Mrok nad Światem
      William King - "Mrok pod światem"


Wrzask rozległ się echem w chłodnym górskim powietrzu. Felix Jeager wyszarpnął 
miecz z pochwy i stanął w pogotowiu. Padał śnieg, zimny wiatr targał jego 
długie, jasne włosy. Zarzucił czerwoną, wełnianą pelerynę za ramię, żeby nie 
utrudniała ruchów jego ręki z mieczem. Posępna okolica była idealnym miejscem na 
zasadzkę - nierówna i kamienista, bardziej surowa niż powierzchnia tarczy 
większego z księżyców, Mannslieba. 
Spojrzał w lewo, w górę. Kilka karłowatych sosen czepiało się górskiego zbocza 
powykrzywianymi korzeniami. Po prawej widniała niemal pionowa przepaść. Ani z 
jednej strony, ani z drugiej nic nie zapowiadało niebezpieczeństwa. Żadnych 
bandytów, orków, żadnej z mroczniejszych rzeczy, które czaiły się na tych 
odległych szczytach. 
- Hałas dobiegał z przodu, człeczyno - oznajmił Gotrek Gurnisson, pocierając 
opaskę na oku wielką, wytatuowaną dłonią. Łańcuch w jego nosie dzwonił, 
poruszany wiatrem. - Tam toczy się walka. 
Felix poczuł, iż ogarnia go niezdecydowanie. Wiedział, że Gotrek ma rację. Nawet 
z jednym tylko okiem krasnolud dysponował ostrzejszymi zmysłami niż on. Problem 
leżał w czymś innym - czy stać i czekać, czy też iść do przodu i zbadać, co się 
dzieje. Góry Krańca Świata pełne były potencjalnych wrogów, a szanse spotkania 
przyjaciół raczej niewielkie. Wrodzona ostrożność skłaniała go do bierności, do 
niepodejmowania żadnych działań. 
Gotrek ruszył biegiem po zasypanej piargiem ścieżce, trzymając swój ogromny 
topór nad ufarbowanym na czerwono grzebieniem włosów. Felix zaklął. Czy Gotrek 
chociaż raz nie mógłby pamiętać, że nie każdy jest zabójcą trolli? 
- Nie wszyscy przysięgliśmy szukać śmierci w walce - mruknął pod nosem, zanim 
ruszył za Gotrekiem. Szedł wolno, ponieważ nie potrafił równie pewnie jak 
krasnolud poruszać się po zdradzieckim podłożu. 
***
Felix jednym szybkim spojrzeniem ogarnął scenę rzezi. W długim wąwozie banda 
obrzydliwych, zielonoskórych orków walczyła z mniejszą grupką ludzi. Zmagano się 
nad wartkim strumieniem, który płynął dnem dolinki, a potem w chmurze srebrnego 
pyłu wodnego znikał za krawędzią góry. Woda była czerwona od krwi ludzi i koni. 
Nietrudno było domyślić się, co się tu stało - zasadzka, w którą ludzie wpadli w 
chwili, gdy przeprawiali się przez potok. 
Potężny mężczyzna w lśniącej zbroi, stojąc pośrodku strumienia walczył z trzema 
krzepkimi, krzywonogimi napastnikami. Bez wysiłku władając dwuręcznym mieczem, 
zamarkował cios w lewo i natychmiast niespodziewanym, potężnym ciosem ściął 
zupełnie innego przeciwnika. Siła uderzenia niemal pozbawiła go równowagi, Felix 
domyślił się więc, że dno strumienia musi być śliskie. 
Na bliższym brzegu mężczyzna w szatach z ciemnego brokatu wyśpiewał zaklęcie i z 
jego lewej ręki wytrysnęła kula ognia. Ciemnowłosy wojownik w futrzanej czapce i 
skórzanej bluzie trapera osłaniał czarodzieja przed dwoma wrzeszczącymi orkami, 
walcząc jedynie mieczem trzymanym w lewej ręce. 
Gdy Felix przyglądał się walce, na ziemię zwalił się jasnowłosy giermek, 
próbując przytrzymać wnętrzności, które wypuściło mu cięcie krzywą szablą przez 
brzuch. Kiedy upadł, na wpół nadzy dzikusi rozsiekali go na strzępy. Z 
napadniętej grupy zostało już tylko trzech. Napastnicy mieli nad nią przewagę 
pięciu do jednego. 
- Przeklęte orki! Ośmieliliście się zbezcześcić święte okolice Karak Osiem 
Szczytów. Uruk mortari! Szykujcie się na śmierć wrzasnął Gotrek, szarżując w dół 
zbocza pomiędzy walczących. 
Gigantyczny ork odwrócił się, by stawić mu czoło i na jego twarzy na zawsze 
zastygł wyraz zdziwienia, gdy Gotrek jednym potężnym uderzeniem zdjął mu głowę z 
ramion. Szmaragdowa krew opryskała wytatuowane ciało zabójcy trolli. Krasnolud, 
warcząc wściekle, wbił się między orków, zataczając toporem wielkie półkola w 
lewo i w prawo. Tam, gdzie uderzał, padały martwe ciała. 
Felix częściowo zbiegł, częściowo zsunął się po zboczu i na samym dole upadł. 
Mokra trawa załaskotała go w nos. Przetoczył się w bok, gdy wymachujący szablą 
potwór, półtora raza większy od niego, ciął go z góry. Zerwał się gwałtownie, 
zrobił unik przed ciosem, który mógłby przeciąć go na pół i odpowiedział 
cięciem, które pozbawiło atakującego ucha. 
Zaskoczony ork złapał się za ranę, próbując powstrzymać krew, zalewającą mu 
twarz. Felix wykorzystał nadarzającą się szansę i pchnięciem od dołu wbił mu 
ostrze przez podgardle w mózg. 
Kiedy starał się wyszarpnąć klingę, kolejny potwór skoczył na niego, wznosząc 
szablę wysoko nad głową. Felix wypuścił broń, rzucił się na spotkanie 
atakującego i schwycił za wzniesione nad nim przeguby. Ork upadł na niego i 
cuchnący oddech przyprawił Felixa o mdłości. Potwór upuścił broń i zmagali się 
na ziemi, tocząc po zboczu do strumienia. 
Miedziane pierścienie, wszczepione w ciało orka, szczypały Felixa, a 
jednocześnie zielonoskóry napastnik usiłował wbić mu w gardło ostre kły. Felix 
wił się i szarpał, starając się nie dać przegryźć sobie grdyki. Ork wepchnął mu 
głowę pod wodę i gdy Jaeger spojrzał do góry piekącymi oczyma, zobaczył nad sobą 
wykrzywioną dziwacznie twarz. Straszliwie zimna woda wypełniła mu płuca. 
Szarpnął się rozpaczliwie, próbując zrzucić z siebie napastnika. Potoczyli się i 
teraz Felix siedział na orku, starając się wepchnąć mu głowę pod wodę. 
Ork schwycił go za przeguby i szarpnął. Spleceni w śmiertelnym uścisku zaczęli 
toczyć się w dół potoku wśród lodowatej wody. Raz za razem głowa Felixa 
zanurzała się i raz za razem pojawiał się na powierzchni, łapiąc oddech. Ostre 
skały szarpały jego ciało. Nagle uświadomił sobie inne niebezpieczeństwo - prąd 
wody i własny rozpęd niosły ich w stronę krawędzi urwiska. Felix spróbował się 
uwolnić, porzucając zamiar utopienia przeciwnika. 
Gdy jego głowa po raz kolejny pojawiła się nad powierzchnią, odszukał wzrokiem 
chmurę pyłu wodnego i z przerażeniem stwierdził, że dzieli go od niej zaledwie 
jakieś siedem metrów. Podwoił wysiłki, aby się wyswobodzić, ale ork trzymał się 
go jak pijawka i nieubłaganie toczyli się dalej. 
Trzy metry. Felix słyszał już huk wodospadu, czuł szarpiące go prądy wzburzonej 
wody. Uniósł pięść i wyrżnął orka w twarz. Jeden z kłów złamał się, ale potwór 
nie puszczał. 
Półtora metra. Uderzył jeszcze raz, tłukąc głową orka o dno strumienia. Jego 
chwyt osłabł. Felix był już prawie wolny. 
Nagle poczuł, że leci, koziołkując przez powietrze i wodę. Rozpaczliwie 
wymachiwał rękami, starając się czegoś, czegokolwiek złapać. Jego dłoń uderzyła 
o skałę i udało mu się schwycić oślizgły występ kamiennego dna. Napór lodowatej 
wody na głowę i ramiona był niemal nie do zniesienia, ale ośmielił się zerknąć w 
dół. 
Daleko pod sobą dostrzegł doliny u podnóża gór. Wysokość była tak wielka, że 
kępy drzew wyglądały na tle ziemi jak plamki pleśni. Spadający ork był coraz 
mniejszą, wrzeszczącą, zieloną kropką. 
Ostatnim wysiłkiem Felix przerzucił ciało przez krawędź, przebijając się przez 
prąd zdrętwiałymi z zimna palcami. Przez chwilę miał wrażenie, że mu się nie 
uda, aż nagle zorientował się, że leży twarzą w strumieniu i dyszy ciężko w 
spienionej wodzie. 
Wyczołgał się na brzeg. Po śmierci swoich przywódców orkowie rzucili się do 
panicznej ucieczki. Felix zdjął namokniętą opończę, zastanawiając się, czy 
przeziębi się w mroźnym, górskim powietrzu. 
***
- Na Sigmara, przybyliście w samą porę. Byliśmy w niezłych opałach - oznajmił 
wysoki, ciemnowłosy mężczyzna i, mówiąc te słowa, nakreślił na piersi znak 
młota. Był przystojny w jakiś surowy, prymitywny sposób. Jego zbroja, choć 
powgniatana, była najwyższej jakości. Natarczywość jego spojrzenia sprawiała, że 
Felix poczuł się niepewnie. 
- Wszystko wskazuje, że zawdzięczamy wam, panowie, nasze życia - oznajmił mag. 
Również byt bogato odziany. Brokatowa szata była wykończona złotą nicią, a we 
wszytych w nią pierścieniach tkwiły zwoje, pokryte magicznymi symbolami. Długie 
blond włosy były dziwnie przystrzyżone. Pośrodku opadających na ramiona loków 
widniał grzebień włosów bardzo przypominający ten, który ozdabiał głowę Gotreka, 
z tą tylko różnicą, że był krótko przycięty i nie ufarbowany. Felix zastanawiał 
się, czy nie jest to przypadkiem znak jakiegoś mistycznego zakonu. 
Mężczyzna w zbroi roześmiał się dudniącym głosem. - Spełniła się przepowiednia, 
Johannie. Czyż bóg nie powiedział, iż jeden z naszych starodawnych braci 
przyjdzie nam z pomocą! Chwała Sigmarowi! Zaiste dobry to znak. 
Felix spojrzał na trapera. Ten rozłożył ręce i bezradnie wzruszył ramionami. W 
sposobie, w jaki uniósł brew, dawało się dostrzec pewne cyniczne rozbawienie. 
- Jestem Felix Jaegar z Altdorfu, a mój towarzysz to Gotrek Gurnisson, zabójca 
trolli - przedstawił się Felix, kłaniając się rycerzowi. 
- A jam jest Aldred Keppler, znany jako Srogie Ostrze, rycerz zakonu Płonącego 
Serca - oznajmił człowiek w zbroi. Felix z wysiłkiem opanował nagły dreszcz. W 
jego kraju rodzinnym, w Imperium, zakon znany był z fanatyzmu, z jakim prowadził 
krucjatę przeciwko wszystkim goblinim rasom. Oraz tym ludziom, których uważali 
za heretyków. 
- A oto - rycerz wskazał czarodzieja - mój doradca w sprawach magii, doktor 
Johann Zauberlich z uniwersytetu w Nuln. 
- Do usług - rzekł Zauberlich, kłaniając się. 
- A ja nazywam się Jules Gascoigne, niegdyś z Quenelles w Bretonii. Ale to było 
bardzo dawno temu - oznajmił z bretońską wymową mężczyzna ubrany w skóry. 
- Herr Gascoigne jest zwiadowcą. Wynająłem go, aby przeprowadził nas przez te 
góry - wyjaśnił Aldred. - Mam do spełnienia wielkie zadanie w Karak Osiem 
Szczytów. 
Felix i Gotrek wymienili spojrzenia. Felix wiedział, że krasnolud wolałby, aby 
podróżowali w poszukiwaniu zagubionych skarbów miasta krasnoludów tylko we 
dwóch. Z drugiej jednak strony chęć rozstania się z ich przypadkowo napotkanymi 
towarzyszami mogłaby jedynie wzbudzić podejrzenia. 
- Może powinniśmy połączyć siły - zaproponował Felix w nadziei, że Gotrek pojmie 
jego sposób rozumowania. - My również zmierzamy do miasta ośmiu szczytów, a 
droga ta nie jest bezpieczna. 
- Wspaniała propozycja - oświadczył czarodziej. 
- Niewątpliwie pański towarzysz idzie z odwiedzinami do swoich krewniaków - 
rzekł Jules, nie zwracając uwagi na mordercze spojrzenie Gotreka. - W dalszym 
ciągu mieści się tam niewielki posterunek imperialnych krasnoludów. 
- Najlepiej będzie, jeżeli pogrzebiemy waszych towarzyszy zaproponował Felix, 
chcąc wypełnić ciszę. 
***
- Czemuż jesteś taki ponury, przyjacielu Felixie? Czyż noc nie jest cudowna? - 
zapytał sardonicznym tonem Jules Gascoigne, dmuchając w dłonie, aby je ogrzać. 
Było bardzo zimno. Felix owinął kolana zapasowym płaszczem i trzymał ręce nad 
niewielkim ogniskiem, które Zauberlich rozpalił magicznym zaklęciem. Spojrzał na 
Bretończyka, którego podświetlona od dołu twarz stwarzała wrażenie demonicznej 
maski. 
- Te góry są mroźne i groźne - odparł Felix. - Kto wie, jakie kryją 
niebezpieczeństwa? 
- Zaiste, kto wie? Jesteśmy blisko Mrocznych Krain. Niektórzy powiadają, że tu 
właśnie jest wylęgarnia orków i wszystkich innych zielonoskórych diabłów. 
Słyszałem również opowieści, że góry te są nawiedzone. 
Felix wskazał ręką ognisko. - Czy uważasz, że powinniśmy byli je rozpalać? - Z 
sąsiedztwa dobiegało uspokajające chrapanie Gotreka i regularne oddechy 
pozostałych. 
Jules zachichotał. - Wybór między dwoma złymi rozwiązaniami, prawda? Widziałem 
ludzi, którzy w noce, takie jak ta zamarzali na śmierć. A gdyby coś nas 
zaatakowało, lepiej, abyśmy mieli światło. Zielonoskórzy może są w stanie 
dostrzec w ciemnościach człowieka, ale my nie, prawda? Nie, nie sądzę, aby ogień 
miał sprawić nam kłopoty. I nie przypuszczam, że z tego powodu jesteś smutny. 
Popatrzył na Felixa z wyczekiwaniem. Nie wiedząc właściwie dlaczego, Felix 
opowiedział mu całą smutną historię o tym, jak razem z Gotrekiem przyłączyli się 
do wyprawy von Diehla do Granicznych Księstw. Von Diehl i jego świta szukali 
pokoju na nowych ziemiach, a znaleźli jedynie straszną śmierć. Opowiedział o 
spotkaniu ze swoją ukochaną Kirsten. Bretończyk słuchał uważnie. Gdy Felix 
skończył mówić o śmierci Kirsten, Jules pokręcił głową. 
- Ach, żyjemy w smutnym świecie, prawda? 
- Niewątpliwie. 
- Nie zaprzątaj sobie myśli przeszłością, przyjacielu. Nie można jej zmienić. 
Czas leczy wszystkie rany... 
- Ja, niestety, tego tak nie widzę. 
Zamilkli. Felix spojrzał na śpiącego krasnoluda. Gotrek siedział jak gargoyla, 
nieruchomy, z zamkniętymi oczami, ale z toporem w ręku. Jaegar zastanawiał się 
przez chwilę, w jaki sposób krasnolud przyjąłby radę zwiadowcy. Gotrek, jak 
wszyscy przedstawiciele jego rasy, bez przerwy rozmyślał o naukach, płynących z 
przeszłości. Jego poczucie historii nieubłaganie kierowało go ku przyszłości. 
Twierdził, że ludzie mają niedoskonałą pamięć i pod tym względem krasnoludy 
górują nad nimi. 
Czy dlatego szuka zagłady? - myślał Felix. Czy hańba pali go równie silnie 
teraz, jaki wówczas, kiedy popełnił tę jakąś zbrodnię, którą obecnie chce 
odpokutować? Jak bym się czuł, gdyby przeszłość tak silnie oddziaływała na 
teraźniejszość, że nie mógłbym o niej zapomnieć? Chyba bym zwariował, doszedł do 
wniosku. 
Przyjrzał się własnemu bólowi i spróbował wyobrazić sobie, że odczuwa go z taką 
samą intensywnością, jak na początku. Miał wrażenie, że zmniejszył się nieco, 
został rozmyty przez czas i że proces ten będzie trwał nadal. Nie czuł się ani 
trochę lepiej wiedząc, że jest skazany na to, by zapomnieć, by jego wspomnienia 
stały się bladymi cieniami. Być może sposób życia krasnoludów jest lepszy, 
pomyślał. Nawet chwile, które spędził z Kirsten wydawały mu się teraz bardziej 
blade i bezbarwne. 
***
Podczas swojej warty Felix dostrzegł wysoko na zboczu zielonkawe światło wiedźm. 
Gdy patrzył na nie, ogarnął go niepokój. Światło błąkało się, jakby czegoś 
szukając. W jego centrum widniała postać o kształcie przypominającym człowieka. 
Felix słyszał opowieści o demonach, nawiedzających te góry. Popatrzył w stronę 
Gotreka, zastanawiając się, czy powinien go obudzić. 
Światło zniknęło. Felix obserwował to miejsce przez dłuższy czas, ale nie 
dostrzegł już niczego. Być może był to powidok ognia lub złudzenie, wywołane 
przez odblaski i zmęczony umysł. Ale mimo wszystko miał wątpliwości. 
***
Rankiem machnął ręką na swoje podejrzenia. Grupa wędrowała drogą, okrążającą 
występ górski i nagle przed ich oczyma otworzył się widok na nową krainę, 
przykrytą szarym, zachmurzonym niebem. 
Spojrzeli w dół, na długą, zagnieżdżoną pomiędzy ośmioma górami dolinę. Szczyty 
wznosiły się jak pazury gigantycznej łapy. Na jej dłoni spoczywało miasto. 
Potężne mury, wzniesione z kamiennych, przewyższających wzrost człowieka bloków, 
zamykały wejście do doliny. 
W obrębie murów, tuż obok srebrnego jeziora, stał potężny donżon. Miasto 
rozpościerało się poniżej. Od fortecy do mniejszych wież u podstawy każdej góry 
prowadziły drogi. Kamienne groble przecinały dolinę, tworząc szachownicę 
zarośniętych pól. 
Gotrek szturchnął Felixa w bok i wskazał w stronę szczytów. 
- Patrz! -powiedział, a w jego głosie zabrzmiały nutki podziwu. - Karak Zilfin, 
Karak Yar, Karak Mhonar i Srebrny Róg. 
- To wschodnie góry - rzekł Aldred. - Karak Lhune, Karak Rhyn, Karak Nar i Biała 
Dama strzegą podejść od zachodu. 
Gotrek spojrzał na wyznawcę Sigmara z szacunkiem. 
- Mówisz prawdę, rycerzu. Od dawna te góry nawiedzały moje sny i od dawna 
pragnąłem stanąć w ich cieniu. 
Felix spojrzał w dół, na miasto. Wokół tego miejsca unosiła się aura 
nieprzemijającej potęgi. Karak Osiem Szczytów został wzniesiony z kości tych 
gór, aby trwać aż do końca świata. 
- Jest piękne - powiedział. 
Gotrek spojrzał na niego z niepohamowaną dumą. 
- W starożytnych czasach to miasto było znane jako Królowa Srebrnych Głębin - 
powiedział. - Było najwspanialszą z naszych posiadłości i gorzko opłakiwaliśmy 
jego upadek. 
Jules przyjrzał się na potężnym murom. 
- Jak to mogło się stać? Wszystkie armie, wszystkich królów ludzi mogły rozbić 
się o te góry. A te pola mogłyby wyżywić ludność Quenelles. 
Gotrek pokręcił głową, przyglądając się miastu z takim napięciem, jakby 
wpatrywał się w dawne lata. 
- Wybudowaliśmy Osiem Szczytów, kiedy znajdowaliśmy się w zenicie naszej potęgi. 
Było cudem świata, piękniejsze niż Wieczny Szczyt, otwarte na niebo. Znak 
naszego bogactwa i mocy, silne ponad miarę krasnoludów, elfów czy ludzi. 
Myśleliśmy, że nigdy nie upadnie, a kopalnie, których strzeże, będą nasze na 
zawsze. 
Zabójca trolli mówił z gorzką, niepowstrzymaną namiętnością, jakiej Felix nigdy 
dotąd nie słyszał w jego głosie. - Jakimiż byliśmy głupcami - kontynuował. 
- Jakimiż byliśmy głupcami. Pełni pychy wznieśliśmy Osiem Szczytów, pewni, że 
opanowaliśmy kamień i mrok pod światem. A jednak, gdy zbudowaliśmy miasto, 
zasialiśmy nasiona jego zagłady. 
- Co się stało? - spytał Felix. 
- Zaczął się nasz spór z elfami, wygnaliśmy je z lasów i przepędziliśmy z tych 
ziem. Z kim potem mieliśmy handlować? Handel między naszymi rasami stanowił 
przecież źródło wielkiego bogactwa, choć było to bogactwo skażone. Co gorsza, 
straty, jakie ponieśliśmy w tej walce, były o wiele poważniejsze niż straty 
kupców. W tej zaciekłej walce padli najdoskonalsi wojownicy trzech pokoleń. 
- A mimo wszystko twój naród sprawował wówczas kontrolę nad wszystkimi ziemiami 
między Górami Krawędzi Świata a Wielkim Oceanem - stwierdził Zauberlich z 
wyniosłością pedanta. - Tak przynajmniej twierdzi Ipsen w swojej książce "Wojny 
starożytnych". 
Jad w głosie Gotreka mógł przeżreć stal. 
- Doprawdy? Wątpię. W czasie, gdy walczyliśmy z naszymi niewiernymi 
sojusznikami, zło nabierało sit. Byliśmy zmęczeni wojną, gdy czarne góry 
rzygnęły chmurami popiołu. Niebo zachmurzyło się i słońce ukryło twarz. Nasze 
zbiory ginęły, a nasze bydło chorowało. Nasi wojownicy powrócili do naszych 
bezpiecznych miast, a wtedy z samego serca naszych władań, z miejsca, które 
uważaliśmy za jądro naszej potęgi, wypadli nasi wrogowie. 
Umilkł i Felix odniósł wrażenie, że w zapadłej ciszy słyszy odległe krakanie 
jakiegoś ptaka. 
- Z tuneli, położonych o wiele niżej niż te, które sami wykopaliśmy, nasi 
wrogowie uderzyli w samo serce naszych fortyfikacji. Przez kopalnie, które były 
źródłem naszego bogactwa runęły armie goblinów, szczuropodobnych skavenów i 
stworów o wiele, wiele gorszych. 
- Co zrobili twoi pobratymcy? - zapytał Felix. 
Gotrek rozłożył szeroko ramiona i popatrzył na twarze towarzyszy. 
- Cóż mogliśmy począć? Wzięliśmy broń i ruszyliśmy znowu na wojnę. I była to 
straszliwa wojna. Nasze bitwy z elfami toczyły się pod niebem, na polach i w 
lasach. Nowa wojna była prowadzona w ciasnych miejscach, w ciemności, przy 
użyciu straszliwych broni i z niezwykłym okrucieństwem. Zawalaliśmy szyby, 
korytarze wypalaliśmy miotaczami ognia, zalewaliśmy sztolnie. Nasi wrogowie 
odpowiadali gazem trującym, okrutnymi czarami, przyzywali demony. Poniżej 
miejsca, na którym teraz stoimy, walczyliśmy wszystkimi środkami, jakie 
zdołaliśmy zgromadzić, wszelką naszą bronią i z odwagą zrodzoną z rozpaczy. 
Walczyliśmy i przegraliśmy. Krok po kroku musieliśmy wycofać się z naszych 
domów. 
Felix spoglądał na spokojne miasto. Wydawało mu się niemożliwe, żeby to, o czym 
opowiedział Gotrek w ogóle mogło się zdarzyć, ale w głosie zabójcy trolli 
rozbrzmiewała nuta, która zmuszała do wiary w jego słowa. Felix wyobraził sobie 
rozpaczliwą walkę mieszkających tu niegdyś krasnoludów, ich lęk i oszołomienie, 
gdy zmuszano ich do odwrotu z miejsca, które uważali za własne. Przedstawił 
sobie ich skazaną na klęskę walkę, toczoną z uporem przekraczającym wyobraźnię 
ludzi. 
- W końcu stało się oczywiste, że nie zdołamy utrzymać miasta, a więc groby 
naszych królów oraz skarbce zostały zapieczętowane i ukryte przy pomocy 
sprytnych urządzeń. Oddaliśmy to miejsce naszym wrogom. 
Gotrek spojrzał ponuro na towarzyszy. 
- Od tej pory nie byliśmy już na tyle głupi, aby wierzyć, że jakiekolwiek 
miejsce jest bezpieczne przed ciemnością. 
***
Przez cały długi dzień, gdy zbliżali się do muru, Felix uświadamiał sobie, jak 
bardzo musiały ucierpieć stare budowle. To, co z odległości sprawiało wrażenie 
ponadczasowej potęgi i mocy, przy bliższej obserwacji okazywało się w równym 
stopniu zniszczone, jak droga, którą podążali. 
Kurtynowy mur, przegradzający drogę do doliny, był cztery razy wyższy od 
człowieka i ciągnął się między stromymi, wysokimi urwiskami. Znaki zapuszczenia 
widoczne były już na pierwszy rzut oka. W szczelinach między wielkimi, 
kamiennymi blokami rósł mech. Kamienie byty wyżłobione przez deszcz i pokryte 
plamami żółtych porostów. Niektóre poczerniały, jakby pod wpływem ognia. Duży 
fragment muru runął. 
Jego towarzysze milczeli. Ślady zniszczeń kładły się cieniem na całej grupie. 
Felix czuł się przygnębiony. Miał wrażenie, że obserwują ich duchy dawnych 
czasów, zadumane nad zniszczonymi pozostałościami dawnej świetności. Dłoń Felixa 
nigdy nie oddalała się od rękojeści miecza. 
Popękane skrzydła starodawnej bramy były rozchylone. Ktoś w niezdecydowany 
sposób próbował oczyścić znak, przedstawiający młot i koronę nad ośmioma 
szczytami, ale porosty znowu wróciły na swoje niedawne miejsce. 
- Ktoś tu niedawno był - oznajmił Jules, oglądając uważnie bramę. 
- Teraz widzę, dlaczego zasłynąłeś jako zwiadowca - odparł z sarkazmem Gotrek. 
- Nie ruszać się - zagrzmiał nieznajomy głos. - Chyba że chcecie być 
naszpikowani bełtami kusz. 
Felix spojrzał w górę, na parapet murów. Zobaczył okryte hełmami głowy tuzina 
krasnoludów, patrzących w dół z pomiędzy krenelaży, Każdy celował w ich stronę z 
załadowanej kuszy. 
- Witajcie w Karak Osiem Szczytów - oznajmił ich siwobrody dowódca. - Mam 
nadzieję, że macie istotne powody, aby nieproszeni wdzierać się we władania 
księcia Belegara. 
***
 Maszerowali przez miasto pod szarobiałymi chmurami. Sceneria przypominała 
moment po dniu sądu ostatecznego, kiedy siły Chaosu powróciły, by ubiegać się o 
władanie nad światem. Domy zawaliły się, zasypując ulice. Od wielu budynków 
napływał mdlący odór zgnilizny. Złowieszcze kruki skrzeczały wśród ułomków 
starych kominów. Stada wychudłych, czarnych ptaków szybowały nad nimi. 
Towarzysząca im grupa krasnoludzkich wojowników zachowywała ciągłą czujność. 
Bacznie lustrowali każdy pozostały po drzwiach otwór, jakby spodziewając się 
zasadzki. Ich kusze były załadowane i w pogotowiu. Sprawiali wrażenie, jakby 
znajdowali się w samym centrum pola bitwy. 
W pewnej chwili stanęli i ich dowódca nakazał gestem ciszę.  Wszyscy zatrzymali 
się, nasłuchując. Felixowi wydało się, że usłyszał dźwięk jakby przemykającej 
się istoty, ale nie był tego pewien. Wbijał spojrzenie w mrok wczesnego 
wieczoru, ale nie był w stanie dostrzec żadnych oznak zagrożenia. Dowódca 
oddziału dał znak. Dwóch odzianych w zbroje krasnoludów przemknęło za róg i 
rozejrzało się wokół. Pozostali uformowali kwadrat. Po długiej, pełnej napięcia 
chwili zwiadowcy dali znak, że wszystko jest w porządku. 
Ciszę przerwał śmiech Gotreka. 
- Boicie się paru gobosów? - zapytał. 
Dowódca spojrzał na niego ponuro. 
- W noc taką, jak ta są rzeczy gorsze niż gobliny. Możesz być tego pewien - 
oznajmił. 
Gotrek przesunął kciukiem po ostrzu topora, przecinając palec do krwi. - No to 
daj je tu - ryknął. - Daj je tu! 
Jego krzyk przetoczył się echem wśród min i utonął w złowieszczej ciszy. A potem 
nawet Gotrek nie odzywał się ani słowem. 
***
Miasto było większe niż Felix sobie wyobrażał, być może miało rozmiary Altdorfu, 
największego miasta Imperium. Większa jego część była zniszczona, zdewastowana 
przez dawne wojny. 
- Niewątpliwie wasi pobratymcy nie mogli spowodować wszystkich tych zniszczeń. 
Niektóre z nich wyglądają na zupełnie świeże - oznajmił. 
- Gobosy - odparł Gotrek. - Przekleństwem ich gatunku jest zwyczaj, że gdy nie 
mają z kim walczyć, walczą między sobą. Niewątpliwie po upadku miasta podzielono 
je między różnych przywódców. I jest to pewne, jak zdrada elfów, że zaczęli 
walczyć między sobą o podział łupów. Poza tym mogły być próby odbicia miasta, 
przeprowadzane przez moich pobratymców i ludzi z Granicznych Księstw. W dalszym 
ciągu pod nami znajduje się żyła srebra. - Splunął. - Żadna próba utrzymania 
miasta się nie powiodła. Zagnieździł się tu mrok. A miejsce, gdzie raz się 
pojawił, nigdy już nie będzie całkowicie od niego wolne. 
Weszli do dzielnicy, w której budynki zostały częściowo nareperowane, ale teraz 
sprawiały wrażenie na nowo opuszczonych. Próba ponownego zasiedlenia miasta nie 
powiodła się, skazana na klęskę przez gigantyczne rozmiary ruin. Pod ścianami 
wielkiego donżonu krasnoludy poczuły się bezpieczniej. 
Ich dowódca pomrukiem nakazał wzmożenie czujności. 
- Przypomnijcie sobie Lara - powiedział. - Zginął wraz ze swoimi ludźmi na 
ścieżce do wielkiej bramy. 
Krasnoludy natychmiast zaczęły mieć się na baczności. Felix trzymał dłoń 
niedaleko miecza. 
- To nie jest zdrowe miejsce - szepnął Jules Gascoigne. 
Gdy tylko przeszli przez bramę, jej wielkie skrzydła zatrzasnęły się z hukiem, 
jak walące się wieże. 
***
Hall był ponury, a jego ściany pokryte wytartymi gobelinami. Oświetlały go 
dziwne, płonące klejnoty, które zwisały na kandelabrze u sufitu. Na 
inkrustowanym złotem tronie z rzeźbionej kości słoniowej siedział leciwy 
krasnolud, a po jego obu stronach stały dwa szpalery wojowników w kolczugach i 
błękitnych tunikach. Popatrzył na nich załzawionymi oczyma, przenosząc wzrok z 
zabójcy trolli na ludzi. Stojąca obok starca, odziana w purpurową szatę 
kobieta-krasnolud obserwowała wydarzenia z dziwnym, spokojnym skupieniem... Na 
jej szyi wisiała na łańcuchu oprawiona w żelazo księga. 
Felixowi wydawało się, że dostrzega napięcie na twarzach imperialnych 
krasnoludów. Być może mieszkanie w nawiedzonym i zrujnowanym mieście podkopywało 
ich morale. A może chodziło o coś więcej - zachowywali się tak, jakby bez 
przerwy zerkali przez ramię. Wzdrygali się przy najmniejszym dźwięku. 
- Przedstawcie cel przybycia, nieznajomi - odezwał się leciwy krasnolud 
głębokim, dumnym głosem. - Po co się tu zjawiliście? 
Gotrek spojrzał na niego wyzywająco. - Jestem Gotrek Gurnisson, niegdyś z 
Wiecznego Szczytu. Przybyłem tu zapolować na trolla w mroku pod światem. 
Człeczyna Felix Jaegar jest moim bratem krwi, poetą i tym, który pamięta. Czy 
chcecie odmówić mi mego prawa? 
Mówiąc ostatnie zdanie Gotrek podrzucił topór. Krasnoludzcy żołnierze wznieśli 
młoty. 
Starzec roześmiał się. 
- Nie, Gotreku Gurnissonie, nie chcę. Podążasz szlakiem honoru i nie widzę 
powodu, aby ci go zagradzać. Chociaż uważam, że źle dobierasz sobie braci. 
Krasnoludzcy żołnierze zaczęli mruczeć między sobą. Felix był oszołomiony. 
Domyślił się, że Gotrek złamał jakieś niepojęte tabu. 
- Jest taki precedens - oświadczyła kobieta-krasnolud w purpurowych szatach. 
Odgłosy konsternacji ucichły. Felix oczekiwał, że będzie mówiła dalej, rozwinie 
swoją myśl, ale nie zrobiła tego. Krasnoludom zdawało się wystarczać, że w ogóle 
przemówiła. 
- Możecie obaj przejść, Gotreku, synu Gurniego. Dobrze wybierzcie bramę, którą 
podążycie w ciemność i strzeżcie się, by nie zawiodła was odwaga. - W głosie 
starca brzmiało nie zatroskanie, ale gorycz i utajony wstyd. 
Gotrek skłonił się lekko władcy krasnoludów i cofnął się w głąb hallu. Felix 
wykonał swój najlepszy dworski pokłon i ruszył za zabójcą trolli. 
- Podajcie powód waszego przybycia, nieznajomi - władca powtórzył wezwanie. 
Aldred przykląkł przed tronem na jedno kolano i pozostali postąpili tak samo. 
- Przybyłem tu w sprawie dotyczącej mojej wiary i posłuszny starodawnej 
przysiędze wzajemnej pomocy, zawartej między waszym ludem i naszym. Moja 
opowieść jest skomplikowana i może pochłonąć nieco czasu. 
Krasnolud roześmiał się złośliwie. Felix ponownie wyczuł jakieś ukryte myśli, 
dręczące leciwego władcę krasnoludów. 
- Mów. Nie posiadamy żadnego bogactwa, poza czasem. Możemy swobodnie nim 
dysponować. 
- Dziękuję. Czy słusznie przypuszczam, że jesteś tym samym księciem Belegarem, 
który dwadzieścia lat temu poprowadził wyprawę, mającą odbić miasto z łap 
zielonoskórych? 
Belegar skinął głową. - Masz rację. 
- Twoim przewodnikiem, panie, był krasnoludzki poszukiwacz złota zwący się 
Faragrim, który odnalazł wiele tajemnych dróg, prowadzących do miasta pod 
Ośmioma Szczytami. 
Stary krasnolud ponownie skinął głową. Felix i Gotrek spojrzeli po sobie. To 
właśnie Faragrim opowiedział Gotrekowi o strzeżonym przez trolla skarbie pod 
górami. 
- W waszej wyprawie brał udział młody rycerz z mojego zakonu, który, poszukując 
przygód, towarzyszył Faragrimowi. Nazywał się Raphael. 
- Był prawdziwym mężem i wrogiem naszych nieprzyjaciół - rzekł Belegar. - 
Wyruszył z Faragrimem na jego ostatnią wyprawę do głębin i już nie powrócił. 
Kiedy Faragrim nie zechciał go szukać, wysłałem gońców, ale nie zdołali odnaleźć 
jego ciała. 
- Dobrze wiedzieć, że uczciliście go, aczkolwiek smuci mnie ogromnie wiadomość, 
iż przepadł miecz, który miał ze sobą. Była to broń o wielkiej mocy i znaczeniu 
dla mojego zakonu. 
- Nie jesteś pierwszym, który tu przybył, aby odzyskać miecz - odezwała się 
kobieta-krasnolud. 
Aldred uśmiechnął się. - Mimo to zaprzysięgłem zwrócić ten miecz, Karaghul, do 
kapituły mojego zakonu. Mam powód wierzyć, że mi się powiedzie. 
Belegar uniósł brew. 
- Przed wyruszeniem na poszukiwania, pościłem dwa tygodnie i oczyściłem moje 
ciało środkami przeczyszczającymi i dyscypliną. W ostatnim dniu sigmarzeitu 
dostąpiłem wizji. Mój Pan pojawił się przede mną. Oznajmił, iż wejrzał łaskawie 
na moją misję i że zbliża się czas, aby ponownie wydobyć zaczarowaną klingę. 
Poza tym objawił mi, że dopomoże mi jeden z naszych dawnych braci. Doszedłem do 
wniosku, że chodzi tu o krasnoluda, ponieważ tak właśnie mówi się o waszym 
ludzie w "Nie zakończonej Księdze". Błagam cię, szlachetny Belegarze, nie 
przeciwstawiaj się mojej misji. Mój brat Raphael, oddając życie, spełnił 
starodawną przysięgę naszej wiary, aby nigdy nie odmawiać pomocy krasnoludowi. 
Zezwolenie na odzyskanie miecza będzie znakiem szacunku. 
- Dobrze powiedziane, człowieku - pochwalił Belegar. 
Felix widział na jego twarzy wzruszenie, jakiemu krasnoludy zwykle ulegały pod 
wpływem przemów o honorze i dawnych przysięgach. Ale w spojrzeniu Belegara w 
dalszym ciągu dawał się dostrzec złośliwy błysk. 
- Przychylam się do twojej prośby. Życzę ci więcej szczęścia, niż mieli go twoi 
poprzednicy. 
Aldred wstał i skłonił się. - Czy mógłbyś panie, zaopatrzyć nas w przewodnika? 
Belegar roześmiał się ponownie, a w jego wesołości dawało się wyczuć dziwną, 
szaleńczą nutę. Zachichotał złośliwie. 
- Jestem pewien, że Gotrek Gurnisson jest gotów dopomóc w zadaniu tak podobnym 
do jego własnego. 
Belegar wstał z tronu i kobieta podeszła, aby go podtrzymać. Odwrócił się, by 
wykuśtykać z sali. Gdy dotarł do tylnego wyjścia, rzucił przez ramię: - Możecie 
odejść! 
***
Felix z okna wieży, w której krasnoludy ich zakwaterowały, spojrzał w dół, na 
brukowaną ulicę. Na dworze puszystymi płatkami padał śnieg. Za jego plecami 
towarzysze sprzeczali się po cichu. 
- Nie podoba mi się to - powiedział Zauberlich. - Któż wie, jak rozległy obszar 
znajduje się pod ziemią? Możemy tam szukać aż do końca świata i nie odnajdziemy 
miecza. Sądziłem, że strzegą go krasnoludy. 
- Musimy zaufać wierze - spokojnym, niewzruszonym tonem odparł Aldred. - Sigmar 
życzy sobie odnalezienia klingi. Musimy ufać, że doprowadzi nas do niej. 
W głosie Zauberlicha pobrzmiewały nutki histerii. - Aldredzie, jeżeli Sigmar 
pragnie powrotu miecza, to dlaczego nie oddał go w ręce naszych trzech braci, 
którzy byli tu przed nami? 
- Kimże jestem, aby sądzić motywy, którymi kieruje się nasz Pan? Być może czas 
nie był odpowiedni. Być może jest to próba naszej wiary. Przekona się, że mnie 
jej nie zbraknie. Ty natomiast, jeżeli nie chcesz, nie musisz nam towarzyszyć. 
Felix dostrzegł w oddali zimne, zielone światło. Ten widok przejął go lękiem. 
Przywołał Julesa, aby podszedł do niego, ale zanim Bretończyk dotarł do okna, 
nic już nie było widać. Zwiadowca przyjrzał mu się ze zdziwieniem. Zakłopotany 
Felix ponownie zaczął przysłuchiwać się dyskusji. Czy zaczynam wariować? - 
pomyślał. Próbował wyrzucić z pamięci obraz zielonego światła. 
- Herr Gurnisson, co pan o tym sądzi? - błagalnym tonem zapytał Zauberlich 
zabójcę trolli. 
- Zejdę w ciemność tak czy owak. Nie obchodzi mnie, co wy zrobicie. Załatwiajcie 
między sobą wasze spory. 
- Utraciliśmy już trzy czwarte ludzi, z którymi wyruszyliśmy - odezwał się mag, 
patrząc to na Julesa Gascoigne, to na Aldreda. - Jaka będzie korzyść, jeżeli 
niepotrzebnie poświęcimy również swoje życie? 
- A cóż to da, jeżeli poddamy się, poza tym, że uczynimy bezsensownym 
poświęcenie naszych towarzyszy? - odparł rycerz zakonny. - Jeżeli odstąpimy, ich 
śmierć pójdzie na marne. Wierzyli, iż my zdołamy odnaleźć Karaghula. Poświęcili 
swoje żywoty z ochotą. 
Fanatyzm rycerza zakonnego sprawił, że Felix poczuł się niepewnie. Aldred zbyt 
beztrosko mówił o ludziach, którzy oddali życie. Mimo to jednak była w nim 
spokojna pewność, która nadawała jego słowom szczególne znaczenie. Felix 
wiedział, że wojownicy poszliby za takim człowiekiem. 
- Złożyłeś tę samą przysięgę, co inni, Johannie. Jeżeli pragniesz ją teraz 
złamać, niech się tak stanie, ale pamiętaj, że konsekwencje poniesie twoja 
nieśmiertelna dusza. 
Felix poczuł zabarwione sarkazmem współczucie dla maga.  On sam przysiągł 
towarzyszyć Gotrekowi po pijanemu, w ciepłej karczmie w cywilizowanym mieście, 
po tym, jak krasnolud ocalił mu życie. Wtedy niebezpieczeństwo wydawało się 
czymś odległym. Pokręcił głową. Łatwo składać takie przysięgi, gdy nie ma się 
pojęcia o konsekwencjach. Co innego, jeżeli trzeba ich dotrzymywać, gdy droga 
prowadzi do takiego przeklętego miejsca jak Karak Osiem Szczytów. 
Felix usłyszał zbliżające się kroki. Rozległo się stukanie, drzwi otworzyły się 
ze skrzypieniem i stanęła w nich kobieta-krasnolud, towarzysząca Belegarowi w 
sali tronowej. 
- Przybyłam, aby was ostrzec - oznajmiła niskim, miłym głosem. 
- Przed czym? - rzucił ostro Gotrek. 
- W głębinie grasują straszliwe istoty. Jak sądzisz, czemu żyjemy w takim lęku? 
- odparła. 
- Sądzę, że lepiej będzie, jeśli wejdziesz do środka - oznajmił zabójca trolli. 
- Nazywam się Magda Freyadotter. Przechowuję Księgę Pamięci w świątyni Valayi. 
Mówię do ciebie głosem Valayi, a więc będziesz wiedział, że to, co powiadam, 
jest prawdą. 
- Zgadzam się - odparł Gotrek. - A więc mów prawdę. - W ciemności błąka się 
niespokojny duch. - Przerwała i rozejrzała się po zebranych. Jej spojrzenie 
spoczęło na zabójcy trolli i zatrzymało się. 
- Początkowo, gdy przyszliśmy tutaj, było nas pięćset oraz kilku ludzkich 
sojuszników. Jedynym niebezpieczeństwem, z jakim się zetknęliśmy, byli orkowie i 
ich poplecznicy. Oczyściliśmy ten donżon i części górnego miasta, uważając to za 
wstęp do odzyskiwania naszych dawnych kopalni. 
Przeprowadzaliśmy wycieczki w głębiny, poszukując skarbców naszych przodków, 
wiedząc, że jeżeli je odnajdziemy, wieść o rym rozejdzie się wśród naszych 
pobratymców i zbiegnie się ich tu więcej. 
Felix dobrze rozumiał ten strategiczny plan. Wiadomość o skarbach zwabiłaby tu 
następne krasnoludy. Poczuł lekkie poczucie winy. Sprowadziła tu w końcu jego i 
Gotreka. 
- Wysyłaliśmy ekspedycje w głębiny, w poszukiwaniu dawnych miejsc. W porównaniu 
ze starymi planami, które zapamiętaliśmy z lat dziecinnych, zaszły jednak duże 
zmiany. Tunele zawaliły się, sztolnie zostały zablokowane, z naszymi korytarzami 
łączyły się obrzydliwe przejścia wykopane przez orki. 
- Czy krasnolud o imieniu Faragrim prowadził którąś z tych ekspedycji? - zapytał 
Gotrek. 
- Tak - odparła Magda. 
Gotrek spojrzał na Felixa. - A więc przynajmniej ta część jego opowieści była 
prawdziwa - stwierdził. 
- Faragrim był zuchwały i zapuszczał się głębiej i dalej niż pozostali. Co wam 
powiedział? 
Gotrek wpatrywał się w czubki butów. - Że napotkał największego trolla, jakiego 
kiedykolwiek widział i uciekł. 
Krasnoludy nie potrafią dobrze kłamać, pomyślał Felix. Wydało mu się niemożliwe, 
by kapłanka nie domyśliła się, że zabójca trolli coś przed nią ukrywa. Ale Magda 
zdawała się nie dostrzegać niczego. 
Wrócił pamięcią do nocy w Nuln, w karczmie "Osiem Szczytów", gdzie straszliwie 
pijany Faragrim opowiadał Gotrekowi swoją historię. Krasnoludy były tak zalane, 
że wydawało się, iż zupełnie nie pamiętają o obecności człowieka i z 
podnieceniem rozmawiały, mieszając reikspiel i khazalidzki. Wtedy Felix 
przypuszczał, że krasnoludy starają zakasować się nawzajem w opowiadaniu 
niestworzonych bajek. Teraz nie był tego taki pewien. 
- A więc tego się przestraszył... A my sądziliśmy, że chodziło o duchy - 
powiedziała Magda. - Pewnego dnia powrócił z głębin i okazało się, że całkowicie 
posiwiał. Nie odezwał się ani słowem, a zaraz potem zniknął. 
- Mówiłaś o koszmarach głębin - przerwał jej Zauberlich. 
- Tak. Nasze patrole wkrótce zaczęły opowiadać o napotkanych duchach naszych 
dawnych pobratymców. Upiory wyły, jęczały i błagały nas, abyśmy uwolnili ich z 
więzów Chaosu. Wkrótce po naszych początkowych sukcesach nastąpiły 
niepowodzenia. Jakiż krasnolud zniesie widok pobratymca, oderwanego od łona 
duchów przodków? Morale naszych oddziałów upadło. Książę Belegard poprowadził 
potężną ekspedycję w poszukiwaniu źródła zła. Jego oddział został zniszczony 
przez potwory głębin. Powrócił tylko on i kilku zaufanych przybocznych. Nigdy 
nie powiedzieli, co tam znaleźli. Większość tych, którzy zdołali przeżyć, udała 
się do naszych ziem rodzinnych. Teraz pozostała nas zaledwie setka, utrzymująca 
ten donżon. 
Krew odpłynęła z twarzy Gotreka. Felix nigdy dotąd nie widział, aby kiedykolwiek 
zabójca trolli okazywał taki lęk. Gotrek mógł bez wahania stawić czoło każdej 
żywej istocie, ale ta opowieść o duchach podkopywała jego odwagę. Kult przodków 
musiał być bardzo ważny dla tego narodu, olśniło nagle Felixa. 
- Ostrzegłam was - oznajmiła kapłanka. - Czy dalej chcesz zejść w głębiny? 
Gotrek zapatrzył się w ogień. Oczy wszystkich obecnych spoczywały na nim. Felix 
czuł, że gdyby Gotrek odstąpił od wyprawy, nawet Aldred mógłby się wycofać. 
Rycerz zakonny wydawał się być przekonany, że zabójca trolli jest krasnoludem z 
jego przepowiedni. 
Gotrek zacisnął dłonie na toporzysku z taką siłą, aż pobielały mu kostki palców. 
Nabrał głęboko powietrza w płuca. Wyglądał, jakby zmuszał się do wydania głosu. 
- Nie boję się człeka czy ducha, żywego czy martwego - odezwał się cicho, 
głosem, który nie brzmiał zbyt przekonywająco. - Zejdę na dół. Jest tam troll, 
którego muszę spotkać. 
- Dobrze powiedziane - pochwaliła Magda. - Zaprowadzę was do wejścia, 
prowadzącego do podziemnych włości. Gotrek skłonił się. 
- Będzie to dla nas zaszczyt. 
- A więc do jutra. - Wstała, kierując się do wyjścia. Gotrek otworzył przed nią 
drzwi. Gdy opuściła komnatę, opadł na fotel. Odłożył topór i schwycił 
podłokietniki tak silnie, jakby obawiał się, że upadnie. Wyglądał na bardzo 
przestraszonego. 
***
Ogromne drzwi ziały w zboczu góry. Ponad nimi widniało wielkie okno, przykryte 
okapem z czerwonych dachówek. Wiele z nich odpadło. Całość sprawiała wrażenie, 
jakby w tym miejscu stał kiedyś donżon, który potem tak zapadł się pod ziemię, 
iż nad jej powierzchnią pozo5tała tylko najwyższa jego część. 
- Oto Srebrne Wrota - poinformowała Magda. - Srebrna Droga prowadzi do Górnych 
Galerii i Długich Schodów. Przypuszczam, że Droga jest bezpieczna. Potem miejcie 
się na baczności. 
- Dziękuję - rzekł Felix. Gotrek tylko skinął kapłance głową. Aldred, Jules i 
Zauberlich skłonili się. Wszyscy byli niezwykle poważni. 
Zaczęli sprawdzać lampy i zapasy oliwy. Mieli mnóstwo żywności. Cała broń była 
naoliwiona i gotowa do walki. 
Magda sięgnęła do rękawa swojej szaty. Wydostała z niego zwój pergaminu i podała 
go Gotrekowi. Rozwinął go, zerknął i skłonił się tak nisko, że jego czub dotknął 
ziemi. 
- Niech Grungi, Grimmiir i Valaya mają was w swojej opiece - powiedziała Magda i 
wykonała nad nimi szczególny znak błogosławieństwa. 
- Niech Sigmar obdarzy łaską ciebie i twój klan - odparł AIdred Srogie Ostrze. 
- Chodźmy - mruknął Gotrek Gurnisson. Wzięli swój bagaż i weszli pod łuk. Felix 
ujrzał, że jest opatrzony starymi krasnoludzkimi runami, których czas jeszcze 
nie zdołał zatrzeć. 
Gdy zeszli w dół i ogarnął ich mrok oraz chłód, Felix nie mógł opanować 
dreszczy. 
Światło, padające z wielkiego okna, oświetlało drogę prowadzącą w ciemność. 
Felix zastanawiał się nad tym, jak precyzyjnie były zbudowane inżynieryjne twory 
krasnoludów. Na krawędzi zbocza odwrócił się i obejrzał za siebie. Kapłanka i 
jej eskorta stali tam dalej. Pomachał do niej i uniosła rękę w pożegnalnym 
geście. A potem ruszyli drogą, prowadzącą w dół i znajdujące się wyżej tereny 
zniknęły z pola widzenia. Felix zastanawiał się, czy któryś z nich zobaczy 
jeszcze światło dnia. 
***
- Co kapłanka panu dała, Herr Gurnisson? - zapytał Johann Zauberlich. Gotrek 
wcisnął dokument w dłoń maga. 
- To mapa miasta, skopiowana z głównej mapy, znajdującej się w Świątyni Valayi 
Pamiętającej. Obejmuje wszystkie tereny, które zbadały ekspedycje księcia 
Belegara. 
Mag obejrzał ją w świetle wiszących pod sklepieniem płonących kryształów, a 
potem podrapał się w głowę. Felix zerknął mu przez ramię i ujrzał jedynie 
nagryzmolone, drobne runiczne pismo, połączone z nakreślonymi różnobarwnymi 
atramentami liniami. Niektóre kreski były grube, inne cienkie, jeszcze inne 
wykropkowane. 
- Nie przypomina żadnej mapy, jaką do tej pory widziałem - rzekł mag. - Nic z 
niej nie rozumiem. 
Górna warga Gotreka podwinęła się w sarkastycznym grymasie. - Zdziwiłbym się, 
gdyby było inaczej. Jest sporządzona runicznym kodem Gildii Inżynierów. 
- Jesteśmy w rękach twoich i Sigmara, Herr Gurnisson. Prowadź nas - oznajmił 
rycerz zakonny. 
***
Felix próbował liczyć stopnie, ale zrezygnował po osiemset sześćdziesiątym 
drugim. Zauważył korytarze, odchodzące od Srebrnej Drogi i zaczął mniej więcej 
wyobrażać sobie rozmiary krasnoludzkiego miasta. 
Przypominało pływające góry lodu, widywane w Morzu Szponów. Ich dziewięć 
dziesiątych znajdowało się pod powierzchnią. Rozmiary miasta przekraczały 
jakiekolwiek ludzkie dzieła, widziane przez Felixa. To zmuszało do pokory. 
Droga mijała wiele otworów w murze. Niektóre były częściowo zamurowane cegłami, 
sprawiającymi wrażenie nowych. Coś przebiło się przez nie przy pomocy bardzo 
prymitywnych narzędzi. W powietrzu unosił się zapach zgnilizny. 
- Silosy zbożowe - wyjaśnił Gotrek. - Żywiły miasto w zimie.  Wygląda na to, że 
gobosy złożyły wizytę w składach Belegara. 
- Jeżeli w pobliżu są jakieś gobliny, wkrótce zakosztują mojej stali - rzekł 
Aldred Srogie Ostrze. 
Jules i Felix wymienili zaniepokojone spojrzenia. Nie byli tak chętni, jak 
rycerz i zabójca trolli do starcia z czymkolwiek, co żyło tu na dole. 
***
Felix stracił poczucie czasu, ale przypuszczał, że minęło pół godziny od chwili, 
gdy zeszli ze Srebrnej Drogi i wkroczyli do hallu wielkiego jak Koenigspark w 
Altdorfie. Oświetlały go wielkie szczeliny w sklepieniu. Drobinki kurzu tańczyły 
w tuzinie kolumn światła wyższych niż wieże Nuln. Dźwięk ich kroków odbijał się 
echem, budząc dziwne cienie i trzepoczące się istoty, które czaiły się pod 
sklepieniem. 
- Plac Merschy - poinformował Gotrek i w jego głosie zabrzmiały nutki podziwu. 
Popatrzył na hall z dziwną mieszaniną nienawiści i dumy. - Tutaj gwardia 
przyboczna królowej Hilgi wykonała zwrot i stawiła czoło armii goblinów 
stukrotnie od niej liczniejszej. Dali królowej i wielu obywatelom czas na 
ucieczkę. Nigdy nie spodziewałem się, że kiedykolwiek ujrzę to miejsce na własne 
oczy. Idźcie ostrożnie. Każdy kamień został uświęcony krwią bohaterów. 
Felix popatrzył na zabójcę trolli i zobaczył kogoś zupełnie innego. Od chwili, 
gdy weszli do miasta, Gotrek całkowicie się zmienił. Sprawiał wrażenie wyższego, 
nie rozglądał się już ukradkiem i nie mruczał do siebie. Po raz pierwszy od 
chwili poznania krasnolud wyglądał na całkowicie spokojnego. Zupełnie jakby 
wrócił do domu, pomyślał Felix. 
Obecnie to my, ludzie, znajdujemy się nie na swoim miejscu, pomyślał, nagle 
uświadamiając sobie straszliwy ciężar kamieni, oddzielających go od słońca. 
Musiał zwalczyć w sobie lęk, że cała góra, podtrzymywana jedynie kruchą, 
wzniesioną przez dawnych krasnoludów konstrukcją, zawali się na niego i 
pogrzebie na zawsze. Czuł bliskość mroku, starych miejsc pod górami, które nigdy 
nie poznają światła. W jego sercu zostały zasiane ziarna lęku. 
Popatrzył na plac większy niż jakakolwiek znana mu budowla i wiedział, że nie 
zdoła go przekroczyć. Absurdalne, ale głęboko pod powierzchnią ziemi zaczął 
odczuwać lęk przestrzeni. Nie chciał przejść pod tym sklepieniem, obawiając się, 
że to sztuczne niebo runie na niego. Czuł zawrót głowy, a jego oddech stał się 
spazmatyczny i urywany. 
Na jego ramię spadła uspokajająca dłoń. Felix spojrzał w dół i ujrzał stojącego 
przy nim Gotreka. Chęć, by rzucić się do ucieczki w górę Srebrnej Drogi, powoli 
mijała i poczuł jak powraca mu coś, co przypominało spokój. Ogarnięty podziwem 
jeszcze raz rozejrzał się po placu Marschy. 
- Zaprawdę, twój lud jest potężny, Gotreku Gurnissonie powiedział. 
Gotrek podniósł wzrok. W jego oczach malował się smutek. - Tak, człeczyno, tacy 
byliśmy, ale sztuka, która stworzyła ten hall przekracza nasze obecne 
możliwości. Nie posiadamy już tak wielu murarzy, niezbędnych do jego zbudowania. 
Potem odwrócił się, spojrzał na hall i pokręcił głową. - Ach, człeczyno, masz 
więc pojęcie jak bardzo upadliśmy. Dni naszej chwały już minęły. Kiedyś 
stworzyliśmy to wszystko. A teraz gnieździmy się w kilku niewielkich miastach i 
czekamy na koniec świata. Dni krasnoludów minęły i nigdy nie wrócą. Pełzamy jak 
robaki po dziele dawnych lat i chwała naszej przeszłości szydzi z nas. 
Wskazał hall toporem, jakby pragnął zniszczyć wszystko jednym jego ciosem. 
- Oto z czym musimy się równać! - ryknął. Zaskoczeni ludzie spojrzeli na niego, 
a echo szyderczo powtarzało jego głos. Felixowi Jaegarowi wydawało się, że wśród 
jego brzmień usłyszał odgłos ukradkowego ruchu. Gdy spojrzał w tę stronę, 
spostrzegł mrugające, bursztynowe oczy, wycofujące się wolno w ciemność. 
***
W miarę, jak wędrowali dalej, kamienie podziemnego miasta nabrały dziwnego, 
zielonkawego zabarwienia. Z oświetlonego hallu przeszli w posępny cień, słabo 
rozświetlany przez mdłe, migoczące światło płonących klejnotów. Od czasu do 
czasu Felix słyszał stukot. Gotrek zatrzymał się i oparł dłoń o ścianę. 
Zaintrygowany Felix zrobił to samo. Poczuł słabe, odległe wibracje, przekazywane 
przez kamień. 
- Gobosy bębnią w ściany - wyjaśnił Gotrek. - Wiedzą, że tu jesteśmy. Lepiej 
przyspieszmy kroku. To zdezorientuje ich zwiadowców. 
Felix skinął głową. Ściany lśniły jak jaspis. Widział tłuste, czerwonookie 
szczury, uciekające przed światłem. Miały całkowicie czarne futra. Gotrek zaklął 
i spróbował kopnąć najbliższego, ten jednak szybko umknął. 
Pokręcił głową. 
- Nawet tu, tak blisko powierzchni, możemy dostrzec piętno Chaosu. Na dole musi 
być jeszcze gorzej. 
***
Dotarli do schodów prowadzących w dół i w mrok. Wielkie kolumny runęły. Leżały 
stosy gruzu. Rozsypywały się nawet schody. Spłoszyli gniazdo skrzydlaków. Małe 
nietoperze wzbijały się jak strzępki cieni i z trzepotem latały naokoło. Felix z 
niepokojem zastanawiał się, jak bezpieczne są te schody. 
Zeszli galeriami, noszącymi ślady zniszczeń dokonanych przez orków. Szczury 
wybiegały przed nimi z gniazd mieszczących się pod pokruszonymi kamieniami. 
Gotrek dał znak, aby się zatrzymali i stanął, wąchając powietrze. Felix usłyszał 
odgłos kroków, dobiegający daleko ze schodów za ich plecami. 
- Czuję gobliny - rzekł zabójca trolli. 
- Chyba są za nami - zauważył Jules. 
- Wszędzie wokół nas - stwierdził Gotrek. - To miejsce było od wielu lat 
wykorzystywane jako droga orków. 
- Co teraz zrobimy? - zapytał Felix, wymieniając zaniepokojone spojrzenia z 
Zauberlichem. 
- Pójdziemy dalej - odparł Gotrek, spoglądając na mapę. W każdym razie idziemy 
tym szlakiem, którym chcieliśmy. 
Felix obejrzał się za siebie. Podejrzewał, że są zapędzani w pułapkę. Sprawy 
wyglądają paskudnie, pomyślał. Droga na powierzchnię została już odcięta, chyba 
że Gotrek zna inną. 
Wyraz twarzy zabójcy trolli przekonał go, że nie on jeden zastanawia się nad 
takimi sprawami. Krasnolud rozglądał się wokół z niepokojem, jakby spodziewał 
się zobaczyć ducha. 
Kroki ścigających rozbrzmiewały coraz bliżej. Od przodu usłyszeli dudniący przez 
galerię ryk, niższy i głośniejszy niż wrzaski orków. 
- Co to takiego? - zapytał Zauberlich. 
- Coś dużego - stwierdził Aldred. Gotrek przesunął kciukiem po ostrzu topora, aż 
zalśniła na nim kropla krwi. 
- Dobrze - mruknął. 
- Musi być blisko - szepnął nerwowo Felix, zastanawiając się, czy jego twarz 
jest równie szara jak maga i zwiadowcy. 
- Trudno zgadnąć - wyjaśnił Gotrek. - Tunele zniekształcają dźwięk. I wzmacniają 
go. To coś może być równie dobrze w odległości wielu mil. 
Ryk rozległ się ponownie i tym razem towarzyszył mu odgłos biegnących stóp, 
jakby gobliny zmykały, spełniając czyjś rozkaz. 
- Tym razem jest bliżej - stwierdził Felix. 
- Uspokój się, człeczyno. Jak powiedziałem, jest pewnie wiele mil stąd. 
***
Czekał na nich w następnym hallu, niedaleko od długich schodów. Przeszli pod 
łukiem, pokrytym wyrzeźbionymi w kamieniu trupimi głowami demonów, i zobaczyli 
go - ogromnego ogra, półtora raza wyższego i czterokrotnie potężniejszego od 
Aldreda. Na jego pokrytej łuskami głowie widniał grzebień włosów. Był ufarbowany 
jak u Gotreka, ale inaczej - w czarne i białe pasy. Nabijany kolcami naręczak 
zakrywał jego całe prawe ramię, a pancerna rękawica zakończona była długim, 
wygiętym ostrzem. Gigantyczna kolczasta kula na łańcuchu zwisała z jego lewej 
dłoni. Wyglądał, jakby był w stanie rozwalić mur zamku. 
Stwór wyszczerzył się w uśmiechu, odsłaniając spiczaste, metalowe zęby. Za nim 
kulił się oddział połyskujących zielonymi skórami goblinów. Na ich metalowych 
tarczach widniał znak czaszki. Strupy, wrzody i dzioby po ospie szpeciły ich 
wykrzywione, obrzydliwe pyski. Niektórzy mieli na szyjach kołnierze z kolcami, 
inni metalowe pierścienie przyczepione do skóry na torsach. Ich oczy były 
czerwone i pozbawione źrenic. Felix zastanawiał się, czy jest to kolejna odznaka 
skażenia Chaosem. 
Rozejrzał się wokół. Z prawej strony była sterta porozbijanych kamieni. 
Wyglądało to tak, jakby resztki krasnoludzkiej konstrukcji zostały obtłuczone i 
oczyszczone w celu zrobienia miejsca dla nowszych i bardziej prymitywnych rzeźb. 
W mur obok niego wpuszczone były żelazne łańcuchy. Z lewej znajdował się wielki 
kominek, wykuty w skale w taki sposób, że palenisko przypominało paszczę 
wyszczerzonej głowy demona. Kamień był poplamiony brązowawą krwią. Czyżbyśmy 
dostali się do jakiejś goblińskiej świątyni? - zastanawiał się Felix. Tylko tego 
nam potrzeba - chętnego na ludzkie mięso ogra i hordy goblińskich fanatyków. No 
cóż, pocieszył się, przynajmniej sytuacja nie może być już gorsza. 
Poczuł stuknięcie w ramię i odwrócił się, aby popatrzeć na schody. Zbiegał po 
nich kolejny oddział goblinów pod dowództwem krzepkiego orka. Ork w lewej ręce 
trzymał zakrzywioną szablę, a w prawej sztandar, na którym w stylizowanej 
postaci przedstawiona była zaopatrzona w kły paszcza przeklętego księżyca 
Morrslieba. Na drzewcu zatknięta była zabalsamowana ludzka głowa. Za chorążym 
podążały gobliny uzbrojone w maczugi, piki i topory. 
Felix spojrzał na Julesa. Bretończyk wzruszył ramionami. Cóż za koszmarne 
miejsce na umieranie, stwierdził w duchu Felix. Przez długą chwilę trzy grupy 
wymieniały wściekłe spojrzenia. Zapadła krótka, spokojna cisza. 
- Za Sigmara! - krzyknął Aldred, wznosząc wysoko swój wielki miecz i szarżując w 
dół schodów ze zręcznością zaskakującą u człowieka ubranego w blachy. 
- Tanugh Aruk! - ryknął basem Gotrek i ruszył za rycerzem. Płonące klejnoty nad 
głowami na chwilę rozjarzyły się jaśniej. Śmierć gobliniemu pomiotowi! 
Felix podniósł miecz, przyjmując obronną pozycję. Obok niego Jules Gascoigne 
również stał w pogotowiu. Chorąży patrzył na nich wściekle, ale nie starał się 
podejść bliżej. Felix zaś nie miał ochoty atakować goblinów, stojących wyżej na 
schodach. Sytuacja patowa. 
Felix usłyszał za sobą brzęk zderzającej się broni i bojowe okrzyki. Obrzydliwy 
smród goblinów drażnił jego nozdrza. Za jego plecami zadzwoniły na schodach 
podkute żelazem buty. Odwrócił się w ostatniej chwili, aby sparować maczugę, 
opuszczaną z dużą siłą na jego głowę przez zielonoskórego wojownika. Siła 
uderzenia była tak duża, że wstrząsnęła jego ramieniem. 
Zgrzytnął zębami i pchnął. Jego klinga zakreśliła w mroku lśniący łuk. Goblin 
odskoczył do tyłu i Felix niemal stracił równowagę. Zbiegł w dół najszybciej, 
jak potrafił, choć przeszkadzały mu niepewne stopnie. 
- Jules, trzymaj schody! - zawołał. 
- Dla przyjaciela wszystko. 
Felix pospieszył za goblinem. Miał pewne kłopoty ze ściganiem zręcznego wroga po 
nierównym gruncie. Goblin pokazał mu język i wrzasnął szyderczo. Ogarnięty 
wściekłością Felix rzucił się do przodu i potknął się. Upadł na kolana i 
potoczył się po ziemi, czując ból kolan, w miejscach, gdzie otarł sobie skórę. 
Coś przebiegło po nim, drapiąc drobnymi pazurkami. Spłoszyłem gniazdo szczurów, 
domyślił się. Przez chwilę czuł się zdezorientowany. Gdy podnosił się szybko z 
ziemi, zobaczył całą panoramę bitwy. 
Gotrek ciął swojego wroga w pierś. Kolczuga eksplodowała na piersi goblina w 
miejscu, w które trafił potężny topór. Aldred Srogie Ostrze zaatakował ogra pod 
zataczającą łuk kolczastą kulą i pchnął go w brzuch od dołu ku górze. Felix 
dostrzegł klingę sterczącą z grzbietu ogra. Gobliny przemknęły obok Felixa aby 
dopaść krasnoluda, swojego odwiecznego wroga. Tuż poza polem walki Johann 
Zauberlich rozwinął zwój i zaintonował zaklęcie. Na jego lewej dłoni pojawiła 
się ognista kula. Wszędzie naokoło biegały czarne szczury. Przypominające 
skrawki cienia nietoperze kręciły się z podnieceniem w powietrzu. 
Felix walczył o zachowanie równowagi. Jego wzrok spoczął na Julesie Gascoigne, 
walczącym na schodach i dzielnie odpierającym kilku silnie uzbrojonych 
przeciwników. Zabił już jednego, ale za chorążym pojawiało się ich coraz więcej. 

Felixa przeszył ból, gdy w jego ramię wyrżnęła pałka. W oczach rozbłysły mu 
srebrne gwiazdki. Upadł na twarz, wypuszczając miecz. Stał nad nim goblin z 
wzniesioną pałką i wykrzywioną w tryumfalnym grymasie twarzą. Ruszajcie się do 
cholery, powiedział Felix swoim protestującym kończynom, gdy pałka spadała ze 
świstem. Wyglądała jaka gałąź spadającego drzewa, która, widziana przerażonymi 
oczyma Jaegara, poruszała się z bolesną powolnością. 
W ostatniej chwili przetoczył się na bok i pałka z głuchym hukiem uderzyła w 
skałę. Felix wykręcił się i kopnął jedną nogą, odrzucając goblina. Rozpaczliwie 
macał wokół w poszukiwaniu miecza i poczuł ogromną ulgę, gdy jego palce 
natrafiły na rękojeść. 
Rzucił się do przodu, przebijając goblina, zanim przeciwnik zdążył wstać. 
Zielonoskóry klął, umierając. Nagle oślepił Felixa straszliwy błysk. Zatoczył 
się do tyłu, osłaniając oczy, gdy eksplodował przed nim prawdziwy wulkan. 
Podmuch gorącego, cuchnącego siarką powietrza owiał mu twarz. Nie żyję i jestem 
w piekle, pomyślał. A potem nagle wszystko zrozumiał. Zauberlich cisnął swoją 
ognistą kulę. 
Rozejrzał się wokoło. Gotrek i Aldred wycinali przejście między 
zdezorientowanymi wrogami. Za nimi pędzili zwiadowca i czarodziej. Jules 
schwycił Felixa za ramię. 
- Chodź! - wrzasnął. - Musimy się stąd wydostać, dopóki są ogłupiali. 
Biegli długim korytarzem. Za ich plecami ciągle rozlegały się odgłosy starcia. 
- Co się tam dzieje? - zawołał. 
- Różne plemiona gobosów - zachichotał Gotrek. - Jeżeli będziemy mieli 
szczęście, to popodrzynają sobie gardła, ustalając, którzy mają nas zjeść. 
Felix patrzył w przepaść. W jej głębi migotały gwiazdy. Aldred i Gotrek 
spoglądali do tyłu, w głąb korytarza. Jules szedł ostrożnie po przerdzewiałym, 
metalowym moście. Dyszący ciężko Zauberlich opierał się o żeliwną gargoylę. 
- Obawiam się, że nie jestem stworzony do życia poszukiwacza przygód - wysapał. 
- Moje studia nie przygotowały mnie do tak poważnego wysiłku. 
Felix uśmiechnął się. Mag przypominał mu jego dawnych profesorów. Jedynymi 
starciami, jakie toczyli, były walki o właściwą interpretację pewnych niuansów 
klasycznej poezji. Z zaskoczeniem i wstydem stwierdził, że myśli o tych starcach 
z pogardą. Kiedyś jego ambicją było stać się takim, jak oni. Czyżby życie na 
szlaku przygód tak bardzo go odmieniło? 
Zauberlich z zaciekawieniem oglądał gargoylę. Felix zmienił swoją opinię o 
czarodzieju. Tylko pozornie przypominał leciwych akademików. Żaden z nich nie 
przeżyłby drogi do Karak Osiem Szczytów. Fakt, że magia Zauberlicha była tak 
pomysłowa, wiele mówił o jego zdecydowaniu i inteligencji. Magia nie była sztuką 
dla słabeuszy czy tchórzy. Zawarte w niej były ukryte niebezpieczeństwa. Felix 
poczuł narastające zainteresowanie. Bardzo chciał zapytać maga, w jaki sposób 
doszło do jego sprzymierzenia się z rycerzem zakonnym. 
- Chyba zgubiliśmy te gobliny - zawołał Aldred. Z radością poklepali się z 
Gotrekiem po ramionach. Pytanie, które Felix miał zadać czarodziejowi, zamarło 
na jego ustach. Kiedy przekraczali most, Jeagar zdał sobie sprawę, że nie będzie 
miał już szansy go zadać. 
***
Patrzyli w głąb długiego, ciemnego korytarza. Po raz pierwszy zawiodło światło 
płonących klejnotów. Felix tak przyzwyczaił się do ich mdłej, zielonkawej 
poświaty, że ta nagła ciemność go zaskoczyła. Miał wrażenie, jakby słońce zgasło 
w środku dnia. Gotrek zagłębił się w ciemność, najwidoczniej nie odczuwając 
braku światła. Felix zastanawiał się, jak dobrze krasnolud widzi w ciemnościach. 

- Lepiej zapalić latarnie - oznajmił Gotrek, kręcąc głową. 
- Lampy zostały zniszczone. Cholerne gobliny. Te klejnoty paliłyby się wiecznie, 
ale nie mogli zostawić ich w spokoju. Teraz nie da się ich zamienić. Zapomniano 
sztuki ich wyrobu. 
Jules przygotował latarnię, a Zauberlich rozpalił ją zaklęciem. Felix obserwował 
ich, czując się zupełnie niepotrzebny do chwili, gdy za plecami usłyszał jęk 
Gotreka. Odwrócił się i spojrzał. 
Daleko w głębi korytarza widniała świecąca słabym, zielonym blaskiem postać 
starego, brodatego krasnoluda. Światło sączyło się z niej i spoza niej. 
Sprawiała wrażenie przezroczystej i równie niematerialnej, jak mydlana bańka. 
Widmowa postać jęknęła przeciągle i z wyciągniętymi rękami zbliżyła się do 
Gotreka. Zabójca trolli stał jak wmurowany. Felixa zdjął koszmarny strach. 
Zorientował się, co to za światło. Widział już je wcześniej, na zboczu góry i w 
mieście na górze. 
- Sigmarze, miej nas w swojej opiece - wymamrotał Aldred i Felix usłyszał zgrzyt 
wyciąganej przez rycerza klingi. 
Jeagar poczuł, jak włosy stają mu dęba w miarę zbliżania się pradawnego 
krasnoluda. Skóra zaczęła go świerzbić. Wargi postaci poruszyły się i Felix 
usłyszał odległy, bełkocący głos. Gotrek drgnął i ruszył do przodu, trzymając 
topór w taki sposób, jakby chciał zasłonić się nim przed ciosem. 
Duch powtórzył swoje rozpaczliwe błagania. Gotrek pokręcił głową, jakby dawał 
znak, że nie rozumie. Widmo pospieszyło mu na spotkanie, spoglądając przez 
ramię. Zachowywało się, jakby prześladował je jakiś daleki, niewidzialny wróg. 
Felixa ogarnęło przerażenie. Duch rozpływał się jak mgła, rozwiewana silnym 
wiatrem. Jego fragmenty odrywały się od całej postaci i znikały. Zanim Gotrek 
zdołał do niego dotrzeć, widmo zniknęło całkowicie i w tym samym momencie Felix 
usłyszał odległe, pełne rozpaczy zawodzenie. Był to krzyk potępionej duszy, 
znikającej w piekielnych czeluściach. 
Gdy Gotrek odwrócił się, Felix dostrzegł oszołomiony wyraz jego twarzy. Zabójca 
trolli wyglądał na sparaliżowanego lękiem i zdezorientowanego. W jego jedynym 
oku lśniła łza. 
Ruszyli szybkim krokiem w głąb ciemnego korytarza. Nawet kiedy dotarli do 
miejsca, w którym znowu świeciły płonące klejnoty, nikt nie spieszył się ze 
zgaszeniem lampy, a zabójca trolli nie odezwał się ani słowem przez wiele 
następnych godzin. 
***
Felix miał straszną ochotę napić się ze strumienia, wypływającego ze starej, 
rzeźbionej rynny. Pochylił się nad świecącą zielonkawo wodą, gdy nagle poczuł 
silne dłonie, chwytające go za włosy i odciągające do tyłu. 
- Czyś ty oszalał, człeczyno? Nie widzisz, że woda jest skażona? - Felix miał 
właśnie zaprotestować, kiedy Zauberlich po chylił się nad wodą i zbadał świecące 
zielonkawo plamki. 
- Spaczeń? - powiedział zdziwionym tonem. Felixowi z wrażenia krew zastygła w 
żyłach. Wszystko, co słyszał o tej przerażającej substancji sprowadzało się do 
jednego faktu. Spaczeń stanowił czystą esencję Chaosu, której w pewnych 
makabrycznych baśniach poszukiwali źli czarownicy. 
- Co o tym sądzisz, magu? - zapytał ostro Gotrek. 
- Uważam, że to istotnie może być spaczeń. Ma zieloną luminescencję, którą pewne 
prace naukowe przypisują temu niesympatycznemu kamieniowi. Jeżeli w wodzie 
znajduje się choć odrobina spaczenia, tłumaczyłoby to istnienie tutaj tak 
wysokiego poziomu mutacji. 
- Krążą stare legendy o skavenach, którzy zatruli studnie zauważył Gotrek. - Czy 
mogli być do tego stopnia niegodziwi, aby użyć w tym celu spaczenia? 
- Słyszałem, że właśnie spaczeń utrzymuje skavenów przy życiu. Może posłużyli 
się nim w dwojakim celu. Dał im siły żywotne i sprawił, że studnie stały się 
bezużyteczne dla ich wrogów. 
- Robi pan wrażenie niezwykle obeznanego z poczynaniami Chaosu, Herr Zauberlich 
- powiedział podejrzliwie Felix. 
- Doktor i ja upolowaliśmy już sporo wiedźm - wyjaśnił Aldred Srogie Ostrze. - W 
tym zbożnym dziele trzeba dysponować ogromnymi zasobami bardzo dziwnej wiedzy. 
Czy sugerujesz, że mój towarzysz mógłby zostać skażony tym obrzydlistwem i wejść 
w układy z Niszczącymi Siłami? 
Felix pokręcił głową. Nie miał zamiaru narażać się tak śmiercionośnemu 
wojownikowi jak rycerz zakonny. 
- Przepraszam za moje niesłuszne podejrzenia. 
Gotrek parsknął. 
- Nie ma potrzeby przepraszać. W stosunku do wszystkich wrogów z ciemności 
konieczna jest wieczna czujność. 
Aldred skinął potakująco głową. Wszystko wskazywało na to, że zabójca trolli 
znalazł bratnią duszę. 
- Powinniśmy ruszać dalej - przypomniał Gascoigne, spoglądając nerwowo przez 
ramię na drogę, którą przyszli. 
- Lepiej ogranicz się do picia tego, co przynieśliśmy ze sobą, człeczyno - 
stwierdził Gotrek, gdy ruszyli w dalszą drogę. 
***
- Co to takiego? - zapytał nerwowo Felix. Jego pytanie zadudniło echem w dali. 
Jules skierował światło latarni w głąb mrocznych jaskiń. Gigantyczne, 
bezkształtne grzyby rzucały długie cienie na pokryte białą pleśnią ściany. W 
promieniu światła unosiły się zarodniki. 
- Kiedyś uprawialiśmy grzyby jako żywność - mruknął Gotrek. - A teraz wyglądają 
na kolejną ofiarę mutacji. 
Zabójca trolli wszedł do komnaty. Jego buty zostawiały ślady na wilgotnym 
dywanie pleśni. Gdzieś w oddali Felix usłyszał szum płynącej wody. 
Odłamki bieli oderwały się od ścian i powiększały stopniowo, a potem runęły w 
stronę zaskoczonych poszukiwaczy przygód. Gotrek machnął toporem i trafił jeden 
z nich z miękkim plaśnięciem. Coraz więcej białych strzępków odpadało od ścian 
jak zamieć gigantycznych płatków śniegu. Felix zobaczył, że okrążają go miękkie, 
nabrzmiałe ciała i trzepoczące skrzydła. 
- Ćmy - zawołał Zauberlich. - To ćmy. Próbują dostać się do światła. Zgaście je. 

Zapadła ciemność. Felix zobaczył Gotreka, całego pokrytego gigantycznymi 
owadami, a potem znalazł się w wirującej zamieci skrzydeł. Dotyk ciem wzbudzał w 
nim dreszcz obrzydzenia. 
A potem zapadła cisza. 
- Cofamy się - szepnął Gotrek i w każdej sylabie słychać było wstręt. - 
Znajdziemy inną drogę. 
***
Felix obejrzał się, spoglądając na długi korytarz, żałując, że płonące klejnoty 
nie świecą jaśniej. Był przekonany, że coś usłyszał. Wyciągnął rękę i dotknął 
gładkiego, zimnego kamienia ściany. Poczuł przenoszone przez nią wibracje. 
Bębnienie w ściany. 
Wytężył wzrok. W dali dostrzegł niewyraźne kształty. Jeden niósł wielką 
chorągiew z umieszczonym na drzewcu czymś, co wyglądało jak ludzka głowa. 
Wyciągnął miecz z pochwy. 
- Chyba znowu nas znaleźli - powiedział. Nie padła żadna odpowiedź. Pozostali 
członkowie grupy zniknęli już za rogiem. Felix uświadomił sobie, że gdy stanął, 
oni maszerowali w dalszym ciągu. Pobiegł, aby ich dogonić. 
***
Felix otworzył jedno oko pełen lęku. Ocknął się z drzemki. Wartę pełnił Gotrek, 
ale wydało mu się, że słyszał niesamowite głosy. Rozejrzał się po niewielkiej 
komnacie i włosy stanęły mu dęba. W uszach szybko i głośno dudnił mu puls i 
pomyślał, że lada chwila zemdleje. Poczuł jak drętwieją mu kończyny. 
Całe pomieszczenie oświetlone było dziwną, zieloną poświatą. Omywało zaciętą 
twarz zabójcy trolli, sprawiając, że wyglądała jak oblicze jakiegoś upiornego 
zombie. Wielki i groźny cień Gotreka rysował się na ścianie. Istota, od której 
padało to światło klęczała przed zabójcą trolli z wyciągniętymi błagalnie 
rękami. 
Był to duch jakiejś dawno zmarłej krasnoludzkiej kobiety. Był niematerialny, ale 
czuło się w nim upływ wieków, jakby stanowił materializację dawno minionych 
czasów. Szaty widma były królewskie, a twarz miała władcze rysy. Teraz jej 
policzki były zapadnięte, a ciało odpadało płatami i nosiło ślady żerowania 
robaków. Ukryte pod nawisłymi brwiami oczy były ciemnymi jamami, w których 
płonęły upiorne ognie. Wyglądało to tak, jakby widmo było trawione jakąś 
zaświatową chorobą, jakimś rakiem ducha. 
Wygląd istoty napawał Felixa straszliwym przerażeniem, a jego cierpienie 
potęgowało dodatkowo ten lęk. Zjawa zdawała się sugerować, że za grobem czekają 
rzeczy, przed którymi nawet śmierć nie jest ucieczką, moce, które potrafią 
pojmać ducha i dręczyć go bezlitośnie. Felix zawsze bał się śmierci, ale teraz 
wiedział, że są o wiele gorsze sprawy. Czuł, że znajduje się na krawędzi 
szaleństwa i niemal oczekiwał, że szaleństwo uwolni go od tej straszliwej 
wiedzy. 
Nie opodal Jules Gascoigne pojękiwał jak dręczone koszmarem dziecko. Felix 
próbował odwrócić wzrok od rozgrywającej się przed nim sceny, ale nie mógł. Czuł 
wewnętrzny przymus. Był straszliwie zafascynowany prowadzonym dialogiem. 
Gotrek podniósł topór i położył go między sobą a duchem. Felix zastanawiał się, 
czy to działanie jego wyobraźni, czy też rzeczywiście runy na jego potężnym 
ostrzu zapłonęły wewnętrznym ogniem. 
- Zniknij, koszmarze - wychrypiał zabójca trolli niemal szeptem. - Odejdź. 
Jeszcze jestem między żywymi. 
Widmo się roześmiało. Felix uświadomił sobie, że nie rozległ się żaden dźwięk. 
Słyszał głos w swojej głowie. 
- Pomóż nam Gotreku Gurnissonie. Uwolnij nas. Nasze groby zostały zbezczeszczone 
i straszliwa moc spaczenia włada w naszych komnatach. - Duch zadrżał i zdawał 
się rozwiewać jak mgła. Z wyraźnym wysiłkiem zachował swój kształt. 
Gotrek próbował się odezwać, ale nie mógł. Wielkie mięśnie na jego szyi 
napęczniały, a na skroni pulsowała żyła. 
- Nie popełniliśmy żadnej zbrodni - powiedział duch, w którego głosie brzmiały 
wieki cierpień i samotności. - Odeszliśmy, aby połączyć się z duchami naszych 
przodków, ale ściągnięto nas z powrotem, bezczeszcząc miejsca naszego spoczynku. 
Zostaliśmy wyrwani z krain wiecznego spokoju. 
- Jak to możliwe?- zapytał Gotrek głosem, w którym brzmiały zarazem podziw i 
przerażenie. ~ Cóż może oderwać krasnoluda od łona przodków? 
- A cóż innego ma moc naruszenia porządku wszechświata, zabójco trolli? Cóż 
innego, jak nie Chaos? 
- Jestem tylko prostym wojownikiem. Nie mogę stawić czoła Starym Ciemnym Mocom. 
- Nie ma takiej potrzeby. Oczyść nasze groby z tego, co w nich spoczywa i 
będziemy wolni. Uczynisz to dla nas, Gotreku, synu Gurniego? Jeżeli nie zrobisz 
tego, nie zdołamy połączyć się z naszymi pobratymcami. Znikniemy jak płomień 
świecy w burzy. Nawet teraz się rozpływamy. Pozostało nas już niewielu. 
Gotrek spojrzał na ducha. Felix zobaczył na jego twarzy szacunek i żal. 
- Jeżeli będzie to w mojej mocy, uwolnię was. 
Przez zniszczone oblicze ducha przemknął uśmiech. 
- Prosiliśmy innych, nie wyłączając naszego potomka Belegara. Byli zbyt 
przerażeni, aby nam pomóc. W tobie nie znajduję żadnej skazy. 
Gotrek skłonił się, a duch wyciągnął płonącą rękę i dotknął jego czoła. Felix 
odniósł wrażenie, że na zabójcę trolli spłynęło nagłe natchnienie. Duch skurczył 
się i zaczął znikać, rozpływając się w ogromnej przestrzeni. Wkrótce rozwiał się 
całkowicie. 
Felix spojrzał na pozostałych. Wszyscy już nie spali i przyglądali się 
krasnoludowi ze zdziwieniem. Aldred wpatrywał się w zabójcę trolli z czymś, co 
graniczyło z czcią. Gotrek podniósł topór. 
- Mamy pracę do wykonania - powiedział głosem przypominającym zgrzyt 
ocierających się o siebie kamieni. 
***
 Gotrek Gurnisson prowadził ich długimi korytarzami w głębiny pod starym miastem 
jak ktoś ogarnięty transem. Przeszli w rejon, w którym znajdowały się szerokie, 
niskie tunele ze szpalerami zbezczeszczonych posągów. 
- Zielonoskórzy tu byli - zauważył Felix, zwracając się do Julesa Gascoigne. 
- Ale nie ostatnio, przyjacielu. Te posągi zostały zniszczone dość dawno. Zwróć 
uwagę na mech rosnący w pęknięciach. Nie podoba mi się jego świecenie. 
- W tym miejscu kryje się coś złego. Mogę to wyczuć - oznajmił Zauberlich, 
szarpiąc rękawy szaty i rozglądając się nerwowo wokół. - Atmosfera jest tu 
wyjątkowo przytłaczająca. 
Felix zastanawiał się czy również wyczuwa coś podobnego, czy po prostu reaguje 
na nastrój swoich towarzyszy. Skręcili za róg i ruszyli korytarzem, prowadzącym 
pod potężnymi łukami.  Pomiędzy nimi wyrzeźbione były dziwne, runiczne wzory. 
- Mam nadzieję, że twój przyjaciel nie prowadzi nas do jakiejś  pułapki Ciemnych 
Mocy - szepnął cicho mag. Felix pokręcił głową. Byt przekonany, że duch mówił 
szczerze. Ale z drugiej  strony, pomyślał, cóż wiem o tych sprawach? To, co go 
otaczało, do tego stopnia wykraczało poza granice jego pojmowania, że mógł 
jedynie poddać się biegowi wydarzeń. Z fatalizmem wzruszył ramionami. Nie był 
już w stanie niczego kontrolować. 
- Bardzo mi przykro, że cię niepokoję, ale nasi prześladowcy wrócili - odezwał 
się Jules. - Dlaczego nas nie zaatakowali? Czy boją się tego miejsca? 
Felix spojrzał za siebie, w stronę płonących czerwono oczu zielonoskórego 
oddziału. Dostrzegł obrzydliwą chorągiew. 
- Czegokolwiek się obawiali, chyba zebrali się na odwagę. 
- Może gnają nas gdzieś, żeby złożyć w ofierze - zasugerował Zauberlich. 
- Postaraj spojrzeć na to z jaśniejszej strony - odparł zwiadowca. 
***
W końcu przebyli kolejny most nad przepaścią i znaleźli się w następnym długim 
korytarzu z ozdobnym sklepieniem. Gotrek stanął przy potężnym, otwartym łuku. 
Potrząsnął głową jak człowiek budzący się ze snu. 
Felix przyjrzał się łukowi. Zobaczył wielką bruzdę, po której kiedyś przesuwała 
się zapora. Po namyśle doszedł do wniosku, że gdyby otwór był zamknięty, stałby 
się niewidzialny, zlewając się z identycznym wyglądem przebytej już części 
korytarza. Jaegar zapalił latarnię, odpędzając w głąb pełen cieni mrok. 
Za otworem znajdowała się ogromna krypta, pod której ścianami stały wielkie 
sarkofagi wyrzeźbione tak, że przypominały postacie śpiących krasnoludów o 
szlachetnym wyglądzie. 
Z prawej strony spoczywali mężczyźni, z lewej - kobiety. Niektóre wieka były 
zdjęte. W samym centrum pomieszczenia leżał wielki stos złota i starych 
sztandarów, przemieszanych z pożółkłymi, potrzaskanymi kośćmi. Ze środka stosu 
sterczała rękojeść miecza, wykutego w kształcie smoka. 
Widok ten przypomniał Felixowi kurhan, który wznieśli dla wojowników Aldreda 
obok drogi do miasta. Przez łuk doleciał tak obrzydliwy odór, że Felix miał 
ochotę zwymiotować. 
- Spójrzcie na złoto - rzekł Bretończyk. - Dlaczego zielonoskórzy go nie 
zabrali? 
- Coś je chroni - odparł Felix. Nagle przyszła mu do głowy pewna myśl. - Gotrek, 
czy to jeden z tych ukrytych grobowców twojego ludu, o którym mówiłeś? 
Krasnolud skinął głową. 
- Dlaczego jest otwarty? Przecież chyba powinien być zapieczętowany? 
Gotrek podrapał się w głowę i na chwilę zamyślił się głęboko. 
- Faragrim go otworzył - wyjaśnił ze złością. - Był kiedyś inżynierem i chyba 
znał runiczny kod. Duchy zaczęły pojawiać się dopiero po opuszczeniu przez niego 
miasta. Wydał groby na  zbezczeszczenie. Wiedział, co się stanie. 
Felix przyznał mu rację. Poszukiwacz był chciwy i z całą pewnością splądrowałby 
kryptę, gdyby mógł. Odnalazł zagubiony skarb Karak Osiem Szczytów. Jeżeli to 
prawda, czy sprawdzi się również pozostała część historii? Czy uciekł? Czy 
pozostawił rycerza Raphaela, aby samotnie walczył z potworem? 
W czasie ich rozmowy Aldred wszedł do krypty i zbliżył się do stosu skarbów. 
Odwrócił się i Felix zobaczył tryumf, malujący się na wychudłej, fanatycznej 
twarzy rycerza. Nie, wyjdź stamtąd, chciał zawołać. 
- Znalazłem go - krzyknął Aldred. - Zaginiony miecz Karaghul. Znalazłem go! 
Chwała Sigmarowi! 
Zza stosu skarbów wyłonił się ogromny cień o rogatej głowie. Dwukrotnie 
przewyższał Aldreda i był szerszy niż wyższy. Zanim Felix zdołał krzyknąć 
ostrzeżenie, oderwał głowę rycerzowi jednym machnięciem potężnych szczypiec. 
Trysnęła krew. Potwór rzucił się do przodu, ze straszliwą siłą przeciskając się 
przez górę skarbów. 
Felix słyszał opowieści o trollach i być może ten potwór rzeczywiście był nim 
kiedyś. Teraz uległ obrzydliwej przemianie. Miał pofałdowaną skórę, pokrytą 
wielkimi, cieknącymi wrzodami i trzy niezwykle muskularne ramiona, z których 
jedno zakończone było szczypcami. Z jego lewego ramienia, jak obsceniczny owoc, 
wyrastała mała, dziecięca głowa, która spoglądała na nich złośliwymi, mądrymi 
oczyma. Świergotała straszliwie w języku, którego Felix nie byt w stanie 
rozpoznać. Z wielkiej, pijawkopodobnej paszczy usytuowanej poniżej szyi, sączyła 
się ropa. 
Bestia ryknęła i echo zadudniło w długim korytarzu. Felix dojrzał amulet z 
płonącego, zielonoczarnego kamienia, zawieszony na łańcuchu na szyi. Spaczeń, 
pomyślał. I umieszczono go tu specjalnie. 
Nie potępiał Faragrima za ucieczkę. Ani Belegara. Stał sparaliżowany lękiem i 
niemożnością podjęcia decyzji. Usłyszał, jak Zauberlich wymiotuje za jego 
plecami. Wiedział, że to spaczeń stworzył tego potwora i przypomniał sobie, co 
Gotrek powiedział o toczącej się dawno wojnie pod górami. 
Ktoś okazał się na tyle szalony, że przyczepił spaczeń trollowi, chcąc w ten 
sposób świadomie spowodować mutację. Może byli to szczuroludzie - skaveni, o 
których wspominał Gotrek. Troll znajdował się tu od czasów wojny - owrzodziała 
ohyda, zmieniająca się i rosnąca z dala od światła dnia. Być może 
zbezczeszczenie grobów przez tę stworzoną przez spaczeń potworność spowodowało 
pojawienie się krasnoludzkich duchów? Albo przyczyną była sama obecność 
spaczenia, czystej, skondensowanej istoty Chaosu. 
Myśli te dudniły w jego czaszce do wtóru rykowi bestii, odbijającemu się echem 
po całej krypcie. Stał, niezdolny do jakiegokolwiek ruchu, sparaliżowany 
przerażeniem, a stwór zbliżał się coraz bardziej. Jego smród porażał nozdrza. 
Słyszał obrzydliwe mlaskanie pijawkopodobnej paszczy. Troll wyłaniał się z 
mroku, a jego szarpaną bólem, straszliwą twarz, podświetlał diabelsko płonący 
amulet. 
Troll wyciągał ramię, chcąc go zabić, ale Jaegar nie mógł się zmusić do 
najmniejszego ruchu. Po spotkaniu z przejawem szaleństwa wszechświata powitałby 
śmierć z radością. 
Gotrek skoczył, stając między nim a potworem i przyjął bojową postawę. 
Oświetlony zielonym światłem, rzucał za sobą długi cień i stał teraz na początku 
jeziora mroku z wzniesionym wysoko toporem, na którego ostrzu płonęły ogniem 
runy. 
Troll Chaosu zatrzymał się i popatrzył w dół na niego, jakby zaskoczony 
zuchwałością tego małego stworzonka. Gotrek odpowiedział mu wściekłym 
spojrzeniem i splunął. 
- Pora umierać, trollu - oznajmił i machnął toporem otwierając straszliwą bruzdę 
w jego piersi. Potwór stał w dalszym ciągu, przyglądając się z fascynacją swojej 
ranie. Gotrek uderzył ponownie, tym razem w nogę, usiłując go okulawić. I znowu 
wytoczył zieloną krew, ale stwór nie padał. 
Potężne szczypce błyskawicznie spadły w dół i zatrzasnęły się z łoskotem. Gdyby 
zabójca trolli nie schylił się, spotkałby go los Aldreda. Troll ryknął z 
wściekłością i uderzył szponiastą łapą. Gotrekowi udało się ją odbić uderzeniem 
topora, a potem uskoczył przed spadającym na niego gradem ciosów. 
Gotrek i troll krążyli ostrożnie, czekając na swoją szansę. Felix z przerażeniem 
zauważył, że rany zadane przez krasnoluda zasklepiają się, wydając dźwięk 
przypominający mlaskanie. 
Jules Gascoigne skoczył do przodu i pchnął trolla mieczem. Ostrze przeszyło nogę 
potwora i utkwiło w niej. Gdy Bretończyk usiłował wyciągnąć klingę, bestia 
uderzyła go na odlew odrzucając daleko. Felix usłyszał odgłos pękających żeber i 
trzask, z jakim głowa zwiadowcy uderzyła o skałę. Jules upadł i leżał nieruchomo 
w rozszerzającej się kałuży krwi. 
Korzystając z momentu nieuwagi trolla, Gotrek znowu zaatakował. Zadał cios w 
ramię, obcinając dziecięcą głowę. Potoczyła się Felixowi pod nogi i leżała tam, 
wrzeszcząc przeraźliwie. Jaegar zdołał odstawić latarnię, wyciągnął miecz i ciął 
z góry, rozrąbując ją na dwoje. Zaczęła się łączyć. Bez przerwy zadawał ciosy do 
chwili, gdy jego miecz wyszczerbił się, stępił i wreszcie pękł od uderzenia w 
kamienną posadzkę. Ale wciąż nie mógł zabić tej potworności. 
- Cofnij się - usłyszał okrzyk Zauberlicha. Odskoczył w bok. Powietrze nagle 
zapłonęło, cuchnąc siarką i palonym mięsem. Dziecięca głowa ucichła i już się 
nie goiła. 
Jakby czując nowe niebezpieczeństwo, troll wyminął Gotreka i schwycił maga w 
gigantyczne kleszcze. Felix dostrzegł przerażenie, malujące się na twarzy 
unoszonego wysoko Zauberlicha. Mag spróbował rzucić czar. Eksplodowała kula 
ognia i cienie zniknęły na chwilę. Potwór wrzasnął. Odruchowo zacisnął szczypce, 
przecinając nieszczęśnika na pół. 
Mag upadł na ziemię. Jego szaty płonęły. Felixa ogarnęła czarna rozpacz. Tylko 
Zauberlich mógł śmiertelnie zranić stwora, spalić go oczyszczającym ogniem. A 
teraz nie żył. Gotrek mógł jedynie rąbać bezskutecznie trolla, ale nadana 
Chaosem moc gojenia ran czyniła bestię prawie niezniszczalną. Byli skazani na 
zagładę. 
Ramiona Felixa obwisły bezwładnie. Nie mógł już nic zrobić. Wszyscy pozostali 
zginęli na próżno. Ich misja poniosła klęskę. Duchy krasnoludzkich władców będą 
się błąkać i cierpieć. Wszystko na próżno. 
Spojrzał na spoconą twarz Gotreka. Wkrótce zabójca trolli zmęczy się i nie 
będzie już w stanie unikać ataków potwora. Krasnolud również zdawał sobie z tego 
sprawę, ale się nie poddawał. Felix poczuł powracającą determinację. On również 
się nie podda. Popatrzył na płonące zwłoki maga. 
Ogień stawał się coraz bardziej intensywny, o wiele silniejszy niż gdyby płonęła 
tylko odzież czarodzieja. Dlaczego, pomyślał Felix? 
I nagle domyślił się. Mag niósł w kieszeniach szaty zapasowe manierki z oliwą do 
lamp. Felix gwałtownie zerwał plecak i zaczął gorączkowo poszukiwać manierek. 
- Zajmij go! - wrzasnął do Gotreka, wyciągając korek z manierki. Zabójca trolli 
mruknął krasnoludzkie przekleństwo. Felix chlusnął na potwora, oblewając go 
oliwą. Troll nie zwrócił na niego uwagi, próbując zapędzić Gotreka w kąt. 
Krasnolud podwoił wysiłki, szaleńczo machając toporem. Jaegar opróżnił drugą 
manierkę, a potem trzecią, starając się przez cały czas trzymać poza zasięgiem 
wzroku potwora. 
- Cokolwiek masz zamiar zrobić, człeczyno, zrób to szybko! - krzyknął zabójca 
trolli. 
Felix podbiegł i schwycił latarnię. Sigmarze, prowadź moją rękę, pomodlił się w 
myślach i rzucił latarnią w stwora. Lampa trafiła trolla w grzbiet i rozbiła 
się, rozlewając płonącą oliwę, ta zaś zapaliła paliwo, którym Felix oblał 
bestię. 
Troll wrzasnął przeraźliwie i zatoczył się do tyłu. Teraz rany zadawane przez 
Gotreka już się nie goiły. Krasnolud zapędził płonącego trolla z powrotem na 
stos złota. Potwór potknął się i upadł. 
Gotrek uniósł nad głową topór. 
- W imię moich przodków - zawołał. - Giń! 
Ostrze spadło jak błyskawica, odcinając demoniczną głowę stwora. Troll zginął. 
Gotrek ostrożnie podniósł spaczeniowy amulet na odłamku miecza Felixa. Trzymając 
go na odległość wyciągniętej ręki, wyniósł twór Chaosu na zewnątrz i wrzucił do 
otchłani. 
Felix siedział, nie czując niczego, na jednym z krasnoludzkich sarkofagów. 
Jeszcze raz wszystko sprowadza się do tego samego, pomyślał, patrząc na ruiny i 
zwłoki, pozostałe po straszliwym starciu. 
Usłyszał kroki nadbiegającego Gotreka. Zadyszany krasnolud wpadł do komnaty. 
- Gobliny nadchodzą, człeczyno - oznajmił. 
- Ile? - zapytał Felix. 
Gotrek ze zmęczeniem pokręcił głową. 
- Zbyt wiele. Przynajmniej pozbyłem się tej skażonej rzeczy. Mogę umrzeć 
szczęśliwy wśród grobów moich przodków. 
Felix podniósł miecz z rękojeścią w kształcie smoka. 
- Chciałbym zwrócić go ludziom Aldreda - powiedział. - Przynajmniej jego śmierć 
miałaby jakiś sens. 
Gotrek wzruszył ramionami i spojrzał w stronę drzwi. Łukowate wejście pełne było 
zielonoskórych maruderów, nadciągających ze swoimi sztandarami z wykrzywioną 
szyderczo twarzą księżyca. Felix bez wysiłku wydobył sigmariański miecz z 
pochwy. Rozległa się przenikliwa, melodyjna nuta i runy na klindze zapłonęły 
jaskrawym światłem. Gobliny zawahały się przez chwilę. 
Gotrek popatrzył na Felixa i uśmiechnął się, odsłaniając dziury po brakujących 
zębach.  - Nasza śmierć będzie zaiste heroiczna, człeczyno. Żałuję jedynie, że 
nikt nigdy o niej nie usłyszy. 
Felix spojrzał na nadciągającą hordę i stanął, opierając się plecami o sarkofag. 

- Nawet nie wiesz, jak jest mi przykro z tego powodu - oznajmił ponuro, 
wykonując kilka próbnych cięć nową klingą.  Leżała dobrze w ręku, była lekka i 
doskonale wyważona, jakby stworzona dla jego ręki. Z zaskoczeniem poczuł, że już 
się nie boi. Przekroczył granice strachu. 
Chorąży zatrzymał się i odwrócił, aby zagrzewać swoich wojowników do walki. 
Żaden z nich nie sprawiał wrażenia chętnego na spotkanie z toporem zabójcy 
trolli lub płonącym runicznym mieczem. 
- Do roboty! - ryknął Gotrek. - Mój topór chce pić! 
Gobliny wrzasnęły. Dowódca gestem dał znak do natarcia. Rzuciły się do przodu 
jak niepowstrzymana fala powodzi. 
To jest to, pomyślał Felix, mobilizując całe swoje męstwo i przygotowując się do 
zabrania ze sobą tak wielu wrogów, jak tylko zdoła. 
- Żegnaj, Gotrek - powiedział i urwał nagle. Gobliny zatrzymały się i stanęły z 
pełnymi przerażenia minami. Co się dzieje, pomyślał Felix. Nad jego ramieniem 
sączyło się zimne, zielone światło. Obejrzał się i zobaczył szeregi duchów 
krasnoludzkich królów. Straszliwych i pełnych gniewu. 
Chorąży starał się podtrzymać na duchu swoich wojowników, ale upiorne krasnoludy 
wyciągnęły dłonie i dotknęły jego serca. Twarz dowódcy zbielała nagle i upadł, 
chwytając się za pierś. Duchy runęły na gobliny. Zamigotały widmowe topory. 
Zielonoskórzy żołnierze padali, choć na ich ciałach nie było żadnych ran. 
Powietrze wypełniło okropne zawodzenie, wysokie, ciche naśladownictwo bojowego 
okrzyku krasnoludów. Ocalałe gobliny odwróciły się i rzuciły do ucieczki, 
ścigane przez widmowych wojowników. 
***
Felix i Gotrek stali w pustej krypcie, otoczeni przez gigantyczne sarkofagi. 
Powoli powietrze przed nimi zaczęło gęstnieć. Macki zielonego światła wpływały z 
powrotem do pomieszczenia, przybierając kształty krasnoludów. Duchy wyglądały 
inaczej. Widmo, które poprzednio przemawiało do Gotreka, znajdowało się tu 
również. Także sprawiało wrażenie odmienionego, jakby z jego barków spadł jakiś 
ogromny ciężar. Duch krasnoludzkiej władczyni spojrzał na Gotreka. 
- Dawni wrogowie zniknęli. Nie mogliśmy pozostawić ich, by bezcześcili nasze 
groby, oczyszczone przez ciebie. Jesteśmy twoimi dłużnikami. 
- Zabraliście mi wspaniałą śmierć - oznajmił kwaśno Gotrek. 
- Śmierć w tym dniu nie była twoim przeznaczeniem. Kres Gotreka, syna Gurniego, 
będzie wspanialszy i jego czas się zbliża. 
Gotrek spojrzał pytająco na pradawną królową. 
- Nie mogę powiedzieć nic więcej. Żegnaj Gotreku, synu Gurniego. Życzymy ci 
powodzenia. Będziesz zapamiętany. 
Duchy zdawały się skupiać w jeden zimny, zielony płomień, jaśniejący w mroku jak 
gwiazda, Barwa światła zmieniła się z zielonej na ciepły kolor złota i stała się 
bardziej jaskrawa od słońca. Felix odwrócił wzrok, ale w dalszym ciągu blask go 
oślepiał. Gdy przejrzał ponownie, popatrzył w stronę grobowców. 
W pomieszczeniu znajdował się tylko on i Gotrek. Krasnolud marszczył z namysłem 
brwi. Przez chwilę w jego jedynym oku malował się dziwny wyraz, a potem odwrócił 
się i popatrzył na skarb. 
Felix mógł niemal czytać w jego myślach. Zastanawiał się czy nie zabrać skarbu i 
tym samym nie zbezcześcić grobowca. Jaegar wstrzymał oddech. Po długiej chwili 
Gotrek wzruszył ramionami. 
- A co z pozostałymi? Czy nie powinniśmy ich pogrzebać? zapytał Felix. 
- Zostawmy ich - odparł Gotrek. - Będą spoczywali z potężnymi. Ich ciała są 
bezpieczne. 
Przeszli przez łuk wejścia i Gotrek dotknął runów, powtarzając stary wzór. 
Grobowiec został zapieczętowany. A potem ruszyli przez pradawny mrok w stronę 
światła dnia.