Mariusz Czylok
Opowiadania

Guru

1.Z każdym następnym życiem stajemy się coraz bardziej bogatsi, a dobra 
materialne nagromadzone w jednym, procentują w drugim. W końcu stajemy się 
bardzo bogaci. Może nie wszyscy, to fakt. Ja osobiście musiałem coś popieprzyć w 
swoim poprzednim wcieleniu i teraz przyszło mi zaczynać wszystko od początku. 
Nie wiem po co o tym mówię, ale czuję, że taka informacja jest mimo wszystko 
potrzebna. Pytanie: komu? Zresztą...
Nazywam się Harry i pracuję jako guru. Praca beznadziejna, nieopłacalna i 
cholernie nudna. Tak między Bogiem, a prawdą: nikomu do szczęścia nie potrzebna.
Moje biuro nie jest duże, ale za to miłe i sympatyczne - tak jak ja. Po głębszej 
analizie stwierdzić mogę, że nie posiadam nadludzkich umiejętności, ale jestem 
natomiast: miły (mam ujmujący uśmiech, śliczne oczy, włosy, nos, nogi i ręce), 
inteligentny (co się samo przez się rozumie), czarujący (kiedy tylko mam na to 
ochotę), brutalny (jak wyżej, oraz gdy tylko wymaga tego sytuacja) oraz szybki, 
rzutki i błyskotliwy. 
Biuro otwarte jest dla wszystkich ludzi. Dla tych, którzy potrzebują wsparcia 
duchowego ze strony guru, czyli mojej... Służę zawsze dobrą radą i to zawsze za 
darmo, co w dzisiejszych czasach jest zjawiskiem bardzo rzadkim. Dlatego ludzie 
usłyszawszy o kimś takim jak ja, z politowaniem pukają się w czoło - lub też 
robią znak krzyża. Ktoś kiedyś rzucał we mnie czosnkiem.
!!!???
Wszedłem właśnie do swojego biura, które posprzątane przez moją osobistą 
sekretarkę Medusę, lśniło blaskiem. Przed chwilą usłyszałem, że gdzieś na 
świecie rdza zżera stal. Zastanawiam się jakie to może mieć dla mnie znaczenie.
Podszedłem do okna i podniosłem żaluzje. Spadły na podłogę. Dziwne: ja je 
podnoszę, a one spadają. Wstawał nowy dzień. To znaczy za oknem - uściślę, bo 
nie chcę mieć tutaj głupich niedomówień. Tak, tak... świt jest zawsze lepszy niż 
wieczór. Świt kojarzy się z narodzinami, wieczór ze śmiercią. Poza tym nie 
każdemu chce się rano wstać, aby obserwować powolne narodziny dnia. Większość 
woli jeszcze parę minut wygrzewać się w ciepłej pościeli. No... ale dosyć tych 
sentymentalnych bzdur, czas przygotować się do pracy.
Usiadłem na swoim wygodnym fotelu ze skóry hipopotama i otworzyłem górną 
szufladę biurka. Na stercie magazynów erotycznych leżał lśniący i pachnący 
smarem sześciostrzałowy rewolwer. Wyjąłem go, rozładowałem naboje, a potem 
ponownie go załadowałem i wsunąłem do szuflady. Gotowy na wszystko.
Wstałem i podszedłem do szafy stojącej przy jednej ze ścian mojego biura. W 
szafie na wypolerowanym stojaku znajdowało się kilkanaście sztuk pięknej broni; 
od kałasznikowa, poprzez M-16 aż do izraelskiego uzi. Napatrzyłem się przez 
chwilę i wreszcie zamknąłem szafę. Pieszczotliwie spojrzałem na zawieszone na 
ścianie różne rodzaje białej broni. Były tam maczety, szpady, miecze, zwykłe 
noże kuchenne, sztylety, a nawet (wiążący się z moim którymś tam poprzednim 
wcieleniem) bagnet. 
Zanim usiadłem ponownie przy biurku i rozpocząłem swoją pracę guru, pomyślałem 
sobie jak piękny byłby dzień gdyby można było go rozpocząć od poderżnięcia 
gardła mojej sekretarce, którymś z tych lśniących noży.
Uśmiechnąłem się do tych myśli odsuwając je jednak na bok i zabrałem się do 
pracy. Chwilę wcześniej pomyślałem o trumnach z wampirami w piwnicy i uśmiech 
spełzł z mojej twarzy.2.Medusa weszła do pokoju z garnkiem wrzątku i tacą pełną 
jedzenia. Jak zwykle codziennie to samo. Śniadanie złożone z zimnych nóżek i 
ciepłych klusek.
- Spóźnił się pan - powiedziała. - Równo godzinę. Nie mam pojęcia jak pan to 
zrobi, ale nic mnie to nie obchodzi. Niech się pan sam martwi i spróbuje z tego 
tutaj zaparzyć sobie herbatę. 
Postawiła garnek na stole i wyszła z pokoju. Włożyłem dłoń do garnka. Bez obaw. 
Woda była zimna. Wrzątek to był,  ale chyba godzinę temu. Odsunąłem garnek na 
bok. Zrezygnowałem ze śniadania.
Drzwi skrzypnęły cichutko otwierając się szeroko i zabiły małego pająka, który 
rozpiął swoją sieć pomiędzy drzwiami, a szafą stojącą za nimi. Drzwi ponownie 
skrzypnęły zamykając się, ale nie ożywiły pająka. Biedaczek już nigdy nie założy 
spodni.
Podniosłem wzrok znad dokumentów i spojrzałem na gościa.
Był to Azjata. Medusa zapowiedziała, że przyjdzie dzisiaj do mego biura 
Japończyk. Więc logicznie myśląc, to musiał być on. Nazywał się Kiro Watsu. Miał 
na sobie białe kimono związane w talii czarnym pasem. Jego skośne oczy, czarne 
jak małe kałuże smoły, skierowane były w moim kierunku. 
Wstałem zza biurka i na przywitanie gościa zacząłem tańczyć równocześnie 
śpiewając. Było to moje klasyczne powitanie gości. Tańczyłem skacząc, kucając, 
raz na jednej nodze raz na drugiej. W pewnej chwili stanąłem na rękach, ale moje 
nadciśnienie dało znać o sobie i musiałem zrezygnować z tej części mojego 
powitania. Zrobiłem dwa salta do przodu. Salta do tyłu nie robię już od dobrych 
dwóch lat, a konkretnie od chwili gdy wyrżnąłem głową w podłogę podczas jednego 
z takich popisów. Potem lekarze mieli pełne ręce roboty i masę problemów, aby 
pozszywać rozciętą skórę. Bolało...
Kiro Watsu patrzył na mnie przez cały czas mojego powitania bacznie obserwując 
rozwój wypadków. Przypominał tym trochę moją sekretarkę Medusę, ona również 
patrzyła takim wzrokiem, który powinien ciąć co popadnie.
Wreszcie skończyłem powitanie i Japończyk wrzasnął przeraźliwie: - Sonno-
joooooi!!!
Cokolwiek to znaczyło, brzmiało groźnie. Wrzeszczał kursywą, co nadawało jego 
okrzykowi dodatkowej powagi. Przybrał bojową postawę wyciągając przed siebie 
rozcapierzone palce. Zauważyłem, że ma przycięte równo paznokcie. Korzysta z 
Czyżby był na mnie zły? Czy do takich wniosków dochodzi się podczas obserwacji 
paznokci?
Sytuacja w jakiej się nagle znalazłem nie wyglądała ciekawie. Kiro Watsu mruczał 
i syczał poruszając przed twarzą rękami gotowymi do zabijania.
Dotarcie do biurka zajęło mi sekundę. Druga sekunda została zmarnowana na 
wydobycie z szuflady rewolweru, a trzecia na strzał.
Był to piękny strzał. Precyzyjny i zabójczy. Na środku czoła Kiro Watsu zakwitła 
pąsowa róża i Japończyk zwalił się na dywan. Dopiero wtedy do biura weszła 
Medusa.
- Pan mnie wołał? - spytała.
- Nie Meduso, ale jak już łaskawa byłaś pojawić się tutaj, to zabierz tego 
trupa.
Medusa bez protestów złapała Japończyka za nogi i ciągnąc go za sobą wyszła z 
pokoju. Nie zapomniała nawet cicho zamknąć drzwi. Martwy pająk tkwił na ścianie, 
a jego spodnie spadły na podłogę.3.Od pewnego kolekcjonera z Wietnamu 
zbierającego broń sieczną dostałem przepiękny nóż. Noża tego używam bardzo 
często do obcinania paznokci. Nie mam w tym jeszcze dużej wprawy, ale myślę, że 
to tylko kwestia czasu gdy będę robił to z zamkniętymi oczami. Medusa jest 
laikiem w tych sprawach, a mimo to kiedyś zapytała mnie dlaczego nie używam do 
obcinania paznokci zwykłych nożyczek. Nie potrafiłem odpowiedzieć jej na to 
pytanie i po prostu bezczelnie wyprosiłem ją z pokoju.
Teraz właśnie, kiedy obcinałem ostatni paznokieć w lewej ręce, wszedł do biura - 
wpuszczony przez Medusę - Murzyn.
Miał na sobie tylko przepaskę biodrową z trzciny. Uśmiechnąłem się do niego, a 
on do mnie. Miał białe zęby. 
Wstałem i przywitałem się z gościem na swój sposób: taniec i śpiew. Trochę 
bolały mnie palce przez to przycinanie paznokci, ale jakoś to zniosłem.
Tym razem podczas tańca udało mi się wykręcić dwa piruety, ale poczułem, że coś 
jest nie tak z moimi zębami i usiadłem. Murzyn usiadł na fotelu po drugiej 
stronie biurka.
- Baba - powiedział Murzyn i poczułem, że krew uderza mi do głowy. Nikt 
dotychczas w całym moim życiu nie nazwał mnie babą (we wcześniejszych 
wcieleniach dwa razy byłem już kobietą, raz kurtyzaną, a raz europejską zwykłą 
dziwką). 
- I'm Nmosso, baba, nkosi - znowu usłyszałem to słowo: baba.
??? Nie.
- Medusa!!! - ryknąłem na całe gardło. W drzwiach pojawiła się moja sekretarka. 
Widocznie akurat nie rzucała słów na wiatr.
- Czego? - spytała bez cienia poszanowania mojej osoby, a o grzeczności już nie 
wspomnę.
- Wyrzuć tego czarnucha - rozkazałem.
Jedno muszę przyznać na korzyść Medusy - nigdy nie komentuje moich poleceń i 
wykonuje je bez szmeru. 
Tym razem nie było inaczej. Wyrzuciła Murzyna szarpiąc go za opaskę biodrową. 
Nawet wtedy, gdy opaska została jej w ręce nie zraziła się i złapawszy Murzyna 
za... hmmm... no wiadomo za co... wyrzuciła go z biura.
Murzyn wrzeszczał jak opętany, ale ja mu się nie dziwię. Też bym wrzeszczał na 
jego miejscu. Może nawet głośniej. 
Dopiero kilka dni później dowiedziałem się, że słowo "baba" oznacza w języku 
suahili "ojcze", a "nkosi", co również wyrwało się Murzynowi, oznacza: "panie".
Westchnąłem głęboko, ale cóż... to nie moja wina iż tak potraktowałem gościa, 
przecież mógł odpowiednio wcześniej nauczyć się jakiegoś cywilizowanego 
języka.4.Mężczyzna był bardzo wysoki. Ubrany w popielaty garnitur i czarne 
rękawiczki, co bardzo mnie zdziwiło. Nie wiem dlaczego.
Wstałem zadowolony z odwiedzin i od razu podskoczyłem zaczynając taniec 
Harry'ego.
Baraszkując w powietrzu, w pewnym momencie mojego powitania zbliżyłem się do 
mojego gościa na odległość wyciągniętej ręki. I on, skubany, to wykorzystał. 
Tego się nie spodziewałem.
Wyciągnął rękę w moją stronę, a rękę miał zakończoną dłonią, tak jak każdy z 
ludzi. Ale muszę tutaj sprecyzować swoją wypowiedź: dłoń miał zaciśniętą w 
pięść, która wyrżnęła w moją skroń. Przypuszczam, że coś mu się wyraźnie nie 
podobało. Nie mogę dojść tylko do tego co to było. Śpiew? Taniec? A może zbyt 
mało ekspresji włożyłem w swoje powitanie?
Upadając na dywan uderzyłem łokciem o kant biurka.
Mężczyzna podszedł do mnie i pomógł mi wstać na nogi. Coś tam przy okazji 
mruczał pod nosem.
Kiedy już stałem o własnych siłach, uderzył mnie w brzuch. Zabolało. Przyłożył 
się do tego ciosu. Zabrakło mi powietrza. Już od dawna jestem po stronie 
ekologów, cały czas uważam, że musimy walczyć o tlen. Tak ciężko się dziś 
oddycha. Nie niszczmy drzew.
Uśmiechnąłem się do mojego oprawcy, rzuciłem krótkie "dziękuję" i kiedy podał mi 
dłoń, aby pomóc mi wstać, zobaczyłem iż on również się uśmiecha.
Prawą ręką przytrzymałem się biurka aby nie upaść na pysk i wtedy ten idiota 
uderzył mnie krzesłem w plecy. W jaki sposób krzesło znalazło się w jego rękach 
chyba na zawsze zostanie tajemnicą. Upadając na dywan, po raz kolejny 
zastanawiałem się dlaczego boli mnie głowa. Dopiero po chwili zdałem sobie 
sprawę, że napastnik nie tylko uderzył mnie krzesłem w plecy, ale również walnął 
mnie pięścią w twarz. Jak on to zrobił?
Podziękowałem mu bardzo za te dwa równocześnie zadane ciosy i tym razem 
próbowałem wstać o własnych siłach. Próba ta okazała się daremna, gdyż mężczyzna 
był bardzo czujny. W chwili gdy wydawało się, że wygram zawody we wstawaniu na 
nogi, kopnął mnie w nos.
A kiedy już odzyskałem przytomność...
...mężczyzny nie było w pokoju. Zanim ponownie straciłem przytomność pomyślałem 
sobie, że zapomniał powiedzieć o co mu chodziło.5.Mężczyzna był bardzo niski. 
Wyglądał poza tym przeciętnie, jak większość ludzi.
Byłem bardzo zmęczony. W ciągu ostatnich paru dni żyłem bardzo intensywnie i 
poza tym próbowałem dojść do siebie. Mało sypiałem. Pomimo zmęczenia podniosłem 
się zza biurka i odtańczyłem swoje powitanie, ale tym razem byle jak i byle 
szybko.
Nastawiony do świata byłem cynicznie i wrogo, więc zdenerwowało mnie, gdy po 
skończonym tańcu ten pieprzony kurdupel stał dalej i patrzył na mnie tępymi 
wyłupiastymi ślepiami.
- Tańcz!!! - wrzasnąłem na niego i chyba to go przestraszyło, bo odtańczył 
całkiem niezły kawałek. Próbował mnie naśladować, ale kiedy chciał stanąć na 
rękach, złamał palec w lewej dłoni.
Trzymając się za złamany palec usiadł naprzeciwko mnie na fotelu.
- Jestem ojcem - powiedział, a ja przypomniałem sobie o całym moim gniewie i 
cynizmie jakie drzemały we mnie. Obudziłem i gniew, i cynizm. - Mam syna - dodał 
kurdupel.
- I co na to syn? - spytałem z kpiącym uśmieszkiem.
- Syn ma dopiero miesiąc.
- I co? - nie było ważne jaki wiek ma jego syn. - Co matka na to? Co mówi 
teściowa? Co mówią ludzie?
- Na co?
- No... na to... że ma takiego małego ojca. Nie zadaje mamie pytań: dlaczego 
ojciec nie rośnie? Musisz kolego uważać, jak syn dorośnie i będzie twojego 
wzrostu to będziesz musiał zatrudnić ochronę. A tak poza tym to śpicie w jednym 
łóżeczku?
Malutki mężczyzna wstał z fotela. Czerwony na twarzy odwrócił się na pięcie i 
wyszedł z pokoju. Po chwili zajrzała do mnie Medusa.
- Co pan mu powiedział? - spytała. Nie miałem zamiaru jej odpowiadać, ale w 
końcu kazałem się jej wynieść w cholerę, co też uczyniła.
Zamknęła za sobą drzwi. Tylko trochę głośniej niż zwykle.6.Kazałem Medusie 
zrobić kawę.
Musiała nieźle kląć przygotowując dla mnie w sekretariacie filiżankę gorącej, 
czarnej, aromatycznej kawy. Oczywiście naiwnie oczekiwałem, że ta durna suka nie 
napluje mi do kawy. Pewnie to zrobi, albo czegoś doleje. Nie lubię jej, jest 
głupia i tyle.
Dlaczego nie poszukam sobie innej sekretarki? Nie wiem. Może przyzwyczaiłem się.
Otworzyła drzwi do pokoju kopnięciem i drzwi rąbnęły o stojącą za nimi szafę.
- Uważaj suko co robisz!!! - wrzasnąłem na nią, delikatnie zwracając jej uwagę. 
Przestraszyła się. Potknęła o próg i runęła z tacą na podłogę. Padając na dywan 
próbowała ratować kawę i cukier. Bezskutecznie. Zrobiło mi się żal. Oczywiście 
zmarnowanej filiżanki napoju. I cukru.
Wstałem zza biurka i ruszyłem w stronę Medusy. Patrzyła na mnie z poziomu 
podłogi i dziwiła się, że chcę jej pomóc. Nie miałem nawet przez moment takiego 
zamiaru. Tak źle to ze mną jeszcze nie było. Nadepnąłem jej na rękę, 
przekroczyłem jej rozlazłe cielsko i wszedłem do sekretariatu. Unosił się tutaj 
zapach parzonej kawy i gnijących pomidorów. Pomyślałem sobie, że Medusa musi 
trzymać tu gdzieś swoje drugie śniadanie.
Nalałem sobie kawy i wróciłem do pokoju. Medusa zbierała szczątki filiżanki i 
cukierniczki. Usiadłem za biurkiem, zrobiłem duży łyk kawy i patrzyłem na ruchy 
Medusy.
Miała wygląd krowy (bardzo proszę wszystkie krowy o wybaczenie mi tego 
porównania). Mam brata, który ma krowę podobną do Medusy. A może coś pomyliłem? 
Nie... brat ma sekretarkę podobną do mojej.
Spojrzała na mnie, a ja siorbnąłem głośno. Z obrzydzeniem odwróciła wzrok w 
stronę dywanu. Wreszcie zakończyła porządki i wyszła. Nie odmówiła sobie 
trzaśnięcia drzwiami. Głupia.
Napiłem się kawy i pomyślałem, że miło będzie kiedyś zobaczyć głowę Medusy przez 
obiektyw teleskopowy mojego sztucera, a potem delikatnie nacisnąć spust.7.Na 
progu biura stał mój brat. Był młodszy ode mnie o sześć lat. Był dyrektorem 
zakładu produkującego margarynę. Za plecami brata majaczył ponury kształt 
Medusy.
- Witaj Harry - powiedziałem do brata nieoficjalnie, a oficjalnie byłem 
przygotowany ze specjalnym zestawem pieśni. Tańczyłem przez najbliższe trzy 
minuty jak jeszcze nigdy dotąd. Zrobiłem nawet wyskok na biurko i skok na 
żyrandol. Skok kończył się upadkiem na twarz.
- Witaj Harry - odpowiadał wtedy mój brat. Również nieoficjalnie, a oficjalnie 
śpiewał. Jesteśmy bardzo muzykalną rodziną. Również tańczył jak opętany. Jego 
ulubioną figurą w czasie tańca był wyskok na szafę i szybowanie głową w dół, 
czyli jak łatwo zrozumieć: w stronę dywanu. Zawsze wtedy wtrącałem się w jego 
taniec i ratowałem mu życie.
Po powitaniu usiedliśmy przy biurku. Medusa stała na progu i kiwała głową z 
politowaniem. Usłyszałem krótkie: "świry", a potem cicho zamknęła drzwi.
Braciszek położył na biurku dwie paczki pieniędzy sklejone banderolą i 
powiedział po chińsku:
- Moh czing moh meng( - co w przekładzie znaczy tyle co: bez pieniędzy nie ma 
życia. W pewnym sensie ma rację.
Zgarnąłem pieniądze do szuflady i podziękowałem Harry'emu. Uśmiechnął się, podał 
mi dłoń, którą uścisnąłem i wyszedł. W sekretariacie rozległy się odgłosy 
bijatyki, a potem nastała cisza. Ktoś rozbił szybę. Znowu cisza. Pewnie mój 
braciszek nie odmówił sobie, aby przejść obok Medusy nie uderzywszy jej przy 
okazji. No cóż, sam zaczął, niech sam się broni. Poczułem nagle ogromną ochotę 
na taniec. Wstałem i zacząłem swoje.
Po jakimś czasie zmęczony tańcem i śpiewem usiadłem.
Harry i ja jesteśmy braćmi, mamy tę samą matkę, ale różnych ojców. Obaj nosimy 
takie same imiona. Mój brat poszedł w inną stronę niż ja. Zarabia pieniądze 
produkując margarynę. Organizuje konkursy, wycieczki i tak dalej. A wszystko to 
tylko po to aby lepiej się sprzedawało... Po co to komu? Nie to co ja. Co jakiś 
czas wpada do mnie wpłacając na cele dobroczynne parę setek. Oczywiście nie 
przekazuję tych pieniędzy na te właśnie cele, gdyż potrzebuję gotówki aby 
przeżyć. Równocześnie robię to na co mam ochotę - to co chcę robić. Pracuję jako 
guru... Medusa również wykorzystuje wizyty mojego brata z korzyścią dla siebie. 
Ma chwilę rozrywki, kiedy musi bronić się przed jego uderzeniami. Kiedyś 
trenowała boks i co nieco jeszcze pamięta z tamtych czasów, tak więc mój brat 
wcale nie ma łatwego życia z moją sekretarką.
Tak sobie teraz wymyśliłem, czy nie dokonać na Medusie eksperymentu 
biologicznego. To chyba dobry pomysł.8.Bzzzzzzzzzzzz...
Od pewnego czasu uporczywe bzyczenie muchy oraz dotkliwe pragnienie nie 
pozwalały skoncentrować się nad dokumentami. Upał utrzymywał się już od dobrych 
kilku dni, a w moim gabinecie pojawiało się coraz więcej much, które - jak łatwo 
można przewidzieć - przylatywały z sekretariatu.
Zastanawiam się czy to nie jest zasługą Medusy. Chodzi o obecność much. Ta durna 
suka (mam oczywiście na myśli Medusę, nie muchę) zapomina czasami o myciu się 
przed przyjściem do pracy. Wątpię również, aby myła się po przyjściu do domu. A 
czy ona ma dom? Nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Zresztą, po co się nad tym 
zastanawiać?
Bzzzzzzzzzzz... bz...
Spojrzałem w stronę okna, gdzie na szybie usiadła tłusta, czarna mucha. 
Bzyczenie ustało, a ja poczułem, że pragnienie moje wzrasta.
Wstałem z fotela i wyszedłem z gabinetu do sekretariatu. Obrzydliwy zapach 
uderzył mnie jak nagły poryw wiatru w pochmurny dzień.
Medusa na moment przerwała swoją pracę, która w tej chwili polegała na siedzeniu 
sztywno za biurkiem i wpatrywaniu się w rozłożone czasopismo. Popatrzyła na mnie 
swoim charakterystycznym, zabójczym wzrokiem i powinienem paść martwy. Nie 
padłem. Wytrzymałem to lustrujące obmacywanie wzrokiem aż do chwili gdy 
powróciła do swojego zajęcia. Czy ona ma licencję na zabijanie?
Rzuciłem okiem na czasopismo, które leżało przed nią na blacie. Magazyn 
pornograficzny dla kobiet. Oczywiście. Cóż innego? Zastanowiło mnie tylko jedno: 
czy aby na pewno Medusa jest kobietą?
Poczułem, że kręci mi się w głowie - to ten zapach - mieszanka aromatu parzonej 
kawy (co przypomniało mi o pragnieniu, które mnie męczyło) oraz obrzydliwy 
zapach zgniłych pomidorów (co spowodowało powstanie odruchu wymiotnego i nagle 
zachciałem szybko udać się do łazienki). Tym razem jednak, ten drugi zapach był 
bardziej intensywny i słodki. Do obrzydzenia. Coś tu tak śmierdziało, jakby 
gdzieś w szafie rozkładało się mięso.
Medusa? Czyżby to ona gniła od środka? Ile ona może mieć lat? Spojrzałem na nią, 
ale nie oderwała się od lektury. Co w niej drzemie? Nie chciałem w każdym razie 
budzić tego czegoś. 
Bzzzzzzzzz...
Tutaj również latały muchy, ale ich bzyczenie najwidoczniej nie przeszkadzało 
Medusie.
Kawa. Kawa. Kawa... Znalazłem filiżankę, w miarę czystą, pomijając zaschnięte na 
dnie resztki cukru i nalałem gorącej, czarnej kawy. Pomyślałem, że byłaby 
jeszcze lepsza gdyby dodać do niej śmietanki.
Otworzyłem lodówkę, kiedy z gardła Medusy wyrwało się ciche wołanie o 
zaprzestanie tej czynności (miałem nie otwierać lodówki, oczywiście). Teraz, z 
perspektywy czasu, wiem, że trzeba było jej posłuchać.
Z lodówki wypadło jajko i rozbiło się na podłodze.
Chwila przerwy... i wypadło drugie z takim samym pluśnięciem jak pierwsze. I 
nagle...
...kilkanaście jaj runęło na podłogę tworząc przede mną kałużę białka i żółtek 
poprzetykaną skorupkami. Na co komu tyle jaj?
Nie sięgnąłem jeszcze do lodówki po śmietankę, gdyż czułem, że to nie koniec 
imprezy. Miałem rację, po chwili wypadł ser, a za nim poleciała butelka 
śmietanki.
Śmietana!!! Zapomnij o kawie ze śmietanką.
Zrobiłem krok w tył, aby wylewająca się śmietana nie pochlapała moich butów.
I wtedy urwała się półeczka zawieszona na wewnętrznej stronie drzwi lodówki. 
Chwilę potem urwały się drzwi.
Z filiżanką czarnej kawy w ręce odwróciłem się bez słowa i zamierzałem wrócić do 
swojego pokoju, ale ten zapach... ten obrzydliwy zapach... nie dawał mi spokoju.
Zacząłem wąchać wokół jak rasowy pies myśliwski. Wszystko wskazywało, że tu 
gdzieś musi być źródło tego ohydnego zapachu. Chodziłem po sekretariacie pijąc 
kawę i równocześnie wąchając.
Wreszcie stanąłem przed szafą będąc pewnym, że to ona jest źródłem tego smrodu. 
(Medusa również jest źródłem obrzydliwego zapachu, ale tym razem szafa, albo 
konkretnie jej zawartość, odniosła zwycięstwo w tym dziwnym współzawodnictwie.)
- Co jest w szafie? - spytałem Medusy nie patrząc na nią.
- Trup - odparła. Obejrzałem się i spojrzałem w jej oczy. Były puste. Bez 
wyrazu.
- Co to znaczy: trup?
- No... trup, umarlak, człowiek, który nie żyje - odpowiedź Medusy była ścisła i 
wyczerpująca. Na jej twarzy tkwił cyniczny uśmiech, który miałem ochotę zetrzeć 
pięścią.
Zdecydowałem się otworzyć szafę, co było moim kolejnym błędem w tym dniu pełnym 
pomyłek. Z wnętrza szafy wypadł na podłogę rozkładający się już człowiek. 
Równocześnie stado much uniosło się w powietrze.
Był martwy. Nie podlegało to dyskusji. Martwy, dokładnie tak, jak mówiła Medusa. 
I coś w tym człowieku było znajomego. Znałem go. Ciemne plamy zakrzepłej krwi 
pojawiły się na białym kimonie, ale i tak rozpoznałem Kiro Watsu - Japończyka, 
którego zastrzeliłem kilka dni temu. Jak dawno to było? Tydzień? Dwa? 
Spojrzałem ponownie na Medusę wypijając prawie połowę zawartości filiżanki za 
jednym haustem.
- Co on tutaj robi? - spytałem.
- Leży - padła wyczerpująca odpowiedź. - Kiedy pan go zastrzelił, polecił mi pan 
abym się go pozbyła, więc...
Zostawiłem to bez komentarza i ruszyłem do swojego gabinetu. Gdy byłem w połowie 
drogi, zatrzymałem się tknięty nagłą myślą.
- Słuchaj Medusa - zacząłem ostrożnie. - Kiedyś kazałem ci wyrzucić również 
pewnego Murzyna i takiego kurdupla. Czy możesz mi powiedzieć gdzie oni są? Czy 
także gdzieś tutaj? W której z szaf?
- Murzyn tak. W tamtej szafie, upchnięty pomiędzy segregatory - wskazała głową 
czarną szafę. 
Podszedłem tam i otworzyłem drzwi. Na jednej z półek spał Murzyn. Zamknąłem 
cicho drzwi, aby go nie obudzić i znowu spojrzałem na Medusę.
- A kurdupel?
- Tego wyrzuciłam bo nie chciał wejść do lodówki.
Prawdę powiedziawszy wcale mu się nie dziwię. Też bym tam nie chciał wchodzić. 
Wypiłem resztki kawy i nalałem sobie nową porcję. Na dnie filiżanki nie było już 
cukru. Nie patrząc na Medusę wróciłem do gabinetu.
Bzzzzzzzzzzzz... bzzzz...
Przez te wydarzenia w sekretariacie zupełnie zapomniałem o muchach. Usiadłem na 
fotelu i piłem powoli kawę dochodząc do tego punktu, gdzie zdrowy rozsądek traci 
panowanie nad ciałem, a władzę przejmuje gniew i amok.
Wszystko się we mnie gotowało. Miałem już dosyć much. Sięgnąłem do szuflady po 
rewolwer i sprawdziłem go czy jest załadowany. Był.
Wstałem z fotela i powiedziałem głośno:
- No suko, pokaż się!
Chodziło mi o muchę, ale w drzwiach pojawiła się Medusa.
- Wołał mnie pan?
Skierowałem w jej stronę wylot lufy i uśmiechnąłem się złośliwie.
- Bardzo cię proszę, nie ruszaj się przez moment.
Medusa nie posłuchała mnie i zatrzasnęła szybko drzwi za sobą. Gdyby tak postała 
sobie jeszcze chwilę...
Mucha pojawiła się nagle na biurku. Moja reakcja na to wydarzenie była bardzo 
szybka - przyjąłem standardową pozycję strzelecką i wpakowałem w tamto miejsce 
sześć pocisków.
W efekcie mucha przeżyła, a blat biurka trzeba będzie kiedyś wymienić na nowy.
Odrzuciłem rewolwer i zerwałem zawieszoną na ścianie maczetę. Z błyskiem w oku 
ciąłem mocno fotel, gdyż tam właśnie usiadła znowu ta wredna mucha. Maczeta 
wbiła się głęboko w oparcie fotela i próbując ją wyrwać złamałem rączkę maczety.
Rycząc wściekle, rzuciłem się do szafy w której trzymałem swój podręczny 
arsenał. Pierwszy z brzegu karabin znalazł się w moich rękach i zacząłem 
strzelać.
Przestałem dopiero wtedy, gdy w pokoju nie było już nic widać, gdyż wszystko 
przesłaniał biało-niebieski dym spalonego prochu. Dym szczypał w oczy, a poza 
tym skończyły się naboje.
Muchy nie było słychać, ale czułem że to jeszcze nie koniec. Sięgnąłem do szafy 
po kolejny karabin - był to kałasznikow, najlepsza broń na ciężkie warunki. A w 
takich właśnie się znalazłem.
Niespodziewanie zadzwonił telefon. Jednym płynnym ruchem skierowałem w tamtą 
stronę lufę kałasznikowa i zanim zdążyłem pomyśleć, iż robię coś nie tak, 
telefon rozleciał się na kawałki trafiony serią z karabinu. 
- Panie Harry! - w drzwiach stała Medusa, odważna kobieta. - Telefon do pana! - 
wymownie i z niesmakiem patrzyła na mnie i na zastrzelony telefon.
Z bronią gotową do strzału wszedłem do sekretariatu i podniosłem słuchawkę.
- Harry, słucham - warknąłem.
- Dzień dobry panie Harry - głos po drugiej stronie brzmiał znajomo - dzwonię z 
zakładu pańskiego brata.
To była jego sekretarka - Gangrena, równie urodziwa i  inteligentna jak Medusa.
- Czego chcesz? - spytałem grzecznie.
- Chodzi o pańskiego brata.
- Co z nim?
- Został przez chwilą porwany przez pana Maka.
- Kto to jest Mak? I co to znaczy, że został porwany? Skąd wiesz, że został 
porwany?
- Bo widziałam jak pan Mak wyprowadzał go z gabinetu.
- Może wychodzili gdzieś do pubu, albo na pizzę do McDonalda?
- Może i ma pan rację, tylko w tym wszystkim nie pasował za bardzo pistolet w 
ręku pana Maka. Jeżeli dodam, że pan Mak krzyczał na pańskiego brata i 
przystawiał mu lufę do pleców, to myślę, że nie będzie pan miał żadnych więcej 
wątpliwości co do intencji pana Maka.
- Kto to jest ten Mak? 
- Producent kożuchów do mleka. Najdziwniejsze w tym wszystkim jest to, że pański 
brat mówił cały czas do pana Maka bardzo sympatycznym tonem.
- ???
- Mówił do niego: braciszku kochany, ale z tego co wiem, tylko pan jest jego 
bratem.
- Dobra... już tam jadę, czekaj na mnie przed zakładem. 
Odłożyłem słuchawkę na widełki i wróciłem do pokoju. Medusa stała na środku 
gabinetu załamując ręce z rozpaczy.
- Tylko się nie rozpłacz - powiedziałem.
Z szafy zabrałem całą broń i zarzuciłem to wszystko na plecy. W pewnym momencie 
pomyślałem sobie, że ciekawie byłoby gdybym zabrał za sobą na eskapadę Medusę. 
Kiedy zaczęła ze mną pracować opowiadała mi, w przypływie szczerości, że 
walczyła w delcie Mekongu przeciwko Amerykanom. Opowiadała o pułapkach jakie 
robiła razem ze swoimi żółtymi braćmi z Vietkongu na amerykańskich żołnierzy, o 
wyłupywaniu oczu rannym i innych tego rodzaju zwyrodnieniach. Mając takie 
doświadczenie w walce, mogłaby się przydać. 
Rzuciłem w jej stronę M-16.
- Potrafisz posługiwać się tym?
Popatrzyła czule na karabin i skinęła głową. W oczach zalśniły łzy. Później 
opowiedziała mi historię swojej walki partyzanckiej w Hondurasie.
Z ciężkim sprzętem do zabijania znaleźliśmy się na korytarzu. Od razu ruszyłem 
do windy, co było objawem lekkomyślności - winda w tym budynku była czynna tylko 
przez pierwszy tydzień, zaraz po oddaniu jej do użytku.
Przeklinając wszystko co nie uciekało przede mną ruszyłem w stronę schodów. 
Medusa podniosła wrzask jakby obdzierali ją ze skóry. Minęła mnie wrzeszcząc i 
pierwsza znalazła się na schodach. To, że nie zabiła się skacząc przez trzy 
schody w dół za jednym razem, trzeba potraktować jako cud. Może była to zasługa 
jej dużych stóp? Nie wywróciła się i nie skręciła karku.
Gdy zaczęła strzelać pomyślałem, że trwający obecnie dzień przejdzie do historii 
jako dzień błędów Harry'ego. Nie powinienem był dawać Medusie broni.
Ciągle strzelając i wrzeszcząc zbiegała po schodach. Piętro niżej ktoś strzelał. 
Dołączyłem do Medusy również naciskając na spust i celując w zamaskowanego 
draba, który strzelał do nas ze swojego uzi. Na szczęście akcja Medusy 
przyniosła zaskakująco dobre rezultaty i bandyta zalał się krwią (własną) i 
spłynął (dosłownie) po ścianie. Dopadłem do niego i zerwałem maskę z jego 
twarzy. Nie znałem go. Twarz była obca.
Medusa zbiegała wrzeszcząc jak opętana. A może była właśnie w takim stanie? 
Pobiegłem za nią i zanim znalazłem się na ulicy, usłyszałem iż ta dziwna kobieta 
znowu strzela. Kiedy stanąłem obok niej, zobaczyłem mknący w naszym kierunku 
samochód. Duża ciężarówka marki Volvo. Zresztą, jakie to ma znaczenie jakiej 
marki samochód rozgniecie mnie na miazgę? Kierowca miał zamiar zrobić z nas dwie 
płaskie, krwiste plamy.
Przednia szyba Volvo rozleciała się w drobny mak pod wpływem serii z automatu 
Medusy, a zaraz potem pociski trafiły w zbiornik paliwa. Ciężarówka zamieniła 
się w ognistą kulę, która skręciła nagle w lewo i uderzyła w ścianę budynku.
Zatrzymałem taksówkę, której kierowca był chyba odporny na wszystko co działo 
się wokół niego. Słuchał radia. Musiał być głuchy, gdyż radio ryczało na cały 
regulator. Usiedliśmy na tylnym fotelu i kazałem kierowcy jechać do zakładu 
mojego brata. Gdy ruszył, miałem chwilę wytchnienia i możliwość prześledzenia 
raz jeszcze ostatnich wydarzeń.
- Już dawno nie czułam się tak dobrze - odezwała się Medusa. Nie zareagowałem, 
obserwowałem ulicę. Na chodniku obok rozbitego Volvo stał królik i rozmawiał 
przez telefon komórkowy. - Opowiadałam panu o moim pobycie w Laosie? Nie? Tam to 
było życie, dzień w dzień pogoń po lesie za tymi durnymi Chińczykami. Pamiętam 
jak pewnego razu dorwaliśmy takiego jednego i...
- Zamknij pysk z łaski swojej - urwałem delikatnie wspomnienia Medusy.
Taksówkarz zatrzymał się przed bramą zakładu. Nad bramą znajdowało się pięć 
wielkich liter: HARRY. Kierowca nie pomylił drogi.
Wysiedliśmy nie płacąc kierowcy i zobaczyłem, że w moim kierunku zmierza klon 
Medusy - Gangrena. Poruszała się płynnie, tak jak porusza się kawa w filiżance.
- A kto zapłaci za kurs?
Na widok Gangreny Medusę ogarnęło szaleństwo. Rzuciła mi karabin i z 
zaciśniętymi pięściami ruszyła w stronę swojego sobowtóra.
- Heee? - kierowca syknął przez zęby i zafascynowany obserwował dwóch 
zbliżających się do siebie tytanów. Wreszcie nastąpiło zderzenie, podczas 
którego ziemią wstrząsnęło - takie odniosłem wrażenie. Medusa wyprowadziła 
piękny cios w nos Gangreny, tak jak to tylko ona potrafiła. Gangrena musiała 
trenować kiedyś karate, gdyż teraz piękną zasłoną z rąk przyjęła cios i kopnęła 
Medusę w kolano. Dla mojej sekretarki było to tylko dodatkową zachętą do jeszcze 
większego wysiłku. 
Wkroczyłem do akcji prawie w ostatniej chwili, to znaczy w momencie gdy obie 
leżały na asfalcie i Medusa próbowała dopasować twarz Gangreny do kratki 
ściekowej. Złapałem Medusę za włosy i postawiłem na nogi. Naiwnie myślałem, że 
to już koniec walki.
Gangrena podcięła nam nogi. Razem z Medusą znaleźliśmy się na asfalcie, a zaraz 
potem leżała na nas Gangrena. Medusa w stylu zabijającego leoparda złapała swoją 
przeciwniczkę za głowę i nogami kopała po brzuchu. Brakowało jej tylko pazurów, 
aby podobieństwo do leoparda było zupełne. Wreszcie zrzuciła ją z siebie i oboje 
wstaliśmy na nogi.
I to uratowało nam życie, gdyż akurat teraz Gangrena znalazła sobie czas aby 
wyrywać z chodnika płyty betonowe i rzucać nimi. Gdybyśmy leżeli dalej w tamtym 
miejscu, taka płyta spadłaby na nasze głowy. Przypuszczam, że Medusie nic by się 
nie stało. Ze mną byłoby inaczej.
Walka trwała jeszcze dwie sekundy, gdyż tyle zajęło mi zdzielenie Gangreny kolbą 
karabinu, a następnie wyłamywanie palców Medusy od gardła oszołomionej 
sekretarki mojego brata. Gdyby zajęło mi to troszeczkę więcej czasu, Gangrena 
spotkałaby się ze Świętą Teresą.
- No, a teraz może pojedziemy szukać mojego brata?
Gangrena jeszcze oszołomiona, skinęła głową. Usiadła obok kierowcy, a ja wraz z 
Medusą z tyłu. Ruszyliśmy. Trzymałem ręce Medusy, aby nie szarpała Gangreny za 
włosy.
W ślad za nami zauważyłem ruszającego od krawężnika Fiata. Za kierownicą 
siedział królik i trzymał w łapie telefon. 
- Zatrzymaj się - poleciłem kierowcy. Zrobił to i Fiat minął nas, królik nie 
spojrzał nawet w naszym kierunku. Nie przestał również rozmawiać przez telefon. 
- Jedź.
Gangrena opowiedziała nam o porwaniu mego brata i wytłumaczyła kierowcy jak 
dojechać do zakładu Maka.
Fabryka była identyczna jak zakład mojego brata. Nasz kierowca zachowywał się 
spokojnie jak na kogoś kto przewozi trójkę świrów obładowanych bronią 
automatyczną. 
Do ataku ruszyliśmy jak stado dzikich słoni tratujących puszczę. Medusa pobiła 
wartownika, Gangrena sekretarkę Maka, a ja stanąłem przy drzwiach gabinetu. 
Usłyszałem zza drzwi dochodzące głosy: - No jedz, jedz... to świństwo... nie 
chcesz? Otwórz paszczę...
Władowałem w drzwi serię z kałasznikowa i wpadłem do środka. Nie musiałem tego 
robić. Mogłem zupełnie zwyczajnie otworzyć drzwi, ale takie wejście do gabinetu 
jest zawsze bardziej efektowne. Scena jaką ujrzałem wybiła mnie trochę z 
równowagi psychicznej. Pokój umeblowany był bardzo podobnie jak mój. Na fotelu 
siedział przywiązany Harry. A nad nim stał mężczyzna, którego znałem.
Parę dni temu zostałem napadnięty i pobity przez pewnego gościa. Przyszedł do 
mojego biura i bez słowa wyjaśnienia pobił mnie do nieprzytomności. To właśnie 
jego teraz miałem wątpliwą przyjemność ponownie spotkać. Mak.
Wyglądał tak samo jak wtedy: wysoki i szeroki w ramionach, ubrany w popielaty 
garnitur i czarne rękawiczki. Teraz właśnie stał tutaj z łyżeczką w ręku i 
patrzył na mnie. Na łyżeczce znajdowały się kożuchy do mleka, które produkuje w 
swojej fabryce. Na biurku ujrzałem otwartą puszkę z kożuchami. Wieczko oderwane 
leżało obok, wyraźnie można było przeczytać nazwę firmy MAK. 
- To ty? - zdziwił się Mak i zaraz dodał: - Tylko mi tutaj nie tańcz i nie 
śpiewaj, bo i ciebie będę zmuszony nakarmić.
- A ty nie pyskuj - rzuciłem groźnie unosząc broń. W tej samej chwili do pokoju 
wpadła Medusa.
- Harry - odezwał się niespodziewanie mój brat. - To jest nasz braciszek... 
nasza matka miała trzech synów, każdego z innym mężczyzną... rozumiesz... ten 
tutaj jest naszym najmłodszym braciszkiem i zgadnij jak ma na imię.
Nawet nie próbowałem. Harry Mak. Logiczne.
- Harry Mak -  powiedział cicho mój związany brat.9.Parę dni później w swoim 
wyremontowanym pokoju, nad filiżanką gorącej parującej kawy analizowałem raz 
jeszcze ostatnie wypadki, które spowodowały odkrycie kolejnego członka mojej 
rodziny. Uwolniliśmy mego brata z niewoli Maka i wszystko wróciło do normy.
O ile tak można powiedzieć.
Cały problem polegał na konkurencji. Harry Mak produkuje kożuchy do mleka i 
twierdzi, że tylko jego kożuchy mają szansę pozostać na rynku, a aktualnie 
lepiej sprzedaje się margarynę. Nie za bardzo orientowałem się o co mu chodziło, 
ale i tak to jest anormalne.  Porwał i karmił mojego brata kożuchami tylko po to 
aby ten przestał produkować margarynę. Bzdura i nielogiczne. No cóż... 
konkurencja trwać będzie nadal na rynku. 
W sekretariacie już tak nie cuchnie. Medusa usunęła zwłoki z szafy i obiecała, 
że już nie będzie tego robić. To znaczy, nie będzie już więcej sprzątać zwłok. W 
sumie nie dziwię się jej. Mnie również nie podoba się wyciąganie z szafy resztek 
zgniłego ciała ludzkiego brudną od kawy łyżeczką.
No i te muchy...
Kiedy wróciliśmy do biura, na moim fotelu siedział królik i... co wcale mnie nie 
zdziwiło, rozmawiał przez telefon.
- Tak, tak - mówił. -Dawaj Boba, nie ty durny, nie jego... i sprzedawaj akcje. 
Nie czekaj dłużej. I niech posprząta, bo nie dostanie inaczej wypłaty.
O co chodzi z tymi królikami? Dopiero gdy wytłumaczył mi, że jest szefem ekipy 
remontowej, która wyremontowała mój gabinet wszystko stało się jasne. 
Porozmawiałem z nim troszeczkę o polityce i o sporcie, a potem pożegnaliśmy się 
w przyjaźni. Wychodząc z biura spytał czy może zabrać ze sobą "to czarne".
"To czarne" okazało się Murzynem leżącym na półce w szafie.
Medusa wyraziła zgodę i Murzyn poszedł z królikiem. Szef firmy remontowej 
powiedział, że "to czarne" będzie nosiło jego telefon.
Tuż przed końcem pracy tego pierwszego dnia po burzliwych wydarzeniach, 
zadzwoniła Gangrena umawiając się z moją sekretarką na rewanżowe spotkanie.
Kiedy Medusa wyszła do domu sprawdziłem broń. Wyczyściłem każdy karabin bardzo 
dokładnie. Kiedy odkładałem broń do szafy, w pokoju rozległo się bzyczenie 
muchy.
Bzzzzzz...
Podszedłem do biurka i z szuflady wyciągnąłem rewolwer. __________Bielsko-Biała, 
marzec 1996
( Moh czing moh meng - to jest prawdziwa chińska mądrość i prawdziwy chiński 
zwrot.
Mariusz Czylok & Rymwid Lisiecki

Graz

1.
Kilka lat temu, pewnego słonecznego dnia, Marek - absolutne zero, zapalony 
wędkarz oraz nieszczęliwy posiadacz brzydkiej i zrzędliwej żony, potknął się o 
leżącą na trotuarze kartkę papieru. Na pozór zwykłą kartkę papieru. Ale ta 
kartka miała swoją wielką wagę. Oczywicie Marek nie wiedział, jaka jest waga 
tej kartki, więc się o nią potknął. Poleciał na swoją i tak już zniekształconą 
twarz. Podczas upadania na bułkę, rzuciło mu się w oko jedno zdanie z rzeczonej 
kartki. (Zdanie to nie może zostać ujawnione w tej historii, ale i tak nie ma 
znaczenia dla całoci opowieci.) 
Tak, czy inaczej Marek po zetknięciu z chodnikiem trzepnął się zdrowo w tą częć 
ciała, którą u ludzi nazywa się głową i doszedł do wniosku, że to, co robił do 
tej pory w swoim życiu jest zupełnie bez sensu. To zajęcie jest czynnocią, co 
najmniej debilną. (Jakie to tajemnicze zajęcie, którym zajmował się Marek? 
Wszystkie kartki z odpowiedziami proszę przesyłać na adres pani Kowalskiej, 
zamieszkałej w Warszawie. Nagród za poprawne rozwiązania zagadki nie 
przewidujemy. Aczkolwiek jako nagrodę pocieszenia otrzymacie Państwo talon na 
balon.) Nasz bohater wstał trzymając ciężką kartkę z ziemi i postanowił zostać 
politykiem.
2.
Wbrew pozorom zostanie politykiem nie jest trudne. Jest jeszcze łatwiejsze, 
jeli się ma do wyłącznej dyspozycji nietknięte wiaderko wazeliny. Bez wazeliny 
nie ma polityki. Wiedzieli już o tym starożytni... No, ci, co to żyli przed 
tym... No, wiecie, kim. 
Po wygranych wyborach prezydenckich, co przy braku kontrkandydatów nie było 
trudne, Marek postanowił przeć do przodu. Pierwszy krok to zmiana imienia. 
Głupio brzmi Marek. Lepiej brzmi MARK. I tak się stało. Prezydent Mark rozpoczął 
debilne rządy.
3.
Czas prezydentury pominąć lepiej skromnym milczeniem, ponieważ i tak nic z tego 
nie było warte uwagi. W końcu każdy może być prezydentem. Najgorsze było to, że 
miał problemy z gderającą żoną. Ryby były lepsze - nie mówiły.
Po wykorzystaniu szeciu kadencji, z prawnie przysługujących dwóch, Mark 
zupełnie znudzony postanowił rozpocząć nowe życie. Przez pierwszy miesiąc po 
ukończeniu politykowania musiał tłumaczyć swojej małżonce, że musi od dzisiaj, 
co najmniej dwa razy zastanowić się przed jakimkolwiek zakupem. Muszą 
oszczędzać. Marek nie jest już prezydentem. Przez następne dwa miesiące dzień w 
dzień chodził na ryby. Próbował coś złowić, ale nic z tego nie wychodziło. Pod 
koniec drugiego miesiąca zorientował się, że zapomniał założyć na haczyk 
przynętę. Zrezygnował na krótki czas z hobby, wrócił do domu z dalekiej podróży 
i rozpoczął pracę w firmie handlującej trumnami. 
Być może Mark znalazłby lepszą pracę, ale na obecną chwilę nie było takiej 
szansy. Kto kiedy powiedział Markowi, aby spróbował czegoś się nauczyć, żeby 
wziął do ręki jakąś książkę i poczytał - to rozwija. Mark wraz z żoną 
przedyskutowali ten problem i jako nie mogli zrozumieć, w jaki sposób książki 
mogą rozwijać. Owszem, książki mają wartoć, ale nie taką jak chciano przekonać 
Marka. Pierwsza wartoć książek według Marka to: wartoć energetyczna. Książka 
jest tyle warta ile potrafi wytworzyć ciepła podczas spalania. Druga wartoć - 
to cena rynkowa, jaką można osiągnąć za książkę w antykwariacie.
4.
Tymczasem...
W dalekiej i ciepłej galaktyce, kilkanaście parseków od naszego Słońca, przy 
stole na plaży jedli obiad Grazowie. Dzień upalny nad oceanem pełnym gorącego 
asfaltu był nie do zniesienia. Co chwila który z nich wskakiwał do wrzącej mazi 
w celu ochłody. Tego nasxa (lata) asfalt wyjątkowo pięknie pachniał starym 
sfermentowanym potem, brudem zużytych sumień i przedwcześnie wylaną wazeliną 
najpodlejszego gatunku. Ta poezja dobrego gustu i wyrobionego smaku zawsze 
wyróżniała Grazów we wszystkich galaktykach Wszechwiata.
5.
 Mark został zatrudniony w firmie od pierwszego kwietnia. Już ten fakt brzmiał 
jak najprzedniejszy żart prima co tam... Ale na nieszczęście dla pracodawców 
firmy nie był to żart. Otrzymał najniższą stawkę i od początku jasno zostało mu 
powiedziane gdzie jest jego miejsce i dlaczego tak nisko. Jako prezydent Mark 
nie zasłynął czymkolwiek, a nic nie zapowiadało, że w nowej pracy zabłyśnie 
czym, co może się komukolwiek i kiedykolwiek spodobać. Mark został magazynierem 
i posadzono go na wózek widłowy. Nikt oczywiście nie zapytał nawet czy Mark 
potrafi obsługiwać tego rodzaju sprzęt, ale cóż... Nie można było oczekiwać 
takiego pytania od szefa Marka, który uzyskał swoje stanowisko tylko dzięki 
protekcji. Nie mogło być inaczej. Szef nie ukończył żadnej szkoły, a o 
doświadczenie lepiej nie pytać.
To nie była normalna firma. Tutaj nie pracowali normalni ludzie. Tutaj trzeba 
było nauczyć się przepychania łokciami i bić po twarzy każdego, kto się 
naprzykrza. Kto chciał przeżyć musiał być brutalny. 
Mark zastanowił się przez chwilę - zdarzało się to niezwykle rzadko, więc sam 
fakt takiego niekonwencjonalnego zachowania Marka godny jest zauważenia. Jak to 
jest? Ja się nie pchałem na ten wiat... Nikt mnie nie pytał czy chcę tutaj 
zaistnieć, ale mimo to jestem i żyję. 
Fakt, rodzice Marka zaraz po jego narodzinach porzucili go na progu kościoła. 
Nie chcieli ryzykować wychowywania syna i oczekiwać wątpliwych efektów własnej 
pracy. Ojciec pijak nigdzie nie pracował, a co gorsze nie miał zamiaru ani 
szukać pracy, ani jej znaleźć. Matka szukała w mieście mężczyzny, z którym 
jeszcze do tej pory nie poszła do łóżka. A było to trudne...
Przeszłoć... No cóż... Lepiej to zostawić. W każdym razie Mark rozpoczął pracę. 
Już pierwsze operacje widlakiem, przeprowadzone przez Marka powinny były dać 
szefowi Marka co do mylenia. Niestety, próżno było oczekiwać od tego człowieka 
choćby cienia domysłu, że co jest nie tak. Gdy stos trumien runął na ściankę 
działową w magazynie, szef stwierdził, że trumny nie wytrzymały obciążenia i 
odesłał całą dostawę z powrotem do producenta jako wadliwe. Gdy Mark wyjechał z 
magazynu na plac, co nie wydaje się trudnym manewrem, nie od razu zorientował 
się, co poszło nie tak. Dopiero, gdy powstał przeciąg w magazynie trzeba było 
zamknąć drzwi, zorientował się, że Mark wyjeżdżając z magazynu najnormalniej w 
wiecie zapomniał otworzyć drzwi magazynu. Drobiazg. Szef, nie, dlatego iż 
chciał bronić pracownika, ale dlatego, że nie potrafił znaleźć od razu 
racjonalnej przyczyny tego zdarzenia, stwierdził, że Mark miał zupełnie 
zachlapaną błotem przednią szybę w wózku. Dlatego nie widział nic przed sobą. 
Fakt, że wózek nie posiadał jakichkolwiek szyb, nie miał tutaj najmniejszego 
nawet znaczenia. Mark zdziwiony tym, co się stało, zeskoczył z wózka i podszedł 
do rozbitych drzwi.
Mała orkiestra firmowa - około dwudziestu muzyków - siedząca do tej pory w 
zupełnej ciszy zabrała się do pracy. Na pierwszy ogień poszły walce Straussa.
Na miejscu zdarzenia pojawiła się nowa osoba dramatu - Paneska, człowiek próżny 
i nieobliczalny. Aferzysta pierwszego gatunku. Tym razem do magazynu zwabił go 
huk wyważonych drzwi. Na dźwięki muzyki był niewrażliwy. Paneska szukał dzisiaj 
nowej afery, do której mógłby się przyłączyć. Ta sytuacja wydała mu się idealna. 
Rozpoczął natarcie.
- I cóżeś, kurwa, zrobił? - zapytał kulturalnie, w swoim najlepszym stylu. Tak 
jak to tylko on potrafił. Mark spojrzał na Paneskę zdziwiony. Jako były 
prezydent nie przywykł jeszcze do kontaktów z samym dnem społeczeństwa. Odparł 
kulturalnie, w kilku zdaniach, że to nie jego problem. On ma tu tylko jeździć. 
Przez moment miał zamiar opowiedzieć Panesce o swojej ostatniej wyprawie na 
ryby, ale rozmyślił się. Paneska mógł to mylnie zinterpretować, a już zupełnie 
nie zrozumiałby opowieci o węgorzach elektrycznych.
- Dobrze, że tutaj przyszłem - dodał Paneska poprawną polszczyzną. Włożył dłonie 
głęboko w kieszenie i na jego twarzy pojawił się umiech. - Wrócę tu wieczorem i 
brama ma być naprawiona.
- Niby jak? - zadał inteligentne pytanie Mark.
- A, co mi to? - Paneska splunął na ziemię i odwrócił się na pięcie. W ten oto 
kulturalny sposób dał swojemu rozmówcy znak, że skończył z nim rozmawiać.
6.
Tego ranka wciekły Graz o imieniu Syndrom (wszyscy Grazowie mieli takie 
powalone imiona) przeciągając się na tapczanie, ujrzał na ekranie głupolotu 
odbicie frustracji byłego prezydenta Marka. I postanowił co dla niego zrobić. 
Ale na początek musiał poznać populację ludzką. W poniższym celu (w odróżnieniu 
od celów powyższych, które są zazwyczaj głupawe), udał się na Ziemię. 
Jego Dziennik Raportów został przedrukowany w imponujących fragmentach w 
gazetach ziemskich, jako że Syndrom zgubił go, a nasi, ziomale - nominowali go 
do nagrody Nobla w kategorii: literatura współczesna. Po zastanowieniu 
postanowilimy przytoczyć obszerne fragmenty jego raportu (ocenzurowane). 
7.
Szef Marka skończył rozmawiać z Klientem i zadowolony - nie wiadomo, z jakiego 
powodu - pobiegł do magazynu. Po drodze minął się z udającym, że go nie zauważa 
Paneską. 
Mark ujrzawszy swojego szefa podbiegł do niego. Miał ogromną ochotę porozmawiać 
z nim o rybach, ale zrezygnował ujrzawszy jego minę. Karasie i okonie muszą 
poczekać.
- Dobrze, że jest pan - powiedział. - Brama się zepsuła. 
Fakt, że szef o tym już wiedział nie miał znaczenia. Lepiej mu zgłosić. Mógł 
przecież zapomnieć. Taką taktykę prowadził w domu walcząc z żoną.
- Niech pan wali bramę, proszę rozładować nową dostawę trumien - powiedział 
szef, a Marek zastanowił się nad tym, co powiedział jego mądry przełożony. W 
jaki sposób ma walić bramę, skoro już jest zwalona? Czyżby szef tego nie 
wiedział?
8.
 98 hifa 7688 roku - pokład głupolotu godzina 86 minut 78.
Patrząc na ekran boczny, w którym odbijały się myli Marka (niezbyt precyzyjne 
określenie procesów biochemicznych zachodzących w części górnej stworka, który 
sam siebie nazywa człowiekiem), widziałem marzenia tego bardzo inteligentnego 
zwierza. Na ekranie przewijała się postać debilowatej blondynki z wałkiem do 
ciasta w ręku, wałkami wkręconymi w brudne włosy i krzywiącej we wciekłym 
grymasie swój otwór gębowy. Nagle na jej obraz naniósł się obraz marzeń Marka. 
Blondyna zaczęła tracić zmarszczki, ujędrnił się jej biust, zniknęły zmarszczki 
pod oczami. Przepadły wałki, znikł wałek. Całe szczęście - za dużo tych wałków. 
Nasunęło mi to przedni pomysł. Wszedłem do luzy i uruchomiłem androida. 
Wprowadziłem program pobrania próbek i wysłałem go do domu Marka. 
9.
Sześć trumien jednorazowo znalazło się w dziwny sposób na widłach pojazdu 
obsługiwanego przez Marka. To nie mogło skończyć się dobrze. 
Na nieszczęście dla wszystkich, a dla niejakiego Andrzeja Korczyńskiego przede 
wszystkim stos trumien runął nagle i ze śmiertelnym skutkiem dla nieproszonego 
gościa, gdyż włanie taki status quo posiadał pan Korczyński przebywający 
aktualnie w magazynie.
Andrzej Korczyński, lepiej znany pod artystycznym pseudonimem Don Vito, był 
szefem lokalnej cosa nostry. To, że był głupi i próżny nie musiał już nikomu 
udowadniać, ale tego dnia udowodnił sam sobie, że wszystko się w życiu kończy. W 
tym dniu skończyło się jego życie. Zostało zakończone jednym posunięciem wózka 
widłowego obsługiwanego przez Marka. Don Vito nie obejrzy już po raz 
siedemdziesiąty swojego ulubionego filmu. Nie zasiądzie już nigdy do suto 
zastawionego stołu w domu swojej kochanki, a także nigdy już nie usłyszy 
ciekawego dowcipu. Skończyło się babci co tam...
Don Vito zginął trochę dziwną śmiercią, ale cóż... Przeważnie nikt z nas 
śmiertelnych nie ma wpływu na to jaką śmiercią umrze. Don był gangsterem i mógł 
przecież spodziewać się, że nie umrze we nie lekko przenosząc się w zawiaty. 
To musiała być śmierć gwałtowna i brutalna zarazem. Było nie było, fakt faktem, 
łle wybrał zarówno miejsce, jak i czas...
Mark nie od razu zorientował się, że kogo zabił. Zwłoki Don Vita odkryto po 
szeciu godzinach podczas układania zwalonych trumien. Oczywiście gdyby te 
trumny ułożono zaraz po tym gdy spadły, nie trzeba by było tak długo czekać, ale 
nikt nie wpadł sam na ten pomysł. Dopiero gdy zjawił się szef Marka i wskazał co 
trzeba zrobić, odkryto, że pod stosem trumien leżą zwłoki. 
Wezwano policję.
10.
W czasie, gdy android pobierał próbki DNA z tkanek blondynki zwanej jego żoną, 
popijałem produkt ziemski zwany browarem, i rozmyślałem nad transformacją mojej 
postaci ażeby ukazać się Markowi. Przyszło mi na myl, żeby zamienić swoją 
powłokę doczesną na bardziej strawną dla oczu Marka i w tym celu postanowiłem 
przetransformować się w złotą rybkę. Android powrócił i zacząłem klonowanie 
blondynki. Zrobiłem jej cycki duże jak wiadra, szerokie biodra i ciasną pochwę. 
Niestety, tak to już w życiu bywa, iż nic nam za darmo nie dadzą, więc kosztem 
polepszenia powłoki zewnętrznej, musiałem zubożyć jej ilość fałd na korze 
mózgowej. Zresztą bez wyraźnej szkody dla niej i Marka. Ponadto wyposażyłem ją w 
sekwencję stękań i jęków podczas stosunku (jednego, bo na więcej Marka nie 
stać).
11.
Mało kto wiedział, że Mark ma w domu obrus w piórka. Prawie nikt nie wiedział, 
że Mark zbiera puszki po piwie i opakowania po makaronie. Zupełnie nikt nie 
wiedział, że Mark połyka robaki. Tak więc pojawienie się Inspektora w firmie 
przeraziło Marka, gdyż przestraszył się, że będzie chciał od niego, aby ten 
dobrowolnie przyznał się do połykania świństwa. Działając profilaktycznie, Mark 
wypisał kartę urlopową i pobiegł do swojego szefa prosząc o kilka dni wolnego. 
Tłumaczył, że właśnie się dowiedział o pogrzebie swojego dziadka, który umarł 
dwanaście lat temu, ale rodzina o nim zapomniała. Wypada, aby on, wnuczek, 
uczestniczył w pochówku. Biedaczek musi zostać pochowany, bo w przeciwnym razie 
będzie się poniewierał po ziemi i straszył niewinnych ludzi. Być może i szefa. 
Szef odmówił, tłumacząc Markowi, że firma ucierpi niesamowicie, gdy tak ważny 
pracownik jak były prezydent pójdzie sobie na urlop. Obaj zeszli potem do 
magazynu. Był tam już oczekiwany goć z policji.
Inspektor rozejrzał się po magazynie. Miejsce gdzie dokonano zbrodni - magazyn. 
On już wiedział, kto zabił Don Vita, on już wiedział... Taaa... przed 
Inspektorem nie można było niczego ukryć... Inspektor był geniuszem. Już w 
samochodzie, jadąc tutaj, wiedział, że musi odszukać ogrodnika. Oni zawsze 
zabijają... Inspektor wiedział o tym. Taaa... spojrzał na trumny... potem na 
twarze obecnych w magazynie. Marek, jego szef i Paneska patrzyli na detektywa. 
Postrach przestępców, pogromca morderców... sto procent skuteczności... nie było 
jeszcze sprawy w jego karierze, która zakończyłaby się fiaskiem. Wszystkie 
morderstwa, które dane mu było prześledzić - rozwiązywał w kilka sekund. I 
zawsze wygrywał. Zawsze gdzie znajdywał ogrodnika, którego mógł oskarżyć i 
zakuć w kajdanki.
- Który z was jest ogrodnikiem? - spytał nagle Inspektor.
Marek był najbardziej zdziwiony tym pytaniem. Miał nadzieje, że Inspektor będzie 
zadawał pytania związane z jego hobby - wędkarstwem i zada, chociaż jedno 
pytanie dotyczące karpia. Niestety. Inspektor chciał wiedzieć, który z nich jest 
ogrodnikiem.
Paneska wyszedł przed orkiestrę, która zaczęła przygrywać skoczne melodie. Szef 
Marka momentalnie przegonił muzyków z magazynu. 
- Fajnie se grali, co nie? - spytał Paneska Inspektora. Ten spojrzał dziwnie na 
Paneskę i założył mu nagle kajdanki.
- Ty jesteś ogrodnikiem - powiedział. - Dobrze, że nie protestujesz... 
wiedziałem, że nie będę miał tutaj problemów.
- Nie jestem ogrodnikiem... - zaprotestował Paneska, który spocił się ze 
strachu.
Inspektor zdjął kajdanki z rąk Paneski. Marek chciał uciec za orkiestrą. Do 
magazynku wszedł kierowca. Skórzana kurtka i gruby złoty łańcuch na szyi. 
Spojrzał groźnie na Inspektora, który wród tej grupy wyglądał najbardziej 
inteligentnie i spytał czy to on jest tym palantem, który pół godziny temu 
obiecał mu, że wyjedzie za góra pięć minut. Inspektor zaprzeczył, ale i tak 
kierowca go szturchnął kolanem w brzuch. Delikatnie. 
- Czekam w kabinie - powiedział. - Masz pięć minut, aby przynieć mi dokumenty.
Kierowca wyszedł, a Inspektor spojrzał pytająco na pozostałych. Zapytał ich, na 
co czekają, skoro kierowca jasno powiedział, że chce widzieć dokumenty, za co 
najwyżej pięć minut.
Szef Marka spojrzał na Paneskę, który niczego nie pojmował, a po chwili na 
Marka. W tej samej chwili wpadł na genialny pomysł i wysłał Marka do biura, aby 
ten wykorzystał wszystkie swoje umiejętności i przygotował dokumenty dla 
wciekłego kierowcy.
12.
Tego dnia, gdy wszystko dopiąłem na ostatni guzik, i byłem przygotowany na 
pierwszy kontakt z Markiem, zobaczyłem rzecz, która wprawiła mnie w osłupienie. 
Poznałem na tyle obyczaje wędkarzy, że wiedziałem, iż podstawą jest przynęta. 
Ten  spaskudzony przez naturę potworek (Mark)  wrzucił do wody sam haczyk. Ale 
cóż, nie chciałem psuć sobie zabawy i złapałem haczyk. Jako Złota Rybka 
prezentowałem się wspaniale. Mylicie, że ten kretyn pamiętał bajkę o złotej 
rybce? Nie!!! Widocznie jego matka nigdy nie czytała mu bajek. Właściwie gdybym 
ja był jego matką to też bym mu nie czytał. I tak by nie zrozumiał. Po tej 
drobnej refleksji leżąc na brzegu, odezwałem się sam do niego.
- Jestem Złotą Rybką i jeli mnie puścisz wolno, to spełnię twoje trzy życzenia.
- O żesz ty k... - powiedział Mark, i zamiast skoncentrować się na życzeniach, 
złapał za nóż. 
- Co robisz kretynie! - wrzasnąłem. - Masz myleć o trzech życzeniach, a nie 
zarzynać mnie!!! 
- Mam w dupie jakie fanaberie, ty flądro! - sapnął Mark. - Potrzebuję cię do 
czego innego. Przecież jesteś złotą rybką. Jak można dopuścić, żeby tyle 
kruszcu się marnowało! Jeżeli cię sprzedam jako złoty złom, to będę miał na 
flaszkę.
Fakt, iż Mark nie pił alkoholu nie miał tutaj żadnego znaczenia. Od kiedy podjął 
pracę nie raz słyszał ten zwrot o flaszce. Dlaczego więc sam miałby go nie 
używać?
Złapał mnie za ogon i zdrowo trzepnął moją głową o duży kamień. Zasraniec chce 
żebym wyzionął ducha, przemknęła mi rozpaczliwa myl. Nie pozostało mi nic 
innego, jak udawać trupa. Ten kretyn zaczął skrobać moje łuski nożem i badać 
gruboć złota, a z kącika jego ust zaczęła sączyć się strużka spienionej liny. 
Zrozumiałem, że ta droga nie zaprowadzi mnie do celu i postanowiłem być mniej 
wysublimowany. Powróciłem do mej prawdziwej postaci - (ludzie, gdy widzą 
prawdziwego Graza -krzyczą: smok) i ryknąłem do Marka:
- TY KRETYNIE!!! Przecież Złota Rybka mogła wyczarować wszystko, co tylko ci się 
zamarzy! A ty, skretyniała mutacjo małpoluda nie możesz pojąć tak prostych 
rzeczy!
Niestety bajek o smokach też mu nikt nie czytał, więc stał z rozdziawioną 
pradupą (nie mylić z pragębą, bo u ludzi tak rozwój  włanie  przebiega). Dałem 
spokój i  wróciłem do głupolotu. Bez zbędnych ceregieli zaprogramowałem klona 
blondyny i wysłałem androida by dokonał zamiany. 
Na szczęcie głupoloty wyposażone są w dźwiękochłonne kajuty, gdyż potok 
przekleństw wypływających z mordy blondyny nie nadawał się do słuchania - nawet 
przez androidy. 
13.
Mark stanął przed życiową szansą. Po raz pierwszy w życiu miał zrobić co 
pożytecznego. Ale niestety, jak prawie wszystko w swoim życiu, tak i to zupełnie 
zepsuł.
Zadzwonił po pomoc. Kolega z biura jadł śniadanie, ale mimo to przybiegł prawie 
zaraz. Wyglądało na to, że czekał na takie właśnie wezwanie. Kolega był 
troszeczkę dziwny według Marka, i zabrał się do pracy w bardzo dziwny sposób. 
Nie zapytał, o co dokładnie chodzi, lecz usiadł za biurkiem i zaczął cos 
wypisywać na kawałku zniszczonego papieru. Miał długie paznokcie. Brudne. 
Śniadanie sypało się na blat biurka.
W ogóle wyglądał dziwnie. Tak jako nie z tej ziemi. Ubrany był w czarny, długi 
do kostek płaszcz. Rozczochrane, długie włosy prosiły się o mycie. Ślinił się, 
co chwila i co tam jęczał pod nosem. Wreszcie skończył. Podał kartkę Markowi.
- Proszę podpisać - powiedział.
- Co to jest? - spytał Mark zdziwiony.
- Cyrograf - odparł jak gdyby nigdy nic. Tak jakby to było zupełnie normalne, że 
ludzie robią sobie z byłego prezydenta pośmiewisko. 
- Chcesz w pysk? - zapytał zupełnie serio Mark, a on zupełnie poważnie 
odpowiedział, że jeżeli Mark podpisze cyrograf, to jest mu wszystko jedno czy 
dostanie w pysk, czy też nie. Powiedział również, że może sobie Mark pójć na 
całoć i pofantazjować, a on to i tak zniesie, bo ważna dla niego jest jego 
dusza, a nie to, co z nim się stanie. 
Psychiczny. Normalnie nienormalny... co ja dzisiaj jadłem? Czyżby gdzie w moim 
jadłospisie były jakie środki halucynogenne? Najadłem się jakiego syfu i 
teraz...
- Gdzie ta pralka? - spytał. Automatycznie, bezwiednie odparł Mark, że w 
łazience. Robiło się coraz bardziej zagadkowo i zupełnie absurdalnie.
- Zdechł - powiedział po chwili. - Zajechałeś go.
Kogo?
- Don Vita - powiedział.
I kogo to interesuje?
- Wymienię go za darmo - powiedział. - A nad cyrografem radzę się zastanowić.
Żarty?
Kolega poklepał Marka po ramieniu, co tam wspomniał jeszcze o cyrografie i 
opuśił biuro. Co tutaj nie do końca wszystko było na swoim miejscu. Mark nigdy 
jeszcze nie spotkał tego człowieka w firmie. Z drugiej strony musimy pamiętać, 
że Mark nie miał pamięci do twarzy. Do innych rzeczy też nie miał pamięci. 
Kolega wyszedł z pokoju, więc trudno było rzucić okiem na jego twarz jeszcze 
raz. A chciał to zrobić gdyż miał krótką pamięć. Krótką, ale dobrą. Tylko o co 
chodzi? 
Mark poszedł się czego napić. Nie można było zrobić nic innego. To już była ta 
pora, a żona w domu też wiecznie czekać nie może. A ryby?
14.
Leżąc wygodnie na brzuchu i zajadając kanapki z  rtxa - podkład to asfalt ze 
spulchniaczem, omasta to wyżęty i posolony brud z niepranych skarpetek  - 
wpatrywałem się w ekrany, śledząc z przejęciem rozwój akcji w domu Marka. 
Muszę przyznać, że im dłużej obserwowałem ludzi, jak również i programy 
telewizyjne, które oglądali, tym bardziej się cieszyłem, że ta zaraza nie 
rozprzestrzeniła się na cały Kosmos. Byłaby to Apokalipsa wszechwiata. Tak 
naprawdę to nie ma głupszych stworów w obrębie galaktyki. 
15.
Jak łatwo się można było domyślić, Mark otrzymał od swojego szefa porządną 
reprymendę za opóźnienie wysyłki i kopa w nerki od kierowcy. Paneska, który 
doskonale wyczuł moment, gdy może zjawić się w magazynie i wtrącić swoje dwa 
ruble do rozpoczynającej się afery, wdał się w bójkę z kierowcą. Z reguły w tego 
typu sytuacjach do Paneski dołączał często jego adoptowany syn, zatrudniony 
również w firmie. Tym razem syn musiał gdzie opowiadać niesamowite historie i 
nie wyczuł pisma nosem. A szkoda, że nie znalazł się w magazynie, bo Paneska nie 
miałby takich problemów jak właśnie teraz. Syn Paneski był już legendą w firmie. 
Lizus i donosiciel. Potrafił dokopać każdemu, kto na to zasłużył lub nie. Z 
reguły zawsze rozpoczynał od bicia, a dopiero pytał o przyczyny zamieszania. 
Gdy Paneska i kierowca zaczęli się naparzać, szef Marka stwierdził, że doć 
czasu zmarnował na bzdury i musi już ić, bo żelazko stygnie, a całą resztę 
pracy kto tu i tak wykonać powinien. Oczywiście nawet przez myl mu nie 
przeszło, że to on sam mógłby być tym kim, który wykonałby całą tą brudną 
robotę. Patrzył przy tym wymownie na Marka. Trudne to było zadanie, ale w końcu 
kto te dokumenty przygotować musiał. Mark stanął na wysokoci zadania i na 
brudnej kartce odręcznie wpisał towar do wysyłki nie zapominając oczywiście o 
trupie. To wszystko było już i tak zbytnio skomplikowane. Zaczynało się to 
wszystko walić. Mark czuł, że oszaleje. Poczuł się tak jakby znowu zaczął 
rozmawiać ze swoją brzydką żoną. Z tego wszystkiego najbardziej żal było mu 
tego, iż nie może najnormalniej w wiecie pójć na ryby. Usiąć nad brzegiem 
rzeki i zamoczyć kij w wodzie.
Do magazynu wróciła orkiestra i zaczęła grać utwory Bacha. Byle jak, ale na co 
lepszego nie było ich stać. Mark wyszedł na zewnątrz i ujrzał, że walka pomiędzy 
Paneską a kierowcą trwa nadal. Podniósł z ziemi kawałek deski i ruszył w ich 
stronę. Jako pierwszy oberwał Paneska, który po tym ciosie padł zemdlony na 
ziemię. Kierowca ogłuszony został jako drugi, ale tutaj Mark musiał walnąć dwa 
razy aż odniosło to zamierzony efekt.
Kierowcy to twardzi ludzie. I właśnie dla nich orkiestra zagrała skocznego 
walczyka.
16.
100 hifa 7688 roku godz. 51 min71.
Obudziłem się z bólem głów. W dodatku wszystkich trzech. Ludzie maję nade mną tą 
przewagę, że jak mają kaca, to napieprza im tylko jeden durny łeb. 
W luzie głupolotu zobaczyłem obijającego się o ściany androida. Obijał się ze 
miechu. 
- Patrz co narobiłeś - powiedział, i wyciągnął w kierunku ekranu wstrętną 
pokrytą zaschłym luzem mackę (oczywiście androidy mają sztuczne macki).
Na ekranie zobaczyłem to, co zostało z Marka. Leżał biedak na wznak, a blondyna 
usilnie starała się doprowadzić do użytku jego penisa. 
- Długo to trwa? - zapytałem androida.
- Już czwarty raz ta baba to robi - odparł. - Ale udało się jej tylko raz. 
Zresztą nie do końca. Cały czas ten biedak mamrotał co o trumnach - i o złotej 
rybce.
Zrozumiałem w tym momencie gdzie popełniłem błąd. Zaprogramowałem tego babsztyla 
według mojej miary czasu, a ci niedorozwinięci ziomale mieli inne standardy 
czasowe. 
17.
Zdalne przeprogramowanie blondyny zajęło mi tylko pięć minut. Wszak ziomale nie 
mieli zbyt skomplikowanych mózgów. Co jak robaki. Podstawowy program, jaki mają 
zapisany w kodzie genetycznym to: nażreć się, wypróżnić, odbyć parę stosunków 
płciowych i mleć ozorem - opowiadając takie głupoty, jakich najgłupsza giparka z 
Saturna by nie wymyśliła. Zerkają też w telewizor, ale widziałem, że nie 
rozumieją tego, na co patrzą. 
       Sapnąłem z ulgą po wprowadzeniu ostatniej komendy do programatora i czym 
prędzej usadowiłem się przed ekranem. Sprawiło mi dużą przyjemność oglądanie 
seksu w wydaniu ziomali. To jest dopiero cyrk. Te odzywki - jakże standardowe, 
te udawane jęki rozkoszy i na koniec sapanie w ucho partnera. Prawdziwa uczta 
duchowa. Oczywiście dla konesera. Jako że zaczęło mnie to nudzić, zgasiłem ekran 
i poszedłem przetransformować się w wózek widłowy. Tym razem postaram się pomóc 
Markowi, i tym samym zrehabilitować za złe ustawienie klona blondyny. Jednak mam 
resztki sumienia.
18.
Twardymi ludźmi okazali się również ochroniarze Don Vita. Co prawda pan 
Korczyński przeszedł już do historii, ale nadszedł czas vendetty. W oczy Marka 
zajrzała śmierć. 
19.
Po pojawieniu się na placu w postaci widlaka, ustawiłem się pod oknem szatni i 
obserwowałem czy Mark już przybył do pracy. Miałem szczęście. Mark włanie 
kończył myć nogi w zlewozmywaku, w którym jego koledzy normalnie myli naczynia 
kuchenne. Usiłując wyciągnąć nogę spod strumienia wody, urwał mocowanie zlewu. 
Kawał tynku i armatury walnął razem z umywalką o posadzkę. Odsunąłem się od 
ściany, bowiem to, jak Mark skomentował to zdarzenie nie nadaje się do opisania 
w moim raporcie. Dodam tylko, że wspomniał co o wątpliwej proweniencji matek 
budowlańców instalujących zlewozmywaki. 
Dobra cwaniaczku - pomyślałem. Zaraz zobaczymy jak poradzisz sobie z tym, co dla 
ciebie przygotowałem. Jednak zawiodłem się srodze. Po prostu ten wybrakowany 
wytwór odpadów kosmicznych wsiadł na inny wózek. Wciekły wróciłem do głupolotu 
i obmyśliłem straszną zemstę. 
20.
Po tych wszystkich wstrząsających zdarzeniach, potrzebowałem chwili relaksu. 
Wyszedłem z głupolotu i przetransformowałem się w zwyczajnego faceta z tej 
planety. Po czym poszedłem do firmy, w której pracował Mark. Właśnie trwała 
przerwa śniadaniowa. Mark siedząc w stołówce otoczony grupką wdzięcznych 
słuchaczy snuł swoje opowieci wędkarskie.
- Więc zacinam wędkę i czuję, że mam RYBĘ! - mówił Mark. -W chwilę potem widzę 
jej głowę i jęczę ze szczęścia - karp królewski!
- Skąd wiesz, że królewski? - pyta facet z sąsiedniego stolika. 
- Ty głąbie! - ryknął Mark. -Wszyscy prawdziwi znawcy ryb wiedzą, że karp 
królewski ma na czubku głowy malutką koronę.
- Z prawdziwego złota? - pyta ten dociekliwy dupek. 
Skręcało mnie ze miechu, bo nie tak dawno Mark miał okazję złapać Złotą Rybkę, 
ale się powstrzymałem. 
Mark ze stoickim spokojem zignorował to pytanie dyletanta, i przeszedł do 
dalszej częci gawędy biesiadnej:
- No i jak go wyciągnąłem z wody, to się okazało, że nie mogę odpalić motorówki. 
Wtedy kazałem moim ochroniarzom wskoczyć do wody i odpalić ją na popych.
Zebrani w jadalni patrzyli na Marka z otwartymi w geście podziwu ustami i 
wchłaniali każde jego słowo. Sądząc po ich poziomie intelektualnym, Mark ma duże 
szanse jeszcze raz zostać prezydentem. A przynajmniej posłem do parlamentu. 
Miałem doć tych bredni.
Mark opowiadał nadal, gdy skierowałem swoje kroki w stronę automatu z napojami. 
Przeglądnąłem, co mogę otrzymać w zamian za zwalcowany kawałek metalu, który 
używają na ziemi jako pieniądze. Nic ciekawego... Jaka tam czarna lura, 
nazywana przez tych debili kawą. Czekolada. Herbata. Napis głosił, iż automat 
wydaje gorące napoje. Uwierzyłem. Wrzuciłem monetę w przeznaczoną specjalnie w 
tym celu szczelinę i oczekiwałem efektów. Nic się nie działo.
- Musi pan uderzyć - podpowiedział mi jaki życzliwy.
Uczyniłem to i oczy wszystkich zgromadzonych na stołówce skierowały się w moim 
kierunku. Usłyszałem jak padają pytania, co do pochodzenia mojej skromnej osoby. 
Potem jaki miły pan poinstruował mnie, że uderzyłem zbyt mocno i dlatego 
automat pochłonął monetę. Podszedł do mnie i kopnął w skrzynkę. Automat 
zaterkotał i wypluł z siebie kubek, a następnie wlał do niego czarny płyn. Nic 
bym nie powiedział na to zdarzenie gdyby to było gorące. Ale niestety... Kawa 
była zimna. Popatrzyłem na automat i stwierdziłem, że mogę temu zaradzić. 
Stanąłem w rozkroku i otworzyłem paszczę dosyć szeroko, a potem:
- Uuuaaaaaaaaaaa - wrzasnąłem i zionąłem ogniem chcąc podgrzać napoje. Nie za 
bardzo. Ot tak, aby nie pić zimnych płynów. Zimne napoje szkodzą na mój blajdok, 
który pod tym względem jest bardzo czuły. A poza tym to źle się czuję jak piję 
byle, co...
Zapomniałem się. Jak kalunię kocham, zapomniałem, że nie wolno mi łałaaaaać na 
ziemi, bo ludzie po czym takim dostają czego głupiego do głowy i uciekają w 
popłochu. Tak jak włanie i teraz. Cała zgromadzona w stołówce banda nierobów 
rzuciła się nagle do drzwi. Początkowo mylałem, że ogłoszono koniec pracy i 
żaden z nich nie chce stracić ani minuty z wolnego czasu, ale nie... Na stołówce 
wybuchł pożar. Automat stopił się troszeczkę i tak patrząc z ludzkiego punktu 
widzenia, nie było czym oddychać. Dymu też było trochę za dużo...
Drobnostka.
Mark miał bardzo ciężką pracę i zaczynałem rozumieć jak bardzo ten chłopak 
potrzebuje spokoju w domu. Spokoju i odpoczynku. Oraz przyjemności. Miałem 
przemożną chęć umilić Markowi pobyt w domu. Natychmiast wysłałem do domu Marka 
androida, z drugim identycznym intelektualnie klonem blondyny. Tym razem trochę 
tylko zmieniłem wygląd zewnętrzny klona. Piersi zwisały do pępka, włosy 
przerzedziłem o połowę, zmarszczki pokrywały całą mordę i szyję, a ponadto 
zaprogramowałem częstotliwość korzystania z prysznica na dwa razy. W tygodniu ma 
się rozumieć. I tylko od pasa w górę.
Jeszcze drobna korekta w pamięci obydwóch klonów i android poszybował do domu 
Marka z tym kukułczym jajem. Ta drobna korekta pamięci klonów polegała na tym, 
że obie są rodzonymi siostrami i obydwie kochają się z Markiem. Nie na raz, 
oczywiście. Na przemian.  Aby było ciekawiej, obydwie są w ciąży. 
Pozostało mi już tylko jedno. Pożegnanie z Markiem. Postanowiłem, że zrobię to 
osobiście, u Marka w pracy. Jako nie ciągnęło mnie jego domowe gniazdko. W 
marzeniach spacerowałem po swojej planecie, rozmawiałem z innymi grazami i nie 
musiałem patrzeć na tą zgniliznę kosmiczną. Ci ziemianie nie zastanowili się 
nigdy, że ilość ras ludzkich, mentalnoci, kolorów skóry i religii - wzięła się 
stąd, że Ziemia była dla innych mieszkańców Kosmosu czym w rodzaju Alcatraz . 
Przysyłano tu zbrodniarzy i maniaków religijnych, pospolitych złodziei i 
kosmiczne zwyrodniałe kurwy, fanatyków i pospolitych debili, w przekonaniu - że 
ich poziom umysłowy i dobrze sformatowana pamięć nie pozwolą na wydostanie się z 
tego bagna, a tym bardziej na roznoszenie tej zarazy po Kosmosie. 
Tego oczywiście nie mogłem powiedzieć Markowi. Ale przyzwoitość kazała mi się z 
nim pożegnać. Co też chciałem uczynić od razu, ale właśnie przypomniałem sobie, 
że muszę przez chwilę popróżnować - to bardzo ważna czynnoć na mojej planecie. 
Każdy szanujący się Graz przynajmniej jedną minutę w ciągu godziny poświęca na 
próżnowanie. Rzuciłem swoim kałdunem na ziemię i próżnowałem przez jakie 
dziesięć minut. Mój blejdok też miał już dosyć. Nie służyło mu ziemskie 
jedzenie.
Nagle się ocknąłem. Dłuższą chwilę zajęło mi przypomnienie sobie gdzie jestem i 
co tu robię. Musiałem się zdrowo zdrzemnąć. Albo? Androidy zdążyły posprzątać w 
kabinie, wypolerować deskę rozdzielczą i przemyć ekrany. Głupolot był gotów do 
lotu powrotnego. Przemknęło mi przez myl, że automaty też już mają dosyć pobytu 
na tej planecie i tęsknią do domu. Po namyśle postanowiłem spróbować zobaczyć 
się z Markiem jeszcze raz. 
Tym razem nie miałem problemów ze znalezieniem wzorca postaci, w którą bym się 
zamienił. Wystarczyło popatrzeć w TV. Na ekranie widać było premiera ich rządu. 
21.
Było już późne popołudnie trudnego dnia i Mark siedząc samotnie w biurze nie 
robił nic poza dłubaniem w uszach. Zajęcie w sam raz dobre na nudne popołudnie. 
Co mógł zrobić więcej? Raczej nic. Do biura weszło dwoje dziwnych ludzi.
Mark spojrzał na nich z niechęcią i pomimo ograniczonej zdolności rozumowania 
stwierdził, że właśnie pojawiły się kłopoty.
Mógł zrobić dużo, ale nie zrobił nic. Przez chwilę zastanawiał się, dlaczego nie 
ma tutaj jeszcze Paneski. Dopiero po chwili przypomniał sobie, że walnął Paneskę 
deską w czaszkę i trochę czasu musi upłynąć, aby powrócił do życia.
- Pan prezydent - odezwał się jeden z nowoprzybyłych osiłków. Drugi roześmiał 
się.
W tym samym momencie do pokoju wszedł Graz. Było to kolejne już spotkanie Marka 
z kim, kto nie pochodził z naszej planety. Mark nie zrozumiał, że to jest 
właśnie SPOTKANIE. Sądził, że jest to... a zresztą kogo obchodzi to co sądził 
Mark? Nieważne... Istotne jest to, że w firmie pojawił się Graz.
Ochrona Don Vita znalazła się w kropce. Co dalej robić?
22.
Wkroczyłem do biura, w którym przebywał Mark bez specjalnych ceregieli. Nawet 
gdybym miał ceregiele to i tak wkroczyłbym bez nich. Po prostu zapukałem i nie 
słysząc zaproszenia - wszedłem. Ty też by zrobił to samo, prawda? 
W pokoju stało dwóch rosłych facetów i trzymało Marka w kropce. Muszę przyznać, 
że była to wyjątkowo duża i mało przyjemna kropka. Miała bardzo nieprzyjemny 
wygląd. Zrobiło mi się gorąco ze strachu. Nie lubię patrzeć z bliska na kropki. 
Podszedłem spokojnie do stojącego w rogu pokoju automatu z napojami i udając, że 
nic się nie dzieje, wrzuciłem monetę. Automat zawarczał i wypluł na podłogę 
puszkę jakiego ziemskiego napitku. Bez pośpiechu wlałem w siebie całą zawartoć 
puszki. Obróciłem się w stronę chłopców z kropką i siedzącego w środku Marka. 
Nic się nie zmieniło. Zastygli w tej samej pozie, patrzyli na mnie tępym ludzkim 
(nie baranim) wzrokiem. 
Popatrzyłem na nich ciężkim spojrzeniem Graza i nagle poczułem dziwne sensacje 
żołądkowe. To była reakcja na napój. Albo na kropkę. Wiedziałem, że muszę 
czknąć. Obróciłem głowę w stronę automatu z napojami i ulżyłem sobie. Z pyska 
trysnął strumień ognia, jak u każdego normalnego smoka. Z automatu pozostało 
wspomnienie i kupka stopionego metalu. Drugi raz to samo wydarzyło się w tej 
firmie. Przejdę do legendy. 
Ludzie będą opowiadać o smoku. Taka reakcja wywołała natychmiastowe działanie 
oprychów. Zerwali z Marka kropkę i dali nogę przez zamknięte drzwi. Kropka 
pogalopowała za nimi.
Miałem więc Marka tylko dla siebie. 
- No, co smętny ziomalu? - zagaiłem grzecznie pierwszy. - Wymiękasz? - 
dorzuciłem kwestię zasłyszaną w ichniej TV. Bladego pojęcia nie miałem co to 
znaczy, ale brzmiało nieźle.
- ??? - to była jedyna odpowiedł tego głąba. Miałem doć. Tyle starań w celu 
nawiązania poprawnych dyplomatycznych stosunków między naszymi planetami i... 
nic. Nawet oglądałem ich TV i uczyłem się języka. W poczuciu pełnej porażki, 
wyszedłem na plac przed budynkiem. Na podjeździe stały dwa pojazdy pełne zbirów. 
W rękach mieli pistolety. Chyba wiedziałem, na kogo czekają. 
Nie dając dojść mi do słowa wsadzili mi jaki worek na łeb i wsadzili do 
samochodu. 
- Mamy premiera - wołał jeden do telefonu. - Teraz my rządzimy tym krajem.
No tak. Zrobiło mi się stanowczo za gorąco. A na dodatek miałem ochotę puścić 
bąka. Nie lubię się wstrzymywać, więc ulżyłem sobie. Wrząca masa siarki zalała 
tylne siedzenie pojazdu. Ryk poparzonych był przeraźliwy. Teraz ryknąłem ja. 
- Uaaaaach!!!
Nastąpiło małe przemeblowanie pojazdu. Dach zerwał się i odleciał na dobre sto 
kroków. Drzwi z łoskotem runęły na asfalt. 
A tak na marginesie: Zauważyliście, że drzwi zawsze w takich sytuacjach spadają 
z łoskotem?
23.
Co złego musiałem zjeć gdyż stało się co, co nigdy dotąd w moim życiu nie 
miało miejsca: straciłem przytomność. U Grazów jest to straszne zjawisko - skóra 
zielenieje i pokrywa się łuską, a ze wszystkich porów wydobywa się zabójczy dla 
ludzi gaz. Tak było i tym razem. Na szczęście dla ludzi zdarzyło się to w 
chwili, gdy przebywałem w toalecie. Nie pamiętam, po co tam poszedłem, ale 
pamiętam, że tam zemdlałem.
Potrzebowałem odpoczynku. Od ludzi, od problemów... Ogólnie - od wszystkiego.
Zrobiłem sobie mały spacerek. Od czasu do czasu, schylałem się, wyrywałem 
kawałek asfaltu i smakowicie mlaszcząc, szedłem dalej. W końcu mi też 
przysługuje przerwa śniadaniowa. Muszę stwierdzić, że asfalt w tym kraju nie był 
najlepszej jakoci. Powiem więcej. Był podły. Ale byłem głodny. Gdybym musiał 
zostać dłużej na tej planecie, musiałbym zmienić kraj. Tu żarcia wystarczyłoby 
mi na miesiąc. I to żarcia w najgorszym gatunku. U nas nawet najbiedniejsi 
Grazowie ze slumsów jedzą potrawy lepsze gatunkowo. 
Podjąłem nieodwołalną decyzję o powrocie. Może kiedy tu wrócę, ale póki, co... 
Przed zamknięciem włazów, wyrzuciłem mój raport w krzaki. Niech go diabli. 
Zmarnowałem parę dni urlopu. Czas wracać do pracy. Włączyłem silniki, niechcący 
przestawiając ogonem programator klonów blondyny na produkcję ciągłą. Gwałtownie 
zahamowałem, zatrzymałem kloniarkę, wywaliłem klony na zbite pyski i ponownie 
wystartowałem. Ciekawe, ile z klonów przetrwa do moich następnych wakacji? 
24.
Na tym raport Graza się urywa. Czy będzie ciąg dalszy za rok? A może za hif? 
Bielsko-Biała, styczeń 2002

Mariusz Czylok 

Pan Brown

Dla tych którzy mają jeszcze szansę uchronić się od głupoty.
Marek nie urodził się debilem, ale przez kilkanaście lat intensywnej pracy nad 
swoim charakterem zasłużenie zapracował na to aby można było go w ten sposób 
określić. Był urodzonym kierowcą. Tak przynajmniej sądził. Niestety na 
nieszczęście dla innych użytkowników drogi, którzy mieli wątpliwą przyjemność 
spotkać się z nim na szosie. Marek od chwili gdy usiadł za kierownicą 
zdezelowanego Volvo zrozumiał, że urodził się po to aby wyprzedzać... wymijać... 
oraz stwarzać zagrożenie dla życia innych gdziekolwiek się pojawi. 
Marek wyprzedzał w różnych okolicznościach: na podwójnej ciągłej, pod górę gdy 
nic nie widział, we mgle... w nocy na wyłączonych światłach.
W międzyczasie Marek wygrał konkurs lizusów zdobywając główną nagrodę - wiaderko 
wazeliny oraz zrobił sobie, nie wiedzieć dlaczego, test ciążowy. A potem znowu 
wyprzedzał... aż do chwili gdy napotkał równego mu poziomem inteligencji innego 
kierowcę i obaj spłonęli w samochodach zaraz po tym gdy po czołowym zderzeniu 
oba pojazdy stanęły w ogniu. Tak właśnie skończył swoją bezsensowną egzystencję 
na padole łez. 
Zwłoki Marka trafiły do zakładu pogrzebowego, który akurat przeżywał kryzys 
finansowy i kolejny anonimowy trup nie był im na rękę. W związku z tym trupa 
Marka pochowano w ogrodzie pana Smitha. Dlaczego akurat tam, a nie na cmentarzu? 
Nikt nie miał pojęcia.
* * * * *
Pan Smith miał trzydzieści pięć lat i żył sobie samotnie w pięknym domku na 
przedmieściach dużego miasta. O tym, że w jego ogrodzie spoczywają zwłoki ludzi 
nie miał bladego pojęcia. I pewnie tak by pozostało do końca jego dni gdyby nie 
zwykły zbieg okoliczności...
* * * * *
Grupa była doskonale zorganizowana. Poruszali się sprawnie i szybko. Mknęli  
przez wysoką trawę niosąc pewnie cenny sprzęt. Do tej pory tylko dwa razy 
musieli odpierać ataki. Software był dobrze strzeżony, a Strażnicy znali się na 
swojej robocie i radżi nie mieli łatwego zadania. 
Szefem grupy był Kruk. Niski, wredny człowiek, który całe swoje wykształcenie 
wykorzystywał nie tak jak chcieli jego rodzice. Postanowił niszczyć i zabijać. 
Fakt, że przy okazji zdobywał oprogramowania, był dla niego tylko dodatkiem do 
wykonywanej pracy. Inteligent. To nie ulegało wątpliwości. Bez problemów 
potrafił rozpoznawać użyteczny software od śmieci. Nie poświęcał na to więcej 
czasu niż innym zajmowało splunięcie. Rodzice Kruka od kilku lat już nie żyli, 
więc nie miało to dla nich w chwili obecnej żadnego znaczenia.
Właśnie teraz Kruk wyczuł zagrożenie. Podniósł dłoń do góry i grupa dwunastu 
ludzi zatrzymała się w jednym momencie. Grupa komandosów. Wyszkolonych zabójców. 
Informatyków.
Wiewióra, zastępca Kruka, uklęknął na ziemi i otworzył swoją torbę. Obok laptopa 
znajdował się tam automatyczny pistolet. Wyciągnął go z torby i odbezpieczył.
Kruk wskazał Wiewiórze skraj lasu. Coś się tam poruszyło... Informatyk postawił 
torbę z laptopem na ziemi i pobiegł w stronę lasu. Do Kruka dołączył Nunez. 
Poprawił okulary na nosie i złapał torbę Wiewióry. Pobiegł przed siebie, a za 
nim pozostali. Wszystko odbywało się bez jakiegokolwiek hałasu i zbędnych słów. 
Informatycy wiedzieli co mają robić. 
Usłyszeli szum lecących w ich stronę strzał zanim jeszcze je zobaczyli. Wszyscy 
rzucili się na ziemię chroniąc równocześnie kosztowny sprzęt. Kruk zaklął. Za 
długo to trwa...
Kilka głośnych strzałów od strony lasu, a po chwili radosny okrzyk zwycięstwa 
Wiewióry oznajmił, że zagrożenie minęło. Nunez zaczekał na Wiewiórę, który 
wracał szybko do grupy. W prawej dłoni ściskał pistolet, a w lewej dwie płyty 
CD. Software...
- Nowy explorer - powiedział Wiewióra i schował płyty do torby. 
- Było coś więcej? - spytał Kruk.
- Nie. To tylko Straż. Do bazy trochę jeszcze nam zejdzie...
Kruk zadecydował, że muszą zejść z polany i wejść do lasu. W samą porę. Zaraz 
gdy znaleźli się pod osłoną drzew doszedł do ich uszu nowy dźwięk. Nowy, ale nie 
obcy. Dźwięk pojazdów Imperium. Dwa pojazdy przemknęły nad polaną. Poleciały 
dalej. Informatycy odetchnęli z ulgą. Nie zostali zauważeni. Przynajmniej na 
razie.
Kruk wprowadził grupę w głąb lasu. Do bazy Strażników pozostało jeszcze parę 
kilometrów. Najtrudniejszy odcinek, naszpikowany samobójczymi oddziałami 
producentów software. Desperackie grupy broniące swoich produktów nie chciały 
dopuścić do tego aby ktoś obcy zabierał im gotowe programy. Kruk na samą myśl o 
tym, że będzie miał okazję wyrządzić komuś krzywdę,  uśmiechnął się. Wiewióra 
złapał go za łokieć.
- Tam... - szepnął wskazując na prawo. Kruk skinął mu głową. Wiewióra zostawił 
torbę i wraz z dwoma innymi pobiegł bezszelestnie przed siebie. Kruk przyczaił 
się na ziemi. Życie Radżi nie jest proste. To walka.
Kilka strzałów i Wiewióra wracał uszczęśliwiony do szefa. 
Niestety... nie dotarł do niego gdyż snajperska kula wystrzelona z ukrycia 
trafiła go w tył głowy i położyła kres jego życiu.
Dwa tygodnie później Wiewióra został przetransportowany do miasta gdzie 
mieszkał. Nikt jednak nie zgłosił się po ciało, więc pewni ludzie zadecydowali 
iż niewygodne ciało zostanie zakopane w ogrodzie pana Smitha.
* * * * *
Był piękny poranek pewnego lipcowego dnia. Pan Smith stwierdził, że mógłby 
dzisiaj coś zrobić. Coś konkretnego. Zabrał więc z domu koc i poszedł do ogrodu. 
Tam rozłożył koc na trawie i położył się na nim chcąc przyrumienić sobie skórę. 
Ale jak to już w życiu bywa, nic nie przychodzi łatwo. Tak więc i ten sielski 
obrazek został po chwili zniszczony...
* * * * *
Rekieter realizował właśnie kolejne zlecenie gdy zadzwonił jego telefon 
komórkowy. Podrapał się w garb i zmienił pozycję przy oknie. Obserwował, swoim 
jedynym zdrowym w miarę okiem, ulicę. Oko uzbrojone było w lunetę przymocowaną 
do sztucera. Karabin załadowany został ostrą amunicją, a Rekieter był o krok od 
wybuchu. Siedział przy oknie już od dobrych piętnastu minut i czuł się jak 
główny bohater powieści Fredericka Forsytha - policja była już na jego tropie i 
w każdej chwili mogli wpaść do pokoju aresztując go. Na domiar złego - 
telefon... spojrzał kto dzwoni... Yuppi... szef... 
Odłożył sztucer i pomyślał złośliwie, że dobrze jest iż moda na yuppich już 
minęła. Teraz ważniejsze są walory i sprawności wewnętrzne.
- Rekieter szefie... - powiedział do telefonu chrapliwym głosem.
- Masz dziesięć minut aby zjawić się u mnie - usłyszał.
- Moje zlecenie... właśnie... - usłyszał tylko przerywany sygnał. Dziesięć 
minut? 
To się da zrobić. 
Rekieter stawał się niewygodny dla swojego szefa. Coś źle poszło... nie 
zrealizował zlecenia w odpowiednim terminie i trzeba było zlikwidować problem 
jaki stanowił inwalida.
Po piętnastu minutach garbus już nie żył. Yuppi pozbył się kłopotu, teraz musiał 
pozbyć się ciała. Jego ludzie podobne tematy załatwiali w przeszłości 
niejednokrotnie. Teraz też nie przysporzyło im to większych kłopotów. 
Zakopali garbusa w ogrodzie pana Smitha. Bo gdzieżby indziej.
* * * * *
I tak przez lata ogród pana Smitha przeistaczał się w cmentarz, a co 
najśmieszniejsze  w tym wszystkim, to fakt, że pan Smith o tym nie wiedział. Tak 
by też pewnie zostało  do chwili obecnej gdyby nie pies pana Smitha. Zaczął 
kopać w ogrodzie.
Pies pana Smitha wabił się po prostu Pies, gdyż pan Smith nie potrafił wymyślić 
innego imienia dla swojego wilczura. Przez większą część dnia Pies spał gdzie 
tylko popadło, ale tego dnia widząc swojego pana odpoczywającego w ogrodzie 
zrobił coś, co do niego nie było podobne. Nigdy tego nie robił i nie wiadomo co 
na niego wpłynęło, że właśnie teraz zaczął to robić. Może chciał pokazać swojemu 
panu, że do czegoś się nadaje. Chociażby do tego aby kopać dziury.
Pan Smith rzucił okiem na Psa i zaklął pod nosem. Ale Psa zostawił w spokoju. 
Niech sobie kopie.
A Pies kopał...
* * * * *
Trzy dni drążył dziurę aż stało się to co stać się miało. Dokopał się... wówczas 
pobiegł zadowolony po swojego Pana.
Pan Smith nie od razu zrozumiał o co chodzi. Nie to, że Smith był tępakiem, ale 
raczej problem tkwił w jego lenistwie. Nie miał ochoty biegać tam i z powrotem 
tylko dlatego, że Pies wywęszył jakiegoś zająca.
Pies stwierdził, że musi poczekać na lepsze samopoczucie swojego pana i 
przybiegnie trochę później. W międzyczasie może pogłębić dziurę.
* * * * *
Następnego dnia pan Smith nadal nie miał zamiaru zainteresować się tym co chce 
mu pokazać Pies. Usiadł wygodnie w swoim fotelu i pogrążył się w lekturze 
horroru. Co tam Pies... 
- Oddaj moją nogę - usłyszał po pewnym czasie i ujrzał Psa wbiegającego do 
pokoju z grubym gnatem w pysku. Pies dobiegł do swojego pana i położył się przy 
fotelu. Kość położył na podłodze przed sobą. Pan Smith obejrzał się w 
poszukiwaniu kogoś jeszcze. Kogoś kto wrzeszczał za psem, aby mu oddał... nogę?
Pan Smith przyjrzał się kości. Zwyczajna kość. Wyglądała na starą... Wstał z 
fotela i wyszedł do ogrodu. Pies pobiegł za nim. Wreszcie zadowolony... 
Wyprzedził pana i pobiegł do swojej dziury. Pan Smith poszedł za nim i stanął na 
brzegu dziury. Zajrzał w głąb, ale nic nie ujrzał. Nic oprócz ciemności.
- Jest tam kto? - usłyszał pan Smith głos dochodzący z dziury.
Zmroziło go to. Nie spodziewał się czegoś podobnego. Impuls spowodował, że pan 
Smith upadł na kolana i bliżej przyjrzał się dziurze. Nieśmiało spytał w czym 
może pomóc.
- Pomóc? - spytał głos. - Wyciągnij mnie stąd baranie.
Pies pana Smitha zaczął znowu kopać. Jego pan nie potrafił tego zrozumieć i 
brutalnie odtrącił go na bok.
- Poczekaj - powiedział do Psa i sam zabrał się do kopania.
* * * * *
Dziwne może wydawać się fakt, że pan Smith nawet przez moment nie zastanowił się 
nad nierealnością zaistniałej sytuacji. Fakt... Ktoś jest pod ziemią i woła o 
pomoc. Odkopać...
Właściciel ogrodu rzucił się na ziemię z gołymi rękami wydobywając miękką glebę 
poszerzając otwór. Po kilku minutach uderzył o kamień, zaraz potem ujrzał w dole 
jakąś szmatę. Uchwycił ją mocno i szarpnął.
- Ciągnij - usłyszał.
Nic innego nie robił. Ciągnął i szarpał, a równocześnie nie wierzył w to, co się 
działo.
Wreszcie wyciągnął ponad trawnik mężczyznę wychudzonego jak nieboskie 
stworzenie. Usiedli na trawie. Brakowało tylko kanapek i można by stwierdzić, że 
są na pikniku.
- Twój szczur urwał mi nogę - to były jego pierwsze słowa od chwili, gdy 
wyciągnięto go spod ziemi. Pan Smith domyślił się, że chodzi mu o Psa. I kość. 
Nogę...
Mężczyzna oblepiony był ze wszystkich stron gliną. Nie miał nogi.
- Idź po nogę, nie mogę tego zrobić sam, bo jestem jeszcze nieco zmęczony.
Pan Smith przypomniał sobie nagle film o zombie... Teraz to jednak nie był film. 
To się działo teraz... Żywy trup siedział wraz z nim w jego ogrodzie... 
Pan Smith może i wytrzymałby nerwowo jeszcze przez jakiś czas. Może... Ale 
jednak nie dane było nikomu sprawdzić jak długo udałoby się tego dokonać.
Wrzasnął w pewnej chwili i uciekł do domu. Zatrzasnął drzwi i wyjrzał przez okno 
czy trup pobiegł za nim. Nie, nie pobiegł. Nie miał nogi. Co gorsza Pies właśnie 
urwał drugą nogę żywemu trupowi i biegł do domu.
- Głupi pies - mruknął pan Smith do siebie, a do psa wrzasnął, aby oddał kość 
właścicielowi. Pies mylnie zinterpretował polecenie i zadowolony sam z siebie 
położył kość na progu. Pan Smith złapał z obrzydzeniem gnat i odrzucił go do 
mężczyzny. Po czym udał się w głąb mieszkania i zabrał drugą kość, którą również 
odrzucił do ogrodu. Mogłoby się wydawać, że problem ten został w tak prosty 
sposób załatwiony - mężczyzna miał już swoje nogi ponownie, więc teraz 
przytwierdzi je sobie na odpowiednie miejsce i pójdzie w cholerę. Niestety. Nic 
podobnego nie miało miejsca w ogrodzie pana Smitha - w żadnym innym ogrodzie w 
bliższej lub dalszej okolicy również nie.
Mężczyzna coś tam wrzeszczał, ale bardzo niewyraźnie i pan Smith nie rozumiał, o 
co mu chodzi. Sam fakt, że wrzaski te nie były zrozumiałe dla pana Smitha nie ma 
żadnego znaczenia. Nawet w chwili, gdy pan Smith zrozumiałby sens wrzasków 
mężczyzny, nie miałoby to dla niego żadnego znaczenia. Nie chciał rozumieć. Nie 
miał zamiaru reagować. Nic nie chciał robić. Najchętniej to byłoby udawać, że 
nic się nie wydarzyło. Ale niestety, trup czołgał się w jego kierunku. Pan Smith 
wciągnął nieco zaskoczonego Psa do mieszkania i zamknął drzwi. Zasłonił okna i 
rzucił się do telefonu.
* * * * *
Tymczasem w ogrodzie mężczyzna przez cały czas klął, na czym świat stoi i 
próbował się pozbierać. Czynność tą rozpoczął od odszukania swoich nóg. Wstawił 
je na swoje miejsce, ale nie miał już tyle siły, aby zrobić coś ponadto. Położył 
się na ziemi i przez chwilę odpoczywał układając w myślach dalszy plan 
działania.
* * * * *
Pan Smith wykręcał numer policji. To były tylko trzy cyfry, ale i tak się 
pomylił. Swoją pomyłkę zrzucił oczywiście na Psa. Po kolejnej próbie, tym razem 
zakończonej sukcesem, ktoś podniósł słuchawkę z drugiej strony i zapytał, w czym 
może pomóc. Pan Smith w kilku szarpanych i nieskładnych zdaniach przedstawił 
problem, który dotknął go bezpośrednio. Opowiedział o trupie z powyrywanymi 
nogami, o dziurze w ogrodzie i zanim zorientował się, że stracił słuchacza 
zdążył dojść do końca swojej opowieści, gdzie prosił o pomoc. Wykręcił numer raz 
jeszcze, ale połączenia już nie uzyskał. Zadzwonił na pogotowie i sytuacja 
powtórzyła się. Spróbował ponownie jeszcze z kilkoma innymi numerami miejskimi, 
ale rezultaty były zerowe. Przekonał się, że trup w ogrodzie to jego problem. 
Właśnie wtedy przypomniał sobie o pewnym artykule, który przeczytał w Głosie 
Wieśniaka. Artykuł poświęcony był pewnemu egzorcyście, który ma kłopoty z 
duchami pochodzącymi z kosmosu. Autor artykułu rozpisywał się na temat pana 
Browna, gdyż tak właśnie nazywał się ów egzorcysta, jakoby pan Brown słyszy 
sygnały nadawane do niego z kosmosu. Autor w to nie wierzył. Sam pan Brown 
twierdził natomiast, że nie jest człowiekiem, lecz demonem i przybył na ziemię 
zupełnie przez przypadek. No może nie tak zupełnie przez przypadek. Raczej przez 
pecha, którego posiada. Żyjąc na swojej planecie wsiadł do niewłaściwej komory i 
zamiast odmłodnieć został przetransportowany na trzecią planetę od słońca. Nie 
ukrywał, że było mu to wówczas nie na rękę gdyż właśnie miał zamiar poślubić 
demonicę, z którą był już od dwudziestu lat zaręczony. 
W ostatnim zdaniu artykułu dziennikarz zamieścił numer telefonu do pana Browna.
* * * * *
Żywy trup odkopany przez Psa pana Smitha nosił imię Pablo. Za życia nie zrobił 
nic takiego, co mogłoby spowodować wybuch euforii wśród innych ludzi. Jedyne co 
zrobił dobrze, to umarł. Przejechał go pociąg. Potem ktoś go zakopał w ogrodzie 
zamiast na cmentarzu. 
Pablo wiedział... po prostu wiedział, że w ogrodzie są inne trupy... Rozejrzał 
się wokół siebie w poszukiwaniu narzędzi, które mogłyby pomóc mu w odkopaniu 
innych. Nic nie rzuciło mu się w oczy. Zdarł z siebie ziemię aby wyglądać trochę 
bardziej po ludzku.
* * * * *
Pan Brown był wysokim i przystojnym mężczyzną, aczkolwiek jego historia wcale 
nie była taka prosta jak powyższy opis. Tak w rzeczywistości to pan Brown wcale 
nie był mężczyzną. Ba, można powiedzieć nawet coś ponadto: pan Brown nie urodził 
się na trzeciej planecie od słońca. Pan Brown urodził się parę setek lat temu na 
zupełnie innej planecie, obcej i nieprzychylnej dla ludzi. Wszystko to co 
zostało opisane w Głosie Wieśniaka, było prawdą. Urodził się jako obłok pary i 
po paru tygodniach egzystencji na planecie zamienił się w demona. Tam było to 
zupełnie normalnym zjawiskiem. Tak się działo z każdym mieszkańcem tej planety. 
W takiej formie funkcjonował przez długie lata, aż do dnia w którym starostwo 
jego własnej planety uznało demona jako osobę niepożądaną, przynoszącą wszystkim 
pecha. Stąd też w niedługim czasie został wydalony poza galaktykę. Pan Brown 
długo nie mógł zdecydować się gdzie się udać i co robić. Dodatkowo nie miał 
pojęcia jak ma wyglądać. 
Wreszcie stało się. Wylądował na ziemi i od razu chciał zaprowadzać swój własny 
porządek. Na szczęście dla wszystkich znaleźli się przeciwnicy pana Browna i 
parę celnych ciosów uspokoiło jego ambicje i pokierowało dalszą karierą demona. 
Pan Brown został egzorcystą. W sumie jedyne co potrafił, to rozmawiać z kimś, 
kogo z reguły nie można było zobaczyć.
Można by wymieniać długo, czym i kim był w przeszłości pan Brown. Tylko, po co? 
Sam zainteresowany kilkanaście razy wspominał chwile swojego życia na ziemi, gdy 
szalał jako demon szybkości i nieporozumienia. Nie potrafił nigdy usiedzieć 
dłużej na jednym miejscu. Skakał z jednego miejsca na drugie.
* * * * *
Pan Smith wezwał pana Browna w ostatnim momencie. Gdyby poczekał jeszcze trochę 
to z mieszkania pana Smitha nic by  nie zostało.
Pan Brown przyszedł po południu. Zadzwonił do drzwi dwa razy. Co prawda pan 
Brown nie był listonoszem lecz egzorcystą, ale zawsze dzwonił dwa razy. Tym 
razem również nie zmienił swojego postępowania. Pan Smith podbiegł do drzwi i 
ujrzał egzorcystę.
- W ogrodzie jest trup - usłyszał na wstępie pan Brown. - Żywy trup. Taki jak w 
filmach Romero. No wie pan...
- Nie, nie wiem... - pan Brown przeszedł obok niego i wszedł do ogrodu. Tam 
zatrzymał się aby odszukać trupa.
Znalazł go. Pablo nie krył się, co też ułatwiło zadanie egzorcyście. Pan Brown 
podszedł do niego i pomógł mu wstać z ziemi.
- Co pan robi? - zapytał pan Smith.
- Pomagam mu się pozbierać - odparł i trzymając trupa wpół wniósł go do pokoju.
- Protestuję - rzucił cicho pan Smith, ale czuł, że sytuacja wymyka mu się spod 
kontroli. 
- Ma pan prawo - komentował pan Brown i posadził Pabla w fotelu. - To w końcu 
pańskie mieszkanie.
Rzucił telefon trupowi. 
- Wiesz co masz robić - powiedział. - Wzywaj ludzi.
Pan Smith zrozumiał, że popełnił błąd. 
- Panie Brown - zaczął. - Proszę...
- Stop - przerwał mu pan Brown. - Zanim pan coś powie, proszę się dobrze 
zastanowić czy będzie to coś konkretnego. Musimy przekopać pana ogród w 
poszukiwaniu innych nieszczęśników, którzy się tutaj znajdują. 
Pan Smith zastanowił się nad tym i zatrzymał swoje nic nie znaczące uwagi dla 
siebie.
Trup prowadził już jakieś rozmowy przez telefon. Pies gdzieś znikł. Pan Brown 
wybiegł do ogrodu.
* * * * *
Po upływie godziny w domu pana Smitha roiło się od obcych ludzi, żywych trupów i 
jednego demona. Egzorcysta rozłożył się z jakąś skomplikowaną aparaturą w pokoju 
i według jego własnych słów, łączył się ze swoją planetą. Twierdził, że ma pecha 
i jeżeli połączenie dojdzie do skutku to wydarzy się to po raz pierwszy. Pan 
Smith zaczynał wątpić w kompetencje pana Browna.
- Chodź tutaj kundlu - jakiś garbus biegał po pokoju wołając Psa. Biegał, to złe 
słowo. Pełzał, było bardziej odpowiednie. Rekieter, gdyż to on był, czuł się 
coraz lepiej i od jakiegoś czasu szukał już kogoś z kim mógłby porozmawiać. W 
jaki celu? Tego pewnie i on sam nie wiedział. A nawet gdyby znał ten cel, czy to 
coś by zmieniło?
Połączenie z ojczystą planetą nadal nie udawało się. Pan Brown miał nadal pecha. 
Nic się nie zmieniało. W domu pojawiła się ekipa z trumnami. Złożono je w 
pokoju, co spowodowało, że zupełnie już nie można było się tutaj poruszać. Po 
sprawdzeniu zawartości trumien - miały być puste - stwierdzono, że w jednej z 
nich znajdują się zwłoki. Nastąpił paradoks - opróżniono ją zakopując zwłoki w 
ogrodzie. Kilka wykopano, jedne zakopano.
- Byłem za życia radżim, informatykiem - jeden z trupów stał za plecami pana 
Browna. - Może dam sobie z tym radę. 
Wiewióra wykopany spod ziemi przypomniał sobie co potrafił robić za życia, ale 
nawet jego interwencja nie pomogła w przezwyciężeniu pecha, który siedział 
twardo na plecach pana Browna. 
* * * * *
Telefon zadzwonił w najmniej odpowiedniej chwili. Jak zawsze zresztą. Robiłem 
cotygodniowe zakupy w moim ulubionym sklepie. Sprecyzuję: próbowałem robić 
zakupy, ale miałem pecha. Co chwilę wpadałem na jakąś przeszkodę ustawianą przez 
złośliwych ekspedientów. Przechodząc obok regału z herbatą wszedłem wprost na 
zdradziecko ustawioną paletę z makulaturą. Ułożone na palecie kartony rozsypały 
się we wszystkie strony, a ja udawałem, że to mnie nie dotyczy. 
Odebrałem telefon. Dzwonił Lukas. 
- Czas na nas - powiedział tylko to jedno zdanie, a ja zrozumiałem, że 
eksperyment został zakończony. Rybka chwyciła haczyk. - Nadajnik zaczął działać.
- Kto? - spytałem.
- Brown - odparł Lukas. Rozłączył się. Schowałem telefon i skończyłem z 
zakupami. 
Skierowałem się do kasy. Ustawiłem się w kolejce i zatopiłem się w myślach.
Tak jak przypuszczaliśmy. Brown. Tajemniczy pan Brown. Złapał się na nasz 
eksperyment. Przybysz z kosmosu znalazł się w naszych rękach. Władze Imperium 
powinny być zadowolone z takich agentów jak ja i Lukas. Złapaliśmy kosmitę... no 
prawie... 
Kilka miesięcy temu wpadł nam w ręce nadajnik, którego pochodzenia nie mogliśmy 
zidentyfikować. Specjaliści z brygad Imperium stwierdzili, że jest to przedmiot 
pochodzący z kosmosu. Gdzieś tam wśród gwiazd istniało życie. To było pewne i 
nie potrzebowaliśmy specjalistów Imperium, aby dojść do takich wniosków. 
Producenci softwaru, w których rękach znajdował się wcześniej nadajnik, nie 
wiedzieli nic więcej. Softwarowcy co jakiś czas musieli odpierać ataki radżich, 
którzy chcieli zdobywać nowe oprogramowanie i zapędzali się w nowe obszary lasu. 
Podczas jednej z takich potyczek po prostu znaleźli nadajnik w lesie. I tyle... 
Włączyliśmy go i próbowaliśmy go wykorzystać. Bez skutku. Nic się nie stało. 
Żaden kosmiczny spodek nie wylądował na ziemi, ani nikt nie przypuścił na ziemię 
ataku. Takie to jest właśnie życie... jeżeli coś chcemy uzyskać w odpowiednim 
momencie, to właśnie wtedy... w tej właśnie chwili... tego nie osiągniemy.
Postanowiliśmy przeprowadzić eksperyment. Zakopaliśmy nadajnik w miejscu, które 
zostało nam wskazane przez imperialną wróżkę - był to ogród pana Smitha. 
Dlaczego właśnie to miejsce wyznaczyła wróżka nie mam pojęcia. Nie tylko ja, 
nikt inny nie wiedział i nie znał przyczyn takiej, a nie innej decyzji wróżki. 
Według słów wróżki, ktoś kiedyś znajdzie ten nadajnik, a tym kimś będzie właśnie 
kosmita. Tak się teraz stało. Znaleziono nadajnik... 
Dotarłem do kasy i wyładowałem towar z koszyka na taśmę. Zostawiłem w koszu 
tylko butle z tlenem. Było ich dziesięć i były ciężkie.
- Zapomniał pan wyciągnąć coś z koszyka - odezwała się za mną starsza kobieta. 
Spojrzałem na nią i powinna była zostać pocięta na kawałki przez moje 
beznadziejnie ostre spojrzenie.
- Masz jakiś problem? - spytałem niezbyt grzecznie. - Jeżeli nie, to pomogę ci 
go znaleźć.
Z reguły takie chamskie zachowanie kończy jakiekolwiek niepotrzebne dyskusje, na 
które w tej chwili nie miałem zamiaru tracić czasu. Tak było i tym razem. 
Kobieta przymknęła się, a ja wyszedłem w oczach młodej kasjerki na totalnego 
gbura. No trudno, w życiu trzeba sobie radzić.
Gdy ładowałem zakupy do ślizgacza przypomniała mi się jeszcze jedna sprawa, 
którą miałem do załatwienia. Smutna rzecz...
Pojechałem do nekropolii... wśród setek grobów odszukałem ten jeden, który 
musiałem dziś jeszcze odwiedzić. Zapaliłem świeczkę i zapatrzyłem się w ogień 
skaczący na wietrze. Wczoraj spotkałem matkę kolegi, który spoczywa teraz dwa 
metry pod moimi stopami. Zmarł trzy tygodnie temu. Rozmawiając z jego matką 
zrozumiałem jak wielką tragedię przeżyła. Urodziła swoje dziecko, które potem 
wychowała. Dbała o nie. Starała się aby wyrosło na porządnego człowieka. Syn jej 
ożenił się. Miał dzieci. I wreszcie... umarł. Jego życie zakończyła kula 
wystrzelona z pistoletu pewnego niezrównoważonego człowieka. Nikt nie wiedział 
kim był ten człowiek. I pewnie nigdy się o tym nie dowiemy...
* * * * *
Spotkałem się z Lukasem na wzgórzu. Sto metrów poniżej stał dom pana Smitha.
- Tam jest - powiedział Lukas.
- Sprawdziłeś? - spytałem niepotrzebnie. Jeżeli Lukas twierdził, że tam są to 
tak było. - 
Wchodzimy od razu, czy czekamy na zachód słońca?
- Od razu... to nie jest wampir aby obawiać się go w nocy, to jest kosmita - 
wyciągnął pistolet z kabury, odbezpieczył i ruszył w dół. - Strzelamy do 
wszystkiego co się rusza. Nie wolno nam ryzykować. Brown mógł już zarazić 
innych.
* * * * *
Pan Smith majaczył. Wąska strużka śliny wypływała z kącika ust i spływając po 
brodzie kapała na podłogę. Pan Smith oszalał.
Nikt z początku nie zwracał na ten fakt specjalnej uwagi. Ważniejsze sprawy 
przyciągały uwagę pozostałych. Pan Brown stracił już swoją postać. Przypominał 
teraz bardziej jakieś kłębowisko przewodów elektrycznych niż człowieka, którym 
zresztą nigdy nie był. Wiewióra, Rekietier i pozostali nie zwrócili wcale na ten 
fakt żadnej uwagi. To nie była ich sprawa. Dla nich liczył się fakt, że znowu 
żyją. No może nie tak jak wcześniej, ale jednak.
Dostawcy trumien dawno już opuścili dom pana Smitha, a trumny nadal nie były 
zapełnione. Nikogo już nie interesowały. Nikt nie zadawał jakichkolwiek pytań. W 
domu pana Smitha nie było już nikogo normalnego. Trupy wałęsały się bez celu po 
mieszkaniu, a pan Brown nie uzyskał połączenia z własną planetą. Najnormalniej w 
świecie sytuacja wymknęła się spod kontroli.
* * * * *
Przed samymi drzwiami do domu pana Smitha czekało na nas dwóch mężczyzn z 
miotaczami ognia w rękach. Brygada specjalna.
Dotarliśmy do nich i ujrzeliśmy dwie nieprzeniknione twarze. Zabójcy. Gotowi na 
wszystko.
- Co robimy z kosmitą? - spytał jeden z nich.
- Tu nie ma żadnego kosmity - odparł ku mojemu zaskoczeniu Lukas. Wiedział 
dobrze, że Brown jest kosmitą. A może było inaczej? Imperium sprawdziło przecież 
dokładnie całą tą sytuację.
Ale czy na pewno?
- Palimy wszystko co ujrzymy... - powiedziałem wbrew sobie i wiedziałem, że nie 
wejdę dalej. Lukas musiał dostać odpowiednie polecenia dotyczące kosmity i 
otrzymał dokładne dyspozycje co z nim musimy zrobić. Tylko dlaczego mi o tym 
wcześniej nie powiedział?
Same pytania. Zagadki. Odpowiedzi brak, a jeżeli by były to w czym mogły by nam  
pomóc? 
- Wchodzimy - kopnąłem w drzwi poniżej klamki. Drzwi wpadły do środka. Zaraz 
potem 
dwóch mężczyzn z miotaczami, Lukas i na końcu ja. 
Nadajnik działał. Smith chyba nie żył. Leżał na fotelu. Nie widziałem żeby 
oddychał. Natomiast dwa potwory, które zbliżały się do nas - dwa trupy - żyły, 
chociaż już dawno temu umarły i patrząc na to realnie, nie powinno ich tutaj 
być.
Dwa strumienie żywego ognia pochłonęły ich ciała. Brygada przeniosła się w głąb 
mieszkania, a my z Lukasem za nimi. Trzymaliśmy pistolety w dłoniach szukając 
ewentualnego zagrożenia. Ogień pochłonął dwa kolejne trupy, a potem przerzucił 
się na meble. Spojrzałem na Smitha, nie poruszył się nawet o centymetr. Jeden z 
mężczyzn oddał strzał z miotacza  w jego kierunku i pan Smith zamienił się w 
żywą pochodnię.
Przeszliśmy przez mieszkanie pana Smitha w ciągu kilku minut. Niszcząc... 
- Gdzie jest ten kosmita?!! - wrzeszczał Lukas. Nigdzie go nie było. I nigdzie 
go nie 
znaleźliśmy. Dom pana Smitha spłonął doszczętnie. Eksperyment zakończył się 
połowicznym sukcesem - wiedzieliśmy o kogo chodziło, ale kosmity nie 
znaleźliśmy.
* * * * *
Pan Brown uciekł z płonącego domu. Tym razem nie miał pecha, chociaż patrząc na 
tą sytuację z innej strony, to jednak nadal miał pecha. Nie udało mu się 
nawiązanie kontaktu ze swoimi rodakami. Nie udało mu się, czy też jego rodacy 
nie chcieli powrotu demona?
Po całej tej aferze jedna zagadka była dla nas nadal niejasna. Co w ogrodzie 
pana Smitha robiły trupy? Kto je tam zakopał? Zadałem takie pytanie wróżce. Nie 
odpowiedziała. Zaczęła coś mruczeć o zbiegu okoliczności i szybko ucięła 
rozmowę. Może to i lepiej dla nas wszystkich.

__________
Bielsko-Biała, październik 2001

Mariusz Czylok

Raport

Zjechałem na harleyu ze wzgórza nad piękne jezioro, 
gdzie pewien ogromnych rozmiarów mężczyzna wyciągał z wody 
młodego, prawie martwego mężczyznę. Trzymał go mocno za 
kołnierz i za pasek u spodni.
Podjechałem do nich i wyłączyłem silnik.
- Pomóc? - spytałem. 
Bysiowaty mężczyzna spojrzał spod grzywy rudych włosów 
zasłaniających połowę twarzy i tylko warknął.
- Przepraszam - powiedziałem zsiadając z motoru. - Nie 
słyszałem pana odpowiedzi. Chciałbym pomóc w ratowaniu tego 
człowieka, ale nie wiem, czy pan mojej pomocy potrzebuje.
Dryblas tylko coś szczeknął.
- Nie rozumiem?Gdyby spróbował pan mówić wyraźniej...
- Co ma wisieć, nie utonie. - Tym razem usłyszałem, ale 
nie rozumiałem, czego rzecz dotyczy.
- Wybaczy mi pan... Co właściwie ma wisieć?
Bysio wskazał głową na topielca. 
- On! Początkowo myślałem, że go utopię, ale woda to 
jednak mała przyjemność.
I zaczął wlec delikwenta w stronę drzewa, gdzie przez 
jeden z konarów przewieszony był już gruby sznur zakończony 
pętlą.
Pod drzewem bysio oparł pozbawionego świadomości 
mężczyznę o pień. Następnie założył pętlę na szyję skazańca. 
Przestało mi się to podobać, więc wykorzystując nadludzkie 
zdolności, podpaliłem kurtkę rudzielca.
Rudy bysio łapał właśnie za sznur i zaczynał go ciągnąć. 
Nagle zdał sobie sprawę, że coś nie gra. Poczuł zapach 
spalenizny.Rozejrzał się, ale nie zobaczył ognia. Zobaczył 
tylko mnie, idącego w swoją stronę.
- Czujesz spaleniznę? - spytał. 
Wciągnąłem powietrze. 
- Jasne.
- Wiesz, skąd ona dochodzi? 
- Wiem. 
- No to mówże człowieku. 
- Po co? Sam się zorientujesz. 
I nagle wrzasnął, gdyż ogień strawiwszy kurtkę dotarł 
do ciała. Bysio rzucił się plecami na ziemię i zaczął się 
tarzać.Częściowo zgasił ogień, ale kiedy tylko wstał, 
ponownie go rozpaliłem. Znowu wrzasnął i pobiegł w stronę 
jeziora. Skoczył do wody i zniknął pod powierzchnią.
Zapaliłem więc jezioro, które miało się palić przez 
najbliższe dziesięć minut. Nie obchodziło mnie, co się 
stanie z rudzielcem.
Pod drzewem niedoszłego wisielca już nie było. Musiał 
uciec, korzystając z zamieszania.Usiadłem pod drzewem i 
odczekałem dziesięć minut, aż jezioro przestanie płonąć. 
Rudzielca nigdzie nie zobaczyłem.
Ściągniętą z konaru linę wrzuciłem do wody i odwróciłem 
się w stronę harleya.Trzy minuty później byłem znowu w 
drodze.

Dwa kilometry dalej zatrzymał mnie machaniem ręką stary 
wieśniak idący poboczem z koniem na długiej uździe. Wokół 
roztaczały się pola pełne dojrzewającego zboża, zbliżał się 
okres żniw.
- Co jest? - spytałem grzecznie. 
- Sobota, panie - odparł wieśniak, co wcale mnie nie 
zdziwiło. Nie spodziewałem się przecież odpowiedzi od konia.
- Nie o to chodzi, dziadek. 
- To o co? 
- Właśnie pytam: co się stało, że mnie zatrzymujesz? 
- Chciałbym ci dać panie ... tego konia. 
- A po co mi koń? 
- Nie wiem. 
- Dlaczego chcesz mi go dać? 
- Bo ja go już nie chcę, a tobie, panie, może się 
okazać potrzebny, taki rasowy rumak.
Koń wcale nie wyglądał na rasowego rumaka - była to po 
prostu zwykła szkapa. Zajrzałem mu do pyska.
- Darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby - 
stwierdził wieśniak.
- Przecież ja go nie biorę. 
Wieśniak wzruszył ramionami, odwrócił się i ciągnąc za 
sobą konia, ruszył dalej przed siebie.

Wynająłem domek letniskowy nad jeziorem. Stało tutaj 
kilkanaście takich, zaledwie połowa była zajęta, więc nie 
miałem problemów.
Domek składał się z małego przedpokoju, kuchni, 
łazienki i pokoju. W tym ostatnim pomieszczeniu ustawiłem 
maszynę do pisania, którą pożyczył mi właściciel domku. Obok 
maszyny położyłem ryzę białego papieru formatu A4. Byłem 
przygotowany do pisania raportu z kontroli ludzkości.

Dopiero wieczorem usiadłem przy maszynie i wkręciłem 
kartkę. Po pierwszych zdaniach zupełnie zapomniałem 
o otoczeniu.Dopiero mocne walenie do drzwi oderwało mnie 
od pracy.
Na zewnątrz stało moje Sumienie. Wyglądało dokładnie 
jak ja. Wierna kopia. I było wściekłe. Na mnie?
- Mogę wejść? - spytało. I nie czekając na zaproszenie, 
weszło do środka. Pozostało mi tylko zamknąć drzwi.
Sumienie stało przy maszynie i czytało rozpoczęty 
raport. Później usiadło na krześle.
- I co? - spytało. - Jesteś pewnie z siebie zadowolony? 
Nic nie odpowiedziałem. Z rękami wsuniętymi głęboko w 
kieszenie spodni patrzyłem smętnie na moje Sumienie. Skąd 
się tu wzięło?
- Zastanawiasz się pewnie, skąd się tu wziąłem - 
powiedziało Sumienie. - Dziwne, znam cię przecież. Choć nie 
aż tak dobrze, jak mi się wydawało.Co to za bzdury 
wypisujesz? Chcesz jatki na ziemi? Chcesz szaleć i zabijać?
Ty kapusiu, ty skarżypyto, donosicielu, lizusie. Chcesz 
śmierci ludzi. O to ci chodzi? Jeżeli tak, to nie jesteś 
wcale lepszy od zgrai wałęsających się tu diabłów, 
przeszkadzających im żyć w ciszy i spokoju, w przyjaźni i 
miłości. Piszesz, że ludzie marnują czas na głupstwa. A ty 
co robisz?Zastanów się.
Wyciągnęło z kieszeni swoich spodni paczkę cameli i 
zapaliło papierosa siłą woli.Moje Sumienie ma takie 
zdolności jak ja, OK, ale zdziwiłem się, że pali papierosy. 
Ja nie palę.
- Tak, ty nie palisz - odezwało się Sumienie. - Ale ja 
jestem inny, co nie znaczy, że gorszy. Wręcz przeciwnie. 
Teraz odchodzę, abyś miał czas wszystko przemyśleć i 
zastanowić się, czy warto skarżyć na ludzi do Pana. Jeżeli 
chcesz ich śmierci, pisz dalej swój raport, ale mnie w to 
nie mieszaj.Jeżeli chcesz ich ocalić, spal tę kartkę.
Sumienie wyszło i zostałem sam. 

Znowu ktoś pukał. Wstałem zły, że Sumienie znowu nie 
daje mi spokoju. Pewnie obserwuje mnie i gryzie się, że 
pomimo kazania dalej piszę raport. Teraz znowu przyszło mnie 
ostrzegać.
Słyszałem, że niektórych gryzie własne sumienie. W 
sumie dobrze, że moje mnie nie gryzie, tylko nachodzi.
Przed drzwiami nikogo nie było. Spodziewałem się 
własnego Sumienia, a tu nic... Zaraz.
A ten nóż? A ta kartka? 
W drzwiach tkwił nóż, przybijając złożoną na pół kartkę 
białego papieru.
Wyszarpnąłem nóż z drzwi. Nie widziałem nikogo.Pusto. 
To znaczy, tak mi się wydawało.
W pokoju odłożyłem nóż na stół, był to zwykły - lecz 
ostry - nóż kuchenny. Ważna w tym wszystkim była kartka, na 
której napisano na maszynie: 
WIEM, KIM JESTEŚ, PRZESTAŃ. WYNOŚ SIĘ STĄD.
I tyle. Nic więcej. 
Nie doszedłem do żadnych wniosków. Co z tego, że ktoś 
wie, kim jestem?Nic. I co mam przestać? Pisać raport? 
Przecież o raporcie wie tylko moje Sumienie, ale ono się nie 
wygada. To sprawa wyłącznie wewnętrzna. Mój problem.
W tym momencie znowu zapukano do drzwi. 
Zerwałem się z krzesła i gwałtownie otworzyłem drzwi 
wejściowe, prawie zabijając mężczyznę, od którego wynająłem 
ten domek.Popatrzył na mnie groźnie i jakby z obawą.
- Dostał pan kartkę? - spytał.
Trochę spraw się wyjaśniło. Wiedziałem, że to ten facet 
chce, żebym się wynosił. Ale nie wiedziałem, o co chodzi. 
Dlaczego mam odejść? Zagrałem na czas.
- Jaką kartkę? 
- Niech pan nie robi z siebie idioty.
- Zupełnie nie rozu... 
- Widziałem, jak pan ją zdejmował. Była przybita nożem.
- A... o to chodzi. Ta kartka od pana?
- Ode mnie, od mojego kolegi i od paru innych, którzy 
pana rozpoznali. Czyli praktycznie od wszystkich.
- Rozpoznali? 
- Tak, panie Nowak, rozpoznali.
Nowak?A więc to nie sprawa raportu. Całe szczęście.
Przecież to tajna praca.
- Coś tutaj nie pasuje, nie nazywam się Nowak.Myli 
mnie pan z kim innym.
- To niemożliwe. Parę osób widziało pana przyjazd i 
rozpoznało w panu słynnego homoseksualistę Nowaka. Jest pan 
pedałem, panie Nowak, o czym pan dobrze wie. Dla takich nie 
ma tu miejsca.
- Powtórzę raz jeszcze, że nie nazywam się Nowak i na 
pewno nie jestem homoseksualistą.
- Nie interesuje mnie, co pan sądzi. Ważne jest to, co 
my sądzimy o panu. Brzydzimy się pana obecnością. Jest pan 
zakałą w tym miejscu i w każdym innym.Proponuję, żeby 
podciął pan sobie żyły, byle nie tutaj. Dosyć już ucierpiała 
reputacja tego miejsca.Dajemy panu godzinę czasu na 
opuszczenie domku.
Nie zależało mi, aby tu zostawać.Najważniejsze, że 
zacząłem pisać raport.
- A co potem? 
- Jeżeli pan zostanie, będziemy zmuszeni pozbyć się pana 
siłą. Proszę pamiętać, ma pan godzinę.
- Zastanowię się.
- My nie lubimy gejów. Na przyszłość proszę, aby 
zapomniał pan o tym miejscu i nigdy tutaj nie przyjeżdżał.
- I coś jeszcze? 
- To wszystko. Od tej chwili ma pan godzinę.

Odjechałem stamtąd bez żalu, zanim minął czas, jaki mi 
podarowano.
Trochę posunąłem pracę do przodu. Miałem już szkic 
raportu z kontroli ludzkości, ale nie byłem zadowolony. 
Brakowało paru szczegółów, aby mieć pewność, że raport 
będzie dobry.
Na problem, jaki postawiło mi Sumienie - to znaczy, czy 
chcę śmierci ludzi, czy nie - nie potrafiłem znaleźć 
jednoznacznej odpowiedzi.Apokalipsa musi nadejść. A kiedy 
to nastąpi?
Siedząc pod starym kasztanem czytałem raport raz 
jeszcze. Rozbudowałem go i nanosiłem poprawki. Skreślałem 
co drugie zdanie, nie chcąc zbytnio rozbudowywać tekstu i 
pisać głupot. Pozostawiałem tylko suche fakty.
Wreszcie raport był skończony.

Wykręciłem numer St. Piotra.
- Jeden. 
- Siedem. 
- Sto jeden. 
- Trzysta siedem, słucham Ogień? - St. Piotr czuwał. 
- Mam raport - powiedziałem i zaraz dodałem: - Tylko 
nie mogę go przesłać, gdyż mój faks szlag trafił.
- Co to znaczy, Ogień, że twój faks szlag trafił? 
- To znaczy, że mój faks nie działa. Jestem w kropce, 
nie wiem, co robić. Poczta odpada.
- Gdzie jesteś? W kropce? Gdzie to jest? 
Opisałem mu miejsce, w którym się znajdowałem i czekałem, 
co wymyśli.St. Piotr zastanawiał się chwilę, wreszcie 
powiedział: 
- Osiem kilometrów na północ stoi stary młyn. W tej 
chwili nieczynny.Jedź tam i czekaj w środku. Zjawię się 
wkrótce.
- Co to za miejsce?
- Pewne.
- Znasz je dobrze?
- To Koniec Świata, miejsce, gdzie diabeł mówi dobranoc. 
- OK, St. Piotr. Załatwione.
- Co za słownictwo. Co to znaczy: okej?

Ruszyłem harleyem i usłyszałem krzyk przejechanego 
diabła.
Co nagle, to po diable. 
Zanim pojechałem do młyna, spędziłem dwie minuty 
rozmawiając z diabłem. Był to ten sam czart, po którym 
przejechałem już raz, kiedyś - wieki temu - dostał wtedy ode 
mnie ogarek. Miał go jeszcze, więc nie podarowałem mu tym 
razem nic nowego.

Młyn był rzeczywiście stary.
Przed młynem stał mały stolik, przy którym siedział 
diabeł i jadł tłustą zupę. Obok miski z zupą stał garnek 
wypełniony po brzegi gorącą kaszą. Diabeł zauważył mnie, 
przerwał wiosłowanie łyżką i przemówił: 
- Dobranoc - a potem kontynuował jedzenie. Wiedziałem 
już, że trafiłem we właściwe miejsce.
Schyliłem się i zacząłem dmuchać w kaszę, ale diabeł 
zaczął wrzeszczeć i przeklinać, więc przestałem. Diabelstwo 
nie było z tego gatunku, co pozwala sobie dmuchać w kaszę.
Pomyślałem, patrząc na jego oźlamdany pysk, że jak chwycę tę 
miskę, jak walnę w ten robaczywy ryj...
Podszedłem do stolika i złapałem za miskę. Diabeł coś 
tam ślamdał, przeklinał i prosił, ale ja zrealizowałem swoje 
zamiary. Z całych sił walnąłem diabła. Wykonał salto, co 
było niezłym wyczynem, gdyż nie każdy potrafi zrobić salto 
siedząc jednocześnie na krześle.
- I to by było na tyle - powiedziałem. - Na twoim 
miejscu nie wstawałbym z ziemi. Pilnuj harleya i nie radzę 
cokolwiek przy nim majstrować.
Harleya zostawiłem przed młynem i wszedłem do środka.
Powoli zwiedzałem zabytek. Przeszedłem wszystkie zaułki, 
szukając sam nie wiem czego. Młyn jak młyn, nic dziwnego dla 
kogoś obeznanego z...
- Hej, ty!!! 
Obejrzałem się.
Dwa metry za mną stał mężczyzna, podpierając gruby 
drewniany filar. Był pijany. To znaczy - mężczyzna był 
pijany, nie filar. Przypuszczałem, że w chwili gdy mężczyzna 
odsunie się od filara, młyn runie nam na głowę.
Mógłbym przysiąc, że jeszcze przed chwilą nikogo oprócz 
mnie w młynie nie było.
- No, lepiej późno niż wcale. Masz paczkę? - pijaczyna 
trzymał w ręku butelkę wina, do połowy pustą. Odczepił się 
od filara i wymachując butelką, ruszył w moim kierunku. Nic 
się nie stało, młyn stał nadal pewnie i twardo, filar 
wytrzymał.
- Jaką paczkę? - Coś tu nie pasowało.Czyżby zbieg 
okoliczności? Ten pijak oczekiwał na kogoś, kto miał mu 
dostarczyć jakąś paczkę. A ja czekałem na St. Piotra, który 
miał odebrać ode mnie raport.
A może to zasadzka? Tylko kto by urządzał zasadzki, aby 
dostać w swoje ręce raport o stanie ludzkości? Wchodziłby w 
grę tylko St. Piotr, a to było przecież bez sensu. Jaki 
miałby cel?
Obronę ludzi? 
Przecież polecenie kontroli ludzi dostałem od 
St. Piotra, a nie bezpośrednio od Pana. Było to jak zawsze 
zwykłe przekazywanie poleceń. Ale może w tym wypadku było 
inaczej. Może Pan o niczym nie wiedział?Teoretycznie 
mogłoby to mieć miejsce.
St. Piotr był kiedyś człowiekiem, zanim nie został tym, 
kim jest obecnie. Może ze względu na sentyment do dawnych 
czasów?
- Daj mi tę paczkę wreszcie - pijaczek upadł.Butelka 
wypadła mu z dłoni.Zawartość butelki wylała się przy tym 
częściowo.Podniosłem butelkę i powąchałem płyn.
Nic nie czułem. Nie było żadnego zapachu. A powinien być. 
Jednak coś czułem, ale nie było to wino. 
Woda.
To była woda, a nie wino, jak ktoś chciał, abym myślał.
Mistyfikacja. 
Rozsypana mozaika zaczęła się układać. Ktoś chciał 
wyłudzić ode mnie raport. Ten facet nie był pijany. Grał 
pijanego, którym w rzeczywistości nie był.Nie znałem go, w 
średnim wieku, rude włosy i wybrudzone ubranie. Właśnie 
zasypiał albo udawał, że zasypia.
- Wstawaj - powiedziałem mocnym głosem i rzuciłem 
butelką o filar. Szkło rozsypało się wokół.
Pijak wstał - wyglądał teraz zupełnie inaczej.Był to 
St. Piotr. Schludnie ubrany w białe szaty, które skrywały 
całkowicie jego sylwetkę. Dwie pulchne dłonie splecione na 
brzuchu, owalna twarz z czarnymi oczkami przypominającymi 
dwa węgielki i siwe włosy. Szata była idealnie czysta, jak 
zawsze, gdy go spotykałem.
Na ustach St. Piotra gościł wesoły uśmieszek. Wyciągnął 
przed siebie rękę.
- Raport - powiedział tylko.
Sięgnąłem do kieszeni po kopertę. 
- I nie próbuj żadnych sztuczek, Ogień - dodał. - Gra 
skończona.
- Jaka gra, St. Piotr? Czyja gra, twoja czy Pana? 
- Pan nie ma z nią nic wspólnego. O niczym nie wie, to 
była moja akcja, ja zaplanowałem kontrolę.
- To twoja gra? 
- Tak, moja, muszę ocalić ludzi. Twój raport stwierdzi, 
że ludzi trzeba zniszczyć, że konieczne jest rozpętanie 
Apokalipsy.
- Napisałem dobry raport. 
- Na pewno. 
- Mówię poważnie. Dobry raport, ludzie mogą sobie żyć. 
Nie są najgorsi. 
- Kłamiesz. 
- Nie. A poza tym wyjaśnij mi, dlaczego tak ci na nich 
zależy.
- Taki kaprys.
Podałem mu kopertę.
Zaczął czytać raport. Co jakiś czas kiwał głową. Kiedy 
skończył, schował raport do koperty i rzucił ją na ziemię.
- Podpal to - rozkazał. Patrzyliśmy przez kilka minut, 
jak płonie efekt mojej pracy. Jeżeli będzie tego wymagała 
sytuacja, odtworzę raport z pamięci. Tamtego raportu nie 
można tak łatwo zniszczyć, chyba że umrę, ale na to nie 
będzie miał wpływu St. Piotr. Jeżeli będę musiał, to stanę 
przed Panem i odtworzę raport słowo po słowie. Tylko, jeżeli 
to, co powiedział St. Piotr, jest prawdą, a raczej tak jest, 
to Pan o niczym nie wie. Więc nie będzie potrzeby zdania 
relacji z mojej misji wśród ludzi.
Wreszcie ogień zgasł i pozostały szczątki.St. Piotr 
zadeptał je i rozrzucił popiół.Spojrzał na mnie i 
uśmiechnął się.
- No to by było na tyle - powiedział. 
Ruszyliśmy w stronę wyjścia i w tej samej chwili dwie 
rzeczy stały się równocześnie - w powietrzu rozszedł się 
dziwny, wibrujący dźwięk, i ... młyn zwalił się nam na 
głowy.

Nie wiedziałem, co się dzieje. Myślałem, że to kolejna 
sztuczka St. Piotra - uczyłem się, aby nikomu nie ufać - ale 
po chwili zrozumiałem, że młyn naprawdę był stary. Tylko 
dlaczego rozpadał się właśnie teraz?Czemu nie troszeczkę 
później? I czy na pewno rozpadł się ze starości?A poza tym 
co to był za dźwięk, który usłyszałem chwilę przed?Filary, 
podpory i ściany runęły jak budowla z kart pod wpływem 
mocniejszego podmuchu.
O tym, co było bezpośrednią przyczyną zawalenia się 
młyna, dowiedziałem się troszeczkę później.

Nie straciłem przytomności, co spotkałoby człowieka, 
lecz trochę mnie to wszystko zdenerwowało.Wyszedłem spod 
ruin po kilku minutach. Musiałem wygrzebywać się spod desek, 
betonu i gliny.
Nigdzie nie widziałem St. Piotra, ale nie martwiłem się.
Oczywiste było, że przeżył - nie mógł zginąć, bo jak?
Harley stał nietknięty tam, gdzie go zostawiłem. Diabeł 
przepadł.
Spojrzałem w lewo i ujrzałem kilkunastu mężczyzn 
ubranych w białe szaty - dokładnie tak samo jak St. Piotr.
Zrozumiałem, no... prawie wszystko. Znałem tych facetów 
- byli to Aniołowie.
Podnieśli równocześnie do ust długie przedmioty i wtedy 
rozległ się głos trąb.
Rozpoznałem te trąby, były to te same śmiercionośne 
machiny, które zniszczyły wieki temu mury Jerycha. Teraz 
zniszczyły młyn i... znowu grały. Dlaczego? Może to tylko 
requiem dla młyna? Albo dla St. Piotra?
Podszedłem do grających. 
- Co jest, panowie? - spytałem. - Jesteście na koncercie? 
Przestali dmuchać w trąby. Spojrzeli na mnie dziwnie.
Zwłaszcza jeden Anioł patrzył tak, jak patrzy dziecko na 
muszkę, której zaraz będzie wyrywać skrzydełka.
- Koncert czy też nie, ale mimo wszystko wasza gra 
warta była świeczki, oto nagroda - i podałem im małą 
świeczkę, którą zawsze noszę w kieszeni.
- Dziękujemy - odparł Anioł - ale nie możemy przyjąć 
nagrody. Jesteśmy tutaj nie po to, aby koncertować, lecz aby 
dać nauczkę.
- Komu? - spytałem, chociaż znałem odpowiedź. Chodziło 
o St. Piotra, Pan musiał się dowiedzieć.
- Śledziliśmy St. Piotra - odparł jeden, potwierdzając 
moje przypuszczenia. Pozostali przestali już grać, a odgłos 
trąb unosił się nadal w powietrzu. A może to tylko w moich 
uszach grało?
- Dlaczego? 
- Na polecenie Pana. 
- Rozumiem, że jesteście Jego wysłannikami. 
- Zgadza się. Jesteśmy komandosami Nieba, potocznie 
zwanymi Aniołami. Pan wysłał nas z misją na ziemię, aby 
sprawdzić, co robi St. Piotr. Śledziliśmy go, aż dotarł na 
spotkanie z tobą. Podsłuchaliśmy waszą rozmowę, następnie 
porozumieliśmy się z Panem i zrelacjonowaliśmy całą sprawę.
- I co? 
- Kazał dać St. Piotrowi znak, że wie o jego uczynkach.
Użyliśmy trąb, aby zburzyć młyn. Taki znak będzie dla niego 
jasny i zrozumiały. Będzie musiał się wytłumaczyć przed 
Panem z misji, jaką wam zlecił. To zbieranie danych o 
ludziach i nieodpowiedzialne dywagowanie na temat 
zniszczenia ludzi przez Apokalipsę było bez sensu. Ale nie 
nam jest sądzone ocenianie postępków St. Piotra. Trochę nam 
przykro, że stałeś się mimowolnym świadkiem i uczestnikiem 
tej akcji. Przepraszamy. Hasta la vista, amigo.

Komandosi Niebios vel Aniołowie z trąbami wrócili do 
siebie, a ja zostałem sam wśród ruin.
- Czy ty jesteś adwokatem? - usłyszałem za plecami. 
Obejrzałem się. Kawałek dalej stał diabeł. Coś zbyt 
dużo diabłów pojawia mi się ostatnio.Trzeba będzie to 
zmienić.
- Nie jestem adwokatem diabła - odparłem i diabeł 
gdzieś przepadł. Nawet przez chwilę zastanawiałem się, czy 
to nie było przewidzenie.
Obok mnie stanęło Licho. 
Spojrzałem na nie. Małe paskudztwo o ropiejących 
wargach i zaczerwienionym nosie. Rozbiegane, fanatyczne 
oczka skakały raz na mnie, raz na okolicę, obserwując 
wszystko wokół.
- Co, nie śpisz? - spytałem. 
- Licho nie śpi, Licho czuwa - odparło Licho i zapadło 
się pod ziemię.
Ruszyłem w stronę harleya i nawet udało mi się tam 
dojść. Usiadłem na motocyklu i pomyślałem, że gdzieś na 
ziemi ktoś właśnie wylewa dziecko z kąpielą, a inny znowu 
budzi się z ręką w nocniku. Nie zazdrościłem im, mieli 
kłopot.
Moim problemem było znalezienie budki z czynnym telefonem. 

- Siedem. 
- Osiem. 
- Trzynaście. 
- Trzysta. 
- Cześć St. Piotr, słyszę, że wróciłeś i nic ci się nie 
stało. 
- Ty też jesteś cały i zdrowy, wiesz o wszystkim? 
- O aniołach? O trąbach? O Panu? 
- Tak. Słyszę, że wiesz. Więc nie muszę nic ci tłumaczyć. 
- Byłeś już u Pana? 
- Jeszcze nie, właśnie miałem iść na rozmowę. 
- Dlaczego nie poczekałeś na mnie przed młynem? 
- Młyn się zawalił. 
- I co? Uważasz, że tego nie zauważyłem? 
- Tobie nic nie może się stać. 
- A co z raportem? 
- To sprawa zamknięta, wytłumaczę się Panu z mojej 
akcji i to wszystko. 
- To co mam robić? 
- Nic. Co chcesz, ale zostań na ziemi. Nie wracaj, nie 
ma potrzeby, abyś przebywał tutaj. Twoje miejsce jest tam. 
Przynajmniej na razie.
Rozłączyłem się cichutko. Długo walczyłem ze sobą, aby 
nie rzucić słuchawką o widełki.
Mariusz Czylok

Wersja demonstracyjna

MARCINKOWI I JEGO RODZICOM.
Obudził mnie natarczywy dzwonek telefonu. Zakląłem na dobry początek dnia i 
wyciągnąłem rękę w poszukiwaniu słuchawki. 
- Halo? - spytałem. Przerywany sygnał oznaczał, że nie było połączenia. Dzwonek 
nadal hałasował. To nie telefon, pomyślałem. To dzwonek do drzwi.
Przeczekam... zdecydowałem. Ale... ktoś był bardziej uparty niż ja. Dzwonił...
Wreszcie zdecydowałem się wstać i zobaczyć kto to jest. Wstałem z łóżka i 
uderzyłem się kolanem w szafkę. Zabolało. Jaki dzisiaj dzień? Poniedziałek. No 
tak... to wszystko wyjaśnia.
Dzwonek przestał hałasować. Ktoś zrezygnował. To dobrze. Jednak skoro już 
zmuszono mnie do tego abym wstał, to pójdę zobaczyć kto to był. Może zobaczę 
jeszcze kawałek pleców mojego budzika. 
Za drzwiami było pusto. Nikogo już tam nie było. Ale... 
Na progu leżała zielona metalowa skrzyneczka. Dla mnie? Rozejrzałem się jeszcze 
raz i tak jak za pierwszym razem, tak i teraz, nikogo nie zauważyłem. Podniosłem 
skrzynkę z progu - była troszeczkę ciężka jak na swoje wymiary - i wniosłem ją 
do pokoju.
Postawiłem skrzynkę na stole i obejrzałem ją ze wszystkich stron. Skrzyneczka 
miała około dziesięciu centymetrów wysokości, dwudziestu szerokości i około pół 
metra długości. Żadnych uchwytów. Żadnych zawiasów i śrub. Metalowa. Żadnej 
instrukcji. Żadnych napisów. Jedynie na górze centralnie umieszczony został 
czerwony przycisk.
Nacisnąć? Zamyśliłem się... przycisk aż wrzeszczał błagalnie aby go wdusić do 
środka.
Poderwał mnie na równe nogi dzwonek do drzwi. Na progu stał młody chłopak z 
długimi rudymi włosami spiętymi w kucyk. Zupełnie nie pasował do popielatego 
garnituru w który ktoś - najprawdopodobniej - musiał go wpakować. Niemożliwe aby 
z własnej woli włożył taki garnitur. Uśmiechnięte oblicze wskazywało raczej na 
to, że nie przybył tutaj we wrogich zamiarach.
- Pan zabrał demo? - spytał.
- Proszę? - tak mnie zaskoczył tym pytaniem, że szczękę musiałem chwytać w locie 
aby nie rozbiła się na podłodze. 
- Demo. Zielona skrzynka. Z metalu - wyjaśnił.
- Tak... myślałem... jest...
- To dobrze... - powiedział i przepchnął się między futryną, a mną do 
mieszkania. - Gdzie jest?
- W pokoju... - nie czekał na wyjaśnienia. Szedł dalej.
- Naciskał pan coś?
- Nie... jeszcze...
- To dobrze... chodź pan tutaj... - usiadł przy stole i przysunął do siebie 
skrzynkę. - Wie pan co to jest?
Obudziłem się. Miałem ochotę w tej chwili wyrzucić gościa za drzwi i rzucić w 
ślad za nim skrzynkę. Jeżeli dostałby nią w głowę - nie byłoby to też aż tak 
złe... Obudził mnie... w poniedziałkowy poranek...
- Proszę mnie wysłuchać zanim cokolwiek pan zrobi - powiedział chłopak widząc 
moją minę. Domyślił się, że musiał przesadzić. - Chciałbym panu coś 
zaproponować. To jest coś rzeczywiście wspaniałego.
Rozważałem przez moment czy nie wyrzucić go przez okno, ale coś spowodowało, że 
na moment zmieniłem swoje mordercze plany - zbrodnicze instynkty powstrzymałem - 
i poczekałem na dalszy rozwój wypadków.
- Przybywam z przyszłości proszę pana - powiedział i automatycznie przypiąłem mu 
do piersi karteczkę ze skierowaniem do zakładu dla psychicznie chorych. - Mam 
tutaj - poklepał zieloną skrzynkę - coś, co odmieni pana życie. 
Zamilkł. Zastanowiłem się czy już dzwonić do szpitala z informacją, że mam u 
siebie psychicznie chorego chłopaka, czy też poczekać jeszcze troszeczkę... Co 
on tam może mieć takiego, co odmienić może moje życie? Piwo? 
- Ta skrzyneczka to wersja demonstracyjna wspaniałego programu, który odmieni 
pańskie życie - kontynuował. 
- Ale co... 
- Moment... zostawię panu ten program i dam panu jeszcze coś... - położył na 
stole kartkę zapełnioną drobnym drukiem. - Czas proszę pana. Dam panu czas na 
zastanowienie się czy chciałby pan otrzymać ode mnie pełną wersję programu. 
- Ale...
- No właśnie... proszę to najpierw przeczytać... - wręczył mi kartkę. 
Przeczytałem:
"Wersja demonstracyjna pełnego programu LOLA - wersja standardowa - bardzo 
ograniczona parametrami nagrania. Czas nagrania trzy minuty. Pełnokrwista LOLA 
zabezpieczona w wersji demonstracyjnej przed kopiowaniem. Nie dotykać LOLI w 
czasie odgrywania programu. W razie nieprzestrzegania powyższej uwagi program 
ulega automatycznej kasacji."
Nie mogłem powiedzieć, że rozumiałem teraz coś więcej. 
- Tak sobie myślę, że potrzebuje pan troszeczkę czasu na oswojenie się z myślą o 
programie w pełnej wersji - powiedział chłopak. - Zostawiam pana teraz z wersją 
demonstracyjną. W razie gdyby chciał pan skontaktować się ze mną, proszę 
nacisnąć ten tutaj zielony guziczek.
Położył na stole obok zielonej skrzyneczki małe urządzenie, które przypominało 
pager. 
- Pojawię się do dziesięciu minut.
- Mieszka pan w pobliżu?
- W przyszłości... - odparł i wyszedł.
* * * * *
Wcisnąłem czerwony przycisk. Wszedł lekko, bez zgrzytów. Początkowo nic się nie 
wydarzyło. Dopiero po dwóch - trzech sekundach usłyszałem cichy syk i obok stołu 
zmaterializowała się piękna młoda dziewczyna ubrana w krótką czerwoną sukienkę. 
Długie ciemne włosy, wyraźnie zaokrąglone kształty ciała, tam gdzie to było 
potrzebne, ładna uśmiechnięta twarz z dużymi zielonymi oczami. Popatrzyła na 
mnie i uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Nie miałem pojęcia, że można tak szeroko 
się uśmiechać.
- Jestem Lola - odezwała się miękkim głosem. - Czy mogę coś dla ciebie zrobić?
Po raz drugi tego poranka musiałem podtrzymywać szczękę. Coś dla mnie zrobić? 
No... na pewno znalazłoby się parę dobrych pomysłów na wypełnienie dla Loli 
dnia... lub nocy...
Pożerałem ją wzrokiem. To chyba normalne u zdrowego mężczyzny. Jak to było na 
tej kartce? "Pełnokrwista LOLA zabezpieczona w wersji demonstracyjnej przed 
kopiowaniem. Nie dotykać LOLI w czasie odgrywania programu." Czyli nic z tych 
pomysłów, które wpadały mi do głowy. Nie dotykać... 
- No tak Lola... - powiedziałem wreszcie patrząc jak porusza się zgrabnie po 
pokoju. Zrobiła rundkę po pomieszczeniu, stanęła ponownie obok stołu i zniknęła.
"Czas nagrania trzy minuty."
No tak... rozumiem. Wersja demonstracyjna. Wcisnąłem ponownie guzik.
Cichy syk, a potem znowu ona:
- Jestem Lola - odezwała się. - Czy mogę coś dla ciebie zrobić?
- Tak. Wejdź na stół.
Wersja demonstracyjna była całkiem dobrze przygotowana, jeżeli Lola po chwili 
znalazła się na stole. Lola reagowała na to co mówię. Przynajmniej wykonywała 
moje polecenia.
- Zejdź - poleciłem. - Porozmawiamy.
Zeszła i zniknęła. Minęły trzy minuty... czas upływał nieubłaganie.
Ponownie wdusiłem głęboko czerwony przycisk... znowu syk i znowu Lola. 
- Jestem Lola - odezwała się. - Czy mogę coś dla ciebie zrobić?
- Co potrafisz jeszcze? - spytałem. Nie odezwała się. Wersja demo nie miała 
opcji rozmowy. 
- Stań na jednej nodze - rozkazałem. Stanęła. 
- Usiądź. 
Przysunęła sobie krzesło i usiadła. Robiła co kazałem.
- Zdejmij sukienkę - wydając to polecenie czułem się jak świnia. Czułem, że 
nadużywam swojej władzy. Męska szowinistyczna świnia. 
Lola zniknęła. Blokada na to polecenie, czy też skończył się czas wersji demo?
Wcisnąłem przycisk.
- Jestem Lola - odezwała się. - Czy mogę coś dla ciebie zrobić?
- Zdejmij sukienkę - teraz przeszło mi to przez gardło troszeczkę lżej.
Lola nie zniknęła, co oznaczało, że poprzednim razem jej zniknięcie związane 
było z upływem czasu, a nie z ograniczeniami programu. To dobrze. Może się 
rozebrać. 
Lola zrzucała powoli - bardzo powoli - czerwoną sukienkę. Powolutku rozpinała 
zamek. Zsunęła jeden rękaw. Potem drugi...
- Szybciej - powiedziałem. - Czas ucieka...
I tak nie słyszała takich poleceń... nadal trwało to bardzo wolno... zbyt wolno. 
Kiedy stanęła przede mną w czarnej bieliźnie minęły trzy minuty. Program 
demonstracyjny skończył się. Lola zniknęła.
Czerwony guzik. Szybko...
- Jestem Lola - odezwała się. - Czy mogę coś dla ciebie zrobić?
- Tak możesz - odparłem. - Szybko się rozbieraj...!
Lola wcale nie rozbierała się szybciej. Tempo zrzucania z siebie sukienki było 
takie samo jak poprzednim razem. Powoli - bardzo powoli. Zsunęła jeden rękaw, 
potem drugi...
Deja-vu...
- Szybciej - powiedziałem. - Czas ucieka...
...zbyt wolno. Ponownie stanęła przede mną w czarnej bieliźnie i właśnie wtedy 
minęły trzy minuty. Lola zniknęła.
* * * * *
Z wersji demonstracyjnej nie miałem już szans wydusić czegoś więcej. To było 
wszystko na co było stać ten program. Odtwarzałem nagranie jeszcze parę razy 
wydając różne polecenia Loli. Zawsze znikała. Trzy minuty i koniec.
Poszedłem po młotek i śrubokręt. Tak zaopatrzony zabrałem się do pracy nad 
skrzyneczką. Ktoś kto stworzył ten program wiedział jak ma wykorzystać 
podświadomość ewentualnego klienta. Napatrz się chłopcze na demo - potem kup 
pełną wersję.
Informatycy... dziwni ludzie. Zawsze coś dużo obiecują... a potem... okazuje 
się, że możesz sobie polizać cukierek przez szybę... 
Wsadziłem śrubokręt w miejsce przycisku i przywaliłem młotkiem. Coś w środku 
zasyczało, przez moment pojawiła się Lola, a zaraz potem zniknęła. Najpierw ona, 
potem skrzyneczka.
Zostałem sam. Wersja demonstracyjna została... skasowana?
Przypomniałem sobie o rudzielcu i odnalazłem jego pager, czy kto tam wie jak się 
nazywało to co zostawił. Wcisnąłem guzik. Rudy powiedział, że pojawi się do 
dziesięciu minut. Zobaczymy...
* * * * *
Minęło siedem minut i rudy dzwonił do drzwi. Kiedy otworzyłem wpadł do środka 
tak jakby ścigała go horda psów.
- Super, super - mówił. - Rozumiem, że zdecydował się pan na... - patrzył na 
stół. Nie widział skrzyneczki. - Gdzie jest program? - spytał. A zaraz potem 
dodał: - Nieważne pewnie bawił się pan w majsterkowicza... nie ma znaczenia. No 
to co? Kupuje pan?
Byłem zdecydowany.
- Tak - potwierdziłem.
- Niezła sztuka, co? - spytał z krzywym uśmiechem na twarzy. - Wiedziałem, że 
pana to ruszy. Mężczyźni lubią takie dziewczyny...
Usiadł przy stole i wypełnił formularz zakupu. Tak to wyglądało... przynajmniej.
- Gotowe - powiedział po chwili. - Proszę tutaj podpisać.
Spojrzałem na kartkę. Cena zaskoczyła mnie tak bardzo, że zacząłem się 
zastanawiać o co w tym wszystkim chodzi. Czy tutaj jest jakaś pułapka? 
- Tak tanio? - spytałem.
- Tak tanio.
- Dlaczego?
- Wie pan - odparł. - W przyszłości znaleźliśmy sposób na redukcję kosztów 
ponoszonych przy produkcji różnych asortymentów. Informatycy proszą się o pracę, 
co powoduje, że zatrudniamy tylko tych, którzy żądają najmniej, a potrafią 
zrobić coś najlepiej. To bardzo wygodne.
- Aha - przytaknąłem.
Chłopak położył na stole pudełko wielkości pudełka zapałek. 
- A to pełna wersja programu LOLA.
- Taka mała?
- Wersja demonstracyjna ma za zadanie zrobić wrażenie na kliencie - odparł. - To 
jest program w pełnej wersji. Zupełnie niczym nieograniczony. Nie ma znaczenia 
czy jest to duże opakowanie, czy małe. Forma nie gra roli. Liczy się program.
Musiałem uwierzyć.
- Dobrej zabawy - powiedział chłopak i wyszedł.
* * * * *
Małe pudełko. Mały przycisk. Czerwony. 
Wcisnąłem go do oporu. Usłyszałem cichy syk. Wszystko gra, pomyślałem zbyt 
wcześnie, bo po chwili ujrzałem obok stołu barczystego mężczyznę. Gość miał na 
sobie czarną koszulę i czarne spodnie. Czarne włosy i ciemne oczy. Opalona twarz 
i surowe spojrzenie. 
- Ty jesteś tym frajerem co kupił LOLĘ? - spytał i poczułem, że robi mi się 
słabo. Uśmiechnął się. - Nie przejmuj się. Nie będzie tak źle. Jurek jestem.
Wyciągnął dłoń, którą automatycznie uścisnąłem.
- Gdzie jest Lola i kim pan jest? - spytałem.
- Lola przyjdzie potem - odparł podchodząc do okna. - Jestem jej ochroniarzem i 
odpowiadam za jej życie. Przyjdzie wtedy, gdy dam jej znać. 
- Kiedy to się stanie? - spytałem.
Ochroniarz patrzył przez okno.
- Jak przyjdzie czas na to - odparł. Stanął na środku pokoju. - Co tam jest? 
- Sypialnia - odparłem. Poszedł tam, a ja wcisnąłem przycisk na pudełku.
Obok stołu pojawił się ksiądz. Nie... nie był to ksiądz... wyglądał jak ksiądz 
na pierwszy rzut oka. Sutanna nie była sutanną lecz długim czarnym płaszczem. I 
ten kapelusz z szerokim rondem...
Mężczyzna patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami. 
- Myślałem, że jesteś starszy - powiedział. - Jestem Merrin.
Nic mi to nie mówiło. 
- A gdzie Lola? - spytałem.
- Kto to jest Lola? - spytał Merrin. Poczułem, że ktoś wykręca mi rękę i odbiera 
pudełko. Jurek - ochroniarz odebrał mi program.
- Powiedziałem, że to ja przywołam Lolę - powiedział Jurek. - Nie ty i nie 
teraz. - Spojrzał na Merrina. - Co ty tu robisz? Nie denerwuj mnie tutaj. 
Zamknij się w pokoju i nie wchodź mi w drogę.
Merrin poszedł do sypialni. Zatrzymał się na progu i spojrzał na mnie.
- Sypialnia jest moja od teraz - powiedział. - Ma pan zakaz wstępu. - I zamknął 
za sobą drzwi.
- A co z Lolą? - jęknąłem. Świat walił się u mych stóp. Co jest...? Gdzie jest 
rudy? Gdybym mógł go teraz dorwać w swoje ręce...
Jurek gdzieś dzwonił korzystając z mojego telefonu. Program trzymał w dłoni... 
Lola...
Wersja demonstracyjna... pułapka...
- Nic się nie martw - Jurek poklepał mnie po ramieniu. - Nie będzie źle...
* * * * *
Ktoś dzwonił do drzwi. Poszedłem otworzyć i oberwałem łokciem w nerki. To Jurek 
- ochroniarz. 
- Od dziś ja otwieram drzwi - poinformował mnie w ten sposób. Na progu stało 
dwóch żołnierzy. Trzymali dużą metalową skrzynię.
- Postawcie ją w pokoju - polecił im Jurek. Żołnierze wykonali polecenie i 
opuścili moje mieszkanie. Jurek otworzył wieko skrzyni. Zanim zajrzałem do jej 
wnętrza coś innego przykuło moją uwagę. Z sypialni wyszedł Merrin i podszedł do 
mnie. 
- Masz świeczki? - spytał. - Potrzebuję czarnych - dodał. - I zapałki - 
dorzucił.
- Nie mam świeczek... - odparłem. 
- Czosnek? Cebula? 
- O co chodzi człowieku? - zirytowałem się.
- Sam sprawdzę - powiedział. - Gdzie jest kuchnia? Gdzie jest spiżarnia?
- Tam - wskazał mu Jurek. Odnosiłem wrażenie, że nie jestem już panem we własnym 
domu. Merrin poszedł do kuchni.
- Gdzie jest Lola? - spytałem Jurka.
- Przyjdzie... - odparł.
- Kto to jest Merrin? 
- Uczeń...
- Twój?
- Mistrza... zamknij się wreszcie bo nigdy nie przygotuję się do sprowadzenia 
Loli.
To był dobry argument. Jurek znowu gdzieś dzwonił.
* * * * *
- Idź gdzieś - mówił Jurek. - Zrób sobie spacer. Podaruj sobie troszeczkę 
wolnego czasu. Daj mi możliwość przygotowania wszystkiego tak, aby mogła już 
przybyć Lola.
Skrzynia była już pusta. Karabiny, pistolety, maczety, bagnety, noże sprężynowe 
i granaty wydobyte ze skrzyni leżały obok jednej ze ścian pokoju. Jurek 
instalował karabin snajperski przy oknie. Ustawiał celownik optyczny... 
- Przygotowujesz się do jakiegoś starcia? - spytałem.
Pokręcił głową. 
- Zabezpieczam teren - odparł. - To konieczne.
Merrin znowu się pojawił. Wyszedł z sypialni i wręczył mi czarny foliowy worek. 
- Wyrzuć to do śmieci - wydał polecenie. - Gdzie masz telefon? - spytał.
- Ja go mam - odparł Jurek. Merrin odebrał od niego słuchawkę i poszedł do 
sypialni. Po drodze wybierał numer. Stałem na środku pokoju trzymając bezradnie 
worek ze śmieciami. 
- No idź już - warknął Jurek. - Merrin dał ci śmieci do wyniesienia. Pretekst do 
tego aby pójść na spacer jest całkiem dobry.
Worek podskoczył mi w rękach. Śmieci? Co Merrin włożył do worka?
Ktoś zadzwonił do drzwi. 
Merrin wypadł z sypialni. 
- To do mnie - powiedział. - Przynieśli trumnę.
Jurek spokojnym krokiem przeszedł przez pokój, po drodze przestawił Merrina na 
bok i otworzył drzwi. Trzech mężczyzn podobnych wyglądem do Jurka wpadło do 
mieszkania.
Trumnę?
- To są moi pomocnicy - objaśnił nam Jurek. - Bierzcie broń i zabezpieczamy 
mieszkanie. Nasz gospodarz wychodzi wynieść śmieci.
Jurek wyciągnął z kieszeni pudełko i wcisnął przycisk. Czyżby już czas na 
przybycie Loli? Usłyszałem syk... ożyły nadzieje... i... i... zgasły gdy pojawił 
się nowy gość. 
Obok Jurka zmaterializował się kolejny mężczyzna. Kucharz. Grubas nosił na sobie 
standardowe ubranie kucharza. 
- Będziesz dla nas gotował jedzenie - powiedział Jurek do kucharza. - Ten pan z 
czarnym workiem w ręce to nasz gospodarz. Zapytaj go, zanim wyjdzie wynieść 
śmieci, gdzie trzyma przyprawy. Zrób nam coś do jedzenia...
Merrin podbiegł do kucharza i złapał go za ucho.
- Bez czosnku - powiedział do niego. - Bez cebuli. Pamiętaj.
Worek znowu podskoczył. Co Merrin włożył do worka? 
Zanim wyszedłem z mieszkania dzwonek do drzwi dał znać o sobie raz jeszcze. 
Zjawił się pracownik zakładu pogrzebowego. Dostarczył trumnę...
- To dla Mistrza - ucieszył się Merrin i zataszczył ją do sypialni zatrzaskując 
drzwi za sobą. Jurek ponownie uruchomił pudełko i po raz kolejny miałem 
nadzieję, że to już czas aby przybyła Lola. Niestety nie. Przybyła jakaś 
starucha. Nie miałem zamiaru czekać na kolejnych gości. Wyszedłem...
* * * * *
Starucha okazała się sprzątaczką na usługach ochroniarzy. Oprócz niej po moim 
powrocie zastałem jeszcze wartownika przed drzwiami, który stwarzał mi problemy 
z wejściem do domu. Z kłopotu wybawił mnie Jurek, który wytłumaczył 
wartownikowi, że to właśnie ten pan - wskazał na mnie - jest szefem całego 
interesu. Nie odnosiłem takiego wrażenia. Wręcz przeciwnie. Czułem, że nad całym 
zamieszaniem przestałem już od jakiegoś czasu panować. 
W mieszkaniu pierwszym człowiekiem na którego wpadłem był Merrin. Trzymał w ręku 
pudełko i wciskał przycisk. Szansa dla mnie... 
Kiedy wyszedłem wynieść śmieci doszedłem do jednego ważnego wniosku - muszę 
odzyskać dwie rzeczy: pudełko z programem oraz pager. Pudełko, gdy znajdowało 
się w rękach Jurka było poza moim zasięgiem. Nie miałem szans siłą wyrwać go z 
jego rąk. Podstępem? Może, ale przynajmniej do tej pory nie było takiej 
możliwości. Teraz pudełko znajdowało się w rękach Merrina, a Merrin był 
łatwiejszym przeciwnikiem. Szansa...
Skoczyłem w jego stronę i przykro mówić, ale okazało się, że zapomniałem o 
pozostałych ochroniarzach. Jeden z pomocników Jurka wpakował mi w brzuch kolbę 
karabinu. Byłem pokonany...
Merrin pokręcił z niesmakiem głową na widok mojej nieudanej akcji.
- Nie rób tego więcej - skomentował. Wcisnął przycisk. Syk...
Na podłodze przed Merrinem zmaterializował się duży czarny worek.
- Szybko - warknął Merrin do ochroniarzy. - Pomóżcie mi go przenieść zanim się 
obudzi.
Obudzi?! Kto? Kto się ma obudzić?
Ochroniarze rzucili się do pomocy i zanieśli worek za Merrinem do sypialni. 
Poszedłem za nimi. Sypialnia wyglądała już zupełnie inaczej niż w czasach gdy 
należała do mnie. Czarna... Pusta... Na środku trumna... Otwarta... Pusta... 
Wokół trumny zapalone świece...
Merrin kazał ochroniarzom położyć worek na podłodze i wyjść. Ochroniarze wyszli 
równocześnie ze mną. Zamknęli mi drzwi przed nosem. To by było na tyle.
Jurek czekał na mnie. Był zły.
- Dlaczego próbujesz wyrwać nam program? - spytał.
- Chcę Lolę - odparłem. Sam nie byłem już pewien czy na pewno chcę. Czy jeszcze 
chcę...
- Czekaj cierpliwie... aha i nie kombinuj z informatykami. Oni nic ci nie 
pomogą. Program jest poza ich zasięgiem. 
Nawet o tym wcześniej nie pomyślałem. Szkoda... i coś jeszcze... coś, co ożywiło 
moje nadzieje - na stole ujrzałem pager rudego. Pager, czy co to tam jest...
Podszedłem do okna. Obejrzałem karabin. Pokręciłem głową. Po co to wszystko? 
- Jurek? - spytałem.
- Tak?
- Co to był za worek?
- Jaki worek? 
- Merrin... no wiesz...
- Przybył Mistrz.
- Aha... - no tak. To powinno mi wszystko wyjaśnić. Jednak...
Znalazłem się obok stołu. Szybki jak błyskawica... porwałem pager i schowałem do 
kieszeni.
- Wychodzę - oznajmiłem ruszając do wyjścia. Nikt nie prosił abym został. Nikt 
mnie nie zatrzymywał. Wyszedłem...
* * * * *
Od momentu naciśnięcia przycisku do chwili przybycia rudego minęło pięć minut. 
Siedziałem w restauracji trzy ulice od swojego mieszkania. Miałem nadzieję, że 
nikt mnie tutaj nie znajdzie. Nikt oprócz rudego. Nie myliłem się.
Rudy pojawił się i nadal był zadowolony z samego siebie. Uśmiechał się pogodnie.
- Program funkcjonuje? - spytał.
- Miałem z panem zrobić to co trzeba, gdy była jeszcze ku temu szansa. I to 
zaraz po tym jak pana zobaczyłem - oznajmiłem mu. - Powinienem był pana wyrzucić 
z mieszkania. Program funkcjonuje, ale Loli nadal nie ma. Mam zamiast niej 
ochroniarzy, sprzątaczkę, kucharza, wartownika, Merrina i Mistrza. A Loli jak 
nie było, tak nie ma. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie widzę szans na 
to aby miała się pojawić w najbliższym czasie.
- Jeszcze brakuje pięciu ochroniarzy, pomocnika Merrina, sprzątacza i kelnera. 
Wtedy będzie komplet. Dopiero wtedy może dojść Lola oraz jej pomoc. Pokojówka, 
sprzątaczka, kosmetyczka i...
- Stop... miała być tylko Lola...
- To nie tak... dostał pan pełną wersję programu. A pełna wersja to coś zupełnie 
innego niż wersja demonstracyjna...
- W takim razie zabierz pan ten program.
- To nie takie proste. Nie mogę go zabrać. Zapłacił pan za program i licencję 
użytkową. Programu nie mogę zabrać. 
- Proszę???
- Tego programu nie można skasować tak prosto. Musimy mu zaszczepić wirusa, lub 
użyć innego programu, który go zlikwiduje...
- Wirus...
- Za drogi... Nawet u nas w przyszłości ludzi nie stać na wirusy...
- Program...
- Likwidator... Mam przy sobie wersję demonstracyjną, którą może pan zabrać.
Na biurku pojawiła się czerwona skrzyneczka o rozmiarach identycznych jak wersja 
demonstracyjna LOLA. Na górze znajdował się przycisk - zielony.
- To jest właśnie Likwidator.. Teraz ma pan trochę czasu. Proszę przeglądnąć 
wersję demonstracyjną. Ciekawe czy będzie panu odpowiadała. Jeżeli tak to proszę 
mnie przywołać.
* * * * *
Wróciłem do swojego mieszkania. Program LOLA szalał... Jurek ponownie musiał 
tłumaczyć wartownikowi przy drzwiach, że powinien mnie wpuścić. Jestem w dalszym 
ciągu właścicielem tego mieszkania i mam pełne prawo w nim przebywać.
Kucharz, nie wiadomo dlaczego, wyszedł z kuchni przywitać się ze mną. Grzecznie 
zapytał na co miałbym ochotę, ale nie czekał już na odpowiedź. Wrócił do kuchni. 
Po co pytał w takim razie?
Merrin również wyszedł z sypialni i zaczął wszystkich delikatnie uciszać. 
- Zamknijcie się, albo porozbijam wam głowy - mówił. - Mistrz zasnął. - Ujrzał 
mnie, zmarszczył czoło i wrócił do sypialni. Po chwili pojawił się znowu z 
czarnym foliowym workiem w ręku. Podszedł do mnie i z głupim uśmiechem na ustach 
wręczył mi worek.
- Idź wynieść śmieci - powiedział. Zlekceważyłem go i poszedłem do kuchni. 
Kucharz zaskoczony moim wtargnięciem zapytał czy coś się stało.
- Idź pan do pokoju - powiedziałem do niego. - Ochrona chce z panem porozmawiać.
Kucharz nie należał do rozgarniętych i od razu połknął przynętę. Wyszedł z 
kuchni, a ja szybko zamknąłem za nim drzwi. Miałem chwilę ciszy... Położyłem 
wersję demonstracyjną likwidatora na stole i wcisnąłem przycisk.
Usłyszałem syk... Obok mnie zmaterializował się żołnierz. Obładowany różnymi 
rodzajami broni stał przede mną na szeroko rozstawionych nogach. Pomalowana w 
czarne pasy twarz nie wróżyła nic dobrego.
- Kogo mam zlikwidować? - spytał. I to mi się spodobało.
- Wszystkich w sypialni i w pokoju - odparłem bez namysłu. - I jeszcze przed 
drzwiami.
Żołnierz pokiwał głową i... odwrócił się na pięcie. Obszedł kuchnię raźnie 
maszerując. Uderzył w powietrze pięścią. Kopnął w szafkę urywając w niej drzwi 
i... zniknął. Nikogo nie zlikwidował. Wersja demonstracyjna... To tylko pokaz. 
Pełna wersja zlikwiduje ochroniarzy, kucharza, Merrina i innych...
Jeszcze raz włączyłem program... Żołnierz wyglądał imponująco. Moim zdaniem 
spokojnie poradzi sobie z ekipę Jurka. 
- Kogo mam zlikwidować? - spytał.
- Idź do sypialni i rozwal wszystko co się da. Mistrza też.
Zrobił ponownie to samo co poprzednim razem. Zwiedził kuchnię i zniknął. Kopnął 
w leżące na podłodze drzwiczki szafki. Pełna wersja programu... to było mi 
potrzebne. Nie miałem czasu na kolejne sprawdzenie wersji demonstracyjnej. 
Musiałem działać...
Kucharz powrócił. Wywalił kopniakiem drzwi kuchni. Akurat zdążyłem schować pod 
stół skrzynkę z programem likwidatora.
- Nie rób tego więcej bo nic panu nie dam do jedzenia - powiedział. A dostałem 
już coś?
Wyszedłem z kuchni i poszedłem do sypialni. Na progu zostałem zatrzymany przez 
ochroniarza.
- Tam nie wolno - powiedział.
- A gdzie mogę?
Wzruszył ramionami. Pomocy udzielił mu Jurek.
- Co się dzieje? - spytał.
- Potrzebuję w swoim mieszkaniu pozostać sam - odparłem. - Chociaż na minutę... 
potrzebuję cichego i spokojnego miejsca...
- Została łazienka - powiedział Jurek. - Ale ciągle z niej ktoś korzysta.
Poszedłem do łazienki i zamknąłem się w niej. Cisza... wyciągnąłem pager i 
wcisnąłem przycisk. Czekałem na rudego...
* * * * *
Siedziałem na podłodze w łazience od czterech minut, kiedy ktoś zaczął dobijać 
się do drzwi.
- Zajęte - odparłem.
- Wiem - powiedział Jurek. - Przyszedł ktoś do ciebie.
Otworzyłem drzwi. To rudy. Wszedł do łazienki i zaraz potem zamknąłem za nim 
drzwi. Usiadł na podłodze.
- Nieźle pan tutaj się urządził - skomentował moją aktualną sytuację 
mieszkaniową.
- To zasługa pańskiego programu - odparłem złośliwie. - Mam nadzieję, że 
likwidator rozwiąże ten problem raz na zawsze.
- O tak... o to pan może być zupełnie spokojny. Tuż przed przybyciem do pana 
rozmawiałem jeszcze krótko z informatykami i przedstawiłem im pańską aktualną 
sytuację... Nieźle ich to rozbawiło, ale zapewnili mnie, że aktualnie, oprócz 
wirusów oczywiście, na rynku oprogramowania, nie ma nic lepszego do zwalczania 
innych programów jak likwidator.
- Mam nadzieję... ma go pan?
Rudy wyciągnął pudełeczko. Było identyczne jak LOLA.
- Proszę - podał mi pudełko. - Tutaj tylko podpis - podał mi kartkę i długopis.
Podpisałem. Rudy wstał.
- Powodzenia - rzucił kierując się do drzwi.
- Mam nadzieję...
* * * * *
- Dzień dobry panu - usłyszałem. - To gdzie ta rura?
Stał przede mną hydraulik.
- Gdzie jest żołnierz? - wyszeptałem pytanie. Traciłem z nerwów zdolność 
mówienia.
Hydraulik wzruszył ramionami. 
- Ja tam nic nie wiem - odparł stawiając na podłodze torbę z narzędziami. - Mam 
naprawić rurę. 
Popatrzyłem na pudełko. Przed momentem uruchomiłem program likwidator i zgodnie 
z planem powinienem był ujrzeć żołnierza. Zamiast niego ujrzałem hydraulika. 
Rudy pomylił programy... a może nie pomylił? Może jestem aktualnie obiektem 
doświadczalnym?
Wcisnąłem raz jeszcze przycisk.
Hydraulik wypakowywał torbę... usłyszałem syk... obok mnie zmaterializował się 
młody chłopak w roboczym ubraniu.
- No jesteś Jasiu - powiedział na jego widok hydraulik. - Ten pan ma uszkodzoną 
rurę. Musimy zlokalizować uszkodzenie i naprawić je.
Wcisnąłem ponownie guzik. Znowu syk... znowu ktoś nowy... niestety nie 
żołnierz... stara kobieta z wiaderkiem w ręku.
- Już? - spytała.
- Co już? - odparł pytaniem na pytanie hydraulik. - Jeszcze nie zaczęliśmy... 
poczekaj trochę Krysiu... panu też zależy aby szybko skończyć.
Tak on miał rację. Zależy mi aby szybko skończyć... ale z tymi tam w pokoju...
Wcisnąłem ponownie przycisk. Ktoś równocześnie zapukał do drzwi.
- Zajęte... - powiedziałem. Usłyszałem syk...
- Ja otworzę - zadeklarował się pomocnik hydraulika. Obok sprzątaczki ujrzałem 
nowego człowieka. Starszy mężczyzna z kielnią w ręku. Murarz...
- Ja posprzątam - rzuciła sprzątaczka. 
- Już mogę? - spytał murarz.
- Co chcesz Kryśka sprzątać? - zirytował się hydraulik. - Jeszcze nie 
zacząłem... A ty? - spojrzał na murarza. - Dajcie mi zrobić swoje...
- Chciałbym skorzystać z toalety - to był Merrin. - Mistrz też potrzebuje...
- Powiedz Mistrzowi - rzuciłem przez zaciśnięte zęby, - aby załatwiał swoje 
potrzeby w trumnie. Łazienka jest dla innych...
Jasiu zamknął drzwi. Merrin stał tam chyba nadal. Wyciągnąłem pager rudego i 
wezwałem chłopaka. Usiadłem zrezygnowany na podłodze. Zaczynało mnie to 
przerażać...
* * * * *
Walenie do drzwi zlało się z uderzeniami młotka o ścianę. Hydraulik robił dziury 
w ścianie. Sprzątaczka zbierała odpryskujące kawałki ściany do wiaderka. Murarz 
palił papierosa siedząc na wannie. Otworzyłem drzwi.
- To znowu ten pan - powiedział Jurek wprowadzając rudego.
- To chyba nie ten program - powiedziałem do chłopaka zaraz po tym jak za 
Jurkiem zamknęły się drzwi. Rudy pokiwał głową...
- Muszę przyznać, że nie jestem w stanie tego zrozumieć - odparł. Jedno co było 
w tym wszystkim troszeczkę przerażające był fakt, że już się nie uśmiechał. - 
Informatycy zapewniali mnie, że nie ma powodu do obaw.
- Wie pan co? Niech mi pan już nic nie mówi o waszych informatykach... pomyślmy 
co można z tym tutaj zrobić. I nie chcę słyszeć o kolejnym programie...
Hydraulik nie przerwał swojej pracy. Jasiu dzielnie mu asystował. Krysia 
sprzątała, a murarz podszedł do nas.
- Mogę przyłączyć się do panów? - spytał.
- Nie - odparłem. - Proszę odejść. Najlepiej niech pan zniknie, dobrze? Niech 
pan gdzieś idzie w kąt i palnie sobie tą kielnią między oczy...
Obrażony wrócił na swoje miejsce na wannie. Nie zniknął jednak.
- Wirus - rzucił rudy. - Muszę sprowadzić wirusa.
* * * * *
Siedziałem i czekałem. Nie miałem nic innego do roboty. Minęła godzina. Potem 
następna i jeszcze jedna. Wreszcie rudy powrócił.
- Co tak długo? - spytałem.
- Załatwiałem kredyt - odparł. - Mówiłem, że wirusy są drogie. Wziąłem kredyt na 
pana, co wydaje mi się logiczne, gdyż to o pańskie programy cały czas się 
rozchodzi. To pana programy. Pan je kupił.
Wszystko układało się w logiczną całość. Specjalnie te programy były takie 
tanie. Wirus kosztował całkiem niezłe pieniądze. Tak duże, że bez problemu można 
było pozwolić sobie na to aby programy Lola i Likwidator sprzedać tak tanio.
- Tak tanio... teraz rozumiem. Kredyt... ile?
- Wolałby pan nie wiedzieć...
- Ale... ile?
Powiedział. Zbladłem. To znaczy, tak myślę... serce biło jak oszalałe.
- Ale... w jaki sposób ja go spłacę? - spytałem.
- Pan już nie... - odparł. - Pana rodzina. Dzieci... one spłacą...
Wirus... kredyt... spłata...
- Zróbmy to... gdzie jest wirus...?
- Tutaj... - podał mi litrowy słoik. Pusty. Słoik był zamknięty. - To co pan 
widzi w środku to wirus. Wystarczy otworzyć słoik i postawić go na podłodze... 
reszta zrobi się sama...
Coś czułem, że po raz kolejny jestem nabijany w butelkę... Problem polegał na 
tym, że w słoiku nic nie było... nic tam nie widziałem.
- Proszę tu zostać - powiedziałem do rudego.
Pokręcił głową.
- Nie mogę - odparł. - Mam już kolejne spotkanie w interesach.
Wyszedł. Zostałem z programem likwidator sam na sam w łazience. No i z 
wirusem...
* * * * *
Odkręciłem wieczko. Hydraulik nadal walił młotkiem jak szalony. Słoik był pusty. 
Otwarty. Nic się nie działo.
Odczekałem minutę, a potem zamknąłem słoik. To by było na tyle... interesy z 
ludźmi z przyszłości wcale nie wychodziły na dobre... 
Wirus zmaterializował się zupełnie niespodziewanie w chwili gdy straciłem 
jakąkolwiek nadzieję na jego istnienie. Myślałem, że po raz kolejny zostałem 
wrobiony w coś z czym sobie nie poradzę. Bywa i tak...
Wirus miał około trzydziestu lat i posturę zdrowego mężczyzny. Blond włosy, 
niebieskie oczy i ostre rysy twarzy. Nosił elegancki beżowy garnitur. Usiadł 
obok mnie i wskazał na ekipę demolującą moją łazienkę.
- Nieźle, co? - spytał. Pytanie mogło dotyczyć wszystkiego. O co konkretnie mu 
chodziło nie miałem pojęcia. Zresztą nie za bardzo mnie to interesowało. 
Wirus... nie tak go sobie wyobrażałem.
Podał mi małą fiolkę. 
- Proszę to wrzucić do słoika - polecił.
Fiolka była pusta. Powiedziałem mu o tym.
- Wiem - odparł. - To tylko złudzenie. Proszę wsypać zawartość do słoika.
Zrobiłem to. Czułem się przy tym dość dziwnie nie widząc co przesypuję... 
powietrze...
Po chwili obok zjawiła się dokładna kopia wirusa. I potem jeszcze jeden... i 
jeszcze... Trwało to przez kilka sekund, aż w łazience zrobiło się trochę 
ciasno. Kilka wirusów... pięciu... stało przede mną.
- Możemy działać... - odezwał się ten, który pojawił się pierwszy. - Wy trzej - 
wskazał najbliższych - idziecie do pokoju. Dokładnie przeszukać i zniszczyć. 
Wirusy wyciągnęły z kieszeni coś co przypominało pistolety.
- Zwalicie mi na głowę policję - powiedziałem widząc broń. 
- Ma tłumik i strzela programem kasującym - odparł Wirus. - Nie ma obawy. Nie 
narobimy zbyt dużo huku. Przy odrobinie szczęścia za minutę będzie po wszystkim.
Trzy sztuki wyszły. Dwie zostały. Wyciągnęli broń.
- Ty... z kielnią - rzucił Wirus do murarza. 
Murarz obserwował nas już od jakiejś chwili, ale do tej pory wcale się nami nie 
interesował. Przynajmniej takie sprawiał wrażenie. Teraz musiał... Wirus 
wymierzył do niego i nacisnął spust... Nie usłyszałem strzału, lecz ciche 
drapanie... Murarz zniknął... Drugi wirus strzelił do hydraulika... ten też 
zniknął... młotek poszybował w powietrzu i upadł na podłogę... kolejny strzał... 
sprzątaczka... następny... Jasiu... Wirusy wykasowały program. Likwidator 
przestał istnieć.
Drzwi od łazienki wyleciały z hukiem. Do środka wpadł jak oszalały Jurek. 
Przerażenie emanowało z niego na odległość.
- Ratuj - rzucił do mnie i w tej samej chwili wirusy, które wykończyły 
likwidatora oddały celne strzały do ochroniarza. Zniknął... 
Do łazienki weszli pozostali z ekipy wirusa...
- No... - powiedział jeden z nich. - To wszystko...
Poszli do pokoju i usiedli przy stole. Poszedłem za nimi. Jeden z nich wyciągnął 
z kieszeni małe pudełko i nacisnął przycisk. Pojawił się mały robot pchający 
przed sobą wózek z alkoholem. Dojechał do stołu i zaczął rozkładać kieliszki. 
Jeden z wirusów rozlewał wino.
- Napije się pan z nami? - spytali. Odmówiłem. Poszedłem posprzątać...
* * * * *
Wirusy piły już piątą godzinę. Raz tylko spytałem ich grzecznie, kiedy to 
wszystko się skończy. Roześmiali się tylko i nie udzielając mi jakiejkolwiek 
odpowiedzi pili dalej. Robot dowoził im co jakiś czas alkohol, co nie wróżyło 
nic dobrego dla mnie. 
Mogli tutaj zostać jeszcze godzinę, ale równie dobrze mogli nigdy stąd nie 
odejść. Postanowiłem jeszcze raz skontaktować się z rudzielcem...
* * * * *
Zjawił się po trzech minutach. Przybywał coraz szybciej. Zarabiał coraz 
więcej... za programy nie dostał zbyt dużo, ale za sprzedaż wirusów musiał 
zainkasować całkiem niezłą sumę pieniędzy.
- Mam coś dla pana - powiedział zaraz potem gdy przedstawiłem mu problem. - Mam 
wersję demonstracyjną pełnego programu skanującego. Program czyści pana 
otoczenie od wszelkich wirusów. Nie musi się pan obawiać, działa bez 
jakichkolwiek problemów. Bez skutków ubocznych...
- Drogi? - spytałem znając już odpowiedz. 
- Raczej tak - odparł tak, jak się spodziewałem. - Cena takiego programu to 
cena, jaką pan zapłacił za wirusy, plus cena za licencję oraz koszty 
manipulacyjne.
- Kredyt?
- Ma pan już jeden - podpowiedział drapiąc się po głowie. - Teraz raczej musi to 
być gotówka.
- Nie mam... 
- Ma pan to - pokazał ściany. - Może pan sprzedać mieszkanie... chętnie je od 
pana odkupię.
Czyżby cała ta afera z programami służyła tylko temu abym sprzedał mieszkanie?
- Nie - zdecydowałem. - Wynajmę im pokój gdzie będą mogli pić do upadłego. Na 
razie jeszcze żaden z nich nie zaczął śpiewać i mam nadzieję, że nie zacznie 
tego robić...
Rudy troszeczkę się zmartwił.
- Szkoda - powiedział. - Ładne ściany...
Położył wersję demonstracyjną programu czyszczącego okolicę od wirusów na 
podłodze i wyszedł poważnie już zmartwiony. Pokrzyżowałem jego plany?
Podniosłem wersję demonstracyjną z podłogi i wyrzuciłem do śmieci. Zabrałem 
krzesło z kuchni i poszedłem z nim do wirusów. Usiadłem przy stole. Uśmiechnąłem 
się do nich. Robot postawił przede mną kieliszek.
- Czy dostanę coś do picia? - zapytałem.
Bielsko-Biała, sierpień 2000

Mariusz Czylok 

Wielkie Dżdżu 

Iowa wprowadził statek w atmosferę Wielkiego Dżdżu bez żadnych problemów. Nie 
zawsze tak dobrze to wychodziło. Tym razem wszystko było w porządku. Oczywiście 
jeżeli nie brać pod uwagę radia, które włączyło się zaraz po wejściu w atmosferę 
planety. Wnętrze pojazdu wypełnił melodyjny głos spikera: 
- Witamy tych wszystkich, którzy odważyli się włączyć radio. 
Zaraz potem dołączył się drugi głos: 
- Mniej serdecznie witamy tych, którzy nie włączyli radia. 
- A ze wszystkimi pozostałymi nie witamy się wcale. 
- Tak, to by było na tyle jeżeli chodzi o wstęp. Teraz sprawy ważniejsze. Ten 
głos, który teraz słychać to mój głos. Jest miły, spokojny i usypiający. 
- A teraz słychać inny głos. To mój głos. Jest również miły i piękny. 
- Nie widać nas, ale słychać. Chcieliśmy wystąpić w telewizji, ale wygląd mojego 
kolegi, a szczególnie jego twarz zamknęła nam drogę przed kamery. 
- W tym miejscu muszę wtrącić parę zdań. Słuchaj no, ten pan, który zatrzymał 
nas przy wejściu do budynku telewizji patrzył na twoją twarz. I to dlatego nie 
pozwolono nam wejść dalej. I tak dobrze, że to tylko tak się dla ciebie 
skończyło. 
- Zostawmy ten śliski temat, aha i miałbym do ciebie jeszcze jedną prośbę ... 
- Tak? 
- Bardzo cię proszę abyś otarł usta, bo masz na dolnej wardze i na brodzie 
zaschniętą pastę do zębów. Oj nie, to nie może być pasta do zębów, ty przecież 
nie masz zębów. 
- Mam zęby w przeciwieństwie do ciebie, ale za to nie mam brody. 
- Każdy człowiek ma brodę. 
- Bzdura. Ja nie mam, ty jak widzę też nie masz brody, chociaż pod tą warstwą 
brudu trudno cokolwiek dojrzeć. Słuchaj ty masz właściwie włosy? 
- Tak. Owszem, mam. Ale nie takie jak u ciebie na języku. 
- Oj, ty musisz postarać się o mocniejsze szkła w okularach. To nie był język. 
Siedzący obok Iowy drugi podróżnik - Utah - wyłączył radio i przytrzymał okulary 
na nosie, aby nie spadły na podłogę. 
- Tego nie da się słuchać. Ale swoją drogą nie wiedziałem, że mogą tutaj mieć 
rozgłośnię - stwierdził. I po chwili dodał: - Mówię ci, Iowa, nabawimy się tylko 
grzybicy, albo innej cholery. Lepiej trzeba było odmówić. 
Planeta zalana była całkowicie wodą. I wiecznie tutaj padało. Non-stop tylko 
deszcz i deszcz. 
- Zawsze tak mówisz na początku każdej imprezy - odparł Iowa włączając 
automatycznego pilota. - Ale potem, kiedy wydajesz zarobione ciężko pieniądze o 
wszystkim zapominasz i wszystko jest w porządku, prawda? Tak będzie i tym razem, 
zobaczysz. 
- Zobaczysz i zobaczysz, o ile przeżyjesz. 
- A dlaczego miałbym nie przeżyć? 
- Myślę o sobie. Nie znoszę deszczu. Nie znoszę wody, a tutaj podobno nigdy nie 
przestało jeszcze padać. 
- Taki klimat, taka planeta. 
- Wielkie Dżdżu. Co za kretyńska nazwa dla planety. Chodźmy lepiej zobaczyć co 
słychać u naszego pisarza. 
Przeszli obaj do innego pomieszczenia, a stamtąd po schodach w dół i stanęli nad 
metalową klapą. Nasłuchiwali przez chwilę w milczeniu. 
- Pisze? - spytał szeptem Iowa. Jego towarzysz podróży pokręcił głową. - To co 
jest? Ma pisać. 
Pochylił się i szarpnął za uchwyt podnoszący klapę. Nie drgnęła nawet o 
milimetr. 
- Utah? 
- Tak, wiem... klucz - Utah wyciągnął z kieszeni metalowy klucz i otworzył nim 
zamek umieszczony we włazie. 
Pomieszczenie, w którym więziony był pisarz wysprzątane zostało na medal. Pisarz 
leżał w łóżku przykryty kocem w szkocką kratkę. Iowa przypiął medal do piersi 
pisarza i uśmiechnął się do niego. To znaczy do pisarza się uśmiechnął, nie do 
medalu. 
- I jak leci? - spytał, a w odpowiedzi otrzymał kilka kartek maszynopisu. Iowa 
zaczął czytać. 
Utah zlustrował raz jeszcze pomieszczenie. Pisarz nie sprawiał żadnych kłopotów. 
Zachowywał się poprawnie, utrzymywał czystość i przede wszystkim był tani jako 
więzień. Takiego gościa można było przetrzymywać do końca świata. Chociaż z 
drugiej strony byłaby to lekka przesada. Na szczęście dla pisarza nie mieli 
zamiaru tego czynić. Pisarz został dostarczony na statek trzy tygodnie temu. 
Miał przebywać u nich aż nauczy się dobrze pisać. Po efektach pracy pisarza 
można było sądzić, że uwolnienie nigdy nie nastąpi. Do tej pory pisarz napisał 
trzy powieści, których nie wydał; na szczęście - oczywiście dzięki staraniom 
wydawców. Powieści pisarza były pozbawione zupełnie sensu i logiki. Nie można 
było ich streścić, gdyż nie wiadomo było o co w nich chodzi. Zarobił na tym 
straszne pieniądze, gdyż wydawnictwa zabijały się o to, które z nich ma płacić 
pisarzowi tylko za to, aby więcej już nie pisał. Wydawcy zebrali pewną kwotę i 
zapłacili dwóm podróżnikom aby zabrali pisarza w podróż i nauczyli go pisać, a 
przede wszystkim aby nauczyli go zasad ortografii. Była to gwałtowna reakcja ze 
strony wydawców, aczkolwiek całkiem usprawiedliwiona poprzez fakt, że pisarz 
zapowiedział gotowość wydania czwartej powieści w której, tak jak i w 
poprzednich trzech, nie było wiadomo o co chodzi. W ten oto sposób pisarz 
znalazł się na pokładzie statku Iowy i Utah. Iowa już w pierwszym dniu zamknął 
pisarza w tym pomieszczeniu. Dał mu starą maszynę do pisania i kilka ryz 
papieru. Na drugi dzień musieli zamknąć go na klucz, gdyż wchodził do 
pomieszczeń pilotów i naciskał wszystkie świecące kolorowo przyciski. Trzeciego 
dnia pisarz odmówił współpracy i nie miał zamiaru pisać czegokolwiek. Zostawili 
go. Następnego dnia połamali mu nogi aby zmusić do posłuszeństwa i na jakiś czas 
zatrzymać w jednym miejscu. Przez tydzień leżał w łóżku obrażony na wszystkich i 
wszystko. Nie chciał jeść i pić. Utah wpadł wówczas na pomysł aby nafaszerować 
pisarza szarymi komórkami. Tak też zrobili i przez kolejne trzy dni pisarz był 
wyłączony z obiegu. Potem jeszcze raz połamali mu nogi, kiedy zobaczyli pierwszy 
tekst napisany już tutaj na pokładzie statku. W tekście tym widoczny był ślad 
pozostawiony przez szare komórki na psychice pisarza. Iowa stwierdził przed 
dwoma dniami, że trzeba jednak dać szansę pisarzowi i nie łamać mu znowu nóg, 
gdyż styl pisania i tak się nie zmieni, a ucierpi na tym tylko jego stan 
zdrowia. 
Iowa skończył czytać i wręczył kartki koledze. 
- Jeżeli chcesz - powiedział - to czytaj. Jeśli o mnie chodzi - muszę wyjść, 
albo ten facet skończy jako kaleka. 
Utah skończył czytać dwie minuty później. Rzucił kartki na łóżko pisarza i 
wyszedł zatrzaskując klapę za sobą. Zrobił to w pośpiechu. 
- Czasami zastanawiam się czy nie wyrzucić klucza - powiedział. - A potem 
zapomnieć o tym, że na tym statku jest to pomieszczenie. 
* * * * * 
Deszcz padał tutaj od zawsze. Mieszkańcy Wielkiego Dżdżu czyli około 
pięćdziesiąt tysięcy ludzi, włączając w to Hrabiego Harkacza, byli już do tego 
przyzwyczajeni. Równocześnie wszyscy oczekiwali, wyłączając z tego Hrabiego, 
spełnienia się przepowiedni mówiącej, że pewnego dnia Bóg zjawi się na ich 
planecie i uczyni z niej pustynną planetę. Jednakże nie wyobrażali sobie życia 
bez ciągłych opadów. Cała kolonia miała swoją siedzibę we wnętrzu góry, która 
jako jedyna wystawała ponad bezmiar wody na tej małej planecie. A ponadto pod 
górą znajdowała się kopalnia szarych komórek, które to koloniści wydobywali i 
rozsyłali na inne planety zamieszkałe przez ludzi. Właśnie dzięki tym szarym 
komórkom Wielkie Dżdżu uzyskało sławę we wszechświecie. Była to jedyna planeta, 
gdzie wydobywano szare komórki, tak bardzo niezbędne w procesie logicznego 
myślenia. Koloniści przybyli na Wielkie Dżdżu, przekopali górę adaptując ją na 
własne cele. Tak powstało miejsce nadające się do zamieszkania przez ludzi. 
Ambasadorem nowej kolonii, zwanej teraz Wielkie Dżdżu, został wredny typ mający 
układy z Mafią panującą nad wszystkimi koloniami - Hrabia Harkacz. Mały i gruby 
mężczyzna około pięćdziesiątki. Na Wielkie Dżdżu przyleciał wraz ze swoim 
kochasiem o pięknie brzmiącym imieniu - Klucz-Ratrak, i po tygodniu przeistoczył 
górę w więzienie, a kolonistów w swoich osobistych niewolników. Wydobycie 
szarych komórek wzrosło o trzydzieści procent, ze względu na wprowadzenie piątej 
zmiany pracującej w godzinach od jedenastej do dwunastej przy zachowaniu 
dziesięciogodzinnej doby. Pracowali w czasie, którego tak naprawdę nie było. 
Zaraz potem powstała gwardia Wodnych Wojowników zwanych w skrócie: WW. Na ich 
czele stanął Klucz-Ratrak, który po nafaszerowaniu się szarymi komórkami stał 
się zupełnym imbecylem. Nadmiar szarych komórek w jego ograniczonym mózgu 
spowodował uruchomienie reakcji zupełnie przeciwnych do zamierzonych. Krążyły 
różne historie na temat powstania jego imienia. Były to mniej lub też bardziej 
prawdopodobne opowieści, ale żadna z nich nie zbliżyła się do prawdy na tyle aby 
ją chociażby polizać. Klucz-Ratrak nosił kiedyś zupełnie inne imię, bardziej 
zwyczajne, ale od chwili wyprawy na narty w Alpy wszystko w jego życiu uległo 
zmianie. Mężczyzna ten funkcjonował od jakiegoś już czasu tylko i wyłącznie 
dzięki stałym wymianom baterii. W wieku osiemnastu lat przesadził z zażywaniem 
narkotyków i umarł. Hrabia Harkacz, którego Klucz-Ratrak był już wówczas 
kochasiem, ożywił go tworząc z młodego mężczyzny cyborga. Jednakże baterie były 
niezbędne, aby Klucz-Ratrak mógł egzystować. Na klatce piersiowej cyborga 
znajdował się otwór do którego wchodziły dwie baterie R-20. Otwór ten był 
zabezpieczony i na wszelki wypadek zamykany na klucz. Kluczyk od tej osobliwej 
skrytki znajdował się zawsze w posiadaniu Hrabiego. Kiedyś właśnie w czasie 
wyprawy na narty w Alpy Hrabia zgubił ten kluczyk podczas zjazdu z góry, a 
jadący za nim Klucz-Ratrak zauważył co się stało i zahamował obok zguby. Padł na 
kolana i szukał w śniegu kluczyka. Traf chciał, że akurat znalazł się na trasie 
przejazdu ratraka i młody mężczyzna dołączył do kluczyka. Hrabia Harkacz 
zauważył nieobecność swojego kochasia dopiero wtedy, gdy znalazł się na dole. 
Oczywiście Hrabia, a nie Klucz-Ratrak. Przeczekał tam dwie godziny, a potem 
wrócił na szczyt i zjechał ponownie. W połowie zjazdu natknął się na wystającą 
spod śniegu rękę, która wydała się Hrabiemu bardzo znajoma. Zatrzymał się obok i 
wyciągnął swojego kochasia. W drugiej ręce Klucz-Ratrak mocno ściskał mały 
kluczyk. 
* * * * * 
Utah wyłączył automatycznego pilota i przejął stery. Prowadził statek nisko nad 
powierzchnią planety i zwalniał. Osadził statek na wodzie i wyłączył silniki. 
- Nic tylko woda i woda - powiedział. - I deszcz. 
Iowa przeglądał wydruki komputerowe, które wyrzucał z siebie ich mózg pokładowy. 
- Osiemdziesiąt kilometrów na północ od miejsca gdzie teraz jesteśmy znajduje 
się góra, o której mówił nam Nieśmiertelny. 
Utah spojrzał na kolegę. 
- Teraz mi to mówisz? - Odpalił ponownie silniki i przeleciał na północ. Po 
chwili ujrzeli górę wyłaniającą się na horyzoncie. Wyrastała z wody i sięgała 
wysoko w stronę nieba. Wszystko to za kurtyną deszczu. Utah zwolnił i posadził 
statek kosmiczny na wodzie. 
Otworzyły się włazy, opadł trap i Utah pierwszy postawił nogę na planecie. 
Powoli i ostrożnie. Woda sięgała mu poniżej kolan kiedy poczuł pod piętą twardy 
grunt. Według danych Kosmicznego Przewodnika taki stan rzeczy miał miejsce na 
całej planecie. Ciężkie deszczowe chmury wisiały nad nimi. 
Iowa pokazał się na szczycie trapu. 
- Pada? - zapytał. 
- Wcale - Utah wzruszył ramionami mokrymi już od deszczu. - Przestań gadać i 
podawaj rzeczy. 
* * * * * 
Hrabia Harkacz patrzył na wartownika, który przyszedł do niego z najnowszymi 
wiadomościami. 
- Gdzie mówisz, że oni są, hee? - rozwalony na fotelu w sposób który 
jednoznacznie wskazywał, że za moment będzie rodził, patrzył bezmyślnie na swoje 
stopy z których płatami odchodziła skóra. Po lewej stronie fotela, na podłodze 
siedział Klucz-Ratrak i obcinał paznokcie u rąk używając do tego noża. 
- To mały statek kosmiczny, Hrabio - mówił wartownik. - Wygląda jak te latające 
talerze z dawnych czasów. Nie ma żadnej nazwy ani oznakowań. Nic. Wylądował 
jakieś dziesięć minut temu i wysiadło z niego dwoje ludzi ... 
- To co robiłeś do tej pory, że dowiaduję się o takim wydarzeniu dopiero teraz? 
Dziesięć minut temu, mówisz, hee ... Wiesz co? Albo nie ... - Hrabia spojrzał na 
Klucza-Ratraka. - Słuchaj malutki - powiedział do niego, - zabij go. 
Klucz-Ratrak, jak przystało na dobrego cyborga, momentalnie wykonał polecenie. 
Zerwał się z podłogi i skoczył w stronę wartownika, którego głowa oderwana od 
reszty ciała już chwilę później leżała na podłodze. Korpus martwego człowieka 
dołączył do głowy zaraz potem. 
- Nie tak - syknął Hrabia, - nie tak, mój miły. Nie niszcz posadzki tej pięknej 
komnaty. Krew tego ścierwa nie musi brudzić wszystkiego wokół. 
Klucz-Ratrak zatrzymał się nad zwłokami nie wiedząc czy dobrze wykonał swoje 
zadanie czy też nie. 
- Zawołaj Nekrusa - polecił Hrabia kochasiowi. - Musimy jeszcze o coś zapytać 
wartownika. 
* * * * * 
Najtrudniej było wbić pierwsze trzy podstawy podestu. Utah i Iowa robili to tak 
szybko jak tylko mogli. W każdej chwili Hrabia Harkacz mógł wysłać swoich 
Wodnych Wojowników, aby sprawdzili co się dzieje. Nieśmiertelny wynajął Iowę i 
Utah aby przygotowali Twierdzę na jego przybycie. To było zadanie, które musieli 
wykonać aby otrzymać wynagrodzenie. W sumie proste do zrealizowania, ale warunki 
atmosferyczne panujące na planecie i prawdopodobieństwo niebezpieczeństwa, jakie 
może zaistnieć ze strony Hrabiego działało bardzo deprymująco na obu 
zleceniobiorców. Niby to nic takiego, bo cóż może być łatwiejszego od 
postawienia Twierdzy na wodzie? Budując podest patrzyli co jakiś czas w stronę 
góry oczekując delegacji Hrabiego i być może właśnie dlatego delegacja przybyła. 
Utah i Iowa zdołali postawić wtedy piątą podporę. 
* * * * * 
Nekrus patrzył swoim jedynym zdrowym okiem na trupa leżącego na podłodze. 
- Nie żyje - stwierdził Nekrus. Był to niski mężczyzna mający ponad 
siedemdziesiąt lat. Z twarzy pokrytej zmarszczkami emanowało zmęczenie. 
Prawdopodobnie Hrabia nie pozbawił go życia tylko dlatego, że był jedynym 
człowiekiem na Wielkim Dżdżu, który umiał porozumiewać się z umarłymi. Nekrus 
był bardzo potrzebny na Wielkim Dżdżu chociażby z tego powodu, że Hrabia 
najpierw zabijał, a dopiero potem chciał rozmawiać. 
- Tyle to wiem bez twojego udziału w dyskusji - wtrącił Hrabia. 
- Trup powiedział, że nie żyje - twardym głosem powiedział Nekrus. - Właśnie to 
do niego dotarło. 
- Nic mnie to nie obchodzi - przerwał Nekrusowi Hrabia. - Zapytaj go o obcych. 
- Trup mówi Hrabio, abyś sobie te pytania wsadził w... no wiesz gdzie masz sobie 
je wsadzić. 
Hrabia splunął na rękę i wytarł ślinę do spodni. Zabrudzony i sztywny materiał 
spodni świadczył o tym, że Hrabia tego typu rzeczy robił dosyć często. 
Przyzwyczajenie, które dawało znać innym, że Hrabia jest zdenerwowany. 
- Zawołaj tu grupę WW - polecił Hrabia. 
Nekrus zniknął z oczu Hrabiego, który przechadzał się nerwowo po komnacie. 
Klucz-Ratrak obserwował Hrabiego śledząc jego ruchy. Idiotyczny uśmieszek nie 
znikał z ust cyborga. 
Grupa WW zjawiając się w komnacie przerwała spacer Hrabiego. Było to czterech 
zaprawionych w bitwach mężczyzn. Wyrośnięci muskularni mężczyźni. Tacy jakich 
lepiej omijać z daleka. Twarze pełne blizn i łuszczącej się skóry skierowane 
były na Hrabiego. Ich Capo obrzucił wszystkich spojrzeniem, które powinno 
uzdrawiać i wydał im rozkaz udania się w okolice obcego statku i zorientowania 
się czego chcą obcy. W razie jakichkolwiek wrogich reakcji ze strony obcych 
należało podjąć zdecydowane kroki mające zapobiec rozprzestrzenianiu się zła na 
Wielkim Dżdżu. 
* * * * * 
Podróżnicy patrzyli na zbliżającą się do nich kulę wody. Cztery ślizgacze, 
jakich używali Wodni Wojownicy do poruszania się po powierzchni planety, 
zbliżały się szybko i nieubłaganie. Maszyny wzbijały wokół siebie chmurę wody, 
co w połączeniu z bezustannie padającym deszczem tworzyło makabryczne wrażenie. 
Iowa i Utah stali na podeście oczekując gości. Pozbawieni jakiejkolwiek osłony i 
jakiejkolwiek broni stawali się łatwym celem dla WW. 
Cztery ślizgacze wyhamowały dziesięć metrów od nich. Kapitan Wodnych Wojowników 
przywitał obcych na Wielkim Dżdżu w imieniu Hrabiego Harkacza i pozdrowił 
również statek kosmiczny. Dlaczego to zrobił, trudno było zgadnąć, ale obaj 
podróżnicy przekonali się, że delegacja WW nie składa się z ludzi nad wyraz 
inteligentnych. Iowa przekazał życzenia w swoim imieniu dla Hrabiego, a w 
imieniu Utaha dla góry, co zostało przyjęte bardzo entuzjastycznie. Przyszła 
kolej na kapitana. Zaczął opowiadać o pogodzie, że ciągle pada i pada ... Iowa 
pokiwał głową i przeprosił WW, ale ma jeszcze dużo pracy, więc jeżeli nic nie 
stoi na przeszkodzie to on wróci do budowania Twierdzy. 
- Twierdzy? - słowo to podziałało na kapitana WW jak odgłos budzika wyrywającego 
śpiącego z głębokiego snu. - Jaka znowu twierdza? Dla kogo? 
Utah wskazał na niebo. 
- Nieśmiertelny. Stamtąd przybędzie ten, co naprawia wszelkie zło - powiedział 
dramatycznym głosem. - Dla niego właśnie budujemy Twierdzę, aby mógł czuć się 
tutaj dobrze i bezpiecznie, a z tej mokrej planety uczynił suchą pustynię. 
WW przerażeni nie wiedzieli co teraz robić. Czy zabić intruzów, zabrać ich 
zwłoki i niech porozmawia z nimi Nekrus? Czy też pojmać ich i rzucić na kolana 
przed Hrabią? Była to zbyt duża odpowiedzialność jak na nich. Zawrócili i 
pognali z powrotem w stronę góry, do Hrabiego na konsultacje. Wszyscy znali 
przecież przepowiednię o Bogu, który ma zmienić deszczową planetę w pustynię. 
Zanosiło się na to, że Bóg przybywa. 
Utah patrzył za znikającymi w oddali Wodnymi Wojownikami. 
Nie miał cienia wątpliwości, że powrócą. Fakt że byli ograniczeni umysłowo, ale 
równocześnie ślepo oddani Hrabiemu. 
- Musimy szybko skończyć budowę Twierdzy - powiedział. - Obawiam się, że nie 
będziemy mieć na to zbyt dużo czasu. Oni tutaj wrócą. 
* * * * * 
- Zaproście ich tutaj - powiedział Hrabia, kiedy WW zdali raport z inspekcji u 
obcych. - Pojmiemy ich na miejscu i zabijemy. Albo odwrotnie, to znaczy zabijemy 
a potem pojmiemy. Jeszcze się nad tym zastanowię. Chociaż nie, nie będę się 
zastanawiał. Szkoda czasu. Idźcie po nich. Niech tutaj przybędą. 
Przechadzał się po komnacie zastanawiając się co dalej ma robić. Przystanął 
przed stojącym na baczność kapitanem WW i spojrzał mu prosto w oczy. Miał zamiar 
splunąć na podłogę, ale nie zebrał tyle śliny na języku aby to uczynić. 
- Kto to jest ten Nieśmiertelny? - zapytał. 
- Wielki Pogromca Ghenian. Wielki Czarownik. No i to jest ten facet, o ile tak 
można o nim powiedzieć biorąc pod uwagę jego wygląd, który ma zmienić nasze 
Wielkie Dżdżu w pustynię - odparł kapitan. 
- Skąd to wiesz? 
- Wszyscy o tym wiedzą - wytłumaczył kapitan. - Każdy go zna. Historia 
Nieśmiertelnego jest znana na wszystkich planetach. Jak również jego wygląd. 
- Wszyscy tylko nie ja? - Hrabia spojrzał na swojego kochasia. - Wiedziałeś o 
tym? 
- O czym? - odparł pytaniem Klucz-Ratrak. 
- O tym kto to jest Nieśmiertelny i co zamierza uczynić z naszą planetą. 
- Nie, tego nie wiedziałem. I w dalszym ciągu nie wiem, a co on chce ... 
- Nic. Drobiazg. Idźcie już stąd - rzucił do WW i usiadł w fotelu. 
* * * * * 
Kiedy delegacja Wodnych Wojowników pojawiła się ponownie na horyzoncie 
podróżnicy już od dziesięciu minut podziwiali efekt swojej pracy - wybudowaną 
Twierdzę. Budowla ta nie była wcale czymś okazałym. Po prostu zwykły drewniany 
barak, jednakże z komfortowym wyposażeniem wnętrza. Gruby dywan, wysokiej klasy 
sprzęt hi-fi, tapczan stojący przy jednej ze ścian oraz stolik i dwa fotele na 
środku pomieszczenia. Wewnątrz Twierdzy było przede wszystkim sucho i 
przyjemnie. Klimatyzacja pracowała na pełnych obrotach. Twierdza była 
przygotowana na przybycie Nieśmiertelnego. Podróżnicy wykonali swoje zadanie. 
Pozostało im tylko wysłanie informacji do Nieśmiertelnego, aby przybywał na 
Wielkie Dżdżu. Fakt, że Nieśmiertelny wybiera się na Wielkie Dżdżu przestał być 
już tajemnicą. Ktoś musiał wreszcie przeciwstawić się Hrabiemu. Od chwili kiedy 
Nieśmiertelny sam pokonał Ghenian - obcych najeźdźców z kosmosu, jasne stało 
się, że nie ma potężniejszej jednostki w całym Wszechświecie. 
Iowa i Utah obserwowali przez panoramiczne okno Twierdzy zbliżających się 
Wodnych Wojowników. Byli w takim samym składzie jak ostatnim razem. Sunęli po 
wodzie na swoich ślizgaczach i z każdą chwilą byli coraz bliżej. 
Podróżnicy wyszli przed Twierdzę i od razu znaleźli się pod ostrzałem deszczu i 
zimnego wiatru. Skończyła się gra w podchody z Hrabią, rozpoczęła się potyczka i 
obaj zdawali sobie o tym sprawę. 
Ślizgacze wyhamowały kilka metrów od Twierdzy i kapitan WW krzyknął do 
podróżników by zabrali swoje szczoteczki do zębów, gdyż od tej chwili, aż do 
odwołania stają się oficjalnymi gośćmi Hrabiego Harkacza. Zarówno Iowa, jak i 
Utah nie planowali udawania się w gościnę, więc Iowa delikatnie i równocześnie 
bardzo stanowczo odmówił kapitanowi podróży w ich towarzystwie gdziekolwiek. 
Kapitan ponowił zaproszenie, ale tym razem już bez idiotycznego uśmieszku na 
twarzy. Iowa przeprosił raz jeszcze, że musi odmówić. 
Wodni Wojownicy naradzali się przez kilka sekund, czego efektem było groźnie 
brzmiące polecenie kapitana, skierowane do podróżników, aby natychmiast udali 
się z nimi do Hrabiego. Utah nie wytrzymał wreszcie tej idiotycznej słownej 
szamotaniny i wytłumaczył kapitanowi WW z jakiej linii genetycznej wywodzą się 
Wojownicy oraz Hrabia. Kapitan dopiero po kilku sekundach uchwycił obraźliwe 
znaczenie wypowiedzi Utah i ruszył do ataku. Moment później zorientował się, że 
ruszył samotnie. Zawrócił. Wydarł się na swoich kompanów i dopiero wtedy 
pozostali zareagowali ruszając za kapitanem do ataku. 
Jednakże całe to zamieszanie spowodowało, że podróżnicy znaleźli tyle czasu ile 
potrzeba aby ukryć się bezpiecznie we wnętrzu statku. Poderwali statek w 
powietrze paląc czterech WW ogniem wylatującym z dysz startującego pojazdu. 
Odlecieli trzysta metrów na zachód od Twierdzy i wylądowali ponownie na wodzie. 
Iowa wysłał w kosmos sygnał informujący o ukończeniu budowy. Nieśmiertelny 
odebrał go w sekundę później i ruszył w stronę Wielkiego Dżdżu. Koło maszyny 
niszczącej zostało wprawione w ruch. Nic już nie dało się cofnąć. Bóg był w 
drodze na Wielkie Dżdżu. Inny bóg już na niej przebywał o czym nikt nie miał 
jeszcze pojęcia. 
* * * * * 
Statek kosmiczny na pokładzie którego znajdował się Nieśmiertelny, mknął w 
stronę Wielkiego Dżdżu. Na jego pokładzie dwie istoty jadły właśnie późną 
kolację. Mała dziewczynka, z wyglądu zaledwie dwuletnia, jadła grysik. Co jakiś 
czas spoglądała na swojego towarzysza: wielkiego, obrośniętego ciemnymi włosami 
osobnika. Długi porośnięty czarnymi włosami nos przypominał bardziej burak 
cukrowy, niż narząd powonienia. Uszy nad wyraz rozwinięte opadały na ramiona, a 
małe okrągłe oczka patrzyły na dziewczynkę ze złością. 
- Skąd ty się wzięłaś mała dziewczynko? - zmutowany głos wibrował w powietrzu i 
uciekał przez szyby wentylacyjne. Gdyby trafił na szkło rozbiłby je momentalnie 
na drobne fragmenty. 
Dziewczynka spojrzała w oczy Nieśmiertelnego. 
- Już ci powiedziałam kosmaczu, że nazywam się Mister Mind, a nie mała 
dziewczynka. 
- Mała dziewczynka nie może nazywać się Mister Mind. 
- A dlaczego nie? 
Nieśmiertelny podrapał się swoją sześciopalczastą dłonią w czubek głowy. 
- Bo nie. 
- Argument nie do obalenia - mruknęła dziewczynka i odsunęła talerz w stronę 
Nieśmiertelnego. - Sam sobie jedz to świństwo. Masz tutaj może koniak? 
Szczęka Nieśmiertelnego zaopatrzona w rząd ostrych zębów opadła mu na blat 
stołu. 
- Jesteś małą wredną dziewczynką - powiedział. - A małe wredne dziewczynki jedzą 
grysik i w żadnym wypadku nie piją koniaku. Więc z łaski swojej jedz grysik, a o 
koniaku zapomnij. 
- A piwo? 
- Grysik. 
- Wino...? 
- Grysik mała dziewczynko. 
- Mister Mind. 
- Oj zamknij się wreszcie. 
- Powiedz mi kosmaczu, po co właściwie lecimy na tę deszczową planetę? 
Nieśmiertelny znowu podrapał się po czubku głowy. Dziewczynka patrzyła na niego 
oczekując odpowiedzi. Kosmata istota włożyła do ust kawałek ciasta aby grać na 
czas i odwlec moment, kiedy będzie musiała udzielić odpowiedzi. 
Nieśmiertelny był kiedyś zwykłym śmiertelnikiem i wyglądał zupełnie zwyczajnie, 
tak jak wyglądają ludzie. Stał się jednakże obiektem doświadczalnym w chwili 
kiedy naukowcy wysłali go na orbitę, aby spędził tam weekend. Zgodził się 
wówczas - myśląc, że weekend minie szybko, a pieniądze jakie zarobi zainwestuje 
w prywatny interes, który pozwoli mu usamodzielnić się. Niestety - wysłali go na 
orbitę tylko na dwa dni, ale nie wrócił już nigdy na ojczystą planetę. Na żadną 
inną także nie. Wojskowi przejęli kontrolę nad eksperymentem i na organizmie 
tego człowieka wypróbowano nowej broni chemicznej. Broń ta miała spowodować, że 
ciało człowieka ulegnie unicestwieniu. Tak miało być. Niestety, stało się 
zupełnie coś innego. Mężczyzna nie dość, że nie chciał zniknąć to jeszcze ulegał 
metamorfozie. Wojskowi postanowili zabić mężczyznę, który powoli przeistaczał 
się w potwora. Odprowadzali ze statku powietrze. Napełniali statek dziwnymi 
substancjami. Przesyłali mu do pożywienia różne składniki, aż człowiek zmienił 
się w istotę - w Nieśmiertelnego. Nos zmienił się w ogromną bulwę, uszy urosły 
do zastraszających rozmiarów. Całe ciało pokryło się czarnymi, szorstkimi 
włosami. Na domiar złego Nieśmiertelny nabył umiejętności, które u zwykłego 
człowieka traktowane były jako coś nadzwyczaj niesamowitego. Swoim głosem 
powodował, że pękało szkło. Ślina miała właściwości kwasu siarkowego, a wzrok 
wyostrzył się tak bardzo, że aż ranił. I już wydawało się, że nic więcej nie 
może się wydarzyć, aż tu dwa dni temu zadławił się podczas posiłku. Zaczął się 
dusić i nagle zwymiotował. Wypluł z siebie małą dziewczynkę o kruczoczarnych 
włosach. Spojrzała na niego dużymi ciemnymi oczami i przedstawiła się jako 
Mister Mind. 
Nieśmiertelny przełknął kolejny kęs ciasta i popatrzył na dziewczynkę. 
- Musimy - odparł. - Hrabia Harkacz ma zupełny nadzór nad kopalnią szarych 
komórek. Muszę przemienić tę planetę w pustynię. 
- Jeżeli to zrobisz kosmaczu, wówczas znikną wszystkie szare komórki z tej 
planety. Wielkie Dżdżu przestanie mieć jakąkolwiek wartość. 
Nieśmiertelny wzruszył ramionami. 
- Potrafisz czarować? - spytała po chwili. 
- Chyba tak. 
- Dlaczego chyba? Nie można tak mówić. Albo coś potrafisz, albo nie. Więc jak to 
jest z tymi czarami? 
- A czy coś takiego uważasz za czary? - wysunął przed siebie pięść i 
rozprostował palce. 
Dziewczynka, znana Nieśmiertelnemu jako Mister Mind, wzruszyła ramionami. 
- A to? - uderzył pięścią w stół i odezwały się nożyce. 
- Już lepiej, ale nadal nie mogę zrozumieć w jaki sposób chcesz zamienić 
deszczową planetę w olbrzymią pustynię. 
- Poczekaj troszeczkę, a sama się przekonasz. Iowa patrzył na dzieło pisarza. 
- Co to jest? - spytał po raz kolejny. 
- Obraz. 
- To ma być obraz? Czy ty widziałeś kiedyś obraz? 
Pisarz wzruszył ramionami. Wyglądał na obrażonego. Iowa wyszedł z pokoju pisarza 
i po trzech sekundach wrócił z Utah. 
Utah przyglądał się przez kilka sekund desce na której pisarz rozsmarował czarną 
farbę. 
- Wiesz Utah, według naszego pisarza to co trzymasz w ręce to obraz. 
- Co ty nie powiesz? - zdziwiony Utah próbował doszukać się głębi w zamalowanej 
na czarno płaszczyźnie. - I co ma przedstawiać ten obraz? 
- Przestrzeń kosmiczną. Bez gwiazd i planet, oczywiście. Gdybym dostał białą 
farbę to domalowałbym jeszcze i gwiazdy, i planety. 
- Białą farbę mówisz? - Iowa rozglądał się po pomieszczeniu zastanawiając się 
skąd pisarz wziął deskę. - A co będzie z pisaniem? 
- Postanowiłem darować sobie pisanie powieści - odparł. - Nie wychodzi mi to 
zbyt dobrze. Lepiej zostawić to lepszym, natomiast jeżeli chodzi o malowanie, to 
... 
- Jeżeli mogę się wtrącić - przerwał mu Utah. - To dobrze by było gdybyś darował 
sobie również malowanie. 
* * * * * 
- Panie Hrabio!!! - radiooperator Wielkiego Dżdżu krzyczał podniecony wpatrując 
się w ekran radaru na którym pojawiła się nagle zielona plamka. - Obcy pojazd 
wleciał w naszą atmosferę. 
- Znowu? - zdziwiony Hrabia patrzył na ekran nic tam nie widząc. Z tyłu stał 
Klucz-Ratrak obgryzając paznokcie. 
- Zbliża się do nas bardzo szybko. 
- Gdzie on jest? 
- Tutaj - palec radiooperatora wskazał pulsującą się i szybko przesuwającą się 
po ekranie zieloną plamkę. 
- Aha ... tutaj. 
- Teraz zwalnia ... zatrzymał się ... - zielona plamka nie przemieszczała się 
już po ekranie. - Wylądował. 
- Aha ... 
* * * * * 
Nieśmiertelny otworzył właz i spojrzał na Twierdzę. Mister Mind pojawiła się 
obok niego. 
- Pada deszcz - powiedziała. 
- Wiem. 
- I co to ma być? - spytała. 
- Wielkie Dżdżu. Deszczowa planeta - głos Nieśmiertelnego pomknął w stronę 
Twierdzy i wielkie, panoramiczne okno rozsypało się w drobne kawałki. 
Klimatyzacja wewnątrz Twierdzy pozostała tylko wspomnieniem. 
- Nie bądź taki ważny kosmaczu. Chodzi mi o ten barak. 
- To Twierdza - powiedział i doszedł do niego odgłos pękającego szkła. Coś 
trzasnęło wewnątrz Twierdzy. 
- Twierdza ... hmmm ... rozumiem, to znaczy tak mi się wydaje. Zaczynasz 
czarować? 
- A kto mówił, że będę czarował? - zeskoczył do wody i zatoczył ręką wokół 
siebie małe kółko. Woda zafalowała i uniosła się o jakieś dwadzieścia 
centymetrów. Następnie gwałtownie zaczęła opadać i równocześnie ląd zaczął 
pojawiać się ponad powierzchnią wody. Już po chwili Nieśmiertelny stał na suchym 
lądzie. 
- Jak to zrobiłeś? - Mister Mind zeskoczyła ze statku. 
- To takie czary, mała wredna dziewczynko. Chodź ze mną, obejrzymy Twierdzę. 
Wewnątrz baraku, lub inaczej - Twierdzy, Nieśmiertelny rozejrzał się szacując 
straty. Panoramiczne okno pozbawione było szyby, a sprzęt hi-fi pożegnał się ze 
szklanymi wyświetlaczami. 
- Rewelacyjka - stwierdził. - Można mówić, że ma być bez szkła. I tak zapomną. 
Ale statek odsunęli... no nic, poczekamy na nich, aż się zjawią. 
Miał oczywiście na myśli podróżników. 
* * * * * 
Zjawili się dziesięć minut po tym jak Nieśmiertelny wylądował na planecie. 
Zdziwili się ujrzawszy suchy ląd, a po wejściu do Twierdzy przypomnieli sobie o 
tym o czym powinni byli pamiętać. 
- Pękła szyba - powiedział Nieśmiertelny na ich widok. 
Trzasnęły szkła w okularach Utah. Iowa krzyknął z bólu. Pękły jego szkła 
kontaktowe. Nieśmiertelny pomyślał, że ma pecha dobierając sobie do współpracy 
ludzi z wadami wzroku. 
- Kim jest ta dziewczynka? - zapytał po chwili Utah. Patrzył mrużąc oczy. 
Rozbite szkła okularów leżały na dywanie. 
- Nie wiem, zwymiotowałem ją. 
Utah i Iowa nic z tego nie zrozumieli, ale nie podtrzymywali już tematu 
dziewczynki. Niektóre sprawy było lepiej zostawić w spokoju. 
* * * * * 
Hrabia patrzył jak Wielki Pogromca Ghenian, Wielki Czarownik, Nieśmiertelny 
szedł w kierunku góry. Zbliżał się do nich. Szedł pewnie przed siebie, a każdy 
krok powodował, że woda wokół znikała i wynurzał się ląd. Padający deszcz 
uderzał w suchą przez chwilę ziemię, ale nie zatapiał już raz wynurzonego lądu. 
Hrabia odnosił wrażenie, że deszcz stał się troszeczkę słabszy. Przepowiednia 
zaczynała się spełniać - przybył ten, który miał zamienić deszczową planetę w 
pustynię i raz na zawsze zniszczyć szare komórki. Nie wyglądał jednak jak Bóg, 
raczej jak stwór z piekła rodem. Chociaż trudno było to jednoznacznie stwierdzić 
nie wiedząc jak wygląda Bóg. 
Hrabia Harkacz patrzył jeszcze przez chwilę na idącego stwora, a potem odwrócił 
się w stronę Klucza-Ratraka. W oczach Hrabiego ujrzeć można było błyski 
bezradności i wściekłości. Patrzył na Klucza-Ratraka, którego mina świadczyła, 
że nie rozumie wcale aktualnej sytuacji. 
- Niech Wodni Wojownicy nie wpuszczą go do środka - powiedział. - Dopilnuj tego. 
Klucz-Ratrak pobiegł z nowym poleceniem w stronę głównej bramy i przekazał 
rozkaz wartownikom. Hrabia wrócił do swojej siedziby i starał się zapomnieć o 
kłopotach. Jednakże już po pięciu minutach naprzeciwko niego stał Nieśmiertelny. 
U jego stóp klęczał Klucz-Ratrak ocierając krew lejącą się z nosa. 
- Wyrwał bramę z zawiasami - powiedział Klucz-Ratrak. - Nie mogliśmy go 
powstrzymać. 
- Nie można mnie powstrzymać - odezwał się Nieśmiertelny, a jego głos zlał się z 
odgłosem pękających wazonów i szklanych naczyń. - Na waszą planetę przybył 
Pielgrzym. Zamierzam przemienić Wielkie Dżdżu w pustynię. Równocześnie chcę dać 
wam szansę na opuszczenie planety w ciszy i spokoju. Ewakuacja z Wielkiego Dżdżu 
powinna odbyć się bez paniki. 
- Nie mam zamiaru nigdzie lecieć - odparł Hrabia. - Wręcz przeciwnie, to ty 
powinieneś odlecieć stąd do wszystkich diabłów. Zresztą to gdzie odlecisz nie ma 
zbyt wielkiego znaczenia, najważniejsze jest to abyś zniknął z planety. 
- Wyruszam teraz na pielgrzymkę po planecie. Będę ją zmieniał. Macie czas do 
mojego powrotu. 
Wyszedł zostawiając zaszokowanych mężczyzn. Obaj mieli świadomość, że Pielgrzym 
dotrzyma słowa. 
* * * * * 
Nieśmiertelny spojrzał na dziewczynkę, a potem na podróżników, którzy byli już 
gotowi do odlotu. Iowa trzymał w prawej ręce walizkę z pieniędzmi, 
wynagrodzeniem za wykonanie zadania. 
Kiedy obaj odeszli Nieśmiertelny spojrzał ponownie na dziewczynkę. 
- Mam zadanie do wykonania - powiedział. - Nie wiem jednak co ty tutaj będziesz 
robić. 
- Jak długo cię nie będzie? 
- Trudno powiedzieć. Dzień, dwa, tydzień. 
- Znajdę sobie jakieś zajęcie. 
Nieśmiertelny popatrzył za odchodzącymi podróżnikami. 
- Utah!!! - wrzasnął i na moment deszcz przestał padać. 
Podróżnik obejrzał się, a potem zawrócił. Iowa poszedł dalej, w stronę statku. 
- Wiem, że zrobiliście co do was należało - powiedział Nieśmiertelny do Utah. - 
Ale chciałbym zlecić wam jeszcze jedno zadanie. Może ta dziewczynka jest wredna, 
ale mimo to jest to tylko dziewczynka i mam małe, co prawda ale jednak mam, 
wyrzuty sumienia, że wyruszając na pielgrzymkę zostawiam ją samą. Czy możecie 
się nią zaopiekować w czasie mojej nieobecności ? 
Utah skinął głową. 
- Nie potrzebuję opiekuna - warknęła dziewczynka. - Zostanę w baraku. 
- W Twierdzy - odruchowo poprawił Nieśmiertelny. - Nie ma mowy. Pójdziesz z 
Utah. I lepiej będzie Utah, jeżeli wzniesiecie się na orbitę. 
* * * * * 
- Co to ma niby być? Statek? I co tu tak cuchnie? - Mister Mind wytarła mokre 
buty o wykładzinę. 
- Właśnie, co tu tak cuchnie? - Utah spojrzał podejrzliwie na Iowę. Iowa 
siedział na fotelu. 
- Zapomnieliśmy zmienić pisarzowi pampersa i ... 
- Pisarzowi? Macie tutaj pisarza? 
- Marnego - mruknął Iowa. - Wstyd się przyznawać. Na domiar złego zajął się w 
ostatnim czasie malarstwem, o ile tak można nazwać to co on robi. 
- Mogłabym go zobaczyć? 
Iowa wstał niechętnie i poszedł z dziewczynką do pomieszczenia pisarza. 
Nieprzyjemny ostry zapach zwalał z nóg. 
- Troszeczkę pan przesadził - mruknęła dziewczynka na widok 
pisarza. Statkiem wstrząsnęło i przechyliło na bok. - Co to? 
- Silniki. Utah uruchomił silniki, wyruszamy na orbitę. 
- Co to za dziewczę? - spytał pisarz. 
- Nie jestem żadne dziewczę, nazywam się Mister Mind. Co to za medal? - wskazała 
na pierś pisarza, gdzie przypięty był mały medal. 
- Dostałem go od tych porywaczy - skinął na Iowę. - Za sprzątanie. 
- Porywaczy? Czegoś tutaj nie rozumiem. 
- Zostawię was tutaj, dobrze ? Bawcie się, no to na razie - Iowa pośpiesznie 
wyszedł z pomieszczenia. Zanim zamknął klapę za sobą, usłyszał jak dziewczynka 
zaczyna kląć, zaraz po tym jak pisarz opowiedział jej, że Iowa i Utah połamali 
mu nogi. 
* * * * * 
Woda znikała, wyłaniał się ląd, który po chwili ze zwykłej ziemi zmieniał się w 
piasek. Daleko z tyłu, za plecami Nieśmiertelnego płonęła Twierdza. Podpalił ją 
odchodząc. Deszcz przestał tam padać więc nic nie miało prawa zgasić ognia. 
Podpalenie Twierdzy było czymś co musiało mieć miejsce. Było to konieczne aby 
dalsza część planu mogła realizować się. Zregenerował siły odpoczywając chwilę 
wewnątrz Twierdzy, a później ruszył na pielgrzymkę. 
Każdy krok Nieśmiertelnego osuszał planetę. Deszcz z każdą chwilą był coraz 
mniej intensywny. Pojawienie się czwartego dnia pielgrzymki na horyzoncie grupy 
Wodnych Wojowników pędzących na ślizgaczach nie zaskoczyło Nieśmiertelnego. Nie 
zwolnił kroku aż do ostatniej chwili. Dopiero gdy WW zbliżyli się Wielki 
Czarownik zatrzymał się. Wokół grupy WW wyschła woda, co było oczywiście zasługą 
Nieśmiertelnego. Ujrzał w oczach przybyłych strach. Hrabia wysłał ich na 
spotkanie z Pielgrzymem, którego przecież nie tak trudno przestraszyć, lecz 
teraz kiedy do tego spotkania doszło ... 
Nieśmiertelny wyciągnął przed siebie zaciśniętą dłoń i rozprostował palce. 
Wojowników trafiła niewidzialna siła o mocy huraganu zrzucając ich ze ślizgaczy 
na ziemię. 
Zacisnął dłoń w pięść i ponownie rozprostował palce. 
Ślizgacze stanęły w ogniu. Mężczyźni w panice rozbiegli się we wszystkie strony. 
Nieśmiertelny obserwował ich przez chwilę, potem ugasił ogień trawiący ślizgacze 
i ruszył przed siebie. 
Pięć minut później deszcz przestał padać. 
* * * * * 
Szare komórki umierały. Był to zgon powolny i bardzo bolesny. Energię czerpały 
dotąd z mikroklimatu planety, który został teraz zniszczony. Nieśmiertelny 
spowodował zmiany w klimacie Wielkiego Dżdżu, a w konsekwencji śmierć szarych 
komórek. 
- Musimy go zabić - stwierdził Hrabia Harkacz i swoim zwyczajem splunął na 
podłogę. 
Klucz-Ratrak patrzył na Hrabiego ze strachem. Nigdy dotąd nie widział tak bardzo 
wściekłego Hrabiego. Nic w tym dziwnego. Nastał przecież koniec dla Wielkiego 
Dżdżu. Szare komórki zostały stracone. Nic nie dało się zrobić. Inteligencja 
kilku miliardów ludzi uzależnionych od szarych komórek znalazła się w 
zagrożeniu. 
- Nie spowoduje to powrotu do życia szarych komórek - mówił 
dalej Hrabia. - Ale da mi satysfakcję. 
Klucz-Ratrak milczał. Nie odzywał się. Wreszcie krzyknął ujrzawszy kto obok 
niego siedzi. Strach, który przepełniał Klucza-Ratraka był tak wielki, że aż 
zmaterializował się w czystej postaci. Wyszedł z cyborga i siedział teraz obok 
niego bez słowa. Miał wielkie oczy. 
- Zabij ten strach!!! - wrzasnął Hrabia. 
Cyborg zareagował momentalnie. W chwili kiedy Hrabia wrzasnął Klucz-Ratrak 
przestraszył się ponownie i miał teraz przeciw sobie dwóch przeciwników. Pokonał 
ich jednak bardzo szybko, a zwłoki zmasakrował i rozrzucił po komnacie. 
Zakrwawiony i pełny woli walki stał w szerokim rozkroku. 
- Idź i zabij Nieśmiertelnego. 
Ślizgacz prowadzony przez cyborga odmówił posłuszeństwa. Głównym powodem takiego 
stanu rzeczy był fakt, że deszczowa planeta przestawała być deszczową planetą. 
Stawała się pustynią. Deszcz przestał padać. 
Klucz-Ratrak kopnął ślizgacz i ruszył dalej na piechotę. Oddalił się już od góry 
na tyle aby stracić ją z pola widzenia. Zaczął tropić Nieśmiertelnego, którego 
ślady były bardzo wyraźnie odbite na ziemi. Już tylko w kilku miejscach widać 
było wodę, która jeszcze nie tak dawno była jedynym elementem krajobrazu 
planety. Biegł tropem Pielgrzyma tak długo, aż na horyzoncie ujrzał czarną 
kropkę. Ta czarna kropka zaczęła się powiększać z każdą chwilą, z każdym krokiem 
Klucza-Ratraka, który zmniejszał od niej dystans. Wreszcie kropka zmieniła się w 
sylwetkę postawnego mężczyzny. A potem można już było rozpoznać w tej postaci, 
bez obawy o popełnienie pomyłki, Nieśmiertelnego. Stwór obejrzał się i jego 
długie uszy zafalowały. Na krótką chwilę przysłoniły twarz. 
- Tylko bez czarów - warknął Klucz-Ratrak. - Załatwmy to jak mężczyźni. 
- Masz na myśli siebie ? Nie przeszkadzaj mi w pielgrzymce. 
- Przestań prosić o litość. Nie doczekasz się jej ode mnie. 
Nieśmiertelny bez słowa ruszył do ataku. Klucz-Ratrak był jednak szybki. Gdyby 
to nie był Nieśmiertelny, lecz zupełnie inny przeciwnik, to już dawno cyborg 
rozprawiłby się z nim. Skoczył do gardła przeciwnika w celu oczywiście 
zbrodniczym, ale Nieśmiertelny był już zupełnie w innym miejscu. Zniknął mu z 
oczu. Obejrzał się i nagle otrzymał potężne uderzenie w kark. Upadł na twarz i 
ponownie poczuł cios zadany ciężkim butem w głowę. Po chwili mocne szarpnięcie 
wyrwało go w górę i spojrzał w oczy z których wylewała się nienawiść. 
Nieśmiertelny wyszarpał z piersi Klucza-Ratraka klapkę i wyciągnął baterie. 
Klucz-Ratrak w tej samej chwili zwiotczał i stracił przytomność. Ciało cyborga 
upadło na ziemię wypuszczone z uścisku Nieśmiertelnego. Do ciała dołączyły 
również dwie baterie. 
Pielgrzym zawrócił na pięcie i ruszył dalej. 
* * * * * 
Hrabia Harkacz nie miał zamiaru opuszczać planety. Przez cały tydzień martwił 
się o Klucza-Ratraka, którego w porywie wściekłości wysłał aby zabił 
Nieśmiertelnego. Nie powróciła również jedna grupa Wodnych Wojowników, a na 
domiar złego teren wokół góry przypominał już pustynię. Krajobraz zmieniał się z 
minuty na minutę. Z każdą chwilą było coraz gorzej, a martwe szare komórki 
zaczynały już gnić i zapach wewnątrz góry stał się nie do wytrzymania. 
Kiedy na horyzoncie ukazał się idący w stronę góry Pielgrzym, Hrabia zrozumiał, 
że Klucz-Ratrak nigdy już nie powróci, a czas jaki mu pozostawił do dyspozycji 
Nieśmiertelny, skończył się. Ogarnęła go rozpacz i wściekłość. Był bezradny. 
Nieśmiertelny stanowił zbyt dużą siłę aby Hrabia mógł się mu sprzeciwić. 
Hrabiemu pozostało tylko jedno rozwiązanie. Wezwać Mafię. Uczynił to w ostatnim 
momencie. 
Nieśmiertelny nie bawił się w grzeczność. Kiedy dotarł do góry po prostu wyrwał 
po raz drugi drzwi wraz z zawiasami i odszukał Hrabiego. 
Hrabia Harkacz siedział w swoim fotelu. Po obu stronach fotela stało dwóch 
mężczyzn, których twarze nadawały się tylko na wycieraczki. Uzbrojeni w 
archaiczną broń półautomatyczną stanowili zbrojną grupę zaczepną Mafii. Przybyli 
tutaj w postaci dźwięku w ciągu kilku sekund przy użyciu kanału kosmicznego. 
Zmaterializowali się i byli gotowi odeprzeć każdy atak. Kanał kosmiczny był 
zarezerwowany tylko i wyłącznie dla potrzeb Mafii. Stanowił doskonały środek 
transportu. W ciągu paru sekund można było przesłać tym kanałem w dowolne 
miejsce wszechświata całą armię ludzi. Był to jeden z czynników dzięki któremu 
Mafia zyskała tak dużą władzę. Na wezwanie Hrabiego Capo wysłał na Wielkie Dżdżu 
dziesięciu swoich żołnierzy. W czasie transmisji trzeciego żołnierza kanał 
kosmiczny został nagle wyłączony i na miejsce dotarło dwóch całych i dolna część 
trzeciego mężczyzny. Z wiadomych względów ten trzeci, który przybył tylko we 
fragmencie nie nadawał się zupełnie do wykonywania jakichkolwiek zadań. 
- Tutaj jesteś - trzasnęły szkiełka w zegarkach mężczyzn z obstawy Hrabiego. - 
Miałeś czas. Zmarnowałeś go. 
- Zabijcie go chłopcy - warknął Hrabia. 
Nieśmiertelny zamrugał szybko oczami. Mężczyźni rozsypali się w proch, który 
opadł u stóp Hrabiego. 
Hrabia Harkacz wstał gwałtownie z fotela. Ręce uniosły się w stronę głowy i 
dłonie ścisnęły czaszkę. Hrabia krzyknął. Oczy uciekły ku górze, a potem 
gwałtownie opadły. Zachowywał się tak jakby coś w nim pękło, coś go odblokowało. 
Jakaś istota drzemiąca wewnątrz Hrabiego wyszła na zewnątrz. Hrabia przez moment 
błyskał niebieskim ogniem. Po chwili ustało i to. 
- No dobra - powiedział Hrabia zmienionym głosem. - Dosyć tej zabawy w kotka i 
myszkę. Do tej pory miałeś taryfę ulgową, ale od teraz wojna. 
- Wojna już trwa. 
- Nie mój drogi, dopiero się rozpoczyna - poderwał do góry ręce i nagle obaj 
znaleźli się w innym miejscu. 
* * * * * 
Ciemność i pustka. Cisza, która rozsadzała głowę. Takie były pierwsze odczucia 
Nieśmiertelnego gdy rzucony został w nieznany mu wymiar. Hrabia Harkacz 
spowodował, że zniknęli z Wielkiego Dżdżu i zaistnieli na nowo. Tylko gdzie? 
- Zniszczyłeś planetę durniu - usłyszał głos. Nie widział przeciwnika, ale głos 
miał tak potężne natężenie, że aż dudniło wszystko wokół. 
Nieśmiertelny milczał szukając wroga, który gdzieś tutaj był i czekał na błąd 
przeciwnika. 
Gdzieś po prawej stronie Nieśmiertelny usłyszał jak ktoś zapala zapałkę. 
Obejrzał się tam i ujrzał ogień. 
Hrabia Harkacz z papierosem przyklejonym do dolnej wargi szedł w jego stronę. 
Nieśmiertelny widział tylko postać Hrabiego na tle czerni. Z każdym krokiem, 
który przybliżał Hrabiego do Nieśmiertelnego sylwetka Hrabiego Harkacza ulegała 
zmianie. Mężczyzna stawał się coraz wyższy. I młodszy. I jaśniejszy. 
Kiedy zatrzymał się naprzeciwko Nieśmiertelnego wyglądał jak obłok mgły, ale 
nadal był rzeczywisty. Nieśmiertelny zrozumiał, że Hrabia stał się kimś 
prawdziwie niebezpiecznym. Niebieskie oczy Hrabiego obserwowały wroga. W tym 
spojrzeniu nie było litości ani dobroci. Było to spojrzenie przesycone nadmiarem 
szarych komórek. 
Hrabia wypuścił dym nosem i uśmiechnął się do wroga. 
- Przegrałeś z bogiem - powiedział. 
- Przegrałem? Kto niby jest tym bogiem? Ty? 
- Ja. Zawsze nim byłem i będę nadal. Mogłeś zniszczyć planetę na której byłem 
ambasadorem. Mogłeś zabić mojego chłoptasia, ale nie mnie ... nie mnie. 
- Jesteś chory. Wiesz o tym? 
Hrabia pokręcił głową. 
- To nie ja jestem chory. To ty inaczej widzisz świat. To ty inaczej odbierasz 
niektóre fakty. A wiesz dlaczego ? Bo jesteś inny. Spójrz na siebie idioto, nie 
przypominasz nawet człowieka. Fakt, że poruszasz się w pozycji pionowej o niczym 
jeszcze nie decyduje. Spójrz na swoją twarz. Naukowcy zrobili z ciebie potwora. 
Istotę, którą każdy człowiek traktuje jako ewenement. Wiesz, przez dłuższy czas 
zastanawiałem się co z tobą zrobię kiedy zjawisz się na mojej planecie. I długo 
nic logicznego nie przychodziło mi do głowy. Kiedy już przybyłeś na planetę 
postanowiłem, że przeczekam twoje posunięcia, zobaczę co zrobisz. Poczekałem, 
zobaczyłem i już wiem. Mógłbym zniszczyć cię, rozszarpać. Jednak nie zrobię 
tego. Jesteś dla mnie tak marnym stworzeniem ...- zawiesił głos, a następnie 
dodał: - Zostawię cię tutaj. 
I rozwiał się jak dym z papierosa. Pomknął gdzieś w pustkę wszechświata szukając 
innej planety, innej cywilizacji, dla której mógłby być bogiem. 
- Kim ty jesteś? - pomknęło w przestrzeń pytanie Nieśmiertelnego. - Kim byłeś? I 
dlaczego jesteś taki zły? 
* * * * * 
Statek kosmiczny podróżników wylądował na planecie znanej jako Wielkie Dżdżu. 
Iowa pomyślał, że trzeba będzie zmienić nazwę tej planety, wyglądającej teraz 
jak wielka pustynia. Cały glob pokrywał tu piasek. 
Mister Mind wyjrzała przez szybę na zewnątrz. 
- Ładnie tu - powiedziała. - O wiele ładniej niż przedtem. 
- Wreszcie przestało padać - odezwał się pisarz. Nadal byli zamknięci w osobnym 
pomieszczeniu. Pisarz stwierdził, że nie będzie już więcej próbował pisania 
powieści. Dziewczynka wyperswadowała mu pisanie jako sposobu na zarabianie 
pieniędzy. Postanowił, że wróci do domu i będzie malarzem. Mister Mind próbowała 
również i to wybić z głowy pisarzowi, ale bezskutecznie. Uparł się. 
Dziewczynka krzyknęła nagle. Coś pokrytego włosem otarło się o jej kark. 
Obejrzała się gwałtownie. 
Nieśmiertelny upadł na podłogę. Równocześnie Iowa otworzył właz i w otworze 
ukazała się jego twarz. 
- Co się... o to ty? - zdziwiony obecnością tutaj Nieśmiertelnego zadał 
idiotyczne pytanie. 
Nieśmiertelny wstał z podłogi. 
- Kto to jest? - spytał pisarz. 
- To Nieśmiertelny - wyjaśniła dziewczynka. - W jaki sposób znalazłeś się tutaj? 
- Byłem w nieznanym mi miejscu - odezwał się Nieśmiertelny i szkło posypało się 
ze wszystkich szklanych przedmiotów znajdujących się w tym pomieszczeniu. - Nie 
wiedziałem jak stamtąd mogę się wydostać. Pomyślałem o tobie i ... oto jestem. 
- A mógłbyś tutaj zostać? - spytał Iowa. - Jeżeli wyjdziesz na górny pokład i 
odezwiesz się chociaż słowem to popękają wszystkie szklane rzeczy, a to może być 
niebezpieczne. 
- Zostanę. 
- Bez obrazy, mam nadzieję - Iowa spojrzał na pisarza, a potem ponownie na 
Nieśmiertelnego. - A tak przy okazji twojej wizyty u nas. Czy mógłbyś nauczyć 
pisarza pisać? 
- Ale on ... 
- Nic nie mów wredna dziewczynko - przerwał Mister Mind Nieśmiertelny. - 
Oczywiście, że pomogę mu w dojściu do perfekcji. Czy mógłbym dostać próbki 
twojego talentu? 
Iowa roześmiał się. 
- Próbki czego? - zdziwił się pisarz. 
- Ale on ... 
- Prosiłem, żebyś się przymknęła! - warknął Nieśmiertelny. - Daj mi jakiś swój 
tekst. 
Iowa wręczył Nieśmiertelnemu kilka kartek z tekstem autorstwa pisarza. Spojrzał 
jeszcze raz na pisarza i dziewczynkę, a potem szybko wyszedł na górę. Zatrzasnął 
właz za sobą. 
Kilka sekund później Nieśmiertelny zdegustowany tekstem spojrzał groźnie na 
pisarza, a potem połamał mu nogi. 
* * * * * 
Oddalony o parę lat świetlnych od statku podróżników obłok mgły, będący do 
niedawna Hrabią Harkaczem, mknął przed siebie z ogromną szybkością. Mijał 
planety nie zatrzymując się na nich. Szukał nowego celu. Nowej cywilizacji. 
Mariusz Czylok

Wszystkim, którzy kochają życie

Nadszedł czas aby położyć swoją ciężką i równocześnie pięknie ukształtowaną 
głowę na miękkiej poduszce. Czas na sen. Czas odpoczynku. Po długim dniu - który 
akurat dogorywał z uśmiechem na ustach - skierowałem swoje piękne ciało w stronę 
oczekującego na mnie z utęsknieniem łóżka.
Zegar wybił północ. Godzina duchów. Czas na potwory. Śmieszne, prawda...? 
Próbowałem nasunąć kołdrę na głowę, kiedy dotarł do moich uszu znajomy hałas - 
stukanie o szybę.
W sumie w takim dźwięku nie znajduje się nic dziwnego... ot takie sobie 
stukanie. Ktoś uderza o szybę. A niby dlaczego miałby tego nie czynić? Jest 
szyba... ma okazję...
Jednak... biorąc pod uwagę porę dnia, lub nocy, to...
Acha... i jeszcze jeden szczegół: to jest szyba z mojego okna. A okno znajduje 
się ponad siedem metrów nad ziemią. Ktoś kto nie potrafi lewitować nie ma prawa 
stukać o szybę mojego okna. A jednak... I to jest dziwne w tym wszystkim.
Stukanie powtórzyło się.
Zamarłem.
- Otwórz - usłyszałem zza okna męski głos. Ktoś tam rzeczywiście był.
Uczyniłem wszystko co było możliwe aby nie krzyczeć ze strachu. Ciemny pokój 
zawirował wokół mnie. Usiadłem na łóżku. Patrzyłem na okno. Zaciągnięte żaluzje 
skutecznie utrudniały ujrzenie koszmaru zza szyby. Koszmaru? Dlaczego od razu 
koszmaru? Skąd mi to przyszło na myśl? Powinienem być bardziej obiektywny. Może 
to po prostu dostawca pizzy, albo jakiś tam przygodny sprzedawca słowników 
ortograficznych. 
- Otwórz - ponownie.
- Kto tam? - wyszeptałem. Wydusiłem z siebie te dwa słowa. Nic więcej.
- To ja.
- Co za ja? 
- Popescu. Drago Popescu.
Nie znałem żadnego Popescu.
- Acha...
- Otwórz.
Wstałem z łóżka i na zdrętwiałych nogach dotarłem do okna. Powoli rozsunąłem 
żaluzję. 
- Cześć - usłyszałem.
Na parapecie okna siedział wampir. Czarne włosy zaczesane do tyłu. Pociągła 
blada twarz z czarnymi jak węgle oczkami. Złamany nos przypominający starą 
bulwę. I kły... paskudne, ostre i obrzydliwe. Biała koszula. Czarna kamizelka. 
Czarny długi płaszcz. Nie wyglądał na gościa, który cokolwiek mógłby owijać w 
bawełnę. (Skąd - tak na marginesie -przyszło mi do głowy, iż mógłby coś takiego 
robić? Zresztą kto tam wie co wampiry lubią robić poza wypijaniem krwi ze swoich 
ofiar?)
Wampir małym pilniczkiem wyrównywał sobie pazury. Jeżeli wierzyć temu co mówił, 
nazywał się Drago Popescu. (Skąd wiedziałem, że to wampir? Może to moja kobieca 
intuicja przebudziła się z drzemki, a może twarz tego stwora nasunęła mi to 
oczywiste rozwiązanie.) Kły zaczepnie wystawały spod górnej wargi. Żółte, długie 
i... ostre.
Co takiego jest dobre przeciwko wampirom?
Czosnek...
Pobiegłem do kuchni i rozpaczliwie przeszukałem szuflady. Znalazłem dwie stare i 
zasuszone główki czosnku. Wróciłem do sypialni i pokazałem je wampirowi.
Ta obrzydliwa pijawka, ten ohydny stwór, ta krwiopijcza zdechlina nawet nie 
przestraszył się. Prychnął tylko i z pogardą spojrzał na mnie, a potem na 
czosnek.
- Co my tutaj mamy? - zaskrzypiał. - Czosnek? Jesteś chory? - nagle zmienił głos 
na ostry i brutalny: -  Zabieraj to! - ponownie zmienił głos na uwodzicielsko-
proszący i spytał czy może wejść.
Pokręciłem głową. Język utknął mi gdzieś tam głęboko w gardle i nie nadawał się 
do użytku. Do niczego innego również... Pomyślałem sobie o tym, że na przyszłość 
muszę postarać się o kołki osikowe i srebrne kule. I o broń, oczywiście, do tych 
srebrnych kul.
- Nie? - zdziwił się. Zastukał raz jeszcze w szybę. - Obudź się chłopie! - 
warknął. Ujrzałem długie, stare palce zakończone ostrymi pazurami.
- Nie denerwuj mnie - syknął i popluł mi szybę. - Otwieraj! Nie wyprowadzaj mnie 
z równowagi.
No i co? Otworzę okno... i co dalej? Sajgon...kaplica... krwiopijca wpadnie do 
środka i urządzi sobie zabawę... na mój koszt. A krew trzeba szanować, koniec 
końców krew to nie woda. Wampir to nie jakiś tam fistum pofistum tylko stwór 
gotowy zabijać.
Patrzyłem na tą ohydną twarz Popescu nie mogąc zrozumieć jak może istnieć na tym 
świecie coś takiego. To wszystko wygląda na jakąś paranoję. Zamiast spać 
rozmawiam sobie z wampirem, który usiadł na moim parapecie. Co za idiotyzm...
Drago Popescu uległ w jednej chwili gwałtownej metamorfozie. Przeistoczył się w 
nietoperza i runął w dół z parapetu. 
Finito? Uciekł?
Zasunąłem żaluzję.
W tym samym momencie ktoś zadzwonił do drzwi. Wampir? Czyżby tylko po to zmienił 
się w nietoperza aby zlecieć do drzwi i zadzwonić?
Zbiegłem do holu i stanąłem przy drzwiach.
- Kto tam? - spytałem zaglądając przez matowe szyby na zewnątrz. Poza cieniami 
nic nie można było ujrzeć.
 - Ja na konkurs - usłyszałem delikatny dziewczęcy głosik. 
- Na jaki konkurs? - zdziwiłem się. Paranoja paranoją, ale to urastało już do 
miana super wielkiego nieporozumienia.
- No... na konkurs piękności - usłyszałem piorunująco proste wyjaśnienie. - 
Dostałam pański adres oraz informację o konkursie. To pan potrzebuje 
wysportowanej księżniczki, która potrafi zaparzyć dobrą kawę z ekspresu, prawda?
- Nie! Nie potrzebuję nikogo do pomocy przy parzeniu kawy, nawet i z ekspresu. A 
już na pewno nie potrzebuję do tego wysportowanej księżniczki.
- Czyli co...? Mam sobie iść z powrotem?
- Raczej tak...
- Nie mogę wejść?
Co się dzieje? Czy wszystkim wokół odbiło? Zastanawiające... Drago pytał czy 
może wejść, na siłę chciał dostać się do środka. Nie wszedł. Nie wpuściłem go. 
Teraz i ta... księżniczka pyta czy może wejść. Po co?
- Nie - odparłem i zaraz zadałem grzeczne pytanie: - A po jaką cholerę?
- Nie mam gdzie spać. Jest noc.
- A do tej pory pani tego nie zauważyła?
- Czego? Że nie mam gdzie spać?
- Nie, że jest noc.
- Jest pan złośliwy.
- Nie, nie jestem złośliwy. Raczej zmęczony. Chcę iść spać.
- Ja też. Nie moglibyśmy tego w jakiś sposób połączyć?
- Nie, idź pani stąd.
Zawróciłem na pięcie i pognałem na górę do sypialni. W połowie drogi usłyszałem 
dzwonek telefonu.
- Halo? - rzuciłem do słuchawki kilka sekund później.
- Dobry wieczór panu - głos dochodzący do mnie ze słuchawki musiał należeć do 
człowieka zmęczonego życiem. 
- Dobry wieczór? - zdziwiłem się. - Jest kwadrans po północy. Pan to nazywa 
wieczorem? Proszę zadzwonić rano... do widze...
- Nieeee!!! - ryknął. - Ja muszę z panem rozmawiać. Teraz. Chcę... muszę... 
powinienem pana poinformować, że już kończę... prawie kończę... zostało mi już 
bardzo mało... prawie nic...
- Panie... powiedz pan mi wreszcie o co chodzi?! Albo nie... nic pan nie mów. 
Najlepiej będzie jeżeli pan się rozłączy. Dobrze?
- No więc... krótko mówiąc, nie chcę przedłużać i owijać w bawełnę tego co 
powinienem powiedzieć. Nie robię oczywiście z tego tematu żadnej tajemnicy... za 
jakąś godzinę - może mniej - będę u pana.
- Po co? - spytałem.
- To  teraz nie ma znaczenia. Po prostu przyjdę, zrobię panu to co mam zrobić i 
pójdę. Najważniejsze jest jednak to, że... przyjdę.
- Co pan chce zrobić? Co to znaczy, że zrobi mi pan to co ma zrobić?
- Wszystko w swoim czasie... najpierw muszę przyjść.
Paranoja. Obłęd. Totalne szaleństwo. To jakiś wariat...
- Jak? Ja sobie pana tutaj nie życzę.
- Nie szkodzi. Robię podkop pod pana domem. Jeszcze trochę i skończę. Teraz 
musiałem na moment przerwać kopanie ze względu na małe problemy natury 
technicznej, ale zaraz będę kontynuować. Więc... do zobaczenia.
Rozłączył się. Ktoś stukał w szybę. Znowu... Na górze. W sypialni.
Równocześnie zadzwonił ponownie telefon i ktoś zaczął dobijać się do drzwi. 
Zacząłem od telefonu. Podniosłem słuchawkę.
- Buon giorno, signore - komuś zupełnie poprzestawiały się pory dnia, a na 
domiar złego zapomniał ojczystego języka i przemawia do mnie po włosku. A może 
to rzeczywiście był Włoch. Zresztą... jakie to ma znaczenie?
Rzuciłem słuchawką o widełki zanim rozwiązałem problem przynależności narodowej  
mojego rozmówcy. Zaraz potem wyrwałem wtyczkę telefonu z gniazdka. Na wszelki 
wypadek skopałem jeszcze aparat. Załatwiłem telefon na dobre. 
Przy drzwiach ktoś oszalał i dopiero gdy zapytałem uprzejmie kto tam chce dostać 
w pysk, usłyszałem grobowy głos informujący mnie, że za drzwiami nie ma nikogo. 
- Nie rozumiem - powiedziałem próbując równocześnie zatrzymać szczękę na swoim 
miejscu. 
- Czego pan nie rozumie? - grobowy głos musiał należeć do kogoś. Kogokolwiek, a 
to oznaczało, że ktoś tam był. Nie oszalałem. Na razie.
- Czego pan chce? - spytałem.
- Nie będziemy chyba rozmawiać w ten sposób?
- W jaki sposób? - dobrze wiedziałem o co chodzi. Wszyscy chcieli dostać się do 
środka. Każdy z tych dziwnych gości chciał w sposób ordynarny zadeptać mój 
czysty dywan swoimi brudnymi buciorami.
- Przez drzwi... Nie będziemy chyba rozmawiać przez drzwi.
- Na razie musi nam to wystarczyć.
- A niech cię... - i huknął w drzwi. Zawiasy wytrzymały, a mój narwany rozmówca 
zamilkł gwałtownie. Ktoś parsknął śmiechem. Usłyszałem głos kobiety 
przeklinający czerwonego kura, który podobno z biedą wiązał koniec z końcem.
...Cokolwiek to znaczyło.
- Gdzie jest ta wredota?! - ryknął ktoś.
- O kogo pytasz? - wyglądało na to, że przed moimi drzwiami zebrał się tłum 
ludzi (chyba ludzi) czekających na sensację.
- Gdzie jest ghoul?  Pytam o ghoula.
- Jest na cmentarzu, jak zwykle - włączył się ktoś nowy. - Rozkopuje groby.
- Poszedł sam?
- Nie... miał ze sobą Kupę Szczęścia.
- A co z... gdzie jest Zemsta Losu?
Uciekłem. Najzwyczajniej w świecie uciekłem. Jeżeli jeszcze przez chwilę miałbym 
słuchać tego dialogu to równie dobrze od razu można będzie zamknąć mnie w 
zakładzie dla psychicznie chorych.
O co tu chodzi? Nadal nic nie rozumiałem...
Na piętrze w sypialni rozdzwoniła się szyba. Znowu wampir? Pobiegłem do sypialni 
i rozsunąłem żaluzje.
- To  znowu ja - powiedział wesoło Drago Popescu, mój znajomy wampir. Blada 
twarz, czarne oczy i żółte kły nie działały na mnie budująco. Wcale nie cieszyła 
mnie wizyta wampira. Z drugiej strony dziwiłem się, że coś takiego w ogóle ma 
miejsce w moim życiu. Wampiry... też coś. Wytwór czyjejś chorej wyobraźni... A 
jednak... taka właśnie ohyda jak wampir, siedziała na moim parapecie i 
rozmawiała ze mną.
- To znowu ty - mruknąłem.
- Spodziewałeś się kogoś innego? - spytał. - Głos krwi mówił mi, że dobrze robię 
przychodząc tutaj. Mówił mi: Drago skarbie,  to czas na ciebie, ten facet to 
twój Moby Dick, którego musisz dopaść. A muszę dodać: takie rzeczy wchodzą w 
krew.
O czym on mówi? Moby Dick? Wchodzi w krew?
- Dawaj tu swoje żyły! - warknął rzucając się na szybę. Odsunąłem się odruchowo 
i uśmiechnąłem się nie wiadomo dlaczego.
Rozdrażniło to wampira.
- Nie denerwuj mnie - rzucił. - Dawaj krew. 
Pokręciłem głową.
- Quidquid agis, prudenter agas et respice finem - wydusił z siebie.
- A to co? Łacina? Wampiry znają łacinę?
- Nie wiem czy wampiry znają łacinę - odparł. - W każdym razie ja znam. 
Cokolwiek czynisz, czyń rozważnie i patrz końca - przetłumaczył tak na wszelki 
wypadek.
- Po co mi to mówisz?
- Abyś wiedział, że i tak cię dopadnę. Cokolwiek zrobisz i tak nie uciekniesz 
przed tym co cię czeka.
- To jest bez sensu... - mruknąłem. - Zrobił się nam tutaj zwykły wywiad z 
wampirem, co samo w sobie jest zupełnie idiotyczne. Sam nie mogę uwierzyć w to, 
że z tobą rozmawiam. To jakaś paranoja.
- Myśl sobie co chcesz - odparł wampir. - Paranoja lub nie... otwieraj!
- Raczej nie...
- No to inaczej: mogę wejść?
Nie odpowiedziałem. Zasunąłem żaluzje i usiadłem na łóżku.
Wampir... Drago Popescu... Potwór. Qudquid agis... itd.
Telefony...
Księżniczka...
Mężczyzna robiący podkop pod mój dom...
TRAAAAACH!!!
Coś ciężkiego runęło na dole. W piwnicy. Zerwałem się z łóżka i zbiegłem na dół. 
Ktoś zapukał do drzwi. Zlekceważyłem to. Dotarłem do drzwi od piwnicy i 
nacisnąłem na klamkę. Drzwi ustąpiły. Ujrzałem schody po których ktoś szybko 
wychodził. Nikt nie miał prawa przebywać w piwnicy. A jednak był. I teraz z niej 
wychodził. Kto to jest?
- Dokopałem się - przemówił obcy. - Wreszcie.
Zatrzasnąłem drzwi i przekręciłem klucz w zamku. Obcy dotarł do szczytu schodów 
i napotkał zamknięte drzwi. Uderzył w nie. Pod drzwi dotaszczyłem komodę. 
Zatarasowałem wyjście z piwnicy. Nie powinien wyjść z piwnicy. Na razie.
- Otwieraj! - wrzasnął obcy.
Poszedłem w stronę drzwi wejściowych. Byłem nad wyraz spokojny. Zaskoczyło mnie 
to. Czyżby miał to być objaw świadczący o poddaniu się temu bezsensowi 
szalejącemu wokół mnie? 
- Kto tam? -  wypowiedziałem głośno najpopularniejsze pytanie tej nocy.
Zza drzwi dobiegł mnie miły młody kobiecy głos: - To ty dzwoniłeś po mnie?
- Po nikogo nie dzwoniłem. Nie mam telefonu - to już teraz jest prawdą. W końcu 
wykończyłem telefon.
- Nie szkodzi kochany, otwórz tylko i...
Znowu to magiczne słowo otwórz. Uparli się wszyscy aby mnie odwiedzić, czy co?
- Czego chcesz? - spytałem.
- Mam ochotę na dziki seks. Z tobą. Seks bez opamiętania, bez ograniczeń. Masz 
ochotę na coś takiego? Bez prezerwatyw, tabletek antykoncep...
- Nie... - przerwałem. Wzruszyłem ramionami i poszedłem na piętro.
- Ty jesteś wariat - usłyszałem w połowie schodów. - Jesteś chory, powinieneś 
się leczyć. 
Na parapecie okna sypialni Drago czekał cierpliwie na mój powrót. Gdy wszedłem 
pokręcił głową.
- Trzymasz się jeszcze? - zdziwił się. - Ona miała rację, wiesz o tym?
Nie odpowiedziałem. Nie zapytałem nawet o kim mówi.
- Nikt normalny nie odmówi atrakcyjnej blondynce, która nie nosi na codzień 
bielizny - dodał.
- Skąd niby mogłem wiedzieć, że to coś co stoi za drzwiami i kusi... to 
atrakcyjna blondynka, a na dodatek nie nosi jeszcze bielizny? Myślisz, że kim 
niby jestem? Jasnowidzem?
- Nie o to chodzi.
- A o co?
- Mogę wejść?
- Spadaj!
Wampir stracił nagle równowagę i zsunął się z parapetu. Nie miałem wątpliwości, 
że nic mu nie będzie. Wróci. Tacy jak on zawsze wracają.
Na dole znowu ktoś pukał do drzwi. Wyłapałem ten odgłos pomiędzy uderzeniami 
tego faceta z piwnicy. 
Zszedłem na dół. Przy drzwiach wejściowych, oczywiście z drugiej strony - na 
zewnątrz, ktoś głośno przeklinał.
- Długo tak będę tu jeszcze czekać? - usłyszałem.
- Do końca świata! - wrzasnąłem.
- O...! Jest tam ktoś - ucieszył się idiota za drzwiami. - Przywiozłem zamówione 
trumny.
Trumny? Jakie trumny? Nigdy nie zamawiałem trumien.
- Nie chcę trumien! - zawyłem. - Zabieraj je pan stąd. Nie zamawiałem ich.
- A fotel elektryczny?
- Też nie. Zjeżdżaj pan stąd.
- Nie mogę. Musi mi pan potwierdzić odmowę odbioru zamówionych...
Nie słuchałem go dłużej gdyż biegłem już na piętro do sypialni gdzie wampir 
próbował wybić szybę.
Po odsunięciu żaluzji okazało się, że to nie wampir lecz...
...moja...
...femme fatale...
...Monika. Kobieta, którą kiedyś... kochałem?
- Cześć, świrku - syknęła złośliwie. Jak zwykle. Brak delikatności. Zero 
jakiegokolwiek uczucia. I pomyśleć, że ja tę istotę - kiedyś, dawno temu - 
kochałem.
Kochać (?) - co to znaczy? 
- Masz dosyć? - spytała. Czarne włosy układały się w dzikie fale wokół jej 
twarzy. Wyglądała czarująco. Jak zawsze...
- Czego niby mam dosyć? - odparłem pytaniem. Byłem zły na siebie, że daję się 
wciągać w dyskusję. - Gdzie Drago?
- Stałeś się jeszcze bardziej tępy niż byłeś - roześmiała się, a zaraz potem 
zamilkła. Uśmiech zniknął z jej twarzy. - Otwieraj! - rozkazała.
Jak można było kochać kogoś takiego?
- Czy wy wszyscy dzisiaj powariowaliście?
- Ty rzeczywiście nic nie rozumiesz - pokiwała głową.
- A co tutaj jest do rozumienia?
- Nie mogę na ciebie patrzeć. Nie mogę... Jak mogłam kiedyś...
- Skończ z tymi głupimi sentymentami. To już historia.
- No właśnie... odszedłeś ode mnie. Byłam załamana, ale potem pomyślałam sobie: 
dlaczego niby mam rozpaczać za tym pedałem? To tylko głupi homoseksualista, nic 
dla mnie nie znaczy. Tylko... w taki sposób nie należy postępować z zakochaną 
kobietą... rozumiesz?
- Nie byłem nigdy pedałem i nadal nie jestem.
- Pytałam czy rozumiesz? Nie interesujesz już mnie. Możesz być pedałem lub nie.
Tylko co mam rozumieć? Pokręciłem głową.
- Rzuciłam na ciebie klątwę, która dziś w nocy rozpoczęła swoją działalność.
- Klątwę?
- Zdziwiony? Jak zwykle zresztą... znowu zdziwiony. Tak, klątwę. Najzwyklejszą 
na świecie klątwę. Przywołałam masę istot, które od dawna żyją gdzieś tam w 
zapomnieniu.
- Wampir?
- Między innymi.
- Księżniczka?
- Jaka księżniczka? 
- Ten facet w piwnicy?
- Jaki facet? Skończmy z tym. Otwieraj!
- Nie mam zamiaru.
- Jak chcesz - zrobiła zamach ręką i łokciem uderzyła w szybę. Nie spodziewałem 
się tego. Okruchy szkła uderzyły mnie w twarz. Poczułem jak rozrywają skórę na 
czole. Zasłoniłem oczy ręką i odsunąłem się od okna.
Na podłogę spadła zerwana żaluzja. Zaraz potem chrzęst szkła oznajmił mi, że 
Monika znalazła się w środku.
- Oto jestem - szepnęła. - Cieszysz się?
Na dole ktoś wyłamał drzwi wejściowe. Potworny huk wstrząsnął całym budynkiem.
- Gdzie postawić trumny? - usłyszeliśmy wołanie z dołu.
Monika z lekkim uśmiechem błądzącym na jej grubych wargach pokrytych strupami 
spojrzała na mnie.
- No właśnie... - powiedziała. - Gdzie postawić trumny?
Na parapecie, za plecami Moniki, wylądował duży nietoperz.
- Jak to... gdzie...? Nigdzie... zabieraj je stąd - warknąłem. - Spadać stąd z 
tymi trumnami. Nie chcę ich w tym domu.
Nietoperz wpadł do pokoju i przemienił się w wampira. W Drago Popescu, jeżeli 
mam już być tak bardzo dokładny. Wampir rzucił na podłogę wypełniony czymś 
lniany worek. Wewnątrz coś poruszyło się i zaklekotało. Odniosłem wrażenie iż 
wewnątrz worka znajdują się kości.
- Co to za świństwo? - spytałem.
- Kości - odparł wampir. - Worek kości.
- Wariactwo... - szepnąłem i usiadłem na łóżku.
Monika roześmiała się głośno, a Drago warknął coś pod nosem. W chwilę później 
zupełnie niespodziewanie ktoś bardzo mocno rąbnął mnie w tył głowy. Nie miałem 
żadnych szans aby pozostać przytomnym. Świadomość straciłem zanim jeszcze 
uderzyła mnie podłoga, która zupełnie nie wiem czemu poderwała się do góry.
Wróciłem do świata żywych zupełnie zagubiony. Nie wiedziałem gdzie jestem.
Czerń... trochę błękitu... mgła... cisza... co jest? Kim jestem? Nie mogłem 
odszukać w pamięci jak się nazywam. Tylko... coś tam daleko w tle... przebijało 
się do mnie. Coś obcego, a jednak nie tak zupełnie obce...
Monika? Kto to jest Monika?
Femme fatale... sprowadzająca na moją głowę nieszczęście. Zgubę...
I ostatnia myśl: worek kości... Drago Popescu, wampir. Po co mu te kości?
- Klątwa - zabrzmiało to jak uderzenie pioruna. W ciszy, w tej mgle - nagle 
wypowiedziane słowo. Próbowałem rozejrzeć się poszukując tego kogoś, kto rzucił 
w przestrzeń ten wyraz. Nic. Nikogo. Przesłyszałem się.
- Buon giorno, signore - tym razem po włosku. Kolejna myśl: już to kiedyś 
słyszałem. Ten sam głos, te same słowa. Telefon...
- Tak, wiem o czym myślisz...
Skąd?
- O pizzy... - dokończył głos. Śmiech. - Żartowałam.
Męski głos, żeńska forma. Nic z tego nie rozumiem.
- Kim jesteś? - spytałem.
Cisza.
- Jesteś tu jeszcze?
We mgle ujrzałem cień. Kontury człowieka. Ktoś szedł w moją stronę wynurzając 
się z błękitu. Nie dużo brakowało, a straciłbym kontrolę nad swoim pęcherzem. 
Bałem się... dlaczego? Nie czułem strachu przed wampirem... ani przed Moniką. W 
sumie dlaczego miałbym się ich bać? 
To coś... (ten... ta...) wynurzyło się wreszcie na tyle, abym mógł je ujrzeć, 
ale nie na tyle, abym mógł rozpoznać. Poza tym, że faktycznie był to ktoś (lub 
coś) nie wiedziałem, czy jest to on czy ona. Nie widziałem twarzy. Nie widziałem 
nic poza ciemnym kształtem...
- Jestem Klątwą, którą rzuciła Monika na ciebie - odezwała się postać. - Od tej 
pory na wieki pozostaniemy razem. Można rzec... spędzimy resztę życia razem. 
Jesteś tutaj bo tak chciałam, chociaż przez pewien czas byłam u ciebie. 
Oczywiście pod innymi postaciami, ale to nie to samo co tutaj.
Oszalałem. Chyba to jedyne sensowne rozwiązanie. To nie może być prawda. 
Zaraz... zaraz... coś przyszło mi na myśl...
- Klątwo?
- Tak? 
- Jesteś tu jeszcze?
- I będę... nadal.
- Czy... możesz mi powiedzieć dlaczego Monika rzuciła cię na mnie?
Klątwa głośno wciągnęła powietrze.
- Za brudne skarpety wrzucane przez ciebie pod łóżko - zabrzmiało to jak wyrok. 
- Za to, że nie zmywasz naczyń po sobie. Za krzywy uśmiech. Za pory roku. Za 
dolewanie oliwy do ognia. Za wszystko. Za Quasimodo też.
- Za niego?!
- Pretekst dobry jak każdy inny... nie ważne za co, ważny jest efekt.
- Klątwo?
- Tak? 
- A czy... my... moglibyśmy dojść do jakiegoś kompromisu?
- Kompromisu? - nie widziałem wyraźnie, ale chyba uniosła brwi wyrażając swoim 
pochmurnym obliczem rozdrażnienie.
Ponad godzinę spędziliśmy na przekonywaniu się kto ma rację. Wreszcie Klątwa 
ustąpiła i...
... otworzyłem oczy. Co to było? Co się ze mną działo?
Koszmar.
Coś...? Patrzyłem w sufit. Byłem w domu. W sypialni. W łóżku. 
Usiadłem i spojrzałem w stronę okna oczekując najgorszego. Żaluzje zwinięte u 
góry nie zasłaniały szyby. Świtało.
Koszmar?
- Już wstajesz? - zaspany głos Moniki wyrwał mnie z zamyślenia. Czy wstaję? Nie 
wiem czy w ogóle spałem, więc trudno odpowiedzieć czy wstaję. A tak z innej 
beczki: co robi tutaj Monika?
Moja femme fatale usiadła obok mnie i wówczas coś we mnie zaiskrzyło. Spojrzałem 
na nią.
- Monika? - spytałem.
- Słucham?
- Czy z tobą... wszystko w porządku?
- Tak, dlaczego pytasz? - no właśnie, dlaczego pytam? Czy tylko dlatego, że 
Monika wcale nie przypominała mi Moniki, którą znam. Niby ta sama... a jednak 
zupełnie inna. Tylko co powoduje, że odnoszę takie wrażenie? Zęby? Długie żółte 
zęby, które zachodzą na dolnę wargę?
- Byłaś u dentysty? - spytałem szukając racjonalnego wytłumaczenia tej sytuacji. 
Łudziłem się jeszcze. Daremnie.
- Nie... po co... - urwała. Ujrzałem jej oczy... czerwone, świecące w 
ciemnościach.
I uszy... ostro zakończone z ciemnymi włosami wystającymi z wewnątrz.
- Monika? Czy aby na pewno... jesteś Moniką? - jeszcze jedna próba. Naiwna. Bez 
sensu...
- Owszem.
- Możesz mnie kopnąć abym mógł się przekonać, że to nie jest sen?
- Z przyjemnością... - i gwiazdy zatańczyły wokół mojej głowy po solidnym 
kopniaku, jaki zainkasowałem w prawe kolano.
Drzwi sypialni w tym momencie otworzyły się z hukiem. Ktoś stanął w progu. 
Rozpoznałem gościa. 
- Klątwa - syknąłem.
- Kompromis? Naiwny... zdziwiony...
Weszła do sypialni i zamknęła za sobą drzwi. Podeszła do łóżka i usiadła na nim 
obok mnie.
- Zacznijmy raz jeszcze - powiedziała.
Wrzasnąłem. Musiałem to zrobić. Nie mogłem inaczej. Nic to nie zmieniło. Nie 
mogło...
                                   
Bielsko-Biała, październik 1998