ANDREW HARMAN
        
        
        
  666 stopni Fahrenheita
  
666 stopni Fahrenheita
        Temperatura, w której diabły czują się najlepiej
        
Dla przez nikogo nieopiewanych bohaterów wielkiego Legendarnego zespołu. Bez zmasowanych sił pełnych poświęcenia entuzjastów, którzy tworzą brytyjskie wydawnictwo Random House, zapewne pozostawałbym bez pracy... a wy zapewne nie czytalibyście tych słów.
        Kilka specjalnych „dziękujów” dla Johna, Nicoli i Julesa z Kącika Wydawniczego. Najniższe ukłony. Dla Kate i Tracey z Kącika Reklamy i Rozwiązywania Problemów. Hurraa! Dla Dennisa i jego ludzi z Działu Graficznego gromkie brawa! No i ogromne „cmok!” dla wszystkich zaangażowanych w Wysyłanie Książek na Półki. Niech wystąpią Roń, Paul, Michael, Kate G., Graha, Rod, Mikę, David, Gili, Kate R., Peter, Debbie, Alan, Jeremy, Chris i Arne. Tak trzymać, proszę... Słyszę kroki dyrektora banku...
        Na koniec bardzo szczególny i zdecydowanie zaległy pisk publicznego zachwytu dla faceta, bez którego moje książki z pewnością nie byłyby ani w połowie takie śliczne. Dla artysty, któremu po tych wszystkich płomieniach nie został już ani kolor żółty, ani pomarańczowy. Dzięki, Mick. A jeśli chodzi o następną okładkę...
        
Władza nad ssakami
        
        
        Otworzył oczy, spojrzał w lustro i uznał, że polubi bycie kobietą. Zwłaszcza odzianą w tak interesującą bieliznę. Czekały go trzy tygodnie totalnej nimfomaniackiej przyjemności, a on był bezwzględnie zdecydowany wykorzystać każdą minutę rozpusty do maksimum. Wcześniej jednak musiał zorientować się w kilku kwestiach - tak przynajmniej twierdziła wakacyjna broszura. Punkt pierwszy: uwodzenie.
        Wypróbował odrzucanie w tył długich do pasa jasnoblond włosów, zatrzepotał trzycalowymi kruczoczarnymi rzęsami i spróbował wydąć przecudne wargi. Nic z tego. Pięćset lat harówki kilofem w parnych kopalniach Hadesji jakoś nigdy nie stworzyło mu okazji do tego typu prób. Problemem były chociażby zęby. Nauka zmysłowego wydymania warg przy ustach pełnych żółtawych kłów i podbródku w kolorze zniszczonego skórzanego fotela nie należy bądź co bądź do najprostszych zadań. Demon uznał, że chwilowo da sobie spokój z wydymaniem warg i skoncentruje diabelskie wysiłki na opracowaniu zabójczo kokieteryjnego chichotu.
        Nie bez niepokoju wciągnął powietrze głęboko do płuc, oszołomiony wzrastającym powoli uściskiem bielizny, którą wzmacniały fiszbiny i mnóstwo interesująco umiejscowionych ramiączek. W umyśle stworzył wizję dźwięku, jaki ma zamiar wydać ze swych prześlicznie kobiecych ust - łagodny, stosowny pisk, swobodnie wzrastający o oktawę, zakończony gwałtownym wdechem. Niepokojący, lecz pociągający (w nieodparcie uroczy sposób), gwarantować miał skłonienie tłumów podnieconych konkurentów do masowego oblegania drzwi.
        Nikt z wyjątkiem demona nie uznałby tego, co opuściło jego gardło, za melodyjne. Mówiąc szczerze, stado osłów w rzeźni brzmiałoby w porównaniu z tym dźwiękiem jak orkiestra symfoniczna. O dziwo jednak, wysiłki nie poszły na marne.
        Demon z uśmiechem niecierpliwości na obliczu drżał z podniecenia, nasłuchując dudniących w korytarzu kroków. Nonszalancko oblizał mały palec, przejechał nim po wyskubanej ze smakiem brwi i wygładził przód halki.
        Kilka sekund później drzwi wyleciały z zawiasów i do środka wpadła horda gotowych na wszystko mężczyzn. Demon uniósł brew, gdy dostrzegł, że wszyscy odziani są w habity. Wiedział, że w Południowej Hedonii odchodzą niezłe numery, ale żeby habity? Nic to, raz się żyje...
        - Czołem, kochaniutcy! - zawołał zmysłowo. Podłoga dudniła piekielnym hałasem, lecz oni wciąż nadchodzili.
        Generał Synod w kompletnych karmazynowych szatach właściwych dla jego urzędu wpadł do pokoju, ostrzeliwując się szerokimi strumieniami stuprocentowej Wody Święconej. Zza jego pleców wyskoczyło trzech mnichów, którzy chwycili groteskowo mizdrzącą się kobietę i zaciągnęli ją, wierzgającą i krzyczącą, na łóżko. Ludzie z klasztoru wiedzieli, że dorwali kolejną ofiarę na gorącym uczynku.
        Przytłoczony demon z Hadesji zatrzepotał rzęsami. Nie spodziewał się, że kokieteryjny chichot okaże się aż tak skuteczny. W każdym razie - że okaże się taki bez odpowiednich ćwiczeń.
        Dopiero gdy paski zacisnęły się wokół jego nadgarstków i kostek, świece zapłonęły, a na przenośnym polowym ołtarzu pojawiło się kadzidło, demon doszedł do wniosku, że być może - choć wcale niekoniecznie - sprowadziło ich tu coś innego niż wieczorna pokusa.
        Generał Synod rozpromienił się uśmiechem fanatyka i wyrzekł słowa przyprawiające o drżenie serca każdego demona na wakacjach:
        - W porządku, panowie, gotowi do egzorcyzmów?
        Dla Demona Alhfa następne półtorej godziny zmieniło się w czyste piekło.
        
        * * *
        Po drugiej stronie nieskazitelnie białych talpejskich szczytów zagnieździła się niczym długi na tysiąc stóp, rozedrgany smok rojna masa zwana Cranachanem.
        W tym właśnie momencie głęboko wewnątrz poskręcanych jelit Cranachanu dało się słyszeć ciężkie, zaprawione alkoholem i nutą przygnębienia westchnienie.
        Wielce Wielebny Hipokryt III z ponurą miną odkorkował drugą butelkę wina mszalnego, którego data poświęcenia ginęła w pomroce dziejów, nalał sobie kolejnego solidnego kielicha i siedział smętnie w samym środku cuchnącego szczurami chaosu zakrystii. Z ciemności wystawała para drgających wąsików, których właściciel popiskiwał w oczekiwaniu na kawałek najbłękitniejszego z serów.
        Hipokryt westchnął po raz kolejny i cisnął w ciemność kawałek sera, który został natychmiast schwytany i żarłocznie schrupany. Ten kawałek gnijącego produktu nabiałowego zawierał całą jego nadzieję na to, że kiedyś pojawią się wierni i dane mu będzie wygłosić kazanie - nadzieję, która miała w ciągu kilku godzin nawiedzić go ponownie, zawarta w małych, czarnych kulkach szczurzych odchodów.
        Nikt nigdy nie odwiedzał kaplicy św. Absencjusza ze Sklerozy, by oddać mu cześć. W ciągu pięćdziesięciu lat odśpiewano tu może jeden króciutki psalmik.
        Wielce Wielebny Hipokryt III był onegdaj histerycznym optymistą, ale szybko poznał stosunek mieszkańców Cranachanu do religii. Niemal równie szybko znalazł w miarę rozsądne wyjaśnienie dla faktu, że nikt nigdy nie przychodzi na modlitwę. Tu nie chodzi o to, że Cranachanie nie wierzą w rzeczy, których nie widzą, których nie mogą dotknąć ani z którymi nie mogą porozmawiać. Co to, to nie. Po prostu nie mają wystarczająco dużo wiary, by obdzielać nią również religię, powiedział sobie Hipokryt i zilustrował teorię wygodnym przykładem prostego cranachańskiego żywota. Weźmy, powtarzał sobie na okrągło, typową gospodynię domową z Cranachanu. Po uwierzeniu przez pierwszych kilka minut dnia, że poranna mżawka z północnego wschodu nie jest gorsza od wczorajszego całodziennego kapuśniaczku, po spędzeniu następnych kilku godzin na usilnym przekonywaniu samej siebie, że nie zostanie napadnięta po drodze na rynek, a jeszcze kolejnych na włóczeniu się po wspomnianym rynku i usiłowaniu wzbudzenia w sobie wiary w to, że w portfelu jest dość pieniędzy na zakup ilości rzepy wystarczającej do nakarmienia dzieciarni; wreszcie, po spędzeniu reszty wieczoru na przekonywaniu siebie i rodziny, że papka z rzepy była: a) najlepszym posiłkiem, jaki w życiu jedli, oraz, po szybkim sprawdzeniu zawartości portmonetki, b) ucztą, która będzie musiała wystarczyć im na cały tydzień - cóż, po tym wszystkim mogło nie starczyć wiary w luksusy takie jak na przykład bogowie.
        Doskonale odzwierciedlało się to w liczbie parafian regularnie odwiedzających kaplicę św. Absencjusza ze Sklerozy.
        Wiernych uczęszczających co tydzień na nabożeństwo dałoby się policzyć na palcach prawej ręki skazanego złodzieja. To znaczy na jej kikucie.
        Było tak od półwiecza i gdyby Wielce Wielebny Hipokryt III nie został ochrzczony w Morzu Spokoju i nie unikał używania lub nawet poznania zwrotu „napad złości”, przeklinałby teraz w dzikiej furii i ciskał lichtarzami w długich na miesiąc atakach szału.
        Nie wiedział, skąd tego wieczora wzięło się u niego tak wyjątkowe przygnębienie. Może to sprawka wina, może pogody, a może po prostu znudzenia. Po pięciu dekadach spędzonych w towarzystwie własnym, tuzina lichtarzy i kilku gryzoni każdemu niechybnie zabrakłoby tematów do rozmowy.
        Cóż, gdyby miał do przeczytania jakąś nową powieść... Ale zrezygnował z członkostwa w Świecie Zwoju wiele lat temu, po tym jak uparli się przy przysłaniu mu tych bzdetów o... ech, o czym to było?
        Zapijaczony umysł sięgnął trzydzieści lat w głąb stęchłych archiwów pamięci. Zaiskrzyło mu przed oczami, gdy tak patrzył wstecz i wstecz, i wstecz...
        Znów czyścił lichtarze. W pierwszej chwili nie rozpoznał tego dźwięku. Dwa szybkie zderzenia knykci z drzwiami wejściowymi i znów cisza. Podniósł wzrok znad ubabranego woskiem świecznika, który właśnie polerował, i rozejrzał się za szczurami. Nic. Wzruszył ramionami, spojrzał na świecę i nieomal wyszedł z siebie i stanął obok, zorientowawszy się, że pukanie oznacza knykcie, a knykcie oznaczają człowieka! W sekundę przeskoczył z pół tuzina ław kościelnych i podbiegł do drzwi, szeroko szczerząc się w oczekiwaniu... ech, to były czasy. Mógł wtedy biegać... Przypominał sobie teraz, jak chwycił za klamkę, popchnął mocno drzwi i skłonił się w głębokim, powitalnym ukłonie, a złożony wzór złotych naszyć na jego piusce zalśnił w świetle świecy.
        Po półtorej minuty koszmarnego ataku lumbago, przy absolutnym braku wchodzących do środka wiernych, Hipokryt z trudem wyprostował się i mlasnął.
        Wyobraźnia płata mi psikusy! - pomyślał wtedy, dziesiątki lat temu.
        Niemniej chwilę potem jego spojrzenie padło na niewielką prostokątną jutową paczkę, opartą o framugę drzwi. O dziwo, była zaadresowana do niego. Drapiąc się w przenikliwym zdumieniu po bladej, okrągłej łepetynie, dokładnie zlustrował wzrokiem korytarz, po czym schwycił paczkę, zatrzasnął drzwi i zniknął w zagraconym, cuchnącym szczurami chaosie zakrystii.
        Na wspomnienie swoich dłoni rozrywających gorączkowo przesyłkę i oczu pełnych łez nadziei, gdy rwał jutę, uśmiechnął się melancholijnie i pociągnął haust wina.
        Tytuł polecany przez Świat Zwoju... Na pewno! Najnowsza intelektualna, nowoczesna klasyka literacka spod pióra Mandryli Kretowskiej. Drżał z niecierpliwości. Minęły miesiące, odkąd wypełnił formularz zamówieniowy i przymocował go z zapałem do nóżki ostatniego z opłaconych z góry gołębi zwrotnych Świata Zwoju. Od tego czasu czekał na przesyłkę zawierającą „Seksowne nimfy jeżdżące na oklep na kucach do polo...” i doczekał się! O radości, o szczęście!
        Zdarł ostatnią warstwę opakowania, cisnął ją w kąt i spojrzał na tylną okładkę małego, nieciekawie wyglądającego tomiku, który trzymał w ręku. Dziwny wybór okładki, pomyślał. Odwrócił książkę i jęknął rozdzierająco, przeczytawszy tytuł:
        
        TELEWPŁYWANIE DLA OPORNYCH
        Sugestywne Oddziaływanie Umysłowe w 24 Prostych Lekcjach
        
        To nie to! Nie tę książkę zamawiał! Nikt przy zdrowych zmysłach nie miałby ochoty czytać czegoś tak beznadziejnie nudnego! Albo „Seksowne nimfy”, albo nic! W młodzieńczym poczuciu urażonej dumy odrzucił podręcznik w kąt i zapomniał o nim.
        Aż do dzisiaj... Dziesiątki lat po tym, jak przeczytał już wszystko, co wpadło mu w ręce w tej małej kapliczce. Poza tym nie czuł się wcale przy zdrowych zmysłach. Desperacko potrzebował czegoś, czegokolwiek, do czytania. Zerwał się na równe nogi, lekko zatoczył i zanurkował w stosie wielkich pudeł, nieruszonych od... będzie ze trzydzieści lat. Gdy podczas gorączkowych poszukiwań Hipokryt wyrzucał w górę kolejne pudła, liczne pająki uciekły, korniki zadrżały, a kilka szczurzych rodzin składających się z matek samotnie wychowujących dzieci zostało nagle bez dachu nad głową. Na cud zakrawa, że po pięciu minutach znalazł to, czego szukał.
        Z trudem opanowując drżenie rąk, odwrócił pierwszą stronicę i zaczął czytać.
        
        „Gratulujemy właściwego wyboru zwoju i witamy w przyszłości pełnej nieograniczonych możliwości! Jesteś na początku drogi, pouczającego przeżycia, które przeniesie cię w Świat Twojego Wyboru: Świat, w którym przestajesz być postronnym obserwatorem, w którym to ty sprawujesz kontrolę! Zapraszamy do składającej się z dwudziestu czterech prostych lekcji podróży do królestwa Telewpływów.
        Tak! Zaufaj nam, a nie będziesz już dłużej musiał czekać na kelnera w barze życia. Poznaj nasze lekcje, a Szampan Życia napełni twój kielich. Podążaj za nami, a szlak twój usiany będzie wyjątkowymi okazjami.
        Tak, to prawda! Dzięki Sugestywnemu Oddziaływaniu Umysłowemu możesz pozyskać oddanych parafian, o których zawsze marzyłeś.
        Skoncentruj swój umysł zgodnie z zasadami SOU i Telewpływów!”
        
        ...i trzysta sześć stron w tym samym tonie. O radości!
        
        * * *
        Ostre jak brzytwa pazury połyskujące czerwonawym blaskiem z irytacją bębniły w zarzucony papierami stół, odliczając ostatnie, ciągnące się w nieskończoność sekundy dnia. Nagle zatrzymały się, popchnęły plik przypalonego niepalnego pergaminu po obsydianowym stole, apatycznie ujęły szlamopis i nim dla odmiany zabębniły.
        Nabab zwęził karmazynowe oczy, skrzywił się na widok stosu dokumentów imigracyjnych i cmoknął żałośnie. Wszystkie rogi w najnowszym pliku były nadpalone. Każdy róg każdej cholernej pojedynczej kartki. To żałosne! Wiedział, że powinien je odesłać z powrotem - producenci niepalnego pergaminu zapewniali, że ich produkt jest „Odporny na wysokie temperatury. Nie marszczy się, nie zwęgla, nie spala na popiół. Poważnie”. Naprawdę powinien go odesłać. Po prostu jakoś nie potrafił się tym przejąć, miał na głowie o wiele ważniejsze sprawy. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, już niedługo będzie mógł się stąd wyrwać. Prostą drogą na szczyt.
        Strząsając popiół z rogów co bardziej nadpalonych kartek, mlasnął, wciągnął haust siarkowego powietrza i apatycznie zaklął. Nie było w tym nic niezwykłego. Ot, po prostu kolejny przykład stanu, w jakim znalazł się obecnie podziemny świat.
        Nagle przez supercienkie okna z płaskiego kwarcu wdarł się ultrafioletowy błysk. Przez ułamek sekundy na biurku zarysowała się sylwetka - wysoki na dziewięć stóp, pokryty czarną łuską stwór otoczony cynobrową poświatą. Po kilku sekundach od błysku rozległ się potężny huk gromu. Zła pogoda rozpętała się naprawdę. Z góry uderzały oślepiające potoki płomieni, uderzając w rojne chodniki, tańcząc po niezliczonych dachach i przelewając się rozpaczliwie rynsztokami.
        Na widok pokazu pirotechniki meteorologicznej za oknem Nabab zaklął po raz drugi. Powinien był przewidzieć, że zrobi się paskudnie. W dniu, w którym zostawia swój płaszcz przeciwgromowy w pralni chemicznej, zawsze zaczyna gromić. Miał tylko starą popielnicę, charakteryzującą się irytującym nawykiem odwracania się na drugą stronę przy silnym wietrze.
        Kto chciałby pracować w Administracji Piekielnej? - pomyślał ponuro, wyglądając przez biurowe okno. Jego wąskie źrenice zamgliły się, gdy przypomniał sobie, jak zgłosił się do pracy.
        Ach, ten entuzjazm! Zamierzał wypracować sobie drogę przez piekielną piramidę stanowisk, radośnie przeskoczyć Komitet Integracji Piekielnej, dać susa nad Ministerstwem Męczarni i podążać wciąż naprzód i w górę, tam gdzie czekała na niego prawdziwa potęga. Niestety, nie wszystko poszło tak, jak zaplanował: gdzieś po drodze utknął w Urzędzie Imigracyjnym, wypełniając akta nowych mieszkańców Mortropolis, stolicy Podziemnego Królestwa Hadesji. Tkwił tu od stuleci, osiadłszy na niedającej szans na awans mieliźnie. Podbijanie wiz wjazdowych i sprawdzanie paszmortów nie stanowi ukoronowania kariery demona z ambicjami.
        Z dyskretnym uśmiechem spojrzał na notatkę przypiętą do tablicy. Zanosiło się na zmiany. Ha! Po wyborach wszystko miało ulec zmianie...
        Nagle z tuby umieszczonej za oknem uleciał słup gorącej pary. Kilka sekund później dołączyły do niego kolejne, grzmiąc w hałaśliwej kakofonii.
        Nabab, usłyszawszy sygnał końca zmiany przetaczający się nad Mortropolis, pisnął z zachwytu, porwał popielnicę z wieszaka i zbiegł po spiralnych schodach. Jego rozszczepione kopyta krzesały iskry, uderzając szybko o kolejne stopnie.
        Lata doświadczeń nauczyły go, że jeśli nie wyrwie się z biura, zanim zrobi się tłoczno, utknie na wiele godzin w niekończącym się ogonku u podstawy schodów. W dodatku tego wieczora mogło być jeszcze gorzej. Zawsze robiło się gorzej podczas gromienia - idioci z księgowości koszmarnie długo użerali się z płaszczami i popielnicami.
        Z uderzeniem kopyt zeskoczył z ostatniego stopnia, przebiegł przez główny hol, wpadł w obrotowe drzwi i wyskoczył na ruchliwą ulicę. Natychmiast znalazł się po pachy w tłumie, od którego odróżniały go czarne łuski i para zakręconych rogów, dowody przynależności do klasy rządzącej. Groźnie powarkując, przepchnął się przez zbitą masę ciał i ruszył w stronę Tumoru.
        - Zleźć mi z drogi! - parsknął ze źle skrywaną złością. - Jazda!
        Schwycił jedną z nieprzeliczonych par ramion i cisnął jej właściciela na bok. Rozluźniając pięść, wymacał sobie drogę przez zbite ciała ze sprawnością właściwą trędowatemu na styczniowej wyprzedaży. Tak, było ich wszystkich zdecydowanie zbyt wielu, w dodatku wciąż napływali. Napływali przez rzekę Flegeton. Jedna przyzwoita wojna albo klęska głodu, a przewoźnicy musieli transportować setki dziennie.
        Wybierając na chybił trafił poruszającego się w ślimaczym tempie przechodnia, rozochocony Nabab poczęstował go silnym uderzeniem w tył głowy. Głowa odwróciła się, spojrzała na warczącego diabła w doskonale skrojonej skórze z czarnej skóry, otrzymała szybki cios w szczękę, poleciała na bok i popadła w nieświadomość. Nabab uśmiechnął się szyderczo i ruszył przez gwarne ulice.
        Dotarcie do centrum Tumoru zajęło mu półtorej godziny. Jak zwykle żałował, że znalazł się tutaj. Nikt przy zdrowych zmysłach nie wybrałby się tu z własnej woli. W uszach huczało mu od dźwięków wydawanych przez piekielne maszyny pracujące w Stoczni Flegetońskiej, gorąc był nie do zniesienia - gdzieś w okolicach sześciuset osiemdziesięciu stopni - no i kręciło się tu jeszcze więcej ciał. Zapewniono go, że powodem, dla którego Transcendentalne Biuro Podróży spółka z o.o. ma swoją siedzibę w Tumorze, są skomplikowane względy finansowe. Niski czynsz.
        Zdenerwowany Nabab odepchnął na bok trzech eksmarynarzy, rzucił się w stronę wąskiego zaułka i wpadł przez rozgrzane do czerwoności stalowe drzwi. Podniecenie rosło, gdy kopyta niosły go przez niekończące się kondygnacje schodów. Kiedy dotarł na ostatnie piętro drapacza powłok, niemiłosiernie rwało go w udach. Otworzył drzwi prowadzące do Transcendentalnego Biura Podróży spółki z o.o. i wkroczył w sam środek piekielnej kłótni.
        - Zarezerwowałem trzy tygodnie! - wrzeszczał wielki demon, pochylając się nad biurkiem agenta. - Trzy tygodnie. A co dostałem? Półtorej godziny!
        - Przykro mi, proszę pana. Tego typu wakacje zawsze są obarczone takim ryzykiem. Ubezpieczył się pan? - zaskomlała łuskowata postać za biurkiem.
        - Tak! - krzyknął gniewny klient, energicznie kładąc na obsydianowym biurku arkusz niepłonnego pergaminu w nienaruszonym stanie.
        - Och. - Agent chrząknął, polizał pazur i przekartkował dokument, jednocześnie zastanawiając się nad stopniem obronności biurka.
        - No i? - warknął Demon Alhf, wymachując rozdwojonym, purpurowym z wściekłości ogonem.
        - To ubezpieczenie zakłada standardowy zwrot kosztów - odparł nerwowo Flagit. Zaczynał rozumieć, dlaczego był jedynym chętnym do objęcia schedy po poprzednim agencie* [przyp.: Plotka głosi, że ten albo został zaaresztowany przez Urząd Ochrony Piekła za działalność sprzeczną z bardzo rygorystycznymi hadesjańskimi przepisami dotyczącymi Kontroli Ruchu Transcendentalnego, albo też pechowo zamordowany przez niezadowolonego klienta. Jakakolwiek była prawda, wszyscy mieli pewność, że więcej się nie pojawi. Takie oto niebezpieczeństwa wiążą się z prowadzeniem biura podróży.]. Ten wysoki na dwanaście stóp, dzierżący topór demon był piętnastym klientem, który tego dnia przyszedł ze skargą, i Flagit czuł, że niestety chyba wie, na czym polega problem. - Pokrywa straty wynikłe z rezygnacji, błędnej rezerwacji, a także wszelkich czynów noszących znamiona przestępstwa dokonanych przez osoby trzecie, a spowodowanych przez opętanie przez pana.
        - No więc?
        - Nie gwarantuje zwrotu w wypadku wojen, działania sił wyższych i... eee... - Nie zamierzał wypowiadać tego słowa.
        Demon stał się o kilka odcieni cynobru ciemniejszy, co bardzo sugestywnie oddawało jego uczucie kompletnego niezadowolenia.
        - Proszę posłuchać, kiedy rezerwowałem trzytygodniowe opętanie nastoletniej nimfomanki w Południowej Hedonii, oczekiwałem pewnych interesujących doświadczeń, z których będę mógł zwierzyć się kolegom w barze. Nie oczekiwałem natomiast, że gdy otworzę długorzęse oczy...
        Zaczyna się, pomyślał Flagit i zadrżał.
        - ...stwierdzę, że jestem przywiązany do łóżka, a nade mną pochyla się ksiądz! - Demon kontynuował swoją tyradę.
        Zdecydowanie. Piętnasty. Flagit się skulił.
        - I że spędzę półtorej godziny jako ofiara egzorcyzmów do nieprzytomności. To mają być wakacje?!? Domagam się zwrotu pieniędzy! - Z ciskających gromy ust demona wyciekła cienka strużka śliny.
        Flagit krzyknął w głębi duszy. „Jeszcze jeden egzorcyzm!” Wyglądało na to, że świeżo awansowany generał Synod dobrze wczuwa się w rolę Głównego Egzorcysty. Odrobinę zbyt dobrze.
        Flagit skulił się za zasłoną z dokumentu potwierdzającego ubezpieczenie, wzruszył ramionami i tak łagodnie, jak tylko potrafił, oznajmił:
        - Przykro mi, ale bez Rozszerzonej Gwarancji Antyegzorcystycznej nic nie mogę...
        Demon zawarczał straszliwie i nachylił się jeszcze bardziej, napinając szczęki i wahając się pomiędzy dobyciem topora a chwyceniem agenta za gardło.
        - A... ale, tego, w tych okolicznościach - zakwilił Flagit, uśmiechając się głupawo - mogę zaproponować coś innego. Co pan powie na trzytygodniowy rejs po Flegetonie, hę?
        Trzej spośród pomniejszych biurowych urzędników rzucili się do drzwi. Z nozdrzy demona buchnęła para, jeden ze szponów zacisnął się na drzewcu topora.
        - Mam rozumieć, że nie jest pan zainteresowany? To w takim razie może tydzień surfowania po lawie w Jeziorze Arrheniusa?
        Demon pewnym gestem ujął Flagita za pokryte łuskami gardło. Agent wyrzucił ramiona do góry w geście uległości i zamachał nimi gorączkowo.
        - W porządku, puść mnie!
        Alhf rzucił go z powrotem na obrotowe kamienne krzesło.
        - Posłuchaj - zachrypiał Flagit konspiracyjnym tonem. - Co ty na to, żebym powiedział, że miała miejsce podwójna rezerwacja? No wiesz, to się czasem zdarza, zwłaszcza z nimfomankami, są o tej porze roku bardzo popularne. Będziesz mógł dochodzić zwrotu kosztów. No i jak? - Flagit rozmasowywał zmiażdżoną krtań, rozmyślając, nie po raz pierwszy zresztą, nad konsekwencjami awansu. Zgoda, pieniądze były większe, ale wizja spędzenia reszty wieczności ze zgruchotaną tchawicą nie napawała go optymizmem. Czyżby miał już nigdy nie zaśpiewać żadnej arii?
        - Czy to znaczy, że będę miał inne wakacje? - warknął demon podejrzliwie.
        - Oczywiście, proszę wybrać coś z tej broszury. Cokolwiek -wyszeptał Flagit, podając mu gruby katalog drukowany na kredowym pergaminie. - Proszę coś wybrać.
        Demon, wciąż mrucząc pod nosem, wziął podaną mu broszurkę.
        - A jeśli nie odpowiada panu wybór, możemy załatwić zwrot pańskich ciężko zarobionych pieniędzy, pobierając oczywiście niewielką opłatę manipulacyjną.
        Demon mruknął i chwilowo zadowolony zaszył się w kącie, by przejrzeć katalog.
        Flagit otarł z czoła parujący pot i odetchnął z ulgą. Krótkotrwałą.
        Kątem oka dostrzegł Nababa.
        Piekielne serce agenta zabiło mocniej. Rzut oka wystarczył, by się zorientować, że Nabab przyszedł po odbiór.
        - Cześć, Flagit! - warknął gość. - Masz coś dla mnie?
        - Eee, co masz na myśli? - odparł Flagit, wciąż rozcierając obolałe gardło.
        - Ty mi powiedz. Powinieneś wiedzieć, co w tych czasach można dostać za piętnaście tysięcy oboli.
        Pełen obaw Flagit przełknął ślinę, sięgnął za siebie i nerwowo dotknął niewielkiego woreczka. Wiedział doskonale, że piętnaście tysięcy oboli to ładnych kilka wozów sprzedanych dusz. Ale spróbuj kupić najnowocześniejszy ekwipunek po czarnorynkowych cenach. To prawdziwe piekło. Podenerwowany poklepał worek, mając nadzieję, że to wystarczy. Nabab spodziewał się czegoś spektakularnego, a cena za zwycięstwo w wyborach była spora.
        - Czas dostawy - zawarczał Nabab, przypatrując się workowi. -Mam dość czekania. Trzy miesiące głupich wymówek nadweręża moją cierpliwość. Przyszedł czas na wyniki. I oby były dobre!
        Flagit skinął na demona i opuścił pomieszczenie, szybkim krokiem udając się do niewielkiego magazynu, położonego w przeciwległym rogu ostatniego piętra drapacza powłok.
        Delikatnie położył swój woreczek na rozgrzane biurko i przetarł czoło. Było tu za gorąco, nawet dla niego. Na tym polegał problem z najwyższymi piętrami drapaczy powłok. Zawsze było w nich za gorąco. Życie w Podziemnym Królestwie Hadesji z natury było gorące, ale tutaj, w miejscu upchniętym pod potężnym sklepieniem kamiennego sufitu (czule zwanego skałosferą) panował gorąc. Czasami temperatura dochodziła do sześciuset dziewięćdziesięciu stopni. Na szczęście sytuacja wkrótce miała ulec poprawie. Pierwszą decyzją nowego agenta było szybkie zainstalowanie klimatyzacji. Został szefem, więc po cóż miałby się pocić?
        - Co chcesz wiedzieć? - wychrypiał Flagit. Wciąż szczypało go w gardle, wartki strumyk potu spływał po łuskach na jego grzbiecie.
        - Dobrze wiesz! Piętnaście tysięcy oboli! - wykrzyczał Nabab, uderzając jedną pokrytą łuskami pięścią w drugą. - Miałeś piętnaście patyków. Pokaż towar!
        - Badania i proces technologiczny są nieco drogie, zwłaszcza jeśli chce się wygrać wybory... - Flagit wiercił się i przecierał czoło.
        - Czy ja prosiłem o wymówki? Prosiłem? Zamknij się i pokaż mi powód, dla którego unikałeś mnie przez ostatnie trzy miesiące - wywarczał pochylony Nabab zdecydowanie zbyt blisko ucha Flagita.
        Agent przełknął ślinę, mając nadzieję, że najnowsze skarby się nie stopiły.
        - Dlaczego spotykamy się tutaj? - szczeknął Nabab. - Za gorąco tu. Poza tym nienawidzę Tumoru!
        - Mam tu biuro, poza tym to u ciebie jest za gorąco. Wszędzie kręcą się diabły Seirizzima. Jeśli wyniuchają, co się dzieje... fiu!, lepiej nawet o tym nie myśleć. Seirizzim na Naczelnego Grabarza, uuuurgh! Chcesz zobaczyć, co dla ciebie mam, czy nie? - rzucił wreszcie. Przełknął ślinę raz jeszcze, widząc, jak Nabab uśmiecha się szyderczo, przytakuje i przeciera czoło wierzchem pokrytej łuskami dłoni. Flagit uśmiechnął się szeroko i wyjął z woreczka prostokątną obsydianową podstawkę, sześć lśniących stalowych kulek, niewielką drucianą ramkę i kilka kawałków drutu bezblaskowego.
        - Pospiesz się! - burknął Nabab, obserwując, jak Flagit przymocowuję ramkę do podstawki, przeciąga linkę przez każdą z kulek, a następnie wiesza je w doskonałym porządku na ramce.
        - Włala! - oświadczył, zakończywszy operację.
        - I co to ma być? - warknął Nabab, wymachując czubkiem ogona. - Albo, mówiąc bardziej konkretnie, jak ta kupa złomu ma zapewnić mi wieczną przychylność Jego Piekielności Mrocznego Lorda d’Abaloha i zarazem sprawić, że spośród wszystkich kandydatów to właśnie mnie namaści na Naczelnego Grabarza Mortropolis, hę?
        - Spójrz - powiedział Flagit, gorączkowo pragnąc posiadać zdolność kontrolowania swoich gruczołów, by z każdego poru ciała wydzielać pewność siebie. Nie miał żadnej gwarancji, że w razie gdy Nabab będzie niezadowolony, wyjdzie ze spotkania na obu kopytach.
        Lekko tylko drżącymi pazurami chwycił najbliższą kulkę, uniósł ją, oddalając od pozostałych pięciu, i puścił. Szósta kulka, jakby pod wpływem magii, odskoczyła w bok, uniosła się i opadła, wystrzeliwując w górę pierwszą kulkę i od nowa zaczynając cały cykl.
        Gdy dźwięk zderzających się kuł dodatkowo podrażnił jego i tak już dość podły nastrój, w Nababie zawrzało. Flagit zdobył się na wymuszony uśmiech, zatrzymał kołyskę, chwycił dwie kulki i powtórzył sztuczkę.
        - Z trzema też można - dodał, mając nadzieję, że to pomoże.
        - Co to jest! - zagrzmiał Nabab, wypuszczając z szerokich nozdrzy strumienie pary.
        - Eee... doskonały relaks dla przemęczonego władcy Podziemi. Popatrz, zasada zachowania pędu jest wykorzystywana do stworzenia kojącego cyklu powtarzających się zderzeń...
        - Stul pysk!
        - ...które pomagają spokojnie zasnąć.
        - Stul pysk!!! - wrzasnął Nabab, przybierając zdecydowanie karmazynowy odcień styksowej czerni. - Trzy miesiące temu dałem ci piętnaście tysięcy oboli. To najlepsze, co możesz mi zaoferować?
        - Skądże. Co powiesz na to? - zapytał Flagit, wydobywając długi na stopę, przezroczysty zbiornik wypełniony pomarańczowym i karmazynowym płynem. Błyskawicznie ustawił go na dłuższej podstawce i pstryknął małym przełącznikiem. Sprężynowy mechanizm ukryty w podstawce zawarczał i wprawił zbiornik w jednostajny ruch na boki. Gęstsza, karmazynowa lawa w zetknięciu z niemieszającym się z nią pomarańczowym płynem formowała miniaturowe fale.
        - Próbowałem umieścić w środku małą żaglówkę, ale przewracała się i tonęła. Z drugiej strony, tak jest bardziej relaksujące. Nie sądzisz, że... och! - Podnosząc wzrok, Flagit ujrzał gotującą się ze wściekłości, omiatającą go gorącym oddechem czerwoną twarz. - Cóż, miałem pomysł na małą metalową kulkę umieszczoną na końcu żyłki. Można by nią rozbijać małe kawałki skał... Nie? Ha! Głupi pomysł. Oczywiście, eee... tak naprawdę myślałem o...
        - Myślałeś? Myślałeś?! - krzyknął Nabab. - Poznanie intelektualne nie ma z tym nic wspólnego. Kiedy wspomniałem, że d’Abaloh mógłby mieć ochotę na coś, co pozwoli mu się rozluźnić po całym dniu pracowitej diaboliczności, miałem na myśli coś bardziej złowrogiego. Jakieś nowe męczarnie w Malebolgu albo...
        - Może nowy, lśniący zestaw ostrzałek do wideł? - przerwał mu Flagit. - Albo to. - Uśmiechnął się szeroko i wyciągnął z torby wizerunek rozpromienionej, brodatej twarzy. - Ostatni krzyk mody, boska tarcza do rzutków?
        - Nie, nie! - Nabab jęknął przenikliwym, naznaczonym udręką głosem. - Jestem zrujnowany! Moja kariera legła w gruzach. Seirizzim bez trudu wkroczy do Grabarstwa, a ja będę liczył bluźnierców, zanim on skończy pierwszy tydzień urzędowania. Jestem zrujnowany. Zrujnowany! To wszystko twoja wina!
        Litość nad sobą nagle przerodziła się we wściekłość i chęć odwetu. Wyraz twarzy Nababa zmienił się z panicznego strachu w wyrachowany, szyderczy uśmiech pełen złowrogiego okrucieństwa.
        - Taaaaak - wymruczał, po czym ujął Flagita za gardło i przygwoździł do ściany. -Twoja wina. Załatwiłeś mnie swoim żałosnym, tępym umysłem! - Ociekający groźbami uśmiech przeszedł w sferę ultimatum. - Zadam ci proste pytanie, Flagit. Jak myślisz, co się stanie, jeśli z jakiegoś nieprzewidywalnego powodu nie uda mi się objąć stanowiska Naczelnego Grabarza Mortropolis, hę?
        Usta Flagita pracowały, podczas gdy on sam usiłował nadążyć za wątkiem groźby.
        - Eee... - brzmiała najlepsza odpowiedź, na jaką się zdobył.
        - Przemyśl to sobie, idioto! - wrzasnął Nabab. -Tylko nie myśl zbyt intensywnie. Chcę wyników! Masz na to tydzień! – Zakończył tyrańską tyradę, rzucił Flagitem przez całą długość magazynu, wypadł za drzwi, zbiegł po setkach schodów i wpadł wprost w masę wlekących się pieszych. Zawrócił, biegiem pokonał schody, wetknął głowę przez drzwi i krzyknął:
        - Zrób coś z tymi... tymi stworami! To miejsce roi się od nich!
        
        * * *
        Podciągnęła jaskrawoczerwoną koszulę nocną, wsunęła ją do majteczek gestem znamionującym wprawę, sprawdziła linę i rozhuśtała się. Gdy leciała pomiędzy krokwiami, powietrze rozwiewało jej niechlujne kucyki, a drewniany sztylet pewnie tkwił pomiędzy dziewięcioletnimi zębami. Tym razem zdobędzie skarb. Nikt jej nie powstrzyma.
        Przykucnąwszy ostrożnie, wylądowała na zakurzonej krokwi zapuszczonej drukarni i złapała równowagę, zastanawiając się nad dystansem, jaki dzielił ją od „lądu w chmurach”.
        Patrząc na „ląd w chmurach” krytycznym spojrzeniem właściwym logice dorosłych, ujrzelibyśmy pokrytą kurzem półkę, którą można za pomocą skomplikowanego systemu linek i ciężarków podnosić i opuszczać, zwiększając w ten sposób pojemność magazynową drukarni. Dla Alei była to rozhuśtana wysepka, szybująca gdzieś pod niebem, za pełną krokodyli przepaścią, możliwą do pokonania tylko w najśmielszym akcie odwagi - skoku na linie. Żaden zawadiacki bohater czający się z lichtarzem, by ją strącić, nie dorównywał Alei w skokach. Kucając tak na krokwi ze sztyletem między zębami i obserwując linę wiszącą bez ruchu sześć stóp przed nią, dziewczynka czuła, że tak właśnie wygląda przygoda.
        Robiła to już setki razy i wiedziała - nauczyły ją tego sińce na kolanach, liczniejsze, niż gotowa była przyznać - że cały sekret pokonania przepaści polega na pędzie. Mierz wysoko, mocno się rozhuśtaj, a nie będziesz miała problemów. Potknij się i spadnij, a wróg złapie cię majtającą się bezwładnie nad gniazdem krokodyli, z każdą sekundą coraz niżej i niżej.
        Alea zdawała sobie sprawę, że zło czai się wszędzie, zło wcielone w każdą osobę w wieku powyżej lat dziesięciu i/lub każdego, kto mówi: „Nie bądź niegrzeczna i idź do łóżka”. Kilka minut wcześniej o mały włos uniknęła schwytania, kiedy jej ojciec nieoczekiwanie wytknął głowę zza drzwi i zezował przez swoje grube na cal kryształowe okulary. Wisiała wtedy na innej linie i tylko dużej dozie szczęścia oraz swojej zdolności do zatrzymywania się w absolutnym bezruchu zawdzięczała uniknięcie śmiertelnego niebezpieczeństwa, jakim było odesłanie do łóżka wcześniej. Koniec gry.
        Ale teraz, kilka sekund później, daleko jej było do bezruchu. Wszystkie włókna jej ciałka jednocześnie rzuciły się w stronę liny, dłonie pewnie chwyciły jutowy sznur. Zaczęła się energicznie huśtać, gotowa do pokonania pełnej krokodyli rozpadliny. Wtedy wydarzyła się katastrofa. Przymocowana do „lądu w chmurach” lina gwałtownie opadła dwie stopy w dół, boleśnie wykręcając Alei ręce, a obrzydliwy dźwięk zasygnalizował wystrzelenie w jej stronę kolorowych atramentów z półki. Sabotaż! Ktoś umyślnie nie uwiązał liny.
        Tylko krótka przerwa oddzieliła niemilknącą kakofonię pękających pojemników i plusk atramentu od ryku furii jej ojca. Rozległy się zmierzające gniewnie w stronę drzwi kroki, a warknięcia i przekleństwa mieszały się z krzykiem.
        - Alea, jeśli to wygląda w połowie tak źle, jak brzmiało, to się doigrałaś! Co ci mówiłem o zabawie w moim warsztacie?
        Nerwowo przełykając ślinę, spojrzała na rosnącą kałużę kolorów, zastanawiając się jednocześnie, czy wygląda to gorzej niż zeszłomiesięczna wpadka: ta, która w ułamku sekundy tak bezwzględnie zniweczyła efekty ośmiodniowej pracy ojca. Skrzywiła się na wspomnienie kamiennej płyty ze starannie powycinanymi literkami, lecącej z półki, uderzającej w kolczugowy płaszcz i rozsypującej się na tysiące malutkich kawałeczków. Wciąż była zdania, iż płyta nie powinna tak niepewnie balansować na skraju półki. Potem przypomniała sobie twarz ojca, to, jak oblicze jego zdołało odmalować absolutnie zadziwiającą paletę czerwieni i purpury. Raz jeszcze spojrzała na kałużę i uznała, że nie wygląda to aż tak źle. Taką przynajmniej miała nadzieję. Wtedy została skazana na trzy tygodnie trzymania taty za rękę i noszenia spódniczki. To było piekło!
        Drzwi otwarły się z hukiem i ukazała się w nich sylwetka pałającego gniewem ojca. Alea dyndała bezradnie, upaćkana na czerwono, zielono i cynobrowe, nad wciąż powiększającym się tęczowym morzem, starając się ubrać twarzyczkę w najsłodszy, najniewinniejszy z uśmiechów. Niestety, sztylet nieco przeszkadzał jej w tych zamiarach.
        - Coś ty narobiła? - Ryngraf jęknął. Wstrząs był taki, że jego włosy trzeszczały z napięcia.
        Alea wypluła sztylet.
        - No... poślizgnęłam się - wyszeptała, a po nosku pociekło jej coś różowiutkiego.
        - Poślizgnęłaś się?! - zaskrzeczał Ryngraf, przeskakując z nogi na nogę. -Tyle masz na swoje usprawiedliwienie?
        - Eee... zabawa skończona - przyznała dziewczynka i pewnie by wzruszyła ramionami, gdyby nie to, że kurczowo trzymała się liny Jej umysł pracował, starając się znaleźć sposób na złagodzenie wyroku do szybkiej i bezbolesnej śmierci. Wyprzeć się nie mogła, nieco zbyt dużo dowodów jej winy rozlało się po podłodze. Okoliczności łagodzące - utrzymywać, że gdyby lina była pewniej przymocowana, nic by się nie stało? Nie, zbyt ryzykowne, potrzeba by do tego wyjątkowo dobrego adwokata i absolutnie zniewalającego uśmiechu. Nagle doznała olśnienia. Konstruktywne podejście! Jakie potencjalne korzyści mogłoby odnieść rzemiosło drukarskie z wielobarwnej kałuży zmieszanych atramentów?
        Alea odkaszlnęła, ześlizgnęła się kilka cali niżej i zaczęła szybko mówić:
        - To nie jest takie złe. Jeśli podasz mi pergamin dowolnego koloru, to pokażę ci najszybszy sposób drukowania stopami i to będzie naprawdę naprawdę bardzo ładne sam zobaczysz i wszystkim się spodoba i będziesz to mógł sprzedać i zarobisz mnóstwo pieniędzy w galeriach i będziesz bardzo bogaty... - Stopniowo milkła, dochodząc do wniosku, że może lepiej w całości nie prezentować mechanizmu. - Eee... podłoga nieźle teraz wygląda, prawda?
        - Muszę to teraz posprzątać, co? - odburknął tata.
        - Naprawdę to zrobisz? Jak miło. - Uśmiechnęła się i zaczęła zastanawiać, czy aby na pewno powiedziała to, co powinna powiedzieć.
        Gdy kilka minut później siedziała w kąpieli (właśnie wylano na nią trzecie wiadro lodowatej wody) i słuchała wyroku skazującego ją na trzy tygodnie wczesnego chodzenia do łóżka, bez kolacji i możliwości wniesienia odwołania do sądu apelacyjnego, doszła do wniosku, że być może odpowiedniejszy byłby inny dobór słów.
        
        * * *
        Flagit uwielbiał muszki owocowe. Stanowiły jego ulubiony cel opętań. Tak cudownie proste i nieodparcie sprytne. Zawsze dawały mu kopa. Zwłaszcza po pełnym sprzeczek dniu spędzonym w Transcendentalnym Biurze Podróży spółce z o.o.
        W niewielkiej kabinie, tysiąc stóp pod Górami Talpejskimi, Flagit wyszczerzył się w uśmiechu ozdobionym zdecydowanie zbyt wieloma zębami. Niewielki ułamek jego umysłu brzęczał sobie po okolicy we wnętrzu muszki owocowej, a projekcja jego myśli skupiła się z niewysłowioną dokładnością, przedarłszy się uprzednio przez wznoszącą się wysoko nad jego głową podobną do siatki kopułę. Dla muszki owocowej był niewykrytym mentalnym pasażerem, obserwującym każdy ruch, odbierającym każde owadzie wrażenie. Mózgowym podglądaczem.
        W tej samej chwili do takich samych budek podpiętych było w Podziemnym Królestwie Hadesji nieskończenie wiele innych demonów i diabłów. Każdy z nich wprowadzał w życie swoje fantazje, posługując się opętanymi ciałami - opętanymi za tygodniową opłatą, oczywiście. Nawet najpodlejszy robotnik z Stoczni Flegetońskiej mógł się podłączyć i przez tydzień być księciem regentem albo przez miesiąc lub dłużej - nimfomanką. Wystarcza odpowiednia kwota w obolach na opłatę.
        I bilet.
        To jest podstawa. Nie ma biletu, nie ma opętania. To jedyny sposób na sprawowanie kontroli. „Przestrzeń W” stawała się zatłoczona; wielka liczba mózgowych podglądaczy sprawiała, że wzrastało zagrożenie przypadkowego powrotu do ciała innego demona. Bilety pozwalały Woj ery styczne j Kontroli Ruchu mieć wszystkich na oku.
        Flagit odwiedził jej siedzibę tylko raz. Zaciemnione pomieszczenie, pośrodku którego znajdowała się olbrzymia czarna kula pokryta malutkimi światełkami oraz tu i ówdzie ciągami liczb. Oznaczały one osobiste świadomości demonów na wakacjach, dryfujące ostrożnie wśród wielkiej mnogości innych, by wrócić prosto do własnego ciała.
        Piekielna psyche jest w stanie bezcielesności bezradna. Wyszarpnij ją z ciała, a nigdy nie uda jej się wrócić do Hadesji. W każdym razie nie o własnych siłach.
        Ale Flagit znał sztuczki pozwalające orientować się w tej materii. Wystarczająco długo pracował w Transcendentalnym Biurze Podróży, by wiedzieć, że jeśli jest się ostrożnym i większość siebie pozostawia na miejscu, można opętać, co się chce, i bezpiecznie wrócić.
        Jak dotychczas wykorzystał do mózgowego podglądactwa tylko dwie piąte swojej świadomości. I jak dotychczas Wojerystyczna Kontrola Ruchu go nie namierzyła. Na nieszczęście oznaczało to, że jedynymi istotami, jakie mógł łatwo opętywać, były te nieprzekraczające poziomem umysłowym Ammoretańskiego Jaszczura Śmierci. Po lobotomii.
        Teraz położył się i obserwował złożonymi owadzimi oczami nieskończenie długie korytarze wijące się we wnętrznościach Cranachanu. Dzisiejszy wypad nie był jedynie tak potrzebnym Flagitowi relaksem. Dzisiaj szukał czegoś, co ocali jego kark od potężnego uścisku Nababa.
        Nagle poczuł przepływającą przez czułki muszki owocowej falę rozczarowania. Błyskawicznie wyprostował się, nozdrza zadrżały mu z niecierpliwości. Rozczarowanie stanowiło w oczach Flagita coś bardzo pożytecznego. Stare porzekadło o tym, że nie święci garnki lepią, niesie w sobie sporo prawdy: nie da się ukryć, że piekło ma patenty na pomysłowość tych naprawdę wkurzonych. Kolana nawet najbardziej doświadczonego w bojach egzorcysty zatrzęsą się, jeśli zobaczy zbrodnię dokonaną przez najłagodniejsze z jagniąt w najstraszliwszym z nastrojów. Niewielu zdaje sobie z tego sprawę.
        Zacierając szpony, zamknął mentalny obwód i muszka owocowa wleciała do kaplicy św. Absencjusza ze Sklerozy, przemknęła przez drzwi do zakrystii, osiadła na szczycie długiego, niezapalonego lichtarza i, powodowana czymś więcej niż tylko właściwą owadom ciekawością, wlepiła wzrok w siedzącą w ciemnościach postać.
        Wielce Wielebny Hipokryt Ul z obcym ascecie niecierpliwym, rozgorączkowanym uśmiechem na twarzy zamknął tom „Telewpływania dla opornych” i zaczął przygotowywać się do pierwszej w swoim życiu próby z sugestywnym oddziaływaniem umysłowym.
        Był pewien, że wszystko zrozumiał, wszak pięciokrotnie przeczytał podręcznik od deski do deski. Na wszelki wypadek jednak odnalazł rozdział zatytułowany „Władza nad ssakami. Wstęp do kontrolowania gryzoni” i przeczytał go raz jeszcze, z głową pełną myśli o przyszłości. Gdyby tak przeczytał podręcznik trzydzieści lat temu, kaplica św. Absencjusza ze Sklerozy pełna byłaby dziś niecierpliwych wyznawców łasych na psalm lub dwa, głośno domagających się katechizmów, błagających o nauki i własne Biblie, którymi mogliby walić się w czoła.
        Godzinę później podniecony do granic możliwości Hipokryt wybiegł z zakrystii (za nim pomknęła muszka owocowa, która następnie przysiadła na ławie). Wielebny Hipokryt rzucił na wykafelkowaną podłogę duży kwadratowy koc i przemagając nieznośny artretyczny ból, siadł na nim w odpowiedni dla joginów sposób. Według podręcznika splecenie nóg w nienaturalny sposób miało dopomóc w skupieniu uwagi. Hipokryt miał co do tego pewne wątpliwości. Jego kolana także.
        Nie wątpił jednak zupełnie w skuteczność Sugestywnego Oddziaływania Umysłowego. Był pewien, że zadziała. Z podręcznika dowiedział się tego, tak jak i wielu innych wspaniałych rzeczy. Hipokryt wiedział też, że gdyby miał czas, inklinację i klej, mógłby stworzyć małą pięciościenną piramidkę, za pomocą której, wyłącznie dzięki odpowiednio wyrazistym myślom, dałoby się naostrzyć dowolną liczbę tępych brzytew. Wiedział też, że próby rozmawiania z roślinami w celu nakłonienia ich do szybszego wzrostu są bezcelowe i mogą zakończyć się jedynie bólem szczęki. Prawdziwym sposobem ulepszania wegetacji jest utrzymywanie z warzywnymi przyjaciółmi wspólnoty myśli. Wszystko to było opisane w rozdziale dziewiętnastym: „Paprotki, pąki, mózgi”* [przyp.: Szczerze mówiąc, nie jest to do końca prawda. W tle myśli Hipokryta tliła się niepewnie maciupeńka iskierka wątpliwości. Dotyczyła ona pewnego przypisu w rozdziale poświęconym kontrolowaniu gryzoni. Cóż mówił ten przypis? Ano, zobaczmy. „Od wydawcy: Szeroko zakrojone badania doświadczalne w terenie wykazały, że telewpływowa manipulacja stworzeniami stojącymi na drabinie ewolucyjnej powyżej jaszczurek może okazać się niemożliwa. Można tę trudność jednakowoż przezwyciężyć, zaopatrując się w Niespadliwy Wzmacniacz Telewpływu; do kupienia w Świecie Zwoju po promocyjnej cenie pięciuset dwunastu szelągów plus trzydzieści dwa szelągi za gołębie i wysyłkę”. Dalej znajdował się poglądowy rysunek czegoś, co przypominało śmieszną siateczkę na włosy. Ujrzawszy to, Hipokryt wymamrotał coś pod nosem, potrząsnął głową w wyrazie niezrozumienia i przewrócił kartkę. Było dla niego dojmująco oczywiste, że ten żałosny stek bzdur został dopisany później. Przede wszystkim czuć go było na odległość nędzną próbą wyciągnięcia z łatwowiernych subskrybentów Świata Zwoju dalszej ciężko zapracowanej krwawicy. A poza tym każdy przy jako tako zdrowych zmysłach wiedział doskonale, iż nie istnieje coś takiego jak ewolucja. Jasne, zwierzęta i takie tam różne zmieniały od czasu do czasu kształty, ale było to po prostu wyrazem boskiej dbałości o to, by zoologowie interesowali się stworzeniem, czy też raczej stworzeniami.].
        I tak oto Hipokryt usiadł dokładnie w centrum mającej rozmiary niewielkiej komórki kapliczki św. Absencjusza ze Sklerozy, gotowy i chętny do działania. Po raz ostatni spojrzawszy na ławki, zamknął oczy, wyciągnął w myśli rękę i wskoczył w umysłowy kostium Szczurołapa z Hameln. Postępując dokładnie według szczegółowych instrukcji zawartych w podręczniku, wyobraził sobie swoją czaszkę jako przezroczysty ul, w którym kotłują się bzyczące myśli. Wyobraził sobie, że robi się coraz cieplej. W zapowiedzianym czasie ściany ula zaczęły połyskiwać, topnieć, stawać się coraz cieńsze i cieńsze. Myślowe pszczoły bzyczały coraz głośniej, podniecone tym, że strużki stopniałego ula spływają po kopulastej powierzchni...
        Nagle w ścianie pojawiła się dziura, a ułamki sekund po niej pojedyncza neuronowa pszczoła, hałaśliwie polatująca w pszczelim uniesieniu, błyskawicznie przemknęła przez mur i zniknęła, wyruszając na poszukiwanie piskliwych gryzoni, tylko nieznacznie wyprzedzając resztę roju.
        Dla postronnego obserwatora w zachowaniu Wielce Wielebnego Hipokryta III nie byłoby nic niezwykłego. W gruncie rzeczy naprawdę nie było w nim nic niezwykłego, może z wyjątkiem tego, że siedział na podłodze w pozycji lotosu, z dłońmi obróconymi wnętrzem ku górze, i cicho zawodził. Gdyby pominąć wyjątkowo nie-świątobliwą fioletowobrązową poświatę emanującą z sieci ręcznie wyszywanych złotych zdobień jego piuski, nietrudno byłoby dojść do wniosku, że Hipokryt właśnie medytuje.
        Medytuje - pomyślał ze złością chwilowy właściciel pary czarnych oczu złożonych, który obserwował całą sytuację z ławy. - Medytuje! Jasna cholera! Kolejny ślepy zaułek.
        Muszka ponuro odwróciła się, z goryczą rozmyślając o zaczynaniu od początku i powracaniu do miejsca zwanego punktem wyjścia. Desperacja zawiodła Flagita w jego poszukiwaniach tak daleko, zostały tylko trzy dni... a wciąż nie miał niczego, co mógłby pokazać. Muszka owocowa splunęła i raz jeszcze wyruszyła na nudne poszukiwania.
        Jej uwagę przykuł nagle niespodziewany zgrzyt pazurków o kamień. Odwróciła się i ujrzała tuzin szczurów wbiegających do kaplicy i z piskiem zatrzymujących się przed Wielebnym Hipokrytem. Kilka sekund później dołączyła do nich niezliczona masa machających ogonkami gryzoni o drżących wąsikach, przejętych tą jedną myślą, że właśnie teraz musiały tu przyjść, bo gdyby tego nie zrobiły, to, cóż, to... W porządku, może nie były do końca pewne dlaczego, ale wszystkie zdawały sobie sprawę z tego, jak żywotnie ważna jest ich obecność. Zdecydowanie. Tak. W tym właśnie miejscu. Właśnie tym.
        Wielebny otworzył oczy i ujrzał falujący szary dywan wiercących się gryzoni. Kiedy indziej otworzywszy oczy i znalazłszy się w takiej sytuacji, skoczyłby jak oparzony. W tej jednak chwili pisnął z zachwytu, a poświata otaczająca jego piuskę zniknęła. W myślach klepnął się mocno po plecach, gratulując sobie przejrzenia na wylot tego tak żałosnego i nieścisłego przypisu.
        Zanim w kaplicy przebrzmiały echa ekstatycznej radości, telewpływowe pole zniknęło, myślowy Szczurołap z Hameln przestał grać, a tysiące przerażonych członków szczurzej społeczności dojrzało do przekonania, że niezależnie od tego, co im powiedziano, wcale nie chcą tu być, i rozpierzchło się do milionów nor.
        - To działa! - krzyknął Wielebny Hipokryt, obserwując znikające w norach nieprzeliczone szczurze ogony. - Sugestywne Oddziaływanie Umysłowe zdało egzamin!
        - Sugestywne Oddziaływanie Umys... Co u diaska...? - pisnął pytająco cichy, bzyczący głos.
        - Cudownie! To, u diaska! No, niezupełnie, teraz wszystkie się rozbiegły, ale gdybym nie rozgryzł tego przypisu, siedziałbym tylko i cierpł - odparł Hipokryt, nie zauważywszy, że bzyczący głos wydobyła z siebie unosząca się o cal od jego nosa muszka owocowa. Prawdę mówiąc, w obecnym stanie nie widziałby w tym pewnie nic nadzwyczajnego. Cały buzował szczęściem. - Zrobiłem to! Przyzwałem wszystkie te szczury, po prostu myśląc o serze. Ha! I co oni wiedzą o ewolucji!
        Przyzwałem? - pomyślała z podnieceniem muszka, pocierając w myślach szponiastą łapą podbródek i nagle dostrzegając potencjalne korzyści płynące z sytuacji, w której się znalazła.
        - Och, ileż bym dał, żeby móc zrobić to samo z ludźmi!
        - Co dokładnie byś dał? - zabzyczała muszka owocowa. W jej małym umyśle pojawiły się pierwsze zarodki planu.
        - Cokolwiek!
        - Cokolwiek?
        - Absolutnie cokolwiek!
        - Zupełnie absolutnie cokolwiek? - zaskrzeczał owad. Jeszcze tylko jeden raz i będzie mój, pomyślał.
        - Dokładnie! Absol... -Wielebnemu nie było dane dokończyć.
        Z radosnym krzykiem nietypowego entuzjazmu, którego nie jesteśmy skłonni kojarzyć z niewielkimi uskrzydlonymi owadami, część podłogi eksplodowała, do środka buchnęły słupy gorącej pary, rozległ się zgrzyt dziesiątków czarnych szponów i kilka sekund później w kaplicy nie było już śladu po Wielce Wielebnym Hipokrycie III.
        Następnie podłoga zasklepiła się z głośnym trzaskiem, a mała, cierpiąca na potworny ból głowy muszka owocowa uderzyła w świeżo wypolerowany lichtarz.
        Ponuro potrząsnęła łebkiem, potarła przekrwione oczy, po głębszym zastanowieniu sprawdziła kolor swojej tutki, po czym postanowiła już nigdy, przenigdy nie siadać na sfermentowanej brzoskwini. Przez trzy dni latała, a film się jej urwał.
        
        * * *
        Gdzieś pośród karmazynowego mroku Wielce Wielebny Hipokryt III otworzył oczy, skierował je na potężnego osobnika majaczącego w ciemności i zamknął sześć razy szybciej. To tylko zły sen, usiłował przekonać samego siebie, bardzo zły sen. Za dużo wina. Jak tylko otworzę oczy, to zniknie, ponieważ takie rzeczy nie istnieją. Raz, dwa, trzy...
        Niestety, wciąż tam był, wysoki na dziewięć stóp. Stał wyprostowany na kopytach, a całe ciało okryte miał ściśle przylegającymi, błyszczącymi złowrogo łuskami. Usta wypełniała mu po brzegi niedobrana kolekcja zbyt wielu jak na niego (czy też, po prawdzie, kogokolwiek) zębów. W dodatku, co niepokoiło Hipokryta, stwór wpatrywał się w niego z tą chłodnie skalkulowaną chciwością, której cranachańscy poborcy podatkowi zawdzięczali swą złą sławę w całych Talpach.
        - Zgrabna sztuczka z tymi szczurami - powiedział stwór i puścił do niego oko.
        Wielebny Hipokryt krzyknął i na krótko stracił przytomność, ciężko jednak określić, w jakiej dokładnie kolejności zrobił te dwie rzeczy.
        Kiedy doszedł do siebie i zebrał w sobie na tyle, żeby znów otworzyć oczy, stwór wciąż na niego patrzył.
        - Jak to zrobiłeś? - zapytał niskim, zgrzytliwym głosem, wydawszy uprzednio rodzaj gwizdu, od którego ciarki przechodziły po kręgosłupie. - Znaczy się numer ze szczurami, hę? Jak to się robi? - Od niechcenia smagnął ostro zakończonym ogonem.
        - G... g... g... - zaczął Wielebny Hipokryt w napadzie oszałamiającej komunikatywności.
        - Gra świateł? - spróbował odgadnąć stwór. - Nie, na pewno nie.
        - G... g... g
        - Głupie ciuszki? Włożyłeś głupie ciuszki? Ejże, jak to zrobiłeś?
        - G... Gdzie ja jestem? - wykrztusił w końcu Hipokryt.
        - Och! - warknął rozczarowany stwór głosem o kilka oktaw poniżej pułapu słyszalności nietoperzy. - Nie stać cię na nic lepszego? - Podwinął lśniącą górną wargę, pokazując, jak bardzo jest zawiedziony poziomem pytania Wielebnego. - Zdawało mi się, że to oczywiste! - obwieścił triumfalnie, nonszalancko pokazując szponami styksowe pomieszczenie na szczycie drapacza powłok. Nad jego głową chłodził się właśnie niewielki kawałek skały.
        - Cz... czy m... mógłbym prosić o jakąś wskazówkę, nie... nie czuję się najl... - zakwilił Hipokryt, gdy zauważył, że stwór ma rogi i pasujący do nich ogon.
        - Cóż, zobaczmy. Jesteś co najmniej tysiąc stóp poniżej domu, liczba zębisk psa przy bramie tego miejsca da się bez reszty podzielić przez trzy i, ach tak, jeśli wytężysz słuch, powinieneś usłyszeć jęki niezliczonych dusz cierpiących wieczne, zasłużone katusze.
        Szczęka opadła Hipokrytów! na klatkę piersiową.
        - O tak - ciągnął stwór. - I, eee, niewykluczone, że nie jesteś już żywy. Wybacz, ale, no wiesz, takie są wymagania i w ogóle.
        - Jesteś d... d... diab... - wymamrotał Wielebny.
        - Diabłem? O nie. Co to, to nie. Myślałem, że wszyscy to wiecie. Nie, jestem wyłącznie twoim pokornym towarzyszem, pomniejszym ogrodowym diabełkiem. Tak przy okazji, nazywam się Flagit. A co się tyczy numeru ze szczurami...
        - Ale ja jestem sługą bożym, nie powinienem tu się znaleźć. -Hipokryt jęknął.
        - Byłeś - poprawił go Flagit. - Byłeś sługą bożym. Czas przeszły. W porządku, przyzwyczaisz się. A teraz wyjaśnij numer ze szczurami.
        - Dlaczego tu jestem?! - pisnął Wielebny.
        Flagit wzniósł oczy ku niebu.
        - Musimy przez to przechodzić? Niech będzie. Jaka jest ostatnia rzecz, którą pamiętasz, nie licząc szczurów?
        Wielebny Hipokryt przymknął oczy i zagłębił się we wspomnieniach.
        - Cóż... no, całe życie przemknęło mi przed oczami... - zaczął.
        - Nie, nie - syknął z irytacją Flagit. - Wcześniej. No dalej, zastanów się.
        Hipokryt zacisnął oczy i skoncentrował się.
        - No, wyraziłem coś w rodzaju życzenia, chciałem móc przyzywać wiernych - przyznał, spoglądając na swoje stopy. Albo raczej, ściśle mówiąc, swoje byłe stopy.
        - Sądzę, że pamiętasz, co dokładnie powiedziałeś - zasugerował Flagit. - A powiedziałeś „Och, ileż bym dał, żeby móc zrobić to samo z ludźmi!”, więc ja na to „Co dokładnie byś dał?”, a ty wtedy...
        - To znaczy, że ja...? - wychrypiał Hipokryt. W jego oczach pojawił się wyraz najczystszego przerażenia, zaczynał rozumieć, że czeka go jałowa, rozpaczliwa przyszłość.
        - Nie, nie. Powiedziałeś chyba: „Absolutnie cokolwiek!” -przyszedł mu z pomocą Flagit. - Powtórzyłeś to trzy razy z rzędu, tak więc - sruuuu! - i jesteś tutaj.
        - Porwałeś mnie? - wyszeptał Hipokryt, drżąc ze strachu przed odpowiedzią.
        - No co ty. Nie wygłupiaj się...
        Wielebny odetchnął z ulgą. A więc nie został porwany! Wokół zatrzaśniętych na głucho drzwi sromotnej porażki błysnęła poświata nadziei.
        - Zawarliśmy układ! - zakończył radośnie Flagit. Drzwi znów zatrzasnęły się z hukiem. - Wiążącą umowę poświadczoną przeze mnie. Takie rzeczy zdarzają się, sam wiesz: a to ktoś chciałby nieco lepiej grać na skrzypcach, a to znów ktoś maluje sobie portret i upycha go na strychu, żeby się nigdy nie zestarzeć...
        - I to wszystko dlatego, że chciałem mieć wiernych? - Hipokryt parsknął. Pogłębiły się zmarszczki na jego czole.
        - Ano. To przez nich tu jesteś - odparł Flagit i dla podkreślenia puenty pokazał większość kłów.
        - Ilu?
        - Hę?
        - Ilu mam tych wiernych?
        - Ojej, nie wiem, poza tym teraz to już nieważne.
        - Wybacz, ale sądzę, że jednak ważne - oznajmił oburzony Hipokryt. - To znaczy, skoro zawarliśmy jakiś tam pakt, a ja jestem niebo... ehem, stroną, to sądzę, że byłoby w porządku, gdybym wiedział, ilu mam wiernych. No ale skoro już przy tym jesteśmy, to gdzie oni są?
        - Eee... w pobliżu - odparł niepewnie Flagit.
        - W pobliżu? I to ma być odpowiedź? Powinni znajdować się przynajmniej w zasięgu modłów, rozumiesz, twarzą do mnie, a ja powinienem ich nauczać i robić inne rzeczy, które robią duchowni. A nie, że oni są tam na górze, a ja tu na dole! Zrozumiano? - Hipokryt zaczął tracić panowanie nad sobą.
        Flagit wzniósł oczy ku górze i westchnął.
        - Tak, rozumiem. Hmm, powinieneś był wyrażać się jaśniej. Przykro mi, już za późno. - Wzruszył ramionami, usiłując zlekceważyć problem.
        - Posłuchaj! - krzyknął Hipokryt, nic z tego nie rozumiejąc. Czterdzieści pięć lat czekał na własnych parafian i nie miał zamiaru pozwolić, by jakiś wysoki na dziewięć stóp, pokryty łuskami rogaty demon z cuchnącym oddechem stanął mu na drodze. W każdym razie nie miał takiego zamiaru, dopóki sobie tego wszystkiego na trzeźwo nie przemyśli. - Nie zgadzam się na to. Chcę widzieć się z twoim szefem. Domagam się zwrotu ciała!
        Flagit gwałtownie drgnął i odwrócił się, podejrzliwie łypiąc za siebie.
        - Szszsz! Nie tak głośno! - zawarczał ochryple. - Po co robić taką awanturę?
        - Jest po co!
        Myśli szalały w głowie demona. Gdyby ktoś dowiedział się, że porwał sługę bożego... Ciarki przeszły mu po plecach.
        - No już! - nalegał Hipokryt, kipiąc słusznym oburzeniem. -Gdzie jest twój szef, co? Chcę się z nim widzieć i to natychmiast!
        Flagit przeszukiwał brudne zakamarki swego intryganckiego umysłu. Jak uciszyć Wielebnego? Ile on z tego rozumie? Łamał sobie głowę coraz bardziej i bardziej, aż... Prawda! To jest to! Powiedz mu prawdę, a stanie się bezwolną marionetką w twych rękach.
        Wziął głęboki oddech, jego myśli skupiły się na sztuczce ze szczurami i jej tajemnicy. Prawda - skurczył się w sobie na chwilę. To nie będzie łatwe. Lata permanentnych zaniedbań osłabiły jego predyspozycje do mówienia prawdy.
        - Znalazłeś się tu z powodu... – „Szczurów.” - Ten, tego, z powodu... – „Szczurów.” - ...Myśli w twojej głowie - wyszeptał w końcu przez zaciśnięte zębiska. - Rozumiesz - dodał. - Książka. - Wstrzymał oddech, oczekując kolejnych pełnych oburzenia krzyków.
        Nie przyniosło to oczekiwanych efektów.
        Tyle tylko, że Wielce Wielebny Hipokryt III przestał domagać się widzenia z jakimś przełożonym, a to było już niewątpliwym sukcesem. Demon nie spodziewał się jednak, że sługa boży zacznie aż tak bardzo użalać się nad sobą.
        - Ja o tym tylko pomyślałem! - załkał Hipokryt. - Nic nie zrobiłem, nigdy... w porządku, czytałem o tym, ale sądziłem, że to się nie liczy. Naprawdę nie... Niech będzie, mam bujną wyobraźnię i przyznaję, że potrafię wyobrazić sobie seksowne nimfy jeżdżące na oklep na kucach do polo, ale to była czysta zabawa. Zwłaszcza ta scena pod prysznicem, z pieniącą się wodą spływającą fontannami po ich jędrnych, młodych ciałach... ehem.
        Flagit potrząsnął głową i wpatrywał się w eks-Wielebnego. W czasach, kiedy posługiwał się prawdą, nigdy nie była tak kłopotliwa. Racja, że minęły setki lat, ale mimo to... Jeszcze raz potrząsnął głową i postanowił zmienić podejście.
        - Słuchaj, a co z tymi szczurami?
        Zawstydzony Hipokryt pokręcił głową i poczerwieniał na twarzy. Seksowne nimfy uwodzicielskim kłusem okrążały scenę jego myśli, uderzając udami i biczami w nagie grzbiety kuców.
        
        * * *
        Przed oczami Ryngrafa przemykało tysiące barw. Suwał szmatą po morzu atramentu, podnosił ją i wyciskał do wiadra.
        Nie dało się zaprzeczyć, że Alea to mały diabełek. Rzadko zdarzał się tydzień, by czegoś nie rozbiła, stłukła, popsuła albo... Jednak czasami jej poczynania miały bardzo inspirujące konsekwencje.
        Szepnij komuś do ucha słowo „natchnienie”, a możesz być pewien, że nasuną mu się myśli o nagle włączających się czterdziestowatowych żarówkach albo o podstarzałych matematykach wyskakujących z popołudniowej kąpieli i pędzących nago po ulicy z okrzykiem „Eureka!” na ustach. Określenie „natchnienie” z rzadka tylko przywoła na myśl wizje przeraźliwie rwących palców u nogi, kolczugowych płaszczy oraz sponiewieranych szufelek i szczotek.
        Mówiąc szczerze, przywoła takie wizje wyłącznie u Ryngrafa, niegdyś właściciela podrzędnej firmy „Imperium Kurhanów, Nagrobków i Inskrypcji”.
        Uśmiechnął się teraz, przypominając sobie ów nudny wieczór, gdy skąpany w słabym świetle świeczki dodawał ostatnie litery do gładko wypolerowanej tabliczki z talpejskiego łupku. Trzy tuziny jego ulubionych dłut i proszę! Gotowe. Osiem dni rytowania i segregowania, żeby stworzyć tysiąc słów, idealnie wyrytych pogrubioną czcionką na głębokość ćwierci paznokcia. Uśmiechnął się szeroko. To mogłaby być jego najlepsza płyta nagrobna, tyle że tu wszystkie litery stanowiły lustrzane odbicie, a w prawym dolnym rogu znajdował się numer.
        Minął jakiś czas, zanim przyzwyczaił się do pisania od tyłu (najgorsze było S), ale tego wieczoru - cztery miesiące od czasu, gdy poznał zawiłości lustrzanego odbicia znaku „&”, nabył koncesję od wydawnictwa Strata i s-ka i wkroczył w świat wydawców - cóż, tego wieczoru pojął, że może wyrzeźbić wszystko. Inicjały z przeplatanymi aniołami, marginesy z hasającymi cherubinami, ciągi serafinów... cokolwiek! Pozostało mu tylko włożyć tworzoną przez osiem dni płytę do prasy, pokryć ją białym atramentem i odbić na tak wielu arkuszach czarnego pergaminu, jak tylko było możliwe. Zadziwiało go, z jaką łatwością biel zmienia się w litery na czarnej powierzchni. Gdyby tylko krócej trwało samo przygotowanie płyty...
        Z uśmiechem na ustach odepchnął stołek, wstał i miał zamiar zanieść swe dzieło do prasy, kiedy wydarzyła się katastrofa.
        Znane są różne typy katastrof: trzęsienia ziemi, powodzie i tym podobne. Ta miała dziewięć lat i jaskrawoczerwoną koszulę nocną wepchniętą niedbale w majtki. Nadeszła od strony krokwi ze świstem, uczepiona liny, zgrabnie lądując na szczycie pobliskiego kredensu. Ryngraf zaczął krzyczeć, zanim jeszcze wibracje dotarły do kamiennej płyty i zrzuciły ją na podłogę, gdzie rozprysnęła się na tysiące bezwartościowych kawałeczków, porywając ze sobą kolczugowy płaszcz i zadając bolesny cios jednemu z palców u nogi Ryngrafa.
        Kurz opadł szybciej niż emocje ojca, który wykrzykiwał swą graniczącą z bluźnierstwem tyradę.
        Potem mógł już radośnie uganiać się z siekierą w ręce po warsztacie, starając się dorwać pewną dziewięciolatkę. Ona jednak zdążyła wcześniej ukryć się w swojej ulubionej szafce pod schodami.
        Prawie godzinę przekleństw później Ryngraf - z rwącym koszmarnie palcem i głową pokrytą szarym pyłem - doszedł do wniosku, że resztki płyty nie pozbierają się same. Wziął szufelkę i szczotkę i zaatakował hałdę literek na podłodze. Zanim szczęka opadła mu ze zdziwienia, zdążył nabrać pół szufelki odłamków.
        Natchnienie znajdowało się o krok od niego. Ujrzał cztery małe kawałki, które jakimś cudem przyczepiły się do łokcia jego płaszcza. Przetarł oczy z niedowierzaniem i spojrzał ponownie. Wciąż tam tkwiły: cztery znaczki układające się w pozdrowienie „!jeH”, co dla kogoś, kto spędził właśnie ponad tydzień, zajmując się wyłącznie rytowaniem ponad tysiąca słów w lustrzanym odbiciu, oznaczało ni mniej, ni więcej tylko „Hej!”. Drżąc na całym ciele, sięgnął i wyciągnął „H” z oczka kolczugi, a następnie wepchnął je z powrotem. Gdy to samo robił z „e”, spomiędzy jego warg wydobył się cichy jęk. Błyskawicznie usunął wykrzyknik, użył kilku innych liter i ułożył zwrot „Hej tam!”. Nałożył białego atramentu, przytknął do kolczugi skrawek pergaminu i tak oto stworzył pierwszy, niewielki na razie, komplet czcionek. Tylko miesiąc (z którego trzy tygodnie Alea spędziła w sukience, trzymając tatę za rękę) zajęło mu wykucie osiemnastu pełnych zestawów alfabetu i pocięcie płaszcza na kwadraty siatki.
        - Zlecenie wykonane? - warknął osobnik w czarnym płaszczu z nieskazitelnie białym kołnierzem, otworzywszy z hukiem drzwi do warsztatu drukarskiego i przerwawszy zadumę Ryngrafa. Jego głos był jakimś cudem jednocześnie popędliwy i pobożny, zdecydowanie nawykły bardziej do rozprawiania o końcu świata niż o czymś tak przyziemnym jak zlecenie dla drukarza.
        Ryngraf podniósł wzrok znad hipnotyzujących spiral kolorów, zachwiał się i zerknął zza grubych na cal kryształów tkwiących na czubku nosa.
        - Eee? Och, och, Wielebny Elokwent. Aż podskoczyłem, tak mnie ojciec przestraszył.
        - Zlecenie wykonane? - powtórzył Wielebny głosem o uncję uboższym w pobożność i skrzywił się na widok sporej plamy atramentu na podłodze.
        - Nie, niestety nie. Nieco się, tego, natchnąłem...
        - Tak to się teraz nazywa? - odburknął Zazwyczaj Wielebny Elokwent Melepeta z Misji Ojców Męczybułów z jeszcze niniejszą dozą pobożności, dodając za to szczyptę znudzenia.
        - Eee... miałem mały wypadek i upuściłem... to znaczy, to nie ja... Ja... - zaczął Ryngraf.
        - Rozumiem, że to początek wymówek. Czy mam usiąść, czy będzie się pan streszczał? - zazgrzytał z irytacją Wielebny Elokwent.
        Wiatr opuścił żagle Ryngrafa.
        - No, no, to rzeczywiście było szybkie - zadrwił Elokwent. - A teraz trzecie podejście: czy wykonał pan moje zlecenie?
        - Nie - przyznał zmieszany drukarz.
        - Panie Ryngraf, niech wolno mi będzie przypomnieć, że tym razem robi pan interesy z żywymi. Spóźnienia nie są mile widziane...
        - Twierdzi ojciec, że jestem powolny? Proszę przyjąć do wiadomości, że nigdy nie spóźniłem się z dostawą płyty nagrobnej! Racja, tamto mauzoleum dotarło na miejsce trzy tygodnie po czasie, ale to nie moja wina, że oś wozu nie wytrzymała. Uprzedzałem ich, że będzie ciężkie, ale nie chcieli słuchać...
        - Panie Ryngraf, na kiedy wykona pan moje zlecenie?
        - Hm. - Drukarz spojrzał na szyk liter wystających z resztek kolczugi. - Za dwa tygodnie albo czternaście dni, jak ojciec woli -burknął.
        - Och, to za późno - odparł męczybulski misjonarz, licząc na swoich długich palcach.
        - Za późno na co?
        - Ha! Za późno dla kogo.
        - Dla kogo w takim razie?
        - Dziesiątków, być może setek potępionych dusz. Pogańskich wędrownych plemion D’vanouinów - oświadczył Elokwent. Jego zapatrzone w dal oczy zaszły mgłą.
        - Ojej, znów tu przywędrowali, tak? - Ryngraf pociągnął nosem i z powrotem zabrał się do ścierania atramentu z podłogi. - Nie róbcie im krzywdy.
        - Krzywdzić? -Wielebny Elokwent jęknął i zakręcił się na pięcie. -To oni mnie krzywdzą. To pohańcy sprośni, psy niewierne!... Ehem, ehem. - Przygładził włosy i nieco się uspokoił. - Kiedy poznają dobre słowo w pełnym d’vanouińskim tłumaczeniu, które powinno być wydrukowane kilka tygodni temu, nawrócą się. W innym wypadku... - W umyśle Elokwenta pojawiły się piekielne obrazki. - Za siedem dni wrócę odebrać zamówione trzysta egzemplarzy Czerwonego Prozelityckiego Manuskryptu św. Forsy z Bródna. Dobranoc! - Obrócił się i ruszył ku drzwiom.
        - Za tydzień? Zostały jeszcze setki stron... tysiące słów na stronę... Rany! Prawo przypadku... Nie mogę zagwarantować, że nie będzie żadnych błędów drukarskich. Sam ojciec rozumie, w d’vanouińskim jest tyle samogłosek...
        Ale jego słowa nie dosięgły uszu Wielebnego, który znalazł się już po drugiej stronie drzwi i oddalał coraz bardziej.
        - A niech tam - burknął pod nosem Ryngraf. - Po prostu będzie musiał wziąć to, co mu dam. I zaakceptować to. - Zanurzył szmatę w kałuży i patrzył, jak przybiera barwę mętnego brązu.
        Powoli pokręcił głową. Tyle doświadczenia w pracy z kolorami i wciąż nie pojmował, dlaczego takie ładne barwy, łącząc się, tworzą takie paskudztwo.
        
        * * *
        Pośmierciałkowy poranek zaczął się w Mortropolis tradycyjnie nijako. Wschody i zachody słońca w Hadesji nie są zbyt widowiskowe. Przestanie to dziwić, gdy dowiemy się, że jedynym źródłem światła na głębokości tysiąca stóp jest stały czerwonawy poblask lamp lawowych i, sporadycznie, błyskawice poprzedzające opady gromów.
        - Jesteś pewien, że powiedziałeś mi wszystko? - warknął Flagit, pochylając się nad zastraszonym Hipokrytem i wysuwając dziewięciocalowy pazur.
        - Tak jak mówiłem, to wszystko. Powiedziałem ci wszystko. - Hipokryt jęknął, mając nadzieję, że pamięć rzeczywiście go nie zawodzi. Zawsze szczycił się swoją zdolnością do zapamiętywania tekstów, podczas szkolenia w klasztorach Nawtykanu wygrywał wszystkie Zgadywanki, jeśli tylko dostał pytanie z Wulgaty. To, czego nie mógł sobie przypomnieć, zapewne po prostu nie zostało nigdy zapisane.
        Ale wtedy jego umysł był jasny i skoncentrowany. W tej chwili zaś miał na głowie inne rzeczy niż przypominanie sobie pełnego tekstu „Telewpływania dla opornych” zaledwie po pięciokrotnym przeczytaniu. Jedna z tych rzeczy miała dziewięć stóp wzrostu i natrętnie demonstrowała mu kły, rogi i pazury. Pozostałe wciąż krążyły w głębi jego umysłu, napinając baty i wyprężając jędrne uda. W nimfach najgorsze było to, że zdawały się mieć na sobie jeszcze mniej i były jeszcze bardziej seksowne niż godzinę temu.
        - Jesteś pewien, że to wszystko? Po prostu muszę stworzyć sobie w głowie małe pszczoły, stopić ul i już potrafię kontrolować wszystkich żyjących na górze? - warknął po raz piętnasty Flagit.
        - Cóż, to dość skrótowe streszczenie ponad trzystu sześćdziesięciu stron, ale tak - odparł, krzywiąc się, Hipokryt.
        - I to już zupełnie wszystko?
        Wielebny przytaknął.
        - To dlaczego nic mi nie wychodzi, hę? - ryknął Flagit. - Piętnaście razy próbowałem zrobić ten numer ze szczurami i nic! Wiem, że to działa, widziałem cię wtedy. Dlaczego mi nie powiesz?
        Gniew Flagita zerwał się ze smyczy, strach przed Nababem deptał mu po piętach, a dodatkowego bodźca dostarczała świadomość, że Nabab za kilka godzin miał przyjść po odbiór. Warcząc, demon pokonał susem jaskinię, chwycił Wielebnego, podniósł go i przycisnął do ściany.
        Hipokryt przez zaciśnięte zęby oznajmił:
        - Powiedziałem ci dokładnie wszystko. Nie skłamałbym. Jestem... jestem sługą bożym!
        Ale wiedział, że gdzieś na dnie jego mózgu kryje się podejrzenie, dlaczego próby opanowania przez Flagita tajemnic Sugestywnego Oddziaływania Umysłowego są bezowocne. Miało to coś wspólnego z drabinami, ewolucją i tak dalej, ale nie był do końca pewny, co dokładnie. Hipokryt z poczuciem winy trzymał buzię na kłódkę, udzielając sobie całkowicie nielegalnego rozgrzeszenia. Co za wstyd! Przebywał w Hadesji zaledwie od kilku godzin, a oddanie absolutnej prawdzie już osłabło. Przez jego myśli przemknęła wizja seksownej pęciny pieszczonej batem.
        - Więc dlaczego nie działa? - warknął Flagit, zacieśniając uścisk na szyi Wielebnego. - Może jestem głupi, co?
        Hipokryt wierzgnął i energicznie potrząsnął głową.
        - Nie, nie. Może po prostu szczury są za daleko, to wszystko. Za słaby sygnał, te rzeczy. - Skrzywił się.
        - Co, że niby skały ekranują moje myśli? - ryknął Flagit.
        Zdesperowany Hipokryt przytaknął z taką gorliwością, że nadpalona piuska spadła mu ze spoconego czubka głowy na podłogę.
        - A to co? - zapytał Flagit, podnosząc czubkiem pazura nakrycie głowy i przyglądając mu się podejrzliwie.
        - To moje. Część umundurowania. - Podejrzana iskra wspomnień przebiegła Hipokrytowi przez myśl: chaotyczna wizja zabawnej siatki na włosy, mającej coś wspólnego z... z czym?
        W tej samej chwili w styksowych mrokach umysłu Flagita błysnęła iskierka intuicji.
        - Umundurowania, hę? Czyli miałeś ją wtedy na głowie? - Zadumał się i potarł delikatnie podbródek, a jego myśli pomknęły ku Kopułom Transcendentalnych Podróży mieszczącym się w pokojach przy zewnętrznym korytarzu.
        Hipokryt cmoknął i uniósł wzrok.
        - Oczywiście, że miałem ją na sobie, dlatego tu jest. Nie zawarłeś paktu z moją szafą!
        - Nie, ale miałeś ją na sobie, gdy numer ze szczurami się udał. A ja nie miałem i się nie udał. Ha!
        Flagit w mgnieniu oka puścił Hipokryta i nasadził sobie piuskę na łeb, pomiędzy rogi. Zamknął oczy i po raz szesnasty wyczarował umysłowe pszczoły, z których każda pragnęła opętać jednego gryzonia, każda pałała żądzą władzy. Otaczający pszczoły ul zaczął topnieć i tym razem, po raz pierwszy, Flagit poczuł ciepło bijące od bzyczących neuronowych odwłoków.
        Hipokryt z niepokojem obserwował, jak wokół piuski pojawia się blada, fioletowobrązowa poświata.
        Nagle przez gałki oczne Flagita przemknął fioletowy błysk, tuż po nim deszcz zielonych gwiazd, aż w końcu w polu widzenia demona pojawiła się migotliwa mgiełka. Z okrzykiem radości zdał sobie sprawę, że spogląda na świat oczami pewnego białego, przekarmionego szczura. Najcieńszym piskiem szczurzego przerażenia zareagował na to, że z nieba wprost ku niemu wysunęła się duża, upstrzona pierścieniami dłoń.
        
        * * *
        W ciemnej uliczce u podnóża drapacza powłok Nabab postawił kołnierz swojego płaszcza przeciwpłomiennego i wyjrzał ostrożnie za róg. Tysiące zgnębionych dusz wlekło się ze zwieszonymi głowami wzdłuż płonących ulic, niektóre jęcząc, niektóre wyjąc, a wszystkie zgrzytając zębami. Wszystkie z wyjątkiem tej, która stała w kręgu światła rzucanego przez lampy lawowe, i po prostu tylko zgrzytała zębami.
        Nabab zaklął i cofnął głowę. Zgrzytający potwór nie drgnął od fetorkowego ranka, cały czas obserwując. Odkąd Nabab zgłosił swoją kandydaturę na Naczelnego Grabarza Mortropolis, tkwił tu bez przerwy z otwartymi trzema groteskowymi oczami, meldując o wszystkim przerażającemu szefowi Imigracji, Seirizzimowi. Stojący w deszczu gromów Nabab doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że podobne bezimienne istoty kryją się w cieniach w pobliżu jaskiń jego i Flagita. Z początku nawet mu pochlebiało, że znienawidzony Seirizzim tak się nim interesuje, ale miał już tego powyżej swoich rozszerzających się ku dołowi nozdrzy.
        Nagle gdzieś wiele mil dalej ktoś pociągnął za dźwignię, otworzył zawór, przez który rozgrzane powietrze z jaskiń pomknęło niezliczonymi rurami, wzbierając i bulgocząc na zakrętach, by w końcu z głośnym sykiem wydostać się przez liczne wyloty. Zakończyła się pierwsza zmiana, lada chwila miały zacząć się godziny szczytu.
        Na krótką chwilę uwagę Nababa przyciągnął snujący się przed nim ulicą tłum, który jak na rozkaz zmienił kierunek snucia się i ruszył ku jakiemuś nieosiągalnemu celowi. Zewsząd wokół niego dobiegały płacze i krzyki tych, którzy zostali wyrzuceni przez otwarte drzwi z komnat męczarni, by włóczyć się po ulicy w oczekiwaniu na kolejną zmianę tortur. Nagle w głowie Nababa zakiełkowała nieoczekiwana myśl. Dlaczego ulice przed zmianą nie były puste? Kiedyś były, wiele lat temu. W porządku, można było spotkać parę diabłów, które wracały do domów po szaleństwach sromotnej nocy, ale na litość diabelską, żeby wypuszczać Potępionych tak wcześnie...? Między zmianami? Nie mogą się schować w jakiejś dziurze? Czy wydział imigracyjny naprawdę wpuścił ich aż tylu? Czy to możliwe, by Seirizzim...?
        Ruszyła fala grzeszników, łkając i kaszląc od ośmiogodzinnego stania na głowie w szambie, zataczając się w stronę Nababa i wypełniając ulicę szczelnym murem cuchnącej rozpaczy. Nabab uśmiechnął się, naciągnął mocniej płaszcz i przykucnął. Wziął głęboki oddech, wybrał właściwy moment i - niezauważony przez trójokiego seirizzimowego oprycha - zniknął w masie ciał. Krztuszący się nieszczęśnicy tłoczyli się wokół niego i zawodząc ponuro, dowlekli go do wypalonych stalowych drzwi drapacza powłok. Nabab w ostatniej chwili wyciągnął dłoń, chwycił się klamki i natychmiast wpadł do środka, wepchnięty naporem tłumu, w pędzie przelatując klatkę schodową. Wziął głęboki oddech dla przeczyszczenia nozdrzy, zachichotał i ruszył po schodach w stronę siedziby Transcendentalnego Biura Podróży spółki z o.o.
        
        * * *
        Dziewięćdziesiąt dziewięć pięter wyżej, głęboko w umyśle Flagita, zrozumienie zaczęło wypuszczać małe szare macki i zbierać fakty do kupy. Tylko kilka przerażonych chwil zajęło mu pojęcie, że ciepłe, lepkie emocje wydzielane przez długowłosego szczura nie były wynikiem oddziaływania przenikliwego strachu na jelita gryzonia. O nie, tu chodziło o uczucie. To był udomowiony szczur. Udomowiony i przekarmiony. W ciągu ostatnich dziesięciu minut wsunięto mu w otwór pod drgającymi wąsikami kawałki piętnastu różnych serów i uraczono słodkim „tiu, tiu, szczurciu!” tyle razy, że stracił już rachubę.
        Flagit miał dość. Przyszedł czas na działanie. Posłał ku szczurowi wiązkę myśli. Gryzoń podniósł łepek i rozejrzał się. Flagit ujrzał wielki, zapięty spinką rękaw drogiego garnituru. Spojrzał w dół na potężny kontynent wypolerowanego drewnianego stołu. Widział, jak masywna, upierścieniona dłoń ociężale sięga do miseczki i machinalnym ruchem bierze z niej kolejny kawałek sera z niebieskimi żyłkami.
        Nie, nie! - pomyślał spanikowany Flagit. Wszystko, tylko nie cholerna dragonzola!
        Błyskawiczna decyzja i seria szalonych myśli demona skierowała szczura w górę...
        Krzyk odbił się echem w przestronnym marmurowym holu wielkiej rezydencji. Szczurze pazurki rozerwały drogi rękaw i zagłębiły się w mięsistym przedramieniu. Carr Paccino, głowa cranachańskiej „rodziny”, wyskoczył jak oparzony ze skórzanego fotela, rozrzucając kawałki sera i strzepując z siebie szczura. Biały zwierzak przekoziołkował trzy razy i plasnął o drewniany stół. Drzwi otwarły się z hukiem i do środka wpadło trzech goryli. Szczur wysunął gniewnie pazurki na pełną długość i zaczął skrobać nimi po stole. Carr Paccino stał, ssąc rękę, podczas gdy goryl Fett Uccini rozglądał się za intruzami. Zgrzyt pazurków na stole przybrał na sile i nagle ucichł. Oczy wszystkich zwróciły się na szczura, który ostrożnie przesunął się w bok, cały czas szczerząc złowrogo kły. Tu, wyskrobany na ćwierć cala w lśniącym blacie, znajdował się wyraźny wizerunek środkowego palca uniesionego w odwiecznym obraźliwym geście. Flagit zerwał piuskę Wielebnego z głowy, odrzucił ją w tył i wybuchnął demonicznym śmiechem. Ale ubaw, cóż za potęga! Jaka wspaniała zabawka, jaka niesamowita...!
        Nagle rozszczepione kopyto kopniakiem otwarło drzwi i do środka wpadł piekielnie zdyszany Nabab. Błyskawicznie przemknął przez pomieszczenie i serdecznie ujął za gardło drżącego na całym ciele Flagita.
        Wielebny Hipokryt pisnął i schował się za niepłonnym koszykiem, żegnając się zamaszystym ruchem i bełkocząc wszystkie przynajmniej odrobinę pobożne rzeczy, jakie nasunęły mu się na myśl.
        - No i...? - warknął Nabab. - Nadszedł czas!
        Flagit wydał z siebie dziwny bulgotliwy dźwięk i wlepił oczy w szpony zaciskające się na jego gardzieli. Gdyby Nabab zapoznał się z dziełem „Artykulacja gardłowa. Teoria i praktyka”, zrozumiałby, że trzymany przezeń demon usiłuje uzyskać pozwolenie na zaczerpnięcie oddechu. Proszę.
        - No i co masz? Nowe kulki na żyłce? Milutki, rozgrzany do czerwoności pogrzebacz, hę? Więcej rozkosznych przedmiotów, które zapewnią mojemu imieniu miejsce na szczycie czarnej listy d’Abaloha? Drobiazg, który bez wątpienia zapewni mi jego decydujący głos? Miałeś prawie tydzień, teraz pokaż mi wyniki! - wykrzyczał Nabab, puszczając Flagita, który runął jak długi. - Natychmiast!
        Flagit pozbierał się i pociągnął z dzbanka buzującej żółci wymieszanej z melasą.
        - Ta-daam! - oznajmił, wyciągając zza pleców niewielki czepek ze złotej siatki.
        - Co to ma być? Złocony klosz na lampę lawową?
        - Oooo nie! Trzymam w dłoni najwspanialszą zabawkę, zabawkę, która przewyższa wszystko, co do tej pory widziałem ja, co widziałeś ty i co widział sam Mroczny Lord d’Abaloh! Jeśli to nie zapewni ci zwycięstwa w wyborach, to stopień skorumpowania d’Abaloha przekracza wszelkie wyobrażalne granice!
        - Ciii! - szepnął Nabab, nerwowo rozglądając się wokół. Zdarzało się, że demony znikały z powodu mniej kontrowersyjnych uwag.
        Nabab czuł, że wbrew sobie zaczyna czuć podniecenie. Jeśli Flagit tak ryzykownie się nad tym rozczula, coś musi w tym być. Przysłuchiwał się potokowi słów demona, czując, że porywa go unoszący się w kadencjach głos Flagita.
        - ...kontroluj każdą istotę, złam i podporządkuj sobie umysł, manipuluj psychiką! Kilka sekund przed twoim przybyciem zmusiłem szczura do zrobienia bardzo brzydkiej rysy na pięknym, lśniącym stole...
        - Co?! Co zrobiłeś?!?
        - No... tego, zmusiłem szczura, żeby... eee... - Flagit wyglądał na zmieszanego.
        - Szczury zawsze robią rysy na stołach - zauważył Nabab.
        - Nie, nie, raczej koty. To ma coś wspólnego z dbaniem o ostrość pazurków...
        - Szczury, koty... i co z tego?
        - Hmm, wydaje mi się, że nie rozumiesz... że nie wyraziłem się dostatecznie jasno - poprawił się Flagit, zauważając gniewny błysk w oczach Nababa i dochodząc do wniosku, że konwersacja przyjmuje nieco inny tok, niż zaplanował. - To nie był przypadkowy akt bezmyślnego wandalizmu.... - zaczął z innej strony.
        - Nie? To co w takim razie? Wyryły komplet dzieł Hieronima Kloscha? - Nabab zachichotał nonszalancko.
        Flagit warknął głośno i gniewnie postąpił do przodu, unosząc środkowy pazur prawej łapy.
        - Spoko, spoko! - krzyknął Nabab.
        - To właśnie kazałem wyskrobać szczurowi. Głęboko na ćwierć cala, w lśniącej powierzchni bardzo cennego, antycznego stołu z orzecha! - Każde słowo podkreślał znaczącym machnięciem sztywnego pazura.
        Po raz pierwszy od nagłego wtargnięcia do wnętrza Nabab zamilkł. Nie trwało to długo.
        - Nie wierzę ci - warknął, choć znacznie łagodniej niż poprzednio. - Pokaż.
        Częściowo opanowując podniecenie, Flagit nałożył mu siatkową piuskę na głowę i starannie umocował ją między rogami.
        - Teraz zamknij oczy - wyszeptał.
        - Co? Mówisz poważnie...?
        - Zamknij je i słuchaj uważnie.
        Szeptem przekazał szczegółowe instrukcje, wprowadzając go w bliski hipnozie stan konieczny do Sugestywnego Oddziaływania Umysłowego.
        Gdy tylko Flagit zakończył komentarz, w sceptycznym umyśle Nababa pojawiły się wizje, wpadając mu w jaźń jak spaniele uganiające się za kością.
        Jęknął i otworzył szeroko oczy.
        - Chyba działa - zachrypiał Flagit. - Widziałeś fioletowy błysk i małe gwiazdki?
        Nabab przytaknął bezwładnie.
        - Co do diaska...?
        - Spróbuj jeszcze raz. Trzymaj oczy zamknięte i wypatruj wąsików.
        Nabab zakrył powiekami wąskie źrenice. Powróciła ta sama wizja. Jęknął, usiłując otworzyć na powrót oczy, ale pogrążał się w coraz wyraźnie j szych obrazach z obcego świata leżącego tysiąc stóp nad nim...
        - Widzisz wąsiki? - dotarło do niego pytanie Flagita.
        - Ja, ja, nie - wymamrotał w odpowiedzi, cały czas usiłując dojść, co tak naprawdę widzi.
        Dokładnie nad nim krzyżowały się czarne pasma jakiegoś związku organicznego, podtrzymując płaską płytę węglanów i złóż mineralnych. Po jego lewej mrok rozjaśniała słabo lśniąca warstwa srebrnawego, przechłodzonego krzemianu wapnia.
        - Co ze stołem? Widzisz stół? - dręczył go szepczący wprost do ucha głos. - Rozejrzyj się.
        Nagle wizja zadrżała i jęła wirować przed oczyma duszy Nababa. Jęknął i chwycił za poręcz krzesła.
        - Trzymaj oczy zamknięte! - pouczył go Flagit. - Mocno, bo ci umknie!
        Pojawiła się wizja stołu, na którym znajdowało się pęknięte lustro, niewielki stos pergaminu i kolekcja chrząszczy. Nabab zapragnął wstać i chwiejnym krokiem ruszył w stronę stołu. Musiał zobaczyć rysę. Odwrócił się i zawył, ujrzawszy w lustrze twarz. Twarz kędzierzawej dziewięciolatki, uosobienia niewinności w jaskrawo-czerwonej nocnej koszuli.
        Oto moja przynęta, pomyślał złowieszczo. Czas się zabawić!
        Wyraz ust w lustrze zamienił się w grymas zdecydowanie zbyt piekielny jak na przeciętną dziewięciolatkę, oczy zwęziły się, palce wygięły. Zaczęła szaleńczo chichotać.
        
        * * *
        Tygodniowe pręgowane kociaki baraszkowały po chmurach z waty cukrowej, ścigając różowe motki wełny i radośnie trącając łapkami dmuchawcowe zegary. Jednodniowe pisklęta popiskiwały zachęcająco do nadmuchiwanych owieczek. Tak wyglądało pojęcie dziewięcioletniej dziewczynki o milutkim szczęściu. Nie umywało się do walk z piratami i poszukiwania skarbów, ale wystarczało jej, odkąd sięgała pamięcią.
        Aż do tego dnia.
        Nie mogła zdawać sobie sprawy, co spowodowało zmianę, ale w jej marzeniach kociakom wyrosły zębiska, a z miękkich podusze-czek wysunęły się pazury. Niegdyś tak niewinne, kotki oblizywały się teraz żarłocznie, widząc, jak apetycznie wyglądają pisklaki. Z owczych łbów wykiełkowały rogi, pojawiając się z przerażającym chrupotem czaszek. Jej marzenia opanowało szaleństwo. Jednej z beczących owieczek wyrosły pazury. Zagłębiła je w swej nieskazitelnej wełnie, rwąc ją i szarpiąc, ujawniając ukryte pod spodem czarne łuski i wąskie czerwone źrenice...
        Mmmmm, pomyślała. W to mi graj!
        Alea wyskoczyła z łóżka i podbiegła do lustra. Oczy jej się zwęziły, ręce wygięły, zaczęła szaleńczo chichotać. Serce zabiło jej mocniej, gdy usłyszała swój zmieniony głos, krew pędziła młodymi żyłami coraz szybciej i szybciej. Coś wewnątrz młodego umysłu wierciło się i rzucało, wzbijając tumany nikczemności jak byk uderzający kopytem na arenie. Serce dziewczynki poznało nowe, nieznane dotąd pokusy... chuligaństwo, destrukcja, obracanie w pył, nieodrabianie lekcji. Każda komórka ciała marzyła o darciu i rozbijaniu. Wszystkie kończyny rwały się do utęsknionego roztrzaskiwania i wzniecania pożogi. We wrzącym umyśle pojawiła się trwoga. „Co się ze mną dzieje?”
        „Czy ja dojrzewam?”
        Bez wyraźnego powodu zapragnęła nagle wpaść do sąsiedniego pokoju i zrobić coś straszliwego.
        Sekundę później stała już na środku pracowni ojca, napawając się możliwościami zniszczeń. Jej uwagę przykuły półki pełne kolorów i odcieni. Flaszki atramentów podstawowych sąsiadowały z dzbankami sproszkowanych farb w kolorach pochodnych, rywalizowały z pięćdziesięcioma ośmioma tonami czerni obrzucającej kwiat brzoskwini i jabłkową biel spojrzeniem pełnym niechęci i pogardy wobec ich naturalnego, ciepłego uroku.
        Myśli dziewczynki pełne były wizji słoiczków roztrzaskujących się o ściany, tworzących niezmywalne tęcze zniszczenia w całej pracowni. Ale tym razem to nie będzie przypadek. Wyłamała palce, aż strzeliły, zaśmiała się obłąkańczo i ruszyła w stronę karmazynu, lecz nagle przystanęła, ogarnięta wątpliwościami.
        Rozrzucenie po całej pracowni galonów krzykliwego atramentu, zniszczenie pracy ojca i spowodowanie kilkutygodniowego opóźnienia byłoby złe, nawet wstrętne, ale wcale nie najgorsze. Zbyt banalne, bez dalszych konsekwencji. Pozbawione grzesznej subtelności i finezji. Po prostu zwykły wandalizm, a nie naprawdę oryginalny grzech. Zatarła ręce, nachmurzyła się zamyślona i oceniła półki pod kątem rozmiarów potencjalnego arcymistrzostwa zbrodni.
        Powiodła palcem wzdłuż wielkiego kamiennego obramowania ozdobionego bajkowymi ciasteczkami. Zadumała się nad liryczną, melodyjną, ułożoną z czcionek prozą i towarzyszącymi jej misternymi ilustracjami do strony sześćdziesiątej trzeciej „Diablotki, czyli Gastronomicznego Przewodnika po Reinkarnacjach i Nieśmiertelności”.
        Cmoknęła i ruszyła dalej, jej palce przebiegły po kolejnym zestawie kamiennych kaszt, które właśnie wróciły z korekty i czekały na druk. Uśmiechnęła się, gdy do głowy przyszedł jej pewien pomysł. Chwilę później przystąpiła do pracy z kamiennymi literami i siatkami. Kiedy z grymasem uśmiechu na buzi wyciągała i przestawiała czcionki, przez jej dziewięcioletnie ciało przelała się fala skoncentrowanej niegrzeczności.
        Wykazując się skłonnością do niegodziwości i płynną znajomością d’vanouińskiego na poziomie nieoczekiwanie wysokim, biorąc pod uwagę jej wiek, Alea starannie i rozmyślnie porozmieszczała na nowo litery składające się na iluminowane, kieszonkowe wydanie Czerwonego Prozelickiego Manuskryptu św. Forsy z Bródna. Znalazła także czas na domalowanie wąsów wszystkim aniołom. Niszcząc w ten sposób płyty przygotowane do drukowania nazajutrz, doświadczyła niewymownych dreszczy nikczemnego ukontentowania.
        Tymczasem tysiąc stóp pod jej gołymi stopami ktoś bawił się najlepiej od wielu setek lat.
        
Piechota, ta czarna piechota
        
        
        Kolorowe smugi światła wpadały przez łubinowe szybki w północnym transepcie Nawtykanu, odbijały się od lśniącej terakoty podłogi i rzucały miliony cieni, w których czaić się mogli mnisi strażnicy. Z czarnych prostokątów cieni rzucanych przez ławki szeroko otwarte oczy wpatrywały się czujnie w główne drzwi. Mnisi byli przygotowania i uzbrojeni, czekali na intruzów. Za nimi jaśniał w glorii bezcenny, zagrożony święty Kroił.
        Przez łubinowe okno wwierciła się i niezauważenie upadła na posadzkę szklana nasturcja. Chwilę później w otworze pojawiła się głowa ozdobiona włosami długości zamszu. Głowa rozejrzała się i uśmiechnęła: teren był czysty. Właściciel głowy wiedział jednak doskonale, że są tu wszyscy, ustawieni według tradycyjnego Strategicznego Schematu Sakralnego Numer Trzy. Przeszedł szkolenie, więc wiedział o tym. Poza tym jego doskonałe źródła wywiadowcze informowały, że dwudziestu pięciu mnisich strażników ukrywa się za ławami na przedzie nawy, a następne trzy tuziny czają się w krużgankach. Pozostałych sześciu obstawia chrzcielnice i pulpit. Cóż za naiwność ze strony tego zgrzybiałego Papy Jerza XXXIII! Czy on naprawdę myśli, że dadzą się nabrać na ten przestarzały wybieg taktyczny?
        Przywiązawszy linę, którą przed chwilą zrzucił, brat Otoczak napiął muskuły zahartowane podczas tygodni wdrapywania się w dzwonnicy i fachowym ruchem opuścił się do konfesjonału. Zaraz po nim to samo uczyniło pięciu kolejnych intruzów. Serca waliły im jak młoty, żołądki podchodziły do gardeł. Znali swoje zadanie. Dostali rozkaz z góry, tego ranka dostarczył go w kopercie z nienaruszoną pieczęcią gołąb pocztowy. Zbliżał się punkt kulminacyjny miesięcy przygotowań.
        Na umówiony dyskretny znak dwaj intruzi zdjęli sandały, skoczyli, chwytając się żelaznych świeczników wystających z filarów, przerzucili się nad kratą i zamiatając habitami, wylądowali na krużganku pierwszego piętra. Obaj natychmiast umknęli, jeden na wschód, a drugi na zachód.
        Trzy... dwa... jeden. Dokładnie o czasie dwie kadzielnice o dużym polu rażenia uderzyły w środek głównej nawy, eksplodując potężnymi pióropuszami gryzącego niebieskiego dymu. Ukryty w konfesjonale Szlam Dżi-had zacisnął kaptur na głowie i zadrżał. Czy te kadzielnice muszą być aż tak głośne? Tyle miesięcy treningu, a wciąż nie mógł się przyzwyczaić.
        Przynaglony niecierpliwym kopniakiem szturmowego sandała brata Otoczaka, Dżi-had pod osłoną ściany dymu wypadł przez rzeźbione drzwi konfesjonału i z podciągniętym habitem rzucił się w stronę głównego ołtarza. Zza jednej z ław wynurzył się potężnie zbudowany mnisi strażnik. Otoczak zauważył go, fachowym ruchem zdjął swoją równomiernie obciążoną stulę i zaczął wymachiwać nią w powietrzu, obliczając trajektorię lotu i siłę rażenia. Przerażony Dżi-had także zdjął stułę, zacisnął oczy i miotnął nią na oślep w stronę nacierającego przeciwnika. To koniec, gra skończona. Usłyszał łomot i głośny huk, toteż odważył się otworzyć oczy. Jakimś cudem strażnik leżał na ziemi ze skrępowanymi kostkami, zagrzebany w odłamkach rozłupanej ławy. Może w końcu zacząłem chwytać coś z tego rzucania stulą, pomyślał Dżi-had.
        Jego improwizowany bolas tymczasem zwisał mu nad głową ze świecznika.
        Trzy kolejne stuły i bojowe kadzielnice rzucone z góry sprawiły, że obrona Nawtykanu upadła, zdołała jednak podnieść alarm. Głośny dźwięk dzwonów wypełnił rozległe pomieszczenia bożego przybytku, toksyny przerażenia zatruły powietrze. System sakralnego bezpieczeństwa pokazał swoje możliwości. Automatyczne zasuwy zamknęły główne drzwi i odcięły dostęp do dzwonnicy. Ozdobna zasłona zsunęła się z góry i wylądowała u stóp ołtarza, tworząc nienaruszalną, wysoką na osiemnaście stóp barierę.
        Dżi-had obgryzał paznokcie i krzywił się, gdyż dym szczypał go w oczy. Nagle u podstawy schodów prowadzących do ołtarza wylądowała przewrócona ława, chwilę później następna legła na niej w poprzek, tworząc w ten sposób przed zasłoną zaimprowizowaną huśtawkę. Brat Otoczak chwycił Dżi-hada, wepchnął go na klęczkach na najwyższą ławę, zawrócił biegiem i jął wspinać się na zasłonę z innym intruzem. Wdrapali się sześć stóp do góry, po czym skoczyli na wystającą z tyłu część ławy. Dżi-had pofrunął łukiem nad zasłoną, przelatując z wrzaskiem ledwie cal nad nią.
        - Łap go! - wrzasnął brat Otoczak przez kraty zasłony, wskazując ręką na Kielich. Oszołomiony Dżi-had sięgnął po artefakt. Z góry spadła pętla, która zacisnęła się wokół jego rąk i wciągnęła go, piszczącego ze strachu, na wysokość pierwszego piętra.
        Dwa kolejne kadzidła eksplodowały, tworząc gęstą ścianę dymu, po nich uderzyły trzy bomby sakralne. Dzierżąc świętego Kroiła, Dżi-had wyleciał przez łubinowe okno.
        Kiedy znalazł się w jasnym świetle dnia i z głuchym tąpnięciem uderzył w trawę na cmentarzu, nie przestał krzyczeć. Otoczak momentalnie wyrwał mu z rąk Kielich i odbiegł, upojony sukcesem. Nagle kątem oka zauważył jakieś poruszenie. Zza mauzoleum wypadł odziany w fiolety pościg. Dreszcz paniki przebiegł przez pulchne ciało brata Otoczaka, więc szybko wepchnął bezcenny artefakt pod swój habit maskujący. Tu nie powinno już być nikogo, zwłaszcza tak szybkiego. Fioletowy habit generała Synoda łopotał głośno, a jego właściciel z każdą sekundą zmniejszał dystans dzielący go od brata Otoczaka. Generał niespodziewanie dał długiego susa, ryknął i pewnie chwycił złodzieja za kolana. Otoczak uderzył mocno w płytę nagrobną i w tej właśnie chwili zamroczenia zdał sobie sprawę, że już po wszystkim. Został wystawiony, zdradzony, podwójnie ukrzyżowany.
        - Oddaj to! - polecił głos drugiego odzianego w fiolety osobnika, który właśnie wynurzył się zza omszałego nagrobka. Otoczak ujrzał infułę oraz pastorał i zrozumiał, że ma przed sobą Papę Jerza XXXIII. - No już, zwróć nam Kielich!
        - Nigdy! - Brat jęknął, ukrywają cenny przedmiot głębiej w połach habitu.
        - W porządku, skoro nie chcesz po dobroci... - Papa spróbował strzelić ze swoich artretycznych palców. Nie udało mu się, więc jęknąwszy coś, wetknął sobie dwa paluchy do ust i krótko, ostro zagwizdał. Niezliczona masa mnisich strażników z Nawtykanu wychynęła zza wszystkich okolicznych nagrobków i rzuciła się w stronę niedoszłego złodzieja.
        Schwyciły go i ciągnęły dziesiątki rąk. Był w tej walce bezradny, nie mógł powstrzymać ich przed podniesieniem go i chóralnym zaintonowaniem butnej pieśni „Ubaw, ubaw, Alleluja!”. Wszędzie wokół siebie widział gromady mnichów unoszących członków jego ekipy i rozwijających sztandary. Coś wydało mu się nie w porządku. Skoro zanosiło się na lincz, to dlaczego wyglądali na tak zadowolonych z siebie? Czyżby naprawdę byli aż tak nienormalni?
        Nie miał szans przekonać się o tym, gdyż szybko powleczono go do Nawtykanu, przeniesiono przez nawę boczną i usadzono na jednym z sześciu krzeseł pospiesznie ustawionych u stóp ołtarza. Po chwili znaleźli się tu wszyscy intruzi, stając twarzą w twarz z potęgą Nawtykańskiej Tajnej Policji.
        Przepchawszy się niemal niezauważalnymi ruchami przez zgromadzony tłum, przed szóstką zuchwalców stanęli Papa Jerz i generał Synod.
        - Aha! - Papa Jerz zerknął na nich spode łba, a usta wykrzywił mu nieznaczny grymas okrucieństwa. - Usiłowaliście ukraść Świętego Kroiła, prawda?
        - Ni... ni... ni... - zajęczał Dżi-had.
        Otoczak wbił mu łokieć pod żebro.
        - Usiłowaliśmy? - krzyknął odważnie. - Ha! Udało nam się. Mam go tu! - Poklepał się dumnie po habicie.
        - Ach tak. To w takim razie, na miłość boską, co ja tu trzymam? - odparł Papa, wyciągając spod swych obszernych, wiekowych szat lśniący kielich. Uczynił to w sposób, który Dżi-had uznał - biorąc pod uwagę okoliczności - za zdecydowanie zbyt efekciarski.
        - Podróbkę! - mruknął brat Otoczak, starając się nie zwracać uwagi na pojawiający się na twarzach jego ludzi wyraz zdumienia. Dżi-had zaczął ssać kciuk.
        - Pewien jesteś? Spójrz na własny - wymruczał Papa, rozkoszując się każdym słowem.
        Otoczak nerwowym ruchem wyciągnął na światło dzienne identyczne naczynie.
        - Oto prawdziwy Kielich! - zawołał, zyskując dość żałosne poparcie ze strony swoich ludzi. Dżi-had wpatrywał się w drżące wargi Papy Jerza i rozmyślał, w końcu doszedł do wniosku, że przestało mu się to wszystko podobać.
        - Mhmmm. Odwróć go do góry nogami - wyszeptał Papa głosem pozbawionym świątobliwości, jakiej można by się spodziewać po kimś na jego stanowisku.
        Otoczak posłuchał go, drżąc jednak na myśl o tym, co może zobaczyć. Odczytał pięć słów i krzyknął. Na podstawce repliki kielicha widniał starannie wygrawerowany napis:
        
        GRATULACJE
        WITAJCIE W JEDNOSTCE GROM!
        
        Papa Jerz i generał Synod wybuchnęli od dawna dławioną wesołością, a sześciu mnichów pociągnęło za liny, wypuszczając tysiąc pomalowanych w radosne kolory świńskich pęcherzy, pracowicie nadmuchiwanych przez ostatnie kilka dni.
        - Dobra robota, Otoczak! - parsknął Papa. - Nikomu nigdy się to nie udało. Zrobiliśmy tę kopię wiele lat temu. - Nonszalancko podał prawdziwy kielich skręcającemu się ze śmiechu generałowi Synodowi i odwrócił się z powrotem do brata Otoczaka. - Wybaczcie nam ten mały żart, ale uznałem, że po osiemnastu miesiącach przygotowań tych kilka minut nerwów nie zrobi wam różnicy. Dobrze mieć was po swojej stronie. Witajcie w jednostce GROM, bracie kapitanie Otoczaku i wy, jego śmiała drużyno!
        - Witajcie w jednostce GROM! - pisnął Dżi-had z kciukami w ustach. - Udało nam się!
        Za te cztery proste słowa każdy świeżo upieczony ksiądz lub mnich oddałby z przyjemnością swój życiowy przydział dziewięć-dziesięcioprocentowego wina mszalnego. Z radości aż chciało mu się klęknąć. To było o wiele lepsze niż „Gratulacje, zostałeś Papą!” i kompletnie deklasowało „Wszystkiego najlepszego z okazji beatyfikacji!”.
        Rzecz jasna dochodziła jeszcze sprawa munduru. Wystarczyło popatrzeć. Nie całe mile przelewających się fioletowych szat ani jardy białych, znamionujących czystość pokutniczych ubrań wykonanych z najwyższej jakości wybielonego materiału na worki. O nie, nie w GROM-ie.
        Mowa tu o oszałamiających, stanowiących szczyt osiągnięć kreatorów mody habitach maskujących. Dwadzieścia osiem ukrytych kieszeni, święcona parciana ładownica, pas biblijny... wszystko, co niezbędne. Nie szczędzono wydatków na Grupę Reagowania Operacyjno-Matrymonialnego.
        Tak stanowiło prawo. I to od pięciuset trzech lat. Mówiąc konkretnie, od czasu pewnego wyjątkowego wydarzenia, w które zamieszane były dwie rodziny królewskie, położony na uboczu wodospad, nadaktywne hormony i dzik - aczkolwiek niekoniecznie w tej kolejności.
        Jest dobrze udokumentowanym faktem, że Stigg, król Rhyngill, był zapalonym łowcą dzików. Aż do roku 1017, w wiele setek lat po jego śmierci, główna sala bankietowa w Zamku Rhyngill udekorowana była łbami sześciuset dwudziestu dwóch zdziczałych krewnych świń, które stanowiły tylko część zwierząt upolowanych przez króla podczas długich lat jego panowania. Lecz chociaż uśmiercił niezliczone, a polował na jeszcze liczniejsze dziki, nigdy nie stanął twarzą w pysk z legendarnym krzyczącym dzikiem z południowych Talp. Powiadali, że jeśli raz go zobaczysz, będzie nawiedzał cię w każdej myśli, sprowadzał każdą konwersację i dyskusję do jednego obsesyjnego tematu z paraliżującą mózg powtarzalnością.
        Właśnie podążając tropem krzyczącego dzika, król Stigg znalazł się z dala od uczęszczanych szlaków, gdzie nasycił oko widokiem pięknego wodospadu spływającego ze skały, szybko spadającego w dół i uwodzicielsko rozbijającego swe nurty o nagie ciało nastoletniej panny, księżniczki Natis z Niesprzymierzonych Plemion Talpejskich, która właśnie zażywała kąpieli. Coś wezbrało mu w lędźwiach i (zapominając o dziku) porwał ją (choć krzyczała i rozdawała kopniaki), by uczynić swoją małżonką.
        W rzadkim przypływie zdrowego rozsądku Stigga naszła myśl, że szansę na spokojną ceremonię zaślubin są iluzoryczne. W jego lędźwiach panowało tak wielkie, niesłabnące poruszenie, że doszedł do wniosku, iż roztropnie byłoby zadbać o spokój imprezy i tym samym własnych lędźwi. I tak ostatecznie dwudziestu czterech największych i najbrzydszych mnichów spośród wszystkich służących wtedy w Na-wtykanie zostało wyposażonych w specjalne noże i rozkaz pilnowania ceremonii oraz szybkiego reagowania w razie jakichkolwiek kłopotów ze strony ślubnej świty. Wystąpili jako grupa wykwalifikowanych kucharzy, dbających o gastronomiczną oprawę weseliska.
        Posunięcie to uwieńczone zostało sukcesem. Prawie zupełnym, bo po nerwowej i bardzo krótkiej ceremonii, trzech otruciach i brutalnym wypadku, w którym uczestniczył topór i dwie druhny, król ze szczęśliwie nienaruszonymi lędźwiami zawlekł swoją świeżo upieczoną małżonkę do łoża małżeńskiego.
        Następnego ranka wyczerpany, lecz szczęśliwy król Stigg wydał dekret nakazujący, by Grupa Reagowania Operacyjno-Matrymonialnego pozostawała w nieustannej gotowości, żeby władca mógł powtarzać małżeńską wiktorię za każdym razem, gdy poczuje się na siłach. Tego też dnia Stigg, zanim z powrotem pomknął do łożnicy, ustanowił opiewające heroiczny wysiłek militarny i doskonały kamuflaż gastronomiczny motto GROM-u, brzmiące: „Żywią i bronią”.
        Służba w GROM-ie już wtedy była - i nadal pozostawała - zaszczytem.
        „Brat szeregowy” Szlam Dżi-had, jak go teraz nazywano, był naprawdę wstrząśnięty, że im się udało.
        Niemniej siedząc u stóp nawtykańskiego ołtarza, Dżi-had przeklinał. Dwa lata planowania, osiemnaście miesięcy wysiłku, pięć tysięcy galonów krwi, potu i łez i oto, gdzie się znalazł. Właśnie tam, gdzie wcale się znaleźć nie chciał. To naprawdę nie powinno zajść tak daleko. Powinien był skończyć lata temu. Znów zawiódł. Jeśli w następnych tygodniach nie przyłoży się do pracy, skończy jako listonosz w Berdytschoffie. Albo jeszcze gorzej. Podczas gdy brat kapitan Mieczysław „Mnietek” Otoczak triumfalnie wymachiwał fałszywym kielichem zwycięstwa, Dżi-had oklapł żałośnie na krześle i cmoknął.
        
        * * *
        Pierwsze dostrzegły go kozy. Po kolei przerywały nigdy niekończące się poszukiwania kępek trawy, z wytężeniem wpatrywały się przez rozedrganą mgiełkę gorąca w nadchodzącą postać, po czym spluwały niezainteresowane i kontynuowały rozglądanie się za czymś choć połowicznie jadalnym, co porastałoby skały Pustyni Błędnej.
        Stary Git zauważył jego nadejście ostatni. Nie ma w tym nic dziwnego, ponieważ zmysły tego niemal nieśmiertelnego reliktu koziego rodzaju funkcjonowały w sposób daleki od doskonałości. Katarakty, głuchota i skłonność do niczym nieumotywowanych kurczów w przedniej lewej nodze sprawiały, że Git wolał, by zewnętrzny świat zostawiał go w spokoju. Mógł co prawda uczynić wyjątek dla szalonej kozy ze skłonnością do starych, brudnych capów, która zmysłowo zatrzepotałaby do niego rzęsami. Jednakże ujrzawszy, że odziana w czarne szaty postać przemierza skalistą pustynię, niosąc pakę książek, a nie szaloną kozę ze skłonnością do starych, brudnych capów, Stary Git z szyderczym parsknięciem znudzenia uwolnił wędrowca od ciężaru swojego zainteresowania i zadumał się nad smakiem porostów.
        Za stadem kóz, na połaci ziemi niczym niewyróżniającej się spośród innych połaci ziemi w promieniu wielu mil, rozsiadła się grupka trzepoczących lekko na wietrze jaskrawych namiotów. Jaki prymitywny niepokój nakazywał nomadom d’vanouińskim dwa razy w tygodniu zbierać cały dobytek, wlec się cały dzień po pustyni i w końcu rozkładać obozowisko w pobliżu następnych wielce nijakich skałek, tego nikt nie wiedział. Głównie dlatego, że nikt nie przeżył wystarczająco długo, by zdążyć zadać pytanie. Krążyła plotka, że to umiłowanie do wędrówek bierze się z obserwacji, iż po drugiej stronie wzgórza skały są bardziej szare, ale folkloryści zaprzeczali temu, utrzymując, iż nomadzi wędrują w ten sposób od tak dawna, że przeszło to u nich w rodzaj instynktu, jak sen zimowy czy zmiana skóry. Mitologowie nie zgadzali się z tą wersją i nawet głosili własną, która zakładała, że nomadzi uciekają przed wściekłymi wierzycielami. Niezależnie od powodów co parę dni, słońce czy słońce, D’vanouini poganiali kozy i szli za nimi, aż w końcu mieli dość i osiadali gdzie indziej. Tego dnia, na nieszczęście, obozowisko wypadło właśnie tu. Na drodze Zazwyczaj Wielebnego Elokwenta Melepety, szefa Misji Ojców Męczybułów na południowe Rhyngill.
        - Czy słyszeliście Nowinę? - krzyknął tenże, unosząc klapę najbliższego namiotu i wkraczając do środka. - Przybyłem tu z daleka... - oznajmił, odchylając się do tyłu - ale teraz jestem... - pochylił się nad D’vanouinem wyglądającym na najstarszego - ...blisko! - wykrzyczał kilka cali od jego nosa.
        Podniósł się z uśmiechem i cofnął do wejścia do namiotu.
        - Byłem daleko - powtórzył. - Ale teraz jestem... - energicznie ruszył przed siebie - ...blisko! Rozumiecie? Daleko... blisko!
        D’vanouini wpatrywali się w odzianego na czarno szaleńca, podając sobie z rąk do rąk miskę owczych oczu.
        Wielebny Elokwent zdjął z ramion paczkę i zaczął rozdawać nomadom nowe, błyszczące czerwone książeczki.
        - Weźcie po jednej i podajcie sąsiadowi. Jeśli nie wystarczy, to będzie po jednej na dwóch. - Sięgnął do torby, wyciągnął z niej sponiewierany tamburyn i pomachał nim z szerokim, złowróżbnym uśmiechem. - Mam nadzieję, że głosy dopisują. Pośpiewamy sobie piosenki, nomen omen, oazowe!
        Owcze oczy wciąż krążyły po namiocie.
        - Ale wcześniej krótkie czytanie z Księgi Apoftegmatów - oznajmił Wielebny Elokwent, kartkując własny, dość mocno podniszczony, egzemplarz Czerwonego Prozelickiego Manuskryptu św. Forsy z Bródna. Wskazał na numer stronicy i zaczął czytać. Dał się słyszeć odgłos niechętnego przewracania kartek, któremu towarzyszyły pomrukiwania zupełnego braku zainteresowania ze strony starszych D’vanouinów. Skąd ta niechęć? Wszak zetknęli się już z religią. Wypróbowali ją w setkach różnych form. Na tym polegał największy problem z samotnym szwendaniem się po pustkowiu -spędź tu ponad czterdzieści dni, a misjonarze nie dadzą ci spokoju. Starsi nomadzi mieli misjonarzy po dziurki w nosie.
        Niektóre religie wydawały im się nawet dość zabawne. Pewnego razu natknęli się na joginów Blikini z Minalajów na ich corocznym objeździe rekrutacyjnym. Jogini zapoznali ich z założeniami spółdzielczego samooszustwa: okłamując samego siebie z wystarczającym przekonaniem, człowiek może uwierzyć, że oprócz niego wszyscy znajdujący się w tym samym pomieszczeniu mogą latać. Zebranie ludzi w odpowiednią liczbę małych grup wspomagających się nawzajem w wierze w zdolności lewitacyjne mogło umożliwić osiągnięcie okresów nieprzerwanego lotu. D’vanouinom znudziło się to szybko, gdy tylko odkryli trudności, jakie napotyka się, szybując niepewnie w powietrzu na wysokości trzydziestu stóp i usiłując przy tym myśleć o wszystkich innych.
        Na przestrzeni lat niektórzy religijni fanatycy uciekali z obozów szybciej od pozostałych. Obecny rekord należał do wysłannika Misji Ojców Antynumizmatyków, który wytrwał dwadzieścia siedem i pół sekundy po tym, jak oświadczył, że wszyscy będą szczęśliwi i długowieczni, jeśli wyrzekną się wszelkich systemów pieniężnych i monetarnych. Zdążył jeszcze powiedzieć: - Proszę, złóżcie całe swoje zło do mojej torby i uwolnijcie się od grzechu! - i już zmykał przed sześćdziesięcioma siedmioma ceremonialnymi jataganami lecącymi w jego stronę.
        Nie chodziło o to, że D’vanouini nie byli zdolni do wiary. Wierzyli równie mocno jak każdy inny naród tak długo, jak nie wiązało się to z koniecznością zrezygnowania z choćby części doskonale rozpustnego stylu życia, do którego przywykli, zaciągając długi, gdy było to niezbędne do dobrej zabawy.
        Zaoferuj im doktrynę duchową, która zawrze to wszystko w sobie, a ich oddanie nie będzie znało granic.
        Nieświadom niczego Wielebny Elokwent Melepeta w gruncie rzeczy przedstawiał teraz D’vanouinom to, czego pragnęły ich serca. Stało przetłumaczone czarno na białym przed ich oczami.
        Dziewięcioletnia tłumaczka wetknęła swoją demoniczną twarzyczkę przez klapę namiotu i obserwowała całą scenę z niemal równym zainteresowaniem jak pewien diabeł w Hadesji. Namiot pełen był poszturchiwania się łokciami, kiwania palcami i głębokich zdumionych oddechów. W książkach, które trzymali nomadzi, w czystym d’vanouińskim stało jak byk:
        
        I choćbym szedł doliną długów, to mam to głęboko w nosie.
        
        Pierwsze chichoty rozległy się, gdy zdumieni nomadzi dostrzegli legiony wąsatych aniołów zdobiące marginesy iluminowanej księgi. Na następnej stronie znajdowała się wypisana wersalikami opowieść o wędrownym bóstwie, które domagało się imprez polegających na wlewaniu wiader wody do trzeszczących beczek dwudziestopięcioletniej whisky.
        
        Błogosławiony niech będzie spirytus, gdyż on jest wodą życia.
        
        Śmiechy reformacji stały się jeszcze głośniejsze, gdy zebrani tubylcy na następnej stronie odnaleźli deklarację, która z przekonaniem trafiła im wprost do serc. Zapewniała bezpieczeństwo religii i obiecywała chaotyczne sianie spustoszenia, o wiele wspanialsze niż wszystko, co dotychczas widział świat w tej dziedzinie. Stało tam dużymi literami wypisane święte wezwanie do broni...
        
        Zaprawdę, niech cię nie trwoży mrok najmroczniejszej z nocy; owieczki pobożnie całopaląc, niebiańskiej zaznasz pomocy.
        
        Wydawszy okrzyk, który zasiałby grozę w sercu najodważniejszego hodowcy owiec, D’vanouini z pełnym oddaniem przyjęli najnowszą religię. Była niezła, zapewniała imprezy, domagała się ofiar z owiec, a jeśli po ich złożeniu miało jeszcze zostać coś na kebab, cóż można by jej zarzucić?
        Alea zatarła ręce, widząc, jak Zazwyczaj Wielebny Elokwent Melepeta po raz pierwszy w życiu zalicza stuprocentową skuteczność w nawracaniu. Istotnie, mąż boży z lekkim tylko zdziwieniem obserwował, jak nomadzi wyciągają z juków mapy południowego Rhyngill i ochoczo wyszukują na nich najsłabiej zabezpieczone hodowle owiec.
        Powinien był przejąć się tym o wiele, wiele bardziej.
        Zwłaszcza kiedy pokrzykując z podniecenia, wypadli z namiotu, narzucili liny, sieci i pudła pełne jataganów na zady wielbłądów i w chmurze pyłu popędzili w dal, wszyscy wymachując czerwonymi książeczkami.
        
        * * *
        Dyszący z wysiłku guziec obszedł chyłkiem swoją zwierzynę i stanął. Ryjek trzymał tuż przy ziemi, nerwowy oddech poruszał źdźbła trawy. Jego łeb wypełniał dziedziczony od pokoleń instynkt, który pozwalał mu obliczyć najlepszą drogę podejścia. Były płochliwe: jeden fałszywy ruch, jedno niewłaściwe postawienie racicy i umkną mu. Ale jeśli cichaczem okrąży od tyłu ten głaz, potem wzdłuż tego strumyka i górą przez...
        Ciszę rozdarł ostry gwizd z szybkością dźwięku przekazujący zakodowaną wiadomość.
        Guziec z niedowierzaniem potrząsnął kudłatym, upstrzonym guzami łbem. Wrócić za ten pieniek? Nic z tego. Jeśli mnie ujrzą, to bez wątpienia przepadną... och, chyba że...
        Znów zabrzmiał gwizd przenoszący polecenia na odległość.
        W porządku, już, pomyślał guziec. Już mnie tu nie ma. Uniósł łeb i pobiegł w kierunku pieńka. Poruszenie kątem oka zauważył spory baran, więc ruszył w dół wzgórza, dając zaczątek puchatej białej lawinie spanikowanych owiec. Zabrzmiał gwizd i...
        Ha! Doskonale! - pomyślał guziec, kiedy jego partner wyskoczył nie wiadomo skąd i odciął drogę ucieczki. Stado owiec beczało i drżało z wełnianego strachu, a guźce oblizywały zaślinione chrapy. Miały ofiary, schwytane we wciąż zaciskające się kleszcze, za które przeciętny ogmirański megaskorpion oddałby prawy kolec jadowy. Guziec warknął, a owce - jakby na dźwięk pistoletu startowego - popędziły w dół zbocza, plącząc się i podskakując w kosmatym przypływie puszystych myśli o samoocaleniu. Przemknęły przez dziurę pomiędzy dwoma słupkami i...
        Niespodziewanie jakaś postać dała susa do bramki i zamknęła ją za nimi. Tłum oszalał. Stosy bukietów poszybowały na arenę, gdzie chwytały je dwa rozpromienione guźce, podczas gdy pasterz Torvve kłaniał się w pas i entuzjastycznie machał ku widowni. Był jej ulubieńcem, rokrocznie elektryzującym publiczność wraz ze swoimi oddanymi wspólnikami, Vyllem i Dheenem.
        Pomimo lekkiej, choć irytująco nieustającej mżawki z północnego zachodu, na doroczny Konkurs Guźców w Lammarch przybyły tłumy. Każdego roku tego samego dnia ludzie ściągali na tutejszy naturalny stadion, żeby stojąc w płaszczach przeciwdeszczowych, podziwiać niemal telepatyczną więź łączącą człowieka i jego guźce. Cóż za inteligencja! Niesamowite, jak doskonale nadawały się do wypasania owiec. Ale, prawdę mówiąc, te udomowione zwierzęta wykorzystywały tylko niewielką część myśliwskich i pasterskich zdolności swoich dzikich kuzynów. Wszak wytropić przebiegłe Dzikie Trufle Talpejskie mógł jedynie prawdziwy guziec. Owce? Phi! Co znaczą te zwykłe istoty w porównaniu z na wpół czującymi leśnymi grzybami, cenionymi za osławione właściwości afrodyzjaku i halucynogenu?
        Kiedy uniesiono pergaminowe tablice z wynikami, tłum zawrzał i wybuchnął okrzykami protestu i oburzenia. Pięć przecinek trzy za technikę od sędziego z Rhyngill. Skandal. Czy oni oślepli? Dorwać sędziego! Wyrwane grudy darni poszybowały w stronę arbitrów, mknąc i obracając się w powietrzu z zabójczą (by nie rzec rozmokłą) celnością. Złowrogi tłum zrobił krok do przodu.
        Wyniki były wyrównane - teraz wszystko zależało od ocen za wartość artystyczną. Reprezentujący Rhyngill sędzia spojrzał ze swojej ławki i przełknął nerwowo, dostrzegając nastawienie dzierżącego darń tłumu. Trzej pozostali sędziowie jak jeden mąż podnieśli tablice, z dumą trzymając swoje sześć przecinek zero na tyle wysoko, by wszyscy mogli je zobaczyć. Spojrzenia kibiców obliczających trajektorię darni i strefę rażenia obróciły się na Rhyngillczyka. Kiedy ten z cichym jękiem i niewyraźnym uśmiechem podniósł swoją tablicę, pozostali jurorzy zanurkowali pod ławki. Pięć przecinek dwa.
        - Ziemią w niego! - rozkazał gniewnie jeden z widzów i natychmiast w stronę upatrzonego celu poszybowały wesoło rozległe połacie darni, czyniąc poważne szkody.
        Zanim jednak tłum zdążył uzbroić się na nowo, nastąpiła katastrofa.
        Hordy wrzeszczących, owiniętych w prześcieradła wojowników wpadły na teren amfiteatru na wielbłądach bojowych. Napastnicy wymachiwali nad głowami zakrzywionymi szablami, mieli też wielkie sieci rozpięte pomiędzy kijami. Wszyscy naraz dopadli do zagrody dla owiec i rozwinęli sieci. Zanim ktokolwiek zdążył zareagować, D’vanouini wyrwali z wełnistej masy swoje beczące łupy i zniknęli z nimi za horyzontem, zawodząc i pogwizdując nieprzyzwoicie.
        Nagle dla zebranych tłumów kwestia zwycięzcy Konkursu Guźców zeszła na plan dalszy.
        
        * * *
        Ciepła wonna bryza wzniosłego szczęścia owiewała tundrę ukontentowania w sercu Wielebnego Elokwenta. To był dobry dzień, doszedł do wniosku, w zadumie przechadzając się po piaszczystych wydmach na skraju Pustyni Błędnej i kierując ku południowemu Rhyngill. Nawrócił całe plemię, ot tak, po prostu! Musieli być bardzo, bardzo nieszczęśliwi. Dni takie jak ten sprawiały, że warto było głosić chwałę, radość i Dobrą Nowinę.
        Mgiełka samozadowolenia otaczająca Zazwyczaj Wielebnego Elokwenta Melepetę sprawiła, że nie zauważył dziewięcioletniej dziewczynki w jaskrawoczerwonej koszuli nocnej, a smarkata właśnie rozpinała klamry jego plecaka. Ostrożnie sięgnęła do środka, wyjęła jedną z ksiąg i otwarła ją ze złowieszczym uśmiechem.
        - ...mówiłam „cześć!” - powtórzyła chwilę później, podskakując przed Elokwentem.
        - Co? Och, witaj, mała dziewczynko - mruknął nieobecny duchem misjonarz. Dla Nababa, wysokiego na dziewięć stóp rogatego demona przebywającego w niewielkiej jaskini w Mortropolis, określenie „dziewczynka” stanowiło pewnego rodzaju wstrząs. Szybko jednak doszedł do siebie. Bawił się aż za dobrze! Entuzjazm, jaki ta dziewczynka okazywała wobec przesyłanych przez niego myśli, był zadziwiający.
        - Co to za słowo? - zapytał demon za pośrednictwem Alei, która podniosła otwartą księgę i wskazała w niej coś na chybił trafił.
        - Hę? Hmm, to jest, hmmm... – rozpoczął Elokwent, usiłując odczytać jeden ze złożonych zawijasów zapełniających d’vanouińskie wydanie Czerwonego Prozelickiego Manuskryptu św. Forsy z Bródna.
        - ...a to? - pisnęła Alea, przewracając kilka stron. - Tego też nie potrafisz odczytać?
        Elokwent pokręcił głową, starając się nadążyć za nieustającym potokiem słów dziewczynki.
        - ...a to? To wymawia się „Nnnnnndżieeejah” czy może „Nnnannndżiahhahh”? Bo wydaje mi się, że to małe poskręcane coś nad „ndż” oznacza, że czyta się to „ndżia”, jak myślisz?
        - Co ty z tym wyrabiasz? - zapytał skonfundowany Elokwent.
        - Próbuję odczytać, ale to trudne, widzisz? - odparła Alea i przechyliła główkę na bok jak spaniel, któremu właśnie udała się sztuczka. Nabab zachichotał w duchu.
        - Cóż, nic w tym dziwnego. Cały tekst został dosłownie przełożony na dialekt zwany d’vanouińskim - powiedział misjonarz, starając się nie tracić dobrego humoru.
        - Hę? Co to znaczy?
        - Eee... że jest obcy. Trudny. - I Elokwent zrobił kilka kroków, powracając do przyjemnego samozadowolenia.
        Dał się słyszeć tupot nóżek, szelest kartkowanej księgi i głos Alei znów przerwał mu nastrój upojenia sukcesem.
        - A więc co to za słowo? - zapytała, podskakując tuż przed nim. - Chcę je przeczytać!
        - W porządku, w takim razie spróbuj z tym. Powinno pójść ci łatwiej. - Powiedziawszy to, Elokwent wyrwał jej z dłoni księgę i zastąpił ją własnym egzemplarzem. - Czytaj i bądź cicho - dodał, ruszając przed siebie.
        - Dziękuję. - Dziewczynka uśmiechnęła się i pobiegła za nim w podskokach.
        Nabab zacierał złowieszczo ręce. Wszystko szło jak po maśle, niewielka sugestia tu, drobna perswazja tam... „Jeśli wielbłądy poruszają się tak szybko, jak myślę, to...”
        Nagle horda bojowych wielbłądów dwugarbnych, dosiadanych przez krzyczących, owiniętych w prześcieradła D’vanouinów, wypadła na nich zza wydmy. Tumany piachu wznosiły się spod kopyt wielbłądów, które coraz szybciej zbliżały się ku Alei i Elokwentowi. Dzierżący sztylety jeźdźcy wznosili groźne wojenne okrzyki. Misjonarz otworzył usta do krzyku, nogi i kolana wypełniły jego pole widzenia...
        I przejechali przez nich, pędząc z powrotem w stronę obozu.
        - Pustynne wieprze! - wrzasnęła za nimi Alea. - Nikt was nigdy nie uczył, że trzeba patrzeć pod...
        - Spokojnie, eee... niech sobie jadą - wyjąkał Elokwent najbardziej pokojowo, jak potrafił.
        - Co? Omal mnie nie stratowali!
        - Tak. To jest właściwe słowo, widzisz? Omal. Po prostu przepełnia ich radość płynąca ze słów świętego Forsy, więc okazują ją na swój sposób. Jest to może sposób nieco... hałaśliwy, zgoda, ale nikomu nie dzieje się krzywda.
        - Nie? - warknął niski, zaciągający z wiejska głos. - Nie dzieje się krzywda? Toś chyba nie widział, co oni ze sobą dźwigali, no nie?
        Elokwent obrócił się na pięcie i stanął twarzą w twarz z nieprzeliczoną gromadą spoconych i raczej zdenerwowanych wieśniaków. Nie mógł mieć pewności, ale wyglądali na pasterzy.
        - Dźwi... dźwigali? - prychnął.
        - Ano.
        - Owce - szepnęła Alea.
        - Eee... owce? - zaryzykował Elokwent.
        - On wie! Bierz go, Neame! - zapiszczał jakiś głos z gromady.
        - Nie, nie, po prostu zgadłem. - Misjonarz jęknął, robiąc krok do tyłu i wymachując dłońmi.
        - Na pewno? Wiesz, mieli my z chłopakami Konkurs Guźców, ale nam wpadły wielbłądy i go przerwały, a nam się to nie podoba, co nie, chłopaki?
        Poparł go entuzjastycznie cały rustykalny chór.
        Elokwent chciał zapytać, co guźce mają wspólnego z owcami, ale doszedł do wniosku, że na razie powstrzyma dociekliwość.
        - Słuchaj, my są spokojne, uczciwe ludzie, zbierające się tylko raz do roku na zabawę po konkursach, a tu ktoś podkłada nam świnię.
        - Albo owcę! - krzyknęła Alea zza pleców misjonarza.
        - Sza! - szepnął gniewnie Elokwent.
        - Kto ma być sza, co? - warknął pasterz Neame i zrobił krok naprzód. Zatrzymał się jednak, gdy jego noga natrafiła na coś twardego i czerwonego wystającego z piasku. - Co to jest? - zapytał, ale pozostali pasterze nadal groźnie szli przed siebie.
        - Książka. Spadła z wielbłąda - odpowiedziała Alea, wychodząc zza pleców misjonarza. - Sama widziałam.
        - Sza! - burknął Elokwent.
        - Wielbłąd, powiadasz? - rzekł Neame, obrzucając gniewnym spojrzeniem Elokwenta i uśmiechając się do miłej, pomocnej dziewięcioletniej dziewczynki.
        - O tak! Prawie mnie stratowali, straszne mnóstwo zjechało z tego wzgórza. Mieli ze sobą owce. - Na dźwięk tego czteroliterowego, puchatego słowa odezwały się liczne oburzone pomruki. - Zauważyłam tę książkę, bo pomyślałam, że to zabawne - zakończyła zagadkowo.
        - Zabawne? - warknął Neame. A w zaciszu jaskini Nabab pisnął z zachwytu. „Ach, ci śmiertelnicy! Tacy przewidywalni!”
        Alea popatrzyła pasterzowi prosto w oczy.
        - Tak. Nie wydaje ci się zabawne, że on ma w plecaku mnóstwo takich książek? - zapytała, wskazując na misjonarza.
        Najwyraźniej nie wydawało im się to zabawne. Elokwentowi także nie, więc po głębszym namyśle doszedł do wniosku, że dystans stanowi klucz do przeżycia, i wziął nogi za pas.
        Kilka sekund później Alea została na zboczu wydmy sama i chichotała złowieszczo do siebie, gdy z oddali dobiegało: „Pomocy!” albo „Brać go! Szybciej!”. Podciągnęła koszulę nocną i ruszyła w stronę Nawtykanu, by zaczekać za dogodnym krzakiem.
        Siedzącego w jaskini Nababa żebra zaczynały już boleć od śmiechu. Och, jak dobrze być złym!
        
        * * *
        Po drugiej stronie Mortropolis, w magazynie należącym do Transcendentalnego Biura Podróży spółki z o.o., Wielce Wielebny Hipokryt III odczuwał niedogodności wynikające z bycia martwym. Nie chodziło mu o to, że jest martwy, to akurat było w porządku, to znaczy udzielił sam sobie Ostatniego Namaszczenia (lepiej późno niż wcale), odprawił za siebie mszę żałobną i nawet wygłosił kilka słów pocieszenia. Lecz pomijając taki kłopot, że gdyby chciał wypłakać się komuś na ramieniu, musiałby być człowiekiem-gumą, jedyny problem polegał na tym, że Podziemie zdecydowanie nie było takie, jak je sobie wyobrażał.
        Cóż, na pierwszy rzut oka wszystko przedstawiało się jak należy - słabe światło, piekielny gorąc, jęki potępionych, kręcące się tu i ówdzie pokrzykujące diabły oraz demony, wiecie, o co chodzi. W przeciwległym rogu pomieszczenia mieszkał nawet w klatce długi na trzy stopy insektoid żywiący się kamieniami. Był chyba czymś w rodzaju zwierzątka domowego, ale Hipokrytowi skóra cierpła za każdym razem, gdy stwór rzucał się na ścianę, odłupywał kawałek granitu i połykał go w całości. Niemniej pomijając to wszystko, Hipokryt nie mógł pozbyć się wrażenia, że czegoś tu brakuje.
        Było mu strasznie niewygodnie, a widok tego diabła zawodzącego ponuro przy swoim skałotocznym zwierzątku kosztował kapłana sporo nerwów, ale wszystko, co dotychczas widział, naprawdę nie przekonywało go, że Podziemie jest piekielnym kręgiem tortur i męczarni. Mówiąc szczerze, przyznał się przed samym sobą, że jak na razie najbardziej dokucza mu nuda.
        - Eee... co porabiasz? - zapytał diabła, który kazał nazywać się Flagitem, kiedy ten pochylał się nad masą infernitowych kabli podłączonych do sporej gąbki.
        - Jestem zajęty, idź sobie - odburknął demon, wpatrując się bezradnie w kolorowe kamyki dyndające z końcówek kabli.
        Dziwne, pomyślał Hipokryt, ślęczy nad tym, odkąd ten drugi walnął go w plecy i wybiegł stąd z resztkami mojej piuski na łbie. I w dodatku nie podziękował!
        - Nudzi mi się! - jęknął Hipokryt. - Myślałem, że wy, diabły, powinniście wynajdować zajęcia dla bezczynnych.
        - Ba! Nie dzisiaj, dziś jest śmierdziela, dzień odpoczynku - zbył go Flagit, nie odrywając oczu od zawiłej struktury. Głośno potarł się pazurem wskazującym po głowie, wzruszył szerokimi barami i przesunął rubinową szpulkę nad parą szafirów i opalem, a następnie przewlekł ametyst przez pętelkę i pociągnął. Krzyknął z irytacją, kiedy infernitowa siatka rozplatała mu się ochoczo przed karmazynowymi oczami i przeleciała przez jaskinię.
        - Cholerstwo! Dlaczego zawsze tak się dzieje?
        Hipokryt podniósł ją i obejrzał.
        - Może gdybyś porządnie zamknął osnowę z nici, zanim wplotłeś ten luźny wątek w...
        - Proszę, proszę, ekspert w dziedzinie koronek! - zaszydził Flagit, wyglądając tak złowrogo, jak to tylko możliwe, z parą tępo zakończonych naparstków na szponach lewej ręki.
        - Cóż, mówiąc szczerze - tak, myślałem kiedyś, że to byłoby pomocne przy zakładaniu jakiegoś żeńskiego instytutu czy czegoś w tym rodzaju. Wiesz, wtorkowe poranki przy kawie, ciasteczkach i... eee... Nie. Nieważne. A co to jest, tak swoją drogą?
        - Nie... nie twój interes! - warknął Flagit, szybko wyrywając mu z rąk tajemniczy przedmiot. - To dotyczy spraw przekraczających zdolności pojmowania tego małego narządu, który nazywasz swoim mózgiem.
        - Hmm, sporo tu tego... - Hipokryt się zadumał. - Ale niepokojąco kojarzy mi się to z próbą podrobienia złotych naszyć zdobiących moją piuskę, która tak spodobała się twojemu przyjacielowi -oznajmił, pokazując na rozplatane infernitowe druciki.
        - Phi, przecież już jej nie potrzebujesz. Co cię to obchodzi? -warknął Flagit, który usiłował odwrócić od siebie podejrzenia Wielebnego poprzez udawanie zupełnego braku zainteresowania.
        - Nie wywiedziesz mnie w pole swoim brakiem zainteresowania! Widziałem, z jakim skupieniem starałeś się wykonać tę pracę. Nikt, nawet diabeł, nie wkładałby tyle wysiłku w coś, co zupełnie go nie obchodzi. Mam rację? Czemu usiłujesz utkać większą wersję złotych zdobień z mojej piuski?
        Flagit wpatrywał się w niego z wściekłością. Hipokryt zadawał o wiele za dużo pytań i zbyt trafnie sam sobie na nie odpowiadał. Jakiej odpowiedzi mógł udzielić demon, by uśpić jego podejrzenia i zmylić trop?
        - No dobra, masz rację. To ma być prezent dla... eee... mojego przyjaciela - wyznał Flagit.
        - Och, jakie to słodkie! Założę się, że stąd ta tajemnica! Twoi kumple pękliby ze śmiechu, gdyby się dowiedzieli, że taki duży chłopczyk haftuje...
        Flagit potaknął, niepewny, dokąd to wszystko prowadzi.
        - ...prezent dla mamy - zakończył Wielebny Hipokryt. - Nie chcielibyśmy, żeby skończyło się na rzucaniu tym po pokoju, prawda? Pomogę ci, to będzie taki nasz mały sekret. Co ty na to?
        Flagitowi szczęka wylądowała na piersi. Słabo przytaknął.
        - No więc dalej, podnieś to! - rozkazał Hipokryt.
        Demon ze zdumieniem zauważył, że jest posłuszny, i po chwili infernitowa siatka znalazła się u niego na kolanach.
        - Widzisz parę tych ametystowych szpulek? Są strasznie napięte. Mamusia nie byłaby zadowolona, gdyby siatka na włosy pękła przy pierwszym użyciu, prawda? - mądrzył się Hipokryt, rozpoczynając pierwszą lekcję koronkarstwa w dziejach Mortropolis.
        
        * * *
        - Azylu! Azylu! - krzyczał Zazwyczaj Wielebny Elokwent Melepeta, wpadając przez główne odrzwia do Nawtykanu i pędząc przez nawę. Po piętach deptała mu setka rozjuszonych pasterzy, którzy wymachiwali kijami w wysoce niepokojący sposób.
        - Zabić go! - krzyczał jeden.
        - Upiec go żywcem! - wrzeszczał drugi.
        - Polać go sosem! - piszczał trzeci, niezbyt zorientowany w sytuacji. Życie spędzone na wylegiwaniu się na zboczu pagórka i obserwowaniu delikatnie skubiących trawę i łagodnie pobekujących owieczek nie przygotowało go na brutalną rzeczywistość linczu.
        Zanim zdyszanym intruzom udało się dopaść głównego ołtarza, z okienek w suficie opadły liny, po których zjechało błyskawicznie kilku mnichów z elitarnej jednostki GROM. W jednej chwili uderzyli w podłogę, po czym wyprostowali się i stanęli ramię w ramię z obnażonymi ceremonialnymi sztyletami w dłoniach.
        - Azali pytam, któż taki wnika bez zaproszenia do tej świątyni i śmie dopraszać się odwiecznego prawa azylu? - zagrzmiał brat kapitan „Mnietek” Otoczak, tupiąc w uświęcony tradycją sposób.
        - Ja, ja, ja! - pisnął Elokwent, zatrzymując się za plecami mnichów z piskiem sandałów na marmurze.
        - Przed jakimiż to ciemnymi mocami domaga się on azylu? - zapytał Otoczak zgodnie z obowiązującym obyczajem.
        - Przed nimi! - zakwilił misjonarz i wskazał drżącym palcem zbitą masę uzbrojonych pasterzy wyłaniających się z nawy. - Zdawać by się mogło, że to oczywiste - dodał.
        - A czemuż to pohańcy owi sprośni pragną poszatkować go na małe kawałeczki i pełni uciechy następować na nie obunóż w bezbożnym uniesieniu?
        - Ich się spytajcie - jęknął Elokwent. - Wracałem po prostu do domu po pracowitym dniu szerzenia Nowiny, kiedy najpierw omal nie stratowało mnie stado wielbłądów, a potem ci pasterze krzyknęli „Brać go!” i w te pędy ruszyli za mną. Udzielicie mi azylu czy nie?
        Zdumiony Szlam Dżi-had podrapał się po zamszowej głowie. To wszystko brzmiało zbyt brutalnie, nie leżało mu. Gdyby tak dostał jakąś zagadkę do rozwiązania...
        - Usiłujesz mi wmówić, że nie masz pojęcia, dlaczego setka pasterzy zapałała chęcią porąbania cię na kawałeczki? - ryknął brat kapitan Otoczak.
        - Najbledszego - jęknął Elokwent. - Pomylili mnie z kimś? Uznałem, że nie warto zatrzymywać się i pytać.
        Dżi-had obgryzał paznokieć, gdy Otoczak obrócił się i przemówił do hordy rozjuszonych pasterzy:
        - Hordo rozjuszonych pasterzy, czemuż to pałacie żądzą po-szatkowania tego sługi bożego na małe kawałeczki, by następować na nie obunóż w bezbożnym uniesieniu, co?
        Setka odpowiedzi wyrwała się z setki poirytowanych gardeł. O dziwo, we wszystkich skargach powtarzało się jedno słowo. Słowo... owce.
        Zaskoczony Dżi-had potrząsnął głową. Owce? Czy to dlatego zostałem tu delegowany? Czy to był ten „przykry wypadek”, o którym wspominał sierżant Zenit, podpisując pergaminy odsuwające mnie od Wyznaniowych Oddziałów Prewencyjnych po tym, jak przesłużyłem ofiarnie dwanaście lat w stopniu pobożnego posterunkowego i nie rozwiązałem zagadki ani jednego grzechu? Czy to właśnie ta sprawa ma przynieść mi stopień cnotliwego inspektora?
        Wszystko nagle nabrało dla Dżi-hada sensu. W przypływie dumy oddał sprawiedliwość przebywającemu w Cranachanie świątobliwemu sierżantowi Zenitowi. „Jak dokładnie to wszystko zaplanował! Robiąc zamieszanie wokół „umywania rąk”, rozpowiadając wszem i wobec, że ja „niepotrzebnie zajmuję etat”, tak doskonałe wpadając w furię, kiedy oznajmiłem mu, że naprawdę mam zamiar zrobić karierę w WOP-ie - tym wszystkim przygotował dla mnie doskonalą przykrywkę! Och, ten sierżant Zenit! Jakąż misterną sieć uplótł! To miało być tak niesamowicie tajne zadanie, że nawet ja o nim nic nie wiedziałem!”
        Szlam Dżi-had potarł się po podbródku. Aha! „Zatem to dlatego przez osiemnaście miesięcy szkolenia w GROM-ie i nieprzerwanej służby w Wydziale Brukowym nie natknąłem się na najmniejszy ślad nielegalnego handlu duszami. To jest coś większego, coś wykraczającego poza ramy GROM-u!” Przepełniony dumą Dżi-had uśmiechnął się w duchu. „Czułem, że sierżant Zenit - niech go bogowie błogosławią - myślał o moim awansie, odkąd po raz pierwszy pojawiłem się w pracy. Bo niby dlaczego miałby się tak ucieszyć, kiedy po spędzeniu wielu godzin w ciemnym kącie przyszedłem mu zameldować, że był „długotrwały zastój”; jaki mógłby być inny powód jego radości, kiedy przeszukiwałem wszystkie szafki w dziale technicznym, żeby znaleźć śrubokręt dla mańkutów? Jak wielkie wrażenie musiałem na nim zrobić! A teraz jestem tutaj, w samym środku zakrojonej na szeroką skalę operacji infiltracyjnej, a moim celem jest rozwikłać... właśnie, co?”
        Nagle tok jego myśli zakłóciło pojawienie się ubranej na fioletowo postaci, która przepchnęła się przez tłum.
        - Co się tu wyprawia? - zapytał Papa Jerz, który nastąpił na rąbek swojej staroświeckiej szaty, potknął się i przewrócił na twarz. Papa zdusił cisnące mu się na usta przekleństwo, jego infuła zaś pomknęła ślizgiem po podłodze.
        Sto i siedem odpowiedzi wyrwało się ze stu siedmiu gardeł, wśród których znalazły się tym razem także te należące do Otoczaka i mnichów z GROM-u.
        - Sza. Ciii. Cisza! - pisnął Papa, z wysiłkiem podnosząc się z podłogi. Jego twarz przybrała kolor bardzo podobny do barwy papieskich szat. - Otoczak, proszę o wyjaśnienia.
        - Cóż, Wasza Świątobliwość, to wszystko ma chyba coś wspólnego z jakimiś zaginionymi owcami... - zdążył powiedzieć brat kapitan, zanim przerwał mu najroślejszy z południoworhyngillskich pasterzy, który wystąpił na czoło pałającego chęcią linczu tłumu, dzierżąc w ręce niedbale mały pieniek.
        - On to zrobił! - krzyknął, a jego głos przez przypadek dostroił się do częstotliwości transeptu i odbił echem. - On ukradł moje stado!
        - I moje! - poparł go któryś z pasterzy.
        - Moje też!
        Dżi-had wyciągnął z kieszeni habitu mały modlitewnik i jął nerwowo notować.
        - Moje też zniknęło! - krzyknął inny pasterz, podskakując w miejscu.
        - To nie ja! - pisnął Elokwent, zapewniając o swojej niewinności zza cienkiej pobożnej linii mnichów z GROM-u. - Nic o tym nie wiem!
        - Łżesz! - odburknął z powagą pasterz. - Tkwisz w tym po dziurki od nosa!
        - Cisza! - krzyknął Papa Jerz.
        - Modliłem się! - jęczał Elokwent. - Głosiłem Dobrą Nowinę!
        - Ładna mi „dobra nowina”! Gdzie znaleźć najlepsze owce w Górach Talpejskich? - Pasterz Neame zrobił kolejny krok naprzód. Rozległ się szmer gniewnych przytaknięć.
        Niezauważona przez nikogo dziewięcioletnia dziewczynka w jaskrawoczerwonej koszuli nocnej ostrożnie przemierzała nawę, wytrząsając liście z włosów, ramię w ramię z przerażonym mnichem dzierżącym kij pasterski.
        - Zamknąć się! - rozkazał Papa pasterzom i uderzał złotą tacą na datki w ławę tak długo, aż zaległa względna cisza. - Czy z waszych krzyków mam wnosić, że tego tu oto brata Elokwenta Melepetę oskarżacie o podburzanie D’vanouinów do porywania waszych owiec?
        - Dobrze powiedziane! - wrzasnął wielki pasterz. Natychmiast poparli go pozostali.
        Papa Jerz wzniósł ręce, prosząc o ciszę.
        - A czy podburzałeś ich, bracie Elokwencie?
        - Nie! Ja tylko wygłosiłem tradycyjną przemowę, a oni odnieśli się do Dobrej Nowiny z całkowitym zrozumieniem. Więcej, byli do niej tak entuzjastycznie usposobieni, że wyciągnęli mapy, odbyli nad nimi dyskusję, z której nie zrozumiałem ani słowa, a następnie osiodłali swoje wielbłądy i odjechali... Myślałem, że chcą opowiedzieć przyjaciołom... Ojej, teraz sobie przypominam. Do siodeł przytroczone mieli bardzo obszerne sieci.
        - Takie w sam raz na owce - dodała Alea, delikatnie przepychając drżącego brata Owczarza przez tłum.
        Wśród pasterzy zawrzało.
        - Wyzbądź się bojaźni, bracie Elokwencie. Zaginęło jedynie kilkaset - obwieścił Papa Jerz, zajmując miejsce za pulpitem i szeroko rozkładając ręce w ewangelicznym geście. - To niewielka puchata cena, jaką musieliśmy zapłacić za tę bezcenną lekcję! - Oskarżycielsko wskazał palcem na masę pasterzy. - Wy, którym tak prędko do karania w imię mściwej sprawiedliwości, to wy utraciliście wasze owce!
        - O rany! - mruknął brat Owczarz.
        - Lecz nasza owczarnia - ciągnął podniesionym głosem Papa Jerz - owczarnia sług bożych, błyszczących źdźbeł w oczach bogów, nasza owczarnia pasie się radośnie na polach nawet wtedy, gdy przemawiamy.
        - O rany, rany - mruknął brat Owczarz, a perliste krople potu wystąpiły mu na przedwcześnie rozszerzoną tonsurę.
        - Czyż was to nie zadziwia? Czyż nie trąci to osławionymi nie-poznanymi ścieżkami bogów?
        Wielebny Elokwent patrzył na ciskające gromy usta Papy Jerza i był pod wrażeniem. Chylił przed nim zakapturzone czoło: odchodziło tu cholernie dobre kaznodziejstwo.
        - Weźcie sobie te nauki głęboko do serca, bo zaprawdę powiadam wam, niech nie ronią łez, którzy postradali owce, lecz niech pozostawią je w spokoju, a owce wrócą, merdając ogonami! A teraz odśpiewajmy wspólnie psalm...
        - Ehem, ehem - odkaszlnęła dziewięcioletnia dziewczynka.
        - ...sześćdziesiąty drugi, który traktuje o...
        - Ehem, ehem!
        - Niech ktoś da tej dziewczynce szklankę wody...
        - EHEM! Sądzę, że ktoś ma wam coś do powiedzenia! - krzyknęła Alea.
        - Spowiedzi odbywają się w czwartki... - zaczął Papa.
        - Myślę, że ten ktoś nie będzie chciał czekać tyle czasu, prawda, bracie Owczarzu?
        Oblany zimnym potem tłuściutki klasztorny pasterz potulnie potrząsnął głową.
        - Wasza Świątobliwość... - wykrztusił, zaciskając dłonie na kiju tak mocno, że aż zbielały mu knykcie. -Wasza Świątobliwość... nasze owce zniknęły!
        Wielebny Elokwent przełknął głośno, obrócił się na pięcie i rzucił pędem w stronę krużganków - jedynej nadziei na doczesną wolność.
        - Brać go! - pisnął Papa Jerz, wyskoczył zza pulpitu, porwał spory, wykonany z brązu lichtarz i ruszył za uciekającym Ojcem Męczybułą, marząc o rozerwaniu zdrajcy na strzępy i naskakiwaniu na nie obunóż.
        Alea uśmiechnęła się, gdy dostrzegła, jak za znikającym w krużgankach Papą rusza reszta rozwścieczonego tłumu.
        W jaskini, której mrok rozświetlało jedynie nikłe światełko lampy lawowej, Nabab odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął donośnym śmiechem. Wszystko szło wspaniale. Absolutnie idealnie. Jeszcze jedno posunięcie, a zwycięstwo w wyborach będzie miał w kieszeni.
        Czy otrzymawszy w prezencie migotliwy dar telewpływania, Mroczny Lord d’Abaloh będzie mógł odmówić mu tytułu Naczelnego Grabarza? Podziemie nigdy jeszcze nie widziało czegoś z tak wielkim diabelskim potencjałem i Nabab doskonale zdawał sobie z tego sprawę.
        Zachichotał na myśl o tym, co udało się jemu - amatorowi w porównaniu z d’Abalohem - osiągnąć przez ostatnie trzy dni. Manipulując posunięciami dziewięcioletniej dziewczynki, sprowadził lud D’vanouinów, rzeszę pasterzy oraz mieszkańców Nawtykanu na krawędź wojny. Wystarczy jeden ruch, by przekroczyli tę krawędź i z pieśnią na ustach ruszyli w sam środek piekielnego szaleństwa. Ależ zabawę będzie mieć d’Abaloh!
        Nabab, dawno zapomniawszy o Flagicie, pozwolił sobie na jeszcze jeden przypływ samozachwytu, chichrając się i w myślach poklepując po pokrytych łuską plecach. Za jakiegoż geniusza zostanie uznany ten, kto ofiaruje Podziemiu potęgę telewpływów. Przyszłość jeszcze nigdy nie malowała się w tak ciemnych barwach.
        
        * * *
        Dysząc i rzężąc jak podstarzały żółw po przegranym pojedynku z aroganckim zającem, Papa Jerz XXXIII przedostał się przez bramę Nawtykanu i ruszył w stronę swych komnat.
        Obijanie się w wąskich krętych krużgankach w pogoni za tym przeklętym misjonarzem było męczące. Jerz miał przewagę i byłby dorwał drania, gdyby wypadłszy przez drzwi z wielką prędkością, nie potknął się o rąbek swej staroświeckiej szaty i nie przekoziołkował parę razy. Najbardziej zadziwiająca okazała się prędkość, jaką twardy grunt osiągnął, zmierzając na spotkanie z Papą.
        Teraz potrzebował długiej, miłej kąpieli w gorącej wodzie, kąpieli, która pozwoliłaby mu pozbyć się sińców na plecach, powstałych, kiedy mnisi z GROM-u wraz z setką rozwścieczonych pasterzy podeptali go w biegu. Tak, długa gorąca kąpiel, butelka ciemnego piwa i spokój, by zdecydować, co dokładnie powinien zrobić w sprawie tej kradnącej owce zgnilizny moralnej...
        - ...pytałam, czy go złapaliście? - powtórzyła mała dziewczynka, patrząc na Papę wyczekująco. Jej twarzyczkę zdobiła burza rudych włosów oraz para czerwono-białych wstążeczek zawiązanych w kokardy.
        - A wygląda na to? - odburknął Papa Jerz.
        - Tylko pytam. - Alea zachlipała, przybrała wygląd zranionej i wydęła wargi. Kiedy on przejdzie na jej stronę, wszystko stanie się łatwe.
        Serce Papy przeszyła lanca żalu zaprawionego poczuciem winy.
        - Och, eee... przepraszam - powiedział. - Nie chciałem, żeby zabrzmiało to tak niegrzecznie, ale...
        - Nie ma sprawy - odparła Alea przebiegle, uśmiechając się ze współczuciem. - Jesteś zmartwiony, ponieważ ukradziono ci wszystkie owce, prawda?
        - Aż tak to widać?
        - Martwisz się o te małe, bezbronne istotki, brutalnie wyrwane z cieplarnianych warunków, jakie im stworzyłeś...
        Papa przytaknął.
        - Przykro ci, że twoi oddani mnisi nie będą się prawidłowo odżywiać...
        - Racja! - Tym razem przytakiwał już bardziej pod wpływem irytacji niż wyrzutów sumienia.
        - ...jesteś przygnębiony, bo może nie starczyć wełny na zacerowanie skarpet braciszkom na zbliżające się zimowe miesiące... -Kolejne, jeszcze gwałtowniejsze skinienie głową.
        - Ale... - głos Alei nabrał ostrości - ...najbardziej wściekły jesteś za to, że wyszedłeś na kompletnego głupca, kiedy wygłaszałeś swoje najlepsze od lat improwizowane kazanie...
        - Tak jest! Właśnie się rozkręcałem! - wyrzucił z siebie Papa Jerz. Drżała mu górna warga. Wziął głęboki oddech, czując, jak iskierka bożego gniewu roznieca w nim płomienie oburzenia, a miech upokorzenia dmie na tlące się węgle wysoce niepobożnej złości. - A niech to! Takie kazanie! - Załkał, uderzając pięścią w otwartą dłoń. - Byłem rwącą rzeką słów - oznajmił, rozkładając ręce szeroko w melodramatycznym geście. - Mogłem ich nawrócić, poprowadzić ku światłu, z jałowego pustkowia nieszczęść przenieść na urodzajne pastwiska! -W jego głos wdarła się błagalna nutka. -Wypomniałem im ich błędy i ukazywałem gwiazdy! Wystarczyłaby jedna krótka minuta, a ich plącz nad rozlanym mlekiem zamieniłby się w pienie niebiańskiego zachwytu. Mogłem...
        - No i co masz zamiar zrobić w tej sprawie, hę? - przerwała mu Alea.
        Papa Jerz zamilkł i wlepił oczy w dziewczynkę.
        - Zrobić...? - wybełkotał, czując, że ewangelizator w jego duszy łaknie pomsty.
        - Tak, zrobić - potwierdziła dziewczynka. - Oni nie tylko podwędzili wszystkie twoje owce, ale także sprawili, że publicznie zrobiłeś z siebie idiotę, oraz uniemożliwili ci nawrócenie stu pasterzy. A ty co? Pozwolisz, żeby im to uszło na sucho?
        Zdesperowany Papa usiłował pohamować swoje instynkty.
        - Eee... kiedy dorwiemy Wielebnego Elokwenta, wydusimy z niego... to znaczy, zaprosimy go do spowiedzi i pozwolimy wyznać, co zrobił z owcami, i... - wyjąkał. Uszło jego uwagi, że Alea mówiła o „nich”, w liczbie mnogiej.
        - Nic z tego nie będzie. W ten sposób nie odzyskasz owiec.
        Przez twarz Papy przebiegł grymas szaleństwa.
        - Sprawimy mu porządne lanie... - Zdążył jeszcze zapiszczeć, zanim odzyskał nad sobą kontrolę. - Chciałem powiedzieć, że to dotychczas działało, wyzna wszystko przed obliczem ziemskiego namiestnika...
        - Nie tym razem! On ich nie ma. Elokwent współpracuje z D’vanouinami.
        Nabab wybuchnął piekielnym śmiechem na widok przerażonego wyrazu twarzy Papy Jerza. Wiedział, jaki efekt wywoła, wspominając tych pogan.
        W umyśle Papy zawrzało. Mógł jakoś przejść do porządku dziennego nad tym, że zrobiono z niego idiotę... ale nie, jeśli stało się to za sprawą bandy niewiernych!
        - Tak! - syknęła Alea, oblekając jego rozgorączkowane myśli w podburzające słowa. - Ci przeklęci poganie ukradli twoje owce! Ich bluźniercze usta nabiegają śliną na myśl o twojej jagnięcinie...
        Prawda uderzyła Papę Jerza tak mocno, że aż pobladł na twarzy. Jego ręce napięły się, w myślach sięgał już po noże, miecze, widły...
        Nabab przygotował misterną siatkę kłamstw i wskoczył do umysłu Alei, samemu skupiając się na stworzeniu przekonującej wizji D’vanouinów tańczących wokół ognisk o zachodzie słońca i opiekających na rożnach soczyste owce.
        - Właśnie teraz - warknęła dziewczynka - rozpalają ogień, ostrzą noże i dzielą się podpłomykami!
        Papa Jerz skrzywił się z wściekłości i biegiem ruszył w stronę Zbrojowni. Myśli o Świętej Wojnie podnosiły się w jego głowie jak gęsta mgła, zasnuwając idee pokojowego rozwiązania konfliktu i uruchomienia handlu jagniętami w zamian za...
        Nabab przygotowywał się do ostatniego posunięcia, kopa, który pośle Papę Jerza w dół militarystycznego zbocza. Przez tych kilka chwil, zanim Papa ostatecznie zdecyduje się na wypowiedzenie wojny, demon będzie musiał bardzo starannie dobierać słowa. Przemyśliwał sobie wszystko, świadom tego, że Jerz znajduje się dopiero na początku emocjonalnej zjeżdżalni. Tak łatwo mógłby teraz zwrócić w kasie kocyk pod pupę i zrezygnować z jazdy...
        Lecz w tej chwili wahania oddziaływanie umysłowe straciło swój pęd. Na moment myśli Alei wyślizgnęły się spod jego kontroli.
        Nabab powędrował spojrzeniem ku górze, czując, jak zakłócenia prześlizgują się pomiędzy palcami jego diabelskiego uścisku. Wolna wola Alei wiła się i walczyła, gdy nagle zrozumiała, że ma szansę na odzyskanie wolności. Wierzgała i brykała, równie trudna do uchwycenia jak tłusty węgorz...
        - Czas podjąć działania... albo twoja trzódka zostanie przerobiona na kebab! - telewpłynął Nabab, dołączając wizję roztańczonych D’vanouinów.
        Alea otworzyła usta, by się odezwać.
        - Czas pod... - Zamilkła i w zamyśleniu przyłożyła dłoń do policzka. Nabab zaklął i skoncentrował się jeszcze mocniej. - Czas pod... - powtórzyła dziewczynka zapatrzona w hasających w jej myślach nomadów. Romantyczne myśli o pustynnej przygodzie wdarły się w głąb jej naiwnej jaźni. -Trzeba przyznać, że to brzmi fajnie. Świeży kebab pod gołym niebem...
        Nababowi opadła szczęka. Iskry interferencji przemknęły przez jego głowę, dały się słyszeć trzaski, a potem zapadła cisza. Pozostał tylko cichy, monotonny szum w uszach. Połączenie zostało przerwane.
        - ...taniec i przejażdżka na wielbłądzie, a potem noc pod namiotem przy kołyszącym do snu szmerze pustynnych owadów - zakończyła Alea głosem bardziej niż dotychczas przystającym do dziewięcioletniej dziewczynki. - To nie to samo co kradzież skarbu z podniebnego lądu, ale też mogłoby być zabawnie!
        Słysząc te słowa, Papa Jerz potrząsnął głową. Na jego twarzy pojawił się wyraz wstydu. I choć stał na początku zjeżdżalni prowadzącej wprost ku otwartej wojnie, zdecydował się oddać kocyk pod pupę.
        - Masz rację. To pokojowy lud, który myśli jedynie o tańcu i delikatnej jagnięcinie. Skromny sposób bycia nie daje im sposobności zakupu... - wymruczał i ruszył w stronę ołtarza, wznosząc dziękczynne modły i przygotowując się w duchu na całą noc klęczenia.
        Zdejmując z głowy złocistą siateczkę, Nabab jęknął i warknął bezsilnie. Popsuta! Nowa zabawka okazała się zawodna. Krzyczał i walił pięściami w obsydianowy stół, w ten sposób wyładowywał frustrację. Jego żelazna gwarancja zwycięstwa w wyborach leżała przed nim zbrukana i zardzewiała, nienaprawialna, nieprzydatna...
        A wszystko to wina Flagita! Na pewno jego, to on wyskoczył z takim niedopracowanym, przereklamowanym szmelcem. Nabab raz jeszcze walnął pięścią w stół, cisnął krzesłem przez całą jaskinię i wybiegł, głośno uderzając kopytami o podłoże.
        Alea, zdziwiona widokiem oddalającego się od niej Papy Jerza, potrząsnęła głową z niedowierzaniem. Nie miała pojęcia, gdzie jest ani jak się tu dostała. Ostatnią zapamiętaną na pewno rzeczą było to, że w wyniku niełaski, w jaką popadła, powodując wypadek z atramentem, posłano ją do łóżka... Do łóżka! Więc to tak! To tylko sen, zadziwiająco realistyczny wytwór jej wyobraźni. Trochę to dziwne - wie, że to sen - ale co tam! Leży sobie spokojnie pod kołderką, nic złego nie może jej się przytrafić. W porządku, zatem co powinna zrobić?
        Patrzyła, jak Papa Jerz oddala się, pełen myśli o modlitwie i klęczeniu. Potem w jej głowie pojawiła się wizja eksterminacji D’vanouinów, uderzających gniewnie mieczy, rycerzy idących zwartym szykiem do ataku, szeregów miotających strzały łuczników...
        - Stój! - krzyknęła w stronę oddalającej się szybko fioletowej postaci. -Wracaj! Do Zbrojowni idzie się tędy! Przynieś miecze, noże i takie tam, to jest fajne! Hej! To jest mój sen! Ja tu rządzę, a ja chcę mieczy, noży i dźgania, o tak, mnóstwo, mnóstwo dźgania, i... Hej! Słyszysz? Wracaj!
        - Przykro mi, nieczynne - oznajmiła demoniczna urzędniczka Transcendentalnego Biura Podróży spółki z o.o. na widok Nababa, który przemknął koło niej i skierował się w stronę pokoju kierownika. - Ale jeśli wpadniesz jutro, z przyjemnością przyjmę od ciebie rezerwację... auu! - zawyła, kiedy potężny demon wyciągnął ją zza biurka i przyszpilił do ściany. - Odbieram to jako brak zgody na moją propozycję - wymruczała jeszcze, gdy Nabab dla większego wrażenia wyszczerzył kły.
        - Chcę się zobaczyć z kierownikiem - warknął intruz, rzucając ją z powrotem na krzesło. Kopniakiem otworzył sobie drzwi, przeleciał przez nie i zatrzasnął z hukiem.
        Urzędniczka masowała sobie gardło i z cicha narzekała:
        - Kompletny brak manier, spróbować z takim grzecznie i proszę, co się dostaje w nagrodę.
        Przerażony Flagit uniósł głowę i przełknął ślinę, widząc, jak pałający gniewem Nabab zmierza w jego stronę. Zanim zdążył się poruszyć, intruz uniósł szpon i rzucił na obsydianowe biurko wyszywaną złotem piuskę.
        - Zepsuta! - ryknął, pochylił się oskarżycielsko nad biurkiem i poskrobał po nim pazurami. - Zawiodłeś mnie. Bez tego wybory na pewno wygra Seirizzim!
        - Co jest...
        - Tkwił w moich szponach. Panowałem nad sytuacją. Jeszcze jedno posunięcie i nigdy by mi nie odmówił! Zanosiło się na wspaniałą wojnę! Ale nic z tego! - wył Nabab, skręcając się ze złości. - Straciłem kontakt...
        - Ale o co chodzi?
        - Został tydzień do wyborów - krzyczał Nabab, odwracając się od biurka jeszcze bardziej czerwony niż zwykle. - W czadek będzie już po wszystkim. Za późno! Nikt nie powstrzyma Seirizzima...
        - Powiedz w końcu, co się...
        Nabab tupnął kopytem, odwrócił się i chwycił Flagita za gardło. We wpatrujących się w drżącego agenta oczach szalało tornado.
        - Masz trzy dni na dostarczenie mi czegoś, co przesądzi o wyniku wyborów. Trzy dni, zrozumiano?
        Flagit przytaknął, więc Nabab puścił go z obrzydzeniem.
        - Ale powiedz, co poszło... - zaczął Flagit. Drzwi trzasnęły ponownie. - ...źle? - zakończył. Z korytarza dobiegł go krzyk urzędniczki.
        Drżącym pazurem podniósł z biurka złotą siateczkę. Dygocząc na całym ciele, wpatrywał się w nią i zastanawiał, o co chodziło Nababowi. Że niby stracił kontakt i coś było zepsute. Wstał i wymknął się z biura. Przyszedł czas na pogawędkę z Wielebnym Hipokrytem.
        Nabab był już w dwóch trzecich schodów na dół, wciąż przyspieszając i przeklinając w niewybredny sposób.
        - Co też mi się wydawało! - warknął na klatce schodowej. -Wojna, tam na górze, z tymi apatycznymi śmiertelnikami? Rozpętana przez dziewięcioletnią dziewczynkę? To nie miało szans powodzenia! Jak mogłem w to uwierzyć?! Powinienem był uzależnić zwycięstwo w wyborach od czegoś, co miało jakiekolwiek szansę na sukces. Nabab, jesteś idiotą! Trzymaj się tego, w czym jesteś dobry, korupcji, łapówkarstwa i sabotażu!
        Wypadł przez tylne drzwi niezauważony przez seirizzimowego szpicla, który obstawiał front, i ruszył w stronę biura kapitana Naglfara, szefa flegetońskich przewoźników.
        
        * * *
        Pokazała energicznie w przeciwnym kierunku i pociągnęła mocniej za habit Papy Jerza. Jak na postać ze snu jest dość uparty, myślała sobie Alea, wynajdując coraz to nowe argumenty na korzyść zawrócenia, otwarcia Zbrojowni i zrobienia fajowej zadymy. Wiedziała, że jeśli szybko go nie przekona, nadejdzie ranek i już nigdy nie będzie miała okazji nikogo zadźgać.
        - Posłuchaj! - krzyczała. - Nie możesz po prostu pójść do nich i poprosić, żeby oddali owce. Musisz mieć broń, żeby było ich czym dźgać. Mnóstwo broni! Opróżnij półki! - Jej głos przybierał na desperacji, w miarę jak Papa wlókł ją za sobą po podłodze. - Uzbrój wszystkich swoich mnichów po zęby i zaatakuj pogan. Daj mi miecz, to ci pokażę. Stratuj ich. Puść z dymem. Zadźgaj! Porznij na kawałeczki! Nie masz wyboru. Honor jest cenniejszy od pokoju!
        Głuchy na argumenty Alei Papa Jerz pędził przed siebie krużgankami z głową pełną odpowiednich na tę okazję psalmów. Szybko skręcił za róg i wpadł na odzianego w fiolety generała Synoda. Nikogo ani nic innego Papa nie zauważył w ciągu ostatnich pięciu minut.
        - Wspaniałe powitanie mi. zgotowaliście, nie ma co - burknął generał egzorcysta, doprowadzając się do porządku i przygładzając wąsy. - Zupełnie jakby wszystkich uprowadzono czy coś takiego.
        - Masz wiadomości? - zapytał Papa, chwytając generała za kołnierz i wpatrując mu się głęboko w oczy. - Złapaliście go?
        - Hę? Kogo mieliśmy złapać? O czym ty mówisz?
        - Melepetę? Macie go? - Papa nie mógł doczekać się wiadomości o swojej trzódce.
        - Dobrze się czujesz? Czy kiedy wypędzałem złe duchy z biednych, bezbronnych dziewic w Cranachanie, tu wydarzyło się jakieś nieszczęście? To długa droga, sam wiesz, przez góry, jestem całkowicie padnięty. Będzie jakaś wyżerka? Zjadłbym owcę z kopytami.
        Twarz Papy Jerza przybrała dziwną barwę.
        - To nie jest dobry moment na jagnięcinę, generale - wykrztusił.
        Na dźwięk słowa „generał” Alea nadstawiła uszu. Łamała sobie głowę, usiłując rozszyfrować, co ono znaczy. Wiedziała, że ma coś wspólnego z wojnami, bitwami i w ogóle. Gdyby tylko zdołała sprawić, że on namówi Papę...
        - Co? - prychnął Synod. - Przecież mamy środę. Tylko mi nie mów, że już wszystkie wtrząsnęliście!
        Papa Jerz pokręcił głową.
        - Najazd D’vanouinów! - zapiszczała Alea. - Ukradli je!
        . Nozdrza generała Synoda zadrżały, gdy wyczuł, że w powietrzu wisi coś więcej niż banalny egzorcyzm. Od czasu jego odejścia z GROM-u minęła dekada, którą spędził na wyganianiu diabłów z wszystkich bez wyjątku, nabrał więc chętki na coś o bardziej militarnym charakterze. Egzorcyzmy były w porządku, ale nie miały tego typowo kontaktowego charakteru właściwego pełnoprawnym wojnom. Nie, kiedy przychodzi co do czego, nie ma to jak dobry manewr oskrzydlający. Teraz zadrżały mu wąsy.
        - Pozwoliliście D’vanouinom odejść z naszą trzodą? - wykrzyczał, zbyt zdruzgotany i podniecony, by dopuścić do głosu rozsądek.
        Papa Jerz przytaknął. Serce Alei zabiło mocniej.
        - W takim razie na koń! Pokażmy tym draniom, jak kończą złodziejscy poganie! - zakrzyknął entuzjastycznie Synod. Alea promieniała.
        Jerz zacisnął zęby na dźwięk słowa „poganie”.
        - Nie mogę tak uczynić - zaprotestował. - To nie jest kwestia religijna.
        - Tchórz! - odpowiedziała Alea.
        - To nasza trzoda. Jest własnością Nawtykanu, a więc to owieczki boże! - oznajmił Synod w tonie kaznodziejskim. Alea przytaknęła i ponownie szeroko się uśmiechnęła.
        - Nie - zaoponował Papa tak spokojnie, jak tylko mógł. - To sprawa świecka. Czarna Straż poradzi sobie z nią.
        - Phi! Zaufasz Tojadowi w tak poważnej sprawie? Znając jego niezrównane tempo pracy? - zakpił generał.
        Alea burknęła coś pod nosem i - wciąż przekonana, że śni - jęła zastanawiać się, ile godzin zostało do rana. Stwierdziwszy, że marnują zdecydowanie zbyt wiele czasu, postanowiła zmienić taktykę. Wstała i z chichotem wskazała palcem na lewą stopę generała.
        - Masz dziurę w skarpecie!
        Synod oblał się rumieńcem i popatrzył na dziewczynkę.
        - Tak, od jakiegoś czasu myślę, że trzeba by ją zacerować, ale...
        - Za późno! - Alea uśmiechnęła się z wyższością, jak gdyby znała jakąś informację, do której on nie ma dostępu.
        - Nie, nie. Do zimy jeszcze dwa miesiące, brat tkacz zrobi mi nową parę...
        - Z czego? - Myśli Alei krążyły wokół mieczy i noży.
        - Z wełny... - zaczął generał Synod, po czym oskarżycielsko spojrzał na Papę Jerza.
        Papa wzruszył ramionami.
        Synod warknął.
        Alea radośnie wymachiwała piąstkami.
        - Jak sądzę, bez stadka małych, ślicznych owieczek mogą być problemy z zaopatrzeniem w skarpety! - zagrzmiał generał.
        Papa Jerz przytaknął.
        - Na koń! - zakrzyknął Synod.
        - Nie wydaje mi się, by skarpetki były wystarczającym powodem... - zdążył powiedzieć Papa, zanim dojrzał gasnący zapał generała.
        Synod warczał pod nosem. Jego chętka do bitwy rosła, ale usprawiedliwianie wojny brakami w zaopatrzeniu odzieżą stanowiłoby lekką przesadę. Zdenerwowany i wściekły zaczął gładzić się po brodzie.
        Alea, niezniechęcona tym drobnym niepowodzeniem i bardziej niż kiedykolwiek zdeterminowana, żeby przed śniadaniem doprowadzić do zadymy, uśmiechnęła się do Synoda.
        - Często mam dziury w skarpetkach - powiedziała - ale nie narzekam. Po prostu wyciągam stopy przed ogniem i patrzę na przygotowania do kolacji. Na przykład wesoło skwierczącego pieczonego barana...
        Papa i generał popatrzyli po sobie. W ich głowach pojawiły się identyczne wizje. Alea tymczasem ciągnęła niewzruszenie:
        - Posypanego szczyptą świeżego rozmarynu, z chrupiącą brązową skórką natartą miodem i imbirem... ach, ten kuszący zapach...
        Papa jęknął i potarł się po brzuchu.
        - Złotawe ziemniaczki piekące się w spływającym z barana tłuszczyku. Nóż przecinający soczysty udziec...
        W brzuchu generała burczało, jakby maszerowała tam cała armia.
        - Delektujcie się tym zapachem, rozkoszujcie się niebiańskim aromatem, pławcie się w myślach o tym, jak rozpuszcza się wam w ustach... bo tylko tyle będziecie z tego mieć! - zakończyła perorę Alea.
        Jerz podskoczył i otworzył oczy.
        - Na bogów, ona ma rację! - zakrzyknął generał Synod. - Bez jagnięciny czy baraniny do czasu, aż Tojad ruszy swój tłusty tyłek i odzyska owce. Ale wtedy już będzie za późno! Naprawdę chcesz, żeby ci brudni pohańcy zatapiali swe bluźniercze kły w naszych czystych barankach? Cieszysz się na myśl o samotnych ziemniaczkach, tulących się z zimna do siebie na naszych półmiskach, tęskniących do czułego towarzystwa swych natartych rozmarynem kumpli od talerza?
        Tego było dla Papy zbyt wiele.
        - Niech cholera weźmie tych złodziei! - krzyknął. - Na koń! Nadszedł czas odkupienia! To oznacza WOJNĘ!
        - Tak, tak, tak! - zapiszczała Alea radośnie i podskoczyła w miejscu. Nabab byłby z niej dumny.
        
        * * *
        Wyczerpany Flagit ukrył głowę w ramionach i głęboko westchnął. Od wielu godzin tkwił w tym ciasnym magazynie, uwięziony pomiędzy szczytem drapacza powłok a niezliczonymi tonami skał, i zaczynało być mu naprawdę duszno. Temperatura musiała oscylować w okolicy sześciuset osiemdziesięciu stopni.
        Zerknął spode łba na Wielebnego Hipokryta, strona po stronie i rozdział po rozdziale powtarzającego treść książki o telewpływaniu, i zaklął pod nosem. Czego on szukał? Co poszło nie tak?
        W ciągu ostatnich ośmiu godzin ponad sto razy usiłował przejąć kontrolę nad czymś za pomocą złoconej piuski, przymierzał się nawet do szczura. Za każdym razem jednak słyszał tylko przeciągły, monotonny jęk. Co ten cholerny Nabab z tym zrobił? I jak śmiał pakować się tutaj w ten sposób, strasząc pracowników i wyginając takie ładne drzwi? Nie jest Naczelnym Grabarzem. Co to, to nie. Wiele mu jeszcze brakuje, a bez mojej pomocy nigdy mu się nie uda, co do tego nie ma wątpliwości. Flagit, chłopcze, powtarzał sobie demon, nigdy przenigdy.
        W papce jego mózgu zakiełkował pewien pomysł. W ten sposób umysł demona zareagował na konieczność tkwienia w tym upale i zapracowywania się po łokcie w poszukiwaniu rozwiązania, które pozwoli komuś innemu czerpać korzyści z niewypowiedzianej władzy.
        Do wyborów może stanąć każdy...!
        W tej samej chwili, gdy ta możliwość przyszła mu na myśl, odrzucił ją, rozglądając się nerwowo na boki. Nie pozwól nikomu przyłapać się na takich refleksjach, to niebezpieczne, upomniał samego siebie. Wręcz pachnie buntem, ot co.
        Zignorował czy też nie zwrócił uwagi na tę część jego woli, która zdawała się mówić: „A co jest złego w odrobinie buntu, hę?”.
        Potrząsnął głową, zerwał się na równe nogi i podszedł do wciąż ślęczącego nad „Telewpływaniem dla opornych” Hipokryta, który bez zrozumienia i przekonania recytował poszczególne wersy.
        - ...system kontroli, który czasami pozwala biegle opanować cudze zdolności umysłowe. Na przestrzeni dziejów marzeniem wielu pokoleń władców było utrzymać swoją zwierzchność nad ludem...
        - Starczy, starczy! - Flagit jęknął, usiłując z powrotem skupić myśli. -To donikąd nie prowadzi. Zacznij jeszcze raz.
        - Od początku? - mruknął z niedowierzaniem Hipokryt. - Mówiłem już...
        - Wiem. Ale wciąż nie działa tak, jak powinno, prawda? -warknął Flagit, smagając zastygłe powietrze złotą piuską. - Nie chcę wysłuchiwać twoich pytań. Po prostu zrób to, co mówię.
        Hipokryt wzruszył ramionami.
        - W porządku - burknął, wziął głęboki oddech i zaczął od początku: - Telewpływanie dla opornych. Sugestywne oddziaływanie umysłowe w dwudziestu czte...
        - Stój! - przerwał mu Flagit. - Coś ty powiedział?
        Wielebny wzniósł oczy ku niebu, ponownie głęboko westchnął i wycedził:
        - Telewpływanie dla opornych. Sugestywne od...
        - Sugestywne! - wrzasnął demon i czuł, jak wielki kamień spada mu z serca. - Sugestywne. Ha! To jest to!
        - Co?
        - Każdy, zupełnie każdy, może zignorować przekaz, jeśli ma na to ochotę - wykrzykiwał Flagit, wymachując siateczką. - Możesz ich namawiać, ale nie zmuszać. Po prostu mogą odłączyć się w dowolnym momencie. Więc o to chodzi! - Flagit podbiegł do Hipokryta z szeroko rozpostartymi ramionami, porwał go w górę, mocno pocałował w czoło, po czym obrócił się na kopycie i fałszywie pogwizdując, wypadł przez drzwi.
        - Nabab nigdy nie dawał sobie rady z dziewczynami! - rzucił jeszcze na odchodnym.
        Czy to z powodów religijnych, czy też po prostu z niechęci wobec demonicznych gwizdów, Hipokryta raczej zmartwiło, że wysoki na dziewięć stóp diabeł tak bardzo ucieszył się z powodu czegoś, co właśnie od niego usłyszał.
        
        * * *
        Wyglądało na to, że przebywający w głębokiej krypcie generał Synod będzie śniadał najlepiej od wielu lat. Samo jedzenie nie prezentowało się najlepiej - kilkadziesiąt królików, nieważne, jak umiejętnie upieczonych, uduszonych czy usmażonych, nie mogło zastąpić jednego porządnie upieczonego barana z morelami, miodem i rozmarynem. Jednak to właśnie ten całkowity brak czegokolwiek choćby powierzchownie przypominającego owce dodawał posiłkowi specyficznego smaczku. Brak baraniny i jagnięciny podkreślał bliskość wojny i pomagał się na niej skupić.
        Ale brat szeregowiec Szlam Dżi-had wcale nie miał ochoty na wojnę. Zamszowe włosy na jego karku nasrożyły się, popadł w zamyślenie. Potrzebował dwunastu i pół lat służby w Wyznaniowych Oddziałach Prewencyjnych oraz osiemnastu miesięcy GROM-owego szkolenia, żeby się tu dostać, a tu nagle, w przeddzień wznowienia przez niego prywatnej walki o Prawdę, Sprawiedliwość i Cranachański Styl Życia, które to idee zaszczepił w nim świątobliwy sierżant Zenit - niech go bogowie błogosławią! - rozpoczyna się wojna.
        Generał zasiadł na honorowym miejscu u szczytu stołu i zlustrował wzrokiem biesiadników, noszących lśniące odznaki GROM-u: orła trzymającego w jednym szponie miecz, a w drugim chochlę i motto „Żywią i bronią”. Krew w żyłach generała pulsowała radością na myśl o bitwie, w której będą mieli okazję wykazać się ci nowi rekruci, rozpalał więc w sercach zebranych antyheretycki żar.
        - ...i oto na wasze młode, silne łopatki spada odważnik pomszczenia tej zniewagi, naprawienia krzywdy, która stała się przedziałem nas wszystkich! - grzmiał, nie zwracając specjalnej uwagi , na popełniane przez siebie drobne stylistyczne błędy. Wszak świadczyły tylko o tym, jak bardzo jest wzburzony. Żaden prawdziwy sługa boży nie powinien zaczynać dnia bez pieczonej baraniny. Takie było w każdym razie zdanie Synoda.
        - Unieście kielichy! - zakrzyknął, po czym wskoczył na stół, od-korkował butelkę miodu pitnego i hojnie rozlał go pomiędzy szklanice współbraci. Pociągnął solidnego łyka wprost z flaszki i uśmiechnął się. Przynajmniej mieli na śniadanie miód - nie było więc aż tak źle. Pozostali żołnierze starannie opróżnili swoje kielichy.
        Wtedy Synod, jakby nie miał potężnej nadwagi, zeskoczył ze stołu u jego krańca, obrócił się na pięcie, tupnął w kamienną podłogę i wydał komendę:
        - Prezentuuuj psalm!
        Sandały uderzyły o podłogę, wszyscy zebrani przyjęli postawę zasadniczą. Jednocześnie wyciągnęli z kabur w habitach polowe psałterze, przekartkowali je i zaczęli czytać. Bez słowa polecenia, co niezmiernie ucieszyło generała, krypta rozbrzmiała echem stu osiemdziesięciu uderzeń podeszew o podłogę na minutę. Mnisi z GROM-u połączyli się w pary i ruszyli truchtem. Brat kapitan „Mnietek” Otoczak podniesionym głosem rozpoczął deklamację psalmu 936, stworzonego poprzedniego wieczora przy znacznym udziale miodu pitnego.
        - Papo, Papo, jest mi źle!
        Żołnierze odpowiedzieli chórem:
        - Zabrali baraninę!
        - Więc zrobimy krucjatę!
        - I wygramy jeje je!
        Wzmocnieni psalmem żołnierze nawtykańskiego oddziału jednostki GROM ze śpiewem na ustach wymaszerowali z krypty i ruszyli do walki. Generał Synod otarł łzę dumy i podziękował bóstwom za niestworzenie go D’vanouinem.
        Następnie dosiadł konia i ruszył po posiłki.
        
        * * *
        Czarne nurty rzeki Flegeton opływały kadłub promu i ginęły w styksowym mroku Hadesji. Dziesiątki innych jednostek, napędzanych piekielnymi silnikami wyrzucającymi tony trujących wyziewów do gęstej atmosfery, przedzierały się z ładunkiem nowych dusz przez rzekę o konsystencji syropu.
        - A co z tego będę miał ja i reszta chłopców? - zawarczał kapitan Naglfar nad sterem swojego promu.
        - Zostaniecie wynagrodzeni - odwarknął Nabab.
        - Hmm. A o jakim wynagrodzeniu myślisz? - Oczy kapitana tliły się pod daszkiem czapki jak żar w fajce, którą ściskał między zębami.
        - Odpowiednim - odparł Nabab i splunął dla większego wrażenia. Zanosiło się na porządne targi, ale był na nie przygotowany. Porządnie przygotowany.
        - Lubię dużo...
        - Będziesz miał dużo.
        - ...pozostali chłopcy też - zakończył Naglfar, z uciechą zaciągając się dymem z fajki. Nabab przełknął i przez chwilę popatrzył po swoich kopytach. Zbyt gorliwie, zbyt szybko wszedł w ten interes! Zanosiło się na wydatki.
        - Dotrwajcie do wyborów, a dostaniecie podwyżkę. Stawka „obol za duszę” utrzymuje się już od zbyt dawna, dobrze o tym wiecie - oznajmił tonem wytrawnego negocjatora.
        - To będzie uzupełnienie naszego „wynagrodzenia”?
        - Oczywiście.
        Naglfar zamilkł i mocno się zaciągnął.
        - Załapią się też nasi bracia znad Styksu? - zapytał, przeszywając Nababa ognistym spojrzeniem.
        - Oto zadatek - warknął Nabab, odgarnął połę płaszcza przeciwpłomiennego i cisnął na ziemię pękatą, zachęcająco pobrzękującą sakwę.
        Szyderczy uśmiech zadowolenia wypełzł na łuskowatą twarz kapitana.
        - To pójdzie na pokrycie wydatków, wiesz, transparenty, plakaty itepe.
        Nabab aż się zakrztusił. Kolejne piętnaście tysięcy oboli!
        - Zrobicie to?
        Naglfar uśmiechnął się i poklepał sakwę.
        - Kupiłeś sobie strajk. Za godzinę już nas tu nie będzie! - Sięgnął i zadął w wielki róg. Trzy długie, dwa krótkie i jeszcze jeden długi gwizd rozeszły się ponad powierzchnią Flegetonu. Nim ucichło ich echo, dała się słyszeć kakofonia odpowiedzi wszystkich kapitanów, którzy rozpoznali znaczenie wiadomości.
        - Spotkanie komitetu strajkowego za dziesięć minut!
        
        * * *
        Na skraju Pustyni Błędnej zadrżały, a potem rozchyliły się źdźbła gęstej pustynnej trawy. Para oczu omiotła wzrokiem rozpościerającą się u podnóża wydmy masę namiotów, dwa razy mrugnęła i wycofała się. Było tak, jak mówiła dziewczynka. Nie wystawili straży.
        Potężnie zbudowany pasterz Neame wykrzyknął kilka komend i przygotował się do ataku. Plan był piękny w swojej prostocie. Mieli zbiec po wydmie, porwać owce i pognać je z powrotem tak szybko, jak tylko pozwolą na to ich obute w sandały nogi. Tak, plan był elegancki, wyrafinowany i miał tylko jedną wadę. Był z góry skazany na porażkę.
        W odpowiedzi na rozkaz Neamego pasterze dobyli z pochew noży do strzyżenia owiec, wyskoczyli zza trawiastego ukrycia i popędzili w dół po zboczu wydmy. Gdy mknęli tak ku obozowi D’vanouinów wśród pryskających spod stóp fontann piasku, nabierali tempa i każdy następny krok był dłuższy od poprzedniego.
        D’vanouini podnieśli alarm. Rozległ się pojedynczy piskliwy dźwięk kręconego koziego rogu. Dźwięk, który powinien wzbudzić w atakujących uczucie dogłębnego strachu, zmusić ich do zatrzymania się i przemyślenia dokładnie, jaką wartość ma przeciętnej wielkości stado owiec w porównaniu z, dajmy na to, nagłą utratą życia w wyniku niezliczonych ciosów świeżo naostrzonych jataganów.
        Powinien... ale nie wzbudził i nie zmusił ich.
        Neame uśmiechał się, biegnąc wzdłuż skraju Pustyni Błędnej. Wywołanie w obozie pogan alarmu i danie im czasu na przygotowanie się do nadchodzącej potyczki stanowiło część jego chytrego planu. Sami rozumiecie, to, jak dobrze uzbrojeni są D’vanouini, nie jest w istocie ważne - tak w każdym razie myślał Neame, mający za sobą wiele lat praktyki jako pasterz. Kariera zawodowa nauczyła go, że potężny, wredny baran z kręconymi rogami jest groźny tylko wtedy, gdy ma sposobność do szarży. Czy ktoś kiedyś słyszał o pasterzu poturbowanym przez spokojnie przechadzającego się merynosa? Ale wystarczy kilkaset jardów rozbiegu, a...
        Właśnie dlatego pasterze spędzają owce zbite w tak ciasne gromady. Bezpieczeństwo i Higiena Pracy to podstawa.
        Tak więc do zwycięstwa nad nomadami wystarczy spędzić ich wszystkich w jedno miejsce i pilnować, by przebywali ciasno stłoczeni, co uniemożliwi im wywijanie zabójczymi jataganami. Okrążyć i oskórować. Banał.
        Gdyby atakowali stado niewiernych owiec, bez wątpienia odnieśliby sukces. Istniały jednakże dwa drugorzędne aspekty, których Neame nie przewidział. Po pierwsze, owce z zasady nie dosiadają bojowych wielbłądów dwugarbnych; po drugie, owce nigdy nie wypracowały skutecznej strategii trójklinowego manewru okrążającego.
        Po trzydziestu sekundach zażartego dźgania i cięcia Neame zdał sobie sprawę, że być może ocenił sytuację zbyt pochopnie.
        W jego stronę mknął właśnie kolejny dosiadający wielbłąda, drący się wniebogłosy nomada...
        
        * * *
        Jeśli nie zwracać uwagi na ciągły szum lawy w podpodłogowym ogrzewaniu, krzyki cierpiących katusze potępionych dusz, dochodzące zza okna hałasy godziny zgrzytu i złowrogi stukot pazurów na obsydianowym stole, cisza panująca w tym biurze mogłaby doprowadzić kogoś do szaleństwa. Zwłaszcza gdyby ten ktoś odwrócił się i ujrzał złowieszczy wyraz twarzy stojącego tyłem do lampy lawowej demona. Miał wykrzywione usta, zaciśnięte zębiska i mocno zmrużone oczy. Był maksymalnie skoncentrowany.
        Nabab przygotował kolejny naostrzony stalaktyt, skupił wzrok na portrecie wiszącym na przeciwległej ścianie i rzucił. Pocisk ze świstem przemknął przez pokój, wbijając się ostatecznie na głębokość kilku cali w tętnicę szyjną szefa Urzędu Imigracyjnego. Z portretu sterczało już dwadzieścia pięć innych stalaktytów. Nabab zaklął siarczyście, żałując, że nie rzuca w prawdziwego Seirizzima. Gdyby tak było, nie miałby innych konkurentów do funkcji Naczelnego Grabarza, w jego łapach znalazłaby się cała władza w Mortropolis i w końcu wyrwałby się z tego przeklętego biura.
        Zasady były jasne: musiał udowodnić swoją wartość w tradycyjny, najszlachetniejszy i najświetniejszy sposób - przekupstwem. Lub wyślizgując bliźniego swego.
        Składały się na to klasyczne chwyty, umiejętne zachowywanie równowagi i drobne oszustwa - wszystko do kupy. Polityka skutecznego smarowania. Reguły nie mówiły nic o sabotowaniu przeciwnika. Za kilka minut ustać miał cały ruch na Flegetonie. Nie będzie więcej żadnych nowych dusz w Hadesji, żadnego pobierania opłat, żadnych wpływów do kasy niejakiego Mrocznego Lorda d’Abaloha. I nikt, nawet Seirizzim nie da rady przywrócić działania systemu.
        Nikt z wyjątkiem starego Nababa, który w zamian za nadanie tytułu Naczelnego Grabarza...
        Kolejny stalaktyt opuścił pazury demona, poszybował przez pokój, po czym skończył w podobiźnie lewego nozdrza Seirizzima.
        Nagle drzwi do biura otwarły się z hukiem i do środka wtoczył się młodszy kancelista obłożony stosem świeżo wypełnionych formularzy na niepłonnym pergaminie. Ledwie dostrzegając cokolwiek zza pliku arkuszy, podszedł zygzakiem do biurka Nababa, jakimś cudem odłożył pergaminy bez spowodowania wypadku i wyszedł z biura, by po chwili wrócić z drugim stosem.
        - Co do...? - jęknął Nabab, wyglądając zza góry czekającej go pergaminkowej roboty.
        - Właśnie przyszły - wydyszał kancelista. - Nowe podania.
        - Aż tyle? - Nabab był wstrząśnięty.
        - No. Chyba zaczęła się jakaś zaraza albo wojna...
        - Zaraza albo woj... - Demon skoczył na równe kopyta i zajrzał do rubryki „przyczyna zgonu” w podaniu leżącym na samym szczycie stosu. „Rana od włóczni”. Następna była „dekapitacja”, a potem trzykrotnie „uszkodzenie narządów wewnętrznych ciałem obcym typu miecz”. Jęknął z zachwytu i posłał w portret Seirizzima jeszcze jedną strzałkę. Nie znał się zbyt dobrze na szczegółach działania zarazy morowej ani trądu na organizm człowieka, ale nie przypuszczał, by miało ono coś wspólnego z włóczniami czy odcinaniem głów.
        Zagwizdał radośnie i machnął zaciśniętą pięścią.
        Kancelista przełknął ślinę i wymknął się z biura. Nigdy nie widział kogoś aż tak zachwyconego perspektywą nawału pergaminkowej roboty.
        Nabab nie miał pojęcia, jak to się zaczęło, ale wybuchła wojna. Jego wojna! Śmiejąc się szyderczo, zrobił krok w stronę zwycięstwa w wyborach. Nie dość, że strajk, to na dodatek jeszcze wojna! Lepiej być nie mogło.
        
        * * *
        Oddalili się już od Nawtykanu na szesnaście mil, ale głosy wciąż im dopisywały. Klasztorny miód miał w sobie potężną moc. Marszowe dudnienie truchtających stóp z zabójczą precyzją podkreślało rytm psalmu bojowego.
        - Bić i dźgać, kłuć i siec! - darł się brat kapitan Otoczak.
        - Odzyskać większość owiec! - entuzjastycznie odpowiadali żołnierze.
        Nagle na wydmowym horyzoncie pokazała się ręka, słabo machała w ich stronę. Jak na komendę mnisi zatrzymali się z głośnym tupnięciem.
        Brat kapitan „Mnietek” Otoczak podszedł do rannego mężczyzny i omal nie przewrócił się z wrażenia, rozpoznając w nim bardzo bojowego do niedawna pasterza Neamego.
        - Zawracajcie! - wycharczał ranny. - Uciekajcie, zmykajcie, wiejcie stąd! - Podmuch jego krzyków wzbijał małe tumanki piasku.
        - Mamy misję od bogów! - oznajmił dumnie Otoczak, w religijnym uniesieniu wypinając pierś.
        - Ale oni mają wielbłądy, miecze i obcęgi!
        Obcęgi? - pomyślał Dżi-had. Nie podoba mi się to. Może on po prostu za długo przebywał na słońcu.
        - Mają też nasze owce! - zagrzmiał Otoczak. - Nie zapominajcie o tym, żołnierze! Nasi bogom ducha winni puchaci towarzysze znajdują się w rękach niewiernych! Nie zapominajcie, że to wbrew prawu, przyzwoitości i uczciwości! - Odwrócił się przodem do szeregu i dwukrotnie tupnął czubkiem stopy. Po chwili głośno tupał już cały oddział krzyżowców.
        - Psalm dziewięćset trzydziesty szósty, werset dziewięćdziesiąty trzeci! - zakomenderował kapitan i wrzasnął: - Ratuj owce, wroga rżnij!
        - Poganina bij, bij, bij! - odpowiedzieli posłusznie żołnierze.
        Nie minęło kilka sekund, a dudnienie kroków i głośne „Bij, bij, bij!” stały się dobiegającym z oddali echem.
        
        * * *
        W ponurym, przyćmionym blasku bijącym od płynnej, granitowej zawartości lampy lawowej, dwie najmroczniejsze z mrocznych postaci zmagały się w walce o supremację. W tej walce o wyższość parowały wszystkie kolejne sztychy, powstrzymywały zamachy mające doprowadzić do zwycięstwa i zbijały cięcia wroga.
        - Nie, nie, nie! Ja pierwszy! - krzyknął Nabab.
        - Ja, ja, ja! - po raz setny zapiszczał Flagit.
        - Niech będzie, no to jazda z tym koksem - zgodził się niechętnie Nabab. -Tylko szybko!
        Twarz Flagita pokraśniała, gdy pokazywał dziwne urządzenie pokryte kropkami w osobliwych kolorach. Tak w każdym razie widział je Nabab.
        - Zgadnij, co to jest - zapytał Flagit przymilnie.
        - Poddaję się. Teraz moja kolej...
        - Nie, nie, masz jeszcze pięć pytań - zaświergotał Flagit, trzepocząc pokrytymi łuską powiekami.
        Nabab spojrzał krzywo na niewielki, druciany obiekt pokryty runicznymi płytkami montażowymi.
        - Automatyczny durszlak - warknął. Chętnie wydałby Flagitowi kilka rozkazów.
        - Źle! Próbuj dalej.
        - Reagujący na ciepło ochraniacz na genitalia.
        - Nie. Próbuj da...
        - Gadaj, co to! - Nabab uderzył pięścią w stół. Flagit wzniósł oczy ku górze i cmoknął. - Natychmiast! - Z nozdrzy Nababa buchnęła para.
        - Jesteś pewny?
        Oczy demona zwęziły się, usta wykrzywił złowieszczy grymas...
        - W porządku, tylko pytałem. - Flagit uniósł dłoń na znak uległości. - Wstrzymaj oddech...To jest rzecz, na którą czekałeś, most, po którym przejdziesz nad przepaścią wyborczej porażki. Oto... infernitowa siatka!
        - Co?!?
        - Infernitowa siatka. Najnowsze osiągnięcie w moim programie badań nad telewpływaniem. Potrzeba...
        Nababa przeszły ciarki na dźwięk słowa „telewpływanie”.
        - Milcz! Nie chcę o tym słyszeć! - wrzasnął, zaciskając pięści. -To nie działa! Przez to całe... no, przez to omal nie wydarzyła się katastrofa! - Z wściekłością przesunął ramieniem po stole, zrzucając infernitową siatkę na podłogę. Flagit pisnął i rzucił się, żeby ją pozbierać.
        - Zostaw to! - huknął Nabab. - To już nieważne! Siądź i popatrz na coś naprawdę istotnego!
        Flagit otworzył usta, po czym zamknął je bezsilnie. Chciał głośno wykrzyczeć, że działa, jeśli jest właściwie użyte, a poza tym już to naprawił, więc... Jednak, co rzadko mu się zdarzało, nie zdołał dobyć z siebie głosu.
        - Mam wybory w kieszeni! - powiedział Nabab podniesionym głosem, pogłębiając ogarniającą Flagita irytację. Korpuskularne plamy lawowego światła podświetlały jego wyszczerzoną twarz, załamywały się na poskręcanych rogach i z trudem przenikały przez smugi pary bijące z nozdrzy. Oczy rozbłysły mu gniewnie, z dumą pochylił się nad Flagitem i wlepił w niego niechętne spojrzenie.
        - Słyszałeś o Owczych Wojnach? - warknął zadowolony z siebie.
        Flagit pokręcił przecząco głową.
        - Usłyszysz. Wkrótce te dwa słowa staną się legendarne. Każdy mieszkaniec Hadesji będzie wiedział o Owczych Wojnach, a ja z ich powodu zostanę Naczelnym Grabarzem Mortropolis!
        Drugi demon wpatrywał się w niego osłupiały.
        - Przez ostatnie dwa tygodnie przygotowywałem się do łajdactwa pierwszej klasy. - Nabab dumnie przechadzał się po magazynie, pocierając pazurami o łuski na swojej klatce piersiowej. - Dziewięciolatki są takie podatne na wpływy, sam wiesz. - Rozchylił wargi w złowrogim uśmiechu, ukazując ostre jak noże zęby sterczące z ciemnych dziąseł. - Wystarczy mała pokusa, a na pewno ją podchwycą! Och, żebyś ty widział, jak doprawiała aniołkom wąsy i „redagowała” istotne fragmenty tekstu. Alea, taka słodka, taka śliczna! Z wiekiem zacznie łamać coraz to nowe paragrafy, jestem tego pewien. Niech cholera weźmie ten nieszczęsny upór...
        - O... o czym ty mówisz? - wykrztusił z siebie Flagit, gdy odzyskał w końcu głos.
        - Eeech! - burknął Nabab, usiłując ukryć rozgoryczenie z powodu utraty dziewczynki. - Mam ci przeliterować? To JA rozpętałem Owcze Wojny. Ja. Nabab. To ja zapłodniłem tą myślą mózg Alei. Sama z siebie nigdy by na to nie wpadła, o nie. To ja poprowadziłem jej małą, łatwowierną rączkę. Ja. I to ja wygrani wybory, ofiarowując d’Abalohowi tak potężny podarunek! - krzyczał, oddalając się i drapiąc pazurami po plecach.
        Flagitowi, gdy usłyszał o Alei, zakręciło się w głowie. O czym on opowiada? Dlaczego to brzmi, jakby się usprawiedliwiał? Czy dziewięcioletnie dziewczynki naprawdę mogą rozpętywać wojny? Otworzył usta, ale Nabab, który właśnie zawrócił, oznajmił krzykiem:
        - D’Abaloh nie potrafi mi odmówić! Seirizzim nie mógłby mu dać niczego choć w połowie tak dobrego! Potrzebuję tylko dowodu, że to moja sprawka. - Przeszył Flagita wzrokiem. - I tu pojawiasz się ty!
        - Nie mogłeś kontrolować... JA!? - Flagit zadrżał i dwukrotnie przełknął ślinę, gdy zrozumiał, co ma na myśli Nabab. - Dowodu? -szepnął, czując, że będzie tego żałował.
        - Tak, dowodu. My tu sobie gwarzymy, a tymczasem kolejne dowody napływają tu szerokim strumieniem - zarechotał Nabab, któremu przed oczami roztaczała się już wspaniała, usłana cierniami przyszłość.
        - Nie nadążam...
        - Pomyśl, Flagit! - Nabab uderzył go w twarz w sposób, jakiego pozazdrościłby mu niejeden nauczyciel. -Wojna oznacza walkę. Walka oznacza rannych i zabitych! A gdzie kończą dusze zabitych...?
        Flagit zdobył się jedynie na ogólne machnięcie w stronę odległych brzegów Flegetonu i kolejek do promów. Miał bardzo przykre uczucie, że wie, co go czeka.
        - Mój drogi Flagicie! - Nabab zbliżył się do niego, ze skrywaną radością to rozkładając, to zaciskając pazury nad ramieniem drugiego demona. - Musisz... dostań się na drugą stronę Flegetonu. Nie wiem jak, po prostu zrób to! Dorwij jakiegoś nowego przybysza, który wie, o co walczył, i przyprowadź go tu na czas, żeby mógł świadczyć na moją korzyść w wyborach. - Zawrócił na kopycie i ruszył w stronę drzwi. - Masz na to trzy dni! - dodał.
        - A skąd wiesz, że d’Abaloh uwierzy...
        - Nie bądź głupi - dobiegło zza zamykających się drzwi. -Wszyscy wiedzą, że umarli nie mogą kłamać!
        Flagit przykucnął, podniósł z magazynowej podłogi infernitową siatkę i wstał, kołysząc się tam i z powrotem w paroksyzmach wściekłości.
        - Załatw mi świadka - burknął pod nosem. - Dostań się na drugą stronę Flegetonu. Phi! Poczeka sobie na to. Mam na głowie coś o wiele ważniejszego niż kilku martwych pasterzy. Pokażę mu, co znaczy prawdziwa potęga. O tak, wkrótce przekona się, co znaczy prawdziwa kontrola!
        
        * * *
        Głowa pokryta przypominającymi zamsz włosami wychyliła się ostrożnie znad szczytu sporej wydmy i spojrzała w dół. Kiedy oczy zwiadowcy oszacowały, jak wielki jest obóz nomadów, jego obie brwi powędrowały w górę czoła, usiłując uciec jak najdalej stąd, a ręka przysłoniła usta skore do ostrzegawczego pisku. Jak wzrokiem sięgnąć, ciągnęły się akry piasku pokrytego szpiczastymi namiotami, z których każdy wieńczyła inna chorągiew, a wszystkie były po brzegi wypchane bronią. Usiłując ocenić rozmiary zgromadzonych w dole sił, zwiadowca zadrżał i omal się nie zmoczył. Spodziewał się ujrzeć kilku wrogów raźnie zbierających się w dolinie, ale nie aż tylu. Nie osiem tysięcy szaleńców z zakrzywionymi szablami, odzianych w pełne d’vanouińskie stroje pustynne, niespokojnie kręcących się wokół stada zastraszonych owiec. Sytuacja zdecydowanie wymknęła się spod kontroli, doszedł do wniosku, kiedy podczas liczenia skończyły mu się znane liczby - dwadzieścia trzy najazdy w tym tygodniu, w całym południowym Rhyngill nie sposób było znaleźć owcy. A to dopiero wtorek. Chociaż z drugiej strony, na razie ani śladu obcęgów.
        Z cichym jękiem doczołgał się do skraju wydmy i podszedł do czekającego tu oddziału.
        - Szeregowy Dżi-had, do raportu! - szczeknął osobnik, którego głowę ktoś potraktował jeszcze surowiej niż zwiadowcy.
        Szlam Dżi-had spojrzał na brata kapitana Otoczaka oraz stojących za nim misjonarzy i skulił się. Nie wyglądało to najlepiej.
        - Nie wygląda to najlepiej - powiedział. - Jest ich masa, nie ma gdzie palca wetknąć.
        - My nie wtykamy palców, szeregowy. Mamy to - odparł Otoczak, klepiąc po lufie swoje Urządzenie do Zabijania Innowierców, czyli popularną kuszę UZI 9 mm. - Mają zakładników?
        - Kilka pasztfiszk...
        - Przestańcie obgryzać paznokcie, szeregowy!
        - Eee... kilka pełnych pastwisk.
        - A niech ich! Nie mogli zostawić naszej trzódki w spokoju?... Paznokcie!
        Otoczak spojrzał znacząco na Dżi-hada, który wydał z siebie dziwny dźwięk z rodzaju tych wyrażających zawstydzenie, zrobił się różowy na twarzy i wepchnął niesforne paluchy głęboko w fałdy habitu. Życie na linii frontu to nie przelewki. Spojrzenia kapitana Otoczaka też nie. To zadziwiające, jak szybko Dżi-had nauczył się odczytywać ich znaczenie. Żyli pod nieustającą presją ze strony dowódcy.
        Niezauważona przez nikogo dziewięcioletnia dziewczynka przypatrywała się temu wszystkiemu zza gęstej kępy pustynnej trawy i starała się zapamiętać największego oraz najbardziej hałaśliwego spośród mnichów z GROM-u. Można by za niego dostać niezłą nagrodę, przyznał Flagit tysiąc stóp poniżej.
        Po serii gestów i ostatnim błogosławieństwie brat kapitan Otoczak odwrócił się i zniknął za granią. Jego śladem podążyła reszta pustynnego oddziału jednostki GROM. Zbiegł po wydmie, niemal dotykając kolanami klatki piersiowej i kryjąc się za kępami wysokiej trawy, aż cicho wskoczył do okopu. To samo uczyniło dwudziestu czterech nabożnie uzbrojonych misjonarzy w maskujących habitach.
        Po drugiej stronie okopu wełniste baranki beczały przeraźliwie. Nomadzi obwiązywali im brzuszki paskami z błękitnej podpałki, wiązali ich nogi do słupków i gwałtownie podnosili. Szlam Dżi-had zadrżał, widząc, jak rząd nasączonych olejem pochodni wybucha pomarańczowym życiem. Wśród D’vanouinów rozległy się piski zachwytu, płomienie dokonujące aktu masowego owcobójstwa oświetliły ich ogorzałe twarze.
        Dżi-had wciąż nie mógł uwierzyć, jak szybko wyrwały się im spod kontroli Owcze Wojny. A przecież tkwił w tym od początku, od czasu pierwszych „zajazdów na barana”, jak popularna cranachańska gazeta, „Trybuna Triumfu”, ochrzciła te incydenty.
        Dżi-had obserwował sytuację spomiędzy kęp trawy, gorączkowo notując w swoim modlitewniku „obserwacje”. Jego uwagę przykuł pobożny ryk D’vanouinów. Adrenalina napłynęła do serca brata kapitana Otoczaka, gdy nomadzi pociągnęli za kołnierze, zakrywając swe złe twarze białymi, stożkowatymi kapturami. Musiał działać szybko, bo kolejnych czterysta jagniąt mogło spłonąć żywcem...
        
        * * *
        Jak ci Ojcowie Męczybuli mogli być tak krótkowzroczni i nieodpowiedzialni? Zachowali się strasznie nieprofesjonalnie. Skoro tak im zależy na przekazywaniu Dobrej Nowiny łatwowiernym ludziom pustym, mogliby chociaż zadbać o jej poprawność językową.
        Kolejny tuzin beczących owieczek został spętany, oprawiony w podpałkę i przy akompaniamencie wiwatów uniesiony.
        Świeczki pobożnie całopaląc... Tak powinno to brzmieć. Świeczki. W porządku, technologia drukowania wielotomowych iluminowanych manuskryptów jest jeszcze w powijakach... ale od czego są korektorzy?
        Nagle w szeregach opętanych szaleństwem „kebabarzyńców” (kolejne określenie z „Trybuny Triumfu”) pojawiła się wyrwa, przez którą dumnie wkroczyła postać wymachująca nad głową płonącą pochodnią. Wrażliwe cyngle praworządnej świadomości kapitana Otoczaka namierzyły ją w mgnieniu oka. Jego ręka niemal bezwiednie powędrowała do kołczanu pełnego skrucyfiksowanych bełtów i fachowo umieściła jeden z nich w rowku kuszy.
        Stojąca za d’vanouińskim namiotem mała dziewięcioletnia dziewczynka w jaskrawoczerwonej koszuli nocnej uśmiechnęła się, czując przypływ kolejnej fali złowieszczych myśli. Uśmiech przemienił się w grymas oczekiwania na właściwy moment. D’vanouin z pochodnią podszedł do powiewających na wieczornym wietrzyku serpentyn z błękitnej podpałki i popodpalał je na oślep. Serpentyny zajęły się w kilka sekund, języki ognia zaczęły pełznąć w stronę owiec. Poganie głośno wiwatowali.
        W tym samym momencie dwudziestu czterech mnichów w maskujących habitach wyskoczyło, zasypując ich sześciostrzałowym gradem pobożnej zemsty. Na szybkie polecenie kapitana mnisi dobyli swoich ceremonialnych GROM-owych sztyletów i zaszarżowali. Poły habitów wirowały nad okutymi sandałami, spod pięt wznosiły się tumany piasku.
        Nie lękając się o własne życie, Otoczak przedzierał się przez prześcieradła d’vanouińskich szeregów, zmierzając w stronę trzody w opałach. Z przekleństwem na ustach uchylał się i przeskakiwał nad porzuconymi w popłochu stosami ksiąg św. Forsy. Wielokrotnie ciął i kłuł swoim ceremonialnym sztyletem; dwunastocalowe ostrze i dziewięciocalowe kolce powstrzymywały atakujących z krzykiem nomadów. Wszędzie wokół niego ostrza uderzały o płonące pochodnie, wzniecając pirotechniczne snopy iskier1.1 nagle tłum się rozstąpił. Kapitan przebiegł jeszcze kawałek i stanął twarzą w kaptur z dzierżącym pochodnię osobnikiem. Otoczak rozpoznał w nim tego, którego w myślach skazał na cierpienia za spowodowanie tak straszliwego owcobójstwa.
        Nikt nie zauważył, jak mała dziewczynka w koszuli nocnej poklepuje po pysku sporego wielbłąda, wdrapuje się na niego i piętami zachęca go do działania. Najbardziej lubiła właśnie takie sny, sny, w których ma się poczucie uczestniczenia w wydarzeniach.
        Dwieście owiec beczało jakby dla dodania odwagi kapitanowi, który ostrożnie okrążał swojego przeciwnika.
        - Plugawy wieprzu pustyni, zakało ruchomych piasków...
        Szlam Dżi-had skrobał zajadle w swoim modlitewniku, starając się zapisać każde słowo kapitana. To wszystko były „dowody”. Świątobliwy sierżant Zenit doceni każde słowo - niech go bogowie błogosławią!
        Dwoje oczu wpatrywało się w Otoczaka z nienawiścią.
        - ...jeszcze nie jest za późno - warknął brat kapitan - ...pozwólcie owcom odejść...
        Płomienie wspinały się po wstęgach błękitnej podpałki. D’vanouini ryczeli.
        Nagle Dżi-had zorientował się, że przestał pisać, więc szybko jął nadrabiać zaległości.
        Bratu kapitanowi kończył się czas.
        - Co było po „zakało ruchomych piasków”? - zapytał Dżi-had.
        Otoczak nie odpowiedział, musiał działać. I to natychmiast.
        Zrobił fintę w lewo, ciął w prawo i byłby upadł na ziemię i został stratowany przez szarżującego nań wojownika w czerwonej koszuli nocnej, gdyby ten ostatni nie zderzył się niespodziewanie z potylicą Dżi-hada.
        Pustynia uderzyła Szlama w twarz, zabierając mu z płuc powietrze i zmuszając do uległości. Ziemia pod nim rozstąpiła się, szpony chwyciły za habit i zniknął, zanim zdążył jęknąć, kopnąć czy skulić się w ramach protestu.
        
Raz, dwa, trzy, próba mikrofonu
        
        
        W przedświtowym świetle kolejnego talpejskiego poranka przygarbiony osobnik zadrżał i niecierpliwie pociągnął za sznur oplatający szyję obciążonej ładunkiem lamy. Obładowane zwierzę parsknęło i powodując niewielką lawinkę, pokłusowało po porośniętych mchem głazach. Opatulonemu kocami jeźdźcowi z ust leciała para, spluwał ze złością przez szczękające zęby. Ślina opadała w półmroku, plaskała o kamienie i zamarzała.
        - Ale mróz! - rzekł pełen najczarniejszych myśli. - Jak cokolwiek może żyć w takiej temperaturze?
        Łagodny wietrzyk unosił liście wrzosów pod kopytami lamy. Pod łuskami nieznajomego pojawiła się, niczym trądzik młodzieńczy, gęsia skórka. Splunął raz jeszcze i mocniej opatulił się szesnastoma kocami, przeklinając dosadnie to, iż nie wziął rękawic ani butów. Minie wiele dni, zanim odzyska czucie w kopytach, co zaś się tyczy pazurów... długo nie będzie mógł grać na skrzypcach. Im szybciej wróci do ciepła, tym lepiej.
        Z wysiłkiem wspiął się na szczyt niewielkiego pagórka i spojrzał w dół, na dolinę. Duch w nim zwinął się, zamachał ogonem i podniósł z bezmiaru nieszczęścia. Tam przed nim znajdował się cel wędrówki, dalej nie zamierzał iść. Skrzywił się na widok wymyślnie udekorowanych budynków, grymas wypełzł mu na usta, gdy wodził oczami po szeroko, złowróżbnie uśmiechniętych gargulcach.
        - Żałosne - warknął. - Gdyby wiedzieli, jak one naprawdę wyglądają, nie odważyliby się sadzać ich na dachach.
        Odzyskując na chwilę kontrolę nad pazurami, odwrócił się do lamy, sprawdził zapięcia przy ładunku, przyczepił do ucha zwierzęcia małą pergaminową karteczkę i walnął bydlę po pośladkach. Skoczyło po skałach i przebiegło prowadzącym w dół szlakiem kilka jardów, po czym poddało się i znacznie zwolniło tempo.
        Wykonawszy robotę, okryty kocami nieznajomy chuchnął sobie na pazury, zakręcił się w miejscu i kichając, zniknął w małej szczelinie w ziemi pomiędzy dwoma głazami. Jego kończyny domagały się gorącej błotnej kąpieli.
        
        * * *
        Były pory dnia, których Xedoc, kandydat na księdza, nie znosił. Były takie, których nienawidził, i takie, wobec których jego niechęć należało mierzyć w skali Richtera. Obecna należała do tych ostatnich.
        Od niechcenia, po raz sześć tysięcy trzysta pięćdziesiąty piąty tego ranka, zatrząsł małymi dzwoneczkami, skrzywił się i wysłał laserową wiązkę pogardy w znajdujący się przed jego oczyma tył odzianej w infułę głowy.
        Była godzina czwarta nad ranem, miał na sobie worek, w ręku trzymał ważącą dwadzieścia funtów kadzielnicę i dzwonił dzwonkami po każdym jęknięciu Papy Jerza. Właśnie odbywała się jedna z tych uroczystości.
        O godzinie czwartej nad ranem każdy normalny dwunastolatek powinien leżeć otulony kołderką i śnić o prowadzeniu szeregów rozmodlonych krzyżowców do ostatecznej bitwy z heretykami albo... o skakaniu z drzew na bandy złoczyńców, ratowaniu porwanej księżniczki i otrzymywaniu zasłużonej nagrody. W każdym razie Xedoc wiedział na pewno, że nie powinien klęczeć w zatęchłym westybulu, potrząsać dzwonkami i obserwować starych klechów, którzy wlepiali wzrok w półkę pełną kusej nocnej bielizny. W porządku, może i właśnie na ten dzień przypadała trzecia rocznica Powtórnego Poświęcenia Błogosławionych Ineksprymabli świętej Mykoły i ktoś musiał dzwonić i kadzić. Tylko że... dlaczego zawsze on? Kiedy będzie mógł przystąpić do interesujących części szkolenia, takich jak „Strategiczne aspekty krucjat”, „Taktyka walki w katakumbach” czy „Kościelny przemysł zbrojeniowy”? Albo chociaż „Egzorcyzmy w teorii i praktyce”?
        Jego Świątobliwość Papa Jerz XXXIII jęknął po raz kolejny, tym razem na widok sprzączek pewnej wyjątkowo gustownej halki ze Świątyni św. Leklerka z Makrokeszu. Xedoc posłusznie potrząsnął dzwonkami, marszcząc przy tym czoło jeszcze bardziej niż poprzednio. Na zewnątrz zaczynało robić się jasno.
        Nagle dał się słyszeć pisk sandałów hamujących na posadzce, uderzenie dłoni o marmur i zza filara wypadł szaleńczo dyszący mnich.
        - On wrócił! - krzyknął.
        Źrenice Xedoca rozszerzyły się w zainteresowaniu. Nie wiedział co prawda, kto wrócił i dlaczego nawyki turystyczne tego kogoś miałyby być dla Papy ważne, ale i tak zapowiadało się ekscytująco. Na pewno bardziej ekscytująco niż poprzednie trzy i pół godziny. Co więcej, nikt nigdy nie przeszkadzał Papie, jeśli nie była to sprawa najwyższej wagi.
        Papa Jerz oderwał wzrok od wyjątkowo twarzowej haleczki z różowej satyny i spojrzał na Pasterra, kleryka z kliniki. Xedoc ot tak, na wszelki wypadek, potrząsnął dzwoneczkami.
        - Ocalony - poinformował mnich, po czym, ujrzawszy wyraz twarzy Papy, pospieszył z wyjaśnieniami: - Mieliśmy informować w razie...
        Jego Świątobliwość mruknął coś pod nosem, ponuro zgarnął swoje fioletowe szaty i wstał przy akompaniamencie trzeszczenia stawów. Po raz ostatni rzucił tęsknie okiem na stos falbankowej bielizny i odwrócił się, kiwnął na naburmuszonych członków gabinetu, a następnie bez pośpiechu skierował się do wyjścia, głośno wycierając przy tym nos. Za nim ruszył mnisi posłaniec oraz z trudem powstrzymujący wzbierające w nim sztormowe fale ciekawości Xedoc.
        Zmagający się z artretyzmem, obwieszony akrami bieżącymi fioletowego jedwabiu kościsty Papa Jerz pokonał wiele jardów korytarzy, każdy z kroków ułatwiając sobie uderzeniem okutej laski o zimne kamienie posadzki. W końcu zatrzymał się, otworzył drzwi i ruszył ciasnym przejściem. Przemykający za mnichem Xedoc czuł wzrastające w nim podniecenie. Nigdy wcześniej nie był w tej części Nawtykanu. Gdzieś z przodu dobiegł go dźwięk otwierania kolejnych drzwi i tuż za Papą i mnichem wkroczył do rozległego pomieszczenia z dwudziestoma czy trzydziestoma hamakami rozpiętymi między kolumnami. Hamak znajdujący się w przeciwległym końcu sali z trzech stron otoczony był bladoniebieskim parawanem.
        Tam właśnie skierował swe kroki Papa Jerz i po chwili zniknął za przepierzeniem.
        Xedoc rzucił się przed siebie i wsunął pod zasłonę.
        - Au! - mruknął Papa, patrząc na ciało leżące na hamaku. - Czoło wygląda fatalnie - powiedział, spoglądając na krzyżujące się szwy zbierające skórę na czubku głowy delikwenta.
        - Tylko bez osobistych wycieczek - upomniał przełożonego Pasterr.
        - To straszne. Czym dostał?
        - Nie mam pojęcia. Ale przez jakiś czas obejdzie się bez fryzjera.
        - Niech licho porwie tych heretyków! Czy ich niewybaczalne zepsucie nie zna granic? Najpierw owce, a teraz... to! Czy ktoś widział, co się stało?
        - To znaczy ktoś poza D’vanouinami? Nie mam pojęcia - odburknął Pasterr i spuścił głowę. Światło niewielkiej świeczki przez chwilę odbijało się od kręgu jego tonsury.
        - Co? W takim razie spytajcie kogoś! Szybko!
        - Eee... kogo? - odezwał się mnich.
        Jerz warknął, odciągnął zasłony i spojrzał na puste hamaki.
        - Zwolniłeś ich bez wysłuchania sprawozdania? Zwołać ich. Potrzebuję zeznań naocznego świadka!
        - Wasza Świątobliwość ma wprawę w zabawach ze stoliczkiem i talerzykiem?
        - Hę?
        - Trzeba by nie lada wprawy, żeby uzyskać jakieś odpowiedzi od tych chłopców.
        Papa zdjął swoją wielką fioletową infułę i zakłopotany podrapał się po głowie.
        - Czy to znaczy, że...
        - Tak. Wrócił tylko brat szeregowiec Szlam Dżi-had...
        Ukryty pod hamakiem Xedoc zaczerpnął gwałtownie powietrza. Wrócił tylko Szlam Dżi-had? Chłopiec wiedział o nim wszystko; rzadko zdarzał się dzień bez doniesień o jego popisach niekompetencji, które potem odbijały się od krużganków Nawtykanu szerokim echem gromkich wybuchów śmiechu.
        - Był przymocowany do grzbietu tej bestii - zakończył Pasterr i wskazał na ogłupiałą lamę podgryzającą jeden z hamaków. - A to zwierz miał za uchem. - Mnich podał Papie małą pergaminową przywieszkę.
        - „To chyba wasza własność” - odczytał Papa Jerz zduszonym głosem. - O bogowie, nawet D’vanouini go nie chcą!
        Nagle Dżi-had podniósł powieki, a jego źrenice poruszyły się szybko i bezładnie jak złote rybki atakowane przez kota. Nie widziały jednak zakłopotanych twarzy tłoczących się wokół niego. Interfejs oko/mózg kręcił się niespokojnie, usiłując znaleźć coś, na czym mógłby skupić uwagę, coś, co by rozpoznał. I w jednej przerażającej sekundzie interfejs się zorientował, że gdziekolwiek rozgrywała się ostatnia bitwa Owczych Wojen, to na pewno nie tu.
        Przed oczyma duszy Dżi-hada pojawiło się zdecydowanie zbyt świeże wspomnienie światła o barwie płynnej lawy. Zaciskając pięści, starał się pojąć, co D’vanouini dla niego przygotowali, jakie piekielne męczarnie mu zgotowali. Tortury? Przesłuchanie? Nic z niego nie wycisną. Tylko nazwisko, stopień, numer hymnu i być może jeden czy dwa obraźliwe psalmy, jeśli sobie jakieś przypomni. Dziwne, ale przez chwilę to wszystko wydało mu się takie odległe... No, ale przecież jeszcze nic z niego nie wyciągnęli.
        I w tamtym właśnie momencie, w tamtym miejscu, postanowił podać te dane. Mgliście przypominał sobie bulgotliwy charkot, jaki wydobył się z jego gardła w miejsce konkretnych słów.
        Rysująca się na tle karmazynowego światła zniekształcona twarz zakryta chusteczką wyjrzała ku niemu przez opary chłodzącego gazu, przekręciła się to w jedną, to w drugą stronę i cmoknęła. Zanim zniknęła, zerknęła na jeszcze kilkanaście skręcających się przed oczami Dżi-hada rurek.
        Ku własnemu przerażeniu Dżi-had stał się świadom odrażającego bulgoczącego dźwięku, pulsującego w rytm jego serca. Dałby sobie głowę uciąć, że płynem przelewającym się przez rozliczne rurki była jasna, utlenowana krew, i że twarz ukrytą za maseczką pokrywały czarne chitynowe łuski, i że ten, do którego należała twarz, miał w rękach wiertło i świder, i że... Ale to była tylko gra świateł. Prawda, że była?
        Usiłował podnieść głowę, żeby mieć lepszy widok, ale usłyszał gniewne warknięcie i jedna z par przypominających imadło kleszczy przygniotła mu czoło do stołu. Zimny pot oblał go, gdy zauważył, że podobne szczypce przytrzymują jego kostki i nadgarstki.
        Kątem oka dostrzegł, że w odpowiedzi na warkotliwe polecenie brzmiące mniej więcej „Czulenie!” coś ciemnego i łuskowatego wzięło ze stołu spory kolec, zanurzyło czubek w ciemnej misce i ruszyło w jego stronę. Chwilę później rozgrzane pazury podciągnęły rękaw jego habitu, ujęły go za ramię i wbiły mu kolec w tętnicę.
        Źrenice Dżi-hada zadrżały, rozszerzyły się i powędrowały w górę, kryjąc się pod powiekami, zupełnie jakby chciały zobaczyć, co też wyrabia istota tkwiąca po łokcie w bulgoczących obszarach jego płatu czołowego.
        Leżący na hamaku w Nawtykanie Dżi-had opętańczo wymachiwał rękami nad głową, usiłując odpędzić bombardujące w locie nurkującym demony, rzucał się i skręcał, huśtając hamakiem.
        - Nie, nie, tylko nie czulenie, tylko nie to...
        Piekielne wizje nagle zniknęły...
        - ...och. Cześć.
        Papa Jerz wpatrywał się w rozedrganego, majtającego się na hamaku tam i z powrotem brata szeregowca.
        - Gdzie... gdzie ja jestem? - jęknął Dżi-had odwiecznym, błagalnym tonem ofiary przebudzonej po bardzo długiej, nieoczekiwanej utracie świadomości.
        - Z powrotem w Nawtykanie.
        - Uff, w takim razie pobożny post... eee... brat szeregowiec Szlam Dżi-had melduje, że... Co tutaj robi ta lama? - wykrztusił z siebie na widok włochatej bestii, która właśnie badała czteropak bandaży pod względem przydatności do spożycia.
        - Mieliśmy nadzieję, że ty potrafisz nam to wyjaśnić - powiedział Pasterr.
        - Hę? - jęknął Dżi-had.
        - Przyniosła cię tu.
        - Ale ja nie umiem jeździć na lamach!
        - Hmm, tego... nie przyjechałeś na niej. Byłeś nieprzytomny.
        - Przecież spadłbym...
        - To mogło pomóc - oznajmił mnich, podnosząc pasy, którymi Dżi-had był przywiązany do lamy.
        - Czy to znaczy, że byłem... bagażem? - wycedził brat szeregowiec, podczas gdy lama pałaszowała drugi bandaż. Papa Jerz spoglądał na nią, przekonany, że gdzieś w głębi genów ukrywa ona bliskie pokrewieństwo z kozą. Wcale go to nie zaskoczyło, ci D’vanouini mogli posunąć się do wszystkiego.
        - Co za wstyd! Wstyd i hańba! Przyniosłem ujmę chwalebnym tradycjom GROM-u! - wyjęczał Dżi-had, uderzając się w pierś, po czym znów stracił przytomność.
        - Ojej - szepnął Papa. -To uderzenie w głowę musiało być poważniejsze, niż myślałem. Obawiam się, że dla niego skończyły się krucjaty.
        Tkwiący pod wciąż rozhuśtanym hamakiem Xedoc wyczuł, że słowa Papy Jerza oznaczają koniec pewnej epoki dla całego GROM-u.
        Gdyby chłopiec znał prawdziwe konsekwencje, jakie przyniesie to „uderzenie w głowę” w najbliższej przyszłości, i gdyby wiedział, jak rozległe będzie ich oddziaływanie, pędziłby teraz, rwąc sobie włosy z głowy, po talpejskich zboczach, marząc tylko o tym, by jak najprędzej przyłączyć się do gromadki lemingów, opuszczających urwisko 3b z biletem w jedną stronę.
        
        * * *
        Na przestrzeni wielu lat cranachańskiego panowania nad Talpami nikomu nie zdarzyło się uzbroić w spory zapas gęsich piór, zasiąść z akrem pergaminu, teodolitem i szczegółową mapą Cranachanu, by zaprojektować system kanalizacyjny. Na przestrzeni tychże samych lat naukowcy poświęcili temu zjawisku przynajmniej półtorej minuty, dochodząc do wniosku, że brak wyżej wzmiankowanych inicjatyw wynika zapewne z tego, że: a) brak jest szczegółowych map Cranachanu, b) nikt do końca nie wie, co to jest teodolit, c) nikomu nie chciało się zaprojektować kanalizacji, bo i też nikt się na brak takowej nie uskarżał. Rozumiecie: po co zawracać sobie głowę, skoro można pójść do pubu. (Ten ostatni argument wydaje się najprawdopodobniejszy, albowiem zainteresowanie większości Cranachan odpadkami kończy się na wyrzuceniu ich przez okno i czekaniu, aż spłyną w dół ulicy, zmyte przez niemal bezustanną mżawkę, która wciąż nadciągała z północnego wschodu).
        Osobliwe, ale gdyby ktoś podjął się oględzin istniejących tras przepływu odpadków na terenie Cranachanu, odkryłby, że trasy te pokrywają się z ulicami, póki odpadki nie dotrą do niewielkiej dziury w lewym dolnym rogu placu Graj dołowego i nie znikną za urwiskiem.
        W chwili obecnej dwie pary drzwi od tej niewielkiej dziury wznosił się rój iskier. Kakofonia powodowana przez metal uderzający o metal skutecznie zagłuszała ciężkie, spracowane oddechy i bulgot opuszczających miasto wczorajszych obierek. Spocony osobnik uniósł młot i grzmotnął nim potężnie, obsypując miecz gradem uderzeń, po czym chwycił wykute ostrze i wsadził je do wiadra z wodą. Uniósł się pióropusz dymu, który pomknął w górę, by zniknąć wśród wiszących pod dachem Kuźni Kowalskiej Staną Kowalskiego pajęczyn. Tak wyglądał zwykły dzień kowala z placu Grajdołowego: ranek spędzony na przekleństwach, odkąd dwunastofuntowy młot spadł mu na paznokieć lewego kciuka; popołudnie spędzone na ognistym tańcu wokół kowadła po tym, jak rozgrzany kawałek węgla upadł mu na i tak już spalone palce u nóg; wreszcie pora kolacji spędzona na artykułowaniu malowniczych wulgaryzmów w odpowiedzi na zachowanie czterofuntowego steku z lamy, który wysechł na wiór i zapalił się na piecu.
        Ci, którym zdarzało się wodzić palcem po żółtawych stronach pełnych drobnych ogłoszeń w „Trybunie Triumfu”, słyszeli o tym szacownym zakładzie. Pośród przykuwających uwagę reklam sprzedawców używanych wozów, oferujących okazyjnie dwukółki dla zbiegów („Kup teraz - spłata w systemie ratalnym w zależności od łupów, bez poręczycieli i żyrantów. Firma Sobiesław Kwas - z nami zawsze na czas!”) oraz zabójców działających na zlecenie („Na rympał czy w rękawiczkach, drugiego takiego nie ma! Śmiercionośny Ichnaton - i problem z głowy!”), można „było znaleźć ogłoszenie czynnego non stop warsztatu podkuwania koni („Twój koń kuśtyka? Od nas wyjdzie kuty na cztery nogi! Wpadnij do Kuźni Kowalskiej Staną Kowalskiego - autoryzowanego dilera części zamiennych do uprzęży - honorujemy karty płatnicze Pyza i Majsterkrad”). Stan Kowalski był nie tylko ekspertem od przybijania czterech podków w czasie krótszym niż godzina; ku własnemu zaskoczeniu odkrył też niedawno, że potrafi tworzyć najlepsze dwuręczne pałasze z sewilskiej stali po tej stronie Pustyni Błędnej. Skuwanie zakrzywionego ostrza ponad dwa tysiące razy (niezbędne, by uzyskać niezrównaną, wytrzymałą giętkość i ostrość, tak upragnioną przez śmietankę morderców) wymagało nie lada wprawy. W przypadku Staną Kowalskiego wprawa ta wynikała z nieuchronności. Nieuchronności tego, że jeżeli nie potrafi wykonać zamówienia, to prędzej czy później, podczas przypadkowej przechadzki w jakiejś ciemnej uliczce jego śledziona zostanie wyrwana i porwana. Ponieważ dziewięćdziesiąt sześć procent uliczek w Cranachanie zalicza się do kategorii „ciemnych” (i ponieważ tym, który zażyczył sobie pałasza, był Ichnaton Asasyn), Stan Kowalski wyuczył się tajników płatnerstwa wyjątkowo szybko.
        Wyciągnął pałasz z wiadra, z podziwem spojrzał na faliste ostrze i uśmiechnął się, choć paluch u nogi rwał go niemiłosiernie. Śmiertelnie niebezpieczny, pomyślał, przesuwając z czułością zrogowaciałym palcem po falistej klindze.
        Nagle skrzypnęły zawiasy i drzwi wejściowe kuźni otwarły się z piskiem. Stan podskoczył, a watahy pająków czmychnęły w poszukiwaniu schronienia. Odziana w czerń postać wynurzyła się z mżawki i wkroczyła do kuźni. Zmieszany kowal jęknął, wetknął sobie do ust zwęglony palec i ponuro ssał rankę.
        Intruz stąpał gniewnie i pomrukiwał, usuwając z drogi zwisające liny i bloczki. Stan zadrżał - zabójca przyszedł po odbiór towaru. Nieznajomy zatrzymał się przed kowadłem, stukając przy tym obcasami. Deszcz skapywał z niego ponuro.
        - Mżawka! Nienawidzę mżawki! - warknął. - Moja zbroja będzie do niczego!
        Stan obejrzał go od stóp do głów, a raczej na odwrót, bo skończył, patrząc pod nogi gościa. W porządku, było ciemno, kiedy w Zaułku Nędzarzy dostawał zlecenie od Ichnatona, wiedział też, że sam nie jest mikrego wzrostu, no ale był pewny, że pamięć go nie myli. Asasyn był znacznie wyższy niż ten koleś.
        - ...a najgorsze, że wlewa mi się do pochwy! - warczał intruz głosem z hukiem odbijającym się od kowadła. - Całą noc będę musiał natłuszczać broń! - zakończył, strząsając fontanny wody z matowoczarnego skórzanego pancerza.
        - Eee... Dysponuję szerokim wyborem wodoodpornych pochew w wielu kolorach i rozmiarach, proszę pana - zasugerował kowal, wyczuwając okazję handlową poprzez niesforny gąszcz zarostu zasłaniający mu dolną połowę twarzy. Ten nieznajomy po coś w końcu tu przyszedł, czemu więc nie spróbować wydostać od niego trochę pieniędzy.
        - Kolorach? Kolorach? A po grzyba mi kolorowa pochwa, co? -burknął gość. Przy jego głosie dźwięk pękających lodowców brzmiałby jak anielska muzyka. Postąpił krok do przodu, wchodząc w krąg światła.
        - Kolorowe pochwy są bardzo atrak... - Stan zamilkł gwałtownie. Okrywająca jego ramiona warstwa sadzy i potu nagle stała się lodowata. - Przepraszam, sir, nie pozz...
        Kiedy gość rozchylił wargi, Stan Kowalski z przerażeniem stwierdził, że ma przed sobą komandora To jada zwanego Mocnym, dowódcę Czarnej Straży Cranachanu.
        O dziwo, Tojad nie udusił Staną, a tylko przyjmując przeprosiny, skwitował je czymś w rodzaju sejsmicznej erupcji obrzydzenia. Nikt nie miał zielonego pojęcia, w jaki sposób bądź co bądź ludzkie gardło może wydawać z siebie takie tektoniczne odgłosy, sam Tojad zresztą też tego nie wiedział. I mówiąc szczerze, nic go to nie obchodziło. Posiadanie takiego gardła sprawiało, że wydawanie rozkazów Czarnym Strażnikom było jednocześnie bardzo efektywne i rozkosznie upojne. Ach, cóż to za przyjemność, zmieszać z błotem nowo upieczonego rekruta za najmniejsze niedopatrzenie proceduralne! To właśnie ze względu na takie możliwości posada komandora była warta zachodu.
        - Dysponuję szerokim wyborem gustownych czarnych pochew, sir, stają się niewidzialne już kilka minut po zachodzie słońca... - Stan spróbował po raz kolejny, zastanawiając się jednocześnie, czego chce od niego komandor Czarnej Straży. Musiał dbać o swoją kowalską reputację. - Bardzo popularny jest model Styksowy Szturmowiec...
        - To twój zwyczajowy sposób nagabywania klientów? - zagrzmiał Tojad, patrząc na lekko zakrwawiony pałasz w potężnej dłoni Staną. - Mówiąc szczerze, nie przepadam za robieniem zakupów pod presją. Zwłaszcza presją wywieraną mieczem!
        Kowal jęknął, pospiesznie odrzucił miecz za siebie i wytarł ręce w fartuch, jakby chciał pozbyć się wszelkich śladów po broni.
        - Teraz lepiej. - Tojad się wyszczerzył. - Nie interesują mnie pochwy, miecze ani w ogóle żadna broń. Potrzebuję czegoś bardziej nietypowego! - ryknął, znów rozchylając wargi i pokazując nazębne tatuaże dowództwa.* [przyp.: Stomatologiczne Dystynkcje w Cranachańskiej Czarnej Gwardii spełniały wiele ważnych funkcji. Przede wszystkim uwalniały od pracochłonnego naszywania kolorowych szmatek na patki, co wedle komandora Tojada stanowiło praktykę wysoce podejrzaną w czynnych służbach bezpieczeństwa, nie tylko dlatego, że psuło ogólnostyksowe i złowrogie wrażenie wywierane przez mundury, ale też dlatego, że zmuszało jego starannie dobranych ludzi do wykonywania tak wątpliwych prac jak fastrygowanie, nawlekanie nici i szycie. Profesjonalni zabójcy raczej nie zajmują się haftem.]
        Wewnątrzjamoustne Określanie Szarży służyło ponadto doskonale utrzymywaniu dyscypliny. Degradacja w obrębie Czarnej Straży była wyjątkowo krwawa i bolesna. Trudna do zapomnienia. Zwłaszcza dla kogoś, kto odczuwa paniczny lęk przed obecnością obcęgów w ustach.
        - Zrobię, co w mojej mocy, by...
        - Ha! Pewnie, że zrobisz! - Tojad zachichotał. Jego chichot przypominał serię niewielkich trzęsień ziemi. - Kiedy proszę, ludzie są posłuszni!
        Stan przełknął ślinę.
        - Czym mogę służyć, sir? - zapytał niechętnie.
        - Szczury! - wyjaśnił mu Tojad.
        - Sir? - wykrztusił Stan, zastanawiając się, czy dobrze usłyszał.
        - Trzeba je powstrzymać. Są wszędzie!
        Stan podrapał się po głowie i strapiony rozejrzał wokół siebie.
        - Nie wiem, ja... - zaczął, ale zamilkł w pół samogłoski, przypominając sobie pierwsze motto Czarnej Straży, ukute przez samego komandora Tojada: „Protest oznacza Proces”. - ...jak się do tego zabrać... Czy próbował pan z pułapkami na szczury, sir?
        Tojad wydał z siebie dziwny tektoniczny bulgot, spojrzał na kowala wilkiem zza przymkniętych powiek i energicznie postąpił krok do przodu.
        - Powstrzymać! Nie złapać! - powiedział.
        Pomimo bliskości pieca po dłoniach Staną spływał zimny pot.
        - Poooo...wstrzymać? - wyszeptał żałośnie.
        - Przez to świństwo miałem dzisiaj do dyspozycji o dwudziestu trzech Czarnych Strażników za mało! - ryknął Tojad, wyginając palce w rękawicach, jego spojrzenie utkwiło w niezbyt odległym i nieokreślonym punkcie.
        - Szczury, sir?
        - Oczywiście, do diaska! Czy ty mnie w ogóle słuchasz?!
        Stan przytaknął milcząco i spróbował ocenić szansę na pozostanie żywym do końca tej konwersacji. Nie dano mu na to wiele czasu.
        - W tych tunelach i przejściach aż roi się od szczurów. Sądząc po wyglądzie kostek moich ludzi, nie jadły od miesięcy. Ścierwa! Cztery razy musiałem od nowa rozpisywać patrole!
        Od czasu odkrycia rozległej podziemnej sieci ukrytych tuneli, przecinających Cranachan wzdłuż i wszerz i dziurawiących Cesarski Pałac Forteczny, Czarna Straż pracowała bez wytchnienia, żeby dowiedzieć się, co tak naprawdę kryją podziemia. Jeśli nie liczyć wielkich stosów bezcennych skarbów, nieocenionych dzieł sztuki, pradawnych reliktów i drogocennych klejnotów, a także pięćdziesięciu ośmiu ton wyjątkowo żywotnej śluzowatej pleśni, strażnicy nie odkryli niczego - jedynie szczury, które poszarpały im kostki u nóg. Co, jak Tojad obrazowo demonstrował teraz kowalowi na jego lewej nodze za pomocą kombinerek, znacznie wpływało na zmniejszenie wydajności pracy.
        - Moi Czarni Strażnicy muszą stać się szczuroodporni! - warknął, atakując paluch Kowalskiego.
        - Auuu!... Ale jak?
        Tojad wyprostował się, wyjął z kieszeni arkusz pergaminu i rzucił go na kowadło. Nagryzmolone liczby pokrywały całą powierzchnię dokumentu.
        - Rozmiary obuwia i wymiary stóp całego plutonu. Dla każdego zrobisz po dwie pary kutych, stalowych, sięgających do uda butów. Na poniedziałek!
        - Ale ich jest osiemdziesięciu dziewięciu!
        - W takim razie bierz się od razu do roboty! - warknął komandor i skierował się w stronę drzwi.
        - W żaden sposób nie zdołam... - jęknął Stan, patrząc na listę.
        - Ależ zdołasz! -Tojad uśmiechnął się, błyskając tatuażami. -I wykonasz! Bo jak nie, przymknę cię za utrudnianie pracy funkcjonariuszom na służbie. Do zobaczenia w poniedziałek! - Drzwi zatrzasnęły się z hukiem.
        Stan jęknął ponuro i chciał zająć się swymi rwącymi palcami u nóg... gdy nagle drzwi znów otwarły się szeroko z piskiem zawiasów.
        - I nie zapomnij - ryknął sejsmicznie Tojad - pomalować wszystkich butów na czarno!
        
        * * *
        Ze wszystkich rzeczy, jakie mogły zdarzyć się Szlamowi Dżi-hadowi podczas tak starannie wykreślonej w marzeniach wspinaczki po szczeblach kariery, ta, która go spotkała, na pewno nie pokryłaby się z jego wyborem. Wystarczająco przykre było już samotne wylegiwanie się w hamaku i wpatrywanie w popękany sufit nawtykańskiego lazaretu. Monotonię przerywały tylko rzadkie wizyty kleryka Pasterra. Najgorszy był jednak ból głowy. Tępy, pulsujący ból, zupełnie jakby czaszka stała się nagle zbyt mała i mózg już się w niej nie mieścił. No i te głosy. Powtarzające tę samą kwestię w nieskończoność, przez całe popołudnie, wciąż i wciąż...
        - Raz, dwa, trzy, próba mikrofonu...
        Proszę, znów wróciły. Przeklęte głosy wewnątrz jego głowy. Wypowiadające wszystkie spółgłoski w równie męczący, nachalny sposób, wypaczające dziwacznie każdą samogłoskę, brzmiące jak uliczny herold z zaawansowanym zapaleniem płuc.
        - Raz, dwa, trzy...
        Dżi-had jęknął, przewrócił się na drugi bok, wsadził głowę pod poduszkę i załkał żałośnie w ciemności, delikatnie huśtając się na boki. To nie pomagało. Świątobliwy sierżant Zenit powierzył mu rozwikłanie... eee... tego, co było do rozwikłania, a on tymczasem słyszy głosy wewnątrz głowy. A czas ucieka.
        Jeśli nie rozwikła tego do godziny ósmej w najbliższy czwartek, jego obiecująca kariera legnie w gruzach. Zdegradują go i będzie ścigał wieśniaków za niedawanie jałmużny albo tropił wymigujących się od pokuty.
        Pobożny posterunkowy Szlam Dżi-had z Wyznaniowych Oddziałów Prewencyjnych zawodził ponuro z głową schowaną pod poduszką. Nie tak miała wyglądać jego przykrywka. Tak pięknie zapowiadała się kariera pogromcy grzeszników, rozmyślał. Przez czternaście lat obiecywał świątobliwemu sierżantowi Zenitowi, że w końcu jakiegoś pogromi. Na szczęście dla Zenita, standardowe lat dwanaście i dwa stanowiło absolutną granicę cierpliwości WOP-u. Tak mówiła Śnięta Księga.
        
        ...i oto Puaro przebywał przez lat dwanaście i dwa na pustyni, przerzucając kamienie w poszukiwaniu odpowiedzi, aż dotarł do ostatniego. I ujrzał tedy, iże przed nim leży zwycięstwo! Zaprawdę odpowiedź i chwała na wieki, cześć wyśpiewywana przez niebiańskich cherubów na wysokościach na wieki wieków. Chwała na ; wysokości! Albo też cholerna porażka i zaczynanie wszystkiego od nowa.
        
        WOP działał, opierając się na Księdze, każde posunięcie, każdy wybór lub pytanie mogły być wywnioskowane, zdecydowane lub wyjaśnione na podstawie jednej z trzydziestu trzech tysięcy i siedmiu Tradycyjnych Przypowieści. Szlam Dżi-had także był posłuszny ? Księdze. Głównie dlatego, iż słyszał, że jeśli się nie dostosuje, to rzucą w niego Księgą, a on bardzo nie chciał, żeby tak się stało, bo , Księga była bardzo wielka i zrobiłby mu się paskudny siniak.
        W jego głowie znów coś zapulsowało i odezwało się:
        - Raz, dwa, trzy, próba mikrofonu...
        To nieuczciwe. Jak niby miał pracować w takim stanie? Wojny i gadające bóle głowy. Grrr! Praca funkcjonariusza policji to niełatwy kawałek chleba.
        
        * * *
        Oleiście czarne nurty rzeki Flegeton z bulgotem przepływały za plecami wściekłego tłumu. Po raz pierwszy od niezliczonych stuleci rzeka była zupełnie pusta. Podenerwowana gawiedź tkwiła tu od wielu godzin; w odwiecznym rytuale negocjacji mieszały się gniew, krzyki i emocje.
        - Nie, nie, nie! - krzyczał niezmiernie podniecony kapitan Naglfar, główny negocjator z ramienia Natarczywego Szelmowskiego Związku Zawodowego „Niesolidność” Przewoźników Indywidualnych. Poprawił daszek czapki, bardziej zasłaniając oczy, gołym kopytem tupnął w kamienne nabrzeże i mocno zaciągnął się cuchnącą fajką. - Nie słyszałeś, co krzyczałem? Ja i moi bracia jesteśmy tu, żeby omówić kwestię płac i postulaty, nie chcemy słuchać wyświechtanych obietnic dotyczących czasu pracy! - warknął i w gniewie postąpił krok do przodu. Pozostali solidarnie ruszyli za nim, waląc w otwarte dłonie wielkimi wiosłami. Czarne peleryny powiewały niespokojnie wokół ich starych, pobielały kostek.
        Potężny osobnik, ku któremu się kierowali, nie chciał ustąpić miejsca. Skrzyżował ramiona i dla lepszego efektu zmienił odcień swoich pionowych źrenic na bardziej czerwony.
        - Demonobywatele! - ryknął Seirizzim, ostatni obecny na miejscu reprezentant Piekielnej Administracji. Pozostali czmychnęli wiele godzin wcześniej, kiedy tylko strajkujący zaczęli groźnie wymachiwać wiosłami. - Zdaje mi się, że nie do końca rozumiecie, co wam proponuję. Powróćcie do łodzi, weźcie się ochoczo do pracy, a ja pójdę wam na rękę w sprawie dodatkowego wolnego.
        - To znaczy? Konkretnie? - warknął kapitan Naglfar, robiąc złą minę do dobrej gry. Nie bawił się tak dobrze od bardzo dawna: sprawianie znienawidzonemu szefowi Urzędu Imigracyjnego kłopotów, za które sam będzie musiał zapłacić, było o niebo przyjemniejsze od przewożenia przez rzekę za psie pieniądze niewdzięcznych, zawodzących dusz.
        - Dam wam dodatkowe pół godziny wolnego co psątnik, a wy w zamian zobowiążecie się do czasowego zwiększenia liczby przewożonych dusz - oświadczył spokojnie Seirizzim, patrząc na Naglfara.
        - Cóż za łaskawość! My, niegodni! - ryknął Naglfar sarkastycznie. Pozostali strajkujący wybuchnęli śmiechem.
        - Ta oferta na pierwszy rzut oka może nie wydać się hojna, jeśli jednak zastanowicie się przez chwilę... - Seirizzim powoli tracił dyplomatyczne opanowanie i cierpliwość. - Krótszy tydzień pracy oznacza, że będziecie wcześniej wracać do waszych jaskiń, weekend stanie się dłuższy, więcej czasu będziecie mogli poświęcić żonom i dzieciom! - Zakończenie przemowy trafiło na mur rozbawionych pomruków i wioseł uderzających w otwarte dłonie.
        - Ale ja nie cierpię moich dzieci! - wrzasnął któryś z przewoźników, błyskając czerwonymi oczami i wymachując złowrogo pazurami.
        - A ja żony! - Temu oświadczeniu innego przewoźnika towarzyszyła hałaśliwa aprobata.
        - Eee... w takim razie możecie wykorzystać ten czas na relaks, pograć w golfa... - odpowiedział Seirizzim, ganiać się w myślach za to, że nie wziął nóg za pas wraz z pozostałymi radnymi, kiedy tylko rozmowy zamieniły się w kłótnie, a głosy przeszły w krzyki.
        - Pograć w golfa?! - wrzasnął Naglfar, po czym obrócił się w miejscu i przemówił do tłumu: - Bracia, co powiecie na tę dekadencką, burżuazyjną insynuację? Marnować czas na wbijanie pomarszczonych piłeczek do dziur i wyciąganie ich z powrotem? To typowy przykład tych naznaczonych klasowością argumentów, jakimi mamią nas, odkąd zaczęliśmy negocjacje. Golf! Jakie szansę na uzyskanie członkostwa w ekskluzywnym klubie golfowym ma przewoźnik? Jakie, pytam się was!? - zawodził retorycznie.
        - W tygodniu to nie takie trudne, wystarczy przejść się na pole golfowe w Tumorze... - odezwał się ktoś w tłumie, ale pod wpływem chrząknięć i ciosów łokciami szybko zamilkł.
        - A co powiecie na kręgle? - zagrzmiał Seirizzim z nadzieją, że to okaże się monetą przetargową. - To chyba coś na waszym poziomie.
        Skowyt oburzenia przekonał go, że jest w błędzie.
        - Słuchaj, Seirizzim! - Naglfar zrobił jeszcze jeden krok naprzód, głośno stukając kopytem. - Moi bracia i ja nie jesteśmy zainteresowani dodatkową półgodziną wolnego tygodniowo, jasne? - Z jego kościstych nozdrzy kryjących się pod daszkiem czapki i kapturem buchnął dym. - Nas, członków NSZZ „Niesolidność” PI, nie interesuje także poprawienie standardu stołówki zakładowej. Co więcej, czuję się zobligowany stanowczo zaprzeczyć, jakoby dla mnie i dla moich towarzyszy przedstawiała jakąkolwiek wartość propozycja odmalowania i wyremontowania naszych promów. Niech pan weźmie pod uwagę, panie Administratorze Piekielny, że nasze statki powinny być styksowo czarne i pożądane jest także, aby ich postrzępione żagle zwisały bezwładnie ze skrzypiących masztów z wyblakłej kości. Zgodnie z decyzją podjętą na historycznym, pierwszym posiedzeniu zarządu elementy te składają się na tradycyjny wizerunek naszej firmy!
        Entuzjastyczne głosy poparcia wyrwały się z gardeł zgromadzonych na nabrzeżu pracowników Hadesjańskiej Żeglugi Rzecznej SA wszystkich szczebli.
        - Czego więc chcecie? - zapytał Seirizzim niechętnie. Stanowiło to pierwszą oznakę porażki. Zadał konkretne pytanie, co stoi w sprzeczności z podstawową regułą negocjacji: Powiedz im, co ty chcesz, żeby osiągnęli.
        - Podwyżki! - zabrzmiała chóralna odpowiedź pod batutą pazura wskazującego upajającego się poczuciem władzy kapitana Naglfara.
        - Nie, to niemożliwe, macie kontrakt... legalny, wiążący i...
        - Podpisany ponad pięćdziesiąt stuleci temu! - krzyknął Naglfar, odwracając się ze zgrzytem pięty na kamieniu.
        - Charon załatwił wam dobry układ - wyjęczał Seirizzim, nerwowo przestępując z kopyta na kopyto. Trzynastu przewoźników przesunęło się w jego stronę.
        - Phi! - Kapitan splunął. - Może wtedy wart był tabliczki, na której go wyryto, ale w naszych czasach... jeden obol od przetransportowanej duszy! To najzwyklejszy wyzysk!
        - Niewolnicza praca!
        - Skandal!
        Seirizzim po raz pierwszy od rozpoczęcia negocjacji doszedł do wniosku, że cieszy go, iż pozostali pracownicy Urzędu Imigracyjnego wzięli nogi za pas. Przynajmniej nie będzie świadków jego porażki.
        - Powinniście być szczęśliwi - zasugerował z nadzieją. -Wasze promy zawsze są pełne. Co roku zdarza się przyzwoita zaraza albo kilka wojen... na brak pasażerów nie możecie narzekać. - Seirizzim wiedział, że to najszczersza prawda. Każda minuta strajku zwiększała zaległości, a przecież były jeszcze Owcze Wojny...
        Kapitan Naglfar zrobił jeszcze jeden krok do przodu i chwycił Seirizzima za łuskowate gardło.
        - Wraz z towarzyszami spracowujemy się do kości, wykonując pracę żywotną dla całego Podziemia. Z trudem wytykamy czaszki ponad stale napływające masy dusz, które czekają w kolejce do przewiezienia. Kruchy szkielet nie radzi sobie z zapotrzebowaniem, promy są przeładowane. To ciągłe wbieganie na pokład i zbieganie z niego... Koszty naprawy wciąż rosną!
        - Dobrze gada! - pisnął któryś z przewoźników.
        - Dulki! - załkał inny. - W zeszłym tygodniu dałem dwie setki oboli za ich wyłożenie!
        - Ale Charon podpisał umowę... - wykrztusił Seirizzim.
        Kapitan krzyknął, jakby ktoś dźgnął go rozżarzonym pogrzebaczem.
        - Nazywasz to umową!?! - Ach, jak świetnie się bawił! Puścił przełożonego i wykonał serię niezwykle obrazowych gestów zaadresowanych do dwóch potężnych przewoźników stojących za jego plecami. Kilka sekund później przepychali się już z powrotem przez tłum, by w końcu stanąć przed Seirizzimem z jakimś wiekowym demonem uwieszonym ich ramion. Naglfar zwrócił się do drżącego, siwowłosego staruszka.
        - Charonie! - krzyknął mu do ucha. - Panie Charon, jest pan tam!?
        Czerwonawy blask w oczach seniora przewoźników przedarł się przez stulecia katarakt. Starzec potakująco uniósł głowę i zapytał:
        - Hę?
        - Witaj, Charonie. Wybacz, że zawracamy ci głowę, ale wraz z braćmi z Natarczywego Szelmowskiego Związku Zawodowego „Niesolidność” Przewoźników Indywidualnych, której to organizacji jesteś członkiem założycielem i honorowym przewodniczącym, mieliśmy nadzieję, że zechcesz nam wyjaśnić, co to jest inflacja!
        - Co? - burknęła żywa skamieniałość legendarnego wynalazcy ognioodpornego wiklinowego czółna.
        - Inflacja! - krzyknął Naglfar. - Co to jest?!
        - Wal. Nie jestem głuchy!
        - Inflacja! -Tym razem Naglfarowi wtórował cały tłum.
        - Nie musicie krzyczeć! - Charon spojrzał na nich wyliniałym wilkiem. - Oczywiście, że wiem, co to jest. Uważacie, że jestem zniedołężniałym starcem, co? Znam takich jak wy.
        - Nie, jesteśmy po twojej stronie - zaskrzeczał Naglfar.
        - Zadaj mu kilka pytań, aż się pomyli, a potem siup!, do wariatkowa i masz go z głowy. - Charon załkał. - Ze mną nie pójdzie wam tak łatwo.
        - Inflacja? - przypomniał mu kapitan.
        - Tak, tak. Obrzydlistwo. Bez przerwy to łapię, spójrz! - Otworzył usta. Wnętrze jego gardła pokrywały białe plamy.
        - Nie, Charonie. To jest infekcja!
        - Tak. Straszne, nie? Wiem! Ha! Nie możecie mnie za to przymknąć.
        Naglfar odwrócił się do Seirizzima.
        - Widzisz? - powiedział. - Nie ma pojęcia teraz i nie miał wtedy.
        - Co próbujesz udowodnić? Że Charon jest zniedołężniałym star...?
        Liczne gniewne pomruki powstrzymały go przed dokończeniem tej kwestii.
        - Umowa jest bezwartościowa i ogranicza prawo przewoźników do uczciwych, przyzwoitych dochodów.
        - Kto mówił coś o odchodach? - wystękał Charon. - Z tym u mnie wszystko w porządku.
        Naglfar postarał się zignorować tę uwagę i jeszcze uważniej niż dotychczas wlepił oczy w Seirizzima.
        - Inflacja! Pięć tysięcy lat temu nikt nie wiedział, że jest coś takiego, więc nie uwzględniono jej w kontrakcie. I dlatego wieleset lat później wciąż płacicie nam od duszy jednego obola zamiast... -Strzelił palcami.
        - Dziewięciuset czterdziestu sześciu - dokończył za niego przerażony księgowy, łypiąc zza szkieł przypominających owadzie oczy.
        - Dziewięćset czterdzieści sześć oboli! Naraz zabieramy osiemnaście dusz, przejazd trwa dziesięć minut... - W obliczu tak wielkich liczb oczy Naglfara zaszły mgłą. -To oznacza, że nie dostajemy strasznego mnóstwa oboli, które się nam należą, prawda, bracia?
        - Ale co ja mogę zrobić? - Seirizzim jęknął, wyczuwając, że zanosi się na coś, z czego nie będzie miał ochoty się tłumaczyć.
        - Albo dostaniemy pieniądze, albo będziemy kontynuować strajk! - warknął Naglfar, a jego słowom towarzyszyły uderzenia wioseł w kościste dłonie.
        - Ale... - zaczął Seirizzim, w duchu widząc już nieprzeliczone dusze ofiar wojny tłoczące się na przestrzeni wielu mil po drugiej stronie rzeki.
        - Słyszycie, towarzysze? Nie ma wolności bez Niesolidności! - krzyknął kapitan Naglfar. - Strajk!
        W tej chwili w Hadesjańskiej Żegludze Rzecznej, a tym samym w całym przemyśle przewozowym Podziemia, rozpoczął się protest.
        
        * * *
        W dusznej klatce magazynu Transcendentalnego Biura Podróży spółka z o.o. Wielce Wielebny Hipokryt III nudził się potwornie i brzęczało mu w uszach. Od ośmiu godzin nieprzerwanie (z wyjątkiem przerw na lunch i herbatkę) korytarze rozbrzmiewały odgłosami piłowania i trzaskami, a ściany rezonowały obrzydliwym mlaskaniem, zupełnie jakby coś z diamentowymi zębami przegryzało się przez lity granit.* [przyp.: Kto raz słyszał skałotocza, nigdy tego nie zapomni. Zwierzątka te obdarzone są sześciuset dwunastoma diamentowymi zębami, umożliwiającymi im przegryzanie się przez lity granit. Obecnie udomowione, są powszechnie wykorzystywane w Hadesji do powiększania grot mieszkalnych i montowania wentylacji. Ponoć bywają również miłymi zwierzętami domowymi.] Co gorsza jednak, słychać było też gwizdanie. Ventyl A’Thor, demoniczny przedsiębiorca w branży grzewczej, znany był w całej Hadesji z gwizdania podczas pracy. Utrzymywał, że wprawia to w dobry humor jego skałotocza, kiedy ten przegryza się przez ściany.
        
        * * *
        Hipokryt nie był jedynym, który odetchnął z ulgą, kiedy Ventyl A’Thor doszedł do wniosku, że czas iść do domu, umieścił skałotocza w klatce i ruszył schodami na dół. Wszyscy pracownicy biura zaczęli wznosić spontaniczne wiwaty, ale najbardziej ulżyło Flagitowi. Nie z powodu narzekań personelu czy też skarg klientów, które wymusiły na nim zwrot kosztów urlopu kilku co bardziej zdenerwowanym turystom. Nie, Flagitowi ulżyło, ponieważ w końcu mógł przystąpić do właściwych prób ze swoim nowym przyrządem.
        Drżąc z podniecenia, wpadł do magazynu, porwał z półki spore pudło i wybiegł z pomieszczenia, trzaskając drzwiami. I był to najbardziej żwawy widok, jaki Hipokryt ujrzał przez cały ten dzień.
        Flagit dotarł do swojego biura, postawił pudło i podbiegł do obsydianowego barku. Nalał sobie sporą miarę żółci z melasą i wypił ją jednym haustem. Przyrządzając kolejnego drinka, rozejrzał się po rozrzuconych wszędzie narzędziach, wiertłach, dziwnych rurach i niewielkim, podobnym do wiatraka urządzeniu. Chciał, żeby już było po wszystkim. Czekał go jeszcze jeden tydzień.
        Wypił drugiego drinka i stał bez ruchu, tylko nozdrza mu falowały. Nagle, nie panując nad sobą, wziął krótki oddech, potem następny, jeszcze jeden, aż w końcu kichnął potężnie, przewracając stół i rozrzucając wokół arkusze pergaminu.
        Pociągnął nosem, pochylił się nad misą wrzącej cieczy, przykrył sobie głowę ręcznikiem i jął wdychać opary. Miał nadzieję, że siarczan potażu choć nieznacznie pomoże mu w przezwyciężeniu kataru. Przeklęty ten świat na powierzchni, pomyślał ponuro i kichnął. Czy to możliwe, żeby gdziekolwiek było aż tak zimno? Gdyby miał w tej sprawie coś do powiedzenia, okazałoby się to niemożliwe. Kilka stopni cieplej byłoby nie od rzeczy. Świat obdarował go przeziębieniem, więc on mógłby odpowiedzieć mu przegrzaniem.
        Raz jeszcze kichnął potężnie, po czym zaklął.
        - Brr! - warknął. Odmrożenia i zapalenie płuc. Jakaż to cena za największe odkrycie w dziejach diablego rodzaju? Wzruszył ramionami. Zbliżała się najwspanialsza chwila jego życia, a on czuł się beznadziejnie chory. To nieuczciwe. Do diabła z takim życiem!
        Zaciągnąwszy się po raz ostatni siarczanem potażu, Flagit podbiegł ochoczo do biurka i wyciągnął z pudełka siatkową konstrukcję pokrytą kolorowymi koralikami. Przez chwilę bawił się srebrnoszarymi nitkami koronkowej mycki, układając ją starannie pomiędzy rogami, następnie spuścił sobie na oczy dwa krągłe kryształy, unieruchamiając je we właściwej pozycji cienkimi drucianymi spinkami zakładanymi za uszy.
        - Siondź wygodnie, odprenż się i przygoduj na demonstracje możlifości siateczki infernitowej. Aaa... psik!
        Dobrze, że nikt nie słyszał zniekształconej przez zatoki zapowiedzi. Flagit miał nadzieję, że kiedy będzie przedstawiał ją zainteresowanym, wypadnie bardziej efektownie. A zanosiło się na to, że będzie ich sporo... być może nawet sam Mroczny Lord d’Abaloh.
        Nababa cieszyła możliwość zabawy z ulubioną dziewięciolatką, wiedza, że jeżeli naprawdę będzie chciał, to coś zniszczy albo popsuje. Ale to było Sugestywne Oddziaływanie Umysłowe... Dobre i skuteczne, dopóki wszystko szło zgodnie z chęciami opętanej, cóż, gdy...
        Ale to betka w porównaniu z Absolutną Kontrolą Limbiczną.
        Sugestywne Oddziaływanie Umysłowe nigdy nie pozwoliłoby małej dziewczynce tak skutecznie ujeżdżać wielbłądów czy robić pewnych rzeczy wbrew jej woli. Zwróć się do dowolnego rodzica, a usłyszysz mrożące krew w żyłach opowieści o złu, które dziewięcioletnie dziewczynki mogą wyrządzić w ramach zabawy. Dźganie się nawzajem ołówkami, wlewanie wosku do uszu małego Jasia, wciągnięcie Kasi na maszt... drobne, niewinne podłości. Ale żeby z zimną krwią dusiły kociaki? Nic z tego, nawet za milion lat.
        Chyba że ma się połączenie przez Absolutną Kontrolę Limbiczną...
        Flagit zamierzał któregoś dnia podłączyć się do Alei, ale w tej chwili wyćwiczone myśli krążyły w siatce okalającej jego głowę. Z łatwością tworzył złożone struktury mózgowe, wychwytując ze swej wyobraźni rozpoznawalne sieci neuronowe, modelując je, poprawiając i w końcu emitując rezultat, ciskając go na fale mózgowe w przestrzeń. Szkoda, że nie pomyślał o przesyłaniu wąskim promieniem.
        Wewnątrz odbiorcy sieć przylegała do układu limbicznego. Właśnie w tym momencie w mózgu Szlama Dżi-hada powstało w ten sposób słowo.
        - Próba...
        - O nie - jęknął Dżi-had. - Odejdź!
        Ale było już za późno. Testy zakończone: runęły mentalne tamy, bariery się załamały. Szlam nie miał nic do gadania, kiedy pewna część jego umysłu przejmowała nad nim kontrolę, ujmowała ciało i wyskakiwała z hamaka. Stopy plasnęły o kamienną podłogę, Dżi-had chwycił klamkę i uciekł przez Talpy w stronę Cranachanu. Na jego twarzy pojawił się złowieszczy, szyderczy uśmiech...
        
        * * *
        Alea nie wiedziała, dlaczego tej nocy obudziła się tak nagle, ale cóż, nigdy nie wiedziała. Ciężko byłoby wyjaśnić efekty działania wielokierunkowych, zbłąkanych fal telewpływu komuś w wieku dziewięciu lat.
        Wiedziała tylko, że tamtej nocy opanowała ją nieprzeparta chęć. Nagła i dojmująca konieczność znalezienia się... gdzie? Dziewięcioletni umysł buzował od wizji iskier i młotów, młode serce napełniło się niegodziwą rozkoszą. Znów miała te krnąbrne myśli, na wpół słyszalny głos w rudej główce sprawiał, że chciała robić pewne rzeczy. Złe rzeczy. Już po chwili przed oczami stanęła jej kompletna wizja miejsca, do którego po prostu-musiała się udać. I to natychmiast!
        Gdyby ktoś ją spytał, co to za miejsce, spłonęłaby rumieńcem i, jak to miała w zwyczaju, zaczęłaby szarpać rąbek czerwonej koszuli nocnej. Ale instynktownie wiedziała, gdzie może odnaleźć swą wizję, i zupełnie jakby pochodziła w prostej linii z rodziny cranachańskich kartografów, pamięć gatunkowa podpowiedziała jej, że powinna kierować się przez drzwi, drugą na lewo i piątą w prawo. I to już!
        
        * * *
        Iskry wzlatywały, tworząc chwilowe korony, pozbawione poklasku rozradowanej gawiedzi fajerwerki baraszkowały w powietrzu, gdy Stan Kowalski obsypywał swe sprawdzone kowadło gradem uderzeń. Z brwi spływały mu litry przyczernionego dymem potu, kawał żelaza, nad którym pracował, ogarnęło bez reszty ryczące piekło rozgrzanego pieca. Jeszcze kilka uderzeń i będzie gotowe. Do wykonania zostanie tylko sześć wysokich butów ochronnych rozmiaru dwanaście. Pół tuzina metalowych płytek na palce i Czarna Straż Cranachanu będzie w stu procentach szczuroodporna.
        Z westchnieniem, które odbiło się echem od ścian kuźni, Stan przetarł mokrą brew wierzchem poczerniałej dłoni i fachowym ruchem wyciągnął stalowy but z ognia. But szybko znalazł się na kowadle, gdzie Stan energicznie uformował jego goleń, a potem przeciął powietrze i skończył w beczce, z której uniósł się słup pary.
        Minęła północ, skończył się kolejny dzień.
        Z ciężkim westchnieniem Stan zamknął klapkę pieca i szybko wyszedł, zamykając drzwi na trzy zamki.
        Perspektywa wychylenia pierwszego z wielu dzbanów Czarciego Wywaru mile łechtała jego poczernioną sadzą gardziel. Zasłużył sobie na to tyloma godzinami walenia w żelazo.
        W siedzibie Transcendentalnego Biura Podróży pewnemu czarnemu jak noc osobnikowi szczęka opadła ze zdumienia na widok widmowych obrazów przesuwających się przed jego okularkami. Sceny w wysokiej rozdzielczości, niepogorszone przez siatkówkę i rogówkę, mknęły bezpośrednio przez jego nerwy wzrokowe, docierając do mózgu jako niesamowicie realistyczny przekaz wysokiej jakości. Co dziwne, pierwszą rzeczą, jaka go uderzyła, było bardzo niskie zawieszenie punktu widzenia - ocenił je na mniej niż sześć stóp nad ziemią.
        Nagle ujrzał wizję ciemnego zaułka. W dolnym rogu pojawiła się dłoń huśtająca hakiem, zwiększająca jego pęd i w końcu rzucająca nim. Chwilę później dwie muskularne ręce wciągały się po linie, po ścianie budynku. Potem pojawiły się dachówki i łom, którym ktoś podważył haczyk zamykający niewielki lufcik. Po chwili lufcik stał otworem.
        Kierowany instynktownym wścibstwem Flagit pochylił się do przodu, by zajrzeć przez swe okularki do wnętrza budynku, i pisnął zaskoczony, ponieważ pochylił się także jego punkt widzenia. Cofnął się i omal nie spadł z krzesła. Wygodne, klaustrofobiczne więzienie jaskini zniknęło, miast tego balansował teraz niepewnie i dostawał zawrotu głowy na stromym dachu. Wpatrywał się w czterdziestostopową przepaść, a przecież nie miał pasa bezpieczeństwa ani batutu.
        Zawroty głowy zmagały się w walce o pierwszeństwo z agorafobią, przygważdżając ją do ziemi.
        - Przeszczeń! - powiedział przez nos Flagit, przystępując do działania. Wgramolił się na stół i zeskoczył z niego na drugą stronę. Nie był pewien, czy powinien krzyczeć z radości, czy ze strachu Wrażenia były o wiele bardziej realistyczne, niż przypuszczał; czuł się tak, jakby naprawdę tam był.
        - Tyle przeszczeni! - krzyknął, kiedy niczym mim wszedł przez lufcik i stanął na drewnianej belce. Wszystkie jego zmysły pochłaniała akcja dziejąca się tysiąc stóp nad nim, jego oczy były oczami intruza skradającego się po szerokiej na dwa cale belce i ostrożnie przestępującego nad stosem worków z piaskiem służących za równoważniki. Pod nim rozciągała się panorama kuźni.
        Na drodze, pół mili dalej, podniecony i spragniony Stan Kowalski przemierzał drobnymi kroczkami przedmieście Cranachanu. Pawłów byłby dumny z jego ślinotoku, który wywołała mysi o Czarcim Wywarze czekającym u celu wędrówki, w Pubie Rynsztok. W porządku, Pub Rynsztok nie był może najelegantszym zajazdem w Cranachanie, ale dwie rzeczy stanowiły o jego przewadze nad pozostałymi. Był zawsze otwarty i słynął z występów artystycznych - odbywały się tu najbardziej widowiskowe bójki po tej stronie Talp. Rzadko zdarzała się noc, by jakaś wzmocniona alkoholem kłótnia nie zamieniła się w porządne rozruchy albo ktoś nie został bestialsko zamordowany w męskiej toalecie za jakąś błahostkę.
        Nagle jednak ślinotok Staną ustał, myśli o odprężającym dzbanie prysnęły. Klnąc, uderzył się w czoło, odwrócił o sto osiemdziesiąt stopni i ruszył tam, skąd przyszedł, cały czas z przerażeniem oglądając się przez ramię. Jak mógł o tym zapomnieć? Dlaczego właśnie w dniu dostawy zapomniał o pałaszu? Nikt nie zrywa kontraktu z zabójcą bezkarnie, zwłaszcza z takim, który właśnie przywędrował z Fortu Knumm, żeby osobiście odebrać zamówienie. Staje się to jeszcze trudniejsze, jeżeli ten właśnie zabójca od wielu godzin obcuje z Czarcim Wywarem, napojem znanym z likwidowania wszelkich hamulców.
        Stan Kowalski, którego chód był teraz najbliższy sprintowi ze wszystkich jego chodów od dziesięciu lat, nie zauważył pary oczu obserwujących go z bocznej uliczki. Na twarzy dziewięcioletniej dziewczynki pojawił się złowieszczy, psotny grymas. Ruszyła tropem kowala, sprawdziwszy jednak wcześniej, czy w okolicy nie ma przechodniów.
        Ćwierć mili przed nimi wystraszona sylwetka czołgała się po wąskiej przestrzeni przytrzymywanych linami krokwi. Każdy jej ruch kontrolowany był z małej jaskini tysiąc stóp pod ziemią. Flagit chwiał się nerwowo na krawędzi stołu, przestępując nad nieistniejącymi zwojami krętych konopi i workami z piaskiem, aż kątem okularków dostrzegł dogodne miejsce. Lekko tylko się zataczając, chwycił wirtualną linę, pochylił się i przeklął, słysząc odgłos rwących się włókien.
        Takie już ma szczęście. Ćwiczył Absolutną Kontrolę Limbiczną na ciele z nadwagą! Dziwne, że nie zauważył tego podczas operacji.
        Nerwowo sprawdził stan swoich spodni i ze zdziwieniem ujrzał nienaruszony habit maskujący i piasek na swoich „drugich” stopach. Nie śmiał odwrócić się na dwucalowej krokwi, więc wymacał worek z piaskiem i skrzywił się, wyczuwając ręką „swój” ceremonialny sztylet, wbity po rękojeść w worek. Wyciągnął go jednym ruchem, położył na belce, zahuśtał się na jednej z lin i wylądował gołymi stopami na podłodze. Odwrócił się w miejscu i poczłapał chyżo ku głębokiemu, czerwonawemu blaskowi pieca.
        Flagit odegrał pantomimiczne otwieranie pieca i dorzucanie do środka węgla i torfu, po czym wziął się do energicznej pracy z wirtualnymi miechami. Tysiąc stóp powyżej wszystko też szło zgodnie z planem.
        Rezultatem pracy Flagita były długie na dziesięć stóp języki karmazynowych płomieni, chmury gęstego wirującego dymu i słodki zapach pękających łańcuchów węglowodorów. Temperatura rosła.
        Niezauważona przez niego dziewczynka w czerwonej koszuli nocnej weszła przez otwarty lufcik, wylądowała na belce i uśmiechnęła się od ucha do ucha, widząc, jak spocony właściciel wpada do kuźni niczym tsunami, chyłkiem obiega kowadło i zdejmuje ze ściany dwuręczny salamandryjski pałasz w pochwie. Za nim w piecu buzowały szukające dla siebie ujścia piekielne płomienie i gryzące wyziewy. Nagle trzask, eksplozja i kawałek żelastwa uderzył Staną w głowę. Ten odwrócił się na pięcie i ujrzał buchający ogniem piec. Ruszył biegiem do otworu wentylacyjnego - musiał odciąć dopływ powietrza.
        - Zostaw to! - syknął ktoś ukryty w cieniu. Stan stanął jak wryty, strach zmroził mu serce. Czy to zabójca przyszedł po odbiór towaru?
        - Ale już jest gotowy! - powiedział.
        - Odsuń się od pieca! - warknął Flagit, a gardło znajdujące się tysiąc stóp powyżej powtórzyło te słowa.
        - Ale... - Kowal strzepnął sobie z ramienia grudki piasku.
        - Nie kłóć się!
        - Już gotowy, mam go! - krzyknął Stan, obnażając pałasz. Falista stal świsnęła, przecinając powietrze. -Widzisz? Ścina głowy na zawołanie!
        - Grozisz mi?
        - Nie, nie! - pisnął kowal, wymachując panicznie rękami i w jednej chwili przecinając kilkanaście lin. Dwanaście worków z piaskiem spadło z góry, chybiając intruza o kilka cali.
        - O rany! - jęknął Stan i zaczął się pocić. Przerażenie sięgnęło jego stóp, które zrobiły krok do tyłu.
        Elementy świadomości Flagita przesłały sygnał niemal odruchowo, więc dziewczynka pomknęła po krokwiach, obserwując wydarzenia z szaleńczym błyskiem w oczach. Błyskawicznie zawiązała pętlę, którą opuściła na podłogę, za wycofującego się kowala.
        - To był wypadek! - pisnął Stan, wskazując czubkiem pałasza worki na podłodze. - Naprawdę nie chciałem...
        - ...zrzucić mi na głowę kilku ton piasku. Pewnie, że nie!
        Stan Kowalski zrobił jeszcze jeden krok do tyłu. W tym momencie zaczęło dziać się wiele, zbyt wiele rzeczy naraz.
        Dziewczynka kryjąca się pod sufitem, idąc za potrzebą czynienia zamętu, spuściła worek z piaskiem z belki. Pętla zacisnęła się wokół kostki kowala, który się uniósł - tyle że głową w dół. Alea podskoczyła, co sprawiło, że sztylet intruza spadł z belki, trafiając w czułe miejsce pomiędzy czwartym a piątym żebrem Staną Kowalskiego. Pałasz wylądował na podłodze.
        Alea z piskiem wyskoczyła przez okno i uciekła w noc.
        Intruz wyrwał sztylet z dyndającego kowala, napchał piec wszystkim, co było pod ręką, a co mogło się zapalić, i wybiegł przez drzwi wejściowe. Gdyby był w tym momencie przy zdrowych zmysłach i zobaczył, co właśnie zrobił, to a) zmoczyłby się, b) obgryzł paznokcie do kostek palców w czasie trzydziestu sekund, c) wrzasnąłby lub d) zrobił to wszystko naraz.
        
        * * *
        Wóz zatrzymał się w ciemnej uliczce z piskiem hamulców i plaśnięciem wyjątkowo powolnego gryzonia, który pod wielkim kołem wybrał się na spotkanie ze stwórcą. Komandor Tojad zwany Mocnym zeskoczył z wozu, dwoma susami doskoczył do drzwi i zapukał w nie pięścią odzianą w czarną rękawicę.
        - Kiedy ich potrzebujesz, nigdy nie słyszą stukania - zagrzmiał sejsmicznie, krążąc, i zazgrzytał zębami, gdy u jego boku pojawił się kapitan Barak. - Cóż, dzisiaj upływa termin. Jeśli nie zdążył... -Tojad zacisnął ręce, odwrócił się do drzwi z zamiarem wykonania kolejnej serii niecierpliwych puknięć i wpadł do środka.
        Błyskawicznie zerwał się na równe nogi, rozejrzał wokół i zmierzył Baraka spojrzeniem, które sugerowało, żeby szczegóły tego incydentu zachował dla siebie. Wtedy właśnie uderzyła ich nagła fala gorąca, rozgrzane do białości macki wznoszącego się prądu powietrznego.
        Na środku kuźni stał piec z otwartymi otworami wentylacyjnymi i wypluwał z siebie płomienie sięgające sufitu.
        Wiatr owiał kostki To jada, porywając tlen do piekielnej pożogi, która spalała wszystko w ryczącym piecu.
        Tojad, najwyraźniej nieświadomy szalejącego żywiołu, ruszył przez zasłonę z wirującego dymu i zdjął z wieszaka na ścianie jeden ze swoich szczuroodpornych butów. Natychmiast upuścił go z wrzaskiem; rozgrzany stalowy czubek uderzył w kamienną podłogę. Pozostałych szesnaście także wypaczyło się od gorąca.
        I wtedy ujrzał go przez dym.
        - Kowalski! - zagrzmiał, przekrzykując świst częściowego spalania. - Coś ty zrobił z tymi butami!? Moi ludzie nie mogą ich nosić! I nie kołysz się, kiedy do ciebie mówię... och.
        - Typowe - warknął kilka chwil później do Baraka, wyłaniając się z dymu ugięty pod ciężarem zwłok kowala. - Zlecam mu proste zadanie, a on daje się ot tak po prostu zamordować! Co za nieostrożność! -Wrzucił martwego Staną na wóz.
        - W porządku, kapitanie - zwrócił się do Baraka. - Ugaście ten ogień i zatrzymajcie tych samych podejrzanych co zwykle. - I popędziwszy nosorożce, odjechał uliczką.
        - Ale skąd, pytam się, skąd ja teraz wezmę szczuroodporne buty?
        
Kilka grzechów głównych
        
        
        Jego oczy miotały się gorączkowo za napiętymi powiekami, kiedy usiłował pojąć obrazy atakujące zewsząd rozedrgane zmysły. Płomienie. Kowadła. Łomy. Włamanie.
        Zadrżał na całym ciele. Rozpalone wspomnienia domagały się uwagi. Nie mogąc uchwycić ich sensu, otrząsnął się ponownie. I jeszcze raz, mocniej, bardziej stanowczo i energicznie.
        - Hej! Jest tam kto?
        Otworzył gwałtownie oczy, zamrugał ciężkimi powiekami i skoncentrował rozmazane spojrzenie na człekokształtnej zjawie niecierpliwie potrząsającej go za ramię. Senne wizje umknęły chyłkiem do kątów podświadomości, założyły ręce i zaczęły niecierpliwie czekać na następną noc.
        - Nie poznajesz mnie? Wstydź się, żołnierzu! - warknął generał Synod z wymuszonym uśmiechem, żartobliwie trącając Dżi-hada w ramię. Skulił się na dźwięk własnego głosu i znienawidził się za jego ton.
        Krzyżowa kariera generała Synoda przyniosła mu niezliczone nagrody za nadgorliwość w okazywaniu odwagi i męstwa. Nawet teraz na jego piersi pobrzękiwał Krzyż Zwycięstwa, otrzymany po tym, jak jedną ręką ocalił dziewięćdziesięciu siedmiu zakładników z GROMU-u przed maszynami oblężniczymi ze Świątyni Mefickiej; na epoletach błyszczała Honorowa Spinka Nieprzeciętnego Kurażu za bezgraniczną elegancję w warunkach bitewnych; a z płatków uszu zwisały mu Perłowe Motyle za pokonanie wpław stu jardowego basenu pełnego piranii. Oficjalnie więc, jak widać, generał Synod nie bał się niczego.
        Prywatnie, w głębi ducha, przyznawał się jednak do bezrozumnego strachu przed jedną rzeczą - zapachem klasztornych lazaretów. Poza tym nie przejmował się zupełnie niczym. No, może z wyjątkiem pająków - zimny pot oblewał go za każdym razem, gdy przypominał sobie sposób, w jaki poruszają swoimi wielkimi, włochatymi, potwornymi odnóżami. Mówiąc szczerze, nie przepadał też szczególnie za wijami, szczypawkami, stonogami i mnóstwem innych robali, które można znaleźć pod kamieniami.
        - Och, generale! - zaczął Szlam Dżi-had, usiłując zasalutować na hamaku. - Eee... co u pana słychać?
        - Nie, nie. Jak ty się masz?
        - Hm, tego, jestem gotów do pełnienia obowiązków - skłamał Dżi-had, przypatrując się z zakłopotaniem połyskującym śladom po niedawnych oparzeniach na rękach.
        - Nie, nie, eee... w porządku, odpoczywaj - wymamrotał Synod, wpatrując się tępo w podłogę. Czas odwiedzin. Czas odwiedzin! Generał był przekonany, że czas odwiedzin ciągnie się bardziej niż jakikolwiek inny. Stanowił on nudny, zielony zaścianek chronologii, pełen liści, glonów i wraków zakupowych koszyków. O tak, dłużył się bardziej niż deszczowe niedzielne popołudnie...
        - Chciał się pan ze mną widzieć? - zapytał Dżi-had.
        Synod z trudem oparł się pokusie zapiszczenia „Nie, nie, po prostu tędy przechodziłem!”, zawrócenia na pięcie i szybkiego czmychnięcia z podkulonym ogonem.
        - Eee... myślałem, że może chciałbyś wiedzieć jak, tego, jak poszła bitwa - wymamrotał przez zaciśnięte zęby. -Tak przy okazji, przykro mi z powodu twojej głowy - dodał z grymasem, który z założenia miał wyrażać otuchę i pociechę. Dżi-had nie miał już szans na zostanie łamaczem serc niewieścich, nie z tymi szwami na czubku głowy. Może jakaś wyrozumiała perukarka...
        - Zwyciężyliśmy? - zapytał Dżi-had, mając nadzieję, że to właściwe pytanie w tych okolicznościach.
        - Koronkowa robota - odparł Synod, który poczuł, jak wraz z powrotem na znajomy, przyjazny grunt wzrasta jego pewność siebie. - Żałuj, że tego nie widziałeś... och, hmm, hmm, to tylko taka figura retoryczna. - Uśmiechnął się słabo, obciągnął poły habitu i szybko wrócił do opowieści, skory raz jeszcze przeżyć chwile wspaniałego zwycięstwa. - Atak ruszył z wydm kilka godzin po sromotnej poraź... eee... po tym, jak Otoczak napotkał niesprzyjające ofensywie okoliczności. Osiemdziesiąt pięć batalionów elitarnych GROM-owców z Klasztorów Zjednoczonych przeprowadziło osłonowy ogień skrucyfiksowanymi bełtami, następnie 18. Dywizja Organistów i 385. Psalmistów uskuteczniły manewr Skrzydła Archanioła i okrążyły heretyków, używając przy tym sporo bomb klasztornych i niewielkiej osłony z psalmów ognistych. Wzięliśmy prowodyrów na ścieżkę zdrowia, ukazaliśmy im błędy w ich postępowaniu i porządnie przetrzepaliśmy. Było nawet kilka nawróceń.
        - Czuję, że to historyczny sukces - wymruczał Dżi-had. Na jego nadpalonych rzęsach pojawiły się łzy. - Gdybym tylko tak wcześnie nie zetknął się z formacją przeciwnika... - wyjęczał, myśląc raczej o swojej pracy w Wyznaniowych Oddziałach Prewencyjnych niż o GROM-ie.
        - Mmmmm, tak, cóż, następnym razem bądź ostrożniejszy - burknął generał przez zaciskające się nozdrza. Wyciągnął spod pachy zwinięty pergamin i cisnął go na hamak Szlama. - Tu możesz o tym poczytać. - Zakrztusił się, gdy zapach lazaretu zaatakował jego organ powonienia, więc czym prędzej uciekł w stronę piekielnego gorąca klasztornej kuchni i podnoszącej na duchu woni pieczonych baranów.
        Szlam Dżi-had rozbujał łagodnie hamak i wziął gazetę. Spojrzał na pierwszą stronę „Trybuny Triumfu” z zamiarem przeczytania o zakończeniu Owczych Wojen. Rozłożył pismo i krzykliwy nagłówek zadał mu cios między łopatki.
        Oczy rozszerzyła mu trwoga, puls przyspieszył, szczęka opadła.
        
        Ogniem i Łomem - zuchwały napad na kuźnię!
        
        Sny... Odrzucił gazetę gwałtownym ruchem, jakby płonęła mu w rękach. Sny...
        Chwycił się za głowę, skulił i patrzył na swoje ręce upstrzone śladami oparzeń, dłonie ze skórą zerwaną od zjeżdżania po linie, stopy pokryte piaskiem i popiołem, habit i piżamę umazane tłustymi plamami.
        Naszło go podejrzenie, że zeszłej nocy wydarzyło się coś dziwnego.
        
        * * *
        Tysiąc stóp niżej, w pomieszczeniach Transcendentalnego Biura Podróży spółki z o.o., Flagit odłożył siateczkę infernitową i wpatrywał się w nią, drżąc na całym ciele. W jego głowie Euforia zmagała się z Szokiem, a w tle wzbierała adrenalina. Połowa jego umysłu radośnie krzyczała i wiwatowała, podczas gdy druga obgryzała mentalne paznokcie. Wakacyjne opętanie jeszcze nigdy nie było tak realistyczne! Wypił trzy podwójne koktajle z żółci w ciągu pięciu minut i miał nadzieję, że zadziałają szybko. Tyrady Euforii zaczynały go męczyć.
        - Nie rozumiesz? - naciskała Euforia, uczepiwszy się wyłogów przeciwpłomiennego płaszcza Szoku. - To jest to. Nasza wielka szansa!
        Szok próbował się wycofać. Nie podobał mu się jaskrawożółty blask w oczach Euforii.
        - Tylko pomyśl, co dostaniemy za to od d’Abaloha, hę? Pomyśl! Czy wiesz, od jak dawna starał się położyć pazury na czymś takim? Wiesz? - Szpony Euforii drżały, gdy przemawiała.
        - Nie wiedziałem, że szukał...
        - Ooo tak! Opętania były dotychczas największym osiągnięciem w tej dziedzinie. A ile można osiągnąć przy użyciu tego, co? Nawet najgłupszy turysta wie, że wystarczy przyzwoity egzorcysta, a już masz związane ręce. Nie wspominając nawet o tych wszystkich efektach ubocznych, jak gnicie skóry i nieświeży oddech... D’Abaloh będzie nam jadł z ręki, ja ci to mówię!
        - Tak, bez wątpienia masz rację - burknął Szok lekceważąco. -Ale... do czego może się tak właściwie przydać ta cała Kontrola Limb?
        - Układu Limbicznego! Czy ty mnie w ogóle słuchasz?! - warknęła Euforia, zwracając oczy ku niebu. - Oplatasz piekielną siecią najczulszą część mózgu, układ limbiczny, który pozbawiony jest tej całej tchórzliwej „świadomości” - brak poczucia winy, brak oporów, tylko działanie. Zrób tak, a będziesz mógł wszystko: kłamać, oszukiwać, nawet zabić! Nie mogą się oprzeć! Widziałeś, co stało się w kuźni.
        - Ale to był wypadek...
        - Ha! Dałeś się nabrać! Uważasz za zbieg okoliczności to, że nasza mała przyjaciółka znalazła się w pobliżu? O nie. To moja robota. Ja to zaplanowałam. Włącznie z tym, by posłużyć się nią do pozyskania funkcjonariusza GROM-u.
        - Ty? Ale mówiłaś, że on nie ży...
        - Co to, to nie! Czy to znaczy, że nie przestałeś się zastanawiać, dlaczego rozrywaliśmy jego czaszkę w chłodni? - Euforia parsknęła, drżąc z podniecenia.
        - Ja... tego... zrobiło mi się niedobrze...
        - Musieliśmy utrzymać go przy życiu, to jasne. 666 stopni Fahrenheita to dla nich zabójcza temperatura...
        - Przy życiu?! - Szok jęknął donośnie i wzniósł ręce. - Przecież to...
        - Nielegalne? Wiem, wiem - warknęła uśmiechnięta Euforia. - Ale kto ustala zasady? Wystarczy przekonać d’Abaloha, że to było konieczne, a nie będzie miał za złe kilku nielegalnych wstępów...
        - Kilku? Dwóch? Kto?
        - Pewien kapłan, który chciał zawrzeć układ.
        Szok krzyknął i chwycił się za głowę.
        - A jak myślisz, skąd wzięła się ta klawa malutka siatka na włosy, hm?
        Szok zdębiał, po czym się otrząsnął.
        - To dla mnie zbyt wiele. Potrzebuję wakacji - wyjęczał.
        - To dobrze trafiłeś! - Euforia podskoczyła na oba kopyta. -Gdzie byś chciał? Strzelaj, na koszt firmy, AKL stawia! - pisnęła, widząc przed oczyma szeroki wachlarz możliwości.
        - Co? Nie, nie, eee... ja... sądzę, że będę potrzebował trochę czasu, zanim poczuję się gotowy do wejścia komuś w głowę...
        - Nie musisz. Gdzie tylko sobie życzysz w komfortowej własnej głowie. Odpocznij od tego wszystkiego. Malutka, przytulna chatka w kraterze Krakatu, zanurzamy nasze nogi w lawie, optymalna temperatura 666 stopni Fahrenheita przez cały rok! Urocze, prawda?
        - Bajdurzysz! - zaskrzeczał Szok, odsuwając się od rozpalonych, obwiedzionych żółtym blaskiem oczu Euforii. - Nie masz możliwości przenieść nas nad Krakatu...
        - Nie, jeszcze nie. Ale użyj wyobraźni! Popatrz dalej niż czubek twoich nozdrzy, perspektywicznie! Floty niewolniczych robotników pod AKL, niczym bobry budujących dla nas śliczne domki!
        Szok był zszokowany. Trzasnęła zaraźliwa iskierka nowych możliwości.
        - Czyś ty oszalała...?
        Chore pomysły krążyły w umyśle Flagita jeszcze szybciej niż poprzednio, trzy podwójne koktajle z żółci raczej uwolniły myśli i dodały im odwagi do spekulowania, zamiast je uziemić i uspokoić. Perspektywy świetlanej przyszłości wpadały do pracującego na zwiększonych obrotach umysłu i wirowały w nim poza wszelką kontrolą. I wtedy dostrzegł pozostałości po pracy montera wentylacji. Nerw wzrokowy rzucił ten obraz przed oblicze Euforii, dorzucając wiązkę inspiracji do i tak już porządnie płonącego ogniska rysujących się możliwości. Trzasnęło, poleciały iskry i Euforia natychmiast ujrzała przyszłość.
        - Dlaczego niby mamy ograniczać się do miejsc, które już są gorące? Chodzi mi o to, że wulkany mogą się w końcu znudzić. Moglibyśmy kazać robotnikom przekierować pokłady lawy do naturalnie pięknych miejsc. Albo postawić d’Abalohowi wakacyjny pałac! Moglibyśmy, prawda? - Euforia wyszczerzyła się szeroko.
        I w tym momencie Flagit nagle zdał sobie sprawę, że ma coś, czego Seirizzim nie przebije nawet największą łapówką.
        Prywatny pałac wakacyjny dla d’Abaloha.
        Ale jak dotąd w głębi jego umysłu rozpędzony wiatrak myśli Euforii zabrnął już o wiele, wiele dalej. Flagit podniósł z podłogi małą turbinkę i pstryknął w nią, zamyślony.
        
        * * *
        Jeden z setek półdzikich kruszpaków* [przyp.: Noce w Cranachanie są długie i - co dziwniejsze - ciemne. Zwłaszcza w zimie, która zbiegiem okoliczności jest okresem lęgowym krótkowzrocznego kruka talpejskiego, ptaka, który jest święcie przekonany, że jego upierzenie mieni się matową czernią, a także iż ma potężny dziób i długi ogon. Ale przy ogniskowej trzy czwarte cala cholernie trudno być pewnym. Z drugiej strony samice szpaka czubatego z Zajadłej Turni dysponują niepodważalną wiedzą, iż ich upierzenie ma barwę głębokiej butelkowej zieleni, a na karku noszą przez okrągły rok ogromny karmazynowy pióropusz. Są tego bezwzględnie pewne, jako że spędzają większość godzin dziennych, wpatrując się narcystycznie w powierzchnię każdej nadającej się do tego celu kałuży. Przez ogromną, sięgającą 98 procent część roku na cranachańskim niebie panuje spokój. Krótkowzroczne kruki wałęsają się w powietrzu, z rzadka zapuszczając się poza okolice górskie. Szpaki czubate z kolei mają je w nosie i z uwielbieniem wpatrują się w ulubione kałuże. Ale przez pozostałe dwa procent roku samice krótkowzrocznych kruków mają okres godowy. Na ich szyjach wyrastają jaskrawokarmazynowe rogi, wydzielające do atmosfery ogromne ilości dziko podniecających feromonów. Samce wariują, pikują z wielkich wysokości i zdarza się, że biorą pogrążonego w samouwielbieniu szpaka czubatego za napaloną samicę kruka. Biorąc pod uwagę okoliczności, jest to wybaczalny błąd. Potomstwo takiego związku, zwane po prostu kruszpakiem (lub też, poprawniej, „Narcissarius alienatus”), to najbardziej nieszczęśliwy ptak w dziejach Talp. Kruszpaki widuje się najczęściej, jak samotnie przemierzają okolicę w poszukiwaniu powierzchni odbijającej światło, w której ujrzałyby cokolwiek więcej niż niewyraźne smugi rozmazanych kleksów. Z rozpaczliwą nadzieją wyglądają chwili, gdy ktoś wynajdzie szkła kontaktowe dla ptaków.] czających się w niezliczonych zakamarkach Cesarskiego Pałacu Fortecznego Cranachanu wynurzył się ponuro z bezustannej północno-zachodniej mżawki.
        Tajfun burzowych chmur narastał w zaciemnionym pomieszczeniu na wysokości dwóch trzecich czterystustopowego muru.
        Kruszpak szybko wzbił się wysoko na wilgotne niebo, nieświadom pary złowrogich oczu obserwujących jego lot po marmurowo-szarym niebie.
        Czarna rękawica skrzypnęła, kiedy palec wskazujący zwinął się i zablokował o kciuk. Wewnątrz drżącej z wysiłku dłoni napięła się tkanka mięśniowa, kostki poblakły. Ręka przesunęła się o ułamek cala w stronę nieregularnego kamyka na stole.
        Kruszpak zakrakał chrapliwie w jakimś krótkowzrocznym ptasim kaprysie i obniżył lot.
        Z piskiem skóry trącej o skórę palec wskazujący wystrzelił zza kciuka, wypstrykując kamyk przez okno z doskonałą celnością. Kruszpak zaskrzeczał, spadł trzysta stóp w dół, odbił się od sprężystego wrzosu i z potwornym bólem głowy wylądował do góry nogami.
        Wewnątrz zaciemnionej komnaty komandor Tojad zwany Mocnym zazgrzytał zębami bez najmniejszego cienia satysfakcji. W ciągu dziesięciu minut zdjął z bliska chyba z tuzin kruszpaków i wcale nie czuł się lepiej. Zazwyczaj ich strącanie stanowiło dla niego najlepszy relaks.
        Nie dziś. Był w fatalnym nastroju. Czekał, a nienawidził czekać. Nie żeby był niecierpliwy, nic z tych rzeczy. Po prostu musiał mieć wszystko NATYCHMIAST!
        Był też w złym nastroju, ponieważ przegrał na walkach krewetek. Miał pewniaka. Niszczyciel ważył pięć uncji i miał sześć i pół cala długości. Powinien wygrać walkowerem. Aż do dzisiaj roznosił wszystkich rywali, więc Tojad postawił na niego całą miesięczną pensję w nadchodzącej konfrontacji z Łamignatem świątobliwego sierżanta Zenita... phi! Jak gdyby ta nędzna kreweta mogła marzyć o pokonaniu Niszczyciela! Dlaczego ze wszystkich ludzi na całym świecie musiał przegrać akurat z Zenitem? Niech cholera weźmie WOP! Niech cholera weźmie pełen samozadowolenia uśmiech tego drania, kiedy mówił: „Ha, Tojad! Jesteś mi coś winien!”. Niech wszystko weźmie cholera!
        Za plecami komandora, pod osłoną grubych dębowych drzwi i głośnego zgrzytania jego zębów trzonowych, ktoś wziął głęboki wdech i zapukał.
        - Wlazł. Już. Do raportu! - wrzasnął Tojad. - Natychmiast! - dodał, gdyż zanim drzwi stanęły otworem, upłynęły ciągnące się w nieskończoność ułamki sekund. - Szybciej, szybciej! Do raportu!
        Kapitan Barak wzdrygnął się z przerażeniem, gdy rozpoznał nastrój komandora. Natychmiast poczuł pot na dłoniach, ale zacisnął zęby i ruszył po kamiennej posadzce tak głośno, jak tylko dał radę. Kiedy znalazł się o cal od lichego zabezpieczenia, jakie stanowił spory dębowy stół, zatrzymał się, podniósł prawe kolano maksymalnie wysoko i krzywiąc się, tupnął okutym butem w podłogę. Rozległ się ogłuszający hałas. Zanim jeszcze umilkło echo, rozpoczął składanie raportu głosem o prawidłowym wojskowym natężeniu stu dwunastu decybeli.
        Jednym z wniosków, do jakich Barak doszedł na temat umysłowości wojskowych, był ten, że hałas stanowi najważniejszy aspekt raportów. Mniejsza o treść, liczy się forma. Można wygadywać największe niedorzeczności - dopóki czyni się to wystarczająco głośno, wszyscy są szczęśliwi.
        - ...aktualny stan pogorzeliska nieruchomości należącej do nieboszczyka - szalejący pożar. Lokalizacja broni lub innego narzędzia użytego do pozbawienia życia - nieznana. Konkretne powody pozbawienia życia nieboszczyka - nieznane. Całkowita liczba naocznych świadków - zero. Liczba zdatnych do natychmiastowego użycia zestawów butów szczuroodpornych - zero, sir! - wykrzyczał Barak, trzymając kciuki na gardle w miejscu, gdzie biegły struny głosowe.
        - Chcę dobrych wiadomości! - wrzasnął Tojad.
        - Miejsce pobytu podejrzanych - lochy od dwunastego do piętnastego włącznie, sir! - Wzrok Baraka utkwiony był przepisowe sześć cali nad głową przełożonego.
        - Niech cholera weźmie tego kowala! - ryknął sejsmicznie Tojad na myśl o czekającej go pergaminkowej robocie: zeznania podejrzanych, rezerwacje w izbie tortur, zamówienia na paliwo do rozgrzewania pogrzebaczy... no i znowu będzie trzeba szukać producenta szczuroodpornych butów. To wszystko stawało się nie do wytrzymania. - Oskarżyć go o utrudnianie wykonywania obowiązków Czarnej Straży i psucie mi nastroju! Ściąć mu głowę!
        - Ależ, sir! On już nie... nie ży...
        - Drobnostka! Ściąć mu głowę. Gdzie on jest?
        - U Pata O’Loga, sir!
        - Grrr!!! Ile to jeszcze potrwa?! Chcę jego głowy!
        - Trudno powiedzieć, sir! Wróżenie nie jest dokładną nauką, zwłaszcza jeśli chodzi o O’Loga, sir!
        Tojad uderzył pięścią w stół, ostrzelał serią kamyków kruszpaka przelatującego w pobliżu okna po drugiej stronie komnaty i ryknął przeciągle na widok pryskającej szyby zamkniętego okna.
        - Pierwszy świadek! - warknął i ruszył ku lochowi dwunastemu, zgrzytając trzonowcami w tektonicznej wściekłości.
        
        * * *
        Ta niewielka ilość promieni słonecznych, której udawało się przedrzeć przez kurtynę nieustającej północno-zachodniej mżawki i która świeciła słabo nad Cranachanem, nigdy tu nie docierała. W tej zimnej jaskini ukrytej głęboko w trzewiach Cesarskiego Pałacu Fortecznego jedyne źródło światła stanowiły łojowe świece i niewielkie ognisko.
        W laboratorium Pata O’Loga musiało być zimno. Gdyby się ociepliło, to i owo mogłoby zgnić.
        Gdyby cztery lata temu szepnąć komuś imię Pat O’Log, odpowiedzią byłoby obojętne wzruszenie ramion. Inny efekt przyniosłoby hasło „Ekshumator”. Wszystkich ogarniały wtedy strach i nienawiść, rozpalane dojmującym obrzydzeniem wobec najpilniej poszukiwanego seryjnego rabusia grobów w historii Cranachanu. Wielu usiłowało przeszkodzić mu w tym wymuszaniu zmartwychwstań, ale nikomu się to nie udawało. U szczytu swojej „kariery” Pat O’Log wydobywał z miejsca ostatniego spoczynku do trzech ciał jednej nocy... każdej nocy. Kilka dni później zwracał je, pokryte zgrabnymi bliznami świadczącymi o przeprowadzonej sekcji.
        „Trybuna Triumfu” prawie przez rok publikowała codziennie listę ostatnio zbezczeszczonych zwłok. Rósł powszechny strach, ludzie bali się czegoś, czego nie rozumieli... dlaczego on to robił?
        Mieli zrozumienie dla rabowania grobów. Wciąż się to zdarzało: włamania do grobowców, przeszukiwanie sarkofagów, plądrowanie mauzoleów. Wszystko, co przedstawiało jakąś wartość, było rozkradane.
        Ale nikt nigdy nie zaiwaniał zwłok!
        A O’Log wykopywał zwłoki bez chwili zwłoki. Biedny czy bogaty, dostojeństwa i rangi, nic z tego nie miało dla niego znaczenia. Kierował się tylko jednym kryterium wyboru - świeżością.
        Tylko odwadze pewnego niskiego rangą funkcjonariusza Czarnej Straży, który zaczaił się w sosnowym płaszczyku po swym własnym, nagłośnionym pogrzebie, można zawdzięczać powstrzymanie makabrycznych czynów „Ekshumatora”. Na szczęście O’Log zachował się tak, jak się spodziewano, toteż funkcjonariusz ów nie musiał czekać zbyt długo, by wyskoczyć z trumny i zatrzasnąć kajdanki na brudnych nadgarstkach „Ekshumatora”.
        Kapitan Barak przeszedł od tego czasu długą drogę.
        Ale O’Log z tą jego niezdrową ciekawością w stosunku do tych, którzy przestają żyć, wciąż przyprawiał go o ciarki na plecach. Fascynacja przywiodła Pata na granicę dobrego smaku: jego ciągłe dążenie do odkrycia, dlaczego wystarczy przytrzymać kogoś pod wodą przez kilka godzin, a zacznie się dławić i przestanie oddychać; zdumienie, jakie ogarnęło go, gdy pojął, że jeśli straci się palec w walce, to będzie boleć, a jeśli straci się w walce nerkę, to też nie wszystko będzie w porządku, ale wystarczy stracić małą, czerwoną pompkę ze środka klatki piersiowej - i już koniec.
        Musiał brać ochotników, skąd tylko się dało, cóż, przecież i tak nie byli już do niczego potrzebni, a on ich mył i odkładał z powrotem na miejsce.
        Ława przysięgłych uniewinniła go, a sędzia orzekł, że może kontynuować swoje eksperymenty, ale tylko na kryminalistach.
        Kapitan Barak wzdrygnął się, zacisnął pięść, zapukał w drzwi ozdobione tabliczką „Laboratorium Pata O’Loga”, wszedł do środka i się rozejrzał.
        Na ścianach wisiały półki zapchane butelkami z zakonserwowanymi wnętrznościami i dziwacznymi kończynami. W przeciwległym rogu jaskini znajdował się pojedynczy, słabo widoczny w świetle rzucanym przez łojową lampę, dość sponiewierany kościotrup, który zwisał z haka wbitego w skałę. Barak na przestrzeni lat przyzwyczaił się do widoku większości ozdób laboratorium O’Loga. Istniała jednak pewna rzecz, która zawsze go odrzucała, która bezlitośnie atakowała część jego mózgu odpowiedzialną za mdłości. Na widok leżącego na ogromnej kamiennej płycie ciała Staną Kowalskiego jego żołądek jął miotać się niczym wyjęty z wody karp. Wokół ciała rozrysowane było wielkie koło, którego obwód ozdabiały litery i symbole skrupulatnie wyrysowane kredą i oświetlone łojowymi świeczkami. Całość wyglądała tak, jakby lada moment miał odbyć się tutaj jakiś mroczny rytuał połączony ze złożeniem ofiary - ciało na ołtarzu, krąg świec, butelki z wnętrznościami. Ogólne wrażenie psuł tylko królik.
        Królik oraz ciąg marchewek ustawionych przed narysowanymi kredą literami.
        Pat O’Log dzierżył z wyczekiwaniem gęsie pióro nad pergaminem przypiętym do tabliczki i wpatrywał się z uwagą w kłapouche-go zwierzaka podejrzliwie obwąchującego marchewki.
        Barak nerwowo odchrząknął, zastanawiając się nad aktualną równowagą umysłu O’Loga i rozważając, czy nie powinien w gruncie rzeczy wycofać się stąd i zostawić wariata w spokoju. W końcu nic wielkiego się nie stanie, jeśli wróci za kilka godzin lub dni, lub...
        - Aaa, Barak! Oczekiwałem cię - wycedził O’Log. W jego ustach to niewinne zdanie zabrzmiało o wiele bardziej podejrzanie, niż powinno.
        Wypowiedziawszy te słowa, na powrót zwrócił uwagę ku ruszającemu nosem, kręcącemu się w kółko królikowi. Zwierzak skierował się ku kolejnej marchewce. Ostrożnie, utrzymując zadnie łapy w gotowości do dania drapaka, obwąchał warzywo leżące przed literą „q”, a następnie niepewnie je skubnął.
        O’Log wybuchnął wściekłością i rzucił tabliczką w zaskoczonego królika.
        - Grrr! Brakowało mi tylko królika z dysleksją! - pisnął na widok białego ogonka znikającego za kamienną płytą. - Moje badania, moje badania! Na nic! Tyle godzin na nic... - Mięsista twarz zadrżała w słabym świetle, z ust poleciała para.
        Barak uderzył się w bok głowy, jakby była jakimś urządzeniem, które uparcie odmawia prawidłowego funkcjonowania.
        - Królika? Obwiniasz królika? - wydukał Barak z niedowierzaniem.
        - Coś nie w porządku? - odburknął Pat, obrzucając Baraka gniewnym spojrzeniem. - Przecież to ewidentna wina tego bydlaka! „Q”, czyż nie? - zapytał retorycznie. - Dlaczego nie wskazał samogłoski, choćby jednej?
        - ....?... - Barak jęknął niezrozumiale.
        - Nic nie rozumiesz, prawda? - odrzekł Pat pogardliwie, czując, jak wzrasta w nim arogancja. - Czyżby odkrycia Pat O’Loga uczyniły od twojej poprzedniej wizyty aż tak wielkie postępy? Czyżby nie dane ci było słyszeć o królikomancji? - zapytał z teatralnym gestem.
        - Królikomancji...? - wykrztusił Barak, po czym przeniósł wzrok z zamyślonej twarzy Pata na małego białego króliczka wyglądającego nerwowo zza kamiennej płyty. - No nie. Czy to ma znaczyć, że używasz królików do...
        - Przepowiadania przeszłości. Nie inaczej! - oznajmił Pat, zamaszystym gestem zdejmując z rąk cienkie białe rękawice i ciskając je za siebie. - Swoimi noskami potrafią wskazać powód śmierci dowolnej istoty. W każdym razie większość potrafi! - zapiszczał i spojrzał oskarżycielsko na puchate stworzonko ruszające noskiem w jego stronę. - Przynajmniej te, które potrafią czytać. Sam spójrz! - Podniósł z podłogi tabliczkę i podetknął Barakowi pod nos. W rubryce „powód zgonu” stało czarno na białym „zxrrtq”.
        - Na nic! - Pat podniósł ręce. - Równie dobrze mógłbym otworzyć jeden z tych tomów i wstawić tu pierwszą z brzegu nazwę! -Wskazał palcem na półkę pełną oprawnych w skórę podręczników.
        - A co z tymi bardziej, hm, inwazyjnymi technikami, których dotychczas używałeś? - zapytał Barak, rozmyślając o pełnych cięć skalpelem czasach „Ekshumatora”.
        - Co ty sobie myślisz? Że żyjemy w średniowieczu? To nowoczesna metoda, obywa się bez noży, śluzu i naczyń pełnych lepkiego obrzydlistwa. Mam to za sobą. Królikomancja jest równie precyzyjna, a i sprzątania po niej o wiele mniej.
        - Precyzyjna? - wykrztusił drwiąco Barak.
        - W porównaniu z innymi technikami wróżbiarskimi - oczywiście. A tak w ogóle, co tu robisz? - zapytał nadąsany Pat.
        Barak z trudem pohamował uśmieszek wyższości cisnący mu się na usta w obliczu tak wyraźnej zmiany nastroju Pata. Nie musiał znać się na Pat O’Logii, żeby wiedzieć, że trafił w czuły punkt.
        - Przysłał mnie Tojad.
        - Nie mów, sam zgadnę. Chce wyników na trzy tygodnie temu, prawda? Zawsze tak samo niecierpliwy!
        - Nie, chce kowala. Dostał czapę.
        - Ha! Kto to zrobił...? Albo daj mi zgadnąć! - Ożywiony nieco Pat rzucił kilkoma kolorowymi kośćmi, zamknął oczy i gestem ręki poprosił o ciszę.
        - Stan Kowalski. O świcie zetniemy mu głowę... - powiedział Barak, który zdecydowanie nie miał ochoty na zabawę w zgadywanki. Zwłaszcza że jego przeciwnikiem miałby być ktoś o niezachwianej wierze w profetyczne zdolności królików.
        - Serio? Cholera! Dałbym głowę, że to Ross Prouvatsch. Niezły z niego drań.
        - Gdzie tam! To nie mógłby być on. - Barak szybko tracił cierpliwość. - Ross zajmuje się tylko dziewczętami.
        - No tak, palnąłem głupstwo. Mówisz, że to Kowalski? Skądś znam to nazwisko... - Pat się zadumał. - Samobójstwo? - zapytał z niedowierzaniem. - O nie, żartujesz sobie ze mnie!
        - Idiota! - warknął Barak, potrząsając głową. - Ma być gotowy do odebrania za dwie godziny. To rozkaz Tojada! -Tupnął nogą, odwrócił się i wyszedł, z westchnieniem ulgi zamykając za sobą drzwi. Z wnętrza laboratorium dobiegł go piskliwy głos:
        - Chodź, króliczku! No, śliczne puchate maleństwo! Czas na małą trzewiomancję. No chodź, jestem pewien, że dowiem się czegoś ciekawego z twoich wnętrzności.
        Barak uciekł.
        
        * * *
        Chichocząc maniakalnie jak jakiś zwariowany upiór po zażyciu nowomodnych halucynogenów, Flagit zatrzymał się z piskiem pazurów w ślepym zaułku. Jego głowa lśniła od parującego potu i złotych nitek niewielkiej piuski. Dławiąc się złowieszczo, postawił długą na sześć stóp klatkę na kamiennej podłodze i zawodząc wysokim głosem, sięgnął do jej środka, wyciągając trzystopowego, upstrzonego pazurami czarnego owada. Ginący w pomroce dziejów przodkowie tych robali byli calowej długości, całkiem biali i żywili się wyłącznie serem, ale pokolenia reprodukcji nad brzegami Flegetonu, w naturalnym środowisku piekielnego zła, zamieniły je w zewnętrznoszkieletowe, żywiące się granitem skałotocze.
        Tylko kilka sekund zajęło Flagitowi opanowanie nieskomplikowanej umysłowości owada i narzucenie mu własnej woli. Niezliczone godziny opętywania muszek owocowych w połączeniu z mocami siatkowego czepka sprawiły, że była to przysłowiowa grahamka z margaryną.
        Uśmiechając się szyderczo, puścił skałotocza na podłogę i patrzył, jak bydlak rozprostowuje osiem dziesięciocalowych pazurów, strzela knykciami tuzina szczypców, rozgrzewa i tak już zaślinione szczęki, po czym wskakuje na sufit korytarza. Nie minęła sekunda, jak owad zniknął w zamieci skalnych odłamków, przewiercając się przez litą skałę i zostawiając za sobą postrzępioną dziurę prowadzącą pionowo do góry.
        Flagit wyszczerzył się w uśmiechu, zamachał szponami i ruszył za skałotoczem.
        Tysiąc stóp nad nim, na niewielkim skwerku położonym w dolnych partiach Cranachanu mały tłumek gapiów zebrał się, by podziwiać płomienie ulatujące przez poszarpaną dziurę w ciemnym łupkowym dachu kuźni i kontrastujące uroczo z nocnymi ciemnościami.
        - Rozejść się! Nie ma na co patrzeć! - warknął olbrzymi Czarny Strażnik zza niebieskoczarnej barierki.
        - Ależ jest! - odpowiedziała mu z tłumu mała dziewczynka. - Są wielkie płomienie, jesteś ty i te wszystkie barierki. To strasznie podniecające!
        - Niech będzie. Ale poza tym nie ma tu nic do oglądania, więc zmywajcie się!
        - Nie, chcę zobaczyć zwłoki...
        W głębi karmazynowych płomieni buchających z pieca coś się poruszyło. Rozmyślnie wywindowało się na pazurach z głębokości tysiąca stóp, wydając się na pastwę płomieni mile łechtających je po łuskowatej skórze i z drżeniem serca myśląc o nadchodzącym grzechu.
        Niezauważona ani przez kłótliwą dziewczynkę, ani przez stojącego na zewnątrz strażnika naszpikowana dziewięciocalowymi pazurami dłoń chwyciła się skraju pieca i wyciągnęła przez płomienie zakrzywione rogi, szerokie nozdrza i piekielne oczy o wąskich źrenicach. O brzeg pieca uderzyły rozszczepione kopyta i chwilę później Flagit stał już na środku kuźni w całej swej okazałości. Rozejrzał się wokół, wytrzeszczając oczy, lekko tylko drżąc pod wpływem zimna przenikającego kopyta. Szybko przywołał obraz widziany oczami Dżi-hada, starając się stwierdzić, gdzie dokładnie powinno wisieć ciało... ciało jego kolejnego rekruta. Niecierpliwie przebierając pazurami, przeszedł wokół pieca do tego miejsca. Tu, za tym wielkim słupem czeka na niego, dyndając żałośnie... nic! Flagit wziął głęboki oddech i zakaszlał, czując, jak boleśnie zimne powietrze wypełnia mu płuca.
        Przetarł oczy, zamrugał i spojrzał jeszcze raz. Prawda była bolesna... Stan Kowalski zniknął!
        Zdumiony demon stał w bezruchu na środku kuźni. Dziewięć stóp osłupiałego zła.
        Do środka przeniknęły dwa głosy, jeden głęboki i stanowczy, drugi cienki i proszący.
        - Małe dziewczynki nie powinny interesować się morderstwami - nalegał strażnik. - To nienaturalne. Idź do domu i pobaw się lalkami czy coś w tym stylu.
        - Seksista! - pisnęła dziewczynka. - Założę się, że chłopaka byś wpuścił!
        - Tak, chłopcy to co innego. Oni nie są obrzydliwi, lubią robale, pająki i takie tam.
        - Ja też lubię robale, sam popatrz!
        - Fee! Skąd to wzięłaś?
        - Z kieszeni. Mam też larwy.
        - Nawet gdybyś miała przy sobie kopiec termitów, i tak nie zobaczysz ciała.
        - Niby dlaczego?! - zapiszczała dziewczynka, tupiąc nóżką.
        Flagit nadstawił spiczastych uszu...
        - Bo go tu nie ma. Zostało zabrane do badania.
        Demon w kuźni jęknął, uderzył szponami w filar i zanurkował w buchające z pieca płomienie.
        „Zabrane do badania? Pytań wciąż przybywało. Jakie badania? Dokąd? Jak się dowiedzieć?”
        I wtedy przypomniał sobie o Wielebnym Hipokrycie. On będzie wiedział. Flagit obiecał sobie, że zrobi wszystko, by wyciągnąć z niego te informacje.
        Musiał mieć kowala. Jego plany opierały się na posiadaniu kompetentnego i zdecydowanie martwego kowala. Kto inny mógłby wykuć żelazne bramy do wakacyjnego pałacu d’Abaloha?
        I wiele mil wysokiego ogrodzenia, którego Flagit na pewno będzie potrzebował?
        
        * * *
        - Siostro! Siostro! - krzyczał Dżi-had w stanie niemal śmiertelnego przerażenia. W rękach kurczowo ściskał „Trybunę Triumfu”, bez końca wpatrując się w nagłówek uderzający swą pseudoliterackością w pulsującą bólem głowę jak ogień psalmów ciężkiego kalibru na polu ostrej pustynnej trawy. „Ogniem i łomem - zuchwały napad na kuźnię!”.
        - Siostro! - jęknął, a jego głos rozszedł się po pustej sali. Musiał wyznać komuś prawdę; przez czternaście lat stosował w życiu zasady Księgi i nie miał zamiaru teraz przestać. Doskonale wiedział, że obowiązkiem każdego grzesznika jest wyznać swoje czyny.
        - W porządku, w porządku! - mruczał mnich-medyk Pasterr, niespiesznie przemierzając kamienną podłogę z wielkim jagnięcym udźcem w ręce wsadzonym w potężną pajdę chleba. - Ile razy ci mówiłem, że tu nie ma żadnych pielęgniarek? Co by się działo, gdyby wszyscy ci z hamaków zaczęli błagać...
        - Zrobiłem to! Wezwij Papę Jerza. Chce wyznać swoje grzechy. - Nagłówek pochłaniał całą uwagę Dżi-hada.
        - Co zrobiłeś? O czym ty gadasz? - wymamrotał Pasterr, podnosząc kanapkę do ust.
        - To! - Szlam machnął pierwszą stroną brukowca. -To! Nie mogę przestać o tym myśleć! Co za wstyd!
        - Ho-ho! Wcale się nie dziwię! Co za figura! - Pasterr uśmiechnął się, dostrzegając zmysłowy podpis: „Panny z wilkiem - nagość i perwersja!”. - Ale jesteś na złej stronicy. No już, przewracaj!
        Dżi-had z wściekłością potrząsnął wciąż kurczowo trzymaną gazetą.
        - Nie, to tutaj. Nagłówek!
        - Jasne, wiem, że brałeś udział w Wojnach. Gdybyś kiedyś o tym zapomniał, to popatrz w lustro - zasugerował z uśmieszkiem Pasterr i ugryzł kanapkę.
        - Ten nagłówek. To moja robota. Moja! Chcę się przyznać. Jestem przestęp...
        Pasterr zakrztusił się ze śmiechu i z trudem powstrzymał przed wypluciem przeżuwanej właśnie jagnięciny.
        - Ha, całkiem niezłe, Szlam. Nabrałeś mnie!
        - Zrobiłem to! Zabiłem Staną Kowalskiego. Przymknij mnie. Rzuć we mnie Księgą. Zasłużyłem sobie na to.
        - Nic z tego - odparł lekceważąco Pasterr, ścierając sobie kawałki kanapki z podbródka. - Pożartowalim, pożartowalim, a teraz wracaj do spania.
        - Mam ci narysować? To moja sprawka! Wezwij Papę. Spłacę swój dług wobec społeczeństwa. Nie mam alibi. Jestem winny, zupełnie jakbym został złapany na gorącym uczynku...
        - O rany, zamknij się! Byłeś tu całą zeszłą noc, smacznie spałeś w swoim hamaczku - burknął Pasterr zmęczony żartem Dżi-hada, zastanawiając się, na czym polega perwersyjność panien z wilkiem.
        - Zabiłem...
        - Hola, hola, mądralo! Jak sądzisz, czy oderwę Papę Jerza od wieczerzy i przyprowadzę go tutaj, żeby wysłuchiwał niedorzecznych wynurzeń? Wynurzeń, dodam, kogoś, kogo mózg jeszcze niedawno walał się po pustyni?
        - Mam dowód - odrzekł Dżi-had dziwnie konspiracyjnym tonem, zastanawiając się, czy dzięki rozwiązaniu tej sprawy będzie mógł pozostać na czas odsiadki w WOP-ie i udaremniać tam knowania wrogów... hmm, raczej nie. - Spójrz! - W końcu rozcapierzył dłonie, pokazując Pasterrowi ślady oparzeń od liny, po czym odgarnął koc i pomachał brudnymi stopami. - Widzisz? No i ten cały brud na mojej piżamie... Zrobiłem to. Pójdę po dobroci... -Wyciągnął przed siebie ręce, czekając, aż założą mu kajdanki.
        Znudzony mnich przypatrywał mu się znad kanapki.
        - I to wszystko? To twoje dowody?
        - Czego chcesz więcej? To wszystko ślady pobytu w kuźni, a poza tym... poza tym, ja to dokładnie pamiętam. Wezwij Papę. Chcę się przyznać!
        - Pamiętasz to bardzo wyraźnie, co?
        - Tak, obudziłem się i...
        - ...i cała scena stanęła jak żywa przed twoimi oczami - przerwał mu Pasterr.
        Dżi-had zamilkł, niepewny, czy powinien oklapnąć, czy się ucieszyć.
        - Skąd wiesz?
        - Somniprekognicja. - Medyk chrząknął. Na podłogę spadł mu przez przypadek kawałek chleba. - Dobrze udokumentowana, częsta po traumatycznych przeżyciach.
        - Somni.... co?
        - Rany, zdawało mi się, że powinieneś o tym słyszeć. Nie wykładali tego na zajęciach? „Behawioralne objawy wstrząsów popotyczkowych i ich ewentualne konsekwencje monastyczne”, jakoś tak to się nazywało. Trochę trudna, cała ta parapsychologia, ale lubię takie rzeczy.
        - To był jeden z tych czterdziestodniowych kursów, takie „dwa razy więcej godzin zaraz po jutrzni”?
        Pasterr przytaknął.
        - Na Festiwalu Bóstw Sferycznych w zeszłym roku, taak.
        - Robiłem wtedy dwustopniowe „Egzorcyzmy”. W porządku, co z tą somnijakjejtam?
        - Fe! Lubisz te mętne klimaty z opętaniami? - Pasterr skrzywił się, myśląc o wszystkich przerażających historiach, o jakich słyszał w związku z nieudanymi egzorcyzmami. - Ohyda!
        Dżi-had warknął i spojrzał na szyję Pasterra, znacząco przebierając palcami.
        - Powiesz mi, czy mam mieć kolejne zabójstwo na sumieniu? -zagroził, unosząc się gniewem, w którym przypominał tygodniowe szczenię labradora.
        - Ha, tak, somniprekognicja, właśnie do tego zmierzałem - wybełkotał medyk, przełknąwszy ostatni kęs kanapki (czuł przy tym, jak wzbiera w nim wesołość), a teraz zgodnie z wymogami higieny wycierając ręce w habit. - Słyszałeś o somnambulizmie, inaczej lunatykowaniu? Wiesz, kiedy podświadomość zabiera swojego właściciela na przechadzkę...
        - No i? - wyszeptał porażony Dżi-had, starając się skoncentrować. Tyle trudnych słów, to musi być ważne.
        - Somniprekognicja to mentalny ekwiwalent tamtego. Urządzasz sobie przejażdżkę na podświadomości kogoś innego, rozumiesz?
        - Ale to nie wyjaśnia tego! - Dżi-had wskazał na swoje stopy, a następnie zamachał rękami.
        - Cierpliwości - upomniał go mnich. - Właśnie do tego zmierzam. W przypadku wyjątkowo silnego wstrząsu, na przykład, gdy pacjent oberwie w bitwie, straci wszystkich kolegów i będzie jedynym ocalałym...
        Szlam Dżi-had nachmurzył się nieco.
        - ...cóż, wówczas zdarza się, że „śniący” stara się naśladować „nosiciela”. W tym miejscu niestety teoria robi się dość zagmatwana i nie wiem, czy wszystko do końca rozumiem - przyznał Pasterr. - Niektórzy utrzymują, że naśladownictwo to kwestia wyłącznie psychologiczna, wiesz, mózg robi na rękach takie plamy jak od oparzeń itepe. Inni znowuż twierdzą, że pacjent korzysta wtedy z tego, co ma pod ręką.
        Dżi-had siedział przez chwilę nieruchomo, podpierając brodę palcem i rozmyślając. W końcu wziął głęboki oddech i zaczął:
        - Chcesz mi powiedzieć, że udział w Owczych Wojnach tak wstrząsnął moją podświadomością, że ona teraz w nocy ucieka i udaje, że jest kimś innym, a ślady na moim ciele to nie są żadne konkretne dowody, tylko zwykły przejaw mojego żałosnego wołania o pomoc?
        - Właśnie - mruknął Pasterr wesoło. - Staną Kowalskiego zabił ktoś inny. Chcesz kanapkę?
        W owej chwili Szlam Dżi-had stracił resztki wiary we wszystkie gałęzie medycyny mające w nazwie człon „psycho”.
        
        * * *
        Pat O’Log odkrył, że podstawowa przewaga wykorzystywania profetycznych zdolności królików nad tradycyjnymi metodami badań nieboszczyków polega na łatwości sprzątania po zakończeniu badań. Druga przewaga była czysto kulinarna.
        Kierując się ściśle zhierarchizowaną sekwencją królikomancji, trzewiomancji, empiromancji i żyromancji stosowanej, wypracował wielce zadowalającą i kaloryczną metodę pracy ze zwłokami. Prezentowała się następująco:
        Najpierw przygotowywał dla królika zestaw ekologicznie wyhodowanych warzyw i obserwował kolejność, w jakiej wyżej wymieniony królik konsumuje wyżej wymienione warzywa (królikomancja). Następnie rozpoczynała się druga faza przepowiadania przeszłości - trzewiomancji. Poprzez umieszczenie wnętrzności dopiero co uśmierconego stworzenia w misce i intensywne wpatrywanie się w nie zgłębiał kolejne aspekty jasnowidztwa. Często widział obrazy, litery, a czasami nawet całe słowa. Dostęp do kolejnych informacji uzyskiwał, oskórowując i piekąc królika przyprawionego ziołami, jajkami i mąką. Empiromancja, w formie trzaskania ociekającego ze zwierzaka tłuszczyku, mogła dostarczyć istotnych przesłanek co do tożsamości zabójcy. Na końcu odbywała się ulubiona przez Pata O’Loga część procedury, żyromancja stosowana. Żyromancja tradycyjna polegała na tym, że Pat rysował na podłodze okrąg, na którym wypisywał tyle przyczyn śmierci, ile przyszło mu do głowy, a następnie obracał się w kółko tak długo, aż dostawał zawrotu głowy i upadał. Odpowiedź znajdowała się wtedy tuż przed nim. Żyromancja stosowana polegała w dużym stopniu na tym samym, tyle że upadek powodowany był spożyciem dużej ilości mocnego wina, którym popijał zjadane pozostałości królika.
        Kiedy w laboratorium zaczęły dziać się dziwne rzeczy, dogłębne, naukowe badania Pata O’Loga znajdowały się właśnie na etapie połowy czwartej butelki wina.
        W mrocznym kącie pomieszczenia trzy kamienne bloki zaczęły wibrować, jakby coś je popychało lub lizało. Ze szczelin pomiędzy nimi sączyła się karmazynowa poświata, jakby termiczny skalpel wycinał sobie drogę poprzez nagromadzony przez stulecia gnój. Cienkie strużki dymu pojawiały się, gdy przegrzane gazy ulatywały przez otwory, z każdą sekundą powiększane przez czarne pazury i szczęki pożerającego skałę skałotocza. Zaskoczona stonoga nawet nie zorientowała się, kiedy została pożarta. Jeden z kamieni powoli przesunął się do góry i został odrzucony na bok. Do środka napłynął piekielny gorąc, czyjeś szpony uczepiły się kamiennej podłogi i ukazała się głowa pokryta czarnymi łuskami. Okrągła głowa trwała w bezruchu i obserwowała Pata O’Loga, który chwiał się i zataczał po całym laboratorium w ramach ostatniej fazy procesu żyromancji. Oczarowany Flagit widział, jak Pat czknął po raz ostatni, potknął się i przewrócił z bezradnym uśmiechem na twarzy.
        Po dziesięciu minutach bez żadnego znaku życia ze strony leżącego twarzą ku ziemi wróżbity Flagit usunął pozostałe dwa głazy zagradzające mu drogę, czule poklepał skałotocza, wygramolił się z dziury i ruszył ku nieruchomemu ciału Staną Kowalskiego.
        Było dokładnie tak, jak mówił Hipokryt: słoje, mętne naczynia pełne wnętrzności i ciało na kamiennej płycie.
        Niecałą minutę później po ciele nie było już ani śladu. Trzy kamienne bloki w rogu laboratorium zostały pośpiesznie wmurowane z powrotem w ścianę.
        
        * * *
        Generał Synod uśmiechał się w głębi duszy, gdy skręcał za róg i zmierzał ku drzwiom kaplicy św. Absencjusza ze Sklerozy. Minęło ze czterdzieści lat, odkąd po raz ostatni odwiedzał Wielce Wielebnego Hipokryta DI i jego malutką kapliczkę ukrytą w głębi dolnych partii Cesarskiego Pałacu Fortecznego Cranachanu, doszedł zatem do wniosku, że najwyższy czas na wizytację. A jeśli rozmowa zejdzie przypadkiem na temat ostatniego zwycięstwa nad niewiernymi D’vanouinami i finałowego, chwalebnego ataku osiemnastego batalionu organistów dowodzonego przez generała Synoda - trudno, niech będzie. Dobrze, że wziął ze sobą cały zestaw ołowianych pastorczyków, na których będzie mógł zademonstrować przebieg walk. Generała bardzo podniósł na duchu fakt, że nic się tu nie zmieniło. Nawet zamek w pseudogranitowych drzwiach prowadzących do tajnego przejścia.
        Jeśli nie brać pod uwagę kilku wyjątkowo obojętnych stonóg, sześciu pasiastych pająków i pary szczypawek, nikt nie widział, jak generał wraz z czterema lamami, dwoma pomocnikami i pudłem pełnym ołowianych pastorczyków przechodzi przez tajemne drzwi.
        Prowadząc pochód przez niezliczone zakręty i korytarze, Synod trzymał wysoko łojową świecę, w myślach obliczając przybliżoną wysokość zaległości Hipokryta - trzydzieści osiem lat po tysiąc dwieście szelągów i sześć zdrowasiek. Istniała też opłata manipulacyjna na krucjaty, Dobroczynny Fundusz GROM-u i mnóstwo innych nieważnych (lecz mimo to wymagających nakładów) zobowiązań, z których nie wywiązywał się Hipokryt. Tak więc, unosząc swoją świątobliwą dłoń i pukając w drzwi kaplicy, generał Synod pełen był oczekiwań natury finansowej oraz chęci podzielenia się swoimi przemyśleniami strategicznymi.
        Kiedy tylko pomocnicy zdarli sobie kostki palców do krwi, generał zrozumiał, że na odpowiedź z wewnątrz się nie zanosi, toteż mamrocząc nerwowo pod nosem, nacisnął klamkę i wszedł do środka.
        Na dźwięk jego kroków dudniących na kamiennej podłodze kilkadziesiąt szczurów rozpierzchło się i ukryło pod licznymi ławami. Gryzonie te były jedyną oznaką życia w kaplicy.
        - Hipokryt! - krzyknął gniewnie Synod, przemierzając zakrystię. - Gdzieś się podział?! - Wpadł przez drzwi, przyłapując na gorącym uczynku kolejny tuzin szczurów, które zżerały po kątach wszystko, co tylko nadawało się do zjedzenia. Zatrzymał się na chwilę, ujrzawszy mnóstwo butelek po mszalnym winie zalegających podłogę, ale w tej samej chwili ujrzał skrzynkę na datki.
        Niecierpliwie przebierając kluczami, otworzył ją i podniósł dnem do góry, czekając na kaskadę bogactw. Na jego dłoni wylądowały dwie wycofane z obiegu złote monety.
        Synod jęknął, zrozumiawszy, dlaczego Hipokryt zgłaszał ostatnio tak niskie zapotrzebowanie na wino mszalne. Po prostu nawiał!
        Mamrocząc wiele słów nielicujących ze swoim dostojeństwem, generał Synod zawrócił na pięcie, wyszedł ciężko, skręcił w prawo i ruszył raźno innym niż poprzednio korytarzem. Jego kroki zapowiadały, że pewien Wielce Wielebny będzie miał problemy, gdy tylko generał go znajdzie.
        
        * * *
        Wielebny Hipokryt III (świętej pamięci) wyjrzał zza szerokiej zasłony w magazynie Flagita i z przerażeniem zauważył, że chyba coś jest nie w porządku. Olbrzymi, pokryty czarnymi łuskami demon chodził nerwowo tam i z powrotem po magazynie, przeklinając głośno, gdy lodowate powietrze wpadało do środka przez skomplikowany układ rurek pośpiesznie zamontowany w rogu pomieszczenia.
        - Gdzieś ty się podziewał? U diabła? - krzyknął Nabab, kiedy otwarły się drzwi.
        - Byłem zajęty - odburknął Flagit, wciągając do środka coś dużego i ciężkiego. Razem z nim wleciała do magazynu chmura granitowego pyłu.
        - Czekam od wielu godzin, a to nie jest to, czego mi teraz potrzeba. Nie, kiedy ci cholerni przewoźnicy co pół godziny zmieniają swoje żądania. Podtrzymywanie strajku wśród tych idiotów i tak jest trudne, a ty jeszcze każesz mi czekać...
        - Tak, tak, wiem, o co ci chodzi - mruknął Flagit, mocując się z tym czymś ciężkim. - Pomóż mi, dobra?
        - Mogłeś zostawić wiadomość. Uprzedzić, że się spóźnisz. Ale nie, skądże, po prostu poszedłeś załatwiać własne sprawy...
        - Musiałem działać szybko!
        - Dość wymówek - warknął Nabab. - Mój dowód. Masz? Powiedział, jak zaczęły się Owcze Wojny? W jakim stopniu służył? Majora? No, pokaż mi go! - Potężny demon niemal podskakiwał z podniecenia.
        - Cierpliwości, cierpliwości - mruknął Flagit. - Pomóż mi z tym. - Ponownie szarpnął wielkie coś i Nabab po raz pierwszy zauważył, że to coś wygląda na spore ciało w czarnym jutowym worku. Tak było w istocie.
        Zacierając ochoczo szpony, Nabab schylił się i we dwóch rzucili z głuchym łomotem worek na stół. Nabab czym prędzej rozpiął wór. Wyjrzała z niego blada twarz niemal w całości ukryta pod długim gęstym zarostem.
        - Jaki on ma stopień? - wykrztusił zniesmaczony, kręcąc nosem. - Wygląda na zwykłego robola.
        - Jesteś blisko. To kowal - burknął Flagit, biorąc w szpony niewielką siateczkę infernitową i do końca rozpinając worek. - Podaj mi tę piłę.
        - Kowal! A co z moim dowodem!?
        - Dostaniesz go. Tymczasem bądź tak miły i pomóż mi...
        - Nie mam na to czasu! - ryknął zezłoszczony Nabab. - Czeka mnie następny mityng strajkowy z kapitanem Naglfarem i jego kumplami. Są przekonani, że Seirizzim przystanie na ich warunki. Ciekawe, jak nakłonię ich do kontynuowania protestu.
        - Potrzebny mi tutaj pomocny szpon...
        - Nie mój! Mam ważniejsze sprawy na głowie! A ty musisz zdobyć dla mnie dowód. Chcesz, żebym wygrał te wybory, prawda? -Wypowiedziawszy te słowa, Nabab ruszył w stronę drzwi.
        - Ale to jest przyszłość... - zaoponował Flagit.
        - Jasne, jasne, na pewno - burknął Nabab lekceważąco. - Ty możesz zajmować się głupotami, ale ja mam strajk do podtrzymania! - Drzwi zamknęły się z hukiem i na schodach zadudniły kopyta.
        Flagit warknął, wziął piłę, głośno strzelił stawami szponów i przystąpił do pogłębiania jednej z wielu bruzd na czole kowala.
        Gdy metal z chrzęstem dotknął kości, Hipokrytowi zrobiło się niedobrze.
        
        * * *
        Komandor Tojad zwany Mocnym zazgrzytał zębami troszkę głośniej, wyszczerzył się jeszcze groźniej i zbliżył świecę do oczu więźnia. Warknął, strzelił stawami palców i podwinął skórzane rękawy. Zazwyczaj Tojad czerpał z przesłuchań - a zwłaszcza z zastraszania - wiele radości, ale tym razem wszystko szło fatalnie. Jak na razie wielki zabójca przywiązany do krzesła nawet nie drgnął.
        - Nie wierzę ci! - wrzasnął Tojad, uderzając pięściami w poręcze krzesła i patrząc więźniowi w oczy. - To ty zamordowałeś kowala! Przyznaj się!
        - Nie! - Zabójca był nieco znużony. - Już ci mówiłem. Mam alibi!
        - Czy ty naprawdę myślisz, że ci uwierzę? - Pokój zdawał się rezonować głębokim basem głosu Tojada.
        - Aha. Zapytaj kolesiów z Rynsztoka, jak nie wierzysz. Albo zajrzyj do mojej górnej wewnętrznej kieszeni, jeśli starczy ci odwagi! - Uśmiechnął się szeroko.
        Tojad ryknął i szarpnął za skórzaną zbroję zabójcy - znajdował się pod nią skalp o czarnych kędziorach - po czym sięgnął do kieszeni. Wyciągnął z niej mapę, rysopis celu, kontrakt i sowity zadatek za skuteczne uśmiercenie. Warknął, przeczytawszy umowę podpisaną przez chorobliwie zazdrosnego Carra Paccino, głowę cranachańskiej rodziny.
        Reputacja Paccina w Cranachanie była imponująca. Często wystarczyło wspomnienie jego nazwiska, a bojaźliwi kryminaliści zaczynali pocić się i mdleć. Wszyscy wiedzieli, że nikt nie stanie mu na drodze.
        - To nie wystarczy! - Tojad splunął. - Każdy mógł sporządzić taką umowę. Potrzeba mi więcej dowodów!
        - Ile razy mam ci powtarzać, że jestem uczciwym człowiekiem i nie zabijam nikogo bez kontraktu? Jaki miałbym z tego zysk? Całą noc spędziłem w Rynsztoku! - Zabójca był zdumiony dezynwolturą, z jaką Tojad potraktował dokument zbliżony w swojej mocy do królewskiego edyktu.
        - W Rynsztoku? Co piłeś?
        - Czarci Wywar. Jakieś trzy galony.
        Tojad cofnął się, podejrzliwie podniósł świecę i obrzucił zabójcę twardym spojrzeniem.
        - Wystaw język! - rozkazał.
        - Co? Jakaś nowa tortura? Nic z tego...
        Więzień wysunął na chwilę jęzor, a Tojad natychmiast zrozumiał, że mówił prawdę. Język na całej długości pokryty był żółtozielonym osadem, który jasno wskazywał (co komandor wiedział z doświadczenia) na całonocny, intensywny pobyt w Rynsztoku.
        Tojad jęknął, cisnął świecą w ścianę i walnął asystującego mu strażnika w tył głowy.
        - Może odejść wolno. Tym razem! - szczeknął, po czym ruszył do wyjścia.
        - Stój! - krzyknął zabójca, wpatrując się w czarne kołtuny wciąż tkwiące w dłoni komandora. - To chyba moje. Byłbym wdzięczny, gdybyś mi to oddał. Seor Paccino jest bardzo wymagający w kwestii dowodów.
        Tojad wycharczał coś niezrozumiałego, rzucił skalpem w zabójcę, z wściekłością przemierzył korytarz i wszedł do kolejnego pokoju przesłuchań.
        Kapitan Barak obrócił się, kiedy jego przełożony wpadł do środka, przebiegł przez pokój i chwycił Rossa Prouvatcha za gardło.
        - Co mi powiesz!? - wrzasnął komandor.
        - To nie ja! Nie było mnie tam! - wychrypiał Ross.
        - Czemu miałbym ci uwierzyć?
        - Bo zajmuję się wyłącznie dziewczętami! - wyznał więzień, pojękując i krztusząc się.
        Tojad ryknął, muskuły na jego przedramieniu naprężyły się, kiedy zacisnął pięści, podniósł Rossa razem z krzesłem i cisnął nim w kąt, klnąc przy tym tak, że stopiłby żelazo z odległości stu jardów. Zanim opadł kurz, Tojad wściekał się, idąc korytarzem.
        - Przepraszam - dobiegł go głos z bocznego korytarzyka. - Czy mógłby mi pan powiedzieć, kto tu dowodzi?
        Tojad odwrócił się w stronę ciekawskiego. Na widok stroju intruza, kompletnego habitu maskującego, wyszczerzył zęby, a jego tatuaże zalśniły w świetle rozjaśniającym półmrok.
        - Ach, komandorze! - zaczął generał Synod, rozpoznając i odczytując znaki na zębach trzonowych rozmówcy. - Jeden z moich ludzi zaginął i zastanawiam się, czy mógłby mi pan pomóc.
        Tojad gapił się na niego, z trudem powstrzymując wzrastający w nim gniew. W końcu zdobył się na krótką odpowiedź:
        - WOP, piętro wyżej. - Po czym zniknął za zakrętem korytarza i uwolnił się od żądzy odwetu, jaką wzbudził w nim bogom ducha winny generalski mundur.
        Synod nigdy się nie dowiedział, jak niewiele brakowało, by przedwcześnie udał się na spotkanie swego stwórcy.
        
        * * *
        Flagit usunął stojących mu na drodze grzeszników i szedł przed siebie wśród padających płomieni.
        - Ty... ty... ty możesz zajmować się głupotami... tami... tami.
        To zdanie nie dawało spokoju jego rozgorączkowanemu umysłowi. Głupotami! Phi! Zupełnie jakby chodziło o jakieś banalne przygotowania do balu! Niełatwo było wynieść blisko dwieście pięćdziesiąt funtów niezbyt pomocnego kowala przez dopiero co wygryzione przez skałotocza przejście i porzucić go na peryferiach Cranachanu. Głupoty!
        Strajki to głupoty! Plan Flagita natomiast to dogłębnie przemyślane posunięcie strategiczne. Jak strajk przewoźników może zajmować Nababowi tyle czasu? To żałosne!
        Flagit odruchowo obrócił się i ruszył w dół krętych schodów, kopniakami przywołując do porządku stojących mu na drodze zawodzących potępieńców.
        - Ty... ty... ty możesz zajmować się głupotami... tami... tami.
        Tak, może. I jeszcze pokaże Nababowi, jak wygląda dobra organizacja. Doprowadzi swoje zamiary do skutku. I to już teraz! A te skutki przerosną wszystko, co mógłby sobie wyobrazić Nabab w swych najśmielszych marzeniach!
        Demonicznie chichocząc, otworzył kopniakiem drzwi do magazynu, strzepnął popiół z popielnicy i zdjął siatkę infernitową z oparcia kamiennego krzesła.
        Błyskawicznie umieścił ją między rogami, zamknął oczy i pazurami swego umysłu sięgnął mężczyzny śpiącego w hamaku tysiąc stóp powyżej.
        Mentalne szpony AKL zacisnęły się wokół woli dwóch śpiących osób, jedną z nich wyganiając z hamaka dla rekonwalescentów, a następnie z lazaretu w ogóle, drugą zaś z łóżka i bocznej uliczki na tyłach warsztatu drukarskiego.
        
        * * *
        Krasnoludowi Guthry’emu zupełnie się to nie podobało. Stał z rękami opartymi na swoich małych biodrach i patrzył zza krzaczastych rudych brwi i kosmyków brody w kolorze henny. Kiedy tak spoglądał z niechęcią na zbiornik wodny, pod jego czarną, miękką czapką kłębiły się rozmaite myśli.
        - !No pasaran! Nie tak chce natura - zrzędził, po czym odwrócił się i splunął sążniście na łopatę. Rozległo się chlupnięcie i brzęk, znaki celnego trafienia.
        - Żadne bydlę przy zdrowych zmysłach i tak z tego nie skorzysta. Nie tak powinno być. Od wieków żyli my bez tego, to jak amen w pacierzu jeszcze byśmy pożyli!
        Pociągnął następny łyk ciemnego piwa i żując kolejną porcję lepkiego tytoniu, wpatrywał się w okrytą zasłoną nocy wodę. Dawno już skończyły się godziny pracy przy budowie Portu Cranachańskiego, lecz Guthry, kierownik budowy, nadal obrzucał Kanał Transtalpejski nienawistnymi spojrzeniami. To, że jest tu kierownikiem, nie oznacza, że musi mu się to podobać. To jedna z zalet bycia krasnoludem - złoto przeważa we wszystkim.
        - Jakkolwiek na to spojrzeć, odkąd pierwszy cholerny nosorożec przeciągnął pierwszy cholerny wóz przez Talpy, wszystko wożone jest drogą... Żarcie, skórki lemingów, wojsko, piwsko, tytuń. Niech mnie kule biją, jeśli to nie jest doskonały układ! Co za idiota napisał tę piosenkę „Maszeruje wojsko, maszeruje”? Cioci Gieni duby smalone! Wozy! Ciągnięte przez nosorożce wozy, tak to się odbywa, bo niby na co by im były te wozy opancerzone, co?
        Pociągnął z butelki i strzelił czarną plwociną na łopatę.
        - A teraz chcą z tego zrezygnować. Wywalić na śmietnik swoje dziedzictwo.
        Guthry czknął i nie zauważył, jak jakiś wygimnastykowany typ przeskakuje przez ogrodzenie.
        - Oto wdzięczność - powiedział do swojego piwa krasnolud -za to, że wiele miesięcy ulepszałem Transtalpejski Szlak Handlowy. W porzo, było kilka opóźnień. Ale niech mnie kule biją, nic nie jest doskonałe. W porzo, może i nie zdobyłem nagrody za najefektywniejszą realizację projektu inżynierii drogowej, no i otwarcie trochę się spóźniło - ale czyja to wina, co? Ze trzy tygodnie zabrało nam sprzątanie po tych pierońskich przewoźnikach, awanturujących się o to, że zablokowaliśmy im drogę. Niech mnie kule biją! Ale teraz syćcie swoje gały naszymi osiągnięciami, zbydlęcone niedowiarki! Trzypasmowa, cholernie dobra żwirowana wozostrada, przecinająca góry jak natłuszczony suseł na szynach, wszystkie zakręty idealnie wyprofilowane, wszystkie mijanki oznaczone, a jakby tego nie dość, to jest jeszcze sześciopasmowy przejazd przez Wesołego Kuchcika z daniami na wynos, usytuowany na samym Kaprawym Wierchu. Na rany jeża Teofila! Toż to szczytowe osiągnięcie w dziedzinie masowego transportu towarów, tak napisała „Trybuna Triumfu”... a im się wydaje, że TO zastąpi wozostradę!
        Zaklął siarczyście, wciąż wpatrując się w napełniony wodą kanał przecinający Góry Talpejskie.
        Za jego plecami potężna, kryjąca się w cieniu postać przemknęła po stosie skalnych odłamków, a mała dziewczynka w jaskrawoczerwonej koszuli nocnej podbiegła do wozu wyładowanego kamieniami.
        - Kanał! Phi! Żałosne. Nic z tego nie będzie, nawet za milion lat. Żeby coś się poruszało, zwłaszcza coś ciężkiego, musi mieć koła. Czasem płozy. Zabierz koła, a nie ruszy, taka jest prawda. Nic nie będzie się poruszać tylko dlatego, że wrzucą to do kanału! Oni twierdzą, że jeśli nada się stali odpowiedni kształt, to nawet ona będzie się unosić na wodzie. Nawóz prawda! Nagrzmocili się jak stodoły albo im słoneczko przygrzało. Ciekawe, czy próbowali kiedyś umyć w wodzie kolczugę. Tonie! A oni myślą, że można wziąć od groma kolczug, wrzucić je na coś, co nazywają barką, i wtedy nie zatoną. Jasne, a ja jestem biskupem!
        Z rezygnacją pokręcił głową, po czym wlał w siebie jeszcze pół pinty.
        - No, ale jeśli tego chcą, kim ja jestem, żeby się sprzeciwiać. Niechże napełniają te swoje cholerne barki stosami kolczug, jeśli taka ich wola. To na pewno bezpieczniejsze. Każdy bydlak może wpaść i utonąć.
        Z nienawiścią wpatrywał się w arkusz pergaminu, krzywiąc się na plan Portu Cranachańskiego. Tymczasem dziewczynka chwyciła dźwignię wózka, zwolniła przycisk na jej końcu i pociągnęła.
        - Port! Dowód na to, że coś im się poprzestawiało w tych niewielkich łepetynkach. Chlali pewnie właśnie porto i nazwa im się spodobała. Port, widział to kto! To królestwo długo nie pociągnie z takimi jak oni przy sterach!
        Rzecz jasna Guthry nigdy nie wypowiedziałby swoich opinii publicznie. W takim wypadku zanim zdążyłby powiedzieć „Ech...”, wyrzuciliby go z pracy, nałożyli mu kajdanki i wtrącili go do lochu. To znaczy, gdyby miał szczęście i Carr Paccino się o tym nie dowiedział.
        Choć dla Guthry’ego różnica i tak nie byłaby zbyt wielka.
        Potężny osobnik cichaczem przemierzył plac budowy, kierując się w stronę lamentującego nad brzegiem kanału krasnoluda, i w końcu przystanął, kryjąc się w cieniu dziesięć stóp za jego plecami. Musiał trzymać się cienia, jeśli nie chciał, by ten mały koleś zauważył jego oraz - zwłaszcza - blizny na jego czole. Widok zaszytych na okrętkę nici chirurgicznych na gołej czaszce połyskującej w świetle księżyca prowokował ludzi do nietypowych zachowań.
        Nagle stojący na brzegu wyładowany kamieniami wóz ruszył przed siebie. Dziewczynka, która zwolniła hamulec ręczny, odskoczyła od niego z piskiem. Skore do żartów moce grawitacji pchnęły pojazd i wprawiły go w ruch jednostajnie przyspieszony. Na dźwięk skrzypiących kół Guthry poderwał się na równe nogi i odwrócił.
        - Co... co jest? Kto tam? Kto!?
        Nigdy nie dane mu było dostać odpowiedzi. Wóz pędził coraz szybciej w stronę kierownika budowy.
        Znieruchomiały krasnolud krzyknął, bezsilnie patrząc, jak rozpędzony pojazd wyłania się z ciemności i zajmuje mu całe pole widzenia, a następnie uderza w nasyp brzegowy, wylatuje w powietrze, zakreśla łuk nad jego głową i z głośnym chlupotem wpada do wody.
        W owej chwili Guthry po raz pierwszy w życiu odczuł coś na kształt zadowolenia ze swej niewielkiej postury.
        Ukrytemu za kamieniami Szlamowi Dżi-hadowi uśmiech zamarł na ustach, które szybko wykrzywił jęk porażki. Szlam błyskawicznie wyskoczył z cienia i wykorzystując umiejętności zdobyte na szkoleniu w GROM-ie, pełną parą ruszył na krasnoluda. Wciąż przyspieszając, uderzył go solidnie w brzuch i obaj przelecieli dziesięć stóp, wprost ku wciąż niespokojnym wodom kanału. Plasnęli o oleiście czarną powierzchnię i zatonęli w odmętach. Z ust Guthry’ego, który bezskutecznie usiłował wyszarpnąć się przeciwnikowi, poleciały bąbelki. O dziwo, w jego umyśle wzięła górę rozfilozofowana cząstka.
        - Święty Janie z Butli! A nie mówiłam!? - zapiszczała. - A nie mówiłam, że prędzej czy później jakieś bydlę się tu utopi, że kanały są niebezpieczne, że...
        Na szczęście przerwał jej potężny rój bąbelków, wydobywający się z otworu w dnie, na lewo od krasnoluda i naprzeciw zwodowanego wozu. Przerażające pazury wypchnęły kilka pomniejszych głazów i wyciągnęły za sobą z mulastego dna ogromny kształt.
        Ostatnią rzeczą, jaką widział Guthry, był szybko zbliżający się w jego stronę dziewięciostopowy demon w masce do nurkowania, płetwach i z pasem obciążonym ołowiem.
        
O projektach i siatkach na włosy
        
        
        Chmara gawronów poderwała się z nawtykańskiej dzwonnicy, krakaniem demonstrując swoje oburzenie wobec przerywającego poranną ciszę dzwonienia na jutrznię. Obudzony szumem skrzydeł pacjent lazaretu krzyknął, wypadł z hamaka i z mokrym plaśnięciem uderzył w podłogę, by następnie z przerażeniem patrzeć na cieknącą po wykafelkowanej podłodze strużkę błotnistej wody.
        - Siostro! - zawołał.
        W pamięci widział wijące się sznury srebrnych bąbelków. Biegł, uderzył w... coś... a potem... woda. Ale to był przecież tylko sen. Na podłodze pojawiła się druga mętna strużka.
        - Siostro!
        To musiał być sen! Musiał...
        Tylko dlaczego płuca bolały go, tak jakby przez pół godziny wstrzymywał oddech? I skąd wzięła się ta woda?
        - Siostro!
        - Ile razy mam ci powtarzać, że nie ma tu żadnych sióstr! - burknął zaspany Pasterr znad owsianki. - Co ty tam wyrabiasz na dole? - zapytał protekcjonalnym tonem, patrząc z ukosa na prze moczonego pacjenta i wzdrygając się na widok szwów utrzymujących w całości skórę na jego czerepie. - Papa Jerz powiedział, że byś dochodził do siebie, a to chyba nie w tę stronę.
        Ociekający żałośnie wodą Szlam Dżi-had zadrżał i wyrzęził:
        - Woda!
        - Widzę, że jesteś trochę wilgotny. Tiaaa... - Pasterr pochyli: się i pomógł mu wstać. - Znowu śniłeś? - zapytał, układając go w hamaku.
        - Tak, ja...
        - Co to było tym razem? Albo nie mów, daj mi zgadnąć. Wydawało ci się, że pływasz? Z uciekinierami przemierzającymi na tratwach Morze Chłodne na Dalekim Wschodzie. Na wpół oszalały z miłości płynąłeś z młodą dziewczyną imieniem Daj-mi w łódce dla dwojga. Mam rację?
        - To było ponure! - Z rozhuśtanego Dżi-hada wciąż kapało. -Wywiązała się walka...
        - Nie przypadłeś jej do gustu, co? - rzucił Pasterr znad kolejnej łyżki owsianki.
        - Co?
        - Daj-mi. Nie spodobałeś się jej. Odrzuciła twoje awanse. Rzuciła cię? Zresztą, nieważne...
        - Nie! To był plac budowy czy coś w tym rodzaju, jakiś wóz uciekał, a ja skoczyłem za nim i... - wybełkotał zmieszany Szlam.
        - Uratowałeś ją?
        - Ją? Nie, to był „on”... a ja chciałem go zamor...
        Na twarzy Pasterra pojawił się wyraz głębokiego zawodu.
        - Nie, tylko nie to! Czy ty nie możesz mieć zwykłych, nieprzyzwoitych, mokrych snów, jak wszyscy?
        - A ten nie był wystarczająco mokry? - Dżi-had znacząco wyżął rękaw.
        - Niby tak, ale to się nie liczy. Somniprekognicja oszukuje zmysły, każdy mógłby spocić się tak bardzo w odpowiednio głębokim stanie somniprekognitycznym. Mam to w notatkach z wykładów, jeśli mi nie wierzysz...
        - Spocić?! - zapiszczał Dżi-had. - Próbujesz mi wmówić, że kiedy się spocę, to cuchnę jak kanał?
        - No... tak, niestety tak.
        - Proszę, podejdź! No, bliżej. Sam spróbuj. Nawet smakuję jak kanał. Ani śladu soli czy czegoś innego, co normalnie znajduje się w pocie. Wyjaśnij mi to.
        - Proste. To jedna z pierwszych rzeczy, jakich uczą. - Pasterr podrapał się po głowie, usiłując przypomnieć sobie słowa wykładowcy. - Tak, pamiętam. „Podczas napadu somniprekognicji oraz bezpośrednio po nim nie należy stosować ani dawać wiary standardowym parametrom fizjologicznym”. Tak więc twój pot może być czymkolwiek. Dziś w nocy powinieneś spróbować śnić o sobie jako o róży - będziemy mogli butelkować i sprzedawać twój pot niczym perfumy! - Pasterr odwrócił się i ruszył do wyjścia.
        - Hej! Co to ma znaczyć! Nie dasz mi ręcznika?
        - Słyszysz dzwony? To na jutrznię. Jak się spóźnię, będę miał problemy... - Mnich-medyk przesunął kciukiem po swoim gardle, po czym dokończył owsiankę.
        - Ale co ze mną? Jestem przemoczony!
        - To część terapii. Nauczka na przyszłość. No to na razie, zobaczysz, że dojdziesz do siebie. - Wypowiedziawszy te słowa, Pasterr opuścił lazaret i udał się do głównej kaplicy.
        Wzburzony Dżi-had zaplótł ręce na piersiach i zaklął, kiedy z rękawów piżamy wylały się następne trzy galony wody. Poczuł, że coś porusza mu się w kieszonce na piersi.
        - Ciekawe, jak z punktu widzenia somniprekognicji można wytłumaczyć to! - warknął, wyciągając z kieszeni dwie duszące się ropuchy i wrzucając je do kałuży pod hamakiem.
        Dżi-had, powiedział sobie w duchu, jesteś łamagą. Nawet nie potrafisz sam się zaaresztować. Co świątobliwy sierżant Zenit - niech go bogowie błogosławią! - powiedziałby, widząc cię w takim stanie!
        Nagle paniczny strach obleciał go szybciej, niż kijanka ucieka przed lecącym w jej stronę przeddzidziem dzidy bojowej. Świątobliwy sierżant! - jęknął Szlam w głębi duszy. Zawiódł pokładane w nim nadzieje. Świątobliwy sierżant Zenit - niech go bogowie błogosławią! - na pewno czeka teraz w swoim biurze na raport od niego, Dżi-hada...
        Przemokłego pacjenta znowu zaczęła boleć głowa.
        ...tylko raport o czym? Skąd takie koleje jego losu, dlaczego został potajemnie wysłany na szkolenie do GROM-u i dołączony do jedynego zespołu, jaki kiedykolwiek zdobył Kielich, czym zyskał stopień brata szeregowca i wstęp do tej elitarnej jednostki? Dżi-had wiedział, że chodzi o coś bardzo poważnego. Coś, z czym tylko on mógł sobie poradzić...
        Ale w Nawtykanie nic się przecież nie działo!
        Głowa znów go zabolała. I to była odpowiedź! Owcze Wojny! One nie stanowiły przeszkody w śledztwie - były jego przedmiotem! W przebłysku pychy ujrzał całość, wszystkie szczegóły skomplikowanej intrygi, wielki plan. A w nim niewielką, choć żywotną, pojedynczą komórkę drożdży - drożdży, na których wyrośnie chleb Prawdy, Sprawiedliwości i Cranachańskiego Stylu Życia. Tą komórką był on, pobożny posterunkowy Szlam Dżi-had. Och, cóż za niezwykłą wiarę i zdolność przewidywania wykazał świątobliwy sierżant Zenit - niech bogowie błogosławią jego wełniane skarpety!
        On, Dżi-had, był wybrańcem, tropicielem niegodziwości! I chociaż ścieżka jego usłana była kolcami (fala w GROM-ie), choć ręce piekły go od wspinania się po trzydziestostopowej linie od dzwonnicy, a podczas pełnienia obowiązków stratował go wielbłąd bojowy - to było coś! - wszystkie te cierpienia pozwoliły mu osiągnąć czystość umysłu. Miał już pewność co do ekstremalnie delikatnej natury powierzonego mu zadania.
        W porządku, ale gdzie położył swój brewiarz?
        
        * * *
        Otoczona cherubinami z najprzedniejszego cranachańskiego kamienia, starannie przystrzyżonymi trawnikami i żywopłotem rezydencja „Cosa Nostra” łasiła się czule do zewnętrznych murów Cesarskiego Pałacu Fortecznego, leżąc tak blisko ośrodka władzy królewskiej, jak tylko to było możliwe bez tytułów szlacheckich.
        Właścicielem rezydencji był Carr Paccino, wielki, podobny do ropuchy mężczyzna, który potrafił wycisnąć pieniądze ze wszystkiego, z czego pieniądze wycisnąć się dało. Każdy, kto stawał mu na drodze, był bezzwłocznie usuwany i albo „nieoficjalnie” grzebany w fundamentach jakiegoś przedsięwzięcia budowlanego, albo całkiem oficjalnie chowany za pośrednictwem należącego do Carra Domu Pogrzebowego przy ulicy Dolnej, który to Dom okazał się całkiem dochodowym interesem.
        Aktualnie Carr Paccino nie był w zbyt dobrym nastroju. Właśnie otrzymał złe wieści.
        - Przepadł! - wrzasnął zza swojego wypolerowanego na wysoki połysk orzechowego stołu, na którym pomimo wielogodzinnego szorowania wciąż widniała rysa w kształcie palców układających się w obsceniczny gest. - Co to znaczy: przepadł!? - ryknął, z wściekłości drżąc na całym obfitym ciele odzianym w czarny garnitur.
        Szef asystentów sekretarza kierownika budowy, który miał pecha i wyciągnął najkrótszą zapałkę, przełknął ślinę i odpowiedział:
        - Nie ma go tam, gdzie powinien być, zniknął też wóz wyładowany kamieniami i plany budowy, a my nie wiemy, co robić...
        Wielki biały szczur siedzący na kolanach głowy cranachańskiej „rodziny” pisnął rozdzierająco, kiedy właściciel chwycił go za gardziołko. Carr mógł mieć z tego portu dwadzieścia pięć tysięcy szelągów, nie wliczając dodatkowych opłat za transport morski... każdy stracony dzień oznaczał stracone pieniądze! Paccino wstał, strzelił ostentacyjnie upierścienionymi palcami i wyciągnął dłoń.
        Szef asystentów sekretarza kierownika budowy przełknął nerwowo i rozejrzał się dookoła. Było powszechnie wiadomo, że jedno strzelenie palcami Carra Paccino może oznaczać wszystko. Ten krótki dźwięk mógł na przykład znaczyć: „Połamcie mu nogi, zrzućcie go z mostu, a potem przynieście mi cappuccino”. Albo coś znacznie gorszego.
        Strach szefa asystentów pogłębił się, gdy potężnie zbudowany, odziany w prążkowany garnitur Fett Uccini, goryl Carra, podszedł do niego, chwycił go od tyłu za kark i poprowadził w stronę wyjścia. Przy samych drzwiach zatrzymał się, wręczył mu kopie planów i kopniakiem posłał na cherubina.
        - Skończ na czas. My będziemy zadowoleni, a ty będziesz żywy. Miłego dnia. - I z tymi słowy Fett Uccini rzucił w czoło trzęsącego się szefa asystentów sekretarza niewielką metalową odznaką.
        Pół godziny później, kiedy w ciemnej bocznej uliczce nogi odmówiły mu posłuszeństwa i przewrócił się, zmęczony i przerażony szef asystentów odważył się spojrzeć na odznakę. Na metalowej gwieździe widniały dwa słowa: „Kierownik budowy”.
        W tej właśnie chwili nie wytrzymał i się zmoczył.
        
        * * *
        Aż do teraz Wielebny Hipokryt myślał, że słyszał już wszystkie odgłosy, jakimi mogło poszczycić się Podziemne Królestwo Hadesji, a których większość zdawała się mieć coś wspólnego z ustawicznym przeżuwaniem skał. Przywykł już, acz nie bez oporów, do tego, że za każdym razem budzą go jęki udręczonych dusz albo rozbrzmiewający co osiem godzin sygnał zakończenia zmiany. Dobrze zaznajomił się także z trzaskami i hukami podpodłogowego systemu ogrzewania, ale nigdy wcześniej nie słyszał niczego podobnego do dźwięku, jaki właśnie teraz sączył mu się do uszu.
        Z początku myślał, że mroczny, złowieszczy chichot to jakaś forma sejsmicznej aktywności na zewnątrz budynku. Z zaskoczeniem się zorientował, że dobiega on z Flagita, który ślęczał nad dużym arkuszem niepłonnego pergaminu, bazgrał pospiesznie swoim szlamopisem i na bieżąco objaśniał coś niskiemu, wystraszonemu i spoconemu osobnikowi stojącemu u jego boku. Gdy Hipokryt wpatrywał się tak w szerokie, łuskowate plecy demona, widział, jak drżą mu ramiona, i wychwytywał zwodnicze fragmenty monologu, spazm ciekawości przesunął badawczo palcami po jego duchowym kręgosłupie. O co chodzi Flagitowi? Z kim on rozmawia? I dlaczego cały czas pokazuje na małe, podobne do wiatraka urządzenie i całą resztę fragmentów wentylacji rozrzuconych po podłodze? Coś tu nie grało, a Hipokryt po prostu musiał się dowiedzieć co.
        Po cichu, ukradkiem, niemal obawiając się, że stanie się świadkiem narodzin jakiegoś straszliwego planu, zaszedł Flagita od drugiej strony i zerknął na pergamin, dostrzegając wzór łączących się z sobą linii. Następnie przetarł oczy, zamrugał osłupiały i raz jeszcze zerknął na krzyżujące się... blizny na czole niskiego, lecz uważnego słuchacza Flagita.
        Przyłapawszy się na dogłębnej obserwacji blizn, zawstydzony Hipokryt przeniósł wzrok na błękitny pergamin leżący na przydymionym obsydianowym stole.
        Rysunek Flagita wyobrażał coś w rodzaju wielkiej kopuły przycupniętej na szczycie góry, opisanej wymiarami przy podstawie, szczycie i każdej z siedmiu ścian wewnętrznych. Para równoległych linii biegła od środka kopuły w dół, wcinając się w litą skałę na głębokość, jak podawał diagram, ponad trzystu jardów. W pobliżu wierzchołka tej rury Flagit rysował właśnie niewielki wiatrak, w którym Hipokryt, gdyby znał się choć pobieżnie na dynamice płynów w kontekście systemów wentylacyjnych, bez wątpienia rozpoznałby główną turbinę zasilającą.
        Hipokryt potrząsnął głową i ponownie wpatrzył się w gmatwaninę linii, śledząc oczami kopulastą krzywiznę i usiłując dostrzec w całym tym szkicu choć odrobinę sensu. Na szczęście dla Flagita Hipokryt nigdy nie widział szczegółowych projektów i diagramów niezbędnych do prowadzenia prac budowlanych i nie rozpoznałby planów skomplikowanego kompleksu wypoczynkowego, nawet gdyby były ozdobione neonami. Ogłupiały podrapał się po głowie i właśnie wtedy, kiedy palcami dotknął krzywizny czaszki, zrozumiał, co przedstawia ten rysunek.
        - Jakie to śliczne! - oznajmił, pochylając się i intensywnie przyglądając pergaminowi. - To bardzo miły gest!
        Wytrącony z rytmu Flagit podskoczył, odruchowo rozkładając ręce, żeby ukryć swój sekret, i rozglądając się z niepokojem jak sześciolatek przyłapany na rysowaniu nieprzyzwoitych obrazków w rogu zeszytu.
        - Nie, nie, daj mi popatrzeć! - poprosił Hipokryt. - Nie wstydź się. Będzie piękna. To bardzo szlachetne z twojej strony.
        Flagit i krasnolud Guthry patrzyli na niego zdezorientowani.
        - Co?! - jęknęli chórem.
        - Ten pomysł z siatką na włosy. Wspaniale nada się do przykrycia tych strasznie szpetnych blizn - rzekł Hipokryt, wskazując na czoło Guthry’ego.
        - Siatka na włosy? - bąknął Flagit. I wtedy, zgodnie z tą samą regułą, według której rysunek czarnego świecznika może wydać się szkicem dwóch białych profilów ludzkiej twarzy, ujrzał cały swój projekt w zupełnie innym świetle.
        Guthry tymczasem pokręcił głową.
        - Kurna chata, chłopcze, na nic mi siatka na włosy! Mam swoją czapkę... ufff!
        - No tak, tak - wyjąkał Flagit, zdejmując łokieć z głowy krasnoluda. - Ha, siatka na włosy! Wspaniała intuicja, Hipokrycie. Po prostu poczułem, że muszę jakoś zakryć blizny tego pechowego biedaka. - Uniósł pazur i przysłaniając nim usta, szepnął: -To ma być niespodzianka. O niczym nie wie. -Wskazał na Guthry’ego i uśmiechnął się tak czule, jak tylko potrafił. Nie wyszło mu to zbyt dobrze. Guthry wylał na siebie zawartość manierki z wrzącą wodą z rynsztoka i teraz lekko parował.
        - To bardzo miłe, ale paru rzeczy nie rozumiem. Nie żebym krytykował, ale co to oznacza? - Hipokryt wskazał na oznaczenie wymiarów podstawy. - Sześćdziesiąt pięć prętów? Na spotkaniach kółka koronkarskiego nigdy o czymś takim nie słyszałem. -Mówiąc szczerze, słyszał już kiedyś słowo „pręt” użyte w podobnym kontekście, ale nie był do końca pewien, czy to miara ciężaru, grubości czy czegoś innego. Gdyby zresztą w tym momencie przypomniał sobie, że jeden pręt to prawie dokładnie pięć jardów, byłby zapewne jeszcze bardziej zgłupiał. Czy ktoś przy zdrowych zmysłach mógł wymyślić dwustupięćdziesięciostopową siatkę na włosy?
        Flagit przełknął nerwowo ślinę. Co mógł powiedzieć? Część jego umysłu marzyła, by rzucić Hipokrytem przez magazyn, stanąć nad nim i roześmiać się, mówiąc:
        - Idioto! Co ty wiesz? Już wkrótce będzie za późno, żebyś mógł się tym przejmować! - Reszta umysłu wykazała więcej rozsądku. Demon zachichotał ze swobodą i uśmiechnął się niepewnie.
        - Tak oznaczam ściegi i... no, rodzaje igieł. To jest sześćdziesiąt pięć na... na p11, rozumiesz?
        Hipokryt zamrugał. Coś mu się w tym nie zgadzało... tylko co?
        Guthry patrzył na demona jak na wariata pierwszej wody.
        - No tak, jasne - odparł w końcu Wielebny, łatwowiernie przyjmując wszystko to do wiadomości i ignorując wątpliwości kołaczące gdzieś na dnie jego umysłu. Jedną ze zdolności, jakie trzeba było posiąść, by stać się praktykującym wyznawcą św. Absencjusza ze Sklerozy, była umiejętność przezwyciężania nawet najbardziej dojmującego sceptycyzmu. - A co to jest to? - zapytał, wskazując na parę pionowych linii wychodzących ze środka konstrukcji.
        - To są, tego, no, paski pod brodę - odparł Flagit przez zaciśnięte zęby.
        - Tak mi się zdawało. A ta zapinka w kształcie malutkiego wiatraka jest śliczna!
        - Hmm, tak, widzisz, on był młynarzem, zanim...
        - Młynarzem!?! Na rany Jeża Teofila! Byłem wykonawcą budów... - zdążył wykrztusić Guthry, zanim otrzymał cios łokciem w żebra.
        Flagit udał zakłopotanie, nachylił się do ucha Hipokryta i wyszeptał:
        - Ciągle nie czuje się zbyt dobrze. Ma złudzenia, rozumiesz. To się często zdarza przy tak poważnych obrażeniach głowy - skłamał, wymownie klepiąc się szponem w czoło, po czym wstał, w pośpiechu zgarnął projekt, chwycił krasnoluda za kark i poprowadził ku drzwiom. - Chodź, chodź - warczał przy tym. - Czas, żebyś wybrał kolor swojej siateczki.
        Drzwi zamknęły się przy protestach zdumionego Guthry’ego.
        Wielebny Hipokryt podrapał się po głowie, czuł nieokreślony niepokój wypełzający z dna jego jaźni. Zdawało mu się, że Flagit być może próbował coś przed nim ukryć. Cóż, postanowił Hipokryt z największą dozą prawości, na jaką było go stać, jak wróci, bez wątpienia dowiem się, co szykuje. Diabeł czy nie, nie powinien okłamywać sługi bożego!
        Światło łojowej świecy odbiło się od tłuszczu pokrywającego włosy Fett Ucciniego, gdy ten pochylił się nad biurkiem i znacząco zmarszczył brwi.
        - Kiedy ja nie zajmuję się osobami zaginionymi! - parsknął komandor Tojad zwany Mocnym, wiercąc się niespokojnie w swych skórzanych gatkach.
        - Tu chodzi o zaginionego krasnoluda. Poza tym to życzenie pana Paccina - warknął Fett Uccini, nie maskując groźby. - A jego życzenie...
        - Wiem, wiem, tak jest napisane w mojej umowie z Czarną Strażą - burknął Tojad, zaciskając zęby i modląc się, by nikt go nie usłyszał. Uccini wyszczerzył się i ruszył do wyjścia.
        - Ehem... jedno pytanie.
        Fett skrzywił się i nieznacznie skinął ręką.
        - Skąd takie zainteresowanie krasnoludem?
        - Konkurencja - odwarknął Uccini. -Wóz pełen kamieni, plany portu i kierownik budowy znikają w tym samym czasie. Szef jest podejrzliwy, <i>comprende</i>? - Ostatnie słowo zabrzmiało jak rozkaz.
        Tojad potaknął w milczeniu, a Fett Uccini zatrzasnął za sobą drzwi. W ciszy, która zapanowała w biurze, komandor podparł głowę rękoma. Zaginione krasnoludy! Jakby nie dość miał spraw na głowie. Na myśl o szczuroodpornych butach wypaczających się pod wpływem intensywnego gorąca ogarnęła go wściekłość.
        - Barak! - krzyknął, uderzając pięścią w stół i wstając. W okamgnieniu wybiegł przez drzwi i skierował swe kroki ku placowi Dolnemu, gdzie powinien czekać na niego Barak, najlepiej z gotowymi odpowiedziami - jeżeli chce zachować kompletne uzębienie.
        
        * * *
        Flagit przemierzał karmazynowe uliczki Tumoru ze skałotoczem, który pewnie trzymał się szczypcami klatki i pomrukiwał ukontentowany kolejną wyżerką wysokości tysiąca stóp. Z demona promieniowała niezwykła pewność siebie. Wszystkie sprawy miały się bardzo dobrze. Guthry powinien przebywać właśnie gdzieś na obrzeżach Konferencji Inżynierów Cranachańskich; krasnolud miał przy sobie torbę z projektami, wiedział, gdzie jest sejf, a w nieodwołalnie infernitowej sieci jego mózgu zainstalowany był Program AKL.
        Flagit pędził co sił w kopytach do magazynu. Teraz musiał znaleźć jakieś stałe źródło gotówki, od tego wszystko zależało.
        Nagle z bocznej uliczki dobiegło go warknięcie, liczne szpony ujęły go za gardło i demon zniknął ze zdławionym krzykiem.
        - No i...? - syknął Nabab do przyszpilonego do ściany Flagita. - Gdzie mój dowód? - Z jego nozdrzy ulatywały smużki dymu.
        - Zdobędę go, jak tylko...
        - Zdobędziesz go teraz! Dzisiaj! - Nababa przygniatała presja zbliżających się wyborów. - Seirizzim prowadzi w sondażach niepopularności. Bez dowodu przegram...
        - Pozwól mi tylko...
        - Nie! I zabiorę tego potwora! - warknął Nabab, spoglądając na skałotocza.
        - Ale ja...
        - Idź! Weź to. - Wcisnął mu w szpony małe zawiniątko i popchnął go w stronę Flegetonu. - Gdzie jest generał? Sprowadź mi generała!
        - Sprowadź mi generała! - Flagit splunął na odchodnym. - Dlaczego nie może sam tego załatwić, dlaczego to zawsze muszę być ja?
        
        * * *
        Z zaskoczeniem stwierdził, że okazało się to łatwiejsze, niż myślał. W porządku, regularnie uczęszczał na zajęcia* [przyp.: No, prawie regularnie. W każdym razie był niemal na wszystkich wykładach z cyklu „Tropienie. Praktyczna teoria nadzoru. Jak ścigać i czaić się, pozostając niezauważonym”. Czuł poważne zaniepokojenie w związku z nieobecnością na dwóch ostatnich zajęciach, spowodowaną tym, że nie mógł uzyskać zwolnienia z ćwiczeń w GROM-ie, ponieważ zniszczyłoby to jego przykrywkę.], ale pewne rzeczy są prostsze, gdy słucha się o nich w wygodnym zaciszu sali wykładowej, niż gdy trzeba wprowadzać je w czyn na smaganym przez wiatr wzgórzu, zaledwie kilka jardów od ogarniętej wojenną pożogą Pustyni Błędnej.
        Szlam Dżi-had bardzo się cieszył, że dotarł po śladach pasterzy tak daleko. Był żywym świadectwem klasy reprezentowanej przez nauczycieli z Wyznaniowych Oddziałów Prewencyjnych i napawało go to dumą.
        Stanął na środku szerokiej na dziesięć jardów połaci zadeptanej, poczerniałej trawy, która biegła od bram Nawtykanu aż do naturalnego amfiteatru wykorzystywanego rokrocznie przy Konkursie Guźców, i odetchnął z ulgą.
        
        * * *
        Tu zaczynały się schody. Otworzył mały brewiarz i spojrzał na zapełniające go nieodczytywalne smugi, gotów do poszerzenia swojego zbioru bezcennych dowodów. Czternaście lat służby w WOP-ie, w stopniu pobożnego posterunkowego, nauczyło go, że wszystek, czy też każda jego cząstka, niezależnie od tego, jak nieistotna się wydaje, ma jakieś znaczenie. Najmniejszy skrawek niewielkiego fragmentu wszystka mógł okazać się tym, czego w danej chwili najbardziej potrzebował... w porządku, gdzie więc on jest?
        W tym właśnie miejscu, w tej chwili, było mnóstwo wszystków, niemal się o nie potykał. Cała okolica aż uginała się od wszystków, wszystkich co do jednego pretendujących do bycia wyjątkowo ważnymi. Poprzewracane stoły na kozłach, zadeptane tabliczki z notami sędziowskimi, przypadkowo porozrzucana, zdarta z ziemi darń, dziwacznie skręcone ostrze ceremonialnego jataganu... wszędzie wszystki!
        Ale nijak nie mógł odnaleźć tego wszystka. Pojedynczej, maciupciej krztyny, która powie mu DLACZEGO!?
        Gdyby tylko wiedział DLACZEGO!?, mógłby rozpracować KTO!?, potem GDZIE!?, ewentualnie także KTO JESZCZE!?, i szybciej niż najmniejszy nawet wielbłądek zdołałby przemknąć przez ucho igielne, miałby w rękach odpowiedź. Szlam Dżi-had naciągnął kołnierz płaszcza przeciwdeszczowego na uszy i grzebiąc nogą w ziemi, pogrążył się w myślach. Wypróbował metody sugerowane podczas jesiennych wykładów z cyklu „Procesy myślowe w kontekście priorytetyzowania dowodowego”, ale ponieważ nie rozumiał nawet tytułu kursu, donikąd go to nie zaprowadziło. Wypróbował więc bardziej kulinarne podejście, pozwalając swemu rozgorączkowanemu spojrzeniu omieść nagie fakty, a następnie poszatkował je i wrzucił w opiekacz natchnienia. Drżał, widząc, jak ze skwierczeniem wytapiają się szerokie pasma nieistotności, wiwatował na widok odparowujących zanieczyszczeń braku związku z tematem, by w końcu zapłakać nad czarnym, zwęglonym glutkiem rozpaczy, który przywarł do dna tego dedukcyjnego garnka. Poza nim nie było niczego, nawet najmniejszej poszlaki wskazującej na powód niedawnej lawiny przedsięwziętych przez D’vanouinów najazdów na stada. Nie było żądań okupu... niczego. Tylko wojna i straszny ból głowy.
        Dżi-hadowi kończył się czas, i Dżi-had miał tego świadomość. Te odpowiedzi musiały znajdować się gdzieś w pobliżu, wpatrywać się w niego, puszczać do niego perskie oko niczym nachalne szansonistki z lokalu ze striptizem. Istniało takie znane powiedzonko, że odpowiedzi zawsze wracają na miejsce przestępstwa... a może to było o mordercach? Tak czy inaczej, Szlam wiedział, że gdy sprawa zaczyna śmierdzieć, należy poszukać psującej się od głowy ryby.
        Nic nie przychodziło mu do głowy.
        W nagłym przypływie złości porwał swój umysł, rzucił go na krzesło w zaciemnionym pokoju przesłuchań i skierował na niego tysiąclumenowy reflektor.
        - Kto za tym stoi? - zapytał ze swego ukrycia w cieniu.
        - D’vanouini - prychnął jego umysł, wiercąc się za fotonową barierą.
        - Dowód!
        - Jatagany i ślady wielbłądzich kopyt. Mógłbyś wyłączyć światło?
        - Nie! Motyw?
        - Kradzież owiec. To jasne.
        - Nie wystarczy. Po co kraść owce, skoro ma się kozy?
        - Dla urozmaicenia?
        - To ja zadaję pytania! Co ma z tym wszystkim wspólnego Wielebny Elokwent Melepeta?
        - Nie wiem. A co do tego światła...
        - Łżesz! To on za tym stoi! On im kazał!
        - Jaki miałby w tym cel?
        - Żeby obudzić w sobie olbrzyma... albo z zemsty.
        - Zemsty za co?
        - Być może Południoworhyngillski Kartel Hodowców Owiec wykupił ziemię, na której Elokwent budował kaplicę, i zniszczył przybytek. Wtedy nasz rozwścieczony Wielebny zabrał się do systematycznego wyniszczania istniejących stad...
        - Daj spokój! Nie ma czegoś takiego jak Południoworhyngillski Kar...
        - Dobra już, dobra! To może szef Kartelu Hodowców Owiec zrzucił usiłującego go nawrócić Elokwenta ze schodów...
        - NIE! Nigdy tego nie udowodnisz! Ojców Męczybułów zawsze wszyscy zrzucają ze schodów za próby nawracania. To ryzyko zawodowe!
        - Jest kurierem! Szmugluje narkotyki z...
        - Fantazjujesz! Spójrz prawdzie w oczy - nie masz żadnych wskazówek, niczego!
        - Mówiłem ci to, zanim włączyłeś światło! Zrezygnowany i przybity Dżi-had zrobił jeszcze jeden krok, westchnął i stanął na małej nadpalonej książeczce, która leżała w półkolistym odcisku wielbłądziego kopyta. W sekundę później Szlam bezlitośnie kartkował, wykręcał i maglował książeczkę w poszukiwaniu choćby strzępu informacji.
        Po przetrawieniu dwudziestu różnych lekcji, odczytał na głos ustęp:
        
        Zaprawdę, niech cię nie trwoży mrok najmroczniejszej z nocy; owieczki pobożnie całopaląc, niebiańskiej zaznasz pomocy.
        
        I uśmiechnął się od ucha do ucha. Coś znalazł! Jak dobrze, że podczas szkolenia w WOP-ie uczęszczał na lekcje d’vanouińskiego na poziomie zaawansowanym. Wrócił w okolice drugiej strony okładki, pewny, że znajdzie tam nazwisko... nazwisko tego, który stał za tym wszystkim!
        Iskra... iskra... iskra... Buuuuum! Płomienie natchnienia eksplodowały wewnątrz jego głowy. Z radosnym podskokiem obrócił się na pięcie, wskoczył na swoją lamę i pogalopował w stronę Cranachanu.
        
        * * *
        Z dala od rozpadającego się cielska Cesarskiego Pałacu Fortecznego nie oszczędzano się, waląc pięściami w stół.
        - Proszę o porządek! - załkał przewodniczący Cranachańskiej Rady Inżynierii Wodno-Lądowej - zarozumiałego ciała składającego się z trzech osób, których samozwańczym powołaniem było określanie, jakie ze zgłoszonych projektów, jeśli w ogóle jakieś, otrzymają pozwolenie na realizację. To oni byli sędziami, decydowali o czyimś mieć albo nie mieć za co budować.
        - Moja odpowiedź brzmi: nie! - wykrzyknął sędzia w pasiastej tunice, oceniając propozycję. Na jego ulizanych włosach lśniły refleksy słabego światła świecy, dłonią głaskał tłustego białego szczura.
        - Czy mam rozumieć, panie Paccino, że odmawia pan pani Lidoh prawa wybudowania basenu koło domu? - zapytał przewodniczący.
        Paccino przytaknął niespiesznie, ani na moment nie odrywając wzroku od leżącej przed nim niewielkiej łapówki.
        - Na podstawie jakich przesłanek podjął pan taką decyzję? -zapytał przewodniczący. Pani Lidoh wierciła się nerwowo przed półkolistym stołem. Wiele zależało od wybudowania tego basenu. Powiedziała już sąsiadom, że będzie go mieć. Cóż to byłby za wstyd, gdyby nic z tego nie wyszło!
        Carr Paccino podrapał szczura za uchem, odkaszlnął i swoim mrocznym szeptem odparł:
        - Niski dochód.
        Wybuch zaskoczenia rozszedł się falami po biurze. Jego epicentrum była pani Lidoh.
        - Dochód?! - krzyknęła. - Pan przecież niczego nie inwestuje!
        - Nie? - wydyszał Paccino. - Mam podjąć decyzję. Żeby powiedzieć „tak”, muszę się głęboko namyślić, rozważyć wszystkie za i przeciw, upewnić się, że podjęta decyzja będzie właściwa. To zabiera mi mnóstwo czasu. A czas to pieniądz. „Tak” sporo kosztuje. Tu jest za mało. Nie zarobię, jeśli powiem „tak” - wymruczał, wciąż wpatrując się w stos połyskujących na stole szelągów.
        Pani Lidoh się załamała. Gdyby wyszło na jaw, że nie stać jej było na przekupienie Rady Inżynierii Wodno-Lądowej, nigdy już nie mogłaby spojrzeć sąsiadom w oczy. Odtrąciliby ją, jak nic.
        - Jeszcze jakieś sprawy? - Przewodniczący zaprosił do udziału w dyskusji zebranych.
        - O tak - odrzekł mały człowieczek, który otwierał sobie kopniakiem drzwi i ukrywał się za sięgającą mu do kolan uczernioną brodą i wypchaną torbą. - Mnóstwo.
        Szmer zdziwienia rozszedł się po sali, gdy krasnolud znalazł się w świetle i wszyscy ujrzeli krąg krzyżujących się szwów na jego głowie.
        - Ty! - wykrztusił Paccino, od razu rozpoznając w nim byłego kierownika budowy. -Ty przecież utoną...
        - Święty Janie z Butli! Pogłoski o mojej śmierci były chyba trochę przesadzone! - Krasnolud uśmiechnął się szeroko i pochylił nad stołem. - Byłem zajęty!
        - Twoje czo... twoje czoło! - wybełkotał przewodniczący, kuląc się na widok zielonkawego odcienia skóry gościa. - Pokłóciłeś się z... z piłą?
        - Iiii tam! Nie bądź głupi! - Guthry ostrożnie pogładził się po : szwach. - Zaciąłem się przy goleniu, ot co. - Przy Flagicie nauczył się kłamać jak z nut.
        Po sali rozeszła się fala wyrażających wątpliwość pomruków.
        - Od kiedy to czyjeś prywatne problemy zdrowotne stanowią przedmiot zainteresowania rady? - wyszeptał Carr Paccino zaintrygowany częściowo wystającą zawartością wypchanej torby.
        - Ano. Też tak myślę - wybełkotał Guthry, rzucając jutową torbę podróżną na podłogę i wyciągając zza swojej tuniki spory zwój błękitnego pergaminu. - Panowie, wszyscy słyszeliście o mojej pracy nad Planem Udoskonalenia Transtalpejskich Szlaków Handlowych i bez wątpienia wiecie, że bez wytchnienia pracowałem, by osiągnąć doskonały rezultat. Jednakże ostatnimi czasy w moim toku rozumowania zaszły pewne zmiany (tysiąc stóp poniżej Flagit uśmiechnął się złośliwie i zachichotał), w związku z czym chciałbym odstąpić od przedsięwzięć przynoszących korzyści szerokim masom społeczeństwa, a zamiast tego skoncentrować się na prywatnym projekcie mającym przynieść pożytek wyłącznie kilku wybrańcom, najbogatszym i najbardziej wpływowym przedstawicielom społeczności Cranachanu. I niech mnie kule biją, jeśli panowie się wśród nich nie znajdą!
        Guthry rozwinął pergamin przedstawiający rozległy kompleks umiejscowiony na szczycie góry, który, jeśli przyjrzeć mu się przez pryzmat dobrodusznej naiwności i optymizmu pewnego duszpasterza, mógł przypominać schemat siatki na włosy.
        - Bary, gabinety odnowy biologicznej, baseny z jacuzzi, salony masażu i zjeżdżalnie wodne, wszystko to pod sklepieniem umożliwiającym kontrolę temperatury. - Jego głos ani razu nie zadrżał, gdy podkreślał wyjątkowość klienteli, którą miały obsługiwać odziane w bikini hostessy (w liczbie trzystu), gdy kładł nacisk na stały klimat tropikalny, którego nie popsują nagłe zmiany w talpejskiej pogodzie. Carr Paccino nachylił się na krześle i zapuścił żurawia w papiery, gdy Guthry przechodził do końca prezentacji. - Nie wątpię, że wszyscy chcielibyście wiedzieć, dlaczego cała struktura opiera się na planie siedmiokąta. Cóż, to właśnie jest kluczem do sukcesu tego przedsięwzięcia i niech mnie kule biją, jeśli jest inaczej. Każda z tych sekcji będzie, zgodnie z harmonogramem, stanowić przybytek jednego z waszych ulubionych grzechów głównych. W doskonałej atmosferze, przy aktywnym współuczestnictwie naszej obsługi przebranej tematycznie za demony, diabły i centaury, będziecie mogli zaspokajać wszystkie swoje zachcianki. I tak obfitość nigdy niekończącego się jedzenia znajdziecie w Restauracji „Nieumiarkowanie”, w Sali Pychy nadskakiwać wam będą lokaje, w Westybulu Rozpusty nienasycone hostessy... Panowie, stoję tu przed wami, błagając o pozwolenie na natychmiastowe rozpoczęcie prac przy Pałacu Korupcji i Nikczemności.
        Przewodniczący był gotów wydać zgodę już w chwili, gdy zobaczył wstępny projekt stroju dla kelnerek: opiętego, jaskrawoczerwonego, ze szponami i pejczami.
        - Lecz zanim zdecydujecie, panowie, mam tu dla was, hmm, mały podarek. - I to mówiąc, odwrócił swoją torbę do góry nogami, zasypując stół nowiutkimi banknotami stuszelągowymi.
        Rada w całej swojej historii nie wydała zgody szybciej.
        
        * * *
        Przytupujący na brzegu Flegetonu i ogrzewający przemarznięte pazury nad piekielnymi koksownikami flisacy jęczeli, zrzędzili i narzekali.
        Flagit, obserwujący szereg uczestników Pikiety Przewoźników zza wielkiego kamienia, mlasnął na widok haseł niezdarnie wypisanych na trzymanych przez nich płytach pełniących funkcję transparentów.
        „Znajdzie się kij na Seirizzima ryj!” - głosiły na jednym niechlujnie wykute literki. „Jaka praca taka płaca!” - apelowało drugie. Z odczytaniem pozostałych Flagit miał spore problemy.
        - Dzień dobry panom - mruknął demon, podchodząc do demonstrantów i jednocześnie, na wszelki wypadek, wymachując pękatą czarną sakiewką.
        Podejrzliwe oczy przyglądały mu się nieufnie zza kapturów.
        - Przyszedłeś negocjować? - zapytał ostro kapitan Naglfar, który pykał fajkę.
        - W pewnym sensie tak - odparł Flagit, dla lepszego wrażenia nieco mocniej wymachując sakiewką.
        - Phi! My, członkowie NSZZ „Niesolidność” Przewoźników Indywidualnych, nie negocjujemy!
        - Wstyd - burknął Flagit i udał, że zamierza odejść. Z sakiewki dobył się dźwięk, jaki wydać mogła jedynie spora liczba ocierających się o siebie oboli. Trzydzieści piekielnych języków wysunęło się na dźwięk tak uwodzicielskiego pobrzękiwania. Kapitana dźgnęła w żebra masa kościstych łokci.
        - Eee... ale zawsze możemy się potargować - oznajmił przy wtórze szmeru poparcia.
        Flagit zatrzymał się i obrócił, mając nadzieję, że nie wygląda na zbyt zainteresowanego. Zawartość sakwy znów zabrzęczała.
        - Trzy tysiące oboli, inaczej nic z tego! - zażądał Naglfar, a jego arogancki głos przetoczył się grzmotem nad mętną czernią Flegetonu. - Chyba że otrzymamy roczny dodatek na remont promów i prawo do emerytury, w takim wypadku zadowolimy się dwoma kawałkami. Rzecz jasna, jeśli wprowadzicie dwadzieścia dni urlopu w roku, prywatne programy zdrowotne i premię za wydajność, natychmiast wrócimy do prą... ufff! - Żebra kapitana po raz kolejny stały się ofiarą wielu łokci.
        - Nie jestem zainteresowany - mruknął Flagit, pomlaskując pod nosem. Nic dziwnego, że Nabab miał wątpliwości, czy strajk potrwa do dnia wyborów.
        - Ale to dobra oferta - wyjęczał Naglfar.
        - Jednodniowa promocja - dodał jeden z przewoźników.
        - Już się nie powtórzy - poparł go drugi.
        - Nie wymagam powtórzenia - powiedział Flagit enigmatycznie.
        - Hę? - mruknął zaskoczony Naglfar, drapiąc się po czaszce i wypuszczając spore kłęby dymu.
        - Jednorazowa... eee... przysługa ze strony jednego z was, zacnych przewoźników. To wszystko, czego mi trzeba. - Flagit machnął sakiewką jak doświadczony rybak wędką.
        - Jaka przysługa? - spytał Naglfar. - Na nic wątpliwego się nie piszę!
        - Muszę zarezerwować przejazd promem. Dla mnie powrotny i w jedną stronę dla gościa.
        Kapitan patrzył demonowi podejrzliwie w oczy zza przymkniętych powiek. Za jego plecami rozległy się pomruki niezadowolenia.
        - Jakiego gościa? Demona czy potępieńca?
        - Potępieńca - odrzekł Flagit, wytrzymując spojrzenie przewoźnika. - Opłaci się wam - dodał z uśmiechem, po czym wysypał liczne monety na kamieniste nabrzeże.
        - Co? Chcesz przekupstwem nakłonić mnie do złamania strajkowych zobowiązań i tym samym podkopać podstawy, na których opiera się nasza akcja protestacyjna? - zapytał Naglfar pod piekielną presją spojrzeń pozostałych przewoźników.
        - Nie, chciałbym tylko wynająć na krótko czyjś prom.
        - W takim razie w porządku! - rzucił Naglfar, robiąc krok do przodu.
        - Wcale że nie w porządku! - pisnął jeden z przewoźników w przypływie lojalności wobec Sprawy.
        - Dlaczego nie? To prywatne przedsięwzięcie! - zaoponował kapitan.
        - Gdzie twój kręgosłup moralny!? - krzyknął ktoś z tłumu.
        - Twój kostny w każdej chwili może znaleźć się w moich rękach!
        - Łapówkarz!
        - Racja! Jak cię złapię, to cię tak ukarzę, że zobaczysz! - Naglfar zaczął wymachiwać pięściami w powietrzu.
        - Łamistrajk!
        - Raczej łamignat! - odkrzyknął kapitan i rzucił się na tłum, pięściami uderzając w kostne pozostałości po nosach. Już po chwili zewsząd otoczony był przez rozgorączkowanych bijatyką przewoźników.
        Flagit zamknął usta, mlasnął zgorszony i ponuro zaczął chować monety z powrotem do sakwy.
        - Ale jaja! - mruknął pod nosem. - Pomyślałby kto, że nigdy nie widzieli piętnastu tysięcy oboli naraz!
        - Przewoźnik? - pisnął ktoś z masy okładających się demonstrantów. - Jesteś zwykłym wozakiem! No już, uderz mnie! Tak jak trzeba... weź zamach i... auuu! - Dało się słyszeć plucie zębami. -W porządku. Teraz się wściekłem!
        - A co, nie szczepiłeś się!? Cha, cha, cha! - ryknął inny demoniczny głos.
        - Wróć, to wy dłubię ci oczy...
        - Za późno...
        Flagit wyprostował się, pokręcił głową i zrezygnowany jął oddalać się od brzegów Flegetonu. Teraz już żywcem nie miał jak dostać się na drugi brzeg. Nawet gdyby dysponował odpowiednim statkiem i nawet gdyby ten nie zatonął od razu, wszyscy wiedzieli, że w mętnych, lepkich nurtach rzeki czają się niebezpieczne prądy umysłowe. Drugi brzeg był nieosiągalny. Totalnie, beznadziejnie, niewykonalnie...
        - Pseprasam, oferta nadal aktualna? - Ochrypły szept brzmiał tak wyraziście, jak tylko mógł, biorąc pod uwagę, że ten, kto go wydawał, miał o trzy zęby mniej niż zwykle.
        - Eee... Ty? - wykrztusił z siebie Flagit na widok wyłaniającego się zza beczki Naglfara.
        - A kogo żeś się spodziewał?
        - Ale jak…? Ty... a bójka?
        - Ach, to stara stucka. Tsydziestu dwóch na jednego. Nigdy nie pats, kto kogo bije, tylko padnij po kilku pierwsych ciosach, a potem wsystko pójdzie ślicnie. Tseba tylko uważać, zęby nie zauważyli, jak się wymykas - wyseplenił Naglfar. - Miał być jeden powrotny i jeden w jedną stronę, dobze sobie psypominam?
        
        * * *
        Kapitan Barak drżał na całym ciele, kiedy tak stał na zewnątrz piekła, które kiedyś było kuźnią Staną Kowalskiego. Wysokie na sto stóp płomienie wystrzeliwały w niebo przez szeroką dziurę w dachu, z każdą minutą coraz wyższe i potężniejsze. Kapitan setki razy próbował wygasić piec lub chociaż zapanować nad tą dantejską sceną. Tłumy znudzonych gapiów pałętały się po placu Dolnym, bezustannie przystając za niebiesko-czarną taśmą ogradzającą teren działań Czarnej Gwardii.
        Nagle tłum zafalował i, niczym w jakiejś biblijnej scenie, rozstąpił się, wypluwając ze swego środka wściekłego komandora Tojada.
        - Barak! - wrzasnął komandor, podnosząc się z ziemi. - Barak, do raportu!
        Kapitan przełknął ślinę i biegiem ruszył w stronę komandora. W tłumie zawrzało od rosnącego zainteresowania. Zanosiło się na to, że komuś zmyją głowę, a porządne zmycie głowy stanowić mogło ciekawą odmianę po kilku godzinach gapienia się na wysokie na sto stóp płomienie. Przecież jeśli kiedyś widziałeś jakiś płomień, to tak jakbyś widział wszystkie.
        - Barak! - ryknął Tojad. - Ogień nie został ugaszony!
        Barak tupnął, uniósł spojrzenie na regulaminową wysokość sześciu cali nad głową przełożonego i krzyknął:
        - Zgadza się, sir! Pracujemy nad tym, sir! - Mimowolnie skrzyżował palce, modląc się, by To jadowi nie przyszło do głowy zapytać, na czym dokładnie polega ta praca. Gdyby wyznał prawdę, oznaczałoby to koniec dobrych czasów. Nie mógł przecież przyznać się, że wraz z wszystkimi czeka, aż samo się wypali. Był tam, widział to. Paskudne, śmierdzące, rozpalone urządzenie, wszędzie mnóstwo języków ognia. Śmiertelnie niebezpieczne. Zebrał się w sobie i zaczął myśleć nad odpowiedzią, jakąś wymówką...
        - Słyszę, słyszę. Dobra robota! -Tojad skrzywił się i wyszczerzył zęby.
        - Tak jest, sir!... co?
        - Walenie młotów. Jak rozumiem, usiłujecie zamknąć drzwiczki pieca.
        - Ja... ja... eee... - wybełkotał Barak, gdy zrozumiał, że bezustanne walenie dobiega z wnętrza kuźni. Dudniące uderzenia wybijały się nad ryk ognia. Potrząsnął głową i policzył swoich ludzi. Wszyscy byli na miejscu i trzęśli się nerwowo.
        - Kto jest w środku? - zapytał Tojad. - Cóż za męstwo...
        - Hmm, to...
        Komandor warknął i obrzucił swojego podwładnego piorunującym spojrzeniem.
        - To znaczy, że nie wiesz? Podstawa dyscypliny to wiedzieć, gdzie przebywają twoi ludzie...
        - Sir, ja wiem, gdzie są wszyscy moi ludzie. - Barak drżącą ręką wskazał na grupkę odzianych w matową czerń mężczyzn, którzy w odpowiedzi ukazali w niepewnych uśmiechach nazębne tatuaże.
        Tojad wpadł w szał.
        - Chcesz mi powiedzieć że tam jest... cywil?!? - wyryczał ku uciesze zebranej gawiedzi.
        - Na to wychodzi...
        - Nie wiesz?!? - Na skroni komandora pulsowała żyła.
        Barak wzruszył ramionami.
        - W takim razie idź tam i się dowiedz! - zagrzmiał Tojad, zgrzytając głośno zębami.
        - Pan żartuje? Mam tam iść? - zaskomlał Barak.
        - Spójrz mi w oczy! - Komandor odciągnął w dół powiekę swojego lewego oka i wytrzeszczył wzrok na Baraka. - Czy ja wyglądam na kogoś, kto wie, co to żarty?!?
        Schwytany w pułapkę Barak jęknął i potrząsnął głową.
        - Natychmiast! - ryknął Tojad.
        I Barak nie zdążył się nawet zorientować, gdy szedł już w stronę drzwi kuźni. Szybko wkroczył do środka, gdzie uderzyły go dwie rzeczy. Pierwszą była prawie lita ściana gorąca bijącego od stopionej masy metalu, która jeszcze niedawno była najnowocześniejszym piecem. Drugą był hałas.
        Ponad stały ryk płomieni wznosiła się kakofonia metalu uderzającego o kowadło. Barak pisnął, błagając o ciszę, zatrząsł się i krzyknął.
        Przed nim, zewsząd ogarnięty piekielnym ogniem i najwyraźniej nieświadomy tego, śmiertelnie blady i zsiniały Stan Kowalski wściekle wykuwał jakiś trzydziestostopowy przedmiot w kształcie wiatraka. Kowal podniósł wzrok, a na jego ustach pojawił się maniakalny grymas.
        Barak rzucił okiem na pokryte szwami czoło zjawy, wrzasnął i uciekł.
        Kilka minut później, kiedy na jego głowie wylądowało trzecie wiadro pomyj, zaczął dochodzić do siebie.
        - No i kto tam jest? - zapytał Tojad. - I co oni wyprawiają?
        - Ko... - wychrypiał Barak. Po policzku spłynęła mu obierka ziemniaka. - Ko...
        - Masz jeszcze telefon do przyjaciela! - krzyknął ktoś z tłumu.
        - Albo możesz się wycofać i zabrać to, co do tej pory wygrałeś! - wrzasnął ktoś inny ku uciesze zebranych gapiów.
        - Kowalski... - jęknął Barak i w nagrodę dostał kolejne chluśnięcie wiadrem kryształowej wody z rynsztoka Cranachanu. - Stan Kowalski! - wykrztusił w końcu zza zgniłych liści kapusty.
        Komandor Tojad zwany Mocnym zaśmiał się kapitanowi w pokrytą warzywnymi resztkami twarz.
        - Tam!? - zakpił, wskazując palcem na szalejące płomienie. -Nie bądź głupi. Żaden szanujący się kowal nie mógłby pracować w takich warunkach!
        - A... ale...
        - Widzisz tę taśmę zasłaniającą całe drzwi? Ona oznacza, że ten obszar podlega jurysdykcji Czarnej Straży do czasu zakończenia przez nas śledztwa. Każdy przekraczający tę linię bez mojego pozwolenia uważany jest za utrudniającego nam wykonywanie obowiązków służbowych, a jego głowa przed upływem godziny będzie zatknięta na kij! A ja nie dałem Kowalskiemu pozwolenia, bo przebywa u Pata O’Loga i pomaga mu ustalić przyczynę swojego zgonu. Czy wyrażam się jasno?
        - Ta...
        - Doskonale. Tak więc zgodzisz się ze mną, że tam nie ma żadnego kowala!
        Barak przełknął ślinę. Wcale nie miał ochoty nie zgadzać się z Tojadem, wiedział bowiem, jakie może to mieć konsekwencje. To przecież komandor wymyślił motto Czarnej Straży: „Protest oznacza Proces”.
        Ale Barak wiedział również, co przed chwilą widział. Raz jeszcze przełknął ślinę, wziął głęboki wdech i zadał pytanie, niewykluczone, że ostatnie w swoim życiu:
        - Sir, czy mogę coś powiedzieć?
        - Na bogów, co tym razem? - warknął Tojad. Jego skórzane rękawice skrzypiały, gdy napinał palce.
        - Tak sobie myślałem, sir. To znaczy, jeśli nie ma tam żadnego kowala, to skąd się bierze ten hałas?
        Tojad wpadł w furię. Warcząc, chwycił Baraka za gardło i rzucił go na ziemię. Tłum zaczął wiwatować.
        Od pewnej śmierci wybawiło kapitana nagłe wstrzymanie pracy w kuźni. W cudowny sposób Tojad zauważył, że poza ogłuszającym świstem ognia w budynku panuje cisza. Rozejrzał się dookoła.
        Zapewne wyszłoby mu na zdrowie, gdyby tego nie zrobił, albowiem właśnie w tej chwili drzwi od kuźni otwarły się i wyszedł przez nie jakiś masywny osobnik.
        - Ty! - ryknął Tojad z niedowierzaniem, gapiąc się na bladą fizjonomię Staną Kowalskiego, który taszczył dopiero co wykute urządzenie przypominające wiatrak. - Dlaczego nie jesteś martwy!?
        Kowal uśmiechnął się, popatrzył wprost na Tojada i oznajmił:
        - Pogłoski o mojej śmierci były mocno przesadzone. Ogarnięci paniką gapie rozpierzchli się z piskiem, wymachując w powietrzu rękami.
        Kiedy Tojad ujrzał krzyżujące się na głowie kowala szwy, jego twarz przybrała wyraz niezbyt licujący ze stanowiskiem szefa Czarnej Straży.
        - Two... twoja głowa? - wychrypiał.
        Stan Kowalski ostrożnie przygładził szwy i - z taką powagą, na jaką mógł zdobyć się w tych okolicznościach - odparł:
        - Zaciąłem się przy goleniu. - Po czym na nowo wziął się do taszczenia - co wymagało nieludzkiego wysiłku - wielkich łopat turbiny w stronę płaskiego szczytu Ciemnej Góry.
        Po raz pierwszy w życiu Tojad nie miał zielonego pojęcia, co powinien uczynić. Cała zagadka morderstwa rozwikłała się na jego oczach. Jak mógł kontynuować śledztwo w sprawie zabójstwa Staną Kowalskiego, skoro ten wydawał się w całkiem dobrej formie?
        No, może nie wyglądał najlepiej, ale wszak ciężko wymagać od kogoś zamordowanego, żeby był piękny jak... O czym on myślał?
        Potrzebował odpowiedzi.
        Niemal od niechcenia podciągnął skórzane rękawy, odepchnął Baraka na bok i ruszył w stronę Cesarskiego Pałacu Fortecznego z zamiarem ucięcia sobie pogawędki z Patem O’Logiem.
        Tym razem nie będzie wymówek.
        Barak odkaszlnął, potarł się po gardle i ze znużeniem podążył za swoim wściekłym przełożonym.
        
        * * *
        Gdyby światło było choć o pół tuzina lumenów jaskrawsze, kolory natychmiast wywołałyby u każdego migrenę. Jednak przy panującym w Warsztacie Drukarskim Ryngrafa oświetleniu niemal czuło się, jak powietrze ocieka przesyconymi tęczami odcieniami, prawie czuć było zapach zazdrosnej zieleni obserwującej zjadliwą żółć, siną od wycisku, jaki dostała od przestępczej organizacji brutalnego brunatnego. Ale Ryngraf był na to wszystko nieczuły. Właśnie osadził na czubku nosa parę dysków wyciętych z bursztynu i spoglądał przez nie, pracując nad neonowymi, jaskrawo iluminowanymi manuskryptami, z których tak słynął. Nie bez powodu w kręgach Gildii Mistrzów Drukarskich i Litografistów znany był jako „Olśniewający Ryngraf”. Jak dotąd nie napotkał w dwóch wymiarach nic, z czego nie potrafiłby zrobić kopii bardziej jaskrawej, błyszczącej i wywołującej bardziej pełne uznania westchnienia niż oryginał.
        W owej chwili pracował właśnie nad wielką kamienną płytą, haczykowatym nosem niemal dotykając jej powierzchni, nadając ostatnie szlify woskowanej powierzchni, która miała posłużyć do odbicia wszystkich stron kieszonkowej edycji Księgi Kryla.
        Za jego plecami drzwi otwarły się, skrzypiąc i uderzając w mały dzwoneczek przy framudze. Do środka wszedł długowłosy, brodaty mężczyzna w berecie i malarskim kitlu; uginał się pod ciężarem licznych płócien. Ryngraf podniósł głowę i zamaszystym gestem zdjął z nosa bursztynowe okulary.
        - Czym mogę służyć? - zapytał.
        - Coś się znajdzie, panie szanowny - odparł drżący artysta z bardzo silnym akcentem. - Te obrazy, widzisz pan? Mają wisieć na dwóch ekspozycjach. - Pokazał drukarzowi płótna przedstawiające lilie wodne, w myślach rozkoszując się swoją pomysłowością.
        - Hm? I co miałbym z tym zrobić, panie...?
        - Eee... eee... - bąknął artysta, rozglądając się w poszukiwaniu natchnienia. Nazwisko! Zapomniał o nazwisku! Nagle dostrzegł kilka monet rozrzuconych na małej półce. - Moneta! - przedstawił się. - Tak, właśnie tak. Moneta. - Podetknął Ryngrafowi pod nos akwarelę prezentującą zrujnowaną katedrę i odetchnął z ulgą.
        - Jestem drukarzem, nie krytykiem sztuki - burknął Ryngraf.
        - Ha! Taką mam nadzieję! Widzisz pan, chodzi o to, że nie mogę pokazać moich obrazów w dwóch różnych miejscach naraz.
        - I co w związku z tym?
        - Ile by kosztowało ich skopiowanie, co? Mają być jak nowe. Te same wymiary itepe. Ile, co? - Malarz uśmiechnął się, pokazując liczne dziury po zębach.
        - Nie stać pana - odburknął zirytowany Ryngraf. Chwila była nie najlepsza, drukarz zawsze wpadał w irytację, kiedy używał szafranowej żółci. W głębi ducha zastanawiał się, czy nie jest na nią uczulony.
        - Nie, popatrz pan! - nalegał Moneta, zaskoczony, że udało mu się być tak przekonującym. Ale cóż, jak to się mówi: potrzeba matką wynalazku. - Podaj mi pan właściwą kwotę. - Wepchnął drukarzowi w ręce stos płócien i jął przyglądać mu się jak ciekawska małpa. Ryngraf wzruszył ramionami, gdy zrozumiał, że do artysty nie docierają odmowy, i zaczął przedzierać się przez niezliczone wizerunki różnokolorowych stogów siana.
        Teraz, kiedy udało mu się odwrócić uwagę drukarza, malarz zaczął lustrować wzrokiem karygodnie zaśmiecone półki, badając każdy najmniejszy kącik w poszukiwaniu najdrobniejszego skrawka dowodu...
        - Lubi pan lilie wodne, panie Moneta - mruknął Ryngraf, kiedy przejrzał pięćdziesiąt trzy próbki.
        - Nie trzeba płacić modelkom - odparł artysta. - No i łatwiej skupić uwagę, jeśli wiesz pan, o co mi chodzi - dodał z lubieżnym uśmieszkiem, zaskakując samego siebie. Drukarz wzruszył ramionami i wrócił do przeglądania płócien.
        Moneta kontynuował myszkowanie w sporym stosie niedawno złożonych kaszt. Drżącym palcem wyciągnął jedną z nich, na pozór przypadkową. Na jego twarzy zagościł szeroki uśmiech.
        - To pańskie formy? - zapytał z wymuszoną obojętnością. W rzeczywistości trząsł się jak galareta. Truskawkowa.
        Ryngraf potwierdził mruknięciem i zajął się następnymi sześcioma stogami.
        - Całą pracę wykonuje pan tu na miejscu, własnymi wprawnymi rękoma? - naciskał Moneta, szczęśliwy, że udało mu się nadać pytaniu tak profesjonalną formę.
        Drukarz przytaknął, nie zauważając, że artysta bezceremonialnie pozbył się dziwacznego akcentu.
        - Czy otrzymał pan wynagrodzenie za stworzenie tego konkretnie określonego układu liter?
        Ryngraf podniósł wzrok.
        - Tak, taką mam pracę. Zadaje pan mnóstwo pytań.
        - Tak, taką mam pracę - powiedział z uśmiechem malarz, po czym zerwał swoją brodę, beret i perukę z radością właściwą raczej szczeniakom labradora. - A biorąc pod uwagę udzielone przez ciebie odpowiedzi, w połączeniu z dowodami, które jakże wytrawnym okiem wychwyciłem tu w rogu, moim obowiązkiem jest aresztować cię w imię Pańskie! - O rany! Powiedział to! Na serio! Czternaście lat treningu nie poszło na marne.
        - Co? - zapiszczał Ryngraf, kuląc się na widok szwów na czole artysty.
        - Ja, pobożny posterunkowy Szlam Dżi-had z Wyznaniowych Oddziałów Prewencyjnych, aresztuję cię, cwaniaczku, pod zarzutem inicjowania nielegalnych rozruchów na tle religijnym, rozpowszechnianie fałszywych publikacji jako oryginalnych, nie wspominając nawet o ośmiuset pięćdziesięciu owcobójstwach drugiego stopnia oraz utrudnianiu WOP-owi wypełniania obowiązków. Jednym słowem, zamykamy cię za rozpętanie Owczych Wojen! - Dżi-had wetknął sobie do ust gwizdek i zadął weń potężnie. Drzwi i trzy okna otwarły się z trzaskiem, do środka wpadła niezliczona masa funkcjonariuszy w mundurach elitarnej jednostki, a Ryngraf został momentalnie unieszkodliwiony stertą niebieskich ornatów. Tak w każdym razie by się stało, gdyby Dżi-had współpracował w tej sprawie z centralą, ale w ogólnym podnieceniu poniekąd o tym... no, powiedzmy, że umknęło to jego uwadze... cóż, przed akcją miał wiele na głowie... szczególnie że była to pierwsza w jego karierze.
        - Masz prawo zachować milczenie. - Szlam jęknął, szybko tracąc impet. Zaraz, zaraz, co miał powiedzieć teraz? Miała być groźba, eee... o, tak! - Ale nie będziesz tego chciał... to znaczy zachować milczenia, ma się rozumieć, kiedy ujrzysz, jakie mamy sposoby wymuszania zeznań! Zabierzcie go, chłopcy... eee... ehem, teraz pójdziesz ze mną na posterunek.
        Pobożny posterunkowy Dżi-had uśmiechnął się słabo pod nosem. Nie był pewny, czy wszystko to rzeczywiście miało taką siłę wyrazu, jaką zaplanował. Pewne rzeczy zdecydowanie wymagały dopracowania. Tak czy inaczej, ujął przestępcę.
        Dźgnął Ryngraf a w krzyż pałką i wyprowadził go, zatrzymując się tylko po to, by wziąć kilka obciążających form i litografii przedstawiających grupę wyjątkowo owłosionych aniołków.
        Opuszczając warsztat, cały buzował od nagromadzonych emocji. Miał go, ujął zbrodniarza odpowiedzialnego za Owcze Wojny! Ten typ bez wątpienia ma brudne ręce! I nie liczy się, że są umazane nie krwią, lecz jasnożółtą farbą. Dżi-had poklepał naznaczoną wielbłądzim kopytem kopię pewnej „świętej” księgi, czując, że pozostała w nim tylko jedna, niewielka wątpliwość. Nie był chyba odrobinę zbyt surowy w stosunku do przestępcy, prawda?
        
        * * *
        - Zostań tu - warknął Flagit, schodząc z promu kapitana Naglfara na przeciwległy brzeg rzeki Flegeton. Czarny szlam zalał odciski jego kopyt. - I bądź cicho.
        - Jasne - burknął Naglfar, przełączył piekielny silnik spalinowy na jałowy bieg i oparł się o maszt. Wypuścił kłąb dymu z fajki. Długo tam nie zostanie, pomyślał. Nigdy nie zostają podczas pierwszej wizyty na tym brzegu.
        Pochylony Flagit tymczasem wspiął się po kamienistej skarpie, przykucnął za dogodnie umiejscowionym głazem i wyjrzał zza niego na chatę należącą do Kontroli Granicznej tak dyskretnie, jak tylko mógł z długimi na trzy stopy, kręconymi rogami na głowie. Wiedział, że nie powinno go tu być. Gdyby Urząd Ochrony Piekła złapał go na szmuglowaniu dusz...
        Nerwowo wyskoczył zza głazu i przebiegł niewielką odległość dzielącą go od chaty. Przywarł do niej, kryjąc się w cieniu, i zaczął nasłuchiwać. Wtedy właśnie dotarły do niego dźwięki.
        Przez wiele stuleci spędzonych w Hadesji Flagit przywykł do bezustannego zawodzenia cierpiących katusze potępieńców. Ich krzyki trwały godzinami, żałosne, rozpaczliwe, cierpiętnicze... Ale głosy dochodzące teraz do jego uszu z przeludnionego wnętrza chaty Kontroli Granicznej nie były ponure, brzmiały raczej wyjątkowo znudzenie.
        - Po raz piąty pytam - krzyczał postawny mężczyzna w habicie maskującym i ze strzałą tkwiącą w oczodole - gdzie jesteśmy?!
        - Już mówiłem - odburknął znudzony demon siedzący za biurkiem. - Wszystkiego dowiecie się po drugiej stronie.
        - A jak mamy się tam dostać? - warknął brat kapitan „Mnietek” Otoczak (świętej pamięci). - Łódką? Przepłynąć? Wynająć rowerek wodny?
        Demoniczny celnik skrzywił się w stronę człowieka z głową pokrytą zamszem.
        - Jesteśmy na nieco wyższym stopniu zaawansowania. Teraz mamy promy, całą cholerną flotyllę promów!
        Otoczak rzucił na niego okiem przez swoją strzałę i oznajmił:
        - Nie widzę tu żadnej flotylli!
        - No cóż, i nie zobaczysz. Strajkują, chodzi o coś z płacami i warunkami.
        - Jasny gwint! Jeśli to jakaś d’vanouińska sztuczka, to...
        - To co? - mruknął demon.
        - ...to zapłacisz mi za to! - ryknął Otoczak, zgrzytając zębami.
        - Ciężki przypadek, koleś. - Demon mlasnął i szturchnął chrapiącego partnera, przygotowując się do swojej ulubionej w takich okolicznościach odpowiedzi. -To ty zapłacisz: za bilet w jedną stronę na prom! Cha, cha!
        Otoczak mruknął coś niecenzuralnego i jak niepyszny ruszył w stronę swoich przeraźliwie pokiereszowanych kompanów.
        Należący niegdyś do Osiemnastej Dywizji Organistów mnich z GROM-u spojrzał ponuro w dół, na lancę wystającą mu z piersi.
        - Mówię wam - wymamrotał - że to na pewno jest Hadesja.
        - Nie, nie - odrzekł jego kolega podtrzymujący sobie głowę prawą ręką. - Jesteśmy w Czyśćcu.
        - Niemożliwe. Tam jest lepsze oświetlenie, a poza tym - czy to ci wygląda na typowego anioła? -Wskazał na pękającego ze śmiechu demona.
        - To w czyśćcu są anioły?
        - Jasne, że tak. Byłem raz w stanie śmierci klinicznej i widziałem mnóstwo złotych...
        - Psst! - syknął Flagit, kiedy Otoczak zbliżył się do niego. - Chcesz wiedzieć, co jest na drugim brzegu? - warknął, wykonując pazurem zapraszający gest.
        - Do mnie mówisz? - odburknął brat kapitan w stanie (wiecznego) spoczynku, krzywiąc się tak złowieszczo, jak tylko pozwalała mu na to strzała. Efekt był niezły.
        - To ty robiłeś przed chwilą ten raban. Chcesz odpowiedzi na swoje pytania czy nie?
        Otoczak spojrzał podejrzliwie na wychylającego się zza skalnego załomu Flagita, po czym wzruszył ramionami i podszedł do niego dumnym krokiem. Nie zostałby bratem kapitanem, gdyby nie potrafił dumnie kroczyć.
        - W porządku, mądralo, powiedz mi, gdzie jesteśmy.
        - Nie tak szybko! - Flagit zrobił unik. - Nie udzielam odpowiedzi ot tak, po prostu. Pohandlujmy, zgoda?
        - A co chcesz wiedzieć? - warknął Otoczak. Świerzbiło go, żeby chwycić za swoje dziewięciomilimetrowe zardzewiałe Urządzenie do Zabijania Innowierców, ale patrzył prosto przed siebie. Prosto jak z łuku strzelił.
        - Dlaczego tu jesteś? - wyszeptał Flagit, nadając tym trzem słowom twardość stali.
        - Ba! Powiedz mi najpierw, co oznacza „tu”! Flagit niecierpliwie zazgrzytał zębami.
        - Dam ci wskazówkę. Słyszysz to nieludzkie, nienasycone zawodzenie? To pewien bardzo głodny pies obronny, taki z trzema burczącymi żołądkami i podobną liczbą zaślinionych pysków. Kochany mały Cerberek przypilnuje, żebyś się nie oddalał!
        - Ach, skoro tak, musi to być Flegeton, prawda? - zapytał Otoczak sarkastycznie, wskazując na oślizgłą rzekę, w której rozpoznał dekorację namalowaną przez d’vanouińskiego artystę. Wiele” słyszał o psychicznych torturach stosowanych przez heretyków i o tym, jak traktowali jeńców wojennych. Nie uda im się wyciągnąć z niego żadnych informacji, w każdym razie nie z takim dennym scenariuszem. Jak ktokolwiek mógłby uwierzyć, że rzeczywiście są tak poważnie ranni? Phi! Nic go nie bolało! D’vanouini nigdy go nie złamią. Powszechnie znana jest podstawowa zasada tortur - żeby usmażyć jajecznicę, musisz rozbić jajka. - I założę się, że Styks jest na wschód stąd? - dodał brat kapitan, wzrokiem szukając zamka błyskawicznego na kostiumie demona.
        - Brawo! Skoro już wiesz, gdzie jesteś, teraz powiedz mi dlaczego.
        - Myślałem, że to oczywiste - warknął Otoczak, dotykając strzały tkwiącej w oczodole. - Nie da się pożyć zbyt długo z długim na kilka stóp wierzbowym patykiem w czaszce. - Brzdąknął arogancko na strzale.
        - To miło, że masz poczucie humoru - odparł Flagit ironicznie. - Przyda ci się podczas nadchodzących stuleci wiecznych męczarni. Powiedz mi teraz, skąd się tu wziąłeś, a ja pociągnę za kilka sznurków i być może uda mi się załatwić ci lżejszy harmonogram tortur, rękawice do pchania głazów po zboczu wzgórza, tego typu drobiazgi. No dalej, powiedz mi.
        - Przegraliśmy - przyznał Otoczak, patrząc krytycznie na diabelski kostium inkwizytora i nadal zastanawiając się, gdzie ukryty jest zamek błyskawiczny.
        - Tyle to wiem! Powiedz mi, dlaczego walczyliście! - Z zasady niewielka doza cierpliwości Flagita zaczynała się wyczerpywać. Miał do załatwienia o wiele ważniejsze sprawy.
        - Ci przeklęci D’vanouini ukradli nasze owce! - zakrzyknął Otoczak, gdy przypomniał sobie bitewną pożogę.
        - To też wiem! - Flagit wzniósł oczy. Zaczynał się czuć jak lekarz pracujący w stacji honorowego krwiodawstwa dla cegieł. - Dlaczego oni ukradli wam owce?
        Nadszedł czas na prawdę!
        - Bo każdy z tych pogan to cholerny owcokrad! - eksplodował brat kapitan w stanie (wiecznego) spoczynku.
        Flagitowi chciało się wyć.
        - Posłuchaj. Słyszałeś kiedyś o facecie nazwiskiem Ryngraf? Drukarzu z Cranachanu? Ma dziewięcioletnią córkę. Wynalazł czcionki drukarskie.
        Otoczak pokręcił głową i wzruszył ramionami.
        Oblicze usiłującego powstrzymać się od wycia demona przybrało karmazynowy odcień. Flagit obrócił się na pięcie, jednym skokiem znalazł się na skarpie i zaczął walić czołem w skałę.
        - Hej, a co z moimi rękawicami do toczenia głazu!? - krzyknął za nim Otoczak, ale został kompletnie zignorowany.
        Żałosne! - pomyślał martwy mnich, wystarczy spojrzeć na ten kostium, żeby wiedzieć, że jest nieprawdziwy. Demony nie mają aż tak poskręcanych rogów!
        Niemniej, pomimo całej pogardy, nurtowało go jedno pytanie. W jaki sposób temu draniowi udało się tak realistycznie poruszać ogonem?
        
        * * *
        Głęboko w podziemiach Cesarskiego Pałacu Fortecznego osobnik leżący twarzą w dół na zimnej kamiennej posadzce wydał z siebie pomruk. Nerwowo oblizał wargi, odczuwając przy tym dobrze znane wrażenie suchości języka. Żyromancja stosowana wiązała się z pewnym ryzykiem: istniała możliwość wystąpienia siniaków od upadku i pewność potężnego kaca. Pat O’Log mruknął po raz kolejny, delikatnie dotknął pulsującego czoła i zebrał się w sobie, by zadbać o pozory profesjonalizmu. Zmrużonymi oczami dokładnie przyjrzał się śladom kredy na podłodze, po czym przewrócił się na brzuch, ujawniając tym samym żyromantyczną konkluzję dotyczącą przyczyny zgonu ostatniego swojego klienta.
        Zanim jednak zdołał przemyśleć całą sprawę, drzwi do laboratorium otwarły się na oścież i do środka wpadła postać w czerni. Wściekły komandor Tojad zwany Mocnym, niemal nie dotykając podłogi, dopadł marmurowej płyty na środku laboratorium i ryknął.
        - Ciiii! - jęknął Pat, chwytając się za głowę i zwijając na podłodze. - Nie tup, proszę.
        Tojad uderzył pięścią w płytę, po czym serdecznie ujął Pata za gardło ze złowrogą radością dyszącej z pożądania modliszki. W tej samej chwili do drzwi dotarł zdyszany kapitan Barak.
        Półprzytomny koroner z nabiegłymi krwią oczami próbował skupić wzrok na ukazującym we wściekłym grymasie zęby trzonowe komandorze.
        - Ach, przy...szedł pan po raport, tak? - wyjęczał pomimo suchego języka i żelaznego uścisku komandora. - W toku szczegółowych badań ustaliłem, że przyczyną śmierci było...
        - Coś ty z nim zrobił!? - ryknął Tojad, ścierając szkliwo na zębach trzonowych w przyspieszonym tempie.
        - Naj... najpierw zastosowałem królikomancję, trzewiomancję...
        - Gdzie on jest? - Komandor obrócił Pata i pokazał mu na pustą płytę. - Gdzie się podział?
        Zmartwiony Barak zajrzał do kredensu. O’Log spróbował wzruszyć ramionami, rozejrzał się po pomieszczeniu i w duchu postanowił już nigdy, przenigdy nie korzystać z żyromancji stosowanej. Musiało stać się coś, o czym nie miał zielonego pojęcia. Zazwyczaj nie było tak źle. Owszem, zdarzało mu się czasem znaleźć trochę krzaków albo rozstawionych przypadkowo po laboratorium pomarańczowobiałych transtalpejskich pachołków drogowych, których pochodzenia nie umiał wyjaśnić, ale nigdy dotąd nie zgubił ciała.
        Choć w głowie To jada roiło się od przeraźliwych obrazów Staną Kowalskiego, taszczącego z piekła kuźni wielką turbinę, komandor próbował powstrzymać atak mdłości.
        - Nie masz prawa zwalniać jedynych świadków bez mojego pozwolenia! - wrzasnął.
        - Zwal... zwalniać...? - wykrztusił Pat, ledwo dotykając podłogi stopami. - A... ale jego stan...
        - Jemu to powiedz! Wrócił do pracy. Choć trzeba przyznać, że nieźle porznąłeś mu głowę...
        Barakowi przewróciło się w żołądku.
        - Pracy...? - Pat patrzył na płytę. - W takim razie powiedz mu, żeby nie dźwigał ciężkich przedmiotów, dopóki rana kłuta między żebrami się nie zabliźni... Co ja wygaduję!? To jakiś dowcip?
        - Czy ja wyglądam na kogoś, kto żartuje? Jaka rana kłuta? -Tojad puścił Pata i jął nerwowo przechadzać się po laboratorium. Pat O’Log popatrzył na jego zaciśnięte pięści, potrząsnął głową i odprężył się. Nagle zdał sobie sprawę, że wszystko jest w porządku. Tkwi tylko w szponach wyjątkowo realistycznego, choć przez to nie mniej fikcyjnego, napadu stosowanej żyromancji... jest zalany w pestkę. Powinien się odprężyć i przetrzymać to. Rano, kiedy się naprawdę obudzi, wszystko stanie się jasne.
        - Ach tak, rana kłuta, tak - wymamrotał, przybierając wyraz twarzy poważnego koronera. - Niezwykły kształt, raczej niespowodowany przez jedno ostrze. - Zdjął z biurka pióro i pergamin, po czym narysował kropkę, bardzo wąską pionową elipsę i drugą kropkę. - Dziwaczny przekrój, nigdy takiego wcześniej nie widziałem. - Patrzący na rysunek Barak i Tojad wciągnęli gwałtownie powietrze, gdyż rozpoznali przekrój ceremonialnego sztyletu jednostki GROM.
        - I tym dostał między żebra? - mruknął świadomy zabójczych możliwości sztyletów GROM-u Tojad.
        Pat przytaknął mu nie bez satysfakcji.
        Tojad zwany Mocnym pobladł na twarzy. Oczyma duszy znów ujrzał kuźnię, dochodząc jednocześnie do bardzo niepokojących wniosków. Albo Stan Kowalski został zamordowany przez byłego członka GROM-u i ułożony na płycie Pata, po czym zmartwychwstał i wrócił do pracy, albo też wszystko to wydarzyło się jedynie w wyobraźni komandora, a Kowalski rzeczywiście zaciął się w czoło przy goleniu. W obu wypadkach tryb postępowania mógł być tylko jeden.
        Komandor Tojad zwany Mocnym wiedział, że ma umówione spotkanie z kilkoma wielkimi, pienistymi dzbanami Czarciego Wywaru. Bełkocząc coś pod nosem, wyruszył w stronę Rynsztoka.
        
        * * *
        To było jego największe osiągnięcie.
        Piętnastu na jednej szubienicy to nie byle co - kiedy w końcu udało mu się doprowadzić egzekucję do skutku mimo ingerencji tłumu, okazała się naprawdę piękna. Ale też i co to była za ingerencja! Tajemnicą wciąż pozostawało, jak mała rudowłosa dziewczynka z publiczności zdołała przemycić do Wieszających Ogrodów Rhyngill smoka, ale faktem jest, że jej się to udało. Przeklęta, długa na sto stóp bestia szalała wszędzie dookoła, puszczając z dymem wspaniałą multiszubienicę tylko po to, by ocalić trzech spośród jego klientów. Niektórzy są tak niewiarygodnie niewdzięczni!
        Ale przy drugim podejściu powiesił wszystkich piętnastu naraz, bijąc tym samym wszelkie rekordy frekwencji.
        „Triumf nowoczesnego dyndania synchronicznego”, jak określiła to „Trybuna Triumfu”. Piętnaście jednoczesnych egzekucji wykonanych poprzez uruchomienie pojedynczego mechanizmu zapadkowego.
        „Wieszak” Dyndała drżał z podniecenia na wspomnienie tej chwili, a zapach oficjalnej, czarnej skórzanej kominiarki drażnił jego nos tkwiący nad wyszczerzonymi ustami. Wciąż nie mógł uwierzyć w przygnębienie, jakie go opanowało, gdy opadł powszechny entuzjazm i skończyły się zachwyty w prasie. Czyżby to był koniec? Ukoronowanie jego kariery? Teraz już tylko z górki?
        Nic z tego! Była tylko jedna rzecz, jaką mógł zrobić po efektownym, jednoczesnym zlikwidowaniu piętnastu zatwardziałych kryminalistów; jedna, poza podwojeniem tantiem za podkoszulki z jego wizerunkiem, rzecz jasna. Mógł tylko piąć się w górę. W tej właśnie chwili dokonywał ostatnich poprawek w małym modelu w skali jeden do pięćdziesięciu, modelu jego nowego, szczytowego osiągnięcia. Dwudziestu jeden naraz! Trzy rzędy po siedmiu, trzech pierwszych wieszanych ręcznie, cała reszta w następstwie działania lin uwiązanych do kostek tej trójki. Zdawało mu się, że słyszy już wstrzymywanie oddechów i szalony aplauz publiczności...
        Gwałtowne otwarcie drzwi podziałało na jego marzenia jak lodowata woda na pożądanie. Do środka wpadł ze świstem powietrza drukarz Ryngraf. Składająca się z małych dźwigienek, przekładni i zapadni miniaturowa konstrukcja zadrżała w przeciągu, jeszcze zanim drukarz uderzył w nią, rozsypując wokół zapałki i kawałki sznurka.
        Królewski Egzekutor Dyndała wrzasnął, obrócił się w fotelu i wyskoczył przez otwarte drzwi z szybkością nielicującą z jego posturą.
        - Bić go... uuuups, przepraszam, trochę mnie poniosło, huuuuu... - wydyszał pobożny posterunkowy Szlam Dżi-had, kiedy Dyndała złapał go za gardło.
        - Ile razy ci mówiłem, żebyś pukał, kiedy jestem zajęty? - krzyknął Królewski Egzekutor, przenosząc Dżi-hada w powietrzu i przygważdżając do ściany na wysokości swoich ramion.
        - Włącznie z tym razem? - wykrztusił Szlam.
        - Włącznie z tym. Ile razy? - wysyczał Dyndała i skulił się, widząc, jak następnych pięć miniaturowych szubieniczek rozbija się o podłogę.
        - Raz. - Dżi-had robił się fioletowy.
        - Eee... och. W takim razie, jeśli jeszcze raz rozwalisz moje prototypy, osobiście dopilnuję, żeby twoja wstrętna twarzyczka zapadła w pamięć szukającej emocji publice. Zrozumiano?
        Zmieszany Dżi-had pokręcił głową.
        - O rany! Czego oni uczą w dzisiejszych czasach? Postaram się to wyrazić prościej. „Pukaj albo giń!”. Pojmujesz?
        Szlam uśmiechnął się słabo i zdążył raz kiwnąć przytakująco głową, zanim został wyrzucony na korytarz. Dyndała wytarł ręce z niesmakiem, po czym wrócił do swojego warsztatu. Przez chwilę tęsknie spoglądał na szczątki makiety, rozgniatane przez drukarza, niczym żuk usiłującego odzyskać prawidłową pozycję. Egzekutor zdjął Ryngrafa ze stołu i przez chwilę trzymał go w wyciągniętych rękach, pomrukując i powarkując w zamyśleniu pod czarną kominiarką.
        - Hmm, sto funtów, pięć koma trzy stopy, to będzie... tak, sześć stóp i osiem i ćwierć cala konopnej szóstki z serii „Nienaciągający się Powieś Go Sam”. Hmm, ty się nadasz, na twój kark nie warto ostrzyć topora - wymamrotał, a następnie od niechcenia otworzył potężne, wzmocnione drzwi i rzucił przez nie pojękującego drukarza.
        - Ciekawe, że na tych chudych potrzebne są dłuższe liny - rzekł jeszcze zadumany, po czym, pociągając nosem, ręką zgarnął ze stołu resztki modelu, sięgnął na półkę i zdjął z niej plan B.
        W tej chwili był tylko ogólnym zarysem, ale skoro los chciał, by plan A został zniszczony po tym, ile pracy w niego włożył, to wobec zbliżającego się terminu najbliższego pokazu praktycznego funkcjonowania sprawiedliwości będzie musiał przeskoczyć dwudziestu jeden i zająć się od razu trzydziestką. Zbudowanie estrady dla tylu przestępczych gwiazd zajmie trochę więcej czasu, ale gra jest warta świeczki!
        Dyndała zatarł ręce i sięgnął po woreczek z patyczkami i słoik kleju.
        Trzydziestu naraz! Oooo tak!
        Dżi-had leżał na korytarzu i jęczał, podczas gdy jego głowa i gardło konkurowały, które może bardziej boleć.
        Popatrz, co się dzieje, kiedy nie przestrzegasz zasad, powiedział sobie w duchu Szlam i wykonał karcący gest palcem. Ciesz się, że nie rzucił w ciebie Księgą... Księga!
        Momentalnie zerwał się na równe nogi i popędził w stronę biura świątobliwego sierżanta Zenita - niech go bogowie błogosławią! - a głowa rwała go tylko trochę mocniej, niż on rwał się do swojego przełożonego.
        
        * * *
        Biegnąc uliczkami Tumoru, Flagit dyszał prawie równie mocno i wściekle jak fajka kapitana Naglfara.
        - Strata czasu! - mruczał do siebie, pokonując zakręty i spychając z drogi ciała. Nie wspominając nawet o stracie oboli. Piętnaście tysięcy za bezowocną przeprawę przez Flegeton!
        Powinien był wiedzieć, że szansę wydostania czegokolwiek użytecznego od bandy roztrzęsionych po bitwie żołnierzy - „świątobliwych” czy nie - są tak bliskie zeru, że nie warto się nimi przejmować, zwłaszcza łożąc na to tak wiele. Co wyobrażał sobie Nabab, wysyłając go w poszukiwaniu dowodów na drugi brzeg Flegetonu? Jakich odpowiedzi oczekiwał? „Jasne, Flagit, walczyliśmy, bo dziewięcioletnia dziewczynka, częściowo opętana przez Nababa, pozmieniała literki tak, żeby podburzyć D’vanouinów”. Demon zawył i zepchnął z drogi kilku ślimaczących się przechodniów. Ci przeklęci żołnierze wiwatowali, kiedy cisnął w róg chaty Kontroli Granicznej trzysta ósmego z nich i wyszedł. Mało tego, śpiewali też coś o tym, że jest im źle i zorganizują krucjatę!
        Tak czy inaczej, Nabab pogrzebał już swoje szansę na zwycięstwo w wyborach. To na łuskowatych barkach Flagita spoczywał teraz obowiązek pokonania znienawidzonego Seirizzima.
        Jego, pewnej dziewięcioletniej dziewczynki i chudego drukarza.
        Demon szedł przed siebie i miał szczerą nadzieję, że jego skałotocz jest już na powrót głodny.
        
        * * *
        Wyglądało to tak, jakby z pola widzenia pobożnego posterunkowego Szlama Dżi-hada zniknął wielki brezent rozpaczy, a jego miejsce zajęła różowa pościel dojmującego optymizmu. Trzynaście lat, jedenaście miesięcy i dwadzieścia osiem dni wcześniej przemierzał podekscytowany te same korytarze, kierując się do biura podówczas jeszcze sierżanta Zenita, skuszony wizją świetlanej przyszłości w Wyznaniowych Oddziałach Prewencyjnych. Jego droga była długa i wyboista, w końcu jednak, niczym sam Prorok Puarro, dotarł do ostatniego kamienia i osiągnął wszystko. Nie mógł się doczekać, kiedy zobaczy twarz świątobliwego sierżanta Zenita promieniejącą radością po tym, jak podzieli się z nim dobrymi wieściami. Ech, niech go bogowie błogosławią!
        Dżi-had skręcił za róg, przeszedł krótkim korytarzem, zatrzymał się, żeby złapać oddech, i zabębnił ochoczo w drzwi biura sierżanta.
        W środku rozległo się mruknięcie. Dżi-had wziął głęboki oddech, przekręcił klamkę i wkroczył do środka. Podszedł do obszernego biurka, przeżegnał się w przepisowym salucie i poczuł tylko drobne zmieszanie, gdy zauważył, że nie zdjął malarskiego fartucha. No, ale wszak miał działać dyskretnie. Świątobliwy sierżant Zenit to zrozumie.
        - Proszę chwileczkę zaczekać - wymamrotał Zenit. Jego rude baczki drgały, gdy skrobał piórem po arkuszach pergaminu.
        Dżi-had się uśmiechnął. Delektując się chwilą oczekiwania, przesunął wzrokiem po ścianach zastawionych nagrodami zdobytymi przez Zenita na szkoleniu w GROM-ie - za Osobiste Przenoszenie Chrzcielnicy, 1017; za Szczególne Osiągnięcia w Biegach na Orientację i Nawigacji, 1018; Medal Papy Jerza za Nadzwyczajną Pobożność podczas Odpierania Ataku, 1018... ta litania robiła wrażenie. Nagród było więcej, lecz pomruk przerwał ciszę. Zenit schował pióro do uchwytu i podniósł wzrok.
        - Czym mogę służyć szanownemu...? - Zamilkł na widok wyszczerzonego mężczyzny w malarskim kitlu. Twarzą sierżanta wstrząsnął skurcz, nagle opadły go uczucia obrzydzenia, nienawiści, wciąż obecnego w nim zażenowania z powodu psującej dobre imię WOP-u przeraźliwej niekompetencji Dżi-hada. - PANU? - dokończył. Z twarzy odpłynęła mu krew, czuł się, jakby jakiś duch wsadził mu palce do uszu. - Myślałem, że ty nie ży... ehem, to znaczy... widzę, że przetrwałeś szkolenie w GROM-ie? - wybąkał strapiony.
        Dżi-had się rozpromienił.
        - Wasza Oświeconość, wykonałem powierzone mi zadanie. Trochę to potrwało, bo zagadka była trudna do rozszyfrowania, ale stało się, jak pan przewidywał.
        - ...? - wykrztusił Zenit.
        - Byłem pracującym w cieniu pionkiem zmagającym się z przeznaczeniem, ale wiara, którą pan we mnie pokładał, była uzasadniona. Nie zawiodłem pana.
        - Na wszystkich bogów, o czym ty...
        - Mam go, świątobliwy sierżancie!
        - Masz kogo? Coś ty zrobił...? - Zenit jęknął, obawiając się najgorszego. Paniczny strach grał na jego nerwach jak na ksylofonie. Czy Dżi-had rzeczywiście potrafił kogoś aresztować? Okrutny losie, na trzy dni przed tym, jak mógł raz na zawsze umyć ręce od wszelkich sprawek tego bałwana...
        - Niegodziwca odpowiedzialnego za wywołanie Owczych Wojen. Zamknąłem go w...
        Nie mów tego! - krzyknął Zenit w duchu. Nie wymawiaj słowa na „a”! Wszyscy, tylko nie ty!
        - ...areszcie.
        Zenit oklapł zupełnie. „Aresztowanie, on dokonał aresztowania!” W tej samej chwili sierżant ujrzał blizny na czole Dżi-hada i pojawił się promyk nadziei. W wyniku otrzymania tak poważnej rany może cierpieć na halucynacje!
        - Twoja głowa! - wychrypiał, starając się, by jego głos nie brzmiał zbyt radośnie. - Boli cię?
        - To trwała pamiątka, prezent otrzymany podczas tej bezsensownej wojny...
        „Bogowie! On został męczennikiem!”
        - ...chociaż niewykluczone, że zaciąłem się przy goleniu. Ale to nieważne. Proszę ze mną, pokażę panu mojego jeńca, tego grzesznika, wroga sprawiedliwości, nikczemnika...
        - Zamknij się! - zaskrzeczał Zenit, kiedy Dżi-had wyciągał go z fotela, podskakując przy tym radośnie. - Milcz! Pozwól mi się zastanowić! - krzyknął, podążając niechętnie za rozradowanym Szlamem, który w podskokach opuszczał biuro.
        Jeśli z tym aresztowaniem będzie coś nie w porządku, najdrobniejsza pomyłka w pergaminkowej robocie, najmniejsza niestosowność, najmniej istotne naruszenie Najstarszych Zasad, to ten więzień wyleci przez frontowe drzwi szybciej niż szczur wystrzelony z katapulty, pomyślał sobie Zenit, wznosząc jednocześnie błagalną modlitwę. Proszę, proszę, proszę... choćby jedna literówka!
        
        * * *
        Zacierając pazury, wydające przy tym odgłos podobny do ostrzenia narzędzia pracy przez seryjnego mordercę, który korzysta z topora, Flagit uśmiechnął się diabolicznie pod nosem, po czym przygotował do zajęcia się jednym z, jak to Nabab określił, „szczegółów”. Zachichotał, wypijając odświeżające martini z lawą (wstrząśnięte, nie zmieszane), by następnie sięgnąć po migotliwą infernitową siateczkę.
        Szybko umieścił ją między rogami, kryształowe soczewki zawisły mu przed oczami, a szpony umysłu gotowały się do kolejnej owocnej sesji AKL.
        Gołe stopy tuptały ochoczo przez mroczny korytarz w najgłębszych podziemiach Cesarskiego Pałacu Fortecznego Cranachanu, mimo permanentnych ciemności bez problemu odnajdując drogę w labiryncie przejść. Zupełnie jakby dobrze wiedziała, dokąd się udaje, albo jakby ktoś (lub coś) ją prowadził.
        Obracając się na prawej nodze, skręciła w lewo, podskoczyła i wylądowała z gracją przed wielkimi dębowymi drzwiami. Złowieszczy grymas przebiegł po dziewięcioletniej twarzyczce, gdy dziewczynka energicznie zastukała w drzwi.
        - Odejdź - odpowiedział głos ze środka krzykiem wytłumionym nieco przez odrzwia potrójnej grubości.
        Alea uniosła małą piąstkę i zastukała ponownie.
        - Odejdź, jestem zajęty!
        Na twarzyczce pojawił się wyraz gniewu, dość dobrze oddający grymas na pysku znajdującym się tysiąc stóp pod nogami dziewczynki. Alea szybko się opanowała, przybrała swoją najbardziej niewinną minkę i uchyliła drzwi.
        Potężny zamaskowany mężczyzna obrócił się na krześle i spojrzał na ubraną w czerwoną koszulę nocną dziewczynkę, która zaglądała przez uchylone drzwi. Model na stole za jego plecami zadrżał, kiedy tubalnym głosem oznajmił:
        - Wynocha. To nie przedszkole.
        - Ojej, nie, proszę, ja nie chcę do przedszkola. Ja., ja... - Alea spojrzała na swoje stopy, dla lepszego wrażenia wychylając je do środka. - Och, panie Dyndała, sir. - Przymknęła powieki. W rogu jednej z nich pojawiła się samotna łza. - Przepraszam, czy mogłabym zobaczyć mojego tatusia? - wyszeptała na progu słyszalności.
        - Cóż, ja... eee...
        Dziewczynka kątem oka zauważyła prawie gotowy model na stole, więc Flagit wysłał jej limbiczny rozkaz okazania entuzjazmu - absolutnego, nieskrępowanego, tryskającego entuzjazmu.
        - Oooch! - pisnęła, wskazując na konstrukcję z patyczków, sznurka i starych pudełek. - Pan to zrobił? Jakie śliczne! To nowy zestaw do wieszania symultanicznego? Trzydziestu naraz, o rany! Gdzie będzie mój tata? Widziałam wszystkie pana...
        Rozpromieniła się ukryta za czarną skórzaną kominiarką twarz. Dziewczynka była jego fanką!
        - ...podziwiam pana za to, jak jednym pociągnięciem wajchy potrafi pan urządzić tak piękny pokaz synchronicznego dyndania. Czuję wtedy, jak ściska mnie o tu... - Alea uderzyła się w pierś na wysokości serca. - A teraz mój tata znajdzie się na jednej z pana szubienic! Och, tutaj jest! Jestem taka podniecona! Czy mogę mu powiedzieć, jak się cieszę? Pięknie pana proszę! - Gdy dziewczynka dostrzegła odpowiedni worek z piaskiem koło drzwi celi, zatrzepotała rzęsami. Dyndała zmiękł.
        - Oczywiście, że możesz się z nim zobaczyć, kochanie - za-ćwierkał, otwierając drzwi od celi Ryngrafa i wracając do modelu, wzruszony naiwnością swojej młodziutkiej fanki. Siadając na krześle, nie zwrócił uwagi na cichy świst, który rozległ się tuż przed tym, nim pięćdziesięciofuntowy worek z piaskiem uderzył go w tył głowy.
        Wśród hadesjańskiej duchoty Flagit wybuchnął złowieszczym śmiechem, wyjął swojego oswojonego skałotocza z klatki i umieścił na suficie jaskini.
        - Tatusiu, tatusiu! - pisnęła Alea, strzepując piasek z rąk; wbiegła do celi, rzuciła się Ryngrafowi w ramiona i objęła go mocno za szyję. Dyndała upadł z łomotem na podłogę, błogo nieświadomy diabelnego wyrazu, jaki zagościł teraz na twarzy małej dziewczynki w czerwonej koszuli nocnej.
        - Dobra, stary. Chcesz się stąd wydostać czy wolisz wziąć udział w pokazie tego świra? - warknęła, zaciskając uścisk na szyi ojca.
        - Aleo? - wykrztusił drukarz. - Co ty...?
        - Tylko bez pytań! Wiejesz czy wisisz? Chcesz się zmyć czy nie? - Zachichotała złowrogo.
        - Oczywiście, wiele bym dał...
        - Ile?
        - Wszystko. Ale jak masz zamiar...
        - Absolutnie wszystko?
        - Tak, absolutnie wszystko. Co ty...? - apelował do niej Ryngraf.
        - Zupełnie wszystko?
        - Tak. Zupełnie...
        - Bingo! - warknęła Alea, odskakując od ojca, w chwili gdy ze środka podłogi w celi wyłoniły się szczypce i czułki skałotocza. Zaraz za nimi ukazały się pazury, rogi i głowa Flagita, który wyskoczył z dziury, schwycił Ryngrafa i zniknął w otworze pośród cuchnącego powietrza i gruzu.
        Alea spokojnie zdjęła klucz z szyi, otworzyła drzwi celi, a przechodząc obok cielska Dyndały, zręcznie odwiesiła mu klucz na pasek.
        Leżący wśród szczątków swojego najnowszego modelu Egzekutor nie zdawał sobie sprawy, że będzie musiał poświęcić trochę więcej czasu na skompletowanie pełnej trzydziestki kryminalistów.
        Na brzegu Kanału Transtalpejskiego nic się nie działo, chociaż kilkuset robotników poganianych pejczami i nawoływaniami powinno wyciskać z siebie siódme poty. Stosy kamieni, wiele jardów sznura kolczastego i sterta narzędzi - wszystko to znikło kilka minut po pojawieniu się krasnoluda Guthry’ego, pozwolenia na budowę i worka pieniędzy. Wyglądało to tak, jakby cały plac budowy zakasał spódnicę, powędrował na szczyt Ciemnej Góry i tam osiadł z powrotem. A tam, w związku z dużym zastrzykiem gotówki, prace szybko posuwały się naprzód.
        Robotnicy zaskakiwali samych siebie, kiedy stając oko w oko z całą serią nieprzekraczalnych terminów, patrzyli im bez zmrużenia oka prosto w twarz, a po przeliczeniu hojnych premii za ich niedotrzymanie chętnie przystępowali do pracy pełną parą. Fioletowe wrzosy i miejscowe krokusy, z których słynęła Ciemna Góra, zniknęły, a ich miejsce zajął nagi kamień. Prawie całe wzgórze otoczone zostało wysokim ogrodzeniem. Rozpalono ognie, żeby wypalić listowie, i już kilka godzin później muskularni ludzie pracy mogli zacząć wymachiwać kilofami na łysej pale starego Ciemniaka. Zaczęto już kłaść fundamenty, miały też pojawić się piece, wychodzące naprzeciw rosnącemu zapotrzebowaniu na naprawy oskardów, wyklepywanie łopat i produkcję komponentów.
        W sześć godzin osiągnęli więcej niż przez sześć tygodni pracy przy porcie.
        Guthry patrzył na gorączkowo uwijających się wokół niego robotników i uśmiechał pod nosem. Oto potęga pieniądza!
        
        „Pręt? Co to jest pręt?”
        Wielce Wielebny Hipokryt usilnie starał się znaleźć odpowiedź na to pytanie pośród smogu wypełniającego jego mózg. Bez wątpienia słyszał wcześniej o prętach. Tylko kiedy? Na pewno nie na spotkaniach kółka koronkarzy... jak w ogóle miał uwierzyć, że chodzi o igły „11p”. Każde dziecko wie, że przy wyrobie koronek nie używa się igieł, ale szydełek! Setek szydełek!
        Dźwięki, jakie wydawał z siebie przegryzający się przez ścianę skałotocz, naprawdę doprowadzały Hipokryta do szału. Jak długo jeszcze mają zamiar montować tę klimatyzację?
        Z zamyślenia wyrwało go gwałtowne otwarcie drzwi. Do środka wpadli dyskutujący zajadle Flagit z Nababem. Hipokryt wyprostował się i ruszył przed siebie, gotów wydobyć z Flagita prawdę. W porządku, minęło sporo czasu, odkąd ostatni raz wysłuchiwał spowiedzi, ale był pewien, że przypomni sobie te wszystkie drobne, subtelne pytanka pozwalające wydobyć prawdę na światło dzienne. Zwłaszcza biorąc pod uwagę złoconą piuskę, którą trzymał w dłoniach. Wielebny nie miał wątpliwości, że to coś więcej niż tylko prezent demona dla mamusi.
        - Mam uwierzyć, że nic o tym nie wiedzieli? - warknął Nabab.
        Hipokryt podniósł dłoń, chcąc klepnąć Flagita.
        - Nie wiedzieli, nie chcieli powiedzieć - co za różnica? To szaleńcy, mówię ci. Wiwatowali, kiedy rzucałem nimi po ścianach!
        - Tak więc nie zdobyłeś dowodu na to, że to ja rozpętałem Owcze Wojny? - dopytywał się Nabab. Hipokryt nadstawił uszu.
        - Czego się spodziewałeś? Pisemnych zeznań, podpisanych i poświadczonych?
        - Daruj sobie sarkazm - warknął gniewnie Nabab. Plan wygrania wyborów brał w łeb na jego oczach.
        - Spoko. - Flagit uśmiechnął się szeroko. - Wiesz, czego ci trzeba? Czegoś niepodważalnego i mocnego. W innym wypadku przejdzie Seirizzim.
        - Zostały trzy dni! - Nabab zazgrzytał zębami.
        - To mało, ale damy radę.
        - Z czym?
        Flagit wziął głęboki oddech i przystąpił do wyjaśniania swojego planu.
        - PKiN! Co to za nazwa?! - odezwał się po półgodzinie Nabab.
        - Doskonała. Nie będą niczego podejrzewać.
        - Daj spokój! - Podenerwowany Nabab przechadzał się po pokoju. - Nie będą niczego podejrzewać? Czy ja wyglądam na frajera? Żaden Cranachanin ze zdrowymi patrzałkami nie będzie miał problemu z zauważeniem, że pod jego drzwiami powstaje cholerny pałac wakacyjny d’Abaloha. Zupełnie postradałeś zmysły?!
        Stojący w cieniu Hipokryt zadrżał. „O czym oni gadają?”
        - Daj mi skończyć. - Flagit uśmiechnął się z wyższością i przygotował sobie martini z lawą. - Nie będą niczego podejrzewać, ponieważ...
        - Obyś miał w zanadrzu coś mocnego! - warknął Nabab, po czym chwycił gotowego drinka. Hipokryt zgodził się z nim w duchu, chwilowo odraczając planowane przesłuchanie.
        Flagit się skrzywił.
        - ...ponieważ mam pozwolenie na budowę. - Wielebnemu opadła szczęka. Złapał się na tym, że z jakiegoś powodu znów myśli o planie na błękitnym pergaminie.
        - Pisemne pozwolenie, bezpośrednio od Rady Cranachańskiej. Myślą, że krasnolud Guthry rozpoczął budowę kopuły o średnicy 65 prętów, w której znajdzie się zupełnie niewinne centrum rozrywkowe utrzymane w klimacie grozy. Jestem genialny! Gdyby sam d’Abaloh zjawił się na inspekcję budowlaną, nikt nawet nie mrugnąłby okiem. Pomyśleliby, że to po prostu jeden z elementów wystroju.
        Hipokryt potrząsnął głową, czując, że z wydziałem żołądkowym jego organizmu jest coś nie w porządku.
        Nabab jednym haustem opróżnił szklankę martini, zakaszlał i wykrztusił z siebie pytanie:
        - Jak ich przekonałeś?
        Flagit przybrał demoniczny wyraz twarzy.
        - Pieniądze - odparł. - Jeśli dostaną ich wystarczająco dużo, zrobią wszystko.
        - Skąd ty, u diabła, wziąłeś ich aż tyle?! - Nabab sięgnął po flaszkę z martini.
        - Kilka kasiarskich ekspedycji puściło maszynę w ruch, ale... -Flagit zamilkł, kiwnął palcem na Nababa, po czym raźno podszedł do drugich drzwi biura. Kiedy otworzył je ruchem palca, ich oczom ukazały się liczne prasy drukarskie odbijające szelągowe banknoty, których setki i tysiące suszyły się na sznurkach u sufitu. Za lasem pieniędzy można było dostrzec trupiobladego Ryngraf a harującego nad kolejną matrycą.
        Nabab stał przez chwilę jak skamieniały, po czym wrzasnął i zatrzasnął drzwi.
        - Kompletnie ci odbiło??? Skąd on się tu wziął? Wiesz, co zrobi z tobą UOP, jeśli znajdą u ciebie nielegalnie wymigującego się od tortur potępieńca? Mogą łatwo wyśledzić...
        Nababowi nie podobał się szeroki uśmiech, jaki wypełzł na usta Flagita.
        - Bez obaw, nie wyśledzą go.
        - Ale jak, on jest... Nie! Chyba nie...?
        Flagit pokiwał głową.
        - Pakt?! - wrzasnął Nabab. - Przecież... przecież znasz zasady!
        - Kilka paktów w słusznej sprawie jeszcze nikomu nie zaszkodziło zbyt poważnie...
        - Kilka?! - Oczy Nababa wyszły z orbit, jakby jego głowa miała lada moment eksplodować. - Ilu?
        - Włącznie z nim - zaczął Flagit, wskazując na drzwi, za którymi pracował drukarz - cóż, sam nie wiem, czy pozostali liczą się jako pakty, to raczej coś w rodzaju ciągłego opętania. Absolutna Kontrola Limbiczna, próbowałem ci to wyjaśnić...
        - Ilu?
        - Trzech, nie licząc Wielebnego...
        - Duchowny!? Tutaj!? - Każda sylaba ociekała histerią.
        - A jak myślisz, skąd wziąłem pierwsze narzędzie do telewpływania, co? Przysłali za zaliczeniem pocztowym?
        Hipokryt trząsł się w kącie, obserwując, jak oba demony denerwują się coraz bardziej.
        - Cel uświęca środki - warknął Flagit. - Powinieneś być mi wdzięczny.
        - Wdzięczny? Za ryzykowną grę z moją kandydaturą? Jeśli ktoś się o tym dowie, wylecę z hukiem...
        Z palcami nóg Hipokryta przysłuchującego się narastającej wściekłości Nababa zaczęło dziać się coś dziwnego. Jego kostki napięły się, a podeszwy stóp nagle zapragnęły biec. Próbował je powstrzymać. Próbował, ale mu się nie udało. W ułamku sekundy zerwał się na równe nogi i wymknął przez uchylone drzwi, odruchowo biorąc ze sobą wyszywaną złoto piuskę. Wielebny zbiegł po schodach i w pędzie wypadł na gwarne ulice Mortropolis.
        - Twoje wyborcze perspektywy zdechły, kiedy zignorowałeś potęgę telewpływu... Ale nawet jeśli Seirizzim wygra, nie będziemy musieli martwić się tym przez wieki wieków. Gdy tylko na górze wszystko będzie gotowe, zdobędziemy wolność. Całkowitą wolność!
        - Jak to?
        - Eee... no... wielka wdzięczność d’Abaloha spowoduje, że nie będziemy musieli przejmować się takimi drobiazgami jak praca. Będziemy ustawieni.
        - Dopóki ktoś nie odkryje twojego pupilka - zauważył Nabab uszczypliwie.
        - Nie ma problemu. Drzwi są zawsze zamknięte, nie ucieknie.
        - A klecha?
        - Spoko. Jest tam. - Flagit wykonał szeroki gest pazurem.
        - Gdzie? - warknął Nabab, rozglądając się na próżno.
        - Tam! - Oblicze Flagita wykrzywiło się w sposób, do jakiego bez wątpienia nie było stworzone, gdy on także rozejrzał się po przerażająco pustym magazynie. Zadrżał, by następnie rzucić się w te pędy przez drzwi, zbiec po schodach i ciężko dysząc, wypaść na ulicę. Stał na szeroko rozstawionych nogach i odpychał na boki potępione dusze, starając się wypatrzyć uciekającego Hipokryta.
        W owej chwili coś w jego wnętrzu skręciło się i zacisnęło. Po raz pierwszy w życiu trzewia demona poznały, co znaczy prawdziwe przerażenie.
        
Rozbudzona podejrzliwość
        
        
        Jeśli Wielce Wielebnemu Hipokrytowi III zdawało się, że biuro Flagita to przykład piekielnego bałaganu, jego słownictwo mogłoby okazać się niewystarczające do opisania reszty śródmieścia Tumoru. Kilka sekund po wydostaniu się z jaskini demona Hipokryt znalazł się pośród rzeki dusz, mknących gwarnymi, zatłoczonymi ulicami bez żadnego celu, z potępieńczym wrzaskiem na ustach. Po obu stronach ulicy duchowny dostrzegał w przelocie tortury. Wyszczerzone diabły uzbrojone w płonące pióra dźgały nimi ofiary pomiędzy łopatki, skazując je na stulecia nieustannego swędzenia, podczas gdy inne demony krępowały nieszczęśnikom ręce. Piekielne istoty obserwowały podnieconych potępieńców ściskających w dłoniach kupony loteryjne, po czym wyciągały z kapelusza numerki i oznajmiały:
        - Zwycięzcą został posiadacz kuponu... z numerem... nie, nie tym!
        Miłośnicy zwierząt z wiecznym przerażeniem musieli patrzeć, jak koła czterdziestotonowego wozu posuwają się w stronę ich ulubionego sześciodniowego kociaka przyszpilonego do drogi.
        Potoki zmarłych pędziły ulicami Tumoru na złamanie karku, aż do kolejnej zmiany męczarni, wirując na zakrętach i mknąc prowadzącymi donikąd uliczkami. Hipokryt rozglądał się wokół przerażony, lecz jednocześnie urzeczony miriadami tortur dostrzeganych po drodze, aż w końcu dotarł do bramy Stoczni Flegetońskiej. W każdym razie wydawało mu się, że to brama, dopóki ta nie przemówiła.
        - Paszmort!
        Hipokryt podniósł oczy i zatrwożony powiódł wzrokiem za niepokojąco muskularną ręką, która towarzyszyła palcom zaciskającym się na jego gardle.
        - ...? - jęknął.
        - Paszmort - powtórzyło coś z ręką w czerwono-białe paski. - No już, gdzie go masz? Potrzebujesz przepustki, żeby móc tu harować. - Dla podkreślenia wagi tych słów ręka wzmocniła uścisk na szyi Wielebnego. - Nie ma przepustki, nie ma harówki.
        - P... p...? - zaczął Hipokryt, dostrzegając kątem oka wielkie maszyny, wokół których w gorącym, śmierdzącym potem powietrzu uwijały się liczne, gęsto smagane biczami dusze.
        - Nie masz, co? - warknął korpus bezpieczeństwa. - Powinienem się domyślić. Nie wyglądasz na takiego, co zasługuje na rozkosze stoczni. Spadaj do własnych tortur, łajzo! - Ręka zamachnęła się, by odrzucić Wielebnego.
        - Za... zaczekaj! - wrzasnął Hipokryt. - Jakich tortur?
        - Ach, zgubiłeś się? Zabrać cię do Urzędu Ochrony Piekła?
        Wielebny poczuł lodowate dreszcze. UOP? Tak więc to, co słyszał w seminarium, było prawdą. Mieli tu własne siły porządkowe, diabły patrolujące teren. Hipokryt był oszołomiony.
        Ale jeszcze bardziej oszołomiło go to, co zamierzał zrobić. Bez najmniejszych skrupułów ocenił sytuację, rozejrzał się, czy w pobliżu nikt się nie kręci, i odparł:
        - Nie, nie trzeba. UOP jest wystarczająco zajęty i beze mnie. Musiałem zabłądzić. Myślałem, że tutaj są... tego, no... bluźniercy. - Część umysłu Hipokryta krzyknęła ostrzegawczo, chyba już za długo przebywał tu na dole. Po raz pierwszy w życiu rzeczywiście skłamał. I co gorsza, nie okazało się to specjalnie trudne.
        - Bluźniercy? Nie słyszałem. To nowość?
        Hipokryt dyndał żałośnie kilka cali nad ziemią.
        - Ta... tak - wyjąkał. - Dopiero co zostałem prze... przeniesiony. - Drugie kłamstwo!
        - A skąd?
        - Eee... eee... z podpalaczy.
        - Serio? Nigdy bym... Znasz może Ryśka Knota, ksywa Zapalniczka? Świetny był z niego facet, ale po tym wypadku...
        - Ehem, nie... to duże miejsce. To twój kumpel?
        - Mój? Ha, nie. Kiedyś usiłował dostać się tu na lewo.
        - Niedługo tam wrócę - ponownie skłamał Hipokryt. - Coś mu przekazać?
        - Nie, po prostu pozdrów go ode mnie - mruknął korpus bezpieczeństwa, puszczając Wielebnego, który natychmiast rzucił się do ucieczki.
        Hipokryt wbiegł w ciągnący ulicami tłum i dał się ponieść fali dusz. Myślał o odkrytej właśnie u siebie zdolności łgania i o tym, w jakiej sytuacji się znalazł. Pewne pytania nie dawały mu spokoju. Gdzie jest? Dlaczego właśnie tu? A jeśli to jest właśnie to miejsce, które ma na myśli, to dlaczego nie przydzielono mu żadnych tortur?
        Wziął zakręt w pełnym biegu, stracił równowagę i się zachwiał. Nogą zahaczył o niewielki futerał na skrzypce, potknął się i wylądował na kolanach pewnego bardzo znudzonego muzyka.
        - Brać go! - wrzasnął podstarzały artysta, który podniósł się z kucków i rzucił na Hipokryta. Zaraz za nim pomknął zapuszczony mężczyzna z przylepionym do ust szerokim uśmiechem. Błyskawicznie przetrząsnęli kieszenie Hipokryta, nie znaleźli w nich jednak niczego interesującego.
        - Cóż, mam nadzieję, że było warto - burknął artysta, na powrót kucając w małej bocznej uliczce.
        - Przepraszam? - zapytał Hipokryt, gdyż już podniósł się ze skrzypka. - Co było warto? - Nie potrafił powstrzymać ciekawości.
        - Niezły pakt, co? - mruknął mężczyzna z przylepionym do twarzy wyrazem błogości i zachwytu. - Lepszy niż dwadzieścia cztery lata nieprzerwanej rozkoszy, no nie?
        - Stul pysk, Fałst! - uciszył go artysta.
        Hipokryt potrząsnął głową.
        - Pakt? - szepnął.
        Jakby w odpowiedzi, skrzypek dramatycznym gestem ujął w palce smyczek i wydobył z instrumentu wrzaskliwe tremolo rozrzucone po kilku rejestrach. Harmonia uderzyła w uszy Wielebnego, rozrywając mu bębenki pięściami finałowego glissandowego crescenda Erotycznej Symfonii b-moll Queazxa. Każdy choć odrobinę znający się na postmodernistycznych, neoklasycystycznych utworach symfonicznych rozpoznałby w tych czterech taktach na dziewięć ósmych najtrudniejszą technicznie palcówkę w historii gry na skrzypcach.
        - Au! Co za hałas! - Hipokryt zasłonił uszy rękami.
        Na ozdobionej kozią bródką twarzy skrzypka pojawił się wyraz niesmaku.
        - Profanie! - Oskarżycielsko wymierzył smyczkiem w nos Wielebnego. - Nigdy nie słyszałeś muzyki?
        - Słyszałem wrzaski gotowanego kota i były bardziej melodyjne od twojego grania!
        - To była doskonałość, stary - warknął skrzypek. - Nikt nie gra tego lepiej. I nigdy nie zagra! - Wymierzył kopniaka stosowi szmat leżących na ziemi. Szmaty drgnęły, pokazały brzydki gest środkowym palcem i z powrotem się uspokoiły. - Trudno ci to przełknąć, co, Queazx?
        W odpowiedzi znów pojawił się palec.
        Artysta zwrócił się do Hipokryta.
        - Naprawdę przykre. Ten sprzedał swoją duszę za możliwość stworzenia najtrudniejszego technicznie utworu muzycznego w dziejach, a ten oddał swoją za umiejętność wykonywania go. Trafili obaj tutaj, gdzie nie mają żadnej publiczności.
        - A... ale jak? - jęknął Hipokryt, nie dowierzając swym uszom pomimo wielu dekad ścisłego przestrzegania „Szkolenia w wierze”.
        - To proste. Zdecydowanie zbyt proste. Wystarczy trzykrotnie szepnąć swoje największe marzenie do ucha miejscowego diabła i - sruuu! - już cię mają. Zanim się zorientujesz, jesteś tutaj, bezdomny, nietorturowany, a praw masz tyle co nieprzytomna stonoga w aferze z eutanazją. Jesteśmy Nielegalnymi Imigrantami Hadesji.
        Szczęka Hipokryta zawisła na wysokości jego mostka.
        - A ty za co tu jesteś? - wymamrotał.
        - Za trądzik - przyznał artysta, którego skóra przypominała pupcię niemowlęcia po kontakcie z zasypką.
        - Jak na moje oko wyglądasz nieźle.
        - Ha! Ale to było straszne! Nie mogłem sobie pozwolić na nagie modelki, a nuż by zauważyły. Byłem zrozpaczony, moja kariera chyliła się ku upadkowi. Więc zrobiłem to... - Ponuro zdjął pokrowiec z trzymanego w ręce obrazu. Hipokryt ujrzał ledwie rozpoznawalny autoportret artysty, z twarzą obsypaną ropiejącymi, olejnymi wrzodami i pryszczami. - Trafiają tu wszyscy. - Wskazał na jeszcze jedną kupę szmat. - To jest najbogatszy człowiek świata. Oddał duszę za banknot o nominale dziesięciu milionów szelągów, a umarł bez grosza. Nikt nie miał dość drobnych, żeby mu wydać.
        Niepokojące pytanie pojawiło się w głowie Wielebnego w tej samej chwili, kiedy zadał mu je skrzypek.
        - A ty jak tu trafiłeś? Za co?
        - Ja... ja... - Spuścił wzrok na swoje sandały. - Za rozpustę -wyznał.
        - Nie! - zakrzyknęli chórem pozostali nieszczęśnicy.
        - Tak. Za „seksowne nimfy jadące na oklep na kucach do polo.”
        - Nie! - powtórzył artysta.
        Hipokryt skinął głową.
        - Ależ nie - nalegał malarz. - To znaczy, nikt nigdy nie sprzedał duszy za rozpustę...
        - Ja tak - przerwał mu Fałst.
        - Mówiłeś mi, że to były orgie - wtrącił się skrzypek.
        - No tak, ale było w nich trochę grzesznej rozpusty. - Zapuszczony osobnik uśmiechał się lubieżnie.
        - Przypominasz sobie, czego chciałeś najbardziej? Jaka jest ostatnia rzecz, którą pamiętasz? - zwrócił się malarz do Hipokryta.
        - Wiernych - jęknął. - Powiedziałem, że oddałbym wszystko za wiernych! Zawsze pragnąłem zbawić choć jedną duszę!
        Fałst wybuchnął głośnym śmiechem, lecz skrzypek szybko kopnął go w żebra.
        - No i wpadłeś, stary!
        Powietrze przeciął nagle ogonopodobny bicz, owinął się wokół kostki wyciągniętej nogi skrzypka i pociągnął go. Muzyk obrócił się, runął, po czym na plecach poleciał w stronę trzech potężnych, pokrytych czarną łuską istot, które zbliżały się w stronę Nielegalnych Imigrantów z bardzo konkretnymi zamiarami.
        - UOP! - pisnął artysta, chwytając swój portret i ruszając biegiem w małą boczną uliczkę. - Kryć się!
        Wstrząśnięty Hipokryt zobaczył, jak wysokie na trzy stopy demony potrząsają wiszącym głową w dół skrzypkiem w poszukiwaniu jego paszmortu. Z przerażeniem przyglądał się, z jaką radością diabły igrają z nieszczęśnikiem, jak ich pyski rozdziera hałaśliwa, dzika wesołość, wypełniająca powietrze krzykami demonicznego zachwytu.
        Z bocznej uliczki bez ostrzeżenia wysunęła się ręka, która chwyciła Hipokryta za gardło i wciągnęła go w mrok.
        - Chodź - warknął artysta. - Za mną!
        Hipokrytowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Podkasał habit i pobiegł co sił w nogach, uskrzydlony przerażeniem, uciekając od siejących zniszczenie funkcjonariuszy Urzędu Ochrony Piekła. Paniczny strach ciągnął mocno za struny słusznego oburzenia przecinające wzdłuż i wszerz jego rozgorączkowany umysł, a palec bożego gniewu z przekonaniem kiwał na tę część duszy Hipokryta, która wciąż należała do niego, wyzywając go: Kim jesteś? Człowiekiem czy Myszą, Duchownym czy Gryzoniem?
        W chwili gdy skrzypek z wrzaskiem przeleciał nad jego głową i rozpłaszczył malarza na przeciwległej ścianie, coś w głębi Hipokryta wyciągnęło z przysłowiowego zanadrza przysłowiową rękawicę i ruszyło na mdłe, sentymentalne, strachliwe części jego osobowości, po czym radośnie przetrzepało je po gębach.
        Hipokryt przyłapał się na tym, że zakasuje rękawy, zaciska pięści i nawet zgrzyta zębami dla lepszego efektu.
        Nieważne, jak są wielcy, postanowił w duchu, nieważne, jak bardzo krzyczą, tupią, narzekają i jak okropne mają usposobienie, on nie pozwoli im wybudować tego pałacu. O nie! Wymyśli sposób, żeby ich powstrzymać.
        W końcu znalazł się już w Hadesji, bez wiernych, pozbawiony nadziei na spędzenie reszty nędznego życia na rozmowach ze szczurami. Nie mogło mu się przydarzyć nic gorszego, prawda?
        Nad jego głową sklepienie przecięła płachta ognia i nagle, bez ostrzeżenia, zaczęły padać płomienie. Ulice błyskawicznie stanęły w ogniu. Znowu zaczynało gromić.
        Hipokryt umknął z ulicy i postanowił poczekać, aż skończą się fajerwerki.
        Wtedy to właśnie, kiedy obserwował, jak karmazynowe smugi płomieni wypalają kamienne podłoże, zauważył, że w kieszeni jego habitu dzieje się coś dziwnego. Promieniujące z niej dziwne ciepło rozlało się po ciele Wielebnego, przesączając się przez materiał, jakby jakiś mały gryzoń dostał się do środka, nasiusiał i umknął. Z kieszonki promieniowała też dziwna poświata.
        Hipokryt nerwowo sięgnął do kieszeni. Poczuł pod palcami rozgrzany metal, chwycił go więc i wyszarpnął. Z częściowo zduszonym skowytem zdumienia spojrzał na splecione złote nici piuski leżącej u jego stóp i wstrząsnął nim fakt, że fosforyzują radośnie pośród mroków oberwania płomieni.
        Głęboko wewnątrz drżącego, zatrwożonego serca Flagita banda dręczących wątpliwości zebrała się do kupy i plotkowała niczym przekupki, z ponurą rozkoszą kiwając oskarżycielsko palcami. Hipokryt zginął w zewnętrznym świecie, może być wszędzie, ale to nieważne, powtarzał sobie demon.
        - To nieważne! - powtarzał także Nababowi.
        - Co? Jak możesz tak mówić?! A co się stanie, jeśli dorwie go UOP?
        - A niech go sobie dorywa. Nielegalni Imigranci giną każdego dnia. Nie dojdą po jego śladach do nas! - warknął Flagit, mając nadzieję, że mówi to z większym przekonaniem, niż w rzeczywistości żywi. - Nie potrzebujmy go. Spełnił już swoje zadanie. - Demon znacząco zamachał siatką AKL.
        - Ale będzie sypał. Zrujnuje nas!
        - Niech sobie sypie. Nikt mu tu nie uwierzy.
        - Jak możesz tak mówić? - Nabab jęknął, nerwowo przebierając pazurami.
        - Ponieważ Wielebni nie potrafią kłamać. Zapomnij o nim, nic nam z jego strony nie grozi. A kiedy pałac będzie gotowy, będziemy ustawieni po wsze czasy. Spadaj już, mam coś do zrobienia. - Flagit fachowym ruchem nałożył sobie AKL na głowę i umiejscowił ją między rogami.
        Nababowi nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Chciał znaleźć się jak najdalej od tego szalonego demona. Cała ta gadanina o pałacach i umysłowej kontroli to za dużo dla niego. Musiał znów zająć się czymś, co rozumiał: zacieśnianiem pętli wokół szans Seirizzima. Trzeba działać szybko... miał tylko nadzieję, że nie jest za późno na eskalację działań.
        Tymczasem w magazynie Flagit skoncentrował wzrok na dwóch srebrnych dyskach zwisających z siatki i sięgnął swym telewpływnym umysłem. Raz jeszcze jego myśli eksplodowały strumieniem aktywnej świadomości, przemknęły przez tysiąc stóp litej skały i przywarły do współczulnej sieci otaczającej ośrodkowy układ limbiczny pewnego inżyniera budowlanego. Ale nie tylko krasnolud zauważył przepływ energii umysłowej.
        W zaciemnionym pomieszczeniu wielkiej czarnej wieży na drugim końcu Mortropolis pewien diabeł wpatrywał się w duży obsydianowy kryształ. Malutkie światełka błyskały regularnie, kiedy płachta zieleni omiatała ekran, wykrywając każdą bezcielesną aktywność pomiędzy Hadesją a światem zewnętrznym.
        Była to główna siedziba Woj ery styczne j Kontroli Ruchu w Mortropolis, choreograficzne centrum, na którym ciążyła odpowiedzialność za koordynację całego hadesjańskiego przemysłu turystycznego. Tak wiele diabłów i demonów opuszczało swoje cielesne powłoki, by na dwa czy trzy tygodnie opętać cudze, że ktoś musiał upewniać się, że wracają do właściwych ciał. Każde z małych światełek reprezentowało jednego diabła i było oznaczone złożonym ciągiem numerów identyfikacyjnych. Każde, z wyjątkiem tego jednego.
        - Wrócił! - pisnął demon Dajmon, wskazując na ekran. Po raz piętnasty w tym tygodniu. Góra czarnych łusek zakotłowała się i dowódca już stał koło niego, wpatrując się w jasny, nieoznaczony punkt.
        - Wrzuć triangulację - warknął do Dajmona. - Przyciśnij go.
        Pazury gorączkowo uderzyły w panel ekranu kontrolnego, wywołując rozwijane menu bezpośredniego dostępu.
        - Przeklęte pokątne biura podróży! - zaklął dowódca. - Dorwij go!
        Demon Dajmon wklepywał szalone instrukcje i uruchamiał całą serię programów namierzających. Za jego plecami dowódca krzywił się i urągał zielonemu punkcikowi. Punkcik nagle zgasł.
        - Masz go? - Dowódca potrząsnął Dajmona za ramiona. - No?
        - Zniknął za szybko, żebym mógł ustalić dokładną trasę. Śródmieście Tumoru to jedyny namiar, jaki zdobyłem - przyznał zdenerwowany demon.
        Dowódca krzyknął coś wysoce niecenzuralnego i się oddalił.
        - Miej oczy szeroko otwarte. Muszę go dorwać!
        
        * * *
        - ...i to była ta najważniejsza informacja, która doprowadziła mnie do niego. Arogancja tego człowieka, który drukował swoje nazwisko na pierwszych stronach podburzających, prowokacyjnych tomów. To gorsze, niż gdyby zostawił swoją wizytówkę! - oburzał się pobożny posterunkowy Szlam Dżi-had. W podskokach przemierzał kręte korytarze Cesarskiego Pałacu Fortecznego, prowadząc świątobliwego sierżanta Zenita do swojego więźnia. Tradycja nakazywała, by sierżant udał się na przesłuchanie schwytanego zbrodniarza w towarzystwie funkcjonariusza, który go ujął. Dżi-had drżał z podniecenia na myśl o czekającej go pergaminkowej robocie. Funkcjonariusz, który dokonał aresztowania... pobożny posterunkowy Szlam Dżi-had! Ćwiczył to tysiące razy, upewniając się, że zdoła zmieścić wszystko w niewielkiej rubryczce tak, aby było czytelne - i teraz jego marzenia miały się spełnić. Pierwsze aresztowanie!
        Kipiąc entuzjazmem, skręcił za róg i przeszedł do szczegółowego opisu aresztanta. Mówił od przeszło dziesięciu minut, zasypując sierżanta informacjami o łotrze i rzadko tylko robiąc przerwę dla nabrania oddechu. Zenit z każdą chwilą stawał się coraz posępniejszy i bardziej przygaszony. Sprawa była prowadzona właściwie, nie mógł znaleźć żadnej technicznej podstawy do zwolnienia więźnia. Pozostawała nadzieja, że Dżi-had spieprzył dokumentację.
        - Jesteśmy na miejscu! - obwieścił Szlam, zatrzymał się i zapukał energicznie do drzwi. Usłyszawszy jakiś pomruk ze środka, przekręcił klamkę i wszedł, dokładnie w chwili, gdy Dyndała usiłował podnieść się z podłogi. Egzekutor potarł się przez czarną opończę po tyle głowy, spojrzał gniewnie na resztki miniaturowej szubienicy i ryknął.
        - Nie wstawaj - powiedział Dżi-had nieświadom swojej zarozumiałości. - Nie krępuj się, odpoczywaj, przyszliśmy do tego drukarza Ryngrafa. Tędy - zwrócił się do Zenita, tak jakby ten nie wiedział, gdzie są cele.
        „Wieszak” Dyndała spróbował uspokoić mętne myśli i spojrzał zadziwiony na pięćdziesięciofuntowy wór z piaskiem na podłodze. Jego próby zrozumienia, co tu się właściwie stało, zakłócił oburzony skowyt od strony cel.
        - Gdzie on jest?! - wrzeszczał Dżi-had, biegnąc w stronę Dyndały z uniesionymi pięściami. - Coś z nim zrobił? Gdzie mój więzień?
        - Hę? - mruknął Egzekutor, przenosząc wzrok z połamanych patyczków na worek i z powrotem. - Więzień?
        - Tak, to właśnie powiedziałem. Nie dalej jak pół godziny temu przyprowadziłem tu grzesznika pierwszego stopnia, a teraz go nie ma! - Dżi-had czuł, że jego przyszłość w WOP-ie staje pod znakiem zapytania. Czym sobie na to zasłużył? Wszystko odbyło się w zgodzie z Księgą. - Gdzie on jest?
        - Nie... nie pamiętam - wyjęczał Dyndała, ofiara poważnego wstrząśnienia mózgu.
        Świątobliwy sierżant Zenit zasłonił usta dłońmi, z trudem powstrzymując się od śmiechu.
        - Czy on miał na sobie czerwoną koszulę nocną? - zapytał zamroczony Dyndała.
        - Gdyby miał, to aresztowałbym go za coś innego. Kiedy go przyprowadziłem, miał żółte ręce i wybrudzony tuszem kitel. Pamiętasz?
        Dyndała pokręcił głową, a Zenit zrobił się jeszcze czerwieńszy od powstrzymywanej radości i zazdrości, że on nie wpadł na ten pomysł. Jak najskuteczniej powstrzymać Dżi-hada przed dokonaniem aresztowania? Zgubić podejrzanego. Genialne! Egzekutor dostanie za to podwyżkę.
        - Kto tu rządzi? - zapytał Dżi-had, gniewnie tupiąc sandałem w podłogę.
        Dyndała podrapał się po kominiarce.
        - Eee... komandor Tojad zwany Mocnym, ale nie sądzę, żeby był szczególnie zadowolony z...
        - Racja, mnie też się wydaje, że rozsierdzą go wieści o zaniedbaniach ochrony budynku! - wykrzyczał Szlam, po czym obrócił się na pięcie i zwrócił do zagryzającego palce, purpurowego na twarzy Zenita. - Wasza Wyśmienitość, sir, dopuszczono się tu karygodnego niedbalstwa. Niezwłocznie zajmę się tą sprawą. Widzę, jak bardzo to pana poruszyło.
        Zenit mógł tylko przytaknąć oraz modlić się, żeby Dżi-had szybko skończył, bo w innym razie może nie wytrzymać ciśnienia narastającego mu w żebrach i rzucić się na podłogę, wymachując rękami i nogami oraz zrywając boki ze śmiechu.
        Pobożny posterunkowy Szlam Dżi-had położył sobie dłoń na sercu, wbił płomienne spojrzenie w sierżanta i przemówił:
        - Mistrzu, wyzbądź się obaw. Zaufanie, jakieś położył w ten oddany ci bezgranicznie wór mięsa i kości, którym jestem, nie zostanie zawiedzione. Bezzwłocznie udam się teraz, by ponownie ująć drukarza i położyć kres jego niegodnym uczynkom, na większą chwałę pana, Mistrzu, i całego WOP-u! Tak mi dopomóżcie bogowie! - I zamiatając malarskim fartuchem, wyszedł z biura Dyndały.
        W tej samej chwili Zenit eksplodował potoczystym, szczerym śmiechem, bezradnie zwijając się na podłodze.
        Pół godziny później, wciąż czując w żebrach bezlitosny ból, pozbierał się, klepnął Dyndałę w plecy, gratulując mu dobrej roboty, a następnie, nadal bezwolnie chichocząc, wyszedł na korytarz, zastanawiając się nad tajemniczymi ścieżkami bogów.
        
        * * *
        Mówi się, że w chwilach intensywnego stresu człowiekowi staje przed oczami całe jego dotychczasowe życie, wszystkie ważne wydarzenia przebiegają w szaleńczym, przyspieszonym tempie. Coś podobnego działo się z Wielce Wielebnym Hipokrytem, z tą różnicą, że obrazy bombardujące jego zmysły, gdy wałęsał się bez celu po śródmieściu Tumoru, nie dotyczyły epizodów z jego życia, lecz z dotychczasowej śmierci.
        Pakty... pierzchające szczury... szpony... rozstępujące się podłogi... Głowa pękała mu od tłoczących się wizji. Niekończące się przesłuchanie w sprawie sztuczki ze szczurami... lekcje koronkarstwa... strzępy konwersacji diabłów... ukryci drukarze... pocięte czoła... świecące koronkowe siatki na włosy. Wszystkiego tego nijak nie dało się logicznie wytłumaczyć. Wodogrzmoty nonsensu.
        Lecz w zaciszu wielebnego umysłu wirujące nici logiki w jakiś sposób zaczęły się jednak nawijać na haczyki rzeczowości. Znalazły uchwyt, podjęły linę i zaczęły się podciągać. Stopniowo z gąbki mózgu Hipokryta wysączył się sens. Przypomniał sobie dzień, kiedy w kaplicy św. Absencjusza ze Sklerozy po raz pierwszy odważył się zastosować telewpływ. Przypomniał sobie grad pytań o ten sekret, jakim zasypał go Flagit, i jego żałosne próby naśladowania kontroli ssaków prezentowanej przez Hipokryta. Wtedy też Wielebny zrozumiał, dlaczego Flagit zaraz po opanowaniu zasad telewpływu przestał się nim interesować - nie był już potrzebny, stał się zbyteczny. Oto jego życie w skrócie.
        Nagle z podświadomości Hipokryta wypadło kilka fragmentów, trafiając wprost na swoje miejsca, jak w fachowo ułożonej kostce Rubika. W okamgnieniu Wielebny zrozumiał prawdę, ujrzał cały obraz.
        Nasadził sobie na głowę swoją obszarpaną piuskę, zamknął oczy, przypominając sobie wszystko, co wiedział o telewpływie, po czym wysłał mentalne pnącza przez tysiąc stóp litej skały. Wściekłe pszczoły jego agresywnie sugestywnego umysłu odzyskały wolność. I nie zamierzały dać się zignorować!
        Na drugim końcu Mortropolis, w mroku tętniącej życiem jaskini ktoś wskazał pazurem na rozświetlony ekran i krzyknął:
        - Sir! Wrócili!
        Wyglądało to tak, jakby tysiąc obłąkanych druidów ustanowiło szczyt Ciemnej Góry miejscem ważnym ze względów religijnych, wykupiło wszystkie pochodnie w promieniu wielu mil, namówiło kumpli na przyłączenie się do pielgrzymki wszech czasów, a teraz rozkoszowało się szaleńczym uniesieniem pod niezliczonymi płomieniami, na lewo i prawo składając w ofierze dziewice.
        Niestety, rzeczywistość nie była aż tak kolorowa.
        Pośród ciemności talpejskiej nocy płonęły liczne pochodnie, z równą łatwością rozpraszając zarówno mroki, jak i chmary nieszczęsnych kruszpaków. Prace posuwały się naprzód w równym tempie: mieszacze cementu mieszali co sił, by osiągnąć upragniony cel - premię. Robotnicy budujący piece do wypalania utrzymywali ogień, żeby wypalić cegły, z których można będzie postawić piece, potrzebne do podgrzewania stali i żelaza dla zastępów kowali, którzy z żelaza wykują narzędzia, którymi da się wydobywać glinę, z której będzie można wypalić cegły do budowy...
        Napędzana niezliczonymi, elastycznie przyjaznymi stuszelągowymi banknotami praca przestała polegać na opieraniu się o różne narzędzia: industrializacja rozpełzła po gwałtownie łysiejącym szczycie Ciemnej Góry niczym pleśń po brzoskwini. Wszyscy mieszkańcy Cranachanu byli zachwyceni.!, bogactwem przekraczającym ich najśmielsze marzenia. Wznosili pieśni, kopiąc, kując....
        Cóż, w każdym razie większość. Istniała też niewielka grupka zdecydowanych malkontentów, niechętnym okiem spoglądających na prężny ośrodek przemysłu ciężkiego. Gdyby ktoś przejmował się tym aż tak, by poprosić tych małych zielonych bojowników o wyjaśnienie ich stosunku do niszczenia środowiska naturalnego, nie miałby raczej szans uniknięcia kilku godzin mędzenia. Ale nikt nigdy nie poprosił. Nie było takiej potrzeby. Wszystko wyjaśniały liczne transparenty trzymane w dłoniach przez bojowników.
        „RĘCE PRECZ OD ŚLICZNYCH POROSTÓW” - głosił napis w kształcie zielonych pędów okręcających się wokół głazu. „GRZYBNIA TEŻ CZUJE” - twierdził drugi.
        „RATUJMY ŚLIMAKA” - grzmiał trzeci. A było ich o wiele więcej, żądały zostawienia w spokoju ogrodnictwa i innych podobnych rzeczy.
        Trzeba w tym miejscu zauważyć, że pani Olivia Grynpis nie była zbyt uszczęśliwiona taką, a nie inną lokalizacją placu budowy. Ciemna Góra była jedynym miejscem w promieniu dziesięciu mil, gdzie można było napotkać ekstremalnie rzadką Karmazynową Meduzopleśń Plamistą. Tylko tu było światło, cień, właściwa temperatura, kwasowość i wilgotność, co umożliwiało bulwiastej, czerwonej, przezroczystej, drżącej pleśni bujny wzrost w zagłębieniach wśród skał i głazów.
        Wydobywający się spod oliwkowego bojowego beretu i nastroszonych brwi głos pani Grynpis, głos milionów poniżanych bezkręgowców, wydał ostatnie komendy. Jej ciemnooliwkowa, wodoodporna kurtka lśniła medalami i odznakami z setek kampanii. Wieloryby mieszały się z emaliowanymi tęczami i hasłami głoszącymi wszystko, od „Ammoretańska Jaszczurka Śmierci nie jest przeznaczona na grill” aż po „Kocham lemingi!”.
        Kiedy następna grupa cranachańskich toczycieli kamieni podbiegła żwawo do naznaczonego czerwonymi plamami głazu i jęła gorliwie naciskać na wielusetletnią bezwładność, pani Grynpis wykrzyknęła ostatnie polecenia i popędziła co sił w nogach na czele swoich ludzi, a gdy kroczyła tak, stukając gniewnie zielonymi butami, za jej plecami unosiły się monotonne w swym oburzeniu transparenty. Grupa błyskawicznie przemierzyła niechlujną tundrę, prawie w komplecie pokonała wysokie na dwadzieścia stóp ogrodzenie, po czym stanęła oko w oko z zaskoczonymi toczycielami kamieni.
        - Odsuńcie się! - rozkazała Olivia.
        Zaniepokojeni robotnicy podnieśli głowy.
        - Hę? Co się tu...
        - Natychmiast zabierzcie swoje brudne łapy z tego głazu! - pisnęła pani Grynpis, prąc dumnie naprzód i ciskając oczami gromy. Jej stronnicy odbezpieczyli przyjazne dla środowiska pistolety na wodę, puściły zawory bezpieczeństwa. - Ogłaszam to terytorium własnością Ludowego Frontu Wyzwolenia Flory i Fauny! Wynoście się! - Gdyby przywódczyni miała przy sobie flagę, niechybnie wbiłaby ją teraz w ziemię. Zamiast tego żywiołowo uderzyła otwartą dłonią w głaz. Trzechsetletnia Karmazynową Meduzopleśń Plamista z cichym plaśnięciem została rozsmarowana po granitowej powierzchni. Pani Grynpis szybko cofnęła rękę i ukradkowo wytarła ją w kurtkę.
        Przy głośnych wiwatach wojsk uzbrojonych w broń jak najbardziej biologiczną z turkotem nadjechał wóz, który następnie zręcznie unieruchomiono ręcznym hamulcem, i opuszczono tylną klapę. Zwolennicy pani Grynpis skupili się wokół granitowego głazu, położyli na nim dłonie i zaczęli pchać. Oficjalni toczyciele kamieni ze zdumieniem obserwowali, jak przedmiot ich wysiłków zostaje wtaszczony na wóz, uwiązany do platformy i odjeżdża w tumanach kurzu pośród wysoko zadartych nosów.
        Pani Olivia Grynpis pisnęła z radości i ponownie wytarła ręce w rąbek kurtki. Udało jej się, podprowadziła swoich ludzi pod nos wroga i spod tego nosa buchnęła mu Karmazynową Meduzopleśń Plamistą. A wszystko to bez jednego wystrzału.
        Na swoje szczęście nie widziała rozmazanych na powierzchni jej trofeum krwawych resztek.
        
        * * *
        W zaciemnionej siedzibie Wojerystycznej Kontroli Ruchu grad przekleństw towarzyszył nagłemu zniknięciu z ekranu pojedynczego świecącego punkciku.
        - Straciliśmy go! - wytłumaczył ten fakt demon Dajmon.
        - Namierzyłeś go? Wiesz, skąd się bierze to cholerstwo? - warknął Dragnazzar. Wzruszenie ramion, które ujrzał w odpowiedzi, wcale go nie ucieszyło.
        - To trwało za krótko... Hmm, proszę zaczekać. On... on wrócił! - wykrztusił z niedowierzaniem Dajmon, wskazując na obsydianowy ekran.
        - Bierz się do niego! Chcę wiedzieć, kto jest za to odpowiedzialny. Nie uniknie podatku od wojeryzmu!
        - Eee... zdaje się, że to inny. To inne miejsce.
        - Jesteś pewny?
        - Ten drugi był bliżej Flegetonu...
        - Co? Jest ich dwóch?!
        - Na to wygląda, ja...
        Nagle ruch na ekranie ustał. Pojawiła się pionowa zielona linia, którą rychło przecięła pozioma, dokładnie w miejscu świecącego na zielono punktu. Obok wyskoczyły rzędy cyfr.
        - Mam go! - krzyknął Dajmon, unosząc pięść w geście radości.
        - To na co czekamy?! - Dragnazzar obrócił się na kopycie i wybiegł z pokoju kontrolnego, zamierzając udać się do śródmieścia Tumoru.
        
        * * *
        Na niewielkiej polanie, otoczonej dwoma i pół akrami najładniejszej szkółki olchowej w całych Talpach, stała waląca się chata drwala.
        Tego dnia na polance panował spokój. Gęsta cisza trzymała ją w uścisku mocniejszym niż wełniane reformy.
        Trwało to od wielu godzin. Niepewna, wyczekująca cisza. Oczekująca na jakieś wydarzenie i spodziewająca się najgorszego...
        Nagle prastary sosnowy kredens wyleciał przez tylną ścianę chaty, przekoziołkował przez polanę i rozbił się o rząd ostrzyżonych wierzb. Towarzyszył temu głośny dźwięk skręconych strun głosowych nastolatki i krzyk:
        - Emilio, przestań!
        Gdy piskliwy wrzask udzielił odpowiedzi na ten apel, chata zadrżała w posadach i posypały się dachówki. Podobnie zareagowałaby zapewne wataha wilków, gdyby zaproponować jej przejście na wegetarianizm.
        - Emilio, bądź grzeczna!
        Zabrzmiał jeszcze jeden nieludzki krzyk, po którym nastąpiła rytualna destrukcja pamiątkowych komódek. Tymczasem na polanie zadudniły kopyta pary galopujących koni.
        Rumaki zatrzymały się gwałtownie przed chatą, spod ich kopyt prysnęły drzazgi i żwir.
        - To tu - warknął wyższy z jeźdźców, wskazując na Czerwony Krucyfiks Awaryjny na dachu domku i jednocześnie zsiadając ze zdyszanego konia. W sekundę pokonał dystans dzielący go od drzwi chaty, niecierpliwie zamiatając ziemię białym habitem. - No chodź! - zawołał, gdy usłyszał dochodzące z wnętrza krzyki i zawodzenia. Niepokojące myśli krążyły po jego głowie niczym pantera w klatce.
        Drugi jeździec zmagał się w pośpiechu z klamrami sakiew i starał się nie zwracać uwagi na nieludzkie dźwięki. Szło mu jak po grudzie, jego ręce drżały z podniecenia. To właśnie dlatego Xedoc przystąpił do służby w Nawtykanie. O to rozchodziło się w byciu duchownym stażystą.
        Drzwi od chaty otwarły się przy głośnym sprzeciwie zawiasów i ukazała się w nich brodata twarz, która obrzuciła wzrokiem czerwony krucyfiks widniejący na piersi jeźdźca.
        - W sam czas - oznajmił drwal. - To nazywacie błyskawiczną usługą? Zdążyłbym przystrzyc pięć hektarów wierzb dwa razy szybciej, niż wyście tu jechali!
        Ze skrywanymi obawami na widok zielonej, cuchnącej mgły ulatującej spod drzwi generał Nawtykańskich Egzorcystów Synod przełknął ślinę i przejechał dłonią po swych włosach długości zamszu. Krzywiąc się, zaciągnął mocniej sznurowadła przeplatające trzynaście dziurek jego Butów Modlitewnych. Złapał się na tym, że tęskni za kojąco przewidywalną przemocą GROM-u i Owczych Wojen. Heretyccy D’vanouini, pomyślał sobie, przynajmniej wiadomo, czego się po nich spodziewać. A teraz? Nagle poczuł, że wyszedł z wprawy.
        Trzy wazy i nocnik uderzyły od środka w drzwi, rozbijając się w pył. Towarzyszył temu kakofoniczny pisk zachwytu ze środka chaty i nagły przypływ adrenaliny u wszystkich zgromadzonych na zewnątrz.
        Poprawiając swoją wzmocnioną metalem misiurkę, Synod sprawdził arsenał świec antydemonicznych, fachowo rozpalił płomień zapalacza w miotaczu kadzidła i nerwowo wyrównał ciśnienie w Rozpylaczu Wody Święconej DOBRAWA 966. Xedoc dzielił uwagę pomiędzy chłonięcie każdego szczegółu postępowania Synoda a rozpakowywanie sakw.
        - Ruszcie się! - ponaglił ich drwal. - Weźcie się do roboty!
        - Cierpliwość jest cnotą! - odburknął Synod, marszcząc brwi i regulując celownik.
        - Cierpliwość? Nie, kiedy płacę wam od godziny! - Oczy drwala lśniły, zaciskał dłoń na trzonku ulubionej siekiery tak mocno, że pobielały mu kostki. - Nie mogę pozwolić sobie na stanie tutaj i słuchanie mojej opętanej córki! Jest dobrą robotnicą! Każda godzina spędzona przez nią w łóżku oznacza piętnaście nieściętych wiązów! Tracę pieniądze!
        - Tak, tak, jestem pewien, że aspektu finansowego nie można tu pominąć... - zaczął Synod sarkastycznie.
        - Popatrz na ten lepki szlam... jest wszędzie! - Drwal wskazał na czubek siekiery.
        - Pozostałość ektoplazmatyczna - uściślił Synod, kuląc się na widok żółtawej mazi.
        - Nie obchodzi mnie, jak to się nazywa... Niczego nie mogę znaleźć! Założę się, że moja ulubiona piła właśnie pod tym rdzewieje! Moja żona odchodzi od zmysłów, cały dzień usiłując to wysprzątać! A przez te wrzaski i zawodzenia całą noc nie spała...
        - Kto to? - zapytał ktoś ze środka chaty załamującym się falsetem.
        - Czerwony krzyż - odpowiedział drwal, obracając się przez ramię.
        - W sam czas! - Żona drwala pojawiła się w drzwiach. - Od tych wrzasków i zawodzeń całą noc nie spałam...
        - A nie mówiłem?! - warknął drwal i wbił siekierę w ścianę.
        - Ostrożnie z tą siekierą! - upomniała go małżonka. Drwal Eugeniusz wzniósł oczy ku niebu, wyciągnął ostrze z drewna i zwrócił się do Synoda: - Macie zamiar coś z tym zrobić? Nie wytrzymam, jeśli ona będzie ciągle opętana. Dziewczyny w jej wieku nie powinny być przykute do łóżka, kiedy wokół czeka tyle roboty, to niezgodne z naturą!
        - Jestem tu. Gdyby pan zaprowadził mnie do pacjentki...
        Coś bardzo dużego i ciężkiego uderzyło w wewnętrzną ścianę chaty. Budyneczek zatrząsł się, a na Eugeniusza spadły okruchy tynku i kilka zdezorientowanych korników.
        - Tam? - zapytał generał, otrzepując białą pelerynę i wskazując na wybrzuszone drzwi, z których zawiasów spływało zdecydowanie zbyt dużo mazi. Drwal przytaknął i zaczął przyglądać się, jak do środka wchodzi wielka sterta ekwipunku. Sterta stanęła na środku, a spod niej wygramolił się stażysta Xedoc, który z wypiekami na twarzy chłonął wszystkie szczegóły otoczenia.
        Synod przesunął dłonią po krótkich włosach i poprawił przydziałowy kolczy kaptur. Następnie rzucił się na mały biały kuferek, otworzył go i napełnił kieszenie peleryny antydemonicznymi świecami najwyższej jakości, po czym zamaszystym gestem wzniecił płomień zapalacza w naramiennym miotaczu kadzidła. Xedoc przyglądał mu się z podziwem, robiąc gorączkowe notatki.
        - Eee... to ja was zostawię... - Eugeniusz jęknął, cofając się przed strużkami cuchnącego, zielonego dymu dobywającego się spod drzwi. - Gdybyście czegoś potrzebowali... gorącej wody, stosu ręczników, to po prostu...
        Synod potrząsnął głową, zacisnął zęby, chwycił biało-fioletową bulwę i oderwał ją od swojego pasa, po czym dodając sobie pewności warknięciem, odgryzł główkę bulwy. Teraz albo nigdy. Odliczywszy do trzech, otworzył kopniakiem trzynastodziurkowych butów drzwi i - przy akompaniamencie entuzjastycznego okrzyku Xedoca - cisnął kulę przez ramię do środka. Sekundę później czosnkowy granat eksplodował. Synod rzucił się w wir walki, kładąc ogień zaporowy Święconą Wodą. Przeskoczył nad zalegającymi w pokoju szczątkami, wykonał eleganckie salto i wycelował obie lufy miotacza kadzidła w dziewczynę przywiązaną do łóżka.
        - W porządku, gra skończona. Wynoś się! - oznajmił, uchylając się przed lecącym w jego stronę basenem.
        - Nie, nie, zaczekaj! Niech ci wytłumaczę... - warknęła Emilia głosem, który zabrzmiał tak, jakby końca dobiegała przeprowadzana właśnie na niej tracheotomia.
        - Wolałbym nie być zmuszony do użycia siły... - Synod spojrzał na ropiejące policzki dziewczyny i doszedł do wniosku, że w pleśniowozielonym kolorze nie jest jej do twarzy. Stwierdził też, że zapomniał już, jak obrzydliwe potrafią być nastolatki. Zwłaszcza te opętane. Pokój przypominał wysypisko śmieci.
        Sandały zadudniły o podłogę. Xedoc wbiegł, postawił dużą walizkę u stóp łóżka i teraz stał tam z szeroko otwartymi ustami. Jego pierwszy prawdziwy egzorcyzm. Oczywiście wiedział, czego się spodziewać. Synod po drodze dość dokładnie, aczkolwiek pośpiesznie wszystko mu wytłumaczył, ale to, co zobaczył na własne oczy... Cóż...
        Podmuch lodowatego powietrza wzmocnionego wonią martwej od miesiąca nastolatki uderzył w nozdrza generała, zmuszając go do cofnięcia się o kilka kroków. Z wrzaskiem wściekłości Synod odwrócił się i fachowo wystrzelił ładnych kilka funtów kadzidła w miotającą bluźnierstwa twarz.
        - Przepraszam - wyjęczała Emilia. - Nie chciałem... Wysłuchaj mnie. Mam coś do przekazania...
        - Zamknij się i wynocha! - Synod rozpylił następnych kilka galonów Wody Święconej.
        - Nie, zaczekaj chwilę... ona jest niewygodna. Nie chcę cię skrzywdzić... leż spokojnie, kochanie. - Dziewczyna mówiła głosem zupełnie niepasującym do wijącego się ciała i wykrzywionej twarzy. - Przestań walczyć! - upomniała samą siebie.
        Emilia rzucała się opętańczo po łóżku, napierając na więzy, smugi zielonego dymu ulatywały spod materaca, unosząc łóżko nad podłogę. Synod zaklął i postarał się zapamiętać, żeby następnym razem udzielać dokładniejszych wskazówek. Łóżko też powinno być przymocowane.
        - Posłuchaj, bardzo mi przykro, że tak wyszło... - odezwała się Emilia, kiedy łóżko na dobre wzbiło się już w powietrze. - Ooo... nie czuję się zbyt dobrze...
        Kilka galonów parującej zawartości nadczynnego woreczka żółciowego chlusnęło na śnieżnobiałą pelerynę Synoda, kiedy dziewczyna miotała się szaleńczo po pokoju.
        - W porządku! Doigrałaś się, panienko! - Generał zabrał się do rozpinania licznych klamer przy walizce. Xedoc zasłonił usta dłonią i wybiegł z pomieszczenia.
        - O rany, rany! Przepraszam, nie chciałem... - przeprosiła Emilia. - Nie myślałem, że będzie z tym tyle problemu.
        Wprawnym ruchem Synod wyciągnął z walizki najnowszy model Ołtarza Polowego wraz z przydziałowym nawtykańskim Krucjat-o-matem i trzema tuzinami kadzidełek szturmowych.
        - Kreaturo z piekła rodem, udręczony potworze z otchłani, zostałeś przyłapany na nielegalnym przebywaniu w zajętej już duszy, dopuszczając się przestępstwa polegającego na złamaniu podpunktu 195b Ustawy o Nienaruszalności Duszy i Zajmowaniu Ciał.
        - Tak, ale nigdy bym tego nie zrobił, gdyby nie to, że szykuje się coś strasznego...
        - Masz prawo zachować brutalny sposób bycia, ale wszystko, co zrobisz, zostanie użyte przeciwko tobie. Ze zdwojoną siłą.
        - O rany, oszczędź sobie tych wszystkich kłopotów!
        - Stul pysk! - wrzasnął Synod, puszczając miotacz kadzidła, jakby był czymś żywym, i dramatycznym gestem dobywając bardzo dużą spluwę z ukrytej kabury. Matowoczarna lufa podążała za wirującym łóżkiem, warkocząc groźnie i świątobliwie. Generał przycelował, patrząc przez muszkę i szczerbinkę, i zwolnił bezpiecznik.
        - Patrzysz teraz w lufę najnowszego osiągnięcia w dziedzinie szybkiego miotania. Piętnaście strzałów na minutę, ultraszybkie, przebijające aurę mszały.
        - Proszę, przemoc nie jest konieczna.
        Synod stanął na rozstawionych nogach, lekko uginając kolana, przygotowany na odrzut ze strony egzorcyzmowanego.
        - Gdyby panowała powszechna równość - powiedział cicho, niemal szeptem, ignorując skruszoną postawę demona (generał miał doświadczenie i wiedział, jak przekonujące potrafią być piekielne istoty) - mógłbyś prawdopodobnie rozpędzić się wystarczająco, by przedrzeć się przez tę ścianę i uciec, zanim cię odstrzelę i skażę na wieki czynienia dobra oraz spotkań modlitewnych. Teraz jednak powinieneś się spytać - warknął na opętaną nastolatkę zataczającą koła w unoszącym się na chmurze zielonego dymu łóżku - czy czujesz się szczęściarzem?
        - Słuchaj, gdybyś mógł przekazać coś Papie Jerzowi... - błagała Emilia.
        Synod pokręcił głową.
        - ...albo chociaż świątobliwemu sierżantowi Zenitowi...
        „O co chodzi? Jakie kłamstwa kryły się w tak niewinnie brzmiącej prośbie?” Synod wpadł w gniew. Wcale nie miał zamiaru przekonać się o tym.
        - Daję ci pięć sekund na ucieczkę! - krzyknął, nachylając się. - Albo posmakujesz tego! - Poklepał czule czarną lufę i wyszczerzył się zdecydowanie zbyt radośnie jak na duchownego. - Cztery...
        Łóżko się zatrzęsło.
        - Hej, nie było pięć!
        - Trzy... - Generał oparł łożysko o ramię.
        - To nieuczciwe...
        - Dwa. - Palec wskazujący przesunął się w pobliże spustu.
        - Posłuchaj, chcę tylko...
        - Jeden...
        - Papa Jerz nie będzie zadowolony, kiedy PKiN...
        Łóżko zatrzymało się w powietrzu, zadrżało i runęło na ziemię. Z nonszalancją właściwą człowiekowi schodzącemu z krawężnika Synod przesunął się dwa cale na lewo, unikając uderzenia spadającego łóżka, chuchnął na swoje paznokcie i zaczął je przecierać. Chwilę później uderzył w niego drwal, który biegł do swojej córki.
        - Emilio! - wyjęczał, nie wiedząc, czy powinien ją uściskać, czy raczej oblać kilkoma wiadrami środków dezynfekcyjnych.
        - Koniec lekcji na dzisiaj - mruknął Synod do bladego Xedoca, wyglądającego trwożnie zza framugi. - Chłopcze, jeśli naprawdę chcesz zostać Egzorcystą, musisz zrobić coś ze swoim żołądkiem. Nie zaszedłbym tak wysoko, gdyby zbierało mi się na wymioty za każdym razem, kiedy widziałem na wpół rozłożoną nastolatkę. Traktuj to jak poważny przypadek trądziku i wszystko będzie w porządku, zobaczysz!
        Emilia usiadła na łóżku. Jej skóra przybrała już bardziej przyjazny dla środowiska odcień zieleni.
        - Och, panie Synod! - rozpływała się żona Eugeniusza. - Jak my się panu odwdzięczymy!
        - Proszę mi mówić generale. Dwanaście i pół szeląga plus datek na naprawę dachu Nawtykanu powinny załatwić sprawę. -Zmusił się do uśmiechu i wyczekująco wyciągnął dłoń.
        Ale pod pozorami odprężenia i odzyskania dobrego humoru kryły się straszne myśli. Synod był pewien, że żaden opętany nigdy wcześniej nie nalegał na pogawędkę z Papą. Ta nieprzyjemna myśl dręczyła go, kiedy chował pieniądze do kieszeni i opuszczał chatę.
        A w małym zaułku nieopodal Flegetonu Wielce Wielebny Hipokryt III jęknął ponuro.
        - Egzorcyści! Phi! We łbach im się poprzewracało od tej władzy!
        
        * * *
        Kilkaset jardów na zachód od placu budowy PKiN wzniesiono - dzięki finansowej stymulacji w zdwojonym tempie - trzy wielkie, drewniane konstrukcje przypominające stodoły. Wewnątrz każdej postawiono wielkie piece oraz stoły robocze, a następnie przydzielono do pracy zespoły naprędce wyszkolonych kowali z ogromnymi młotami. Pod czujnym okiem Staną Kowalskiego zajmowali się wykuwaniem olbrzymich stalowych płyt, zwijaniem ich w walce i nitowaniem, tak że tworzyły fragmenty wielkiej rury.
        Pośród gwaru i hałasu nikt nie dosłyszał drapania pazurów pod popielnikami pieców ani nie zauważył pojawienia się skałotocza. Nikt też nie miał czasu zastanowić się, kto rozpalił wysokie na sto stóp słupy ognia ani dlaczego nikomu nie przyszło do głowy zatroszczyć się o regularne dostawy węgla.
        
        * * *
        Nabab wpadł do swojej jaskini, zatrzaskując za sobą drzwi ze zjadliwym jękiem złości, i wypuścił nosem cuchnące siarką powietrze. Było coraz gorzej, wydawało się, że z każdym dniem przybywa ludzi na ulicach. Półtorej godziny zajęło mu dotarcie do domu z centrali strajkowej na brzegach Flegetonu. Półtorej godziny! Nie powinien iść dłużej niż dziesięć minut. A wszystko to po kolejnym wyczerpującym dniu w Administracji Piekielnej, spędzonym na wypełnianiu formularzy imigracyjnych świeżych nieboszczyków.
        Przeszedł przez jaskinię, mijając kamienną tabliczkę z napisem „Nie ma jak w dole!” i przyrządził sobie podwójną żółć z lodem. A potem następną. Przedzieranie się przez sięgającą ramion rzekę potępionych dusz stawało się zdecydowanie zbyt piekielne, zwłaszcza po wysłuchaniu kolejnej rundy rozmów, czy może raczej krzyków, między tym przeklętym Seirizzimem a cholernymi przewoźnikami. Nabab uśmiechnął się szyderczo, przypominając sobie wyraz twarzy Seirizzima, kiedy kapitan Naglfar na umówiony sygnał zażądał podwójnej stawki za pracę w śmierdziele. To było cudowne - kolejne zasłużone pięćset oboli. Seirizzima zatkało i zaczął się zastanawiać. Nabab podrapał się po głowie i głośno warknął na wspomnienie rozmowy, która wtedy nastąpiła. Borykał się ze słowami, ale nic mu nie przychodziło do głowy. Słyszał wszystko, podobnie jak i przewoźnicy. Język Seirizzima po prostu poruszał się szybciej niż uszy słuchaczy. On zgodził się na podwójne stawki w śmierdziele, ale tylko pod warunkiem zagwarantowania zwiększonej wydajności i pięciuset lat bez strajków.
        Nabab ryknął i uderzył łuskowatą ręką w obsydianowy stół.
        Dwa dni do wyborów. Dwa dni! Było już tak blisko, a wszystko wskazuje na to, że Seirizzimowi uda się nakłonić przewoźników do powrotu do pracy! Nabab zatrząsł się z gniewu. Gdyby strajk nie został przerwany, Seirizzim nie miałby szans na zyskanie łask d’Abaloha i objęcie urzędu Naczelnego Grabarza. Oni muszą utrzymać protest. Muszą!
        Zgadzali się w tej kwestii wszyscy pracownicy Urzędu Imigracyjnego. Najbardziej pozbawieni wyobraźni księgowi Administracji Piekielnej dostawali dreszczy na widok niedopatrzeń w zaksięgowanych wypłatach dla przewoźników, które nagromadziły się przez stulecia. Sataniczne Sekretarki cmokały i w zadumie kręciły głowami. Nawet najbardziej niekompetentny urzędniczyna dostrzegał zasadność żądań kapitana Naglfara. Zupełnie jakby Administracja Piekielna została dotknięta nową zarazą - w Urzędzie Imigracyjnym wszyscy okazywali współczucie.
        Nagle Nabab się wyprostował. Współczucie! To jest to! Doskonałe!
        Ryknął radośnie i uraczył się trzecią żółcią na lodzie.
        Przed oczyma widział całą sytuację, zupełnie jak we śnie. Wskoczy na swoje obsydianowe biurko w Administracji Piekielnej i tupnie głośno, ignorując iskry i pękający pod jego kopytem minerał.
        - Posłuchajcie mnie, bracia i siostry! - przemówi głosem nie-znoszącym sprzeciwu, jak już poruszy ich serca. -Wejrzyjcie w głąb waszych poruszonych serc. Zamrożone płace. Narzucenie niewykonalnych kontyngentów. Przestarzała umowa podpisana wiele stuleci temu. Czy możemy przejść nad tym do porządku dziennego?
        Będą mu przerywali, a on odprawi ich jednym gestem pazura. Ktoś być może zakrzyknie:
        - Otrzymają podwójną stawkę w śmierdziele!
        A on na to prychnie drwiąco:
        - Marne zwycięstwo. Dwa razy nic to ciągle nic! - Opozycja załamie się, a on wtłoczy im wszystkim do głów swoje jedynie słuszne poglądy.
        - Seirizzim traktuje nas tak samo jak przewoźników! Musimy okazać im solidarność! Przyłączyć się do strajku w dokach! Strajk!
        I Urząd Imigracyjny eksploduje najgłębszym współczuciem dla przewoźników, wznosząc sztandary poparcia i zapewniając Seirizzimowi porażkę w wyborach. To będzie wspaniałe!
        Po raz pierwszy, odkąd pamiętał, Nabab nie mógł się doczekać ćwiartkowego ranka.
        
        * * *
        Krasnolud Guthry z trudem słyszał własne polecenia pośród szybko wzrastającego hałasu na placu budowy szybko wzrastającego PKiN. Wielkie płyty z piaskowca skrobały o siebie, gdy wciągano jedną na drugą i wmurowywano. Jak na razie złożyły się już na dwa pełne okręgi, które górowały co najmniej dziesięć stóp nad nagim szczytem Ciemnej Góry - pierwsze oznaki opuchlizny, mającej stworzyć czyrakowatą konstrukcję. Tysiąc stóp pod nóżętami Guthry’ego Flagit wydawał rozkazy i z zachwytem obserwował, jak tłumy robotników reagują na polecenia kierownika budowy. Flagit uwielbiał potęgę, jaką dawała mu AKL. Ego demona pluskało się w ciepłych prądach oczekiwania na dzień, kiedy posiądzie pełną i bezpośrednią władzę nad królestwami, na które jak dotychczas mógł jedynie zerknąć przez kryształowe okulary infernitowej siatki. Dzień ów zbliżał się z każdym wmurowanym kamieniem...
        Nagle drzwi od jaskini otwarły się i do środka wkroczyło pięciu rosłych agentów Urzędu Ochrony Piekła. Flagit skoczył na równe kopyta, cierpienie wykrzywiło mu twarz, gdy próbował zebrać rozproszone wątki świadomości.
        - Co ma znaczyć to...! - zaczął w sposób, który wydawał mu się bardzo efektowny.
        - Kapitan Dragnazzar z Urzędu Ochrony Piekła! - warknął najwyższy demon, pokazując mały prostokącik niepłonnego pergaminu z niezbyt udanym portrecikiem w rogu, portrecikiem przedstawiającym kapitana Dragnazzara, dodajmy, a następnie zmrużył oczy, dość grubiańsko przepatrując wnętrze. - To pańska jaskinia?
        - Tak, ja...
        - Chłopcy, przeszukać - warknął Dragnazzar.
        - Co...? - Flagit potrząsnął głową, zdarł z niej infernitową siatkę i rzucił od niechcenia na jeden z kolców wystających z oparcia jego krzesła. - Na język Belzebuba, czego wy tu szukacie?!
        - Proszę się wyrażać, sir! - upomniał go Dragnazzar, podczas gdy jego podwładni zaglądali pod łóżka i przeszukiwali kredensy. - Mamy powód, by sądzić, że ta jaskinia była niedawno wykorzystywana do nielegalnej, niefigurującej w rozpisce turystyki mentalnej, sir. Jesteśmy tu więc w celu dogłębnego przeszukania terenu z zamiarem zlokalizowania ekwipunku niezbędnego do uprawiania tego typu aktywności, sir. Gdy i jeśli taki ekwipunek odkryjemy, zostanie skonfiskowany, a pan obłożony zaległym podatkiem, który następnie pobierzemy w tradycyjnie nieprzyjemny sposób, sir...
        - Ale... ja... - wybełkotał Flagit, kiedy agenci bezceremonialnie obeszli się z alkoholowym barkiem.
        - Ma pan prawo zachować milczenie - ciągnął Dragnazzar ze znużeniem - ale obaj dobrze wiemy, co jest grane, zatem proszę wszystko ładnie opowiedzieć, a oszczędzimy sobie kłopotów.
        - Ale ja nie... nigdy... pod żadnym pozorem... - wyjęczał Flagit, starając się zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi.
        - Ho-ho! Bardzo dobrze, sir. Byłby pan zaskoczony, jak ładnie wyglądają nielicencjonowane wycieczki na skanerze wojerystycznej kontroli ruchu. W porządku, gdzie jest ten sprzęt? - Miał oczywiście na myśli wielki transcendentalny hełm, w którym umieszczało się głowę jak w staroświeckiej suszarce do włosów i który pozwalał skupić psychikę turysty na właściwym celu.
        W tej chwili dowódca oddziału rewidującego jaskinię podszedł do kapitana, zasalutował w skomplikowany, przepisowy sposób i wyciągnął infernitową siateczkę.
        - Znaleźliśmy tylko to, sir.
        Dragnazzar wziął nakrycie głowy na pazur i przyjrzał mu się uważnie.
        - A co to może być? - zwrócił się do Flagita.
        - Eee... tego. Ehem, to jest koronkowa siatka na włosy - odparł demon chytrze i spuścił wzrok.
        - Koronkowa? Wyrabiasz koronkowe siatki na włosy? - Dragnazzarowi nie udało się ukryć drwiącej nuty w głosie. - Kto by pomyślał, że taki duży mężczyzna interesuje się koronkami, co, chłopcy? Nie interesuje nas jednak, co robisz w zaciszu swojej nory. -Z trudem powstrzymał chichot. W jaskini rozległ się szmer dezaprobaty, a kapitan odrzucił infernitową siatkę na podłogę, jakby zauważył na niej właśnie lśniącą kroplę zielonej flegmy. - Coś jeszcze? - zwrócił się gniewnie do dowódcy oddziału.
        - Cóż, w skrzyni na zapleczu znajduje się podejrzanie duża ilość tego, sir. - Pokazał kilka banknotów stuszelągowych.
        - Ha! Mamy cię, fałszerzu! - Dragnazzar spojrzał na banknoty i zmarkotniał. - Szelągi? Co to są szelągi?
        - Ja... eee... wymyśliłem je. To do nowej gry planszowej, którą opracowuję, nazywa się, ten tego, „Mortropoly”, właśnie, „Mortropoly”! Chodzi się pionkiem wokół planszy i wykupuje najważniejsze ulice, a kiedy...
        Dragnazzar wzniósł oczy ku niebu i zaklął.
        - Coś jeszcze?
        - Nie, sir!
        - Ba! Tym razem ci się poszczęściło, koleś - warknął, owiewając gorącym oddechem twarz Flagita. - Nie wiem, gdzie to ukryłeś, ale następnym razem cię dorwiemy! - Obrócił się i ruszył do drzwi. - Sprawdzimy tego drugiego!
        Flagit zatrzasnął za nimi drzwi i roztrzęsiony zwalił się na krzesło. Nie miał wątpliwości, że tylko wielkiemu szczęściu zawdzięcza uniknięcie problemów. Mały włos dzielił go od wpadki, tylko od jakiej...
        
        * * *
        Splątane pukle bezbarwnych włosów spływały po nagich ramionach przywiązanej do łóżka nastolatki. Wiła się i parskała, ze złością napierając na więzy.
        - Ile czasu masz zamiar jeszcze zmarnować? - wychrypiała, dysząc z wysiłku. - Nie mam całego dnia. - Zamrugała oczami ukrytymi za trzycalowymi kruczoczarnymi rzęsami i wydęła wargi. Gdyby mogła jeszcze założyć rękę na rękę i tupnąć nóżką w podłogę, na pewno osiągnęłaby swój cel.
        Stojący przy drzwiach mężczyzna w habicie odwrócił wzrok od tasiemek jej bielizny i wymamrotał szybko dziesięć różańców. „Co zatrzymuje generała Synoda? Powinien już tu być.”
        - Nie robię tego dla zabawy - fuknęła dziewczyna. - Myślisz, że bawi mnie bycie przywiązaną do łóżka? No to wiedz, że... Ach, w końcu! - przerwała, kiedy generał Synod wpadł przez drzwi i zaczął przygotowywać się do kolejnych egzorcyzmów.
        - Słuchaj, jak już próbowałem ci powiedzieć ostatnim razem, zanim mnie tak bezczelnie wyegzorcyz...
        - Zamknij się! - warknął generał.
        - Proszę, proszę, jacy jesteśmy uprzejmi...
        - Kreaturo z piekła rodem - zaczął generał, włączając sztormowe kadzidełko. - Udręczony potworze z otchłani. Zostałeś przyłapany...
        - Tak, tak. Już to przerabialiśmy. Swoją drogą, jak się miewa Emilia?
        - ...na nielegalnym przebywaniu w zajętej już duszy, tym samym dopuściłeś się przestępstwa polegającego na złamaniu podpunktu... - ciągnął Synod, sprawdzając ciśnienie w Działku na Wodę Święconą DOBRAWA 966.
        - Nie musisz używać siły. Obiecaj mi, że przekażesz coś Papie Jerzowi, a ja...
        - Nie negocjuję z piekielnymi bestiami! - zagrzmiał Synod, strzelając piekącą strugą Wody Święconej.
        - Grrr! Nawet jeśli próbuję wam pomóc?
        - Ha, pomóc?! Nawet nie znasz znaczenia tego słowa! - Generał położył na brzuchu dziewczyny ozdobny krucyfiks, nie zwracając uwagi na jej obfity biust.
        - Wspieranie kogoś fizycznie lub moralnie, pomaganie komuś. Czynności mające na celu...
        - Milcz! - Synod odbezpieczył swoje sacrum .44 i pogroził nim znacząco.
        - Muszę ci powiedzieć, że PKiN to nie...
        - Wynoś się! - Palec Synoda zadrżał przy cynglu.
        - Tylko nie mów, że cię nie ostrzegałem... Już sobie idę, już mnie nie ma!
        Nimfomanka nagle zamrugała, zatrzepotała kruczoczarnymi rzęsami i spojrzała na generała.
        - Cześć, przystojniaczku - pisnęła.
        - Kolejne chwalebne zwycięstwo nad siłami zła - spróbował podlizać się strażnik stojący przy drzwiach.
        Generał Synod warknął gniewnie. Działo się coś zabawnego. Nigdy podczas całej jego kariery egzorcysty nikt nie chciał się widzieć z Papą. A teraz zdarzyło się to dwukrotnie w ciągu dwudziestu czterech godzin. Bez sensu.
        W małym zaułku nad brzegiem Flegetonu Wielce Wielebny Hipokryt III (świętej pamięci) wściekł się i zaklął bezsilnie.
        
        * * *
        Jedynym dźwiękiem, jaki rozlegał się w zniszczonej przez rewizję jaskini Flagita, był jednostajny szum magmy w ogrzewaniu podpodłogowym, a od czasu do czasu także ciężkie westchnienia i złożone machinacje wrzącego umysłu. Odkąd kapitan Dragnazzar i jego banda oprychów z UOP-u opuścili jaskinię, Flagit siedział głęboko zadumany na skraju krzesła z łokciem na kolanie i dłonią pod podbródkiem. „O co w tym wszystkim chodzi?”
        Był licencjonowanym organizatorem wypoczynku mentalnego, pracował w Transcendentalnym Biurze Podróży spółce z o.o., dlaczego więc sądzili, że w swoim mieszkaniu organizuje pokątne wyprawy? Zwłaszcza z jakimś fikcyjnym wspólnikiem na drugim końcu miasta. To śmieszne. Nigdy nie wszedłby w układ z kimś pracującym na czymś tak niewyszukanym i łatwo wykrywalnym. Co to, to nie. Flagit zawierał układy tylko z takimi, którzy mieli czyste usta i potrafili trzymać nosy zamknięte na kłódkę - nie ma nic gorszego niż wspólnik z przykrymi objawami słowotoku po tym, jak coś wywącha.
        Nagle coś się poruszyło. Flagit z nadnaturalną szybkością odwrócił głowę i mrużąc źrenice, zaczął wypatrywać źródła ruchu. Miał przed oczami porozrzucane przez UOP pudła, z rozbitej butelki sączyło się martini... znów coś się ruszyło. Flagit, błyskawicznie zerwawszy się na kopyta, wziął się do przegrzebywania gruzów jak struś w ostatnim stadium demencji, rzucając przez ramię skrzynki z kryształowymi pchełkami i misy pełne parasolek do drinków. W tej samej chwili błyszcząca ciemnoszara siateczka przeleciała (cały czas przyspieszając) przez pokój i z brzękiem uderzyła w ścianę. Flagit z otwartymi ustami patrzył na jarzącą się siatkę. Nieożywione obiekty nie powinny robić takich rzeczy.
        W dwóch susach dopadł ściany i oburącz podniósł siateczkę. Zdawała się trochę cięższa niż zwykle. Obrócił się z piskiem kopyt, podbiegł do przeciwległej ściany, puścił siatkę i zaczął kopniakami usuwać sobie z drogi szczątki i gruzy. Siateczka błysnęła i właściwie zanim jeszcze upadła na podłogę, przemknęła przez jaskinię jak wystrzelona z procy, kończąc swój pęd do wolności tak jak ostatnio - z brzękiem wylądowała na ścianie.
        Flagit potrząsnął głową i stał z opuszczoną szczęką. Naukowa część jego psychiki zastanawiała się, czy druga siatka zachowywałaby się równie irracjonalnie, nie przestrzegając niepodważalnych zasad fizyki w swym, jak na razie niewytłumaczalnym, sposobie działania.
        Bardziej praktyczna część psychiki podpowiedziała mu tymczasem, że podczas rewizji znaleziono tylko jedną siatkę.
        Nagle, pomimo iż w jaskini panowała teraz przyjemna spiekota na poziomie sześciuset sześćdziesięciu sześciu stopni Fahrenheita, Flagit uczuł lodowate igły nakłuwające jego kręgosłup. To wszystko mogło oznaczać tylko dwie rzeczy.
        Hipokryt miał drugą siatkę.
        I używał jej!
        
        * * *
        Kiedy kapitan Dragnazzar wraz ze swoimi ludźmi zmierzał w stronę brzegów Flegetonu, a tym samym drugiego podejrzanego, roztrącając stojące im na drodze umęczone dusze i wykrzykując wiązanki najwymyślniejszych hadesjańskich przekleństw, w jego głowie zaczynało kiełkować podejrzenie, że coś w tym wszystkim się nie zgadza.. Bardzo dobrze wiedział, że transcendentalny hełm kosztuje setki tysięcy oboli (osiemnaście tysięcy plus dostawa i montaż, jeśli zamówiło się kradziony), i wiedział też, że gdyby przetrząsnąć kieszenie wszystkim mieszkańcom nadflegetońskiej dzielnicy, to uzbierałoby się może z pięć oboli i kilka kamyków na szczęście. Kto w takim razie używał tu transcendentalnego dopalacza? I po co?
        - Tędy! - krzyknął dowódca oddziału rewizyjnego, wbiegając w mały zaułek. Zaułek, który jeszcze trzy sekundy po tym, jak krzyknął: „Tędy!”, roił się od nielegalnych imigrantów.
        Lata znajdowania się po tej mniej przyjemnej stronie układu „bijący za nic - bity za nic” doprowadziły system wczesnego ostrzegania imigrantów do perfekcji.
        Gdy więc UOP stanął w zaułku, jedyną poruszającą się tu rzeczą był skrawek niepłonnego pergaminu, który wzbił się w powietrze podczas pospiesznej ucieczki.
        Kapitan Dragnazzar wydał z siebie bardzo dziwny odgłos i spojrzał spode łba na dowódcę oddziału.
        - Ale... eee... cóż mogę powiedzieć? Powiedziano mi, że to tu. Kapitanie, nie! Kapitanie!...
        Krzyk, świst powietrza i odgłos uderzenia łuskowatej dłoni o łuskowatą głowę rozniosły się echem po nabrzeżu.
        
        * * *
        Prace nad kopułą PKiN ciągnęły się w niezmiennie szybkim tempie przez całą noc. Murarze, wynajęci twórcy pomników i w ogóle wszyscy obdarzeni choć krztyną zdolności rzeźbiarskich i powodowani chciwością uwijali się gorączkowo wokół olbrzymiej półkuli.
        Kilka godzin wcześniej trzy donośne: „Hurra!” obwieściły talpejskiemu świtowi, że ostatni blok został wspólnymi siłami wciągnięty na miejsce i szybko obskoczony przez murarzy. Niemal natychmiast, z wojskową precyzją, zespoły kowali wychynęły z trzech kuźni, uginając się pod ciężarem kutych odcinków rur. Przeszli przez wysokie ogrodzenie i zniknęli w wielkim kamiennym igloo kopuły.
        Wewnątrz uśmiechnięty od ucha do ucha krasnolud Guthry wydawał polecenia i wymachiwał rękami. Nigdy wcześniej nie miał równie entuzjastycznych pracowników. Ach, potęgo pieniądza!
        Strumień niosących rury kowali rozdzielił się i, zgodnie ze wskazówkami Guthry’ego, kowale poszli w siedmiu różnych kierunkach. Już po chwili łączyli rury w rozległą, błyszczącą metalem pajęczą sieć, którą następnie, zużywając wiele drutu i przekleństw, podwiesili u sufitu.
        Na samym środku kopuły wzniesiono wysoką na dwadzieścia stóp misę, a potężne skrzydło wiatraka ustawiono poziomo - zgodnie z planami - na wałkach.
        Guthry kierował tym procesem: przez kilka sekund wpatrywał się w plany, potem zerkał na robotników, wydając podkreślone dzierżoną w dłoni gotówką polecenia, i ponownie konsultował się z projektem. Wszystko musiało być sprawdzone. Na tym etapie prac jedna pomyłka, jedna mała pomyłka, mogła wystarczyć, by całą konstrukcję w jednej sekundzie szlag trafił.
        Zgrzyt metalu o kamień i mnóstwo mamrotanych przekleństw wstrząsnęły tłumem, gdy na miejsce ponad wiatrakiem wsunięto wieko średnicy dwudziestu stóp, upuszczając je w ostatniej chwili z głuchym grzmotem. Przysiadło niczym ogromna kadź do whisky, z tą różnicą, że nie było wykonane z miedzi, na obwodzie miało siedem dziur, no i znikąd nie lała się tu gorzała. No tak, był tu jeszcze dziwaczny system dźwigni, bloków, przekładni i wałów rozrządu, łączący niewielkie koło wodne na zewnątrz z centralnym kołem zębatym turbiny. Gdy cały ten system zacznie działać, siedem rur będzie klimatyzować siedem komnat grzechów. Moment obrotowy generowany przez koło wodne będzie pompował powietrze. Każda sekcja miała mieć własny klimat, odpowiadający konkretnemu grzechowi: parny upał dla rozpusty, wilgotna ciemność dla lenistwa i tak dalej. Przy obecnej prędkości wody uruchomienie klimatyzacji zajmie najwyżej kilka godzin.
        Jednakże ta prędkość miała w dość dramatycznych okolicznościach zacząć wzrastać.
        Drzwi od magazynu Transcendentalnego Biura Podróży spółki z o.o. zamknęły się z trzaskiem za zdyszanym Flagitem, który przyciskał do piersi torbę ze skóry gryfa. Jak na razie nie najgorzej, pomyślał.
        Wpakowanie na chybcika zmasowanych szeregów pracowników Hadesjańskiej Akademii Nauk do hełmów i wysłanie ich na wycieczkę zakładową poprawiło mu humor. Żaden z nich nawet nie mrugnął. Flagit nijak nie mógł zrozumieć, na czym miałaby polegać przyjemność z opętania trupy muskularnych, wysmarowanych olejkiem tancerzy, ale tak czy inaczej tamci wydawali się zachwyceni taką perspektywą.
        Demon wziął głęboki oddech, stoczył walkę z zapięciem torby ze skóry gryfa i opróżnił ją na stół. Skałotocz, wymachując pazurami i chitynowymi szponami, wyprostował się i spojrzał na swego pana z wyrzutem.
        - Wybacz - mruknął Flagit - nerwy. - Uśmiechnął się i dotknął infernitowej siatki. Przez pełną napięcia chwilę patrzył na nią, tocząc wewnętrzną walkę z samym sobą w obliczu być może najwspanialszego momentu w życiu.
        Po prostu schowaj ją do torby i odejdź...
        Co? Miałbym wrócić do upokorzenia, nędzy, przeciętności i służalczości? Nigdy!
        Nie. Miałem na myśli powrót do normalności.
        Raczej wazeliniarstwa i podlizywania się! Phi! Zaszedłem za daleko, by teraz się poddać. Wszystko gotowe! Tylko pomyśl o całej tej przestrzeni...
        Ale...
        Żadnych ale! Zrób to!
        Ułożył siatkę między rogami i z przerażeniem przełknął ślinę, raz jeszcze przejrzawszy w głowie plan. Cofnął się myślami o godzinę, kiedy to rozdarty pomiędzy strach a żądzę władzy uderzał się pazurami w skroń i marszczył brwi w głębokiej zadumie. Kiedy zamykał oczy, widział przed nimi małe zielone punkciki. Myśl, myśl! Wstrząsnęła nim świadomość, że może zostać wykryty przez UOP w Woj ery styczne j Kontroli Ruchu. Musiał istnieć jakiś sposób na ominięcie ich, po prostu musiał! Od tego wszystko zależało! Szukając rozwiązania, w myślach zaglądając w każdy kąt, coraz mocniej zaciskał powieki. Małe zielone punkciki na czarnym tle. Wirowały i brzęczały, na szyję Flagita wystąpiła pulsująca żyła. Musiał znaleźć stóg siana, w którym da radę ukryć najważniejszą ze swoich igieł... Małe zielone punkciki...!
        Wtedy zrozumiał. Jeśli twój przeciwnik ma wykrywacz metali, na nic zda się chowanie igły w stogu siana. Ale jeśli umieści się ją w pudełku pinezek...
        Czy to ma szansę zadziałać? Ma? Uderzył się w czoło, kiedy pojawiły się wątpliwości.
        Spójrz prawdzie w oczy, Flagit, upomniał samego siebie. Nie masz wyboru.
        Odsuwając na bok obawy związane z tym, że mogą go wyśledzić, zatrzymał się tylko po to, by wydać skałotoczowi szeptem serię skomplikowanych poleceń, i wysłał strumień telewpływnych myśli wprost do układu limbicznego pewnego kierownika budowy. Miał nadzieję, że nikt tego nie zauważy. Skałotocz zagłębił się w suficie pośród deszczu przeżutych odłamków granitu.
        Na drugim skraju Mortropolis na monitorze Woj ery styczne j Kontroli Ruchu pojawił się malutki zielony punkcik. Zamigotał, zalśnił słabo, po czym zajaśniał z całą intensywnością w wyciemnionym pokoju.
        A demon Dajmon, pomimo iż wytrzeszczał swoje i tak wyłupiaste oczy, nie zauważył go. Cóż, jeden dodatkowy punkcik pośród czternastu oznaczonych numerami turystów z HAŃ nie był zbyt widoczny, a poza tym Dajmon miał podwójną zmianę i był zmęczony.
        Robotnicy uwijający się wewnątrz kopuły nie zauważyli, że z krasnoludem Guthrym zaczęło dziać się coś dziwnego. Utkwił spojrzenie w dali, tak jakby nagle oczy przestały należeć do niego. Jakby patrzył przez nie ktoś inny. Ktoś, lub coś, dokładnie wiedzący, co trzeba robić, i nieodczuwający potrzeby odwoływania się do planów. Nieobecny duchem krasnolud upuścił rulon niepłonnego pergaminu, który następnie wzbił się i poleciał nad niewielką kupką gruzu.
        - Wy! Nie, nie tam! Przynieście to tutaj! - wrzasnął Guthry głosem dziwnie bezbarwnym, pozbawionym akcentu, wznoszącym się potężnie nad zgiełk, wymachując jednocześnie w stronę grupki kowali.
        - Przecież mówiłeś...
        - Mówiłem. Czas przeszły! A teraz mówię, żebyście to przynieśli tutaj. NATYCHMIAST! - Dramatycznym gestem wskazał miejsce pomiędzy dwiema z większych podwieszonych rur. Obrócił się i ujrzał inną grupkę zmagającą się z montażem zaworów. - Nie, nie! - krzyknął, podbiegając do nich. -W drugą stronę. Sprawdźcie przepływ!
        - Myślałem...
        - Płacą ci za robienie, nie myślenie! W drugą stronę! - Guthry pomknął upominać kolejną ekipę. Biegał po całej kopule, wydając polecenia na lewo i prawo, wszystkich musiał ochrzanić. W tym cha osie nikt nie miał czasu przemyśleć, co on właściwie robi. Nikt nie zauważył, że wszystkie zawory zostały obrócone, kanały przeciwnie kierowane, a w skorupie kopuły w ostatniej chwili wybito dodatkowe wywietrzniki, przez co klimatyzacja PKiN nie miała prawa zadziałać
        Ale wtedy było już za późno.
        Pod główną, ukrytą pod skrzydłami żelaznej turbiny pokrywy systemu kanałów skały zaczęły nienaturalnie drżeć. Wyglądało to tak, jakby jakiś stwór mający zdecydowanie zbyt wiele pazurów i niezdrowy apetyt na granit przedzierał się przez ostatnią warstwy skały. Tak było w rzeczywistości.
        Z piskiem zachwytu Guthry podbiegł do dźwigni połączone, z systemem bloków, przekładni oraz prętów i pociągnął za nią. Po ruszyło się jedno wirujące ramię krzywki, wpięło się w zespół trzpieniowych kółek zębatych, przepuściło moment obrotowy prze: układ wzmacniaczy i połączyło koło młyńskie z turbiną. Ziemia za trzęsła się, gdy ogromne łopaty z lanego żelaza drgnęły i zaczęły się obracać, napędzane przez turbinę.
        W tej samej chwili spod młyna wychynęły pazury i odnóża, rozrzucając na wszystkie strony grad gruzu - to skałotocz przegryza się przez ostatnie kilka cali skały. W ślad za nim pojawiła się wrząca masa przegrzanego gazu piekielnego i popędziła w górę. W miarę jak ruch obrotowy turbiny wzrastał, zwiększyło się również zasysanie. Każde poruszenie łopat wyciągało z Podziemnego Królestwa Hadesji coraz więcej powietrza.
        We wnętrzu kopuły PKiN praca ustała nagle, a jej miejsce zajęło przerażenie. Rury zaczęły warczeć i wydawać głęboki łoskot, napełnione na siłę podziemną atmosferą. We wszystkich wnętrznościach budowli dały się słyszeć trzaski i bębnienie - żelazo rozszerzało się pod wpływem gorąca. I nagle z siedmiu otworów świeżo wywierconych w zewnętrznym poszyciu kopuły buchnął czerwonoczarny gaz, który buzującymi słupami popędził ku niebiosom. Wyglądało to tak, jakby gigantyczny czajnik ciśnieniowy właśnie szykował się do wybuchu.
        Kowale, murarze, mierniczy, stolarze i wszyscy inni robotnicy wypadli z bramy, potykając się o siebie wzajemnie w rozpaczliwej próbie ucieczki, a strach wrzeszczał im do uszu, gdy pędzili zboczem Ciemnej Góry. Za nimi rosnące szybko chmury przegrzanego gazu wznosiły się niekontrolowane ku stratosferze. I wtedy oberwali. Niczym opary przypalonego olejku eukaliptusowego, rozgrzanego na kamieniach sauny, uderzyła w nich wrząca fala duszącego siarczanego żaru, którego temperatura była już znacznie niższa od początkowych 666 stopni Fahrenheita.
        Na szczycie Ciemnej Góry dwie postacie naparły na ciężką bramę i ją zamknęły. Dopiero teraz, dużo za późno na jakiekolwiek działanie, kilka osób uświadomiło sobie, że blizny na czołach krasnoluda Guthry’ego i Staną Kowalskiego są niepokojąco podobne.
        W smaganym wichrami magazynie Transcendentalnego Biura Podróży sp. z o.o. Flagit krzyknął z zachwytu, rozbijając kryształowe okno budynku. Hadesjańskie powietrze wdarło się do wnętrza, we-ssane przez ciąg wytworzony przez znajdującą się wyżej turbinę, a ryzy niepłonnego pergaminu i cała masa rozmaitych drobnych przedmiotów biurowych wyleciały z pokoju schwycone przez łapczywe palce straszliwych wirów. W kilka sekund pomieszczenie opustoszało. Flagit zakręcił się w drzwiach; w uszach dzwoniło mu od różnicy ciśnień. Z wielkim wysiłkiem zdołał zamknąć i zaryglować drzwi, po czym pognał ku tłumnemu śródmieściu Tumoru. Zaczęło się.
        Pałac Korupcji i Nikczemności był gotów, by otworzyć swe podwoje.
        
O bobrach i konwersji katastrof
        
        
        - To samo! - ryknął komandor Tojad zwany Mocnym, pochylając się nad barem w przesiąkniętej oparami alkoholu atmosferze Rynsztoka. - Jeszcze jeden dzban Czarciego... piwa! - Opróżnił już pięć i zaczynał czuć bluesa. Jeszcze piętnaście i może całkiem zapomni o koszmarnym widoku pozszywanego kowala opuszczającego ryczące piekło kuźni... - Nnoo już! - Uderzył pięścią w dębowy stół.
        - W porządku, weź się w garść! - powiedziała barmanka. Zaskoczyło ją, że komandor wziął to dosłownie i zaczął się z lekka obmacywać. - Po co ten pośpiech?
        - Miałem zły dzień! - warknął Tojad, po czym wysunął język, by pokazać, jak bardzo potrzebuje szybkiego tankowania.
        - Wstydź się - odparła z roztargnieniem barmanka, zamaszystym gestem stawiając przed nim bukłak, zgarniając pieniądze i zwracając swą uwagę ku sporej grupce toczycieli kamieni, którzy właśnie otrzymali odprawę z PKiN.
        - Chcesz się rozweselić, kochaniutki? - wysyczał ociekający słodkością głos do lewego ucha Tojada. - Słyszałam, że miałeś zły dzień, maleńki. - Maisy, współwłaścicielka „Salonu Rozkoszy Maisy i Daisy” w Forcie Knumm i profesjonalna „rozweselaczka”, niezbyt dyskretnie puściła do komandora oko. - Znam sto sześć sposobów rozweselania takich smutasków jak ty.
        Tojad pociągnął potężnego łyka Czarciego Wywaru, przetarł usta dłonią i zapytał:
        - Wiesz może, gdzie mogie.. hik!... dostać szczurodoroporne buty?! Kowal któ... ego wynająłem... hik!... dał się zamomomorrrdować, a teraz wykuwa wiatraki w swojej kuźni, a ta kuźnia się pali i powinna się była już dawno wypalić, ale się nie wypaliła, bo...
        Maisy pokręciła głową, mruknęła coś o mętach i szumowinach, poprawiła bluzkę tak, by lepiej wyeksponować swój przyrost naturalny, i ruszyła w stronę toczycieli kamieni.
        W tej właśnie chwili otwarły się drzwi i do Rynsztoka wkroczył rozdrażniony, ociekający talpejskim deszczem pobożny posterunkowy Szlam Dżi-had. Od ośmiu godzin szukał komandora Tojada i wcale mu się to nie podobało. Był traktowany z góry, spławiany, odsyłany od jednego chichoczącego Czarnego Strażnika do drugiego i źle instruowany co do drogi w każdej ciemnej uliczce i w każdym mrocznym zaułku Cranachanu. Nie wiedział dokładnie, ile razy przeklinał się za nieuczęszczanie na zajęcia ze śledzenia przestępców, ale nie ulegało wątpliwości, że czeka go długa spowiedź. Tylko przypadek sprawił, że kiedy wysłany w nowym i absolutnie zaskakującym kierunku po raz dziewięćdziesiąty mijał Rynsztok, dojrzał kątem oka Tojada mizdrzącego się do Maisy.
        - A więc to tu można teraz spotkać zwierzchnika Czarnej Straży? Jak w takim miejscu miałby pana znaleźć duchowny? - Dżi-had wstępował na niebezpieczny grunt.
        - Daj mi dzban Czar... - mruknął Tojad.
        - Co?
        - ...ciego Wywaru albo wyciągnę ci zęby i zagryzę nimi na śmierć! Cha, cha!
        - Rozumiem, że to jakieś sprośne powitanie? - Dżi-had skrzywił się pod ociekającym wodą kapturem.
        - Nie. Dawaj piwska! -Tojad chwycił przemoczonego Dżi-hada za gardło.
        - Urrgh... śli pan nalega.
        - Nalegam!
        - Robię to pod przymusem. - Dżi-had sięgnął do kieszeni habitu, pod nosem mrucząc coś o dawaniu złego przykładu, po czym pochylił się nad barem i zamówił dzban.
        - ...dzie ona polazła? - wybełkotał Tojad, rozglądając się za Maisy. - Mniała mie rozweselić.
        - Pańskie piwo. Przejdźmy do rzeczy. Odkryłem poważne uchybienie w procedurze zatrzymywania znanych zbrodniarzy, co, jak sądzę, zainteresuje pana...
        Tojad go nie słuchał. Nasączony alkoholem umysł podsuwał mu wizje szarpiącego się z wiatrakiem Staną Kowalskiego, usiłując wycisnąć choć odrobinę sensu z uczucia, że Tojad był świadkiem czegoś, co zdecydowanie nie powinno się zdarzyć. No bo jak można tak paskudnie zaciąć się przy goleniu? Tęskne wici rozpaczy Tojada wysunęły się, usiłując wychwycić znaczenie z wirujących akrów zgorzkniałego zdumienia, podczas gdy on sam mamrotał bezładnie.
        - Czy pan mnie w ogóle słucha? - zapytał wzburzony Dżi-had. - To szczyt fatalnych manier. Ja po prostu usiłuję zadać kilka grzecznych, choć konkretnych pytań, wykorzystując przyjazną, biesiadną atmosferę tego licencjonowanego zajazdu, w nadziei precyzyjnego ustalenia miejsca pobytu zatrzymanego ostatnio kryminalisty i...
        - Oj, skończyło się. - Tojad ponuro przechylił dzban.
        Dżi-had zsunął kaptur z głowy i obrzucił komandora spojrzeniem, jakim zazwyczaj karci się krnąbrne dzieci.
        - Cóż, kupię panu jeszcze jeden, ale...
        Nie odniosło to zamierzonego skutku. Tojad rzucił okiem na rząd szwów zdobiących czoło Dżi-hada, wskazał je palcem i krzyknął.
        - Gło... głowa! - wykrztusił, szeroko otwierając oczy i drżąc.
        - Nie jest tak źle, jak wygląda. Chyba, ehem, zaciąłem się przy goleniu. W porządku, gdzie jest drukarz Ryngraf, mój przestępca?
        Szczęśliwie dla długoterminowego stanu zdrowia psychicznego Tojada (terminu tego należy w odniesieniu do komandora używać z dużą ostrożnością) mentalne pięści zaczęły już dobijać się do drzwi jego umysłu. Albowiem właśnie w tej samej chwili pewien Wielebny, niezrażony kilkoma egzorcyzmami, przygotowywał się do ponownego nawiązania kontaktu.
        - ... jak mogeprrrrrrowadzić dochodzenie w spra... hik! morderstwa, skoro on już nie jest martwy... - wybełkotał Tojad, mając przed oczami Staną Kowalskiego radośnie wymachującego wiatrakiem.
        Zdesperowana wić natknęła się na coś, owinęła wokół tego i pociągnęła. Z wiecznych ciemności niewiedzy wyłonił się jakiś kształt, wyszczerzył się i popędził do góry.
        - Jak mogę wszcząć proces, skoro nie mam aresztanta? - mruknął Dżi-had. - Gdzie on jest?
        Nieświadom pytania Tojad ciągnął monolog.
        - ...szurorodorodpornych butófff nie dadzą rady... dadzą rady... - Ale zanim komandor uświadomił sobie, że dzieje się coś dziwnego, ciemny kształt wypadł z ciemności, zastukał w drzwi i wskoczył za kierownicę jego niestawiającego oporów umysłu.
        - ...dadzą rady... - Nagle Tojad wyprostował się na stołku i złapał Dżi-hada za ramię. Jego oblicze straciło zupełnie wyraz.
        - Wszystko w porządku? - wyjęczał pobożny posterunkowy, zastanawiając się, czy faktycznie tak bardzo zależy mu na tej całej karierze w WOP-ie.
        - Ach! Halo! - Głos komandora był jedyną radosną rzeczą w całej jego postaci. Mówiąc szczerze, przez moment wydawał się jedyną oznaką jego życia. - Halo? Czy mam połączenie? Czy mnie słychać? - zapytało ciało Tojada. Co dziwne, głos brzmiał, jakby dochodził z bardzo, bardzo daleka. Zza grobu.
        - Eee... tak - odparł podejrzliwie Dżi-had. „Co on wyrabia? Czy to ma być to osławione poczucie humoru Czarnych Strażników?” Szlam rozejrzał się wokół, wypatrując grupek podśmiewających się ludzi, którzy uważnie obserwują jego reakcję. Z ulgą zauważył, że wszystko wygląda w miarę normalnie. - T... tak, słyszę pana.
        - Wspaniale. Bądź tak miły i wyświadcz mi pewną przysługę. -Tojad odruchowo, niczym zombi, sięgnął po dzban i przystawił go do ust. Niestety, nie przestał mówić. - Czy mógłbyś mi powiedzieć, czy są tu jacyś eg... uuuurgh! - Fontanna piwa trysnęła z ust niemogącego opanować pijackich odruchów komandora.
        - Uważam, że wypił pan zdecydowanie zbyt dużo...
        - Pomocy, ja tonę! - wybulgotał Tojad. Goście baru zaczęli oglądać się w ich stronę.
        - Komandorze, proszę przestać - oznajmił scenicznym szeptem Dżi-had.
        - Gdybym mógł, tobym przestał... - odparł komandor poprzez strugi piwa, opróżniając dzban do końca. - Jakby nie wypił... eee... jakbym nie wypił już dość. - Obojętnie rozejrzał się dookoła. Ręka chyba zrozumiała, że dzban jest pusty, więc puściła go i zaczęła uderzać w bar, domagając się następnego. - Przepraszam, jego chyba dość trudno opanować. A tak w ogóle, to kto to jest?
        - Co?
        - Nieważne, i tak byś nie zrozumiał. Hmm, tak, to co z tymi egzorcystami? Są tu jacyś w pobliżu?
        - Egzorcyści? - wyjęczał Dżi-had, usiłując odgadnąć, czy Tojad robi sobie z niego jaja. - Nie... nie widzę żadnych.
        - Uff, co za ulga! - Tojad westchnął. Jego prawa ręka macała bar w poszukiwaniu piwa. - Nigdy nie myślałem, że są takimi despotami, to strasznie dziwne. Ale z drugiej strony, przecież tylko wykonują swoją pracę...
        - Skąd to nagłe zainteresowanie egzorcystami? - zastanawiał się na głos Dżi-had, idąc na rękę To jadowi, w nadziei, że ten odkryje swoje karty. Jeśli musi przez to przejść, żeby odnaleźć Ryngrafa, niech i tak będzie. Miał tylko nadzieję, że nie potrwa to za długo. - Nie myślałem, że aż tak interesuje się pan okultyzmem, opętaniami itepe. - Dżi-had oczekiwał, że Tojad wyskoczy teraz z wyszukaną puentą o tym, że coś w niego wstąpiło. Ale nie zrobił tego. Zachwiał się tylko niepewnie, obrzucił go szklistym spojrzeniem i odkaszlnął, kaszlnięciem brzmiącym tak, jakby jakiś głaz uderzył w dno wypełnionej flegmą studni. W tym samym czasie, najwyraźniej nieświadomie, zgarnął dzban pełny piwa sprzed nosa potężnego toczyciela kamieni.
        - Fuj! - warknął w końcu komandor. - Czy to naprawdę brzmiało tak strasznie jak tu na dole?
        Dżi-had przytaknął, zdumiony zwrotem „na dole”. Po raz pierwszy zaczął podejrzewać, że coś tu nie gra.
        - W takim razie sądzę, że nie zostało mi dużo czasu - mruknął komandor, podczas gdy ręka dzierżąca dzban wędrowała z powrotem ku jego ustom. - Chyba jeszcze nie chwytam, o co chodzi z kontrolą odruchów. Posłuchaj - nie znasz mnie, mało osób mnie zna, nie byłem zbyt popularny, ale cóż, takie jest...
        - Co pan usiłuje mi powiedzieć? - Dżi-had jednym okiem obserwował powolny ruch ręki z dzbanem.
        - Muszę cię ostrzec. To wszystko moja wina. Nie powinienem był eksperymentować z telewpływem. Modlę się do świętego Absencjusza ze Sklerozy o odpuszczenie grzechów...
        Nagle wydarzyły się, niemal jednocześnie, dwie rzeczy. Gigantyczny toczyciel kamieni sięgnął po swój dzban i zauważył jego brak. Zaniepokojona ręka Tojada wzdrygnęła się i pomknęła po barze, jakby chciała rozpocząć życie na własny rachunek.
        - Hej! Oddawaj piwo! - krzyknął gigant.
        - ...umożliwiła mi rozmowę z tobą i dała szansę ostrzeżenia przed... uuurgh! - Dzban znów znalazł się przy ustach komandora. Chwilę potem wielkie ręce robotnika chwyciły Tojada za kark i podniosły ze stołka.
        - Oddawaj moje piwo!
        Grobowy głos komandora kontynuował wyjaśnienia, ale piwo zalewające mu usta utrudniało artykulację.
        - PKiN... Strzeżcie się! - zdążył powiedzieć, zanim przeleciał przez bar, odbił się od stołu i przejechawszy po podłodze Rynsztoka, uderzył w ścianę i pozostał tam jak zmierzwiona kupa nieszczęścia.
        Okrążony Dżi-had uśmiechnął się słabo.
        - Panowie pozwolą, że... hmm... zwrócę im poniesione koszty... - Pogrzebał w kieszeni, rzucił garść szelągów na ladę i pędem opuścił Rynsztok, utrzymując tempo przez całą drogę do kaplicy. Jeśli komandor Tojad rzeczywiście stroił sobie żarty, to Szlama wcale one nie rozśmieszyły. Tyle zamieszania, żeby powiedzieć mu, że Ryngraf jest w kaplicy św. Absencjusza ze Sklerozy. Phi! Pobożny posterunkowy Szlam Dżi-had modlił się w duchu do wszystkich zainteresowanych bogów o zesłanie na Tojada potężnego kaca.
        Wielce Wielebny Hipokryt III zaklął, zerwał złoconą piuskę z głowy i próbował przezwyciężyć ogarniające go mdłości. Piwo! Co za świństwo! - pomyślał. Czuł w ustach smak trzeciorzędnego chmielu. Dlaczego oni nie mogą pić wina mszalnego jak cywilizowani ludzie?
        
        * * *
        - Ostrożnie z tym! - krzyknęła pani Olivia Grynpis do swoich ludzi wyładowujących z wozu oswobodzonych uchodźców. Deski trzeszczały pod wielkim, pokrytym karmazynowym nalotem głazem, przetoczonym na pospiesznie zaimprowizowany podest na cranachańskim rynku.
        Ekolodzy pośród zgiełku ekscytacji ustawili wokół głazu liczne transparenty, a następnie zaczęli głośno wiwatować, kiedy pani Grynpis zakasała swój ciemnozielony płaszcz, uderzyła dłonią w wóz i wyciągnęła się na pełnej karmazynowych plam platformie. Ukradkowo, mając nadzieję, że nikt nie zauważy, wytarła upaćkaną pleśnią rękę w rąbek płaszcza. Była gotowa do akcji. O tak, wszyscy, którzy przyszli na ten rynek kupić tygodniowy zapas rzepy albo tanie kotlety z jagnięciny, wszyscy usłyszą o haniebnym położeniu Karmazynowej Meduzopleśni Plamistej.
        - Ludu Cranachanu! - wrzasnęła, wskazując na pokryty karmazynem głaz. - Czy możecie pozostać obojętni wobec tej rzeźni? Czy pozwolicie na zagładę waszych odległych kuzynów? Czy...
        - Nazywasz mnie meduzopleśnią? - krzyknęła kobieta, która taszczyła wielką siatę i bardzo długą listę zakupów. - Jak śmiesz twierdzić, że jestem pleśnią?!
        - Nie mówiłam niczego takiego - zaoponowała pani Grynpis. -Usiłowałam tylko uświadomić wam okrucieństwo...
        - Mam lepsze rzeczy do roboty, niż gapić się na wymazany czymś czerwonym kamień! - Kobieta ruszyła w stronę stoiska z kotletami jagnięcymi.
        - Chciwość zniszczyła ten okaz... - Pani Grynpis energicznie gestykulowała.
        - Co? To chciwość zrobiła? - zapytała inna kobieta z wielką siatką z zakupami.
        - Tak! - pisnęła pani Olivia, zwracając swój płomienny wzrok w stronę placu budowy PKiN. - Żeby napełnić swoje kieszenie, wycisnęli z tego głazu całe życie...
        - To musieli mocno ściskać! - zakpiła jeszcze inna robiąca zakupy kobieta, trącając łokciem swoją towarzyszkę i skręcając się ze śmiechu. - Nigdy nie widziałam, żeby kamień się tak wykrwawił...
        - Nie, nie! - zawołała podskakująca na wozie pani Grynpis, starając się powstrzymać rozbawienie ogarniające zebranych. - To nie kamień. To Karmazynowa Meduzopleśń Plamista, której nisza ekologiczna została...
        Kilku wojowników pani Grynpis zauważyło, że na placu budowy PKiN dzieje się coś dziwnego. W niebo wystrzeliły pióropusze czarnoczerwonego dymu.
        - Pleśń? Czy ona powiedziała pleśń? Fuuj! - zagrzmiała jedna z kobiet. - To chyba niezbyt higieniczne, biorąc pod uwagę, ile tu jest wszędzie jedzenia.
        - Nic was nie obchodzi środowisko? - Pani Grynpis zacisnęła pięści, nie zwracając uwagi na to, że ktoś pociągnął ją od tyłu za płaszcz.
        - A można to zjeść? Jak nie, to nie ma z tego wiele pożytku!
        - Nie! Musimy zachować fascynującą różnorodność i bogactwo przyrody... o co chodzi? - Odwróciła się gniewnie i ujrzała rudą dziewczynkę o zdecydowanie zbyt wysokim czole. Dziewczynka bez słowa wskazała w kierunku zmasakrowanego szczytu Ciemnej Góry i kompleksu PKiN. Pani Grynpis z przerażeniem wlepiła wzrok w strzelające pod niebiosa potężne słupy dymu.
        - Nie! - krzyknęła - nie wolno im! Biedne... biedne... - Gorączkowo szukała w pamięci czegoś, co przypadkiem mogłoby znaleźć się w zagrożeniu. - Biedne... kruszpaki! Dajcie mi ten transparent! - Powiewając oliwkowozielonym płaszczem, zeskoczyła z wozu i dopadła do transparentu jak Ammoretańska Jaszczurka Śmierci po miesiącu głodowania. Energicznie starła rękawem dotychczasowe hasło i wyjęła z kieszeni kawałek kredy. Już po chwili uniosła transparent.
        - Naprzód! - załkała, wprawiając swoich wojowników w stan manifestacyjnej gorączki. - Musimy ich powstrzymać!
        Sekundę później przedzierała się już przez zgromadzone na rynku tłumy ze wzrokiem rozpalonym niczym ognie Hadesji, maszerując pod świeżo wypisanym na transparencie hasłem: „Ocalmy kruszpaki!”. Sprawy zaszły za daleko. Mordowanie pleśni to jedna rzecz, ale usiłowanie wywołania astmy, bronchitu i mnóstwa innych chorób układu oddechowego wśród całej populacji Talp to bezmyślne okrucieństwo. Kruszpaki mają bardzo wrażliwe płuca.
        
        * * *
        W gęstym lesie na brzegu jeziora Hellarwyl, na zachód od Cranachanu, poruszył się pewien zwierzak. Dreptał niespokojnie tam i z powrotem po swojej norze, uderzając szerokim, podobnym do wiosła ogonem o błoto. Coś było nie w porządku. Wyczuwał to. Miał żonę, dwoje młodych i kolejny miot w drodze, ale... coś tu nie grało.
        Z irytacją zarył potężnymi pazurami w błotniste podłoże, ignorując największe młode szarpiące go za ucho.
        Na zewnątrz, niewidoczna z nory zwierzaka, wielka czerwonoczarna chmura gęstniała i rosła. Zdumione układy klimatyczne wycofywały się po niebie, a wiatry, które przez wiele pokoleń ustanowiły swoje wymienne imperium, przekazując z ojca na syna dmuchane udziały - nawet one zostały zmuszone do zmiany tras przez bezczelne chmury rozpychające się jak statki po niebie.
        Zwierzak w norze odepchnął młode od ucha, zza swoich wystających, przypominających nagrobki przednich zębów wyartykułował coś w rodzaju niezadowolonego gdaknięcia, po czym, fachowo machając ogonem, zniknął pod podłogą, przepchnął się błotnistym korytarzem, by chwilę później wynurzyć się w sporej, otoczonej drzewami sadzawce. Trzy uderzenia ogonem i dotarł do własnej, osobistej tamy.
        Chmura rozszerzała się, rzucając coraz większy i większy cień na powierzchnię Gór Talpejskich i rozgrzewając powietrze do wielu setek stopni.
        Po raz kolejny, gdakając z niezadowoleniem, stwór wdrapał się na wybudowaną własnymi łapami ścianę z błota i patyków i rozejrzał się wokół. Wtedy też zrozumiał, co go tak zaniepokoiło. Kiedy skończył swoją tamę, rozpierała go duma: była najwspanialsza w całej kolonii, wzmocniona lśniącym świerkiem i świeżą gliną. Ale przez wiele miesięcy, kiedy zajmował się wychowywaniem młodych, doglądaniem żony i sprawianiem sobie za jej pośrednictwem nowego potomstwa - rany, ale to był ubaw! - nie zwracał uwagi na działania podejmowane przez sąsiadów.
        A teraz wystarczyło, że popatrzył na ich tamy.
        Ujrzał je teraz wodnistymi, gryzoniowatymi oczami w nowym, niekoniecznie różowym świetle. Bóbr po raz pierwszy poczuł gorzki smak zazdrości. Tak zwani przyjaciele zostawili go daleko w tyle. Ale już on im pokaże!
        W owej właśnie chwili bóbr postanowił, że nazajutrz będzie posiadaczem największej i najlepszej tamy w całej kolonii. Oczy wyjdą im z orbit. Będą pragnęli jego tamy... ale obejdą się smakiem! Z pluskiem wodoodpornego futra i wielką, rosnącą z każdą minutą chętką na obgryzanie pni ruszył w stronę drzew.
        W całej kolonii wszystkie zadowolone ze swoich żeremi bobry powzięły podobne, niewytłumaczalne myśli o zbudowaniu własnych tam, wielkich i budzących podziw oraz zazdrość.
        Wiele stóp poniżej powierzchni jeziora Flagit śmiał się do rozpuku.
        
        * * *
        Pobożny posterunkowy Szlam Dżi-had wyhamował i zatrzymał się w głębiach trzewi Cesarskiego Pałacu Fortecznego Cranachanu. Zapukał do zupełnie nieistotnych drzwi kaplicy św. Absencjusza ze Sklerozy, skrzyżował ręce na piersi i czekał. Miał zamiar przyjąć to z godnością, przetrzymać infantylne poczucie humoru Czarnej Straży, nie okazać niecierpliwości, z jaką oczekuje odzyskania swojego więźnia.
        Spodziewał się rąk zasłaniających roześmiane usta, powstrzymywania się od wybuchów śmiechu; zębów zagryzających rozciągające się od ucha do ucha wargi, upychania do puszek z trudem opanowywanej wesołości; wyglądających zza otwartych drzwi wyszczerzonych twarzy, pokazu zadowolenia z dziecinnego zwycięstwa.
        O dziwo, nic takiego się nie wydarzyło.
        Powitała go lodowata, mroczna cisza bardzo pustej kaplicy, nienawykłej do odwiedzin i całkowicie pozbawionej jakiegokolwiek związku z Czarną Strażą. Cisza tego typu zawsze skłaniała Dżi-hada do nerwowego szeptania.
        - Eee... jest tam kto? - szepnął Dżi-had nerwowo.
        Jedyną odpowiedzią było zgrzytanie szczurzych pazurów o kamienie.
        A więc tak mają zamiar to rozegrać!? Zabawa w podchody? Jakież to nieoryginalne!
        Wzruszył ramionami i trzymając w wyciągniętej ręce świecę, zaczął przeszukiwać kaplicę. Przeglądał podejrzanie nowo wyglądające puszki na datki, zajrzał za ołtarz, zrewidował zakrystię. Odwrócił nawet do góry grzbietem i wytrząsnął wszystkie modlitewniki, gdyż spodziewał się, że z któregoś wypadnie skrawek pergaminu z dalszymi wskazówkami.
        Nie znalazł niczego. W każdym razie dopóki nie zauważył zadziwiających, niepojętych śladów na podłodze. W jednej chwili rozpacz znikła bez śladu, ustępując miejsca wrzaskliwej kakofonii dzwonów podejrzliwości. Zdopingowana przypływem adrenaliny jaźń Dżi-hada chłonęła ślady przez rozszerzone źrenice, wrzucała je w otchłań zapuszczonego umysłu, filtrowała i gromadziła, zupełnie nic z tego nie rozumiejąc. W porządku, więc to jest wskazówka. Ale co ma oznaczać?
        Nachylił się, by dokładniej obejrzeć nowe dowody, i odkrył znacznie więcej, niż się spodziewał. Pod ławką, okładką w dół, leżało tam, rzucone przez pewnego Wielebnego w rozpaczliwym geście podczas ostatnich kilku sekund jego pobytu na tym padole łez, coś przypominającego tani tom w kieszonkowym wydaniu - jeden z tych, za które Świat Zwoju liczy sobie tak przeraźliwe pieniądze. Dżi-had z mruknięciem zanurkował pod ławkę, wyciągnął książkę i oświetlił świeczką pokryty złotymi literami grzbiet. Westchnął zmieszany i przeczytał tytuł.
        
        TELEWPŁYWANIE DLA OPORNYCH
        Sugestywne Oddziaływanie Umysłowe w Dwudziestu Czterech Prostych Lekcjach.
        
        Mała wiązka neuronów odpowiedzialnych za pamięć Dżi-hada usiłowała przypomnieć mu, gdzie słyszał już słowo „telewpływanie”. Szlam jednak nie zwracał na nią uwagi. Dobrze wiedział, że to właśnie jest wskazówka ukryta tu przez Czarną Straż. Uśmiechnął się z dumą, rozpromienił na myśl o tym, jak szybko ją odkrył. Cztery godziny. Małe piwo. Jak nic jest z niego materiał na oficera - co najmniej cnotliwego inspektora.
        Otworzył książkę, położył palec wskazujący pod pierwszym słowem i przystąpił do łamania szyfru, który po prostu musiał znajdować się w tekście.
        „Gratulujemy właściwego wyboru zwoju i witamy w przyszłości pełnej nieograniczonych możliwości...”.
        ...i trzysta sześć stron w tym samym tonie. O rany.
        
        * * *
        Carr Paccino zasiadł za sponiewieranym dębowym biurkiem w jednym ze swoich licznych magazynów na przedmieściach Cranachanu i spojrzał na pergamin z listą. To była dobra lista - osiemnaście tuzinów butów na dziewięciocalowych szpilkach, siedemdziesiąt sześć buszli fiszbinów do gorsetów z najprzedniejszych wielorybów, trzysta jardów najbardziej opinającej karmazynowej skóry, dwanaście skrzyń pejczy, kajdanek i pasków - a to wszystko tylko do Westybulu Rozpusty. Było jeszcze sześć takich list. Wszystkie te przedmioty Carr Paccino miał na składzie w swoich magazynach (albo dopiero co zakosił z cudzych, co na jedno wychodzi). Miał ludzi do załadowania towaru na wozy i, co najważniejsze, miał zagwarantowany olbrzymi zysk, który w dodatku miał być hojnie potrojony, jeśli wyrobi się z transportem przed wieczorem dnia następnego.
        - Na kiedy? - wyjęczał wstrząśnięty, wpatrując się z rozpaczą w Guthry’ego. W każdym razie jego oczy się wpatrywały, umysł bowiem był zbyt zajęty wizją przechodzących mu koło nosa niezliczonych szelągów.
        - Niech mnie kule biją, jeśli jeszcze nie mówiłem. Na jutro wieczór, jeśli chce pan dostać premię!
        Carr Paccino potrząsnął głową i zdławił szloch żalu. Co za strata, wszystkie te pieniądze, które nie trafią do niego. To takie nieuczciwe! Ma do dyspozycji szesnaście czterdziestotonowych wozów, więcej paszy dla nosorożców, niż można sobie wyobrazić, a mimo to nie da rady wykonać na czas prostej dostawy na plac budowy PKiN. Raz jeszcze obrzucił wzrokiem stos pergaminu zawierający spis „Podstawowego zaopatrzenia” dla Komnaty Nieumiarkowania w Jedzeniu i Piciu. Dolna warga mu zadrżała. Same miętówki zapełniłyby trzy wozy. Dla dwóch turnusów. Całość zajęłaby przynajmniej cztery dni, nawet gdyby udało mu się porwać i nożem przyłożonym do gardła zmusić do pracy woźniców konkurencji. Carr musiał spojrzeć prawdzie w oczy - tego nie da się zrobić. Pa, pa, potrójna premio!
        Guthry znacząco poklepał stos pergaminów, wyszczerzył się i wyszedł z magazynu. Nie zwolnił nawet, kiedy z cienia wychynęła ku niemu dziewięcioletnia dziewczynka w „pożyczonej” ciemnoniebieskiej kurtce i obrzuciła go pytającym spojrzeniem. Po prostu podbiegł do niej z rozcapierzoną dłonią, podskoczył, przybił jej piątkę, puścił złowieszczo oko i zniknął.
        Ten gest wyjaśniał wszystko. Sukces! Teraz ty jesteś przy piłce, mała! Pokaż im wszystkim!
        W biurze magazynu pogrążony w odmętach nieopłacalności Carr Paccino głaskał swojego szczura i łkał nad straconymi dochodami.
        Nagle usłyszał szybko zbliżające się kroki.
        - Wiadomość dla pana Paccina! Wiadomość dla pana Paccina! - gruchała mała dziewczynka w niebieskim mundurze, wymachując zwojem pergaminu.
        Mężczyzna w czarnym jak atrament garniturze wyciągnął ostentacyjnie upierścienioną dłoń, zwój upadł na biurko, a kurier czmychnął. Wszystko to w czasie szybszym niż rekord świata w sztafecie cztery razy czterysta metrów.
        Paccino zamrugał, przetarł wilgotne oczy i rozwinął pergaminy. Mrugnął raz jeszcze i wpatrzył się w skomplikowany wykres zajmujący całą powierzchnię arkusza. Był oszołomiony. Wykres przedstawiał prosty, lecz czytelny szkic wozu z grubym woskowym krzyżykiem zamiast nosorożców pociągowych. Na drugim arkuszu widniały rysunki części, liczne obliczenia, odczyty ciśnieniomierza i ilustracja sporej przybudówki przymocowanej do wozu bez nosorożców. Na trzecim arkuszu rozrysowany był powiększony obraz urządzenia, z częściami połączonymi strzałkami w rzucie prostopadłym.
        Paccino z niedowierzaniem wpatrywał się w pierwszy w dziejach projekt piekielnego silnika spalinowego, uzupełnionego o konwerter katastrof. Szybko, ukradkowo zwinął-arkusze, uśmiechnął się pod nosem i skierował swe kroki do pewnego mechanika, który był mu winny przysługę.
        Wyglądający zza pobliskiego rogu kurier uśmiechnął się, zdjął szpiczastą czapkę oraz „pożyczony” mundur i odszedł. Raz jeszcze dziewięcioletnia dziewczynka w jaskrawoczerwonej koszuli nocnej aż zakipiała złośliwością.
        
        * * *
        W półmroku panującym w magazynie Transcendentalnego Biura Podróży spółki z o.o. Flagit rozsiadł się na krześle i pozwolił sobie na pełen samozadowolenia łyk martini z lawą i chwilę chichotu. Wszystko szło zgodnie z planem. Piekielnie gorący dym ulatniał się wesoło z kopuły PKiN, płomienie wzlatywały pod niebiosa z infernalnej kuźni Staną Kowalskiego i trzech mrocznych, satanicznych zakładów przemysłowych; wielka, zakrywająca horyzont kołdra chmur szczelnie opatulała okolicę; z każdą minutą temperatura nieuchronnie wzrastała...
        Pozostało kilka naglących spraw, którymi należy się zająć, a zwycięstwo w wyborach będzie ostateczne i nieodwołalne. No bo jak niby Mroczny Lord d’Abaloh mógłby odmówić komuś, kto poda mu na tacy świat na powierzchni? Zwłaszcza jeśli w świecie tym będzie panowała cudowna, przyjemna spiekota, równe sześćset sześćdziesiąt sześć stopni Fahrenheita?
        Flagit zachichotał złowrogo i dopił martini z lawą, po czym, raz jeszcze sprawdziwszy infernitową siatkę, sięgnął do chłonnego umysłu Alei. Mentalne pazury schwyciły jej mały móżdżek i przekazały mu ostatnie instrukcje - finalne pociągnięcia złowieszczym lukrem po powierzchni owocowego ciasta absolutnego zła.
        Przerywając kontakt z piskiem zachwytu na ustach, zerwał z głowy siatkę, umieścił ją na bezblaskowym sznurze i wybiegł przez drzwi obok zorganizowanej wycieczki z Radia Persefona. Nadszedł czas, by zająć się pilniejszymi sprawami.
        
        * * *
        Szlam Dżi-had przetrząsnął wnętrze kaplicy św. Absencjusza ze Sklerozy jeszcze z tuzin razy, poszukując klucza do tego, w jaki sposób wskazówki zawarte w książce o telewpływaniu mogą doprowadzić go do Ryngrafa. Nie znalazł niczego. Nawet pięciokrotne przeczytanie nieszczęsnego tomiszcza od deski do deski (w tym raz od końca) nic mu nie dało.
        Wiedział, że coś musiało ujść jego uwagi, że w hałdzie tekstu tkwiło niczym diament istotne przesłanie, coś w rodzaju kodu. Albo to, albo też wyjaśnienie tkwiło we właściwej treści podręcznika. Jak jednak miałby wykorzystać bezpośrednią styczność z niezwykłymi siłami telewpływu do odnalezienia Ryngrafa? Czy odpowiedź mógłby uzyskać, wysyłając swoje fale mózgowe na burzliwe wody Sugestywnego Oddziaływania Umysłowego, pokonując je, dając się przemoczyć wodzie i spalić słońcu na jakimś odległym umysłowym brzegu, by w końcu wygramolić się na pełną złocistego piaseczku plażę, otworzyć skrzynię i dać się oślepić blaskowi prawdy?
        Hmmm, znów jakiś ruch pod ławami. Nie miał nic do stracenia.
        Wzruszył ramionami i otworzył książkę na przypadkowej stronie, potarł dłonią jej grzbiet i spojrzał na sugerowane ćwiczenia umysłowe. W rozdziale zatytułowanym „Władza nad Robakami” zajrzał do sekcji „Przyciąganie Pierścienic” i bez przekonania kiwnął głową. Wyglądało na równie dobre jak wszystko inne.
        Akapit na górze strony głosił, iż „Przyciąganie Pierścienic jest dobrą, wszechstronną, niskopoziomową procedurą telewpływu. Idealną dla początkującego lub bystrego, lecz leniwego rybaka, dla którego łapanie przynęty stanowi przykry obowiązek. Przyciąganie Pierścienic może dostarczyć wielu godzin wyśmienitej zabawy nawet najgorliwszemu pasjonatowi telewpływania. Wypróbuj Przyciąganie Pierścienic i patrz, jak lgną do ciebie glisty!”.
        Dżi-had po raz ostatni przeczytał opis procedury postępowania, zamknął oczy i przystąpił do działania. Wszystkie swoje myśli przemienił w małe pszczółki, dał im skrzydła i nakazał bzyczeć. Podpaliwszy ściany ula, nadtopił jego strukturę, wypalił dziury w powierzchni i obniżył swój poziom umysłowy do poziomu glisty. Brwi drżały mu z wysiłku, kiedy wysyłał skoncentrowane fale mentalne, sugerujące, że właśnie tu, dokładnie w miejscu, gdzie siedzi Dżi-had, znajduje się największa kupa wilgotnych, ciepłych, nadgniłych liści - taka, za którą każda szanująca się dżdżownica dałaby sobie obciąć ulubiony segment ciała.
        Trwał w tym stanie przez kilka godzin, bez żadnych zakłóceń nadając strumień myśli na jednej i tej samej częstotliwości. Jak na pierwszą próbę z telewpływaniem szło mu doskonale. Nawet starzy mistrzowie, mający najwyższą ostrość myśli i najlepiej panujący nad synapsami, byliby dumni z triumfu jego woli.
        Ale po trzech godzinach głębokiej koncentracji Dżi-had otworzył oczy i rozejrzał się po podłodze wokół siebie, wypatrując zmian. Miał nadzieję znaleźć skrawek pergaminu, jakiś klucz, mapę z napisem „Jesteś tutaj” i krzyżykiem oznaczającym miejsce pobytu Ryngrafa. Nic z tego. Mlasnął, popatrzył krzywo na ilustrację w podręczniku, przedstawiającą dżdżownicę, która wystawiała z ciekawością łepek z dziury w ziemi, i raz jeszcze skonstatował, że obszar wokół niego jest całkowicie wolny od glist, toteż z wyszukanym przekleństwem cisnął książką o ścianę.
        To wszystko zaszło już za daleko. Żart żartem, ale jeśli od tego dowcipu zależy czternaście lat służby w WOP-ie, i jeżeli fundamenty egzystencji, Prawda, Sprawiedliwość i Cranachański Sposób Życia, podkopywane są poprzez wypuszczanie na wolność podżegaczy wojennych, sprawa robi się poważna.
        Szlam Dżi-had zagryzł wargi i cicho warknął. Wstał, obrócił się na pięcie i gniewnym krokiem opuścił kaplicę. Zawziętość i determinacja wzięły w nim górę nad poczuciem klęski. Nadszedł czas, by Tojad wyjawił mu prawdę.
        Dwanaście i pół cala pod gwałtownie tracącym ciepłotę miejscem, gdzie przed chwilą siedział Dżi-had, piętnaście tysięcy zaślinionych dżdżownic, od jednocalowych aż po długie na stopę, usiłowało wwiercić się w fundamenty kaplicy.
        Dobrze wiedziały, że dokładnie nad ich główkami znajduje się największa sterta pysznych, zgniłych liści, jaką kiedykolwiek będą miały szansę wepchnąć sobie do otworów gębowych.
        
        * * *
        Wielce Wielebny Hipokryt III wiercił się niespokojnie pod starym kadłubem okupowanego przez strajkujących promu, obserwując złowieszcze nurty Flegetonu. Podniósł leżący na ziemi kamyk i z bezsilną złością cisnął go do rzeki. Kamyk odbił się raz od powierzchni i zatonął w chmurze pary. Zdecydowanie nie takiego końca oczekiwał, wstępując do seminarium. Mówiąc szczerze, gdyby ktoś kiedyś zasugerował mu, że po śmierci wyląduje w Hadesji jako nielegalny imigrant i będzie na lewo i prawo opętywał ludzi w celu uratowania świata, Hipokryt bez wątpienia zaśmiałby się temu komuś w twarz. Nie takie są oczekiwania duchownych od życia po życiu.
        Wielebny prawdopodobnie nie przyznałby się, nawet przed sobą, że tak naprawdę cieszy go możliwość opętywania ludzi. Może nie jest to sztuczka, którą można by zrobić furorę na przyjęciu u Papy, ale ma swoje zalety. Opętania to zło konieczne, doszedł do wniosku Hipokryt. Jak inaczej mógłby ostrzec mieszkańców powierzchni przed niebezpieczeństwem ze strony PKiN?
        Wrzucił jeszcze jeden kamień do Flegetonu i nagle zrozumiał, że wcale nie jest szczęśliwy. Powinien być, ale nie był. Do jego umysłu zakradło się podejrzenie, że utrata kontaktu z Tojadem w jakże brutalny i nieprzyjemnie powietrzny sposób nie była najlepszą metodą ostrzeżenia ich wszystkich przed nadchodzącym zagrożeniem.
        Nie miał wyboru. Zdecydowanie musi spróbować jeszcze raz. Tylko z kim? Próbował już z córką drwala, nimfomanką i komandorem Czarnej Straży - i co mu to dało? Do problemu należało podejść od innej strony. Potrzebował kogoś, kogo głos trafi do grupy oddanych zwolenników, kogoś o wiele bardziej entuzjastycznego, a przede wszystkim kogoś, kto jest przynajmniej odrobinę stuknięty.
        Od tej chwili miał tylko jeden dylemat. Kto to mógłby być?
        Nasadził sobie wyszywaną złotem piuskę na głowę i po raz trzydziesty w ciągu pół godziny spróbował nawiązać kontakt z kimś, kto mógłby być chociaż odrobinę pożyteczny.
        Sto stóp dalej, za stosem syzyfowych głazów, infernitowa siatka poczęła promieniować blaskiem, zadrżała na bezblaskowym sznurze i wskazała miejsce leżące dokładnie za przegniłym kadłubem wiekowego promu. Blask infernitu oświetlił wyszczerzoną twarz potwora, który sekundę później podniósł się z kucek i popędził przed siebie.
        Hipokryt zmarszczył czoło, oblicze wykrzywił mu intensywny wysiłek. Musiał kogoś złapać. Musiał wiedzieć.
        - Odbiór! Czy ktoś mnie słyszy? Halo?
        - Halo! - warknął jakiś głos kilka cali od jego ucha. Brzmiał o wiele radośniej, niż Hipokryt się spodziewał.
        - Halo? - jęknął, otwierając oczy.
        Ujrzał dziewięć stóp niepokojąco znajomego demona, który uśmiechnął się, bez wahania chwycił go za gardło i ruszył, niosąc Wielebnego pod pachą.
        Flagit nie mógł się powstrzymać i głośno wybuchnął śmiechem. Pędził zatłoczonymi ulicami śródmieścia Tumoru, łokciami odpychając wlekące się dusze i ciskając gromy musztardowymi oczami.
        Odzyskał Hipokryta, wyciągnął jedyną muchę z majonezu swego planu. Teraz już nic go nie powstrzyma. Nic!
        
        * * *
        - ...a łyżka na to - niemożliwe!
        Głośny śmiech po raz kolejny rozniósł się po wnętrzu Rynsztoka. Grupa zdunów zareagowała na puentę ze znacznie większym pijackim entuzjazmem, niż dowcip na to zasługiwał.
        - Jeszcze raz to samo! - wrzasnął Mahrley, brygadzista, machając na barmankę zwitkiem dopiero co zarobionych pięćdziesięcioszelągowych banknotów. Ta doskoczyła do nich, zebrała puste dzbany i kolejno podstawiała je pod beczkę Czarciego Wywaru. Postawiła też na barze następnego Zakręconego Leminga dla Maisy, której pomimo obfitych kształtów udało się jakoś wślizgnąć pod ramię Mahrleya.
        - To wszystko? - zapytała barmanka, odrywając zazdrosne spojrzenie od wdzięczącej się Maisy.
        - Tia... eee... hm... nie - odparł zdecydowanie Mahrley, gdy zauważył leżące po przeciwległej stronie kontuaru drewniane pudełko. - Wezmę jedno z nich. Dzisiaj szaleję. - Wskazał na pudełko, a Maisy zalśniły oczy.
        Barmanka podała mu wielkie cygaro, dusząc w sobie ukłucie zawiści. Sprzedawała w końcu jedną z najdroższych kupek liści, jakie można dostać za pieniądze - w każdym razie najdroższą w Rynsztoku. Było to khubańskie Udarillo, zwijane ręcznie na wytłuszczonych udach nagich khubańskich dziewcząt. Jedna sztuka kosztowała dobrze ponad pięćdziesiąt szelągów.
        - Masz zamiar to wypalić? - zapytał jeden ze zdunów.
        Mahrley przytaknął, na co tłumek zareagował gwizdami udawanego podziwu.
        - Forsa uderzyła mu do głowy!
        Maisy zaczęła się ślinić. Jeśli istniała rzecz, dla której zrobiłaby wszystko, był nią zapach khubańskiego Udarillo. Pojękując i wydymając wargi, obserwowała, jak przykłada je do ucha i chwilę nasłuchuje, jak kładzie je na palcu wskazującym i obraca powolnym ruchem kciuka. Nie miała pojęcia, dlaczego robi to wszystko, tak po prostu należało postępować z khubańskimi Udarillos.
        W owej chwili właśnie Maisy, współwłaścicielka „Salonu Rozkoszy Daisy i Maisy”, dostrzegła szansę urzeczywistnienia swoich najśmielszych marzeń. Chodziło o najbardziej ekstrawagancki sposób obnoszenia się z bogactwem, jaki znała, akt, który można było ujrzeć wyłącznie w Superfotoplastykonie w miejscowym Pałacu Magicznej Latarni.
        - Pozwól - szepnęła, nieco bardziej wydymając wargi.
        Błyskawicznie wysunęła rękę, wyjęła pięćdziesięcioszelągowy banknot ze zwitka Mahrleya i skręciła go swymi palcami o jaskrawo umalowanych paznokciach, zupełnie tak, jak robiła to jej ulubiona gwiazda latarni młodego pokolenia, Polopiryna Gufira. Zamaszystym gestem chwyciła zapałki, zapaliła jedną z nich i zbliżyła ogień do banknotu.
        - Co ty wyrabiasz...? - Przez chwilę na twarzy Mahrleya widoczny był gniew, ale szybko pochwycił spojrzenie Maisy, które przywiodło mu na myśl niesławną, rozgrywającą się w kasynie scenę z wielkiego hitu ubiegłego sezonu, „Groszfingera”. Maisy zatrzepotała powiekami, oblizała wargi, pochyliła się i zamruczała. Przez kilka sekund wyglądała dokładnie jak Polopiryna Gufira. Mahrley z cygarem w zębach uśmiechnął się i pochylił. Wiele nocy ćwiczeń w wydymaniu warg nie mogło pójść na marne.
        - W porządku, malutka. Zrób to. To tylko pieniądze - mruknął, uśmiechając się lubieżnie i usilnie, choć bez efektów, usiłując przypominać gwiazdora Draba Szeląga. Wiedział, jak ta scena się kończy, lody zostają przełamane. Reszta paczki też wiedziała. Wszyscy przepychali się do przodu, wołając: - Da-lej, da-lej!
        Mahrley uśmiechnął się jeszcze szerzej, cygaro drżało w oczekiwaniu, aż rozpalony przez Maisy banknot zbliży się do jego czubka. Brygadzista z zaskoczeniem zauważył, że cała ta sytuacja powoduje u niego dreszczyk podniecenia typu Nigdy Nie Pozwól Żeby Mamusia Cię Na Tym Złapała.
        Płomień zapałki trawił drewienko, zbliżając się pomalutku do wymalowanych paznokci Maisy. Mahrley nadał czekał - skupiony do granic możliwości, podobnie jak reszta jego brygady - bosymi myślami wybiegając do tej klimatycznej, erotycznej, pełnej napięcia chwili, kiedy papierek zajmie się ogniem. Maisy przytknęła płomyk do banknotu i z głośnym piskiem upuściła zapałkę, po czym wetknęła sobie palce do buzi i zrobiła zbolałą minę. Zduni wybuchnęli śmiechem i - ponieważ cały nastrój legł w gruzach - wrócili do kontemplowania swojego piwa. Maisy wyglądała na załamaną, na nic zdało się wiele tygodni ćwiczeń w uwodzeniu. To nie powinno się stać. Na pięćdziesięcioszelągowym banknocie nie było najmniejszego śladu.
        Zdenerwowana, podłożyła pod papierek następną zapałkę. Nic. Warknęła, wyrwała brygadziście banknot stuszelągowy i spróbowała go podpalić. Nie przypalił się nawet rożek.
        - To nieuczciwe! - załkała. - Nie chce się zapalić. Jak oni to robią w Superfotoplastykonie?
        - Efekty specjalne! - zasugerował jeden ze zdunów. Drugi od razu walnął go w łeb.
        Osłupiały, podobnie jak reszta jego paczki, Mahrley chwycił zapałki, zapalił kilkanaście naraz i wpatrywał się w zupełnie ognioodporne banknoty. Jakimś cudem pieniądze, które otrzymał w ramach wypłaty, za nic nie chciały zająć się ogniem. Coś było nie w porządku.
        - Wiem... - zaczął, gorączkowo grzebiąc w kieszeni. Po kilku minutach zmagań i wyciągnięciu licznych wstydliwych śmieci, przy niemrawym, ironicznym aplauzie wydobył w końcu na światło dzienne wymięty banknot pięcioszelągowy. Od razu zauważył, że ten jest jakiś inny.
        - Spróbuj z tym - powiedział, wręczając banknot i zapałki Maisy.
        - Nie, ja... - zaoponowała kobieta, wciąż ssąc palec.
        - Spróbuj - nalegał pełen podejrzeń Mahrley.
        Gestem znamionującym, że jest strasznie znudzona i bardzo żałuje, że w ogóle to wszystko wymyśliła, Maisy podetknęła zapałkę pod banknot, który zaskwierczał i z błyskiem spalił się na popiół.
        - Tak też myślałem - warknął Mahrley, wstając tak energicznie, że wywrócił krzesło. - Panowie, zostaliśmy wrobieni!
        Ogień natychmiast ogarnął nie tylko pięcioszelągowy banknot i wąsy brygadzisty, ale także podgrzał emocje wszystkich zdunów tłoczących się przy barze.
        W całym Rynsztoku ujrzeć można było grupki robotników, które starały się puścić z dymem swoje w pocie czoła zarobione... właśnie, co?
        Za swój trud otrzymali wynagrodzenie. Tyle że nie w pieniądzach.
        - Co mamy zamiar zrobić w tej sprawie? - zakrzyknął Mahrley. - Czy temu cholernemu krasnoludowi ma to ujść na sucho? Czy może powyrywamy mu te żałosne rączki i nóżki ze śmierdzącego kor...
        - Eee, a może powinniśmy po prostu poinformować Czarną Straż? - zasugerował głos z tłumu. - Chodzi mi o to, że to w końcu ich praca...
        - Jasne, ich praca to branie forsy za przywileje. Kiedy pozwolą nam zajrzeć do kasy, będzie już pusta. Wszystko wyląduje w ich sejfie... - odpowiedział jakiś inny, rozczarowany głos.
        - Dorwać małego! - zabrzmiał krzyk poparcia.
        - Dorwać Czarną Straż...
        Mahrley wzniósł ręce.
        - Dorwać ich! - krzyknął. - Przynieście go tu! -Wskazał na leżącego w kącie komandora Tojada i ruszył w stronę drzwi. - Zawsze możemy go użyć jako tarana.
        Maisy ze wzrastającym poczuciem winy obserwowała, jak Rynsztok pustoszeje. Robotnicy uzbrojeni w Tojada poszli szukać jakiegoś krasnoluda imieniem Guthry i mnóstwa wartościowych odpowiedzi. Najlepiej w formie papierów.
        Podczas gdy nieprzytomny komandor wleczony był w stronę PKiN, zdyszany pobożny posterunkowy Szlam Dżi-had z głową pełną pytań wypadł zza rogu Rynsztoka. Jęknął rozpaczliwie i w szaleńczym pędzie rzucił się do pościgu.
        
        * * *
        - Gotowe? - zapytał Carr Paccino, wpadając do Zakładu Inżynieryjnego Ghaskitta i serdecznie ujmując mechanika za gardło.
        - Sir, ja... - wykrztusił pobrudzony smarem mechanik.
        - Trzy i pół godziny powiedziałeś!
        - Och, to było w przybliżeniu. Natrafiłem na kilka nieoczekiwanych kłopotów...
        - Czy ja słyszę wymówkę, czy mi się wydaje?
        - O nie, nie, co to, to nie! - Mechanik potrząsnął wielkimi bambusowymi szczypcami- i utkwił wzrok w swoich stopach. - To był... eee... powód.
        - Ile jeszcze? - warknął Paccino. - Czas jest drogi! Ma być gotowe przed świtem.
        - Będzie trudno. Pańskim ekipom może zająć trochę czasu załapanie, o co... eee... przyzwyczajenie się do nowego sposobu sterowania. To zupełnie nowa forma podróżowania - przyznał Ghaskitt.
        - Skąd wiesz? Na czym polega różnica? - wysyczał Paccino. Zmrużył oczy i wzmocnił uścisk na gardle mechanika. - Jeden jest skończony, prawda? Jest gotowy? Gdzie? Dawaj!
        - Kilku chłopców właśnie go oblatuje. Lada moment powi...
        Carr Paccino nie usłyszał ostatnich kilku słów Ghaskitta. Zagłuszył je głośny ryk i prychanie dymu i trujących wyziewów buchających z czterdziestotonowego wozu. Pojazd wyposażony w piekielny silnik spalinowy i konwerter katastrof wdarł się do warsztatu i gwałtownie zatrzymał. Czarno-żółte chmury unosiły się w powietrzu, gdy mechanicy-praktykanci ciągnęli za dźwignie, nieporadnie usiłując uspokoić wzdętego potwora. To rzeczywiście był, zgodnie ze słowami Ghaskitta, zupełnie nowy środek lokomocji.
        Paccino nie mógł uwierzyć własnym oczom. Jego marzenia się ziściły. Tym pojazdem będzie mógł przewozić towary i podróżować. Krótko mówiąc, świat nigdy jeszcze nie widział czegoś takiego jak piekielny silnik spalinowy. W każdym razie, nie po tej stronie Flegetonu. Wiele setek lat wcześniej wynalazł go pewien przewoźnik, który mając serdecznie dość uderzania wiosłami w mulistą powierzchnię piekielnej rzeki, doszedł do wniosku, że musi istnieć lepszy sposób transportowania dusz. Istniał. Był przerażająco prosty, a jego skonstruowanie wymagało jedynie odrobiny orientacji w dziedzinie dynamiki płynów.
        Zapytaj dowolnego zapalonego baloniarza, a on powie ci, że jeżeli podgrzejesz powietrze, to balon się uniesie. W porządku, ale czy zastanowiłeś się kiedyś, co zastępuje to powietrze, kiedy balon jest już kilka stóp nad ziemią? Przecież nie może powstać dziura, to byłoby bardzo niefajnie, prawda? Zimne powietrze wpada w miejsce po balonie i - bingo! - mamy wiatr. Teraz przed jego czołem postaw jacht i jeśli zdołasz kierować masą zimnego powietrza, niczym czarodziej dostaniesz się tam, gdzie zechcesz.
        Tak narodziły się podstawowe założenia piekielnego silnika spalinowego. Od czasu zbudowania prototypu dokonano tylko niewielkich zmian, mianowicie powiększono piec ogrzewający powietrze około tysiąca razy i dodano konwerter katastrof, dzięki któremu spalać można było wszystko. W tych dniach wszystkie promy pływające po Flegetonie, Styksie i nawet Acheronie wyposażone były w piekielne silniki spalinowe.
        Miały one tylko dwa podstawowe minusy. Jak było do przewidzenia, produkowały tony ciepła i przemieniały większość węglowodorów w metan lub naprawdę paskudne związki zwane „chtonicznymi dymowęglanami”, w skrócie CDW, dziwne gazy pochłaniające ciepło. Przy średniej temperaturze sześciuset kilkudziesięciu stopni Fahrenheita nie stanowiło to wielkiego problemu.
        Ale w niemal arktycznym klimacie Gór Talpejskich...
        - Do świtu chcę mieć całą flotę, <i>comprende</i>? - wrzasnął Carr Paccino, dosypując do konwertera katastrof przedniej olszyny i zapalając silnik spalinowy. Poczuł na karku pęd powietrza, który wydął wielki żagiel. - O świcie! - wrzasnął jeszcze, przekrzykując ryk silnika, po czym wyjechał z warsztatu, zostawiając za sobą gęstą, śmierdzącą chmurę chtonicznych dymowęglanów.
        
        * * *
        Wielkie słupy supergorącego czarnoczerwonego dymu biły w niegdyś pełne deszczowych chmur talpejskie niebo, potężną zasłoną kładąc się na horyzoncie. Z każdym wyziewem rosła temperatura. Już zdążyło wydarzyć się kilka wypadków lotniczych: parę kruszpaków, kilkadziesiąt rybitw i chmara kompletnie ogłupiałych górskich sikorek zemdlało od uderzenia gorąca, gdy zbliżyły się zbytnio do dymu.
        Spocona i zdyszana po trzygodzinnym marszu do PKiN pani Olivia Grynpis doprowadziła swoich wojujących ekologów na szczyt. Nagle przystanęła i ze zdziwienia otworzyła szeroko usta.
        - Co się dzieje? - zapytał Świerk, jej przyboczny.
        Pani Grynpis, nie mogąc wydobyć z siebie ani słowa, wskazała ręką na niebo. Wszyscy ujrzeli, jak samotny ptak szybuje ku rozszerzającej się zasłonie chtonicznych dymowęglanów.
        - Modrzew, Powój, Ligustr, za mną! - rozkazał Świerk, wyciągając ze swojej torby kocyk. Cała czwórka błyskawicznie ruszyła do akcji, podbiegając do drżącego ciałka ostatniej ofiary uderzenia gorąca. Sto stóp powyżej pewnej śmierci piszczący ptak bezwładnie zamachał skrzydłami, przetarł spocone czoło grzbietem skrzydełka i zemdlał z gorąca.
        Pani Grynpis wrzasnęła cienko, widząc, jak ptaszek pikuje z aerodynamiczną gracją puchowej poduszki. Wypchanej cegłami.
        - Szybciej! - poleciła. - Biegnijcie! - Jej oddani pomocnicy rozproszyli się, rozciągając koc, i zaczęli desperacko biegać tam i z powrotem, usiłując znaleźć się dokładnie pod spadającym ptakiem, jak strażacy asekurujący skoczka-samobójcę.
        Ułamki sekundy później Świerk wziął do ręki omdlałego ptaka. Ligustr uniósł dłoń, wskazując stado jemiołuszek, które wpadły w duszący dym i leciały na spotkanie niemal pewnej śmierci na skałach.
        Pani Grynpis gruchała i gdakała, tuląc do piersi niezwykle rzadką rybitwę, ciężko dyszącą z otwartym dziobem i przewracającą oczkami w ataku gorąca. Wachlując ją swoją bitewną bejsbolówką, pani Olivia postanowiła, że położy kres tej katastrofie ekologicznej. Jakoś to zrobi.
        Było już jednak za późno, by zapobiec hekatombie jemiołuszek. Z jękiem przerażenia pani Grynpis ostrożnie ułożyła rybitwę na kamieniu i zwróciła uwagę ku spadającym na ziemię różowozielonym ptaszkom.
        - Nie stójcie tak! - krzyknęła do swoich popleczników, kilka cali nad ziemią łapiąc trzy ptaszki do swojej czapki. Z wyciągniętą ręką rzuciła się na pomoc pozostałym i wzdychała z ulgą za każdym razem, kiedy udało jej się chwycić w dłoń któregoś ze swoich pierzastych przyjaciół. Wszędzie wokół niej ekologiczni wojownicy robili to samo.
        Kilka minut później pięćset z trudem chwytających powietrze jemiołuszek, kruszpaków i rybitw zalegało na ziemi, małymi dzióbkami łapały gorętsze z każdą minutą powietrze.
        
        * * *
        Daleko, po drugiej stronie jeziora Hellarwyl dwanaście ogryzionych pospiesznie wielkimi siekaczami świerków wylądowało na jednym stosie. Kawałki drewna leciały na wszystkie strony, coraz więcej i więcej bobrów przyłączało się do pracy, zwalały całe zagajniki i ciągnęły pnie, każdy do swojej tamy. Kolonia stała się prężnym ośrodkiem nadaktywności. Przypominające wiosła ogony uderzały w błoto na całym terenie mokradeł. Kolejne strumienie zamieniały się w sadzawki i stawki. Po drugiej stronie jeziora rozsiadła się kolonia bobrów, zajmując obszar pokrywający się nieuchronnie rosnącą chmurą czarno-czerwonego dymu ulatującego ze szczytu Ciemnej Góry.
        Wraz z ekspansją chmury następowała ekspansja gorąca; suche, piekące, śmierdzące siarką ciepło zwiększało temperaturę powietrza w zatrważającym tempie. Na mokradłach pełnych powiększających się bobrzych tam tonęły kupy gnijących liści. Wodorosty i bakterie rzucały się na nie z nietypową dla siebie gorliwością.
        Pośród stopniowo nagrzewających się i gwałtownie tracących pęd martwiejących wód pojawiły się pękające na powierzchni bańki metanu. Ich zawartość ulatywała ku potężnej chmurze chtonicznych dymowęglanów.
        Flagit przeskakiwał po dwa stopnie schodów prowadzących na szczyt drapacza powłok, jego kopyta mocno uderzały o twardy kamień. Wielebny Hipokryt gorączkowo usiłował wyrwać się spod pachy demona - na próżno, opór okazał się bezcelowy. Trzema potężnymi susami Flagit znalazł się na szczycie schodów, kopniakiem otworzył drzwi do Transcendentalnego Biura Podróży, rozejrzał się i wpadł do magazynu. Warcząc i szczerząc się, rzucił Hipokrytem przez jaskinię, krótkim spojrzeniem omiótł stertę rurek w rogu. Przeklęci mechanicy, że też nie raczyli po sobie posprzątać! Zaklął, splunął i odwrócił się do Hipokryta.
        - Gratuluję pomysłu, panie Wielebny - zakpił. - Należy ci się dycha za wysiłek. Szkoda, że nic z tego nie będzie! Ha! Nic mnie już nie powstrzyma. Nic! A nawet gdyby coś się znalazło, i tak jest już za późno. Oddam to d’Abalohowi i odbiorę swoją zasłużoną nagrodę. Miejsce po jego prawicy, cztery kąty we wszystkich luksusowych wulkanach i tyle martini z lawą, ile będę mógł wypić! O tak, już niedługo to ja będę dyktował warunki! - Swobodnie zarzucił złoconą piuskę na oparcie obsydianowego krzesła.
        Demon znacząco wpatrywał się w Hipokryta, ale zamiast wzbudzić strach w sercu Wielebnego, to raczej niewzruszone oblicze duchownego utemperowało nadmierną arogancję demona.
        - Co? - warknął. - Mam na policzku plamę żółci czy co? Co się tak szczerzysz?!
        Uśmiech Hipokryta stał się jeszcze szerszy.
        - Nic cię nie powstrzyma, co? Jesteś tego stuprocentowo pewien, hm?
        - Że co? Do czego zmierzasz? Oczywiście, że jestem. Los twój i całego świata jest w moich rękach!
        Hipokryt nie mógł się powstrzymać. Wiedział, że pycha jest grzechem, ale to chyba przestało już mieć znaczenie.
        - Och, w takim razie nie zainteresuje cię niejaki Tojad?
        Flagit był zmieszany, nie wiedział, jak powinien zareagować. Rozmawiał z duchownym - ten nie powinien więc kłamać.
        Hipokryt nadal się uśmiechał.
        - Nigdy nie słyszałeś o komandorze To jadzie zwanym Mocnym, dowódcy Czarnej Straży?
        Szczęka demona opadła o ułamek cala.
        - W każdym razie on słyszał o tobie i twoim niedopracowanym planie! - Hipokryt zdawał sobie sprawę, że to niedokładnie pokrywa się z prawdą, ale brzmiało znacznie lepiej, niż gdyby powiedział: „W każdym razie chyba wie, że PKiN nie jest szczególnie przyjaznym miejscem, a nietrzeźwi robotnicy właśnie ciągną go tam (również nietrzeźwego) siłą”.
        - Właśnie teraz prowadzi tam swoich ludzi, żeby zniszczyć pałac i ciebie!
        Tyle Flagitowi wystarczyło. To mogła być prawda, ale mógł też być stek bzdur. Nie mógł jednak podjąć ryzyka, nie na tym etapie. Nie, gdy miał tyle do stracenia.
        Pędem rzucił się przez magazyn, wziął swoją infernitową siatkę z obsydianowego biurka i nasadził ją sobie na głowę.
        - Dżi-had! Dżi-had! Zgłoś się...
        Hipokryt dostrzegł w tym swoją jedyną szansę i piszcząc głośno, chwycił się jej. Nigdy nie dane mu było dowiedzieć się, skąd nagle dostał takiego przyspieszenia, ale jakimś cudem pobiegł do przodu, zerwał swoją piuskę z oparcia krzesła i zanurkował w stos rur. To był doskonały skok: nieco tylko wijąc się, zniknął w stercie i wwiercił się głębiej.
        Flagit wpadł w szał i przebierając pazurami, w czterech krokach pokonał magazyn.
        Hipokryt krzyknął, kiedy szpony uderzyły w metal koło jego stóp, a Flagit ryknął ogłuszająco:
        - Głupcze! Nie uciekniesz! Zwyciężyłem. Zwyciężyłem!
        Demon jął rozrzucać kawałki rur po całym magazynie - styksowy drapieżca w pogoni za przerażonym, wielebnym gryzoniem.
        
        * * *
        Pani Grynpis energicznie wachlowała stos dyszących jemiołuszek i usiłowała przekonać samą siebie, że sprawy mogły w gruncie rzeczy potoczyć się jeszcze gorzej.
        Na horyzoncie pojawił się szeroki pióropusz dymu, który nadciągał ku pani Grynpis od strony Cranachanu. Po chwili, przy akompaniamencie głośnego ryku, pojawiło się osiem czterdziestotonowych wozów z wielkimi żaglami i kominami, pluły chtonicznymi dymowęglanami na wszystkie strony. Przyglądająca się temu z otwartymi ustami pani Olivia doszła do wniosku, że jej zdrowe zmysły zakasały sukmany i prysnęły gdzie pieprz rośnie. Z przerażeniem patrzyła na wspinające się szybko po zboczu Ciemnej Góry wozy, przy których nie było widać nosorożców.
        W tej samej chwili pani Grynpis zauważyła, jak Carr Paccino, niczym jakiś obłąkany marionetkowy przywódca, wydaje polecenia woźnicy Magnusowi, i z przerażeniem doszła do wniosku, że wozy kierują się dokładnie na stosy bezradnych ptaków. Desperacko usiłując przekrzyczeć dławiące się dymem piekielne silniki spalinowe i machając rękami nad głową, ruszyła biegiem w ich stronę. Wozy nadal mknęły naprzód, napędzane mocą płynącą z pożeranych przez konwertery katastrof ton torfu. Pani Grynpis podwinęła rękawy, uniosła podniesiony z ziemi transparent i popędziła dalej, żałując, że nie zdjęła swej ekologicznie dzianej panterki, pot spływał jej bowiem po plecach szerokim strumieniem.
        Pięć jardów przed miejscem nieuchronnego wypadku Carr Paccino zauważył charakterystyczną zieloną bejsbolówkę, która znajdowała się na kursie kolizyjnym względem wozów. Wydał woźnicy Magnusowi serię poleceń, po czym wskoczył na maszt. Potężne bicepsy naparły na wielkie koła, gwałtownie obracając czterdziestotonowego potwora w miejscu i kierując go tak, że o kilka cali minął panią Grynpis i stosik górskich sikorek. W czasie krótszym niż minuta pozostałych siedem pojazdów przetoczyło się po obu stronach wciąż krzyczącej pani Olivii, obryzgując ją błotnistym torfem i owiewając gorącym, krztuszącym dymem. Koła cudem ominęły także stos z trudem łapiących powietrze ptaków.
        Dla podniebnych zwierzątek niebezpieczeństwo jednak nie minęło.
        Tysiące stóp ponad nimi wzmagał się efekt kołdry, którą tworzyły wyziewy z PKiN mieszające się z chtonicznymi dymowęglanami, z każdą minutą zwiększając temperaturę.
        - Moje ptaszki! - skrzeczała pani Grynpis, biegając między dyszącymi jemiołuszkami ze sponiewieranym wachlarzem. W jej butach chlupał pot. Nad jej głową jeszcze jedna rybitwa krzyknęła żałośnie, omdlała i zaczęła spiralnie spadać. Ociekająca potem pani Olivia wskazała na niebo i wysłała czterech swoich zmęczonych towarzyszy z kocykiem ratunkowym.
        Leżąca u jej stóp sikorka zamachała żałośnie skrzydełkami, popatrzyła rozpaczliwie na swoją wybawicielkę i oblizała suchy dziobek.
        - Moje biedactwo! - zagruchała pani Grynpis, biorąc małą istotkę w ubłocone dłonie. - Dlaczegóż tu?! - Załkała melodramatycznie i upadła na kolana. - Gdyby tylko4istniał jakiś sposób ocalenia moich ptasząt! Gdyby była tu woda!
        - Eee... jest - wyszeptał leżący na ziemi, wyczerpany przez gorąc krępy młodzieniec.
        - Co? Gdzie jest woda? Tylko nie mów, że pod moimi pachami!
        - Ja... eee... nie wiem, dlaczego wcześniej nie przyszło mi to do głowy - wychrypiał Maślak, który oblizał usta, zupełnie ignorując pachy pani Grynpis, i pomyślał wyłącznie o czystym płynie. -W gruncie rzeczy tu w pobliżu jest nadmiar wody.
        W jednej ręce dzierżąc delikatnie górską sikorkę, pani Olivia odwróciła się na pięcie i chwyciła młodzieńca za gardło.
        - Gdzie, do cholery?! Moje ptaszęta jej potrzebują!
        Maślak żałośnie wskazał ręką na mały pagórek.
        - Tam, za tym małym pagórkiem - powiedział. - Jezioro Hellarwyl, największy zbiornik świeżej wody w całych Talpach.
        Błyszcząca od potu twarz pani Grynpis pokraśniała z radości.
        Młodzieniec się uśmiechnął.
        - Sądzę, że może być w nim wystarczająca ilość wody do ochłodzenia wszystkich naszych pierzastych przyjaciół.
        - Tak, tak! - zapiszczała pełna zachwytu pani Grynpis.
        - Nikt jednak nie wie, jak głębokie jest to jezioro...
        Gdyby okazano mu jakieś zainteresowanie, był gotów wygłosić dwugodzinną tyradę, opisującą drugie dno jeziora Hellarwyl, legendy o potworach, jakie ponoć czają się w jego torfowej głębi, i wyliczyć wszystkie przypadki zaobserwowania tychże potworów w ciągu ostatnich trzystu lat. Pani Grynpis jednak postawiła go na nogi, związała, zakneblowała i rzuciła za pobliski krzak.
        Następnie, nie zważając na chlupanie w butach, zrobiła trzy kroki w stronę jeziora i stanęła. Jej oddani, ociekający potem od stóp do głów poplecznicy popatrzyli na nią osłupiali.
        - To na nic, Świerku! - Załkała. Na jej policzku do strużki potu dołączyły łzy. - O okrutny losie, czemuś tak okrutny? - Popatrzyła po twarzach wyczekujących wojowników. - Ptaszęta są skazane na zagładę. Zagładę! Jeśli je tu zostawimy, skwar i wyczerpanie wydrą ich drobne duszyczki, jeśli zaś zaniesiemy je do jeziora, bez wątpienia wszystkie utoną! Cóż za nieszczęście!
        - Eee... a gdybyśmy mieli mnóstwo wiader? - odezwał się któryś z wojowników.
        Pani Grynpis potrząsnęła głową. Pierwszy rząd tłumku jej zwolenników przetarł twarze i czoła.
        - Wróć na ziemię! Skąd zamierzasz wziąć tyle wiader w tak krótkim czasie? Nijak nie da się ich sprowadzić tak szybko... - Urwała, czując, że znalazła rozwiązanie. Jej oczy trafiły na głębokie bruzdy znaczące ziemię. Oblicze pani Olivii się rozjaśniło. Plan był gotowy.
        - Ty, ty i ty, za mną! - krzyknęła. Ogień natchnienia rozpalił się w jej oczach. - Łap! - warknęła do zaskoczonego wojownika, rzucając w jego stronę sikorkę. -A pozostali niech chłodzą ptaszki. Zaraz wracam!
        I zamiatając kurtką, popędziła po zboczu Ciemnej Góry. Za nią ruszyli Świerk, Modrzew i Ligustr. Plan był rozpaczliwy, ale mógł się powieść.
        
        * * *
        Alea podskokami przemierzała wiejską ścieżkę, pogwizdując fałszywie. Niedawno odkryła, że nie jest łatwo gwizdać melodyjnie, kiedy twarz wykrzywia złowieszczy grymas, ale nie zawracała sobie tym głowy. Wiedziała, że krowa nie rozpozna doskonałego sopranu, nawet gdy zaśpiewać jej wysokie C prosto do ucha, a skoro krowa nic sobie z tego nie robi, to dlaczego ona by miała.
        Dotarła do skraju pola, złapała za furtkę i przeskoczyła ją z gracją, nawet na chwilę nie przestając gwizdać. Szybko otworzyła niewielką sakwę pełną żółtawego proszku i zaczęła hojnie rozrzucać go na lewo i prawo wśród nieapetycznych brązowych placków, które jakimś cudem zawsze znajdowały się tam, gdzie były krowy. Alea raz w taki placek wdepnęła i było to o jeden raz za dużo, serdeczne dzięki.
        Prawie nie zwalniając, przeskoczyła przez przeciwległą furtkę i popędziła w stronę drugiego pastwiska.
        Zanim jeszcze ucichło jej gwizdanie, liczne szorstkie języki przekonały się, jak niezwykle smaczny jest ten dziwny żółty proszek, a także, za późno niestety, doszły do wniosku, że nijak żaden z ich żołądków go nie aprobuje. Zawstydzone poczucie dobrego smaku wycofało się, gdy bąki ciepłego metanu wydostały się na świat przez krowie zaplecza i dołączyły do wielkiej gazowej kołdry na niebie.
        
        * * *
        Na szczęście dla grupy wściekłych zdunów zbliżających się do półmilowego ogrodzenia PKiN, temperatura przygruntowa była tylko skwarna. Dotarli do bram pałacu otoczeni wielką chmurą przekleństw, a ich temperamenty, podobnie Zresztą jak ciała, były tak rozgrzane, że aż parowały. Podążający za nimi Szlam Dżi-had, który łaknął odpowiedzi komandora Tojada, stanął jak wryty. Tłuszcza biegła przed siebie, wymachując ognioodpornymi banknotami i drąc się wniebogłosy.
        Dżi-had patrzył na scenę rozgrywającą się nad jego głową i doszedł nagle do wniosku, że szykuje się coś paskudnego. To coś przyjęło formę gęstego, czarno-czerwonego, wirującego dymu, na wszystkie strony ciskającego trójzęby błyskawic. Na jego oczach z kłębiących się chmur deszcz spadał, gotował się i odparowywał. Meteorologia nigdy nie była najsilniejszą stroną Dżi-hada, ale miał wrażenie, że pogoda nie powinna robić takich rzeczy.
        Nagle kolana ugięły się pod nim. Doznał objawienia. Bez wątpienia znalazł się twarzą w twarz z powiększoną pięć tysięcy razy stroną z Wulgaty, w technikolorze i z kwadrofonicznym dźwiękiem. Krzyknął i o mało co się nie zmoczył, kiedy dotarło do niego pełne znaczenie roztaczającej się przed nim panoramy, skręcając mu kiszki w taki wzór, jakiego nie powstydziłaby się wróżka z medycznym wykształceniem. O dziwo, pięć tysięcy razy mniejszy, dwuwymiarowy i czarno-biały Koniec Świata nie był nawet w połowie tak przerażający.
        Słowa z Wulgaty, które słyszał podczas treningu w WOP-ie, stanęły mu teraz przed oczyma.
        
        ...i dym, i grom, i błyskawica z Podziemi uderzy w góry i zasłoni słońce i zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, zapanuje gorąc nad gorącem i wszyscy się strasznie wkurzą, sami zobaczycie.
        
        Przed nim zdunowie zbliżali się do ogrodzenia PKiN. Dżi-had przezwyciężył dojmujący strach i pobiegł za nimi. Musi ich ostrzec! Nikomu nie ujdzie na sucho pukanie do Bram Hadesji i domaganie się zwrotu pieniędzy.
        Z zamiarem rozplatania swoich wnętrzności tak, by móc biec chociaż truchtem, Dżi-had przystanął, skrzywił się i ruszył w stronę Końca Świata.
        Za nim dwadzieścia pięć tysięcy dżdżownic przedzierało się przez glebę, wypatrując soczystej sterty gnijących liści, która wszak musiała znajdować się gdzieś w pobliżu. Na swój własny dżdżowniczy sposób czuły, że liście przed nimi uciekają. Tędy. Szybko. No chodźcie.
        Trzy sekundy później przypominające łopaty łapki odgarnęły ziemię, formując z niej kopczyk. Z dziury wyjrzał spory szpiczasty nos i dwa małe, prawie ślepe oczka, które rozglądały się wokół z rozczarowaniem. Zaśliniony kret obniuchał okolicę, określił swoje położenie i zarył się z powrotem w ziemię, zdecydowany odnaleźć największą porcję dżdżownic, jaka kiedykolwiek pojawiła się w tej okolicy.
        - Guthry! - krzyknął Mahrley, gniewnie uderzając zwitkiem stuszelągowych banknotów w bramę i wycierając dłonią hektolitry potu z czoła. - Ej, krasnoludzie, rusz swoje cztery litery i chodź tu! Mamy do pogadania!
        Nie była to najsubtelniejsza zagrywka dyplomatyczna, jaką można sobie wyobrazić, ale zduni wpadli w zachwyt, czemu dawali wyraz okrzykami poparcia. Mahrley był prawdziwym mistrzem konwersacji: nigdy nie używał wymyślnych słów, gdyż wychodził z założenia, że lepiej sprawdzają się szczere do bólu obelgi. Nigdy nikt, kto w jego obecności nazwał rurę kanałem przewodzącym, nie uszedł z życiem.
        - Guthry! - ryknął brygadzista. - Ej, Krasnolud z Blizną, cho no tu! - Kolejne krzyki poparcia.
        Dżi-had, usłyszawszy słowa brygadzisty, podrapał się po głowie. Krasnolud z Blizną? Interesujący przydomek, pomyślał.
        Tłuszcza zaczęła skandować:
        - Krasnolud, Kransolud z Blizną! - Krzyki stawały się coraz głośniejsze, aż nagle ucichły.
        Przez sztachety wysokiego ogrodzenia dostrzegli jakąś sylwetkę wyłażącą na niewielkie bocianie gniazdo, które wznosiło się nad parkanem i tłuszczą.
        - Krasnolud z Blizną, wyłaź! - krzyknęli znowu zduni, starając się brzmieć groźnie; i cały czas patrzyli przy tym na Mahrleya, w nadziei, że załatwi on sprawę i dostaną wypłatę w zwykłych, łatwo palnych pieniądzach. Z powodu spiekoty groźne krzyki nie wyszły im jednak przekonująco.
        Siedem słupów dymu wciąż uderzało w niebo z kopuły PKiN.
        - Pośpiesz się, Guthry! Chodź tu! - zdążył jeszcze wrzasnąć Mahrley, zanim postać stanęła w bocianim gnieździe i zrobiła krok naprzód.
        - Czego tu chcecie? Już was nie potrzebujemy. Odejdźcie! - zagrzmiał Stan Kowalski z bocianiego gniazda.
        Szlam Dżi-had zatrzymał się gwałtownie na tyłach masy zdunów i przełknął ślinę. Nawet z tej odległości mógł dostrzec rozległy układ blizn na głowie tamtego. Tyle że był on trochę za duży jak na krasno...
        - Nie chcemy pracować! Chcemy krasnoluda! - wydarł się brygadzista.
        „Krasnolud też ma blizny?” Dżi-had zastanawiał się nad tym fenomenem. Poza tym ten osobnik w bocianim gnieździe wydawał mu się dziwnie znajomy.
        - Poproście ładnie - zasugerował Kowalski z błyskiem w oku.
        - Nie! Nie musimy! Po naszej stronie jest Czarna Straż - krzyknął Mahrley. Jego ludzie przetaszczyli na przód wciąż nieprzytomnego Tojada niczym jakąś żałosną maskotkę. - On chce widzieć krasnoluda!
        - Ciężko będzie. Nie ma go tu. - Stan Kowalski obrócił się na pięcie i zniknął za ogrodzeniem.
        Brygada wybuchnęła gniewem i pocąc się wściekle, z agresywnymi okrzykami na ustach, poczęła rzucać kamieniami w ogrodzenie. Wygięta w tradycyjnym geście „tutaj babcia koszyk nosi” ręka Kowalskiego ukazała się nad ogrodzeniem, jeszcze bardziej podgrzewając nastroje tłumu.
        Szlam Dżi-had nie zwracał na to uwagi. Stał, drżąc na całym ciele, i borykał się ze wspomnieniami, które nagle z całą ostrością napłynęły przed oczy jego duszy. Wiedział już, gdzie wcześniej widział kowala. Wisiał on wtedy do góry nogami, z nożem w żebrach, bujając się groteskowo, podczas gdy Szlam dorzucał do pieca. Zaatakowały go także wspomnienia krasnoluda. Bąbelki... lodowata woda... jego własne ręce na szyi tamtego...
        Wszystkich trzech łączyła jedna rzecz. Szwy i blizny na czole i głowie.
        Doszedł do wniosku, że rozmowa z komandorem Tojadem wcale nie musi być teraz najlepszym wyjściem.
        Mahrley pierwszy spostrzegł, że pomimo prawdziwego gradu kamieni na ogrodzeniu nie pojawił się nawet najmniejszy ślad. Pół tony gruzu powinno zostawić po sobie choćby maleńkie zadrapanie, maciupcie wgnieconko. A tu nic.
        - Cholerni kowale! - warknął. - Za wydajni są, jak babcię kocham! Ale bez obaw. Mam sprytny plan, dzięki któremu odzyskamy nasze pieniądze. Za mną, panowie!
        Bez wahania pomaszerował w stronę trzech satanicznych zakładów, w myślach obliczając trajektorie lotu, kąty wektorów oraz ile siły można uzyskać z rozlicznych przedmiotów, jakie znajdują się w przeciętnej kuźni.
        Kilka stóp poniżej stóp Szlama Dżi-hada dwadzieścia pięć tysięcy dżdżownic brnęło przed siebie w przekonaniu, że oto zbliżają się do najwspanialszego okazu sterty gnijących liści w dziejach. Kilka jardów za nimi nozdrza pewnego wyjątkowo wygłodniałego kreta drżały z radości i podniecenia. Dżdżownice, tysiące dżdżownic! Gorączkowo odgarniając łapkami ziemię, kret nie zaprzestawał pościgu.
        
        * * *
        - Nie ma stąd ucieczki! - ryknął Flagit, wyszarpując następną rurę z szybko topniejącego stosu i rzucając ją przez ramię. Hipokryt trząsł się i tulił do piersi telewpływową siatkę niczym różaniec. Wiedział, że jeśli się nie pospieszy i nie ucieknie z rury, w której siedzi, spełnią się groźby demona.
        Nagle szpony runęły z góry, chwyciły za rurę i pociągnęły. Owalne pole widzenia Hipokryta zakręciło się, kiedy demon obrócił rurę, żeby ją przetrząsnąć. Wielebny, ujrzawszy w przelocie kopyta i kamienną podłogę, postanowił działać. Zanim Flagit zorientował się, co jest grane, Hipokryt wyskoczył z rury, przebiegł między jego nogami i wpadł do dużego przewodu sterczącego ze ściany.
        Demon krzyknął, gdy ujrzał, jak więzień znika w niedostępnym dla niego wnętrzu niedokończonego systemu klimatyzacji.
        - Wyłaź! Stamtąd nie ma wyjścia!
        - Nie ma też wejścia - zadrwił borykający się z napadem klaustrofobii Hipokryt. Słyszał, jak za jego plecami Flagit wpada w szał i rzuca wszystkim, co wpadnie mu pod rękę. Pomimo swojej brawury Wielebny zdawał sobie sprawę, że odkrycie przez demona sposobu dostania się do przewodu to tylko kwestia czasu. Musiał działać szybko.
        Z błyskiem złoceń nasadził sobie na głowę telewpływową siatkę, zamknął oczy i spróbował wyprzeć ze swych uszu harmider czyniony przez Flagita. To mogła być ostatnia szansa wysłania wiadomości, czego więc potrzebował? Wyszczekanych ust i gorliwej publiczności.
        Powstrzymując ogarniającą go panikę, Hipokryt zdołał uwolnić rój telewpływowych pszczół.
        
        * * *
        Bobry znad jeziora Hellarwyl wiedziały, że bywa gorące. Raz było. Pewnego upalnego dnia, przed trzema laty, po raz pierwszy od niezliczonych dziesięcioleci rozsunęły się kurtyny północno-zachodniej mżawki i krótkowzroczne słonko łypało na ich zarośnięte gęstym futrem grzbiety. Przez dzień czy dwa było cudownie, bobry, leżąc na tamach, wygrzewały się w promieniach słońca, a kiedy upał stawał się nieznośny, skakały do swoich prywatnych sadzawek. Tak, bywało gorąco, ale nigdy aż tak.
        Upał dokuczał nawet pojawiającym się znikąd rojom komarów.
        Bobry padały ze zmęczenia, ciężko dysząc, leżały wyczerpane szaleńczym wysiłkiem przy ulepszaniu tam. Po raz pierwszy w historii bobrzego rodzaju z przypominających wiosła ogonów spływał pot. A w sadzawkach wcale nie było lepiej. Nie miały zielonego pojęcia, skąd brało się ciepło, ale znajomość zagadnień termodynamiki i przepływu ciepła nie jest wśród bobrów zbyt rozpowszechniona; tak czy inaczej, wiedziały, że w wodzie wcale nie jest chłodniej.
        Wszędzie wokół nich na powierzchni pękały bańki. Każdy wzrost temperatury o dziesięć stopni podwajał stopień aktywności enzymów. Produkujące metan glony i bakterie przeżuwały i przetrawiały swoją drogę przez tony biomasy, radośnie zamieniając dywan liści zalegający dno zbiornika wodnego w gęstniejącą pokrywę przytulnej pułapki cieplnej, tworzoną przez warstwę gazu szybko unoszącego się ku powierzchni wody.
        
        * * *
        Na drugim końcu Podziemnego Królestwa Hadesji, w stosunkowo spokojnej okolicy brzegów Styksu, stał wielki różowy pałac z ozdobnymi ogrodami, lądowiskami i stajniami. Pałac ów był wyjątkiem, gdyż jedyny w Hadesji w całości wybudowany został z kamieni. Cała reszta została starannie wydrążona w żywej warstwie przy użyciu precyzyjnie prowadzonych skałotoczy. To nie brak miejsca sprawiał, że drapacze powłok były tak popularne, tak się po prostu najłatwiej „budowało”. W raz wydrążonej skale zastępy piekielnych dekoratorów wnętrz montowały lampy lawowe, podpodłogowe ogrzewanie i inne atrybuty nowoczesnego Mortropolitanina.
        Tak właśnie zaczynał Mroczny Lord d’Abaloh jako młody i żądny przygód demon. Jeśli nie wiedział czegoś o Zapchajdziurze (środku do wypełniania pęknięć w skale) czy o naprawianiu grzmotników, wiedza ta nie była warta zachodu. Zapamiętywał wszystkie instrukcje producentów oraz cenniki i gotował się do zrobienia oszałamiającej kariery. Wtedy też uświadomił sobie, jakie życie prowadzą funkcjonariusze Piekielnej Administracji wyższego szczebla, i stanął przed dramatycznym wyborem: czy ma pracować w czymś, co lubi, i zarabiać grosze, czy nienawidzić swojej pracy i pławić się w luksusie. Bez wahania wybrał tę drugą opcję i przystąpił do przecierania sobie szlaków na sam szczyt. Żadna dłoń nie pozostała nieposmarowana, żadne ego nie pozostało niepołechtane, wreszcie żaden słabeusz stojący mu na drodze do przywilejów nie został niezmiażdżony. I tak oto d’Abaloh znalazł się w różowym pałacu, jego dumie i radości. Wybudował go własnymi rękami - zarabiając w ten sposób krocie, gdyż sam siebie wynajął i sam się sowicie opłacił z funduszu przysługującego Władcom Podziemi na prace remontowo-budowlane.
        Ale tego dnia nie był szczęśliwy. Stukanie zabójczo wymanikiurowanych pazurów o blat inkrustowanego diamentami obsydianowe-go stołu odbijało się echem od ścian pałacu. Zaraz za nim rozległo się głębokie westchnięcie i ryk frustracji. D’Abaloh właśnie (po raz sto dwunasty w ciągu godziny) nie zdołał ułożyć pasjansa. Mamrocząc bluźnierstwa, zebrał marmurowe karty, potasował je i rozłożył.
        Dla wszystkich w promieniu stu jardów było oczywiste, że tak naprawdę to nie pasjans trapi d’Abaloha. Chodziło o zbliżającą się wyprawę do Mortropolis. Był do niej nastawiony równie pozytywnie, jak do wyrwania przedniego kła. Bez znieczulenia. Sama myśl o przeciskaniu się przez zatłoczone ulice przyprawiała go o atak klaustrofobii i ciarki na plecach. I po co to wszystko? Tyle niewygód, żeby przewodniczyć „wyborom” Naczelnego Grabarza Mortropolis.
        Tym razem będą musieli naprawdę się postarać, żeby go przekupić.
        Zerwał się na równe nogi, obrócił w lewo, otworzył ogromne granitowe drzwi i wypadł do ogrodu. Echo jego kroków na wijących się między akrami gustownie przystrzyżonych porostów chodnikach z marmurowych płyt brzmiało jak jednostajne chrupanie. Ponad jego ukoronowanymi rogami mroczna posępna atmosfera Hadesji pulsowała skwarem i podłością, podkreślając wątpliwą niewinność języków teściowych i rozgrzanych do czerwoności pogrzebaczy obracających się tuż pod wielkim wiatrakiem.
        Kilka sekund później otworzył na oścież drzwi od stajni i wkroczył do wnętrza, gdzie powitał go ogłuszający przyjazny ryk.
        - Osiodłaj ją! Natychmiast! - rozkazał demonowi stajennemu d’Abaloh, po czym podszedł do przegrody, w której przebywało ryczące stworzenie. Stworzenie zamachało swoimi trzydziestostopowymi skrzydłami, rozrzucając na boki kawałki ściółki. D’Abaloh podrapał pterodaktylicę po rogatym nosie i wyciągnąwszy kilka węgielków, rzucił je na parujący, karmazynowy język Harpii. Pterodaktylica zamachała swoimi dwoma ogonami, spod których wypadło kilka pojedynczych kamieni.
        Pomrukując pod nosem, demon stajenny wygramolił się z magazynu przygnieciony stosem pasków, sprzączek i strzemion, po czym niepewnie ruszył w stronę Harpii. Bestia ryknęła radośnie, rozpoznając siodło. Dobrze wiedziała, co ono oznacza. Minęło wiele czasu, odkąd ostatni raz gdzieś się ruszała. Zdecydowanie zbyt wiele. Zwłaszcza w taki dzień - jak okiem sięgnąć, czyste czarne niebo.
        W czasie gdy demon stajenny siodłał Harpię, ona zdążyła pożreć pełne wiadro węgielków. W końcu d’Abaloh chwycił lejce i pociągnął za sporą dźwignię, otwierając w ten sposób klapę w suficie. Harpia jęknęła, widząc przed oczami czerwono-czarną, nieograniczoną przestrzeń, zapragnęła jak najszybciej poczuć siarczane wyziewy uderzające ją w chrapy.
        Klapa otwarła się do końca i zablokowała. D’Abaloh wdrapał się po wyciągniętej łapie bestii i usadowił w siodle, sprawdzając, czy aby ogon nie zaplątał mu się w strzemiona. Harpia uniosła się w powietrze z gracją nosorożca w potrójnym akslu. Trzydziestostopowe skrzydła uderzyły, wzniecając kurzawę porostów ze ściółki, gdy bestia poderwała swoje sześć nóg z podłogi. Pięć machnięć później wyleciała już przez dach, obróciła się w powietrzu i wyruszyła w stronę Mortropolis.
        
        * * *
        Ciągnące się od wielu godzin odgłosy walenia młotami, piłowania, kucia oraz rozkazy zdawały się współzawodniczyć z kominami
        PKiN wypluwającymi z siebie potężne strumienie dymu. Niemal regularnie otwierały się drzwi jednego z trzech masywnych satanicznych warsztatów, jakiś osobnik pędził na złamanie karku ku załadowanym wozom stojącym za ogrodzeniem i zabierał różnorakie kawałki i elementy, co do których pochodzenia nikt nie mógł mieć pewności. Przez ostatnie trzy godziny cztery wozy, koło młyńskie, pięć tuzinów beczek z najprzedniejszymi trunkami z Rynsztoka i jedna wielka wanna znikały kolejno w warsztacie, za każdym razem wywołując wiwaty i skłaniając zgromadzonych do jeszcze intensywniejszego walenia młotami, piłowania, kucia i wydawania rozkazów.
        Ale nie tylko przedmioty przybywały w to miejsce. Wiadomości rozniosły się i już wszyscy w Cranachanie wiedzieli, że szelągi płynące szerokim strumieniem z działu wypłat PKiN nie były szczególnie legalne. W tej chwili wielki tłum głęboko zirytowanych Cranachan kłębił się wokół wysokiego ogrodzenia, ociekając potem i ciskając - w zależności od nastroju - kamienie lub obelgi.
        Wszędzie dochodziło do starć oraz przypadków potówki. Handlarze z targu oskarżali kowali o umyślne nabycie trzynastu funtów kiełków za fałszywe pieniądze; zawodowi szulerzy dźgali nożami amatorów o twarzach pokerzystów, którzy grali i przegrali; księgowi naciskali na zdesperowanych dłużników z ligi walk krewetek. Temperamenty i temperatura zgodnie stawały się coraz gorętsze.
        Nagle rozległy się fanfary - zgrzytanie drzwi warsztatów i seria ostrzegawczych chrząknięć - po czym olbrzymie urządzenie wytoczyło się w ponury półmrok, uchodzący za światło dzienne pod rozszerzającą się pokrywą chtonicznych dymowęglanów. Wszyscy natychmiast zwrócili oczy ku tajemniczej maszynie, zaskoczeni wyrazem triumfu i wyczekiwania na twarzy podążającego przed nią dumnie Mahrleya. Maszyna miała po osiem kół z każdej strony, wielki składany maszt na czubku i wannę z tyłu. Tuż za masztem skomplikowane resory poskładane z klepek opierały się napięciu narzucanemu przez linę, która łączyła wannę z młyńskim kołem. Rzucane ręcznie kamienie nie naruszyły płotu, nadszedł więc czas, by przekonać się, co potrafi zdziałać myśl techniczna. Tłum zaczął wiwatować i pocić się jeszcze intensywniej, kiedy prowizoryczna katapulta dotarła na swoje miejsce i setka rąk naparła na koło młyńskie, ściągając wannę w dół prosto na skrzypiące beczkowe sprężyny. W kilka sekund wanna napełniła się kamieniami. Zgodnie z wytycznymi Mahrleya ustawiono katapultę na wprost bramy w ogrodzeniu. Kiedy zrobią w niej wyłom, będą mogli dorwać krasnoluda i zażądać od niego prawdziwych pieniędzy. Tak mniej więcej przedstawiał się plan.
        Ludzie odsunęli się sprzed wyrzutni.
        - Jeszcze dwa obroty - krzyknął brygadzista. - Zwińcie to najmocniej, jak się da. - Chciał, żeby katapulta miała maksymalną moc, chciał wyrwać bramę z zawiasami i odrzucić daleko do tyłu. Za pierwszym razem. Drewno, metal i liny zatrzeszczały pod wpływem rosnącego naprężenia. Wielkie ramię miotające wygięło się i zadrżało niczym ręka skrajnie stremowanego skrzypka tuż przed prapremierą. Mahrley uniósł kciuk i wszyscy odsunęli się, pozostawiając go, promieniującego dumą, sam na sam z katapulta, pewnie dzierżącego w dłoni dźwignię spustu. Oczy wszystkich zwróciły się ku niemu. Nadeszła chwila jego chwały. Nie mógł powstrzymać się przed wygłoszeniem krótkiej, dodającej odwagi mowy do uwielbiających go rzesz fanów. Cóż, sytuacja temu sprzyjała, a poza tym taka okazja mogła się już nie powtórzyć.
        - Panie i panowie, w pięć sekund to oto ogrodzenie legnie w gruzach. Proszę nie zapominać, komu będziecie to zawdzięczać. Jeśli zdarzy się wam potrzebować hydraulika, poślijcie po mnie bez wahania! Pamiętajcie - Mahrley i rury to dobrana para! Teraz zniżka na naprawy pryszniców! Pięć! - wykrzyczał, unosząc dłoń.
        - Cztery! - podchwyciła grupka dzieci. - Trzy! - ryknął Mahrley. - Dwa! - odpowiedział tłum. - Jeden! - wrzasnęli wszyscy zgromadzeni. Mahrley pociągnął za dźwignię. Naciąg puścił z dźwięcznym „srrrruuu”, a ramię z głośnym „szuuu” wystrzeliło do góry, osiągnęło szczyt, minęło swój zenit i uderzyło w ziemię, unosząc stojącą na kołach podstawę i wyrzucając Mahrleya na wysokość dwudziestu stóp.
        Niestety ten niezaplanowany lot zupełnie zaskoczył trzymających koc ratunkowy ludzi pani Grynpis.
        - Bez obaw, panowie - zawołał słabym głosem leżący na ziemi Mahrley. - Wracamy z tym do warsztatu. Wiem, co trzeba poprawić, żeby działało! - Kilku zdunów podbiegło do niego i odciągnęło go wraz z katapulta.
        
        * * *
        To, co działo się na resztkach trawy przed ogrodzeniem PKiN, zaczynało przypominać raj wypychacza zwierząt. Niezliczone setki ptaków leżały na kupkach, posortowane przez wojowniczych ekologów według gatunku. Jedynym ruchem wśród ofiar udaru były okazjonalne, żałosne machnięcia skrzydełek i ciągły ruch suchych języczków wystających z dziobów.
        Sytuacja z każdą minutą robiła się coraz gorsza, ptaszków wciąż przybywało. Doprowadzało to do granic wytrzymałości paradujących teraz w bieliźnie łapaczy z kocami oraz w ogóle wszystkich z czymkolwiek nadającym się do wachlowania.
        Gdyby taka sytuacja miała potrwać, nie dałoby się uniknąć ofiar.
        - Zamknij się! - warknął jeden z bojowników, kiedy skrępowany i zakneblowany Maślak, który leżał za krzakiem, zaczął wić się, rzucać i bełkotać, bardzo chcąc coś powiedzieć. - Zamknij się! - powtórzył bojownik, ale w tonie bełkotu Maślaka było coś, co kazało mu wyjąć knebel z ust nieszczęśnika.
        - Nadchodzi! - jęknął Maślak. - Miałem ucho przy ziemi, sam posłuchaj! - Rzeczywiście, coraz wyraźniej słychać było obroty kół i warkotliwą kakofonię piekielnego silnika spalinowego. Nowy duch wstąpił w bojowników, gdy na horyzoncie pojawiła się pani Grynpis w skradzionym wozie, z rozwianymi włosami i wiadrem w każdej ręce.
        - Wróciłam... Stój! - zdołała krzyknąć, gdy czterdziestotonowy wóz mijał bojowniczych ekologów. Świerk ostro zakręcił, wyłączył piekielny silnik spalinowy i gwałtownie zawrócił. Wiadra, ziemia i torf trysnęły spod kół, a wóz zawrócił z nieco tylko mniejszą prędkością.
        - Łapać wiadra! - wrzasnęła pani Grynpis, po raz kolejny mijając swoich ludzi.
        Trzeba było jeszcze piętnastu przejazdów, żeby wóz stracił pęd i w końcu się zatrzymał.
        - Do wiader! Wszyscy! - krzyknęła pani Olivia, rozwiązując Maślaka.
        Maślak został wytargany za uszy, pouczony, że nie należy przerywać, tylko słuchać, i wysłany w stronę jeziora. Sznur niestrudzonych obrońców fauny, spoconych, lecz gorliwych, ruszył za nim.
        Pani Grynpis piszczała z zachwytu, wysyłając swoich popleczników do akcji, wciskała wiadro każdemu, kto wykazywał choćby najmniejsze zainteresowanie.
        - Ty! - krzyknęła stanowczo do Szlama Dżi-hada, który przypadkiem bezmyślnie patrzył w jej stronę. -Tak, ty! Chodź tu, ratuj ptaszki. Sytuacja awaryjna.
        Nie czekając na odpowiedź, wetknęła mu do ręki wiadro i palcem wskazała setki ociekających potem ratowników kierujących się w stronę jeziora Hellarwyl.
        Szlam Dżi-had był tak oniemiały, że nie zaprotestował.
        Pod jego stopami trzydzieści trzy tysiące dżdżownic wiło się w szaleńczym pościgu za najwspanialszą stertą gnijących liści w dziejach Gór Talpejskich.
        Tuż za nimi sześćdziesiąt osiem wygłodniałych kretów przedzierało się przez cudownie pachnącą dżdżownicami glebę.
        
        * * *
        Nabab musiał przyznać, że to wspaniały widok. Skandująca grupa urzędników Wydziału Imigracyjnego wspierająca strajkujących przewoźników ustawiła się wzdłuż nabrzeża Flegetonu z licznymi transparentami. Kapitan Naglfar wyglądał ze wszech miar imponująco w swym szpiczastym kapturze kapitańskim. Z jego fajki za każdym oddechem unosił się potężny płomień.
        Nabab żałował tylko jednego: że nie może wykrzykiwać obscenicznych uwag pod adresem Seirizzima razem z resztą manifestantów. Biorąc pod uwagę, że wybory odbędą się za kilka godzin i Mroczny Lord d’Abaloh w każdej chwili może tędy przelatywać, Nababowi nie wyszłoby na dobre aktywne wspieranie protestu bez żadnych poważnych i lukratywnych motywów. Poza tym, gdyby ktoś dowiedział się, że to on wydał pieniądze na rozpętanie tego strajku... pomimo panującego upału Nabab poczuł dreszcze.
        Seirizzim stanął na czubkach kopyt, osiągając swój maksymalny wzrost dziewięciu stóp i sześciu cali, i obrzucił kapitana Naglfara gniewnym spojrzeniem. Jego pionowe źrenice lśniły wściekłością i frustracją. Negocjacje nie powinny być aż tak trudne.
        - To typowa uwaga, jakiej można spodziewać się po demonie niezwracającym żadnej uwagi na klasę robotniczą, dopóki ta nie postanowi czegoś z tym zrobić i nie zaprzestanie pracy! - oznajmił kapitan. Pośród strajkujących rozszedł się pomruk aprobaty. - Nie chcemy i nigdy nie będziemy chcieć Programu Dorocznych Remontów dla naszych promów, włączając w to oskrobywanie kadłubów, reperowanie żagli i czyszczenie na sucho. Te promy mają wyglądać tak, jakby śmierć czaiła się w każdej skrzypiącej desce, żagle muszą wisieć jak gnijące całuny na krucyfiksach. Pierwsze wrażenie jest najważniejsze! Czy im ma się tutaj na dole podobać?!
        Seirizzim wściekał się, słysząc, jak przewoźnicy zaczynają skandować „Dobrze gada!”. Stojący w miejscu obliczonym na sprawianie wrażenia neutralnego Nabab ukradkowo kciukiem pokazał pykającemu fajeczkę kapitanowi, że było świetnie. Tak długiego przemówienia nie wygłosił od wielu stuleci, toteż rozpierała go duma.
        - Proszę bardzo! - ryknął Seirizzim arogancko. - Ponieważ nie dajecie mi szans na poprawienie nędznych i niedzisiejszych warunków pracy, które moim zdaniem są, że się tak wyrażę, skrajnie niesmaczne...
        Rozległ się pomruk znudzenia. Naglfar odkaszlnął i krzyknął:
        - Pierwsze wrażenie!
        - Tak, tak, już mówiłeś - burknął Seirizzim lekceważąco. - I ponieważ odmawiacie wzięcia waszych wojowniczych tyłków w troki i wzięcia się do pracy, sądzę, że mam tylko dwa wyjścia...
        Nabab uśmiechnął się pod nosem. Miał go! Teraz już pójdzie z górki!
        - Mogę kazać przenieść was wszystkich do kloacznych dołów w śródmieściu Tumoru! - krzyknął Seirizzim z gniewnym błyskiem w oczach. - Lub przystać na wasze warunki i spełnić wasze postulaty, tuż po tym, jak zostanę Naczelnym Grabarzem Mortropolis - dodał z uśmiechem.
        Nagle pośród manifestantów zapanował zgiełk: strach i chciwość pchały ich jednocześnie w tym samym kierunku. Też mi wybór!
        Nabab wpadł w panikę. To nie tak miało być. Seirizzim zgodził się na ich warunki? To niemożliwe. Nie dość tego, powiązał to także ze swoim zwycięstwem w wyborach. Nabab czuł, że śliski dywan jego misternego planu usuwa mu się spod kopyt. Kapitan Naglfar z wrażenia prawie połknął fajkę. Co robić? Kątem oka spojrzał na Nababa, który cztery razy pokazał mu pięć rozcapierzonych pazurów. Zrozumiał natychmiast - dwadzieścia tysięcy oboli za podtrzymanie protestu. To niewiele jak na taki stres - odpowiedział, pokazując palce pięć razy.
        Seirizzim pisnął, dopadł do Naglfara i chwycił go za gardło.
        - Ach tak! Dwadzieścia pięć tysięcy oboli? To twoja cena? -Kapitan przytaknął. - Żałosne! Zaufałeś mu? - warknął, wskazując Nababa. - Śmiechu warte! Macie szczęście, że wyszło szydło z worka, że tak powiem. Cóż by z niego był za Naczelny Grabarz!?
        - Jestem doskonały! - krzyknął Nabab, któremu puściły nerwy. - Spreparowałem najlepszy plan łapówkowy w całej Hadesji! -chełpił się. -To ja sprawowałem kontrolę, miałem w kieszeni przewoźników i Urząd Imigracyjny, a ty byłeś bezsilny, nie mogłeś mnie powstrzymać, ja...
        Seirizzim puścił Naglfara i zwrócił się ku Nababowi.
        - Tak? - zapytał, unosząc arogancko brew.
        - Ja... bardzo ładnie ich wszystkich przekupiłem, dziękuję pięknie - wybąkał żałośnie Nabab.
        - Przekupstwo! - Seirizzim ze śmiechem odrzucił głowę. -Tak to nazywasz? I co ci to dało, co?
        Nabab otworzył usta, po czym zamknął je bezsilnie.
        - Właśnie - zgodził się Seirizzim. - Nic. Wstydź się. Miałem cię za nieco mądrzejszego. Przekupstwo bez zysku... ależ to jałmużna!
        Odpowiedź stanowiły setki głębokich wdechów. Cała pikieta popatrzyła wilkiem na Nababa.
        Seirizzim nagle odwrócił się na pięcie, gniewnie uderzył kopytem w ziemię i ryknął:
        - Dobra, dość obijania się! Wracać do roboty! - Smagając ogonem niby batem, zapędził przewoźników do pracy, po czym odwrócił się z powrotem do Nababa. Ale jego już tam nie było.
        
        * * *
        - W lewo, w lewo, dawajcie! - Mahrley usiłował przekrzyczeć gwiżdżący i buczący tłum mieszkańców Cranachanu, by usłyszała go załoga katapulty. Machina stopniowo obróciła się, po raz drugi celując w bramę.
        - Naciągnąć! - polecił, czując, jak jego nerwy naprężają się z każdym obrotem koła młyńskiego. Przy trzaskach oraz skrzypieniu drewna ramię wygięło się, a wanna zniżyła. Mahrley starł pot z okolicy oczu i jął wrzucać kamienie do obecnie pozbawionego już emalii pojemnika, z każdym dodawanym pociskiem wznosząc ku niebu krótki psalm. Tym razem musiało się udać, od tego zależała jego reputacja, a poza tym robiło się zdecydowanie zbyt gorąco na takie zajęcia.
        Naprężenie rosło, wszystkie spoiwa i sznury trzeszczały i drżały. To samo odnosiło się do stawów i ścięgien Mahrleya. Wanna została ustawiona w odpowiedniej pozycji, dorzucono do niej jeszcze kilka kamieni na szczęście. Wszyscy w promieniu dziesięciu stóp od nakręconej machiny czuli, jak drży ona od nagromadzonej, chcącej się uwolnić energii potencjalnej.
        Mahrley raz jeszcze sprawdził trajektorię, zmienił bieg rzeki potu na swoim czole, złapał się za kciuk na szczęście i pociągnął za dźwignię. Ramię wyrzutni skoczyło do góry, cząsteczki powietrza w panice uciekały mu z drogi. Wanna poleciała po łuku, a kiedy znalazła się w pozycji pionowej, ramię się zatrzymało. Dał się słyszeć głośny trzask, świst i pół tony kamieni pomknęło ku bramie w ogrodzeniu z siłą wystarczającą, by wyrwać ją z zawiasami i pozwolić niezliczonym mieszkańcom Cranachanu odebrać swoje w pocie czoła zarobione grosiwo...
        Tak w każdym razie powinno było się stać. Mahrley o tym wiedział, zebrany tłum o tym wiedział, nawet szydzący z nich Stan Kowalski i Guthry o tym wiedzieli. Szkoda, że katapulta nie. Ramię wyrzutni wystrzeliło do góry, zatrzymało się i podniosło całą machinę na dwadzieścia stóp w powietrze, tak że przekoziołkowała i osiadła kołami do góry o pięćdziesiąt stóp bliżej ogrodzenia.
        Mahrley wyrzucił z siebie mnóstwo wyjątkowo nieprzyzwoitych obelg pod adresem wszystkiego i wszystkich choć częściowo zainteresowanych, po czym zaczął wydawać polecenia wszystkim, którzy mogli go usłyszeć.
        - Będzie działać! Zaufajcie mi! Musimy tylko... eee... właściwie przymocować ją do ziemi, tak jest, po prostu przymocować! -Górna warga zadrżała mu tylko nieznacznie.
        Na szczycie wieży strażniczej Stan Kowalski i Guthry bezradnie zwijali się z histerycznego śmiechu. Choćby Mahrley był potężnym bykiem z dodatkowym chromosomem X i nadmiarem testosteronu, który od wielu godzin wpatruje się w krwistoczerwoną kurtynę teatralną, i tak nie mógłby być bardziej wściekły niż w tej chwili.
        W ręce zgniótł właśnie ważący dwadzieścia pięć funtów kawał piaskowca. To były drobne przeszkody, maleńka łyżeczka dziegciu w miodzie, wszystko do przezwyciężenia. Już niedługo, całkiem niedługo, jego będzie na wierzchu. I kto zaśmieje się ostatni?
        
        * * *
        Oczy z wąskimi pionowymi źrenicami spoglądały zza soczewek kryształowych gogli na coś, co wyglądało jak wielki, skamieniały las nagich pni. Światła niezliczonych lamp lawowych migotały w oddali, za wirującymi czarno-czerwonymi oparami ulatującymi z rzeki Flegeton. Burza sprawiała, że drapacze powłok wyglądały na pokryte złotymi kroplami potu. Po lewej płomienie padały na śródmieście Tumoru, sprawiając nie lada kłopoty wszystkim, których zaskoczyły bez popielnicy czy płaszcza przeciwpłomiennego.
        D’Abaloh poklepał Harpię po łuskowatym karku i pokierował nią tak, by ominąć burzę. Już za chwilę będzie schodzić do lądowania w Mortropolis, zniżać się wśród wielopoziomowych chodników wygryzionych przez pokolenia skałotoczy, okrążać grupy drapaczy warstw, aż w końcu wyląduje w środku tego śmierdzącego bałaganu, który tyle demonów nazywa domem.
        Im szybciej skończą się te wybory i będzie mógł wrócić do ulepszania pałacu, tym lepiej. Skręcając przy wysokiej wieży, d’Abaloh zapragnął nagle ścisnąć w ręce tubę Zapchajdziury.
        
        * * *
        Nietrudno było zauważyć, jak nieuchronne wymarcie jakiegoś gatunku wpływało na nerwy pani Grynpis. Na myśl o rażącym lekceważeniu praw robactwa zwijała się w spazmach gniewu. Określenie, że wstrząsał nią piekielny gniew, stanowiłoby eufemizm.
        Obie dłonie tak zaciskała, że aż pobielały jej kostki - jedną wokół kija od transparentu, drugą wokół metaforycznego dwufuntowego młota perswazji; brwi wygięła w znamionujące nieograniczony gniew V; tupnęła nogą; jej bejsbolówka zatrzeszczała, a z oliwkowozielonej, zrobionej na drutach bojowej koszulki ulatywało ku zachmurzonemu niebu skondensowane wzburzenie. Pani Grynpis nie była szczęśliwa.
        - Co ma oznaczać ta oburzająca emisja? - zapiszczała, stojąc na beczce odwrócona plecami do PKiN, który nie zwracał na nią uwagi i nadal wyrzucał w powietrze niezliczone tony czarnoczerwonego pyłu.
        - Czyż nikt nie zdaje sobie sprawy, że te wyziewy mogą przynieść nieodwracalne szkody układom oddechowym młodocianych kruszpaków? To afront! - Stała w dramatycznej pozie, wznosząc wysoko nad głowę transparent z napisem „Ratujmy kruszpaki!”.
        Na przestrzeni wielu lat protestowania pani Grynpis doszła do wniosku, że przenosząc cały swój gniew z pilnie strzeżonego ogrodzenia na tłum zadziwionych ludzi, osiągnie większy sukces. Powód był prosty. Nauczyła się nigdy nie iść na całość w naprawdę poważnych sprawach - zbyt duże ryzyko. Powalić bramy, wedrzeć się do PKiN i sprać szefa, kimkolwiek on jest, na kwaśne jabłko - proszę bardzo, czemu nie, ale gorzko doświadczona pani Grynpis wiedziała, że duże firmy mają prawników, a prawnicy oznaczają łzy. Chyba że miało się własnego prawnika, prawnika ze słabością do palących, aktualnych spraw. Tak więc adresując swe tyrady do rosnącego tłumu, zwiększała szansę na usidlenie jakiegoś współczującego członka palestry, który gotów byłby rzucić się w ogień walki i wysyłać na lewo i prawo pozwy sądowe oraz oskarżenia. Ale w tej chwili, tuż po tym, jak ocaliła niezliczone ptaszki przed upieczeniem, pani Grynpis wcale nie miała zamiaru odpuścić.
        - ...zniszczyli już środowisko naturalne Karmazynowej Meduzopleśni Plamistej, lecz nie dość im tego - teraz zaatakowali brudem i nieczystością. Ekologiczne zanieczyszczenia tego stopnia skończyć się mogą tylko jednym - bronchitem! - piszczała, entuzjastycznie wymachując transparentem, po czym omiotła wzrokiem ociekający potem tłum słuchaczy, których większość wpadła po prostu zobaczyć, o co się rozchodzi, i teraz żałowała, że nie wzięła z sobą nic do picia.
        Lecz miotająca gromy pani Grynpis w bojowej bejsbolówce nie mogła przewidzieć, jak daleko dotrze jej przekaz.
        Tysiąc stóp pod nią kryjący się w nieukończonym systemie wentylacyjnym Wielce Wielebny Hipokryt III gwałtownie się wyprostował, o mały włos unikając paskudnego wstrząśnienia mózgu.
        Tak - pomyślał, głaszcząc się po podbródku i nasłuchując dowodów zbrodni; cały czas starał się nie zwracać uwagi na groźby Flagita.
        - Tak - mruknął, gdy zobaczył, jak Olivia działa na tłum.
        - Tak! - zdecydował. To ona. I podjąwszy ostatecznie decyzję, wysłał macki swej psyche, aby pochwyciły ofiarę. Przedzierały się teraz przez mroczne głębie podziemia, niczym zabójcza mątwa mknąca ku bezradnej makreli. Trzy impulsy przebiegające ciało głowonoga, uderzenie dwiema najdłuższymi mackami i tuż-tuż...
        - ...nie możemy pozostać obojętni i pozwolić... och, czuję się... posłuchajcie mnie! - zagrzmiała pani Grynpis, a syczące nuty w jej głosie zapadły w wibrującą niepamięć. Zaskoczony tłum zafalował i wpatrzył się w panią Olivię z pewną dozą sceptycyzmu. Jednemu z jej stałych współpracowników opadła szczęka. Nigdy, podczas żadnego protestu, który prowadził ramię w ramię z panią Grynpis, w żadnym z jej przemówień nie zabrzmiała taka nuta. Niezła sztuczka.
        Wielebny Hipokryt wyczuwał za pośrednictwem pani Olivii atmosferę wyczekiwania unoszącą się nad zebraną gawiedzią. Tłum gotów był spijać z jego warg każde słowo. Nagle Hipokryt się uśmiechnął. Po raz pierwszy w życiu miał wiernych. W porządku, może i porwał cudzych wiernych, ale cóż, przy opętaniach przechodzą nie takie rzeczy. W końcu coś wtedy rzeczywiście w tych nieszczęśników wstępuje.
        Pani Grynpis wzięła głęboki oddech i choć jej spojrzenie było nieco szkliste i nieobecne, ochoczo rozpoczęła tyradę.
        - Powiem wam o PKiN takie rzeczy, że nie uwierzycie własnym uszom! - zadudniła, przekazując myśli odległego o tysiąc stóp Hipokryta zebranym masom ludzi. - Nadstawcie uszu, moi mili, i skupcie się...
        Uśmiech Hipokryta rozszerzał się wraz z przekazywaniem kolejnych telewpływowych poleceń do układu limbicznego pani Olivii Grynpis, wkładaniem słów w jej usta i gorączkowym gestykulowaniem jej rękami. I tak, patrząc na zafascynowaną publiczność, Wielebny zaczął wypunktowywać zagrożenia, jakie niesie ze sobą PKiN, wciąż dorzucający krztuszącego dymu do czerwono-czarnej zasłony. A publiczność, jego zbór, jego parafia, zaczynała się niecierpliwić.
        - ...jak widzicie, niszczą nasze środowisko. Przez ostatnich pięć minut potroiła się liczba przypadków bronchitu wśród młodych kruszpaków! - Donośnemu wołaniu pani Grynpis towarzyszyły entuzjastyczne wyrazy poparcia. Kilku co gorliwszych członków trzódki pani Olivii zaczęło zbroić się w cegły i patyki, powarkując na dymiącą budowlę.
        - Czy jesteście przygotowani na życie w takim otoczeniu? -Kolejny krzyk poparcia ze strony tłumu. - Powiedzcie mi, gospodynie domowe, czy cieszy was perspektywa czarnych, tłustych zacieków na waszej ulubionej pościeli? Już nigdy nie będzie można wywiesić prania! - Zebrana gawiedź ryczała z zachwytu.
        A Flagit ryczał z wściekłości, widząc poświatę na infernitowej siatce. Wyrzucił z siebie serię najwymyślniejszych hadesjańskich przekleństw i uderzył łuskowatą pięścią w obsydianowe biurko. A więc Hipokryt używa siatki? Cóż, on, Flagit, nie ma zamiaru bezczynnie stać obok.
        - Co macie zamiar zrobić w tej sprawie!? - krzyczała pani Grynpis, dolewając oliwy do ognia, który ogarnął zebranych.
        Setki ludzi odkrzyknęły jak jeden mąż:
        - Lincz! Lincz! Lincz!
        Flagit znów wrzasnął w rozpaczy. To zaszło za daleko.
        - Dżi-had, Dżi-had, zgłoś się, do cholery! - telewpływał desperacko.
        
        * * *
        To było dla d’Abaloha coś nowego. Serce waliło mu jak młot, oczy miał mocno zamknięte, najeżone pazurami dłonie były mokre od potu, i nie wiedział, czy jeśli znajdzie się tak blisko następnej wieży, potrafi zachować kontrolę nad swoim pęcherzem. Nie miał pojęcia, o co chodziło Harpii, ale wcale mu się to nie podobało. Po raz pierwszy, odkąd pamiętał, d’Abaloh naprawdę się bał.
        Pterodaktylica nie panowała nad torem lotu. Wirująca chmura gazu, która ulatywała z okna Transcendentalnego Biura Podróży spółki z o.o., rzucała potężną bestią po niebie Podziemia. Nogi Harpii ugięły się, żałośnie zamachała skrzydłami i zaskrzeczała przerażona. Przed sobą, spadając i wirując, zauważyła potężny drapacz powłok i - o ile tragicznie się nie myliła - z kierunku wiatru i poprawek kursu, będących skutkiem panicznego miotania się, jasno wynikało, że za jakieś piętnaście sekund uderzą w ścianę wieżowca z prędkością stu dwudziestu łokci na minutę. Harpia wrzasnęła, marząc o tym, by z powrotem znaleźć się w stajni.
        
        * * *
        Pot spływał z każdej części ciała Dżi-hada, który taszczył wiadro wody od brzegów jeziora Hellarwyl. To już piętnaste i, jak postanowił, ostatnie wiadro. Był w końcu funkcjonariuszem Wyznaniowych Oddziałów Prewencyjnych, a nie pachołkiem pani Grynpis, którego jedynym celem w życiu było dźwiganie płynów do chłodzenia odwodnionych ptaków.
        Aczkolwiek naprawdę miło było jakoś pomóc tym małym, biednym jemiołuszkom.
        Dżi-had spojrzał przed siebie, na rozsypaną kolumnę dźwigających wiadra ludzi, a potem na plującą dymem kopułę PKiN, która napełniała talpejskie powietrze gorącym, czarnoczerwonym pyłem.
        Strach zmroził go na wspomnienie ilustracji z Wulgaty - ilustracji przedstawiającej koniec świata. To, co miał przed sobą, niepokojąco przypominało tę rycinę. Dżi-hada dopadła drwiąca frustracja, powinien coś w tej sprawie zrobić. Ale co?! - krzyczał w myślach. Co mógłby poradzić na potężne ogrodzenie blokujące mu dostęp do... cóż, czegokolwiek, co tam się znajdowało. Poczuł nagle przypływ gniewu na kolesiów, którzy napisali Wulgatę. Skoro już postanowili opisać koniec świata, mogliby mieć na tyle przyzwoitości, żeby napisać, jak go powstrzymać, lub przynajmniej dać jakieś wskazówki, co tak naprawdę się tam dzieje - jakieś plany, przystępne wyjaśnienie sposobu działania, tego typu rzeczy. To chyba niezbyt wygórowane żądania.
        Nagle pisk wściekłości wdarł się w umysł Dżi-hada, odpędzając wszystkie myśli i pragnienia poza jednym. Żądzą mordu.
        - Hej, Dżi-had! Co ty robisz? Chodź tu... aaa, jesteś! Stój spokojnie, nie będzie bolało.
        Czarne łuskowate szpony AKL chwyciły i zaczęły gruntownie obmacywać czułe fragmenty mózgu Dżi-hada. Czuł on tsunami AKL pędzące dolinami jego wolnej woli, podmywające fundamenty wyższych uczuć i staczające go w dół jak kawałek mentalnego śmiecia. Zanim Dżi-had zorientował się, że między nim a jego mózgiem coś nie gra, jego ciało znalazło się już we władzy kogoś innego.
        Pod jego stopami trzydzieści dziewięć tysięcy dżdżownic poczuło nagle, jak smakowita przekąska umyka im sprzed nosa. Gdyby dżdżownice miały pięści, uderzałyby nimi teraz w otwarte dłonie w geście gniewu i rezygnacji. Ponieważ jednak nie miały, wrzuciły po prostu przysłowiowy wyższy bieg i rzuciły się w pościg.
        Krety (teraz już w liczbie tysiąca dwudziestu siedmiu) wyczuły, iż ich obiadek nabrał nagle animuszu, uderzyły więc upapranymi ziemią pazurami w otwarte łapy i szaleńczo popędziły przed siebie, a krecie móżdżki gorączkowo zastanawiały się, czemu te robale zmuszają je do takich slalomów. Już piętnaście razy gwałtownie zmieniały kierunek, a teraz coś takiego. To po prostu nie miało sensu.
        Flagit śledził każdy ruch Dżi-hada za pośrednictwem kryształowych wizjerów dyndających mu przed oczami, czuł zimne dreszcze i powarkiwał, kiedy mnich zbliżał się do PKiN, uderzał przy tym kopytami jak jakiś szalony miłośnik flamenco pragnący zatańczyć się na śmierć.
        Musztardowożółte iskry błyskały mu w kącikach oczu. Gorliwie usiłował przekonać samego siebie, że zwyciężył. Hipokryt dosłyszał strzępy przerażającego przemówienia Flagita.
        - Zwycięstwo dla czarnego konia!... d’Abaloh da mi, czego zechcę... władzę!... Absolutną władzę!
        Na szyi Flagita pojawiła się pulsująca żyła, jego pazury zaciskały się i prostowały, gdy biegał i miotał się po jaskini. Demon nie miał zamiaru pozwolić, żeby zwycięstwo wymknęło mu się, kiedy był już tak blisko.
        Piętnaście, dwadzieścia stopni więcej i przetrwają tylko skorpiony oraz te porosty, które osiedlają się na azbeście. Jeszcze dziesięć stopni, i nawet one znikną. Nic już nie powstrzyma temperatury, która będzie rosła i rosła. Jeszcze dwadzieścia stopni i morza się zagotują, a lodowce stopią. Sto stopni i trawy się zapalą, jeszcze pięćdziesiąt i całe lasy staną w ogniu, dodatkowe dwieście kilka stopni i... plan doskonały. Jak okiem sięgnąć, czarna, zwęglona pustka. A jeśli wszystko potoczy się dalej w tym tempie, wystarczy półtora dnia. Flagit wyszczerzył się jeszcze szerzej. Gdy d’Abaloh zobaczy, czego dokonał jego wierny sługa, gdy przekona się...
        Niezauważona przez demona niewyraźna plamka zamajaczyła w oddali na tle czarnej chmury.
        Ogon nieświadomego niczego Flagita drgnął i skręcił się jak kotka w gorącym blaszanym koszmarze sennym.
        Za oknem plamka zmieniła się w coś ze skrzydłami, co ominęło grupę wspierających sklepienie wież filarowych i pomknęło w stronę centrum Mortropolis.
        Gdyby Flagit nie był tak pochłonięty wizjami z góry i zadaniem telewpływnego poradzenia sobie z hałaśliwą panią Grynpis, teraz biegałby w kółko, krzycząc, że d’Abaloh przybył za wcześnie, że jeszcze nie wszystko gotowe i tego typu rzeczy. Nie dostrzegł jednak sylwetki Harpii i d’Abaloha, formującej się z bezkształtnej plamy na horyzoncie. Nie widział także gwałtownej i nieoczekiwanej zmiany kursu, wykonanej przez Harpię wbrew jej woli, kiedy pęd powietrza chwycił ją za skrzydło, obrócił wokół osi i mocno pociągnął. Flagit pozostawał w błogiej nieświadomości faktu, iż ogromna pterodaktylica wraz ze swym wysoko postawionym ładunkiem wpadła w wir gwałtownie ulatniającego się gazu i zmierzała właśnie bezwładnie w stronę sąsiedniego biura.
        D’Abaloh po raz pierwszy w życiu krzyknął. Cóż, każdy by tak zrobił, gdyby zdarzyło mu się na złamanie karku gnać ku litej granitowej ścianie z prędkością stu dwudziestu łokci na minutę, siedząc na grzbiecie potwora z sześcioma nogami, o sześćdziesięciu stopach rozpiętości skrzydeł i absolutnie pozbawionego hamulców. Na szczęście dla jego dostojeństwa nikt go nie słyszał - z wyjątkiem Harpii, która i tak by nikomu nie powiedziała.
        Nie powinien był otwierać oczu - i bez tego było niezbyt dobrze - ale z jakiegoś powodu, właśnie wtedy, w wyjątkowo nieodpowiednim momencie, otworzył je. No i zobaczył. Budynek. Zajmował całe pole widzenia. I stał na jego drodze.
        Nigdy nie miał się dowiedzieć, jaki manewr wykonała Harpia, ale w ostatniej sekundzie, kiedy już się zdawało, że skończą jako kolejna warstwa rozsmarowana na ścianie drapacza powłok, machnęła jednym skrzydłem, obróciła się i uderzyła w mur Mrocznym Lordem. Jeden, dwa cale obok, i wszystko to wyglądałoby dosyć nieprzyjemnie, ale bestii jakimś cudem udało się najpierw przepchnąć d’Abaloha przez okno, a dopiero potem rozpłaszczyć się z rozłożonymi skrzydłami na ścianie, niczym gumowy nietoperz na dyszy odkurzacza.
        I właśnie w tej chwili, gdy d’Abaloh odbił się od przeciwległej ściany, rykoszetem przeleciał przez magazyn i wymachując kopytami i ogonem oraz ciskając przekleństwa, przygniótł Flagita do ziemi, Flagit zorientował się, że d’Abaloh przybył trochę za wcześnie. Wtedy też Flagit stracił kontakt z Dżi-hadem, ponieważ infernitowa siatka spadła mu z głowy w wyniku kolizji. Co więcej, dokładnie w tym momencie w niewielkim biurze zapanował absolutny chaos.
        Ponieważ Harpia tkwiła na zewnętrznej ścianie budynku, doskonale spełniając funkcję szczelnie zamkniętego okna, i ponieważ wiatraki dziewięćset pięćdziesiąt stóp nad ich głowami wciąż szaleńczo wirowały, skądś musiały zaczerpnąć tysiące metrów sześciennych atmosfery wyrzucanej w talpejskie powietrze.
        Drzwi na korytarz otwarły się i zaczęła się śnieżyca. Chmury arkuszy niepłonnego pergaminu wpadły do magazynu, uderzając obecnych po twarzach, po czym uleciały przez otwór w suficie pokoju obok. Po nich pojawiły się dywany, sofy, szafki na dokumenty, i zapewne byłoby tego o wiele więcej, gdyby nie wspaniała interwencja sporego obsydianowego stołu i pary szafek. Flagit z trudem uniknął bombardowania meblami biurowymi, robiąc krok w bok, kiedy przelatywała koło niego sześcioszufladowa szafka na akta. Stół, który dzięki niezwykłemu zbiegowi okoliczności okazał się dokładnie tak duży, by przesłonić cały otwór, uderzył w sufit. Zatrzymały go tam dwie szafki, blokując otwór skuteczniej, niż pterodaktyl uszczelnił okno.
        Mniej więcej sekundę później Harpia zaskrzeczała i odpadła od ściany wieżowca.
        Sporo czasu minęło, zanim wszystkim odetkały się uszy.
        
        * * *
        Uczucie obrzydzenia i nienawiści krążyło po ciele Dżi-hada, przedzierając się przez korę nadnerczy i uderzając w biceps. Z krzykiem wypadł z tłumu, unosząc nad głową GROM-owy sztylet. W uszach pulsowała mu żądza krwi, blizny ociekały potem.
        - ...to bezmyślne marnotrawstwo... urrghhh! - Dżi-had chwycił panią Grynpis za gardło, rzucił na ziemię, rycząc okrutnie, uniósł nóż i...
        Nagle znieruchomiał.
        W tej samej chwili niezauważona przez nikogo, szeroka na osiemnaście cali infernitowa siatka z dopasowaną parą kryształów wyleciała w powietrze pośród wrzących miazmatów i gorącego pyłu dobywającego się z siedmiu fumaroli, zakręciła się w powietrzu i upadła pół mili dalej za kępką wrzosów.
        Dżi-had potrząsnął głową, gdy Świerk rzucił mu się na plecy i powalił go na ziemię. Wszyscy zebrani zbliżyli się, żeby mieć lepszy widok. Ratowanie ptaków - czyn chwalebny, ale porządne mor-dobicie też ma swoją wartość.
        Świerk przygwoździł Dżi-hada do podłoża, po czym rozejrzał się zupełnie skołowany. Widział niejedną reakcję człowieka przygniecionego do ziemi i, owszem, zdarzał się wśród nich śmiech. Ale tylko śmiech histeryczny. Nigdy, przenigdy nie widział ani nie słyszał nikogo powalonego na plecy, kto wskazywałby na niebo i ryczał ze śmiechu, jakby dopiero co usłyszał najlepszy dowcip na całym świecie.
        Szafka na dokumenty, potężny pióropusz niepłonnych pergaminów i wielka sofa wyleciały z trzech otworów w kopule.
        Wtedy stało się coś dziwnego.
        Tysiąc stóp poniżej obsydianowy stół-uderzył w sufit, powodując gwałtowną i niemal całkowitą chwilową próżnię. Ten nagły spadek ciśnienia rozprzestrzenił się w rurze łączącej PKiN z Hadesją i spowodował bardzo dziwne zjawisko.
        Dżi-had zauważył je pierwszy. Cóż, znajdował się we właściwym miejscu.
        Pięćdziesiąt trzy tysiące dżdżownic, do tej chwili oblizujących to, co wśród dżdżownic uchodzi za wargi, w oczekiwaniu na wspaniałą wyżerkę, nagle straciło apetyt i rozpierzchło się. Ponad tysiąc kretów postąpiło tak samo.
        Powód tej nagłej i masowej ewakuacji szybko stał się jasny dla wszystkich zgromadzonych w pobliżu PKiN.
        Według Dżi-hada ziemia się poruszyła.
        Fala uderzeniowa próżni, która dopiero co dotarła na powierzchnię z wnętrzności Hadesji, rozluźniła już i tak osłabioną glebę. Piętnaście przejść z górą czterdziestu tysięcy dżdżownic i dobrego tysiąca kretów nie mogło wpłynąć zbyt korzystnie na spoistość ziemi. Zwłaszcza jeżeli ziemia ta miała powstrzymywać połączony ciężar największego zbiornika wodnego na terenie całych Talp.
        Jezioro Hellarwyl wystąpiło z brzegów.
        Niezliczone miliony litrów świeżej wody przedarły się przez zerodowaną za sprawą dżdżownic glebę i wpadły w kanał prowadzący zboczem wzgórza.
        - Nogi za pas! - wrzasnął Dżi-had, zadzierając habit i w praktyce demonstrując znaczenie swojej porady. Pani Grynpis i Świerk szybko poszli w jego ślady.
        Fala powodziowa świeżej wody przepychała się przez osłabioną ziemię, przyspieszając za sprawą ciśnienia i siły grawitacji. Pięćdziesiąt kilka stóp gruntu znajdującego się pomiędzy wodą i wirującymi wiatrakami nie miało żadnych szans. Niczym jakiś infernalny buldożer, woda zepchnęła kilkaset ton przedniego talpejskiego iłu w dół szybu i zwaliła tysiąc stóp w dół, na blat litego, obsydianowego stołu.
        I wtedy, zupełnie jakby rozpoczynała się jakaś wspaniała religijna uroczystość, napływająca woda dostała się w wiatraki. Z początku wirujące skrzydła porwały tylko kilka kropel, ale już chwilę później, jakby domyślając się, co jest grane, chwyciły jej znacznie więcej.
        - Patrzcie! - pisnęła pani Grynpis, to wskazując ręką na powietrze, to przecierając z niedowierzaniem oczy. - Moje ptaszęta!
        Siedem dymiących otworów w kopule PKiN zakrztusiło się, zacharczało, po czym jęło wyrzucać w powietrze dziesiątki tysięcy litrów czystej, świeżej wody.
        
        * * *
        Ktoś inny także przecierał oczy z niedowierzania. Tym kimś był Flagit, który spoglądał to na d’Abaloha, to na Harpię, to z kolei na stos szafek i stołów w sąsiednim pomieszczeniu.
        - Jak śmiesz?! - wrzasnął d’Abaloh, podpierając się pod boki i władczo patrząc na Flagita.
        - Ja... ja mogę wyjaśnić... - Flagit jęknął, wiercąc się niespokojnie i wypatrując jakiegokolwiek śladu swej infernitowej siatki.
        - Nie musisz nic wyjaśniać. To oczywiste, co się tutaj dzieje - warknął d’Abaloh, znacząco spoglądając na rury i narzędzia walające się po podłodze.
        - Tak... tak? - bąknął pełen obaw Flagit i zaczął przestępować z kopyta na kopyto. „Jak zareaguje Mroczny Lord? Będzie schlebiał czy się wścieknie?”
        - To cię oduczy korzystania z usług nielegalnych imigrantów! - oznajmił d’Abaloh i spojrzał krzywo na Hipokryta. - Powinieneś skontaktować się z właściwymi mortropolitańskimi wykonawcami, wtedy nic by się nie stało. - Pazurem machnął na złomowisko w sąsiednim pomieszczeniu.
        - Tak... ja, eee... - Flagit pocierał się po głowie, szukając śladów po ciosie, który mógł spowodować wstrząśnienie mózgu. To było jedyne wyjaśnienie. Dostał w łeb i teraz nic nie miało sensu. Chyba że właśnie zupełnie postradał zmysły.
        - Z wami jest zawsze tak samo - ciągnął tymczasem d’Abaloh. - Narzekacie na brak miejsca, ale nigdy się niczego nie uczycie.
        Brak miejsca? - wybełkotał otumaniony umysł Flagita. Może i rzeczywiście tu na dole robiło się nieco za ciasno, ale... o co mu chodzi?
        - Gdybyś miał odpowiednie pozwolenie i prawidłową ekspertyzę lokalu, wiedziałbyś o grożących szczelinach wulkanicznych. Ba, a co masz teraz zamiar zrobić ze swoją dobudówką?
        - Do... dobudówką? - bąknął Flagit.
        - Nie udawaj niewiniątka. To oczywiste, że potrzebujesz dodatkowej przestrzeni magazynowej! - Mroczny Lord popatrzył znacząco na szafki na dokumenty. - Na twoim miejscu pacnąłbym na to kilkadziesiąt opakowań Zapchajdziury, będziesz potrzebował supermocnej, wielozadaniowa się nie nada. Niektórzy ją wolą, ale ja zawsze...
        I d’Abaloh zaczął recytować długą listę marek, metod konstrukcyjnych, wad i zalet stosowania grzmotników w nasadkach wulkanizowanych okładzin do agregatów wulkanicznych. Oczy zaszły mu mgłą tęsknoty, kiedy przypominał sobie katalogi materiałów budowlanych, łuskowata górna warga drżała, gdy opowiadał o rozmiarach opakowań setek różnych rodzajów zaprawy murarskiej. Ileż to czasu minęło, odkąd po raz ostatni brał udział w tak inteligentnej konwersacji!
        I nawet gdyby przez drzwi wpadli teraz funkcjonariusze UOP-u, pomyślał Flagit, nie miałoby to znaczenia. Jakimś cudem nie było dowodów jego wykroczeń, niczego, co łączyłoby go z drukarzem czy klechą. Wystarczyłoby kilka bezczelnych kłamstw, w których przecież odznaczał się nie lada biegłością, i skończyłoby się na kilkuset latach odsiadki za rozbudowywanie nieruchomości bez odpowiedniego pozwolenia, wykorzystywanie do tego niestandardowej siły roboczej i wywołanie silnego wstrząsu psychicznego u osobistego środka lokomocji Mrocznego Lorda.
        Stój na uboczu, rób swoje, a uziemią cię na dwanaście dekad, nie więcej. W tej chwili Flagit mógłby nawet ucałować d’Abaloha.
        Lecz było na to za późno. Z szerokim uśmiechem, szepcząc coś w rodzaju „Od lat się tak nie bawiłem” - d’Abaloh wyskoczył przez okno wprost na grzbiet Harpii i odleciał ku naglącemu spotkaniu z kilkoma pełnymi obaw i nadziei kandydatami.
        
        * * *
        - Ciągnijcie! No dalej, ciągnijcie! - krzyczał Mahrley, usiłując obudzić w swoich ludziach entuzjazm. - Teraz jest doskonale! - ryknął i wskoczył na katapultę. - Tym razem im... uuuups!
        Spojrzał na scenę rozgrywającą się przed jego oczyma i nagle poczuł się dość głupkowato. Wcześniej wszystko wyglądało nieco inaczej. Przede wszystkim nie było tego szerokiego strumienia wody, spływającego z jeziora Hellarwyl i toczącego swe nurty przez bramę, którą od tak dawna usiłował rozwalić.
        Z początku nikt nie odważył się ruszyć, wszyscy stali osłupiali, wpatrując się w siedem fontann wzbijających w powietrze, wciąż wyżej i wyżej, potężne strumienie wody, i starali się pojąć, co jest grane. Lecz nagle zrozumieli, że grawitacja wciąż działa. Ciężko było tego nie zauważyć. Jednocześnie, jak idealnie zgrane pływaczki synchroniczne, siedem strumieni przestało się wznosić, zawahało niepewnie na szczycie, po czym rozmyśliło się i trysnęło w stronę tłumu. Chwilę później wszyscy zostali przemoczeni od stóp do głów. I znacznie chłodniejsi.
        Tłum radośnie zafalował i wszyscy zaczęli baraszkować w strugach wody, pierwszej lecącej z nieba od, wydawałoby się, niepamiętnych czasów. Strumienie spadały na okoliczne wzgórza, nawilżając nagrzane drzewa, wpadając do jeziora, wypełniając potoki, a przede wszystkim likwidując spiekotę i dym. Tuż za wysokim ogrodzeniem niewielki potok nabierał mocy i spływał rączo po zboczu wzgórza wprost na małe koło młyńskie i przekręcał wałek, nakręcał mechanizm, skręcał dźwignię i uruchamiał wielką turbinę ukrytą pięćdziesiąt stóp pod ziemią.
        Stosy ptaszków łapały oddech i zaczynały dochodzić do siebie.
        W gruncie rzeczy jedynymi istotami w Talpach, którym nie podobał się taki obrót sprawy, były bobry. Nie po to spędziły tyle czasu i włożyły dużo wysiłku w gryzienie drzew i budowanie większych i lepszych tam, co miało na celu zirytowanie sąsiadów, żeby teraz bezradnie obserwować, jak fala powodziowa spada ze wzgórza i zmywa owoce ich pracy. Z drugiej strony jednak przestało tak strasznie śmierdzieć.
        Nagle Mahrley wyciągnął rękę i wskazał na dwie postacie wyglądające przez dziurę w ogrodzeniu.
        - Tam jest krasnolud! - ryknął. - Brać go! - Banda wściekłych zdunów z miejsca zapomniała o katapulcie, wrzasnęła i rzuciła się w stronę krasnoluda.
        Gwałtowny hałas uderzył w uszy szybko odzyskujących wigor ptaków. Strugi wody spadały z nieba, mocząc i chłodząc rozgrzane pierze rybitw, kruszpaków i jemiołuszek. Skalne sikory jedna za drugą otrząsały się, muskały nastroszone lotki i machały skrzydłami. Całe stada wzbijały się w powietrze, obserwowane przez oniemiałą panią Grynpis. Wtedy też, zupełnie jakby pogoda chciała mieć ostatnie meteorologiczne słowo, wyszło słońce. Miliony złotych iskierek zalśniły w kroplach spadającej wody, wesoło mrugając, gasnąc i znów się pojawiając. Nagle szalejące na nieboskłonie miriady ptaków obramowane zostały wielkim, pięknym łukiem tęczy.
        Tego było dla pani Olivii Grynpis zbyt wiele.
        Jęknęła i zemdlała.
        Niezauważona przez wpatrującą się w niebo gawiedź dziewczynka w jaskrawoczerwonej koszuli nocnej wychynęła zza krzaka i z szerokim uśmiechem zaczęła wiązać sznurowadła pani Grynpis w jeden wielki supeł.
        
        * * *
        Ciągły szmer podpodłogowego ogrzewania świszczał irytująco w przedpokoju, w którym niecierpliwie oczekiwało dwóch kandydatów. Kropla potu spłynęła między łuskami na czole Nababa, z ulgą uciekła od zgiełku panującego pod łuskami i skoczyła na podłogę. Przeleciała przez gęste od nienawiści powietrze i wylądowawszy na posadzce, ostatecznie wyparowała.
        Seirizzim podniósł wzrok znad stosu niepłonnych pergaminów („Gwarantujemy, że nie spłonie, nie pomarszczy się ani nie zwęgli, powodując tym samym utrudnienia w przekazywaniu informacji... lub zwrócimy ci pieniądze!”). Swobodnie oblizał czubek swego szlamopisu i wpisał w tabelę ostatni zestaw liczb.
        Nabab popatrzył wilkiem na swojego konkurenta. Już wcześniej nie znosił Seirizzima, ale teraz, po tym jak zniszczył jego asa w rękawie, zakończył strajk przewoźników, cóż, teraz była to czysta, żywa, absolutna nienawiść. Nabab nie miał wyboru, musiał postępować według pierwotnego planu. Niech szlag trafi Flagita za niedostarczenie żadnego dowodu!
        Nagle drzwi komnaty otwarły się na oścież. Stanęła w nich, kiwając zapraszająco, przerażająca postać, która za plecami wymachiwała zakończonym strzałką ogonem.
        - Jego Demoniczność Mroczny Lord d’Abaloh dość już się naczekał! - zagrzmiał piekielny lokaj. - Wejdźcie i przedstawcie swoje sprawy.
        Seirizzim zerwał się na równe kopyta i ruszył do środka, rogi drżały mu z podniecenia. Nabab wstał, przełknął ślinę i zastanowił się, czy naprawdę chce ubiegać się o stanowisko Naczelnego Grabarza Mortropolis. Będzie ciężko... ech, lecz pomyśleć o tej władzy! Całkowita kontrola nad stolicą Podziemnego Królestwa Hadesji, bezwzględna dominacja nad wciąż rozrastającą się populacją, okazja do stworzenia nowych i jeszcze bardziej wymyślnych męczarni...
        Tajfun podniecenia przemknął przez jego bezlitosne serce. O tak, o takiej pracy marzył. To o wiele, wiele więcej, niż mogła zaoferować Administracja Piekielna. Nigdy by sobie nie wybaczył, gdyby Seirizzim ubiegł go w tych wyborach.
        - Wasza Demoniczna Wysokość! - Seirizzim zaczął fachowo podlizywać się już w drodze do panującego władcy, który uśmiechał się złowieszczo w oparach wyrafinowanego okrucieństwa. Jednym z niewielu aspektów bycia Mrocznym Lordem, które cenił d’Abaloh, była możliwość uśmiechania się złowieszczo w oparach wyrafinowanego okrucieństwa. To zawsze robiło zabójcze wrażenie. - Stoję przed Waszą Demonicznością gotowy wręczać gigantyczne łapówki, przekupywać i odkupywać przekupionych, wysmarować sobie drogę do waszej przychylności oraz wiecznej aprobaty na zostanie Naczelnym Grabarzem Mortropolis.
        Łuski Mrocznego Lorda d’Abaloha zaskrzypiały, gdy pochylał głowę i skupiał uwagę na pierwszym kandydacie. Wąskie nieruchome źrenice płonęły ognistą czerwienią za wysuniętym łukiem jego rogów i kolczastej korony. Ogon władcy piekieł drżał i wił się z rosnącą złością.
        - Mów! - ryknął d’Abaloh, uderzając dwunastocalowym pazurem w oparcie obsydianowego tronu. Pazury też napawały go dumą, jedną z rzeczy, jakich nie mógł osiągnąć podczas pracy w budownictwie, była właśnie ich wymarzona długość.
        Seirizzim zrobił krok do przodu i przemówił:
        - Uczyń mnie Naczelnym Grabarzem Mortropolis, a osobiście dopilnuję, by twój potężny Pałac Tumorski został kompletnie wyremontowany, tak by odpowiadał głębi twego zepsucia.
        D’Abaloh prychnął.
        W Nababie nieznacznie wzrosła nadzieja. Ależ to było prostackie.
        - Wybiorę także najlepsze spośród przybywających potępienie, aby dostarczały ci rozkoszy - ciągnął Seirizzim, oblizując wargi i pochylając się niżej.
        Nabab cmoknął i wzniósł oczy ku górze.
        - ...rozkażę mistrzom wszystkich gier karcianych i hazardowych, by z tobą rywalizowali, do twych kuchni wyślę najprzedniejszych kucharzy wyspecjalizowanych w syceniu obżarstwa, wydam także polecenia sporządzenia nowej uprzęży dla twego Harpagona - zakończył Seirizzim ten katalog najniższych przyjemności.
        D’Abaloh parsknął, patrząc na niego pogardliwie.
        - ONA nazywa się Harpia - warknął.
        Nabab zdusił w piersi chichot, gdy Seirizzim przełykał nerwowo ślinę. Zapowiadało się bezproblemowo. Zupełnie jakby d’Abaloh nie mógł do woli wybierać pomiędzy wszystkimi nieszczęsnymi duszami, które na wieczność skończyły tu na dole. Miał robotę w kieszeni, czuł, że nie będzie musiał się specjalnie wysilać.
        - W skrócie - wymruczał Seirizzim, dzielnie zbierając się w sobie - twoje aktualne rozpasanie będzie niczym w porównaniu z dojrzałym, wyszukanym zdeprawowaniem, które stanie się twoim udziałem, jeśli mnie wybierzesz.
        - Strasznie jesteś zuchwały! - zagrzmiał d’Abaloh. - Odważne oświadczenie, wszak nie masz pojęcia o obecnym zasięgu mej rozwiązłości. Mam bardzo zwichrowane upodobania! - Jego górna warga zawinęła się, lubieżnie odsłaniając zęby. - Dość tego. - Odwrócił się i zmierzył wzrokiem Nababa. - Ty. Co ty możesz mi zaoferować w zamian za urząd Grabarza?
        Nabab wciągnął głęboko powietrze.
        - To! - oznajmił, wyciągając małą, wyszywaną złotem siatkę na włosy i łapiąc się za kciuki na szczęście. Nie był pewien, czy akurat tutaj zadziała, ale... co tam!
        D’Abaloh wyprostował się, jakby kij połknął, i z wściekłością wskazał na piuskę.
        - Proponujesz mi złoconą siatkę na włosy?! Jak śmiesz?! Nabab skulił się, dochodząc do wniosku, że trzymanie kciuków nic nie dało.
        - Nie, nie! - zapiszczał, wymachując rękami. - To się nosi na głowie.
        - Wiem! Co to za żarty? - D’Abaloh uderzył zaciśniętymi pięściami w poręcz tronu. Seirizzim zachichotał złowieszczo.
        - Wasza Demoniczność, to najnowszy wynalazek. - Nabab rozpaczliwie szukał w pamięci wątpliwego technobełkotu, jakim częstował go Flagit. - To... eee... produkt najnowszej techniki, we właściwych rękach mogący spowodować chaos i niegodziwość pośród ludów całego świata. To siatka telewpływowa!
        - Wyrażaj się jaśniej! - burknął d’Abaloh.
        Nabab się rozpromienił.
        - Kiedy po raz pierwszy ją ujrzałem, też nie zrobiła na mnie wrażenia. To urządzenie może kontrolować posunięcia innych, dyktować złożone łańcuchy przyczynowo-skutkowe, kierując postępowaniem ofiar. Mówiąc w skrócie, wszyscy będą tańczyć tak, jak im się na tym przyrządzie zagra!
        Mroczny Lord eksplodował chtoniczną kakofonią irytacji.
        - I ty mi to proponujesz?
        Nabab spojrzał na d’Abaloha i przytaknął, po czym jęknął, gdy infernalny wódz wpadł w furię i zaczął krzyczeć.
        - Czy uszło twojej uwagi, że i tak wszyscy tańczą tak, jak im zagram? Wszak panuję nad tym żałosnym Podziemiem. Władam Hadesją!
        Nabab zamachał szczątkowymi skrzydłami, usiłując rozpaczliwie złapać powietrze. W komnacie zaległa cisza, zdawało się, że nawet podpodłogowe ogrzewanie wstrzymało oddech.
        - Ach - Nabab uśmiechnął się głupawo - sądzę, że Wasza Demoniczność mnie nie zrozu... że wyraziłem się niezbyt jasno.
        D’Abaloh trząsł się w narastającym gniewie. Obsydianowe poręcze tronu zatrzeszczały i pękły pod rosnącą siłą jego uścisku.
        - Za pomocą tego można kontrolować ludzi przed ich śmiercią.
        Uśmiech Seirizzima najpierw zamarł, a potem odpłynął z twarzy. Demon zdał sobie sprawę ze strasznego potencjału oferty Nababa. Uzbrojony w tę rzecz, jeśli oczywiście działa tak, jak jest to przedstawiane, d’Abaloh mógłby pociągać sznurki po obu stronach Flegetonu, a nawet dalej.
        - Co masz na myśli? - warknął Mroczny Lord. - Jakie to ma możliwości? Czemu miałbym być zainteresowany?
        - O, Wasza Znienawidzona Łajdackość, rozważ proszę przyjemność płynącą z rozpętywania wojen, układania choreografii plag szczurów czy zastępowania państw policyjnych zamordystycznymi tyraniami dyktatorów.
        D’Abaloh rozpromienił się na myśl o panowaniu nad przed i pośmiertnymi światami. Jakież budynki mógłby stawiać!
        - Masz dowód?
        Psiakrew! - wrzasnął w duszy Nabab. - Psiakrew, psiakrew! Zapytał! - Przytaknął z przesadnym entuzjazmem, starając się nie krzyknąć na cały głos.
        - Owcze Wojny! - zapiszczał. - Wiele krwawych bitew rozegranych wzdłuż południowej granicy Rhyngill... Wasza Obłąkańczość, to ja rozpętałem te wojny, korzystając z tego urządzenia!
        Mroczny Lord d’Abaloh zaniósł się ogłuszającym, szyderczym śmiechem. Chwilę później Seirizzim tarzał się po podłodze bezradnie, także piskliwie rechocząc.
        - Naprawdę! - zaprotestował Nabab, nieudolnie maskując nutę rozpaczy w głosie. - Używałem tej siatki telewpływowej dwa tygodnie temu, zmusiłem dziewięcioletnią dziewczynkę, żeby domalowała wąsy aniołom i pozmieniała litery w nowym, polowym wydaniu... ech. - Głos załamał mu się pod wpływem udręki szyderstw i drwin. Nie było sensu tego ciągnąć, wiedział, jak brzmiało to, co mówił.
        - Wasza Demoniczna Wspaniałość - odezwał się Seirizzim, gotowy do zadania ostatecznego ciosu zawodowym ambicjom i perspektywom Nababa. - Mój Mroczny Lordzie, daj mi urząd Grabarza, a zwiększę swoją ofertę. Wszystko, co wcześniej obiecałem, plus cotygodniowa dostawa, wprost do twej prywatnej lodówki, trzech funtów twego ulubionego rhyngillskiego przysmaku! - Wyszczerzył się i postawił przed d’Abalohem niewielki garnczek.
        D’Abaloh spojrzał na Seirizzima, potem na garnczek, znów na demona i zawinął wargę.
        - Cztery funty - zażądał.
        - Trzy i pół - zaproponował Seirizzim.
        - Stoi! - zadeklarował d’Abaloh, uderzając pięścią w poręcz tronu i zdejmując pokrywkę z garnczka. Przez chwilę patrzył na jasną, pienistą zawartość, sycąc wzrok, po czym nabrał na pazur lemingowego musu i wsunął go w zaślinioną paszczę.
        - Nie możesz dać mu tego stanowiska! - wyjęczał Nabab. - On nie nadaje się do rządzenia, nie poradzi sobie z przewoźnikami.
        - Czy ty naprawdę myślisz, że mnie obchodzi, czy ktoś tu będzie bardziej cierpiał? - warknął d’Abaloh, zlizując kolejną wielką porcję lemingowego musu z pazura.
        Seirizzim z diabolicznym piskiem zachwytu wyskoczył wysoko w powietrze.
        - A może to? - Nabab stęknął, wyciągając z torby ramkę z kulkami zawieszonymi na sznurku. - Wspaniale relaksujące! Albo to... - Niestety, urządzenie, w którym robiły się fale, także nie wzbudziło żadnego zainteresowania.
        Nabab odwrócił się i ponuro powłócząc nogami, wyszedł z komnaty, w myślach knując już zemstę na Seirizzimie.
        - Niech mnie kule biją, jakie pieniądze? - wykrztusił Guthry.
        - Na rany Jeża Teofila, nie mam zielonego pojęcia, o czym mówicie. W życiu was nie widziałem.
        - Phi! Tylko na tyle cię stać? - Mahrley parsknął pogardliwie. - Pomożemy twojej pamięci. Panowie, ciągnijcie!
        Czterech potężnych zdunów splunęło w dłonie i pociągnęło za linę wiszącą nad pośpiesznie ustawioną szubienicą. Z dziką radością wrzasnęli, kiedy krasnolud stracił równowagę i wyleciał w powietrze uwiązany za kostki.
        - Przypomniałeś sobie? - zapytał Mahrley dyndającego krasnoluda. - Nie? W porządku, panowie, topimy!
        Guthry wrzasnął, kiedy leciał w dół, ku nurtom nowo uformowanej rzeki, uderzył w powierzchnię i zanurzył się. Kilka sekund, w czasie których przebywał pod powierzchnią, wydało mu się wiecznością. Czemu czuł się dziwnie znajomo, tego nie wiedział.
        - Rozumiesz? - spytał kapitan Barak, obracając głowę kanclerza Cranachanu w stronę linczu na krasnoludzie.
        - Cóż, ja... - bąknął Khenyth, pocierając się po podbródku i i usiłując wyglądać na zamyślonego. Zebrani wokół nich ludzie wpatrywali się w czubki noży na ich gardłach, podczas gdy kupcy z rynku miotali się, usiłując wydobyć właściwą ilość gotówki z sakiewek i portmonetek.
        Khenyth wiedział, że pieniądze mają dziwny wpływ na ludzi, słyszał protesty mas, kiedy wprowadzał nowe podatki lub o kilka procent podnosił istniejące. Jednak nigdy dotychczas nie znalazł się w środku szalejących zamieszek.
        Mahrley krzyczał na ociekającego wodą krasnoluda:
        - Jeśli nie dasz nam prawdziwych pieniędzy, powiesimy cię właściwą częścią ciała do góry! - Guthry wrzasnął ponownie, zanurzając się w nurtach rzeki.
        - W porządku, proszę spojrzeć na to od tej strony - oznajmił Barak, chwytając kanclerza za kołnierz i wymachując mu pod nosem dwoma banknotami dziesięcioszelągowymi. Oczy Khenytha skupiły się na gotówce, na chwilę zapomniał o ciężkim położeniu krasnoluda. Barak zrobił gest, jak gdyby chciał podać mu jeden z banknotów. Khenyth wyciągnął rękę, lecz Barak cofnął swoją i podarł go na strzępy.
        - Co ty wyrabiasz? - pisnął wstrząśnięty Khenyth.
        - Boli, prawda? - syknął Barak, puszczając kanclerza.
        Khenyth przytaknął, pogodziwszy się ze stratą dziesięciu szylingów. Wyglądał jak mały chłopiec, który obtarł sobie kolana i postanowił pod -żadnym pozorem się nie rozpłakać. Dolna warga mu drżała.
        Barak chwycił kolejny banknot za oba końce, wyciągnął go przed siebie i szarpnął. Khenyth zawył, widząc, jak pieniądz się napręża, lecz szybko, zmieszany, zasłonił sobie usta dłonią - banknot ciągle był w jednym kawałku.
        - Widzisz, jest cały? No już, zgódź się - nalegał Barak. Grupa kupców zauważyła krasnoluda i zrozumiała, że tak naprawdę to on jest wszystkiemu winien. - Bo inaczej oskarżę cię o celowe niezapobieżenie rozruchom i morderstwu. Ta hałastra rozerwie krasnala na strzępy! Zgódź się, a zostaniesz bohaterem, jeśli nie, oddam cię w ręce Dyndały. No i co wybierasz?
        Wiele słów cisnęło się w tamtej chwili Khenythowi na usta, wiele bardzo niepochlebnych rzeczy o Baraku, jego rodzicach, towarzyszach, a także przypuszczalnej niezdrowej skłonności do owiec... seria zniewag i obelg czekających na ciśniecie mu w twarz.
        - Ja... - zaczął. - Eee, to znaczy, przez wzgląd na większą sprężystość tych banknotów i, tego, dowiedzioną odporność na ogień, twierdzę, że... ech, twierdzę, że stanowią one legalny środek płatniczy.
        Barak podskoczył z radości i pędem puścił się ku Mahrleyowi i motłochowi linczującemu krasnoluda, by przekazać im dobrą wiadomość. Wiedział, że to zapobiegnie rozruchom, a jemu oszczędzi wielu tygodni pergaminkowej roboty.
        Khenyth załkał i zagryzł kostki u rąk. Zabolało go to. Wszystkie te pieniądze weszły w obieg jako nieopodatkowane zarobki, a to wszak przestępstwo.
        Co tam, rozmyślał przerażony, dwa razy mocniej zaboli go lanie, jakie dostanie od Tojada, gdy ten się dowie.
        Kanclerz nie wiedział jednak, że w tej samej chwili Tojada dwa razy mocniej bolała głowa. Komandor wygramolił się zza stosu kół do wozów, podszedł do drzwi i ujrzał panujący na zewnątrz chaos. Nim zdążył chrząknąć ostrzegawczo, wielka graba spadła z ociekającego wodą nieba i mocno chwyciła go za ramię.
        - A co się tyczy tych szczuroodpornych butów - zagaił tubalnie Stan Kowalski, oblizując koniec ołówka, gotowy do robienia notatek na małym skrawku pergaminu. - Ile to sztuk pan szanowny sobie życzy?
        
        * * *
        Pośród chaosu panującego przed zrujnowanym ogrodzeniem PKiN można było zauważyć obraz nędzy i rozpaczy.
        Szlam Dżi-had siedział ponuro, opierając się plecami o koło katapulty, i kręcił głową. Musiał spojrzeć prawdzie w oczy, straszny z niego nieudacznik. Za trzy godziny upływał czas akceptacji ze strony WOP-u, a on nie zaliczył żadnego aresztowania. Czternaście lat i nic!
        Nie żeby nie rozwikłał żadnej zagadki kryminalnej, nic z tych rzeczy, wiedział przecież bardzo dobrze, kto rozpętał Owcze Wojny, kto zaatakował Staną Kowalskiego i krasnoluda Guthry’ego. Tyle że z tej wiedzy nie mogło być żadnego pożytku. Zgubił swojego podejrzanego, a nie sądził, by liczyło się aresztowanie samego siebie, poza tym kto prowadziłby śledztwo, gdyby go zamknęli? Och, to wszystko było takie skomplikowane... Co tu dużo mówić, niepisana mu kariera w WOP-ie.
        Ponuro westchnął, gdy nadleciała i usiadła mu na ramieniu skalna sikora. Dziwne, ale wyglądała tak, jakby na coś lub na kogoś czekała.
        - Przepraszam - odezwał się zwalisty mężczyzna w czarnym, pogrzebowym garniturze, delikatnie głaszczący wypasionego białego szczura. Dżi-had podniósł głowę.
        - Wiem, że to nie mój interes, ale czy to w porządku, że ten wóz tam stoi?
        Dżi-had powiódł wzrokiem za palcem mężczyzny i zamrugał. O dziwo, wcześniej nie zauważył, iż przy podwójnej ciągłej linii stoi wielki, czterdziestotonowy wóz. Obudziła się w nim nadzieja - czy to może być prawda? Prawdziwe wykroczenie? Prawomocne zatrzymanie?
        Skoczył na równe nogi, zwrócił się do informatora i zasalutował.
        - Dziękuję, obywatelu! - rzucił i odbiegł.
        Carr Paccino uśmiechnął się i niespiesznie poszedł dalej. W porządku, mandaty będą kosztowały go kilka szelągów, ale warto mieć w WOP-ie kogoś tak łatwowiernego, na wypadek gdyby kiedyś potrzebował jakiejś przysługi.
        Skalna sikora upadła na wilgotną ziemię, przechyliła główkę na bok, jakby nasłuchując, po czym złapała dziobem zaskoczoną dżdżownicę, która przebiła się właśnie na powierzchnię.
        - Przepraszam pana, czy to pański pojazd? - zaczął Szlam Dżi-had, odzyskując pewność siebie. - Czy wie pan, że tu nie wolno parkować...?
        
        * * *
        Pod niewielką kępką wrzosów, pół mili od ogrodzenia PKiN, mały krecik dokonał właśnie wiekopomnego odkrycia. Niesamowite, ale gdy podczołgawszy się pod coś w rodzaju złotawej siateczki, którą tu znalazł, pomyślał tylko o dżdżownicach, to - zabawne, ale prawdziwe - pojawiły się one u jego stóp.