawki i garbił się przed ekranem, wnikliwie 
studiując rzędy liczb.
— Rozgość się — powiedział. — Za chwilę się tobą zajmę.
Felapolous zrobił kilka kroków, rozglądając się jednocześnie na 
wszystkie strony. To miejsce nie wyglądało na luksusowe 
mieszkanie: tace z resztkami
363
jedzenia walały się na podłodze i biurku, obok nich leżały długie 
wstęgi wydruków komputerowych, a na krześle porozrzucane były 
ubrania. Jeden z kotów, Ciarke albo Asimov, zeskoczył z 
wymoszczonego legowiska i zaczął ocierać się o nogi doktora. 
Obecność zwierzęcia zdziwiła Felapolousa, ponieważ Wallace był 
uważany za zagorzałego przeciwnika kotów.
Wallace pisał coś, trzymając klawiaturę opartą o kolana. Doktor 
zauważył na biurku kilka książek. W ich okładkach odbijało się 
światło lampki, więc podszedł, aby się im przyjrzeć. Było to bardzo 
stare wydanie The Third Industrial Revolution G. Har-ry^ego 
Stine'a; szpiegowski bestseller, The First Three Minutes Stevena 
Weinberga i jakaś powieść science fiction. Zauważył jeszcze jedną, 
otwartą książkę. Podszedł cicho i odchylił okładkę, żeby zobaczyć 
tytuł. Dianetics L.Rona Hubbarda. Felapolous skrzywił się i 
ostrożnie odłożył ją na miejsce.
— Źle się dzieje w państwie duńskim — odezwał się Wallace.
— Co?
Doktor, przestraszony, gwałtownie się wyprostował. Poczuł 
ulgę, kiedy zobaczył, że Wallace nie odrywał wzroku od monitora, 
jednocześnie wskazując coś palcem.
— Co masz na myśli? — zapytał już spokojniej.
— Raport Price'a — rzekł Wallace grobowym głosem. — 
Chang zameldował, że druga zmiana udała się o 7.00 na Vulcan w 
pełnym składzie. Ale tutaj Price donosi, że brakuje dwóch ludzi: 
Hookera i Neimana.
Jeszcze raz wcisnął klawisz i nachylił się nad ekranem.
— Oto wykaz pasm łączności używanych przez
364
robotników. Z częstotliwości zastrzeżonych dla Ho-okera i 
Neimana dzisiaj nie korzystano. Nagle rozległ się jego dziki 
śmiech.
— A więc to tak — swierdził, cynicznie się uśmiechając.
Wcisnął przycisk przy prawej słuchawce i powiedział do 
mikrofonu:
— Bigthom? Chcę, żebyś przeprowadził na stacji małe 
poszukiwania. Spróbuj znaleźć Hookera i Neimana. Tak. Popeye'a 
i Virgina Bruce'a — wymówił te przezwiska z obrzydzeniem. — 
Przeszukaj stację i nie zapomnij o sekcji hydroponicznej. Sprawdź, 
czy Hamilton także nie zniknął. Jeżeli ich znajdziesz, dowiedz się, 
dlaczego nie stawili się do pracy. Melduj mi na bieżąco o 
wszystkim. Bez odbioru.
Wallace wyłączył kanał łączności i schował klawiaturę do 
konsoli. Odwrócił się w fotelu i popatrzył prosto w oczy 
Felapolousa.
— Zaczęło się — powiedział cichym, poważnym głosem, po 
czym wstał z fotela.
Felapolous poczuł się dziwnie, ponieważ Wallace był całkiem 
nagi. Miał tylko słuchawki na uszach.
— Niezupełnie cię rozumiem — stwierdził doktor, starając się 
nie zauważać nagości przyjaciela. Bez ubrania wygląd Wallace^a 
był opłakany. W miejscu, gdzie kiedyś miał wspaniałe mięśnie, 
teraz była tylko obwisła skóra.
Wallace nie okazywał śladu zażenowania. Przeszedł obok 
doktora i sięgnął po spodnie leżące na podłodze. Włożył je, 
całkiem zapominając o majtkach.
— Chociaż jestem zajęty swoją pracą tutaj, nie znaczy to, że nie 
wiem, co się dzieje na stacji, Ed — powiedział. — Niestety muszę 
stwierdzić, że przez kilka ostatnich tygodni wiele się zmieniło.
365
Sięgnął po koszulkę i włożył ją przez głowę.
— Rockowa muzyka w modułach mieszkalnych, napisy na 
ścianach, nielegalnie sprowadzone na pokład filmy, nawet 
pornografia. Roześmiani ludzie. Seks. To hańba — powiedział 
spoglądając na kota. — Wszystko zaczęło się, gdy na pokładzie 
znalazły się te zwierzaki. To niezupełnie twoja wina, Ed, ale ja od 
początku mówiłem, że nie ma tu miejsca dla zwierząt, a przede 
wszystkim kotów. To właśnie one wywołały bunt.
— Wybacz mi, ale czy uważasz, że to wszystko jest dziełem 
kotów?
Wallace ryknął śmiechem, który brzmiał jednak dość 
histerycznie.
— Nie, nie. Źle mnie zrozumiałeś, doktorze. Koty były tylko 
bodźcem — potrząsnął głową. — Nie, prawdziwym problemem 
jest to, że ludzie przystosowali się do życia w kosmosie. Zaczęło 
im to sprawiać przyjemność i to jest przyczyną nieszczęścia.
Felapolous starał się unikać wzroku Wallace'a, uważnie 
wpatrując się w swoje paznokcie.
— Tak, masz rację — powiedział spokojnie. Wallace pokiwał 
głową i zaczął spacerować.
— Właściwie to nie koty zapoczątkowały wszystko, tylko 
Skycorp, a jeszcze wcześniej NASA. To wina Ciarke^ czy 
CYNeilla, L-5 czy Narodowego Towarzystwa Kosmosu, 
propagujących pogląd, że kosmos może zostać skolonizowany 
przez zwyczajnych ludzi — znów się zaśmiał. — Tak naprawdę 
wszyscy ci normalni ludzie są dobrzy jedynie do przygotowania 
miejsca dla homo superior — tych, którzy dzięki treningowi będą 
mieli do perfekcji doprowadzony umysł i ciało, co umożliwi im 
życie w tym środowisku. To wyzwanie nie dla normalnych ludzi, 
Ed, tylko...
366
Urwał, szukając odpowiedniego słowa i wymachując ręką w 
powietrzu.
— Dla rasy panów — podpowiedział Felapolous. Wallace 
uśmiechnął się, szukając czegoś jednocześnie na podłodze.
— Tak, chociaż nie według definicji Hitlera. Nie mam 
najmniejszego zamiaru porównywać swoich teorii do tych 
stworzonych przez niego.
— Oczywiście, zgadzam się z tobą — mruknął Felapolous.
— Teraz moje przypuszczenia w pełni się sprawdzają. Wallace 
usiadł nagle na podłodze, otworzył drzwiczki szafki i zaczął szukać 
czegoś w środku, nie zapalając światła.
— Mamy więc załogę składającą się z uciekinierów przed 
podatkami, żonami i prawem, pragnących szybkiego zarobku i 
realizacji romantycznych marzeń. Nie przyjdzie im na myśl, że to, 
co robią, może decydować o przyszłej egzystencji ludzkości. 
Sądziłem, że Hamilton różni się od nich, jest jednym z nas, ale 
okazuje się, że byłem w błędzie. Tak naprawdę, to on stanowi 
mózg całego spisku.
— Jakiego spisku? — zapytał Felapolous, czując wzrastające 
zdenerwowanie. Uznał, że musi zachowywać się normalnie, 
wybadać sprawę, prowadząc go, ale nie podsuwając jednocześnie 
żadnych pomysłów.
Był kimś więcej niż zwykłym psychiatrą, mającym tylko 
podstawową wiedzę w tej dziedzinie, ale wciąż potrzebował więcej 
dowodów, zanim mógłby mieć pewność, że Skycorp zdecyduje się 
odesłać szefa stacji na Ziemię.
Wallace spojrzał na niego z wyrazem zdziwienia w oczach. 
Przyglądał się doktorowi przez chwilę, zanim powrócił do 
poszukiwań w szafce.
367
— Oczywiście. Ty nie masz o niczym pojęcia. Postaram ci się to 
wyjaśnić. Na pokładzie stacji powstał spisek zawiązany przez 
Felapolousa... to znaczy Neimana, Hamiltona i Hookera. Mogą do 
niego należeć i inni, ale to ci trzej są prowodyrami, chcącymi 
opanować stację i objąć na niej władzę.
— Jakie masz na to dowody? — zapytał Fe-lapolous.
— Pokażę ci za chwilę niezbite dowody. Kiedy na Ołympusie 
zaczęły się zmiany, umyślnie zacząłem ukrywać się w tym 
pomieszczeniu. Przez cały czas jednak wnikliwie obserwowałem 
ludzi zarówno poprzez analizy raportów, jak i dzięki Bigthomowi, 
który inwigilował podejrzanych. Zauważyłem, że przywódcy 
spisku nie byli zbyt ostrożni. Kiedyś we trzech urządzili sobie 
nawet wycieczkę trzmielem, aby w samotności snuć swe knowania. 
Próbowali także zwerbować innych. Podejrzewam, że udało im się 
to z Lowenstein i... hm, jak on się nazywa, z Changiem.
— Dlaczego nic nie powiedziałeś ani nie zrobiłeś?
— Postanowiłem poczekać na rozwój wypadków — 
odpowiedział Wallace. — Chciałem zaczekać do czasu, aż zdobędę 
niezbite dowody i stwierdzę, że nadeszła odpowiednia chwila. 
Biorąc pod uwagę dzisiejsze wydarzenia, widzę, że czas działać.
Odwrócił się tak gwałtownie, że stracił równowagę i przewrócił 
się. Kiedy wyciągnął ręce, aby zamortyzować upadek, wypadło z 
nich coś na podłogę. Felapolous podniósł zgubę. Była to plastikowa 
torebka zawierająca coś miękkiego i chrzęszczącego.
— To marihuana — wyjaśnił szef stacji. — Przywiózł ją tu 
Hamilton i użył do prania mózgów załogi. Ludzie, tacy jak Hooker 
czy Neiman, pewnie i tak
368
przystąpiliby do spisku, ale narkotyki przyśpieszyły rozwój 
wypadków. Uzależnił ich od siebie i pokierował nimi, jak chciał.
— Ale dlaczego nie...?
— Bo czekałem właśnie na ten moment! Wallace w pośpiechu 
krążył po ciemnym pomieszczeniu. Włożył buty, czapkę z 
daszkiem i chwycił kamizelkę z ogromną liczbą kieszeni. 
Słuchawki zsunęły mu się z uszu na szyję i doktor usłyszał czyjś 
cichy głos. Wallace z powrotem umieścił je na właściwym miejscu, 
słuchał przez moment, po czym wysapał.
— Wspaniale, Bigthorn! Nie przerywaj poszukiwań i czekaj na 
dalsze rozkazy. Pobiegł w kierunku drabiny.
— Chodź, Ed — krzyknął. — Spiskowcy niczego się nie 
spodziewają! Załatwimy ich z zaskoczenia.
Zaczął się wspinać, podczas gdy Felapolous przypatrywał się 
trzymanej w dłoni torebce, a później Wallace'owi.
— Poczekaj! — krzyknął. — Jesteś pewien, że to rzeczywiście 
to, o czym mówisz?
Nadzorca „Projektu Franklina" zatrzymał się i popatrzył na 
niego.
— Oczywiście. Przed kilkoma godzinami sam zrobiłem sobie 
skręta i wypaliłem go. To marihuana, Ed! I uwierz mi, jest 
nadzwyczaj mocna.
Pokonał resztę szczebli, znikając we włazie. Felapolous patrzył 
za nim w zamyśleniu, nie zauważywszy nawet, że torba wysunęła 
mu się z rąk i upadła na podłogę.
27
Wpadka
Clayton Dobbs pochylał się właśnie nad głównym komputerem, 
uruchamiając kolejny z serii programów testujących, którymi 
zajmował się od kilku dni, kiedy właz wejściowy został otwarty. 
Nie zwrócił na to zbytniej uwagi, ponieważ wielu ludzi kręciło się 
przy Uchu, szczególnie dzisiaj, w dniu jego uruchomienia. Po 
chwili usłyszał głos McGratha:
— Wybacz, ale podobno moduł ma zostać poddany inspekcji, 
bądź więc łaskaw opuścić pomieszczenie.
Dobbs wolno i ostrożnie odwrócił głowę. Dwa poprzednie ataki 
choroby kosmicznej nauczyły go, że nawet lekki zawrót głowy 
może stać się przyczyną następnego. Przez okrągły otwór włazu 
dostrzegł dwóch ludzi ubranych w kombinezony kosmiczne, lecz 
bez rękawic i hełmów. Jeden z nich miał długie blond włosy spięte 
z tyłu w kucyk, drugi zaś ciemne włosy oraz brodę, co wywarło na 
Dobbsie niezbyt miłe wrażenie. Brodacz przepłynął już przez właz 
i uśmiechnął się teraz do McGratha, jak kobra do swojej ofiary.
— Tak, tak — powiedział do Dobbsa, chwytając się 
jednocześnie poręczy. — Przeprowadzamy in-
370
spekcję bezpieczeństwa modułu. Musimy sprawdzić, czy nigdzie 
nie ma żadnych uszkodzeń konstrukcji, przewodów elektrycznych 
ani niczego podobnego.
— Co to ma znaczyć, do diabła? — zapytał Dobbs. Ze 
zdenerwowania uderzył dłonią w konsolę, co tylko dzięki 
strzemionom w podłodze nie skończyło się przypadkowym lotem 
przez całe pomieszczenie.
— Przecież wczoraj przeprowadzaliście już inspekcję i nic nie 
wykryliście. Nie wiecie, że to obszar zamknięty?
Brodacz wzruszył ramionami, a blondyn, który także znalazł się 
już w pomieszczeniu, uśmiechnął się półgębkiem.
— Przykro mi, ale musimy stosować się do przepisów. Każdy 
moduł będący na orbicie mniej niż sześć miesięcy musi być 
poddawany codziennym inspekcjom. To zajmie tylko...
— Bzdury — powiedział Dobbs. — Nie wiem, kto ci nagadał 
takich głupot. Pomagałem w opracowaniu regulaminu dla stacji i 
takie inspekcje mają się odbywać co tydzień, a nie codziennie. A 
teraz zabierajcie się stąd.
— To obszar zamknięty — powtórzył McGrath, zwracając się do 
intruzów i splatając ręce na piersi.
Dobbs uniósł oczy do góry. — Ten McGrath jako przedstawiciel 
rządu uważa się za najważniejszą osobę na całej stacji — 
pomyślał. Nawet w kosmosie nie można uciec od takich ludzi.
Z powrotem zajął się pracą. Zostało mu jeszcze dziesięć testów, 
a miał już za sobą dwa razy tyle.
— Wiem, ale... hm... — brodacz zawahał się przez chwilę i 
spojrzał na towarzysza. — Otrzymaliśmy taki rozkaz, prawda? To 
miejsce zostało przeznaczone do inspekcji.
371
Dobbs popatrzył na rękaw przybysza, gdzie znajdowała się 
naszywka „Projektu Franklina". Mężczyzna z kucykiem miał taką 
samą. Obaj mieli też emblematy Skycorpu, które nosiło tylko kilka 
osób na pokładzie stacji. Nikt, z wyjątkiem pilotów promów i 
specjalistów do spraw transportu i bezpieczeństwa, nie miał prawa 
ich tu używać. A więc jak wyjaśnić to, że ktoś z bazy Freedom 
nosił oznaki używane na stacji Ołympia?
— Hej, kim wy właściwie jesteście? — zpytał Dobbs.
McGrath popatrzył na niego z wyrazem wściekłości. Widocznie 
nie spodobało mu się, że ktoś, przynajmniej w jego oczach mniej 
ważny, działa na własną rękę, bez porozumienia z nim. Dobbs 
udał, że tego nie widzi. Wskazał na naszywki intruzów i rzekł:
— Przecież nawet nie powinniście tu być. Czego więc chcecie?
— Nie rozumiem — stwierdził blondyn. Popatrzył na 
emblematy, zaczerwienił się i szybko odwrócił wzrok.
— Naszywki? No cóż, zabrakło nam ubrań tu, na Skycanie, 
więc pożyczyliśmy... to znaczy na stacji Freedom i dostaliśmy 
zastępcze ze Skycanu, to znaczy Freedom... Ołymipus, to znaczy...
— Och, do cholery! — wykrzyknął brodacz. — Po prostu 
dostaliśmy takie!
Wyrzucił w tył nogi, odbił się stopami od ściany, wyciągając 
jednocześnie ręce przed siebie. Jak pocisk mknął przez 
pomieszczenie prosto na McGratha. Łup! Jego prawa pięść trafiła 
prosto w twarz przedstawiciela rządu, który z impetem uderzył 
jeszcze o ścianę.
Dobbs ledwie miał czas oswobodzić się ze strze-
372
mion i uskoczyć na bok, gdy drugi z mężczyzn zwrócił się w jego 
kierunku. Płynąc swobodnie, odruchowo chwycił się poręczy, co 
pozwoliło napastnikowi go dopaść. Starał się wywinąć, jednak 
silne ręce schwyciły go za nadgarstki, wyginając je do tyłu. Dobbs 
nie ustawał w próbach oswobodzenia się, ale blondyn brutalnie 
pchnął go na konsolę tak, że przed oczami zalśniły mu gwiazdy.
— Taśma! taśma! — krzyknął z tyłu brodacz.
Dobbs ocknął się nieco i chciał odwrócić twarzą do napastnika, 
ale w tej chwili na jego policzku wylądowała pięść. Uderzenie 
odrzuciło go do tyłu i na moment stracił przytomność.
Gdy po kilku sekundach zaczął odzyskiwać świadomość, poczuł 
coś zimnego i lepkiego na przegubach rąk. Krępowano go, jak mu 
się wydawało, taśmą klejącą. Zdał sobie sprawę, że trzymały go 
cztery, a nie dwie ręce. Spojrzał w górę o zobaczył jeszcze jedną 
osobę — wąsatego mężczyznę, który do tej pory najwidoczniej 
czaił się przy włazie.
Właz. Dobbs zastanawiał się, czy wciąż jest otwarty.
— Czego chcecie? — zapytał zwracając jednocześnie głowę w 
kierunku luku.
Miał nadzieję, że takie głupie pytanie rozproszy ich uwagę.
— Nie bądź taki ciekawy — ostrzegł go blondyn. Taśma została 
okręcona wokół nadgarstków i Dobbs poczuł, jak odcinano plaster 
od rolki. Ktoś szarpnął pęta, sprawdzając, czy są wystarczająco 
mocne.
— Trzyma się — stwierdził ten z kucykiem. Dobbs z trudem 
powstrzymał się od śmiechu.
Trzymało się, akurat. Wystarczyło kilka sekund, aby
mógł się oswobodzić.
373
— Czekaj — przykazał sobie. Przygotuj się. Zachowuj się 
spokojnie i poczekaj na okazję, kiedy nie będą na ciebie patrzyli.
Blondyn rozejrzał się niespokojnie wkoło, najwidoczniej czegoś 
szukając. Wreszcie podpłynął do konsoli, przy której pracował 
Dobbs. Patrzył przez chwilę na klawiaturę, po czym wyjął z 
kieszeni kartkę papieru i zaczął czytać. Wcisnął klawisz 
czyszczący ekran i spojrzał przez ramię na towarzyszy.
— Popeye! — krzyknął. — Co się dzieje na zewnątrz?
Po kilku chwilach mężczyzna z wąsami pojawił się ponownie.
Blondyn kiwnął głową.
— Dobrze. — Spojrzał na zegarek. — W porządku. Do roboty. 
Ty Popeye, pomożesz mi. Bruce, zabierz tych facetów do... — 
urwał i popatrzył na Dobbsa i McGratha. — Nie wiem. Po prostu 
zabierz ich stąd.
— Nie ma sprawy.
Mężczyzna zwany Bruce wyjął rolkę plastra z kieszeni, 
podpłynął z tyłu do przedstawiciela rządu i z zaskoczenia zakleił 
mu usta. Kiedy zbliżał się do Dobbsa odwijając kolejnych kilka 
cali taśmy, twórca Ucha zwrócił się do blondyna:
— Żądam odpowiedzi. Co się tu dzieje? — zapytał całkiem 
spokojnym głosem.
— Zamierzamy zatkać ci Ucho, przyjacielu — odpowiedział 
mężczyzna z kucykiem.
Dobbs nie zdołał już o nic zapytać, ponieważ jego usta zostały 
właśnie zaklejone. Poczuł nieprzyjemny smak kleju. To, wraz ze 
świadomością, czego chcieli napastnicy, sprawiło, że zebrało mu 
się na mdłości.
Przybyli tu ze względu na Wielkie Ucho. Ale wraz z tą myślą w 
głowie Dobbsa zrodziły się pytania.
374
Chociaż udało się im dostać niepostrzeżenie na stację i przez 
zaskoczenie opanować interesujący ich moduł, nie sprawiali 
jednak wrażenia profesjonalnych terrorystów. Tylko ten, którego 
nazywano Bruce, miał wygląd bezwzględnego zabójcy.
— Dość tego — pomyślał. — Jeżeli to tylko amatorzy, twoje 
szansę na ucieczkę znacznie się zwiększają.
— Dobra, chłopaki, ruszać się — Bruce pchnął ich w kierunku 
włazu, gdzie pomógł mu Popeye (niezbyt dobre przezwisko jak na 
terrorystę), który chwycił McGratha i zaczął go ciągnąć jak worek.
W korytarzu, zakrywając ciałem skrępowane ręce, Dobbs podjął 
gorączkowe próby oswobodzenia się. Miał rację. Był w stanie 
zerwać plaster. Eskortował ich tylko brodacz. Jego towarzysze 
pozostali po drugiej stronie włazu, a on zaczynał się denerwować. 
Rozglądając się niespokojnie na wszystkie strony, złapał McGratha 
za koszulę, odbił się nogą od ściany, kierując do otwartego włazu, 
oddalonego o dwadzieścia pięć stóp. Pozostawiony samotnie 
Dobbs zdwoił wysiłki.
— No dalej, jeszcze troszkę — mówił do siebie.
Plaster odkleił się, a z nim spory kawałek skóry. Dobbs 
błogosławił taśmę na ustach, która nie pozwoliła mu wyć z bólu. 
Bruce był odwrócony do niego plecami i starał się wepchnąć 
McGratha przez właz. Droga na pomost dowodzenia prowadziła 
akurat obok niego.
Nie zastanawiając się długo, Dobbs odbił się od ściany, podkulił 
kolana, zacisnął dłonie w pięści i pomknął jak strzała prosto na 
Bruce'a.
Udało mu się tylko dzięki zaskoczeniu. Zbliżył się do brodacza i 
wpadł na niego z dużą siłą. Jednocześnie wymierzył prawą pięścią 
cios w kark, a lewą
375
w nerki. Bruce jęknął, kiedy jego głowa odbiła się od bocznej 
części włazu, i Dobbsowi wydawało się, że stracił przytomność.
Tymczasem brodacz chwycił Dobbsa za lewą kostkę, a drugą 
ręką przymierzył się do uderzenia. Dobbs uchylił się w ostatniej 
chwili, tak że cios zamiast w żołądek trafił go w miednicę.
Do cholery, co za żywotny sukinsyn — pomyślał inżynier.
Bruce odzyskał już w pełni sprawność i starał się chwycić go 
ponownie. Dobbs podkulił nogi i gwałtownie prostując je, kopnął 
go w twarz.
Bruce odpłynął w tył, w otwór włazu, a jego dłoń puściła kostkę 
uciekiniera. Nie tracąc czasu na sprawdzenie, czy tym razem 
złomiarz tak szybko przyjdzie do siebie, Dobbs odepchnął się od 
ściany i zaczął umykać najszybciej jak mógł. Za jego plecami 
roległ się wściekły krzyk.
— Do cholery! Goni mnie! Będę bezpieczny dopiero w module 
dowodzenia, o jakieś siedemdziesiąt stóp stąd! Czy mi się uda? — 
myślał rozpaczliwie. . Po drodze znajdowała się jednak grodź 
bezpieczeństwa, która w przypadku dekompresji mogła zostać 
zamknięta zarówno automatycznie, jak i ręcznie. Tego właśnie 
było mu potrzeba. Dobbs uśmiechnął się chytrze, jeszcze silniej się 
odepchnął i przeleciał na jej drugą stronę. Rozłożył ręce i dłońmi 
złapał za występy ścian, gwałtownie hamując. Odwrócił się 
najszybciej, jak tylko mógł.
Bruce podążał za nim. Na jego twarzy malował się wyraz bólu, 
a oczy płonęły furią. Dobbs nie pozwolił sobie na podziwianie 
wytrzymałości tego człowieka. W pośpiechu odszukał panel 
kontrolny grodzi. Odsunął pokrywę i wcisnął czerwony przycisk z 
napisem „ZAMYKANIE RĘCZNE".
376
*
— Moduły trzydzieści jeden do trzydzieści osiem, nie ma śladu 
poszukiwanych...
— We wszystkich modułach panuje normalne ciś-mnienie. 
Grupy naprawcze w pogotowiu.
— Tu Vulcan. Konstrukcja na razie bezpieczna.
— Bigthorn mówi, że moduł dziesiąty jest pusty. Teraz 
sprawdza laboratorium astrofizyczne...
— Moduły od jedenastki do osiemnastki przeszukane. Nic nie 
znaleziono.
— Połączyli się ze mną metereolodzy. Chcą przekazać 
spostrzeżenia dotyczące zachowania Hoockera w ostatnim okresie.
— Dawać to! Szybko!
Słysząc głos Wallace'a, oczy Felapolousa zlustrowały 
pomieszczenie, starając się odszukać samego nadzorcę. Dostrzegł 
go wreszcie obok stacji łączności, wiszącego do góry nogami. Szef 
stacji bacznie patrzył na ekran monitora przez ramię Joni Lowen-
stein, słuchając jednocześnie zdawanych raportów. Kiedy 
Felapolous zbliżył się do niego, zauważył, że kąciki jego ust 
podniosły się w uśmiechu.
— Bardzo dobrze! — krzyknął nadzorca „Projektu Franklina".
Kiedy Felapolous dotarł na poziom łączności, Wallace spojrzał 
na niego i mrugnął chytrze, zanim z powrotem wrócił do konsoli.
— Wprost wspaniale! Dziękuję za te informacje. Pozostaniemy 
w kontakcie, bez odbioru.
Wyłączył kanał łączności i ponownie odwrócił swą rumianą 
twarz w kierunku doktora.
— Wspaniałe wieści! — krzyknął do niego. — Chłopaki N SA, 
to znaczy ze stacji metorologi-cznej... — nagle urwał i zniżył głos. 
— Powiedzieli,
377
że podejrzewali już Hookera od kilku dni. Podobnie jak Hamiltona. 
Stwierdzili, że ktoś włamał się do ich ściśle tajnych danych — 
pomiędzy rozciągniętymi w uśmiechu ustami Wallace^a zalśniły 
zęby. — Wykryto, że Hamilton jest zamieszany w jakąś działalność 
wywrotową, a Hooker miał coś wspólnego z dochodzeniem 
kryminalnym na Florydzie, dotyczącym...
— Henry, co się tu właściwie dzieje? — zapytał Felapolous, 
wpatrując się w oczy szefa Ołympusa. — Dlaczego ci wszyscy 
ludzie zostali postawieni w stan najwyższej gotowości?
Oczy Wallace'a rozszerzyły się, a usta otworzyły. Wargi 
poruszały się bezgłośnie przez moment, jakby mózg stracił 
panowanie nad ciałem.
— Na stacji został ogłoszony alarm, Ed — powiedział powoli, 
zwracając się do doktora, jak do opóźnionego w rozwoju dziecka. 
— Doszło tu do rewolty. Hooker, Hamilton i ten trzeci... którego 
nazywają Virgin Bruce... knują sabotaż albo przejęcie stacji. Moim 
obowiązkiem, jako nadzorcy realizacji projektu, jest jej obrona...
Felapolous potrząsnął głową. Nie było sensu pytać Henrye'go o 
powody takiej decyzji.
— Powiedziałeś pracującym tu ludziom, dlaczego został 
ogłoszony ten alarm? — zapytał.
Wallace spojrzał z obawą w kierunku stacji łączności.
— Nie rozumiesz, że to poważna sprawa? — jego szept był 
ledwie słyszalny w otaczającym ich twarze. — Lowenstein jest 
także z nimi. Jeżeli powiem wszystkim, o co tu chodzi, mogłaby 
ostrzec swoich kolegów, a oni... — zwahał się — a oni...
— Zwieją — podsunął Felapolous.
Poczuł ogarniające go zmęczenie paranoicznymi
378
fantazjami Wallace'a. Zdał sobie sprawę, że do tej pory bawił się, 
zgłębiając wyimaginowany świat Wal-lace'a. Wiedział jednak, że 
teraz w tym świecie dzieje się coś strasznego, a jego zadaniem jest 
ponowne jego uporządkowanie. To sprawiło, że poczuł się zawie-
dziony i zły.
— Dokąd to ci spiskowcy mieliby uciekać. Henry? Znajdujemy 
się przecież tysiące mil od Ziemi.
— Nie! Oni nie uciekają! — krzyknął ponownie Wallace. W 
jego oczach malowała się niema prośba o zrozumienie. — To 
właśnie dlatego zmobilizowałem grupy naprawcze! Mogli 
zaplanować rozmieszczenie niewielkich min na całej stacji, aby ją 
zniszczyć albo wziąć nas jako zakładników, podczas gdy sami...
— Daj mi to!
Felapolous nagłym ruchem zbliżył się do nadzorcy i zerwał mu 
słuchawki. Wallace wyciągnął do przodu obie ręce, starając się 
odebrać je doktorowi, ale ten odepchnął go ze złością. Wallace 
wpadł na pracowników obsługi, siedzących nie opodal. Kilkunastu 
ludzi, w tym także Lowenstein, odwróciło głowy, obserwując 
zajście.
— Trzymajcie go! — wrzasnął Felapolous do grupki 
pracowników, wkładając jednocześnie na uszy odebrane 
słuchawki. Wcisnął przycisk łączności i gwizdnął przeraźliwie. Z 
zadowoleniem zauważył, że w pomieszczeniu zapanowała nagle 
cisza. Wszyscy wlepili w niego wzrok.
— Dobra, posłuchajcie mnie — powiedział spokojnie. — Mówi 
do was Ed Felapolous. Stacja nie jest już... powtarzam, nie jest już 
w stanie alarmu. Macie wszyscy wrócić do zwykłych zajęć, 
odwołać wszystkie czynności wywołane alarmem i... — 
rozejrzał się wkoło, a widząc, jak uważnie jest
379
obserwowany, kontynuował — ...i wrócić po prostu do 
normalności. Panie i panowie, obawiam się, że... Popatrzywszy na 
Wallace'a, którego oczy ciskały na niego gromy, dodał:
— Obawiam się, że pan Wallace nie czuje się dzisiaj zbyt 
dobrze.
Jeżeli wyglądało to jak żart, Felapolous nie był tego świadom. 
Zdziwił się więc, gdy dobiegły doń tłumione chichoty. 
Spowodowały one, że skrzywił się zawstydzony zachowaniem 
zarówno swoim, jak i szefa stacji.
W tym momencie doktor zorientował się, że Wallace coś pilnie 
obserwuje. Podążył za jego wzrokiem, który utkwiony był w 
panelu łączności. Na konsoli migało czerwone światełko. Nagle na 
ciekłokrystalicznym monitorze pojawił się napis: 0169 NAJ-
WYŻSZEJ WAGI. WIADOMOŚĆ ALARMOWA, FREEDOM.
Lowenstein nie poruszyła się, aby odebrać przekaz. Patrzyła 
wprost na ekran, a jej ręce spoczywały na konsoli o kilka cali od 
klawiatury. Zdawała się nie zwracać uwagi na rzeczy dziejące się 
obok (chyba jako jedyna osoba na pomoście dowodzenia), jak 
również na informację na monitorze.
— Odbierz wiadomość Lowenstein — rozkazał Wallace. — Co 
się dzieje, kobieto? Nie widzisz informacji o przekazie najwyższej 
rangi ze stacji Freedom? — Podniósł głos. — Rozkazuję natych-
miast wykonać to, co powiedziałem!
— Zamknij się. Henry — szepnął Felapolous.
— Nie widzisz? — Wallace zwrócił się do doktora. — Ona jest 
jedną z nich. Jest częścią tego całego...
Nagle jego twarz zbladła, a oczy rozszerzyły się.
— Oczywiście! Ucho! Chodzi im o Ucho! Znaj-
380
dują się na stacji Freedom, aby zniszczyć Wielkie Ucho!
Felapolous poczuł się zakłopotany. Czym u licha było to 
Wielkie Ucho? Spojrzał po twarzach zgromadzonych ludzi, ale 
malowało się na nich tylko zdziwienie. Ponownie popatrzył na 
Lowenstein i stwierdził, że w ogóle nie zareagowała na polecenie 
szefa. Starała się zachować spokój, ale jej ręce drżały i zaczynała 
się pocić... Co, na miłość Boską, wiedziała o...?
Nagle usłyszał głośny, pełen bólu okrzyk i odwrócił głowę w 
tym kierunku. Pracownik, trzymający dotychczas nadzorcę, zwijał 
się z bólu, łapiąc się za splot słoneczny, w który otrzymał 
najwidoczniej niespodziewany cios. Odzyskawszy swobodę ru-
chów, Wallace wyprostował się i sięgnął do wewnętrznej kieszeni 
kamizelki.
— Cholera! — zaklął doktor, wyciągając jednocześnie 
strzykawkę, wypełnioną szybko działającym środkiem 
uspokajającym, którą zawsze nosił przy sobie.
Zobaczył Wallace'a trzymającego w ręku dziwnie wyglądającą 
broń, wycelowaną w Lowenstein...
Felapolous rzucił się do przodu, trzymając strzykawkę w 
wyciągniętej ręce. Spóźnił się jednak o ułamek sekundy. Wallace 
zdążył nacisnąć spust czegoś, co przypominało pistolet. Rozległ się 
wysoki, metaliczny dźwięk i coś czerwonego wystrzeliło w 
powietrze. Kiedy Felapolous wpadł na szefa stacji, wbijając igłę w 
jego szyję i wstrzykując sporą dawkę środka uspokajającego, 
usłyszał krzyk Lowenstein.
— Trzymajcie go! — wrzasnął do pracowników pomostu 
dowodzenia, uderzając kantem dłoni w nadgarstek Wallace^. 
Pistolet wypadł z zaciśniętych palców i Felapolous chwycił go, 
zanim oddalił się
381
poza zasięg jego rąk. Dwaj członkowie załogi byli już przy 
Lowenstein. Kiedy doktor podpłynął do niej, ujrzał krople krwi 
broczące z rany tuż pod lewym obojczykiem. Odepchnął 
człowieka, kory znajdował się na jego drodze (Tate'a, zawsze 
skręcającego kostkę, ilekroć uprawiał jogging w kocim korytarzu) i 
szybko obejrzał ranę.
Strzałka, taka sama, jakich używaliśmy w sali wypoczynkowej 
rzucając do tarczy, tkwiła w górnej części klatki piersiowej Joni. 
Dziewczyna nie straciła jednak przytomności, ale była blada i 
zapewne w szoku.
— Zabierzcie ją do modułu szpitalnego — polecił Tate'owi i 
jeszcze jakiemuś pracownikowi pomostu dowodzenia. — Nie 
ruszajcie rzutki, dopóki sam się nią nie zajmę.
Mężczyźni pokiwali głowami i ostrożnie pchnęli Lowenstein w 
stronę włazu.
Felapolous odwrócił się i popatrzył na Wallace'a. Nadzorca 
„Projektu Franklina" wisiał bezwładnie w powietrzu, z jedną ręką 
uniesioną do góry. Dwaj pilnujący go członkowie załogi odsunęli 
się, widząc że w takim stanie nie stanowi już zagrożenia.
Doktor teraz dopiero przyjrzał się odebranej Wal-lace'owi broni. 
Było to coś, co łączyło w sobie cechy pistoletu i kuszy, a zostało 
zmajstrowane najwidoczniej własnoręcznie przez szefa stacji. 
Uchwyt oraz spust pochodziły od elektrycznego wkrętaka, używa-
nego przez złomiarzy. Lufa wykonana została najprawdopodobniej 
z osłony kabla, w którego wnętrzu znajdowała się gruba sprężyna.
— Jezu Chryste — jęknął Felapolous, co zdarzało mu się 
nadzwyczaj rzadko.
Całe szczęście, że Wallace nie wpadł na pomysł użycia bardziej 
niebezpiecznych pocisków. Ale i tak
382
broń ta mogła zranić zarówno nieostrożngo użytkownika, jak i jego 
ofiarę.
— Doktorze — rzekł ktoś za jego plecami. Odwrócił się i 
zobaczył, że LaFleche, pracująca z Lowenstein, zajęła jej miejsc 
przy konsoli. Na uszach miała słuchawki i widocznie odbierała 
wiadomości z Freedom. Jej twarz wyrażała kompletne zaskoczenie.
— To stacja Freedom — wyjaśniła. — Mówią, że ktoś.... trzech 
ludzi... stąd, z Ołympusa, znajduje się w ich bazie. Mówią, że... nie 
wiem, ale to brzmi tak, jakby oni próbowali dokonać jakiegoś 
sabotażu.
Felapolous popatrzył na nią, a później przeniósł wzrok na 
Wallace'a. Szef stacji nie był jednak w stanie pomóc mu w 
zrozumieniu tego, co się działo.
Dokładnie o 7.50 zdałem sobie sprawę, że nasz plan zawiódł. 
Byłem jednak całkowicie bezsilny.
Wiedziałem, że akcja nie powiodła się. Według planu 
powinienem otrzymać sygnał z pomostu dowodzenia od Joni 
Lowenstein, informujący, że Jack zdołał opanować moduł 
centralny "Ucha i mógł odebrać z Ołympusa wirusa 
komputerowego. Co prawda zostało im jeszcze dziesięć minut, ale 
musiało się coś wydarzyć, jeżeli nie dali do tej pory żadnego znaku 
życia.
Nie mogłem się niczego dowiedzieć ani pomóc i to było dla 
mnie najgorsze. Moim obowiązkiem jednak było tkwić na 
posterunku, bo przecież istniała jeszcze, minimalna szansa na to, że 
będę musiał przesłać im program. Ani ja, ani też Joni nie mogliśmy 
się jednak w żaden sposób z nimi skontaktować. Jack miał wybrać 
zupełnie przypadkową częstotliwość. Było ich co najmniej 
kilkadziesiąt, a Joni musiała ją
383
znaleźć i poinformować o tym mnie. Częstotliwość, wybraną w 
ostatniej chwili.
— Do diabła z tym — mruknąłem, sięgając do interkomu. Byłem 
tak zdenerwowany, że mówiłem sam do siebie. — Przeszuka je po 
prostu wszystkie i tyle. — Wziąłem do ręki słuchawkę i zacząłem 
wystukiwać trzycyfrowy numer sekcji łączności. — Musi się 
trochę wysilić, a na pewno porozumie się z Jackiem — 
uspokajałem własne wątpliwości.
Nagle zza moich pleców wysunęła się ręka, która wcisnęła na 
konsoli przycisk przerywający połączenie. Krzyknąłem 
przestraszony, wypuszczając słuchawkę i przewracając fotel, aby 
zobaczyć kto niepostrzeżenie dostał się do stacji obróbki danych.
Phii Bigthom. Sekwoja, która poruszała się jak człowiek. 
Indianin miał na sobie uniform służby bezpieczeństwa, a na 
skórzanym pasie wisiała kabura z laserem. Nie wróżyło to nic 
dobrego. Bigthom nosił ze sobą broń tylko wtedy, gdy miał 
wykonać jakieś zadanie. Uśmiechał się szeroko, co było wyraźną 
oznaką nadchodzącego niebezpieczeństwa. Czynił to bowiem 
wtedy, kiedy zamierzał zrobić komuś krzywdę.
— Cześć, Phii — wydusiłem z siebie. Nie zająknąłem się 
nawet, co bardzo mnie podbudowało. Gdyby dopisało mi 
szczęście, może nic złego się nie stanie. — O co chodzi?
Indianin Navajo chrząknął tylko i cofnął się o krok. Opuścił 
ręce, ale zauważyłem, że jedna z nich znajdowała się niepokojąco 
blisko lasera. Przez kilkanaście sekund stał tak w milczeniu, 
patrząc na mnie, a ja czułem na plecach zimne krople potu.
— Stałem za tobą dobre kilka minut — stwierdził wreszcie 
zupełnie beznamiętnym głosem. — Wy-
384
giąda na to, że masz jakieś kłopoty z uzyskaniem wiadomości od 
Jacka. Ja także chciałbym się czegoś o nim dowiedzieć. Wiesz 
może, gdzie on jest?
— Jack? — spytałem, przybierając ton zdziwienia. — Chodzi ci 
o Hamilona? Nie, nie mam pojęcia, co robi i gdzie teraz 
przebywa...
Na potwierdzenie tych słów energicznie pokręciłem głową, 
wpatrując się jednocześnie w pusty ekran monitora. Widziałem w 
nim wciąż uśmiechniętą twarz Mr Biga.
— Nie, nie mam zielonego pojęcia — powtórzyłem, starając się 
zachowywać jak rozstrzepani po-gramiści, którzy nie widzą świata 
poza komputerami. — A dlaczego pytasz? Stało się coś złego?
Bigthom ledwie dostrzegalnie przytaknął. Uśmiech zniknął 
z jego twarzy, a zastąpił go wyraz obojętności.
— Odebraliśmy wiadomość ze stacji Freedom — powiedział. 
— Trzy osoby ze Skycana dostały się tam i mają jakieś podejrzane 
zamiary. A więc nie wiesz, gdzie jest Jack? A może znasz miejsce 
pobytu Virgina Bruce'a albo Hookera?
Pokręciłem głową. Wskazał na interkom i słuchawkę leżącą na 
moich kolanach.
— Widziałem, że próbowałeś skontaktować się z sekcją 
łączności — stwierdził jak zwykle bez-nmamięmym głosem. — 
Chciałeś dowiedzieć się czegoś od Joni.
Wzruszyłem ramionami.
— Może i chciałem. Może chciałem zapytać ją o dzisiejszą 
datę. Co to kogo może obchodzić?
Znajdowałem się w sytuacji bez wyjścia. Indianin popatrzył na 
mnie uważniej. Zapewne po podsłuchaniu mojego monologu, 
wszystkie strzępy informacji ułożyły mu się w całość. Nie 
spuszczając ze mnie
385
wzroku, sięgnął lewą ręką do pasa i odczepił parę chromowanych 
kajdanek.
— O co jestem oskarżony? — zapytałem. Obrzucił mnie 
gniewnym spojrzeniem i nakazał gestem nadstawić nadgarstki. 
Tutaj nie miał obowiązku czytać mi nawet formuły aresztowania. 
Obaj o tym wiedzieliśmy.
Na stacji Freedom musiało zdarzyć się coś naprawdę złego.
— Panowie — rzekł Hamilton, pochylając się nad ekranem 
terminalu i przyciskając słuchawkę do ucha. — Sądzę, że jesteśmy 
spaleni.
— Tak. Niestety to prawda — przyznał Virgin Bruce. Wciąż 
trzymał się za tył głowy, którym uderzył o właz. — Widziałeś, co 
się stało? Korytarz...
— Korytarz prowadzący do doków został zablokowany — 
dokończył hydroponik, manipulując coś przy radiu. — Nie 
możemy dostać się do śluzy, gdzie przycumuje „Willy Ley". Nie 
możemy też wrócić na Skycana. Próbuję wszystkie kanały, które 
miała sprawdzić Joni, i wciąż nic.
— Och, na miłość boską! — krzyknął Bruce. — Spieprzyłeś 
wszystko! Wiesz o tym? Cała ta cholerna akcja...
— Zamknij się! — wrzasnął Jack.
Virgin Bruce urwał, a Popeye spojrzał znad konsoli, przy której 
klęczał. Po raz pierwszy słyszeli, jak Hamilton podniósł głos. Jack 
zwrócił się do Hookera, który podsłuchiwał rozmowy radiowe na 
stacji Freedom.
— Co tam słychać?
Popeye patrzył na niego przez chwilę. Gdyby nie był tak zajęty i 
nie szukał jednocześnie wyjścia
386
z sytuacji, w jakiej się znaleźli, z przyjemnością uderzyłby 
Hamiltona w szczękę.
— Rozmawiają ze Skycanem — powiedział wreszcie. — 
Większość informacji jest zakodowana, ale z całą pewnością są to 
wiadomości alarmowe. Możecie się domyślić, na jaki temat. 
Odebrałem też nie-kodowane przekazy do innych części stacji. 
Wygląda na to, że zamierzają odciąć nas od reszty bazy, otworzyć 
grodź i posłać na nas grupę uderzeniową.
— A co z „Willy Ley"?
— Znajduje się już na orbicie i przygotowuje do połączenia ze 
stacją. Poinformowali załogę promu, że ogłoszony jest alarm, ale 
zezwolili na cumowanie, które ma się odbyć za dziewięć minut. 
Do tego czasu będzie już pewnie po nas.
— To był niezły plan — pomyślał Hamilton, aby się nie 
załamać, widząc jak wszystko rozpada się na kawałki. Wciąż nie 
dopuszczał myśli, że to jego wina. Przecież opracował ten plan, 
jeszcze zanim trafił w kosmos. Nie było żadnych komplikacji. 
Spotkanie i zawarcie przyjaźni z Lisa Bamhart, a później częsta 
korespondencja z nią i kilka rozmów telefonicznych sprawiły, że 
zgodziła się im pomóc. Nie wiedziała właściwie nic o całej 
sprawie, ale zaproponowała, że będzie mogła zabrać ich ze stacji 
Freedom podczas cotygodniowego lotu.
Hamilton w duchu błogosławił jej gotowość do pomocy (prawie 
ślepą, porównując jej niewielką wiedzę o całej sprawie do 
podejmowanego ryzyka), ale rozumiał także wysuwane 
zastrzeżenia. „Nie mogę zostać złapana" — pisała w liście 
przysłanym mu wraz z czapeczką Fat Boy's. „Będę czekała na 
ciebie najwyżej pięć minut. Jeżeli się nie zjawisz, odlecę i nie miej 
o to do mnie żalu."
Potrząsnął głową, nastawiając kolejną częstotliwość (próbował 
już to zrobić kilkanaście razy) i nie
387
słysząc żadnej odpowiedzi. Gdzie, u licha, była Joni? Co się działo 
z Samem? Dobry stary „Willy Ley", w którym spędził kilka godzin 
na wymiotowaniu. Prom przycumuje tylko na kilka minut, 
ponieważ zwłoka wydłużyłaby powrotny lot. Gdyby wszystko 
poszło tak, jak planowali, odebraliby już od Sama wirusa, 
wprowadzili go do komputera Ucha i szykowali się do dostania na 
pokład wahadłowca. Kiedy obsługa prowadziłaby rozładunek, 
przemknęliby do doków i dostali się do ładowni. Akcja ta miała 
zająć im mniej niż pięć minut. Musiała, bo prom odleciałby bez 
nich. „Każde opóźnienie sprowadzi na mnie podejrzenia" — 
wyjaśniła Lisa w liście.
— Nie mamy już szans — mruknął. Nawet w warunkach 
nieważkości czuł ogromny ciężar spoczywający na swoich 
barkach. — Nie możemy dostać się do śluzy. Gdy tylko 
spróbujemy, złapią nas wszystkich. Jesteśmy już bez żadnych 
szans.
— Nie powtarzaj w kółko tego samego! — krzyknął Virgin 
Bruce. — No, dalej! Przecież jesteś geniuszem! Znajdź jakieś 
rozwiązanie.
Hamilton, czując bezsilność, odsunął się od konsoli, popatrzył w 
pełne wściekłości oczy Neimana i bezradnie rozłożył ręce.
— Przecież widzisz, w jakiej sytuacji się znajdujemy — 
powiedział cicho. — Może ty masz jakiś ciekawy pomysł?
— Co...? Chyba sobie żartujesz.
— Mam kompletną pustkę w głowie — wyjaśnił zrezygnowany 
Jack. — Cały ten plan rozpadł się przez jeden nie przewidziany 
wypadek. Spieprzyłem wszystko. Moje przypuszczenia nie 
sprawdziły się. W ciągu kilku minut dopadną nas. Nie ma 
sposobu... Jeżeli znaleźliście jakieś rozwiązanie, powiedzcie. Jeśli 
nie, skończymy jako karma dla psów.
388
— Karma dla psów — powtórzył wolno Virgin Bruce. — Do 
cholery! A czym teraz jesteśmy. Nagle uśmiechnął się, a po chwili 
zaczął chichotać.
— Mogą z nas zrobić ostatecznie hamburgery — wymamrotał.
Słysząc to, Hamilton całkiem nieświadomie zaśmiał się. Tak 
samo zareagował Popeye, który jednocześnie pokręcił głową, 
wyrażając niedowierzanie.
— To już naprawdę zbyt dużo — powiedział. — Wplątałeś nas 
w to wszystko, przekonując jednocześnie, że twój plan nie może 
się nie udać, podobnie jak perfekcyjny skok na bank. Teraz 
najspokojniej w świecie przyznajesz, że nie wyszło i oczekujesz, 
że my znajdziemy wyjście z tej sytuacji. Przysięgam, Jack, że 
udusiłbym cię gołymi rękami, gdybyśmy tylko mieli czas.
Hamilton wzruszył ramionami.
— Przecież mamy mnóstwo czasu. Nie możemy się stąd 
wydostać, droga do doków jest odcięta... Jesteśmy uwięzieni. 
Chyba że macie jakiś genialny pomysł, dzięki któremu 
uciekniemy. Jeśli nie, możesz się nie krępować i udusić mnie. 
Zasługuję na to.
Popeye przyjrzał mu się uważniej.
— Chciałbyś, prawda? Wplątałeś nas w kłopoty z powodu 
raportów wywiadowczych „Global Watch" i okłamałeś 
wszystkich, opowiadając o swojej rozmowie z tym facetem...
— Hej! Poczekajcie chwilę! — wtrącił się Virgin Bruce. Jego 
ciemne oczy przenosiły się z jednego mężczyzny na drugiego. — 
O czym wy mówicie? O okłamywaniu...?
Popeye uciszył go machnięciem ręki.
— Nieważne, Bruce. Zbyt długo trwałyby wyjaśnienia. 
Powiedzmy po prostu, że nie wszystko jest tak, jak ci się zdaje — 
popatrzył na hydroponika. —
389
Zawrzyjmy układ, Jack. Znam sposób, dzięki któremu możliwa 
będzie ucieczka i zdradzę ci go... jeżeli powiesz mi jedną rzecz.
— Co chcesz wiedzieć?
— Czy ta akcja warta była takich poświęceń? — zapytał 
Hooker. — Czy warto było ryzykować nasze życie dla takiej 
głupoty?
Hamilton spuścił wzrok na podłogę. Poczuł się nagle mały i 
bezbronny, jak dziecko złapane na kradzieży albo mąż przyłapany 
przez żonę w łóżku z inną kobietą. Został zdemaskowany. Nie 
mógł już kłamać.
— Ja... — zaczął niepewnie.
— Dlaczego? — krzyknął Popeye. — Po co u licha 
zorganizowałeś to wszystko?
— Spróbowaliśmy, do cholery! — odpowiedział mu takim 
samym tonem Jack. — Spróbowaliśmy coś zmienić! Do diabła, to 
mogło nie wystarczyć, ale przynajmniej spróbowaliśmy! — zerwał 
z głowy słuchawki i chociaż zdał sobie sprawę, że zachowuje się 
jak dziecko, rzucił nimi w Hookera. — Dlatego to zrobiliśmy, 
sukinsynie!
— Spróbowaliśmy i spieprzyliśmy robotę! — warknął Popeye, 
odbijając dłonią lecące w jego kierunku słuchawki. — Ty durniu, 
nie mieliśmy szans powodzenia od samego początku! Po co więc 
próbowaliśmy?
Twarz Hamiltona poczerwieniała, a każdy nerw jego ciała drżał. 
Poczuł nieodpartą chęć wyładowania wściekłości na rybaku z 
Florydy.
— Aleś ty bezczelny! — krzyknął. — Leżałeś bezczynnie przez 
całe dnie na swojej koi, martwiąc się jakimiś swoimi ciemnymi 
sprawkami, o których nie chciałeś komukolwiek powiedzieć. Byłeś 
cieniem człowieka! Nie istniałeś, a teraz... Jezu, masz tupet
390
pytać mnie, po co próbowaliśmy. Dlaczego? Cholera, ty niczego 
nie rozumiesz! Wysiłek jest wszystkim!
Popeye nagle doznał dziwnego wrażenia. Nie potrafiłby tego 
wyjaśnić, ale czuł, jakby znajdował się w ciemnym pokoju, w 
którym na ułamek sekundy włączono światło. Żarówka rozpada się 
w bezgłośnej miniaturowej eksplozji, która uderza falą... podczas 
gdy pokój pogrąża się ponownie w mroku. Ale tym razem nie 
było...
Złota obrączka, noszona na kobiecym palcu, wpadająca do 
kryształowej wody. Wiruje, tonie, zniknęła...
Tym razem nie było ciemności.
— Dobra — powiedział cicho.
Spojrzał na pełną nienawiści twarz Hamiltona (nigdy jeszcze nie 
widział go w takim stanie), a następnie przeniósł wzrok na Virgina 
Bruce'a. Ku swemu zdziwieniu zobaczył, że Neiman wygląda na 
przestraszonego.
— Dobra — powtórzył, tym razem mówiąc tylko do siebie.
Uśmiechnął się. Teraz wszystko stawało się jasne. Nie wiedział 
jeszcze dokładnie, ale... coś, co powiedział Jack, sprawiło, że 
rozjaśniło mu się w głowie. Nie rozumował tak trzeźwo i jasno już 
od wielu miesięcy. Istniało wyjście z tej sytuacji! Nie tylko dla 
Jacka i Bruce'a, ale także dla niego...
— Popeye — głos hydroponika był już także spokojny. — 
Popeye, wszystko w porządku? Przykro mi, że się tak do ciebie 
odezwałem...
— Nigdy nie mów, że ci przykro — powiedział Hooker. 
Westchnął ciężko. — Ktoś bardzo bliski powiedział tak kiedyś do 
mnie. Nigdy nie mów, że ci przykro. Rób co chcesz, ale nie mów 
tak.
Zdjął z głowy słuchawki i sięgnął po rękawice przymocowane 
do kombinezonu.
391
— Ubierajcie się — polecił. — Hełmy także. Za kilka minut 
wychodzicie na zewnątrz.
Ponaglani przez Hookera, Hamilton i Virgin Bruce sięgnęli po 
rękawice i włożyli je.
— Co masz na myśli? Jak to wychodzimy na zewnątrz? — 
zapytał go Jack.
Oczy Popeyea napotkały wzrok hydroponika (pierwszej osoby, 
poznanej od wielu miesięcy, której mógł zaufać, przynajmniej do 
wczorajszego dnia) i przez chwilę złomiarz odczuł chęć zwierzenia 
mu się ze wszystkich utrapień i gnębiących go koszmarów. Popeye 
zamrugał. Nie. Uznał, że prawda nie może zostać nikomu 
wyjawiona.
— Przedostaniecie się na „Willy Ley" — powiedział. — Nie 
martwcie się o mnie. Ucieknę w inny sposób.
28
Ucieczka z orbity
— Na co, do diabła, jeszcze czekacie? — pieklił się Dobbs. — 
Dostańcie się do tego modułu i wyciągnijcie ich stamtąd!
— Panie Dobbs — powiedział cicho Pauł Bdgar — zrobimy to 
szybko, jak ludzie zajmą odpowiednie stanowiska i otrzymają 
stosowne rozkazy. Do tego czasu proszę siedzieć cicho i nie 
dyktować mi, co mam robić.
Moduł dowodzenia wydawał się dwukrotnie bardziej zatłoczony, 
niż był w rzeczywistości, głównie dlatego, że personel robił wiele 
zamieszania, starając się opanować sytuację. Pracownicy siedzieli 
przed konsolami o różnorodnym przeznaczeniu, ale najwięcej ludzi 
zgromadzonych było przy konsoli łączności. Prowadzono tam 
jednocześnie kilkanaście rozmów z pomostem dowodzenia stacji 
Ołympus, z centrum Skycorpu w Alabamie, z wydziałem NASA na 
Cape Canaveral i, niestety bezskutecznie, z trzema mężczyznami, 
którzy opanowali moduł Ucha. Nie udało się nawiązać z nimi 
kontaktu, pomimo wielokrotnego wywoływania ich przez 
interkom.
Moduł milczał już od kilku minut. Sygnały radiowe, wysyłane z 
niego na kilkunastu częstotliwościach
393
w kierunku stacji Ołympus, zamilkły. Kiedy sytuacja zaczęła się 
komplikować, dowódca stacji Freedom — Pauł Edgar — otrzymał 
tajną, zakodowaną wiadomość z Narodowej Agencji 
Bezpieczeństwa. Zniszczył informację wydrukowaną na pasku 
papieru i powiedział załodze, że mają podjąć nadzwyczajne środki 
w stosunku do trzech sabotażystów.
Dobbs, który im uciekł, a następnie poinformował dowództwo 
Freedom o rozwijającej się niepomyślnie sytuacji, został 
zignorowany i odsunięty od całej sprawy. Usiadł w kącie 
pomieszczenia i obserwował, jak Edgar ze współpracownikami 
stara się rozwikłać zaistniały problem. Szef stacji umieścił już 
kilkunastu ludzi przy zamkniętym włazie, ale zwlekał z jego 
otwarciem i szturmem na moduł.
— Istnieją powody, aby sądzić, że ci ludzie są niebezpieczni — 
wyjaśnił Edgar Dobbsowi kilka minut temu.
— Dobry Boże, przecież już to mówiłem — zirytował się 
Dobbs. — Przynajmniej jeden z nich jest maniakiem. Musimy ich 
stamtąd jak najszybciej usunąć!
Edgar przytaknął z pewnym ociąganiem.
— Zrobimy to — oznajmił tonem, który dawał do zrozumienia, 
że Dobbs jest ważną osobą, reprezentującą Skycorp i rząd Stanów 
Zjednoczonych, ale nie ma władzy na pokładzie bazy Freedom. — 
Nie mogę jednak narażać bez potrzeby ani stacji, ani swoich ludzi. 
Najpierw chcę się z nimi skontaktować i podjąć negocjacje. 
Skłonić ich, aby poddali się z własnej woli. Nie mają dużego 
wyboru, więc pewnie zgodzą się na takie rozwiązanie.
Upłynęło już parę minut od tej rozmowy, ale pracownikowi 
łączności wciąż nie udało się nawiązać kontaktu z sabotaży stami. 
Dobbs pocił się i kurczowo
394
ściskał poręcz, starając się opanować strach. Myśl o 
odpowiedzialności za ten moduł i jego zawartość nie opuszczała go 
ani na chwilę.
— Szefie, mam połączenie ze stacją Ołympus — zameldował 
jeden z pracowników sekcji łączności. — Mówią, że także mają 
jakieś problemy, prawdopodobnie związane z naszymi. Dokonano 
tam nawet kilku aresztowań. Poszukują trzech zaginionych ludzi: 
Jacka Hamiltona, Bruce'a Neimana i Claude'a Hookera.
Edgar popatrzył na Dobbsa, a ten skinął głową.
— To oni — stwierdził szef stacji. — Powiedz im, że wstępnie 
ich zidentyfikowaliśmy i bądź z nimi w kontakcie.
— Pauł, „Willy Ley" podchodzi do dokowania — rzucił 
kontroler ruchu przez ramię. — Mam ich zatrzymać i kazać 
poczekać na orbicie?
Dowódca stacji zastanawiał się przez chwilę.
— Nie, może im nie wystarczyć paliwa — powiedział. — Niech 
cumują według planu. Charlie, poinformuj ich, że mamy... Och, do 
diabła, po prostu powiedz im, że ogłoszony jest alarm i to 
wszystko. Lisa i Steve zrozumieją. Mam taką nadzieję.
Dotknął ramienia mężczyzny przy interkomie.
— Co tam słychać, Renaldo?
— Nic, szefie. Nawet jeżeli mnie słyszą, nie mają ochoty się 
odezwać.
— Cholera — mruknął Edgar, kładąc ręce na oparciu fotela 
łącznościowca. — No cóż, powiedz Patrickowi, żeby za pół minuty 
otworzył właz i czekał na mój rozkaz.
Renaldo wcisnął przycisk łączności i powiedział do mikrofonu:
— Kod 21, tu Red Rider. Odliczaj do trzydziestu i otwieraj, ale 
nie zaczynaj niczego bez rozkazu, powtarzam...
395
Nagle rozległ się głośny, wibrujący dźwięk. Kiedy obaj 
rozglądali się nerwowo, jedna z pracownic przeanalizowała dane i 
stwierdziła:
— Awaryjna śluza numer trzy zdekompresowana i otwarta! W 
module AT-1 wystąpił nagły spadek ciśnienia.
W tej chwili w pomieszczeniu zawyły syreny alarmowe.
— Gwałtowna dekompresja? — wrzasnął Edgar.
— Nie sądzę — odkrzyknęła. — Zewnętrzny właz śluzy został 
otwarty, a aparaturę ustawiono tak, aby nastąpił tylko nieznaczny 
spadek ciśnienia w korytarzu. — Kiedy to mówiła, jej oczy 
wędrowały po wyświetlanych na ekranie liczbach, a palce po 
klawiszach kontrolnych. — Wszystkie sąsiednie pomieszczenia 
zabezpieczone! Ciśnienie w AT-1 spadło do 4 funtów na cal 
kwadratowy.
— Co? — wrzasnął Edgar. — Wyłączyć alarm! Jak...?
— Szefie, tu Patrick ze swoimi ludźmi! — odezwał się Renaldo. 
— W żaden sposób nie mogą otworzyć włazu!
Hamilton pragnął zaniknąć oczy i jednocześnie mieć je szeroko 
otwarte. Ziemia leżała u jego stóp jak ogromna taca. Chociaż 
rozum podpowiadał, całkiem słusznie, że nie może spaść tych 
trzysta mil w dół na zasnutą chmurami, zachodnioafrykańską 
sawannę, ręce kurczowo przywierały dzięki przyssawkom mag-
netycznym do zewnętrznej powłoki stacji.
— Jack — rozległ się w słuchawkach hełmu głos Virgina 
Bruce'a.
Był dziesięć stóp przed Hamiltonem, poruszając się wolno po 
powłoce modułu w kierunku aluminiowej kratownicy, otaczającej 
całą stację.
396
— Spójrz w dół, Bruce — powiedział hydroponik, czując, że 
ledwie może złapać oddech.
— Nie patrz na Ziemię, Jack. Po prostu skoncentruj się na 
swoich rękach i nie odrywaj od nich oczu.
— Dobrze.
Hamilton odwrócił wzrok od planety i skupił się na dłoniach 
uzbrojonych w rękawice i przytwierdzonych do nich 
magnetycznych przyssawkach. Pochodziły one z szafki obok śluzy, 
przez którą wydostali się na zewnątrz. Służyły zazwyczaj grupom 
inspekcyjnym i naprawczym, wychodzącym w próżnię, a nie 
korzystającym z lin bezpieczeństwa ani plecaków MMU. Zdjął 
kciuk prawej ręki z przycisku, przesunął ją i ponownie wcisnął 
guzik. Elektromagnes mocno przywarł do metalowej powłoki. 
Zwolnił lewą rękę, dostawił do prawej i znowu nacisnął guzik.
— Pośpiesz się — przynaglał go Virgin Bruce. — Widzę już 
prom. Podchodzi do doków. Nie, nie szukaj go wzrokiem,! Skup 
się na wędrówce do kratownicy. Musimy dotrzeć do „Willy Ley", 
zanim domyśla się, o co chodzi.
— Nie uda się nam — stwierdził Jack. Posuwali się bardzo 
wolno, zaledwie kilka stóp za jednym razem, a do doków i promu 
zostało ich co najmniej sto. Zdawało się, że pokonanie takiego 
dystansu jest niemożliwe w ciągu pięciu minut, przez które 
wahadłowiec będzie na nich czekał.
— Dojdziemy — stwierdził Neiman. — Kiedy dostaniemy się 
do kratownicy, będziemy mogli pozbyć się przyssawek i poruszać 
znacznie szybciej. Musisz jednak...
W tym momencie poczuli lekki, lecz wyraźnie wyczuwalny 
wstrząs w nadbudowie stacji Freedom, jakby coś w nią uderzyło.
397
Początkowo Hamilton myślał, że to „Willy Ley" tak ciężko 
zacumował. Potem znów spojrzał w kierunku Ziemi.
Długi, szeroki cylinder oddalał się od stacji, a za nim podążały 
kawałki metalu i włókna szklanego, które odbijały promienie 
słoneczne. W ułamku sekundy rozpoznał jeden z modułów stacji. 
Nie musiał się nawet zastanawiać, aby stwierdzić który.
— Adios, Popeye — powiedział.
Odpalenie ładunków na przyłączach modułu okazało się 
bardziej gwałtowne, niż Hooker przypuszczał. Kiedy uruchomił 
detonator, chwycił się obiema rękami poręczy i w myślach odliczał 
od dziesięciu do zera. Inżynierowie, którzy zaprojektowali moduł, 
wzorowany na tych, które wchodziły w skład Ołym-pusa, 
przewidzieli na szczęście wariant jego awaryjnego odłączenia. 
Eksplozja oderwała całkowicie moduł z Uchem od stacji Freedom i 
o mało nie pozbawiła Popeye'a zębów.
W chwili gdy moduł się odłączył, światła w jego wnętrzu 
zgasły, ponieważ kable dostarczające energię elektryczną zostały 
przerwane. Hooker był już oczywiście w pełnym kombinezonie 
kosmicznym. Uruchomił lampę na hełmie i zajął się następnym 
etapem desperackiego planu.
Rozwinął nylonową linę z bębna, jeden koniec okręcił wokół 
poręczy i zrobił porządny węzeł, drugi zaś przytwierdził do swego 
kombinezonu. Sprawdziwszy wytrzymałość obu węzłów, 
skierował się do zamkniętego do tej pory włazu. Przekręcił koło 
zabezpieczające i odblokował zamek. Osunął się trochę od luku, po 
czym kopnął go obiema nogami.
Gwałtowna dekompresja wyssała wszystkie nie przymocowane 
przedmioty przez otwarty właz. Po-
398
dmuch wystrzeliłby Hookera daleko w przestrzeń kosmiczną, 
gdyby nie był zabezpieczony liną. Ale i tak potężna siła rzuciła go 
na konsolę, na której rozpaczliwie szukał punktu zaczepienia. 
Wreszcie jego palce zacisnęły się kurczowo na jednym ze 
strzemion, znajdujących się pod nią. W snopie światła reflektora 
Hooker dojrzał słuchawki, prawdopodobnie te, którymi w gniewie 
cisnął Hamilton, z ogromną szybkością wylatujące na zewnątrz.
Tak szybko jak się zaczął, gwałtowny podmuch ustał. Moduł 
został pozbawiony powietrza, a na jego miejsce wdarła się próżnia. 
Hooker rozprostował palce i odepchnął się w kierunku włazu, aby 
wyjrzeć na zewnątrz.
Moduł wolno i bezładnie opadał. W oddali widać było stację 
Freedom, a właściwie tylko jej światła pozycyjne. Po chwili w polu 
widzenia znalazła się Ziemia, znacznie bliższa niż przedtem.
Popeye uśmiechnął się. Jak do tej pory wszystko szło wspaniale. 
Nagła dekompresja nadała modułowi Ucha dodatkowej prędkości, 
co pozwoliło wyrwać się ze strefy przyciągania stacji i z jej orbity. 
Teraz dawało o sobie znać przyciąganie ziemskie, które miało 
doprowadzić moduł do zejścia z orbity i spalenia w górnych 
warstwach atmosfery. Hooker przypuszczał, że nastąpi to za około 
dziesięć, piętnaście minut.
— Teraz twoja kolej, bracie — mruknął.
Nie miał zamiaru towarzyszyć centrum Wielkiego Ucha w jego 
ostatniej drodze. Wiedział jednak, że szansa przeżycia jest 
niewielka.
Odwrócił się, odsunął od włazu, szukając czegoś wzrokiem i 
macając w ciemności, rozpraszanej tylko światłem reflektora. 
Znalazł wreszcie. Były to niewielkie drzwi, na których widniał 
czerwony napis
399
UCIECZKA. Odbezpieczył zamek i otworzył je. Ujrzał niewielką 
wnękę, a w niej dosyć duży pakunek, osłonięty plastikiem. Hooker 
rozpiął zabezpieczającą go osłonę, jednocześnie starając się 
przypomnieć sobie wszystkie informacje dotyczące sprzętu 
ratowniczego, przekazane mu podczas szkolenia w centrum 
treningowym na Cape Canaveral.
Przez cały okres podboju kosmosu, nawet przed katastrofami i 
sytuacjami, w których omal do nich nie doszło, NASA pracowała 
nad sposobami ratowania astronautów zagrożonych w przestrzeni 
kosmicznej. Jednym z nich była kula ratownicza, która stała się 
standardowym wyposażeniem na pokładach amerykańskich 
statków kosmicznych już w latach osiemdziesiątych poprzedniego 
stulecia. Inna metoda była odrzucana przez dziesięciolecia, a 
zaakceptowana dopiero około roku 2000. Została ulepszona przez 
NASA, ale uznano ją za zbyt niebezpieczną. Wtedy prywatne 
przedsiębiorstwa wprowadziły dalsze poprawki i zaczęły 
umieszczać to urządzenie na statkach kosmicznych. Na początku 
agencja rządowa była przeciwna temu pomysłowi, ale zmieniła 
zdanie, kiedy udowodniono, że taki ekwipunek stwarza jednak 
pewne szansę przeżycia w sytuacjach do tej pory beznadziejnych.
W uszach zabrzmiały mu znów słowa instruktorki Skycorpu, 
uczącej grupę Hookera, jak posługiwać się swoim wyposażeniem 
ratunkowym.
— Szczerze mówiąc, gdybym miała wybór pomiędzy użyciem tej 
zabawki a zamarznięciem na śmierć albo uduszeniem się, 
wybrałabym to ostatnie — stwierdziła. — Wasze szansę przeżycia 
będą mniej więcej takie same, jak przetrwanie w beczce podczas 
spływu wodospadem Niagara. Połowa manekinów używanych w 
czasie prób spaliła się albo spadła na Ziemię z pręd-
400
kością dochodzącą do tysiąca mil na godzinę. O ile wiem, nikt do tej 
pory z tego nie korzystał. Eksperymenty z ludźmi uznano za zbyt 
ryzykowne. Jeżeli w kosmosie znajdziecie się kiedyś w tarapatach, 
nie czyńcie sobie świadomie krzywdy, używając tego nie-
bezpiecznego urządzenia.
Popeye starał się nie myśleć o tych przestrogach. Rozkręcił 
zawory doprowadzające powietrze, zdjął z ubrania gumowe rurki i 
szybko przymocował do brzucha małą butlę tlenową, która 
zawierała powietrze wystarczające na mniej więcej trzydzieści 
minut. Czas ten zapewniał mu wykonanie planu. Kiedy 
przymocował do butli zawory, wziął głęboki oddech i wyciągnął z 
plastikowej torby niewielki silnik rakietowy.
Rocky najwyraźniej przekazał jej wiadomość, bo zjawiła się w 
porcie tuz przed zachodem słońca. Szorował właśnie pokład 
rufowy, klęcząc na deskach z ostrą szczotką i wiadrem wody z 
mydłem, gdy wyczuł jej obecność. Nie słyszał, jak przyszła, ale 
wiedział, że stała obok. To jest właśnie miłość: wyczuwasz, gdzie 
znajduje się twój partner. Kiedy usiadł i spojrzał na Laurę, stojącą 
na nabrzeżu, zdał sobie sprawę, że to samo można powiedzieć o 
kimś, kogo się nienawidzi...
Mechanizm kontrolny z wbudowanym żyroskopem 
przymocowany był poniżej hełmu, nad silnikiem rakietowym na 
klatce piersiowej. Pracując w pośpiechu, opróżnił torbę i odrzucił 
ją na bok. W świetle reflektora unosiła się w powietrzu jak duch. 
Umocowując zawartość torby, przełożył ręce przez pasy, mocno je 
zaciskając na ramionach. Następnie przypiął rzemienie w pasie i w 
kroku. Urządzenie wyglądało jak duży plecak i ważyło prawie tyle 
samo co MA1U.
Hooker rozejrzał się nerwowo po ciemnym pomie-
401
szczenili. Jego umysł opanowała teraz tylko jedna myśl: wydostać 
się stąd. Uciekać, ponieważ statek tonie, statek tonie...
— Cześć — powiedziała. Jej głos mógłby wydawać się pogodny, 
gdyby nie był taki bezbarwny. — Co się dzieje, żeglarzu?
Była taka piękna. Miała brązową skórę, brązowe oczy, niebieskie 
dżinsy... Widział to wszystko nawet mimo ostrego słońca 
świecącego mu prosto w oczy. Była taka piękna. Kocham cię, chciał 
powiedzieć, ale nie mógł. Nagle słońce oślepiło go i nie widział już 
nic.
— Nic specjalnego — odpowiedział. — Wchodź na pokład.
Popeye powędrował w kierunku włazu i złapał obiema rękoma 
za brzeg otworu. Skulił się i przygotował do skoku, przypominając 
sobie wykład Helen Myricki, bo tak właśnie nazywała się 
instruktorka. Poczekał, aż jego oczom ukazała się świecąca Ziemia 
i wskoczył w przestrzeń.
Ziemia była teraz znacznie bliżej. Moduł opadał coraz szybciej, 
a tarcie zwiększało się, w miarę jak zaczął się stykać z 
najwyższymi warstwami j ono sfery. Popeye odepchnął się 
delikatnie od niego nogami, starając się być zwróconym plecami 
ku Ziemi. Patrzył, jak cylinder (teraz dopiero zwrócił uwagę na 
wymalowaną na nim amerykańską flagę i skrzydła U. S. Air Force) 
powoli się oddala, jakby przez niego odepchnięty.
Jego oddech stał się ciężki, a dłonie w rękawicach pokryły się 
potem. Poczuł potrzebę oddania moczu, ale pojemnik nie był 
podłączony, nie mógł więc tego zrobić. Mocz rozprzestrzeniający 
się w całym kombinezonie, mógł spowodować spięcie w instalacji 
elektrycznej, lub co gorsza, dostać się do hełmu. Odpędził tę myśl i 
sprawdził wszystkie wskaźniki
402
kontrolne oraz sztuczny horyzont. Nagle przypomniał sobie o 
systemie odpalania. Pośpiesznie sięgnął obiema rękami do bioder. 
Namacał dwie dźwignie, chwycił je i przesunął w górę.
Prawym kciukiem otworzył niewielką klapkę w lewym, 
naramienniku i wyciągnął stamtąd kabel, który podłączył do panelu 
piersiowego. Światło na kontrolce pod brodą zmieniło kolor na 
żółty. Prawa ręka powędrowała znowu na pierś i wcisnęła jeden z 
przycisków. Światełko ponownie zmieniło barwę, tym razem na 
zieloną: system został uzbrojony. Spojrzał znów na sztuczny 
horyzont. Obserwował, jak dwie linie powoli dążą do pozycji 
równoległej z krzywizną Ziemi. Jeszcze chwila, jeszcze ułamek 
cala...
Popatrzył w ciemną przestrzeń. Jego oczy nerwowo ją 
przeszukiwały. W oddali dojrzał niewielki świecący obiekt i 
domyślił się, że jest to stacja Freedom. Może to dziwne, lecz 
poczuł tęsknotę za miejscem, opuszczonym dziś rano. Pragnął po 
raz ostatni popatrzeć na ledwie dający się odróżnić od gwiazd 
pierścień świetlny — Skycan.
Podążając za Virginem Bruce'em, Hamilton zdołał dotrzeć do 
modułu śluzy, gdzie cumował „Willy Ley". Poruszając się po 
kratownicy, musieli uważać, aby nikt nie zobaczył ich przez 
prostokątne ilumina-tory w module dowodzenia. Długie 
przegubowe ramię umieszczało właśnie cylinder z napisem 
Johnson & Johnson w otwartym luku promu. Bruce i Jack nie 
zwlekając odepchnęli się od powłoki stacji i podpłynęli do niego.
W ładowni znajdował się astronauta w kombinezonie z 
emblematem Skycorpu i naszywką S. F. COF-FEY. Trzymał stopy 
w strzemionach, najwyraźniej
403
nadzorując załadunek kierowany z wnętrza wahadłowca. Kiedy 
dojrzał przybyszów, oswobodził stopy i podpłynął do Jacka, który 
trzymał się występu ściany. Przyłożył swój hełm do hełmu 
hydroponika i ten usłyszał jego zniekształcony głos:
— Mmmammarm mammam raramram mmma-maram ram!
— Co? — krzyknął Jack.
— Mamaram ram ram nup aharamras! — powiedział Coffey, 
wskazując jednocześnie palcem na śluzę w przedniej części 
ładowni, prowadząca do pomieszczeń dla załogi.
— Okay — mruknął Hamilton. — Chcesz mnie wziąć do 
swojego ram, ram.
S. F. CofFey popłynął w kierunku śluzy, a za nim podążyli Jack 
i Bruce. Hydroponik spojrzał w jeden z iluminatorów w module 
dowodzenia, znajdującym się o jakieś trzydzieści stóp od nich. 
Jakiś mężczyzna patrzył stamtąd w ich kierunku. Najwyraźniej 
obserwował jednak załadunek. Jack nie przejął się tym zbytnio. W 
kombinezonie kosmicznym wszyscy wyglądają tak samo.
Po przekroczeniu śluzy (tak ciasnej, że ledwie się w niej 
zmieścili) znaleźli się na środkowym pokładzie „Willy Ley". S. F. 
Coffey zdjął hełm i krzyknął w stronę przejścia na pokład załogi.
— Dziecino! Mamy dwóch gości na herbatę!
— Pierwsze zrozumiałe słowa, jakie wypowiedziałeś — 
stwierdził Hamilton, kiedy zdjął hełm.
— Przepraszam — powiedział Coffey z uśmiechem. — W 
powieściach science fiction to działa. Nie byłem na twojej 
częstotliwości.
— Kto to taki? — krzyknęła Lisa Barnhart.
— Hej, Lisa, to twój ukochany przypadek choroby kosmicznej!
404
— Cześć, Jack! To Steve. Pokaże ci drogę kiedy będziesz 
gotowy.
— Cześć, Jack — zagrzmiał Coffey, wyczołgując się z 
kombinezonu. — Nie mogę tego lepiej wyrazić.
— Co to znaczy? — spytał Hamilton, niezgrabnie pozbywając 
się górnej części swego ubrania.
— Znaczy... — Coffey westchnął. — Zapomnij o tym. Jeśli 
masz coś wspólnego z tym piekłem tutaj, nie chcę o niczym 
wiedzieć.
Minęło kilka minut, zanim trzej mężczyźni zdjęli kombinezony, 
schowali je do schowka koło kuchni i włożyli spodnie oraz 
koszulki polo, które Coffey wyjął z innego schowka. Kiedy 
skończyli, drugi pilot poprowadził ich na pokład załogi, po czym 
zasiadł w fotelu na swoim stanowisku. Lisa Barnhart podniosła 
wzrok znad konsoli, spojrzała na Hamiltona i uśmiechnęła się.
— Witaj z powrotem — powiedziała.
— Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że cię widzę — odparł Jack.
Nachylił się do niej i delikatnie pocałował ją w czoło.
— Nie czas na czułe powitania — stwierdziła. Spojrzała na 
Yirgina Bruce i zapytała:
— To ty należałeś kiedyś do gangu motocyklowego? Jack 
wspominał mi o tobie. Domyślam się, gdzie jest wasz trzeci 
człowiek.
— Co? Gdzie jest? — zapytał Jack.
— No cóż, nie jestem pewna, ale chyba to on sprawił, że jeden z 
modułów odłączył się od stacji.
Odwróciła się, żeby się zająć przygotowaniami do lotu. — Nie 
mamy czasu na takie rozmowy. Siadajcie tam, przypnijcie się 
pasami i zachowujcie się cicho. Nie mogą się domyślić, że 
jesteście na pokładzie „Willy Ley". Z tego, co podsłuchałam, 
wynika, że
405
właz wciąż nie został otwarty, a oni sądzą, że wszyscy trzej 
znajdujecie się w odłączonym module.
— A co słyszałaś o Popeye'u? — zapytał Virgin Bruce, 
sadowiąc się w jednym z foteli za plecami pilotów. — Co się 
dzieje z modułem Ucha?
— Teraz sza — powiedziała ignorując pytanie. — Muszę 
połączyć się z pomostem dowodzenia. Ste-ve...?
— Wszystkie systemy gotowe — mruknął pilot, manipulując 
przy konsoli. — Optymalny czas od-cumowania za sześćdziesiąt 
pięć sekund.
Lisa wcisnęła przycisk obok siebie.
— Kontrola ruchu Freedom, tu „Willy Ley" — powiedziała do 
mikrofonu. — Proszę o pozwolenie na odcumowanie za 
sześćdziesiąt sekund. Czy mnie słyszycie? Odbiór.
Słuchała przez moment, po czym rzuciła pełne troski spojrzenie 
na Hamiltona.
— Kłopoty — stwierdziła. — Możliwe, że będziecie musieli 
ukryć się w ładowni.
— Czy zadają jakieś pytania? — zapytał Coffey, na co Lisa 
pokiwała głową. — Wspaniale — Mruknął. Spojrzał przez ramię 
na Hamiltona i Virgina Bruce'a. — To nie był mój pomysł. Gdyby 
nie Lisa, zostawiłbym was...
— Zamknij się, Steve — poleciła Lisa. Po chwili rzuciła 
ponownie do mikrofonu:
— Tak. Pozostało niewiele czasu, a poza tym... — sięgnęła po 
notatnik przytwierdzony do konsoli i przekręciła stronę, studiując 
opis ładunku. — Poza tym mamy na pokładzie farmaceutyki, które 
jak najszybciej mają być dostarczone na Ziemię. Nie rozumiem, co 
my możemy mieć wspólnego z waszymi kłopotami. Proszę o 
zezwolenie na odcumowanie za czterdzieści pięć sekund.
406
Przez moment słuchała, po czym odezwała się oficjalnie.
— Potwierdzam, Freedom. Dziękuję. Odłączenie nastąpi według 
planu. Zaczynam odliczanie do uruchomienia silników. 
Trzydzieści, dwadzieścia dziewięć, dwadzieścia osiem...
Jack głośno wypuścił powietrze i spojrzał na Vi-rgina Bruce'a. 
Złomiarz — teraz już były złomiarz — odpowiedział na spojrzenie 
i uśmiechnął się szeroko. Wyciągnął rękę, którą hydroponik 
uścisnął. Hamilton przeniósł wzrok na iluminatory przed Lisa i 
Steve'em. Widać było przez nie moduł dowodzenia stacji Freedom. 
Obserwujący ich mężczyzna już zniknął.
Lisa doliczyła do zera. Steve przyciskiem na konsoli odpalił 
jeden z silników orbitalnych. Prom majestatycznie odpływał od 
malejącej w oczach stacji. Nadzór nad lotem przejął teraz 
komputer, który ustawił „Willy Ley" na kursie do Centrum 
Kosmicznego na Cape Canaveral na Florydzie.
Lisa Barnhart wyłączyła radio i z uśmiechem spojrzała na 
uciekinierów.
— Chłopaki, lecimy do domu. Potem jej uśmiech nieco 
przybladł. — Niestety nie wszyscy. Gdzie teraz może być wasz 
kolega?
Dotknął przycisk na ramieniu i poczuł wstrząs, gdy sprężona 
piana wystrzeliła z pojemnika w plecaku i zaczęła formować się w 
tarczę, pełniącą jednocześnie funkcję hamulca i ochrony przed 
gorącem wywołanym wskutek tarcia.
Znalazł butelkę Cutty Sark w sterówce i nalał jej drinka do 
plastikowego kubeczka wypełnionego lodem.
Podczas gdy tarcza przybierała odpowiedni kształt, położył 
palec lewej dłoni na przycisku odpalającym
407
silnik rakietowy na brzuchu i patrzył na sztuczny horyzont. Dyszał 
ciężko, nie mogąc złapać oddechu.
Kiedy piła, stojąc na pokładzie rufowym, zdjął cumy, wszedł do 
sterówki i uruchomił silnik, który na najwyższych obrotach wydawał 
ogłuszający huk. Dwie śruby zakręciły się i woda za rufą „Jumbo 
Shrimp IV zdawała się gotować. Trawler odbił od nabrzeża i 
skierował dziób ku błękitnym wodom Zatoki Aleksy końskiej. Laura 
zapytała, czy ma dla niej kokę.
Kiedy tarcza była już uformowana (wyglądała jak ogromna 
czasza parasola), przyjrzał się wskaźnikom, czekając na 
odpowiednią chwilę. Gdy uznał, że nadeszła, nacisnął przycisk 
odpalający silnik rakietowy.
Popatrzył na nią i odpowiedział:
— Przykro mi. Laura potrząsnęła głową.
— Nie — rzekła zmienionym głosem. — Nigdy nie powinieneś 
mówić, że d przykro. Będzie ci przykro, jeżeli będziesz to powtarzał, 
więc nigdy nie używaj tego zwrotu. Nigdy. — Jeszcze raz pokręciła 
głową, a jej włosy rozsypały się na twarz, przesłaniając ją poru-
szającymi się brązowymi kosmykami. Popatrzyła na niego z 
uśmiechem na ustach i głodem w oczach. — No więc, masz tę 
kokę?
Miniaturowy silnik rakietowy zamigotał jak gwiazda przy jego 
piersi i nagły odrzut szarpnął nim do tyłu. Zacisnął powieki i przez 
chwilę pomyślał, że niewłaściwie przyczepił silnik, który przepala 
kombinezon i wdziera się w jego ciało. Potem otworzył oczy i 
zobaczył, że silnik już nie działa (rozgrzane do białości paliwo 
wyczerpało się już). Ten pojedynczy odrzut był tym, czego 
potrzebował, żeby uciec z orbity. Teraz spadał na Ziemię. Odczepił 
silnik i odrzucił od siebie.
408
Najpierw zamierzał pozbyć się kokainy, którą kupił od 
Rocky^ego, ale w końcu postanowił powiedzieć j ej y ze tak zrobił. 
Chciał nawet wyrzucić paczuszkę do wody na oczach Laury, zęby 
zobaczyła, jak cenny proszek rozpuszcza się w słonej wodzie. Aliał 
to być dowodna to, ze dla niego narkotyk jest bezwartościowy. Ale 
nie zrobił tego. Powiedział j ej, gdzie ma go szukać. Uśmiechnęła 
się, wyjmując niewielką torebkę ze schowka pod kołem sterowym. 
Hooker obserwował ją, przeklinając w myślach swoją słabość. 
Kiedy wyprowadzał łajbę na otwarte wody, Laura zaszyła się w 
kącie i ostrożnie wysypała biały proszek na szkiełko kompasu. Za 
pomocą zardzewiałego noża uformowała go w cztery linie i w 
palcach zwinęła w rurkę dolarowy banknot. Robiła to wszystko z 
wprawą, świadczącą o tym, że już nieraz miała z tym do czynienia. 
Jednocześnie wygłosiła monolog na temat widzianych ostatnio 
filmów. Zachwycała się szczególnie tymi, w których grał Dustin 
Hoffman. Pochwaliła się także, że gdy tylko będzie miała mniej 
zajęć w szkole, zamierza wysłać podanie o przyjęcie na 
korespondencyjny kurs kręcenia filmów na Uniwersytecie Kalifor-
nijskim w Los Angeles. Uznała, że koka jest całkiem niezła i 
zaproponowała Hookerowi, by spróbował. Pokręcił głową, patrząc 
na błysk w jej oczach, gdy pochylała się nad narkotykiem i wciągała 
przez rurkę biały proszek.
Zdawało mu się, że minęło zaledwie kilka sekund od 
odczepienia silnika, kiedy poczuł pierwsze turbulencje, świadczące 
o tym, że znalazł się w górnych warstwach atmosfery. Jeden 
wstrząs, drugi, uczucie, jakby zatrzymał się, ponowne 
przyspieszenie. Żołądek podszedł mu do gardła, ale walczył z sobą 
wiedząc, że dalej będzie jeszcze gorzej. Kątem oka widział żarzącą 
się biel, a przed sobą gwiazdy. Ciężko
409
dyszał, czując ogarniający go strach. — Skoncentruj się na czymś. 
Na czymkolwiek — przykazał sobie. Zaczął szeptać słowa jednego 
z wersów piosenki, którą nucił kiedyś Virgin Bruce.
— Goin' home... Goin' home... — wydusił z siebie, usiłując 
śpiewać. — Goin' home... goin' home... by the water's... by the 
waterside I will rest my bones...
Oboje byli na pokładzie przy rufie...
Och nie, nie myśl o tym! Z całej siły zacisnął zęby, aż poczuł, że 
mięśnie szczęki stały się twarde jak stal. Powieki zadrżały w 
nerwowym tiku, gdy walczył z samym sobą, aby ich nie zamknąć. 
Wnętrzności przewracały się w nim, gdy spadał plecami w dół w 
bezdenną otchłań. — Czy to nie lampka ostrzegawcza zaczęła 
migać we wnętrzu hełmu? — zastanowił się. Nie mógł jednak 
skupić na tym uwagi. Nie myśl o Laurze, nie myśl o łodzi, nie...
Wciąż mówiła, kiedy płynęli wprost na zachodzące słońce, 
wiszące nad powierzchnią wody, a dziób łodzi przecinał fale. Oboje 
patrzyli przez okna sterówki na wodę. Opowiadała o dzieciach ze 
swojej klasy, które lubiła, no może z wyjątkiem trójki chłopców, 
bawiących się bez przerwy w terrorystów, zabierających 
rówieśnikom lunche i wypisujących różne rzeczy na ławkach. 
Zwierzyła mu się ze spotkania w barze z Dougem — nauczycielem 
gimnastyki, który najwidoczniej miał na nią ochotę. Przez cały czas, 
gdy nalewał jej drugiego drinka i pożądliwie zerkał na jej dekolt, nie 
zamykała ust.
Skończyła mówić o szkole, ale nie zabrakło jej tematów do 
opowiadania.
— Wiesz, w zeszłym tygodniu były urodziny Boba Dylana. 
Wiedziałeś o tym? Zawsze go uwielbiałam. Nagle jej dość już mętne 
oczy spoczęły na Hookerze.
410
— M.asz jeszcze więcej tej koki? — zapytała śmiejąc się.
— Przeklnij ją za ten śmiech — modlił się pośród huku i wibracji, 
które czuł i słyszał spadając. Potem z przerażeniem zdał sobie 
sprawę, o co się modlił. Och nie... och nie. Boże, ona nie jest 
przeklęta. Zabierz mnie do piekła, a nie ją. Nie ją — znowu opadł 
sto stóp w ciągu ułamka sekundy. — Nie ją.
— Boże! — krzyknął. Tarcza chroniąca jego ciało rozpaliła się 
oślepiająco jasnym blaskiem. Czuł na swojej piersi siłę 
oddziaływania grawitacji i przyśpieszenia, a ognista kula, w której 
się znajdował, osiągnęła prędkość sześciuset mil na godzinę.
— Czy sądzisz, ze bawiło mnie to? — uniosła prawą rękę, 
podsuwając mu przed oczy obrączkę. — Uważasz, ze chociaż 
przez chwilę mi się to podobało? Nie masz prawa oskarżać mnie, 
że cię wykorzystałam! To ty robiłeś ze mną co chciałeś, draniu!
Zsunęła obrączkę z palca w nagłym odruchu i cisnęła ją przez 
otwarte boczne okno. Hooker wypadł ze sterówki i zatrzymał się 
przy burcie. Nic jednak nie mógł już zrobić. Ujrzał złoty krążek 
tonący w błękicie. Zniknął, zniknął na zawsze...
Gorąco zdawało się nie do zniesienia. Pływał w kombinezonie 
we własnym pocie, który zalewał mu oczy, podczas gdy ciało 
miotało się na wszystkie strony, wirując.
Wyciągnął bosak i pomimo zaciśniętych powiek widział w 
wyobraźni, jak jego metalowy koniec wbija się w tył czaszki Laury, 
w chwili gdy stal zetknęła się z miękką warstwą ciała i kością...
— Och, dobry Boże, przebacz mi! — wrzasnął, starając się 
przekrzyczeć otaczający go huk.
Zdał sobie jednak sprawę, że nie ma co liczyć na przebaczenie. 
Był wyrzuconym z nieba aniołem,
411
Lucyferem spadającym do piekła. Ucieczka w kosmos nie dała mu 
ukojenia i nie pozwoliła na odkupienie winy. Uświadomił to sobie 
właśnie teraz, w ostatnich chwilach życia, podczas spadania na 
planetę, gdzie się to wszystko zdarzyło.
Noc była ciemna, bezksiężycowa, morze spokojne, a gwiazdy na 
czystym niebie świeciły lodowatym, delikatnym blaskiem. Leżał na 
dnie pneumatycznej tratwy ratunkowej. Wyczerpany, oparł dłonie i 
stopy na brzegach tratwy. Ubranie śmierdziało benzyną i wiedział, 
że będzie musiał wskoczyć do wody zanim dopłynie do brzegu, by 
pozbyć się zapachu, który stanowił obciążający go dowód.
Jeszcze raz uniósł głowę i popatrzył na niewielką, płonącą plamę 
na horyzoncie.Była to jakby pogrzebowa barka na wodach Zatoki 
Meksykańskiej. Jego alibi będzie wiarygodne — wiedział już o tym. 
Uszkodzony przewód paliwowy. Laura zapalała papierosa, stojąc 
zbyt blisko, podczas gdy on starał się naprawić awarię. Nastąpiła 
eksplozja, która zabiła ją na miejscu. On zdołał wskoczyć do wody 
wraz z tratwą, którą odruchowo schwycił. Nie miał nawet czasu na 
nadanie sygnału Myaday, ponieważ „Jumbo Shrimp I P' stanął w 
płomieniach.
Nie będzie musiał udawać przerażenia.
Dlaczego ono. musiała się śmiać? — zadał sobie kolejny raz to 
samo pytanie. Dlaczego musiała mówić mi, że jej miłość była od 
samego początku tylko dowcipem, a wyszła za mnie tylko dla 
wygody? Dlaczego jej ulegałem, a ona to wykorzystywała? I, na 
Boga, Lauro, dlaczego musiałaś zbeszcześcić ostatnią rzecz, którą 
szanowałem, wyrzucając ją do morza?
— Nie musiałem cię zabijać — mruknął, kiedy znów położył 
głowę na zimnym mokrym plastiku tratwy.
412
Hooker wiedział, że dotrze do brzegu przed świtem. Prąd go tam 
zaniesie. Odegra rolę ofiary katastrofy, w której zginę f a jego była 
żona. Policja Cedar i Straż Przybrzeżna uwierzą w tę historię. Teraz 
należało jednak pomyśleć o przyszłości. Jego życie skończyło się w 
tym samym momencie, w którym zabił Laurę. Zniszczył źródło 
swojego utrzymania, gdy oblał łódź benzyną i rzucił zapałkę na 
pokład obok jej ciała. Znalazł się w pułapce i nie wiedział, jak się z 
niej wydostać.
Wpatrując się w nocne niebo, dostrzegł dwa leżące obok siebie 
punkty, niewiele większe od gwiazd. Zafascynowany, nie mógł 
oderwać od nich wzroku, zastanawiając się czy są to stacje 
kosmiczne Olympus i Vulcan. Przypomniał sobie program 
telewizyjny, który oglądał dziś rano, choć zdawało mu się, że od 
tamtego czasu minęła wieczność.
Przymknął oczy. Zaczęły wracać obrazy towarzyszące mu w 
dzieciństwie i młodości. Czuł wtedy powołanie do zostania 
astronautą, a nie zwykłym rybakiem. Nad łóżkiem powiesił zdjęcia 
promów kosmicznych i najsławniejszych astronautów. Myśl o locie 
w kosmos ogarnęła go teraz ponownie, przynosząc ukojenie i od-
prężenie.
W obecnych czasach nie było to niemożliwe. Sky-corp —
przedsiębiorstwo, które zbudowało stację Olympus — werbowało 
właśnie ludzi do prac przy elektrowniach słonecznych. Hooker 
widział ogłoszenia w gazetach i wiedział, że nie muszą to być 
wybitni specjaliści, mający odpowiednią praktykę. Może nawet jemu 
udałoby się zakwalifikować...
Otworzył oczy i cieszył wzrok niewielką plamką na niebie. Tak. 
Tam była ucieczka. To był sposób, aby uciec przed samym sobą, 
przed niewybaczalną zbrodnią. Mógłby zostawić Ziemię wraz z 
prochami
413
przeszłości daleko poza sobą i zacząć nowe życie w kosmosie. 
Ciaude Hooker: astronauta, pionier podboju kosmosu, budowniczy 
przyszłości.
Ułożyłby sobie życie od nowa. Nigdy nie obejrzałby się w 
przeszłość.
Nagle niewyobrażalne gorąco zelżało, a turbulencje zniknęły, co 
oznaczało zmniejszenie prędkości spadania.
Hooker otworzył oczy i ujrzał błękitne niebo oraz słońce, które 
wydało mu się jednak dziwnie blade. Przez hełm słyszał wysoki 
gwizd, wywołany przecinaniem powietrza.
Nie musiał sprawdzać wskaźników, aby wiedzieć, gdzie się 
znajduje. Przeżył przejście przez górne warstwy atmosfery i 
znajdował się teraz dziesiątki tysięcy stóp nad powierzchnią 
gruntu.
Pociągnął jedną z dźwigni i poczuł, że tarcza została odłączona. 
Przyszły mu na myśl skorupiaki zrzucające swe pancerze. Kątem 
oka dojrzał spaloną i zniszczoną powierzchnię tarczy, która została 
odrzucona na bezpieczną odległość.
Odwrócił się twarzą w dół. Rozpostarła się przed nim Ziemia. 
Najwyższe warstwy chmur leżały daleko w dole. Nie miał pojęcia, 
na jakie miejsce globu spada i nie obchodziło go to. Spadochron 
wciąż znajdował się w plecaku. Może zadziała. A może nie. Może 
nawet go nie użyje.
Rozpostarł ręce i nogi, upodabniając się do latawca. Spadanie 
trwać będzie jeszcze długo...
Miły dzień na latanie — pomyślał.
Wi
kosmosie nie ma nic takiego jak pory roku. 
Rozpoznawaliśmy je tylko po przebiegu sezonu baseballowego. 
Lato zaczynało się, gdy podano pierwszą piłkę na stadionie 
Riverfront w Cincinnati, a kończyło wraz z ostatnią grą w 
rozgrywkach ligowych. Jesień nadchodziła, gdy rozpoczynano 
play-offs. Oznaką nadchodzącej zimy było zaś zakończenie 
finałowego meczu Ligi Światowej. Tak więc lato dobiegło końca, 
kiedy wszystko rozpadło się na kawałki.
Teraz już znacie prawie całą historię. Dla NSA i Skycorpu 
niemożliwe okazało się utrzymanie w tajemnicy szpiegowskiej 
funkcji Ucha. Wszystko wyszło na jaw, gdy fragmenty modułu 
centralnego spadły do Oceanu Indyjskiego i na Australię. Przy-
czynili się do tego także sprowadzeni na Ziemię Mikę Webb, Joni 
Lowenstein i Dave Chang, którym udało się skontaktować z prasą i 
którzy zostali oskarżeni o przyczynienie się do zniszczenia 
własności rządu Stanów Zjednoczonych. Dwa tygodnie po 
unieszkodliwieniu Ucha, rozpoczęły się obrady przy drzwiach 
zamkniętych Senackiej Komisji do Spraw Wywiadu, dotyczące 
działalności w kosmosie Narodowej Agen-
415
cji Bezpieczeństwa. Było to coś w rodzaju zjazdu dla byłego 
personelu Skycana. Oprócz Dave'a, Joni i Mike'a, znaleźli się tam 
ściągnięci z orbity geostac-jonarnej analitycy NSA: „Dave", „Bob" 
i „John".
Na przesłuchaniach zjawił się także Henry G. Wallace w 
towarzystwie dwóch pielęgniarzy ze Szpitala Waltera Reeda, gdzie 
były szef stacji Ołympus przebywał pod troskliwą opieką 
psychiatrów. Wal-lace, wyglądający teraz jak cień człowieka, 
potwierdził, że Skycorp współpracował z Narodową Agencją 
Bezpieczeństwa w tworzeniu globalnego systemu 
podsłuchowego... i, jak powiedzieli później dziennikarzom 
„Washington Post" i „New York Times" świadkowie, przeszedł do 
bełkotliwego wykładu na temat przeznaczenia ludzkości oraz 
misyjnego charakteru działalności Amerykanów na rzecz podboju 
kosmosu. Jego przemowa została jednak przerwana przez 
opiekunów, którzy zaprowadzili go do toalety i uspokoili sobie 
tylko znanymi metodami.
Komisja, na której czele stał senator z Vermontu, będący 
jednym z demokratycznych kandydatów na fotel prezydenta w 
nadchodzących wyborach, kontynuowała przesłuchania. 
Następnym zeznającym był Clayton Dobbs — główny projektant 
Wielkiego Ucha — znajdujący się na pokładzie bazy Freedom 
podczas akcji sabotażowej. Odpowiadając na pytania, Dobbs 
bronił się twierdząc, że „naukowcy nie są odpowiedzialni przed 
społeczeństwem, a jedynie przed tym, kto finansował ich prace". 
Senatorzy nie zamierzali jednak dać mu spokoju pytając, czy ta 
odpowiedzialność także nie istnieje, jeżeli wiadomo, że zamiary 
finansującego są „co najmniej niemoralne". Dobbs przez chwilę 
myślał, wreszcie wzruszył ramionami i stwierdził: „Panowie 
senatorowie, osądzanie nie należy do mnie".
416
Nie miałem okazji być przy tym, chociaż bardzo chciałem. 
Chociażby po to, by usłyszeć zeznania Wallace^a i Dobbsa. Moja 
rola w wydarzeniach drugiego września 2016 roku zakończyła się 
jednak w chwili, gdy Phii Bigthorn założył mi kajdanki w sekcji 
obróbki danych na Skycanie.
Związana jest ze mną dość długa historia, ale postaram się ją 
skrócić. Nikomu nie udało się dowieść moich powiązań z całą tą 
sprawą, ponieważ Skycorp nie dopuścił mnie nawet do składania 
zeznań. Wraz z innymi nie trafiłem do Washingtonu. Nie 
znalazłem się nawet na Ziemi. Zamiast tego zostałem wysłany na 
Księżyc.
Skycorp z łatwością uniemożliwił mi składanie zeznań. Wraz z 
Narodową Agencją Bezpieczeństwa uznał najwidoczniej, że trzech 
oskarżonych spośród pracowników stacji Ołympus wystarczy w 
zupełności. Wszystko, co musieli zrobić, to zataić moje istnienie i 
odesłać w jakieś ustronne miejsce. Kierownictwo „Projektu 
Franklina" na orbicie geostacjona-mej przekazano Hankowi 
Lutonowi. To właśnie on przekazał mi decyzje dotyczące mojej 
osoby. Wyglądało to mniej więcej tak:
Hank: Chcesz napisać jakąś powieść o życiu na Księżycu, 
prawda?
Ja: Nie, nie mam najmniejszego zamiaru.
Hank: No cóż, i tak nie masz nic do powiedzenia. Twoje rzeczy 
zostały spakowane i lecisz jutro o 1.00 na stację Descartes. Przykro 
mi. Sam.
Nie żartuj, Hank. Zawsze byłeś cholernym draniem.
Oczywiście nie złapali wszystkich. Zniknięcie Jacka Hamiltona 
i Virgina Bruce'a okazało się nierozwi-kłanym aspektem tej 
sprawy. Prom kosmiczny „Wil-ly Ley", którym, jak później 
stwierdzono, uciekli ze
417
stacji Freedom, wylądował na Cape, zanim ktokolwiek domyślił 
się jego roli. Świadkowie z przylądka przyznali później, że widzieli 
dwóch mężczyzn odpowiadających rysopisom Jacka i Bruce'a, 
mających na sobie kombinezony próżniowe i kręcących się przy 
wahadłowcu po jego wylądowaniu. Nikt nie zwrócił na nich jednak 
większej uwagi, jako że przy promie panował dość duży tłok. 
Steve Coffey — drugi pilot „Willy Ley" przysięgał, że nie był w 
pełni świadomy, co się dzieje. Winę zrzucił na swą zwierzchniczkę 
— Lisę Barnhart, której musiał słuchać.
Jeżeli chodzi o Virgina Bruce'a i Jacka Hamil-tona... to nikt nie 
widział ich od dnia akcji. Podobnie jak Lisa wraz ze swoją rodziną, 
zniknęli bez śladu.
Pozostał jeszcze Popeye...
Wiecie, co z nim się stało. Po odłączeniu modułu musiał zginąć, 
gdy ten rozpadł się i prawie doszczętnie spalił w atmosferze. Są 
pewne dowody świadczące o tym, że mógł próbować posłużyć się 
urządzeniem ratowniczym. Świadczą o tym ślady promieniowania 
cieplnego zarejestrowane przez satelity i brak wyposażenia 
ratowniczego w znalezionych szczątkach. Nikt jednak nie miał 
wątpliwości co do jego losu. Ja także. Niestety, nie miał właściwie 
żadnych szans i...
Do cholery! Nie mogę...
Przepraszam, ale musiałem to zrobić.
Rzuciłem okiem na zegarek. Zdaje się, że zostało mi jeszcze 
kilka minut. Zresztą mógłbym już skończyć opowieść i odsapnąć. 
Nie łudźcie się, w pobliżu nie ma ekipy ratunkowej.
Muszę jednak mówić...
Nie, nie mam także żadnej liny, żeby się stąd wydostać. A 
gdyby nawet, to jak miałbym jej użyć?
418
Stacja Descartes wygląda jak stado żółwi leżących obok siebie 
na szarej glebie księżycowej wyżyny. Każdy z garbów złożony jest 
z dwóch modułów, przypominających te ze Skycana. Przykryto je 
aluminiowym pancerzem, namiotem z mylaru i przysypano pięcio 
stopową warstwą gleby. Zostały zaprojektowane jako konstrukcje 
tymczasowe, aby chronić załogę przed promieniowaniem do czasu 
zbudowania prawdziwej kopalni. Planuje się, że nastąpi to w ciągu 
najbliższych dziesięciu lat. W tej chwili przypomina amerykańską 
bazę Tranqillity i polarną stację Rosjan.
Virgin Bruce polubiłby załogę stacji Descartes. Pod wieloma 
względami są do niego podobni i uwielbiają słuchać „Grateful 
Dead". Spędzają osiem godzin dziennie, ryjąc w glebie, która trańa 
następnie do urządzenia przetwarzającego. Elektrostatyczne i 
mikrofalowe separatory wydzielają z niej tlen i wodę potrzebną 
nam do życia oraz aluminium, przetapiane w ogromne bele. 
Ciężka, niewdzięczna praca. Ludzie na Ziemi nie zdają sobie 
nawet sprawy, jak to wygląda.
Mieszka tu dwudziestu mężczyzn i pięć kobiet. Dwadzieścia 
pięć osób żyjących w jeszcze gorszych warunkach niż na 
Skycanie. W przeciwieństwie do baz NASA i Sowietów, załoga 
nie jest wymieniana co jakiś czas, głównie ze względu na wysokie 
koszty takiego przedsięwzięcia. Stan ducha załogi na Skycanie był 
zły, ale na Księżycu nieporównywalnie gorszy. W Descartes 
panuje niewyobrażalny ścisk, a praca przy ryciu gleby jest 
straszna.
Załoga robi, co może, aby zaradzić ciężkim warunkom życia. 
Ma swojego człowieka na Cape Canave-rai, który umieszcza 
narkotyki w kontenerach z żywnością, przysyłanych co kilka 
tygodni. I to nie coś
419
tak stosunkowo niewinnego jak marihuana, ale amfetaminę, 
heroinę, kokainę oraz halucynogeny. Les-ter Riddell — szef bazy i 
towarzysz Wallace'a w wyprawie lunamej w 2001 roku jest 
bardziej niż tolerancyjny. Sam stał się narkomanem i pozwala 
podwładnym zażywać, co chcą, byle tylko nie byli naćpani podczas 
pracy. Zdarza się jednak i to. Dlatego transporty surowców 
docierają na Skycans nieraz ze znacznym opóźnieniem. Moduły 
mieszkalne są straszliwie zaśmiecone, a praca i inne obowiązki 
wykonywane nadzwyczaj niedbale. Na szczęście przynajmniej 
źródło energii dla bazy, reaktor nuklearny zbudowany we wnętrzu 
pobliskiego wygasłego krateru, działa automatycznie, ale mam 
nadzieję, że nie będzie mnie przy tym, jak...
Niestety, nie będzie mnie już przy niczym... Po przybyciu do bazy 
zachęcano mnie do wzięcia udziału w zwariowanych przyjęciach, 
na których nie stroniono od narkotyków i seksu. Zaczynały się 
zwykle około 15.00 w pomieszczeniu służącym za świetlicę i 
trwały, aż wszyscy padli. Podziękowałem jednak i zająłem się 
badaniem Srebrnego Globu. Jeździłem sobie pojazdem 
księżycowym na szerokich kołach i odkrywałem nie dostrzegane 
przez moich towarzyszy otaczające nas piękno. Zjeździłem wzdłuż 
i wszerz wyżynę Descartes. Przeważnie kręciłem się między bazą a 
dwoma schronami na południe i zachód od niej, zbudowanymi 
przed powstaniem bazy. Moim ulubionym miejscem było to, gdzie 
kiedyś lądował Apollo 16. Wciąż znajdował się tam dolny człon 
LEM-a, a w glebie odciśnięte były ślady stóp Charliego Duke'a i 
Johna Yunga. Siadywałem na głazie leżącym nie opodal, bojąc się 
podejść bliżej, by nie zatrzeć śladów, i obserwowałem Ziemię 
wschodzącą nad horyzontem.
420
Podczas obecnej eskapady wpadłem w poważne tarapaty. 
Znajdowałem się przy kraterze niedaleko miejsca lądowania 
Apolla 16, kiedy wjechałem w strefę cienia niewielkiego wzgórza. 
Cienie na Księżycu nie są podobne do tych z Ziemi. Ponieważ nie 
ma tu atmosfery, dzięki której promienie słoneczne mogłyby ulec 
odbiciu, są one nadzwyczaj ciemne. Człowiek czuje się wtedy jak 
w starym lesie w bezksiężycową noc. Nie chciało mi się ominąć 
niebezpiecznych pięćdziesięciu jardów ciemności. Lenistwo wiele 
mnie jednak kosztowało. Pojazd wjechał w niewidoczną szczelinę i 
spadł, a ja wraz z nim.
Radio zniszczone, pojazd bezużyteczny, żadnej drogi ucieczki... 
Nadszedł czas śmierci. Zaczyna mi już brakować powietrza, a 
wewnątrz kombinezonu jest coraz zimniej... Śmierć to teraz tylko 
kwestia minut.
Czekajcie! Prawie o nim zapomniałem. Największe odkrycie... 
największe odkrycie w historii ludzkości. Mówiłem już o nim 
wcześniej. No cóż, może kłamałem. Przykro mi, ludzie, ale nie ma 
tu żadnych martwych kosmitów, robotów nieznanego pochodzenia 
ani latających talerzy. Może kiedyś znajdą jakiegoś małego 
zielonego ludka, ale jeszcze nie teraz.
No dobrze, powiem wam, czym jest to największe odkrycie. 
Patrzę na nie teraz, wysoko, ponad brzegiem szczeliny. To widok 
na Ziemię, taki jaki ujrzeli Borman, Lovell i Anders w Wigilię 
1968 roku, gdy Apollo 8 wszedł na orbitę Księżyca. Wzniosła wy-
mowa tego widoku przetrwała przez lata. Bez znaczenia jest, jak 
daleko zajdziemy, bez znaczenia, co będziemy robić, mamy tylko 
jeden prawdziwy dom, jedno wspólne dziedzictwo.
Za chwilę umrę. Śmierć nadchodzi cicho, a ja rozczulam się jak 
licho.
421
O, jaki wspaniały rym. Nigdy mi do tej pory nie wychodziło.
Muszę trochę poćwiczyć.
Czuję, że umieram, lecz się nie opieram. Moje przeznaczenie to 
wniebowstąpienie... a Księżyc jest zrobiony z zielonego sera... Jaki 
jest rym do sera?
Gringo, który wszedł do przydrożnego baru dla Indian Navajo w 
Mexican Hat, nie był odpowiednio ubrany jak na pustynną noc. To 
przede wszystkim zwróciło uwagę miejscowych. Szorty, niebieska 
nylonowa koszula i para zabawnie wyglądających białych 
metalowych butów, w których ledwie mógł chodzić. Indianie 
podnieśli wzrok znad baru, kiedy wchodził po schodach z 
towarzyszącym mu kundlem i otworzył przeszklone drzwi.
Oczywiście od razu dostrzegli, że jest biały. Mexican Hat 
znajdował się nad rzeką oddzielającą go od rezerwatu Navajów w 
Arizonie. Skoro spożywanie alkoholu na terenie rezerwatu było 
nielegalne, Indianie udawali się do Flagstaff albo Mexican Hat. 
Miejscowy bar nie miał nazwy. Po prostu mówiono o nim 
„Indiański bar". Jedynymi białymi, którzy go odwiedzali, byli 
turyści w drodze do rezerwatu. Żaden z nich nie zatrzymywał się 
jednak dłużej niż na jedno piwo.
Przybysz podszedł do lady, pogrzebał w kieszeniach, wyciągnął 
zmięty banknot dolarowy i rzucił go na blat. Mężczyzna po drugiej 
stronie baru obserwował go z obojętną zaciętością, jaką potrafi 
okazać tylko Indianin, milczącą uwagą, która większość białych 
wyprowadza z równowagi. Z zakurzonego telewizora nad barem 
dochodziły dźwięki popularnego serialu. Nad rozlanym piwem i 
resztkami frytek na kontuarze latały muchy. Barman otworzył 
butelkę
422
piwa i postawił przed klientem. Przybysz wziął ją do ręki i zaczął 
pić, cały czas obserwowany przez Indian.
Odstawił butelkę — opróżnioną jednym haustem więcej niż do 
połowy — i spojrzał na trzech Indian w kowbojskich kapeluszach. 
Przeniósł wzrok na telewizor i oglądał przez moment reklamę, po 
czym popatrzył na bar, aż wreszcie spytał:
— To głupie pytanie, ale czy to Arizona? Wszyscy Indianie 
pokiwali głowami. On także skinął głową i pociągnął łyk.
— Jak się nazywa to miasteczko?
— Mexican Hat — odpowiedział barman po chwili namysłu.
— Aha, Mexican Hat.
Po kolejnej przerwie jeden z klientów zapytał:
— Skąd jesteś?
Biały uśmiechnął się i przejechał palcem po kancie blatu.
— Pochodzę z Florydy, ale ostatnio przebywałem w kosmosie 
— wyjaśnił wolno, starannie dobierając słowa.
— To dlatego masz takie buty? — zapytał inny.
— Tak, dlatego.
Znowu zapanowała cisza, przerwana tym razem przez 
przybysza.
— Czy któryś z was zna Phila Bigthoma? Pokręcili głowami, 
nie spuszczając z niego wzroku.
— To dobrze. Przejeżdżają tu jakieś autobusy?
— A dokąd chcesz jechać?
— Dokądkolwiek.
Barman zajrzał do rozkładu jazdy i oznajmił, że najbliższy 
autobus będzie za trzy godziny i dojedzie nim do Flagstaff. Złapie 
go przy stacji benzynowej po przeciwnej stronie ulicy. Gringo po-
dziękował głową, dopił piwo i kupił na wynos butelkę
423
taniego czerwonego wina oraz kawałek suszonej wołowiny. Gdy 
już wychodził, jeden z Indian bezceremonialnie zapytał:
— Wracasz w kosmos, człowieku? Biały odwrócił się, 
uśmiechnął i oparł plecami o drzwi.
— Nie — odpowiedział. — Nigdy tam nie wrócę.
Kiedy schodził po schodach, pies ziewnął, przeciągnął się i, nie 
majĄc nic innego do roboty, podążył za nim. Mężczyzna przeszedł 
na drugą stronę drogi do stacji benzynowej Texaco i kupił bilet do 
Flagstaff od starej, grubej Indianki starającej się wcisnąć mu 
jeszcze jakieś tandetne świecidełka. Wspiął się na pobliski 
piaszczysty pagórek i usiadł, opierając się plecami o pień drzewa. 
Pies położył się obok. Wywiesił ozór i obserwował, jak człowiek 
je.
Słońce zaczęło zachodzić. Mężczyzna otworzył butelkę wina i 
rzucił psu resztki jedzenia. Takim smakołykiem od razu pozyskał 
sympatię zwierzęcia, które podeszło bliżej i położyło łeb na jego 
kolanach.
T*o pewnym czasie słońce zniknęło za horyzontem, a na niebie 
zaczęły pojawiać się gwiazdy. Mężczyzna odchylił głowę i 
wpatrywał się w nieboskłon. Kiedy zr ibiło się jeszcze ciemniej, 
dostrzegł dwa jaśniejące obok siebie punkty. Uśmiechnął się i 
wniósł butelkę ku niebu w niemym toaście, po czym pociągnął tęgi 
łyk. Pies poruszył się i zamachał ogonem. Człowiek pogłaskał go z 
czułością po łbie. Jakże przyjemnie było siedzieć sobie w nocy z 
przyjacielem.